Παρουσίασις του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας

«Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού αρχηγόν και σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών.»—Πράξ. 5:31.

 1. Γιατί δεν θα συντελέση στη σωτηρία μας το ν’ αγνοήσωμε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας;

ΕΚΕΙΝΟΝ τον οποίον ο Θείος Κυρίαρχος του σύμπαντος εξυψώνει για να γίνη αρχηγός του και Σωτήρ δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε. Αν αγνοήσωμε αυτόν τον Αρχηγό και προσπαθήσουμε να προσέλθωμε στον Θείο Άρχοντα για λατρεία, αυτό δεν θα συντελούσε στη σωτηρία μας. Μόνον μέσω του Αρχηγού του ο Θείος Κυρίαρχος μας δίδει το μέσον ν’ αποκτήσωμε σωτηρία για αιώνια ζωή μ’ ευτυχία στην ευλογημένη νέα τάξι που ο Θείος Άρχων έχει υποσχεθή. Παντού οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μάθουν αυτό το ζωτικό γεγονός.

 2. Λόγω ποιας προσφάτου ενεργείας του Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ έπρεπε αυτό το δικαστικό σώμα να γνωρίση αυτό το γεγονός;

² Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια οι ανώτατοι, θρησκευτικοί αξιωματούχοι στην Ιερουσαλήμ ήταν ανάγκη να γνωρίσουν αυτό το γεγονός. Εκείνοι οι άνδρες αποτελούσαν το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, το Σάνχεδριν. Σε μια απόφασι που είχαν εκδώσει πριν από μερικές εβδομάδες, είχαν καταδικάσει σε θάνατο αυτό το άτομο για το οποίο είχε γίνει πολλή συζήτησις, τον Ιησού Χριστό. Τώρα είχαν μπροστά τους τούς δώδεκα εξέχοντας ακολούθους αυτού του αντιλεγομένου ατόμου. Στη θέσι των μαρτύρων ο Σίμων Πέτρος και οι άλλοι ένδεκα ακόλουθοι είπαν στο Δικαστήριο ότι ο άνθρωπος τον οποίον είχαν καταδικάσει σε θάνατο έγινε από τον Θεό «Αρχηγός και Σωτήρ.» Απαντώντας σε μια διαταγή του δικαστηρίου είπαν:

 3. Απαντώντας στη διαταγή του Σάνχεδριν, τι είπαν εκείνοι οι δώδεκα ακόλουθοι του καταδικασθέντος ανθρώπου σχετικά με την υπακοή και τον Αρχηγό;

³ «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησε τον Ιησούν, τον οποίον σεις εθανατώσατε κρεμάσαντες επί ξύλου. Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού αρχηγόν και σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών. Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.»—Πράξ. 5:29-32.

 4. Τι επρόκειτο να δώση στον Ισραήλ αυτός ο οποίος εξυψώθηκε για να είναι Αρχηγός και Σωτήρ, και σύμφωνα με ποια διαθήκη του Θεού;

⁴ Είτε αυτό άρεσε στο ανώτατο δικαστήριο της Ιερουσαλήμ είτε όχι, εκείνος ο Ιησούς τον οποίον είχαν κρεμάσει είχε αναστηθή εκ νεκρών και ήταν τώρα ακριβώς στα δεξιά του Θεού, κι’ έτσι μπορούσε να ενεργή ως Αρχηγός και Σωτήρ εκ μέρους του Θείου Άρχοντος, υπέρ του έθνους του Ισραήλ. «Αρχηγός και Σωτήρ,» για να κάμη τι; «Για να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών.» Αυτή η «άφεσις αμαρτιών» επρόκειτο να γίνη σύμφωνα με τη «νέα διαθήκη» που ο Θείος Κυρίαρχος είχε υποσχεθή να κάμη με τον εκλεκτό λαό του.—Ιερεμ. 31:31-34· Λουκ. 22:20.

 5. (α) Πριν από τον θάνατο του Ιησού, από ποιους είχε κηρυχθή μετάνοια στον Ισραήλ; (β) Ποια ερωτήματα ήσαν τώρα κατάλληλα όσον αφορά τη μετάνοια και τη συγχώρησι των αμαρτιών και τη σχέσι των μελών του Σάνχεδριν με τον Θεό;

⁵ Εκείνο το Δικαστήριο της Ιερουσαλήμ εγνώριζε ότι πριν από την εμφάνισι του Ιησού Χριστού στην επίγεια σκηνή, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε κηρύξει: «Μετανοείτε· διότι, επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Κατόπιν, ύστερ’ από τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού, αυτός ο Ιησούς Χριστός τον οποίον είχε βαπτίσει ο Ιωάννης ανέλαβε το ίδιο άγγελμα, λέγοντας: «Μετανοείτε διότι επλησίασε η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 3:1, 2, 13-17· 4:12-17) Αυτό συνεχίσθηκε ως τον θάνατο του Ιησού με την υποκίνησι του Δικαστηρίου Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ. Υπήρχε κάποια διαφορά τώρα στο ζήτημα της μετανοίας του Ισραήλ; Ποιες ήσαν οι αμαρτίες των που έπρεπε να συγχωρηθούν; Τα λόγια που είχε πει ο Σίμων Πέτρος σ’ αυτούς δεν έδιδαν αρκετή αφορμή στα μέλη του Δικαστηρίου να σκεφθούν; Πώς επηρεαζόταν τώρα η σχέσις των με τον Θεό; Στηριζόταν αυτή η σχέσις τώρα στην ίδια βάσι όπως πριν; Ας δούμε.

 6. Γιατί ο Ιεχωβά έπρεπε ν’ απολυτρώση τον λαό του Ισραήλ από την Αίγυπτο, και πώς το έκαμε αυτό;

⁶ Το έθνος του Ισραήλ είχε έλθει σε ύπαρξι στη γη της Αιγύπτου στη διάρκεια της διαμονής του Ιακώβ (Ισραήλ) και των απογόνων του εκεί 215 χρόνια. (Γεν. 49:28-33) Λίγο καιρό ύστερ’ από τον θάνατο του Αιγυπτίου πρωθυπουργού Ιωσήφ, υιού του Ιακώβ, οι Ισραηλίται είχαν γίνει δούλοι, και είχε καταβληθή προσπάθεια να εκλείψη αυτό το έθνος. Κατόπιν ο Θεός στον προειπωμένο καιρό του εξήγαγε αυτούς τους απογόνους του Ιακώβ (Ισραήλ) «εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας.» Αυτό είχε γίνει ύστερ’ από την εντολή του Θεού να εορτάσουν ένα νέο δείπνο, το Πασχαλινό Δείπνο, εκεί στην Αίγυπτο στις 14 του μηνός Νισάν του έτους 1513 π.Χ. Την εσπέρα της ημέρας εκείνης ο Πασχάλιος αμνός εσφάγη και με το αίμα του ερράντισαν τα ανώφλια των θυρών και τους παραστάτας των Ισραηλιτικών οικιών, και κατόπιν έψησαν τον αμνό και τον έφαγαν πίσω από τις σημαδεμένες με αίμα κλειστές θύρες των. Ο Θεός δέχθηκε τη θυσία εκείνου του Πασχαλίου αμνού και τους ελευθέρωσε από την Αίγυπτο ύστερ’ από το θυσιαστικό δείπνο τους. Τους είχε εξαγοράσει, όπως θα λέγαμε, μέσω αυτού του θυσιασθέντος Πασχαλίου αμνού. (Έξοδ. 12:1 έως 13:18) Έτσι, το έθνος Ισραήλ ήταν ένας λαός «τον οποίον ο Θεός ήλθε να εξαγοράση δια λαόν εαυτού.»—2 Σαμ. 7:23.

7, 8. (α) Πώς στην Ερυθρά Θάλασσα, ο Θεός εστερέωσε περισσότερο την κυριότητά του στον λαό Ισραήλ; (β) Τι συνήψε ο Ιεχωβά με τον Ισραήλ στο Όρος Σινά, και τι είπε στον Μωυσή να προτείνη;

⁷ Κάτω από την ηγεσία του προφήτου Μωυσέως, ο Θεός ωδήγησε τους εξαγορασμένους Ισραηλίτες με ασφάλεια μέσω των υδάτων της Ερυθράς Θαλάσσης, αλλ’ έπνιξε πίσω τους τις Αιγυπτιακές στρατιές οι οποίες τους παρακολουθούσαν. (Έξοδ. 14:1 έως 15:21) Αυτή η θαυματουργική απελευθέρωσις του έθνους Ισραήλ εστερέωσε ακόμη περισσότερο την κυριότητα του Θεού επάνω σ’ αυτούς· ανήκαν πραγματικά σ’ αυτόν. Τον τρίτο σεληνιακό μήνα (Σιβάν) ύστερ’ από την έξοδό τους από τη γη της Αιγύπτου, ο Θεός τους ωδήγησε στους πρόποδας του Όρους Σινά στην Αραβική Χερσόνησο. Ο προφήτης Μωυσής, ως ο μεσίτης μεταξύ του Θεού και του έθνους Ισραήλ, ανέβηκε στο Όρος Σινά (Χωρήβ) να λάβη οδηγίες από τον Θεό γι’ αυτόν τον εξαγορασμένο λαό. Τώρα έγιναν ενέργειες για να συναφθή μια διαθήκη, δηλαδή, ένα ιεροπρεπές και έγκυρο συμβόλαιο, μεταξύ του Θεού και αυτού του εξαγορασμένου λαού Ισραήλ. Σημειώστε τι είπε ο Θεός στον Μωυσή να πη στον λαό:

⁸ «Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού, και σας έφερα προς εμαυτόν· τώρα λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.»—Έξοδ. 19:3-6.

 9. Μήπως ο Θεός ενήργησε βάσει του δικαιώματός του για να επιβάλη στον Ισραήλ μια ιερή διαθήκη μαζί του, ή πώς χειρίσθηκε το ζήτημα;

⁹ Έτσι έγιναν σαφείς οι υποχρεώσεις της διαθήκης και είχε δοθή στη διαθήκη ένας οριστικός σκοπός, να παραγάγη ένα «βασίλειον ιεράτευμα,» ένα «έθνος άγιον,» που ν’ ανήκη στον Θεό. Δεν πρέπει να παραβλέψη κανείς εδώ ότι ο Θεός δεν επέβαλε αυτή τη διαθήκη στο έθνος Ισραήλ. Δεν είπε: ‘Εγώ σας εξαγόρασα από τη δουλεία στην Αίγυπτο και επίσης σας απελευθέρωσα από τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης, και επομένως ανήκετε σ’ εμένα με το δικαίωμα της εξαγοράς. Μπορώ να κάνω μ’ εσάς ό,τι θέλω, και ό,τι λέγω είναι νόμος και σεις οφείλετε να υπακούσετε. Αντιθέτως, αυτά που ο Θεός παρήγγειλε στον Μωυσή να πη στο λαό δείχνουν ότι ο Θεός ήθελε να γνωρίση αν ο εξαγορασμένος λαός του επιθυμούσε, αν ήταν πρόθυμος, να συνάψη μια αγία διαθήκη μαζί του. Αντί να επιβάλη μ’ ένα δικτατορικό και τυραννικό τρόπο μια διαθήκη σ’ αυτούς, ο Θεός περίμενε να εκφράσουν την θέλησί τους σ’ αυτό το ζήτημα. Αν δεν υπήρχε προθυμία εκ μέρους των, δεν θα γινόταν η διαθήκη!

Η ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΑΓΟΡΑΣΘΕΝΤΟΣ ΛΑΟΥ ΑΝΕΜΕΝΕΤΟ

10. Γιατί αυτή η διαθήκη απαιτούσε ένα μεσίτη, και ποιο ανθρώπινο μέσον ανεγνώρισε ο Θεός σ’ αυτή την περίπτωσι;

¹⁰ Αυτή η διαθήκη επρόκειτο να είναι διμερής, ένα ιεροπρεπές συμβόλαιο ή δέσμευσις από δύο μέρη. Εφόσον επρόκειτο για μια διαθήκη μεταξύ του Υψίστου Θεού και ατελών, αμαρτωλών ανθρωπίνων πλασμάτων τα οποία είχαν κληρονομήσει καταδίκη και θάνατο από τον Αδάμ και την Εύα, αυτή η διαθήκη απαιτούσε ένα μεσίτη, τον οποίον ο Θεός να ανεγνώριζε ως δίκαιο λόγω πίστεως, δηλαδή, τον Μωυσή τον υιόν του Αμράμ του Λευίτου. (Γαλ. 3:19, 20) Το ένα μέρος, ο Θεός, έδειξε την επιθυμία του να συνάψη αυτή τη διαθήκη, αλλά τώρα, τι ήταν το θέλημα του άλλου μέρους που είχε προσκληθή να συνάψη αυτή τη διαθήκη; Η επίσημος εγκαινίασις της διαθήκης μεταξύ του Θεού και του Ισραήλ περίμενε την έκφρασι του θελήματος του προσκεκλημένου κατωτέρου μέρους. Ως αυτό το βαθμό ο Θεός ανεγνώριζε το ανθρώπινο θέλημα.

11. Ποια στάσι έλαβε ο Ισραήλ απέναντι στην προτεινομένη διαθήκη, και προτού την εκφράση στον Ιεχωβά, τι δεν είπε σ’ αυτούς ο Ιεχωβά;

¹¹ Ποια στάσι έλαβε ο λαός, ο οποίος αντιπροσωπευόταν από τους πρεσβυτέρους του έθνους του, απέναντι στην προσφερομένη διαθήκη; Το υπόμνημα της Γραφής λέγει: «Και ήλθεν ο Μωυσής, και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους του λαού, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών πάντας εκείνους τους λόγους τους οποίους προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά. Και απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει. Και ανέφερεν ο Μωυσής προς τον Ιεχωβά τους λόγους του λαού.» (Έξοδ. 19:7, 8, ΜΝΚ) Προτού λάβη ο Ιεχωβά Θεός την έκφρασι της προθυμίας του λαού, δεν είπε σ’ αυτούς από την κορυφή του Όρους Σινά τις Δέκα Εντολές, τους θεμελιώδεις νόμους της προτεινομένης διαθήκης του Νόμου.—Έξοδ. 19:9 έως 20:22.

12. (α) Ώστε τι είχε αφεθή να κάμη ο λαός σχετικά με τη διαθήκη; (β) Πώς πρέπει να ονομάσωμε αυτή την πράξι των Ισραηλιτών απέναντι στη διαθήκη, και ποιον χαρακτηριστικό όρο εκφράζει το εδάφιο Ρωμαίους 6:13;

¹² Ο λαός είχε αφεθή ελεύθερος να εκφράση μόνος του την εκλογή του, ή να δεχθή ή ν’ απορρίψη τη θεία πρότασι. Είχε αφεθή σ’ αυτούς ν’ αποφασίσουν ως ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες ή να γίνουν για τον Ιεχωβά ο «εκλεκτός από πάντων των λαών» ή ν’ αρνηθούν να γίνουν λόγω των όρων της διαθήκης. Όταν, λοιπόν, αυτός ο απολυτρωμένος λαός απήντησε σαν ένας άνθρωπος στη Θεία πρότασι, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει,» τι έκαναν; Τι θα ωνομάζαμε με άλλα λόγια αυτή την πράξι τους; Είναι μήπως πάρα πολύ να πούμε ότι παρέδιναν τον εαυτό τους στον Ιεχωβά Θεό για να κάνουν το θέλημά του όπως το εξέφρασε ο ίδιος; Δεν είναι αυτό κάτι παράλληλο μ’ εκείνο που είπε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία στη Ρώμη: «Παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν»; (Ρωμ. 6:13) Η Μια Αμερικανική Μετάφρασις το αποδίδει με πιο ισχυρό τρόπο λέγοντας: «Προσφέρετε τον εαυτό σας εις τον Θεόν.» Η Νέα Αγγλική Βίβλος λέγει: «Θέσατε τον εαυτό σας στη διάθεσι του Θεού.» Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις: «Προσφέρετε τον εαυτόν σας εις τον Θεόν.» Και του Μόφφατ η Νέα Μετάφρασις: «Οφείλετε ν’ αφιερώσετε τον εαυτό σας στον Θεό.»

13, 14. (α) Γιατί ο Ιεχωβά προσέφερε σ’ αυτούς τη διαθήκη αντί να την επιβάλη στον Ισραήλ, και με την ανταπόκρισί τους, τι έκαναν στην πραγματικότητα; (β) Πότε βεβαίωσαν και πάλι το θέλημα τους, και τι έγιναν μ’ αυτόν τον τρόπο για τον Ιεχωβά;

¹³ Ο Ιεχωβά δεν χρησιμοποίησε ισχυρή δύναμι πειθούς στους Ισραηλίτας λέγοντας: ‘Εγώ σας απολύτρωσα από την Αίγυπτο και σας απελευθέρωσα από την Ερυθρά θάλασσα. Επί πλέον είσθε το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ του φίλου μου. Επομένως οφείλετε να συνάψετε αυτή τη διαθήκη μαζί μου.’ Είναι αλήθεια ότι γι’ αυτούς τους λόγους ο Ιεχωβά προσέφερε σ’ αυτούς μια σχέσι διαθήκης μαζί του, και είχε θέσει μπροστά τους μια ελκυστική προοπτική για τη σύναψι της διαθήκης. Αλλ’ εξηρτάτο από τους Ισραηλίτας να εκλέξουν αν θα γίνουν λαός του Ιεχωβά ως Θεού των. Επομένως, όταν είπαν: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει,» αφιέρωναν τον εαυτό τους στον Ιεχωβά για να είναι λαός Του, να κάνουν το θέλημα του που επρόκειτο να εκτεθή στη διαθήκη. Αργότερα, αφού εδόθησαν οι Δέκα Εντολές και κατόπιν παρεδόθη μια σειρά νόμων στον Μωυσή, η διαθήκη έγινε έγκυρη με το αίμα της θυσίας ζώων. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι Ισραηλίται έγιναν ο αφιερωμένος λαός του Θεού με μια δεσμευτική διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό. Μ’ εκείνη την ευκαιρία, και με ακόμη καλύτερη γνώσι ο λαός εβεβαίωσε και πάλι την απόφασί του να κάμη το θέλημα του Ιεχωβά, διότι η αφήγησις στα εδάφια Έξοδος 24:7, 8 μας λέγει:

¹⁴ «Έπειτα λαβών [ο Μωυσής] το βιβλίον της διαθήκης, ανέγνωσεν εις τα ώτα του λαου· οι δε είπον, Πάντα, όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμνει, και θέλομεν υπακούει. Και λαβών ο Μωυσής το αίμα, ερράντισεν επί τον λαόν, και είπεν, Ιδού το αίμα της διαθήκης, την οποίαν ο Ιεχωβά έκαμε προς εσάς κατά πάντας τούτους τους λόγους.»—Βλέπε επίσης Εβραίους 9:18-20.

15. Για πόση διάρκεια ήταν εκείνη η διαθήκη, και για ποιους ήταν δεσμευτική;

¹⁵ Εκείνη η διαθήκη, που εγκαινιάσθηκε μ’ εκείνα τα μέλη του απολυτρωμένου λαού εκεί στο Όρος Σινά, δεν ήταν δεσμευτική μόνο για κείνους που ήσαν παρόντες, αλλά δεσμευτική επίσης και για τους κατά σάρκα, φυσικούς απογόνους των. Ήταν μια ‘διαθήκη αιώνιος [δια χρόνον ακαθόριστον, ΜΝΚ.].’ (Λευϊτ. 24:8) Αυτό έθετε όλους τους φυσικούς απογόνους των σε μια σχέσι διαθήκης με τον Θεό όσον καιρό θα διαρκούσε η διαθήκη. Συνεπώς οι Ισραηλίται εκείνοι που είχαν γεννηθή στην έρημο ύστερ’ από την εγκαινίασι αυτής της διαθήκης στο Όρος Σινά ήσαν σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Θεό το τεσσαρακοστό και τελευταίο έτος της αναγκαστικής περιπλανήσεώς των στην έρημο. Γι’ αυτό συνέχισαν να είναι ένας αφιερωμένος λαός ή έθνος.

16. Στις πεδιάδες του Μωάβ πώς πολλοί δεν προτίμησαν να παραμείνουν σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά;

¹⁶ Εν τούτοις, εκείνο το τελευταίο έτος (1473 π.Χ.) χιλιάδες από τα μέλη εκείνου του αφιερωμένου έθνους δεν προτίμησαν να παραμείνουν σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά. Το έδειξαν αυτό στις πεδιάδες του Μωάβ. Στην αφήγησι του Μωυσέως σχετικά μ’ αυτό διαβάζομε, στα εδάφια Αριθμοί 25:1-5, ΜΝΚ.

«Και έμεινεν ο Ισραήλ εν Σιττείμ· και ήρχισεν ο λαός να πορνεύη μετά των θυγατέρων Μωάβ· αίτινες προσεκάλεσαν τον λαόν εις τας θυσίας των θεών αυτών· και έφαγεν ο λαός, και προσεκύνησε τους θεούς αυτών. Και προσεκολλήθη ο Ισραήλ εις τον [ή, ο Ισραήλ ετάχθη με τον, ΜΑΜ· ή, ο Ισραήλ ήλθε κάτω από τον ζυγό του, ΑΣ ] Βέελ-φεγώρ· και εξήφθη η οργή του Ιεχωβά κατά του Ισραήλ.

«Και είπε Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Λάβε πάντας τους αρχηγούς του λαού, και κρέμασον αυτούς ενώπιον του Ιεχωβά κατέναντι του ηλίου· δια να σηκωθή από του Ισραήλ η φλογερά οργή του Ιεχωβά. Και είπεν ο Μωυσής προς τους κριτάς του Ισραήλ, Φονεύσατε έκαστος τους ανθρώπους αυτού, τους όσοι προσεκολλήθησαν εις τον [οι οποίοι ετάχθησαν με τον, ΜΑΜ· ήλθον κάτω από τον ζυγόν του, ΑΣ] Βέελ-φεγώρ.»

17. (α) Πόσοι πέθαναν εκεί για παραβίασι της διαθήκης των με τον Ιεχωβά;(β) Πώς ο Ιεχωβά, στο εδάφιο Ωσηέ 9:10 ομιλεί για την προσκόλλησί τους στον Βέελ-φεγώρ;

¹⁷ Είκοσι τέσσερες χιλιάδες είχαν πεθάνει ως αποτέλεσμα της παραβάσεως της συμφωνίας να κάμουν «πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά.» (Αριθμ. 25:9· 1 Κορ. 10:8) Επτακόσια χρόνια και πλέον αργότερα ο Ιεχωβά ανεφέρθη σ’ αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, μέσω του προφήτου του Ωσηέ. Λέγει πρώτα πόσο επιθυμητό ήταν το έθνος Ισραήλ και κατόπιν λέγει πώς πολλοί Ισραηλίται, έγιναν αποκρουστικοί σ’ αυτόν. Ο Ιεχωβά λέγει: «Εύρηκα τον Ισραήλ ως σταφυλήν εν ερήμω· είδον τους πατέρας σας ως τα πρωτογέννητα της συκής εν τη αρχή αυτής· αλλ’ αυτοί υπήγον προς τον Βέελ-φεγώρ, και αφιερώθησαν εις την αισχύνην και έγειναν βδελυκτοί, καθώς το αντικείμενον της αγάπης αυτών.» (Ωσηέ 9:10) Η μετάφρασις Μόφφατ της Γραφής λέγει: «Αφοσιώθηκαν στον απαίσιο Βάαλ.» (Επίσης η μετάφρασις Λήσερ) Επειδή εκείνοι οι Ισραηλίται είχαν αποχωρισθή από τον Ιεχωβά, για να στραφούν προς μια άλλη θεότητα, η Αμερικανική Αναθεωρημένη Μετάφρασις λέγει: «Αφιερώθηκαν στον Βάαλ.» (Επίσης η Αμερικάνικη Στερεότυπη Μετάφρασις· η Νέα Αμερικανική Βίβλος· η Νέα Αγγλική Βίβλος)

18. (α) Πώς η μετάφρασις του εδαφίου Ωσηέ 9:10 από την Ιουδαϊκή Εκδοτική Εταιρία αποδεικνύει την πράξι απιστίας των απέναντι στον Ιεχωβά; (β) Πώς η απιστία αποκαλύπτεται επίσης σχετικά με την ίδια Εβραϊκή λέξι στα εδάφια Ιεζεκιήλ 14:7, 8;

¹⁸ Εκείνοι οι άπιστοι Ισραηλίται είχαν αφιερωθή στον μόνο ζώντα και αληθινό Θεό, αλλά τώρα αποχωρίζονταν απ’ αυτόν για ν’ αφοσιωθούν ή ν’ αφιερωθούν στον Βάαλ. Για να τονίση αυτή την άπιστη πράξι, η Γραφή της Ιουδαϊκής Εκδοτικής Εταιρίας λέγει: «Απεχωρίσθησαν με το μέρος αυτού του επαίσχυντου πράγματος.» Το σημαντικό Εβραϊκό ρήμα εδώ είναι ναζάρ, και χρησιμοποιείται σε συσχετισμό με το τι έκανε ο Ιουδαίος Ναζηραίος όταν αποχωριζόταν για τον Θεό. (Αριθμ. 6:1-8) Στον καιρό του προφήτου Ιεζεκιήλ, λίγο πριν από την πρώτη καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ., υπήρχαν πολλοί Ισραηλίται οι οποίοι ενεργούσαν με τρόπο όμοιο μ’ εκείνον που είχαν ενεργήσει οι άπιστοι Ισραηλίται την εποχή του Μωυσέως στις πεδιάδες Μωάβ. Σχετικά μ’ αυτούς τους απίστους ο Ιεχωβά είπε στον προφήτη Ιεζεκιήλ:

«Εις πάντα άνθρωπον εκ του οίκου Ισραήλ, και εκ των ξένων των παροικούντων εν τω Ισραήλ, όστις απαλλοτριωθή (ναζαρ) απ’ εμού, και αναβιβάση τα είδωλα αυτού εις την καρδίαν αυτού, και θέση το πρόσκομμα της ανομίας αυτού έμπροσθεν του προσώπου αυτού, . . . θέλω εκκόψει αυτόν εκ μέσου του λαού μου· και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Ιεζ. 14:7, 8 ΜΝΚ.

19. (α) Περιλαμβάνει η αφιέρωσις εκείνων των άπιστων Ισραηλιτών στον Βέελ-φεγώρ κάποια άλλη αφιέρωσι; (β) Αντί να λέγη ότι αποχωρίσθηκαν από τον Βέελ-φεγώρ, τι λέγει οριστικά το εδάφιο Αριθμοί 25:3;

¹⁹ Έτσι η ίδια αυτή γλώσσα δείχνει ότι εκείνοι οι Ισραηλίται που είχαν αποχωρισθή ήσαν πρώτα σε μια σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά Θεό, στην οποία σχέσι τους είχαν φέρει οι πατέρες των λέγοντας στον μεσίτη Μωυσή: «Πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά θέλομεν κάμνει, και θέλομεν υπακούει.» (Έξοδ. 24:7· 19:8, ΜΝΚ) Αλλά τώρα, με το να εγκαταλείψουν τη διαθήκη και να στραφούν στην ειδωλολατρία, παρεβίαζαν την αφιέρωσί τους στον Ιεχωβά και αφιερώνονταν σ’ εκείνο που είχαν ειδωλοποιήσει. Το εδάφιο Αριθμοί 25:3, αντί να λέγη για τον αποχωρισμό του Ισραήλ με το μέρος του Βάαλ, λέγει οριστικά: «Και προσεκολλήθη ο Ισραήλ εις [ενώθηκε με, ΑΣΜ· ΑΣ· δεσμεύθηκε με, ΜΙΡ· συνεδέθη με, Γιάννκ·a ΜΜ· ΜΙΛ· ΙΕΡ·b επίσης εδάφιο 5] τον Βέελ- φεγώρ.» Αυτό πρέπει ν’ αποτελή μια προειδοποίησι για μας σήμερα, αν κάποιος από μας έχη οποιαδήποτε σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό. (1 Κορ. 10:6, 11) Δεν θέλομε να διαπράξωμε το ίδιο μοιραίο σφάλμα. Αυτό θα εσήμαινε απιστία ή στασιασμό εναντίον της θείας κυριαρχίας.

ΔΙΑΝΟΙΞΙΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

20. (α) Γιατί δεν ήταν άψογη εκείνη η πρώτη διαθήκη, και τι προέβλεπε αυτό; (β) Μέσω τίνος προφήτου είχε προλεχθή η νέα διαθήκη, και τι είπε ο Μωυσής σχετικά με τον καλύτερο μεσίτη;

²⁰ Η διαθήκη που είχε κάμει ο Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως με τον αφιερωμένο λαό Ισραήλ ήταν μια «διαθήκη αιώνιος [δια χρόνον ακαθόριστον, ΜΝΚ].» Η διαθήκη εκείνη που είχε συναφθή στο Όρος Σινά δεν ήταν άψογη, λόγω της ατελείας των Ισραηλιτών και του μεσίτου των Μωυσέως. Γι’ αυτό έδωσε θέσι σε μια καλύτερη διαθήκη, μια νέα διαθήκη. Επομένως ο Ιεχωβά Θεός είχε σκοπό να συνάψη μια νέα διαθήκη, και το προνόμιο να περιληφθούν σ’ αυτή τη δευτέρα διαθήκη επρόκειτο να προσφερθή στο έθνος του φυσικού Ισραήλ. Εξακόσια και πλέον χρόνια προτού εγκαινιασθή αυτή η νέα Διαθήκη μέσω ενός νέου μεσίτου, ο Ιεχωβά το προείπε μέσω του προφήτου Ιερεμία τον έβδομο αιώνα πριν από την έλευσι εκείνου του καλυτέρου Μεσίτου. (Ιερεμ. 31:31-34· Εβρ. 8:6-13) Η έλευσις αυτού του καλυτέρου και μεγαλυτέρου Μεσίτου είχε προλεχθή από τον προφήτη Μωυσή, ο οποίος είπε ότι αυτός ο ερχόμενος μεσίτης επρόκειτο να εγερθή μέσα από τους Ισραηλίτας· θα ήταν ένας φυσικός Ισραηλίτης.—Δευτ. 18:15-19· Πράξ. 3:22, 23· 7:37, 38.

21. (α) Πότε, πού και με ποια αναγγελία είχε γεννηθή αυτός ο καλύτερος μεσίτης; (β) Γιατί ο Ιησούς εώρταζε το Ιουδαϊκό Πάσχα, και στον τελευταίο εορτασμό του, τι έδειξε ότι είναι, και πώς;

²¹ Το έτος 2 π.Χ. αυτός ο καλύτερος Μεσίτης είχε γεννηθή, ως απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ και στην πόλι του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ. Ταυτοχρόνως ήταν και Υιός του Θεού, και στη γέννησί του ο άγγελος του Θεού ανήγγειλε στους ποιμένας στους αγρούς κοντά στη Βηθλεέμ: «Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» (Λουκ. 2:10, 11) Εφόσον είχε γεννηθή από μια Ιουδαία μητέρα, αυτός ο οποίος επρόκειτο να είναι «Χριστός Κύριος» ήταν φυσικός Ιουδαίος και κάτω από τον Νόμο της διαθήκης την οποία είχε μεσιτεύσει μέσω του Θεού και του Ισραήλ ο Μωυσής. Προς επιβεβαίωσιν τούτου διαβάζομε στο εδάφιο Γαλάτας 4:4: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον.» Εφόσον ήταν κάτω από τον νόμο της διαθήκης με τον Ισραήλ, ο Ιησούς Χριστός εώρταζε το δείπνον του Πάσχα. Στον τελευταίο του εορτασμό του Πάσχα το 33 μ.Χ., έδειξε ότι αυτός ήταν ο Μεσίτης της υποσχεμένης, νέας διαθήκης. Πώς; Εγκαθίδρυσε τώρα εκείνο που ονομάζεται το Δείπνον του Κυρίου, και όταν έδωσε το ποτήριον του οίνου στους πιστούς αποστόλους του είπε: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:20) Ο Ιησούς έχυσε το αίμα του για να κάμη έγκυρη αυτή τη διαθήκη.

22. (α) Πότε ανέλαβε ο Ιησούς να γίνη ο μεσίτης της νέας διαθήκης; (β) Γιατί ο Ιωάννης είχε στην αρχή αντιρρήσεις να βαπτίση τον Ιησού;

²² Εν τούτοις, όπως ο προφήτης Μωυσής, ο Κύριος Ιησούς έπρεπε ν’ αναλάβη να γίνη εκείνος ο Μεσίτης της νέας διαθήκης. Πότε ανέλαβε να το κάμη αυτό; Τον καιρό του βαπτίσματός του στον Ιορδάνη Ποταμό. Σε ηλικία τριάντα ετών εγκατέλειψε το εργαστήριο του τού ξυλουργού στη Ναζαρέτ και πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να βαπτισθή στο ύδωρ. Αυτό ήταν ένα νέο είδος βαπτίσματος που επρόκειτο να κάμη ο Ιωάννης. Έως τότε, καθώς διαβάζομε στο εδάφιο Μάρκος 1:4, «Ήτο ο Ιωάννης βαπτίζων εν τη ερήμω και κηρύττων βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών.» (Λουκ. 3:3) Αλλ’ ο Ιησούς ο Υιός του Θεού δεν ήλθε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να βαπτισθή ως σύμβολο μετανοίας για συγχώρησι αμαρτιών. Ο Ιησούς ήταν τέλειος και αναμάρτητος. (Εβρ. 7:26) Δεν ήλθε στον Ιωάννη με μια ένοχη συνείδησι για να κάμη ‘αίτησι για αγαθή συνείδησι’ στον Θεό. (1 Πέτρ. 3:21, ΜΝΚ) Ο Ιωάννης το εγνώριζε αυτό, και γι’ αυτό διαβάζομε ότι ο Ιωάννης «εκώλυε αυτόν, λέγων, Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ;» Αλλά, τι απήντησε ο Ιησούς;

23. Τι απήντησε ο Ιησούς στον Ιωάννη, και γιατί είπε ότι ήταν ‘πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην’ μολονότι είχε τηρήσει τον Νόμο;

²³ «Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε προς αυτόν, Άφες τώρα διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.» (Ματθ. 3:13-15) Τι εννοούσε ο Ιησούς μ’ αυτό; Ως φυσικός Ιουδαίος, είχε τηρήσει τον νόμο της Μωσαϊκής διαθήκης τέλεια. Σ’ αυτό το σημείο είπε αργότερα στην επί του Όρους Ομιλία του: «Μη νομίσητε ότι ήλθον να καταλύσω τον νόμον ή τους προφήτας· δεν ήλθον να καταλύσω, αλλά να εκπληρώσω.» (Ματθ. 5:17) Φυσικά, η διαθήκη του Νόμου με τον Ισραήλ ήταν θέλημα Θεού, αλλ’ ο Ιησούς έκανε το θέλημα του Θεού απ’ αυτή την άποψι σ’ όλη τη διάρκεια της επιγείου ζωής του ως το βάπτισμά του. Επομένως οι λόγοι του Ιησού, «πάσα δικαιοσύνη,» εσήμαιναν κάτι περισσότερο από τη διαθήκη του Νόμου, κάτι που θα ήταν σ’ εκπλήρωσι των συμβολικών χαρακτηριστικών της διαθήκης του Νόμου. Αυτή ήταν η ‘πάσα δικαιοσύνη’ διότι ήταν θέλημα του Θεού να το κάμη αυτό. Ώστε αυτό ήταν που είχε αναλάβει να κάμη με το βάπτισμα του.

24. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 10:5-10 ποια προφητεία ιδιαιτέρως εξεπλήρωνε ο Ιησούς με το να παρουσιασθή για βάπτισμα;

²⁴ Με το να παρουσιασθή ο Ιησούς για βάπτισμα εξεπλήρωνε πραγματικά τους λόγους «των προφητών» όπως ακριβώς είχε πει. Ο απόστολος Παύλος δείχνει ποιες προφητείες εξεπλήρωσε ο Ιησούς, στα εδάφια Εβραίους 10:5-10, όπου διαβάζομε σχετικά με τον Ιησού όταν ήλθε για βάπτισμα: «Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, ‘Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας,’ αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.’ . . . Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.» Έτσι ο Ιησούς εξεπλήρωνε τον Ψαλμό 40:6-8. Το «θέλημα» του Θεού απαιτούσε να θυσιάση ο Ιησούς τον εαυτό του, το «σώμα» του.

25. (α) Τίνος σύμβολο λοιπόν ήταν το εν ύδατι βάπτισμα του Ιησού; (β) Πώς ο Ιησούς ήταν ήδη αφιερωμένος και εξαγορασμένος;

²⁵ Εφόσον η προφητεία το απαιτούσε αυτό, τότε, ο Ιησούς θα είχε κακή συνείδησι αν δεν προσήρχετο για να κάμη το ειδικό θέλημα του Θεού κι’ επομένως να παρουσιασθή στον Ιωάννη για βάπτισμα. Είναι καταφανές ότι η πράξις βαπτίσματος του Ιησού ήταν συμβολική. Το βάπτισμά του δεν ήταν σύμβολον «μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών.» Ήταν σύμβολο της προσελεύσεώς του για να κάμη το θέλημα του Θεού, το οποίον θείον «θέλημα» περιελάμβανε την προσφορά του σώματος του Ιησού μια φορά για πάντα. Ως φυσικός Ιουδαίος ήταν ήδη κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο και ήταν μέλος του μόνου έθνους στη γη που ήταν τότε αφιερωμένο στον Θεό, στο να κάμη «πάντα όσα ελάλησεν ο Ιεχωβά.» Επίσης ως ο πρωτότοκος Υιός της Μαρίας, της οποίας τον πρωτότοκο υιό ο σύζυγός της Ιωσήφ υιοθέτησε ως δικό του πρωτότοκο γυιο, ο Ιησούς ήταν αγιασμένος για τον Ιεχωβά και ανήκε σ’ αυτόν. (Έξοδ. 13:1, 2) Γι’ αυτό ο Ιωσήφ και η Μαρία έπρεπε να εξαγοράσουν τον Ιησού για να επιτρέπεται σ’ αυτόν ν’ ασχοληθή σε κοσμική εργασία. (Αριθμ. 3:13-51· 18:14-16) Ώστε το βάπτισμα του Ιησού δεν εξεικόνιζε την αφιέρωσί του στον Θεό, αλλά την παρουσίαση του εαυτού του στο να κάμη το θέλημα του Θεού ακόμη και ως το σημείο της θυσίας.

26. (α) Πώς ο Θεός έδειξε ότι δέχθηκε την παρουσίασι του Ιησού; (β) Ως ποιο βαθμό έκαμε ο Ιησούς εν σαρκί αυτό το θείο «θέλημα»;

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός έδειξε ότι δέχθηκε αυτή την παρουσίαση του Υιού του Ιησού με το ότι εξέχεε το πνεύμα του επάνω στον βαπτισμένο Ιησού και έκαμε ν’ ακουσθή από τον ουρανό η φωνή του λέγοντας: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:16, 17) Κατόπιν, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ανήγγειλε τον κεχρισμένο Ιησού ως ‘τον Αμνόν του Θεού τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου.’ (Ιωάν. 1:28-36· Πράξ. 10:37, 38) Ο Ιησούς έκαμε το θέλημα του Θεού ως το τέλος της ζωής του ως άνθρωπος στη γη. Στη διάρκεια της τελευταίας βραδυάς του στη γη με το φυσικό ανθρώπινο σώμα του προσευχήθηκε στον Θεό και είπε: «Πάτερ μου, εάν είναι δυνατόν ας παρέλθη απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ.» (Ματθ. 26:39-44) Το επόμενο απόγευμα, την τρίτη περίπου ώρα, ενώ ο Ιησούς ήταν κρεμασμένος στο ξύλο του μαρτυρίου, όπως μας λέγει το εδάφιο Ιωάννης 19:30, «ο Ιησούς είπε, Τετέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα.» Έτσι, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το σώμα του Ιησού είχε προσφερθή μια φορά για πάντα.

27. (α) Τι είδους ανάστασι είχε ο Ιησούς Χριστός και γιατί; (β) Πώς λοιπόν έλαβε υπό την κατοχήν του όλο το ανθρώπινο γένος, και με ποια προσδοκία για τους νεκρούς;

²⁷ Σε αρμονία μ’ αυτή τη θυσιαστική προσφορά του τελείου ανθρωπίνου σώματός του ο Ιησούς Χριστός ηγέρθη εκ νεκρών την τρίτη ημέρα, όχι μ’ ένα σώμα με σάρκα και αίμα, αλλά μ’ ένα πνευματικό σώμα. (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-45) Την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του, ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό και εκεί παρουσίασε στον Θεό την αξία της ανθρώπινης θυσίας του για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Όταν ήταν στη γη είχε πει ότι είχε έλθει «δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Ο απόστολος Παύλος λέγει για τον Ιησού ότι υπέστη «το πάθημα του θανάτου . . . δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού.» Ο απόστολος Παύλος λέγει επίσης: «άνθρωπος Ιησούς Χριστός όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (Εβρ. 2:9· 1 Τιμ. 2:5, 6) Έτσι ο Ιησούς Χριστός με το να παρουσιάση στον Θεό την αξία της ζωής της ανθρώπινης θυσίας του, έδωσε αντίλυτρο για όλο το ανθρώπινο γένος, το εξηγόρασε, χωρίς μάλιστα εκείνοι να τον παρακαλέσουν να το κάμη αυτό. Γι’ αυτόν το λόγο, κάτω από την ουράνια βασιλεία του, θα γίνη «ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Όλοι αυτοί ανήκουν στον Ιησού Χριστό.

28. (α) Τι έγινε λοιπόν ο αναστημένος Ιησούς Χριστός σχετικά με την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους; (β) Για ποιο μεγαλύτερο πράγμα υπηρετεί επίσης ως Αρχηγός;

²⁸ Έτσι, σύμφωνα με το θείον θέλημα, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού έγινε ο Αρχηγός της σωτηρίας ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Αυτό είναι εκείνο που πρέπει να εννοήσουμε από τα εδάφια Εβραίους 2:9, 10, τα οποία λέγουν: «Τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν δια το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, δια να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου δια της χάριτος του Θεού. Διότι έπρεπε εις αυτόν, δια τον οποίον είναι τα πάντα και δια του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον Αρχηγόν της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων.» Και εις Εβραίους 5:9, 10 διαβάζομε: «Και γενόμενος τέλειος, κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν, ονομασθείς υπό του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» Αυτός απεδείχθη άξιος να υπηρετή ως Αρχηγός της Θείας Κυριαρχίας.

Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας

 1. (α) Γιατί η απόφασις που είχαν λάβει οι προπάτορές των στο όρος Σινά δεν υπολογιζόταν για τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους τώρα όσον αφορά τη νέα διαθήκη; (β) Ποιον έπρεπε να μιμηθούν εκείνοι οι Ιουδαίοι, και με ποιον τρόπο;

ΓΙΑ τους φυσικούς περιτετμημένους Ιουδαίους τα πράγματα δεν ήσαν τα ίδια από τότε που ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στην ουράνια παρουσία του Ιεχωβά Θεού και προσέφερε σ’ αυτόν την πολύτιμη αξία της ανθρώπινης θυσίας του. Ένεκα τούτου, η παλαιά Μωσαϊκή διαθήκη ακυρώθηκε, και μια νέα διαθήκη επικυρώθηκε με το αίμα του Υιού του Θεού, του Μεσίτου της διαθήκης αυτής. Η ευκαιρία για να γίνουν δεκτοί σ’ αυτή τη νέα διαθήκη προσεφέρθη πρώτα στους φυσικούς Ιουδαίους. Οι προπάτορές των που έζησαν πριν από δεκαπέντε αιώνες είχαν δηλώσει στον μεσίτη Μωυσή: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» Αλλ’ αυτό δεν υπολογιζόταν για τους απογόνους των ως προς τη νέα διαθήκη. Γι’ αυτή τη δεύτερη διαθήκη ήταν ένας νέος Μεσίτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός. Για να γίνουν δεκτοί αυτοί στη νέα διαθήκη έπρεπε ν’ απαντήσουν σ’ αυτόν τον καλύτερο και μεγαλύτερο Μεσίτη: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει, και υπακούσει εις αυτόν.» Οι φυσικοί αυτοί Ιουδαίοι, μιμούμενοι τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, τον Ιησούν Χριστόν τον Μεσίτην, έπρεπε να προσφερθούν να πράξουν το θέλημα του Ιεχωβά όπως μετεδόθη σ’ αυτούς μ’ αυτόν το νέο και μεγαλύτερο Μεσίτη.

 2. Σύμφωνα με όσα είπε ο Πέτρος στους Ιουδαίους την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ., τι είχε κάμει ο Θεός στον Ιησού που άλλαξε την κατάστασι εκείνων των φυσικών Ιουδαίων;

² Αληθινά μια νέα κατάστασις είχε προκύψει για τους φυσικούς Ιουδαίους και έπρεπε ατομικά να προσαρμοσθούν σ’ αυτήν. Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος τους το ετόνισε αυτό στην εορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. μετά την έκχυσι του αγίου πνεύματος από τον Ιεχωβά Θεό δια του Ιησού Χριστού στους πιστούς ακολούθους του Αρχηγού της θείας Κυριαρχίας. Ο Πέτρος, αφού εξήγησε τι είχε γίνει θαυματουργικά και γιατί, είπε σ’ εκείνες τις χιλιάδες των συγκεντρωμένων Ιουδαίων: «Ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, ‘Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.’ Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:34-36.

 3. (α) Πώς, όπως εξεικονίσθηκε από τους πατέρες των στο Όρος Σινά μπορούσαν αυτοί οι Ιουδαίοι ν’ αποδείξουν ότι είναι άξιοι για να ληφθούν στη νέα διαθήκη; (β) Αφού θα έκαναν αυτό που τους είπε ο απόστολος Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι να κάμουν, τι θα έδειχνε ότι εκείνοι οι Ιουδαίοι είχαν περιληφθή στη νέα διαθήκη;

³ Πώς, τώρα, στη νέα διάταξι των περιστάσεων, εκείνοι οι ακούοντες Ιουδαίοι, εδήλωσαν, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει,» και φάνηκαν έτσι άξιοι να γίνουν δεκτοί στη νέα διαθήκη; Το εδήλωσαν με το να δεχθούν τον άλλοτε σταυρωθέντα Ιησούν ως Κύριόν των και ως τον Χριστόν ή Μεσσίαν του Ιεχωβά και ως Μεσίτην των, ο οποίος είχε προλεχθή και προσκιασθή από τον προφήτη Μωυσή. Με κανένα άλλον τρόπο δεν θα μπορούσε να έλθη σωτηρία σ’ αυτούς. Χιλιάδες απ’ εκείνους τους Ιουδαίους αισθάνθηκαν βαθειά λύπη απ’ ό,τι άκουσαν τον Πέτρο να λέγη. Όταν λοιπόν ερώτησαν τον Πέτρο και τους λοιπούς αποστόλους, «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» ο Πέτρος τους κατηύθυνε στον Αρχηγό της ζωής που διώρισε ο Θεός, λέγοντας: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών· και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος· διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών. . . . Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς.» (Πράξ. 2:37-40, ΜΝΚ) Αν, μετά το βάπτισμά των στο ύδωρ, ελάμβαναν τη δωρεά του αγίου πνεύματος του Θεού δια του Χριστού, αυτό θα εσήμαινε ότι έγιναν δεκτοί στη νέα διαθήκη,

 4. Τι εσυμβόλιζε, λοιπόν, το εν ύδατι βάπτισμα εκείνων των Ιουδαίων;

⁴ Τι, λοιπόν, εσυμβόλιζε το βάπτισμά των στο ύδωρ; Εφόσον το βάπτισμά των θα ήταν «εις το όνομα του Ιησού Χριστού» και θα προηγείτο η μετάνοιά των στον Ιεχωβά Θεό, θα συμβόλιζε ότι προσφέρονται να πράξουν το θέλημα του Θεού. Το να πράξουν το θέλημά Του περιελάμβανε το να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως τον Θεόδοτο «Κύριόν» των και ως τον Θεόδοτο «Χριστό» ή Μεσσία.

5, 6. (α) Η συγχώρησις των αμαρτιών των θα ερχόταν μέσω τίνος, και ποιες ήσαν οι αμαρτίες των οι οποίες έπρεπε τώρα να συγχωρηθούν; (β) Σύμφωνα με το εδάφιο Εβραίους 9:14 σε τι θα κατέληγε γι’ αυτούς η συγχώρησις των αμαρτιών των;

⁵ Χωρίς να δεχθούν τον Ιησού Χριστό ως «Κύριον και Χριστόν» δεν θα μπορούσαν να λάβουν ‘άφεσιν των αμαρτιών [των].’ Αυτές οι αμαρτίες, τις οποίες ο Θεός τότε συνεχώρησε μέσω του Ιησού Χριστού, δεν ήσαν οι αμαρτίες που είχαν κάμει εναντίον της Μωσαϊκής διαθήκης του Νόμου. Η διαθήκη εκείνη με τον φυσικόν Ισραήλ είχε τότε περάσει, είχε ακυρωθή, και η υποσχεμένη νέα διαθήκη είχε τώρα μεσιτευθή με τον καλύτερο Μεσίτη, τον Ιησού Χριστό. Οι αμαρτίες λοιπόν για τις οποίες ήταν ανάγκη να μετανοήσουν στον Θεό ήσαν πρωτίστως εκείνες που έπραξαν κατά του Θεού συμμετέχοντας στη σταύρωσι του Υιού του Ιησού Χριστού, μαζί με τις άλλες αμαρτίες των γενικά. Το να λάβουν συγχώρησι αμαρτιών από τον Θεό μέσω του Χριστού θα είχε ως αποτέλεσμα ν’ αποκτήσουν καλή συνείδησι. Εν σχέσει με αυτό, αναγινώσκομε:

⁶ «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»—Εβρ. 9:14.

 7. Σύμφωνα με τους όρους της νέας διαθήκης, ποια υπόσχεσις είχε γίνει, σχετικά με τις αμαρτίες, και μέσω τίνος έγιναν δεκτοί εκείνοι οι βαπτισμένοι Ιουδαίοι στη νέα διαθήκη;

⁷ Αυτή η συγχώρησις των αμαρτιών που έχει ως αποτέλεσμα μια αγαθή συνείδησι προς τον Θεόν, ήταν εκείνο που ο Θεός είχε υποσχεθή στους όρους της νέας διαθήκης. Όταν ο Ιεχωβά προείπε τη νέα διαθήκη δια του προφήτου Ιερεμία, ετελείωσε την προφητεία εκείνη λέγοντας: «Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Ιερεμ. 31:31-34) Μετά από αιώνες, όταν ο απόστολος Παύλος έγραφε στους εκχριστιανισμένους Εβραίους που ήσαν φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ, του ‘φίλου του Ιεχωβά,’ παρέθεσε περικοπή από την προφητεία του Ιερεμία και συνεχίζοντας είπε: «‘Διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών, και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.’ Λέγων δε ‘καινήν’ έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.» (Εβρ. 8:12, 13) Λογικώς, λοιπόν, έπεται ότι οι τρεις χιλιάδες Ιουδαίοι που μετανόησαν και βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού Χριστού κι’ έλαβαν τη δωρεά του αγίου πνεύματος, έγιναν δεκτοί στη νέα διαθήκη μέσω του ‘καλυτέρου μεσίτου,’ του Ιησού Χριστού.—Πράξ. 2:41.

8, 9. Στον ναό ύστερ’ από μερικές μέρες, ποιον έδειξε ο Πέτρος στους Ιουδαίους, και τι ετόνισε ότι, είχαν ανάγκη να κάμουν, και με ποιο αποτέλεσμα γι’ αυτούς;

⁸ Λίγες μέρες ύστερα από εκείνη την πείρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος και ο Ιωάννης βρέθηκαν στον ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Πέτρος, ομιλώντας στο πλήθος που συγκεντρώθηκε γύρω τους, έδειξε πάλι στους Ιουδαίους τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας. Ο Πέτρος επίσης ετόνισε την ανάγκη που είχαν να μετανοήσουν και να μεταστραφούν, επιζητώντας την αναψυχή που προέρχεται με τη συγχώρησι των αμαρτιών των από τον Θεό μέσω του Χριστού. Ο Πέτρος, συνεχίζοντας είπε:

⁹ «Ο Θεός του Αβραάμ, και Ισαάκ και Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων ημών, εδόξασε τον Υιόν αυτού Ιησούν, τον οποίον σεις παρεδώκατε και ηρνήθητε αυτόν ενώπιον του Πιλάτου, ενώ εκείνος έκρινε να απολύση αυτόν. Σεις όμως τον άγιον και δίκαιον ηρνήθητε, και εζητήσατε άνδρα φονέα να χαρισθή εις εσάς. Τον δε αρχηγόν της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς είμεθα μάρτυρες. . . . Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Κυρίου, και αποστείλη τον προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν. . . . Προς εσάς πρώτον ο Θεός, αναστήσας τον Υιόν αυτού Ιησούν, απέστειλεν αυτόν δια να σας ευλογή, όταν επιστρέφητε έκαστος από των πονηριών υμών.»—Πράξ. 3:13-26.

10. Γιατί δεν έγινε βάπτισμα για τους Ιουδαίους που είχαν μετανοήσει σ’ εκείνη την περίπτωσι, και ποιο είπαν ο Πέτρος και ο Ιωάννης στο δικαστήριο ότι ήταν το μόνο όνομα με το οποίο μπορούμε να σωθούμε;

¹⁰ Προτού ο Πέτρος κι’ ο Ιωάννης μπορέσουν να φροντίσουν ώστε να βαπτισθούν όσοι Ιουδαίοι εκεί στον ναό είχαν μετανοήσει, η κατάστασις άλλαξε, διότι διαβάζομε: «Ενώ δε αυτοί ελάλουν προς τον λαόν, ήλθον έπ’ αυτούς οι ιερείς και ο στρατηγός του ιερού και οι Σαδδουκαίοι, αγανακτούντες, διότι εδίδασκον τον λαόν, και εκήρυττον δια του Ιησού την εκ νεκρών ανάστασιν.» (Πράξ. 4:1, 2) Ο Πέτρος λοιπόν, κι’ ο Ιωάννης ετέθησαν υπό κράτησιν εκείνη τη νύχτα, και την επομένη μέρα προσήχθησαν να δικασθούν και απελύθησαν. Ενώπιον του Δικαστηρίου εδήλωσαν ότι δεν υπάρχει άλλο όνομα υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων δια του οποίου πρέπει να σωθούμε, εκτός από το όνομα του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας. (Πράξ. 4:3-23) Οι απόστολοι αρνήθηκαν να παύσουν ν’ ακολουθούν εκείνον που είχε τόσο πολύτιμο όνομα.

11. (α) Πώς έφθασε ο Φίλιππος ο ευαγγελιστής να κηρύξη στη Σαμάρεια; (β) Σε τίνος όνομα βαπτίσθηκαν οι Σαμαρείται που πίστεψαν, κι’ επομένως τίνος μαθηταί έγιναν;

¹¹ Σκληρός διωγμός ξέσπασε αργότερα στην Ιερουσαλήμ και ο πιστός Ιουδαίος Χριστιανός Στέφανος λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου. Οι μαθηταί του Χριστού διασκορπίσθηκαν από την Ιερουσαλήμ εκτός από τους δώδεκα αποστόλους. Μεταξύ αυτών που διασκορπίσθηκαν ήταν κι’ ο Φίλιππος ο Ευαγγελιστής. Αυτός πήγε προς βορράν στην πόλι της Σαμαρείας και «εκήρυττεν εις αυτούς τον Χριστόν.» Ο Φίλιππος έφερε μεγάλη χαρά στην πόλι με τα όσα εκήρυττε και με τα θαυματουργικά σημεία που έκανε. Οι Σαμαρείται ήσαν προσηλωμένοι στην Πεντάτευχο, δηλαδή στα πέντε βιβλία που είχαν γραφή από τον Μωυσή, και εφήρμοζαν την περιτομή. Πολλοί απ’ αυτούς δέχθηκαν τον Ιησού Χριστό ως τον ‘καλύτερο μεσίτη,’ που προσκιάσθηκε από τον Μωυσή. Στην περίπτωσι των Σαμαρειτών αυτών που πίστεψαν, ο Φίλιππος έκαμε ό,τι είχε παραγγείλει ο Ιησούς να γίνη, διότι διαβάζομε: «Ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού, και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες.» (Πράξ. 8:1-13· Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 1:8) Οι Σαμαρείται εκείνοι βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού· έγιναν πιστοί βαπτισμένοι μαθηταί του.

12. (α) Πώς ο Φίλιππος εκήρυξε σε ένα Αιθίοπα ευνούχο στην άμαξά του, και εν ονόματι τίνος τον εβάπτισε ο Φίλιππος; (β) Ποια πορεία δείχνει το βάπτισμα ότι είχε λάβει ο Αιθίοψ;

¹² Ο Φίλιππος, αφού έκαμε πολλούς μαθητάς μεταξύ των περιτετμημένων Σαμαρειτών, κατευθύνθηκε από τον άγγελον του Θεού προς ένα περιτετμημένον προσήλυτον του Ιουδαϊσμού. Αυτός ο άνθρωπος, ένας Αιθίοψ ευνούχος, επέστρεφε από ένα προσκύνημα που είχε κάμει στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Φίλιππος διέκρινε το άρμα του και το πλησίασε, ο Αιθίοψ διάβαζε την προφητεία του Ησαΐα, πεντηκοστό τρίτο κεφάλαιο. Ο Αιθίοψ ερώτησε τον Φίλιππο για ποιον έγραφε εκεί ο Ησαΐας. Τότε, όπως μας λέγει το βιβλίο των Πράξεων 8:35, «Και ανοίξας το στόμα αυτού και αρχίσας από της γραφής ταύτης, ευηγγελίσατο εις αυτόν τον Ιησούν.» Ο Φίλιππος ωμίλησε στον Αιθίοπα για το εν ύδατι βάπτισμα, και εκείνος εζήτησε να βαπτισθή μόλις έφθασαν σ’ ένα κατάλληλο τόπο με νερό. Ο Φίλιππος τον εβάπτισε, βέβαια, στο όνομα του Ιησού. (Πράξ. 8:36-39) Όπως εκείνοι οι πιστοί Σαμαρείται, έτσι και αυτός ο περιτετμημένος Αιθίοψ προσεφέρθη να πράξη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού ως μαθητής του Ιησού Χριστού.

ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΕΘΝΗ

13. (α) Πώς οι Εθνικοί διέφεραν από τους Ιουδαίους όσον αφορά την ευθύνη για τον θάνατο του Ιησού και όσον αφορά την κατάρα του νόμου; (β) Πότε και μέσω τίνος ο Ιεχωβά άρχισε να χορηγή μετάνοια στους εθνικούς;

¹³ Αντίθετα με τους περιτετμημένους Ιουδαίους που συμμετείχαν σε μια κοινοτική ευθύνη για τη θανάτωσι του Ιησού Χριστού έξω από την Ιερουσαλήμ, οι Εθνικοί και μη Ιουδαίοι δεν ήταν ανάγκη να μετανοήσουν για συμμετοχή των στη σταύρωσι του αθώου Υιού του Θεού. Αυτοί δεν ήσαν κάτω από την κατάρα της Μωσαϊκής διαθήκης του Νόμου. (Γαλ. 3:13) Εν τούτοις, ήσαν αμαρτωλοί επειδή προέρχονταν από τον αμαρτωλό Αδάμ και την Εύα, και είχαν πολλές ειδωλολατρικές αμαρτίες για τις οποίες έπρεπε να μετανοήσουν και για τις οποίες ήσαν καταδικασμένοι σε θάνατο από τον Θεό. Ήσαν, όπως τους είπε ο απόστολος Παύλος, «χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες, και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού.» (Εφεσ. 2:12) Ήταν γενικά ένας απερίτμητος λαός. Αλλά στο έτος 36 μ.Χ. ο Ιεχωβά Θεός με έλεος άρχισε να παρέχη σ’ αυτούς «μετάνοιαν εις ζωήν,» δια του Ιησού Χριστού. (Πράξ. 11:18) Εκείνος από τον οποίον άρχισαν ήταν ο Κορνήλιος της Καισαρείας. Η πόλις αυτή ήταν η επαρχιακή έδρα του Ποντίου Πιλάτου, του Ρωμαίου κυβερνήτου της επαρχίας της Ιουδαίας.

14. Εγνώριζαν ήδη κάτι για τον Ιησού ο Κορνήλιος κι’ εκείνοι τους οποίους είχε συνάξει στον οίκο του, και τι είπε σ’ αυτούς ο Πέτρος σχετικά με την συγχώρησι αμαρτιών;

¹⁴ Ο Ιταλός εκατόνταρχος Κορνήλιος κι’ εκείνοι τους οποίους αυτός συνήθροισε στον οίκον του εγνώριζαν ήδη κάτι για τον Ιησού Χριστό. Ο απόστολος Πέτρος, που εστάλη να κηρύξη σ’ αυτούς, τους είπε: «Τον λόγον τούτον σεις εξεύρετε, όστις εκηρύχθη καθ’ όλην την Ιουδαίαν, αρχίσας από της Γαλιλαίας, μετά το βάπτισμα το οποίον εκήρυξεν ο Ιωάννης· πώς ο Θεός έχρισε τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ με πνεύμα άγιον και με δύναμιν, όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του Διαβόλου· διότι ο Θεός ήτο μετ’ αυτού. Και ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα έκαμε.» Ο Πέτρος, συνεχίζοντας, είπε στο τέλος: «Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν».—Πράξ. 10:37-43.

15. Τι δείχνει αν εκείνοι οι εθνικοί που άκουαν έλαβαν συγχώρησι αμαρτιών, και με την εντολή του Πέτρου τι έγιναν;

¹⁵ Σιωπηλά, από μέσα τους, ο Κορνήλιος και οι Εθνικοί αυτοί που ήσαν συναθροισμένοι με αυτόν επίστευσαν στον Ιησού Χριστό κι’ έλαβαν αυτή την άφεσι των αμαρτιών δια του ονόματός του και συνεπώς είχαν αγαθή συνείδησι προς τον Θεό. Ποια απόδειξις υπήρχε γι’ αυτό το γεγονός; Η αφήγησις μας το λέγει ως εξής: «Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το πνεύμα το άγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον. Και . . . πιστοί, όσοι ήλθον μετά του Πέτρου, . . . ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας, και μεγαλύνοντας τον Θεόν. Τότε απεκριθή ο Πέτρος, Μήπως δύναται τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το άγιον καθώς και ημείς; Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Ιησού Χριστού.» (Πράξ. 10:44-48, ΜΝΚ) Αυτοί έγιναν πιστοί βαπτισμένοι μαθηταί του Χριστού.

16. Πώς ο Παύλος και ο Σίλας βρέθηκαν στη φυλακή στους Φιλίππους της Μακεδονίας, και τι συνέβηκε εκεί τα μεσάνυχτα;

¹⁶ Αυτή ήταν η αρχή, και κατόπιν, με τον καιρό, μετεστράφησαν κι’ άλλοι απερίτμητοι Εθνικοί και βαπτίσθηκαν στο όνομα του Ιησού. Μια περίπτωσις είναι στους Φιλίππους της Μακεδονίας, κατά το έτος 50 μ.Χ. περίπου. Αφού ο απόστολος Παύλος εθεράπευσε μια δαιμονιζομένη μάγισσα, αυτός και ο σύντροφος του Σίλας φυλακίσθηκαν κατόπιν συκοφαντιών. Τα μεσάνυχτα, καθώς προσηύχοντο μεγαλοφώνως και αινούσαν τον Θεό, έγινε ένας μεγάλος σεισμός και όλοι οι φυλακισμένοι θαυματουργικά βρέθηκαν χωρίς δεσμά. Ο Παύλος παρεκάλεσε τον τρομαγμένο δεσμοφύλακα να μην αυτοκτονήση, διότι κανένας από τους δεσμίους δεν εδραπέτευσε. Τι συνέβη τότε; Ας διαβάσωμε:

17. Πώς ο Παύλος και ο Σίλας είπαν στον δεσμοφύλακα και στην οικογένειά του να σωθούν, και πώς αυτοί ενήργησαν βάσει της πληροφορίας;

¹⁷ «Έντρομος γενόμενος έπεσεν έμπροσθεν του Παύλου και του Σίλα· και εκβαλών αυτούς έξω, είπε: ‘Κύριοι, τι πρέπει να κάμω δια να σωθώ;’ Οι δε είπον: ‘Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και θέλεις σωθή, συ και ο οίκος σου.’ Και ελάλησαν προς αυτόν τον λόγον του Ιεχωβά, και προς πάντας τους εν τη οικία αυτού. Και παραλαβών αυτούς εν εκείνη τη ώρα της νυκτός, έλουσε τας πληγάς αυτών και εβαπτίσθη ευθύς αυτός και πάντες οι αυτού· και αναβιβάσας αυτούς εις τον οίκον αυτού, παρέθηκε τράπεζαν, και ευφράνθη πανοικί, πιστεύσας εις τον Θεόν.»—Πράξ. 16:29-34.

18. (α) Ποιου ομίλου έγιναν μέλη ο δεσμοφύλαξ και η οικογένεια του; (β) Η προτροπή «Πίστευσον εις τον Κύριον Ιησούν,» εσήμαινε ότι η κυρία ενέργεια για σωτηρία έπρεπε να κατευθυνθή στον Ιησού, και πώς η απάντησις επηρεάζεται απ’ όσα έλαβαν χώρα αργότερα σχετικά μ’ αυτό;

¹⁸ Ο απερίτμητος αυτός Φιλιππήσιος δεσμοφύλαξ και ο οίκος του έγιναν βαπτισμένα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας των Φιλίππων, και ασφαλώς έλαβαν το άγιο πνεύμα δι’ επιθέσεως των χειρών του αποστόλου Παύλου σ’ αυτούς. (Φιλιππ. 1:1) Τους ελέχθη: ‘Πιστεύσατε εις τον Κύριον Ιησούν και θέλετε σωθή.’ Πολλά πρέπει να νοηθούν από την απλή αυτή φράσι, ‘Πιστεύσατε εις τον Κύριον Ιησούν.’ Αυτό, καθώς και το γεγονός ότι ο απερίτμητος Εθνικός Κορνήλιος και οι μετ’ αυτού πιστοί στον οίκον του «εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Ιησού Χριστού,» εγείρει το ερώτημα, Προς ποιον κατηυθύνετο η κυριώτερη ενέργεια για σωτηρία—προς τον Ιησού Χριστό ή προς τον Ιεχωβά Θεό; Η απάντησις επηρεάζεται από το γεγονός ότι ο Παύλος και ο Σίλας, αφού είπαν απλώς στον Φιλιππήσιο δεσμοφύλακα πώς να «σωθή,» «ελάλησαν τον λόγον του Ιεχωβά» εις αυτόν και σε όλον τον οίκον του, ο δε δεσμοφύλαξ ευφράνθη πολύ «πιστεύσας εις τον Θεόν.»

19. Σύμφωνα με τον Παύλο ποια ήταν η θρησκευτική ή πνευματική κατάστασις εκείνων των απεριτμήτων ειδωλολατρών, και σε ποιον έπρεπε ν’ αφιερωθούν για σωτηρία;

¹⁹ Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι αυτοί οι απερίτμητοι Εθνικοί δεν ήσαν μόνον «άνευ Χριστού,» αλλά και «απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ, και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας» και «άνευ Θεού εν τω κόσμω.» (Εφεσ. 2:12) Ανήκαν σ’ εκείνη την τάξι των εθνικών, στους οποίους ο Παύλος έγραψε, λέγων: «Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι, όπως εσύρεσθε, προς τα είδωλα τα άφωνα.» Επίσης: «Επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν.» (1 Κορ. 12:2· 1 Θεσσ. 1:9) Αυτοί ήσαν αφιερωμένοι σ’ εκείνα τα είδωλα, δηλαδή στους ψευδείς θεούς, τους οποίους εκείνα τα είδωλα εκπροσωπούσαν. Μπορεί να έφεραν και στίγματα στα σώματά των για να δείχνουν φανερά σε ποιον Θεό ήσαν ειδικά αφοσιωμένοι. (Παράβαλε Ιεζεκιήλ 9:4-6· Ωσηέ 9:10) Κατά βάσιν, λοιπόν, αυτοί οι απερίτμητοι Εθνικοί που ήσαν σε άγνοια είχαν ανάγκη ν’ ακούσουν για τον «ζώντα και αληθινόν Θεόν,» ο οποίος είναι ο Ιεχωβά. Κατόπιν, για να λάβουν σωτήρια, έπρεπε ν’ αφιερωθούν σ’ αυτόν, να πράξουν το θέλημά Του. Αυτός ο Θεός θα τους πληροφορούσε μέσω τίνος θα εγίνετο η αφιέρωσις σ’ αυτόν. Υπακούοντας σ’ αυτόν θα μπορούσαν να βαπτισθούν.

20, 21. Στο δέκατο κεφάλαιο προς Ρωμαίους ποια λόγια του Μωυσέως στους Ισραηλίτας παραθέτει ο Παύλος σχετικά με το πώς γίνεται γνωστή η εντολή του Θεού;

²⁰ Αυτός ο τρόπος ενεργείας εκτίθεται καθαρά από τον απόστολο Παύλο στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο δέκατο. Εκεί, στα εδάφια πέντε έως και δέκα, ο Παύλος κάνει την εφαρμογή των λόγων που ενέπνευσε ο Ιεχωβά Θεός τον Μωυσή να πη στο Δευτερονόμιο 30:11-14. Ιδού τι λέγουν αυτά τα εδάφια:

²¹ «Επειδή η εντολή αύτη, την οποίαν εγώ προστάζω εις σε σήμερον, δεν είναι πολλά βαρεία δια σε, ουδέ μακράν. Δεν είναι εν τω ουρανώ, ώστε να είπης, Τις θέλει αναβή δι’ ημάς εις τον ουρανόν, και φέρει αυτήν προς ημάς, δια να ακούσωμεν αυτήν, και να εκτελέσωμεν αυτήν; Ουδέ πέραν της θαλάσσης είναι, ώστε να είπης Τις θέλει διαπεράσει την θάλασσαν δι’ ημάς, και φέρει αυτήν προς ημάς, δια να ακούσωμε αυτήν, και να εκτελέσωμεν αυτήν; Αλλά πολύ πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου, δια να εκτελής αυτόν.»

22. (α) Πώς η εντολή του Θεού ήταν πολύ πλησίον στους Ισραηλίτας εκεί στις πεδιάδες Μωάβ, ακόμη και στο στόμα τους και στις καρδιές τους; (β) Ώστε τι απέμενε μόνον να κάμουν εκείνοι οι Ισραηλίται; (γ) Το ότι το έκαμαν αυτό αποδείχθηκε με το ότι συνήψαν τι με τον Θεό την εποχή εκείνη;

²² Ας λάβωμεν υπό σημείωσιν ότι ο Θεόπνευστος Μωυσής χαρακτηρίζει αυτό ως «εντολήν,» δηλαδή κάτι που πρέπει να κάμουν προς τον Θεόν. Από το Όρος Σινά και έπειτα αυτή η «εντολή» απεκαλύφθη σ’ αυτούς μ’ ένα περιληπτικό τρόπο. Ως αποτέλεσμα του γραπτού αυτού Νομικού κώδικος, που επανελαμβάνετο σ’ αυτούς επί σαράντα χρόνια, αυτοί τον είχαν μάθει και μπορούσαν να τον λέγουν και προφορικώς, σαν να βρισκόταν στην άκρη της γλώσσης των. Επίσης εντυπώθηκε στις καρδιές των για να βοηθηθούν να κατανοήσουν το νόημά του και να τον εκτιμήσουν. Επομένως, ό,τι απέμενε πια ήταν ν’ αποφασίσουν να πράξουν το εκπεφρασμένο θέλημα του Θεού. Αυτό προφανώς ο Ιεχωβά εβοήθησε τους Ισραηλίτας εκείνους να κάμουν με το να συνάψουν πρόσθετη διαθήκη μαζί του μέσω του Μωυσέως. Σχετικά μ’ αυτό, το Δευτερονόμιο 29:1 λέγει: «Ούτοι είναι οι λόγοι της διαθήκης, την οποίαν προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν να κάμει προς τους υιούς Ισραήλ εν τη γη Μωάβ· εκτός της διαθήκης, την οποίαν έκαμε προς αυτούς εν Χωρήβ.»

23. (α) Ποιος μάς εξηγεί την αντιτυπική σημασία αυτού, και πού; (β) Ποσό κοντά στους Ιουδαίους είχε φέρει ο Θεός την προμήθειά του για δικαιοσύνη, αλλά γιατί αυτοί, απέτυχαν να ωφεληθούν απ’ αυτήν;

²³ Όλ’ αυτά είχαν μια τυπική σημασία, προσκιάζοντας κάτι σχετικό με τον Μεγαλύτερο Μωυσή, τον ‘καλύτερο μεσίτη,’ Ιησού Χριστό. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος μάς εξηγεί την αντιτυπική σημασία, στην προς Ρωμαίους επιστολή του, κεφάλαιο δέκατο, για να καταδείξη το πώς μπορούμε να λάβωμε δικαίωσι από τον Θεό και να έχωμε αγαθή συνείδησι προς αυτόν. Αυτό απαιτεί πίστι στον Θεό, διότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί ν’ αποκτηθή με τις προσπάθειες του ιδίου του ατόμου να τηρήση τον Μωσαϊκό Νόμο. Οι Ιουδαίοι, εμπιστευόμενοι στα δικά τους έργα για ν’ αποδειχθούν δίκαιοι ενώπιον του Θεού, δεν αισθάνονταν την ανάγκη να πιστεύσουν στην προμήθεια που έκαμε διαθέσιμη γι’ αυτούς ο Θεός, θέτοντας αυτήν κοντά τους, ανάμεσά τους, για να τη λάβουν. Για να λάβουν σωτηρία οι Χριστιανοί πρέπει να ενεργήσουν πολύ διαφορετικά από τους απίστους εκείνους Ιουδαίους.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ

24. (α) Τι είπε ο Μωυσής σχετικά με τον νόμο και την απόκτησι ζωής, αλλά τι λέγει η δικαιοσύνη που απαιτεί πίστι σχετικά με το ότι η εντολή του Θεού είναι διαθέσιμη; (β) Τι ρόλο παίζουν η καρδιά και το στόμα σχετικά με την δικαιοσύνη και τη σωτηρία;

²⁴ Σύμφωνα με αυτή την απαίτησι, που είναι σε αρμονία με την εντολή του Θεού, ο απόστολος Παύλος προχωρεί και λέγει: «Διότι ο Μωυσής γράφει την δικαιοσύνην την εκ του νόμου, λέγων, ‘Ότι ο άνθρωπος ο κάμνων ταύτα, θέλει ζήσει δι’ αυτών.’ Η εκ πίστεως όμως δικαιοσύνη λέγει ούτω, ‘Μη είπης εν τη καρδία σου, Τις θέλει αναβή εις τον ουρανόν;’ τουτέστι δια να καταβιβάση τον Χριστόν· ή, ‘Τις θέλει καταβή εις την άβυσσον; τουτέστι δια να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.’ Αλλά τι λέγει; ‘Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·’ τουτέστιν ο λόγος της πίστεως, τον οποίον κηρύττομεν· ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:5-10.

25. (α) Πόσο κοντά έφερε ο Παύλος τον «λόγο» στους εθνικούς, και πώς ο Κύριος Ιησούς έκαμε ιδιαιτέρως δυνατόν να έχωμε αυτή την πληροφορία; (β) Τώρα που ο «λόγος» ήταν τόσο πλησίον, ποιο ήταν το ερώτημα σχετικά μ’ εκείνους που ζητούσαν σωτήρια;

²⁵ Ειδικά μέσω του αποστόλου Παύλου, ο οποίος ήταν πράγματι «απόστολος των εθνών,» και των συνεργατών του Ιεραποστόλων, ο «λόγος» του Θεού και του Χριστού του εφέρθη κοντά στους ανθρώπους των Εθνών, για να μπορούν να τον επαναλαμβάνουν με το στόμα τους και να τον διατηρούν με εκτίμησι στην καρδιά τους. Επίσης, ο Ιησούς Χριστός έκαμε δυνατή αυτή την πληροφορία σ’ αυτούς με το να κατεβή από τον ουρανό για να δώση μαρτυρία σχετικά με τον Θεό και τον σκοπό Του· επίσης αναστήθηκε εκ νεκρών από τον Παντοδύναμο Θεό για ν’ αποτελέση μια ζωντανή μαρτυρία της επεξεργασίας και πραγματοποιήσεως του σκοπού του Θεού. Επίσης αποδείχθηκε έτσι αλάνθαστα ότι ήταν ο «Κύριος,» ο Αρχηγός της Θείας Κυριαρχίας. Όθεν, ο «λόγος» της σωτηρίας ήταν εκεί, όπου αυτοί οι Εθνικοί μπορούσαν να τον λάβουν, τόσο κοντά τους όσο ήσαν τα στόματα και οι καρδιές τους. Το ερώτημα όμως ήταν, Τι επρόκειτο να τον κάνουν; Αν ήθελαν αιώνια σωτηρία, ένα μόνο πράγμα μπορούσαν να κάμουν. Επίσης, τι έπρεπε να κάμουν με αυτόν για σωτηρία τους είχε δοθή εντολή από τον ίδιο τον Θεό. Θυμηθήτε ότι ο Μωυσής είχε εμπνευσθή να χαρακτηρίση αυτόν τον«λόγον» μετά εξής λόγια: «η εντολή αύτη, την οποίαν εγώ προστάζω εις σε σήμερον.» (Δευτ. 30:11-14) Για να σωθούμε, πρέπει να υπακούσωμε.

26, 27. (α) Ποιον «λόγον» προστάζει ο Θεός να δεχθούμε με πίστι; (β) Ποιο είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους ότι ήταν το «έργον του Θεού» για το οποίο είχαν ρωτήσει, και πώς είπε ο Παύλος στους Έλληνας στον Άρειο Πάγο των Αθηνών ότι αυτό είναι το «έργο» που προστάζει ο Θεός;

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός, που θέτει όλους τους όρους για σωτηρία, παραγγέλλει να δεχθούμε με πίστι τον λόγο, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και ότι ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών. Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους απαντώντας στο ερώτημά των: «Τι να κάμωμεν δια να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;» Ο Ιησούς είπε: «Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον τον οποίον εκείνος απέστειλε.» (Ιωάν. 6:28, 29) Αυτό εφαρμόζεται και στους μη Ιουδαίους, δηλαδή και στους απεριτμήτους Εθνικούς. Δεν απομένει, λοιπόν, άλλος τρόπος για τους πληροφορημένους Εθνικούς παρά ν’ αφιερωθούν στον Θεό για να πράξουν το θέλημα του Θεού, να εργασθούν το έργον του Θεού. Πρέπει ν’ απομακρυνθούν από τους ψευδείς ειδωλολατρικούς θεούς, στους οποίους ήσαν αφιερωμένοι έως τότε. Αυτό εναρμονίζεται και με ό,τι είπε ο απόστολος Παύλος στους εθνικούς Έλληνας που συναθροίσθηκαν στον Άρειο Πάγο των Αθηνών:

²⁷ «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δι’ ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:30, 31.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ

28. (α) Τι εντελλόμεθα να κάνωμε με την καρδιά; (β) Ποιος είναι ο «λόγος» που πρέπει να δεχθούμε με πίστι; (γ) Πώς καλλιεργούμε αυτή την πίστι στην καρδιά μας, για να κάμωμε τι;

²⁸ Σύμφωνα με την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά να πράξωμε το θέλημά Του τηρώντας τις εντολές Του, πρέπει με υπακοή να κάμωμε όπως παρήγγειλε: ‘Να πιστεύσωμε με την καρδιά.’ Γνωρίζομε ότι η καρδιά είναι εκείνη από την οποία πηγάζει η αφοσίωσι η αγάπη, και ότι έχει τη δύναμι να υποκινήση τον κάτοχο της. Με αυτήν αισθανόμεθα εκτίμησι. Με την καρδιά, λοιπόν, πρέπει να «πιστεύωμεν» σε τι; Σ’ αυτόν τον «λόγον,» που έφερε κοντά μας ο Ιεχωβά Θεός δια του Ιησού Χριστού. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι αυτός ο «λόγος» είναι, για να τον παραθέσωμε «ο ‘λόγος’ τον οποίον κηρύττομεν.» Η αποδοχή αυτού του «λόγου» που εκήρυττε ο απόστολος Παύλος απαιτεί να τον πιστέψωμε και πρέπει να τον πιστέψωμε με την καρδιά μας. Πρέπει να προσηλώσωμε την καρδιά μας σ’ αυτόν τον «λόγον» που κηρύττεται. Πρέπει ν’ αναπτύξωμε στην καρδιά μας αγάπη γι’ αυτόν τον «λόγον.» Με την καρδιά μας πρέπει να οικοδομήσωμε μια ειλικρινή εκτίμησι αυτού του «λόγου.» Αυτή η κατάστασις της καρδιάς θα υποκινήση έναν άνθρωπο να πιστεύση σ’ αυτόν τον λόγο και να τον δεχθή και να ενεργή σύμφωνα μ’ αυτόν.

29. Σε τι πρέπει να πιστέψωμε με την καρδιά μας, και σε ποιον πρέπει κυρίως να στραφούμε για σωτηρία;

²⁹ Σε τι απαιτείται ‘να πιστεύομε με την καρδιά [μας]’; Σ’ αυτό: «ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών.» Εδώ λοιπόν βλέπομε ότι δεν πρόκειται απλώς να ‘πιστεύωμεν εις τον Κύριον Ιησούν’ για να σωθούμε. (Πράξ. 16:31) Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να πιστεύωμε στον Θεό. Παραμένει ωστόσο αληθές, όπως μας υπενθυμίζει ο Παύλος, ότι «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.» (Ρωμ. 10:13) Ο Ιεχωβά είναι εκείνος, τον οποίον πρέπει ν’ αγαπήσωμε με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι. Αυτός είναι ο Παντοδύναμος που ανέστησε τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών σε ζωή αθάνατη. Ο Ιεχωβά λοιπόν είναι εκείνος στον οποίον πρέπει κυρίως να στραφούμε. Σ’ αυτόν πρέπει ν’ αφιερωθούμε να πράξωμε το θέλημά Του, να τηρήσωμε τις εντολές Του.—Ρωμ. 10:8, 9.

30. (α) Τι πρέπει να πιστέψωμε με την καρδιά μας ότι έκαμε ο Θεός σχετικά με τον Ιησού; (β) Έτσι με ποια έννοια έδωσε ο Θεός περιεχόμενο στον «λόγο» ο οποίος είναι διαθέσιμος για μας;

³⁰ Οι αφιερωμένες καρδιές μας, λοιπόν, γεμάτες από αγάπη κι’ εκτίμησι, πρέπει να μας υποκινούν να πιστεύωμε ότι ο Ιεχωβά Θεός έκαμε το καταπληκτικό θαύμα ν’ αναστήση, τον εσταυρωμένον Ιησού Χριστό εκ νεκρών. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός έκαμε δυνατόν για τον Ιησού Χριστό ν’ αναληφθή στη Θεία παρουσία στον ουρανό, κι’ εκεί να παρουσιάση την αξία της εξιλεωτικής θυσίας προς όφελος όλης της ανθρωπότητος, εξαγοράζοντας έτσι τους πάντας. Ο Ιησούς Χριστός, πεθαίνοντας θυσιαστικά, κατήλθε στην «άβυσσο,» αλλά το πνεύμα ή ενεργός δύναμις του Ιεχωβά, κατήλθε στην «άβυσσο» για να «αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.» Έτσι, μέσω ενός ζώντος Χριστού, ο Παντοδύναμος Ιεχωβά Θεός μπορούσε να θέση τον «λόγον» στη διάθεσί μας, μπορούσε να δώση περιεχόμενο ή ουσία σ’ αυτόν τον «λόγον,» μπορούσε να κάμη αυτόν τον «λόγον» να περιέχη ένα ζωοπάροχο άγγελμα για μας. Με όλ’ αυτά υπ’ όψι, λοιπόν, ο Ιεχωβά είναι ο κυριώτερος προς τον οποίον πρέπει να στραφούμε, αφιερώνοντας τον εαυτό μας σ’ αυτόν. Αλλ’ αυτό πρέπει να το πράξωμε μέσω του Αρχηγού Του, του Ιησού Χριστού.—Ρωμ. 10:6, 7· Εβρ. 2:9, 10· 5:8, 9.

31. Επομένως τίνος όνομα πρέπει να επικαλεσθούμε για σωτηρία, αλλά γιατί πρέπει και το στόμα μας να κάμη ομολογία σχετικά με τον Ιησού Χριστό;

³¹ Αναπόφευκτα, επομένως, πρέπει να «επικαλεσθούμε το όνομα του Ιεχωβά» για να σωθούμε. (Ρωμ. 10:13· Πράξ. 2:21· Ιωήλ 2:32) Αυτό απαιτεί να γίνη κάτι με το στόμα, όπως υποκινείται από την καρδιά. Με το στόμα είμεθα υποχρεωμένοι να επικαλούμεθα το όνομα του Ιεχωβά. Αλλά τώρα, αφού ο Θεός ήγειρε τον Χριστόν εκ νεκρών, δεν μπορούμε να κάμωμε την επίκλησι αυτή χωρίς τον Ιησού Χριστό. Με το στόμα μας επίσης πρέπει να κάμωμε ομολογίαν σχετικά με τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι’ ο απόστολος Παύλος, όταν μιλή για τον «λόγον» της πίστεως, τον οποίον εκήρυττε, προχωρεί και λέγει: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία, σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι [1] με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και [2] με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:9, 10.

32. (α) Αυτή η ομολογία του στόματός μας πώς αναφέρεται σε άλλες μεταφράσεις της Γραφής; (β) Πότε γίνεται, αυτή η προφορική ομολογία για σωτηρία;

³² Πότε συμβαίνει ώστε «με το στόμα [να] γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν»; Αυτό γίνεται και πρέπει να γίνεται προτού ο αφιερωμένος πιστός βαπτισθή «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» (Ματθ. 28:19, 20· Πράξ. 16:31-33· 17:33· 19:1-7) Αυτή η ομολογία είναι μια αναγνώρισις, όπως δείχνει η Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας, καθώς και άλλες Βιβλικές μεταφράσεις. (RS· Mo· Je· AS ) Η μετάφρασις του Μπάινγκτον, καθώς και η Αμερικανική Μετάφρασις αποδίδουν τη λέξι ‘ομολογία, ως ‘αναγνώρισι.’ Αυτή την ομολογία ή αναγνώρισι κάνομε τώρα ως αφιερωμένοι πιστοί προφορικώς ενώπιον του Χριστιανού διακόνου, ο οποίος προΐσταται στο εν ύδατι βάπτισμα. Φυσικά, εξακολουθούμε να κάνωμε αυτή την ομολογία και κατόπιν στις συναθροίσεις της εκκλησίας μας. (Εβρ. 10:23) Επίσης, κάνομε αυτή την ομολογία και ενώπιον Κρατικών ή Δικαστικών αρχών, που μπορεί να ζητούν να τους εξηγήσωμε τη Χριστιανική μας ελπίδα. (1 Πέτρ. 3:15) Επίσης, κάνομε αυτή την ομολογία και στο δημόσιο κήρυγμά μας από σπίτι σε σπίτι, και στις επανεπισκέψεις μας στα σπίτια των ανθρώπων, που καταλαβαίνομε ότι ενδιαφέρονται. Κατ’ ανάγκη, όμως, αυτή η ομολογία αρχίζει προ του βαπτίσματος. Απλή προφορική μαρτυρία από ένα μη αφιερωμένο άτομο πριν από το βάπτισμα δεν σώζει.

33. Τι σημαίνει, ομολογία, και τι πρέπει να ομολογήσωμε μπροστά σε άλλους για σωτηρία;

³³ Φυσικά, ομολογία σημαίνει δήλωσι, φανέρωσι, αποδοχή ή αναγνώρισι ενός πράγματος στους άλλους. Τι, λοιπόν, είναι αυτό που πρέπει να δηλώσωμε, δηλαδή ν’ αναγνωρίσωμε με τον λόγο του στόματος στους άλλους; Είναι ο «λόγος,» φυσικά. Ο Παύλος λέγει: «Εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, . . . θέλεις σωθή.» (Ρωμ. 10:9) Επομένως, δεν μπορούμε ν’ αφήσωμε τον Ιησού Χριστό έξω από τους σκοπούς και τις διατάξεις του Θεού, διότι ο Ιησούς είναι «ο Αρχηγός της σωτηρίας» μας. (Εβρ. 2:10) Πρέπει προφορικά να δηλώσωμε, να ομολογήσωμε, να παραδεχθούμε, ν’ αναγνωρίσωμε, ότι ο Ιησούς είναι, όχι μόνο «Κύριος» του Βασιλέως Δαβίδ, αλλά και προσωπικός μας «Κύριος.» (Ψαλμ. 110:1· Πράξ. 2:34-46) Πρέπει να κάνωμε αυτή τη δήλωσι ενώπιον των άλλων σύμφωνα με τον «λόγον» που έγινε με την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού.

34. Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Κορινθίους 12:2, 3, κάτω από την καθοδήγησι τίνος κάνομε την ορθή ομολογία ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, και για πόσο καιρό παραμένομε προσκολλημένοι σ’ αυτή την ομολογία για σωτηρία;

³⁴ Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος είπε: «Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι όπως εσύρεσθε προς τα είδωλα τα άφωνα. Δια τούτο σας γνωστοποιώ, ότι ουδείς λαλών δια πνεύματος Θεού, λέγει ανάθεμα τον Ιησούν· και ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή δια πνεύματος αγίου.» (1 Κορ. 12:2, 3) Το πνεύμα του Θεού μέσα μας μάς οδηγεί να κάμωμε την ορθή ομολογία, αναγνώρισι ή δήλωσι στους άλλους, δηλαδή, ότι ο Ιησούς είναι «Κύριος» διωρισμένος από τον Θεό. Ο Θεός ήγειρε τον Ιησούν εκ νεκρών για να είναι ένας ζωντανός Κύριος. Ο Θεός έθεσε τον αναστημένον Ιησού στα δεξιά Του και τον έκαμε «Κύριον» υπεράνω όλης της άλλης κτίσεως. Αν επιθυμούμε αιώνια σωτηρία, οφείλομε να είμεθα στερεά προσηλωμένοι στη δημοσία δήλωσι, ομολογία, αναγνώρισι, την οποία εκάμαμε πριν από το εν ύδατι βάπτισμά μας, δηλαδή, ότι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Κύριος, τον οποίον διώρισε ο Ιεχωβά Θεός επί κεφαλής μας, και τον οποίον αποδεχόμεθα με αγάπη.

ΑΠΑΡΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

35. Τι είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του ότι πρέπει να κάμη εκείνος που επιθυμεί να τον ακολουθήση;

³⁵ Το να ομολογούμε με το στόμα μας ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριός μας θέτει κάποια υποχρέωσι επάνω μας. Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ’ αυτήν όταν επετίμησε τον Πέτρο που προσπαθούσε να τον αποτρέψη από τη συνέχισι της οδού του μέχρι θανάτου στο ξύλο του μαρτυρίου, εκεί στην Ιερουσαλήμ. Αναγινώσκομε: «Τότε ο Ιησούς είπε προς τους μαθητάς αυτού, ‘Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.’» (Ματθ. 16:24) Η μετάφρασις Μπάινγκτον λέγει: «Αν κανείς θέλη να με ακολουθήση, ας αποκηρύξη τον εαυτό του και ας σηκώση τον σταυρό του και ας με ακολουθή.» Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό, εξηγώντας τη σημασία της λέξεως «απαρνούμαι,» λέγει μεταξύ άλλων: «Αρνούμαι ν’ αναγνωρίσω ή ν’ αποδεχθώ· αποκηρύττω, απορρίπτω, αποκρούω.»

36. (α) Πότε αρνήθηκε ο Πέτρος τον Ιησού τρεις φορές, και επομένως στο πλευρό τίνος έθεσε τον εαυτό του; (β) Με το ν’ αποκηρύξη τον Ιησού, τίνος την κυριότητα ανεγνώριζε ο Πέτρος;

³⁶ Τη νύχτα που προδόθηκε ο Ιησούς από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο απόστολος Πέτρος αρνήθηκε τον Ιησού τρεις φορές. Όταν εκείνοι που υποψιάσθηκαν τον Πέτρον τον κατηγόρησαν τρεις φορές ως σύντροφον του Ιησού, τότε, όπως μας λέγει, το εδάφιο Ματθαίος 26:74, ο Πέτρος «ήρχισε να καταναθεματίζη και να ομνύη, Ότι δεν γνωρίζω τον άνθρωπον.» Ο Πέτρος αρνούμενος έτσι τον Ιησούν, ξεχώρισε τον εαυτό του από τους συντρόφους ή ακολούθους του Ιησού. Ο Πέτρος, κάνοντας τούτο, δεν απομακρύνθηκε αφ’ εαυτού του μόνον απ’ όλους τους άλλους. Αντιθέτως, έθεσε τον εαυτό του παρά το πλευρόν εκείνων οι οποίοι δεν ακολουθούσαν τον Ιησού, και οι οποίοι φρονούσαν ότι ο Ιησούς ώφειλε να προσαχθή σε δίκη για τη ζωή του. Ή, για να χρησιμοποιήσουμε την άλλη λέξι, «αποκηρύττω,» ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού ως αρχηγό του και Διδάσκαλο, ισχυρίζετο ότι κάποιος άλλος είναι ο αρχηγός και Διδάσκαλός του. Ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού δεν έθετε τον εαυτό του σε καμμιά ουδέτερη θέσι, μια θέσι που δεν ευνοούσε καμμιά πλευρά της υποθέσεως, μια θέσι που είναι ανεξάρτητη, χωρίς να έχη σχέσι με κανένα άλλον. Ο Πέτρος, αποκηρύττοντας τον Ιησού, έπρεπε ν’ αναγνωρίζη την κυριότητα κάποιου άλλου.

37. Ώστε το ν’ αρνηθή κανείς τον εαυτό του για ν’ ακολουθήση τον Ιησού τι σημαίνει, και σύμφωνα με το θέλημα τίνος γίνεται αυτό;

³⁷ Το ίδιο αληθεύει και με ό,τι είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του, στο κατά Ματθαίον 16:24. Όταν ένας απαρνήται τον εαυτό του και σηκώνη τον σταυρό του και ακολουθή τον Ιησού, δεν λέγει απλώς «Όχι» στον εαυτό του, ως προς τη μια ή την άλλη προσωπική επιθυμία του. Πραγματικά, λέγει Όχι! στον εαυτό του στο να συνεχίση την υπόλοιπη πορεία της ζωής του ως ένας ιδιοτελής, μη ακόλουθος του Ιησού Χριστού. Απαρνούμενος τον εαυτό του, στρέφει τα νώτα στην ιδιοτελή, υλιστική πορεία της ζωής, και γίνεται ένας ακόλουθος του Ιησού, βαστάζοντας ένα σταυρό θανάτου, όπως έκαμε κι’ ο Ιησούς. Αρνείται να είναι ο ίδιος προσωπικός αρχηγός του εαυτού του λαμβάνοντας αποφάσεις και αναγνωρίζει και αποδέχεται τον Ιησού Χριστό ως αρχηγό του και Διδάσκαλό του. Αυτό το βήμα γίνεται, βέβαια, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

38. Τι σημαίνει ν’ αποκηρύξωμε τον εαυτό μας για ν’ ακολουθήσωμε τον Ιησού, και, όπως αυτός, τίνος δούλοι γινόμεθα;

³⁸ Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει ως έξής το κατά Ματθαίον 16:24: «Εάν τις θέλη να ελθή οπίσω μου, ας αποκηρύξη τον εαυτό του και ας σηκώση τον σταυρόν του, και ας με ακολουθή.» Τι, λοιπόν, σημαίνει, σ’ αυτή την περίπτωσι, το ν’ αποκηρύξη κανείς τον εαυτό του; Ασφαλώς, σημαίνει ότι δεν ισχυρίζεται πια ότι ανήκει στον εαυτό του. Σ’ αυτή την περίπτωσι, παραχωρούμε ή παραδίδωμε την κυριότητα του εαυτού μας σε κάποιον άλλον, και αναγνωρίζομε και αποδεχόμενα ότι είμεθα ιδιοκτησία εκείνου. Δεν είμεθα κανενός. Ποιος, λοιπόν, γίνεται ιδιοκτήτης μας αφού εμείς αποκηρύττομε τον εαυτό μας για να γίνωμε φορείς ενός σταυρού, ακολουθώντας συνεχώς τον Ιησού Χριστό; Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Ιησούς αποκήρυξε τον εαυτό του· πράγμα που εσήμαινε ότι ανεγνώριζε την κυριότητα του Ιεχωβά επάνω του και τον εαυτό του ως δούλον του Ιεχωβά. Κατά συνέπειαν, λοιπόν, όταν εμείς γινώμεθα ακόλουθοι του Ιησού, αποκηρύττομε τον εαυτό μας και παραχωρούμε ή παραδίδομε την κυριότητα του εαυτού μας στον Ιεχωβά, του οποίου γινόμεθα Χριστοειδείς δούλοι. Δεν είμεθα πια κύριοι του εαυτού μας.

39. (α) Ποια ενέργεια λοιπόν απαιτεί αυτό απ’ εκείνους οι οποίοι κάνουν αυτή την εκλογή; (β) Πώς συμβολίζεται αυτό, αλλά ύστερ’ από ποια ομολογία;

³⁹ Τι, λοιπόν, απαιτείται από μας που κάναμε αυτή την εκλογή; Απαιτείται ν’ αφιερωθούμε ανεπιφύλακτα στον Ιεχωβά Θεό να πράξωμε το θέλημα Του, κατά μίμησιν του Υιού του, Ιησού Χριστού. Το θέλημα του είναι, να είμεθα πιστοί μαθηταί του Ιησού Χριστού. Το θέλημά Του για μας είναι να δηλώσωμε, να ομολογήσωμε, ν’ αναγνωρίσωμε τον Ιησού Χριστό ως τον «Κύριόν» μας που είναι διωρισμένος από τον Θεό. Ο Ιησούς γίνεται έτσι ο Διδάσκαλός μας με εξουσία να μας προστάζη και να μας αναθέτη τα καθήκοντά μας. Αυτή την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά Θεό την κάνομε, βέβαια, αφού μετανοήσωμε και μεταστραφούμε σ’ αυτόν. Αυτή την αλλαγμένη πορεία της ζωής μας τη φέρνομε στον αντικειμενικό της σκοπό με το ν’ αφιερωθούμε στον Ιεχωβά Θεό, μέσω του Αρχηγού του Ιησού Χριστού. Αυτή την αφιέρωσι τη συμβολίζομε τώρα με το εν ύδατι βάπτισμα. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, το οποίο αφιερωθήκαμε σ’ αυτόν να το πράξωμε. Πριν από το εν ύδατι βάπτισμά μας πρέπει να κάνωμε μια δημοσία δήλωσι ή ομολογία με το στόμα μας για σωτηρία, και το πράττομε αυτό με το να εκφράσουμε απροκάλυπτα το τι πιστεύομε στην καρδιά μας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπαίνομε στον δρόμο της αιώνιας σωτηρίας που δίνει ο Θεός μέσω του Χριστού.

[Εικόνα στη σελίδα 119]

Η «ομολογία προς σωτηρίαν» από αφιερωμένους πιστούς γίνεται πριν από το βάπτισμα όταν απαντούν προφορικώς σε ερωτήσεις του διακόνου ο οποίος προΐσταται του βαπτίσματος

Η Σχέσις του εν Ύδατι Βαπτίσματος με τη Σωτηρία

 1. (α) Πώς τα εδάφια 1 Πέτρου 3:20, 21 συνδέουν την διάσωσι οκτώ ανθρωπίνων ψυχών από τον Κατακλυσμό με το Χριστιανικό βάπτισμα; (β) Πώς διακρίνεται το βάπτισμα από το νερό;

Η ΣΧΕΣΙΣ του εν ύδατι βαπτίσματος με τη σωτηρία σχολιάζεται από τον απόστολο Πέτρο στην πρώτη επιστολή του, κεφάλαιο τρίτο. Ο Πέτρος, αφού ομιλεί για την ανάστασι του Ιησού εν πνεύματι και για το κήρυγμά του στα εν φυλακή πνεύματα, προχωρεί και λέγει: «Η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός, εις ην ολίγαι, (τουτέστιν οκτώ) ψυχαί διεσώθησαν δι’ ύδατος· του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν,) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 3:20, 21) Δεν είναι το νερό εκείνο που σώζει. Βάπτισμα δεν είναι το νερό του βαπτίσματος. Βάπτισμα είναι το πέρασμα μεσ’ από το νερό, με κατάδυσι μέσα σ’ αυτό. Το βάπτισμα είναι μια πράξις, δεν είναι το νερό.

 2. (α) Πώς το εδάφιο Εβραίους 11:7 δείχνει εκείνο που κατέληξε στη σωτηρία του Νώε από τον κατακλυσμό; (β) Εκτός από το ότι ο Νώε περιεπάτησε με τον Θεό πριν από τον κατακλυσμό, ποιο αποφασιστικό βήμα έπρεπε να κάμη για να σωθή;

² Ο Νώε δεν σώθηκε με το νερό του Κατακλυσμού. Το πώς σώθηκε, μας το λέγει η προς Εβραίους επιστολή κεφ. 11:7: «Δια πίστεως ο Νώε ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού· δι’ ης κατέκρινε τον κόσμον και έγινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.» Και πριν από τον Κατακλυσμό ακόμη, «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος, τέλειος μεταξύ των συγχρόνων αυτού· μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» (Γεν. 6:9) Αλλ’ ήλθε ο καιρός για να λάβη ο Νώε μια μεγάλη απόφασι. Ήταν όταν τον προειδοποίησε ο Θεός για πράγματα που θα εγίνοντο στη γενεά του και τον διέταξε να κατασκευάση την πελωρία κιβωτό. Για να γίνη αυτό χρειαζόταν πίστις και υπακοή από μέρους του Νώε. Το ερώτημα τώρα ήταν, Θα έκανε ο Νώε το θέλημα του Θεού; Αποφάσισε να κάμη αυτό το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή του. Παραδόθηκε λοιπόν, αφιερώθηκε στο να πράξη το θέλημα του Θεού. Αυτό ωδήγησε στη σωτηρία αυτού του ιδίου και της οικογενείας του. Αυτοί σώθηκαν μέσα σ’ εκείνη την κιβωτό.—Παράβαλε Εβραίους 10:7-9.

 3. (α) Ώστε τίνος σύμβολο ήταν εκείνη η κιβωτός που έσωσε τη ζωή του Νώε και της οικογενείας του; (β) Ποιο ενδόμυχο αίσθημα απέκτησαν εκείνες οι οκτώ ψυχές από την υπακοή τους που ωφείλετο στην πίστι τους;

³ Η κιβωτός λοιπόν εκείνη έγινε ένα σύμβολο της αφιερώσεως του Νώε να πράξη το θέλημα του Θεού, και να πράξη αυτό το θείον θέλημα με πίστι και υπακοή. Αυτή η κιβωτός, που ήταν μια συγκεκριμένη, χειροπιαστή, πρακτική έκφρασις αφιερώσεως να κάμη το θέλημα του Θεού, ήταν εκείνη που έσωσε τον Νώε κι’ άλλες επτά ανθρώπινες ψυχές. Το νερό του Κατακλυσμού δεν έσωσε· έφερε θάνατο σ’ εκείνους που ήσαν έξω από την κιβωτό. Μέσα στην κιβωτό, ο Νώε και η οικογένειά του πέρασαν από το νερό και σώθηκαν. Ο Νώε, με το ν’ αφιερωθή να πράξη το θέλημα του Θεού σχετικά με την κιβωτό και κατόπιν να την κατασκευάση, απέκτησε μια αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Το ίδιο συνέβη και με την οικογένειά του. Όση δικαιοσύνη κι’ αν είχαν ως τότε που κατασκευάσθηκε η κιβωτός, δεν μπορούσε μόνη της, αυτή η ίδια να τους σώση από τον Κατακλυσμό. Το σπίτι που έμενε ο Νώε και η οικογένειά του ωσότου να μπουν στην κιβωτό κατεστράφη.

 4. Γιατί, όπως περιγράφεται στην περίπτωσι των Ιουδαίων που ήσαν κάτω από τη διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου, η αγαθή συνείδησις είναι κάτι για το οποίο πρέπει να κάνωμε αίτησι στον Θεό;

⁴ Κάτι που αντιστοιχεί μ’ αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει στους βαπτισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού. Μια καλή συνείδησις απέναντι του Θεού, δεν είναι κάτι με το οποίο γεννηθήκαμε ή κάτι που αναπτύσσομε μόνοι μας με δικούς μας τρόπους και με έργα αυτοδικαιώσεως. Οι Ιουδαίοι προσπαθούσαν ν’ αποκτήσουν μια καλή συνείδησι απέναντι του Θεού αγωνιζόμενοι να φθάσουν σε τελειότητα με το να κάνουν τα έργα που διέτασσε η Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου που είχε γίνει με το έθνος των, αλλ’ απέτυχαν. Γι’ αυτό κάθε χρόνο, σε κάθε ημέρα του Εξιλασμού (στις 10 του μηνός Τισρί), έπρεπε να κάνουν θυσίες εξιλασμού που προσέφερε γι’ αυτούς ο αρχιερεύς του Ισραήλ, για να επανορθώσουν την καλή τους συνείδησι απέναντι του Θεού. Ώστε, μια καλή συνείδησις είναι κάτι για το οποίο πρέπει να κάμωμε αίτησι στον Ιεχωβά Θεό.

 5. (α) Πώς κάνομε αίτησί στον Θεό για αγαθή συνείδησι, και την λαμβάνομε; (β) Έως τότε τίνος θέλημα εκάναμε;

⁵ Γι’ αυτό και ο Πέτρος, εκθέτοντας τι περιλαμβάνει το βάπτισμα, λέγει: «Ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν [αίτησις που γίνεται στον Θεό για αγαθή συνείδησι, ΜΝΚ]». (1 Πέτρ. 3:21) Πώς, λοιπόν, κάνομε αίτησι στον Θεό γι’ αυτή την αγαθή συνείδησι; Το κάνομε αυτό όπως ο Νώε, με αφιέρωσι, προτού περάσωμε από το νερό. Όπως ο Νώε, αφιερωνόμεθα στον Ιεχωβά Θεό να πράξωμε το θέλημά του και κατόπιν προχωρούμε στην εκτέλεσι του θελήματός του. Και επειδή αυτό σχετίζεται με το να συνδεθούμε με τη νέα διαθήκη του Ιεχωβά, της οποίας ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσίτης, πρέπει να κάμωμε όπως έκαμε ο λαός Ισραήλ στο Όρος Σινά προτού γίνη δεκτός στη Μωσαϊκή διαθήκη του Νόμου, που αφιερώθηκε στον Θεό με τα εξής λόγια: «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.» (Έξοδ. 19:8· 24:7, 8) Έως τότε εκάναμε «το θέλημα των εθνών» κι’ εζούσαμε «κατά τας επιθυμίας των εθνών»· αλλά τώρα αφιερωνόμεθα να ζήσωμε «κατά το θέλημα του Θεού.» (1 Πέτρ. 4:1-3, 19) Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ν’ αποκτήσωμε αγαθή συνείδησι, διότι όταν ξέρωμε ότι κάνομε το θέλημα του Θεού, απολαμβάνομε αγαθή συνείδησι.

 6. Εφόσον μπορούμε να κάνωμε το θέλημα του Θεού μόνο μ’ ένα ατελή τρόπο τώρα, τι είναι, ανάγκη να εφαρμοσθή σ’ εμάς για να διατηρήσωμε μια αγαθή συνείδησι;

⁶ Φυσικά, μπορούμε να κάνωμε το θέλημα του Θεού μόνο με ατελή τρόπο, και γι’ αυτόν τον λόγο έχομε ανάγκη να εφαρμοσθή από Αρχιερέα του Θεού σ’ εμάς το εξιλαστήριο αίμα του Ιησού Χριστού για να μας καθαρίση από την κηλίδα της αμαρτίας και της ατελείας, όπως ερωτά το εδάφιο προς Εβραίους 9:14: «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;»

 7. (α) Τι είναι πραγματικά, λοιπόν, η αφιέρωσίς μας στον Θεό μέσω του Χριστού σύμφωνα με τη γλώσσα του εδαφίου 1 Πέτρου 3:21; (β) Για να διατηρήσωμε αυτή την αγαθή συνείδησι, σε τι πρέπει να προσφεύγωμε συνεχώς;

⁷ Έτσι, η αφιέρωσίς μας στον Θεό να πράξωμε το θέλημά του είναι πραγματικά μια αίτησις στον Θεόν για «αγαθή συνείδησι.» Η αγαθή συνείδησις προέρχεται, όχι από την εκτέλεσι δικών μας έργων αυτοδικαιώσεως, που είναι «νεκρά έργα,» αλλ’ από την εκτέλεσι των καθωρισμένων έργων του Θεού, του θελήματος του Θεού. Αφιερωνόμεθα σ’ Αυτόν για να κάμωμε αυτό το θέλημα. Για να διατηρήσωμε αυτή την αγαθή συνείδησι από τότε που την ελάβαμε για πρώτη φορά, πρέπει, να προσφεύγωμε συνεχώς στα ευεργετήματα του χυθέντος αίματος του Ιησού Χριστού ως της εξιλεωτικής θυσίας της μεγάλης αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. Όπως μας υπενθυμίζει το εδάφιο Εβραίους 9:22, «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» Γι’ αυτόν το λόγο, εμείς που έχομε συγχωρηθή μέσω του Χριστού, δεν έχομε πλέον «συνείδησιν αμαρτιών.»—Εβρ. 10:1, 2.

 8. (α) Λόγω της μετανοίας και της μεταστροφής και της αφιερώσεώς μας, τι εφαρμόζει ο Θεός σ’ εμάς, και με ποιο αποτέλεσμα για μας; (β) Ώστε τι μπορεί να λεχθή ότι συμβολίζει το εν ύδατι βάπτισμά μας; (γ) Ποια εδάφια δείχνουν αν το εν ύδατι βάπτισμα και μόνο μας σώζη;

⁸ Η αφιέρωσίς μας λοιπόν στον Θεό αποτελεί, ένα αίτημα που γίνεται στον Θεό για «αγαθήν συνείδησιν.» Γιατί; Διότι εμείς αφ’ εαυτού μας, στην ατελή και αμαρτωλή κατάστασί μας, δεν είμεθα δεκτοί στον Θεό. Επειδή, λοιπόν, μετανοούμε από την αμαρτία και μεταστρεφόμεθα και αφιερωνόμεθα στον Θεό μέσω του Χριστού, ο Ιεχωβά εφαρμόζει σ’ εμάς το καθαριστικό αίμα της εξιλεωτικής θυσίας του Χριστού, κι’ έτσι μας απαλλάσσει από την καταδίκη της αμαρτίας και μας δίνει μια αγαθή συνείδησι απέναντί Του. Μπορεί λοιπόν να λεχθή ότι το εν ύδατι βάπτισμά μας, η διάβασίς μας από το νερό του βαπτίσματος με υπακοή, συμβολίζει την αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Το γεγονός ότι ο Νώε με υπακοή ανέλαβε να πράξη το θέλημα του Θεού κατασκευάζοντας την κιβωτό έσωσε και αυτόν και την οικογένειά του, έτσι και η αφιέρωσίς μας στον Θεό να πράξουμε το θέλημά του και η πιστή εκτέλεσις του θελήματός του «σώζει και ημάς σήμερον.» Σχετικά με τούτο, επικαλούμεθα το όνομα του Ιεχωβά για να σωθούμε. (Εβρ. 13:15) Πιστεύομε στον Κύριο Ιησού για να σωθούμε. (Πράξ. 4:12) Κάνομε φανερή ομολογία ή δημοσία δήλωσι με το στόμα μας ότι «ο Ιησούς είναι Κύριος» και πιστεύομε με την καρδιά μας ότι «ο Θεός ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών,» για να σωθούμε.

 9. Τι δεν μπορεί να πη αργότερα εκείνος που έκαμε αυτά τα θετικά βήματα σχετικά με την ‘αίτησί του στον Θεό για μια αγαθή συνείδησι’;

⁹ Γι’ αυτόν τον λόγο, εκείνος που έκαμε αυτά τα θετικά βήματα, όπως είναι η μετάνοια, η μεταστροφή και η αφιέρωσις, δεν έχει λόγους να πη αργότερα ότι «η αίτησίς του στον Θεό για μια αγαθή συνείδησι ποτέ δεν απαντήθηκε, και ότι ο Θεός ποτέ δεν του έδωσε μια αγαθή συνείδησι συνεπώς η αφιέρωσίς του δεν ελήφθη υπ’ όψι και δεν ήταν τώρα δεσμευτική γι’ αυτόν.

10. (α) Αν θέλωμε να σωθούμε για ποιο πράγμα πρέπει να παρουσιασθούμε; (β) Γιατί αυτό το βάπτισμα «δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού» σώζει και μας σήμερα;

¹⁰ Συνεπώς, μπορούμε τώρα να κατανοήσωμε ότι αν θέλωμε να σωθούμε πρέπει να παρουσιασθούμε για το εν ύδατι βάπτισμα, κατά μίμησιν του Ιησού Χριστού και με υπακοή στην εντολή του. (Ματθ. 28:19, 20) Τίποτε δεν θα μπορούσε να εκτεθή σαφέστερα, στην επιστολή 1 Πέτρου 3:21, δηλαδή: «Του οποίου αντίτυπον ον το βάπτισμα, σώζει και ημάς την σήμερον, . . . δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού.» Πρέπει να πιστεύσωμε με την καρδιά μας ότι ο Θεός τον ανέστησε εκ νεκρών. Ένας αναστημένος Ιησούς Χριστός χρειάζεται για τη σωτηρία μας, διότι μόνον ένας αναστημένος Υιός του Θεού θα μπορούσε να ενεργήση ως Αρχιερεύς του Θεού για να προσφέρη στον Θεό, στον ουρανό, την αξία του αίματος της ζωής του που χύθηκε για μας για να λάβωμε συγχώρησι των αμαρτιών και συνεπώς μια αγαθή συνείδησι. Αυτός χρειάζεται για να μας δώση ο Θεός μια αγαθή συνείδησι, απαντώντας στην αίτησί μας.—1 Πέτρ. 3:22.

ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΜΑΣ

11. Το πλύσιμο των ενδυμάτων των στο αίμα του Αρνίου σε τι καταλήγει όσον αφορά τον ‘πολύν όχλον,’ και ποιον λόγο έχουν για να χαιρετούν αυτό το Αρνίον του Θεού;

¹¹ Ακόμη κι’ ο «πολύς όχλος» που συνάγεται σήμερα απ όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες, πλύνουν τις στολές των και τις λευκαίνουν στο αίμα του Αρνίου Ιησού Χριστού, κι’ έτσι αποκτούν μια αγαθή συνείδησι απέναντι του Θεού. Αυτό αποτελεί μια βάσιμη αιτία για να στέκουν ενώπιον του θρόνου του Θεού και να σείουν κλάδους φοινίκων και να κράζουν δυνατά: «Η σωτηρία είναι [εκ] του Θεού ημών, του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (Αποκάλ. 7:9-14) Έτσι. υποδέχονται τον Αρχηγόν της θείας κυριαρχίας του Ιεχωβά. Αυτόν ακολουθούν ως Ποιμένα και Αρχηγόν των.

12. Ποιοι στη γη πρέπει ν’ ακολουθήσουν τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, και τι θα σημάνη γι’ αυτούς το να το κάμουν αυτό;

¹² Όλοι όσοι γίνονται αφιερωμένοι και βαπτισμένοι μαθηταί του Αρχηγού αυτού της θείας κυριαρχίας, πρέπει να τον ακολουθήσουν. Για να το κάμουν αυτό, πρέπει ν’ αποβλέπουν «εις τον Ιησούν, τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεως.» (Εβρ. 12:1, 2) Το να το κάνωμε αυτό στοργικά θα σημάνη την αιώνια σωτηρία μας για τον αιώνιο αίνο του μεγάλου Θείου Κυριάρχου, του Ιεχωβά Θεού.

Ο Ένας Αληθινός Ναός στον Οποίον να Λατρεύωμε

«Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ, και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού.»—Αποκάλ. 11:19

 1. Πώς σχολιάζονται οι επίγειες υποθέσεις σήμερα;

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ που καταφθάνουν σήμερα απ’ όλα τα μέρη της υδρογείου είναι τόσο πολλές ώστε εμείς οι κοινοί άνθρωποι δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσωμε. Έχουν τέτοια ποικιλία ώστε μας φέρνουν ζάλη. Οι επίγειες υποθέσεις του κόσμου σχολιάζονται πολύ απ’ όλα τα ειδησεογραφικά μέσα, όπως είναι τα περιοδικά, οι εφημερίδες, ο τηλέγραφος, το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο και η τηλεόρασις.

 2. Ποια σημαντική είδησις παραβλέπεται απ’ αυτά τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας;

² Υπάρχει, εν τούτοις, μια εξαιρετικά σημαντική είδησις που τακτικά παραβλέπεται απ’ όλα αυτά τα μέσα επικοινωνίας. Αυτή η είδησις αξίζει την πιο σοβαρή προσοχή μας. Έχει λάβει τη θέσι της στην πορεία των γεγονότων που πέρασαν μπροστά από το ανθρώπινο γένος σ’ αυτή την εποχή των διεθνών πολέμων και μεταβολών στις πολιτικές κυβερνήσεις από το αξιοσημείωτο έτος 1914 μ.Χ. Αυτή η σπάνια είδησις είχε χρονομετρηθή εκ των προτέρων γι’ αυτή την περίοδο του εικοστού αιώνος μας της ανθρώπινης ιστορίας. Σε μια θεόπνευστη ιστορία που εγράφη εκ των προτέρων, δηλαδή, σε μια θεόπνευστη προφητεία, προελέχθη και περιεγράφη για μας πριν από δεκαεννέα σχεδόν αιώνες. Καθώς διαβάζομε τώρα αυτό το προφητικό κείμενο, μπορούμε να ιδούμε τη σχέσι που έχει αυτή η είδησις με όσα λαμβάνουν χώρα στις παγκόσμιες υποθέσεις.

 3. Πού ανευρίσκομε αυτή την είδησι, και τι λέγει;

³ Ανευρίσκομε αυτή την είδησι στο τελευταίο βιβλίο της Ιεράς Βίβλου, που ονομάζεται Αποκάλυψις, στο κεφάλαιο ένδεκα, και εδάφια δεκαπέντε έως δεκαεννέα. Λέγει: «Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε, και έγιναν φωναί μεγάλαι εν τω ουρανώ, λέγουσαι, Αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων. Και οι εικοσιτέσσερες πρεσβύτεροι, οι καθήμενοι ενώπιον του Θεού επί τους θρόνους αυτών, έπεσαν κατά πρόσωπον αυτών και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, ευχαριστούμεν σοι, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός των νεκρών, διά να κριθώσι, και να δώσης τον μισθόν εις τους δούλους σου τους προφήτας, και εις τους αγίους και εις τους φοβούμενους το όνομά σου, τους μικρούς και τους μεγάλους, και να διαφθείρης, τους διαφθείροντας την γην. Και ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού· και έγιναν αστραπαί και φωναί και βρονταί και σεισμός και χάλαζα μεγάλη.»

 4. (α) Σχολιάζοντας αυτή την είδησι τι πρέπει να λεχθή σχετικά με τη διακυβέρνησι του κόσμου από τη Βασιλεία; (β) Τι αντιπροσωπεύει η παρουσία της «κιβωτού της διαθήκης» στο αγιαστήριο του ναού;

⁴ Τι σχόλιο λοιπόν αξίζει να γίνη γι’ αυτή την προφητική είδησι σήμερα; Το εξής: Άσχετα με τη διαμάχη από το έτος 1914 μεταξύ της δημοκρατικής ομάδος εθνών και της δικτατορικής ομάδος εθνών για την κυριαρχία του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, ο αιώνιος Ιεχωβά Θεός, ο Παντοκράτωρ, είναι εκείνος που ανέλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να άρχη ως βασιλεύς από το έτος 1914. Σ’ εκείνο το έτος «αι βασιλείαι του κόσμου έγιναν του Κυρίου [Θεού] ημών και του Χριστού αυτού,» δηλαδή του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού. Ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ, ως ο παρών Κάτοχος των «βασιλειών του κόσμου,» ήλθε στο Αγιαστήριο του ναού του. Η παρουσία του σ’ εκείνο τον άγιο τόπο συμβολίστηκε από το ιερό σκεύος, που ωνομαζόταν «η κιβωτός της διαθήκης.» Τις ακριβείς διαστάσεις και το σχήμα αυτής της κιβωτού δεν μας τις περιγράφει εκείνος που την είδε, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης· αλλά εξεικόνιζε την παρουσία Κυρίου του Θεού, που είναι αδύνατον εμείς να τον ιδούμε και να τον περιγράψωμε πλήρως στην ανθρώπινη γλώσσα. Αυτή η συμβολική «κιβωτός» είναι η κιβωτός της «νέας διαθήκης» του Θεού με τους ανθρώπους, που ετέθη σε ισχύ από το έτος 33 μ.Χ.

 5. Από ιστορική άποψι τι είναι ένας ναός, και σε ποιο ναό πρέπει όλα τα έθνη να λατρεύουν για ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή;

⁵ Τα ιστορικά υπομνήματα δείχνουν ότι ένας ναός είναι ένα οικοδόμημα ή τόπος αφιερωμένος στην υπηρεσία και λατρεία μιας θεότητος ή θεοτήτων. Στην περίπτωσι της συμβολικής «κιβωτού της διαθήκης,» το Αγιαστήριον του ναού είναι του Ιεχωβά Θεού, του Παντοκράτορος. Σ’ αυτόν τον θείο ναό πρέπει να έλθουν όλα τα έθνη να λατρεύσουν ενωμένα, έστω κι’ αν χρειασθή να επαναφέρη τους λαούς των εθνών από τους νεκρούς μέσω της υποσχεμένης αναστάσεως των δικαίων και των αδίκων. (Αποκάλ. 11:18· Πράξ. 24:15) Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος με τον οποίον οι λαοί όλων των εθνών μπορούν ν’ αποκτήσουν ατελεύτητη ζωή στη γη, η οποία θα μεταμορφωθή κατάλληλα σε παγγήινο παράδεισο. Θα πρέπει όλοι να αναγνωρίσουν και να λατρεύσουν και να υπηρετήσουν τον θείο Κάτοχο των «βασιλειών του κόσμου,» ο οποίος θα άρχη ως Βασιλεύς στον ναό του εις τον αιώνα.—Αποκάλ. 11:15.

6, 7. Ποια ερώτησις εγείρεται όσον αφορά τη λατρεία σ’ αυτό το ναό από κατοίκους του παραδείσου, και τι είπε ο Σολομών σχετικά με τη κατοίκησι του Θεού σ’ ένα κτίριο ναού;

⁶ Μήπως αυτή η λατρεία, με το να γίνεται σε μια παραδεισιακή γη, σημαίνει ότι οι λαοί των εθνών δεν θα πάνε στον ουρανό; Αν δεν γίνη αυτό, πώς μπορούν να πάνε στον ναό του Θεού, αφού η Αποκάλυψις 11:19 μιλεί για «τον ναόν του Θεού εν τω ουρανώ»; Αυτή είναι μια κατάλληλη ερώτησις, αλλά μήπως γίνεται επειδή νομίζομε ότι ο ναός του Θεού είναι ένα οικοδόμημα ή κτίριο επάνω στους αόρατους ουρανούς που έχει τοίχους και μια πύλη; Τότε ας θυμηθούμε αυτά που είπε ένας εξέχων οικοδόμος ναού του ενδεκάτου αιώνος προ Χριστού, όταν εγκαινίαζε τον ναό. Αυτός ήταν ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, που έκτισε τον πρώτο ναό του είδους του στο όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ. Απευθυνόμενος στον Θεό, ο Σολομών είπε:

⁷ «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; Ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος τον οποίον ωκοδόμησα!»—1 Βασ. 8:27.

 8. Πού ήταν τοποθετημένη η «κιβωτός της διαθήκης,» τι αντιπροσώπευε, και επομένως τι εξεικόνιζε το διαμέρισμα Άγια των Αγίων του ναού;

⁸ Στον ναό ή Αγιαστήριο που εκτίσθηκε από τον Βασιλέα Σολομώντα, το εσώτατο διαμέρισμα ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων και ήταν ένας τέλειος κύβος, που είχε μήκος, πλάτος και ύψος είκοσι πήχες. Ήταν ασφαλώς αρκετά μεγάλο για να στεγάση την επίγεια υλική «κιβωτό της διαθήκης του Ιεχωβά» η οποία περιείχε τις δύο λίθινες πλάκες επάνω στις οποίες ο δάκτυλος του Θεού είχε γράψει τις Δέκα Εντολές. (1 Βασ. 6:19, 20· 8:6-9· Έξοδ. 34:1, 27, 28· 40:20) Αλλά αυτό το εσώτατο διαμέρισμα ή Άγια των Αγίων του ναού δεν ήταν διόλου αρκετά μεγάλο για να χωρέση την προσωπική παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του ουρανού και της γης. Η κιβωτός της διαθήκης ήταν το ιερό σκεύος στο οποίον ο αρχιερεύς του Θεού ερράντιζε το αίμα των θυσιών του εξιλασμού των αμαρτιών στην ετήσια ημέρα του Εξιλασμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο η κιβωτός εξεικόνιζε τον θρόνο του Ιεχωβά στους ουρανούς. Κατ’ αναλογίαν, τα Άγια των Αγίων του ναού, όπου βρισκόταν η κιβωτός, εξεικόνιζε το μέρος εκείνο των απέραντων ουρανών όπου ο Θεός έχει την αγία διαμονή του. Το μέρος εκείνο είναι αρκετά μεγάλο για να τον χωρέση.

Η «ΣΚΗΝΗ»

 9. Επάνω σε ποιο υπόδειγμα έγινε ο ναός του Σολομώντος, και ποιοι ήσαν εκείνοι οι οποίοι εισήρχοντο στα διαμερίσματα αυτής της οικοδομής;

⁹ Ο ναός αγιαστήριο του οποίου οικοδόμος ήταν ο Σολομών, σχεδιάσθηκε με υπόδειγμα την αγία σκηνή που είχε κατασκευάσει ο προφήτης Μωυσής στην έρημο του ορούς Σινά στην Αραβία. Εκείνη η σκηνή είχε δύο διαμερίσματα που χωρίζονταν μεταξύ τους με ένα εσωτερικό παραπέτασμα. Το πρώτο διαμέρισμα, στο οποίον εισήρχοντο οι ιερείς περνώντας το εξωτερικό παραπέτασμα που έβλεπε στην αυλή, ωνομαζόταν τα Άγια. Το εσώτατο διαμέρισμα, στο οποίο εισήρχετο ο αρχιερεύς περνώντας το εσωτερικό παραπέτασμα, ωνομαζόταν τα Άγια των Αγίων. Όταν ο αρχιερεύς εισήρχετο στα Άγια των Αγίων, έφερνε μαζί του θυμιατήριο για να γεμίση τα Άγια των Αγίων με καπνό θυμιάματος. Αυτό γινόταν για να προετοιμάση τον δρόμο για να ραντίση ο αρχιερεύς το αίμα των θυσιών της Ημέρας του Εξιλασμού στη χρυσή κιβωτό της διαθήκης. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος το περιγράφει αυτό στα εδάφια Εβραίους 9:2-10, ΜΝΚ· λέγοντας:

10. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:2-10, τι περιείχαν αυτά τα διαμερίσματα, και ποιοι έμπαιναν σ’ αυτά τα διαμερίσματα και πότε;

¹⁰ «Διότι κατεσκευάσθη σκηνή η πρώτη, εις την οποίαν ήτο και η λυχνία, και η τράπεζα, και η πρόθεσις των άρτων, ήτις λέγεται Άγια. Μετά το δεύτερον καταπέτασμα ήτο σκηνή η λεγομένη Άγια Αγίων, έχουσα χρυσούν θυμιατήριον, και την κιβωτόν της διαθήκης πανταχόθεν περικεκαλυμμένην με χρυσίον, εν η ήτο στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα, και η ράβδος του [Αρχιερέως] Ααρών η βλαστήσασα, και αι πλάκες της διαθήκης· υπεράνω δε αυτής ήσαν Χερουβείμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον· περί των οποίων δεν είναι τώρα χρεία να λέγωμεν κατά μέρος. Όντων δε τούτων ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν εισέρχονται διαπαντός οι ιερείς εκτελούντες τας λατρείας· εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού εισέρχεται μόνος ο αρχιερεύς, ουχί χωρίς αίματος, το οποίον προσφέρει υπέρ εαυτού και των εξ αγνοίας αμαρτημάτων του λαού· και τούτο εδηλοποίει το πνεύμα το άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο ετι· ήτις ήτο τύπος εις τον παρόντα καιρόν, . . . μέχρι του καιρού διορθώσεως.»

11. Ήταν εκείνη η «σκηνή» τύπος κάποιου πράγματος του παρελθόντος ή κάποιου πράγματος του μέλλοντος;

¹¹ Ας σημειώσωμε ότι ο συγγραφεύς λέγει ότι η ιερή σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον προφήτη Μωυσή ήταν «τύπος εις τον παρόντα καιρόν.» Ο ‘παρών καιρός’ στην περίπτωσι του συγγραφέως ήταν περίπου το έτος 61 μ.Χ. ή εννέα χρόνια πριν καταστραφή ο ναός στην Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές στρατιές το έτος 70 μ.Χ. Ήταν επίσης είκοσι οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού και την ανάληψί του στον ουρανό. Έτσι εκείνη η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής ήταν «τύπος» για κάτι μελλοντικό και όχι για κάτι που υπήρχε πριν από τις ημέρες του προφήτη Μωυσή. Στις ημέρες του Αρχιερέως Ηλεί εκείνη η τυπική «σκηνή» ωνομαζόταν «ναός.» (1 Σαμ. 1:9· 3:3· σημειώστε επίσης 2 Σαμουήλ 22:7· Ψαλμ. 18:6· 27:4) Έτσι η σκηνή ή ναός που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή δεν ήταν τύπος ενός ναού που υπήρχε πριν από τον καιρό του Μωυσέως.

12. Είχαν κτίσει ναούς στη γη οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από τον καιρό του Μωυσέως, και είχε ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό την εποχή εκείνη;

¹² Όταν κυττάξωμε πίσω στον προ του Μωυσέως καιρό δεν βρίσκομε καμμιά αναγραφή ότι είχε κτισθή κάποιος ναός στη γη από οποιονδήποτε πιστό λάτρη του Ιεχωβά Θεού, ούτε ακόμη από τον Μελχισεδέκ, που ήταν «βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου.» (Εβρ. 7:1· Γεν. 14:18-20) Μολονότι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού όπως ο Άβελ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Ιώβ προσέφεραν θυσίες στον Θεό, δεν έκτισαν κανένα ναό σ’ Αυτόν. Είχε, λοιπόν, ο Ιεχωβά ναό στον ουρανό, μολονότι δεν είχε υλικό ναό στη γη; Όχι! Δηλαδή δεν είχε ναό σαν κι’ αυτόν που εξεικονιζόταν από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και τον ναό που οικοδομήθηκε από τον βασιλέα Σολομώντα.

13. Γιατί δεν υπήρχε ανάγκη ναού στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας του Θεού, και πώς υπάρχουν μνείες για ναό του Ιεχωβά στα συγγράμματα των προφητών;

¹³ Ασφαλώς, όταν ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα σε ανθρώπινη τελειότητα στον κήπο της Εδέμ, δεν υπήρχε ανάγκη ενός τέτοιου ναού στον ουρανό. Γιατί όχι; Διότι τον καιρό εκείνο αφού εδημιούργησε τον τέλειον άνδρα και τη γυναίκα στο τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας, και «είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού, ήσαν καλά λίαν,» δεν υπήρχε πουθενά αμαρτία σε όλη τη δημιουργία, είτε στον ουρανό είτε στη γη. Δεν υπήρχε ανάγκη να έχη ο Θεός έναν αρχιερέα για να προσφέρη θυσίες εξιλασμού, ούτε υπήρχε ανάγκη για θυσιαστήριο στην αυλή κανενός ναού επάνω στον οποίον να προσφέρουν προσφορά περί αμαρτίας. (Γεν. 1:26-31· 2:7-24) Τέτοιες μνείες για ναό όπως βρίσκονται, επί παραδείγματι, στον Ψαλμό 11:4, Μιχαία 1:2 και Αββακούμ 2:20 ήσαν προφητικές και εγράφησαν αφού ο Μωυσής είχε κατασκευάσει τη σκηνή ή ο Σολομών είχε οικοδομήσει τον ναό στην Ιερουσαλήμ. Αυτά εξεικόνιζαν ένα πνευματικό ναό που επρόκειτο να υπάρξη στο μέλλον.

14. Γιατί, θέτομε το ερώτημα αν ο πραγματικός ναός του Ιεχωβά ήρθε σε ύπαρξι την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ.;

¹⁴ Έτσι, λοιπόν, πότε ήλθε σε ύπαρξι ο πραγματικός ναός που εξεικονίσθηκε από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και από τον ναό που οικοδομήθηκε από τον Σολομώντα; Ήλθε σε ύπαρξι την εορτή της ημέρας της Πεντηκοστής το έτος 33 μ.Χ. όταν ιδρύθηκε η Χριστιανική εκκλησία; Ο λόγος που ρωτούμε είναι διότι ο απόστολος Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία των ημερών του και είπε:«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το πνεύμα του Θεού, κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις εισθε σεις.» (1 Κορ. 3:16, 17) Από τους λόγους αυτούς θα μπορούσε κανείς να νομίση ότι η σκηνή που κατεσκεύασε ο Μωυσής και οι ναοί που οικοδόμησαν στην Ιερουσαλήμ ο Βασιλεύς Σολομών και ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ και ο Βασιλεύς Ηρώδης ο μέγας εξεικόνιζαν τη Χριστιανική εκκλησία ως ένα συμβολικό ναό. Αλλ’ είναι αυτό αληθινό; Ποια απάντησι μας δίνει ο ίδιος ο απόστολος Παύλος στο ερώτημα αυτό;

15. Τι λέγουν τα εδάφια Εβραίους 9:11, 12, σχετικά με τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα;

¹⁵ Έτσι ξαναγυρίζομε στην προς Εβραίους επιστολή, ένατο κεφάλαιο όπου είχαμε διακόψει και προχωρούμε για να διαβάσωμε αυτούς τους επεξηγηματικούς λόγους του Παύλου:«Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, διά της μεγαλύτερας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποίητου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.»—Εβρ. 9:11, 12.

16. Την Ιουδαϊκή ημέρα τον Εξιλασμού, εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ ή μήπως εισήλθε στην Χριστιανική εκκλησία ως ναό;

¹⁶ Ο Ιησούς Χριστός δεν πέθανε θυσιαστικά την Ιουδαϊκή ημέρα του Εξιλασμού (στις 10 του μηνός Τισρί) για να εισέλθει με το αίμα του στα Άγια των Αγίων του ναού του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Ποτέ δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό. Δεν ήταν ένας Λευίτης αρχιερεύς. Ο Ιουδαίος αρχιερεύς ήταν τότε ο Καϊάφας, και εισήλθε με το αίμα ενός μόσχου και ενός τράγου στα Άγια των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ την ημέρα του Εξιλασμού. Αλλά ο Ιησούς Χριστός δεν ενήργησε έτσι. Τότε σε ποια «άγια» εισήλθε ο Ιησούς με το αίμα του; Όχι στη Χριστιανική εκκλησία επάνω στη γη, διότι αυτή δεν είχε ακόμη θεμελιωθή την ημέρα της αναστάσεως του Ιησού ούτε και την ημέρα της αναλήψεώς του στον ουρανό δέκα ημέρες πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Ποια ήταν λοιπόν τα «Άγια» στα οποία εισήλθε ο Ιησούς πριν από την ημέρα της Πεντηκοστής; Γυρίζομε και πάλι στους Εβραίους, ένατο κεφάλαιο, και ας αφήσωμε τον Παύλο να δώση την απάντησι:

17. Σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 9:23, 24, πού εισήλθε ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς;

¹⁷ Λέγει:«Ανάγκη λοιπόν ήτο οι μεν τύποι των επουρανίων να καθαρίζωνται διά τούτων· αυτά όμως τα επουράνια με θυσίας ανωτέρας παρά ταύτας. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.»—Εβρ. 9:23, 24.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙ

18, 19. (α) Πώς κατοικεί ο Θεός στα πραγματικά Άγια των Αγίων στα οποία εισήλθε ο Ιησούς Χριστός; (β) Ποιον φραγμό έπρεπε να περάση ο Ιησούς Χριστός για να εισέλθη εκεί, και πώς αυτό εξεικονίσθηκε σύμφωνα με τα εδάφια Εβραίους 6:18-20;

¹⁸ Σ’ ευχαριστούμε Παύλε, γιατί χαιρόμαστε που μαθαίνομε ότι τα άγια στα οποία εισήλθε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός με την αξία του θυσιαστικού του αίματος δεν ήταν ένας άγιος τόπος στη γη όπου ήσαν τότε οι λίγοι μαθηταί του, αλλά ήταν «αυτός ο ουρανός» όπου βρίσκεται η «παρουσία του Θεού,» όπου ο ίδιος ο Θεός κατοικεί προσωπικώς μάλλον αντί να κατοική εκεί δια του πνεύματος. Εν τούτοις εκείνα τα πραγματικά «άγια,» δηλαδή, «αυτός ο ουρανός» δεν ήσαν το παν που υπήρχε στον πραγματικό ναό. Γιατί όχι; Διότι τα Άγια των Αγίων της χειροποιήτου σκηνής και των χειροποιήτων ναών όπου ο Θεός κατοικούσε με το πνεύμα του δεν ήταν το παν που υπήρχε σ’ εκείνα τα ιερά οικοδομήματα. Τα Άγια των Αγίων ήταν μόνο το εσώτατο διαμέρισμα των επιγείων εκείνων κτισμάτων, και εχωρίζετο από το πρώτο διαμέρισμα μ’ ένα καταπέτασμα. (Ματθ. 27:50, 51) Αυτό το εσώτερο καταπέτασμα εξεικόνιζε τον γήινο φραγμό που έπρεπε να περάση ο Ιησούς για να φθάση στα ουράνια Άγια των Αγίων, δηλαδή το γήινο σώμα του, την ανθρώπινη ύπαρξί του. Μιλώντας για την ελπίδα του, ο Παύλος λέγει:

¹⁹ «Να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντας εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα· την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»—Εβρ. 6:18-20.

20. Πώς εχωρίζετο το διαμέρισμα Άγια της σκηνής από την αυλή, και ποιο χάλκινο αντικείμενο υπήρχε εκεί στην αυλή;

²⁰ Θυμόμαστε ότι το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής ωνομάζετο τα Άγια και εχωρίζετο με ένα καταπέτασμα από την αυλή που ήταν έξω από τον ναό. Σ’ αυτή την αυλή και μπροστά (ή ανατολικά) από τον ναό υπήρχε ένα μεγάλο χάλκινο θυσιαστήριο.

21. Από ποιο θυσιαστήριο δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι Ιουδαίοι ιερείς, και με τη θυσία τίνος έχει σχέσι αυτό το θυσιαστήριο;

²¹ Όπως ο ίδιος ο ναός, έτσι και το θυσιαστήριο αυτό ήταν τυπικό. Ο απόστολος Παύλος το δείχνει αυτό, όταν μιλή για τη διαφορά μεταξύ των Ιουδαίων ιερέων και των βαπτισμένων μαθητών του Χριστού και λέγει: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. Διότι των ζώων, των οποίων το αίμα εισφέρεται εις τα άγια δια του αρχιερέως περί αμαρτίας, τούτων τα σώματα κατακαίονται έξω του στρατοπέδου. Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν διά του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν [δηλαδή έξω της πύλης της Ιερουσαλήμ].» (Εβρ. 13:10-12) Επομένως το Χριστιανικό θυσιαστήριο έχει σχέσι με την ανθρώπινη θυσία του Ιησού. Αλλά ποιο είναι αυτό το αντιτυπικό θυσιαστήριο; Επίσης ποιο είναι το αντίτυπο του πρώτου διαμερίσματος ή των Αγίων της επίγειας σκηνής ή ναού; Ας το εξακριβώσωμε με την βοήθεια της Γραφής,

22. (α) Τι εξεικόνιζε το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού, και πώς το πέρασε ο Ιησούς; (β) Επομένως, κάθε τι έξω ή ανατολικά απ’ αυτό το καταπέτασμα με ποιο είδος πραγμάτων είχε σχέσι;

²² Εκείνο το εσωτερικό καταπέτασμα ανάμεσα στα Άγια των Αγίων και στα Άγια του ναού παριστάνει μια διαχωριστική γραμμή. Εξεικονίζει τον σάρκινο φραγμό που ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να περάση καταθέτοντας θυσιαστικά την τελεία ανθρώπινη σάρκα του, εγκαταλείποντας την για πάντα. Τώρα, αφού το διαμέρισμα Άγια των Αγίων μέσα από το εσωτερικό καταπέτασμα εξεικονίζει «αυτόν τον ουρανόν,» όπου κατοικεί ο Θεός, όχι δια του πνεύματος, αλλά προσωπικώς, κάθε τι έξω απ’ αυτό το παραπέτασμα (ή προς τα ανατολικά του) θα παρίστανε κάτι όχι στους αόρατους ουρανούς αλλά εδώ κάτω στη γη. Θα ήταν κάτι σχετικό με τη σάρκα εκείνων που υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό εδώ στη γη. Αυτός ο κανόνας εφαρμοζόταν και στο χάλκινο θυσιαστήριο. Στις περιπτώσεις των ναών του Σολομώντος και του Ηρώδου, το θυσιαστήριο βρισκόταν, στην εσωτερική αυλή ή αυλή των ιερέων, όπου ο αρχιερεύς και οι υφιερείς του εκτελούσαν τα θυσιαστικά τους καθήκοντα. Τι εξεικόνιζε εκείνο το θυσιαστήριο;

ΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

23, 24. (α) Όταν ο Ιησούς ήλθε «εις τον κόσμον» τι είπε σχετικά με την στάσι του Θεού απέναντι στις θυσίες, και γιατί; (β) Επομένως τι είχε απομακρυνθή, και με τι αγιάζονται οι Χριστιανοί μέσω της θυσίας του Χριστού;

²³ Αυτό μας το διασαφηνίζει ο απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή κεφάλαιο δέκα. Αφού περιέγραψε πώς ο Ιησούς Χριστός ως αρχιερεύς του Θεού εισήλθε στον ίδιο τον ουρανό για να εμφανισθή με την αξία του ιδίου του αίματος ενώπιον του Θεού χάριν ημών, ο Παύλος συνεχίζει και λέγει:

²⁴ «Διότι ο νόμος έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων, δεν δύναται ποτέ δια των αυτών θυσιών τας οποίας προσφέρουσι κατ’ ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχομένους. . . . Διότι αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας. Δια τούτο, εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, «Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας, εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» Αφού είπεν ανωτέρω, «Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·» (αίτινες προσφέρονται κατά νόμον·) τότε είπεν, «Ιδού έρχομαι, διά να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.» αναιρεί το πρώτον διά να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι διά της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—Εβρ. 10:1-10.

25. Τι ήταν, λοιπόν, το θυσιαστήριο επάνω στο οποίο ήλθε ο Ιησούς και παρουσίασε τον εαυτό του για να προσφερθή ως θυσία;

²⁵ Απ’ αυτό είναι προφανές ότι το αντιτυπικό ισοδύναμο του χάλκινου θυσιαστηρίου στην αυλή του ναού είναι το «θέλημα» του Θεού, η προθυμία του να δεχθή μια τέλεια ανθρώπινη θυσία για την οποίαν είχε κάμει προετοιμασία, και αυτό το «θέλημα» του Θεού είχε προλεχθή σ’ αυτό που ήταν γραμμένο στον τόμο του βιβλίου. (Ψαλμ. 40:6-8) Ο Θεός δεν ήταν πρόθυμος να δεχθή, την ατελή ανθρώπινη θυσία του γιου του Αβραάμ, Ισαάκ, αλλ’ ήταν πρόθυμος να δεχθή την τέλεια ανθρώπινη θυσία του μονογενούς Υιού του, του Ιησού Χριστού. Δεν ήθελε ούτε επεδοκίμαζε για πάντα τις θυσίες ζώων της ετησίας Ημέρας του Εξιλασμού, αλλά, σύμφωνα με το θέλημα και τον σκοπό Του, ήθελε μια τέλεια ανθρώπινη θυσία που θα εξιλέωνε τις ανθρώπινες αμαρτίες, που πραγματικά θα ‘αφαιρούσε αμαρτίες.’ Ο Ιησούς Χριστός ήλθε για να κάμη το θέλημα του Θεού, και με βάσι το θέλημα του Θεού σαν επάνω σ’ ένα θυσιαστήριο έγινε δεκτή η παρουσίασις του τελείου Ιησού για ανθρώπινη θυσία και προσφέρθηκε το προετοιμασμένο τέλειο ανθρώπινο σώμα του Ιησού. Αυτή η τέλεια ανθρώπινη θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού έφερε πράγματι Αγιασμό στους μαθητάς του Χριστού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Παύλος πρόσθεσε:«Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού.»—Εβρ. 10:10.

26. Γιατί οι Ιουδαίοι ιερείς δεν έχουν εξουσία να φάγουν από το «θυσιαστήριον» από το οποίο τρώγουν οι Χριστιανοί υφιερείς;

²⁶ Γι’ αυτό, επίσης, ο Παύλος είπε αργότερα: «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν. . . . Όθεν και ο Ιησούς, διά να αγιάση τον λαόν δια του ιδίου αυτού αίματος, έξω της πύλης έπαθεν. (Εβρ. 13:10-12) Δηλαδή, εμείς οι Χριστιανοί που είμεθα πνευματικοί υφιερείς έχομε μια εξιλαστήριο θυσία επάνω στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού από την οποίαν θυσίαν δεν έχουν εξουσία να φάγουν οι ιερείς που υπηρετούν στο ναό του Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ λόγω ελλείψεως εκ μέρους των πίστεως στον πραγματικό Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, τον μεσίτη της νέας διαθήκης του Ιεχωβά.

27. Πότε παρουσιάσθηκε ο Ιησούς για θυσία, και ποια βάσις για θυσία ήλθε σε ύπαρξι τότε και ποια αντιτυπική «ημέρα» άρχισε τότε;

²⁷ Πότε ήλθε ο Ιησούς ως τέλειο ανθρώπινο ον να προσφέρη τον εαυτό του για θυσία στο θυσιαστήριο του «θελήματος» του Θεού, όπως προεγράφη στον τόμο του βιβλίου; Αυτό έγινε τον καιρό που παρουσιάσθηκε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το έτος 29 μ.Χ. για να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. Το ότι ο Ιεχωβά Θεός δέχθηκε την αυτοθυσία του Ιησού είναι φανερό, διότι μετά το βάπτισμα του Ιησού στο νερό, ο Ιεχωβά εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και τον έκαμε Χριστόν ή Κεχρισμένον και είπε ευδιάκριτα από τον ουρανό: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Ιωάν. 1:29-34) Συνεπώς τον καιρό εκείνο ήλθε σε ύπαρξι το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» και υπήρχε επάνω του μια ευπρόσδεκτη προσφορά περί αμαρτίας. Από τότε κι’ έπειτα ο Ιησούς περπατούσε στην αντιτυπική ιερατική αυλή επιβλέποντας την ανθρώπινη θυσία του ως τον θάνατο. Η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού είχε αρχίσει, και ο Ιησούς Χριστός ως Αρχιερεύς του Θεού υπηρετούσε στο πραγματικό πνευματικό «θυσιαστήριο» του Θεού μ’ ένα τρόπο παρόμοιο με του Ααρωνικού αρχιερέως στο ναό της Ιερουσαλήμ την ετήσια ημέρα του Εξιλασμού, στις 10 του Τισρί.—Εβρ. 8:1-6.

[Διάγραμμα στη σελίδα 135]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΑΤΟΨΙΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΒΟΡΡΑΣ

ΔΥΣΙΣ

ΝΟΤΟΣ

ΑΝΑΤΟΛΗ

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Κιβωτός

Εξωτερική Κουρτίνα

ΑΓΙΑ

Τράπεζα

Θυσιαστήριον Θυμιάματος

Λυχνία

Καταπέτασμα

Αυλή

Θάλασσα

Θυσιαστήριον Ολοκαυτώματος

Πύλη

[Εικόνα στη σελίδα 136]

Ο ναός του Σολομώντος καθώς επίσης και η σκηνή ήσαν τύπος του πνευματικού ναού του Θεού—της διευθετήσεως για την προσέγγισι του Ιεχωβά σε λατρεία, βάσει της εξιλαστηρίου θυσίας του Ιησού

Η Σύναξις Όλων των Εθνών σ’ ένα Ναό για Λατρεία

 1. Πώς ο Ιεχωβά έκαμε τον Ιησού ένα πνευματικό ιερέα, και ποιο Αγιαστήριο έλαβε τότε μορφή;

ΤΩΡΑ έλαβε μορφή το μεγάλο αγιαστήριο της πνευματικής σκηνής του Ιεχωβά Θεού. Πώς συνέβη αυτό; Διότι τώρα ήλθαν σε ύπαρξι τα αντιτυπικά «Άγια» του πνευματικού ναού του Θεού. Αυτό έγινε διότι ο Θεός εξέχεε το άγιο πνεύμα του επάνω στον Ιησού και έκαμε τον Ιησού πνευματικό ιερέα. Ο Θεός απεκύησε τον Ιησού με το πνεύμα του για να τον κάμη πνευματικό Υιό του Θεού, περιβεβλημένο με την τιμή μιας ιερωσύνης ανωτέρας από εκείνη του επιγείου Ιουδαίου αρχιερέως της οικογενείας του Ααρών.

 2. Σε ποια κατάστασι ήταν τότε ο Ιησούς και σε ποιο μέρος του πνευματικού ναού του Ιεχωβά μπορούσε να εισέλθη, και για να κάμη τι εκεί;

² Γι’ αυτό ο Παύλος γράφει:«Και ουδείς λαμβάνει την τιμήν ταύτην εις εαυτόν, αλλ’ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθώς και ο Ααρών. Ούτω και ο Χριστός δεν εδόξασεν εαυτόν διά να γίνη αρχιερεύς, αλλ’ ο λαλήσας προς αυτόν, ‘Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα.’ Καθώς και αλλαχού λέγει, «Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 5:4-6) Έτσι, ο Ιησούς ήταν σε μια κατάστασι πνευματικής γεννήσεως, μολονότι ήταν ακόμη εν σαρκί. Σ’ αυτή την κατάστασι μπορούσε να εισέλθη στα αντιτυπικά «Άγια» του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Σ’ εκείνα τα «Άγια» μπορούσε να προσφέρη θυμίαμα προσευχής, αίνου και υπηρεσίας στον Θεό που ήσαν σαν θυμίαμα.

 3. (α) Ποιο άλλο διαμέρισμα του πνευματικού ναού του Ιεχωβά έλαβε επίσης μορφή, και με ποια χαρακτηριστικά; (β) Έτσι από πότε και έπειτα άρχισε να λειτουργή ο πνευματικός ναός του Ιεχωβά;

³ Τώρα, επίσης, έλαβαν μορφή τα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Θεού, δηλαδή, εκείνη η καθωρισμένη περιοχή του ουρανού όπου ο Ιεχωβά είναι ενθρονισμένος προσωπικώς επάνω από τα ουράνια χερουβείμ ωσάν επάνω από μια θέσι ελέους ή «ιλαστήριον.» (Ψαλμ. 80:1· Αριθμ. 7:89· Εβρ. 9:4, 5) Σ’ αυτή την ουράνια περιοχή που έλαβε τώρα τα χαρακτηριστικά του διαμερίσματος των Αγίων των Αγίων ή του εσωτάτου διαμερίσματος, ο Ιεχωβά είναι ενθρονισμένος ωσάν υπεράνω του ιλαστηρίου της κιβωτού της νέας διαθήκης έτοιμος και πρόθυμος να δεχθή εξιλέωσιν, να ικανοποιηθή, να κατευνασθή από μια ικανοποιητική προσφορά περί αμαρτίας, την τέλεια ανθρώπινη θυσία του Αρχιερέως του Ιησού Χριστού στο αποκορύφωμα της μεγάλης αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. (Λευιτ. 16:1-34) Έτσι τώρα είχε έλθει σε ύπαρξι ο μεγάλος αντιτυπικός πνευματικός ναός του Ιεχωβά Θεού, με τα αντιτυπικά του Άγια των Αγίων και τα Άγια και την αυλή με το θυσιαστήριό της. Από τη βάπτισι του Ιησού στον Ιορδάνη Ποταμό το 29 μ.Χ. λειτουργούσε ο πραγματικός ναός του Ιεχωβά, που επεφύλασσε ευλογίες για όλο το ανθρώπινο γένος.

 4. (α) Πότε ο Ιεχωβά έφερε τον Ιησού Χριστό πέραν από το «καταπέτασμα» στα αληθινά Άγια των Αγίων, και πώς; (β) Πότε τελείωσε η αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού, και πώς;

⁴ Τώρα το μόνο πράγμα που χώριζε τον Ιησού Χριστό ως Αρχιερέα από τα αληθινά Άγια των Αγίων του Ιεχωβά ήταν εκείνο το συμβολικό «καταπέτασμα,» εκείνος ο φραγμός του σαρκίνου οργανισμού. «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσι.» (1 Κορ. 15:50) Γι’ αυτό το λόγο ο Ιησούς Χριστός συμπλήρωσε την τέλεια ανθρώπινη θυσία του επάνω στο «θυσιαστήριο» του Θεού πεθαίνοντας ως ένα αθώο θύμα την ημέρα του Πάσχα, στις 14 Νισάν του έτους 33 μ.Χ. Αλλά την τρίτη ημέρα του θανάτου του Ιησού, δηλαδή, στις 16 Νισάν, ο Παντοκράτωρ Θεός έφερε τον Αρχιερέα του Ιησού Χριστό πέραν απ’ αυτό το διαχωριστικό «καταπέτασμα,» με το να τον εγείρη από τους νεκρούς, όχι ως Αρχιερέα με σάρκα και αίμα, αλλά ως ένα Αρχιερέα εν πνεύματι, μέτοχον «θείας φύσεως» και ενδεδυμένον με αθανασία. (1 Πέτρ. 3:18· 1 Κορ. 15:42-54· 2 Πέτρ. 1:4) Το καταπέτασμα του ναού, που εξεικόνιζε τον σάρκινο φραγμό ξεπεράσθηκε τώρα από τον αναστημένο Ιησού Χριστό κι’ έτσι την τεσσαρακοστή ημέρα από την ανάστασί του μπορούσε να ανέλθη στον ίδιο τον ουρανό και να εμφανισθή ενώπιον του Θεού με την πολύτιμη αξία του εξιλεωτικού αίματός του, για να το παρουσιάση στον εξιλαστήριο θρόνο του Θεού χάριν όλου του ανθρωπίνου γένους. Μ’ αυτή την παρουσίασι ετελείωσε η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΥΦΙΕΡΕΩΝ

5, 6. (α) Πότε άρχισε ο Ιησούς Χριστός να οικοδομή την εκκλησία του επάνω στον εαυτό του ως την Πέτρα; (β) Πώς τα μέλη της εκκλησίας έγιναν πνευματικοί υφιερείς, και πώς μιλούν γι’ αυτό τα εδάφια 1 Πέτρου 2:5, 9;

⁵ Κάτω από το φως όλων των προηγουμένων, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο από το γεγονός ότι η σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και οι ναοί που οικοδομήθηκαν από τον Σολομώντα, τον Ζοροβάβελ και τον Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ δεν εξεικόνιζαν την εκκλησία των μαθητών του Χριστού. Εκείνη η εκκλησία δεν ήλθε σε ύπαρξι παρά μόνον την πεντηκοστή ημέρα μετά την ανάστασι του Ιησού και επομένως μετά την ανάληψί του στον ουρανό και την εμφάνισί του εις «αυτόν τον ουρανόν» ενώπιον του Θεού για όφελός τους. Μιλώντας για τον εαυτό του ως τη συμβολική Πέτρα, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» (Ματθ. 16:18) Άρχισε να οικοδομή αυτή την πνευματική εκκλησία την εορτή της Πεντηκοστής, δέκα ημέρες μετά την ανάληψί του στον ουρανό το 33 μ.Χ. Έλαβε άγιο πνεύμα από τον Θεό και το διωχέτευσε στους αναμένοντας μαθητάς του στη γη στην Ιερουσαλήμ. Μ’ αυτόν τον τρόπο απεκυήθησαν από το πνεύμα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν πνευματικοί υιοί του Θεού. Με το ίδιο αυτό πνεύμα εχρίσθησαν για να γίνουν πνευματικοί υφιερείς κάτω από τον Αρχιερέα Ιησού Χριστό. (Πράξ. 2:1-36) Ο απόστολος Πέτρος μιλεί γι’ αυτό, λέγοντας:

⁶ «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού. Σεις όμως είσθε ‘γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, διά να εξαγγείλητε τας αρετάς’ εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 2:5, 9.

 7. Ως πνευματικοί υφιερείς, σε ποια αντιτυπική περιοχή έχουν φερθή και σε ποιο διαμέρισμα του πνευματικού ναού επίσης, για να κάμουν τι σ’ αυτά τα μέρη;

⁷ Αυτός ο «πνευματικός οίκος» αποτελείται από «ζώντας λίθους» που είναι υφιερείς του Ιησού Χριστού. Σ’ αυτούς λέγεται:«Όθεν, αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν.» (Εβρ. 3:1.) Ως οίκος τέτοιων υφιερέων πρέπει να ‘προσφέρουν θυσίας πνευματικάς, ευπρόσδεκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.’ (1 Πέτρ. 2:5) Αυτό σημαίνει ότι εφέρθησαν μέσα στην αντιτυπική αυλή όπου βρίσκεται το αντιτυπικό «θυσιαστήριο» του Θεού, για να προσφέρουν εκεί τις ‘πνευματικές θυσίες’ των στη βάσι του ‘θελήματος’ του Θεού. Αυτό σημαίνει επίσης ότι, στην κατάστασι της πνευματικής των γεννήσεως ως πνευματικών υιών του Θεού, εφέρθησαν στο αντιτυπικό πρώτο διαμέρισμα στα «Άγια» του πνευματικού ναού του Θεού. Εκεί απολαμβάνουν πνευματική διαφώτισι σαν από μια χρυσή επτάφωτη λυχνία, και τρώγουν πνευματική τροφή σαν από τη χρυσή τράπεζα της προθέσεως των άρτων, και αναπέμπουν προσευχή, αίνο και υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό σαν να στέκωνται στο μόνιμο χρυσό θυμιατήριο που βρισκόταν μπροστά από το εσωτερικό καταπέτασμα.

 8. (α) Ώστε τι εξεικόνιζαν τα Άγια της σκηνής ή του ναού; (β) Τι εξεικόνιζε η αυλή των ιερέων;

⁸ Απ’ αυτή την άποψι, τα Άγια του ναού εξεικόνιζαν την κατάστασι της πνευματικής γεννήσεως του πνευματικού ιερατείου του Θεού, έστω κι’ αν τα μέλη του είναι ακόμη με γήινο σώμα, με σάρκα. Είναι μια ειδική πνευματική σχέσις με τον Θεό που αποκρύπτεται από τους έξω σαν με ένα καταπέτασμα ώστε να μη μπορούν να την διακρίνουν ή να την εκτιμήσουν. Η αυλή των ιερέων όπου βρισκόταν το χάλκινο θυσιαστήριο εξεικονίζει την ειδική ανθρώπινη θέσι τους προς τον Θεό. Τους βλέπει, όχι ως ατελείς, καταδικασμένους αμαρτωλούς, ακατάλληλους να υπηρετήσουν στο πνευματικό του «θυσιαστήριο» αλλά ως μετανοήσαντες, μεταστραφέντας και βαπτισμένους μαθητάς του Ιησού Χριστού που τους υπολογίζει δικαίους, αναμάρτητους, λόγω της πίστεώς τους στον Θεό και μέσω του εξιλεωτικού αίματος του Αρχιερέως Ιησού Χριστού. (Ρωμ. 5:1, 9· 8:1· 3:24-26) Έτσι η αυλή του ναού με το χάλκινο θυσιαστήριό της εξεικόνιζε τη δίκαιη στάσι των πνευματικών υφιερέων του Θεού εν σχέσει με τα σάρκινα σώματά τους.

 9. (α) Πώς αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς εισέρχονται στα αντιτυπικά Άγια των Αγίων, και εισέρχονται μήπως με μια θυσία εξιλασμού των αμαρτιών; (β) Πώς θα υπηρετήσουν σ’ αυτά τα Άγια των Αγίων;

⁹ Εφ’ όσον «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν,» αυτοί οι από το πνεύμα αποκυημένοι υφιερείς υπό τον Χριστόν πρέπει επίσης να περάσουν αυτόν τον σάρκινο φραγμό όπως εξεικονίσθηκε από εκείνο το εσωτερικό «καταπέτασμα» του ναού. Αυτό το κάνουν με το να εκτελούν την πνευματική τους ιερωσύνη στη γη ως τον ανθρώπινο θάνατο, ύστερα από τον οποίον, στον κατάλληλο καιρό του Θεού, αυτός τους ανασταίνει από τους νεκρούς με την ανάστασι του Χριστού, δηλαδή, ως πνευματικά πλάσματα θείας φύσεως και προικισμένα με αθανασία και αφθαρσία. Όπως είναι γραμμένο:«Σπείρεται [με τον θάνατον] σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:42-44· Ρωμ. 6:4, 5) Μ’ αυτόν τον τρόπο θα εισαχθούν στην προσωπική παρουσία του Υψίστου Θεού, αλλ’ όχι, βέβαια, για να προσφέρουν σ’ αυτόν θυσίες εξιλασμού. Αυτό επετεύχθη πλήρως από τον Αρχιερέα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, την αντιτυπική ημέρα του Εξιλασμού. Αλλ’ όταν ενωθούν τότε με τον Αρχιερέα τους στον ουρανό, θα μπορούν να υπηρετούν ως «ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»—Αποκάλ. 20:4, 6.

10. Στα εδάφια 1 Κορινθίους 3:9, 16, 17, με ποια «οικοδομή» παραβάλλει ο Παύλος τη Χριστιανική εκκλησία, αλλά τι δεν μπορεί να σημαίνη αυτό, και γιατί;

¹⁰ Όσο βρίσκονται στη γη παρομοιάζονται με διάφορα πράγματα. Επί παραδείγματι, στην 1 Κορινθίους 3:9 ο απόστολος Παύλος τους λέγει:«Σεις είσθε του Θεού αγρός του Θεού οικοδομή.» Ρωτούμε, τι «οικοδομή»; Η απάντησις δίνεται στα εδάφια δεκαέξη και δεκαεπτά:«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός του Θεού, και το πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρει τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις.» Αυτό δεν λέγει ούτε εννοεί ότι αυτός είναι ο ναός που εξεικονίσθηκε από τη σκηνή που κατασκευάσθηκε από τον Μωυσή και από τους ναούς της Ιερουσαλήμ. Σ’ εκείνο τον ναό για τον οποίον ομιλεί ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή ο Θεός κατοικεί προσωπικώς, είναι προσωπικώς παρών εκεί. Αλλ’ ο ναός αυτός που λέγει ο Παύλος ότι είναι η εκκλησία δεν έχει την προσωπική παρουσία του Θεού. Απλώς και μόνον το πνεύμα του Θεού κατοικεί σ’ αυτόν τον συμβολικό ναό. Ο Θεός κατοικεί εκεί απλώς με το πνεύμα του, διότι τα μέλη αυτού του ναού είναι εν σαρκί στη γη.

11. Πώς το ζήτημα ενός θεμελίου δείχνει τη διαφορά μεταξύ της εκκλησίας ως ναού και του ναού του Ιεχωβά στους ουρανούς;

¹¹ Ο ναός του Θεού στον ουρανό δεν είναι οικοδομημένος επάνω στο θεμέλιο των Χριστιανών αποστόλων και προφητών. Αλλ’ η Χριστιανική εκκλησία ως ναός είναι κτισμένη επάνω στους Χριστιανούς, αποστόλους και προφήτας. Στην προς Εφεσίους επιστολή 2:20-22 ο απόστολος Παύλος γράφει:«Εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογούμενη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω· εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.»

12. (α) Λόγω της διαμονής τίνος μέσα σ’ αυτήν παρομοιάζεται η εκκλησία στη γη μ’ ένα ναό, και εν τούτοις πού βρίσκεται στον μεγάλο πνευματικό ναό του Θεού; (β) Ως «ναός» του αληθινού Θεού στη γη, τι δεν πρέπει να επιτρέψη ανάμεσά της η εκκλησία;

¹² Επειδή το πνεύμα του Θεού κατοικεί μαζί μ’ αυτό το αρμονικά οργανωμένο σώμα των πνευματικών υφιερέων του Χριστού, γι’ αυτό η εκκλησία αυτή ονομάζεται «ναός» του Ιεχωβά Θεού. Η προσωπική του παρουσία είναι επάνω στα ουράνια Άγια των Αγίων του μεγάλου πνευματικού ναού του. Αυτή η τάξις του ναού που είναι ακόμη στη γη βρίσκεται στο διαμέρισμα των «Αγίων» του μεγάλου πνευματικού ναού. Επειδή παρομοιάζεται μ’ ένα ναό στη γη στον οποίο ο Ιεχωβά κατοικεί με το πνεύμα του, αυτή η από το πνεύμα αποκυημένη εκκλησία δεν πρέπει να επιτρέψη κανένα είδος ειδωλολατρίας ή λατρείας ψευδών θεών μέσα της. «Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα;» ερωτά ο απόστολος Παύλος, και κατόπιν προσθέτει την εξήγησι:«Διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός, ‘Ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί· και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου.’»—2 Κορ. 6:16.

ΟΙ ΑΥΛΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΛΑΤΡΕΙΣ

13. Με την παρέλευσι της αποκυημένης από το πνεύμα εκκλησίας από την επίγεια σκηνή, ποια κατάστασις, όπως εξεικονίσθηκε από ένα διαμέρισμα του ναού, θα παρέλθη επίσης;

¹³ Αυτή την από το πνεύμα αποκυημένη εκκλησία πρέπει να την μεταχειριζώμεθα ως αγία. Στον ωρισμένο καιρό αυτή η εκκλησία θα παρέλθη από την επίγεια σκηνή. Όταν παρέλθη, τότε η κατάστασις της πνευματικής γεννήσεως των πνευματικών υφρερέων (όπως εξεικονίσθηκε από το διαμέρισμα των Αγίων του ναού της Ιερουσαλήμ) θα παύση να υπάρχη, αυτοί οι πνευματικοί υφιερείς θα έχουν περάσει πέρα από τον σάρκινο φραγμό (που εξεικονίσθηκε από το εσωτερικό καταπέτασμα του ναού) στα ουράνια Άγια των Αγίων με τον θάνατό τους κατά σάρκα και την ανάστασί τους εν πνεύματι.

14. Πώς τα εδάφια Αποκάλυψις 21:1, 2, περιγράφουν την εκκλησία των 144.000 υφιερέων στα ουράνια Άγια των Αγίων;

¹⁴ Τι άγιο προνόμιο θα είναι για τους 144.000 υφιερείς του πνευματικού ναού του Ιεχωβά να βρεθούν στα Άγια των Αγίων του, ενώπιον αυτής της παρουσίας του Ιεχωβά Θεού! Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είχε εξεικονισθή με την περίπτωσι των υφιερέων που υπηρετούσαν στο ναό στην Ιερουσαλήμ, αλλά εξεικονίζεται ωραία στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Εκεί η εκκλησία των 144.000 υφιερέων που υπηρετούν υπό τον Αρχιερέα του Ιεχωβά, Ιησού Χριστό, παρομοιάζεται με τη νύμφη του την ημέρα του γάμου της. Με ωραία φρασεολογία ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης περιγράφει αυτή τη σύνθετη νύμφη, λέγοντας: «Και είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε· και η θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής.»—Αποκάλ. 21:1, 2.

15. Πώς η αρχαία επίγεια Ιερουσαλήμ και η ουράνια νέα Ιερουσαλήμ συγκρίνονται, στο ότι έχουν ένα οικοδόμημα ναού;

¹⁵ Θυμόμαστε ότι η αρχαία επίγεια Ιερουσαλήμ, ως το έτος της καταστροφής της από τις Ρωμαϊκές στρατιές το έτος 70 μ.Χ., είχε έναν υπέροχο ναό. Αλλά τι θα λεχθή για την ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ που είδε ο απόστολος Ιωάννης σε δράμα γύρω στα εικοσιέξη χρόνια μετά την καταστροφή του ναού της παλαιάς Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.; Καθώς ο Ιωάννης συνεχίζει την υπέροχη περιγραφή της ουράνιας Νέας Ιερουσαλήμ μας λέγει:«Και ναόν δεν είδον εν αυτή· διότι ναός αυτής είναι ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ, και το Αρνίον. Και η πόλις δεν έχει χρείαν του ηλίου, ουδέ της σελήνης, διά να φέγγωσιν εν αυτή.»—Αποκάλ. 21:22-24.

16. Ποιο πράγμα σχετικά με τον τόπο που βρίσκονται οι 144.000 υφιερείς καταργεί την ανάγκη ενός οικοδομήματος ναού στη Νέα Ιερουσαλήμ, και πώς αυτός ο ίδιος ο Ιεχωβά είναι ο ναός της;

¹⁶ Γιατί θα πρέπει η ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ να έχει ένα ναό, ένα ξεχωριστό οικοδόμημα για να υπηρετούν μέσα σ’ αυτό οι 144.000 υφιερείς κι’ έτσι ν’ αποδίδουν ιερή υπηρεσία στον Θεό έμμεσα μέσω ενός ενδιαμέσου οικοδομήματος; Γιατί να χρειάζεται αυτό, αφού βρίσκονται ενώπιον αυτής της παρουσίας του Θεού και ‘βλέπουν το πρόσωπον αυτού’; (Αποκάλ. 22:4) Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος είναι ο ναός της Νέας Ιερουσαλήμ. Η ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ δεν είναι ο ναός. Όχι, ο Ιεχωβά Θεός ο Παντοκράτωρ είναι ο ναός. Αφού αυτός είναι εκεί, όχι δια του πνεύματος, αλλά προσωπικώς, καταργεί την ανάγκη της υπάρξεως ενός χωριστού οικοδομήματος μέσω του οποίου οι κάτοικοι της Νέας Ιερουσαλήμ, οι 144.000 υφιερείς, να τον λατρεύουν και να τον υπηρετούν έμμεσα. Έτσι αποδίδουν ιερή υπηρεσία σ’ αυτόν απ’ ευθείας κάτω από την αρχιερωσύνη του Αρνίου, του Ιησού Χριστού.

17. Πώς το Αρνίον επίσης, μαζί με τον Ιεχωβά Θεό, είναι ο ναός της Νέας Ιερουσαλήμ;

¹⁷ Αυτός είναι ο λόγος που το Αρνίον μετέχει, μαζί με τον Ιεχωβά στο να είναι ο ναός της Νέας Ιερουσαλήμ. Ακριβώς όπως λέγει η Αποκάλυψις «Και το Αρνίον.» Εκεί βρίσκεται προσωπικώς στα Άγια των Αγίων του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Έχει προσφέρει ήδη απ’ ευθείας στον Θεό την εξιλεωτική θυσία της αντιτυπικής Ημέρας του Εξιλασμού. Ως ο Αρχιερεύς του Θεού ο όμοιος με τον Μελχισεδέκ, κάθεται στα δεξιά του Θεού.

18. Σε ποια περιοχή του πνευματικού ναού του Ιεχωβά θα ωφεληθούν οι άνθρωποι από την ημέρα του Εξιλασμού, και για ποιους προσεφέροντο οι θυσίες την ημέρα του Εξιλασμού για να το δείξουν αυτό:

¹⁸ Παρ’ όλον ότι δεν θα υπάρχη πια μια από το πνεύμα αποκυημένη κατάστασις των 144.000 υφιερέων όπως εξεικονίσθηκε από τα Άγια του ναού, οι γήινες αυλές του μεγάλου πνευματικού ναού του Ιεχωβά θα εξακολουθήσουν να υφίστανται. Οι άνθρωποι στη γη που θα ωφεληθούν από την Ημέραν του Εξιλασμού του Ιεχωβά θα το κάμουν αυτό σ’ αυτές τις αυλές. Αυτό ταιριάζει ωραία με το γεγονός ότι η περί αμαρτίας προσφορά της ημέρας του Εξιλασμού δεν προσεφέρετο μόνο για την ιερατική οικογένεια αλλά για όλο το υπόλοιπο του λαού που ελάτρευε τον Ιεχωβά στο ναό του.

19. (α) Ποιοι είπε ο προφήτης Ζαχαρίας ότι θα ενώνονταν με τον Ιεχωβά «εν εκείνη τη ημέρα» και θα ζητούσαν την εύνοιά του; (β) Ως μια πρόβλεψις γι’ αυτό το πράγμα, ποια πρόσθετη αυλή περιελάμβανε ο ναός του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ, και για ποιους μη Ισραηλίτας προσευχήθηκε ο Σολομών όταν εγκαινίαζε τον ναό;

¹⁹ Όταν ο προφήτης του Θεού Ζαχαρίας επροφήτευε σχετικά με την ανοικοδόμησι του ναού στην Ιερουσαλήμ τον έκτον αιώνα προ Χριστού, ενεπνεύσθη να πη: «Και έθνη πολλά θέλουσιν ενωθή μετά του Ιεχωβά εν τη ημέρα εκείνη, και θέλουσιν είσθαι λαός μου· και θέλω κατοικήσει εν μέσω σου.» «Και λαοί πολλοί και έθνη ισχυρά θέλουσιν ελθή δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά των δυνάμεων εν Ιερουσαλήμ, και να εξιλεώσωσι το πρόσωπον του Ιεχωβά.» (Ζαχ. 2:11· 8:22, Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις) Σύμφωνα μ’ αυτή την προφητεία για την προσέλευσι μη Ισραηλιτών να λατρεύσουν τον Ιεχωβά στον ναό του, ο ναός που οικοδομήθηκε από τον βασιλέα Ηρώδη και που αντικατέστησε το ναό που είχε κτισθή στις ημέρες του προφήτου Ζαχαρία, περιελάμβανε, όχι μόνον μια αυλή ιερέων με το θυσιαστήριο της, καθώς και την αυλή του Ισραήλ και την αυλή των γυναικών, αλλά επίσης την αυλή των Εθνικών, δηλαδή μη Ισραηλιτών. Ακόμη αιώνες πριν απ’ αυτό, ο Βασιλεύς Σολομών, όταν εγκαινίαζε τον πρώτο ναό στην Ιερουσαλήμ προσευχήθηκε για τους ξένους που θα ήρχοντο από μακρυνές χώρες για να λατρεύσουν στο ναό του Ιεχωβά.—1 Βασ. 8:41-43· 2 Χρον. 6:32, 33.

20. Από πότε, ιδιαιτέρως, βρίσκεται σε εκπλήρωσι αυτή η προφητεία του Ζαχαρία, και γιατί την βλέπομε από τότε;

²⁰ Η προφητεία που ελέχθη πριν από πολύν καιρό από τον Ζαχαρία βρίσκεται ήδη σε πορεία εκπληρώσεως στις ημέρες μας, και ιδιαίτερα από το έτος 1935 μ.Χ. Αυτό σημαίνει μια εκπλήρωσι ενώ υπάρχει ακόμη ένα υπόλοιπο των πνευματικών υφιερέων στη γη, που υπηρετούν στα Άγια του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Γι’ αυτό το λόγο ο «πολύς όχλος» των ξένων που συρρέουν απ’ όλα τα μέρη της γης στις αυλές του ενός πνευματικού ναού του Ιεχωβά έρχονται σε επαφή και σε συναναστροφή μ’ αυτούς τους πνευματικούς υφιερείς που βρίσκονται ακόμη στη γη. Η χρονολογία 1935 μ.Χ. σημειώνει το έτος που άρχισε να παρατηρήται η προσέλευσις στον ναό αυτού του ‘πολλού όχλου’ των μη ιερατικών λάτρεων του Ιεχωβά, διότι εκείνο το αξιομνημόνευτο έτος η προφητεία της Αποκαλύψεως 7:9-17 σχετικά με τον «πολύν όχλον» εξηγήθηκε σύμφωνα με τα σημερινά γεγονότα. (Βλέπε περιοδικό Η Σκοπιά 1ης και 15ης Αυγούστου 1935) Καθώς παρατηρούμε την όρασι της Αποκαλύψεως που είδε ο απόστολος Ιωάννης, είναι σαν να βλέπωμε τον διεθνή «πολύν όχλον» των λάτρεων να εορτάζη την αντιτυπική Εορτή της Σκηνοπηγίας στο ναό του Ιεχωβά.

21. Πώς περιγράφει ο Ιωάννης αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ στην Αποκάλυψι 7:9-15;

²¹ Ο Ιωάννης μάς λέγει αυτό που βλέπει: «Ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο ν’ αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντας φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών· και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι, του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου. . . . Ούτοι, είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης· και έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού· και ο καθήμενος επί του θρόνου θέλει σκηνώσει επ’ αυτούς.»—Αποκάλ. 7:9-15.

22. (α) Σχετικά με τον πνευματικό ναό του Θεού, πού τον υπηρετεί αυτός ο ‘πολύς όχλος’ ημέρα και νύχτα; (β) Πώς το όραμα του Ιωάννου δείχνει ότι ο πνευματικός ναός επέζησε από τη «μεγάλη θλίψι,» και ποια οφέλη δέχεται εκεί ο ‘πολύς όχλος’;

²² Αυτή η ωραία όρασις παρουσιάζει τον διεθνή ‘πολύν οχλον’ ως να υπηρετή τον Ιεχωβά στο ναό του, δηλαδή στις γήινες αυλές που προωρίζοντο για εκείνους που δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, σαν να λέγαμε στις «αυλές των Εθνών.» Ναι, στην όρασι του αποστόλου Ιωάννου ο μεγάλος πνευματικός ναός του Ιεχωβά Θεού επέζησε από τη «μεγάλη θλίψι» αυτών των εσχάτων ημερών, διότι αυτός ο ‘πολύς όχλος’ επέζησε από τη ‘μεγάλη θλίψι’ και βρίσκονται στο ναό του Ιεχωβά, σείοντας κλάδους φοινίκων σαν τον παραδοσιακό εορταστικό κλάδο φοίνικος (τον λουλάμπa) που εσείετο από τον λαό κατά την Εορτή της Σκηνοπηγίας. Αποδίδουν τη σωτηρία τους στον Ιεχωβά Θεό και στον θυσιαστικό του Αμνό, τον Ιησού Χριστό, και βρίσκονται τώρα στην οδό για μια ατελεύτητη ζωή ευτυχίας και θείας υπηρεσίας στη νέα τάξι του Θεού σε μια παραδεισιακή γη. (Αποκάλ. 7:16, 17) Δέχονται μ’ ευγνωμοσύνη τα οφέλη της περί αμαρτίας προσφοράς που προμηθεύθηκε στη μεγάλη ημέρα Εξιλασμού του Ιεχωβά.—Λευιτ. 16:1-34.

23. (α) Γιατί αυτοί που αποτελούν τον ‘πολύν όχλον’ δεν θα είναι οι μόνοι που θα γεμίσουν τις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού στη διάρκεια της χιλιετούς υπηρεσίας του Χριστού ως Αρχιερέως; (β) Σε ποιον εορτασμό πρέπει να ενωθούν αυτοί για να κερδίσουν αιώνια ζωή στη γη;

²³ Εν τούτοις αυτοί που επιζούν από τη ‘μεγάλη θλίψι’ με την οποία θα τελειώση αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν είναι οι μόνοι που θα γεμίσουν αυτές τις αυλές της σωτηρίας. Στη διάρκεια της χιλιετούς Αρχιερατείας του Αρνιού Ιησού Χριστού και των 144.000 πνευματικών υφιερέων στο ουράνιο βασίλειο του πνευματικού ναού του Ιεχωβά, θα γίνη και «ανάστασις νεκρών δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15· Αποκάλ. 20:4, 6, 11-14) Όλοι αυτοί πρέπει να έλθουν στις αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά και να συμμετάσχουν στην υπηρεσία του εορτάζοντας επίσης χαρούμενα την μεγάλη αντιτυπική Εορτή της Σκηνοπηγίας. Δεν υπάρχει σωτηρία για αιώνια ζωή στον γήινο παράδεισο με κανένα άλλο τρόπο. Τα τελευταία έξη εδάφια της προφητείας του Ζαχαρία φαίνεται να το δείχνουν αυτό. Όλοι οι αναστημένοι που ποθούν αιώνια ζωή στη γη πρέπει να έλθουν στον πνευματικό ναό «δια να προσκυνήσωσι τον Βασιλέα, τον Ιεχωβά των δυνάμεων,» και «να εορτάσωσι την εορτήν της σκηνοπηγίας.» Τι απερίγραπτα χαρούμενος καιρός θα είναι αυτός για όσους το κάνουν αυτό!—Ζαχ. 14:17, 18.

24. (α) Ποιο ναό αναγνωρίζει ο Ιεχωβά Θεός, και σε ποιον ναό πρέπει να έλθουν όλοι για να κερδίσουν ζωή στη νέα τάξι του Θεού; (β) Ποια νέα έχουν το προνόμιο να μεταδίδουν σε άλλους εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται στις αυλές;

²⁴ Ευλογημένο, επίσης, είναι το μέλλον όλων εκείνων από μας σήμερα που είμεθα στις αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά τώρα, είτε μερικοί από μας είναι, στην εσωτερική αυλή των ιερέων είτε οι περισσότεροι από μας είμεθα στις αυλές των μη ιερατικών λάτρεων του Υψίστου Θεού, του Ιεχωβά των δυνάμεων. Αυτός είναι ο μόνος ναός που αναγνωρίζει ο Θεός της Σωτηρίας. Είναι ο ένας και μόνος ναός στον οποίον άνθρωποι όλων των Εθνών πρέπει να έλθουν για να αναλάβουν την αγνή λατρεία και να κερδίσουν έτσι αιώνια σωτηρία στη δικαία νέα τάξι του Θεού. Ο ναός αυτός είναι τώρα ανοικτός για τη σύναξι όλων των εκζητητών του ενός ζώντος και αληθινού Θεού. Αυτά είναι πράγματι σπουδαία νέα που συνδέονται με τα γεγονότα των θαυμαστών καιρών μας. Είναι μεγαλειώδες προνόμιο για όλους μας που υπηρετούμε στις αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά να μεταδίδωμε αυτά τα σωτήρια νέα σ’ όλους τους άλλους, προτού έλθη η ‘μεγάλη θλίψις.’

[Υποσημειώσεις]

Βλέπε «Ο Ναός,» υπό Δρος Έντερσαϊμ (έκδ. 1874) σελ. 238, 242 (στην Αγγλική).

Βλέπε Τόμον 10 της «Εγκυκλοπαιδείας» Μακ Κλίντοκ και Στρόνγκ, σελ. 148, τελευταία παράγραφο κάτω από τον υπότιτλο «Η 21η του μηνός Τισρί» (στην Αγγλική)

[Πλαίσιο/​Διάγραμμα στη σελίδα 145]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΕΠΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΔΗ (ΚΑΤΟΨΙΣ)

Κοιλάς Τυροποιών

Πύλη

Τείχος της Πόλεως

Πύλη

Πύλη

Περιστύλια

Αυλή των Εθνικών

Βασιλικόν Περιστύλιον

Πύλη

Πύλη

Τείχος της Πόλεως

Κοιλάς Κέδρων

Όρος των Ελαιών προς Ανατολάς

Ωραία Πύλη

Περιστύλιον Σολομώντος

Εξωτερική Αυλή

Λίθινο Φράγμα

Αυλή των Γυναικών 5

Αυλή του Ισραήλ

Αυλή Ιερέων 3, 4

Ναός 1, 2

Βόρειον Περιστύλιον

Πύλη

1. Άγια των Αγίων

2. Άγια

3. Θυσιαστήριον Ολοκαυτώματος

4. Χυτή Θάλασσα

5. Εσωτέρα Πύλη του Ναού

ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ: Ωρισμένη περιοχή του ουρανού όπου είναι προσωπικά ενθρονισμένος ο Ιεχωβά

ΑΓΙΑ: Αποκυημένη από το πνεύμα κατάστασις του Ιησού Χριστού και των 144.000 κεχρισμένων Χριστιανών ενώ βρίσκονται ακόμη εν σαρκί

ΚΑΤΑΠΕΤΑΣΜΑ: Το καταπέτασμα ως χώρισμα μεταξύ των διαμερισμάτων Άγια και Άγια των Αγίων αντιπροσώπευε τον σάρκινο φραγμό ο οποίος εμποδίζει το ιερατείον στη γη από το να εισέλθη στην παρουσία του Θεού στον ουρανό

ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ: Το θέλημα του Θεού όπως εκδηλώνεται από την προθυμία του να δεχθή την τελεία ανθρωπίνη θυσία του Ιησού

ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ: Δικαία στάσις του Ιησού Χριστού και των πνευματικών υφιερέων του Θεού όσον αφορά τα σάρκινα σώματά τους

ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Δικαία στάσις στην οποία πρέπει να φθάση όλο το ανθρώπινο γένος για να λατρεύει τον Θεό μ’ ένα ευπρόσδεκτο σ’ αυτόν τρόπο

[Εικόνα στη σελίδα 140]

Όταν ο Ιησούς εχρίσθη με το άγιον πνεύμα το 29 μ.Χ., ο μέγας πνευματικός ναός ήλθε σε ύπαρξι

Το Όνομα στο Οποίον Όλα τα έθνη Εκλέγουν να Περιπατούν

«Πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού· ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι του Θεού ημών εις τον αιώνα.»—Μιχ. 4:5, ΜΝΚ.

 1. Μολονότι οι άνθρωποι ενός έθνους είναι διηρημένοι θρησκευτικώς ποιον ενοποιητικό θεό θα ειδωλοποιήσουν και θα λατρεύσουν;

ΤΑ ΗΝΩΜΕΝΑ Έθνη, ως οργάνωσις για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, έχουν τώρα 132 έθνη μέλη. Υπάρχουν και άλλα έξω. Το καθένα απ’ αυτά τα πολιτικά έθνη έχει ένα ιδεώδες που κρατά τον λαό του ενωμένο κάτω από μια μόνο κυβέρνησι. Έτσι περιπατεί ή πηγαίνει εν ονόματι αυτού τον ιδεώδους· δηλαδή, προχωρεί ως ένας οπαδός ή ακόλουθος αυτού του κοινού ιδεώδους. Πριν περάση πολύς καιρός οι λαοί αρχίζουν να ειδωλοποιούν αυτό το ιδεώδες. Γι’ αυτούς γίνεται θεός που λατρεύουν και θεωρούν ότι είναι πάνω από όλα τα ιδιωτικά και προσωπικά συμφέροντα. Έτσι οι άνθρωποι πιθανόν να είναι διηρημένοι από θρησκευτική άποψι, και ωστόσο θα λατρεύσουν αυτό το εθνικό ιδεώδες ως ένα ενοποιητικό θεό.

 2. Πώς εκατομμύρια άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι άθεοι αντιφάσκουν στην πραγματικότητα;

² Εκατομμύρια άνθρωποι ισχυρίζονται ότι είναι άθεοι, αθεϊσταί, και δεν εμπιστεύονται σε κανένα θεό. Αντιφάσκουν όμως με το να λατρεύουν ένα εθνικό θεό. Από τον καιρό της Αμερικανικής Επαναστάσεως (1775-1783) έχομε ακούσει πολλά για «την θεά της Ελευθερίας.» Ή, ο θεός ή η θεά πιθανόν να είναι αυτό που ονομάζεται δημοκρατία, κυβέρνησις από τον λαό. Ή, μπορεί να είναι ο μεγάλος εχθρός της δημοκρατίας, δηλαδή, ο διεθνής Κομμουνισμός. Οι λαοί προσκολλώνται σ’ αυτές τις πολιτικές αρχές με μια προσήλωσι που ισοδυναμεί με φανατική θρησκευτική αφοσίωσι. Επί πλέον, το καθένα από τα έθνη διαφυλάττει ζηλότυπα αυτό που θεωρεί ως την «εθνική κυριαρχία» του, σαν να επρόκειτο για ένα θεό που δεν πρέπει να παραβιασθή ή να χαθή. Σε μερικά έθνη πολλοί άνθρωποι ειδωλοποιούν ένα ισχυρό στρατιωτικό κατεστημένο που δίνει στο έθνος μια θέσι ισχύος από την οποία να διαπραγματεύεται με άλλα έθνη. Σχετικά με τον σημερινό «βασιλέα του βορρά,» είχε προλεχθή από καιρό: «Τον δε θεόν Μαουζείμ (των οχυρωμάτων, ΜΝΚ) θέλει δοξάσει επί του τόπου αυτού.»—Δαν. 11:38.

 3. Πώς το εδάφιο Μιχαίας 4:5 εκτιμά ορθώς την πορεία των εθνών, και πώς ο Ψαλμός 96:5 δίνει ορθή εκτίμησι της αξίας αυτών των δημοφιλών θεών;

³ Ο θεόπνευστος συγγραφεύς των αρχαίων χρόνων ορθώς εξετίμησε την πορεία των συγχρόνων εθνών όταν είπε: «Πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού.» (Μιχ. 4:5) Ο καθένας απ’ αυτούς τους θεούς είναι πολύ δημοφιλής στον τόπο του. Γι’ αυτό, αν ένα άτομο που πραγματικά γνωρίζει τι σημαίνουν όλ’ αυτά αρνήται να συμβαδίση με το πλήθος, τότε γίνεται μεγάλη επίθεσις εναντίον αυτού του ατόμου. Η αγανάκτησις γίνεται έκδηλη στο σημείο που να λαμβάνωνται βίαια μέτρα εναντίον του κατηγορουμένου. Το ερώτημα όμως είναι, Ποια αξία έχουν αυτοί οι ειδωλολατρικοί «θεοί»; Πού οδηγούν τους λαούς των εθνών; Σ’ αυτά τα ερωτήματα η παρούσα παγκόσμια κατάστασις θα έπρεπε να δώση την πιο πειστική απάντησι, ιδιαίτερα έχοντας υπ’ όψιν το αναλλοίωτο ρεύμα των παγκοσμίων υποθέσεων και συνθηκών. Είμεθα υποχρεωμένοι να συμφωνήσωμε ότι ο αρχαίος συγγραφεύς είχε ορθή εκτίμησι των δημοφιλών θεοτήτων όταν είπε: «Πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα (θεοί χωρίς αξία, ΜΝΚ).»—Ψαλμ. 96:5.

 4. Ανάμεσα σε ποιες πορείες είναι η εκλογή των ατόμων σήμερα, και ποιοι σήμερα κάνουν την εκλογή η οποία φέρνει ασφάλεια;

⁴ Είναι καιρός ν’ αφυπνισθούν οι άνθρωποι όσον αφορά την αξία των δημοφιλών θεών τους. Οι «θεοί» οι οποίοι τους έφεραν σ’ αυτή την παρούσα σύγχυσι είναι ανίκανοι να τους βγάλουν απ’ αυτή και δεν μπορούν να βασισθούν σ’ αυτούς για να βγουν απ’ αυτήν. Αν «οι λαοί» δεν αφυπνίζωνται, τότε, τουλάχιστον, άτομα πρέπει ν’ αφυπνισθούν, προτού ο ανεμοστρόβιλος των γοργά εξελισσομένων γεγονότων τους απορροφήση και τους παρασύρη στην καταστροφή. Το ν’ απομακρυνθούμε απ’ αυτή τη καταστρεπτική δίνη σ’ ένα τόπο ασφαλείας θα σημάνη ότι έχομε εκλέξει τον αληθινό Θεό και ότι περιπατούμε στο όνομα αυτού του Θεού. Ή θα συνεχίσωμε να περιπατούμε εν ονόματι κάποιου δημοφιλούς θεού, ή θα εκλέξωμε να βαδίσωμε προς μια άλλη κατεύθυνσι και να περιπατούμε εν ονόματι ενός Θεού καλύτερου απ’ όλους τους δημοφιλείς θεούς των λαών των εθνών. Η εκλογή αυτής της τελευταίας πορείας, της ορθής πορείας, είναι ακόμη δυνατή για κείνους που αγαπούν ζωή και ευτυχία. Τα πρόσφατα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες σ’ όλη τη γη έχουν αφυπνισθή στη σημασία των παγκοσμίων γεγονότων και έχουν κάμει την επιτυχή εκλογή. Δεν είναι ακόμη πάρα πολύ αργά για να ενεργήσουν και άλλοι ομοίως.

 5. Μήπως μόνο η ειλικρίνειά τους συνετέλεσε στο να λάβουν αυτή τη θαρραλέα πορεία, και γιατί αυτή είναι η ορθή πορεία:

⁵ Είναι θαρραλέα μια τέτοια πορεία; Ναι, είναι πράγματι! Το να λάβη κανείς μια τέτοια θαρραλέα πορεία απαιτεί ασφαλώς ειλικρίνεια. Η ειλικρίνειά των στο ν’ ακολουθήσουν αυτή την πορεία δεν αμφισβητείται ούτε μια στιγμή, αλλά η απλή ειλικρίνειά των, όπως αποδεικνύεται από το ότι έχουν λάβει αυτή την πορεία, την καθιστά την ορθή πορεία; Όχι! Επομένως, η θαρραλέα πορεία υιοθετείται όχι μόνο από ειλικρίνεια, αλλά βάσει της αξιόπιστης πληροφορίας, της ορθής γνώσεως. Και τούτο με αξιόπιστη καθοδήγησι, καλύτερη από την καθοδήγησι των ‘χωρίς αξία θεών.’ Η ορθότης αυτής της πορείας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι είχε προλεχθή σε μια προφητεία που απεδείχθη ότι δεν είναι ψευδής αλλά αληθινή. Όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της προφητείας είναι αληθινά, διότι προέρχεται από τον Θεό τον οποίον κανείς δεν μπορεί να κατηγορήση ότι έχει ψευσθή, διότι δεν ψεύδεται. Ύστερ’ από τέσσερις χιλιάδες και πλέον χρόνια της πολιτείας του με το ανθρώπινο γένος μπορεί ακόμη να γραφή γι’ αυτόν: «Αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.» (Εβρ. 6:18· Τίτον 1:2) Αυτός είναι ο Θεός στο όνομα του οποίου ολοένα περισσότερα άτομα εκλέγουν να περιπατούν σήμερα.

 6. Από ποιον τόπο προέρχεται αυτή η προφητεία, και πότε την είπε ο προφήτης;

⁶ Έτσι η προφητεία η οποία προείπε ορθώς αυτό το εκπληκτικό γεγονός της εποχής μας δεν προήλθε από κανένα μυθικό τόπο. Αυτός ο τόπος είναι ιστορικός—μια χώρα η οποία είναι παγκοσμίως γνωστή σήμερα, γιατί κάθε μέρα αναφέρεται στις ειδήσεις—είναι το Ισραήλ. Ο θεόπνευστος ομιλητής της προφητείας ήταν ένας άνθρωπος που ωνομαζόταν Μιχαίας, ο οποίος λέγει ότι είναι Μωρασθίτης, δηλαδή από μια πόλι της εδαφικής περιοχής της φυλής του Ιούδα και είκοσι περίπου μίλια νοτιοδυτικώς της Ιερουσαλήμ. Έζησε στη διάρκεια της βασιλείας τριών ιστορικών βασιλέων, δηλαδή, «Ιωάθαμ, Άχαζ και Εζεκίου, βασιλέων του Ιούδα.» (Μιχ. 1:1) Αυτό τοποθετεί τον Μιχαία στον όγδοο αιώνα π.Χ., κι’ έτσι η προφήτευσίς του πρέπει να είχε λήξει πριν το έτος 716 π.Χ.

 7. Ποιο πράγμα σχετικά με τον Μιχαία ενισχύει την εμπιστοσύνη μας στην προφητεία του, και ποιος μεταγενέστερος προφήτης σχετίζεται μ’ αυτό;

⁷ Εν τούτοις, εκείνο που πρέπει να ενισχύση την εμπιστοσύνη μας ότι ο Μιχαίας ήταν αληθινός προφήτης ενός αληθινού και ζώντος Θεού, δεν είναι μόνο η ιστορικότης του, αλλ’ επίσης το θάρρος του να πη το άγγελμά του, μολονότι αυτό έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του. Στην εποχή του οι βασιλείς είχαν ουσιαστικά απόλυτη δύναμι, δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στους υπηκόους των. (Παροιμ. 16:14) Αυτή η ικανότης του προφήτου Μιχαία καλεί την προσοχή μας σε μετέπειτα περιστάσεις όπου ο προφήτης Ιερεμίας στην Ιερουσαλήμ είχε απειληθή με θάνατο από τους Ιουδαίους ηγέτας οι οποίοι είχαν αντίρρησι στις ομιλίες οι οποίες φαίνονταν σ’ αυτούς αντιπατριωτικές και στασιαστικές. Ας διαβάσωμε την αφήγησι του ιδίου του Ιερεμία σχετικά μ’ αυτό:

 8. Πώς τα εδάφια Ιερεμίας 25:16-19 έχουν σχέσι με τη θαρραλέα προφητεία του Μιχαία;

⁸ «Τότε οι άρχοντες και άπας ο λαός είπον προς τους ιερείς και προς τους προφήτας, Δεν υπάρχει κρίσις θανάτου εις τον άνθρωπον τούτον διότι εν τω ονόματι του Ιεχωβά του Θεού ημών ελάλησε προς ημάς. Τότε εσηκώθησαν τινές εκ των πρεσβυτέρων του τόπου, και ελάλησαν προς άπασαν την συναγωγήν του λαού, λέγοντες, Ο Μιχαίας ο Μωρασθίτης προεφήτευεν εν ταις ημέραις Εζεκίου βασιλέως του Ιούδα, και ελάλησε προς πάντα τον λαόν του Ιούδα, λέγων, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Η Σιών θέλει αροτριασθή ως αγρός, και η Ιερουσαλήμ θέλει γείνει σωροί λίθων, και το όρος του Οίκου ως υψηλοί τόποι δρυμού. Μήπως ο Εζεκίας ο βασιλεύς του Ιούδα και πας ο Ιούδας εθανάτωσαν αυτόν; δεν εφοβήθη τον Ιεχωβά, και παρεκάλεσε το πρόσωπον του Ιεχωβά, και ο Ιεχωβά μετενόησε περί του κακού το οποίον ελάλησε κατ’ αυτών; Ημείς λοιπόν ηθέλομεν προξενήσει μέγα κακόν κατά των ψυχών ημών.»—Ιερεμ. 26:16-19, ΜΝΚ.

 9. (α) Πώς ο Μιχαίας ανταποκρίθηκε στις τρεις βασικές απαιτήσεις για ένα αληθινό προφήτη; (β) Τι σημαίνει το όνομα Μιχαίας, και ποιος λέγει το εδάφιο Ησαΐας 26:4 ότι είναι ο κατάλληλος τρόπος για ν’ αντιδράσωμε σ’ αυτή την προκλητική ερώτησι;

⁹ Χωρίς αμφισβήτησι, ο Μιχαίας απέδειξε ότι ήταν ένας αληθινός προφήτης του μόνου αληθινού Θεού, διότι, ανταποκρίθηκε στις τρεις βασικές απαιτήσεις. Δηλαδή: (1) Μίλησε εν ονόματι του αληθινού Θεού. (2) Οι προφητείες του εξεπληρώθησαν. (3) Οι προφητείες του είχαν σκοπό και συνετέλεσαν στο να στρέψουν έντιμους ανθρώπους στον μόνο αληθινό Θεό. (Δευτ. 13:1-5· 18:20-22) Πέραν από κάθε αμφισβήτησι, ο Μιχαίας περπάτησε εν ονόματι του Θεού του. Αυτό το ίδιο το όνομά του αποτελεί μια πρόκλησι για όλους εμάς να παραβάλωμε τον Θεό του με όλους τους ‘χωρίς αξία θεούς’ που λατρεύουν οι λαοί των εθνών, διότι το Εβραϊκό όνομά του, Μιχαία, σημαίνει ποιος είναι όμοιος με τον Γιαχ;» Ο κατάλληλος τρόπος για ν’ αντιδράσωμε σ’ αυτή την προκλητική ερώτησι είναι εκείνος που συνιστά ένας προφήτης ο οποίος ήταν σύγχρονος του Μιχαία, δηλαδή, ο Ησαΐας, ο οποίος έγραψε: «Θαρρείτε επί τον Ιεχωβά πάντοτε· διότι εις Γιαχ τον Ιεχωβά είναι αιώνιος δύναμις.»—Ησ. 26:4· 12:2, ΜΝΚ.

ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟΝ ΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

10. (α) Πραγματικά, ποια πρέπει να είναι η απάντησίς μας στην ερώτησι που ενυπάρχει στο όνομα του Μιχαία; (β) Ποιο ερώτημα προκύπτει σχετικά με την απάντησί μας σ’ αυτή, και σε ποιο σημείο στροφής της ιστορίας αναφέρεται ο Μιχαίας για καθοδήγησί μας σ’ αυτό το ζήτημα;

¹⁰ Αν επιθυμούμε ν’ απαντήσουμε στην προκλητική ερώτησι που ενυπάρχει στο όνομα του Μιχαία, τα γεγονότα πρέπει να μας υποχρεώσουν ν’ απαντήσωμε: «Δεν υπάρχει κανείς όμοιος με Γιαχ τον Ιεχωβά!» Εφόσον αυτό συμβαίνει, το ερώτημα που τώρα αντιμετωπίζομε είναι, Τι πρόκειται να κάμωμε σχετικά μ’ αυτό; Το να κάνωμε το ορθό σχετικά μ’ αυτό θα σημειώση ένα σημείο στροφής στη ζωή μας, ακόμη και στη ζωή πολλών ανθρώπων οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί. Αυτή η αλλαγή θα ήταν σε αρμονία με αυτά που προείπε ο προφήτης Μιχαίας. Στις προφητείες του ετόνισε το σημείο στροφής στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν εννοούμε μ’ αυτό την προφητεία του Μιχαία που λέγει ότι ο υποσχεμένος Μεσσίας ή Χριστός θα εγενάτο ως άνθρωπος στη μικρή πόλι Βηθλεέμ της γης του Ιούδα. (Μιχ. 5:2) Ο καιρός της εκπληρώσεως αυτής της προφητείας χρησιμοποιείται ως η έναρξις αυτού που ο Χριστιανικός κόσμος ονομάζει «Χριστιανική εποχή,» μολονότι δεν είναι ακριβώς βέβαιος για την ακριβή ημερομηνία της γεννήσεως του Χριστού. (Ματθ. 2:1-6· Λουκ. 2:4-17) Αυτό έγινε περίπου πριν από δυο χιλιάδες χρόνια. Αλλά το σημείο στροφής σε όλη την ανθρώπινη ιστορία στο οποίο αναφερόμεθα είναι το σημείο στο οποίο έφθασε η γενεά μας. Ο προφήτης Μιχαίας το ετόνισε από τότε αυτό!

11. Αναφερόμενος σε τι εισάγει ο Μιχαίας αυτή την ένδοξη προφητεία, και γιατί θα πρέπει να περιμένωμε να δούμε την εκπλήρωσί της στη δική μας γενεά;

¹¹ Ο Μιχαίας προείπε τι θα ελάμβανε χώρα σ’ αυτή τη στροφή των γεγονότων. Βλέπομε να λαμβάνη χώρα αυτό σήμερα; Θα πρέπει να το βλέπωμε, εφόσον ευρισκόμεθα ακριβώς σ’ αυτή την περίοδο της ιστορίας. Όταν ο Μιχαίας περιέγραψε προφητικά αυτό που μπορούμε να βλέπωμε να λαμβάνη χώρα σήμερα, το εισήγαγε με το να προείπη εκείνο που απεδείχθη ότι ήταν ένα σημείο στροφής στην ιστορία του λαού του. Αυτή η προφητεία είχε την εκπλήρωσί της τον αιώνα που ήλθε μετά τον Μιχαία, και έτσι αυτός δεν ζούσε για να δη την εκπλήρωσι αυτών που είχε προείπει. Έτσι διέφυγε μια εθνική συμφορά. Αλλά αυτή η συμφορά επάνω στο ίδιο το έθνος του είχε ένα παράλληλο στη διάρκεια της συγχρόνου γενεάς μας, και γι’ αυτό αξίζει να το εξετάσωμε. Ας διαβάσωμε λοιπόν τι έχει γράψει ο Μιχαίας και ας δούμε πόσο καλά εισάγει μια ένδοξη προφητεία η οποία βρίσκει την εκπλήρωσί της σ’ αυτόν ακριβώς τον εικοστό αιώνα:

12. Στα εδάφια Μιχαίας 3:9-4:1, ποια κακή θρησκευτική κατάστασι περιέγραψε ο προφήτης, και ποιες αλλαγές προείπε σχετικά με «το όρος του οίκου του Ιεχωβά»;

¹² «Ακούσατε λοιπόν τούτο, αρχηγοί του οίκου Ιακώβ, και άρχοντες του οίκου Ισραήλ, οι βδελυττόμενοι την κρίσιν, και διαστρέφοντες πάσαν ευθύτητα· οι οικοδομούντες την Σιών εν αίματι, και την Ιερουσαλήμ εν ανομία. Οι άρχοντες αυτής κρίνουσι με δώρα, και οι ιερείς αυτής διδάσκουσιν επί μισθώ, και οι προφήται αυτής μαντεύουσιν επί αργυρίω, και επαναπαύονται επί τον Ιεχωβά, λέγοντες, Δεν είναι ο Ιεχωβά εν μέσω ημών; κακόν δεν θέλει έλθει εφ’ ημάς. Διά τούτο η Σιών εξ αιτίας σας θέλει αροτριασθή ως αγρός, και η Ιερουσαλήμ θέλει γείνει σωροί λίθων, και το όρος του οίκου ως υψηλοί τόποι δρυμού. Και εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό.»—Μιχ. 3:9 έως 4:1, ΜΝΚ.

13. Πότε έλαβε χώρα στους αρχαίους χρόνους αυτή η στροφή των γεγονότων;

¹³ Αντηχεί αυτή η παραπομπή από τον Μιχαία σαν μια απότομη στροφή στα γεγονότα ενός έθνους; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεγαλειώδες τελικό μέρος αυτής της προφητείας πρέπει να εκπληρωθή, διότι τα λόγια της προφητείας που την εισάγουν βεβαιότατα έχουν εκπληρωθή. Η γραπτή ιστορία που υπάρχει το δείχνει αυτό. Το έτος 607 π.Χ., στην αρχή του μηνός που αντιστοιχούσε με τον δικό μας μήνα Οκτώβριο, η πόλις που υπήρχε εκεί στη Μέση Ανατολή η οποία με ποιητικό τρόπο ωνομαζόταν «Σιών» έκειτο σαν ένας απλός αγρός που είχε αροτριασθή. Ναι, η εθνική πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ έκειτο σε απλούς σωρούς ερειπίων.

14. (α) Με τι άρχισε να μοιάζη τότε «το όρος του οίκου του Ιεχωβά»; (β) Λόγω ποιων κρίσεων και θρησκευτικών πράξεων θέλησε ο Ιεχωβά να συμβή αυτό;

¹⁴ Και τι πρέπει να λεχθή για το όρος που είχε ύψος 2.500 πόδια, και επάνω στο οποίο υπήρχε σε μια επιβλητική ωραιότητα ο οίκος του Ιεχωβά για τη λατρεία του, που είχε οικοδομήσει ο Βασιλεύς Σολομών; Αυτό το ιερό όρος είχε αρχίσει να φαίνεται σαν «υψηλοί τόποι δρυμού.» Είχε εγκαταλειφθή σαν μια δασώδης κορυφή λόφου. Ήταν αυτό μια δυσμένεια του Ιεχωβά Θεού; Φαίνεται ναι. Και εν τούτοις το είχε θελήσει να γίνη αυτό, διότι αυτός ενέπνευσε τον προφήτη του Μιχαία να είναι ο πρώτος ο οποίος να προείπη αυτή την θρησκευτική συμφορά. Είχε όλους τους λόγους να το κάμη αυτό, ιδιαίτερα εφόσον η Ιερουσαλήμ ήταν γεμάτη από αδικία και μολυσμένη από αδικαιολόγητες πράξεις αιματοχυσίας. Τι άλλο μπορούσε να αναμένεται για μια πόλι όταν οι αρχηγοί της έκλειναν τα μάτια στη δικαιοσύνη με το να δέχωνται δώρα, όταν οι ιερείς του ναού έκαναν τις θρησκευτικές διδασκαλίες για μια ωρισμένη τιμή και όταν οι κατ’ απομίμησιν προφήται έκαναν δαιμονικές προφητείες για να συγκεντρώνουν χρήματα από τον εύπιστο λαό; Κι’ εν τούτοις εκείνοι οι θρησκευτικοί υποκριταί ενόμιζαν ότι περπατούσαν εν ονόματι του Ιεχωβά, ή ότι ο Ιεχωβά θα εξακολουθούσε να είναι ανάμεσα τους στο ναό του, για να τους προστατεύη από συμφορά! Δεν είναι περίεργο ότι η προφητεία του Μιχαία, μολονότι τόσο συνταρακτική, πραγματοποιήθηκε.

15. (α) Ποια μέσα χρησιμοποίησε ο Ιεχωβά για να φέρη την προειπωμένη εθνική συμφορά, και πότε; (β) Τι συνέβη στα κυβερνητικά και θρησκευτικά πράγματα στην Ιερουσαλήμ, και τι συνέβη με την εκτίμησι του Ιεχωβά ως Θεού;

¹⁵ Η θρησκεία δεν αποτελεί προστασία για τους υποκριτάς. Οι θρησκευτικοί υποκριταί είχαν απογοητευθή από ό,τι εσφαλμένα περίμεναν από τον Ιεχωβά, παρά τα όσα κατευθύνθηκε ο Μιχαίας να προείπη. Με ποια μέσα, λοιπόν, έφερε ο Ιεχωβά μια εθνική συμφορά επάνω τους το 607 π.Χ.; Μέσω των Βαβυλωνίων υπό τον Ναβουχοδονόσορα. Ύστερ’ από δεκαοκτώ περίπου μήνες πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, τα Βαβυλωνιακά στρατεύματα εισέβαλαν στην πόλι, λεηλάτησαν αυτήν και το ναό της, ωδήγησαν εκείνους που επέζησαν σε αθλία κατάστασι στην αιχμαλωσία, και κατέκαυσαν την αγία πόλι. Ο βασιλικός θρόνος, «ο θρόνος του Ιεχωβά,» όπως τον ωνόμαζαν, επάνω στον οποίο είχε καθήσει η γραμμή των βασιλέων της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ, εξαφανίσθηκε, καθώς επίσης και «η κιβωτός της διαθήκης» του Ιεχωβά η οποία ήταν τοποθετημένη στο εσωτερικό διαμέρισμα, «τα Άγια των Αγίων,» του ναού. Έτσι η βασιλεία του Δαβίδ, που ως τότε είχε κυβερνήσει την Ιερουσαλήμ 463 χρόνια, είχε καταρρεύσει. Επίσης, η όλη διάταξις της λατρείας του Ιεχωβά στο ναό του διεκόπη. Η εκτίμησις του Ιεχωβά ως Θεού κατέπεσε απότομα ανάμεσα στα ειδωλολατρικά έθνη, η λατρεία του έπεσε απότομα πολύ χαμηλά στην εκτίμησι των εθνών του κόσμου. Το άγιο όνομά του φαινόταν ότι είχε βεβηλωθή.

16. Τι ωδηγούντο να πιστεύουν τα ειδωλολατρικά έθνη που παρατηρούσαν σχετικά με το αν θα έκανε την εμφάνισί της και πάλι η λατρεία του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, και γιατί;

¹⁶ Θα έκανε την εμφάνισί της και πάλι η λατρεία του Ιεχωβά; Χωρίς αμφιβολία αυτό ήταν το ερώτημα που υπήρχε στις διάνοιες πολλών ενδιαφερομένων ειδωλολατρών. Αν εγνώριζαν και πίστευαν τις προφητείες του Μιχαία και του Ησαΐα και του Ιερεμία και άλλων προφητών του Ιεχωβά θα εγνώριζαν ότι η απάντησις είναι Ναι! Αλλά οι άπιστοι ειδωλολάτραι καθώς και εκείνοι οι οποίοι περιφρονούσαν την λατρεία του Θεού του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ έλεγαν όχι. Ο ένας χρόνος μετά τον άλλο περνούσαν ως το εβδομηκοστό έτος, και δεν υπήρχε αποκατάστασις της λατρείας του Ιεχωβά στην αγία πόλι. Η Ιερουσαλήμ εξακολουθούσε να είναι ένας σωρός ερειπίων· η Σιών συνέχιζε να μοιάζη μάλλον μ’ ένα αγρό κατασκαμμένο σαν να είχε οργωθή. Το όρος του ναού έμοιαζε μ’ ένα εγκαταλελειμμένο λόφο στη ζούγκλα. Αντί για την ενόργανη μουσική και τις ψαλμωδίες του ναού, υπήρχαν οι σκληρές και παράφωνες κραυγές των πουλιών και των αγρίων ζώων που έρχονταν από κει. Οι γύρω ειδωλολάτραι που παρατηρούσαν φαίνονταν να είχαν λόγους να πιστεύουν ότι με τον λαό του Ιεχωβά σε εξορία κυρίως στη Βαβυλώνα, η λατρεία Του θα έσβηνε.

17. Ποια στροφή των γεγονότων συνέβηκε σχετικά με την Βαβυλώνα, και πώς ένας άλλος κλάδος της ανθρωπίνης οικογενείας ανέλαβε την παγκόσμια δύναμι;

¹⁷ Εν τούτοις, ποτέ ας μη νομίση κανείς ότι η λατρεία του αληθινού Θεού μπορεί να εξαλειφθή! Εκείνοι που είχαν ικανοποιηθή από την ολέθρια παρακμή της λατρείας του Ιεχωβά δεν πίστευαν καθόλου ότι μια στροφή των γεγονότων ήταν κοντά. Ήλθε μ’ ένα εκπληκτικό τρόπο. Στο τέλος των εξήντα οκτώ ετών που είχε μείνει η Ιερουσαλήμ έρημη χωρίς άνθρωπο ή κατοικίδιο ζώο, η ισχυρή Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις στη Βιβλική ιστορία έπεσε. Όπως είχε προλεχθή από τους προφήτας του Θεού Ιεχωβά, ο οποίος ποτέ δεν ψεύδεται, η αυτοκρατορία της Βαβυλώνος έπεσε. Η Βαβυλών με τις τρομερές στρατειές της είχε καταστρέψει τον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ με την δική του άδεια, αλλά δεν έμεινε ατιμώρητη για την υπερήφανη πράξι της εξυβρίσεως του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού. Η παγκόσμια δύναμις των Σιμιτικών αρχόντων έπαυσε. Με μια στροφή των γεγονότων, άρχισε μια παγκόσμια δύναμις από Αρείους ή Ιαφεθικούς άρχοντας, για να συνεχισθή ως τη δική μας εποχή. Ο Πέρσης κατακτητής, Κύρος ο Μέγας, έγινε βασιλεύς της Τετάρτης Παγκοσμίου Δυνάμεως στη Βιβλική ιστορία. Η Βαβυλωνιακή θρησκεία τώρα σωριάσθηκε. Ο κυριώτερος θεός της, ο Μερωδάχ η Μαρδώκ, έπεσε σε δυσμένεια.

18. (α) Ποια προφητεία του Ιερεμία σχετικά με τον θεό της Βαβυλώνος και τη γη της επρόκειτο ν’ αρχίση να εκπληρώνεται τότε; (β) Πώς η ερήμωσις της Βαβυλώνος παραβάλλεται με την ερήμωσι που είχε επιβάλει στην Ιερουσαλήμ;

¹⁸ Είχε έλθει ο καιρός για να εκπληρωθούν τα λόγια του προφήτου Ιερεμία: «Αναγγείλατε εν τοις έθνεσι, και κηρύξατε, και υψώσατε σημαίαν (σημείον, ΜΝΚ) κηρύξατε· είπατε, Εκυριεύθη η Βαβυλών, κατησχύνθη ο Βηλ [ο Κύριος], συνετρίβη ο Μερωδάχ· . . . Διότι από βορρά αναβαίνει έθνος εναντίον αυτής, το οποίον θέλει καταστήσει την γην αυτής έρημον, και δεν θέλει υπάρχει ο κατοικών εν αυτή· από ανθρώπου έως κτήνους θέλουσι μετατοπισθή, θέλουσι φύγει.» (Ιερεμ. 50:2, 3) Αυτή η προφητεία έχει σημασία για μας σήμερα. Μπορούμε να ρωτήσωμε, Που είναι η Βαβυλών του Ευφράτου Ποταμού σ’ εκείνο που ονομάζεται σήμερα η χώρα του Ιράκ; Δεν είναι παρά εγκαταλελειμμένα ερείπια, που βρίσκονται στο ίδιο κατάντημα που είχε επιβάλει επάνω στην αρχαία Ιερουσαλήμ, μόνο που η ερήμωσίς της συνεχίζεται επί αιώνες, χίλια και πλέον χρόνια, ενώ η ερήμωσις της Ιερουσαλήμ κράτησε μόνο εβδομήντα χρόνια.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΑΠΟΚΤΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΩΣ ΘΕΟΣ

19. Ύστερ’ από την κατάκτησι της Βαβυλώνος από την Περσία, ποιος θεός άρχισε να έχη την υπεροχή, και ποιον χρησιμοποίησε αυτός ο θεός για την αποκατάστασι του ναού του;

¹⁹ Με την εκπληκτική πτώσι της Βαβυλώνος το 539 π.Χ., ποιος θεός υπερείχε σε διεθνή σπουδαιότητα; Ο εθνικός θεός των νικηφόρων Περσών ή ο θεός των εξορίστων στη Βαβυλώνα, ο Ιεχωβά; Η προφητεία του Μιχαία, μαζί με προφητείες άλλων θεοπνεύστων ανδρών, έδειχνε ότι ο Ιεχωβά θ’ αποκτούσε την υπεροχή, και το έκαμε αυτό για ν’ αποδείξη ότι οι προφητείες του είναι αλάνθαστες. Ο Μιχαίας είπε κάτω από έμπνευσι: «Και εν ταις εσχάταις ημέραις [σε μελλοντικές ημέρες, Μετάφρασις Μπάιγκτον] το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό.» (Μιχ. 4:1) Για να κάμη μια πρώτη ή τυπική εκπλήρωσι αυτής της προκλητικής προφητείας, ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποίησε ως όργανο τον Βασιλέα Κύρον τον Μέγαν, ένα λάτρη του κυριωτέρου θεού της νικηφόρου Περσίας. Ο Ιεχωβά, με την ανωτερότητά Του, έκαμε τον λάτρη ενός ψευδούς θεού να εργασθή γι’ Αυτόν για την αποκατάστασι του ναού της Ιερουσαλήμ.

20. Σ’ εκπλήρωσι ποιας προφητείας σχετικά με τον Πέρση κατακτητή έλαβε χώρα αυτό, και πότε και πώς;

²⁰ Πώς συνέβη αυτό; Ο Ιεχωβά είπε ότι αυτός ήταν «ο λέγων προς τον Κύρον, Ούτος είναι ο βοσκός μου, και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου· και ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, Θέλεις ανακτισθή· και προς τον ναόν, Θέλουσι τεθή τα θεμέλιά σου.» (Ησ. 44:27, 28) Ο Βασιλεύς Κύρος εξεπλήρωσε πλήρως εκείνο που ευαρεστούσε τον Ιεχωβά, μολονότι αυτό ήταν αντίθετο μ’ εκείνο που ο εθνικός θεός του της Περσίας ήθελε να κάμη. Το έτος 537 π.Χ., το εβδομηκοστό έτος της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ και του ναού της, ο Ιεχωβά διήγειρε το πνεύμα του Κύρου να διατάξη την ανοικοδόμησι του ναού στην Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό τον σκοπό ο Κύρος διέταξε ότι οι εξόριστοι στη Βαβυλώνα οι οποίοι ήσαν πρόθυμοι να εργασθούν εθελοντικά γι’ αυτό το ναό έπρεπε ν’ απελευθερωθούν από τη Βαβυλώνα και να επιστρεφθούν στο «όρος του οίκου του Ιεχωβά.» (2 Χρον. 36:20-23· Έσδρας 1:1-4) Στο τέλος αυτού του εβδομηκοστού έτους από την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ ένα πιστό υπόλοιπο εθελοντών για το έργο του ναού είχαν επιστρέψει στη γη του Ιούδα, κι’ έτσι έδωσαν τέλος στην ερήμωσί της. Την άνοιξι του επομένου έτους (536 π.Χ.) είχαν τεθή τα θεμέλια του δευτέρου ναού της Ιερουσαλήμ.—Έσδρας 3:8-12.

21. Εις πείσμα ποιου πράγματος συμπληρώθηκε ο δεύτερος ναός του Ιεχωβά, και πότε;

²¹ Αυτό δεν ήταν ευχάριστο στους ειδωλολάτρας εναντιουμένους στη λατρεία του Ιεχωβά. Αλλά η εναντίωσίς των δεν μπορούσε να επιβληθή στον Παντοκράτορα Θεό. Γι’ αυτό, ύστερ’ από χρόνια ενεργού εναντιώσεως απ’ αυτούς τους προκλητικούς ειδωλολάτρας, ο ναός του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ είχε συμπληρωθή από το πιστό υπόλοιπο σε καιρό χειμώνος, την τρίτη ημέρα του σεληνιακού μηνός Αδάρ του έτους 515 π.Χ.—Έσδρας 6:15.

22. Πώς «το όρος του Ιεχωβά» είχε «στηριχθή επί της κορυφής των ορέων,» τόσο σχετικά με το αποκαταστημένο υπόλοιπο όσο και με τα ειδωλολατρικά έθνη και τους λαούς;

²² Για να χρησιμοποιηθεί στο να το επιτύχουν αυτό, το αποκαταστημένο υπόλοιπο ώφειλε να εξυψώση τη λατρεία του Ιεχωβά επάνω από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή του, και να γκρεμίση τη λατρεία των ψευδών θεών που είχαν με άπιστο τρόπο υιοθετήσει οι πατέρες των. Η λατρεία του Ιεχωβά, όπως αντιπροσωπευόταν από «το όρος του οίκου του Ιεχωβά» ανυψώθηκε επάνω από την υπεροπτική ανύψωσι που τα ειδωλολατρικά έθνη είχαν δώσει στους δαιμονικούς θεούς των, τους οποίους σε πολλές περιπτώσεις λάτρευαν σε κατά γράμμα υψηλούς τόπους, όπως σε λόφους και βουνοκορφές. Με μια μεταφορική έννοια, το όρος του οίκου της λατρείας του Ιεχωβά είχε «στηριχθή επί της κορυφής των ορέων» και είχε «υψωθή υπεράνω των βουνών.» Ο σεβασμός για τη λατρεία του Ιεχωβά ανέλαβε την υπέρτατη θέσι, όχι μόνον ανάμεσα στον εκλεκτό του λαό, αλλ’ επίσης και ανάμεσα σε πολλά άτομα των ειδωλολατρικών εθνών και λαών. Χωρίς αμφιβολία πολλά τέτοια άτομα ήλθαν στην Ιερουσαλήμ για να λατρεύσουν τον αληθινό Θεό, όπως ακριβώς είχαν κάμει εκείνοι οι θρησκευτικοί προσήλυτοι στις ημέρες των Χριστιανών αποστόλων και όπως ακριβώς είχε κάμει ο βασιλικός ευνούχος της Αιθιοπίας, τον οποίον ο ευαγγελιστής Φίλιππος είχε λάβει εντολή να μεταστρέψη στη Χριστιανοσύνη.—Πράξ. 2:5-10· 8:26-39· Ιωάν. 12:20, 21.

23. (α) Εν ονόματι τίνος άρχισαν να περιπατούν εκείνα τα άτομα από τα έθνη καθώς και τους λαούς; (β) Τι είδους εκπλήρωσις της προφητείας ήταν εκείνη, και, από τον καιρό της ελεύσεως του Μεσσία, ποιο ερώτημα εγείρεται όσον αφορά στο όνομα τίνος να περιπατούμε;

²³ Αντί να περιπατούν εν ονόματι των προηγουμένων θεών τους, αυτά τα άτομα απ’ όλα τα διάφορα έθνη και τους λαούς άρχισαν να περιπατούν εν ονόματι του Θεού του οποίου η λατρεία είχε εξυψωθή πάρα πολύ, του Ιεχωβά. Πράγματι, αυτό αποτελούσε εκπλήρωσι της προφητείας του Μιχαία. Αλλά μόνο μια μερική εκπλήρωσι, μια μικρογραφική ή τυπική εκπλήρωσι. Η πλήρης και τελεία εκπλήρωσις δεν έλαβε χώρα την εποχή εκείνη προτού ο Ιεχωβά Θεός αποστείλη τον Μεσσία του στη γη. Η τελική εκπλήρωσις το κορύφωμα της ενδόξου προφητείας του Μιχαία είχε χρονομετρηθή να λάβη χώρα στον εικοστό αιώνα μας. Πώς λαμβάνει χώρα αυτό; Μήπως επειδή ζούμε στον εικοστό αιώνα που ο Χριστιανικός κόσμος έχει αναπτυχθή στην πιο μεγάλη έκτασί του, δηλαδή σ’ ένα αριθμό μελών που υπολογίζεται σε εννεακόσια και πλέον εκατομμύρια μεταξύ των εθνών σ’ όλη τη γη; Και δεν έχει κάμει αυτό να έλθη μια αλλαγή; Από τον καιρό της ελεύσεως του Μεσσία ή Χριστού, δεν είναι ορθό να περιπατούμε στο όνομα του Μεσσία, του Ιησού, αντί να περιπατούμε στο όνομα του Ιεχωβά; Αποτελούν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου την εκπλήρωσι της προφητείας του Μιχαία; Αυτό αξίζει να εξεταστή εδώ!

Ο Καιρός για ν’ Αποφασίσωμε στο Όνομα Τίνος Θεού θα Περπατούμε

 1. Απεδείχθη ότι ο δεύτερος ναός της Ιερουσαλήμ ήταν ο ναός στον οποίο θα προσήρχοντο τα έθνη και οι λαοί για να λατρεύουν τον Ιεχωβά για πάντα, και γιατί;

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ναός που είχε οικοδομηθή στην Ιερουσαλήμ, στη διάρκεια των ημερών του προφήτου Ζαχαρία, απεδείχθη ότι ήταν μόνο τυπικός και γι’ αυτό είχε μια προφητική σημασία. Δεν απεδείχθη ότι ήταν ο μόνιμος ναός στον οποίο θα προσήρχοντο όλα τα έθνη και οι λαοί για να λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό για πάντα. Λόγω αυτού του γεγονότος, ο επίγειος ναός της Ιερουσαλήμ κατεστράφη το 70 μ.Χ., όταν η Ιερουσαλήμ είχε καταστραφή για δευτέρα φορά, αυτή τη φορά από τις στρατιές της Έκτης Παγκοσμίου Δυνάμεως, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

 2. Ποιος το προείπε αυτό, και πότε έληξαν οι καιροί που ανέφερε;

² Αυτό είχε προλεχθή από τον Ιησού Χριστό τριάντα επτά χρόνια πριν, το 33 μ.Χ., και είπε ότι από τότε η Ιερουσαλήμ θα συνέχιζε να ήταν πατουμένη έως ότου εκπληρωθούν οι «καιροί των Εθνών» («οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών,» ΜΝΚ.) (Λουκ. 21:20-24) Αυτοί οι Καιροί των Εθνών, επτά τον αριθμό, άρχισαν με την πρώτη ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα από τους Βαβυλωνίους το έτος 607 π.Χ. Η Ιερουσαλήμ δεν είχε ποτέ πάλι ένα βασιλέα της βασιλικής οικογενείας του Δαβίδ επάνω στο θρόνο της, και έτσι εκείνοι οι Καιροί των Εθνών συνέχισαν επί 1.844 χρόνια ύστερ’ από τη δευτέρα καταστροφή της επιγείου Ιερουσαλήμ. Αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι Καιροί των Εθνών έληξαν το έτος 1914 μ.Χ.

 3. Ποιο ερώτημα εγείρεται όσον αφορά την ανοικοδόμησι ενός τρίτου ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ εφόσον έληξαν οι Καιροί των Εθνών το 1914, και εξαρτάται η εξάπλωσις της λατρείας του Ιεχωβά από έναν τέτοιο ναό;

³ Αυτό δεν εσήμαινε ότι το τέλος αυτών των Καιρών των Εθνών το 1914 έδειχνε τον καιρό για ν’ ανεγερθή στην Ιερουσαλήμ ένας τρίτος ναός για τη λατρεία του Ιεχωβά. Όχι, μολονότι η έναρξις των Καιρών των Εθνών, στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 607 π.Χ. βρήκε το ναό της Ιερουσαλήμ να κείται σε ερείπια και έρημος από λάτρεις ανάμεσα σε μια γη εγκαταλελειμμένη από άνθρωπο και κατοικίδια ζώα. Δεν ήταν ανάγκη ν’ ανεγερθή στην Ιερουσαλήμ, ένας επίγειος υλικός ναός για τη λατρεία του Ιεχωβά, για να πάρη τη θέσι του Μωαμεθανικού τεμένους, του θόλου του Βράχου, που εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί. Ούτε η έναρξις ούτε η εξάπλωσις της λατρείας του Ιεχωβά στη σύγχρονη εποχή εξηρτάτο από την ανέγερσι ενός τέτοιου ναού εκεί, για να προσέρχωνται εκεί τα έθνη. Τον λόγο για τον οποίο δεν έπρεπε να γίνη αυτό θα τον δούμε σύντομα.

 4. Ώς ποια έκτασι είχε πέσει πολύ χαμηλά η λατρεία του Ιεχωβά με την έλευσι του 1914 μ.Χ. και τι δεν είχαν ακόμη εκτιμήσει ούτε οι Σπουδασταί της Γραφής όσον αφορά το όνομά του;

⁴ Στη γη η λατρεία του Ιεχωβά ως Θεού ήταν σε χαμηλό επίπεδο το έτος 1914 μ.Χ., ακόμη και ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι ωμολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί, για να μη μιλήσωμε για τους φυσικούς, περιτετμημένους Ιουδαίους. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος που εξερράγη το έτος εκείνο, έφερε τη λατρεία του Ιεχωβά στη γη σ’ ένα ακόμη χαμηλότερο επίπεδο. Ο Διεθνής Σύλλογος των Σπουδαστών της Γραφής, ο οποίος απέρριπτε τη διδασκαλία της Τριάδος λόγω του αντιγραφικού χαρακτήρος της, δεν είχε ακόμη εκτιμήσει τη σπουδαιότητα του ονόματος λόγω της χρήσεως των γενικά εξουσιοδοτημένων μεταφράσεων της Γραφής (όπως η Εξουσιοδοτημένη ή Μετάφρασις του Βασιλέως Ιακώβου) που σπανίως περιείχαν το όνομα του Ιεχωβά ή που δεν το περιείχαν καθόλου. Εν τούτοις, μέσω των στηλών του περιοδικού Η Σκοπιά δημοσίευαν άρθρα με κατάλληλους τίτλους όπως «Η Διαρκής Παρουσία του Ιεχωβά Ανάμεσα στον Λαό Του» (1/10/14), «Ιεχωβά ο Θεός μας Είναι Είς» (15/8/15), «Ο Ιεχωβά Τιμωρεί τον Κόσμο» και «Η Πράξις του Ιεχωβά—Η Παράδοξος Πράξις Αυτού» (1/1/16), και «Ο Ιεχωβά Ένας Ακριβής Χρονομέτρης» (15/3/19), (στην Αγγλική). Εν τούτοις, εκείνοι οι Σπουδασταί της Γραφής δεν είχαν αντιληφθή τότε ότι είχε έλθει ο καιρός για να κάνη ο Ιεχωβά Θεός όνομα για τον εαυτό του.—Ησ. 63:14.

 5. Ποιο ήταν το ιστορικό του μεγαλυτέρου σώματος εκείνων οι οποίοι ωμολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και γιατί αυτό μας υπενθυμίζει εκείνα που λέγουν τα εδάφια Μιχαίας 3:9, 10;

⁵ Αλλά τι μπορούσε να λεχθή για το πολύ μεγαλύτερο σώμα εκείνων που ωμολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί, δηλαδή, γι’ αυτή την παγκόσμια θρησκευτική οργάνωσι που ονομάζεται Χριστιανικός κόσμος; Μια δολοφονία μέσα στα όριά της έκαμε να εκραγή ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος άρχισε στις 28 Ιουλίου 1914. Στο τέλος των Καιρών των Εθνών στις 4 περίπου Οκτωβρίου 1914, οκτώ έθνη και αυτοκρατορίες του Χριστιανικού κόσμου, μαζί με την Ιαπωνία, εμάχοντο εναντίον αλλήλων. Και στο τέλος του πολέμου εκείνου στις 11 Νοεμβρίου 1918 υπήρχαν είκοσι τέσσερα έθνη του Χριστιανικού κόσμου, μαζί με τέσσερις μη Χριστιανικές χώρες, οι οποίες πολεμούσαν εναντίον αλλήλων. Σε αντίθεσι με τον Διεθνή Σύλλογο των Σπουδαστών της Γραφής, οι εκκλησίες και οι θρησκευτικές οργανώσεις του Χριστιανικού κόσμου, καθώς και ο Ιουδαϊσμός και ο Μωαμεθανισμός, είχαν αναμιχθή σ’ αυτόν τον πόλεμο. Τα μέλη των εκκλησιών που είχαν λάβει την ηγεσία σ’ αυτή την παγκόσμια αιματοχυσία, υπενθύμιζαν μια περιγραφή του προφήτου Μιχαία για τους αρχηγούς και άρχοντας της Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ της εποχής του τους ‘οικοδομούντας την Σιών εν αίματι και την Ιερουσαλήμ εν ανομία.’—Μιχ. 3:9, 10.

 6. Πώς οι αρχηγοί και θρησκευτικοί ηγέται του Χριστιανικού κόσμου ταιριάζουν με την περιγραφή που δίνει ο Μιχαίας, και που εκδηλώθηκε εξαιρετικά ότι ο Χριστιανικός κόσμος ‘διέστρεφε πάσαν ευθύτητα’;

⁶ Στη διάρκεια εκείνων των τεσσάρων ετών και τρισήμισυ μηνών διηπειρωτικού πολέμου, υπήρχαν κριταί στον Χριστιανικό κόσμο που χειρίζονταν κρίσεις με δωροδοκία, υπήρχαν οι θρησκευτικοί κληρικοί που εμπορικοποιούσαν τη θρησκεία με το να προσφέρουν τις υπηρεσίες των με αμοιβή, υπήρχαν οι θρησκευτικοί προφήται που έκαναν αντιγραφικές προβλέψεις για να ευαρεστήσουν τους ανθρώπους για χρηματισμό; Ναι, όπως ακριβώς όμοιοι άνδρες έκαναν ανάμεσα στον εκλεκτό λαό του Θεού την εποχή του Μιχαία. Υπήρχε αποστροφή για την πραγματική δικαιοσύνη και ‘διαστροφή πάσης ευθύτητος.’ Αυτό εκδηλώθηκε εξαιρετικά στις ενέργειες του Χριστιανικού κόσμου απέναντι στους Διεθνείς Σπουδαστάς της Γραφής, οι οποίοι αρνήθηκαν ν’ αναμιχθούν στην πολιτική του και δεν επιθυμούσαν να έχουν μέρος στον πόλεμο για εμπορικές και πολιτικές υποθέσεις, σ’ ένα πόλεμο που δεν ήταν θεοκρατικός. Διωγμοί, περιοριστικές απαγορεύσεις, φυλακίσεις επεσώρευσαν επάνω σ’ αυτούς τους ευσυνείδητους σπουδαστάς της Γραφής, και στις αρχές του θέρους του 1918 έβαλαν στη φυλακή τον πρόεδρο του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής και επτά από τα άλλα μέλη της Εταιρίας Σκοπιά στις Ομοσπονδιακές Φυλακές της Ατλάντα, Τζόρτζια, των Η.Π.Α., τους αρνήθηκαν προσωρινή αποφυλάκισι επί εγγυήσει και έφεσι.

7, 8. (α) Έτσι η λατρεία του Ιεχωβά από ποια θρησκευτική οργάνωσι είχε καταπατηθή; (β) Πώς είχε ερημωθή η πνευματική περιοχή των λάτρεων του Ιεχωβά, σε συμπαραβολή με το εδάφιο Μιχαίας 3:12;

⁷ Αυτό βέβαια ήταν καταπάτησις της λατρείας του Ιεχωβά! Από ποιον; Από τη σύγχρονη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, στην οποία επικρατεί το πιο πολυπληθές και ισχυρό τμήμα, δηλαδή, ο Χριστιανικός κόσμος. Ναι, ο Χριστιανικός κόσμος, ο οποίος έχει ολόκληρη τη Γραφή στην οποία υπάρχει το όνομα του Ιεχωβά, υπηρετούσε πρωτίστως ως όργανο της Βαβυλώνος της Μεγάλης για την ερήμωσι της λατρείας του Υψίστου Θεού Ιεχωβά. Ο Χριστιανικός κόσμος άφηνε τη λατρεία του Ιεχωβά να φθαρή εντός των ορίων του. Προκαλούσε την ερήμωσί της ανάμεσα στους Διεθνείς Σπουδαστάς της Γραφής, οι οποίοι αναζωογονούσαν τη λατρεία του Ιεχωβά ως του Θεού και Πατρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ως αποτέλεσμα τούτου, στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στα μέσα του φθινοπώρου του 1918, όχι μόνον υπήρχαν πολλά μέρη της κατά γράμμα γης ερημωμένα από τις καταστροφές του πολέμου, αλλά και η επίγεια πνευματική κατάστασης των λάτρεων του Ιεχωβά είχε ερημωθή, δηλαδή, σχετικά με τις ελπίδες της πνευματικής αποκαταστάσεως και της επανόδου στην προηγουμένη θέσι. Μπορούσε να παραβληθή μ’ εκείνο που προείπε ο Μιχαίας για τη δική του γη λόγω των φρικαλεοτήτων της Βαβυλώνος:

⁸ «Η Σιών εξ αιτίας σας θέλει αροτριασθή ως αγρός, και η Ιερουσαλήμ θέλει γείνει σωροί λίθων, και το όρος του οίκου ως υψηλοί τόποι δρυμού.»—Μιχ. 3:12.

ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ

 9. (α) Γιατί δεν ήταν αναγκαίο η πνευματική κατάσταση των λάτρεων του Ιεχωβά να κείται ερημωμένη εβδομήντα χρόνια; (β) Ύστερ’ από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, ποιο πρέπει να γίνη το κέντρον της λατρείας του Ιεχωβά;

⁹ Δεν υπήρχε, όμως, καμμιά ανάγκη να κείται ερημωμένη η πνευματική κατάστασις των λάτρεων του Ιεχωβά εβδομήντα χρόνια, όπως στην περίπτωσι της γης του Ιούδα, η οποία είχε παραμείνει έρημη χωρίς άνθρωπο και οικιακό ζώο τα πρώτα εβδομήντα χρόνια των «καιρών των Εθνών.» (Λουκ. 21:20-24· 2 Χρον. 36:20, 21) Η όμοια με θάνατο κατάστασις των μαρτύρων του Ιεχωβά που είχε εκτεθή δημοσία είχε προλεχθή ότι θα διαρκούσε μια σύντομη περίοδο, σαν τρισήμισυ μέρες. (Αποκάλ. 11:3-12) Οι Καιροί των Εθνών είχαν ήδη λήξει το 1914, όταν έθνος είχε σηκώσει μάχαιραν εναντίον έθνους και άρχισαν να μαθαίνουν τον πόλεμο σε παγκόσμια κλίμακα με ολική επιστράτευσι και ομαδική ανθρώπινη σφαγή. Στο τέλος αυτών των καιρών των εθνών, είχε λήξει ο καιρός να καταπατήται από τα έθνη το δικαίωμα της Ιερουσαλήμ για τη Μεσσιανική βασιλεία και η γέννησις της Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά στα χέρια του δικαιωματικού διαδόχου του Βασιλέως Δαβίδ, του Ιησού Χριστού είχε γεννηθή στους ουρανούς, στην «ουράνια Ιερουσαλήμ.» Επί ένδεκα και πλέον αιώνες η επίγεια Ιερουσαλήμ υπήρξε το κέντρον της λατρείας του Ιεχωβά. Η «ουράνια Ιερουσαλήμ,» με την Μεσσιανική βασιλεία της στην εξουσία, πρέπει τώρα να προωθήση αυτή την ίδια λατρεία.

10, 11. (α) Ώστε τι ενήργησε κατάλληλα να επιτύχη στη γη η «ουράνια Ιερουσαλήμ»; (β) Σύμφωνα με ποια επίδρασι επάνω στους λαούς;

¹⁰ Σε αρμονία μ’ αυτό, η «ουράνια Ιερουσαλήμ,» το ουράνιο κέντρο της λατρείας του Ιεχωβά, ενήργησε κατάλληλα για να επιτύχη εγκαίρως την αποκατάστασι της λατρείας του Θεού της στη γη, και μάλιστα σε κλίμακα που δεν είχε γίνει ποτέ προηγουμένως. Η προφητεία του εκπροσώπου του Ιεχωβά, του Μιχαία, το είχε προείπει αυτό, και η εκπλήρωσις αυτής της ένδοξης προφητείας υπήρξε θαυμαστή. Προχωρώντας για να προείπη την αποκατάστασι, ο Μιχαίας ενεπνεύσθη να πη: «Και εν ταις εσχάταις ημέραις.» Δηλαδή, ύστερ’ από την τρομερή ερήμωσι της Σιών και της Ιερουσαλήμ και του «όρους του οίκου» που είχε μόλις προείπει ο Μιχαίας στο προηγούμενο εδάφιο. (Μιχ. 3:12· 4:1) Τι επρόκειτο να συμβή; Μια εκπληκτική αντιστροφή! Ακούστε:

¹¹ «Και εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό.»—Μιχ. 4:1, ΜΝΚ.

12. Ποια ήταν η μικρογραφική εκπλήρωσις αυτής της προφητείας, και τι παραβάλλεται μ’ αυτό στη σύγχρονη εποχή;

¹² Μια μικρογραφική εκπλήρωσις αυτής της προφητείας άρχισε το 537 π.Χ. με την απελευθέρωσι του πιστού Ιουδαϊκού υπολοίπου από τη Βαβυλώνα, ύστερ’ από αυτοκρατορικές διαταγές να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και ν’ ανοικοδομήσουν τον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά στην κορυφή του όρους της πόλεως. Τώρα που οι Καιροί των Εθνών έληξαν το 1914 μ.Χ. ζούμε στον «έσχατο καιρό» των εθνών, που η περαιτέρω κυριαρχία των στη γη αντιμετωπίζει την πρόκλησι της νεογέννητης Μεσσιανικής βασιλείας του Ιεχωβά Θεού στους ουρανούς. (Δαν. 12:4· Ματθ. 24:3-14) Στον ωρισμένο καιρό της, το πρώτο μεταπολεμικό έτος, δηλαδή, το 1919, ήλθε η θεία απελευθέρωσις των λάτρεων του Ιεχωβά οι οποίοι είχαν επιζήσει πιστά από τις συντριπτικές πείρες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και αυτή η απελευθέρωσις χαρακτηρίσθηκε με αξιοσημείωτο τρόπο από την απόλυσι από τις Ομοσπονδιακές Φυλακές του κυβερνώντος σώματος των Διεθνών Σπουδαστών της Γραφής, οι οποίοι είχαν αναγνωρίσει σαφώς ότι οι Καιροί των Εθνών είχαν λήξει και ότι η εγκαθιδρυμένη Μεσσιανική βασιλεία του Ιεχωβά πρέπει να διακηρυχθή σε όλη την οικουμένη και σ’ όλα τα έθνη, προς μαρτυρίαν.

13. Ώς ποια έκτασι το σύγχρονο υπόλοιπο εξύψωσε το επίπεδο της λατρείας του Ιεχωβά;

¹³ Όπως εκείνο το αποκαταστημένο Ιουδαϊκό υπόλοιπο που είχε ασχοληθή στην ανοικοδόμησι του οίκου του Ιεχωβά στην κορυφή του όρους στην Ιερουσαλήμ, έτσι και το σύγχρονο υπόλοιπο των λάτρεων του Ιεχωβά ασχολήθηκε στην προώθησι της αγνής λατρείας του, εξυψώνοντας την επάνω απ’ όλα τα άλλα συμφέροντα της επιγείου ζωής. Αυτή η αξιόλογη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού έπρεπε να είναι το πιο υψηλό πράγμα στη ζωή τους. Καμμιά άλλη λατρεία, άσχετα με το πόσο υψηλή είναι από τους ανθρώπους, δεν πρέπει να επιτραπή να είναι υψηλότερη από τη λατρεία του Υψίστου Θεού Ιεχωβά. Η εξύψωσίς της πρέπει να στηριχθή σταθερά επάνω απ’ όλες τις άλλες μορφές ανθρώπινης λατρείας, άσχετα με το πόσο μπορεί να τις εγκωμιάζουν και να τις διαφημίζουν άνθρωποι και δαίμονες.

14. (α) Γιατί δεν εξουσιοδότησε ο Ιεχωβά το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ να οικοδομήση και πάλι το ναό στην Ιερουσαλήμ; (β) Ποιο ναό πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε, και γιατί;

¹⁴ Έτσι αυτό το πιστό υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών δεν ασχολήθηκε στην ανοικοδόμησι ενός κατά γράμμα ναού στην επίγεια Ιερουσαλήμ. Ο Ιεχωβά δεν εξουσιοδότησε το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών να οικοδομήσουν και πάλι τον ναό που είχε αποφασίσει να καταστραφή από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. Δεν χρειάζεται ένα τέτοιο ανθρωποποίητο ναό σ’ εκείνον τον άγιο τόπο του παλιού καιρού διότι μας είπε σαφώς ότι δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς. Έχει τον αληθινό πνευματικό του ναό στον οποίο κατοικεί προσωπικώς. Είναι ο ναός στου οποίου το διαμέρισμα Άγια των Αγίων εισήλθε ο Αρχιερεύς του Ιησούς Χριστός την άνοιξι του 33 μ.Χ. με την πολύτιμη αξία της τελείας ανθρώπινης θυσίας του χάριν όλου του αμαρτωλού και θνήσκοντος ανθρωπίνου γένους. (Εβρ. 9:24-26· Πράξ. 17:24) Αυτό τον πνευματικό ναό οφείλαμε ν’ αναγνωρίσωμε, κι’ έτσι να δώσωμε στον Ύψιστο Θεό την πραγματική του επιβλητικότητα, αγιότητα και μεγαλειότητα. Αυτόν το ναό πρέπει να πλησιάσωμε με ειλικρινές πνεύμα λατρείας, και αυτό μπορούμε να το κάνωμε παντού στη γη, διότι αυτό είναι εκείνο που ο Ιησούς Χριστός ο Αρχιερεύς του Ιεχωβά είπε. (Ιωάν. 4:21-24) Η επίγεια Ιερουσαλήμ δεν υπολογίζεται πια!

15, 16. (α) Το 1925 τι άρχισε το υπόλοιπο να εκτιμά όσον αφορά το όνομα του Ιεχωβά, και γιατί ανέλαβαν μια νέα ονομασία για τον εαυτό τους το 1931; (β) Πώς αυτό ήταν σε εκπλήρωσι των εδαφίων Ζαχαρίας 10:9-12;

¹⁵ Καθώς κυλούσαν τα μεταπολεμικά χρόνια, ο αριθμός των πνευματικών Ισραηλιτών οι οποίοι ήσαν ενασχολημένοι σ’ αυτό το αλληγορικό έργο της ανοικοδομήσεως του ναού ηύξανε. Ήσαν Χριστιανοί, ακόλουθοι στα βήματα του Ιησού Χριστού, αλλά και όλα τα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου ισχυρίζονταν επίσης το ίδιο. Έτσι στο όνομα τίνος αυτό το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών οικοδόμων του ναού εξέλεξε να περιπατή; Έπρεπε να λάβουν μια σπουδαία απόφασι. Από το έτος 1925 και έπειτα άρχισαν να διακρίνουν ότι είχε έλθει ο καιρός για να κάμη ο Ύψιστος Θεός όνομα για τον εαυτό του. Ήσαν αποφασισμένοι να μη δυσφημούν αυτό το όνομα μαζί με τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς του Χριστιανικού κόσμου. Έτσι, ύστερ’ από έξη χρόνια εντατικών προσπαθειών να κάνουν αυτό το θείο όνομα γνωστό παγκοσμίως, ανέλαβαν, το θέρος του 1931, το βασισμένο στις Γραφές όνομα, μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό έγινε σε εκπλήρωσι της προφητείας που είχε λαλήσει ο Ζαχαρίας στη διάρκεια των ημερών της ανοικοδομήσεως του ναού της Ιερουσαλήμ τον έκτο αιώνα π.Χ.:

¹⁶ «Θέλουσι με ενθυμηθή εν απομεμακρυσμένοις τόποις· και θέλουσι ζήσει μετά των τέκνων αυτών, και θέλουσιν επιστρέψει. . . . και θέλω ενισχύσει αυτούς εις τον Ιεχωβά· και θέλουσι περιπατεί εν τω ονόματι αυτού, λέγει ο Ιεχωβά.»—Ζαχ. 10:9-12, ΜΝΚ.

17, 18. (α) Από τότε πώς εγνώρισαν οι λαοί των εθνών τον Ιεχωβά Θεό και τον αληθινό ναό του για λατρεία; (β) Τι έλεγε το εδάφιο Μιχαίας 4:2 σχετικά με τους λαούς οι οποίοι θα συνέρρεαν σ’ αυτόν το ναό;

¹⁷ Συνεπώς, από τον καιρό της ιστορικής εκείνης αποφάσεως το έτος 1931 μ.Χ., αυτό το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών οικοδόμων του ναού μετέβησαν σ’ όλα τα έθνη κηρύττοντας το ευαγγέλιο της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού εν ονόματι του Ιεχωβά, ως Χριστιανοί μάρτυρές του. (Ησ. 43:10-12· 44:8) Ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα τούτου, οι λαοί των εθνών έμαθαν για τον Ιεχωβά Θεό και για τον πνευματικό ναό του στον οποίο πρέπει ν’ αποδίδουν αγνή λατρεία; Η πληροφορία που καταφθάνει απ’ όλα τα μέρη της γης απαντά μ’ ένα θετικό Ναι! Σημειώστε τι λέγει ο προφήτης Μιχαίας σχετικά μ’ αυτούς τους λαούς οι οποίοι κατακλύζουν τον ναό του Ιεχωβά:

¹⁸ «Και έθνη πολλά θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, και εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού· διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ.»—Μιχ. 4:2, ΜΝΚ.

19. (α) Πώς προωθήθηκε ο «νόμος» και ο «λόγος του Ιεχωβά» από την ουράνια Ιερουσαλήμ στους λαούς των εθνών; (β) Το ότι λέγουν «Θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού» τι σημαίνει γι’ αυτούς;

¹⁹ Μέσω των ενεργειών του κηρύγματος και της διδασκαλίας εκ μέρους του υπολοίπου των πνευματικών Ισραηλιτών οικοδόμων του ναού σ’ όλη τη γη η γνώσις του ‘νόμου’ και του ‘λόγου του Ιεχωβά’ προωθήθηκε από την ουράνια Ιερουσαλήμ, την έδρα της νεογέννητης ουράνιας Μεσσιανικής βασιλείας. Εκθέσεις που συσσωρεύονται κάθε χρόνο δείχνουν ότι άτομα απ’ όλα τα έθνη συρρέουν στον εξυψωμένο «οίκο του Ιεχωβά» για να Τον λατρεύουν στον πνευματικό του ναό. Τι σημαίνει αυτό που λέγουν αυτοί οι εκζητηταί του Ιεχωβά: «Θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού»; Αυτό σημαίνει ότι αυτά τα άτομα όλων των εθνικοτήτων που διδάσκονται, αφιερώνονται στον Ιεχωβά για να κάμουν το θέλημά του. Εκλέγουν τον θεό τους.

20. Τι έλεγαν τα εδάφια Ζαχαρίας 2:10, 11 για να προείπουν το ίδιο πράγμα;

²⁰ Αυτό ακριβώς το πράγμα είχε προλεχθή επίσης από τον προφήτη Ζαχαρία, όταν προφήτευε στις ημέρες της ανοικοδομήσεως του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Απευθυνόμενος στους οικοδόμους του ναού, είπε: «Τέρπου και ευφραίνου, θύγατερ Σιών· διότι, εγώ έρχομαι, και θέλω κατοικήσει εν μέσω σου, λέγει Ιεχωβά. Και έθνη πολλά θέλουσιν ενωθή μετά του Ιεχωβά εν τη ημέρα εκείνη, και θέλουσιν είσθαι λαός μου.»—Ζαχ. 2:10, 11, ΑΣΜ.

21, 22. Πώς αυτοί οι λαοί των πολλών εθνών κάνουν ακριβώς το αντίθετο εκείνου που έκαμαν οι 24.000 Ισραηλίται στις πεδιάδες Μωάβ, σύμφωνα με τα εδάφια Αριθμοί 25:3-5 και Ωσηέ 9:10;

²¹ Αυτοί οι άνθρωποι των ‘πολλών εθνών’ κάνουν ακριβώς το αντίθετο απ’ εκείνο που είχαν κάμει οι είκοσι τέσσερες χιλιάδες Ισραηλίτες στις πεδιάδες Μωάβ λίγο πριν το έθνος Ισραήλ διασχίσει τον Ιορδάνη Ποταμό για να εισέλθη στη γη της Επαγγελίας. Αυτοί οι είκοσι τέσσερις χιλιάδες είχαν εγκαταλείψει τον Ιεχωβά, όπως αναγράφεται στα εδάφια Αριθμοί 25:3-5: «Και προσεκολλήθη ο Ισραήλ εις τον Βέελ-φεγώρ· και εξήφθη η οργή του Ιεχωβά κατά του Ισραήλ. . . . Και είπεν ο Μωυσής προς τους κριτάς του Ισραήλ, Φονεύσατε έκαστος τους ανθρώπους αυτού, τους όσοι προσεκολλήθησαν εις τον Βέελ-φεγώρ.»

²² Σχετικά μ’ εκείνους τους αποστάτας Ισραηλίτας η προφητεία του Ωσηέ 9:10 λέγει: «Αυτοί υπήγον προς τον Βέελ-φεγώρ, και αφιερώθησαν εις την αισχύνην και έγειναν βδελυκτοί, καθώς το αντικείμενον της αγάπης αυτών.» Σε κτυπητή αντίθεσι μ’ αυτούς σήμερα, ενώ η «θυγάτηρ Σιών» αλαλάζει χαρούμενα και ψάλλει διότι ο Ιεχωβά κατοικεί ανάμεσά της στην «πόλιν του ζώντος Θεού,» εκατοντάδες χιλιάδες άτομα από «έθνη πολλά» έρχονται και ενώνονται, αφιερώνονται στον Ιεχωβά και γίνονται λαός του.—Εβρ. 12:22.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

23. Ποιας προσοχής τυγχάνουν από τον Ιεχωβά, όπως λέγουν τα εδάφια Μιχαίας 4:3, 4, και πώς ενεργούν απέναντι αλλήλων;

²³ Επειδή αυτοί οι αφιερωμένοι άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων δέχονται τον νόμο ο οποίος εξέρχεται από την ουράνια Σιών και τον λόγο του Ιεχωβά ο οποίος προέρχεται από την ουράνια Ιερουσαλήμ, ποιας προσοχής τυγχάνουν από τον Ιεχωβά και πώς ενεργούν απέναντι αλλήλων; Η προφητεία του Μιχαία προχωρεί για να μας πληροφορήση λέγοντας: «Και θέλει κρίνει αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία, και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού, και υπό την συκήν αυτού· και δεν θέλει, υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ελάλησε.»—Μιχ. 4:3, 4, ΜΝΚ.

24. (α) Εξεπλήρωσαν τα Ηνωμένα Έθνη αυτή την προφητεία του Μιχαία 4:3, 4; (β) Γιατί ο «πολύς όχλος» που συρρέει στις αυλές του ναού από το 1935 δεν λατρεύει τα Ηνωμένα Έθνη ως θεό;

²⁴ Η ανθρωποποίητη παγκόσμια οργάνωσις για διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, δηλαδή, τα Ηνωμένα Έθνη, δεν επέτυχαν την εκπλήρωσι αυτής της προφητείας. Αυτή η πολιτική οργάνωσις εξακολουθεί να έχη τη Διάσκεψι Αφοπλισμού η οποία συνέρχεται τακτικά ανάμεσα σ’ ένα κόσμο ο οποίος είναι πιο ισχυρά εξοπλισμένος από οποτεδήποτε πριν στην ιστορία. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον ‘πολύν όχλον’ από τα ‘πολλά έθνη’ τα οποία συρρέουν στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά για να Τον λατρεύσουν με ενωμένο τρόπο. Γνωρίζουν από τις προφητείες της Γραφής ότι τα Ηνωμένα Έθνη θ’ αποτύχουν και ότι είναι εσφαλμένο να τα κάνη κανείς θεό του. (Αποκάλ. 13:14, 15· 7:9-17) Γνωρίζουν ότι και αυτά θ’ αποτύχουν όπως ακριβώς απέτυχε η Κοινωνία των Εθνών που είχε προηγηθή. Ιδιαίτερα από την άνοιξι του έτους 1935 μ.Χ., ή τέσσερα χρόνια πριν από την έκρηξι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοί οι εκζητηταί του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού άρχισαν να συρρέουν στις αυλές του ναού του. Εξεπλήρωσαν την προφητεία του Μιχαία;

25. (α) Ομιλώντας αλληγορικά, πώς οι λάτρεις του Ιεχωβά έχουν σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα; (β) Επομένως, στον Αρμαγεδδώνα, σε ποιον θείο κανόνα θα προσκολληθούν όσον αφορά τη συμπεριφορά τους απέναντι στα έθνη;

²⁵ Έχει σφυρηλατήσει ο διεθνής αυτός ‘πολύς όχλος’ των λάτρεων στο ναό του Ιεχωβά μ’ ένα συμβολικό τρόπο τας μαχαίρας του σε υνία και τας λόγχας του σε δρέπανα; Τα γεγονότα της γραπτής ιστορίας που είναι διαθέσιμα δείχνουν ότι το έχουν κάμει και ότι εξακολουθούν να το κάνουν ως αυτή την ημέρα. Τον Νοέμβριο του 1939, ανάμεσα στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που εμαίνετο τότε επί δύο μήνες, υπεστήριξαν τη μη συμμετοχή τους στην εθνική πολιτική με το να διακηρύττουν θαρραλέα τη στάσι τους υπέρ της Χριστιανικής ουδετερότητας απέναντι σ’ όλες τις κοσμικές ένοπλες συρράξεις. Ως αυτή την ημέρα, παρά τον φανατικό διωγμό γι’ αυτό το ζήτημα, έχουν μείνει σταθεροί στη διακήρυξι της ουδετερότητάς των. (Βλέπε άρθρον «Ουδετερότητος» 1ης Νοεμβρίου 1939, του περιοδικού Η Σκοπιά, στην Αγγλική.) Ακόμη και όταν τα στρατικοποιημένα έθνη φθάσουν ώς τον Αρμαγεδδώνα και ο Ιεχωβά Θεός εξαπολύση τον θεοκρατικό του «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» εναντίον των εχθρικών εθνών, αυτοί οι άοπλοι λάτρεις του Ιεχωβά Θεού δεν θα σηκώσουν ούτε ένα άοπλο χέρι εναντίον αυτών των εθνών. Θα παραμείνουν προσκολλημένοι στον θείο κανόνα: «Η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού.»—2 Χρον. 20:15· Αποκάλ. 16:14, 16.

26. (α) Ποια κατάστασι πραγμάτων βρίσκομε επομένως στην πνευματική κατάστασι των λάτρεων του Ιεχωβά στη γη; (β) Ποια θα είναι η κατάστασις κατοικήσεώς των στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα;

²⁶ Τι, λοιπόν, βλέπομε σήμερα σχετικά με την πνευματική κατάστασι των λάτρεων του Ιεχωβά στη γη; Το εξής: Μολονότι προέρχονται από πολλά έθνη και διάφορες φυλές, υπάρχει θεοσεβής ειρήνη ανάμεσά τους. Δεν καταφεύγουν σε βίαιο πόλεμο για να τακτοποιήσουν τις διαφορές τους. Διατηρούν πρώτα την ειρήνη τους με τον Ιεχωβά Θεό και κατόπιν ειρήνη με τον άνθρωπο. Για να μιλήσωμε με την προφητική γλώσσα της εικόνος ειρήνης και ασφαλείας, κάθονται χωρίς φόβο στον κήπο τους, ο καθένας κάτω από την άμπελο και τη συκή του, απολαμβάνοντας την πνευματική και ζωοπάροχη ευημερία με την οποία τους κατακλύζει ο Θεός τον οποίον λατρεύουν ενωμένα. Με αδελφικές σχέσεις καλής γειτονίας, όπως προελέχθη στην προφητεία του Ζαχαρία (3:10), ‘προσκαλούν έκαστος τον πλησίον αυτού υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού.’ Αυτή είναι πραγματικά μια πολύτιμη πρόγευσις ειρήνης, ασφαλείας και ευημερίας όταν ο Παντοκράτωρ Θεός θα έχη καταστρέψη όλους τους απομένοντας εχθρούς του στον Αρμαγεδδώνα και αποκαταστήση τότε τον παράδεισο στη γη. Οι λάτρεις του Ιεχωβά θα καθήσουν κατά γράμμα κάτω από τις αμπέλους των και τις συκιές των που θα είναι δίπλα στις χαρούμενες κατοικίες των.

ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΟΣ!

27, 28. (α) Από ποια εκλογή που θα κάνωμε τώρα εξαρτάται το ν’ απολαύσωμε αυτή την μελλοντική πραγματικότητα, και ποια ποικιλία υπάρχει όσον αφορά την εκλογή που πρέπει να γίνη σήμερα; (β) Ποια εκτίμησι κάνει η Γραφή γι’ αυτούς τους θεούς του κόσμου;

²⁷ Πολύ ελκυστική προοπτική αυτή! Αλλά η μελλοντική απόλαυσις από ένα άτομο αυτής της Παραδεισιακής πραγματικότητος εξαρτάται από την εκλογή του αληθινού Θεού τώρα. Σ’ όλη τη γη οι άνθρωποι ειδωλοποιούν διάφορα πράγματα ως θεούς. Ένας από τους πιο δημοφιλείς θεούς σε κάθε χώρα είναι ο πατριωτικός εθνικισμός. Για πολλούς ανθρώπους μια ωρισμένη πολιτική ιδεολογία είναι ένας θεός. Το πολιτικό ίδρυμα που ονομάζεται Το Κράτος θεωρείται επίσης ως θεός από πολλούς. Ο μιλιταρισμός έχει επίσης τους λάτρεις του σ’ αυτόν τον πυρηνικό αιώνα του διαστήματος. Η υλιστική επιστήμη έχει επίσης τους αφοσιωμένους λάτρεις της. Και τι πρέπει να λεχθή για τα είδωλα των σπορ, τα θεατρικά και κινηματογραφικά είδωλα, τα μουσικά είδωλα; Και αυτά έχουν τους θαυμαστάς των ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι είναι «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.» (2 Τιμ. 3:4) Ασυναίσθητα, πολλοί άνθρωποι λατρεύουν δαίμονας, διότι ο απόστολος Παύλος είπε: «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι και ουχί εις τον Θεόν.» (1 Κορ. 10:20) Και όλοι αυτοί οι θεοί έχουν επάνω τους εκείνον τον οποίον ο Παύλος ονομάζει «θεόν του κόσμου τούτου» (του παρόντος συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ), δηλαδή, τον Σατανά τον Διάβολο.—2 Κορ. 4:4.

²⁸ Πράγματι, ο θεόπνευστος ψαλμωδός ορθώς εξετίμησε τους θεούς των εθνών λέγοντας: «Πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα» (θεοί χωρίς αξία, ΜΝΚ). (Ψαλμ. 96:5) Ποια αξία θα έχουν αυτοί οι θεοί για το ανθρώπινο γένος, όταν ο Ιεχωβά Θεός τους απομακρύνη στον Αρμαγεδδώνα και δέση και ρίξη στην άβυσσο τον Σατανά τον Διάβολο και τους δαίμονάς του;—Αποκάλ. 16:16· 20:1-3.

29. (α) Γιατί δεν υπάρχει, έδαφος για ουδετερότητα σχετικά με τους θεούς; (β) Σε αρμονία με το εδάφιο Μιχαίας 4:5, ποια οριστική απόφασι έχουν λάβει εκείνοι οι οποίοι, ασχολούνται στην ανοικοδόμησι της αληθινής λατρείας;

²⁹ Πλησιάζομε γοργά σ’ αυτόν τον καιρό, τον καιρό του Θεού. Δεν είναι πια δυνατή μια ουδέτερη θέσι απέναντι στους θεούς. Η παγκόσμια κατάστασις που εξελίσσεται τώρα μας υποχρεώνει να λάβωμε μια τελική απόφασι. Ποιον θα εκλέξουμε—τον αληθινό Θεό ή τους χωρίς αξία θεούς στους οποίους είναι αφιερωμένοι οι λαοί των εθνών; Να θυμάσθε ότι εκπληρώνεται σήμερα η προφητεία του Μιχαία 4:1-4. Εξαρτάται από μας, επομένως, να εξετάσωμε τα λόγια τα οποία ακολουθούν αμέσως αυτή την προφητεία. Τα λόγια του Μιχαία μας καλούν να περιφρονήσωμε όλους τους ψευδείς θεούς αυτού του καταδικασμένου κόσμου. Ο Μιχαίας λέγει: «Πάντες οι λαοί θέλουσι περιπατεί έκαστος εν τω ονόματι του θεού αυτού· ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» (Μιχ. 4:5, ΜΝΚ ) Αυτή είναι η αναλλοίωτη απόφασις που έχουν λάβει όλο το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών οι οποίοι ασχολούνται στην ανοικοδόμησι της αληθινής λατρείας στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά Θεού. Αυτή είναι η απόφασις που παίρνουν εκείνοι από τον διεθνή ‘πολύ όχλο’ οι οποίοι συρρέουν στις επίγειες αυλές του πνευματικού ναού του Ιεχωβά. Είναι αυτή η προσωπική απόφασις του καθενός από μας;

30. (α) Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι αυτό είναι το ορθό πράγμα που πρέπει να γίνη; (β) Ποιος είναι ο Θεός τον οποίο μπορούμε να λατρεύωμε «εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα,» και τι θα σημάνη αυτό για μας;

³⁰ Είναι η μόνη ορθή απόφασις. Είναι υπέρ του θεού εκείνου τον οποίον ο Ιησούς Χριστός θέτει στην πρώτη θέσι με το να τον λατρεύη με αποκλειστική αφοσίωσι. Κανένας δεν μπορεί να είναι πραγματικός Χριστιανός εκτός αν μιμήται το τέλειο παράδειγμα του Ιησού Χριστού. (Ψαλμ. 69:9· Ιωάν. 2:13-17· 20:17· Αποκάλ. 3:12) Όλοι οι ψευδείς θεοί θ’ απολεσθούν, και οι λάτρεις των μαζί μ’ αυτούς. Ο Ιεχωβά μόνος είναι ο αληθινός Θεός, ο οποίος είναι άφθαρτος, αθάνατος, ο οποίος ζη «εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.» Αυτή η εκλογή λατρείας σημαίνει αιώνια διεκδίκησι γι’ αυτόν και ατελείωτες ευλογίες και χαρές για μας στην ειρηνική νέα του τάξι.—1 Τιμ. 1:17· Ψαλμ. 90:2.

Επιληφθήτε της Αιωνίου Ζωής

«Παράγγελε . . . να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να είναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, για να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.» («ίνα επιλάβωνται της όντως ζωής.» Κείμενον)—1 Τιμ. 6:17-19.

1-3. (α) Περιγράψτε τη σκηνή καθώς το ωργισμένο πλήθος απαιτούσε να θανατωθή «ο άνθρωπος» Ιησούς. (β) Ποιες σκέψεις μπορεί να έκαμε ο Ιησούς κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις; (γ) Ποια ερωτήματα εγείρουν όλ’ αυτά;

«ΙΔΕ ο άνθρωπος!» Στεκόταν εκεί μπροστά στο ωρυόμενο πλήθος, και ανάμεσα σ’ αυτούς οι αρχιερείς και οι αξιωματούχοι των Ιουδαίων οι οποίοι έκραζαν, «Σταύρωσον αυτόν!» Είχαν φόνο στις καρδιές των καθώς έκραζαν, «πρέπει να αποθάνη.» Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να οραματισθούμε με τα μάτια της διανοίας μας τα εχθρικά πλήθη που ζητούσαν αίμα. Και τίνος το αίμα ζητούσαν; Όχι κάποιου άλλου, αλλά του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού.—Ιωάν. 19:4-7.

² Χωρίς αμφιβολία πολλά πράγματα πέρασαν από το νου του Ιησού καθώς εστέκετο εκεί έξω από το ανάκτορο τον Πιλάτου. Εγνώριζε ότι είχε κατεβή από τον ουρανό για να κάμη το θέλημα του Πατρός του. Είχε κατανοήσει ότι αυτό το θείο θέλημα περιελάμβανε και το να πεθάνη σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, και αυτό είναι εκείνο που αντιμετώπιζε με άμεσο τρόπο. Αλλά τι θα μπορούσε να λεχθή για το μέλλον; Επρόκειτο ν’ αναστηθή; Εγνώριζε ότι αυτό εξηρτάτο από το αν θα εκρίνετο πιστός σε όλα όσα του είχαν ανατεθή να κάμη· επίσης από το αν θα μπορούσε να υπομείνη τη φοβερή πίεσι αυτών των τελικών ωρών ως την τελευταία του πνοή.

³ Αλλά εδώ είμεθα στο τέλος της ιστορίας. Πώς όμως όλο το ζήτημα άρχισε; Και, πιθανόν να διερωτηθούμε, πώς με το να πεθάνη ο Ιησούς μπορούσε να επιληφθή της αιωνίου ζωής;

4, 5. (α) Πώς συνέβη να γεννηθή ο Ιησούς στη Βηθλεέμ; (β) Ποια αναγγελία αυτού του γεγονότος είχε γίνει, και σε ποιους είχε γίνει;

⁴ Το έτος 2 π.Χ. ο άγγελος Γαβριήλ είχε επισκεφθή τη Μαρία, η οποία ήταν μνηστευμένη με τον Ιωσήφ, τον καιρό που έμενε στο μικρό χωριό της Ναζαρέτ και της είπε ότι επρόκειτο να γεννήση ένα υιό, και ότι το τέκνον της επρόκειτο στην πραγματικότητα να είναι ο Υιός του Θεού. Αργότερα το ίδιο εκείνο έτος η Μαρία και ο Ιωσήφ ταξίδευσαν ως την πόλι της Βηθλεέμ, εξήντα περίπου μίλια νοτιώτερα, για την απογραφή που είχε διατάξει ο Καίσαρ Αύγουστος, ο χρόνος για την έκδοσι αυτού του διατάγματος ήταν με τη θεία πρόνοια, διότι μόλις έφθασαν εκεί η Μαρία εγέννησε τον Ιησού σ’ ένα σταύλο. Όλ’ αυτά είχαν συμβή ακριβώς όπως προελέχθησαν στην προφητεία.—Λουκ. 1:26-35· 2:1-7· Μιχ. 5:2.

⁵ Ο άγγελος του Ιεχωβά ανήγγειλε αυτό το σπουδαίο γεγονός στους ποιμένες που ήσαν στους γειτονικούς αγρούς εκείνη την ιστορική νύχτα, λέγοντας: «Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, . . . σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» Αυτοί αμέσως έσπευσαν να ιδούν «το πράγμα τούτο το γεγονός.» Όταν επέστρεψαν στα ποίμνιά τους εδόξασαν και ύμνησαν τον Θεόν «δια πάντα όσα ήκουσαν και είδον.»—Λουκ. 2:8-20.

Γεγονότα της Παιδικής Ηλικίας του Ιησού

 6. Τι συνέβη όταν ο Ιησούς ήταν ηλικίας οκτώ ημερών;

⁶ Σύμφωνα με το έθιμο των Ιουδαίων, ο Ιησούς περιετμήθη την ογδόη ημέρα και σαράντα ημέρες μετά τη γέννησί του τον παρουσίασαν στον ναό στην Ιερουσαλήμ για να προσφέρουν ο Ιωσήφ και η Μαρία την κατάλληλη θυσία σύμφωνα με το ‘νόμον του Ιεχωβά.’ Σ’ αυτή την επίσκεψι στο ναό είχαν συναντήσει έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που ονομαζόταν Συμεών, στον οποίον είχε αποκαλυφθή «υπό του πνεύματος του αγίου, ότι δεν θέλει ιδεί θάνατον πριν ίδη τον Χριστόν του Ιεχωβά.» Παίρνοντας αυτό το βρέφος στην αγκαλιά του ο Συμεών ευλόγησε τον Ιεχωβά λέγοντας: «Είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, . . . και δόξαν του λαού σου Ισραήλ.» Επίσης, μια προφήτισσα ηλικίας ογδόντα τεσσάρων ετών ονόματι Άννα «φθάσασα εν αυτή τη ώρα, εδοξολόγει τον Θεόν, και ελάλει περί αυτού [του παιδίου] προς πάντας τους προσμένοντας λύτρωσιν εν Ιερουσαλήμ.»—Λουκ. 2:21-38.

7, 8. Ποια σειρά γεγονότων έκαμε την οικογένεια του Ιησού να πάη πρώτα στην Αίγυπτο και κατόπιν να επιστρέψη στο χωριό της Ναζαρέτ;

⁷ Λίγο ύστερ’ απ’ αυτά τα γεγονότα, είναι ενδιαφέρον ότι κατέφθασαν οι αστρολόγοι, οι οποίοι αναφέρεται ότι είχαν έλθει στον Ιησού την ημέρα της γεννήσεώς του (σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Χριστιανικού κόσμου). Πήγαν πρώτα στην Ιερουσαλήμ και εκεί τους είπαν να πάνε στη Βηθλεέμ, και εκεί «εύρον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού.» Αφού άνοιξαν τους θησαυρούς των και προσέφεραν στο παιδίον πολύτιμα δώρα επέστρεψαν κατ’ ευθείαν στη χώρα των της ανατολής, ύστερ’ από θεία προειδοποίησι σε όνειρο να μη επανέλθουν στον Ηρώδη στην Ιερουσαλήμ. Ο άγγελος του Ιεχωβά ειδοποίησε τότε τον Ιωσήφ: «Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού, και φεύγε εις Αίγυπτον· και έσο εκεί εωσού είπω σοι· διότι μέλλει ο Ηρώδης να ζητήση το παιδίον, δια να απολέση αυτό.»—Ματθ. 2:1-15.

⁸ Έτσι αμέσως από την αρχή ο Υιός του Θεού ως ένα νεογέννητο βρέφος δεν ήταν επιθυμητός από κάποιον, και αυτός ο κάποιος ήταν ο Σατανάς ο Διάβολος, ο πρώτιστος εχθρός του Ιεχωβά. Ο Ηρώδης ως όργανο του Σατανά, βλέποντας ότι είχε εξαπατηθή από τους αστρολόγους, ωργίσθηκε. Διέταξε να θανατωθούν όλα τα άρρενα βρέφη στη Βηθλεέμ από ηλικίας δύο ετών και κάτω. Ο Διάβολος και το επίγειο όργανό του ασφαλώς έκαμαν ό,τι μπορούσαν σε μια προσπάθεια να θανατώσουν τον Υιόν του Θεού. Μόνο ύστερ’ από το θάνατο του Ηρώδη ο Ιωσήφ και η Μαρία μαζί με τον Ιησού επέστρεψαν από τη γη της Αιγύπτου και εγκατεστάθησαν στη Ναζαρέτ.—Ματθ. 2:19-23.

9, 10. (α) Τι συνέβη τον καιρό του Πάσχα όταν ο Ιησούς ήταν ηλικίας δώδεκα ετών; (β) Ύστερ’ απ’ αυτό ποια πληροφορία έχομε σχετικά με τον Ιησού στη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας του;

⁹ Εκεί στην επαρχία της Γαλιλαίας το βρέφος Ιησούς μεγάλωσε κοντά στον θετό πατέρα του και τη μητέρα του και τους ετεροθαλείς αδελφούς και αδελφές του. Διδάχθηκε το επάγγελμα του ξυλουργού και «ηύξανε και εδυναμούτο.» Όταν γίνεται πάλι λόγος για τον Ιησού, το ιστορικό υπόμνημα μας λέγει ότι ταξίδεψε μαζί με τους γονείς του στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα, και τότε ήταν ηλικίας δώδεκα ετών. Είχε κατά κάποιο τρόπο απομακρυνθή από τους γονείς του, και όταν τελικά τον βρήκαν ύστερ’ από τρεις μέρες, τον είδαν στο ναό «καθήμενον εν μέσω των διδασκάλων και ακούοντα αυτούς και ερωτώντα αυτούς. Εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες αυτόν δια την σύνεσιν και τας αποκρίσεις αυτού.» Αυτό λοιπόν το παιδίον ο Ιησούς δεν σπαταλούσε το χρόνο του μαζί με παρέες νεαρών εγκληματιών που γυρίζουν στην πόλι. «Δεν ηξεύρετε ότι πρέπει να είμαι εις τα του Πατρός μου;» είπε στους έκπληκτους γονείς του.—Λουκ. 2:39-50.

¹⁰ Ο Ιησούς επέστρεψε στη Ναζαρέτ και συνέχισε να υποτάσσεται με υπακοή στους γονείς του, και όπως λέγει η αφήγησις: «Ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν και ηλικίαν και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.» Αργότερα στη διάρκεια της ζωής του ο Ιησούς ασφαλώς είχε ανάγκη από όλη τη σοφία, τις σωματικές δυνάμεις και την ευλογία του Θεού που απέκτησε στην παιδική του ηλικία.—Λουκ. 2:51, 52.

Ο Ιησούς Κάνει Έναρξι της Δυναμικής του Διακονίας

11. Ποιο πολύ σπουδαίο γεγονός της ζωής του Ιησού έλαβε χώρα το έτος 29 μ.Χ.;

¹¹ Ύστερ’ από τα γεγονότα του έτους 12 μ.Χ. δεν έχομε καμμιά ιδιαίτερη αναγραφή για τον Ιησού ως το φθινόπωρο του 29 μ.Χ., όταν, σε ηλικία τριάντα ετών, έρχεται στον Ιωάννη τον βαπτιστή, προφανώς εξάδελφό του, ζητώντας να βαπτισθή στον Ιορδάνη Ποταμό. Αμέσως μετά το βάπτισμα ο Ιωάννης όχι μόνο είδε το άγιο πνεύμα να κατέρχεται σε μορφή περιστεράς επάνω στον Ιησού, αλλά επίσης άκουσε μια φωνή από τον ουρανό να λέγη: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Έτσι από το βάπτισμά του κι έπειτα ο Ιησούς είχε την υποστήριξι της δυναμικής ενεργείας του Ιεχωβά.—Ματθ. 3:13-17.

12, 13. Πώς ο Σατανάς κατέβαλε προσπάθεια να καταστρέψη τον Ιησού στην αρχή της διακονίας του, αλλά πώς αυτό το ύπουλο σχέδιο απέτυχε;

¹² Για να προετομασθή ο Ιησούς για το μεγάλο έργο του ωδηγήθηκε από το άγιο πνεύμα στην έρημο της Ιουδαίας, όπου ενήστευσε σαράντα ημέρες. Στο τέλος αυτής της περιόδου, όταν ο Ιησούς ήταν σε μια εξασθενημένη σωματική κατάστασι, ο Διάβολος, ο οποίος εξακολουθούσε να ζητή να καταστρέψη τον Υιό του Θεού, τον πλησίασε μ’ ένα τριπλό πειρασμό, με την ελπίδα να διαρρήξη την ακεραιότητά του. Επρότεινε στον Ιησού να κάμη τους λίθους άρτο για να ικανοποιήση την πείνα του. Αυτό απέτυχε. Κατόπιν προσπάθησε να δελεάση τον Ιησού ν’ αποδείξη ότι ήταν ο Υιός του Θεού με το να πηδήση κάτω από το πτερύγιο του ναού. Και αυτό επίσης απέτυχε. Κατόπιν ο «άρχων του κόσμου τούτου,» ο Διάβολος, προσέφερε στον Ιησού όλα τα ανθρώπινα βασίλεια αν έπεφτε να τον προσκυνήση που θα ήταν μια πράξις λατρείας στον Σατανά. Και αυτό επίσης απέτυχε. Πώς αυτός ο άνθρωπος Ιησούς, τέλειος από απόψεως σωματικών και διανοητικών δυνάμεων απήντησε σ’ αυτές τις προσφορές; Μήπως τις εφιλοξένησε, έκανε σκέψεις γύρω απ’ αυτές, τις εστάθμισε στη διάνοιά του, ή δελεάσθηκε ώστε να τις επιθυμήση; Απήντησε στον Διάβολο με ανθρώπινη ή με ραββινική λογική; Όχι, σε κάθε περίπτωσι εστρέφετο στο Λόγο του Θεού για την απάντησι και την υπεράσπισί του, λέγοντας: «Είναι γεγραμμένον . . . »—Ματθ. 4:1-11· Ιωάν. 12:31.

¹³ Ώστε αμέσως από την αρχή της ειδικής επιγείου διακονίας του ο Ιησούς περιεπάτησε με ακεραιότητα, πιστός και νομιμόφρων στον ουράνιο Πατέρα του Ιεχωβά. Και αυτό συνέχισε να το πράττη ως την επονείδιστη σταύρωσί του επάνω στο ξύλο. Ο Ιησούς ασφαλώς απέδειξε ότι επεδίωκε να επιτύχη την πραγματική ζωή, την αιώνια ζωή!

14. (α) Γνωρίζομε με τι ωμοίαζε ο Ιησούς; (β) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να γνωρίζωμε τι είδους άνθρωπος ήταν;

¹⁴ Διερωτηθήκατε ποτέ με τι ωμοίαζε ο Ιησούς, ή τι είδους άνθρωπος ήταν αυτός ο Υιός του Θεού; Όσον αφορά την ομοιότητά του, η Γραφή τηρεί απόλυτη σιγή. Δεν μας λέγει τίποτε όσον αφορά το χρώμα των μαλλιών ή των ματιών του, ούτε μας δίνει το ύψος του αναστήματός του, το βάρος ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό της εμφανίσεώς του. Αυτά τα πράγματα είναι ασήμαντα. Αλλά το τι είδους άνθρωπος ήταν είναι το πιο σπουδαίο, και σχετικά μ’ αυτό μαθαίνομε πάρα πολλά από το τι έκαμε, τι είπε, πώς το είπε και τι άλλοι είπαν γι’ αυτόν.

15. Από ιστορική άποψι, πώς συγκρίνεται ο Ιησούς ως εργάτης με άλλους στο παρελθόν και στο παρόν;

¹⁵ Είναι γεγονός αναγνωρισμένο που δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή, ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν το μεγαλύτερο και το πιο σημαίνον πρόσωπο που πάτησε ποτέ σ’ αυτή τη γη. Όλη η ανθρώπινη ιστορία πριν από την εποχή του ετόνιζε την έλευσί του και όλη η ιστορία από τότε περιστρέφεται γύρω από την έλευσί του. Εκείνο που είναι επίσης εκπληκτικό είναι το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στο οποίο επέτυχε τόσο πολλά. Δεν αποτελεί υπερβολή να πη κανείς ότι στα τριάμισυ χρόνια και μόνο ο Ιησούς έκαμε εκατό φορές περισσότερα απ’ όσα ένα άλλο άτομο στη διάρκεια όλης της ζωής του. Αν αμφισβητήτε αυτή τη δήλωσι, τότε μετρήστε τα επιτεύγματα οποιουδήποτε άλλου πλάσματος με τη θεόπνευστη δήλωσι του αποστόλου Ιωάννου: «Είναι δε και άλλα πολλά, όσα έκαμεν ο Ιησούς, τα οποία εάν γραφθώσι καθ’ εν, ουδ’ αυτός ο κόσμος νομίζω θέλει χωρήσει τα γραφόμενα βιβλία.» Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ιησούς ήταν ένας σκληρός εργάτης!—Ιωάν. 21:25.

16. Ήσαν οι σύντροφοι του Ιησού προετοιμασμένοι για να διεξάγουν το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως όταν εκείνος θανατώθηκε;

¹⁶ Λίγο μετά το βάπτισμά του ο Ιησούς εξέλεξε μερικούς μαθητάς οι οποίοι αργότερα ταξίδεψαν μαζί του και συνεδέθησαν στενά μ’ αυτόν στη διάρκεια της διακονίας του. (Ιωάν. 1:35-51) Θυμάστε πως, στο τέλος της επιγείου διακονίας του, ο αναστημένος Ιησούς είπε σ’ αυτούς τους συντρόφους του, ‘Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη’ (κάνετε μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών, ΜΝΚ ). Ενεργώντας έτσι δεν τους έστελνε σε μια αποστολή στην οποία δεν εγνώριζαν τι να κάμουν. Όχι αντιθέτως τον είχαν ακολουθήσει από πολύ κοντά επί τρία περίπου χρόνια καθώς έκανε μαθητάς, και έτσι ήσαν καλά εκπαιδευμένοι και εφοδιασμένοι για να εκτελέσουν αυτό το έργο που ο ίδιος ο Ιησούς είχε αρχίσει.—Ματθ. 28:19.

17. Ποια είναι μερικά γεγονότα που συνέβησαν στη διάρκεια των πρώτων έξη μηνών της διακονίας του Ιησού, και πόση εδαφική περιοχή είχε καλύψει σ’ αυτή την περίοδο;

¹⁷ Στην Κανά της Γαλιλαίας ο Ιησούς είχε κάμει το πρώτο του θαύμα ως σημείο για να ενισχύση την πίστι των μαθητών του στην ιδιότητα του ως Μεσσίου. Ύστερ’ απ’ αυτό επισκέφθηκε την Καπερναούμ και εκήρυξε εκεί επί ένα διάστημα προτού πάη στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα το έτος 30 μ.Χ. Έτσι τους πρώτους έξη μήνες του κηρύγματος και της μαθητεύσεως του ο Ιησούς είχε ταξιδεύσει αρκετά, από την κάτω κοιλάδα του Ιορδάνου όπου εβάπτιζε ο Ιωάννης ως τα γειτονικά μέρη της Θαλάσσης της Γαλιλαίας προς βορράν και τους λόφους που είναι στα δυτικά της, και κατόπιν κάτω πάλι στην Ιερουσαλήμ.—Ιωάν. 2:1-13.

«Ο Άνθρωπος» σε Δράσι

18. Ποιες αξιοθαύμαστες ιδιότητες είχε εκδηλώσει ο Ιησούς, όταν επισκέφθηκε την Ιερουσαλήμ το Πάσχα του 30 μ.Χ.;

¹⁸ Αν ο Πιλάτος είχε παρατηρήσει την περιοχή του ναού όταν ο Ιησούς περπατούσε εκείνη την ιδιαίτερη εποχή του Πάσχα μ’ ένα μαστίγιο στο χέρι του, θα είχε αναφωνήσει προφανώς, «Ιδού ο άνθρωπος σε δράσι!» Ναι, πραγματικά ένας τολμηρός και θαρραλέος άνδρας γεμάτος από δίκαιο αηδιασμό βλέποντας τον οίκο λατρείας του Πατρός του να έχη μετατραπή σε οίκο εμπορίου. Έτσι ανέλαβε δράσι, βγάζοντας έξω τα πρόβατα και τα κτήνη, πετώντας κάτω τα χρήματα και αναποδογυρίζοντας τα τραπέζια—όλα μόνος του. Δεν ήταν ένας μικρόψυχος και αδύνατος άνθρωπος, όπως τα έργα τέχνης του Χριστιανικού κόσμου παρουσιάζουν συχνά τον Ιησού. Οι μαθηταί του, παρατηρώντας αυτόν τον γενναίο άνδρα σε δράσι, έβλεπαν να εκπληρώνεται εκεί μπροστά στα μάτια τους ο Ψαλμός 69:9: «Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε.»—Ιωάν. 2:14-17.

19, 20. (α) Ποιος ήταν ο Νικόδημος, και ποια συζήτησις είχε λάβει χώρα μεταξύ αυτού και του Ιησού; (β) Ποια δοκιμή είπε ο Ιησούς ότι μπορούσε να προσδιορίση αν ένας άνθρωπος είναι κακός ή καλός;

¹⁹ Μια άλλη θαυμαστή ιδιότης που εξεδήλωνε ο Ιησούς ήταν η ικανότης του να λέγη την αλήθεια με θάρρος, χωρίς δειλία μπροστά στους άρχοντας. Αυτό το είχε δείξει όταν ο Φαρισαίος Νικόδημος ήλθε να τον δη στη διάρκεια της νύχτας. Ο Νικόδημος, «άρχων των Ιουδαίων,» ορθώς προσδιώρισε την ταυτότητα του Ιησού, λέγοντας: «Εξεύρομεν ότι από Θεού ήλθες Διδάσκαλος.» Απαντώντας ο Ιησούς είπε: «Εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού.» Όταν αυτός ο Φαρισαίος εξεδήλωσε την αδυναμία του να εννοήση, ο Ιησούς τον επέπληξε, λέγοντας: «Συ είσαι ο Διδάσκαλος του Ισραήλ, και ταύτα δεν εξεύρεις; . . . Εάν τα επίγεια σας είπον, και δεν πιστεύητε, πώς, εάν σας ειπώ τα επουράνια, θέλετε πιστεύσει;» Εν τούτοις, ο Ιησούς έδειξε αμεροληψία, διότι συνέχισε να δίνη σ’ αυτόν τον άνθρωπο την ίδια ευκαιρία όπως σε οποιονδήποτε άλλον για να γνωρίση την αλήθεια, την αλήθεια ότι μόνο εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν στον μονογενή Υιόν του Θεού θα αποκτήσουν την πραγματική ζωή. «Όστις πιστεύει εις αυτόν [τον Υιόν], δεν κρίνεται· όστις όμως δεν πιστεύει, είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού.» Έτσι, εξηρτάτο από τον Νικόδημο ν’ αποφασίση ο ίδιος αν θα ελάμβανε δυσμενή θεία κρίσι ή όχι.—Ιωάν. 3:1-12, 16-18.

²⁰ Προφανώς αυτό το μέλος του Σάνχεδριν διάλεξε την προστασία του σκότους για να επισκεφθή τον Ιησού, επειδή φοβόταν τους Ιουδαίους, και σκέφθηκε ότι αυτό θα μπορούσε να βλάψη τη φήμη του αν τον έβλεπαν μαζί με τον Ιησού. Αυτός πιθανόν να είναι ο λόγος για τον οποίον ο Ιησούς έκλεισε τη συζήτησι με τον Νικόδημο, λέγοντας: «Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών. Επειδή πας όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται εις το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού. Όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, δια να φανερωθώσι τα έργα αυτού, ότι επράχθησαν κατά Θεόν.»—Ιωάν. 3:19-21.

21. Ποια απόδειξις έδειχνε ότι το έργο του Ιωάννου του Βαπτιστού ελαττωνόταν;

²¹ Ύστερ’ απ’ αυτά τα γεγονότα ο Ιησούς και οι μαθηταί του πήγαν στην περιοχή της Ιουδαίας, όπου πολλοί βαπτίσθηκαν, όχι από τον Ιησού αλλά από τους μαθητάς του. Τόσο πολλοί ήσαν, πράγματι, εκείνοι που βαπτίζονταν ώστε οι μαθηταί του Ιωάννου του Βαπτιστού τον ερώτησαν τι εσήμαινε αυτό. Απαντώντας ο Ιωάννης, μεταξύ άλλων, εξήγησε : «Εκείνος πρέπει να αυξάνη, εγώ δε να ελαττώνωμαι.»—Ιωάν. 3:22-4:2.

22. Τι συνέβη στην πόλι Σιχάρ που άνοιξε την οδό για πολλούς Σαμαρείτας για να επιληφθούν, στον ορισμένο καιρό, της πραγματικής ζωής;

²² Λίγο ύστερ’ από τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού, ο Ιησούς έφυγε από την Ιουδαία και πήγε στη Γαλιλαία. (Ματθ. 4:12) Καθ’ οδόν αυτός και οι σύντροφοί του πέρασαν μέσα από την εδαφική περιοχή των Σαμαρειτών, όπου ο Ιησούς έδωσε μια μικρή ιδιωτική μαρτυρία σε μια γυναίκα σ’ ένα πηγάδι έξω από την πόλι Σιχάρ. Ήταν «κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας»· εν τούτοις, δεν έχασε την ευκαιρία να φανερώση την ταυτότητά του, διότι και οι Σαμαρείται περίμεναν τον Μεσσία. Το αποτέλεσμα εκείνης της συνομιλίας με την Σαμαρείτιδα κοντά στο πηγάδι ήταν ότι και άλλοι άνθρωποι βγήκαν από την πόλι για να συναντήσουν τον Ιησού. Αυτοί, με την σειρά τους, τον παρεκάλεσαν τόσο θερμά να μείνη μαζί τους, ώστε έμεινε δυο μέρες, και «πολύ πλειότεροι επίστευσαν δια τον λόγον αυτού.»—Ιωάν. 4:3-43.

Ο Ιησούς Αρχίζει τη Μεγάλη Διακονία της Γαλιλαίας

23. Επιστρέφοντας στην περιοχή της Γαλιλαίας, ποιο θέμα περιέλαβε τώρα ο Ιησούς στο άγγελμά του, και για ποιο λόγο;

²³ Λίγο ύστερ’ από το Πάσχα του έτους 30 μ.Χ., αυτός ο δυναμικός διάκονος επέστρεψε στην περιοχή της Γαλιλαίας και διέθεσε το μεγαλύτερο μέρος των επομένων δύο ετών σ’ εκείνη την περιοχή. Σχετικά μ’ αυτό η αφήγησις λέγει, «Ο Ιησούς υπέστρεψεν εν τη δυνάμει του πνεύματος εις την Γαλιλαίαν,» πράγμα που εξηγεί καλά γιατί οι Γαλιλαίοι είχαν το προνόμιο να ιδούν μερικά από τα πιο θαυμαστά έργα του. Το από το πνεύμα κινούμενο άγγελμά του περιέλαβε για πρώτη φορά το θέμα που χρησιμοποίησε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος τώρα είχε αναγκασθή να σιωπήση λόγω της φυλακίσεώς του, δηλαδή, το θέμα «μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.»—Λουκ. 4:14, 15· Ματθ. 4:17· Μάρκ. 1:14, 15· Ιωάν. 4:43.

24. (α) Ποιο πολύ ασυνήθιστο γεγονός συνέβη στη συναγωγή της Ναζαρέτ; (β) Αλλά πώς ανταποκρίθηκαν οι κάτοικοι της πόλεως, και γιατί έτσι;

²⁴ «Εν τη δυνάμει του πνεύματος» ο Ιησούς μπήκε στη συναγωγή της γενέτειράς του Ναζαρέτ το Σάββατο και ανέγνωσε σ’ αυτούς από τον ρόλο του Ησαΐα, κεφάλαιο 61, εδάφια 1 και 2: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι έπ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Ιεχωβά ενιαυτόν.» Ο Ιησούς κατόπιν προσέθεσε: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.» Εθαύμαζαν τα συναρπαστικά λόγια του, αλλ’ όταν αρνήθηκε να κάμη θαύματα για να διασκεδάσουν και, αντιθέτως, παρέβαλε τους ακροατάς του με τους απίστους Ισραηλίτας των ημερών των προφητών Ηλία και Ελισσαιέ, τότε «επλήσθησαν πάντες θυμού» και τον έβγαλαν έξω σ’ ένα κρημνό για να τον ρίξουν κάτω. Εν τούτοις, αυτός ο ισχυρός και από το πνεύμα οδηγούμενος Ιησούς πέρασε από ανάμεσά τους και έφυγε στην Καπερναούμ, διότι αυτός δεν ήταν ο καιρός ούτε ο τρόπος για τον θάνατό του.—Λουκ. 4:16-31, ΜΝΚ.

25, 26. (α) Έπαυσε να κηρύττη ο Ιησούς στην εδαφική περιοχή της Γαλιλαίας εξαιτίας της κακής μεταχειρίσεως που είχε στη γενέτειρά του Ναζαρέτ; (β) Ποια θαύματα έκαμε, και με ποια αποτελέσματα;

²⁵ Καθώς περπατούσε κατά μήκος της ακτής της Θάλασσας της Γαλιλαίας, ο Ιησούς προσεκάλεσε τέσσερις μαθητάς να τον συνοδεύσουν στη διακονία του—τον Πέτρο και τον αδελφό του Ανδρέα, τον Ιάκωβο και τον αδελφό του Ιωάννη. Η αφήγησις κατόπιν λέγει πώς αυτός ο ζηλωτής στο να κάνη μαθητάς «περιήρχετο . . . όλην την Γαλιλαίαν . . . κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας, και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν μεταξύ του λαού.» Οι ειδήσεις διεδόθησαν γρήγορα σε όλη τη Συρία και προσήρχοντο πλήθη που έπασχαν από κάθε είδους ασθένειες—ανάμεσα σ’ αυτούς ήσαν επιληπτικοί, παραλυτικοί, δαιμονιζόμενοι—και τους εθεράπευε όλους.—Ματθ. 4:18-24.

²⁶ Υπήρχε κι’ ένας λεπρός ο οποίος γονυπετής ικέτευε τον Ιησού: «Εάν θέλης, δύνασαι να με καθαρίσης.» Κινούμενος από οίκτο, ο Ιησούς τον ήγγισε και είπε: «Θέλω, καθαρίσθητι.» Σ’ αυτόν τον άνθρωπο ελέχθη κατόπιν να μη διαφημίση το ζήτημα, αλλά να πάη να τον δη ο ιερεύς και να κάμη την προσφορά που απαιτούσε ο νόμος. Επειδή όμως οι άνθρωποι συνηθίζουν να μιλούν για τέτοια θαυματουργικά πράγματα, σύντομα τα νέα διεδόθησαν ώστε ο Ιησούς δεν μπορούσε πλέον να μπη φανερά στην πόλι. Έτσι αναζήτησε λίγη ειρήνη και ησυχία σ’ ένα μοναχικό τόπο έξω από την πόλι, κι’ εν τούτοις «συνηθροίζοντο όχλοι πολλοί.»—Μάρκ. 1:40-45· Λουκ. 5:12-16.

27. Τι είναι εκείνο που απέδειξε πόσο εξαιρετικά υπομονητικός ήταν ο Ιησούς με τους άλλους;

²⁷ Μπορούμε να φαντασθούμε τι δαπάνη χρόνου και δυνάμεων ήταν αυτό για τον Ιησού. Ακόμη κι’ ένας τέλειος άνθρωπος έχει ανάγκη κάποιου χρόνου για ξεκούρασι και ανάπαυσι, αλλά φαίνεται ότι εκείνοι οι άνθρωποι, με την ολόθερμη επιθυμία τους να θεραπευθούν από τις αναπηρίες των (και μάλιστα δωρεάν), δεν ήθελαν να δείξουν στον Ιησού αυτή τη μικρή εκτίμησι της οποίας ήταν άξιος. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Ιησούς ποτέ δεν παραπονέθηκε ούτε έδειξε μνησικακία λόγω αυτής της ελλείψεως εκτιμήσεως, και αυτό εξεδήλωνε μια άλλη από τις πραγματικά μεγάλες ιδιότητές του δηλαδή, την μεγάλη υπομονή του με τους ανθρώπους.

28. (α) Τι ήταν ιδιαίτερα έκδηλο στην περίπτωσι που ο Ιησούς θεράπευσε κάποιον παραλυτικό στην Καπερναούμ; (β) Χάρηκαν όλοι όσοι ήσαν παρόντες βλέποντας να γίνεται αυτό το θαύμα;

²⁸ Αφού απομακρύνθηκε από την Καπερναούμ μερικές μέρες, έγινε γνωστό ότι ο Ιησούς είχε επιστρέψει και γρήγορα μαζεύθηκαν τόσο πολλοί άνθρωποι μέσα και γύρω από το σπίτι όπου έμενε, ώστε ήταν αδύνατον να μπη κανείς. Γι’ αυτό, τέσσερις δραστήριοι φίλοι ενός παραλυτικού ετρύπησαν τη στέγη και τον κατέβασαν με το κρεββάτι του ακριβώς στο μέρος που ήταν ο Ιησούς. Αυτή η μάλλον διασκεδαστική πλευρά του γεγονότος είναι το μόνο που μερικοί άνθρωποι θυμούνται. Εν τούτοις, αντί αυτό να είναι ένα κατόρθωμα άξιο προσοχής, δείχνει την πίστι που είχαν εκείνοι οι άνθρωποι, και «Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών,» είπε: «Τέκνον, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.» Αλλά δεν χάρηκαν όλοι οι παρόντες ακούοντας αυτό. Μερικοί γραμματείς είπαν από μέσα τους ότι ο Ιησούς ενήργησε κακώς. Επειδή μπορούσε να διακρίνη τι υπήρχε στις καρδιές τους, ο Ιησούς προσπάθησε να τους κάμη να λογικευθούν: ‘Τι είναι ευκολώτερον,’ ρώτησε, ‘να πω, «Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου,» ή να πω «Σηκώθητι, και έπαρε τον κράββατόν σου, και περιπάτει»;’ Κατόπιν εξήγησε γιατί, χρησιμοποίησε αυτή την πρώτη έκφρασι—«δια να γνωρίσητε ότι εξουσίαν έχει ο Υιός του ανθρώπου επί της γης, να συγχωρή αμαρτίας.» Δεν ήταν αυτός ένας τρόπος επιπλήξεως εκείνων των γραμματέων; Μια τεράστια μαρτυρία για τη δύναμι του Θεού και τη βασιλεία είχε δοθή έτσι κι’ εκείνοι που ήσαν παρόντες, τουλάχιστον οι περισσότεροι, ανεφώνησαν: «Ουδέποτε είδαμεν τοιαύτα.»—Μάρκ. 2:1-12· Ματθ. 9:2-8.

29. Όταν οι εναντιούμενοι επέκριναν τον Ιησού επειδή έτρωγε με τελώνες και αμαρτωλούς, πώς εκείνος τους απήντησε κατάλληλα;

²⁹ Ένα πράγμα που κάνει μεγάλη εντύπωσι στον αναγνώστη αυτών των θεοπνεύστων ιστορικών αφηγήσεων είναι το πόσο συχνά ο Ιησούς είχε την ακριβή, την πολύ ταιριαστή και κατάλληλη απάντησι που αποστόμωνε τους εναντιουμένους του. Παραδείγματος χάριν, όταν εξέλεξε τον τελώνη Λευί για να γίνη ένας από τους ακολούθους του, αυτός ο άνθρωπος παρέθεσε ένα μεγάλο γεύμα και κάλεσε τον Ιησού και τους μαθητάς του επίσης καθώς και πολλούς τελώνες και αμαρτωλούς. Οι Φαρισαίοι και οι γραμματείς των επέκριναν τον Ιησού επειδή συνέτρωγε μ’ αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι, στα όμματά τους, ήσαν περιφρονημένοι ως αμαρτωλοί και διεφθαρμένοι άνθρωποι, άνθρωποι τους οποίους έπρεπε κανείς ν’ αποφεύγη. Αλλά ποια ήταν η τελεία απάντησις του Ιησού για ν’ αποστομώση αυτούς τους Φαρισαϊκούς χλευαστάς; Η εξής: «Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ’ οι πάσχοντες. Δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.»—Λουκ. 5:27-32.

«Ο Άνθρωπος» Αγαθοποιούσε το Σάββατον

30, 31. (α) Τι συνέβη όταν ο Ιησούς επισκέφθηκε την κολυμβήθρα της Βηθσαϊδά ένα σάββατο; (β) Πώς ο Ιησούς δικαιολόγησε το ότι αγαθοποιούσε το σάββατο;

³⁰ Την άνοιξι του έτους 31 μ.Χ. ο Ιησούς άλλη μια φορά ταξίδεψε κάτω στην Ιερουσαλήμ για το Πάσχα. Κοντά στην προβατική πύλη της πόλεως σε μια κολυμβήθρα που ονομαζόταν Βηθσαϊδά αντιμετώπισε μια συγκινητική σκηνή. Πολλοί ανάπηροι και ασθενείς, μερικοί τυφλοί, άλλοι χωλοί ή με αποξηραμένα μέλη, ζητούσαν να θεραπευθούν. Ο Ιησούς διέκρινε έναν άνθρωπο που ήταν άρρωστος επί τριάντα οκτώ χρόνια, και του είπε: «Εγέρθητι, σήκωσον τον κράββατόν σου και περιπάτει.» Αυτό ακριβώς έκαμε ο άνθρωπος, τελείως τώρα θεραπευμένος!—Ιωάν. 5:1-9.

³¹ Αλλ’ οι Ιουδαίοι οι οποίοι το είχαν παρατηρήσει αυτό, αντί να δοξάσουν τον Θεό γι’ αυτό που είχε λάβει χώρα, διήγειραν οχλαγωγία κατά του Ιησού επειδή είχε κάμει αυτό το αγαθό έργο της θεραπείας την ημέρα του Σαββάτου. Πώς τους απήντησε ο Ιησούς; Είπε: «Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι.» Α, ναι, μιμούμενος τον Υπέρτατο Εργάτη, ο οποίος ποτέ δεν παύει εργαζόμενος για μας, ο οποίος στέλλει τον ήλιο και τη βροχή ακόμη και το σάββατο, έτσι επίσης και αυτός ο Αριστοτέχνης εργάτης Ιησούς ποτέ δεν έπαυσε να αγαθοποιή τους άλλους ακόμη και το σάββατο.—Ιωάν. 5:10-17.

32, 33. Εκτός του ότι έφερναν αντίρρησι στην εκτέλεσι θαυματουργικών θεραπειών το σάββατο, ποια άλλη κατηγορία ήγειραν εναντίον του Ιησού οι εχθροί, αλλά πώς απήντησε σ’ αυτήν;

³² Δέχθηκε το πλήθος την εξήγησι του Ιησού; Όχι, αλλ’ έγιναν ακόμη πιο μανιώδεις, «μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί μόνον παρέβαινε το σάββατο, αλλά και Πατέρα εαυτού έλεγεν τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν.» Τουλάχιστον έτσι τον έβλεπαν. Είναι δύσκολο να φαντασθή κανείς ότι οι άνθρωποι εκείνοι είχαν τόσο τυφλωθή από θρησκευτικές παραδόσεις ώστε, ακόμη και μπροστά σε τέτοια αναμφισβήτητη απόδειξι ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας, αρνούνταν ν’ αναγνωρίσουν ότι ο Θεός ήταν εκείνος ο οποίος είχε θεραπεύσει αυτόν τον άνθρωπο μέσω του Ιησού. Εν τούτοις, ο Ιησούς συνέχισε να συζητή μαζί τους, δείχνοντας σ’ αυτούς ότι δεν ‘έκαμνεν εαυτόν ίσον με τον Θεόν,’ αλλ’ απέδιδε στον Ιεχωβά την τιμή για ό,τι είχε κάμει λέγοντας, «δεν δύναται ο υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα ούτω.» Θα τον έβλεπαν να κάμη ακόμη μεγαλύτερα πράγματα, διότι θα ερχόταν η ώρα «ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού,» ναι, «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει.»—Ιωάν. 5:18-30.

³³ Με το να λέγη σ’ εκείνα τα πλήθη αυτές τις μεγάλες αλήθειες πίστευε πραγματικά ο Ιησούς ότι θα τους έπειθε ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας; Κάθε άλλο. Δεν ήταν τόσο αφελής. Γι’ αυτό, τερμάτισε αυτή τη συζήτησι, λέγοντας : «Εάν επιστεύετε εις τον Μωυσήν, ηθέλετε πιστεύσει εις εμέ· επειδή περί εμού εκείνος έγραψεν. Εάν δε εις τα γεγραμμένα εκείνου δεν πιστεύητε, πώς θέλετε πιστεύσει εις τους ιδικούς μου λόγους;»—Ιωάν. 5:46, 47.

34. Σε μια άλλη περίπτωσι, πώς είχαν κατηγορηθή για παράβασι του σαββάτου οι μαθηταί του Ιησού;

³⁴ Ύστερ’ από το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ, επιστρέφοντας στην περιοχή της Γαλιλαίας οι μαθηταί του Ιησού μάζεψαν και έφαγαν λίγα στάχυα ενώ περνούσαν μέσα από τα σπαρτά. Και πάλι οι Φαρισαίοι τους κατηγόρησαν για παραβάτες του σαββάτου. Απαντώντας, ο Ιησούς είπε ότι το σάββατο έγινε για τον άνθρωπο, και όχι ο άνθρωπος για το σάββατο, και επί πλέον, «ο Υιός του ανθρώπου Κύριος είναι και του σαββάτου.»—Μάρκ. 2:23-28.

35. Κι ένα άλλο σάββατο, πώς ο Ιησούς εξήγησε περαιτέρω στους εναντιουμένους του ότι ήταν ορθό να κάνη θαύματα το σάββατο, και με ποια αποτελέσματα;

³⁵ Με την ευκαιρία ενός άλλου σαββάτου, ο Ιησούς ήταν σε μια συναγωγή και οι Φαρισαίοι παρακολουθούσαν αν θα ‘παρέβαινε’ το σάββατο με το να θεραπεύση το ξερό χέρι ενός ανθρώπου. Για να βρουν μια κατηγορία εναντίον του, ρώτησαν: «Συγχωρείται τάχα να θεραπεύει τις εν τω σαββάτω;» Απαντώντας, ο Ιησούς ρώτησε: «Τις άνθρωπος από σας θέλει είσθαι όστις έχων πρόβατον εν, εάν τούτο πέση εν τω σαββάτω εις λάκκον, δεν θέλει πιάσει και σηκώσει αυτό;» Μ’ αυτά τα λόγια είπε στον άνθρωπο να εκτείνη το ξερό χέρι του, και αυτό αποκαταστάθηκε αμέσως υγιές όπως το άλλο. Και πάλι, «δόξασαν εκείνοι οι Φαρισαϊκοί θρησκευτικοί ηγέτες τον Θεό, γι’ αυτή τη θεία εκδήλωσι τις ιδιότητος του Ιησού ως Μεσσίου; Όχι· αντιθέτως, κατελήφθησαν από μανία και «εξελθόντες συνεβουλεύθησαν κατ’ αυτού, δια να απολέσωσιν αυτόν.» Έτσι και πάλι βλέπομε ότι αυτός ο «Κύριος και του σαββάτου» δεν φοβήθηκε εκείνους τους πονηρούς ανθρώπους. Συνέχισε να αγαθοποιή και να εργάζεται επτά μέρες την εβδομάδα στο έργο που του είχε αναθέσει να κάνη ο Ιεχωβά.—Ματθ. 12:9-14· Λουκ. 6:5-11.

Ο Άριστος Διδάσκαλος Προχωρούσε Χωρίς Ανάπαυλα

36. Γιατί η κατάστασις ήταν τώρα πολύ πιο επείγουσα από τον καιρό που ο Ιησούς άρχισε τη διακονία του;

³⁶ Μόλις τρεις μήνες ύστερ από το Πάσχα του έτους 31 μ.Χ. ο Ιησούς είχε φθάσει στο μέσον του σκοπού του έργου της μαθητεύσεως. Παρέμεναν μόνο ένας χρόνος και εννέα μήνες ακόμη για να συμπληρώση τον διορισμό και να επιληφθή της αιωνίου ζωής. Δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Πολύ έργο υπήρχε ακόμη να γίνη.

37. Ποια περίφημη ομιλία έδωσε ο Ιησούς κοντά στην Καπερναούμ, με ποια ιδιαίτερα οφέλη για μας αν τη διαβάζωμε;

³⁷ Περίπου εκείνο τον καιρό ο Ιησούς έδωσε την περίφημη ομιλία του που κοινώς ονομάζεται η επί του Όρους Ομιλία. Δεν είναι με βεβαιότητα γνωστό που ήταν ακριβώς εκείνο το όρος, αλλ’ ήταν κοντά στην Καπερναούμ στα παράλια της Θαλάσσης της Γαλιλαίας. Εκείνο που πραγματικά ενδιαφέρει είναι αυτό που είπε ο Ιησούς σ’ εκείνη την περίπτωσι. Θα βρήτε αυτή την ομιλία να αναγράφεται στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιον, από το κεφάλαιο 5 εδάφιο 3 έως το κεφάλαιο 7 εδάφιο 27. Σ’ εκείνη την ομιλία ο Ιησούς ασφαλώς είπε στους ακροατάς του πολλά πράγματα για τα οποία έπρεπε να σκεφθούν, περισσότερα, πράγματι, απ’ όσα είναι δυνατόν να επαναληφθούν με λίγα λόγια. Θα έκανε σε όλους μας καλό να καθήσωμε και να διαβάσωμε αυτή την ομιλία και να κάνωμε σκέψεις επάνω σ’ αυτά που είπε. Ο Ιησούς έλεγε εκεί τις σκέψεις του Θεού κάτω από έμπνευσι όπως τον κατηύθυνε ο Πατήρ του από τον ουρανό. Αν λοιπόν επιθυμούμε να γνωρίσωμε τις σκέψεις του Θεού, θα κάμωμε καλά να διαθέσωμε τον χρόνο που απαιτείται για να διαβάσωμε και να κάμωμε στοχασμούς επάνω σ’ αυτά που λέγονται εκεί.

38. Τι είναι εκείνο που έκαμε τις μεθόδους διδασκαλίας του Ιησού τόσο αποτελεσματικές;

³⁸ Τι σκέφθηκε το ακροατήριο του Ιησού γι’ αυτή την υπαίθρια ομιλία; «Εξεπλήττοντο οι όχλοι δια την διδαχήν αυτού. Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς.» Απέδειξε βεβαίως ότι ήταν ο Άριστος Διδάσκαλος, χωρίς όμοιό του στη γη. Μερικά από τα πράγματα που έκαναν τις μεθόδους διδασκαλίας του Ιησού τόσο αποτελεσματικές ήταν η απλότης, η συντομία, η σαφήνεια, η τετράγωνη λογική, οι ζωηρές παραβολές και οι διεισδυτικές ερωτήσεις που έκαναν τους ακροατάς του να ερευνούν τις καρδιές των και να παίρνουν απόφασι, είτε υπέρ είτε κατά της αληθείας.—Ματθ. 7:28, 29.

39. Εκτός από τις καταπληκτικές διδασκαλίες του, τι άλλο συνέχισε ο Ιησούς να κάνη για να πείθη τους ανθρώπους ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας;

³⁹ Εκτός από τη χρήσι αποτελεσματικών μεθόδων διδασκαλίας, αυτός ο Μεγάλος Διδάσκαλος συνέχισε να κάνη στο τελευταίο ήμισυ της διακονίας του πολλά θαύματα καθώς μετεκινείτο από τόπο σε τόπο. Στην Καπερναούμ θεράπευσε τον παράλυτο υπηρέτη ενός μη Ισραηλίτου αξιωματικού του στρατού, επειδή, όπως είπε ο Ιησούς: «Ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοιαύτην πίστιν.» Καθώς το φέρετρο με το σώμα του μοναδικού γυιου μιας χήρας περνούσε από κοντά του πηγαίνοντας στο νεκροταφείο της Ναΐν, ο Ιησούς το ήγγισε και με τη διαταγή του ο νέος επανήλθε στη ζωή. Τι μαρτυρία ήταν αυτή για την ιδιότητα του Ιησού ως Μεσσία!—Ματθ. 8:5-13· Λουκ. 7:11-17.

40. Πώς επρόκειτο να γνωρίση ο φυλακισμένος Ιωάννης ο Βαπτιστής ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ο Μεσσίας ;

⁴⁰ Οι ειδήσεις γι’ αυτά τα θαυμαστά πράγματα έφθασαν ως τον φυλακισμένο Ιωάννη τον Βαπτιστή, κι’ έτσι έστειλε αγγελιαφόρους για να ρωτήσουν τον Ιησού, «Συ είσαι ο Ερχόμενος . . . ;» Απαντώντας, ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς ν’ αναφέρουν αυτά που έβλεπαν με τα μάτια τους—τον τυφλό που ανέβλεψε, τον χωλό που εβάδιζε, τους λεπρούς που είχαν καθαρισθή, τον κωφό που άκουε και πάλι, τον νεκρό που αναστήθηκε και τους πτωχούς στους οποίους αναγγέλλονταν τα αγαθά νέα. Αυτό ασφαλώς θα έπειθε τον Ιωάννη ότι «ο ερχόμενος» είχε πράγματι έλθει.—Λουκ. 7:18-23.

41, 42. (α) Τι συνέβη σε μια περίπτωση που ο Ιησούς έτρωγε στο σπίτι ενός Φαρισαίου; (β) Πώς ο Άριστος Διδάσκαλος έδειξε με διακριτικότητα ότι οι αυτοδικαιούμενοι πολύ λίγη συγχώρησι θα λάβουν για τ’ αμαρτήματά τους;

⁴¹ Αλλά, ακόμη και την ώρα που έτρωγε ο Ιησούς ήταν πάντοτε άγρυπνος και έτοιμος να διδάσκη στους ανθρώπους την αλήθεια. Πάρτε, ως παράδειγμα, τον καιρό που καθόταν σ’ ένα γεύμα στο σπίτι ενός Φαρισαίου και μια πασίγνωστη αμαρτωλή ήλθε κλαίοντας, με την ελπίδα ότι ο Ιησούς θα συγχωρούσε τις αμαρτίες της. Έπλυνε τα πόδια του Ιησού με τα δάκρυά της, και τα σκούπισε με τα μαλλιά της, τα φιλούσε στοργικά και τα άλειφε με ακριβό μύρο. Παρατηρώντας αυτό ο Φαρισαίος υπετίμησε τον Ιησού στην καρδιά του, και ακόμη περιφρόνησε ολόκληρη τη σκηνή. Αλλά παρατηρήστε πώς ο Άριστος Διδάσκαλος, χρησιμοποιώντας μια παραβολή έδωσε σ’ αυτόν τον αυτοδικαιούμενο Φαρισαίο ένα μάθημα που θ’ αργούσε να το λησμονήση. Δύο άνδρες ήσαν οφειλέται σε κάποιον δανειστή, που ώφειλε ο ένας πεντακόσια δηνάρια και ο άλλος πέντε. Οι οφειλέται δεν μπορούσαν να πληρώσουν, και ο δανειστής εχάρισε και τα δύο χρέη. Φυσικά, ο χρεώστης ο οποίος χρωστούσε τα περισσότερα είχε λόγους ν’ αγαπά τον δανειστή περισσότερο. Ο Ιησούς εφήρμοσε τώρα αυτή την παραβολή στην περίπτωσι εκείνη, λέγοντας:

⁴² «Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ δια τους πόδας μου δεν έδωκας· αύτη δε με τα δάκρυα έβρεξε τους πόδας μου, και με τας τρίχας της κεφαλής αυτής εσπόγγισε. Φίλημα δεν μοι έδωκας· αύτη δε, αφ’ ης εισήλθεν, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας μου. Με έλαιον την κεφαλήν μου δεν ήλειψας· αύτη δε με μύρον ήλειψε τους πόδας μου. Δια τούτο, σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί· διότι ηγάπησε πολύ· εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά.»—Λουκ. 7:36-50.

43. Τι συνέβη όταν ο Ιησούς επισκέφθηκε πάλι όλες τις κοινότητες της Γαλιλαίας για δεύτερη φορά;

⁴³ Λίγο ύστερ’ απ’ αυτά τα γεγονότα ο Ιησούς άρχισε να επισκέπτεται όλες τις πόλεις και τα χωριά της Γαλιλαίας για δεύτερη φορά, παίρνοντας μαζί του τους δώδεκα αποστόλους του μαζί με πολλές αφοσιωμένες γυναίκες ως μαθήτριες. Σ’ αυτή την περιοδεία του έβγαλε περισσότερα δαιμόνια, συνήντησε περισσότερη εναντίωσι από τους Φαρισαίους, είπε περισσότερες παραβολές, άνοιξε περισσότερα μάτια τυφλών, ήγειρε περισσότερους νεκρούς και παρηγόρησε περισσότερους καταπιεζομένους ανθρώπους με το ευαγγέλιο της ενδόξου βασιλείας του.—Ματθ. 12:22-45· 13:1-52· Λουκ. 8:1-3.

44. Ποια ήταν η ανταπόκρισις στο κήρυγμα του ευαγγελίου σχετικά με τη βασιλεία του Θεού στη χώρα των Γεργεσηνών;

⁴⁴ Αυτή η περιφερειακή περιοδεία έφερε τον Ιησού στην απέναντι πλευρά της Θαλάσσης της Γαλιλαίας στη χώρα των Γεργεσηνών. Πώς δέχθηκε αυτή η νέα περιοχή τον Μεγάλο Διδάσκαλο; Όταν έβγαλε μια «λεγεώνα» δαιμόνων από δυο ανθρώπους, και οι δαίμονες έκαμαν μια αγέλη χοίρων να ορμήση και να πέση από τον κρημνό, οι κάτοικοι της πόλεως συνέστησαν στον Ιησού να φύγη από την περιοχή τους. Μήπως ο Ιησούς πρόβαλε αντίστασι και αρνήθηκε να φύγη; Όχι δεν υπήρχε πολύς χρόνος γι’ αυτό. Είχε δώσει μαρτυρία. Τουλάχιστον ένας από τους δαιμονιζομένους επίστευσε στον Ιησού, και αμείφθηκε με μια αποστολή από τον Ιησού να πάη και να διαδώση τα αγαθά νέα μεταξύ των συγγενών καθώς και στις ενωμένες δέκα πόλεις που ήσαν τότε γνωστές ως Δεκάπολις. Έτσι δεν ήταν ανάγκη να παραμείνη ο Ιησούς. Υπήρχαν άνθρωποι περισσότερο άξιοι οι οποίοι ανυπόμονα περίμεναν να περάση και πάλι από τη Γαλιλαία για να μπορέσουν να έχουν την ευλογία της παρουσίας του, άνθρωποι όπως ο Ιάειρος με μια κόρη που πέθαινε καθώς και η ανώνυμη γυναίκα, που την δωδεκαετή ρύσι αίματος κανένας γιατρός δεν μπόρεσε να θεραπεύση. Ναι, ο καιρός ήταν, πράγματι, πολύ σύντομος για να διατεθή σ’ αυτούς τους εναντιουμένους που δεν είχαν εκτίμησι.—Ματθ. 8:28-34· Μάρκ. 5:1-43.

45. Πώς οι άνθρωποι της Ναζαρέτ ανταποκρίθηκαν όταν ο Ιησούς επανήλθε για να κηρύξη στη συναγωγή τους, και τι τους υπενθύμισε;

⁴⁵ Αν ο Ιησούς επεσκέπτετο πάλι τη γενέτειρά του Ναζαρέτ, θα διεπίστωνε κάποια αλλαγή στις καρδιές των; Θ’ ανεγνώρισαν την προηγούμενη πλάνη των ώστε να υποδεχθούν χαρούμενα τον πιο διακεκριμένο πολίτη τους; Αλλ’ όταν επέστρεψε και δίδαξε στη συναγωγή τους εξεπλήττοντο από τη σοφία του, κι’ εν τούτοις προσέκοψαν στο ότι ήταν απλώς εκείνο που αυτοί νόμιζαν ότι είναι, δηλαδή «ο υιός του τέκτονος.» Στην παρατήρησί του, «δεν είναι προφήτης άνευ τιμής, ειμή εν τη πατρίδι αυτού και εν τη οικία αυτού,» ο Ιησούς είχε προφανώς υπ’ όψιν τον προφήτη Ιερεμία και πως οι συμπατριώται του τον είχαν απορρίψει.—Ματθ. 13:54-58· Ιερεμ. 1:1· 11:21.

Ανταπόκρισις στην Ανάγκη για μια Μεγαλύτερη Μαρτυρία

46, 47. (α) Ύστερ’ από δυο χρόνια εντατικής μαρτυρίας, ελάττωσε μήπως ο Ιησούς τη διακονική του δραστηριότητα; (β) Ποια ήταν η εκτίμησίς του για την πνευματική κατάσταση των ανθρώπων ύστερ’ από την επίσκεψι της περιοχής των για τρίτη φορά, και τι είπε ότι έπρεπε να γίνη γι’ αυτό;

⁴⁶ Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνη ότι ύστερ’ από δύο περίπου χρόνια εντατικού κηρύγματος, ύστερ’ από επανειλημμένη επίσκεψι πολλών περιοχών, ύστερ’ από την εκτέλεσι πλήθους θαυμάτων στα οποία παρέστησαν μάρτυρες χιλιάδες άνθρωποι, ύστερ’ απ’ όλα αυτά ο Ιησούς θα μπορούσε να σκεφθή τώρα να ελαττώση την προσπάθειά του. Αλλ’ αντιθέτως, τον βλέπομε να κάνη ενέργειες για την επιτάχυνσι και επέκτασι του έργου κηρύγματος.

⁴⁷ Εν πρώτοις, ο Ιησούς ξεκίνησε για μια άλλη ακόμη, μια τρίτη περιοδεία στη Γαλιλαία, επισκεπτόμενος «τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών, και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν.» Αυτά που είδε σ’ αυτή την περιφερειακή περιοδεία τον έπεισαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι ήταν ανάγκη ν’ αυξήση και να εντείνη το έργο του κηρύγματος. Οπουδήποτε πήγαινε βλέποντας τα πλήθη «ευσπλαγχνίσθη δι αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι,» είπε. Τι μπορούσε να γίνη γι’ αυτό; «Παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού,» ήταν η συμβουλή του Ιησού.—Ματθ. 9:35-38.

48. Ποιες οδηγίες έδωσε ο Ιησούς στους δώδεκα πριν τους στείλη για έργο κηρύγματος;

⁴⁸ Σε αρμονία με τη θερμή προσευχή του αυτός ο άνθρωπος ο γεμάτος ζήλο και δράσι έκαμε ενέργειες για να στείλη περισσότερους κήρυκας του ευαγγελίου στον αγρό. Εκάλεσε τους δώδεκα αποστόλους του και τους έστειλε ανά δυο, σχηματίζοντας έξη ομάδες κηρύκων της βασιλείας οι οποίοι πήγαν στην εδαφική περιοχή έξη διαφορετικών διευθύνσεων. Στέλλοντας έξω αυτούς τους ολοχρονίους διακόνους τους έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες όσον αφορά το πού επρόκειτο να πάνε, σε ποιους επρόκειτο να κηρύξουν και ποιους έπρεπε ν’ αποφεύγουν. Ελέχθη επίσης σ’ αυτούς να λέγουν και να κάνουν ακριβώς ό,τι είχαν παρατηρήσει να λέγη και να κάνη ο Ιησούς. «Υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» Με τη δύναμι του αγίου πνεύματος θα ήσαν ικανοί να ‘θεραπεύουν ασθενούντας, να καθαρίζουν λεπρούς, να εγείρουν νεκρούς, να εκβάλλουν δαιμόνια.’ Δεν έπρεπε να εισπράττουν χρήματα γι’ αυτές τις θεραπείες των θεοσεβών ανθρώπων. «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε,» έπρεπε να είναι ο κανών που θ’ ακολουθούσαν.—Ματθ. 10:1-42· Μάρκ. 6:7-13.

49. Γιατί ο Ιησούς και οι απόστολοι είχαν αποφασίσει ν’ αποσυρθούν σ’ ένα μοναχικό τόπο, αλλά ποιες εξελίξεις ακολούθησαν;

⁴⁹ Όταν οι δώδεκα επέστρεψαν για ν’ αφηγηθούν τις θαυμαστές πείρες που είχαν απολαύσει, ο Ιησούς συνέστησε ν’ αποσυρθούν σε κάποιο μοναχικό τόπο έξω από την πόλι για ν’ αναπαυθούν, διότι εκεί που βρίσκονταν «ήσαν πολλοί οι ερχόμενοι και οι υπάγοντες, και ουδέ να φάγωσιν ευκαίρουν.» Αλλ’ οι άνθρωποι αντελήφθησαν που πήγαιναν και πήγαν εκεί, μάλιστα πριν από τον Ιησού και τους μαθητάς του. Ώστε τι επρόκειτο να κάμη αυτό το τέλειο παράδειγμα ανιδιοτελείας, και γενναιοδωρίας, αυτός ο Μεγάλος Διδάσκαλος; Όταν τους είδε «εσπλαγχνίσθη δι αυτούς, επειδή ήσαν ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα· και ήρχισε να διδάσκη αυτούς πολλά.» Η ώρα πέρασε. Ήταν αργά. Όλοι ήσαν πεινασμένοι. Έτσι αυτός ο άνθρωπος του Θεού που έκανε θαύματα έθρεψε πέντε χιλιάδες άνδρες μόνο με πέντε άρτους και δύο ψάρια, και ωστόσο, είχαν δώδεκα κοφίνια με υπολείμματα!—Μάρκ. 6:30-44.

50. Σε μια σύντομη χρονική περίοδο σε ποια διεσκορπισμένα μέρη αναφέρεται ότι βρέθηκε ο Ιησούς;

⁵⁰ Αυτό το γεγονός συνέβη γύρω στην εποχή του Πάσχα του έτους 32, που εσήμαινε ότι είχε απομείνει μόνο ένας χρόνος στη διάρκεια του οποίου ο Ιησούς έπρεπε να τελειώση το έργο του και ν’ αποδειχθή άξιος της πραγματικής ζωής που επεφυλάσσετο σ’ αυτόν ως αμοιβή για την πιστότητά του. Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι τώρα βρίσκομε τον Ιησού να κηρύττη και σε πολύ διασκορπισμένα μέρη και όλο αυτό σε μια σύντομη χρονική περίοδο, καθώς προσπαθούσε να δώση μεγαλύτερη μαρτυρία σε μια πιο μεγάλη περιοχή και σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Τον συναντούμε πρώτα στα γειτονικά μέρη της Καπερναούμ στην βορεία ακτή της Θαλάσσης της Γαλιλαίας. Κατόπιν, αναφέρεται να εκτελή θαύματα στην ακτή της Μεσογείου και στις πόλεις της Τύρου και Σιδώνος. Λίγο αργότερα βρίσκεται μακρυά από εκεί, ανατολικά της Θαλάσσης της Γαλιλαίας και του άνω Ιορδάνου, κηρύττοντας στις δέκα πόλεις που ονομάζοντο Δεκάπολις και κάνοντας πολλά θαύματα σ’ εκείνη την περιοχή.—Μάρκ. 7:24-37.

51. Ποιες ταλαιπωρίες και δυσκολίες δοκίμασε χωρίς αμφιβολία ο Ιησούς, αλλά γιατί προφανώς, δεν αναφέρεται τίποτε σχετικά μ’ αυτά τα ζητήματα;

⁵¹ Σκεφθήτε το, ο Ιησούς ασφαλώς περπάτησε πολύ για να επισκεφθή αυτά τα διασκορπισμένα μέρη. Κι’ εν τούτοις, ποτέ δεν παραπονέθηκε για την σωματική έντασι ή για τις ταλαιπωρίες που του δημιουργούσαν η ζέστη ή η βροχή, η σκόνη ή η λάσπη, όπως θα μπορούσε να του συμβαίνη. Πράγματι, αυτά εθεωρούντο τόσο ασήμαντα ώστε δεν ανεφέρθησαν ποτέ. Το μεγάλο, το σπουδαίο ζήτημα, το σωτήριο έργο του κηρύγματος που έκανε ο Ιησούς, αυτό είναι εκείνο που οι θεόπνευστοι Βιβλικοί συγγραφείς ετόνισαν στις αφηγήσεις των.

52. Ποιοι ήσαν οι μεγαλύτεροι εναντιούμενοι του Ιησού, και τι αποδεικνύει ότι ποτέ δεν θα μετανοούσαν και δεν θα δέχονταν τον Μεσσία;

⁵² Αυτό δεν σημαίνει ότι η Γραφή σιωπά τελείως σχετικά με όσα υπέφερε ο Ιησούς στη διακονία του. Μας λέγει πολλά για τον διωγμό και την εναντίωσι που είχαν συσσωρευθή επάνω του, ιδιαίτερα από τους θρησκευτικούς ηγέτας. Από την αρχή ως το τέλος της επιγείου διακονίας του έπρεπε ν’ αντιμετωπίζη τις πάντοτε παρούσες προκλήσεις των. Τώρα είχαν περάσει δύο και πλέον χρόνια, στη διάρκεια των οποίων είχε δώσει στους ανθρώπους θαυμαστές αποδείξεις τη μια μετά την άλλη για να επιβεβαιώση ότι αυτός πράγματι ήταν ο Υιός του Θεού. Και τώρα αφού είχε θρέψει πολλές χιλιάδες ανθρώπων (τέσσερις χιλιάδες άνδρες εκτός από γυναίκες και παιδιά) μόνο με επτά άρτους και λίγα ψάρια—ένα γεγονός που έπρεπε να πείση και τον πιο σκεπτικιστή άπιστο—ιδού έρχονται οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι ζητώντας σημείον από τον ουρανό ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσαίας. Ποια ήταν η απάντησις του Ιησού; Απλώς επανέλαβε εκείνο που είχε ήδη πει σ’ αυτούς σε μια προηγούμενη περίπτωσι, δηλαδή, «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά.» Και όπως απέδειξαν αργότερα τα γεγονότα, όταν αυτό το «σημείον του Ιωνά» έλαβε χώραν όταν ο Ιησούς ήταν στην καρδιά της γης τρεις μέρες, όπως ο Ιωνάς είχε μείνει στην κοιλιά του κήτους, πάλι αυτοί οι πονηροί και μοιχοί αρνήθηκαν να πιστεύσουν!—Ματθ. 15:32–16:4· 12:38-40.

53. Κοντά στο τέλος της διετούς διακονίας του Ιησού στη Γαλιλαία, ποιο σπουδαίο γεγονός έλαβε χώρα, και πού;

⁵³ Προτού τερματίση τη μεγάλη διακονία του στη Γαλιλαία η οποία απησχόλησε το μεγαλύτερο μέρος δύο ετών, ο Ιησούς παρέλαβε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη σ’ ένα υψηλό όρος. Εκεί, πιθανώς στο όρος Αερμών, που είχε ύψος 9.000 πόδια (περίπου 2.750 μέτρα), παρέστησαν μάρτυρες της σκηνής της μεταμορφώσεως.—Ματθ. 17:1-13.

Ο Ιησούς Στρέφει Όλη την Προσοχή του στο Νότο

54. Πού είχε συγκεντρωθή η δράσις του Ιησού στη διάρκεια των τελευταίων έξη μηνών;

⁵⁴ Το φθινόπωρο του έτους 32, στην εορτή της σκηνοπηγίας, ο Ιησούς μετέθεσε το κέντρον της δραστηριότητός του προς νότον, μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ και στις περιοχές της Ιουδαίας και της Περαίας. Εκεί συγκέντρωσε το κήρυγμά του στη διάρκεια των τελευταίων έξη μηνών της επιγείου διακονίας του. Εδώ, καθώς και αλλού, ο Ιησούς δίδασκε στους ανθρώπους σοφά παραγγέλματα και δίκαιες αρχές, πολλές φορές με τη χρήσι καταλλήλων παραβολών. Μερικές από τις πιο σπουδαίες δηλώσεις και προφητείες είχαν λεχθή στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας προς νότον.

55. Πού συναντούμε τον Ιησού να κηρύττη, παρ’ όλη την εναντίωσι, και τι έχει να πη στους πιστούς και στους απίστους;

⁵⁵ Καθώς το τέλος πλησίαζε, και ο εχθρός γινόταν πιο μανιώδης, ο Ιησούς έπρεπε να είναι ακόμη πιο προσεκτικός ώστε να μη τον θανατώσουν πριν από τον καιρό που είχε προσδιορίσει ο Θεός. (Ιωάν. 7:1-19, 25) Αλλά μήπως βλέπομε αυτόν τον δραστήριο κήρυκα να κρύβεται στα βουνά ή να συμβιβάζη το άγγελμά του ώστε αυτό να μη θίγη τη θρησκευτική ευαισθησία του κλήρου; Καθόλου. Με παρρησία εισήλθε στο ναό και άρχισε να διδάσκη τους ανθρώπους, κατά τη συνήθειά του. Σ’ εκείνους που πίστεψαν σ’ αυτόν είπε, «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» Αλλά στους εναντιουμένους είπε, «Σεις είσθε εκ πατρός του Διαβόλου και τας επιθυμίας του Πατρός σας θέλετε να πράττετε.»—Ιωάν. 8:31, 32, 44.

56. Τι είχε γίνει για να επιταχυνθή ο διαχωρισμός των ανθρώπων στη διάρκεια του συντόμου εναπομένοντος χρόνου της διακονίας του Ιησού;

⁵⁶ Ο Ιησούς αντελήφθη ότι και σ’ αυτόν τον τομέα επίσης ‘ο θερισμός ήταν, πράγματι, πολύς, αλλά οι εργάται ολίγοι.’ Έτσι αν, στον περιωρισμένο χρόνο που διέθετε, έπρεπε να δοθή μια αποτελεσματική μαρτυρία σ’ αυτό τον τομέα, όπως είχε κάμει στη διάρκεια των δύο ετών προς βορράν, τότε κάποιο έργο εκχερσώσεως, όπως θα λέγαμε, έπρεπε να γίνη. Επομένως, «διώρισεν ο Κύριος και άλλους εβδομήκοντα, και απέστειλεν αυτούς ανά δύο έμπροσθεν αυτού, εις πάσαν πόλιν και τόπον όπου έμελλεν αυτός να υπάγη.» Αυτό εσήμαινε ότι, αντί των έξη ζευγών που είχε χρησιμοποιήσει στη Γαλιλαία το προηγούμενο έτος, τώρα υπήρχαν τριάντα πέντε ζεύγη μαρτύρων που έκραζαν στη χώρα, «Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» Αυτό ασφαλώς προετοίμαζε τους ανθρώπους στο να μπορούν ν’ αποφασίσουν γρήγορα αν ήσαν υπέρ ή κατά του Μεσσία όταν θα επεσκέπτετο την πόλιν τους.—Λουκ. 10:1-16.

57. Όταν επέστρεψαν οι εβδομήντα ευαγγελισταί, χαρούμενοι για το γεγονός ότι και τα δαιμόνια υπήκουαν στη φωνή τους, τι είπε ο Ιησούς, και τι εσήμαινε;

⁵⁷ Όταν οι εβδομήκοντα επέστρεψαν, ανέφεραν με χαρά στον Ιησού, «και τα δαιμόνια υποτάσσονται εις ημάς εν τω ονόματί σου.» Εν τούτοις, τους είπε: «Μη χαίρετε ότι τα πνεύματα υποτάσσονται εις εσάς· αλλά χαίρετε μάλλον ότι τα ονόματά σας εγράφησαν εν τοις ουρανοίς.» Πράγματι, η δύναμις πάνω στους δαίμονας εξεδήλωνε τη δύναμι του Ιεχωβά επάνω σ’ αυτούς, αλλά το να εγγραφή το όνομα κάποιου στον ουρανό εξηρτάτο από την πιστότητά του. Ώστε έπρεπε ν’ αγωνίζεται κανείς για να είναι πιστός, είτε εκβάλλοντας δαιμόνια είτε κάνοντας κάτι λιγώτερο θεαματικό.—Λουκ. 10:17-24.

58. Ποιες είναι μερικές από τις σπουδαίες αλήθειες που εδίδαξε ο Μεγάλος Διδάσκαλος στη διάρκεια της διακονίας του στο νότο;

⁵⁸ Σκεφθήτε μερικές από τις μεγάλες αλήθειες που αυτός ο ακούραστος διδάσκαλος εδίδασκε στους ανθρώπους καθώς ταξίδευε για τη διακονία του συναντώντας περιστάσεις διαφορετικές τη μια από την άλλη. Κάθε μέρα φαίνεται να έφερνε νέες αλήθειες από την αποθήκη σοφίας και γνώσεως του Πατρός του. Η ιστορία του σχετικά με τους γείτονας Σαμαρείτας ήταν ένα μάθημα πραγματικής αγάπης και ελέους για τον πλησίον. Τη Μάρθα την επέπληξε γιατί ήταν υπερβολικά ανήσυχη για υλικά πράγματα· τη Μαρία την επήνεσε για τη στάσι της. Δαιμόνια εξεβάλλοντο με τον «δάκτυλον» του Θεού και όχι με τον Σατανά «τον άρχοντα των δαιμονίων.» (Λουκ. 10:24-42· 11:14-22) Ποτέ μη ανησυχείτε για το τι θα φάτε ή θα φορέσετε, αλλά, μάλλον, ζητείτε συνεχώς τη βασιλεία του Θεού και όλα τα αναγκαία θα προμηθευθούν. Το «μικρόν ποίμνιον» δεν πρέπει να φοβάται, διότι ο Πατέρας των θα τους κάμη μετόχους στην βασιλεία. Ο «πιστός οικονόμος» είναι εκείνος τον οποίον ο Κύριος διορίζει επάνω σ’ όλα τα υπάρχοντά του.—Λουκ. 12:22-32, 41-44.

59. Πώς απήντησε ο Ιησούς στους εναντιουμένους όταν τον κατέκριναν και πάλι για θεραπεία ασθενούς το σάββατο;

⁵⁹ Όταν τον κατέκριναν διότι είχε θεραπεύσει το σάββατο μια γυναίκα η οποία δεκαοκτώ χρόνια ήταν κυρτωμένη, ο Ιησούς είπε: «Υποκριταί, δεν λύει έκαστος υμών εν τω σαββάτω τον βουν αυτού ή τον όνον από της φάτνης και φέρων ποτίζει; Αύτη δε, ούσα θυγάτηρ του Αβραάμ, την οποίαν ο Σατανάς έδεσε ιδού δεκαοκτώ έτη, δεν έπρεπε να λυθή από του δεσμού τούτου τη ημέρα του σαββάτου;» Και πάλι, ένα σάββατο είχε θεραπεύσει κάποιον ο οποίος έπασχε από υδρωπικία, λέγοντας: «Τίνος υμών ο όνος ή ο βους θέλει πέσει εις φρέαρ, και δεν θέλει ευθύς ανασύρει αυτόν εν τη ημέρα του σαββάτου;»—Λουκ. 13:10-17· 14:1-6.

60. Περιγράψτε μερικές από τις ενδιαφέρουσες παραβολές που χρησιμοποίησε ο Μεγάλος Διδάσκαλος.

⁶⁰ Και τι ενδιαφέρουσες και πρακτικές παραβολές χρησιμοποιούσε αυτός ο Μεγάλος Διδάσκαλος! Γι’ αυτό συχνά έλεγε μια κατάλληλη παραβολή για να κλείση τα στόματα των επικριτών που ήσαν στο ακροατήριό του. Προσέξτε μερικές απ’ αυτές εν συντομία. Υπήρχε κάποιος πλούσιος, αλλ’ όχι πλούσιος ενώπιον του Θεού, ο οποίος σκέφθηκε να γκρεμίση τις αποθήκες του και να οικοδομήση μεγαλύτερες, αλλά πέθανε στη διάρκεια της νύχτας. (Λουκ. 12:13-21) Η βασιλεία του Θεού είναι ομοία μ’ ένα μικροσκοπικό κόκκο σινάπεως ο οποίος αυξάνει και γίνεται ένα μεγάλο δένδρο, ή, πάλι, μοιάζει με λίγη μαγιά μέσα στο αλεύρι. (Λουκ. 13:18-21) Οι καλεσμένοι σ’ ένα γεύμα πρέπει να παίρνουν τις κατώτερες θέσεις αν επιθυμούν να εξυψωθούν αργότερα. Ένας οικοδόμος ενός πύργου πρώτα υπολογίζει τη δαπάνη· ένας βασιλιάς ο οποίος δεν μπορεί να κερδίση την μάχη σπεύδει να ζητήση ειρήνη. Ο ποιμήν χαίρεται περισσότερο όταν βρη ένα χαμένο πρόβατο παρά για τα ενενήντα εννέα του που βρίσκονται σε ασφάλεια· μια γυναίκα χαίρεται περισσότερο όταν βρη ένα χαμένο νόμισμα παρά για τα εννέα που δεν έχει χάσει. (Λουκ. 14:7-11, 28-33· 15:4-10) Κατόπιν υπάρχει η περίφημη παραβολή του ασώτου υιού και η εξίσου περίφημη σχετικά με τον πλούσιο και τον Λάζαρο. (Λουκ. 15:11-32· 16:19-31) Μια οχληρή χήρα έκαμε ένα δικαστή να ικανοποιήση το αίτημά της απλώς διότι εξακολουθούσε να τον ενοχλή για δικαιοσύνη. Δυο άνθρωποι προσηύχοντο στο ναό· οι προσευχές του αμαρτωλού τελώνη εισακούσθηκαν, αλλ’ όχι και οι προσευχές του αυτοδικαιουμένου Φαρισαίου. (Λουκ. 18:1-14) Αυτές είναι μόνο λίγες από τις πολλές παραβολές που χρησιμοποίησε ο Άριστος εκπαιδευτής.

Οι Τελευταίες Ένδοξες Ημέρες της Διακονίας του Ιησού

61. Προτού τελειώση την επίγεια διακονία του, τι είπε ο Ιησούς ότι θα δοκίμαζε ακόμη;

⁶¹ Ο Ιησούς εγνώριζε τα παθήματα και τον θάνατο που θα δοκίμαζε σύντομα. Έτσι για τρίτη φορά προειδοποίησε τους αποστόλους του γι’ αυτά τα επερχόμενα γεγονότα, λέγοντας: «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και θέλουσιν εκτελεσθή πάντα τα γεγραμμένα δια των προφητών εις τον Υιόν του ανθρώπου. Διότι θέλει παραδοθή εις τα έθνη και θέλει εμπαιχθή και υβρισθή και εμπτυσθή· και μαστιγώσαντες θέλουσι θανατώσει αυτόν, και τη τρίτη ημέρα θέλει αναστηθή.» Ο Ιησούς δεν φοβόταν ν’ αντιμετωπίση αυτά τα πράγματα, αρκεί να μπορούσε ν’ αποδειχθή πιστός μέχρι θανάτου και να επιληφθή της αιωνίου ζωής στον ουρανό.—Λουκ. 18:31-33.

62, 63. (α) Γιατί υπήρχε κάποια αμφιβολία όσον αφορά το αν ο Ιησούς θα ήταν παρών το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ το έτος 33; (β) Αλλά πώς εξαλείφθηκε αυτή η αμφιβολία την Κυριακή, πέντε μέρες πριν από τις 14 του Νισάν;

⁶² Καθώς γίνονταν προετοιμασίες για το Πάσχα, οι συζητήσεις γύρω στην Ιερουσαλήμ περιεστρέφοντο στο αν ο Ιησούς θα εμφανιζόταν ή όχι. Αυτό ωφείλετο στο ότι «είχαν δώσει προσταγήν και οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι, εάν τις μάθη που είναι, να μηνύση, δια να πιάσωσιν αυτόν.»—Ιωάν. 11:55-57.

⁶³ Μέσα σε μια τέτοια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα έκαμε ο Ιησούς την εμφάνισί του, και τι εμφάνισις ήταν αυτή! Τώρα ήλθε καθήμενος επάνω σε πωλάριο μέσα στην πόλι με μια θριαμβευτική πομπή, που οι άνθρωποι έστρωσαν τα ιμάτιά τους καθώς και κλάδους φοινίκων μπροστά στο δρόμο του, και έκραζαν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος Βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά!» Το αποτέλεσμα ήταν ότι «εσείσθη πάσα η πόλις,» και όσον αφορά τους Φαρισαίους, αυτοί είπαν ο ένας στον άλλον, «βλέπετε ότι δεν ωφελείτε ουδέν; Ιδού, ο κόσμος οπίσω αυτού υπήγεν.» Έτσι, καθώς άρχισε να σκοτεινιάζη εκείνη την Κυριακή, ο Ιησούς απεσύρθη και πέρασε τη νύχτα έξω από την πόλι για λόγους ασφαλείας. Υπήρχαν πέντε ακόμη ημέρες εντατικού έργου που έπρεπε να κάμη.—Λουκ. 19:36-38· Ματθ. 21:1-11· Ιωάν. 12:12-19.

64. Τι έκαμε ο Ιησούς τη Δευτέρα αυτής της τελευταίας εβδομάδος, και γιατί;

⁶⁴ Την άλλη μέρα, τη Δευτέρα, ο Ιησούς καθάρισε το ναό με το να βγάλη έξω όλους τους εμπόρους και να αναποδογυρίση τα τραπέζια των αργυραμοιβών. Δεν επρόκειτο για ένα αναρχικό που παρώτρυνε σε οχλαγωγία ή σ’ επανάστασι. Αυτός ήταν ο δίκαιος Υιός του Θεού και ανέφερε εδάφιο για να υποστηρίξη την ενέργειά του, λέγοντας: «Είναι γεγραμμένον, ο οίκος μου, οίκος προσευχής θέλει ονομάζεσθαι· σεις δε εκάμετε αυτόν σπήλαιον ληστών.» Ενθυμούμεθα ότι τρία χρόνια πριν απ’ αυτό, ο Ιησούς είχε εκδηλώσει τον φλογερό ζήλο του για την καθαρή λατρεία του Ιεχωβά καθαρίζοντας με όμοιο τρόπο το ναό από τα άπληστα εμπορικά στοιχεία. Έτσι ποια ήταν η ανταπόκρισις σ’ αυτό τον δεύτερο καθαρισμό; «Οι δε αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρώτοι του λαού εζήτουν να απολέσωσιν αυτόν.» Έτσι απέδειξαν ότι ήσαν αδιόρθωτοι και ούτε επρόκειτο να διορθωθούν.—Ματθ. 21:12, 13· Λουκ. 19:45-48.

65, 66. (α) Ποια ήσαν μερικά πράγματα που είπε ο Ιησούς στο πλήθος στο ναό την Τρίτη; (β) Κατόπιν, εις επήκοον των αποστόλων του, ποια πρόσθετη πληροφορία απεκάλυψε ο Ιησούς υπό μορφήν προφητειών και παραβολών;

⁶⁵ Η Τρίτη ήταν μια ακόμη πολυάσχολη ημέρα γι’ αυτόν τον κατά τα φαινόμενα ακούραστο Ιησού. Τον βρίσκομε στο ναό να διδάσκη τους ανθρώπους μολονότι αμφισβητούσαν την εξουσία του οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι. Απευθυνόταν με άμεσο τρόπο σ’ αυτούς τους απίστους θρησκευτικούς ηγέτας όταν έλεγε τις παραβολές του για τους δύο υιούς, για τους πονηρούς γεωργούς και για το γαμήλιο γεύμα. (Ματθ. 21:23–22:14) Όταν απηύθυναν σ’ αυτόν παγιδευτικές ερωτήσεις σχετικά με την πληρωμή φόρων, για την ανάστασι και όσον αφορά το ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή του Νόμου, ο Ιησούς απεδείχθη ότι ήταν πλήρως ικανός ν’ απαντά στην κάθε μια ερώτησι και σε όλες με αναμφισβήτητα επιχειρήματα. Κατόπιν έκαμε μια δική του ερώτησι σχετικά με τη γενεαλογία του Μεσσία, μια ερώτησι η οποία πραγματικά τους επεστόμωνε: «Και ουδείς ηδύνατο ν’ αποκριθή προς αυτόν λόγον ουδ’ ετόλμησε τις απ’ εκείνης της ημέρας να ερωτήση πλέον αυτόν.» (Ματθ. 22:15-46) Σ’ αυτή την περίπτωσι ο Ιησούς απήγγειλε το πιο συγκλονιστικό κατηγορητήριό του εναντίον των υποκριτών γραμματέων και Φαρισαίων—ένα αριστούργημα κατηγορητηρίου.—Ματθ. 23:1-39.

⁶⁶ Καθώς ο Ιησούς έφευγε από την περιοχή του ναού έκαμε την εξής προφητική παρατήρησι: «Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.» Τότε αυτός και οι απόστολοί του πήγαν στο όρος των Ελαιών, όπου έδωσε σ’ αυτούς την μακράς επεκτάσεως προφητεία του σχετικά με το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, καθώς και τις παραβολές των δέκα παρθένων, των ταλάντων και του διαχωρισμού των προβάτων από τα ερίφια.—Ματθ. 24:1-25:46.

67. Η Τετάρτη μας θυμίζει ποια κακοήθη γεγονότα;

⁶⁷ Την Τετάρτη, ενώ ο Ιησούς είχε παραμείνει στη Βηθανία, ο εχθρός στην Ιερουσαλήμ κατέστρωσε μια εμπνευσμένη από τον Διάβολο συνωμοσία για να συλλάβη κρυφά τον Ιησού. «Συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού εις την αυλήν του αρχιερέως, του λεγομένου Καϊάφα και συνεβουλεύθησαν να συλλάβωσι τον Ιησούν με δόλον και να θανατώσωσιν.» Στην σκηνή εμφανίσθηκε ένα πολύ επίκαιρο και έτοιμο όργανο για το έγκλημα, και αυτό ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο οποίος ρώτησε: Τι θέλετε να μοι δώσητε, και εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν;» Συνεφωνήθη ένα ποσόν τριάντα αργυρίων.—Ματθ. 26:3-16.

68. Η Πέμπτη, ύστερ’ από τη δύσι του ηλίου, ποιο γεγονός εσημείωσε;

⁶⁸ Η Πέμπτη είχε διατεθή με τις προετοιμασίες της τελευταίας στιγμής για το ετήσιο Πάσχα. Εκείνο το βράδυ ύστερ’ από τη δύσι, ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοί του συνήχθησαν σ’ ένα μεγάλο ανώγειο στην Ιερουσαλήμ για να εορτάσουν εκείνο που απεδείχθη ότι ήταν το τελευταίο νόμιμο Πάσχα κάτω από τη διευθέτησι της διαθήκης του Νόμου. Τι σπουδαία ευκαιρία ήταν αυτή! Προτού ξαναδύση ο ήλιος ο Ιησούς θα είχε καταθέσει την επίγεια ζωή του για ν’ αποκτήση την πραγματική ζωή, την αιώνια ζωή και την αθανασία!—Μάρκ. 14:12-16.

69. Ύστερ’ από τον εορτασμό του τελευταίου Πάσχα, πια σειρά γεγονότων ακολούθησαν το ένα το άλλο στη διάρκεια των υπολειπομένων ωρών της ζωής του Ιησού;

⁶⁹ Εκεί ήσαν στην ησυχία ενός ανωγείου προωρισμένου για επισκέπτας, μόνον ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοί του. Αυτή θα ήταν μια μακρά νύχτα αϋπνίας γι’ αυτόν τον πιστό Υιό του Θεού. Στις επόμενες λίγες ώρες μερικά πολύ δραματικά γεγονότα μεγίστης σπουδαιότητος επρόκειτο να συμβούν με γοργό ρυθμό. Οι δεκατρείς τρώγουν το Πάσχα. Ο Ιησούς πλένει τα πόδια των αποστόλων του. Αποκαλύπτεται η ταυτότης του Ιούδα ως του προδότου· αυτός απομακρύνεται βιαστικά. Τότε εγκαθιδρύεται το Αναμνηστικό δείπνον και οι πιστοί ένδεκα προσκαλούνται να έχουν μέρος με τον Ιησού σε μια διαθήκη βασιλείας. Ο Ιησούς προσεύχεται. Κατόπιν οι ένδεκα και ο Ιησούς φεύγουν για τον Κήπο της Γεθσημανή. Ο Ιησούς εκεί κάνει μια θερμή προσευχή προτού προδοθή και συλληφθή. Η δίκη είναι μια φάρσα καθώς περιφέρουν τον Ιησού από τον Άννα στον Καϊάφα, στο Σάνχεδριν, στον Πιλάτο, στον Ηρώδη και πίσω πάλι στον Πιλάτο.—Ματθ. 26:20-27:2· Λουκ. 23:1-16.

70. Περιγράψτε τη σκηνή καθώς το ζήτημα της βασιλείας είχε γίνει το φλέγον ζήτημα εκεί έξω από το ανάκτορο του κυβερνήτου.

⁷⁰ Οραματισθήτε απλώς αυτή τη σκηνή—ένας όχλος που κραυγάζει εναντίον ενός τελείου, άφοβου ανθρώπου, ο οποίος στεκόταν γαλήνιος ανάμεσά τους. Ο Πιλάτος ερωτά τον Ιησού «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» Ο Ιησούς απαντά, «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» Μη βρίσκοντας κανένα σφάλμα σ’ αυτόν, ο Πιλάτος παρουσιάζει πάλι τον Ιησού στο πλήθος λέγοντας, «Ίδε ο άνθρωπος!» Ο όχλος φωνάζει, «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!» Ο Πιλάτος ερωτά, «Τον βασιλέα σας να σταυρώσω;» Οι αρχιερείς απαντούν, «Δεν έχομε βασιλέα ειμή Καίσαρα.»—Ιωάν. 18:28-19:16

71. Περιγράψτε την εκτέλεσι του αθώου Υιού του Θεού στα χέρια των Ρωμαίων στρατιωτών.

⁷¹ Αφού τον εμαστίγωσαν, τον εβασάνισαν με ακάνθας, τον ερράπισαν στο πρόσωπο και τον έπτυσαν, εκάρφωσαν αυτόν τον Δίκαιο επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου για υποστή ένα αγωνιώδη αργό θάνατο. Τελικά, περίπου στις 3 της Παρασκευής, 14 του μηνός Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς με την τελευταία πνοή του έκραξε:»Τετέλεσται!»—Μάρκ. 15:16-20· Ιωάν. 19:1-3, 30.

72, 73. Ανακεφαλαιώνοντας, ποια ήσαν μερικά από τα πράγματα που εξεπλήρωσε ο Ιησούς στη σύντομη διακονία του εδώ στη γη;

⁷² Ναι, όλα όσα είχε υπ’ όψιν του ο Ιεχωβά αποστέλλοντας τον μονογενή Υιό του στη γη είχαν εκπληρωθή πλήρως. Ο Ιησούς είχε μάθει υπακοή από όσα έπαθε· είχε αποδείξει τον Διάβολο ψεύστη και τον εαυτό του άξιο διεκδικητή του Ιεχωβά στο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας. Είχε έλθει, για να ‘μαρτυρήση εις την αλήθειαν,’ και αυτό βεβαίως έκαμε. Εκήρυξε αγαθά νέα στους πτωχούς, παρηγόρησε τους πενθούντας και ανήγγειλε την ημέρα εκδικήσεως του Ιεχωβά σε υψηλούς και ταπεινούς επίσης. Ο Ιησούς έκαμε εκείνο που ήταν καλό, ήταν πλούσιος σε αγαθά έργα, ήταν πολύ γενναιόδωρος στον χρόνο του και στις δυνάμεις του χάριν των άλλων, ήταν πρόθυμος να κάνη και άλλους κοινωνούς της μεγάλης γνώσεως και σοφίας που είχε, και τελικά απέκτησε την πραγματική ζωή, την αιώνια ζωή στους ουρανούς κοντά στον Πατέρα του.—Ιωάν. 18:37· 1 Τιμ. 6:12, 18, 19· Εβρ 5:8.

⁷³ Με όλ’ αυτά ο Ιησούς άφησε επίσης σε όλους εμάς ένα παράδειγμα για να μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε πιστά τα βήματά του.

[Χάρτης στη σελίδα 206]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Ο Ιησούς ηύξησε τη διακονία του, κάνοντας μια τρίτη περιοδεία στη Γαλιλαία, επισκεπτόμενος τας «πόλεις πάσας και τας κώμας» για να κηρύξη τη βασιλεία του Θεού

ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Χοραζίν

Καπερναούμ

Βηθσαϊδά

Μαγδαδά

ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ

Κανά

Τιβεριάς

Κοιλάς Εσραελών

Ναζαρέτ

Όρος Θαβώρ

Γάδαρα

Ναΐν

Ιορδάνης Ποταμός

Βηθανία πέραν του Ιορδάνου

[Χάρτης στη σελίδα 207]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Ο Ιησούς εκάλυψε την εδαφική περιοχή από τη Φοινίκη ως τη Δεκάπολι σ’ ένα βραχύ χρονικό διάστημα και σχεδόν όλη με τα πόδια

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΦΟΙΝΙΚΗ

Σιδών

Τύρος

ΑΒΙΛΗΝΗ

ΟΡΟΣ ΑΕΡΜΩΝ

ΙΤΟΥΡΑΙΑ

Καισάρεια Φιλίπου

ΤΡΑΧΩΝΙΤΙΣ

ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Χοραζίν

Καπερναούμ

Βιθσαϊδά

Κανά

Μαγδαδά

Θάλασσα της Γαλιλαίας

Τιβεριάς

Ναζαρέτ

Ναΐν

Βηθανία πέραν του Ιορδάνου

ΣΑΜΑΡΙΑ

Σαλήμ(;)

Αινών(;)

Σαμάρια

ΟΡΟΣ ΓΑΡΙΖΙΝ

Φρέαρ Ιακώβ

ΔΕΚΑΠΟΛΙΣ

Δαμασκός

Ραφανά(;)

Ίππος

Δίον

Καναθά

Γάδαρα

Αβιλά(;)

Σκυθόπολις

Πέλλα

Γέρασα

ΚΛΙΜΑΞ ΜΙΛΙΩΝ 0——10——20

[Εικόνες στη σελίδα 197]

Σε ηλικία δώδεκα ετών ο Ιησούς ήταν στο ναό του Ιεχωβά ακούοντας και κάνοντας ερωτήσεις

Ύστερ’ από το βάπτισμά του το 29 μ.Χ., ο Ιησούς άρχισε τη δυναμική του διακονία

[Εικόνα στη σελίδα 199]

Ο Ιησούς με ζήλο εκαθάρισε τον ναό του Ιεχωβά από εκείνους οι οποίοι τον είχαν κάμει οίκον εμπορίου

[Εικόνα στη σελίδα 201]

Ο Ιησούς εκάλεσε τους αλιείς Ιάκωβο και Ιωάννη να τον συνοδεύσουν στη διακονία του.

[Εικόνα στη σελίδα 202]

Το σάββατο ο Ιησούς εθεράπευσε το ξερό χέρι ενός ανθρώπου

[Εικόνα στη σελίδα 204]

Στην επί του Όρους Ομιλία του, ο Ιησούς είπε στους ακροατάς του πολλά για τα οποία έπρεπε να σκεφθούν

[Εικόνα στη σελίδα 205]

Ακόμη και όταν έτρωγε, όπως στον οίκο ενός Φαρισαίου, ο Ιησούς ήταν άγρυπνος να διδάσκει την αλήθεια

[Εικόνα στη σελίδα 208]

Στους τελευταίους μήνες της διακονίας του ο Ιησούς εξέτεινε την δράσι του αποστέλλοντας 35 ζεύγη μαρτύρων για να προετοιμάσουν την οδό πριν απ’ αυτόν

[Εικόνα στη σελίδα 210]

Λίγο πριν από το θάνατό του ο Ιησούς εισήλθε στην Ιερουσαλήμ με μια θριαμβευτική πομπή· ολόκληρη η πόλις είχε σεισθή

[Εικόνα στη σελίδα 211]

Ο Πιλάτος δεν μπορούσε να βρη σφάλμα στον Ιησού, αλλ’ ο όχλος έκραζε, «Σταύρωσον αυτόν!»

Ακόλουθοι του Ιησού, του Ενδόξου Προτύπου

 1. Τι έγραψε ο απόστολος Πέτρος σε Χριστιανούς που εγείρει ποιο ερώτημα που πρέπει να θέσωμε στον εαυτό μας;

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Πέτρος κάνοντας στοχασμούς στην τριάντα περίπου ετών επίγεια ζωή και διακονία του Ιησού Χριστού, έγραψε περίπου στο 62-64 μ.Χ. στους ομοίους του Χριστιανούς: «Εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφήνων παράδειγμα εις υμάς δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.» Κι’ εμείς επίσης αφού διαβάσαμε το προηγούμενο άρθρο αυτού του περιοδικού, μπορούμε να κάμωμε στοχασμούς επάνω στο θαυμαστό υπόμνημα που άφησε ο Ιησούς. Και καθώς το κάνομε αυτό, ας θέση ο καθένας μας στον εαυτό του το ερώτημα, «Ομολογώ ότι είμαι Χριστιανός και ακολουθώ αυτόν τον υποδειγματικό λάτρη του Ιεχωβά;» Το ν’ ακολουθή κανείς ένα τέτοιο ένδοξο παράδειγμα ασφαλώς περιλαμβάνει πολλά, δεν ειν’ έτσι;—1 Πέτρ. 2:21.

 2. Ποιος επιβλέπει και διευθύνει τη δράσι κηρύγματος των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα;

² Παραδείγματος χάριν, το ν’ ακολουθή κανείς τα βήματα του Ιησού θα εσήμαινε να ενασχολήται στο ίδιο έργο κηρύγματος της Βασιλείας και μαθητεύσεως που εκείνος άρχισε και που επιβλέπει τώρα. Ναι, αυτό είναι ορθό. Ο ενδοξασμένος Κύριος Ιησούς Χριστός διευθύνει τώρα το έργο μαρτυρίας στο οποίο ασχολούνται οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Θυμηθήτε τι είπε ο Ιησούς όταν κέρδισε τη νίκη επί του θανάτου και πριν από την ανάληψί του στον ουρανό: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη (κάνετε μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών, ΜΝΚ)·. . . και ιδού εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος (του συστήματος πραγμάτων’, ΜΝΚ). Όλες οι αποδείξεις δείχνουν όχι μόνον ότι ζούμε στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, αλλά επίσης ότι το παρόν έργον μαθητεύσεως γίνεται κάτω από ουράνια εποπτεία.—Ματθ. 28:19, 20.

3, 4. Σχετικά μ’ αυτό, ποια σχετικά ερωτήματα πρέπει να θέσωμε στον εαυτό μας;

³ Αλλά πόσο πιστά ακολουθούμε τα βήματα του Ιησού; Αν ένας ενασχολήται στο έργο του κηρύγματος κάπου κάπου ή όταν αυτό δεν του προξενεί προσωπική δυσκολία, σημαίνει αυτό ότι μιμείται τον Χριστό; Αν δεν έχετε μεταφορικό μέσον, θα βαδίσετε ως τον τομέα, ίσως μερικά μίλια, για να μεταφέρετε τα αγαθά νέα σε απομονωμένους ανθρώπους ή για να παρευρεθήτε με τους αδελφούς σας σε μια εκκλησιαστική συνάθροισι; Ο Ιησούς εκάλυψε τεράστιες αποστάσεις περπατώντας.

⁴ Αντιμετωπίζετε τα στοιχεία της ζέστης και του ψύχους για να πάτε και να επιστρέψτε από την κοσμική σας εργασία, αλλά κατόπιν διαπιστώνετε ότι θέτετε τις σωματικές σας ανέσεις πριν από την υπηρεσία της βασιλείας όταν ο καιρός δεν είναι ευνοϊκός; Είναι αυτό το υπόδειγμα που μας έχει αφήσει ο Ιησούς; Ή μήπως ήταν μάλλον ένας σκληρός εργάτης ο οποίος παραμελούσε τις προσωπικές του ανέσεις όταν υπήρχε ευκαιρία να κηρύττη; Κάποτε στο φρέαρ της Σιχάρ, όταν τον παρώτρυναν να διαθέση λίγο χρόνο για να φάη, εκείνος απήντησε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με και να τελειώσω το έργον αυτού.»—Ιωάν. 4:34· παράβαλε Μάρκος 6:30-34.

5, 6. Ποιο υπόδειγμα άφησε ο Ιησούς που μπορούμε ν’ αντιγράψωμε όταν έχωμε να κάμωμε με ανθρώπους οι οποίοι εξακολουθούν ν’ αποτελούν μέρος της Βαβυλώνας της Μεγάλης;

⁵ Τον Ιησού τον χαρακτήριζε η διακριτικότης όταν είχε να κάνη με εναντιουμένους, κι’ εν τούτοις επανειλημμένως κατήγγειλε τους γραμματείς και Φαρισαίους για την υποκρισία τους και για το ότι ακύρωναν τις εντολές του Ιεχωβά με τις παραδόσεις των. Σε μια περίπτωσι, παρουσία του πλήθους του ναού, είπε στους θρησκευτικούς ηγέτας: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» Και, σχετικά με τον άπιστο τόπο της λατρείας των προσέθεσε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, . . . Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.»—Ματθ. 23:33-38· 15:3-9.

⁶ Αισθάνεστε το ίδιο για τον πονηρό Χριστιανικό κόσμο και τα άπιστα θρησκευτικά συστήματά του, που είναι το αντίστοιχο της άπιστης Ιερουσαλήμ; Ασφαλώς θα έπρεπε να αισθανώμεθα. Οι συνθήκες είναι ακριβώς τόσο κακές ή ακόμη και χειρότερες τώρα από ό,τι ήσαν τότε. Θα έπρεπε να μπορή να λεχθή για σας, όπως ελέχθη για τον Χριστό, ότι ο ζήλος για τη λατρεία του Ιεχωβά σας κατέφαγε. Αν ναι, τότε θα σπεύδετε να προειδοποιήτε τους ανθρώπους να εξέλθουν από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, διότι, διαφορετικά θα λάβουν από τις πληγές της.—Ιωάν. 2:17· Αποκάλ. 18:4.

 7. Με ποιους άλλους τρόπους ο Ιησούς μάς άφησε παράδειγμα για ν’ αντιγράψωμε πιστά;

⁷ Τι ωραίο παράδειγμα αγαθότητος, μακροθυμίας, εγκράτειας και λεπτότητος ήταν αυτός ο πράος Άρχων της Ειρήνης! Τον αντιγράφετε πιστά με το να εκδηλώνετε αυτές τις ευσεβείς ιδιότητες; Και τι μπορεί να λεχθή για την ταπεινοφροσύνη; Ασφαλώς είναι ανάγκη να έχωμε το ίδιο φρόνημα που είχε ο Χριστός Ιησούς σχετικά με την ταπεινοφροσύνη, διότι ποτέ δεν εξεδήλωνε υπερηφάνεια, έπαρσι ή εγωισμό, αλλ’ αντιθέτως, ήταν ταπεινός και πράος. Πρέπει να εκδηλώνωμε αυτές τις Χριστοειδείς προσωπικές ιδιότητες όχι μόνο όταν συναντούμε ξένους στον αγρό, αλλ’ ακόμη περισσότερο όταν είμεθα με τους αδελφούς μας στην εκκλησία. Αυτό είναι εκείνο που κάνει ολόκληρο το σώμα των ομοπίστων ν’ αυξάνη σε ενότητα μεταξύ τους και με την κεφαλή των τον Χριστό.—Γαλ. 5:22-26· Εφεσ. 4:15, 16· Φιλιππ. 2:3-5.

 8. Εκτός από το παράδειγμά του, ποια ειδική εντολή έδωσε ο Ιησούς στους Χριστιανούς;

⁸ Και τι μπορεί να λεχθή για την αγάπη σας για τον Ιεχωβά Θεό, για τον πλησίον σας και για τους Χριστιανούς αδελφούς σας; Ο Χριστός ασφαλώς μας έδωσε ένα τέλειο παράδειγμα σχετικά μ’ αυτό. Πράγματι, ο μόνος τρόπος για ν’ αποδείξωμε ότι είμεθα μαθηταί του είναι ν’ αγαπούμε ο ένας τον άλλον όπως διέταξε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσιν γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»—Ιωάν. 13:34, 35.

 9. Σχετικά με την εγκαρτέρησι, την υπομονή και τον ζήλο, το παράδειγμα τίνος ακολουθούν σήμερα οι Χριστιανοί;

⁹ Οφείλομε ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα του Ιησού και σ’ ένα ακόμη ζήτημα, στο να έχωμε επιδοκιμασθή ως αληθινοί μαθηταί του. Ποτέ να μη επιβραδύνετε ούτε σταματάτε απλώς διότι κάποιος διορισμός περιλαμβάνει μερικές μάλλον δυσάρεστες μορφές, ή επειδή κάναμε το ίδιο πράγμα για ένα μακρό χρονικό διάστημα. Αντιθέτως, αν ακολουθούμε πιστά το παράδειγμα του Ιησού, θα παραμείνωμε επίσης προσκολλημένοι σ’ αυτό το έργο κηρύγματος της βασιλείας και μαθητεύσεως, εωσότου ο Ιεχωβά πη ότι τελείωσε, παραμένοντας ‘πιστοί μέχρι θανάτου’ αν το απαιτή η ανάγκη, όπως ήταν το Υπόδειγμα ο Ιησούς. (Αποκάλ. 2:10) Ο απόστολος Παύλος μάς ενθαρρύνει να δείχνωμε τον ίδιο ζήλο ως το τέλος, και να μη γίνωμε οκνηροί, αλλά μιμηταί της πίστεως και της υπομονής που έδειξε ο Χριστός. Ναι, «αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως,» ως παράδειγμα εκείνου ο οποίος παρέμεινε προσκολλημένος στον διορισμό του να κηρύττη με παντός είδους κινδύνους. Να το κάνετε αυτό, λέγει ο απόστολος «δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.»—Εβρ. 6:11, 12· 12:2, 3.

10. Σε ποιον απέδιδε ο Ιησούς αποκλειστική αφοσίωσι, αφήνοντας σε μας ποιο υπόδειγμα σχετικά μ’ αυτό;

¹⁰ Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλη τη γη οι οποίοι επιμελώς ακολουθούν το ένδοξο παράδειγμα που άφησε ο Ιησούς όσον αφορά το κήρυγμα της Βασιλείας και τη μαθήτευσι. Μολονότι τα έθνη δίνουν την αφοσίωσί τους σε άλλους θεούς, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν το παράδειγμα του Ιησού με το να λατρεύουν μόνο τον Ιεχωβά κι έτσι με χαρά γνωστοποιούν το όνομα και το θέλημα του Ιεχωβά. Η απόφασίς των εκφράζεται στο εδάφιο Μιχαίας 4:5, που λέγει: «Ημείς δε θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών, εις τον αιώνα και εις τον αιώνα.» Με το να έχουν λάβει μια τέτοια απόφασι, έκαμαν ένα θαυμαστό έργο στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1972.

Μεγάλη Παγκόσμια Μαρτυρία το 1972!

1, 2. Πόσο εκτεταμένα και κάτω από τη διεύθυνσι, τίνος διεξάγεται το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά;

ΔΕΝ υπάρχει γι’ αυτό αμφιβολία το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα βρίσκεται κάτω από την επίβλεψι του ενδοξασμένου Κυρίου Ιησού Χριστού. Διαφορετικά θα ήταν αδύνατον να επιτύχουν τόσα πολλά το ένα έτος μετά το άλλο, συχνά με μεγάλη εναντίωσι. Αυτό το έργο γίνεται ακριβώς όπως ο Ιησούς είπε ότι θα γινόταν.—Ματθ. 24:14.

² Θα το βρήτε πολύ ενδιαφέρον να μελετήσετε τους αριθμούς κάθε χώρας που παρατίθενται στον πίνακα που συνοδεύει αυτό το άρθρο. Ο πίναξ αυτός δείχνει ότι τα ενενήντα πέντε τμήματα της Εταιρίας, Σκοπιά έλαβαν εκθέσεις από 208 χώρες και νήσους των θαλασσών στις οποίες οι Μάρτυρες ήσαν απησχολημένοι να κηρύττουν, περιλαμβανομένων και ένδεκα χωρών όπου το καλό έργο τους έχει απαγορευθή από άρχοντας οι οποίοι είναι εναντίον του Θεού.

 3. Ποιο είναι το ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων που επετεύχθηκε στη διάρκεια του 1972, και στη διάρκεια του ίδιου έτους πόσοι εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα;

³ Ο λαός του Ιεχωβά ασφαλώς ‘περισσεύει πάντοτε εις το έργον του Κυρίου’ και τ’ αποτελέσματα δείχνουν ότι αυτό δεν έγινε ματαίως. (1 Κορ. 15:58) Είχαν ένα νέο ανώτατο όριο διαγγελέων της Βασιλείας, ένα σύνολο από 1.658.990. Έτσι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά βοήθησαν χιλιάδες να δουν την ανάγκη να λάβουν τη στάσι τους υπέρ της βασιλείας του Θεού και το προνόμιό τους να κηρύττουν σε άλλους τα αγαθά νέα σχετικά με αυτή την εγκαθιδρυμένη ουράνια κυβέρνησι. Είσθε ένας από εκείνους που απήλαυσαν αυτό το προνόμιο και επομένως συγκαταλέγεσθε στον μεγάλο χορό των υμνητών του Ιεχωβά; Αν είσθε, τότε προφανώς έχετε συμμετάσχει στην υποβοήθησι περίπου 163.123 ανθρώπων που αγαπούν δικαιοσύνη και οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους στο θέλημα του Ιεχωβά και έχουν βαπτισθή στη διάρκεια των τελευταίων δώδεκα μηνών. Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το να έχωμε τόσο πολλούς που βαπτίσθηκαν σ’ ένα μόνο έτος ως απόδειξι ότι ακολουθούν πιστά τα βήματα του Υποδείγματος Ιησού Χριστού.

 4. Πόσος χρόνος δαπανήθηκε από τους Μάρτυρας στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας του ευαγγελίου;

⁴ Παρατηρήστε τώρα τι ήσαν σε θέσι να κάμουν όλοι αυτοί οι οποίοι επιλαμβάνονται της «αιωνίου ζωής» ως Χριστιανοί διάκονοι με τη βοήθεια του Ιεχωβά στη διάρκεια του περασμένου υπηρεσιακού έτους. (1 Τιμ. 6:12, 19) Πράγματι, ήσαν πολυάσχολοι στη διάδοσι της γνώσεως του ‘λόγου της ζωής.’ (Φιλιππ. 2:16) Διέθεσαν 291.894.945 ώρες σ’ αυτό το γεμάτο χαρά έργο—πηγαίνοντας από οικία σε οικία, κάνοντας επανεπισκέψεις, διεξάγοντας οικιακές Γραφικές μελέτες, και άλλα—διαθέτοντας Γραφές, βιβλία, περιοδικά και άλλα έντυπα.

 5. Ποιος είναι, όπως δείχνουν οι αριθμοί, ο πραγματικός σκοπός της διαθέσεως εντύπων στους ανθρώπους;

⁵ Εκεί που συνήντησαν ενδιαφερόμενα άτομα, αυτοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά έκαμαν 135.898.447 επανεπισκέψεις και διεξήγαγαν 1.269.277 οικιακές Γραφικές μελέτες, συχνά με ολόκληρες οικογένειες που επωφελήθηκαν απ’ αυτή τη μελέτη. Γενικά, αυτές οι μελέτες διεξάγονται κάθε εβδομάδα με τα ίδια άτομα επί έξη περίπου μήνες και κατόπιν αρχίζουν νέες μελέτες. Έτσι είναι προφανές ότι ο αριθμός των ανθρώπων που μελετούν στη διάρκεια του έτους είναι δυόμισυ και πλέον εκατομμύρια. Όλ’ αυτά δείχνουν ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι οκνηροί ή νωθροί άνθρωποι. Αισθάνονται το επείγον των καιρών και με επιμέλεια και ενεργητικότητα προχωρούν στο να ‘μαθητεύσουν ανθρώπους όλων των εθνών.’—Ματθ. 28:19, 20, ΜΝΚ.

 6. Τι δείχνει η μεγάλη διαφορά στους αριθμούς μεταξύ εκείνων που παρευρέθησαν στην ανάμνησι και εκείνων που συμμετέσχον στα εμβλήματα;

⁶ Στον ετήσιο εορτασμό τους, την Ανάμνησι του θανάτου του Ιησού Χριστού, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν σ’ όλον τον κόσμο ένα σύνολο 3.662.407 παρόντων. Αυτός ο εορτασμός έλαβε χώρα την εσπέρα της 29ης Μαρτίου 1972 ύστερ’ από τη δύσι του ηλίου. Απ’ αυτόν τον μεγάλο αριθμό μόνο 10.350 ωμολόγησαν ότι είναι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, οι οποίοι έχουν την ελπίδα να ενωθούν μαζί του σε ουράνια δόξα. (Λουκ. 12:32· 22:19, 20· Ρωμ. 8:16, 17· Αποκάλ. 14:1-4· 20:6) Αυτό είναι, λιγώτερο από τρία δέκατα του ενός τοις εκατό των παρευρεθέντων. Η μεγάλη πλειονότης των παρευρεθέντων στο Δείπνον του Κυρίου αυτό το περασμένο έτος, προσδοκούν, επομένως, με ευφροσύνη τη χαρούμενη αιώνια ζωή στη γη, στην υποσχεμένη νέα τάξι του Θεού ύστερ’ από το τέλος αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων στη ‘μεγάλη θλίψη’ που είναι, ακριβώς μπροστά μας.—Ματθ. 24:3, 20-22· 2 Πέτρ. 3:13.

 7. Ως ποια έκτασι διανεμήθηκε το άγγελμα της βασιλείας του Θεού σε έντυπη μορφή σ’ όλο τον κόσμο το περασμένο έτος;

⁷ Οι διαγγελείς της βασιλείας του Θεού είχαν ένα περίφημο έτος όσον αφορά τη διάθεσι εντύπων στα χέρια ανθρώπων, καθιστώντας έτσι δυνατόν γι’ αυτούς να διαβάζουν και να μελετούν το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, όταν μπορούν. Στη διάρκεια των περασμένων δώδεκα μηνών οι μάρτυρες του Ιεχωβά διέθεσαν 18.360.561 δεμένα βιβλία και 9.747.270 βιβλιάρια. Επέτυχαν 1.696.260 νέες συνδρομές για τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! και επί πλέον διέθεσαν 217.109.764 μεμονωμένα τεύχη αυτών των εξόχων περιοδικών στη διακονία τους.

 8. Τι δείχνουν οι αριθμοί σχετικά με τα διάφορα προνόμια της ολοχρονίου υπηρεσίας κηρύγματος;

⁸ Πολλοί διαγγελείς της Βασιλείας ασχολούνται σε ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Στη διάρκεια του περασμένου έτους 13.995 ήσαν απησχολημένοι σε έργο ειδικού σκαπανέως και ιεραποστολική υπηρεσία σ’ όλο τον κόσμο, και 78.031 υπηρέτησαν ως τακτικοί και προσωρινοί σκαπανείς μαζί με τις εκκλησίες παγκοσμίως. Αυτοί δεν ήσαν τόσοι όσοι ήσαν το προηγούμενο έτος, αλλά ελπίζομε ότι στη διάρκεια του υπηρεσιακού έτους 1973 πολλοί θα εξετάσουν με προσευχή τις συνθήκες των και θα διαπιστώσουν ότι είναι δυνατόν ν’ αναλάβουν και ν’ απολαύσουν την υπηρεσία είτε του τακτικού είτε του προσωρινού σκαπανέως. Αν το κάμουν αυτό, θα ξεπεράσωμε τις πολλές ώρες που έχουν αφιερωθή στο έργο κηρύγματος το 1971, όταν είχαμε επιτύχει ένα ανώτατο όριο από κάθε άλλη φορά. Μολονότι έχομε 57.430 λιγώτερες ώρες αυτό το έτος, σε σύγκρισι, με το 1971, είχαμε όμως στο έργο του κηρύγματος κι’ ένα μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων που βαπτίσθηκαν.

9, 10. (α) Ως ποιο σημείο έχει ευλογήσει ο Ιεχωβά αυτό το έργο κηρύγματος τα τελευταία λίγα χρόνια; (β) Επομένως, ποιο ερώτημα παρουσιάζεται, και ποια μάλλον καταφανής απάντησις;

⁹ Απ’ αυτή τη σύντομη συνόψισι της εκθέσεως του υπηρεσιακού έτους 1972 μπορούμε να δούμε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ασφαλώς απολαμβάνουν παγκοσμίως την πλούσια ευλογία του Θεού εν ονόματι του οποίου εξέλεξαν να περιπατούν. (Μιχ. 4:5) Χωρίς αμφιβολία αυτός κάνει να προωθήται αυτό το χαρούμενο έργο στο οποίο ενασχολούνται προς αίνον του. Απλώς σκεφθήτε το! Τα τελευταία πέντε χρόνια 680.871 άτομα έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο να κάνουν το υπέρτατο θέλημά του!

¹⁰ Επιθυμείτε και σεις να επιληφθήτε της πραγματικής ζωής, της αιωνίου ζωής σε μια παραδεισιακή γη; Τότε μην αναβάλλετε να ενωθήτε μ’ αυτούς τους αφιερωμένους ακολούθους στα βήματα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τότε, μαζί μ’ αυτούς, μπορείτε να συμμετέχετε επίσης στη λατρεία και την υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού.

[Πίνακας στη σελίδα 216-219]

ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΟ 1972

(Βλέπε τόμο)

Πώς η Ανάστασις Ωφελεί Όλους τους Νεκρούς στον Άδη

«Είθε να με έκρυπτες εν τω Σιεόλ, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου.»—Ιώβ 14:13, Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Βίβλου της Ιερουσαλήμ.

1, 2. (α) Η σημαντική βεβαίωσις της «Σκοπιάς» σχετικά με τον «άδη» ποιες ερωτήσεις εγείρει; (β) Ποια ερωτήματα μπορούν να οδηγηθούν να θέσουν εκείνοι οι οποίοι θα ζουν την εποχή εκείνη σχετικά με τον εαυτό τους;

ΜΙΑ φορά κι’ έναν καιρό δεν υπήρχε «άδης.» Και θα έλθη πάλι ένας καιρός όπου δεν θα υπάρχη «άδης.» Σ’ ένα τόσο μεγάλο ισχυρισμό, οι άνθρωποι μπορούν πολύ καλά να ρωτήσουν: Πώς θα συμβή αυτό; Ποιος θα το επιτύχη; Θα ζούμε εωσότου γίνη αυτό;

² Όταν ομιλούμε για το αν εμείς θα ζούμε για να δούμε αυτή την εποχή που δεν θα υπάρχη «άδης,» οδηγούμεθα στο να ρωτήσωμε: Θα είναι αυτό προς όφελος για μας που θα ζούμε τότε επάνω στη γη; Θα μπορούσε η εξαφάνισις τον «άδου» να εξαπολύση επάνω σ’ αυτή τη γη ένα πλήθος ανθρώπων του χειρίστου τύπου που να κάμουν τις ηθικές και κοινωνικές συνθήκες ακόμη χειρότερες απ’ ό,τι είναι σήμερα; Ένας τέτοιος υπαινιγμός είναι συγκλονιστικός, τρομακτικός. Τι καλό θα μπορούσε να προκύψη απ’ αυτό για οποιονδήποτε, είτε για τον Θεό είτε για τον άνθρωπο, ιδιαίτερα για μας που ήδη βασανιζόμεθα με ταραχές και ταραχοποιούς; Φαίνονται δύσκολες ερωτήσεις αυτές. Υπάρχουν, όμως, αξιόπιστες απαντήσεις σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις. Χωρίς αμφιβολία ο καθένας ενδιαφέρεται να τις ακούση. Τότε θα κατανοήσουμε τι πρόκειται ακριβώς να γίνη.

 3. Πώς ο Τύντεϊλ, ο Λούθηρος, και ο Ιερώνυμος μεταφράζουν την αρχική Ελληνική λέξι στο Ματθαίος 11:23 και πώς περιέγραψε ο Δάντης αυτόν τον τόπο;

³ Η λέξις «άδης» είχε πάντοτε θρησκευτική συσχέτισι. Γι’ αυτό το πιο αρχαίο θρησκευτικό βιβλίο, η Βίβλος, πρέπει να δώση τις ορθές απαντήσεις. Και αυτό ακριβώς κάνει. Η Αγγλική λέξις «χελλ» (hell), αντίστοιχη της Ελληνικής «άδης» εχρησιμοποιείτο από αιώνες στην ομιλία. Παραδείγματος χάριν, όταν ο καταδιωκόμενος μεταφραστής της Γραφής, ο Ουίλλιαμ Τύντεϊλ, μετέφρασε το Ελληνικό μέρος της αρχικής Βίβλου, το 1525, είπε στο εδάφιο Ματθαίος 11:23: «Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου (χελλ στην Αγγλική).» Όταν ο Δρ Μαρτίνος Λούθηρος μετέφρασε αυτές τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές στη Γερμανική το 1522, χρησιμοποίησε ομοίως την Γερμανόηχη λέξι «Χέλλε.» Αλλ’ όταν ο Ρωμαιοκαθολικός Άγιος Ιερώνυμος μετέφρασε τις ίδιες γραφές από την κοινή Ελληνική στη Λατινική, το 383 μ.Χ., χρησιμοποίησε τη λέξι «ινφέρνους.» Έτσι ο Ιταλός ποιητής του δεκάτου τετάρτου αιώνος, Δάντης Αλιγκέρι, έγραψε το περίφημο ποίημά του με τον τίτλο Θεία Κωμωδία και ωνόμασε το πρώτο μέρος του «Ινφέρνο.» Περιέγραψε το «Ινφέρνο» ως ένα βαθύ λάκκο με βαθμιαίως συγκλίνοντας κύκλους στον οποίο οι καταδικασμένες ανθρώπινες ψυχές υπέφεραν μετά τον θάνατο του σώματος. Ήταν ορθή η άποψις αυτή του Δάντη;

 4. Η εικόνα που οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου δημιουργούν για τον «άδη» εξαρτάται από ποια διδασκαλία που διδάσκουν;

⁴ Οι θρησκευτικοί κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου έχουν δημιουργήσει στις διάνοιες των εκκλησιαζομένων τους μια εικόνα που εννοούν ότι είναι ο «άδης» ή «Ινφέρνους.» Αυτή η εικόνα είναι τρομερή. Η από πολύν καιρό διδασκόμενη ιδέα των για τον «άδη» ή «ινφέρνους» εξαρτάται απ’ αυτά που διδάσκουν για την ανθρώπινη ψυχή. Φαντάζονται ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι κάτι χωριστό και διακεκριμένο από το ανθρώπινο σώμα. Επίσης, ότι, ενώ το ανθρώπινο σώμα είναι θνητό και φθαρτό, η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη και άφθαρτη, διότι είναι πνευματική και επομένως αόρατη, κάτι που δεν μπορούμε να νοιώσωμε με την αίσθησι της αφής.

 5. Στον θάνατο πού πηγαίνει η ψυχή, σύμφωνα με τους κληρικούς, και πώς ο «άδης» αντιπαραβάλλεται με τον ουρανό;

⁵ Έτσι, όπως λέγουν οι κληρικοί, όταν το ανθρώπινο σώμα πεθαίνη, η ανθρώπινη ψυχή δεν πεθαίνει αλλά εξακολουθεί να ζη, μολονότι δεν μπορούμε να την δούμε με τα φυσικά μας μάτια. Εφόσον οφείλει τώρα να εγκαταλείψη το σώμα στο οποίο κατοικούσε, πρέπει να πάη κάπου στον αόρατο, πνευματικό κόσμο. Αλλά πού; Για να το διατυπώσωμε απλά, οι καλές ψυχές πηγαίνουν στον ουρανό, αλλά οι κακές ψυχές πηγαίνουν στον άδη. Έτσι ο ουρανός είναι το αντίθετο του άδου, και όπως ο ουρανός είναι ένας τόπος αιωνίας ευτυχίας και ευλογίας, έτσι και ο άδης πρέπει να είναι ο τόπος των αιωνίων παθημάτων, του αιώνιου βασανισμού. Οι κληρικοί καθορίζουν την ύπαρξι πυρός και, θείου εκεί στον άδη.

 6. Διδάσκει η Γραφή ότι υπάρχει «άδης», και ποιος είναι ο τρόπος για να εξακριβώση κανείς τι είναι αυτός ο τόπος;

⁶ Από πολλούς αιώνες οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου έχουν διδάξει αυτή την ιδέα του «άδου.» Εφόσον ισχυρίζονται ότι η διδασκαλία τους είναι αυτό που λέγει η Αγία Γραφή για τον «άδη,» είμεθα υποχρεωμένοι να στραφούμε κατ’ ευθείαν στην ίδια τη Γραφή για να εξακριβώσωμε τι ακριβώς λέγει γι’ αυτό το θέμα. Η λέξις «άδης» ή «ινφέρνους» συναντάται σε διάφορες μεταφράσεις της Γραφής πολλές φορές, και σύμφωνα μ’ αυτές τις μεταφράσεις η Γραφή διδάσκει ότι υπάρχει «άδης.» Αλλά το ζήτημα είναι, τι λέγουν και δείχνουν οι συγγραφείς της Βίβλου ότι είναι αυτός ο «άδης»; Πρέπει να πάμε σύμφωνα μ’ αυτό που οι συγγραφείς αυτοί δείχνουν ότι είναι ο άδης, και όχι σύμφωνα μ’ αυτό που άλλοι λέγουν ότι εκείνοι οι συγγραφείς τής Βίβλου είπαν ότι είναι. Μπορούμε να εξαπατηθούμε με το να διαστρέψωμε αυτά που λέγουν εκείνοι οι συγγραφείς της Βίβλου.

ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΥΠΗΡΧΕ Ο «ΑΔΗΣ»

 7. Από πότε γνωρίζομε ότι, υπήρχε «άδης», και ποια ήταν η λέξις της εβραϊκής γλώσσης που χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για ν’ αναφερθή σ’ αυτόν;

⁷ Γνωρίζομε ότι αυτός ο «άδης» υπήρχε τουλάχιστον από το έτος 1750 π.Χ. που σημαίνει πριν από 3.720 χρόνια και πλέον. Αυτό ήταν το έτος που οι φθονεροί ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ υιού του Ιακώβ είχαν πωλήσει τον Ιωσήφ σε δουλεία στην Αίγυπτο. Αργότερα αυτοί οι ετεροθαλείς αδελφοί είπαν ψέματα στον πατέρα τους Ιακώβ σχετικά μ’ αυτό που είχε συμβή στον αγαπητό του γυιο Ιωσήφ. Έδωσαν σ’ αυτόν την εντύπωσι ότι τον Ιωσήφ τον είχε κατασπαράξει ένα άγριο θηρίο. Στη θλίψι του, τι είπε ο πατριάρχης Ιακώβ; Πού είπε ότι ήταν τώρα ο γυιος του Ιωσήφ; Ο Ιακώβ ήταν Εβραίος, και η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Ιερουσαλήμ δείχνει την Εβραϊκή λέξι που χρησιμοποίησε ο Ιακώβ στο εδάφιο Γένεσις 37:35. Εκεί διαβάζομε: «Και εσηκώθησαν πάντες οι υιοί αυτού και πάσαι αι θυγατέρες αυτού, δια να παρηγορήσωσιν αυτόν αλλά δεν ήθελε να παρηγορηθή, λέγων, Ότι πενθών θέλω καταβή προς τον υιόν μου εις τον σιεόλ.» Ύστερ’ από χρόνια, όταν οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ ζήτησαν άδεια να πάρουν μαζί τους στην Αίγυπτο τον αμφιθαλή αδελφό του Ιωσήφ Βενιαμίν, ο Ιακώβ και πάλι χρησιμοποίησε την Εβραϊκή λέξι και είπε: «Εάν συμβή εις αυτόν συμφορά εν τη οδώ όπου υπάγετε, τότε θέλετε καταβιβάσει την πολιάν μου μετά λύπης εις τον σιεόλ.»—Γεν. 42:38· βλέπε επίσης 44:29, 31.

 8. (α) Ποια λέξι χρησιμοποίησε ο Ιερώνυμος στη Λατινική μετάφρασί του για τα λόγια του Ιακώβ; (β) Ποια λέξι χρησιμοποίησε η Αγγλική μετάφρασις Ντουαί, και επομένως πού πίστευε ο Ιακώβ ότι ήταν ο γυιος του;

⁸ Οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν θα έπρεπε να παραβλέψουν το γεγονός ότι η Λατινική μετάφρασίς των του Αγίου Ιερωνύμου στα λόγια του Ιακώβ εδώ δεν χρησιμοποιεί την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ. Χρησιμοποιεί τη Λατινική λέξι «ινφέρνους» και την συγγενή λέξι της «ινφέρνι.» Αλλά η Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις Ντουαί στην (Αγγλική) χρησιμοποιεί τη λέξι «άδης» σε όλα τα τέσσερα σημεία. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι ο Εβραίος πατριάρχης Ιακώβ πίστευε ότι ο αγαπητός τον γυιος Ιωσήφ ήταν στον σιεόλ, στον ινφέρνοους, στον «άδη.» Επίσης, ο Ιακώβ περίμενε να πάη εκεί για να ενωθή με τον γυιο του.

 9. Γιατί, έχοντας υπ’ όψιν τα λόγια που αναφέρονται στον Μαλαχία 1:2, 3 είναι δύσκολο να πιστεύομε ότι ο Ιακώβ περίμενε να πάη σ’ ένα τέτοιο τόπο όπως έχουν διδάξει, από πολύν καιρό οι κληρικοί;

⁹ Αυτό δεν μας κάνει ν’ απορούμε; Περίμενε πραγματικά ο Ιακώβ να πάη σ’ ένα «άδη» όπως αυτός τον οποίον περιγράφουν οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου στους εκκλησιαζομένους των από αιώνες; Περίμενε ο Ιακώβ να πάη σ’ ένα τόπο πυρίνων βασάνων της ψυχής του, από τον οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να βγη· και πίστευε ότι ο αγαπητός του γυιος Ιωσήφ βρισκόταν σ’ ένα τέτοιο τόπο; Βρίσκονται, λοιπόν, ο Ιακώβ και ο γυιος του Ιωσήφ σ’ ένα τέτοιον τόπο αιωνίου πύρινου βασανισμού σήμερα ύστερ’ από 3.600 και πλέον χρόνια από το θάνατό τους; Θα ήταν δύσκολο να το πιστέψωμε αυτό, πολύ περισσότερο μάλιστα που στο τελευταίο βιβλίο των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γράφων Κύριος ο Θεός λέγει μέσω του προφήτου του Μαλαχία: «Ηγάπησα τον Ιακώβ, τον δε Ησαύ [τον δίδυμο αδελφό του] εμίσησα.»—Μαλ. 1:2, 3.

10. Πότε πήγε ο Ιακώβ στον «άδη,» και ποιον συνήντησε εκεί ;

¹⁰ Εν πάση περιπτώσει πότε ο πατριάρχης Ιακώβ ως άνθρωπος αγαπητός από τον Θεό πήγε στον Σιεόλ, στον ινφέρνους, στον «άδη»; Αυτό ήταν μετά τον θάνατό του το έτος 1711 π.Χ. Ο δε Ιωσήφ και οι αδελφοί του που ζούσαν ακόμη πήραν το ταριχευμένο σώμα και το έθαψαν στο σπήλαιο Μαχπελάχ. Αυτό είναι στην πόλι Χεβρών, η οποία σήμερα βρίσκεται στη γη του Ισραήλ. Σ’ αυτό το ίδιο σπήλαιο είχε ταφή ο πατέρας του Ιακώβ Ισαάκ καθώς επίσης και ο πάππος του Αβραάμ. Έτσι ο Ιακώβ βρέθηκε μαζί με τον Αβραάμ, και τον Ισαάκ στον Σιεόλ, στον ινφέρνους, στον «άδη.»—Γεν. 49:33 έως 50:13.

11. (α) Πώς ο Μαρτίνος Λούθηρος καθώς και η Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου μας βοηθούν να κατανοήσωμε τι είναι αυτός ο «άδης»; (β) Πώς οι Ιουδαίοι μεταφρασταί μεταφράζουν τη δική τους Εβραϊκή λέξι Σιεόλ; Και πόσο περιληπτική είναι η σημασία αυτής της λέξεως;

¹¹ Δεν υπάρχει κανένας Γραφικός λόγος να πιστεύωμε ότι όλοι αυτοί οι τρεις Εβραίοι πατριάρχαι υποφέρουν σήμερα σ’ ένα «άδη» αιωνίου πύρινου βασανισμού. Άλλοι μεταφρασταί της Βίβλου μας βοηθούν να βγούμε απ’ αυτή τη δυσκολία κατανοήσεως. Παραδείγματος χάριν, ο πρώην Ρωμαιοκαθολικός ιερεύς, Μαρτίνος Λούθηρος, μεταφράζει τη λέξι Σιεόλ ως «λάκκον» (die Grude). Και κατόπιν στον αιώνα ύστερ’ από τον Λούθηρο, η Αγγλική Βίβλος η εξουσιοδοτημένη από τον Βασιλέα Ιάκωβο 1 της Αγγλίας το 1611 π.Χ., μετέφρασε τον Σιεόλ ως «τον τάφο.» Οι Εβραίοι, αυτοί οι ίδιοι οι Ιουδαίοι, έπρεπε να γνωρίζουν τι σημαίνει η δική των λέξις Σιεόλ· και έτσι η Αγγλική μετάφρασις της Βίβλου από την Ιουδαϊκή Εκδοτική Εταιρία της Αμερικής μεταφράζει τη λέξι ως «ο τάφος.» (1917 μ.Χ.) Το ίδιο κάνει, και η Αγγλική μετάφρασις του Ιουδαίου ραββίνου, Ισαάκ Λήσερ. (1853 μ.Χ.) Σημειώστε, ωστόσο, ότι Σιεόλ δεν σημαίνει «ένα τάφο.» Σημαίνει «τον τάφο,» δηλαδή, τον κοινό τάφο όλου του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Όταν κατανοήσωμε αυτό το γεγονός σχετικά με τον «άδη» όπως διδάσκεται στην Αγία Γραφή, τότε βοηθούμεθα να κατανοήσουμε την κατάστασι του νεκρού ανθρωπίνου γένους.

12. Πόσες φορές συναντάται η λέξις «Σιεόλ» στις Εβραϊκές Γραφές, και ποιοι άνθρωποι χρησιμοποίησαν αυτή τη λέξι εκεί ;

¹² Έτσι, αρχίζοντας με τη χρήσι που έκαμε ο Ιακώβ της Εβραϊκής λέξεως «Σιεόλ,» σημειώνομε ότι η λέξις αυτή συναντάται, εξήντα πέντε (65) φορές σ’ όλα τα τριάντα εννέα (39) βιβλία των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών. Η ίδια λέξις είχε χρησιμοποιηθή από τον προφήτη Μωυσή, από τον Ιακώβ, από τον Σαμουήλ, από τον Δαβίδ, τον Σολομώντα, τον Ησαΐα, τον Ιερεμία (στο βιβλίο των Βασιλέων), τον Ιεζεκιήλ, τον Ωσηέ, τον Αμώς, τον Ιωνά και τον Αββακούμ.

13. Ποιες Αγγλικές λέξεις δείχνει η «Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις του Βασιλέως Ιακώβου ότι σημαίνουν το ίδιο πράγμα, και τι δείχνουν τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10 ότι δεν συνδέεται με τον «άδη»;

¹³ Οι Μεταφρασταί της Βίβλου δεν απέδωσαν με ομοιόμορφο τρόπο τη λέξι Σιεόλ στις γλώσσες των. Παραδείγματος χάριν η από τον Βασιλέα Ιάκωβον 1 εγκεκριμένη Αγγλική Βίβλος μεταφράζει τη λέξι Σιεόλ τριάντα μία φορές ως «άδη,» τριάντα μία φορές ως «τάφος,» και τρεις φορές ως «λάκκο.» Κάθε λογικό άτομο οφείλει επομένως να παραδεχθή ότι στις θεόπνευστές Εβραϊκές Γραφές οι, λέξεις «άδης,» «τάφος,» και «λάκκος» σημαίνουν ένα και το αυτό πράγμα και δεν έχουν καμμιά απολύτως σχέσι με πυρ, με θείον και με αιώνιο βασανισμό. Αν στραφούμε στην Αγγλική Μετάφρασι της Βίβλου Ντουαί στα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10, διαβάζομε: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσι αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν τίποτε περισσότερο. . . . Πάντα όσα εύρει η χειρ σου να κάμη, κάμε ευσυνείδητα: διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη [Λατινικά, ίνφερι], όπου σπεύδεις.»

14. (α) Πώς μπορούσε ο Ιώβ να πη εκείνο που είπε σχετικά με τον «άδη» στα εδάφια Ιώβ 14:13; (β) Πώς ο Ιωνάς και ο Δαβίδ δείχνουν ότι εκτιμούσαν αυτό το γεγονός επίσης;

¹⁴ Συνεπώς δεν εκπλήσσει το ότι ο πατριάρχης Ιώβ, στη διάρκεια των τρομερών βασάνων του, μπορούσε να πη: «Ποιος θα μου παράσχη αυτή τη χάρι, ώστε να με προστατεύσης στον άδη [Λατινικά, ινφέρνους], και να με κρύψης εωσού παρέλθη η οργή σου, και να προσδιορίσης εις εμέ ένα καιρό οπότε θέλεις με ενθυμηθή;» (Ιώβ 14:13, Μετάφρασις Ντουαί) Ο πατριάρχης Ιώβ εγνώριζε ότι ο Θεός θυμάται εκείνους που βρίσκονται στον Σιεόλ, στον «άδη,» στον «ινφέρνους.» Ο Ιώβ πίστευε ότι ο Θεός θα τον θυμηθή για καλό λόγω της πιστής ακεραιότητάς του απέναντι στον αληθινό Θεό. Ο προφήτης Ιωνάς επίσης εκτιμούσε αυτό το γεγονός, διότι, όταν ήταν μέσα στο μεγάλο κήτος στη Μεσόγειο θάλασσα είπε: «Εβόησα εν τη θλίψει μου εις τον Κύριον, και εισήκουσέ μου· εκ κοιλίας άδου (Λατινικά, ινφέρι) εβόησα, και ήκουσας της φωνής μου.» (Ιωνάς 2:3, Ντουαί) Υπάρχει κατόπιν ο ψαλμωδός Δαβίδ, ο οποίος έγραψε: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη [Λατινικά, ινφέρνους]· ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ιδή διαφθοράν.—Ψαλμ. 16:10, Ντουαί, Νεοελληνική μετάφρασις Ψαλμός 15:10.

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ «ΑΔΗΣ»—ΠΟΤΕ;

15. Πότε δεν υπήρχε «άδης»;

¹⁵ Τώρα είναι κατάλληλη ώρα για να ρωτήσωμε, με τη διωρθωμένη κατανόησι του ζητήματος που έχομε από τη Γραφή, πότε δεν υπήρχε «άδης» ο ινφέρνους, ή ο Σιεόλ; Ήταν τον καιρό που ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα, ο Αδάμ και η Εύα, ήσαν στον παραδεισιακό κήπο της Εδέμ, σχεδόν πριν από έξη χιλιάδες χρόνια. Για κείνη την ευτυχισμένη εποχή διαβάζομε: «Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπο τον οποίον έπλασε.» Αργότερα ο Θεός έβαλε εκεί και την πρώτη γυναίκα, μαζί με τον Αδάμ.—Γεν. 2:8-23· 1:26-28, Ντουαί.

16. Γιατί δεν είχε αρχίσει τότε η ύπαρξις του «άδου»;

¹⁶ «Άδης» ή Σιεόλ δεν υπήρχε τότε στη γη. Δεν υπήρχε νεκροταφείο το οποίο να είχε ανοιχθή είτε από τον Θεό είτε από τον άνθρωπο. Ο κοινός τάφος του ανθρώπου όπως υπάρχει σήμερα δεν είχε αρχίσει ακόμη. Δεν υπήρχε τότε ανάγκη για ένα τέτοιο πράγμα, διότι Κύριος ο Θεός δεν είχε δημιουργήσει το ανθρώπινο γένος για να πάη τελικά είτε στον «άδη» (Σιεόλ) είτε στον ουρανό. Η στοργική του επιθυμία ήταν να ζη το ανθρώπινο γένος για πάντα στη γη ανάμεσα σε παραδεισιακές συνθήκες. Γι’ αυτό είπε στον Αδάμ ακόμη πριν δημιουργηθή η σύζυγός του Εύα: «Από δε του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει. Διότι καθ’ ην ημέραν φάγεις απ’ αυτού, θνήσκων θέλεις αποθάνει.»—Γεν. 2:17, Ντουαί.

17. (α) Τι πρέπει να σημειώσωμε ότι ο Θεός είπε ή δεν είπε όταν προειδοποίησε τον Αδάμ για την ανυπακοή; (β) Πώς τα λόγια του Θεού όταν κατεδίκασε σε θάνατο τον Αδάμ συμφωνούν με την αφήγησι της δημιουργίας, κι’ επομένως τι δεν μπορούσε να συμβή όταν πέθανε ο Αδάμ;

¹⁷ Για να μη αγνοήσωμε αυτό το σπουδαίο σημείο, ας σημειώσωμε, ότι Κύριος ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ ότι όποια μέρα έτρωγε από τον απαγορευμένο καρπό θα πήγαινε σ’ ένα «άδη» για να υποφέρη συνειδητά για πάντα σε πύρινα βάσανα. Προειδοποίησε τον Αδάμ ότι θα πέθαινε λόγω ανυπακοής. Ακόμη και αφού ο Αδάμ ακολούθησε το παράδειγμα της συζύγου του και έφαγε από τον απηγορευμένο καρπό, ο Θεός είπε στον Αδάμ απαγγέλλοντας την καταδίκη του θανάτου: «Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γεν. 3:19) Αυτό ήταν σε αρμονία με την περιγραφή της δημιουργίας του ανθρώπου, η οποία λέγει: «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» (Γέν. 2:7) Ο άνθρωπος έγινε μια ζώσα ανθρώπινη ψυχή τον καιρό της δημιουργίας του. Έτσι στο θάνατο του θα έπαυε να είναι μια ζώσα ψυχή, κι έτσι δεν υπήρχε καμμιά ψυχή που επέζησε και που θα μπορούσε να βασανίζεται συνειδητά σε πυρ και θείον για πάντα.

18. Όπως αποδεικνύεται από την αφήγησι της Γενέσεως, με το θάνατο και την ταφή τίνος άρχισε ο «άδης»;

¹⁸ Με το να ζη μια καταδικασμένη ζωή έξω από τον παράδεισο της τέρψεως εννιακόσια τριάντα περίπου χρόνια, ο Αδάμ έζησε περισσότερο από οκτακόσια χρόνια ύστερ’ από τον θάνατο του δευτέρου γυιου του Άβελ. Ο δίκαιος και θεοσεβής Άβελ είχε δολοφονηθή από τον φθονερό μεγαλύτερο αδελφό του Κάιν. Εφόσον δεν αναφέρεται κανένας θάνατος τέκνων του Αδάμ και της Εύας πριν απ’ αυτό, τότε ο «άδης» (ινφέρνους, Σιεόλ) ήλθε σε ύπαρξι με τον θάνατο και την ταφή του Άβελ. Κύριος ο Θεός είπε στον φονέα Κάιν: «Τι έκαμες; η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ της γης· και τώρα επικατάρατος να είσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής για να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου.»—Γεν. 4:1-11· 5:1-5.

19. Τι λέγουν οι Γραφές σχετικά με τον Άβελ για να δείξουν ότι πήγε στον Σιεόλ, για να υπάρχη ενθύμισίς του εκεί;

¹⁹ Ο Άβελ ήταν ένας άνθρωπος που είχε πίστι στον Θεό. Στο εδάφιο Εβραίους 11:4 διαβάζομε: «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλυτέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού· και δι’ αυτής, καίτοι αποθανών, έτι λαλεί.» (Βλέπε επίσης 1 Ιωάννου 3:12.) Ο Ιησούς Χριστός μίλησε επίσης για τον Άβελ ως δίκαιο. (Ματθ. 23:35) Γι’ αυτόν το λόγο ο Κύριος ο Θεός θυμάται τον Άβελ στο θάνατό του, και γι’ αυτό ο Άβελ πήγε στον θάνατο και την ταφή του στον Σιεόλ, τον «άδη» ή τον ινφέρνους. Εξακολουθεί να παραμένη στον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Ο θάνατός του δεν ήταν όμοιος με τους καταδικασμένους αμαρτωλούς Αδάμ και Εύα. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Θεός θα θυμηθή τον Άβελ, όπως ακριβώς θα θυμηθή και τον πατριάρχη Ιώβ στον διωρισμένο από τον Θεό καιρό.—Ιώβ 14:13.

Ο «ΑΔΗΣ» ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

20. Ποιο ερώτημα εγείρει η παραβολή τον Ιησού για τον πλούσιο και τον Λάζαρο σχετικά με τον «άδη», και, σύμφωνα με την Βίβλο της Ιερουσαλήμ ποια λέξι χρησιμοποιεί εκεί η αφήγησις του Λουκά;

²⁰ Εφόσον μόλις αναφέραμε τον Ιησού Χριστό, είναι επίκαιρο να ρωτήσωμε, Δεν εδίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ότι υπάρχει κατά γράμμα πυρ στον «άδη»; Παρατηρήστε τι είπε στην παραβολή του για τον πλούσιο και τον πτωχό Λάζαρο. Ο Ιησούς είπε: «Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη [Λατινικά, ινφέρνους] υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού. Και αυτός φωνάξας είπε . . . Βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη.» (Λουκ. 16:22-24) Η παραβολή αυτή καταχωρήθηκε από τον Χριστιανό μαθητή Λουκά στην Ελληνική γλώσσα, και γι’ αυτό δεν έκαμε χρήσι της Εβραϊκής λέξεως Σιεόλ. Η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις της Βίβλου της Ιερουσαλήμ δείχνει την Ελληνική λέξι που χρησιμοποίησε ο Λουκάς, διότι λέγει: «Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις.» Ω, ναι, εδώ χρησιμοποιείται η Ελληνική λέξις Άδης. Υπάρχει όμως πυρ στον άδη για να βασανίζη τους νεκρούς, όπως θέλει να το εμφανίση η Βίβλος της Ιερουσαλήμ;

21. Γιατί η Ελληνική Λέξις «άδης» έχει εδώ την ίδια σημασία με το Σιεόλ, και όχι την ιδέα του Όμηρου για τον Άδη;

²¹ Προτού απαντήσωμε σ’ αυτή την ερώτησι, ρωτούμε: Γιατί η Ελληνική λέξις άδης εδώ έχει την ίδια σημασία με την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ; Γιατί δεν έχει την ιδέα του Άδου που διδάσκεται στην ειδωλολατρική Ελληνική μυθολογία; Αυτό οφείλεται στο ότι, ύστερ’ από τον θάνατο του Έλληνος ποιητού Ομήρου (ή πριν από το 700 π.Χ.) το κύριον όνομα Άδης εσήμαινε όχι τον «τόπον των πνευμάτων εκείνων που πέθαναν» αλλά επίσης «τον τάφο» και τον «θάνατο.» (Βλέπε Ελληνοαγγλικόν Λεξικόν, υπό Λήντελ και Σκοτ, πρώτη έκδοσις 1843, Τόμος Ι, σελίς 21, στήλη 2, κάτω από τη λέξι Άδης, τμήμα ΙΙ.)

22. Ώστε όταν η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα βάζει τη λέξι Άδης στο στόμα του Ιακώβ, και όταν η λέξις Άδης τίθεται στο στόμα του Ιησού τι σημαίνει και τι δεν σημαίνει;

²² Γι’ αυτό όταν μερικοί Αλεξανδρινοί Ιουδαίοι, οι οποίοι μιλούσαν Ελληνικά στην Αίγυπτο, άρχισαν να μεταφράζουν τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές στην κοινή Ελληνική, περίπου το 280 π.Χ., και άρχισαν εκείνο που τώρα ονομάζεται Ελληνική μετάφρασις των Εβδομήκοντα, χρησιμοποίησαν τη λέξι Άδης για να μεταφράσουν την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ. Έτσι, όταν μετέφρασαν τα λόγια του πατριάρχου Ιακώβ στα εδάφια Γένεσις 37:34· 42:38· 44:29, 31, έβαλαν στο στόμα του Ιακώβ τη λέξι Άδης, για να σημάνη τον τάφο και όχι την εσφαλμένη ιδέα του Ομήρου για τον Άδη. Έτσι, όταν τίθεται η λέξις άδης στο στόμα του Ιησού Χριστού, δεν σημαίνει ένα τόπο αιωνίου πύρινου βασανισμού.

«ΓΕΕΝΝΑ»

23, 24. (α) Με ποία λέξι εταύτισε ο Ιησούς το πυρ, και σε τι είχε κατά γράμμα εφαρμογή αυτό, αλλά ποια συμβολική σημασία είχε; (β) Πώς ο Ιησούς σύμφωνα με τα εδάφια Ματθαίος 5:22, 29, 30, προειδοποίησε για τη Γέεννα;

²³ Ο τόπος με τον οποίον ο Ιησούς Χριστός εταύτισε το πυρ δεν ήταν ο Άδης αλλά η Γέεννα. Το όνομα σημαίνει στην πραγματικότητα «Κοιλάς του Εννώμ.» Στην κατά γράμμα σημασία του αυτό σημαίνει την κοιλάδα του Εννώμ που ήταν νοτίως ή νοτιοδυτικώς της Ιερουσαλήμ. Στην εποχή του Ιησού εχρησιμοποιείτο ως τόπος απορριμμάτων της πόλεως όπου ανεμιγνύετο η φωτιά με θειάφι για την πλήρη καύσι ακόμη και νεκρών σωμάτων εγκληματιών οι οποίοι εθεωρούντο πάρα πολύ κακοί να ταφούν στον Άδη, τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Με μια συμβολική έννοια, ο τρόπος με τον οποίον ο Ιησούς την εχρησιμοποίησε, η Γέεννα ήταν σύμβολο πλήρους και αιωνίας καταστροφής, η διαγραφή ενός ατόμου από την ύπαρξι για πάντα. Εκμηδένισις! Η λέξις Γέεννα συναντάται μόνον δώδεκα φορές στις θεόπνευστες Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Ο Ιησούς αναφέρεται ότι εχρησιμοποίησε αυτή τη λέξι για πρώτη φορά στα εδάφια Ματθαίος 5:22, 29, 30. Εκεί διαβάζομε:

²⁴ «Πας ο οργιζόμενος αναιτίως κατά του αδελφού αυτού, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν· και όστις είπη προς τον αδελφόν αυτού, Ρακά, θέλει είσθαι ένοχος εις το συνέδριον· όστις δε είπη, Μωρέ, θέλει είσθαι ένοχος εις την Γέενναν του πυρός. Εάν δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν και ρίψον από σου· διότι σε συμφέρει να χαθή εν των μελών σου και να μη ριφθή όλον το σώμα σου εις την Γέενναν. Και εάν η δεξιά σου χειρ σε σκανδαλίζη, έκκοψον αυτήν και ρίψον από σου· διότι σε συμφέρει να χαθή εν των μελών σου, και να μη ριφθή όλον το σώμα σου εις την Γέενναν.»—Βλέπε Μάρκος 9:43-47.

25. Για να περιγράψη ότι η Γέεννα σημαίνει αιώνια καταστροφή, τι είπε ο Ιησούς σχετικά με την ψυχή στο εδάφιο Ματθαίος 10:28;

²⁵ Για να περιγράψη ότι η Γέεννα εξεικονίζει αιώνια καταστροφή, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη Γεέννη.» (Ματθ. 10:28) Αλλ’ αν αυτό που ονομάζεται «ψυχή» χάνεται, καταστρέφεται, πώς θα μπορούσε να βασανίζεται συνειδητά στο πυρ και στο θείον για πάντα; Στη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων δεν χρειάσθηκε οι θρησκευτικοί διώκται να καίουν αιωνίως το σώμα του λεγομένου «αιρετικού» επάνω στο ξύλο, η φωτιά δεν διατηρεί ένα άτομο.

26. Σε όλα τα μέρη που συναντάται αυτή η Ελληνική λέξις, ποια λέξι χρησιμοποιεί η Λατινική Μετάφρασις του Ιερωνύμου, και ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι, προορίζονται γι’ αυτόν τον τόπο;

²⁶ Για άλλες περιπτώσεις όπου συναντάται η λέξις Γέεννα, βλέπε Ματθαίος 18:9· 23:15, 33· Λουκάς 12:5, και Ιάκωβος 3:6. Σ’ όλες τις περιπτώσεις η Λατινική Βουλγάτα του Ιερώνυμου χρησιμοποιεί τη λέξι Γέεννα, και όχι ινφέρνους. Εκείνοι τους οποίους ο Θεός καθορίζει για αιώνια καταστροφή, όπως περιγράφεται από τη Γέεννα, είναι εκείνοι οι οποίοι, όπως ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαιμονικοί άγγελοί του, είναι πέραν από κάθε διόρθωσι, πέραν από κάθε ανόρθωσι προς τη δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ο Ιησούς, στην παραβολή του των προβάτων και των εριφίων λέγει σ’ εκείνους οι οποίοι είναι όμοιοι με τα ερίφια: «Υπάγετε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον δια τον Διάβολον και τους αγγέλους αυτού.»—Ματθ. 25:41.

ΔΕΝ ΕΞΑΛΕΙΦΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ «ΑΔΗ»

27, 28. (α) Τίνος η ειδική πείρα δείχνει αν εκείνοι που πηγαίνουν στον «άδη» εξαλείφωνται για πάντα; (β) Στον Ψαλμό 16:10 αναφερόταν ο Δαβίδ στον εαυτό του, και τι είπε σχετικά μ’ αυτό ο Πέτρος την Πεντηκοστή;

²⁷ Μήπως αυτό σημαίνει ότι εκείνοι οι οποίοι πηγαίνουν στον «Άδη,» ή «σιεόλ.» δεν εξαλείφονται για πάντα εκεί, δεν παραμένουν εκεί αιώνια; Αυτό πρέπει να συμβαίνη, αν η Αγία Γραφή δείχνη ότι κάποιος βγήκε από τον «άδη» (ινφέρνους, σιεόλ), για να μείνη έξω για πάντα. Ας ενθυμούμεθα ότι ο ψαλμωδός Δαβίδ έγραψε: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη [Λατινικά, ινφέρνους]· ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν.» (Μετάφρασις Ντουαί, Ψαλμός 15:10· Νεοελληνική Μετάφρασις Ψαλμ. 16:10) Μήπως μιλούσε εδώ ο Δαβίδ για τον εαυτό του; Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος λέγει Όχι. Την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., ο Πέτρος παρέθεσε αυτό τον ψαλμό του Δαβίδ και τον εφήρμοσε σ’ εκείνον για τον οποίον εγράφη. Ο Πέτρος είπε:

²⁸ «‘Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη (Λατινικά, ινφέρνους), ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ οδούς ζωής, θέλεις με χορτάσει από ευφροσύνης δια του προσώπου σου.’ . . . Άνδρες αδελφοί, δύναμαι να σας είπω μετά παρρησίας περί του πατριάρχου Δαβίδ, ότι και ετελεύτησε και ετάφη, και το μνήμα αυτού είναι παρ’ ημίν μέχρι της ημέρας ταύτης. Επειδή λοιπόν ήτο προφήτης και ήξευρεν ότι μεθ’ όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός ότι ένας εκ του καρπού της οσφύος αυτού θα εκάθητο επί του θρόνου αυτού, προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού. Διότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη (Λατινικά, ινφέρνους) ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν. Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες.»—Πράξ. 2:27-32, Ντουαί.

29. Πώς το «Αποστολικό Πιστεύω» που απαγγέλλουν οι εκκλησιαζόμενοι δείχνει αν ο «Άδης» είναι ένας τόπος αιωνίου βασανισμού σε φωτιά;

²⁹ Πολλά άτομα που υπήρξαν μέλη εκκλησιών θα θυμούνται ότι απήγγειλαν όλοι μαζί αυτό που ονομάζεται «Το Αποστολικό Πιστεύω,» στο οποίο αναφέρεται: «Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα, Παντοκράτορα, Ποιητήν ουρανού και γης, και εις τον Ιησούν Χριστόν τον μονογενή του Υιόν, τον Κύριον ημών, όστις . . . εσταυρώθη, απέθανε, και ετάφη· και κατήλθεν εις τον άδην [Λατινικά, ινφέρνα]· και την τρίτην ημέραν ανέστη εκ νεκρών και ανελήφθη εις τον ουρανόν, και εκάθησεν εις τα δεξιά του Θεού του Παντοκράτορος Πατρός.» Έτσι εκείνοι οι οποίοι απήγγειλαν αυτό το πιστεύω εξέφρασαν την πεποίθησι ότι ο Ιησούς Χριστός «κατήλθε εις τον άδην.» Μήπως εννοούσαν μ’ αυτά τα λόγια ότι κατήλθε στο πυρ και στο θείον κάτω από τη γη για να βασανίζεται εκεί για πάντα στη θέσι του ανθρωπίνου γένους; Δεν μπορούσαν να εννοούν αυτό, διότι τα αμέσως επόμενα λόγια είπαν: «Την τρίτη ημέρα ανέστη εκ νεκρών.» Έτσι αυτοί οι ίδιοι, καθώς και ο απόστολος Πέτρος, ομολογούν ότι, στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, «ο άδης» (ινφέρνους) δεν είναι ένας τόπος από τον οποίο νεκροί άνθρωποι, που μπήκαν σ’ αυτόν μια φορά, δεν μπορούν ποτέ να βγουν. Ο Ιησούς δεν έννοιωσε κανένα βασανισμό εκεί.

30, 31. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10, ποια ήταν η πείρα που είχε ο Ιησούς κάτω στον «άδη» και έτσι ήταν σαν να έκανε τι; (β) Με το ότι ο Ιησούς Χριστός ονομάζεται «απαρχή» εκ των νεκρών στον «άδη» τι σημαίνει αυτό για τους υπολοίπους που υπάρχουν εκεί;

³⁰ Ο Ιησούς Χριστός ήταν στον «άδη» (ή Σιεόλ) για μέρη τριών ημερών (Νισάν 14-16, του 33μ.Χ.) Όπως λέγουν τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10, όσον καιρό ήταν εκεί δεν είχε συνείδησι κανενός πράγματος. Δεν υπήρχε κανένα έργο, κανένας λόγος καμμιά σοφία ή γνώσις εκεί. Μολονότι ήταν πραγματικά νεκρός, ήταν, όπως θα λέγαμε, σαν να εκοιμάτο, αδρανής, αγνοώντας τα πάντα. Γι’ αυτό ο Χριστιανός απόστολος Παύλος γράφει σχετικά με την ανάστασι του Ιησού εκ νεκρών: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινε απαρχή των κεκοιμημένων.» (1 Κορ. 15:20) Πραγματικά, λοιπόν, η ανάστασις ωφέλησε τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ήταν νεκρός στον «άδη» (ή Σιεόλ). Και γι’ αυτόν το λόγο ο Παντοκράτωρ Θεός έχει σκοπό όπως η ανάστασις ωφελήση όλο το υπόλοιπο των νεκρών που βρίσκονται στον «άδη». Ο Ιησούς Χριστός ήταν απλώς «η απαρχή» εκείνων που κοιμούνται εκεί στον θάνατο. Η πλήρης συγκομιδή των νεκρών ανθρώπων θα είναι όταν εγερθούν και επανέλθουν στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Αυτή είναι η κυριώτερη ιδέα των θεοπνεύστων λόγων τον αποστόλου Παύλου:

³¹ «Διότι, επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσιν ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.»—1 Κορ. 15:21, 22.

32. Το ότι ο «άδης» είναι ένας τόπος από τον οποίο υπάρχει απελευθέρωσις αποδεικνύεται από ποια λόγια του Ιησού στην Αποκάλυψι 1:17, 18;

³² Το ότι ο «άδης» (ή Σιεόλ) είναι ο τόπος από τον οποίο όλοι οι νεκροί πρόκειται ν’ απελευθερωθούν μέσω της αναστάσεως μας βεβαιώνεται από τα λόγια του αναστημένου Ιησού Χριστού. Το έτος 96 περίπου μ.Χ., ή τριάντα δύο χρόνια ύστερ’ από την πυρπόλησι της Ρώμης από τον Αυτοκράτορα Νέρωνα, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός εμφανίσθηκε σε μια όρασι στον απόστολο Ιωάννη. Αυτή η όρασις εκτίθεται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής που ονομάζεται Αποκάλυψις, και σ’ αυτήν ο Ιησούς λέγει στον απόστολο Ιωάννη: «Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και ο ζων και έγεινα νεκρός, και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν, και έχω τα κλειδιά του άδου [Λατινικά, ινφέρνους] και του θανάτου.»—Αποκάλ. 1:17, 18.

33, 34. (α) Τι δείχνει αν πρέπει να καταβληθούν χρήματα στον Ιησού Χριστό από τους συγγενείς και φίλους προτού χρησιμοποιήση τα κλειδιά για να ελευθερώση τους νεκρούς που βρίσκονται στον άδη; (β) Από πού ελευθερώθηκε ο Ιησούς Χριστός, και γιατί ο Θεός του εμπιστεύθηκε τα «κλειδιά»;

³³ Είναι μήπως σκοπός του αναστημένου Ιησού Χριστού με το να έχη τα «κλειδιά του άδου και του θανάτου» να κρατήση τους νεκρούς κλειδωμένους για πάντα στον άδη; Ή μήπως πρέπει να πληρώσουν χρήματα σ’ αυτόν πρώτα οι συγγενείς και φίλοι των νεκρών προτού χρησιμοποιήση τα κλειδιά για να βγάλη τους νεκρούς από τον άδη; Πόσο ιδιοτελές και εμπορικό θα ήταν γι’ αυτόν να επωφεληθή με τέτοιον τρόπο από το πλεονέκτημα του ότι έχει τα «κλειδιά του άδου και του θανάτου»!

³⁴ Απορρίπτοντας πλήρως μια τέτοια ιδέα, ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή αλλά δια να υπηρετήση και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» (Ματθ. 20:28) Όταν ήταν στη γη ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν επεβάρυνε ούτε με ένα μόνο αργυρό δηνάριο την ανάστασι εκ νεκρών οποιουδήποτε νεκρού ανθρώπου τον οποίο επανέφερε στη ζωή. Όχι για να κρατήση τους νεκρούς κλειδωμένους για πάντα, αλλά για να τους απελευθερώση στοργικά και δωρεάν, είναι ο σκοπός του αναστημένου Ιησού σχετικά με τη χρήσι των ‘κλειδιών του άδου και του θανάτου.’ Ο ίδιος ο Θεός που είχε αναστήσει τον Υιόν του Ιησού Χριστό από τον «άδη,» του εμπιστεύθηκε αυτά τα κλειδιά γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

35. (α) Τι είπε ο Ιησούς σχετικά μ’ αυτόν τον χαρούμενο καιρό που θα χρησιμοποιήση τα κλειδιά του «άδου»; (β) Γιατί και πώς ο σκοπός της αναστάσεως είναι ωφέλιμος;

³⁵ Ο Ιησούς Χριστός, αποβλέποντας σ’ αυτόν τον χαρούμενο καιρό, είπε στους Ιουδαίους: «Καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:26-29) Είναι σαφές ότι η ανάστασις όλων των νεκρών που είναι στον «άδη» είναι προς όφελός των. Μόνο ύστερ’ από την ανάστασί των από τον «άδη» αν επανέλθουν εκουσίως σε κακή πορεία, τότε η ανάστασις που είχαν θα καταλήξη σε καταδικαστική κρίσι για αιώνια καταστροφή. Έτσι ο σκοπός της αναστάσεως είναι ωφέλιμος, με το αιώνιο όφελος των νεκρών υπ’ όψιν. Ανοίγει σ’ αυτούς την ευκαιρία ν’ απολαύσουν αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού.

36, 37. Σε ποιον είχε δοθή όρασις της εποχής που ο «άδης» δεν θα υπάρχη πια, και πώς αυτός περιγράφει τη σκηνή;

³⁶ Σ’ αυτή την ίδια Αποκάλυψι στον απόστολο Ιωάννη, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός έδωσε μια εικόνα της εποχής που ο «άδης» δεν θα υπάρχη πια. Αυτό θα συμβή όταν το παλαιό σύστημα πραγμάτων θα έχη καταστραφή, και ο Θεός θα δημιουργήση νέους ουρανούς και νέα γη, δηλαδή, μια νέα ουράνια κυβέρνησι και μια επίγειο ανθρώπινη κοινωνία. Περιγράφοντας αυτή τη θαυμάσια σκηνή, ο Ιωάννης γράφει:

³⁷ «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν και τον καθήμενον έπ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά. Και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.»—Αποκάλ. 20:11-13.

38. (α) Ώστε πώς θα παύση να υπάρχη ο «άδης», και πώς το περιγράφει, αυτό η Αποκάλυψις; (β) Πώς ο «θάνατος» και η πονηρία θα παύσουν;

³⁸ Ώστε όταν ο «άδης» (Σιεόλ) θα έχη δώσει και τον τελευταίο νεκρό που υπάρχει εκεί, μέσω της αναστάσεως όλων των νεκρών για τους οποίους ο Ιησούς Χριστός έχει δώσει την ανθρώπινη ζωή του ως εξαγορά, τότε δεν θα υπάρχη πια άδης. Σε όλη τη γη, οι κάτοικοι δεν θα βλέπουν ούτε ένα νεκροταφείο, ούτε μια αναμνηστική πλάκα τάφου. Ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους θα έχη καταστραφή για πάντα. Γι’ αυτό η Αποκάλυψις στα εδάφια 20:14, 15 προχωρεί και λέγει: «Και ο θάνατος και ο άδης [Λατινικά, ινφέρνους] ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.» Τι ένδοξη ημέρα κρίσεως θα είναι αυτή! Στον «άδη» θα δοθή το θανάσιμο κτύπημα. Ο θάνατος που έχει κληρονομήσει όλο το ανθρώπινο γένος από τον αμαρτωλό Αδάμ και την Εύα θα θανατωθή, θα παύση να υπάρχη, επειδή όλο το ευπειθές ανθρώπινο γένος θα φθάση σε τελειότητα ανθρώπινης ζωής σ’ ένα αποκαταστημένο παράδεισο τέρψεως. Η διάπραξις κακού θα παύση με την καταστροφή όλων εκείνων οι οποίοι εκουσίως θα στραφούν στην πονηρία και οι οποίοι πρέπει να υποστούν την ποινή του δευτέρου θανάτου.

Εκείνοι που Ωφελούνται από την Ανάσταση από τον «Άδη»

1, 2. (α) Ποιος Εβραίος πατριάρχης είπε ότι περίμενε να πάη στον «άδη»; (β) Πώς ο Ιησούς, υπερασπίζοντας τη διδασκαλία της αναστάσεως, έδωκε βεβαίωσι ότι ο Ιακώβ θα ωφεληθή απ’ αυτήν;

ΠΟΙΟΙ θα βρίσκωνται ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι είναι νεκροί στον «άδη» και οι οποίοι θα ωφεληθούν από την ανάστασι των νεκρών; Ενθυμούμεθα ότι ο πατριάρχης Ιακώβ περίμενε να πάη στον «άδη» ή Σιεόλ. (Γεν. 37:35) Θα είναι μεταξύ εκείνων που θα ωφεληθούν; Ναι. Ενθυμούμεθα τα λόγια του Ιησού Χριστού, ο οποίος, προτού αναστήσει τον φίλο του Λάζαρο ύστερ’ από την τετραήμερη κατάστασι του θανάτου του είπε στην αδελφή του Μάρθα: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη θέλει ζήσει.» (Ιωάν. 11:25) Μόλις λίγες εβδομάδες ύστερ’ απ’ αυτό, ο Ιησούς αναγκάσθηκε να υπερασπίση τη διδασκαλία της αναστάσεως μπροστά στους άπιστους Ιουδαίους, τους Σαδδουκαίους. Για να το κάμη αυτό αναφέρθηκε στον Ιακώβ. Απαντώντας στην παγιδευτική ερώτησι που του είχαν θέσει οι Σαδδουκαίοι, ο Ιησούς είπε:

² «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Κύριον τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»—Λουκ. 20:37, 38.

 3. (α) Από τίνος την άποψι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ζουν τώρα, και γιατί; (β) Ποιων ανθρώπων ο Ιεχωβά είναι ο Θεός;

³ Έτσι, από την άποψι του Θεού, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ζούσαν τότε. Η ανάστασις αυτών των πιστών πατριαρχών ήταν τόσο βεβαία ότι θα γίνη στον ωρισμένο καιρό του Θεού, ώστε ο Θεός μιλούσε γι’ αυτούς τους τρεις άνδρες σαν να ζούσαν τότε, μολονότι ήσαν νεκροί, χωρίς συνείδησι στον «άδη,» ή Σιεόλ. Αν επρόκειτο να παραμείνουν νεκροί για πάντα και να μη βγουν ποτέ από τον «άδη» (ή Σιεόλ), ο Ιεχωβά δεν θα έλεγε ποτέ στον προφήτη στην καιομένη βάτο στην έρημο του Σινά ότι αυτός ήταν ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Έτσι ο Ιησούς είπε ότι με το να κάμη ο Θεός αυτή τη δήλωσι απεδείκνυε ότι θα υπήρχε ανάστασις για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, και, φυσικά, όλων των άλλων που βρίσκονται μαζί τους στον «άδη.» Ο Ιεχωβά δεν είναι ένας πρώην Θεός ανθρώπων του νεκρού παρελθόντος, αλλ’ είναι ο Θεός των πιστών λάτρεών του οι οποίοι θα ζήσουν στο μέλλον μέσω της αναστάσεως εκ νεκρών.

 4. Πώς τα εδάφια Εβραίους 11:17-19 αποδεικνύουν ότι ο Αβραάμ πίστευε στην ανάστασι του υιού του Ισαάκ;

⁴ Ο πατριάρχης Αβραάμ πίστευε στην ανάστασι του γυιου του Ισαάκ. Ως απόδειξι τούτου έχομε τα θεόπνευστα λόγια των εδαφίων Εβραίους 11:17-19: «Δια πίστεως, ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ· και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη, «Ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα·» συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη· εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς (με τυπικό τρόπο. Μετάφρασις της Καθολικής Αδελφότητος).»

 5. Πώς το 11 κεφάλαιον της προς Εβραίους επιστολής δείχνει ότι άνθρωποι ακόμη και πριν από τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, και άνθρωποι πίστεως από τότε, πίστευαν στην ανάστασι από τον «άδη»;

⁵ Είναι προφανές ότι πριν από τον καιρό του Αβραάμ, του Ισαάκ, και του Ιακώβ, άνδρες πίστεως όπως ο Άβελ, ο Ενώχ και ο Νώε πίστευαν στην ανάστασι των νεκρών από τον «άδη,» διότι αναφέρονται μεταξύ του ‘τοσούτου νέφους μαρτύρων’ οι οποίοι αναφέρονται στο 11 κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής. (Εβρ. 11:1 έως 12:1) Όταν ο θεόπνευστος συγγραφεύς αναφέρεται, στο πώς ο προφήτης Ηλίας ανέστησε τον γυιο της χήρας από τα Σαρεπτά και πώς ο προφήτης Ελισαιέ ανέστησε τον γυιο της φιλόξενης γυναίκας από τη Σουνάμ, λέγει: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· . . . Και ούτοι πάντες αν και έλαβαν καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» (Εβρ. 11:35-40) Έτσι έχομε την θεόπνευστη απόδειξι ότι, πριν από την έλευσι του Ιησού, άνδρες και γυναίκες που είχαν πίστι στον Παντοδύναμο Ιεχωβά Θεό απέβλεπαν στην ανάστασι των νεκρών από τον «άδη» ή Σιεόλ.

 6. Πώς η Μάρθα από τη Βηθανία και η Άννα η μητέρα του Σαμουήλ εξέφρασαν πίστι στην ανάστασι από τον «άδη»;

⁶ Γι’ αυτό η Μάρθα από την Βηθανία είπε στον Ιησού πριν αναστήση τον αδελφό της Λάζαρο εκ νεκρών: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωάν. 11:24) Γι’ αυτό, επίσης η Άννα που είχε ζήσει πριν από χίλια χρόνια και πλέον, όταν παρουσίασε τον γυιο της Σαμουήλ στον αρχιερέα του Ισραήλ, είπε: «Ο Κύριος θανατώνει και ζωοποιεί καταβιβάζει εις τον άδην [Λατινικά, ινφέρι· Εβραϊκά, Σιεόλ] και αναβιβάζει.»—1 Σαμ. 2:6.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΑΔΗ»

7, 8. (α) Με ποιον τρόπο οι ‘πύλες του άδου’ δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της αληθινής εκκλησίας του Χριστού; (β) Πώς το εδάφιο Αποκάλυψις 2:10 απαιτεί να υπερισχύση ο Ιησούς εναντίον των πυλών του άδου;

⁷ Όχι μόνο ο ίδιος ο Ιησούς πήγε στον άδη και βγήκε πάλι, αλλά εβεβαίωσε τους αποστόλους του ότι η αληθινή εκκλησία, η αληθινή Χριστιανική εκκλησία, θα τον εμιμείτο απ’ αυτή την άποψι. Όταν μιλούσε στον απόστολο Πέτρο καθώς άκουγαν και οι άλλοι απόστολοι, ο Ιησούς είπε: «Συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου και πύλαι άδου [Λατινικά, ινφέρνους] δεν θέλουσι ισχύσει κατ’ αυτής.» (Ματθ. 16:18) Με τον θάνατο τα μέλη της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας θα εισήρχοντο μέσω των πυλών στον «άδη.» (Ησ. 38:10, 18) Αλλ’ αυτές οι ‘πύλες του άδου’ δεν θα υπερίσχυαν επάνω στη Χριστιανική εκκλησία με το να παραμείνουν κλειστές για πάντα επάνω στην εκκλησία. Γιατί όχι; Διότι ο αναστημένος Ιησούς Χριστός, ο οποίος έχει τα κλειδιά του άδου και του θανάτου, θα χρησιμοποιήση το κλειδί και θ’ ανοίξη εκείνες τις πύλες για να βγουν μέσω αναστάσεως τα μέλη της εκκλησίας.

⁸ Έτσι οι ‘πύλες του άδου’ δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της εκκλησίας του Χριστού, αλλ’ ο Χριστός θα υπερισχύση εναντίον των ‘πυλών του άδου’ χάριν της εκκλησίας του. Αυτό εξηγεί γιατί είπε στην εκκλησία: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.»—Αποκάλ. 2:10· 1:17, 18.

 9. Πόσοι θ’ αποτελέσουν αυτή τη Χριστιανική εκκλησία, και ποιο είναι το «καλήτερόν τι» που «ο Θεός προέβλεψε» γι’ αυτούς;

⁹ Αυτή η αληθινή εκκλησία που αποτελείται μόνο από 144.000 πιστά μέλη καλείται να εξέλθη από τον «άδη» (ινφέρνους) σε μια ουράνια πνευματική ανάστασι. Έτσι γίνονται ‘η νύμφη, η γυνή του Αρνίου.’ (Αποκάλ. 21:9 έως 22:17) Σαν μια πιστή σύζυγος, είναι όλοι ενωμένοι, με τον ουράνιο νυμφίο Ιησού Χριστό με δεσμό γάμου για πάντα. Σχετικά με την ανάστασί τους είναι γραμμένο: «Σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν.» (1 Κορ. 15:42-44) Αυτή η ουράνια κατάστασις είναι το «καλήτερόν τι» που «ο Θεός προέβλεψε» για την εκκλησία των πιστών ακολούθων και μιμητών του Υιού του Ιησού Χριστού.—Εβρ. 11:39, 40.

ΟΙ ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΑΔΗ»

10. (α) Για ποιους άλλους θα υπερισχύση ο Ιησούς εναντίον των πυλών του άδου, και πώς; (β) Επομένως τι ήταν εκείνο που είδε ο απόστολος Ιωάννης να συμβαίνη σε όρασι και που θα ιδούν άλλοι, να γίνεται στην πραγματικότητα;

¹⁰ Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θα κάμη περισσότερα από το να υπερισχύση μόνον εναντίον των ‘πυλών τον άδου’ χάριν της ομοίας με νύμφην εκκλησίας του. Θα υπερισχύση επίσης εναντίον των «πυλών» αυτών και χάριν ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους για το οποίο έχει δώσει τη ζωή του ως αντίλυτρο. (Ματθ. 20:28) Θα χρησιμοποιήση τα «κλειδιά του άδου και του θανάτου» για ν’ ανοίξη εκείνες τις συμβολικές «πύλες» και να βγάλη όλο αυτό το ανθρώπινο γένος με ανάστασι σε ζωή στη γη κάτω από την ουράνια βασιλεία αυτού και της πνευματικής νύμφης του. Εκείνοι οι οποίοι είχαν ένα υδάτινο τάφο στη θάλασσα θα επανέλθουν στη ζωή σε ξηρά γη. Εκείνοι οι οποίοι έχουν ταφή στη γη σε μεμονωμένους τάφους, ή νεκροταφεία, θα επανέλθουν επίσης στη ζωή στη γη, κάτω από την νέα κυβέρνησι, την ουράνια βασιλεία του Θεού με τον Υιόν του Ιησού Χριστό. Εκατοντάδες χιλιάδες που ζουν σήμερα θα επιζήσουν από την επερχόμενη ‘μεγάλη θλίψι’ για να δουν στην πραγματικότητα αυτό που ο απόστολος Ιωάννης είδε μόνον σε μια αποκαλυπτική όρασι, την οποία περιγράφει λέγοντας: «Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, . . . και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.»—Αποκάλ. 20:12, 13· 7:14.

11. Αυτό περιλαμβάνει, ποιους οι οποίοι πήγαν στον «άδη» πριν από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και περιλαμβάνει ποιους οι οποίοι πήγαν εκεί από τότε, σύμφωνα με τα εδάφια 1 Ιωάννου 2:2 και 1 Τιμόθεον 2:5, 6;

¹¹ Αυτό θα περιλαμβάνη τον Άβελ, τον Ενώχ, τον Νώε, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, τον Ιώβ, τον Μωυσή, ναι, όλους τους νεκρούς που είναι στον «άδη» και οι οποίοι έχουν πάει εκεί πριν από την ίδρυσι της Χριστιανικής εκκλησίας την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., όταν ο απόστολος Πέτρος μίλησε σε χιλιάδες Ιουδαίους για την ανάστασι του Ιησού Χριστού από τον «άδη» (τον κοινό τάφο τον ανθρωπίνου γένους). Θα περιλαμβάνη επίσης όλους εκείνους από το ανθρώπινο γένος οι οποίοι πήγαν στον «άδη» από κείνη την ημέρα της Πεντηκοστής, και οι οποίοι δεν είχαν γίνει μέλη της ομοίας με νύμφη εκκλησίας του Ιησού Χριστού. Κανένας απ’ αυτούς δεν ανήκει στην «εκκλησίαν των πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς.» (Εβρ. 12:23) Για όλους αυτούς ο Ιησούς Χριστός πέθανε ως μια απολυτρωτική θυσία, όπως ακριβώς έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης λέγοντας στην εκκλησία: «Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:2) Σε αρμονία μ’ αυτά ο Χριστιανός απόστολος Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.»—1 Τιμ. 2:5, 6.

12. Γιατί θα μπορούσε η σκέψις της επιστροφής όλων αυτών από τον «άδη» να τρομοκρατήση μερικούς ανθρώπους;

¹² Εν τούτοις, μερικά άτομα μπορούν να τρομοκρατηθούν μ’ αυτή τη σκέψι. Πιθανόν να πουν: Δεν θα πλημμυρίση έτσι η γη με χιλιάδες εκατομμύρια κακοποιών και δεν θα γεμίση η γη με περισσότερη πονηρία και βία απ’ αυτήν που είχε προηγουμένως; Μήπως δεν είπε ο απόστολος Παύλος ότι «μέλλει να γίνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων»; (Πράξ. 24:15) Ασφαλώς σ’ αυτή την ανάστασι από τον «άδη» οι άδικοι θα υπερβαίνουν πολύ τους δικαίους. Και, για συνήθεις ανθρωπίνους άρχοντας αυτό θα δημιουργούσε ένα σοβαρό πρόβλημα.

13, 14. (α) Ποιες δυνάμεις δεν θα εξαπολύση επάνω στους κατοίκους της γης το άνοιγμα των πυλών του «άδου», και γιατί όχι; (β) Τι πρέπει να λεχθή για τις ατελείς ανθρώπινες κυβερνήσεις που θα υπάρχουν τότε κι εκείνους οι οποίοι τελικά θ’ αποδειχθή ότι τις υποστηρίζουν;

¹³ Το άνοιγμα των ‘πυλών του άδου’ δεν πρόκειται να εξαπολύση επάνω στους κατοίκους της γης λεγεώνες δαιμόνων καθώς και τον άρχοντά των, τον Σατανά τον Διάβολο. Αυτοί δεν υπήρξαν ποτέ κάτω στον «άδη» αναμένοντας να χρησιμοποιήση ο Ιησούς Χριστός το κλειδί και ν’ ανοίξη τις πύλες του «άδου.»

¹⁴ Ευτυχώς για το ανθρώπινο γένος, τον καιρό που θ’ αδειάση ο «άδης» ο Σατανάς και οι αγγελικοί δαίμονές του θα είναι δεμένοι με αλυσίδες και απομονωμένοι και περιορισμένοι σ’ αυτό που ο απόστολος Ιωάννης ονομάζει «απύθμενο λάκκο» ή «Άβυσσο.» (Αποκάλ. 20:1-3, Ντουαί· Βίβλος της Ιερουσαλήμ) Έτσι αυτές οι πνευματικές δυνάμεις οι οποίες έχουν παρακινήσει το ανθρώπινο γένος στην πονηρία θα έχουν παρέλθει. Θα υπάρχη μια δικαία ουράνια κυβέρνησις επάνω στη γη και πάνω σε όλους τους αναστημένους νεκρούς. Επί πλέον, οι ατελείς ανθρώπινες κυβερνήσεις οι οποίες διατηρούσαν τον έλεγχο επάνω στη γη δεν θα υπάρχουν πια. Θα έχουν ‘λικμισθή’ στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» τον Αρμαγεδδώνα, αμέσως πριν από το δέσιμο και το ρίξιμο στην άβυσσο των αοράτων αρχόντων των, του Σατανά ή Διαβόλου και των λεγεώνων των δαιμόνων του. (Αποκάλ. 16:13-16· 19:11-21· 20:1-3) Σ’ εκείνον τον παγκόσμιο «πόλεμο της ημέρας εκείνης της μεγάλης» όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι θα υποστηρίζουν εκείνες τις ανθρώπινες κυβερνήσεις αντί της βασιλείας του Θεού με τον Χριστό, θα εκλείψουν μαζί τους. Δεν θα επιζήσουν.

15. (α) Ποια έναρξις θα δοθή στην ανθρώπινη κοινωνία όπως προσκιάσθηκε από τον Νώε και την οικογένειά του ύστερ’ από τον κατακλυσμό; (β) Ποιοι θα είναι οι νέοι ουρανοί στους οποίους απέβλεπε ο Πέτρος, και τι θα επιβάλουν αυτοί εδώ;

¹⁵ Όπως ακριβώς η ανθρώπινη κοινωνία είχε μια δικαία νέα έναρξι με τον Νώε και την οικογένειά του ύστερ’ από τον παγγήινο κατακλυσμό του έτους 2370-2369 π.Χ., έτσι το ανθρώπινο γένος θα έχη και πάλι μια δικαία έναρξι με τους θεοσεβείς ανθρώπους που θα επιζήσουν από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, και αυτή τη φορά χωρίς ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονες του να εξακολουθούν να είναι ελεύθεροι για να κυριαρχούν στη γη από την αόρατη και υπερανθρώπινη θέσι τους. (Ματθ. 24:37-39· Γένεσις 8:15 έως 9:17) Ακόμη και ο απόστολος Πέτρος απέβλεπε σ’ εκείνον τον ένδοξο καιρό για το ανθρώπινο γένος. Λίγο ύστερ’ από τον βάρβαρο διωγμό που είχε εξαπολύσει ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Νέρων εναντίον της Χριστιανικής εκκλησίας, ο Πέτρος έγραψε: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Οι «νέοι ουρανοί,» δηλαδή, η ουράνια βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού, στον οποίον έχει δοθή η απαιτουμένη εξουσία στον ουρανό και στη γη, θα επιβάλη με ακαταμάχητο τρόπο απόλυτη δικαιοσύνη στη γη. (Ματθ. 28:18) Έτσι δεν προσεύχονται ματαίως οι γνήσιοι Χριστιανοί: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.»—Ματθ. 6:9, 10.

16. Πώς θα γίνη η ανάστασις από τον «άδη» και σε ποιων τα χέρια θα ανατεθή η επίβλεψις των ανθρωπίνων υποθέσεων στη γη;

¹⁶ Να έχετε υπ’ όψιν το εξής γεγονός: Ο «Άδης» δεν θα βγάλη όλους τους νεκρούς του με μιας, μέσα σε μια εικοσιτετράωρη ημέρα, προξενώντας έτσι μια πληθυσμιακή έκκρηξι που θα φέρη σύγχυσι στους σχετικά λίγους ευσεβείς ανθρώπους που θα επιζήσουν από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Η απελευθέρωσις των νεκρών από τον «άδη» πολύ σοφά θα γίνη κάτω από έλεγχο της ουράνιας βασιλείας του Θεού με τον Χριστόν. (1 Κορ. 15:23) Κανένας από τους πολιτικούς του παρελθόντος, ή τις ανθρώπινες κυβερνήσεις που θα παρέλθουν δεν θα επανέλθη στην εξουσία. Η επίβλεψις των ανθρωπίνων υποθέσεων θα είναι στα χέρια ανθρώπων που αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό, από τον Άβελ ως τους σημερινούς ανθρώπους που φοβούνται τον Ιεχωβά Θεό, οι οποίοι, στη διάρκεια των περασμένων χιλιετηρίδων, απέβλεπαν στη βασιλεία του Θεού.

17. Γιατί μερικών τα ονόματα δεν θα γραφούν στο «βιβλίον της ζωής,» και τι θα γίνη μ’ αυτούς;

¹⁷ Όλοι εκείνοι οι οποίοι θ’ απελευθερωθούν από τον «άδη» και οι οποίοι, ύστερ’ από μια κατάλληλη περίοδο δοκιμής, επίμονα θ’ αρνηθούν να διδαχθούν δικαιοσύνη και να υπακούουν στη βασιλεία θα θανατωθούν. Τα ονόματά των δεν θα γραφούν στο «βιβλίο της ζωής» ως άξια αιωνίου ζωής. Όχι, δεν θα επανέλθουν στον «άδη» και να παραμείνουν εκεί για πάντα. Ο Ιωάννης μάς λέγει: «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.»—Αποκάλ. 20:14, 15.

18. (α) Τι συμβολίζει η «λίμνη του πυρός», και τι θα συμβή επομένως σ’ αυτούς; (β) Ποιους μόνον θ’ αφήση στη γη ο «δεύτερος θάνατος» εκείνων που δεν είναι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής, και σε τι θα τους δικαιώση ο Υπέρτατος Κριτής;

¹⁸ Αυτή η «λίμνη του πυρός,» η οποία συμβολίζει «τον δεύτερον θάνατον» αντιστοιχεί μ’ αυτό που ο Ιησούς όταν ήταν στη γη ωνόμασε Γέεννα. Ώστε συμβολίζει αιώνια καταστροφή, ένα θάνατο από τον οποίο δεν υπάρχει ανάστασις. Όπως ακριβώς ο θάνατος που είχε κληρονομηθή από τον Αδάμ και την Εύα και ο «άδης» θα παύσουν να υπάρχουν για πάντα, έτσι και αυτοί οι αδιόρθωτοι επίγειοι υπήκοοι της βασιλείας του Θεού θα παύσουν να υπάρχουν και θα είναι σαν να μη υπήρξαν ποτέ. Αυτό θ’ αφήση επάνω στη γη μόνο εκείνους οι οποίοι αγαπούν τη δικαιοσύνη με όλη των την καρδιά και οι οποίοι αποδεικνύονται αδιάρρηκτα νομιμόφρονες στη θεοκρατική κυβέρνησι του Ιεχωβά Θεού του Παντοκράτορος. Αυτοί είναι εκείνοι που θα βρεθούν γραμμένοι στο «βιβλίον της ζωής,» τους οποίους ο Υπέρτατος Κριτής Ιεχωβά δικαιώνει με ατελείωτη ζωή με ειρήνη και ευτυχία στον Παράδεισο της Τέρψεως που θ’ αποκατασταθή στη γη.

19, 20. (α) Ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι ποτέ δεν θα πάνε στον «άδη» και γιατί όχι; (β) Πώς μπορείτε σεις να είσθε μεταξύ αυτών;

¹⁹ Αλλά σκεφθήτε για μια στιγμή και τούτο: Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που ζουν σ’ αυτή την μολυσμένη, απειλούμενη με πόλεμο γη, οι οποίοι ποτέ δεν θα πάνε στον «άδη.» Ποτέ δεν θα χρειασθή να επιστρέψουν από τον «άδη.» Ποιοι είναι αυτοί, και είναι δυνατόν οποιοσδήποτε από μας να είναι μεταξύ αυτών;

²⁰ Αυτοί είναι οι όμοιοι με πρόβατα ευσεβείς άνθρωποι οι οποίοι ολοκάρδια δίνουν την υποστήριξί τους και την υπηρεσία τους στην ουράνια βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού Ιησού Χριστού και επομένως απέχουν από την πολιτική αυτού του κόσμου. (Ματθ. 25:31-46) Τώρα, πριν από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, χαιρετίζουν ειλικρινά τον Ιεχωβά Θεό στον ουράνιο θρόνο του καθώς και τον όμοιο με Αρνίον Υιόν του Ιησούν Χριστόν. Αυτή η τάξις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά θα διαφυλαχθή ζώσα μέσα από το βίαιο τέλος του παρόντος παγγήινου συστήματος πραγμάτων και θα εισέλθη στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού στο οποίο θα κατοική δικαιοσύνη. (Αποκάλ. 7:9-17) Εκεί ο θάνατος που έχει κληρονομηθή από τον Αδάμ και την Εύα, και ο οποίος έχει στείλει χιλιάδες εκατομμύρια στον «άδη» θα εκλείψη, ώστε αυτοί που θα επιζήσουν δεν θα έχουν να φοβηθούν ποτέ πια τον «άδη.» Με το να συνεχίσουν την πορεία της δικαιοσύνης και αφοσιώσεως στη βασιλεία του Θεού με τον Χριστόν, θα ζήσουν για να δουν ν’ αποδίδουν η θάλασσα και «ο άδης» τους νεκρούς των. Ναι, με το να πράττετε το ορθό τώρα, μπορεί να είσθε μεταξύ εκείνων των ευλογημένων που θα επιζήσουν.

Μήπως Ζείτε για Ό,τι Μπορείτε ν’ Αποκομίσετε από τη Ζωή Τώρα;

«Τι το όφελος εις εμέ, αν οι νεκροί δεν ανασταίνωνται; ‘Ας φάγωμεν και ας πίωμεν· διότι αύριο αποθνήσκομεν.’ Μη πλανάσθε· ‘φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί’.»—1 Κορ. 15:32, 33

 1. Πώς δείχνουν τα ανθρώπινα πλάσματα ότι εκτιμούν το δώρον της ζωής, κι ωστόσο τι θ’ αντιμετωπίσουν μελλοντικά όλοι οι ζώντες;

ΖΩΗ τι πολύτιμο αγαθό! Ο ανθρώπινος νους και το σώμα είναι θαυμαστά πλασμένα. Κανένας που είναι, στα λογικά του δεν θέλει να τερματίση τη ζωή του, αλλά θέλει να μείνη ζωντανός, έστω και αν αντιμετωπίζη αυξανόμενα προβλήματα και πιέσεις του κόσμου σήμερα. Υπάρχει πολύ ισχυρή επιθυμία να διατηρήσωμε αυτό το πολύτιμο δώρο της ζωής, να συνεχίσωμε να μαθαίνωμε και ν’ απολαμβάνωμε τα πράγματα που μας περιβάλλουν. Καταβάλλονται αποφασιστικές προσπάθειες για την απώθησι του θανάτου και την απόκτησι ενός καλού μέτρου υγείας κι ευτυχίας. Εν τούτοις, ο θάνατος επίμονα και σκληρά παραμονεύει κάθε άνθρωπο σε όλη τη σύντομη διάρκεια της ζωής του, που είναι περίπου εβδομήντα χρόνια. Ο τάφος απαιτεί τους δικαίους καθώς και τους αδίκους, τους ασκητικούς καθώς και τους ασώτους.—Ψαλμ. 89:48.

 2. Ποια στάσι ακολούθησαν πολλοί, και πώς αυτό επέδρασε στον τρόπο της διαγωγής των;

² Καθώς αντιμετωπίζει κανείς τις ειρωνείες της ζωής και τη σκληρή πραγματικότητα του θανάτου, θα μπορούσε από την άποψι του σαρκικού ανθρωπίνου διαλογισμού να δη ένα παράδοξο πράγμα: Το να ζη κανείς μια ηθικώς καλή ζωή θα φαινόταν σαν κάτι χωρίς σημασία, χωρίς ωφέλεια. Σε ολοένα αυξανόμενους αριθμούς ανθρώπων, η ζωή μετά θάνατον δεν είναι παρά ένας μύθος. Αν αυτή η ζωή είναι το παν, τότε γιατί να μην αποκομίσετε απ’ αυτήν ό,τι μπορείτε, ενόσω ζήτε; Αν η καλύτερη κρίσις λέγη, ‘Να ελέγχης τον εαυτό σου και ν’ απέχης από πράγματα επιβλαβή, μολονότι πολύ απολαυστικά’, ο σαρκικός συλλογισμός στηρίζεται στο επιχείρημα ότι είναι καλύτερο ν’ απολαύσης αυτά και ν’ αφήσης τα συναισθήματα να εκδηλώνωνται πλήρως, αντί να ζης μια ζωή αυταπαρνήσεως και απογοητεύσεως, διότι θα υποστής απλώς θάνατο, φθορά και θα λησμονηθής από τις μελλοντικές γενεές, όπως και κάθε άλλος. Τι αξία λοιπόν έχει η αυταπάρνησις; Μπορεί, βέβαια, να υπάρχουν ωρισμένα οφέλη υγείας, και ν’ αποφεύγωνται μερικά προβλήματα, αν κάνετε ό,τι είναι ηθικώς καλό. Υπάρχουν και υπομνήσεις, ότι το ήδη σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής μπορεί να συντομευθή ακόμη περισσότερο από τις κακές συνήθειες στις οποίες επιδίδεσθε· αλλά καλύτερο είναι να τις απολαμβάνετε ενόσω μπορείτε, στοχάζονται μερικοί, παρά να ζήσετε λίγα ακόμη χρόνια σε βαθειά γηρατιά και αθλιότητα.

 3. (α) Ποια ερωτήματα παρουσιάζονται εξ αιτίας της διαμάχης μεταξύ της φιλοσοφίας αυτού του κόσμου και της Γραφής; (β) Πώς ο Παύλος τακτοποιεί τα πράγματα ως προς το να ζη κανείς μόνο για ιδιοτελείς απολαύσεις;

³ Παρ’ όλα αυτά, η Γραφή λέγει: «Ο πιστός άνθρωπος θέλει, έχει πολλήν ευλογίαν.» (Παροιμ. 28:20) Είναι αυτό πραγματικά αληθινό; Είναι η Γραφή ρεαλιστική στο να εκθέτη υψηλούς ηθικούς κανόνες που να διέπουν τη διαγωγή του ανθρώπου; Αν κανείς κάνη το καλύτερο που μπορεί για ν’ ανταποκριθή σ’ αυτούς τους κανόνες, αυτό θα τον ωφελήση πραγματικά; Εκτός αυτού, όταν έλθη ο θάνατος, μπορεί κανείς μ’ εμπιστοσύνη να ελπίζη σε μια καλύτερη μετέπειτα ζωή λόγω των πιστών του πράξεων; Αν ο άνθρωπος ήταν απλώς ένα προϊόν εξελίξεως, χωρίς να είναι υπεύθυνος σε κανένα παρά μόνο στην κοινωνία, της οποίας αποτελεί μέρος, για το πώς συμπεριφέρεται, τότε η επίκρισις των κανόνων και των επαγγελιών της Γραφής θα είχε κάποια βαρύτητα. Αυτό είναι το σημείο που τονίζει ο απόστολος Παύλος γράφοντας στους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Αν οι νεκροί δεν ανασταίνωνται, ‘ας φάγωμεν και ας πίωμεν· διότι αύριον αποθνήσκομεν’.» Ο Παύλος γρήγορα συνεχίζει αναφερόμενος σ’ αυτή την καθαρά ιδιοτελή αντίληψι με την προειδοποίησι: «Μη πλανάσθε· φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί. Συνέλθετε εις εαυτούς κατά το δίκαιον, και μη αμαρτάνετε^· διότι τινές έχουσιν αγνωσίαν Θεού· προς εντροπήν σας λέγω τούτο.»—1 Κορ. 15:32-34.

 4. (α) Ποια ήταν η φιλοσοφία των Επικουρείων; (β) Πώς ο Αβραάμ και άλλοι πιστοί άνδρες έδειξαν ότι δεν είχαν αυτή τη στάσι για τη ζωή και το μέλλον;

⁴ Ο Παύλος, όταν ήταν στην Ελλάδα, αντιμετώπισε αυτή τη φιλοσοφία των Επικουρείων, οι οποίοι επίστευαν ότι πρέπει να ζη κανείς με τέτοιον τρόπο ώστε ν’ αποκομίζη τον μεγαλύτερο βαθμό απολαύσεως από τη ζωή, αλλά να το κάνη αυτό με κάποια μετριοπάθεια για ν’ αποφεύγη ταλαιπωρίες που έρχονται από καταχρήσεις. Αυτοί δεν ενδιεφέροντο για το μέλλον, αλλά μόνο για ν’ απολαμβάνουν τέρψεις ως τον θάνατο. Αλλά τέτοιο δεν ήταν το φρόνημα των πιστών ανδρών όπως ο Αβραάμ. Ο Παύλος έγραψε για τους πιστούς αυτούς: «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης.» Αυτοί δεν έχασαν την πίστι των και δεν ανεμίχθησαν στις διεφθαρμένες πράξεις του περιβάλλοντός των. Στη μνήμη του Θεού αυτοί είναι πολύ ζώντες και σε λίγο θα τους αναστήση ο Θεός σε πραγματική ζωή σε μια παραδεισιακή γη υπό την διακυβέρνησι της Βασιλείας.—Εβρ. 11:13· Ματθ. 22:31, 32· Ιωάν. 6:39, 40.

 5. Πώς η Γραφή αντιπαραβάλλει τ’ αποτελέσματα της ζωής για ικανοποίησι της σαρκός με τη ζωή που έχει υπ’ όψιν το πνεύμα;

⁵ Είναι εύκολο ν’ απατηθούμε αν έχωμε αναπτύξει μια επιθυμία στην καρδιά να κάνωμε ό,τι είναι εσφαλμένο ή αν μας λείπη η θέλησις να εγκρατευώμεθα για ν’ αποκτήσωμε τα διαρκή οφέλη μιας ορθής πορείας ενεργείας. Η λογίκευσις είναι μια κοινή συνήθεια. Και πάλι ο Παύλος συμβουλεύει με τα εξής λόγια: «Μη πλανάσθε,» και κατόπιν προσθέτει: «Ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον.» (Γαλ. 6:7, 8) Εκείνοι που συνταυτίσθηκαν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά και οι οποίοι συνεμόρφωσαν τη ζωή τους με ό,τι διδάσκει η Γραφή μπορούν να πιστοποιήσουν ότι ευλογήθηκαν πλούσια και τώρα ακόμη. Επειδή δεν ζουν μια έκλυτη ζωή, αποφεύγουν τις τρομερές συνέπειες μιας τέτοιας πορείας, που συχνά εμπερικλείουν κι έναν πρόωρο θάνατο. Εκτός απ’ αυτό, αιώνια ζωή επιφυλάσσεται γι’ αυτούς εφόσον συνεχίζουν πιστά αυτή την πορεία.—Ρωμ. 6:23.

 6. Γιατί έχει γίνει πιο επείγον σήμερα το να είμεθα άγρυπνοι και να προσέχωμε την πορεία της ενεργείας μας;

⁶ Καθώς παραβάλλομε τη Γραφή με τα γύρω μας φυσικά γεγονότα, δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι έχομε προχωρήσει πολύ στον έσχατο καιρό του ασεβούς αυτού συστήματος. Οι Χριστιανοί μπορούν να βεβαιώσουν ότι η Γραφή είναι αληθής όταν μας λέγη ότι είναι ακόμη πιο δύσκολο σ’ αυτόν τον καιρό να μείνη κανείς στη στενή οδό που οδηγεί στη ζωή. Τα θέλγητρα της συγχρόνου εποχής στον κόσμο είναι ισχυρά και ο Διάβολος δεν έχει χάσει την πανουργία του στο ν’ απατά και να παρασύρη τους απερίσκεπτους. Πάντοτε παρουσιάζεται ο κίνδυνος να μεταπέσωμε σε παληούς τρόπους σκέψεως και διαγωγής ή ν’ αφήσωμε ν’ αναπτυχθούν νέες επιθυμίες που είναι δυσάρεστες στον Ιεχωβά. Η καρδιά είναι απατηλή, η σάρκα είναι ασθενής, η εγκράτεια δεν είναι εύκολη. Ο Ιησούς, στην προφητεία του για το τέλος αυτού του συστήματος, προειδοποίησε: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθει αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης.»—Λουκ. 21:34, 35.

 7. Πώς ο τρόπος σκέψεως και η στάσις αυτού του κόσμου αρχίζουν ύπουλα με σκοπό να επηρεάσουν ένα Χριστιανό; Για ποιο πράγμα πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζωμε τον εαυτό μας;

⁷ Για να βεβαιωθούμε ότι δεν παραπλανώμεθα ή δεν συλλαμβανόμεθα σαν σε μια παγίδα, πρέπει να διερωτώμεθα αναζητώντας ερωτήματα για να δοκιμάσωμε τα βαθύτερα κίνητρα μας, τις κρυφές μας επιθυμίες, τις κρυμμένες μας συμπάθειες. Για ποιο πράγμα ζούμε; Άλλο είναι να λέμε ότι ζούμε έχοντας υπ’ όψι τη ζωή στη νέα διάταξι του Θεού, και άλλο είναι να ζούμε πραγματικά σε αρμονία με τις απαιτήσεις του Θεού κάθε μέρα. Οι Χριστιανοί δεν μπορούν ν’ αφήσουν την ύπουλη Επικούρειο φιλοσοφία αυτού του κόσμου να τους απατήση και, προτού το καταλάβουν, ν’ αρχίσουν να ζουν για τις σημερινές απολαύσεις, από φόβο μήπως πεθάνουν αύριο. Ή, αμφιβάλλοντας αν θα μπορέσουν να το κάμουν αυτό στη Νέα Τάξι, μπορεί ν’ αρχίσουν να γεύωνται τις απολαύσεις αυτού του κόσμου, μη θέλοντας να τις χάσουν εντελώς. Πρέπει συνεχώς να διερωτώμεθα: Για ποιο πράγμα ζούμε; Για τις απολαύσεις αυτού του κόσμου, ή για την «πραγματική ζωή» στη Θεία νέα διάταξι;—1 Τιμ. 6:17-19.

ΜΗΠΩΣ ΖΗΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΤΟΥ;

8, 9. (α) Γιατί πολλοί επιδίδονται στα ποτά ως το σημείο να μεθούν; (β) Ποια κακά αποτελέσματα προέκυψαν από τη μέθη;

⁸ Εκατομμύρια συγχρόνων Επικουρείων ξεπέρασαν τη μετριοπάθεια στα ποτά ως το σημείο της μέθης. Έχουν γευθή τις επιδράσεις της υπερβολικής ποσότητος οινοπνεύματος, κι αυτές είναι εκείνες που θέλουν, άσχετα με τη δαπάνη ή τους κινδύνους της υγείας, της εργασίας και της οικογενείας. Τα εμπόδια και οι απογοητεύσεις εξαφανίζονται για να φέρουν μια παράδοξη αφροντισιά. Η σκληρή πραγματικότης παραχωρεί τη θέσι της σ’ έναν κόσμο ονείρων. Οι φροντίδες εξαφανίζονται. Οι διενέξεις εκμηδενίζονται· η ευθύνη παραμερίζεται. Πηγαίνει κανείς, πράγματι, σε «ταξίδι» διακοπών, μακριά από τις φορτικές μέριμνες της ζωής. Αλλ’ είναι αυτό, πράγματι, τρόπος ζωής; Λαμβάνοντας υπ’ όψι την αναισθησία στην οποία βρέθηκε, την επαίσχυντη διαγωγή και ομιλία της οποίας δυνατόν να υπήρξε ένοχος, τον τρομερό πόνο του σώματος όταν συνέρχεται και τη βλάβη των σχέσεών του με τους άλλους, η λογική απάντησις θα έπρεπε να είναι ένα έντονο, Όχι!—Παροιμ. 20:1· 23:20-35.

⁹ Είναι πολύ λογικό ότι ο Θεός απαγορεύει τη μέθη. Σε κατάστασι μέθης η διάνοια δεν λειτουργεί ορθά και συχνά κάνει κανείς επαίσχυντα πράγματα. Υπάρχει μια υπερβολική αντίληψις του τι μπορεί ο μεθυσμένος να κάμη, επειδή η αλήθεια είναι ότι τα αντανακλαστικά του και η κρίσις του έχουν υποστή μεγάλη βλάβη. Δεκάδες χιλιάδων άτομα πεθαίνουν κάθε χρόνο, επειδή ένας μεθυσμένος ενόμιζε ότι ήταν αρκετά νηφάλιος ώστε να οδηγήση το αυτοκίνητό του στο σπίτι του, ή συνεπλάκη για κάποιο ασήμαντο ζήτημα. Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από κίρρωσι του ήπατος, από τρομώδη παράλυσι κι από άλλα νοσήματα που συνδέονται με το οινόπνευμα. Σε πολλές χώρες, ο αλκοολισμός κατατάσσεται ως ο υπ’ αριθμόν 3 φονεύς, μετά την καρδιοπάθεια και τον καρκίνο.

10. (α) Μολονότι μπορεί κανείς να μη μέθα, ποιος κίνδυνος υπάρχει στην κατάχρησι οινοπνευματωδών ποτών; (β) Τι πρέπει, να σκεφθή κανείς προτού προσφέρη οινοπνευματώδη ποτά στους επισκέπτας του;

¹⁰ Αλλά, μολονότι μπορεί κανείς να μη μεθά, μπορεί όμως να είναι πολύ έκδοτος στα ποτά, κι εδώ είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τους Χριστιανούς. Όλοι οι αλκοολικοί δεν είναι μέθυσοι. Ο αλκοολισμός είναι μια νοσηρή μανία για οινόπνευμα. Μια καλή δοκιμή είναι να ρωτήση κανείς τον εαυτό του, Μήπως ζω γι’ αυτή την απόλαυσι και λαχταρώ από μέρα σε μέρα το ωραίο ανακουφιστικό αίσθημα που επιτυγχάνω ως αποτέλεσμα της πόσεως οινοπνευματωδών ποτών; Μολονότι η πόσις αποτελεί προσωπικό ζήτημα ενόσω δεν μεθά κανείς, υπάρχει ωστόσο η πιθανότης να γίνη το οινόπνευμα ένα ψυχολογικό στήριγμα στο οποίον στηρίζεται, μια φαινομενική ανάγκη, που δεν μπορεί να κάμη χωρίς αυτήν. Επίσης, υπάρχει η πιθανότης να κάμη άλλους να προσκόψουν με αδιάκριτη χρήσι οινοπνεύματος. Όταν φίλοι σάς επισκέπτωνται ένα βράδυ, μήπως επιμένετε να σας συντροφεύσουν σ’ ένα ποτό, έστω κι αν αυτοί δεν προτιμούν να πιουν; Αυτό μπορεί να είναι μια εσφαλμένη φιλοξενία, και ίσως, στο κάτω-κάτω, μια προσπάθεια να κάμετε τους άλλους να ενωθούν μαζί σας και να παρασυρθούν από αδυναμία. Κανένας δεν πρέπει ποτέ να εξαναγκάζη ή να προσπαθή να πείση κάποιον να πιη, αν δεν θέλη να το κάμη. (Ρωμ. 14:17-21) Οι συναναστροφές δεν γίνονται ανιαρές αν δεν προσφερθούν ποτά τέτοιας φύσεως. Αν, βέβαια, πίνη κανείς σε μέτριο μόνο βαθμό, και αν θέλη να πίνη κάτι και δεν ζη με σκοπό να έχη μια υπερβολική απόλαυσι από οινοπνευματώδη ποτά, θα έχη πολλές ευλογίες.

ΜΗΠΩΣ ΖΗΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΩΝ;

11. Ποια επιθυμία για συναναστροφή ενεφύτευσε ο Ιεχωβά στον άνθρωπο, και τι πρέπει να έχωμε υπ’ όψι για την ικανοποίησι αυτής της επιθυμίας;

¹¹ Όταν ο Ιεχωβά εδημιούργησε τον άνθρωπο, του ενεφύτευσε μια σφοδρή επιθυμία για συναναστροφή. Αν ο άνθρωπος μείνη μόνος για κάποιο διάστημα, εκ φύσεως επιθυμεί ζωηρά να είναι με συνανθρώπους του, να μιλή μαζί τους, να τρώγη μαζί τους, να παίζη μαζί τους, να εργάζεται μαζί τους και για να είναι μαζί με άλλους ο οποίοι, όπως αυτός χρειάζονται συναναστροφή. Η απομόνωσις αποτελεί μια απάνθρωπη τιμωρία. Οι Χριστιανοί, όμως, πρέπει να είναι εκλεκτικοί στις συναναστροφές των. Ο Παύλος δεν παρέθεσε στην τύχη αυτά τα λόγια, «Φθείρουσιν τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί,» όταν αντέκρουσε τη δημοφιλή Επικούρειο φιλοσοφία της εποχής: «Φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν.» Πού μπορεί ένας Χριστιανός να βρη αυτόν τον συλλογισμό παρά σε συναναστροφές μ’ εκείνους που τον πιστεύουν και τον εφαρμόζουν; Οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν σήμερα δυο διακεκριμένες σφαίρες επιρροής—Η θεοσεβής, Θεοκρατική, Χριστιανική σφαίρα, κι εκείνη που είναι κοσμική και μη Χριστιανική.

12. Τι αναγνωρίζεται ως προς τη συναναστροφή με τον κόσμο, και πού είναι ανάγκη να σταματά η συναναστροφή με κοσμικούς ανθρώπους;

¹² Οι Χριστιανοί, φυσικά, περιστοιχίζονται από κοσμικόφρονα άτομα κι από την ατμόσφαιρα αυτού του κόσμου. Ο Ιησούς, όταν προσευχήθηκε στον Ιεχωβά υπέρ των ακολούθων του, είπε: «Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού. Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ τον κόσμου.» (Ιωάν. 17:15, 16) Θα έπρεπε να ζη κανείς ως ερημίτης, εντελώς απομονωμένος από την ανθρώπινη κοινωνία, αν ήθελε ν’ αποφύγη κάθε επαφή με κοσμικούς ανθρώπους. (1 Κορ. 5:9-13) Εν τούτοις, εκτός από την επικοινωνία που είναι απολύτως αναγκαία στις κοσμικές μας εργασίες, στο σχολείο, όταν είναι κανείς στη διακονία του αγρού, ή σε άλλες περιπτώσεις, δεν πρέπει να υπάρχη καμμιά επιθυμία να εκθέτωμε τους εαυτούς μας στον φθοροποιό τρόπο σκέψεως και συχνά στη διεστραμμένη διαγωγή των κοσμικών ανθρώπων.—Δευτ. 7:3, 4.

13. (α) Πώς θα μπορούσε να συλλογισθή ένας αδελφός αν έχη εργασία που απαιτεί επαφή με κοσμικούς ανθρώπους; (β) Πώς θα μπορούσε μια αδελφή να διαλογισθή αν ένας άπιστος άνθρωπος δείξη ενδιαφέρον γι’ αυτήν; (γ) Γιατί είναι ορθή η συμβουλή της Γραφής για γάμο ‘μόνον εν Κυρίω’;

¹³ Στη διάνοια αυτή είναι μια λογική και σωστή συμβουλή, αλλ’ ο κίνδυνος εγείρεται όταν παρουσιάζωνται καταστάσεις στις οποίες οι κοσμικές συναναστροφές φαίνονται επιθυμητές στην καρδιά. Λόγου χάριν, ένας αδελφός μπορεί να έχη μια κοσμική εργασία και θεωρεί αναγκαίο να συναναστρέφεται ελεύθερα με κοσμικούς, να τους προσκαλή για διασκέδασι και λοιπά. Μπορεί να θεωρή λογικό ότι αυτή η συναναστροφή είναι ζωτική στη διεξαγωγή της εργασίας του, η οποία, χρησιμοποιείται για τη συντήρησι του εαυτού του και της οικογενείας του. Σκεφθήτε, επίσης, την κατάστασι μιας αδελφής στην εκκλησία που μπορεί να θέλη να παντρευθή. Μπορεί να μην υπάρχουν πολλοί αδελφοί στον κύκλο των Χριστιανών φίλων της που να μπορούν να νυμφευθούν. Γνωρίζει καλά ότι περνούν τα χρόνια της. Ένας άνδρας που γνώρισε για λίγους μήνες στον τόπο της κοσμικής της εργασίας μπορεί να εξεδήλωσε ενδιαφέρον γι’ αυτήν. Αν αυτή ελκυσθή προς αυτόν, αμέσως ο νους και η καρδιά αρχίζουν τους διαλογισμούς. Αυτός μπορεί να είναι ένας καλός, έντιμος άνθρωπος. Δεν πίνει ποτά, ούτε καπνίζει. Είναι ανεκτικός όταν πρόκειται για θρησκεία. Μπορεί και ν’ ακούσατε να λέγουν ότι αυτός είναι καλύτερος από μερικούς Χριστιανούς αδελφούς τους οποίους αυτή γνωρίζει. Ή μπορεί ν’ αναφερθή και μια μεμονωμένη περίπτωσις όπου μια άλλη αδελφή παντρεύθηκε έναν άπιστο, και με τον καιρό αυτός βοηθήθηκε να γίνη Χριστιανός. Ίσως να μπορή να γίνη το ίδιο και σ’ αυτή την περίπτωσι. Εν τούτοις, η σκληρή πείρα πολλών συμφωνεί με τη Γραφή εδώ στο ν’ αποδείξη ότι οι ελπίδες να γίνη αυτό είναι ελάχιστες. Αντιθέτως, υπάρχει μεγάλη πιθανότης να κάμη ο άπιστος τη Χριστιανή να συμβιβασθή και να χάση τη ζωή. Το να υπακούη κανείς στην εντολή της Γραφής να νυμφεύεται ‘μόνον εν Κυρίω’ μπορεί ν’ απαιτή αυτοκυριαρχία και υπομονή, αλλά μπορούμε πάντοτε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά γνωρίζει τι είναι καλό για τον λαό του. Αυτός όχι μόνο θέλει να τους προστατεύση από τις πολλές θλίψεις με το ν’ ακολουθήσουν μια ασύνετη πορεία, αλλά θέλει επίσης να είναι ο λαός του ευτυχής.—1 Κορ. 7:39, 40.

14. Ποια Ελκυστικά πράγματα του κόσμου αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα οι νέοι;

¹⁴ Οι νέοι έχουν ένα μεγάλο πειρασμό να συναναστρέφονται με κοσμικούς νέους της ηλικίας των. Συχνά πιέζονται να μετάσχουν σε αθλητικές ομάδες, συλλόγους και ομίλους. Υπάρχει επιθυμία να γίνουν δεκτοί και συχνά, για να γίνουν δεκτοί, πρέπει να δείξουν ότι θα κάμουν τολμηρά και μάλιστα αντιγραφικά πράγματα. Εύκολο είναι να υποκύψη κανείς σε κοσμικούς εξωφρενισμούς στις χτενισιές και στο ντύσιμο, ή να πειρασθή να πάρη ένα χαρτόδετο μυθιστόρημα από ένα περίπτερο μ’ ένα θελκτικό εξώφυλλο που ελκύει σε σαρκικές επιθυμίες. Υπάρχει επίσης το δέλεαρ της τηλεοράσεως ή του κινηματογράφου, που παρουσιάζουν βιαιότητες, εξαίρουν τον σαδισμό ή εξυμνούν τον σεξουαλισμό. Υπάρχουν και συγγραφείς βιβλίων για τη φιλοσοφία, την ανώτερη κριτική, και λοιπά, με τους οποίους δεν θέλομε να ταυτισθούμε. Αν διαβάσωμε αυτά τα βιβλία, είναι το ίδιο σαν να καθήσωμε εμπρός τους και να τους αφήσωμε να γεμίσουν τις διάνοιές μας με τις δικές τους ιδέες για τη ζωή.—1 Κορ. 3:18-20· 1 Τιμ. 6:20, 21.

15. Ποια ορθή συμβουλή δίδεται στις Γραφές για συναναστροφή και πώς η προσοχή σ’ αυτήν είναι μια ωφέλεια και προστασία για τους Χριστιανούς;

¹⁵ Οι πιστοί Χριστιανοί πιστεύουν τη Γραφή όταν λέγη: «Όστις λοιπόν θελήση να είναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Διακρίνουν την ορθή λογική στην εντολή: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ [ή Σατανάν]; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Διά τούτο ‘εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,’ λέγει ο Ιεχωβά, ‘και μη εγγίσητε ακάθαρτον’ και ‘εγώ θέλω σας δεχθη’.» (2 Κορ. 6:14, 15, 17, ΜΝΚ) Προσέχοντας αυτή τη συμβουλή, δεν αφήνουν τον εαυτό τους να δελεασθή στο να έχουν στενή συναναστροφή με απίστους, και απαλλάσσονται από πολλές θλίψεις. Ευχαριστούνται να συναναστρέφωνται με τους Χριστιανούς αδελφούς των, και ν’ αναπτύσσουν διαρκείς και ειλικρινείς φιλίες με αυτούς. Εδώ η συναναστροφή οικοδομεί αντί να κρημνίση. Βοηθεί το άτομο να προχωρήση στον στόχο της «πραγματικής ζωής» στη νέα τάξι του Θεού.—Εβρ. 11:24, 25.

ΜΗΠΩΣ ΖΗΤΕ ΓΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΝΑ ΠΑΙΖΕΤΕ Ή ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΤΕ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ;

16. (α) Τι σημαίνει, το να ‘παίζωμε με την ανηθικότητα’; (β) Γιατί το ‘ραντεβού’ μ’ ένα άτομο του ετέρου φύλου δεν είναι απλή ψυχαγωγία;

¹⁶ Το ‘να παίζη κανείς’ σημαίνει να διασκεδάζη, σαν με κάποιο παιγνιδάκι· να περνά τον καιρό του με αθλήματα ή παιγνίδια. Το να παίζη κανείς με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι να παίζη χωρίς να διαπράττη πραγματική πορνεία ή μοιχεία. Τα σεξουαλικά όργανα δεν είναι παιγνίδια, αλλ’ είναι δοσμένα από τον Ιεχωβά για αναπαραγωγή, για χρήσι από τους νυμφευμένους με τους συντρόφους των. Η Γραφή καταδικάζει τη χαλαρή διαγωγή, και είναι φανερό ότι το να παίζη κανείς με σεξουαλική ανηθικότητα αποτελεί χαλαρή διαγωγή, που μπορεί να καταλήξη σε αποκοπή. (Γαλ. 5:19· Μάρκ. 7:21-23) Ένα άτομο απατά τον εαυτό του αν νομίζη ότι μια τέτοια ακάθαρτη διαγωγή είναι παραδεκτή ενόσω αποφεύγεται η σαρκική επιμιξία. Το ‘ραντεβού’ μ’ ένα άτομο του ετέρου φύλου δεν αποτελεί απλή ψυχαγωγία αλλά πρέπει να γίνεται με τον γάμο υπ’ όψι. Αν ένα άτομο δεν έχη υπ’ όψι τον γάμο, ή είναι ακόμη σε νεανική ηλικία και δεν μπορεί ν’ αναλάβη τις ευθύνες του γάμου, τότε πρέπει να εξετάση τα κίνητρά του, για ποιον λόγο επιθυμεί να έχη ‘ραντεβού’ μ’ ένα άτομο του ετέρου φύλου. Προς ποια κατεύθυνσι πηγαίνει, ή, για να το πούμε αλλιώς, για ποιο πράγμα αρχίζει να ζη;

17. Ποια πράγματα, που πρέπει ν’ αποφεύγωνται από τους Χριστιανούς, συμβάλλουν στο να παίζωμε με σεξουαλική ανηθικότητα;

¹⁷ Το να παίζη κανείς με σεξουαλική ανηθικότητα συχνά αρχίζει από κακή συναναστροφή. Αυτή η συνήθεια είναι κοινή μεταξύ των κοσμικών. Ο πειρασμός ενώ είναι ανάμεσά τους, είναι και ολόγυρά σας. Η συνομιλία των, ο κινηματογράφος, τα βιβλία, τα πορνογραφικά έντυπα, τα αισχρά αστεία, τα εφαρμοστά ή αποκαλυπτικά ενδύματα, όλα αυτά συντείνουν στη δημιουργία και την καλλιέργεια κακών επιθυμιών στην καρδιά. Το να χαριεντίζεται κανείς με τη σύντροφο κάποιου άλλου μπορεί να φαίνεται σαν αθώο, αλλ’ αυτό συχνά οδηγεί σε σοβαρές συνέπειες.—Εφεσ. 5:3-5.

18. Ποια ερωτήματα παρουσιάζονται για να τα εξετάση ο καθένας σταθμίζοντας τα κίνητρά του στη συναναστροφή με το έτερο φύλο;

¹⁸ Ιδού μερικά ερωτήματα για να τα εξετάση ο καθένας σταθμίζοντας τα κίνητρά του, αλλά χωρίς να θεωρήται ότι θέτει κανόνες η Εταιρία Σκοπιά: Αν και δεν είσθε νυμφευμένος, μήπως κρατείτε τα χέρια επειδή απολαμβάνετε ένα συγκινητικό αίσθημα; Μήπως χορεύετε επειδή απολαμβάνετε να έχετε το σώμα ενός ατόμου του ετέρου φύλου σε επαφή με το δικό σας σώμα; Μήπως καληνυχτίζετε με φιλιά επειδή το βρίσκετε διεγερτικό, μολονότι δεν είσθε νυμφευμένος; Επιστολές που λαμβάνει η Εταιρία δείχνουν ότι το να παίζη κανείς με σεξουαλική ανηθικότητα συχνά αρχίζει με τέτοιους τρόπους.

19. Γιατί δεν μπορεί κανείς να μεμφθή τον Θεό που εδημιούργησε τον άνδρα και τη γυναίκα με γεννητικά όργανα όταν αυτά χρησιμοποιούνται για ν’ αμαρτήση απέναντί του;

¹⁹ Η Γραφή πολύ ειλικρινά λέγει: «Καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα.» (1 Κορ. 7:1) Δεν μπορούμε να κατηγορήσωμε τα σεξουαλικά όργανα που έθεσε ο Θεός στον άνδρα και στη γυναίκα, αν αυτά χρησιμοποιούνται για αμαρτία. Αυτά είναι έτσι δημιουργημένα ώστε να παραμένουν ήρεμα ώσπου να λάβουν ωθήσεις από τη διάνοια και την καρδιά για να τα διεγείρουν. Αν ένας άνδρας και μια γυναίκα προτιμούν να νυμφευθούν και έλθουν σε γάμου κοινωνίαν, είναι πολύ κατάλληλο ν’ απολαμβάνουν τη συντροφιά μεταξύ των με το να είναι ο ένας κοντά στον άλλον με περιπτύξεις αγάπης. Αυτό φέρνει και στους δυο ευχαρίστησι, κι ένα τέτοιο πλησίασμα αγάπης μπορεί, αν έτσι εκλέξουν, να οδηγήση σε σεξουαλική ένωσι μεταξύ των. Εν τούτοις, ένας άγαμος άνδρας ή γυναίκα δεν μπορούν ν’ αναμένουν ν’ αρχίσουν αυτή την κλιμακωτή αντίδρασι χωρίς σοβαρές συνέπειες. Η ικανότης ανταποκρίσεως υπάρχει στο σώμα. Υπνώττει ώσπου να διεγερθή. Η συγκίνησις της επαφής, αντί να ικανοποιήση, μπορεί εύκολα να δημιουργήση μια επιθυμία για στενώτερη επαφή: σε φιλήματα, σε παιξίματα με τα ιδιαίτερα μέρη του σώματος και σε πορεία προς τη διάπραξι πορνείας ή μοιχείας. Όλα αυτά μπορεί να μη αναπτυχθούν σε μια περίπτωσι, αλλ’ η επιθυμία μπορεί να ενταθή όταν κανείς σκέπτεται την ευχαρίστησι που απήλαυσε και περιμένει άλλη μια ευκαιρία για να τη λάβη πάλι, κάνοντας μάλιστα τεχνάσματα κι ελιγμούς για να προκαλέση την ευκαιρία.

20. Πώς μπορεί ένα άτομο να «νεκρώση» τα μέλη του σώματός σου εν σχέσει με τις κακές συνήθειες;

²⁰ Πολύ συνετά, η Γραφή συμβουλεύει τους Χριστιανούς: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρία· διά τα οποία έρχεται η οργή του Θεού.» (Κολ. 3:5, 6) Ο γιατρός σας κάνει μια ένεσι με παυσίπονο για να νεκρώση τα νεύρα όταν πρόκειται να χειρουργήση κάποιο μέρος του σώματος. Μπορούμε εμείς να νεκρώσωμε τα μέλη του σώματός μας εν σχέσει με τις επιθυμίες και τις ορμές με τον τρόπο που εξουδετερώνομε κι εκμηδενίζομε τις κακές επιθυμίες της καρδιάς και της διανοίας, και με τον τρόπο που καλλιεργούμε τις ορθές επιθυμίες, η κυριώτερη από τις οποίες είναι, να πράττωμε το θέλημα του Θεού.—1 Θεσσ. 4:3-7· 1 Πέτρ. 4:2-5.

21. Τι πρέπει να είναι αποφασισμένοι να πράξουν ο Χριστιανοί ενώπιον της στάσεως και των συνηθειών αυτού τον κόσμου;

²¹ Ας λέγουν οι σύγχρονοι Επικούρειοι ότι η Χριστιανική πορεία δεν είναι πρακτική ούτε ρεαλιστική, αν το θέλουν, αλλά σ’ εμάς είναι πρακτική όταν η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών στη ζωή μας φέρνει ευτυχία στο σπίτι, μας απαλλάσσει από τα θανατηφόρα αποτελέσματα των αφροδισίων νοσημάτων και του αλκοολισμού, μας κρατεί κοντά σ’ εκείνους που παρέχουν εποικοδομητική συναναστροφή και μας βοηθεί να έχωμε μια καθαρή συνείδησι και ορθή στάσι ενώπιον του Θεού. Εκτιμούμε το δώρον της ζωής και θέλομε να το απολαμβάνωμε για πάντα με ειρήνη και ευτυχία. Δεν θέλομε να το χάσωμε για λίγες φευγαλέες στιγμές σαρκικής ικανοποιήσεως. Έχομε πλήρη εμπιστοσύνη ότι ο Θεός θα μας δώση αιώνια ζωή στη νέα Του τάξι ως αμοιβή της πιστότητός μας. Η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας μάς ωθεί να λέμε στους άλλους γι’ αυτή τη μεγαλειώδη ελπίδα ενώ καταβάλλομε αποφασιστικές προσπάθειες να ζούμε έχοντας υπ’ όψι τη νέα τάξι του Θεού.

[Εικόνα στη σελίδα 263]

Πολλοί ζουν για την απόλαυσι του ποτού. Για ποιο πράγμα ζήτε εσείς;

[Εικόνα στη σελίδα 264]

Η συναναστροφή με κοσμικούς για εμπορικούς λόγους παρουσιάζει ύπουλο κίνδυνο. Τέτοιες συντροφιές μπορεί να φαίνονται επιθυμητές στην καρδιά

[Εικόνα στη σελίδα 266]

Τα ‘ραντεβού’ των νέων μπορεί να φαίνονται αθώα, αλλά μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε ανηθικότητα

Ζήτε Έχοντας υπ’ Όψιν τη Ζωή στη Νέα Τάξι του Θεού

«Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης.»—1 Τιμ. 6:12.

 1. Γιατί θα ήταν μωρό πράγμα ν’ αρχίση κανείς να ζη για τις απολαύσεις αυτού του κόσμου;

ΑΠΟ ό,τι εξετάσαμε στο προηγούμενο άρθρο, πόσο μωροί, πόσο αναίσθητοι θα ήμεθα αν αρχίζαμε να ζούμε για κοσμικές συναναστροφές, για την απόλαυσι του ποτού, για ευκαιρίες να παίζωμε με τη σεξουαλική ανηθικότητα, ή για την αθέμιτη ικανοποίησι της πορνείας και της μοιχείας! Γιατί να δυσαρεστούμε τον Ιεχωβά όταν με τη διαγωγή μας μπορούμε να τον τιμήσωμε και ν’ αποδείξωμε τον Διάβολο ψεύτη; Γιατί να προξενήσωμε εξασθένησι της υγείας με αυτές τις καταχρήσεις, και πιθανώς να προσβληθούμε κι από κάποιο αηδιαστικό νόσημα που μπορεί να φέρη πρόωρο θάνατο, όταν μπορούμε να συμβάλωμε στη φυσική και διανοητική υγεία μας με καθαρή ζωή; Γιατί να κινδυνεύσωμε ν’ αποκοπούμε από τη Χριστιανική εκκλησία, και ακόμη ν’ αποκοπούμε αιώνια με τον θάνατο, χάριν ολίγων στιγμών παράνομης ιδιοτελούς απολαύσεως, όταν έχωμε ενώπιόν μας αιώνια ζωή στη νέα τάξι του Θεού ως αμοιβή για κείνους που τηρούν ακεραιότητα;

 2. Ποια Γραφική αρχή επηρεάζει το αποτέλεσμα της διαγωγής μας, και τι πρέπει να κάνωμε αν θέλωμε ζωή στη νέα τάξι του Θεού;

² Ναι, γιατί; Δεν υπάρχει λογική αιτία να το κάνωμε αυτό, όπως κι αν το βλέπωμε. Εξαρτάται από το τι θέλομε. Η Γραφή είναι πολύ σαφής: Ό,τι σπείρομε, εκείνο θα θερίσωμε. Αν σπείρωμε στη σάρκα, θα θερίσωμε πόνους και θλίψεις που προέρχονται από τη στιγμιαία σαρκική ικανοποίησι, και στο τέλος, θάνατο. Αντιθέτως, αν σπείρωμε στο πνεύμα, θα έχωμε τα οφέλη μιας καθαρής ζωής τώρα και αιωνίου ζωής ως της βεβαίας ελπίδος μας μετέπειτα. (Γαλ. 6:7, 8) Το ερώτημα εμπρός στον καθένα μας είναι: Για ποιο πράγμα ζούμε; Αν θέλωμε ζωή στη νέα τάξι του Θεού, πρέπει να ζούμε γι’ αυτήν τώρα!

 3. Πώς ο Παύλος περιγράφει μερικούς της εποχής του, οι οποίοι απομακρύνθηκαν από τη Χριστιανική πορεία;

³ Ο Παύλος, στην επιστολή προς Φιλιππησίους 3:17-19, προέτρεπε τους συγχριστιανούς του να μιμούνται αυτόν και τους άλλους που ακολουθούσαν μια πιστή πορεία, αλλά κατόπιν, προειδοποιώντας, είπε τα εξής: «Διότι περιπατούσι πολλοί, τους οποίους σας έλεγον πολλάκις, τώρα δε και κλαίων λέγω, ότι είναι οι εχθροί του σταυρού του Χριστού· των οποίων το τέλος είναι απώλεια, των οποίων ο Θεός είναι η κοιλία, και η δόξα αυτών είναι εν τη αισχύνη αυτών, οίτινες φρονούσι τα επίγεια.»

 4. Αν θέλωμε ζωή στη νέα τάξι του Θεού, σε τι πρέπει να συγκεντρώνωνται, οι διάνοιές μας;

⁴ Το ζήτημα είναι, Πού είναι η διάνοιές μας; Πού είναι τα συμφέροντα της καρδιάς μας; Τι επιδιώκομε; Πρέπει να βλέπωμε την πραγματικότητα. Ο Παύλος, στην επιστολή 1 Τιμόθεον 6:19, έδωσε οδηγίες σ’ εκείνους που επεδίωκαν επίγεια συμφέροντα κι επιθυμίες, να ‘θησαυρίζουν για τον εαυτό τους θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, για ν’ απολαύσουν την αιώνιο ζωή.’ Την πραγματική ζωή! Αυτήν πρέπει ν’ αποκτήσωμε! Αυτό σημαίνει να ζούμε για τη νέα τάξι του Θεού κι όχι για την ικανοποίησι σαρκικών επιθυμιών. Το εδάφιο προς Ρωμαίους 8:6 το διατυπώνει καλά: «Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του πνεύματος, ζωή και ειρήνη.»

 5. Πώς ο Μωυσής έδωσε το ορθό παράδειγμα ζωής για τη Νέα τάξι;

⁵ Ο Μωυσής έδωσε ένα καλό παράδειγμα για να ζούμε έχοντας υπ’ όψι τη νέα τάξι του Θεού. Προέκρινε «μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού, παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας· κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλύτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.» (Εβρ. 11:25, 26) Απορρίπτομε εμείς, σαν τον Μωυσή, την «πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας,» αποβλέποντας «εις την μισθαποδοσίαν» στη νέα τάξι του Θεού, έστω και αν, κατά καιρούς, ονειδιζόμεθα και καταφρονούμεθα; Έστω και αν πρέπει να δαμάζωμε τα σώματά μας και να θέτωμε τις σαρκικές μας επιθυμίες σε υποταγή; Έστω και αν πρέπη σθεναρά να αγωνιζώμεθα για να διατηρηθούμε ισχυροί πνευματικώς;

 6. Με το ν’ απέχωμε από τις συνήθειες αυτού του κόσμου εμείς ως Χριστιανοί μήπως στερούμεθα από κάτι πολύτιμο;

⁶ Φυσικά, το να είναι κανείς Χριστιανός και ν’ απέχη από τις συνήθειες αυτού του κόσμου θα τον κάμη αντιδημοφιλή στον κόσμο. Οι άλλοι μπορεί να λέγουν ότι εμείς στερούμε τον εαυτό μας, απαρνούμεθα τον εαυτό μας χωρίς λόγο. Αλλά, μήπως πραγματικά χάνομε τίποτα που είναι πραγματικής αξίας; Όχι, στην κυριολεξία αποκτούμε τα πάντα! Δεν στερούμε τον εαυτό μας από κάτι που χρειαζόμεθα πραγματικά για να έχωμε αληθινή ευτυχία. Ο Χριστιανικός τρόπος ζωής δεν αποτελεί μια λυπηρή, δυστυχισμένη ζωή. Η μεγαλύτερη χαρά μας προέρχεται από το να ευαρεστούμε τον ουράνιο Πατέρα μας. Επίσης, όταν υπηρετούμε τον Ιεχωβά, απαλλάσσομε τον εαυτό μας από τη φοβερή οδύνη και θλίψι που προέρχονται από την παρακοή. Γιατί να περνούμε τη ζωή μας αποβλέποντας σε διεγέρσεις και συγκινήσεις, απλώς για να υποφέρωμε βασανιστικές τύψεις συνειδήσεως, ξέροντας πολύ καλά ότι αυτά τα πράγματα δεν φέρνουν πραγματική ευτυχία, αλλά μόνον οδηγούν στον θάνατο. Ακόμη και η απόλαυσίς των πληρώνεται με πολύ σκληρές πείρες ενόσω ζούμε ακόμη.

 7. Πώς η πίστις στις υποσχέσεις του Θεού μάς βοηθεί να ζούμε για τη νέα τάξι του Θεού;

⁷ Όταν σκεφθήτε κατά βάθος το ζήτημα, τι μπορεί να παραβληθή με τη ζωή στη νέα τάξι του Θεού; Επί του παρόντος, μπορούμε να λάβωμε μόνο διανοητικές αναλαμπές για το πώς θα είναι τότε η ζωή, αλλά πώς αυτές δημιουργούν μέσα μας μια ζωηρή επιθυμία να είμεθα εκεί! Το ζήτημα είναι, Βλέπετε σεις τον εαυτό σας εκεί; Αν τον βλέπετε με πίστι, αυτό θα είναι μια μεγάλη βοήθεια για ν’ αντισταθήτε στις επιθυμίες της σαρκός. Τίποτα δεν θα θέλατε να θέση σε κίνδυνο την προσδοκία σας να είσθε εκεί στην πραγματικότητα. Θυμηθήτε ότι η πίστις ορίζεται ως «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» Σκεφθήτε επίσης ότι η πίστις περιλαμβάνει όχι μόνον το ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά και ότι «γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» (Εβρ. 11:1, 6) Η ελπίδα μας να ζήσωμε στη νέα τάξι του Θεού πρέπει να είναι τόσο ισχυρή στη διάνοιά μας ώστε να φανταζώμεθα τον εαυτό μας ότι βρίσκεται ακριβώς εκεί, όχι καθ’ υπόθεσιν, αλλά με βεβαιότητα, με μια ισχυρή, ένθερμη ελπίδα να είμεθα εκεί με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά. Αλλά, και πάλι, τι θέλομε; Για ποιο πράγμα ζούμε; Αν ζούμε έχοντας υπ’ όψι τη νέα τάξι του Θεού, δεν υπάρχει καμμιά σύγκρισις με τα καμώματα και τις συγκινήσεις αυτού του άδικου κόσμου.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΓΙΑ Ν’ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΗ ΤΗ ΖΩΗ

 8. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι ο Θεός εδημιούργησε τα ανθρώπινα πλάσματα για ν’ απολαμβάνουν τη ζωή;

⁸ Όταν ο Ιεχωβά εδημιούργησε τον άνθρωπο και τη σύντροφό του γυναίκα, δεν τους προώριζε να ζουν αυστηρή ζωή χωρίς ευχαρίστησι. Αντιθέτως, ο Θεός προώρισε όπως ο Αδάμ και η Εύα, καθώς και όλοι ο απόγονοί των, απολαμβάνουν τη ζωή, και αυτό είναι εκείνο που προώρισε ο Θεός να γίνη όταν ολόκληρη η γη καταστή παράδεισος υπό τη βασιλεία του. Σκεφθήτε για μια στιγμή τις μεγαλειώδεις συνθήκες και το περιβάλλον του Κήπου της Εδέμ που συντελούσε στη χαρά και την ευχαρίστησι του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους. Τα σώματά των ήσαν έτσι καμωμένα ώστε ν’ αντιλαμβάνωνται τα αισθήματα που μεταβιβάζονται με το νευρικό σύστημα. Η τροφή από τα φυτά της γης δημιουργήθηκε με μεγάλη ποικιλία γεύσεων και οσμών, η δε γλώσσα και η μύτη έγιναν έτσι ώστε να τις απολαμβάνουν. Το φαγητό για ικανοποίησι του οργανισμού θα ήταν πλήρως απολαυστικό και όχι απλώς ένας μόχθος τρεις φορές την ημέρα για να γεμίση η κοιλιά. Τ’ αυτιά θα συνελάμβαναν τους μελωδικούς ήχους της γης, περιλαμβανομένων και των λέξεων επικοινωνίας που παράγονται από τα όργανα της λαλιάς από συνανθρώπινα πλάσματα. Τα μάτια θα έβλεπαν τις αντανακλάσεις της γύρω των ωραιότητος σε όλα τα χρώματα του ηλιακού φάσματος. Ο Ιεχωβά ήθελε να βλέπη και να εκτιμά ο άνθρωπος την απέραντη ομορφιά και το σχεδίασμα της δημιουργίας του.

9. Γιατί ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ξεπερνά τα όρια που του ετέθησαν για την ικανοποίησι όλων των καταλλήλων επιθυμιών;

⁹ Επίσης, ο Ιεχωβά, για ν’ αυξήση την απόλαυσι του ανθρώπου τον έκαμε ώστε να μπορή να αισθάνεται, ν’ απολαμβάνη τη λεπτή αίσθησι της αφής. Ο Ιεχωβά, στη σχέσι των πραγμάτων μεταξύ των και με όλα όσα είναι ολόγυρά των, έκαμε τα πάντα έτσι ώστε όλες οι αισθήσεις και οι κατάλληλες επιθυμίες του ανθρώπου να ικανοποιούνται πλήρως. Δεν θα υπήρχαν απογοητεύσεις, ούτε έλλειψις ικανοποιήσεως, κι εν τούτοις ούτε διαστροφή αυτών των αισθήσεων με μια ακατάλληλη χρήσι των. Η αναπαραγωγή με σεξουαλικές σχέσεις μέσα στα όρια του γάμου θα ήταν ευχάριστη έλκοντας πλησιέστερα τον άνδρα και τη γυναίκα του σωματικώς και συναισθηματικώς. Ο Ιεχωβά έδωσε στον άνθρωπο εγκέφαλο, με τον οποίο να σκέπτεται· θα μπορούσε έτσι ο άνθρωπος να εκτιμά, να μελετά να συνάγη συμπεράσματα. Ήταν ένα ηθικό πλάσμα. Ο άνθρωπος, έχοντας τις ιδιότητες του Θεού εμφυτευμένες μέσα του, ήταν αληθινά πλασμένος κατ’ εικόνα του Θεού, του Πλάστου του.—Γεν. 1:26-31· 2:7-15.

10. Μολονότι ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα έχασαν το δικαίωμα να ζουν στον παράδεισο, τι προώρισε ο Θεός για τη γη;

¹⁰ Αλλ’ ενώ τα σημερινά ανθρώπινα πλάσματα απέχουν από τις τέλειες εκείνες συνθήκες και το τέλειο εκείνο περιβάλλον όπου τοποθετήθηκε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος όταν δημιουργήθηκε, πρέπει να ενθυμούμεθα ότι ο σκοπός του Θεού για τη γη δεν άλλαξε επειδή μερικοί από τους πνευματικούς και τους επίγειους γυιους του εστασίασαν εναντίον της κυριαρχίας του. Ο Ιεχωβά εφρόντισε μέσω του Υιού του Χριστού Ιησού ν’ αποκαταστήση τον παράδεισο στη γη και να δώση ζωή μέσα στον παράδεισο σε κάθε απόγονον του Αδάμ που θα ήταν εκεί ευπειθής και πρόθυμος να προσαρμοσθή. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία.»—Ιωάν. 10:10.

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

11. Στη νέα τάξι του Θεού, τι θα καταστήση δυνατή την εξάλειψι της ανθρωπίνης ατελείας και του θανάτου;

¹¹ Τι απερίγραπτο δώρο θα είναι να έχη κανείς τέλεια υγεία και πραγματική ευτυχία στη νέα τάξι του Θεού! Η αμαρτία δεν θα μάχεται πια με την καρδιά μας και τη διάνοιά μας. Αντιθέτως, θα υπάρχη τέλειος έλεγχος των ικανοτήτων μας, φυσικών και διανοητικών· κι ωστόσο θα φροντίση ο Θεός ώστε να ικανοποιήται κάθε φυσιολογική και κατάλληλη επιθυμία του ανθρώπου. Δεν θα εξαντλήται πια η δύναμίς μας, η διανοητική μας ευκινησία και η εγκαρτέρησις. Δεν θα καταλήγη πια στον θάνατο μιας ολόκληρης ζωής γνώσις, επιδεξιότητες και πείρες, όταν ο «χρυσούς λύχνος» του εγκεφάλου συντρίβεται πάλι στο χώμα και ο άνθρωπος δεν υπάρχη. (Εκκλησ. 12:6) Αντί να βλέπωμε ανθρώπους να βαδίζουν προς τον θάνατο, τι συγκίνησις θα είναι να υποδεχώμεθα από τον τάφο τους προσφιλείς νεκρούς μας που είναι στη μνήμη του Θεού, τις χιλιάδες των εκατομμυρίων που θα σηκωθούν και πάλι στη ζωή! Τι ευχαρίστησις θα είναι να τους διδάσκωμε τους σκοπούς του Θεού, καθώς θα μας λέγουν τις παληές των πείρες! Θα θέλατε σεις ν’ ανταλλάξετε το προνόμιο της συναναστροφής μ’ αυτούς, περιλαμβανομένων και όλων των πιστών ανδρών ως τον Άβελ, με τις τωρινές κοσμικές συναναστροφές; Μη γένοιτο!

12, 13. Ποια πρόβλεψι έκαμε ήδη ο Ιεχωβά για τη γη, και ποιες ευλογίες μπορούμε μ’ εμπιστοσύνη ν’ αναμένωμε στη νέα τάξι του Θεού;

¹² Στη νέα τάξι του Θεού, τι ευχαρίστησις θα είναι να λατρεύωμε και να υπηρετούμε τον Θεό μας εν πνεύματι και εν αληθεία, να μαθαίνωμε γι’ αυτόν κάθε μέρα, να ψάλλωμε ύμνους στο όνομά του, να θαυμάζωμε τη δημιουργία του, να βλέπωμε τους σκοπούς του εκπληρωμένους, να βλέπωμε τις αρχές του σ’ ενέργεια για την εκπλήρωσι του καλού! Δεν θα υπάρξη τέλος των πραγμάτων που θα μαθαίνωμε καθ’ όσον θα μας διδάσκη. Με τον Υιό του Χριστό Ιησού έχει ήδη ιδρύσει μια τέλεια κυβέρνησι για την ευλογία όλης της ανθρωπότητος. Με τη διακυβέρνησί της η πείνα και η δίψα μας για δικαιοσύνη θα χορτασθούν πλήρως. Δεν θα υπάρχουν πια αδικίες και κακοήθειες. (Ησ. 9:6, 7) Τι ευχαρίστησις θα είναι να κάνωμε άλλο ένα βήμα κάθε μέρα, όχι μόνο για ν’ αναπτύσσωμε τις διάνοιες και τις ικανότητές μας, αλλά και για να τις χρησιμοποιούμε για να τελειοποιήσωμε αυτή τη γη και να τη μεταβάλωμε σε μια θαυμάσια παραδεισιακή κατοικία!

¹³ Ναι, η γη θα δοθή στα τέκνα των ανθρώπων για να την κληρονομήσουν. Οπουδήποτε κι αν παρατηρήτε τότε, από την ανατολή ως τη δύσι, από τον βορρά ως τον νότο, θα βλέπετε ότι η γη δεν είναι παρά ένας μεγάλος παράδεισος. Οι πεδιάδες της, οι κοιλάδες της, ο λόφοι και τα βουνά της, και οι θάλασσές της θα είναι όλα υπό την επίβλεψι του ανθρώπου. Με την καθοδηγία του Θεού τι ευχαρίστησις θα είναι να εργαζώμεθα με τα χέρια μας και με τις διανοητικές μας ικανότητες για να μετατρέψωμε αυτή τη γη σε μεγάλη κατοικία που προώρισε ο Δημιουργός για τον άνθρωπο! Θα θέλατε ν’ ανταλλάξετε αυτή την ευτυχή προσδοκία για μια νύχτα ευωχίας μέθης; Τι μωρός θα ήταν κανείς αν το έκανε αυτό!

14, 15. Ποιες χαρές θ’ απολαμβάνη ο άνθρωπος σχετικά με τα φυτά και τα ζώα στη γη;

¹⁴ Τι τεράστιες δυνατότητες είναι εμπρός μας! Ιδέτε με το μάτι της διανοίας σας ποιες είναι αυτές. Τι θαυμάσιο θα είναι να περιποιήται κανείς τα φυτά και τα ζώα, όπως ο Θεός αρχικά ανέθεσε στον άνθρωπο να κάνη! Η απέραντη ποικιλία των φυτών θα προμηθεύη στον άνθρωπο την πιο εκλεκτή τροφή, ίνες για ύφανσι, δομικά υλικά και άλλα ωφέλιμα προϊόντα. Θα υπάρχουν ατέλειωτα ενδιαφέροντα πράγματα να μάθη κανείς για τη φυτική ζωή της γης. Τι γοητευτικό είναι να παρακολουθή κανείς τα φυτά να μεγαλώνουν, να βλέπη τους διάφορους τρόπους με τους οποίους πολλαπλασιάζονται οι σπόροι! Θαυμάζομε πώς ο Ιεχωβά έκαμε το καθένα απ’ αυτά.

¹⁵ Και τα ζώα—τι ευχαρίστησις θα είναι να τα περιποιήται κανείς, να τα μελετά, να εργάζεται μαζί τους, να τ’ απολαμβάνη! Πόσο φυσικό είναι, ν’ αγαπά κανείς τα ζώα από την παιδική του ηλικία! Πηγαίνομε σε ζωολογικούς κήπους ή σε ειδικά πάρκα για να τα βλέπωμε σήμερα, αλλά τότε θα μπορούμε να τα βλέπωμε στους φυσικούς των τόπους κατοικίας. Θα γνωρίζωμε τους τρόπους των. Δεν θα θέλωμε να τα κακοποιούμε ή να τα κακομεταχειριζώμεθα. Όταν θα τα βλέπωμε να παίζουν και να κτίζουν τις σπηλιές και τις φωλιές τους, ν’ ανατρέφουν τα νεογνά τους, πόσο θα θαυμάζωμε το έργο των χειρών του Ιεχωβά, του μεγάλου Δημιουργού!

16. Ποιοι είναι μερικοί τομείς γνώσεως που μπορούν να εξερευνηθούν, και τι πρέπει να κάνωμε για να μετάσχωμε σ’ αυτή την κληρονομιά;

¹⁶ Και, καθώς θ’ αναπτύσσετε σεις τη δική σας κληρονομιά, οι γείτονές σας θα κάνουν το ίδιο. Πραγματικά, όλοι οι κάτοικοι της γης θα είναι γείτονές σας. Και τι ευκαιρίες θα έχετε ν’ αγαπάτε ‘τον πλησίον σας σαν τον εαυτό σας’! Η αγάπη θα είναι το κίνητρο κι έτσι δεν θα υπάρχη καμμιά επιθυμία να βλάπτη κανείς τους άλλους, αντιθέτως, θα κάνη το καλό. Τόσο πολλά καλά πράγματα θα γίνωνται στο νέο σύστημα πραγμάτων ώστε δεν θα υπάρχη καθόλου έδαφος μονοτονίας. Κανένας δεν θα είναι οκνηρός. Καθώς θα διδάσκωμε τους άλλους, θα υπάρχουν ατελείωτα νέα πράγματα να μαθαίνωμε και ν’ απολαμβάνωμε. (Ησ. 11:9) Σκεφθήτε τους τομείς ερεύνης. Η προχωρημένη γνώσις της φυσικής και της χημείας θα κάμη ικανό τον άνθρωπο να χρησιμοποιή πλήρως τους πόρους αυτής της γης, κι αυτό χωρίς τα προβλήματα της μολύνσεως και της διαθέσεως των καταλοίπων που αντιμετωπίζονται στην παρούσα γενεά. Αρχιτέκτονες, σχεδιασταί και οικοδόμοι θα μπορούν να χρησιμοποιούν στο πλήρες τα ταλέντα των. Θα υπάρχη και χρόνος για να τελειοποιήσουν τις επιδεξιότητες σ’ εκείνα που ονομάζονται σήμερα καλές τέχνες και να τις απολαμβάνουν στο πλήρες: Ωραιότατη μουσική χωρίς χροιές ανηθικότητος, Βαβυλωνιακής θρησκείας ή μυθολογίας· έργα ζωγραφικής ή γλυπτικής που να έχουν σημασία και ν’ αντανακλούν την επιδεξιότητα μάλλον και όχι προϊόντα διεστραμμένων διανοιών. Αλλά τώρα, θα θέλαμε μήπως να τα χάσωμε όλ’ αυτά για μια νύχτα πορνείας ή παιχνιδιού με σεξουαλική ανηθικότητα; Μερικοί τα έχασαν! Αλλ’ αυτό δεν το θέλει ο πιστός δούλος του Θεού! Γνωρίζει ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν εμπαίζεται, και για να ζήση κανείς στη νέα τάξι του Θεού πρέπει να μισή το κακό, καθώς και ν’ αγαπά το καλό και το δίκαιο.

17, 18. (α) Γιατί δεν μπορούμε να χαλαρώσωμε την επαγρύπνισί μας ούτε για μια στιγμή στην επιδίωξι του σκοπού μας να ζήσωμε στη νέα τάξι του Θεού; (β) Τι εννοούσε ο Ιησούς όταν συμβούλευε ότι ένα μέρος του σώματός μας πρέπει ν’ αποκόπτεται αν μας κάνη να προσκόπτωμε;

¹⁷ Πρέπει ν’ αποδεικνύωμε την αγάπη και την αφοσίωσί μας στον Ιεχωβά, παρ’ όλα όσα μπορεί ο Διάβολος να μας κάμη, και τούτο παρά τις αδυναμίες της σαρκός. Πρέπει να βαδίζωμε στη στενή και τεθλιμμένη οδό που οδηγεί σε αιώνια ζωή. Δεν μπορούμε ούτε για μια στιγμή να βγούμε απ’ αυτόν τον δρόμο και να πάμε στον φαρδύ δρόμο με όλα τα εκατομμύρια των ανθρώπων που βαδίζουν εκεί προς τον θάνατό τους.—Ματθ. 7:13, 14.

¹⁸ Τι σημασία έχει αν χρειασθή να βγάλωμε ένα μάτι ή να κόψωμε ένα χέρι, συμβολικά μιλώντας, αν αυτά μας κάνουν να προσκόπτωμε, προκειμένου ν’ αποκτήσωμε ζωή αιώνιο στη Νέα Τάξι πραγμάτων; Ο Ιησούς προειδοποίησε ότι οποιοσδήποτε έγγαμος παρατηρήση γυναίκα με τρόπο ώστε να την επιθυμήση, διέπραξε πράγματι μοιχεία με αυτήν στην καρδιά του. Κατόπιν είπε ότι πρέπει κανείς να βγάλη ένα μάτι αν αυτό το μάτι τον κάνη να προσκόψη, ή να κόψη το χέρι αν το χέρι τον κάνη να προσκόψη. Καλύτερα να γίνη αυτό, και να φθάση κανείς στο νέο σύστημα πραγμάτων χωρίς αυτά τα μέλη που τον πειράζουν, όπως θα λέγαμε, αν αυτά κάνουν ώστε ολόκληρο το σώμα να ριφθή στη Γέεννα, για να καταστραφή για πάντα. Συνεπώς, μήπως τα μάτια μας κατά καιρούς στρέφονται προς την κατεύθυνσι των ανήθικων οδών και στάσεων; Μήπως υπάρχει καμμιά όρεξις για ανήθικες πληροφορίες, είτε από βιβλία, είτε από κινηματογραφικές ταινίες, ή, μήπως βλέπομε άτομα του ετέρου φύλου με ανήθικα κίνητρα; Τότε πρέπει να γίνουν δραστικές αλλαγές, που να παραβάλλωνται με το να βγάλωμε το μάτι από το σώμα και να το πετάξωμε. Μήπως το χέρι έχει την τάσι να μπαίνη σε κακά μέρη κατά καιρούς, κάνοντας κακά πράγματα; Τότε πρέπει ν’ ακινητοποιήται όταν αντιμετωπίζη πειρασμόν, ακριβώς σαν να το απέκοπτε ένας χειρούργος από το σώμα.—Ματθ. 5:27-30.

19. Πώς ο Παύλος έδωσε το παράδειγμα αγώνος για την απόκτησι αιώνιας ζωής;

¹⁹ Ο Παύλος το διετύπωσε αλλιώς στην επιστολή 1 Κορινθίους 9:24-27: «Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος, εις πάντα εγκρατεύεται· εκείνοι μεν, διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως· ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα· αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.»

20. Ποιες συστάσεις γίνονται που θα μας υποβοηθήσουν να σπεύδωμε προς τον στόχο της ζωής στη νέα τάξι του Θεού;

²⁰ Αν πραγματικά επιδιώκωμε ζωή στη νέα τάξι του Θεού, πρέπει ν’ αποδείξωμε την ειλικρίνειά μας μαθαίνοντας τον Θείο νόμο τώρα και ζώντας σύμφωνα με αυτόν. Δεν μπορούμε να εξαπατούμε τον Θεό, ούτε και τους εαυτούς μας δεν είναι καλό να εξαπατούμε. Πρέπει να προχωρούμε χωρίς υποκρισία. Πρέπει να προσέχωμε τον εαυτόν μας και με ποιον κάνομε συντροφιά. Οι σύντροφοί μας πρέπει να είναι εκείνοι που εργάζονται επίσης για να είναι στη Νέα Τάξι μαζί μας. Πρέπει ν’ αποδείξωμε την ειλικρίνειά μας με την αφοσίωσί μας στην κήρυξι των αγαθών νέων, με την προσωπική μας μελέτη, με την παρακολούθησι των συναθροίσεων. Η υπηρεσία του Θεού πρέπει να γεμίζη ολόκληρη τη ζωή μας, και τότε δεν θα στρέφωμε καμμιά ενέργεια, καμμιά επινόησι της καρδίας μας στο να ικανοποιήσωμε τις επιθυμίες της σαρκός. Θα ζούμε πραγματικά για τη νέα τάξι του Θεού.—Κολ. 3:23-25.

ΑΝΑΓΚΗ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΕΩΣ

21, 22. (α) Γιατί η υπομονή είναι ουσιώδης αν πρόκειται να φθάσωμε στο στόχο μας; (β) Γιατί δεν πρέπει ν’ αποθαρρυνώμεθα αν είναι πολλά τα εμπόδια; Ποιος θα μας βοηθήση;

²¹ Φυσικά, δεν εφθάσαμε ακόμη ως εκεί, αλλά γνωρίζομε ότι είναι πολύ κοντά. Γνωρίζομε επίσης ότι οι καιροί στους οποίους ζούμε τώρα είναι πολύ δύσκολοι. Όχι μόνο πρέπει να καταβάλωμε σκληρόν αγώνα σήμερα, αλλά και αύριο το ίδιο θ’ απαιτηθή. Με άλλα λόγια, χρειάζεται υπομονή. Ο Ιησούς είπε: «Διά της υπομονής αποκτήσατε τας ψυχάς σας.» Ο Ιάκωβος μάς παρηγορεί με αυτά τα λόγια: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν· διότι, αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν.»—Λουκ. 21:19· Ιακ. 1:12, ΜΝΚ.

²² Κατά καιρούς μπορεί να φρονούμε ότι αυτό είναι αδύνατον. Οι δυσκολίες μπορεί να φαίνωνται υπέρμετρες. Έχομε πειρασμούς, έχομε εναντιώσεις, έχομε στενοχώριες, έχομε ασθένειες, όλα εκείνα που είναι κοινά στους ατελείς ανθρώπους, και κατά περιόδους όλα αυτά φαίνονται να παρεμβαίνουν στο δρόμο μας, ακόμη και να έρχονται όλα διά μιας, ώστε να αισθανώμεθα ότι δεν μπορούμε ν’ ανθέξωμε. Από ανθρώπινη άποψι, θα ήμεθα αβοήθητοι, απελπισμένοι. Αλλά προσέξτε πώς απήντησε ο Ιησούς στους αποστόλους του όταν έγινε φανερό σ’ αυτούς ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να εισέλθη κανείς στη Βασιλεία, φαινομενικά αδύνατο: «Εκείνοι δε σφόδρα εξεπλήττοντο λέγοντες προς εαυτούς, Και τις δύναται να σωθή; Εμβλέψας εις αυτούς ο Ιησούς λέγει, Παρά ανθρώποις είναι αδύνατον, αλλ’ ουχί παρά τω Θεώ· διότι τα πάντα είναι δυνατά παρά τω Θεώ.»

23. (α) Τι είπε ο Ιησούς για την αμοιβή εκείνων που ακολουθούν τα ίχνη του πιστά; (β) Για να μας βοηθήση ο Θεός, τι πρέπει να κάνωμε εμείς;

²³ Τότε ήταν που υποκινήθηκε ο Πέτρος να πη: «Ιδού, ημείς αφήκαμεν πάντα και σε ακολουθήσαμεν. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν, Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.» (Μάρκ. 10:26-30) Στους ανθρώπους είναι αδύνατον, αλλά στον Θεό είναι όλα δυνατά. Μπορούμε να το επιτύχωμε, θα το επιτύχωμε στη Νέα Τάξι με τη βοήθεια του Θεού! Μπορούμε ν’ αποκομίσωμε την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής, αν το θέλωμε. Αλλ’ ο Θεός δεν θα μας αναγκάση· δεν θα μας οδηγήση παρά τη θέλησί μας· ούτε θα θέση το πνεύμα του σ’ εμάς για να μας ευλογήση αν έχωμε την τάσι να κάνωμε το κακό. Πρέπει, να βαδίζωμε προς την ορθή κατεύθυνσι για να μας ενισχύη το πνεύμα του. Πρέπει να μελετούμε τον λόγο του για να γνωρίζωμε πώς να κατευθύνουμε τα βήματά μας αν πρόκειται να βαδίσωμε στον δρόμο που οδηγεί στη ζωή. Σημειώστε τη νουθεσία που δίνεται στον Ψαλμό 119:144: «Τα μαρτύριά σου είναι δικαιοσύνη εις τον αιώνα· συνέτισόν με, και θέλω ζήσει.» Όπως ο Δαβίδ, μπορούμε κι εμείς να έχωμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Αυτός είπε στον Ψαλμό 16:8: «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διά παντός· διότι είναι εκ δεξιών μου, διά να μη σαλευθώ.»

24. Εν περιλήψει, για ποιο πράγμα πρέπει να ζούμε, αν θέλωμε να ζήσωμε στη νέα τάξι του Θεού;

²⁴ Ας μη αποκάμνωμε στον αγώνα για τη ζωή στη νέα τάξι του Θεού. Ας μη πωλήσουμε τα πρωτοτόκιά μας, για να το πούμε έτσι, για ένα πινάκιο φακής. (Εβρ. 12:16, 17) Για ποιο πράγμα ζούμε; Για κοσμικούς φίλους; Κανένας απ’ αυτούς δεν μπορεί να μας βοηθήση ν’ αποκτήσωμε ζωή, αλλά μπορούν να μας φέρουν στον θάνατο! Μήπως ζούμε για τις τέρψεις του ποτού; Το οινόπνευμα, ή τα ναρκωτικά ή άλλα διεγερτικά, μπορεί να μας βοηθούν να διαφεύγωμε την καθημερινή πραγματικότητα του Αρμαγεδδώνος! Μήπως ζούμε για να έχωμε ευκαιρίες να παίζωμε με την ανηθικότητα, να επιδιδώμεθα στην πορνεία και τη μοιχεία; Θυμηθήτε ότι η πόρνη είναι εκείνη που πειράζει με αυτά τα λόγια: «Τα κλοπιμαία ύδατα είναι γλυκέα,» αλλ’ η παροιμία τελειώνει λέγοντας ότι εκείνος που υποκύπτει σ’ αυτήν «αγνοεί ότι εκεί είναι οι νεκροί.»—Παροιμ. 9:13-18.

25. Γιατί είναι ουσιώδες να ζούμε τώρα για τη νέα τάξι του Θεού;

²⁵ Πόσο σαφές λοιπόν είναι ότι δεν μπορούμε να ζούμε για κείνα τα πράγματα που καταδικάζονται από τον Ιεχωβά, αν θέλωμε ν’ αποκτήσωμε την «πραγματική ζωή»! Πρέπει να ζούμε για τη νέα τάξι του Θεού τώρα, αν περιμένωμε να ζήσωμε στη νέα τάξι του Θεού τότε, για ν’ απολαμβάνωμε αιώνια τις ευλογίες που ο Θεός μας, ο Ιεχωβά, επιφυλάσσει για κείνους που τον αγαπούν αληθινά, με κάθε άγρυπνη κι επιμελή φροντίδα, ζήτε τη ζωή σας τώρα σαν να εξηρτάτο από αυτήν η μέλλουσα ζωή σας—διότι πραγματικά εξαρτάται!

[Εικόνα στη σελίδα 269]

Η προσήλωσις της διανοίας στην ελπίδα ζωής μέσα στη νέα τάξι του Θεού σάς βοηθεί ν’ αντισταθήτε στις σαρκικές επιθυμίες και ν’ αποκτήσετε αιώνια ζωή

Ο Θεός Αγαπά τους Ταπεινούς

«Είναι πολυεύσπλαχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιακ. 5:11, ΜΝΚ.

 1. Πόσο διαδεδομένη είναι η λατρεία του Ιεχωβά Θεού, και πώς αυτό σχετίζεται με το Ιακ. 5:11;

Η ΕΛΚΥΣΤΙΚΗ αυτή δήλωσις, «είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων,» συνιστά τον Ιεχωβά σ’ εμάς, οποιοιδήποτε κι’ αν είμεθα. Ασφαλώς θέλομε να τύχωμε μεταχειρίσεως με τρόπο ευγενικό, στοργικό και φιλεύσπλαγχνο και ειδικά από Έναν τον οποίον αναγνωρίζομε και τον οποίον λατρεύομε ως τον Υπέρτατο Θεό. Πολλοί άνθρωποι σε όλη τη γη ασφαλώς λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό και λαμβάνουν πολλή παρηγοριά και διαβεβαίωσι επειδή έχουν σαφή αντίληψι του ελέους και της φιλευσπλαγχνίας του Ιεχωβά. Αυτοί οι άνθρωποι που ευλογούνται έτσι είναι ποικίλων προελεύσεων· πραγματικά, είναι τόσο ποικίλων όσο είναι, και οι αναγνώσται αυτού του περιοδικού. Καθώς τώρα εξετάζετε αυτό το θέμα που σας παρουσιάζεται στη γλώσσα σας και είναι διαθέσιμο στον τόπο σας, μπορείτε να γνωρίζετε με βεβαιότητα ότι άλλοι άνθρωποι διαφορετικοί από σας, που κατοικούν αλλού με διαφορετικά έθιμα και ιστορία, μελετούν επίσης αυτά τα λόγια του Βιβλικού συγγραφέως Ιακώβου. Ο Ιάκωβος ήταν ένας μαθητής του Χριστού Ιησού, και ήταν επομένως ένας Χριστιανός και λάτρης και μάρτυς του Ιεχωβά, του Θεού και Πατρός του Ιησού Χριστού.

 2. Σε ποιες περιόδους της ιστορίας υπήρξαν φανερές οι στοργικές ιδιότητες του Ιεχωβά; Σε ποιους;

² Σε όλη την ιστορία, οι στοργικές ιδιότητες του Ιεχωβά υπήρξαν φανερές σ’ εκείνους που τον λατρεύουν, στο παρελθόν καθώς και στον παρόντα καιρό. Πραγματικά, ο Ιάκωβος, κάνοντας τα σχόλιά του εν σχέσει με την ευσπλαγχνία και το έλεος του Ιεχωβά, ανεφέρετο στους αρχαίους προφήτας του Θεού. Εμνημόνευσε το γεγονός ότι αυτοί έδειξαν υπομονή κι’ εγκαρτέρησι στα παθήματα ενώ μιλούσαν εν ονόματι του Ιεχωβά ως προφήται και μάρτυρές του. Ο Ιάκωβος λέγει στο 5 κεφάλαιο, εδάφιο 11: «Ιδού! μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.» Αυτό είναι αληθινό· η έκβασις για τον Ιώβ ήταν πραγματικά απόδειξις του ελέους και της πιστής αγάπης του Ιεχωβά προς τον πιστό του δούλο Ιώβ, ο οποίος εκράτησε ακεραιότητα στον Ιεχωβά. Είναι κατάλληλο ότι, όχι μόνον ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος, αλλά κι’ εμείς τώρα αναγνωρίζομε τα γεγονότα της θρησκευτικής ιστορίας και κατανοούμε πώς ο Ιεχωβά πολιτεύεται με ανθρώπους ακεραιότητος και δείχνει το έλεός του και την ευσπλαγχνία του γι’ αυτούς. Αυτά τα καλά αποτελέσματα γίνονται φανερά τώρα σ’ εκείνους από την ανθρωπότητα, οι οποίοι εκτιμούν την φιλεύσπλαγχνη πολιτεία του Ιεχωβά και οι οποίοι ανταποκρίνονται ανάλογα.

 3. Με ποιους τρόπους διαφέρουν οι άνθρωποι;

³ Αυτές οι δύσκολες μέρες στις οποίες ζούμε έχουν πολλά τα οποία είναι σκληρά και άσπλαγχνα. Οι περιστάσεις που περιβάλλουν τους ανθρώπους προξενούν κάθε είδους προσωπικές απογοητεύσεις. Αυτό οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι προέρχονται από κάθε είδος περιβάλλον, από «όλα τα είδη.» Αυτή η ποικιλία ως προς το περιβάλλον και τις περιστάσεις των ανθρώπων είναι πραγματικά απέραντη. Μερικοί άνθρωποι έχουν πολλή μόρφωσι, άλλοι λιγώτερη και μερικοί σχετικώς λίγη. Μερικοί έχουν τη μια φυλετική προέλευσι, άλλοι την άλλη, και, φυσικά, υπάρχουν πολλές εθνικότητες και ακόμη μεγαλύτερος αριθμός γλωσσών που χρησιμοποιούνται από τους ανθρώπους. Η κοινωνική θέσις διαφέρει από άτομο σε άτομο, καθώς και οι φυσικές και διανοητικές ικανότητες. Μολονότι όλοι έχομε κληρονομήσει ατέλεια κι’ επομένως δεν έχομε πραγματική ελπίδα ζωής εκτός από τις προβλέψεις που έχει κάμει ο Ιεχωβά Θεός, η έκτασις της ατομικής παραβάσεως των δικαίων απαιτήσεων του Θεού διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει τέλος στην ποικιλία του περιβάλλοντος και των περιστάσεων των ανθρώπων.

 4. Ποιο είναι το αποτέλεσμα της ποικιλίας του περιβάλλοντος των ανθρώπων ως προς τον λόγον του Θεού;

⁴ Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν άτομα αντιμετωπίζουν τον λόγον του Θεού ανταποκρίνονται με διαφόρους τρόπους. Μερικοί άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται με στοργική εκτίμησι στις διατάξεις του Δημιουργού, διότι είναι πολύ υπερήφανοι, πολύ φίλαυτοι ή πολύ υπεροπτικοί. Και αφ’ ετέρου, υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο ταπεινοί ώστε θεωρούν τους εαυτούς των ακατάλληλους να λάβουν την ευσπλαγχνία και το έλεος του Ιεχωβά. Σεις προφανώς θα είσθε από ένα ακόμη διαφορετικό είδος—ούτε πολύ φίλαυτος ούτε πολύ αποθαρρυμένος για να επιδιώξετε να λάβετε αυτό που σας προσφέρει ο Ιεχωβά ατομικά. Μπορείτε να διακρίνετε ότι έχετε πραγματικά ενδιαφέρον για τις φιλεύσπλαγχνες και στοργικές ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΣΗΜΕΡΑ;

 5. Τι τονίζεται εδώ ότι είναι πιο σπουδαίο από το παρελθόν ενός ανθρώπου;

⁵ Όσο περισσότερο μαθαίνετε για τον Λόγο, την Αγία Γραφή, που επρομήθευσε ο φιλεύσπλαγχνος Θεός, τόσο περισσότερο καταλαβαίνετε και εκτιμάτε το γεγονός ότι όλη η Αγ. Γραφή διδάσκει ότι περιλαμβάνεσθε, ή μπορείτε να περιληφθήτε, στις ευλογίες του Θεού. Ουσιώδες είναι να γνωρίζετε ότι εκείνο που λαμβάνεται υπ’ όψιν δεν είναι το παρελθόν σας, αλλά μάλλον η στάσις που λαμβάνετε τώρα και η ανταπόκρισις που δείχνετε τώρα σε ό,τι έχει προμηθεύσει ο Ιεχωβά και έχει κάμει διαθέσιμο κυριολεκτικά σε ανθρώπους κάθε είδους περιλαμβανομένων και των ταπεινών.

 6. Από ποια μεγάλη ευκαιρία πρέπει όλοι να επωφεληθούν;

⁶ Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά στοργικά καθιστά ικανούς ανθρώπους κάθε προελεύσεως να έλθουν σε αρμονία μαζί του μέσω του Χριστού Ιησού τονίζεται κατ’ επανάληψιν. Λόγου χάριν, τα εδάφια 1 Τιμόθεον 2:3-6 λέγουν: «Τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Σωτήρος ημών Θεού· όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να ελθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας. Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων, μαρτυρίαν γενομένην εν ωρισμένοις καιροίς.» Απ’ αυτά τα λόγια, σε ποιου «είδους» ανθρώπους δεν παρέχεται η ευκαιρία να σωθούν και να έλθουν σ’ επίγνωσι της αληθείας; Σε κανένα! Συνεπώς, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να επωφεληθούν από τη θεία προσφορά. Κανένας δεν πρέπει να υψηλοφρονή τόσο ώστε να μην επωφεληθή από την πρόβλεψι του Θεού, και, συγχρόνως, κανένας δεν πρέπει να σκέπτεται τόσο ταπεινά για τον εαυτό του ώστε να νομίζη ότι είναι ακατάλληλος να λάβη και να μάθη την αλήθεια και να εφαρμοσθή τελικά προς όφελός του το «αντίλυτρον υπέρ πάντων» για να σωθή από την κληρονομημένη ατέλειά του, την αμαρτία και τον θάνατο. Κι’ αυτό επίσης είναι σπουδαίο.

ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΑΣ ΑΝΑΓΚΗ;

 7. Ποια είναι η κατάλληλη άποψις των πνευματικών αναγκών μας;

⁷ Όταν ο Χριστός Ιησούς, «όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων» έκανε την διακονία του στη γη πριν από τον θυσιαστικό του θάνατο, είπε: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 5:3) Εκείνοι που είναι «πτωχοί τω πνεύματι,» δηλαδή που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης, δεν λέγεται εδώ ότι απορρίπτονται επειδή είναι πτωχοί κατά το πνεύμα, μάλλον, αυτοί χαρακτηρίζονται ως μακάριοι επειδή τους αγαπά ο Θεός, τους συμπαθεί. Γιατί; Διότι συναισθάνονται την ανάγκη που έχουν και δέχονται ό,τι προσφέρει ο Ιεχωβά για ν’ αντιμετωπίσουν την πνευματική των ανάγκη. Δεν είναι υπεροπτικοί ως τον βαθμό της μεγαλαυχίας. Αν ήσαν έτσι, θα απατούσαν τον εαυτό τους με το να νομίζουν ότι αυτοί είναι υπεράνω των όσων παρέχει ο Ιεχωβά. Όχι, αλλά με το να είναι ταπεινοί κατά το πνεύμα και να κατανοούν ότι αυτοί, όπως και οι άλλοι άνθρωποι, έχουν ανάγκη η οποία μπορεί να ικανοποιηθή μόνο με όσα παρέχει ο Ιεχωβά, λαμβάνουν μια κατάλληλη άποψι του εαυτού των σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν παραμερίζονται από κάποια εσφαλμένη ιδέα που έχουν λόγω της ιδιαίτερης καταγωγής των. Αυτό είναι πολύ ορθό πράγμα που πρέπει να το σκεφθούμε, όποιοι και αν είμεθα και σ’ όποιο μέρος της γης αν κατοικούμε.

ΠΟΣΟ ΕΥΡΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

 8. Πόσο ευρείες είναι οι διατάξεις τον Ιεχωβά;

⁸ Ο Λόγος του Θεού και οι σκοποί του Ιεχωβά όπως εκτίθενται στη Γραφή δεν προορίζονται μόνο για μια ωρισμένη φυλή ή εθνικότητα ή λαό. Το ζήτημα είναι ότι άτομα όλων των φυλετικών προελεύσεων είναι δεκτά στον Θεό και αγαπώνται απ’ αυτόν, και αυτός γενναιόδωρα φροντίζει για όλους. Μια προφητική δήλωσις γι’ αυτό βρίσκεται στην Αποκάλυψι κεφάλαιο 7: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» «Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει έπ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καύμα· διότι το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.»—Εδάφια 9, 10, 16, 17.

9. Για να λάβωμε τη διαβεβαίωσι της φροντίδας του Ιεχωβά όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψι 7:16, 17, ποια απαίτησι πρέπει να εκπληρώσωμε;

⁹ Εδώ μπορείτε πάλι να διακρίνετε τη μεγάλη έκτασι των προσφορών του Ιεχωβά, που φθάνουν σ’ εσάς αδιάφορο από ποιο έθνος ή φυλή ή λαό ή γλώσσα προήλθατε, οποιαδήποτε κι’ αν είναι είτε κατά γράμμα είτε συμβολική η πείνα ή η δίψα που μπορεί να αισθάνεσθε από τις σκληρές και άσπλαγχνες συνθήκες του κόσμου, βρίσκετε σ’ αυτή την προφητική υπόσχεσι μια διαβεβαίωσι ότι δεν θα υπάρξη πνευματική πείνα και δίψα ούτε ‘καύμα’ από την οργή του, αν αποδίδετε ταπεινά τη σωτηρία στον Ιεχωβά. Το κάνετε αυτό; Αποδίδετε σωτηρία στον Ιεχωβά; Αν όχι, γιατί όχι; Αν η πείνα και η δίψα σας είναι για δικαιοσύνη, μπορείτε θετικά να ικανοποιηθήτε, όπως εκτίθεται περαιτέρω από τον Ιησού, στον Ματθαίον 5:6 «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην· διότι αυτοί θέλουσι χορτασθή.»

ΜΙΑ ΔΙΑΤΑΞΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΜΟΡΦΗΣ

10. Ποια ελκυστικά χαρακτηριστικά βρίσκονται στις οικογένειες;

¹⁰ Η οικογενειακή διάταξις είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που διαφέρουν από τόπο σε τόπο ανάλογα με τα έθιμα και τους τρόπους ενεργείας των διαφόρων λαών. Από γενική άποψι, σε μια καλή οικογένεια υπάρχει μια εξυπηρετική κι’ ευχάριστη σχέσις μεταξύ των διαφόρων μελών. Αυτό ειδικά αληθεύει εν σχέσει με μια οικογένεια στην οποίαν όλοι είναι λάτρεις του Ιεχωβά Θεού και όλοι εφαρμόζουν τις απαιτήσεις και την καθοδηγία του στην οικογενειακή τους ζωή. Ένα άλλο γεγονός σχετικό με τις οικογένειες γενικά είναι το ότι αυτές αποτελούνται από διάφορα πρόσωπα· μπορεί να υπάρχουν βρέφη, παιδιά, έφηβοι, μεσήλικες και πολύ ηλικιωμένα πρόσωπα σε μια οικογένεια. Μολονότι ο καθένας έχει ποικίλους τρόπους που διαφέρουν από τους τρόπους των άλλων, όλοι έχουν τη θέσι τους μέσα στην οικογενειακή διάταξι και δεν υπάρχει λόγος για να έχη κανείς ένα αίσθημα κατωτερότητος ενώπιον Θεού ή ανθρώπου.

11. (α) Ποια διάταξις είναι οικογενειακής μορφής, και με ποιες έννοιες; (β) Μέσα στη Χριστιανική «οικογένεια» ποια βελτίωσις μπορεί να γίνη;

¹¹ Εκείνοι που είναι από τον «πολύν όχλον» του εβδόμου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως φέρνονται σε μια διάταξι που είναι όμοια με τη διάταξι μιας οικογενείας. Υπάρχει μήπως κανένας λόγος για κείνους που είναι σ’ αυτή τη Χριστιανική, οικογενειακής μορφής διάταξι, να έχουν κανένα αίσθημα κατωτερότητος, λόγω γήρατος, μειονεκτημάτων, ελλείψεως μορφώσεως, συστολής, ή ελλείψεως ικανότητος εν συγκρίσει με τα άλλα μέλη της οικογενείας; Όχι, δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται κανείς κατωτερότητα, μολονότι ένα άτομο μπορεί να προσπαθή να υπερνικήση τους περιορισμούς του. Έτσι λοιπόν, αν η προέλευσίς σας είχε ως αποτέλεσμα να έχετε τώρα μειονεκτήματα, οτιδήποτε κι’ αν ειν’ αυτά, πρέπει να ενθυμήσθε ότι αν είσθε τώρα πιστοί στον Ιεχωβά Θεό, θα μπορέσετε να κάμετε αλλαγές και να είσθε εκείνου του ‘είδους’ που είναι κατάλληλο για τη Χριστιανική σας σταδιοδρομία. Ένας τρόπος με τον οποίον οι Γραφές εκφράζουν αυτή την αλλαγή βρίσκεται στην επιστολή προς Εφεσίους 4:23, 24: «Να ανανεόνησθε εις το πνεύμα τον νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Βλέπε επίσης Ρωμαίους 12:2) Δεν είναι αυτό ενθαρρυντικό κι’ ελκυστικό σ’ ένα άτομο που θέλει να βελτιώση το ‘είδος’ του;

ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

12. Ποια προσπάθεια χρειάζεται να γίνη από σας;

¹² Η ειλικρίνεια ενός ατόμου στο να έχη μια καλή επιθυμία, καταδεικνύεται, εν μέρει, από την προσπάθεια που καταβάλλει προσηλώνοντας τον νου και την καρδιά του και καταβάλλοντας προσπάθειες να επιτύχη αυτόν τον σκοπό. Μολονότι πρόκειται για μια προσπάθεια από μέρους του, αυτή δεν γίνεται με τη δική του δύναμι, με αδιαφορία ως προς την πρόβλεψι που κάνει ο Ιεχωβά δια του Χριστού Ιησού για να ικανοποιήση την πνευματική ανάγκη την οποία αυτός συναισθάνεται. Προσέξτε πώς εκτίθεται αυτό στην επιστολή 1 Τιμόθεον 4:10: «Επειδή δια τούτο και κοπιάζομεν και ονειδιζόμεθα, διότι ελπίζομεν εις τον ζώντα Θεόν, όστις είναι ο σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα των πιστών.» Ώστε, όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κοπιάζουν και να προσπαθούν. Και με την ευλογία του Ιεχωβά μπορείτε να το κάμετε αυτό με επιτυχία. Δεν είναι, λοιπόν, ενθαρρυντικό αυτό;

13. (α) Ως προς τον εαυτό σας, τι μπορείτε να εξετάσετε επωφελώς; (β) Ως προς το πνεύμα του Θεού, ποια πράγματα είναι υποβοηθητικά εδώ;

¹³ Εξετάσατε ποτέ το γεγονός ότι σεις ως ένα ξεχωριστό άτομο έχετε ιδιότητες που δεν τις έχει κανένας άλλος; Πραγματικά έχετε. Υπάρχουν πράγματα που μπορείτε να τα κάμετε με τέτοιον τρόπο και σε τέτοιο βαθμό που κανένας άλλος δεν μπορεί επακριβώς να τα μιμηθή. Δεν είναι ανάγκη λοιπόν να στενοχωρήσθε από ό,τι κάνει ή μπορεί να κάνη κάποιος άλλος. Αντιθέτως, ο καθένας θα κάμη καλά να εξετάση τις δικές του ιδιότητες και να τις χρησιμοποιήση προς αίνον του Ιεχωβά στη λατρεία του. Ο καθένας, έχει φυσικά χαρίσματα κι’ αυτά μπορούν ν’ αναπτυχθούν για καλύτερη χρήσι. Επίσης, υπάρχουν χαρίσματα τα οποία λαμβάνουν οι Χριστιανοί με την ενέργεια του πνεύματος του Ιεχωβά Θεού, αλλά και σ’ αυτό δεν έχει ο καθένας το ίδιο χάρισμα. Αντιθέτως, όπως λέγει η επιστολή 1 Κορινθίους 12:4-6: «Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το πνεύμα όμως το αυτό· είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός· είναι και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι.» Ένας ταπεινός άνθρωπος μπορεί ν’ αναπτύξη τα φυσικά του χαρίσματα, και ν’ αποκτήση και νέα ακόμη και μπορεί επίσης να λάβη τη βοήθεια και τις ευλογίες του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά στην καρδιά και στη διάνοιά του και στις προσπάθειές του, και όλα στην προσωπική του χαρωπή λατρεία και υπηρεσία ‘του αυτού Θεού που ενεργεί τα πάντα εν πάσι.’

14. Παρατηρώντας τις ιδιότητες των άλλων, ποια ισορροπημένη άποψι πρέπει να έχωμε;

¹⁴ Το να παρατηρή κανείς τους άλλους μπορεί κάποτε να είναι μια πραγματική βοήθεια και συμπαράστασις. Ένας μπορεί να παρατηρήση γύρω και να ιδή άλλους με ικανότητα. Φυσικά, κάνοντας τούτο, μπορεί να αισθανθή κατωτερότητα, αλλά δεν πρέπει. Αντιθέτως, ένας μπορεί να μάθη παρατηρώντας τις καλές ιδιότητες του άλλου, και στο μέτρον της δυνατότητάς του θα μπορούσε να μιμηθή αυτές τις ιδιότητες και θα μπορούσε μάλιστα να ζητήση και να δεχθή βοήθεια από εκείνον που είναι ενδεδειγμένος με κάποιον τρόπο. Εν τούτοις, δεν πρέπει βέβαια να προσπαθή να γίνη εκείνο το άλλο πρόσωπο, αλλά πρέπει να είναι ακριβώς ο εαυτός του και ν’ αποτελή οτιδήποτε μέρος του Χριστιανικού οργανωτικού σώματος στο οποίον είναι διωρισμένος από τον Θεό.

15. Εξηγήστε το κατάλληλο παράδειγμα τον ανθρωπίνου σώματος, όπως βρίσκεται, εις 1 Κορινθίους, κεφάλαιον 12.

¹⁵ Πραγματικά η Γραφή, χρησιμοποιώντας το ανθρώπινο σώμα ως παράδειγμα της οργανώσεως της εκκλησίας των Χριστιανών, τονίζει ότι τα μέρη του σώματος που φαίνονται ότι είναι ταπεινά χρειάζονται ωστόσο, δίνοντας μ’ αυτό ένα παράδειγμα εκείνων που μπορεί να φαίνωνται ταπεινοί στη Χριστιανική εκκλησία. «Εάν όμως πάντα ήσαν εν μέλος, πού το σώμα; Αλλά τώρα είναι μεν πολλά μέλη, εν όμως σώμα. Και δεν δύναται ο οφθαλμός να είπη προς την χείρα, Δεν έχω χρείαν σου· ή πάλιν η κεφαλή προς τους πόδας, Δεν έχω χρείαν υμών. Αλλά πολύ περισσότερον τα μέλη του σώματος τα οποία φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, ταύτα είναι αναγκαία· και εκείνα τα οποία νομίζομεν ότι είναι τα ατιμώτερα του σώματος, εις ταύτα αποδίδομεν τιμήν περισσοτέραν και τα άσχημα ημών έχουσι περισσοτέραν ευσχημοσύνην. Τα δε ευσχήμονα ημών δεν έχουσι χρείαν. Αλλ’ ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, δόσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον, δια να μη ήναι σχίσμα εν τω σώματι, αλλά να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων. Και είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι.»—1 Κορ. 12:19-26.

ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΣΘΕ ΜΕ ΠΙΣΤΙ

16. Ποια εξέτασις της πίστεως είναι αναγκαία;

¹⁶ Ο ταπεινός και μετριόφρων, αφού σταθεροποιήση στη διάνοιά του το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τους ταπεινούς, και με την πεποίθησι στην καρδιά του ότι μπορεί να περιληφθή στις στοργικές παροχές του Ιεχωβά, μπορεί επωφελώς ν’ αναγνωρίση ότι αυτός, όπως και οι άλλοι, πρέπει να έχη πίστι. Εκείνος λοιπόν που νομίζει ότι έχει συναίσθησι της πνευματικής του ανάγκης, ας διερωτηθή: Έχω πραγματικά πίστι στον Ιεχωβά Θεό και στον Υιόν του; Πιστεύω στην υπόσχεσι του Θεού να με βοηθήση; Τα σχόλια του Ιησού σ’ αυτό δείχνουν ότι μια τέτοια πίστις μπορούσε ν’ αποδειχθή με το να ζητή συνεχώς το πνεύμα του Ιεχωβά, όπως είπε: «Αιτείτε και θέλει σας δοθή· ζητείτε και θέλετε ευρεί· κρούετε και θέλει σας ανοιχθή· διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή. Εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρετε να δίδετε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς, θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ’ αυτού;»—Ματθ. 7:7, 8, 11.

17. Ως προς το πνεύμα του Θεού, ποια ποικιλία ενεργείας πρέπει να εκτιμάται;

¹⁷ Ένα άλλο ερώτημα: Κατανοείτε ότι το πνεύμα του Θεού κάνει διάφορες ενέργειες, παράγοντας διάφορες ικανότητες τις οποίες έχουν τα μέλη της εκκλησίας, και με αυτόν τον τρόπο ικανοποιούν όλες τις ανάγκες της εκκλησίας; Αυτό γίνεται, διότι το εδάφιον 1 Κορινθίους 12:11 μας πληροφορεί ότι «πάντα ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό πνεύμα, διανέμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει.» Μήπως αυτό θα μπορούσε να σημαίνη ότι ο ταπεινός εμπιστεύεται στη δική του ικανότητα; Όχι, διόλου. «Εάν τις λαλή, ας λαλή ως λαλών λόγια Θεού· εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός, δια να δοξάζηται εν πάσιν ο Θεός δια Ιησού Χριστού, εις τον οποίον είναι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»—1 Πέτρ. 4:11.

18. Πώς μπορεί κανείς να ωφεληθή από τη δύναμι που δίνει ο Θεός; Δώστε παραδείγματα.

¹⁸ Για να κατανοηθή το καλό αποτέλεσμα της δυνάμεως που χορηγεί ο Θεός, είναι ανάγκη να είναι κανείς πρόθυμος να λάβη οδηγίες και εκπαίδευσι και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να είναι ακόμη πιο χρησιμοποιήσιμος από τον Θεό παρά εκείνος που φρονεί ότι δεν χρειάζεται εκπαίδευσι, διδασκαλία ή συμβουλές. Ένα σαφές παράδειγμα τούτου στις ημέρες μας βρίσκεται στους διακόνους εκείνους οι οποίοι εθελουσίως υπηρετούν στα κεντρικά γραφεία και στα τμήματα της Εταιρίας Σκοπιά, που είναι ωργανωμένα για να βοηθήσουν στο ευαγγελιστικό έργον των Μαρτύρων του Ιεχωβά στα διάφορα μέρη του κόσμου. Τα κεντρικά γραφεία και τα τμήματα είναι επανδρωμένα με διακόνους οι οποίοι, σε κάθε περίπτωσι, αποτελούν μια οικογένεια Μπέθελ. Αυτοί οι διάκονοι μπορεί στην αρχή να είναι απολύτως άπειροι στο πολύ σπουδαίο έργο που απαιτείται να κάμουν. Αυτό το έργο περιλαμβάνει τον χειρισμό πλήθους λεπτομερειών που είναι αναγκαίες για την παραγωγή Γραφών και εντύπων ομιλιών και βοηθημάτων Γραφικής μελέτης που διατίθενται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σε όλον τον αγρό. Πολλοί τέτοιοι εθελονταί για υπηρεσία Μπέθελ αισθάνονται στην αρχή ότι ποτέ δεν θα μπορέσουν να εκτελέσουν τα ανατεθειμένα καθήκοντά των. Εν τούτοις, είναι ταπεινοί και ευδίδακτοι, και παίρνουν καλή εκπαίδευσι από την αρχή, μαθαίνουν βασικά πράγματα, και μαθαίνουν να τα εκτελούν με τον κατάλληλο τρόπο. Ως αποτέλεσμα τούτου, έχουν πραγματική επιτυχία και κατανοούν συνεχώς ότι εκπληρώνουν ένα ζωτικό μέρος του έργου της θεοκρατικής οργανώσεως του Ιεχωβά.

19. Πώς μπορεί ένας ταπεινός να κάμη προόδους στην εκκλησία;

¹⁹ Το ίδιο γίνεται και στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά: οι νεοφερμένοι και συνεσταλμένοι πρέπει να δέχωνται την υποβοήθησι που παρέχεται και να προσπαθούν ειλικρινά να συνεργάζωνται με την οργάνωσι της εκκλησίας. Κάνοντας τούτο θα μάθουν τους καλυτέρους και βασικούς τρόπους να κάνουν το έργο της μαρτυρίας, και θα μετέχουν πραγματικά οι ίδιοι σ’ αυτό. Τι καλή πρόοδο κάνουν έτσι οι ταπεινοί!

[Εικόνα στη σελίδα 300]

Οι ταπεινοί όλων των εθνών φέρονται στην οικογενειακής μορφής διάταξι του Θεού, όπου λαμβάνουν πείραν της Θείας εύνοιας· σε όλον τον κόσμο αισθάνονται ευχαρίστηση όταν μεταδίδουν στους άλλους τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού

Στις Εκκλησίες, Ανταποκριθήτε στη Φιλευσπλαγχνία του Ιεχωβά

«Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού.»—Φιλιππησ. 4:13.

 1. Ποια διάταξις μέσα στην εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι για όλους, και πώς αυτή βοηθεί εκείνους που συμμετέχουν;

ΜΙΑ από τις καλές διατάξεις που βρίσκονται σε κάθε εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, που είναι για όλους μέσα στην εκκλησία. Η φοίτησις σ’ αυτή τη Σχολή καθιστά ικανούς εκείνους που λαμβάνουν μέρος να επιδίδωνται στη μελέτη ειδικών θεμάτων της Αγ. Γραφής. Συμμετέχετε σεις; Αν ναι, τότε αυξάνετε σε ατομική γνώσι και κατανόησι. Επίσης, βελτιώνεσθε στην παρουσίασι της αληθείας στους άλλους και γίνεσθε πνευματικά εποικοδομητικός στους άλλους της εκκλησίας.

 2. Ποια πράγματα σχετικά με τον λόγο του Θεού μάς ενθαρρύνουν να επωφελούμεθα πλήρως από τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας;

² Μολονότι υπάρχει αυτή η διάταξις, μερικά άτομα στην εκκλησία μπορεί να μη παίρνουν μέρος στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Γιατί; Ίσως επειδή νομίζουν ότι δεν έχουν την ικανότητα και φοβούνται ότι ποτέ δεν θα έχουν τα προσόντα. Δεν θα ήταν καλό αυτά τα άτομα να εκτιμήσουν το γεγονός ότι ο Ιεχωβά θέλει να ομιλή ο λαός του την αλήθειά του; Άφθονη ωφέλεια προέρχεται από το να εκφράζη κανείς καθαρά τις Θεόπνευστες Γραφές. «Όλη η γραφή είναι Θεόπνευστος, και ωφέλιμος (1) προς διδασκαλίαν, (2) προς έλεγχον, (3) προς επανόρθωσιν, (4) προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· (5) δια να είναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, (6) ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» (2 Τιμ. 3:16, 17) Ωραία οφέλη πράγματι!

 3. Ποια υποβοήθησις που παρέχεται από τη Σχολή είναι επίσης ενθαρρυντική;

³ Δεν μπορεί να υπάρξη καμμιά αμφισβήτησις ότι ο Ιεχωβά επιθυμεί να λέγη ο λαός του την αλήθεια και να την λέγη καθαρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι θα φθάσουν στην ίδια ευγλωττία ως ομιληταί από το βήμα· ωστόσο η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας θα βοηθήση όλους ν’ αυξήσουν σε γνώσι, σε σαφήνεια εκφράσεως και σε ακρίβεια εκθέσεως καθώς και σε ικανότητα να πλησιάζουν τους άλλους. Η συμμετοχή στη Σχολή προάγει επίσης την αγάπη και παρέχει ενθάρρυνσι στους άλλους αδελφούς και στις αδελφές της εκκλησίας. Επίσης, δείχνει πίστι από μέρους εκείνων που μετέχουν, οι οποίοι καταβάλλουν τις καλύτερες προσπάθειές των με κάθε εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά.

 4. Ανασκοπήστε την πείρα που εκτίθεται εδώ και δείξτε πώς αποδεικνύεται η πίστις εδώ.

⁴ Αυτό αληθεύει ακόμη και στις περιπτώσεις μερικών οι οποίοι μπορεί να μην έχουν ευχέρεια στην τοπική γλώσσα της περιοχής στην οποία κατοικούν. Παρά το μειονέκτημα αυτό γίνονται πολύ αποδοτικοί στη διακονία διότι λαμβάνουν μέρος πρόθυμα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Τα όσα επιτελούνται από το πνεύμα του Θεού είναι πράγματι καταπληκτικά. Ανεκπαίδευτοι άνθρωποι υπερνικούν τις περιστάσεις των με τη βοήθεια της Σχολής αυτής, όπως φαίνεται από την περικοπή μιας επιστολής που ελήφθη από το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας στη Δαχομέη της Δυτικής Αφρικής:

«Οι αδελφοί αντιμετωπίζουν μερικά δύσκολα προβλήματα. Πολλοί άνθρωποι είναι αγράμματοι. Η θρησκευτική δεισιδαιμονία είναι πολύ βαθιά ριζωμένη. Εκτός αυτού υπάρχουν και πολλές γλώσσες, μολονότι δεν υπάρχει εθνική γλώσσα. Επί παραδείγματι, στην πόλι της Κοτονού υπάρχουν τώρα πέντε εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά και οι συναθροίσεις των γίνονται σε πέντε διάφορες γλώσσες. Πολλές γλώσσες δεν γράφονται, και γι’ αυτό οι άνθρωποι πρέπει να διδαχθούν να διαβάζουν μια γλώσσα που γράφεται. Πέρυσι 108 άτομα διδάχθηκαν να διαβάζουν. Αυτοί εφοίτησαν στη σχολή που μαθαίνουν γράμματα που λειτουργεί υπό την επίβλεψι των εκκλησιών. Υπάρχουν ακόμη 600 αδελφοί περίπου οι οποίοι δεν διαβάζουν, και στο προσεχές έτος θα τους ιδούμε να εργάζωνται πιο σκληρά για να μάθουν γράμματα. Φυσικά, μεγάλη είναι η ανάγκη να μπορή κανείς να διαβάζη, όπως αφηγείται ένας ευαγγελιζόμενος που ήταν αγράμματος.

«Αυτός ο αδελφός ήταν νεοφερμένος και πήγαινε στην υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι για πρώτη φορά. Επλησίασε έναν Διαμαρτυρόμενο, ο οποίος επρόσεξε ότι ο αδελφός δεν ήξερε να διαβάζη, και του είπε: ‘Μην έρχεσαι να μου κηρύξης πριν μπορέσης εσύ ο ίδιος να διαβάζης τη Γραφή’. Μολονότι ο νέος ευαγγελιζόμενος εξακολούθησε να προσπαθή να μιλήση σ’ αυτόν τον άνθρωπο, εκείνος δεν ήθελε ν’ ακούση, λέγοντας ότι ένας αγράμματος δεν μπορούσε να διδάξη τίποτα. Ο ευαγγελιζόμενος τότε απεφάσισε να υπερνικήση αυτό το πρόβλημά του. Αντί ν’ αρκεσθή να παρακολουθή απλώς τα μαθήματα για να μάθη να διαβάζη, μελετούσε επιπρόσθετα κάθε μέρα επί έξη εβδομάδες. Οπουδήποτε πήγαινε, έπαιρνε το βιβλίο του και ρωτούσε εκείνους που ήξεραν να διαβάζουν αν θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να προφέρη τις λέξεις. Μετά από έξη εβδομάδες ξαναπήγε στην υπηρεσία, και ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος τον οποίον επισκέφθηκε; Ήταν εκείνος που είχε αρνηθή να τον ακούση όταν άρχισε να κηρύττη για πρώτη φορά. Αυτή τη φορά ο Διαμαρτυρόμενος όχι μόνον εξεπλάγη που άκουσε αυτόν τον ‘αγράμματον’ άνθρωπο να του διαβάζη τη Γραφή, αλλά κι’ ενδιαφέρθηκε σε ό,τι εδίδασκε.

«Στο προσεχές έτος ελπίζομε ότι πολλοί ακόμη θα διακρίνουν τη σπουδαιότητα να μπορούν να διαβάζουν, για να κηρυχθούν τ’ αγαθά νέα πιο αποτελεσματικά σ’ αυτό το μέρος του αγρού, για να μαθητευθούν και άλλοι».

 5. Πώς μπορούν οι ταπεινοί να υποστηρίξουν την οργάνωσι του λαού του Ιεχωβά;

⁵ Όπως αποδεικνύεται από την ανωτέρω πείρα, καθώς και από τις πείρες που αναφέρονται στις Γραφές, άνθρωποι που είναι ταπεινοί συχνά είναι οι πιο ευλογημένοι αν ανταποκριθούν πρόθυμα στα προνόμια και στις ευκαιρίες των στην υπηρεσία του Ιεχωβά, κάνοντας με πίστι ό,τι μπορούν. Αν ταπεινά άτομα συνταυτίζωνται με την εκκλησία, πρέπει να ενθαρρύνωνται να μετέχουν στη διακονία του αγρού, αν έχουν τα Γραφικά προσόντα να το κάμουν, και πρέπει να βοηθούνται να επεκτείνουν τη δράσι των. Η καλή ανταπόκρισίς των εν σχέσει με τούτο αποτελεί μια υποστήριξι στην οργάνωσι του λαού του Ιεχωβά, καθ’ όσον κάνουν το καλύτερο με τις ικανότητες με τις οποίες είναι προικισμένοι, διατηρώντας συγχρόνως την ταπεινοφροσύνη των. Αυτή η πορεία θα συμβάλη στο καλό αποτέλεσμα που αναφέρεται στην επιστολή προς Εφεσίους 4:2, 3: «Μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.»

 6. Ποια μεγάλα αποτελέσματα επιτυγχάνονται με τις πιστές προσπάθειες ενός ταπεινού ατόμου;

⁶ Μια Γραφική αφήγησις, που δείχνει όχι απλώς μια εκκλησία του λαού του Ιεχωβά που βοηθείται σε μια κοινότητα, αλλά ολόκληρο το Θεοκρατικό έθνος που υποστηρίζεται από τις πιστές προσπάθειες ενός ταπεινού ατόμου, περιέχεται στην αφήγησι που σχετίζεται με τη νίκη εναντίον στρατιωτικών δυνάμεων των εχθρών του Ισραήλ. Ο Βαράκ, στρατηγός του Ισραήλ, επληροφορήθη ότι ο Σισάρα, στρατηγός του στρατού των δυνάμεων της Χαναάν, θα «επωλείτο» ή θα παρεδίδετο, όχι στα χέρια του Βαράκ, αλλά στα χέρια μιας γυναίκας. Και συνέβη ώστε η γυναίκα Ιαήλ, η ταπεινή σύζυγος ενός Κεναίου, να λάβη τη μεγάλη αυτή τιμή. Ήταν πρόθυμη κι’ έλαβε θάρρος, μολονότι ηπειλείτο από μεγάλο κίνδυνο αν το έπραττε. Έκαμε ό,τι μπορούσε και ανταμείφθηκε με το να παραδοθή στα χέρια της ο μοχθηρός εχθρός του Θεού. Επίσης, η αναγραφή των κατορθωμάτων της και το όνομά της περιέχονται στις Άγιες Γραφές. Η Γραφική αφήγησις βρίσκεται στο βιβλίο των Κριτών 4:8, 9, 21-23:

 7. Στη Γραφική αφήγησι των Κριτών, κεφάλαιο 4, ποια σημεία μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωσι;

⁷ «Και είπε προς αυτήν ο Βαράκ, Εάν συ έλθης μετ’ εμού, θέλω υπάγει· αλλ’ εάν δεν έλθης μετ’ εμού, δεν θέλω υπάγει. Η δε είπε, Θέλω έλθει εξάπαντος μετά σου· πλην δεν θέλεις λάβει τιμήν εν τη οδώ εις την οποίαν υπάγεις· διότι εις χείρα γυναικός θέλει πωλήσει ο Ιεχωβά τον Σισάρα. Και η Δεβόρρα εσηκώθη, και υπήγε μετά του Βαράκ εις Κέδες. Και έλαβεν Ιαήλ η γυνή του Έβερ τον πάσσαλον της σκηνής, και βαλούσα σφύραν εις την χείρα αυτής, υπήγεν ησύχως προς αυτόν, και ενέπηξε τον πάσσαλον εις τον μήνιγγα αυτού, ώστε εκαρφώθη εις την γην· διότι αυτός αποκαμωμένος ων εκοιμάτο βαθέως. Και απέθανε. Και ιδού, ο Βαράκ κατεδίωκε τον Σισάρα· η δε Ιαήλ εξήλθεν εις συνάντησιν αυτού, και είπε προς αυτόν, Ελθέ, και θέλω σοι δείξει τον άνδρα τον οποίον ζητείς. Και ότε εισήλθε προς αυτήν, ιδού, ο Σισάρα εκείτο νεκρός, και ο πάσσαλος εις τον μήνιγγα αυτού. Και εταπείνωσεν ο Θεός κατά την ημέραν εκείνην τον Ιαβείν βασιλέα Χαναάν έμπροσθεν των υιών Ισραήλ. Και εκραταιούτο η χειρ των υιών Ισραήλ.» Αυτό ήταν πράγματι μια μεγάλη νίκη, μέσω ενός πιστού ταπεινού ατόμου!

ΟΥΡΑΝΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΙΣ

 8. (α) Πώς η Χριστιανοσύνη είναι περισσότερο από απλή πίστι; (β) Ποια σημασία έχει το 2 Τιμόθεον 3:14 σ’ αυτό το ζήτημα;

⁸ Οποιοδήποτε κι’ αν είναι το περιβάλλον από το οποίο προέρχονται οι αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά, ο καθένας κάποτε στο παρελθόν ξεκίνησε στον δρόμο της Χριστιανοσύνης, που δεν είναι απλώς μια πίστις, αλλ’ ένας τρόπος ζωής, ένας δρόμος που περιλαμβάνει μια πορεία πιστότητος. Ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε στον Τιμόθεο: «Μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης.» (2 Τιμ. 3:14) Έτσι, λοιπόν, αφού ξεκινήσαμε στον δρόμο της δικαιοσύνης, εξακολουθούμε με πλήρη εμπιστοσύνη, και ενθυμούμεθα ότι στην αρχή δώσαμε προσοχή στην αλήθεια όταν την ακούσαμε. Με τον καιρό πεισθήκαμε πλήρως κι’ αυτή η πεποίθησις δεν προήλθε από συγκίνησι ή πίεσι, αλλ’ από αδιάσειστη αλήθεια. Εφόσον έτσι έχει το πράγμα, πρέπει να συνεχίσωμε ν’ ακολουθούμε την οδό της αληθείας που εκτίθεται για μας στην Αγία Γραφή. Κάνοντας τούτο, είμεθα βέβαιοι ότι έχομε την υποστήριξι του Παντοδυνάμου Θεού, του Υιού του και ανάσσοντος Βασιλέως και των αγίων αγγέλων του!

 9. Εξηγήστε πώς η Αποκάλυψις, κεφάλαιον 7, αποκαλύπτει την ουράνια υποστήριξι, σ’ εκείνους που αινούν τον Θεό στη γη.

⁹ Ενθυμείσθε ότι ο «πολύς όχλος» της Αποκαλύψεως, κεφάλαιον έβδομον, «κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (εδάφιον 10) Η ουράνια υποστήριξις αυτού του «πολλού όχλου» των υμνητών του Ιεχωβά καταδεικνύεται και στα επόμενα λόγια των εδαφίων 11 και 12: «Και πάντες οι άγγελοι ίσταντο κύκλω του θρόνου και των πρεσβυτέρων και των τεσσάρων ζώων, και έπεσαν κατά πρόσωπον ενώπιον του θρόνου, και προσεκύνησαν τον Θεόν, λέγοντες, Αμήν [Αμήν σε ό,τι έκραζε ο «πολύς όχλος» με μεγάλη φωνή.] Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς ανήκει εις τον Θεόν ημών εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.» Ναι, πραγματικά, ο «πολύς όχλος» έχει ουράνια υποστήριξι!

10. (α) Τι περιλαμβάνει η καθοδήγησις του Ιεχωβά; (β) Μπορούν οι ταπεινοί να κηρύττουν και να διδάσκουν ως διάκονοι του Θεού;

¹⁰ Υπάρχει και Γραφική απόδειξις ότι οι ταπεινοί λαμβάνουν καθοδήγησι στον Χριστιανικό δρόμο της ζωής, διότι είναι γραμμένο: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.» (Ψαλμ. 119:105) Η θεία αυτή καθοδήγησις περιλαμβάνει τη διαγωγή, τους διαλογισμούς, τις συνήθειες, τη στάσι και τη διακονία των αφιερωμένων δούλων του Ιεχωβά. Ακόμη και οι ταπεινοί μεταξύ αυτών των δούλων ωφελούνται από την εκτέλεσι της εντολής: «Κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως, ακαίρως· έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής. Συ δε αγρύπνει εις πάντα κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.»—2 Τιμ. 4:2, 5.

11. (α) Ποιοι λοιπόν πρέπει να συμμορφώνωνται με τις απαιτήσεις του Θεού; (β) Εκθέστε την καλύτερη πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουν σχετικά με τις ευκαιρίες να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά;

¹¹ Δεν έπεται λοιπόν, ότι οι άνθρωποι όλων των «ειδών» μέσα στη Θεοκρατική οργάνωσι πρέπει να συμμορφώνωνται με τις απαιτήσεις, τις ευθύνες και τα προνόμια της «Οδού» αν πρόκειται να έχουν την υποστήριξι και την καθοδήγησι του Ιεχωβά; Αυτό περιλαμβάνει πολλά άτομα στην «Οδόν» που είναι ταπεινοί κατά το πνεύμα και οι οποίοι συχνά νομίζουν ότι δεν είναι ικανοί για όλα όσα περιλαμβάνει η «Οδός.» (Πράξ. 19:9) Εν τούτοις, ας ενθυμούνται αυτά τα άτομα ότι, αν προσφέρωνται μεγαλύτερες ευθύνες και προνόμια, η καλύτερη πορεία είναι ν’ ανταποκρίνωνται και να το πράττουν αυτό με προθυμία. Ο Θεός γνωρίζει τις δυνατότητές μας και μπορεί να μας δώση αρκετή ικανότητα για να χειριζώμεθα τα καθήκοντα που μας αναθέτει. «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού,» έγραψε ο απόστολος Παύλος. (Φιλιππησ. 4:13) Αν λοιπόν ζητηθή να υπηρετήσωμε με μια ειδική ιδιότητα στην εκκλησία, πρέπει μ’ εμπιστοσύνη ν’ ανταποκριθούμε, αφήνοντας τα πράγματα στα χέρια του Κυρίου, και κάνοντας το καλύτερο που μπορούμε, όπως λέγει ο Ψαλμωδός: «Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου.»—Ψαλμ. 110:3.

ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΣΘΕ ΠΡΟΘΥΜΑ

12, 13. (α) Ποια διάκρισι κάνει ο Ιεχωβά; (β) Ποια άτομα αγαπά ο Ιεχωβά;

¹² Για να έχη κανείς «ταπεινοφροσύνη,» σημαίνει ότι δεν είναι αλαζονικός, και αυτή είναι μια επιθυμητή ιδιότης. Εν τούτοις, ένας που είναι ταπεινός εξ αιτίας του παρελθόντος του ή των φυσικών του περιορισμών έχει ανάγκην να εμπιστεύεται πλήρως στον Ιεχωβά.

¹³ Σχετικά με τους αλαζονικούς και τους ταπεινόφρονας, ο Ιεχωβά κάνει διάκρισι, διότι ο λόγος του λέγει: «Ότι ο Ιεχωβά είναι υψηλός, και επιβλέπει επί τον ταπεινόν· τον δε υψηλόφρονα γινώσκει μακρόθεν.» (Ψαλμ. 138:6) Αυτή η διάκρισι φαίνεται και πάλι στον Ησαΐα 66:2, όπου ο «Ιεχωβά» λέγει: «Εις τίνα λοιπόν θέλω επιβλέψει; εις τον πτωχόν και συντετριμμένον το πνεύμα, και τρέμοντα τον λόγον μου.» Επίσης, στους Χριστιανούς δίδεται η συμβουλή: «Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην διότι ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν. Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ.» «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» (1 Πέτρ. 5:5, 6· Ιακ. 4:6) Αυτή την «ταπεινοφροσύνη» πρέπει να τη φορούμε σαν ένδυμα και να τη φορούμε συνεχώς, όπως φαίνεται από τα εξής: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.» (Κολ. 3:12) Ο Αρχηγός μας, Χριστός Ιησούς, είναι έτσι ακριβώς, διότι λέγει για τον εαυτό του ότι είναι «ταπεινός την καρδίαν.» (Ματθ. 11:29) Αυτούς τους ταπεινούς αγαπά ο Θεός.

14. Ποιος είναι ο σκοπός του Θεού για τους ‘συντετριμμένους και τους ταπεινούς’;

¹⁴ Επειδή ο Ιεχωβά αγαπά τους ταπεινούς, έχει ως σκοπόν του να ενισχύση την καρδιά τους και το πνεύμα τους. «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.» (Ησ. 57:15) Ο Ιεχωβά θα αναπλάσση εκείνους που έχουν ελλιπή διάπλασι και είναι συντετριμμένοι από τις πιέσεις του περιβάλλοντος από το οποίο προέρχονται και από τις τωρινές των συνθήκες.

15. Ποια διάκρισι πρέπει να κάνουν οι ταπεινοί;

¹⁵ Όπως ο Ιεχωβά κάνει διάκρισι μεταξύ των ταπεινών και των υπερηφάνων, έτσι και οι ταπεινοί πρέπει να είναι προσεκτικοί και να κάνουν διάκρισι μεταξύ της αναγκαίας και κατάλληλης Χριστιανικής ταπεινότητος και της ψεύτικης ταπεινότητος, διότι η τελευταία δεν είναι αληθινή ταπεινοφροσύνη, αλλά στην πραγματικότητα είναι αλαζονεία.

16. Ποια εξέτασις θα βοηθήση να κάνουν αυτή την κατάλληλη διάκρισι;

¹⁶ Οι ταπεινοί βοηθούνται να κάνουν αυτή τη διάκρισι, με μια εξέτασι της εμπιστοσύνης των στον Ιεχωβά. Γνωρίζομε την παροιμία: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει κατευθύνει τα διαβήματά σου.»—Παροιμ. 3:5, 6.

17. Πώς οι Γραφές κάνουν διάκρισι μεταξύ γνησίας ταπεινοφροσύνης και προσποιητής ταπεινοφροσύνης;

¹⁷ Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Χριστιανούς των Κολοσσών, μας βοηθεί να διακρίνωμε μεταξύ της ιδιότητος της γνησίας ταπεινοφροσύνης κι’ εκείνου που μπορεί ν’ αποδειχθή ότι είναι απλώς φανερή ισχυρογνωμοσύνη. «Ας μη σας στερήση μηδείς του βραβείου με προσποίησιν ταπεινοφροσύνης, και με θρησκείαν των αγγέλων, εμβατεύων εις πράγματα τα οποία δεν είδε, ματαίως φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού. Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην . . . εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα.» (Κολ. 2:18, 23) Οι ταπεινοί πρέπει ν’ αποφεύγουν ή ν’ αποκλείσουν τον ‘νουν της σαρκός.’ Μολονότι αυτό [ο νους της σαρκός] μπορεί να έχη ένα ‘φαινόμενον σοφίας,’ δεν θα ήταν αληθινή σοφία ούτε μετριοφροσύνη, όπως εφιστά την προσοχή μας το εδάφιον Παροιμίαι 11:2: «Όπου εισέλθει υπερηφανία, εισέρχεται και καταισχύνη· η δε σοφία είναι μετά των ταπεινών.» Αληθινά οι ταπεινοί είναι σοφοί, κι’ όχι εκείνοι που ‘φαντάζονται εαυτούς φρονίμους.’ (Ρωμ. 12:16) Ασφαλώς αυτό δίνει στους ταπεινούς πολλά να σκεφθούν, πολλές Θείες συμβουλές για σοβαρή εξέτασι, ώστε όχι μόνο ν’ ανταποκριθούν στην ευσπλαγχνία και τις στοργικές προσφορές του Ιεχωβά, αλλά να το κάμουν αυτό και μ’ εμπιστοσύνη. «Οι δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.»—Παροιμ. 28:1.

18. Ποια δύο συμπεράσματα μπορούμε να βγάλωμε απ’ αυτό το άρθρο;

¹⁸ Απ’ όλα αυτά μπορούμε να συμπεράνωμε ότι ο καθένας μπορεί να καλλιεργήση σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα να κάμη με τη βοήθεια του Ιεχωβά Θεού οποιαδήποτε υπηρεσία του ανατεθή. Μπορούμε επίσης να συμπεράνωμε ότι ο Ιεχωβά αγαπά τους ταπεινούς και ότι θα τους προετοιμάση για μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας αν αυτοί απλώς ζητούν την καθοδήγησι και την κατεύθυνσί του και πιστεύουν στον λόγο του και δέχωνται τα προνόμια υπηρεσίας που τους προσφέρονται.

19. Ποια υποβοήθησις και συμβουλή δίδεται γι’ αυτούς που έχουν αυτοπεποίθησι;

¹⁹ Αντίθετα μ’ εκείνους που αισθάνονται ότι έχουν κάποια ανικανότητα και ταπεινή διάθεσι, άλλοι, εξ αιτίας των περιστάσεων, των επιτευγμάτων ή του περιβάλλοντος από το οποίο προέρχονται, μπορεί να έχουν ένα μεγάλο μέτρον αυτοπεποιθήσεως. Κι’ αυτοί, επίσης, βρίσκουν συμβουλές στον λόγον του Θεού που τους υποβοηθούν. Όλοι από τον λαό του Ιεχωβά είναι «πρόβατα» του ποιμνίου του, και σ’ αυτό περιλαμβάνονται εκείνοι που έχουν ειδικά προνόμια και ευθύνες στην εκκλησία του λαού του Θεού. Μέσ’ από τα συμβολικά πρόβατα λαμβάνονται ποιμένες για να μπορέσουν να οδηγήσουν και να βοηθήσουν το ποίμνια, αλλά πρέπει ωστόσο να παραμείνουν «πρόβατα» του ποιμνίου και να προσέχουν ώστε να μη θεωρούν πολύ σπουδαίο τον εαυτό τους και γίνουν υπερήφανοι. Αν είναι υπερήφανοι ή γίνουν τέτοιοι, ο Ιεχωβά δεν μπορεί να εξακολουθήση να τους χρησιμοποιή, διότι δεν ευνοεί τους υπερηφάνους και τους αλαζόνες. «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του Υιού αυτού.»—Πράξ. 20:28, ΜΝΚ.

20. Ποιο καλό παράδειγμα έδωσε ο Ιησούς για τους ακολούθους του;

²⁰ «Ο Υιός αυτού,» ο Ιησούς Χριστός, δεν εβασίσθη στον εαυτό του, αλλ’ είπε: «Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο· επειδή όσα εκείνος πράττει, ταύτα και ο Υιός πράττει ομοίως.» (Ιωάν. 5:19) Οι απόστολοι μπορεί να αισθάνονταν κατωτερότητα μπροστά στον Ιησού, αλλ’ η ταπεινοφροσύνη του Ιησού και η αγάπη του έκαμαν να αναδειχθούν οι καλύτερες ιδιότητές των. Όλοι εκείνοι που είναι σε υπεύθυνες θέσεις μέσα στην εκκλησία του λαού του Θεού πρέπει να είναι τέτοιοι, δηλαδή, όπως ήταν ο Ιησούς στην ταπεινότητα και την αγάπη του, αντανακλώντας την ευσπλαγχνία και το έλεος του Πατρός του,

21. Ποια συμβουλή δίνουν οι Γραφές στους υπερηφάνους, και γιατί;

²¹ Αν οι ευλογίες και τα προνόμια ενός ανθρώπου τον έκαμαν να είναι υπερήφανος, αυτός δείχνει ότι έχασε την απαιτούμενη ιδιότητα της ταπεινότητος της διανοίας και καρδίας, και θ’ αποτύχη αν δεν αλλάξη, «διότι, ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους.» (1 Πέτρ. 5:5) «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου, και υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσεως. Καλήτερον να είναι τις ταπεινόφρων μετά των ταπεινών, παρά να μοιράζη λάφυρα μετά των υπερηφάνων.»—Παροιμ. 16:18, 19.

22. Ποια είναι η ορθή στάσις: (α) Σ’ εκείνους που έχουν ευνοϊκές περιστάσεις και ικανότητες; (β) Σ’ εκείνους που χρειάζονται χρόνο κι’ εκπαίδευσι για να κάνουν προόδους;

²² Η στάσις του Θεού προς τους ταπεινούς είναι φανερή, και όλοι πρέπει να το παραδεχθούν αυτό. Μερικοί που έχουν ευνοϊκές περιστάσεις και φυσικές ικανότητες επιμελούνται και κάνουν καλή Χριστιανική πρόοδο. Αυτή η πρόοδος πρέπει να επαινήται. Ένας που έχει τέτοια ικανότητα και προνόμια πρέπει ν’ αναγνωρίζη ότι κάποιοι άλλοι δεν έχουν αυτές τις ικανότητες. Υπάρχουν άλλοι που ωφελούνται από την εκπαίδευσι και τη λειτουργία του πνεύματος του Ιεχωβά, και με τον καιρό προοδεύουν και λαμβάνουν πρόσθετα Θεοκρατικά προνόμια. Αυτό είναι πολύ καλό και δείχνει επίσης κατάλληλη Χριστιανική πρόοδο. Επίσης, όλους εκείνους μέσα στη Χριστιανική εκκλησία που είναι νέοι ή εκείνους τους οποίους οι συνθήκες των δεν επέτρεψαν ακόμη να κάμουν προόδους, πρέπει να τους βλέπωμε από την άποψι του Θεού. Θα ήταν εσφαλμένος ανθρώπινος συλλογισμός να θεωρούμε αυτούς τους βραδείς ότι είναι ασήμαντοι. Ο Θεός ενδιαφέρεται γι’ αυτούς και μπορεί να τους χρησιμοποιήση με πολλούς αξίους τρόπους, και το κάνει αυτό.

23. (α) Ποιοι πρέπει να βοηθούνται, και από ποιους; (β) Σύμφωνα με τον Ιάκωβο, τι παρετηρήσαμε όλοι ότι είναι αληθές;

²³ Με αυτή λοιπόν, τη κατάλληλη άποψι, όλοι, οι ταπεινοί και οι άλλοι, ας βοηθούμε ο ένας τον άλλον. Σ’ αυτό πρέπει να περιλαμβάνεται και η βοήθεια εκείνων που είναι κατά γράμμα παιδιά, νέοι στα χρόνια. Επίσης κι’ εκείνοι που είναι ηλικιωμένοι, ίσως ανάπηροι, ίσως και άτομα με αίσθημα κατωτερότητος, πρέπει να βοηθούνται. Όλοι μπορούν να ωφελούνται πνευματικώς από τους ταπεινούς οι οποίοι, καθ’ όσον ανταποκρίνονται στις στοργικές εκδηλώσεις του Ιεχωβά, παρέχουν υποστήριξι κι’ ενίσχυσι στην οργάνωσι της εκκλησίας του λαού του Ιεχωβά. Η εκκλησιαστική συναναστροφή καθώς και η προσωπική συναναστροφή είναι πολύτιμες προς τούτο, και φέρνουν όλους σε μια κατανόησι της ειλικρίνειας της Γραφικής διαβεβαιώσεως ότι «ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, δόσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον.» (1 Κορ. 12:24) Ασφαλώς οι δούλοι του Ιεχωβά, όλοι γενικά, συμφωνούν με τις παρατηρήσεις του Βιβλικού συγγραφέως Ιακώβου, που είπε: «Ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιακ. 5:11, ΜΝΚ.

Δικαιώματα ή Καθήκοντα—Ποία;

«Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδιά σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνη, θέλουσι προσθέσει εις σε».—Παροιμ. 3:1, 2.

1-3. (α) Ποια είναι η στάσις των ανθρώπων του κόσμου σήμερα εν σχέσει με τα δικαιώματα; (β) Για ποιους ομιλεί ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 2 Τιμ. 3:1-5 και τι θα συμβή σε όλους όσοι έχουν το πνεύμα που αναφέρεται στους Εφεσίους 2:2;

ΕΝΑ μεγάλο ζήτημα στις διάνοιες των ανθρώπων του κόσμου σήμερα είναι ο καθορισμός των δικαιωμάτων τους. Πολλοί φρονούν ότι αποτελεί δικαίωμά των να κάνουν, ό,τι τους αρέσει αδιαφορώντας για τους άλλους. Ως αποτέλεσμα τούτου, ο κόσμος, και ιδιαίτερα το μέρος αυτού που λέγεται «Χριστιανικός,» έχει φθάσει σε μια κατάστασι που είχε προλεχθή στην Αγία Γραφή, ότι οι άνθρωποι θα ήσαν ‘αλαζόνες, υπερήφανοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς.’—2 Τιμ. 3:1-4.

² Αυτό είναι το πνεύμα του κόσμου. Είναι ‘το πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.’ (Εφεσ. 2:2) Γνωρίζομε ότι αυτό το πνεύμα είναι ολόγυρά μας και πιέζει τους πάντας. Δεν πρέπει να νομίζωμε ότι ο απόστολος Παύλος, περιγράφοντας τις ανωτέρω κακές συνθήκες, ανεφέρετο στον κόσμο των ανθρώπων οι οποίοι δεν πιστεύουν στον Θεό. Όχι, ο Παύλος είπε ότι αυτοί οι απειθείς θα έχουν ‘μορφήν ευσεβείας αλλά θα αρνούνται την δύναμίν της.’ (2 Τιμ. 3:5) Η Γραφή είπε ότι αυτές οι συνθήκες θα επήρχοντο στον Χριστιανικό κόσμο, και αυτό απεδείχθη αληθινό. Όλοι εκείνοι που έχουν αυτό το κακό πνεύμα τελικά θα πεθάνουν.—Αποκάλ. 21:8.

³ Αν λοιπόν ακολουθή κανείς το κακό αυτό υπόδειγμα είναι υπό την δυσμένειαν του Θεού, είτε ανήκει σε μια εκκλησία είτε όχι, ή και αν αποσύρθηκε από τα θρησκευτικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου και έγινε ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά . Όλοι όσοι έχουν το ανεξάρτητο, αλαζονικό, ισχυρογνώμον πνεύμα ή ακόμη αν είναι μολυσμένοι με αυτό το πνεύμα σ’ ένα μικρότερο βαθμό, βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο.

4, 5. Σε τι κατέληξε αυτό το πνεύμα για τους ανηλίκους και ενηλίκους;

⁴ Αυτό το πνεύμα αντανακλάται στις ειδήσεις που διαβάζομε, ιδιαίτερα εν σχέσει με τη σημερινή νεολαία. Οι οχλοκρατίες στα σχολεία και στα κολλέγια αποτελούν ένα παράδειγμα. Οι φοιτηταί φθάνουν ως το σημείο να παίρνουν τουφέκια και άλλα φονικά όπλα στα σχολεία των. Καταστρέφουν την ιδιοκτησία του σχολείου στο οποίο φοιτούν και από το οποίο λαμβάνουν εκπαίδευσι. Διαβάζομε για οχλοκρατίες των νεαρών που γίνονται χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Πηγαίνουν μέσα στην πόλην, λεηλατούν καταστήματα και ανατρέπουν αυτοκίνητα αθώων πολιτών που τα οδηγούν—και όλ’ αυτά χωρίς κανένα λόγο.

⁵ Οι καταστροφικές αυτές πράξεις πηγάζουν από μια στάσι αυτοδιαθέσεως, ανεξαρτησίας απ’ όλους τους νόμους και τους κανόνας. Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις των ισχυρίζονται ότι ασκούν τα «δικαιώματά» των. Αυτά τα άτομα θέλουν να δείξουν ότι δεν είναι υπόλογοι σε κανένα. Ακόμη και μεταξύ ωρίμων ενηλίκων το πνεύμα της στασιαστικής ανεξαρτησίας έχει ριζωθή. Χιλιάδες άτομα διεκδικούν το δικαίωμα ενός εξασφαλισμένου εισοδήματος, αλλά δεν θέλουν να εργασθούν. Θέλουν να έχουν τα απολαυστικά πράγματα της ζωής, αλλά δεν θέλουν να παραγάγουν τίποτε. Σ’ εκείνους που υπηρετούν το κοινόν, εδίδοντο άλλοτε φιλοδωρήματα για υπηρεσίες που προσέφεραν εκτός εκείνης που ήταν υποχρεωτική. Αλλά τώρα τα φιλοδωρήματα απαιτούνται, άσχετα με την ποιότητα της αποδιδομένης εργασίας.

6-8. Περιγράψτε τη διαφορά που θα έφερνε στην οικογενειακή ζωή και στις άλλες ενέργειες η φροντίδα για τα καθήκοντα αντί των δικαιωμάτων.

⁶ Έτσι, μέσα στον πυρετό για δικαιώματα, τα καθήκοντα δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν. Αλλά σκεφθήτε απλώς πόσο διαφορετικά θα ήσαν τα πράγματα αν ο καθένας φρονούσε το ίδιο για τα καθήκοντα όπως και για τα δικαιώματα. Η κατάστασις θα αντεστρέφετο. Τότε ο άνθρωπος δεν θ’ ανησυχούσε διόλου για τα δικαιώματά του. Και αυτό θα συνέβαινε επειδή αυτός και οι άλλοι θα εφρόντιζαν για τα καθήκοντά των.

⁷ Στην πραγματικότητα, το ν’ αγωνίζεται κανείς για δικαιώματα προκαλεί διαιρέσεις. Η φροντίδα για τα καθήκοντα συντελεί στην ευτυχία και την ειρήνη. Δεν είναι δύσκολο να φαντασθή κανείς πόσο ενωμένη θα ήταν μια οικογένεια στην οποία ο καθένας εσκέπτετο τα καθήκοντά του, τα παιδιά απέναντι των γονέων, οι γονείς απέναντι των παιδιών. Θα υπήρχε εμπιστοσύνη και διακριτικότης αντί να υπάρχη υποψία και ανταγωνισμός.

⁸ Στον κόσμο των επιχειρήσεων αν οι εργάται κατανοούσαν ότι ο προϊστάμενός των είχε το δικαίωμα ν’ αναμένη απ’ αυτούς ν’ αποδώσουν εργασία μιας πλήρους ημέρας και αν ο προϊστάμενος ελάμβανε υπ’ όψιν την ευημερία των εργατών, αναγνωρίζοντας το καθήκον του να πληρώνη ένα επαρκές ημερομίσθιο, τότε και οι δυο θα περνούσαν καλύτερα. Και οι πελάται επίσης θα ήσαν ευτυχείς, διότι έτσι θα εξυπηρετούντο. Η επιχείρησις θα λειτουργούσε καλύτερα και οι δουλειές θα ήσαν πιο ασφαλείς. Αλλά ο κόσμος δεν το αναγνωρίζει αυτό λόγω ιδιοτέλειας, δίνοντας έμφασι σε ό,τι μπορεί ο καθένας ν’ αποκτήση, χωρίς να σκέπτεται τους άλλους. Αυτή η ιδιοτέλεια είναι τόσο γενική και τόσο ριζωμένη ώστε ο κόσμος δεν μπορεί να μεταρρυθμισθή.

Η ΑΠΟΨΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

 9. Τι στάσι λαμβάνουν οι Χριστιανοί στο ζήτημα των δικαιωμάτων;

⁹ Τι στάσι όμως λαμβάνουν οι Χριστιανοί στο ζήτημα των δικαιωμάτων και των καθηκόντων; Αυτοί έχουν Θεόδοτο δικαίωμα καθώς και καθήκον να λατρεύουν τον Θεό και να εκτελούν τις εντολές του, εφαρμόζοντας τις αρχές της Αγίας Γραφής στη ζωή τους. (Ματθ. 4:10) Αυτοί πρέπει να μένουν σταθεροί σ’ αυτό το δικαίωμα. (Ματθ. 22:21) Δεν πρόκειται για ένα προσωπικό ή ανθρωποποίητο δικαίωμα, αλλά για ένα δικαίωμα από τον Θεό που έχουν καθήκον να το εκτελούν ενώπιον αυτού. (Ματθ. 28:18, 19) Όταν εμμένουν στην άσκησι αυτού του δικαιώματος, ο Θεός τούς υποστηρίζει. Αλλ’ η Αγία Γραφή δεν τονίζει προσωπικά δικαιώματα. Λέγει πολλά πράγματα για καθήκοντα.—Εκκλ. 12:13· Λουκ. 17:10.

10-12. (α) Ποια είναι η θέσις του Χριστιανού ενώπιον του Θεού ως προς τα δικαιώματα και τα καθήκοντα; (β) Ποια πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού ως προς την εφαρμογή ωρισμένων «μοντέρνων» πραγμάτων;

¹⁰ Ποια είναι η θέσις των αληθινών Χριστιανών οι οποίοι έπαυσαν ν’ ακολουθούν την πορεία αυτού του κόσμου και οι οποίοι πιστεύουν στη θυσία του αντιλύτρου του Χριστού; Η Γραφή λέγει σ’ αυτούς: «Δεν είσθε κύριοι εαυτών. Διότι ηγοράσθητε διά τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του στόματός σας». (1 Κορ. 6:19, 20) Επομένως, ελάχιστο έδαφος υπάρχει για να μιλούν αυτοί οι άνθρωποι για δικαιώματα προς τον Θεό, διότι αυτός είναι ο κύριός των, τους αγόρασε με το αίμα του Υιού του. Αυτοί έχουν ένα καθήκον. Αυτό το καθήκον είναι: «Δοξάσατε τον Θεόν». Μπορούμε να δοξάζωμε τον Θεό με το να είμεθα ειρηνικοί, να είμεθα αυτάρκεις, και να είμεθα υπομονητικοί έστω και αν τα δικαιώματά μας καταπατούνται από κάποιον άλλον. Δοξάζομε τον Θεό όταν εκτελούμε τα καθήκοντά μας, χωρίς να απαιτούμε αυτά που αντιλαμβανόμεθα ότι είναι προσωπικά μας δικαιώματα, και χωρίς να προξενούμε λύπη ή ενόχλησι στους άλλους με το να διεκδικούμε αυτά τα «δικαιώματα».—Παροιμ. 11:2.

¹¹ Οι Χριστιανοί, λοιπόν, δεν πρέπει να νομίζουν ότι, επειδή μια ωρισμένη συνήθεια είναι κοινή στον κόσμο, μπορούν να επιμένουν σ’ αυτήν ως ν’ αποτελή δικαίωμά των ενώπιον της Χριστιανικής εκκλησίας και του ωρίμου τρόπου της σκέψεώς της. Γιατί να προσπαθή ο Χριστιανός να φέρη στη ζωή του το πνεύμα του κόσμου, ή τα πράγματα που εκπροσωπεί, όπως είναι οι ακρότητες της μόδας στην αμφίεσι, η εξαχρειωτική μουσική και οι λεγόμενες μοντέρνες συνήθειες, όταν αυτός αποτελεί μέρος της εκκλησίας; Πραγματικά, γιατί να προσπαθή να εισαγάγη αυτά τα πράγματα μέσα στην εκκλησία του Θεού;

¹² Θα μπορούσε κανείς να πη: ‘Αυτό θα πη να είσαι συγχρονισμένος. Πρέπει να κάνωμε εκείνο που είναι σύγχρονο και να συμβαδίζωμε με τον κόσμο.’ Αλλά σκεφθήτε το αυτό—το πνεύμα αυτού του κόσμου φθείρεται γρήγορα, παρακμάζει και μπορούμε ν’ αναμένωμε ότι θα χειροτερέψουν τα πράγματα στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε γενεά του παρελθόντος ενόμιζε ότι ήταν «μοντέρνα» και προηγείτο από τις άλλες, αλλά τι συνέβη σ’ αυτές τις γενεές και στους τρόπους των; Η Γραφή λέγει: «Υπάρχει γενεά καθαρά εις τους οφθαλμούς αυτής, αλλά δεν είναι πεπλυμένη από της ακαθαρσίας αυτής».—Παροιμ. 30:12.

13. Αντί να σκεπτώμεθα ανεξάρτητα, τι πρέπει να κάνωμε τώρα, και γιατί;

¹³ Πρέπει μήπως τώρα να προξενούμε αναταραχή μέσα στην εκκλησία, ή να σκεπτώμεθα ανεξάρτητα και ν’ αποσυρώμεθα έστω και για λίγο από την πλήρη συνεργασία με την εκκλησία; Αντιθέτως, όσο βλέπομε να μαυρίζουν τα σύννεφα της καταιγίδος της ‘μεγάλης θλίψεως’ και το «κλίμα» αυτού του κόσμου να γίνεται πιο παγερό, πρέπει να πλησιάζωμε περισσότερο στη Χριστιανική οργάνωσι, ολοένα περισσότερο να συνδεώμεθα με τη θέρμη της αγάπης. (Παροιμ. 18:1) Πρέπει να είμεθα πιο προσεκτικοί στη στάσι μας, στο πώς στεκόμεθα απέναντι του Θεού. Ο απόστολος Πέτρος εκφράζει αυτή την ανάγκη πολύ έντονα όταν λέγη: «Αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;»—1 Πέτρ. 4:18.

14. Γιατί είναι μάταιο να ενδιαφερώμεθα για κάποια μόδα ή πρότυπο που ακολουθεί αυτός ο κόσμος;

¹⁴ Επίσης, εκείνο που μπορεί να νομίζωμε ότι είναι πολύ σπουδαίο ακριβώς τώρα, μπορεί να είναι απολύτως τίποτε στη νέα διάταξι του Θεού. Ακόμη και σ’ ένα χρόνο από τώρα, εκείνο για το οποίο αγωνιζόμεθα ως να είναι δικαίωμά μας (κάποιο είδος μόδας, κάποια συνήθεια, κάποιος τύπος μουσικής) μπορεί να είναι εντελώς παλιάς μόδας. Τότε εμείς οι ίδιοι δεν θα το θέλαμε. Γιατί λοιπόν να θέλωμε τώρα να το εισαγάγωμε μέσα στην εκκλησία; Οι μόδες και τα πρότυπα του κόσμου περνούν γρήγορα και λησμονούνται. Αλλά η εκκλησία του Θεού διαρκεί για πάντα. Η Γραφή λέγει: «Το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται». (1 Κορ. 7:31) Ο κόσμος μεταβάλλεται τώρα από το κακό στο χειρότερο, αλλά θ’ αντικατασταθή τελείως. (1 Ιωάν. 2:17) Πρόκειται να είναι εντελώς απαρχαιωμένος. Πού θα είναι τότε οι διάφορες μόδες; τα αχτένιστα μαλλιά; το αφρόντιστο ντύσιμο; Πού θα βρίσκωνται εκείνα στα οποία επιμένομε τώρα ότι είναι δικαίωμά μας να τα κάνωμε;

ΑΝΑΛΥΣΙΣ ΤΩΝ ΕΛΑΤΗΡΙΩΝ ΜΑΣ

15. Γιατί είναι ωφέλιμο να προσέχωμε τις συμβουλές που μπορεί να μας δώσουν οι υπεύθυνοι της εκκλησίας;

¹⁵ Ο Ιεχωβά αγαπά όλους εκείνους που τον πλησιάζουν με πίστι. Ζητεί εγκάρδια υπηρεσία και υπακοή. (Ρωμ. 6:17) Συνεπώς, αποτελεί σκοπό της Χριστιανικής εκκλησίας να διευκρινίζη πιο είναι το θέλημα του Ιεχωβά και να υποβοηθή όλα τα μέλη της εκκλησίας για να εννοήσουν γιατί πρέπει να βοηθούνται όλοι να γνωρίσουν πληρέστερα τον Ιεχωβά. Επομένως, είναι πολύ ωφέλιμο να προσέχωμε τις συμβουλές που δίνουν οι υπεύθυνοι της εκκλησίας για τα προβλήματα που εγείρονται.—Παράβαλε με Έξοδον 18:15, 16.

16-18. Πώς μπορεί κανείς ν’ αναλύση τη σκέψι και τα ελατήριά του εν σχέσει με κάποια πράξι του που μπορεί να φαίνεται ότι αποτελεί δικαίωμα;

¹⁶ Αν ενοχλήσθε για κανένα ζήτημα που σχετίζεται με τα δικαιώματά σας, καλό είναι να αναλύετε ακριβώς ποια είναι η σκέψις σας και τα ελατήριά σας και πώς αυτά συμφωνούν με τον θείο τρόπο σκέψεως. Για να το εκθέσωμε αυτό μ’ ένα παράδειγμα θα πάρωμε το ζήτημα ενός ανδρός ή ενός παιδιού που έχει μακρυά και απεριποίητα μαλλιά. Εσάς ίσως να σας αρέση αυτή η μόδα και να έχετε έτσι τα μαλλιά σας, και ένας από τους αδελφούς σας υπέδειξε ότι θα είναι κατάλληλο να κόψετε τα μαλλιά σας και να τα έχετε πιο περιποιημένα.

¹⁷ Θα μπορούσατε να ρωτήσετε, κάνω αυτή τη μόδα επειδή νομίζω ότι αυτή κάνει την εμφάνισί μου καλύτερη ή μήπως την κάνω λόγω των ατόμων που συναναστρέφομαι; Είναι αυτά τα άτομα ταυτισμένα με την εκκλησία ή με τον έξω κόσμο; Αν άλλοι μέσα στην εκκλησία χτενίζονται μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι αυτοί ώριμοι πρεσβύτεροι ή διακονικοί υπηρέται, ζηλωταί στη διακονία των; Όταν κάνετε αυτή τη σκέψι να έχετε υπ’ όψιν τη νουθεσία του αποστόλου που λέγει, «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών».—Εβρ. 13:7.

¹⁸ Κατόπιν ρωτήστε: Με ποιους με κατατάσσει η μόδα του χτενίσματός μου στα όμματα των ανθρώπων γενικά; Θα μπορούσε κάποιος τον οποίον επισκέπτομαι να με αναγνωρίση ως ένα διάκονο των μαρτύρων του Ιεχωβά; Γιατί να αισθάνεσθε σαν ξένος μεταξύ των έξω συντρόφων αν δεν έχετε μακρυά μαλλιά; Μήπως φοβάστε τι μπορεί να πουν; Μήπως νομίζετε ότι αυτοί, περιμένουν από σας, ως μάρτυρα του Ιεχωβά , να ντύνεσθε όπως αυτοί; Ή μήπως νομίζετε ότι θα σας σέβωνται περισσότερο αν σεις, ως διάκονος, ντύνεσθε όπως αυτοί;

19, 20. Ποιο παράδειγμα είναι φρόνιμο ν’ ακολουθούμε αν αδελφοί της εκκλησίας συνιστούν να κάμωμε μια αλλαγή στη μόδα του χτενίσματος ή στη συνήθεια που ακολουθούμε;

¹⁹ Αν οι υπεύθυνοι αδελφοί της εκκλησίας σας συστήσουν ν’ αλλάξετε τη μόδα του χτενίσματος, ή αν άλλοι φρονούν ότι δεν ταιριάζει σ’ ένα διάκονο, θα είσθε διατεθειμένοι ν’ αλλάξετε; Ίσως να νομίσετε ότι αυτοί σφάλλουν, ή ότι ίσως είναι καθυστερημένοι, και ότι δεν είναι ανάγκη ν’ αλλάξετε απλώς διότι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία ενοχλούνται. Τότε, θα εδέχεσθε το πρότυπο που έθεσε ο ίδιος ο Χριστός;

²⁰ Για τον Ιησού, ο απόστολος Παύλος είπε: «Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν, αλλά καθώς είναι γεγραμμένον. Οι ‘ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ’ εμέ’». (Ρωμ. 15:3) Ο Χριστός δεν ζητούσε τα δικαιώματά του. Θα ήταν πολύ πιο κατάλληλο να λάβη μια διαφορετική πορεία. Αλλά, τότε, τι βοήθεια θα μπορούσε να είναι αυτός για μας;—Ματθ. 26:53, 54· 2 Κορ. 5:14, 15.

21. Πώς ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι είναι αντιχριστιανικό να επιμένη ένα μέλος της εκκλησίας σε κάποια πράξι που σκανδαλίζει τους άλλους;

²¹ Τι θα κάνατε εσείς αν σας έλεγε κανείς να παύσετε να τρώτε κρέας επειδή κάποιος από την εκκλησία εσκανδαλίζετο εξαιτίας αυτού; Τι; Να εγκαταλείψετε ένα τόσο θεμελιώδες δικαίωμα όπως αυτό; Εν τούτοις, ο απόστολος Παύλος ακολούθησε το παράδειγμα του Χριστού όταν έγραψε: «Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων. Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού διά φαγητόν· . . . Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας, μηδέ να πίης οίνον, μηδέ να πράξης τι εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί». Κατόπιν ο Παύλος λέγει σ’ έναν ο οποίος δεν σκανδαλίζεται κατά τη συνείδησί του από την βρώσι του κρέατος αλλά ο οποίος θ’ άπεσχε για το καλό της εκκλησίας: «Συ πίστιν έχεις· έχε αυτήν εντός σου ενώπιον του Θεού».—Ρωμ. 14:19-22· παράβαλε 1 Κορινθίους 8:12, 13.

22. Για ποιους άλλους λόγους πρέπει ν’ αλλάξωμε μια συνήθεια ή μια μόδα που φρονούν οι αδελφοί μας ότι αντανακλά άσχημα στα αγαθά νέα της Βασιλείας;

²² Καλύτερο λοιπόν είναι να υποχωρήτε και να έχετε την ικανοποίησι να γνωρίζετε μέσα σας ότι ευαρεστείτε τον Θεό έστω και αν δεν συμφωνήτε πλήρως με τις γνώμες των άλλων, έστω και αν φρονήτε ότι αυτό που κάνετε τώρα είναι εν τάξει. Εξ άλλου, αν κάνετε μια μόδα που σας ευχαριστεί, ποιος το βλέπει αυτό περισσότερο; Ποιοι γνωρίζουν πώς φαίνεται αυτό πραγματικά επάνω σας και μπορούν να συμπαραβάλουν την εμφάνισί σας με την εμφάνισι των άλλων; Σεις δεν βλέπετε τον εαυτό σας. Οι άλλοι είναι εκείνοι που σας βλέπουν απ’ όλες τις πλευρές. Αν οι αδελφοί σας φρονούν ότι η εμφάνισίς σας δίνει κακή εντύπωσι στους ανθρώπους, ή κακοπαρισταίνει ή αντανακλά άσχημα στο άγγελμα που φέρετε, γιατί να μην αλλάξετε και να είσθε ευτυχείς;

ΟΧΙ ΜΟΔΕΣ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ

23. Ποια ήταν η κατάστασις στον Ισραήλ για κείνους που θα προτιμούσαν να ξυρίζονται αντί να έχουν γενειάδα;

²³ Μπορούμε να ιδούμε το ζήτημα της μόδας του χτενίσματος ή της ενδυμασίας από μια άλλη άποψι. Υποθέστε ότι σεις, σαν άνδρας, ζούσατε στους χρόνους του Ισραήλ, υπό τον Νόμον, και δεν σας άρεζε να έχετε γενειάδα. Ίσως να σας άρεζε όπως φαίνονταν οι Αιγύπτιοι, δηλαδή τελείως ξυρισμένοι. Τι θα κάνατε τότε; Θα ασκούσατε το προσωπικό σας δικαίωμα να ξυρισθήτε; Όχι, διότι δεν θα είχατε ένα τέτοιο δικαίωμα. Θα έπρεπε να έχετε γενειάδα, διότι ο Νόμος διέταζε όλους τους άρρενας: «Δεν θέλετε κουρεύσει κυκλοειδώς την κόμην της κεφαλής σας, ουδέ θέλετε φθείρει τα άκρα των πωγώνων σας».—Λευιτ. 19:27· 21:5.

24. Για ποιον λόγο απαιτούσε ο νόμος από τους Ισραηλίτας να έχουν γενειάδα;

²⁴ Μήπως αυτός ο Νόμος δόθηκε λόγω μόδας; Όχι. Δόθηκε για να προφυλάξη τους Ισραηλίτας από του να μιμηθούν τη συνήθεια μερικών από τα ειδωλολατρικά έθνη που ήσαν γύρω τους. Ωστόσο οι Ισραηλίται έπρεπε να διατηρούν τη γενειάδα τους κομμένη κανονικά, καθαρή και περιποιημένη. Μια απεριποίητη ή ξυρισμένη γενειάδα φανέρωνε θλίψι και πένθος λόγω κάποιας συμφοράς. (2 Σαμ. 19:24-28· Ησ. 7:20) Τα μαλλιά επίσης τα έκοβαν κατά καιρούς, εκτός αν κανείς είχε κάμει ευχή Ναζηραίου. Στην προφητεία του Ιεζεκιήλ εδίδετο εντολή στους ιερείς να κόβουν τα μαλλιά τους και να μη τα αφήνουν ελεύθερα.—Ιεζ. 44:15, 20.

25, 26. Πώς ο Λόγος του Θεού μάς δίνει την άποψί του ως προς την κοσμιότητα των τύπων αμφιέσεως;

²⁵ Επίσης, ο Θεός ανεγνώριζε ότι ένας τύπος αμφιέσεως μπορεί να κατατάξη ένα άτομο εσφαλμένα όταν προσέταξε ότι «η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως, είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου». (Δευτ. 22:5, ΜΝΚ) Γιατί; Διότι αυτό θα ήταν μια υποκίνησις σε ανηθικότητα.

²⁶ Ώστε, μολονότι υπάρχουν μερικοί τύποι αμφιέσεως που έχουν ομοιότητα, όπως είναι τα φαρδιά πανταλόνια γυναικών και τα πανταλόνια των ανδρών, ωστόσο υπάρχει συνήθως μια θετική διάκρισις στον τύπο ή στο υλικό. Αλλ’ όταν φορή κανείς ρούχα τέτοια ώστε να είναι ουσιαστικά δυσδιάκριτος από το έτερον φύλον, αυτό είναι κακό στα όμματα του Ιεχωβά. Το ίδιο ισχύει και για τα ενδύματα που είναι τόσο εφαρμοστά ή στενά ώστε συντείνουν στην ανηθικότητα και κατατάσσουν το άτομο μ’ εκείνους που φημίζονται για βδελυκτές πράξεις. Αν, λοιπόν, έχετε τάσι να επιμένετε σε μια μόδα χτενίσματος ή αμφιέσεως, ή κάποιας συνήθειας, ρωτήστε τον εαυτό σας, Μήπως το κάνω αυτό για να μιμηθώ κοσμικά άτομα;

«ΑΥΤΗ Η ΦΥΣΙΣ» ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

27, 28. (α) Πώς ο απόστολος Παύλος μάς δίνει ωραίες καθοδηγητικές γραμμές για το τι είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό ως προς τον τύπο αμφιέσεως; (β) Τι λέγουν ωρισμένοι λόγιοι της Βίβλου ως προς τη λέξει «φύσις»;

²⁷ Δεν υπάρχουν μέσα στη Γραφή ειδικοί κανόνες, όπως λόγου χάριν πόσο μάκρος πρέπει να έχουν τα μαλλιά, ή πόσο πρέπει να είναι το μάκρος της φούστας. Αλλ’ ο θεόπνευστος απόστολος εκθέτει ωραίες καθοδηγητικές γραμμές που κάνουν τον ειλικρινή, αφιερωμένο Χριστιανό και την εκκλησία να μπορούν να γνωρίζουν πότε ένας τύπος αμφιέσεως ή μια συνήθεια είναι κατάλληλη. Λέγει: «Ή ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει, ότι ανήρ μεν εάν έχη κόμην, είναι εις αυτόν ατιμία; Γυνή δε εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν· διότι η κόμη εδόθη εις αυτήν αντί καλύμματος».—1 Κορ. 11:14, 15.

²⁸ Εν σχέσει με αυτά τα λόγια του αποστόλου, ο Βιβλικός λόγιος Αλβέρτος Μπάρνες παρατηρεί τα εξής:

«Η λέξις φύσις . . . σημαίνει προφανώς το αίσθημα εκείνο της κοσμιότητος που έχουν όλοι οι άνθρωποι, και το οποίον εκδηλώνεται σε οποιοδήποτε έθιμο το οποίον επικρατεί ή είναι γενικό. . . . Είναι εκείνο που απαιτείται από το φυσικό αίσθημα της ευπρεπείας μεταξύ των ανθρώπων. . . . Η λέξις, λοιπόν, εδώ, δεν σημαίνει τη σύστασι των φύλων, . . . ούτε απλή χρήσι και έθιμο, . . . αλλά αναφέρεται σ’ ένα βαθύ εσωτερικό αίσθημα του τι είναι κατάλληλο και σωστό».

Και ο Ελληνιστής Δρ Α. Τ. Ρόμπερτσον λέγει:

«Εδώ η λέξις αυτή σημαίνει το φυσικό αίσθημα της κοσμιότητος (βλέπε Ρωμ. 2:14) εκτός από το απλό έθιμο, αλλ’ ένα αίσθημα που βασίζεται στην αντικειμενική διαφορά της συνθέσεως των πραγμάτων».

29. (α) Γιατί ένας Χριστιανός δεν χρειάζεται κανόνες για το τι να κάνη και τι να μη κάνη; (β) Αν σε μια περίπτωσι δεν ξέρη κανείς, τι πρέπει να κάμη;

²⁹ Επομένως, δεν πρόκειται για το να μας λέγουν ακριβώς τι πρέπει να κάνωμε ή τι δεν πρέπει να κάνωμε, σαν να είναι κανόνες. Αν είμεθα Χριστιανοί και οι καρδιές μας αγαπούν εκείνο που είναι σωστό, γνωρίζομε εκ φύσεως, ιδιαίτερα από την εκπαιδευμένη μας πείρα, αν ένα πράγμα προσθέτη ή αφαιρή από τη λαμπρότητα των αγαθών νέων τα οποία κηρύττομε. Γνωρίζομε αν εποικοδομούμε ή φθείρωμε τη φήμη ή την εικόνα της εκκλησίας στα όμματα των άλλων. Αλλ’ αν κανείς δεν ξέρη, τότε πρέπει ν’ αφεθή να κατευθύνεται από την αγαθή συνείδησι της Χριστιανικής εκκλησίας. Ας δέχεται τις καλές συμβουλές και ας βασίζεται στην καλή κρίσι των υπευθύνων αδελφών.—Παροιμ. 12:15.

30. (α) Ποια υποχρέωσι έχουν όλοι όσοι έχουν υπεύθυνες θέσεις στην εκκλησία; (β) Ποια είναι μια αρχή καθοδηγήσεως που θα μας κρατήση ασφαλείς; (γ) Γιατί πρέπει να ενδιαφερώμεθα για καθήκοντα μάλλον παρά για δικαιώματα;

³⁰ Οι αληθινοί Χριστιανοί αγαπούν αλλήλους, και όσοι είναι σε υπεύθυνες θέσεις έχουν υποχρέωσι να κάνουν ό,τι είναι καλύτερον για τους αδελφούς των, είτε γίνεται αυτό με το παράδειγμα που δίνουν είτε με τις συμβουλές τους. Και οι πράξεις όλων μας πρέπει πάντοτε να καθοδηγούνται, από την αρχή: ‘Στολίζω κατά πάντα τη διδασκαλία του Σωτήρος ημών Θεού’; Αν είμεθα επιμελείς στα καθήκοντά μας, αν εργαζώμεθα ολόψυχα σαν στον Ιεχωβά, και όχι σε ανθρώπους, ο Ιεχωβά θα μας ανταμείψη με ευλογίες πολύ μεγαλύτερες απ’ οτιδήποτε «δικαιώματα» που θα μπορούσαμε να καθορίσωμε μόνοι μας, μαζί με χρόνια ζωής και ειρήνης.—Τιτ 2:10· Κολ. 3:23, 24· Παροιμ. 3:1, 2.

Ένας Ελεύθερος Λαός—Αλλά Ευπειθής

«Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε».—1 Πέτρ. 2:16, 17.

 1. Ποια ελευθερία έδειξε ο απόστολος Παύλος ότι είχαν οι όμοιοι μ’ αυτόν ακόλουθοι του Χριστού;

«ΕΝ ΤΗ ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.» Αυτά έγραψε ο απόστολος Παύλος αφού περιέγραψε την ελευθερία των υιών του Θεού, που ήσαν επίσης και υιοί της ελευθέρας ουρανίας οργανώσεώς Του, της «άνω Ιερουσαλήμ,» της «μητρός» των. Αυτή η «μήτηρ» οργάνωσις που έχει την ελευθερία της τελείας σχέσεως με τον Θεό, παραστάθηκε εν τούτοις ως η ‘γυνή’ του Ιεχωβά Θεού. Εφόσον λοιπόν αυτή ήταν η σχέσις της, η ελευθερία της ήταν σχετική. Αυτή υπετάσσετο στην εξουσία του μεγάλου ουρανίου Συζύγου της. Και ως υιοί, ο Παύλος και οι όμοιοι με αυτόν ακόλουθοι του Χριστού είχαν επίσης μια σχετική ελευθερία, διότι ήσαν υποκείμενοι στον ουράνιο «Πατέρα» και τη «μητέρα». Ως τέκνα, έπρεπε να είναι ευπειθή στη ‘διδασκαλία του πατρός των και στον νόμον της μητρός των.’—Γαλ. 5:1· 4:26· Παροιμ. 1:8.

 2. Γιατί ο λαός του Θεού είναι ελεύθερος, κι’ εν τούτοις γιατί η ελευθερία του δεν είναι απόλυτη;

² Ο λαός του Θεού είναι ελεύθερος σήμερα διότι γνωρίζει ότι η αλήθεια τον έχει ελευθερώσει. (Ιωάν. 8:32) Αλλά η ελευθερία την οποίαν έχουν είναι για καλό, όχι για κακό. Αυτοί μπορούν να εκδηλώνουν πλήρως τους καρπούς του πνεύματος, διότι «κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος». (Γαλ. 5:23) Αυτοί οι καρποί είναι όλα όσα χρειάζονται για πλήρη ευτυχία· το να πράττη κανείς το κακόν επαναφέρει μόνον δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο. Για να πράττουν το καλό και το ωφέλιμο, πρέπει να υπακούουν σ’ Εκείνον ο οποίος τους ελευθέρωσε, στον Ιησού Χριστό.

ΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΛΟ

 3. Ποια διευθέτησι, που απαιτεί υπακοή, έκαμε ο Θεός στη Χριστιανική εκκλησία;

³ Ο Θεός, επίσης, έκαμε μια διάταξι στη γη στην οποία υπέταξε το λαό του. Αυτή ήταν εκκλησιαστική οργάνωσις. Μέσα σ’ αυτήν έθεσε ωρισμένα πρόσωπα για να ποιμαίνουν και να καθοδηγούν το εκκλησιαστικό του «ποίμνιο». Άνδρες τοποθετούνται σε θέσεις για να βοήσουν την εκκλησία να εκτελή το έργον που ανετέθη σ’ αυτήν, δηλαδή, την κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας. Επίσης, αυτοί οι άνδρες φροντίζουν για την ατομική ευημερία των μελών της εκκλησίας, βοηθώντας τους αδελφούς να εφαρμόζουν τις αρχές της Αγίας Γραφής στη ζωή τους. Σ’ αυτούς τους άνδρες ο Χριστιανός πρέπει επίσης να πείθεται, όπως προσέταξε ο απόστολος: «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί».—Εβρ. 13:17.

 4. Σε ποιους άλλους νόμους προστάζει ο Θεός να υπακούη ο Χριστιανός, και είναι αυτοί εμπόδιο στη Χριστιανική διακονία;

⁴ Επίσης, οι Χριστιανοί προστάζονται να υποτάσσωνται στις ανώτερες εξουσίες, στους κυβερνητικούς άρχοντας αυτού του κόσμου. Πρέπει να υπακούουν στους νόμους που δεν αντιβαίνουν στους νόμους του Θεού. (Ρωμ. 13:1· παράβαλε Πράξεις 4:19· 5:29.) Οι Χριστιανοί δούλοι πρέπει να υποτάσσωνται στους κυρίους των, η δε αρχή αυτή εφαρμόζεται σήμερον στους υπαλλήλους, οι οποίοι πρέπει να ευαρεστούν τους προϊσταμένους των κατά πάντα. (Τίτον 2:9, 10) Τα τέκνα πρέπει να υπακούουν στους γονείς των. (Εφεσ. 6:1-3) Όλες αυτές οι εντολές δεν περιορίζουν τους Χριστιανούς από το να κάνουν το καλό και να διεξάγουν την Χριστιανική των διακονία, αλλ’ αντιθέτως, με την υπακοή σ’ αυτούς τους νόμους δοξάζουν τον Θεό και προάγουν τα συμφέροντα της Βασιλείας.

 5. Με ποια έννοια οι Χριστιανοί είναι σε υποταγή σε όλους τους αδελφούς των;

⁵ Εκτός απ’ αυτές τις διάφορες εξουσίες στις οποίες ο Χριστιανός πρέπει να υποτάσσεται και που η υποταγή του συντελεί στο καλό και στη μεγαλύτερη ελευθερία και ευτυχία του, ο απόστολος προχωρεί ακόμη περισσότερο, δίνοντας αυτή την προτροπή: «Προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους». (Ρωμ. 12:10) Κατά ένα τρόπον, λοιπόν, όλοι οι Χριστιανοί είναι σε υποταγή σε όλους τους αδελφούς των, διότι πρέπει να υπηρετούν τα συμφέροντα των αδελφών των πριν από τα ιδικά των.—Μάρκ. 10:44· 1 Πέτρ. 5:5.

Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ

 6. Ποιο είναι το σημείο που δείχνει έξοχα τη διαφορά μεταξύ του αληθινού Χριστιανού και του κοσμικού ανθρώπου σήμερα;

⁶ Αυτό σε ποια θέσι τοποθετεί τον Χριστιανό σε σύγκρισι μ’ εκείνους οι οποίοι έχουν τη στάσι του κόσμου γενικά; Η πορεία του Χριστιανού είναι πορεία υπακοής, ενώ η πορεία εκείνων είναι πορεία ανυπακοής. Αυτό είναι το κύριο σημείο που κάνει διάκρισι της διαφοράς. Με τι σοβαρότητα λοιπόν πρέπει να παίρνωμε το ζήτημα της υπακοής!

 7. Πώς μπορεί να παρασυρθούμε να πάρωμε «μέρος» σε κάποια κοσμική υπόθεσι, αλλά τι πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν;

⁷ Εν τούτοις, μπορεί κάποτε να παρασυρθούμε να ενεργήσωμε διαφορετικά. Βλέπομε γύρω μας κάθε ανυπακοή σε κάθε μορφή εξουσίας. Ακούμε λόγια αυτού του είδους. Βλέπομε αδικίες, και μπορεί ν’ αρχίσωμε να φρονούμε ότι αυτοί που δεν υπακούουν είναι δικαιολογημένοι. Μπορεί ν’ αρχίσωμε να παίρνωμε το «μέρος» τους και μάλιστα ν’ αρχίσωμε να νομίζωμε ότι υπάρχουν λόγοι για ν’ αναλάβωμε αγώνα μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Πιθανόν οι νεαροί καθώς και άλλοι μέσα στον κόσμο να φρονούν ότι έχουν λόγους να στασιάζουν εναντίον των συνθηκών του κόσμου. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αδικίες. Αλλά οι κοσμικοί ας κάνουν ό,τι θέλουν. Ούτε οι νέοι, όμως, ούτε οποιοσδήποτε από τον λαό του Θεού δεν πρέπει να μάχεται τις μάχες του κόσμου. Και ασφαλώς οι Χριστιανοί δεν έχουν κανένα λόγο να στασιάζουν ή έστω και να παρακούουν στη διάταξι του Θεού.

 8. Τι θα λέγατε σχετικά με την παρακοή στα λόγια του Μωυσέως, έχοντας υπ’ όψι τη σκηνή του Όρους Σινά;

⁸ Σκεφθήτε τώρα τη θέσι του λαού του Θεού, όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή. Ο Παύλος παραβάλλει την κατάστασι του Ισραήλ υπό τον Μωυσή μ’ εκείνην της Χριστιανικής εκκλησίας, και λέγει: «Διότι δεν προσήλθετε εις όρος ψηλαφώμενον, και καιόμενον με πυρ, και εις ζόφον και σκότος και ανεμοστρόβιλον, και

Επιμονή

◆ Μερικές φορές ακόμη και όταν κανείς προσπαθή να κάνη καλό σ’ ένα άλλο, απαιτείται σημαντική επιμονή. Αυτό αληθεύει συχνά με τους διακόνους των μαρτύρων του Ιεχωβά οι οποίοι κάνουν το καλύτερο δυνατό καλό, το να βοηθούν ανθρώπους να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν τον Λόγο του Θεού κι’ έτσι να μπορούν να περιμένουν θείες ευλογίες.

Μια γυναίκα διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαλαισία επισκέφθηκε μια νεαρή Κινέζα κόρη που έμενε σ’ ένα γκαράζ πίσω από μια μεγάλη κατοικία. Διέθεσε στην κόρη ένα αντίτυπο του βοηθήματος μελέτης της Γραφής «Από τον απολεσθέντα Παράδεισο στον αποκαταστημένο Παράδεισο» στην Κινεζική γλώσσα. Έγιναν διευθετήσεις για μια επανεπίσκεψι για την έναρξι μιας δωρεάν Γραφικής μελέτης με την κόρη.

Στην πρώτη επίσκεψι η κόρη ήταν απασχολημένη στο να σιδερώση μια στίβα ρούχα και δεν είχε διαβάσει τίποτε από το βιβλίο. Το Σάββατο ήταν η ημέρα αναπαύσεώς της από την εργασία, κι’ έτσι έγιναν διευθετήσεις για να την επισκεφθή τότε. Στη δευτέρα επίσκεψι η Μάρτυς διεπίστωσε ότι η κόρη είχε άλλη μια μεγάλη στίβα ρούχα για σίδερο καθώς επίσης κι’ ένα δωμάτιο γεμάτο από συγγενείς επισκέπτας. Το επόμενο Σάββατο στην τρίτη επίσκεψι, η διάκονος έμαθε ότι η κόρη ήταν πάλι απησχολημένη με το σιδέρωμα. Αλλ’ ωστόσο εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται για την δωρεάν Γραφική μελέτη και σκόπευε να μιλήση και στην αδελφή της για να δη αν και αυτή η κατά σάρκα αδελφή της επιθυμούσε να συμμετάσχη στη μελέτη. Στην επομένη επίσκεψι, που ήταν η τετάρτη, η κόρη είχε μερικές καλές ειδήσεις· η αδελφή της επιθυμούσε να μελετήση, επίσης, κι’ έτσι την επομένη εβδομάδα επρόκειτο να συναντηθούν όλοι στο σπίτι, της αδελφής της που απείχε δυο μίλια.

Νωρίς το επόμενο Σάββατο προμηνύετο θύελλα. Αλλ’ η μάρτυς του Ιεχωβά επειδή δεν επιθυμούσε να χάση το ραντεβού, πήγε οπωσδήποτε, βρεγμένη ως το κόκαλο. Βρήκε το σπίτι κλειδωμένο και κανένας δεν ήταν μέσα. Η Μάρτυς σκέφθηκε μέσα της: ‘Είμαι αποφασισμένη να δώσω άλλη μια ευκαιρία σ’ αυτή την κόρη.’

Στην έκτη επίσκεψι η Μάρτυς πήγε στο σπίτι της κόρης και την είδε να ζητά συγγνώμην ειλικρινά. Έγιναν διευθετήσεις για να λάβη χώρα η μελέτη το επόμενο Σάββατο. Στην εβδόμη επίσκεψι άρχισε πράγματι η Γραφική μελέτη και από τότε δεν έγινε καμμιά διακοπή. Η νεαρά Κινέζα κόρη μελετούσε καλά, άρχισε να έρχεται στις Χριστιανικές συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα είναι και η ίδια μια χειροτονημένη διάκονος. Όλο αυτό επετεύχθηκε χάρις στην επιμονή για να γίνη το καλό.—Γαλ. 6:9.

Πρώην Εναντιούμενοι Δέχονται την Αλήθεια της Γραφής

ΑΝΘΡΩΠΟΙ οι οποίοι εναντιώνονται σφοδρά στο έργο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά συχνά το κάνουν αυτό από άγνοια. Κατά βάθος πολλοί δεν είναι αυτό που εκφράζουν τα σκληρά των λόγια. Ανάμεσα σ’ αυτούς που τώρα μελετούν τη Γραφή μαζί με τους μάρτυρες του Ιεχωβά ή συμμετέχουν μαζί τους στο έργο κηρύγματος του ευαγγελίου υπάρχουν και πρώην εναντιούμενοι. Τι είναι εκείνο που έκαμε πολλούς απ’ αυτούς ν’ αλλάξουν;

● Ένας Καναδός, που είχε διώξει τους μάρτυρας του Ιεχωβά όταν τον είχαν επισκεφθή, άλλαξε στάσι όταν διάβασε ένα μόνο τεύχος του περιοδικού «Ξύπνα!»

Ενώ πήγαινε για ψώνια στην πόλι κοντά στο σπίτι του, ο άνθρωπος αυτός είδε ένα τεύχος του περιοδικού «Ξύπνα!» κατά γης στο δρόμο. Σχισμένο και ακάθαρτο, έφερε τον χτυπητό τίτλο, «Βρίσκονται οι Εκκλησίες Κοντά στο Τέλος των;» Ο άνθρωπος αυτός το σήκωσε και το πήρε σπίτι του. Αυτός και η οικογένεια του το διάβασαν και το ξαναδιάβασαν. Σχεδόν αποστήθισαν το περιεχόμενό του.

Όταν επεσκέφθησαν και πάλι τα σπίτια της περιοχής εκείνης, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν διστακτικοί στο να επισκεφθούν πάλι αυτόν τον εναντιούμενο άνθρωπο. Κάποιος Μάρτυς όμως τον επισκέφθηκε. Φαντασθήτε την έκπληξί του όταν τον χαιρέτισε θερμά και μ’ ενθουσιασμό! Ο άνθρωπος αυτός περίμενε να τον επισκεφθούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ολόκληρη η οικογένεια δέχθηκε με ανυπομονησία την προσφορά να έχη μια Γραφική μελέτη στο σπίτι της. Προτού αρχίση η διεξαγωγή της πρώτης μελέτης, ταξίδεψαν σαράντα μίλια για να επισκεφθούν τον Μάρτυρα. Ακολούθησε μια συζήτησις στη Γραφή που κράτησε πεντέμισυ ώρες. Η τελευταία πληροφορία είναι ότι η οικογένεια σημειώνει μεγάλη πρόοδο στη μελέτη των Γραφών.

● Συχνά δεν είναι ο προφορικός ή γραπτός λόγος, αλλά η διαγωγή των μαρτύρων του Ιεχωβά που απομακρύνει την προκατάληψι.

Ένας Μάρτυς στη Νιγηρία βρήκε στον τόπο της εργασίας του ένα τσαντάκι που περιείχε μια λίρα (δολλάρια 2,80). Αυτό το τσαντάκι ανήκε στον προϊστάμενο του τμήματος, ένα άνθρωπο ο οποίος αντιπαθούσε τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ένας άγνωστος στον Μάρτυρα συνεργάτης είπε στον προϊστάμενο ότι ‘δεν θα έπαιρνε ποτέ πίσω τα χρήματά του εκτός αν αυτός «ο άνθρωπος του Ιεχωβά» εύρισκε το τσαντάκι. Όπως πράγματι συνέβη, ο Μάρτυς βρήκε τα χρήματα και αμέσως τα πήγε στον προϊστάμενο του τμήματος. Ο άνθρωπος αυτός εξεπλάγη. Τώρα διαπίστωσε ότι υπήρχε διαφορά μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά και των άλλων ανθρώπων. Αργότερα ο Μάρτυς του έδωσε το βοήθημα μελέτης της Γραφής «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνια Ζωή». Με τον καιρό άρχισε μ’ αυτόν τον πρώην εναντιούμενο μια Γραφική μελέτη.

● Σ’ ένα χωριό της Νιγηρίας ζούσε ένας άνθρωπος ο οποίος μισούσε τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ελάτρευε τα «ζουζού» (φυλαχτά) και ασκούσε την ιατρική των ιθαγενών. Μια μέρα, καθώς είχε αναρριχηθή σ’ ένα φοινικόδενδρο στο αγρόκτημά του για να χαράξη το φοινικόδενδρο για χυμό, το σχοινί του έσπασε. Έπεσε στο έδαφος και έσπασε τα πόδια του. Φώναζε από τους πόνους, αλλά οι γείτονες και οι φίλοι του ίσως από δεισιδαιμονικό φόβο, τον εγκατέλειψαν. Μερικοί Μάρτυρες άκουσαν το επεισόδιο και έτρεξαν επί τόπου. Ο τραυματισμένος άνθρωπος ήταν αναίσθητος. Οι Μάρτυρες γρήγορα τον πήγαν σ’ ένα νοσοκομείο και έκαμαν διευθετήσεις για να τον φροντίσουν. Όταν επανέκτησε τις αισθήσεις του ο άνθρωπος αυτός έμαθε ότι εκείνοι τους οποίους μισούσε φρόντισαν γι’ αυτόν, ενώ οι φίλοι του τον είχαν εγκαταλείψει. Από τότε συμφώνησε να έχη μια οικιακή Γραφική μελέτη με τους Μάρτυρας του Ιεχωβά. Σήμερα είναι ένας βαπτισμένος Μάρτυς και, με τις προσπάθειές του, τέσσερις άλλοι μέσα στην οικογένειά του δέχθηκαν την αλήθεια της Γραφής όπως την εξαγγέλλουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

● Στη Νέα Ζηλανδία μια γυναίκα εναντιωνόταν τόσο στις επισκέψεις των μαρτύρων του Ιεχωβά ώστε ζήτησε από τον σύζυγό της να βάλη μια επιγραφή στην είσοδο που να τους απαγορεύη να μπουν. Προτού μπη αυτή η ειδοποίησις, μια Μάρτυς επεσκέφθηκε αυτή τη γυναίκα, αλλά αντίκρυσε μια εχθρική υποδοχή. Παρατηρώντας ότι η γυναίκα είχε κάποια δυσκολία να τα «καταφέρη» με κάποιο κέικ, προσεφέρθη ευγενικά να την βοηθήση. Αυτή η φιλική χειρονομία έκαμε την εναντιούμενη γυναίκα να ηρεμήση και την οδήγησε στο να δεχθή μια Γραφική μελέτη.

Σύντομα αυτή η πρώην εναντιουμένη άρχισε να παρευρίσκεται στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Προηγουμένως υπέφερε από νευρικές εκρήξεις και συχνά έπαιρνε ηρεμιστικά. Αλλά, όταν άρχισε να εφαρμόζη τη Γραφική συμβουλή σχετικά με τη διαγωγή, δεν είχε πια ανάγκη από χάπια. Εγκατέλειψε επίσης τη συνήθεια του καπνού. Σήμερα είναι μια βαπτισμένη Μάρτυς και μιλεί σε άλλους για τις Γραφές.

Δεν πρέπει ποτέ κανείς να σπεύδη να κρίνη σύμφωνα με την εξωτερική εμφάνισι. Είναι θέλημα Θεού «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» (1 Τιμ. 2:4) Γι’ αυτό οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να συνεχίζουν να επισκέπτωνται όλους τους ανθρώπους με το «ευαγγέλιον» της βασιλείας του Θεού, περιλαμβανομένων και εκείνων οι οποίοι εναντιώνονται.

Η Συνέλευσις του Πίτσμπουργκ Τονίζει το Επείγον των Καιρών

ΠΡΟΤΟΥ ξημερώση πολλοί άνθρωποι άρχισαν να συγκεντρώνωνται γύρω από το Δημοτικό Αμφιθέατρο στο Πίττσμπουργκ της Πεννσυλβανίας την πρώτη ημέρα του Οκτωβρίου. Το γεγονός που τους έφερε εκεί ήταν η ετήσια σωματειακή συνέλευσις της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά της Πεννσυλβανίας, σε συνδυασμό με την αποφοίτησι της πεντηκοστής τρίτης σειράς της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ.

Το πρόγραμμα άρχισε στις 8:30 π.μ. και ύστερ’ από προσευχή και συζήτησι του Γραφικού εδαφίου της ημέρας, το ακροατήριο άκουσε ενθαρρυντικές εκθέσεις και πείρες από αντιπροσώπους τμημάτων της Εταιρίας από τη Γερμανία, την Ελβετία, τον Καναδά, τη Ζαμάικα και το Μεξικό. Κατόπιν ο διευθυντής Μ. Χένσελ διάβασε χαιρετισμούς προς την τάξη που αποφοιτούσε από αδελφούς πολλών χωρών, όπως από το Λάος, τη Χαβάη και την Μικρονησία, και από πολλά μέρη της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής και της Ευρώπης.

Ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας, Φ. Β. Φράνζ, έδωσε μια σθεναρή προτροπή εναντίον του κινδύνου του ν’ αφήνεται η απάθεια ν’ αναπτύσσεται ανάμεσα στο λαό του Θεού σήμερα. Μήπως κανένας από μας έχει την τάσι να νομίζη ότι ο καιρός για ν’ αναλάβη ο Θεός δράσι και να κρίνη είναι ακόμη πολύ μακρυά και ότι μπορούμε να στραφούμε πίσω στον εύκολο δρόμο της ζωής που είναι το χαρακτηριστικό αυτού του κόσμου; Τότε είναι ανάγκη να διορθώσωμε τη στάση μας, και να την φέρωμε σε αρμονία με τη θεόπνευστη συμβουλή του εδαφίου 2 Πέτρου 3:12. Σύμφωνα με την «Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου» (περιθωριακή σημείωσις), οι Χριστιανοί παροτρύνονται εκεί να ‘προσμένουν και να επισπεύδουν την έλευσιν της ημέρας του Θεού.’ Μπορούμε στην πραγματικότητα να επισπεύσωμε το χρονικό πρόγραμμα του Θεού για την έλευση της ημέρας του που θα κάμη κρίσι; Όχι, μπορούμε όμως ‘να διατηρούμε συνεχώς στη διάνοια μας’ την ημέρα εκείνη, όπως αποδίδει ακριβέστερα η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» αυτό το εδάφιο. Ο Πέτρος καθώς και άλλοι Χριστιανοί της εποχής του δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν πότε ακριβώς θα ερχόταν η «ημέρα» εκείνη, αλλά γνώριζαν ότι αυτό ήταν μια απόλυτη βεβαιότης, ότι ασφαλώς θα έλθη, και αυτό ήταν αρκετό! Σήμερα έχομε άφθονες αποδείξεις ότι μια γενεά που έχει ήδη προχωρήσει σε ηλικία πρόκειται πραγματικά ν’ αντιμετώπιση την προειπωμένη ‘μεγάλη θλίψι’ η οποία θ’ ανοίξη την οδό για την είσοδο στη νέα τάξι του Θεού. Ασφαλώς πρέπει να ζούμε κάθε μέρα με συνείδησι της εγγύτητός της αντί να την αναβάλλωμε στη διάνοια και στην καρδιά.

Στη διάρκεια της ετήσιας σωματειακής συνελεύσεως που άρχισε στις 10 π.μ., ο πρόεδρος της Εταιρίας Ν.Ο. Νορρ απεκάλυψε ότι, μολονότι η έκθεσις δεν είχε ακόμη συμπληρωθή, δείχνει ότι το υπηρεσιακό έτος 1972 είχε ένα θαυμάσιο σύνολο 162.000 ανθρώπων που βαπτίσθηκαν στη διάρκεια του έτους. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών 680.000 και πλέον άτομα έχουν βαπτισθή παγκοσμίως, και αυτό αντιπροσωπεύει, το 41 τοις εκατό των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα.

Η σειρά που αποφοιτούσε άκουσε τώρα μερικά τελικά σχόλια από τον εκπαιδευτή Ο. Β. Γκλας. Αφού ανέφερε ότι ο μέσος όρος ηλικίας της τάξεως αυτής ήταν 29 χρόνια, ετόνισε ότι η σχολή Γαλαάδ είχε επίσης ‘γεννηθή’ πριν από είκοσι εννέα χρόνια. Βασίζοντας τη συμβουλή του στα εδάφια Εβραίους 12:1-3, τους παρώντρυνε να μην πέσουν ποτέ στο αμάρτημα της απιστίας. Οι δρομείς δεν επιβραδύνουν τον ρυθμό τους καθώς πλησιάζουν στο τέρμα. Με τη Νέα τάξι τόσο κοντά οι απόφοιτοι πρέπει τώρα να διαθέτουν κάθε γραμμάριο των δυνάμεών τους σ’ αυτό τον αγώνα. Ο γραμματεύς της Γαλαάδ Ε. Α. Ντάνλαπ ετόνισε κατόπιν το πώς ο Θεός δίνει με θέρμη και γενναιοδωρία, και παρώτρυνε τους σπουδαστές να μη κάνουν ποτέ τον Θεό να αισθανθή ‘δυσαρέσκεια στην καρδιά’ με το να ενεργούν χωρίς εκτίμησι για τα δώρα του.

Και τώρα ήλθε η τελική ομιλία, που εξεφώνησε ο πρόεδρος της Εταιρίας με το θέμα «Το Όνομα με το Οποίο Όλα τα Έθνη Προτιμούν να Βαδίσουν,» βασισμένο στον Μιχαία κεφάλαια 3 και 4. Μολονότι διηρημένοι από απόψεως θρησκείας και άλλων παραγόντων, οι άνθρωποι ειδωλοποιούν το ιδεώδες του ιδιαιτέρου πολιτικού έθνους των, και το κάνουν ένα εθνικό θεό. Αλλ’ οι εθνικοί ‘θεοί’ των δεν πρόκειται, να σώσουν το ανθρώπινο γένος από μια καταστρεπτική πορεία. Σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες,’ εκατοντάδες χιλιάδες σ’ όλη τη γη αφυπνίζονται στην πραγματικότητα και στρέφονται στον Ιεχωβά ως τον μόνο αληθινό Θεό στον οποίο πρέπει κανείς να ελπίζη. ‘Βαδίζουν εν τω ονόματι του’ με το ν’ ακολουθούν τον «νόμον» και τον «λόγον» του Ιεχωβά από την ουράνια Σιών και Ιερουσαλήμ, την έδρα της βασιλείας του Μεσσία η οποία τώρα κυβερνά.

Ύστερ’ από την διανομή των πτυχίων και ένα διάλειμμα για γεύμα, το απόγευμα παρουσιάσθηκε ένα ζωηρό και ποικίλο μουσικό πρόγραμμα που παρουσίασαν σε ένδεκα γλώσσες οι σαράντα οκτώ απόφοιτοι, σπουδασταί. Το κορύφωμα του προγράμματος ήταν ένα ερευνητικό της καρδιάς Βιβλικό δράμα που περιελάμβανε το αμάρτημα του Βασιλέως Δαβίδ με την Βηθ-σαβεέ. Ετόνιζε την έξοχη ισορροπία της δικαιοσύνης και του ελέους του Θεού. Όλα αυτά έκαμαν τους 7.164 παρόντας να αισθανθούν στο τέλος της ημέρας ότι ευλογήθηκαν πλουσίως.

Μια Επιστολή από τη Νικαράγουα

ΛΙΓΟ μετά τον σεισμό που ερήμωσε τη Μανάγκουα στα τέλη του Δεκεμβρίου, ελήφθη η επόμενη επιστολή από τον Αδελφό Ουίδερσπουν, τον εκεί επίσκοπο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά. Πολλοί αναγνώσται της «Σκοπιάς» ανησύχησαν βαθιά για την τύχη των Χριστιανών αδελφών των στη Μανάγκουα, και θα βρουν πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την έκθεσι, με ημερομηνίαν 25 Δεκεμβρίου. Απευθύνθηκε στον Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά:

«Μπόρεσα να σας ακούσω καθαρά στην τηλεφωνική μας συνδιάλεξι σήμερα το πρωί. Ευχαριστώ, αδελφέ Νορρ, για την αγάπη και το ενδιαφέρον σας για μας, και ευχαριστούμε τον Ιεχωβά για τον σχηματισμό μιας τέτοιας οργανώσεως αγάπης που ήγειρε σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο. Ταχεία ήταν η βοήθεια που ελάβαμε μετά τον σεισμό.

«Η πρώτη και σοβαρώτερη δόνησις έπληξε τη Μανάγκουα κατά τις 12.40΄ το πρωί της 23ης Δεκεμβρίου. Όλοι οι ιεραπόστολοι ήσαν στα κρεββάτια τους. Όταν έπαυσε η δόνησις, εσπεύσαμε προς το κέντρον της οδού έξω. Άλλες δύο δονήσεις έγιναν λίγη ώρα αργότερα. Σπίτια κατέρρεαν ολόγυρά μας. Εμείς, εν τούτοις, δεν πάθαμε τίποτε. Η πόλις σκεπάσθηκε από ένα πυκνό κάλυμμα σκόνης. Αφού ξεκαθάρισε ώστε να επιτρέπη φωτισμό της σελήνης που ήταν στο τρίτο τέταρτο της, μπορέσαμε να ρίξωμε την πρώτη μας ματιά στη γειτονιά. Δεν ξέραμε τότε ότι η ερήμωσις ήταν όμοια σε ολόκληρη τη Μανάγκουα.

«Οι γείτονές μας ήσαν κατάπληκτοι και σιωπηλοί. Ύστερ’ από λίγη ώρα, ξέσπασαν κραυγές απελπισίας και ολολυγμού. Σε απόστασι μισού οικοδομικού τετραγώνου δώδεκα άνθρωποι είχαν ταφή ζωντανοί σε μια συνοικία. Το έργον της διασώσεως ήταν δύσκολο, λόγω ελλείψεως εργαλείων. Στα γύρω οικοδομικά τετράγωνα η κατάστασις ήταν η ίδια: Τρεις θαμμένοι εδώ, ένας εκεί, άλλοι είκοσι σε απόστασι τριών τετραγώνων. Μας περιεστοίχιζε ο θάνατος. Μια κόκκινη λάμψις πάνω από το τμήμα της κάτω πόλεως μας πληροφορούσε ότι ακολουθούσε και πυρκαϊά μετά τον σεισμό. Καθώς εχάραζε μια παγερή αυγή πάνω από μια ερημωμένη πόλι, αρχίσαμε να διακρίνωμε τη φρίκη που είχε προξενηθή.

«Η ανησυχία μας ήταν για τους Χριστιανούς αδελφούς μας, κι εκείνων η ανησυχία ήταν για μας. Οι ιεραπόστολοι που ήσαν επίσκοποι ξεκίνησαν για να ιδούν τι γίνονται ο αδελφοί. Εγώ παρέμεινα στο τμήμα αναμένοντας ειδήσεις και για να ιδώ τι θα εχρειάζετο να γίνη. Στιγμές ανυπομονησίας φαίνονταν σαν ώρες ολόκληρες, επειδή οι ειδήσεις έφθαναν αργά. Αλλά, σχεδόν απίστευτο, δεν αναφέρθηκαν θάνατοι αδελφών. Εν τούτοις, μερικοί από τους γονείς ή συγγενείς των έχασαν τη ζωή τους, κι ένα άτομο που επρόκειτο να βαπτισθή στην περιφερειακή μας συνέλευσι αυτή την εβδομάδα, έχασε τα τέσσερα παιδιά του.

«Στη μια περίπτωσι μετά την άλλη, η κατάστασις των αδελφών ήταν η ίδια. Ένα σπίτι κατέρρευσε πάνω στους αδελφούς και παρέστη ανάγκη να γίνη ανασκαφή όσον ήταν δυνατόν. Πολλοί υπέστησαν αμυχές και μώλωπας, αλλ’ έως τώρα κανείς δεν αναφέρθηκε ότι έπαθε κατάγματα. Τι είχαν κυρίως στον νου τους αυτοί οι αδελφοί;

«Αφού εζήτησαν να πληροφορηθούν πρώτ’ απ’ όλα για μας και για τους άλλους αδελφούς, ρωτούσαν απεγνωσμένοι πώς αυτό το γεγονός θα επηρέαζε την επικείμενη περιφερειακή μας συνέλευσι, φοβούμενοι ότι θα εματαιώνετο—κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη τραγωδία των, να χάσουν τη συνέλευσι. Δεν σκέπτονταν την απώλεια των σπιτιών τους ή των υλικών αγαθών τους. Πιστέψτε με, Αδελφέ Νορρ, αυτή η συγκίνησις αφήνει ένα μεγάλο κόμπο στον λαιμό του ανθρώπου.

«Στις δέκα η ώρα το βράδυ της ίδιας μέρας του σεισμού, λιγώτερο από είκοσι δύο ώρες σχεδόν, ήλθε η πρώτη υλική βοήθεια από τους αδελφούς της Ονδούρας. Ήταν Σαββατόβραδο. Όλοι μας περάσαμε τη νύχτα στον δρόμο· πραγματικά, αυτό έκαμαν και όλοι οι άλλοι στη Μανάγκουα. Οι δονήσεις συνεχίσθηκαν όλη τη νύχτα, άλλες ισχυρές, άλλες ελαφρές, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθή με τη διάρκεια και τη δύναμι της πρώτης δονήσεως της πρωίας του Σαββάτου. Περάσαμε μια πολύ ανήσυχη νύχτα. Την Κυριακή, στις 7 π.μ., έφθασε ο Αδελφός Σεπ (επίσκοπος τμήματος) από την Κόστα Ρίκα, με περισσότερη βοήθεια. Ήθελε επίσης να μάθη τι εχρειάζετο για να επιστρέψη αμέσως και να φροντίση για πρόσθετη βοήθεια. Αφού αποφασίσαμε για τις βασικές ανάγκες, εκάναμε ένα γύρο δυόμισυ ωρών στην πόλι. Μας συνεκλόνησαν τα όσα είδαμε. Η Μανάγκουα είχε καταστραφή! Το τμήμα της Εταιρίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν το κτίριο που έπαθε τις λιγώτερες βλάβες σε όλη την πόλι.

«Την Κυριακή προ μεσημβρίας ήλθαν κι άλλα εφόδια από το Ελ Σαλβαδόρ. Κι εκείνοι επίσης ανησυχούσαν να μάθουν τι εχρειάζετο, και γι’ αυτό καταρτίσθηκε ένας κατάλογος. Τα σύνορα ήσαν ανοιχτά για να εισέρχωνται οχήματα επειγούσης περιθάλψεως. Δεν ζητούσαν θεωρήσεις διαβατηρίων, κι έτσι οι αδελφοί μπορούσαν να πηγαινοέρχωνται γρήγορα. Χθες, Κυριακή πρωί, τακτοποιήσαμε τα βοηθήματα μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας του τμήματος. Οι αδελφοί είχαν ειδοποιηθή κι άρχισαν να καταφθάνουν. Προς το τέλος της χθεσινής ημέρας μπορέσαμε να προμηθεύσωμε σε 578 αδελφούς τρόφιμα για δύο μέρες. Μπορέσαμε επίσης να προμηθεύσωμε αρκετό νερό γι’ αυτούς, φέρνοντάς το με αυτοκίνητο από περιοχές έξω από τη Μανάγκουα. Φαρμακευτικά είδη δεν χρειάζονται. Έχομε αρκετά απ’ αυτά, ή θα μπορέσωμε να τα προμηθευθούμε.

«Περίπου 80 τοις εκατό των αδελφών έχασαν τις κατοικίες των. Εννέα Αίθουσες Βασιλείας καταστράφηκαν μερικώς ή ολοτελώς. Η Μανάγκουα εκκενώνεται. Οι εργασίες είναι εν προόδω για την κατεδάφισι ολοκλήρου της κάτω περιοχής της πόλεως, σε λωρίδα πλάτους δεκαπέντε τετραγώνων. Πολλά πτώματα ανακαλύπτονται ακόμη σ’ αυτό το τμήμα της πόλεως, η δυσωδία γίνεται ολοένα ισχυρότερη. Λόγω των κινδύνων μολύνσεως, όλοι προτρέπονται ν’ αποφεύγουν αυτή την περιοχή. Το γενικό νοσοκομείο έπαθε τόσες ζημίες, ώστε οι ασθενείς μετακομίσθηκαν έξω. Τα θύματα του σεισμού δεν μπόρεσαν να τύχουν περιθάλψεως εκεί, και πολλά απομακρύνθηκαν. Μαθαίνομε ότι τώρα στήνονται σκηνές έξω από το νοσοκομείο για να δοθή περισσότερη περίθαλψις. Η κυβέρνησις συνήντησε πολλές δυσκολίες για ν’ ανταποκριθή σ’ αυτή την τεράστια ευθύνη.

«Πρέπει να περιμένομε για να ιδούμε ποια θα είναι η πιο πρακτική πορεία ν’ ακολουθήσωμε. Αλλ’ ο αδελφοί είναι, ήρεμοι και περιμένουν οδηγίες προτού ενεργήσουν.

«Έχομε λίγα χρήματα στα χέρια μας, αλλά τα περισσότερα χρήματα είναι στην Τράπεζα, και οι Τράπεζες δεν είναι ανοιχτές. Μπορεί να περάσουν λίγες μέρες ώσπου ν’ ανοίξουν. Αλλ’ αν χρειασθούμε οικονομική βοήθεια, που δεν μπορούμε να τη λάβωμε εδώ για να βοηθήσωμε τους αδελφούς, και φαίνεται ότι αυτό θα συμβή, τότε θα ειδοποιήσω τον Αδελφό Άλλιγκερ (επίσκοπον τμήματος) στην Ονδούρα, και τον Αδελφό Σεπ στην Κόστα Ρίκα ν’ αγοράσουν εφόδια για μας με τα χρήματά των, να μας τα στείλουν και να χρεώσουν το τμήμα μας ώσπου ν’ αποδεσμευθούν τα δικά μας χρήματα ή ώσπου να τακτοποιήσουμε τα πράγματα με άλλον πιο ικανοποιητικό τρόπο. Ή, αν μπορέσωμε ν’ αγοράσωμε επί τόπου ό,τι χρειάζεται, τότε θα ήταν ίσως ανάγκη να μας στείλουν μόνο τα χρήματα. Αλλ’ επειδή είναι πολύ ενωρίς ακόμη για να γνωρίζουμε την εξέλιξι των πραγμάτων, θα περιμένωμε να ιδούμε και να κάμωμε το καλύτερο που μπορούμε κάτω από τις επικρατούσες συνθήκες.

«Προτρέπομε όλους να είναι δραστήριοι στο έργον του κηρύγματος, να μένουν ισχυροί πνευματικώς και να εμπιστεύωνται στον Ιεχωβά. Όσο για την υλική βοήθεια που λαμβάνουν, μόλις μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά των. Πάρα πολύ εκτιμούν την αγάπη και τα ενδιαφέρον των αδελφών που είναι στα άλλα μέρη του κόσμου.»

Μετά τον Σεισμό της Μανάγκουα

ΟΤΑΝ επέρχεται σοβαρή καταστροφή, τα αβοήθητα θύματα εξαρτώνται πολύ από τη βοήθεια των άλλων. Πολλοί άνθρωποι, που ενδιαφέρονται για τους αστέγους, τους τραυματίες και τους πεινασμένους, ανταποκρίνονται πρόθυμα στην ολοφάνερη έκκλησι των δυστυχισμένων συνανθρώπων τους. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποτελούν εξαίρεσι. Αντιλαμβάνονται ότι το να βοηθούν τους θλιβομένους αποτελεί μέρος της αληθινής θρησκείας. (Ιακ. 1:27) Αυτοί μαζί με άλλους, εργάζονται επιμελώς για να βοηθούν εκείνους που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη. Τα μέτρα περιθάλψεως που έλαβαν αυτοί υπέρ των θυμάτων του σεισμού της Νικαράγουα αποτελούν παράδειγμα τούτου.

Ευθύς ως οι ειδήσεις του τρομερού σεισμού, που ερήμωσε προσφάτως την πόλι Μανάγκουα, έφθασαν στις γειτονικές χώρες, σχεδόν αμέσως οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις χώρες εκείνες κατέβαλαν προσπάθειες να βοηθήσουν τους Χριστιανούς αδελφούς των και άλλους που ήσαν άξιοι παροχής βοηθείας. Σε λίγο αυτοκίνητα κάθε είδους φορτωμένα με τρόφιμα και ρουχισμό κατευθύνοντο προς το τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στη Μανάγκουα.

Το τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στη Μανάγκουα είχε χρησιμεύσει σαν ένα κέντρον για τη διεύθυνσι της δράσεως του κηρύγματος περισσοτέρων από 1.800 Μάρτυρας στη Νικαράγουα. Ευτυχώς το κτίριο του τμήματος αυτού υπέστη μικρές μόνο ζημίες στη διάρκεια του σεισμού και γι’ αυτό τα τρόφιμα, ο ρουχισμός και τα άλλα είδη μπορούσαν να ληφθούν και να διανεμηθούν απ’ αυτό το κέντρο.

Σε διάστημα λιγώτερο από είκοσι δύο ώρες μετά την πρώτη δόνησι, κατέφθασαν εφόδια βοηθείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά που είναι στην Ονδούρα. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, ο Λ. Ε. Ουήδερσπουν, επίσκοπος του τμήματος της Νικαράγουα, συνεκάλεσε συνάθροισι των ιεραποστόλων που υπηρετούν στη Μανάγκουα για να συζητήσουν τα της διανομής βοηθημάτων. Σε λίγο κατέφθασαν τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά της Κόστα Ρίκα και του Ελ Σαλβαδόρ. Μετεφέρθη και νερό με φορτηγά αυτοκίνητα από περιοχές που είναι γύρω στη Μανάγκουα. Εκείνη τη μέρα εκατοντάδες άνθρωποι έλαβαν την απαιτούμενη βοήθεια.

Τη Δευτέρα, 25 Δεκεμβρίου, ωργανώθηκαν άλλες αποθήκες για τη διανομή εφοδίων περιθάλψεως στα θύματα του σεισμού, και την Τρίτη ωργανώθηκαν και άλλες τέτοιες αποθήκες σε άλλες πόλεις. Έως τότε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Μανάγκουα είχε εγκαταλείψει την πόλι. Εν τω μεταξύ τόννοι εφοδίων βοηθείας είχαν καταφθάσει από τους μάρτυρας του Ιεχωβά της Κόστα Ρίκα, Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ, και υπήρχαν και άλλα καθ’ οδόν. Ελήφθη επίσης και χρηματική βοήθεια από τους Μάρτυρας άλλων χωρών.

Ένας ιεραπόστολος από την Ονδούρα γράφει τα εξής για τα μέτρα βοηθείας: «Οι αδελφοί εδώ και εκείνοι που είναι από την Κόστα Ρίκα και το Ελ Σαλβαδόρ ελάμβαναν εφόδια τροφίμων σε τόννους. Μολονότι οι αδελφοί μας είναι φτωχοί, έδιναν με την καρδιά τους». Και συνεχίζει: «Απόψε περάσαμε το βράδυ εδώ στο τμήμα [της Εταιρίας Σκοπιά στην πόλι Τεγκουσιγκάλπα] βάζοντας σε σάκκους πατάτες, κρεμμύδια, καθώς και απορρυπαντικά σε πλαστικούς σάκκους για εύκολη διανομή».

Στη Μανάγκουα, ιδιαίτερα στην περιοχή της κάτω πόλεως, η αποφορά των πτωμάτων εγίνετο ολοένα πιο ισχυρή. Εξερράγησαν πυρκαϊές και έγιναν σημαντικές λεηλασίες. Εκρίθη σκόπιμο να εκκενωθή το τμήμα της Εταιρίας. Αυτή η μετακόμισις άρχισε να γίνεται από την Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου.

Το έργον της περιθάλψεως που διευθύνετο από το γραφείο του τμήματος άρχισε τότε να διεξάγεται από ένα νέο μέρος που απείχε περίπου δεκατρία μίλια από τη Μανάγκουα. Εκεί οι μάρτυρες του Ιεχωβά ανέλαβαν το έργο να ετοιμάζουν δέματα τροφίμων. Πάγκοι που τους είχαν πάρει από την Αίθουσα Βασιλείας του τμήματος μετετράπησαν σε τραπέζια εργασίας και ράφια εναποθηκεύσεως.

Ο Λ. Ε. Ουήδερσπουν αναφέρει ότι τα δέματα βασικώς περιείχαν τα εξής είδη: τέσσερα κιλά ρύζι, δύο κιλά φασόλια, μισό κιλό τυρί, μισό κιλό λαρδί, μισό κιλό γάλα σκόνη, ενάμισυ κιλό καλαμπόκι, μισό κιλό καφφέ, ένα κιλό ζάχαρι, ένα μεγάλο κουτί σαρδέλλες, δύο κεριά, δύο κουτιά σπίρτα, μια πλάκα σαπούνι και ένα πακέτο σκόνη για σούπα μαζί με τα τελευταία τεύχη της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Τα δέματα γίνονταν σε δυο μεγέθη, ένα για να επαρκέση σε μια οικογένεια από δύο έως πέντε μέλη για πέντε περίπου μέρες, και ένα για να επαρκέση σε μια οικογένεια από έξη έως δέκα μέλη για την ίδια χρονική περίοδο.

Για πολλούς, που αναχωρούσαν από τη Μανάγκουα αυτό εσήμαινε μια αλλαγή κλίματος από θερμό σε δροσερό ή και ψυχρό καιρό. Γι’ αυτό έγινε και προμήθεια σκεπασμάτων σ’ εκείνους που είχαν ανάγκη.

Στις 29 του Δεκεμβρίου ο τρόπος της διεξαγωγής του έργου περιθάλψεως των μαρτύρων του Ιεχωβά εξηγήθηκε σε όλο το προσωπικό του γραφείου του Ερυθρού Σταυρού. Αυτοί εντυπωσιάσθηκαν πολύ και επανελάμβαναν συνεχώς αυτά: «Έτσι έπρεπε κι’ εμείς να κάμωμε. Έτσι έπρεπε να κάμωμε». Εξεπλάγησαν όταν έμαθαν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν δεκατέσσερα κέντρα διανομής βοηθημάτων στα περίχωρα της Μανάγκουα και είχαν κατάλογο των ονομάτων όλων των οικογενειών που ελάμβαναν βοηθήματα.

Ο διευθυντής του Ερυθρού Σταυρού, Κύριος Ρεϊνάλδο Ταπία Μολίνα, έδωσε εντολή για 500 κιλά ρύζι και 1.050 κιλά φασόλια για να συμβάλη στο έργο βοηθείας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Την επαύριο ελήφθη κρατική εξουσιοδότησις για την παράδοσι των τροφίμων σύμφωνα με την εντολή που ελήφθη από τον Ερυθρό Σταυρό.

Αργότερα ο Ερυθρός Σταυρός έδωσε περίπου ενάμισυ τόννο τρόφιμα και δέκα σκηνές. Αυτές οι σκηνές εξυπηρέτησαν πολύ καλά εκείνους που κοιμώνταν στο ύπαιθρο. Αυτές οι σκηνές ήσαν πολύ αναγκαίες, διότι η υγρασία ήταν τόσο μεγάλη ώστε το πρωί εκείνοι που κοιμώνταν στο ύπαιθρο έπρεπε να στραγγίζουν τα σεντόνια των.

Επειδή πολλοί από τους ιεραποστόλους των μαρτύρων του Ιεχωβά που υπηρετούν στη Νικαράγουα είναι από τη Βόρειο Αμερική, εζητήθη βοήθεια από την Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσω της οργανώσεως «ΒΟΗΘΕΙΑ,» που αποτελεί παράρτημα της Ενώσεως για Πρόοδο, ελήφθησαν είκοσι σκηνές καθώς και εκατό κρεββάτια και σκεπάσματα.

Επίσης, η κυβέρνησις της Νικαράγουα επρομήθευσε εφόδια τα οποία εβοήθησαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά για να δώσουν ατομική βοήθεια στα θύματα του σεισμού.

Φυσικά, πολλά πράγματα συνεισέφεραν οι μάρτυρες του Ιεχωβά και οι φίλοι των που είναι στην Κόστα Ρίκα, στην Ονδούρα, στο Ελ Σαλβαδόρ και σε άλλα μέρη για να βοηθήσουν το έργο περιθάλψεως. Αυτό υπήρξε ιδιαίτερα ενθαρρυντικό σ’ εκείνους που ελάμβαναν τη βοήθεια, διότι αυτοί γνωρίζουν καλά ότι πολλοί από τους ομοπίστους των στις γειτονικές χώρες είναι πολύ φτωχοί.

Ένεκα της βοηθείας που ελάμβαναν από διάφορες πηγές, κάθε μέρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νικαράγουα διένεμαν από μισό έως τρία τέταρτα του τόννου τρόφιμα. Μερικές μέρες της εβδομάδος διενέμοντο τρόφιμα περισσότερα από ένα τόννο. Ως τις 10 Ιανουαρίου 1973, διετέθησαν αρκετά τρόφιμα για 100.000 γεύματα.

Εκτός από τη διανομή των πολύ αναγκαίων εφοδίων τροφίμων, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Νικαράγουα ενασχολήθηκαν επίσης στο να δώσουν παρηγοριά από την Αγία Γραφή σ’ εκείνους που βρίσκονται σε θλιβερή κατάστασι. Αυτοί αισθάνοντο όπως και ο απόστολος Παύλος όταν έγραψε: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, διά να δυνώμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει, διά της παρηγορίας με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού». (2 Κορ. 1:3, 4) Αυτοί επίσης χαίρουν και για το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός υπεκίνησε τις καρδιές των Χριστιανών αδελφών των που είναι σε άλλες χώρες ν’ ανταποκριθούν γρήγορα με βοήθεια στον καιρό της φυσικής δοκιμασίας των.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο «κυβερνών σώμα» για τους πρεσβυτέρους οι οποίοι επιβλέπουν το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά;—Η.Π.Α.

Ο όρος «κυβερνών σώμα» δεν χρησιμοποιείται μ’ αυτή την μορφή στις Γραφές. Εν τούτοις, υπάρχουν άφθονες αποδείξεις ότι ένα σώμα πρεσβυτέρων που υπηρετούσε με μια κυβερνητική ιδιότητα υπήρχε στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος.

Ο Παύλος νουθετούσε τους ομοίους του Χριστιανούς: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας. . . . Πείθεστε εις τους προεστώτας σας και υπακούετε.» Ή, όπως το αποδίδουν άλλες μεταφράσεις, να θυμάσθε και να υπακούετε ‘εκείνους που σας καθοδηγούν.’ («Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις,» περιθώριο· «Συριακή» μετάφρασις του Μάρντοκ· «Ρόδερχαμ») Η «Διάστιχος Μετάφρασις της Βασιλείας» λέγει: «Ενθυμείσθε εκείνους που σας κυβερνούν [Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, κείμενον].»—Εβρ. 13:7, 17, 24.

Μορφές της ίδιας Ελληνικής λέξεως βρίσκονται στα εδάφια Ματθαίος 2:6· Λουκάς 22:26· Πράξεις 7:10· 15:22, όπου η σημασία είναι όμοια, δηλαδή, σημασία της διακυβερνήσεως, της αρχηγίας ή της ηγεσίας. Η μετάφρασις των «Εβδομήκοντα» χρησιμοποιεί μια μορφή αυτής της λέξεως όταν αποδίδη το εδάφιο Μαλαχίας 1:8 ως εξής: «Πρόσφερε τώρα τούτο εις τον αρχηγόν σου [Προσάγαγε δη αυτό τω ηγουμένω σου].»

Έτσι είναι καταφανές ότι υπήρχαν ωρισμένα άτομα που κυβερνούσαν στη Χριστιανική εκκλησία με την ηγεσία και την καθοδήγησι που έδιναν στους αδελφούς των με αγαθά έργα και ευσεβείς αρχές.

Η Αγγλική λέξις «γκάβερν,» προέρχεται από το Λατινικόν ρήμα «γκουμπερνάρε,» το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την Ελληνική λέξι «κυβερνώ» η οποία έχει και την βασική σημασία του «πηδαλιουχώ, διευθύνω ένα πλοίο, κυβερνώ.» Γι’ αυτό η λέξις «κυβερνήτης» [ρυθμιστής] μπορεί ν’ αναφέρεται στον μηχανισμό μιας μηχανής η οποία ελέγχει και ρυθμίζει την ταχύτητα ή την πίεσί της. Ένα «κυβερνών σώμα» μπορεί, επομένως να αναφέρεται στην υπηρεσία η οποία διευθύνει τον τρόπο ενεργείας και δίνει κατεύθυνση, καθοδήγησι και κανονισμούς σε μια οργάνωσι.

Σχολιάζοντας αυτή την Ελληνική λέξι το «Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Καινής Διαθήκης» υπό Β. Ε. Βάιν (Τόμ. ΙΙ. σελ. 168) λέγει: «κυβερνώ, οδηγώ, υπονοεί (α) πηδαλιουχία, πλοήγησι [παράβαλε Πράξεις 27:11]· (β) μεταφορικώς, κυβερνήσεις ή τρόπους κυβερνήσεως, χρησιμοποιείται για κείνους οι οποίοι ενεργούν ως οδηγοί, σε μια τοπική εκκλησία, 1 Κορ. 12:28.» Αυτό το εδάφιο, 1 Κορινθίους 12:28, λέγει: «Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις.»

Η μετάφρασις των «Εβδομήκοντα» μεταφράζοντας την Εβραϊκή λέξι «ταχμπουλάχ,» που σημαίνει, «πηδαλιουχία, οδήγησις,» χρησιμοποιεί αυτή τη λέξι, όπως, παραδείγματος χάριν, στο εδάφιο Παροιμίαι 1:5: «Ο δε νοήμων κυβέρνησην κτήσεται.»

Τον πρώτο αιώνα, οι πρεσβύτεροι και επίσκοποι των διαφορών εκκλησιών ασφαλώς ήσαν οι «κυβερνήσεις» στις τοπικές εδαφικές περιοχές, διότι αυτό ήταν αναγκαίο για τον καλό συντονισμό του έργου και για την ειρήνη και την ενότητα του ποιμνίου του Θεού. Κατευθυντήρια καθοδήγησις είναι ένα ουσιώδες μέρος του έργου ενός ποιμένος.—(Παράβαλε Πράξεις 20:17, 28·1 Τιμόθεον 3:4, 5· Τίτον 1:9).

Και εκείνο που ήταν ορθό για τις τοπικές εκκλησίες ασφαλώς ήταν αναγκαίο για την καθοδήγησι του Χριστιανικού έργου γενικά. Γι’ αυτό οι απόστολοι και άλλοι πρεσβύτεροι στην Ιερουσαλήμ υπηρετούσαν ως ένα σώμα που έδινε καθοδήγησι και συμβουλή σ’ όλες τις εκκλησιές.

Μολονότι ο όρος «κυβερνήσεις» τίθεται πολύ κάτω στον κατάλογο των ‘διαιρέσεων χαρισμάτων και διακονιών’ που έδωσε ο Θεός (1 Κορ. 12:4, 5, 28), εν τούτοις, αυτές οι ικανότητες κυβερνήσεως δεν ήσαν χωρίς σημασία, διότι διαφορετικά δεν θα είχαν ανατεθή στους αποστόλους και στους πρεσβυτέρους οι οποίοι αποτελούσαν το κυβερνών σώμα. Το πώς αυτοί οι άνδρες ενεργούσαν ως ένα σώμα είναι καταφανές από τον τρόπο με τον οποίον έλυσαν το πρόβλημα της διανομής τροφής με τον διορισμό μιας επιτροπής καταλλήλων ανδρών για να φροντίζουν γι’ αυτό το ζήτημα· με την αποστολή του Πέτρου και του Ιωάννου στη Σαμάρεια για να βοηθήσουν τους νέους μαθητάς εκεί· με την ενέργεια που έκαμαν, ως ‘ένα σώμα σε σύμπραξι με άλλους πρεσβυτέρους, να στείλουν τέσσαρας «άνδρας προεστώτας,» περιλαμβανομένου του αποστόλου Παύλου, και να φέρουν στην Αντιόχεια την απόφασί τους σχετικά με τους Εθνικούς οι οποίοι είχαν μεταστραφή στη Χριστιανοσύνη· και με την συμβουλή τους στον Παύλο όσον αφορά τον τρόπο που έπρεπε ν’ ακολουθή μεταξύ των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ.—Πράξ. 6:1-6· 8:14· 15:1, 2, 22-32· 21:17-26.

Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός είναι ο ουράνιος Κυβερνήτης της εκκλησίας του των πνευματικών Ισραηλιτών στη γη. Αυτός είναι εκείνος στον οποίο εφαρμόζονται τα λόγια που αναφέρονται στο εδάφιο Μιχαίας 5:2: «Και αν, Βηθλεέμ Ιούδα, η μικρά ώστε να είσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να είναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ.» (Ματθ. 2:6) Μέσω του αγίου πνεύματος και του ορατού κυβερνώντος σώματος που αποτελείται από πρεσβυτέρους «ηγουμένους» σύμφωνα με τον γραπτό Λόγο του Θεού, ο Ιησούς Χριστός κυβερνά τον παγκόσμιο όμιλο των μαρτύρων του Ιεχωβά στη γη σήμερα.—Εβρ. 13:17, «Διάστιχος»· επίσης «Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών,» έκδοσις 1950.

Από τ’ ανωτέρω βλέπομε ότι ο όρος «κυβερνών σώμα» αρμόζει, είναι κατάλληλος και Γραφικός για ν’ αναφέρεται κανείς σ’ αυτό το σώμα των πρεσβυτέρων το οποίο είναι επιφορτισμένο με την πνευματική επίβλεψι των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα.

● Βάσει των όσων αναγράφονται στο εδάφιο Δευτερονόμιο 22:5, είναι κατάλληλο να φορή μια γυναίκα πανταλόνια;—Η.Π.Α.

Το εδάφιο Δευτερονόμιο 22:5 λέγει: «Η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου.» Το εδάφιο αυτό δεν αναφέρεται σε μόδες ρουχισμού. Η απαγόρευσις αφορά το να φορέση κανείς πράγματα ιδιαιτέρως προωρισμένα για το αντίθετο φύλο.

Η διάκρισις μεταξύ των φύλων είναι θείας προελεύσεως και ο νόμος που έχει εκτεθή στο Δευτερονόμιο 22:5 εξυπηρετούσε την διατήρησι αυτής της διακρίσεως. Όταν έλθωμε στο ζήτημα της εμφανίσεως και της ενδυμασίας, το συνηθισμένο πράγμα είναι ο άνδρας να επιθυμή να φαίνεται σαν άνδρας και η γυναίκα να φαίνεται σαν γυναίκα. Το να ενεργήση ένας Ισραηλίτης αντίθετα μ’ αυτό το βαθύ ενδόμυχο αίσθημα του τι είναι κατάλληλο θα μπορούσε να οδηγήση σε ομοφυλοφιλία. Έτσι ο νόμος στο εδάφιο Δευτερονόμιον 22:5 παρεμπόδιζε επίσης αυτό το αμάρτημα.

Τον καιρό που είχε δοθή αυτός ο νόμος, και οι άνδρες και οι γυναίκες φορούσαν μακρυά φορέματα. Υπήρχε όμως σαφής διαφορά μεταξύ του φορέματος των ανδρών και του φορέματος των γυναικών. Ομοίως, σε μερικά μέρη της γης σήμερα και οι άνδρες και οι γυναίκες φορούν πανταλόνια. Αλλά οι μόδες των γυναικείων πανταλονιών διαφέρουν από τις μόδες των ανδρικών. Συνεπώς, η αρχή που διδάσκει το εδάφιο 22:5 δεν απέκλειε από το να φορέση μια γυναίκα σαλβάρια ή πανταλόνια.

Επί πλέον οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Η επιμονή της εφαρμογής του γράμματος αυτού του νόμου θα ήταν επομένως αντίθετη προς τη Χριστιανική διδασκαλία. Έτσι αν μια γυναίκα φορούσε ένα πανταλόνι του συζύγου της για να κάμη κάποια εργασία στο σπίτι ή σ’ ένα αγρόκτημα, δεν θα παρέβαινε τον καταφανή σκοπό του νόμου, ο οποίος ήταν να εμποδίση τη σύγχυσι της ταυτότητος των φύλων και τις σεξουαλικές καταχρήσεις.

Το γεγονός ότι οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο αλλ’ οδηγούνται. από τις αρχές του απαιτεί απ’ αυτούς να χρησιμοποιούν διακριτικότητα, καλή κρίσι και ν’ ασκούν τη συνείδησί τους. Μια Χριστιανή γυναίκα εκτιμά το αν είναι γι’ αυτήν κατάλληλο να φορέση σαλβάρια ή πανταλόνια εξαρτάται και από παράγοντας άλλους εκτός από τις προσωπικές της προτιμήσεις. Δεν θα ήθελε να γίνη αιτία να προσκόψουν άλλοι ή να φέρη μομφή στη Χριστιανική εκκλησία. Το ντύσιμο που δεν θα μπορούσε να θεωρηθή άσχημο αν φορεθή στο σπίτι ή στην εργασία, είναι πιθανόν να θεωρηθή απαράδεκτο αν φορεθή στις Χριστιανικές συναθροίσεις ή στη δημοσία διακήρυξι του Λόγου του Θεού ή στη διεξαγωγή άλλης δημοσίας δράσεως. Ο τρόπος της σκέψεως, επίσης, μπορεί να διαφέρη από περιοχή σε περιοχή. Η συμβουλή της Βίβλου είναι «Αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, . . . (το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν), με έργα αγαθά.»—1 Τιμ. 2:9, 10.a

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι, δυνατόν η παρούσα κρίσις της θρησκείας να οφείλεται σε έλλειψι πρακτικότητας της Χριστιανοσύνης;—Η.Π.Α.

Όταν εξετάζωμε την απάντησι σ’ αυτή την ερώτησι, οφείλομε να θυμηθούμε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ Χριστιανοσύνης των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου και Χριστιανοσύνης της Βίβλου. Μολονότι μια μορφή της Χριστιανοσύνης μπορεί να μην είναι πρακτική, αυτό δεν σημαίνει ότι και η άλλη μορφή πρέπει επίσης να μη είναι πρακτική.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η πρακτικότης στη θρησκεία απαιτεί ενεργό ανάμιξι στα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα της εποχής. Νομίζουν ότι η αποτυχία της εκκλησίας απ’ αυτή την άποψι δείχνει ότι η Χριστιανοσύνη δεν είναι πρακτική.

Αλλά μήπως οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δεν έχουν αναμιχθή με ενεργό τρόπο στις υποθέσεις του κόσμου; Πράγματι ναι! Σε πολλές χώρες οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έχουν ασκήσει, σημαντική πολιτική επιρροή, ακόμη ως το σημείο να κυριαρχούν επάνω στο κυβερνών στοιχείο. Φυσικά, η πολιτική ευθυγράμμισις των εκκλησιαστικών συστημάτων έχει συχνά ευνοήσει τους πλουσίους. Ωστόσο, οι εκκλησίες ισχυρίζονται ότι βοηθούν τους πτωχούς. Οι εκκλησίες έχουν οικοδομήσει νοσοκομεία, έχουν κάμει φιλανθρωπικά έργα και έχουν ενθαρρύνει τα μέλη τους να συμμετέχουν με ενεργό τρόπο σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Μολονότι, μπορεί να έχη προκύψει κάποιο καλό, έχουν αυτές οι προσπάθειες καταλήξει στο κάλλιστο δυνατό καλό; Έχουν αυτές οι προσπάθειες αλλάξει πραγματικά τη ζωή των ανθρώπων, ώστε να παράγουν καλύτερους συζύγους, καλύτερες συζύγους, πατέρες, μητέρες και τέκνα; Το θλιβερό γεγονός είναι ότι συχνά πολύ μικρή αντίθεσις παρατηρείται ανάμεσα στη ζωή των μελών της εκκλησίας και των μη μελών της εκκλησίας. Οι φυλακές είναι γεμάτες από ανθρώπους οι οποίοι ανήκουν σε θρησκευτικές οργανώσεις. Δεν δείχνει αυτό ότι κάτι άλλο εκτός από την ανάμιξι σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και τα όμοια χρειάζεται;

Εκείνο που έχουν κάμει οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου είναι αντίθετο στις διδασκαλίες του ιδρυτού της Χριστιανοσύνης. Ο Ιησούς Χριστός είπε για τους μαθητάς του:«Εκ του κόσμου δεν είναι.» (Ιωάν. 17:16) Και ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Ώστε άσχετα με κάποιο φαινομενικό καλό που είναι πιθανόν να έχη προκύψει, η ενεργός ανάμιξις του Χριστιανού στις κοσμικές υποθέσεις θα εσήμαινε να υποστηρίζη ένα σύστημα που αποδοκιμάζεται από τον Θεό. Η ανάμιξις δεν μπορεί ποτέ να έχη την επιδοκιμασία και, την ευλογία του Θεού, όπως αποδεικνύεται πλήρως από τις επανειλημμένες αποτυχίες των ανθρώπων στην προσπάθεια τους να βελτιώσουν τον κόσμο. Οι προσπάθειες των ανθρώπων θα μπορούσαν να συγκριθούν με την αφαίρεσι του νερού από ένα βυθιζόμενο πλοίο μ’ ένα σφουγγάρι. Είναι αλήθεια, ότι αφαιρείται νερό, αλλά η όλη προσπάθεια δεν επιτυγχάνει τίποτα πραγματικά άξιο λόγου.

Εξ άλλου, εκείνο που έκαμε ο Ιησούς Χριστός ήταν πρακτικό. Απέδειξε στους ανθρώπους που είχαν έντιμη καρδιά ότι είχαν κάθε λόγο ν’ αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους προς το καλύτερο. Τους βοήθησε να γνωρίσουν τον Θεό ως πρόσωπο—την απεριόριστη αγάπη του, το έλεός του, την αγαθωσύνη του, την παρ’ αξίαν αγαθότητά του. Αυτό ώθησε ανθρώπους να θελήσουν να γίνουν μιμηταί του Θεού.

Ομοίως, όταν σήμερα άνθρωποι φθάνουν στο σημείο ν’ αναγνωρίσουν την ορθότητα του νόμου του Θεού και να εκτιμήσουν την αγάπη που έχει δείξει ο Δημιουργός προμηθεύοντας τον μονογενή του Υιό ως αντίλυτρο, ωθούνται να φέρουν τη ζωή τους σε αρμονία με τις απαιτήσεις του Θεού. Ακολουθούν την θεία συμβουλή ‘νεκρώσατε τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν και την πλεονεξίαν.’ Τώρα απορρίπτουν «οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν.»—Κολ. 3:5, 8.

Δεν είναι αλήθεια ότι τα πράγματα θα ήσαν πολύ διαφορετικά σήμερα αν οι άνθρωποι, παντού το έκαναν αυτό; Τι έξοχη βελτίωσι θα έφερνε αυτό στην οικογενειακή ζωή και στις σχέσεις του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του! Ναι, η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι πρακτική γιατί μπορεί να παράγη καλύτερους ανθρώπους. Και, όπως είναι καταφανές μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα, η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν δοκιμάζει κρίσι αλλά ευδοκιμεί σε διακόσιες και πλέον χώρες σ’ όλη τη γη.

Είναι αλήθεια ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου αντιμετωπίζουν κρίσι, όχι όμως λόγω της ελλείψεως πρακτικότητας της Χριστιανοσύνης. Αυτή οφείλεται στην αποτυχία τους να μιμηθούν το παράδειγμα του Ιησού να παραμείνουν χωρισμένοι από τον κόσμο. Αυτά τα εκκλησιαστικά συστήματα έχουν δαπανήσει πολύτιμο χρόνο και προσπάθεια για να διαιωνίσουν ένα σύστημα πραγμάτων που είναι αποδοκιμασμένο από τον Θεό. Έχουν δώσει μεγάλη έμφασι στην ανθρώπινη σοφία και στα υλικά πράγματα, αποκλείοντας ουσιαστικά στο να ωθήσουν τις καρδιές των ανθρώπων να διάγουν Χριστιανική ζωή. Επομένως, οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δεν έχουν τίποτε καλύτερο να προσφέρουν απ’ ό,τι έχει ο κόσμος να προσφέρη γενικά. Έχουν αγνοήσει το μόνο πρακτικό πράγμα, δηλαδή, την υποβοήθησι των ανθρώπων να εκτιμήσουν ότι είναι ορθό και δίκαιο να ζη κανείς σε αρμονία με τον Λόγο του Θεού.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ως ποιο βαθμό ο Ιουδαϊκός νόμος, που απαγορεύει τις γαμήλιες σχέσεις στη διάρκεια της εμμήνου περιόδου της γυναικός, εφαρμόζεται στους Χριστιανούς;—Η.Π.Α.

Ο νόμος που διέπει τις σεξουαλικές σχέσεις στη διάρκεια της έμμηνου περιόδου της γυναικός λέγει: «Άνθρωπος, όστις κοιμηθή μετά γυναικός εχούσης τα γυναικεία αυτής, και αποκαλύψη την ασχημοσύνην αυτής, ούτος την πηγήν αυτής εξεσκέπασε, και αύτη την πηγήν του αίματος αυτής απεκάλυψεν· όθεν αμφότεροι θέλουσιν εξολοθρευθή εκ μέσου του λαού αυτών.» (Λευιτ. 20:18· 18:19, 20) Ο Ιουδαϊκός νόμος ελάμβανε επίσης υπ’ όψιν την δυνατότητα ν’ αρχίση η έμμηνος περίοδος μιας συζύγου στη διάρκεια της σεξουαλικής σχέσεώς της με τον σύζυγό της. Η διάταξις που κυβερνά αυτή την περίπτωσι βρίσκεται στο εδάφιο Λευιτικόν 15:24: «Εάν τις συγκοιμηθή μετ’ αυτής, και έλθωσι τα γυναικεία αυτής επ’ αυτόν, θέλει είσθαι ακάθαρτος επτά ημέρας· και πάσα κλίνη, επί της οποίας ήθελε κοιμηθή, θέλει είσθαι ακάθαρτος.» Έτσι μόνο η εκούσια σεξουαλική σχέσις στη διάρκεια της εμμήνου περιόδου μιας γυναικός επέφερε την ποινή της ‘εξολοθρεύσεως,’ δηλαδή του θανάτου.

Η απαγόρευσις σεξουαλικών σχέσεων στη διάρκεια της εμμήνου περιόδου μιας γυναικός ήταν ένας σκόπιμος περιορισμός. Προστάτευε έναν άνδρα από το να γίνη θρησκευτικώς ακάθαρτος από επαφή με το αίμα της γυναικός. Ελάμβανε επίσης υπ’ όψιν τους σωματικούς και βιολογικούς περιορισμούς της γυναικός. Η υπακοή σ’ αυτόν το νόμο είναι καταφανές ότι συντελούσε στην υγεία των Ισραηλιτών. Ο Δρ. Τζάκομπ Β. Γκλεν στο βιβλίο του «Η Βίβλος και η Σύγχρονος Επιστήμη» λέγει: «Η γυναικεία γεννητική οδός, ιδιαίτερα στη διάρκεια περιόδων ελαττωμένης αντιστάσεως (έμμηνου ρύσεως), είναι ιδιαίτερα ευπρόσβλητη σε ερεθισμό και διέγερσι· γι’ αυτό υπήρχε ο αυστηρός νόμος μεταξύ του Ιουδαϊκού λαού που τους απαγόρευε τη συνουσία στη διάρκεια αυτής της περιόδου.»

Οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Ορθώς όμως δίνουν την απαιτουμένη προσοχή στις αρχές που εκτίθενται εκεί και αγωνίζονται να ζουν σε αρμονία μ’ αυτές τις αρχές. Το γεγονός ότι η εκούσια συνουσία στη διάρκεια της εμμήνου περιόδου μιας γυναικός επέφερε την ποινή του θανάτου αποκαλύπτει τη σοβαρότητα με την οποία ο Ιεχωβά Θεός έβλεπε αυτό το ζήτημα.

Μολονότι, ο Χριστιανός δεν βρίσκεται κάτω από ένα νόμο ο οποίος θα τον καθιστούσε τελετουργικώς ή θρησκευτικώς «ακάθαρτο», ωστόσο ενδιαφέρεται να έχη μια αγαθή συνείδησι ενώπιον του Θεού. Παραδείγματος χάριν, οι Χριστιανές γυναίκες προτρέπονται να κάνουν ό,τι είναι ‘κατάλληλο’ στα ζητήματα της καλύψεως της κεφαλής και του είδους της αμφιέσεως. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει επίσης ωρισμένες πράξεις ως ‘απρεπείς’ και ‘μη πρέπουσες’ για δούλους του Θεού. (Παράβαλε Εφεσίους 5:3, 4· Ρωμαίους 1:28· 1 Κορινθίους 11:13· 1 Τιμόθεον 2:9, 10.) Είναι αλήθεια ότι οι γαμήλιες σχέσεις δεν είναι ένα δημόσιο ζήτημα αλλά ιδιωτικό. Ωστόσο ο Χριστιανός ορθώς μπορεί να διερωτηθή, Θεωρώ εγώ ‘κατάλληλο’ και ‘πρέπον’ να έχω σεξουαλικές σχέσεις τον καιρό που το σώμα της συζύγου μου αποβάλλει αίμα και άλλα εκκρίματα; Είναι αυτό κάτι «φυσικό» που πρέπει να γίνη; Όπως θα ενθυμούμεθα, το γεγονός ότι κάτι μπορεί να γίνη δεν το καθιστά κατ’ ανάγκην «φυσικό» από Γραφική άποψι. (Παράβαλε Ρωμαίους 1:26, 27.) Οι Χριστιανοί πρέπει επομένως να επιθυμούν να εξετάσουν τι είναι φυσικό, κατάλληλο και πρέπον όταν αποφασίζουν τι μπορούν να κάμουν προσωπικώς με αγαθή συνείδησι.

Επί πλέον, οι Χριστιανοί σύζυγοι είναι κάτω από την εντολή να ‘συνοικούν με τας γυναίκας των εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.’ (1 Πέτρ. 3:7) Κάτω από το φως του Μωσαϊκού Νόμου, αυτή η συνοίκησις με μια σύζυγο εν φρονήσει θα μπορούσε να περιλαμβάνη το να δείχνη κανείς διακριτικότητα σ’ αυτήν στη διάρκεια της εμμήνου περιόδου της. Είναι φανερό ότι αν ο άνδρας θέτη την ικανοποίησι των παθών του πριν από τα καλύτερα συμφέροντα της συζύγου του, δεν θα ‘αποδίδη τιμήν’ σ’ αυτήν. Αν παραλείψη να λαμβάνη υπ’ όψιν τους κύκλους και τις μεταβολές της συζύγου του, τότε δεν ‘θα συνοική μετ’ αυτής εν φρονήσει.’ Με το να μην εγκρατεύεται όταν η υγεία της γαμηλίου συντρόφου του μπορεί να βρίσκεται σε κίνδυνο, τότε δείχνει αδιαφορία στην εντολή της Γραφής: «Να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή.»—1 Θεσσ. 4:4.

Οι ιδιαίτερες σχέσεις ενός έγγαμου ζεύγους δεν είναι, φυσικά, κάτι που πρέπει να ερευνηθή από τους πρεσβυτέρους, περιλαμβανομένης και της δικαστικής επιτροπής μιας Χριστιανικής εκκλησίας. Αν τους πλησιάση για βοήθεια σ’ αυτό το ζήτημα, αυτοί οι πρεσβύτεροι μπορεί να δώσουν την κατάλληλη συμβουλή, αλλά η εξουσία των τελειώνει εκεί. Όπως όλοι οι άλλοι Χριστιανοί, και τα έγγαμα ζεύγη θα επιθυμούν να ενισχύονται πνευματικώς στο ν’ ακολουθούν τα ενδόμυχα αισθήματά των όσον αφορά το τι είναι κατάλληλο. Επίσης θα εκτιμήσουν το ενδιαφέρον του Ιεχωβά Θεού όσον αφορά το πώς να χειρίζονται τις γαμήλιες υποθέσεις των.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το εδάφιον Αποκάλυψις 14:3 λέγει: «Και έψαλλον ως ωδήν νέαν ενώπιον του θρόνου, και ενώπιον των τεσσάρων ζώων και των πρεσβυτέρων· και ουδείς ηδύνατο να μάθη την ωδήν, ειμή οι εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης». Αν οι πρεσβύτεροι που μνημονεύονται εδώ, και στην Αποκάλυψι 4:4, εκπροσωπούν ολόκληρο το σώμα των 144.000 ουρανίων βασιλέων-ιερέων, πώς είναι δυνατόν οι 144.000 να ψάλλουν ενώπιον αυτών των πρεσβυτέρων;—Ισημερινός.

Μια κλεις για την κατανόησι του βιβλίου της Αποκαλύψεως δίδεται στα πρώτα του λόγια: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, δια να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γίνωσι ταχέως· και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας δια του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». (Αποκ. 1:1) Προδήλως, κάτι που θα ήταν αδύνατο στην πραγματικότητα μπορεί να παρασταθή με σημεία ή σύμβολα. Λόγου χάριν, μολονότι ένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ψάλλη ενώπιον του εαυτού του, μπορούσε να στέκη ενώπιον της ιδίας του εικόνος και να ψάλλη. Ώστε, πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα αντιφατικό ως προς το γεγονός ότι οι 144.000 απεικονίζονται ως ιστάμενοι ενώπιον ενός πράγματος δια του οποίου εκπροσωπούνται ή συμβολίζονται αυτοί οι ίδιοι.

Το ίδιο το παρελθόν εκείνου ο οποίος είδε το όραμα, του αποστόλου Ιωάννου, μας βοηθεί να καθορίσωμε με ποια έννοια οι «είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι» που μνημονεύονται στην Αποκάλυψι 4:4 αποτελούν ένα σημείο ή σύμβολο. Σαν Ιουδαίος που ήταν ο Ιωάννης, ήξερε ότι οι «πρεσβύτεροι του Ισραήλ» εκπροσωπούσαν και μιλούσαν για ολόκληρο το έθνος. (Έξοδ. 3:16, 18· 19:7) Τώρα, ολόκληρη η εκκλησία των κεχρισμένων Χριστιανών αποτελεί το «άγιον έθνος» του πνευματικού Ισραήλ, και οι Χριστιανοί «πρεσβύτεροι» μπορεί να εκπροσωπούν ολόκληρο αυτό το «έθνος» (1 Πέτρ. 2:9). Σύμφωνα με αυτά, οι «είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι» που κάθονται σε θρόνους, θα εκπροσωπούσαν την ολομέλεια των 144.000. Ο αριθμός είκοσι τέσσερα θα υπενθύμισε στον Ιωάννη τις είκοσι τέσσερες ιερατικές διαιρέσεις που είχαν οργανωθή από τον Βασιλέα Δαβίδ για να υπηρετούν στον ναό της Ιερουσαλήμ. (1 Χρον. 24:4) Αυτό συμφωνεί ακριβώς με το γεγονός ότι το «άγιον έθνος» των 144.000 πρόκειται να λειτουργήση ως «βασίλειον ιεράτευμα».

Σημειώστε επίσης ότι στον Ιωάννη δόθηκε εδώ μια όρασις μελλοντικών γεγονότων, των «όσα πρέπει να γίνωσι». (Αποκ. 4:1) Συνεπώς, η όρασις των «είκοσι τεσσάρων πρεσβυτέρων» ήταν μια προφητική πρόβλεψις της διατάξεως που θα ίδρυε ο Ιεχωβά Θεός στον ουρανό. Τον καιρό που είδε ο Ιωάννης το όραμα, ούτε ένα μέλος του σώματος των 144.000 δεν ήταν στον ουρανό. Όσοι απ’ αυτό το σώμα είχαν κοιμηθή στον θάνατο ανέμεναν την ανάστασί των. (1 Κορ. 15:20-23, 51, 52) Εν τούτοις, το γεγονός ότι οι «είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι» εθεάθησαν σε όραμα παρείχε την εγγύησι ότι οι πρεσβυτεριακές θέσεις θα επληρώνοντο από εκείνους για τους οποίους είχαν διατεθή.

● Μπορεί ένας να δώση ‘όρκο πίστεως’ χωρίς να διακινδυνεύση τη θέσι του ως Χριστιανού;—Η.Π.Α.

Αν μπορή ένας Χριστιανός με ευσυνειδησία να κάμη κάποιον όρκο ή όχι, αυτό εξαρτάται πρωτίστως από τον σκοπό, το περιεχόμενο ή τη φύσι του όρκου.

Στον πρώτον αιώνα μ.Χ., ο Ιησούς Χριστός επέκρινε τους Ιουδαίους που έκαναν ελαφρούς, χαλαρούς και αδιάκριτους όρκους. Αυτοί ωρκίζοντο στον ουρανό, στη γη, στην Ιερουσαλήμ, ακόμη και στη δική τους κεφαλή. Αλλ’ ο Ιησούς τους επετίμησε, λέγοντας: «Ας είναι ο λόγος σας, Ναι, ναι· Ου, ου· το δε πλειότερον τούτων είναι εκ του πονηρού». (Ματθ. 5:33-37) Ένας λάτρης του Θεού δεν πρέπει κατ’ ανάγκην να υποστηρίζη κάθε δήλωσί του μ’ έναν όρκο, για να την καταστήση πιο πιστευτή.

Υπό ωρισμένες περιστάσεις, όμως, ο Μωσαϊκός νόμος απαιτούσε όρκους. (Έξοδ. 22:10, 11· Αριθ. 5:21, 22· Δευτ. 21:1-9) Και ο ίδιος ο Ιησούς δεν έφερε αντίρρησι να του επιβάλη όρκον ο Ιουδαίος αρχιερεύς. (Ματθ. 26:63, 64) Ώστε, η δήλωσις του Ιησού περί όρκου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή ως βάσις για την κατάκρισι όλων των όρκων. Αλλά τι είδους όρκους μπορεί να κάμη ένας Χριστιανός χωρίς να παραβλάπτη τη συνείδησί του;

Αυτό πρέπει ο ίδιος να το προσδιορίζη, παραβάλλοντας τον εν λόγω όρκο με τις βιβλικές αρχές. Ο Ιησούς Χριστός εδήλωσε: «Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν». (Ματθ. 22:21) Συνεπώς, ο Χριστιανός δεν θα μπορούσε να ορκισθή για κάτι που θα απαιτούσε από αυτόν να κάμη πράγματα αντίθετα με τον νόμο του Θεού. Αλλά δεν θα υπήρχε αντίρρησις να κάμη όρκο ότι θα ‘υποστηρίξη ή θα υπερασπίση’ διατάξεις του νόμου οι οποίες δεν αντιβαίνουν στον νόμο του Θεού. Ο Χριστιανός αναγνωρίζει ότι η υπεράσπισις και υποστήριξις που δίνει στον νόμο του Καίσαρος πρέπει να είναι μέσα στα όρια που επιβάλλει ο λόγος του Θεού. Μπορεί να ‘υπερασπίζη’ τον νόμο με λόγια, με την καθημερινή του διαγωγή και, σε νομικές υποθέσεις, με τη μαρτυρία του στο δικαστήριο. Στους Χριστιανούς συνίσταται: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας». (Ρωμ. 13:1) Έτσι, δεν θα υπήρχε καμμιά αντίρρησις να ορκισθή κανείς να κάμη κάτι το οποίον είναι ήδη υποχρεωμένος από τον Θεό να κάμη.

Πολλές διαφωτισμένες χώρες, όμως, αναγνωρίζουν τη λογικότητα της άλλης υποχρεώσεως του Χριστιανού να ‘αποδίδη τα του Θεού εις τον Θεόν’. Έτσι, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και πολλών άλλων εθνών, εγγυάται ελευθερία θρησκείας. Εννοείται, λοιπόν, ότι δεν θα ζητηθή από ένα Χριστιανό να κάμη κάτι που είναι αντίθετο στις θρησκευτικές δοξασίες του και υποχρεώσεις του στον Θεό. Δεν υπάρχει κίνδυνος για τη χώρα με αυτή τη διάταξι, διότι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν επιδίδονται σε ανατρεπτικές ενέργειες· αντιθέτως, αυτοί αγωνίζονται να είναι υποδειγματικοί, νομοταγείς πολίται.

Εφόσον ένας αληθινός Χριστιανός παίρνει πολύ στα σοβαρά τη λατρεία του και τη σχέσι του με τον Θεό, οφείλει να σκέπτεται προσεκτικά οποιονδήποτε όρκο που του ζητούν να κάμη. Πρέπει να είναι πεπεισμένος στη διάνοιά του ότι ο όρκος του δεν θα προξενήση παράβασι της συνειδήσεώς του, ούτε θα διακινδυνεύση την ουδέτερη θέσι του απέναντι στα πολιτικά έθνη και στις διαμάχες των. (Παράβαλε με Ρωμαίους 14:5) Αν, κατόπιν σοβαράς σκέψεως πάνω στο ζήτημα, διαπιστώση ότι μπορεί να κάμη κάποιον όρκο, τότε πρέπει να φέρη ο ίδιος την ευθύνη. Πρέπει πάντοτε να έχη υπ’ όψι την πρωταρχική υποχρέωσί του στον Υπέρτατο Κυρίαρχο, στον Ιεχωβά Θεό, προτού αναλάβη οποιαδήποτε άλλη υποχρέωσι.

● Τι σημαίνει το εδάφιο 1 Κορινθίους 7:1 όταν λέγη, «Καλόν είναι εις τον άνθρωπο να μη εγγίση εις γυναίκα»;—Η.Π.Α.

Αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου εισάγουν μια συζήτησι που συνιστά την αγαμία ως ένα καλύτερο δώρο από τον γάμο γι’ αυτούς οι οποίοι είναι εγκρατείς και είναι αποφασισμένοι ν’ αφοσιωθούν πλήρως στην προώθησι της αληθινής λατρείας. (1 Κορ. 7:6-9) Όταν χρησιμοποιήται μ’ ένα όμοιο τρόπο στις Εβραϊκές Γραφές, η λέξις «εγγίζω» αναφέρεται σε σεξουαλική επαφή. Παραδείγματος χάριν, σχετικά με τη σύζυγο του Αβραάμ Σάρα, ο Ιεχωβά είπε στον Αβιμέλεχ: «Σε εμπόδισα από του να αμαρτήσης εις εμέ· δια τούτο δεν σε άφηκα να εγγίσης αυτήν· τώρα λοιπόν απόδος την γυναίκα προς τον άνθρωπον.» (Γεν. 20:6, 7) Επίσης το εδάφιο Παροιμίαι 6:29 κάνει την σεξουαλική επαφή και το «άγγιγμα» όμοια: «Ούτω και ο εισερχόμενος προς την γυναίκα του πλησίον αυτού· όστις εγγίζει αυτήν, δεν θέλει αθωωθή.»

Σε αρμονία με τη Βιβλική χρήσι της εκφράσεως «εγγίζω»· η δήλωσις του Παύλου να μη «εγγίση γυναίκα» σημαίνει ν’ αποφύγη κάθε αισθησιακή ή σεξουαλική επαφή. Ο γάμος είναι, ο μόνος έντιμος τρόπος με τον οποίο ένα άτομο μπορεί να έχη μια τέτοια επαφή. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, ο Παύλος, γράφοντας ότι «καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα» έλεγε ότι είναι σε πλεονεκτική θέσι ο Χριστιανός ο οποίος παραμένει άγαμος, και η «Μία Αμερικανική Μετάφρασις» καθώς και η «Καινή Διαθήκη του Γουεϊμάουθ» αποδίδουν μ’ αυτόν τον τρόπο το εδάφιο. Ο απόστολος προχώρησε στο να αναπτύξη αυτό το σημείο.

Είναι άξιο παρατηρήσεως ότι τη νουθεσία «να μη εγγίση εις γυναίκα» ακολουθεί επίσης μια ισχυρή προειδοποίησι εναντίον της πορνείας. (1 Κορ. 6:15-20) Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.» (Ματθ. 5:28) Έτσι μπορεί να δη κανείς ότι ακόμη και το να βλέπη κανείς μια γυναίκα με περιπαθή επιθυμία είναι εσφαλμένο. Αν είχε την ευκαιρία, θα πραγματοποιούσε την παράνομη επιθυμία της καρδιάς του. (Παράβαλε 2 Σαμουήλ 11:2-4) Κατ’ επέκτασιν, λοιπόν, ‘το να εγγίση εις γυναίκα’ θα μπορούσε να περιλαμβάνη κάθε σωματική επαφή η οποία πηγάζει από πόθο ή διεγείρει πάθος, εφόσον αυτό υπερβαίνει ήδη το όριο του να βλέπη μόνο.

Συνεπώς, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μένη άγαμος μ’ ένα έντιμο τρόπο πρέπει ν’ αποφεύγη κάθε πράξι η οποία θα μπορούσε να διεγείρη πάθος ή να οδηγήση σε πορνεία. Αν διαπιστώνη ότι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, είναι καλύτερα γι’ αυτόν να νυμφευθή. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δια τας πορνείας (λόγω της επικρατήσεως της πορνείας, ΜΝΚ) όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα.»—1 Κορ. 7:2.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σε τόπους εργασίας προσφέρονται κάποτε σε άτομα εισιτήρια που τους παρέχουν δικαίωμα να συμπεριληφθούν μεταξύ εκείνων από τους οποίους μερικοί θα επιλεγούν για να λάβουν ένα δώρο. Είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να μετάσχη σε τέτοιου είδους «κληρώσεις»;—Η.Π.Α.

Κατά γενικό κανόνα, ο σκοπός αυτών των κληρώσεων είναι να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να μπουν στο κατάστημα ή να εγείρουν το ενδιαφέρον για ένα ωρισμένο προϊόν. Η ίδια η κλήρωσις συνίσταται στην εκτέλεσι αυτού που υποτίθεται ότι είναι μια αμερόληπτη επιλογή πελατών στους οποίους δίδονται βραβεία. Τυχερό παίγνιο δεν είναι κατ’ ανάγκην, διότι κανένας δεν πληρώνει χρήματα ή κάτι άλλο που έχει αξία για να λάβη το εισιτήριο. Έπειτα, και η αποδοχή του εισιτηρίου δεν υπονοεί καθ’ εαυτήν ότι γίνεται επίκλησις στη θεά της «Τύχης» ή στην «Καλή Τύχη». Ένας που δέχεται το εισιτήριο (ή θέτει το όνομά του στην κλήρωσι) θα μπορούσε να σκεφθή: ‘Η επιχείρησις πρόκειται να δώση ένα δώρον ως μέρος μιας διαφημιστικής μεθόδου. Αν τύχη να επιλεγώ, είμαι πρόθυμος να δεχθώ το δώρο’.

Ο Χριστιανός, βασιζόμενος στις υπαγορεύσεις της συνειδήσεώς του, θα πρέπει ν’ αποφασίση μόνος του αν θα δεχθή ένα εισιτήριο, που χρησιμεύει απλώς ως μέρος ενός διαφημιστικού σχεδίου. Θα μπορούσε να ρωτήση τον εαυτό του: Μήπως η αποδοχή του εισιτηρίου θα διήγειρε την ίδια απληστία που υποκινεί τους ανθρώπους να παίζουν τυχερά παίγνια; Μήπως αυτό θα έδινε την ευκαιρία να προσκόψουν άλλοι; Μήπως δελεασθώ να επικαλεσθώ την «Τύχη»;—Ησ. 55:11. (Μπάιγκτον)

Οι Χριστιανοί κατανοούν ότι η απληστία και η ειδωλολατρία αποδοκιμάζονται από τον Ιεχωβά Θεό. (1 Κορ. 6:9, 10) Τελούν επίσης υπό την εντολή ‘να μη κάμουν άλλους να προσκόψουν’.—Φιλιππησ. 1:10.

Αλλ’ ας υποθέσωμε ότι ένας αποδέχεται το εισιτήριο απλώς ως διαφημιστικό μέσον, και τελικά κερδίζει στην «κλήρωσι», για ν’ ανακαλύψη ότι το «δώρον» είναι ένα γραμμάτιο κρατικού λαχείου. Τι θα γίνη τώρα; Ξαφνικά, εκείνο που φαινόταν ότι είναι απλώς ένα σχέδιο διαφημίσεως μετετράπη σ’ ένα μέρος τυχερού παιγνίου. Δεν είναι υποχρεωμένος κανείς να το δεχθή. Μήπως θα εδέχετο κλεμμένα διαμάντια, απλώς διότι είναι «δώρον»;

Αν, λοιπόν, ένας Χριστιανός κάμη την απόφασι ότι θα ήταν προς το καλύτερο συμφέρον του και προς το καλύτερο συμφέρον των άλλων να μη δεχθή ένα εισιτήριο, δεν υπάρχει λόγος ν’ αμφισβητούν οι άλλοι, την απόφασί του. Αφ’ ετέρου, αν ένας Χριστιανός είναι πεπεισμένος ότι το να δεχθή ένα τέτοιο εισιτήριο δεν θα έδινε αφορμή σε προβλήματα, απόκειται στη δική του απόφασι. Όπως τονίζει ο λόγος του Θεού: «Έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν».—Ρωμ. 14:12.

Οι Αεροπορικές Γραμμές Εμείωσαν το Ποσοστό Ατυχημάτων

◆ Κατά τη διάρκεια του έτους 1971 οι αεροπορικές Εταιρίες των Ηνωμένων Πολιτειών ανέφεραν το χαμηλότερο ποσοστό δυστυχημάτων μέσα σε 23 χρόνια, σύμφωνα με τον Πίνακα Ασφαλείας των Εθνικών Μεταφορών. Αυτό ήταν το τρίτο κατά σειράν έτος που οι αεροπορικές γραμμές επέτυχαν ένα γενικά μειωμένο ποσοστό ατυχημάτων.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Τις λοιπόν είναι ο πιστός οικονόμος και φρόνιμος, τον οποίον θέλει καταστήσει ο κύριος αυτού επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εν καιρώ την διωρισμένην τροφήν;—Λουκ. 12:42. Σ 1/11/72 11

17 Υψώνω τους οφθαλμούς μου προς τα όρη, πόθεν θέλει ελθεί η βοήθεια μου; Η βοήθεια μου έρχεται από του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 121:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/12/72 8, 9

18 Σε ενθυμώμαι επί της στρωμνής μου, εις σε μελετώ εν ταις φυλακαίς της νυκτός.—Ψαλμ. 63:6. Σ 15/11/72 18

19 Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί. . . παντός ζώου κινουμένου.—Γεν. 1:28. Σ 15/12/72 5-7

20 Μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.—Ματθ. 6:13. Σ 1/9/72 6-8

21 Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.—Παροιμ. 14:15. Σ 1/8/72 4α

22 Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου.—Ψαλμ. 110:3. Σ 1/7/72 21-23

23 Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.—Πράξ. 5:42. Σ 1/6/72 10

24 Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων [έχων κατανόησιν, ΜΝΚ]; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.—Ιακ. 3:13. Σ 1/4/72 11, 12

25 Διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Ιεχωβά.—Κολ. 3:16, ΜΝΚ. Σ 1/10/72 19, 20

26 Ο εσωτερικός όμως [άνθρωπος] ανανεούται καθ’ εκάστην ημέραν.—2 Κορ. 4:16. Σ 15/12/72 1-3

27 Ο δε Θεός . . . είθε να σας δώση να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν.—Ρωμ. 15:5. Σ 15/8/72 4α

28 Έρχεται, ο άρχων του κόσμου τούτου, και δεν έχει ουδέν εν εμοί.—Ιωάν. 14:30. Σ 15/4/72 24-26

29 Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.—Δευτ. 6:7. Σ 15/5/72 21

30 Ιεχωβά, θέλω σε δοξολογήσει· διότι αν και ωργίσθης εναντίον μου, εστράφη ο θυμός σου, και με παρηγόρησας. . . . και εστάθη(ς) η σωτηρία μου.—Ησ. 12:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/5/72 2, 3α

31 Και έκραξεν εις τα ωτά μου μετά φωνής μεγάλης, λέγων, Ας πλησιάσωσιν οι τεταγμένοι κατά της πόλεως έκαστος έχων το οπλον αυτού της εξολοθρεύσεως εν τη χειρί αυτού.—Ιεζ. 9:1. Σ 15/7/72 11

Ανακοινώσεις

Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ—ΠΟΥ;

Τραπεζιτικές αποταμιεύσεις πολλάκις δαπανούνται για να προμηθεύσουν ένα αναπαυτικό και ελκυστικό σπίτι για τη γεροντική ηλικία, μολονότι κάποτε αυτό θα περιέλθη στα χέρια άλλων. Θα εσήμαινε κάτι σε σας αν γνωρίζατε ότι ο Θεός ο ίδιος τώρα ετοιμάζει ένα διαρκές σπίτι για τον άνθρωπο:—όχι σ’ ένα άλλο κόσμο αλλ’ εδώ επάνω στη γη, ένα σπίτι που ποτέ δεν θ’ απολεσθή εξαιτίας θανάτου! Είναι μία προμήθεια την οποίαν ο Θεός υπεσχέθη πριν από έξη χιλιάδες σχεδόν έτη όταν η μόνη κατοικία του ανθρώπου ήταν ένας παράδεισος. Για να μάθετε γιατί περίμενε να πραγματοποιηθή αυτό ως τη γενεά μας, διαβάστε το γοητευτικό από 256 σελίδες βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον αποκαταστημένο Παράδεισο. Στείλτε μόνο 21 δραχμές ή 75 σεντς για την Αμερική.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

18 Μαρτίου: Παρουσίασις του Αρχηγού της Θείας Κυριαρχίας. Σελίς 104,

25 Μαρτίου: Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας. ¶ 1-27. Σελίς 112.

1 Απριλίου: Ακολουθείτε τον Αρχηγό της Θείας Κυριαρχίας, ¶ 28-39, και η Σχέσις του εν Ύδατι Βαπτίσματος με τη Σωτηρία. Σελίς 118.

Μη Φιλοξενείτε Μνησικακία

ΟΛΟΙ φαίνονταν ότι περνούσαν καλά σε κάποιο πάρτυ όταν ήλθε ο οικοδεσπότης. Τον χαιρέτησαν όλοι μ’ ενθουσιασμό εκτός από έναν. Γιατί; Διότι πριν από μερικούς μήνες σ’ ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ ο οικοδεσπότης δεν είχε λάβει υπ’ όψιν το χέρι που του άπλωσε αυτός ο άνθρωπος. Ασφαλώς κρατούσε μνησικακία, και πόσο δυστυχισμένο τον έκανε αυτό κάθε φορά που έβλεπε το αντικείμενο της μνησικακίας του!

Μήπως μερικές φορές καλλιεργείτε εχθροπάθεια με το να φιλοξενήτε μνησικακία, κι’ έτσι αισθάνεστε δυστυχισμένος όταν όλοι γύρω σας φαίνονται χαρούμενοι;

Πόσο ανόητο είναι αυτό! Πραγματικά υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει ν’ ακολουθούμε τη συμβουλή της Γραφής να μη φιλοξενούμε μνησικακία: «Δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου· αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»—Λευιτ. 19:18, ΜΝΚ.

Εν πρώτοις, δεν μπορείτε να φιλοξενήτε μνησικακία εναντίον ενός ανθρώπου χωρίς να τον αντιπαθήτε, και η αντιπάθεια μπορεί εύκολα να μεταστραφή σε μίσος. Τι λέγει η Γραφή γι’ αυτό; «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού είναι ανθρωποκτόνος.» (1 Ιωάν. 3:15) Πράγματι, μπορεί να μετατραπή σε πραγματικό φόνο, όπως στην περίπτωσι δύο ανθρώπων οι οποίοι επέζησαν από μια σύγκρουσι λεωφορείων στο Μπελέμ της Βραζιλίας. Φιλονείκησαν με μαχαίρια με αποτέλεσμα ο ένας να θανατωθή και ο άλλος να συλληφθή με την κατηγορία του φόνου.—Τάιμς Νέας Υόρκης, 21 Ιουλίου 1972.

Η Γραφή δίνει πάρα πολλά παραδείγματα του τι μπορεί να προξενήση η μνησικακία. Για ν’ αναφέρωμε μόνο ένα, είναι ο Ησαύ. Φιλοξενούσε φονική μνησικακία εναντίον του αδελφού του Ιακώβ, διότι ο Ιακώβ πήρε την ευλογία του πρωτοτόκου, που του είχε πωλήσει ο Ησαύ. Εξαιτίας τούτου, ο Ιακώβ έφυγε στο θείο του Λάβαν ωσότου, όπως είπε η μητέρα του Ρεβέκα, «παρέλθη ο θυμός του αδελφού σου.» Και, χωρίς αμφιβολία, αν δεν είχε ενεργήσει έτσι ο Ιακώβ, ο Ησαύ, με την πίκρα του διότι δεν είχε λάβει την ευλογία του πρωτοτόκου από τον πατέρα του Ισαάκ, θα τον είχε θανατώσει. Και όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά ύστερ’ από είκοσι χρόνια, είχε γίνει αλλαγή στην καρδιά του Ησαύ, διότι διαβάζομε ότι «έδραμεν ο Ησαύ εις συνάντησιν αυτού και ηναγκαλίσθη αυτόν και έπεσε επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν· και έκλαυσαν.»—Γεν. 27:41-45· 33:4.

Είναι, πιθανόν να αισθανώμεθα ότι έχομε αδικηθή. Ίσως να αδικηθήκαμε ή μπορεί να παρεξηγήσαμε. Αν όμως δεν ‘εκδικηθούμε’ εναντίον εκείνου που φαίνεται να μας έχη αδικήσει, με τον καιρό το τραύμα μπορεί να θεραπευθή και έτσι μπορούν να γίνουν τα «περασμένα ξεχασμένα.»

Αλλά πόσο καλύτερα είναι να είμεθα σαν τον Ιωσήφ, τον ευνοούμενο γιο του Ιακώβ! Μερικοί από τους αδελφούς του φιλοξενούσαν μνησικακία εναντίον του διότι ήταν ο ευνοούμενος του πατέρα του (και λόγω των ονείρων που έδειχναν ότι αυτοί επρόκειτο να τον προσκυνήσουν), και ήσαν πρόθυμοι να τον θανατώσουν. Αλλά χάρι στην επέμβασι του Ιούδα τον επώλησαν για δούλο, και τελικά κατέληξε σε φυλακή λόγω ψευδούς κατηγορίας εναντίον του. Αλλά καλλιέργησε μ’ αυτό μνησικακία εναντίον των αδελφών του εξαιτίας όλου αυτού του κακού που είχαν κάμει εναντίον του; Καθόλου. Όταν αντεστράφησαν τα πράγματα και αυτοί ήσαν στα χέρια του, αντί να τους εκδικηθή, ο Ιωσήφ πρόθυμα τους συγχώρησε.—Γέν. 45:1-8· 50:15-21.

Ποιον θέλετε να μοιάσετε; Εκείνους που είχαν καλλιεργήσει μνησικακία ως το σημείο που να θέλουν να τον θανατώσουν, ή τον Ιωσήφ, που ήταν συγχωρητικός και ελεήμων;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να καλλιεργή μνησικακία. Μπορεί κάποιος να αισθάνεται ότι προσεβλήθη διότι ένας άλλος έκαμε μια άσκοπη και μη κολακευτική παρατήρησι. Ή κάποιον μπορεί να μη του έδωσαν σημασία ή να τον αγνόησαν όταν επιθυμούσε να του εκδηλώσουν φιλικότητα. Ή μπορεί κάποιος να αισθάνεται τραυματισμένος επειδή προφανώς τον επέπληξαν άδικα ή πολύ αυστηρά.

Υποθέστε ότι ακούσατε κάποιον να κάνη μια όχι ευγενική παρατήρησι για σας. Μήπως υπάρχει κάποιο μέτρον αληθείας σ’ αυτή την παρατήρησι και γι’ αυτό σας έχει τραυματίσει τόσο πολύ; Αν ήταν τελείως αδικαιολόγητη, γιατί να μη δείξετε έλεος και να μη συγχωρήσετε απαλλάσσοντας τον λόγω αμφιβολιών; Όταν έκαμε αυτή την παρατήρησι ίσως έπειτα να κατάλαβε ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να μη την είχε κάμει, αλλ’ ωστόσο αποφεύγει να παραδεχθή αυτό το γεγονός μπροστά σας. Θυμηθήτε τη συμβουλή του Ιησού ότι, αν δεν συγχωρούμε στους άλλους τα αμαρτήματα που κάνουν σ’ εμάς, ούτε και ο Θεός θα συγχωρήση σε μας τα αμαρτήματα που κάνομε σ’ αυτόν.—Ματθ. 6:12-15· 18:23-35.

Μήπως κάποιος σας έχει περιφρονήσει, αγνοήσει ή προσβάλει; Κάποτε μια Χριστιανή προχωρημένη στα χρόνια πλησίασε ένα πρεσβύτερο σε μια Χριστιανική εκκλησία και τον ρώτησε γιατί την είχε περιφρονήσει, αν είχε κάτι εναντίον της, και αν ναι ποιο ήταν αυτό. Αυτός έμεινε κατάπληκτος, διότι αυτή η Χριστιανή ήταν μια από τις καλύτερες φίλες του και είχε πολύ καλή ιδέα γι’ αυτήν. Δεν θυμόταν να την είχε περιφρονήσει ποτέ· πράγματι, ήταν πάντοτε χαρούμενος να την βλέπη. Αλλ’ αυτό το επεισόδιο, με την σειρά του, τον έκαμε να σκεφθή. Για πολύν καιρό έτρεφε μνησικακία για κάποιον άλλον όταν του φάνηκε ότι εκείνος τον είχε περιφρονήσει. Τώρα κατάλαβε ότι είναι πιθανόν και αυτός ο ίδιος να είχε παρεξηγήσει όπως εκείνη.

Υπάρχει επίσης η περίπτωσις της επιπλήξεως που μπορεί να έχωμε υποστή και για την οποία αισθανόμεθα ότι ήταν αδικαιολόγητη ή πάρα πολύ αυστηρή. Αυτό μας θυμίζει εκείνο που είπε κάποτε ένας χιουμορίστας. Πότε πότε ο πατέρας του τον έδερνε για κάτι που δεν είχε κάμει. Όταν παραπονιόταν, ο πατέρας του έλεγε: ‘Αυτό ήταν για τη φορά που είχες κάμει κάτι για το οποίο έπρεπε να σε δείρω και δεν σε έδειρα.’ Όλοι μας οφείλομε να παραδεχθούμε ότι έχομε κάμει παραβάσεις επανειλημμένως χωρίς να μας έχουν επιπλήξει γι’ αυτές. Μπορεί, επίσης, να υπάρχουν ελαφρυντικές περιπτώσεις που έκαμαν τον υπεύθυνο να είναι υπερβολικά αυστηρός. Ή μπορεί πολύ καλά να συμβαίνη ώστε το δικό του αίσθημα της δικαιοσύνης να είναι ισχυρότερο από το δικό μας. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του, οπότε θα είσθε σε θέσι να συγχωρήσετε και να λησμονήσετε.

Έτσι, φυλαχθήτε από το να φιλοξενήτε μνησικακία. Μη σπεύδετε να θυμώνετε γρήγορα, «διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» (Εκκλησ. 7:9) Δεν μπορείτε να φιλοξενήτε μνησικακία χωρίς να προξενήσετε βλάβη στον εαυτό σας και στους άλλους. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα προξενήσετε στον εαυτό σας μόνο σωματική βλάβη, αλλά θα προξενήσετε επίσης βλάβη και στην πνευματική ευεξία σας. Δεν μπορείτε ν’ απολαμβάνετε καλές σχέσεις με τον Θεό, εκτός αν έχετε επίσης καλές σχέσεις με τον Χριστιανό αδελφό σας. Πράγματι η αγάπη μας για τον Θεό δοκιμάζεται από την αγάπη μας για τους αδελφούς μας. Όπως ο στοργικός απόστολος Ιωάννης είπε τόσο σταθερά: «Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε πώς δύναται να αγαπά;» (1 Ιωάν. 4:20, 21) Ώστε λοιπόν να είσθε φρόνιμοι, δίκαιοι, στοργικοί, και δεν θα φιλοξενήτε μνησικακία.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Α΄

Το Χριστιανικό Στράτευμα Δεν Αυξάνει

◆ Ο Βαπτιστής κληρικός Μέλβιν Φλόιντ παρεδέχθη εκείνο που πολλοί άλλοι είχαν ήδη παρατηρήσει σχετικά με τις εκκλησίες του Χριστιανικού Κόσμου όταν είπε:«Τα πράγματα είναι δύσκολα για μας. Δεν βλέπω το Χριστιανικό στράτευμα ν’ αυξάνη. Αυτό το βλέπω και σε άλλα μέρη.» Όταν οι κληρικοί παραιτούνται, οι εγγραφές στα εκκλησιαστικά σεμινάρια ελαττώνωνται, όταν οι εκκλησιαστικοί ηγέτες εκδίδουν αλληλοσυγκρουόμενες οδηγίες και συμβουλές που υπονομεύουν τα ήθη, δεν είναι ν’ απορή κανείς γιατί το «στράτευμα» των οπαδών των βρίσκεται σε υποχώρησι. Πράγματι, όχι μόνο το στράτευμα των υποχωρεί, αλλ’ ένας συνεχώς μεγαλύτερος αριθμός απ’ αυτούς απομακρύνεται τελείως.

Τα Μωρά Χρειάζονται Αγάπη

◆ Ένα μωρό που γεννιέται πρόωρα έχει ανάγκη από την αγάπη των γονέων του όπως κι’ εκείνο που γεννιέται κανονικά. Εν τούτοις, ένα πρόωρα γεννημένο μωρό αποχωρίζεται από τους γονείς του μερικές εβδομάδες καμμιά φορά για να τοποθετηθή στο αποστειρωμένο περιβάλλον ενός θερμοθαλάμου. Αυτός ο αναγκαστικός αποχωρισμός μητέρας και μωρού στερεί το παιδί από την αγάπη της μητέρας. Οι γιατροί αρχίζουν να συμπεραίνουν ότι αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να επιβραδύνη την πνευματική και σωματική ανάπτυξι του μωρού. Ο Δρ. Χάρρυ Όρμ, ιατρικός διευθυντής του Παιδικού Τμήματος του Μεμόριαλ Χόσπιταλ στο Λογκ Μπητς της Καλιφόρνιας, άρχισε ένα πρόγραμμα που επιτρέπει στους γονείς να έρχωνται στον θερμοθάλαμο για να χαϊδεύουν το μωρό τους. Όταν το επιτρέπουν οι περιστάσεις και αφού του φορέσουν αποστειρωμένα ενδύματα, τότε τους προτρέπουν να πάρουν το μωρό τους έξω από τον θερμοθάλαμο και να το χαϊδεύουν. Αυτός ο γιατρός πιστεύει ότι αυτή η έκφρασις της αγάπης των γονέων για το μωρό μπορεί να είναι ένας σπουδαίος παράγων για την ανάπτυξι του μωρού και την επιθυμία να ζήση.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Β΄

‘Αμηχανία αν ο Ιησούς Αποκαλήται Θεός’

◆ Ο Θεολόγος Βίνσεντ Τέυλορ γράφοντας στο περιοδικό «Δη Εξπόσιτορυ Τάιμς,» αναγνωρίζει το εξής:«Τα Ευαγγέλια σαφώς δείχνουν ότι η γνώσις του Ιησού ήταν περιωρισμένη, ότι έθετε ερωτήσεις χάριν πληροφορίας. . . ότι προκάλεσε τον πλούσιο άρχοντα ο οποίος τον απεκάλεσε ‘Διδάσκαλε Αγαθέ’ με την ερώτησι, ‘Γιατί με αποκαλείς αγαθόν; Ουδείς αγαθός ειμή εις ο Θεός.’ (Μάρκ. 10:18) Αυτά τα ζητήματα προκαλούσαν πάντα αμηχανία και θα συνεχίσουν να προκαλούν αν χωρίς επιφύλαξι ο Ιησούς περιγράφεται ως Θεός.» Αλλ’ αυτά δεν παρουσιάζουν κανένα πρόβλημα αν κανείς απορρίψη το δόγμα της τριάδος και πιστεύση αυτό που ο ίδιος ο Ιησούς είπε, δηλαδή, ότι ο Θεός, ο Πατήρ, είναι μεγαλύτερος από τον Ιησού Χριστό.—Ιωάν. 14:28.

Οι Εκκλησίες Πεθαίνουν

◆ Λίγον καιρό πριν ο Μπ. Άκτον, καθηγητής της φιλοσοφίας στο Λονδίνο, παρετήρησε: Στα έτη που ακολούθησαν μετά το 1918 τα Χριστιανικά ιδρύματα έχασαν την επιρροή των. Μήπως ο χρόνος εβελτίωσε την κατάστασί των; Το έργον Η Διακονία σε Αμφισβήτησι του Α. Γκίλμορ (1971) απαντά:«Βεβαίως στην καρδιά της Εκκλησίας υπάρχει μια εσωτερική έλλειψις ασφαλείας που υπονομεύει τη ζωή της. Τα τελευταία χρόνια έχομε ζήσει μέσα σ’ ένα όργιο αυτοκριτικής και σε μια φρενίτιδα αυτοκατακρίσεως που έχει περίπου την οσμή του θανάτου. . . είναι ένα σημάδι ότι τα ίδια τα θεμέλια σείονται και ότι μια κρίσις πίστεως είναι επάνω μας.»

Πόσο Ενδιαφέρεσθε για τους Ανθρώπους;

ΚΑΘΩΣ παρατηρείτε ανθρώπους γύρω σας, τι βλέπετε; Ανθρώπους υποδουλωμένους σε βλαβερές συνήθειες; Ζεύγη με σοβαρά προβλήματα γάμου; Γονείς που τα τέκνα των είναι στασιαστικά; Νεαρά άτομα που σκέπτονται ότι η ζωή είναι άδεια και χωρίς σημασία; Άνδρες και γυναίκες που δυσκολεύονται να συμβαδίσουν με τους άλλους; Ασφαλώς βλέπετε και γνωρίζετε τέτοιους ανθρώπους. Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια απ’ αυτούς. Έχουν ανάγκη από βοήθεια για να υπερνικήσουν τα προβλήματά τους. Μπορείτε να τους βοηθήσετε; Θα το κάμετε;

Αν είσθε ένας αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά, μπορείτε να προσφέρετε σ’ αυτούς μεγάλη βοήθεια. Έχετε μάθει από προσωπική σας πείρα ότι η ακριβής γνώσις της Γραφής μπορεί να βοηθήση ανθρώπους να λύσουν τα βασικά προβλήματα της ζωής. Η εφαρμογή αυτής της γνώσεως έχει βελτιώσει και τη δική σας σχέσι με άλλους. Σας έχει προστατεύσει από το ν’ ακολουθήτε ένα επιβλαβή τρόπο ζωής και έκαμε τη ζωή σας να έχη ένα σκοπό. Διαπιστώσατε ότι το να είναι κανείς μαθητής του Ιησού Χριστού κι’ ένας αφωσιωμένος μάρτυς του Ιεχωβά Θεού σημαίνει ν’ απολαμβάνη με τον πιο καλό τρόπο τη ζωή τώρα, καθώς και μια λαμπρή και βεβαία ελπίδα για το μέλλον.—1 Τιμ. 4:8.

Αλλά πώς αυτά που μάθατε αντανακλούν στη στάσι σας και στις ενέργειές σας απέναντι στους άλλους; Καθώς παρατηρείτε τις κακές συνθήκες στις οποίες βρίσκονται πολλοί άνθρωποι, αισθάνεσθε οίκτο γι’ αυτούς; Σας ωθεί η καρδιά σας να κάνετε οτιδήποτε μπορείτε για να γνωρίσουν τον Λόγο του Θεού; Αν ναι, τότε θ’ αφιερώνετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να κηρύττετε την αλήθεια του Θεού.

ΚΑΙΡΟΙ ΕΠΕΙΓΟΥΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Ο καιρός στον οποίο ζούμε καθιστά επείγουσα την πλήρη συμμετοχή των αφωσιωμένων δούλων του Θεού στο έργο του κηρύγματος και της μαθητεύσεως. Ζούμε στις «έσχατες ημέρες» του παρόντος πονηρού συστήματος. (2 Τιμ. 3:1-5) Μόνο άτομα με ευπρόσδεκτη στάσι ενώπιον του Ιεχωβά Θεού ως γνήσιοι μαθηταί του Υιού του θα επιζήσουν από το τέλος αυτού του συστήματος. (Αποκάλ. 7:14-17) Προτού έλθη αυτό το τέλος, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σ’ ένα έργο που προειδοποιεί και σώζει τη ζωή. Εν τούτοις, ο καιρός που απομένει γι’ αυτή τη δράσι ελαττώνεται.—1 Κορ. 7:29.

Σε κάθε έργο διασώσεως ο διαθέσιμος χρόνος για να γίνη καλό είναι περιορισμένος, σε καιρούς προσφοράς, άνδρες και γυναίκες που ασχολούνται σε έργο διασώσεως προσαρμόζουν προθύμως τις συνήθειες της ζωής των για να δώσουν προτεραιότητα σ’ αυτό το έργο. Δεν βλέπουν το ρολόι τους για να δουν πότε πρέπει να σταματήσουν, αλλά προχωρούν στο έργο όσο βαστούν οι σωματικές των δυνάμεις και όσο οι άνθρωποι έχουν ανάγκη βοηθείας. Είσθε και σεις εξίσου πρόθυμοι να παραιτηθήτε από προσωπικές απολαύσεις και επιθυμίες για να έχετε όσο το δυνατόν πληρέστερη συμμετοχή στο πιο σπουδαίο έργο διασώσεως σήμερα; Κάθε αφωσιωμένος δούλος του Θεού πρέπει να αισθάνεται την ώθησι να το κάμη αυτό. Πρόκειται για την αιώνια ζωή, την ευημερία και την ευτυχία των συνανθρώπων μας.

Ένας από τους πιο καλούς τρόπους για να προσφέρετε προσωπική βοήθεια στους ανθρώπους είναι να τους επισκέπτεσθε στα σπίτια των. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε είναι δυνατόν, αυτό είναι εκείνο που πρέπει να επιθυμούμε να κάνωμε τακτικά. Το να ενεργούμε έτσι αποδεικνύει ότι η αγάπη μας δεν είναι μεροληπτική, διότι δίνομε στον καθένα την ευκαιρία ν’ ακούση. Φυσικά, δεν επιθυμούμε να παραβλέψωμε άλλες ευκαιρίες στις καθημερινές επαφές μας με άλλους ανθρώπους για να μιλήσωμε για τον Λόγο του Θεού. Μεγάλο ενδιαφέρον για την αιώνια ευημερία τους θα μας αναγκάση να κάμωμε την καλύτερη χρήσι κάθε ευκαιρίας. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους Μάρτυρας που έχουν σωματικούς περιορισμούς οι οποίοι τους εμποδίζουν από το να συμμετέχουν στην από θύρα σε θύρα διακονία. Και αυτοί, επίσης, μπορούν να βρίσκουν χαρά χρησιμοποιώντας τις ευκαιρίες των για να εξαγγέλλουν την αλήθεια του Θεού.

Το έργο μας, φυσικά, δεν είναι απλώς ένα έργο κηρύγματος. Περιλαμβάνει μαθήτευσι. Έτσι, όταν οι άνθρωποι εκδηλώνουν ενδιαφέρον, η αγάπη μας γι’ αυτούς πρέπει να μας ωθή στο να επανέλθωμε το ταχύτερον δυνατόν για να οικοδομήσωμε την εκτίμησί τους στο Λόγο του Θεού. Ακόμη και όταν δεν βρίσκωνται στο σπίτι τους, πρέπει να καταβάλωμε λογικές προσπάθειες να τους βρούμε. Όταν έχη διευθετηθή μια οικιακή Γραφική μελέτη με τα ενδιαφερόμενα άτομα, πρέπει να προσπαθούμε να τους διδάσκωμε, όχι μόνο ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού, αλλ’ επίσης πώς μπορούν να προσαρμόσουν τη ζωή τους μ’ αυτόν. Έτσι θα οικοδομήσωμε σ’ αυτούς μια πραγματική Χριστιανική προσωπικότητα.

ΜΗ ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΗ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ Η ΔΥΣΜΕΝΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΙΣ

Όταν το γνήσιο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους μας ωθή να συμμετέχωμε στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως, η δυσμενής ανταπόκρισις δεν θα μας κάμη να επιβραδύνωμε το έργο. Μολονότι οι άνθρωποι πιθανόν να μη δώσουν προσοχή σ’ αυτά που λέμε, αυτό δεν μεταβάλλει το γεγονός ότι έχουν ανάγκη βοηθείας. Η ζωή των βρίσκεται σε κίνδυνο.

Ας ενθυμούμεθα ότι όταν δίδωνται προειδοποιήσεις για θύελλες και πλημμύρες, όλοι οι άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται. Αυτό όμως δεν μειώνει την σπουδαιότητα αυτών των προειδοποιήσεων. Ομοίως, οι ενέργειες διασώσεως δεν είναι πάντοτε επιτυχείς. Εν τούτοις, αν εκείνοι οι οποίοι ασχολούνται σ’ αυτές σκέπτονται ότι οι προσπάθειες των φαίνονται μάλλον μάταιες, δεν θα αγωνίζονταν στο πλήρες. Άνθρωποι θα μπορούσαν να χαθούν επειδή ο χρόνος δεν χρησιμοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ασφαλώς, λοιπόν, σ’ αυτό το έργο κηρύγματος και της μαθητεύσεως που σώζει ανθρώπους δεν υπάρχει λόγος να είναι κανείς λιγώτερο αποφασισμένος να βοηθήση ανθρώπους απ’ όσο είναι στην περίπτωσι που επίκειται μια φυσική συμφορά.

Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο όταν τους επισκέπτωνται μάρτυρες του Ιεχωβά. Λόγω των όσων έχουν δοκιμάσει στη ζωή, μπορεί να είναι καχύποπτοι. Πιθανόν να έχουν ακούσει ψεύδη για τους μάρτυρας του Ιεχωβά και να τα έχουν πιστέψει. Η προθυμία των να δεχθούν ψεύδη είναι πιθανόν να οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι αυτοί, ή οι συγγενείς των ή φίλοι των, έχουν γίνει αντικείμενο εκμεταλλεύσεως από απλήστους θρησκευομένους. Λόγω της θρησκευτικής συγχύσεως της εποχής μας, πιθανόν να νομίζουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι διαφορετικοί από τα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου. Επομένως, το να επανερχώμεθα επανειλημμένως στα ίδια σπίτια μπορεί τελικά να πείση μερικούς ότι τα ενδιαφέροντά τους τα έχομε στην καρδιά μας και ότι ενδιαφερόμεθα για τους ανθρώπους. Κατόπιν, επίσης, μπορεί να συμβούν στη ζωή τους διάφορα πράγματα, ή οι συνθήκες μπορούν ν’ αλλάξουν, πράγμα που να τους ωθήση να ζητήσουν τη βοήθεια μας.

Ακόμη και αν οι άνθρωποι δεν ανταποκρίνωνται στις προσπάθειές μας, έχομε την ικανοποίησι ότι έχομε κάμει το θέλημα του Θεού. Έπειτα, όταν θα λήξη αυτό το σύστημα, ο θάνατος αυτός των ατόμων δεν θα μπορή να καταλογισθή εις βάρος μας. Όπως ο απόστολος Παύλος, θα μπορούμε να πούμε: «Είμαι καθαρός από του αίματος πάντων.»—Πράξ. 20:26.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ

Ποτέ δεν πρέπει να επιβραδύνωμε τις προσπάθειές μας να υποβοηθήσωμε ανθρώπους νομίζοντας ότι άλλοι μπορούν να το κάμουν αυτό καλύτερα. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανέθεσε σε όλους τους ακολούθους του να κηρύττουν και να μαθητεύουν. (Ματθ. 28:19, 20) Ώστε αυτός και ο Πατήρ του μπορούν να χρησιμοποιούν οποιονδήποτε από μας για να βοηθήση άλλους να κάμουν το θείο θέλημα και ν’ αρχίσουν ν’ απολαμβάνουν τον καλύτερο τρόπο ζωής τώρα. Ποτέ δεν ήταν σκοπός του Θεού να χρησιμοποιήση τους πιο σοφούς, τους πιο εύγλωττους άνδρες και γυναίκες για να διακονούν στις ανάγκες των άλλων. «Βλέπετε την πρόσκλησίν σας . . . ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα,» λέγει ο Λόγος του Θεού.—1 Κορ. 1:26.

Ώστε η αγάπη, το ενδιαφέρον και η ειλικρίνεια που αντανακλάτε όταν ομιλήτε σε άλλους μπορεί να επιτύχουν πολύ περισσότερα από την ευγλωττία ή την εκλεπτυσμένη ομιλία. Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός επιθυμεί να σας χρησιμοποιήση να βοηθήσετε άλλους, δεν είναι ανάγκη να ανησυχήτε ότι οι περιορισμοί σας θα μπορούσαν να κάμουν άλλους να προσκόψουν. Εφόσον αγωνίζεσθε να κάμετε το καλύτερο και εμπιστεύεσθε πλήρως στον Ιεχωβά Θεό για να σας βοηθήση στην υποβοήθησι που προσφέρετε σε άλλους, θα είσθε ένα καλό όργανο στα χέρια του. Αυτός μπορεί να χρησιμοποιή ακόμη και μικρά παιδιά στην υπηρεσία του, ετοιμάζοντας αίνο «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων.»—Ματθ. 21:16.

Ο Ιεχωβά Θεός, με το να μας δίδη την ευκαιρία να είμεθα «συνεργοί» του στην υποβοήθησι της ανθρωπότητος, δείχνει ότι μας εμπιστεύεται, ότι είναι βέβαιος ότι θα εκτελέσωμε το έργο που μας έχει ανατεθή. (1 Κορ. 3:9) Πώς αυτό; Πουθενά στον Λόγο του δεν διαβάζομε πόσο χρόνο πρέπει να διαθέσωμε για το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Αυτό είναι καταφανές ότι οφείλεται στο ότι ο Ιεχωβά επιθυμούσε πάντοτε οι δούλοι του να εκφράζωνται πλήρως μόνοι των από καρδιά. Εγνώριζε ότι ως όμιλος η αγάπη τους γι’ αυτόν και για τους συνανθρώπους των θα ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να τους ωθή να κάνουν το καλύτερο που μπορούν στην υποβοήθησι ανθρώπων να βρουν την οδό της σωτηρίας προτού είναι, πολύ αργά. Εγνώριζε ότι θα ήσαν πρόθυμοι να διευθετήσουν τις υποθέσεις των, ακόμη και ν’ αλλάξουν τις συνθήκες των, για να το επιτύχουν αυτό. (Ψαλμ. 110:3) Ο Ιεχωβά εγνώριζε επίσης ότι, στην περίπτωσι που μερικοί θα γίνονταν αμελείς, άνδρες με πνευματικά προσόντα μέσα στην εκκλησία του λαού του θα ήσαν άγρυπνοι για να οικοδομήσουν εγκάρδια εκτίμησι για την υπηρεσία του. (1 Πέτρ. 5:2, 3) Μήπως αυτή η εμπιστοσύνη του Θεού στο λαό του δεν σας υποκινεί να διαθέσετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως; Δεν σας κάνει να θέλετε ν’ αποδείξετε ότι ως άτομο είσθε άξιο αυτής της εμπιστοσύνης;

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Το άγιο όνομα του Θεού είναι συνδεδεμένο με το έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Αυτός έχει υποσχεθή να μη εκτελέση κρίσι επάνω στο παρόν σύστημα ωσότου δοθή άφθονη προειδοποίησις. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Θέλει, κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Επομένως, αν εμείς ως λαός του αποτύχωμε στη διακήρυξι του «ευαγγελίου» και αποτύχωμε να υποβοηθήσωμε άλλους να λάβουν στάσι υπέρ της βασιλείας για να επιζήσουν από το τέλος αυτού του συστήματος, θα φέρωμε μομφή στο όνομά του. Αυτό οφείλεται στο ότι ο Θεός θα μπορούσε να μας προσάψη μομφή ότι έχομε αφήσει το ανθρώπινο γένος χωρίς προειδοποίησι. Η θέσις των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα είναι ακριβώς όμοια με τη θέσι του προφήτου Ιεζεκιήλ των αρχαίων χρόνων. Στον Ιεζεκιήλ είχε πει ο Θεός: «Σε κατέστησα φύλακα επί τον οίκον Ισραήλ· άκουσον λοιπόν λόγον εκ του στόματός μου, και νουθέτησον αυτούς παρ’ εμού.»—Ιεζ. 3:17.

Όπως ακριβώς ο Ιεζεκιήλ των αρχαίων χρόνων δεν είχε αποτύχει στην εκτέλεσι των καθηκόντων του ως φρουρού, έτσι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως ένα σώμα σήμερα δεν θ’ αποτύχουν να σαλπίσουν αυτή την προειδοποίησι. Άτομα, ωστόσο, μπορεί ν’ αποτύχουν με το ν’ αφήσουν άλλα αισθήματα να παραγκωνίσουν την αγάπη τους για τον Ιεχωβά και τους συνανθρώπους των. Γι’ αυτό είναι σπουδαίο να εξετάση ο καθένας σοβαρά αν η καρδιά του τον ωθεί με ορθό τρόπο.

Είναι πιθανόν να έχετε δαπανήσει πολλά χρόνια στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως. Τότε έχετε λόγους να είσθε περισσότερο ζηλωτής παρά ποτέ πριν. Έχετε απολαύσει μια ζωή γεμάτη σημασία. Είχατε πολύτιμη συναναστροφή με ομοίους σας πιστούς. Μπορείτε να βλέπετε ότι οι αποδείξεις ότι το τέλος αυτού του συστήματος πλησιάζει είναι σαφέστερες από όσο ήσαν ποτέ προηγουμένως. Πόσο αυτό θα έπρεπε να σας κάμη να επιθυμήτε να βοηθήσετε άλλους να ευθυγραμμισθούν για επιβίωσι!

Αν μόλις έχετε αρχίσει να συμμετέχετε στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως, μπορείτε επίσης να βλέπετε την ανάγκη ν’ αγωνίζεσθε σθεναρά. Θυμάστε καλά τα προβλήματα που είχατε πριν από λίγον καιρό και πώς ο Λόγος του Θεού σας βοήθησε ν’ αρχίσετε ν’ απολαμβάνετε τον καλύτερο τρόπο ζωής τώρα. Εκτιμώντας τις επικίνδυνες περιστάσεις ανάμεσα στις οποίες ζούσατε σ’ αυτή την προχωρημένη εποχή του τέλους, έχετε λόγους να επιθυμήτε να βοηθήσετε άλλους.

Εξ άλλου, ίσως να έχετε μόλις αρχίσει να μελετάτε τον Λόγο του Θεού. Στην περίπτωσι αυτή ίσως ν’ αρχίζετε να βλέπετε τη σπουδαιότητα του να γίνετε ένας πραγματικός μαθητής του Ιησού Χριστού. Σας ενθαρρύνομε να συνεχίσετε να καταβάλλετε προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση

Είθε όλοι εμείς ν’ αποδείξωμε ότι ενδιαφερόμεθα βαθειά για τους ανθρώπους και ότι έχομε γνήσια αγάπη για τον Θεό μας Ιεχωβά με το να επιδιδώμεθα ολόψυχα στο έργο κηρύγματος και μαθητεύσεως.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Γ΄

Άπιστοι Ραββίνοι

◆ Σύμφωνα με μια σφυγμομέτρησι που έγινε μεταξύ των οπαδών της μεταρρυθμίσεως Εβραίων, διεπιστώθη ότι το 13 τοις εκατό των ραββίνων που εξετάσθηκαν περιέγραψαν τον εαυτό τους ως αγνωστικιστάς και το ένα τοις εκατό ως αθεϊστάς. Ενώ τα 62 τοις εκατό απήντησαν ότι πίστευαν στον Θεό, αυτό το διετύπωσαν με τα λόγια «σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο.» Η έκθεσις δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Βαλτιμόρης ο Ήλιος της 14^ης Ιουνίου 1972. Τι αξίζει μια συνάθροισις ανθρώπων να έχη για πνευματικό σύμβουλο έναν άνθρωπο που δεν έχει πίστι;

Ο Πάπας Επιθυμεί να Παραιτηθή

◆ Σύμφωνα με μια είδησι που ανακοινώθηκε στο Βατικανό από τον Ηνωμένο Τύπο, ο Πάπας Παύλος ο Στ’ θα επιθυμούσε να παραιτηθή από τη θέσι του Ηγέτου της Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας, αλλά αισθάνεται πώς δεν είναι δυνατόν να το πραγματοποιήση. Αυτό το συμπέρασμα προέκυψε από σχόλια που είχαν μαγνητοφωνηθή στο Βατικανό ενωρίτερα και επετράπη να δημοσιευθούν στο τέλος του Μαΐου. Ένας συγγενής του Πάπα εσχολίασε γι’ αυτόν ότι υποφέρει πολύ «από την πικρή κριτική για ό,τι πραγματικά έκαμε στη διάρκεια των εννέα ετών της παπικής του σταδιοδρομίας. Ο Ποντίφηξ κλαίει συχνά και βρίσκει ανακούφισι σε κάθε ένδειξι στοργής.»

Οι Άπληστοι θα Καταστραφούν;

ΌΛΟΙ μας με κάποιον τρόπο έχομε υποφέρει από τα επιβλαβή αποτελέσματα της απληστίας του ανθρώπου. Η απληστία είναι υπεύθυνη για το ανηλεές ξεδάσωμα πολλών λόφων και βουνών, για την καταστροφή τεραστίων εκτάσεων γης για επιχειρήσεις εξορύξεως, για τη μόλυνσι των ποταμών με αποχετεύσεις και απορρίμματα, και την μεταμόρφωσι των μικρών και μεγάλων πόλεων σε τόπους γεμάτους από καπνιά, πίσα και θόρυβο. Οι άνθρωποι έχουν επίσης εκμεταλλευτή τους συνανθρώπους των για να πλουτίσουν οι ίδιοι σε βάρος τους. Θα τελειώση κάποτε αυτή η απληστία; Θα καταστραφούν οι άπληστοι;

Ναι, διότι οι πράξεις απληστίας δεν έχουν διαφύγει την προσοχή εκείνου ο οποίος μισεί την αδικία και ο οποίος είναι αρκετά ισχυρός για να θέση τέρμα σ’ αυτήν. Αυτός είναι ο υπέρτατος Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός. Το ιστορικό παράδειγμα της πολιτείας του με τον αρχαίο Ισραήλ δείχνει ότι δεν θα επιτραπή στα άπληστα άτομα να παραμένουν αιωνίως και ότι τα άτομα με δίκαιες διαθέσεις θα ευλογηθούν.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τον έβδομο αιώνα π.Χ. πολλοί κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα ήσαν άπληστοι. Δεν ενδιαφέρονταν για τους Ισραηλίτας οι οποίοι είχαν χάσει την κληρονομιά τους λόγω της εκτοπίσεως των από τους Ασσυρίους το 740 π.Χ. και της εκτοπίσεως των από τους Βαβυλωνίους το 617 π.Χ. Η στάσις των απλήστων απέναντι στους εξορίστους ήταν: «Απομακρύνθητε από του Ιεχωβά· εις ημάς εδόθη αυτή η γη διά κληρονομίαν.» (Ιεζ. 11:15, ΜΝΚ) Ως αδελφοί των Ισραηλιτών οι οποίοι ζούσαν εξόριστοι στη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα έπρεπε να είχαν εκδηλώσει πνεύμα εξαγοραστού ο οποίος θα αγόραζε την κληρονομιά ώστε ο ακτήμων αδελφός του να μπορή και πάλι να εγκατασταθή στη θεόδοτη ιδιοκτησία. (Λευιτ. 25:13-38) Αλλ’ αυτοί οι άπληστοι ήσαν ευχαριστημένοι να είναι αναγκασμένοι οι αδελφοί των να βρίσκωνται ‘απομακρυσμένοι από τον Ιεχωβά’ όσο το δυνατόν περισσότερο, δηλαδή από τη γη του Ισραήλ όπου υπετίθετο ότι ήταν ο Ιεχωβά. Ήθελαν να είναι δική τους η γη.

Ο Ιεχωβά Θεός, όμως, είχε διαφορετική γνώμη για το ζήτημα. Ήταν διατεθειμένος να ευνοήση εκείνους οι οποίοι μετανοούσαν μεταξύ των εξορίστων και να γίνη ένα «αγιαστήριο» γι’ αυτούς για ‘λίγον καιρό’ (ΜΝΚ), ή με ‘μικρόν τρόπο.’ (Ιεζ. 11:16) Για τον ‘λίγο καιρό’ της εξορίας των ο Ιεχωβά θα ήταν ένα αγιαστήριο. Θα ήταν ένας άγιος τόπος στον οποίο θα μπορούσαν να βρουν ασφάλεια και να διαφυλαχθούν για τους μελλοντικούς καλούς σκοπούς του. Επίσης, ο Ιεχωβά θα ήταν ένα αγιαστήριο με ‘μικρόν τρόπο,’ δηλαδή, με περιωρισμένο τρόπο ή έκτασι. Αυτό οφείλετο στο ότι δεν θα προστάτευε τους εξόριστους από όλες τις συνέπειες που ήσαν άξιοι για την κακή διαγωγή τους ούτε επρόκειτο να συντομεύση το μήκος της προειπωμένης εξορίας, που επρόκειτο να διαρκέση 70 χρόνια ύστερ’ από την πτώσι της Ιερουσαλήμ.

Τελικά, όμως, ο Ιεχωβά είχε την πρόθεσι να τους αποκαταστήση από την εξορία. Το υποσχέθηκε. «Θέλω σας συναθροίσει από των λαών, και θέλω σας συνάξει εκ των τόπων όπου ήσθε διεσκορπισμένοι, και θέλω σας δώσει την γην Ισραήλ.» (Ιεζ. 11:17) Αυτή η υπόσχεσις άρχισε να εκπληρώνεται όταν το 537 π.Χ. ένα Ιουδαϊκό υπόλοιπο που είχε μετανοήσει επέστρεψαν στη γενέτειρά του.

Εξ άλλου, ο Ιεχωβά δεν ανέχθηκε επ’ αόριστον τους απλήστους κατοίκους της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα. Προειδοποίησε: «Εκείνων δε, των οποίων η καρδία περιπατεί κατά την επιθυμίαν των βδελυγμάτων αυτών και των μιαρών αυτών, τας οδούς τούτων θέλω ανταποδώσει κατά της κεφαλής αυτών.» (Ιεζ. 11:21) Συνεπώς, μέσω των Βαβυλωνίων, ο Ιεχωβά έφερε επάνω σ’ εκείνους τους απλήστους Ιουδαίους τους καρπούς της βδελυκτής και μιαρής οδού των. Το έτος 607 π.Χ. είδε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, και τους απλήστους να καταστρέφωνται ή να αποσπώνται βίαια από τη γη τους και να οδηγούνται σε εξορία.

Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Εκείνα που συνέβησαν τότε στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα πριν από είκοσι έξη περίπου αιώνες δεν είναι απλώς νεκρή ιστορία. Αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση να λάβουν αυτό που αξίζουν εκείνοι που είναι άπληστοι. Αυτό περιλαμβάνει τους απλήστους ανθρώπους οι οποίοι είναι ταυτισμένοι με τα θρησκευτικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου. Ας ενθυμούμεθα ότι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα ωμολογούσαν ότι ήσαν δούλοι του Θεού. Αυτός ο ισχυρισμός, ωστόσο, δεν τους προστάτευσε από την δυσμενή κρίσι του Θεού.

Στην εκτίμησι του Ιεχωβά Θεού, τα ψευδή και υποκριτικά θρησκευτικά συστήματα αποτελούν όλα μέρος μιας μεγάλης όμοιας με πόρνης οργανώσεως που αναφέρεται στις Άγιες Γραφές ως «Βαβυλών η Μεγάλη.» Αυτή η ομοία με πόρνη οργάνωσις περιλαμβάνει τα υποκριτικά εκκλησιαστικά συστήματα του Χριστιανικού κόσμου, τα οποία, όπως και τα υπόλοιπα συστήματα της «Βαβυλώνος της Μεγάλης» έχουν ‘κατατρυφήσει.’ (Αποκάλ. 18:7) Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου συχνά προσπάθησαν ν’ αποκτήσουν την εύνοια των πλουσίων τάξεων που έχουν επιρροή; Δεν ωδήγησε αυτό σε καταπίεσι των πτωχών, ενώ έδωσε στους θρησκευτικούς ηγέτας άνεσι, ακόμη και πολυτελή ζωή; Μήπως πολλά θρησκευτικά κτίρια καθώς και τα άμφια των εκκλησιαστικών τιτλούχων δεν είναι στολισμένα με πολύτιμους λίθους, χρυσό και άργυρο; Δεν πήγε μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου στα χρηματοκιβώτια των εκκλησιαστικών συστημάτων σε βάρος των πτωχών;

Εξαιτίας αυτής της ιδιοτελούς απληστίας, η «Βαβυλών η Μεγάλη» θα καταστραφή. Η Βιβλική προφητεία δείχνει ότι το εδάφιο Αποκάλυψις 18:21 θα εκπληρωθή μέσα σ’ αυτή τη γενεά: «Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων· ούτω με ορμή θέλει ριφθή Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον.»

Αυτή η κρίσις δεν σημαίνει το τέλος της αληθινής θρησκείας και εκείνων που την έχουν. Γιατί όχι; Διότι ο Ιεχωβά Θεός διάκειται ευμενώς απέναντι σ’ εκείνους οι οποίοι μετενόησαν και απομακρύνθηκαν από τις βδελυκτές ενέργειες της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Αυτά τα άτομα βλέπουν ότι η πολιτεία του Θεού μαζί τους είναι όμοια με την πείρα των Ιουδαίων εξορίστων που είχαν μετανοήσει και επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα το 537 π.Χ.

Η σύγχρονη ιστορική απόδειξις δείχνει ότι στη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου 1914-1918 το αφιερωμένο και βαπτισμένο κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά είχε φερθή σε Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Εν τούτοις την άνοιξι του 1919 μ.Χ. απελευθερώθηκαν. Από τότε είδαν στη δική τους περίπτωσι την εκπλήρωσι των εδαφίων Ιεζεκιήλ 11:18-20:

«Και ελθόντες εκεί [στη γη του Ισραήλ] θέλουσι σηκώσει απ’ αυτής πάντα τα βδελύγματα αυτής, και πάντα τα μιαρά αυτής. Και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν, και πνεύμα νέον θέλω βάλει εν υμίν· και αποσπάσας την λιθίνην καρδίαν από της σαρκός αυτών, θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν σαρκίνην, δια να περιπατώσιν εν τοις διατάγμασί μου, και να φυλάττωσι τας κρίσεις μου, και να εκτελώσιν αυτάς· και θέλουσιν είσθαι λαός μου, και εγώ θέλω εισθαι Θεός αυτών.»

Ναι, οι κεχρισμένοι πνευματικοί Ισραηλίται επέστρεψαν στη συμβολική «γη» του πνευματικού Ισραήλ. Εγκατέλειψαν τα μισητά και βδελυκτά πράγματα του Χριστιανικού κόσμου και του υπολοίπου της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Ο Ιεχωβά έχει δώσει σ’ αυτούς «καρδίαν σαρκίνην,» όχι σκληρή όπως η πέτρα, αλλά μια καρδιά η οποία τους ωθεί να προσέχουν τις εντολές του από αγάπη γι’ αυτόν. Έβαλε επίσης ένα «πνεύμα νέον,» δηλαδή, το άγιο πνεύμα του μέσα σ’ αυτούς. Επομένως οι καρποί του—αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια—είναι έκδηλα στη ζωή τους. Έχουν γίνει πράγματι λαός του Ιεχωβά και αυτός έχει γίνει Θεός των.

Αλλά οι πνευματικοί Ισραηλίται δεν είναι οι μόνοι σήμερα που απολαμβάνουν την ευλογία του Θεού. Τον έκτον αιώνα π.Χ. οι φυσικοί Ισραηλίται δεν ήσαν οι μόνοι που είχαν επιστρέψει από την εξορία της Βαβυλώνος. Ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι είχαν επιστρέψει υπήρχαν και μη Ισραηλίται όπως οι Νεθινείμ που ήσαν υπηρέται στο ναό. (Έσδρας 2:58) Ομοίως, από το έτος 1935 μ.Χ. ένας συνεχώς αυξανόμενος πολύς όχλος ομοίων με πρόβατα ανθρώπων έχουν εγκαταλείψει την «Βαβυλώνα τη Μεγάλη» και απολαμβάνουν τώρα την εύνοια του Θεού μαζί με το αποκαταστημένο υπόλοιπο στη συμβολική «γη» του πνευματικού Ισραήλ. Επειδή έχουν αναλάβει την καθαρή αμόλυντη λατρεία του Ιεχωβά, αυτοί μαζί με το κεχρισμένο υπόλοιπο θα διαφυλαχθούν όταν ο άπληστος Χριστιανικός κόσμος και το υπόλοιπο της «Βαβυλώνας της Μεγάλης» θα καταστραφούν.

ΑΝΑΓΚΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

Η καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου και του υπολοίπου της «Βαβυλώνος της Μεγάλης» είναι τόσο βεβαία όσο και η καταστροφή η οποία συνέβη στην αρχαία Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. Πόσο επείγον είναι επομένως να δώση κανείς μια προειδοποίησι για την επερχόμενη συμφορά! Η διακήρυξις μιας τέτοιας προειδοποιήσεως είναι μίμησις εκείνου που ο προφήτης Ιεζεκιήλ είχε κάμει. Όταν ο Ιεχωβά απεκάλυψε σ’ αυτόν σε όρασι ότι οι άπληστοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης του Ιούδα επρόκειτο να υποστούν τη θεία τιμωρία, ο Ιεζεκιήλ αναφέρει:

«Και με ανέλαβε το πνεύμα, και δι’ οράματος με έφερεν εν πνεύματι Θεού εις την γην των Χαλδαίων, προς τους αιχμαλώτους. Τότε το όραμα, το οποίον είδον, απήλθεν απ’ εμού. Και ελάλησα προς τους αιχμαλώτους πάντα τα πράγματα όσα έδειξεν ο Ιεχωβά εις εμέ.»—-Ιεζ. 11:24, 25, ΜΝΚ.

Μόλις συνήλθε από την δραματική δύναμι της εμπνεύσεως ο Ιεζεκιήλ αντελήφθη ότι ήταν στον οίκο της εξορίας και οι πρεσβύτεροι του Ιούδα κάθονταν μπροστά του. Αμέσως άρχισε να λέη σ’ αυτούς τους άνδρες τι είχε δει και τι είχε διαταχθή να πη. Δεν περιώρισε τα λόγια του σ’ αυτούς μόνο. Αλλά βγήκε από το σπίτι του για να τα πη και σε άλλους. Αυτό ήταν ένα ζήτημα που ενδιέφερε όλους τους εξορίστους.

Αν εμείς σήμερα εκτιμούμε ότι σύντομα ο Ιεχωβά Θεός θα θέση τέρμα σ’ όλη την απληστία καθώς επίσης και στους απλήστους, θα μιμηθούμε τον Ιεζεκιήλ και θα το πούμε και σε άλλους. Αυτό θα τους δώση την ευκαιρία ν’ αλλάξουν τις οδούς των και να μπουν σε μια θέσι όπου θα μπορούσαν να λάβουν την προστασία και την ευλογία του Θεού. Επί πλέον, επιθυμούμε να πάρωμε την απόφασι να βρεθούμε σε κατάστασι τέτοια που θα σημαίνη ασφάλεια για μας όταν η ‘μεγάλη θλίψις’ θα θέση τέρμα σ’ ολόκληρο το άπληστο αυτό σύστημα πραγμάτων, περιλαμβανομένου και του Χριστιανικού κόσμου.

Συνέδριο για το Περιβάλλον

◆ Οι αντιπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών για το περιβάλλον από 114 Έθνη συναντήθηκαν στη Στοκχόλμη της Σουηδίας τον Ιούνιο. Συνεφώνησαν σε 200 περίπου σημεία που είχαν σχέσι με τη βελτίωσι του περιβάλλοντος, σε μια διακήρυξι των γενικών αρχών των και σ’ ένα σχέδιο συγκροτήσεως μιας μονίμου γραμματείας για τον συντονισμό των ζητημάτων. Παρ’ όλα αυτά η εθνική υπερηφάνεια εκυριάρχισε στο συνέδριο. Οι λιγώτερο ανεπτυγμένες χώρες θα επιμείνουν στην τεχνολογική πρόοδο άσχετα με την επίδρασί της στο περιβάλλον. Η Κίνα επιμένει, ότι ο πληθυσμός δεν είναι ένα Παγκόσμιο πρόβλημα και, μαζί με τη Γαλλία, επιμένει στο δικαίωμα να συνεχίση τις πυρηνικές δοκιμές στην ατμόσφαιρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνούνται να δαπανήσουν χρήματα για διεθνή προβλήματα του περιβάλλοντος. Λογικά, ένας αρθρογράφος στο περιοδικό Γουώρλντ εσχολίασε:«Το συνέδριο της Στοκχόλμης δεν ήταν ένα συμπόσιο επιστημόνων για ν’ αποφασίσουν τι είναι καλύτερο για τον πλανήτη. Ήταν μια πολιτική συνάντησις κυβερνήσεων. . . . το σύνθημα του συνεδρίου, ‘Μόνο μια γη’ θα ήταν πιο κατάλληλο να είναι ‘Μόνο Εκατόν δέκα τέσσερες Πλανήτες γης.’»

Πώς η Ουράνια Ηγεσία Κατευθύνει μια Επίγεια Εκκλησία

ΟΤΑΝ ο Χριστός Ιησούς πέθανε, ανεστήθη και ανελήφθη στον ουρανό, ποιος ανέλαβε την ηγεσία του σώματος των μαθητών στη γη;

Κανένας άνθρωπος δεν την ανέλαβε. Ο Ιησούς είχε πει προηγουμένως στους μαθητάς του ότι δεν έπρεπε να ονομάζωνται «καθηγηταί, διότι εις είναι ο καθηγητής σας (ο Ηγέτης σας), ο Χριστός.» (Ματθ. 23:10) Μολονότι ‘κάθησε στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς,’ ο Χριστός Ιησούς έγινε ‘κεφαλή υπέρ πάντων εις την εκκλησίαν.’ «Αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας.»—Εφεσ. 1:20, 22· Κολ. 1:18.

Αλλά πώς μπορούσε ο Χριστός Ιησούς ν’ ασκή καθήκοντα από τον ουρανό; Μήπως έστελνε τακτικά μηνύματα με αγγέλους; Αν όχι, δεν θα υπήρχε ανάγκη κάποιου ανθρώπου, όπως ο Πέτρος, για να υπηρετή ως ο κυριώτερος εκπρόσωπος του, αναπληρωτής (αντικαταστάτης) στη γη;

Το υπόμνημα της Γραφής δείχνει ότι, μολονότι αγγελικοί αγγελιοφόροι έφεραν μερικές φορές οδηγίες στη Νεαρή Χριστιανική εκκλησία, αυτό δεν ήταν το κυριώτερο μέσον της ασκήσεως ηγεσίας από τον Ιησού. Και, μολονότι ωρισμένοι από τους αποστόλους και μαθητάς του Ιησού είχαν διορισθή για να διακονούν τους αδελφούς των μ’ ένα ειδικό τρόπο, όπως ο Παύλος, Πέτρος και άλλοι, ωστόσο κανένα άτομο δεν είχε διορισθή για να επιβλέπη την εκκλησία σε μια παγγήινη κλίμακα.

Αλλά δεν παρουσιαζόταν ο Πέτρος με εξέχοντα τρόπο στις εκκλησιαστικές υποθέσεις και πριν και στη διάρκεια και ύστερ’ από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.; Ναι, εκείνος είχε εισηγηθή το ζήτημα της αντικαταστάσεως του απίστου Ιούδα, παρουσιάζοντας Γραφικούς λόγους γι’ αυτό μπροστά στους συνηγμένους μαθητάς. Ιδιαίτερα εξέχων ήταν στην Πεντηκοστή, και αργότερα ενήργησε περισσότερο από μια φορά ως εκπρόσωπος των μαθητών (μερικές φορές μαζί με τον Ιωάννη) και προφανώς είχε προεδρεύσει σε μερικές συνελεύσεις. (Πράξ. 1:15-22· 2:14, 37· 4:8-20· 5:1-9, 27-32) Μήπως αυτό όμως τον έκαμε ορατή κεφαλή της εκκλησίας; Αυτός διώριζε και διηύθυνε όλους τους άλλους αποστόλους και μαθητάς σ’ όλη τη γη;

Όχι, δεν συνέβαινε αυτό. Παραδείγματος χάριν, δεν ήταν ο Πέτρος εκείνος που εξέλεξε τον αντικαταστάτη του Ιούδα για το σώμα των αποστόλων. Η συνέλευσις είχε εκλέξει δύο υποψηφίους, και ο Ιεχωβά Θεός έδειξε έπειτα την εκλογή του. (Πράξ. 1:23-26) Τα χρήματα που συνεισέφεραν δεν τα παρέδιδαν στον Πέτρο αλλά τα έθεταν «εις τους πόδας των αποστόλων.» (Πράξ. 4:34-37· 5:1, 2) Όταν ένα σοβαρό πρόβλημα απείλησε διαίρεσι μέσα στην εκκλησία, το σώμα των αποστόλων έκαμε διορισμούς ανδρών για να λύσουν αυτή τη δυσκολία. (Πράξ. 6:1-6) Και όταν το ευαγγελιστικό έργο του Φιλίππου στη Σαμάρεια παρήγαγε πολλούς μαθητάς, η αφήγησις στα εδάφια Πράξεις 8:14, 15 μας λέγει: «Ακούσαντες δε οι απόστολοι οι εν Ιεροσολύμοις ότι η Σαμάρεια εδέχθη τον λόγον του Θεού, απέστειλαν προς αυτούς τον Πέτρον και Ιωάννην· οίτινες καταβάντες προσηυχήθησαν περί αυτών, διά να λάβωσι πνεύμα άγιον.» Έτσι ο Πέτρος δεν ενήργησε μονομερώς, ως «άρχων των αποστόλων,» αλλά και αυτός ο ίδιος ελάμβανε διορισμό και κατεύθυνσι από το αποστολικό σώμα. Υπηρέτησε ως εκπρόσωπός των σ’ αυτόν τον διορισμό.

ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Χριστός Ιησούς είχε υποσχεθή στους μαθητάς του ότι, θα τους έστελνε ένα «παράκλητον.» Ήταν αυτός κάποιος άνθρωπος; Όχι, αλλ’ ήταν το άγιο πνεύμα ή η ενεργός δύναμις του Θεού, που θα τους έκανε ικανούς να θυμηθούν όσα είχε πει και είχε κάμει και που θα τους ωδηγούσε σε όλη την αλήθεια. (Ιωάν. 14:16, 17, 26· 15:26· 16:13) θα τους έδινε δύναμι για να μπορέσουν να εκπληρώσουν τη διωρισμένη διακονία τους. (Πράξ. 1:4, 5, 8) «Αυτή η υπόσχεσις εκπληρώθηκε, ιδιαίτερα από την Πεντηκοστή του έτους 33 μ.Χ. και έπειτα. Ως επίσκοπος της Χριστιανικής εκκλησίας, ο Ιησούς χρησιμοποίησε το πνεύμα του Θεού μ’ ένα κυβερνητικό τρόπο, που κατηύθυνε στην εκλογή ανθρώπων για ειδικές αποστολές και για επισκόπησι των τοπικών εκκλησιών. (Πράξ. 13:2-4· 20:28) Μ’ αυτό έδειχνε σ’ αυτούς πού να συγκεντρώσουν τις διακονικές των προσπάθειες για το κήρυγμα του ευαγγελίου άλλοτε με το να τους ωθή προς τα εμπρός και άλλοτε να τους περιορίζη. (Πράξ. 16:6-10· 20:22) Ήταν όλ’ αυτό κάτι το αυτόματο χωρίς καμμιά προσπάθεια εκ μέρους των; Όχι, μολονότι το πνεύμα εκείνο μπορούσε να υπάρχη στον καθένα ως «χάρισμα» του Θεού, την Πεντηκοστή έπρεπε να βαπτισθούν και να θέσουν οι απόστολοι τα χέρια των επάνω σ’ αυτούς κατόπιν. Ύστερ’ από το βάπτισμα με το άγιο πνεύμα, εκείνοι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί επιθυμούσαν να παράγουν τους καρπούς του αγίου πνεύματος κι’ έτσι μπορούσαν να παρακαλούν τον ουράνιο Πατέρα τους για το πνεύμα και ειλικρινά να ζητούν να το λάβουν.—Πράξ. 2:38· Λουκ. 11:9-13.

Αλλά το να έχουν την κατεύθυνσι του Χριστού μέσω του αγίου πνεύματος απαιτούσε κάτι περισσότερο. Απαιτούσε συνεχή αναγνώρισι της κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού και υποταγή σ’ αυτήν. Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος στο Ιουδαϊκό ανώτατο δικαστήριο ή Σάχενδριν, ο Θεός δίνει το άγιο πνεύμα του μόνο «εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» (Πράξ. 5:32) Αυτό απαιτεί επίσης αναγνώρισι της ηγεσίας του κεχρισμένου του Θεού, του Κυρίου Ιησού, όπως φαίνεται στην περίπτωσι μερικών μαθητών της Εφέσου οι οποίοι δεν είχαν λάβει το άγιο πνεύμα ωσότου «εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού.» (Πράξ. 19:1-6) Αυτό υπονοούσε επίσης ολοκάρδια προσκόλλησι στον Λόγο του Θεού, που είχε κηρύξει ο Ιησούς στους μαθητάς του και στον οποίο τους είχε διδάξει να δώσουν αμέριστη εμπιστοσύνη. Το να παραλείψουν ν’ αφήσουν αυτόν τον Λόγο να κυβερνά τη ζωή τους και τις αποφάσεις τους θα εσήμαινε ότι ανθίστανται στο άγιο πνεύμα. (Πράξ. 7:51-53· 1 Θεσσ. 4:8) Αλλά το να επωφελούνται ειλικρινά και ταπεινά απ’ αυτές τις θείες προμήθειες, το πνεύμα και τον Λόγο του Θεού, οι μαθηταί θα παρέμεναν ενωμένοι με την Κεφαλή, τον Χριστό Ιησού, και θα παρέμεναν στην αγάπη του.—Ιωάν. 17:6, 20, 21· 15:7, 10.

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΕΩΣ

Ο Ιησούς παρωμοίασε τους μαθητάς του ως άτομα με κλάδους ενωμένους σ’ αυτόν ως ‘την αληθινή άμπελον.’ (Ιωάν. 15:1-5) Εφόσον αληθεύει για τους Χριστιανούς ότι «κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός,» μήπως, αυτό σημαίνει ότι κάθε Χριστιανός μπορεί να διατηρήση μια χωριστή ανεξάρτητη σχέσι με τον Χριστό Ιησού ως την Κεφαλή του, χωριστά από το υπόλοιπο των αληθινών μαθητών του Ιησού; (1 Κορ. 11:3) Καθόλου. Όπως έγραφε ο απόστολος Παύλος: «Η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα.» (Κολ. 3:15) Την ενότητά μας με τον Χριστό Ιησού την δειχνομε «σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Εν σώμα και εν πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων, και διά πάντων, και εν πάσιν υμίν.» (Εφεσ. 4:3-6) Έτσι ο Χριστός Ιησούς εκφράζει την ηγετική του ιδιότητα σε άτομα μέσω μιας όμοιας με σώμα εκκλησιαστικής διευθετήσεως. Ο αποχωρισμός απ’ αυτήν θα εσήμαινε απόρριψι της ηγεσίας του. Θα απεδείκνυε ή ότι ένα άτομο αμφιβάλλει για την ικανότητα του Χριστού να ελέγχη ως Κεφαλή το σώμα ή ότι ήταν δυσαρεστημένος με τον τρόπο που το έπραττε.

Όπως ακριβώς ο Θεός μπορούσε να λέγη για τον κατά σάρκα Ισραήλ, η Χριστιανική εκκλησία, έγινε η τάξις του συνθέτου «δούλου.» (Ησ. 41:8, 9· 43:10) Ο Χριστός Ιησούς τον περιέγραψε ως τον πιστόν και φρόνιμον δούλον» ή «οικονόμον.» Και μολονότι, στη δευτέρα παρουσία του, άτομα μπορεί ν’ αποδεικνύονταν ‘πιστά εις τα ολίγα,’ υπεσχέθη ότι αυτήν την τάξι του δούλου του των κεχρισμένων Χριστιανών θα τον καθιστούσε «επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθ. 24:45-47· Λουκ. 12:42· Ματθ. 25:21, 23) Πώς ο πνευματικός Ισραήλ θα έκανε την υπηρεσία του ως οικονόμου επάνω σ’ όλα τα επίγεια συμφέροντα του Χριστού;

Μπορούμε να εκτιμήσωμε πώς γίνεται αυτό με το να θυμούμεθα τον τρόπο με τον οποίον η ηγεσία του Χριστού διεξήγετο τον πρώτο αιώνα επάνω στην Χριστιανική εκκλησία. Όπως είδαμε, οι απόστολοι φυσικά υπηρετούσαν ως ένα κυβερνών σώμα και αργότερα ενώθηκαν μαζί τους και άλλοι οι οποίοι είχαν τα προσόντα των «πρεσβυτέρων» στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Σε μια πολύ σαφή εικόνα που έχομε μιας από τις συναθροίσεις τους, η δύναμις του πνεύματος και του Λόγου του Θεού στην καθοδήγησί τους για τη λήψι αποφάσεων είναι πολύ καταφανής. Μολονότι η συνάθροισις, που έγινε για να συζητήση το ζήτημα της περιτομής, άρχισε με μεγάλη διαφορά γνωμών, εκείνες οι δύο δυνάμεις, το πνεύμα και ο Λόγος του Θεού, ωδήγησαν τους μαθητάς σ’ ένα ομόφωνο συμπέρασμα.

Πρώτος ο απόστολος Πέτρος είπε ότι το πνεύμα είχε δοθή και σε απεριτμήτους ανθρώπους των εθνών. Κατόπιν ο Παύλος και ο Βαρνάβας έδωσαν μαρτυρία για τη λειτουργία του πνεύματος στη διακονία τους ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Τελικά ο Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, που η καλή μνήμη που είχε των Γραφών χωρίς αμφιβολία βοηθήθηκε από το άγιο πνεύμα, κατηύθυνε την προσοχή στη θεόπνευστη προφητεία η οποία προέλεγε ότι και σε ανθρώπους των εθνών επρόκειτο να καλήται το όνομα του Θεού. Θα ήταν εύκολο να προχωρήσουν οι μαθηταί σύμφωνα με το παρελθόν, με τον ‘τρόπο που συνέβαιναν τα πράγματα προηγουμένως,’ όπως θα λέγαμε. Αλλ’ όλη η ώθησις και η οδηγία του πνεύματος και του Λόγου του Θεού έδειχναν τη μία κατεύθυνσι, που απαιτούσε την αναπροσαρμογή του τρόπου της σκέψεως των. Όταν ο Ιάκωβος παρουσίασε μια απόφασι που τακτοποιούσε το ζήτημα, υιοθετήθηκε έτσι με πλήρη συμφωνία. Είχε ασκήσει ηγεσία ο Χριστός μέσω του αγίου πνεύματος; Αυτό το σώμα εγνώριζε ότι αυτό συνέβαινε, και στην επιστολή τους που εξέθεταν την απόφασί τους είπαν: «Εφάνη [εν πρώτοις] εύλογον εις το άγιον πνεύμα και [δεύτερον] εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων.»—Πράξ. 15:1-29.

Αυτή η επιστολή εστάλη τότε στις Χριστιανικές εκκλησίες γενικά από ανθρώπους που αντιπροσώπευαν το κυβερνών σώμα της Ιερουσαλήμ. Οι εκκλησίες το εξετίμησαν αυτό και εδέχθησαν αυτή την απόφασι κι’ έτσι απέδειξαν ότι ειλικρινά αναγνώριζαν την ηγεσία του Χριστού Ιησού. Αυτό έφερε σ’ αυτούς πλούσιες ευλογίες, σταθερότητα στην πίστι και αύξησι.—Πράξ. 15:22, 30, 31· 16:4, 5.

Σεις ωφελείσθε από την ηγεσία του Υιού του Θεού; Ποια εκκλησία σήμερα δείχνει την προσκόλλησί της στο Λόγο του Θεού και την υποταγή της στην κατεύθυνσι του πνεύματός του που αποδεικνύει την ηγεσία του; Γιατί να μην ερευνήσετε την απόδειξι τούτου που βρίσκεται ανάμεσα στη Χριστιανική εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά;

Τα Σιγαρέττα Νικούν

◆ Το κάπνισμα σιγαρέττων ή ο μολυσμένος αέρας πειράζει περισσότερο τους πνεύμονες; Μια ομάδα ερευνητών που εμελέτησαν τους πνεύμονες 1.831 αποθανόντων ανθρώπων έφθασαν στο εξής συμπέρασμα: ‘Χωρίς καμμιά αμφιβολία’—τα σιγαρέττα ήσαν, ως επί το πλείστον, η υπ’ αριθ. 1 αιτία που είχε προεξενήσει βλάβη στους πνεύμονες. Από τους άνδρες που δεν είχαν ποτέ καπνίσει, μόνο το 10 τοις εκατό παρουσίαζαν κάποιο σημείο ασθενείας των πνευμόνων. Αλλά από εκείνους που είχαν καπνίσει ένα έως 19 σιγαρέττα ημερησίως, το 87 τοις εκατό είχαν προσβληθή από ασθένεια των πνευμόνων. Και από τους άνδρες που είχαν καπνίσει 20 ή περισσότερα σιγαρέττα την ημέρα, το 99,7 τοις εκατό απεκαλύφθη ότι είχαν ασθένεια των πνευμόνων. Τα αποτελέσματα της ερεύνης επί γυναικών ήσαν όμοια.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους.—Πράξ. 20:28. Σ 1/4/72 2, 3α

2 Τα τέκνα της σαρκός ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού, αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται δια σπέρμα.—Ρωμ. 9:8. Σ 15/6/72 14

3 Ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν εναντιούται εις την διαταγήν [διευθέτησιν, ΜΝΚ] του Θεού.—Ρωμ. 13:2. Σ 1/8/72 3α

4 Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.—Πράξ. 5:29. Σ 1/1/73 6, 7

5 Δι’ αυτό δε τούτο καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την άρετην, . . . την γνώσιν, . . . την εγκράτειαν, . . . την υπομονήν, . . .την ευσέβειαν, . , . την φιλαδελφίαν, . . . την αγάπην—2 Πέτρ. 1:5-7. Σ 1/7/72 1, 2, 4α

6 Να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτες σας . . . και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας.—1 Θεσσ. 5:12, 13. Σ 1/11/72 25α

7 Νέος ήμην και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον.—Ψαλμ. 37:25. Σ 1/9/72 1, 2α

8 Μακάριος ο άνθρωπος, όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν.—Ιακ. 1:12, ΜΝΚ. Σ 1/6/72 8

9 Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν, αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού.—2 Κορ. 6:3, 4. Σ 15/8/72 2, 3α

10 Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.—Ματθ. 18:20. Σ 1/10/72 5, 6α

11 Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν.—Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ. Σ 15/11/72 11-13α

12 Ο διάβολος μέλλει να βάλη τινάς εξ υμών εις φυλακήν δια να δοκιμασθήτε.—Αποκάλ. 2:10. Σ 1/12/72 13-15

13 Εις την σπουδήν άοκνοι.—Ρωμ. 12:11. Σ 1/7/72 8, 23, 24

14 Δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν.—Ρωμ. 6:14. Σ 15/12/72 20, 21

15 Ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες δικαιοσύνην εν φόβω Θεού.—2 Κορ. 7:1. Σ 1/1/73 20-22α

Ανακοινώσεις

ΠΟΣΟ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΦΗ;

Ό,τι είναι πρακτικό και ωφέλιμο σήμερα πολλάκις παραβλέπεται χάρις εκείνου που είναι σκόπιμο. Για τον λόγο αυτό μερικοί πιθανόν να τείνουν να θεωρούν την Γραφή ως μη πρακτική. Είσθε σεις της αυτής γνώμης; Γνωρίζετε κάποιον ο οποίος έχει την γνώμη αυτή; Αποδείξτε προς ικανοποίησί σας ότι η Γραφή είναι ο πιο πρακτικός οδηγός που μπορεί να βρεθή στους συγχρόνους καιρούς. Πώς; Με το να προμηθευθήτε και να διαβάσετε το βιβλίο «Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος.» Εδώ θα μάθετε τους τριανταεννέα συγγραφείς του Λόγου του Θεού. Τα ιστορικά βάθη τους και ιδιότητες και την αξία των συγγραμμάτων των στις δικές τους γενεές και τις δικές μας. Στείλε σήμερα. Το από 352 σελίδες σκληρόδετο βιβλίο είναι μόνο 30 δρχ. Στις Η.Π.Α. $1.

«ΑΓΙΑΣΘΗΤΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ»

«Προτιμότερον όνομα καλόν παρά πλούτη μεγάλα,» λέγει μια Γραφική παροιμία που ελέχθη από ένα σοφό και θεόπνευστον άνδρα. Δεν πρέπει λοιπόν ν’ απορήση κανείς γιατί ο Ιησούς, ύστερ’ από αιώνες σε μια προσευχή είπε στον Θεό:«Αγιασθήτω το όνομά σου.» Γνωρίζετε πώς και γιατί ο Θεός θ’ αγιάση το όνομά του; Γνωρίζετε πόσο ζωτικά ο σκοπός αυτός του Θεού επηρεάζει τον προορισμό σας; Διαβάστε το από 384 σελίδες βιβλίο «Αγιασθήτω το Όνομά Σου.» Στείλτε μόνο 15 δραχμές, 50 σεντς στις Η.Π.Α.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

8 Απριλίου: Ο Ένας Αληθινός Ναός στον Οποίον να Λατρεύωμε. Σελίς 133.

15 Απριλίου: Η Σύναξις Όλων των Εθνών σ’ ένα Ναό για Λατρεία. Σελίς 140.

Πόσο Βαθιά Είναι η Αγάπη Σας;

«ΜΙΑ φορά κι’ έναν καιρό,» λένε, ήταν ένας νέος ο οποίος είπε στη νεαρή κυρία με την οποία ερωτοτροπούσε: «Σ’ αγαπώ τόσο πολύ που θα ήμουν πρόθυμος να πεθάνω για σένα.» Εκείνη χαμογέλασε και κατόπιν τον ρώτησε: «Που ήσουν την περασμένη Τετάρτη βράδυ, αγάπη μου; Μου έλειψες.» Εκείνος, απήντησε, μάλλον με αμηχανία: «Να, ξέρεις, έβρεχε τόσο δυνατά.» Ήταν πρόθυμος να πεθάνη για τη γυναίκα που αγαπούσε, αλλά δεν ήταν πρόθυμος ν’ αψηφήση τη βροχή για να κάμη μια βραδυνή επίσκεψι.

Είναι καταφανές ότι η αγάπη του δεν ήταν πολύ βαθιά. Ήταν λόγια, αλλά οι πράξεις του δεν υπεστήριζαν τα λόγια του. Πολύ κατάλληλα η Γραφή συμβουλεύει εναντίον αυτού του είδους αγάπης: «Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.»—1 Ιωάν. 3:18.

Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται, βαθιά αγάπη είναι το να είναι κανείς πιστός. Όταν συκοφαντήται ένας φίλος, θα αψηφήσουμε την αντιδημοτικότητα με το να μιλήσωμε με παρρησία υπέρ του φίλου μας; Αυτό το ίδιο εφαρμόζεται στην αγάπη ενός Χριστιανού για τον Θεό του. Έτσι μερικοί ιθαγενείς του Αρκάνσας είχαν κάποτε μια υπαίθριο συγκέντρωσι και στη διάρκεια της συζητήσεως ένας απ’ αυτούς έκαμε μια υποτιμητική παρατήρησι για τον Θεό. Ένας άλλος από τον όμιλο αμέσως μίλησε δυνατά, λέγοντας: «Λυπούμαι, φίλε μου, αλλά δεν μ’ αρέσει να σε ακούω να λες κάτι τέτοιο. Δεν είναι σωστό. Ο Θεός, βλέπεις, είναι πατέρας μου και τον αγαπώ.» Η πιστότης του είχε δώσει σ’ αυτόν θάρρος να μιλήση δυνατά και ν’ αποδείξη έτσι την βαθιά αγάπη του.

Το πόσο βαθιά είναι η αγάπη μας μπορεί επίσης ν’ αποδειχθή με τον τρόπο που αντιδρούμε όταν ένας στενός φίλος ή συγγενής κάμη ένα αδιάκριτο σφάλμα μπροστά σε άλλους. Θα πικραθούμε; Θα είμεθα επικριτικοί; Αν η αγάπη μας είναι βαθιά, θα περιορίσωμε στο ελάχιστο το σφάλμα ή θα το καλύψωμε. Και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καλύψωμε ακόμη και αμαρτήματα και παραβάσεις. Πόσα; Ο απόστολος Πέτρος απαντά: «Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην, διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» Πλήθος σημαίνει κάμποσα, δεν είν’ έτσι; Και ο αρχαίος σοφός Βασιλεύς Σολομών προχώρησε ακόμη περισσότερο, διότι είπε: «Η αγάπη καλύπτει πάντα τα σφάλματα.» Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό, αν η αγάπη σας είναι βαθιά θα είσθε συγχωρητικός, σπλαγχνικός, ελεήμων, ακόμη και αν σεις είσθε το θύμα. Όπως το εκφράζει ένα άλλο Γραφικό εδάφιο: «Η αγάπη . . . δεν διαλογίζεται το κακόν.»—1 Πέτρ. 4:8· Παροιμ. 10:12· 1 Κορ. 13:4, 5.

Μια άλλη ακόμη απόδειξις του βάθους της αγάπης είναι να είσθε πρόθυμος να συμβουλεύσετε κάποιον που γνωρίζετε καλά ότι είναι ανάγκη να του γίνη επίπληξις ή διόρθωσις. Πολλοί γονείς αποτυγχάνουν σ’ αυτό το σημείο, δείχνοντας έτσι ότι η αγάπη τους για τα παιδιά τους είναι αβαθής. Έτσι ένας πολύ δημοφιλής και επιτυχής Αμερικανός σχολιαστής της τηλεοράσεως και φιλάνθρωπος παραδέχθηκε ότι η αιτία για την οποία ο γυιος του είχε στραφή στα ναρκωτικά ήταν διότι «βλέπομε τι συμβαίνει αλλά δεν θέλομε να το δούμε, δεν θέλομε να το πιστεύσωμε. . . . τον συγχώρεσα.» (Τάιμς Νέας Υόρκης, 1 Αύγουστου 1972) Ο αρχαίος Βασιλεύς Δαβίδ είχε διαπράξει το ίδιο σφάλμα σχετικά μ’ ένα από τους γυιους του, διότι διαβάζομε ότι «δεν επίκραινε ποτέ αυτόν λέγων, διά τι συ πράττεις ούτω;» Και ο Δαβίδ επίσης θέρισε κακή συμπεριφορά από τον γυιο του για την αμέλεια του να τον διορθώση.—1 Βασ. 1:6.

Ότι η παιδεία και η επίπληξις των γονέων αποτελούν απόδειξι της αγάπης είναι σαφές από τον τρόπο με τον οποίο ο ουράνιος Πατήρ πολιτεύεται με τα τέκνα του: «Όντινα αγαπά ο Ιεχωβά παιδεύει.» Το ότι αυτή η αρχή εφαρμόζεται επίσης και σε φίλους το δείχνει η Γραφή όταν λέγη: «Πληγαί φίλου είναι πισταί.» Εκείνοι οι οποίοι είναι φίλοι μόνο στην επιφάνεια θ’ αποφύγουν να πουν κάτι, αλλά οι γνήσιοι φίλοι που έχουν πνευματικά προσόντα θα προσπαθήσουν να σας βοηθήσουν να διορθωθήτε.—Εβρ. 12:6, ΜΝΚ· Παροιμ. 27:6· Γαλ. 6:1.

Το αντίστροφο αληθεύει επίσης. Αν έχωμε βαθειά αγάπη για ένα φίλο, δεν θα πειραχθούμε από την προσπάθειά του να μας βοηθήση να ανορθωθούμε. Αντιθέτως, θα είμεθα όπως ο Βασιλεύς Δαβίδ όταν έγραψε: «Ας με κτυπά ο δίκαιος· τούτο θέλει είσθαι έλεος· και ας με ελέγχη· τούτο θέλει είσθαι μύρον εξαίρετον· δεν θέλει βλάψει την κεφαλήν μου.» (Ψαλμ. 141:5) Όλ’ αυτά, μπορεί να λεχθή, έχουν ιδιαίτερη δύναμι για τους Χριστιανούς στις σχέσεις των με τον Θεό των, τον Ιεχωβά. Αν η αγάπη μας γι’ αυτόν είναι βαθιά δεν θα πικραθούμε επειδή επιτρέπει να υποφέρωμε δοκιμασίες και αδικίες. Αντιθέτως, θ’ αντιδράσωμε όπως ο πατριάρχης Ιώβ, ο οποίος, παρ’ όλες τις απώλειες που είχε και τα παθήματα, «δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.» Όχι, «δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με τα χείλη αυτού.» Αν εκδηλώνωμε μια τέτοια βαθειά αγάπη, με τον καιρό θα αμειφθούμε, όπως ακριβώς αμείφθηκε και ο Ιώβ.—Ιώβ 1:22· 2:10· Ιακ. 5:11.

Ποια είναι η πιο μεγάλη και πιο βαθειά αγάπη που μπορεί να έχη κανείς για κάποιον άλλον; Ο Ιησούς είπε: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.» (Ιωάν. 15:13) Τέτοια, πραγματικά, είναι η αγάπη που ο ίδιος εξεδήλωσε και επίσης τέτοια αγάπη παραγγέλλονται να έχουν οι Χριστιανοί σύζυγοι για τις συζύγους των. Αν είσθε σύζυγος, έχετε τέτοια αγάπη για τη σύζυγό σας;

Η Γραφή δίνει επίσης ένα λαμπρό παράδειγμα των αρχαίων χρόνων για κάποιον ο οποίος είχε τέτοια βαθιά αγάπη για κάποιον άλλον, δηλαδή, τον Ιωνάθαν, τον γυιο του Βασιλέως Σαούλ. Όταν ο ποιμενόπαις Δαβίδ είχε θανατώσει τον γίγαντα Γολιάθ, «η ψυχή του Ιωνάθαν συνεδέθη μετά της ψυχής του Δαβίδ, και ηγάπησεν αυτόν ο Ιωνάθαν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν.» Η αγάπη του Ιωνάθαν για τον Δαβίδ δεν ελαττώθηκε ακόμη και όταν είχε γίνει καταφανές ότι ο Δαβίδ και όχι ο Ιωνάθαν θα ήταν ο επόμενος βασιλεύς του Ισραήλ. Ο Ιωνάθαν βοήθησε επανειλημμένως τον Δαβίδ, ακόμη και διακινδύνευσε τη ζωή του για τον Δαβίδ, όταν ο πατέρας του Σαούλ έρριξε το δοράτιό του για να τον θανατώση επειδή συνέχισε να υπερασπίζεται τον Δαβίδ.—1 Σαμ. 18:1· 20:24-34· 23:17.

Αληθινή είναι η παροιμία: «Ένας φίλος είναι στοργικός σύντροφος όλον τον καιρό,» όπως ακριβώς ήταν ο Ιωνάθαν. (Παροιμ. 17:17, Νέα Αγγλικη Βίβλος) Ένας φίλος μπορεί να έχη ανάγκη από προστασία από ένα κίνδυνο ή μπορεί να χρειάζεται κάποια υλική βοήθεια, αλλά ακόμη πιο συχνά είναι πιθανόν να χρειάζεται ενθάρρυνσι και συντροφιά. Αν η αγάπη μας είναι βαθιά, θα κάμωμε θυσίες για να ικανοποιήσουμε αυτή την ανάγκη.

Πόσο βαθιά είναι η αγάπη σας—για τον γαμήλιο σύντροφό σας, για τα τέκνα σας, για τους γονείς σας, για τον στενό φίλο σας, για τον όμοιο με σας Χριστιανό; Στο βαθμό που είναι βαθιά η αγάπη σας, θα είσθε επίσης πιστός, με το να καλύπτετε σφάλματα και αμαρτήματα, και να δίνετε ή να παίρνετε διόρθωσι, καθώς και να κάνετε θυσίες για να εκφράζετε αυτή την αγάπη.

Οι Περισσότεροι Φοβούνται

◆ Φοβάστε να περπατήσετε μόνος στη γειτονιά σας όταν σκοτεινιάση; Μέσα σε τέσσερα μόνο χρόνια, από το 1968 ώς το 1972, ο αριθμός των Αμερικανών που είπαν «Ναι» σ’ αυτή την ερώτησι αυξήθηκε κατά 38 τοις εκατό. Πόσες γυναίκες όλων των φυλών ηλικίας 50 ετών και άνω λέγουν ότι φοβούνται τώρα; Οι τρεις στις τέσσερες.

Υποτάσσεσθε στην Ηγεσία του Χριστού Σήμερα;

ΤΟΝ πρώτο αιώνα μ.Χ. ο Ιησούς Χριστός έδωσε στον απόστολο Ιωάννη μια θεία αποκάλυψι. Σ’ αυτήν απεκάλυψε την δραστήρια ηγεσία του επάνω στις Χριστιανικές εκκλησίες της εποχής εκείνης. Η αποκάλυψις έδειχνε ότι ο Χριστός επιθεωρούσε προσωπικά τις συνθήκες που υπήρχαν μέσα στις εκκλησίες. Ενδιαφερόταν για την πνευματική τους υγεία, τα Χριστιανικά έργα και τη δραστηριότητά τους. Αλλά δεν επιθεωρούσε μόνον. Ήταν επίσης έτοιμος ν’ αναλάβη κατάλληλη δράσι σύμφωνα μ’ αυτά που απεκάλυπτε η επιθεώρησις σχετικά με την ανταπόκρισι στη συμβουλή του.—Αποκάλυψις κεφάλαια 1 έως 3· βλέπε επίσης Η Σκοπιά 15 Μαρτίου 1972, σελίς 175.

Ο Χριστός Ιησούς συνεχίζει να έχη όλη την ηγεσία στη Χριστιανική εκκλησία παγκοσμίως σήμερα. Και, όπως ακριβώς έκανε τότε, χρησιμοποιεί επίγεια όργανα για να εκφράση αυτή την ηγεσία. Τον πρώτο αιώνα η Χριστιανική εκκλησία είχε ένα κυβερνών σώμα που αποτελείτο από αποστόλους και πρεσβυτέρους στην Ιερουσαλήμ. Ένα όμοιο σώμα κεχρισμένων Χριστιανών λειτουργεί τώρα. Αυτό το κυβερνών σώμα είναι το διοικητικό μέρος της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» ή «οικονόμου» σχετικά με το οποίο ο Ιησούς υπεσχέθη: «Ο κύριός του . . . θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.» (Ματθ. 24:45-47· Λουκ. 12:42-44) Έτσι η αναγνώρισις αυτού του κυβερνώντος σώματος και της θέσεώς του στη θεοκρατική διευθέτησι του Θεού είναι αναγκαία για να υπάρξη υποταγή στην ηγεσία του Υιού του Θεού.

ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ

Όπως συνέβαινε εκείνο τον πρώτο αιώνα έτσι κάθε εκκλησία έχει το τοπικό σώμα πρεσβυτέρων της. Γι’ αυτούς τους άνδρες, ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς της εποχής του: «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσιν λόγον.» (Εβρ. 13:17) Ή, αν αποδώσωμε τη λέξι που χρησιμοποίησε ο απόστολος περισσότερο κατά γράμμα, ώφειλαν να υπακούουν σ’ εκείνους που τους ‘κυβερνούσαν.’ Μήπως αυτό σημαίνει ότι κάθε τοπικό σώμα πρεσβυτέρων αποτελούσε ένα χωριστό κυβερνών σώμα που λειτουργούσε ανεξάρτητα από το κυβερνών σώμα της τάξεως του ‘πιστού και φρονίμου δούλου’;

Όχι, δεν μπορούσε να συμβαίνη αυτό. Γιατί όχι; Διότι αυτό θα εσήμαινε να είναι αποχωρισμένοι από την ηγεσία του Χριστού Ιησού. Ο σύνδεσμος όλων εκείνων που αποτελούν τη Χριστιανική εκκλησία με την κεφαλή τους, τον Χριστό Ιησού, παρομοιάζεται με τον τρόπο που συνδέονται με την κεφαλή τα διάφορα μέλη του ανθρωπίνου σώματος. Για τον Ιησού, ο απόστολος γράφει: «Εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον διά πάσης συνάφειας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος προς οικοδομήν εαυτού εν αγάπη.» (Εφεσ. 4:16) Έτσι, η Κεφαλή, ο Χριστός Ιησούς, κάνει διάφορες διευθετήσεις για τη ‘σύνδεσι’ των ατομικών μελών της εκκλησίας μ’ αυτόν, και αυτές οι διευθετήσεις δεν μπορούν ν’ αγνοηθούν.

Τι θα γίνη αν κάποιος «φυσιωθή» λόγω σαρκικής και όχι πνευματικής διανοητικής καταστάσεως και επιθυμεί ν’ αγνοή αυτές τις προμήθειες; Αυτός ταιριάζει με την περιγραφή που δίνει ο απόστολος για κάποιον ο οποίος ‘δεν κρατεί την Κεφαλήν, τον Χριστόν, εκ του οποίου όλον το σώμα διά των αρμών και συνδέσμων διατηρούμενον και συνδεόμενον αυξάνει κατά την αύξησιν του Θεού.’ (Κολ. 2:18, 19) Ώστε, για τον καθένα από μας είτε είμεθα Χριστιανοί πρεσβύτεροι είτε όχι, για να είμεθα ενωμένοι με τον Χριστό Ιησού ως Κεφαλή μας απαιτείται να είμεθα σε αρμονία με την εκκλησία του ως σύνολο. Αυτό απαιτεί τη συνεργασία μας με όλα τα μέρη της, μέσω των «αρμών και συνδέσμων» οι οποίοι συνδέουν και δένουν την εκκλησία σ’ ένα ενωμένο σύνολο, και αποτελούν το μέσον και τις διευθετήσεις για την προμήθεια πνευματικής τροφής και επικοινωνίας και συντονισμού. Αυτό είναι εκείνο που φέρνει την πνευματική «αύξησιν του σώματος προς οικοδομήν εαυτού εν αγάπη.» Ναι, η αγάπη παράγει, ταπεινοφροσύνη και πνεύμα ενότητος, όχι ανεξαρτησία ή μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Σεις αναγνωρίζετε τον Χριστό Ιησού ως την Κεφαλή σας με το να είσθε έτσι αρμονικά συνδεδεμένος και να συνεργάζεσθε με αγάπη;

ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΥΠΕΡΕΧΗ Η ΓΡΑΦΗ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Το κάθε σώμα των πρεσβυτέρων δείχνει ότι ‘κρατούν την Κεφαλήν τον Χριστόν’ με βαθύ σεβασμό στον Λόγο του Θεού, που εδίδαξε ο Ιησούς, με το να τον αφήνουν να ελέγχη και να κατευθύνη τις σκέψεις τους. Όταν ενεργούν έτσι δεν παροδηγούνται από ό,τι μπορεί να φαίνεται επιφανειακά ως «πρακτικό» ή από μεθόδους οι οποίες φαίνονται να αποδίδουν καλύτερα στον κόσμο όπως είναι τώρα ωργανωμένος. Επί πλέον, ζητούν το πνεύμα του Θεού και την καθοδήγησί του για την εφαρμογή των Γραφικών αρχών. Πρέπει να είναι σε αρμονία μ’ αυτό το πνεύμα, παράγοντας τους καρπούς του, αντί να το ‘λυπούν’ με ισχυρογνωμοσύνη.—Εφεσ. 4:30.

Και μ’ ένα άλλο ακόμη τρόπο πρέπει να εκδηλώνουν την προσκόλλησί τους στον Χριστό ως Κεφαλή. Οφείλουν να μιμούνται το παράδειγμά του, αντανακλώντας την προσωπικότητά του και τους τρόπους του. Το παράδειγμα των αποστόλων του Χριστού τούς βοηθεί να βλέπουν πώς να το κάμουν αυτό. (Παράβαλε Φιλιππησίους 4:9.) Μ’ αυτό τον τρόπο μπορούν να επιτυγχάνουν τη μεγαλύτερη δυνατή αρμονία μαζί με τους συμπρεσβυτέρους των καθώς και με όλους τους αδελφούς και τις αδελφές των.

Εκεί όπου οι πρεσβύτεροι αποβλέπουν μ’ αυτόν τον τρόπο στον Χριστό Ιησού ως Κεφαλή μπορούν να εμπιστεύωνται στην κατεύθυνσί του. Η ειλικρινής αφοσίωσις και η υποταγή τους δείχνει ότι αυτοί οι πρεσβύτεροι πραγματικά ‘κάμπτουν γόνυ’ στο εξυψωμένο «όνομα» που έχει δώσει ο Ιεχωβά Θεός στον Υιό του. Μολονότι συνέρχονται δύο ή τρεις απ’ αυτούς εν ονόματι του Ιησού, μπορούν να βασίζονται στην υπόσχεσί του: «Εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» (Φιλιππ. 2:9-11· Ματθ. 18:20) Έτσι συνηγμένοι θα αισθάνωνται την ηγεσία του στις συζητήσεις και στις σκέψεις των.

Το να εργάζωνται μαζί ως ένα σώμα, απαιτεί ταπεινοφροσύνη και βαθύ ενδιαφέρον για την προώθησι των συμφερόντων του Κυρίου. Ούτε ένας πρεσβύτερος, λοιπόν, δεν θα νομίζη ότι ο δικός του τρόπος, ή δική του άποψις ή προτίμησις πρέπει να υπερισχύση και ότι ‘διαφορετικά τίποτε δεν θα γίνη ούτε θα επιτύχη.’ Πιθανόν να έχη μεγάλη ‘προτεραιότητα’ από άλλους σε χρόνια ως Χριστιανός ή μπορεί να έχη περισσότερη πείρα στο έργο ποιμάνσεως από άλλους. Αυτό είναι υπέρ αυτού. Και αυτό πρέπει να προσθέση βαρύτητα στον λόγο του στην κρίσι των συμπρεσβυτέρων του. Αλλά μ’ αυτό δεν γίνεται αλάθητος. Η δική του γνώσις, η κρίσις και η πείρα ποτέ δεν μπορούν να είναι σαν της Κεφαλής, του Χριστού Ιησού, ούτε να υπερβούν τη σοφία που βρίσκεται στο Λόγο του Θεού. Η υποταγή του στην Κεφαλή θα φαίνεται στην προθυμία του να εργάζεται μαζί με άλλους πρεσβυτέρους ως ένα σώμα και ν’ αναγνωρίζη ότι η Κεφαλή της εκκλησίας μπορεί να τους χρησιμοποιή και εκείνους όπως και αυτόν.—1 Κορ. 3:5-9, 21-23· παράβαλε Ρωμαίους 12:3-8.

Η ταπεινοφροσύνη καθώς και το να τρέφη κανείς για τους άλλους κατάλληλη εκτίμησι, αποδίδοντας στον καθένα το μέτρον της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας που αξίζει—αυτές οι ιδιότητες οδηγούν σε καρποφόρες και παραγωγικές συζητήσεις μέσα στο σώμα των πρεσβυτέρων. Η «άνωθεν σοφία» είναι ειρηνική, επιεικής και λογική και δεν αφήνει χώρο για κενές λογομαχίες ή καυχησιολογίες για τα επιτεύγματα και τις ικανότητες κάποιου, πράγματα τα οποία δείχνουν έλλειψι πνεύματος του Θεού και σαρκική άποψι.—Ιακ. 3:13-18· 1 Κορ. 3:3.

Όταν μία συζήτησις μεταξύ πρεσβυτέρων φαίνεται να σκοντάφτη ή νομίζη κανείς ότι υπάρχει τάσις να ξεφύγη η πορεία της από την αληθινή σοφία, τότε τι μπορεί να γίνη; Μπορεί πάντοτε να κάνη μια σιωπηρή προσευχή ώστε το πνεύμα του Θεού μέσω του Υιού του να εκδηλωθή και να υπερισχύση. Κατόπιν η προσωπική του συμμετοχή στη συζήτησι πρέπει ν’ αντανακλά την εμπιστοσύνη του στην ηγεσία του Χριστού. Έλλειψις πίστεως σ’ αυτή την ηγεσία θα μπορούσε να υπονοηθή αν αυτός νομίζη ότι πρέπει να ‘επιβάλη’ ένα ζήτημα ή με οποιονδήποτε τρόπο να προσπαθήση να πείση άλλους να δεχθούν την άποψί του. Ακολουθεί με σοφία τη γεμάτη από πνεύμα συμβουλή του αποστόλου: «Προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.»—Ρωμ. 12:10.

ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ «ΝΟΜΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

Οι Χριστιανοί ενθαρρύνονται να ‘πείθωνται εις τους προεστώτας των’ που βρίσκονται ανάμεσά τους ή τους κυβερνούν. (Εβρ. 13:17) Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι το σώμα των πρεσβυτέρων θα θεσπίσουν δικούς των νόμους και θα διατυπώνουν κανόνας σύμφωνα με τις δικές των προσωπικές απόψεις και κατόπιν θ’ απαιτούν από την τοπική εκκλησία να συμμορφώνεται μ’ αυτούς. Αντιθέτως, αυτοί οι πρεσβύτεροι λαμβάνουν την ηγεσία με το να θέτουν παράδειγμα πιστής προσκολλήσεως σ’ αυτό που ο απόστολος ονομάζει «τον νόμον του Χριστού,» τον «νόμον της πίστεως,» που βρίσκεται στον Λόγο του Θεού. Σ’ αυτόν τον νόμο ενθαρρύνουν τους αδελφούς των να υπακούουν. (Γαλ. 6:2· Ρωμ. 3:27) Παίρνουν επίσης καθοδήγησι στην εφαρμογή αυτού του νόμου της πίστεως μέσω του κυβερνώντος σώματος και των οργάνων που χρησιμοποιεί.

Οι πρεσβύτεροι, παραδείγματος χάριν, πρέπει να δείχνουν καλή κρίσι όταν καλούν μέλη της εκκλησίας να έχουν μέρος στην παρουσίασι από το βήμα πληροφορίας στις Χριστιανικές συναθροίσεις και αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνη φροντίδα για την αμφίεσι του ατόμου ώστε αυτή να μη έχη δυσμενή επίδρασι στην εκκλησία γενικά. Αλλά φυσικά δεν θα καταβάλλουν προσπάθειες να ελέγχουν το τι φορούν τα μέλη της εκκλησίας στα σπίτια τους ή στην καθημερινή τους δράσι, εκτός, φυσικά, αν ο τρόπος της αμφιέσεώς των είναι τόσο εκστρεμιστικός ώστε να προκαλή δημοσία μομφή στην κοινότητα.

Θ’ αντιληφθούν ότι σε ζητήματα όπου η προσωπική συνείδησις υπαγορεύει τι κάνει ένα άτομο θ’ ακολουθήσουν σοφά το παράδειγμα του Ιησού, όπως έκαμε και ο απόστολος Παύλος. Όταν ο Παύλος είπε, «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού,» συζητούσε ακριβώς ζητήματα συνειδήσεως. Σε μερικές περιπτώσεις ο Παύλος εγνώριζε ότι άλλοι είχαν εσφαλμένη άποψι λόγω ασθενούς συνειδήσεως, αλλά δεν προσπαθούσε να επιβάλη τη δική του συνείδησι σ’ αυτούς και συμβούλευε τους άλλους να μη το κάνουν ούτε αυτοί, λέγοντας ότι έπρεπε μάλλον ‘να βαστάζουν τα ασθενήματα των αδυνάτων.’—1 Κορ. 10:25-33· 11:1· Ρωμ. 14:1-23· 15:1.

Όλοι μας είναι ανάγκη να βεβαιωθούμε όχι μόνον ότι η στάσις μας είναι ορθή σ’ ένα ζήτημα, αλλά επίσης ότι ενεργούμε με ορθό τρόπο, ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού Ιησού. Το πνεύμα με το οποίο ενεργούμε μεταξύ μας κάνει πολλά για να επιτύχη τη στοργική αρμονία η οποία φέρνει πνευματική ανάπτυξι και αύξησι.

Ο Χριστός Ιησούς οδηγεί τώρα όλους τους μαθητάς του παγκοσμίως σ’ ένα μεγάλο έργο κηρύγματος της Βασιλείας και μαθητεύσεως. Όχι μόνον ανθρώπινες ζωές διακυβεύονται αλλά επίσης και η τιμή του ονόματος του Θεού και του Υιού του. Τώρα είναι ο κατ’ εξοχήν καιρός για μας να ‘φρονούμε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπη, όντες ομόψυχοι και ομόφρονες’ μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη.’ Ας δείχνωμε λοιπόν ότι έχομε ‘το αυτό φρόνημα το οποίο ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού’ και ότι πραγματικά υποτασσόμεθα στην ηγεσία του σήμερα.—Φιλιππ. 2:1-8.

Ο Θεός της Δικαιοσύνης θα Ενεργήση

ΣΑΣ ενοχλεί μήπως όταν βλέπετε ή ακούτε για αδικίες και καταπίεσι; Θλίβεσθε διότι άνομοι άνθρωποι κατορθώνουν, μέσω δωροδοκίας, να διαφεύγουν τη δικαιοσύνη; Μήπως πονεί η καρδιά σας όταν εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν, κυρίως εξαιτίας του παρόντος παγκοσμίου οικονομικού συστήματος; Λόγω διαδόσεως των αηδιαστικών αφροδισίων νοσημάτων και της αυξήσεως των σεξουαλικών επιθέσεων, εκτρώσεων και παρανόμων γεννήσεων, εξοργίζεστε κατά κληρικών οι οποίοι αντί να υποστηρίζουν τις Βιβλικές αρχές, δικαιολογούν τη σεξουαλική ανηθικότητα;

Είναι φανερό ότι οι άνθρωποι με έντιμη καρδιά σ’ όλο τον κόσμο έχουν λόγους να θλίβωνται γι’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Αν είχαν τη σοφία και τη δύναμι να επιτύχουν μια ωφέλιμη αλλαγή, χωρίς αμφιβολία θα το έκαναν. Δεν είναι, επομένως, λογικό ότι ένας στοργικός Θεός ο οποίος έχει και τη σοφία και τη δύναμι θα ενεργήση χάριν εκείνων οι οποίοι επιθυμούν να κάμουν το ορθό; Πράγματι μπορούμε να έχωμε εμπιστοσύνη ότι θα το κάμη αυτό, διότι έχει υποσχεθή να κάμη «τα πάντα νέα,» ν’ απομακρύνη όλες τις αιτίες θλίψεως, πόνου και κραυγής. (Αποκάλ. 21:4, 5) Ο λόγος της υποσχέσεώς του είναι αξιόπιστος. Υποστηρίζεται από ένα μακρό υπόμνημα πιστών πραγματοποιήσεων στο παρελθόν.

Εξετάστε την κατάστασι που είχε επικρατήσει στην αρχαία Ιερουσαλήμ και στη γη του Ιούδα και πώς ο Ιεχωβά Θεός χειρίσθηκε το ζήτημα:

Η διαφθορά που υπήρχε ανάμεσα στους Ισραηλίτας ήταν κατά πολύ όμοια με αυτήν που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στα πολιτικά, εμπορικά και θρησκευτικά συστήματα του κόσμου, ιδιαίτερα του Χριστιανικού κόσμου. Οι άρχοντες ήσαν καταπιεστικοί. Η βία και η αιματοχυσία είχαν αυξηθή. Οι πτωχοί και βασανισμένοι δεν μπορούσαν καθόλου να βρουν δικαιοσύνη. Οι θρησκευτικοί ηγέται είχαν παύσει ν’ αποτελούν μια δύναμι δικαιοσύνης, και οι ειδωλολατρικές πράξεις ήσαν άφθονες.—2 Βασ. 21:11-16· Ιερεμ. 18:18· 22:13-16· Αββακ. 1:4.

Μολονότι ο Ιεχωβά Θεός είχε ανεχθή για ένα διάστημα την απιστία του υπό διαθήκην λαού του, έστειλε προφήτας για να τους προειδοποιήσουν ότι στον ορισμένο καιρό η ανεκτικότης του θα έληγε. Ένας απ’ αυτούς τους προφήτας είχε εγερθή ανάμεσα από τους Ισραηλίτας οι οποίοι είχαν οδηγηθή στη Βαβυλωνιακή εξορία το 617 π.Χ. Λιγώτερο από δυόμισυ χρόνια πριν από την έναρξι της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ από τη Βαβυλώνα ως έκφρασι της θείας κρίσεως, εδόθη στον Ιεζεκιήλ η εξής εντολή:

«Υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπόν σου προς Ιερουσαλήμ, και στάλαξον λόγον προς τους αγίους τόπους, και προφήτευσον κατά της γης Ισραήλ, και ειπέ προς την γην Ισραήλ, Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· ιδού εγώ είμαι εναντίον σου, και θέλω σύρει την μάχαιράν μου εκ της θήκης αυτής, και θέλω εκκόψει από σου τον δίκαιον και τον ασεβή. Και επειδή θέλω εκκόψει, από σου τον δίκαιον και τον ασεβή, διά τούτο θέλει εξέλθει η μάχαιρά μου εκ της θήκης αυτής εναντίον πάσης σαρκός, από μεσημβρίας μέχρι βορρά.»—Ιεζ. 21:2-4, ΜΝΚ .

Έτσι ο Ιεχωβά περιέγραψε τον εαυτό του ως ένα πολεμιστή ο οποίος θα ενεργούσε εναντίον των «πονηρών» και των «δικαίων,» εννοώντας προφανώς εκείνους που εφαντάζοντο ότι ήσαν δίκαιοι. Η «μάχαιρα» που θα χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά ήταν προφανώς το επίγειο όργανο για την εκτέλεσι κρίσεως, μολονότι είναι πιθανόν αυτό να περιελάμβανε και την αόρατη ουράνια οργάνωσί του ισχυρών πνευματικών πλασμάτων. Το επίγειο όργανο απεδείχθη ότι ήταν ο Βαβυλώνιος Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ και οι στρατιές του. Ως μια συμβολική «μάχαιρα,» οι Βαβυλώνιοι εκινήθησαν εναντίον του Βασιλείου του Ιούδα, το οποίο ήταν νοτιοδυτικώς της Βαβυλώνος και νοτίως της εδαφικής περιοχής που κάποτε κατείχε το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ. Αλλά το εκτελεστικό έργο της συμβολικής «μαχαίρας» δεν περιωρίσθηκε στο «νότο.» Η «μάχαιρα» κινήθηκε «από μεσημβρίας μέχρι βορρά» εναντίον «πάσης σαρκός,» και εναντίον των γύρω μη Ισραηλιτικών εθνών. Γιατί;

Μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ, ο Ιεχωβά έδωσε την απάντησι: «Θέλουσι γνωρίσει πάσα σαρξ, ότι εγώ ο Ιεχωβά έσυρα την μάχαιράν μου εκ της θήκης αυτής· δεν θέλει επιστρέψει πλέον.» (Ιεζ. 21:5, ΜΝΚ ) Εκείνοι οι οποίοι ήσαν στην ‘γην Ισραήλ’ και στην Ιερουσαλήμ δεν ήσαν οι μόνοι που είχαν αμαρτήσει απέναντί του. Οι γειτονικοί λαοί, «πάσα σαρξ,» ήσαν επίσης αμαρτωλοί εναντίον του και ήσαν άξιοι τιμωρίας. Δεν έπρεπε να σχηματίσουν την ιδέα ότι επειδή δεν ήσαν Ισραηλιτική σαρξ είχαν διαφύγει την προσοχή του Ιεχωβά. Δεν έπρεπε να φαντάζωνται ότι ήσαν πιο δίκαιοι από τον Ισραήλ. Όλα εκείνα τα έθνη τα οποία είχαν εχθροπάθεια εναντίον του λαού του Ιεχωβά έπρεπε να παταχθούν από τη συμβολική «μάχαιρα.» Εφόσον ο Ιεχωβά το είχε αναγγείλει αυτό προηγουμένως, «πάσα σαρξ» έπρεπε να γνωρίση ότι Αυτός εμάχετο εναντίον τους.

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Ο Ιεχωβά Θεός δεν έχει αλλάξει την άποψί του για τους ανθρώπους οι οποίοι επιμένουν να κάνουν κακές πράξεις. Η Βιβλική προφητεία διασαφηνίζει ότι μέσα σ’ αυτή τη γενεά η «μάχαιρα» του Θεού θα πατάξη τα έθνη και τους λαούς που εναντιώνονται σ’ αυτόν. (Ματθ. 24:34) Όπως ακριβώς οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ και της γης Ιούδα δοκίμασαν τη συμφορά πριν από τα γύρω έθνη, έτσι και ο Χριστιανικός κόσμος θα είναι ο πρώτος που θα αισθανθή τα οδυνηρά αποτελέσματα αυτής της «μαχαίρας.» Γιατί αυτό; Διότι ο Χριστιανικός κόσμος είναι το αντίτυπο της άπιστης Ιερουσαλήμ των αρχαίων χρόνων. Ο Χριστιανικός κόσμος ισχυρίζεται ότι είναι ο «οίκος του Θεού,» και ότι απολαμβάνει ειδική στάσι και σχέσι με τον Θεό μέσω της «νέας διαθήκης» του. Επομένως η κρίσις πρέπει ν’ αρχίση απ’ αυτόν, όπως γίνεται σαφές από την αρχή η οποία εκτίθεται στα εδάφια 1 Πέτρ. 4:17, 18: «Έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; Και αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και ο αμαρτωλός που θέλει φανή;»

Εν τούτοις, η «μάχαιρα» του Ιεχωβά, δεν θα σταματήση τη δράσι της με την καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου, του αντιτύπου της αρχαίας Ιερουσαλήμ που βρισκόταν νοτίως της Βαβυλώνος ως μια ‘μεσημβρινή περιοχή.’ Αυτή η «μάχαιρα» στη σύγχρονη εποχή θα κινηθή ομοίως εναντίον «πάσης σαρκός, από μεσημβρίας μέχρι βορρά.» Όλα τα άλλα ψευδή, υποκριτικά θρησκευτικά συστήματα πρέπει επίσης να καταστραφούν.

Κανένας δεν πρέπει να νομίση ότι ο Χριστιανικός κόσμος θα μπορέση κατά κάποιον τρόπο να διαφύγη την εκτελεστική «μάχαιρα» του Ιεχωβά. Προφανώς πολλοί κάτοικοι της Ιερουσαλήμ νόμισαν ότι θα έμεναν ατιμώρητοι λόγω της ευνοϊκής θέσεως που είχαν με τον Θεό. Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι, όταν ανέφερε τη δράσι της συμβολικής «μαχαίρας,» ο Ιεζεκιήλ έθεσε την ερώτησι «Δυνάμεθα λοιπόν να είμεθα εύθυμοι;» (Ιεζ. 21:10) Οι άπιστοι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ εχαίροντο προφανώς διότι ενόμιζαν ότι ήσαν λαός του Θεού και είχαν το ναό ή οίκο του Θεού ανάμεσά τους. Εκτός αυτού, ο βασιλεύς των ήταν απόγονος του Δαβίδ, με τον οποίο ο Θεός είχε κάμει διαθήκη για μια αιώνια βασιλεία. Επειδή είχε χρισθή με έλαιο για κείνη την υπηρεσία, αυτός ο βασιλεύς ήταν ο «κεχρισμένος του Ιεχωβά,» και ως απόγονος του Δαβίδ, ελέγετο ότι εκάθητο επί του «θρόνου του Ιεχωβά.» (2 Σαμ. 7:4-16· 1 Χρον. 29:23· Θρήνοι 4:20) Κάθε ευθυμία λοιπόν γι’ αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες, ήταν μάταιη. Μέσω του Ιεζεκιήλ ο Ιεχωβά εδήλωσε σαφώς:

«Ειπέ, Ρομφαία, ρομφαία ακονίζεται και μάλιστα στιλβούται· ακονίζεται, διά να κάμει σφαγήν· στιλβούται, διά να αστράπτη. . . . αύτη είναι η ράβδος του υιού μου, η καταφρονούσα παν ξύλον. Και έδωκεν αυτήν να στιλβωθή διά να κρατήται εν τη χειρί· η ρομφαία αύτη είναι ηκονισμένη και εστιλβωμένη, διά να δοθή εις την χείρα του σφαγέως. . . . αύτη είναι εναντίον του λαού μου, είναι εναντίον πάντων των αρχόντων του Ισραήλ· τρόμος θέλει επιπέσει επί τον λαόν μου διά την ρομφαίαν· . . . Διότι εξέτασις είναι· και τι; βεβαίως και η καταφρονούσα ράβδος δεν θέλει υπάρχει, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.»—Ιεζ. 21:9-13, ΜΝΚ .

Η «ρομφαία» του Ιεχωβά θα απέρριπτε ακόμη και το βασιλικό σκήπτρο τον Βασιλείου του Ιούδα όπως ακριβώς οποιοδήποτε άλλο εθνικό σκήπτρο ή «ξύλον.» Με το να επιμένη σε πείσμονα στασιασμό δεν θα εσώζετο επειδή ήταν σαν ένας «υιός» του Ιεχωβά στον βασιλικό θρόνο στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιεχωβά ήταν εναντίον όλων των απίστων και θα έδινε επομένως την «ρομφαία» στο χέρι του «σφαγέως,» το όργανό του για την εκτέλεσι κρίσεως. Σε εκπλήρωσι του λόγου του Ιεχωβά, ο ανώτατος επίγειος άρχων του Ισραήλ, ο Βασιλεύς Σεδεκίας, δεν επρόκειτο να διαφυλαχθή. Η βασιλική διακυβέρνησις στον οίκο του Δαβίδ είχε παύσει. Έτσι το σκήπτρο ή έμβλημα της βασιλικής ισχύος με μια ενεργό έννοια δεν «εξακολούθησε να υπάρχη.»

Οι τρομακτικές κινήσεις της συμβολικής «μαχαίρας» ήσαν αρκετές να κάμουν ένα Ισραηλίτη να κράζη και να ωρύεται, και αντί να χτυπά το στήθος του σαν μια γυναίκα, να χτυπά τον δεξιό μηρό του. Ήταν αρκετό για να τον κάμη να κτυπά τα χέρια του από κατάπληξι, αν όχι από φόβο, όπως έδωσε εντολή ο Ιεχωβά στον Ιεζεκιήλ:

«Βόησον και ολόλυξον, υιέ ανθρώπου· . . . κτύπτησον επί τον μηρόν σου. . . . Διά τούτο συ, υιέ ανθρώπου, προφήτευσον, και κρότησον χείρα επί χείρα και ας διπλασιασθή η ρομφαία, ας τριπλασιασθή, η ρομφαία των τετραυματισμένων· αύτη είναι η ρομφαία των μεγάλων τραυματιών, ήτις θέλει διαπεράσει έως των ενδόμυχων αυτών. Επέφερα την κοπήν της ρομφαίας επί πάσας τας πύλας αυτών, διά να λυώση πάσα καρδία, και να πληθυνθή ο όλεθρος. Ουαί! ητοιμάσθη διά να εξαστράπτη, ηκονίσθη διά σφαγήν. Συσφίγχθητι, ρομφαία, επιτέθητι δεξιά, αριστερά, όπου στραφή το πρόσωπόν σου. Και εγώ έτι θέλω κροτήσει χείρα μου επί χείρα μου, και θέλω αναπαύσει τον θυμόν μου· Εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα.»—Ιεζ. 21:12-17, ΜΝΚ.

Σε αρμονία μ’ αυτό το αρχαίο πρότυπο ενεργείας, ο αναλλοίωτος Θεός Ιεχωβά δεν θα επιτρέψη σε κανένα ο οποίος δεν είναι επιδοκιμασμένος δούλος του στην εποχή μας να διαφύγη την κυκλωτική εκτελεστική «ρομφαία.» Όταν τεθή σε ενέργεια αυτή η συμβολική «ρομφαία» δεν θ’ αναπαυθή έως ότου αφανίση όλους εκείνους οι οποίοι ενεργούν με πονηρία, περιλαμβανομένων και εκείνων οι οποίοι καυχώνται ότι είναι δίκαιοι. Ούτε ακόμη και οι βασιλείς του Χριστιανικού κόσμου δεν θα διαφυλαχθούν. Το γεγονός ότι ο θρησκευτικός κλήρος έχει χρίσει βασιλείς για να βασιλεύουν «ελέω Θεού» δεν έχει καμμιά σημασία για τον Υπέρτατο Κυρίαρχο. Οι αξιώσεις αυτών των αρχόντων για εξαίρεσι από την εκτέλεσι θ’ απορριφθή από το όργανο που θα χρησιμοποιήση ο Ιεχωβά ως εκτελεστική «ρομφαία» του. Αυτό το εκτελεστικό όργανο θ’ αποτελήται κυρίως από τον Υιό του Θεού Ιησού Χριστό και τις στρατιές των ισχυρών πνευματικών πλασμάτων του, των αγγέλων. (Αποκάλ. 19:11-21) Έτσι προστασία μπορεί να προκύψη μόνο με τη γνώσι του θελήματος του Θεού και με το να ζη κανείς σε αρμονία μ’ αυτό. Αυτό είναι σε αρμονία με την θεόπνευστη συμβουλή: «Ζητείτε τον Ιεχωβά πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ.

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

Το γεγονός ότι η καταστροφή του Χριστιανικού κόσμου και όλου του υπολοίπου αυτού συστήματος πραγμάτων είναι βεβαία καθιστά επιτακτικό να δοθή μια προειδοποίησις. Γι’ αυτό οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, το κεχρισμένο υπόλοιπο και οι σύντροφοί των που έχουν την ευδοκία του Θεού δεν φείδονται καμμιάς προσπαθείας για να εξαγγείλουν αυτή την προειδοποίησι. Λόγω της καταστρεπτικής μανίας η οποία πρόκειται να εξαπολυθή από τη συμβολική «ρομφαία» τα αισθήματά των είναι τα ίδια με αυτά που ελέχθη στον Ιεζεκιήλ να εκφράση με ορατό τρόπο:

«Διά τούτο συ, υιέ ανθρώπου, στέναξον μετά συντριμμού της οσφύος σου· και μετά πικρίας στέναξον ενώπιον αυτών. Και όταν είπωσι προς σε, Διά τι στενάζεις συ; Θέλεις αποκριθή· Διά την αγγελίαν, ότι έρχεται· και πάσα καρδία θέλει λυώσει, και πάσαι αι χείρες θέλουσι παραλυθή, και παν πνεύμα θέλει λιποθυμήσει, και πάντα τα γόνατα θέλουσι ρεύσει ως ύδωρ· Ιδού, έρχεται, και θέλει γείνει, λέγει ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά.»—Ιεζ. 21:6, 7, ΜΝΚ .

Η προφητική έκθεσις της τρομακτικής καταστροφής που επρόκειτο να επέλθη στην Ιερουσαλήμ ήταν αρκετή αιτία για να στενάξη και να συντριφθή ο Ιεζεκιήλ. Όταν εξεπληρώθη αυτή η πληροφορία και οι ειδήσεις για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ έφθασαν στη Βαβυλώνα, οι άπιστοι έως τότε Ιουδαίοι εξόριστοι πρέπει να είχαν αισθανθή τρομακτική συγκίνησι. Τα γόνατα των πρέπει να είχαν ρεύσει περισσότερο παρά απλώς από ιδρώτα. Χωρίς αμφιβολία ήσαν τόσο εξασθενημένοι στο πνεύμα, ώστε οι συνεσφυγμένοι μυς της ουροδόχου κύστεώς των θα είχαν χαλαρώσει, κάνοντας τα γόνατα των να στάζουν από τα ούρα των.

Η καταστροφή που πρόκειται να έλθη επάνω στον Χριστιανικό κόσμο σύντομα θα είναι ακόμη πιο τρομακτική. Η προφητική «έκθεσις» της συμφοράς που περιέχεται στον Λόγο του Θεού ταράσσει βαθιά τα ενδόμυχα αισθήματα των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Το ενδιαφέρον τους για την ασφάλεια των συνανθρώπων τους υποκινεί λοιπόν τώρα τους μάρτυρας του Ιεχωβά να είναι επιμελείς στο να διακηρύττουν αυτή την είδησι, ώστε και άλλοι να μπορέσουν να ενεργήσουν για να διαφύγουν την καταστροφή. Σεις πώς ανταποκρίνεστε σ’ αυτή την πληροφορία; Σας κάνει να λάβετε θετική στάσι και ν’ αναζητήσετε τη δικαιοσύνη του Θεού προτού αυτός ενεργήση;

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Τα Προβλήματα της Μεταμοσχεύσεως

◆ Αφύσικα υψηλά ποσοστά καρκίνου και περιπτώσεις ψυχολογικής καταθλίψεως αναφέρονται σε ασθενείς που υφίστανται μεταμοσχεύσεις οργάνων. Το περιοδικό Σάιενς Ντάιτζεστ αποκαλύπτει ότι το ποσοστό καρκίνου σε ασθενείς που είχαν υποστή μεταμοσχεύσεις ήταν πάνω από 100 φορές υψηλότερο σε σύγκρισι με την εθνική αναλογία.

Η Άποψις της Εργασίας

◆ Σ’ ένα καιρό οπότε οι απαιτήσεις για περισσότερη ανάπαυσι αυξάνουν και ο σεβασμός για καλή σκληρή εργασία ελαττώνεται, είναι αξιοσημείωτο το ότι η Βίβλος συνιστά φυσική και διανοητική εργασία για να επιτελεσθή ένας καλός σκοπός. Λέγει «ότι δεν είναι καλύτερον, ειμή το να ευφραίνηται ο άνθρωπος εις τα έργα αυτού· διότι αυτή είναι η μερίς αυτού.» (Εκκλησ. 3:22) Το κλειδί του ζητήματος αυτού είναι, η ανάπτυξις της ορθής απόψεως, διότι έχει παρατηρηθή ότι ‘η δουλειά δεν είναι δουλειά αν σου αρέση.’

Ένας Συκοφάντης

◆ Κάποτε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής συνεβούλευσε ορισμένους άνδρες στη στρατιωτική υπηρεσία: «Μη βιάσητε μηδένα, μηδέ συκοφαντήσητε.» (Λουκ. 3:14) Στην αφήγησι αυτή ο Λουκάς χρησιμοποίησε αυτή τη λέξι και είναι ενδιαφέρον να λεχθή εδώ τι είναι ο «συκοφάντης.»

Διάφορες αυθεντίες δίνουν την εξήγησι ότι στην αρχαία Αθήνα η εξαγωγή σύκων από την επαρχία απηγορεύετο. Εκείνος ο οποίος κατήγγειλε άλλους, με την κατηγορία ότι προσπαθούσαν να εξαγάγουν σύκα, ωνομαζόταν «συκοφάντης,» από τις λέξεις «σύκα» και «φαίνω». Η λέξις έφθασε να χαρακτηρίζη έναν κακόβουλο πληροφοριοδότη, ένα άτομο που κατηγορούσε άλλους από αγάπη του κέρδους, ένα ψευδή κατήγορο, ένα εκβιαστή.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

16 Θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.—Ιωάν. 13:35. Σ 1/4/72 29-31α

17 Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου . . . τον διάβολον.—Εβρ. 2:14. Σ 15/1/73 15, 16

18 Θέλω κάμει εις σε παν ό,τι είπης· διότι πάσα η πόλις του λαού μου εξεύρει ότι είσαι γυνή ενάρετος.—Ρουθ 3:11. Σ 1/5/72 5, 6α

19 Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα.—Εβρ. 12:25. Σ 1/7/72 3, 5α

20 Ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο αυξάνων.—1 Κορ. 3:7. Σ 1/9/72 21, 22

21 Παίδευε τον υιόν σου και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου.—Παροιμ. 29:17. Σ 1/8/72 8α

22 Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα διά της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.—Ρωμ. 15:13 Σ 15/1/73 8, 9

23 Και αγγέλους, οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, διά την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.—Ιούδ. 6. Σ 15/10/72 10, 11

24 Τα πάντα έκαμε καλά εν τω καιρώ εκάστου.—Εκκλησ. 3:11 Σ 15/12/72 8, 9

25 Αυτή είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.—1 Ιωάν. 5:3. Σ 15/8/72 5, 6α

26 Μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του πνεύματος . . . με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν.—Εφεσ. 6:18. Σ 1/9/72 23

27 Άνθρωπος τις . . . απέστειλε τον δούλον αυτού τη ώρα του δείπνου διά να είπη προς τους κεκλιμένους· Έρχεσθε, επειδή πάντα είναι ήδη έτοιμα. Και ήρχισαν πάντες με μίαν γνώμην να παραιτώνται.—Λουκ. 14:16-18. Σ 1/7/72 11, 12α

28 Διεγείρω δι’ υπενθυμίσεως την ειλικρινή σας διάνοιαν, διά να ενθυμηθήτε τους λόγους τους προλαληθέντας υπό των αγίων προφητών και την παραγγελίαν ημών των αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρος.—2 Πέτρ. 3:1, 2. Σ 1/3/72 13, 14

29 Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης.—Αποκάλ. 3:10. Σ 1/12/72 6, 7α

30 Και εγώ λοιπόν θέλω φερθή μετ’ οργής· ο οφθαλμός μου δεν θέλει φεισθή, ουδέ θέλω ελεήσει· και όταν κράξωσιν εις τα ωτά μου μετά φωνής μεγάλης, δεν θέλω εισακούσει αυτούς.—Ιεζ. 8:18. Σ 15/7/72 8, 9

Ανακοινώσεις

«Η ΠΙΣΤΗΣ . . . ΕΙΝΑΙ ΔΙΑ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Ο απόστολος Παύλος είπε: «Η πίστις εξ ακοής, η δε ακοή διά ρήματος Χριστού.» (Ρωμ. 10:17) Εν τούτοις, υπάρχουν τόσο πολλά ‘πράγματα που έχουν ακουσθή’ περί Χριστού ώστε πολλοί άνθρωποι έχουν συγχυσθή. Πώς μπορείτε να είσθε βέβαιοι; Πρέπει να λάβετε επίγνωσι της Γραφής της ίδιας για να μπορέσετε ν’ αποδείξετε όλα με τη Γραφή. Πράξετέ το αυτό με το βιβλίο «Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος.» Δεν είναι ένα ερμηνευτικό βιβλίο. Έχει σχεδιασθή να σας εξοικειώση με την Αγία Γραφή και να σας βοηθήση να την μεταχειρίζεστε προς μεγαλυτέραν ωφέλειαν για τον εαυτό σας. Στείλτε για το αντίτυπο σας σήμερα. Είναι μόνο 30 δρχ. $1 στις Η.Π.Α.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΦΘΙΝΟΥΝ ΠΛΕΟΝ

«Ουτοπία» και η «πηγή της νεότητος» είναι δύο όνειρα ατελεύτητης ευτυχίας που εκζητείται από όλους τους ανθρώπους σ’ όλον τον κόσμο. Τέτοιες ψευδείς ελπίδες και απογοήτευσι έφεραν αυτές ώστε οι περισσότεροι άνθρωποι τώρα πιστεύουν ότι αυτές είναι ανύπαρκτες. Είναι όμως; Μάλιστα, στη μορφή με την οποίαν οι άνθρωποι τις εξεζήτησαν. Αλλά τα προσφιλέστατα όνειρα των ανθρώπων δεν μπορούν να παραβληθούν με τον παράδεισο που ο Θεός έχει υποσχεθή ν’ αποκαταστήση στη γη. Η ελπίδα αυτή είναι πραγματική και βεβαία για τη γενεά μας. Θέλετε την απόδειξι; Τότε στείλτε 23 δραχμές ή 75 σεντς στις Η.Π.Α. αμέσως για το ωραία εικονογραφημένο σκληρόδετο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Βασίζεται στον αψευδή Λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

22 Απριλίου: Το Όνομα στο Οποίον Όλα τα Έθνη Εκλέγουν να Περιπατούν. Σελίς 165.

29 Απριλίου: Ο Καιρός ν’ Αποφασίσωμε στο Όνομα Τίνος Θεού θα Περιπατούμε. Σελίς 171.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις

Καθολικό Κήρυγμα της Αγίας Γραφής

◆ Ο Ρωμαιοκαθολικός κλήρος στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με μερικούς λαϊκούς, ανήγγειλε προσφάτως την έναρξι της πρώτης επισήμου Καθολικής συνελεύσεως η οποία εφιστά την προσοχή στο κήρυγμα της Βίβλου. Είναι προφανώς μια προσπάθεια για την αντιμετώπισι της παγκοσμίως σχολιαζομένης κρίσεως της πίστεως που πλήττει σήμερα τις εκκλησίες. Ο Τζων Βερκ, διοργανωτής της συνελεύσεως, είπε: «Στην εκκλησία μας το πρόβλημα είναι ότι ο λόγος του Θεού δεν κηρύττεται.» Εξηγώντας τον λόγο γιατί όλο και περισσότεροι Ρωμαιοκαθολικοί δεν παρακολουθούν τη Λειτουργία, εσχολίασε ότι «όταν έρχονται, δεν αισθάνονται πως έχουν κάτι για το οποίο πρέπει να είναι ευγνώμονες.»

Μείωσις των Διαμαρτυρομένων

◆ Ο Ηνωμένος Τύπος αναφέρει ότι εννέα επισκοπές των Διαμαρτυρομένων υπέστησαν μια συνολική μείωσι 226.750 μελών. Λέγεται ότι οι εισφορές αυξήθηκαν κατά 83 εκατομμύρια δολλάρια. Αλλ’ αν κανείς υπολογίση τον νομισματικό πληθωρισμό, σχολιάζει μια έκθεσις ειδήσεων, οι συνολικές συνεισφορές εμειώθησαν στην πραγματικότητα κατά 47 εκατομμύρια δολλάρια.

Η Θεωρία της Εξελίξεως υπό Αμφισβήτησιν

◆ Οι καθηγηταί των σχολείων στη Βρεττανική Κολομβία του Καναδά παρεκινήθησαν από μια ομάδα εξεχόντων Καναδών επιστημόνων να σταματήσουν να διδάσκουν τη θεωρία της εξελίξεως ως γεγονός. Μια ομάδα αντιπροσώπων εδήλωσε: «Πιστεύομε ότι η σύγχρονη επιστήμη όχι μόνον απέτυχε ν’ αποδείξη τη θεωρία της εξελίξεως, αλλά στην πραγματικότητα την απέδειξε ως εσφαλμένη.» Μια διακήρυξις με το ίδιο νόημα αποστέλλεται τώρα σε όλους τους καθηγητάς στην περιοχή του Βανκούβερ. Επιβάλλει να δίνουν στα παιδιά πλήρη ευκαιρία ν’ ακούουν και το μάθημα της δημιουργίας ως τον άλλο τρόπο. Υποστηρίζουν ότι η εξέλιξις πρέπει να διδάσκεται ως θεωρία, και ότι τα κείμενα που την παρουσιάζουν σαν ένα γεγονός πρέπει ν’ αντικατασταθούν.

Μιμούνται τον Ιησού Χριστό

ΟΤΑΝ εδίδασκε στους αποστόλους του ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς.» (Ιωάν. 13:15) Επομένως, οι πραγματικοί μαθηταί του Ιησού πρέπει, να τον μιμούνται. Έτσι άλλοι θα μπορέσουν να δουν ότι αυτοί ακολουθούν το υπόδειγμα του Κυρίου των του Χριστού. Αληθεύει αυτό για τα μέλη των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου; Και τι μπορεί να λεχθή για τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά; Ακολουθούν το υπόδειγμα του Κυρίου; Παρατηρήστε μερικά παραδείγματα:

ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο Ιησούς Χριστός εκράτησε αυστηρή ουδετερότητα απέναντι των υποθέσεων του κόσμου. Σχετικά με τον εαυτό του και με τους ακολούθους του μπορούσε να πη: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:16) Μπορεί να λεχθή αυτό για κείνους που ανήκουν στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου; Δεν αποδεικνύει η ιστορία του παρελθόντος καθώς και η παρούσα ότι τα μέλη των εκκλησιών είχαν δραστήρια ανάμιξι σε βίαιους πολιτικούς και θρησκευτικούς πολέμους; Δεν καταφεύγουν, παραδείγματος χάριν, Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι στη Βόρειο Ιρλανδία σε βία που εγγίζει τον εμφύλιο πόλεμο; Αλλά τι μπορεί να λεχθή για τους μάρτυρας του Ιεχωβά εκεί; Κρατούν ουδετερότητα;

Μια γυναίκα, μολονότι δεν ήταν βαπτισμένη Μάρτυς την εποχή εκείνη, αναφέρει:

«Ένα βράδυ με επισκέφθηκε η αδελφή μου η οποία είναι Καθολική. Καθώς μου μιλούσε για τα θρησκευτικά και πολιτικά μίση που σάρωναν τη χώρα, της εξήγησα πώς εμείς οι μάρτυρες του Ιεχωβά βλέπομε την κατάστασι και πως είμεθα πάντοτε υπέρ της Χριστιανικής ουδετερότητος και συνηγορούμε υπέρ της βασιλείας του Θεού. Παρατηρούσα ότι αμφέβαλλε αν αυτό είναι αλήθεια. Τότε μας διέκοψε ένα κτύπημα στην πόρτα.

«Ήσαν δυο άνδρες οι οποίοι είπαν ότι ήσαν αξιωματούχοι της τοπικής επιτροπής για τη διατήρησι ειρήνης και ζητούσαν λεπτομέρειες για το σύζυγό μου—το όνομά του, την ηλικία και άλλα. Είπαν ότι θα τον χρειάζονταν για να φρουρή την περιφέρειά μας από τρομοκρατικές ενέργειες. Είπαν επίσης ότι θα έρχωνται κάθε εβδομάδα για να εισπράττουν συνδρομές που χρειάζονται για οδοφράγματα, επιδέσμους, φανούς και άλλα όμοια εφόδια. Χωρίς δισταγμό εξήγησα ότι εμείς δεν συμμετέχομε σε καμμιά κίνησι που δεν βασίζεται στο Λόγο του Θεού. Έδειξα επίσης γιατί εμείς είμεθα ουδέτεροι και, πώς η βασιλεία του Θεού θα λύση τα προβλήματα του ανθρωπίνου γένους. Ένας απ’ αυτούς τους άνδρες έκαμε μια κίνησι της κεφαλής ότι κατάλαβε, σαν να το είχε ακούσει αυτό προηγουμένως. Έτσι έφυγαν και οι δύο.

«Και η Καθολική αδελφή μου; Παρακολούθησε όλη τη συζήτησι και δεν είχε πια καμμιά αμφιβολία γι’ αυτά που έλεγα, αλλά αισθανόταν έκπληξι βλέποντας να εφαρμόζωνται οι αρχές μας.»

Κάποιος που μελετά τη Γραφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτή την ίδια ταραγμένη χώρα λέγει την πείρα του με Προτεστάντες φρουρούς.

«Με επλησίασε ένας γείτονας ο οποίος μου ζήτησε να παρευρεθώ σε μια συνάθροισι της γειτονιάς για να καταρτίσωμε ένα κατάλογο για περιπολίες (Προτεσταντών) φρουρών. Όταν του είπα ότι δεν μπορούσα για λόγους συνειδήσεως να ασχοληθώ σε τέτοια καθήκοντα μου απήντησε ότι έπρεπε να πάω μαζί του και να εξηγήσω τους λόγους μου. Στη συνάθροισι υπήρχαν περίπου δώδεκα άνδρες οι οποίοι με ρωτούσαν προσεκτικά τους λόγους της αρνήσεώς μου. Μου είπαν ότι μπορούσα να είμαι στη μια πλευρά ή στην άλλη, όχι στο μέσον, δηλαδή να είμαι ‘είτε Καθολικός είτε Διαμαρτυρόμενος’. Εξήγησα ότι εφόσον μελετούσα τη Γραφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, η συνείδησίς μου δεν μου επέτρεπε να παραβιάσω Βιβλικές αρχές της Χριστιανικής ουδετερότητος.»

Ένας από τους άνδρες αναφερόμενος στην τελευταία δήλωσι αυτού του σπουδαστού της Γραφής είπε ότι το καθήκον των φρουρών ήταν πολιτικό. Όταν όμως ο σπουδαστής της Γραφής τον ρώτησε αν αυτός ως Διαμαρτυρόμενος θα εκτελούσε αυτή την υπηρεσία σ’ ένα Καθολικό δρόμο, εκείνος που έφερε την αντίρρησι απήντησε: «Ασφαλώς όχι.» Τότε ο σπουδαστής της Γραφής είπε: «Ώστε σημαίνει ότι εγώ επρόκειτο ν’ αναμιχθώ παίρνοντας μέρος σ’ ένα πολιτικό και θρησκευτικό ζήτημα.» Αρνήθηκε.

ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΑΣ

Σε αρμονία με την αποστολή του, ο Ιησούς Χριστός παρηγορούσε τους πενθούντας. (Ησ. 61:1-3· Λουκ. 4:18, 19) Το άγγελμά του προσέφερε ιδιαίτερη παρηγοριά σ’ εκείνους οι οποίοι ήσαν θλιμμένοι για την πνευματική τους κατάστασι. (Ματθ. 5:4) Όπως ο Ιησούς Χριστός, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα επωφελούνται κάθε ευκαιρίας για να παρηγορήσουν άλλους με τον Λόγο του Θεού.

Αυτό έκαμε μια μάρτυς του Ιεχωβά στο Δυτικό Βερολίνο. Καθώς προσέφερε τα περιοδικά «Σκοπιά» και «Ξύπνα!» σε διαβάτες στο δρόμο, παρετήρησε μία γυναίκα η οποία συζητούσε με μερικούς γνωστούς της. Αυτή η γυναίκα φαινόταν πολύ θλιμμένη. Όσο περισσότερο μιλούσε, τόσο πιο μελαγχολική γινόταν, ωσότου τελικά ξέσπασε σε κλάμματα. Όταν οι άλλοι έφυγαν, έψαχνε ματαίως για ένα μαντήλι. Μόλις ακριβώς ήταν έτοιμη να σχίση ένα χαρτί περιτυλίγματος από ένα δέμα, η Μάρτυς την πλησίασε και της προσέφερε τα χαρτομάνδηλά της.

Αυτή η μικρή χειρονομία έδωσε την ευκαιρία για μια μακρά συζήτησι σχετικά με το άγγελμα της Γραφής και με την ελπίδα που προσφέρει για τους νεκρούς. Επειδή ο σύζυγος αυτής της γυναίκας είχε πεθάνει πριν από λίγο, η Μάρτυς μπορούσε να την παρηγορήση, μολονότι η γυναίκα αυτή δεν είχε πίστι. Η δυνατότης, να ξαναδή τον σύζυγό της τής φαινόταν πολύ φανταστική.

Κάθε μέρα που γινόταν αγορά, η Μάρτυς και αυτή η γυναίκα μπορούσαν να συναντηθούν. Η βαθειά θλίψις αυτής της γυναίκας υποχωρούσε καθώς συζητούσαν τις σκέψεις από τον Λόγο του Θεού. Τελικά προσκάλεσε την Μάρτυρα να την επισκεφθή στο σπίτι της και έγινε έναρξις μιας οικιακής Γραφικής μελέτης. Τι προνόμιο να μιμήται κανείς τον Υιόν του Θεού με το να παρηγορή τους πενθούντας με Βιβλική γνώσι!

ΔΙΝΟΥΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Ο Ιησούς Χριστός ήταν επίσης πρόθυμος να δίνη προσοχή στα μικρά παιδιά. (Ματθ. 19:13, 14) Μιμούμενοι αυτό το παράδειγμά του από καρδιά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν να βοηθήσουν τα νεαρά άτομα ν’ αποκτήσουν ακριβή γνώσι της Γραφής.

Αυτό συνέβη στη Σιέρρα Λεόνε πριν από μερικά χρόνια:

Καθώς έδινε μια Γραφική ομιλία, ένας μάρτυς του Ιεχωβά παρετήρησε ένα νεαρό αγόρι να πλησιάζη περισσότερο προς το βήμα. Οι εκφράσεις των προσώπων των ενηλίκων που ήσαν στο ακροατήριο έδειχναν ότι το αποδοκίμαζαν αυτό.Ο ομιλητής, ενθυμούμενος τη στάσι του Ιησού απέναντι στα μικρά παιδιά, σταμάτησε την ομιλία του και προσεκάλεσε το μικρό αγόρι να καθήση και ν’ ακούση. Αυτό έκαμε το παιδί.

Όταν επέστρεψε στη γενέτειρά του ύστερ’ από την ομιλία, ο ομιλητής είδε το μικρό αγόρι κι’ ένα μεγαλύτερο αγόρι να έρχωνται από το μονοπάτι του δάσους στο σπίτι του. Προφανώς με την εντύπωσι που του έκαμαν όσα το μικρό αγόρι του είχε πει, το μεγαλύτερο έκαμε τώρα πολλές ερωτήσεις. Ο Μάρτυς έκαμε διευθετήσεις για μια Γραφική μελέτη με τα δυο αγόρια. Σε λίγο παρακολουθούσαν όλες τις συναθροίσεις στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Μέσα σε λίγους μήνες το μεγαλύτερο αγόρι αφιερώθηκε, κι’ έγινε ένας βαπτισμένος μάρτυς του Ιεχωβά, και λίγο αργότερα έκαμε το ίδιο και το μικρότερο αγόρι.

ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΜΕΝΟΥΣ

Ο Ιησούς Χριστός έδινε πνευματική βοήθεια σ’ εκείνους που ήσαν περιφρονημένοι. Γι’ αυτό μερικοί έλεγαν: «Ιδού. . . φίλος τελωνών και αμαρτωλών.» (Ματθ. 11:19) Εξαιτίας του ενδιαφέροντος που είχε ο Ιησούς γι’ αυτούς άνθρωποι που ήσαν γνωστοί ως αμαρτωλοί μετανόησαν και έγιναν μαθηταί του. Όπως ο Ιησούς Χριστός, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα πρόθυμα βοηθούν ανθρώπους που έχουν κακή φήμη να μάθουν την οδό του Θεού και να συμμορφωθούν μ’ αυτή.

Μια ιεραπόστολος στον Παναμά άρχισε Γραφική μελέτη με μια γυναίκα (όχι ιθαγενή του Παναμά) η οποία το είχε ζητήσει αυτό από το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά σ’ εκείνη τη χώρα. Μολονότι ήταν μητέρα ενός αγοριού δεκαεπτά ετών, ωστόσο εργαζόταν με συμβόλαιο σ’ ένα νυκτερινό κέντρο. Παρά το επάγγελμά της, είχε πάρει ωστόσο τη μελέτη σοβαρά. Επιθυμούσε να μελετά δυο φορές την εβδομάδα και πήγαινε στην Αίθουσα Βασιλείας γι’ αυτό το σκοπό.

Σύντομα αυτή η γυναίκα άρχισε να μιλή και στα άλλα δεκαέξη κορίτσια που εργάζονταν στο ίδιο μέρος για τη μελέτη της που είχε στη Γραφή. Αργότερα ρώτησε την ιεραπόστολο αν μπορούσε κι’ ένα από τα άλλα κορίτσια να συμμετέχη στη μελέτη. Λίγο αργότερα και οι δυο γυναίκες άρχισαν να παρακολουθούν την εκκλησιαστική μελέτη της Σκοπιάς στην Αίθουσα Βασιλείας και να μιλούν στα δεκαπέντε άλλα κορίτσια γι’ αυτά που μάθαιναν. Ως αποτέλεσμα δυο άλλα απ’ αυτά τα κορίτσια θέλησαν επίσης να μελετούν τη Γραφή.

Κάθε εβδομάδα και οι τέσσερις γυναίκες πήγαιναν στην Αίθουσα Βασιλείας για τη μελέτη τους καθώς επίσης και για την εκκλησιαστική μελέτη της Σκοπιάς. Πολλές φορές τις συνώδευαν εκεί οι φίλοι τους. Καθώς η γνώσις τους για τη Γραφή ηύξανε, άρχισαν να ντρέπωνται πολύ. Επιθυμούσαν να έλθη ο καιρός που θα μπορούσαν να έρχωνται στην Αίθουσα Βασιλείας με το κεφάλι ψηλά και να είναι καθαρές, όπως ακριβώς έβλεπαν ότι ήσαν εκείνοι που παρευρίσκονταν εκεί. Την εποχή εκείνη το συμβόλαιό τους με τον ιδιοκτήτη του κέντρου καθώς και η άδεια της παραμονής των στη χώρα είχαν λήξει. Αυτό τους έφερε κάποια ικανοποίησι και χαρά, καθώς απέβλεπαν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτό τον τρομερό τρόπο ζωής στον οποίο είχαν βυθισθή. Όταν έληξε το συμβόλαιο και οι τέσσερις επέστρεψαν στις χώρες τους.

Την κοπέλλα, που πρώτη είχε αρχίσει τη μελέτη, ένας από τους φίλους της ζήτησε να τη νυμφευθή μόλις θα έπαιρνε το διαζύγιό του. Εκείνη όμως του εξήγησε ότι δεν μπορούσε να τον παντρεφτή, διότι ακολουθούσε τη Γραφή η οποία δεν επιτρέπει αυτού του είδους διαζύγιο που θα έπαιρνε αυτός. Στη πατρίδα της αυτή η γυναίκα συνέχισε να κάνη πρόοδο. Αργότερα έγραψε στην ιεραπόστολο: «Δεν μπορείς να φαντασθής τη χαρά μου καθώς σου γράφω για να σου πω ότι η μητέρα μου και εγώ βαπτισθήκαμε την περασμένη εβδομάδα στη συνέλευσι περιοχής. Ο γυιος μου ελπίζει να βαπτισθή στην επομένη. Διευθύνω τώρα μια καφετήρια για να ζη η οικογένειά μου. Από τότε που άλλαξα την παλαιά προσωπικότητά μου και φόρεσα τη νέα, είμαι πολύ ευτυχισμένη και βρήκα πραγματική ειρήνη και ασφάλεια.»

Μια από τις άλλες γυναίκες έγραψε επίσης στην ιεραπόστολο για να την πληροφορήση ότι και αυτή είχε βαπτισθή για να είναι μια Χριστιανή μάρτυς του Ιεχωβά.

Αυτές οι ποικίλες πείρες δείχνουν ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μιμούνται τον Ιησού Χριστό. Αν επιθυμήτε να ταυτισθήτε μ’ αυτά τα άτομα τα οποία ειλικρινά προσπαθούν να ζουν σε αρμονία μ’ αυτούς τους υψηλούς κανόνας, σας ενθαρρύνομε να εξακριβώσετε μόνοι σας ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά πράγματι το κάνουν αυτό.

Αύξισις των Κλοπών στα Καταστήματα

◆ Το περιοδικό Τσέιντζιγκ Τάιμς αναφέρει ότι ο ένας σε κάθε δέκα Αμερικανούς πελάτες είναι επίσης και κλέπτης· 40 τοις εκατό περίπου είναι τοξικομανείς. Μόνο 5 τοις εκατό συλλαμβάνονται, μολονότι υπάρχουν ειδικά μηχανήματα και υπάλληλοι για ν’ αναχαιτίζουν το κύμα των κλεπτών. Υπολογίζεται ότι πελάτες και υπάλληλοι θα κλέψουν εφέτος αντικείμενα αξίας περίπου έξη δισεκατομμυρίων δολλαρίων—πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολλάρια περισσότερα από πέρυσι!

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

1 Είναι αληθές ότι εγώ είμαι στενός συγγενής· είναι όμως άλλος συγγενής πλησιέστερος εμού.—Ρουθ 3:12. Σ 1/5/72 11α

2 Ο. . . κατασκευάσας τα πάντα είναι ο Θεός.—Εβρ. 3:4. Σ 1/2/73 1, 2

3 Ας αναβή εις Ιερουσαλήμ, . . . και ας οικοδομήση τον οίκον του Ιεχωβά.—Έσδρας 1:3, ΜΝΚ. Σ 15/8/72 14, 15

4 Το πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.—Αποκάλ. 22:17. Σ 1/10/72 7-9α

5 Είδον ουρανόν νέον και γην νέαν.—Αποκάλ. 21:1. Σ 15/4/72 18, 19

6 Εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις και απλοί ως αι περιστεραί.—Ματθ. 10:16. Σ 1/6/72 15, 16

7 Αυτός έδωκεν άλλους μεν . . . διδασκάλους, προς τελειοποίησην των αγίων, δια το έργον της διακονίας δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.—Εφεσ. 4:11, 12. Σ 1/4/72 12α

8 Ο Ιησούς όμως προσκαλέσας αυτά, είπεν, Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι, η βασιλεία του Θεού.—Λουκ. 18:16. Σ 15/5/72 19, 21

9 Το αυτό. . . φρόνημα έστω εν υμίν, το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού.—Φιλιππησ. 2:5. Σ 15/6/72 11, 13, 14α

10 Μη πλανάσθε· ‘Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.’—1 Κορ. 15:33. Σ 15/8/72 7, 8α

11 Ο Ιεχωβά είναι μακράν από των ασεβών· εισακούει δε της δεήσεως των δικαίων.—Παροιμ. 15:29, ΜΝΚ. Σ 1/9/72 8, 9

12 Έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου.—Αποκάλ. 7:14. Σ 15/9/72 8, 9α

13 Πείθεσθε εις τους προεστωτάς σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον.—Εβρ. 13:17. Σ 1/11/72 7, 8α

14 Είδον . . . ότι δεν είναι καλήτερον, ειμή το να ευφραίνηται ο άνθρωπος εις τα έργα αυτού· διότι αυτή είναι η μερίς αυτού.—Εκκλησ. 3:22. Σ 16/11/72 2

15 Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού.—Γέν. 1:27. Σ 15/12/72 9, 10

Μελέτες «Σκοπιάς» για τις Εβδομάδες

13 Μαΐου: Επιληφθήτε της Αιωνίου Ζωής, 1-29. Σελίς 195.

20 Μαΐου: Επιληφθήτε της Αιωνίου Ζωής, 30-60. Σελίς 201

27 Μαΐου: Επιληφθήτε της Αιωνίου Ζωής, 61-73, Ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, του Ενδόξου Προτύπου, και Μεγάλη Παγκόσμιος Μαρτυρία το 1972! Σελίς 209.

Γιατί Πιστεύομε στον Θεό;

ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ στον Θεό; Μερικοί που πιστεύουν, υπερηφανεύονται ότι είναι «καλύτεροι» απ’ εκείνους που δεν πιστεύουν. Αλλ’ υποθέστε ότι ρωτούν έναν από σας, που ομολογείτε ότι πιστεύετε στον Θεό, να εξηγήσετε τους λόγους της πίστεώς σας. Μπορείτε να εξηγήσετε σαφώς γιατί πιστεύετε στον Θεό;

Παραδόξως πολλοί, που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, δεν μπορούν να το κάμουν αυτό. Μερικοί πιστεύουν στον Θεό απλώς διότι επίστευαν οι γονείς των ή διότι τώρα συμβαίνει να ζουν εκεί όπου κοινωνικώς είναι δημοφιλές να το πράττουν. Αλλ’ αυτό δεν πείθει έναν άλλον να πιστέψη στον Θεό. Πραγματικά, ένας από τους λόγους για τους οποίους πολλοί, και τα τέκνα ακόμη μερικών λεγομένων Χριστιανών, αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού είναι η ανικανότης αυτών που πιστεύουν να εξηγήσουν πειστικά τις πεποιθήσεις των. Και, για να μιλήσωμε ειλικρινά, αν ένας δεν πεισθή προσωπικά να πιστέψη στον Θεό, δεν είναι πιθανόν να διακρατήση αυτή την πίστι όταν βρεθή κάτω από πίεσι.

Μια γνήσια πίστις στον Θεό πρέπει να στηρίζεται σε πράγματα που πιστεύομε νοημόνως ότι είναι αληθινά, διότι όπως είπε ένας αρχαίος συγγραφεύς: «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν.» (Ιωάν. 1:18) Για να είμεθα λοιπόν πεπεισμένοι για την ύπαρξί του, η πίστις μας πρέπει να βασίζεται σε άλλα πράγματα που τα βλέπομε και στην προσωπική μας πείρα που έχομε αποκτήσει. Τότε με τις δυνάμεις μας λογικεύσεως μπορούμε ν’ αναπτύξωμε μια ακαταμάχητη πίστι στον Θεό.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ;

Λόγου χάριν, τι σκέψεις σας έρχονται όταν παρατηρήτε τους έναστρους φαινομενικά απέραντους ουρανούς, ή τις πολλές και ποικίλες μορφές ζωής επάνω στη γη; Αισθάνεσθε την ανάγκη να διαλογισθήτε σχετικά με την πηγή αυτών των πραγμάτων; Αυτό λέγεται λογίκευσις από το «αποτέλεσμα» στην «αιτία.» Το να διαλογίζεστε πάνω στο υπάρχον «αποτέλεσμα,» στη δημιουργία, καταδεικνύει ότι πρέπει να υπάρχη κάποια «αιτία» πίσω απ’ αυτή. Αλλά θα μπορούσε πολύ καλά να ρωτήση κανείς, «Γιατί αυτή η αιτία πρέπει να είναι, ο Θεός; Δεν θα μπορούσε να είναι απλώς η τυφλή τύχη;»

Σκεφθήτε, όμως, τι σας έδειξε η πείρα. Ένα ωρολόγι έχει προφανώς μια αιτία ή ένα κατασκευαστή. Και μήπως ένα επιμελώς σχεδιασμένο ωρολόγι δεν αποκαλύπτει κάτι για την αιτία, ότι είναι το προϊόν μίας μεθοδικής διανοίας που έχει την ικανότητα να σχεδιάζη; Έγινε από ένα νοήμον πρόσωπο.

Ωστόσο οι άνθρωποι ρυθμίζουν τα ωρολόγιά των στη γη από τα εντυπωσιακά ουράνια σώματα. Η κανονικότης των, καθώς και οι κραδασμοί ωρισμένων ατόμων σ’ αυτή τη γη, επιτρέπουν στον άνθρωπο σήμερα να ρυθμίζη τα ωρολόγια του έως σε απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου. Μήπως το υπέροχο αυτό σχέδιο της δημιουργίας δεν δείχνει επίσης νόησιν; Και γνωρίσατε ποτέ να υπάρχη νόησις χωριστά από την προσωπικότητα; Βλέπετε, λοιπόν, ότι ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος μας αναγκάζει να συμπεράνωμε ότι η δημιουργία πιστοποιεί την ύπαρξι ενός Νοήμονος Προσώπου ως Κατασκευαστού της—του Θεού.

Ομοίως, τι θα λεχθή για την ίδια τη ζωή; Γνωρίσατε ποτέ να προέρχεται η ζωή από καμμιά άλλη πηγή εκτός από τη ζωή; Εκείνοι που αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού γενικά προσπαθούν ν’ αποφύγουν την απλή αυτή ερώτησι. Αλλά τότε αντιμετωπίζουν άλλα εξ ίσου απλά ερωτήματα τα οποία, όμως, φέρουν σε αμηχανία, σαν αυτά που εγείρει ο Χαμ Μπόρλαντ στο βιβλίο Το Διαμένον Πρότυπον:

«Εκείνοι που εξηγούν την προέλευσι της ζωής σαν μια τυχαία ένωσι χημικών στοιχείων, που ομολογούν ότι δεν θα μπορούσε να συμβή κάτω από τις σημερινές συνθήκες, μεταπίπτουν, ίσως ασυνείδητα, σε κάποια δύναμι που προκάλεσε την τυχαία αυτή ένωσι. Ποια ήταν αυτή; Εκείνοι που πιστεύουν ότι η ζωή εμφανίσθηκε στις πρωτογενείς θάλασσες από κάποιο μακρινό τόπο του έξω διαστήματος, ομολογούν την ύπαρξι ζωής αλλού εκείνον τον καιρό. Πού και πώς ήλθε σε ύπαρξι εκείνη η ζωή; Εκείνοι που αποδίδουν το σπέρμα της ζωής στο νουκλεϊνικό οξύ και λέγουν ότι η ουσία του γόνου μπορεί ν’ αναπαραχθή, ομολογούν ότι δεν γνωρίζουν από πού ο γόνος ή το νουκλεϊνικό οξύ παρέλαβαν τη ζωογόνο δύναμί των ή τα πρότυπα που υπαγορεύουν. Πού έγκειται αυτή η δύναμις, αυτό το πρότυπο; Αν είναι, στον τρόπο που ενώνονται τα ασύλληπτα αυτά στοιχεία, γιατί ενώνονται με αυτόν τον τρόπο; Τα ερωτήματα είναι έμμονα και πολύ δύσκολα.»—(1959) σελίς 244.

Βάσει των όσων γνωρίζομε, η λογίκευσις μας αναγκάζει να συμπεράνωμε ότι μόνον ένας ζων Δημιουργός θα μπορούσε να παραγάγη ζωή.

ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΛΘΕ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ;

Η πίστις στον Θεό είναι επίσης αναγκαία για να εξηγήσωμε τη συνείδησι στον άνθρωπο. Γιατί το λέμε αυτό; Μια σύντομη εξέτασις του θέματος μας αποκαλύπτει τον λόγο.

Οπουδήποτε και οποτεδήποτε έζησαν άνθρωποι, υπήρξε μια έμφυτη αίσθησις του ορθού και του εσφαλμένου, που λέγεται μερικές φορές και ηθικός νόμος ή φυσικός νόμος, για να κατευθύνη τις πράξεις των. Αυτό πιστοποιείται από το σχόλιο του Καθηγητού του Πανεπιστημίου του Πρίνστον Π. Ρ. Κόλμαν-Νόρτον:

«Διαπιστώνομε ότι ο νόμος της φύσεως [ή η αίσθησις του ορθού και του εσφαλμένου] έχει τρία χαρακτηριστικά: (1) Παγκοσμιότητα, διότι τα παραγγέλματά του είναι πάντοτε τα ίδια σε όλους τους λαούς· (2) αναγκαιότητα, διότι αποτελεί μια απαίτησι της λογικής φύσεως του ανθρώπου· (3) μονιμότητα, διότι είναι ανεξάρτητος από κάθε ανθρώπινη εξουσία».

Εν τούτοις, μερικοί θα μπορούσαν να ισχυρισθούν ότι ενώ ένα άτομο, χρησιμοποιώντας τη συνείδησί του, θα εχαρακτήριζε μια ωρισμένη πράξι ως τελείως «ορθή,» ένα άλλο άτομο θα την εχαρακτήριζε ως χονδροειδώς «εσφαλμένη.» Αλλ’ ο έμφυτος φυσικός νόμος με συνέπεια κατακρίνει τα ίδια βασικά αδικήματα σε κάθε κοινωνία. Ο ανθρωπολόγος Μ. Φ. Άσλεϋ Μόνταγκιου παρατηρεί:

«Ο φόνος παγκοσμίως θεωρείται, ως έγκλημα, και αν ο φονεύς συλληφθή και προσαχθή στη δικαιοσύνη, η ποινή συνήθως είναι θάνατος. . . . Οι διατάξεις περί αιμομιξίας είναι, γενικές . . . η ιδιωτική ιδιοκτησία τυγχάνει παγκοσμίως σεβασμού. Τα ατομικά δικαιώματα ιδιοκτησίας υπάρχουν σε όλες τις αμόρφωτες κοινωνίες, σε ιδιοκτησία που είναι ακίνητη, σε ιδιοκτησία κινητή και σε ιδιοκτησία που είναι μη εμπράγματη.»—Ανθρωπολογία και Ανθρώπινη Φύσις (1957), σελίδες 58, 63, 64.

Προφανώς, εκείνο που διακρίνει τον φόνο από την αυτοάμυνα, λόγου χάριν, ολίγο μόνο διαφέρει μεταξύ διαφόρων ομάδων, όπως διαφέρει η ακριβής σχέσις που ορίζεται ως «αιμομιξία.» Οι ακριβείς νόμοι που διέπουν την κλοπή σε μια αγροτική κοινωνία διαφέρουν από τους νόμους μιας τεχνολογικής κοινωνίας. Αλλ’ οι βασικές πράξεις απαρεγκλίτως θεωρούνται ως κακές. (Παραβάλατε με Ρωμαίους 2:14, 15 στη Γραφή.) Δεν είναι περίεργο ότι ο Ρ. Γ. Φερθ, άλλοτε Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ετόνισε:

«Από πολλές απόψεις οι κανόνες της αρχέγονης ηθικής συμφωνούν πολύ με τους κανόνες που παρατηρούνται σε μια εξεζητημένη πολιτισμένη κοινωνία».

Πραγματικά, η «εξεζητημένη πολιτισμένη κοινωνία» του εικοστού μας αιώνος εχρησιμοποίησε τον νόμον της συνειδήσεως για να καταδικάση νομίμως ωρισμένους Ναζιστάς εγκληματίας στη Νυρεμβέργη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μολονότι αυτοί ισχυρίσθηκαν ότι υπήκουαν απλώς στον Ναζιστικό Νόμο και στους κυβερνητικούς προϊσταμένους των, το δικαστήριο απεφάνθη ότι έπρεπε ν’ ακολουθήσουν τον «ανώτερο φυσικό νόμο της δικαιοσύνης.» Και τώρα ακριβώς, στην ομολογουμένη αθεϊστική Ερυθρά Κίνα, εκεί ωστόσο φαίνεται να υπάρχη μια έντονη αίσθησις ηθικής, διότι το έθνος ενήργησε για να εκκαθαρίση τέτοιες πράξεις όπως είναι η πορνεία.

Από πού προήλθε ο παγκόσμιος αυτός φυσικός νόμος, ο ηθικός νόμος ή νόμος της συνειδήσεως; Γνωρίζετε σεις κανένα νόμο που να μην έχη νομοθέτη; Εκτός αυτού δεν είναι λογικό ότι ένα εξόχως ηθικό Πρόσωπο πρέπει να είναι ο θεσπιστής ενός φυσικού νόμου που ελειτούργησε για το ολοφάνερο καλό και μάλιστα για τη διαφύλαξι όλης της ανθρώπινης κοινωνίας; Το ηθικό αυτό Πρόσωπο είναι ο Θεός.

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ

Η Γραφή, επίσης, αποτελεί απόδειξι ότι ο Θεός υπάρχει. Πώς συμβαίνει αυτό;

Μεγάλο μέρος της Γραφής περιέχει λεπτομερείς προφητείες ή προρρήσεις, Αν δεν υπάρχει Θεός πώς μπορούν να εξηγηθούν αυτές; Ένα παράδειγμα: Πώς θα μπορούσε η Γραφή να προείπη, εκατοντάδες χρόνια πριν, πού θα εγεννάτο ο Ιησούς; (Μιχ. 5:2· Ματθ. 2:1-6) Την οικογενειακή του γραμμή; (Γέν. 22:15-18· 49:10· 2 Σαμ. 7:8-16· Ματθ. 1:1, 2, 6) Πότε θα ενεφανίζετο ως Μεσσίας; (Δαν. 9:24-27) Ασφαλώς ο ίδιος ο Ιησούς πολύ λίγα θα μπορούσε να κάμη για να ελέγξη αυτούς τους παράγοντας. Εν τούτοις αυτές και εκατοντάδες άλλων προφητειών αυτής της φύσεως στη Γραφή επαλήθευσαν. Πώς μπορούσε να γίνη αυτό, αν δεν υπάρχη ένας διορατικός Θεός; Κανένας άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα να ερευνά το μέλλον.

Επίσης, εκείνο που κάνει η Γραφή για τους ανθρώπους που εφαρμόζουν πραγματικά τις αρχές της, αποδεικνύει ότι υπάρχει Θεός. Μια αντιπαραβολή μας βοηθεί να το εννοήσωμε αυτό.

Γενικώς, υπάρχει ένα πλήθος προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ανθρώπινη φυλή. Λίγοι άνθρωποι μάλιστα είναι αισιόδοξοι για μια διαρκή λύσι. Ένας επιστήμων συνεπέρανε τα εξής στην πολύ συντηρητική εφημερίδα που λέγεται «Επιστήμη»:

«Μπορεί να έχωμε και λιγώτερη ακόμη από 50 με 50 τύχη να ζήσωμε ως το έτος 1980. . . . Η βραχύτης του χρόνου οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στον πολλαπλασιαστικό χαρακτήρα των προβλημάτων μας.»

Μήπως αυτά που διαβάζετε σεις οι ίδιοι στον ημερήσιο τύπο σχετικά μ’ αυτά τα πράγματα, όπως είναι τα φυλετικά προβλήματα, οι εξοπλισμοί, τα εγκλήματα και οι οικογενειακοί διχασμοί, δεν επιβεβαιώνουν τις μελέτες αυτού του επιστήμονος;

Αντιθέτως, πάνω από ενάμισυ εκατομμύριο μάρτυρες του Ιεχωβά σε 200 και πλέον χώρες και νήσους προσπαθούν να εφαρμόσουν τις αρχές της Γραφής στα ίδια αυτά προβλήματα όταν επηρεάζουν τη ζωή τους. Με τι αποτελέσματα; Προσέξτε μερικά παραδείγματα:

Στις φυλετικές σχέσεις βλέπετε γνήσια βελτίωσι μεταξύ των εθνών του κόσμου; Πολλοί άνθρωποι αμέσως λέγουν ‘όχι.’ Υπάρχουν έντονα φυλετικά μίση σε κάθε ήπειρο. Αλλά διαβάζομε δηλώσεις σαν αυτήν εν σχέσει με τους μάρτυρες του Ιεχωβά:

«Είμαι έκπληκτος από τη γνήσια υψηλή εκτίμησι προς τους ανθρώπους όλων των φυλών. Σε αντίθεσι μ’ εκείνους που προσφέρουν υπηρεσία χειλέων στη δοξασία περί φυλετικής αδελφότητος, οι Μάρτυρες δέχονται με χαρά όλους στην κοινωνία των—ακόμη και σε θέσεις εξεχούσης ηγεσίας—ασχέτως χρώματος ή χαρακτηριστικών.»—Γ. Νόρμαν Έντυ, στην Εφημερίδα της Γραφής και της Θρησκείας.

Μήπως μπόρεσαν οι άνθρωποι με χιλιάδων ετών προσπάθειες να σταματήσουν τον πόλεμο; Και τώρα μήπως δεν συσσωρεύονται περισσότερα όπλα από το παρελθόν; Ολοφάνερες είναι οι απαντήσεις. Αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας τα λόγια της Γραφής στον Ησαΐα 2:2-4 ως εντολή από τον Θεό, ‘εσφυρηλάτησαν τας μαχαίρας αυτών δια υνία.’ Εθνικιστικοί φραγμοί δεν τους κάνουν να μισούν και να φονεύουν. Η εφημερίς Ένωσις της πόλεως Σακραμέντο (Καλιφορνίας) έγραψε σε κύριο άρθρο το 1965:

«Αρκεί να πούμε ότι, αν όλος ο κόσμος ζούσε σύμφωνα με την πίστι των Μαρτύρων του Ιεχωβά, θα επήρχετο τέλος της αιματοχυσίας και του μίσους, και θα εβασίλευε η αγάπη.»

Επί πλέον, ενώ το έγκλημα αυξάνει σε τόσα μέρη του κόσμου, γνωστή είναι η νομιμόφρων διαγωγή των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η εφημερίς Χρονικά της Πισκάτεγουεη (Νέας Ιερσέης) παρατηρεί:

«Γνωρίζομε από προσωπική επαφή τους Μάρτυρας του Ιεχωβά όταν ήσαν εδώ [για μια συνέλευσι] το 1950, ότι αγωνίζονται για να τηρήσουν όλους τους νόμους της πολιτείας όσο το δυνατόν πιστότερα.»

Οι αναλογίες των διαζυγίων και της νεανικής εγκληματικότητας ανέρχονται κάθε μέρα. Αλλ’ οι καλής διαγωγής οικογένειες είναι χαρακτηριστικές των Μαρτύρων. Το βιβλίο Χριστιανοί της Κόππερμπελτ ομιλεί για οικογένειες των Μαρτύρων σε μέρη της Αφρικής:

«Οι γονείς της Σκοπιάς κάνουν περισσότερα για να βοηθήσουν τους νεαρούς στα σπίτια τους . . . Οι οικογένειες της Σκοπιάς που γνωρίσαμε φαίνονται να είναι εξαιρετικά καλά προσαρμοσμένες κι’ ευτυχείς μαζί.»

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά βρήκαν μια πρακτική λύσι όλων αυτών των προβλημάτων και πολλών άλλων. Αλλά κανένας από τους ανθρώπινους εμπειρογνώμονες δεν έφθασε σε μια πραγματική λύσι. Η επιτυχία των Μαρτύρων είναι δυνατή μόνο διότι ακολουθούν τη Γραφή. Η Γραφή, λοιπόν, πρέπει να προέρχεται από μια πηγή ανώτερη κι από τον πιο εξαίρετο άνθρωπο. Η πηγή αυτή είναι ο Θεός.

Η ΠΙΣΤΙΣ ΔΙΝΕΙ ΣΚΟΠΟ ΣΤΗ ΖΩΗ

Όσοι αγαπούν την αλήθεια θα βρουν, όπως και οι μάρτυρες του Ιεχωβά, άλλο ένα πειστικό επιχείρημα που χρησιμεύει για να τους πείση ότι υπάρχει Θεός. Ποιο είναι αυτό;

Μόνο η πίστις στον Θεό επιτρέπει στην ανθρώπινη ζωή να έχη ένα ικανοποιητικό σκοπό.

Αλλ’ ίσως να σκεφθήτε, ‘Πώς μπορεί να γίνη αυτό; Μήπως ο Θεός δεν υπήρξε υπαίτιος του θανάτου και των παθημάτων; Τι «ικανοποιητικό σκοπό» δίνει αυτό στη ζωή;’

Γνωρίζατε όμως ότι η Γραφή δεν διδάσκει ότι ο Θεός είναι υπαίτιος για τα παθήματα και τον θάνατο; Όλως αντιθέτως, η Γραφή στο πρώτο της βιβλίο τονίζει ότι ο άνθρωπος έφερε παθήματα και θάνατο στον εαυτό του. Επίσης, η Γραφή τονίζει ότι ο Θεός, αντί να επιτρέψη να συνεχίζωνται συνθήκες σαν τις σημερινές, θα τις τερματίση σε λίγο και θα αποκαταστήση τον παράδεισο στη γη. Πολλοί από τους νεκρούς θα επανέλθουν στη ζωή με ανάστασι. Αλλά μόνο η πίστις στον Θεό κάνει δυνατή μια τέτοια κατανόησι που χαροποιεί την καρδιά.—Γεν. 3:3, 17-19· Εκκλησ. 7:29· Ιωάν. 5:28, 29· Αποκάλ. 21:3, 4.

Εξ άλλου, μήπως συμβαίνει να μη πιστεύετε στον Θεό; Μπορείτε να διακρίνετε κανένα σκοπό πίσω από τη χιλιάδων ετών πονηρία και να παρουσιάσετε καμμιά ικανοποιητική εξήγησι γι’ αυτή; Υποθέστε ότι πέθανε η γιαγιά του παιδιού σας ή ένας νεαρός συμμαθητής του. Μπορείτε σεις πειστικά να εξηγήσετε στο παιδί σας γιατί υπάρχει θάνατος;

Εκείνοι που εξήτασαν την αντίθεσι μεταξύ πίστεως και απιστίας στον Θεό μπορεί να συμπεράνουν όπως ένας αρθρογράφος του Βήματος του Σικάγου, που είπε:

«Πολλές αθεϊστικές απόψεις του κόσμου, ότι ο άνθρωπος είναι απλώς ένα βιολογικό τυχαίο γεγονός αφημένο στο κενόν, φαίνονται ψυχρές, μάταιες και μωρές».

Πόσο λογικό επομένως είναι να δεχώμεθα την πίστι στον Θεό! Η ζωή τότε μπορεί να έχη σκοπό!

Υπάρχουν, φυσικά, και άλλα ερωτήματα που σας κάνουν ν’ απορήτε σχετικά με τον Θεό ή τις συνθήκες της γης. Γιατί να μην εξετάζετε τι υποδεικνύουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά από τη Γραφή ως επεξήγησι; Ρωτήστε τους μάρτυρας του Ιεχωβά να σας εξηγήσουν προσωπικά τι μπορεί να κάμη για σας η πίστις στον Θεό. Αν δεν μπορήτε να βρήτε κανέναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην κοινότητά σας, γράψτε στη Σκοπιά και θα φροντίσωμε να σας συναντήση κάποιος. Δεν υπάρχει καμμιά επιβάρυνσις γι’ αυτή την υπηρεσία.

[Εικόνα στη σελίδα 241]

Ένα ωρολόγι έχει ένα νοήμονα κατασκευαστή. Δεν θα είχαν και τα ουράνια σώματα, με τα οποία ρυθμίζεται το ωρολόγι, ένα Κατασκευαστή;

Το Πιστεύετε Πραγματικά;

ΣΥΧΝΑ ένας άνθρωπος λέγει, «Το πιστεύω αυτό,» όταν δίνη απλώς διανοητική συγκατάθεσι σε κάτι που είναι αληθινό. Η διανοητική του συγκατάθεσις δεν σημαίνει ότι αυτός πρόκειται να ενεργήση σε αρμονία με αυτό. Μπορεί να είναι όπως μερικοί Χριστιανοί του πρώτου αιώνος μ.Χ., στους οποίους ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι εις· καλώς ποιείς· και τα δαιμόνια πιστεύουσι, και φρίττουσι. Θέλεις όμως να γνώρισες, ω άνθρωπε, ότι η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά;»—Ιακ. 2:19, 20.

Οι άγγελοι που έγιναν δαίμονες ακολουθώντας μια στασιαστική πορεία εγνώριζαν ότι ο Θεός υπήρχε. Έπρεπε να πιστεύουν σ’ αυτόν. Αλλ’ η πίστις εκείνη δεν τους υποκινούσε να ενεργούν σύμφωνα με το θέλημά του.

Συνεπώς, η πίστις που έχει αξία στα όμματα του Ιεχωβά Θεού δεν είναι απλώς ένα ζήτημα αναγνωρίσεως ενός πράγματος ως αληθινού. Εκείνος που ενεργεί σύμφωνα με την πίστι του δείχνει ότι η πίστις του είναι γνησία.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΙΣΤΙΣ ΥΠΟΚΙΝΕΙ ΣΕ ΔΡΑΣΙ

Αν είσθε ένας από τους αφιερωμένους μάρτυρας του Ιεχωβά, πιστεύετε ότι η γενεά των ανθρώπων που ζουν τώρα είναι στις «έσχατες μέρες» της. Πιστεύετε ότι είναι επείγον να βοηθήσωμε τους άλλους να γίνουν επιδοκιμασμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού και να συμορφωθούν για να επιζήσουν από την επικείμενη παγκόσμια «θλίψι» που θα τερματίση τις έσχατες ημέρες.» Πιστεύετε επίσης ότι το θέλημα του Θεού είναι «να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» (1 Τιμ. 2:4) Μήπως τα όσα πιστεύετε για τις ‘έσχατες ημέρες,’ για την επικείμενη ‘θλίψι’ και για τον σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο, σας υποκινούν σε δράσι; Αποδεικνύει η όλη πορεία της ζωής σας ότι πραγματικά πιστεύετε ότι τώρα είναι οι «έσχατες ημέρες» και ότι η ζωή των ανθρώπων βρίσκεται σε κίνδυνο;

Εκείνος που είναι, πραγματικά αφωσιωμένος στον Ιεχωβά Θεό κι έχει βαθειά αγάπη για τους συνανθρώπους του ενεργεί σύμφωνα με την πίστι του. Επιδίδεται σθεναρά στη διακήρυξι του αγγέλματος της Βασιλείας στους άλλους. Γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πολύ απασχολημένοι σ’ αυτή τη δράσι. Ακόμη και σε χώρες όπου το έργο των διεξάγεται με μεγάλη δυσκολία λόγω επισήμου εναντιώσεως, δεν παύουν να κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας.» (Ματθ. 24:14) Πραγματικά, το γενικό σύνολον των ωρών που αφιέρωσαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε ένδεκα απ’ αυτές τις χώρες στη δημοσία κήρυξι του λόγου του Θεού το περασμένο έτος ήταν πολύ μεγαλύτερο από το έργο της ίδιας περιόδου του προηγουμένου έτους. Αυτό είχε γίνει και σε άλλες χώρες, περιλαμβανομένης και της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Κορέας, του Μεξικού, της Ολλανδίας, της Νιγηρίας, της Ισπανίας και της Ζάμπια.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι είναι συνταυτισμένοι με τους μάρτυρας του Ιεχωβά ζουν με πλήρη αναγνώρισι του γεγονότος ότι τώρα είναι πράγματι οι «έσχατες ημέρες»—όχι, ούτε και στις χώρες που κατωνομάσαμε παραπάνω. Μολονότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκπληρώνουν πολλά ως σύνολον, είναι αναμφισβήτητο ότι μερικά άτομα θα μπορούσαν να κάμουν πολύ περισσότερα. Συμβαίνει αυτό σ’ εσάς; Σε μερικές χώρες, περιλαμβανομένης της Αυστραλίας, των Βρεττανικών Νήσων, της Δυτικής Γερμανίας, των Φιλιππίνων και των Ηνωμένων Πολιτειών, η γενική έκθεσις δείχνει λιγώτερες ώρες που δαπανήθηκαν στην κήρυξι της Βασιλείας και στη μαθήτευσι πέρυσι, παρά προπέρυσι. Ωστόσο δεν μπορεί να λεχθή ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ομαδικά δεν εργάσθηκαν σκληρά σ’ αυτές τις χώρες. Ασφαλώς, τα εκατομμύρια των ωρών που εδαπάνησαν αντανακλούν ζήλο στη χρησιμοποίησι των ευκαιριών των για να βοηθήσουν τους άλλους ν’ αποχτήσουν επίγνωσι του λόγου του Θεού. Ήσαστε σεις προσωπικά ζηλωτής σ’ αυτό το έργο; Η αυτοεξέτασις μπορεί να είναι επωφελής.

Φυσικά, οι περιστάσεις ποικίλλουν από χώρα σε χώρα και από άτομο σε άτομο. Εν τούτοις, όλοι μας πρέπει συνεχώς ν’ αγρυπνούμε μήπως παραβλέψωμε την πολύτιμη σχέσι μας με τον Θεό και παύσωμε να ενεργούμε σύμφωνα με ό,τι γνωρίζομε ως αληθινό. Κανένας άλλος παρά μόνον ο Ιησούς Χριστός αφύπνισε τους ακολούθους του ως προς τον κίνδυνο του να παγιδευθούν προτού εκτελεσθή η θεία κρίσις. Είπε: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γίνωσι, και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.» (Λουκ. 21:34-36) Προσπάθεια χρειάζεται για ν’ αντισταθούμε στις πιέσεις που θα μπορούσαν να μας βυθίσουν σ’ ένα βαθύ πνευματικό ύπνο.

ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΝΥΣΤΑΓΜΟ

Οι υπερβολές σε τροφή και ποτό, καθώς και σε άλλες απολαύσεις πρέπει ν’ αποφεύγωνται. Οι υπερβολές αυτές αμβλύνουν τη διανοητική και πνευματική αντίληψι και παραφορτώνουν την καρδιά με αισθήματα ενοχής. Κάνουν επίσης τα καλά κίνητρα της καρδιάς να παραγκωνίζωνται από σαρκικές επιθυμίες. Όσον επιτρέπουν στις σαρκικές επιθυμίες των να τους κυριεύουν δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα σταθούν ενώπιον του Κυρίου Ιησού Χριστού ως επιδοκιμασμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού όταν οι «έσχατες ημέρες» αποκορυφωθούν στην πλήρη καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων.—2 Πέτρ. 3:11-14.

Μολονότι ένα άτομο μπορεί να μην επιδίδεται στη λαιμαργία και στη μέθη, μπορεί ωστόσο ν’ ακολουθή μια πορεία που παρακωλύει την πνευματική του επαγρύπνησι. Μπορεί ν’ αφήνη την ψυχαγωγία να καταλαμβάνη μια πολύ εξέχουσα θέσι στη ζωή του κι έτσι να εξασθενίζη την επιθυμία του να βοηθήση τους άλλους να έλθουν σ’ επίγνωσι της αληθείας του Θεού. Είναι ζωτικό για κάθε αφιερωμένο δούλο του Θεού να εξετάζη τη στάσι του και τον τρόπο της ζωής του.

Ρωτήστε τον εαυτό σας: Είναι η σχέσις μου με τον Θεό το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή μου; Πού είναι η καρδιά μου;

Αν κάνετε αυτό που ξέρετε ότι είναι σωστό, έχετε λόγο να είσθε ευτυχής με την υπηρεσία σας στον Θεό. Αυτό είναι σε αρμονία με ό,τι λέγει, ο λόγος του Θεού: «Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.»—Ιακ. 1:25.

Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ

Μερικοί αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού, εν τούτοις, δεν απολαμβάνουν αυτή την ευτυχία, μολονότι μπορεί να μην επιδίδωνται σε υπερβολική τροφή ή ποτό ή στην επιδίωξι τέρψεων. Ποιο είναι το πρόβλημά των; Οι καρδιές των έγιναν ‘βεβαρυμένες από τις μέριμνες του βίου,’ δηλαδή, έχουν γίνει υπερβολικά ανήσυχοι για τα προς το ζην. (Ματθ. 6:25-34) Η ανησυχία των για την προμήθεια τροφίμων, ιματισμό και στέγασι αφήρεσε από τις καρδιές των την καθησυχαστική διαβεβαίωσι ότι ο Ιεχωβά Θεός θα προμηθεύση ό,τι χρειάζονται οι δούλοι του. Όταν συμβαίνη αυτό, τα κίνητρα της καρδιάς συγκεντρώνονται σε υλιστικά πράγματα. Η επιθυμία του να συμμερισθούν με άλλους τις θαυμαστές επαγγελίες του Ιεχωβά Θεού μειώνεται. Τα σχέδια για ένα ασφαλές μέλλον του εαυτού των και της οικογενείας των γίνονται το κύριο μέλημα της ζωής των. Αυτό μπορεί να οδηγήση στην ανάληψι επιχειρήσεων που καταναλίσκουν χρόνο, σε πολλή πρόσθετη απασχόλησι, ή σε εκτεταμένες οικοδομικές εργασίες.

Αν η καρδιά σας αποκλίνη ποτέ προς αυτή την κατεύθυνσι, τι πρέπει να κάμετε; Με προσευχή σκεφθήτε πού βρισκόμεθα στο ρεύμα του χρόνου. Ρωτήστε τον εαυτό σας: Είναι λογικό να συνεχίζω τις υποθέσεις της ζωής με τέτοιο τρόπο ώστε ν’ αγνοώ ότι το παρόν σύστημα πραγμάτων σε λίγο θα φθάση στο τέλος του; Είναι σωστό, τον χρόνο που θα μπορούσα να τον χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω τους άλλους πνευματικώς, να τον δαπανώ σε απόκτησι πραγμάτων τα οποία δεν μου είναι πράγματι αναγκαία;

Θυμηθήτε ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν υποσχέθηκε να διαφυλάξη ωραίες κατοικίες και άλλα υπάρχοντα όταν θα καταστραφή το πονηρό αυτό σύστημα. Υποσχέθηκε να διαφυλάξη τη ζωή. Οι περασμένες εκτελέσεις των κρίσεων του Ιεχωβά το αποδεικνύουν αυτό. Οποιαδήποτε κατοικία ή άλλα υπάρχοντα που μπορεί να είχε ο Νώε και η οικογένειά του, αλλά που δεν μπορούσαν να εισαχθούν μέσα στην κιβωτό, καταστράφηκαν. Πριν από την πτώσι της Ιερουσαλήμ, το έτος 607 π.Χ., ελέχθη στον γραμματέα του προφήτου Ιερεμία Βαρούχ: «Ιδού, εκείνο το οποίον ωκοδόμησα, εγώ θέλω κατεδαφίσει· και εκείνο το οποίο εφύτευσα, εγώ θέλω εκριζώσει, και σύμπασαν την γην ταύτην. Και συ ζητείς εις σε αυτόν μεγάλα; μη ζητής· διότι, ιδού, εγώ θέλω φέρει κακά επί πάσαν σάρκα, λέγει ο Ιεχωβά, αλλά την ζωήν σου θέλω δώσει εις σε ως λάφυρον, εν πάσι τοις τόποις όπου υπάγης.» (Ιερεμ. 45:4, 5) Ομοίως, οι Χριστιανοί που εγκατέλειψαν την Ιερουσαλήμ πριν από την καταστροφή της το 70 μ.Χ., έσωσαν μόνο τη ζωή τους και τα λίγα υλικά πράγματα που μπόρεσαν να μεταφέρουν. Κάθε άλλο πράγμα έπρεπε να το εγκαταλείψουν.

Ας είμεθα ευχαριστημένοι και ας χαίρωμε με ό,τι ο Θεός μάς δίνει ως «λάφυρόν» μας—την ψυχή μας—που θα την διαφυλάξη από την επερχόμενη καταστροφή.

Δεν θα ήταν, λοιπόν, ανόητο κι επικίνδυνο πράγμα να επιδιώκωμε υλικά συμφέροντα και να παραμελούμε πνευματικά πράγματα; «Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ.» (Λουκ. 17:32) Μπορεί κάλλιστα να ήταν η προσήλωσίς της στα υλικά πράγματα των Σοδόμων που την έκαμε να παρακούση στην αγγελική υπόδειξι και να στραφή πίσω, και συνεπώς να χάση την ζωή της.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε οικοδομή και απόκτησις υλικών υπαρχόντων είναι κακό πράγμα σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες.’ Ούτε σημαίνει ότι οι δούλοι του Θεού πρέπει να καταδικασθούν σε πραγματική φτώχεια. Η συνετή χρήσις των υλικών αγαθών μπορεί πραγματικά να δώση ελευθερία για ν’ αφιερώση κανείς περισσότερο χρόνο στην προώθησι των πνευματικών συμφερόντων, και αυτό είναι αξιέπαινο.—Λουκ. 16:9.

Αν θέσωμε την αληθινή λατρεία πρώτη στη ζωή μας, δεν θα μας καταλάβη απρόοπτα η καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων. Μπορούμε τότε να έχωμε την ικανοποίησι ότι χρησιμοποιηθήκαμε ως μέσον για να βοηθήσωμε πολλούς ανθρώπους ν’ αποκτήσουν ζωή. Αυτό είναι, βέβαια, μια καλή αμοιβή για το ότι υπήρξαμε επιμελείς στην επίδειξι της πίστεώς μας με θετική ενέργεια. Αν αυτή είναι η επιθυμία σας, ας δείξη όλη η πορεία της ζωής σας ότι πιστεύετε ότι ζούμε στις «έσχατες ημέρες» αυτού του συστήματος πραγμάτων.

[Πλαίσιο στη σελίδα 249]

«ΕΣΧΑΤΑΙ ΗΜΕΡΑΙ» ΕΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΓΕΝΕΑΣ

1914 ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Αύξισις της Ανομίας.

Έθνος εναντίον έθνους.

Σεισμοί.

Λιμοί.

Στενοχωρία εθνών εν απορία.

Καιροί κακοί.

Απείθεια στους γονείς.

Αδιάλλακτοι.

Άνθρωποι ακρατείς.

Αύξησις στις Αυτοκτονίες Νεαρών

◆ Σύμφωνα μ’ ένα επίσημο υπολογισμό, περίπου 25.000 Αμερικανοί αυτοκτονούν κάθε χρόνο. Μερικοί πιστεύουν ότι ο πραγματικός αριθμός είναι διπλάσιος. Αλλά, αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχει μια τρομακτική αύξησις στον αριθμό των νεαρών που θέτουν τέρμα στη ζωή τους. Επί παραδείγματι, στο Λος Άντζελες το ποσοστό αυτοκτονιών για γυναίκες κάτω των 20 ετών ήταν το έτος 1970 είκοσι φορές υψηλότερο από το έτος 1960. Για άνδρες ηλικίας κάτω των 20 ετών το ποσοστό είναι περισσότερο από τριπλάσιο για την ίδια περίοδο.

Πόσο Σπουδαία Μπορεί να Είναι μια Υπόσχεσις;

ΔΕΝ περνάει μέρα χωρίς να είναι απογοητευμένοι εκατομμύρια άνθρωποι, στενοχωρημένοι και ωργισμένοι ακόμη από αθετημένες υποσχέσεις. Συμβόλαια, συμφωνίες μισθώσεων άλλα συμφωνητικά δεν τηρούνται. Ώρες συναντήσεων επίσης δεν τηρούνται. Υποσχεμένες αμοιβές, δώρα και υπηρεσίες λησμονούνται. Αρραβώνες διαλύονται. Γαμήλιοι όρκοι παραμερίζονται καθώς τα άτομα επιτυγχάνουν νομικώς διάλυσι γάμων και διαζύγια για ασήμαντες αιτίες. Κατ’ επανάληψιν οι υποσχέσεις πολιτικών ανδρών αποδεικνύονται κενοί λόγοι. Επίσης, πολλές υποσχέσεις είναι σκοπίμως απατηλές.

Οι πράξεις πολλών ανθρώπων αποδεικνύουν ότι μια υπόσχεσις δεν σημαίνει πολλά. Λίγο ενδιαφέρονται για τη ζημία που μπορεί να προξενήση η παράβασις μιας υποσχέσεως. Εν τούτοις, είτε θέλουν αυτοί οι άνθρωποι να το αναγνωρίσουν είτε όχι, έχουν κάποια ευθύνη σ’ Εκείνον που ποτέ δεν παρέλειψε να εκπληρώση μια υπόσχεσι. Αυτός είναι ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός. Αυτός δεν θεωρεί σαν κάτι ασήμαντο το να δίνη κανείς υποσχέσεις και να τις αθετή, ιδιαίτερα όταν η πράξις είναι εσκεμμένη και ολοφάνερα επιβλαβής. Επίσης, αν το όνομά του συνδέεται με μια υπόσχεσι, δεν θα επιτρέψη να δυσφημηθή το όνομά του με την μη εκπλήρωσι εκείνης της υποσχέσεως. Πάρτε ως παράδειγμα τον Ιουδαίο Βασιλέα Σεδεκία.

Η ΑΘΕΤΗΣΙΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΣΕΔΕΚΙΑ

Στο έτος 617 π.Χ. ο ανεψιός του Σεδεκία, Βασιλεύς Ιωαχείν, μαζί με άλλους προύχοντας άνδρας και μέλη της βασιλικής οικογενείας μετήχθη ως αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Τότε ο βασιλεύς της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ, έθεσε τον Σεδεκία στον θρόνο της Ιερουσαλήμ, και τον υποχρέωσε να υποσχεθή με όρκο στο όνομα του Ιεχωβά, ότι θα ήταν ένας πιστός υποτελής βασιλεύς. Οι άρχοντες και οι λοιποί επιφανείς άνδρες δεσμεύθηκαν επίσης να είναι πιστοί υποτελείς. (Ιεζ. 17:13, 14· 21:23) Μήπως ο Ιεχωβά Θεός εθεώρησε τις ένορκες αυτές υποσχέσεις ως μικρής σπουδαιότητος;

Υπήρχαν Ιουδαίοι που ενόμιζαν ότι δεν ενδιέφερε τον Ιεχωβά αν αθετούσαν τις ένορκες υποσχέσεις των. Προτιμούσαν να στασιάσουν εναντίον του βασιλέως της Βαβυλώνος και να βασισθούν στον Φαραώ της Αιγύπτου για βοήθεια. Ενεθάρρυναν τον Σεδεκία να το κάμη αυτό. Ο Ιεχωβά, μιλώντας προφητικά για τον στασιασμό κατά του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ, εδήλωσε:

«Απεστάτησεν όμως [ο Σεδεκίας] απ’ αυτού, εξαποστείλας πρέσβεις εαυτού εις την Αίγυπτον, δια να δώσωσιν εις αυτόν ίππους και λαόν πολύν. Θέλει ευοδωθή [ο Σεδεκίας]; θέλει διασωθή ο πράττων ταύτα; ή παραβαίνων την συνθήκην, θέλει, διασωθή; Ζω εγώ, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, βεβαίως εν τω τόπω του βασιλέως του βασιλεύσαντος αυτόν, του οποίου τον όρκον κατεφρόνησε και του οποίου την συνθήκην παρέβη, μετ’ αυτού εν μέσω της Βαβυλώνος θέλει τελευτήσει. Και δεν θέλει κάμει υπέρ αυτού ουδέν εν τω πολέμω ο Φαραώ, με το δυνατόν στράτευμα και με το μέγα πλήθος, υψώνων προχώματα και οικοδομών προμαχώνας, δια να απολέση πολλάς ψυχάς. Διότι καταφρόνησε τον όρκον παραβαίνων την συνθήκην· και ιδού, επειδή, αφού έδωκε την χείρα αυτού, έπραξε πάντα, δεν θέλει διασωθή».—Ιεζ. 17:15-18, ΜΝΚ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ

Έτσι ο Ιεχωβά ετόνισε ότι δεν θα επεδοκίμαζε την αθέτησι του όρκου του Σεδεκία και δεν θα τον επροστάτευε από τις σκληρές συνέπειες που θα επακολουθούσαν. Προείπε ότι ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ δεν θα παρέβλεπε την ανταρσία τον Σεδεκία, αλλά θα εβάδιζε κατά της Ιερουσαλήμ. Αυτό θα ήταν σε αρμονία με τον σκοπό του Ιεχωβά να χρησιμοποιήση τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ και τα στρατεύματά του ως ποινική «μάχαιρα» κατά των επιόρκων στασιαστών, οι οποίοι εχρησιμοποίησαν το όνομα του Ιεχωβά επί ματαίω.

Ο Ναβουχοδονόσορ, εισερχόμενος από βορρά στη γη της Παλαιστίνης, επί κεφαλής του στρατού του, έφθασε σε μια διακλάδωσι στο δρόμο της πορείας του. Εζήτησε λοιπόν καθοδήγησι για ν’ αποφασίση σε ποιο δρόμο θα ωδηγούσε τον στρατό του. Ο ένας κλάδος ωδηγούσε στην Αμμωνική πρωτεύουσα Ραββά, και ο άλλος στην ισχυρότερα ωχυρωμένη πόλι της Ιερουσαλήμ. Το ερώτημα ήταν, να πάη πρώτα εναντίον της Ραββά και κατόπιν, αφού τα στρατεύματα του θα ήσαν υπερήφανα για την κατάληψι της πόλεως εκείνης, να προβή στη δυσκολώτερη πολιορκία εναντίον της Ιερουσαλήμ; Ο Ναβουχοδονόσορ, για να εξακριβώση αν η απόφασίς του θα ήταν η ορθή, κατέφυγε σε τρεις μεθόδους μαντείας. Ο Ιεχωβά Θεός το απεκάλυψε αυτό στον προφήτη του Ιεζεκιήλ:

«Και συ, υιέ ανθρώπου, διόρισον εις σεαυτόν δύο οδούς, δια να διέλθη η ρομφαία του βασιλέως της Βαβυλώνος, και αμφότεραι θέλουσιν εξέρχεσθαι από της αυτής γης· και κάμε τόπον, κάμε αυτόν εν τη αρχή της οδού της πόλεως. Διόρισον οδόν δια να διέλθη η ρομφαία εις την Ραββά των υιών Αμμών, και εις την Ιουδαίαν προς την Ιερουσαλήμ την ωχυρωμένην. Διότι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εστάθη εις τον δυόδρομον, εν τη αρχή των δύο οδών, δια να ερωτήση τους μάντεις· ανεκάτωσε τα μαντικά βέλη, ηρώτησε τα γλυπτά, παρετήρησε το ήπαρ. Προς την δεξιάν αυτού έγινεν ο χρησμός δια την Ιερουσαλήμ, δια να στήση τους κριούς, δια να ανοίξη το στόμα επί σφαγήν, να υψώση την φωνήν μετά αλαλαγμού, να στήση κριούς εναντίον των πυλών, να κάμη προχώματα, να οικοδομήση προμαχώνας».—Ιεζ. 21:19-22.

Εκείνο που έσυρε ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ με το δεξί του χέρι ήταν η ευνοημένη εκλογή, για να δείξη την πιο καλή πορεία. Ο Ιεχωβά Θεός εφρόντισε ώστε αυτή η εκλογή, σύμφωνα με το θέλημά του, να κατευθύνη τον βασιλέα της Βαβυλώνος πρώτα εναντίον της Ιερουσαλήμ. Αυτό εσήμαινε να φέρη εναντίον της Ιερουσαλήμ όλες τις βαριές Βαβυλωνιακές πολιορκητικές προετοιμασίες και να χρησιμοποιήση όλα τα εφευρήματα για την πολιορκία μιας ισχυρά ωχυρωμένης πόλεως.

Αυτή η προφητεία που προέλεγε την έκβασι της μαντείας του Ναβουχοδονόσορ φάνηκε «ματαία» στους κατοίκους του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. Αυτοί ενόμισαν ότι ο βασιλεύς της Βαβυλώνος δεν θα επιθυμούσε να έλθη εναντίον ενός τόσο βαριά ωχυρωμένου τόπου όπως ήταν η Ιερουσαλήμ. Ενόμιζαν ότι απλώς δεν θα μπορούσε να κυριεύση μια τόσο ισχυρά περιτειχισμένη πόλι. Ενόμιζαν επίσης ότι η στρατιωτική δύναμις της Αιγύπτου θα απέκρουε κάθε δυνατή στρατιωτική προσπάθεια που θ’ ανελαμβάνετο εναντίον των. Εκείνο που παρέλειψαν να θυμηθούν οι υπερβέβαιοι Ιουδαίοι ήταν το ότι η αθέτησις του όρκου των αποτελούσε αμάρτημα κατά του Ιεχωβά Θεού. Αυτός θα εφρόντιζε ώστε η στασιαστική των πορεία να εκτεθή και να μη λησμονηθή από τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ. Η Ιερουσαλήμ θα εκυριεύετο και οι κάτοικοί της θα ωδηγούντο «χειριάλωτοι» στη Βαβυλώνα. (Ιεζ. 21:23, 24) Αυτό επίσης εσήμαινε ότι και ο Βασιλεύς Σεδεκίας θα εξηναγκάζετο να κάμη ό,τι είχε δηλώσει ο Ιεχωβά δια του Ιεζεκιήλ:

«Και συ, βέβηλε, ασεβή ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία εφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος, εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό».—Ιεζ. 21:25-27, ΜΝΚ.

Ο Βασιλεύς Σεδεκίας, με τη στασιαστική του πορεία, πληγώθηκε θανάσιμα ή μοιραία. Η θανάσιμη εκείνη πληγή εσήμαινε, όχι, ένα ειρηνικό θάνατο πιστού υποτελούς βασιλέως της Ιερουσαλήμ, αλλ’ ένα στιγματισμένο θάνατο εκθρονισμένου, άτεκνου, αόμματου, φυλακισμένου εξορίστου στη Βαβυλώνα. Ο Σεδεκίας, ένεκα του στασιασμού του, απεδείχθη ότι ήταν ένας «ασεβής ηγεμών του Ισραήλ.» Είχε έλθει η μέρα για να φάγη τους πικρούς καρπούς της κακίας του. Ήταν τότε ο ‘καιρός του πέρατος της ανομίας’, όχι μόνο της ‘ανομίας’ του Βασιλέως Σεδεκίου, αλλά και της ‘ανομίας’ όλου του βασιλείου του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ. Ο καιρός αυτού τον ‘πέρατος’ άρχισε στο δέκατο τρίτο έτος του Βασιλέως Ιωσία του Ιούδα, οπότε ο Ιερεμίας άρχισε να προφητεύη. (Ιερεμ. 1:1, 2· 25:3-11) Στην αποκορύφωσι αυτού του ‘πέρατος’ ο Βασιλεύς Σεδεκίας δεν εγκατέλειψε εκουσίως το διάδημα και το στέμμα του. Αυτή η συνέπεια του επεβλήθη όταν καταστράφηκε ο βασιλικός του θρόνος και η πόλις.

Με την καταστροφή εκείνη που έγινε στο έτος 607 π.Χ. τερματίσθηκε η τυπική βασιλεία του Θεού στη γη, μ’ έναν απόγονο του Δαβίδ καθήμενο στον «θρόνον του Ιεχωβά» στην Ιερουσαλήμ. Αυτό εσήμαινε μια πλήρη αντιστροφή των πραγμάτων στην παγκόσμια σκηνή. Το βασίλειο του Ιούδα, ως η μικρογραφική βασιλεία του Ιεχωβά Θεού, ήταν ο «υψηλός.» Αλλ’ έγινε «ταπεινός» με το να καταστραφή. Τα ειδωλολατρικά ή μη Ιουδαϊκά έθνη όμως, «υψώθησαν,» διότι η καταστροφή του Βασιλείου του Ιούδα άφησε την κυριαρχία των Εθνών να διακυβερνά όλη τη γη.

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΕΡΓΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΒΑΤΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ

Τα ειδωλολατρικά έθνη επρόκειτο να διατηρήσουν αυτή τη διακυβέρνηση έως την έλευσι ‘εκείνου εις τον οποίον ανήκει,’ ενός απογόνου του Ιουδαίου Βασιλέως Δαβίδ. Αυτός απεδείχθη ότι ήταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αντίθετα με τον άνομο Βασιλέα Σεδεκία, ο Ιησούς Χριστός δεν είναι παραβάτης υποσχέσεων. Είναι «όσιος, άκακος, αμίαντος.» (Εβρ. 7:26) Ως άνθρωπος επάνω στη γη πάντοτε έλεγε την αλήθεια. ‘Δεν ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.’ (1 Πέτρ. 2:22) Γι’ αυτό ο Ιησούς θέλει ως ακολούθους του μόνο άτομα τα οποία ορθώς υποκινούνται να μιμηθούν το παράδειγμά του. Αυτός, σύμφωνα με το θέλημα του Πατρός του, σε λίγο θ’ αναλάβη δράσιν εναντίον όλων εκείνων οι οποίοι, όπως ο Σεδεκίας του παληού καιρού, είναι, στασιαστικοί και αναξιόπιστοι, και δεν σέβονται το όνομα του Ιεχωβά.

Γνωρίζομε ότι ο Ιησούς Χριστός θ’ αναλάβη μια τέτοια δράσι μέσα σ’ αυτή τη γενεά. Η Βιβλική χρονολογία σαφώς δείχνει ότι στο έτος 1914 μ.Χ. ο Ιησούς ανέλαβε τη διακυβέρνησι του κόσμου της ανθρωπότητος. (Δαν. 4:16-27· 7:12-14· Αποκάλ. 11:15) Αυτός λοιπόν είναι σε θέση τώρα να δράση εναντίον των λαών και εθνών που δεν σέβονται την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Ο «Χριστιανικός κόσμος» σήμερα, σαν την άπιστη Ιερουσαλήμ, παρέλειψε να συμπεριφερθή σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Η αθέτησις ιεροπρεπών υποσχέσεων και συμφωνιών είναι ακριβώς μια από τις πολλές παραβάσεις που διέπραξε. Επομένως, ο «Χριστιανικός κόσμος,» ως ένα σύστημα που ομολογεί ότι είναι σε διαθήκη με τον Θεό, θα είναι ο πρώτος που θα παρέλθη με καταστροφή.

Αυτό συμφωνεί με το πρότυπο του τι συνέβη στους αρχαίους χρόνους. Η τιμωρός «μάχαιρα» ήλθε πρώτα εναντίον των κατοίκων του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, των ανθρώπων που υπήρξαν άπιστοι στη σχέσι της διαθήκης των με τον Θεό. Αλλ’ η «μάχαιρα» δεν εσταμάτησε εκεί. Οι Αμμωνίται, σαν τους απίστους Ιουδαίους, δεν ήσαν αφωσιωμένοι σε ό,τι ήταν ορθό, και συνεπώς, κι εκείνοι επίσης προωρίζοντο για καταστροφή. Φυσικά οι προφήται του Αμμών δεν εσκέπτοντο έτσι. Αυτοί ‘έβλεπαν’ ότι η πρωτεύουσά των, η Ραββά, θα διέφευγε. Επίσης, οι μάντεις προέλεγαν ότι η πόλις θα γλύτωνε. Αλλ’ οι προφήται και οι μάντεις είχαν λάθος. Εκείνο που ‘έβλεπαν’ οι προφήται αποδείχθηκε ότι ήταν «ματαιότης» και οι προρρήσεις των μάντεων απεδείχθη ότι ήταν «ψεύδος.» Αυτό έγινε όταν ο Ναβουχοδονόσορ ερήμωσε τη γη των Αμμωνιτών. Έτσι, όπως προελέχθη δια του Ιεζεκιήλ, οι εσφαγμένοι του Αμμών, ‘ετέθησαν στον τράχηλο’ των εσφαγμένων ανόμων Ισραηλιτών, σαν να ήσαν ένας σωρός από νεκρούς.—Ιεζ. 21:28-32.

Γι’ αυτό σήμερα κανένα έθνος που υπήρξε εσκεμμένα ψευδές και απατηλό στις υποσχέσεις και συμφωνίες του δεν θα διαφύγη την τιμωρία. Αυτό κάνει επιτακτική την ανάγκη να εξετάση κάθε άτομο τη δική του πορεία, θα μπορούσε να ρωτήση κανείς τον εαυτό του: Είμαι εγώ ένας μιμητής του Ιησού Χριστού, στου οποίου το στόμα δεν βρέθηκε δόλος; Ή μήπως αντανακλώ τα χαρακτηριστικά ενός στασιαστού που παραβαίνει τον όρκο, όπως ήταν ο Βασιλεύς Σεδεκίας; Η ζωή του καθενός σήμερα εξαρτάται από την τήρησι καλής διαγωγής. Αυτό περιλαμβάνει το να ζη κανείς σύμφωνα με τις ιεροπρεπείς υποσχέσεις του. Παράλειψις να ενεργή έτσι μπορεί να οδηγήση σε απώλεια της ζωής.

Τα Παιδιά Χρειάζονται Αγάπη

◆ Ο παιδίατρος της Νέας Υόρκης, Δρ. Λυτ Ι. Γκάρντνερ, ονομάζει τη θλίψι που προξενεί τον θάνατο πολλών παιδιών στα ορφανοτροφεία ως «στερητικόν νανισμόν.» Η έλλειψις αγάπης, ισχυρίζεται, ανακόπτει τη σωματική ανάπτυξι και επιβραδύνει επίσης τη διανοητική ανάπτυξι. Το παιδί που έχει υποστή τέτοια συναισθηματική βλάβη, δεν θα θεραπευθή ούτε πνευματικώς ούτε σωματικώς, αν δεν ληφθή πρόνοια εγκαίρως. Μερικά παιδιά, που τα πήραν από οικογένειες που δεν έδειχναν αγάπη, θεραπεύθηκαν όταν δόθηκε η αναγκαία προσοχή. Ώστε, η αγάπη των γονέων μπορεί να επηρεάση την υγειά των παιδιών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Σε ωδήγησε . . . ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, δια να γνωρίση τα εν τη καρδία σου.—Δευτ. 8:2. Σ 1/12/72 10-12

17 Τότε εσηκώθησαν . . . όσων το πνεύμα διήγειρεν ο Θεός εις το να αναβώσι δια να οικοδομήσωσι τον οίκον του Ιεχωβά.—Έσδρας 1:5, ΜΝΚ. Σ 15/8/72 17, 18

18 Όστις [ο Θεός] θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού.—Ρωμ. 2:6. Σ 1/1/73 1-3

19 Ο Ιεχωβά ανορθοί τους κεκυρτωμένους. . . . Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τον αιώνα.—Ψαλμ. 146:8, 10, ΜΝΚ. Σ 15/1/73 7, 8

20 Εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών.—Έξοδ. 19:5. Σ 15/2/73 8, 9

21 Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.—Γεν. 1:1. Σ 1/2/73 3

22 Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να είναι . . . ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής, αλλ’ επιεικής (λογικός, ΜΝΚ).—1 Τιμ. 3:1, 3. Σ 1/4/72 15α

23 Ας πλησιάσωσιν οι τεταγμένοι κατά της πόλεως, έκαστος έχων το όπλον αυτού της εξολοθρεύσεως εν τη χειρί αυτού.—Ιεζ. 9:1, Σ 15/7/72 12, 13

24 Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Αληθώς σας λέγω ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.—Ματθ. 24:45, 47. Σ 1/8/72 15α

25 Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος, αρκείσθε εις τα παρόντα, διότι αυτός είπε, «Δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει».—Εβρ. 13:5. Σ 15/8/72 9, 10α

26 Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν ειμή το να αγαπάτε αλλήλους· διότι ο αγαπών τον άλλον εκπληροί τον νόμον.—Ρωμ. 13:8. Σ 15/10/72 16, 17

27 Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά θέλομεν πράξει.—Έξοδ. 19:8, ΜΝΚ. Σ 15/2/73 12, 13

28 Η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Ιεχωβά.—1 Κορ. 4:4, ΜΝΚ. Σ 1/1/73 9, 10

29 Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού· και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν.—Γεν. 2:24. Σ 15/12/72 15

30 Ο εν τω ελαχίστω πιστός και εν τω πολλώ πιστός είναι, και ο εν τω ελαχίστω άδικος και εν τω πολλώ άδικος είναι.—Λουκ. 16:10. Σ 15/12/72 15

31 Παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως.—2 Κορ. 6:1 Σ 15/8/72 18α

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

27 Μαΐου: Πώς η Ανάστασις Ωφελεί Όλους τους Νεκρούς στον Άδη. Σελίς 227.

3 Ιουνίου: Εκείνοι που Ωφελούνται από την Ανάστασι από τον «Άδη». Σελίς 235.

Ανακοινώσεις

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΗ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Οι άνθρωποι ζητούν κάθε μέσον για να «εξουσιάσουν» το διάστημα και να «αποικίσουν» τα πλανητικά, συστήματα. Ωστόσο η γενεά αυτή έχει μια πολύ μεγαλυτέρα προοπτική να «κατοικίση» μια νέα γη—μια προοπτική που την παραβλέπουν οι άρχοντες του κόσμου, εν τούτοις αυτός είναι ένας τρόπος που είναι πολύ περισσότερο ρεαλιστικός και ανταποδοτικός. Θα ηθέλατε να γνωρίσετε τι μέρος θα μπορήτε να έχετε σεις σ’ αυτόν; Τότε στείλτε να προμηθευτήτε το ωραίο και αποκαλυπτικό βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Στείλτε μόνο 23 δραχμές ή 75 σεντς στις Η.Π.Α.

ΤΟ «ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ»

Όταν έχετε ένα αντίτυπο του βοηθήματος για την μελέτη της Γραφής Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή είναι σχεδόν σαν να έχετε το «Βιβλίο των Απαντήσεων» του διδασκάλου για μια δύσκολη σειρά μαθημάτων του σχολείου. Η διαφορά είναι ότι κάθε σπουδαστής της Γραφής δικαιούται ενός αντιτύπου του Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Πράγματι, σας προτρέπομε ν’ αποκτήσετε ένα. Δύσκολες ερωτήσεις επί της Γραφής απαντώνται καθαρά μ’ ένα τρόπο που θα κάμη την Αγία Γραφή να φαίνεται σαν ένα ανοικτό βιβλίο. Θ’ αποκτήσετε κατανόησι του σκοπού του Θεού για την γη αυτή και γιατί αυτός επέτρεψε την ανομία. Θα μπορέσετε, να ιδήτε το δικό σας μέλλον στο φως της Βιβλικής προφητείας και τι πρέπει να κάμετε για να βρήτε ασφάλεια στους επικίνδυνους καιρούς που είναι μπροστά μας. Στείλτε, σήμερα. Αποστέλλεται, ελεύθερο ταχυδρομικών τελών αντί 8 δρχ. ή αν διαμένετε στις Η.Π.Α. 25 σεντς.

Γιατί οι Ειλικρινείς Άνθρωποι Θέλουν να Υπηρετούν τον Ιεχωβά

ΚΑΘΕ χρόνο δεκάδες χιλιάδων άνθρωποι πρόθυμα αναλαμβάνουν να υπηρετήσουν τον Θεό της Αγίας Γραφής, τον Ιεχωβά. Συχνά αυτό σημαίνει αλλαγή στην όλη πορεία της ζωής των. Ωστόσο αυτοί είναι ευτυχείς γι’ αυτό. Γιατί;

Διότι, κατανοούν ότι ο Ιεχωβά είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος και Δημιουργός του σύμπαντος. Ο ζωτικός αυτός λόγος υπεκίνησε ταπεινούς ανθρώπους σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας να θέλουν να τον υπηρετήσουν.

Ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, ένας Θεόπνευστος υμνογράφος πριν από τη Χριστιανική Εποχή, εξέφρασε τα αισθήματά του ως εξής: «Διότι Θεός μέγας είναι ο Ιεχωβά, και Βασιλεύς μέγας υπέρ πάντας τους Θεούς. Διότι εις αυτού την χείρα είναι τα βάθη της γης· και τα ύψη των ορέων είναι αυτού. Διότι αυτού είναι η θάλασσα, και αυτός έκαμεν αυτήν και την ξηράν αι χείρες αυτού έπλασαν. Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών.»—Ψαλμ. 95:3-6, ΜΝΚ.

Μετά από αιώνες, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης, σε δράμα, άκουσε είκοσι τέσσερις πρεσβυτέρους να λέγουν: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και διά το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.» (Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ) Ασφαλώς αν κανείς σε όλο το σύμπαν είναι άξιος της λατρείας και της υπηρεσίας μας, αυτός είναι ο Ιεχωβά Θεός.

Ένας άλλος ισχυρός λόγος για τον οποίον οι ειλικρινείς άνθρωποι θέλουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά είναι ο φιλεύσπλαγχνος, συμπαθής και στοργικός τρόπος με τον οποίον Αυτός επολιτεύθη με την ατελή, αμαρτωλή ανθρωπότητα.

Ο πρώτος άνθρωπος, Αδάμ, επειδή επροτίμησε να παρακούση στον Θείο νόμο, επώλησε τον εαυτό του και όλους τους απογόνους του σε δουλεία στην αμαρτία και στον θάνατο. Η Γραφή λέγει: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 5:12.

Κανένας άνθρωπος, με τις δικές του προσπάθειες, δεν θα μπορούσε ν’ απαλλαγή απ’ αυτή τη δουλεία. «Ουδείς δύναται ποτέ να εξαγοράση αδελφόν, μηδέ να δώση εις τον Θεόν λύτρον δι’ αυτόν· διότι πολύτιμος είναι η απολύτρωσις της ψυχής αυτών, και ανεύρητος διά παντός, ώστε να ζη αιωνίως, να μη ίδη διαφθοράν.»—Ψαλμ. 49:7-9.

Ο Ιεχωβά Θεός μπορούσε να αποστραφή τους απογόνους του Αδάμ, διότι δεν χρειάζεται τίποτα από κανένα. Αλλά με την απεριόριστη αγάπη του για την ανθρωπότητα, ο Ιεχωβά επρομήθευσε το απαιτούμενο αντίλυτρο με μεγάλη δαπάνη για τον εαυτό του. Μετεβίβασε τη ζωή του πολυαγαπημένου του ουρανίου Υιού στη μήτρα της Ιουδαίας παρθένου Μαρίας, για να είναι δυνατόν να γεννηθή αυτός ως ένας τέλειος άνθρωπος και να μπορέση να θυσιάση τη ζωή του υπέρ του αμαρτωλού, θνήσκοντος ανθρωπίνου γένους. (Λουκ. 1:26-37· Ιωάν. 1:14) Σχετικά με αυτήν την υπέροχη εκδήλωσι της Θείας αγάπης, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Επειδή ο Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των ασεβών. Διότι μόλις υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να αποθάνη. Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.»—Ρωμ. 5:6-8.

Ο τρόπος με τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός ήσκησε την κυριαρχία του έχει επίσης ελκύσει τις καρδιές των ειλικρινών ανθρώπων, ανδρών και γυναικών. Αυτός δεν εξαναγκάζει τους ανθρώπους να τον υπηρετούν, αλλά θέλει να το πράττουν αυτό οι άνθρωποι πρόθυμα λόγω της βαθειάς των αγάπης γι’ αυτόν και της εκτιμήσεως που έχουν για την ορθότητα των εντολών του.—Δευτ. 30:11-16· 1 Ιωάν. 5:2.

Δεν πρέπει να δυσκολεύωνται οι ειλικρινείς άνθρωποι να διακρίνουν ότι η υπακοή στο νόμο του Θεού είναι προς το καλύτερο συμφέρον του ανθρώπου. Αυτή η υπακοή δεν είναι φορτική, αλλά δίνει ευχαρίστησι. (1 Ιωάν. 5:3) Αυτό συμβαίνει επειδή η αγάπη, που είναι το ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους, αποτελεί τη βάσι του Θείου νόμου που διέπει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Σχετικά με τον Μωσαϊκό νόμο, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Το Μη μοιχεύσης, Μη φονεύσης, Μη κλέψης, Μη ψευδομαρτυρήσης, Μη επιθυμήσης, και πάσα άλλη εντολή, εν τούτω τω λόγω συμπεριλαμβάνεται, εν τω, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον· είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη.»—Ρωμ. 13:9, 10.

Μήπως δεν θα εβελτιώνοντο ο ανθρώπινες σχέσεις αν οι άνθρωποι παντού και πάντοτε ζητούσαν να κάμουν το καλό προς όφελος των συνανθρώπων τους; Δεν θα ετερμάτιζε αυτό τις αδικίες και την καταδυνάστευσι; Δεν θα συντελούσε αυτό στην ευτυχία, την ευχαρίστησι και την ασφάλεια στη ζωή; Ασφαλώς!

Συνεπώς, οι ειλικρινείς άνθρωποι πρέπει να μπορούν να διακρίνουν ότι όσοι συμμορφώνονται με τις εντολές της Γραφής απολαμβάνουν τώρα τον καλύτερο τρόπο ζωής. Αυτός ακριβώς ο παράγων υποκινεί πολλούς σήμερα ν’ αρχίσουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό ως αφιερωμένοι μάρτυρές του. Ένας άνθρωπος είπε τα εξής: «Το κύριο σημείο που με προσείλκυσε ήταν η διεθνής ενότης των μαρτύρων του Ιεχωβά μεταξύ όλων των φυλών και η διαπίστωσις ότι αυτό ήταν δυνατό να γίνη μόνο με την αυστηρή συμμόρφωσι με τις Βιβλικές αρχές.» Ένας άλλος έκαμε τα εξής σχόλια: «Υποκινήθηκα από τη φιλικότητα και τη θέρμη μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ανεγνώρισα ότι πρέπει να υπήρχε ειρήνη, ενότης και αγάπη μεταξύ εκείνων που εγνώριζαν την αλήθεια.» Ένας άλλος πάλι είπε: «Η αγάπη που διέγνωσα στις οικογένειες των μαρτύρων του Ιεχωβά μ’ εβοήθησε να διακρίνω ότι αυτοί ήσαν αληθινοί Χριστιανοί.»

Αληθινά οι ειλικρινείς άνθρωποι έχουν πολλούς και σοβαρούς λόγους για να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Η θέσις του ως Δημιουργού και Υπερτάτου Κυριάρχου τον καθιστά τελείως άξιον της υπηρεσίας αυτής. Ο τρόπος της διακυβερνήσεώς του πάντοτε αντανακλούσε την αγάπη και απέβαινε ασφαλώς για το καλύτερο όφελος όλων των νοημόνων πλασμάτων του. Ο Ιεχωβά Θεός, μολονότι δεν στερείται από τίποτα, έλαβε την πρωτοβουλία να δείξη αγάπη με το να δώση στην αμαρτωλή ανθρωπότητα την ευκαιρία να ελευθερωθή από τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου και ν’ απολαμβάνη για πάντα τις ευλογίες της δικαίας του διακυβερνήσεως.

Σας υποκινεί αυτό που είναι ο Ιεχωβά Θεός και που έχει κάμει στο να θέλετε να τον υπηρετήτε με όλη σας την καρδιά; Αν συμβαίνη αυτό, αναμφιβόλως θα θέλετε να συνταυτισθήτε με άλλους που έχουν την ίδια επιθυμία. Σας προτρέπομε λοιπόν να πάτε στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά, την πλησιέστερη προς το σπίτι σας, αν είναι δυνατόν αυτή την εβδομάδα, και να ιδήτε μόνοι σας αν οι εκεί παρόντες παρέχουν ενδείξεις αγάπης και ενότητος τις οποίες θα ανεμένατε να βρήτε μεταξύ ατόμων τα οποία, μολονότι είναι ατελή, υπηρετούν τον αληθινό Θεό.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Α΄

Η Ποινή του Θανάτου Καταργήθηκε

◆ Η ποινή του θανάτου καταργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες με πλειοψηφία πέντε ψήφων έναντι τεσσάρων, με μια πρόσφατη απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Τμήματα του Ομοσπονδιακού νόμου καθώς επίσης και νόμοι σαράντα πολιτειών θα επηρεασθούν απ’ αυτή την απόφασι. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους 600 καταδίκους των οποίων οι ποινές είχαν μετατραπή σε ισόβια δεσμά ήσαν ευχαριστημένοι. Εν τούτοις, ένας είπε: «Είναι ακριβώς ένας αργός θάνατος.» Κάποιος άλλος πρόσθεσε: «Θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να περάσω όλη τη ζωή μου στη φυλακή.»

Οι Αμερικανοί Δοκιμάζουν τον Βελονισμό

◆ Τους τελευταίους μήνες Αμερικανοί ιατροί επραγματοποίησαν τουλάχιστον εννέα εγχειρήσεις χρησιμοποιώντας τον βελονισμό αντί της κλασικής αναισθησίας. Δύο από τις εγχειρήσεις έλαβαν χώραν στο Κολλέγιο Ιατρικής «Αλβέρτος Αϊνστάιν» της Νέας Υόρκης. Ένας από τους ασθενείς υπεβλήθη σε εγχείρησι μεταμοσχεύσεως δέρματος και το μόνο αναισθητικό ήταν πέντε βελόνες που εισήγαγαν στο σώμα του. Δέκα λεπτά μετά την εγχείρησι, ο ασθενής είπε: «Αισθάνθηκα σαν να έτρωγα μια μπριζόλα. Πραγματικά, είχα ψητό κοτόπουλο, πατάτες πουρέ και αρακά.» Είπε ότι πριν από αρκετό καιρό είχε υποβληθή σε μια εγχείρησι στην οποία χρησιμοποίησαν τη συνηθισμένη αναισθησία, αλλ’ ότι ο βελονισμός ήταν ασυγκρίτως ανώτερος. Σε μια άλλη περίπτωσι, αφήρεσαν έναν όγκο από την αμυγδαλή ενός ασθενούς, χρησιμοποιώντας μόνο τον βελονισμό για αναισθητικό. Ο ασθενής εδήλωσε ότι σε κάποια προηγουμένη όμοια εγχείρησι που του είχαν κάμει, εχρησιμοποίησαν τη συνηθισμένη τοπική αναισθησία, αλλά του επροξένησε «μαρτυρικούς πόνους», ενώ με τον βελονισμό δεν είχε κανέναν.

Θα Είναι οι Ημέρες σας «Ως αι Ημέραι του Δένδρου»;

ΜΕΤΑΞΥ των περί αποκαταστάσεως προφητειών του Ησαΐα είναι μια που υπόσχεται: «Δεν θέλει είσθαι πλέον εκεί βρέφος ολιγοήμερον, και γέρων όστις δεν επλήρωσε τας ημέρας αυτού· . . . Διότι, αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου.»—Ησ. 65:20, 22.

Εδώ γίνεται υπόσχεσις για μια μακρά ζωή. Εν τούτοις, για να συλλάβωμε καθαρά το νόημα αυτού του εδαφίου και την εφαρμογή του στη ζωή μας, είναι υποβοηθητικό να καταλάβωμε τον παραλληλισμό «ως αι ημέραι του δένδρου.» Πόσο ζουν τα δένδρα; Πόση είναι η ακρίβεια των ηλικιών που αποδίδει ο άνθρωπος σε πολλά δένδρα; Υπάρχει καμμιά αξιόπιστη μέθοδος ακριβούς προσδιορισμού της ηλικίας ενός δένδρου; Υπήρχαν πριν από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε μερικά δένδρα που υπάρχουν σήμερα;

Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι τα δένδρα και άλλες φυτείες υπήρχαν στη γη πολύν καιρό πριν από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν έκαμε την εμφάνισί του παρά λίγο πριν από την εβδόμη «ημέρα» της δημιουργικής «εβδομάδος,» δηλαδή, πριν από 6.000 χρόνια σχεδόν. Εν τούτοις, ‘δένδρα κάμνοντα καρπούς κατά το είδος αυτών’ δημιουργήθηκαν την τρίτη δημιουργική εποχή.—Γέν. 1:9-13.

Εφόσον η καθεμιά από τις δημιουργικές «ημέρες» ή περιόδους διαρκούσε προφανώς επτά χιλιάδες χρόνια, η όλη δημιουργική «εβδομάς» περιλαμβάνει 49.000 χρόνια. Αν αυτή η περίοδος παρομοιωθή μ’ ένα δωδεκάωρο ωρολόγι, τότε τα δένδρα και η άλλη βλάστησι, ανεφάνησαν περίπου μεταξύ των ωρών 3.30΄ και 5.15΄. Και ο άνθρωπος; Πολύ αργότερα—κάποτε μετά τη δεκάτη ώρα! Τα δένδρα στη γη σε διάστημα μεταξύ είκοσι επτά χιλιάδων και τριάντα τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, υπερβαίνουν κατά πολύ τη σχεδόν έξη χιλιάδων ετών διάρκεια υπάρξεως του ανθρώπου.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ «ΗΜΕΡΩΝ ΕΝΟΣ ΔΕΝΔΡΟΥ»

Εκτός από την ύπαρξι των δένδρων γενικά, τα δένδρα χωριστά το κάθε είδος ζουν πάρα πολύν καιρό επίσης. Πόσον καιρό ακριβώς;

Οζώδη ελαιόδενδρα, λέγεται ότι είναι χιλίων έως δύο χιλιάδων ετών ηλικίας, κι ακόμη παράγουν καρπούς, και είναι πιθανώς τα πιο μακρόβια είδη των δενδροκήπων. Ωρισμένες λευκόφλοιες πεύκες (Pinus bungeana) ιθαγενείς της βορείου Κίνας λέγεται ότι υπάγονται στην κατηγορία της αυτής ηλικίας. Το δένδρον βαοβάβ στην κεντρική Αφρική φθάνει σε μεγάλες ηλικίες.

Αλλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, κανείς δεν μπορεί να πη ακριβώς πόσης ηλικίας είναι πράγματι αυτά τα δένδρα, διότι οι υπολογισμοί ηλικίας βασίζονται σε προφορική παράδοσι. Υπάρχουν όμως γραπτά στοιχεία που ισχυρίζονται ότι αποδεικνύουν τις ηλικίες μερικών δένδρων.

Η θρησκευτική συκή μπόντι της Ανουραδαπούρας της Κεϋλάνης καλείται ενίοτε «το παλαιότερο ιστορικό δένδρο του κόσμου.» Σύμφωνα με το Μαχαβάμσα (Το Μεγάλο Χρονικό της Κεϋλάνης, που συνετάχθη τον πέμπτον αιώνα μ.Χ.), αυτό το δένδρο φυτεύθηκε το δέκατο όγδοο έτος του Βασιλέως Ντεβαναμπιγιάτισσα, ένα έτος που υπολογίζεται από μερικούς ως το 288 π.Χ. Κι αν υποθέσωμε όμως ότι το σημερινό δένδρο είναι εκείνο το δένδρο, η ακρίβεια της χρονολογίας αυτής και της αφηγήσεως ακόμη, είναι πολύ ύποπτες. Προσέξτε τι υποθέτουν ότι έλαβε χώραν όταν φυτεύθηκε το δένδρο:

«Μόλις [ο βασιλεύς] άφησε το δένδρο από τα χέρια του, αυτό ανέβηκε σε ύψος ογδόντα πήχεων προς τον αέρα και πέταξε λαμπρές εξάχρωμες ακτίνες . . . Όταν το μεγάλο δένδρο Μπόντι στο ηλιοβασίλεμα κατέβηκε (από τη θέσι του στον αέρα) . . . Τότε η γη εσείσθη. [Και κατόπιν μετά μια περίπου εβδομάδα:] Ανάμεσα στη μεγάλη αυτή συγκέντρωσι, βυθισμένη σε κατάπληξι απ’ αυτό το θαύμα, εβλάστησε απ’ τον ανατολικό κλάδο, καθώς αυτοί ατένιζαν, ένας τέλειος καρπός. . . . Και ενώ όλοι ατένιζαν ακόμη, φύτρωσαν απ’ αυτό οκτώ βλαστοί· και έγιναν εκεί δενδρύλλια Μπόντι ύψους τεσσάρων πήχεων».

Αυτό ασφαλώς δεν φαίνεται να είναι αυθεντική αφήγησις από την οποία να χρονολογηθή «το παλαιότερο ιστορικό δένδρο του κόσμου.»

Αλλά μήπως υπάρχει κανένας επιστημονικός τρόπος αριθμήσεως των «ημερών ενός δένδρου»; Τι θα λεχθή για τους δακτυλίους των δένδρων;

Πολλοί νομίζουν ότι όλα τα δένδρα προσθέτουν ένα νέο ‘δακτύλιο’ στον κορμό τους κάθε χρόνο και ότι απλώς με την αρίθμησι των δακτυλίων μπορεί να προσδιορισθή η ηλικία ενός δένδρου. Μπορεί λοιπόν αυτοί να εκπλαγούν διαβάζοντας ότι αυτή η μέθοδος πραγματικά είναι αβέβαιη, συχνά ανακριβής και, ολοφάνερα, ελλιπής. Γιατί το λέμε αυτό;

Εν πρώτοις, δεν είναι ασύνηθες να προστεθούν δύο δακτύλιοι σ’ ένα έτος. Έτσι, ένας ειδικός σε μελέτες δακτυλίων δένδρων, ο Α. Ε. Ντάγκλας, παρετήρησε ότι γι’ αυτόν τον λόγο, «10 από 16 κίτρινες πεύκες που ήσαν από τα κατώτερα επίπεδα των Ορέων Σάντα Ρίτα, νοτίως της Τουξόν, παρέστη ανάγκη να τεθούν κατά μέρος [από τη μελέτη των δακτυλίων των δένδρων], και οι άρκευθοι της βορείου Αριζόνας έχουν τόσο πολλούς υπόπτους δακτυλίους ώστε είναι σχεδόν αδύνατο ν’ ασχοληθή κανείς μ’ αυτούς. Τα κυπαρίσσια επίσης παρέχουν πολλές δυσκολίες.»

Επίσης, οι δακτύλιοι διακρίνονται συνήθως καθαρά μόνο σε δένδρα που αναπτύσσονται γρήγορα σε ωρισμένους τόπους. Έτσι, ο Μπέρτραμ Χους δασολόγος των Ηνωμένων Εθνών στη Χιλή, σχολιάζει: «Στις τροπικές χώρες αυτό το χαρακτηριστικό της αναπτύξεως είναι άχρηστο για τον προσδιορισμό της ηλικίας ενός δένδρου, διότι οι περίοδοι αναπτύξεως μπορεί να μην ακολουθούν ένα τακτικά επανερχόμενο κύκλο.» Άλλα δένδρα αναπτύσσονται τόσο βραδέως ώστε οι δακτύλιοι δεν είναι ευδιάκριτοι.

Ωστόσο, αυτή η μέθοδος είναι κάπως εξυπηρετική για να καθωρίσωμε κατά προσέγγισιν τις «ημέρες» ωρισμένων δένδρων. Η σεκόγια «Τζένεραλ Σέρμαν» που βλαστάνει ακόμη στα Χάι Σιέρρας [Οροσειρές] της Καλιφόρνιας, αποτελεί παράδειγμα. Ο δενδρολόγος Ντάγκλας είπε στο Δελτίον των Δακτυλίων των Δένδρων ότι ενδείξεις αυτού του δένδρου «παρέσχον ένα υπολογισμό της ηλικίας του δένδρου 3500 ετών.» Αλλά προσέθεσε, «πλέον ή μείον 500 ετών.»—Ιούλιος 1946, σελ. 5· τα χονδρά γράμματα δικά μας.

Ομοίως, στα Λευκά Όρη, σε απόστασι μικρότερη των εκατό μιλίων, χρησιμοποιείται η ίδια μέθοδος προσδιορισμού ηλικίας στις πεύκες με μυτερούς κώνους. Τουλάχιστον μία λέγεται ότι είναι ηλικίας 4.600 ετών. Κι αν ακόμη υποθέσωμε ότι η δακτυλική διάρθρωσις νοείται πλήρως (καίτοι δεν νοείται), εξαιρετική προσοχή χρειάζεται για να μετρηθούν οι δακτύλιοι. Ένα δείγμα περιέχει πάνω από 1.100 δακτυλίους σε μήκος λιγώτερο από πέντε ίντσες! Επίσης, πρέπει να σημειωθή ότι κάθε πεύκη με μυτερούς κώνους είναι, υπό μια έννοια, όχι ένα μόνο δένδρο, αλλ’ ένα «άλσος» δένδρων μ’ ένα σύστημα ριζών. Η βάσις που φαίνεται πιο παλιά είχε πραγματικά διαφόρους κορμούς που εβλάσταναν από αυτήν κατά διαφόρους καιρούς.

Η πεύκη αυτού του είδους και η σεκόγια θεωρούνται σήμερα ως τα παλαιότερα δένδρα της γης. Ωστόσο, ποιος μπορεί να πη ότι δεν είναι, και άλλα δένδρα εξ ίσου παλαιά; Ο Χ. Ντ. Τήμαν, γράφοντας στο περιοδικό Εκλεκτά Βοτανικά Έγγραφα (1969), επιτρέπει αυτή την πιθανότητα: «Αναμφιβόλως μερικά από τα πελώρια κάουρι [είδος πεύκης] της Νέας Ζηλανδίας (Agathis australis) με τους βαρελοειδείς κορμούς των και τις κραμβοειδείς κεφαλές των, είναι τόσο παλαιά όσο και οι σεκόγιες.»

ΕΠΕΖΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΔΕΝΔΡΑ;

Βλέπομε λοιπόν ότι η ακριβής ηλικία των δένδρων αυτών δεν μπορεί να προσδιορισθή, αλλά όλες οι αποδείξεις δείχνουν ότι είναι πράγματι πολύ παλιά. Αυτό, όμως, εγείρει το ερώτημα: Αφού ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε έγινε πριν από 4.300 χρόνια περίπου, μήπως πρέπει να πιστέψωμε ότι μερικά δένδρα που υπάρχουν σήμερα, όπως η πεύκη με μυτερούς κώνους που λέγεται ότι έχει ηλικίαν 4.600 ετών, επέζησε άθικτη από εκείνο το συμβάν;

Η πιθανότης δεν μπορεί εντελώς ν’ απορριφθή. Εν τούτοις, λόγω της τεραστίας εκτάσεως του Κατακλυσμού και της καταστρεπτικής επιδράσεως του νερού, φαίνεται μάλλον απίθανο αυτό. (Παραβάλατε με Ψαλμ. 104:6-8) Αυτό, επίσης, αυξάνει την αβεβαιότητα της ακριβείας της μεθόδου χρονολογήσεως των δακτυλίων των δένδρων.

Αλλά μήπως δεν λέγει η Γραφή ότι μετά τον κατακλυσμό μια περιστερά που απολύθηκε από τον Νώε επανήλθε και είχε «εν τω στόματι αυτής φύλλον ελαίας απεσπασμένον»; Από πού θα το ελάμβανε αυτό αν το δένδρο δεν είχε επιζήσει από τον Κατακλυσμό;—Γεν. 8:11.

Μερικοί σχολιασταί ισχυρίζονται ότι αναμφισβήτητα τα ελαιόδενδρα και άλλα δένδρα επέζησαν άθικτα από τον Κατακλυσμό. Για ν’ αποδειχθή ότι αυτά τα δένδρα μπορούν να επιζήσουν μέσα στο νερό, παρέθεσαν και δύο αρχαίους συγγραφείς, τον Θεόφραστο και τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο που λέγεται ότι αυτοί είδαν ζώντα ελαιόδενδρα βυθισμένα μέσα στην Ερυθρά Θάλασσα. Αλλ’ είναι σωστό αυτό;

Ο Θεόφραστος, που ελέγετο κάποτε ο Πατήρ της Βοτανικής, ήταν ένας Έλλην φιλόσοφος και φυσιοδίφης του τρίτου και τετάρτου αιώνος π.Χ. Το πιο επιφανές σύγγραμμά του που υπάρχει σήμερα περιλαμβάνει την Έρευνα των Φυτών. Περιγράφοντας την Ερυθρά Θάλασσα λέγει επίσης: «Υπάρχουν δε και φυτά στη θάλασσα, που λέγονται ‘δάφνη’ και ‘ελαία’.»

Το φυτόν που λέγεται «ελαία» που προχωρεί για να περιγράψη δεν είναι διόλου το πραγματικό ελαιόδενδρο, αλλά πιστεύεται ότι είναι η λευκή ριζοφόρος ή μάγκρη. Το τελευταίο αυτό φυτό, βλαστάνει πράγματι, όπως λέγει, «μέσα»—αλλ’ όχι, όπως εσφαλμένα υπενόησαν οι σχολιασταί, κάτω από, το νερό. Ο κανών του Θεοφράστου για την περιγραφή των φυτών ήταν το σχήμα των φύλλων των. Έτσι, μπορεί να εχρησιμοποίησε τον όρον «ελαία» για να περιγράψη το φυτό στο οποίον ανεφέρετο ενταύθα, διότι η κατασκευή του φύλλου του ήταν όμοια μ’ εκείνην της φυσικής ελαίας.

Ύστερ’ από μερικούς αιώνας, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ο Ρωμαίος, βασίσθηκε στον Θεόφραστο για τις πληροφορίες του, επαναλαμβάνοντας τον προγενέστερο συγγραφέα. Ο Πλίνιος, όπως λέγουν, «δεν είχε ούτε τη φυσική διάθεσι για πρωτότυπη έρευνα, ούτε την αναγκαία άνεσι γι’ αυτόν τον σκοπό.»—Η Βρετανική Εγκυκλοπαιδεία, 11η Έκδοσις, υπό το όνομα «Πλίνιος.»

Επομένως, πρέπει να συμπεράνωμε ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος από τους αρχαίους αυτούς συγγραφείς δεν ωμιλούσε για γνήσια ελαιόδενδρα που να φύωνται κάτω από τα νερά της Ερυθράς Θαλάσσης.

Αν, λοιπόν, φαίνεται απίθανο ότι ολόκληρα δένδρα επέζησαν από τον Κατακλυσμό, πώς αλλιώς θα μπορούσε να συνεχισθή η ζωή των δένδρων; Σύγχρονα πειράματα με πλημμύρες μάς δίνουν μερικές ενδείξεις.

Λόγου χάριν, οι επιστήμονες διεπίστωσαν ότι οι σπόροι ωρισμένων φυτών και δένδρων επιζούν βυθισμένοι σε νερό έως τριάντα μήνες. Επίσης, πρέπει να σημειωθή ότι η έκτασις των καταστρεπτικών επιδράσεων που έχουν οι διάφορες πιέσεις του περιβάλλοντος σε φυτώρια και μασχαλίδες δεν κατανοείται πλήρως. Ένας ειδικός, ο Ιακώβ Λέβιτ του Πανεπιστημίου του Μιζούρι, παρατηρεί τα εξής:

«Πρέπει να ομολογηθή ότι παρά τις πολλές πληροφορίες που συσσωρεύονται από ερευνητάς για την πίεσι της ψύξεως, της ξηρασίας και της θερμότητος, δεν κατανοείται πλήρως ούτε ο μηχανισμός της πιέσεως ούτε ο μηχανισμός της αντιστάσεως της πιέσεως. Στην περίπτωσι των άλλων [περιλαμβανομένης και της λεγομένης ‘κατακλυσμικής βλάβης’] ακόμη λιγώτερα είναι γνωστά.»

Τον άγνωστον αυτόν παράγοντα τονίζει το Ρωσικό σύγγραμμα Διαχείμανσις των Φυτών, υπό Ι. Μ. Βασίλιεφ (1956):

«Το υπερβολικό νερό καθ’ εαυτό δεν είναι επιβλαβές . . . σε περίπτωσι πλημμύρας τον χειμώνα ή στις αρχές της ανοίξεως οπότε λυώνουν τα χιόνια πριν αρχίση η βλάστησις και η αναπνοή είναι, συγκριτικά ασθενής—τα φυτά μπορούν να παραμείνουν πολύν καιρό κάτω από το νερό χωρίς ορατές επιβλαβείς μετεπιδράσεις, διότι η ανάγκη των σε οξυγόνο είναι μικρή και μπορεί πλήρως να καλυφθή από το οξυγόνο του νερού που περιβάλλει τα φυτά, ειδικά όταν αυτό είναι ρέον.»

Όλες αυτές οι ενδείξεις είναι ομολογουμένως περιωρισμένες. Αλλά μήπως δεν δείχνουν την τεράστια δυνατότητα που έχουν ο διάφοροι, σπόροι των δένδρων, τα φυτώρια και οι μασχαλίδες να επιζούν από πλημμύρα;

Φυσικά, μετά τον Κατακλυσμό, αφού άρχισαν τα δένδρα και η άλλη φυτική ζωή να βλαστάνουν και πάλι, πολλά θ’ αυξήθηκαν γρήγορα. Η τεκτονία φθάνει σε ύψος εξήντα ποδών σε δεκαπέντε χρόνια μόνο και η μουσάγγα μπορεί να φθάση τα ογδόντα πόδια σε δεκατέσσερα χρόνια. Η μικρή νήσος Κρακατάου ερημώθηκε από έκρηξι ηφαιστείου το 1883 και μετά από πενήντα χρόνια σχεδόν, αναδασώθηκε όπως ήταν και η λοιπή γύρω Μαλαϊκή χώρα. Όσο για το φύλλο ελαίας που φέρθηκε από την περιστερά στον Νώε, αυτό θα είχε ληφθή από ένα πολύ νεαρό βλαστό που βγήκε μετά τον κατακλυσμό.

ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΗΣΑΪΑ

Οπωσδήποτε, αυτή η συνοπτική εξέτασις δείχνει ότι τα δένδρα, με τη μακροβιότητα και την αντοχή τους, παρουσιάζουν ένα κατάλληλο παράδειγμα των «ημερών» του ευσεβούς λαού, στον Ησαΐα 65:22.

Οι προφητικοί εκείνοι λόγοι, όπως δείχνουν τα συμφραζόμενα, εξεπληρώθησαν σε κάποιο βαθμό στους πιστούς Ιουδαίους που επέστρεψαν από τη Βαβυλωνιακή εξορία το 537 π.Χ. Κάτω από τους «νέους ουρανούς» (ή την κυριαρχία του Κυβερνήτου Ζοροβάβελ και του Αρχιερέως Ιησού), μια αποκαταστημένη κοινωνία, η «νέα γη,» είχε λόγο να αγάλλεται για τις πολλαπλές ευλογίες της. (Ησ. 65:17-25) Μεταξύ αυτών ήταν η υπόσχεσις της μακροβιότητας. Επειδή συνεμορφώθησαν με τους υψηλούς κανόνες του Μωσαϊκού νόμου, έγινε σ’ αυτούς ο λόγος του Θεού: «Τον αριθμόν των ημερών σου θέλω κάμει πλήρη.» Ο Θεός τους διεβεβαίωσε, «Αι ημέραι σας θέλουσιν είσθαι μακραί επί της γης.» Στην περίπτωσί των, αυτή η ‘πληρότης’ και η ‘μακρότης’ των ημερών παρεβάλλοντο πολύ κατάλληλα μ’ εκείνο που, στην ανθρώπινη εκτίμησι, ευδοκιμεί πολύ μακρόν χρόνο, με το δένδρο.—Έξοδ. 23:26· 20:12· παραβάλατε με Ψαλμ. 92:13-15.

Αλλ’ αυτή η προφητεία για τις ‘ημέρες του δένδρου’ έχει σήμερα μια εφαρμογή. Οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης υπαινίσσονται, τα λόγια του Ησαΐα, λέγοντας ότι οι Χριστιανοί περιμένουν ‘νέους ουρανούς και νέαν γην, όπου κατοικεί δικαιοσύνη’. Σε λίγο, κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού, αφού καταστραφή η ανομία, θα ευημερήση μια καθαρισμένη ανθρώπινη κοινωνία η «νέα γη.» «Ο θάνατος δεν θα υπάρχη πλέον.»—2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 21:1-4.

Θέλετε, λοιπόν, να ζήτε τότε; Αν θέλετε, οι περαιτέρω λόγοι του Πέτρου πρέπει να σας ενδιαφέρουν: «Σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη.» Αμέσως τώρα χρειάζεται ενέργεια από μέρους σας.

Η επιμελής εφαρμογή των Γραφικών αρχών στη ζωή σας θα σας εξασφαλίση την προστασία του Θεού από τη «μεγάλη θλίψι» στη νέα του τάξι. Αλλά και θα σας απαλλάξη από πολλά παθήματα και πιθανώς από μια χωρίς λόγο συντόμευσι της ζωής στο παρόν σύστημα.

Επί παραδείγματι, αποφεύγοντας τους αποστάτας, δεν θα πλανηθήτε από τις διεστραμμένες ιδέες των. Ομοίως, αποφεύγοντας την κακή και ανήθικη συναναστροφή και τις κακές συνήθειες, δεν είναι πιθανό να πέσετε θύμα της σύφιλης, της γονόρροιας ή ωρισμένων άλλων μορφών νοσημάτων. Η ορθή πορεία που εκτίθεται στον λόγο του Θεού έχει ήδη βοηθήσει πολλούς να πραγματοποιήσουν το ανώτατο όριο δυνατότητος σε χρόνια ζωής.—2 Πέτρ. 3:14-18.

Εκτός απ’ αυτό, είναι και η θαυμαστή προοπτική και ζήσετε στη νέα τάξι του Θεού. Όταν αυτή η νέα τάξις γίνη πραγματικότης, τα δένδρα θα εξακολουθούν, φυσικά, να πεθαίνουν. Αλλ’ η ατελεύτητη ζωή των δικαίων ανθρώπων θα μετράται «ως αι ημέραι του δένδρου,» στις χιλιάδες των ετών.

[Πίνακας στη σελίδα 275]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

7.000 ΕΤΗ

14.000 ΕΤΗ

Τρίτη Ημέρα Δημιουργία Δένδρων

21.000 ΕΤΗ

28.000 ΕΤΗ

35.000 ΕΤΗ

Έκτη Ημέρα Δημιουργία Ανθρώπου

42.000 ΕΤΗ

49.000 ΕΤΗ

Γιατί Εμπιστευόμεθα στον Θεό;

Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ, ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος, Ιεχωβά Θεός, θέλει ως δούλους του μόνον εκείνους που εμπιστεύονται πλήρως σ αυτόν. Όσοι ισχυρίζονται ότι είναι λαός του αλλ’ αποδεικνύονται ψεύσται σ’ αυτόν με τη στάσι των, με τα λόγια και τις πράξεις των, δεν μπορούν ν’ αναμένουν να λάβουν την επιδοκιμασία και την ευλογία του. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Επικατάρατος ο άνθρωπος όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα τον βραχίονα αυτού, και του οποίου η καρδία απομακρύνεται, από του Ιεχωβά.»—Ιερεμ. 17:5, ΜΝΚ.

Ασφαλώς εμείς δεν πρέπει να είμεθα μεταξύ των κατηραμένων. Αφού ο Ιεχωβά Θεός δεν αλλάσσει, οτιδήποτε ωδήγησε τους ανθρώπους στο να είναι ευλογημένοι ή κατηραμένοι στο παρελθόν, θα οδηγήση στις ίδιες συνέπειες και σήμερα. (Μαλ. 3:6) Αποτελεί λοιπόν σοφία από μέρους μας να παίρνουμε στα σοβαρά τα μαθήματα του αρχαίου παρελθόντος που βρίσκονται στην Αγία Γραφή.

ΜΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ

Ένα τέτοιο μάθημα παρουσιάζεται ως αλληγορία στον Ιεζεκιήλ, κεφάλαιον 23. Η αλληγορία περιλαμβάνει δύο αδελφές που δεν εμπιστεύθηκαν στον Θεό κι απέβλεπαν αλλού για ευλογία και προστασία. Η μεγαλύτερη αδελφή ήταν η Οολά, και η μικρότερη η Οολιβά. Η Οολά χαρακτηρίζεται ως παριστάνουσα τη Σαμάρεια, την τελευταία πρωτεύουσα του βορείου ή δεκαφύλου βασιλείου του Ισραήλ, η δε Οολιβά ότι παριστάνει την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του νοτίου βασιλείου του Ιούδα. Επειδή οι πρωτεύουσες αντιπροσώπευαν τα βασίλεια, οι αδελφές αυτές εκπροσωπούν δύο βασίλεια. Η «μητέρα» των λοιπών είναι η μία εθνική οργάνωσις του Ισραήλ που προήλθε από τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ και τους δώδεκα γυιους του τελευταίου.—Ιεζ. 23:2, 4.

Από την αρχή η ιστορία των δύο αδελφών δεν ήταν καλύτερη. Αυτές «εξεπορνεύθησαν εν Αιγύπτω· εξεπορνεύθησαν εν τη νεότητι αυτών.» (Ιεζ. 23:3) Πώς συνέβη αυτό; Οι απόγονοι του Ιακώβ, όταν κάποτε είχαν εγκατασταθή στην Αίγυπτο, δεν μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στην παγίδα της ειδωλολατρίας που υπήρχε σ’ εκείνη τη χώρα. Προφανώς άρχισαν να πιστεύουν ότι κάτι επρόκειτο να κερδηθή με την απόδοσι σεβασμού στις Αιγυπτιακές Θεότητες. Έπαυσαν ν’ αποβλέπουν στον Ιεχωβά ως την πηγή της πραγματικής ευλογίας και προστασίας, κι έτσι έγιναν ένοχοι διαπράξεως πνευματικής πορνείας.

Φυσικά, όταν η μεγαλύτερη αδελφή Οολά και η μικρότερη αδελφή Οολιβά άρχισαν να πορνεύουν στην Αίγυπτο, το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και το νότιο βασίλειο του Ιούδα δεν υπήρχαν ακόμη. Αλλ’ οι φυλές του Ισραήλ που τελικά απετέλεσαν αυτά τα βασίλεια, υπήρχαν. Οι φυλές που απετέλεσαν το βόρειο βασίλειο, ή την Οολά, περιελάμβαναν εκείνους που κατήγοντο από τους δύο πρεσβυτέρους γυιους του Ιακώβ, τον Ρουβήν και τον Συμεών, καθώς και τον πρωτότοκο γυιο του Ιακώβ από την Ραχήλ, δηλαδή τον Ιωσήφ, του οποίου οι δύο γυιοι Εφραΐμ και Μανασσής έγιναν δύο χωριστές φυλές. Γι’ αυτό η Οολά μπορούσε ορθώς να καλήται η «πρεσβυτέρα» αδελφή.

«Αύται έγιναν εμού,» είπε ο Ιεχωβά αφού περιέγραψε την Αιγυπτιακή πείρα των δύο συμβολικών αυτών γυναικών. Αυτό έγινε στο έτος 1513 π.Χ. όταν ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τους Ισραηλίτας και τους έφερε τυπικώς σε μια διαθήκη στο Όρος Σινά. Το έθνος, αφού εισήλθε σε διαθήκη με τον Ιεχωβά, «ενυμφεύθη» με αυτόν όπως μια σύζυγος μ’ ένα σύζυγο. Τα κατ’ άτομα μέλη του έθνους έγιναν οργανωτικά τέκνα του Ιεχωβά κι επομένως η Οολά και η Οολιβά μπορεί να θεωρηθή ότι «εγέννησαν υιούς και θυγατέρες» απ’ εκείνο τον καιρό.—Ιεζ. 23:4.

Η ΠΑΡΑΛΕΙΨΙΣ ΤΗΣ ΟΟΛΑ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Αλλά μόνον το έτος 997 π.Χ. Οι συμβολικές Οολά και Οολιβά είχαν προσλάβει συγκεκριμένη μορφή. Εκείνο το έτος δέκα φυλές του Ισραήλ αρνήθηκαν περαιτέρω υποταγήν στον βασιλικό οίκο του Δαβίδ και ίδρυσαν δικό τους βασίλειο. Αυτή η εξέγερσις δεν ακύρωσε τη διαθήκη που είχε κάμει ολόκληρο το έθνος με τον Ιεχωβά στο Όρος Σινά. Και τα δύο νέα βασίλεια ήσαν ακόμη σ’ αυτή τη διαθήκη κι επομένως εξακολουθούσαν να ανήκουν στον Ιεχωβά. (1 Βασ. 11:29-39). Αλλά το δεκάφυλο βασίλειο, η Οολά, αρνήθηκε τη συζυγική υποταγή στον Ιεχωβά κι έγινε ειδωλολατρικό. Η Οολά (που σημαίνει «Η Σκηνή Της») έστησε τη δική της σκηνή για τη διεξαγωγή θρησκευτικής λατρείας. Ελησμόνησε τον Ιεχωβά, διότι το βόρειο βασίλειο εστράφη προς την ειδωλολατρίαν του χρυσού μόσχου και αργότερα υιοθέτησε τη λατρεία του Βάαλ. Η Οολά έχασε επίσης την εμπιστοσύνη της στον Ιεχωβά ως τον Προστάτη της και πολιτικολογούσε με τα ειδωλολατρικά έθνη, ιδιαίτερα με την Ασσυρία.—2 Βασ. 15:17-22· Ιεζ. 23:5-8· Ωσηέ 5:13· 12:1.

Η παράλειψις της Οολά να εμπιστευθή στον Ιεχωβά και να παραμείνη πιστή σ’ αυτόν αποδείχθηκε καταστρεπτική. Ο Ιεζεκιήλ 23:9, 10 λέγει: «Παρέδωκα αυτήν εις τας χείρας των εραστών αυτής, εις τας χείρας των Ασσυρίων, διά τους οποίους παρεφρόνησεν. Ούτοι ανεκάλυψαν την αισχύνην αυτής· έλαβον τους υιούς αυτής και τας θυγατέρας αυτής, και αυτήν εν ρομφαία απέκτειναν· και έγινε περιβόητος μεταξύ των γυναικών, και εξετέλεσαν κρίσιν επ’ αυτήν.» Ο Ιεχωβά εγκατέλειψε το βόρειο βασίλειο στους κτηνώδεις Ασσυρίους, οι οποίοι με πάθος επεδίωκαν να εκβιάσουν μια κοσμική συμμαχία μ’ αυτό. Οι Ασσύριοι ενήργησαν ως εκτελεσταί Θείας κρίσεως, δίνοντας στη συμβολική Οολά τη μεταχείρισι που αξίζει σε μια μοιχό σύζυγο. «Ανεκάλυψαν την αισχύνην αυτής» απογυμνώνοντας τη χώρα από τα Ισραηλιτικά της τέκνα, εξορίζοντάς τα μακρυά. Και με τη μάχαιρα του πολέμου την εφόνευσαν ως πολιτικό έθνος, καταστρέφοντας την εθνική της πρωτεύουσα, τη Σαμάρεια στο έτος 740 π.Χ. Η Οολά έγινε πραγματικά «περιβόητος μεταξύ των γυναικών,» δηλαδή, των ειδωλολατρικών βασιλείων της εποχής της. Την καταφρονούσαν σαν ένα έθνος που απέκτησε αισχρή δυσφήμησι για τον εαυτό της κι έφριτταν για την τύχη της.

Η ΟΟΛΙΒΑ ΔΕΝ ΕΠΩΦΕΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΟΟΛΑ

Η Οολιβά, που συνεβόλιζε το βασίλειο του Ιούδα, είχε σοβαρό λόγο ν’ αναμένη την τύχη του αδελφού της βασιλείου. Σύμφωνα με τη σημασία του ονόματός της («Η Σκηνή Μου Είναι σ’ Αυτήν»), η Οολιβά ευνοήθηκε με το να έχη τη σκηνή ή ναό του Ιεχωβά στην πρωτεύουσά της, την Ιερουσαλήμ. Αλλά δεν το εξετίμησε αυτό. Κατεφρόνησε το προειδοποιητικό παράδειγμα της Οολά και συνέχισε την πνευματική της πορνεία με χειρότερο ακόμη τρόπο.—Ιεζ. 23:11-17.

Η Οολιβά, το νότιο βασίλειο, λησμονώντας τον Ιεχωβά και την εν είδει γάμου διαθήκη της με αυτόν, πολιτικολογούσε επίσης με την Ασσυρία. Αυτό έγινε πασίγνωστο στις ημέρες του Ιουδαίου Βασιλέως Άχαζ. Ο Άχαζ, αντίθετα με τη συμβουλή του Ιεχωβά από τον προφήτη Ησαΐα, εκάλεσε τον Ασσύριο κατακτητή Θεγλάθ-φελασάρ να τον βοηθήση κατά των συμμάχων βασιλείων της Συρίας και του Ισραήλ. (Ησ. 7:1-20· 2 Βασ. 16:5-10, 17, 18) Ο Βασιλεύς Εζεκίας, διάδοχος του Άχαζ, είδε πόσο καταστρεπτικά ετελείωσε η ερωτοτροπία της Οολά με την πολιτική εύνοια της Ασσυρίας στο έτος 740 π.Χ. οπότε καταστράφηκε η Σαμάρεια και το βασίλειό της. Αλλ’ αυτός, μολονότι απηλλάγη από τον Ασσύριο βασιλέα Σενναχειρείμ, εδέχθη τις φιλικές εκδηλώσεις που έγιναν από τους Βαβυλωνίους.—Ησ. 37:36-39:7· 2 Βασ. 19:35-20:18.

Ιδιαίτερα προς το τέλος του εβδόμου αιώνος π.Χ., όταν ο Ιωακείμ και ο Σεδεκίας εβασίλευαν ως υποτελείς στη Βαβυλώνα, η Οολιβά «διεφθάρη εν τη παραφροσύνη αυτής» περισσότερο από την αδελφή της Οολά, ερωτοτροπώντας με την πολιτική εύνοια της Βαβυλωνιακής Παγκοσμίου Δυνάμεως. (Ιεζ. 23:11-16) Η διεθνής αυτή σχέσις συνεχίσθηκε ως τη διάρκεια της βασιλείας και των δύο βασιλέων, ώσπου η Οολιβά απέκαμε από την Κυριαρχία της Βαβυλώνος. Γι’ αυτό «η ψυχή αυτής απεξενώθη» από τους Βαβυλωνίους κι εστασίασε εναντίον του βασιλέως της Βαβυλώνος. (Ιεζ. 23:17) Τότε η Οολιβά άρχισε ‘να ανακαλή εις μνήμην τας ημέρας της νεότητος αυτής, ότε επορνεύετο εν γη Αιγύπτου,’ δηλαδή, άρχισε να βλέπη προς νότον, προς την Αίγυπτο για στρατιωτική βοήθεια για την υποστήριξι της ανταρσίας της.—Ιεζ. 23:19.

Η πορεία της Οολιβά, όπως κι εκείνη της αδελφής της, προωρίζετο να οδηγήση σε καταστροφή. Ο Ιεχωβά είχε αηδιάσει με το βασίλειο του Ιούδα. Αυτό εσήμαινε ότι, όπως στην περίπτωσι του βορείου βασιλείου, ο Ιεχωβά θα εγκατέλειπε τη συμβολική Οολιβά στα χέρια των εμπαθών εραστών της. (Ιεζ. 23:18-23) Τόσο ασεβής ήταν η Οολιβά ώστε ο Ιεχωβά μπορούσε να χαρακτηρίση τον προηγούμενο εραστή της, τους Βαβυλωνίους, ως «δικαίους,» δηλαδή, συγκριτικά «δικαίους.» Αυτοί ήσαν επίσης «δίκαιοι» με την έννοια ότι θα εκτελούσαν τη δίκαιη κρίσι του Ιεχωβά. (Ιεζ. 23:43-49) Ο Ιεχωβά, προείπε διά του προφήτου του Ιεζεκιήλ τι θα έκαναν αυτοί οι ερασταί στην Οολιβά:

«Και θέλουσιν έλθει εναντίον σου μετά αρμάτων, μετά αμαξών και τροχών, και μετά πλήθους λαών, και θέλουσι θέσει κύκλω εναντίον σου θυρεούς και ασπίδας και περικεφαλαίας· και θέλω θέσει ενώπιον αυτών κρίσιν, και θέλουσι σε κρίνει κατά τας κρίσεις αυτών. Και θέλω στήσει τον ζήλον μου εναντίον σου, και θέλουσι φερθή προς σε μετ’ οργής· θέλουσιν εκκόψει την μύτην σου και τα ώτα σου· και το υπόλοιπόν σου θέλει πέσει εν μαχαίρα· ούτοι θέλουσι λάβει τους υιούς σου και τας θυγατέρας σου· το δε υπόλοιπόν σου θέλει καταφαγωθή υπό πυρός. Θέλουσιν έτι σε εκδύσει τα ιμάτιά σου, και αφαιρέσει τους στολισμούς της λαμπρότητας σου. Και θέλω παύσει από σου την ακολασίαν σου, και την πορνείαν σου, την εκ γης Αιγύπτου· και δεν θέλεις σηκώσει τους οφθαλμούς σου προς αυτούς, και δεν θέλεις ενθυμηθή πλέον την Αίγυπτον»—Ιεζ. 23:24-27.

Συνεπώς, ο Ιεχωβά Θεός θα επέτρεπε στους εραστάς της Οολιβά να εφαρμόσουν τις δικαστικές αποφάσεις του σύμφωνα με τον δικό τους σκληρό τρόπο. Αυτοί θα κατέστρεφαν το ωραίο πρόσωπο τής Οολιβά, δηλαδή την εθνική της εμφάνισι. Θα αποσπούσαν τον κεχρισμένο βασιλέα της και τους άλλους επιφανείς αξιωματούχους που ήσαν σαν την ‘πνοήν των μυκτήρων (της).’ (Θρήνοι 4:20) Θ’ αποσπούσαν επίσης με βιαιότητα τους ιερείς της, τους κριτάς και τους διανοουμένους της που ήσαν σαν αυτιά για ν’ ακούουν και να κάνουν σταθερή την ηγεσία του έθνους. Ό,τι θ’ απέμενε από τη μοιχαλίδα Οολιβά, θα έπεφτε από την εκτελεστική μάχαιρα των νικηφόρων Βαβυλωνίων. Όσοι από τους γυιους και τις θυγατέρες της θα επιζούσαν, θα ηχμαλωτίζοντο και θα υπεδουλώνοντο. Το υπόλοιπό της, ως προς τα ακίνητα υλικά υπάρχοντα, θα ‘κατετρώγετο υπό του πυρός.’ Η Οολιβά θ’ απεγυμνώνετο έτσι από τα ενδύματά της και τους στολισμούς της με τους οποίους έκανε τα δελεάσματά της ως έθνος.

Η Οολιβά ίσως να σκέφθηκε ότι θα μπορούσε να διαφύγη αυτή την καταστροφή επειδή μετενόησε για τη συναναστροφή της με τη Βαβυλώνα και απομακρύνθηκε με αηδία. Οι Βαβυλώνιοι, όμως, δεν ήθελαν να λησμονήσουν τις υποχρεώσεις της προς αυτούς. Και η απομάκρυνσίς της από τους Βαβυλωνίους και το μίσος της προς αυτούς δεν ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς της με τον Ιεχωβά Θεό. Η Οολιβά δεν μετανοούσε για την πνευματική της μοιχεία. Ήταν ακόμη διατεθειμένη να παραβή τη διαθήκη της με τον Ιεχωβά και να συνάψη μοιχευτικές συμμαχίες με τα ειδωλολατρικά έθνη, όπως ήταν η Αίγυπτος, για να επιτύχη την ασφάλειά της. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά θα εξέθετε τη γυμνότητά της, αφήνοντας γυμνές τις πράξεις της ως αναισχύντου πόρνης. Αυτή, σαν την αδελφή της την Οολά, θα ηναγκάζετο να πιη ένα ποτήριον εθνικής καταστροφής κι εκτοπίσεως από τη χώρα της. Η Οολιβά θα ηναγκάζετο να πληρώση στο άρτιον τη Θεία ποινή για την απιστία της στον Θεό, σαν να επρόκειτο να τρώγη και να δαγκώνη ‘πήλινα συντρίμματα’ του ποτηριού της για να ρουφήξη και την τελευταία σταγόνα υγρού που τα είχε διαποτίσει. Στα κακόβουλα έθνη που ήσαν γύρω, η Οολιβά θα εγίνετο «γέλως και παίγνιον.» Όλα αυτά ήλθαν επάνω της το έτος 607 π.Χ. όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε σ’ εκπλήρωσι της κρίσεως του Ιεχωβά.—Ιεζ. 23:28-35.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

Προδήλως, η Οολά και η Οολιβά, το βόρειο και το νότιο Ισραηλιτικό βασίλειο, επλήρωσαν φοβερό τίμημα επειδή δεν εμπιστεύθηκαν στον Θεό κι απεδείχθηκαν άπιστα στη σχέσι διαθήκης με αυτόν. Αυτό πρέπει να χρησιμεύση ως ένα προειδοποιητικό παράδειγμα στον «Χριστιανικό κόσμο» και σε όλους τους οπαδούς του. Γιατί; Διότι, όπως η Οολά και η Οολιβά, έτσι κι ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό. Αλλ’ εμπιστεύεται πραγματικά στον Θεό ο «Χριστιανικός κόσμος»; Μήπως δεν συνεμάχησε, μάλλον, με τα πολιτικά συστήματα αυτού του κόσμου και δεν εμπιστεύθηκε στη στρατιωτική δύναμι για προστασία; Βεβαίως! Γι’ αυτό, ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι ένοχος πνευματικής πορνείας. Ο λόγος του Θεού διακηρύττει: «Μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Υπάρχει τεραστία έκθεσις ενοχής εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου.» Είναι μια έκθεσις που είναι παράλληλη με τις κακές ιστορίες της Οολά και της Οολιβά, για τις οποίες έγινε το επόμενο κατηγορητήριο:

«Ότι εμοιχεύοντο, και είναι αίμα εν ταις χερσίν αυτών, και εμοιχεύοντο μετά των ειδώλων αυτών, και έτι διεβίβαζον, χάριν αυτών, τα τέκνα αυτών, τα οποία εγέννησαν εις εμέ, διά του πυρός, εις κατανάλωσιν. Έπραξαν έτι τούτο εις εμέ· εμίαναν τα άγιά μου εν τη αυτή ημέρα, και εβεβήλωσαν τα σάββατά μου. Διότι, ότε έσφαξαν τα τέκνα αυτών εις τα είδωλα αυτών, τότε εισήρχοντο την αυτήν ημέραν εις τα άγιά μου, διά να βεβηλόνωσιν αυτά· και ιδού, ούτως έπραττον εν μέσω του οίκου μου»—Ιεζ. 23:37-39.

Η πνευματική μοιχεία της οποίας ο «Χριστιανικός κόσμος» έγινε ένοχος δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή. Η διαρκής φιλία του με τους πολιτικούς, με τις στρατιωτικές δυνάμεις και τους αισχροκερδείς εμπορευομένους αποτελεί ένα δημόσιο σκάνδαλο. Τα θρησκευτικά δόγματα του Χριστιανικού κόσμου διέπραξαν πνευματική μοιχεία και με τα «βδελυκτά είδωλα.» Αντί να τονίσουν στην ανθρωπότητα τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα για τους κατοίκους της γης, οι λειτουργοί του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα ειδωλοποιούν τα Ηνωμένα Έθνη ως την καλύτερη και μόνη ελπίδα για ειρήνη. Ο «Χριστιανικός κόσμος» εθυσίασε τους γυιους και τις θυγατέρες του στον Θεόν του πολέμου. Τα χέρια του είναι αιματοβαφή. Έχυσε αίμα σε θρησκευτικές σταυροφορίες, σε πολέμους μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρομένων, σε ιερές εξετάσεις και σε δύο τρομερούς παγκοσμίους πολέμους που έγιναν αυτόν τον αιώνα, στους οποίους Καθολικοί επολέμησαν εναντίον Καθολικών και Διαμαρτυρόμενοι εναντίον Διαμαρτυρομένων. Μολονότι έχουν αιματοβαμμένα χέρια, οι οπαδοί του «Χριστιανικού κόσμου» εισέρχονται σ’ αυτό που ονομάζουν αγιαστήριον του Θεού την λεγομένην «ημέραν του σαββάτου» των.

Η περιγραφή της ενεργείας της Οολά και της Οολιβά ως επαγγελματιών πορνών εφαρμόζεται και στον «Χριστιανικό κόσμο.» Αυτή η περιγραφή λέγει:

«Επέμψατε προς άνδρας, διά να έλθωσι μακρόθεν, προς τους οποίους εστάλη πρέσβης, και ιδού, ήλθον διά τους οποίους ελούσθης, έβαψας τους οφθαλμούς σου, και εστολίσθης με στολισμούς. Και εκάθησας επί, κλίνης μεγαλόπρεπους, και έμπροσθεν αυτής ήτο τράπεζα ητοιμασμένη, εφ’ ης έθεσας το θυμίαμά μου και το έλαιόν μου. Και ήσαν εν αυτή φωναί πλήθους αγαλλομένου· και μετά των ανδρών του όχλου εισήχθησαν μέθυσοι . . . και εφόρεσαν βραχιόλια επί τας χείρας των γυναικών και ωραίους στεφάνους επί τας κεφαλάς αυτών».—Ιεζ. 23:40-42, ΜΝΚ.

Ο «Χριστιανικός κόσμος,» σαν μια επαγγελματίας πόρνη, προσεπάθησε να γίνη όσο το δυνατόν πιο ελκυστικός στον κόσμο, και μάλιστα και στα πιο ευτελή πρόσωπα, σαν τους ‘μεθύοντας εκ της ερήμου.’ Τα δόγματά της έχουν κάμει τη θρησκεία εύκολη γι’ αυτούς τους κοσμικούς. Μπορούν να ενωθούν μαζί της ως μέλη εκκλησιών και συγχρόνως να εξακολουθούν ν’ αποτελούν μέρος αυτού του ιδιοτελούς, ειδωλολατρικού, αιματοσταγούς κόσμου. Αυτοί εξυψώνουν τον «Χριστιανικό κόσμο» σε ανταπόδοσι για οποιεσδήποτε θρησκευτικές εύνοιες που τους φέρνουν αισθησιακές απολαύσεις. Κατά ένα τρόπον, για να εξωραΐσουν τα αιματοβαφή του χέρια του φορούν βραχιόλια στα χέρια του και βάζουν στέμματα στα κεφάλια των αιρέσεών του, δίνοντας στον κλήρο θρησκευτική ηγεσία επάνω τους.

Επειδή η ιστορία του «Χριστιανικού κόσμου» ομοιάζει με την ιστορία της αρχαίας Οολά και Οολιβά, δεν μπορεί ο «Χριστιανικός κόσμος» να διαφύγη την καταστροφή. Όπως ακριβώς οι αρχαίοι ερασταί της Οολά και της Οολιβά τις έφεραν σε καταστροφή, έτσι κι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα υποστή καταστροφή από τα χέρια των πρώην εραστών του. Ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση γι’ αυτό. Αυτό επιβεβαιώνεται στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, όπου η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, η «Βαβυλών η Μεγάλη,» παριστάνεται σαν μια πόρνη, (Αποκάλ. 17:3-6) Σχετικά με το τι θα κάμουν οι άλλοτε πολιτικοί ερασταί της στη «Βαβυλώνα τη Μεγάλη,» η Αποκάλυψις 17:16, λέγει: «Ούτοι θέλουσι μισήσει την πόρνην, και θέλουσιν κάμει αυτήν ηρημωμένην και γυμνήν, και τας σάρκας αυτής θέλουσι φάγει, και αυτήν θέλουσι κατακαύσει εν πυρί.»

Αν επιθυμήτε να διαφύγετε τα παθήματα της «Βαβυλώνος της Μεγάλης,» εμπιστευθήτε στον Ιεχωβά Θεό και δώστε σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι. Αυτό δεν μπορείτε να το κάμετε παραμένοντας σε οποιεσδήποτε θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου,» που αποτελούν ένα κυρίαρχο μέρος της «Βαβυλώνος της Μεγάλης.» Ο λόγος του Θεού προστάζει: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, διά να μη συγκοινωνήσετε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.» (Αποκάλ. 18:4) Αφού χωρισθήτε απ’ αυτήν, ενωθητε μ’ εκείνους που εμπιστεύονται αληθινά στον Θεό και μένουν πιστοί σ’ αυτόν.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Β΄

Όμορφα Αλλά Θανατηφόρα

◆ Πολλά άνθη και φυτά είναι όμορφα για να τα βλέπη κανείς, αλλά θανατηφόρα αν τα φάγη. Τα μικρά παιδιά με την τάσι που έχουν να τρώγουν ό,τι τα ελκύει, είναι δυνατόν να υποστούν σοβαρή ισόβια ζημιά ή να πεθάνουν αν δοκιμάσουν μερικά απ’ αυτά τα φυτά. Οι γονείς οφείλουν να γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους κινδυνεύουν, αν φάνε υδρόβια βρωμόχορτα, αζαλέες, πικροδάφνη, κόκκινες πιπεριές, δάφνη και φύλλα ροδόδενδρου. Επίσης, οι μαργαρίτες, τα κρίνα του αγρού, οι ίριδες το ψειροβότανο και ο κίτρινες βιολέτες μπορούν να προκαλέσουν θάνατο.

Ο Χριστιανικός Κόσμος Ένοχος Αίματος

◆ Ο ραδιοσταθμός WBBM στο Σικάγο του Ιλλινόις μετέδωσε ένα κύριο άρθρο για τη Βόρειο Ιρλανδία. Ποιος υπέδειξε ως πραγματικούς υπαιτίους για τις αγριότητες που συμβαίνουν εκεί μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρομένων; «Ισχυρίζονται ότι δεν είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος. Είναι μια απλή σύμπτωσις το γεγονός ότι Διαμαρτυρόμενοι φονεύουν Καθολικούς και Καθολικοί φονεύουν Διαμαρτυρομένους στην Βόρειο Ιρλανδία. Οι θρησκευτικοί ηγέτες και των δύο παρατάξεων υποστηρίξουν ότι είναι η μειονότης εναντίον της πλειονότητας. Αλλά για πόσον καιρό θα εξαπατούν το κοινό; . . . Τα χέρια της θρησκείας στην Ιρλανδία είναι αιματοβαμμένα, όπως ακριβώς ήσαν στις ημέρες των Σταυροφοριών στο μακρυνό παρελθόν και στους παγκοσμίους πολέμους των προσφάτων ετών. Είναι βέβαιο ότι οι πολιτικοί έχουν κάποια ευθύνη για την σύγχυσι που επικρατεί σήμερα στη Βόρειο Ιρλανδία. Αλλ’ ο πιο αξιοκατάκριτος απ’ όλους είναι ο κλήρος, και μην αφήσετε κανένα να σας πείση για το αντίθετο.»

Οι Νέοι και τα Ναρκωτικά

◆ Μελέτες που έγιναν σε νεαρούς στρατιώτες των Ηνωμένων Πολιτειών στο Βιετνάμ απεκάλυψαν ότι πολλοί είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν ισχυρά ναρκωτικά (δηλαδή, άλλα εκτός από τη μαριχουάνα και το αλκοόλ) από ηλικία ένδεκα ετών. 84 τοις εκατό περίπου των τοξικομανών, τα έπαιρναν προτού πάνε στο Βιετνάμ. Μια κρατική έρευνα στην Μασσαχουσέττη βρήκε την χρήσι των ισχυρών ναρκωτικών «ανησυχητικά υψηλή.» Το αποτέλεσμα της καταχρήσεως των ναρκωτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με τον καθηγητή της ψυχιατρικής Πέρρυ Τόκινγκτον, είναι ότι «τα ψυχιατρεία μας πλημμυρίζουν από εφήβους. . . Η κατάχρησις των ναρκωτικών έχει αντικαταστήσει τη διανοητική καθυστέρησι, που ήταν η τρίτη πιο συχνή ψυχιατρική διάγνωσις για άνδρες ηλικίας 15 έως 24 ετών.» Σχετικά με τη μαριχουάνα, ο Δόκτωρ Όλαβ Γ. Βρέντεν, διευθυντής του εργαστηρίου Ναρκωτικών των Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη, αποκαλύπτει ότι «οι επιστήμονες που εργάζονται σ’ αυτόν τον τομέα συμφωνούν γενικά ότι η κάνναβις [η πηγή της μαριχουάνας] και το χασίς είναι επικίνδυνα.» Η χημική σύνθεσις της καννάβεως θεωρείται σήμερα πιο περίπλοκη απ’ ό,τι επιστεύετο στο παρελθόν.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Όστις [ο Θεός] διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής.—2 Κορ. 5:18. Σ 15/9/72 3, 19α

2 Ηνοίχθη ο ναός του Θεού εν τω ουρανώ, και εφάνη η κιβωτός της διαθήκης αυτού εν τω ναώ αυτού.—Αποκάλ. 11:19. Σ 1/3/73 4

3 Πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.—1 Κορ. 10:31. Σ 1/10/72 14

4 Ο νόμος δεν ετέθη διά τον δίκαιον, αλλά δια τους ανόμους και ανυποτάκτους.—1 Τιμ. 1:9. Σ 15/12/72 16-18

5 Εις εμέ δε ελάχιστον είναι να ανακριθώ υφ’ υμών. . . αλλ’ ουδέ ανακρίνω εμαυτόν. Ώστε μη κρίνετε μηδέν προ καιρού.—1 Κορ. 4:3, 5. Σ 1/1/73 9-12

6 Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.—Ματθ. 3:15. Σ 15/2/73 23-25

7 Όστις είναι. . . προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας διά να . . . προτρέπη διά της υγιαινούσης διδασκαλίας.—Τίτον 1:6, 9. Σ 1/4/72 13, 14α

8 Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγια σου, διά να μη αμαρτάνω εις σε.—Ψαλμ. 119:11. Σ 15/5/72 22

9 Ο Κύριος με παρεστάθη και με ενεδυνάμωσε, δια να πληρωθή δι’ εμού το κήρυγμα και να ακούασσι πάντα τα έθνη· και ηλευθερώθην εκ του στόματος του λέοντος.—2 Τιμ. 4:17. Σ 1/6/72 17

10 Ο Ιεχωβά ηθέλησε να βασανίση αυτόν· εταλαιπώρησεν αυτόν. Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, . . . θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Ιεχωβά θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού.—Ησ. 53:10, ΜΝΚ. Σ 15/6/72 3α

11 Έλπιζε επί Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου.—Παροιμ. 3:5, ΜΝΚ. Σ 1/7/72 6, 7α

12 Μη ομοζυγείτε με τους απίστους.—2 Κορ. 6:14. Σ 1/8/72 18, 19α

13 Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν.—Ιακ. 1:17. Σ 1/9/72 17-19

14 Εάν δε αμαρτήση ες σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου.—Ματθ. 18:15. Σ 1/11/72 15-17α

15 Θέλω δε να ήσθε σοφοί μεν εις το αγαθόν, απλοί δε εις το κακόν. Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.—Ρωμ. 16:19, 20 Σ 15/1/73 10

Ανακοινώσεις

ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗ ΓΡΑΦΗ;

Γνωρίζετε γιατί υπάρχουν δυο ιστορίες του έθνους Ισραήλ στη Γραφή, τα δύο βιβλία των Βασιλέων και τα δύο βιβλία των Χρονικών; Γνωρίζετε γιατί ο Παύλος έγραψε τις δυο του επιστολές προς Κορινθίους; Μπορείτε ν’ αφηγηθήτε τα κυριώτερα συμβεβηκότα της διακονίας του Ιησού; Το νέο από 352 σελίδες βιβλίο «Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος» θα σας δώση μια νέα άποψι της Γραφής. Θα σας πληροφορήση για το πολύτιμο ιστορικό βάθος κάθε βιβλίου της Γραφής και θα σας δώση μια επιτομή του περιεχομένου κάθε βιβλίου. Εκτός αυτού, τονίζει την αξία της Γραφής στη σύγχρονή μας, καθημερινή ζωή. Στείλτε μόνο 30 δρχ. Για την Αμερική $1.00.

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΕΥΣΘΗ!

Γιατί να παίρνετε τις παραδόσεις ανθρώπων ως απάντησι σε ζωτικές ερωτήσεις όταν μπορείτε να λάβετε την εξήγησι από τον Θεό τον ίδιο; Το νέο βοήθημα για τη μελέτη της Γραφής ‘Πράγματα, εις τα Οποία Είναι Αδύνατον να Ψευσθή ο Θεός’ σας δίνει τις αλήθειες του Θεού επάνω σε τέτοιες ερωτήσεις ως: Γιατί πεθαίνει ο άνθρωπος, και ποια ελπίδα υπάρχει για μέλλουσα ζωή; Γιατί ο Θεός επιτρέπει την πονηρία και τα παθήματα επάνω στη γη; Υπάρχει Διάβολος; Ποιο είναι το μέλλον του ανθρωπίνου γένους; Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, «Ο Θεός Ζη Πώς το Γνωρίζομε;» είναι επικαιρότατο και ενισχύει την πίστι στον αιώνα αυτόν της αυξανομένης απιστίας. Το κεφάλαιον «Η Ανοχή της Πονηρίας από τον Θεό Γρήγορα θα Τελειώση» είναι πραγματικά ενθαρρυντικό. Διαβάστε και τα 22 κεφάλαια του από 416 σελίδες εικονογραφημένου αυτού βιβλίου ‘Πράγματα, εις τα Οποία Είναι Αδύνατον να Ψευσθή ο Θεός’. Για να το αποκτήσετε, στείλτε μόνο 15 δραχμές. Για την Αμερική 50 σεντς.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

10 Ιουνίου: Μήπως Ζήτε για Ό,τι Μπορείτε ν’ Αποκομίσετε από τη Ζωή Τώρα; Σελίς 261.

17 Ιουνίου: Ζήτε Έχοντας υπ’ Όψιν τη Ζωή στη Νέα Τάξι του Θεού. Σελίς 267.

“Γίνεσθε Μιμηταί του Θεού”

ΜΕΡΙΚΟΙ άνθρωποι λέγουν υποτιμητικά πράγματα για την ανθρώπινη τάσι της μιμήσεως. Αλλά η μίμησις μπορεί να είναι μια πραγματική έκφρασης εκτιμήσεως. Όταν μιμήσθε δείχνετε ότι σκέπτεσθε πολύ υψηλά για ό,τι ένας άλλος σκέπτεται, ώστε θέλετε να προσπαθήσετε να κάμετε το ίδιο.

Τα παιδιά ενστικτωδώς μιμούνται τους μεγαλυτέρους των. Αυτό θέτει μια μεγάλη ευθύνη στους γονείς των. Μήπως οι γονείς ψεύδονται, απατούν, κλέπτουν, χρησιμοποιούν αισχρή, βέβηλη ή χυδαία γλώσσα; Μπορείτε να είσθε βέβαιοι ότι τα τέκνα των θα κάμουν τα ίδια πράγματα. Μήπως οι γονείς διάγουν έντιμη και καθαρή ζωή, συμμορφούμενοι αυστηρά με τις αρχές της Γραφής; Τότε υπάρχει μια πολύ μεγάλη πιθανότης ότι τα τέκνα των θα μεγαλώσουν κάνοντας το ίδιο.

Σχετικά με τη μίμησι ελέχθη το εξής: ‘Εκείνος που μιμείται το κακό συχνά ξεπερνά το παράδειγμα που ετέθη, ενώ εκείνος που μιμείται το καλό συχνά υστερεί’. Λόγου χάριν: το πρόβλημα της προσπαθείας να μιμηθούμε ένα καλό παράδειγμα είναι ιδιαίτερα εμφανές σε όλους τους Χριστιανούς που θα πρόσεχαν τη νουθεσία του αποστόλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.»—1 Κορ. 11:1.

Επειδή συχνά υστερούμε στη μίμησι ενός καλού παραδείγματος, δεν θα ήταν συνετό να προσπαθούμε να μιμούμεθα το πιο καλό παράδειγμα που υπάρχει, το μεγαλύτερο, το ευγενέστερο, το σοφώτερο, το πιο δίκαιο, το πιο στοργικό και το πιο ανιδιοτελές απ’ όλα; Αυτός που παρέχει αυτό το παράδειγμα πρέπει να είναι φανερός στους περισσοτέρους αναγνώστας αυτού του περιοδικού, δηλαδή, ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός. Ωστόσο αμέσως εγείρονται ερωτήματα. Πώς θα ήταν δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα; Δεν είναι πραγματική αλαζονεία και να σκεφθούμε ακόμη να μιμηθούμε τον Θεό; Δεν θα ήταν αποθαρρυντικό και μάταιο και να προσπαθήσωμε ακόμη;

Όχι, διόλου. Η ίδια η Αγία Γραφή μάς προτρέπει: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά.» Πράγματι, ο Ιεχωβά Θεός μάς παραγγέλλει: «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος.»—Εφεσ. 5:1· 1 Πέτρ. 1:16.

ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΣΤΟΡΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΙ

Αλλά πώς μπορούν να εκτελεσθούν αυτές οι θείες εντολές, αφού όλοι είμεθα ατελείς; Δεν μπορούμε να μιμηθούμε τον Θεό στην παντοδυναμία του, ούτε είμεθα απηλλαγμένοι από την αμαρτία, όπως αυτός είναι. Αλλά μπορούμε να προσπαθήσωμε να τον μιμηθούμε στις ηθικές του ιδιότητες. Λόγου χάριν, μπορούμε να προσπαθήσωμε να μιμηθούμε τον Θεό με το να είμεθα στοργικοί, με το να έχωμε την αγάπη που στηρίζεται στην αρχή της ανιδιοτελείας. Το να είμεθα στοργικοί, σημαίνει να είμεθα ανιδιοτελείς, να ενδιαφερώμεθα για την ευημερία των άλλων. Είτε πλούσιοι είμεθα είτε πτωχοί, είτε γέροι είτε νέοι, είτε ισχυροί είτε αδύνατοι, μπορούμε να προσπαθούμε να είμεθα ανιδιοτελείς. Ο Θεός μάς έδωσε ένα θαυμαστό παράδειγμα, διότι έδωσε τον ακριβώτερο θησαυρό της καρδιάς του για να λυτρώση το ανθρώπινο γένος, όπως διαβάζομε: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16· παράβαλε Πράξεις 14:17.

Μπορούμε να μιμηθούμε τον Ιεχωβά Θεό ως προς την ανιδιοτέλειά του υπακούοντας στη Γραφική εντολή: «Άρα λοιπόν ενόσω έχομε καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας.» (Γαλ. 6:10) Η Γραφή περιγράφει πώς δείχνεται η θεοειδής αγάπη: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη . . . δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν.» Στο βαθμό που εφαρμόζομε αυτό το είδος της αγάπης, στον ίδιο βαθμό θα μιμούμεθα τον Ιεχωβά Θεό.—1 Κορ. 13:4-7· 1 Ιωάν. 4:8.

Το να είμεθα πρόθυμοι να συγχωρούμε αποτελεί μια μορφή αγάπης, και σ’ αυτό επίσης πρέπει να μιμούμεθα τον Θεό. Πρέπει; Ναι, διότι αν δεν τον μιμούμεθα σ’ αυτό το ζήτημα και αυτός δεν θα μας συγχωρήση. Ο Ιησούς Χριστός κατ’ επανάληψιν ετόνισε αυτή την αρχή. Είπε ότι αν ένας άνθρωπος δεν συγχωρή τους άλλους, δεν θα τον συγχωρήση και ο Θεός. (Ματθ. 6:12-15) Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς έδωσε μια εκτεταμένη παραβολή γι’ αυτό το ζήτημα, που τελείωνε μ’ αυτή την προειδοποίησι: «Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.» (Ματθ. 18:35) Απ αυτή ακριβώς την άποψι της συγχωρήσεως του ενός προς τον άλλον μας προτρέπει και ο απόστολος Παύλος να είμεθα μιμηταί του Θεού: «Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού. Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά· και περιπατείτε εν αγάπη.»—Εφεσ. 4:32· 5:1.

ΜΙΣΕΙΤΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΙΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο εμείς οι ατελείς και αδύνατοι, θνητοί μπορούμε να μιμηθούμε τον Θεό είναι με το να μισούμε εκείνο που μισεί ο ίδιος. Μισεί και ο Θεός επίσης; Ναι, μισεί την ασέβεια και τους εκουσίως ασεβείς περιλαμβανομένων και των θρησκευτικών υποκριτών. Μήπως ο Ιησούς δεν εμιμείτο τον Πατέρα του σ’ αυτό το ζήτημα και δεν μισούσε τους θρησκευτικούς υποκριτάς; Βεβαίως τους μισούσε, και είπε κατ’ επανάληψιν: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!»—Ματθ. 23:13-33· Ιωάν. 5:19.

Το ότι ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός μισεί πράγματι την ασέβεια και εκείνους που είναι ασεβείς φαίνεται από τις Παροιμίες 6:16-19, ΜΝΚ: «Ταύτα τα εξ μισεί ο Ιεχωβά, επτά μάλιστα βδελύττεται η ψυχή αυτού· οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών.»

Αν μισούμε αυτά τα πράγματα, τι θα κάμωμε; Αφ’ ενός θα προσέχωμε να μη κάνωμε εμείς οι ίδιοι αυτά τα πράγματα, αφ’ ετέρου θ’ αποφεύγωμε να έχωμε ως συντρόφους εκείνους που πράττουν τέτοια ασεβή πράγματα. «Διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν;» Πραγματικά, μπορούμε να μιμούμεθα τον Θεό με το να είμεθα πιστοί στις δίκαιες αρχές του και έτσι ‘να είμεθα άγιοι καθώς εκείνος είναι άγιος.’—2 Κορ. 6:14· 1 Πέτρ. 1:16.

ΜΙΜΗΤΑΙ ΜΕ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙ

Αναφέρομε ένα ακόμη τρόπο με τον οποίο εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να μιμηθούμε τον Θεό, είναι η ιδιότης της εγκαρτερήσεως, η αρετή του να είμεθα προσηλωμένοι στα καθήκοντά μας, αποδίδοντας τις ευχές μας και παραμένοντες αληθινοί στις υποσχέσεις μας. Εγκαρτερεί πραγματικά ο πάνσοφος, ο Παντοδύναμος Ιεχωβά Θεός; Αν κάτι μας ενοχλή και μπορούμε να το σταματήσωμε, αλλά το ανεχόμεθα για κάποιον σοβαρό λόγο, μπορεί να λεχθή ότι εγκαρτερούμε σ’ αυτή την ενόχλησι, έτσι δεν είναι; Το ίδιο γίνεται και με τον Ιεχωβά Θεό. Όλη η ανομία, όλες οι αδικίες, όλα τα παθήματα και ιδιαίτερα όλοι οι διωγμοί των πιστών δούλων του είναι πράγματα οδυνηρά γι’ αυτόν. Αυτός θα μπορούσε να τα σταματήση αμέσως εξολοθρεύοντας όλους τους ασεβείς, αλλ’ αν το έκανε αυτό θα αποστερούσε τους άλλους από την ευκαιρία για σωτηρία. Έτσι λοιπόν αναγινώσκομε: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού,» όπως είναι η υπόσχεσίς του να τερματίση την ανομία και ν’ αποκαταστήση παραδεισιακές συνθήκες στη γη. «Αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.»—2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ.

Επίσης, επειδή ο Ιεχωβά Θεός συμπαθεί, προθυμοποιείται να εγκαρτερή. Έτσι, διαβάζομε ότι όταν ο Ισραήλ, ο λαός του, υπέφερε παθήματα, και αυτός επίσης υπέφερε: «Κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο.» (Ησ. 63:9) Αυτός επίσης έχει εγκαρτερήσει διότι έχει ανεχθή σχεδόν επί έξη χιλιάδες χρόνια να ονειδίζεται το όνομά του, από τον καιρό που ο Σατανάς ή Διάβολος μέσα στον κήπο της Εδέμ απεκάλεσε τον Θεό ψεύστη ως τον παρόντα καιρό, οπότε πολλοί διαδίδουν μια θεολογία ότι «ο Θεός είναι νεκρός.»—Γεν. 3:1-5.

Πρέπει να μιμούμεθα τον Θεό απ’ αυτή την άποψι. Πρέπει να δείχνωμε συμπάθεια και ν’ ανεχώμεθα με υπομονή τις δυσχέρειες και τις ενοχλήσεις που προξενούνται από τα ελαττώματα των άλλων. Δεν πρέπει να δυσφορούμε επειδή οι ασεβείς ευημερούν, ούτε πρέπει να εξεγειρώμεθα με βιαιότητα εναντίον των κυβερνήσεων εξαιτίας του τι επιτρέπουν, αλλά, αντιθέτως, πρέπει να εγκαρτερούμε. Αν δεν μπορούμε να διορθώσωμε τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές της Αγίας Γραφής, τότε ας μιμούμεθα τον Ιεχωβά εκδηλώνοντας αυτή την ευσεβή ιδιότητα της εγκαρτερήσεως. Θυμηθήτε ότι ο Θεός έχει υποσχεθή: «Διότι έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει.»—Ψαλμ. 37:1-11.

Το γεγονός ότι είναι πράγματι δυνατόν ατελείς άνθρωποι να μιμηθούν τον Θεό σ’ αυτά και σε άλλα πράγματα καταδεικνύεται κάθε μέρα από περισσοτέρους του ενός και ημίσεως εκατομμυρίου Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί αγαπούν τον Θεό και τον συνάνθρωπό τους τόσο ώστε ανιδιοτελώς αφιερώνουν όλο το χρόνο που μπορούν κατά δύναμι για να κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και να μαθητεύουν τους ανθρώπους. Μιμούνται τον Θεό με το να είναι συγχωρητικοί χωρίς να κάνουν ανταπόδοσι εναντίον εκείνων οι οποίοι τους διώκουν. Μιμούνται το μίσος του Θεού για ό,τι είναι κακό με το να πράττουν ό,τι είναι δίκαιο. Εκδηλώνουν εγκαρτέρησι με το να διεξάγουν το έργο που έχει διαταχθή από τον Θεό, από έτος σε έτος, άσχετα με τον διωγμό, προσμένοντας με υπομονή τον Ιεχωβά Θεό να τακτοποιήση τα πράγματα.

Γιατί να μην έρθετε σε επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά όσο μπορείτε γρηγορώτερα; Προσκαλέστε τους την επόμενη φορά που θα έλθουν στην πόρτα σας, ή κανονίστε να σας επισκεφθούν. Θα βρήτε στον κατάλογο τον αριθμό του τηλεφώνου των. Ευχαρίστως θα σας δείξουν πώς μπορείτε και σεις να γίνετε μιμηταί του Θεού, προς δόξαν του Θεού και για τη δική σας αιώνια σωτηρία και ευλογία.

Προς ‘Αναίμακτη’ Χειρουργική

◆ Η εφημερίς «Ήβνινγκ Γκαζέτ» του Γούστερ της Μασσαχουσέτης περιελάμβανε ένα άρθρο με τον τίτλο «Υπάρχει Τάσις Προς Αναίμακτη Χειρουργική». Έγραψε: «Η μετάγγισις αίματος ήταν συνήθως ένα καθιερωμένο μέρος της χειρουργικής. Όχι άλλο πλέον. Στα πρόσφατα έτη οι γιατροί έχουν αναπτύξει νέες μεθόδους χειρουργικής για να περιορίσουν στο ελάχιστο, αν όχι να παύσουν τελείως τις μεταγγίσεις αίματος. Ισχυρίζονται επίσης ότι οι νέες μέθοδοι είναι καλύτερες και για τους ασθενείς επίσης.» Το άρθρο παρατηρούσε ότι ένας άνθρωπος μπορεί ν’ ανθέξη σε πολύ μεγαλύτερη, απώλεια αίματος απ’ όσο επιστεύετο στο παρελθόν. Μερικές από τις νέες τεχνικές περιλαμβάνουν την ενίσχυσι του αίματος με θρεπτικές ουσίες πριν και μετά την εγχείρησι, την ελάττωσι της πιέσεως του αίματος για να μειώνεται η απώλεια αίματος, και την αντικατάσταση του χαμένου αίματος με διαλύσεις θρεπτικών ουσιών. Ο εξέχων καρδιοχειρουργός Δρ. Ντέντον Κούλεϊ του Καρδιολογικού Ινστιτούτου του Τέξας είπε: «Είναι αποδεδειγμένο γεγονός τώρα, ότι το μεγαλύτερο μέρος τής χειρουργικής μπορεί να γίνη χωρίς μετάγγισι.» Το άρθρο επίσης ανέφερε: «Η ανάγκη να αναπτύξωμε χειρουργικές μεθόδους οι οποίες δεν απαιτούν μεταγγίσεις αίματος, υποκινήθηκε εν μέρει από τους περιορισμούς που επέβαλλε σε συνήθεις τύπους εγχειρήσεων η πίστις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των οποίων η θρησκεία αντιτίθεται στις μεταγγίσεις αίματος.»

Γιατί η “Πίστις εις το Όνομα” του Ιησού Χριστού Φέρνει Ζωή;

«ΤΑΥΤΑ έγραψα προς εσάς τους πιστεύοντας εις το όνομα του Υιού του Θεού.» Αυτά έγραψε ο απόστολος Ιωάννης σε άλλους ακολούθους του Ιησού Χριστού προς το τέλος του πρώτου αιώνος. (1 Ιωάν. 5:13) Πριν από μισό αιώνα, ο απόστολος Πέτρος είχε πει στο Ιουδαϊκό ανώτατο δικαστήριο ή Σάνχεδριν: «Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.»—Πράξ. 4:12.

Γιατί η σωτηρία εμπερικλείεται μόνον σ’ αυτό το «όνομα»; Μήπως πρόκειται για κάποιο είδος μαγικής ζωοπαρόχου συνταγής; Και τι σημαίνει να έχωμε «πίστιν εις το όνομα του Υιού του Θεού»; Θα μπορούσε ένα άτομο που δεν εγνώριζε τίποτε άλλο παρά απλώς το όνομα «Ιησούς Χριστός» να είναι σε θέσι να έχη αυτή την πίστι που σώζει τη ζωή; Μήπως η χρησιμοποίησις του ονόματος από εμάς στο τέλος των προσευχών μας είναι αρκετή για να δείξη ότι εμείς έχομε αυτή την πίστι;

ΤΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ «ΟΝΟΜΑ»

Προφανώς δεν μπορούμε να έχωμε πίστι σε κάποιον αν όλα όσα γνωρίζωμε είναι το όνομά του μόνο, όπως δεν θα μπορούσαμε να έχωμε πίστι σε κάποιο φάρμακο για μια ασθένεια με το να ξέρωμε απλώς το όνομα του φαρμάκου. Ο απόστολος Ιωάννης τονίζει ότι η ζωοπάροχη πίστις δεν αποδίδεται απλώς στις λέξεις που συνθέτουν το όνομα «Ιησούς Χριστός» αλλά στο πρόσωπο με το οποίο συνδέεται. Γι’ αυτό ο Ιωάννης λέγει στην αφήγησι του ευαγγελίου του ότι «ταύτα εγράφησαν, δια να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού.» (Ιωάν. 20:31) Ώστε η γνώσις του Λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, και όλων όσα μας λέγει για τον Υιόν αυτού, τον Μεσσίαν ή Χριστόν, είναι ουσιώδη για να έχωμε αυτή την πίστι που σώζει τη ζωή. Έχετε σεις αυτή τη γνώσι;

Η απλή χρήσις του ονόματος «Ιησούς Χριστός» δεν αποδεικνύει ότι έχει κανείς γνήσια πίστι σ’ αυτό, πίστι τέτοια που εξασφαλίζει αιώνια ζωή. Μήπως δεν είπε ο ίδιος ο Ιησούς ότι, στον καιρό που θα εξέφραζε την κρίσι του Θεού, μερικοί θα έλεγαν: «Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά»; Ωστόσο ο Ιησούς είπε ότι θα έλεγε σ’ αυτούς: «Ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.» (Ματθ. 7:21-23) Σήμερα υπάρχουν κληρικοί, θρησκευτικοί λειτουργοί και ιεροκήρυκες, καθώς και μέλη των ποιμνίων των, που χρησιμοποιούν το όνομα του Ιησού Χριστού και οι οποίοι ισχυρίζονται ότι κάνουν έργα ‘εν τω ονόματί του’ και εν τούτοις αυτοί δεν έχουν αληθινή ‘πίστι στο όνομά του.’ Γιατί δεν έχουν;

ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Διότι αυτοί δεν ενεργούν και δεν ζουν σε αρμονία με τον Λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Βλέπετε ότι, το «όνομα» του Ιησού δεν εκπροσωπεί μόνον τον ίδιον, το άτομό του, αλλά και κάτι περισσότερο. Τι; Την εξουσία του να εκτελέση του θέλημα του Θεού και τον σκοπό του όπως εκτίθεται στην Αγία Γραφή. Μπορούμε να το καταλάβωμε αυτό αν θυμηθούμε την έκφρασι που χρησιμοποιείται κάποτε από τα αστυνομικά όργανα: «Ανοίξτε, εν ονόματι του νόμου»· ή την έκφρασι «εν ονόματι του Βασιλέως» που βρίσκεται στα βασιλικά διατάγματα. Εδώ η φράσις «εν ονόματι του» σημαίνει «κατ’ εντολήν του», δηλαδή κατ’ εντολήν της κυβερνήσεως της οποίας ο νόμος επιβάλλεται, ή του βασιλέως του οποίου το διάταγμα δημοσιεύεται.

Το Εξηγητικό Λεξικό των Λέξεων της Καινής Διαθήκης, υπό Βάιν (Τόμ. ΙΙ, σελ. 99, 100) δείχνοντας ότι η Ελληνική λέξις όνομα εχρησιμοποιείτο με τον ίδιο τρόπο και στην εποχή των αποστόλων, λέγει: «ΟΝΟΜΑ χρησιμοποιείται . . . για όλα όσα ένα όνομα συνεπάγεται, για εξουσία, χαρακτήρα, βαθμό, μεγαλειότητα, δύναμι, εξοχότητα, κλπ., για οτιδήποτε που το όνομα καλύπτει.»

Το «όνομα» του Ιησού εκπροσωπεί την απέραντη εκτελεστική εξουσία που ανέθεσε σ’ αυτόν ο Ιεχωβά Θεός, όπως είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του μετά την ανάστασί του ότι «εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.» (Ματθ. 28:18) Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα είναι: Έχομε εμείς πίστι ότι αυτός έχει τέτοια εξουσία και δείχνομε αυτή την πίστι με την υποταγή μας σ’ αυτόν;

Όταν οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης έκαμαν ένα θαύμα θεραπείας, οι άρχοντες και οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ τους συνέλαβαν και όταν τους ωδήγησαν για ανάκρισι τους ρώτησαν: «Δια ποίας δυνάμεως, ή δια ποίου ονόματος επράξατε τούτο σεις;» Πραγματικά, τους ρωτούσαν, ‘Ποιος σας εξουσιοδότησε να κάμετε αυτά τα έργα, ή τίνος εξουσία επικαλεσθήκατε για να μπορέσετε να κάμετε αυτό το θαύμα;’ Τότε ακριβώς ο Πέτρος εξέφρασε την πίστι του ότι το όνομα του Υιού του Θεού είναι ‘το μόνον όνομα υπό τον ουρανόν’ δια του οποίου μπορούν να γίνουν σωτήρια έργα εγκύρως. (Πράξ. 3:1-10· 4:1-13) Αλλ’ εκείνοι οι θρησκευτικοί ηγέται δεν είχαν πίστι σ’ αυτό το όνομα. Αυτοί προηγουμένως είχαν δείξει πού είχαν αποδώσει την πίστιν των όταν εκραύγαζαν στον Πόντιο Πιλάτο, «δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα,» απορρίπτοντας έτσι τον Υιόν του Θεού. (Ιωάν. 19:13-15) Αυτοί έδιναν πίστι στο όνομα ή στην εξουσία και τη δύναμι του Καίσαρος και της αυτοκρατορικής του κυβερνήσεως. Πολλοί άνθρωποι που χρησιμοποιούν το όνομα του Χριστού Ιησού και ισχυρίζονται ότι έχουν πίστι σ’ αυτό πραγματικά διαψεύδουν αυτόν τον ισχυρισμό με το να πιστεύουν σε ανθρωπίνους ηγέτας και πολιτικές κυβερνήσεις ανθρώπων για να φέρουν ειρήνη και δίκαιες συνθήκες στη γη.

Αλλά για τον Χριστό Ιησού είχε προφητευθή ότι «το όνομα αυτό θέλει καλεσθή Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ισχυρός, Αιώνιος Πατήρ, Άρχων Ειρήνης.» (Ησ. 9:6, ΜΝΚ) Σήμερα οι άνθρωποι κατά εκατοντάδες χιλιάδων στρέφονται από τα ανθρώπινα σχέδια και συστήματα στη βασιλεία του Υιού του Θεού ως την πραγματική των ελπίδα και αποβλέπουν στη διακυβέρνησι αυτού ως του μόνου ο οποίος έχει εξουσία και δύναμι να φέρη σ’ αυτούς δικαιοσύνη και απελευθέρωσι την οποία διψούν. Μ’ αυτόν τον τρόπο εκπληρώνεται άλλη μια προφητεία ότι εν τω ονόματι αυτού θέλουσιν ελπίσει τα έθνη.»—Ματθ. 12:18-21· παράβαλε Ησαΐας 42:4, όπου το Εβραϊκό κείμενο χρησιμοποιεί τη λέξι «νόμος» αντί «όνομα.»

Αυτό μας βοηθεί να καταλάβωμε για ποιο λόγο στην επιστολή Εφεσίους 1:21, ο απόστολος Παύλος συνδέει ‘ονόματα’ με ‘κυβερνήσεις, εξουσίες, δυνάμεις και κυριότητες’. Μπορούμε επίσης να διακρίνωμε ότι, επειδή ο Θεός έθεσε τον Υιόν επί κεφαλής της κυβερνήσεως της Βασιλείας και του έδωσε κάθε εξουσία να εκτελέση το θείο θέλημα, η περικοπή Φιλιππησίους 2:9-11 λέγει ότι ο Θεός «υπερύψωσεν αυτόν [τον Ιησούν], και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ παν όνομα· δια να κλείνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.» Το όνομα του Χριστού Ιησού πρέπει να εμπνέη σ’ εμάς ένα αίσθημα σεβασμού και τιμής και ευπειθούς υποταγής ανώτερης από εκείνην που αποδίδεται σε οποιονδήποτε ανθρώπινο ηγέτη στη γη και στον ουρανό κατώτερης από καμμιά άλλη υποταγή παρά μόνον από εκείνην που αποδίδεται στον Πατέρα του, τον Ιεχωβά Θεό.

Ο ΘΕΙΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ο Χριστός Ιησούς έδωσε τη ζωή του ως αντίλυτρον και υπηρετεί ως ο μέγας Αρχιερεύς του Θεού υπέρ του ανθρωπίνου γένους. Ενώ λοιπόν πολλοί προσεύχονται στον Θεό «εν τω ονόματι του Ιησού,» μερικοί χρησιμοποιούν αυτή τη φράσι χωρίς να κατανοούν την πραγματική της σημασία. Αυτοί θεωρούν τον Ιησούν λίγο ή πολύ σαν ένα είδος ουρανίου ‘χειριστού τηλεφωνικού πίνακος’ ο οποίος μεταβιβάζει τις αιτήσεις των στον Θεό.

Στην πραγματικότητα, το να προσεύχεται κανείς στο όνομα τον Ιησού, όπως ο ίδιος εδίδαξε, σημαίνει να το πράττη μέσω των καλών υπηρεσιών που προσφέρει ως θείος «Αρχηγός της ζωής» ο οποίος, ως διορισμένος Αρχιερεύς και Κριτής, πραγματοποιεί καθαρισμόν από την αμαρτία και με ευθυκρισία παρέχει τα οφέλη του αντιλύτρου σε άτομα του ανθρωπίνου γένους ανάλογα με την αξία που έχουν να ζουν κάτω από την διακυβέρνησι της Βασιλείας του (Εβρ. 2:10· 6:20· Εφεσ. 1:8-10· Ιωάν. 5:22, 27) Όταν προσευχώμεθα στο «όνομα» του Ιησού, αυτό σημαίνει ότι προσφεύγομε στην εξουσία του. Κάνομε αίτησι ώστε η εξουσία και η θέσις καθώς και τα οφέλη που προέρχονται απ’ αυτόν ως Αρχηγόν της ζωής εφαρμοσθούν προς όφελός μας, κάνοντας την προσευχή μας δεκτή στον Υπέρτατο Άρχοντα, τον Ιεχωβά Θεό.

ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

Αν θέλωμε να είμεθα μεταξύ εκείνων που δείχνουν πίστι στο όνομα του Χριστού Ιησού για να εξασφαλίσωμε αιώνιο ζωή, πρέπει, να δείξωμε επίσης πιστότητα σ’ αυτόν. Πρέπει να τον υπηρετούμε ως την Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, υποστηρίζοντας πιστά την εκτελεστική εξουσία του και τα συμφέροντα της Βασιλείας του. Πρέπει να είμεθα σαν εκείνους τους Χριστιανούς της εκκλησίας του πρώτου αιώνος στην Πέργαμο οι οποίοι, με κίνδυνο της ζωής των από εκείνους που εναντιώνονταν στη διακυβέρνησι της Βασιλείας του Χριστού, ‘εκράτησαν το όνομά του, και δεν αρνήθηκαν την πίστι των σ’ αυτόν’ και σαν εκείνους στη Φιλαδέλφεια οι οποίοι ‘εφύλαξαν τον λόγον του και δεν αρνήθηκαν το όνομά του.’ (Αποκάλ. 2:13· 3:8) Η διαγωγή μας, τόσο μεταξύ μας όσον και στους ανθρώπους του κόσμου πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μη δείχνη ότι αρνούμεθα αυτό που αντιπροσωπεύει το όνομα του Υιού του Θεού. Όπως οι τότε Χριστιανοί υπέστησαν διωγμό, μπορούμε και σήμερα ν’ αναμένωμε το ίδιο, διότι ο Ιησούς προείπε: «Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου.»—Ματθ. 24:9.

Μήπως ένα τέτοιο διεθνές μίσος έρχεται εναντίον των θρησκευτικών οργανώσεων και μελών των εκκλησιών που ισχυρίζονται απλώς ότι πιστεύουν στον Ιησούν ως τον σωτήρα των ο οποίος τους λυτρώνει από την αμαρτία; Όχι, τέτοιο μίσος δεν έρχεται απλώς με το να δέχεται κανείς τον Χριστόν Ιησούν ως τον «Αμνόν του Θεού» ο οποίος έχυσε το αίμα της ζωής του για μας. Το μίσος έρχεται λόγω της εμμονής των ανθρώπων στο όνομα που εκπροσωπεί ‘πάσαν εξουσίαν εν ουρανώ και επί γης’ που προέρχεται από την εντολή του Θεού προς αυτόν. Το μίσος έρχεται λόγω αναγνωρίσεως αυτού ως του δικαιωματικού Βασιλέως όλης της γης και της κυβερνήσεως αυτού ως της μιας και μόνης κυριαρχίας με θεία υποστήριξι. Είναι, τέτοια η δική σας στάσις και η στάσις της εκκλησίας σας; Ή μήπως η θρησκεία σας ισχυρίζεται ότι πιστεύει στο όνομα του Ιησού ενώ πραγματικά αποβλέπει στον «Καίσαρα,» στις κυβερνήσεις του παρόντος συστήματος ως την ελπίδα των;

Για την αιώνια ευημερία σας και εκείνων του αμέσου περιβάλλοντός σας, μάθετε όλα όσα σημαίνει το «όνομα του Υιού του Θεού.» Θέστε την πλήρη εμπιστοσύνη σας στην υποστήριξι του Θεού προς τη βασιλική διακυβέρνησι του Υιού του, και τότε και σεις μπορείτε να «γνωρίζετε ότι έχετε ζωήν αιώνιον, και δια να πιστεύσητε εις το όνομα του Υιού του Θεού.»—1 Ιωάννου 5:13.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Α΄

Οι Συνθήκες Ζωής στην Ινδία

◆ Όταν η Ινδία έγινε ανεξάρτητη τον Αύγουστο του 1947, ο Γιαβαχαρλάλ Νεχρού είχε υποσχεθή ότι θα «σκουπίση κάθε δάκρυ απ’ όλα τα μάτια.» Έχουν γίνει μερικές βελτιώσεις στη χώρα. Αλλά, σύμφωνα με τον Υπουργό Προγραμματισμού Μοχάν Ντάρια, ο αριθμός των Ινδών που ζουν με εισόδημα χαμηλότερο από το όριο της πενίας «είναι ακριβώς ο ίδιος που ήταν και στον καιρό της ανεξαρτησίας.» Αυτό σημαίνει ότι τα 220 εκατομμύρια από τα 550 εκατομμύρια Ινδών κερδίζουν ο καθένας λιγώτερο από πέντε δολλάρια τον μήνα.

Επιδημία Καπνίσματος

◆ Ο Δόκτωρ Αλεξάντερ Μακάρα, επιμελητής επί της δημοσίας υγείας, ανέφερε προσφάτως στη Βρεττανική Ιατρική Εταιρία ότι το κάπνισμα «θεωρείται αναντιρρήτως ως η μεγαλύτερη επιδημική μάστιγα της Βρεττανίας από την εποχή της χολέρας εδώ κι’ έναν αιώνα πριν.» Και στις Ηνωμένες Πολιτείες η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου προειδοποιεί εντονώτερα για τους κινδύνους που προξενεί το κάπνισμα στην υγεία. Περίπου 547 δισεκατομμύρια σιγαρέττα πουλήθηκαν το περασμένο έτος σ’ αυτή τη χώρα, σχεδόν επτά δισεκατομμύρια περισσότερα από το τελευταίο ανώτατο όριο του έτους 1968.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Β΄

Ένα «Ανδρείκελο» των Ναζιστών Προστατεύεται

◆ Σε μια ανταπόκρισι που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Τάιμ της 26ης Ιουνίου 1972, ένας Γάλλος που υπήρξε ανδρείκελο των Ναζιστών κατά τη διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας, έκαμε τη δημοσία εμφάνισί του. Σύμφωνα με την έκθεσι αυτή, αυτός βοηθούσε την Γκεστάπο να καταδιώκη τους Γάλλους αγωνιστάς της αντιστάσεως και τους Εβραίους, και ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τη δολοφονία πολλών εξ αυτών. Είχε καταδικασθή δυο φορές ερήμην από τα Γαλλικά δικαστήρια. Κρυβόταν μέχρις ότου εξέπνευσε η προθεσμία παραγραφής για τις εναντίον του κατηγορίες. Αναφερόμενο στα μέρη που είχε κρυφτή, το περιοδικό έγραψε: «Βρήκε καταφύγιο στα Γαλλικά ανδρικά και γυναικεία μοναστήρια επί 20 χρόνια, μέχρις ότου ο νόμος της παραγραφής εξέπνευσε το έτος 1967. Ο Τομβιέρ είχε ισχυρό προστάτη τον Σεβασμιώτατο Τσάρλς Ντουπέρ, έναν Γάλλο ιεράρχη με επιρροή και στο Παρίσι και στο Βατικανό.»

Το Έγκλημα Υπάρχει Παντού

◆ Μήπως το έγκλημα περιορίζεται μόνο στις μεγάλες πόλεις; Όχι. Συχνά καιροφυλακτεί σε προάστια, που εξωτερικώς δίνουν μια ειρηνική εικόνα, και ειδικώτερα σε νησιά που φαίνονται παραδεισένια. Οκτώ άνθρωποι δολοφονήθηκαν προσφάτως στις Παρθένους Νήσους. Οι ιθαγενείς κάτοικοι αναφέρουν κακοποιήσεις, ενοχλήσεις, απόπειρες βιασμού και κλοπές. Μια νοσοκόμος ωμολόγησε, «Όταν επιστρέφω στις 11.30 μ.μ., φοβάμαι μερικές φορές να περπατήσω στη διπλανή θύρα για να πάγω στο δωμάτιό μου.» Κι’ ένας ανταποκριτής του περιοδικού Τάιμ περιγράφει το γενικό αίσθημα σαν «μια διανοητική κατάστασι πολιορκίας που μοιάζει μ’ αυτή που αισθάνονται οι κάτοικοι πολλών μεγαλουπόλεων των Ηνωμένων Πολιτειών.»

Φόνος από Τρόμο

◆ Μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρηθή ένοχος φόνου ακόμη κι’ όταν δεν είχε πρόθεσι να σκοτώση; Ναι. Κατά τη διεξαγωγή μιας δίκης στη Νέα Υόρκη, ο Μίλτων Σμιθ παραδέχθηκε ότι είχε δέσει τα χέρια μιας ηλικιωμένης κυρίας. Δεν τη χτύπησε και έκλεψε μόνο δυο δολλάρια και μια φθηνή καρφίτσα. Αλλ’ αυτό το γεγονός επεδείνωσε την καρδιακή πάθησι της γυναίκας, η οποία πέθανε από τρόμο. Το Δικαστήριο απεφάνθη ότι ο Σμιθ ήταν ένοχος φόνου, στη μοναδική περίπτωσι σαν κι’ αυτή στην πολιτεία σε μια περίοδο ενενήντα ετών.

Μια Ματιά στις Ειδήσεις—Γ΄

Αυτοεπισκευαζόμενος Εγκέφαλος

◆ Οι επιστήμονες αποδέχονται γενικά τη θεωρία ότι τα κύτταρα του εγκεφάλου πεθαίνουν όταν υποστούν ζημιά, και αφήνουν αυτή την περιοχή του εγκεφάλου κενή. Αλλά, σύμφωνα με τον Κάρολο Γ. Κότμαν, καθηγητή της ψυχοβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ίρβιν, της Καλιφόρνιας, ο εγκέφαλος μπορεί να επιδιορθώση τη ζημιά. Είπε: «Ο εγκέφαλος φαίνεται ικανός να κάμη τεχνάσματα τα οποία δεν μπορούσαμε απλώς να αντιληφθούμε.» Τα αποτελέσματα των εξετάσεών του επί εγκεφάλων ποντικών που είχαν υποστή ζημιά, απεκάλυψαν ότι «ο εγκέφαλος κατέχει μια εκπληκτική και ανυποψίαστη μέχρι σήμερα ικανότητα αναδιοργανώσεως μετά από μια εγκεφαλική βλάβη.» Φαίνεται ότι τα νευρικά κύτταρα που βρίσκονται κοντά στην περιοχή της ζημιάς μετακινούνται σ’ αυτήν και κατά κάποιο τρόπο επανασυνδέουν την πληγείσα περιοχή.

Τροφή Ιχθύων από Ύδατα Αποχετεύσεως

◆ Μια μέθοδος που έχει σχεδιασθή και δοκιμασθή με επιτυχία μπορεί να παράγη τροφή για ψάρια από υποπροϊόντα υδάτων οχετών. Αφορά την ανάπτυξι φυσικού θαλασσίου φυτοπλαγκτού από μια δευτερεύουσα επεξεργασία ακαθάρτων υδάτων.

Τα φύκια που δημιουργούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να χρησιμεύσουν ως τροφή οστρακοειδών, όπως τα στρείδια και τα μύδια. Λέγεται επίσης ότι η μέθοδος αυτή μπορεί ν’ απομακρύνη την αμμωνία, το φωσφορικό άλας και άλλα δυσάρεστα ανόργανα προϊόντα των υδάτων των υπονόμων.

Οι Ένοχοι Αίματος Δεν θα Διαφύγουν την Κρίσι του Θεού

ΑΠΟ τον καιρό της εκρήξεως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στο έτος 1914 μ.Χ., άνδρες, γυναίκες και παιδιά θανατώθηκαν σε κλίμακα χωρίς κανένα προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητος. Ασφαλώς, μια τεραστία ενοχή αίματος επικάθηται στα έθνη. Αυτό ιδιαίτερα ισχύει για τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου,» διότι αυτά έχουν διαδραματίσει ένα πρωτεύοντα ρόλο στις αιματηρές διαμάχες του αιώνος τούτου. Η αξίωσίς των ότι είναι Χριστιανικά δεν θα τα απαλλάξη από τη δυσμενή κρίσι του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος μισεί και βδελύσσεται τους ενόχους αίματος.—Ψαλμ. 5:6· Παροιμ. 6:16, 17.

Μολονότι οι ένοχοι αίματος, άνθρωποι και έθνη, μπορεί να ευημερούν για ένα χρονικό διάστημα, δεν μπορούν να διαφύγουν για πάντα την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού εναντίον των. Οι σελίδες της αρχαίας ιστορίας το επιβεβαιώνουν αυτό. Εξετάστε, λόγου χάριν, τι συνέβη στους κατοίκους της αρχαίας Ιερουσαλήμ προς το τέλος του εβδόμου αιώνος π.Χ.

Η ΔΗΘΕΝ ΣΧΕΣΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ

Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, λόγω της ιδιαίτερης σχέσεως διαθήκης των με τον Θεό, ενόμιζαν ότι είναι ασφαλείς. Επίσης ενόμιζαν ότι είναι σε ασφάλεια λόγω των ισχυρών οχυρώσεων της πόλεως και της συμμαχίας των με τη στρατιωτική δύναμι της Αιγύπτου. Όταν λοιπόν ο Βαβυλώνιος βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ άρχισε την πολιορκία της Ιερουσαλήμ προς το τέλος του Δεκεμβρίου του έτους 609 π.Χ., δεν εφοβούντο ότι η πόλις των θα ερημώνετο πλήρως. Εκείνο που παρέλειψαν να διακρίνουν ήταν ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε εγκαταλείψει την Ιερουσαλήμ. Σκοπός του ήταν να λογαριασθή με τους ενόχους αίματος κατοίκους της.

Την ίδια μέρα που άρχισε ο Ναβουχοδονόσορ να πολιορκή την Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά Θεός, μέσω της αοράτου ενεργού του δυνάμεως, ή πνεύματος, το απεκάλυψε αυτό στον προφήτη του Ιεζεκιήλ, που ήταν τότε εξόριστος στη Βαβυλώνα. (Ιεζ. 24:1, 2) Ο Ιεζεκιήλ έλαβε επίσης οδηγίες να απεικονίση τι θα συνέβαινε στην Ιερουσαλήμ. Στο Γραφικό βιβλίο που φέρει το όνομά του, αναγινώσκομε:

«Και πρόφερε παραβολήν προς τον αποστάτην οίκον, και ειπέ προς αυτούς, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Στήσον τον λέβητα, στήσον, και έτι χύσον ύδωρ εις αυτόν· συνάγαγε εις αυτόν τα τμήματα αυτού, παν τμήμα καλόν, τον μηρόν, και τον ώμον· γέμισον αυτόν από των εκλεκτών οστέων. Λάβε εκ των εκλεκτών του ποιμνίου και στίβασον έτι τα οστά κάτω αυτού· βράσον αυτά καλώς, και ας εψηθώσι και αυτά τα οστά αυτού εν αυτώ».—Ιεζ. 24:3, 4.

Η Ιερουσαλήμ παρωμοιώθηκε έτσι μ’ ένα λέβητα. Το να συσσωρεύση τα ξύλα κάτω από τον λέβητα και να βάλη φωτιά θα παρίστανε επομένως την πολιορκία της Ιερουσαλήμ. Αυτή η πολιορκία θα την εθέρμαινε βαθμηδόν και θα ήταν σαν βραστό νερό για κείνους που θα ήσαν μέσα στην πόλι. Τα τεμάχια σαρκών που ετέθησαν στον λέβητα θα εξεικόνιζαν εκείνους που ήσαν μέσα στην Ιερουσαλήμ, περιλαμβανομένων και των προσφύγων που θα κατέφευγαν σ’ αυτήν για να διασωθούν από τα προελαύνοντα Βαβυλωνιακά στρατεύματα. Τα καλά τεμάχια που ετέθησαν μέσα θα εξεικόνιζαν εκείνους που ήσαν από καλύτερη κοινωνική τάξι της πόλεως, ειδικά τον βασιλέα και τους άρχοντάς του. Επειδή τα οστά αποτελούν τον σκελετό που στηρίζει το σάρκινο σώμα, τα «εκλεκτά οστά» θα εξεικόνιζαν εκείνους που συγκρατούσαν τη διάρθρωσι του εθνικού οργανισμού, δηλαδή τους στρατιωτικούς διοικητάς και το επιτελείο των αξιωματικών των. Όλοι αυτοί επρόκειτο να «ψηθούν» στη διάρκεια της πολιορκίας.

Η ενοχή αίματος των κατοίκων της Ιερουσαλήμ τους έκαμε να αξίζουν μια τέτοια συμφορά. Ο Ιεχωβά εδήλωσε μέσω του Ιεζεκιήλ:

«Ουαί εις την πόλιν των αιμάτων, εις τον λέβητα του οποίου η σκωρία είναι εν αυτώ, και του οποίου η σκωρία δεν εξήλθεν απ’ αυτού! Έκβαλε κατά σειράν τα τμήματα αυτής· κλήρος ας μη πέση έπ’ αυτήν. Διότι το αίμα αυτής είναι εν μέσω αυτής· επί λειόπετραν εξέθεσεν αυτό· δεν έχυσεν αυτό επί την γην, ώστε να σκεπασθή με χώμα. Δια να κάμω να αναβή θυμός εις εκτέλεσιν εκδικήσεως, θέλω εκθέσει το αίμα αυτής επί λειόπετραν, δια να μη σκεπασθή».—Ιεζ. 24:6-8.

Ο ηθικός αφρός και η ακαθαρσία μέσα στον συμβολικό λέβητα, στην ένοχο αίματος Ιερουσαλήμ, προσκολλήθηκε σφιχτά στα τοιχώματά του κι’ έκαμε να σχηματισθή σκουριά. Εκείνος ο αφρός και η ακαθαρσία δεν θα μπορούσαν απλώς να ξεπλυθούν ή ν’ αποξεσθούν. Ο σεβασμός της Ιερουσαλήμ για το ανθρώπινο αίμα ήταν τόσο λίγος ώστε το αίμα των θυμάτων της που έχυνε δεν το εκάλυπτε με χώμα. Έκανε λιγώτερα για τα ανθρώπινα θύματά της από ό,τι ο Θείος νόμος διέτασσε να γίνεται στην περίπτωσι αίματος ζώου που εφονεύετο σε κυνήγι. (Λευϊτ. 17:13, 14) Η Ιερουσαλήμ αναίσχυντα έχυσε με βία αίμα επάνω στη γυαλιστερή και γυμνή επιφάνεια ενός βράχου για να εκτεθή δημοσία ως πιστοποίησις της εγκληματικότητός της. Αυτή η καταφρόνησις του ανθρωπίνου αίματος διήγειρε την οργή του Ιεχωβά. Αυτός απεφάσισε να μην αφήση την αιμοσταγή ιστορία της να καλυφθή, αλλά να εκτεθή σε δημόσια θέα σαν αίμα πάνω στην ξεσκονισμένη γυαλιστερή και γυμνή επιφάνεια ενός βράχου. Οι εγκληματίαι της Ιερουσαλήμ επρόκειτο να δώσουν λόγο όλοι χωρίς καμμιά εξαίρεσι. Δεν θα ερρίχνετο κλήρος εκλογής.

Ο λόγος του Ιεχωβά, παρέχοντας περισσότερες λεπτομέρειες για την πολιορκία, μέσω του προφήτου Ιεζεκιήλ συνεχίζει:

«Ουαί εις την πόλιν των αιμάτων! και εγώ θέλω μεγαλύνει την πυράν. Επισώρευσον τα ξύλα, άναψον το πυρ, κατανάλωσον τα κρέατα και διάλυσον αυτά, ας καώσι και τα οστά. Τότε στήσον αυτόν κενόν επί τους άνθρακας αυτού, δια να πυρωθή ο χαλκός αυτού, και να καή, και να λυώση εν αυτώ η ακαθαρσία αυτού, να καταναλωθή η σκωρία αυτού. Ματαίως εδοκιμάσθη με κόπους, και η μεγάλη αυτής σκωρία δεν εξήλθεν απ’ αυτής, η σκωρία αυτής εν τω πυρί!»—Ιεζ. 24:9-12.

Ο Ιεχωβά είδε τι άξιζε αυτή η γεμάτη με αφρούς αίματος πόλις. Έπρεπε να τυλιχθή από μια μεγάλη φλόγα σαν αυτή που προκαλείται από ένα σωρό ξύλων. Λόγω του παρατεταμένου βρασίματος σε βαθμό κοχλάζοντος, οι στρατιωτικοί διοικηταί και οι αξιωματικοί της έπρεπε να θερμανθούν αφόρητα με την αυξανομένη έντασι της Βαβυλωνιακής πολιορκίας, και οι άλλοι κάτοικοι, σαν πολυβρασμένο κρέας, έπρεπε να μεταβληθούν σε μια κατάστασι σαν το ζωμό που δεν έχει συνοχή ή σταθερότητα. Η πόλις επρόκειτο να εκκενωθή πλήρως όταν θα έπεφτε στους Βαβυλωνίους πολιορκητάς. Θα ετίθετο σαν ένας κενός λέβης από χαλκό πάνω στη φωτιά της καταστροφής, λόγω της σκουριάς που είχε γίνει από τον αφρό και που ήταν ακόμη κολλημένη στα τοιχώματά του. Ολόκληρος ο συμβολικός λέβης (η Ιερουσαλήμ) θα έπρεπε να λυώση για να φύγη η σκουριά απ’ αυτόν.

Δεν υπήρχε δυνατότης να διαφύγη η Ιερουσαλήμ. Η ιστορία της ενοχής αίματος και της ακαθαρσίας της μαρτυρούσε εναντίον της, όπως εδήλωσε ο Ιεχωβά δια του Ιεζεκιήλ:

«Εν τη ακαθαρσία σου υπάρχει μιαρότης· επειδή εγώ σε εκαθάρισα, και δεν εκαθαρίσθης, δεν θέλεις πλέον καθαρισθή από της ακαθαρσίας σου, εωσού αναπαύσω τον θυμόν μου επί σε. Εγώ ο Ιεχωβά ελάλησα· θέλει γίνει, και θέλω εκτελέσει αυτό· δεν θέλω στραφή οπίσω, και δεν θέλω φεισθή, και δεν θέλω μεταμεληθή· κατά τας οδούς σου, και κατά τας πράξεις σου, θέλουσι σε κρίνει».—Ιεζ. 24:13, 14, ΜΝΚ.

Η έναρξις της Βαβυλωνιακής πολιορκίας απέδειξε ότι η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του Βασιλείου του Ιούδα, είχε αρνηθή να καθαρισθή από πνευματικώς χαλαρή διαγωγή. Πραγματικά, η ακαθαρσία της δεν θα ετελείωνε ως τότε που θα κατέπαυε η οργή του Ιεχωβά με την καταστροφή της αιμοσταγούς πόλεως. Δεν θα ελυπείτο για τη λήψι του εσχάτου αυτού μέτρου.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, θα είχε πραγματικά μια καταπληκτική επίδρασι στους συνεξορίστους του προφήτου Ιεζεκιήλ. Η καταστροφή εκείνη θα εσήμαινε την κατάρρευσι του μεγαλοπρεπούς ναού που είχε οικοδομηθή από τον Σολομώντα, ενός οικοδομήματος που εθεωρείτο από τους Ιουδαίους σαν ένα φυλαχτό προστασίας από καταστροφή. (Ιερεμ. 7:1-11) Θα εσήμαινε επίσης ότι μερικοί από τους πιο ηλικιωμένους Ιουδαίους της Τελ-αβίβ θα έχαναν τους γυιους και τις θυγατέρες των που ήσαν αναγκασμένοι ν’ αφήσουν πίσω στην Ιερουσαλήμ τον καιρό που είχαν εξορισθή. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ έλαβε εντολή να δραματοποιήση την επίδρασι που θα είχε σ’ αυτούς η καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Του ελέχθη:

«Ιδού, εγώ [ο Ιεχωβά] θέλω αφαιρέσει από σου, δια μιας πληγής, το επιθύμημα των οφθαλμών σου· και μη πενθήσης, και μη κλαύσης, και ας μη ρεύσωσι τα δάκρυά σου· κρατήθητι από στεναγμών, μη κάμης πένθος νεκρών, δέσον την τιάραν σου επί την κεφαλήν σου, και βάλε εις τους πόδας σου τα υποδήματά σου, και μη καλύψης τα χείλη σου, και άρτον ανδρών μη φάγης».—Ιεζεκ. 24:15-17.

Εκείνη που ήταν ποθητή στα όμματα του Ιεζεκιήλ απεδείχθη ότι ήταν η σύζυγός του, που πέθανε μόλις μετά από είκοσι τέσσερις ώρες. Υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ο 34ετής Ιεζεκιήλ προσπάθησε να συγκρατήση τις φυσικές ανθρώπινες συγκινήσεις του. Δεν παρουσίασε κανένα ορατό ή ακουστό σημείο θλίψεως για τον θάνατο της συζύγου του. Εφόρεσε το κάλυμμα της κεφαλής του, το περιέδεσε καλά, και δεν άφησε κανένα μέρος του να κρέμεται στο πρόσωπο του και να καλύπτη το επάνω χείλος του. Δεν περπατούσε ξυπόλητος από θλίψι, ούτε επέτρεψε σ’ εκείνους που συμμερίζονταν τον πόνο του να του ετοιμάσουν κανένα γεύμα παρηγοριάς. Αυτό προξένησε έκπληξι μεταξύ των συνεξορίστων του. Τον ρώτησαν: «Δεν θέλεις απαγγείλει προς ημάς τι δηλούσιν εις ημάς ταύτα τα οποία κάμνεις;» (Ιεζ. 24:18, 19) Ο Ιεζεκιήλ απήντησε:

«Λόγος του Ιεχωβά έγινε προς εμέ, λέγων, Ειπέ προς τον οίκον Ισραήλ, Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, θέλω βεβηλώσει τα άγιά μου, το καύχημα της δυνάμεώς σας, τα επιθυμήματα των οφθαλμών σας, και τα περιπόθητα των ψυχών σας· και οι υιοί σας και οι θυγατέρες σας, όσους αφήκατε, εν ρομφαία θέλουσι πέσει. Και θέλετε κάμει καθώς εγώ έκαμον δεν θέλετε καλύψει τα χείλη σας, και άρτον ανδρών δεν θέλετε φάγει. Και αι τιάραι σας θέλουσιν είσθαι επί των κεφαλών σας, και τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας· δεν θέλετε πενθήσει, ουδέ κλαύσει· αλλά θέλετε λυώσει δια τας ανομίας σας, και θέλετε στενάξει ο εις προς τον άλλον. Και ο Ιεζεκιήλ θέλει είσθαι σημείον εις εσάς· κατά πάντα όσα έκαμε θέλετε κάμει· όταν τούτο έλθη, τότε θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός».—Ιεζ. 24:20-24, ΜΝΚ.

Η απιστία των κατοίκων της Ιερουσαλήμ και των εξορίστων στη Βαβυλώνα ήταν τέτοια ώστε θα εχρειάζετο ένα πλήγμα σε μορφή καταστροφής της αγίας πόλεως, του ναού και των τέκνων ώσπου να γνωρίσουν ότι ο Ιεχωβά δεν επρόκειτο να ανεχθή την ενοχή αίματος και την ηθική ακαθαρσία. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο Ιεχωβά θα εβεβήλωνε το αγιαστήριό του αφήνοντας τους απίστους, ειδωλολάτρας Βαβυλωνίους να κυριεύσουν, να λαφυραγωγήσουν και να καταστρέψουν τον ναό του Σολομώντος που παρέμεινε 420 χρόνια. Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν θα εφείδετο εκείνα που περιέγραψε στους εξορίστους ως ‘καύχημα της δυνάμεώς των, τα επιθυμητά των οφθαλμών τους και τα περιπόθητα των ψυχών τους’ (είτε το αγιαστήριο του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ είτε τους εκεί γυιους και θυγατέρας των). Στον καιρό της εκπληρώσεως του λόγου του μ’ ένα τόσο καταπληκτικό τρόπο οι εξόριστοι αυτοί έπρεπε να γνωρίσουν ότι Εκείνος που είπε ότι θα έκανε ένα τέτοιο πράγμα και που το επραγματοποίησε, ήταν ένα και το αυτό Πρόσωπο, ο Ιεχωβά.

Ο ΕΝΟΧΟΣ ΑΙΜΑΤΟΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΓΗ

Όπως ο Ιεχωβά Θεός δεν ανέχθηκε έπ’ άπειρον την αιμοσταγή Ιερουσαλήμ, έτσι δεν θα εξακολουθήση να ανέχεται και τον αιμοσταγή «Χριστιανικό κόσμο.» Μολονότι ο «Χριστιανικός κόσμος» μπορεί να ισχυρίζεται ότι υπηρετεί τον Θεό, οι πράξεις του δείχνουν άλλα πράγματα. Δεν είναι η εκκλησία του Θεού ή ο ναός όπου κατοικεί δια του πνεύματος. (1 Κορ. 3:16) Η ομολογία του «Χριστιανικού κόσμου» ότι αποτελεί τον ναόν αυτόν δεν θα τον σώση, όπως δεν έσωσε η παρουσία του ναού του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ. Η ομολογία αυτή θα εκτεθή ως ψευδής όταν ο «Χριστιανικός κόσμος» θα καταστραφή εξ ολοκλήρου.

Κανείς δεν πρέπει να νομίζη ότι αυτή η καταστροφή δεν θα έλθη, διότι ο Ιεχωβά Θεός δεν θέλει αλλάξει την άποψί του για την ενοχή του αίματος και την ηθική ακαθαρσία. (Μαλ. 3:5, 6) Τα γεγονότα του μέλλοντος και οι ειδήσεις που θα έλθουν θ’ αποδείξουν αληθινά τα όσα το κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά έχει διακηρύξει εν σχέσι με το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου.» Όταν αρχίση η «μεγάλη θλίψις» στον «Χριστιανικό κόσμο,» το κεχρισμένο υπόλοιπο θα το γνωρίση και δεν θα αμφιβάλλη για την έκβασί της. Ό,τι θα έχουν ήδη διακηρύξει ως τότε εν σχέσει με την έκβασι της θλίψεως εκείνης θα είναι αρκετό. Δεν θα έχουν κανένα άγγελμα ελπίδος για τον «Χριστιανικό κόσμο.»

Η κατάστασις σχετικά με το κεχρισμένο υπόλοιπο θα αντιστοιχή τότε με την κατάστασι του Ιεζεκιήλ, στον οποίον ελέχθη:

«Περί δε σου, υιέ ανθρώπου, εν εκείνη τη ημέρα, όταν αφαιρέσω απ’ αυτών την ισχύν αυτών, την χαράν της δόξης αυτών, τα επιθυμήματα των οφθαλμών αυτών, και το θάρρος των ψυχών αυτών, τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών, εν τη ημέρα εκείνη, ο διασωθείς δεν θέλει ελθεί προς σε, δια να αναγγείλη ταύτα εις τα ώτα σου; Εν εκείνη τη ημέρα το στόμα σου θέλει ανοιχθή προς τον διασωθέντα, και θέλεις λαλήσει, και δεν θέλεις είσθαι πλέον άλαλος· και θέλεις είσθαι εις αυτούς σημείον· και θέλουσι γνωρίσει, ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά».—Ιεζ. 24:25-27, ΜΝΚ.

Όταν άρχισε η πολιορκία της Ιερουσαλήμ, ο Ιεζεκιήλ είχε ήδη πει αρκετά στον λαό του. Δεν ήταν ανάγκη να προσθέση πολλά ακόμη για να κάμη τη Θεία προφητεία να φαίνεται πιο πειστική. Έτσι λοιπόν ως την ημέρα της ελεύσεως της αυθεντικής επιβεβαιωτικής ειδήσεως ο Ιεζεκιήλ έπρεπε να μείνη άφωνος, δηλαδή, να μη πη τίποτα σχετικό με την περαιτέρω προφήτευσι για την καταστροφή που θα επήρχετο στην Ιερουσαλήμ και στο Βασίλειο του Ιούδα. Ως τότε που θα έφθανε τελικά ο διαφυγών με το μήνυμα της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, οι Ιουδαίοι εξόριστοι στη Βαβυλώνα ίσως να σκέπτονταν πολύ τι είχε προφητεύσει σ’ αυτούς ο Ιεζεκιήλ. Αν προτιμούσαν να ενεργούν έτσι, θα μπορούσαν να παραμείνουν άπιστοι. Αλλ’ η απιστία των με τον καιρό θα διελύετο με την άφιξι ενός αυθεντικού αυτόπτου μάρτυρος της πτώσεως της Ιερουσαλήμ.

Ο Ιεζεκιήλ θα ήταν τότε σε θέσι να μιλήση από ένα καλύτερο παρελθόν γεγονότων, θα είχε ένα νέο, νωπό μήνυμα. Το κύρος του ως αληθινού εμπνευσμένου προφήτου του Ιεχωβά θα αποκαθίστατο. Αυτός, σαν ένας άνθρωπος «σημείον» ή σαν ένας «προάγγελος» για το τι επρόκειτο να έλθη σύντομα, δεν απεδείχθηκε ψευδής.

Όπως επήλθε η καταστροφή στην αιμοσταγή Ιερουσαλήμ, έτσι εξάπαντος θα επέλθη καταστροφή και στον αιμοσταγή «Χριστιανικό κόσμο.» Ειδήσεις που θα έρχωνται απ’ όλα τα μέρη του κόσμου όπου τώρα επικρατεί ο «Χριστιανικός κόσμος» θα επισφραγίσουν ως αληθινό το ότι η σύγχρονη τάξις του Ιεζεκιήλ, το κεχρισμένο υπόλοιπο των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν ένα επίκαιρο «σημείον» από τον υπέρτατον Κύριον του σύμπαντος. Οι άνθρωποι θα γνωρίσουν τότε τον Ιεχωβά ως τον Θεόν ο οποίος δεν αφήνει ατιμώρητες τις βιαιοπραγίες και την αιματοχυσία. Δεν θα ήταν λοιπόν τώρα συνετή πορεία να δοθή προσοχή σ’ αυτά που διακηρύττουν οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά για να διαφύγη κανείς το να φέρη συμφορά στον εαυτό του όταν ο «Χριστιανικός κόσμος» φθάση στο βίαιο τέλος του;

[Εικόνα στη σελίδα 315]

Η πολιορκία της Ιερουσαλήμ ως εξεικονίζεται από τον Ιεχωβά

Προσπάθεια Εξαναγκασμού για Μετάγγισι

◆ Στη Πολιτεία Κεντάκυ των Η.Π.Α. ο γιατρός είπε στον πατέρα ενός νεογέννητου κοριτσιού ότι το παιδί του είχε παράγοντα ρέζους ασυμβίβαστον και θα χρειαζόταν να γίνη μετάγγισις αίματος. Ο πατέρας που ήταν μάρτυς του Ιεχωβά αρνήθηκε να το επιτρέψη αυτό. Ο γιατρός πήρε μια δικαστική εντολή για να εξαναγκάση να γίνη η μετάγγισις. Ο πατέρας βέβαια πήγε το παιδί του σ’ έναν άλλο γιατρό στο Τέξας. Ο δεύτερος γιατρός είπε ότι το αίμα του παιδιού ήταν υγιές και ότι δεν χρειαζόταν μετάγγισις. «Το μωρό έχει καλή όψι, τρώγει καλά και είναι ζωηρό,» ήταν η διάγνωσίς του.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος εις το όνομα του Ιησού Χριστού.—Πράξ. 2:38. Σ15/2/73 4, 5α

17 Ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος, τον οποίον ωκοδόμησα.—1 Βασ. 8:27. Σ 1/3/73 8

18 Πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα.—Ψαλμ. 96:5. Σ 15/3/73 4

19 Πρέπει . . . ο επίσκοπος να ήναι . . . άμαχος, αφιλάργυρος.—1 Τιμ. 3:2, 3. Σ 1/4/72 15, 16α

20 Και η δόξα του Θεού του Ισραήλ ανέβη επάνωθεν των χερουβείμ, επάνωθεν των οποίων ήτο, εις το κατώφλιον του οίκου· και εφώνησε προς τον άνδρα τον ενδεδυμένον τα λίνα, τον έχοντα εν τη οσφύι αυτού το καλαμάριον του γραμματέως.—Ιεζ. 9:3. Σ 15/7/72 27, 28

21 Ω συ, στρέψον, κάθισον ενταύθα.—Ρουθ 4:1. Σ 1/5/72 16α

22 Όστις δεν δεχθή την βασιλείαν του Θεού ως παιδίον, δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν.—Μάρκ. 10:15. Σ 15/5/72 2, 3α

23 Εγώ κάμνω πάντοτε τα αρεστά εις αυτόν [και] πρέπει να εργάζωμαι τα έργα του πέμψαντός με, εωσού είναι ημέρα.—Ιωάν. 8:29· 9:4. Σ 15/6/72 2β

24 Προσεύχεσθε περί ημών διότι είμεθα πεπεισμένοι ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.—Εβρ. 13:18. Σ 1/8/72 6α

25 Η σοφία είναι σκέπη, ως είναι σκέπη το αργύριον· πλην η υπεροχή της γνώσεως είναι, ότι η σοφία ζωοποιεί τους έχοντας αυτήν.—Εκκλησ. 7:12. Σ 1/9/72 26, 27

26 Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε και θέλετε ευρεί, κρούετε και θέλει σας ανοιχθή. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή.—Ματθ. 7:7, 8. Σ 15/11/72 15α

27 Εν ημέρα θλίψεώς μου εξεζήτησα τον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 77:2, ΜΝΚ. Σ 1/12/72 15-17

28 Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι «Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν», δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους.—Ματθ. 12:7. Σ 15/12/72 22, 25

29 Εκλέξατε την ζωήν δια να ζήτε συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλωμένος εις αυτόν διότι τούτο είναι η ζωή σου και η μακρότης των ημερών σου.—Δευτ. 30:19, 20. Σ 1/2/73 7

30 Το δε τέλος της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής και πίστεως ανυποκρίτου.—1 Τιμ. 1:5. Σ 1/1/73 42, 43α

Ανακοινώσεις

ΠΡΟΟΔΕΥΕΤΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ

Επί πόσο καιρό είσθε ένας σοβαρός μελετητής της Αγίας Γραφής; Επί λίγους μήνες ή λίγα έτη; Αν είναι έτσι, τότε έχετε ακόμη θαυμάσιες νέες προοπτικές μανθάνοντας καθώς προχωρήτε προς την πνευματικήν ωριμότητα. Και η πρόοδος αυτή είναι σπουδαία. Ο απόστολος Παύλος ενουθέτησε: «Δια τούτο αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού», ας φερώμεθα προς την τελειότητα.»—Εβρ. 6:1.

Θα επιθυμούσατε επιπρόσθετη βοήθεια για να προχωρήσετε προς την πνευματικήν ωριμότητα; Τότε ενθέρμως συνιστούμε να προμηθευθήτε και ν’ αναγνώσετε τα δύο πληροφοριτικά βιβλία ‘Πράγματα, εις τα Οποία Είναι Αδύνατον να Ψευσθή ο Θεός’ και ‘Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή.’

Πρακτικά αυτά τα βοηθήματα για τη μελέτη της Γραφής θα σας βοηθήσουν να προχωρήσετε στην πνευματική ωριμότητα, και θα σας φέρουν μεταξύ άλλων, μια πλουσιώτερη κατανόησι του Λόγου του Θεού, μια ευχάριστη σύνοψι ολοκλήρου της Γραφής και απαντήσεις από την υψίστην Αυθεντίαν σε πολλά περίπλοκα προβλήματα της σήμερον. Κάθε βιβλίο είναι εικονογραφημένο και σκληρόδετο. Στείλτε μόνο 23 δραχμές, ή 75 σεντς στις Η.Π.Α. και τα δύο βιβλία θα σας αποσταλούν ελεύθερα ταχυδρομικών τελών. Στείλτε σήμερα και λάβετε μαζί μ’ αυτά δύο βιβλιάρια δωρεάν επί επικαίρων Γραφικών θεμάτων.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Ιουνίου: Ο Θεός Αγαπά τους Ταπεινούς. Σελίς 297.

1 Ιουλίου: Στις Εκκλησίες, Ανταποκριθήτε στη Φιλευσπλαγχνία του Ιεχωβά. Σελίς 303.

Τι Είδους Θεόν Λατρεύετε;

‘Ω, ΟΛΟΙ μας λατρεύομε τον ίδιο Θεό!’ Πόσο συχνά ακούεται αυτή η φράσις όταν πρόκειται, για θρησκευτικές διαφορές, ή όταν ο Χριστιανός διάκονος θέλη να μιλήση στους άλλους περί του Θεού!

Αλλά είναι αυτή η δήλωσις ορθή και αληθινή; Υπάρχουν πολλές και διάφορες θρησκείες. Μήπως αυτές λατρεύουν τον ίδιο Θεό ή μήπως η κάθε μια απ’ αυτές παρουσιάζουν τον Θεό με χαρακτηριστικά κατά το μάλλον ή ήττον διαφορετικά ;

Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν και διδάσκουν ότι ο Θεός είναι πνεύμα, ότι είναι μοναδικός, ότι δεν υπάρχει κανένας σαν αυτόν. Όπως είπε ο Ιησούς: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει, να προσκυνώσι». (Ιωάν. 4:24) Πιστεύετε σεις ότι αυτό αληθεύει για τον Θεό; Οι Μάρτυρες πιστεύουν επίσης ότι αυτός είναι ο Ύψιστος, υπεράνω όλων των άλλων, ότι πάντοτε υπήρχε, ότι ποτέ δεν είχε αρχήν. «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην». Ναι, Αυτός είναι ‘ο Βασιλεύς της αιωνιότητος.’ (Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ· 1 Τιμ. 1:17) Το πιστεύετε σεις αυτό; Οι Μάρτυρες πιστεύουν ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος, απεριόριστος σε δύναμι και σοφία· ότι είναι άψογος σε δικαιοσύνη, τέλειος σε αγάπη και πλήρως ανιδιοτελής. Πιστεύετε σεις ότι αυτό αληθεύει για τον Θεό σας; Θα το πιστεύετε αν πιστεύετε στον Θεό της Αγίας Γραφής.—Γεν. 17:1· Δευτ. 32:4· Ρωμ. 11:33· 1 Ιωάν. 4:8.

Αλλά πιστεύει η μεγάλη πλειονότης των μελών των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου σε τέτοιον Θεό; Μήπως η δική σας εκκλησία διδάσκει την Τριάδα; Πολλά μέλη εκκλησιών βρίσκουν την περιγραφή ή τον ορισμό της Τριάδος πολύ δυσνόητον. Πραγματικά, μερικές θρησκευτικές αυθεντίες δεν ενθαρρύνουν τους κληρικούς των να προσπαθούν να την εξηγήσουν στα ποίμνιά των. Αυτή η διδασκαλία διατυπώνεται πληρέστατα σ’ αυτό που λέγεται Σύμβολον του Αθανασίου. Μεταξύ άλλων, αυτό το σύμβολο ορίζει την Τριάδα ως εξής: «Ακατάληπτος ο Πατήρ, Ακατάληπτος ο Υιός, Ακατάληπτον και το Άγιον Πνεύμα. Αιώνιος ο Πατήρ, Αιώνιος ο Υιός, Αιώνιον και το Άγιον Πνεύμα· πλην ου Τρεις Αιώνιοι αλλ’ εις Αιώνιος. . . . Ομοίως, Παντοκράτωρ ο Πατήρ, Παντοκράτωρ ο Υιός, Παντοκράτωρ και το Πνεύμα το Άγιον· πλην ου τρεις Παντοκράτορες, αλλά εις Παντοκράτωρ. . . . Και εν ταύτη τη τριάδι ουδέν πρώτον ή ύστερον, ουδέν μείζον ή έλαττον.» Αν βρίσκετε αυτή την περιγραφή περί Θεού δύσκολη να την καταλάβετε και να την πιστέψετε, γιατί να μη ρωτήσετε τον κληρικό σας αν η εκκλησία σας παραδέχεται αυτό το Σύμβολο του Αθανασίου;

Θα θέλατε να γνωρίσετε τι λέγει η Αγία Γραφή περί του Θεού; Η Αγία Γραφή, αντί να διδάσκη ότι ο Θεός αποτελείται από τρία πρόσωπα, που είναι όλα εξίσου ακατάληπτα, αιώνια, παντοδύναμα, και λοιπά, λέγει σαφώς: «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι εις Ιεχωβά». (Δευτ. 6:4, ΜΝΚ) Ερευνήστε, αν θέλετε, και δεν θα βρήτε δήλωσι ούτε στις Εβραϊκές ούτε στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ότι ο Θεός αποτελείται από τρία πρόσωπα και ότι συμμερίζεται την αιωνιότητά του και την παντοδυναμία του με άλλους δύο. Όπως ομολογεί και η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία: «Η δοξασία περί Αγίας Τριάδος δεν διδάσκεται στην Π[αλαιά] Δ[ιαθήκη]. . . .Το μυστήριο της Αγίας Τριάδος δεν είχε αποκαλυφθή στον εκλεκτό λαό της ΠΔ». «Κανείς δεν πρέπει να μιλή περί Τριαδισμού στη Νέα Διαθήκη χωρίς σοβαρή τροποποίησι». Πραγματικά το έγκυρο αυτό σύγγραμμα χρονολογεί το δόγμα περί «ενός Θεού σε τρία Πρόσωπα» στο τελευταίο τέταρτο του τετάρτου αιώνος. «Μεταξύ των Αποστολικών Πατέρων, δεν υπήρξε τίποτε που ούτε από μακρυά να πλησιάζη αυτή τη νοοτροπία ή άποψι».—Τόμ. XIV, σελ. 306, 295, 299.

Επίσης, στην έρευνα που κάνετε στις Γραφές σας θα διαπιστώσετε ότι ο Ιησούς, όχι μόνον δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι ίσος με τον Πατέρα του, τον Ιεχωβά Θεό, αλλά εδήλωσε: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλύτερός μου». Όχι μόνον δεν είναι συναιώνιος με τον Πατέρα του, αλλ’ αναγινώσκομε ότι ο Ιησούς είναι «ο πρωτότοκος πάσης κτίσεως,» και «η αρχή της κτίσεως του Θεού.» Μερικοί ισχυρίζονται ότι η λέξις «πρωτότοκος εδώ σημαίνει απλώς ότι ο Ιησούς είναι ο επί κεφαλής και όχι ότι πραγματικά γεννήθηκε. Αλλά και πάλι, αν αυτός είναι ο πρώτος ή ο επί κεφαλής της δημιουργίας, τότε δημιουργήθηκε και είχε αρχή! Ασφαλώς η απλή λογική μάς λέγει ότι ο Πατήρ και Δημιουργός είναι αρχαιότερος από τον Υιόν και από τη δημιουργία, δεν είν’ έτσι; Και μακράν από του να είναι, ο Ιησούς Χριστός παντοδύναμος, όταν ήταν στη γη προσηύχετο στον Πατέρα του για βοήθεια.—Ιωάν. 14:28· Κολ. 1:15· Αποκάλ. 3:14· Εβρ. 5:7, 8.

Τώρα εξετάστε και μια άλλη άποψι του Θεού τον οποίον λατρεύετε. Ασφαλώς θα πιστεύετε ότι ο Θεός είναι αγαθός. Αλλά παραδέχεται η εκκλησία σας τη διδασκαλία ότι ο Θεός τιμωρεί τους ασεβείς με αιώνια βάσανα στο πυρ του άδου; Ο Μπίλλυ Γκραμ, ο πιο δημοφιλής σύγχρονος ευαγγελιστής της Αμερικής, είπε κάποτε: «Η διδασκαλία για ένα κατά γράμμα άδη βρίσκεται στα σύμβολα πίστεως όλων των μεγάλων εκκλησιών. . . . Ο Θεός θεωρούσε τον άδη αρκετά πραγματικό ώστε έστειλε τον μονογενή του Υιό στον κόσμο για να σώση τους ανθρώπους από τον άδη». Σχετικά μ’ αυτή τη διδασκαλία, είπε επίσης, «Παραδέχομαι ότι αυτή είναι η πιο σκληρή απ’ όλες τις διδασκαλίες της Χριστιανοσύνης για να γίνη δεκτή».

Η σύγχρονη Ρωμαιοκαθολική άποψις για τον άδη εκτίθεται στη Νέα Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (1967, Τόμ. 6, σελ. 1005): «Αδύνατον είναι, να μαλακώση κανείς την αυστηρότητα της προειδοποιήσεως του Ιησού για τους αμετανοήτους αμαρτωλούς, και ο αισθηματισμός που επιζητεί να το κάμη αυτό αποτελεί μια διαστροφή της διδασκαλίας Του και της διδασκαλίας της Κ[αινής] Δ[ιαθήκης] ως συνόλου. Το κύριο χαρακτηριστικό του άδου όπως περιγράφεται στην ΚΔ είναι το πυρ του που είναι άσβεστον . . . και αιώνιον. . . . Οτιδήποτε και αν υπονοήται από τις λέξεις ‘άσβεστον πυρ’ και ‘αιώνιον πυρ,’ αυτά δεν πρέπει να εξηγούνται ως στερούμενα σημασίας».

Τι θα πούμε, λοιπόν γι’ αυτά τα σύμβολα των εκκλησιών που παριστάνουν τον Θεό να βασανίζη τους κακούς σ’ ένα καθαρτήριο ή σ’ ένα άσβεστο, αιώνιο πυρ του άδου; Είναι τέτοιος ο Θεός τον οποίον σεις λατρεύετε; Τι λέγει η Αγία Γραφή σ’ αυτό το ζήτημα;

Ασφαλώς αν ο Θεός είναι ευθύς και απόλυτα δίκαιος θα ευλογήση τους καλούς και θα τιμωρήση τους κακούς. Αλλά πώς ο Θεός τιμωρεί τους αδιόρθωτα ασεβείς; Η Γραφή καθαρά μας λέγει ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος,» και θάνατος είναι η απουσία ζωής. Ξέρετε ότι πρέπει κανείς να είναι ζωντανός και να έχη αίσθησι του πόνου για να υποφέρη μέσα σ’ ένα πύρινο άδη. Αντιθέτως, η Γραφή λέγει ότι εκείνοι που δεν πιστεύουν στον Υιόν «θα εξολοθρευθούν,» δεν θα υπάρχουν, θα εκμηδενισθούν.—Ρωμ. 6:23· Ιωάν. 3:16.

Ενθυμείσθε πως ο Θεός προειδοποίησε τον Αδάμ ότι αν έτρωγε από τον απαγορευμένο καρπό θα απέθνησκε; Ο Θεός δεν είπε ότι θα εβασανίζετο. Ώστε, όταν ο Αδάμ έφαγε από τον καρπό εκείνο καταδικάσθηκε όχι σε αιώνια βάσανα, αλλά σε θάνατο: «Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτο σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει». Αυτό έπαθε ο Αδάμ ύστερ’ από 930 χρόνια.—Γεν. 2:16, 17· 3:19· 5:5.

Γνωρίζετε ότι «ο Θεός είναι αγάπη». Αυτό το λέγει η Γραφή. (1 Ιωάν. 4:8) Η Γραφή λέγει επίσης ότι ο Θεός είναι ελεήμων και αρέσκεται στο έλεος. (Μιχ. 7:18, 19) Το να τιμωρούνται άνθρωποι παντοτεινά με αιώνιο βασανισμό δεν είναι ούτε στοργικό ούτε σπλαγχνικό πράγμα. Επίσης, η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός είναι τέλειος σε δικαιοσύνη. (Δευτ. 32:4) Το να βασανίζεται ένας άνθρωπος σε όλη την αιωνιότητα επειδή αστόχησε να εισέλθη στη στενή οδό που οδηγεί στη ζωή δεν θα ήταν δικαιοσύνη. (Ματθ. 7:13, 14) Οι ατελείς άνθρωποι κάνουν νόμους που απαγορεύουν τις σκληρές και ασυνήθεις τιμωρίες, και σε ζώα ακόμη. Μήπως αυτοί είναι πιο δίκαιοι από τον Θεό; Αν η εκκλησία σας διδάσκη αιώνια βάσανα, κάμετε αυτή την ερώτησι στον ιερέα σας, και ιδέτε τι θα πη.

Η διδασκαλία περί αιωνίων βασάνων αντιτίθεται στην αγάπη του Θεού, στη σοφία του, στη δικαιοσύνη και στη δύναμι και γι’ αυτό έρχεται σε αντίθεσι με την Αγία Γραφή. Αλλά ο Λόγος του Θεού υπερασπίζει αυτές τις ιδιότητες του Θεού. Δίκαια ζητήθηκε από τον Αδάμ και την Εύα να δείξουν εκτίμησι για τη ζωή και τις ευλογίες της. Αυτοί παρακούοντας στο Θεό έδειξαν ότι δεν εκτιμούσαν τις ευλογίες του Θεού. Εν τούτοις, ο Θεός έδειξε την αγάπη του δίνοντας τον Υιό του για να πεθάνη ώστε όλοι εκείνοι που δεν είχαν αμαρτήσει εκουσίως, όπως ο Αδάμ, να έχουν μια ευκαιρία για αιώνιο ζωή. (Ιωάν. 3:16) Αυτές οι ευλογίες θα παρασχεθούν στην ανθρωπότητα μέσω αναστάσεως από τους νεκρούς και μέσω της βασιλείας του Θεού. Με αυτή τη διευθέτησι ο Ιεχωβά Θεός αμέσως μεγαλύνει τη δικαιοσύνη του, την αγάπη του, τη σοφία του και τη δύναμί του.—Ιωάν. 5:28, 29.

Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ένα πρόσωπο (όχι τρία πρόσωπα σε ένα). Τονίζει επίσης ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι άπειρος σε σοφία και δύναμι, τέλειος σε δικαιοσύνη, υπερόχως ανιδιοτελής, τελείως στοργικός. Αν τέτοιος είναι ο Θεός τον οποίον λατρεύετε, θα είσθε ευτυχής να γνωρίζετε ότι υπάρχουν περισσότεροι από ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι οι οποίοι λατρεύουν αυτόν τον Θεό. Αυτοί είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά.

Γιατί να μην πάτε σε μια πλησίον σας Αίθουσα Βασιλείας, αν δεν πηγαίνετε ήδη; Εκεί μπορείτε να μετέχετε στη μελέτη της Αγίας Γραφής με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι δεν λατρεύουν ένα Θεό ο οποίος είναι απλώς μια δημιουργία της διανοίας των ανθρώπων, ένα απλό αποκύημα της φαντασίας. Αντιθέτως, αυτοί λατρεύουν Εκείνον ο οποίος είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος και του οποίου οι στοργικές ιδιότητες περιγράφονται τόσο καθαρά στην Αγία Γραφή. Αν αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι ο δικός σας Θεός, τότε ενωθήτε μ’ εκείνους οι οποίοι υμνούν και υπηρετούν τον Ιεχωβά. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορείτε επίσης ν’ απολαμβάνετε την ευλογία που μόνον αυτός ο Θεός μπορεί να δώση—ειρήνη της διανοίας με ικανοποίησι τώρα, και αιώνια ζωή στη νέα του διάταξι που θα έλθη πολύ σύντομα!

[Εικόνα στη σελίδα 324]

Η Τριάς—γνωρίζατε ότι ακόμη και μερικοί που την διδάσκουν ομολογούν ότι δεν βρίσκεται στην Αγία Γραφή;

Το Διαζύγιο Ανέρχεται

◆ Η εφημερίς Σαν—Τάιμς του Σικάγου αναφέρει ότι οι αναλογίες του διαζυγίου εξακολουθούν ν’ ανέρχωνται. Η αναλογία έχει φθάσει τώρα έναν μέσο όρο 455 διαζυγίων για κάθε 1000 νέους γάμους. Δεκατέσσερες πολιτείες αναφέρουν αναλογίες άνω των 500 μεταξύ των οποίων και η Μοντάνα με τον υψηλό αριθμό 803 και το Όρεγκον με 768. Της πυκνοκατοικημένης Καλιφορνίας η αναλογία είναι 755.

Περισσότερες Μεταφράσεις της Γραφής

◆ Η Γραφή ως σύνολο ή και εν μέρει, έχει μεταφρασθή μέχρι στιγμής σε 1.473 γλώσσες και διαλέκτους, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Γεωγραφικής Εταιρίας των Η.Π.Α. Υπολογίζεται ότι οι γλωσσολόγοι επεξεργάζονται 500 νέες μεταφράσεις.

Η Στάσις σας Απέναντι στους Γονείς σας—Τι Αποκαλύπτει

Βοηθητικά γεγονότα που νεαρά άτομα επιθυμούν να γνωρίζουν

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ άτομο είσθε; Τι είδους άτομο επιθυμείτε να γίνετε; Ένας τρόπος με τον οποίο μπορείτε ν’ απαντήσετε είναι όταν εξετάσετε τη στάσι σας απέναντι στους γονείς σας.

Τι σχέσι έχει αυτό με το θέμα; Έχει διότι αυτό που λέτε και κάνετε στους γονείς σας αποκαλύπτει τι υπάρχει στο νου και στην καρδιά σας. Αυτό λέγει πολλά για το τι είδους άνθρωπος είσθε τώρα. Αποτελεί επίσης μια σαφή ένδειξι του τι είδους άνθρωπος είναι πιθανόν να γίνετε στο μέλλον. Αυτό οφείλεται στο ότι το υπόδειγμα διαγωγής που καλλιεργείτε στην οικογένεια γίνεται μέρος του εαυτού σας.

Μερικά νεαρά άτομα αναπτύσσουν μια αρνητική στάσι απέναντι σχεδόν στο καθετί που ζητούν οι γονείς των. Νομίζουν ότι οι γονείς των δεν τα κατανοούν ποτέ, ότι είναι απελπιστικά της παληάς μόδας και δεν μπορούν να προσφέρουν χρήσιμη καθοδήγησι σ’ αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο. Αυτό όμως παράγει στασιασμό και γίνεται συνήθεια αν δεν χαλιναγωγηθή. Αυτό αντανακλάται και στις σχέσεις με άλλους ανθρώπους κάθε ηλικίας έξω από τον οικογενειακό κύκλο. Μπορεί επίσης να δημιουργήση σ’ ένα άτομο σοβαρές στενοχώριες στην προθυμία του να υπακούση στους νόμους που έχουν θεσπισθή για το όφελος της ανθρώπινης κοινωνίας ως συνόλου.

Υπάρχουν ωστόσο άλλα νεαρά άτομα που δεν σκέπτονται μ’ αυτό τον τρόπο. Μεγαλώνουν αποβλέποντας στους γονείς των με σεβασμό. Αυτά τα νεαρά άτομα γνωρίζουν γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε τόση στενοχώρια και τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Έτσι δεν αισθάνονται την πίεσι να συμμορφωθούν με την αρνητική στάσι που έχουν άλλα παιδιά απέναντι στους γονείς των. Γνωρίζουν την αξία που προσφέρει η καθοδήγησις των γονέων των. Γιατί; Διότι αυτά τα νεαρά άτομα έχουν ανατραφή από γονείς οι οποίοι σέβονται τις ύψιστες αρχές της ανθρώπινης διαγωγής που υπάρχουν—αυτές που βρίσκονται στον εμπνευσμένο γραπτό Λόγο του Δημιουργού του ανθρώπου, του Ιεχωβά Θεού—και έχουν ανταποκριθή με εκτίμησι σ’ αυτή την παιδεία. (Εφεσ. 6:4) Λόγω αυτής της εκπαιδεύσεως στις αλήθειες που υπάρχουν στο Λόγο του Θεού, αυτά τα νεαρά άτομα εκτιμούν τη θέσι τους μέσα στην οικογενειακή διευθέτησι. Έτσι υπάρχει μια καλή σχέσις μέσα στο σπίτι,

Τι μπορεί να λεχθή όμως για τα νεαρά άτομα που οι γονείς των δεν τα διδάσκουν τις αρχές της Βίβλου; Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν είναι υποχρεωμένα ν’ αποδίδουν σεβασμό και υπακοή στους γονείς των; Μολονότι αληθεύει ότι η καθοδήγησις των γονέων είναι αναγκασμένη να υποφέρη καθώς απομακρύνεται από τους κανόνας του Θεού, ωστόσο, αυτό δεν μειώνει την ανάγκη να καλλιεργούν αυτά τα νεαρά άτομα την ορθή στάσι απέναντι στους γονείς των. Γιατί όχι; Υπάρχουν πολλοί λόγοι.

Παραδείγματος χάριν, σκεφθήκατε ποτέ βαθειά τι έχουν κάμει οι γονείς σας για σας; Επειδή δεν έχετε ζήσει μόνος σας, είναι πιθανόν να μη το εκτιμάτε πλήρως αυτό. Αλλά σταθήτε και σκεφθήτε: από τον καιρό της γεννήσεώς σας ο πατέρας σας και η μητέρα σας φροντίζουν κάθε μέρα για σας. Σας τρέφουν, σας προμηθεύουν ρουχισμό, κατοικία για να ζήτε και φροντίζουν για την εκπαίδευσί σας.

Αν επρόκειτο να μισθώσετε ένα άτομο για να κάμη αυτά που οι γονείς σας έχουν κάμει για σας από τον καιρό της γεννήσεώς σας, αυτό θα σας στοίχιζε μια μικρή περιουσία. Οι γονείς σας, λοιπόν, είναι άξιοι σεβασμού για όλ’ αυτά. Αργότερα, αν νυμφευθήτε και γίνετε γονεύς, θα εκτιμήσετε πληρέστερα τι έχουν κάμει οι γονείς σας για σας. Αλλά γιατί, να μη εκδηλώσετε την εκτίμησί σας τώρα; Αποδώστε λίγη από την αγάπη που οφείλετε στους γονείς σας με το να δείχνετε απέναντι τους σεβασμό και υπακοή. Τότε θ’ αποδείξετε ότι αναπτύσσεσθε σ’ ένα ώριμο άτομο, ένα άτομο που είναι λογικό, που εκτιμά εκείνους οι οποίοι κάνουν σ’ αυτό καλό.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς σας είναι τέλειοι. Φυσικά, κάνουν σφάλματα. Αλλά, κάνετε και σεις επίσης. Είναι πιθανόν ότι σεις κάνετε περισσότερα εφόσον δεν έχετε την πείρα της ζωής που έχουν εκείνοι. Μήπως δεν ανέχεσθε τα σφάλματα που κάνουν οι γονείς σας, αλλ’ ωστόσο απαιτείτε να δείχνουν εκείνοι ανοχή στα δικά σας; Για να είσθε συνεπείς, πρέπει να μάθετε να παραβλέπετε τα σφάλματα που κάνουν οι γονείς σας, όπως κι’ εκείνοι παραβλέπουν πολλά δικά σας. Κι’ εφόσον εκείνοι έχουν μια πολύ μεγαλύτερη ευθύνη, είναι κατανοητό ότι μπορεί να σφάλλουν μερικές φορές.—Ψαλμ. 130:3· Ιακ. 2:13.

Εν τούτοις, σε μερικές περιπτώσεις εκείνο που βλέπετε ως ένα σφάλμα των γονέων μπορεί απλώς να είναι μια άποψις που διαφέρει από τη δική σας. Όταν συμβαίνη αυτό, και οι γονείς σας έχουν λάβει μια οριστική στάσι σ’ αυτό το αμφισβητούμενο ζήτημα, τι πρέπει να κάμετε σεις;

Πρέπει να έχετε υπ’ όψιν ότι η θέσις των γονέων σας δεν είναι η ίδια με τη δική σας. Ένας γονεύς αντιπροσωπεύει κάποιον ανώτερο από σας στη διευθέτησι των πραγμάτων του Θεού. Ο Θεός έχει δώσει στους γονείς σας εξουσία και ευθύνη που σεις δεν έχετε ακόμη. Επομένως, οι τελικές αποφάσεις σε ζητήματα που αφορούν εσάς ανήκουν στους γονείς σας. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού συμβουλεύει:«Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Κολ. 3:20) Φυσικά, αυτό σημαίνει υπακοή στο καθετί που απαιτούν οι γονείς και το οποίο δεν παραβιάζει τους νόμους του Θεού.

Έπρεπε, βλέπετε, να υπάρχη μια τάξις στην ανθρώπινη κοινωνία. Χωρίς τάξι, σύγχυσις ακόμη και αναρχία προκύπτει. Έτσι, επίσης, πρέπει να υπάρχη τάξις στον οικογενειακό κύκλο. Και εκεί ο Θεός έχει διορίσει τον πατέρα ως κεφαλή, με την μητέρα να συνεργάζεται στενά μαζί του. Και οι δυο γονείς έχουν διορισθή ως επόπται των τέκνων των. Έτσι όταν οι γονείς σας σάς θέτουν μερικές απαιτήσεις, όπως όσον αφορά το τι ώρα θα επιστρέφετε στο σπίτι τα βράδυα, με ποιους μπορείτε να συναναστρέφεσθε, πώς να περιποιήσθε τον εαυτό σας, και άλλα όμοια, και υπακούετε σ’ αυτούς, τότε δείχνετε σεβασμό στη διευθέτησι του Θεού. Όταν παρακούετε στους γονείς σας, δείχνετε έλλειψι σεβασμού στη διευθέτησι του Θεού. Αυτό σημαίνει σύγκρουσι με τον Θεό! Γνωρίζετε ποιος θα χάση σε μια τέτοια περίπτωσι. Έτσι, ο τρόπος που ανταποκρίνεσθε στην κατεύθυνσι των γονέων δείχνει πώς αισθάνεσθε για εκείνον που είναι ανώτερος από τους γονείς, τον Ιεχωβά Θεό.

Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού λέγει: «Τον οφθαλμό όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.» (Παροιμ. 30:17) Ναι, η εσφαλμένη στάσις απέναντι στους γονείς θα στοιχίση στα νεαρά άτομα τη ζωή τους!

Κάποια μέρα, όταν θα είσθε σε νόμιμη ηλικία και ίσως κάμετε δική σας οικογένεια, δεν θα θελήσετε να δείχνουν τα παιδιά σας σεβασμό και υπακοή σ’ εσάς; Αλλ’ αν εσείς δεν έχετε μάθει πώς να κάνετε αυτό απέναντι στους γονείς σας, δεν είναι πιθανόν ότι θα εκπαιδεύσετε τα τέκνα σας με πολλή επιτυχία στο να δείχνουν τέτοιο σεβασμό. Θερίζετε ότι σπείρετε, λέγει η Αγία Γραφή. Μάθετε πώς ν’ αντιμετωπίζετε την υποτακτική θέσι στην οποία βρίσκεσθε τώρα, και αυτό θα σας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσετε τις μεγαλύτερες δυσκολίες της εφηβικής ηλικίας, και ίσως τα καθήκοντα του γονέως αργότερα.

Επίσης, αν αναπτύσσετε μια αρνητική στάσι απέναντι στους γονείς σας, αυτό μπορεί να εκδηλωθή και σε άλλα πράγματα που θα κάνετε αργότερα. Παραδείγματος χάριν, αν εργάζεσθε σ’ ένα εργοδότη, θα στενοχωρήσθε πάντοτε με την εξουσία που έχει επάνω σας; Όταν σας αναθέτη να κάνετε κάτι, θα το θεωρήτε δύσκολο να συμμορφωθήτε; Θα παραπονήσθε πάντοτε για την εργασία σας; Τι θα πούμε για την στάσι σας απέναντι σ’ εκείνους με τους οποίους πιθανόν να συνεργάζεσθε; Ίσως διαπιστώσετε ότι συνεχώς παραπονείσθε γι’ αυτούς, ποτέ δεν τους επαινείτε για τα καλά πράγματα που πιθανόν να κάνουν για σας. Ή αν πηγαίνετε στο σχολείο για να μάθετε ένα επάγγελμα ή εκπαιδεύεσθε σε μια εργασία, πιθανόν ν’ αρχίσετε να αισθάνεσθε ύστερ’ από μερικές εβδομάδες ότι γνωρίζετε περισσότερα από τον εκπαιδευτή σας. Όλες αυτές οι στάσεις πιθανόν να σας κάνουν να αισθανθήτε πολλή πικρία αργότερα στη ζωή. Αλλ’ αυτό μπορεί να είναι ο καρπός της εσφαλμένης στάσεως απέναντι στους γονείς σας που έχετε αναπτύξει.

Επομένως, δεχθήτε την πραγματικότητα της οικογενειακής ζωής και της θέσεως σας μέσα σ’ αυτήν. Εκτιμήστε ότι αυτή είναι η οδός του Θεού και ότι η δική του οδός είναι η πιο καλή.

Αν όμως αποφεύγετε να δεχθήτε τις ευθύνες σας ως ένα ανήλικο μέλος μέσα στην οικογένεια, τότε ζητείτε στενοχώριες. Και αυτές όχι μόνον θα επηρεάσουν τις σχέσεις σας με τους γονείς σας και με άλλους, καθώς επίσης και τη ζωή σας αργότερα, αλλ’ ακόμη πιο σπουδαίο, θα εξασθενίση τη στάσι σας ενώπιον του Θεού. Και αυτός είναι εκείνος ο οποίος καθορίζει αν θα ζήσετε για πάντα στη νέα του τάξι, ή αν ή ύπαρξίς σας θα παρέλθη όταν αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων καταστραφή συντόμως.—Παροιμ. 3:1, 2.

Αλλαγή από Παιδική σε Ανδρική Ηλικία

Βοηθητικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι

Η ΑΛΛΑΓΗ από την παιδική στην ανδρική ηλικία γίνεται προοδευτικά. Κανένα νεαρό παιδί δεν πηγαίνει να κοιμηθή ένα βράδυ για να ξυπνήση το επόμενο πρωί και να διαπιστώση ότι είναι πια άνδρας. Η μεταβίβασις αυτή απαιτεί χρόνια. Δεν είναι η πιο εύκολη περίοδος της ζωής ενός νεαρού ατόμου, αλλ’ είναι μια πάρα πολύ σπουδαία περίοδος. Η μεταβατική αυτή περίοδος αποτελεί ένα υποδειγματικό των μελλοντικών ευθυνών σας.

Αυτή η μεταβατική περίοδος από την παιδική στην ανδρική ηλικία χαρακτηρίζεται από την έναρξι της «ήβης,» όπως λέγεται η πρώτη νεότης. Στα αγόρια, αυτό το στάδιο ζωής αρχίζει από την ηλικία των δεκατεσσάρων ετών περίπου, και η «εφηβική ηλικία,» ή η λειτουργία της ωριμάνσεως, γενικά συνεχίζεται περίπου ως την ηλικία των είκοσι ως είκοσι τριών ετών.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΦΗΒΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Ποια είναι μερικά από τα προβλήματα που μπορείτε ν’ αναμένετε στο στάδιο αυτό της εφηβικής ηλικίας; Εν πρώτοις, πιθανώς θα περάσετε από έναν καιρό που φαίνεσθε να είσθε μάλλον στενόχωρος, ακόμη και αδέξιος. Μπορεί να έχετε την τάσι να σκοντάβετε, να πέφτετε πάνω σε έπιπλα, να χτυπάτε πάνω στα ποτήρια που είναι στο τραπέζι. Αυτό μπορεί να είναι δυσάρεστο. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Διότι το σώμα σας γίνεται υψηλότερο (και πιθανώς φαρδύτερο στους ώμους και στο στήθος). Τα κόκκαλά σας μακραίνουν και οι μυώνες σας πρέπει να τεντώνουν μαζί μ’ αυτά. Αλλά σ’ αυτή την ανάπτυξι μερικά μέρη του σώματος φαίνεται ότι αυξάνουν γρήγορα, ενώ άλλα μπορεί να βραδύνουν. Αυτό μπορεί να δημιουργήση κάποια έλλειψι συντονισμού. Γι’ αυτό, στην αρχή αυτής της μεταβάσεως ένας νέος μπορεί να έχη κάποια αδεξιότητα. Αλλ’ αυτή περνά και δεν αποτελεί αιτία μεγάλης ανησυχίας μολονότι αξίζει, βέβαια, να λαμβάνεται πρόσθετη φροντίδα, διότι αυτή μπορεί να σας απαλλάξη από μια πιθανή βλάβη από κάποιο ατύχημα. Δεν είναι καιρός να ριψοκινδυνεύετε. Ούτε η περίοδος αδεξιότητος είναι ο καλύτερος καιρός για να μάθη κανείς να οδηγή αυτοκίνητο, διότι η έλλειψις συντονισμού σε μια κρίσιμη στιγμή θα μπορούσε να φέρη καταστροφή.

Μεταξύ των μερών του σώματος που τεντώνουν είναι οι φωνητικές χορδές. Το πρόσθετο μάκρος κάνει τη φωνή να γίνεται πιο βαρειά. Αλλά στη διάρκεια που γίνεται αυτό το τέντωμα των χορδών η φωνή σας μπορεί συχνά να «σπάση,» φθάνοντας ξαφνικά σε υψηλό τόνο όταν εσείς ελάχιστα το περιμένετε. Αυτό πάλι είναι ένα μέρος από τα «μεγάλα βάσανα» της εφηβικής ηλικίας. Όταν λοιπόν συμβαίνη αυτό και οι άλλοι διασκεδάζουν, απλώς μειδιάτε μαζί τους και κάθε στενοχώρια θα φύγη.

Στη ρίζα αυτών των σωματικών αλλαγών είναι οι αδένες σας, περιλαμβανομένων του θυρεοειδούς, των επινεφριδίων και των γεννητικών αδένων. Αυτοί παράγουν κι άλλες αλλαγές. Μια απ’ αυτές είναι η ανάπτυξις του ηβικού τριχώματος—γύρω από τα όργανα της αναπαραγωγής, καθώς και κάτω από τη μασχάλη σας και στο στήθος σας. Η ποσότης ποικίλλει από άτομο σε άτομο και δεν αποτελεί καμμιά ένδειξι του πόσο ‘αρρενωπός’ είσθε. Τρίχωμα επίσης αρχίζει ν’ αναφαίνεται στο πρόσωπο, και συνήθως στο άνω χείλος. Και μολονότι δεν υπάρχει ακόμη παρά ένα απλό «χνούδι,» ο καιρός για ν’ αντιμετωπίσετε την πείρα του ξυρίσματος πλησιάζει σταθερά.

Συχνά οι σμηγματογόνοι αδένες που εξυπηρετούν το δέρμα του προσώπου δεν λειτουργούν τόσο καλά όσο έπρεπε στη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας. Γι’ αυτό μπορεί να περάσετε κάποια δυσάρεστη κατάστασι λόγω προβλημάτων της χροιάς του προσώπου. Τα στίγματα του δέρματος μπορεί να σας φαίνωνται ότι καταστρέφουν την εμφάνισί σας και μπορεί αυτό να το μάθετε με δυσαρέσκεια. Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι οι άλλοι δεν προσέχουν σχεδόν τόσο σ’ αυτά όσο εσείς, και έχοντας υπ’ όψι το στάδιο της ζωής που διέρχεσθε, θα το θεωρήσουν σχεδόν ως αυτονόητο. Ο καλύτερος τρόπος να φροντίσετε γι’ αυτά τα προβλήματα της χροιάς του προσώπου είναι (1) να έχετε μια ισορροπημένη δίαιτα, που να περιλαμβάνη και αρκετές ποσότητες λαχανικών και φρούτων, και να πίνετε πολύ νερό, (2) να χρησιμοποιήτε άφθονο σαπούνι και νερό—όχι μόνο για το πρόσωπό σας, αλλά για να διατηρήτε όλο το κεφάλι σας και το σώμα καθαρό, και κατόπιν (3) να κρατάτε τα χέρια σας μακρυά, χωρίς να πιέζετε ή να ξύνετε με αυτά το πρόσωπό σας. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να κρατή τα προβλήματα περιωρισμένα. Αν όχι, τότε μπορεί να είναι ανάγκη να ζητήσετε τη συμβουλή ενός γιατρού.

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ

Ίσως η αλλαγή η οποία πολύ συχνά αποτελεί πηγή ενοχλήσεων για τα παιδιά που αναπτύσσονται προς την ανδρική ηλικία είναι η αλλαγή που περιλαμβάνει τα όργανα της αναπαραγωγής, τα γεννητικά όργανα. Στη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας αυτά όχι μόνο φθάνουν στο πλήρες μέγεθός τους, αλλά και αρχίζουν να λειτουργούν. Η Γραφή, στο Λευϊτικόν 15:16, 17, αναφέρεται σε ‘σπέρμα συνουσίας.’ Αν οι γονείς του απερίσκεπτα παραλείψουν να συζητήσουν το ζήτημα με αυτόν από πριν, η πρώτη εκσπερμάτωσις ενός νέου μπορεί να του είναι μια ανησυχητική πείρα. Τι προξενεί αυτή την έκχυσι;

Το σώμα ενός νέου ανδρός. Όταν φθάση σε εφηβική ηλικία, αρχίζει να παράγη σπερμοκύτταρα καθώς κι ένα υγρό που χρησιμεύει για να τα μεταφέρη έξω από το σώμα. Κατά το μάλλον ή ήττον περιοδικώς το σώμα απαλλάσσεται απ’ αυτά τα σπερμοκύτταρα, ή το σπέρμα, με το να λαμβάνη χώραν εκσπερμάτωσις ενώ το άτομο κοιμάται και ονειρεύεται.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι το σώμα σας είναι τώρα ικανό για πατρότητα. Πρόκειται για διάταξι του Δημιουργού και πρέπει ν’ ασκήται, φυσικά, με τον διατεταγμένον του τρόπο, με έντιμο γάμο.

Ένα σημείον, όμως, πρέπει να ληφθή υπ’ όψι εδώ. Μολονότι αυτές οι εκσπερματώσεις είναι φυσιολογικές, μπορείτε σε κάποιο βαθμό να ελέγχετε τη συχνότητά των. Εκείνο που σκέπτεσθε, ιδιαίτερα ο σκέψεις που έχετε προτού πάτε να κοιμηθήτε, μπορεί να το επηρεάση αυτό σημαντικά. Αν αφήνετε τις σκέψεις σας να προσηλώνωνται σε σεξουαλικά ζητήματα, αυτό πιθανώς θ’ αντανακλά στα όνειρά σας και θα οδηγή σε συχνές εκσπερματώσεις, ίσως πολλές στη διάρκεια ενός μηνός. Με την αυτοκυριαρχία, όμως, μπορείτε ν’ απομακρύνετε τις σκέψεις σας από αισθηματισμούς κι έτσι να περάσετε μια σημαντική περίοδο χρόνου χωρίς να διακόπτεται ο ύπνος σας από τέτοιες εκσπερματώσεις κι από τον βαθμό ενοχλήσεως που επακολουθεί φυσικά. (Ψαλμ. 119:9· Φιλιππησ. 4:8) Παρεμπιπτόντως, μολονότι η απαίτησις του Μωσαϊκού νόμου να πλύνεται ο άνθρωπος μετά από κάθε τέτοια εκσπερμάτωσι δεν ισχύει θρησκευτικά για τους Χριστιανούς, είναι ωστόσο μια καλή πράξις υγιεινής να πλύνεται κανείς όσον ταχύτερα μπορεί να γίνη.

ΠΩΣ Θ’ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΤΕ;

Το γεγονός ότι το σώμα σας αναπτύσσεται μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να σας δημιουργήση κάποιο αίσθημα εκπλήξεως και περιέργειας. Πώς θα έπρεπε να ικανοποιήσετε αυτή την περιέργεια; Πειραματιζόμενοι με τα γεννητικά σας όργανα; Ή ερωτώντας άλλα παιδιά της ηλικίας σας ή κάπως μεγαλύτερα; Πολλοί ακολουθούν μια τέτοια πορεία, αλλά πολύ συχνά με ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Γιατί;

Αυτό που κάνουν μας υπενθυμίζει ένα μικρό παιδί που του δίνουν ως δώρο κάποιο μάλλον πολύπλοκο αντικείμενο, όπως λόγου χάριν ένα ωρολόγι. Φιλοπερίεργο το παιδί θέλει να μάθη τι είν’ εκείνο που κάνει το ωρολόγι να χτυπά, τι κάνει τους δείκτας να κινούνται. Ανασηκώνει λοιπόν το πίσω μέρος κι αρχίζει να το περιεργάζεται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ένα χαλασμένο ωρολόγι, διότι, ενώ μπορεί να φαντάσθηκε πώς να το ανοίξη ή και να το διαλύση, δεν έχει όμως την αναγκαία γνώσι να το συναρμολόγηση και πάλι. Ούτε και κανένα άλλο παιδί της ηλικίας του είναι πιθανό να το ξέρη.

Μολονότι μπορεί να μην προξενήσετε καμμιά πραγματική σωματική βλάβη στον εαυτό σας με το να πειραματισθήτε, ασφαλώς θα μπορούσε να αναστατωθήτε διανοητικώς, συναισθηματικώς και σωματικώς. Και το χειρότερο, θα ήταν δυνατό ν’ αποκτήσετε κακές συνήθειες που θ’ απαιτούντο χρόνια για να τις εγκαταλείψετε, και αυτό θα μπορούσε να βλάψη τη μελλοντική σας ευτυχία. Και, μολονότι η αρχική διέγερσις με την αίσθησι των επιδράσεων αυτών των σωματικών αλλαγών μπορεί να σας κάμη να αισθανθήτε την ανάγκη να το συζητήσετε με άλλα παιδιά και να συμπαραβάλετε τις πείρες σας, καλό είναι να κατανοήσετε ότι αυτές οι συζητήσεις μπορούν εύκολα να σας οδηγήσουν στο να επιδοθήτε σε ανθυγιεινές πράξεις, σε αυνανισμό, ή και σε πράξεις ομοφυλοφιλίας.—Ρωμ. 1:27, 28.

Ο καλύτερος τρόπος να λάβετε ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματά σας για τη σεξουαλική ανάπτυξι είναι να ρωτήσετε τους γονείς σας, και ιδιαίτερα τον πατέρα σας. Σεις, και τα παιδιά της ηλικίας σας, μόλις τώρα αρχίζετε να φθάνετε στην κατάστασι του πλήρως σχηματισμένου ανδρός. Αλλ’ ο πατέρας σας έχει ήδη περάσει απ’ όλα όσα περνάτε σεις, και περισσότερα ακόμη. Επίσης, μολονότι τα άλλα παιδιά θα ήταν δυνατόν να σας δώσουν πληροφορίες που θα ήσαν μόνο κατά το ήμισυ ορθές—λίγα αληθινά και πολλές άσχημες ιδέες—τον πατέρα σας μπορείτε να τον πλησιάσετε με την πεποίθησι ότι αυτός θα σας δώση καλές πληροφορίες, πράγματα που θα σας βοηθήσουν και θα συντελέσουν στην ευτυχία σας. Αν ο πατέρας σας δεν είναι, σε θέσι να σας δώση πληροφορίες ή συμβουλές βασισμένες στον λόγο του Θεού, θα ήταν πολύτιμο να γνωρίζετε τι λέγει ο λόγος του Θεού. Θα διαπιστώσετε ότι οποιοσδήποτε από τους πρεσβυτέρους μιας εκκλησίας των μαρτύρων του Ιεχωβά θα είναι πρόθυμος να σας εξυπηρετήση.—Παροιμ. 4:1· 13:20· Ματθ. 7:9, 10.

ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΕΥΘΥΝΗΣ

Ο Δημιουργός σας σάς επροίκισε μ’ ένα θαυμάσιο δώρο δίνοντάς σας την ικανότητα να γίνετε πατέρας. Αλλά τώρα σ’ εσάς ανήκει να φροντίσετε γι’ αυτό το δώρο μ’ έναν υπεύθυνο τρόπο, όχι σαν ένα μικρό παιδί στο οποίο δεν μπορεί να εμπιστευθή κανείς κάτι πολύτιμο. Κι αυτό ισχύει για πολλά άλλα πράγματα. Όσο πλησιάζετε στην ανδρική ηλικία, φυσικό είναι να αισθάνεσθε επιθυμία για μια αυτοτέλεια—να αισθάνεσθε ότι είσθε ένα ξεχωριστό πρόσωπο—καθώς και μια επιθυμία να έχετε ένα μέτρον ανεξαρτησίας. Οι γονείς σας θ’ αρχίσουν πιθανώς να σας προετοιμάζουν για τον καιρό που μπορείτε να είσθε ανεξάρτητος. Πώς; Με το να σας δίνουν βαθμηδόν περισσότερη ευθύνη και το προνόμιο να μετέχετε στη λήψι ωρισμένων αποφάσεων για πράγματα που θα κάμετε. Μπορεί να σας καλέσουν να εκφράσετε την προτίμησί σας για ωρισμένα θέματα που θα αναπτύξετε στο σχολείο ή να σας αφήσουν ν’ αναλάβετε μια ημιχρόνια εργασία. Μπορεί να σας επιτραπή ν’ αγοράζετε μόνος σας μερικά από τα ατομικά σας είδη. Αλλ’ οτιδήποτε κι αν κρίνουν κατάλληλο οι γονείς σας να κάμουν ως προς αυτό, σ’ εσάς θ’ ανήκη να δείξετε ότι είσθε άξιοι αυτής της ευθύνης. Αν ενεργήτε με παιδαριώδη τρόπο ή γίνεσθε «χοντροκέφαλος,» τότε πάλι θα ελαττώσουν τα προνόμιά σας ώσπου να δείξετε ότι είσθε περισσότερο άνδρας.

Αυτή η επιθυμία για μεγαλύτερη αυτοτέλεια και για ένα μέτρον ανεξαρτησίας συνοδεύεται από άλλες φυσικές επιθυμίες. Θα αισθανθήτε μια ανάγκη να εκτιμάσθε από τους άλλους για ό,τι είσθε και για ό,τι μπορείτε να κάμετε. Αν αυτές οι επιθυμίες δεν κατευθύνωνται κατάλληλα, οδηγούν στον σχηματισμό «συμμοριών» όπου πολλά παιδιά ικανοποιούν την επιθυμία των να έχουν ένα ‘αίσθημα ότι συμμετέχουν σε κάτι.’ Αλλ’ αυτές οι συμμορίες γενικά σχηματίζουν δικό τους κώδικα διαγωγής και τα πράγματα δείχνουν ότι αυτό σχεδόν πάντοτε οδηγεί σε αδικοπραγία, και μερικές φορές μάλιστα σε σοβαρά εγκλήματα. Πιθανώς, περισσότερο από κάθε άλλον μεμονωμένον παράγοντα, η κακή συντροφιά πρέπει να βρεθή στη ρίζα του προβλήματος όταν οι νεαροί μπλέκωνται σε δυσκολίες.—1 Κορ. 15:33.

Σ’ αυτή την περίοδο της ζωής αρχίζετε να παίρνετε μια ιδέα του πώς πρόκειται να φαίνεσθε από φυσική άποψι ως ένας ανεπτυγμένος άνδρας. Αλλά πρέπει επίσης ν’ αρχίσετε να σκέπτεσθε ολοένα περισσότερο για το πώς πρόκειται να είσθε εσωτερικώς, δηλαδή πώς θα είναι «ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας» όπως λέγει η Γραφή. (1 Πέτρ. 3:4) Αυτό το στάδιο της ζωής σας δεν είναι ο καιρός για ν’ αφήσετε την επιθυμία μεγαλύτερης ανεξαρτησίας να σας χωρίση κάπως από τους γονείς σας και από το υπόλοιπο της οικογενείας σας. Οι αλλαγές που υφίστασθε στη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας και οι νέες πιέσεις που αισθάνεσθε και που πρέπει να μάθετε να ελέγχετε, πραγματικά αυξάνουν την ανάγκη σας για την αγάπη των και τη σταθερότητα επιρροής των. Αντί ν’ απομακρύνεστε από τους γονείς σας και ν’ αφήνετε ν’ αναπτύσσεται ένα κενόν, πλησιάζετέ τους περισσότερο και μάθετε ό,τι μπορείτε απ’ αυτούς όσο πλησιάζετε στην ανδρική ηλικία. Ποτέ δεν θα λυπηθήτε γι’ αυτό και θα φέρετε σ’ αυτούς πραγματική ευτυχία, κάνοντάς τους να υπερηφανεύωνται που σας έχουν γυιο τους. (Παροιμ. 23:24, 25) Επίσης, και το αίσθημα της ‘συμμετοχής’ μπορεί να ικανοποιηθή όχι μόνο με το να συμμετέχετε σε οικογενειακές ενέργειες, αναψυχή και ταξίδια, αλλά και με το να συναναστρέφεσθε με γνησίους Χριστιανούς, να πηγαίνετε στις συναθροίσεις μαζί τους και να προσφέρετε τις αναπτυσσόμενες ικανότητές σας και δυνάμεις σας για την εκτέλεσι αναγκαίων υπηρεσιών μέσα στην εκκλησία. Έτσι θα μεγαλώνετε και θ’ αναπτύσσεσθε όχι μόνο φυσικώς, αλλά και πνευματικώς, και η αίσθησίς σας για την προσωπική σας αξία θ’ αναπτυχθή ανάλογα.

‘Συ Είσαι η Ελπίς μου, Ιεχωβά, το Θάρρος μου εκ Νεότητός Μου’

Αφήγησις υπό Χέρμαν Μίκελσεν

ΤΟ 1897, όταν ήμουν ηλικίας δώδεκα ετών, ζούσαμε στο μικρό νησί Μπόρνχολμ της Δανίας. Ένας φίλος της οικογενείας που ωνομαζόταν Σβεν Σβένσον, που είχε διαβάσει ένα βιβλίο εκδόσεως της Εταιρίας Σκοπιά με τον τίτλο «Η Χαραυγή της Χιλιετηρίδος,» έσπευσε βιαστικά στο σπίτι μας. Με το ένα χέρι κρατούσε το βιβλίο με το άλλο, χτυπούσε το γόνατο του, και με μια φωνή γεμάτη συγκίνησι έκραζε: «Έχω εδώ ένα βιβλίο που ασφαλώς έχει την αλήθεια, και θέλω να πω στη γιαγιά Πέτερσεν [την μητέρα της μητέρας μου] ότι ο παππούς δεν είναι σε κάποιο πύρινο άδη, όπως είπε ο ιεροκήρυξ στην κηδεία του.»

Η γιαγιά ήταν τόσο ευτυχισμένη ώστε έκραξε κι’ εκείνη: «Οι προσευχές μου πήραν απάντησι!»

Έτσι άρχισε στο σπίτι μας μια σχεδόν εικοσιτετράωρη αδιάκοπη Γραφική μελέτη. Στη διάρκεια της νύχτας, αν έκλειναν τα μάτια του μπαμπά μου, ο Σβένσον ρωτούσε: «Κοιμάσαι; Άκουσες τι είπα;» Και συνέχιζαν.

Το πρωί ο εκ πατρός πάππους μου, που ήταν δάσκαλος στην Λουθηρανή εκκλησία, ήλθε περαστικός από το σπίτι. Αμέσως ήρθαν στο νου τα γραφικά εδάφια που έδειχναν ότι η εκκλησία εδίδασκε πράγματα αντίθετα με τη Γραφή. Ο πάππους προσπαθούσε να υποστηρίξη την εκκλησία αλλά δεν μπορούσε να υπερισχύση, διότι ο Σβεν είχε τη Γραφή κι’ ένα βιβλίο που την εξηγούσε. Αρχίσαμε να θέτωμε την ελπίδα μας και την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά.

Η οικογένειά μας άρχισε να δείχνη βαθύ ενδιαφέρον για τον Λόγο της αληθείας του Θεού, αλλ’ ο παππούς Μίκελσεν δεν ήθελε να εγκαταλείψη την εκκλησία του. Ο Σβεν συνέχιζε οπωσδήποτε να τον επισκέπτεται. Ένα βράδυ ο παππούς ρώτησε τη γιαγιά: «Απορώ γιατί ο Σβένσον δεν ήλθε απόψε;» Εκείνη απήντησε: «Έπρεπε να είσαι ευχάριστος· εσύ πάντοτε εναντιώνεσαι.» Αλλ’ εκείνος απήντησε: «Όχι! Έχει δίκηο· απλώς δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του στο ότι καταδικάζει την εκκλησία.» Έτσι ο πάππους συνέχισε να πηγαίνη στην εκκλησία, αλλ’ είπε στα μέλη της εκκλησίας τα πράγματα που είχε μάθει από τη Γραφή, όπως ότι ο «Άδης» είναι, ο τάφος μάλλον παρά ένας τόπος πύρινου βασανισμού.

Κατόπιν μια μέρα όταν πήγε στην εκκλησία είδε δύο μεγαλόσωμους νέους να του φράττουν την είσοδο. Δεν ήταν πια ευπρόσδεκτος! Όταν ο Σβένσον άκουσε ότι ο πάππους μου δεν ήταν πια δεκτός στην εκκλησία, του είπε: «Αυτή είναι η πρώτη φορά που η εκκλησία σού έκαμε κάποιο καλό!»

Από τότε ήμαστε όλοι ενωμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά, και είχαμε τακτικές συναθροίσεις στο σπίτι του παππού. Έτσι έμαθα να θέτω στον Ιεχωβά «το θάρρος μου εκ νεότητός μου.»—Ψαλμ. 71:5.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΩΔΗΓΟΥΣΑΝ ΣΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

Το 1910 πήγα στις Ηνωμένες Πολιτείες, και το 1912 νυμφεύθηκα μια κοπέλλα από τη Δανία με την οποία ήμουν αρραβωνιασμένος. Είχα τη σειρά των βιβλίων της Εταιρίας Σκοπιά με τον γενικό τίτλο «Γραφικαί Μελέται» στη Δανική γλώσσα, αλλ’ η σύζυγός μου απεφάσισε να τα μελετήση μαζί με τη Γραφή για ν’ αποδείξη ότι είναι λανθασμένα. Αλλ’ όσο περισσότερο τα διάβαζε τόσο περισσότερο της άρεσαν αυτά που διάβαζε, και σύντομα ανεγνώρισε ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Και οι δυο μας μελετούσαμε αυτά τα βιβλία τακτικά κι’ επίσης εργαζόμαστε σκληρά για να μάθωμε την Αγγλική γλώσσα.

Το 1917 ήλθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι δυο αδελφές μου, και αυτές καθώς και οι σύζυγοί των έδειξαν ενδιαφέρον για την αλήθεια του Θεού. Μια μέρα μου είπαν ότι επρόκειτο να λάβη χώρα μια διεθνής συνέλευσις των Σπουδαστών της Γραφής, όπως λέγονταν τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτή θα γινόταν στο Φρέσνο, της Καλιφόρνιας, είκοσι πέντε περίπου μίλια μακρυά από το μέρος που μέναμε. Σ’ αυτή τη συνέλευσι, συνήντησα έναν από τους εκπροσώπους της Εταιρίας, τον Α. Χ. Μακμίλλαν. Είπε ότι ο Λόγος του Θεού της αληθείας όπως εξηγείται, στη Σκοπιά είναι όπως το φως της αυγής που λάμπει ολοένα περισσότερο ώσπου να γίνη τελεία ημέρα. Η σύζυγός μου με έσπρωξε με τον αγκώνα της σαν να έλεγε, «Το άκουσες αυτό!» Το είχα ακούσει, και αυτό τώρα φωτίζει τα βήματά μου επί εβδομήντα πέντε χρόνια. Από εκείνη τη μικρή συνέλευσι ώς αυτή την ημέρα, δεν απομακρυνθήκαμε ποτέ από τη στοργική οργάνωσι του Ιεχωβά.

Στη διάρκεια των ετών του πολέμου οι οικιακές μας Γραφικές μελέτες μάς ώθησαν ν’ αφιερωθούμε στον Ιεχωβά, αλλ’ η ευκαιρία να συμβολίσωμε αυτή την αφιέρωσι με το βάπτισμα δεν παρουσιάσθηκε ώς τον καιρό της επισκέψεως του περιοδεύοντος αντιπροσώπου της Εταιρίας Σκοπιά. Έτσι το 1920, την ημέρα που επρόκειτο να εορτασθή η Ανάμνησις του θανάτου του Ιησού, η σύζυγός μου κι’ εγώ βαπτισθήκαμε. Κι’ εκείνο το βράδυ αμέσως λάβαμε μέρος στα εμβλήματα στην πρώτη μας εορτή της Αναμνήσεως, θέτοντας έτσι την ελπίδα και την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά, αποδεχόμενοι έτσι το βραβείο «της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.»—Φιλιππ. 3:14.

ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Το 1922 είχα διορισθή διευθυντής υπηρεσίας της εκκλησίας του Ρήντλεϋ, της μικρής αγροτικής πόλεως κοντά στην οποία μέναμε. Εν τούτοις, το επόμενο έτος κάποιος άλλος διωρίσθηκε για να με αντικαταστήση και αυτό με πείραξε. Εξέφρασα τα αισθήματά μου στη σύζυγό μου, αλλ’ εκείνη δεν έδειξε καθόλου συμπάθεια σ’ αυτό. Είπε: «Ανθρώπους υπηρετούμε ή υπηρετούμε τον Ιεχωβά; Ας είμεθα ευγνώμονες ότι έχομε το προνόμιο να υπηρετούμε τον Ιεχωβά, και ας βοηθούμε τους άλλους αδελφούς να κάνουν το ίδιο, με όλη τη δύναμί μας.» Από καιρό σε καιρό είχα την ευκαιρία να βλέπω πόσο είχε δίκηο και κατώρθωσα ν’ απαλλαγώ απ’ αυτό το αίσθημα που με πείραξε. Ο Ιεχωβά αύξησε πολύ τη χαρά και την ευτυχία μας· ήμουν ευγνώμων στον Θεό που είχα την ευκαιρία να δοκιμασθώ στο ζήτημα της ταπεινοφροσύνης και να μπορέσω να παραμείνω στη ζωή.

Το 1924 μετοικήσαμε σ’ ένα αγρόκτημα κοντά στο Φρέσνο, και σε λίγο είχα διορισθή διευθυντής υπηρεσίας εκεί. Αυτό ήλθε σαν μια μεγάλη έκπληξις σε πολλούς καθώς και σ’ εμένα. Ήμουν νέος στην εκκλησία, εξακολουθούσα να μιλώ με βαριά προφορά, και δεν ήμουν τόσο καλός ομιλητής όπως ήσαν μερικοί άλλοι. Εν τούτοις, είχα διορισθή και τώρα το ερώτημά μου ήταν, τι να κάμω για να βελτιώσω τη «Συνάθροισι Μαρτυρίας» (που τώρα ονομάζεται Συνάθροισις Υπηρεσίας).

Σ’ αυτή τη συνάθροισι συνηθίζαμε να δίνωμε μαρτυρία σχετικά με την ανάπτυξι Χριστιανικού «χαρακτήρος,» και δεν ελέγονταν πολλά για τη δημοσία διακονία. Προηγουμένως είχαμε διαβάσει μόνοι μας το Δελτίο (τώρα Διακονία της Βασιλείας)· εκεί υπήρχαν υποδείξεις όσον αφορά το πώς να κάνωμε και τους έξω κοινωνούς των αληθειών του Θεού. Όταν σηκώθηκα επάνω ύστερ’ από την έναρξι της «Συναθροίσεως Μαρτυρίας,» είχα πολλή νευρικότητα, και ζήτησα ν’ ανοίξουν όλοι το Δελτίο τους. Μολονότι μόνον δύο είχαν το δελτίο μαζί τους, προχωρήσαμε και το χρησιμοποιήσαμε και είχαμε μια καλή συνάθροισι. Από τότε χρησιμοποιούσαμε το Δελτίο.

Εν τούτοις όλοι δεν ήσαν ευχαριστημένοι με το να χρησιμοποιούν το Δελτίο, διότι εκεί δινόταν έμφασις στη διακονία του αγρού. Έτσι έγιναν ενέργειες για να με απομακρύνουν από την υπηρεσία. Αλλά στην επομένη επίσκεψι του περιοδεύοντος αντιπροσώπου της Εταιρίας έγινε ανασκόπησις του ζητήματος. Έτσι εκείνος έδωσε σ’ όλους μας μια πολύ δυνατή ομιλία σχετικά με την ευθύνη μας να κηρύττωμε το ευαγγέλιο στους άλλους. Αυτό μας βοήθησε να έχωμε καλύτερη ισορροπία και να μη σκεπτώμεθα μόνο την ανάγκη της αναπτύξεως μιας Χριστοειδούς προσωπικότητος, αλλά να μιλούμε επίσης στους άλλους για το ευαγγέλιο.

ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕ ΤΟ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΕΡΓΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Το 1929 η σύζυγός μου κι’ εγώ υποβάλαμε αίτησι για ολοχρόνιο έργο κηρύγματος κάτω από την κατεύθυνσι της Εταιρίας Σκοπιά. Διωρισθήκαμε στο Ρόσμπουργκ του Όρεγκον. Είχαμε ένα αυτοκίνητο Φορντ Τύπου «Τ,» αλλά δεν μπορούσαμε να κοιμώμαστε μέσα σ’ αυτό, διότι τώρα είχαμε τρία αγόρια. Έτσι αγοράσαμε ένα φορτηγό παλαιού τύπου «Σταρ» και κάναμε ένα σπίτι πάνω σ’ αυτό και ξεκινήσαμε για το διορισμό μας. Φθάσαμε έχοντας λίγα χρήματα, γι’ αυτό ανταλλάσσαμε έντυπα μελέτης της Γραφής για μεγάλο μέρος της τροφής μας. Μια γυναίκα με ρώτησε αν είχα μια Γραφή να της δώσω. Της είπα, «Ναι,» και της προσέφερα ν’ ανταλλάξη μια Γραφή και ένα βιβλίο με κάτι. Εκείνη είπε: «Μπορώ να σου δώσω σε αντάλλαγμα όλες τις κόττες μου.» Πήραμε μόνο μία.

Υπήρχε στον τομέα μας ένας δρόμος μήκους εξήντα μιλίων που ωδηγούσε στα βουνά. Ήταν πολύ απόκρημνος και με στροφές. Σε μερικά μέρη τα βράχια ήσαν απότομα και η κλίσις του εδάφους μεγάλη. Το πέσιμο θα ήταν πολύ μεγάλο αν μια ρόδα γλιστρούσε στο χείλος του στενού δρόμου. Ελπίζαμε επίσης ότι δεν θα συναντούσαμε κάποιον που να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνσι.

Είχαμε πολλές άλλες ενδιαφέρουσες πείρες. Παραδείγματος χάριν, καθώς πλησίαζα σε μια καλύβα, μια φωνή ούρλιαζε: «Φύγε από δω πριν σε σκοτώσω!» Μ’ ένα φιλικό τρόπο συνέχισα να πλησιάζω. Τότε πρόβαλε ένα όπλο επάνω μου και φώναξε: «Μ’ ακούς; Θα το κάμω αυτό που είπα!»

Απήντησα ήρεμα: «Είμαι φίλος σας· δώστε μου την ευκαιρία να σας πω κάτι.»

Εκείνος είπε: «Ναι, γνωρίζω ότι είσαι το είδος του φίλου που ζητούσα για να σημαδέψω. Έλαβα μέρος σε τρεις μεγάλες μάχες στον πόλεμο [τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο] και πριν από κάθε μάχη σεις οι ελεεινοί [χρησιμοποίησε μια λέξι για τους «chaplains» στρατιωτικούς ιερείς] ερχόσαστε και μας ευλογούσατε. Μια φορά μόνον τέσσερις από μας ζήσαμε, και, σύμφωνα με τα λόγια σας, ο Θεός πήρε τους άλλους στον ουρανό. Πάντα ζητούσα κάποιον απ’ αυτούς [τους κληρικούς] στη διάρκεια της μάχης, αλλά δεν εύρισκα κανένα, αν τον εύρισκα θα έστελνα κάποιον απ’ αυτούς στον ουρανό επίσης.»

Εν τω μεταξύ χαμήλωσε το όπλο του και συνέχισε: «Στη διάρκεια μιας μάχης έκανε ζέστη και δεν είχαμε νερό και είδα ένα παγούρι επάνω σ’ ένα νεκρό φιλαράκο, όπως το είχε δει κι’ ένας άλλος. Με κύτταζε και τον κύτταζα και τον σκότωσα· τον σκότωσα για λίγο νερό, τον φίλο μου. Γνωρίζω ότι πρόκειται να καίγωμαι στον άδη γι’ αυτό.» Είχα το προνόμιο να του πω την αλήθεια σχετικά με τον «άδη» και να τον κάνω κοινωνό του ευαγγελίου όπως αυτό κηρύττεται από τους αληθινούς διακόνους του Θεού.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Το 1929 μια οικονομική κρίσις ξέσπασε στη χώρα, και θεωρήσαμε σκόπιμο να σταματήσουμε το ολοχρόνιο κήρυγμά μας και να επιστρέψουμε στην Καλιφόρνια. Εδώ, τον Οκτώβριο του 1935, ο ηλικίας εννέα ετών γυιος μου, λόγω της Γραφικά εκπαιδευμένης συνειδήσεώς του, αρνήθηκε να συμμετάσχη στην τελετή του θρησκευτικού χαιρετισμού της σημαίας στο σχολείο του μικρού χωριού. Αυτό εξερράγη σαν βόμβα στη μικρή κοινότητα! Ξαφνικά, οι κάτοικοι του χωριού μας εξοστράκισαν. Οι γείτονες που ήσαν τόσο φιλικοί, τώρα έδειχναν φόβο ακόμη και να μας κυττάξουν στο πρόσωπο όταν μας συναντούσαν στο δρόμο. Τα μαγαζιά αρνούνταν να μας πωλήσουν εμπορεύματα κι’ έπρεπε να πηγαίνωμε στο Φρέσνο για να ψωνίζωμε.

Κατόπιν τον Φεβρουάριο του 1936, το σχολείο τον απέβαλε. Το 1938, απεβλήθησαν πολλοί άλλοι μικροί Μάρτυρες, έτσι ανοίξαμε ένα ιδιωτικό σχολείο, που το ωνομάζαμε «Σχολείο της Βασιλείας,» στο σπίτι μας. Αυτό περιελάμβανε την πρώτη ώς την ογδόη τάξι, κι’ έτσι έμεναν στο σπίτι μας δεκατέσσερα παιδιά από τη Δευτέρα ώς την Παρασκευή. Τότε έρχονταν οι γονείς για να τα πάρουν στα σπίτια τους για το Σαββατοκύριακο. Αυτό το σχολείο συνέχισε ώς το 1943, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε προηγούμενη απόφασί του σ’ αυτό το ζήτημα του υποχρεωτικού χαιρετισμού της σημαίας και τα παιδιά των Μαρτύρων μπορούσαν να επιστρέψουν στα δημόσια σχολεία.

Ο τομεύς που καλύπταμε η σύζυγός μου και εγώ εκτεινόταν από την οροσειρά της Σιέρρα Νεβάδα στ’ ανατολικά ώς την Οροσειρά της Σιέρρα Νεβάδα της Ακτής εκατό μίλια προς δυσμάς. Νοτίως του τομέως ήταν η πόλις Λίντσεϋ. Οι αρχές της πόλεως είχαν μεταχειρισθή πολύ άσχημα τον μικρό όμιλο των Μαρτύρων που υπήρχε εκεί, έτσι ολόκληρη η εκκλησία του Φρέσνο είχε αποφασίσει να πάη εκεί για να δώση μαρτυρία σε ολόκληρη την πόλι σε μια μέρα. Είχαμε συμπληρώσει το κήρυγμά μας λίγο μετά το μεσημέρι. Δύο τετράγωνα μόνον δεν είχαν γίνει, διότι η αστυνομία μάς είχε απειλήσει ότι θα μας συλλάβη αν πηγαίναμε εκεί. Ο γυιος μου κι’ εγώ, μαζί μ’ ένα άλλο Μάρτυρα και τον γυιο του, προθυμοποιηθήκαμε να πάμε. Όταν πήγα σ’ ένα σπίτι ήλθε και άνοιξε την πόρτα ένας αστυνομικός και φώναξε: «Ασφαλώς με νοιάζει αυτό που κάνεις. Μόλις έχω διώξει έξω από την πόλι δύο δικούς σας, και αν δεν φύγης αμέσως, θα σε ρίξω στη φυλακή.»

Την ώρα εκείνη είδε τους άλλους Μάρτυρας και άρχισε να ουρλιάζη: «Ελάτε εδώ!» και μας έβαλε υπό κράτησι όλους. Μας ωδήγησε σ’ ένα μικρό δικαστήριο. Ο δικαστής μίλησε με καλό τρόπο και μας είπε να καθήσωμε. Αλλ’ ύστερ’ από λίγα λεπτά ακούσαμε βήματα και είδαμε τον αξιωματικό της αστυνομίας με έξη άνδρες. Ήλθε μπροστά μου και είπε απότομα: «Αντιπροσωπεύομε την Αμερικανική Λεγεώνα, και, είμεθα εδώ για να φροντίσωμε να σας βγάλωμε έξω από την πόλι αμέσως τώρα, ή διαφορετικά.»

Τότε ο δικαστής είπε: «Αυτή είναι η Αμερικανική Λεγεών, τα παιδιά που διέσχισαν τον ωκεανό για να πολεμήσουν και να πεθάνουν για σας.» Εγώ απήντησα: «Εντιμότατε, αρνούμαι να παραδεχθώ ότι οποιοσδήποτε έχει πεθάνει για μένα, εκτός από τον Χριστό Ιησού.» Τότε προσπάθησα να εξηγήσω ότι η πρώτη υποταγή μας είναι στον Ιεχωβά Θεό. Αλλ’ ο δικαστής φώναξε τώρα: «Φύγετε από δω!» Καθώς φεύγαμε, δυο άνδρες κλώτσησαν τις τσάντες των βιβλίων από τα χέρια των παιδιών, κι’ έτσι τα έντυπά των σκόρπισαν στο δρόμο. Τα μαζέψαμε και φύγαμε.

Ένα Σάββατο απόγευμα η σύζυγός μου μαζί με άλλες γυναίκες Μάρτυρες είχαν συλληφθή στο Ρήντλεϋ επειδή εξέθεταν την ψευδή θρησκεία με το να επιδεικνύουν μια επιγραφή που έλεγε: «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη» και «Υπηρετείτε τον Θεό και τον Βασιλέα Χριστό.» Όταν τους ωδήγησαν στον δικαστή, ο οποίος ήταν κάποιος τον οποίον είχαμε γνωρίσει από πολλά χρόνια, είπε: «Αλλά, Κυρία Μίκελσεν, μια σεβαστή γυναίκα όπως εσείς, να βαστάτε μια επιγραφή σαν κι’ αυτή!» Εκείνη απήντησε: «Αλλά λόγω της θέσεώς σας, σεις γνωρίζετε καλύτερα από μένα ότι αυτά που λέγει η επιγραφή είναι η αλήθεια.» Έσκασε στα γέλια. Εκάλεσε τότε τον αστυνομικό και είπε: «Πηγαίνετε την Κυρία Μίκελσεν πίσω στο μέρος που την βρήκατε και αφήστε την να συνεχίση.»

Το 1939, όταν το σπίτι μας ήταν πολύ μικρό για συναθροίσεις εκκλησίας, νοικιάσαμε ένα μικρό κατάστημα περίπου τρεις πόρτες μακρύτερα από τον αστυνομικό σταθμό του Ρήντλεϋ. Παρ’ όλο που ήταν σ’ αυτή τη θέσι, οι οχλαγωγίες είχαν τεθή σε ενέργεια. Μας βομβάρδιζαν με φρούτα και κλούβια αυγά. Περιέτρεχαν με αυτοκίνητα και μοτοποδήλατα, φωνάζοντας και προσπαθώντας να διαταράξουν τις συναθροίσεις μας, αλλά η αστυνομία δεν έκανε τίποτε γι’ αυτό ποτέ. Ένας Μάρτυς, ο Όσκαρ Ροθ, ένας λεπτός άνθρωπος εβδομήντα ετών, υπέστη επίθεσι από ένα κακοποιό που τον έδειρε άσχημα ένα βράδυ την ώρα που πήγαινε σπίτι του. Του έσπασε τα πλευρά και του μαύρισε τα μάτια. Ύστερ’ από μερικές εβδομάδες αυτός ο ίδιος άνθρωπος προσπάθησε να πέση επάνω στον Μάρτυρα με το φορτηγό του, αλλ’ ο αδελφός Ροθ τον άκουσε εγκαίρως να έρχεται και έτρεξε πίσω από ένα δένδρο, πάνω στο οποίο έπεσε αμέσως το φορτηγό. Και πάνω απ’ όλα αυτά, ο Αδελφός Ροθ ωδηγήθηκε στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι κατέστρεψε το αυτοκίνητο αυτού του ανθρώπου! Τουλάχιστον δεν μπόρεσε να επιτύχη να σταθή αυτή η κατηγορία.

Επειδή δεν είχαμε καμμιά βοήθεια από τους γείτονάς μας, την αστυνομία, αποτανθήκαμε στον κυβερνήτη της Καλιφόρνιας. Ο κυβερνήτης απήντησε: «Είμαι, βέβαιος ότι αυτή η κατάστασις δεν θα παρουσιασθή άλλη φορά· εν τούτοις, αν συμβή αυτό, παρακαλώ να με πληροφορήσετε και θα φροντίσω γι’ αυτό.» Από τότε η αστυνομία συνεργαζόταν μαζί μας.

Ώς την άνοιξι του 1941 είχαμε αυξηθεί σε εκατό Μάρτυρες, και είχε γίνει σύστασις για μια νέα εκκλησία στο Σέλμα, κοντά στο μέρος που μέναμε. Με διώρισαν ως διευθυντή υπηρεσίας στο Σέλμα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1940 η εκκλησία αυξήθηκε και πλήθυνε πολύ. Είχαμε πολλά νεαρά άτομα, και αυτό έκανε την εκκλησία μας πολύ ζωντανή και ευτυχισμένη. Μια από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις μου είναι μια εικόνα δεκαέξη αγοριών εφηβικής ηλικίας, που με τα ποδήλατά τους και τις τσάντες των βιβλίων στο χέρι, ήσαν έτοιμοι μια Κυριακή πρωί να βγουν στο κήρυγμα του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Ένα μεγάλο μέρος του τομέως μας ήταν αγροτικός και η βενζίνη ήταν με δελτίο, και γι’ αυτό χρησιμοποιούσαμε ποδήλατα. Κι’ εγώ επίσης είχα ένα ποδήλατο και πήγα μαζί τους.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟ ΕΡΓΟ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ

Είχα πάντα την ελπίδα ότι θα επιστρέψω στην ολοχρόνια υπηρεσία, αλλ’ η σύζυγός μου αρρώστησε και έπρεπε να περιορισθή σ’ ένα κάθισμα με τροχούς. Δεν φαινόταν δυνατόν ότι θα μπορούσα να επανέλθω στην υπηρεσία για ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Άλλη μια φορά από πέντε χρόνια πάνω στο κάθισμα με τροχούς και μολονότι είχε περάσει την ηλικία των εξήντα ετών, η σύζυγός μου ανέλαβε και άρχισε να περπατή. Έτσι μπόρεσα να υποβάλω και πάλι αίτησι για ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Άλλη μια φορά μπορούσαμε να πηγαίνωμε μαζί στην από σπίτι σε σπίτι διακονία. Αυτό ήταν πριν από είκοσι και πλέον χρόνια.

Πριν από δυο χρόνια η υγεία της συζύγου μου άρχισε να χειροτερεύη, και όταν επεστρέψαμε από τον εορτασμό του Δείπνου του Κυρίου η σύζυγός μου μού είπε: «Αυτός ήταν ο πεντηκοστός εορτασμός μας της Αναμνήσεως, και νομίζω ότι ήταν ο τελευταίος δικός μου.» Ύστερ’ από δέκα μήνες, ύστερ’ από λίγο περισσότερο από 59 χρόνια γάμου και υπηρεσίας στον Ιεχωβά μαζί, η σύζυγός μου τελείωσε την επίγεια πορεία της, με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά.

Τώρα, στα ογδόντα επτά χρόνια μου, θεωρώ προνόμιό μου ότι είμαι ένας τρίτης γενεάς μάρτυς του Ιεχωβά. Έχω ένα γυιο ο οποίος βοήθησε ν’ ανοίξη ο αγρός στις Νήσους Μάρσαλ με το ευαγγέλιο, και ένα άλλο γυιο ο οποίος είναι επίσκοπος, αρκετά κοντά για να μπορώ να τον επισκέπτωμαι. Έχω πολλούς Χριστιανούς αδελφούς τους οποίους παρηκολούθησα να μεγαλώνουν από τις ημέρες που πήγαιναν με τα ποδήλατά τους, και οι οποίοι τώρα είναι επίσκοποι σε διάφορες εκκλησίες. Ο νους μου και το σώμα μου είναι αρκετά ισχυρά ακόμη για να μπορώ να φροντίζω για τον εαυτό μου, να μπορώ να οδηγώ το αυτοκίνητό μου και να παίρνω και άλλους στο έργο της μαρτυρίας. Αλλά επάνω απ’ όλα τα πράγματα, για τα οποία είμαι ευγνώμων, είναι το ότι μπορώ ακόμη να υπηρετώ τον Ιεχωβά σε ολοχρόνια διακονία.

Τώρα, καθώς αναλογίζομαι τα εβδομήντα πέντε χρόνια που βρίσκομαι στη στοργική οργάνωσι του Ιεχωβά, χαίρομαι με τη γνώσι ότι είχα κι’ εγώ μια μερίδα στην αύξησί της. Θυμούμαι εκείνο τον πελώριο τομέα, από τα βουνά προς ανατολάς ώς τα βουνά προς δυσμάς, που είναι ο μισός δρόμος που διασχίζει την πολιτεία της Καλιφόρνιας, και πως πολλές φορές νομίζαμε ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τον καλύψωμε. Αλλά πάντοτε θέταμε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά, και αυτός χορήγησε όλη τη βοήθεια που χρειάσθηκε για να συμπληρώσωμε το έργο. Διότι τώρα υπάρχουν τουλάχιστον δώδεκα εκκλησίες και εκατοντάδες δραστήριοι μάρτυρες του Ιεχωβά, ένας μεγάλος αριθμός από τους οποίους είχαμε το προνόμιο να βοηθήσωμε σε ακριβή γνώσι της αληθείας του Θεού. Έχω την ικανοποίησι να γνωρίζω ότι ολόκληρος ο τομέας μας έχει καλυφθή με το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού.

Γνωρίζω επίσης ότι στο μικρό νησάκι του Μπόρνχολμ της Δανίας υπάρχουν τώρα πολλές εκκλησίες, που μ’ αρέσει να σκέπτωμαι ότι ξεκίνησαν κατά κάποιο τρόπο και αυξήθηκαν από τις συναθροίσεις εκείνες που είχαμε στο σπίτι του παππού μου, όπου για πρώτη φορά άκουσα το όνομα του Ιεχωβά πριν από τόσο πολλά χρόνια. «Συ είσαι η ελπίς μου, Ιεχωβά Θεέ· το θάρρος μου εκ νεότητός μου.»—Ψαλμ. 71:5, ΜΝΚ.

Σωματική Άσκησις ή Ευσέβεια—Ποιο απ’ Αυτά;

Αφήγησις υπό Άντριαν Θώμψον

ΤΟ ποδόσφαιρο του Ράγκμπυ αποτελούσε το μεγάλο ενδιαφέρον της ζωής του πατέρα μου, γι’ αυτό, από τον καιρό που ήμουνα σε ηλικία να βαδίζω επήγαινα μαζί του στο γυμναστήριο κάθε Δευτέρα βράδυ και στο γήπεδο ποδοσφαίρου κάθε Σάββατο απόγευμα. Απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, όταν ξυπνούσα τη μέρα των γενεθλίων μου κάθε χρόνο εύρισκα μια μπάλα δίπλα στο προσκέφαλό μου. Στη διάρκεια της περιόδου του ποδοσφαίρου, επέστρεφα συνήθως αργά στο σπίτι για το δείπνο, και τελείωνε το παιχνίδι τότε επειδή ήταν πολύ σκοτεινά και δεν μπορούσαν να βλέπουν τη μπάλα.

Μολονότι ο πατέρας μου ενδιαφερόταν περισσότερο για τα αθλητικά παρά για την Αγία Γραφή, η μητέρα μου ενδιαφέρθηκε πολύ για τον Θείο λόγο της αληθείας. Όταν ήμουν μόνο τεσσάρων ετών, παρακολουθήσαμε μια Γραφική διάλεξι με θέμα «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Αποθάνωσι,» που δόθηκε από τον εκπρόσωπο της Εταιρίας Σκοπιά Α. Χάουλετ, όταν επεσκέφθη την πόλι Ουέλιγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Η μητέρα μου ανεγνώρισε ως αλήθειαν το άγγελμα της διαλέξεως.

Έτσι, λοιπόν, κάπου κάπου, όταν ο καιρός ήταν πολύ βροχερός για να βγούμε έξω, θυμούμαι ότι καθόμουν στο ντιβάνι και διάβαζα το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, ένα βιβλίο που είχε την αληθινή ιστορία της Γραφής με εικόνες και με γραπτό κείμενο. Κατόπιν τις Κυριακές πήγαινα με την οικογένεια στις συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας, και ακούαμε διαφόρους οι οποίοι έλεγαν πώς χρησιμοποιούσαν τον χρόνον τους στην υπηρεσία του Θεού.

Εν τούτοις, ενώ ελάμβανα λίγη γνώσι της Γραφής, ανέπτυσσα περισσότερη από τη μέση ικανότητα ως ποδοσφαιριστής. Επειδή η Νέα Ζηλανδία έχει ένα κλίμα ιδεωδώς κατάλληλο για υπαίθριο αθλητισμό, ο χρόνος μου εδαπανάτο ουσιαστικά κάθε Σάββατο, όλον το έτος, στο ποδόσφαιρο. Όταν μπήκα στο κολλέγιο, αυτό εσήμαινε να ταξιδεύω σε άλλες πόλεις για αγώνες μεταξύ Κολλεγιακών ομάδων. Κατόπιν, μετά την αποφοίτησί μου, εξελέγην να παίζω για την τοπική επαρχία και να μετέχω σε προκριματικούς αγώνες για την επιλογή της εθνικής ομάδος που θα περιώδευε στη Νότιο Αφρική. Μολονότι απελάμβανα τη μελέτη της Γραφής, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα αθλητικά, και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο, αποτελούσαν το πρώτιστο ενδιαφέρον της ζωής μου.

ΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ

Ήταν βέβαιο ότι θα ήρχετο ο καιρός για να λάβω μια απόφασι. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος το είπε καθαρά αυτό στον νεαρό Τιμόθεο: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος.» (1 Τιμ. 4:8) Ποιο, θα εδιάλεγα; Τα παγκόσμια γεγονότα μ’ έφεραν αντιμέτωπο αυτής της αποφάσεως.

Ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Στους αθλητάς προσεφέροντο βαθμοί αξιωματικών για να ενθαρρυνθούν να ενταχθούν στις στρατιωτικές δυνάμεις. Μου προσεφέρθη ο βαθμός του λοχαγού. Εδώ ήταν ο πειρασμός! Τι θα έκανα;

Απ’ όσα είχα μάθει από τη Γραφή, ήξερα ότι η συμμετοχή σε πόλεμο δεν ήταν σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές. Μολονότι δεν ήμουν βαπτισμένος ως αφιερωμένος ακόλουθος του Ιησού Χριστού, συμμετείχα, σε κάποιο βαθμό, στην κήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Μπορούσα λοιπόν να διακρίνω ότι είχε έλθει ο καιρός να λάβω την απόφασί μου. Απεφάσισα υπέρ της ευσεβείας, και τον Ιανουάριο του 1940 βαπτίσθηκα σε ένδειξι της αφιερώσεώς μου στον Ιεχωβά Θεό.

Επειδή η Νέα Ζηλανδία ήταν τότε υπό την επίβλεψι του εν Σύδνεϋ της Αυστραλίας Τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, υπέβαλα αίτησι να εργασθώ εκεί. Έγινα δεκτός κι ένα από τα πρώτα μου καθήκοντα στο Μπέθελ, όπως λέγεται ο οίκος του τμήματος, ήταν να καθαρίζω πατάτες με τον ασπρομάλλη Αδελφό Τζόνσον, ο οποίος είχε υπηρετήσει λίγα χρόνια στη Νότιο Αφρική και κατόπιν ως επίσκοπος τμήματος στην Αυστραλία. Μπορώ να θυμηθώ τα λόγια του, ότι το θεωρούσε μεγάλο προνόμιό του να κάνη οτιδήποτε έργο στο Μπέθελ.

Όταν η Αυστραλία ενέτεινε την πολεμική της προσπάθεια, σε λίγο επανήλθε το ζήτημα της στρατεύσεώς μου, και ήμουν ένας από τους πέντε αγάμους του Μπέθελ, που έπρεπε να παρουσιασθούν. Εζήτησα αναβολή με τη δικαιολογία ότι ήμουν «φοιτητής της θεολογίας,» και η υπόθεσις εξητάζετο από το δικαστήριο επί μήνες. Εν τούτοις, χωρίς προειδοποίησι, τον Ιανουάριο του 1941, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ετέθησαν εκτός νόμου από το κράτος και εγώ, μαζί με άλλους τέσσερις Χριστιανούς αδελφούς, οδηγήθηκα στις φυλακές.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ

Όταν αποφυλακίσθηκα, ωρίσθηκα να εργασθώ σ’ ένα από τα αγροκτήματα της Εταιρίας, στην Αυστραλία. Κατόπιν, στο 1942, ήλθε μήνυμα ότι θα επανήρχιζε η διάταξις όπως ένας εκπρόσωπος της Εταιρίας επισκέπτεται τις εκκλησίες για υποβοήθησι κι ενθάρρυνσί των (που τώρα λέγεται έργον επισκόπου περιοχής). Με εκάλεσαν να μετάσχω σ’ αυτό το έργον. Επειδή το Χριστιανικό κήρυγμα ήταν ακόμη υπό απαγόρευσιν, έπρεπε ν’ αντιμετωπισθούν πολλές δυσκολίες.

Ας λάβωμε ως παράδειγμα το έργον της πόλεως Αδελαΐδος της Νοτίου Αυστραλίας. Η δημοσία διακονία ουσιαστικά είχε σταματήσει, διότι οι εκεί Μάρτυρες δεν είχαν επαφή με το τμήμα και δεν ήσαν βέβαιοι για το τι έπρεπε να κάμουν. Αλλά μετά τη συνάντησί μου μ’ εκείνους που επισκοπούσαν στις δύο εκκλησίες της πόλεως, κατεστρώθησαν σχέδια για να ξαναρχίση η δημοσία διακονία. Ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια τις προσπάθειές των.

Μετά την άρσι, της απαγορεύσεως, τον Ιούνιο του 1943, ήταν ευκολώτερο να ταξιδέψη κανείς και να επισκεφθή τις εκκλησίες. Εγκαίρως έκαμα επίσκεψι σε όλες τις εκκλησίες και τους ομίλους της χώρας, περιλαμβανομένων κι εκείνων που ήσαν ακριβώς στην καρδιά της ηπείρου, όπου ο σιδηρόδρομος ήταν προγραμματισμένος να λειτουργή μια φορά την εβδομάδα.

ΦΟΙΤΗΣΙΣ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΓΑΛΑΑΔ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Προς το τέλος του 1947 ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες για να φοιτήσω στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς ‘Γαλαάδ.’ Η ενδεκάτη σειρά φοιτητών της ιεραποστολικής αυτής σχολής, στις αρχές του 1948, ήταν η δεύτερη διεθνής σειρά. Λίγο μετά την έναρξι των μαθημάτων, ο πρόεδρος της Σχολής, Ν. Ο. Νορρ, ανήγγειλε ότι ήταν τώρα δυνατόν να πάνε ιεραπόστολοι στην Ιαπωνία. Αλλ’ επειδή οι συνθήκες θα ήσαν εντελώς διάφορες απ’ εκείνες που είχε συναντήσει οποιοσδήποτε από τους ιεραποστόλους, εζήτησε να πάνε εκεί εθελονταί. Περισσότεροι από εκατό μαθητάς προσεφέρθησαν να πάνε, και είχαν εκλεγή περίπου είκοσι πέντε για ν’ αρχίσουν να μελετούν την Ιαπωνική γλώσσα. Η σειρά των μαθημάτων έληξε πολύ γρήγορα, και μας ειδοποίησαν ότι θα περιμέναμε στις Ηνωμένες Πολιτείες ώσπου να τακτοποιηθούν καταλύματα στην Ιαπωνία.

Ενώ περιμέναμε, εγώ διωρίσθηκα ως επίσκοπος περιοχής στην πολιτεία της Αριζόνας, αλλά επισκεπτόμουν και εκκλησίας στη Νεβάδα και στην Καλιφόρνια. Ήταν ένα ευτυχισμένο έτος και μου υπενθύμιζε το έργον της Βασιλείας στην Αυστραλία· οι εκκλησίες ήσαν σχετικά μικρές και οι αποστάσεις πολύ μεγάλες.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

Επειδή δεν υπήρχε ούτε ένας μάρτυς του Ιεχωβά στην Ιαπωνία, ένας από την ομάδα μας, ο Ντον Χάσλετ, πήγε πιο πριν απ’ όλους μας για να φροντίση για καταλύματα. Έφθασε εκεί τον Δεκέμβριο του 1948 και, αφού έκαμε τις αναγκαίες διευθετήσεις για μας, ξεκινήσαμε για την Ιαπωνία το φθινόπωρο του 1949.

Όταν εφθάσαμε στην Ιαπωνία, εμάθαμε ότι αγοράσθηκε προς χρήσιν μας ένας ιεραποστολικός οίκος στην πόλι του Κόμπε. Μόλις εγκατασταθήκαμε, αρχίσαμε να κηρύττωμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Αλλά δεν ήταν εύκολο αυτό. Η κατανόησις της γλώσσης από μας ήταν ανεπαρκής. Επίσης, αν και είχαμε την Ιαπωνική Γραφή, τα μόνα έντυπα που είχαμε στην Ιαπωνική γλώσσα ήσαν ο δεύτερος τόμος του βιβλίου Φως, που εξεδόθη στο 1930, κι ένα βιβλιάριο. Έπειτα, ήταν η μεταπολεμική οικονομική κατάστασις του λαού· οι άνθρωποι ειργάζοντο πάρα πολλές ώρες επτά μέρες την εβδομάδα.

Κανένας μεταξύ των ξένων που έμεναν στην Ιαπωνία δεν εφαντάζετο ότι θα είχαμε πολλή επιτυχία. Αυτό ετέθη έντονα υπ’ όψι μου μια μέρα όταν παρελάμβανα την προμήθεια των μερίδων του άρτου μας. Ένας Βρεττανός που είχε μείνει σαράντα χρόνια στην Ιαπωνία, είπε σ’ ένα άλλον ιεραπόστολο και σ’ εμένα ότι δεν μπόρεσε να ιδή την εκκλησία του ή κάποια άλλη εκκλησία ότι είχε επιτύχει να κάμη πολλούς Χριστιανούς. Κατόπιν υπέδειξε ότι θα μπορούσαμε να κάμωμε κάτι πιο πρακτικής αξίας αν επρόκειτο να εργασθούμε ως οδοντίατροι ή γιατροί. Τον ευχαριστήσαμε για τη γνώμη του κι εξακολουθήσαμε να μελετούμε την Ιαπωνική γλώσσα και να κηρύττωμε, έχοντας υπ’ όψι το επείγον των καιρών.

Τώρα, μετά από είκοσι και πλέον χρόνια, υπάρχουν πάνω από 14.500 αληθινοί Χριστιανοί συνταυτισμένοι με τις 334 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ιαπωνία, ο Ιεχωβά ευλόγησε πλούσια το έργον του κηρύγματος της Βασιλείας και της μαθητεύσεως στην Ιαπωνία.

ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ

Στο έτος 1961 ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ν. Ο. Νορρ, έκαμε την πρώτη του επίσκεψι στην Ιαπωνία. Υπήρχαν τότε μικρές εκκλησίες σε πέντε από τις έξη μεγαλύτερες πόλεις, και ήταν επίκαιρο ν’ αρχίση το έργον επισκόπου περιοχής. Διωρίσθηκα ως επίσκοπος περιοχής. Αλλ’ επειδή ο αριθμός των τόπων επισκέψεως ήταν μικρός, η Εταιρία εφρόντισε να δαπανώ δυο εβδομάδες εκεί όπου ευρίσκοντο ιεραπόστολοι. Στη διάρκεια της δευτέρας μου εβδομάδος μαζί τους, τους εδίδασκα την Ιαπωνική γλώσσα επί μια ώρα κάθε πρωί και βράδυ. Κατόπιν, τη δεύτερη Κυριακή, έδινα άλλη μια δημόσια ομιλία.

Η ανασκόπησις του πρώτου κύκλου της περιοδείας μου στην περιοχή την άνοιξι του 1951 βοηθεί να διακρίνη κανείς πόσο προώδευσε το έργο στα περασμένα είκοσι χρόνια. Αφού επεσκέφθηκα την εκκλησία του Τόκιο, που είχε περίπου σαράντα άτομα συνταυτισμένα με αυτήν, η επόμενη επίσκεψίς μου ήταν στο Ιχινομάκι της νομαρχίας Μιγιάτζι, περίπου εννέα ώρες σιδηροδρομικώς από το Τόκιο. Εκεί κατοικούσαν ο Αδελφός και η Αδελφή Μιούρα, και ήταν ένα προνόμιο να τους ενθαρρύνω και να ενθαρρυνθώ απ’ αυτούς. Αυτοί ήσαν στο ολοχρόνιο έργον του κηρύγματος πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και ο Αδελφός Μιούρα, ένεκα της στάσεώς του σε Χριστιανική ουδετερότητα, είχε φυλακισθή—στη Χιροσίμα. Ήταν ακόμη εκεί φυλακισμένος όταν ρίχθηκε η ατομική βόμβα στην πόλι, αλλά βγήκε απ’ αυτήν χωρίς να πάθη τίποτε και μετά τον πόλεμο μπόρεσε ν’ αναλάβη την κήρυξι των αγαθών νέων μαζί με την οικογένειά του.

Η επόμενη επίσκεψίς μου ήταν σε μια πόλι λίγο πιο κάτω από την πόλι Βακκανάι, που βρίσκεται στο ακρότατο σημείο της βορείας νήσου Χοκκάιντο. Εκεί ήταν μόνο ένα άτομο που έκανε λίγο κήρυγμα. Αυτοί ήσαν οι μόνοι διαγγελείς της Βασιλείας βορείως του Τόκιο. Προς νότον, ήσαν ιεραπόστολοι και μικρές εκκλησίες στη Ναγκόγια, στην Οζάκα και στο Κόμπε.

Εκτός απ’ αυτά τα μέρη, ήσαν ο Αδελφός και η Αδελφή Ισίι στην πόλι Κιούρε και ο Αδελφός Χαγιάσι στην πόλι Καγκοσίμα, και όλοι αυτοί ήσαν ταυτισμένοι με τον λαό του Θεού πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό λοιπόν εσήμαινε ότι έπρεπε να επισκεπτωμαι περίπου εκατό άτομα σε εννέα πόλεις, και ο αριθμός αυτός λίγο απέχει από τον αριθμό εκείνων που άρχισαν να κηρύττουν την ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ. Υπήρχε όμως μια μεγάλη διαφορά, δηλαδή, ο πολύ μεγαλύτερος πληθυσμός της Ιαπωνίας, που ήταν τότε πάνω από 70 εκατομμύρια.

Επειδή ήμουν αλλοδαπός, διεπίστωσα ότι η επίσκεψίς μου στους Ιάπωνας Χριστιανούς αδελφούς έδινε την ευκαιρία ν’ απολαμβάνωμε ενδιαφέρουσες στιγμές. Ρύζι και ωμά ψάρια ήταν το βασικό φαγητό. Αυτό δεν ήταν εύκολο να το συνηθίση κανείς, αλλ’ ήταν νοστιμώτατο όταν έκαμα τις σκέψεις μου και το στομάχι μου να προσαρμοσθούν. Και το κατάλυμα; Πολλά Ιαπωνικά σπίτια δεν έχουν στερεούς τοίχους. Μάλλον, έχουν συρτούς τοίχους που δεν έχουν συνήθως κλειδαριές. Όταν υπάρχουν μικρά, περίεργα παιδιά στο σπίτι, δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς αν η πόρτα ανοίγη ξαφνικά οποτεδήποτε. Έξω στις εξοχικές περιοχές υπήρχαν άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν ιδεί έναν ξένο από κοντά. Πολλές ήσαν οι ευκαιρίες για να ικανοποιήσω την περιέργειά των και να τους πω γιατί ήλθα στην Ιαπωνία.

Στο έτος 1955 νυμφεύθηκα τη Νόρριν Μίλλερ που έκανε ιεραποστολικό έργο στην πόλι Ναγκόγια αφότου την πήραν αεροπορικώς από τη Κορέα στην αρχή του πολέμου εκεί το 1950. Μετά από λίγον καιρό, μου ανετέθη το έργον επισκόπου περιφερείας και η Νόρριν με συνόδευε σ’ αυτό.

Όταν επισκεφθήκαμε την πόλι Ιβακούνι, όχι μακριά από τη Χιροσίμα, συναντήσαμε έναν άνθρωπο που μελετούσε τη Γραφή μαζί με τους Μάρτυρας, και ο οποίος είχε προοδεύσει ως το σημείο να θέλη να βαπτισθή. Προσεκάλεσε τον επίσκοπο περιοχής κι εμάς να φάμε το βράδυ μαζί με την οικογένειά του, δύο μέρες προτού αρχίση η συνέλευσις περιοχής. Μετά το δείπνον, με παρεκάλεσε ν’ ανέβω μαζί του επάνω. Όταν καθήσαμε, άνοιξε το φωτογραφικό του λεύκωμα και μου έδειξε την εικόνα ενός Βρεττανού στρατηγού που παρεδίδετο στους Ιάπωνας, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατόπιν έδειξε ένα Ιάπωνα στρατιώτη στη φωτογραφία και είπε ότι ήταν αυτός ο ίδιος! Τώρα, με τη στρατιωτική του ιστορία, ήθελε να γνωρίζη, Θα ήθελε άραγε ο Ιεχωβά ν’ αναγνωρίση την αφιέρωσί του; Ήταν ένα προνόμιο να συζητήσω μαζί του και να τον διαβεβαιώσω ότι ελάμβανε την επιδοκιμασμένη πορεία, ακριβώς όπως και ο στρατιωτικός αξιωματούχος Κορνήλιος είχε κάμει τον πρώτον αιώνα μ.Χ. Βαπτίσθηκε κι εξακολουθεί να υπηρετή ως επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία.

Θέτοντας, λοιπόν, την ευσέβεια πρώτη στη ζωή μου απήλαυσα πολλά οφέλη της «παρούσης ζωής.» Έχω απολαύσει πάνω από τριάντα χρόνια ολοχρονίου έργου κηρύγματος. Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο, όπως ο απόστολος Παύλος προχωρεί και λέγει: «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Είμαι λοιπόν ευτυχής που έλαβα την ορθή απόφασι σ’ αυτό που αποτελούσε το μεγάλο ερώτημα της ζωής μου; Σωματική άσκησις ή ευσέβεια—πιο από τα δύο;—1 Τιμ. 4:8.

Υπεράσπισις της Αληθείας του Θεού και του Λαού Του

Αφήγησις υπό Βίκτωρος Β. Μπλάκγουελ

ΕΠΙ σαράντα χρόνια και πλέον υπερασπιζόμουν την αλήθεια του Θεού, προτού ακόμη γίνω δικηγόρος. Πραγματικά, πριν ακόμη εισαχθώ στον δικηγορικό κλάδο της πολιτείας Λουιζιάνας πήγα να ιδώ τον δικαστή της πόλεως Αλεξανδρείας της Λουιζιάνας, το 1939, προσπαθώντας να τακτοποιήσω τα της απολύσεως τεσσάρων Μαρτύρων που είχαν φυλακισθή επειδή εκήρυτταν τα αγαθά νέα. Όταν έκαμα γνωστό στον δικαστή ότι θα ήθελα να διευθετήσω μια εγγύησι για τους τέσσερις φυλακισμένους μάρτυρας, αυτός θύμωσε, τράβηξε ένα πιστόλι από την έδρα του και μου το πρότεινε, λέγοντας:

«Φύγε από δω! Φύγε από την Αλεξάνδρεια! Θα σε σκοτώσω αν παρουσιασθής και πάλι εδώ. Κανένας μάρτυς του Ιεχωβά ή άλλος εκπρόσωπός των δεν πρόκειται να έλθη σ’ αυτή την πόλι και να πη τίποτα εναντίον της αγίας Καθολικής Εκκλησίας. Τώρα έβγα έξω!»

Με αυτή την πείρα και με όσα επακολούθησαν αμέσως κατόπιν άρχισα μια ζωή νομικής υπερασπίσεως των αγαθών νέων. Αλλά το ενδιαφέρον μου για την υπεράσπισι της αληθείας του Θεού χρονολογείται από τον καιρό της παιδικής μου ηλικίας. Στο έτος 1908 ήλθε για πρώτη φορά η αλήθεια του Θεού στο σπίτι μας στην πολιτεία Λουιζιάνα· εγώ τότε ήμουν ενός έτους μόνο. Κάποιος είχε ταχυδρομήσει μερικά Βιβλικά φυλλάδια της Εταιρίας Σκοπιά στον πατέρα μου. «Ο νους και η καρδιά μου,» είπε ο πατέρας μου, «συγκινήθηκαν από τα όσα εδιάβασα.»

Μόλις είχα βγη από τα σπάργανα όταν άρχισα να μαθαίνω να διαβάζω με τη χρήσι του αλφαβηταρίου, και ρωτώντας ολοένα τη μητέρα μου: «Τι λέγει εδώ;» «Διάβασέ μου το.» Κι’ ο πατέρας μου επίσης μου διάβαζε, ιδιαίτερ’ από τη Γραφή κι’ από τα βιβλία της Εταιρίας, και μου τα εξηγούσε με απλό τρόπο. Οι θαυμάσιες αυτές αλήθειες ριζώθηκαν μέσα μου από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Πολύ πριν τελειώσω το γυμνάσιο είχα διαβάσει, τους τόμους υπό τον τίτλο «Γραφικαί Μελέται,» τη Γραφή και οτιδήποτε μπορούσα να έχω που ηύξανε την κατανόησί μου από τη Γραφή.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Σε μια πολύ μικρή ηλικία ήθελα να υπερασπίζω την αλήθεια του Θεού σε κάθε ευκαιρία ενώπιον των συμμαθητών μου και των δασκάλων μου. Οι ευκαιρίες ήσαν ατέλειωτες, διότι οι δάσκαλοι και οι συμμαθηταί μου έλεγαν: «Ο πατέρας σου είναι κήρυξ της ανυπαρξίας του άδου!» Αυτό ήταν μια ειρωνική έκφρασις, εμπνευσμένη από τους κήρυκας του ‘Χριστιανικού κόσμου.’ Ο παπάς της κοινότητός μας έλεγε στους ανθρώπους ότι ο άδης ήταν δέκα εκατομμύρια φορές θερμότερος από τη φυσική φωτιά. Γι’ αυτό είχα πολλές ευκαιρίες να υπερασπίσω την αλήθεια της Γραφής, εξηγώντας τι είναι πράγματι ο άδης, δηλαδή, ο κοινός τάφος των ανθρώπων.

Όταν εφοίτησα στο πρώτο έτος της βιολογίας, ο καθηγητής διένειμε φύλλα χάρτου κι’ εζήτησε από κάθε φοιτητή να γράψη αν πιστεύη στην αφήγησι της Γραφής περί δημιουργίας ή στην εξέλιξι. Οι περισσότεροι από τους 150 φοιτητάς εδήλωσαν την πίστι των στην αφήγησι. της Γραφής. Στο τέλος των μαθημάτων, ο καθηγητής διένειμε και πάλι φύλλα χάρτου για να δοθούν απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα. Αυτή τη φορά τ’ αποτελέσματα ήσαν αντεστραμμένα: Μόνο ένας μικρός αριθμός, περίπου δώδεκα, ενέμειναν στην πίστι των στην Αγία Γραφή. Οι λοιποί έπεσαν θύματα της εξελίξεως. Ο καθηγητής φάνηκε πολύ ευχαριστημένος που εγκρέμισε την πίστι των περισσοτέρων φοιτητών. Τέτοια ήταν η ατμόσφαιρα μέσα στο κολλέγιο στη δεκαετία του 1920.

Υπερασπίζοντας την αλήθεια του Θεού, ρώτησα τον καθηγητή μια μέρα που ανέπτυσσε τη θεωρία της εξελίξεως: «Κε Καθηγητά από που προήλθε αυτός ο μονοκύτταρος ζωντανός οργανισμός; Ποιος τον έκαμε; Και πώς εξηγείτε όλες τις ατέλειωτες ποικιλίες ζωής;» Αλλά δεν μπόρεσε ν’ απαντήση, και γι’ αυτό με επέπληξε.

Ένα βράδυ, ενώ συζητούσα με μια μεγάλη ομάδα φοιτητών, εξέθεσα ως ψευδείς τις διδασκαλίες σχετικά με την έμφυτη αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής, το αιώνιο πυρ του άδου και την Τριάδα. Ένας φοιτητής είπε ότι θα τηλεφωνούσε στον ιεροκήρυκα να έλθη και «θα μου έδειχνε.» Εγώ του είπα ότι δεν θα ήρχετο. Ετηλεφώνησε οπωσδήποτε, αλλ’ ο ιεροκήρυξ αρνήθηκε να έλθη. Καθώς λοιπόν εξακολουθούσα να τους λέγω για την Αγία Γραφή, αυτοί άκουαν με περισσότερο σεβασμό.

ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μετά την αποφοίτησί μου από το κολλέγιο τον Μάιο του 1929, δέχθηκα μια θέσι καθηγητού στο γυμνάσιο της πόλεως Κόβιγκτον της Λουιζιάνας. Εκεί έδινα μαρτυρία σε μαθητάς και καθηγητάς σε κάθε ευκαιρία.

Εν τούτοις, επειδή ήθελα να υπηρετώ πληρέστερα τον Θεό, παραιτήθηκα από τη θέσι μου ως καθηγητού το 1932 και άρχισα διακονία σκαπανέως ή ολοχρόνιο έργο κηρύγματος υπό τη διεύθυνσι της Εταιρίας Σκοπιά. Με προσεκάλεσαν να μιλήσω σε όλους τους καθηγητάς πριν αναχωρήσω, και διέθεσα μερικά Γραφικά έντυπα στον καθένα απ’ αυτούς.

Την 1η Απριλίου 1932, εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα, και μ’ εβάπτισε ο πατέρας μου στα καθαρά νερά ενός ποταμιού κοντά στο σπίτι μας. Τον ίδιον εκείνο μήνα ένας άλλος Μάρτυς κι’ εγώ πήγαμε στην πόλι Μίντε της Λουιζιάνας που ήταν ο πρώτος τόπος διορισμού μου ως ολοχρονίου κήρυκος του λόγου του Θεού. Η μεγάλη οικονομική κρίσις δεν είχε περάσει, και υπήρχε στενότης χρήματος. Γι’ αυτό αφήναμε πολλά Γραφικά έντυπα στους ανθρώπους ανταλλάσσοντάς τα με κοττόπουλα, πάπιες, χήνες, αυγά, σιτάρι και άλλα τρόφιμα.

Μια φορά που ήμεθα σε μεγάλη ανάγκη, μια Χριστιανή αδελφή της οποίας ο σύζυγος είχε πεθάνει κι’ άφησε λίγα χρήματα, προσεκάλεσε στο σπίτι της εμένα κι’ άλλον ένα από τους σκαπανείς διακόνους. Έδωσε στον καθένα μας $600. Σχεδόν για όλους εκείνη την εποχή αυτό ήταν ένα σημαντικό ποσό χρημάτων. Για ένα σκαπανέα ήταν μια περιουσία! Με αυτό μπορέσαμε να φέρωμε τ’ αυτοκίνητά μας σε καλή κατάστασι, ν’ αγοράσωμε καινούργια ρούχα, να προμηθευθούμε τρόφιμα, και να φροντίσωμε και για άλλες ανάγκες.

Αργότερα πήγα μαζί με μια ομάδα σκαπανέων στη χώρα του Δέλτα του Μισισιπή. Τον Νοέμβριο του 1933 νυμφεύθηκα μια από τις σκαπανείς αδελφές. Εργασθήκαμε μαζί σε πολυάριθμες κομητείες, διαθέτοντας μεγάλες ποσότητες Γραφικών εντύπων. Επειδή ένα Γραφικό φυλλάδιο ήταν η αρχή ενός στερεού θεμελίου Γραφικής αληθείας για τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και εμένα τον ίδιον, πάντοτε προσπαθούσα σε όλη μου τη διακονία ν’ αφήνω ένα φυλλάδιο ή κάποιο έντυπο σε κάθε πόρτα όπου δεν υπήρχε κανείς μέσα και σε κάθε άτομο στο οποίον έδινα μαρτυρία αν αυτό το άτομο δεν έπαιρνε κανένα βιβλίο.

Επισκεφθήκαμε τις μεγάλες βαμβακοφυτείες. Αλλά μερικοί από τους ιδιοκτήτας και τους διευθυντάς δεν επέτρεπαν σε κανένα να επισκέπτεται τους εργάτας των. Μερικές φορές απειλούσαν να μας χτυπήσουν ή να μας σκοτώσουν αν πηγαίναμε στους εργάτας των. Έτσι, μια μέρα ένας άλλος Μάρτυς κι’ εγώ, διατρέχοντας ένα χωματόδρομο κοντά σε μια φυτεία, είδαμε να έρχεται ένα αυτοκίνητο από πίσω μας με μεγάλη ταχύτητα. Νομίζοντας ότι ήταν αυτοκίνητο διευθυντού της φυτείας, ανεπτύξαμε ταχύτητα προσπαθώντας να επανέλθουμε στην κυρία λεωφόρο, κι’ ετρέχαμε τόσο ώστε σχεδόν εχάσαμε το πίσω μας αυτοκίνητο μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης.

Αλλά το άλλο αυτοκίνητο ποτέ δεν έπαυσε να μας κυνηγάη, ώσπου μας πέρασε, και τότε ο οδηγός του μας έκαμε νόημα να σταματήσωμε. Σταματήσαμε για να ιδούμε τι είναι αυτό το «μεγάλο αυτοκινητικό κυνηγητό.» «Σεις, κύριοι, περάσατε από το σπίτι μου,» εξήγησε αυτός που μας κυνηγούσε. «Σκέφθηκα λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος να πάρω μερικά απ’ αυτά τα έντυπα ήταν να σπεύσω πίσω σας!» Του εδώσαμε τις εξηγήσεις μας και κατόπιν του αφήσαμε μια μεγάλη ποσότητα Βιβλικών εντύπων.

Στο έτος 1939, η σύζυγός μου δεν έμεινε πιστή σ’ εμένα. Παρ’ όλες τις εκκλήσεις μου να μείνη μαζί μου και να υπηρετή τον Ιεχωβά, πήρε διαζύγιο και παντρεύτηκε έναν άνδρα βουτηγμένον στις οδούς του πονηρού αυτού κόσμου. Εγώ συνέχισα την υπηρεσία του Ιεχωβά. Σ’ ένα χρόνο από τότε που μ’ εγκατέλειψε η πρώτη μου σύζυγος, και ενώ ήμουν στη διακονία του αγρού στην πόλι Μάντεβιλ, Λουιζιάνα, εγνώρισα μια πολύ καλή κυρία η οποία, αργότερα, έγινε η Χριστιανή σύζυγός μου.

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

Το θέρος του 1932, στην πόλι Κόττονβαλεη της Λουιζιάνας ένας κληρικός μ’ επροκάλεσε σε συζήτησι δημοσία. Πρόθυμος πάντοτε να υπερασπίζω την αλήθεια του Θεού, δέχθηκα κι’ εξετύπωσα και προγράμματα που ανήγγελλαν τη συζήτησι που θα γινόταν μέσα σ’ ένα θέατρο. Όταν ο τυπογράφος διεπίστωσε ότι εγώ επρόκειτο να συζητήσω με τον ιεροκήρυκα, έκαμε δωρεάν την εκτύπωσι. Γεμίσαμε την περιοχή με προγράμματα. Αυτό εξαγρίωσε τον ιεροκήρυκα.

Ήλθε λοιπόν το βράδυ της συζητήσεως. Ο ιεροκήρυξ δεν φάνηκε. Αλλά παρουσιάσθηκαν οι εκπρόσωποί του—δύο ρωμαλέοι άνδρες ήλθαν στα παρασκήνια για να με ‘συλλάβουν’. Αλλ’ ο θεατρώνης τους ειδοποίησε να βγουν έξω, αλλιώς θα συνελαμβάνοντο. Τελικά, παρουσιάσθηκε ο ιεροκήρυξ. Ήταν ωχρός, κι’ αρνήθηκε ν’ ανεβή στο βήμα. Ο ιεροκήρυξ είχε ως πρόγραμμα να υποστηρίξη τις γνώμες αυτές: (1) ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή, (2) ότι ο άδης είναι τόπος αιωνίων και συνειδητών βασάνων, και (3) ότι οι θρησκευτικοί ηγέται του ‘Χριστιανικού κόσμου’ εκπροσωπούν το Θεό και τον Χριστό. Επειδή ο κληρικός αυτός αρνήθηκε να μιλήση γι’ αυτά τα θέματα, ο εισηγητής μου είπε να προχωρήσω.

Ανέφερα πρώτα τι εδίδασκε ο κλήρος, και κατόπιν πήρα τη Γραφή κι’ εξέθεσα τις ψευδείς αυτές διδασκαλίες. Εν τω μεταξύ ο ιεροκήρυξ ήταν σε μεγάλη στενοχώρια, δαγκάνοντας τα νύχια του, τραβώντας τα μαλλιά του και βηματίζοντας στον διάδρομο. Ύστερ’ από μια ώρα, ο ιεροκήρυξ ανέβηκε στο βήμα. Αφού έκαμε μια μακρά, φαρισαϊκή προσευχή, εκάλεσε έναν να έλθη στο βήμα μ’ ένα μεγάλο σάκκο. Παίρνοντας τον σάκκο ο ιεροκήρυξ, άδειασε το περιεχόμενο του. Αυτό ήταν μια μεγάλη ποσότης Γραφικών εντύπων, τα οποία είχαμε διαθέσει στους εντοπίους. Ο κληρικός κατόπιν τα εποδοπάτησε, και εμαίνετο και παραληρούσε. Τελικά, με πικρία είπε: «Φεύγω απ’ αυτόν τον τόπο!» Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων παρέμειναν, κι’ εγώ απάντησα σε πολλές ερωτήσεις των σχετικά με τη Γραφή.

Επίσης, στο έτος 1940, κοντά στην πόλι Κόβιγκτον της Λουιζιάνας, ένας πεντηκοστιανός ιεροκήρυξ με προσεκάλεσε σε συζήτησι. Αλλ’ αυτός ο κληρικός έστειλε να καλέση έναν πολύ μορφωμένο νεαρό ιεροκήρυκα. Όταν μου συστήθηκε ο νεαρός αυτός κληρικός, είπε με αυτάρεσκο τρόπο: «Μαθαίνω ότι είσθε ένας μορφωμένος άνθρωπος. Λοιπόν, όταν τελειώσω μαζί σας, θα σας έχω περιδέσει με τόσους κόμπους, που ποτέ δεν θα λυθήτε.»

Αλλά τα πράγματα αντεστράφησαν, και περιδέθηκε αυτός με τους κόμπους. Όπως κι’ ο ιεροκήρυξ του Κόττονβαλεη, δεν μπόρεσε να μιλήση πρώτος όπως ήταν προγραμματισμένο. Ως τότε που τελείωσα την ωριαία ομιλία μου υπερασπίζοντας την αλήθεια του Θεού, αυτός δεν ήταν σε κατάστασι να μιλήση, ‘εβασανίζετο’ όπως ο πλούσιος της παραβολής του Ιησού. (Λουκ. 16:23, 24) Όταν σηκώθηκε ο ιεροκήρυξ, εκραύγασε προς το ακροατήριό του, χωρίς να κάμη καμμιά ειλικρινή προσπάθεια ν’ απαντήση σε οποιοδήποτε από τα σημεία που ανέπτυξα, και κατόπιν κάθησε. Παρευρίσκονταν πάνω από χίλια άτομα, κι’ ακόμη ακούμε τον αντίκτυπο εκείνης της συζητήσεως, όταν μιλούμε στους ανθρώπους της περιοχής εκείνης.

ΝΟΜΙΚΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΝΕΩΝ

Τον Οκτώβριο του 1939, ενώ έκανα έργο σκαπανέως στην Ανδαλουσία της πολιτείας Αλαμπάμα, έλαβα ένα τηλεγράφημα από την Εταιρία που έλεγε κατ’ ουσίαν: «Πήγαινε στην Αλεξάνδρεια της Λουιζιάνας αμέσως. Τέσσερις σκαπανείς κρατούμενοι. Οι επιτόπιοι αδελφοί δεν μπορούν να επιτύχουν την απόλυσί των. Κάμε ό,τι μπορείς γι’ αυτούς τους αδελφούς.»

Ανεχώρησα αμέσως από την Ανδαλουσία με αυτοκίνητο. Άλλοι αδελφοί είχαν πάει σε όλους σχεδόν τους δικηγόρους της Αλεξανδρείας, αλλά κανένας δεν ήθελε να αναλάβη την υπόθεσι. Ένας από τους κορυφαίους δικηγόρους της Λουιζιάνας αρνήθηκε. Όταν τον ρώτησαν αν θα υπερήσπιζε αυτούς τους ανθρώπους αν κατηγορούντο για βιασμό, φόνο ή ληστεία, απήντησε ότι θα τους υπερήσπιζε. Αλλά δεν ήθελε ν’ αναλάβη μια υπόθεσι για να υπερασπίση τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά.

Επειδή εγώ δεν είχα ακόμη την άδεια να δικηγορώ στην πολιτεία της Λουιζιάνας, δεν μπορούσα να κάμω όσα θα ήθελα να κάμω. Η πρώτη μου σκέψις ήταν να βρω εγγύησι και να ελευθερώσω τους Μάρτυρας. Πήγα λοιπόν στον Αρχιδικαστή της πόλεως Γκας Α. Βολτς, που είχε πάρει το πιστόλι του και με είχε διατάξει να βγω έξω από το γραφείο του, όπως ανέφερα ήδη. Κατόπιν πήγα στον εισαγγελέα, ο οποίος εξέφρασε τη λύπη του που κρατούνταν οι Μάρτυρες, αλλ’ είπε ότι δεν μπορούσε να κάμη τίποτα. «Υπάρχει εξέγερσις» κατά των Μαρτύρων, μου εξήγησε, κι’ αν εκτιμούσα την υπόληψί μου ως δικηγόρου (αυτός δεν με ρώτησε αν ήμουν δικηγόρος), θα έφευγα από την πόλι. Αλλά παρέμεινα, διότι οι Χριστιανοί αδελφοί μου ήσαν στη φυλακή πολλές εβδομάδες κι’ επρόκειτο για το όνομα και την τιμή του Ιεχωβά.

Ετηλεφώνησα σ’ ένα δικηγόρο της Νέας Ορλεάνης, τον Χέρμαν Λ. Μίντλο, ο οποίος ήλθε στην Αλεξάνδρεια, και ύστερ’ από κατάλληλες ενέργειες οι τέσσερις Μάρτυρες αφέθησαν ελεύθεροι. Ο κ. Μίντλο κι’ εγώ πήγαμε κατόπιν στο εστιατόριο για φαγητό. Όταν βγήκαμε, μας περίμενε η αστυνομία. Συνέλαβε τον κ. Μίντλο και τον πήγε στο κρατητήριο. Ανέφερα το ζήτημα στον εισαγγελέα, ο οποίος εκάλεσε τον δικαστή της πόλεως και του είπε ότι καλά θα κάμη ν’ απολύση τον δικηγόρο από το κρατητήριο. Τότε ο κ. Μίντλο απελύθη.

Στις αρχές του 1942 πήρα την άδεια να δικηγορώ στην πολιτεία της Λουιζιάνας. Τότε ήμουν σε καλύτερη θέσι να παρέχω νομική βοήθεια στους Χριστιανούς αδελφούς μου.

Οι συλλήψεις για την κήρυξι της αληθείας της Γραφής στην Αλεξάνδρεια συνεχίσθηκαν. Κάθε φορά που επήγαινα εκεί κι’ εμφανιζόμουν στο δικαστήριο, αυτός ο δικαστής επανελάμβανε τις απειλές του να με σκοτώση. Αλλ’ εγώ δεν επρόκειτο να φοβηθώ. Επειδή έδιναν ευρεία δημοσιότητα στις συλλήψεις, η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν κατάμεστη κάθε φορά. Η Αλεξάνδρεια είχε ένα μεγάλο στρατιωτικό ίδρυμα στη διάρκεια του πολέμου, και σε μια περίπτωσι διέκρινα μερικούς στρατιωτικούς με παράσημα, που ήσαν παρόντες στη δίκη. Όταν λοιπόν ήλθα να υποστηρίξω την υπόθεσι, είπα:

«Παρατηρώ ότι σήμερα στο δικαστήριο υπάρχουν μερικοί νέοι που είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο. Για ποιο πράγμα εμάχοντο; Σ’ αυτούς και σ’ εμάς είχαν πει ότι μάχονται για τις ελευθερίες που τις ποθούν όλοι οι Αμερικανοί: Ελευθερία λόγου, τύπου, και λατρείας, και για την ελευθερία να λατρεύη κανείς τον Θεό σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνειδήσεώς του, που είναι η πιο πολύτιμη απ’ όλες αυτές τις ελευθερίες. Κι’ εδώ βλέπομε την Πόλι της Αλεξανδρείας να στερή τους Αμερικανούς πολίτας απ’ όλα αυτά τα πράγματα».

Ο δικαστής ‘έβραζε’ από οργή, αλλ’ οι στρατιωτικοί και οι άλλοι φαίνονταν πολύ ευχαριστημένοι.

Οι Μάρτυρες εξακολούθησαν να τυγχάνουν κακομεταχειρίσεως στα χέρια του δικαστού αυτού ως το έτος 1953 περίπου. Τότε είχαμε την τελευταία μας υπόθεσι. Και πάλι ο δικαστής εκήρυξε ενόχους τους Μάρτυρας. Ησκήθη έφεσις. Ένας από τους Μάρτυρας, ο Μάριον Γκουντώ, που γνώριζε τον δικαστή, πήγε στο γραφείο του να υπογράψη το παράβολο της εφέσεως. Τότε ήταν που του εμπιστεύθηκε αυτά ο δικαστής:

«Κύριε Γκουντώ, επί δεκατρία χρόνια πολέμησα τους μάρτυρας του Ιεχωβά, προειδοποιώντας τους, απειλώντας τους και φυλακίζοντάς τους, αλλά μάταια. Αυτοί ξανάρχονται ολοένα στην Αλεξάνδρεια. Δεν μπορώ ν’ ανθέξω σε άλλη, υπόθεσί των. Δεν μπορώ πια να την αναλάβω».

Αυτός ο δικαστής δεν μπόρεσε ‘ν’ ανθέξη’ μ’ αυτούς ή ‘ν’ αναλάβη υπόθεσί τους’ πια, διότι πέθανε ύστερ’ από λίγον καιρό.

Από το έτος 1953 οι Μάρτυρες λίγη μόνο ή καμμιά ενόχλησι δεν είχαν στην Αλεξάνδρεια. Μια από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις του διακονικού μου σταδίου ήταν το καλοκαίρι του 1970, όταν συμπαρακάθησα μ’ ένα πλήθος από 9.000 άτομα στο Ράπιντς Κολισίουμ της Αλεξανδρείας στη διάρκεια της περιφερειακής συνελεύσεως μαρτύρων του Ιεχωβά, λαμβάνοντας Βιβλική εκπαίδευσι.

ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Πολλές ευλογίες είχα πράγματι με την πάροδο των ετών. Επί παραδείγματι, είχα το προνόμιο να υπηρετήσω ως επίσκοπος της Χριστιανικής εκκλησίας επί πολλά χρόνια. Υπηρέτησα επίσης στα Κεντρικά Γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν και αργότερα ως ένας από τους πρώτους εκπαιδευτάς της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ. Η σύζυγός μου κι’ εγώ περιμέναμε το πρώτο μας παιδί, κι’ έτσι στο 1943 επανήλθα στη διακονία σκαπανέως και στη νομική δράσι.

Ο γάμος μας ευλογήθηκε με τρία παιδιά, τη Ντίνα, τον Νάθαν και τη Μάρθα. Στο 1955, ο Νάθαν, ο μοναχογυιός μας, δεκαετής την ηλικία, πέθανε από πολιομυελίτιδα. Από τότε που ήταν πέντε ή έξη ετών υπηρετούσε τον Ιεχωβά, αγαπούσε την Αγία Γραφή, τις συναθροίσεις εκκλησίας, και ησχολείτο στη διακονία του αγρού. Ποτέ δεν θα λησμονήσω ότι μερικές Κυριακές πρωί, που ήμουν πολύ εξηντλημένος από σκληρό έργον όλη την εβδομάδα κι’ αισθανόμουν σαν να αρρώσταινα, αυτός ερχόταν στο υπνοδωμάτιο και με κουνούσε, λέγοντας: «Σήκω, Μπαμπάκα. Μην αφήνης τον παλιοδιάβολο να σε κρατάη στο κρεββάτι. Πρέπει να βγούμε στην υπηρεσία της Βασιλείας.» Υπήρχαν λοιπόν περιπτώσεις που το νεανικό του σφρίγος και ο ζήλος του με ωθούσαν να βγω στο έργον της κηρύξεως της Βασιλείας. Η Βιβλική ελπίς της αναστάσεως μας εβοήθησε πάρα πολύ να βαστάσωμε την απώλεια.

Στη δεκαετία 1940-1949 εγέρθηκαν τόσο πολλές υποθέσεις εναντίον των Μαρτύρων στη Λουιζιάνα ώστε διέσχισα την πολιτεία από βορρά έως νότου και από ανατολάς έως δυσμάς, κανονίζοντας εγγυήσεις για την απόλυσι των αδελφών, και εκπροσωπώντας τους όταν ήρχοντο οι υποθέσεις των ενώπιον του δικαστηρίου. Συχνά εταξίδευα μέρα-νύχτα. Για να περιγραφούν οι υποθέσεις θα εχρειάζοντο ολόκληροι, τόμοι, αλλά δίνω ένα παράδειγμα:

Στην πόλι Ώκτεηλ της Λουιζιάνας μια Κυριακή εννέα Μάρτυρες συνελήφθησαν και κρατήθηκαν. Μου ετηλεφώνησαν κι’ έφθασα εκεί τη Δευτέρα πρωί. Πήγα πρώτα στο κρατητήριο. Η πόρτα του κρατητηρίου είχε αφεθή ανοιχτή, με την ελπίδα, όπως κατόπιν έμαθα, ότι οι κρατούμενοι θα έβγαιναν· τότε η πόλις θα τους κατηγορούσε ‘για απόπειρα αποδράσεως.’ Αλλ’ οι μάρτυρες έμειναν μέσα.

Στη δίκη η πολιτική αγωγή εκάλεσε μια ηλικιωμένη κυρία να καταθέση εναντίον των Μαρτύρων. Αυτή είχε πάρει ένα βιβλίο από ένα Μάρτυρα που πήγε στην πόρτα της. Η αστυνομία το κατέσχεσε. Όταν πήγε να καταθέση ως μάρτυς στο δικαστήριο, ο εισαγγελεύς της έδειξε το βιβλίο και την ερώτησε από πού το πήρε. Εκείνη είπε ότι το πήρε από ένα Μάρτυρα.

«Πόσα το πλήρωσες το βιβλίο;» βρυχήθηκε ο εισαγγελεύς.

«Ούτε πεντάρα,» απήντησε εκείνη. «Ξέρετε, είπε ότι ήμουν πολύ φτωχή και δεν μπορούσα να το πληρώσω, αλλά το ήθελα, και γι’ αυτό μου το έδωσαν.»

Έμειναν βουβοί ο εισαγγελεύς και ο δικαστής! Ωστόσο, παρά την απόλυτη έλλειψι αποδείξεων ότι οι Μάρτυρες έκαναν πώλησι, ο δικαστής τους κατεδίκασε σε τριάντα ημερών φυλάκισι. Έγινε έφεσις και οι καταδίκες αναιρέθηκαν.

Με τον καιρό άρχισα να κάνω ταξίδια στο Μισισιππή, την Αλαμπάμα, το Τέννεση, τη Φλώριδα και το Τέξας, για να υπερασπίζω μάρτυρας του Ιεχωβά στο δικαστήριο. Τελικά ανακατευόμουν στις δίκες των Μαρτύρων, είτε με άμεσο τρόπο είτε ως απλός σύμβουλος, σε κάθε σχεδόν πολιτεία της Αμερικής.

Λόγου χάριν, κατόπιν αιτήσεως του Γ. Κ. Κλαρκ, δικηγόρου του Μισισιππή, και ενός μάρτυρος του Ιεχωβά, προσήλθα να τον βοηθήσω. Μερικές Χριστιανές αδελφές μας στο ολοχρόνιο έργο, είχαν συλληφθή στο Μπρουκχάβεν του Μισισιππή κι’ έτυχαν απρεπούς μεταχειρίσεως. Τόσο μεγάλη ήταν η προκατάληψης, ώστε ο Κλαρκ ήταν βέβαιος ότι η δίκη δεν θα ήταν διόλου ομαλή κι’ έτσι θα έπρεπε να κάνωμε «ένστασι» στο δικαστήριο. Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του ο εισαγγελεύς, ο Κλαρκ ενίστατο. Όταν κουράσθηκε να ενίσταται, μου είπε ν’ αναλάβω εγώ. Και ανέλαβα. Μεταξύ μας, πρέπει να εσημειώθησαν όχι λιγότερες από πενήντα ενστάσεις. Ο εισαγγελεύς παραπονέθηκε στον δικαστή ότι δεν μπορούσε να γίνη η δίκη εξ αιτίας των ενστάσεών μας. Ο δικαστής του υπενθύμισε ότι είχαμε το δικαίωμα να ενιστάμεθα, είτε καλή ήταν η ένστασίς μας είτε κακή. Τελικά ο κατήγορος, έχοντας αηδιάσει εντελώς, είπε: «Αφού ο εισαγγελεύς δεν μπορεί να δικάση την υπόθεσί του, καιρός είναι να φύγω. Φεύγω απ’ αυτόν τον παράφρονα χώρο!» Έτσι κι’ έκαμε. Τότε ο δικαστής τους απήλλαξε.

Μετά τον θάνατο του Αδελφού Κλαρκ, εταξίδεψα σε όλον τον Μισισιππή εκπροσωπώντας τους Χριστιανούς αδελφούς μου. Σε κάθε υπόθεσι προσπαθούσα, όχι μόνο να υπερασπίσω το δικαίωμα των Μαρτύρων να κηρύττουν, αλλά και, οπουδήποτε ήταν δυνατόν, να δίνω μια αποτελεσματική μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού.

Στο 1963 μου ανετέθη μια ασυνήθης υπόθεσις. Επί δύο χρόνια τα παιδιά των μαρτύρων του Ιεχωβά έπρεπε ν’ αποβάλλωνται από τα δημόσια σχολεία του Πάιντοπ της Αριζόνας καθώς και άλλων πόλεων της πολιτείας εκείνης, ένεκα της ευσυνείδητης αρνήσεώς των ν’ αποδώσουν λατρευτική τιμή στην πολιτεία, όπως απαιτούσε ο νόμος της Αριζόνας, στη διάρκεια που εψάλλετο ο ύμνος. Οι προσπάθειες για επαναφορά των παιδιών απέβησαν άκαρπες. Η υπόθεσις παρεπέμφθη σε δίκη, τον Ιούλιο του 1963, στο Ομοσπονδιακό Περιφερειακό Δικαστήριο της Φοίνικος. Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν κατάμεστη. Αφού προσεκομίσθησαν όλες οι αποδείξεις, άρχισα την αγόρευσί μου με τα εξής λόγια:

«Αν ο Φράνσις Σκώτ Κη (που συνέταξε την Αστερόεσσαν), ήταν εδώ σήμερα, θα ερυθρίαζε από αισχύνη να βλέπη αυτό το έμβλημα, την Αμερικανική σημαία, την οποίαν θεωρούσε ως σύμβολον ελευθερίας και για την οποίαν έγραψε τον ύμνο Η Αστερόεσσα Σημαία να χρησιμοποιήται τώρα σαν ένα ρόπαλο για να χτυπούν μικρά παιδιά και να τα εξαναγκάζουν να παραβούν τις βαθύτερες Χριστιανικές πεποιθήσεις των».

Με τον καιρό το δικαστήριο εξέδωκε την απόφασί του ότι η αποβολή των παιδιών από τα δημόσια σχολεία ήταν παράνομη και αντισυνταγματική και ότι τα παιδιά έπρεπε να επανέλθουν.

Από τον πρώτο διορισμό που έλαβα σ’ αυτόν τον τομέα της νομικής υπερασπίσεως των αγαθών νέων, τον Οκτώβριο του 1939, ως την παρούσα ώρα, προσευχόμουν κι’ εξακολουθώ να προσεύχωμαι σε κάθε υπόθεσι ζητώντας τη βοήθεια και τη δύναμι του Ιεχωβά, αναγνωρίζοντας ότι εγώ δεν είμαι παρά χώμα. Στην εβδόμη δεκαετηρίδα της ζωής μου ανατρέχω στη σταδιοδρομία μου της υπερασπίσεως της αληθείας του Θεού με χαρωπές ευχαριστίες. Μου αρέσει ν’ αποβλέπω στο μέλλον με μεγαλύτερη ακόμη χαρά για την ημέρα που πλησιάζει όταν, με τη διακυβέρνησι της Βασιλείας σε όλη τη γη, θα μπορώ να ενωθώ με αναρίθμητα εκατομμύρια αδελφών μου στην εκπλήρωσι της μεγαλόπρεπους προσκλήσεως του Ψαλμού 150:6: «Πάσα πνοή ας αινή τον Ιεχωβά. Αλληλούια!»

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, τότε πρέπει να θυμάστε τα επόμενα σημεία:

● Πώς το «έλεος καυχάται κατά της κρίσεως»;

Κατά το ότι αν ένας πραγματικά σπλαγχνικός Χριστιανός περιέλθη σε κάποια δυσχέρεια λόγω στιγμιαίας παρεκτροπής, το υπόμνημα της σπλαγχνικής του συμπεριφοράς θα ‘νικήση’ την αντίθετη κρίσι με το ότι προμηθεύει ένα δίκαιο λόγο για να εφαρμόζη γενναιόδωρα ο Θεός επάνω σ’ αυτόν τις προμήθειες που είναι τώρα διαθέσιμες μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού.—Σελ. 746, 747.a

● Γιατί οι πρώτοι άνθρωποι δεν είχαν ανάγκη ενός εκτεταμένου κώδικος νόμων που να καθοδηγή κάθε πράξι τους;

Ο Ιεχωβά Θεός είχε φυτεύσει μέσα τους την ικανότητα της συνειδήσεως, και η αποκάλυψις της προσωπικότητός του, των οδών του και των κανόνων του μέσα στα δημιουργικά έργα του προμήθευε αρχές για να τους καθοδηγούν.—Σελ. 749.

● Πώς μπορούμε να κάνωμε έκκλησι στις συνειδήσεις άλλων;

Με το να κάνωμε γνωστές τις αλήθειες του Λόγου του Θεού, και ταυτοχρόνως ν’ αντανακλούμε ειλικρίνεια, εντιμότητα, αγνότητα ελατηρίου, και ανιδιοτελή αγάπη. (2 Κορ. 4:1, 2)—Σελ. 758.

● Γιατί ο πραγματικός Χριστιανός δεν μπορεί να επιδοκιμάζη τα τυχερά παιχνίδια;

Τα τυχερά παιχνίδια είναι μια μορφή ‘αρπαγής’ και οι Γραφές συνδέουν την απληστία και την πλεονεξία με την ειδωλολατρία. (1 Κορ. 6:9, 10· Κολ. 3:5) Τα τυχερά παιχνίδια βρίσκονται σε αντίθεσι με τα διατάγματα της Γραφής το ν’ αγαπά κανείς τον πλησίον του σαν τον εαυτό του και να ενασχολήται σε έντιμη, παραγωγική εργασία για ν’ αποκτήση κέρδος.—Σελ. 17.

● Στο Ζαχαρία 9:12, ποιο είναι, το «οχύρωμα» στο οποίο ενθαρρύνονται να επιστρέψουν οι «δέσμιοι της ελπίδος»;

Η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού, η οποία αντιπροσωπευόταν την εποχή του Ζαχαρία από την πόλι της Ιερουσαλήμ, όπου ένα μέλος της βασιλικής γραμμής του Δαβίδ εκάθητο επί του θρόνου που ωνομάζετο «θρόνος του Ιεχωβά.»—Σελ. 54.

● Όπως συνίσταται, στο Ρωμαίους 15:2, πώς μπορεί κανείς να «αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν» όταν πρόκειται για αμφίεσι;

Η αμφίεσις ενός ανθρώπου πρέπει να είναι ευχάριστη στους θεατάς. Αυτό σημαίνει ν’ αποφεύγη μια απεριποίητη εμφάνισι ή μια εμφάνισι η οποία χωρίς λόγο θα μπορούσε να προσβάλη άλλους, καθώς επίσης και να μη φορή φορέματα που θα μπορή να κάμουν άλλους να αισθάνωνται αμηχανία ή κατωτερότητα λόγω της δικής των εμφανίσεως. Η εκλογή των φορεμάτων ενός ανθρώπου, πρέπει ν’ αντανακλά ενδιαφέρον για τα αισθήματα των άλλων.—Σελ. 90, 1973.

● Γιατί η αφιέρωσις του εαυτού μας στον Θεό μέσω του Χριστού αποτελεί ‘αίτησιν αγαθής συνειδήσεως προς τον Θεόν’;

Αυτό οφείλεται στο ότι όταν μετανοούμε για το αμάρτημά μας, στρεφόμεθα ή μεταστρεφόμεθα και αφιερώνομε τον εαυτό μας στον Θεό, εκείνος μας απαλλάσσει από την καταδίκη της αμαρτίας με το να εφαρμόζη το αίμα της θυσίας του Χριστού που καθαρίζει κι’ έτσι μας χαρίζει μια αγαθή συνείδησι απέναντί Του.—Σελ. 123, 1973.

● Τι εξεικόνιζαν η σκηνή η οποία είχε οικοδομηθή την εποχή του Μωυσέως και οι μετέπειτα ναοί που την αντικατέστησαν;

Εξεικόνιζαν τον μεγάλο πνευματικό ναό του Ιεχωβά ή τη διάρθρωσι των πραγμάτων που έκαμε ο Θεός για εξιλασμό και λατρεία βάσει της θυσίας του Ιησού Χριστού η οποία εξαλείφει την αμαρτία· αυτή η πνευματική οικοδομή ήλθε σε ύπαρξι το 29 μ.Χ.—Σελ. 135, 136, 138, 139, 1973.

● Τι εξεικόνιζαν τα Άγια των Αγίων, τα Άγια, η αυλή των ιερέων, και το θυσιαστήριο της σκηνής και των μετέπειτα ναών του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ;

Τα Άγια των Αγίων εξεικόνιζαν το μέρος εκείνο των ουρανών όπου ο Ιεχωβά έχει την αγία διαμονή του ως ο Θεός στον οποίο πρέπει να προσφερθή η εξιλεωτική θυσία. Τα Άγια εξεικόνιζαν την αποκυημένη από το πνεύμα κατάστασι του Ιησού Χριστού και των 144.000 κεχρισμένων Χριστιανών ενόσω βρίσκονται ακόμη εν σαρκί. Η ιερατική αυλή εξεικόνιζε την δικαία στάσι του Χριστού και των 144.000 πνευματικών υφιερέων όσον αφορά τα σάρκινα σώματά τους. Το θυσιαστήριο εξεικονίζει το θέλημα του Θεού, δηλαδή, την προθυμία του να δεχθή την ανθρώπινη θυσία του Χριστού.—Σελ. 144, 145, 1973.

● Τι παρίστανε η αυλή των Εθνών του ναού που ανοικοδόμησε ο Βασιλεύς Ηρώδης;

Τη δικαία στάσι στην οποία όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει να έλθη για να μπορή να λατρεύη με ευπρόσδεκτο τρόπο τον Θεό.—Σελ. 145, 1973.

● Πώς, όπως ανεφέρθη στο Μιχαίας 4:5, μπορεί ένα άτομο ν’ αποφασίση να ‘περιπατή εν τω ονόματι του Ιεχωβά’;

Το επιτυγχάνει αυτό με το να γίνη ένας αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά Θεού, εκλέγοντας ν’ ακολουθήση μια οδό σε απομίμησι του παραδείγματος που έχει θέσει ο Υιός του Ιησούς Χριστός.—Σελ. 177, 1973.

[Υποσημειώσεις]

Ποιοι Εκπροσωπούν τη Χριστιανοσύνη;

● Αν γενικά σήμερα ρωτούσαν τους ανθρώπους ποιοι εκπροσωπούν καλύτερα τη Χριστιανοσύνη, πολλοί θα υπεδείκνυαν ίσως τους εκπαιδευμένους κληρικούς. Εν τούτοις, ένα ενδιαφέρον σημείον θίγεται για τους πρώτους Χριστιανούς στο βιβλίο Ο Ευαγγελισμός στην Πρώτη Εκκλησία:

«Σε αντίθεσι με τη σημερινή εποχή που η Χριστιανοσύνη έχει γίνει κάτι για πολύ διανοουμένους και προσφέρεται από έναν επαγγελματικό κλήρο σε μια έκτασι ολοένα πιο περιορισμένη στη μεσαία τάξι, στους πρώτους αιώνες η πίστις διεδίδετο αυθόρμητα από ανεπίσημους ευαγγελιστάς, και προσείλκυε πολύ την εργαζόμενη τάξι.

Αφού δεν υπήρχε διάκρισις στην πρώτη εκκλησία μεταξύ των ολοχρονίων διακόνων και των λαϊκών σ’ αυτό το καθήκον να διαδώσουν το ευαγγέλιο με κάθε δυνατό μέσον, δεν υπήρχε επίσης διάκρισις μεταξύ των φύλων σ’ αυτό το ζήτημα. Ήταν προφανές ότι ο κάθε Χριστιανός εκαλείτο να είναι μάρτυς του Χριστού, όχι μόνο με τον τρόπο της ζωής του, αλλά και με τα χείλη. Ο καθένας επρόκειτο να είναι ένας υπερασπιστής της πίστεώς του, τουλάχιστον ως τον βαθμό του να μπορή να δίνη μια καλή έκθεσι της ελπίδος που ήταν μέσα του. Αυτό αναμφισβήτητα περιελάμβανε και γυναίκες. Αυτές είχαν να παίξουν ένα πολύ μεγάλο ρόλο στην πρόοδο της «Χριστιανοσύνης».

Αν, λοιπόν, μια γυναίκα ή κάποιος της εργαζομένης τάξεως σας επισκεφθή στο σπίτι σας για να σας μιλήση περί Χριστιανοσύνης, προσέξτε τι θα σας πη από την Αγία Γραφή. Ένα τέτοιο άτομο μπορεί πραγματικά να εκπροσωπή τη Χριστιανοσύνη περισσότερο από έναν εκπαιδευμένο κληρικό.

Μάθετε Τώρα

● Παρατηρήθηκε κάποτε ότι ‘εκείνοι που περιμένουν σωτηρία «την ενδεκάτην ώραν» συχνά πεθαίνουν στις 10:30.’ Η Γραφή παρουσιάζει ένα ωραίο αντίθετο παράδειγμα με την περίπτωσι ενός δεσμοφύλακος του πρώτου αιώνος. Ο απόστολος Παύλος και ο σύντροφός του Σίλας ήσαν στη φυλακή, οπότε τα μεσάνυχτα απελευθερώθηκαν θαυματουργικά μ’ ένα σεισμό που άνοιξε όλες τις πόρτες και έλυσε τα δεσμά τους, την ίδια εκείνη νύχτα, χωρίς καθυστέρησι, ο δεσμοφύλαξ και η οικογένειά του άκουσαν τον «λόγον του Ιεχωβά» που ελαλήθη από τον Παύλο, και ο δεσμοφύλαξ «ηυφράνθη πανοικί, πιστεύσας εις τον Θεόν.» (Πράξ. 16:25-34). Και τώρα αποτελεί πορείαν σοφίας να ενεργούμε χωρίς καθυστέρησι όταν πρόκειται να λάβωμε μια τέτοια ζωοπάροχη πληροφορία.

Αξίζει τον Κόπο

◆ Πόσο κοινό πράγμα είναι για τους ανθρώπους να περιμένουν τις εκπτώσεις, ν’ αγοράζουν πράγματα σε ειδικώς ελαττωμένη τιμή. Ωστόσο έχει παρατηρηθή ότι σχεδόν οτιδήποτε μπορεί ν’ αγορασθή σε μια ελαττωμένη τιμή, εκτός από διαρκή ικανοποίησι. Συνεπώς, το Γραφικό βιβλίο των Παροιμιών παρατηρεί τα εξής: «Εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού». (Παροιμ. 2:4, 5) Ώστε, να είσθε πρόθυμοι να ‘πληρώσετε το τίμημα’ του χρόνου και του κόπου μελετώντας τον λόγον του Θεού. Ασφαλώς το αξίζει.