Ποιο Είναι το Πνεύμα ενός ‘Υγιαίνοντος Νοός’;

ΣΥΧΝΑ θ’ ακούσετε ανθρώπους να συνιστούν προσοχή λέγοντας, «Τώρα, λοιπόν, χρησιμοποίησε το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός.» Πιθανόν αυτή η συμβουλή να δίδεται σ’ ένα άτομο που αναχωρεί για ένα μακρινό ταξίδι. Ή ίσως έχει δημιουργηθή μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη ή λεπτή κατάστασις, στην οποία τα συναισθήματα θα μπορούσαν εύκολα να ξεσπάσουν σε βίαιη συμπεριφορά. Σε τέτοιες περιστάσεις υπάρχει βέβαια ανάγκη ν’ ασκηθή το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός.

Εκείνο, που γενικά νοείται απ’ αυτή την έκφρασι, είναι το να χρησιμοποιούμε καλή κρίσι· να είμεθα λογικοί· να μη ριψοκινδυνεύωμε ασύνετα ή να μη ενεργούμε απότομα. Αυτό, βέβαια, είναι καλή συμβουλή. Εν τούτοις, σε μια δεδομένη κατάστασι, εκείνο που τα άτομα θεωρούν ως καλή κρίσι η συνετή πορεία ενεργείας συχνά ποικίλλει πολύ. Πώς, λοιπόν, πρέπει ένας να ορίση τι πραγματικά είναι το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός;

Δυστυχώς, κανείς δεν έχει γεννηθή μ’ έναν αληθινά υγιαίνοντα νουν. Αντιθέτως, όπως ανεγνώρισε ο πιστός Βιβλικός συγγραφεύς Δαβίδ: «Συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.» Λόγω της κληρονομημένης αμαρτίας, ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εξήγησε ότι «δεν υπάρχει δίκαιος [ένας που να είναι αναμάρτητος, και συνεπώς τελείως υγιής σε νουν και σώμα] ουδέ είς.» Η δε Γραφή, αντί της συναναστροφής με το παρόν σύστημα πραγμάτων ως συντελεστή του υγιαίνοντος νοός, λέγει: ‘Ο θεός του κόσμου τούτου [ο Σατανάς ή Διάβολος] ετύφλωσε τον νουν των απίστων.’ Ο Σατανάς, τυφλώνοντας τις διάνοιες των ανθρώπων απέναντι της αληθείας περί του Θεού και των βουλών του, τους ετήρησε σε μια κατάστασι διανοητικής ανισορροπίας.—Ψαλμ. 51:5· Ρωμ. 3:10· 2 Κορ. 4:4.

Αλλά, παρά τις ανικανότητες της κληρονομημένης ατελείας και της επιρροής ενός αδίκου κόσμου, ο Θεός κατέστησε δυνατόν το ν’ ασκούν οι άνθρωποι το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός. «Δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας», εξηγεί ο λόγος Του, «αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού». (2 Τιμ. 1:7) Αλλά πώς συμβαίνει ν’ απονέμη ο Θεός υγιαίνοντα νουν στον λαόν του;

Μέσω του θεοπνεύστου λόγου του, της Αγίας Γραφής, ο Παντοδύναμος Θεός μεταδίδει τις σκέψεις του στον άνθρωπο. Αυτός ο λόγος περιέχει τον τέλειο Του κανόνα αληθείας και δικαιοσύνης, και μέσω των σελίδων του γίνεται κανείς οικείος με τον τέλειο νου του Θεού, που είναι υγιαίνων. Επομένως, σε οποιονδήποτε βαθμό μπορεί ένα άτομο να θέση κατά μέρος τον ιδικόν του νου, ή τις κρίσεις του, και να δεχθή την κατεύθυνσι του νου του Θεού στα διάφορα ζητήματα, στον αυτό βαθμό θα έχη το πνεύμα ή τη διάθεσι ένος υγιαίνοντος νοός.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι φρένες ενός ανθρώπου υφίστανται κάποιο είδος αλλαγής, αλλά, μάλλον, ότι υπό την ενέργειαν του πνεύματος του Θεού ένα άτομο βαθμιαίως μαθαίνει να διορθώνη τα λάθη της ιδίας του κρίσεως εν σχέσει με τα διάφορα ζητήματα που μπορεί ν’ ανακύψουν. Αρχίζει να λαμβάνη αποφάσεις και να ενεργή σύμφωνα με τις διδασκαλίες του λόγου του Θεού, που είναι μια έκφρασις του τελείου νου του Θεού. Αυτό επιφέρει μια αλλαγή στη ζωή του, όπως εξηγείται στην επιστολή προς Ρωμαίους 12:2: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»

Με τη ρύθμισι, λοιπόν, του τρόπου του σκέπτεσθαι για την εναρμόνισί του με τον τέλειο κανόνα, ο οποίος είναι ο νους του Θεού, όπως εκδηλώνεται στην Αγία Γραφή και στη ζωή του Ιησού Χριστού, ένας ατελής άνθρωπος μπορεί ν’ ασκήση υγιαίνοντα νουν. Παραδείγματος χάριν: Ας υποθέσωμε ότι είχαμε ένα ρολόγι, που ήταν ένας πενιχρός μετρητής του χρόνου και δεν είχε μέσα ρυθμίσεως. Αλλ’ υποθέστε, επίσης, ότι μπορούσαμε συχνά να προστρέχωμε σ’ ένα χρονόμετρο απολύτου ακριβείας, που μας έδειχνε ότι το ρολόγι μας έχανε τριάντα λεπτά κάθε εικοσιτετράωρο, θα μπορούσαμε τώρα να μάθωμε να διορθώνωμε το ρολόγι μας αναρρυθμίζοντάς το από καιρό σε καιρό. Επί πλέον, θα μπορούσαμε, επίσης, να μάθωμε πώς να υπολογίζωμε το λάθος του οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας.

Το ίδιο συμβαίνει και με την κρίσι μας στα διάφορα ζητήματα και πράγματα της ζωής μας. Όταν μετρούμε την κρίσι μας με τον τέλειο κανόνα, διαπιστώνομε ότι βαίνομε ή πολύ γοργά ή πολύ αργά, ότι είμεθα ή πολύ αδύνατοι ή πολύ ισχυροί, στις διανοητικές και φυσικές συγκινήσεις μας. Και μολονότι δεν είμεθα ικανοί να φθάσωμε το τέλειο παράδειγμα του Ιησού Χριστού, ωστόσο μπορούμε να ρυθμίσωμε τις σκέψεις και τις κρίσεις μας έτσι ώστε να συμμορφώνωνται σε αξιοσημείωτο βαθμό με τον τέλειο κανόνα.

Επομένως, ένας Χριστιανός ασκεί το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός προσδιορίζοντας τι τονίζει η Γραφική απόδειξις ότι είναι ορθή απόφασις που πρέπει να ληφθή, ή η πορεία ενεργείας που πρέπει, ν’ ακολουθηθή. Διερωτάται: «Τι θα έκανε ο Χριστός σε μια παρόμοια κατάστασι; Υπάρχει καμμιά Γραφική αρχή, που δίνει κατεύθυνσι σ’ αυτό το ζήτημα;» Κατόπιν προσφεύγει στον Ιεχωβά Θεό με προσευχή και ζητεί την ευλογία του στην πορεία ενεργείας, στην οποία κατέληξε ως αποτέλεσμα του ότι συνεβουλεύθη τον λόγον Του. Αυτός είναι ο τρόπος της εκδηλώσεως του πνεύματος ενός αληθινά υγιαίνοντος νοός.

Εφόσον η πλειονότης των ανθρώπων δεν χρησιμοποιεί το τέλειο χρονόμετρο, τον λόγον του Θεού, για τη ρύθμισι της ζωής των, δεν είναι εκπληκτικό ότι αυτό που θεωρούν ως άσκησι πνεύματος υγιαίνοντος νοός διαφέρει πάρα πολύ. Παραδείγματος χάριν, όταν ένας νόμος εξεδόθη στην αρχαία Περσία, που διεκήρυττε ότι προσευχή σε οποιονδήποτε πλην του βασιλέως θα ήταν ένα έγκλημα τιμωρούμενο με θάνατο στον λάκκο των λεόντων, πολλοί πιθανώς διελογίσθησαν ότι θα ήταν χρήσις του πνεύματος του υγιαίνοντος νοός το ν’ απόσχουν από προσευχή στον Θεό ώσπου ν’ αρθή ο περιορισμός αυτός. Αλλ’ ο πιστός Εβραίος Δανιήλ δεν διελογίσθη έτσι. Άφησε τον λόγον του Θεού να ρυθμίση τις ενέργειες του κι εξακολούθησε να προσεύχεται στον Ιεχωβά. Αντίθετα σε ό,τι μπορεί να σκέφθηκε η πλειονότης, αυτό ήταν άσκησις του πνεύματος του υγιαίνοντος νοός. Ο Ιεχωβά ευηρεστήθη από την πιστότητα του Δανιήλ και τον επροστάτευσε.—Δαν. 6:4-28.

Αντί, λοιπόν, να επηρεάζεσθε από ό,τι μπορεί να σκέπτονται άλλοι ατελείς άνθρωποι, ή τι φαίνεται ότι είναι λογικό στα όμματα ενός ανθρώπου να πράξη, αποβλέπετε στον Ιεχωβά Θεό και στον λόγο Του για καθοδηγία. Προσέξτε τη συμβουλή της Θεοπνεύστου Βιβλικής παροιμίας: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε.» Κάνοντας τούτο, θ’ ασκήτε το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός.—Πάροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

Υπομένετε Ή Έχετε Κουρασθή;

ΤΟ ΝΑ αρχίσετε έναν αγώνα δρόμου είναι κάτι· άλλο είναι, όμως, να τον τελειώσετε ως νικητής. Το να προχωρήσετε σε μάχη είναι κάτι· το να επιστρέψετε απ’ αυτή νικηφόρος είναι κάτι άλλο. Παρομοίως, είναι κάτι το ν’ αφιερώσετε τη ζωή σας στο να πράττετε το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήτε τα ίχνη του Ιησού, είναι δε εντελώς διαφορετικό πράγμα να υπομείνετε, όπως ένας νικηφόρος δρομεύς, ένας νικηφόρος μαχητής.—1 Βασ. 20:11.

Σήμερα, οπουδήποτε κι αν κυττάξωμε, παρατηρούμε έλλειψι εγκαρτερήσεως. Πάρα πολλοί σπουδασταί στις σχολές και πάρα πολλοί γαμήλιοι σύντροφοι δείχνουν, με το ότι εγκαταλείπουν τις σπουδές ή τον σύντροφο, ότι δεν μπορούν να ‘βαστάσουν’, δεν μπορούν να εγκαρτερήσουν. Την τάσι αυτή μπορεί να την διακρίνη κανείς ακόμη και σε μερικούς αφιερωμένους Χριστιανούς διακόνους. Είσθε ένας που δείχνει εγκαρτέρησι, ή μήπως έχετε κουρασθή;

Αν είσθε μεταξύ εκείνων που έχουν κουρασθή, εξετάστε τον εαυτό σας, κάμετε λεπτομερή ανασκόπησι. Διερωτηθήτε: Μήπως συμβαίνει ώστε ο Θεός να μην έρχεται πια πρώτος στη ζωή μου; Μήπως έχω γίνει χλιαρός όπως τα μέλη της εκκλησίας της Λαοδικείας; Μήπως έχει ελαττωθή η εκτίμησίς μου για τα πνευματικά πράγματα; Έχασα μήπως την αγάπη για τον Θεό που είχα στην αρχή; Μήπως βραδυπορώ ή ίσως φθάνω σε σημείο αδρανείας; Αν ναι, τότε αναζητήστε την αιτία.—Αποκάλ. 2:4· 3:16.

Μήπως έχετε χάσει την προοπτική σας και έχετε γίνει όπως ο σπόρος που εσπάρη μεταξύ των ακανθών, για τον οποίον ο Ιησούς είπε: «Ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι»; Ή μήπως έχετε λησμονήσει ότι ο άνθρωπος δεν ζη μόνον με άρτον αλλά με κάθε λόγο που εξέρχεται από το στόμα του Ιεχωβά κι έτσι έχετε παραμελήσει να προσλαμβάνετε τακτικά πνευματική τροφή, και, συνεπώς, υποφέρετε τώρα από πνευματική αναιμία; Μήπως οι κατευθύνσεις αυτού του ασεβούς κόσμου, με την ακαθαρσία και τη χαλαρή ζωή του, έχουν ανακτήσει τη λαβή των επάνω σας ώστε να μην αισθάνεσθε πλέον άνετα ασχολούμενος με πνευματικά ζητήματα; Ή μήπως εναντίωσις εκ μέρους γνωρίμων σας, συγγενών και άλλων έχει γίνει αιτία να αισθάνεσθε αποθάρρυνσι;—Λουκ. 8:14· Ματθ. 4:4.

Άσχετα προς την αιτία, η κόπωσις στα πνευματικά ζητήματα, είναι σήμα κινδύνου. Είναι μια θλιβερή κατάστασις, που μόνο σε καταστροφή μπορεί να οδηγήση. Εγερθήτε λοιπόν! Να υπενθυμίζετε στον εαυτό σας ότι υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σοβαροί λόγοι, για τους οποίους πρέπει να είσθε αποφασισμένοι να εγκαρτερήτε και να μην αποκάμνετε: Με την εγκαρτέρησι συμμετέχετε στη διεκδίκησι του ονόματος του Θεού χαροποιώντας την καρδιά του και αποδεικνύοντας τον Διάβολο ψεύστη, όταν εκαυχήθη ότι δεν θα υπήρχαν πλάσματα που θα μπορούσαν να εγκαρτερήσουν. Με το να εγκαρτερήτε, είσθε σε θέσι να βοηθήτε άλλους να εγκαρτερούν, τόσο με το παράδειγμά σας όσο και με τη διακονία σας. Και με το να εγκαρτερήτε, εξασφαλίζετε για τον εαυτό σας διαρκή ευτυχία και ατελεύτητη ζωή.—Ιώβ 2:4, 5· Παροιμ. 27:11· 1 Τιμ. 4:16.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ

Εννοείται, ότι δεν μπορείτε να εγκαρτερήσετε χωρίς τη βοήθεια του Θεού· αλλά γι’ αυτήν έχετε βεβαίωσι. Εν πρώτοις, έχει προμηθεύσει τον Λόγον του, τη Γραφή. Μ’ αυτόν ο Θεός σάς ενθαρρύνει να δείξετε εγκαρτέρησι με το να έχετε υπ’ όψι αμοιβές: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» «Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.» «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής.» Να έχετε υπ’ όψιν ότι η εγκαρτέρησις δεν είναι απλώς ζήτημα επιβιώσεως, είναι ζήτημα νίκης, όπως, μάλιστα, ο απόστολος Παύλος δείχνει: «Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, είς όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό.»—Ματθ. 24:13· Εβρ. 10:36· Ιάκ. 1:12· 1 Κορ. 9:24.

Εκτός του ότι μας παρακινεί να εγκαρτερούμε, ο Ιεχωβά Θεός, μέσω του Λόγου του, μας δίνει πολλά ενθαρρυντικά παραδείγματα εκείνων που έδειξαν εγκαρτέρησι, επί κεφαλής των οποίων είναι ο Ιησούς Χριστός. Όπως είπε αυτός ο ίδιος: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον.» Ναι, όπως μας νουθετεί ο απόστολος Παύλος: «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως . . . Συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν . . . δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.»—Ιωάν. 16:33· Εβρ. 12:1-3.

Μεταξύ άλλων παραδειγμάτων που δίνει η Γραφή σχετικά με δούλους του Θεού, που έδειξαν υπομονή, είναι ο Ιώβ, σχετικά με τον οποίον ο μαθητής Ιάκωβος έγραφε: «Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιάκ. 5:11, ΜΝΚ.

Δεν είναι λιγώτερο υπέροχο το παράδειγμα υπομονής που έδωσε ο απόστολος Παύλος. Τι υπέμεινε! «Πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν· τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, έν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον,» για ν’ αναφέρωμε λίγα μόνον απ’ όσα υπέμεινε. Ούτε θα παραβλέψωμε τα σύγχρονα παραδείγματα εγκαρτερήσεως, όπως εδόθησαν στο πρόσφατο παρελθόν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, και στον παρόντα καιρό στην Ισπανία, στην Κούβα, στην Πορτογαλία και στις χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος.—2 Κορ. 11:24-27.

Μέσω μιας ορατής επιγείου οργανώσεως ο Ιεχωβά Θεός προμηθεύει περαιτέρω βοήθεια ώστε να μπορέσετε να εγκαρτερήσετε και να μην αποκάμετε. Η οργάνωσις αυτή σας βοηθεί να κατανοήσετε τον Λόγο του Θεού και πώς να εφαρμόσετε τη συμβουλή του στη ζωή σας ώστε να δυνηθήτε να εγκαρτερήσετε. Για τον σκοπό αυτό εκδίδει έναν πραγματικό ποταμό εντύπων, όπως το περιοδικό αυτό που διαβάζετε τώρα, και κάνει διευθετήσεις για πέντε εβδομαδιαίες συναθροίσεις οπουδήποτε αυτό είναι δυνατόν, και όπου μπορεί ν’ αποκτηθή πνευματική δύναμις για εγκαρτέρησι. Η οργάνωσις αυτή χρησιμοποιεί την Εταιρία Σκοπιά ως νομικό της όργανο και τελεί κάτω από την διεύθυνσι του «πιστού και φρονίμου δούλου» που ο Ιησούς ανέφερε στο Ματθαίος 24:45-47.

Επί πλέον, ο Ιεχωβά Θεός έχει κάμει προσιτό το άγιό του πνεύμα για να σας βοηθή να εγκαρτερήτε. Όπως προείπε, ο λαός του εγκαρτερεί, όχι λόγω στρατιωτικής δυνάμεως, ούτε λόγω οιασδήποτε ανθρωπίνης, σωματικής, υλικής ισχύος, αλλά δια του πνεύματός του. Το πνεύμα του επάνω στους δούλους του ανέκαθεν τους έχει ενδυναμώσει να εκτελούν κραταιά έργα και να εγκαρτερούν.—Ζαχ. 4:6.

ΚΑΜΕΤΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΣΑΣ

Ενώ ο Ιεχωβά εκτελεί το μέρος του, αυτό δεν είναι αρκετό για να εγκαρτερήτε. Και σεις, επίσης, πρέπει να κάνετε το μέρος σας. Λόγου χάριν, αυτός προμηθεύει την πνευματική βρώσι και πόσι, αλλ’ αν σεις δεν καταβάλετε προσπάθεια να λάβετε μερίδα απ’ αυτή, θα εξακολουθήσετε να λιμοκτονήτε πνευματικώς. Εξαγοράσατε, λοιπόν, καιρό από άλλα πράγματα ώστε να μπορήτε να διαβάζετε τακτικά τη Γραφή και να την μελετάτε με τα βοηθήματα που έχει προμηθεύσει ο Θεός. Ποτέ μην αφήνετε να περάση μια μέρα χωρίς να προσλάβετε λίγη τέτοια πνευματική τροφή. Το κάθε της κομμάτι είναι τόσο ουσιώδες για σας όσο ήταν και για τον Ιησού του Ναυή και τους βασιλείς του Ισραήλ, στους οποίους ελέχθη να διαβάζουν προσεκτικά τον Λόγο του Θεού καθημερινώς.—Ιησ. Ναυή 1:8· Δευτ. 17:18-20.

Όσο καλό εν τούτοις, κι αν είναι αυτό, δεν είναι αρκετό. Πρέπει, επίσης, να διευθετήσετε έτσι τις υποθέσεις σας ώστε να συναντάσθε τακτικά με τους ομοίους με σας Χριστιανούς, οι οποίοι, όπως και σεις, ενδιαφέρονται υπομονητικά και είναι σε θέσι να σας βοηθήσουν και των οποίων το ίδιο το παράδειγμα μπορεί να σας ενθαρρύνη να εγκαρτερήσετε. Θα σας παρακινήσουν σε «αγάπην και καλά έργα», σεις δε, με τη σειρά σας, θα γίνετε ικανοί να βοηθήσετε άλλους. Οι Χριστιανοί είναι όπως τα μέλη του ανθρωπίνου σώματος· δεν μπορούν να προχωρήσουν ο ένας χωριστά από τον άλλον.—Εβρ. 10:24, 25· 1 Κορ. 12:14-27.

Επί πλέον, για να εγκαρτερήσετε, πρέπει να γίνετε ευαίσθητος στο πνεύμα του Θεού και επιδεκτικός τούτου, διότι αυτό είναι που σας δίδει τη δύναμι να εγκαρτερήτε. Ούτε και την προσευχή πρέπει να παραβλέψετε. Και καθώς ακριβώς η σωματική δράσις είναι ουσιώδης για τη σωματική υγεία, έτσι και η πνευματική δράσις, στη Χριστιανική διακονία, είναι ουσιώδης για την πνευματική υγεία.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΤΕ

Επωφελούμενοι από τον Λόγο του Θεού, από τη συνταύτισι με τον λαό του Θεού, από το άγιο πνεύμα του Θεού και την προσευχή, θα καταστήτε ικανός να καλλιεργήσετε τις ιδιότητες εκείνες που θα σας βοηθήσουν να εγκαρτερήσετε και να μην αποκάμετε. Μεταξύ τέτοιων ιδιοτήτων είναι η πίστις και η ελπίς. Αυτές έκαμαν ικανό τον Αβραάμ και τον Μωυσή να εγκαρτερήσουν επί πολλά έτη στην υπηρεσία του Θεού και μπορούν ομοίως να βοηθήσουν και σας να εγκαρτερήσετε. Καθώς δείχνει ο απόστολος Παύλος: «Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.» «Ενθυμούμενοι το εις την πίστιν έργον σας, και τον κόπον της αγάπης, και την υπομονήν της ελπίδος.» Όπως ακριβώς μια άγκυρα βοηθεί ένα πλοίο ν’ ανθέξη σε μια τρικυμία, έτσι και η άγκυρα της ελπίδος θα σας βοηθήση ν’ ανθέξετε στις τρικυμίες της ζωής.—Ρωμ. 8:25· 1 Θεσ. 1:3· Εβρ. 6:19· 11:8-10, 24-27.

Η χαρά και αυτάρκεια είναι δύο ακόμη Χριστιανικές ιδιότητες που θα σας καταστήσουν ικανούς να υπομείνετε. «Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας», είπε ο Νεεμίας στον λαό του. Και για τον Ιησού διαβάζομε ότι, «υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν.» Όσο για την αυτάρκεια, αυτή μαζί με την ευσέβεια, είναι «μέγας . . . πλουτισμός.» Η αυτάρκεια απλοποιεί τα ζητήματα και κάνει ευκολώτερο το να υπομένη ένας την τραχεία ζωή ενός Χριστιανού στρατιώτου.—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ· Εβρ. 12:2· 1 Τιμ. 6:6.

Αλλά πιο πάνω από όλα, αγάπη· αγάπη για τον Ιεχωβά, εξ όλης σας της καρδίας, διανοίας, ψυχής και δυνάμεως, και αγάπη για τον πλησίον σας όπως για τον εαυτό σας, θα σας βοηθήση να εγκαρτερήσετε. Αν αγαπάτε τον Ιεχωβά, τον Θεόν σας, θα θελήσετε να τον ευαρεστήσετε, θα θελήσετε να κάμετε ευτυχισμένη την καρδιά του διακρατώντας ακεραιότητα, θα θελήσετε να γνωστοποιήσετε στους άλλους το όνομά του και τις ένδοξες ιδιότητές του, και να κάμετε παν ό,τι απαιτεί υπομονή. Και αν αγαπάτε τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας, θα θελήσετε να τον βοηθήσετε ν’ αποκτήση αιώνια ζωή με το παράδειγμά σας και τη διακονία σας, αυτό δε απαιτεί εγκαρτέρησι. Καθώς διαβάζομε, «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί . . . Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» Ναι, πάνω από κάθε τι άλλο, η αγάπη θα σας βοηθήση να υπομείνετε!—1 Κορ. 13:4, 7, 8· Ματθ. 22:37-39.

Δεν είναι εύκολο να υπομένετε. Μήπως, όμως, απεκτήθη ποτέ κάτι αξιόλογο με το να ακολουθή ένας τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως; Ο Θεός κάνει το μέρος του· σεις μπορείτε να κάμετε το δικό σας μέρος. Χάριν του ονόματος του, χάριν των άλλων και προς χάριν του εαυτού σας, λάβετε την απόφασι να υπομείνετε και με τη βοήθεια του Θεού θα υπομείνετε!

Νέοι, Διακρατείτε την Ακεραιότητα Σας Ενόσω Φοιτάτε στο Σχολείο

ΟΛΟΙ οι Χριστιανοί, είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι, υπέχουν την ευθύνη να διακρατούν την ακεραιότητά των έναντι του Ιεχωβά Θεού. Εν τούτοις, μερικές φορές, νεαρά άτομα νομίζουν ότι το φορτίο της ευθύνης των για διακράτησι ακεραιότητος είναι ελαφρότερο από το φορτίο για πιο ηλικιωμένους Χριστιανούς. Αλλ’ αν, σεις νεαροί, ομολογήτε ότι είσθε αληθινοί μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού, τότε θα κάμετε καλά να έχετε υπ’ όψιν ότι και σεις, επίσης, πρέπει να διακρατήτε ακεραιότητα σε όλες τις περιπτώσεις. Μη νομίζετε ότι το νεαρόν της ηλικίας αποτελεί για σας δικαιολογία σχετικά με τις συνέπειες της παραβιάσεως των Γραφικών αρχών. Αν θέλετε ν’ αποδειχθήτε άξιοι αιωνίου ζωής στη νέα τάξι πραγμάτων του Θεού, πρέπει να είσθε επιμελείς στην εφαρμογή των Γραφικών αρχών, τηρώντας ως προς αυτές την ακεραιότητά σας στη διάρκεια των σχολικών ετών.

Ποιες είναι μερικές απ’ αυτές τις Γραφικές αρχές, που θα σας βοηθήσουν να διακρατήσετε την ακεραιότητα σας έναντι του Θεού;

«ΦΕΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ»

Μια απ’ αυτές βρίσκεται στην 1 Κορινθίους 10:14: «Φεύγετε από της ειδωλολατρείας.» Η εντολή αυτή προς τους Χριστιανούς περιλαμβάνει τη σκέψι της δευτέρας από τις Δέκα Εντολές, που λέγει: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.»—Έξοδ. 20:4, 5, ΜΝΚ.

Για να δώσουν αποκλειστικήν αφοσίωσιν, οι αληθινοί Χριστιανοί ανά τους αιώνας απέφυγαν την ειδωλολατρία. Το βιβλίο Μια Ιστορία του Πολιτισμού, που εγράφη από τους Μπρίντον, Κρίστοφερ και Βολφ, δείχνοντας πώς οι πρώτοι Χριστιανοί διακρατούσαν την ακεραιότητά τους αποφεύγοντας οποιαδήποτε μορφή ειδωλολατρίας, λέγει: «Για να κρατήσουν αυτή την πολύχρωμη συλλογή λαών [της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας] σε μια κοινή υποτέλεια, για να τους δώσουν κάτι όμοιο με εθνική σημαία ως σύμβολο αυτής της ενότητος, εθεοποίησαν τον αυτοκράτορα. . . . [Αλλά] ο αληθινός Χριστιανός . . . δεν μπορούσε να σταματήση για να κάμη εκείνο που σε έναν από τους έξω ήταν απλώς μια ευπρεπής χειρονομία, όπως είναι σήμερα η αφαίρεσις του καπέλλου, όταν γίνεται παρέλασις της σημαίας.»

Ακόμη και κάτω από διωγμόν οι πρώτοι Χριστιανοί δεν υποχωρούσαν στις αξιώσεις των ανθρώπων να εκτελέσουν μια θρησκευτική πράξι προς τις εθνικές εικόνες ή ειδωλοποιημένους ανθρώπους, διότι, αν το έκαναν αυτό, θα ήταν απόδοσις σ’ αυτούς λατρείας που ανήκει στον Θεό. (Ρωμ. 1:25) Κάνομε καλά σήμερα ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών φεύγοντας από κάθε μορφή ειδωλολατρίας.

‘ΟΧΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ’

Μια άλλη Γραφική αρχή, που οι νεαροί αφιερωμένοι Χριστιανοί πρέπει να εφαρμόζουν, είναι το ν’ αποχωρίζωνται από τον κόσμο του ασεβούς ανθρωπίνου γένους. Αυτό είναι εκείνο, που ο Ιησούς Χριστός εδίδαξε τους ακολούθους του, και σχετικά μ’ αυτούς είπε: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:16) Ο Ιησούς Χριστός κατέδειξε για μας τι σημαίνει να παραμένη κανείς χωρισμένος από τον κόσμο. Όχι μόνον απέρριψε τα χαμηλά ηθικά επίπεδα του πέριξ αυτού κόσμου, αλλά προσέτι εστάθη ακηλίδωτος από τις πολιτικές του υποθέσεις. Όταν ο Διάβολος προσέφερε στον Ιησούν την αρχηγία όλων των πολιτικών βασιλείων του ανθρωπίνου γένους, ο Ιησούς απέρριψε την προσφορά. (Ματθ. 4:8-10) Ο Ιησούς Χριστός δεν θ’ απεδέχετο κανένα μέρος, μικρό ή μεγάλο, στο πολιτικό οικοδόμημα που ο κόσμος του απίστου ανθρωπίνου γένους είχε ανεγείρει. Ως εκ τούτου, ο Ιησούς απέρριψε, επίσης, ένα λαοφιλές σχέδιο για τοπική βασιλεία, ‘αναχωρώντας πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.’—Ιωάν. 6:15.

Όχι μόνο ο Ιησούς ο ίδιος παρέμεινε χωριστά από την πολιτική, αλλά το 96 περίπου μ.Χ. ο αναστημένος Υιός του Θεού έδωσε στον απόστολο του Ιωάννη το όραμα ενός θηρίου που ανέβαινε από τη θάλασσα, με επτά κεφαλές και δέκα κέρατα. Εφόσον η Αποκάλυψις παρουσιάσθη δια σημείων, το θηρίο ήταν συμβολικό. Όταν το συνδυάσωμε με την εξήγησι της ίδιας της Γραφής, που αυτή δίνει περί των αγρίων θηρίων, του Δανιήλ κεφάλαια έβδομο και όγδοο, το θηρίο, που είδε στο όραμα ο Ιωάννης, συμβολίζει την ορατή πολιτική οργάνωσι του Διαβόλου κάτω από επτά διαδοχικές αρχηγίες δια μέσου των αιώνων. Ποιος έδωσε σ’ αυτό το συμβολικό πολιτικό θηρίο τη δύναμί του; Η Γραφή λέγει: «Έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην.» (Αποκάλ. 13:2) Εφόσον ο Δράκων, ο Διάβολος, δίνει στο συμβολικό πολιτικό θηρίο τη δύναμί του, οι Χριστιανοί σοφά προσέχουν τη συμβουλή και το παράδειγμα του Ιησού και αρνούνται ν’ αναμιχθούν στις πολιτικές υποθέσεις του κόσμου του απίστου ανθρωπίνου γένους.

«ΠΡΑΟΣ ΠΡΟΣ ΠΑΝΤΑΣ»

Η Γραφή δείχνει, επίσης, ότι όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να καλλιεργούν τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού στη ζωή τους. Η καρποφορία αυτή περιλαμβάνει την αγάπη, την ειρήνη, την αγαθωσύνη, την πραότητα και την εγκράτεια. (Γαλ. 5:22, 23) Γι’ αυτό, τα εξής λόγια απευθύνονται στους Χριστιανούς, είτε νέους, είτε ηλικιωμένους: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος.» (2 Τιμ. 2:24) Συμμορφούμενοι με τη συμβουλή αυτή, πρέπει να είμεθα πράοι τόσο στην ομιλία μας όσο και στη διαγωγή μας προς τους άλλους. Δεν πρέπει να περιφερώμεθα μ’ ένα ραβδί στον ώμο μας, αναζητώντας μάχες, ούτε, ακόμη, ν’ αναμένωμε διαπληκτισμούς. Πρέπει να μάθωμε να συγκρατούμε τον εαυτό μας, έστω και αν προκαλούμεθα.

Έχοντας σημειώσει μερικές Γραφικές αρχές, που πρέπει να τυγχάνουν προσοχής, αν πρόκειται ένας Χριστιανός να διακρατήση ακεραιότητα έναντι του Θεού, κυττάξτε τι σημαίνει αυτό για σας που είσθε μαθητής στο σχολείο. Πηγαίνετε στο σχολείο για να λάβετε μια εκπαίδευσι—να μάθετε ανάγνωσι και γραφή, να εξοικειωθήτε με την ιστορία, να εκπαιδευθήτε ίσως σε κάποιο επάγγελμα. Αλλ’ ενόσω είσθε εκεί στο σχολείο, δεν θέλετε, ως Χριστιανός, να υιοθετήσετε το «πνεύμα του κόσμου», διότι ο Ιησούς είπε ότι οι αληθινοί του ακόλουθοι ‘δεν είναι εκ του κόσμου.’ Και ο θεόπνευστος απόστολός του Παύλος έγραψε: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (1 Κορ. 2:12· Ιωάν. 15:19· Ρωμ. 12:2) Συνεπώς, ένας Χριστιανός δεν μπορεί να συμμετέχη σε κάθε είδους δράσι του κόσμου. Πρέπει να κατευθύνη την πορεία ενεργείας του με το ‘τέλειον θέλημα του Θεού’, όπως εκτίθεται στη Γραφή. Φυσικά, η Γραφή δεν δίνει άμεσες εντολές για κάθε περίπτωσι που μπορεί ν’ αναφανή, αλλά εκθέτει αρχές, που πρέπει να μας κατευθύνουν.

ΤΕΛΕΤΕΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ ΥΛΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ

Παραδείγματος χάριν, τελετές λατρευτικού χαιρετισμού υλικών συμβόλων διοργανώνονται συχνά στα σχολεία, σε όλο τον κόσμο. Τώρα, ποιες Γραφικές αρχές διέπουν εκείνο που πρέπει να κάμη ένας Χριστιανός κατά την διάρκεια μιας τοιαύτης σχολικής εκδηλώσεως;

Εν πρώτοις. Τι είναι ένα υλικό σύμβολο; Είναι μια υλική ανθρωποποίητη εξεικόνισις. Τοιαύτα υλικά σύμβολα συχνά περιλαμβάνουν εξεικονίσεις άστρων, δηλαδή αντικειμένων που είναι στον έναστρο ουρανό καθώς και αντικειμένων που είναι επάνω στη γη. Έτσι, για τους αφιερωμένους Χριστιανούς το να γονατίασυν μπροστά σε ένα υλικό σύμβολο και εν γένει να αποδώσουν λατρευτικόν χαιρετισμόν σε υλικά σύμβολα θα ήταν παράβασις της Δευτέρας Εντολής του Δεκάλογου, καθώς και της Χριστιανικής εντολής «φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων».

Σε μερικές ολοκληρωτικές χώρες, αναμένεται από τα παιδιά να γονυπετήσουν και ν’ ασπασθούν τα σύμβολα. Σε άλλες χώρες να τα χαιρετούν εκτείνοντας το χέρι ή με το να κρατούν το χέρι στο μέτωπο ή πάνω από την καρδιά. Όλοι αυτοί οι τρόποι αποδόσεως σεβασμού σ’ ένα υλικό σύμβολο έχουν την ιδία βασική σημασία. Οποιοδήποτε είδος χαιρετισμού μιας εικόνος με το χέρι ή με το σώμα είναι πράξις ειδωλολατρική, συνεπώς είναι κάτι που οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί, δεν μπορούν ευσυνείδητα να πράξουν. Ωστόσο, δεν αναμιγνύονται σε ό,τι κάνουν άλλοι ως προς αυτό το ζήτημα.

Αλλά τι θα πούμε, αν δεν σας ζητούν να χαιρετήσετε το σύμβολο, αλλ’ απλώς να το κρατήσετε, είτε σε παρέλασι είτε μέσα στην αίθουσα του σχολείου, ώστε οι άλλοι να μπορούν να το χαιρετούν; Λοιπόν θα ήταν αυτό ‘αποφύγη της ειδωλολατρίας’; Όχι· αντί του ν’ αποφύγετε, η πράξις αυτή μάλλον θα σας έθετε στο κέντρον ακριβώς της ειδωλολατρικής τελετής.

Το ίδιο αληθεύει σχετικά με τον βηματισμό στις παρελάσεις, που απαιτείται από τους μαθητάς σε πολλές χώρες. Βεβαίως, τούτο αποτελεί συμμετοχήν στην τελετή και εκφράζει την υποστήριξί τους στο τιμώμενο με την παρέλασι αντικείμενον. Οι αφιερωμένοι Χριστιανοί αποφεύγουν εκ λόγων συνειδήσεως να το κάμουν αυτό.

Έχοντας υπ’ όψι τη σχετική Γραφική αρχή μπορεί ένας αφιερωμένος Χριστιανός να σταθή ησύχως στη διάρκεια μιας τελετής χαιρετισμού συμβόλων; Μήπως η πράξις του να σταθήτε όρθιος θα σας έκανε ειδωλολάτρη; Όχι, απλώς το να ίστασθε ησύχως, ενώ οι άλλοι χαιρετούν, δείχνει ότι είσθε μόνον ένας πλήρης σεβασμού παρατηρητής. Την πράξιν της ειδωλολατρίας θ’ αποτελούσε για τον μάρτυρα του Ιεχωβά ο χαιρετισμός, όχι η απλή κανονική στάσις.

Αλλ’ αν υποθέσωμε ότι απαιτούσαν από κάποιον να λάβη μια άκαμπτη σωματική στάσι κατά τον χαιρετισμό υλικών συμβόλων; Η τοιαύτη ενέργεια θα τον έκανε μέτοχο της ειδωλολατρικής τελετής.

Προφανώς, υπάρχουν πολλές περιστάσεις και περιπτώσεις, που αναφύονται σχετικά με τοιούτους χαιρετισμούς. Από τι διέπεται, λοιπόν, ένας νεαρός Χριστιανός; Μήπως από μια σειρά Ταλμουδικών κανόνων, που καλύπτουν κάθε τυχόν περίπτωσιν; Όχι, αλλά διέπεται από βασικές αρχές. Γνωρίζετε την αρχή που περιλαμβάνεται: «Φεύγετε από της ειδωλολατρείας.» Εφαρμόζετε, λοιπόν, πάντοτε αυτή την αρχή, και θα μπορέσετε να καθορίσετε τι πρέπει να κάμη ένας αφιερωμένος Χριστιανός για να διακρατήση ακεραιότητα.

Ας πάρωμε ένα άλλο παράδειγμα. Υποθέστε ότι ένας μαθητής στο σχολείο εκλέγεται για ν’ αντιπροσωπεύση ολόκληρο το σχολείο και ότι ο μαθητής αυτός χαιρετά το υλικό σύμβολο που είναι έξω σ’ ένα κοντό· μέσα, οι άλλοι μαθηταί απλώς ίστανται όρθιοι ενόσω ο αντιπρόσωπός τους χαιρετά το υλικό σύμβολο. Η τοιαύτης εννοίας πράξις του να σταθή ένας όρθιος στην περίπτωσι αυτή, θα ήταν κάτι που θα μπορούσε να κάμη ένας αφιερωμένος Χριστιανός χωρίς παραβίασι ακεραιότητος; Τι σημαίνει το να σταθή κανείς όρθιος στην περίπτωσι αυτή; Σημαίνει ότι συμφωνείτε στο να χαιρετά ο μαθητής έξω για λογαριασμό σας. Παίρνει τη θέσι σας, ενεργώντας ως αντιπρόσωπος σας. Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, αντιλαμβάνεσθε ότι στην περίπτωσι αυτή, το να σταθή κανείς όρθιος με οποιοδήποτε τρόπο, θα εσήμαινε συμμετοχή στην ειδωλολατρική τελετή. Συνεπώς, ένας που θέλει να τηρήση την εντολήν «φεύγετε από της ειδωλολατρείας» θα παρέμενε ησύχως καθιστός.

Ως ένα άλλο παράδειγμα, υποθέστε ότι ένας παρευρίσκεται σε κάποιο αθλητικό γεγονός, και ότι γίνεται παρέλασις με τα υλικά σύμβολα, περίπτωσις, κατά την οποία οι άνθρωποι ένεκα τούτου αφαιρούν τα καπέλλα τους. Η χειρονομία αυτή καθ’ εαυτήν έχει τον χαρακτήρα τελετουργικού χαιρετισμού, έστω και αν το καπέλλο που αφαιρείται πιθανόν να μην τίθεται πάνω από την καρδιά, όπως συχνά γίνεται. Έτσι, αν απητείτο από έναν αφιερωμένο Χριστιανό να παρευρεθή σε τέτοιο μέρος, όπου πιθανόν να γίνη παρέλασις με υλικά σύμβολα, τότε θα έπρεπε να πάρη τη στάσι του υπέρ της Γραφικής αρχής. Εν τούτοις, αν η παρακολούθησις του γεγονότος είναι προαιρετική, τότε ο Χριστιανός, ενεργώντας σοφά, θα ήταν κάπου αλλού εκείνη τη στιγμή. Αν ένας το βρίσκη επιθυμητό να παρακολουθήση ένα δημόσιο γεγονός, δεν χρειάζεται να παρευρίσκεται κατά τη στιγμή μιας ειδωλολατρικής τελετής, που συνήθως λαμβάνει χώραν κατά την έναρξι, αλλά θα μπορούσε να έλθη αργότερα, αφού θα έχη λήξει η τελετή. Ή, αν κανονικά λαμβάνη χώραν στο τέλος του γεγονότος, θα μπορούσε ν’ αποχωρήση ήσυχα προ της λήξεως.

ΕΓΕΡΣΙΣ ΕΝΕΚΑ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΥΜΝΩΝ

Ο Χριστιανός νέος, που επιθυμεί να διακρατήση ακεραιότητα έναντι του Θεού, συχνά αντιμετωπίζει σήμερα το ζήτημα του να εγείρεται χάριν ύμνων όπως είναι οι των εθνών. Τώρα, ποιες Γραφικές αρχές θίγονται; Γνωρίζετε ότι οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού πρέπει να τηρούνται χωριστά από τον κόσμο, και, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, δεν προσεύχονται υπέρ του κόσμου. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να συμμερισθούν τα αισθήματα ενός ύμνου, ο οποίος, συχνά, εν μέρει τουλάχιστον, είναι κατ’ ουσίαν μια προσευχή στον Θεό χάριν ενός έθνους του κόσμου; Ενώ είναι αληθές ότι οι Χριστιανοί είναι νομοταγείς και σέβονται τους δημοσίους λειτουργούς, πώς θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σ’ έναν ύμνο που εκθειάζει ένα έθνος, το οποίον αποτελεί μέρος αυτού «του συστήματος πραγμάτων», του οποίου, καθώς δείχνει η Γραφή, ο Σατανάς είναι ο Θεός;—Ιωάν. 17:9· 2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ.

Κατά συνέπειαν, όταν παρουσιάζεται περίπτωσις να σταθή όρθιος χάριν αυτών των ύμνων, ο αφιερωμένος Χριστιανός πρέπει να ρωτήση τον εαυτό του τι σημαίνει να σταθή όρθιος. Αν το να εγερθή από καθιστή στάσι και να σταθή όρθιος ενόσω παίζεται η μουσική είναι όλο εκείνο που απαιτείται από καθένα που είναι παρών για να δείξη ότι συμμερίζεται τα αισθήματα του ύμνου, ο Χριστιανός θα έπρεπε να απέχη από το να ενεργήση έτσι, καθόσον τα αισθήματα εκείνα δεν βρίσκονται σε αρμονία με τις Γραφικές αρχές.

Τώρα, ποιά είναι η διαφορά μεταξύ του να σταθή ένας όρθιος λόγω της τελετής χαιρετισμού ενός συμβόλου και του να σταθή όταν παίζεται ένας ύμνος; Όταν ένας Χριστιανός είναι σε όρθια στάσι, όταν οι άλλοι εγείρωνται για να χαιρετήσουν το σύμβολο, αυτό το να ίσταται έτσι ήσυχα δεν αποτελεί «τον χαιρετισμό»· έτσι δεν είναι; Στις περισσότερες περιπτώσεις θα έπρεπε να κάμετε κάτι περισσότερο για ν’ αποδώσετε χαιρετισμό. Αλλά στις περιπτώσεις που παίζεται ύμνος συνήθως με την έγερσι καταδεικνύεται σε όλους τους παρόντας συμμετοχή στα αισθήματα που εκφράζονται δια του ύμνου.

Αλλά υποθέστε ότι οι μαθηταί σε μια αίθουσα διδασκαλίας είναι ήδη όρθιοι στη διάρκεια ενός μουσικού προγράμματος και μεταξύ των ασμάτων που ψάλλονται είναι ένας ύμνος. Θα έπρεπε ο νεαρός Χριστιανός να προβή στην ειδική ενέργεια του να καθήση κάτω; Όχι, απλώς θα παρέμενε όρθιος· δεν είναι ωσάν να είχε σηκωθή ειδικώς χάριν του ύμνου.

Τα επίσημα σχολικά άσματα, μήπως υποπίπτουν στην ίδια με τους εθνικούς ύμνους κατηγορία; Ναι, θεωρούνται κατ’ αναλογίαν παρόμοια όπως οι εθνικοί ύμνοι από τα έθνη. Συχνά ψάλλονται με θρησκευτική κατάνυξι και με επευφημίες, αναμένεται δε από τους μαθητάς να εγερθούν. Είναι θέμα αποδόσεως ευλαβικής τιμής σ’ ένα κοσμικό ίδρυμα, πράγμα που δεν μπορούν να κάμουν οι αφιερωμένοι Χριστιανοί. Γιατί δεν μπορούν; Διότι τέτοιες λατρευτικές τιμές τις επιφυλάσσουν για τον Ιεχωβά Θεό.

Για τον ίδιο λόγο απέχουν από το να λαμβάνουν μέρος σε τελετές (όπως είναι η έγερσις προς τήρησιν ενός λεπτού σιγής) προς τιμήν ηρώων μετά τον θάνατο τους ή σε σχετικές επετείους.

ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΔΙ’ ΕΚΛΟΓΗΣ

Σε πολλά σχολεία το σώμα των μαθητών εκλέγει άλλους μαθητάς για ωρισμένα αξιώματα ή θέσεις, όπως είναι πρόεδρος ή αντιπρόσωπος της τάξεως, αρχηγός επευφημιών, βασίλισσα καλλονής και ούτω καθεξής. Πιθανόν ένας να προταθή και να ψηφισθή για μια θέσι χωρίς καν να έχη αποδεχθή την πρότασι που έγινε γι’ αυτόν. Μερικά σχολεία ανωτέρας εκπαιδεύσεως επιτρέπουν ακόμη σε μικρή κλίμακα πολιτικόν αγώνα, οι δε μαθηταί μπορούν να φέρουν διακριτικά σήματα του πολιτικού αγώνος και να τοιχοκολλούν εκλογικές διαφημίσεις.

Τώρα, πώς θεωρούν οι Χριστιανοί αυτά τα δι’ εκλογής αξιώματα και τις θέσεις; Μήπως θ’ απεδέχοντο μια θέσι αν εψηφίζοντο γι’ αυτή από τους συμμαθητάς των; Θα ελάμβαναν μέρος στην ψηφοφορία, είτε με ύψωσι των χειρών είτε με ψηφοδέλτια;

Ας εξετάσωμε, ποιος είναι ο σκοπός αυτής της ψηφοφορίας στο σχολείο; Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι να εξοικειωθούν τα νεαρά άτομα με τον μηχανισμό της κοσμικής πολιτικής. Συνεπώς, ποια Γραφική αρχή πρέπει εν προκειμένω να εφαρμοσθή; Προφανώς, η του αποχωρισμού από τον κόσμο και την πολιτική του. Εφόσον οι ενήλικες μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αναμιγνύονται στην πολιτική, είναι απλώς λογικό για τα τέκνα των μαρτύρων του Ιεχωβά να μην αναμιγνύωνται στην πολιτική επί σχολικού επιπέδου, είτε αποδεχόμενα ένα δι’ εκλογής αξίωμα είτε συμμετέχοντα στην απονομή τέτοιου αξιώματος σε άλλους. Τι θα έκανε, λοιπόν, ένας νεαρός Χριστιανός αν υπεδεικνύετο ως υποψήφιος για ένα αξίωμα; Με διακριτικότητα δεν θα εδέχετο την υποψηφιότητα ή, εκλεγόμενος χωρίς τη συγκατάθεσί του, θα μπορούσε ευγενώς να μη δεχθή το αξίωμα, ακολουθώντας έτσι το παράδειγμα του Ιησού, ο οποίος απεσύρθη όταν ο λαός ήθελε να τον κάμη βασιλέα.

Βεβαίως, καίτοι ένας μάρτυς του Ιεχωβά θ’ απεποιείτο μια θέσι που θα του εδίδετο μέσω μικρής κλίμακας πολιτικού μηχανισμού, όμως ένας διορισμός από τον καθηγητή είναι κάτι το διαφορετικό. Αν ένας νεαρός Χριστιανός διωρίζετο από τον καθηγητή να βοηθήση στη ρύθμισι της κυκλοφορίας ή σε κάποια άλλη υπηρεσία, κατά τις σχολικές ώρες, για την οποία δεν υφίσταται αντίρρησις συνειδήσεως, θα παρείχε την συνεργασία του. Αν δεν θα προέκυπτε παράβασις Γραφικών αρχών από τη διεξαγωγή μιας ανατεθειμένης υπηρεσίας, τότε θα ήταν υποβοηθητικός προς το σχολείο και άλλους μαθητάς μέχρις οποιουδήποτε λογικού βαθμού.

Εννοείται, μερικές θέσεις στο σχολείο συνδέονται με παράβασι Γραφικών αρχών, έστω και αν αυτή η θέσις προέρχεται από διορισμό και όχι μέσω πολιτικής διαδικασίας. Λόγου χάριν, τι θα πούμε αν ένας διωρίζετο να κατευθύνη τις επευφημίες; Η ενθάρρυνσις άλλων, αυτή καθ’ εαυτήν, δεν είναι κάτι το εσφαλμένο, όπως όταν ένας παίζη σε μια ομάδα και εκφωνή δυνατά λέξεις ενθαρρύνσεως. Αλλά είναι κάτι διάφορο το να οδηγή ένας ένα πλήθος σε εκδήλωσι φρενίτιδας επευφημιών υπέρ καθιδρύματος αυτού του κόσμου, να οδηγή άτομα στο να εγείρωνται χάριν των σχολικών ύμνων, ή να οδηγή άλλους στην παγίδα της λατρείας ηρώων. Αυτό θ’ αποτελούσε παράβασι Γραφικών αρχών. Ένας Χριστιανός, που έχει αποχωρισθή απ’ αυτόν τον κόσμο και που δίνει αποκλειστική αφοσίωσι στον Ιεχωβά Θεό, δεν θα εδέχετο ένα διορισμό τοιαύτης αρχηγίας.

Μερικά σχολεία δυνατόν να ψηφίζουν ένα κορίτσι ως βασίλισσα καλλονής. Μια νεαρή Χριστιανή, έστω και αν διωρίζετο—χωρίς εκλογή—σε μια τέτοια «βασιλεία», πώς θα μπορούσε να την δεχθή; Οι Γραφικές αρχές δείχνουν ότι είναι ακατάλληλο ν’ αποδίδεται στο πλάσμα ανάρμοστη σπουδαιότης. (Ρωμ. 1:25) Προς τούτοις, το να τίθεται τα γυναικείο φύλο σε περίοπτη θέσι θα παρεβίαζε Γραφικές αρχές. (1 Τιμ. 2:12, 13) Οι Χριστιανοί δεν επιδίδονται στην ενδόξασι ανθρωπίνων πλασμάτων, και δεν επιθυμούν να τους δείξη κάποιος τέτοια ειδωλολατρική μεταχείρισι. Επίσης, από εκείνους που υπηρετούν ως «βασιλείς» ή «βασίλισσες» αναμένεται ν’ αναλάβουν την ηγεσία στις πολιτικές, πατριωτικές και κοσμικό-θρησκευτικές δραστηριότητες, πράγμα που οι αληθινοί Χριστιανοί δεν μπορούν να κάμουν.

Βέβαια, είναι καλό να έχετε υπ’ όψιν, σεις οι νεαροί Χριστιανοί, ότι δεν είναι πολιτικής φύσεως κάθε ψηφοφορία. Μερικές φορές οι μαθηταί καλούνται από τον καθηγητή να εκφράσουν γνώμες. Δεν θα ήταν παράβασις Γραφικών αρχών στην έκφρασι της προτιμήσεως σχετικά με ωρισμένες εκδηλώσεις ή με τον καθορισμό της αξίας μιας ομιλίας ή εκθέσεως ιδεών. Δεν πρόκειται περί εκλογής ενός με πολιτικό τρόπο σε κάποιο αξίωμα, όταν ένας εκφράζη μια γνώμη με ανάτασι χειρός, σχετικά με τις ιδιότητες ενός πράγματος.

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

Τι θα πούμε, αν ένα μέρος της διδασκαλίας, που λαμβάνετε στην αίθουσα, απαιτή να εκφρασθήτε σχετικά με τα όσα κατανοείτε ότι είναι αντίθετα προς Γραφικές αρχές; Υποθέστε ότι στην τάξι της μουσικής απαιτούν από σας να ψάλετε έναν ύμνο. Αν και ένας μάρτυς του Ιεχωβά δεν θα μπορούσε ευσυνείδητα να ψάλη τα λόγια, μερικοί ψάλλουν τους μουσικούς φθόγγους για να δείξουν ότι γνωρίζουν τη μελωδία. Αν σας ζητήσουν να κάμετε μια απαγγελία, την οποίαν ένας Χριστιανός δεν θα μπορούσε να κάμη ευσυνείδητα, τότε τι θα γίνη; Καίτοι είναι απλώς μια δοκιμή της γνώσεως ή της μνήμης, θα ήταν προτιμότερο να εξαιρεθήτε απ’ αυτή, αν είναι δυνατόν. Αλλ’ αν είναι ανάγκη, θα μπορούσατε να δείξετε ότι έχετε τη διανοητική ικανότητα να κάνετε αυτή την απαγγελία, και, για ν’ αποφύγετε μια εσφαλμένη εντύπωσι, θα εξηγούσατε εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων ότι δεν συμμερίζεσθε τα αισθήματα αυτής της απαγγελίας.

Μέρος της διδασκαλίας στην αίθουσα πιθανόν να περιλαμβάνη φιλοσοφίες, όπως είναι η εξέλιξις, που είναι αντίθετες προς τη Γραφή. Τι θα κάμετε, αν σας διώριζαν να μιλήσετε επί θεμάτων που γνωρίζετε ότι είναι ψευδή ή ειδωλολατρικά; Προφανώς, θα επωφελείσθε του διορισμού για να δώσετε μια μαρτυρία σχετικά με ό,τι γνωρίζετε ότι αποτελεί την αλήθεια. Οι ομιλίες στην τάξι, είναι ένας ωραίος τρόπος για να δώσετε μαρτυρία. Αν ανετίθετο σε κάποιον μια ομιλία επί της εξελίξεως, θα μπορούσε να εκθέση ό,τι λέγει το σχολικό βιβλίο και κατόπιν θα μπορούσε να παρουσιάση εκείνο που πιστεύει σύμφωνα με τη Γραφή. Ομοίως και με τις γραπτές εξετάσεις· αν μια ερώτησις απαιτή απάντησι του σχολικού βιβλίου σχετική με την εξέλιξι, μπορείτε να δώσετε αυτή την απάντησι, προσθέτοντας, αν είναι ανάγκη, ότι σεις προσωπικά δέχεσθε μάλλον την απάντησι της Γραφής ως ορθή παρά την του σχολικού βιβλίου. Θεωρήστε τις ομιλίες στην τάξι ως ευκαιρίες για να βοηθήσετε άλλους. Ακόμη και όταν είναι ανάγκη να μάθετε λεπτομέρειες σχετικές με ψευδείς θεωρίες, όπως είναι η εξέλιξις, μην το θεωρείτε αυτό ως σπατάλη χρόνου εξ ολοκλήρου. Έχοντας τη γνώσι αυτή, θα κατανοήσετε καλύτερα την άποψι των άλλων και μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε επωφελώς, όταν τους βοηθήτε να απελευθερωθούν από τις κενές φιλοσοφίες των ανθρώπων.—Κολ. 2:8.

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ

Σε μερικά σχολεία η σωματική άσκησις πιθανόν να περιλαμβάνη διάφορες γυμναστικές εκδηλώσεις. Δεν υπάρχει παραβίασις Γραφικών αρχών σε τέτοιες εκδηλώσεις, όπως είναι το αγώνισμα δρόμου. Αλλ’ αν υποθέσωμε ότι το σχολείο θέλει να σας διδάξη πάλη, πυγμαχία και «γιου-γίτσου» [ιαπωνική πάλη] ή άλλους τρόπους για να προξενήσετε βλάβη σε άλλους; Τότε ποια Γραφική αρχή θα εφηρμόζετο; Γνωρίζετε ότι ο «δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται.» Συνεπώς ένας Χριστιανός δεν θα εγυμνάζετο με τον σκοπό να παλαίη με άλλους ή να τους τραυματίση. Επί πλέον, εφόσον δεν περιέρχεται αναζητώντας, ούτε ακόμη αντιμετωπίζοντας διαμάχες, δεν θα εγυμνάζετο σε μορφές σωματικής βίας. Ένας Χριστιανός πρέπει «να ήναι πράος προς πάντας», και να τηρήται «ανεξίκακος». (2 Τιμ. 2:24) Αποφεύγει εκπαίδευσι για δράσι, που δεν είναι σε αρμονία με ό,τι η Γραφή λέγει στον Ησαΐα 2:4. Ως εκ τούτου, ένας μάρτυς του Ιεχωβά δεν θα μπορούσε να δεχθή εκπαίδευσι στην τεχνική του να βλάπτη άλλους, αν και θα μπορούσε να συνεργασθή με άλλες εκδηλώσεις σωματικής εκπαιδεύσεως σε σχολικές ώρες.

Το να ζη ένας σύμφωνα με Γραφικές αρχές ανάμεσα σ’ ένα κόσμο, που είναι αποξενωμένος από τον Θεό, προφανώς δεν είναι εύκολο. Μερικοί από σας, νέοι, μπορεί να απειληθήτε με αποβολή από το σχολείο, ή πιθανόν να μη σας δώσουν τα απολυτήρια στην τελετή απονομής των, διότι απέχετε από εκδηλώσεις που δεν είναι σε αρμονία με τη Γραφή. Αν ο νόμος κάνη πρόβλεψι για ελευθερία συνειδήσεως σχετικά με τα ζητήματα αυτά, τα προβλήματα θα είναι ολιγώτερα. Αλλ’ αν δεν δείχνεται ανοχή για κείνους που δεν συμμορφώνονται, συχνά αποδεικνύεται συνετό να μιλήσετε στον καθηγητή σας εκ των προτέρων και να εξηγήσητε ευγενικά τη θέσι σας από τη Γραφή. Ίσως οι γονείς σας να θελήσουν να έλθουν μαζί σας, όταν θα γίνη αυτό. Όταν οι καθηγηταί σας διακρίνουν ότι απέχετε από το να συμμετέχετε όχι λόγω οιουδήποτε στασιαστικού πνεύματος, αλλ’ αντιθέτως εκτιμάτε τις προσπάθειές των να σας διδάξουν και ότι τρέφετε κατάλληλο σεβασμό για τις ‘υπερέχουσες εξουσίες’, πιθανόν να προθυμοποιηθούν να λάβουν υπ’ όψιν τις πεποιθήσεις σας. Αλλ’ αυτό θ’ απαιτήση υπομονητική και πιστή συμπεριφορά εκ μέρους σας.—Ρωμ. 13:1.

Άσχετα από τις αντιδράσεις των άλλων, είναι ζωτικό—αν πρόκειται ν’ αποδείξετε τον εαυτό σας αληθινό Χριστιανό—να κατευθύνετε την πορεία σας με τον Λόγον του Θεού. Με τη βοήθεια των γονέων σας ή του επισκόπου της εκκλησίας σας, διακρίνατε τις Γραφικές αρχές, που εφαρμόζονται κι έπειτα λάβετε τις αποφάσεις σας σε αρμονία με αυτές. Τότε δεν θα παραστή ανάγκη να ρωτήσετε κάποιον άλλον τι θα πρέπει να κάνετε σε κάθε περίπτωσι, αλλά θα γνωρίζετε τι ευαρεστεί τον Θεό. Το να προσέχετε την ακεραιότητά σας ενόσω είσθε στο σχολείο θα παραγάγη καλούς καρπούς, διότι αποδεικνύετε ενώπιον του Θεού ότι είσθε το είδος του ατόμου περί του οποίου αυτός λέγει ότι θα ζήση στο αιώνιο του νέο σύστημα πραγμάτων.

(Μετάφρασις από την Αγγλική The Watchtower, June 15, 1964)

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάρτιο

1 Η . . . άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.—Γαλ. 4:26. Σ 15/5/64 21

2 Θέλω . . . να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.—1 Κορ. 11:3. Σ 15/7/64 2

3 Εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει βράχος· δεν γνωρίζω ουδένα.—Ησ. 44:8. Σ 1/6/64 8

4 Η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.—Παροιμ. 4:18. Σ 15/9/64 1, 2

5 Η φιλαδελφία ας μένη· την φιλοξενίαν μη λησμονείτε· επειδή διά ταύτης τινές εφιλοξένησαν αγγέλους μη γνωρίζοντες. Ενθυμείσθε τους δεσμίους ως συνδέσμιοι.—Εβρ. 13:1-3. Σ 1/12/64 18

6 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.—Ματθ. 28:19. Σ 1/2/64 30, 31

7 Τις μεταξύ αυτών ανήγγειλε τούτο . . . ; ας φέρωσι τους μάρτυρας αυτών, και ας δικαιωθώσιν· ή, ας ακούσωσι, και ας είπωσι, Τούτο είναι αληθινόν.—Ησ. 43:9. Σ 1/6/64 11

8 Ως έρρινον χρυσούν εις χοίρου μύτην, ούτω γυνή ωραία χωρίς φρονήσεως.—Παροιμ. 11:22. Σ 1/7/64 5, 3

9 Έν σώμα και έν πνεύμα.—Εφεσ. 4:4. Σ 15/8/64 8

10 Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.—1 Ιωάν. 2:17. Σ 1/9/64 20, 21

11 Ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.—Ησ. 32:18. Σ 15/11/64 20

12 Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.—Ματθ. 24:14. Σ 15/2/64 13, 14

13 Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του πνεύματος.—Εφεσ. 6:18. Σ 1/1/65 3, 11, 13, 15α

14 Οι φύλακές σου θέλουσιν υψώσει φωνήν· εν φωναίς ομού θέλουσιν αλαλάζει· διότι θέλουσιν ιδεί οφθαλμός προς οφθαλμόν, όταν ο Ιεχωβά ανορθώση την Σιών.—Ησ. 52:8, ΜΝΚ. Σ 15/5/64 20, 21α

15 Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν· παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού. Παίδευε τον υιόν σου, και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε· και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου.—Παροιμ. 29:15, 17. Σ 15/6/64 6, 5

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Για να βοηθήσουν και πολλά άλλα άτομα να γίνουν «άνθρωποι ευδοκίας» του Θεού, οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα είναι επιμελείς στο να κάμουν παντού επισκέψεις τον Φεβρουάριο σε ειλικρινή άτομα για να τους τονίσουν τη σπουδαιότητα που έχει η βαθιά εκτίμησις των αληθειών της Γραφής. Εκτός από την προσωπική ομιλία στα άτομα αυτά, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικό Η Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια αντί δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

21 Μαρτίου: Η Γραφή και η Δημιουργία υπό το Φως της Συγχρόνου Επιστήμης. Σελ. 104.

28 Μαρτίου: Ο Λόγος του Θεού ο Αληθινός Οδηγός του Ανθρώπου. Σελ. 110.

Έχετε Επαρκή Αποφασιστικότητα;

ΧΙΛΙΑΔΕΣ Χριστιανών συνεκεντρώνοντο απ’ όλη την Αγγλία για να παρακολουθήσουν τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον» των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνο. Αυτή προεβλέπετο ν’ αποτελέση μια μεγάλη πνευματική ευωχία, που θα υποβοηθούσε τους Χριστιανούς να διαμορφώσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, και πολλοί απεφάσισαν να είναι εκεί. Αλλ’ ένα πρόβλημα αντιμετώπισε η ογδόντα ετών ηλικίας Κα Χάλσυ, όταν έχασε το λεωφορείο που είχε ορισθή να μεταφέρη τους αδελφούς της εκκλησίας της από το Γκρέιτ Γιάρμουθ 140 μιλίων απόστασι, στη συνέλευσι. Τι θα έκανε; Με σταθερή αποφασιστικότητα άρχισε διατρέχοντας αυτά τα 140 μίλια με ποδήλατο, και πραγματικά εκάλυψε ογδόντα μίλια, ώσπου ένα λεωφορείο από άλλη εκκλησία εσταμάτησε και την παρέλαβε! Με αυτού του είδους αποφασιστικότητα μπορούν να επιτελεσθούν θαυμαστά πράγματα.

Πόση αποφασιστικότητα έχετε; Όταν έχετε να εκτελέσετε καθήκοντα, να επιτύχετε στόχους, ή να εκπληρώσετε ευθύνες, εμμένετε παρά τα εμπόδια κι εναντίον κάθε αντιδράσεως που μπορεί να εγερθή; Σ’ αυτή τη ζωή λίγες αξιόλογες προσπάθειες γίνονται εύκολα. Είναι ανάγκη να έχετε την αποφασιστικότητα να συνεχίσετε ως το τέλος, αν πρόκειται να πραγματοποιήσετε επιτυχία.

Μπορεί ν’ αναζητήτε εργασία, ή να προσπαθήτε να ειδικευθήτε σε μια καινούργια. Αυτό συχνά περιλαμβάνει πολλών ωρών αδιάπτωτη έρευνα ή πολλή υπομονή κι εντατική μελέτη. Είναι εύκολο ν’ αποθαρρύνεται κανείς και να τα εγκαταλείπη· ωστόσο, αν εμμένετε αποφασιστικά, με πίστι στις επαγγελίες του Θεού ότι θα παράσχη στους δούλους του τα μέσα της αποκτήσεως των καθημερινών χρειωδών, εν καιρώ θ’ ανταμειφθήτε μ’ επιτυχία. (Ψαλμ. 37:25· Ματθ. 6:11, 25-33) Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ετόνισε την ανάγκη αυτής της εμμονής, όταν είπε στην επί του Όρους Ομιλία του: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί· κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.»—Ματθ. 7:7.

Μολονότι συχνά απαιτείται πραγματική αποφασιστικότης για να προμηθευθή μια οικογένεια τα υλικά μέσα για τη συντήρησί της, χρειάζεται, επίσης, αποφασιστικότης και από μέρους των γονέων να δώσουν στα τέκνα των τη διαπαιδαγώγησι κι εκπαίδευσι που χρειάζονται. Η Γραφή ενθαρρύνει τους γονείς να ‘διδάξουν το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού’, οπότε «δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.» (Παροιμ. 22:6) Ως γονείς, εδείξατε την αναγκαία επιμονή, που απαιτείται για να μορφώσετε καλές συνήθειες στα παιδιά σας; Διαβάζετε τακτικά σ’ αυτά από τη Γραφή, καλλιεργώντας τις δίκαιες αρχές αυτής στη διάνοιά τους;

Ίσως ν’ αντείπετε ότι τα τέκνα σας απλώς είναι πολύ ζωηρά και δεν κάθονται ν’ ακούσουν, ότι ενδιαφέρονται μόνο για παιχνίδια και παρακολούθησι τηλεοράσεως. Αλλά μήπως το πραγματικό πρόβλημα είναι η δική σας έλλειψις αποφασιστικότητος για την εκπλήρωσι της υποχρεώσεώς σας να τα διαπαιδαγωγήσετε; Έχετε ανάγκη επιμονής. Σκεφθήτε, λόγου χάριν, πώς μια μητέρα, της οποίας ο σύζυγος δεν εκτιμούσε την αξία της Γραφικής γνώσεως, μπόρεσε να διαπαιδαγωγήση τα τρία τέκνα της.

«Όταν ετονίσθη ότι ήταν ευθύνη των γονέων να φροντίσουν, ώστε τα τέκνα να έχουν καθημερινή Γραφική διδασκαλία, απεφάσισα να διαθέσω χρόνο για καθημερινή ανάγνωσι της Γραφής», είπε. «Αυτό ήγειρε μεγάλες διαμαρτυρίες από τα τέκνα μου, ηλικίας επτά, πέντε και τριών ετών, διότι πάντοτε εφαίνετο ότι αυτό συνέπιπτε στην πιο απολαύσιμη ώρα τους. Μετά την αφήγησι της δημιουργίας έπαυσε το ενδιαφέρον των, οι δε διαμαρτυρίες των ενετάθησαν όταν έκλεια την τηλεόρασι κάθε βράδυ και ανήγγελλα ότι ήταν καιρός για ανάγνωσι της Γραφής. Πολλές φορές καθόμουν με τη Γραφή στο ένα χέρι και τη ράβδο της συνετίσεως στο άλλο. Εν τούτοις, ημέρα με την ημέρα ο ανταγωνισμός εχαλάρωνε, και τώρα, ύστερ’ από τρία χρόνια, όχι μόνο είναι πρόθυμοι ακροαταί, αλλά και ζητούν να τους γίνεται ανάγνωσις της Γραφής και να λαμβάνουν μέρος στην ανάγνωσι, και μάλιστα θέλουν να εξετάζωνται προφορικά σε ό,τι έχομε αναγνώσει.

»Τ’ αποτελέσματα της συνήθειας αυτής αληθινά ήσαν εκτεταμένα. Όχι μόνο αποκτούν καλή γνώσι των περιεχομένων της Γραφής, αλλά και οι οικογενειακές μας σχέσεις πολύ εβελτιώθησαν και η ανάγκη διαπαιδαγωγήσεως εμειώθη. Εξ άλλου, αυτό τους υπεβοήθησε να είναι πρώτοι στις τάξεις του σχολείου των, ως αποτέλεσμα της συνηθείας των να διαβάζουν μεγαλοφώνως και ν’ απαγγέλλουν τις δύσκολες λέξεις.» Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό, η αποφασιστικότης ανταμείβει!

Η σταθερή αποφασιστικότης είναι ειδικά αναγκαία για κείνους, που θα ήθελαν να ευαρεστήσουν τον Θεό βαδίζοντας στα ίχνη του αγαπητού του Υιού, Ιησού Χριστού. Δεν είναι εύκολο να είναι κανείς Χριστιανός και να υπακούη στην εντολή του Χριστού να ‘κηρύττη’, λέγοντας, «Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 10:7) Αυτό ειδικά αληθεύει, όταν ένας είναι ανάπηρος από μυϊκή δυστροφία και είναι σκλαβωμένος σ’ ένα τροχοφόρο κάθισμα. Αλλά και μ’ αυτό ακόμη το μειονέκτημα, η Λόττι Ρόουζ, από τη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβανίας, μπόρεσε ν’ ασχοληθή στην ολοχρόνια διακονική υπηρεσία.

Συνήθιζε να ομιλή σε κάθε άτομο που ήρχετο στο σπίτι της, και μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσε να διαθέτη μεγάλο αριθμό Γραφικών εντύπων στους επισκέπτας. Αλλ’ ήταν αποφασισμένη να κάμη και περισσότερα απ’ αυτό. Γράφει για το πώς αυτό κατέστη δυνατόν: «Είχα κάμει διευθέτησι ώστε κάποιος να με πηγαίνη στην προσθία πόρτα του σπιτιού μου με το τροχοφόρο κάθισμά μου, όταν δε περνούσε οποιοσδήποτε, του μιλούσα. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μέσα σ’ ένα μήνα διέθεσα 120 περιοδικά. Μερικές φορές εδαπανούσα έως επτά ώρες την ημέρα κηρύττοντας μ’ αυτόν τον τρόπο. Συνολικά, στη διάρκεια ενός μηνός, μπόρεσα να φθάσω τις 128 ώρες σε κήρυγμα, έκαμα σαράντα και πλέον επανεπισκέψεις σε άτομα, που είχαν δείξει ενδιαφέρον, και είχα τη θαυμασία ευκαιρία να θρέψω τρεις ‘προβατοειδείς’ ανθρώπους με τακτικές Γραφικές μελέτες.»

Αληθινά, πολλά θαυμαστά έργα μπορούν να επιτελεσθούν προς αίνον του Θεού, αν έχη κανείς επαρκή αποφασιστικότητα να εμμείνη παρά τα εμπόδια και την εναντίωσι. Απαιτείται πίστις στον Θεό και στις επαγγελίες του, όπως ετόνισε ο Ιησούς, όταν είπε: «Εάν δύνασαι να πιστεύσης, πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα.» Να έχετε, λοιπόν, πίστι στον Θεό. Εμπιστεύεσθε σ’ αυτόν για βοήθεια. Προσηλώστε τη διάνοιά σας στον λόγο του και κάμετε μια σταθερή διανοητική απόφασι να υπακούετε στο θέλημά του άσχετα προς τις δυσχέρειες και ανωμαλίες, που μπορεί να παρουσιασθούν. Η ίδια η ζωή σας εξαρτάται από το αν έχετε επαρκή αποφασιστικότητα να παραμείνετε πιστός σε μια τέτοια απόφασι.—Μάρκ. 9:23.

Έχετε Αγαθή Συνείδησι

—Τι είναι συνείδησις; Πώς πρέπει να εργάζεται;

«ΑΣ ΕΙΝΑΙ οδηγός σας η συνείδησίς σας,» λέγουν πολλοί. Εννοούν μ’ αυτό ότι η συνείδησίς σας θα σας οδηγή να πράττετε εκείνο που είναι ορθό.

Εν τούτοις, ερωτάται, τι είδους συνείδησις; Εκπαιδευμένη από ποιόν, από τι συνδυασμό περιστατικών, περιβάλλοντος ή διδασκαλίας; Σε αρμονία με τίνος την αντίληψι περί «δικαίου» θα σας οδηγήση; Το «σοφό» ρητό δεν απαντά σ’ αυτές τις κρίσιμες ερωτήσεις.

Η συνείδησις του κλέπτου τον καθιστά ικανό να κλέπτη. Η συνείδησις του ψεύστου τον καθιστά ικανό να ψεύδεται. Η συνείδησις του φονέως τον καθιστά ικανό να φονεύη. Προφανώς, έχει μεγάλη σημασία τι είδους συνείδησι έχει ένας. Υπάρχει κακή συνείδησις ως επίσης και καλή. Μια κακή συνείδησις αποκτάται με το να τρέφη ένας τη διάνοιά του με κακή πληροφορία και με το να βαδίζη συνεχώς εναντίον εκείνου που γνωρίζει ότι είναι ορθό. Η συνείδησις τότε αμβλύνεται, γίνεται αναίσθητη, μέχρις ότου τελικά μπορεί να γίνη αδρανής στο να διακρίνη το ορθό και το εσφαλμένο. Αντιθέτως, μπορεί να τεθή ως οδηγός της διαγωγής ενός ό,τι είναι σκόπιμον ή επικερδές.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΤΕ ΑΓΑΘΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ

Συνείδησις είναι η εσωτερική αναγνώρισις του ορθού και του εσφαλμένου όσον αφορά τα ελατήρια και τις πράξεις ενός. Είναι η λειτουργία εκείνη της διανοίας, που ωθεί έναν στο να κάνη ή να μην κάνη ό,τι είναι ορθό και ν’ αποφεύγη ή να μην αποφεύγη ό,τι είναι εσφαλμένο.

Ασφαλώς, εκείνος που αγαπά τη δικαιοσύνη επιθυμεί ν’ αποφεύγη την αδικία, διότι η αδικοπραγία σημαίνει απώλεια της ευνοίας του Θεού, ακόμη δε και των προσδοκιών ενός για ζωή. Ο απόστολος Πέτρος προειδοποίησε: «Και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, . . . των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει.»—2 Πέτρ. 2:2, 3.

Πώς, όμως, αναπτύσσεται μια αγαθή συνείδησις; Ο Λόγος του Θεού συμβουλεύει: «Τα άνω φρονείτε.» (Κολ. 3:2) Με το να τηρή τη διάνοιά του συγκεντρωμένη στις οδούς του Θεού, στη σοφία που έρχεται απ’ Αυτόν, ένα άτομο μπορεί ν’ αρχίση να καλλιεργή μια αγαθή συνείδησι. Η σοφία αυτή πηγάζει από τη γνώσι των σκοπών του Θεού, που βρίσκεται στον Λόγο του, τη Γραφή. Ο απόστολος Παύλος το έδειξε αυτό, όταν εδήλωσε: «Ενδύθητε τον νέον [άνθρωπον], τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν.»—Κολ. 3:10.

Ένα άτομο, για να καλλιεργήση μια αγαθή συνείδησι, πρέπει ν’ αποκτήση ακριβή γνώσι του τι είναι ορθό και τι εσφαλμένο. Πρέπει, όμως, επίσης, να ζη σύμφωνα με τη γνώσι αυτή. Μην κάνοντας εκείνο που ένας μαθαίνει ότι είναι ορθό, τελικά αμβλύνει την αγαθή συνείδησι που αποκτά. Θα βρη έπειτα τον εαυτό του να ολισθαίνη προς μια κακή κατεύθυνσι σκέψεων και δράσεως. Είναι ζωτικό το να εκτελούμε, όχι απλώς ν’ ακούμε, όπως ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Απορρίψαντες πάσαν ρυπαρίαν και περισσείαν κακίας, δέχθητε μετά πραότητος τον εμφυτευθέντα λόγον, τον δυνάμενον να σώση τας ψυχάς σας. Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.»—Ιάκ. 1:21, 22.

Η ΑΓΑΘΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ

Όπως το πηδάλιο ενός πλοίου, που το κατευθύνει δια μέσου ταραγμένων υδάτων, μια συνείδησις εκπαιδευμένη με υπακοή στο Λόγο του Θεού μάς κατευθύνει ορθά δια μέσου των ταραγμένων θαλασσών της ανθρωπότητος και των συγκρουομένων κανόνων περί ορθού και εσφαλμένου. Ενεργεί ως ένα βούκεντρο για να μας διατηρή στις ευθείες οδούς του Θεού και μας κεντρίζη, όταν έχωμε διαπράξει κακό.

Αναμφιβόλως έχετε λάβει πείραν τούτου με το ότι ενοιώσατε θλίψι για κάτι που εκάματε, το οποίον εγνωρίζατε ότι ήταν εσφαλμένο. Σας προξένησε μεγάλη αγωνία. Πιθανόν, ένεκα τούτου, να εχάσατε τον ύπνο σας, ίσως ακόμη εξ αιτίας του να σας ήλθαν δάκρυα. Τούτο αποτελεί τη συνείδησι επί το έργον, η οποία ασκεί επιρροή επάνω σας, βοηθώντας σας με το να σας διαπαιδαγωγή για τα λάθη του παρελθόντος, ώστε θα τ’ αποφεύγετε στο μέλλον. Είναι σαν την περίπτωσι του ανθρώπου, που απέφυγε να πληρώση τον φόρο του εισοδήματός του όπως θα έπρεπε, αλλά ο οποίος, ύστερ’ από χρόνια, έστειλε τα χρήματα στην εφορία, διότι η συνείδησίς του τον ενωχλούσε σ’ όλο αυτό το διάστημα! Επομένως, η συνείδησις, όταν έχη εκπαιδευθή με ορθούς τρόπους, είναι μια ισχυρή δύναμις προς το καλό.

Στην προσπάθεια της διαμορφώσεως και της διακρατήσεως μιας αγαθής συνειδήσεως, είναι ζωτικό το ν’ αναγνωρίζη ένας το μεγάλο έλεος του Θεού στο να συγχωρή παρελθόντα σφάλματα. Ένα άτομο δεν πρέπει να βασανίζεται συνεχώς στη συνείδησί του από το σφάλμα που διέπραξε πριν ν’ αποκτήση αγαθή συνείδησι, ή από το σφάλμα για το οποίον εζήτησε συγχώρησι αφότου απέκτησε μια αγαθή συνείδησι. Η θαυμασία υπόσχεσις του Θεού είναι: «Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.» (Ιερεμ. 31:34) Επίσης, μέσω του Ησαΐα, ο Θεός διεβεβαίωσε: «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν, λέγει ο Ιεχωβά· εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών· εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον.» (Ησ. 1:18, ΜΝΚ) Ας συλλάβωμε αυτόν τον φιλάγαθο, ελεήμονα Θεό στον λόγο του και ας έχωμε εμπιστοσύνη ότι θα συγχωρήση τα σφάλματα του παρελθόντος καθ’ όσον εμείς ειλικρινά ζητούμε συγχώρησι και συνεχίζομε να τον υπηρετούμε.

Ένα άλλο σπουδαίο σημείο που πρέπει να αναγνωρίσωμε είναι ότι, ενώ ο Λόγος του Θεού μάς δίνει την ακριβή γνώσι που είναι αναγκαία για να σκεπτώμεθα και να ενεργούμε ορθά, δεν εκθέτει ένα λεπτομερή κατάλογο των καταστάσεων ακριβώς, στις οποίες δυνατόν να ευρεθούμε, με μια υποδεικνυομένη απάντησι σχετικά με το τι ακριβώς πρέπει να πράξη κάθε άτομο. Εν τούτοις, μας δίνει αρχές που ταιριάζουν σε κάθε περίπτωσι. Κάθε Χριστιανός πρέπει να εκπαιδεύση τη συνείδησί του για να μπορέση να εφαρμόση ορθώς αυτές τις αρχές και να μη χρειάζεται να έχη κάποιον άλλον να του λέγη τι να κάμη κάθε φορά που απαιτείται μια απόφασις όσον αφορά το ορθό και το εσφαλμένο. Πράγματι, οι Χριστιανοί είναι κάτω από υποχρέωσι έναντι του Θεού να προοδεύουν προς την ωριμότητα σχετικά με την λήψι αποφάσεων. Πρέπει να ‘γίνονται τέλειοι εις τας φρένας [δυνάμεις κατανοήσεως, ΜΝΚ].’—1 Κορ. 14:20.

ΟΧΙ ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ

Μερικοί κάνουν τη λογίκευσι ότι, αν ένα πράγμα δεν απαγορεύεται ρητώς από τον Λόγο του Θεού ή από την ορατή οργάνωσι του Θεού, τότε είναι εξ ολοκλήρου ορθό να εντρυφούν σ’ αυτό. Αλλά, επειδή απλώς ένα πράγμα δεν απαγορεύεται, τούτο δεν σημαίνει ότι είναι κατάλληλο για Χριστιανούς. Ο Ιησούς είπε περί των ακολούθων του: «Δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:14) Συνεπώς, ο Χριστιανός δεν προσπαθεί να δη πόσο κοντά στον κόσμο και στους κακούς δρόμους του μπορεί να φθάση, επειδή απλώς μερικά πράγματα δεν απαγορεύονται εντόνως, αλλ’ εκπαιδεύει τη συνείδησί του για να δη πόσο μπορεί ν’ απομακρυνθή απ’ ό,τι είναι κακό ώστε να μη μολυνθή απ’ αυτό.

Ένα άτομο πιθανόν να γνωρίζη ότι είναι κακό να διαπράξη πορνεία, να κλέψη, να μεθύση ή να διαπράξη άλλες οδυνηρές αμαρτίες. Αισθάνεται ότι ουδέποτε θα θελήση να γίνη δράστης των πραγμάτων εκείνων τα οποία σαφώς καταδικάζει η Γραφή. Μήπως, όμως, επιτρέπει στον εαυτό του να συμμετέχη σε ενέργειες, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σ’ αυτά, επειδή απλώς δεν υπάρχει ειδικός κανών εναντίον αυτών των ενεργειών; Στην περίπτωσι που ένα άτομο δεν θέλει να διαπράξη πορνεία, μήπως επιτρέπει, εν τούτοις, στον εαυτό του να έλθη σε στενή επαφή με άτομα του αντιθέτου φύλου άλλα εκτός από τον γαμήλιο σύντροφό του; Αυτός δεν είναι ο τρόπος να διακρατή μια αγαθή συνείδησι, διότι επιτρέπει στον εαυτό του να την θέτη σε δριμεία δοκιμασία, ίσως πέραν αντοχής.

Ένα άτομο, που θέλει να τηρή αγαθή συνείδησι, θα αποφύγη, όχι μόνο εκείνο που σαφώς είναι κακό, αλλ’, επίσης, εκείνο που μπορεί να οδηγήση στο κακό. Θα καταδείξη ότι ο νόμος του Θεού είναι στην καρδιά του και ότι πράττει το ορθό επειδή αγαπά ό,τι είναι ορθό, όχι επειδή τυπικά ακολουθεί έναν μακρό κατάλογο όσων πρέπει να κάνη ή να μη κάνη. (Ιερεμ. 31:33· Ματθ. 6:33) Θα έχη την ίδια διανοητική διάθεσι όπως ο Ιησούς Χριστός, περί του οποίου ελέχθη: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν.» (Εβρ. 1:9) Αν ένας πρόκειται να απέχη από ανηθικότητα, επί παραδείγματι, πρέπει να απέχη από στενή συνάφεια με κάποιον που δεν είναι σύντροφός του. Θα προσέχη να μην επιζητή τη συντροφιά του αντιθέτου φύλου, όταν δεν έχη ηλικία κατάλληλη για γάμο. Αργότερα, όταν θα χαριεντίζεται με σκοπό τον γάμο, θα τηρήση την αγαθή του συνείδησι ενθυμούμενος ότι ο χαριεντισμός δεν αποτελεί άδεια για χαλαρή διαγωγή μεταξύ των φύλων.

Καθένας, που θέλει να πράττη ό,τι είναι ορθό, θ’ αποφύγη, επίσης, να συναναστρέφεται άτομα που δεν ενδιαφέρονται για τον Θεό. Ασφαλώς, «φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.» (1 Κορ. 15:33) Όσο περισσότερο συναναστρέφεται ένας εκείνους που δεν προσπαθούν να τηρούν μια αγαθή συνείδησι, τόσο περισσότερη διάβρωσι θα υποστή η δική του, αποκλίνοντας προς το κακό. Είναι αναπόφευκτο. «Μη πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.» (Γαλ. 6:7) Ο Λόγος του Θεού δείχνει καθαρά ότι οι κακές συναναστροφές φθείρουν τα καλά ήθη. Μην τον εμπαίζετε με λόγους ή με διαγωγή ωσάν να μην το πιστεύετε.

ΜΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ

Καθώς ενεργείτε προς την κατεύθυνσι του να τηρήτε μια αγαθή συνείδησι, σας είναι αναγκαίο να έχετε υπ’ όψιν το αποτέλεσμα της δικής σας συμπεριφοράς έναντι των άλλων. Λόγου χάριν, η αγαθή σας συνείδησις πιθανόν να μην ενοχληθή από την τέλεσι ωρισμένης πράξεως, που είναι κατάλληλη σύμφωνα με τους κανόνες του Θεού, αλλ’ η συνείδησις ενός άλλου μπορεί να ενοχληθή. Δυνατόν να επιθυμήτε να πιήτε κρασί, να φάτε ωρισμένες τροφές, ή να κάνετε άλλα πράγματα που η Γραφή δείχνει ότι είναι εντελώς επιτρεπόμενα. Αλλά τι θα γίνη, αν ένας άλλος, ασθενέστερος στη συνείδησι, δυσαρεστήται; Τότε θα ήταν καλύτερο να μην επιμείνετε στα δικαιώματά σας, αλλά να εγκαταλείψετε εκείνο που προσβάλλει τη συνείδησι ενός άλλου. Προσέξτε την προειδοποίησι του Παύλου: «Αμαρτάνοντες δε ούτως εις τους αδελφούς, και προσβάλλοντες την ασθενή συνείδησιν αυτών, εις τον Χριστόν αμαρτάνετε. Δια τούτο, εάν το φαγητόν μου σκανδαλίζη τον αδελφόν μου, δεν θέλω φάγει κρέας εις τον αιώνα, δια να μη σκανδαλίσω τον αδελφόν μου.»—1 Κορ. 8:12, 13· 10:24, 25.

Το αντίθετο μπορεί, επίσης, να είναι αληθινό. Πιθανόν να ταραχθήτε με κάτι, το οποίον δεν ταράσσει έναν άλλον ώριμο Χριστιανό. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθήσετε να κάνετε ό,τι κάνει αυτός παραβιάζοντας έτσι τη συνείδησί σας. Αν νομίζετε ότι είναι κακό για σας να κάμετε κάποιο ωρισμένο πράγμα, τότε εφ’ όσον η αποχή σας δεν αποτελεί παραβίασι των Θεοσεβών αρχών, μην κάνετε εκείνο που θεωρείτε κακό. Αργότερα, ίσως να δήτε τα πράγματα όπως τα βλέπει το άλλο άτομο. Τότε θα είναι αρκετά κατάλληλο να κάνετε ό,τι κάνει το άτομο αυτό, χωρίς αυτή τη φορά να παραβιάσετε τη συνείδησί σας. Αν βρίσκεσθε σε αμφιβολία, μην κάνετε τίποτε. Δεν θα προκύψη ζημία με το να μην προβήτε σε οποιαδήποτε ενέργεια, που τύπτει τη συνείδησί σας, αλλά ζημία μπορεί να προκύψη, αν αγνοήσετε την προειδοποίησι, καθόσον μπορεί να προλειάνη το έδαφος για σοβαρώτερες παραβιάσεις της συνειδήσεώς σας.

Όχι, μην επιτρέπετε να είναι ο οδηγός σας οποιαδήποτε απλώς συνείδησις. Εργασθήτε σκληρά για να διαμορφώσετε και να διατηρήσετε μια αγαθή συνείδησι εκπαιδευμένη από τον Λόγο του Θεού. Μην απομακρύνεσθε απ’ αυτή, έστω και αν σας περιβάλλουν ίσως εκείνοι που έχουν κακές συνειδήσεις. Μην απωθείτε την αγαθή σας συνείδησι, όπως το έκαμαν μερικοί, διότι αυτό θα εσήμαινε το ναυάγιο της πίστεώς σας και την απώλεια της ευνοίας του Θεού. (1 Τιμ. 1:18-20) Αν αγαπάτε το ορθό και αν θέλετε να ζήσετε στη δικαία νέα τάξι πραγμάτων, που υπεσχέθη ο Θεός, τότε με κάθε θυσία ‘έχετε συνείδησιν αγαθήν’.—1 Πέτρ. 3:16.

Μεταδίδετε την Προοδευτική Αποκάλυψι του Θεού στο Ανθρώπινο Γένος

ΤΟ ΟΤΙ ο Θεός δίνει στον λαό του πάνω στη γη μια προοδευτική αποκάλυψι είναι μια σκέψις, που ποτέ δεν είχαν οι περισσότεροι άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου». Όλοι, όμως, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εκτιμούν ότι «η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» Ναι, ακριβώς, όπως ήταν αυτό αληθινό στις ημέρες των αποστόλων, έτσι αληθεύει και σήμερα ότι προοδευτικώς οι αλήθειες του Θεού «εφανερώθησαν εις τους αγίους αυτού.»—Παροιμ. 4:18· Κολ. 1:26.a

Έτσι, πριν από ογδόντα περίπου χρόνια, οι Χριστιανοί σπουδασταί της Γραφής έμαθαν ότι η δευτέρα παρουσία του Χριστού θα ήταν αόρατη και ότι ο Θεός είχε επίγειες ευλογίες εναποταμιευμένες για τη μεγάλη πλειονότητα του ανθρωπίνου γένους. Δια μέσου των ετών από τότε το φως του Λόγου του Θεού έλαμπε ολοένα λαμπρότερα και οι αλήθειές του διεφημίσθησαν σε μεγάλη έκτασι μέσω του περιοδικού Η Σκοπιά και άλλων εντύπων βοηθημάτων Γραφικής μελέτης. Μέσα στα είκοσι πέντε περίπου τελευταία χρόνια, εμάθαμε προοδευτικώς, μεταξύ άλλων πραγμάτων, ότι οι Χριστιανοί οφείλουν να είναι αμέτοχοι όσον αφορά τις διαμάχες μεταξύ των εθνών και ότι το αίμα, όπως και η ζωή, είναι ιερόν στα όμματα του Θεού.

Αυτή η προοδευτική αποκάλυψις όχι μόνο ωφέλησε στην διαφώτισί μας πάνω στα ζητήματα διαγωγής και δογματικής διδασκαλίας, αλλά ωφέλησε, επίσης, στη βελτίωσι της διακονικής μας δράσεως. Ως αποτέλεσμα τούτου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα κατέστησαν ικανοί να δίνουν αποτελεσματικές τρίλεπτες έως οκτάλεπτες Γραφικές ομιλίες «κατ’ οίκους», γνωρίζουν πώς να υπερνικήσουν αντιρρήσεις με διακριτικότητα και πώς να εγείρουν ενδιαφέρον καθώς επίσης και να δίνουν μακρότερες ομιλίες, όταν επανεπισκέπτωνται τα άτομα εκείνα, τα οποία εξεδήλωσαν κάποιο ενδιαφέρον για τον Λόγο του Θεού.

Βεβαίως, εφόσον θέλομε να είμεθα σε θέσι να μεταδίδωμε την προοδευτική αποκάλυψι του Θεού σε άλλους, οφείλομε να συμβαδίζωμε μαζί της. Αυτό σημαίνει εξαγορά του απαιτουμένου χρόνου για κατ’ ιδίαν μελέτη, για να παρευρισκώμεθα σε πέντε εβδομαδιαίες συναθροίσεις της εκκλησίας, για συζήτησι των αληθειών με άλλους και για προσευχή.

Μεταξύ των εμποδίων, που αντιμετωπίζομε για να κάνωμε την προοδευτική αποκάλυψι του Θεού κτήμα μας, είναι οι απροσδόκητοι επισκέπται. Αν αυτοί μας επισκέπτωνται, όταν είναι η ώρα για τη συνάθροισι, γιατί να μην τους καλέσωμε να έλθουν μαζί; Ή, μπορεί, επίσης, να είναι ο καιρός κακός. Εφόσον, όμως, αυτός σπανίως γίνεται εμπόδιο στην κοσμική μας εργασία, θα ήταν ορθό να παρεμβαίνη στην πνευματική μας δράσι; Όσον αφορά τη σχολική εργασία των παιδιών που πρέπει να γίνη στο σπίτι, μπορεί αυτή να γίνη μόλις επιστρέψουν τα παιδιά από το σχολείο ώστε και αυτό να μην παρεμβαίνη στις συναθροίσεις. Όταν η κοσμική εργασία παρεμβαίνη ακατάλληλα, γιατί να μη συζητήσετε το ζήτημα με τον εργοδότη σας και, αν είναι αδύνατη η βελτίωσις της καταστάσεως με αυτόν τον τρόπο, ίσως θα ήταν δυνατόν να εξευρεθή μια εργασία, που να μην παρουσιάζη ένα τέτοιο εμπόδιο.

Ας είμεθα προσεκτικοί στις λεπτομέρειες καθώς μεταδίδομε την προοδευτική αποκάλυψι του Θεού σε άλλους. Τι είδους λεπτομέρειες; Λεπτομέρειες όσον αφορά την προσωπική μας εμφάνισι και τον τόνο της φωνής μας. Επίσης, είναι το ζήτημα της τηρήσεως σημειώσεων για τα ονόματα και διευθύνσεις εκείνων, οι οποίοι εκδηλώνουν ενδιαφέρον και για το ιδιαίτερο θέμα για το οποίον έδειξαν ενδιαφέρον. Έπειτα να είσθε αξιόπιστοι, όταν κάνετε επανεπισκέψεις, προετοιμασμένοι να καλλιεργήσετε περαιτέρω το ενδιαφέρον που εξεδήλωσαν.

Ναι, οι επανεπισκέψεις είναι κάτι σπουδαίο. Δεν απαλλασσόμεθα πλήρως από την υποχρέωσι να μεταδώσωμε την προοδευτική αποκάλυψι του Θεού σε άλλους με το να διαθέσωμε απλώς στους ανθρώπους έντυπα, που περιέχουν τη Γραφική αλήθεια· ούτε και με το να κάνωμε μερικές επανεπισκέψεις. Μόνο με το να μελετούμε τακτικά τη Γραφή μαζί με άλλους μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα μεταδώσωμε σ’ αυτούς την προοδευτική αποκάλυψι του Θεού. Να είσθε αξιόπιστοι, όταν διευθύνετε τέτοιες μελέτες, κάνοντας διευθετήσεις ν’ αντικατασταθήτε από κάποιον άλλον, όταν δεν μπορήτε σεις να διευθύνετε τη μελέτη κάποιο βράδυ. Οφείλομε να παίρνωμε σοβαρά αυτές τις μελέτες, αν θέλωμε να τις πάρουν σοβαρά και εκείνοι, με τους οποίους μελετούμε. Μόνον τότε μπορούμε να αναμένωμε τις ευλογίες του Θεού επάνω στις προσπάθειές μας, που θα καταλήξουν όχι μόνο στη δική μας σωτηρία καθώς και άλλων, αλλά, υπεράνω όλων, στη συμμετοχή για τη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

Εκείνοι που Πιστεύουν στην Καλή Τύχη

Είναι σοφοί; Ποιος είναι ο προορισμός των;

ΕΙΝΑΙ ανυπέρβλητα παράδοξο το ότι σ’ ένα λαό με τόσο μακρά ιστορία θείων πράξεων ευλογίας και προστασίας, τους Ιουδαίους, έπρεπε ν’ απευθυνθούν από τον προφήτη του Θεού τα εξής λόγια: «Σεις όμως, είσθε οι εγκαταλείποντες τον Ιεχωβά, οι λησμονούντες το άγιόν μου όρος, οι ετοιμάζοντες τράπεζαν εις τον θεόν της Τύχης, και οι κάμνοντες σπονδήν εις τον θεόν της Ειμαρμένης.» (Ησ. 65:11, ΜΝΚ) Είχαν πράγματι λησμονήσει το Όρος Σιών, όπου υπήρχε ένας άγιος ναός, ως τόπος της αποκλειστικής λατρείας του Ιεχωβά. Εξακολουθούσαν, είναι αλήθεια, να ασκούν μια μορφή λατρείας εκεί, αλλά οι καρδιές των δεν ήσαν σ’ αυτόν. Ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες και ανθρώπινες λογικεύσεις είχαν τελείως υποβιβάσει την άποψί τους για το άγιον όρος του Ιεχωβά. Γι’ αυτούς η παρουσία του ναού στην πρωτεύουσά τους ήταν ένα δεδομένον ότι ο Ιεχωβά ήταν υποχρεωμένος να τους προστατεύη και να τους ευλογή άσχετα με την αποτυχία τους να βαδίζουν στα διατάγματά του. Ήταν σαν ένα φυλαχτό.—Ιερεμ. 7:1-15.

Αναπαραστήστε για τον εαυτό σας το ωραίο εκείνο συγκρότημα κτιρίων, κείμενο επάνω σ’ ένα επιφανές οροπέδιο, κατασκευασμένο με λευκόλιθο που έλαμπε, διακοσμημένο με φύλλα από σφυρήλατο χρυσό, που συλλαμβάνει και αντανακλά τις ακτίνες του ηλίου!¹ Φαντασθήτε πόσο λαμπρό θα ήταν το θέαμα! Αν ένα τέτοιο οικοδόμημα ευρίσκετο στην πρωτεύουσα της γενεθλίου χώρας σας και ήταν στενά συνταυτισμένο με τη θρησκεία σας, πόσο υπερήφανος θα ήσθε!

Κρατείτε στη διάνοιά σας το επιβλητικό αυτό σκηνικό καθώς διαβάζετε την αφήγησι που αναγράφεται στον Λουκάν 21:5, 6: «Και ενώ τινές έλεγον περί του ιερού, ότι είναι εστολισμένον με λίθους ωραίους και αφιερώματα, είπε [ο Ιησούς], Ταύτα τα οποία θεωρείτε, θέλουσιν ελθεί ημέραι, εις τας οποίας δεν θέλει αφεθή λίθος επί λίθον, όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.» Μόνον ολίγοι Ιουδαίοι των ημερών εκείνων θα είχαν δώσει πίστι σ’ αυτή την πρόβλεψι. Μήπως δεν ήσαν οι φυσικοί απόγονοι του Αβραάμ και επομένως οι ευνοούμενοι του Θεού; Μήπως δεν ήταν προορισμός των να γίνουν ένα μεγάλο έθνος, το μέγιστο, πράγματι; Ώστε αδιάφορο πόσο είχαν εκπέσει ή διαφθαρή, αν μόνο παρέμεναν στενά προσκολλημένοι στον άγιο ναό και την πόλι, θα επετύγχαναν κατά κάποιον τρόπο.

Μπορεί κανείς να φαντασθή καλά πώς τέτοιοι λάτρεις τόπων ιερών αντικειμένων εδέχθησαν τους περαιτέρω προειδοποιητικούς λόγους του Ιησού: «Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής.» (Λουκ. 21:20) Εν τούτοις, εκείνη η ιδία γενεά επρόκειτο να γεμίση πλήρως το ποτήριον της πονηρίας των, πέραν του σημείου της ελεήμονος μακροθυμίας του Ιεχωβά, με την απόρριψι και τον βίαιο θάνατο που επέφερε σ’ αυτόν τον Υιό του, τον Μεσσία. Η ευδοκία του Θεού επλησίαζε να τερματισθή. Η απόρριψίς των ήταν πλησιέστερα από όσο ενόμιζαν. Η απόφασις του Θεού εναντίον των επρόκειτο να εκτελεσθή: «Θέλω σας αριθμήσει δια την μάχαιραν, και πάντες θέλετε κύψει εις την σφαγήν· διότι εκάλουν, και δεν απεκρίνεσθε· ελάλουν, και δεν ηκούετε· αλλ’ επράττετε το κακόν ενώπιόν μου, και εκλέγετε το μη αρεστόν εις εμέ.»—Ησ. 65:12.

Στα συγγράμματα του Ιουδαίου ιστορικού Ιωσήπου μπορούμε να διαβάσωμε την καταπληκτική εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού καθώς άρχισε να εκτυλίσσεται ακριβώς τριάντα χρόνια αφότου την ανέφερε ο Ιησούς. Αυτός ο ίδιος ο Ιώσηπος συνελήφθη ως αιχμάλωτος πολέμου από τους Ρωμαίους και έγινε ένας ακούσιος μάρτυς των πολλών τρομερών θλίψεων που κατέπιαν τον λαό του. Υπήρχαν πολλές φατρίες μεταξύ των Ιουδαίων, πολλοί φανατικοί ριζοσπάσται, που έσπειραν ανταρσία εναντίον της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, ανήσυχοι εκζητηταί κάθε καινοτομίας σε κάθε σφαίρα της ζωής. Ρωμαϊκές λεγεώνες με αρχηγό τον Σέστιο Γάλλο απεστάλησαν τελικά το έτος 66 μ.Χ. να καταπνίξουν την ανταρσία και να τιμωρήσουν τους παραβάτας. Οι στρατιές του εισήλθαν ως τα προάστια της Ιερουσαλήμ κι έσπειραν ερήμωσι, αλλά πάρα πολλοί από τους κατοίκους απεσύρθησαν πίσω από τα τείχη της πόλεως και ετοιμάσθηκαν για πολιορκία. Ο κοινός λαός ευχαρίστως θα άνοιγε τις πύλες στον Σέστιο. Εν τούτοις, τον έλεγχο είχε ένας όμιλος από αδιαλλάκτους επαναστάτας, οι οποίοι δεν ήθελαν ούτε ν’ ακούσουν περί συνθηκολογήσεως. Τα εχθρικά στρατεύματα περιεκύκλωσαν την πόλι. Τότε ήλθε η πιο απροσδόκητη εξέλιξις, όπως την αναφέρει ο Ιώσηπος: «Συνέβη τότε ώστε ο Σέστιος δεν εγνώριζε τίποτε ούτε για την απόγνωσι των πολιορκουμένων, ούτε για το πόσο ο λαός ήταν υπέρ εκείνου· κι έτσι ανεκάλεσε τους στρατιώτες του από τη γραμμή, και απελπισμένος ότι θα την κατελάμβανε, δίχως να πέση σε δυσμένεια, απεσύρθη από την πόλι, άγνωστο στον κόσμο γιατί.»²

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ

Πόσο υπερήφανα περιχαρείς ήσαν οι Ιουδαίοι γι’ αυτή την προφανή νίκη! Αναμφιβόλως έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο Ιεχωβά ήταν μαζί τους και ότι αυτό ήταν μια ακόμη απόδειξις ότι εδικαιώθησαν ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά. Θα έπρεπε, πράγματι, να δώσουν προσοχή στην επείγουσα προειδοποίησι του Ιησού: «Τότε [όταν θα έβλεπαν την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην από στρατεύματα] οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη· και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω· και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν. Διότι ημέραι εκδικήσεως είναι αύται, δια να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα.» (Λουκ. 21:21, 22) Μόνον μερικές χιλιάδες, ακόλουθοι του καταφρονημένου Ιησού από Ναζαρέτ και οι λίγοι που είχαν επηρεασθή από αυτούς, έδωσαν προσοχή στο προειδοποιητικό σημείο των στρατευμάτων που είχαν στρατοπεδεύσει γύρω από την πόλι και έφυγαν στα όρη της Γαλαάδ πέραν του Ιορδάνου αμέσως μόλις ο Σέστιος απέσυρε τα στρατεύματά του.

Από το άλλο μέρος, οι άπιστοι, προληπτικοί Ιουδαίοι παρέμειναν προσκολλημένοι στην αγία πόλι τους και το ναό, ενώ άλλα πλήθη από τα γύρω χωριά μπήκαν στην πόλι από φόβο αναμενομένης αντεκδικήσεως εκ μέρους των Ρωμαίων. Πράγματι, το Πάσχα του 70 μ.Χ. ένα απέραντο πλήθος από όλα τα μέρη της Παλαιστίνης αύξησαν τον πληθυσμό πολύ υπεράνω του κανονικού. Κάτω από αυτές τις κρίσιμες περιστάσεις οι λεγεώνες του Στρατηγού Τίτου επολιόρκησαν την πόλι. Ο ιστορικός αφηγείται πώς ο Τίτος έλαβε απόφασι να «κτίση ένα τοίχο ολόγυρα από την πόλι, που, καθώς ενόμιζε, ήταν ο μόνος τρόπος για να εμποδισθούν οι Ιουδαίοι να βγουν οπωσδήποτε. . . . Έτσι κάθε ελπίδα διαφυγής είχε αφαιρεθή τώρα από τους Ιουδαίους, μαζί με την ελευθερία να βγουν έξω από την πόλι.»³

Ο Ιώσηπος αφηγείται πώς, σ’ ένα κρίσιμο σημείο, καθώς οι Ρωμαίοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τον λόφο όπου ήταν ο ναός, μερικοί φανατικοί Ιουδαίοι, εξηντλημένοι από την πείνα και τη ζέσι της πολιορκίας, επεχείρησαν, εν τούτοις, μια απελπισμένη απόπειρα διασώσεως του ιερού των οίκου από βεβήλωσι. Η απελπισία, που είχε αναμιχθή με μια φλογερή πίστι ότι κατά κάποιον τρόπο την τελευταία στιγμή ο Ιεχωβά θα επενέβαινε και θα πολεμούσε γι’ αυτούς, τους εγαλβάνισε ώστε ν’ αναλάβουν άγριες εφόδους εναντίον των εισβολέων. Σύντομα, όμως, αντίθετα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο Τίτος, ο ναός ήταν σε φλόγες, και καθώς το λέγει ο Ιώσηπος, «έτσι ο άγιος οίκος επυρπολήθη χωρίς την έγκρισι του Καίσαρος (του Τίτου).»⁴ Ένα μελαγχολικό θέαμα έπρεπε να είναι για τους Ιουδαίους, που επιζούσαν ακόμη, το να βλέπουν τον ένδοξο άγιο τόπο τους να έχη καταντήσει ένας σκελετός από μαυρισμένες πέτρες, γεμάτος από ανθρακιές και υπολείμματα των περιφήμων σκαλιστών κεδρίνων επίπλων από τα οποία ανέβαινε καπνός.

Σε λίγο ολόκληρη η πόλις ήταν στο έλεος των Ρωμαίων. Ένα εκατομμύριο και πλέον Ιουδαίοι απωλέσθησαν, είτε στη μάχη είτε από την πείνα που επέφερε η πολιορκία. Περίπου 97.000 αιχμάλωτοι απεστάλησαν ως δούλοι στην Αίγυπτο και σε άλλα μακρινά μέρη. Γονείς, οι οποίοι είχαν ανθέξει στο μαρτύριο του να παρακολουθούν αβοήθητα τα νεαρά των παιδιά να εξαντλούνται και να πεθαίνουν από την πείνα, τώρα επρόκειτο, επίσης, να υποστούν τον σπαραγμό να βλέπουν τα παιδιά των που επέζησαν ν’ αποχωρίζωνται απ’ αυτούς και ν’ αποστέλλωνται σε δουλεία με μικρή μόνο ελπίδα κάποιας μελλοντικής εκ νέου ενώσεως. Πόσο τρομερά ακριβής ήταν η προφητεία του Ιησού: «Ουαί δε εις τας εγκυμονούσας και τας θηλαζούσας εν εκείναις ταις ημέραις· διότι θέλει είσθαι μεγάλη στενοχωρία επί της γης, και οργή κατά του λαού τούτου. Και θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας, και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι, εις πάντα τα έθνη.» (Λουκ. 21:23, 24) Πού ήταν τώρα η ευνοουμένη θέσις των με τον Θεό—να ελπίζουν ότι όλα θα πάνε καλά;

Ο Ιώσηπος αναφέρει κατόπιν ότι «ο Καίσαρ διέταξε όπως [οι λεγεώνες του] κατεδαφίσουν τώρα ολόκληρη την πόλι και το ναό . . . Αυτό ήταν το τέλος, στο οποίον έφθασε η Ιερουσαλήμ λόγω της παραφροσύνης εκείνων οι οποίοι ήθελαν καινοτομίες [φανατικών, στασιαστών Ιουδαίων], μία πόλις μεγάλης μεγαλοπρεπείας άλλοτε, και μεγάλης φήμης μεταξύ όλου του ανθρωπίνου γένους.»⁵ Πράγματι, ούτε μια πέτρα επάνω σε άλλη πέτρα δεν είχε μείνει εκεί, ακριβώς όπως ο Ιησούς είχε προειδοποιήσει. Ακόμη και τα ιερά σκεύη και τα έπιπλα, κάθε τι, που μπορούσε να μεταφερθή, παρελήφθη από τον εχθρό για να στολισθή η θριαμβευτική παρέλασις του Στρατηγού Τίτου στη Ρώμη.

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΙΣΤΑΜΕΘΑ;

Εν τούτοις, και σ’ αυτή την κρίσιμη εποχή μας, ακούμε συχνά ανθρώπους να λένε, ‘Δεν μπορούμε να κάνωμε τίποτε, αλλά μόνο να ελπίζωμε ότι όλα θα πάνε καλά.’ Αυτοί οι άνθρωποι μάλλον πιστεύουν στην Καλή Τύχη. Πόσο ανόητο είναι να επιτρέπωμε στον εαυτό μας να διακρατή τη μάταιη ιδέα ότι είμεθα τυχεροί που γεννηθήκαμε σε κάποια ειδική φυλή ή έθνος· ότι είμεθα ασφαλείς εφ’ όσον είμεθα προσκολλημένοι σε κάποια μεγάλη και επιβλητική θρησκευτική οργάνωσι· ότι το ιδιαίτερο έθνος μας είναι ανώτερο, ευνοούμενο από τους θεούς, μ’ έναν ένδοξο προορισμό μπροστά του! Είναι η θέσις μας ισχυρότερη από τη θέσι των Ιουδαίων; Τα πλεονεκτήματά των δεν τους ωφέλησαν. Αναγκάσθηκαν να παραστούν μάρτυρες της διαλύσεως σε χαλίκια και στάχτη του ονείρου των για μια ένδοξη μοίρα διότι παρήκουσαν στον Θεό.

Η σοφή πορεία είναι να σχηματίσωμε ορθή αντίληψι της καταστάσεώς μας και να εξακριβώσωμε πώς μπορούμε να διαφύγωμε, ν’ αποχωρισθούμε από ένα καταδικασμένο σύστημα πραγμάτων, όπως έκαμαν οι πιστοί εκείνοι ακόλουθοι του Χριστού, που εγκατέλειψαν την Ιερουσαλήμ τον κατάλληλο καιρό. Αυτοί ήσαν εκείνοι, που επέζησαν και οι οποίοι μπορούσαν να αισθανθούν παρηγορία από την προσδοκία, που ηγέρθη από τους λόγους του Ιησού, όταν προσέθεσε στην προφητεία του: «Και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Αντί να προσφέρωμε λατρεία στους βωμούς της Καλής Τύχης και της Μοίρας, πρέπει να στραφούμε στον μόνο Δημιουργό Θεό, τον Ιεχωβά, και να τον λατρεύσωμε «εν πνεύματι και αληθεία», διότι αυτός είναι που μπορεί ν’ αντικαταστήση και θ’ αντικαταστήση τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις των εθνών με την κυβέρνησι της ενδόξου Βασιλείας του, η οποία θ’ αποβή προς ευλογίαν των ανδρών και γυναικών κάθε φυλής και έθνους, οι οποίοι φοβούνται αυτόν κι εργάζονται δικαιοσύνην.—Πράξ. 10:34, 35.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Περί του Ιουδαϊκού Πολέμου, Βιβλίον Ε΄, κεφ. 5ον, παραγρ. 6.

 ² Αυτόθι, Βιβλίον Β΄, κεφ. 19ον, παραγρ. 7.

 ³ Αυτόθι, Βιβλίον Ε΄, κεφ. 12ον, παραγρ. 1-3.

 ⁴ Αυτόθι, Βιβλίον ΣΤ΄, κεφ. 4ον, παραγρ. 7.

 ⁵ Αυτόθι, Βιβλίον Ζ΄, κεφ. 1ον, παραγρ. 1.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάρτιο

16 Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού.—Ματθ. 12:30. Σ 1/10/64 19, 20

17 Εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, . . . προσέφερε [ο Χριστός] δεήσεις και ικεσίας . . . και εισηκούσθη δια την ευλάβειαν αυτού.—Εβρ. 5:7. Σ 1/1/65 15, 16

18 Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.—Ψαλμ. 119:105. Σ 15/2/65 19α

19 Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών.—2 Κορ. 5:20. Σ 1/3/65 23-26

20 Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.—Πράξ. 20:20. Σ 15/1/65 20-22

21 Τούτο προσεύχομαι, να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν· δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι μέχρι της ημέρας του Χριστού.—Φιλιππησ. 1:9, 10. Σ 1/12/64 9

22 Δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες [συστήματα πραγμάτων, ΜΝΚ] εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων.—Εβρ. 11:3. Σ 1/5/64 24

23 Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων.—1 Πέτρ. 3:3. Σ 1/7/64 7

24 Είναι πρέπον γυνή να προσεύχεται εις τον Θεόν ασκεπής;—1 Κορ. 11:13. Σ 15/7/64 5

25 Βεβαίως Ιεχωβά ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας.—Αμώς 3:7, ΜΝΚ. Σ 15/9/64 20, 22

26 Απορρίψαντες . . . πάσαν κακίαν . . . επιποθήσατε, ως νεογέννητα βρέφη, το λογικόν άδολον γάλα.—1 Πέτρ. 2:1, 2. Σ 15/3/65 24, 22, 23α

27 Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 122:1, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 20, 21α

28 Πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.—Πράξ. 5:42. Σ 1/2/64 40, 41

29 Έπεσεν, έπεσε Βαβυλών η μεγάλη.—Αποκάλ. 18:2. Σ 15/5/64 25

30 Ουδέ τώρα δύνασθε έτι· επειδή έτι σαρκικοί είσθε—1 Κορ. 3:2, 3. Σ 1/8/64 7

31 Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας αλλ’ ειρήνης—1 Κορ. 14:33. Σ 15/8/64 9

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιεχωβά αποκαλύπτει βαθμιαίως τις προθέσεις του στους δούλους του. Αν και η Βίβλος περιέχει επί αιώνες τώρα τον γραπτόν λόγον του Θεού, εν τούτοις είναι στη δική μας εποχή που εκπληρώνονται μεγάλοι αριθμοί προφητειών και για πρώτη φορά κατανοούνται σαφώς. Το περιοδικόν Η Σκοπιά εκδίδεται για να βοηθήση ενδιαφερόμενα άτομα να ωφεληθούν από τις αλήθειες αυτές. Στη διάρκεια του μηνός Μαρτίου, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα εξακολουθήσουν να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους μια ετησία συνδρομή στο εξέχον αυτό Βιβλικό βοήθημα μαζί με τρία βιβλιάρια αντί δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

«Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ»

Πρόκειται για ένα πολύτιμο βιβλιάριο Γραφικού περιεχομένου, που αναπτύσσει τη θαυμαστή ιδιότητα της αγάπης, όπως αυτή εκδηλώνεται από τον Δημιουργό του Σύμπαντος προς τα πλάσματά του. Όλοι οι θεοσεβείς αναγνώσται μας προσκαλούνται ν’ αποκτήσουν το βιβλιάριο αυτό και να το μελετήσουν με την Αγία Γραφή ανά χείρας, για να βεβαιωθούν ότι πράγματι «η οδός του Θεού είναι αγάπη.»

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Απριλίου: Ιερουσαλήμ—‘Λίθος Καταβαρύνων προς Πάντας τους Λαούς’, §1-24. Σελ. 136.

11 Απριλίου: Ιερουσαλήμ—‘Λίθος Καταβαρύνων προς Πάντας τους Λαούς’, §25-47. Σελ. 140.

18 Απριλίου: Ιερουσαλήμ.—‘Λίθος Καταβαρύνων προς Πάντας τους Λαούς’, §48-69. Σελ. 145.

Ποτέ Δεν Είσθε Πολύ Ηλικιωμένος για ν’ Αλλάξετε

ΠΕΡΥΣΙ ένας εβδομηκοντούτης διάκονος στη Σουηδία έλαβε πρόσκλησι να φοιτήση στην 39η σειρά σπουδαστών της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης. Αντί να σκεφθή ότι ήταν πολύ ηλικιωμένος για να λάβη δεκάμηνο εντατική διακονική εκπαίδευσι, ήταν ευτυχής γι’ αυτή την προσδοκία. Επιθυμούσε πολύ να τύχη της προχωρημένης αυτής εκπαιδεύσεως, μολονότι τα πολλά πράγματα που θα εμάθαινε θ’ απαιτούσαν να κάμη αλλαγές στον τρόπο που συνήθιζε να εκτελή ωρισμένα πράγματα.

Αυτή η προθυμία τού να κάμουν κάτι νέο και να κάμουν αλλαγές και προσαρμογές, όταν χρειάζωνται, τηρεί τους πιο ηλικιωμένους σε δραστηριότητα και νέους στην καρδιά. Δεν είναι ανάγκη να αισθάνεσθε δέσμευσι από γνωστές ιδέες και συνήθειες απλώς διότι είσθε προχωρημένης ηλικίας. Όταν μακροχρόνιες πεποιθήσεις καταφαίνεται ότι είναι εσφαλμένες, δεν υπάρχει δικαιολογία για απόρριψι της ευθύνης που μπορεί να φέρουν οι νέες πληροφορίες, με το να λέγωμε: «Εγώ είμαι πολύ ηλικιωμένος για ν’ αλλάξω.» Ενόσω ένας ζη, ποτέ δεν είναι πολύ ηλικιωμένος για ν’ αλλάξη τους τρόπους του.

Ένας που συνεχίζει ν’ ακολουθή θρησκευτικές διδασκαλίες που δεν συμφωνούν με τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, δυσαρεστεί τον Θεό. Γι’ αυτό, μια δύσκολη απόφασι αντιμετωπίζει ένα πιο ηλικιωμένο άτομο, όταν μαθαίνη ότι οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις δεν υποστηρίζονται από τη Γραφή. Τι θα κάμη; Θ’ αντιμετωπίση την πρόκλησι, έστω κι αν αυτή περιλαμβάνη μια ριζική αλλαγή στη ζωή του; Ατυχώς, πολλοί στερούνται πρωτοβουλίας, θάρρους και ταπεινοφροσύνης για να κάμουν μια προσεκτική μελέτη του Θείου λόγου και να φέρουν τη ζωή τους σε αρμονία με τις δίκαιες αρχές του. Υπάρχουν, φυσικά, εξαιρέσεις.

Μια τέτοια εξαίρεσι αποτελεί η Σίστα Βάσκουεζ, ηλικίας ενενήντα έξη ετών, που κατοικεί στο Γκολφίτο της Κόστα Ρίκας. Ως Ρωμαιοκαθολική, δεν έτυχε διδασκαλίας από τον λόγον του Θεού σε όλη τη μακρά ζωή της. Αλλ’ όταν έμαθε τι απαιτεί ο Θεός, ως αποτέλεσμα Γραφικής μελέτης με διακόνους, που την επεσκέπτοντο, εβαπτίσθη στο νερό στο 1963, συμβολίζοντας την αφιέρωσί της να Τον υπηρετή. Μολονότι η Σίστα Βάσκουεζ είναι τυφλή και δεν μπορεί να βαδίση, ποτέ δεν χάνει ευκαιρία να δώση μαρτυρία σε πολλά άτομα, που την επισκέπτονται στο σπίτι της. Το να λέγη στους άλλους τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού της φέρνει μια ευτυχία, που ποτέ δεν θα επραγματοποιείτο, αν αυτή ησθάνετο ότι ήταν πολύ ηλικιωμένη για ν’ αλλάξη.

Είναι αληθές ότι είναι πολύ καλύτερο να κάμετε όπως η Γραφή λέγει, και να θυμάσθε ‘τον Πλάστην σας εν ταις ημέραις της νεότητός σας’. Αργότερα, όταν «έλθωσιν αι κακαί ημέραι, και φθάσωσι τα έτη εις τα οποία θέλεις ειπεί, Δεν έχω ευχαρίστησιν εις αυτά», είναι πολύ πιο δύσκολο να είσθε δραστήριος στην υπηρεσία του Θεού. Αλλά και όταν ακόμη είσθε τώρα ηλικιωμένος και οι ταλαιπωρίες, που συνδέονται με την προχωρημένη ηλικία, σας έκαμαν να χάσετε την ευχαρίστησί σας στη ζωή, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πολύ αργά για ν’ αλλάξετε. Πραγματικά, ο μόνος τρόπος για να εύρετε αληθινή ευχαρίστησι είναι να κάμετε τις αλλαγές που χρειάζονται για να πράττετε το θέλημα του Θεού.—Εκκλησ. 12:1.

Ο Σούμπα Σεσάη, που γεννήθηκε πριν από 111 χρόνια, στις 8 Αυγούστου 1854, στη Σιέρρα Λεόνε της Αφρικής, θα είναι ένα από τα πρώτα άτομα που θα το επιβεβαιώσουν αυτό. Ύστερ’ από μια πολύ δραστήρια ζωή, ο Πα Σούμπα, όπως λέγεται από τους γνωστούς του, ετυφλώθη στο έτος 1938. «Συνήθιζα να προσεύχωμαι ειλικρινά να πεθάνω», εξήγησε. «Μ’ έκαναν να πιστεύω ότι η τύφλωσίς μου ήταν μια ποινή για τις εβδομήντα πέντε λεοπαρδάλεις που είχα σκοτώσει ως κυνηγός.» Ως αποτέλεσμα των ψευδών αυτών διδασκαλιών και της απωλείας της οράσεώς του, η ζωή είχε καταστή ταλαιπωρία για τον Πα Σούμπα, και αυτός δεν εύρισκε ευχαρίστησι στη ζωή.

Αυτή η άποψις, όμως, γρήγορα άλλαξε, όταν τελικά του εφέρθη η Γραφική αλήθεια από ένα μάρτυρα του Ιεχωβά κι έμαθε την αληθινή αιτία των παθημάτων και για το υποσχεμένο παρά Θεού νέο σύστημα πραγμάτων. (2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 21:4) Ευχαρίστως εδέχθη το Γραφικό άγγελμα και συνεμόρφωσε τη ζωή του με τις Γραφικές διδασκαλίες. «Αν ευαρεστήται ο Ιεχωβά Θεός να παραβλέψη την περασμένη ζωή μου και να με δεχθή», είπε, «γιατί να φρονώ ότι είμαι πολύ ηλικιωμένος για ν’ αλλάξω;» Έτσι, σε ηλικία 107 ετών εβαπτίσθη σε μια Χριστιανική Γραφική συνέλευσι στο Πορτ Λόκο.

Από τότε ο Πα Σούμπα βρήκε πραγματική ευτυχία κι ευχαρίστησι στη συνταύτισί του με τον Χριστιανικό λαό και στην κήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας του Θεού σε άλλους. Μολονότι είναι τυφλός κι ελαφρώς ανίκανος, χρησιμοποιεί, ωστόσο, κάθε ευκαιρία για να μιλή για τη Γραφή στον καθένα, ο οποίος τον επισκέπτεται για να τον χαιρετήση. Επίσης βγαίνει στην πόρτα του και δίνει μαρτυρία στους διερχομένους. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπόρεσε να διατηρήση ένα μηνιαίο μέσον όρο δεκατεσσάρων ωρών στο έργον κηρύγματος στο 1963—κι αυτό σε ηλικία 109 ετών!

Είναι πολύ πιθανό να είσθε και σεις τόσο ηλικιωμένος. Αν, λοιπόν, άτομα, που έχουν περάσει το εκατοστό έτος της ηλικίας των, μπορούν να μάθουν τη Γραφική αλήθεια, να συμμορφώσουν τη ζωή τους με αυτή και να την κηρύξουν στους άλλους, τότε και σεις μπορείτε. Πραγματικά, είναι απολύτως αναγκαίο να κάμετε μια τέτοια αλλαγή. Η ζωή σας στο σύστημα πραγμάτων του Θεού εξαρτάται από αυτήν.

Αλλ’ ίσως, εκτός από την προχωρημένη ηλικία σας, η μητρική σας γλώσσα να μην είναι η γλώσσα της κοινότητος στην οποία ζήτε. Πρέπει ένας άνθρωπος να θεωρή τον εαυτό του πολύ ηλικιωμένον για να μάθη μια νέα γλώσσα για να εκφράση στους πλησίον του τα καλά πράγματα που έχει μάθει από την Αγία Γραφή;

Πριν από τρία χρόνια ένας νεαρός Ιταλόφωνος διάκονος στην Πρόβιντενς, της Ροντ Άιλαντ, άρχισε μια Γραφική μελέτη μ’ έναν ογδοηκοντούτη, ο οποίος δεν ενόμιζε ότι ήταν πολύ ηλικιωμένος για να μάθη να μιλή Αγγλικά. Όταν ετονίσθη σ’ αυτόν τον άνθρωπο ότι έπρεπε να παρακολουθή όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, άρχισε να το πράττη, μολονότι στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβη κάθε τι που ελέγετο. Αλλ’ ως αποτέλεσμα της τακτικής παρακολουθήσεως συναθροίσεων και της χρήσεως της Αγγλικής γλώσσης, σε λίγον καιρό μπορούσε να μιλή Αγγλικά αρκετά καθαρά ώστε να δίνη μια αποτελεσματική Γραφική ομιλία. Μολονότι είναι τώρα ογδόντα τριών ετών, είναι ένας τακτικός κήρυξ από σπίτι σε σπίτι, ο οποίος συμμετέχει και στην ολοχρόνια διακονία στη διάρκεια ωρισμένων περιόδων του έτους!

Πόσο έκδηλο είναι ότι αν ένας αληθινά θέλη να κάνη το θέλημα του Θεού, ποτέ δεν είναι πολύ ηλικιωμένος να το κάνη! Είναι αληθές ότι μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολο για έναν ηλικιωμένο να κάμη διαρρυθμίσεις για να υπηρετή τον Θεό, αλλά μπορεί αυτό να γίνη. Ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός θα σας βοηθήση ν’ αλλάξετε. Υπόσχεται την υποστήριξί του. Στον λόγο του λέγει ότι «και έως του γήρατός σας εγώ αυτός είμαι· και έως των λευκών τριχών εγώ θέλω σας βαστάσει.»—Ησ. 46:4.

Λύκοι με Ένδυμα Προβάτου

Μπορείτε να τους ανακαλύψετε; Πώς μπορείτε ν’ αποφύγετε το να γίνετε λεία των;

Η ΑΠΑΤΗ έκαμε την Εύα να γίνη λεία του μεγάλου Καταβροχθιστού, του Σατανά του Διαβόλου. Ύστερα ο σύζυγος και τα τέκνα της έπεσαν στη λαβή ενός λυκοειδούς θεού, που τους ελήστευσε από κάθε τι στη ζωή—φόβο Θεού, αυτοσεβασμό, γνήσια αγάπη για τον πλησίον και αγάπη για την αλήθεια. Γι’ αυτό, σήμερα, πλεονάζουν η υποκρισία και η προδοσία. Κάθε λάτρης του αληθινού Θεού οφείλει να είναι αφυπνισμένος, άγρυπνος στις πολυάριθμες απάτες που συνεχώς περιστοιχίζουν το δρόμο του.

Στους μαθητάς του τού πρώτου αιώνος ο Ιησούς έκαμε μια προειδοποίησι που σήμερα εφαρμόζεται σε μας με μεγαλύτερη δύναμι: «Βλέπετε μη πλανηθήτε· διότι πολλοί θέλουσιν ελθεί εν τω ονόματί μου, λέγοντες, Ότι εγώ είμαι [ο Χριστός]· και, Ο καιρός επλησίασε. Μη υπάγητε λοιπόν οπίσω αυτών.» (Λουκ. 21:8) Επίσης συνεβούλευσε: «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες.» (Ματθ. 7:15) Η προσοχή και η επαγρύπνησις είναι, συνεπώς, ουσιώδεις για ν’ αποφύγωμε να γίνωμε λεία των απλήστων, λυκοειδών ανθρώπων.

Ακριβώς, όπως οι λύκοι θ’ αποχωρίσουν τα πιθανά θύματά των από την κυρία ποίμνη πριν να τους επιτεθούν και να τα καταβροχθίσουν, έτσι θα μπορούσε κανείς ν’ αναμένη ότι θα ενεργούσαν οι ανθρώπινοι λύκοι. Ο απόστολος Παύλος, λοιπόν, εδήλωσε κάτω από έμπνευσι: «Εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» Και ο Πέτρος, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, μίλησε, επίσης, γι’ αυτόν τον κίνδυνο: «Και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς Δεσπότην . . . Και δια πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθή με πλαστούς λόγους.» Ο αδελφός του Ιησού και μαθητής Ιούδας, με τη σειρά του, έγραψε ότι «εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον Δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» Ο απόστολος Ιωάννης προσθέτει τη μαρτυρία του: «Παιδία, εσχάτη ώρα είναι· και καθώς ηκούσατε, ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα [γύρω στο έτος 98 μ.Χ.] πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα. Εξ ημών εξήλθον, αλλά δεν ήσαν εξ ημών.»—Πράξ. 20:29, 30· 2 Πέτρ. 2:1-3· Ιούδ. 4, ΜΝΚ· 1 Ιωάν. 2:18-19.

Η συνδυασμένη μαρτυρία των πιστών αυτών μαρτύρων κατέδειξε τον κίνδυνο μέσα από τις τάξεις των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών. Ο κίνδυνος θα προήρχετο όχι τόσο από εκείνους, που ωμολογούσαν φανερά ότι είναι εναντίον του Χριστού, όσο από εκείνους, που θα ηγείροντο με την αξίωσι ότι είναι ο Χριστός ή με τον ισχυρισμό ότι ασκούν τα δικαιώματα και τα προνόμια του Χριστού ως εξουσιοδοτημένοι αντιπρόσωποί του. Έχοντας μια εξωτερική επίδειξι ευσεβείας, που αφοπλίζει, κατορθώνουν «δια λόγων καλών και κολακευτικών», ώστε πολλοί απρόσεκτοι Χριστιανοί να εξαπατηθούν στο ν’ ακολουθήσουν ‘λύκους με ένδυμα προβάτου’ και τελικά να γίνουν λεία τοιούτων ιδιοτελών απατεώνων.—Ρωμ. 16:18.

ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΤΕ

Ο απόστολος Παύλος εφανέρωσε δύο σημεία που αποκαλύπτουν την απάτη, δηλαδή τη διαστροφή των λόγων της αληθείας και την έλλειψι του πνεύματος της στοργής. Ο Πέτρος ομιλεί για ‘πλαστούς’ λόγους και προαγωγή αιρέσεων, ομίλων που ακολουθούν ανθρώπους. Ο Ιούδας υποδηλοί ότι η απομάκρυνσις από τα υψηλά κριτήρια ηθικής της Γραφής θα ήταν σήμα κινδύνου. Ο Ιωάννης καταδεικνύει μια απάρνησι της αληθινής σχέσεως που υφίσταται μεταξύ του ουρανίου Πατρός και του Υιού του, Χριστού Ιησού, ως μια άλλη ένδειξι αντιχριστιανικής απάτης.—1 Ιωάν. 2:19, 22.

Τα γεγονότα στην εκπλήρωσι επιβεβαιώνουν εκείνες τις έγκαιρες προειδοποιήσεις. Πολλοί ψευδείς Μεσσίαι (Χριστοί) ηγέρθησαν από τα μέσα του πρώτου αιώνος, άνθρωποι που εξηπάτησαν πλήθη Ιουδαίων. Από καιρό σε καιρό, περιλαμβανομένης και της εποχής μας, ηγέρθησαν, επίσης, άνθρωποι, που αξιούσαν ότι ήσαν ο Χριστός, εξαπατώντας ευκολοπίστους ανθρώπους, που ωμολογούσαν ότι ήσαν Χριστιανοί. Έπειτα υπάρχει η μακρά γραμμή των αυτοκαλουμένων πρακτόρων του Χριστού, που εκάθησαν επί θρόνου στη Ρώμη και διέδωσαν την ιδέα ότι η εκκλησιαστική των διακυβέρνησις ήταν πράγματι η προλεχθείσα χιλιετής βασιλεία του Χριστού. Κατ’ ουσίαν έλεγαν: «Ο καιρός επλησίασε», και ως εκ τούτου κατέπνιξαν τις προσδοκίες πολλών σχετικά με τη διακυβέρνησι μιας γνησίας Βασιλείας με ευλογίες για όλους τους λαούς. Σ’ αυτά, προσθέσατε τα πλήθη των κατ’ όνομα Χριστιανών που έθεσαν τις δικές των προσωπικές ιδέες και ιδιοτελείς επιθυμίες υπεράνω της διδασκαλίας του Χριστού, και οι οποίοι εσφετερίσθησαν στο βαθμό αυτό τη θέσι του Χριστού ως του αυθεντικού Διδασκάλου της Χριστιανικής εκκλησίας.

Εφόσον ο Ιησούς εδήλωσε, «Άρα από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς», ας σημειώσωμε την καρποφορία της ιδιοτελούς και πονηράς δράσεώς των. (Ματθ. 7:20) Η επιδίωξις και επικράτησις της διακρίσεως κληρικών-λαϊκών μεταξύ των κατ’ όνομα Χριστιανών προελείανε το έδαφος για σκληρή και αυταρχική διακυβέρνησι των μαζών χωρίς τρυφερότητα και αγάπη. Μερικοί αρνήθηκαν την παρθενική γέννησι του Ιησού, ενώ άλλοι υποκατέστησαν την καθαρά διδασκαλία της υπεροχής του Θεού με την ειδωλολατρική ιδέα μιας τριάδος ισοδυνάμων θεών, με τούτο δε αρνήθηκαν την πραγματική θέσι τόσον του Πατρός όσον και του Υιού. Για έναν καλούμενο Χριστιανό ηγέτη του δευτέρου αιώνος αναφέρεται ότι είχε διδάξει πώς «η οδός για την αιώνια σωτηρία ηνοίχθη για κείνες μόνον τις ψυχές, που διέπραξαν κάθε είδος τερατουργήματος και κακοηθείας.» Αιματηρές και άκαρπες Σταυροφορίες και πόλεμοι διεξήχθησαν εν ονόματι του Χριστού. Ειδωλολατρικές φιλοσοφίες ανεμίχθησαν χωρίς δισταγμό με διδασκαλίες της Βίβλου. Έτσι οι κατ’ όνομα Χριστιανοί των ημερών μας έγιναν κληρονόμοι πλήθους ψευδών και διεστραμμένων διδασκαλιών, όπως η αθάνατη ανθρώπινη ψυχή, το καθαρτήριον, τα βάσανα πυρίνου άδου, η αγαμία, ένα ανθρωποποίητο σύστημα νηστειών και αποχής από κρέας, που όλα συνοδεύονται από μεγάλη χαλάρωσι των ηθικών απαιτήσεων που ετέθησαν στον γραπτό Λόγο του Θεού.

Τι πλήρης ασυμφωνία υπάρχει μεταξύ αυτών των παραποιημένων διδασκαλιών και της σαφούς εντολής που εδόθη από τον Χριστό σε κάθε έναν από τους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς»! (Ματθ. 28:19, 20) Ασφαλώς είναι ζωτικό για κάθε ειλικρινή λάτρη του Θεού να προσέξη τις δοξασίες του και τις συναναστροφές του, διότι οι παγίδες και οι απροσδόκητοι κίνδυνοι, που απειλούν την αγνότητα της πίστεως ενός, έχουν σήμερα τεραστίως πληθυνθή.

ΠΩΣ Ν’ ΑΠΟΦΥΓΕΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΘΥΜΑ

Εφόσον οι διεστραμμένοι και πλαστοί λόγοι και η με τα χείλη υπηρεσία στις Άγιες Γραφές φαίνεται ότι είναι η αφετηρία απομακρύνσεως από εκείνο που είναι υγιές και αληθινό, έπεται ότι η προστασία μας πρέπει να βρίσκεται στην ισχυρή πίστι στον γραπτό Λόγο του Θεού. Η παράδοσις δεν θα είναι αρκετή· ούτε και μερικά μεμονωμένα Γραφικά εδάφια, που εξηγούνται με τέτοιον τρόπο ώστε να παραβιάζουν τις άλλες σαφείς διδασκαλίες της Γραφής. Οτιδήποτε σας ζητεί ένας να δεχθήτε ως αλήθεια, πρέπει απαραιτήτως να του απαιτήσετε κάποια σαφή βάσι για τη διδασκαλία αυτή στην Αγία Γραφή. Ακόμη και όσον αφορά τον θρησκευτικό όμιλο, στον οποίον είσθε προσκολλημένος τώρα, μη διστάσετε να ερευνήσετε μέσα στα Γραφικά θεμέλια των διδασκαλιών του. Όλα αυτά σημαίνουν ότι πρέπει να είσθε ένας επιμελής μελετητής του Λόγου του Θεού. Ο Παύλος συνεβούλευσε τον νεαρό Τιμόθεο: «Συ μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης, εξεύρων παρά τίνος έμαθες· και ότι από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 3:14, 15) Λοιπόν, το ίδιο· αν έχετε διδαχθή από τις Άγιες Γραφές, εξακολουθήστε να τις μελετάτε.

Πιθανόν να έχετε την ιδέα ότι όσο αρχαιότερη είναι μια θρησκευτική οργάνωσις, τόσο υγιέστερη πρέπει να είναι, ή, όσο περισσότεροι είναι οι οπαδοί της, τόσο περισσότερο είναι πιθανό να έχη την αλήθεια. Η ηλικία και οι αριθμοί δεν καθορίζουν την αλήθεια και την πλάνη. Η παγκόσμια αυτοκρατορία της Βαβυλωνιακής θρησκείας, που εκληροδότησε τη διαφθορά της στις χιλιάδες των συγχρόνων θρησκευτικών συστημάτων, ήταν ψευδής και δηλητηριώδης στις διδασκαλίες της από την ίδια την αρχή της πριν από 4.000 και πλέον έτη. Στις ημέρες του Νώε, η πλειοψηφία των ανθρώπων επλανάτο, όπως πάλι και στις ημέρες του Ιησού η πλειοψηφία των Ιουδαίων επλανάτο. Πιθανόν, επίσης, να έχετε συμπεράνει ότι η θρησκεία που ελκύει τους πολύ μορφωμένους, τους πλουσίους και τους ανθρώπους που ασκούν επιρροή πρέπει να είναι η αληθινή. Όμως, ο απόστολος Παύλος εδήλωσε: «Βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς· και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τα ισχυρά· και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, δια να καταργήση τα όντα. Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.»—1 Κορ. 1:26-29.

Αν δεν θέλετε να σας εκμεταλλευθούν ιδιοτελείς, όμοιοι με λύκους άνθρωποι, που μεταμφιέζονται σε ομοίους με πρόβατα Χριστιανούς, άνθρωποι που με ‘γλυκείς λόγους’ σας αποθαρρύνουν από το να κάνετε μια πλήρη μελέτη του λόγου του Θεού, γιατί να μη συνταυτισθήτε μ’ εκείνους που επιδεικνύουν βαθιά αγάπη για τον γραπτό Λόγο, και οι οποίοι τον μελετούν τακτικά και εφαρμόζουν τις εντολές του στη ζωή τους; Αποφεύγετε τη συντροφιά εκείνων που έχουν εκθρονίσει τον Ιησού Χριστό από τη ζωή τους κι έχουν τοποθετήσει στη θέσι του τις δικές των ατελείς γνώμες. Οι καρποί των δικών σας δοξασιών έχουν ανάγκη να εξετάζωνται συχνά, διότι πρέπει να εναρμονίζωνται με τις διαθέσεις και τις ενέργειες του Κυρίου σας, Ιησού Χριστού. «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε», είναι η συμβουλή των Γραφών.—2 Κορ. 13:5.

Δεν θέλετε να γίνετε λεία ασυνειδήτων ανθρώπων, που θα σας μεταχειρισθούν μόνο για την προώθησι της δικής των δυνάμεως και θέσεως, και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την αιωνία σας ευημερία και ευτυχία. Εξετάστε, λοιπόν, τ’ αποδεικτικά στοιχεία εκείνων που έρχονται εν ονόματι του Χριστού, ή εκείνων που αξιούν ότι είναι Χριστιανοί διδάσκαλοι, και, αν δεν αποδεικνύωνται ως αυθεντικοί, τότε υπακούστε οπωσδήποτε στην προειδοποίησι του Κυρίου: «Μη υπάγητε λοιπόν οπίσω αυτών.» Μάλλον, επιζητήστε την ασφάλεια της αληθινής ποίμνης των προβάτων του Θεού.

Το Επάγγελμα και η Συνείδησίς Σας

ΣΕ ΟΛΗ τη διάρκεια της ζωής του ένας Χριστιανός οφείλει να λαμβάνη αποφάσεις. Μερικές λαμβάνονται δύσκολα, άλλες εύκολα. Μερικές αποφάσεις έχουν σχέσι με το είδος του επαγγέλματος που θα δεχθή σε συμμόρφωσι προς τα όσα λέγονται εις 1 Τιμόθεον 5:8, όπου τονίζεται ότι είναι μια Χριστιανική ευθύνη το να προνοή ένας για τους οικείους του. Εν πρώτοις, οφείλει να ιδή το πρόβλημά του αντικειμενικά, και να είναι βέβαιος ότι γνωρίζει τι ακριβώς περιλαμβάνεται στο είδος του επαγγέλματος. Κατόπιν οφείλει να εξετάση κάθε Βιβλικό νόμο ή αρχή της Γραφής, που έχει σχέσι με αυτό. Μολονότι πιθανόν αυτό να είναι δύσκολο κατά καιρούς, εν τούτοις οφείλει να λαμβάνη αποφάσεις σύμφωνα με τους νόμους και τις αρχές της Γραφής, όταν εφαρμόζωνται στην περίπτωσί του, διότι ένας Χριστιανός είναι αφιερωμένος στον Ιεχωβά και οφείλει να κάμη το θέλημά Του. Βεβαίως, όταν ένας Χριστιανός παραβαίνη εκουσίως τον νόμο του Θεού, δεν μπορεί να θεωρή τον εαυτό του αθώο, διότι δεν είναι αυτή η άποψις του Θεού. Ο Σολομών είπε: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.»—Εκκλησ. 12:13.

Οι εντολές του Θεού πρέπει πράγματι να εξετάζωνται από ένα Χριστιανό, όταν εκλέγη το επάγγελμά του. Το εικοστό κεφάλαιο της Εξόδου παραθέτει δέκα από τις εντολές του Θεού, η δε δευτέρα απαγορεύει την κατασκευή εικόνων για λατρεία. Στην 1 Ιωάννου 5:21, και οι Χριστιανοί, επίσης, παροτρύνονται να φυλάξουν τον εαυτό τους από τα είδωλα. Επομένως, ένας Χριστιανός θα μπορούσε εύκολα ν’ αποφασίση να μη δεχθή εργασία σ’ ένα εργοστάσιο κατασκευής εικόνων ή μεταλλίων για ψευδή θρησκευτική χρήσι. Σχετική με αυτό είναι και η θεόπνευστη δήλωσις στην Αποκάλυψι 18:4, 5, η οποία, όταν εξετασθή από τον Χριστιανό, θα τον κάμη ν’ αρνηθή κανονική εργασία σε μια οργάνωσι της ψευδούς θρησκείας.

Άλλες εντολές του Ιεχωβά είναι: Μη φονεύσης· μη μοιχεύσης· μη κλέψης. (Ρωμ. 13:8-10) Επομένως, ένας αφιερωμένος Χριστιανός μπορεί εύκολα ν’ αποφασίση ότι δεν θα δεχθή εργασία σε οργανώσεις, των οποίων η απασχόλησις είναι φόνος, παράνομες σχέσεις των φύλων ή κλοπή, ούτε και ατομικώς θα θελήση να αναμιχθή σε τέτοιες πράξεις. Σχετικά με την ανάμιξι σε πολιτικές υποθέσεις του κόσμου, θα εξετάση με ώριμο πνεύμα εδάφια όπως το Ιωάννης 17:14· Ιωάννης 15:19 και Δανιήλ 2:44. Εξετάζοντας τα εδάφια Ησαΐας 2:2-4 και Μιχαίας 4:3, ένας Χριστιανός μπορεί να καθορίση μήπως οι σχέσεις του ή η διαγωγή του υποστηρίζουν κάποια παράβασι αυτών των αρχών περί ειρήνης. Επίσης, υπό το φως των εδαφίων Ησαΐας 65:11, 12 και 1 Κορινθίους 6:9, 10, ο Χριστιανός δεν θα μπορούσε ευσυνειδήτως να εργάζεται για μια επιχείρησι, της οποίας ολόκληρη η λειτουργία αφορά τυχερά παιγνίδια ή λαχεία ή οποιοδήποτε άλλο είδος εκβιασμού. Είναι προφανές ότι ένας Χριστιανός δεν θα μπορούσε κατάλληλα ν’ ασκήση επάγγελμα που οπωσδήποτε θα ήταν σε αντίθεσι προς τους δικαίους νόμους και αρχές του Λόγου του Θεού.

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΑΙΜΑ

Οι Χριστιανοί εντέλλονται ν’ απέχουν από αίμα. (Πράξ. 15:20, 28, 29) Ως πού ακριβώς φθάνει αυτό; Τι απαιτούν οι Γραφές από έναν αφιερωμένο δούλο του Θεού; Όταν φονεύετε ένα ζώο ή ένα πουλί, τότε, για να συμμορφωθήτε με τον νόμο του Θεού και να καταστήσετε το πλάσμα αυτό κατάλληλο για τροφή, οφείλετε να στραγγίσετε το αίμα. Σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, πρέπει ν’ αποφύγετε να φάγετε αίμα ή να το λάβετε μέσα σας, όπως σε μια μετάγγισι, για τη συντήρησι της ζωής. Στη Γένεσι 9:3, 4 και στο Δευτερονόμιο 12:23, 24, περιέχονται Γραφικές εντολές. Το Λευιτικόν 17:10 τονίζει ότι στον αρχαίο Ισραήλ όσοι εκουσίως ελάμβαναν αίμα απεκόπτοντο από τον Ιεχωβά. Αν, όμως, συνέβαινε ένας Ισραηλίτης να φάγη το κρέας ενός καθαρού ζώου που ήταν θνησιμαίο ή που είχε διασπαραχθή από ένα άγριο ζώο, τότε αυτός εθεωρείτο ακάθαρτος έως εσπέρας, αφού, όμως, θα εφρόντιζε να γίνη καθαρός. (Λευιτ. 17:15, 16) Το ίδιο και με τους Χριστιανούς, αν ένας έτρωγε από το κρέας ενός ζώου, που δεν είχε κατάλληλα στραγγισθή το αίμα του όταν εσφάγη, αλλά δεν το έκαμε αυτό εσκεμμένα, αλλά μετενόησε, όταν αργότερα το επληροφορήθη, και απέφυγε επανάληψι μιας τέτοιας εσφαλμένης πράξεως, ο Ιεχωβά φιλεύσπλαγχνα θα ήταν δυνατόν να τον συγχωρήση.

Διάφορες χρήσεις του αίματος σήμερα είναι απαράδεκτες από Γραφικής απόψεως. Το αίμα μπορούσε να χρησιμοποιηθή στο θυσιαστήριο σε ειδικές περιπτώσεις από τον αρχαίο Ισραήλ, και αν δεν εχρησιμοποιείτο κατ’ αυτόν τον τρόπο έπρεπε να χυθή. (Λευιτ. 17:11-14) Το αίμα χρησιμοποιείται όχι μόνο σε σύγχρονες ιατρικές ενέργειες, αλλ’ αναφέρεται ότι αίμα χρησιμοποιείται τώρα σε πολλά προϊόντα, όπως κολλητική ουσία για κατασκευή κόντρα πλακέ, πρεσπάν, χαρτονίων, πωμάτων φιαλών, επίπλων και μουσικών οργάνων. Αίμα χρησιμοποιείται, επίσης, για τον πολυμερισμό του συνθετικού ελαστικού, για εντομοκτόνα, για συνθετικά επεξεργασίας βιομηχανικών καταλοίπων, γι’ απόσταξι καθαρού ύδατος (βιομηχανία χάρτου), για καθαρισμό ουρανίου, ως συντελεστής αφρίσεως για ελαφρών βαρών κυτταρώδες τσιμέντο, ως πυροσβεστικό στοιχείο, ως στοιχείο καθαρισμού κρασιών, για επενδύσεις χάρτου και βιβλιοδέτησι, για χαρτικά μίγματα και κόλλες, αντικατάστασι της καζεΐνης σε γαλακτώματα, σε γαλακτοποιημένη άσφαλτο, σε φελλοσυνθέματα, σε διαλύσεις για τη φωτοχαρακτική, σ’ επεξεργασία εκλεπτύνσεως δερμάτων, ως ανθεκτική στο νερό κόλλα χρωμάτων για βαμβακερά με αποτυπώσεις υφάσματα, για λιπάσματα, για ζωοτροφές, για παραγωγή αμινοξέων, όπως επί παραδείγματι η ιστιδίνη και η ισταμίνη. Ίσως στο μέλλον έλθουν σε φως επιπρόσθετες χρήσεις αίματος. Στον κόσμο οι χρήσεις αίματος είναι πολλές, καμμιά δε απ’ αυτές δεν βρίσκεται σε αρμονία με τον Γραφικό τρόπο μεταχειρίσεως του αίματος, ο οποίος είναι να χύνεται στο χώμα. Εν τούτοις, ο Χριστιανός δεν έχει ευθύνη για την κακή χρήσι του αίματος από τον κόσμο, για το πώς οι άλλοι άνθρωποι το χρησιμοποιούν, και δεν μπορεί να δαπανά όλο τον χρόνο του σε λεπτομερείς έρευνες σχετικά με τις διάφορες κακές χρήσεις του αίματος από τον κόσμο, ειδικά όταν πρόκειται για μη βρώσιμα προϊόντα. Αν το έκανε αυτό, θα του έμενε λίγος χρόνος για το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Για μερικά άτομα, πιθανόν να είναι δύσκολη η λήψις αποφάσεως όσον αφορά την εκλογή επαγγέλματος. Η απόφασις τότε αποτελεί ζήτημα συνειδήσεως.

Στους Ισραηλίτες είχε λεχθή: «Ουδέν θνησιμαίον θέλετε τρώγει· (εις τον ξένον τον εντός των πυλών σου θέλεις δίδει αυτά, δια να τρώγη αυτό· ή θέλεις πωλεί αυτά εις αλλογενή·) διότι λαός άγιος είσαι εις Ιεχωβά τον Θεόν σου.» (Δευτ. 14:21, ΜΝΚ) Ώστε, αν ένας Χριστιανός, ο οποίος εργάζεται σ’ ένα κατάστημα, θα διαθέση προϊόντα αίματος, όπως λουκάνικα αίματος, με το να τα πωλήση σε ανθρώπους του κόσμου, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να τα πληρώσουν, είναι ένα ζήτημα συνειδήσεως. Είναι, επίσης, προσωπικό ζήτημα αν ένας άλλος Χριστιανός θα πωλήση προϊόντα αίματος σε κοσμικά πρόσωπα σ’ ένα φαρμακείο ή αν θα ραντίση με λίπασμα αίματος τον αγρό ενός κοσμικού εργοδότου κατά παράκλησίν του. Φυσικά, ένας Χριστιανός δεν θα ήταν κατάλληλο να ενθαρρύνη άτομα ν’ αγοράζουν προϊόντα αίματος αντί προϊόντων που δεν περιέχουν αίμα, ούτε θα έπρεπε να συνηγορή για οποιαδήποτε κακή χρήσι του αίματος. Εν τούτοις, οφείλομε ν’ αφήσωμε στη συνείδησι του Χριστιανού ατομικά το πώς θα ενεργήση σε ζητήματα τέτοιας φύσεως, όταν θα έχη να χειρισθή αυτά τα προϊόντα. Ένας Χριστιανός δεν πρέπει να κατακρίνη έναν άλλο Χριστιανό για την απόφασι που λαμβάνει, όπως ακριβώς ένας Ισραηλίτης δεν μπορούσε λογικώς να κρίνη έναν άλλον Ισραηλίτη διότι πωλούσε σε κάποιον ξένο ένα ζώο που ήταν θνησιμαίο κι επομένως το αίμα του δεν ήταν κατάλληλα στραγγισμένο.

Η χρήσις αίματος ως κολλητικής ουσίας για την κατασκευή κόντρα πλακέ και άλλων κοινής χρήσεως υλικών ήλθε τώρα υπό την προσοχή των Χριστιανών, και χρησιμοποιούμε το κόντρα πλακέ για παράδειγμα. Πολύ κόντρα πλακέ κατασκευάζεται με τη χρήσι κόλλας αίματος, αλλά υπάρχει και κόντρα πλακέ, για το οποίον δεν έχει χρησιμοποιηθή αίμα. Ένας Χριστιανός αγοραστής ή εργολάβος μπορεί να προτιμήση να προμηθευθή κόντρα πλακέ ελεύθερο από αίμα, αν μπορή· εν τούτοις, αν αποφασίζη να χρησιμοποιήση κάθε τύπο κόντρα πλακέ, τούτο πρέπει ν’ αφεθή στη συνείδησί του. Δεν είναι πάντοτε εύκολο να εξακριβωθή πώς κατεσκευάσθη ένα κόντρα πλακέ. Επειδή αίμα πιθανόν να χρησιμοποιήται σε μερικά κόντρα πλακέ, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας Χριστιανός δεν πρέπει ν’ αγοράζη, πωλή ή ενοικιάζη ένα σπίτι ή αγοράζη ένα ρυμουλκούμενο όχημα, στο οποίο υπάρχει κόντρα πλακέ. Εναπόκειται στον ίδιο η έκτασις της ερεύνης του πάνω σ’ αυτό το σημείο.

Επίσης, αν ένας Χριστιανός εργάζεται σε μια επιχείρησι, η οποία χρησιμοποιεί κόλλα από αίμα σε μερικά από τα κόντρα πλακέ της ή άλλα προϊόντα, δεν είναι ανάγκη να εγκαταλείψη την εργασία του. Θα μπορούσε να εργάζεται στα δάση, να κόβη τα δένδρα. Μέρος της ξυλείας χρησιμοποιείται κατά ένα τρόπο και μέρος κατά άλλον. Ο υπάλληλος δεν είναι υπεύθυνος για ό,τι συμβαίνει στο ξύλο, όταν εκείνος έκαμε την εργασία του. Φυσικά, αν ένας Χριστιανός ειργάζετο σ’ ένα εργοστάσιο κατασκευής κόντρα πλακέ και του ζητούσαν να παρασκευάζη την κόλλα αίματος ή να την απλώνη επάνω στο κόντρα πλακέ, θα ήταν δυνατόν να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να το κάνη ευσυνείδητα. Θα μπορούσε να ζητήση από τον εργοδότη του να του αναθέση κάποιο άλλο είδος εργασίας όπου δεν θα έχη να χειρίζεται αίμα. Αλλά και αυτό ακόμη αποτελεί προσωπικό ζήτημα. Με το να κάνη άλλη εργασία για την ίδια επιχείρησι, όπως το να εργάζεται ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου, πωλητής, κλπ., το άτομο μπορεί να αισθάνεται ότι είναι απηλλαγμένο από κάθε ευθύνη για οποιαδήποτε κακή χρήσι αίματος. Εφόσον το αίμα χρησιμοποιείται σε τόσο πολλά κοινής χρήσεως βιομηχανικά προϊόντα, καθίσταται σχεδόν αδύνατο για τον Χριστιανό ν’ αποφύγη κάθε επαφή με αυτά—δερμάτινα είδη, έπιπλα, πώματα φιαλών, βαμβακερά υφάσματα, κλπ. Ώστε τι ακριβώς θα κάμη ο Χριστιανός είναι ζήτημα συνειδήσεως, και οι άλλοι δεν πρέπει να τον κρίνουν. Ασφαλώς δεν θα ήταν κατάλληλο να διασπάση κανείς την ενότητα μιας Χριστιανικής εκκλησίας σ’ έναν τόπο με το ν’ αναμιγνύεται σε λεπτομερείς συζητήσεις και φιλονεικίες για την προσωπική απόφασι επί ενός τέτοιου ζητήματος από ένα Χριστιανό, ο οποίος είναι συνταυτισμένος μ’ εκείνη την εκκλησία.—Ψαλμ. 133:1· Παροιμ. 26:21· Ιάκ. 3:16-18.

Η Εταιρία δεν υποστηρίζει καμμιά από τις σύγχρονες ιατρικές χρήσεις αίματος, όπως είναι η χρήσις αίματος εν σχέσει με τον εμβολιασμό, ή ενοφθαλμισμό. Ο εμβολιασμός είναι, εν τούτοις, μια πράγματι αναπόφευκτη περίπτωσις σε μερικούς τομείς της κοινωνίας, κι επομένως αφήνομε στη συνείδησι του ατόμου ν’ αποφασίση αν θα υποστή τον εμβολιασμό με ένα ορό, ο οποίος περιέχει κλάσματα αίματος προς τον σκοπό της οικοδομής αντισωμάτων που θ’ αγωνισθούν εναντίον της νόσου. Αν κάτω από τέτοιες συνθήκες ένα άτομο το κάμη αυτό, πιθανόν να έχη κάποια παρηγορία από το γεγονός ότι δεν τρώγει απ’ ευθείας αίμα, πράγμα που ρητώς απαγορεύεται στον Λόγο του Θεού. Δεν χρησιμοποιείται για τροφή ή για την αντικατάστασι απολεσθέντος αίματος. Εδώ ο Χριστιανός οφείλει να λάβη μόνος του απόφασι βασιζόμενος στη συνείδησί του. Επομένως, αν ένας Χριστιανός θα υποστή εμβολιασμό με χρήσι ορού, ή αν οι ιατροί και οι νοσοκόμες, οι οποίες είναι Χριστιανές, θα του τον κάμουν, είναι ζήτημα δικής του αποφάσεως.a Οι Χριστιανοί, οι οποίοι ασκούν το ιατρικό επάγγελμα, είναι ατομικώς υπεύθυνοι για τις αποφάσεις επί της εργασίας των. Οφείλουν να φέρουν τις συνέπειες των λαμβανομένων αποφάσεων, έχοντας υπ’ όψι την αρχή που αναφέρεται εις Γαλάτας 6:5. Μερικοί ιατροί, οι οποίοι είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, έκαμαν μετάγγισι αίματος σε κοσμικά άτομα που το εζήτησαν μόνα των. Εν τούτοις, δεν το κάνουν αυτό στην περίπτωσι ενός μάρτυρος του Ιεχωβά. Σε αρμονία με το Δευτερονόμιο 14:21, η χορήγησις αίματος σε κοσμικά πρόσωπα κατόπιν αιτήσεώς των αφήνεται στη συνείδησι του Χριστιανού ιατρού. Η περίπτωσις αυτή είναι παρομοία με την κατάστασι που αντιμετωπίζει ένας Χριστιανός κρεοπώλης ή παντοπώλης, ο οποίος οφείλει ν’ αποφασίση αν μπορή ευσυνειδήτως να πωλή λουκάνικα αίματος σ’ ένα κοσμικό άτομο.b

Τα λίγα αυτά παραδείγματα του πώς οι Χριστιανοί μπορούν να λάβουν αποφάσεις στο ζήτημα του επαγγέλματός των μπορεί να είναι χρήσιμα, όταν πρόκειται να ληφθή απόφασις για επαγγέλματα του τύπου που αναφέρεται εδώ. Ο Χριστιανός πρέπει πάντοτε να εξετάζη τους νόμους του Θεού για κάθε τι που πράττει· και οτιδήποτε πράττει να το πράττη ως εις τον Ιεχωβά. (1 Κορ. 10:31) Αν εκείνο που πράττει δεν είναι αντίθετο προς τον νόμο του Θεού και τους δικαίους νόμους του «Καίσαρος», δικαιούται να το πράττη, και κανείς δεν πρέπει να τον κρίνη. Αν ένας Χριστιανός έχη αμφιβολίες για το πώς πρέπει να ενεργήση, ας προσευχηθή στον Ιεχωβά Θεό. (1 Πέτρ. 5:6, 7) Πρέπει να διαβάζη τη Γραφή και να εξετάζη τις Χριστιανικές εκδόσεις, που πραγματεύονται το πρόβλημά του. (Ο Πίναξ των Δημοσιευμάτων της Σκοπιάς, στην Αγγλική, αναφέρει πολλές παραπομπές κάτω από τον τίτλο «Επάγγελμα».) Μπορεί να μιλήση με τον υπηρέτη της εκκλησίας. Εν τούτοις, αφού κάμη αυτά, επαφίεται σ’ αυτόν τον ίδιο, ο οποίος, γνωρίζοντας όλες τις λεπτομέρειες και τις συνέπειες, οφείλει ν’ αναλύση το ζήτημα και κατόπιν ν’ αποφασίση. Άλλοι δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν γι’ αυτόν, αν πρόκειται για ζήτημα συνειδήσεως.

Όταν αντιμετωπίζετε την ανάγκη λήψεως μιας αποφάσεως, πιθανόν να αισθάνεσθε εκ των προτέρων ότι η συνείδησίς σας θα ήταν δυνατόν να σας ενοχλή, αν αποφασίσετε κατά ένα ωρισμένο τρόπο. Εκείνο που έχετε να κάμετε, τότε, είναι ν’ αποφύγετε εκείνο, που σας κάνει να έχετε μία ταραγμένη συνείδησι. Οι Χριστιανοί επιθυμούν να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά και γι’ αυτό, οποιοδήποτε και αν είναι το επάγγελμά των, πρέπει να είναι το είδος εκείνο της εργασίας που μπορούν να κάμουν με μια καθαρή συνείδησι ενώπιον του Ιεχωβά. «Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους.»—Κολ. 3:23, ΜΝΚ· 1 Τιμ. 1:18, 19· 1 Πέτρ. 3:16.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Απρίλιο

1 Εξεύρομεν . . . ότι αμαρτωλούς ο Θεός δεν ακούει· αλλ’ εάν τις ήναι θεοσεβής, και κάμνει το θέλημα αυτού, τούτον ακούει.—Ιωάν. 9:31. Σ 1/1/65 10, 11

2 Προσέχετε . . . εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού.—Πράξ. 20:28. Σ 15/11/64 7, 8α

3 Είμεθα πεπεισμένοι, ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.—Εβρ. 13:18. Σ 1/11/64 17

4 Από ανατολών θέλω φέρει το σπέρμα σου, και από δυσμών θέλω σε συνάξει· θέλω ειπεί προς τον βορράν, Δος· και προς τον νότον, Μη εμποδίσης.—Ησ. 43:5, 6. Σ 1/6/64 17-19

5 Είναι πρέπον γυνή να προσεύχηται εις τον Θεόν ασκεπής; Ή ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει, ότι . . . γυνή . . . εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν;—1 Κορ. 11:13-15. Σ 15/7/64 6, 7

6 Ο σωφρονίζων τα έθνη, δεν θέλει ελέγξει; ο διδάσκων τον άνθρωπον γνώσιν;—Ψαλμ. 94:10. Σ 15/6/64 10

7 Θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη.—Ησ. 55:12. Σ 1/10/64 22, 23α

8 Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα, μηδέ γίνου κοινωνός αλλότριων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.—1 Τιμ. 5:22. Σ 15/3/65 9, 10

9 Ο Ιεχωβά είναι η πέτρα μου, και φρούριόν μου, και ελευθερωτής μου· Θεός μου, βράχος μου· επ’ αυτόν θέλω ελπίζει· η ασπίς μου, και το κέρας της σωτηρίας μου· υψηλός πύργος μου.—Ψαλμ. 18:2, ΜΝΚ. Σ 15/1/65 11, 12α

10 Αιτείτε, και θέλει σας δοθή.—Ματθ. 7:7. Σ 15/12/64 10, 11α

11 Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.—Ματθ. 6:9, 10. Σ 15/4/64 58

12 Ένεκεν του ονόματός σου οδήγησόν με, και διάθρεψόν με.—Ψαλμ. 31:3. Σ 15/8/64 21α

13 Διότι μετά σου είναι η πηγή της ζωής.—Ψαλμ. 36:9. Σ 15/2/65 12, 13

14 Ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.—Εβρ. 11:6. Σ 1/9/64 9, 10α

15 Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις, θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.—Ρωμ. 8:38, 39. Σ 1/12/64 11

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιεχωβά αποκαλύπτει βαθμιαίως τις προθέσεις του στους δούλους του. Αν και η Βίβλος περιέχει επί αιώνες τώρα τον γραπτόν λόγον του Θεού, εν τούτοις είναι στη δική μας εποχή που εκπληρώνονται μεγάλοι αριθμοί προφητειών και για πρώτη φορά κατανοούνται σαφώς. Το περιοδικών Η Σκοπιά εκδίδεται για να βοηθήση ενδιαφερόμενα άτομα να ωφεληθούν από τις αλήθειες αυτές. Στη διάρκεια του μηνός Μαρτίου, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα εξακολουθήσουν να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους μια ετησία συνδρομή στο εξέχον αυτό Βιβλικό βοήθημα μαζί με τρία βιβλιάρια αντί δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

25 Απριλίου: Διατηρώντας την Οργάνωσι των Δημοσίων Υπηρετών Καθαρή, Αγνή. Σελ. 172.

2 Μαΐου: Πώς η Οργάνωσις Πρέπει να Θεωρή την Αγνότητα. Σελ. 179.

Παραγωγικότης με Υπολογισμόν του Ανθρωπίνου Παράγοντος

ΜΗΠΩΣ είσθε ένας από τα πλήθη εκείνα των ανθρώπων, που έχουν την αντίληψι ότι είναι πολύ μικροί, σχεδόν ασήμαντοι τροχοί σε μια μεγάλη, παραγωγική, μηχανοειδή οργάνωσι; Αν είν’ έτσι, πιθανώς αισθάνεσθε ότι έχετε μια δικαιολογία που δεν είσθε ευχαριστημένος. Αλλά, κι αν υπάρχη δικαιολογία, τι έχετε να ωφεληθήτε με το ν’ αφήνετε τη δυσαρέσκεια να κατατρώγη την αίσθησι της ευτυχίας και της ευημερίας σας; Ασφαλώς τίποτε. Πόσο καλύτερο είναι να προσπαθήσετε να καταλάβετε την αξία της γνησίας παραγωγικότητος, να την εφαρμόζετε στη δική σας ζωή και στις σχέσεις σας και να ελπίζετε μ’ εμπιστοσύνη ότι το καλό σας παράδειγμα θα επιδράση σε μερικούς από εκείνους που σας παρατηρούν.

Όταν ο Φαραώ της Αιγύπτου έπαυσε να προμηθεύη άχυρο στους Ισραηλίτας δούλους, αλλ’ επέμεινε να βρουν αυτοί μόνοι το άχυρό τους και να διατηρήσουν την ίδια παραγωγή πλίνθων, αυτό δεν ήταν του ορθού είδους παραγωγικότης. Ήταν καθαρή καταπίεσις. Αφ’ ετέρου, αν είσθε αρχηγοί οικογενείας, θέλετε να ιδήτε τον οίκον να λειτουργή ομαλά και οικονομικά· δεν είν’ έτσι; Παραγωγικότης σημαίνει επίτευξις των ποθουμένων αποτελεσμάτων χωρίς σπατάλη. Δεν είναι, λοιπόν, αυτό ακριβώς εκείνο, που επιδιώκετε;

Τώρα, ρίξτε ένα βλέμμα στο πώς πηγαίνουν τα πράγματα στην ίδια σας οικογένεια. Αν ζητήτε τελειότητα απ’ τον καθένα και θεσπίζετε κανόνες και διατάξεις για να επιβάλετε τις απαιτήσεις σας, γοργά συναντάτε μια αντίδρασι δυσαρεσκείας, αν όχι απροκάλυπτη ανταρσία. Αλλά μήπως είναι σφάλμα ν’ αναμένετε από την οικογένειά σας να πηγαίνη συνεχώς καλύτερα; Όχι, διότι ο Ιησούς εζήτησε από τους ατελείς ακολούθους του να ‘είναι τέλειοι, καθώς και ο Πατήρ των ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος’. (Ματθ. 5:48) Γνωρίζομε, βέβαια, ότι ο άνθρωπος στην παρούσα κατάστασί του δεν είναι τέλειος. Ωστόσο, αυτή η προτροπή σημαίνει να προσπαθούμε να γίνωμε όπως ο ουράνιος Πατήρ μας. Το να προσπαθούμε να είμεθα όπως Αυτός, θα μας τηρήση στον ορθό δρόμο και στην ορθή διανοητική στάσι, και θα έχη ως αποτέλεσμα το να δαπανούμε τη ζωή μας μ’ ένα ευτυχή, παραγωγικό και ικανοποιητικό τρόπο.

Από δική σας πείρα γνωρίζετε ότι ο παραγωγικός χειρισμός των πραγμάτων του οίκου σας περιλαμβάνει περισσότερο από ένα κατάλογο ψυχρών κανόνων και διατάξεων. Απαιτείται υπομονητική εκπαίδευσις της οικογενείας από μέρους σας, μια προθυμία στο να δείχνετε σεις προσωπικά πώς πρέπει να γίνωνται τα πράγματα. Επίσης, πρέπει να λαμβάνετε υπ’ όψι την ηλικία, την ικανότητα και τη συναισθηματική σύστασι του κάθε μέλους, και να δίνετε στον καθένα ακριβώς το ορθό είδος ενθαρρύνσεως και βοηθείας. Απ’ αυτό αρχίζετε να κρίνετε ότι η φθορά που καταπολεμά τη γνήσια παραγωγικότητα δεν είναι απλώς σπατάλη χρόνου και υλικού. Περιλαμβάνει απώλεια και φθορά πολυτίμου ανθρωπίνου ενεργητικού που συντελεί στη σύστασι μιας οικογενείας. Οι κοσμικοί εργοδόται συχνά δεν λαμβάνουν πλήρως υπ’ όψι αυτό το ζωτικώτατο ενεργητικό της οργανώσεώς των. Τα προγράμματα που καταρτίζουν για παραγωγικότητα στερούνται από στοργικόν υπολογισμό του ανθρωπίνου παράγοντος.

Μολονότι είναι αληθές ότι κανένας αρχηγός οικογενείας και κανένας επόπτης ανθρώπων δεν μπορεί να ενθαρρύνη την οκνηρία ή την απροσεξία, πρέπει να κατανοήσουν ότι το να πιέζουν τους ανθρώπους ή ν’ αναμένουν πάρα πολλά απ’ αυτούς δεν είναι τρόπος παραγωγικότητος. Ο μεγαλύτερος βαθμός έργου θα εκτελεσθή από εκείνους, που είναι σε μια ευτυχή, ικανοποιημένη ψυχική διάθεσι. Αυτοί θα είναι πρόθυμοι να δεχθούν διόρθωσι, όταν τους αξίζη, εφόσον λαμβάνουν, επίσης, επαίνους για έργα που έπραξαν καλά. Κι όταν κάνουν ένα σπάνιο σφάλμα, η υπομονητική αγωγή, κι όχι η επιτίμησις με μια μαστιγωτική γλώσσα, θα κάνη θαύματα.

Σκεφθήτε τη θέσι ενός Χριστιανού, που τυγχάνει να είναι επόπτης σε κάποιο εργοστάσιο ή σε γραφείο. Είναι κατάλληλα ανήσυχος να προαγάγη και ν’ αυξήση τα συμφέροντα, που είναι εμπιστευμένα στη φροντίδα του, διότι αυτό είναι σύμφωνο με τη Γραφική αρχή. (Λουκ. 19:11-27) Πώς θα φθάση σε παραγωγικότητα; Όχι με ψυχρές, απρόσωπες κατευθύνσεις ούτε με έντονες, επίμονες απαιτήσεις για ολοένα μεγαλύτερη παραγωγή. Αντιθέτως, θα πεισθή ότι, απ’ όλα τα στοιχεία της οργανώσεως που υπηρετεί, τα ανθρώπινα πλάσματα είναι τα πιο πολύτιμα· διότι έχουν μια θαυμαστή δυνητικότητα νοήσεως, επινοητικότητα και προσαρμοστικότητα. Και οι καλύτερες μηχανές του κόσμου είναι άχρηστες χωρίς τη γνώσι και την τεχνική των ανδρών και γυναικών που απαιτούνται για να τις χειρισθούν. Γι’ αυτό θα ενδιαφέρεται για την ευεξία τους, τη διανοητική και συναισθηματική, καθώς και τη φυσική τους υγεία. Θα προσπαθήση να διατηρήση μια σχέσι με τον καθένα τους σ’ ένα επίπεδο που συμφωνεί με την κατάλληλη αξιοπρέπεια ανθρωπίνων πλασμάτων του Θεού.

Είναι σε όλους γνωστό ότι, όταν οι μηχανές λειτουργούν πάντοτε με ταχύτητες μεγαλύτερες από εκείνες, για τις οποίες είναι κατασκευασμένες, η ζωή των μηχανών βραχύνεται δραστικά κι εμφανίζονται πολύ δαπανηροί λογαριασμοί επισκευών. Αυτό μας υπενθυμίζει ότι οι μηχανές, όταν είναι νέες, συνήθως τίθενται σε κίνησι σε συγκριτικώς χαμηλές ταχύτητες και κατόπιν βαθμιαίως αναβιβάζονται στο ανώτατο όριο ταχύτητος με την πάροδο του χρόνου. Ο συνετός χειριστής γνωρίζει πότε έφθασε στην ασφαλή ανωτάτη ταχύτητα. Μολονότι οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, ο Χριστιανός επίσκοπος θα ιδή σ’ αυτό το παράδειγμα τη βάσι του ν’ αναμένη από κάθε εργάτη βαθμιαίως ν’ αυξάνη τις προσπάθειες που καταβάλλει ωσότου φθάση στην ανωτάτη παραγωγικότητα, και θα διακρίνη πότε επετεύχθη το ασφαλές κορύφωμα παραγωγικότητος σε κάθε μεμονωμένη περίπτωσι. Το ασφαλές αυτό κορύφωμα είναι ο ρυθμός παραγωγής, με τον οποίον ο εργάτης μπορεί να συνεχίση επ’ άπειρον χωρίς περιττή φυσική ή διανοητική έντασι.

Έτσι, ενώ ένας Χριστιανός θα εργάζεται σκληρά για να τηρή την απώλεια χρόνου στο ελάχιστο όριο και να φυλάγεται από την οκνηρία, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να παραγάγη τελειότητα από την ατέλεια. Ο σκληρός, απαιτητικός εργοδότης μπορεί να εγκωμιάζεται στον εμπορικό κόσμο, αλλ’ αποδοκιμάζεται από τον λόγον του Θεού επειδή δεν λαμβάνει υπ’ όψι τον ανθρώπινο παράγοντα. Ο Σολομών κάτω από έμπνευσι έγραψε: «Εγώ εθεώρησα πάντα μόχθον, και πάσαν επίτευξιν έργου, ότι δια τούτο ο άνθρωπος φθονείται υπό του πλησίον αυτού· και τούτο ματαιότης, και θλίψις πνεύματος.» (Εκκλησ. 4:4) Η τακτική του κόσμου σ’ αυτό το ζήτημα πηγάζει από την ιδιοτελή φύσι των εργασιών, στις οποίες ενασχολούνται οι άνθρωποι. Δημιουργούν ανηλεείς ανταγωνισμούς, μίση, έλκη στομάχου και σωρεία άλλων ασθενειών—με μια λέξι, ματαιότητα.

Καίτοι, λοιπόν, μπορεί να φρονήτε ότι δεν σας δείχνεται κατάλληλη αναγνώρισις και στοργική κατανόησις, γιατί να βυθίζεσθε στη δυσαρέσκεια; Αυτό ασφαλώς θα σας βλάψη. Μάλλον, καθορίστε έτσι ώστε τα μέλη της οικογενείας σας και άλλοι, που μπορεί να εργάζωνται κάτω από τη διεύθυνσί σας, να βοηθηθούν, με στοργικόν υπολογισμό του ανθρωπίνου παράγοντος, για να είναι αποδοτικοί.

Σημείον της Βασιλείας εν Δυνάμει

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ για τον καιρό παρατηρούνται κάθε ημέρα προσεκτικά από πλήθη ανθρώπων γύρω σ’ όλον τον κόσμο. Οι ανέσεις, οι πόροι ζωής, ακόμη δε και αυτή η ζωή πιθανόν να εξαρτώνται από αυτό. Εν τούτοις, τα ίδια αυτά πλήθη λίγη προσοχή δίνουν στα σημεία των καιρών της εποχής μας, σημεία, τα οποία προειδοποιούν για μια μεγάλη θύελλα θλίψεων, που είναι ενώπιον μας. Αν οι άνθρωποι, αντί να υιοθετήσουν την άποψι ότι το μέλλον είναι ένα σφραγισμένο βιβλίο, που δεν θα έπρεπε κανείς ούτε να προσπαθήση καν να καταλάβη, ζητούσαν αξιόπιστη πληροφορία γι’ αυτό το βιβλίο και για το πώς να διαβάσουν τα σημεία των καιρών μας με ακρίβεια, τότε θα έθεταν το ερώτημα που έθεσαν οι μαθηταί του Ιησού: «Διδάσκαλε, πότε λοιπόν θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον, όταν μέλλωσι ταύτα να γείνωσιν;»—Λουκ. 21:7.

Ποια ήσαν «ταύτα», για τα οποία οι μαθηταί υπέβαλαν ερώτησι; Στο έκτο εδάφιο του ιδίου αυτού κεφαλαίου του κατά Λουκάν Ευαγγελίου αναγράφεται η προειδοποίησις του Ιησού για την επικειμένη καταστροφή του ναού στην Ιερουσαλήμ. Στα εδάφια 20 έως 24 προεφήτευσε, επίσης, ότι η Ιερουσαλήμ θα ηρημώνετο και ότι οι κάτοικοί της «θέλουσι πέσει εν στόματι μαχαίρας, και θέλουσι φερθή αιχμάλωτοι, εις πάντα τα έθνη· και η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» Ένας από εκείνους τους τέσσερες μαθητάς, που υπέβαλαν το ερώτημα, (ο Ιωάννης) επέζησε από το έτος 70 μ.Χ., όταν ένα εκατομμύριο και πλέον Ιουδαίοι απωλέσθησαν, το πλείστον εν στόματι μαχαίρας, και όταν ο Στρατηγός Τίτος απέστειλε 100.000 περίπου σε αιχμαλωσία σε διάφορα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η πόλις και ο ναός της επυρπολήθησαν και κατεστράφησαν εκ θεμελίων. Έτσι τα γεγονότα απέδειξαν την ακρίβεια της προφητείας του Ιησού.

ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΕΣ

Σε μια παράλληλη αφήγησι σημειώνεται ότι οι μαθηταί ερώτησαν, επίσης, για κάτι άλλο: «Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος [συστήματος πραγμάτων (ΜΝΚ )];» Σημειώστε τώρα την απάντησι του Ιησού σ’ αυτό το ερώτημα. Αφού ετόνισε ότι πολλοί θα ήρχοντο και ψευδώς θα ισχυρίζοντο ότι είναι ο επανελθών Κύριος και ατόπως θα διήγειραν ανθρώπους με το επικείμενο τέλος του συστήματος πραγμάτων, διεκήρυξε: «Όταν δε ακούσητε πολέμους και ακαταστασίας, μη φοβηθήτε· διότι πρέπει ταύτα να γείνωσι πρώτον· αλλά δεν είναι ευθύς το τέλος.» (Λουκ. 21:9) Αυτό, λοιπόν, είναι ένας υπαινιγμός ότι έπρεπε να περάση μια σημαντική περίοδος χρόνου πριν παρατηρηθή το σημείον της δευτέρας του παρουσίας.

Οι ‘πόλεμοι και ακαταστασίες’, που άκουσαν εκείνη και οι επόμενες γενεές των Χριστιανών, περιελάμβαναν αναμφιβόλως και τις Ιουδαϊκές ανταρσίες εναντίον της Ρώμης, μια στο 66 μ.Χ. και μια άλλη το 132 μ.Χ., την μακρά πάλη μεταξύ των Ανατολικών και Δυτικών τμημάτων της Αυτοκρατορίας για την υπεροχή, τις εισβολές των βορείων βαρβάρων, τους πολυαρίθμους πολέμους μεταξύ εκείνων που επέφεραν τον τεμαχισμό της αποσυντεθειμένης Αυτοκρατορίας, τις Σταυροφορίες, τον Τριακονταετή Πόλεμο, το Ναπολεόντειο Πόλεμο και πολλούς άλλους. Γιατί πρέπει έτσι να εννοήσωμε το ζήτημα; Διότι ο Ιησούς είχε πληροφορήσει τους μαθητάς του ότι «η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Δια μέσου όλης αυτής της ταραχώδους ιστορίας ως το τέλος του δεκάτου ένατου αιώνος δεν είδαν απελευθέρωσι της Ιερουσαλήμ.

Μόλις στο τέλος περίπου του δευτέρου ημίσεως του δεκάτου ενάτου αιώνος οι άγρυπνοι Χριστιανοί άρχισαν ν’ αντιλαμβάνωνται κατόπιν μελέτης με προσευχή της Βιβλικής χρονολογίας ότι οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών», μια περίοδος 2.520 ετών, στη διάρκεια των οποίων άθεες ανθρώπινες κυβερνήσεις θα ασκούσαν κυριαρχία επάνω στους κατοίκους της γης δίχως διακοπή από ουρανία επέμβασι, θα έληγαν το έτος 1914.a Δεν μπορούσε, επομένως, ως την χρονολογία αυτή να υπάρξη εκπλήρωσις της προφητείας: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη» δια κρίσιν. (Ματθ. 25:31-33) Έτσι αυτό το έτος 1914 ανεμένετο με μεγάλη προσδοκία. Όταν το έτος εκείνο εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος περιέλαβε όλα τα ηγετικά έθνη της γης, και όταν ακολούθησαν οι άνευ προηγουμένου συνθήκες ασθενειών, επιδημιών και πείνας, οι σπουδασταί της Γραφής αμέσως διέκριναν την εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν. Και θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι, και πείναι και λοιμοί, και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού.»—Λουκ. 21:10, 11.

ΤΟ «ΣΗΜΕΙΟΝ» ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Κάνοντας διάκρισι μεταξύ αυτού του πολέμου και των ‘πολέμων και ακαταστασιών’ που προηγήθησαν, θα πρέπει να σημειώσωμε ότι η εθνική οικονομία όλων των εμπολέμων εθνών είχε κανονισθή έτσι ώστε κάθε άνδρας, γυναίκα και παίδι υπεχρεώθη να συμβάλλη στην πολεμική προσπάθεια. Η δαπάνη αυτού του πολέμου σε απώλεια ανθρωπίνης ζωής στα πεδία των μαχών και μόνο—περίπου 13.000.000—ήταν διπλασία και πλέον της δαπάνης όλων των πολέμων μαζί που έλαβαν χώραν στα προηγούμενα 125 χρόνια. Σε χρηματική αξία η δαπάνη υπερέβη τα 337.000.000.000 δολλάρια, ένας καταπληκτικός αριθμός πράγματι. Καθώς ο πόλεμος επλησίαζε προς ένα τέλος, η επιδημία της γρίππης εξαπλώθηκε σ’ όλη τη γη, προκαλώντας εξασθένησι σε 500.000.000 και πλέον ανθρώπους που έπληξε, και αφήνοντας 20.000.000 και πλέον νεκρούς πίσω της. Η πείνα, η οποία προήλθε εν μέρει από την συγκέντρωσι του ανθρωπίνου δυναμικού στον πόλεμο, εισέπραξε, επίσης, τον φρικτό φόρο της από τη ζωή. Στη Σοβιετική Ρωσία και μόνο πολλά εκατομμύρια πέθαναν από πείνα μεταξύ του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά το 1914, ιδιαίτερα από το 1948, μεγάλες καταχθόνιες δυνάμεις φαίνεται ότι βρίσκονται σ’ ενέργεια, συγκλονίζοντας τον πλανήτη μας, καταστρέφοντας την επιφάνεια του με δονήσεις και παράγοντας τουλάχιστον ένα καταστρεπτικό σεισμό κάθε χρόνο. Το 1960 το Περού, το Μαρόκο, η Αλγερία, η Ιαπωνία και η Χιλή επλήγησαν όλες, μ’ ένα σύνολο απωλειών σε θανάτους που υπερβαίνει τις 26.500. Στη Χιλή και μόνο οι ζημίες υπελογίσθησαν σε 300.000.000 δολλάρια και πλέον. Το 1962 το Ιράν και η Κολομβία υπέστησαν μεγάλες αναταραχές, από τις οποίες το Ιράν ανέφερε περίπου 12.400 νεκρούς. Το 1963 η Λιβύη, η Γιουγκοσλαβία και το Κασμίρ, στις Ινδίες, επλήγησαν σφοδρά, μ’ ένα σύνολο από 1.390 νεκρούς και 16.000 περίπου αστέγους. Στις αρχές του 1964, η Αλάσκα συνεκλονίσθη κατά γράμμα, οι δε ζημίες της από τον σεισμό και το σεισμικό θαλάσσιο κύμα, που επακολούθησε, επλησίασαν τα 750.000.000 δολλάρια. Πράγματι η πρόβλεψις του Ιησού ότι «θέλουσι γείνει . . . σεισμοί μεγάλοι» εύρε μια εκπληκτική εκπλήρωσι στην εποχή μας.

Ο Ιησούς προείπε, επίσης, «φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού.» Αν συνέβαινε να βρεθούμε σε απόστασι ενός χιλιομέτρου από την Χιροσίμα, Ιαπωνίας, τη μοιραία εκείνη ημέρα του 1945, όταν μια ατομική έκρηξις ανέβη σαν μανιτάρι στους ουρανούς κι εσκόρπισε κάτω σαν βροχή ένα πραγματικό θάνατο επάνω στην υπόλοιπη ζωή στη γειτονική περιφέρεια, θα είχαμε δοκιμάσει το ρίγος του φόβου. Από τότε, καθώς μαθαίνομε ότι απλοί άνθρωποι έχουν στη διάθεσί τους εκρηκτικές βόμβες απείρως μεγαλυτέρας καταστρεπτικής δυνάμεως, διαπιστώνομε ότι το μέλλον του ανθρωπίνου γένους είναι πολύ περιωρισμένο. Καθώς οι άνθρωποι με τα πολύ βελτιωμένα επιστημονικά όργανά των ερευνούν τα μυστήρια του ηλίου, της σελήνης και των αστέρων, με στρατιωτικούς αντικειμενικούς σκοπούς ως κύριο μέλημά των, ο φόβος και η ανησυχία για το μέλλον αυξάνουν πάρα πολύ. Τα συμπεράσματα μερικών επιστημόνων σχετικά με το μέλλον του ηλίου και του πλανήτου μας είναι πολύ ανησυχητικά σε πολλούς ανθρώπους. Μερικοί προβλέπουν ότι η ενέργεια του ηλίου θα λήξη και ότι θ’ αφήση τη γη σε κατεψυγμένη κατάστασι, ενώ άλλοι βλέπουν την ακτινοβολία του ηλίου να εντείνεται μέχρι του σημείου, όπου η γη και τα περιεχόμενα της πρόκειται να ψηθούν και να γίνουν εύθραυστα. Το φάσμα του φόβου σήμερα βασανίζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΘΝΗ;

Ασφαλώς όλα τα χαρακτηριστικά που αποτελούν το «σημείον» της δευτέρας παρουσίας του Χριστού με Βασιλική εξουσία είναι τώρα αντιληπτά! Τι θα λεχθή, όμως, για την επίγεια Ιερουσαλήμ; Μήπως τώρα θ’ απελευθερώνετο; Όχι· μάλλον, πάλη και διαμελισμός κυριαρχούν σ’ αυτή την πόλι της Παλαιστίνης, όπου Άραβες και Ιουδαίοι κάνουν διαπραγματεύσεις για ιδιοκτησία. Αλλά ευλαβείς σπουδασταί του Λόγου του Θεού αντελήφθησαν ότι δεν επρόκειτο από αυτή την Ιερουσαλήμ και τον Ισραήλ να έλθη η υποσχεμένη ανακούφισις. Μήπως δεν εδήλωσε σαφώς ο Ιησούς ότι «θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών [τον κατά σάρκα Ισραήλ] η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής»; (Ματθ. 21:43) Ποιο είναι αυτό το έθνος; Ο Παύλος δείχνει ότι όλες οι επαγγελίες, τις οποίες απέτυχε ν’ απολαύση ο φυσικός Ισραήλ θα εκπληρωθούν τώρα στους πνευματικούς απογόνους του Αβραάμ, διότι κάνει την εξής δήλωσι: «Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.» (Γαλ. 3:29) Όσον αφορά τον πνευματικόν Ισραήλ ο ίδιος απόστολος γράφει ότι «το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς», ενώ ο Ιωάννης βεβαιώνει ότι η αγία πόλις, η Νέα Ιερουσαλήμ, βρίσκεται στους ουρανούς.—Φιλιππησ. 3:20· Εβρ. 12:22.

Το 1914 οι «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» έληξαν και η ουράνια Ιερουσαλήμ εγέννησε τη βασιλεία του Θεού, η οποία θα κυβερνήση όλα αυτά τα έθνη με σιδηρά ράβδο, για να τα κατασυντρίψη σε τεμάχια. (Αποκάλ. 12:1-5) Τώρα τα έθνη αυτά πρέπει να καταπατηθούν στον ληνόν του οίνου του θυμού του Θεού. (Αποκάλ. 19:15, 16) Το τέλος των είναι πλησίον!

Το έτος 1919 οι πνευματικοί Ισραηλίται, οι οποίοι ευρίσκοντο ακόμη επί της γης, των οποίων το Θεόδοτο έργο κηρύγματος είχε περιορισθή από τα έθνη της γης, ελευθερώθηκαν από μια κατάστασι φόβου και αδρανείας και αποδιοργανώσεως. Από τότε έως τώρα το άφοβο κήρυγμά των για τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας σε όλη τη γη σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου, παρά τις εθνικές και διεθνείς πιέσεις που ασκήθηκαν εναντίον τους, μπορεί να εξηγηθή μόνο με το γεγονός ότι η αόρατη εξουσία της Βασιλείας του Χριστού ελευθέρωσε αυτούς τους πολίτας της Νέας Ιερουσαλήμ γι’ αυτό ακριβώς το έργο που είχε προείπει ο Ιησούς: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Μόνον όταν ήλθε ο καιρός της ουρανίας επεμβάσεως, όταν οι «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» έληξαν το 1914, μπορούσε ένα τέτοιο άγγελμα να διακηρυχθή κατάλληλα σε όλη τη γη.

Πόσο αλάνθαστο είναι, λοιπόν, το «σημείον» της εν δυνάμει αοράτου παρουσίας της Βασιλείας! Προεξωπλισμένοι με αυτή την πληροφορία, μπορούμε και πρέπει να κάμωμε τα βήματα, τα οποία θα μας προστατεύσουν από την επικειμένη, μεγίστη θύελλα των αιώνων, την θύελλα της οργής του Ιεχωβά και της εκτελέσεως εναντίον όλων των εθνών και του ιδικού των συστήματος πραγμάτων. «Ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά», είναι η συμβουλή του προφήτου του Θεού. Το να σκεπασθή κανείς σημαίνει ζωή κάτω από τη δικαία, αιώνια διακυβέρνησι της ειρηνικής βασιλείας του Χριστού.—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Αποτέλεσμα Μιας Επανεπισκέψεως

Πολλοί άνθρωποι στην Πορτογαλία κερδίζουν τα προς ζωήν από τη θάλασσα, και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Πολύ λίγο χρόνο δαπανούν στο σπίτι, και γι’ αυτό σπάνιες είναι οι ευκαιρίες να μάθη κανείς για την αλήθεια, ώστε, όταν η ευκαιρία παρουσιάζεται, πρέπει να γίνη καλή χρήσις της. Ένας ψαράς είχε ακούσει για πρώτη φορά την αλήθεια από ένα άλλο μέλος του πληρώματος, αλλά σε λίγο αποχωρίσθηκαν, όταν ο ένας πήγε να εργασθή σε άλλο πλοίο. Ευτυχώς, το μέλος εκείνο του πληρώματος, που είχε δώσει μαρτυρία στον φίλο του, θυμήθηκε το όνομα και τη διεύθυνσί του κι έγραψε σχετικώς σε κάποιον που θα μπορούσε να κάμη την επανεπίσκεψι. Ο αδελφός, που έκαμε την επανεπίσκεψι, δεν είχε πολλές ελπίδες να συναντήση τον ψαρά, αλλά, προς ευχαρίστησίν του, η πρώτη του προσπάθεια εσημείωσε επιτυχία. Ο ψαράς μόλις είχε επανέλθει στο σπίτι του αλλά θα έφευγε πάλι αμέσως την επομένη ημέρα. Χαρούμενα, ο άνθρωπος προσεκάλεσε τον αδελφό να καθήση κι έβγαλε ένα κατάλογο από είκοσι τέσσερες Γραφικές ερωτήσεις, που είχε σημειώσει στη διάρκεια των μακρών ωρών στη θάλασσα και τις οποίες φύλαγε για μια τέτοια ευκαιρία. Αφού εδαπάνησαν αρκετό χρόνο, ο ευαγγελιζόμενος έκαμε μια προσπάθεια να φύγη, αλλά ο ενθουσιασμός του ψαρά τον έκαμε να παραμείνη. Μέσα σε μια μόνο ημέρα, που διέθετε ο ψαράς, έπρεπε να μάθη πολλά κι έτσι η επανεπίσκεψις παρετάθη επί επτά ώρες, ως τις τρεις το πρωί. Η επιθυμία του να μάθη ανταμείφθηκε, διότι τώρα είναι ένας αφιερωμένος ευαγγελιζόμενος.—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1965.

Βοηθήστε τα Έθνη να Έλθουν στον Οίκο Προσευχής του Θεού

ΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ προνόμιο είναι η προσευχή! Τι θα μπορούσαμε εμείς, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί διάκονοι του Ιεχωβά, να κάνωμε μ’ αυτήν; Όπως ακριβώς εξαρτώμεθα από το πνεύμα του Ιεχωβά, την οργάνωσί του και τον Λόγο του, εξαρτώμεθα, επίσης, και από την προσευχή. Ο Ιησούς είχε μεγάλη ανάγκη της προσευχής—είκοσι προσευχές του έχουν καταγραφή για μας· και αν εκείνος εστηρίζετο τόσο πολύ στην προσευχή, ασφαλώς εμείς τα ατελή πλάσματα έχομε ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη!—Εβρ. 5:7.

Στην προσευχή αφήνομε την καρδιά μας να εκδηλωθή τελείως στον Ιεχωβά, προφέροντας προς αυτόν λόγους αίνου και εκφράζοντας την εκτίμησί μας για όλα όσα έχει κάμει για μας ως ο Δοτήρ παντός αγαθού και τελείου δώρου, πνευματικού και υλικού. Επειδή είμεθα ατελείς και αδύνατοι, έχομε, επίσης, ανάγκη να προσευχώμεθα συνεχώς για συγχώρησι και σοφία και ενίσχυσι για να κάνωμε το θέλημα του Θεού. Θέλομε, επίσης, να προσευχώμεθα για την ευλογία του πάνω σε όλες τις ενέργειες των δούλων του.

Οι ώριμοι Χριστιανοί διάκονοι μπορούν να επιβεβαιώσουν την αξία της προσευχής σε ολοένα περισσότερες περιπτώσεις: όπως, όταν ερευνούν για την αλήθεια, κατά τα γεύματα, όταν είναι πνευματικώς ή σωματικώς ασθενείς—μολονότι δεν προσεύχονται για θεία θεραπεία—όταν χρειάζωνται ενθάρρυνσι και όταν έχουν να λάβουν δύσκολες αποφάσεις.

Εκείνο, όμως, που πολλοί άνθρωποι παραβλέπουν όσον αφορά την προσευχή, είναι ότι ο Ιεχωβά Θεός έχει ωρισμένους όρους, στους οποίους πρέπει ν’ ανταποκριθούμε για να τύχουν απαντήσεως οι προσευχές μας. Πρέπει να έλθωμε προς ένα αληθινό Θεό, τον μέγαν ‘Ακούοντα προσευχήν’, και εν ονόματι του Ιησού. (Ψαλμ. 65:2· Ιωάν. 14:6, 14) Επί πλέον, οφείλομε να προσέλθωμε με ειλικρίνεια, ακεραιότητα και ταπεινοφροσύνη, διότι ο Θεός δεν εισακούει τις προσευχές των πονηρών, των υπερηφάνων και των υποκριτών. Και έπειτα, φυσικά, για να εισακουσθούμε από τον Θεό, οφείλομε να ενεργούμε σε αρμονία με τις προσευχές μας.—Παροιμ. 15:8, 29.

Υπάρχει ακόμη ένας σπουδαίος όρος, στον οποίον πρέπει ν’ ανταποκριθούμε, αν θέλωμε να τύχουν απαντήσεως οι προσευχές μας. Ποιος είναι αυτός; Οφείλομε ν’ αναγνωρίσωμε την διάταξι του ναού του Θεού για τη λατρεία του. Έτσι ο ναός του Σολομώντος ήταν ένας οίκος προσευχής για τους Ισραηλίτες και τον ξένο, ο οποίος θα προσηύχετο σ’ εκείνο τον οίκο. Ναι, ο οίκος του Ιεχωβά επρόκειτο να είναι, ακριβώς όπως προελέχθη: «Οίκος προσευχής δια πάντας τους λαούς.»—Ησ. 56:7.a

Σήμερα ο οίκος προσευχής του Ιεχωβά για όλους τους λαούς είναι ένας πνευματικός οίκος, ο οποίος αντικατέστησε τον κατά γράμμα ναό στην Ιερουσαλήμ. Όπως δείχνει ο Πέτρος, όταν γράφη σε ηγιασμένους Χριστιανούς: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας.»—1 Πέτρ. 2:4, 5.

Αυτός ο πνευματικός ναός αντιπροσωπεύεται στη γη σήμερα από ένα υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας. Έπεται, λοιπόν, ότι, όπως ακριβώς στις ημέρες του Βασιλέως Σολομώντος ο ξένος ή μη Ισραηλίτης ώφειλε ν’ αναγνωρίση τον ναό ή οίκο προσευχής του Θεού στην Ιερουσαλήμ, οι «ξένοι» ή μη πνευματικοί Ισραηλίται, ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ σήμερα, οφείλουν να συνταυτισθούν ενεργώς με τη διάταξι του ναού του Ιεχωβά για να εισακούωνται όλες οι προσευχές των από τον Ιεχωβά. Ως τότε οι προσευχές των θ’ ανεβαίνουν «εις μνημόσυνον», όπως συνέβη με τις προσευχές του Κορνηλίου, και στον ωρισμένο καιρό ο Θεός θα φροντίση να έλθουν σ’ επαφή με τους εκπροσώπους του οίκου προσευχής του Θεού.—Πράξ. 10:4.

Ασκείτε τώρα τη λατρεία σας σ’ αυτόν τον οίκο; Αν ναι, μια μεγάλη ευθύνη σας βαρύνει να κάμετε ό,τι μπορείτε για να βοηθήσετε όλα τα έθνη να έλθουν, επίσης, στον οίκον του Ιεχωβά για προσευχή.

Ιδιαιτέρως θα πρέπει όλοι, όσοι ασκούν λατρεία στον οίκο προσευχής του Ιεχωβά, να καταβάλουν μια ειδική προσπάθεια για να βοηθήσουν άλλους να κάμουν το ίδιο στη διάρκεια του μηνός Απριλίου. Αποκτήστε συνείδησι της εορτής της Αναμνήσεως με το να καλέσετε όσους μπορείτε περισσοτέρους για να παρευρεθούν στον εορτασμό την Παρασκευή, 16 Απριλίου, μετά τις 6 μ.μ. Ας ιδούν πώς ασκείται η καθαρή λατρεία στον οίκο προσευχής του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Απρίλιο

16 (Ημερομηνία ‘Αναμνήσεως μετά τις 6 μ.μ.) [Ο Χριστός] . . . ήτο . . . προωρισμένος [προεγνωσμένος, ΜΝΚ] προ καταβολής κόσμου.—1 Πέτρ. 1:20. Σ 1/5/64 17α

17 Θέλω καταστήσει την Ιερουσαλήμ προς πάντας τους λαούς λίθον καταβαρύνοντα.—Ζαχ. 12:3. Σ 1/3/65 17-20

18 Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή.—Ιωάν. 3:16. Σ 1/5/64 12, 13α

19 Καθώς ο Πατήρ έχει εν εαυτώ το δώρον της ζωής, ούτως έδωσε εις τον Υιόν να έχη επίσης εν εαυτώ το δώρον της ζωής.—Ιωάν. 5:26, ΜΝΚ, Έκδοσις 1950. Σ 1/4/65 2-4, 6, 7, 9α

20 Λύσον τα δεσμά από του τραχήλου σου, αιχμάλωτος θυγάτηρ της Σιών.—Ησ. 52:2. Σ 15/5/64 4α

21 Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επιστεύσατε;—1 Κορ. 3:5. Σ 1/8/64 10

22 Το . . . επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.—1 Κορ. 4:2. Σ 15/11/64 2α

23 Δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; . . . Και τοιούτοι υπήρχετε τινές.—1 Κορ. 6:9, 11. Σ 15/3/65 28, 30

24 Αφού . . . εβαπτίσθη αυτή και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα, Εάν με εκρίνατε ότι είμαι πιστή εις τον Ιεχωβά, εισέλθετε εις τον οίκόν μου, και μείνατε.—Πράξ. 16:15. ΜΝΚ. Σ 1/7/64 17

25 Εις την επερχομένην γενεάν, διηγούμενοι τους επαίνους του Ιεχωβά.—Ψαλμ. 78:4, ΜΝΚ. Σ 15/6/64 19

26 Η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής.—1 Κορ. 11:10. Σ 15/7/64 9, 10

27 Εάν εκζητής αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σου.—1 Χρον. 28:9. Σ 15/9/64 15, 16α

28 Θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.—Ματθ. 24:9, 13. Σ 15/1/65 23

29 Θεός μέγας είναι ο Ιεχωβά, και Βασιλεύς μέγας υπέρ πάντας τους θεούς. Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών. Διότι αυτός είναι ο Θεός ημών· και ημείς λαός της βοσκής αυτού, και πρόβατα της χειρός αυτού.—Ψαλμ. 95:3, 6, 7, ΜΝΚ. Σ 1/1/65 19

30 Φέρε τους υιούς μου από μακράν, και τας θυγατέρας μου από των άκρων της γης, πάντας όσοι καλούνται με το όνομά μου.—Ησ. 43:6, 7. Σ 1/6/64 20

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάιο

1 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς.—Ματθ. 28:19. Σ 15/10/64 50-52

2 Ημείς . . . πάντες με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον αντανακλώμεν ως εν κατόπτρω την δόξαν του Ιεχωβά.—2 Κορ. 3:18, ΜΝΚ. Σ 1/10/64 10, 12, 13α

3 Προς πάντας τους αγίους εν Χριστώ Ιησού . . . μετά των επισκόπων και διακόνων.—Φιλιππησ. 1:1. Σ 15/11/64 14

4 Αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, . . . δια του πνεύματος του Θεού ημών.—1 Κορ. 6:11. Σ 15/12/64 3, 4α

5 Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.—2 Τιμ. 1:13. Σ 15/2 /65 11, 12α

6 Και ο Ιεχωβά θέλει σώσει πρώτον τας σκηνάς του Ιούδα, δια να μη μεγαλύνηται η ωραιότης του οίκου του Δαβίδ, και η ωραιότης των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, κατά του Ιούδα.—Ζαχ. 12:7, ΜΝΚ. Σ 1/3/65 45, 46

7 Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν—2 Κορ. 11:3. Σ 15/3/65 20

8 Ο ακούων τον λόγον μου, και πιστεύων εις τον πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.—Ιωάν. 5:24. Σ 1/4/65 11-13β

9 Εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά· διότι δεν θέλετε εξέλθει εν βία, ουδέ μετά φυγής θέλετε οδοιπορήσει· διότι ο Ιεχωβά θέλει υπάγει έμπροσθέν σας, και ο Θεός του Ισραήλ θέλει είσθαι η οπισθοφυλακή σας.—Ησ. 52:11, 12, ΜΝΚ. Σ 15/5/64 24, 25α

10 Έδωκεν εαυτόν δια τας αμαρτίας ημών, δια να ελευθερώση ημάς εκ του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων, κατά το θέλημα του Θεού και Πατρός ημών.—Γαλ. 1:4, ΜΝΚ. Σ 1/5/64 20, 21

11 Ως έρρινον χρυσούν εις χοίρου μύτην, ούτω γυνή ωραία χωρίς φρονήσεως.—Παροιμ. 11:12. Σ 1/7/64 8, 9

12 Ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί. Ιδού ολίγον πυρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει.—Ιάκ. 3:5. Σ 15/8/64 4α

13 Μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής—Ρωμ. 13:14. Σ 15/3/65 16, 17α

14 Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι.—Ματθ. 10:28. Σ 15/1/65 24, 27, 29

15 Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.—Φιλιππησ. 4:13. Σ 1/11/64 22

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιεχωβά Θεός φιλάγαθα επρομήθευσε ένα «οίκον προσευχής» για όλους τους λαούς. Αυτή δεν είναι μια έκφρασις συμβιβασμού των πίστεων, αλλά μια προμήθεια που έχει κάμει ο Ιεχωβά προς όφελος ανθρώπων από όλα τα έθνη, που θέλουν να τον λατρεύσουν εν πνεύματι και αληθεία. Το περιοδικό Η Σκοπιά έχει βοηθήσει χιλιάδες ειλικρινών ανθρώπων να έλθουν στον οίκο του Θεού για προσευχή. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Απριλίου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή για το περιοδικό Η Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια Γραφικής μελέτης αντί δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Μαΐου: Μετάβασις από τον Θάνατο στη Ζωή. Σελ, 200.

16 Μαΐου: Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Ζωής», §1-37. Σελ. 205.

23 Μαΐου: Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Ζωής», §38-45, και Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Κρίσεως». Σελ. 212.

«Αυτός Είναι ο Θεός Ημών»

Ο ΘΕΟΣ μας είναι αόρατος, και, συνεπώς, ανθρώπινο μάτι δεν τον έχει ίδει ποτέ. «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν», εξήγησε ο Θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφεύς. ‘Αφού είναι έτσι’, πιθανόν να ερωτήση κάποιος, ‘τότε πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι ένας αόρατος Θεός πραγματικά υπάρχει;’ Λόγω αναμφισβήτητων αποδείξεων που υπάρχουν γι’ αυτό το γεγονός.—Ιωάν. 1:18.

Όπως ακριβώς ένα σωματικώς τυφλό άτομο έχει αρκετή λογική για να πιστεύη ότι υπάρχει ένας ήλιος, έτσι έχομε ουσιώδεις λόγους να πιστεύωμε ότι υπάρχει ένας αόρατος Θεός. Δεν είναι ανάγκη να τον ιδούμε για να γνωρίσωμε ότι υπάρχει, όπως δεν είναι ανάγκη να ιδούμε τον άνεμο για να γνωρίζωμε όταν αυτός φυσά. Πριν από πολλά χρόνια ένας καλά εκπαιδευμένος άνθρωπος της Ανατολής εσκέφθη λογικά επάνω σ’ αυτό το ζήτημα, και έγραψε: «Επειδή τα αόρατα αυτού [του Θεού] βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.»—Ρωμ. 1:20.

Τα πράγματα, τα οποία βλέπομε—όπως το δικό μας θαυμαστό ανθρώπινο σώμα, οι θαυματουργικές του δυνάμεις αναπαραγωγής, η αφάνταστη έκτασις και τάξις του σύμπαντος, και άλλα—προμηθεύουν αναντίρρητη απόδειξι ότι υπάρχουν δυνάμεις και σοφία ανώτερες από του ανθρώπου. Ένας από τους πιο ευνοημένους διανοητικώς ανθρώπους, ο αποθανών επιστήμων Αλβέρτος Αϊνστάιν, είπε κάποτε ότι ήταν αρκετό γι’ αυτόν «να προσπαθή ταπεινώς να κατανοήση έστω και ένα πολλοστημόριο της σοφίας που εκδηλώνεται στη φύσι.» Η σοφία, η τάξις και ο σκοπός που εκδηλώνονται στα ποιήματα του μαρτυρούν ότι υπάρχει ένας Κραταιός Δημιουργός. Είμεθα ευτυχείς ν’ αναγνωρίσωμε τον Μέγαν αυτόν ως Θεόν μας.

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΠΑΤΗΡ

Ο Θεός μας είναι ένας υπεύθυνος Πατήρ. Δεν είναι, όπως μερικοί φαίνεται να πιστεύουν, μια απροσδιόριστη αρχή, η οποία εθέσπισε νόμους, βάσει των οποίων κατώτεροι οργανισμοί θα εξειλίσσοντο σε ανθρώπους. Μάλλον, καθώς ο κυριώτερος Υιός του Ιησούς Χριστός εξήγησε: ο Θεός «ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς.» Ναι, ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα ήσαν τέκνα Θεού, ειδική δημιουργία του, ο δε Θεός εξεδήλωσε ενδιαφέρον γι’ αυτούς προμηθεύοντάς τους αυτή την ωραία, τέλεια σχεδιασμένη γη για κατοικία τους. Πόσο ανόμοια ενεργούν μερικοί άνθρωποι εδώ στη γη, οι οποίοι γίνονται πατέρες παρανόμων τέκνων και υστέρα τα εγκαταλείπουν!—Ματθ. 19:4· Γεν. 1:27· 2:7.

Ο Παντοδύναμος Θεός εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο γένος, και αναγνωρίζει αυτούς, που τον λατρεύουν ως τέκνα του. Επομένως, είναι εντελώς κατάλληλο ν’ ανταποκρίνεται ένα άτομο σ’ αυτό το ενδιαφέρον και να ζητή να μάθη για τον Θεό. Μόνον, όταν ένας άνθρωπος ενεργή έτσι, μπορεί να προσεύχεται με νόημα και κατανόησι όπως εδίδαξε ο Ιησούς στην περίφημη υποδειγματική προσευχή: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου.» Επειδή ακριβώς είμεθα ευγνώμονες για το ότι γνωρίζομε την ταυτότητα του Πατρός μας, απευθυνόμεθα ταπεινά σ’ αυτόν όπως πριν από πολύν καιρό έκαμε ο προφήτης του: «Ιεχωβά, συ είσαι ο Πατήρ ημών· ημείς είμεθα ο πηλός, και συ ο Πλάστης ημών· και πάντες είμεθα το έργον της χειρός σου.»—Ματθ. 6:9, 10· Ησ. 64:8, ΜΝΚ.

Ναι, το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, και είμεθα ευτυχείς που χρησιμοποιούμε τ’ όνομά του, διότι είμεθα υπερήφανοι για τον Πατέρα μας. Επιθυμούμε, όπως και ο Βιβλικός ψαλμωδός, να «γνωρίσωσιν [οι άνθρωποι] ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Αυτός ο μεγάλος Θεός μας δεν είναι ένα μυστήριο, το οποίο είναι αδύνατο για μας να κατανοήσωμε. Είναι ο ίδιος ο Θεός, στον οποίον ο Ιησούς ύψωσε τους οφθαλμούς, κυττάζοντας προς τους ουρανούς, και υπέβαλε την αίτησί του: «Πάτερ, . . . δόξασον τον Υιόν σου.»—Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ· Ιωάν. 17:1, 6.

Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς περιέγραψε τον Πατέρα του με αυτά τα σαφή και απλά λόγια: «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά.» Ώστε ο Θεός δεν είναι μια ανεξήγητη τριάς, αποτελουμένη από διάφορα πρόσωπα σε μια θεία ουσία. Είναι ο Θεός του Ιησού, ο Θεός τον οποίον λατρεύει ο Ιησούς. Είναι, επίσης, και ο ιδικός μας Θεός και Πατήρ κι εμείς, επίσης, μπορούμε να τον αγαπούμε και να τον λατρεύωμε, και, αν το κάνωμε αυτό, θα δείξη απέναντι μας έλεος. Έτσι, με ειλικρινή εκτίμησι λέγομε: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών.»—Μάρκ. 12:29, ΜΝΚ· 2 Κορ. 1:3, 4.

ΟΧΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ή ΕΝΑ ΕΙΔΩΛΟ

Αυτός ο Πατήρ μας δεν είναι ένας άνθρωπος, ούτε ήταν ποτέ ένας άνθρωπος επί της γης, ο οποίος αργότερα εθεοποιήθη. «Εγώ είμαι Θεός, και ουχί άνθρωπος», λέγει. Εξ άλλου, ο Ιησούς εξήγησε ότι «ο Θεός είναι Πνεύμα.» Ανόμοια με τους ανθρώπους, ο Θεός δεν έχει σώμα από σάρκα και αίμα, αλλά είναι μια αόρατη Προσωπικότης.—Ωσηέ 11:9· Ιωάν. 4:24.

Εφόσον είναι Πνεύμα, ο Ιεχωβά δεν είναι, συγχρόνως, μια χωρίς ζωή εικόνα από ξύλο ή πέτρα. «Ο Θεός ημών είναι εν τω ουρανώ», εξηγεί ο Βιβλικός ψαλμωδός. Από το άλλο μέρος, οι θεοί των εθνών «είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων.» Έπειτα ο ψαλμωδός εξηγεί με πειστικότητα ότι τα είδωλα αυτά είναι απολύτως χωρίς αξία, λέγοντας: «Στόμα έχουσι, και δεν λαλούσιν· οφθαλμούς έχουσι, και δεν βλέπουσιν· ώτα έχουσι, και δεν ακούουσι· μυκτήρας έχουσι, και δεν οσφραίνονται· χείρας έχουσι, και δεν ψηλαφώσι· πόδας έχουσι, και δεν περιπατούσιν· ουδέ ομιλούσι δια του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά.» Πόσο ανόητο να θέση κανείς τις ελπίδες του σε τέτοιες χωρίς ζωή εικόνες!—Ψαλμ. 115:3-8· Ησ. 44:14-20.

Ένας προφήτης του Θεού έδειξε κάποτε την αναξιότητα των ειδώλων συγκρίνοντας τις δυνάμεις των μ’ εκείνες του Ιεχωβά. Ερώτησε: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; ή οι ουρανοί δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι συ αυτός ο δοτήρ, Ιεχωβά Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει· διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.» Ναι, είναι Ιεχωβά ο Θεός μας εκείνος που είναι ικανός να ενεργήση και εκπληρώση πράγματα. Είναι ο μόνος ο οποίος είναι άξιος του αίνου σας.—Ιερεμ. 14:22, ΜΝΚ.

Γιατί τότε να μην αποκριθούμε; «Αλαλάξατε εις τον Θεόν, πάσα η γη. Ψάλατε την δόξαν του ονόματος αυτού· κάμετε ένδοξον τον ύμνον αυτού. Είπατε προς τον Θεόν, Πόσον είναι φοβερά τα έργα σου! . . . Ευλογείτε, λαοί, τον Θεόν ημών, και κάμετε να ακουσθή η φωνή της αινέσεως αυτού.» Σας ενθαρρύνομε να ενωθήτε στον αίνο του Θεού μας Ιεχωβά.—Ψαλμ. 66:1-3, 8.

ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΣ ΣΕ ΣΟΦΙΑ

«Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε», καλεί ο Θεός. «Τις εποίησε ταύτα;» (Ησ. 40:26) Ναι, στραφήτε προς τους ουρανούς και ιδέτε τ’ άστρα που είναι σκορπισμένα ψηλά σαν αστραφτερά διαμάντια. Όχι μόνον είναι απεριγράπτως ωραία, αλλά ταξιδεύουν στη διάρκεια της πορείας των με τέτοια ακρίβεια ώστε ο άνθρωπος ρυθμίζει τα πιο ακριβή του όργανα μετρήσεως χρόνου με βάσι τις κινήσεις των. Αυτό ήταν εκείνο που έκαμε εντύπωσι στον αστροναύτη Τζων Γκλεν. «Είναι η τάξις του όλου σύμπαντος γύρω από μας», είπε, «γαλαξίαι που απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός, όλοι ταξιδεύουν σε καθωρισμένες τροχιές σε συσχέτισι του ενός προς τον άλλο.» Τι σοφία κατέχει ο Σχεδιαστής του θαυμαστού αυτού σύμπαντος!

Τα δημιουργήματά του δεν σας παρακινούν να θέλετε να τον αινέσετε; «Ιεχωβά ο Θεός ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη!», έψαλε από συγκίνησι ο ποιμήν Δαβίδ από τη Βηθλεέμ τα παλαιά χρόνια. Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ εθεμελίωσας, τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν;» Αυτά είναι, επίσης, τα δικά μας αισθήματα. Πόσο ασήμαντοι είναι οι άνθρωποι όταν συγκριθούν με τον πάνσοφο Δημιουργό του ουρανού και της γης!—Ψαλμ. 8:1, 3, 4, ΜΝΚ· 19:1, 2.

Μόνο ένα βλέμμα ρίξτε γύρω σας και παρατηρήστε τη σοφία, με την οποία ο Θεός εσχεδίασε τη γήινη κατοικία μας. Τι ασύγκριτη ομορφιά υπάρχει! Μπορεί τίποτε να παραβληθή με τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα, τα χιονοσκεπή βουνά, τις αμμώδεις ακτές, τα πράσινα λειβάδια, το ορμητικά ποτάμια και τα πολύχρωμα λουλούδια; Πάρτε μια βαθιά αναπνοή. Αυτή αποτελείται ακριβώς από την ορθή σύνθεσι αερίων για να διατηρή τη ζωή. Πόσο κατάλληλο το ότι ο άνθρωπος απορροφά το οξυγόνο από τον αέρα αλλά αποβάλλει το διοξείδιο του άνθρακος, ενώ τα φυτά απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακος, το χρησιμοποιούν για να παράγουν ζωοπάροχα προϊόντα, επιστρέφουν δε το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα!

Παντού ολόγυρά μας εκδηλώνεται τέτοια σοφία. Παρατηρήστε το θαύμα της αναπτύξεως. Πόσο θαυμαστός είναι ο τρόπος με τον οποίο μικροσκοπικοί σπόροι φυτών αναπτύσσονται σε υπέροχες σειρές ανθισμένων δένδρων! Δοκιμάστε τη θαυμάσια ποικιλία των νοστιμωτάτων τροφών. Αισθανθήτε τη θερμότητα του ηλίου. Ακούστε το τερπνότατο κελάδισμα των πουλιών. Δεν είναι άξιο απορίας γιατί ο γεμάτος από εκτίμησι ψαλμωδός έψαλε: «Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Ιεχωβά! τα πάντα εν σοφία εποίησας· η γη είναι πλήρης των ποιημάτων σου.»—Ψαλμ. 104:24, ΜΝΚ· Παροιμ. 3:19.

Και τι θα πούμε για το μέγιστο αριστούργημα των γηίνων ποιημάτων του Θεού—τον ίδιο τον άνθρωπο; Με τι σοφία είναι δημιουργημένες οι διάνοιες και τα σώματά μας! Πόσο πέραν από κάθε κατανόησι είναι οι λειτουργίες αναπαραγωγής, όπου ένα απείρως μικρό σπέρμα άρρενος ενώνεται μ’ ένα ωάριο θήλεος για ν’ αναπτυχθή, σύμφωνα με την αριστουργηματική ρύθμισι του Θεού, σ’ ένα ζων, αναπνέον ανθρώπινο πλάσμα! (Ψαλμ. 139:14-18) Η σοφία του Θεού μας δεν τον συνιστά ως Εκείνον τον οποίον πρέπει να λατρεύωμε; Επομένως, δεχθήτε την πρόσκλησι: «Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν· ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών. Διότι αυτός είναι ο Θεός ημών· και ημείς λαός της βοσκής αυτού, και πρόβατα της χειρός αυτού.»—Ψαλμ. 95:6, 7, ΜΝΚ.

Μολονότι η απέραντη σοφία του Ιεχωβά τον συνιστά ως ένα Θεό άξιο της λατρείας μας, η απεριόριστη αγάπη του τον κάνει ακόμη πιο επιθυμητό σ’ εμάς.

ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΣΕ ΑΓΑΠΗ

Ο Ιεχωβά Θεός έδειξε αγάπη με τα ν’ αναλάβη την ευθύνη της πατρότητος επιγείων τέκνων. Επέδειξε την εξαιρετική ποιότητα της αγάπης του με το να προμηθεύση αυτή την ωραία γη ως κατοικία των και με το να εγκαταστήση το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος σ’ ένα λαμπρά προετοιμασμένο τμήμα της. Ακόμη και όταν ο Αδάμ και η Εύα εστασίασαν εναντίον του, ο Ιεχωβά συνέχισε να εκδηλώνη την αγάπη του με το να τους επιτρέψη να ζήσουν επί ένα διάστημα, ώστε εμείς και οι υπόλοιποι από το ανθρώπινο γένος να έλθωμε σε ύπαρξι και να μάθωμε τις μεγαλειώδεις προμήθειές του. Είναι αληθές ότι το να επιτραπή αμαρτωλά πλάσματα να ζήσουν κατέληξε σε μεγάλη θλίψι επάνω στη γη, και ακόμη, μολονότι πονηροί άγγελοι και επιρρεπείς προς το κακό άνθρωποι είναι οι υπεύθυνοι, ο φιλόστοργος Δημιουργός μας είναι εκείνος, στον οποίον συχνά αδίκως επερρίφθη η μομφή. Μολαταύτα, υπέφερε την κατάκρισι, και συνέχισε να σκορπίζη ευλογίες επάνω στο ανθρώπινο γένος.—Γέν. 2:8, 9, 15· 3:16-19· Δευτ. 32:4, 5· Αποκάλ. 12:9.

Ο Ιησούς Χριστός επέσυρε την προσοχή σ’ αυτές τις ευλογίες εκ μέρους του Πατρός μας όταν είπε: «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» Ένας απόστολος του Ιησού, επίσης, ετόνισε αυτή τη φιλάγαθη φροντίδα για το ανθρώπινο γένος, αποδίδοντας στον Θεό το ότι δίνει «ουρανόθεν βροχάς και καιρούς καρποφόρους, γεμίζων τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας ημών.»—Ματθ. 5:45· Πράξ. 14:17.

Αλλά επιπρόσθετα σ’ αυτές τις φιλάγαθες προμήθειες για τις παρούσες ανάγκες του ανθρώπου, ο Θεός μας φιλεύσπλαγχνα έκαμε προμήθειες ώστε οι ευπειθείς άνθρωποι ν’ απολαύσουν αιώνια ζωή. Για σκεφθήτε! Ο αρχικός σκοπός του Θεού, όπως τα επίγεια τέκνα του απολαμβάνουν μια παραδεισιακή κατοικία για πάντα, θα πραγματοποιηθή. Έχει ήδη κάμει διευθετήσεις για να ελευθερώση τον άνθρωπο από την αμαρτία με το ν’ αποστείλη τον αγαπητό του ουράνιο Υιό στη γη ως αντίλυτρο. Σχετικά μ’ αυτή την προμήθεια η Γραφή εξηγεί: «Δια του οποίου έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού.»—Εφεσ. 1:7· Πράξ. 13:38.

Τι θαυμαστή επίδειξις αγάπης για το ανθρώπινο γένος! «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον [του ανθρωπίνου γένους], ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Πόσο ευγνώμονες είμεθα! Λόγω της επεμβάσεως του ελέους του Θεού ανοίγεται σε όλο το ανθρώπινο γένος η ελπίδα αιωνίου ζωής με ευτυχία.—Ιωάν. 3:16.

Οι φιλάγαθες αυτές προμήθειες του Θεού μας δεν τον καθιστούν αγαπητόν σ’ εσάς; Πραγματικά, «Οικτίρμων και ελεήμων είναι ο Ιεχωβά, μακρόθυμος και πολυέλεος.» Μπορείτε ν’ αποταθήτε σ’ αυτόν με προσευχή, και ‘πάσαν την μέριμναν υμών να επιρρίψετε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.’ Πόσο η αγάπη του τον συνιστά σ’ εμάς! Αλλά συγχρόνως, η αγάπη και το έλεος του Θεού βρίσκονται σε τελεία ισορροπία δια της δικαιοσύνης του.—Ψαλμ. 103:8-14, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 5:7.

ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Οι ενέργειες του είναι σε πλήρη αρμονία με αυτή τη θεόπνευστη περιγραφή γι’ αυτόν: «Τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» Όπως θα έπρεπε ν’ αναμένωμε από ένα τέτοιον άρχοντα, οι νόμοι και οι εντολές του δεν χαρακτηρίζονται από τραχύτητα ή φορτικότητα, ούτε αυτός εκμεταλλεύεται το ανθρώπινο γένος. Εν τούτοις, ο Θεός απαιτεί υπακοή, και όταν άτομα σκληρύνωνται σε μια πορεία αδικοπραγίας, η δικαιοσύνη του απαιτεί κατάλληλη τιμωρία. Αυτός ο ίδιος μας λέγει: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην· ο μισών αρπαγήν και αδικίαν· και θέλω ανταποδώσει το έργον αυτών πιστά.»—Δευτ. 32:4· Ησ. 61:8, ΜΝΚ.

Μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι, όταν ο Θεός ανταποδίδη μισθόν, η δικαιοσύνη του αναμιγνύεται με έλεος. Ο Ιεχωβά δεν ευχαριστείται στο να θανατώση κανένα, αλλά, πραγματικά, παρακαλεί τους κακοποιούς: «Επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· δια τι να αποθάνητε;» Σ’ αυτή την υπομονή και αγαθότητα του Θεού μας οφείλεται το ότι πολλά άτομα εσφαλμένως συνεπέραναν ότι δεν παρατηρεί την αδικία, και ποτέ δεν θα εκτελέση δικαιοσύνη εναντίον των κακοποιών. Αλλά ο θεόπνευστος Λόγος του δείχνει πόσο σφάλλουν.—Ιεζ. 33:11· Σοφον. 1:12· Ψαλμ. 10:13.

Οι Γραφές αναμφισβητήτως αποδεικνύουν ότι ο Θεός παρατηρεί. «Ο φυτεύσας το ωτίον, δεν θέλει ακούσει; ο πλάσας τον οφθαλμόν, δεν θέλει ιδεί;» Βεβαίως αυτό γίνεται, και στον ωρισμένο καιρό θα εκτελέση δικαιοσύνη, όπως ο Βιβλικός ψαλμωδός συνεχίζοντας το δείχνει: «Ο Ιεχωβά γνωρίζει τους διαλογισμούς των ανθρώπων . . . Και θέλει επιστρέψει επ’ αυτούς την ανομίαν αυτών, και εν τη πονηρία αυτών θέλει αφανίσει αυτούς· Ιεχωβά ο Θεός ημών θέλει αφανίσει αυτούς.» Ευτυχώς, πλησιάζομε γοργά προς την ημέρα οπότε ο Ιεχωβά Θεός θα καθαρίση αυτή τη γη από κάθε αδικία. Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα διότι ο Θεός μας αγαπά την δικαιοσύνη!—Ψαλμ. 94:6-23, ΜΝΚ· 37:9-11.

ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ ΣΕ ΔΥΝΑΜΙ

Ο Ιεχωβά έχει, επίσης, απεριόριστη δύναμι. Όχι μόνον κατέχει ο Ιεχωβά τη δύναμι να καταστρέψη τους κακοποιούς, αλλά, επίσης, έχει την ικανότητα να διαφυλάξη τους δούλους του ζωντανούς σε μια δικαία νέα τάξι πραγμάτων. Αυτό το απέδειξε πριν από πολύν καιρό, όταν εσάρωσε ένα πονηρό σύστημα πραγμάτων μ’ ένα παγγήινο κατακλυσμό και ελευθέρωσε τον δικαίων διαθέσεων Νώε και την οικογένεια του σε μια καθαρισμένη γη. Δείχνοντας τη σημασία της απελευθερώσεως εκείνης, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» Αυτό, επομένως, είναι μια επιβεβαίωσις ότι ο Θεός θα προστατεύση τον λαό του, όταν συντόμως θα επιφέρη καταστροφή επάνω σ’ αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων.—Ματθ. 24:37· 2 Πέτρ. 2:9.

Ο Θεός μας θα επιδείξη τότε τη δύναμί του προς όφελος εκείνων που θα επιζήσουν με το να εισαγάγη ένα θαυματουργό πρόγραμμα σωματικής θεραπείας. Οι οφθαλμοί των τυφλών θ’ ανοιχθούν, τα ώτα των κωφών θ’ ακούσουν, ο χωλός θα πηδά ακριβώς ως έλαφος, ο ασθενής θα θεραπευθή και οι γέροντες θα γίνωνται βαθμιαίως νεώτεροι μέχρις ότου απολαύσουν και πάλι το νεανικό σφρίγος. Τι ευτυχισμένος καιρός θα είναι εκείνος! Αλλά τι θα γίνουν εκείνοι που πέθαναν στη διάρκεια των περασμένων αιώνων της ανθρωπίνης ιστορίας; Θα στερηθούν αυτές τις ευλογίες; Ο Ιησούς Χριστός επρομήθευσε την απάντησι όταν είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» Σκεφθήτε το! Ανάστασις εκ νεκρών!—Ιωάν. 5:28, 29.

Μήπως απορείτε αν ο Θεός έχη την δύναμι να εκτελέση αυτά τα θαύματα; Τότε, σταθήτε και λογικευθήτε. Δεν συμβαίνουν θαύματα κάθε μέρα; Τι συμβαίνει, όταν ένας φαινομενικώς νεκρός σπόρος, ίσως αραβοσίτου, πέφτη στη γη; Ναι, σε λίγες ημέρες βλαστάνει και, στον καιρό του, χρυσά στάχια αραβοσίτου εμφανίζονται στον βλαστό. Μπορεί ο άνθρωπος να κάμη ν’ αυξήση ένας σπόρος; Μήπως κατανοεί έστω το μυστικό της αυξήσεως; Ασφαλώς όχι! Είναι ένα θαύμα! Εν τούτοις, στον Θεό οφείλονται παρόμοια θαύματα, τα οποία γίνονται πάντοτε. Ένας τραυματίζεται στο δάχτυλο του, και η πληγή με θαυματουργό τρόπο θεραπεύεται. Ένα άτομο τρώγει κάποια τροφή και αυτή σε λίγο μετατρέπεται σε σάρκα, οστά, μαλλιά, νύχια και άλλα υλικά του σώματος. Τα έργα του Θεού είναι πράγματι θαυμάσια.!

Συνεπώς, δεν υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύωμε ότι ο Θεός μπορεί, επίσης, ν’ αναστήση τους νεκρούς και ν’ αποκαταστήση το πάσχον ανθρώπινο γένος σε τελεία ζωή; Ναι, με απόλυτη βεβαιότητα! Όχι μόνον Αυτός είναι ανυπέρβλητος σε σοφία, πλούσιος σε αγάπη και προσηλωμένος στη δικαιοσύνη, αλλά ο Θεός μας Ιεχωβά είναι, επίσης, ασύγκριτος σε δύναμι, πράγματι ένας Θεός, ο οποίος απεργάζεται θαύματα. Γι’ αυτούς τους λόγους, σας προσκαλούμε να ενωθήτε μαζί μας καθώς εμείς «θέλομεν περιπατεί εν τω ονόματι Ιεχωβά του Θεού ημών εις τον αιώνα, και εις τον αιώνα.»—Μιχ. 4:5, ΜΝΚ.

Αυτός Είναι ο Λόγος του Θεού

ΕΦΟΣΟΝ ο Θεός μας είναι ένας φιλάγαθος Πατήρ, ορθώς θα μπορούσε κανείς ν’ αναμένη ότι θα έδινε πνευματική εκπαίδευσι και καθοδήγησι στα τέκνα του. Πώς, όμως, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η Γραφή είναι ο Λόγος του; Έχομε κάποια βεβαίωσι ότι είναι ασφαλής και αξιόπιστη;

Ναι, έχομε διότι ο Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, σε προσευχή προς τον Πατέρα του εβεβαίωσε: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Πράγματι, η αλήθεια χαρακτηρίζει ολόκληρο τον Λόγο του Θεού, διότι εγράφη όχι από ανθρώπινη επινόησι ή πηγή, αλλά κάτω από την καθοδήγησι του αγίου πνεύματος του Θεού μας. Γι’ αυτό «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος.»—Ιωάν. 17:17· 2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:20, 21.

Πολλές κοσμικές αυθεντίες εσχολίασαν τις βέβαιες αποδείξεις της αυθεντικότητος της Γραφής. Μια από αυτές τις προσωπικότητες, ήταν ο διάσημος επιστήμων Σερ Ισαάκ Νεύτων, ο οποίος, ως κριτικός αρχαίων εγγράφων, εξήτασε τις Άγιες Γραφές και κατέληξε: «Ευρίσκω βεβαιότερες αποδείξεις αυθεντικότητος στην Καινή Διαθήκη παρά σε οποιαδήποτε άλλη κοσμική ιστορία.»a Και ένας εξέχων αρχαιολόγος, ο Β. Φ. Αλμπράιτ, έγραψε στο βιβλίο του Αρχαιολογία και Ισραήλ: «Καμμιά σοβαρή αμφισβήτησις της Γραφής δεν απεδείχθη αντίθετη προς την ιστορία.» Όσον αφορά μικρές λεπτομέρειες όπως χρονολογικές και γεωγραφικές δηλώσεις στη Γραφή, ο Καθηγητής Ρ. Δ. Ουίλσον στο βιβλίο του Μία Επιστημονική Έρευνα της Παλαιάς Διαθήκης γράφει τα εξής: «Οποτεδήποτε υπάρχει αρκετά τεκμηριωμένη απόδειξις για να γίνη μία έρευνα, οι δηλώσεις της Γραφής στο αρχικό κείμενο άνθεξαν στη δοκιμή . . . Οι χρονολογικές και γεωγραφικές δηλώσεις είναι ακριβέστερες και πιο αξιόπιστες από εκείνες που παρέχουν οποιαδήποτε άλλα αρχαία χειρόγραφα.»

Μολονότι άλλα βιβλία πιθανόν να είναι ιστορικώς ακριβή, κανένα δεν μπορεί να συγκριθή με τον Λόγο του Θεού. Αν και εγράφη από σαράντα περίπου διάφορα πρόσωπα σε μια μακρά περίοδο 1.600 περίπου ετών, τα διάφορα μέρη της προσαρμόζονται μεταξύ των όπως τα εξαρτήματα ενός ωραίου ωρολογίου. Πράγματι αυτό είναι μια απόδειξις ότι έχει μόνο ένα Θείο Συγγραφέα! Ανόμοια με άλλα βιβλία, τα οποία αποτελούν τη βάσι των μεγάλων θρησκειών, η Γραφή μόνον χαράσσει την ιστορία του ανθρώπου από τη δημιουργία του σε τελειότητα ως την πτώσι του στην αμαρτία, έως την εποχή μας και έως το ένδοξο μέλλον.

Επί πλέον, για οποιοδήποτε θέμα και αν ομιλή η Γραφή, ακόμη και επί επιστημονικών θεμάτων, ποτέ δεν είναι εκτός χρόνου. Δεν υποστηρίζει καμμιά επιστημονική πλάνη από εκείνες, που ήσαν κοινές την εποχή εκείνη που εγράφη· δεν αναφέρει ότι η γη είναι επίπεδη ή ότι αποτελεί το κέντρον του σύμπαντος. Μάλλον λέγει για τη γη ότι είναι στρογγύλη και κρέμεται «επί το μηδέν». (Ησ. 40:22· Ιώβ 26:7) Ένας αστρονόμος, ο Π. Β. Στόνερ, είπε τα εξής για την Γραφή: «Μολονότι η Γένεσις εγράφη πριν από χιλιάδες χρόνια, κάθε τι που αναφέρει σχετικό με την αστρονομία σ’ αυτό το πρώτο κεφάλαιο επιβεβαιώνεται από τις καλύτερες επιστημονικές πληροφορίες της εποχής μας. Κι εν τούτοις, παρατηρούμε ότι βιβλία της αστρονομίας, γραμμένα πριν από 25 ή περισσότερα χρόνια, είναι γεμάτα από σοβαρά λάθη και οτιδήποτε εγράφη πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια είναι κατάλληλο μόνο για την αναψυχή του αναγνώστου.»b

Είχε σοβαρούς λόγους, λοιπόν, ένας απόστολος του Ιησού Χριστού, όταν έγραψε στους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς: «Παραλαβόντες τον λόγον του Θεού, . . . εδέχθητε αυτόν ουχί ως λόγον ανθρώπων, αλλά, (καθώς είναι αληθώς), λόγον Θεού.»—1 Θεσ. 2:13.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ

Μια από τις πολλές επιβεβαιώσεις ότι η Γραφή είναι αξία της απολύτου εμπιστοσύνης μας είναι η προφητεία. Διότι η Γραφή δεν είναι απλώς ένα Βιβλίο ακριβούς ιστορίας αλλά, επίσης, ένα Βιβλίο ιστορίας γραμμένης εκ των προτέρων! Είναι ένα Βιβλίο προφητειών οι οποίες ποτέ δεν αποτυγχάνουν. Η προφητεία της Γραφής δεν είναι ασαφής αλλά τόσο προσδιοριστική λεπτομερειών ώστε έχει αναφέρει ακόμη και ονόματα ανθρώπων πριν γεννηθούν.

Ο προφήτης Ησαΐας, παραδείγματος χάριν, προείπε ότι η Βαβυλών θα εκυριεύετο από κάποιον ονόματι Κύρον. Και πολύ πριν ακόμη γεννηθή αυτός ο Κύρος, η προφητεία προείπε, επίσης, ότι οι πύλες της Βαβυλώνος επί του ποταμού θα έμεναν ανοιχτές για να εισέλθη αυτός και να καταλάβη την πόλι. (Ησ. 45:1, 2) Το έγγραφο της προφητείας του Ησαΐα συνεπληρώθη το 732 π.Χ. περίπου. Η εκπλήρωσίς της έγινε το 539 π.Χ., όταν ο Κύρος ο Πέρσης κατέλαβε τη Βαβυλώνα, και οι πύλες της πόλεως επί του ποταμού είχαν μείνει ανοιχτές, όπως προελέχθη από τον Ησαΐα διακόσια περίπου χρόνια πριν.

Υπάρχουν πολλές ακόμη προφητείες, των οποίων η εκπλήρωσις έχει αναγραφή από τους συγγραφείς της Βίβλου. Παραδείγματος χάριν, ο Ιησούς του Ναυή προείπε ότι εκείνος, που θα επανέχτιζε την Ιεριχώ, ήθελε βάλει τα θεμέλια με τον θάνατο του πρωτοτόκου του και ήθελε στήσει τις πύλες της με τον θάνατο του νεωτέρου υιού του. (Ιησ. Ναυή 6:26) Αυτό ελέχθη το 1473 π.Χ. Πεντακόσια χρόνια και πλέον αργότερα, στις ημέρες του Βασιλέως του Ισραήλ Αχαάβ, η Γραφή αναφέρει ότι ο Χιήλ οικοδόμησε την Ιεριχώ με τον θάνατο του πρωτόκου γυιού του Αβειρών και έστησε τις πύλες της με τον θάνατο του νεωτέρου γυιού του Σεγούβ, «κατά τον λόγον του Ιεχωβά, τον οποίον ελάλησε δια Ιησού υιού του Ναυή.»—1 Βασ. 16:34, ΜΝΚ.

Η εκπλήρωσις πολλών προφητειών, αν δεν αναγράφεται στον Λόγο του Θεού, αποδεικνύεται από καταφανή γεγονότα της ιστορίας ή αναφέρεται από κοσμικούς ιστορικούς. Τον όγδοο αιώνα π.Χ. ο Ησαΐας προείπε ότι η πονηρή «Βαβυλών, η δόξα των βασιλείων, . . . θέλει είσθαι ως ότε κατέστρεψεν ο Θεός τα Σόδομα και τα Γόμορρα· ουδέποτε θέλει κατοικηθή.» (Ησ. 13:19, 20) Μια αυθεντία λέγει: «Μια πιο ολοσχερής καταστροφή από εκείνη που επήλθε επί της Βαβυλώνος δεν θα μπορούσε να συλλάβη κανείς.»c

Μια παρόμοια προφητεία είναι του Σοφονία εναντίον της Νινευή, την οποία εβάρυνε ενοχή αίματος: «Και θέλει καταστήσει την Νινευή εις αφανισμόν.» (Σοφον. 2:13) Εξεπληρώθη αυτή η προφητεία, η οποία εγράφη πριν από το 648 π.Χ.; Τα γεγονότα της ιστορίας πληροφορούν ότι η Νινευή εκυριεύθη από τους Χαλδαίους και Μήδους το 633 π.Χ. περίπου και αργότερα έγινε ένας σωρός από ερείπια. Ιστορικοί ανέφεραν ότι, «όταν ο Ξενοφών και ο εν υποχωρήσει Ελληνικός στρατός του διήρχετο [από τη Νινευή] το 401 π.Χ., ήταν ήδη μια άμορφη μάζα ερειπίων.»d

Πριν από το 607 π.Χ. ο προφήτης του Θεού Ιερεμίας προείπε ότι η Ιερουσαλήμ, ναι, «πάσα αυτή η γη θέλει είσθαι εις ερήμωσιν» επί εβδομήντα χρόνια. (Ιερεμ. 25:11· 29:10) Η προφητεία αυτή εξεπληρώθη όταν η Ιερουσαλήμ παρέμεινε ερημωμένη επί εβδομήντα χρόνια μετά την καταστροφή της το 607 π.Χ., μετά την οποία, όπως, επίσης, είχε προλεχθή, ένα υπόλοιπο Ιουδαίων επέστρεψε στη γενέτειρά τους το 537 π.Χ. Αυτό συνέβη, λέγει ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος, «το πρώτο έτος της βασιλείας του Κύρου, το οποίον ήταν το εβδομηκοστόν έτος από της ημέρας οπότε ο λαός μας μετεφέρθη από τη γη του στη Βαβυλώνα.»e

Ποιό αξιοσημείωτες από όλες, εν τούτοις, είναι οι πολλές προφητείες, οι οποίες σχετίζονται με την έλευσι του Μεσσία, ο οποίος επρόκειτο να προμηθεύση ένα αντίλυτρο για τις αμαρτίες του ανθρώπου. Παραδείγματος χάριν, η προφητεία του Μιχαία λέγει: «Και συ, Βηθλεέμ . . . εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ.» (Μιχ. 5:2) Η προφητεία αυτή εγράφη πριν από το 716 π.Χ. Επτακόσια χρόνια και πλέον αργότερα, ή το 2 π.Χ., ο Ιησούς Χριστός «εγεννήθη. . . . εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, επί των ημερών Ηρώδου του βασιλέως», εις εκπλήρωσιν της προφητείας του Μιχαία. (Ματθ. 2:1-6) Σύμφωνα με μια αυθεντία, αυτή είναι μια μόνο από τριακόσιες και πλέον συγκεκριμένες προφητείες, οι οποίες εξεπληρώθησαν όλες κατά ένα αξιοσημείωτο τρόπο στον Ιησού Χριστό.f

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός εξέφερε πολλές Γραφικές προφητείες, οι οποίες είχαν καταπληκτική εκπλήρωσι. Παραδείγματος χάριν, είπε στην Ιερουσαλήμ ότι οι εχθροί «θέλουσι κάμει χαράκωμα περί σε, και θέλουσι σε περικυκλώσει» και «δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον.» (Λουκ. 19:43, 44) Η προφητεία αυτή, η οποία ελέχθη το 33 μ.Χ., εξεπληρώθη το 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαϊκές στρατιές υπό τον Τίτον περιεκύκλωσαν την Ιερουσαλήμ και την περιέβαλαν μ’ ένα τείχος ή «χαράκωμα», ακριβώς όπως ο Ιησούς είχε προφητεύσει πριν από τριάντα επτά χρόνια. Γι’ αυτό το περιχαράκωμα, ο Ιώσηπος λέγει, «Κάθε ελπίδα διαφυγής είχε χαθή τώρα από τους Ιουδαίους.»g Η κατεδάφισις της πόλεως από τις Ρωμαϊκές στρατιές συμφωνεί με τις ‘αρχαιολογικές αποδείξεις περί ολοσχερούς καταστροφής των Ιουδαϊκών κτιρίων σ’ όλη τη χώρα’. h

Υπάρχουν έπειτα εκείνες οι πολλές Βιβλικές προφητείες, που βρίσκονται σε πορεία εκπληρώσεως σήμερα, όπως εκείνες, που αναφέρονται στις ‘έσχατες ημέρες’, ή τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, οπότε θα υπήρχε επί της γης «στενοχωρία εθνών εν απορία» και «καιροί κακοί», συνεπεία ηθικής καταπτώσεως στη δημοσία και ιδιωτική ζωή. Τα μάτια μας τα ίδια μπορούν να ιδούν την εκπλήρωσι αυτών των προφητειών.—Λουκ. 21:25, 26· 2 Τιμ. 3:1-5, 12, 13· Ματθ. 24:3, 7, 11, 12, 14.

ΕΝΑΣ ΘΕΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΟΡΑΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Υπάρχουν, λοιπόν, πολλές προφητείες στη Γραφή που αφορούν την εποχή μας και ακόμη μακρύτερα! Πολλές συγκινητικές προφητείες έχουν σχέσι με ό,τι πρόκειται να κάμη ο Θεός για το ευπειθές ανθρώπινο γένος μέσω της ουρανίας βασιλείας του. Έτσι η Γραφή είναι ένας θείος τρόπος διοράσεως προς το μέλλον. Καθώς διαβάζετε τις προφητείες της, θ’ αντιληφθήτε τι ευρύ μέλλον αναμένει εκείνους, οι οποίοι αποβλέπουν στη βασιλεία του Θεού. Θα θέλατε να ζήσετε σε μια Παραδεισιακή γη κάτω από τη βασιλεία εκείνη, όπου θα υπάρχη πραγματική ασφάλεια, δίχως απειλή για το σπίτι σας, τη ζωή σας και τη ζωή των παιδιών σας; Τότε, ιδού τι δείχνει η προφητεία της Γραφής ότι επιφυλάσσει το μέλλον:

«Ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην. . . . Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών. Δεν θέλουσι κοπιάζει εις μάτην, ουδέ θέλουσι τεκνοποιεί δια καταστροφήν. . . . Ο λύκος και το αρνίον θέλουσι βόσκεσθαι ομού· και ο λέων θέλει τρώγει άχυρον ως ο βους.»—Ησ. 65:17, 21-25.

Αυτή η γεμάτη ελπίδες προφητεία δεν μπορεί ν’ αποτύχη. Φαντασθήτε ένα νέο σύστημα πραγμάτων, στο οποίον κάθε απειλή εναντίον της ασφαλείας σας θα εκλείψη! Όλοι θα έχουν την κατοικία τους δίχως τον φόβο να την χάσουν. Σήμερα πολλοί έχουν κατοικία αλλά λόγω μη σταθερής εργασίας, βαρέων φόρων ή άλλων λόγων, ποτέ δεν αισθάνονται ασφαλείς. Πολλοί έχουν χάσει την κατοικία των, διότι δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν την πληρωμή. Αλλά στη Νέα Διάταξι του Θεού κανείς δεν θα αισθάνεται την ανάγκη του φόβου μήπως χάση την κατοικία του και τη γη του, με τα καρποφόρα δένδρα και τους αμπελώνες του, τα άνθη και τους κήπους, που θα έχη κάμει ωραία. Ούτε και οι γονείς θα φοβούνται μήπως τα παιδιά των όταν μεγαλώσουν σταλούν σε πολέμους και πεθάνουν ή να έχουν ένα τραγικό τέλος λόγω εγκλήματος ή βίας που υπάρχει στον κόσμο. Βία και καταστροφή θα είναι πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν!

Επί πλέον, ποτέ πάλι δεν θα παραστή ανάγκη να φοβηθή το ανθρώπινο γένος από τα άγρια θηρία της φύσεως, διότι ο βέβαιος λόγος της προφητείας του Θεού μάς βεβαιώνει ότι και ο λύκος και το αρνίον θα ζουν μαζί ειρηνικά, ότι ο λέων δεν θα είναι απειλή για τα κατοικίδια ζώα. Βλέποντας προς το μέλλον μέσω του θείου τρόπου διοράσεως, του Λόγου του Θεού, διαβάζομε την υπόσχεσί του αυτή: «Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω κάμει διαθήκην υπέρ αυτών προς τα θηρία του αγρού, και προς τα πετεινά του ουρανού, και τα ερπετά της γης· τόξον δε, και ρομφαίαν, και πόλεμον θέλω συντρίψει εκ της γης, και θέλω κατοικίσει αυτούς εν ασφαλεία.» (Ωσηέ 2:18) Ανόμοια με τις υποσχέσεις των πολιτικών, η θεία αυτή υπόσχεσις ποτέ δεν θα σας απογοητεύση.

Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τις συγκινητικές ευλογίες, που θα φέρη η βασιλεία του Θεού στο ανθρώπινο γένος, μη παρατρέξετε το κύριο άρθρο αυτής της εκδόσεως, «Η Προσεχής Ευωχία για Όλους τους Λαούς.» Καθώς θα διαβάζετε το άρθρο εκείνο και τη μεγάλη ελπίδα που παρουσιάζει, έχετε υπ’ όψι σας ότι καμμιά προφητεία στον Λόγο του Θεού ποτέ δεν αποτυγχάνει. Ο Θεός του ουρανού και της γης μας βεβαιώνει: «Ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου, και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.»—Ησ. 55:11.

ΠΕΡΙΠΑΤΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΟΔΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΡΑ

Βλέποντας ποια θαυμαστή προοπτική επιφυλάσσει ο ουράνιος Πατήρ μας για κείνους, οι οποίοι περιπατούν στις οδούς του, πώς θ’ ανταποκριθούμε σ’ όλα αυτά; Δεν θα θελήσωμε να εξοικειωθούμε περισσότερο με τον Θεό μας και τον Λόγο του; Ναι, θα θελήσωμε να τον μελετήσωμε, όχι απλώς ν’ ακούσωμε άλλους να μιλούν γι’ αυτόν. Θα θελήσωμε ν’ αποδείξωμε στον εαυτό μας όλα αυτά τα πράγματα, ώστε να κάνωμε την ελπίδα μας βεβαία. Θα κάνωμε καλά να μιμηθούμε τα άτομα εκείνα που επαινεί η Γραφή διότι ‘εξήταζαν καθ’ ημέραν τας γραφάς.’ (Πράξ. 17:11) Με μια τέτοια τακτική, καθημερινή μελέτη της Γραφής, θα μάθετε το θέλημα του Θεού και τις οδούς του.

Θα θελήσωμε ν’ ανταποκριθούμε στην αγάπη του Θεού περισσότερο, όχι μόνο με τη μελέτη του Λόγου του, αλλά με την εφαρμογή όλης της θείας εκπαιδεύσεως στη ζωή μας. Ο ίδιος ο Λόγος του μας λέγει: «Το τέλος της όλης υποθέσεως· Φοβού τον Θεόν, και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου.» (Εκκλησ. 12:13) Έχομε, λοιπόν, ανάγκη να εξοικειωθούμε με τις εντολές του, και να υπακούωμε σ’ αυτές ώστε ο Λόγος του Θεού να εφαρμόζεται μεταξύ μας.

Θέτοντας τον Λόγο του Θεού σ’ εφαρμογή στη ζωή μας σημαίνει, επίσης, υπακοή σ’ εκείνες τις εντολές που αφορούν τη βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, ο πρώτιστος Προφήτης του Θεού, προείπε ένα μεγάλο έργο διακηρύξεως για τις ημέρες μας όταν είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Έτσι το θέλημα του Θεού είναι να δοθή στη βασιλεία του η μεγίστη δυνατή δημοσιότης. Αυτό ήδη γίνεται, όχι μόνο με γραπτό λόγο, αλλά με τον προφορικό λόγο, με το στόμα. Αν πράγματι θέτετε τον γραπτό Λόγο του Θεού σ’ εφαρμογή στη ζωή σας, θα θελήσετε ν’ ανταποκριθήτε στην πρόσκλησι του Κυρίου Ιησού Χριστού και με πιστότητα να υποστηρίξετε τη βασιλεία του με το να είσθε ένας ειλικρινής κήρυξ της στους άλλους.

Η Αγία Γραφή—αυτή μόνον είναι ο Λόγος του Θεού! Μόνο με το να την μελετάτε και να την εφαρμόζετε στη ζωή σας μπορείτε να κάμετε το θέλημα του Θεού ώστε να περιπατήτε στις οδούς του αιωνίως.

[Υποσημειώσεις]

Η Γραφή και η Δημιουργία υπό το Φως της Συγχρόνου Επιστήμης

«Γνωρίσατε ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς.»—Ψαλμ. 100:3, ΜΝΚ.

 1, 2. Γιατί πολλοί πιστεύουν ότι η επιστήμη έχει διαψεύσει τη Γραφή;

Ο ΑΓΩΝ δρόμου για τη σελήνη και το εξωτερικό διάστημα συγκεντρώνει τα βλέμματα πολλών επάνω στην επιστήμη και τα επιτεύγματά της. Τα έθνη ζητούν προστασία στις προόδους της επιστήμης στα πολεμικά όπλα. Οι υποανάπτυκτες χώρες αποβλέπουν στις μηχανές που έχει κατασκευάσει η επιστήμη ως το μέσον για τη βιομηχανική πρόοδο. Στον τομέα της ιατρικής η επιστήμη θεωρείται ότι δίνει πολλή ελπίδα για την εξάλειψι των παθήσεων και νόσων. Ναι, η πρόοδος, που έχει σημειώσει η επιστήμη σε μερικούς τομείς, γίνεται αιτία ώστε πολλοί να πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να βασίζεται σ’ αυτή για την τελική απάντησι σε πολλούς άλλους τομείς της γνώσεως.

² Επομένως, όταν σεβαστοί επιστήμονες κάνουν σχόλια σχετικά με την καταγωγή του ανθρώπου, θεωρείται ότι ομιλούν για γεγονότα. Επειδή πολλοί επιστήμονες παραδέχονται και διδάσκουν ότι ο άνθρωπος εξειλίχθη από κατώτερα ζώα, οι μάζες του ανθρωπίνου γένους το πιστεύουν αυτό ως αληθινό. Εφόσον η επιστήμη ορίζεται ως «ένας κλάδος γνώσεως ή μελέτης ο οποίος ασχολείται με μια σωρεία γεγονότων ή αληθειών συστηματικώς διευθετημένων και ο οποίος δείχνει τη λειτουργία γενικών νόμων», οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι επιστήμονες βασίζονται σε γεγονότα, όταν ομιλούν για την εξέλιξι του ανθρώπου από τα ζώα. Επειδή η ιδέα αυτή έρχεται σε αντίφασι με τη διδασκαλία της Γραφής ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη από τον Θεό, πολλοί κρίνουν ότι δεν πρέπει να πιστεύουν πια στη Γραφή· νομίζουν ότι η σύγχρονος επιστήμη την έχει διαψεύσει.

 3. Τι δείχνουν τα γεγονότα;

³ Εν τούτοις, η σύγχρονος επιστήμη δεν διέψευσε τη Γραφή, ούτε μία γραμμή της. Πράγματι, το αντίθετο αληθεύει. Μολονότι η Γραφή δεν εγράφη ως μία επιστημονική διατριβή, εκεί όπου θίγει πράγματα της επιστήμης δεν συγκρούεται με τα γεγονότα, αλλά διαφωνεί με μερικές αναπόδεικτες θεωρίες και σκέψεις ανθρώπων. Η «σωρεία γεγονότων ή αληθειών», που έχουν έλθει σε φως στη σύγχρονη εποχή, δεν έχει διαψεύσει από καμμιά άποψι την Αγία Γραφή, ειδικά την αφήγησί της για τη δημιουργία του ανθρώπου. Αντιθέτως, τα σύγχρονα επιστημονικά «γεγονότα ή αλήθειες», εφόσον έρχονται σε αντίθεσι με τις θεωρίες, επεβεβαίωσαν επανειλημμένως τους λόγους του Ιησού, όταν είπε: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»—Ιωάν. 17:17.

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΥΣΠΙΣΤΟΥΝ;

 4, 5. Γιατί μερικοί δεν πιστεύουν στη Γραφή;

⁴ Αν η επιστήμη επιβεβαιώνη τη Γραφή, γιατί τότε συμβαίνει ώστε τόσο πολλοί άνθρωποι σήμερα δεν πιστεύουν στη Γραφή και δεν την παραδέχονται ως τον λόγο του Θεού, ένα οδηγό για τη ζωή τους; Ασφαλώς, όχι διότι η επιστήμη έχει διαψεύσει τη Γραφή. Μερικοί ωδηγήθησαν να πιστεύουν ότι την διέψευσε, και γι’ αυτό τον λόγο απομακρύνονται. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι λόγοι, για τους οποίους πολλοί δυσπιστούν στη Γραφή, λόγοι, τους οποίους ο Χριστιανός θα έκανε καλά να έχη υπ’ όψι του, ώστε να μη πέση θύμα απάτης ανεπιστημονικών δηλώσεων επειδή απλώς προέρχονται από επιστήμονας. Το να έχετε αυτούς τους λόγους υπ’ όψιν θα σας βοηθήση ώστε ‘την παρακαταθήκην να φυλάξετε, αποστρεφόμενοι τας βεβήλους ματαιολογίας, και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως· την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι, επλανήθησαν κατά την πίστιν.’—1 Τιμ. 6:20, 21.

⁵ Μερικοί δεν πιστεύουν στη Γραφή απλώς διότι αγνοούν το περιεχόμενό της, επειδή δεν το έχουν μελετήσει με απροκατάληπτη διάνοια. Άλλοι εγκαταλείπουν τη Γραφή λόγω των γελοίων εξηγήσεων που δίνει ο «Χριστιανικός κόσμος», στα περιεχόμενά της, όπως είναι η διδασκαλία του ότι οι δημιουργικές ημέρες στη Γένεσι ήσαν μήκους είκοσι τεσσάρων κατά γράμμα ωρών η καθεμιά. Επίσης, η διδασκαλία των περί πυρίνου άδου, η μομφή που αποδίδουν στον Θεό για την πονηρία, τους πολέμους των, τις ιερές εξετάσεις και τις πολιτικές αναμίξεις διέθεσαν δυσμενώς προς την Γραφή πολλούς, οι οποίοι έφθασαν να πιστεύουν ότι η βάσις του «Χριστιανικού κόσμου» είναι η Γραφή. Πολλούς τέτοιους εντίμους ανθρώπους μπορεί κανείς να πλησιάση με το άγγελμα της αληθείας, οπότε βλέπουν ότι και η Γραφή, επίσης, διαφωνεί με τις διδασκαλίες και τις κακές ενέργειες του «Χριστιανικού κόσμου».

 6-8. Ποιοι ιδιοτελείς λόγοι υπάρχουν για ν’ απορρίψη κανείς τη Γραφή;

⁶ Άλλοι, εν τούτοις, εγκαταλείπουν τη Γραφή διότι έχουν αντίρρησι για τους αγνούς νόμους της, μολονότι διστάζουν να το παραδεχθούν. Θέλουν να ικανοποιήσουν τις ασελγείς επιθυμίες των, την απληστία των για χρήμα, ισχύ, φήμη, απολαύσεις ή ανηθικότητα. Οι δίκαιες αρχές της Γραφής καταδικάζουν τέτοιες ασελγείς επιθυμίες και συνεπώς στέκουν ως εμπόδιο στον δρόμο εκείνων που εντρυφούν σ’ αυτές. Αντί να κάμουν αυτό που είναι ορθό, θέτουν κατά μέρος τη Γραφή. Οι ιδιοτελείς επιθυμίες των έρχονται πρώτα.—2 Τιμ. 3:1-4· 2 Πέτρ. 3:3.

⁷ Μερικοί δυσπιστούν στη Γραφή επειδή, αν την απεδέχοντο, το εγώ των θα υφίστατο μείωσι. Επιθυμούν να έχη ο κόσμος καλή γνώμη γι’ αυτούς. Αποδοχή της Γραφής θα εσήμαινε ταπείνωση του εαυτού των σε υποταγή στον Ιεχωβά, τον Υιό του και την ορατή του οργάνωσι. Δεν θα το ήθελαν αυτό, διότι τότε η λατρεία και κολακεία που τους αποδίδουν άλλοι ή που οι ίδιοι αποδίδουν στον εαυτό τους, θα έπρεπε να σταματήση. Επίσης, θα ώφειλαν ν’ αναγνωρίσουν ότι πολλές από τις προηγούμενες αντιλήψεις των ήσαν εσφαλμένες. Η υπερηφάνειά των δεν θα τους επέτρεπε να το κάμουν αυτό. Είναι, όπως αναφέρει ο Ιωάννης στο κεφ. 12:42, 43 για μερικούς εξέχοντας των ημερών του Ιησού: «Δεν ωμολόγουν [αυτόν], δια να μη γείνωσιν αποσυνάγωγοι. Διότι ηγάπησαν την δόξαν των ανθρώπων μάλλον παρά την δόξαν του Θεού.»

⁸ Άλλοι, ακόμη, βρίσκουν ότι η Γραφή ζητεί πολλήν ενεργητικότητα. Θα χρειασθή να κάμουν το θέλημα του Θεού, να συνταυτισθούν με την ορατή του οργάνωσι, να λάβουν μέρος στη δράσι κηρύγματος και να μελετούν για την πρόοδο τους σε πνευματική ωριμότητα. Φρονούν ότι αυτή είναι μία πολύ μεγάλη ενόχλησις· γι’ αυτό ακολουθούν την πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως και ζητούν μια ευκολώτερη θρησκεία ή καμμία θρησκεία.—Λουκ. 13:24.

 9. Γιατί μια τέτοια απιστία δεν πρέπει να ταράξη τους Χριστιανούς;

⁹ Γι’ αυτές και παρόμοιες αιτίες πολλοί δεν πιστεύουν στη Γραφή· έτσι ώστε, όταν παρουσιασθή μια θεωρία όπως η εξέλιξις, την εναγκαλίζονται με προθυμία για να βρουν κάποια άνεσι στην ανταρσία τους εναντίον του Θεού και των δικαίων απαιτήσεών του. Ας μη σας ενοχλήση όμως ποτέ το ότι πολλοί δεν πιστεύουν στη Γραφή. Αυτό βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το γεγονός ότι ζούμε στον έσχατο καιρό αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο Ιησούς το προείπε αυτό, όταν εδήλωσε: «Η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή.» (Ματθ. 24:12) Σατανάς ο Διάβολος, ο θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων, γνωρίζει ότι ο καιρός του πλησιάζει να λήξη. Καταβάλλει απελπιστικές προσπάθειες ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό. Πώς θα μπορούσαμε, λοιπόν, να περιμένωμε να στραφή η πλειονότης των ανθρώπων στη Γραφή; Μόνο μια μειονότης θα το κάνη. «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.» (Ματθ. 7:14) Τούτο δεν σημαίνει ότι η οδός αυτή δεν είναι διαθέσιμη, αλλά ότι οι πιο πολλοί δεν θα ερευνούσαν γι’ αυτήν. Ο Ιησούς μάς εβεβαίωσε ότι εκείνοι, που ειλικρινά θα ερευνούσαν για την ορθή οδό, θα την εύρισκαν: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί· κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή· διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή.»—Ματθ. 7:7, 8.

Ο ΘΕΟΣ ΕΠΟΙΗΣΕ

10. Ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι εκζητηταί της αληθείας;

¹⁰ Οι εκζητηταί της αληθείας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη ότι «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος.» (2 Τιμ. 3:16) Μπορούν, επίσης, να έχουν εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι η σύγχρονος επιστήμη επιβεβαιώνει τη Γραφή κατά ένα πολύ θαυμάσιον τρόπο. Αυτό αληθεύει ειδικά για το τμήμα εκείνο της Γραφής, εναντίον του οποίου έχει στραφή η πιο μεγάλη επίθεσις, δηλαδή, για τα πρώτα λίγα κεφάλαια της Γενέσεως, τα οποία οι χλευασταί νομίζουν ότι η επιστήμη έχει διαψεύσει. Θυμηθήτε, όμως, ότι η επιστήμη ορίζεται ως «ένας κλάδος γνώσεως ή μελέτης, ο οποίος ασχολείται με μία σωρεία γεγονότων ή αληθειών», έτσι ώστε είναι ανάγκη να χωρίζωμε τα γεγονότα από τους μύθους.

11. Πώς έχουν επιβεβαιωθή οι πρώτες λέξεις της Γραφής;

¹¹ Κάποτε οι οπαδοί της εξελίξεως εχλεύασαν τις αμέσως πρώτες λέξεις της Γραφής, οι οποίες δηλώνουν: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός.» Ισχυρίσθηκαν, όπως είχαν κάμει και οι Έλληνες φιλόσοφοι πριν από αιώνες, ότι η ύλη υπήρξε πάντοτε και επομένως το φυσικό σύμπαν δεν είχε αρχή. Με την έλευσι, όμως, του αιώνος της ατομικής ενεργείας, κατέστη γνωστόν ότι μερικά στοιχεία της γης εκπέμπουν ραδιενέργεια. Αν η ύλη υπήρξε πάντοτε, τότε αυτή η λειτουργία της εξαφανίσεως της ραδιενέργειας θα είχε συμπληρωθή προ πολλού. Εν τούτοις, όμως, εξακολουθεί να υπάρχη. Έτσι, είναι τώρα παραδεκτό ότι το σύμπαν είχε αρχή, η δε ηλικία του υπολογίζεται σε δισεκατομμύρια χρόνια, πράγμα που επιτρέπει και η Γραφική αφήγησις. Ένας όμιλος επιστημόνων είπε: «Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι με τη δήλωσι ότι το σύμπαν είχε μία αρχή, η Γραφή προηγήθη της συγχρόνου επιστήμης κατά μερικές χιλιάδες έτη.»a

12. Πώς έχει επαληθεύσει η αφήγησις της Γενέσεως περί δημιουργίας της ζωής;

¹² Ένα άλλο πρόβλημα για τους οπαδούς της εξελίξεως ήταν το να εξηγήσουν πώς άρχισε η ζωή. Απέρριψαν την αφήγησι της Γενέσεως περί δημιουργίας και είπαν ότι η ζωή ξεπήδησε τυχαίως από νεκρή ύλη. Επίστευαν πολύ όμοια με τον φιλόσοφο Αριστοτέλη, ο οποίος έγραψε: «Όλα τα ξηρά σώματα, τα οποία καθίστανται υγρά, και όλα τα υγρά σώματα, τα οποία ξηραίνονται, γεννούν ζωή.» Ο Ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος είπε σοβαρά ότι οι μέλισσες μερικές φορές παράγονται από αποσυντεθειμένα εντόσθια βοδιού. Ένας διάσημος ιατρός επί της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας έγραψε: «Οι οσμές που ανεβαίνουν από τον βυθό των ελών παράγουν βατράχους, σαλιγκάρια, βδέλλες, χλόη, και άλλα πράγματα.»b Έπειτα, όμως, ο Λουδοβίκος Παστέρ, ο Γάλλος χημικός, εξετέλεσε τα περίφημα πειράματά του, τα οποία θα έπρεπε να είχαν εκμηδενίσει τη γνώσι ότι ζώντα πράγματα αυτομάτως ξεπήδησαν από νεκρή ύλη. Απέδειξε ότι μικρότερες μορφές ζωής δεν παρήχθησαν μόνες των αλλά από άλλα μικρόβια που ήδη υπήρχαν. Αυτό απέδειξε ότι ζώντα πράγματα πάνω στη γη προήλθαν μόνον από άλλα ζώντα πράγματα.

13, 14. Γιατί ένα ζων κύτταρο δεν θα μπορούσε να παραχθή τυχαίως;

¹³ Παρά τις αποδείξεις αυτές, οι οπαδοί της εξελίξεως, οι οποίοι είναι άθεοι, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ένα ζωντανό κύτταρο παρήχθη τυχαίως. Αλλ’ ακόμη και οι πιο ικανοί επιστήμονες με όλους τους πολυπλόκους εξοπλισμούς των δεν κατώρθωσαν να δημιουργήσουν ένα μικροσκοπικό ζωντανό κύτταρο! Καθώς μία «διακεκριμένη αυθεντία επί της εξελίξεως» παραδέχθη: «Κανένας ζων χημικός δεν μπορεί να διαμορφώση ένα δεινόσαυρον, κανένα ζων χέρι δεν μπορεί ν’ αρχίση τις ονειρώδεις πλοκαμοειδείς εκτάσεις που χαρακτηρίζουν τη ζωή του απλούστατου αμοιβαδοειδούς κυττάρου.» (Χάρπερς Μάγκαζιν, Μαρτίου 1964) Αν αυτό δεν μπορή να γίνη κάτω από τις καλύτερες πειραματικές συνθήκες, δύσκολα θα μπορούσε να συμβή τυχαίως. Η Γραφή ορθώς τονίζει την πηγή της ζωής στον Ψαλμό 36:9, όταν λέγη: «Διότι μετά σου [Ιεχωβά] είναι η πηγή της ζωής.»

¹⁴ Κάποιος θα μπορούσε να παρασυρθή να υποθέση ότι ένα ζωντανό κύτταρο είναι τόσο απλό ώστε θα μπορούσε να προέλθη από άψυχη ύλη. Εν τούτοις, όπως είπε ένας επιστήμων, κάθε κύτταρο είναι «ένα σύστημα τόσο περίπλοκο και λεπτό ώστε η πλήρης λειτουργία του διέφυγε της μελέτης μας έως τώρα.»c Για τη λειτουργία του εδήλωσε: «Κάθε κύτταρο εκτελεί . . . ενέργειες με μια ακρίβεια τέτοια ώστε η σύγκρισίς του κάνει τη λειτουργία ακόμη και του πιο περιφήμου ωρολογίου να φαίνεται ένα αδέξιο πράγμα.» Ένας άλλος περιέγραψε ένα κύτταρο ως «ένα μικρό σύμπαν, αποτελούμενο από ένα πλήθος αυτοπαραγομένων οργανισμών, ασυλλήπτως μικροσκοπικών και πολυπληθών ως τα άστρα του ουρανού.»d Ένα περιοδικό έγραψε: «Το κύτταρο είναι τόσο πολύπλοκο όσο και η Πόλις της Νέας Υόρκης.»e

15. Δείξτε γιατί κάθε ωργανωμένο πράγμα απαιτεί ένα οργανωτή.

¹⁵ Κανείς άνθρωπος με σώας τας φρένας δεν θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι η Νέα Υόρκη, το Λονδίνον, η Μόσχα, το Παρίσι, το Τόκιο ή άλλες πόλεις ήλθαν σε ύπαρξι, μόνες των. Καθώς ένας φυσικός είπε: «Κανένα υλικό πράγμα δεν μπορεί ν’ αυτοδημιουργηθή.»f Αλλά ένα ζωντανό κύτταρο περιέχει τρισεκατομμύρια μικροσκοπικών μονάδων, που η καθεμιά εκτελεί αυτομάτως ενέργειες πιο πολύπλοκες από εκείνες που εκτελούνται σε κάθε πόλι. Επίσης, υπάρχουν τρισεκατομμύρια κύτταρα σε ένα μόνο σώμα ανθρώπου ενηλίκου! Και μας ζητούν να πιστεύσωμε ότι όλα αυτά παρήχθησαν τυχαίως! Όχι, κανένα ωργανωμένο πράγμα δεν μπορεί ποτέ να παραχθή τυχαίως. Αν μια οικοδέσποινα ήθελε να ψήση μια μηλόπιττα, θα περίμενε μήπως να πέσουν μερικά μήλα από ένα δένδρο τυχαίως στο φούρνο της, μέσα στον οποίο να βρεθούν τυχαίως αλεύρι, αυγά και άλλα υλικά, κι έτσι να ελπίζη ότι όλ’ αυτά θα διεμορφώνοντο τυχαίως μόνα τους σε μια πίττα, η οποία τυχαίως θα εψήνετο μόνη ακριβώς όση ώρα χρειάζεται; Αυτό θα ήταν, βεβαίως, γελοίο. Αλλά το να παρασκευασθή μια πίττα είναι απλούν πράγμα παραβαλλόμενο με τη δημιουργία ζώντων πραγμάτων, και αν απλά πράγματα δεν μπορούν να παραχθούν τυχαίως, ασφαλώς τα απείρως πιο περίπλοκα δεν θα μπορούσαν, επίσης.

16. Πώς μέλη του ανθρωπίνου σώματος ομιλούν για ένα Δημιουργό;

¹⁶ Προσέξτε, επίσης, μερικά μέλη του ανθρωπίνου σώματος, όπως το μάτι, που είναι τόσο πολύπλοκο ώστε η επιστήμη εχρειάσθη αιώνες για ν’ αποκτήση κάποια γνώσι σχετικά με τη λειτουργία του. Η φωτογραφική μηχανή είναι μια αδέξια απομίμησις του ματιού, απητήθη, όμως, η ιδιοφυΐα εφευρετών, η ακρίβεια μαθηματικών, και η μακρόχρονη δεξιοτεχνία τεχνιτών για ν’ αναπτυχθή. Μήπως το πολύ περισσότερο πολύπλοκο ανθρώπινο μάτι ανεπτύχθη κατά σύμπτωσι μόνο του διότι κάποιο τυφλό ψάρι, ένα από τα μαλάκια, ήθελε να βλέπη; Πώς εγνώριζε ότι ήθελε να ιδή, όταν ήταν αδύνατο να γνωρίζη τι σημαίνει να βλέπη κανείς; Όχι, το ανθρώπινο μάτι είναι ένα θαύμα της δημιουργίας, που ήλθε σε ύπαρξι από Έναν που μπορούσε ήδη να βλέπη, όπως ο Ψαλμός 94:9 λέγει: «Ο φυτεύσας το ωτίον, δεν θέλει ακούσει; ο πλάσας τον οφθαλμόν, δεν θέλει ιδεί;»

17, 18. Πώς οι σύγχρονες εφευρέσεις αποδεικνύουν ότι το σύμπαν είχε ένα Δημιουργό;

¹⁷ Ένας αστροναύτης επιστρέφει από ένα ταξίδι γύρω στη γη μέσα σε ένα θαλαμίσκο βάρους ολίγων τόννων και τον επευφημούν ως ένα ήρωα. Οι επιστήμονες, οι οποίοι επενόησαν τον μηχανισμό επαινούνται. Τι θα εσκέπτοντο, αν τους ελέγατε ότι οι χιλιάδες τεμαχίων μετάλλου τυχαίως ενώθηκαν μόνες των για ν’ αποτελέσουν ένα θαλαμίσκο και μια βολίδα, που τυχαίως εγέμισε με καύσιμα, η οποία τυχαίως άναψε, όταν ο άνθρωπος βρέθηκε τυχαίως μέσα στον θαλαμίσκο, και κατόπιν όλο αυτό το συγκρότημα όλως κατά τύχην μπήκε στην τροχιά; Θα σας απέπεμπαν ως ένα που αστειεύεται ή ένα διανοητικώς ανίκανο. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά έθεσε τη γη, που ζυγίζει, όπως έχει υπολογισθή, εξήμιση εξάκις εκατομμύρια τόννους, σε τελεία τροχιά με εκατομμύρια ζώντα πράγματα επάνω της, δίχως προβλήματα επανόδου της, δίχως ανησυχίες για την προμήθεια οξυγόνου, δίχως την ανάγκη πεπιεσμένης τροφής από ένα σωληνάριο ή την ανάγκη να ενδιαφερθή για το πώς θ’ απαλλαγή από τα απορρίμματα του σώματος. Και μας ζητούν να πιστεύσωμε ότι αυτό συνέβη τυχαίως!

¹⁸ Χρειάζονται χιλιάδες άνθρωποι να εργάζονται συνεχώς για να μη συμβή λάθος στα δρομολόγια μιας σιδηροδρομικής ή αεροπορικής γραμμής, ώστε να μη συμβή δυστύχημα, και εν τούτοις συμβαίνουν. Συγχρόνως, ήλιοι και πλανήται απίστευτου μεγέθους, κινούνται γύρω στο διάστημα με μια ταχύτητα και ακρίβεια, που καταπλήσσουν τη φαντασία, και το μεγάλο αυτό σύστημα υποτίθεται ότι δεν είχε σχεδιαστή! Οι λογικοί άνθρωποι εκτιμούν την αλήθεια των λόγων, που έχουν γραφή από τον Ησαΐα: «Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι [ο Ιεχωβά] ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν.» (Ησ. 40:26) Ο Δαβίδ παρομοίως ανεφώνησε: «Όταν θεωρώ τους ουρανούς σου, το έργον των δακτύλων σου, την σελήνην και τους αστέρας, τα οποία συ [ο Ιεχωβά] εθεμελίωσας, τι είναι ο άνθρωπος;» (Ψαλμ. 8:3, 4) Έτσι, επίσης, στην εποχή μας, έντιμοι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι εκείνο που οι σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις τονίζουν επανειλημμένως είναι η θεμελιώδης αλήθεια, η οποία έχει καταχωρηθή στη Γένεσι, ότι «εν αρχή εποίησεν ο Θεός.» Για κείνους που δε το πιστεύουν αυτό, ο ψαλμωδός λέγει: «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, Δεν υπάρχει Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 14:1, ΜΝΚ.

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΘΕΩΡΙΩΝ

19, 20. Ποιες θεωρίες περί μεταβολών προέβαλαν οι οπαδοί της εξελίξεως;

¹⁹ Στη διάρκεια του περασμένου αιώνος οι οπαδοί της εξελίξεως επίστευαν ότι διάφορες μορφές ζωής ήλθαν σε ύπαρξι μεταβαλλόμενες βραδέως από ένα είδος σ’ ένα άλλο. Μερικοί επίστευαν ότι η καμηλοπάρδαλις απέκτησε μακρύ λαιμό με το να τον τεντώνη ολοένα υψηλότερα για να φθάση τα φύλλα που ευρίσκοντο στην κορυφή των δένδρων, κι έτσι τα μικρά των γεννήθηκαν με μακρύ λαιμό. Επιστεύετο ότι εκείνοι, που ζουν κοντά στον ισημερινό εμαύρισαν από τη θερμότητα του ηλίου, και έπειτα διεβίβασαν το μαύρο χρώμα στα παιδιά των, κι έτσι προέκυψε το μαύρο δέρμα. Κάποτε, όμως, ένας Αυστριακός, ο Γκρέγκορ Μέντελ, ανεκάλυψε τα γεγονότα της κληρονομικότητος, που αποδεικνύουν αυτά τα πράγματα αναληθή. Έκαμε ανακαλύψεις σχετικά με τους οριστικούς, ευτάκτους νόμους, που διέπουν τα πράγματα από τον γονέα στον απόγονο «κατά το είδος αυτού», ακριβώς όπως αναφέρεται στη Γένεσι. Αυτό έκαμε αδύνατη την βραδεία αλλαγή μιας μορφής ζωής σε μια άλλη, διότι ενώ επέτρεψε μία μεγάλη ποικιλία στο χρώμα, μέγεθος και σχήμα, δεν κατέληξε σε νέες μορφές ζωής.

²⁰ Οι οπαδοί της εξελίξεως είπαν έπειτα ότι τα πράγματα πρέπει να έχουν εξελίχθη, όχι μέσω βραδέων μεταβολών, αλλά μέσω γοργών μεταβολών στα γονίδια, συνεπεία μεταλλαγών. Εν τούτοις, σχετικά μ’ αυτό ένας επιστήμων είπε προσφάτως: «Είτε οι μεταλλαγές είναι φυσικές ή προεκλήθησαν από κάποιο τεχνητό μέσον όπως η ραδιενέργεια . . . οι αποδείξεις σήμερα δείχνουν ότι 99 τοις εκατό και πλέον από τις μεταλλαγές είναι ανεπιθύμητες.»g Οι μεταλλαγές διαστρεβλώνουν, δεν δημιουργούν νέα είδη.

21. Πώς η απόδειξις των απολιθωμάτων επιβεβαιώνει τη δημιουργία;

²¹ Για να βρουν διέξοδο στις δυσκολίες των οι οπαδοί της εξελίξεως έκαμαν εκτεταμένες έρευνες για υπολείμματα απολιθωμάτων, τα οποία θ’ απεδείκνυαν τις σχέσεις μεταξύ διαφόρων ειδών οικογενειών. Αλλά δεν ευρέθησαν τέτοια απολιθώματα πλασμάτων των οποίων τα πτερύγια να μετεβλήθησαν σε βραχίονες ή μηρούς, ή των οποίων τα πόδια μετεβλήθησαν σε πτερύγια. Με συντομία, όλα τα πολλά κενά μεταξύ οικογενειών των ειδών παρέμειναν, απλώς διότι ποτέ δεν υπήρξε σχέσις! Όπως ανέφερε ένα άρθρο της εφημερίδος Τάιμς Λονδίνου (19 Μαΐου 1963) πάνω στο θέμα αυτό: «Η απόδειξις των απολιθωμάτων είναι πράγματι μικράς βοηθείας [για την εξέλιξι] εδώ . . . μόνο με κάποια προσπάθεια φαντασίας μπορεί κανείς να οραματισθή μια ειδική μεταμόρφωσι συγκεκριμένων ειδών . . . σε υποτιθεμένους συγχρόνους απογόνους των.»

22. Τι ανεκάλυψε η αρχαιολογία;

²² Όπως τα κατώτερα ζώα δημιουργήθηκαν αιφνιδίως, έτσι συνέβη και με τον άνθρωπο. Του εδόθη μια υψηλή διανοητική ικανότης της οποίας τα ζώα στερούνται. Αυτό ακριβώς είναι εκείνο που υποστηρίζει η επιστήμη, και όχι μια βραδεία άνοδος από τον βόρβορο. Στο βιβλίο Νέες Ανακαλύψεις στη Βαβυλωνία Σχετικά με τη Γένεσι, ο συγγραφεύς αναφέρει: «Ανεμένετο ότι όσο αρχαιοτέρα είναι η περίοδος, τόσο πιο πρωτόγονο θα την εύρισκαν οι εκσκαφείς, μέχρις ότου τα ίχνη πολιτισμού θα έπαυαν τελείως και ο πρωτόγονος άνθρωπος θα παρουσιάζετο. Ούτε στη Βαβυλωνία ούτε στην Αίγυπτο, τις αρχαιότερες γνωστές κατοικημένες χώρες του ανθρώπου, συνέβη αυτό. Όταν εμφανίζεται πολιτισμός είναι ήδη σε πλήρη ανάπτυξι. . . . Μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα, η βραδεία πρόοδος του πρώτου ανθρώπου είναι μια υπόθεσις που έχει διαψευσθή, και η ιδέα ότι μία απείρως «εκτεταμένη περίοδος πέρασε πριν εμφανισθή πολιτισμός δεν μπορεί να διακρατηθή.»

23, 24. Ποια είναι μερικά γεγονότα που διαψεύδουν την αντίληψι ότι υπήρξαν «προϊστορικοί» άνθρωποι;

²³ Τι θα πούμε, όμως, για κείνους τους λεγομένους «προϊστορικούς» ανθρώπους για τους οποίους ακούει κανείς συχνά; Μερικά τέτοια απολιθώματα δεν είναι καθόλου ανθρώπων, αλλά ζώων. Άλλα είναι απλώς ποικιλίες της ανθρωπίνης οικογενείας, που έζησαν την ίδια εποχή που ζούσε και ο «σύγχρονος τύπος» ανθρώπου, ακριβώς όπως και σήμερα υπάρχουν πολλά μεγέθη και σχήματα σε διαφόρους λαούς που ζουν. Ο άνθρωπος του Νεάντερταλ εθεωρείτο κάποτε ως «προϊστορικός», ένας πρόγονος του συγχρόνου ανθρώπου στην κλίμακα της εξελίξεως, αλλά σημειώστε τι λέγει τώρα μια εγκυκλοπαιδεία: «Ο άνθρωπος του Νεάντερταλ δεν μπορεί να θεωρήται ως ένας πρόγονος του συγχρόνου ανθρώπου. Ο άνθρωπος του Νεάντερταλ και οι άνθρωποι του συγχρόνου τύπου . . . πρέπει να θεωρούνται ως απόγονοι ενός κοινού προγόνου.»h

²⁴ Πολλοί από αυτούς τους λεγόμενους «προϊστορικούς» ανθρώπους δεν ήσαν καθόλου «κατωτέρου» τύπου. Για τους λεγόμενους «Κρο-Μάγνον» ένας καθηγητής πανεπιστημίου εδήλωσε: «Η φυλή Κρο-Μάγνον . . . με συντηρητικότητα θεωρείται ότι είναι στο αυτό επίπεδο με το κάλλιστο είδος σήμερα από διανοητική και σωματική άποψι.»i Ένας άλλος επιστήμων ανέφερε: «Αυτοί οι άνθρωποι αντιπροσωπεύουν κατά πολλούς τρόπους τον κάλλιστο τύπο που έχει ιδεί ποτέ ο κόσμος.»j Ενοχλητικά κάπως για κείνους, οι οποίοι επιμένουν να πιστεύουν στη θεωρία της εξελίξεως, το περιοδικό Σάιενς Ντάιτζεστ (Απριλίου 1961) έλεγε: «Από την εποχή του ανθρώπου Κρο-Μάγνον . . . ο ανθρώπινος εγκέφαλος ελαττώνεται σε όγκο.» Πόσο ακριβής είναι η απλή αφήγησις της Γενέσεως για τη δημιουργία του ανθρώπου, την πτώσι του στην αμαρτία και τον κατόπιν αυτού εκφυλισμό του!

25, 26. Ποια άλλα γεγονότα αποδεικνύουν ότι δεν υπήρξαν «προϊστορικοί» άνθρωποι;

²⁵ Οι οπαδοί της εξελίξεως ερεύνησαν, επίσης, τη γη αναζητώντας ένα λαό που να ομιλή μια πρωτόγονη γλώσσα, διότι πιστεύουν ότι αυτό θα υπεστήριζε τη θεωρία τους. Το βιβλίο Το Θαύμα των Γλωσσών λέγει: «Δεν βρήκαν κανένα. . . . Η γλώσσα των ανθρώπων της ζούγκλας [της Αυστραλίας] και του Σάρι [της κάτω Καλιφόρνιας] είναι επιμελημένη και παρουσιάζει δείγματα παρακμής. . . . Όλες οι γλώσσες φαίνονται να προέρχωνται από μια παγκόσμιο συγγενή γλώσσα.» Το περιοδικό Σάιντ Νιούς Λέτερ (3 Σεπτεμβρίου 1955) το επεβεβαίωσε αυτό λέγοντας: «Δεν υπάρχουν πρωτόγονες γλώσσες. Η ιδέα ότι οι ‘βάρβαροι’ ομιλούν με μια σειρά από γρυλλισμούς και είναι ανίκανοι να εκφράσουν πολλές ‘πολιτισμένες’ ιδέες, είναι πολύ εσφαλμένη. . . . Τυπικώς, η γραμματική των είναι πολύ πιο περίπλοκη . . . από οποιαδήποτε σύγχρονη γλώσσα.» Πόσο καλά και αυτό, επίσης, συμφωνεί με τη Γραφική αφήγησι ότι ο άνθρωπος είχε μία γλώσσα, στην οποία επήλθε σύγχυσις μετά τον Κατακλυσμό, καταλήγοντας σε πολλές γλώσσες διασκορπισμένες σ’ όλο τον κόσμο, οι οποίες βαθμιαίως εκφυλίσθηκαν.

²⁶ Οι λεγόμενοι «προϊστορικοί» άνθρωποι υπάρχουν μόνο στη φαντασία εκείνων, οι οποίοι προτιμούν να αγνοούν τα γεγονότα, διότι καμμία απόδειξις δεν προέκυψε σε όλη την ιστορία της αρχαιολογίας που να υποστηρίζη τη θεωρία της εξελίξεως. Είναι ακριβώς όπως ένα άρθρο του περιοδικού Χάρπερς Μάγκαζιν (Ιουλίου 1963) ανέφερε: «Οφείλομε ακόμη να ψάχνωμε για ν’ ανεύρωμε ίχνη νοημόνων πιθήκων, οι οποίοι έδωσαν ξεκίνημα στην ανθρωπότητα.» Αυτό δε το άρθρο είχε γραφή για να υποστηρίξη την εξέλιξι! Σκεφθήτε, ύστερ’ από ένα αιώνα και πλέον που έγιναν έξαλλες έρευνες από ομάδες οπαδών της εξελίξεως το αρχείον των βράχων κράζει ολοένα πιο δυνατά «εποίησεν ο Θεός»! Οι οπαδοί της εξελίξεως δεν μπορούν ‘ν’ ανεύρουν ίχνη των νοημόνων πιθήκων, οι οποίοι έδωσαν ξεκίνημα στην ανθρωπότητα’ απλώς διότι δεν υπήρξαν ποτέ, εκτός, όπως η εφημερίς Τάιμς του Λονδίνου υπαινίσσεται, ‘στη φαντασία κάποιου’.

27. Ποια αλήθεια επιβεβαιώνουν όλες οι αποδείξεις;

²⁷ Με τέτοιες αποδείξεις, οι άνθρωποι με τίμια καρδιά θα πεισθούν, αλλ’ ο σκεπτικιστής ποτέ δεν θα πεισθή, εφ’ όσον θέλει να προσκολληθή στην πλάνη, που προσαρμόζεται στον σκοπό του. «Δια τούτο θέλει πέμψει επ’ αυτούς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος· δια να κατακριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες εις την αλήθειαν, αλλ’ ευαρεστηθέντες εις την αδικίαν.» (2 Θεσ. 2:11, 12) Οι άνθρωποι, που φοβούνται τον Θεό, δεν καταλαμβάνονται από σατανικές θεωρίες, οι οποίες μειώνουν τη Γραφή, τον Λόγο του Θεού, και εξασθενίζουν την επίδρασί της· οι οποίες κάνουν τον Θεό περιττόν ως Δημιουργό, Συντηρητή και Προμηθευτή· και οι οποίες θέτουν κατά μέρος την πραγματικότητα της πτώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία και την ανάγκη του γι’ απολύτρωσι. Οι ταπεινοί λέγουν, όπως ο ψαλμωδός των αρχαίων χρόνων είπε: «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! όλην την ημέραν είναι μελέτη μου.» (Ψαλμ. 119:97) Αυτοί γνωρίζουν μετά βεβαιότητος, όπως οι αποδείξεις της συγχρόνου επιστήμης αποδεικνύουν, ότι «ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς.»—Ψαλμ. 100:3, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Ο Λόγος του Θεού ο Αληθινός Οδηγός του Ανθρώπου

«Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.»—Ψαλμ. 119:105.

 1, 2. Ποια ορθή εκτίμησι μπορούμε να έχωμε για την επιστήμη;

Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ, στους διαφόρους κλάδους της, υποτίθεται ότι έχει, επίσης, απαντήσεις σε πολλά από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τις απαντήσεις που αυτή δεν έχει σήμερα θα τις έχη σύντομα, έτσι, ώστε ενδεχομένως τα προβλήματα του ανθρώπου, όπως εκείνα που αφορούν την τροφή, την ενδυμασία, την κατοικία, την ασθένεια, ακόμη δε και τα κοινωνικά και ηθικά προβλήματα, όλα θα λυθούν.

² Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιστήμη έχει κάμει καλό σε μερικούς από αυτούς τους τομείς. Ανύψωσε το βιωτικό επίπεδο για μερικούς κι επρομήθευσε πολλές ευκολίες. Κατεσκεύασε καταπληκτικά μηχανήματα, όπως το αεροπλάνο για γρήγορο ταξίδι, το τηλέφωνο για αποτελεσματική επικοινωνία, καθώς, επίσης, και άλλα επινοήματα εξοικονομήσεως χρόνου και κόπου. Στην ιατρική έχει γίνει πρόοδος προς την κατεύθυνσι της ανακουφίσεως του ανθρώπου από μερικές ταλαιπωρίες του. Δεν μειώνεται η σημασία καμμιάς από αυτές τις προόδους. Συγχρόνως, όμως, η επιστήμη συνετέλεσε, επίσης, στη δημιουργία ενός πολύ ανισορρόπου αιώνος της μηχανής, που κατέληξε σε τρομακτική έντασι, διανοητικές ασθένειες, εγκληματικότητα, συζυγική διαμάχη, έγκλημα και βία. Όσο πιο «προωδευμένο» επιστημονικώς έχει γίνει ένα έθνος, τόσο περισσότερο αυτά τα προβλήματα έχουν αυξηθή. Μερικοί υπολογισμοί δείχνουν ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο, μια από τις πιο προωδευμένες χώρες αυτού του επιστημονικού αιώνος, 18 περίπου εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανάγκη από κάποιο είδος διανοητικής βοηθείας! Το ένα από κάθε δύο κρεββάτια νοσοκομείων στη χώρα κρατείται από ένα διανοητικώς ασθενή.

 3. Ποιους πόρους χρησιμοποιεί κακώς η επιστήμη, με ποιες συνέπειες;

³ Επιπροσθέτως, η επιστήμη είναι εκείνη, η οποία κατεσκεύασε τα όπλα που εσκότωσαν περισσοτέρους ανθρώπους σε δύο παγκοσμίους πολέμους από όσους εθανατώθησαν στους πολέμους όλης της προηγουμένης ιστορίας μαζί. Η επιστήμη είναι εκείνη, η οποία κατεσκεύασε μηχανήματα καταστροφής στην εποχή μας που θα μπορούσαν να εξολοθρεύσουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής πάνω στη γη μέσα σε μερικά λεπτά της ώρας! Οι άνθρωποι γι’ αυτό ζουν με μια συνεχή απειλή των τερατωδών αυτών όπλων που κατέχουν τόσο τα Ανατολικά όσο και τα Δυτικά έθνη. Για να φροντίσουν για όλ’ αυτά, όπως ετόνισε η εφημερίς Τάιμς Νέας Υόρκης, στο φύλλο της 13ης Μαρτίου 1962, υπάρχουν «50.000.000 και πλέον άνθρωποι με στολή ή που εργάζονται για κείνους που φορούν στολή, ένας αριθμός μεγαλύτερος από του συνολικό πληθυσμό της Γαλλίας.» Παρετήρησε, επίσης, ότι το σύνολο των παγκοσμίων στρατιωτικών δαπανών ετησίως «ανέρχεται τώρα σε 120.000.000.000 δολλάρια, ή περισσότερο από το συνολικό εισόδημα όλων των υπαναπτύκτων χωρών.» Τι θα μπορούσε να επιτελέση όλο αυτό το χρήμα και η ανθρώπινη εργασία, αν όλα αυτά εχρησιμοποιούντο για το καλό του ανθρωπίνου γένους; Υπολογίζεται ότι θα ήταν δυνατόν να γίνη προμήθεια κατοικίας για 240.000.000 περίπου ανθρώπους, οι πεινασμένοι μεταξύ των τριών δισεκατομμυρίων ανθρώπων του κόσμου μπορούσαν να τραφούν, και οι ασθενείς του κόσμου μπορούσαν να έχουν ιατρική περίθαλψι!

 4. Πώς άλλοι αναγνωρίζουν την αποτυχία της επιστήμης να λύση τα βασικά προβλήματα του ανθρώπου;

⁴ Το ότι η επιστήμη δεν έλυσε τα βασικά προβλήματα του ανθρώπου, το αναγνωρίζουν πολλοί. Ένα Γερμανικό ιατρικό έντυπο ανέφερε: «Η διανοητική υγεία όλων των πολιτισμένων λαών βρίσκεται σε κίνδυνο σήμερα σε μια έκτασι άγνωστη μέχρι σήμερα. . . . Ό,τι κέρδισε ο άνθρωπος μέσω της επιστήμης, τεχνικών γνώσεων, βιομηχανίας και διοργανώσεως . . . διατρέχει τριπλάσιο κίνδυνο να το χάση λόγω της ισχυρής απειλής κατά του ιδίου του σώματος και της διανοητικής ισορροπίας.»a Η εφημερίς Σατερνταίη Ήβνιγκ Ποστ (15 Ιουνίου 1963) έλεγε: «Επιστήμη και τεχνολογία συνεχίζουν να υπερβαίνουν την κοινωνική, πολιτική και φιλοσοφική πρόοδο σ’ ένα τρομακτικό βαθμό.» Το ότι η επιστήμη συντελεί στα κοινωνικά και ηθικά κακά μπορεί να φανή από την κατάστασι που επικρατεί σε πολλές μεγάλες βιομηχανικές πόλεις σ’ όλον τον κόσμο. Η εφημερίς του Μάντσεστερ Γκουάρντιαν της 16ης Μαΐου 1963, ανέφερε: «Οι μεγάλες πόλεις μας . . . είναι ένα αίσχος για κάθε όμιλο ανθρώπων, που θέλουν να λέγωνται πολιτισμένοι: ο τύπος, η ταχύτης, ο συνωστισμός, ο ερεθισμός έχουν τόσο μεγαλώσει, ώστε η ευαισθησία των οδηγών αυτοκινήτων πρέπει να σκληρυνθή. Ακόμη και οι προσεκτικοί οδηγοί είναι υποχρεωμένοι . . . να φερθούν όχι πολύ ανθρώπινα. Αυτές οι συνθήκες επιδρούν επάνω μας βαθμιαίως και ανεπαίσθητα. Η μηχανή μάς κάνει απολίτιστους: η συμπεριφορά την οποίαν προκαλεί διαχύνεται επάνω σε άλλους τομείς της ζωής.»

 5. Δείξτε γιατί η επιστήμη δεν είναι ένας αληθής οδηγός για τον άνθρωπο.

⁵ Πράγματι, η επιστήμη δεν έχει λύσει τα κοινωνικά, ηθικά και πνευματικά κακά του κόσμου, αλλά έχει προσθέσει σ’ αυτά. Δεν απέδειξε ότι είναι ασφαλής οδηγός για τον άνθρωπο στο παρελθόν, ή για το παρόν, ούτε και θα μπορέση να το αποδείξη για το μέλλον. Καθώς παρετήρησε ένας διακεκριμένος αρθρογράφος εφημερίδος: «Αυτός ο αιών της επιστήμης δεν έχει φυσικά όρια που να τα γνωρίζωμε, και ό,τι ανατέλλει μπροστά μας τώρα διαφεύγει και αυτό τον έλεγχό μας. Η επιστήμη απλώς δεν γνωρίζει τι κάνει ή πού πάει, με οποιαδήποτε παγκόσμιο έννοια· και αν το καλό που κάνει είναι θεμελιώδες, η ζημία που προξενεί είναι απολύτως ανεπανόρθωτη.»b Αυτή η ευθύνη για το κακό που προξενεί ετονίσθη, επίσης, από τον Δρα Χάρολντ Ούρεϋ,c τον επιστήμονα που κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ, ο οποίος είπε ότι διανοητικές ιδέες της επιστημονικής επαναστάσεως διέβρωσαν την ηθική και τη θρησκεία. Εδήλωσε ότι ο σκεπτικισμός του επιστημονικού κόσμου έχει ήδη εξαπλωθή επάνω στον γενικό πληθυσμό, και προείπε ότι θα εξαπλωθή ολοένα περισσότερο πλατιά στο μέλλον, προσθέτοντας ότι αυτό μπορεί, επίσης, να είναι εμμέσως υπεύθυνο για την αύξησι των κοινωνικών κακών όπως η εγκληματικότης. Κατόπιν όλων αυτών, δεν είναι περίεργο ότι ένας συγγραφεύς είπε πικρά: «Αν η παρούσα κατάστασις διεθνούς μίσους, ομαδικού φόνου, παραβιασμένων συνθηκών, λησμονημένης τιμής, και εξολοθρεύσεως των πληθυσμών κάτω από το ιερό όνομα του πολέμου είναι το κάλλιστο που μπορεί να επιτύχη η εξέλιξις, θα κάναμε καλά να διαβιβάσωμε την όλη υπόθεσι πίσω στους πιθήκους και να τους ζητήσωμε να βγάλουν μια άλλη φουρνιά!»d

ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΔΗΓΟ

 6. Μήπως η αποτυχία της επιστήμης να οδηγήση τον άνθρωπο υπήρξε μια έκπληξις για τους δούλους του Θεού;

⁶ Ενώ πολλά από αυτά μπορούν να φανούν ως έκπληξις σ’ εκείνους, οι οποίοι επίστευαν ότι η επιστήμη θα προμηθεύση λύσεις στα προβλήματα του ανθρώπου αντί να του δημιουργήση ακόμη περισσότερα, εν τούτοις δεν έρχονται σαν μία έκπληξις στους δούλους του Θεού. Αυτοί δεν εστράφησαν προς ψευδείς οδηγούς, αλλά βασίζονται στον μόνο αληθή οδηγό που υπάρχει για τον άνθρωπο, τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Γι’ αυτό ο λαός του Θεού παραμένει ατάραχος ανάμεσα στην παγκόσμια αναταραχή. Εγνώριζαν από πολύν καιρό ότι η Γραφή προείπε με ακρίβεια τα αγωνιώδη πράγματα που βλέπομε να λαμβάνουν χώρα σ’ όλον τον κόσμο στην εποχή μας, διότι προειδοποίησε: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.» Μήπως θα εβελτιώνοντο αυτές οι συνθήκες; Εκείνοι, που έχουν ενισχυθή με αλήθεια από τον αληθή οδηγό του Θεού για τον άνθρωπο, γνωρίζουν ότι στις έσχατες αυτές ημέρες «πονηροί . . . άνθρωποι και γόητες θέλουσι προκόψει εις το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι.» Αναγνωρίζουν την αλήθεια των λόγων του Ιησού, όταν επροφήτευσε την αγωνία των εθνών που είναι τόσο καταφανής σήμερα: «Οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.»—2 Τιμ. 3:1-4, 13· Λουκ. 21:26.

 7, 8. Γιατί οι δούλοι του Θεού κάνουν το Λόγο του οδηγό τους;

⁷ Εκείνοι που αγαπούν τον Θεό κι έχουν σεβασμό για το Λόγο του δεν εξαπατώνται με τους σπουδαίους ισχυρισμούς και υποσχέσεις εκείνων, οι οποίοι βεβαιώνουν τους ανθρώπους ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν και ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν εν καιρώ, ειδικά τώρα που η επιστήμη βρίσκεται σε δράσι. Οι δούλοι του Θεού σέβονται ό,τι μπορεί η κατάλληλα ελεγχομένη επιστήμη να κάμη, αλλά δεν την λατρεύουν ούτε και την παίρνουν ως οδηγό για τη ζωή τους. Γνωρίζουν ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου είναι ο μόνος που μπορεί να προμηθεύση ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να βαδίζη κατάλληλα. Το έχει κάμει αυτό με το να προμηθεύση τον Λόγο του, την Αγία Γραφή, η οποία τους δίνει τη γνώσι που χρειάζεται για να τους οδηγήση στα ζητήματα της ειρήνης, ηθικής, ζωής και λατρείας. Αυτή τους λέγει με ακρίβεια γιατί η κατάστασις είναι έτσι και τι επιφυλάσσει το μέλλον, διότι ο Συγγραφεύς της τα γνωρίζει όλα αυτά· καθώς είναι γραμμένο: «Ενθυμήθητε τα πρότερα, τα απ’ αρχής· διότι εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός, και ουδείς όμοιός μου· όστις απ’ αρχής αναγγέλλω το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα, λέγων, Η βουλή μου θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημά μου· . . . ελάλησα, και θέλω κάμει να γείνη· εβουλεύθην, και θέλω εκτελέσει αυτό.» (Ησ. 46:9-11) Τι εμπιστοσύνη έχουν οι δούλοι του Ιεχωβά στον Λόγο του διότι γνωρίζουν ότι ο τα πάντα-ελέγχων, τα πάντα-γνωρίζων Θεός, Ιεχωβά, είναι Εκείνος ο οποίος με το πνεύμα του την ενέπνευσε, φροντίζοντας, όπως ό,τι χρειάζονται οι δούλοι του ως ένα ασφαλή οδηγό καταχωρηθή γι’ αυτούς!

⁸ Αυτός ο Λόγος του Θεού είναι ως ένα λαμπρό φως, που φέγγει σ’ ένα σκοτεινό τόπο. Ποιος μπορεί να μετακινηθή μ’ εμπιστοσύνη μέσα στο σκοτάδι; Αυτός ο γεμάτος πονηρία κόσμος έχει καλυφθή με τέτοιο σκοτάδι, ακριβώς όπως έχει προφητευθή μέσω του Ησαΐα: «Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη.» (Ησ. 60:2) Θα ίσχυε, όμως, αυτό για το λαό του Ιεχωβά; Όχι, διότι έχουν τον φωτισμό του Λόγου του! «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.» (Ψαλμ. 119:105) Για τον λαό του Ιεχωβά, ο Ιησούς είπε: «Όστις ακολουθεί εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.» (Ιωάν. 8:12) Όπως ο Ιησούς εσέβετο τον Λόγο του Θεού και τον χρησιμοποιούσε ως οδηγό της ζωής του, έτσι και τώρα ο Λόγος του Θεού προμηθεύει έναν αλάνθαστο οδηγό, που θα καταστήση τους οπαδούς του ικανούς να βρουν το δρόμο τους μέσ’ από αυτό το σκοτεινό σύστημα πραγμάτων, ακόμη και να περάσουν από το καταστρεπτικό του τέλος σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων, σε μια τελεία «νέα γη» όπου δικαιοσύνη θα κατοική!—2 Πέτρ. 3:13.

ΠΡΟΜΗΘΕΥΕΙ ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΝΟΙΑ

 9, 10. Γιατί η σοφία του ανθρώπου μόνο είναι ανεπαρκής για οδηγός;

⁹ Η Γραφή προμηθεύει στη διάνοια την τροφή που είναι αναγκαία για τη διανοητική ισορροπία. Όταν οι άνθρωποι απομακρύνωνται από τη μόνη αληθινή πηγή σοφίας και καθοδηγήσεως, τότε μόνο χάος μπορεί ν’ αναμένεται, όπως και έγινε. Το να στηρίζεται ένας μόνο στη σοφία ανθρώπων, οσοδήποτε συνετοί και αν είναι, δεν μπορεί να είναι για τον άνθρωπο αρκετό για να χειρισθή τις υποθέσεις του επιτυχώς. Ο άνθρωπος δεν είναι ο Δημιουργός· είναι αυτός που δημιουργήθηκε. Πώς μπορεί αυτός που δημιουργείται να γνωρίζη καλύτερα από Εκείνον που δημιουργεί; Αντί, όμως, να στηρίζωνται στη σκέψι του Θεού, οι κατά κόσμον σοφοί την υποκατέστησαν με τη δική τους σκέψι. Αποτέλεσμα τούτου είναι ότι η διανοητικότης και η κατάστασις πραγμάτων του ανθρώπου καταρρέουν. Είναι ωσάν να προσπαθή κανείς να οδηγήση ένα μεγάλης ιπποδυνάμεως αυτοκίνητο γεμίζοντας την αποθήκη του καυσίμων με απορρίμματα αντί εκλεκτής ποιότητος βενζίνη! Ή όμοιος μ’ ένα άτομο που έχει ακαθαρσίες και απορρίμματα για σταθερή δίαιτά του αντί κατάλληλης τροφής. Ο μηχανισμός του σώματός του γρήγορα θα καταρρεύση. Το ίδιο θα συμβή, επίσης, και με τη διάνοια. Ο μόνος τρόπος, για να λειτουργήση όπως θα έπρεπε, είναι να παίρνη την κατάλληλη καύσιμο ύλη που προέρχεται από τον Θεό και αποκαλύπτεται μέσω του Λόγου του, της Γραφής.

¹⁰ Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα βρέφος, στα όμματα του Θεού. Η ανοησία, που δείχνει στις ανθρώπινες υποθέσεις, αποδεικνύει ότι δεν είναι ικανός να κατευθύνη το μέλλον του περισσότερο από ένα νεογέννητο βρέφος. Ένας άνθρωπος δεν θα εσκέπτετο σοβαρά επιτρέποντας στον εαυτό του να πάρη τα μουντζουρωμένα χαρτιά του μωρού του ως οδηγό για ένα μακρύ, επικίνδυνο ταξίδι. Το να επιστηρίζεται κανείς μόνο στη διανοητικότητα του ανθρώπου, ως το σημείο που ν’ αποκλείη το Λόγο του Θεού, είναι το ίδιο. Ο άνθρωπος είναι ένα βρέφος μέσα σ’ ένα ελεγχόμενο από δαίμονας κόσμο. Βρίσκεται περιπλεγμένος εναντίον πνευματικών δυνάμεων πολύ ισχυροτέρων από τη δύναμί του να τις ελέγξη. Επομένως, έχει ανάγκη της σοφίας και κατευθύνσεως που έρχεται εκ των άνω.—Εφεσ. 6:10-18.

11. Τι χρειάζεται ο νους του ανθρώπου και πώς ο Ιεχωβά το έχει αυτό προμηθεύσει;

¹¹ Ο νους του ανθρώπου πρέπει να έχη αυτό που ο Θεός προώριζε να έχη για να είναι υγιής. Πρέπει να τρέφεται με την πνευματική δίαιτα, που προμηθεύει ο Λόγος του Θεού. Ο απόστολος Παύλος το έδειξε αυτό, λέγοντας: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων, τους οποίους ήκουσας παρ’ εμού, μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 1:13) Το ότι τέτοιοι υγιείς λόγοι θα υπήρχαν διαθέσιμοι σε αφθονία στην εποχή μας, το προείπε ο προφήτης Μιχαίας: «Και εν ταις εσχάταις ημέραις το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και λαοί θέλουσι συρρέει εις αυτό. Και έθνη πολλά θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, και εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.»—Μιχ. 4:1, 2, ΜΝΚ.

12, 13. Τι έχει κάμει το υγιές υπόδειγμα διδασκαλίας για τους δούλους του Θεού σήμερα;

¹² Τι έχει κάμει αυτό το υγιές υπόδειγμα διδασκαλίας για τους δούλους του Θεού στις έσχατες αυτές ημέρες; Κάτω από τη διεύθυνσι του πνεύματος του Θεού κατέστησε δυνατό γι’ αυτούς να κάμουν εκείνο που καμμιά άλλη κοινωνία ανθρώπων επάνω στη γη δεν έχει επιτελέσει στην εποχή μας! Έχει καταστήσει δυνατό για τους λαούς από όλα τα έθνη, όλα τα χρώματα, είδη και γλώσσες, που προηγουμένως ανήκαν σε πολλές διάφορες θρησκείες και κοινωνικά επίπεδα, να ζουν και εργάζωνται μαζί σε πλήρη ειρήνη και ενότητα! Η θαυμαστή αυτή αρμονία που προέκυψε είναι ακριβώς αυτό που προείπε η Γραφή ότι θα παρήγετο, όταν ταπεινά άτομα θα εδέχοντο την υγιεινή διδασκαλία από τον Λόγο του Θεού και θα την εφήρμοζαν, διότι είπε: «Και θέλει κρίνει [ο Θεός] αναμέσον λαών πολλών, και θέλει ελέγξει έθνη ισχυρά, έως εις μακράν· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» (Μιχ. 4:3) Αυτές είναι οι συνθήκες που επικρατούν τώρα μέσα στην ειρηνική κοινωνία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Δεν αποδίδουν, όμως, στον εαυτό τους τη λύσι αυτού του προβλήματος του να υπάρχη μια παγκόσμια ειρήνη μεταξύ ατόμων διαφόρων εθνικοτήτων. Όχι, αναγνωρίζουν ότι μόνο με τη δύναμι του Λόγου του Θεού και του πνεύματος του αυτό έχει επιτευχθή.

¹³ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εκτιμούν αυτή τη δύναμι του Λόγου του Θεού να μεταμορφώνη τη σκέψι του ανθρώπου και να την στρέφη προς καταλλήλους αγωγούς. Καταβάλλουν προσπάθειες να κάμουν ακριβώς αυτό και επέτυχαν εκεί όπου οι σοφοί του κόσμου έχουν αποτύχει. Αυτή η ακριβής γνώσις που προέρχεται από τον Θεό είναι το κλειδί της επιτυχίας των, διότι ευπειθώς ακολούθησαν τη συμβουλή αυτού του αληθινού οδηγού: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.»—Κολ. 3:9, 10.

14. (α) Εξηγήστε το μέρος που παίζει η αγάπη μεταξύ του λαού του Θεού. (β) Πώς η επιστήμη ανεγνώρισε τη σπουδαιότητα της αγάπης;

¹⁴ Ο οδηγός του Θεού για τον άνθρωπο εφιστά, επίσης, την προσοχή του στη ζωτική ιδιότητα της αγάπης. Αυτό είναι απαραίτητο για την ενότητα και ειρήνη, διότι η αγάπη «είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:14) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έμαθαν τι είναι αυτή η αγάπη της Γραφής. Την καλλιεργούν τώρα και θα συνεχίσουν να την καλλιεργούν μέχρις ότου την αποκτήσουν στο τέλειο. Αυτή η αγάπη ομαλύνει όλες τις σχέσεις των, βοηθώντας τους να συνέρχωνται μαζί και να εργάζωνται δίχως τις προστριβές που παρατηρούνται στο παλαιό σύστημα πραγμάτων. Και η επιστήμη τώρα παραδέχεται την σπουδαιότητα αυτής της αγάπης στις σχέσεις των ανθρώπων. Καθώς είπε ένας πρόεδρος του Ταμείου Ερευνών Διανοητικής Υγείας στο Λονδίνο: «Περισσότερο από κάθε άλλο η πιο σπουδαία ανακάλυψις των διανοητικών επιστημών για την προστασία και αποκατάστασι της διανοίας είναι η δύναμις της αγάπης.»e Η Γραφή εγνώριζε γι’ αυτή την αγάπη πριν από πολύν καιρό. Γι’ αυτό μία κοινωνία ανθρώπων, που ζουν σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού και υπακούουν στο νόμο της αγάπης είναι ικανοί να ζουν με ειρήνη και ευτυχία μεταξύ των και μπορούν να διατηρήσουν τη διανοητική τους ισορροπία ενώ άλλοι καταγίνονται σε διαμάχες και χάνουν τα λογικά των.

ΑΛΗΘΗΣ ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

15. (α) Τι άλλο προμηθεύει η Γραφή που η επιστήμη δεν μπορεί να προμηθεύση; (β) Πώς μπορούν οι πραείς να περιπατήσουν στις οδούς του Θεού;

¹⁵ Όχι μόνο προμηθεύει η Γραφή ένα αληθή οδηγό για την καθημερινή ζωή, αλλά προμηθεύει έναν αληθή οδηγό για το μέλλον, πράγμα που η επιστήμη δεν μπορεί να κάμη. Το κάλλιστο που μπορεί να κάμη η επιστήμη είναι να επεκτείνη λίγο το μήκος της ζωής ενός, μολονότι συγχρόνως κάνει το μέλλον πολύ αβέβαιο για άλλους. Αλλά ο αλάθητος Λόγος του Θεού υπόσχεται ένα ευτυχές μέλλον για το ευπειθές ανθρώπινο γένος. Αποκαλύπτει μια θαυμαστή νέα τάξι πραγμάτων στην οποία θα επικρατή ειρήνη, ευημερία, υγεία, αιώνια ζωή και χαρά σ’ ένα παγγήινο παράδεισο. Προτού, όμως, έλθη ο ένδοξος αυτός καιρός, η πονηρία πρέπει να εκριζωθή από τη γη. Ο αληθής οδηγός του Θεού για τον άνθρωπο δείχνει, επίσης, ότι είναι πολύ κοντά το τέλος αυτής της ανομίας και ότι συντόμως ο Παντοδύναμος Θεός ο ίδιος θα επιφέρη το τέλος της με το να καταστρέψη πλήρως την πονηρία και τους πονηρούς ανθρώπους. «Διότι έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή· οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.» (Ψαλμ. 37:10, 11) Πόσο σπουδαίο είναι, επομένως, να μάθωμε τις οδούς του Θεού τώρα, ώστε να μπορούμε ν’ αρχίσωμε να βαδίζωμε στο στενό αυτό μονοπάτι που οδηγεί στη ζωή! Πόσο ζωτικό είναι να προσέξωμε τη συμβουλή του αληθινού οδηγού του Θεού, όταν λέγη: «Έλπιζε επί Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» (Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ) Ναι, το βιβλίο οδηγιών του Θεού για ζωή θα σας προμηθεύση ό,τι χρειάζεσθε για να βαδίσετε στις οδούς του, διότι «όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμ. 3:16, 17.

16. Ποια επείγουσα συμβουλή πρέπει να θέσωμε στην καρδιά μας; Γιατί ειδικά τώρα;

¹⁶ Υπάρχει μια ειδικώς επείγουσα ανάγκη να καθοδηγήται κανείς από τον Λόγο του Θεού τώρα, διότι η εποχή στην οποία ζούμε θα ιδή το πλήρες τέλος αυτού του παλαιού συστήματος πραγμάτων. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να τρέφωμε την ελπίδα ότι θα επιζήσωμε από το τέλος του και δεν θα πεθάνωμε καθόλου! «Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:17) Η εποχή μας είναι όμοια με την εποχή που ο λαός του Ιεχωβά των αρχαίων χρόνων εστέκετο σ’ αυτό τούτο το κατώφλι της Γης της Επαγγελίας. Σημειώστε τα ωραία λόγια συμβουλής που έδωσε ο Μωυσής, τα οποία λόγια παίρνουν ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα στις ημέρες μας, εφόσον δεν πρόκειται μόνο για προσωρινή απελευθέρωσι, αλλά για μια απελευθέρωσι σε αιώνια ζωή: «Θέσατε τας καρδίας σας εις πάντας τους λόγους, τους οποίους εγώ σήμερον διαμαρτύρομαι προς εσάς· τους οποίους θέλετε παραγγείλει εις τα τέκνα σας να προσέχωσιν εις το να εκτελώσι, πάντας τους λόγους του νόμου τούτου [του Θεού]. Διότι ούτος δεν είναι εις εσάς λόγος μάταιος· επειδή αύτη είναι η ζωή σας· και δια του λόγου τούτου θέλετε μακροημερεύσει επί της γης, προς την οποίαν διαβαίνετε τον Ιορδάνην δια να κληρονομήσητε αυτήν.» (Δευτ. 32:46, 47) Ναι, θέστε στην καρδιά σας ν’ ακολουθήσετε τον οδηγό του Θεού για τον άνθρωπο και μπορείτε να είσθε μεταξύ εκείνων για τους οποίους ωμίλησε ο ψαλμωδός, όταν είπε: «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.»—Ψαλμ. 37:29.

17. Ποια εκτίμησι πρέπει να δείξωμε προς τον Λόγο του Θεού;

¹⁷ Εκτιμήστε, λοιπόν, τη Γραφή γι’ αυτό που είναι, δηλαδή, η αξιοσημείωτη ανακοίνωσις του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. Ας γίνη ο οδηγός σας. Χρησιμοποίησις των ανθρωπίνων σχεδίων, επιστημονικών ή άλλων, οσοδήποτε επιδέξια και αν είναι αυτά, θα σας οδηγήσουν μόνο σε απογοήτευσι και καταστροφή. Η Γραφή, την οποία επιβεβαιώνουν όλα τα αξιόπιστα ευρήματα της συγχρόνου επιστήμης, απεδείχθη ότι είναι ακριβής σε λεπτομέρειες, όπως ένας οδικός χάρτης για μας ανάμεσα σ’ αυτό το σκοτεινό σύστημα πραγμάτων. Όχι, η Γραφή δεν είναι ασυγχρόνιστη ώστε να μη μπορή να γίνη ένας αληθής οδηγός για τον άνθρωπο. Χρησιμοποιείται όπως είναι επί ένα μακρό διάστημα χρόνου, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τη συνήθεια να τρώμε, αλλά ποτέ δεν θα παραιτούμεθα από αυτή ως μια συνήθεια του παλαιού συρμού, δεν είναι έτσι; Ούτε οι εκζητηταί της ζωής θα παραιτηθούν από τις σκέψεις του Θεού που συντηρούν τη ζωή, οι οποίες περιέχονται στον Λόγο του, την Αγία Γραφή, την πνευματική τροφή, η οποία απεδείχθη ζωτική δια μέσου των αιώνων. Οι ταπεινόφρονες άνθρωποι ασφαλώς δεν θα θελήσουν να γίνουν όπως οι τέσσερες δημοσιογράφοι, οι οποίοι είχαν προσκληθή να συμμετάσχουν σε μια συζήτησι επί της Χριστιανοσύνης στην τηλεόρασι.f Όταν ερωτήθηκαν αν οποιοσδήποτε από αυτούς διέθεσε πέντε συνεχή λεπτά για μια σοβαρή εξέτασι του τι έχει να πη η Χριστιανοσύνη, ο καθένας τους παρεδέχθη ότι δεν το είχε κάμει, μολονότι όλοι τους ήσαν άνδρες νοημοσύνης, που υπερέβαινε τον μέσον όρον! Πόσο χαρακτηριστικό είναι αυτό για πολλούς στον κόσμο, οι οποίοι θέλουν να λυθούν τα προβλήματα των, οι όποιοι θέλουν ένα καλύτερο μέλλον, αλλ’ οι οποίοι δεν πηγαίνουν στο μόνο μέρος, όπου μπορούν να λάβουν την πληροφορία που θα το καταστήση αυτό δυνατό!

18. Μολονότι άλλοι απορρίπτουν τον Λόγο του Θεού, γιατί δεν πρέπει να αποθαρρυνώμεθα;

¹⁸ Ούτε πρέπει ν’ αποθαρρυνθήτε, όταν προσφέρετε τον οδηγό του Θεού σε άλλους και αυτοί χλευάζουν, ειρωνεύωνται και απομακρύνωνται. Ακόμη και με το βουνό των αποδείξεων, που πιστοποιούν την αξιοπιστία και ακεραιότητα της Γραφής, πολλοί θα παραμείνουν αμετάπειστοι. Θυμηθήτε, ο Ιησούς είπε: «Εάν τον Μωυσήν και τους προφήτας δεν ακούωσιν, ουδέ εάν τις αναστηθή εκ νεκρών θέλουσι πεισθή.» (Λουκ. 16:31) Μερικοί δύσκολα θα το πιστεύσουν αυτό, αλλά η αλήθεια αυτού απεδείχθη, όταν ο Ιησούς ανέστησε τον Λάζαρο από τους νεκρούς, διότι λίγο αργότερα «συνεβουλεύθησαν . . . οι αρχιερείς, δια να θανατώσωσι και τον Λάζαρον.»—Ιωάν. 12:10.

19. Τι θα κάμουν όλα τα όμοια με πρόβατα άτομα;

¹⁹ Τα όμοια με πρόβατα άτομα θα πιστέψουν. Θ’ αναγνωρίσουν τον ήχο των αληθειών στη Γραφή. Θα παρατηρήσουν ότι, όταν εκτεθή στο φως της αληθινής επιστήμης, η Γραφή ακτινοβολεί λαμπρότερα από οποτεδήποτε άλλοτε ως ένας λύχνος στους πόδας μας, ένας οδηγός στη ζωή μας. Θα δεχθούν αυτά τα ζωοπάροχα ύδατα της αληθείας και θα χαρούν μαζί με τον λαό του Ιεχωβά, που έφερε στην προσοχή τους αυτές τις αλήθειες. Κατόπιν μαζί θ’ αποβλέπουν στον καιρό που ο Ιεχωβά θα κάμη πλήρη διεκδίκησι του Ονόματος, του Λόγου και του λαού του. Θ’ αποβλέπουν στη μεγάλη ημέρα εκτελέσεως της θείας κρίσεως, κατά την οποία ο Ιεχωβά θα καθαρίση τη γη από την πονηρία. Θ’ αποβλέπουν με οξεία πρόβλεψι πέραν από τον καιρό εκείνον στη νέα τάξι του Θεού, όπου ο Ιεχωβά θα ρίξη βροχή ευλογιών πάνω στο ανθρώπινο γένος, και όπου αληθής επιστήμη, ελεγχομένη και κατευθυνόμενη από τον Δημιουργό της, θα χρησιμοποιήται για να φέρη χαρά στις καρδιές όλων εκείνων που αγάπησαν τον Λόγο του Θεού, έζησαν σύμφωνα με αυτόν, και επέζησαν από το τέλος της απειθούς αυτής παλαιάς ανθρωπίνης κοινωνίας. Έτσι, όλοι εκείνοι, που δείχνουν τώρα σεβασμό προς τον Λόγο του Θεού και αποβλέπουν σ’ αυτόν ως οδηγό, λέγουν όπως είπε ο ψαλμωδός: «Διότι Θεός μέγας είναι ο Ιεχωβά, και Βασιλεύς μέγας υπέρ πάντας τους θεούς. Διότι εις αυτού την χείρα είναι τα βάθη της γης· και τα ύψη των ορέων είναι αυτού. Διότι αυτού είναι η θάλασσα, και αυτός έκαμεν αυτήν· και την ξηράν αι χείρες αυτού έπλασαν. Δεύτε, ας προσκυνήσωμεν και ας προσπέσωμεν ας γονατίσωμεν ενώπιον του Ιεχωβά, του Ποιητού ημών.»—Ψαλμ. 95:3-6, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Ασφάλεια στη Διάρκεια Καταστροφής Ενός Έθνους

 1. Έχουν λάβει πάντοτε οι Χριστιανοί την «ασφαλή πορεία»; Εξηγήστε.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ πάντοτε ασφαλέστερο το να συμβαδίζη κανείς με την κοινή γνώμη. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα σε κρισίμους καιρούς, όταν ένα έθνος αγωνίζεται για τη ζωή του. Η ιστορία αποδεικνύει ότι όσοι ακολούθησαν κι εκήρυξαν τον Λόγο του Θεού, ειδικά σε κρισίμους καιρούς, απεκλήθησαν «μαινόμενοι κήρυκες συμφοράς», μισούμενοι από όλους. Τούτο οφείλεται στο ότι ο Λόγος του Θεού καταδικάζει αυτό το σύστημα πραγμάτων, διακηρύσσοντας ότι τούτο είναι εχθρικό προς τον Θεό και προορίζεται για καταστροφή. Ο ιστορικός Τάκιτος γράφει σχετικά με τον διωγμό των Χριστιανών από τον Νέρωνα στον πρώτο αιώνα: «Ένα μεγάλο πλήθος είχε καταδικασθή, όχι τόσο για το έγκλημα του εμπρησμού [της Ρώμης], όσο για μίσος εναντίον του ανθρωπίνου γένους.»a

 2. Γιατί ο Ιερεμίας δύναται να είναι ένα καλό παράδειγμα για να το λάβουν υπ’ όψιν οι διαγγελείς του λόγου του Θεού;

² Ποια, όμως, είναι η πραγματικά ασφαλής πορεία; Ο προφήτης Ιερεμίας προμηθεύει μια περίπτωσι σχετική με το σημείο αυτό. Επί σαράντα χρόνια που επροφήτευε ποτέ δεν είπε ό,τι ο λαός επιθυμούσε ν’ ακούση σχετικά με την Ιερουσαλήμ αλλά ό,τι ο Θεός τον διέτασσε να πη. Κατήγγειλε τη δυσφημητική για τον Θεό πορεία ενεργείας της Ιερουσαλήμ και των αρχόντων της και ωμίλησε για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ ωσάν να ήταν πολύ πλησίον. Ακόμη και όταν η Ιερουσαλήμ ευρίσκετο σε καιρούς μεγάλης στενοχωρίας αυτός συνέχισε να κηρύττη. Ήταν ο Ιερεμίας σοφός; Δεν θα ήταν ασφαλέστερο να σιωπήση και να συμβαδίση με την κατάστασι, περιμένοντας να ιδή την έκβασι;

 3. (α) Ποια τελευταία ευκαιρία παρεσχέθη στον Σεδεκία στο 609 π.Χ. να επιστρέψη στον νόμο του Ιεχωβά, και την εδέχθη; (β) Δεν θα ήταν η γη σε θέσι τώρα να χαρή τα σάββατά της;

³ Τα πράγματα προχωρούσαν γοργά προς ένα κατακόρυφο στην Ιερουσαλήμ. Φόβος και ανησυχία κυριαρχούσαν. Το ένατο έτος του Βασιλέως Σεδεκία ήταν ένα σπουδαίο έτος, ένα εν μέρει σαββατιαίο έτος, κατά το οποίο η γη έπρεπε να παραμείνη ακαλλιέργητη. (Λευιτ. 25:1-10) Επρομήθευσε στον Σεδεκία μια τελευταία ευκαιρία για ν’ αφήση να λάβη η Θεόδοτη γη την απαιτούμενη ανάπαυσί της, αλλά δεν υπάρχει απόδειξις στη Γραφή ότι εκείνος και οι ιερείς υπήκουσαν. Τώρα ο Ιεχωβά ο ίδιος θα επέβαλλε τα σάββατα της γης.—Λευιτ. 26:2, 31-35.

 4. Ποια σοβαρή αμαρτία διέπραξε ο Σεδεκίας σ’ αυτό το ίδιο έτος;

⁴ Ήδη τ’ αμαρτήματα του Ιούδα είχαν οδηγήσει στο να επιτρέψη ο Θεός, όπως η Βαβυλών κάμη τον Ιούδα ένα βασίλειο φόρου υποτελές. Αργότερα, ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνος έθεσε τον Σεδεκία κάτω από όρκο στα όνομα του Ιεχωβά, αλλά το έτος εκείνο, το 609 π.Χ. παρέβη τον όρκο του και εστασίασε. Ο Ιεχωβά επληροφόρησε τον Ιεζεκιήλ, 500 μίλια μακριά στη Βαβυλώνα, ότι είχε οργισθή γι’ αυτό:

 5, 6. Ποιες τελικές συμφορές επρόκειτο τώρα να έλθουν στον Σεδεκία και τον λαό του, όπως εκτίθεται στον Ιεζεκιήλ 17:15-21;

⁵ «Απεστάτησεν όμως [ο Σεδεκίας] απ’ αυτού [του Ναβουχοδονόσορ], εξαποστείλας πρέσβεις εαυτού εις την Αίγυπτον, δια να δώσωσιν εις αυτόν ίππους και λαόν πολύν. . . . τον όρκον κατεφρόνησε, και . . . την συνθήκην παρέβη, . . .

⁶ »Δια τούτο . . . θέλει πιασθή εις τα βρόχιά μου· και θέλω φέρει αυτόν εις Βαβυλώνα, και εκεί θέλω κριθή μετ’ αυτού περί της ανομίας αυτού, την οποίαν ηνόμησεν εις εμέ. Και πάντες οι φυγάδες αυτού μετά πάντων των ταγμάτων αυτού θέλουσι πέσει εν μαχαίρα, και οι εναπολειφθέντες θέλουσι διασκορπισθή εις πάντα άνεμον.»—Ιεζ. 17:15-21.

 7. (α) Σε ποια μαντεία προσέφυγε ο Ναβουχοδονόσορ, όταν εβάδιζε για επίθεσι κατά της Ιερουσαλήμ; (β) Γιατί ο Ιεχωβά δεν επέτρεψε όπως η μαντεία αυτή κατευθύνη τον Ναβουχοδονόσορ σ’ επίθεσι κατά της Ραββά του Αμμών;

⁷ Λόγω της πορείας του Σεδεκία ως παραβάτου διαθήκης, ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ εξεστράτευσε κατά της Ιερουσαλήμ. Σε μια διακλάδωσι των δρόμων από δεισιδαιμονία χρησιμοποίησε Βαβυλωνιακή μαντεία για ν’ αποφασίση αν έπρεπε να επιτεθή πρώτα κατά της Ιερουσαλήμ ή να μεταβή και να πολιορκήση μια άλλη αποστάτιδα πόλι, Ραββά των υιών Αμμών. Θα διέφευγε άρα γε, η Ιερουσαλήμ; Κάθε άλλο. Ο Ιεχωβά είχε ειπεί ότι η Ιερουσαλήμ πρέπει να είναι η πρώτη που θα πιή το ποτήριον του οίνου του θυμού του Θεού από το χέρι του Θεού της τον οποίον απέρριψε. Έτσι ο Ιεχωβά κατηύθυνε τη Βαβυλωνιακή μαντεία, και ο Ναβουχοδονόσορ ακολούθησε το δρόμο που οδηγεί προς την Ιερουσαλήμ.—Ιεζ. 21:14-24.

ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΕΛΘΗ Ο ΣΗΛΩ

 8, 9. Ποια κρίσι απηύθυνε ο Ιεχωβά κατά του Σεδεκία μέσω του Ιεζεκιήλ;

⁸ Μια σπουδαία προφητεία απηυθύνετο τώρα από τον Ιεζεκιήλ στη Βαβυλωνία εναντίον του Σεδεκία:

⁹ «Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει, εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:25-27, ΜΝΚ.

10. (α) Τι θα εσήμαινε η εκτέλεσις αυτής της κρίσεως για τον Σεδεκία και το βασίλειον του Ιούδα; (β) Με τούτο ο Ιεχωβά αφαιρούσε μήπως το σκήπτρον από τον Ιούδα και ακύρωνε τη διαθήκη του με τον Δαβίδ;

¹⁰ Ο Ιεχωβά είχε κάμει διαθήκην με τον Δαβίδ ότι βασιλείς εκ της γραμμής του θα εκάθηντο επί «του θρόνου του Ιεχωβά» σε μια αιώνια βασιλεία. (2 Σαμ. 7:12-16· 1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ) Τώρα, όμως, θα έπαυε να υπάρχη μια ενεργός διακυβέρνησις από τον οίκο του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Υπήρξε η ανωτάτη βασιλεία, υπό την έννοια ότι ήταν η μικρογραφική αντιπροσώπευσις της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Εστέκετο ως ένα εμπόδιο στους άρχοντας των Εθνών που απέβλεπαν σε παγκόσμια κυριαρχία. Τώρα οι δυνάμεις των Εθνών, οι οποίες ετύγχαναν ταπεινής μεταχειρίσεως, θα ανυψώνοντο και επί ένα διάστημα θα κυριαρχούσαν τα Έθνη δίχως καμμιά επέμβασι εκ μέρους οποιασδήποτε μικρογραφικής βασιλείας του Ιεχωβά Θεού. Εν τούτοις, αυτό, βεβαίως, δεν εσήμαινε, ότι ο Θεός παρέβη ή άλλαξε τη διαθήκη του με τον Βασιλέα Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία ή ότι το σκήπτρον αφαιρέθηκε από τη φυλή του Ιούδα.

11. Παρά την καταστροφή του Δαβιδικού βασιλείου στην Ιερουσαλήμ, πώς ο Ιεχωβά θα διατηρούσε τη διαθήκη του με τον Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία;

¹¹ Ο Θεός έδωσε διαβεβαίωσι όταν είπε: «Δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» Τούτο εσήμαινε ότι δεν θα υπήρχε δρώσα κυβέρνησις επί του «θρόνου του Ιεχωβά» για ένα διάστημα, κατά το οποίο δεν θα τον κατείχε κανείς από τη γραμμή του Δαβίδ, έως ότου ο Σηλώ, του οποίου το όνομα σημαίνει «Εκείνος εις Ον Ανήκει», θα ήρχετο για να λάβη τη βασιλεία. Το γεγονός αυτό θα εσημείωνε το τέλος αυτών των καιρών που τα Έθνη θα κυριαρχούσαν στον κόσμο.

12. Πώς και για ποιο πράγμα ο Ιεχωβά επληροφόρησε τον Ιεζεκιήλ στη Βαβυλωνία;

¹² Ο Ιεζεκιήλ στη Βαβυλωνία ετηρείτο ενήμερος από τον Ιεχωβά Θεό για τις κινήσεις του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ ως εκτελεστικού οργάνου του Ιεχωβά. Ο Ιεζεκιήλ γράφει: «Και εν τω εννάτω έτει, τω δεκάτω μηνί, τη δεκάτη του μηνός, έγεινε λόγος Ιεχωβά προς εμέ, λέγων, . . . Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος παρετάχθη κατά της Ιερουσαλήμ εν αυτή ταύτη τη ημέρα. Και πρόφερε παραβολήν . . . και είπε . . . Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός . . . Ουαί εις την πόλιν των αιμάτων!»—Ιεζ. 24:1-6, ΜΝΚ.

ΜΙΑ ΨΕΥΔΗΣ ΙΔΕΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ

13. Πώς η πολιορκία του Ναβουχοδονόσορ εκίνησε τον Σεδεκία και τους άρχοντάς του να επιζητήσουν την εύνοια του Ιεχωβά;

¹³ Με το ν’ αγνοήσουν την εντολή του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία, όπως εξέλθουν και παραδοθούν στον βασιλέα της Βαβυλώνος, για να σώσουν την πόλι από την καταστροφή, ο Σεδεκίας και οι άρχοντές του σκέφθηκαν να κάμουν κάτι λιγώτερο από αυτό και εν τούτοις να κερδίσουν την εύνοια του Ιεχωβά με το να εκτελέσουν ένα μέρος του νόμου του, που είχαν παραμελήσει επί μακρόν. Αυτό το μέρος ήταν ο νόμος ν’ αφήνωνται οι Εβραίοι δούλοι ελεύθεροι το έβδομο έτος, ύστερ’ από έξη έτη δουλείας. Έκαμαν, λοιπόν, μια διαθήκη με τον λαό επάνω σ’ ένα θυσιαστικό θύμα και εξήγγειλαν ελευθερία για τους Εβραίους δούλους των.—Ιερεμ. 34:8-10· Δευτ. 15:12-18.

14. Ποια γεγονότα τώρα απέδειξαν ότι η στροφή των προς τον Ιεχωβά ήταν προσωρινή και ανειλικρινής;

¹⁴ Αλλά η υποκρισία αυτών των αρχηγών της Ιερουσαλήμ εξεδηλώθη όταν έφθασαν νέα ότι Αιγυπτιακός στρατός υπό τον Φαραώ (Άπρις ή Χόφρα) ευρίσκετο καθ’ οδόν για να βοηθήση τον Ιούδα. (Ιερεμ. 37:5, 7) Ο Ναβουχοδονόσορ ήταν αναγκασμένος να προσέξη αυτή την απειλή και απεχώρησε, δίδοντας έτσι ανακούφισι στην Ιερουσαλήμ. Οι πονηροί άρχοντες της Ιερουσαλήμ έδωσαν εμπιστοσύνη σ’ αυτό και έδειξαν τελεία αδιαφορία για τον Θεό, και για τη διαθήκη του με τον λαό. Αισθάνθηκαν τους εαυτούς των τόσο ασφαλείς ώστε παρέβησαν τη διαθήκη τους που απέδιδε ελευθερία στους δούλους και τους επανέφεραν στη δουλεία και πάλι. (Ιερεμ. 34:11-16) Αυτό έκαμε τον Ιεχωβά Θεό ν’ αγανακτήση. Για να είναι συνεπής προς τον Ιεχωβά και στην ευθύνη του προς τον λαό, του οποίου η ζωή ευρίσκετο σε κίνδυνο, ο Ιερεμίας ήταν υποχρεωμένος να διακηρύξη δημοσία την καταδίκη του Θεού κατά των ισχυρών ανδρών της Ιερουσαλήμ.

15. Ποιο άγγελμα, γεμάτο από αγανάκτησι κρίσεως προεκάλεσε η ανειλικρίνειά των ώστε να το εκφέρη ο Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία;

¹⁵ «Σεις δεν μου ηκούσατε, να κηρύξετε άφεσιν έκαστος εις τον αδελφόν αυτού, και έκαστος εις τον πλησίον αυτού· ιδού λοιπόν . . . εγώ κηρύττω άφεσιν εναντίον σας εις την μάχαιραν, εις τον λοιμόν, και εις την πείναν . . . Και θέλω παραδώσει τους ανθρώπους τους αθετήσαντας την διαθήκην μου, . . . τους άρχοντας του Ιούδα, και τους άρχοντας της Ιερουσαλήμ, τους ευνούχους, και τους ιερείς, και πάντα τον λαόν του τόπου, οίτινες επέρασαν μεταξύ των τμημάτων του μόσχου [για την επικύρωσι της διαθήκης]· και θέλω παραδώσει αυτούς εις την χείρα των εχθρών αυτών . . . τα δε πτώματα αυτών θέλουσιν είσθαι δια τροφήν εις τα πετεινά του ουρανού, και εις τα θηρία της γης. Και Σεδεκίαν τον βασιλέα του Ιούδα, και τους άρχοντας αυτού, θέλω παραδώσει εις την χείρα . . . του στρατεύματος του βασιλέως της Βαβυλώνος, οίτινες ανεχώρησαν από εσάς.»

16. Πώς θα εκτελούσε την κρίσι αυτή ο Ιεχωβά;

¹⁶ Πώς θα συνέβαινε αυτό; Ο Ιεχωβά εξήγησε πώς:

«Ιδού, θέλω προστάξει, . . . και θέλω επιστρέψει αυτούς [τους Βαβυλώνιους] εις την πόλιν ταύτην και θέλουσι πολεμήσει κατ’ αυτής, και κυριεύσει αυτήν και κατακαύσει αυτήν εν πυρί· και θέλω κάμει ερήμωσιν τας πόλεις του Ιούδα, ώστε να μη υπάρχη ο κατοικών.»—Ιερεμ. 34:17-22.

17, 18. Στη διάρκεια της προσωρινής αποχωρήσεως των στρατευμάτων του Ναβουχοδονόσορ, πώς οι ελπίδες του Σεδεκία γι’ απελευθέρωσι συνετρίβησαν;

¹⁷ Πώς πέρασε ο Ιερεμίας μέσ’ απ’ αυτές τις συνθήκες; Για λίγον καιρό ήταν ελεύθερος να κυκλοφορή ανάμεσα στο λαό. ‘Ίσως’, σκέφθηκε ο Βασιλεύς Σεδεκίας, ‘εξευμενίσω τον Θεό’, καθώς έστειλε αντιπροσώπους στον Ιερεμία για να του ζητήση να προσευχηθή στον Ιεχωβά να μετατρέψη τον εξαγγελθέντα σκοπό Του. Ο Ιερεμίας, όμως, απήντησε μ’ ένα άγγελμα από τον Ιεχωβά που συνέτριψε τις ελπίδες του Σεδεκία και έθεσε τον Ιερεμία σε μεγαλύτερο κίνδυνο εκ μέρους των αρχόντων της Ιερουσαλήμ:

¹⁸ «Ιδού, το στράτευμα του Φαραώ, το εξελθόν εις βοήθειαν υμών, θέλει επιστρέψει εις την γην αυτού, την Αίγυπτον και οι Χαλδαίοι θέλουσιν επαναστρέψει, και πολεμήσει κατά της πόλεως ταύτης, και θέλουσι κυριεύσει αυτήν, και κατακαύσει αυτήν εν πυρί. . . . Μη πλανάσθε, λέγοντες, Οι Χαλδαίοι εξάπαντος θέλουσιν απέλθει αφ’ ημών· επειδή δεν θέλουσιν απέλθει. Διότι και αν πατάξητε άπαν το στράτευμα των Χαλδαίων, το οποίον σας πολεμεί, και εναπολειφθώσι πεπληγωμένοι τινές μεταξύ αυτών, ούτοι θέλουσι σηκωθή έκαστος εκ της σκηνής αυτού, και κατακαύσει την πόλιν ταύτην εν πυρί.»—Ιερεμ. 37:3-10· 44:30.

19. Πώς η προσπάθεια του Ιερεμία να εγκαταλείψη την Ιερουσαλήμ παρεξηγήθη, και με ποιά αποτελέσματα για τον προφήτη;

¹⁹ Έτσι, όταν ο Ιερεμίας θέλησε να επισκεφθή τη γενέτειρά του, την περιοχή της φυλής Βενιαμίν, ένας αξιωματικός τον συνέλαβε, λέγοντας: «Συ προσφεύγεις προς τους Χαλδαίους»! Ο Ιερεμίας αρνήθηκε: «Ψεύδος είναι· εγώ δεν προσφεύγω προς τους Χαλδαίους.» Οι άρχοντες, όμως, κτύπησαν τον Ιερεμία, τον έδεσαν και τον έβαλαν στο δεσμωτήριο στην Ιερουσαλήμ κάτω από πολύ βαριές συνθήκες, «εις τον λάκκον.»—Ιερεμ. 37:11-16.

20. Μετά την ήττα των Αιγυπτίων, τι έπραξαν οι Βαβυλώνιοι, και γιατί;

²⁰ Εν τω μεταξύ, ακριβώς όπως το είπε πιστά ο Ιερεμίας, οι Βαβυλωνιακές δυνάμεις έστρεψαν τις Αιγυπτιακές δυνάμεις πίσω προς την Αίγυπτο και ο Ναβουχοδονόσορ επανήλθε για να επαναλάβη την πολιορκία της Ιερουσαλήμ. Η Ιερουσαλήμ πρέπει να πιή πρώτη το ποτήριον του οίνου της οργής του Ιεχωβά· η Αίγυπτος αργότερα.—Ιεζ. 30:20, 21.

Ο ΘΕΟΣ ΤΡΕΦΕΙ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟ ΤΟΥ

21. (α) Παρά τα δεσμά της φυλακής, πώς ο Ιερεμίας απήντησε σε περαιτέρω αίτημα του Σεδεκία; (β) Πώς βλέπομε απόδειξι της προστασίας και φροντίδος του Θεού για τον δούλο του σ’ αυτή την περίπτωσι;

²¹ Ο βασιλεύς Σεδεκίας, ωστόσο, επεζήτησε και πάλι μια αλλαγή των διαθέσεων του Ιεχωβά, αλλ’ ο Ιερεμίας δεν ενόθευσε το άγγελμα του Ιεχωβά. Του απήντησε: «Εις την χείρα του βασιλέως της Βαβυλώνος θέλεις παραδοθή.» Μέσα σ’ όλη αυτή την κατάστασι βλέπομε την προστασία και τη φροντίδα του Ιεχωβά Θεού για τον δούλο του Ιερεμία ακόμη και ανάμεσα στους πιο κακούς εχθρούς, διότι κατόπιν αιτήσεως του Ιερεμία ο Σεδεκίας τον μετέφερε στην αυλή της φυλακής. «Και έδιδον εις αυτόν καθ’ ημέραν ολίγον άρτον εκ των αρτοπωλείων, έωσου εξέλιπεν όλος ο άρτος της πόλεως.»—Ιερεμ. 37:17-21.

22. Ποια παράπονα ηγέρθησαν τώρα εναντίον του Ιερεμία, και ποιά περαιτέρω ποινή του επεβλήθη;

²² Κάτω από επιτήρησι ο Ιερεμίας προφανώς είχε την ευκαιρία να ομιλή στο λαό, και τους έδινε τη συμβουλή του Ιεχωβά να εξέλθουν και να παραδοθούν μόνοι στους Χαλδαίους για να σώσουν τη ζωή τους, διότι η πόλις οπωσδήποτε θα εκυριεύετο. Οι άρχοντες παρεπονέθησαν ότι ο Ιερεμίας παρέλυε το ηθικό του πολιορκημένου λαού. Ο βασιλεύς Σεδεκίας λόγω αδυναμίας τον παρέδωσε στα χέρια των. Δεν ήταν διατεθειμένος να προστατεύση τον προφήτη του Θεού, αν αυτό έθετε σε κίνδυνο τον ίδιο. «Τότε έλαβον τον Ιερεμίαν, και έρριψαν αυτόν εις τον λάκκον του Μαλχίου υιού του Αμμέλεχ, . . . και εν τω λάκκω δεν ήτο ύδωρ, αλλά βόρβορος· και εχώθη ο Ιερεμίας εις τον βόρβορον.» Εκεί κάτω δεν θα μπορούσε να κηρύττη, σκέφθηκαν οι άρχοντες!

23. Μέσω ποιου οργάνου ο Ιεχωβά επέβλεψε ώστε να λάβη ο Ιερεμίας βοήθεια, και ποιου είδους μεταχειρίσεως έτυχε ο Ιερεμίας;

²³ Υπήρχαν, μήπως, και μερικοί άλλοι που σκέφθηκαν ότι η ασφαλής πορεία ήταν ν’ ακούσουν τον λόγο του Ιεχωβά και να τον ακολουθήσουν, μολονότι ένας άκρος εθνικισμός και μίσος για τη δράσι κηρύγματος του Ιερεμία επικρατούσαν τότε στην Ιερουσαλήμ; Ναι, κι έναν τέτοιο χρησιμοποίησε ο Θεός ως ένα όργανο για να σώση τον πιστό Ιερεμία από το βόρβορο. Αυτός ήταν ο Αβδέ-μέλεχ ο Αιθίοψ, ένας από τους ευνούχους του βασιλέως. Είχε ακούσει για την κατάστασι του Ιερεμία κι επήγε στον βασιλέα και είπε: «Κύριε μου βασιλεύ, οι άνθρωποι ούτοι έπραξαν κακά εις όσα έκαμον εις τον Ιερεμίαν τον προφήτην, τον οποίον έρριψαν εις τον λάκκον και αυτός ήθελεν αποθάνει υπό πείνης εν τω τόπω όπου είναι· διότι δεν είναι πλέον άρτος εν τη πόλει.» Κατ’ εντολήν του βασιλέως ο Αβδέ-μέλεχ πήρε τριάντα άνδρες και κατάλληλα εφόδια και έσυραν τον Ιερεμία. «Και έμεινεν ο Ιερεμίας εν τη αυλή της φυλακής.»—Ιερεμ. 38:1-13.

24. Ποια παρηγορία έδωσε ο Ιεχωβά στον Αβδέ-μέλεχ για την καλωσύνη του προς τον Ιερεμία;

²⁴ Για να ενεργήση με αυτό τον τρόπο ο Αβδέ-μέλεχ χάριν του Ιερεμία μήπως διεκινδύνευε τη ζωή του; Ναι. Αλλά εγνώριζε ότι ο Ιερεμίας ήταν πράγματι προφήτης του Ιεχωβά. Η πράξις του Αβδέ-μέλεχ κατεδίκασε τους άρχοντας της Ιερουσαλήμ για την απιστία τους προς τον Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά δεν ελησμόνησε τον Αβδέ-μέλεχ. Ακούστε τα παρηγορητικά του λόγια προς αυτόν: «Ιδού, εγώ θέλω φέρει τους λόγους μου επί την πόλιν ταύτην δια κακόν, και ουχί δια καλόν· και θέλουσιν εκτελεσθή ενώπιον σου την ημέραν εκείνην. Θέλω όμως σε σώσει εν τη ημέρα εκείνη, . . . διότι εξάπαντος θέλω σε σώσει, και δεν θέλεις πέσει δια μαχαίρας, αλλ’ η ζωή σου θέλει είσθαι ως λάφυρον εις σε, επειδή πέποιθας επ’ εμέ.»—Ιερεμ. 39:15-18.

25. Πώς φόβος ανθρώπου ωδήγησε τώρα τον Σεδεκία σε θανατηφόρο παγίδα;

²⁵ Ο Σεδεκίας είχε ακόμη την ευκαιρία να παραδοθή στους Βαβυλωνίους και να σώση την οικογένειά του και να προλάβη την πυρπόλησι της Ιερουσαλήμ. Πήγε μάλιστα στον Ιερεμία κρυφίως και του εδόθη επιβεβαίωσις γι’ αυτό. Αλλά εφοβείτο τους ανθρώπους. Εφοβείτο αντεκδίκησι από εκείνους που διαφωνούσαν μ’ αυτή την ενέργεια. Εστράφη προς την εσφαλμένη κατεύθυνσι γι’ ασφάλεια. Γι’ αυτό ωδηγήθη σε μια θανατηφόρο παγίδα.—Ιερεμ. 38:14-28.

26. Επί πόσο διάστημα συνεχίζετο η πολιορκία, και πόσο σοβαρές ήσαν οι συνθήκες που επικρατούσαν στην πόλι;

²⁶ Καθώς η πολιορκία της Ιερουσαλήμ συνεχίζετο επί ενάμισυ περίπου έτος, ο λαός στην Ιερουσαλήμ ήταν πράγματι σε τρομερή αγωνία. Δεν υπήρχε άρτος για τον λαό. (2 Βασ. 25:1-3) Μητέρες έτρωγαν τα μωρά των. (Θρήνοι 2:19, 20) Θ’ απεδεικνύετο τώρα η πορεία του Ιερεμία ως η σοφή πορεία ενεργείας; Θα επιζούσε ο ίδιος από την πολιορκία;

ΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

27. (α) Καθώς η αντίστασις στην πόλι κατέρρευσε, ποια προσπάθεια διαφυγής έκαμε ο Σεδεκίας και με ποια έκβασι; (β) Πώς η προφητεία του Ιεζεκιήλ εξεπληρώθη στον Σεδεκία;

²⁷ Τελικά, τον μήνα Θαμμούζ, οι Βαβυλώνιοι έκαμαν ένα ρήγμα στο τείχος και μπήκαν και κατέλαβαν την Μεσαία Πύλη. Τώρα ήταν πια πολύ αργά για τον Βασιλέα Σεδεκία να παραδοθή. Διέφυγε τη νύκτα, αλλά συνελήφθη στις έρημες ‘πεδιάδες της Ιεριχώ’ κοντά στον Ιορδάνη Ποταμό και ωδηγήθη στον Ναβουχοδονόσορ στη Ριβλά, στη γη Αιμάθ. Εκεί ο βασιλεύς της Βαβυλώνος έσφαξε τους υιούς του Σεδεκία μπροστά του κι εθανάτωσε όλους τους άρχοντας του Ιούδα. Κατόπιν ετύφλωσε τον Σεδεκία και τον έφερε δέσμιο στη Βαβυλώνα όπου απέθανε. (Ιερεμ. 39:2-8) Ακριβώς όπως το είχε προείπει ο Ιεζεκιήλ, ήλθε στη Βαβυλώνα, αλλά δεν την είδε.—Ιεζ. 12:12, 13.

28. Ποιο αποτέλεσμα είχε η πτώσις της Ιερουσαλήμ όσον αφορά τον Ιερεμία;

²⁸ Όσον αφορά τον Ιερεμία, η πτώσις της Ιερουσαλήμ εξυπηρέτησε την απελευθέρωσί του. Οι Βαβυλώνιοι είχαν ακούσει για το κήρυγμά του. Του εφέρθησαν ευγενικά, ο αρχισωματοφύλαξ των Βαβυλωνίων, που ωνομάζετο Νεβουζαραδάν, τον έβγαλε από την αυλή της φυλακής. (Ιερεμ. 39:13, 14) Ο Ιερεμίας ανεμίχθη μαζί με τους Ιουδαίους, οι οποίοι μετεφέροντο αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα, αλλά ο αρχισωματοφύλαξ τον είδε και του είπε: «Τώρα, ιδού, σε έλυσα σήμερον εκ των χειροδέσμων, των επί των χειρών σου· εάν φαίνηται εις σε καλόν να έλθης μετ’ εμού εις την Βαβυλώνα, ελθέ· και εγώ θέλω σε περιποιηθή· αλλ’ εάν φαίνηται εις σε κακόν να έλθης μετ’ εμού εις την Βαβυλώνα, μείνον ιδού, πας ο τόπος είναι έμπροσθέν σου· όπου σοι φαίνεται καλόν και αρεστόν να υπάγης, εκεί ύπαγε.»—Ιερεμ. 40:1-4.

29. Πώς μετεχειρίσθησαν τον Ιερεμία οι Βαβυλώνιοι, και πού πιθανώς τελικά εγκατεστάθη;

²⁹ Ενώ ο Ιερεμίας εδίσταζε, ο αρχισωματοφύλαξ του είπε να επιστρέψη και να ζήση υπό τον Γεδαλίαν, τον οποίον ο βασιλεύς της Βαβυλώνος είχε διορίσει επί των πόλεων του Ιούδα, για να εγκατασταθή όπου ήθελε. Κατόπιν έδωσε στον Ιερεμία τροφές και δώρα και τον εξαπέστειλε. Έτσι, ο Ιερεμίας πήγε στον Γεδαλία στη Μισπά, και παρέμεινε εκεί μέχρι νεωτέρων εξελίξεων, οι οποίες θα εξετασθούν στο προσεχές τεύχος του περιοδικού αυτού.—Ιερεμ. 40:5, 6.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΑΒΩΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ

30. Πώς τα γεγονότα εφαίνοντο σκοτεινά για τον Ιερεμία, αλλά γιατί η πραγματική έκβασις γι’ αυτόν ήταν ασφαλής;

³⁰ Έτσι, στις σκοτεινές ώρες της Ιερουσαλήμ, εφαίνετο ότι ο Ιερεμίας, μέσα σε μια πόλι πολιορκημένη και μαστιζομένη από πείνα, και φυλακισμένος μέσα σ’ αυτήν, στη δυσμένεια των αρχόντων, δεν θα κατώρθωνε ποτέ να επιζήση. Με τη διακράτησι, όμως, σταθερότητος στην αφιέρωσί του στον Ιεχωβά, μολονότι μάλιστα το κήρυγμά του κατεδίκαζε τους άρχοντας της γης και προέλεγε την καταστροφή της ίδιας της Ιερουσαλήμ, έλαβε πραγματικά την πορεία ασφαλείας.

31. (α) Πώς η πείρα των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα είναι παράλληλη με την πείρα του Ιερεμία; (β) Ποιοι σήμερα λαμβάνουν πορεία όμοια με του Αβδέ-μέλεχ, και γιατί έχουν την εύνοια του Ιεχωβά μέσω του Χριστού;

³¹ Μπορούμε ν’ αποκομίσωμε ένα μάθημα από αυτό. Οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά εξαγγέλλουν την καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων, διότι έχει επηρεασθή από τη Βαβυλωνιακή ψευδή θρησκεία και διότι απεμακρύνθη με ανυπακοή από τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό έλαβαν πείραν εκείνου, που προείπε ο Ιησούς στο Ματθαίον 24:9: «Θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών.» Σ’ αυτούς, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται και τώρα ακόμη στη φυλακή και υφίστανται διωγμό σε πολλές χώρες, η πείρα του Ιερεμία δίνει βεβαίωσι ότι θα διαφύγουν την καταδίκη αυτού του κόσμου και ότι ως ένας όμιλος θα επιζήσουν από την καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο Αβδέ-μέλεχ, ο οποίος έδειξε εύνοια στον Ιερεμία διότι τον ανεγνώριζε ως ένα προφήτη του Ιεχωβά, διεφυλάχθη μαζί με τον Ιερεμία. Εκείνοι που σήμερα έρχονται παράπλευρα στους δούλους του Θεού σε πιστή αφιέρωσι και δράσι, θα έχουν την εύνοια του Ιεχωβά και την προστασία του με την ίδια βεβαιότητα που την είχε ο Αβδέ-μέλεχ, σύμφωνα με τον κανόνα που έθεσε ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος: «Ο δεχόμενος προφήτην εις όνομα προφήτου, μισθόν προφήτου θέλει λάβει, . . . Και όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.»—Ματθ. 10:41, 42.

[Υποσημειώσεις]

Ιερουσαλήμ—‘Λίθος Καταβαρύνων προς Πάντας τους Λαούς’

«Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω καταστήσει την Ιερουσαλήμ προς πάντας τους λαούς λίθον καταβαρύνοντα.»—Ζαχ. 12:3.

 1. Γιατί η αρχαία Ιερουσαλήμ υπήρξε εξέχουσα στη διεθνή σκηνή εσχάτως;

ΕΞΕΧΟΥΣΑ στη διεθνή σκηνή σήμερα είναι η αρχαία πόλις Ιερουσαλήμ. Συγκεντρώνει το φλέγον ενδιαφέρον των τριών από τις πιο μεγάλες θρησκευτικές οργανώσεις του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, δηλαδή, του Μωαμεθανισμού, του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού. Γεγονότα ιστορικής σπουδαιότητος για όλες αυτές τις θρησκευτικές οργανώσεις έλαβαν χώραν σ’ αυτή την πόλι. Πολλοί τόποι μέσα και κοντά στην πόλι θεωρούνται ιεροί και σημειώνονται από ένα θρησκευτικό κτίριο ή αλλιώς. Γι’ αυτό ακριβώς η πόλις είναι διηρημένη σήμερα, ανήκει δε το παλαιότερο αλλά μικρότερο μέρος στο Μωαμεθανικό έθνος της Ιορδανίας, το δε νεώτερο αλλά μεγαλύτερο μέρος ανήκει στην Ιουδαϊκή Δημοκρατία του Ισραήλ.

 2. Εν όψει των δυσκολιών γύρω στην αρχαία πόλι, ποιο ερώτημα μπορεί κάποιος να υποβάλη;

² Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα υπήρξαν πολλές επικίνδυνες διεθνείς και θρησκευτικές δυσκολίες γύρω στην Ιερουσαλήμ. Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψι, μπορεί κάποιος να ερωτήση: ‘Είναι τούτο μια σύγχρονη εκπλήρωσις εκείνων που ο Ζαχαρίας, ένας Ισραηλίτης προφήτης, έγραψε στον έκτον αιώνα πριν από την Κοινή μας χρονολογία, όσον αφορά αυτή την πόλι;’

 3. Τι έγραψε ο προφήτης Ζαχαρίας, όπως αναφέρεται από εκείνον που ερωτά;

³ Ιδού τι ο Ζαχαρίας, ο υιός του Βαραχίου, υιού του Ιδδώ, έγραψε κάποτε, όταν η αγία πόλις ήταν εντελώς Ιουδαϊκή πόλις: «Το φορτίον του λόγου του Ιεχωβά περί του Ισραήλ, λέγει ο Ιεχωβά, ο εκτείνων τους ουρανούς, και θεμελιών την γην, και μορφόνων το πνεύμα του ανθρώπου εντός αυτού. Ιδού, εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ ποτήριον ζάλης εις πάντας τους λαούς κύκλω· και επί τον Ιούδαν έτι θέλει είσθαι τούτο, εν τη πολιορκία τη κατά της Ιερουσαλήμ. Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω καταστήσει την Ιερουσαλήμ προς πάντας τους λαούς λίθον καταβαρύνοντα· πάντες όσοι επιφορτισθώσιν αυτόν, θέλουσι κατασυντριφθή, όταν πάντα τα έθνη της γης συναχθώσιν εναντίον αυτής.»—Ζαχ. 12:1-3, ΜΝΚ.

 4. Ποια είναι η ορθή απάντησις στην ερώτησι, και ποια είναι η βάσις για μια τέτοια ερώτησι;

⁴ Η απάντησις στην ερώτησι είναι Όχι! Η επίγεια Ιερουσαλήμ με την οποία έχει να κάμη η Βιβλική προφητεία έπαυσε να υπάρχη στο έτος 70 της Κοινής μας Χρονολογίας. Σ’ αυτό το έτος οι Ρωμαϊκές Λεγεώνες υπό τον Στρατηγόν Τίτον κατέστρεψαν την πόλιν έπειτα από μια φρικτή σφαγή των Ιουδαίων. Επί εξήντα χρόνια η πόλις έκειτο έρημη. Κατόπιν, όταν οικοδομήθηκε μια πόλις σ’ εκείνον τον κάποτε άγιο τόπο, οικοδομήθηκε, όχι από τους Ιουδαίους ή Ισραηλίτας, αλλ’ από τους ειδωλολάτρας Ρωμαίους. Στο έτος ακριβώς 130 ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Αδριανός επεσκέφθη τα ερείπια και διέταξε να οικοδομηθή μια πόλις εκεί. Αυτή έφθασε να ονομάζεται Αιλία Καπιτολίνα, και στην πρώην έκτασι του ναού οικοδομήθηκε ένα αγιαστήριο στον ειδωλολατρικό θεό Δία.

 5. Ποιων αλλαγών όψεως και κατοχής έλαβε πείραν η Ιερουσαλήμ από τις ημέρες του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου έως τώρα;

⁵ Στο πρώτο μέρος του τετάρτου αιώνος ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ενεφανίσθη ότι έγινε Χριστιανός. Έτσι στην Ιερουσαλήμ, που ήταν τότε κάτω από Ρωμαϊκόν έλεγχον, εδόθη Χριστιανική μορφή. Αλλά στο 637 μ.Χ. η Ιερουσαλήμ αυτή εκυριεύθη από τους Μουσουλμάνους. Αργότερα, στο 1099 μ.Χ. οι Σταυροφόροι του «Χριστιανικού κόσμου» κατέλαβαν την πόλι. Στο ζήτημα του τι συνέβη στους Ιουδαίους στη διάρκεια των γεγονότων αυτών, η Νέα Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία του 1962 (σελίς 237) λέγει: «Μετά την κατάκτησι των Μουσουλμάνων, επετράπη στους Ιουδαίους να εγκατασταθούν στην Ιερουσαλήμ, αλλά ολόκληρη η Ιουδαϊκή κοινότης εσαρώθη στη διάρκεια των εκστρατειών των Σταυροφόρων.» Στο έτος 1187 η Ιερουσαλήμ εκυριεύθη πάλι από τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι εκράτησαν την πόλι ώσπου οι στρατιές της Μεγάλης Βρεττανίας την ανέλαβαν το 1917 στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Στο 1948 η Παλαιά Πόλις της Ιερουσαλήμ εκαθαρίσθη από όλους τους Ιουδαίους, αφού η Ιουδαϊκή φρουρά της Παλαιάς Πόλεως παρεδόθη στους Μουσουλμάνους στις 28 Μαΐου.

 6, 7. (α) Την προφητεία του Θεού γραμμένη από ποιον εξεπλήρωσε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ., και γιατί ο Θεός μπορούσε ν’ αφήση τότε την επίγεια Ιερουσαλήμ να καταστραφή; (β) Ποια σύγκρισι κάνει ο απόστολος Παύλος των δύο Ιερουσαλήμ;

⁶ Τώρα, όσον αφορά την προφητεία του Ζαχαρία 12:1-3, τότε στο έτος 70, όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες περιεκύκλωσαν την αποστάτιδα πόλιν Ιερουσαλήμ και την εσάρωσαν ώστε να μην υπάρχη, η προφητεία αυτή ασφαλώς δεν εξεπληρώθη. Η καταστροφή αυτή της αρχαίας Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές στρατιές είχε προλεχθή από έναν άλλο προφήτη του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό. Σύμφωνα με τη δήλωσι του Ιησού, ο Ιεχωβά Θεός είχε εγκαταλείψει τον οίκον λατρείας της Ιερουσαλήμ, τον ναό της, και έτσι ο Θεός δεν υπερήσπισε την αντιχριστιανική πόλι στο έτος εκείνο 70. Την άφησε να κατεδαφισθή. Ο Θεός είχε μια άλλη Ιερουσαλήμ σε ύπαρξι εκείνο τον καιρό, την οποία Ρωμαϊκές στρατιές δεν μπορούσαν να καταστρέψουν. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος επέστησε την προσοχή σ’ αυτή την άλλη Ιερουσαλήμ ακόμη και προτού σαρωθή η επίγεια Ιερουσαλήμ. Όταν έγραφε στους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας, ο Παύλος μίλησε για τη Σάρρα την αληθινή σύζυγο του πατριάρχου Αβραάμ και για την Άγαρ την Αιγυπτία παλλακίδα του, και έκαμε την εξής σύγκρισι:

⁷ «(Το Άγαρ είναι το όρος Σινά εν τη Αραβία [όπου εδόθησαν οι Δέκα Εντολές], και ταυτίζεται με την σημερινήν Ιερουσαλήμ· είναι δε εις δουλείαν μετά των τέκνων αυτής [των Ιουδαίων πολιτών της].) Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών. Λοιπόν, αδελφοί, δεν είμεθα της δούλης τέκνα, αλλά της ελευθέρας.»—Γαλ. 4:25, 26, 31.

 8. Πώς αυτή η άλλη Ιερουσαλήμ ανεφέρθη στην επιστολή που εγράφη στους εκχριστιανισθέντας Εβραίους;

⁸ Αυτή η άλλη Ιερουσαλήμ, η «άνω Ιερουσαλήμ», ανεφέρθη σε μια άλλη επιστολή γραμμένη πριν από χρόνια προτού οι Ρωμαίοι καταστρέψουν την επίγεια Ιερουσαλήμ στο 70 μ.Χ. Η επιστολή αυτή απηυθύνετο στους Εβραίους που είχαν γίνει Χριστιανοί και έλεγε σ’ αυτούς: «Δεν προσήλθετε εις όρος [Σινά] ψηλαφώμενον, και καιόμενον με πυρ, και εις ζόφον και σκότος και ανεμοστρόβιλον [όταν εδόθησαν εκεί οι Δέκα Εντολές], . . . Αλλά προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού Ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, . . . και εις Θεόν κριτήν πάντων, . . . και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν.»—Εβρ. 12:18-24.

 9. Επάνω σε τι είδε ο απόστολος Ιωάννης σε όραμα τον Ιησού Χριστό και τους ακολούθους του να στέκουν, και τι εξακολούθησε να υπάρχη εκεί μετά το 70 μ.Χ.;

⁹ Αργότερα, σ’ ένα θαυματουργικό όραμα, ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης είδε τον θυσιαστικόν Αμνόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό, να στέκη επάνω στο ουράνιον Όρος Σιών και μαζί του ήσαν οι 144.000 πιστοί ακόλουθοι που τον ακολουθούν ακόμη και μέχρι θανάτου. (Αποκάλ. 14:1-5· 7:4-8) Έτσι, λοιπόν, οι Χριστιανοί προσήρχοντο σε κάτι ουράνιο, κάτι που οι Ρωμαίοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταστρέψουν. Συνεπώς, όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέστρεψαν την αποστάτιδα, αντιχριστιανική Ιερουσαλήμ επάνω στη γη, η ουράνια Ιερουσαλήμ του Θεού επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών εξακολούθησε να υπάρχη και να υπηρετή ως η πιστή οργάνωσις του Θεού.

10. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούμε να θεωρούμε τη σημερινή επίγεια Ιερουσαλήμ ως θρησκευτική μας πρωτεύουσα;

¹⁰ Αν, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος και ο απόστολος Ιωάννης δεν ενδιεφέροντο για κάποια επίγεια πόλι ονομαζόμενη Ιερουσαλήμ και για την πολιτική της, γιατί πρέπει εμείς να ενδιαφερώμεθα σήμερα, αν είμεθα αληθινοί Χριστιανοί; Γιατί πρέπει εμείς να ενωθούμε με τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνον τον Μέγαν στο να θεωρούμε την ειδωλολατρική πόλι που είναι κτισμένη στην τοποθεσία της κατεστραμμένης Ιερουσαλήμ ως τόπον ιερής Χριστιανικής ιστορίας και ως κάτι που πρέπει να το περιθάλπωμε θρησκευτικώς; Γιατί πρέπει να θεωρούμε την Εκκλησία του Αγίου Τάφου, την οποίαν ο Κωνσταντίνος οικοδόμησε στην πόλι, ως άγιον τόπο ή «ιερόν» για τους Χριστιανούς; Δεν πρέπει να το κάμωμε αυτό. Όπως ο Παύλος και ο Ιωάννης, κρατούμε στο νου την ουράνια Ιερουσαλήμ και την ουράνια Σιών, στις οποίες προσερχόμεθα. Επομένως δεν μπορούμε να θεωρούμε τη σημερινή επίγεια Ιερουσαλήμ ως θρησκευτική μας πρωτεύουσα, ούτε μπορούμε ν’ ακολουθούμε τη θρησκευτική θεωρία ότι, μετά το έτος 70 μ.Χ., η θρησκευτική πρωτεύουσα μετεφέρθη από την επίγεια Ιερουσαλήμ στη Ρώμη, εκείνη που κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ.

Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΤΗΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΩΣ

11. Από ποιες απόψεις η σημερινή επίγεια Ιερουσαλήμ δεν θα εκπληρώση την προφητεία του Ζαχαρία 12:2, 3, και θα διαφυλαχθή μήπως από καταστροφή;

¹¹ Σε αρμονία με τα ανωτέρω, οι σημερινοί νοήμονες Χριστιανοί δεν μπορούν να θεωρούν την Ιερουσαλήμ της Μέσης Ανατολής ως την πόλι, στην οποία πρόκειται να εκπληρωθή η προφητεία του Ζαχαρία 12:2, 3. Αυτή δεν είναι η πόλις που ο Ιεχωβά καθιστά ποτήριον από το οποίον όλοι οι λαοί κύκλω πίνουν και υφίστανται ζάλην. Δεν είναι η Ιερουσαλήμ που ο Ιεχωβά καθιστά «προς πάντας τους λαούς λίθον καταβαρύνοντα», έτσι ώστε, αν προσπαθήσουν να τον αφαιρέσουν από τη θέσι του, θα τραυματισθούν πολύ άσχημα. Η επίγεια Ιερουσαλήμ σήμερα δεν αντιπροσωπεύει κάτι θείο, που ν’ αξίζη να διαφυλαχθή από καταστροφή. Ο Θεός δεν διεφύλαξε την Ιερουσαλήμ της εποχής του Ιησού από καταστροφή. Γιατί, λοιπόν, πρέπει η σημερινή περιτειχισμένη πόλις της Ιερουσαλήμ και η ατείχιστη Ιερουσαλήμ να διαφυλαχθούν από καταστροφή «εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα; (Αποκάλ. 16:14-16) Δεν θα διαφυλαχθούν. Δεν είναι αυτή η πόλις που εννοεί ο Ιεχωβά Θεός όταν μιλή, στον Ζαχαρία 12:8, για το ότι «θέλει υπερασπισθή τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ.» Ποιοι κατοικούν την επίγεια Ιερουσαλήμ σήμερα;

12, 13. (α) Εξεπληρώθη η προφητεία του Ησαΐα 28:16 στην επίγεια Ιερουσαλήμ; (β) Πώς ο Παύλος παρέχει την ορθή απάντησι στην προς Ρωμαίους επιστολή 9:31-33;

¹² Στην προφητεία του Ησαΐα 28:16 ο Ιεχωβά Θεός έκαμε την εξής υπόσχεσι: «Ιδού, θέτω εν τη Σιών θεμέλιον, λίθον, λίθον εκλεκτόν, έντιμον ακρογωνιαίον, θεμέλιον ασφαλές· ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.» Ήταν μήπως η επίγεια Ιερουσαλήμ η πόλις, στην οποίαν ο Ιεχωβά Θεός εξεπλήρωσε αυτή την υπόσχεσι ; Καθόλου!

¹³ Αυτή η προφητεία του Ησαΐα 28:16 παρατίθεται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους Χριστιανούς, και στο επιχείρημά του δεν την εφαρμόζει στην καταδικασμένη επίγεια Ιερουσαλήμ της εποχής του. Αμέσως πριν από την παράθεσι της προφητείας του Ησαΐα ο Παύλος λέγει: «Ο δε Ισραήλ ζητών νόμον δικαιοσύνης, εις νόμον δικαιοσύνης δεν έφθασε. Δια τι; Επειδή δεν εζήτει αυτήν εκ πίστεως, αλλ’ ως εκ των έργων του νόμου. Διότι προσέκοψαν εις τον λίθον του προσκόμματος.» Κατόπιν ο Παύλος παραθέτει από τον Ησαΐα, λέγοντας: «Καθώς είναι γεγραμμένον, “Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον προσκόμματος, και πέτραν σκανδάλου, και πας ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή”.»—Ρωμ. 9:31-33.

14, 15. (α) Σε ποιόν, λοιπόν, εφήρμοζε ο απόστολος Παύλος το Ησαΐας 28:16, και γιατί; (β) Πώς ο Θεός έθεσε τον συμβολικό πολύτιμο ακρογωνιαίο λίθο εκεί;

¹⁴ Οι Ιουδαίοι του Ισραήλ δεν επίστεψαν στον Ιησού Χριστό ως τον Υιόν του Θεού και τον υποσχεμένο Μεσσία. Προσέκοψαν σ’ αυτόν ως σ’ ένα λίθο. Τον παρέδωσαν, λοιπόν, στους Ρωμαίους για να καρφωθή σ’ ένα ξύλο. Απορρίπτοντάς τον, απογοητεύθηκαν σε όλες τις ελπίδες των. Είναι, επομένως, προφανές ότι ο απόστολος Παύλος εφήρμοζε την προφητεία του Ησαΐα 28:16 στην ουράνια Ιερουσαλήμ.

¹⁵ Στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ έθεσε ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά τον μαρτυρήσαντα Υιό του Ιησού Χριστό εγείροντάς τον εκ νεκρών την τρίτη ημέρα και εξυψώνοντάς τον στον ουρανό για να είναι ο Αρχηγός στην ουράνια οργάνωσι του Θεού, δηλαδή, στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ. Εκεί ο αναστημένος Ιησούς Χριστός εκάθησε στα δεξιά του Θεού.—Ψαλμ. 110:1, 2· Πράξ. 2:22-36· Εβρ. 10:12, 13.

16. Σύμφωνα με τον απόστολο Πέτρο, τι συνέβη στους Ιουδαίους που απέρριψαν τον Λίθον, αλλά τι συνέβη σ’ εκείνους που ήσαν πιστοί στον Λίθον;

¹⁶ Σ’ εκείνους, που τότε επίστευαν στον Ιησού Χριστό ως τον προφητικόν Λίθον του Ησαΐα 28:16, ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Εις εσάς λοιπόν τους πιστεύοντας είναι η τιμή· εις δε τους απειθούντας, “ο λίθος τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας”, και “λίθος προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου” οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς· εις το οποίον και ήσαν προσδιωρισμένοι. Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.» (1 Πέτρ. 2:7-10) Έτσι οι άπιστοι Ιουδαίοι απερρίφθησαν, οι δε πιστοί σ’ εκείνον τον Λίθον έγιναν λαός Θεού. Συνεπώς ο Θεός άφησε την επίγεια Ιερουσαλήμ να καταστραφή στο 70 μ.Χ. Η ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ, στην οποίαν είχε θέσει τον Λίθον, παρέμεινε.

17. (α) Έως πότε ο Ιησούς Χριστός ανέμενε στην ουράνια Ιερουσαλήμ, και ποια διαταγή εδόθη τότε σ’ αυτόν; (β) Ποίων είναι εχθροί τα επίγεια έθνη;

¹⁷ Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ήταν αυτός ο βασιλικός Λίθος που ο Ιεχωβά Θεός έθεσε στην ουράνια πόλι ως ασφαλές Θεμέλιον, στο έτος 33 μ.Χ. Εκεί, στα δεξιά του Θεού, ο Ιησούς Χριστός έπρεπε να περιμένη έως ότου, καθώς είπε ο Ιεχωβά Θεός στον Ψαλμό 110:1, 2, «θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» Ο καιρός της αναμονής στα δεξιά του Θεού θα ετελείωνε με το τέλος των Καιρών των Εθνών στο έτος 1914 μ.Χ., κατά τον οποίο καιρό ο Ιεχωβά Θεός θα εξαπέστελλε την ράβδον της δυνάμεως του Χριστού από την ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ, λέγοντας: «Κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.» Ποιοί θα ήσαν αυτοί οι εχθροί; Όλα τα επίγεια έθνη, που εναντιώνονται στην ουράνια βασιλεία του Θεού, καθώς εξασκείται μέσω του ενθρονισμένου Υιού του Ιησού Χριστού. Επειδή είναι οι εχθροί του βασιλικού Λίθου, που ετέθη στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ, είναι, επίσης, οι εχθροί της ουρανίας εκείνης πόλεως. Ο βασιλικός Λίθος Ιησούς Χριστός και η ουράνια Ιερουσαλήμ είναι αχώριστα συνδεδεμένοι μεταξύ των. Σχετικά με τούτο ο όρος Ιερουσαλήμ αναφέρεται περισσότερο στο πρωτεύον μέρος της παγκοσμίου οργανώσεως του Θεού και επομένως δεν περιλαμβάνει αγγέλους.

18, 19. Πότε ο Ιεχωβά κάνει την ουράνια Ιερουσαλήμ ποτήριον που προκαλεί ζάλη και καταβαρύνοντα λίθον, και σε ποιους;

¹⁸ Δεν διάκεινται όλα τα έθνη σήμερα εχθρικώς προς την επίγεια Ιερουσαλήμ, αλλά όλα διάκεινται εχθρικώς προς την ουράνια Ιερουσαλήμ. Πώς, λοιπόν, ο Θεός κάνει την αόρατη Ιερουσαλήμ ποτήριον που προκαλεί ζάλη και καταβαρύνοντα λίθον που φέρνει συντρίμματα στους λαούς όλων αυτών των επιγείων εθνών; Πότε το κάνει αυτό; Και γιατί;

¹⁹ Θα το έκανε αυτό μετά το έτος 1914 της Κοινής μας Χρονολογίας, έτος παγκοσμίου σπουδαιότητος. Σ’ αυτό ακριβώς το έτος έληξε ο καιρός για να περιμένη ο βασιλικός Λίθος Ιησούς Χριστός στα δεξιά του Θεού. Γιατί; Επειδή στον έβδομον Ιουδαϊκό σεληνιακό μήνα του έτους αυτού, ή περίπου την 1η Οκτωβρίου 1914, οι «καιροί των εθνών» έληξαν.—Λουκ. 21:24.

20. Ως το έτος 1914, πώς δεν είχε παρεμβή ο Θεός στα έθνη, αλλά πώς άρχισε να το κάνη αυτό στο 1914;

²⁰ Πολύν καιρό πρωτύτερα, στο έτος 607 π.Χ., η Εθνική παγκόσμιος δύναμις της Βαβυλώνος είχε ανατρέψει τη βασιλεία του Θεού στην επίγεια Ιερουσαλήμ, και μια διαδοχή παγκοσμίων δυνάμεων ακολούθησε τη Βαβυλώνα στην άσκησι πολιτικού ελέγχου όλης της γης. Στη διάρκεια όλων αυτών των 2.520 ετών ο Ιεχωβά Θεός δεν παρενέβη σ’ εκείνα τα έθνη ιδρύοντας πάλι μια βασιλεία στα χέρια του βασιλικού απογόνου του Βασιλέως Δαβίδ. Αλλά στο 1914 ήλθε ο καιρός να το πράξη αυτό ο Θεός, στο τέλος των Καιρών των Εθνών για κυριαρχία όλης της γης. Τότε έθεσε στην εξουσία τον βασιλικόν Λίθον που είχε τεθή στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ στο έτος 33 μ.Χ., δηλαδή, τον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Δαβίδ.

21. Πού ανεγεννήθη έτσι η βασιλεία του Θεού, και ποιό ήταν το μεγάλο ζήτημα τότε;

²¹ Έτσι η βασιλεία του Θεού στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ ανεγεννήθη, όχι στην επίγεια Ιερουσαλήμ, η οποία ήταν τότε κάτω από Τουρκικόν έλεγχον, αλλά στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Τότε το μεγάλο ζήτημα ήταν, Ήσαν πρόθυμα τα έθνη, τόσο τα μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο», όσο και τα έξω, να υποταχθούν στη νεογέννητη βασιλεία του Θεού, στην οποίαν ο Ιησούς Χριστός ο «Υιός του Δαβίδ» εκάθητο κυβερνώντας στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ;

22. Πώς η επίγεια Ιερουσαλήμ ενεπλάκη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και πώς ο έλεγχος της Αρχαίας Πόλεως μετήλλαξε ως το 1948;

²² Στο έτος 1914 η επίγεια Ιερουσαλήμ στη Μέση Ανατολή ενεπλάκη σ’ ένα διεθνή πόλεμο για παγκόσμια κυριαρχία, διότι η Ιερουσαλήμ ήταν τότε μέρος της Τουρκικής Αυτοκρατορίας. Στις 30 Οκτωβρίου 1914, τα Σύμμαχα έθνη άρχισαν να κηρύττουν πόλεμον εναντίον της Τουρκίας, επειδή συνετάσσετο τότε με τη Γερμανική Αυτοκρατορία και την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία. Στις 5 Νοεμβρίου 1914, η Μεγάλη Βρεττανία εκήρυξε πόλεμο εναντίον της Τουρκίας. Έτσι στις 9 Δεκεμβρίου 1917 οι Βρεττανικές στρατιές υπό τον Στρατηγόν Άλλενμπυ κατέλαβαν την επίγεια Ιερουσαλήμ, φέρνοντας έτσι αυτή την πόλι υπό τον έλεγχο του «Χριστιανικού κόσμου». Αργότερα στους Βρεττανούς εδόθη η εντολή επί της Παλαιστίνης από την Κοινωνία των Εθνών, οι δε Βρεττανοί την εκράτησαν ώσπου ετελείωσε στις 12.01΄ π.μ. της 15ης Μαΐου 1948. Ύστερ’ απ’ αυτό, οι Άραβες και οι Ιουδαίοι επολέμησαν για την κατοχή της Αρχαίας Πόλεως. Οι Άραβες εκέρδισαν και οι Ιουδαίοι εξεδιώχθησαν. Όλον αυτόν τον καιρό, κανένα από εκείνα τα έθνη δεν είχε υπ’ όψι την ουράνια Ιερουσαλήμ και τον Βασιλέα της.

23. Πώς τα έθνη που ενεπλάκησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απέδειξαν πραγματικά ότι ήσαν εναντίον της ουρανίας Ιερουσαλήμ;

²³ Ήσαν, λοιπόν, τα έθνη που ενεπλάκησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο πραγματικά εναντίον της ουρανίας Σιών και της βασιλείας του Υιού του Θεού Ιησού Χριστού που τώρα βασιλεύει σ’ αυτήν; Ναι! Επολέμησαν για να καθορίσουν ποιό πολιτικό συγκρότημα εθνών έπρεπε να κρατή την ηγετική θέσι στην Εθνική κυριαρχία όλης της γης. Αγνοούσαν και καταπατούσαν το δικαίωμα του Βασιλέως της ουρανίας Ιερουσαλήμ να κυβερνά όλη τη γη. Το ότι εκηρύτταμε ένα τέτοιο πράγμα εξώργισε τα έθνη εκείνα. (Αποκάλ. 11:15-18) Μ’ αυτό τον τρόπο απεκάλυψαν την εναντίωσί τους στη βασιλεία του Θεού και στον Βασιλέα της Ιησού Χριστό. Επρόδωσαν τον θυμό τους με το να οργισθούν προς τους αληθινούς Χριστιανούς που ανεγνώρισαν την έναρξι της ουρανίας βασιλείας του Ιησού Χριστού και που υπετάγησαν στο δικαίωμά της να κυβερνά όλη τη γη. Ποιοι ήσαν αυτοί οι αληθινοί Χριστιανοί;

24. Ποιοι ήσαν αυτοί οι αληθινοί Χριστιανοί εναντίον των οποίων ωργίσθησαν τα έθνη;

²⁴ Ήσαν οι επίγειοι πρέσβεις της ουρανίας βασιλείας. Αυτοί εμιμούντο τον απόστολο Παύλο, ο οποίος είπε: «Ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών· και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»—2 Κορ. 5:19, 20.

25. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τι διεκήρυτταν εκείνοι οι πρέσβεις της Βασιλείας, και τι προσκαλούσαν τους ανθρώπους να πράξουν;

²⁵ Οι πρέσβεις της Βασιλείας διεκήρυτταν ότι οι Καιροί των Εθνών είχαν τελειώσει στο 1914 και ότι η έκρηξις του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου με όλα τα φρικτά πράγματα που τον συνώδευσαν ήταν η προειπωμένη απόδειξις ότι εκείνοι οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» είχαν τελειώσει τότε. Διεκήρυτταν ότι τα έθνη, που δεν θα υπετάσσοντο στην εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού, θα κατεστρέφοντο στην προσεγγίζουσα μάχη του Αρμαγεδδώνος. Προσκαλούσαν τους ανθρώπους να στραφούν ειρηνικά στη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού, διότι οι άνθρωποι, που θα ενεργούσαν έτσι, θα διέφευγαν την καταστροφή από τον Βασιλέα του Θεού που είναι τώρα ενθρονισμένος στην ουράνια Ιερουσαλήμ.

26. Ποιος ήταν τότε πρώτιστος μεταξύ εκείνων των Χριστιανών πρέσβεων, και γιατί αυτοί έγιναν αντικείμενον μίσους μεταξύ όλων των εθνών;

²⁶ Η γραμμένη ιστορία μάς πληροφορεί ότι πρώτιστος μεταξύ εκείνων των Χριστιανών που ενεργούσαν έτσι ως πρέσβεις υπέρ της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού στη διάρκεια των ετών 1914-1916 ήταν ένας πλήρως αφιερωμένος, βαπτισμένος Χριστιανός που ωνομάζετο Κάρολος Ταίηζ Ρώσσελ. Ήταν τότε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά με τα κεντρικά της γραφεία στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Οι Χριστιανοί που συνεδέοντο με αυτόν τον Ρώσσελ στη διακήρυξι του τέλους των Καιρών των Εθνών και της πλήρους εγκαθιδρύσεως της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς εκαλούντο ονειδιστικά «Ρωσσελισταί» από τους εχθρούς των. Εξακολούθησαν να καλούνται έτσι ακόμη και αφού ο Ρώσσελ απέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1916, μετά τον θάνατο του οποίου ο Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορδ έγινε πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και ο πρώτιστος εκπρόσωπος αυτών των διεθνών Χριστιανών σπουδαστών της Γραφής. Εκείνο τον καιρό οι θρησκευτικοί κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» ενώθηκαν ενεργώς στην υποστήριξι και των δύο μερών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου στην τεράστια έκχυσι αίματος. Εν τούτοις, οι πρέσβεις της Βασιλείας ευσυνείδητα αρνήθηκαν να είναι μαχηταί στον διεθνή πόλεμο για πολιτική παγκόσμια κυριαρχία. Για τούτο έγιναν αντικείμενον μίσους μεταξύ όλων των εθνών, όπως είχε προλεχθή στο κατά Ματθαίον 24:9.

27. Ποιο αξιοσημείωτο βιβλίο εξεδόθη στο 1917, ποια αξιοσημείωτη διάλεξις εδόθη για πρώτη φορά στο 1918, και ποιες νομικές υποθέσεις ανεπτύχθησαν στο 1918 όσον αφορά οκτώ εξέχοντας άνδρας της Βιβλικής Εταιρίας;

²⁷ Στο έτος του Παγκοσμίου Πολέμου 1917, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά υπό τον Πρόεδρον Ρόδερφορδ εδημοσίευσε το Τετελεσμένον Μυστήριον, ένα βιβλίο που επεξηγούσε τις Βιβλικές προφητείες του Ιεζεκιήλ και της Αποκαλύψεως. Το επόμενο έτος, στις 24 Φεβρουαρίου, στο Λος Άντζελες της Καλιφορνίας, ο Πρόεδρος Ρόδερφορδ για πρώτη φορά εξεφώνησε τον περίφημο λόγο του πάνω στο συναρπαστικό θέμα «Ο Κόσμος Ετελείωσε—Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει.» Ύστερ’ από λίγους μήνες, στις 21 Ιουνίου 1918, ο Ρόδερφορδ και επτά από τους Χριστιανούς συνεργάτας του της Βιβλικής Εταιρίας κατεδικάσθησαν σε Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, με τον νόμον περί κατασκοπείας και στασιασμού, σε είκοσι ετών φυλάκισι για καθεμιά από τέσσερες κατηγορίες, οι τέσσερες δε αυτές καταδίκες συνεχωνεύθησαν σε μια εικοσαετή φυλάκισι. Στην Ημέρα της Ανεξαρτησίας, 4 Ιουλίου 1918, αυτοί οι οκτώ καταδικασμένοι αντιπρόσωποι της Εταιρίας Σκοπιά μετεφέρθησαν από τη φυλακή της Λονγκ Άιλαντ Σίτυ, Νέας Υόρκης, στο Ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο στην Ατλάντα της Γεωργίας.

28-30. (α) Εναντίον τίνος ήταν πραγματικά επίθεσις αυτή η μεταχείρισις των Χριστιανών ανδρών; (β) Σύμφωνα με το βιβλίο Κήρυκες Παρουσιάζουν Όπλα, ποιος ήταν πίσω από την επίθεσι;

²⁸ Αυτό απεδείχθη ότι ήταν μια επίθεσις εναντίον Χριστιανών ανθρώπων. Αλλά ήταν κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Ήταν μια επίθεσις εναντίον της ουρανίας βασιλείας του Θεού, της οποίας αυτοί οι άνθρωποι ήσαν πρέσβεις. Ποιοι ήσαν πίσω απ’ αυτή την επίθεσι; Ήσαν Μουσουλμάνοι; Ή Ινδουισταί; Ή Βουδδισταί; Ή Κομφουκιανισταί; Για την απάντησί μας ανατρέχομε σ’ ένα βιβλίο, που εξεδόθη το 1933 από έναν εξέχοντα Διδάκτορα της Φιλοσοφίαςa του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας. Το βιβλίο τιτλοφορείται «Κήρυκες Παρουσιάζουν Όπλα». Στο δέκατο κεφάλαιό του, πάνω στο «Ομάδες Αδιαλλάκτων», λέγει, στις σελίδες 183-185:

²⁹ «Μια ανάλυσις της όλης υποθέσεως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι εκκλησίες και ο κλήρος ήσαν αρχικά πίσω από την κίνησι εξαλείψεως των Ρωσσελιστών. Στον Καναδά, τον Φεβρουάριο 1918, οι λειτουργοί άρχισαν μια συστηματική εκστρατεία εναντίον των και εναντίον των δημοσιευμάτων των, ιδιαίτερα του Τετελεσμένου Μυστηρίου. Σύμφωνα με την Τριμπιούν του Γουίννιπεγκ, η προσοχή του γενικού Εισαγγελέως επεστήθη στους Ρωσσελιστάς, την δε απαγόρευσι του βιβλίου των επιστεύετο ότι την είχαν αμέσως προκαλέσει οι ‘αντιπροσωπείες του κλήρου.’

³⁰ «Στο Γουέρσεστερ της Μασσαχουσέττης, ο Β. Φ. Ουαίυλαντ εκάλεσε τις αρχές να συλλάβουν τους Διεθνείς Σπουδαστάς των Γραφών και τους εμποδίσουν από το να συνέρχωνται στις αίθουσές των. Έπειτ’ απ’ αυτό και όμοιες εκκλήσεις της ιεραρχίας των «ορθοδόξων» εκκλησιών, οι Ρωσσελισταί άρχισαν να συλλαμβάνωνται σε διάφορα κέντρα.

31. Ποια ήταν η ενέργεια του θρησκευτικού κλήρου έπειτα από την καταδίκη αυτών των Χριστιανών σε φυλάκισι, και τι είχε επιτελέσει προφανώς η κυβέρνησις για τον κλήρο;

³¹ «Όταν η είδησις των εικοσαετών καταδικαστικών αποφάσεων έφθασε στους εκδότας του θρησκευτικού τύπου, σχεδόν όλες εκείνες οι εφημερίδες, μεγάλες και μικρές, εχάρησαν για το γεγονός. Δεν μπόρεσα να ανακαλύψω κάποια λόγια συμπαθείας σε κάποια από τις “ορθόδοξες” θρησκευτικές εφημερίδες. ‘Δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις,’ συνεπέρανε ο Άπτον Σίνκλαιρ, ότι ‘η καταδίωξις . . . επήγασε εν μέρει από το γεγονός ότι είχαν κερδίσει το μίσος των “ορθοδόξων” θρησκευτικών σωμάτων.’ Εκείνο που οι συνδυασμένες προσπάθειες των εκκλησιών είχαν αποτύχει να κάμουν, εφαίνετο τώρα ότι η κυβέρνησις είχε επιτύχει να επιτελέση γι’ αυτούς—τη συντριβή αυτών των ‘προφητών του Βάαλ’ για πάντα. . . .

32. Πώς αντέδρασε ο κλήρος στη μεταγενέστερη απόλυσι εκείνων των Χριστιανών;

³² »Έπειτ’ από ένα έτος, αφού οι καταδικασμένοι άνδρες είχαν εκτίσει τους δώδεκα μήνες στο Ομοσπονδιακό Σωφρονιστήριο της Ατλάντας, το Εφετείον ανέτρεψε την απόφασι και οι άνδρες ήσαν ελεύθεροι. Αυτή η ετυμηγορία εχαιρετίσθη με σιωπή στις εκκλησίες. . . .

33. Κάτω από τη γοητεία της υστερίας του πολεμικού καιρού, ποιες υποθέσεις εθεώρησαν καλό να αναλάβουν τα δικαστήρια;

³³ » . . . Μακρόβιες θρησκευτικές φιλονεικίες και μίση, που δεν έτυχαν κάποιας εξετάσεως στα δικαστήρια σε καιρό ειρήνης, τώρα βρήκαν το δρόμο των στην αίθουσα του δικαστηρίου κάτω από τη γοητεία της υστερίας του πολεμικού καιρού.»

«ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΖΑΛΗΣ»

34. Τι επηρέασε ένα τέτοιο αποκορύφωμα του θρησκευτικού διωγμού, και ποια προφητεία της Αποκαλύψεως για τους μάρτυρας του Θεού επραγματοποιήθη έτσι;

³⁴ Ο διωγμός εναντίον των αφιερωμένων εκείνων Χριστιανών στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου έφθασε σ’ ένα αποκορύφωμα στην ανωτέρω μνημονευθείσα φυλάκισι των κορυφαίων αντιπροσώπων των πρέσβεων της Βασιλείας. Επηρέασε πάρα πολύ τη μαρτυρία της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού από εκείνους τους Χριστιανούς Σπουδαστάς των Γραφών. Εδώ προφανώς επραγματοποιήθη η προφητεία της Αποκαλύψεως 11:7-19, ότι οι συμβολικοί ‘δύο μάρτυρες’ του Θεού εθανατώθησαν από το πολιτικό «θηρίον» που είχε αναβή από την άβυσσο. Αληθινά, για τον θάνατο των ‘δύο μαρτύρων’, οι άνθρωποι που κατοικούν επάνω στη γη εχάρησαν και εώρτασαν και άφησαν ό,τι αφέθη από τους «δύο μάρτυρας» να κείται εκτεθειμένο σε δημόσιο όνειδος.

35. Ποιόν, πραγματικά, κατεδίωκαν οι άνθρωποι καταδιώκοντας τους πρέσβεις της Βασιλείας στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και σύμφωνα με ποιόν κανόνα που κατετέθη από τον Ιησού Χριστό;

³⁵ Στην προφητική παραβολή των προβάτων και των εριφίων ο Ιησούς Χριστός ως Βασιλεύς θέτει τον κανόνα: «Καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» (Ματθ. 25:40) Όταν ο Ιουδαίος Φαρισαίος, Σαούλ από την Ταρσό, κατεδίωκε τους Ιουδαίους Χριστιανούς, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός θαυματουργικά ενεφανίσθη σ’ αυτόν και εφήρμοσε αυτόν τον κανόνα κρίσεως και είπε: «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;» (Πράξ. 9:4· Φιλιππησ. 3:4-6) Ομοίως, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι άνθρωποι κατεδίωκαν και εναντιώνοντο στους Χριστιανούς πρέσβεις της βασιλείας του Θεού, κατεδίωκαν και εναντιώνοντο στον Ιησού Χριστό, τον βασιλικόν Λίθον που είχε τεθή στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ. Αυτή η βίαιη εναντίωσις δεν επρόκειτο, εν τούτοις, να είναι χωρίς τις συνέπειές της για τους διώκτας.

36. Εναντίον ποιας πορείας ενεργείας είχε προειδοποιήσει ο Ιεχωβά Θεός τα έθνη στον Ζαχαρία 12:2, 3;

³⁶ Πριν από πολύν καιρό, στον Ζαχαρία 12:1-3, ο Ιεχωβά Θεός είχε προειδοποιήσει τους λαούς των εθνών να μην αναμιγνύωνται επιζημίως στην ουρανία του Ιερουσαλήμ και στον Βασιλέα της από τον βασιλικόν οίκον του Δαβίδ και από τη φυλή του Ιούδα. Αν έκαναν τέτοια ανάμιξι, θα το έκαναν αυτό με βλάβη του εαυτού των. Ιεχωβά ο Δημιουργός είπε: «Ιδού, εγώ καθιστώ την Ιερουσαλήμ ποτήριον ζάλης εις πάντας τους λαούς κύκλω· και επί τον Ιούδαν έτι θέλει είσθαι τούτο, εν τη πολιορκία τη κατά της Ιερουσαλήμ. Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω καταστήσει την Ιερουσαλήμ προς πάντας τους λαούς λίθον καταβαρύνοντα· πάντες όσοι επιφορτισθώσιν αυτόν, θέλουσι κατασυντριφθή, όταν πάντα τα έθνη της γης συναχθώσιν εναντίον αυτής.»

37, 38. (α) Σύμφωνα με την προφητεία του Ζαχαρία, εναντίον τίνος επρόκειτο να είναι η πολιορκία; (β) Στην εποχή μας ποιοι είναι οι Ιουδαίοι που εννοούνται στην προφητεία του Ζαχαρία;

³⁷ Εναντίον τίνος είπε η προφητεία αυτή ότι θα ήταν η πολιορκία; Όχι απλώς εναντίον της πρωτευούσης Ιερουσαλήμ, αλλά και εναντίον του Ιούδα. Στις ημέρες του προφήτου Ζαχαρία η γη του Ιούδα ήταν εκείνη που εκυβερνάτο από την ανοικοδομημένη Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι της γης του Ιούδα ήσαν οι υπήκοοι της Ιερουσαλήμ και του βασιλικού της οίκου από τη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ.

³⁸ Στην εποχή μας η γη του Ιούδα, εναντίον της οποίας η προειπωμένη πολιορκία από τον Ζαχαρία 12:2 διεξάγεται, κατέχεται από τους πνευματικούς Ιουδαίους, τους πνευματικούς πρέσβεις της ουρανίας Ιερουσαλήμ. Ένα υπόλοιπο από αυτούς τους πνευματικούς Ιουδαίους, μερικές χιλιάδες απ’ αυτούς, παραμένει ακόμη στη γη. Θυμηθήτε ότι, στην προς Ρωμαίους επιστολή 2:28, 29, ο απόστολος Παύλος λέγει ότι ένα άτομο δεν είναι Ιουδαίος όταν είναι εξωτερικά Ιουδαίος στην περιτετμημένη του σάρκα. Ο πραγματικά Ιουδαίος είναι το άτομο, που είναι τέτοιο εσωτερικά, με μια περιτετμημένη καρδιά. Ο καθένας εκ του υπολοίπου είναι τέτοιος.

39. Με ποιόν θα ενωθή τέλος αυτό το υπόλοιπο, και επομένως η πολιορκία εναντίον των είναι στην πραγματικότητα πολιορκία εναντίον τίνος;

³⁹ Όπως το εκθέτει η προς Εβραίους επιστολή 12:22, το υπόλοιπο προσήλθε σ’ ένα Όρος Σιών πιο εξυψωμένο από το επίγειο, επάνω στο οποίο βρίσκεται η ‘πόλις Θεού ζώντος, η επουράνιος Ιερουσαλήμ’. Όταν εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτό το υπόλοιπο τελειώσουν την επίγεια σταδιοδρομία των ως πρέσβεις υπέρ του Χριστού, θα ενωθούν με το Αρνίον του Θεού, τον Ιησού Χριστό, που τώρα βασιλεύει σε ουράνια δόξα επάνω στο Όρος Σιών. (Αποκάλ. 14:1-3) Πολιορκώντας, λοιπόν, αυτό το υπόλοιπο, οι εχθρικώς διακείμενοι λαοί πολιορκούν, επίσης, στην πραγματικότητα την ουράνια Ιερουσαλήμ ή Όρος Σιών. Προσπαθούν ν’ αποκλείσουν τη διακυβέρνησι του Χριστού από όλη τη γη και τους κατοίκους της.

40, 41. (α) Στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο δωδέκατο, εν σχέσει με ποια γέννησι και ποιόν πόλεμο φαίνεται αυτή η διαβολική δραστηριότης εναντίον των πρέσβεων της Βασιλείας; (β) Ποιους άλλους απογόνους έχει η ουράνια Ιερουσαλήμ, και τι κάνει ο εξωσμένος Σατανάς ή Διάβολος εναντίον των;

⁴⁰ Αυτή η διαβολική δραστηριότης εναντίον των ειρηνικών πρέσβεων της βασιλείας του Θεού εφανερώθη από πριν σε προφητική εικόνα στον απόστολο Ιωάννη στο δωδέκατο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Το δωδέκατο κεφάλαιο εικονίζει την ουράνια Ιερουσαλήμ, την οργάνωσι του Θεού, ως γυναίκα που ακτινοβολεί με ουράνιο φως. Ως γυναίκα ή σύζυγος του Θεού, γεννά ένα υιόν. Ο υιός αρπάζεται από τις σιαγόνες του πυρίνου Δράκοντος, Σατανά ή Διαβόλου, και φέρεται μακριά προς τον σύζυγο της γυναικός, τον Θεό, και τοποθετείται στον θρόνο του Θεού. Αυτό ματαιώνει το σχέδιο του Δράκοντος. Ένας πόλεμος στον ουρανό ακολουθεί αυτή τη γέννησι και ενθρόνισι της βασιλείας του Θεού με τον Χριστό σε βασιλική εξουσία. Ο Δράκων και οι δαιμονικοί του άγγελοι μαστιγώνονται και αποβάλλονται από τον ουρανό και ρίπτονται κάτω στη γη μας. Μια θριαμβευτική κραυγή αντήχησε στον ουρανό, λέγοντας: «Τώρα έγεινεν η σωτηρία και η δύναμις και η βασιλεία του Θεού ημών, και η εξουσία του Χριστού αυτού· διότι κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών, ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα.» (Αποκάλ. 12:1-10) Έτσι ο υιός της ουρανίας Ιερουσαλήμ φανερώνεται ότι είναι η βασιλεία του Θεού με τον Ιησού Χριστό ως δρώντα Βασιλέα.

⁴¹ Η ουράνια Ιερουσαλήμ έχει και άλλους απογόνους ή σπέρμα. Αυτοί είναι ακόμη κάτω στη γη. Τι κάνει, λοιπόν, ο Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, τώρα που έχει ριφθή στη γη; Επάνω στον ουρανό δεν μπορούσε να καταβροχθίση τον υιόν της ουρανίας Ιερουσαλήμ, ο οποίος ηρπάγη στον θρόνο του Θεού. Στη γη, λοιπόν, προσπαθεί να καταβροχθίση τους υπολοίπους απογόνους της ή σπέρμα της. Καταδιώκοντάς τους και πολεμώντας εναντίον του Χριστιανικού των έργου, καταδιώκει τη μητέρα τους, τη γυναίκα του Θεού, την ουράνια Ιερουσαλήμ. Η Αποκάλυψις 12:17 το περιγράφει αυτό, λέγοντας: «Και ωργίσθη ο δράκων κατά της γυναικός, και υπήγε να κάμη πόλεμον με τους λοιπούς του σπέρματος αυτής, τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού.» Αυτοί οι λοιποί του σπέρματος της ουρανίας Ιερουσαλήμ πρέπει τώρα να δώσουν μαρτυρία για τον Ιησούν ως τον ανάσσοντα Βασιλέα τον οποίον ο Θεός ενεθρόνισε.

42. Με ποιο μέσον ο αόρατος Δράκων διεξάγει πόλεμο εναντίον αυτών των πρέσβεων της Βασιλείας επάνω στη γη;

⁴² Πώς, όμως, ο αόρατος, πνευματικός Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, διεξάγει πόλεμο εναντίον αυτών των πρέσβεων της νεογέννητης Βασιλείας; Χρησιμοποιώντας τα επίγεια, ορατά βασίλεια του κόσμου τούτου, των οποίων αυτός είναι ο θεός. (2 Κορ. 4:4) Ο Δράκων μπορεί να χρησιμοποιήση αυτά τα κοσμικά βασίλεια για να επιτύχη νόμους εναντίον των πρέσβεων της Βασιλείας, ώστε να τους σταματήση.

43, 44. (α) Πώς η επανεμφάνισις των πρέσβεων της Βασιλείας το 1919 επηρέασε τους εχθρούς των; (β) Πώς εξεικονίσθη αυτό στην Αποκάλυψι στον Ιωάννη;

⁴³ Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αυτοί οι πρέσβεις της Βασιλείας είχαν μια προσωρινή οπισθοχώρησι. Αλλά την άνοιξι του 1919 επανεμφανίσθηκαν στην επίγεια σκηνή της δράσεως, αφού ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά και οι επτά συνδέσμιοί του απελύθησαν από το Ομοσπονδιακό σωφρονιστήριο της Ατλάντας, Γεωργίας, για να μη επιστρέψουν ποτέ εκεί. Πάντοτε από τότε ο ταπεινωμένος Δράκων διεξήγε πόλεμο εναντίον τους. Υπήρξε ο αόρατος υποκινητής πίσω από τον διωγμό που προώθησαν τα κοσμικά έθνη. Αυτοί οι μάρτυρες της Βασιλείας ήσαν κάτω από την εντολή του Χριστού που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 24:14 να κηρύξουν τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Όταν ηγέρθησαν σ’ αυτό το έργο, η επανεμφάνισίς των ήταν απογοήτευσις για τον Δράκοντα, ναι, και για όλα τα κοσμικά έθνη που έκειντο κάτω από την εξουσία αυτού του πονηρού. Ήταν σαν ανάστασίς των εκ νεκρών, σαν έγερσις από διεθνές όνειδος σε ουράνιες τιμές. Έτσι ακριβώς εξεικονίσθη στην Αποκάλυψι στον Ιωάννη. Αυτός μας το λέγει τούτο για τους «δύο μάρτυρας»:

⁴⁴ «Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού· και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, και φόβος μέγας έπεσεν επί τους θεωρούντας αυτούς. Και ήκουσαν φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν προς αυτούς, Ανάβητε εδώ. Και ανέβησαν εις τον ουρανόν εν τη νεφέλη· και είδον αυτούς οι εχθροί αυτών.»—Αποκάλ. 11:11, 12. Παράβαλε με αυτό Αποκάλυψις 9:1-6.

ΑΠΛΩΣ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ

45. Σε ποιά κατάστασι εν σχέσει με την ουράνια Ιερουσαλήμ εξεικονίζονται οι πνευματικοί Ιουδαίοι στον Ζαχαρία 12:7;

⁴⁵ Οι πνευματικοί αναστημένοι πρέσβεις της Βασιλείας είναι πραγματικά πνευματικοί Ιουδαίοι, που δεν εισήλθαν ακόμη στην ουράνια βασιλεία, στην ουράνια Ιερουσαλήμ. Επειδή είναι ακόμη στη γη και είναι εκτεθειμένοι στον πόλεμο του Διαβόλου μέσω των επιγείων του κυβερνήσεων, είναι έξω από την ουράνια Ιερουσαλήμ και έτσι κατασκηνώνουν στον αγρό έξω από τα τείχη της. Από αυτή την άποψι ο Ζαχαρίας 12:7 (ΜΝΚ) προφητικά λέγει: «Και ο Ιεχωβά θέλει σώσει πρώτον τας σκηνάς του Ιούδα, δια να μη μεγαλύνηται η ωραιότης του οίκου του Δαβίδ, και η ωραιότης των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, κατά του Ιούδα.»—Παράβαλε 2 Σαμουήλ 11:11.

46. Γιατί εκείνες οι πνευματικές ‘σκηνές του Ιούδα’ σώζονται πρώτες, και τι αναγκάζεται ο εχθρός να κατανοήση έτσι;

⁴⁶ Φυσικά, εκείνοι που κατασκηνώνουν στους ανοιχτούς αγρούς της εδαφικής περιοχής του Ιούδα είναι οι πρώτοι τους οποίους ο εχθρός μπορεί να φθάση. Επομένως χρειάζονται σωτηρία πρώτοι. Η ωραιότης της σωτηρίας από τον Ιεχωβά χρειάζεται να φανερωθή ότι βρίσκεται επάνω και σ’ αυτούς τους κατασκηνούντας, και μάλιστα πρώτα. Το πνευματικό έθνος ως σύνολο περιλαμβάνεται, και όχι μόνο η πρωτεύουσα και η βασιλική οικογένεια εκεί. Η από τον Ιεχωβά σωτηρία των σκηνών των πνευματικών Ιουδαίων πρώτα κάνει τον εχθρό να κατανοήση ότι το Ιουδαϊκό υπόλοιπο των πρέσβεων της Βασιλείας έχει αξία στην εκτίμησι του Θεού, περισσότερη από όση είχε νομίσει ο χλευαστής εχθρός. Έτσι ο εχθρός αναγκάζεται να κατανοήση ότι το υπόλοιπο είναι εξίσου πολύτιμο στον Ιεχωβά Θεό και αξίζει εξίσου τη σωτηρία του, όσο και τα άλλα μέλη του πνευματικού Ισραήλ, που είναι ήδη δοξασμένα με τον ανάσσοντα Βασιλέα Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία.

47. Ποια είναι η «ωραιότης» που πρέπει να είναι, επίσης, επάνω στο υπόλοιπο των πνευματικών Ιουδαίων που βρίσκονται ακόμη στη γη, και γιατί αυτοί δεν μπορούν ν’ αφεθούν έξω από υπολογισμό;

⁴⁷ Το υπόλοιπο που βρίσκεται ακόμη στη γη θα συμμετάσχη στην ωραιότητα της σωτηρίας μαζί με την ουράνια Ιερουσαλήμ και με τον Βασιλέα της από τον «οίκον Δαβίδ» και όλους τους συγκληρονόμους του. Η Βασιλεία δεν θ’ αφήση έξω από υπολογισμό αυτό το πιστό υπόλοιπο που είναι ακόμη στη γη. Και αυτοί πρέπει να γίνουν συγκληρονόμοι στη Βασιλεία για να είναι πλήρης η βασιλική οικογένεια της Βασιλείας σύμφωνα με τον σκοπό του Ιεχωβά Θεού. Έτσι, αν και ο Ιησούς Χριστός είναι ο προσδιωρισμένος Αρχηγός της ουρανίας βασιλικής οικογενείας του Θεού, συμμερίζεται την ουράνια δόξα του με συγκληρονόμους. (Ιωάν. 17:22-24) Η τελική δόξα της όλης βασιλικής οικογενείας θα είναι κατάλληλα ισορροπημένη ή κανονισμένη για όλα τα μέλη της. Μ’ αυτόν τον τρόπο η ωραιότης του οίκου του Μεγαλυτέρου Δαβίδ και η ωραιότης των κατοίκων της ουρανίας Ιερουσαλήμ (των συγκληρονόμων του) δεν θα μεγαλύνεται υπεράνω της ωραιότητος του υπολοίπου των πνευματικών Ιουδαίων που βρίσκονται ακόμη στη γη κάτω από πολιορκία.

48. Στήνοντας πολιορκία εναντίον των βασιλικών συμφερόντων του Θεού, πώς επηρεάζουν οι εχθροί τον εαυτό τους, και γιατί;

⁴⁸ Τα έθνη αυτής της γης πολιορκούν την ουράνια Ιερουσαλήμ και τον βασιλικό της «οίκον Δαβίδ» κατά το ότι στήνουν πολιορκία στο υπόλοιπο των βασιλικών της πρέσβεων. Κάνοντας τούτο, βλάπτουν μόνο τον εαυτό τους. Λαμβάνουν μια πείρα που τους οδηγεί σε κατάστασι ζάλης. Ναι, φαίνονται σαν να έχουν κτυπηθή. Οφείλουν να λογαριασθούν με τον Θεό, όταν, μέσα στη μοχθηρία τους, θίγουν τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού και τα συμφέροντα των πρέσβεων της Βασιλείας του Θεού. Ακόμη και τώρα προτού ξεσπάση η μάχη του Αρμαγεδδώνος, αναγκάζονται να το γνωρίσουν αυτό με μια προκαταρκτική έννοια.

49. Πώς οι εχθροί συναθροίζονται όπως γύρω σε μια κοινότητα που πίνει, και πώς τους επηρεάζει εκείνο που πίνουν;

⁴⁹ Τα έθνη έχουν πολλή ευθυμία τον καιρό που καταδιώκουν τους πρέσβεις της Βασιλείας και τους ληστεύουν. Αλλ’ αυτό δεν τους φέρνει διαρκή ικανοποίησι ούτε και τελικό θρίαμβο. Στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ ο βασιλικός Λίθος Ιησούς Χριστός έχει τεθή στερεά, και έτσι όταν συναθροίζωνται γύρω από τους πρέσβεις της Βασιλείας όπως γύρω από ένα κοινό ποτήρι πόσεως και περιμένουν τη σειρά τους να πιουν το ευγευστότερο κρασί, πράγματι πίνουν κάτι. Αλλά τι ποτό! Αυτό δεν τους δίνει διαρκή ευχαρίστησι και δεν τους δίνει αίσθησι ευαρεσκείας. Αντιθέτως, εξαποστέλλονται τρικλίζοντας με μια ζάλη που τους αποστερεί από το να γνωρίζουν τι να κάμουν έπειτα ή που να πάνε. Αυτή η αντίδρασις κάνει την πτώσι των βέβαιη.

50. Ποια προειδοποιητική εξεικόνισις της αντιστροφής των πραγμάτων ομοίας με επιστροφή βλήματος σ’ εκείνον που το έρριψε εδόθη στις ημέρες του Μαροδοχαίου του Ιουδαίου;

⁵⁰ Ιδού μερικές προειδοποιητικές εξεικονίσεις αντιστροφής των πραγμάτων, που ελήφθησαν από την πραγματικότητα. Ο προφήτης Ζαχαρίας συνεπλήρωσε το βιβλίο της προφητείας του στο 519 π.Χ. Σαράντα πέντε, περίπου, χρόνια ύστερ’ απ’ αυτό ο Αμαληκίτης Αμάν ήταν πρωθυπουργός της Περσικής Αυτοκρατορίας. Έκαμε να θεσπισθή ένας αμετάβλητος νόμος εναντίον του λαού του Ιεχωβά, και στις εκατόν είκοσι επτά επαρχίες της αυτοκρατορίας, περιλαμβανομένης και της ανοικοδομημένης Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με τον νόμον αυτόν όλος ο λαός του Ιεχωβά έπρεπε να σφαγή τη δεκάτη τρίτη ημέρα του μηνός Αδάρ στο έτος 474 π.Χ. Επί ένα διάστημα ο Αμάν ήταν γεμάτος χαρά για το φθονερό του έργο εναντίον του λαού του Ιεχωβά, και έπειτα άρχισαν να έρχονται ατυχίες. Η σύζυγός του τον προειδοποίησε: «Εάν ο Μαροδοχαίος, έμπροσθεν του οποίου ήρχισας να εκπίπτης, ήναι εκ του σπέρματος των Ιουδαίων, δεν θέλεις κατισχύσει εναντίον αυτού, αλλ’ εξ άπαντος θέλεις πέσει έμπροσθεν αυτού.» (Εσθήρ 6:13) Ο Αμάν είχε χαρή για τον πολιτικό και νομικό του θρίαμβο πάνω στον λαό του Ιεχωβά, περιλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ. Έξαφνα η χαρά του μετεστράφη σε λύπη, όταν αυτός ο ίδιος εκρεμάσθη στην ίδια την αγχόνη που είχε ετοιμάσει για τον Ιουδαίο Μαροδοχαίο. Αργότερα, στη μοιραία ημέρα, ο λαός του Ιεχωβά υπερήσπισε τον εαυτό του με αυτοκρατορική εξουσία και έσφαξε τους εχθρούς του, που τόλμησαν να ενεργήσουν σύμφωνα με τον νόμον του Αμάν. Ως αποκορύφωμα τα δέκα παιδιά του Αμάν εκρεμάσθησαν στο ικρίωμα που ο πατέρας τους είχε κατασκευάσει για να κρεμάση έναν από τον μισητόν λαόν του Ιεχωβά.

51. Ποια προειδοποιητική εξεικόνισις εδόθη τον καιρό που ο βασιλεύς της Βαβυλώνος Ναβουχοδονόσορ έστησε τη χρυσή του εικόνα;

⁵¹ Χρόνια πριν απ’ αυτό, κάποιοι Βαβυλώνιοι στρατιώται έρριξαν τους πιστούς Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ στην πύρινη κάμινο επειδή ηρνούντο να προσκυνήσουν λατρευτικά ενώπιον της ειδωλολατρικής χρυσής εικόνος που είχε στηθή από τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ. Αλλά οι Βαβυλώνιοι στρατιώται εκάησαν οι ίδιοι μέχρι θανάτου από τις φλόγες της καμίνου, ενώ οι τρεις πιστοί λάτρεις του Ιεχωβά Θεού εβγήκαν έξω ζωντανοί.—Δαν. 3:21-27.

52. Ποια εξεικόνισις εδόθη στον καιρό που ο προφήτης Δανιήλ αρνήθηκε να πάψη να προσεύχεται στον Θεό του;

⁵² Έπειτ’ από χρόνια, ο στενός των φίλος, Δανιήλ ο προφήτης, ερρίφθη στον λάκκο των λεόντων, επειδή αρνήθηκε να πάψη να προσεύχεται καθημερινά στον Ιεχωβά Θεό. Πολιτικοί μηχανορράφοι είχαν επιβάλει ένα νόμο για να κάμουν τον Δανιήλ εγκληματία λόγω τηρήσεως της λατρείας του στον Ιεχωβά. Την επομένη ημέρα ο Δανιήλ εξήχθη ζωντανός, αβλαβής, αλλά οι ίδιοι οι μηχανορράφοι ερρίφθησαν στους λέοντας και κατεσπαράχθησαν.—Δαν. 6:1-24.

53. Ποια εξεικόνισις εδόθη στο τέλος της πρώτης παρουσίας του Ιησού επάνω στη γη στο 33 μ.Χ,;

⁵³ Στο έτος 33 της Κοινής μας Χρονολογίας ο Ιησούς Χριστός εθανατώθη με την παρόρμησι των θρησκευτικών ηγετών της Ιερουσαλήμ, οι οποίοι έκραζαν: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» Εκτελώντας τον θάνατό του με Ρωμαϊκά χέρια οι εχθροί ενόμιζαν ότι είχαν για πάντα κατασιωπήσει το έργο του κηρύγματος των αφωσιωμένων ακολούθων του Ιησού. Αλλά την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατο του Ιησού, ο Θεός τον ήγειρε εκ νεκρών. Κατόπιν ο Ιησούς διέταξε τους ακολούθους του ν’ αναλάβουν το κήρυγμα πάλι, όχι μόνο στην Ιερουσαλήμ και στην Ιουδαία, αλλά σε όλη την οικουμένη, παντού κάνοντας μαθητάς για τον Ιησούν από ανθρώπους όλων των εθνών.—Ματθ. 28:19, 20· 24:14.

54. Ποια εξεικόνισις εδόθη στις ημέρες των δώδεκα αποστόλων ώσπου η Ιερουσαλήμ κατεστράφη στο 70 μ.Χ.;

⁵⁴ Επειδή οι απόστολοι του αναστημένου Ιησού υπήκουσαν σ’ αυτόν και εκήρυτταν φανερά στον ναό, οι θρησκευτικές αρχές της Ιερουσαλήμ εναντιώθηκαν. Εφυλάκισαν τους αποστόλους, αλλά ο άγγελος του Θεού τούς έβγαλε έξω τη νύχτα και τους είπε να επιστρέψουν και ν’ αρχίσουν να κηρύττουν στον ναό. Αφού συνελήφθησαν και φέρθηκαν ενώπιον του θρησκευτικού Ανωτάτου Δικαστηρίου, εξήγησαν το γιατί δεν έπαυσαν να κηρύττουν, λέγοντας: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. . . . Και ημείς είμεθα μάρτυρες αυτού περί των λόγων τούτων, και το πνεύμα δε το άγιον, το οποίον έδωκεν ο Θεός εις τους πειθαρχούντας εις αυτόν.» Ζαλισμένοι από αυτή την ανυπέρβλητη υπεράσπισι, οι δικασταί του Συνεδρίου συνεβουλεύθησαν μεταξύ των και έπειτα επακολούθησε η συμβουλή του Γαμαλιήλ: «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αύτη ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» (Πράξ. 5:17-39) Παρά τον διωγμό, η Χριστιανική εκκλησία εξακολούθησε να παραμένη στην Ιερουσαλήμ. Μόνο όταν επλησίασε η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους στο έτος 70, η Χριστιανική εκκλησία είχε φύγει προηγουμένως από την πόλι. Οι θεομάχοι έχασαν πάλι, συνετρίβησαν κακώς!

55. Πώς τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» αναφέρονται στους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά, και πώς ο Χίτλερ έχασε τη μάχη του εναντίον του Θεού των;

⁵⁵ Εν τούτοις, ας έλθωμε τώρα στις ημέρες μας. Ο Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, υπεκίνησε τους λαούς των εθνών σε πόλεμο εναντίον των κεχρισμένων πρέσβεων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. Στο 1931 αυτοί οι πρέσβεις της Βασιλείας άρχισαν να προσδιορίζουν την ταυτότητά τους με το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά». Τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» κατεφρόνησαν αυτό το όνομα κι εξακολούθησαν να μας ονομάζουν «οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά». Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σατανάς ή Διάβολος ήγειρε πολιτικούς δικτάτορας για να εξαλείψη τους μάρτυρας σε διάφορα έθνη. Στο 1934 έγινε παγκόσμια διαμαρτυρία εναντίον του διαβολικού διωγμού του Χίτλερ κατά των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στο Βερολίνον, της Γερμανίας, ο Δρ Βίλχελμ Φρικ, ο Υπουργός των Εσωτερικών, ερεθισμένος για τη διαμαρτυρία, είπε στον δικτάτορα: «Αν οι Σπουδασταί των Γραφών δεν ευθυγραμμισθούν αμέσως, θα ενεργήσωμε εναντίον των χρησιμοποιώντας τα ισχυρότερα μέσα.» Πάνω σε τούτο ο Χίτλερ εφώναξε: «Αυτό το γένος θα εξοντωθή στη Γερμανία.» Αλλά ο Χίτλερ εδημιούργησε απλώς θλίψι για τον εαυτό του. Έχασε τη μάχη του εναντίον του Θεού. Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούν φανερά να συναθροίζωνται και να κηρύττουν στη Δυτική Γερμανία. Ακόμη και στην Κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία οι μάρτυρες του Ιεχωβά εργάζονται πιστά, αλλά κάτω από την επιφάνεια.

56. Πώς ειδοποιήθη η Κομμουνιστική Ρωσία, και πώς χάνει στη μάχη της εναντίον του Θεού των Μαρτύρων;

⁵⁶ Στην Κομμουνιστική Ρωσία ο ένας δικτάτωρ κατόπιν του άλλου ανέλαβαν την εξουσία. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που έχουν κηρυχθή εκτός νόμου στη Ρωσία και στους Κομμουνιστικούς δορυφόρους της, αναγκάσθηκαν να εργάζωνται κάτω από την επιφάνεια. Με κίνδυνο ζωής και ελευθερίας εκλέγουν να υπακούουν στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Στο 1956-1957, με Αποφάσεις, υιοθετημένες σε μεγάλες περιφερειακές συνελεύσεις σε ελεύθερες χώρες της υδρογείου, εξέθεσαν στον πρωθυπουργό περιπτώσεις του ασκουμένου διωγμού από μέρους της Κομμουνιστικής Ρωσίας. Εζήτησαν να επανεξετασθή η κατάστασις των μαρτύρων του Ιεχωβά επάνω στη βάσι της ελευθερίας της θρησκείας. Ποια ήταν η απάντησις του Δικτάτορος Κρούστσεφ; Αύξησις του διωγμού.b Εν τούτοις, εκθέσεις επιτυχώς βγαίνουν από τη Ρωσία για ν’ αποδείξουν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πάρα πολύ ζωντανοί κάτω από την επιφάνεια, προς μεγάλην ανησυχία των Κομμουνιστών που μάχονται εναντίον του Θεού. Σ’ αυτή τη μάχη, αυτοί είναι εκείνοι που θα υποστούν βλάβη, όχι ο Θεός ούτε η άνω Ιερουσαλήμ.

57, 58. (α) Πώς επολιορκήθησαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε χώρες που καλούνται δημοκρατικές; (β) Πώς το Αμερικανικό Ανώτατο Δικαστήριο κατέδειξε ότι είχε τραυματισθή εν σχέσει με την απόφασί του όσον αφορά τα παιδιά των μαρτύρων του Ιεχωβά που φοιτούν σε σχολεία;

⁵⁷ Ακόμη και σε χώρες που ονομάζονται δημοκρατικές, κυβερνήσεις και λαοί επολιόρκησαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά για να διασπάσουν τη Χριστιανική των ακεραιότητα. Κρατικές εξουσίες εσχεδίασαν αδικίαν εναντίον των δια νόμου, κάνοντάς τους να συρθούν ενώπιον δικαστηρίων και να φυλακισθούν, με τον σκοπό να σταματήσουν το κήρυγμά μας για τη βασιλεία του Θεού από σπίτι σε σπίτι.

⁵⁸ Τέτοιες απόπειρες κακής εφαρμογής του νόμου απέτυχαν. Επειδή αρνούμεθα να παραβούμε τη Χριστιανική μας ουδετερότητα απέναντι των θανασίμων συγκρούσεων του κόσμου τούτου, ηγέρθησαν οχλοκρατίες κατά των τόπων των συναθροίσεών μας και των δημοσίων μας συνελεύσεων. Στο 1940 το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών με ψήφους 8 έναντι 1 απεφάσισε ότι παιδιά των μαρτύρων του Ιεχωβά που φοιτούν σε δημόσιο σχολείο πρέπει να υπακούουν στις διατάξεις του σχολείου να αποδίδουν την προστασία και σωτηρία των σ’ ένα εθνικό έμβλημα και να του απονέμουν θρησκευτική αφοσίωσι. Το κύμα των οχλοκρατιών, που επακολούθησε σε όλη τη χώρα έγινε εθνικό σκάνδαλο. Το Ανώτατο Δικαστήριο ένοιωσε τον εαυτό του σοβαρά τραυματισμένο. Στις 14 Ιουνίου 1943, με ψήφους 6 έναντι 3, το ανώτατο δικαστήριο ανέτρεψε τον εαυτό του σ’ αυτό το ίδιο ζήτημα και εκηρύχθη υπέρ της ελευθερίας της θρησκευτικής λατρείας σύμφωνα με τη συνείδησι του ατόμου, εκδίδοντας αυτή τη θαρραλέα απόφασι ενόσω εμαίνετο ακόμη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

59, 60. (α) Πώς οι εχθροί εδημιούργησαν δικαστικούς αγώνες για τον εαυτό τους, και με ποιά αποτελέσματα; (β) Ποιο πνεύμα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα προκαλεί περισσότερες δυσκολίες για τους Μάρτυρας;

⁵⁹ Κατ’ επανάληψιν οι μάρτυρες του Ιεχωβά αγωνίσθηκαν δικαστικώς όπως στην εποχή της Βασιλίσσης Εσθήρ και έφεραν τον αγώνα ακόμη και ως το Αμερικανικό Ανώτατο Δικαστήριο. Εκέρδισαν 36 από 50 περιπτώσεις προσφεύγοντας σ’ αυτό το ανώτατο δικαστήριο. Στον Καναδά όμοιοι δικαστικοί αγώνες διεξήχθησαν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και εκερδήθησαν νίκες στα δικαστήρια του.

⁶⁰ Άλλες εθνικές κυβερνήσεις ανεμίχθησαν επικινδύνως στα θρησκευτικά δικαιώματα των μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά με δυσάρεστα αποτελέσματα για τον εαυτό τους. (Παροιμ. 6:27, 28) Αλλά το πνεύμα του εθνικισμού γίνεται ισχυρότερο σε όλη τη γη στη διάρκεια αυτών των ετών από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και αυτό δημιουργεί περισσότερες δυσκολίες για τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

61. Ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα του πολέμου του Δράκοντος εναντίον του υπολοίπου επάνω σε πολλούς παρατηρητάς, και τι έκαμαν αυτοί;

⁶¹ Επί σαράντα έξη χρόνια τώρα ο ταπεινωμένος Δράκων, Σατανάς ή Διάβολος, ωδήγησε τα επίγεια έθνη σε πόλεμο εναντίον των λοιπών του σπέρματος της ουρανίας Ιερουσαλήμ, των κεχρισμένων πρέσβεων της ουρανίας βασιλείας του Θεού από τον «οίκον Δαβίδ». Ποιο, εν τούτοις, υπήρξε το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου; Εκατοντάδες χιλιάδων παρατηρηταί διέκριναν ότι αυτά τα θρησκευτικά και πολιτικά συστήματα του κόσμου τούτου πολεμούν πραγματικά εναντίον του Θεού, πολεμούν εναντίον της ουρανίας Ιερουσαλήμ και της ενθρονισμένης βασιλικής οικογενείας της από τον «οίκον Δαβίδ». Αυτοί οι παρατηρηταί εδέχθησαν ευγνωμόνως τη μαρτυρία που εδόθη από τους πρέσβεις της Βασιλείας κι έχουν ευθυγραμμισθή στο πλευρό των πρέσβεων της Βασιλείας, στο πλευρό της ουρανίας Ιερουσαλήμ και της νεογέννητης βασιλείας της από τον «οίκον Δαβίδ.» Εγκατέλειψαν τις τάξεις εκείνων, που στήνουν πολιορκία στην ουράνια Ιερουσαλήμ και στη Δαβιδική της βασιλεία. Ενώνονται με τους κεχρισμένους πρέσβεις της Βασιλείας στο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας ολόγυρα στην υδρόγειο. Δίνουν την πλήρη αφιερωμένη υποστήριξί των στας «σκηνάς του Ιούδα» έξω στον αγρό της δράσεως, του οποίου τις σκηνές ο Ιεχωβά υπεσχέθη να σώση πρώτες.

ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΩΝ

62. Τέτοιες πείρες που προκύπτουν στα έθνη από την επικίνδυνη ανάμιξί των με τους αντιπροσώπους της Βασιλείας είναι προκαταρκτικές ποιας τελικής εκπληρώσεως της προφητείας του Ζαχαρία για τον καταβαρύνοντα λίθον;

⁶² Έως τώρα οι λαοί και τα έθνη εξαπεστάλησαν ζαλισμένοι και υπέστησαν σοβαρά πλήγματα επειδή ανεμίχθησαν επικινδύνως με τους ορατούς επάνω στη γη αντιπροσώπους της ουρανίας Ιερουσαλήμ και του Βασιλέως της από τον οίκον Δαβίδ. Αλλ’ αυτό είναι μόνο το προοίμιον της μεγαλειώδους τελικής εκπληρώσεως της προφητείας του Ζαχαρία. Δεν έμαθαν ακόμη τα έθνη αρκετά για να παύσουν να αναμιγνύωνται, για να εγκαταλείψουν την πολιορκία των. Κάτω από αόρατη δαιμονική επιρροή συναθροίζονται σε μια κατάστασι που ζητεί έναν τελικό, τελείως αποφασιστικό πόλεμο με τον Θεό τον Παντοκράτορα, μια μάχη Αρμαγεδδώνος. (Αποκάλ. 16:14-16) Στην τελευταία τους απόπειρα να μετακινήσουν τη θεία βασιλεία της ουρανίας Ιερουσαλήμ έξω από το δρόμο σαν έναν μεγάλο εμποδίζοντα λίθο, προσπαθώντας να μετακινήσουν εμάς τους κήρυκας της Βασιλείας από το δρόμο, θα ξεσχισθούν σε τεμάχια. Ο βασιλικός Λίθος που ετέθη στη Σιών (ή Ιερουσαλήμ) θα τους κατασυντρίψη, όπως ο λίθος συνέτριψε τη μεταλλική εικόνα που εφάνη στο ενύπνιο του βασιλέως της Βαβυλώνος. Ο Ιησούς Χριστός, ο βασιλικός Λίθος, είπε στους αντιπάλους του: «Όστις πέση επί τον λίθον τούτον, θέλει συντριφθή· εις όντινα δε επιπέση, θέλει κατασυντρίψει αυτόν.»—Ματθ. 21:44· Δαν. 2:34, 36, 44, 45.

63. Ενόσω οι εχθροί εντείνουν την πολιορκία των, γιατί δεν χρειάζεται να δώσωμε τόπο σε μεγάλο φόβο, πανικόν;

⁶³ Συνεπώς, ενόσω οι επίγειοι εχθροί μας ενισχύουν και ευρύνουν την πολιορκία των εναντίον ημών των κηρύκων και υποστηρικτών της βασιλείας του Θεού ως της μόνης δικαιωματικής κυβερνήσεως για όλη τη γη, δεν είναι ανάγκη να μας πιάνη πανικός ή φόβος. Ο Παντοδύναμος Θεός θα μας δώση θάρρος ν’ αντιμετωπίσωμε την τελική κατάστασι. «Εν τη ημέρα εκείνη, λέγει ο Ιεχωβά, θέλω πατάξει πάντα ίππον εν εκστάσει, και τον αναβάτην αυτού εν παραφροσύνη· και θέλω ανοίξει τους οφθαλμούς μου επί τον οίκον Ιούδα, και θέλω πατάξει εν αποτυφλώσει πάντα ίππον των λαών. Και οι άρχοντες του Ιούδα θέλουσιν ειπεί εν τη καρδία αυτών, Στήριγμα είναι εις εμέ οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, δια του Ιεχωβά των δυνάμεων του Θεού αυτών. Εν τη ημέρα εκείνη θέλω καταστήσει τους άρχοντας του Ιούδα ως εστίαν πυρός εις ξύλα, και ως λαμπάδα πυρός εις χειρόβολον· και θέλουσι καταφάγει πάντας τους λαούς κύκλω, εκ δεξιών και εξ αριστερών· και η Ιερουσαλήμ θέλει κατοικηθή πάλιν εν τω τόπω αυτής, εν Ιερουσαλήμ.» (Ζαχ. 12:4-6, ΜΝΚ) Μπορούμε, λοιπόν, να είμεθα θαρραλέοι.

64. Τι θα κάμη ο Ιεχωβά στην εχθρική πολεμική μηχανή και τι θα πρέπει να παραδεχθούν οι πνευματικοί «άρχοντες του Ιούδα»;

⁶⁴ Ο Θεός μας Ιεχωβά μάς υπόσχεται ότι θα λάβη φροντίδα για τον επιτιθέμενον ίππον και τον αναβάτην του, την ορατή πολεμική μηχανή του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιεχωβά θα τον τυφλώση και θα τον ρίξη σε αμηχανία, αλλά θα κρατήση τους οφθαλμούς του ανοιχτούς επάνω στους πνευματικούς Ιουδαίους της γης και τους νομιμόφρονας συντρόφους των, για να τους διαφυλάξη και να προσέξη για την ευεξίαν των ως λαού Του. Οι πνευματικοί άρχοντες της βασιλικής φυλής του Ιούδα θα πρέπει να παραδεχθούν ότι η δύναμις για να εξακολουθήσουν να υποστηρίζουν την ουράνια Ιερουσαλήμ και τον βασιλικό της οίκο δεν είναι δική τους δύναμις. Προέρχεται, μάλλον, από την αόρατη υποστήριξι που λαμβάνουν από τους βασιλικούς κατοίκους της ουρανίας Ιερουσαλήμ, κυρίως του Ιησού Χριστού.

65. Πώς αυτοί οι «άρχοντες» και εκείνοι που υπηρετούν κάτω απ’ αυτούς πολεμούν εναντίον του εχθρού, και με τι παρομοιάζεται το αποτέλεσμα τούτου;

⁶⁵ Οι πνευματικοί άρχοντες του Ιούδα και, φυσικά, εκείνοι που υπηρετούν κάτω απ’ αυτούς δεν θα πολεμήσουν τον εχθρό με θανάσιμα σαρκικά όπλα. Τα μόνα μας όπλα είναι πνευματικά, ο γραπτός λόγος του Θεού και τα αγγέλματά του. Οι πνευματικοί άρχοντες του Ιούδα, δημοσιεύοντας τον λόγον του Θεού έτσι ώστε να κάμουν τους πολιορκητάς και επιτιθεμένους να αισθανθούν την καταναλίσκουσα θερμότητα της αγανακτήσεως του Ιεχωβά, θα προκαλέσουν, εικονικώς, μια μεγάλη πυρκαϊά. Ακόμη και τώρα, κάτω από αγγελική καθοδηγία, χρησιμοποιούνται να εκχύσουν ‘τας επτά εσχάτας πληγάς του θυμού του Θεού’ επάνω σε όλους τους λαούς τους αποξενωμένους απ’ Αυτόν. (Αποκάλ. 15:1 έως 16:21) Ω πώς αυτό λυπεί τους πολιορκητάς μας!

66, 67. (α) Όσον αφορά τα εχθρικά έθνη, τι θα ζητή τότε ο Ιεχωβά; (β) Όσον αφορά τους πνευματικούς Ιουδαίους και τους νομιμόφρονας βοηθούς των, τι θα εύρη ο Ιεχωβά;

⁶⁶ Στον καιρό του ‘πολέμου της ημέρας της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, ο Θεός δεν θα χρειασθή να κυττάξη μακριά για να εύρη μια δίκαιη αιτία για εκμηδένισι εκείνων που επιτίθενται κατά των πνευματικών Ιουδαίων και των αφιερωμένων συντρόφων των. Αλλά θα εύρη πολλές για τις οποίες να προστατεύση τους πρέσβεις της Βασιλείας του και τους νομιμόφρονας βοηθούς των. Συνεπώς, μέσω του προφήτου του λέγει:

⁶⁷ «Και ο Ιεχωβά θέλει σώσει πρώτον τας σκηνάς του Ιούδα, δια να μη μεγαλύνηται η ωραιότης τού οίκου τού Δαβίδ, και η ωραιότης των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, υπεράνω του Ιούδα. Εν τη ημέρα εκείνη ο Ιεχωβά θέλει υπερασπισθή τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ· και ο αδύνατος μεταξύ αυτών εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι ως ο Δαβίδ, και ο οίκος του Δαβίδ ως Θεός, ως άγγελος του Ιεχωβά, ενώπιον αυτών. Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω ζητήσει να εξολοθρεύσω πάντα τα έθνη τα ερχόμενα κατά της Ιερουσαλήμ.»—Ζαχ. 12:7-9, ΜΝΚ.

68. «Εν τη ημέρα εκείνη» με τι πραγματικά θα παίζουν επικινδύνως οι πολιορκηταί;

⁶⁸ «Εν τη ημέρα εκείνη» η ουράνια Ιερουσαλήμ θα γίνη με τον πληρέστερο τρόπο ποτήριον ζάλης και λίθος καταβαρύνων και σοβαρά συντρίβων εκείνους που νομίζουν ότι είναι αρκετά ισχυροί για να θέσουν έξω από το δρόμο της τη βασιλεία του Θεού. Η κακεντρεχής ανάμιξίς των με τα συμφέροντα Βασιλείας της ουρανίας Ιερουσαλήμ θα έχη αντίστροφα αποτελέσματα και θα βλάψη αυτούς που έτσι αναμιγνύονται. Όλοι αυτοί παίζουν επικινδύνως με την ίδια τους εκμηδένισι στα χέρια του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος μπορεί να καταστρέψη και σώμα και ψυχή στη Γέεννα της αιωνίου καταστροφής. (Ματθ. 10:28) Ας προσέξουν!

69. Ποια είναι η υποχρέωσίς μας προς τον άγγελο του Θεού που πορεύεται ενώπιόν μας, και τι επιφυλάσσεται για κείνους που το πράττουν αυτό;

⁶⁹ Όσο για μας, όταν παρατηρούμε τους εχθρούς που πρόκειται ν’ αντιμετωπίσωμε στη γη, μπορεί να αισθανώμεθα τους εαυτούς μας αδυνάτους, σαν εκείνους που προσκόπτουν, σαν εκείνους που δεν μπορούν να συνεχίσουν περιπατώντας όρθιοι. Αλλά η ουράνια βασιλεία είναι ισχυρή, κραταιή αρκετά για να κατασυντρίψη όλους τους εχθρούς τερματίζοντας την ύπαρξί τους. Ο ανάσσων Βασιλεύς της Ιησούς Χριστός από τον «οίκον Δαβίδ» θα ζήση σύμφωνα με το θεόδοτο όνομα του «Θεός Ισχυρός». Θα είναι άγγελος του Ιεχωβά ενώπιόν μας. Πρέπει να συνεχίσωμε ακολουθώντας αυτόν, τον Μεγαλύτερον Δαβίδ. Επομένως υπάρχει κάθε αιτία για να εμπιστευώμεθα στον Ιεχωβά Θεό και ν’ αντλούμε δύναμι για να εγκαρτερήσωμε ως την ολοσχερή εκμηδένισι των εχθρικών πολιορκητών. Για τις πνευματικές ‘σκηνές του Ιούδα’ και για τον ‘πολύν όχλον’ των νομιμοφρόνων συντρόφων των επάνω στη γη θα υπάρξη τελική σωτηρία από τον Ιεχωβά τον Θεόν μας μέσω του ακατανικήτου του Βασιλέως των βασιλέων, Ιησού Χριστού.—Ησ. 9:6· Αποκάλ. 7:9-17.

[Υποσημειώσεις]

«Στα τελευταία χρόνια, πολλή από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα κατηυθύνθη ειδικά εναντίον των μικρών ομάδων, όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι ενεργώς προάγουν μη υπακοή προς το κράτος.»

Ιεχωβά, ο Επιβάλλων Προφητείαν

 1. Ως ποιο σημείο οι άνθρωποι μπόρεσαν να προείπουν γεγονότα, και με ποιά αποτελέσματα για τους ακολούθους των;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ εξηγούν γεγονότα προσπαθώντας έτσι να παρουσιάσουν μια προφητεία. Μερικοί έκαμαν προγνώσεις, αλλ’ υπήρξαν πολύ αόριστοι και με ασαφείς προσδιορισμούς χωρίς να μπορέσουν να δώσουν λεπτομέρειες. Κανένας δεν απεδείχθη εξ ολοκλήρου ακριβής και αξιόπιστος. Σε πολλές περιπτώσεις, εκείνοι, που τους επίστευσαν και ακολούθησαν τις προφητείες των, εδοκίμασαν καταστρεπτικά αποτελέσματα.

 2. (α) Ποιος μόνον μπορεί να κάμη αληθινές προφητείες, και γιατί; (β) Για ποιόν λόγο κάνει ο Ιεχωβά προφητείες, και πώς επιβάλλει την εκπλήρωσί των;

² Μόνον ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να κάμη αληθινή προφητεία, διότι έχει τελεία κατανόησι, όχι μόνον της διανοίας του ανθρώπου και όλων των παραγόντων, εμψύχων και αψύχων, που επηρεάζουν τα γεγονότα, αλλ’ επίσης και των άλλων ουσιωδών στοιχείων, δηλαδή, της ικανότητος και δυνάμεως που απαιτούνται για να θέσουν σε κίνησι όλα εκείνα τα πράγματα που θα επιφέρουν την εκπλήρωσι της προφητείας του. Ο Ιεχωβά εκφέρει προφητείες ώστε ο λαός του να μπορή να γνωρίζη τους σκοπούς του. Κατόπιν, υποστηρίζει τον λόγον του με όλη την ισχυρή του αόρατη αγγελική οργάνωσι και με το ακαταγώνιστο άγιό του πνεύμα ή ενεργό δύναμι· επιβλέπει, λοιπόν, ώστε η προφητεία να επιβληθή για ν’ αποδειχθή αληθινή. Απεργάζεται τον καλό του σκοπό, και, κάνοντας αυτό, ουδέποτε παραβιάζει οποιαδήποτε από τις δίκαιες αρχές του.

ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΡΙΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

 3. (α) Για ποιους λόγους προείπε ο Ιεχωβά την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα; (β) Τι έκαμαν οι Βαβυλώνιοι στην ίδια την Ιερουσαλήμ; (γ) Τι έκαμαν στον ναό και τα σκεύη, και παρέλαβαν μαζί των την κιβωτό της διαθήκης;

³ Για να προειδοποιήση την αρχαία Ιερουσαλήμ, και προς όφελός μας σήμερα, ο Ιεχωβά δια των προφητών του προείπε την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και την ερήμωσι του Ιούδα κι έδωσε λεπτομέρειες σχετικώς. Στο καθωρισμενο ακριβώς χρονικό σημείο μετεχειρίσθη τον βασιλέα μιας παγκοσμίου δυνάμεως ως όργανο επιβολής αυτών των προφητειών. Σε προηγούμενα τεύχη εξετάσαμε γιατί αυτή η κρίσις είχε αποφασισθή και πώς άρχισε να επιβάλλεται με την πολιορκία της Ιερουσαλήμ. Τελικά ο Βαβυλωνιακός στρατός εισήλθε στην Ιερουσαλήμ την ενάτη ημέρα του τετάρτου μηνός, στο ενδέκατο έτος του βασιλέως του Ιούδα Σεδεκία. Τη δεκάτη ημέρα του πέμπτου μηνός Αβ (2-3 Αυγούστου 607 π.Χ.), κατέστρεψαν τελείως τον ναό, το βασιλικό ανάκτορο και τα τείχη της πόλεως. Ο Ιερεμίας, αυτόπτης μάρτυς, μας λέγει ότι οι Βαβυλώνιοι κατεκρήμνισαν τους χάλκινους στύλους του ναού και τη γιγαντιαία λεκάνη, την «χαλκίνην θάλασσαν.» Επίσης έλαβαν τα χάλκινα, αργυρά και χρυσά σκεύη. Όσον για τη χρυσή κιβωτό της διαθήκης που περιείχε τις δύο λίθινες πλάκες, στις οποίες είχαν εγχαραχθή οι Δέκα Εντολές, προφανώς αυτή είχε ήδη εξαφανισθή, και συνεπώς δεν περιέπεσε σε ειδωλολατρικά χέρια.—Ιερεμ. 52:12-14, 17-23.

 4. Πώς ο Ιεχωβά επέβαλε την κρίσι του καθώς προελέχθη στον Ιεζεκιήλ 9:6-8;

⁴ Ο Θεός επέβαλε, επίσης, την κρίσι του επί του απίστου ιερατείου του μολυσμένου ναού, καθώς προελέχθη στα εδάφια Ιεζεκιήλ 9:6-8. «Και έλαβεν ο αρχισωματοφύλαξ Σεραΐαν τον πρώτον ιερέα, και Σοφονίαν τον δεύτερον ιερέα, και τους τρεις θυρωρούς· και εκ της πόλεως έλαβεν ένα ευνούχον, όστις ήτο επιστάτης επί των ανδρών των πολεμιστών και επτά άνδρας εκ των παρισταμένων έμπροσθεν του βασιλέως, τους ευρεθέντας εν τη πόλει· και τον γραμματέα τον άρχοντα των στρατευμάτων, όστις έκαμνε την στρατολογίαν του λαού της γης· και εξήκοντα άνδρας εκ του λαού της γης, τους ευρεθέντας εν μέσω της πόλεως. . . . Και επάταξεν αυτούς ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, και εθανάτωσεν αυτούς εν Ριβλά, εν τη γη Αιμάθ. Ούτω μετωκίσθη ο Ιούδας από της γης αυτού.»—Ιερεμ. 52:24-27.

 5. Τι έκαμαν οι Βαβυλώνιοι στον «κεχρισμένον του Ιεχωβά», και με ποιο αποτέλεσμα για κείνους, οι οποίοι εσέβοντο τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ;

⁵ Οι εκτελεσταί ήσαν σκληροί, κρεμώντας μερικούς από τους Ιουδαίους άρχοντας από το χέρι τους. Εβίασαν τις γυναίκες εκεί ακριβώς στην ίδια τη Σιών. Έσφαξαν τους υιούς του βασιλέως Σεδεκία ενώπιον των οφθαλμών του και τον εξώρισαν στη Βαβυλώνα, όπου απέθανε. Η πράξις αυτή εναντίον του βασιλέως ήταν σαν να κατέπνιγε εκείνους που έτρεφαν σεβασμό για τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ: «Η πνοή των μυκτήρων ημών, ο χριστός του Κυρίου, επιάσθη εν ταις παγίσιν αυτών· υπό την σκιάν του οποίου ελέγομεν, θέλομεν ζη μεταξύ των εθνών.»—Θρήνοι 4:20.

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΑΒΙΔ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΗΝ ΙΣΧΥΝ ΤΗΣ

 6. Πώς διεφυλάχθη η βασιλική γραμμή δια μέσου της αιχμαλωσίας στην Βαβυλώνα;

⁶ Αν και ο Ιεχωβά επέβαλε αυτή την κρίσι ακριβώς όπως προελέχθη, δεν ελησμόνησε την αδιάρρηκτη διαθήκη του με τον Δαβίδ. Προνοητικά διετήρησε έναν από τη βασιλική γραμμή, μέσω του οποίου ο υποσχεμένος Σηλώ μπορούσε να έλθη. Ήταν ο Ιωαχείν, ένας ανεψιός του Σεδεκία, που είχε ληφθή σε αιχμαλωσία το 617 π.Χ. Ο Ιωαχείν είχε υιούς στην Βαβυλώνα, τον Σαλαθιήλ, Μαλχιράμ, Φεδαΐαν, Σενασάρ, Ιεκαμίαν, Ωσαμά και τον Νεδαβίαν. Απ’ αυτούς τους υιούς, ο Σαλαθιήλ εθεωρείτο ως ο πατήρ του Ζοροβάβελ, που έγινε κυβερνήτης του Ιούδα κάτω από τους Πέρσας και ανοικοδόμησε τον ναό στην αποκαταστημένη Ιερουσαλήμ.—1 Χρον. 3:15-19· Έσδρας 3:2, 8· Ματθ. 1:12· Λουκ. 3:27.

 7. Πώς η γραμμή του Ααρωνικού ιερατείου διεφυλάχθη ομοίως;

⁷ Παρομοίως, όταν ο αρχιερεύς Σεραΐας εθανατώθη, ο Ιεχωβά επέβλεψε ώστε να φεισθούν του υιού του Ιωσεδέκ και να τον πάνε σε εξορία στην Βαβυλώνα. (1 Χρον. 6:14, 15) Αυτός είχε υιόν ονομαζόμενον Ιησούν. Ο Ιησούς ήταν εκείνος που συνειργάσθη με τον Ζοροβάβελ στην ανοικοδόμησι του ναού στην αποκαταστημένη Ιερουσαλήμ. Μ’ αυτό τον τρόπο, ούτε η γραμμή του οίκου του Δαβίδ ούτε η γραμμή της Ααρωνικής οικογενείας των αρχιερέων διασπάσθηκε, αλλά συνεχίσθηκε μέχρις ότου εμφανίσθηκε στη σκηνή ο Ιησούς Χριστός.—Έσδρας 3:2· Νεεμ. 12:26· Αγγαίος 1:1· Ζαχ. 3:1· Λουκ. 3:1, 2.

 8. Μετά την πτώσι της Ιερουσαλήμ, επήλθε αμέσως η ερήμωσις της γης;

⁸ Ο Νεβουζαραδάν, ο αρχισωματοφύλαξ, άφησε μερικούς από τον κατώτερο λαό της χώρας να παραμείνουν ως αμπελουργοί και καταναγκαστικοί γεωργοί. Διώρισε επ’ αυτών τον Γεδαλίαν, τον υιόν του Αχικάμ, υιού του Σαφάν. (2 Βασ. 25:12, 22) Αλλ’ ο Ιεχωβά είχε πει, «θέλω καταστήσει την Ιερουσαλήμ εις σωρούς, κατοικίαν θώων», και τις πόλεις του Ιούδα «έρημον, γην ακατοίκητον.» (Ιερεμ. 9:11· 4:7· 6:8· 26:9· 32:43· 33:10, 12· Ζαχ. 7:5, 14) Πώς θα το επέβαλλε αυτό;

 9. (α) Πώς ο Ιερεμίας ήταν σε καλή θέσι για να διαπιστώση την πλήρη επιβολή τής προφητείας του για την ερήμωσι του Ιούδα; (β) Τι συνέβη στον Κυβερνήτη Γεδαλία, και πώς έπειτα ο λαός έβλεπε τη συμβουλή του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία; (γ) Ως πού επήγε το υπόλοιπο που έφευγε, και θα μπορούσαν να διαφύγουν την επιβολή των κρίσεων του Ιεχωβά εκεί;

⁹ Ο Ιερεμίας, στον οποίον, επίσης, επετράπη να παραμείνη εκεί με τον λαό, αναφέρει ότι ο Ισμαήλ ο υιός του Νεθανίου, υιού του Ελισαμά, εκ των βασιλικών απογόνων, ήλθε με μια ομάδα ανδρών κι εδολοφόνησε τον Γεδαλία, κι έφυγε από τον Ιούδα προς την περιοχή Αμμών. Οι υπόλοιποι αρχηγοί του λαού παρεκάλεσαν τον Ιερεμία να προσευχηθή για συμβουλή από μέρους του Ιεχωβά, κι έλαβαν τη νουθεσία να παραμείνουν στη χώρα του Ιούδα ως δούλοι του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ. Αλλ’ απέρριψαν τη συμβουλή αυτή και κατήλθαν στην Αίγυπτο, παίρνοντας μαζί τους τον Ιερεμία και τον γραμματέα του Βαρούχ. Εγκατεστάθησαν στην Αίγυπτο· στην Τάφνης, Μιγδώλ και Νωφ (Μέμφιν) και εις την γην Παθρώς. (Ιερεμ. 41:1 έως 44:1) Αλλά δεν μπορούσαν να διαφύγουν την κρίσι του Θεού εκεί, διότι ο Ιεχωβά τούς είπε ότι θα παρέδιδε τον Φαραώ-ουαφρή της Αιγύπτου στη χείρα των εχθρών του.—Ιερεμ. 44:2-30· παράβαλε με Ιεζεκιήλ 29:17-20· 30:22-26.

ΑΓΡΙΑ ΖΩΑ ΜΟΝΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΠΙ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

10. (α) Πώς εξεπληρώνετο τώρα ο νόμος του Ιεχωβά περί σαββάτου επί της γης; (β) Πώς ήταν αξιοσημείωτος η καταμέτρησις του χρόνου αυτής της εκπληρώσεως;

¹⁰ Με τη μετακίνησι αυτή του λαού στο μέσον του εβδόμου μηνός, του Τισρί ή Εθανείμ, που θ’ αντιστοιχούσε περίπου στην ημερομηνία της 1ης Οκτωβρίου του 607 π.Χ. του Γρηγοριανού ημερολογίου, η γη του Ιούδα αφέθηκε τελείως έρημη, χωρίς ανθρώπινο κάτοικο ή κατοικίδιο ζώο. Ο χρονικός προσδιορισμός της επιβολής της προφητείας του Ιεχωβά είναι εδώ αξιοσημείωτος. Διότι ακριβώς σ’ αυτόν τον έβδομο μήνα Εθανείμ, τη δεκάτη ημέρα, την ημέρα του εξιλασμού, η σάλπιγξ ηχούσε στο Ιωβιλαίον έτος, οπότε ήθελον «διακηρύξει άφεσιν εις την γην προς πάντας τους κατοίκους αυτής.» Άρχισε ένα σαββατιαίο έτος για τη Θεόδοτη γη. (Λευιτ. 25:8-22) Ακριβώς, λοιπόν, στον κατάλληλο καιρό του έτους, άρχισε μια αδιάκοπη ροή του χρόνου σαββατιαίων ετών, ως αποζημίωσις για όλα τα σαββατιαία έτη που οι απειθείς Ισραηλίται είχαν παραλείψει να τηρήσουν. Η χώρα επρόκειτο ν’ απολαύση, εικονικώς, ένα τέλειο αριθμό σαββατιαίων ετών—εβδομήντα, και στο χρονικό αυτό διάστημα θα ήταν τελείως έρημη, χωρίς ανθρώπινο κάτοικο, ένας τόπος που οι διαβάτες θα τον απέφευγαν σαν ένα στοιχειωμένο τόπο. Το υπόμνημα, που εγράφη αργότερα και που αποτελεί μαρτυρία για την ικανότητα του Ιεχωβά να επιβάλλη τον λόγον του, λέγει:

11. Πώς το υπόμνημα στο 2 Χρονικών, κεφάλαιον 36, είναι μια μαρτυρία για την ικανότητα του Ιεχωβά να επιβάλη τον λόγον του;

¹¹ «Δια τούτο έφερεν επ’ αυτούς τον βασιλέα των Χαλδαίων, . . . Και κατέκαυσαν τον οίκον του Θεού, και κατέσκαψαν το τείχος της Ιερουσαλήμ, . . . Και τους εκφυγόντας την μάχαιραν μετώκισεν εις Βαβυλώνα, όπου ήσαν δούλοι εις αυτόν και εις τους υιούς αυτού, μέχρι του καιρού της βασιλείας των Περσών· δια να πληρωθή ο λόγος του Ιεχωβά ο δια στόματος Ιερεμίου, εωσού η γη χαρή τα σάββατα αυτής· διότι πάντα τον καιρόν της ερημώσεως αυτής εφύλαττε σάββατον, εωσού συμπληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη.»—2 Χρον. 36:17-23, ΜΝΚ· παράβαλε επίσης με Δανιήλ 9:1, 2.

12, 13. Πώς ο Ιώσηπος, αναφέροντας τον Χαλδαίο ιστορικό Βερόζο, επιβεβαιώνει ότι ολόκληρος η Ιουδαία παρέμεινε σε κατάστασι ερημώσεως επί εβδομήντα χρόνια;

¹² Ο Ιουδαίος κοσμικός Ιστορικός, Φλάβιος Ιώσηπος, του πρώτου αιώνος της κοινής μας χρονολογίας, επιβεβαιώνει τη Βιβλική αφήγησι, γράφοντας σχετικά με την ερήμωσι της Ιερουσαλήμ:

¹³ Αυτός [ο Χαλδαίος Ιστορικός Βερόζος του τρίτου αιώνος π.Χ.] μας δίνει έναν κατάλογο των απογόνων του Νώε, οι οποίοι προσθέτουν τα έτη της χρονολογίας των, από τον ίδιο τον Νώε ως τον Ναβοπολάσσαρον, βασιλέα των Βαβυλωνίων και των Χαλδαίων, με μια αφήγησι των ανδραγαθημάτων αυτού του βασιλέως. Μας λέγει ότι έστειλε τον υιό του Ναβουχοδονόσορ μ’ ένα ισχυρό στρατό στην Αίγυπτο και στην Ιουδαία, όπου, όταν έλαβε πληροφορίες περί επαναστάσεως, υπήγαγε τον λαό σε δουλεία, έθεσε φωτιά στο ναό μας στην Ιερουσαλήμ, και απήγαγε ολόκληρο το έθνος μας σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα. Ύστερ’ απ’ αυτό η πόλις μας έκειτο έρημη στη διάρκεια ενός μεσοδιαστήματος εβδομήντα ετών, ως τις ημέρες του Κύρου, Βασιλέως της Περσίας.—Βιβλίον Ι, τμήμα 36, από το κεφάλαιον Προς Επαφρόδιτον, περί Ιουδαϊκής Αρχαιότητος εις Απάντησιν προς Απίονα.

14. Ποια διαφορετική μεταχείρισις έγινε στη γη του Ιούδα από εκείνην που έγινε στη Σαμάρεια, όταν επήλθε η αιχμαλωσία της;

¹⁴ Και τέτοιο ήταν το τέλος του έθνους των Εβραίων· είχε δύο φορές μεταβή πέραν του Ευφράτου. Διότι ο λαός των δέκα φυλών απήχθη από τη Σαμάρεια υπό των Ασσυρίων, στις ημέρες του Βασιλέως Ωσηέ. Ύστερ’ απ’ αυτό ο λαός των δύο φυλών, που παρέμεινε αφού εκυριεύθη η Ιερουσαλήμ, απήχθη από τον Ναβουχοδονόσορ, Βασιλέα της Βαβυλώνος και της Χαλδαίας. Τώρα, σχετικά με τον Σαλμανασάρ, αυτός απεμάκρυνε τους Ισραηλίτας από τη χώρα των, κι εγκατέστησε σ’ αυτό το έθνος των Χουθαίων που έμεναν προηγουμένως στο εσωτερικό της Περσίας και Μηδίας· τότε όμως ωνομάσθησαν Σαμαρείται, παίρνοντας το όνομα της χώρας στην οποία μετωκίσθησαν. Αλλά ο Βασιλεύς της Βαβυλώνος, που εξήγαγε τις δύο φυλές, δεν ετοποθέτησε άλλο έθνος στη χώρα των. Τοιουτοτρόπως όλη η Ιουδαία, και η Ιερουσαλήμ, και ο ναός εξακολούθησαν να είναι ένα ερημωμένο μέρος επί εβδομήντα χρόνια.—Βιβλίον 10, κεφάλαιον 9, τελευταία παράγραφος, του Αρχαιότητες των Ιουδαίων, έκδοσις υπό Χουίστον.

15. (α) Γιατί δεν μπορούμε να μετρήσωμε την εβδομηκονταετή περίοδο ερημώσεως του Ιούδα από το 626 π.Χ.; (β) Μπορούμε ν’ αρχίσωμε να υπολογίζωμε την εβδομηκονταετή περίοδο από το 617 π.Χ.; Εξηγήστε την απάντησί σας.

¹⁵ Λοιπόν, πότε ακριβώς άρχισαν να μετρούνται τα προλεχθέντα εβδομήντα έτη της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα; Όχι στο 626 π.Χ., το τρίτον έτος της βασιλείας του Βασιλέως Ιωακείμ, διότι τότε δεν έλαβε χώραν αιχμαλωσία των Ιουδαίων στη Βαβυλώνα. Ακόμη και στο ένατο έτος του, το 620 π.Χ., ο Ιωακείμ έγινε απλώς φόρου υποτελής στον βασιλέα της Βαβυλώνος. Στο ενδέκατο έτος της βασιλείας του, το 618 π.Χ., εστασίασε εναντίον του Ναβουχοδονόσορ, που επήλθε εναντίον του.a Λίγο πριν από το τέλος του ενδεκάτου έτους του Ιωακείμ, ο υιός του και διάδοχός του Ιωαχείν, που εβασίλευσε μόνον τρεις μήνες και δέκα ημέρες, εξήλθε να αυτοπαραδοθή στον Ναβουχοδονόσορ, που πολιορκούσε την πόλι. Στην 1η Νισάν 617 π.Χ., (την άνοιξι) άρχισε το πρώτον έτος της βασιλείας του Σεδεκία, θείου του Ιωαχείν, τον οποίον ο Ναβουχοδονόσορ έκαμε βασιλέα της Ιερουσαλήμ αντί του Ιωαχείν. (2 Βασ. 24:12-18) Αυτό, λοιπόν, δεν ήταν η ερήμωσις αλλά μόνον η αιχμαλωσία συγκριτικά ολίγων, ήτοι 3.023 Ιουδαίων με τις συζύγους και οικογένειές των.—Ιερεμ. 52:28.

ΠΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΚΙ ΕΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΕΡΗΜΩΣΙΣ

16. (α) Γιατί δεν μπορούμε ν’ αρχίσωμε να υπολογίζωμε τα προλεχθέντα εβδομήντα χρόνια ως τον Εθανείμ, τον έβδομο σεληνιακό μήνα, το 607 π.Χ.; (β) Αν ο Ιούδας ήταν ερημωμένος, πώς εξηγείται το Ιερεμίας 52:30, το οποίον αναφέρει ότι περισσότεροι Ιουδαίοι εξωρίσθησαν αργότερα;

¹⁶ Ασφαλώς, όταν ο Βασιλεύς Ιωακείμ ήταν σε ανοικτή επανάστασι εναντίον του Ναβουχοδονόσορ και, αργότερα, όταν ο Σεδεκίας παρέβη τον όρκο του κι εστασίασε εναντίον του Ναβουχοδονόσορ στην τελευταία περίοδο της βασιλείας του, το έθνος δεν μπορούσε να λεχθή ότι ήταν αιχμάλωτο στη Βαβυλώνα. Έτσι τα εβδομήντα χρόνια της συνεχούς αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα δεν άρχισαν ως το 607 π.Χ., τον μήνα Εθανείμ, όταν η χώρα αφέθη εξ ολοκλήρου έρημη, και οι εναπομείναντες κάτοικοί της κατήλθαν στην Αίγυπτο. Τότε οι Ιουδαίοι ως έθνος μετέβησαν σε εξορία στη Βαβυλώνα, χωρίς βασιλέα στην Ιερουσαλήμ. Η εξορία αυτή ήταν για μια αδιάκοπη περίοδο εβδομήντα ετών. (Δαν. 9:1, 2) Οι επτακόσιοι σαράντα πέντε Ιουδαίοι που φέρθηκαν σε αιχμαλωσία, όπως αναφέρεται στον Ιερεμία 52:30, δεν ελήφθησαν από την ερημωμένη γη του Ιούδα, αλλ’ αιχμαλωτίσθηκαν αργότερα, όταν ο Ναβουχοδονόσορ, ως συμβολικόν ποτήριον του Ιεχωβά, έκαμε τα έθνη, που συνώρευαν με τη γη του Ιούδα, να πιουν την πικρή πόσι του να κατακτηθούν βιαίως.—Ιερεμ. 25:17-29.

17. (α) Ποια επιπρόσθετη γραμμή επιβεβαιώσεως αποδεικνύει ότι η εβδομηκονταετής περίοδος άρχισε το 607 π.Χ.; (β) Πώς ο Ιεχωβά επέβαλε την προφητεία του ότι η γη θ’ απελάμβανε τα εβδομήντα χρόνια τής αναπαύσεώς της;

¹⁷ Πότε θα ετελείωνε η ερήμωσις; Το 537 π.Χ., όταν ο Βασιλεύς Κύρος της Περσίας απηλευθέρωσε το Ιουδαϊκό υπόλοιπο και αυτό άφησε την Βαβυλώνα και άρχισε να κατοική εκ νέου στη γη του Ιούδα. Η ημερομηνία αυτή μπορεί να εξακριβωθή με τη χρήσι των υπομνημάτων της κοσμικής ιστορίας. Η περίοδος της ερημώσεως της γης του Ιούδα άρχισε εβδομήντα χρόνια ενωρίτερα, το 607 π.Χ. Ο Ναβουχοδονόσορ δεν έφερε μέσα αποίκους για να καταλάβουν τη γη του Ιούδα, όπως είχε κάμει ο βασιλεύς της Ασσυρίας στη γη της Σαμαρείας, όταν εκυρίευσε τη γη αυτή. Ο Ιεχωβά επέβαλε την προφητεία του με θαυματουργικά μέσα και η γη του Ιούδα ετηρήθη σε πλήρη ερήμωσι, για να μπορέση ν’ αναπαυθή στα προλεχθέντα εβδομήντα χρόνια.—2 Χρον. 36:21-23.

18. Ποια νέα έφθασαν στον Ιεζεκιήλ το ενδέκατον έτος της εξορίας του, τα οποία έφεραν μια αλλαγή στις προφητείες του;

¹⁸ Ο Ιεζεκιήλ, εκεί στη Βαβυλωνία, άκουσε για την καταστροφή, προφανώς προτού τα στρατεύματα του Ναβουχοδονόσορ επιστρέψουν νικηφόρα, στο ενδέκατο έτος της εξορίας του στη Βαβυλώνα. Λέγει: «Και εν τω δωδεκάτω έτει [σύμφωνα με ωρισμένο υπολογισμό] της αιχμαλωσίας ημών, τω δωδεκάτω μηνί, τη πέμπτη του μηνός, ήλθε προς εμέ διασεσωσμένος τις εξ Ιερουσαλήμ, λέγων, Ηλώθη η πόλις.» (Ιεζ. 33:21) Έκτοτε, ο Ιεζεκιήλ μπορούσε να προφητεύση για τη μέλλουσα αποκατάστασι στο τέλος των εβδομήντα ετών της ερημώσεως.—Ιεζ. 36:1 έως 37:28.

19. Μήπως αυτή η επιβολή της ερημώσεως ήταν κάτι που θα έφερε χαρά στον Ιεχωβά και τον προφήτη του Ιερεμία;

¹⁹ Αν και ο Ιεχωβά επέβαλε την προφητεία του, μήπως αυτό ήταν κάτι που θα έφερε χαρά σ’ αυτόν και στον πιστό του προφήτη Ιερεμία; Όχι. Ενέπνευσε τον Ιερεμία να γράψη το Βιβλίο της Γραφής που ονομάζεται Θρήνοι, στο οποίο περιγράφεται η θλιβερή κατάστασις της Ιερουσαλήμ:

20. Πώς το βιβλίο των Θρήνων αποκαλύπτει τι αισθάνθηκαν ο Ιεχωβά και ο Ιερεμίας για την πτώσι της Ιερουσαλήμ;

²⁰ «Πώς έκάθισε μόνη η πόλις η πεπληθυμμένη λαών! Κατέστη ως χήρα, η πεπληθυμμένη εν έθνεσιν! . . . Οι εναντίοι αυτής έγιναν κεφαλή . . . Διότι ο Ιεχωβά κατέθλιψεν αυτήν δια το πλήθος των ανομιών αυτής· τα νήπια αυτής επορεύθησαν εις αιχμαλωσίαν έμπροσθεν του εχθρού. Και έφυγεν από της θυγατρός [πόλεως] Σιών πάσα η δόξα αυτής.»—Θρήνοι 1:1-6, 17· 2:13· 5:16-22, ΜΝΚ.

21. (α) Ελύπησαν τα γεγονότα αυτά τον Ιεχωβά τόσο ώστε να ακυρώση τη διαθήκη του με τον Δαβίδ; (β) Πώς οι αντίπαλοι της Σιών έγιναν η «κεφαλή»;

²¹ Αλλ’ αυτή η αξιοθρήνητη κατάστασις του λαού, που είχε το όνομα του Θεού επάνω του και υπέφερε λόγω των αμαρτιών του εναντίον του Ιεχωβά, δεν ακύρωσε οπωσδήποτε τη διαθήκη του Ιεχωβά, ούτε τον έκαμε να λυπηθή για τους σκοπούς του. Είναι αλήθεια ότι το 607 π.Χ. οι εχθροί της Σιών έγιναν «κεφαλή». Ο «θρόνος του Ιεχωβά» στη Σιών είχε ανατραπή. Η τυπική ή μικρογραφική βασιλεία του Θεού είχε παρέλθει. Δεν υπήρχε πια καμμιά τυπική βασιλεία του Θεού στη γη για να εμποδίση τους Εθνικούς ή τα μη Ιουδαϊκά έθνη στην πορεία τους προς συμπλήρωσιν της κυριαρχίας του κόσμου. Με άδεια του Θεού, είχαν πλήρη εξουσία.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΑΝΕΤΡΑΠΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

22. (α) Ποια μακρά προφητική περίοδος χρόνου άρχισε το 607 π.Χ.; (β) Γιατί ο Ιεχωβά δεν ελυπήθη γι’ αυτό; (γ) Ποια ερώτησις εγείρεται τώρα;

²² Γιατί δεν ελυπήθη ο Ιεχωβά Θεός; Διότι, μολονότι αυτοί οι χωρίς διακοπή «καιροί των Εθνών» ή «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» άρχισαν κατά την ερήμωσι του Ιούδα τον έβδομο Ιουδαϊκό μήνα του 607 π.Χ., οι καιροί αυτοί επρόκειτο να διαρκέσουν μόνον μέχρις ότου ο Σηλώ, Εκείνος, που είχε το νόμιμο δικαίωμα στη βασιλεία του Θεού που είχε ανατραπή, θα ήρχετο και ο Θεός θα του έδιδε το στέμμα, τη βασιλική τιάρα, και το σκήπτρον, για να άρχη εν μέσω των Εθνικών, των κοσμικών εθνών που είναι οι εχθροί του. Πότε, όμως, θα ελάμβανε χώραν η ενθρόνισις του βασιλικού Υιού του Δαβίδ; Ο ουράνιος Βασιλεύς της αιωνιότητος είχε ορίσει τον καιρό. Τον προείπε και έκαμε να καταγραφή στον εμπνευσμένο του Λόγο. Ασφαλώς θα τον επέβαλλε. Το επόμενο τεύχος της Σκοπιάς θα εξετάση το μήκος των «καιρών των Εθνών.»—Γέν. 49:10· Λουκ. 21:24· Ιεζ. 21:25-27· Ψαλμ. 110:1-6.

23. (α) Πώς οι προφητείες σχετικά με την έλευσι του βασιλέως του Ιεχωβά έγιναν για τους πρώτους Χριστιανούς περισσότερο βέβαιες από ό,τι ήσαν στις ημέρες των προφητών; (β) Πώς το εκφράζει αυτό ο απόστολος Πέτρος;

²³ Στις ημέρες των, οι προφήται Ησαΐας, Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ και Δανιήλ είχαν ιδεί πολλές προηγούμενες προφητείες του Ιεχωβά να επαληθεύουν, και είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στην ικανότητα του Ιεχωβά να προλέγη γεγονότα και να επιβάλη τους λόγους της προφητείας του. Συνεπώς, οι προφητείες, πολλές από τις οποίες αυτοί ακριβώς οι άνδρες είχαν εμπνευσθή να γράψουν, σχετικά μ’ Εκείνον που είχε το νόμιμο δικαίωμα και σχετικά με την έλευσί του για ν’ ασκήση τη βασιλική ιδιότητα επί του θρόνου του Ιεχωβά, ήσαν ακόμη περισσότερο βέβαιες για τους αποστόλους και τους πρώτους Χριστιανούς, διότι είχαν ένα υπόμνημά των και προσέτι έγιναν αυτόπται μάρτυρες της εκπληρώσεως των προφητειών αυτών των προφητών. Ο Πέτρος εξέφρασε αυτή την πεποίθησι: «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω.»—2 Πέτρ. 1:19.

24. (α) Πώς μπορούμε να είμεθα ακόμη πιο βέβαιοι σήμερα; (β) Τι είναι εκείνο που κάνει την εκπλήρωσι των προφητειών του Λόγου του Θεού τόσο βεβαία;

²⁴ Από τις ημέρες των αποστόλων, έχουν περάσει δεκαεννέα αιώνες και μπορούμε ακόμη να είμεθα βέβαιοι περισσότερο από τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος, διότι από τότε έχουν εκπληρωθή πολυάριθμες προφητείες. Εκείνος, στον οποίον ανήκει το νόμιμο δικαίωμα, θα πάρη την παγκόσμιο κυριαρχία από τα χέρια των εθνών και θα την κρατήση μονίμως για την ευλογία όλων των φυλών της γης. Διότι πρέπει να ενθυμούμεθα, καθώς ο Πέτρος είπε περαιτέρω: «Ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» Ο πάνσοφος Δοτήρ της προφητείας είναι επίσης και ο παντοδύναμος Εκείνος που την επιβάλλει.—2 Πέτρ. 1:20, 21.

[Υποσημειώσεις]

Διατηρώντας την Οργάνωσι των Δημοσίων Υπηρετών Καθαρή, Αγνή

«Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, . . . εν καθαρότητι, εν γνώσι.»—2 Κορ. 6:4, 6.

 1. Ποιος διορισμός δημοσίας υπηρεσίας είναι ο μέγιστος, που έχει ποτέ δοθή σε οποιαδήποτε οργάνωσι επάνω στη γη;

ΚΑΜΜΙΑ άλλη οργάνωσις επάνω στη γη δεν έχει ένα μεγαλύτερο διορισμό δημοσίας υπηρεσίας από την οργάνωσι αυτή δημοσίων υπηρετών. Πριν από δέκα εννέα αιώνες ο Πρώτιστος Υπηρέτης της, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, προέβη σ’ ένα παγκόσμιο διορισμό με τα εξής λόγια: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:18-20) Αυτή η ηλικίας δέκα εννέα αιώνων εντολή πρέπει και σήμερα ακόμη να τύχη εφαρμογής. Αλλά ο διορισμός υπηρεσίας, τον οποίον έχει δώσει ο Ιησούς για σήμερα προσθέτει σ’ αυτόν κάτι το έκτακτο, κάτι το ένδοξο. Αυτός ο διορισμός υπηρεσίας περιεγράφη στην προφητεία του Ιησού για τις αποδείξεις, οι οποίες θα εσημείωναν τον «έσχατον καιρόν» αυτού του συστήματος πραγμάτων και εδόθη με τα εξής λόγια: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

 2. Πώς μπορεί αυτή η οργάνωσις των μαρτύρων της Βασιλείας να γνωρισθή σήμερα, και για ποιόν λόγο αυτοί οι μάρτυρες θα γίνουν δημόσιοι υπηρέται κατά ένα ισχυρότερο τρόπο στο μέλλον;

² Υπάρχει μια τέτοια οργάνωσις μαρτύρων της Βασιλείας επάνω στη γη σήμερα. Δεν αποτελεί μέρος του «Χριστιανικού κόσμου» ή οποιουδήποτε άλλου τμήματος της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της Βαβυλωνιακής θρησκείας. Είναι γνωστή ως η Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτή η Χριστιανική κοινωνία είναι η μόνη θρησκευτική κοινωνία, η οποία θέτει τη βασιλεία των ουρανών πρώτη και κρατείται απηλλαγμένη από τα γήινα πολιτικά συστήματα. Έτσι, μπορεί να κηρύττη ελεύθερα αυτό που ο Ιησούς απεκάλεσε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας», δηλαδή, της βασιλείας του Θεού. Με το να ειδικεύεται σ’ αυτό αποτελεί την οργάνωσι, η οποία προσφέρει σε όλο το ανθρώπινο γένος μια υπηρεσία που είναι πέραν πάσης συγκρίσεως. Εκείνοι που αποδεικνύονται πιστοί σ’ αυτή τη δημοσία υπηρεσία θα γίνουν δημόσιοι υπηρέται κατά ένα ισχυρότερο τρόπο στο μέλλον για το καλό ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.

 3. Από ποια άποψι αποδεικνύει η Κοινωνία ότι είναι μία οργάνωσις δημοσίων υπηρετών, που προσφέρει τη μεγίστη υπηρεσία;

³ Τα γεγονότα και οι αριθμοί, που δημοσιεύονται κάθε χρόνο στις εκδόσεις του Βιβλίου του Έτους, αποδεικνύουν ότι η Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά εκπληρώνει αυτόν τον διορισμό να κηρύξη το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού για την οποίαν Θεοφοβούμενοι άνδρες και γυναίκες προσεύχονται επί χιλιάδες χρόνια. Με το να εκπληρώνη αυτό τον διορισμό η Κοινωνία προσφέρει την πιο μεγάλη δημοσία υπηρεσία επάνω στη γη σήμερα. Από αυτή την άποψι η Κοινωνία είναι μια οργάνωσις δημοσίων υπηρετών, έστω και αν όλοι των δεν δίνουν ομιλίες από ένα δημόσιο βήμα.

 4. Άνθρωποι, που έχουν αμφιβολίες για τους δημοσίους λειτουργούς, ποιές ερωτήσεις θα κάμουν για τα άτομα μέσα στην Κοινωνία Νέου Κόσμου;

⁴ Εν τούτοις, οι άνθρωποι, που έχουν απογοητευθή από τη διαγωγή των δημοσίων λειτουργών στην πολιτική διακυβέρνησι του κόσμου τούτου, μπορεί να έχουν τις ίδιες αμφιβολίες και για την Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Πιθανόν να πουν, ‘Ναι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, ως μία Κοινωνία Νέου Κόσμου, προσφέρουν αναντιρρήτως μια δημόσια υπηρεσία σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά τι γίνεται με την ιδιωτική ζωή των μαρτύρων του Ιεχωβά ατομικώς; Τι είδους ζωή διάγουν στα σπίτια των, στις κοσμικές των εργασίες και μέσα στις θρησκευτικές των συγκεντρώσεις; Πώς είναι η ιδιωτική των ηθική, η μακράν από τον δημόσιο οφθαλμό;’

 5. Ποιο είδος απαντήσεων σ’ αυτές τις ερωτήσεις πρέπει να αναμένωμε από μέρους των βαπτισμένων ατόμων, που είναι στην Κοινωνία Νέου Κόσμου, και γιατί;

⁵ Αυτές είναι κατάλληλες ερωτήσεις. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην Κοινωνία Νέου Κόσμου με την ιδιωτική τους ζωή απαντούν σ’ αυτές τις ερωτήσεις; Πρέπει ν’ αναμένωμε ικανοποιητικές απαντήσεις. Γιατί; Διότι κάθε βαπτισμένο άτομο μέσα στην Κοινωνία Νέου Κόσμου ανήκει στον Ύψιστο Θεό του σύμπαντος. Αυτό συμβαίνει διότι το εν ύδατι βάπτισμα είναι ένα σύμβολο του ότι το άτομο έχει πλήρως αφιερώσει τον εαυτό του στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Δίχως κανένα περιορισμό η Κοινωνία Νέου Κόσμου των βαπτισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά ανήκει σ’ Αυτόν. Εφ’ όσον αυτό συμβαίνει, ο Ιεχωβά Θεός απαιτεί όπως αυτή η οργάνωσις δημοσίων υπηρετών είναι καθαρή, αγνή. Ποτέ δεν θα ανέθετε σ’ αυτή την οργάνωσι το κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας παγκοσμίως, εκτός αν αυτή η οργάνωσις ανταπεκρίνετο στις θείες απαιτήσεις Του. Επειδή οι μάρτυρές του αντιπροσωπεύουν Αυτόν, δικαίως ενδιαφέρεται για την ηθική καθαρότητά των, την αγνότητά των, την έντιμη διαγωγή των. Ενδιαφέρεται σοβαρώς να διατηρήση την οργάνωσι στην οποία δίνει ένα τόσο υπεύθυνο διορισμό υπηρεσίας άψογη, καθαρή, αγνή, εφ’ όσον αρνείται να χρησιμοποιήση μια μιαρή, ακάθαρτη οργάνωσι.—Ψαλμ. 50:16-23.

ΜΗ ΔΙΔΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΚΟΜΜΑ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ

 6. Πώς είναι ανάγκη να ενεργούν τα αφιερωμένα άτομα που λαμβάνουν ένα διορισμό υπηρεσίας από τον Θεό, και τι το καθιστά αυτό σκόπιμο;

⁶ Οι αφιερωμένοι δημόσιοι υπηρέται, επάνω στους οποίους καλείται το όνομα του Θεού και οι οποίοι λαμβάνουν ένα διορισμό υπηρεσίας από αυτόν, οφείλουν να περιπατούν επαξίως. Δεν μπορούν να κηρύττουν και να διδάσκουν ένα πράγμα και ταυτοχρόνως να ζουν μ’ ένα τρόπο αντίθετο και να προσδοκούν ότι θα έχουν την επιδοκιμασία του Θεού. Κανείς δεν μπορεί να εμπαίξη τον Θεό. Αυτός γνωρίζει, ο Βασιλεύς του Ιησούς Χριστός γνωρίζει, και οι άγγελοί του γνωρίζουν αν ένα άτομο διάγη στην ιδιωτική του ζωή αντίθετα από αυτά που κηρύττει και διδάσκει δημοσίως. Ο Θεός έχει αισθήματα. Έχει οξεία αίσθησι κάθε μομφής, η οποία με αυτόν τον τρόπο συσσωρεύεται επάνω στο ίδιο το όνομά του, επάνω στην αγαπητή του οργάνωσι, επάνω στην αλήθειά του κι επάνω στα αγαθά νέα της Βασιλείας Του. Γι’ αυτό τον ενδιαφέρει η ιδιωτική ζωή των αφιερωμένων του δημοσίων υπηρετών. Αυτό το σοβαρό γεγονός καθιστά σκόπιμο για κάθε δημόσιο υπηρέτη να περιπατή επαξίως.

 7, 8. (α) Γιατί ο απόστολος Παύλος εκτιμούσε βαθιά αυτό το γεγονός; (β) Για να προωθήση το σωτήριο άγγελμά του, τι ήταν ο Παύλος διατεθειμένος να υποστή ή να εκπληρώση ως ευθύνη του;

⁷ Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εξετίμησε βαθιά αυτό το γεγονός. Είναι καλό το ότι είχε αυτή την αντίληψι, διότι ήταν ένας από τους πιο εξέχοντας δημοσίους υπηρέτας του Υψίστου Θεού επάνω στη γη. Ο Παύλος εγνώριζε ότι η αγνότης της ιδιωτικής του ζωής έπρεπε να συνιστά σε άλλους το Χριστιανικό άγγελμα που εκήρυττε και εδίδασκε. Επίσης, η αγνότης των πραγμάτων που εδίδασκε έπρεπε να συνιστούν το άγγελμά του σε άλλους και όχι να γίνεται λίθος προσκόμματος ή εμπόδιο. Έπρεπε να οδηγή σε μια καθαρή οργάνωσι. Για να μπορή να ζη, να κηρύττη και να υπηρετή για την απρόσκοπτη προαγωγή του σωτηρίου αγγέλματός του, ο Παύλος ήταν διατεθειμένος να υποστή οτιδήποτε. Γι’ αυτό, αφού αναφέρεται στον εαυτό του και τον Τιμόθεο ως πρέσβεις υπέρ του Χριστού, ο Παύλος κάνει την εξής δήλωσι:

⁸ «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις· εν καθαρότητι [ή αγνότητι], εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω· εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού.»—2 Κορ. 6:3-7· 5:20.

 9, 10. (α) Πώς ο σύντροφος του Παύλου Τιμόθεος θα κρατούσε τον εαυτό του καθαρό όσον αφορά τους άλλους ανθρώπους, που ήσαν διωρισμένοι σε μια υπηρεσία εκκλησίας; (β) Ποιος άλλος θα επωφελείτο από την καθαρότητά του σχετικά με αυτό;

⁹ Σημειώστε τη μνεία που κάνει ο Παύλος περί καθαρότητος ή αγνότητος. Σ’ αυτό περιέλαβε μαζί με τον εαυτό του και τον ιεραποστολικό του σύντροφο Τιμόθεο. Επέμεινε, όπως ο νεαρός αυτός Τιμόθεος είναι καθαρός ή αγνός τόσο ο ίδιος προσωπικώς όσο και εν σχέσει με άλλα άτομα. Υπό την διεύθυνσι του Θεού ο Παύλος περιέβαλε αυτόν τον νέο με εξουσία να διορίζη επισκόπους και διακονικούς υπηρέτας σ’ εκκλησίες που μόλις ωργανώθησαν. Αν ο Τιμόθεος δεν επρόσεχε όταν διώριζε άτομα σε θέσεις υπηρεσίας, και αν επηρεάζετο στους διορισμούς του από ιδιοτελή προσωπική προκατάληψι, θα ήταν ενδεχόμενο να διορίση σε υπηρεσίες ανθρώπους, οι οποίοι θα διέπρατταν αμαρτήματα ως δημόσιοι υπηρέται. Θα συμμετείχε και αυτός στη μομφή για τα αμαρτήματά των και για το πώς αυτά θα επηρέαζαν την εκκλησία και τη Χριστιανική υπόθεσι.

¹⁰ Με το να είναι πολύ προσεκτικός και ν’ αγωνίζεται αμερόληπτα να διορίση σε υπηρεσίες ανθρώπους πράγματι ικανούς και καλής, αξιοπίστου διαγωγής, ο Τιμόθεος θα κρατούσε τον εαυτό του ελεύθερο και καθαρό από συμμετοχή στη μομφή εξαιτίας αμαρτημάτων ενός άλλου ανθρώπου στην υπηρεσία. Ο Παύλος είπε: «Μη επίθετε χείρας ταχέως εις μηδένα, μηδέ γίνου κοινωνός αλλοτρίων αμαρτιών· φύλαττε σεαυτόν καθαρόν.» (1 Τιμ. 5:22) Με το να μη διορίζη ανθρώπους, οι οποίοι είχαν τάσι να γίνουν κακοί όχι μόνο θα κρατούσε τον εαυτό του αγνό και καθαρό από κάθε συμμετοχή στη μομφή, αλλά θα κρατούσε και την εκκλησία αγνή. Δεν θα έδειχνε το κακό παράδειγμα του να προΐσταται αυτής ένας αμαρτωλός άνθρωπος.

11, 12. (α) Γιατί ο Τιμόθεος ως ένας υπηρέτης, ο οποίος ώφειλε να διαβιβάση οδηγίες σε άλλους, έπρεπε να θέση ένα καλό παράδειγμα; (β) Σχετικά με αυτό, τι έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο;

¹¹ Ο Τιμόθεος ώφειλε να είναι προσεκτικός μήπως ανοίξη το δρόμο για να θέση κάποιος άλλος ένα κακό παράδειγμα στην υπηρεσία. Εκτός τούτου, και αυτός ο ίδιος ως ένας δημόσιος υπηρέτης ώφειλε να δώση ένα καλό παράδειγμα άξιο μιμήσεως. Ώφειλε να κάνη κάτι περισσότερο από το να λέγη απλώς σε άλλους αδελφούς τι να κάμουν, διαβιβάζοντάς τους οδηγίες που προήρχοντο από το κυβερνών σώμα της επιγείου οργανώσεως του Θεού. Έπρεπε να αποδείξη ότι ήταν ο ίδιος άξιος να λέγη στους άλλους τι να κάνουν σύμφωνα με τις οδηγίες της οργανώσεως. Μ’ αυτόν τον τρόπο ώφειλε να προσδώση δύναμι στις εντολές και οδηγίες του διάγοντας ο ίδιος μια υποδειγματική ζωή. Η ωριμότης της Χριστιανικής του αυξήσεως τόσο στη σκέψι όσο και στο πνεύμα θα διώρθωνε κάθε εσφαλμένη εντύπωσι που η σωματική του νεανικότης πιθανόν να έκαμε σε άλλους. Αυτό ήταν το σημείο που ετόνισε ο Παύλος, όταν έγραψε στον Τιμόθεο:

¹² «Παράγγελλε ταύτα και δίδασκε. Μηδείς ας μη καταφρονή την νεότητά σου, αλλά γίνου τύπος των πιστών εις λόγον, εις συναναστροφήν, εις αγάπην, εις πνεύμα, εις πίστιν, εις καθαρότητα. Έως να έλθω, καταγίνου εις την ανάγνωσιν, εις την προτροπήν, εις την διδασκαλίαν.»—1 Τιμ. 4:11-13.

13. Πώς η Κοινωνία Νέου Κόσμου μπόρεσε να καθαρίση τις διδασκαλίες της και να τις διατηρήση καθαρές;

¹³ Σήμερα η Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά ακολουθεί αυτούς τους λόγους για να κρατήση αυτή την οργάνωσι δημοσίων υπηρετών καθαρή, αγνή. Η διδασκαλία έπρεπε να τηρηθή καθαρή. Μπορεί δε να τηρηθή καθαρή μόνο αν βρίσκεται σε αρμονία με τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού. «Τα λόγια του Ιεχωβά είναι λόγια καθαρά», είπε ο ψαλμωδός Δαβίδ, «αργύριον δεδοκιμασμένον εν πηλίνω χωνευτηρίω, κεκαθαρισμένον επταπλασίως.» (Ψαλμ. 12:6, ΜΝΚ) Η αλήθεια είναι καθαρή, και ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Δαβίδ είπε σε προσευχή του προς τον Θεό σχετικά με τον γραπτό Λόγο του Θεού: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Προσφεύγοντας πιστά σ’ αυτόν τον καθαρό Λόγο του Θεού η Κοινωνία Νέου Κόσμου μπόρεσε να καθαρίση τις διδασκαλίες της και να διατηρήση το δίδαγμά της καθαρό και αληθινό.

14, 15. (α) Σε σύγκρισι με την πορεία των μαρτύρων του Ιεχωβά, ποια δήλωσις περί επιστροφής στις Γραφές έρχεται αργά από την κεφαλή του Ρωμαιοκαθολικισμού; (β) Πώς φράσσει το δρόμο για μια τέτοια επιστροφή στη Γραφή;

¹⁴ Από αυτό το πρώτο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά του Ιουλίου 1879, δηλαδή πριν από ογδόντα έξη χρόνια, η προσπάθεια του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά ήταν να πράττουν ακριβώς αυτό. Έτσι, έρχεται πολύ αργά τώρα η δήλωσις του Ρωμαιοκαθολικού Μεγίστου Ποντίφικος Παύλου ΣΤ΄, που μόλις επέστρεψε από το προσκύνημά του στη Μέση Ανατολή, όπως την αναφέρουν οι Τάιμς Νέας Υόρκης με προέλευσι και ημερομηνία της ειδήσεως «Ρώμη, 8 Ιανουαρίου», δηλαδή:

Ο Πάπας Παύλος ετόνισε ότι «όποιος θέλει να είναι αληθής Χριστιανός» πρέπει να στραφή στις Γραφές. «Η επιστροφή στο Ευαγγέλιο πρέπει να γίνη η συνεχής μας ενάσκησις σκέψεως, ο πνευματικός μας ζήλος, η ηθική ανανέωσις, η θρησκευτική και ανθρωπίνη ευαισθησία μας», διεκήρυξε.

¹⁵ Εν τούτοις, ο Ρωμαιοκαθολικός Μέγιστος Ποντίφιξ έφραξε τον δρόμο για μια τέτοια επιστροφή των Ρωμαιοκαθολικών στη Γραφή:

Είπε ότι η μελέτη των Γραφών δεν υπονοεί άρνησι των παραδόσεων της εκκλησίας, «αλλά μια αυξανομένη προσπάθεια για να φέρωμε τη Χριστιανική μας πίστι πλησιέστερα προς την αρχική της αντίληψι, έρευνα για μεγαλυτέρα ουσιαστική πιστότητα προς τη σκέψι του Κυρίου Ημών, και πνευματική τόνωσι εκείνων, που η αυθεντική ανάπτυξις της παραδόσεως έφερε έως εμάς.»—Τάιμς Ν. Υ., 9 Ιαν. 1964.

16. Πώς η Κοινωνία Νέου Κόσμου προσπαθεί να κάμη ακριβώς το αντίθετο από αυτό;

¹⁶ Σε αντίθεσι με αυτό, η Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά προσπαθεί να καθαρισθή από κάθε θρησκευτική παράδοσι και να προσκολληθή στον καθαρό γραπτό Λόγο του Θεού. Ενθυμούμεθα τους καταδικαστικούς λόγους του Ιησού εναντίον των ανθρωποποιήτων παραδόσεων.—Ματθ. 15:1-14.

17, 18. Για ποιο είδος καθαρότητος μιλούσε ο Παύλος, όταν έγραψε τα εδάφια 2 Κορινθίους 11:2-6;

¹⁷ Ήταν πολύ σαφής ο απόστολος Παύλος, όταν μιλούσε για την καθαρότητα της διδασκαλίας και για τη διατήρησι της αληθινής Χριστιανικής οργανώσεως απηλλαγμένης από τη διδασκαλία των ψευδαποστόλων, όταν έγραψε τα εξής λόγια στην εκκλησία, που είχε ιδρύσει στην Ελληνική πόλι Κόρινθο:

¹⁸ «Είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν. Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι εάν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, ή λαμβάνετε άλλο πνεύμα το οποίον δεν ελάβετε, ή άλλο ευαγγέλιον το οποίον δεν εδέχθητε, καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν. Αλλά στοχάζομαι ότι δεν είμαι εις ουδέν κατώτερος των πρωτίστων αποστόλων. Εάν δε και ήμαι ιδιώτης κατά τον λόγον, αλλ’ ουχί κατά την γνώσιν.»—2 Κορ. 11:2-6.

19. (α) Κατά ποιόν τρόπο προσπάθησε ο όφις στην Εδέμ να διαφθείρη την Εύα; (β) Κατά όμοιο τρόπο, πώς άνδρες στην Κόρινθο στις ημέρες του Παύλου προσπαθούσαν να διαφθείρουν την εκκλησία;

¹⁹ Βεβαίως, όταν ο όφις στην Εδέμ ηπάτησε τη σύζυγο του Αδάμ Εύα για να την αποπλανήση και να τη διαφθείρη, η προσπάθειά του συνεκεντρώθη στο ζήτημα της διδασκαλίας, στο ζήτημα της θρησκευτικής πίστεως. Δεν επρόκειτο για ηθική ή σεξουαλική διαγωγή. Ο όφις παρώτρυνε την Εύα να πιστέψη ότι ο Δημιουργός της, Ιεχωβά Θεός, ήταν ένας ψεύστης όσον αφορά το ό,τι είχε διδάξει στον σύζυγό της Αδάμ. Με ένα παρόμοιο πανούργο τρόπο, στη διάρκεια της απουσίας του Παύλου από την Κόρινθο, οι λεγόμενοι ‘πρώτιστοι απόστολοι’ προσπαθούσαν να διαφθείρουν την εκεί Χριστιανική εκκλησία. Πώς; Με το να κηρύττουν ένα Χριστό διάφορον από εκείνον που είχε κηρύξει ο Παύλος, με το να προσπαθούν να φέρουν μέσα στην εκκλησία ένα πνεύμα διάφορο από εκείνο που είχαν λάβει μέσω του Παύλου μαζί με τα δώρα του, και με το να κηρύττουν ένα είδος ‘ευαγγελίου’ διάφορο από το ευαγγέλιο που τους είχε κηρύξει ο Παύλος. Έτσι, εκείνοι οι λεγόμενοι ‘πρώτιστοι απόστολοι’ προσπαθούσαν να υπανδρεύσουν την εκκλησία της Κορίνθου με ένα άλλο Χριστό ως πνευματικό σύζυγο. Αυτό ωδηγούσε σε μια πνευματική ανηθικότητα. Πώς;

20. Πώς η φθοροποιός επίδρασις εκείνων των «πρωτίστων αποστόλων» ωδηγούσε σε πνευματική ανηθικότητα όσον αφορά την εκκλησία;

²⁰ Ο απόστολος Παύλος τούς είχε ήδη αρραβωνίσει με τον Ιησού Χριστό τον ουράνιο Υιό του Θεού. Γι’ αυτό, αν τώρα εδέχοντο να αρραβωνισθούν με κάποιον άλλο Χριστό, θα έχαναν την πνευματική τους ηθικότητα. Θα έχαναν την πνευματική τους αγνότητα, την παρθενική τους αγνότητα, την οποίαν ώφειλαν στον Ιησού Χριστό τον υποσχεμένο τους Σύζυγο. Ο απόστολος Παύλος ήθελε να παρουσιάση αυτή τη Χριστιανική εκκλησία, που είχε ιδρύσει, ως «παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν», αυτοί όμως οι ‘πρώτιστοι απόστολοι’ προσπαθούσαν να διαλύσουν τον αρραβώνα της εκκλησίας με τον Ιησού Χριστό και να τον μεταφέρουν σε ένα παραποιημένο Χριστό. Προσπαθούσαν ν’ αποπλανήσουν την ήδη μνηστευμένη εκκλησία για να διαπράξη πνευματική ανηθικότητα, πνευματική μοιχεία, εφόσον σύμφωνα με τον νόμο του Ιεχωβά, που εδόθη μέσω του Μωυσέως, μια μνηστευμένη παρθένος εθεωρείτο ήδη ως σύζυγος του ανδρός με τον οποίο είχαν γίνει διευθετήσεις να τη νυμφευθή.

21. Ποιο είδος ζηλοτυπίας είχε ο Παύλος για την εκκλησία στην Κόρινθο, και τίνος αληθινός φίλος ήταν;

²¹ Γ αυτό, ο απόστολος Παύλος παρέβαλλε αυτούς τους καλουμένους ‘πρωτίστους αποστόλους’ με τον όφι στην Εδέμ, και προσπάθησε να προστατεύση τη Χριστιανική εκκλησία από αυτούς. Η ζηλοτυπία, που είχε ο Παύλος γι’ αυτούς, δεν ήταν ιδιοτελής, γεμάτη πάθος, ασεβής ζηλοτυπία, αλλά ήταν μια θεοσεβής ζηλοτυπία, η οποία δεν ηνείχετο ανταγωνισμό αλλά επέμενε στην αποκλειστική αφοσίωσι προς τον Ιησού Χριστό τον αρχικό των Νυμφίο. Ο Παύλος ήταν πράγματι ένας «φίλος του νυμφίου», κι επιθυμούσε να μπορή στον ωρισμένο καιρό να ‘χαίρη καθ’ υπερβολήν δια την φωνήν του νυμφίου’, όταν μιλούσε προς την «παρθένον αγνήν» την Νύμφη του στον ουρανό.—Ιωάν. 3:29.

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ (ΑΓΝΟΤΗΣ) ΕΠΙΣΗΣ

22. (α) Για ποιο άλλο είδος καθαρότητος της εκκλησίας ενδιεφέρετο ο Παύλος; (β) Τι έγραψε για μια σχετική υπόθεσι στην εκκλησία στην Κόρινθο;

²² Ως ένας γενικός επίσκοπος, ο οποίος είχε την ‘μέριμναν πασών των εκκλησιών’ σε χώρες των Εθνών της Δύσεως, ο απόστολος Παύλος ενδιεφέρετο, επίσης, πολύ για την σωματική αγνότητα ή τη σεξουαλική καθαρότητα της οργανώσεως δημοσίων υπηρετών του Θεού. Ο Παύλος εγνώριζε ότι μια τοπική εκκλησία δεν θα μπορούσε να παραμείνη ένα τμήμα της οργανώσεως του Θεού και ταυτοχρόνως να επιτρέπη την ηθική ακαθαρσία οποιουδήποτε από τα μέλη της. Η εκκλησία έχει ανάγκη να ελευθερωθή, να διεκδικήση τον εαυτό της από κάθε κοινοτική ευθύνη για τη σεξουαλική ανηθικότητα οποιουδήποτε από τα μέλη της. Ακούστε αυτή την περίπτωσι που εχειρίσθη ο Παύλος για την εκκλησία της Κορίνθου στον πρώτον αιώνα της Κοινής Χρονολογίας μας. Ήταν μια σκανδαλώδης υπόθεσις, διότι ο Παύλος γράφει: «Γενικώς ακούεται ότι είναι μεταξύ σας πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ μεταξύ των εθνών ονομάζεται, ώστε να έχη τις την γυναίκα τού πατρός αυτού. Και σεις είσθε πεφυσιωμένοι, και δεν επενθήσατε μάλλον, δια να εκβληθή εκ μέσου υμών ο πράξας το έργον τούτο;»

23. Σχετικά με αυτό, σε ποιο είδος ευθύνης δεν ήθελε να έχη συμμετοχή ο Παύλος, και επομένως τι έκαμε για την κατάστασι;

²³ Εφόσον ο Παύλος είχε ιδρύσει εκείνη την εκκλησία και είχε επ’ αυτής την αποστολική εποπτεία, δεν θα επέτρεπε ούτε για ένα λεπτό να κηλιδωθή με οποιαδήποτε κοινοτική ευθύνη για μια τέτοια ανηθικότητα μέσα στην οργάνωσι δημοσίων υπηρετών του Θεού. Γι’ αυτό, συνεχίζει αμέσως με την κατηγορία που εκφέρει εναντίον της εκκλησίας, γράφοντας: «Διότι εγώ, ως απών κατά το σώμα, παρών όμως κατά τα πνεύμα, έκρινα ήδη ως παρών τον ούτω πράξαντα τούτο, εν τω ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αφού συναχθήτε σεις και το εμόν πνεύμα με την δύναμιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να παραδώσητε τον τοιούτον εις τον Σατανάν προς όλεθρον της σαρκός, δια να σωθή το πνεύμα αυτού εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού. . . . Δεν κρίνετε σεις τους έσω; Τους δε έξω ο Θεός θέλει κρίνει· όθεν εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.»—1 Κορ. 5:1-5, 12, 13.

24, 25. (α) Στο νου του Παύλου, ποια ήταν τώρα η ερώτησις σχετικά με την εκκλησία της Κορίνθου; (β) Πώς η εκκλησία απεδείχθη καθαρή σ’ αυτό το ζήτημα;

²⁴ Στη διάνοια του Παύλου το ερώτημα τώρα ήταν, Άρα γε η Χριστιανική εκκλησία με τους λεγόμενους ‘πρωτίστους αποστόλους’ θα καθαρισθή από κάθε κοινοτική ευθύνη γι’ αυτή τη σκανδαλώδη υπόθεσι αιμομικτικής ανηθικότητος; Θα εθλίβετο διότι ηνέχθη αυτή την ανηθικότητα ανάμεσά της για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα δίχως να ενεργήση κατάλληλα; Θα διεκδικούσε τον εαυτό της, εκτελώντας ταχέως τις αποστολικές διαταγές να εκβάλη αυτόν τον κακόν άνθρωπο από την εκκλησία; Η διάνοια του Παύλου αναπαύθηκε αργότερα, όταν ο ιεραποστολικός του σύντροφος Τίτος επέστρεψε από την Κόρινθο και του είπε ότι η εκκλησία το είχε πράξει αυτό. Δίνοντας μια επίσημη επιδοκιμασία σ’ αυτό, ο Παύλος τούς έγραψε:

²⁵ «Βλέπω ότι η επιστολή εκείνη, αν και προς ώραν, σας ελύπησε. Τώρα χαίρω, ουχί ότι ελυπήθητε, αλλ’ ότι ελυπήθητε προς μετάνοιαν· διότι ελυπήθητε κατά Θεόν, δια να μη ζημιωθήτε εξ ημών εις ουδέν. Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον· η λύπη όμως του κόσμου γεννά θάνατον. Διότι ιδού, αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν εγέννησεν εις εσάς! αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά πόθον, αλλά ζήλον, αλλ’ εκδίκησιν! κατά πάντα απεδείξατε εαυτούς ότι είσθε καθαροί εις τούτο το πράγμα.»—2 Κορ. 7:8-11.

26, 27. (α) Μόνο κατόπιν ποιων εξελίξεων θα ήταν ασφαλές για την εκκλησία της Κορίνθου να δεχθή πάλι τον αιμομίκτη; (β) Μολαταύτα, εναντίον τίνος έπρεπε να συνεχίση να προφυλάσσεται η εκκλησία και τι τους έγραψε ο Παύλος για να το υποδείξη αυτό;

²⁶ Βεβαίως μόνο αφού η εκκλησία διεξεδίκησε τον εαυτό της με το ν’ αποδείξη ότι δεν υπεστήριζε τη σεξουαλική ανηθικότητα μεταξύ των μελών της, μόνο αφού απεδείχθησαν ‘ότι ήσαν καθαροί εις τούτο το πράγμα’, μόνο τότε έκρινε ασφαλές ο απόστολος Παύλος να συμβουλεύση την εκκλησία να επιτρέψη στον κακό εκείνο άνθρωπο να επανέλθη και πάλι στην εκκλησία. Όχι μόνο ο άνθρωπος αυτός είχε ειλικρινά μετανοήσει για το αιμομικτικό του αμάρτημα, μεταξύ του χρόνου που η εκκλησία έλαβε την πρώτη επιστολή του Παύλου και του χρόνου που έλαβε τη δευτέρα του επιστολή, αλλά η εκκλησία ως ένα σύνολον είχε λάβει την ορθή στάσι και ενέργεια απέναντι του ζητήματος. (2 Κορ. 2:6-11) Αλλά, είτε συνεχώρησαν αυτόν τον άνθρωπο για την αποδεδειγμένη μετάνοιά του και τον εδέχθησαν μεταξύ των πάλι είτε όχι, ο Παύλος εγνώριζε ότι οι Κορίνθιοι Χριστιανοί ώφειλαν να προσέχουν από τη σεξουαλική ανηθικότητα στην εκκλησία. Ζούσαν σε μια πολύ διεφθαρμένη ειδωλολατρική πόλι και πολλά μέλη της εκκλησίας προήρχοντο από αυτόν τον κατεχόμενο από την παραφροσύνη του φύλου κόσμο. Γι’ αυτό, κατά το τέλος της δευτέρας επιστολής του (2 Κορ. 12:20, 21), ο Παύλος κάνει την εξής παρατήρησι:

²⁷ «Φοβούμαι μήπως ελθών, δεν σας εύρω οποίους θέλω, και εγώ ευρεθώ εις εσάς όποιον δεν θέλετε· μήπως ήναι μεταξύ σας έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, αλαζονείαι, ακαταστασίαι· μήπως πάλιν όταν έλθω προς εσάς, με ταπεινώση ο Θεός μου, και πενθήσω πολλούς των προαμαρτησάντων και μη μετανοησάντων δια την ακαθαρσίαν και πορνείαν και ασέλγειαν την οποίαν έπραξαν.»

28, 29. (α) Πώς η ιδία κατάστασις αληθεύει στην Κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα, ειδικά εφόσον περισσότερα άτομα εισέρχονται σ’ αυτήν; (β) Γιατί τα λόγια του Παύλου στα εδάφια 1 Κορινθίους 6:9-11 μπορούν να λεχθούν στην Κοινωνία σήμερα;

²⁸ Η ίδια κατάστασις αληθεύει και στην Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ζη ανάμεσα σ’ ένα κατεχόμενο από παραφροσύνη του φύλου κόσμο, κανονικά σύγχρονα Σόδομα. Όλα τα μέλη της Κοινωνίας Νέου Κόσμου δεν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα σε οικογένειες Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Η πλειονότης των προέρχεται από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, δηλαδή, την παγκόσμιο αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, κι από τους ανηθίκους πολιτικούς εραστάς της. Και όσο περισσότερες είναι οι δεκάδες χιλιάδων που έρχονται μέσα σ’ αυτή την Κοινωνία από τον σεξουαλικώς ανώμαλο αυτόν κόσμο κάθε χρόνο, τόσο η Κοινωνία σαν ένα σύνολο υπόκειται σε μια πίεσι ανηθικότητος, λόγω των ανηθίκων τάσεων του αυξανομένου αριθμού των εισερχομένων. Συνεπώς, στη σημερινή Κοινωνία οι κάτωθι λόγοι της επιστολής του Παύλου προς τους Κορινθίους Χριστιανούς μπορούν πολύ καλά να λεχθούν:

²⁹ «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι· ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετέ τίνες· αλλά απελούσθητε, . . . δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού, και δια του πνεύματος του Θεού ημών.»—1 Κορ. 6:9-11.

30. (α) Ποιο γεγονός καθιστά ολοένα δυσκολώτερο το να διατηρηθή η Κοινωνία καθαρή καθώς προχωρεί ο χρόνος; (β) Εναντίον τίνος προειδοποίησε όλους εκείνους που είχαν λουσθή ο απόστολος Πέτρος;

³⁰ Ναι, καθώς η Κοινωνία Νέου Κόσμου αυξάνει, ολοένα περισσότεροι μάρτυρες του Ιεχωβά μέσα στην Κοινωνία των υπήρξαν κάποτε τέτοιοι. Το γεγονός αυτό καθιστά ολοένα δυσκολώτερο να διατηρηθή μία τέτοια αναπτυσσομένη Κοινωνία καθαρή, αμόλυντη, αγνή. Αλλά όλα τα βαπτισμένα άτομα, που βρίσκονται σήμερα μέσα στην Κοινωνία, δεν θα εγίνοντο ποτέ δεκτά, αν πρώτα δεν ελούοντο εν ονόματι του Κυρίου Ιησού και με το πνεύμα του Θεού ημών. Γι’ αυτό στη δευτέρα του επιστολή (2:22) ο απόστολος Πέτρος προειδοποιεί όλους εμάς που έχομε λουσθή να μην επιστρέψωμε σ’ αυτή την κοσμική ακαθαρσία, όπως «ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου.»

31, 32. (α) Και αν ακόμη δεν ήσαν τέτοιου είδους άτομα προηγουμένως, εναντίον τίνος τα μέλη της Κοινωνίας πρέπει να είναι άγρυπνοι; (β) Επί παραδείγματι, τι ο Παύλος εθεώρησε καλό να γράψη στον Τιμόθεο σχετικά με την καθαρότητα μέσα στην εκκλησία;

³¹ Πολλά μέλη δεν ήσαν τέτοιου είδους άνθρωποι πριν έλθουν μέσα στην Κοινωνία. Εν τούτοις, πρέπει να αγρυπνούν μήπως πέσουν σε πειρασμό τέτοιων ακαθάρτων πράξεων. Πάρτε, παραδείγματος χάριν, τον Τιμόθεο, τον ιεραπόστολο, ο οποίος συνειργάσθη με τον Παύλο για να γραφή η δευτέρα επιστολή προς την εκκλησία στην Κόρινθο. Ήταν κατά το ήμισυ Έλλην και κατά το ήμισυ Ιουδαίος, και ανετράφη με ένα θεοσεβή τρόπο από την Ιουδαία μητέρα του Ευνίκη και τη μάμμη του Λωίδα. (2 Τιμ. 1:5) Εν τούτοις, αφού ο Τιμόθεος είχε εργασθή επί δέκα πέντε περίπου χρόνια μαζί του, ο Παύλος εθεώρησε καλό να γράψη στον Τιμόθεο τα ακόλουθα λόγια σχετικά με την ηθική καθαρότητα μέσα στην εκκλησία:

³² «Πρεσβύτερον μη επιπλήξης, αλλά πρότρεπε ως πατέρα· τους νεωτέρους, ως αδελφούς· τας πρεσβυτέρας, ως μητέρας· τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος. Τας χήρας τίμα, τας αληθώς χήρας.»—1 Τιμ. 5:1-3.

33. (α) Σε ποιους ειδικώς απευθύνονται οι λόγοι του Παύλου προς τον Τιμόθεο σχετικά με το πώς να φέρωνται στον γυναικείο κόσμο; (β) Επομένως το να φερθή προς αυτές ανήθικα θα ήταν εξίσου αποκρουστικό με τι;

³³ Όταν επρόκειτο να χειρισθή ζητήματα που εσχετίζοντο με τις γυναίκες στην εκκλησία, νέες ή ηλικιωμένες, εχρειάζετο ηθική καθαρότης από μέρους του Τιμοθέου, μολονότι τώρα δεν ήταν πια ένας έφηβος. Θυμηθήτε, παρακαλούμε, ότι αυτή η επιστολή προς τον Τιμόθεο απηυθύνετο προς ένα περιφερειακό επίσκοπο των εκκλησιών, και όχι σε μια εκκλησία γενικώς. Επομένως, οι οδηγίες του να φέρεται προς «τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος» απευθύνεται με ειδική δύναμι προς Χριστιανούς άνδρες, που υπηρετούν ως υπηρέται περιφερείας, υπηρέται περιοχής και υπηρέται εκκλησίας στην Κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα. Αν αυτοί σήμερα ακολουθούν αυτή την καθαρή, αγνή διαγωγή προς αυτά τα άτομα του αντιθέτου φύλου, αυτοί οι υπηρέται θα ήσαν ενισχυτικά παραδείγματα σε όλους τους άλλους αφιερωμένους, βαπτισμένους άνδρες μέσα στην Κοινωνία. Αν αυτοί οι υπηρέται φέρωνται προς τις νεαρές γυναίκες μέσα στην Κοινωνία όπως φέρονται στις ίδιες τις αδελφές των της προσωπικής των οικογενείας, τότε δεν θα βλάψουν ηθικώς αυτές τις νεαρές γυναίκες της Κοινωνίας περισσότερο από ό,τι θα έβλαπταν τις κατά σάρκα αδελφές των. Το να διαπράξουν πορνεία με μια από τις νεαρές γυναίκες της εκκλησίας θα ήταν εξίσου βδελυκτό όσο και το να διαπράξη ένας αιμομιξία με την ιδία την κατά σάρκα αδελφή του.

34, 35. (α) Σε ποια άλλα πρόσωπα ήταν ανάγκη να δώση ο Παύλος ηθικές συμβουλές, και με ποιο σκοπό υπ’ όψιν; (β) Γι’ αυτό τον σκοπό, τι πρέπει να κάμουν οι ηλικιωμένες γυναίκες προς όφελος των νεωτέρων γυναικών;

³⁴ Εξ άλλου, οδηγίες για ζητήματα ηθικής υπήρχε ανάγκη να δοθούν, επίσης, στις γυναίκες της Χριστιανικής εκκλησίας. Σ’ έναν άλλο συν-ιεραπόστολο, ονομαζόμενο Τίτο, ο Παύλος έγραψε τα κάτωθι λόγια: «Αι γραίαι ωσαύτως να έχωσι τρόπον ιεροπρεπή, μη κατάλαλοι, μη δεδουλωμέναι εις πολλήν οινοποσίαν, να ήναι διδάσκαλοι των καλών, δια να νουθετώσι τας νέας, να ήναι φίλανδροι, φιλότεκνοι, σώφρονες, καθαραί, . . . δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού.»—Τίτον 2:3-5.

³⁵ Τι πρέπει να κάμουν οι ηλικιωμένες γυναίκες για να νουθετούν τις νέες, ώστε ν’ αγαπούν τον ιδικό τους σύζυγο και όχι τον σύζυγο μιας άλλης γυναικός, και να είναι καθαρές απέναντι όλων του αντιθέτου φύλου; Οι ηλικιωμένες γυναίκες οφείλουν οι ίδιες να δώσουν το παράδειγμα της προσωπικής καθαρότητος. Καθαρότης από μέρους μιας γυναικός στην Κοινωνία Νέου Κόσμου μπορεί να βοηθήση ένα άλλο άτομο ν’ ακολουθήση την Χριστιανική πορεία ζωής.

36. Πώς ο απόστολος Πέτρος ετόνισε αυτό το γεγονός στις Χριστιανές συζύγους, με ποια αντανάκλασι στον Λόγο του Θεού;

³⁶ Ο ηλικιωμένος απόστολος Πέτρος ετόνισε αυτό το γεγονός γράφοντας στις Χριστιανές συζύγους: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» (1 Πέτρ. 3:1, 2) Όσο περισσότερο διεφθαρμένη είναι μία κοινότης έξω από την εκκλησία και έξω από το σπίτι μιας Χριστιανής συζύγου, τόσο περισσότερο η καθαρότης της πιστής συζύγου γίνεται καταφανής με καλά αποτελέσματα και βαθύτερη εντύπωσι. Αυτό έχει μια ωραία αντανάκλασι επάνω στον Λόγο του Θεού.

Πώς η Οργάνωσις Πρέπει να Θεωρή την Αγνότητα

 1, 2. (α) Πώς πρέπει να θεωρήται το ανθρώπινο φύλο, και γιατί έτσι; (β) Πώς τα εδάφια Γένεσις 1:27, 28 εξηγούν την προέλευσι και τον σκοπό του φύλου;

Η ΑΓΝΟΤΗΣ περιλαμβάνει και τα θέματα του φύλου. Στο φως του αγίου Λόγου του Θεού το φύλον είναι ιερό. Το φύλον δεν ανεπήδησε από μια τυφλή, άλογη, άσχετη προς την ηθική, τυχαία εξέλιξι, που εργάζεται για ένα ιδιοτελή σκοπό. Το ανθρώπινο φύλο, καθώς επίσης και το φύλο των ζώων, ψαριών, πουλιών, εντόμων και φυτών, είναι από τον Θεό. Είναι ο Θεός ανήθικος επειδή εδημιούργησε το φύλον; Όχι! Δεν ήταν δική του πρόθεσις αυτό το μεγάλο κύμα παραφροσύνης του φύλου, που σαρώνει τον κόσμο, καταλήγοντας σε κάθε είδος τρομερής κοινωνικής ασθενείας ή νόσου. Είχε την πρόθεσι, όπως το φύλον εξυπηρετήση ένα θαυματουργό σκοπό, τον σκοπό της αναπαραγωγής της ζωής στα διάφορα είδη της επάνω στη γη, περιλαμβανομένης και της ανθρωπίνης ζωής. Σε πολύ απλή γλώσσα το πρώτο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής μάς εξηγεί την καταγωγή και τον σκοπό του φύλου στο ανθρώπινο γένος. Το πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως (του πρώτου βιβλίου της Γραφής), εδάφια είκοσι επτά και είκοσι οκτώ, λέγει:

² «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.»

 3. Σε αρμονία με αυτό, ποιον σκοπό επρόκειτο να εξυπηρετήσουν τα όργανα του φύλου, και γιατί πρέπει να θεωρούνται σαν κάτι το ιερόν;

³ Τα άρρενα όργανα του φύλου καθώς και τα θήλεα επρόκειτο να συνεργασθούν για την εκπλήρωσι αυτής της Θεόδοτης εντολής. Έτσι, τα όργανα του φύλου δεν είναι παιγνίδια για να διασκεδάζη κανείς μ’ αυτά, διότι μια τέτοια διασκέδασις δεν εξυπηρετεί τον θείο σκοπό. Καταλήγουν σε βλάβη όχι μόνο των οργάνων του φύλου αλλά ολοκλήρου του ατόμου, που προσπαθεί να παίξη με αυτόν τον τρόπο. Τα όργανα του φύλου, αντί να είναι παιγνίδια, εξυπηρετούν ένα σοβαρώτατο σκοπό. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα άρρενα όργανα του φύλου, καθώς και τα θήλεα, πρέπει να θεωρούνται σαν κάτι το ιερόν. Έχουν να κάμουν με τη ζωή, ειδικά τη ζωή μιας ερχομένης ανθρωπίνης γενεάς.

 4. Πρέπει να θεωρήται ιερή η ζωή της ερχομένης γενεάς, και πώς μπορεί η έκτη από τις Δέκα Εντολές να παραβιασθή σχετικά μ’ εκείνη τη γενεά από τη σεξουαλική ζωή ενός;

⁴ Εν πρώτοις, η ίδια η ζωή δεν είναι μήπως ένα δώρο από τον Θεό, και είναι επομένως ιερή; Η ζωή κάθε ανθρωπίνου πλάσματος που αναπνέει τώρα τον αέρα πρέπει να θεωρήται ιερή. Δεν πρέπει εξ άλλου και η ζωή της ερχομένης γενεάς να θεωρήται, επίσης, ιερή; Ναι, πρέπει. Θυμηθήτε την έκτη και εβδόμη από τις Δέκα Εντολές, όπως εδόθησαν από τον Θεό στον προφήτη του Μωυσή για το έθνος του Ισραήλ: «Μη φονεύσης. Μη μοιχεύσης.» (Έξοδ. 20:13, 14) Θέλετε να φονεύσετε ή έστω να καταστήσετε ανάπηρη την ερχομένη γενεά, ένα βρέφος, ένα παιδί; Μπορείτε να το κάμετε αυτό, αν παραβιάζετε τα όργανα του φύλου, με το να τα χρησιμοποιήτε κατά τρόπο αντίθετο προς τον σκοπό και τον νόμο του Θεού σχετικά με αυτά, επομένως κατά ένα ανήθικο τρόπο, ο οποίος επιφέρει αηδείς ασθένειες, που επηρεάζουν θανάσιμα τους απογόνους του ανθρώπου.

 5, 6. (α) Πώς πρέπει να θεωρήται το σπέρμα της ζωής που ετέθη στον άνδρα και τη γυναίκα, και πώς πρέπει να θεωρήται η ζωή μέσα στη μήτρα της γυναικός; (β) Πώς το γεγονός αυτό εξηγείται στον νόμο του Θεού στην Έξοδο 21:22-25;

⁵ Η ζωή, ως ένα δώρο από τον Θεό, είναι ιερή. Επομένως το σπέρμα της ζωής που έθεσε ο Θεός στον άνδρα και τη γυναίκα είναι ιερό και προορίζεται να εξυπηρετήση τον ευγενή θείο σκοπό. Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν η ζωή ενός ατόμου της ερχομένης γενεάς είχε αρχίσει μέσα στη μήτρα μιας γυναικός, η ζωή εκείνη εθεωρείτο ιερή. Για τον φόνο της είχε καθορισθή ως ποινή η αφαίρεσις της ζωής του φονέως. Στον νόμο του Θεού μέσω του Μωυσέως το αγέννητο βρέφος, το έμβρυο, μέσα στη μήτρα της γυναικός εθεωρείτο ως μια ζωή, με το δικαίωμα να ζήση μέσω γεννήσεως από τη μητέρα του.

⁶ Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο ύστερ’ από εκείνο, που αναφέρει τις Δέκα Εντολές, ο νόμος του Θεού έλεγε: «Εάν μάχωνται άνδρες, και πατάξωσι γυναίκα έγκυον, και εξέλθη το παιδίον αυτής, δεν συμβή όμως συμφορά· θέλει εξάπαντος κάμει αποζημίωσιν ο πατάξας, οποίαν ο ανήρ της γυναικός επιβάλη εις αυτόν· και θέλει πληρώσει, κατά την απόφασιν των κριτών. Αν όμως συμβή συμφορά, τότε θέλεις δώσει ζωήν αντί ζωής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός, καύσιμον αντί καυσίματος, πληγήν αντί πληγής, κτύπημα αντί κτυπήματος.» (Έξοδ. 21:22-25) Έτσι ζωή αντί ζωής έπρεπε να δοθή σ’ αυτή την περίπτωσι.

 7. (α) Συναφώς με αυτό, πώς υπολογίζουν την ηλικία τους μερικοί λαοί της Ανατολής; (β) Πώς πρέπει να θεωρήται το ανθρώπινο έμβρυο, και επομένως η καταστροφή του ποια παραβίασι σημαίνει;

⁷ Πολύ σχετικά με αυτό το γεγονός, μερικοί λαοί της Ανατολής, όπως οι Κορεάται, υπολογίζουν την ηλικία τους στη ζωή από τον καιρό που συνελήφθησαν στη μήτρα της μητέρας των, όχι από την ημέρα της γεννήσεώς των. Αυτό τονίζει το γεγονός ότι το ανθρώπινο έμβρυο είναι ένα ζωντανό πλάσμα και δεν πρέπει να καταστραφή σε κανένα στάδιο. Ο Δρ Ι. Μπ. Γκλεν, στο βιβλίο του Η Γραφή και η Σύγχρονος Επιστήμη (σελίς 176, παράγραφος 2, έκδοσις 1963),a λέγει σχετικά με το έμβρυο που είναι ικανό να ζήση: «Το βιώσιμο έμβρυο μέσα στη μήτρα είναι ένα ανθρώπινο άτομο, επομένως η καταστροφή του είναι μία παραβίασις της έκτης εντολής.»

 8. (α) Τι μπορεί να λεχθή για την κακή χρήσι του σπέρματος ζωής του άρρενος, και ποια Γραφική εξεικόνισι έχομε σχετικά με αυτό; (β) Πώς επιδεικνύεται έλλειψις σεβασμού για τη ζωή στην περίπτωσι ενός νόθου τέκνου;

⁸ Αντιστοίχως, το ζωογόνο σπέρμα στον άρρενα δεν πρέπει να τυγχάνη εκουσίας κακής χρήσεως. Θυμηθήτε την περίπτωσι του Αυνάν, υιού του πατριάρχου Ιούδα. Αρνήθηκε να εκπληρώση το καθήκον του για να προμηθεύση ένα άρρενα κληρονόμο του νεκρού αδελφού του Ηρ με το να έχη σεξουαλικές σχέσεις με την άτεκνη χήρα Θάμαρ. Ο Θεός εθανάτωσε τον Αυνάν, όχι ακριβώς γι’ αυτή την μη αδελφική διαγωγή του, αλλά διότι το σπέρμα αναπαραγωγής, που έπρεπε να δώση ζωή σ’ ένα κληρονόμο για το νεκρό αδελφό του, εχύθη σκοπίμως κατά γης. Γι’ αυτό ο Αυνάν ήταν άξιος μεγαλυτέρας τιμωρίας από το να λύση η Θάμαρ—η οποία παρέμεινε χήρα—το υπόδημα από το πόδι του και να εμπτύση στο πρόσωπό του και να ειπή μπροστά σε πρεσβυτέρους μάρτυρας: «Ούτω θέλει γίνεσθαι εις τον άνθρωπον, όστις δεν θέλει να οικοδομήση τον οίκον του αδελφού αυτού.» (Δευτ. 25:9· Γεν. 38:6-10) Εξ άλλου, κανένας άνδρας δεν θα έπρεπε να εμπλακή σε σεξουαλική ανηθικότητα και να δώση αρχή σε μια άλλη ανθρωπίνη ζωή, την οποία δεν θέλει, διότι αυτή θα ήταν μια αθέμιτη ζωή. Επειδή είναι αθέμιτη, σκέπτεται να εγκαταλείψη το βρέφος και ποτέ να μην ασκήση ιδιοκτησία επ’ αυτού ή να ομολογήση ότι είναι ο πατέρας αυτού του νόθου παιδιού. Μια τέτοια πορεία δεν δείχνει καθόλου σεβασμό προς την ανθρωπίνη ζωή, προς τη ζωή ενός αβοηθήτου βρέφους.

 9. Πότε είναι η εντρύφησις σε σεξουαλικές σχέσεις αμάρτημα του συμμετέχοντος εναντίον του ιδίου του σώματός του;

⁹ Οποιοσδήποτε διαπράττει σεξουαλική ανηθικότητα όχι μόνο παραβαίνει τον νόμο του Θεού εναντίον της μοιχείας και πορνείας, αλλ’ αμαρτάνει και εναντίον του ιδίου του σώματος, γεγονός το οποίον σαφώς δηλώνεται από τον Παύλο στην 1 Κορινθίους 6:18. Όταν επέρχεται σεξουαλική ένωσις σ’ ένα νόμιμον, Γραφικόν γάμο, δεν αποτελεί παράβασι του νόμου του Θεού ή αμαρτία εναντίον του σώματος του νυμφευμένου προσώπου. Είναι σε αρμονία με την εντολή του Θεού στον πρώτον άνδρα και γυναίκα, όταν ήσαν στη φυσική τελειότητα και αθωότητά των.

10. Τι παράγει για κάποιον η αμαρτία εναντίον του ιδίου του σώματος;

¹⁰ Η Χριστιανική προς Εβραίους επιστολή (13:4) λέγει: «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, και η κοίτη αμίαντος· τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» Η διαγωγή των μοιχών και πόρνων, που αμαρτάνουν εναντίον του ιδίου των σώματος, είναι εκείνη, η οποία φέρνει τις απαίσιες κοινωνικές ασθένειες και διαστρέφει έτσι τον θείο σκοπό, εξευτελίζοντας τα όργανα του φύλου, τα οποία ο Θεός εδημιούργησε για τόσο υψηλούς σκοπούς και περιβάλλει με τόση σπουδαιότητα και αξιοπρέπεια. Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να είσθε ευχαριστημένοι για το ότι οι γονείς σας έζησαν μια ηθικώς καθαρή ζωή τόσο πριν όσο και μετά τον γάμο τους;

11. (α) Σύμφωνα με ό,τι έχει θέσει ο Θεός ενώπιον του ανδρός και της γυναικός στην Εδέμ, τι δικαίωμα έχει κάθε άνθρωπος, και τι, επομένως, δεν έχουν οι άλλοι δικαίωμα να κάμουν; (β) Σεβασμό προς τα σώματα τίνων πρέπει να δείχνωμε;

¹¹ Αρχικά, ο νόμιμος γάμος ήταν η φυσική προοπτική, που έθεσε ο Θεός ενώπιον του ανδρός και της γυναικός. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να διάγη μια καθαρή ζωή με την πρόβλεψι ενός εντίμου γάμου. Κανένα άτομο δεν έχει το δικαίωμα να μολύνη τον συνάνθρωπό του, που έχει ένα τέτοιο Θεόδοτο προνόμιο, με το να επιβάλη σεξουαλική ανηθικότητα επάνω στον συνάνθρωπό του ή με το να τον δελεάζη προς αυτή την κατεύθυνσι. Κανένα ιδιοτελές άτομο δεν έχει το δικαίωμα να φθείρη το προνόμιο και την προοπτική του συνανθρώπου του για ένα έντιμο, ευτυχισμένο, υγιή γάμο. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίση κάποιον από το να έχη ένα τέτοιο επιθυμητό γάμο με το να κάνη κακή χρήσι των οργάνων του φύλου ή λειτουργιών αυτού του ατόμου. Οφείλομε να σεβώμεθα τα σώματα των άλλων ατόμων καθώς και το δικό μας. Επομένως, καμμιά Χριστιανή κόρη δεν θα έπρεπε να γίνη σαν ένα κοινής χρήσεως προσόψιον, επάνω στο οποίον ο καθένας μπορεί να σπογγίση τα χέρια του μέσω ανηθικότητος. Ποιος άνδρας, που σέβεται τον εαυτό του, που αποδίδει σημασία στην καλή υγεία, θα ήθελε να σπογγίση τα χέρια του σ’ ένα ακάθαρτο κοινής χρήσεως προσόψιον, με το να νυμφευθή μια κόρη, η οποία γίνεται μια κοινή γυναίκα, μια πόρνη; Νέες, μη γίνεσθε ένα ακάθαρτο «προσόψιον» κοινής χρήσεως, προσιτό στα ακάθαρτα χέρια του οιουδήποτε πόρνου, του οιουδήποτε συμβολικού ‘κυνός’.

12. Ποιο είναι το επιχείρημα του Παύλου στην 1 Κορινθίους 12:23-25, και επομένως ποια μέλη του σώματος περιλαμβάνονται;

¹² Οφείλομε ν’ αποδίδωμε τιμή στα όργανα του φύλου μας. Ο Παύλος είπε προς τους Κορινθίους Χριστιανούς: «Εκείνα [τα μέλη] τα οποία νομίζομεν ότι είναι τα ατιμότερα του σώματος, εις ταύτα αποδίδομεν τιμήν περισσοτέραν· και τα άσχημα ημών έχουσι περισσοτέραν ευσχημοσύνην. Τα δε ευσχήμονα ημών δεν έχουσι χρείαν. Αλλ’ ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, δώσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον, δια να μη ήναι σχίσμα εν τω σώματι, αλλά να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων.»—1 Κορ. 12:23-25.

13. Σε ποια ατιμία που γίνεται στο ανθρώπινο σώμα καλεί την προσοχή το Ρωμαίους 1:24, και ως πότε θα επιτρέψη ο Θεός να προχωρήση αυτό;

¹³ Όσοι εντρυφούν σε σεξουαλική ακαθαρσία ή ανηθικότητα ατιμάζουν τα σώματά των. «Δια τούτο», λέγει ο Παύλος προς τους Ρωμαίους Χριστιανούς, «και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός δια των επιθυμιών των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν, ώστε να ατιμάζωνται τα σώματα αυτών μεταξύ αυτών.» (Ρωμ. 1:24) Μέχρι της επικειμένης μάχης του Αρμαγεδδώνος και ωσότου δεθή και ριφθή στην άβυσσο Σατανάς ο Διάβολος μαζί με τους δαίμονές του, ο Θεός αφήνει να επικρατή η ανηθικότης επάνω στη γη και να αυξάνη, σύμφωνα με τις εξευτελιστικές επιθυμίες των αμαρτωλών του κόσμου. Αλλά οι πόρνοι, μοιχοί, σοδομίται και όσες ασκούν Λεσβιασμόν δεν θα επιζήσουν στη δικαία νέα διάταξι του Θεού.

14. Τι είδους σκοπός επρόκειτο να εξυπηρετηθή με τον ανθρώπινο γάμο, και τούτο είναι σε αρμονία με ποιο θέλημα του Θεού που αφορά όλες τις λειτουργίες της ζωής μας;

¹⁴ Ο γάμος των ανθρωπίνων φύλων υπήρξε σκοπός του Δημιουργού Θεού και εθεσπίσθη από εκείνον για να εξυπηρετήση ένα ευτυχή σκοπό, το σκοπό να γεμίση μία παραδεισιακή γη με μία υγιά, δικαία φυλή τελείων ανδρών και γυναικών. Ο Δημιουργός μας ήταν εκείνος, ο οποίος διεμόρφωσε τις προθέσεις του και έκαμε διευθετήσεις για όλες τις λειτουργίες της ζωής μας. Σύμφωνα με το θέλημά του, όλες οι λειτουργίες της φυσιολογικής μας ζωής έγιναν για να είναι ευτυχισμένες και υγιείς. Τούτο περιλαμβάνει τη σπουδαία σεξουαλική ένωσι για τη σύλληψι τέκνων προς εξάπλωσιν της ανθρωπίνης οικογενείας και πλήρωσι ολοκλήρου της γης με ανθρώπινα πλάσματα κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού.—Γεν. 1:26-28.

15. Η υπακοή στην εντολή του Θεού να γεμίσουν τη γη τι είδους πείρα επρόκειτο να είναι για τον άνδρα και τη γυναίκα, αλλά έξω από ποια σχέσι δεν έπρεπε αυτή η πείρα ν’ απολαμβάνεται;

¹⁵ Σύμφωνα με τον τρόπο που έκαμε ο Θεός το άρρεν και το θήλυ, η υπακοή των στην εντολή του να γεμίσουν τη γη με το είδος των δεν επρόκειτο να είναι ένα έργο δύσκολο γι’ αυτούς, ένα βάρος. Επρόκειτο να είναι μια ευχάριστη, τερπνή ενέργεια, η οποία συντελούσε στην ανέκφραστη ευτυχία του να ζη ένας και να υπηρετή τον Θεό. Ποιοί, όμως, επρόκειτο να το απολαύσουν αυτό; Έγγαμοι άνθρωποι, εκείνοι τους οποίους ο Θεός ήνωσε μαζί, εκείνοι οι οποίοι μέσω ενός εντίμου, νομίμου γάμου θα εγίνοντο μία σαρξ και θα παρέμεναν σ’ αυτή την κατάστασι. Όσοι προσπαθούν ν’ απολαύσουν την έκστασι της σεξουαλικής ενώσεως έξω από τον γαμήλιο δεσμό δεν τιμούν τον Θεόν, τον παρακούουν.

16. (α) Τι μας βοηθεί να υπερνικήσωμε τα ζωώδη πάθη; (β) Γιατί τα όργανα του φύλου δεν πρέπει να λατρεύωνται;

¹⁶ Η ορθή άποψις αυτών των ζωτικών συμφερόντων σύμφωνα με την θεόπνευστη Αγία Γραφή μάς βοηθεί να υπερνικήσωμε τα ζωώδη πάθη και να φυλαγώμεθα από ασελγή σχέδια του πώς να ικανοποιήσωμε πρόωρα τη σεξουαλικά εξημμένη σάρκα μ’ ένα ανήθικο τρόπο. (2 Σαμ. 13:1-14) Ας έχωμε πάντοτε υπ’ όψι μας τον σκοπό του Θεού για τον οποίο μας επροίκισε με όργανα του φύλου. Ας τα θεωρούμε σύμφωνα με την ιερή τους εμφάνισι. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ουδένα λόγο ότι πρέπει να λατρεύωμε τα όργανα του φύλου και να ενασχολούμεθα σε φαλλική λατρεία, διαπράττοντας ανηθικότητα ως ένα θρησκευτικό προνόμιο και θρησκευτική υποχρέωσι. Τα όργανα του φύλου δεν έχουν γίνει για να λατρεύωνται, ούτε και νοερώς ακόμη με το να σκέπτεται κανείς συνεχώς ή πρωτίστως τα όργανα του φύλου και τις λειτουργίες των. Τα όργανα του φύλου δεν έχουν δώσει ζωή στην ανθρώπινη οικογένεια. Αποτελούν μόνο τα θαυμαστά μέσα, με τα οποία μεταβιβάζεται η ζωή στα παιδιά μας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

17. Από αυτή την άποψι, πού πρέπει να απευθύνεται λατρεία, και τι είναι, επομένως, η λατρεία του φύλου;

¹⁷ Ο Δημιουργός Θεός είναι η ιερή «Πηγή της ζωής». Μόνον Αυτός είναι Εκείνος που πρέπει να λατρεύεται ως ο Δοτήρ της ζωής στο ανθρώπινο γένος και ο Δοτήρ των οργάνων αναπαραγωγής για την αύξησι της ανθρωπίνης οικογενείας. (Ψαλμ. 36:9) Η λατρεία του φύλου είναι συνεπώς ειδωλολατρία. Φυσικά, οδηγεί σε ηθική ακαθαρσία. Αποφύγετέ την με κάθε τρόπο.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩΜΕ ΚΑΘΑΡΟΙ, ΑΓΝΟΙ

18. (α) Γιατί ειδικώς στην περίπτωσι των αφιερωμένων Μαρτύρων στην Κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει η ζωή να θεωρήται ιερή; (β) Τι είναι πιθανόν να προκύψη από ανήθικη διαγωγή, αλλά τι είναι βέβαιο ότι θα προκύψη για εκείνους που μετέχουν;

¹⁸ Εμείς που είμεθα συνταυτισμένοι με την Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά οφείλομε να έχωμε πάντοτε υπ’ όψι μας ότι αυτή η ίδια η ζωή είναι ιερή, διότι είναι ένα δώρον από την ιερή ουρανία «Πηγή της ζωής». Αλλά ειδικά στην περίπτωσί μας είναι ιερή η ζωή διότι έχομε αφιερώσει τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό μέσω του μεγίστου Δημοσίου Υπηρέτου του, του Αρχιερέως του, Ιησού Χριστού. Ευρισκόμεθα κάτω από υποχρέωσι και εντολή να καλέσωμε και βοηθήσωμε άλλους να έλθουν στο «ύδωρ της ζωής», δηλαδή, στις προμήθειες του Θεού για αιώνια ζωή στη νέα του διάταξι δικαιοσύνης. (Αποκάλ. 22:17) Δεν αρμόζει σ’ εμάς, λοιπόν, να κάνωμε κατάχρησι των Θεόδοτων φυσικών μας δυνάμεων μεταβιβάσεως ζωής στους απογόνους με ανήθικη διαγωγή μεταξύ των φύλων. Μία τέτοια διαγωγή πιθανόν να καταλήξη σε νόθους, παρανόμους απογόνους, οι οποίοι να είναι ζωντανοί μάρτυρες της επονειδίστου κρυφής διαγωγής των γονέων των ή σε μια αηδή κοινωνική νόσο. Ασφαλώς, όμως, θα καταλήξη στην καταδίκη από τον αγνής διανοίας Δημιουργό, ο οποίος έκαμε τον άνδρα και τη γυναίκα για ένα έντιμο, ευτυχή σκοπό. Αν ένας παραμείνη κάτω από την καταδίκη του σημαίνει γι’ αυτόν στέρησι της αιωνίου ζωής διότι έκαμε κατάχρησι της ζωής και της δυνάμεως μεταβιβάσεως της ζωής.

19, 20, (α) Σύμφωνα με την 1 Ιωάν. 3:2, 3, ποιον πρέπει να κάνωμε πρότυπό μας καθαρότητος; (β) Γιατί ειδικά όσοι αποτελούν το πνευματικό υπόλοιπο οφείλουν να το κάμουν αυτό, σε αρμονία με την ελπίδα των;

¹⁹ Για να βοηθηθούμε να εξέλθωμε από την ακάθαρτη κατάστασι και να παραμείνωμε μακριά απ’ αυτή, έχομε ανάγκη να κάνωμε τον Θεό πρότυπο ή υπόδειγμά μας καθαρότητος ή αγνότητος. Ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης είπε στους Χριστιανούς, οι οποίοι είχαν την ουρανία κλήσι: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού· και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν· διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν καθώς εκείνος είναι καθαρός.»—1 Ιωάν. 3:2, 3.

²⁰ Όσοι αποτελούν το πνευματικό υπόλοιπον, που αναμένουν να καταστούν μέλη της ουρανίας βασιλείας του Θεού υπό τον Ιησού Χριστό και να ιδούν τον Θεό πρόσωπον προς πρόσωπον, οφείλουν με κάθε τρόπο να ζουν σε αρμονία με την ελπίδα των να ιδούν αυτόν τον καθαρόν, αγνόν Θεό όπως πράγματι είναι. Πώς θα μπορούσαν και να ελπίζουν ακόμη να γίνουν όπως αυτός στους ουρανούς, όταν δεν έχουν καθαρίσει τη ζωή των πρώτα εδώ στη γη; Πώς θα μπορούσαν και να επιθυμήσουν ακόμη να γίνουν όπως αυτός, αν μέχρι του θανάτου των εδώ επάνω στη γη συνέχισαν ν’ αγαπούν την ακαθαρσία, την ασέλγεια και ηθική ρυπαρότητα και δεν καλλιέργησαν την απόλαυσι των καθαρών ιδιοτήτων, οι οποίες κάνουν τον Θεό αυτό που είναι; Δεν θα μπορούσαν να το κάμουν αυτό.

21. Γιατί οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι με γήινες προσδοκίες έχουν ανάγκη να παραμείνουν, επίσης, καθαροί;

²¹ Το ίδιο συμβαίνει και με όλα εκείνα τα όμοια με πρόβατα άτομα, τα οποία απεχωρίσθησαν από τους ομοίους με ερίφια ανθρώπους των εθνών. (Ματθ. 25:31-46) Έθεσαν την ελπίδα των στον ίδιο Θεό. Σε αρμονία με την ελπίδα των να ζήσουν σε μια τελείως καθαρή και δικαία παραδεισιακή γη μετά τον Αρμαγεδδώνα, οφείλουν να καθαρίσουν τη ζωή των τώρα. Έχουν ανάγκη να παραμείνουν καθαροί.

22, 23. (α) Επειδή η ελπίδα μας είναι σε αρμονία με τι θα βοηθηθούμε να παραμείνωμε καθαροί, και γιατί; (β) Επειδή ανεγεννήθησαν, τι λέγει ο Πέτρος ότι πρέπει ν’ αποβάλουν τα πνευματικά τέκνα του Θεού;

²² Η ελπίδα μας,—αν δεν θέλωμε ν’ απογοητευθούμε, πρέπει να είναι σε αρμονία με την αλήθεια του Θεού. Ωσάν το νερό, με το οποίο πλυνόμεθα και λουόμεθα για να είμεθα καθαροί, η αλήθεια του γραπτού Λόγου του Θεού μάς βοηθεί να καθαρισθούμε και να παραμείνωμε καθαροί, ατομικώς και ως μία Κοινωνία Νέου Κόσμου. Αφού καθαρίσωμε τη ζωή ή ψυχή μας με το να ζούμε σύμφωνα με την αλήθεια, υπάρχει και κάτι άλλο που έχομε ανάγκη να κάνωμε με ένα καθαρό, αγνό τρόπο. Ο απόστολος Πέτρος το δείχνει αυτό, όταν γράφη στους Χριστιανούς, οι οποίοι είχαν εξέλθει από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη στην εποχή του:

²³ «Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αληθείας δια του πνεύματος, προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας· επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα. Διότι “πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου· εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν· ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.” Και ούτος είναι ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς. Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον, και υποκρίσεις, και φθόνους, και πάσας καταλαλίας, επιποθήσατε, ως νεογέννητα βρέφη [τα οποία είναι αθώα από κάθε σεξουαλική επιθυμία], το λογικόν άδολον γάλα, δια να αυξηθήτε δι’ αυτού· επειδή εγεύθητε “ότι αγαθός ο Κύριος”.»—1 Πέτρ. 1:22 έως 2:3, ΜΝΚ.

24. (α) Σε αρμονία με τους λόγους του Πέτρου, κατά ποιον τρόπο οφείλομε να γίνωμε ως «νεογέννητα βρέφη»; (β) Επομένως, κατά ποιον τρόπο οφείλομε να είμεθα πλήρως ανεπτυγμένοι άνδρες και γυναίκες;

²⁴ Τα νεογέννητα βρέφη αγόρια και κορίτσια δεν γνωρίζουν τι είναι το φύλον. Δεν έχουν ακάθαρτες σεξουαλικές επιθυμίες. Γι’ αυτό, ο απόστολος Πέτρος λέγει ότι οι Χριστιανοί οφείλουν να ‘απορρίψουν πάσαν κακίαν’. Πρέπει να γίνωμε σαν «νεογέννητα βρέφη» όσον αφορά την αθωότητα σ’ αυτό το σημείο. Οφείλομε να είμεθα άνδρες και γυναίκες πλήρως ανεπτυγμένοι όσον αφορά την κατανόησι του τι είναι φύλον και όσον αφορά την ηθική μας εγκράτεια. Ο απόστολος Παύλος είχε αυτό στο νου, όταν έγραφε στην εκκλησία της Κορίνθου αυτά τα λόγια: «Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας· αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας.»—1 Κορ. 14:20.

25. (α) Ποιο είδος υγιεινής χρειάζεται επί πλέον της σωματικής υγιεινής; (β) Ποιο είδος περιτομής πρέπει ν’ αποκτήση ένας Χριστιανός, και πώς;

²⁵ Συνεπώς, χρειαζόμεθα διανοητική υγιεινή κατάστασι καθώς, επίσης, και σωματική. Μεταξύ των αρχαίων Ιουδαίων, που ήσαν κάτω από τον νόμο του Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως, η περιτομή της σαρκός των αρρένων απεδείχθη πολύ υγιεινή κι εβοήθησε στην προστασία της υγείας τόσο των αρρένων όσο και των θηλέων Ιουδαίων. Οι Χριστιανοί, οι οποίοι έχουν απαλλαγή από αυτόν τον νόμο της περιτομής, οφείλουν, εν τούτοις, να κάμουν την ‘περιτομή της καρδίας’. Κανένας Χριστιανός δεν θα μπορούσε να γίνη ένας πνευματικός Ιουδαίος στα όμματα του Θεού εάν δεν έχη αυτή την περιτομή «της καρδίας, κατά πνεύμα.» (Ρωμ. 2:28, 29) Ασφαλώς το πνεύμα του Θεού χρειάζεται για να γίνη αυτή η περιτομή.

26. Για να απολαμβάνωμε διανοητική υγιεινή κατάστασι, τι μας λέγει ο Παύλος να κάνωμε στην Φιλιππησίους 4:8, 9;

²⁶ Για να έχωμε διανοητική υγιεινή κατάστασι, η οποία οδηγεί, επίσης, σε σωματική υγιεινή κατάστασι, είναι ανάγκη να έχωμε τη διάνοιά μας προσηλωμένη σε εποικοδομητικά πράγματα. Για να μας συμβουλεύση να το κάνωμε αυτό, ο απόστολος Παύλος γράφει: «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε. Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»—Φιλιππησ. 4:8, 9.

27. Με ποιο είδος ελατηρίου οφείλομε να κηρύττωμε τον Χριστό, και τίνος το παράδειγμα μας βοηθεί να το πράξωμε;

²⁷ Ο απόστολος Παύλος είπε ότι στη Ρώμη, όπου εκρατείτο φυλακισμένος, οι εχθροί του εκήρυτταν τον Χριστόν με φθονερό, ακάθαρτο ελατήριο, αλλά, εκ παραλλήλου, «τινές . . . από καλής θελήσεως κηρύττουσι τον Χριστόν . . . [αυτοί κηρύττουν] εξ αγάπης, εξεύροντες ότι είμαι τεταγμένος εις απολογίαν του ευαγγελίου.» Γι’ αυτόν τον λόγο ο Παύλος έχαιρε. (Φιλιππησ. 1:15-18) Ώστε, το να σκεπτώμεθα τον Παύλο και να ενεργούμε όπως αυτός ενεργούσε θα μας βοηθήση να παραμείνωμε καθαροί.

28. Αν θέλωμε να είμεθα σοφοί με ουράνια σοφία, τι πρέπει να είμεθα «πρώτον»;

²⁸ Επιθυμούμε να είμεθα σοφοί με ουρανία σοφία, δεν είν’ έτσι; Τότε θα είμεθα αγνοί, καθαροί. Οι ακάθαρτοι δεν είναι σοφοί, αλλά είναι ζωώδεις. Ο μαθητής Ιάκωβος, λίγο πριν επιτιμήση εκείνους, οι οποίοι είναι πνευματικοί μοιχοί, λέγει: «Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.» (Ιάκ. 3:15 έως 4:4) Ενθυμείσθε, λοιπόν, ότι η ουρανία σοφία «πρώτον . . . είναι καθαρά.»

29. Σε αρμονία με την περίπτωσι του αρχαίου Ισραήλ όταν αυτός τηρούσε το νόμο του Θεού, ποιο θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας να κρατήσωμε την οργάνωσι καθαρή και αγνή;

²⁹ Αποτελεί μέρος της ουρανίας σοφίας για μας το ν’ αγωνιζώμεθα να κρατήσωμε την Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά καθαρή, αγνή. Τ’ αποτελέσματα του συνεχούς αγώνος προς αυτή την κατεύθυνσι γίνονται πάντοτε έκδηλα, με τις ευλογίες του Θεού. Όσον αφορά τον αρχαίο Ισραήλ, η τήρησις από μέρους των τών νόμων και εντολών του Ιεχωβά τους έκαμε το πιο υγιές έθνος πάνω στη γη, ελευθέρους από πολλές κοινωνικές νόσους που έπλητταν τα ειδωλολατρικά έθνη. (Δευτ. 28:1-10, 15, 27-37) Αντιστοίχως, οι προσπάθειές μας να διατηρήσωμε την οργάνωσι των δημοσίων υπηρετών του Θεού καθαρή, αμόλυντη και αγνή θα καταλήξη όχι μόνο στο να μας διατηρήση δογματικώς καθαρούς, αλλά, επίσης, στο να μας κάμη την υγιέστερη κοινωνία πάνω στη γη, ειδικά όσον αφορά τις κοινωνικές νόσους.

30. (α) Μέσα σε όλες τις προσπάθειές μας να κρατήσωμε την οργάνωσι καθαρή, σε ποιον πρέπει ν’ αποβλέπωμε πάντοτε, και λόγω ποιου διορισμού υπηρεσίας; (β) Ποιος λαμβάνει την κυρία ευθύνη για να διατηρηθή η οργάνωσις καθαρή, και επομένως κάτω από ποιες συνθήκες βρίσκομε τον εαυτό μας τώρα;

³⁰ Εν τούτοις, κάθε φορά που καταβάλλομε τις προσωπικές και οργανωτικές προσπάθειες, οφείλομε να προσβλέπωμε προς τα άνω, προς τον Θεό τον Ποιητή της οργανώσεώς του δημοσίων υπηρετών κάτω από τον Ιησού Χριστό τον Βασιλέα των βασιλέων. Αυτή η οργάνωσις αποπερατώνει τώρα την υπηρεσία που της ανετέθη να κηρύξη το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού σε όλη την οικουμένη προς μαρτυρίαν σ’ όλα τα έθνη. Ο Ιεχωβά Θεός έχει αναλάβει ο ίδιος την κυρία ευθύνη για να διατηρηθή καθαρή η επίγειος οργάνωσίς του, η οποία ενασχολείται σ’ αυτή τη δημοσία υπηρεσία. Συνοδευόμενος από τον Ιησού Χριστό τον Αγγελιαφόρο ή μέγιστο Δημόσιο Υπηρέτη του, ο Ιεχωβά έχει έλθει στον πνευματικό του ναό για έργο κρίσεως. Έτσι, σε μια προειδοποίησι, λέγει σ’ εκείνους που ομολογούν ότι είναι λαός του: «Θέλω πλησιάσει προς εσάς δια κρίσιν· και θέλω είσθαι μάρτυς σπεύδων εναντίον των μάγων, και εναντίον των μοιχευόντων, και εναντίον των επιόρκων, και εναντίον των αποστερούντων τον μισθόν του μισθωτού, των καταδυναστευόντων την χήραν και τον ορφανόν, και των αδικούντων τον ξένον, και των μη φοβουμένων με.» (Μαλαχ. 3:1-5) Ώστε τώρα η οργάνωσίς του δημοσίων υπηρετών επάνω στη γη είναι υπό κρίσιν.

31. (α) Γιατί δεν θα θέλαμε να είναι ο Θεός μάρτυς εναντίον μας σαν να είμεθα ‘μοιχεύοντες’; (β) Για να παραμείνωμε μέσα στην Κοινωνία, τι θα κάμη ο καθένας από μας;

³¹ Επιθυμούμε μήπως να εκφέρη ο μέγας Κριτής Ιεχωβά Θεός κατάκρισι εναντίον μας ατομικώς σαν να είμεθα ‘μοιχεύοντες’, δηλαδή, ηθικώς ακάθαρτοι, όχι αγνοί; Αν έχη αποδείξεις εναντίον μας σ’ αυτό το ζήτημα, θα κάμη ασφαλώς να γίνη η μαρτυρία του εναντίον μας γνωστή, στον δικό του καιρό, και αυτό θα οδηγήση στο να τεθούμε έξω από την ιδική του Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων Του, ώστε η παρουσία μας να μη την μολύνη. Επιθυμούμε, όμως, με όλη μας την καρδιά να παραμείνωμε μέσα σ’ αυτή την Κοινωνία Νέου Κόσμου για δημοσία υπηρεσία του Θεού; Εφόσον η βεβαία απάντησίς μας είναι ένα ένθερμο Ναι, τότε ο καθένας μας θα θελήση να κάμη το μέρος του για να την διατηρήση καθαρή, αγνή, προς αίνον Του και χάριν της πολυτίμου δημοσίας υπηρεσίας μας γι’ Αυτόν.

[Υποσημειώσεις]

Γιατί οι Αλλαγές στις Κυβερνήσεις του Κόσμου από το 1914;

 1. (α) Τι συνέβη στις κυβερνήσεις από το 1914; (β) Τι είπαν οι παρατηρηταί της ιστορίας για το 1914;

ΣΗΜΕΡΑ είναι καιρός που συστήματα, τα οποία έχουν εγκατασταθή με τον πιο σταθερό τρόπο, ατονούν ή μεταβάλλουν ριζικά τις αρχές των και τη διάρθρωσί των για ν’ αποφύγουν την πλήρη πτώσι. Μάρτυρες τούτου είναι η παρακμή του αποικιοκρατικού συστήματος και η ανησυχία και αστάθεια που εδημιούργησαν τα υψούμενα κύματα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Οξυδερκείς κριτικοί της ιστορίας και των υποθέσεων του κόσμου παρατηρούν ότι το σημείο στροφής στις υποθέσεις των ανθρώπων, ειδικώς ως προς τις κυβερνήσεις, εσημειώθη από το έτος 1914. Εκφράσειςa όπως «το σημείον στροφής των καιρών μας», «μια διαχωριστική γραμμή στην ιστορία», «από τον ‘χρυσούν αιώνα’ σε μια ηφαιστειώδη εποχή», «Το τελευταίο εντελώς ομαλό έτος στην ιστορία ήταν το 1913», «Από το 1914 και εντεύθεν ο κόσμος, ωσάν μεθυσμένος τρικλίζει προς την καταστροφή», είναι ρήσεις τέτοιων ανδρών που αφορούν το έτος 1914.

 2. Υπάρχει τρόπος να βρούμε γιατί τέτοιες ριζικές μεταβολές λαμβάνουν χώρα, και μπορεί να προκύψη κάποια παρηγορία με το να βρεθή η απάντησις;

² Δεν θα υπήρχε παρηγορία σ’ αυτά τα λόγια, αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι ο Ιεχωβά, ο Θεός πάσης παρηγορίας, μας έχει δώσει πλήρη απάντησι στα ερωτήματα που εγείρονται όσον αφορά την αιτία αυτών των μεταβολών, αν υπάρχη ή όχι σκοπός όπισθεν αυτών, και όσον αφορά την έκβασι. Δεν είναι απλώς χάριν της ιστορίας το ότι αυτός διεφύλαξε το υπόμνημα του βασιλείου του Ιούδα με το θλιβερό του τέλος. Τούτο έγινε για να μπορούμε να λάβωμε ορθή απάντησι σ’ αυτές ακριβώς τις ερωτήσεις και να έχωμε ένα ασφαλή, αξιόπιστο οδηγό σε περίπτωσι που τίποτε άλλο δεν είναι βέβαιο.

 3. (α) Πώς ο θρόνος του Δαβίδ ήταν «θρόνος του Ιεχωβά»; (β) Επρόκειτο μήπως ο θρόνος του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ να είναι η έδρα μονίμου παγκοσμίου κυβερνήσεως;

³ Ο Θεός επολιτεύετο με το βασίλειον του Ιούδα για να εξεικονίση πράγματα, που θα ελάμβαναν χώραν σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Εγκατέστησε τον θρόνο του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ, εκαλείτο δε «θρόνος του Ιεχωβά». Αλλά ήταν απλώς τυπικός, διότι κανένας επίγειος θρόνος δεν μπορούσε πράγματι να είναι του κυριάρχου Άρχοντος του σύμπαντος, του Θεού του ιδίου. Εδείκνυε ότι επρόκειτο να υπάρξη Ένας πολύ μεγαλύτερος του Δαβίδ, που θα κατείχε μονίμως τον θρόνο της παγκοσμίου κυριαρχίας. Τούτο επιβεβαιώνεται από τον ίδιο τον Δαβίδ, καθώς ομιλεί προφητικώς περί της Βασιλείας που επρόκειτο να έλθη.—Ψαλμ. 110:1, 2· Λουκ. 20:41-44· Πράξ. 2:32-36.

 4. (α) Αν ο θρόνος της γραμμής του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ είχε εγκατασταθή από τον Ιεχωβά, γιατί ανετράπη; (β) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ανατροπής της Ιερουσαλήμ επί των εχθρών του Θεού και των φίλων του;

⁴ Ο Ιεχωβά Θεός κρατούσε την παγκόσμιο κυριαρχία ή την παγκόσμιο εξουσία στα χέρια του. Εφ’ όσον οι βασιλείς του Ιούδα ήσαν πιστοί, καμμιά κυβέρνησις στον κόσμο δεν μπορούσε να τους ανατρέψη· αλλ’ ήλθε ο καιρός που ο Ιεχωβά απεφάσισε την ανατροπή του Ιούδα διότι έγινε πονηρός όπως τα ειδωλολατρικά έθνη και δεν αντανακλούσε πια τις δίκαιες ιδιότητες της κυριαρχίας Του. Αυτό, εννοείται, επέφερε όνειδος στο όνομα του Θεού και παρείχε στα έθνη μια φαινομενική αιτία δυσφημήσεώς του. (Ιεζ. 36:20) Εκείνοι, που πράγματι επιθυμούσαν να ζουν κάτω από τη δίκαιη κυριαρχική κυβέρνησι του Θεού, απεγοητεύθησαν διότι ο Θεός επέτρεψε στη Βαβυλώνα να οδηγήση σε αιχμαλωσία τον Ιούδα και εν συνεχεία να υποστή ονειδισμόν. Αυτή η λυπηρή κατάστασις συνωψίσθη αισθηματικά από τον ψαλμωδό των:

 5. Πώς τα αισθήματα εκείνων, οι οποίοι επιθυμούσαν την κυβέρνησι του Θεού, διετυπώθησαν από τους Ιουδαίους αιχμαλώτους στην Βαβυλώνα;

⁵ «Επί των ποταμών της Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν, και εκλαύσαμεν, ότε ενεθυμήθημεν την Σιών. Επί τας ιτέας εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τας κιθάρας ημών. Διότι οι αιχμαλωτίσαντες ημάς εκεί εζήτησαν παρ’ ημών λόγους ασμάτων· και οι ερημώσαντες ημάς, ύμνον, λέγοντες, Ψάλατε εις ημάς εκ των ωδών της Σιών. Πώς να ψάλωμεν την ωδήν του Ιεχωβά επί ξένης γης; Εάν σε λησμονήσω, Ιερουσαλήμ, ας λησμονήση η δεξιά μου! Ας κολληθή η γλώσσά μου εις τον ουρανίσκον μου, εάν δεν σε ενθυμώμαι· εάν δεν προτάξω την Ιερουσαλήμ εις την αρχήν της ευφροσύνης μου! . . . Θυγάτηρ Βαβυλώνος, η μέλλουσα να ερημωθής, μακάριος όστις σοι ανταποδώση την ανταμοιβήν των όσα έπραξας εις ημάς! Μακάριος όστις πιάση και ρίψη τα νήπιά σου επί την πέτραν!»—Ψαλμ. 137:1-9, ΜΝΚ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

 6. (α) Πώς ο ανωτέρω αναφερόμενος ψαλμωδός μπορούσε να πη ότι η Βαβυλών θέλει ερημωθή; (β) Πώς ο Θεός περιέγραψε την πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων; (γ) Θα έπεφτε η αρχαία η Βαβυλών από την βασιλεία του Θεού;

⁶ Αυτοί οι Ιουδαίοι εγνώριζαν από τις προφητείες του Ησαΐα και Ιερεμία ότι η Βαβυλών θα ανετρέπετο. (Ησ. 47:1-3· Ιερεμ. 51:1-4) Οι προφητείες του Δανιήλ θα έδιναν περισσότερες λεπτομέρειες. Ο Δανιήλ ήταν ένας από τους νεαρούς Ιουδαίους αιχμαλώτους που απήχθη στην εξορία μετά του Βασιλέως Ιωακείμ το 617 π.Χ. Ο Δανιήλ και τρεις από τους συντρόφους του, έπειτ’ από τριετή ειδική εκπαίδευσι, εκρίθησαν εξόχως ικανοί, όταν προσήχθησαν ενώπιον του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ, να υπηρετήσουν ως σύμβουλοι. (Δαν. 1:1-21) Τούτο ήταν στο δωδέκατο έτος της βασιλείας του Ναβουχοδονόσορ, ή στο 614 π.Χ. Στο δεύτερο έτος μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. από τον Ναβουχοδονόσορ, που ήταν το εικοστόν έτος της βασιλείας του επί της Βαβυλώνος, αλλά το δεύτερο έτος της ασκήσεως της παγκοσμίου εξουσίας του, είδε ένα όνειρο που ήταν προφητεία από τον Θεό. (Δαν. 2:1) Στο όνειρο είδε μια τεραστία εικόνα με χρυσή κεφαλή, στήθος και βραχίονας από άργυρο, κοιλία και μηρούς από χαλκό και κνήμες από σίδηρο, με πόδας από σίδηρο και πηλό. Ο Δανιήλ, ερμηνεύοντας το όνειρο, εξήγησε ότι η χρυσή αυτή κεφαλή εξεικόνιζε τον Ναβουχοδονόσορ (που θα περιελάμβανε και τη δυναστεία του) στη θέσι της παγκοσμίου κυριαρχίας, αλλ’ επίσης είπε, «Μετά σε θέλει αναστηθή άλλη βασιλεία κατωτέρα σου.» (Δαν. 2:37-39) Ήταν σαφές, ότι η Βαβυλών θα έπιπτε, αλλ’ όχι από τη βασιλεία του Θεού, για την οποία προελέχθη ότι θα κτυπούσε την εικόνα στους πόδας της και θα την συνέτριβε. Η Βαβυλών θα έπιπτε στα χέρια μιας παγκοσμίου δυνάμεως που εξεικονίσθη από το στήθος και τους βραχίονας της εικόνος, για να διαδεχθή τη Βαβυλώνα ως παγκόσμιος δύναμις. Όλες αυτές οι παγκόσμιες δυνάμεις, ανερχόμενες σε τέσσερες μετά τη Βαβυλώνα, δεν θα ήσαν διαρκείς, αλλά θα τις διεδέχετο μία που θα ήταν μόνιμος, η βασιλεία που θα ιδρύετο από τον Θεόν του ουρανού. Ο Δανιήλ είπε:

 7. Ποια θ’ αποδειχθή ότι είναι η μόνη μόνιμη παγκόσμιος δύναμις, και με τι αντιπροσωπεύεται στο Δανιήλ 2:44, 45;

⁷ «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας, καθώς είδες ότι απεκόπη λίθος εκ του όρους άνευ χειρών, και κατεσύντριψε τον σίδηρον, τον χαλκόν, τον πηλόν, τον άργυρον και τον χρυσόν· ο Θεός ο μέγας έκαμε γνωστόν εις τον βασιλέα ό,τι θέλει γείνει μετά ταύτα· και αληθινόν είναι το ενύπνιον, και πιστή η ερμηνεία αυτού.»—Δαν. 2:44, 45.

 8. Ποιο δεύτερο γεμάτο σημασία όνειρο είδε ο Ναβουχοδονόσορ, και ποιος εδηλώθη ότι ήταν ο σκοπός του ονείρου;

⁸ Υπάρχει μήπως καμμιά πληροφορία, που μας δίδεται από τον κυρίαρχο Θεό, ο οποίος διέπει τους καιρούς αυτούς και τα γεγονότα, ώστε να μπορούμε να προσδιορίσωμε τον καιρό της πραγματοποιήσεως όλης αυτής της αλλαγής που θα συγκλονίση τον κόσμο; Ναι, δόξα στον Θεό της παρηγορίας, έχομε πράγματι μια σαφή και συγκεκριμένη αποκάλυψι που φέρει στους μελετητάς της Γραφής τη μεγαλύτερη παρηγορία. Ο ίδιος προφήτης Δανιήλ αναφέρει ένα άλλο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ, στο οποίον αυτός είδε ένα τεράστιο δένδρο, που ένας άγγελος από τον ουρανό διέταξε να κατακοπή. Το στέλεχος των ριζών αυτού προσεδέθη τότε με σίδηρον και χαλκόν και έπρεπε να παραμείνη στην κατάστασι αυτή ανάμεσα στη χλόη του αγρού ωσότου θα παρήρχοντο «επτά καιροί» επ’ αυτό. «Η καρδία αυτού θέλει μεταβληθή εκ της ανθρωπίνης, και θέλει δοθή εις αυτόν καρδία θηρίου· και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επ’ αυτόν.» Για ποιόν σκοπό; «Ώστε να γνωρίσωσιν οι ζώντες, ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν.»—Δαν. 4:1-18.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

 9. (α) Ποιον εσυμβόλιζε το δένδρο; (β) Πώς γνωρίζομε ότι το δένδρο, όπως αντεπροσωπεύετο από τον βασιλέα της Βαβυλώνος, εσυμβόλιζε την παγκόσμιο κυριαρχία ή υπεροχή; (γ) Πώς το όνειρο επρόκειτο να εκπληρωθή επάνω στον Ναβουχοδονόσορ;

⁹ Ποιόν εσυμβόλιζε το δένδρο; Τον Ναβουχοδονόσορ! Όπως είπε ο Δανιήλ: «Συ είσαι το δένδρον τούτο, βασιλεύ, όστις εμεγαλύνθης και ενεδυναμώθης· και η μεγαλωσύνη σου υψώθη, και έφθασεν έως του ουρανού, και η εξουσία σου έως των περάτων της γης.» Κατά τον καιρό του ονείρου, ο Ναβουχοδονόσορ κρατούσε την παγκόσμιο κυριαρχία και είχε χρησιμοποιηθή ως όργανον του Ιεχωβά ή «ποτήριον» κρίσεως. Συνεπώς, το δένδρο, εκπροσωπούμενο απ’ αυτόν τον βασιλέα της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως εξεικόνιζε παγκόσμιο κυριαρχία ή εξουσία. Προς υποστήριξιν αυτής της ερμηνείας, το Δανιήλ 4:26 λέγει: «Περί δε του ότι προσετάχθη να αφήσωσι το στέλεχος των ριζών του δένδρου· το βασίλειόν σου θέλει στερεωθή εν σοι.» Έπρεπε να απαχθή από τον θρόνο του προς τον αγρό για να τρώγη χόρτον όπως οι ταύροι. Αλλά, όπως εκείνο το στέλεχος του δένδρου, το βασίλειό του έπρεπε να διαφυλαχθή γι’ αυτόν έως ότου θα περνούσε «επτά καιρούς» έξω στον χλοερό αγρό όπως ένας ταύρος. Τότε θα επανήρχετο στις αισθήσεις του και θα υπεχρεούτο να ομολογήση ότι ο Ύψιστος Θεός κυβερνά ως υπέρτατος και δίδει την βασιλείαν του ανθρωπίνου γένους σ’ εκείνον, στον οποίον θέλει να την δώση.

10. (α) Ένα έτος αργότερα, πώς η στάσις του βασιλέως προς την Βαβυλώνα επέφερε την εκπλήρωσι του ονείρου; (β) Πώς μια παραφροσύνη, σαν εκείνη που ονομάζομε λυκανθρωπία, προσέβαλε τώρα τον βασιλέα, και για πόσον καιρό; (γ) Όταν επανήλθε το λογικό του, τι είπε για τον Ύψιστο Θεό;

¹⁰ Η πρόρρησις αυτή πράγματι επαλήθευσε στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ ένα έτος αργότερα. Σ’ έναν καιρό, που ο Ναβουχοδονόσορ εκαυχάτο για τα επιτεύγματά του στη Βαβυλώνα, μια φωνή από τον ουρανό ανήγγειλε ότι το όνειρο το σχετικό με το δένδρο θα εξεπληρούτο τώρα επάνω του. Κατελήφθη από παραφροσύνη, τέτοια ώστε να παρουσιάζη τα συμπτώματα της νόσου λυκανθρωπίας. Αντί να επιθυμή να κάθεται στον θρόνο του, εξήλθε στον αγρό για να τρώγη χόρτον. Ο θρόνος του δεν κατελήφθη από έναν σφετεριστή, αλλά διεφυλάχθη γι’ αυτόν με τη δύναμι του Θεού μέχρι της επιστροφής του μετά τους «επτά καιρούς», ή επτά κατά γράμμα έτη. Όταν αποκατεστάθη στον θρόνο του, παρεδέχθη τον Θεόν ως Παγκόσμιον Κυρίαρχο και είπε: «Η εξουσία [αυτού] είναι εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν· και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν· και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;» Επί πλέον εδήλωσε: «Τους περιπατούντας εν τη υπερηφανία δύναται να ταπεινώση.»—Δαν. 4:19-37.

11. (α) Ήταν μήπως η επιστροφή του Ναβουχοδονόσορ στην βασιλεία η εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού; Εξηγήστε. (β) Ποια οικοδομικά έργα εξετέλεσε, και περιελάμβανε αυτό υποστήριξι της θρησκείας της Βαβυλώνος;

¹¹ Αυτή η επιστροφή στη βασιλική ιδιότητα δεν ήταν η ίδρυσις της βασιλείας του Θεού, διότι ο Ναβουχοδονόσορ ουδέποτε είχε διατελέσει λάτρης του αληθινού Θεού, αλλ’ ελάτρευε τους θεούς-είδωλα της Βαβυλώνος, όπως κατεφάνη από την απόπειρά του να εξαναγκάση τους τρεις πιστούς συντρόφους του Δανιήλ, τον Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ, να λατρεύσουν μια μεγάλη χρυσή εικόνα, που ετοποθέτησε στην πεδιάδα Δουρά. Επειδή εξύψωσαν την κυριαρχία του Ιεχωβά και ηρνήθησαν να προσκυνήσουν αυτό το είδωλο, τους έρριψε σε μια κάμινο, η οποία «εξεκαύθη εις υπερβολήν», αλλά τότε διεπίστωσε ότι ο Ιεχωβά ήταν υπέρτερος, διότι επροστάτευσε αυτούς τους τρεις ασυμβιβάστους λατρευτάς του αληθινού Θεού. (Δανιήλ, κεφάλαιο 3) Ο Ναβουχοδονόσορ ουδέποτε έκτισε ναό για τον Ιεχωβά Θεό, ούτε ακόμη και μετά την αποκατάστασί του από την επταετή παραφροσύνη, αλλά πράγματι έκτισε πενήντα τέσσερες ναούς στη Βαβυλώνα για όλους τους ψευδείς θεούς, οι οποίοι θεοί εσυμβόλιζαν απλώς τις ιδιότητες του Βηλ και του υιού του Μαρδώκ, ή Μερωδάχ. Εξετέλεσε, επίσης, μεγάλα δημόσια έργα. Έκαμε τη Βαβυλώνα να είναι η πόλις-«θαύμα» του αρχαίου κόσμου και, για να ικανοποιήση τις νοσταλγικές επιθυμίες της εκ Μηδίας βασιλίσσης του, ανήγειρε τους περιφήμους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνος, που εθεωρούντο ως ένα από τα επτά «θαύματα» του αρχαίου κόσμου.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΑΘΗ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑ

12. (α) Πώς ο Ιεχωβά εξήσκησε την κυριαρχία του κατά ένα αντιπροσωπευτικό τρόπο πριν από το 607 π.Χ.; (β) Ποια μεταβίβασις της παγκοσμίου κυριαρχίας έλαβε χώραν το 607 π.Χ.; (γ) Όταν η Ιερουσαλήμ αποκατεστάθη το 537 π.Χ. εξήσκησε, μήπως, πάλιν ο Ιεχωβά την κυριαρχία του μέσω του Ιούδα; Εξηγήστε.

¹² Αφότου η διαθήκη της βασιλείας είχε γίνει με τον Δαβίδ και τη γραμμή των απογόνων του, εκείνος που κυβερνούσε με δικαίωμα παρά του Ιεχωβά εκάθητο πάνω στον θρόνο της Ιερουσαλήμ, οι δε Εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις, συνεπώς, είχαν στην πορεία τους το βασίλειον του Ιούδα ως ένα οδόφραγμα εναντίον της ολοκληρώσεως της παγκοσμίου κυριαρχίας των. Αλλ’ όταν κατεκόπη ο Ιούδας και μετέβη στην εξορία το 607 π.Χ., τότε η παγκόσμιος κυριαρχία, τυπικά συμβολιζομένη στο βασίλειο του Ιούδα, διεβιβάσθη στα χέρια των Εθνικών αρχόντων, αρχής γενομένης με τον Ναβουχοδονόσορ. Στην περίπτωσι, όμως, του Ιούδα, η βασιλεία δεν αποκατεστάθη στο τέλος των επτά ετών, ούτε στον καιρό της απελευθερώσεως και επιστροφής των από τη Βαβυλώνα ύστερ’ από χρόνια, το 537 π.Χ., διότι αυτό έλαβε χώραν κάτω από την εξουσία μιας άλλης Εθνικής δυνάμεως, της Περσίας, η οποία διεδέχθη τη Βαβυλώνα ως παγκόσμιος δύναμις και είχε εξεικονισθή στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορ—Δανιήλ, κεφάλαιο 2—από το στήθος και τους βραχίονες της εικόνος, που ήρχοντο μετά τη χρυσή κεφαλή. Οι ίδιοι οι Ιουδαίοι το παρεδέχθησαν αυτό αργότερα, 152 χρόνια μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλωνίους, δηλαδή, το 455 π.Χ. Οι Λευίται, σε δημοσία προσευχή προς τον Ιεχωβά Θεό, είπαν ενώπιον του λαού που είχε συγκεντρωθή στον ναό, ο οποίος είχε ανοικοδομηθή:

13. Πώς οι Λευίται, που είχαν επανασυναχθή, έδειξαν, 152 χρόνια μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ότι η κυριαρχία ήταν ακόμη στα χέρια Εθνικών κυβερνήσεων;

¹³ «Δια τούτο παρέδωκας αυτούς εις την χείρα των λαών των τόπων. Πλην δια τους πολλούς οικτιρμούς σου δεν συνετέλεσας αυτούς, ουδέ εγκατέλιπας αυτούς· διότι Θεός οικτίρμων και ελεήμων είσαι. . . . Ιδού, δούλοι είμεθα την ημέραν ταύτην· και εν τη γη την οποίαν έδωκας εις τους πατέρας ημών, δια να τρώγωσι τον καρπόν αυτής και τα αγαθά αυτής, ιδού, δούλοι είμεθα επ’ αυτής· και αυτή δίδει πολλήν αφθονίαν εις τους βασιλείς τους οποίους επέβαλες εφ’ ημάς δια τας αμαρτίας ημών· και κατεξουσιάζουσιν επί των σωμάτων ημών, και επί των κτηνών ημών, κατά την αρέσκειαν αυτών· και είμεθα εν θλίψει μεγάλη.»—Νεεμ. 9:4, 5, 30-37.

14. (α) Πώς έδειξε ο Ιησούς ότι οι «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» εσυνεχίζοντο στην εποχή του; (β) Πώς μπορούσε να λεχθή ότι η Ιερουσαλήμ ήταν «πατουμένη», εφόσον τότε ίστατο;

¹⁴ Η μακρά περίοδος της παγκοσμίου Εθνικής κυριαρχίας ονομάζεται στις Γραφές «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών». Ο Ιησούς, πεντακόσια και πλέον χρόνια μετά την απελευθέρωσι των Ιουδαίων από τη Βαβυλώνα και την αποκατάστασι στην Ιερουσαλήμ, είπε: «Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι [προσδιωρισμένοι, ΜΝΚ] καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Μολονότι η Ιερουσαλήμ τον καιρό εκείνο ίστατο ακόμη, εν τούτοις η βασιλεία δεν είχε αποκατασταθή στα χέρια ενός βασιλέως της γραμμής του Δαβίδ. Οι Ιουδαίοι ήσαν κάτω από το καταπιεστικό χέρι της Έκτης Παγκοσμίου Δυνάμεως, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το δε έθνος των επρόκειτο να υποστή αργότερα καταστροφή, στο 70 μ.Χ., απ’ αυτή την παγκόσμιο δύναμι. Ασφαλώς, λοιπόν, το δικαίωμα της βασιλείας, εκπροσωπούμενο από την Ιερουσαλήμ, επατείτο και το έθνος ήταν στα χέρια των Εθνικών αρχόντων.

15. (α) Πώς γνωρίζομε ότι υπάρχει μία μεγαλυτέρα εκπλήρωσις των ‘επτά καιρών’; (β) Τι θα συνέβαινε στο τέλος των ‘επτά καιρών’;

¹⁵ Ο Ναβουχοδονόσορ, ένας ειδωλολάτρης, και ουδέποτε λάτρης του Ιεχωβά Θεού, δεν είχε ο ίδιος καμμιά σπουδαιότητα, όταν δε η βασιλεία του απεδόθη σ’ αυτόν ύστερ’ από επτά έτη παραφροσύνης, δεν ήταν προς όφελός του το ότι το δράμα αυτό εξετυλίσσετο. Επίσης, ο Ιούδας ήταν μόνο ένα τυπικό βασίλειο και ως τοιούτον ουδέποτε αποκατεστάθη. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει μια μεγάλη, σε ανώτερη κλίμακα εκπλήρωσις. Αυτά θα εσήμαινε ότι οι «επτά καιροί» θα είχαν μια ευρύτερη, εκτεταμένη έννοια, στο τέλος δε των «καιρών» αυτών η βασιλεία του Θεού θα ιδρύετο στα χέρια του Σηλώ. Ποιο είναι το μήκος ενός συμβολικού «καιρού» και των «επτά καιρών»;

ΜΗΚΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΙΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

16. (α) Ποιο είναι το μήκος ενός Βιβλικού συμβολικού ή προφητικού ‘καιρού’; (β) Πώς αυτό επιβεβαιώνεται στο βιβλίον της Αποκαλύψεως;

¹⁶ Το έτος στα Ιουδαϊκά και Βαβυλωνιακά ημερολόγια εποίκιλλε ως προς το μήκος, από το κατώτερο όριο των 354 ημερών ως το ανώτερο των 385 ημερών. Αλλά στον «Βιβλικόν συμβολικόν» ή «προφητικόν» «καιρόν», ή έτος, ο αριθμός των ημερών είναι σταθερός στις 360. Επτά τέτοια έτη θα έδιδαν 7x360 = 2.520 ημέρες. Τούτο επιβεβαιώνεται από τη δήλωσι στην Αποκάλυψι 12:6, 14, όπου ομιλεί για «καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού», ή τρεισήμισυ καιρούς, ίσους με 1.260 ημέρες. Αν διαιρέσωμε το 1.260 με το τρία και ήμισυ (3,5), βρίσκομε τριακόσιες εξήντα (360) ημέρες για έναν «καιρό», ή έτος.

17. Ποιόν κανόνα εφαρμόζομε για να βρούμε το μήκος των ‘επτά καιρών’ στην εκπλήρωσι, και πού βρίσκομε υποστήριξι τούτου;

¹⁷ Όσον αφορά το μεγαλύτερο μήκος του χρόνου, που εξεικόνιζαν αυτές οι 2.520 ημέρες, βρίσκομε τον κανόνα υπολογισμού ‘μιας ημέρας αντί ενός έτους’ σε μια προφητεία του Ιεζεκιήλ, που εξέφερε συγχρόνως με τον Δανιήλ και που είχε, επίσης, συνδέσει το ζήτημα των «δεσμών» με την προφητεία του. Μια άλλη προφητεία του Δανιήλ σχετικά με την πρώτη έλευσι του Μεσσίου, δηλαδή, η προφητεία των «εβδομήκοντα εβδομάδων», κατανοείται από σχολιαστάς της Γραφής ότι εφαρμόζει τον ίδιον κανόνα.—Ιεζ. 4:6· Δαν. 9:24, 25. Βλέπε, επίσης, Αριθμούς 14:34, που πραγματεύεται για μια περίοδο τιμωρίας ή δυσμενείας.

18. (α) Ποιο είναι το μήκος των ‘επτά καιρών’ στην πραγματικότητα; (β) Πώς γνωρίζομε ότι τα έτη στην εκπλήρωσί τους δεν είναι έτη 360 ημερών, αλλά ότι πρέπει να υπολογίζωνται ως ηλιακά έτη;

¹⁸ Επομένως, οι 2.520 ημέρες των «επτά καιρών» θα ήσαν 2.520 έτη στην εκπλήρωσι. Τα έτη αυτά, στην εκπλήρωσί τους, δεν θα ήσαν 360 μόνον ημερών το καθένα, αλλά πλήρη ημερολογιακά έτη, όπως τα υπολογίζομε. Διότι πρέπει να ενθυμούμεθα ότι το Ιουδαϊκό ημερολόγιο εποίκιλλε για να κάνη προσαρμογές ώστε το σεληνιακόν έτος να εναρμονίζεται με το ηλιακόν έτος. Θα μπορούσε αυτό να ονομασθή «ήλιο-σεληνιακόν» ή «συνδεδεμένο με τη σελήνη» έτος. Ημέρες, ή μήνες, παρενετίθεντο για να εξισώσουν τη διαφορά των ένδεκα περίπου ημερών μεταξύ του σεληνιακού και του ηλιακού έτους. Με τον τρόπο αυτό οι εποχές συνέπιπταν πάντοτε στον κατάλληλο καιρό τους μέσα στο ημερολόγιο. Έτσι το ημερολόγιό τους θα ήταν σχεδόν ακριβώς ευθυγραμμισμένο με το ήδη χρησιμοποιούμενο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Λοιπόν, τα 2.520 έτη πρέπει να υπολογισθούν ως ηλιακά έτη.

19. (α) Από ποιο γεγονός αρχίζει η καταμέτρησις των 2.520 ετών; (β) Γιατί μπορεί να λεχθή ότι οι Καιροί των Εθνών ή οι «προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» άρχισαν τότε;

¹⁹ Αυτά τα 2.520 έτη άρχισαν να υπολογίζωνται από το 607 π.Χ., όταν ο Θεός εγκατέλειψε την παγκόσμιο κυριαρχία, όπως αντεπροσωπεύετο από την τυπική του βασιλεία πάνω στη γη. Τούτο συνέβη, όταν ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Ναβουχοδονόσορ να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ και τον ναό της, να εκδιώξη τον Βασιλέα Σεδεκία από τον «θρόνον του Ιεχωβά» και να τον φέρη σε εξορία, πράγμα που έγινε αιτία ώστε ο φόβος των Χαλδαίων να κάμη τον κατώτερο λαό, που αφέθη οπίσω, να καταφύγη κάτω στην Αίγυπτο, αφήνοντας την περιοχή του Ιούδα έρημη, χωρίς κυβερνήτη, και χωρίς καμμιά πιθανότητα παρεμβάσεως εκ μέρους του Ιούδα. Με τούτο ο Ναβουχοδονόσορ «κατέκοψε» το «δένδρον», που εξεικόνιζε την παγκόσμιο κυριαρχία, η οποία μετεβιβάσθη τώρα στη Βαβυλώνα. Έτσι η ερήμωσις συνεπληρώθη τον έβδομο σεληνιακό μήνα του έτους 607 π.Χ. Τότε, για πρώτη φορά, η Ιερουσαλήμ, ως εκπρόσωπος της Βασιλείας του Θεού, άρχισε να καταπατήται, και έτσι οι Καιροί των Εθνών, «οι προσδιωρισμένοι καιροί των εθνών» (ΜΝΚ), άρχισαν. Η κυριαρχία τώρα των Εθνών, χωρίς παρενόχλησι από τη βασιλεία του Θεού, ήσκησε εξουσία πάνω στη γη. Επί πλέον, οι Εθνικές παγκόσμιες δυνάμεις ενήργησαν κτηνωδώς, όπως ο Ναβουχοδονόσορ στη διάρκεια των «επτά καιρών» της παραφροσύνης του.

20. (α) Πότε θα έληγαν οι «επτά καιροί»; (β) Τι συνέβη την χρονολογία εκείνη;

²⁰ Αν υπολογίσωμε από τον έβδομο σεληνιακό μήνα (Θισρί) του 607 π.Χ., τα 2.520 έτη τελειώνουν στο μέσον του μηνός Θισρί (ή περίπου την 1η Οκτωβρίου), του 1914 μ.Χ. Τούτο είναι ένα αλησμόνητο έτος, διότι στο 1914 εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και το Εθνικό σύστημα πραγμάτων ουδέποτε υπήρξε έκτοτε το ίδιο.

21. (α) Τι εξεικόνιζε ο κορμός του δένδρου που αφέθη στη γη; (β) Τι εξεικόνιζαν τα δεσμά του χαλκού και σιδήρου γύρω από τον κορμό; (γ) Η αφαίρεσις αυτών των δεσμών τι εξεικόνιζε;

²¹ Στο όνειρο του δένδρου, το στέλεχος είχε αφεθή στη γη, δείχνοντας ότι ο Ιεχωβά δεν είχε εγκαταλείψει τη διαθήκη του για τη βασιλεία με τη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ και δεν είχε αφήσει να του διαφύγη για πάντα από την παγκόσμιο εξουσία του. Ισχυρά δεσμά χαλκού και σιδήρου ετέθησαν γύρω από το στέλεχος, που εξεικόνιζαν την ανασταλτική δύναμι του Ιεχωβά, που ανεχαίτιζε τον εαυτό του στο να μην αναλάβη την παγκόσμιο εξουσία, θέτοντας τον βασιλέα του επί του θρόνου ενόσω διαρκούσαν οι «επτά καιροί», κατά τους οποίους θα επέτρεπε στα Εθνικά κράτη να κυβερνούν. Στο 1914 ήταν καιρός ν’ αφαιρεθούν τα δεσμά αυτά και καιρός να βλαστήση πάλι το συμβολικό στέλεχος του δένδρου με την παρά του Ιεχωβά άσκησι της κυριαρχίας του, με το ν’ αναλάβη παγκόσμιο εξουσία και να εγκαθιδρύση τη θεοκρατική του βασιλεία.—Αποκάλ. 11:15-18· Λουκ. 21:24.

Ο ΕΝΘΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΗΛΩ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΑ ΕΘΝΗ

22. (α) Όταν ο Ναβουχοδονόσορ επανήλθε στον θρόνο του μετά την παραφροσύνη του, αποτελούσε μήπως αυτό την ανάληψι πάλι της παγκοσμίου κυριαρχίας από τον Ιεχωβά; (β) Ποια ήταν η διαφορά το 1914; (γ) Ποιος είναι ο Σηλώ και πώς αυτός ανεγνώρισε την κυριαρχία του Ιεχωβά; (δ) Το ανεγνώρισαν αυτό οι δυνάμεις των εθνών;

²² Στον καιρό της επιστροφής του Ναβουχοδονόσορ στον θρόνο του ο Θεός δεν ανέλαβε πάλι παγκόσμιο εξουσία, αλλ’ απλώς απέσπασε ομολογία από τον Ναβουχοδονόσορ ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Ύψιστος και ασκούσε το δικαίωμα της βασιλείας πάνω στο ανθρώπινο γένος. Αλλά στο 1914, η κυβέρνησις που εγκατεστάθη δεν ήταν προσωρινή, κάτι το εξεικονιστικό ή τυπικό, αλλά ήταν η πραγματική Βασιλεία στα χέρια του Σηλώ, στον οποίον ανήκει. Αυτός είναι ο βασιλικός απόγονος του Δαβίδ, που έχει το νόμιμο δικαίωμα στη βασιλεία, σύμφωνα με τη διαθήκη του Ιεχωβά με τον Βασιλέα Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία. Από το 1914, ο Σηλώ, όπως ο Ναβουχοδονόσορ, έχει φανερά αναγνωρίσει τον Ιεχωβά ως τον «Βασιλέα των ουρανών». Εν τούτοις, πάνω στη γη, οι Εθνικές δυνάμεις συνεχίζουν την κτηνώδη πορεία τους, με ρυθμό περισσότερο καταστρεπτικό από κάθε άλλη φορά.—Γεν. 49:10· Ιεζ. 21:27.

23. (α) Όταν ο Χριστός ανελήφθη στους ουρανούς, γιατί δεν ανέλαβε την βασιλεία του για την παγκόσμιο κυριαρχία τότε; (β) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της ενάρξεως της διακυβερνήσεώς του εν τω μέσω των εχθρών του, και τι πρέπει να κάμουν τώρα όλοι οι άνθρωποι; (γ) Τι θα επιτελέση ο ‘λίθος [ο οποίος] απεκόπη άνευ χειρών’; (δ) Ποια είναι, λοιπόν, η σημασία των κακών συνθηκών πού υπάρχουν σήμερα στον κόσμο;

²³ Ο Ιεχωβά είχε καλέσει αυτόν τον Σηλώ, τον Ιησού Χριστό, όταν ανεστήθη πριν από 1900 έτη, να καθήση στα δεξιά του στον ουρανό ως τον καιρό του που θα έκανε όλους τους εχθρούς του Σηλώ υποπόδιο των ποδών του. Έχοντας ενθρονισθή το 1914, αναλαμβάνοντας παγκόσμια εξουσία, κυβερνά τώρα εν μέσω των εχθρών του. (Ψαλμ. 110:1, 2) Οι εχθροί, έχοντας σκοπό να διακρατήσουν τη δική τους πολιτική εξουσία και προσπαθώντας να παρατείνουν την παγκόσμιο κυριαρχία παρανόμως, δεν θα υποχωρήσουν χωρίς κάποια μάχη. Αλλ’ έχουν τρομερά κλονισθή. Ο Χριστός κάνει ώστε να διακηρύσσεται σε όλη τη γη το άγγελμα, ότι ο Ιεχωβά Θεός ανέλαβε πάλι την παγκόσμιο κυριαρχία του και ότι η βασιλεία έχει ιδρυθή. Καλεί όλους ν’ αναγνωρίσουν αυτή τη βασιλεία, διότι έχει ήδη αποκοπή από το όρος, «άνευ χειρών», και κινείται εναντίον της μεγάλης εικόνος των κοσμικών κυβερνήσεων για να τις καταστρέψη και να τις ερημώση στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Τούτο θα εξαλείψη τελείως οποιαδήποτε πιθανότητα παρενοχλήσεως από Εθνική διακυβέρνησι. Η άσκησις της κυριαρχίας του Θεού μέσω της βασιλείας του θ’ απομακρύνη όλη την κτηνωδία των καταπιεστικών κοσμικών κυβερνήσεων και θα σημάνη για το ανθρώπινο γένος ατελείωτη διανοητική υγεία ως προς την κυβέρνησι, και ευλογίες αιωνίου ζωής και ειρήνης. Αποτελεί παρηγορία για όσους αγαπούν δικαιοσύνη να έχουν μια τόσο σαφή αποκάλυψι της σημασίας των παγκοσμίων εξελίξεων και να διακρίνουν ότι οι παρούσες παγκόσμιες ταραχώδεις συνθήκες σημαίνουν ότι ο Θεός ασκεί την κυριαρχία του μέσω της ιδρυμένης βασιλείας υπό τον Χριστόν και ότι η πολιτική εξουσία ατελών ανθρώπων πρόκειται να λήξη. Όσον αφορά τις προφητείες, που μας δίνουν περαιτέρω διαβεβαίωσι για τον εκ μέρους του Θεού πλήρη έλεγχο παγκοσμίου κυριαρχίας στον προσδιωρισμένο απ’ αυτόν καιρό, παρακαλούμε διαβάστε μερικά επόμενα τεύχη αυτού του περιοδικού.

[Υποσημειώσεις]

Μετάβασις από τον Θάνατο στη Ζωή

«Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Ιωάν. 5:28, 29.

 1, 2. (α) Πώς ο εκ Ταρσού Σαούλ έφθασε να παρουσιασθή ενώπιον του Ρωμαϊκού δικαστηρίου στην Καισάρεια; (β) Τι έκαμε ως το πραγματικό υπό αμφισβήτησιν σημείο, και πώς;

Σ’ ΕΝΑ Ρωμαϊκό δικαστήριο στη νοτιοδυτική Ασία πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια ένας άνθρωπος εστέκετο κατηγορούμενος από τον λαό της ιδίας του Ιουδαϊκής φυλής. Ήταν ο Σαούλ από την πόλι Ταρσό της Μικράς Ασίας. Ρωμαίοι στρατιώτες τον είχαν απελευθερώσει από μια βιαία οχλοκρατία μέσα στο ναό της Ιερουσαλήμ και από τα χέρια, επίσης, διαπληκτιζομένων δικαστών του Ανωτάτου Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ. Ένδεκα ημέρες μετά την απελευθέρωσί του από το συγκεχυμένο Σάνχεδριν εστέκετο ενώπιον του Ρωμαίου Ηγεμόνος Φήλικος στην παραλιακή πόλι Καισάρεια για να αναιρέση αυτά που οι κατήγοροί του είχαν μόλις ειπεί. Κατά τη διάρκεια της υπερασπίσεώς του ο Σαούλ είπε λόγους, οι οποίοι έχουν παρηγορήσει αναρίθμητα εκατομμύρια σ’ όλη τη γη. Οι λόγοι αυτοί ανεφέρθησαν έκτοτε πολύ συχνά, διότι εκφράζουν με δύναμι την ελπίδα μιας αναστάσεως των νεκρών. Κάνοντας την ανάστασι των νεκρών το πραγματικό υπό αμφισβήτησιν σημείο, ο Παύλος είπε στο δικαστήριο:

² «Ελπίδα έχων εις τον Θεόν, την οποίαν και αυτοί ούτοι προσμένουσιν, ότι μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων. . . . αυτοί ούτοι ας είπωσιν, εάν εύρον εν εμοί τι αδίκημα, ότε παρεστάθην ενώπιον του συνεδρίου· εκτός εάν ήναι περί ταύτης της μιας φωνής, την οποίαν εφώναξα ιστάμενος μεταξύ αυτών, Ότι περί αναστάσεως νεκρών εγώ κρίνομαι σήμερον από σας.»—Πράξ. 24:15-21.

 3, 4. (α) Πώς ο Σαούλ έγινε ο απόστολος Παύλος; (β) Πώς ήταν εγγυημένη η ελπίδα του Παύλου για μία ανάστασι νεκρών;

³ Τι υπέροχη ελπίδα είναι αυτή, ότι «μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων»! Αυτή η ελπίδα ήταν πραγματικά εγγυημένη από τον πνευματικό Ηγέτη του Σαούλ, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είχε αναστηθή ο ίδιος εκ νεκρών. Ο Σαούλ τον είχε συναντήσει προσωπικώς κατά ένα θαυματουργικό τρόπο, για να λάβη οδηγίες όσον αφορά τη μελλοντική πορεία του στη ζωή. Ο Σαούλ έγινε αμέσως ένας ακόλουθος στα ίχνη του αναστημένου Ιησού Χριστού και αργότερα ένας απόστολος του Χριστού, το δε όνομά του άλλαξε από Σαούλ σε Παύλο. Εξηγώντας το ότι η ανάστασις του Ιησού Χριστού κατέστησε δυνατή την ‘ανάστασι νεκρών, δικαίων τε και αδίκων’ ο απόστολος Παύλος έγραψε:

⁴ «Διότι εάν δεν ανασταίνωνται νεκροί, ουδ’ ο Χριστός ανέστη. Αλλ’ εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών. . . . Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων.»—1 Κορ. 15:16-20.

 5. Πώς ο Παύλος ετόνισε ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Αθηνών, ποιος ήταν ο σκοπός του Θεού;

⁵ Επειδή ο Θεός είχε υπ’ όψι του μια ημέρα κρίσεως για όλο το ανθρώπινο γένος, ανέστησε από τους νεκρούς τον Υιό του Ιησού Χριστό. Ο απόστολος Παύλος ετόνισε αυτό τον σκοπό του Θεού με αυτά τα λόγια ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου στας Αθήνας: «Προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:22-31.

 6. Πώς ο απόστολος Πέτρος, επίσης, στην Καισάρεια ετόνισε τη μελλοντική εξουσία ως κριτού του Ιησού Χριστού;

⁶ Σε μια ιδιωτική κατοικία στην Καισάρεια ο συναπόστολος του Παύλου, ο Πέτρος, ετόνισε, επίσης, τη μελλοντική εξουσία ως κριτού του Ιησού Χριστού, όταν είπε στον Ιταλό Εκατόνταρχο Κορνήλιο: «Τούτον ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν, και έκαμεν αυτόν να εμφανισθή, ουχί εις πάντα τον λαόν, αλλ’ εις μάρτυρας τους προδιωρισμένους υπό του Θεού, εις ημάς, οίτινες συνεφάγομεν και συνεπίομεν μετ’ αυτού αφού ανέστη εκ νεκρών· και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν, και να μαρτυρήσωμεν, ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών· εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.»—Πράξ. 10:40-43.

 7. (α) Ποιος είναι ο Υπέρτατος Κριτής, και γιατί διώρισε έναν άλλο κριτή επί του ανθρωπίνου γένους; (β) Σε αρμονία με αυτό, ποιον σκοπό εξυπηρετεί η ανάστασις νεκρών;

⁷ Ο παντοδύναμος Θεός, ο οποίος ανέστησε τον Υιόν του Ιησού Χριστό που απέθανε ως ένας μάρτυς, είναι ο Υπέρτατος Κριτής του ουρανού και της γης. Εις Εβραίους 12:23, διαβάζομε ότι είναι ‘Θεός κριτής πάντων.’ Ο Θεός έχει το δικαίωμα να διορίζη άλλους κριτάς, και διώρισε τον Υιό του Ιησού Χριστό να είναι ο μέλλων κριτής ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους διότι απέθανε θυσιαστικά γι’ αυτό. Όταν ήταν εδώ στη γη ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός εκάλεσε την προσοχή στον διορισμό του από τον ουράνιο Πατέρα του ως κριτού του ανθρωπίνου γένους. Ετόνισε ότι επρόκειτο να έλθη μία ημέρα κρίσεως, κατά την οποία θα υπηρετούσε ως κριτής διωρισμένος από τον Θεό Πατέρα του, μολονότι θα ήταν ανάγκη ν’ αναστηθή εκ νεκρών για να εγκαταστήση ένα δικαστήριο και να φέρη σε πέρας αυτό το έργο κρίσεως απέναντι όλων. Επομένως η ανάστασις νεκρών, δικαίων και αδίκων, ήταν ακριβώς το μέσον γι’ αυτόν τον σκοπό.

 8. Μετά το θαύμα του Ιησού στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, γιατί οι Ιουδαίοι τον κατηγόρησαν ως παραβάτη του νόμου και βλάσφημο;

⁸ Στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά ο Ιησούς είχε θεραπεύσει στιγμιαίως ένα Ιουδαίο, ο οποίος κατέκειτο ασθενής επί τριάντα οκτώ έτη. Επειδή ο Ιησούς είχε κάμει αυτό το καλό έργο με τη βοήθεια του Θεού την ημέρα του Ιουδαϊκού Σαββάτου, τον κατεδίωξαν. Εις απάντησιν ο Ιησούς είπε: «Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι.» Οι επικριταί Ιουδαίοι βρήκαν σφάλμα στα λόγια αυτά, διότι διαβάζομε: «Δια τούτο λοιπόν μάλλον εζήτουν οι Ιουδαίοι να θανατώσωσιν αυτόν, διότι ουχί μόνον παρέβαινε το σάββατον, αλλά και πατέρα εαυτού έλεγε τον Θεόν, ίσον με τον Θεόν κάμνων εαυτόν.» Ή, όπως αποδίδει τους λόγους αυτούς μια άλλη μετάφρασις, «κάμνων εαυτόν ίσον με την θεότητα.»—Ιωάν. 5:17, 18· Η Καινή Διαθήκη—Μία Εκτεταμένη Μετάφρασις (Βούεστ).

ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΩΡΑ

 9, 10. Τι είπε έπειτα ο Ιησούς το οποίον εκάλεσε την προσοχή στο διορισμό του ως κριτού υπό τον Θεό;

⁹ Σε συσχέτισι με αυτό ο Ιησούς εκάλεσε την προσοχή στον διορισμό του ως κριτού υπό τον Θεό. Η αφήγησις αυτού, όπως εδόθη από τον απόστολο του Ιησού, τον Ιωάννη τον υιό του Ζεβεδαίου, λέγει:

¹⁰ «Απεκρίθη λοιπόν ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα πράττοντα τούτο· επειδή όσα εκείνος πράττη, ταύτα και ο Υιός πράττει ομοίως. Διότι ο Πατήρ αγαπά τον Υιόν, και δεικνύει εις αυτόν πάντα όσα αυτός πράττει· και μεγαλήτερα τούτων έργα θέλει δείξει εις αυτόν, δια να θαυμάζητε σεις. Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί. [Γιατί;] Επειδή ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ’ εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν· δια να τιμώσι πάντες τον Υιόν, καθώς τιμώσι τον Πατέρα. Ο μη τιμών τον Υιόν, δεν τιμά τον Πατέρα τον πέμψαντα αυτόν. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι ο ακούων τον λόγον μου, και πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.»—Ιωάν. 5:19-24.

11. Πώς ο Θεός είχε αναστήσει νεκρούς ανθρώπους πριν από την Κοινή Χρονολογία μας, και ποια ανάστασι έκαμε το έτος 33 .X.;

¹¹ Πριν από τον Ιησού, ο Θεός, μέσω των αγίων προφητών είχε αναστήσει νεκρούς ανθρώπους, παραδείγματος χάριν, τους υιούς δύο μητέρων. Σχετικά με αυτό διαβάζομε, εις Εβραίους 11:35: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών.» Τώρα, ύστερ’ από δύο χρόνια, αφότου ο Ιησούς ελάλησε τους λόγους, εις Ιωάννην 5:19-24, ήλθε ο καιρός του Θεού ν’ αναστήση από τους νεκρούς τον ίδιο τον Υιό του Ιησού Χριστό, την δεκάτη έκτη ημέρα του Ιουδαϊκού σεληνιακού μηνός Νισάν το έτος 33 της Κοινής Χρονολογίας μας.

12. Κατά την ανάστασι του Υιού του Ιησού Χριστού, ποια εξουσία έδωσε σ’ αυτόν ο Θεός και τι ήταν τότε ικανός να κάμη, όπως είπε ανωτέρω;

¹² Με αυτή την ανάστασι ο Θεός έκαμε τον Υιό του Ιησού Χριστό ζώντα για πάντα στους ουρανούς, περιβάλλοντάς τον με αθανασία και αφθαρσία ως ένα πνευματικόν Υιό του Θεού. (Αποκάλ. 1:5, 18· 1 Πέτρ. 3:18, 19) Τότε ο Θεός έδωσε στον Υιό του δύναμι να χορηγή ζωή, έτσι ώστε μπορούσε να ζωοποιή εκείνους που ήθελε να ζωοποιήση, ανοίγοντας το δρόμο γι’ αυτούς να ζήσουν για πάντα στην ερχομένη δικαία διάταξι πραγμάτων του Θεού. Με αυτόν τον τρόπο ο Υιός θα εμιμείτο τον ουράνιο Πατέρα του με το να πράττη όλα εκείνα, που ο Πατήρ δείχνει σ’ αυτόν ότι πρέπει να γίνουν, προς όφελος του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Αυτά τα μελλοντικά έργα του Υιού του Θεού θα είναι μεγαλύτερα από εκείνα που έκαμε όταν ήταν στη γη, μεγαλύτερα από το ότι εθεράπευσε τον άνθρωπο, ο οποίος κατέκειτο ασθενής επί τριάντα οκτώ χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Θεός ο ουράνιος Πατήρ τον διώρισε να είναι κριτής.

13. (α) Όσον αφορά την σχέσιν του μεγαλυτέρου, πώς στέκουν ο Θεός και ο Υιός του απέναντι αλλήλων; (β) Γιατί πρέπει να τιμούμε τον Υιό ακριβώς όπως τιμούμε τον Πατέρα;

¹³ Ο Αποστέλλων είναι μεγαλύτερος του αποστελλομένου. Το είπε ο ίδιος ο Ιησούς. (Ιωάν. 13:16) Ο Θεός ο Μεγαλύτερος έστειλε τον Υιό του τον Μικρότερο, γι’ αυτόν δε τον λόγο ο Ιησούς είπε, επίσης: «Ο Πατήρ μου είναι μεγαλήτερός μου.» (Ιωάν. 14:28) Ο Πατήρ ο Μεγαλύτερος διώρισε τον Υιό τον Μικρότερο κριτή, εμπιστευόμενος όλη την κρίσι όσον αφορά το ανθρώπινο γένος στον Υιό, ο οποίος απέθανε θυσιαστικά γι’ αυτό. Αν εμείς οι άνθρωποι σεβώμεθα την εξουσία του Πατρός να διορίζη, οφείλομε να τιμούμε εκείνον τον οποίον διορίζει ως κριτή. Ακριβώς, όπως οφείλομε να τιμούμε τον Θεό Πατέρα, ο οποίος είναι ο «Κριτής πάντων», έτσι οφείλομε να τιμούμε τον Υιό, τον οποίο διορίζει για να κρίνη το ανθρώπινο γένος. Βεβαίως, αν δεν τιμούμε τον Υιό ως τον διωρισμένο κριτή του Θεού, δεν τιμούμε τον Θεόν Πατέρα, ο οποίος περιέβαλε τον Υιό του με εξουσία κριτού. Δεν μπορούμε να ισχυριζώμεθα ότι τιμούμε τον Θεό Πατέρα και συγχρόνως να αγνοούμε τον Υιό ως κριτή.

14. (α) Τι εξαρτάται από το ν’ αποδώσωμε μ’ αυτόν τον τρόπο τιμή; (β) Αφού ακούσωμε τους λόγους του Ιησού, σε ποιόν πρέπει να πιστεύσωμε για ζωή;

¹⁴ Η αιωνία ζωή μας εξαρτάται από το να τιμούμε έτσι τον Υιό ως κριτή κατά τον ίδιο τρόπο που τιμούμε τον ουράνιο ‘Πατέρα, ο οποίος τον απέστειλε.’ Σήμερα, μέσω της γραπτής αφηγήσεως του Ιωάννου στην Αγία Γραφή, ακούμε τους λόγους του Ιησού σχετικά με αυτό. Αν, αφού τ’ ακούσωμε αυτά, κάνωμε όπως είπε ο Ιησούς, δηλαδή, ‘πιστεύωμε εις τον πέμψαντα αυτόν’, θα έχωμε αιώνια ζωή. Τη ζωή αυτή θα την απολαύσωμε στην υποσχεμένη δικαία τάξι πραγμάτων του Θεού κάτω από τη βασιλεία του.

15. Από τι και προς τι μεταβαίνει ένας ο οποίος ακούει και πιστεύει;

¹⁵ Παρατηρήστε το αξιοσημείωτο πράγμα σχετικά με αυτούς, οι οποίοι έτσι λαμβάνουν αιώνια ζωή διότι ακούουν τους λόγους του Ιησού με πίστι και υπακοή και έπειτα πιστεύουν στον Πατέρα ο οποίος τον απέστειλε. Ο Ιησούς λέγει για τον καθένα από αυτούς: «Εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.» (Ιωάν. 5:24) Υπάρχει μια ειδική πνευματική έννοια, με την οποίαν ένας, που ακούει και πιστεύει, μεταβαίνει εκ του θανάτου στη ζωή τώρα στη διάρκεια αυτού του παρόντος καιρού ασκήσεως πίστεως.

16. Τι έθεσε ο Ιησούς ως μια αντίθεσι στη μετάβασι ενός από τον θάνατο στη ζωή, και τι είδους είναι αυτή;

¹⁶ Ας σημειώσωμε εδώ ότι ο Ιησούς τοποθετεί τη λέξι «κρίσιν» ως μια αντίθεσι στην ‘μετάβασιν ενός εκ του θανάτου εις την ζωήν.’ Λόγω αυτού του γεγονότος, είναι προφανές ότι η λέξις «κρίσις», όπως χρησιμοποιείται εδώ από τον Ιησού, σημαίνει μια αντίθετη κρίσι, μια καταδικαστική κρίσι, μια καταδίκη ένας ατόμου σε αιώνιο θάνατο. Αυτό εξηγεί γιατί η μετάφρασις της Γραφής από τον Δρα Ιάκ. Μόφφατ λέγει: «Δεν θέλει υποστή καταδικαστικήν κρίσιν, έχει ήδη μεταβή εκ του θανάτου εις την ζωήν.» Επίσης, στο μακρινό παρελθόν, στο έτος 1611 η Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασις της Βίβλου, όπως ενεκρίθη από τον Βασιλέα Ιάκωβο της Αγγλίας, έλεγε: «Δεν θέλει έλθει εις καταδίκην· αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.»a

17. Για ποιους ιδιαιτέρως μιλούσε ο Ιησούς στο Ιωάννης 5:24, και πώς το Ματθαίος 19:27-29 έχει σχέσι με αυτούς;

¹⁷ Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, όταν ο Ιησούς Χριστός είπε αυτά τα γεμάτα σημασία λόγια, μιλούσε ιδιαιτέρως για την εκκλησία των πιστών, την οποία ο Θεός ο ουράνιος Πατήρ επρόκειτο να λάβη μέσ’ από τους ανθρώπους για να γίνουν συμμέτοχοι κριταί με τον Ιησού Χριστό στους ουρανούς. Σχετικά με αυτή την εκκλησία των συμμετόχων κριτών είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του: «Αληθώς σας λέγω, ότι σεις οι ακολουθήσαντές μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο Υιός του ανθρώπου επί του θρόνου της δόξης αυτού, θέλετε καθίσει και σεις επί δώδεκα θρόνους, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ. Και πας όστις αφήκεν οικίας, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλάσια θέλει λάβει, και ζωήν αιώνιον θέλει κληρονομήσει.» (Ματθ. 19:27-29) Θα υπάρξουν, φυσικά, περισσότεροι από δώδεκα συμμετόχους κριτάς με τον Ιησού Χριστό στην ουρανία βασιλεία του.

18. Ποιους θα κρίνη ολόκληρος η εκκλησία των κριτών, και πώς ο Παύλος αναφέρεται σ’ αυτό το γεγονός εις 1 ορινθίους 6:2;

¹⁸ Ολόκληρος η εκκλησία των μετόχων θα κρίνη πολύ περισσοτέρους από τις κατά γράμμα δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Υπό τον Ανώτερον Κριτή Ιησού Χριστό θα κρίνουν όλο το ανθρώπινο γένος, τους ζώντας και τους νεκρούς. Πάνω σ’ αυτό το σημείο ο απόστολος Παύλος έγραψε στην εκκλησία: «Δεν εξεύρετε ότι οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον; Και εάν ο κόσμος κρίνηται από σας, ανάξιοι είσθε να κρίνητε ελάχιστα πράγματα» τώρα; (1 Κορ. 6:2) Έτσι οι συμμέτοχοι κριταί θα είναι πολλοί.

19, 20. (α) Πότε ήταν καιρός για μετάβασι από τον θάνατο στη ζωή, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού στο Ιωάννης 5:25; (β) Ποιοι είναι οι «νεκροί», για τους οποίους μίλησε, και πώς τούτο εξεικονίζεται στο Ματθαίος 8:21, 22;

¹⁹ Εν τούτοις, επανερχόμεθα εδώ σε μια εξέτασι των λόγων, τους οποίους είπε ο Ιησούς στους Ιουδαίους, που ήθελαν να τον θανατώσουν διότι τους εφαίνετο ως παραβάτης του Σαββάτου και βλάσφημος, ο οποίος έκανε τον εαυτό του ίσον με τον Θεό. Αφού μίλησε περί διαφυγής της κρίσεως και μεταβάσεως από το θάνατο στη ζωή, ο Ιησούς ετόνισε ότι ο καιρός γι’ αυτό το αξιοσημείωτο γεγονός ήταν τότε επί θύραις. Είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι,b ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει.»—Ιωάν. 5:25.

²⁰ Ποιοι είναι οι νεκροί αυτοί, οι οποίοι ακούουν τη φωνή του Υιού του Θεού και οι οποίοι, δίνοντας προσοχή σ’ αυτήν, ζουν τώρα; Πολύ λογικά δεν είναι άτομα που είναι ήδη νεκρά στους τάφους. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνη αυτό, διότι ο Ιησούς είπε ότι η ώρα, οπότε οι νεκροί θ’ άκουαν τη φωνή του και θα εζούσαν επειδή θα έδιναν προσοχή σ’ αυτήν, δεν επρόκειτο να έλθη αλλά «ήδη είναι». Δηλαδή, στον καιρό που μιλούσε ο Ιησούς. Εκείνοι, οι οποίοι θέλουσι «ζήσει» τώρα, ήσαν άτομα επί της γης κάποτε νεκρά με μια πνευματική έννοια, μ’ ένα συμβολικό τρόπο, όχι σε πραγματικούς τάφους. Τον καιρό εκείνο, που μιλούσε ο Ιησούς, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος ήταν κάτω από την καταδίκη του θανάτου ενώπιον του Θεού του Κριτού όλων. Σ’ αυτό το είδος των πνευματικώς νεκρών ανθρώπων πρέπει ν’ ανεφέρετο ο Ιησούς, όταν είπε στον Ιουδαίο υιό, ο οποίος ήθελε να πάη πρώτα σπίτι του να θάψη τον πατέρα του: «Ακολούθει μοι, και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς.» (Ματθ. 8:21, 22) Ο Ιουδαίος έπρεπε ν’ αφήση στους πνευματικώς νεκρούς συγγενείς του να φροντίσουν για τον ενταφιασμό του πατρός του όταν θα ήταν φυσικώς νεκρός και έτοιμος για ενταφιασμό. Με το ν’ ακολουθήση τον Ιησού θα ευρίσκετο στην οδό της αιωνίου ζωής αντί να είναι μεταξύ των πνευματικώς νεκρών, οι οποίοι ήσαν καταδικασμένοι ενώπιον του Θεού.

21, 22. (α) Σύμφωνα με το Εφεσίους 2:1, 2, 4-6, ποιοι ήσαν κάποτε μεταξύ τέτοιων πνευματικώς νεκρών ανθρώπων, και με ποιόν τρόπο; (β) Πώς μπόρεσαν να μεταβούν από τον θάνατο στη ζωή;

²¹ Όσοι γίνονται Χριστιανοί με μια αληθινή πίστι ήσαν κάποτε μεταξύ των πνευματικώς νεκρών ανθρώπων του κόσμου. Ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε στην εκκλησία το γεγονός αυτό, λέγοντας: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν· εις τας οποίας περιεπατήσατε ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου. . . . Ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· (κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι)· και συνανέστησε, και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού.»—Εφεσ. 2:1, 2, 4-6.

²² Έτσι επειδή δεν διαπράττουν πια παραβάσεις και αμαρτήματα εναντίον του Θεού, εσήκωσε από αυτούς την καταδίκη του επειδή έδειξαν πίστι στον Χριστό. Τους ήγειρε από πνευματικό θάνατο και τους έδωσε ελπίδα αιωνίου ζωής στην ερχομένη νέα του τάξι.

23. (α) Πώς οι «νεκροί» άκουσαν τη φωνή του Υιού του Θεού από τότε; (β) Πώς το 1 Πέτρου 4:5, 6 δείχνει ποιοι είναι αυτοί οι «νεκροί»;

²³ Όταν ο Ιησούς ευρίσκετο επί της γης ως άνθρωπος, οι Ιουδαίοι άκουσαν τη φωνή του απ’ ευθείας. Αν επρόσεχαν σε ό,τι είχε να τους πη, θα μπορούσαν να εισέλθουν στο δρόμο της αιωνίου ζωής. Όταν, όμως, απέθανε και ανεστήθη και τελικά ανέβη πάλι στους ουρανούς, μπορούσαν ν’ ακούσουν «την φωνήν του Υιού του Θεού» μόνον εμμέσως. Πώς; Με το ν’ ακούουν τις διδασκαλίες του να κηρύττωνται ή με το να διαβάζουν ό,τι εκήρυξε και εδίδαξε. Ο απόστολος Πέτρος είχε υπ’ όψι του τέτοια πνευματικώς νεκρά άτομα, που άκουσαν τα αγαθά νέα σχετικά με τον Ιησού μέσω κηρύκων, όταν ο Πέτρος έγραψε: «Οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς. Επειδή δια τούτο εκηρύχθη το ευαγγέλιον και προς τους νεκρούς, δια να κριθώσι μεν κατά ανθρώπους εν σαρκί, να ζώσι δε κατά Θεόν εν πνεύματι.»—1 Πέτρ. 4:5, 6.

24. Πώς αυτοί οι «νεκροί» γίνονται ζώντες από της απόψεως του Θεού;

²⁴ Με το να δεχθούν τα αγαθά νέα και να περιπατήσουν σύμφωνα με αυτά, γίνονται πνευματικώς ζώντες από της απόψεως του Θεού. Μέσω του πνεύματος που μεταδίδει ζωήν, ο Θεός τους εγείρει από την πνευματικώς νεκρά, καταδικασμένη κατάστασι και τους καθιστά ενεργούς για ν’ ακολουθήσουν στα βήματα του Υιού του ανθρώπου, Ιησού Χριστού.

25. (α) Σε τι δεν έρχονται εκείνοι οι οποίοι μεταβαίνουν από τη μία κατάστασι στην άλλη; (β) Σύμφωνα με τον Ιωάννη, ποιάν ιδιότητα ασκούν ως απόδειξι του ότι έχουν μεταβή από τον θάνατο στη ζωή;

²⁵ Εφ’ όσον απηλλάγησαν από την καταδίκη, ‘εις κρίσιν δεν έρχονται’ αλλά γίνονται πρόσωπα, τα οποία ‘μετέβησαν εκ του θανάτου εις την ζωήν’, καθώς είπε προηγουμένως ο Ιησούς. (Ιωάν. 5:24) Αυτή η μετάβασις από τη νεκρά κατάστασι όσον αφορά τις παραβάσεις και τ’ αμαρτήματα σε πνευματική ζωή περιγράφεται από τον απόστολο Ιωάννη με τα εξής λόγια: «Μη θαυμάζετε, αδελφοί μου, αν ο κόσμος σας μισή. Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, διότι αγαπώμεν τους αδελφούς· όστις δεν αγαπά τον αδελφόν, μένει εν τω θανάτω. Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού, είναι ανθρωποκτόνος· και εξεύρετε ότι πας ανθρωποκτόνος δεν έχει ζωήν αιώνιον μένουσαν εν εαυτώ.» Για να μπορέσουν οι Χριστιανοί αδελφοί του να συνεχίσουν να παραμένουν άξιοι αιωνίου ζωής στη νέα τάξι πραγμάτων του Θεού, ο Ιωάννης προσθέτει: «Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.»—1 Ιωάν. 3:13-15, 18.

26. Τι τους υποκινεί να κάνουν μια τέτοια αγάπη, και επομένως από της απόψεως τίνος είναι ζώντες;

²⁶ Αυτή η αγάπη είναι καρπός του πνεύματος του Θεού σ’ αυτούς τους Χριστιανούς, και τους κινεί να υπακούουν στις εντολές του Θεού. Καθώς το 1 Ιωάν. 5:3 μάς υπενθυμίζει: «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι.» Εκείνοι, οι οποίοι τηρούν τις εντολές του Θεού, όπως εφαρμόζονται στους ακολούθους του Χριστού, είναι πράγματι ζώντες από της απόψεως του Θεού, πνευματικώς ζώντες τώρα.

[Υποσημειώσεις]

«Εδάφιον 24. . . . Η [ζωοποίησις] συμπληρούται εις αυτόν· έχει αιώνια ζωή (3:15), δηλαδή, την υψίστη πνευματική ζωή, η οποία, κατά την είσοδό του στην βασιλεία του Μεσσίου, φθάνει την τελειότητά της σε ένδοξη Μεσσιανική [ζωή]. Λόγω του ότι κατέστη ένας πιστός, μετέβη εκ πνευματικού θανάτου . . . εις αιώνιον ζωήν (την κατ’ εξοχήν ζωή), και δεν έρχεται εις (καταδίκην, παράβαλε 3:18) κρίσιν, διότι έχει ήδη φθάσει σ’ εκείνη την ζωήν. Το αποτέλεσμα τούτου είναι: [θάνατον δεν θέλει ιδεί εις τον αιώνα], 8:51. Εις το τέλειον [μετέβη] βλέπε 3:18· 1 Ιωάννου 3:14.

[Ερωτήσεις Μελέτης]

Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Ζωής»

 1. Σε τι είδους ζωή εισήλθαν εκείνοι, οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι κριταί μετά του Ιησού, μολονότι βρίσκονται ακόμη επάνω στη γη, και πώς;

Σ’ ΟΛΗ τη διάρκεια των περασμένων δέκα εννέα αιώνων, τα άτομα, που εξέλεξε ο Θεός για να γίνουν συμμέτοχοι κριταί μετά του Υιού του στην ουράνια βασιλεία, άκουσαν τη φωνή του Υιού του Θεού και, επειδή επρόσεξαν αυτά που η φωνή του τούς είπε να κάμουν, εισήλθαν σε μια πνευματική ζωή, μολονότι ευρίσκοντο ακόμη επάνω στη γη. Εδικαιώθησαν από την καταδικασμένη κατάστασι του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, το οποίον είναι νεκρό με τις παραβάσεις και τ’ αμαρτήματα και το μισητό πνεύμα του. Ο Θεός τους απήλλαξε από την καταδίκη του θανάτου μέσω του θυσιαστικού θανάτου που υπέφερε ο Υιός του για όλους τους πιστεύοντας.—Ρωμ. 5:1· 8:1-4.

 2. Σε τι ανεφέρθη ο Ιησούς στο Ιωάννης 5:26 με την έκφρασι «ζωήν εν εαυτώ»;

² Ο Ιησούς Χριστός ανεφέρθη στο δικό του μέρος σχετικά με την πράξι του Θεού να μεταφέρη τους πιστεύοντας εκ του θανάτου στη ζωή, όταν συνεχίζοντας είπε: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ.» Λόγω του τρόπου, με τον οποίον ο Ιησούς παρέθεσε το επιχείρημά του στην ομιλία αυτή, δεν ανεφέρθη σ’ αυτό, που μερικά άτομα αποκαλούν «έμφυτη ζωή» είτε στον ουράνιο Πατέρα του είτε στον εαυτό του, η ‘αυθυπαρξία’, όπως λέγει η Μία Αμερικανική Μετάφρασις (Ιωάν. 5:26) Σύμφωνα με το επιχείρημά του ο Ιησούς ανεφέρθη στη δύναμι μεταδόσεως ζωής. Γι’ αυτό η Νέα Αγγλική Βίβλος (του 1961) αποδίδει τους λόγους του Ιησού ως εξής: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει την ζωοπάροχη δύναμιν εν εαυτώ, ούτως έχει και ο Υιός, εκ του δώρου του Πατρός.» Η Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις υπό Μονσίνιορ Ρόναλντ Α. Νοξ μεταδίδει την ίδια σκέψι, όταν λέγη: «Καθώς ο Πατήρ έχει εν εαυτώ το δώρον της ζωής, ούτως έδωσε και εις τον Υιόν ώστε και αυτός επίσης να έχη εν εαυτώ το δώρον της ζωής.» Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, του 1950, παρουσιάζει την ίδια σκέψι: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει εν εαυτώ το δώρον της ζωής, ούτως έδωσε εις τον Υιόν να έχη επίσης εν εαυτώ το δώρον της ζωής.»

 3. Γιατί ο Θεός μπορούσε να δώση και έδωσε στον Υιόν του να έχη «ζωήν εν εαυτώ»;

³ Πώς, πότε και γιατί ο ουράνιος Πατήρ έδωσε στον Υιό του Ιησού Χριστό να έχη ζωοπάροχη δύναμι εν εαυτώ; Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είναι η «πηγή της ζωής», μπορούσε να δώση στον Υιό του να έχη ζωοπάροχη δύναμι εν εαυτώ. (Ψαλμ. 36:9) Ο λόγος, για τον οποίον το έκαμε αυτό, είναι διότι η ανθρώπινη οικογένεια έβαινε στον θάνατο εξαιτίας του αμαρτήματος που διεπράχθη από τον πρώτο ανθρώπινο πατέρα της, τον Αδάμ.—Ρωμ. 5:12.

 4, 5. (α) Μέσω του Υιού του, πώς ο Θεός έκαμε προμήθεια για τη μετάδοσι ζωής στο ανθρώπινο γένος; (β) Σε ποιόν, επομένως, εφαρμόζει το Εβραίους 10:5-10 τους λόγους του Ψαλμού 40:6-8, και πώς;

⁴ Αιώνια ζωή μπορούσε να μεταδοθή στο καταδικασμένο, θνήσκον ανθρώπινο γένος μόνο μέσω μιας ανθρωπίνης θυσίας. Για να προμηθεύση αυτή την ανθρωπίνη θυσία, η οποία θ’ αντιστάθμιζε το αμάρτημα του ανθρωπίνου γένους και θα το απήλλασσε από την καταδίκη του στον θάνατο, ο Ιεχωβά Θεός, ο ουράνιος Πατήρ, απέστειλε τον Υιό του, μεταφέροντας τη ζωή του από τον ουρανό στη γη. Με θαυματουργικό τρόπο έκαμε να γεννηθή ο Υιός του ως το βρέφος Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Ο Ιησούς εμεγάλωσε ώστε στην ηλικία των τριάντα ετών να είναι ένας τέλειος άνθρωπος, το αντίστοιχο του τελείου ανθρώπου Αδάμ στην Εδέμ. Πράγματι, τώρα κατείχε τελεία ανθρωπίνη ζωή, ελευθέρα από καταδίκη, την οποίαν, όμως, έπρεπε να θέση στη διάθεσι του ανθρωπίνου γένους, θυσιάζοντάς την στην υπηρεσία του ουρανίου Πατρός του. Έτσι, σε ηλικία τριάντα ετών, ο Ιησούς παρουσίασε τον εαυτό του για τη θυσιαστική υπηρεσία, για να υπηρετήση ως ένας ιερεύς του Θεού. Στην προς Εβραίους 10:5-10 ο θεόπνευστος συγγραφεύς εφαρμόζει τους λόγους του Ψαλμού 40:6-8 στον Ιησού και λέγει:

⁵ «Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αφού είπεν ανωτέρω, “Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας, δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·” (αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον·) τότε είπεν, “Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αναιρεί το πρώτον, δια να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»

 6. Σε αρμονία με αυτό, τι έκαμε τον εαυτό του ο Ιησούς, και τι του έδωσε τότε ο Θεός σε περιωρισμένο βαθμό;

⁶ Για να συμβολίση αυτή την παρουσίασι του εαυτού του στην ειδική υπηρεσία του Θεού ακόμη και μέχρι θανάτου, ο Ιησούς έπρεπε να βαπτισθή εν ύδατι από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. (Ματθ. 3:13-17) Αμέσως μετά το βάπτισμα του Ιησού εν ύδατι, ο Ιεχωβά Θεός εβάπτισε τον αφιερωμένο τώρα Υιό του με άγιο πνεύμα από τους ουρανούς και εδήλωσε ότι ήταν πνευματικός Υιός του. Εκεί κατά το βάπτισμα ο Πατήρ έδωσε στον Υιό του να έχη την δύναμι της παροχής ζωής σε ένα περιωρισμένο βαθμό. Λόγω αυτού του γεγονότος, ο Υιός ήταν σε θέσι να θεραπεύση τον άνθρωπο, ο οποίος έκειτο ασθενής επί τριάντα οκτώ έτη και να εγείρη, επίσης, Ιουδαίους εκ νεκρών, ακόμη δε και να επαναφέρη στη ζωή τον αγαπητό του φίλο Λάζαρο ύστερ’ από τέσσερες ημέρες παραμονής στον τάφο. Αλλά ο Ιησούς δεν είχε ακόμη τη δύναμι να μεταδίδη αιώνια ζωή σε μέλη της καταδικασμένης ανθρωπίνης οικογενείας. Γιατί όχι; Διότι δεν είχε ακόμη θυσιάσει το τέλειο ανθρώπινο σώμα του σε πραγματικό θάνατο.

 7. (α) Ποια δύναμι εξήσκησε ο Θεός την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατο του Ιησού, και πώς; (β) Με τι ανέβη ο Ιησούς στον ουρανό, και γιατί μ’ αυτό;

⁷ Εν τούτοις, ένας νεκρός Ιησούς Χριστός δεν θα μπορούσε να μεταδώση ζωή στο θνήσκον ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός ο Πατήρ, ο οποίος έχει ζωοπάροχο δύναμι εν εαυτώ, ήγειρε τον Υιόν του από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα σε αθάνατη ζωή στον ουρανό, στο πνευματικό βασίλειο. Όταν ο Ιησούς ανέβη στους ουρανούς σαράντα ημέρες μετά την ανάστασί του εκ νεκρών, δεν παρέλαβε μαζί του στον ουρανό το θυσιασθέν ανθρώπινο σώμα—πράγμα αδύνατο!—αλλά πήρε μαζί του την αξία της θυσιασθείσης τελείας ανθρωπίνης ζωής του, για να την παρουσιάση στον ουράνιο Πατέρα προς όφελος του ανθρωπίνου γένους. Ο Θεός ο Πατήρ εδέχθη τη θυσιαστική αυτή παρουσίασι και κατέστησε τον Ιησού Χριστό Αρχιερέα του προς όφελος του ανθρώπου.—Εβρ. 9:24-26.

 8. Τι είδους πρόσωπο έγινε ο Ιησούς κατά την ανάστασί του;

⁸ Κατ’ ακολουθίαν, ο απόστολος Παύλος, γράφοντας για την ανάστασι των Χριστιανών νεκρών και για το είδος του σώματος με το οποίον αυτοί οι νεκροί επανέρχονται στη ζωή, λέγει: «Σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν·” ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν.» (1 Κορ. 15:44, 45) Ο απόστολος Παύλος αποκαλεί τον Ιησού Χριστό ‘έσχατον Αδάμ’ και λέγει ότι έγεινε «πνεύμα ζωοποιούν» κατά την ανάστασί του.

 9. (α) Ως τι ήταν τώρα ικανός να ενεργήση ο Υιός του Θεού; (β) Γιατί ήταν αναγκαίο γι’ αυτόν να γίνη ο «Υιός του ανθρώπου», και γιατί ο θάνατος της πλειονότητος του ανθρωπίνου γένους δεν αποτελεί εμπόδιο γι’ αυτό;

⁹ Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός ο Πατήρ έδωσε στον Υιό του Ιησού Χριστό να έχη ζωοπάροχη δύναμι εν εαυτώ. Αυτό κατέστησε τον Υιό ικανό να ενεργή ως κριτής, όχι μόνο των ζώντων, αλλ’ επίσης και των νεκρών, τους οποίους θα μπορούσε ν’ αναστήση σε ζωή κατά τον καιρό της ουρανίας βασιλείας του. Γι’ αυτό τον λόγο ο Ιησούς Χριστός συνέχισε τη συζήτησί του κι επρόσθεσε τους εξής λόγους: «Και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου.» (Ιωάν. 5:27) Αν ο ουράνιος Υιός του Θεού δεν είχε γίνει ο «Υιός ανθρώπου» για θυσιαστικούς σκοπούς, δεν θα μπορούσε ν’ αποκτήση το προνόμιο να λάβη την ζωοπάροχη δύναμι και να διορισθή ως ο Κριτής του ανθρωπίνου γένους, ο Κριτής νεκρών και ζώντων. Είναι ευνόητο, ότι η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους θα ήσαν νεκροί τον καιρό που θα εγκαθίστατο η βασιλεία του. Εν τούτοις, το γεγονός αυτό δεν θα τον εμπόδιζε από το να τους κρίνη, διότι τώρα κατέχει την ζωοπάροχο δύναμι και μπορεί να τους καλέση ενώπιόν του εγείροντάς τους από τους τάφους των.

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑΥΜΑ

10. Για ποιο μεγαλύτερο θαύμα είπε ο Ιησούς σ’ εκείνους τους Ιουδαίους που είχαν διάθεσι να θανατώσουν στο Ιωάννης 5:28-30;

¹⁰ Όταν ο Ιησούς μίλησε για το ότι του εδόθη ζωοπάροχος δύναμις και για το ότι ήταν εξουσιοδοτημένος να κάμη έργον κρίσεως, αναμφιβόλως έκαμε τους Ιουδαίους, οι οποίοι ήθελαν να τον θανατώσουν, να θαυμάσουν. Αν, όμως, εθαύμασαν με αυτά τα πράγματα, τότε επρόκειτο να συμβή κάτι ακόμη πιο θαυμαστό. Δεν είχαν ακούσει το αποκορύφωμα του ζητήματος. Έτσι ο Ιησούς προχώρησε για να ειπή: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοιςa θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως. Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.»—Ιωάν. 5:28-30.

11, 12. (α) Πόσοι θα εξέλθουν, και θα εξέλθουν όλοι μαζί ταυτοχρόνως; (β) Γιατί η χρήσις από τον Ιησού της λέξεως «ώρα» δεν απαιτεί να γίνη η επιστροφή όλων ταυτοχρόνως;

¹¹ Παρατηρήστε ότι ο Ιησούς είπε εδώ ότι «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει», υπακούοντας σ’ αυτόν τον Κριτή, ο οποίος κατέχει ζωοπάροχη δύναμι. Αυτό απαιτεί να γίνη μια ανάστασις όλων αυτών, δηλαδή, όλων των νεκρών, καλών και κακών, οι οποίοι διατηρούνται στη μνήμη για να εγερθούν. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι ανασταίνονται όλοι ή ότι όλοι πρέπει ν’ αναστηθούν συγχρόνως, την ίδια ημέρα. Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς είπε ότι έρχεται «ώρα», κατά την οποία αυτό θα συμβή. Είναι βέβαιο, εν τούτοις, ότι η λέξις «ώρα» εδώ δεν σημαίνει ακριβώς εξήντα πρώτα λεπτά, ή 3.600 δευτερόλεπτα ακριβώς.

¹² Ασφαλώς ο απόστολος Ιωάννης, όταν έγραφε το έτος 98 μ.Χ. περίπου, δεν εννοούσε ένα εικοστό τέταρτο μέρος μιας πλήρους ημέρας, όταν έγραφε: «Παιδία, εσχάτη ώρα είναι· και καθώς ηκούσατε, ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα.» (1 Ιωάν. 2:18) Έτσι η χρήσις από τον Ιησού της λέξεως «ώρα» εδώ σημαίνει μια περίοδο χρόνου στον καιρό της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού, η οποία χρονική περίοδος θα είναι κρίσιμη, ωσάν να ελέγετο, μια κρίσιμη «ώρα».

13. Επειδή όλοι θα εξέλθουν από τους τάφους, τι είδος αναστάσεως εννοούσε ο Ιησούς, και γιατί αυτό δεν αποδεικνύει ότι όλοι θα εξέλθουν ταυτοχρόνως;

¹³ Όταν ο Ιησούς είπε ότι όλοι οι νεκροί στα μνημεία θ’ ακούσουν τη φωνή του ως κριτού και θα εξέλθουν, εννοούσε ότι θα γίνη μια μεγάλη, γενική ανάστασις, που θα περιλαμβάνη όλους. Τονίζει, εν τούτοις, ότι τ’ αποτελέσματα αυτής της αναστάσεως, η οποία θα περιλάβη τους πάντας, θα είναι διάφορα επάνω σ’ εκείνους, οι οποίοι έχουν μέρος σ’ αυτήν. Αλλά το ότι αυτή η ανάστασις, που περιλαμβάνει όλους, δεν σημαίνει την έξοδό των όλων ταυτοχρόνως, την ίδια ημέρα, το ίδιο έτος, δείχνεται για μας σε άλλο μέρος.

14. Πώς ο απόστολος Παύλος δείχνει στην 1 Κορινθίους 15:22, 23 ότι θα υπάρξη μια τάξις στην ανάστασι;

¹⁴ Ο απόστολος Παύλος, όταν συζητούσε για την βεβαιότητα της αναστάσεως, είπε: «Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού.» (1 Κορ. 15:22, 23) Όλοι οι πνευματικοί Χριστιανοί, οι οποίοι θα είναι συμμέτοχοι κριταί με τον Ιησού Χριστό, στη βασιλεία του, δεν θα είναι νεκροί κατά τον χρόνο της ελεύσεώς του. Μερικοί θα χρειασθή να τερματίσουν την επίγεια ζωή των σ’ ένα θυσιαστικό θάνατο αργότερα, όταν θα έχουν συμπληρώσει το Θεόδοτο έργο των επάνω στη γη.

15. Πώς ο Παύλος δείχνει στην 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17, τη διαφορά στον χρόνο της αναστάσεως;

¹⁵ Έτσι δεν θα γίνη μια ταυτόχρονος ανάστασις όλων αυτών στον καιρό της ελεύσεως του Ιησού, αλλά στην 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17, ο απόστολος Παύλος λέγει: «Αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον· έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα· και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.» Οι λέξεις «πρώτον» και «έπειτα» δηλώνουν μια διαφορά στον χρόνο της αναστάσεως.

16, 17. Στην Αποκάλυψι 20:4-6, τι έχει να πη ο Ιωάννης για κείνους οι οποίοι θα είναι συμμέτοχοι κριταί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό;

¹⁶ Όσον αφορά εκείνους, οι οποίοι θα καθήσουν σε ουρανίους θρόνους για να ενεργήσουν ως συμμέτοχοι κριταί με τον Ανώτερο Κριτήν Ιησού Χριστό, ο απόστολος Ιωάννης έχει να πη τα εξής, στην Αποκάλυψι 20:4-6:

¹⁷ «Και είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού, και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»

18. Σε ποια ανάστασι λαμβάνουν μέρος, και γιατί καθορίζεται έτσι;

¹⁸ Εκείνοι, οι οποίοι κάθηνται στους ουρανίους θρόνους και στους οποίους «κρίσις εδόθη», λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό, που ο απόστολος Ιωάννης ονομάζει «η ανάστασις η πρώτη.» Η λέξις «πρώτη» κάνει διάκρισι της αναστάσεώς των από την ανάστασι του υπολοίπου ανθρωπίνου γένους. Είναι πρώτη, όχι μόνον από απόψεως σπουδαιότητος, αλλ’ επίσης και από απόψεως χρόνου.

19. (α) Πώς ο Παύλος στην Φιλιππησίους 3:11 αναφέρεται στον χρόνο της αναστάσεως; (β) Ποιους θα περιλάβουν εκείνοι που θα συμμετάσχουν στην πρώτη ανάστασι;

¹⁹ Ο απόστολος Παύλος είχε αυτό το ζήτημα του χρόνου υπ’ όψι του, όταν έγραψε για τις προσπάθειές του, «ίνα οπωσδήποτε καταντήσω εις την πρώτην ανάστασιν εκ των νεκρών», όπως λέγει. (Φιλιππησ. 3:11, μετάφρασις Ρόδερχαμ· ΜΝΚ) Αυτοί, που λαμβάνουν μέρος στην «πρώτην ανάστασιν» και κάθηνται στους θρόνους εκείνους για να κρίνουν, θα περιλαμβάνουν τους δώδεκα πιστούς αποστόλους του Ιησού, όπως αυτός ο ίδιος υπεσχέθη. (Ματθ. 19:27, 28) Ο απόστολος Παύλος είπε ότι αυτή θα περιελάμβανε, επίσης, τους πιστούς, «ηγιασμένους» Χριστιανούς αδελφούς του. (1 Κορ. 1:1, 2· 6:2) Όλοι μαζί θα είναι 144.000, αυτούς δε ο απόστολος Ιωάννης σε όραμα είδε σφραγισμένους στα μέτωπα με τη σφραγίδα του ζώντος Θεού και ισταμένους με το Αρνίον του Θεού, που έχει θυσιασθή, τον Ιησού Χριστό, πάνω στο ουράνιο Όρος Σιών.—Αποκάλ. 7:4-8· 14:1-3.

«ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ»

20, 21. (α) Σε ποια ανάστασι έχουν μέρος οι «λοιποί των νεκρών»; (β) Πώς ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει την ανάστασι και την κρίσι των;

²⁰ Η ανάστασις των 144.000 μετόχων της πρώτης αναστάσεως, οι οποίοι κάθηνται σε θρόνους με εξουσία κρίσεως, αφήνει τους ‘λοιπούς των νεκρών’ υπολόγους. Εφόσον αυτοί δεν έχουν μέρος στην πρώτη ανάστασι, πρέπει να έχουν μέρος σε μια δευτέρα ή μεταγενέστερη ανάστασι. Στο ίδιο όραμα ο απόστολος Ιωάννης είδε την ανάστασι των ‘λοιπών των νεκρών’ και την περιέγραψε ως εξής:

²¹ «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.» (Αποκάλ. 20:11-15) Η ‘λίμνη η καιομένη με πυρ και θείον’ αναφέρεται πάλι στην Αποκάλυψι 21:8, αλλά εκεί σε συσχετισμό με Χριστιανούς, οι οποίοι ευρίσκοντο στη γραμμή ν’ αποτελέσουν μέρος των 144.000, αλλ’ οι οποίοι απέτυχαν διότι δεν υπερνίκησαν αυτόν τον κόσμο λόγω δειλίας, ελλείψεως πίστεως και επιστροφής στην πονηρία.

22. Γιατί η γη και ο ουρανός που φεύγουν δεν είναι κατά γράμμα;

²² Η γη και ο ουρανός, οι οποίοι έφυγαν από του προσώπου του καθημένου στον μεγάλον λευκόν θρόνον της κρίσεως είναι, βεβαίως, συμβολικοί, και όχι κατά γράμμα γη και ουρανός. Άλλως, πού θα μπορούσαν να σταθούν οι αναστημένοι άνθρωποι ενώπιον του θρόνου της κρίσεως; Ή πώς θα μπορούσαν να εξέλθουν από τους τάφους, οι οποίοι βρίσκονται στην κατά γράμμα γην, ή να εξέλθουν από τον Άδη, που είναι ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους στην κατά γράμμα γη, ή να εξέλθουν από τη θάλασσα όπου πολλοί έχουν πνιγή; Επομένως η γη και ο ουρανός οι οποίοι έφυγαν είναι συμβολικοί.

23. Πότε ή με ποιόν τρόπο θα φύγη η συμβολική γη, και έπειτα οι συμβολικοί ουρανοί;

²³ Η συμβολική γη φεύγει, όταν η Βαβυλών η Μεγάλη καταστρέφεται και αμέσως αφού το συμβολικόν θηρίον και ο «ψευδοπροφήτης» και οι βασιλείς της γης και οι στρατιές των καταστρέφονται στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψι 16:13-16· 17:15-18· 19:19-21. Οι συμβολικοί ουρανοί φεύγουν, όταν ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του δένωνται και κλείνωνται στην άβυσσο για τα χίλια έτη της βασιλείας του Χριστού επάνω στη γη, όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψι 20:1-3. Έτσι αυτές οι πονηρές επίγειες και ουράνιες δυνάμεις δεν θα είναι εκεί για να παρέμβουν στο έργο της κρίσεως των επιγείων νεκρών στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.

24. (α) Γιατί είναι παράλογο να νομίζωμε ότι αυτή η ημέρα κρίσεως είναι μήκους είκοσι τεσσάρων ωρών; (β) Πώς υπολογίζομε το μήκος εκείνης της ημέρας κρίσεως;

²⁴ Θυμηθήτε ότι ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι θα υπάρξη μια τάξις και σειρά στην ανάστασι των νεκρών. Επομένως δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι όλοι αυτοί οι επίγειοι νεκροί εγείρονται από τον Άδη και τη θάλασσα όλοι ταυτοχρόνως ή όλοι μέσα σε μια εικοσιτετράωρη ημέρα. Δεν υπάρχει ανάγκη μιας τόσο βεβιασμένης διαδικασίας κρίσεως. Αφού τόσο πολλοί άνθρωποι είναι οι νεκροί, δεκάδες δισεκατομμύρια, πώς θα μπορούσαν να κριθούν όλοι κατάλληλα σε μια εικοσιτετράωρη ημέρα, έστω και από τους 144.000 συμμέτοχους κριτάς μαζί με τον Ανώτερο Κριτή των, τον Ιησού Χριστό; Εφ’ όσον οι 144.000 συμμέτοχοι κριταί ζουν και βασιλεύουν με τον Χριστό επί χίλια έτη, η ημέρα της κρίσεως των νεκρών θα είναι διαρκείας χιλίων ετών. Αυτό θα παραχωρήση αρκετό χρόνο ώστε κάθε αναστημένος να τεθή σε δοκιμασία και ν’ αποφασισθή αν το όνομά του θα γραφή στο βιβλίον της ζωής ή όχι. Μήπως δεν αναφέρεται στην 2 Πέτρου 3:8 (ΜΝΚ): «Έν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί, ότι παρά Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία»; Ναι. Ώστε ας λογικευθούμε Γραφικώς.

25, 26. (α) Πώς υπονοείται η τάξις και σειρά σχετικά με την επίγεια ανθρωπίνη ανάστασι εις Εβραίους 11:35; (β) Για ποιους επεφυλάσσετο αυτό, και πώς τους αποκαλούσαν επί πολύν καιρό;

²⁵ Σημειώστε τώρα κάτι που υπονοεί τάξι και σειρά σχετικά με το ζήτημα της επιγείου ανθρωπίνης αναστάσεως. Στην προς Εβραίους 11:1 μέχρι 12:1 ο συγγραφεύς δίνει μια σύντομη αφήγησι ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων», οι οποίοι έζησαν πριν από τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού και οι οποίοι ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά την εποχή εκείνη. (Ησ. 43:10-12· 44:8) Στο τριακοστό πέμπτο εδάφιο του ενδεκάτου κεφαλαίου ο συγγραφεύς ομιλεί προφανώς για όλους αυτούς ως αξίους καλυτέρας αναστάσεως. Το εδάφιο λέγει: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.»

²⁶ Αυτή η ‘καλητέρα ανάστασις’ ήταν προφανώς εκείνη, η οποία επεφυλάσσετο για όλους όσοι περιελαμβάνοντο σ’ αυτό το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων,’ για την οποία αιτία μερικοί εδέχθησαν ακόμη και να βασανισθούν μέχρι θανάτου για να αξιωθούν αυτής. Αφού μας πληροφορεί για τις ταλαιπωρίες και τα μαρτύριά των, η επιστολή προς Εβραίους 11:38 λέγει γι’ αυτούς τους αρχαίους μάρτυρας: «Των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος.» Γι’ αυτό, επί ένα μακρό χρονικό διάστημα οι Χριστιανοί σπουδασταί των Γραφών συνήθιζαν να τους αποκαλούν και ανεφέροντο σ’ αυτούς ως τους «αρχαίους αριστείς.»b

27. (α) Πώς το Εβραίους 11:39, 40 δείχνει μια διαφορά στην ανάστασι, και ποια είναι η διαφορά; (β) Κατά ποιον τρόπο η ανάστασις των αρχαίων μαρτύρων είναι μια ‘καλητέρα’ ανάστασις;

²⁷ Για το ότι θα υπήρχε μια διαφορά μεταξύ της αναστάσεως του αρχαίου εκείνου «νέφους μαρτύρων» και της αναστάσεως των 144.000 Χριστιανών, οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι κριταί με τον Χριστό στους ουρανούς, η επιστολή προς Εβραίους 11:39, 40 λέγει γι’ αυτούς τους αρχαίους μάρτυρας: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» Ναι, ο Θεός προέβλεψε κάτι καλύτερο για τους πιστούς ακολούθους του Χριστού, κάτι καλύτερο από εκείνο, που λαμβάνει το αρχαίο ‘νέφος μαρτύρων’ κατά την ανάστασί του. Το ‘νέφος μαρτύρων’ δεν έχει μέρος στην πρώτη ανάστασι, η οποία είναι ουρανία ή πνευματική ανάστασις. Έχουν μια επίγεια ανάστασι. Εν τούτοις, η ανάστασίς των είναι καλυτέρα από εκείνη που έλαβαν τα άτομα εκείνα, τα οποία ήγειραν οι αρχαίοι προφήται από τους νεκρούς, τα άτομα, που υπονοούνται με τους λόγους, «έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας.» Η ανάστασίς των θα γίνη κάτω από τη βασιλεία του Θεού με τον Χριστό ως Βασιλέα. Επομένως, δεν θα χρειασθή να πεθάνουν και πάλι αν παραμείνουν πιστοί.

28. Σε τίνος τους προπάτορας αναφέρεται ο Ψαλμός 45:16, και τι θα συμβή σ’ αυτούς;

²⁸ Ο Ψαλμός 45 αναφέρεται σε μερικούς από εκείνους τους προ Χριστού αρχαίους μάρτυρας, οι οποίοι βρίσκονται στη γραμμή γι’ αυτή την ‘καλητέρα ανάστασι’. Ο Ψαλμός 45 μιλεί προφητικώς για τον Μεσσιανικό Βασιλέα, τον Ιησού Χριστό, και για το γάμο του με την τάξι της νύμφης, τους 144.000 συγκληρονόμους του στην ουράνια βασιλεία. Κατόπιν, απευθυνόμενος στον Βασιλέα Ιησού Χριστό, ο Ψαλμός 45:16, προφητικά λέγει: «Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην.» Μεταξύ των προπατόρων του Ιησού Χριστού ως ανθρώπου είναι ο Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ και ο Βασιλεύς Δαβίδ, οι οποίοι υπήρξαν πιστοί άνδρες, πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

29, 30. (α) Τι μπορεί να λεχθή όσον αφορά το αν ο διορισμός αρχόντων σε όλη τη γη θα περιορισθή μόνο στους προπάτορας του Χριστού; (β) Τι αποδεικνύει ο διορισμός των ως αρχόντων για κείνους που θα εξέλθουν κατά την ανάστασι;

²⁹ Για να διορίση τους πιστούς προπάτοράς του «άρχοντας επί πάσαν την γην» κάτω από την ουρανία βασιλεία του, ο Ιησούς Χριστός πρέπει να τους αναστήση από τα μνημεία. Αν οι άλλοι άνθρωποι επάνω στη γη πρόκειται να λάβουν τα οφέλη της αρχοντικής διακυβερνήσεως των πιστών προπατόρων του Χριστού στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του, είναι ανάγκη αυτοί οι προπάτορες ν’ αναστηθούν ενωρίς στη διάρκεια της βασιλείας του, μολονότι απέθαναν πριν από χιλιάδες έτη. Εφόσον ο ανάσσων Βασιλεύς Ιησούς Χριστός περιώρισε τον διορισμό αρχόντων για όλη τη γη στους ευσεβείς προπάτοράς του μόνο, έπεται ότι δεν θα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άρχοντες σε όλη τη γη. Και άλλοι άνδρες της αρχαίας εποχής υπήρξαν εξίσου πιστοί μεταξύ του «τοσούτου νέφους μαρτύρων.» Είναι, επομένως, πολύ λογικό ότι αυτοί οι πιστοί μάρτυρες θα θεωρηθούν, επίσης, άξιοι να διορισθούν άρχοντες σε διάφορα μέρη της γης.

³⁰ Ο διορισμός των σε καθήκοντα αρχόντων προϋποθέτει την έγκαιρη ανάστασί των πριν από τους άλλους επιγείους υπηκόους της βασιλείας του Θεού. Τούτο αποδεικνύει ότι θα τηρηθή τάξις και σειρά κατά την επίγεια ανάστασι. Εφόσον πρόκειται αυτό να γίνη, τότε ο Άδης και η θάλασσα δεν θα δώσουν όλους τους επιγείους νεκρούς των συγχρόνως, δίχως να γίνουν προηγουμένως οι αναγκαίες διευθετήσεις για φροντίδα των επανερχομένων νεκρών.c

‘ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΖΩΗΣ’

31. (α) Τι διερωτήθησαν μερικοί σχολιασταί της Γραφής όσον αφορά το Ιωάννης 5:28, 29; (β) Πώς διεχώρισε ο Ιησούς εκείνους που θ’ αναστηθούν;

³¹ Ο Ιησούς μίλησε, για την επιστροφή από τα μνημεία ως μια γενική ενέργεια. Εν τούτοις, τονίζει ότι μια τέτοια ανάστασις πάντων θα καταλήξη σε διάφορα αποτελέσματα για τα διάφορα άτομα. Εις Ιωάννην 5:28, 29 λέγει: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» Γι’ αυτό μερικοί σχολιασταί της Γραφής διερωτήθησαν μήπως αυτό σημαίνει δύο αναστάσεις για τις δύο αυτές σειρές, τις δύο τάξεις που αναφέρονται εδώ.d Εν τούτοις, εδώ ο Ιησούς Χριστός δεν συζητεί περί αναστάσεως για να την διαχωρίση στην ‘πρώτη ανάστασι’ και την ανάστασι όλων των ‘λοιπών των νεκρών.’ Διαχωρίζει το ανθρώπινο γένος μόνον όσον αφορά το αποτέλεσμα για τους αναστημένους.

32. Ποιους περιλαμβάνουν οι πράξαντες τα αγαθά, οι οποίοι κερδίζουν αιώνια ζωή;

³² Στο Ιωάννης 5:29 βρίσκομε το μόνο σημείο στη Γραφή, όπου συναντάται η έκφρασις ‘ανάστασις ζωής’. Ο Ιησούς είπε ότι θα την απολαύσουν «οι πράξαντες τα αγαθά.» Ποιους περιλαμβάνουν αυτοί «οι πράξαντες τα αγαθά»; Η Γραφή απαντά, ΟΛΟΙ οι αναστημένοι, οι οποίοι φθάνουν σε αιώνια ζωή στη μέλλουσα δικαία νέα τάξι πραγμάτων του Θεού κάτω από τον Μεσσία του, ασχέτως αν η ζωή αυτών θα είναι ζωή με αθανασία στους ουρανούς ως συγκληρονόμων και συμμέτοχων κριτών με τον Ιησού Χριστό ή ζωή σε ανθρώπινη τελειότητα πάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού δια του Μεσσίου του.e Μια τέτοια ζωή κερδίζεται μέσω του Ιησού Χριστού.

33, 34. (α) Η έκφρασις ‘ανάστασις ζωής’ καθ’ εαυτήν μήπως σημαίνει στιγμιαία είσοδο σε τελειότητα ζωής; (β) Τι μπορεί, όμως, να λεχθή για την ανάστασι του Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων του και για το υπόλοιπο τούτων;

³³ Η ‘ανάστασις ζωής’ δεν σημαίνει καθ’ εαυτήν μια αφύπνισι από τον θάνατο σε μια στιγμιαία είσοδο σε τελειότητα ζωής είτε στους ουρανούς ως πνευματικών πλασμάτων είτε στη γη ως ανθρωπίνων πλασμάτων. Στην περίπτωσι των 144.000 Χριστιανών, οι οποίοι κρίνονται άξιοι να γίνουν συμμέτοχοι του Ιησού Χριστού ως κριταί, βασιλείς και ιερείς στους ουρανούς, η ανάστασίς των θα σημαίνη πραγματικά μια στιγμιαία τελειοποίησί των ως αθανάτων, αφθάρτων πνευματικών υιών του Θεού. Όταν ο Αρχηγός των Ιησούς Χριστός ανεστήθη, αυτό ήταν μια στιγμιαία τελειοποίησίς του ως πρώτου πνευματικού Υιού του Θεού. Η ανάστασις των 144.000 συγκληρονόμων του θα είναι ομοία με τη δική του. (Ρωμ. 6:5) Ο απόστολος Παύλος, όταν συζητή για την ανάστασι, μιλεί για πιστούς Χριστιανούς, οι οποίοι επιζούν επάνω στη γη μέχρι της ελεύσεως του Κυρίου των και οι οποίοι δεν παρίσταται ανάγκη να κοιμηθούν στον θάνατο, όταν τερματίσουν την επίγεια σταδιοδρομία των, κοιμώμενοι μέχρι της επανόδου του. Στην 1 Κορινθίους 15:49-54 ο Παύλος γράφει:

³⁴ «Και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού [του πρώτου ανθρώπου Αδάμ], θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου [του Ιησού Χριστού]. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη”.»

35. Περνούν από κρίσι οι 144.000 πριν από την ανάστασι τους σε στιγμιαία τελειότητα, και τι δείχνει το 2 Κορινθίους 5:10;

³⁵ Εφόσον οι 144.000 ανασταίνονται σε στιγμιαία τελειότητα ουρανίας πνευματικής ζωής, μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υφίστανται κρίσι προηγουμένως; Όχι! Στη 2 Κορινθίους 5:10 ο απόστολος Παύλος γράφει στην εκκλησία των πιστών ακολούθων του Χριστού: «Διότι πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, δια να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα δια του σώματος, καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν, είτε κακόν.» Έτσι οι συγκληρονόμοι του Χριστού βρίσκονται υπό κρίσιν τώρα.

36. Συνεπώς, ποια προειδοποίησι δίνει στους 144.000 η 1 Πέτρου 4:17, 18;

³⁶ Αυτή την προειδοποίησι τους δίνει ο απόστολος Πέτρος στην 1 Πέτρου 4:17, 18, λέγοντας: «Διότι έφθασεν ο καιρός τού να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; και “αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;”»

37. Πότε και πού οφείλουν οι 144.000 ν’ αποδείξουν ότι είναι «οι πράξαντες τα αγαθά»;

³⁷ Επομένως, πριν ακόμη πεθάνουν και απολαύσουν την «ανάστασιν ζωής», οφείλει ο Κριτής ν’ αποδείξη το γεγονός ότι είναι εξ εκείνων οι οποίοι ‘έπραξαν τα αγαθά.’ Εφόσον στην ανάστασι αυτοί οι 144.000 συγκληρονόμοι λαμβάνουν μια στιγμιαία τελειοποίησι ζωής ως πνευματικά πλάσματα στον ουρανό, πρέπει ν’ αποδειχθούν ως πράττοντες αγαθά έργα σ’ αυτή την περίοδο, εν σαρκί. Αυτό πρέπει να γίνη πριν ακόμη ενδυθούν στιγμιαίως με αθανασία και αφθαρσία στους ουρανούς.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΠΡΑΞΑΝ ΑΓΑΘΑ

38. Όσον αφορά εκείνους, οι οποίοι ανασταίνονται με μια ευκαιρία αιωνίου ζωής επάνω στη γη, τι είναι εκείνο που θα καθορίση εάν θα εγγραφούν και θα παραμείνουν εγγεγραμμένοι στο «βιβλίον της ζωής»;

³⁸ Τι θα λεχθή για τα άτομα, τα οποία έχουν μια επίγεια ανάστασι με ελπίδα τελείας ζωής σ’ ένα επίγειο παράδεισο υπό την βασιλεία του Θεού; Αυτοί δεν χρειάζονται ούτε έχουν μια στιγμιαία αλλαγή σε ανθρώπινη τελειότητα κατά την αφύπνισί των από τον θάνατο στα μνημεία. Τα έργα θα καθορίσουν αν θα εγγραφούν στο βιβλίον της ζωής και αν θα παραμείνουν εγγεγραμμένοι εκεί, αλλά τα έργα αυτά δεν ανήκουν όλα στο παρελθόν. Ποια θα είναι τα έργα των επάνω στη γη στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού; Εκτός τούτου, ενώπιον όλων αυτών βρίσκεται η τελική δοκιμασία, όταν ο Σατανάς και οι δαίμονές του λύωνται από την άβυσσο στο τέλος των χιλίων ετών. (Αποκάλ. 20:7-10) Σ’ εκείνο τον μελλοντικό καιρό θα καθορισθή οριστικώς αν είναι οι «πράξαντες τα αγαθά» με το να παραμείνουν πιστοί κάτω από αυτή τη δοκιμασία.

39, 40. (α) Τι θα πρέπει να μάθη εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων,’ περιλαμβανομένου και του Ιωάννου του Βαπτιστού; (β) Τι θα πρέπει να αποδείξουν όσον αφορά τον εαυτό τους εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’ και από ποια προμήθεια για τις αμαρτίες θα μπορέσουν να επωφεληθούν;

³⁹ Σκεφθήτε, παραδείγματος χάριν, εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’ των αρχαίων χρόνων, που περιλαμβάνει τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, τον Μωυσή, τον Βασιλέα Δαβίδ, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Αναμένομε ότι αυτοί θα είναι ‘άρχοντες επί πάσαν την γην.’ Θα έχουν πολλά να μάθουν, ιδιαίτερα σχετικά με τον Μεσσία Ιησού και το μέρος, που έχει στη βουλή και στις διευθετήσεις του Θεού. Θα πρέπει να φθάσουν σε μια κατανόησι τούτου και να δοκιμασθούν σχετικά με την πληροφορία αυτή που τους εδόθη μετά την ανάστασί των. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής απεκεφαλίσθη περίπου δύο χρόνια πριν από τον θάνατο, την ανάστασι και την επιστροφή στον ουρανό του Ιησού Χριστού. Έτσι ο Ιωάννης έχει να μάθη πολλά και να δοκιμασθή σ’ αυτά μετά την ανάστασί του σε ζωή επάνω στη γη. Ακόμη και μέσ’ απ’ το κελλί της φυλακής του ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έστειλε να πληροφορηθή για τον Ιησού αν αυτός ήταν η τελική εκπλήρωσις του Μεσσία ή ακόμη επρόκειτο να έλθη κάποιος άλλος διάφορος, ο οποίος θα ωλοκλήρωνε τα ζητήματα.

⁴⁰ Συνεπώς, μέχρι τέλους της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, τα μέλη εκείνου του «τοσούτου νέφους μαρτύρων», οι οποίοι απολαμβάνουν μια ‘καλυτέρα ανάστασι’, θα χρειασθή ν’ αποδειχθούν ότι πράττουν αγαθά. Στους αρχαίους χρόνους είχαν την ωφέλεια μόνο θυσιών ζώων, οι οποίες δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα να αφαιρέσουν τα ανθρώπινα αμαρτήματα· όταν, όμως, θ’ αναστηθούν επάνω στη γη, θα μπορέσουν να επωφεληθούν της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού και των υπηρεσιών του ως Αρχιερέως του Θεού για τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Η αιωνία ζωή των εξαρτάται από αυτό.

41. (α) Σε ποια τάξι ανήκει ο ‘πολύς όχλος’ που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 7:9-17; (β) Ποια είναι η ελπίς των για επιβίωσι, και θα μεταμορφωθούν στιγμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα;

⁴¹ Στην Αποκάλυψι 7:9-17 περιγράφεται ένας «όχλος πολύς». Αυτή είναι μια επίγεια τάξις ανθρώπων. Δεν είναι μια τάξις αποκυημένη από το πνεύμα του Θεού. Έτσι δεν είναι μια τάξις με ουράνιο προορισμό. Ανήκουν στα «άλλα πρόβατα», τα οποία ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός φέρνει μέσα στη μία ποίμνη του των σωσμένων ανθρώπων, σύμφωνα με όσα είπε εις Ιωάννην 10:16. Όλα τα «άλλα πρόβατα» πρόκειται να ζήσουν στη ‘νέα γη’ κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού. Πολλοί, όμως, από τον ‘πολύν όχλον’ σήμερα ελπίζουν να επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος, με την οποία τερματίζεται αυτό το σύστημα πραγμάτων, ακριβώς όπως οι υιοί και οι νύμφες του Νώε επέζησαν μαζί με τον Νώε και τη σύζυγό του μέσα στην κιβωτό. Έτσι ελπίζουν να ζήσουν στο νέο σύστημα πραγμάτων μετά τον Αρμαγεδδώνα δίχως να πεθάνουν. Δεν θα μεταμορφωθούν στιγμιαίως σε τέλεια ανθρώπινα πλάσματα αμέσως μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Ως μία τάξις δεν θα φθάσουν στην ανθρώπινη τελειότητα παρά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού μέσω της βοηθείας της βασιλείας του.

42. Εκείνοι από τον ‘πολύν όχλον’, οι οποίοι πεθαίνουν πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, πότε θα κερδίσουν ανθρώπινη τελειότητα και θ’ αποδείξουν ότι είναι «οι πράξαντες τα αγαθά»;

⁴² Πολλοί από αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ έχουν ήδη πεθάνει πιστοί στην υπηρεσία του Θεού. Άλλοι από αυτούς θα πεθάνουν, επίσης, πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Θα χρειασθή ν’ ακούσουν τη φωνή του ενδοξασμένου Υιού τού ανθρώπου και να εξέλθουν από τα μνημεία σε ανάστασι. Δεν θα εγερθούν στιγμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα ακριβώς όπως και εκείνοι που θα επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος δεν θα μεταμορφωθούν σε μια στιγμή σε ανθρώπινη τελειότητα αμέσως μετά το τέλος του Αρμαγεδδώνος. Όπως εκείνοι που θα επιζήσουν επάνω στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα, έτσι και εκείνοι, οι οποίοι θα εξέλθουν από τα μνημεία, δεν θα φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα παρά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Και τότε θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του, για ν’ αποδείξουν αν θα συνεχίσουν να πράττουν τα αγαθά. Μόνον «οι πράξαντες τα αγαθά» παρά το σύντομο λύσιμο του Σατανά θα κερδίσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη.

43. Ποιους περιλαμβάνουν οι νεκροί που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 20:11-13;

⁴³ Όσον αφορά το νεκρό ανθρώπινο γένος γενικά, η Αποκάλυψις 20:11-13 λέγει ότι τόσο ο Άδης όσο και η θάλασσα θα δώσουν τους νεκρούς των. Αυτοί οι νεκροί, θα περιλαμβάνουν και τους πιστούς προφήτας και μάρτυρας από τον Άβελ ως τον Ιωάννην τον Βαπτιστή, καθώς, επίσης, και εκείνους από τον σημερινό ‘πολύν όχλον’, που πεθαίνουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και όλους τους υπολοίπους, οι οποίοι βρίσκονται τότε, όπως είπε ο Ιησούς, «εν τοις μνημείοις».

44. Ποιο θα είναι τότε το ζήτημα σχετικά με αυτούς, και σύμφωνα με τι θα κριθούν;

⁴⁴ Το ζήτημα, λοιπόν, είναι, Τίνος το όνομα θα γραφή ή θα παραμείνη γραμμένο στο «βιβλίον της ζωής»; Προφανώς εκείνων, οι οποίοι τελικά θα κριθούν ως «οι πράξαντες τα αγαθά.» Για να θεωρηθούν τελικά τέτοιοι, πρέπει να εναρμονίσουν τη ζωή των με τα «βιβλία» της θείας εκπαιδεύσεως, τα οποία θ’ ανοιχθούν στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Θα χρειασθούν εκείνα τα ανοιγμένα βιβλία ως ένας οδηγός για τις πράξεις των στη διάρκεια της βασιλείας του Χριστού, διότι «κατά τα έργα αυτών» θα κριθούν εκείνοι, οι οποίοι ίστανται ενώπιον του ‘μεγάλου λευκού θρόνου.’—Αποκάλ. 20:12.

45. (α) Πότε μερικοί από αυτούς θα θεωρηθούν δικαίως «οι τα αγαθά πράξαντες»; (β) Τι θα συμβή σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν θα ευρεθούν γεγραμμένοι στο βιβλίον της ζωής;

⁴⁵ Όταν θα έλθη σ’ αυτούς η αποφασιστική δοκιμασία με το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του για λίγο καιρό κατά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, πρέπει να περάσουν αυτή τη δοκιμασία πιστά. Μόνον αφού περάσουν αυτή την τελική, αποφασιστική δοκιμασία θα θεωρηθούν δικαίως για πρώτη φορά αμεταβλήτως ως «οι πράξαντες τα αγαθά.» Τα ονόματά των θα ‘ευρεθούν γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής.’ Ναι, μερικών τα ονόματα θα ευρεθούν γεγραμμένα στο βιβλίο της ζωής, διότι αυτό που θα συμβή σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν είναι γεγραμμένοι, αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:15. Όσοι δεν ευρεθούν γεγραμμένοι θα πεθάνουν τον ‘δεύτερον θάνατον’. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα καθορισθή τελικά ποιοι από εκείνους, οι οποίοι εξήλθαν από τα μνημεία, εξήλθαν εις «ανάστασιν ζωής.»

[Υποσημειώσεις]

Εν τοις μνημείοις. Τάφος δίνει την έννοιαν της ταφής (θάπτω), ως εις Ματθαίον 23:27, Μνημείον (από τη λέξι μνήμη· μιμνήσκομαι, ενθυμούμαι) κάτι που ανακαλεί στη μνήμη πρόσωπον ή πράγμα· ένα αναμνηστικό (επιτύμβιος ως ένα αναμνηστικόν).»

«Εδώ λίγα λέγονται για το ότι πάντες θα εγερθούν συγχρόνως, όπως στο εδάφιο 25 ότι όλοι οι πνευματικώς νεκροί θα ζωογονηθούν συγχρόνως.»

Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, Τόμος 4 (έκδοσις 1955), σχολιάζει την «Ανάστασι» και στη σελίδα 2564α, αναφέρεται στο Ιωάννης 6:39, 40, 44, 54· 11:25 και Ιωάννης 5:28, 29 και λέγει: «Αν αυτά τα εδάφια υπονοούν δύο αναστάσεις ή τονίζουν μόνο την άκρα διαφορά των συνθηκών κατά τη μία [ανάστασι] δεν μπορεί να καθορισθή.»

Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Κρίσεως»

 1. Ποιοι είναι εκείνοι, τους οποίους το Ιωάννης 5:29 αποκαλεί ως ‘πράξαντας τα φαύλα’;

ΠΟΙΟΙ είναι εκείνοι, τους οποίους ο Ιησούς, εις Ιωάννην 5:29, απεκάλεσε ‘πράξαντας τα φαύλα’ και οι οποίοι εξέρχονται από τα μνημεία «εις ανάστασιν κρίσεως»; Προφανώς είναι όλοι εκείνοι των οποίων η ανάστασις δεν απεδείχθη ότι είναι μια ‘ανάστασις ζωής’.

 2, 3. (α) Εις Ιωάννην 5:29 επιτρέπει μήπως η λέξις «κρίσις» δύο πιθανότητες για κείνους που κρίνονται; (β) Προς ποιους απευθύνεται η κρίσις, και, υπό το φως άλλων Γραφικών εδαφίων, τι δείχνει αυτό όσον αφορά το είδος της κρίσεως γι’ αυτούς;

² Στην έκφρασι του Ιησού ‘ανάστασις κρίσεως’, μήπως η λέξις ‘κρίσις ‘σημαίνει μια ευκαιρία για να κρίνη το δικαστήριο υπέρ ενός ατόμου κατά την εκδίκασι; Όχι! «Κρίσις» εδώ δεν σημαίνει μια δίκη με δύο πιθανότητες, είτε την κρίσι του δικαστού, με την οποία ένα άτομο ανακηρύσσεται αθώο και απολύεται ή εκείνη βάσει της οποίας ο δικαστής το καταδικάζει και επιβάλλει σ’ αυτό την ποινή.a «Κρίσις» σημαίνει την πράξι της κρίσεως, τη νοήμονα ή διανοητική λειτουργία για τον σχηματισμό μιας γνώμης με την εξέτασι των περιστατικών της υποθέσεως, την δικαστική απόφασι επί μιας υποθέσεως στο δικαστήριο.b Πρέπει να είναι ή ευνοϊκή ή δυσμενής. Τι είναι η «κρίσις» εδώ εις Ιωάννην 5:29;

³ Αυτό τούτο το γεγονός ότι, εις Ιωάννην 5:29, η κρίσις απευθύνεται προς τους ‘πράξαντας τα φαύλα’ δείχνει ότι είναι μία δυσμενής κρίσις, μία καταδικαστική κρίσις. Αναφορικώς με άτομα τα οποία τώρα συστηματικώς πράττουν φαύλα, ο Ιησούς είπε: «Όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται εις το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού. Όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, δια να φανερωθώσι τα έργα αυτού, ότι επράχθησαν κατά Θεόν.» (Ιωάν. 3:20, 21) Σε μια προειδοποίησί του σε μας εναντίον του φθόνου και της φιλονεικίας ο Ιάκωβος λέγει στο εδάφιον 3:14-16: «Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης· διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία, και παν αχρείον πράγμα.»—Βλέπε Τίτον 2:8.

 4. Ποιο είδος κρίσεως και τρόπος κρίσεως αναφέρεται εις Ιούδαν 4, 14, 15 και Πράξεις 7:7;

⁴ Σε διάφορα Γραφικά εδάφια οι λέξεις «κριτής» και «κρίσις» έχουν τη δύναμι του κατακρίνω, κατάκρισις. Παραδείγματος χάριν, εις Ιούδα 4, 14, 15 (ΜΝΚ), όπου διαβάζομε: «Εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» «Ιδού, ήλθεν ο Ιεχωβά με μυριάδας αγίων αυτού, δια να κάμη κρίσιν κατά πάντων, και να ελέγξη πάντας τους ασεβείς.» Εις Πράξεις 7:7 αναφέρεται σχετικά με την Αίγυπτο: «“Και το έθνος, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή [οι Ισραηλίται], εγώ θέλω κρίνει, είπεν ο Θεός· και μετά ταύτα θέλουσιν εξέλθει, και θέλουσι με λατρεύσει εν τω τόπω τούτω”.»

 5. Όταν εξετάζωνται διορισμοί, εναντίον ποιου είδους κρίσεως πρέπει να προστατευθή ο νεοκατήχητος;

⁵ Ο απόστολος Παύλος έδωσε οδηγίες ώστε εκείνος, που διορίζεται «να μη ήναι νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην [κρίμα, Κείμενον] του διαβόλου.»—1 Τιμ. 3:6.

 6. Σύμφωνα με την Αποκάλυψι 18:8, 20 και 19:2, ποιο είδος κρίσεως εφαρμόζεται στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη;

⁶ Η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, που συμβολίζεται από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, δεν θα ιδή ανάστασι από την επικειμένη καταστροφή της. Έτσι, σύμφωνα με την κατά γράμμα μετάφρασι της Βίβλου από τον Δρα Ροβέρτο Γιάγκ, τα εδάφια Αποκάλυψις 18:8, 20 και 19:2 λέγουν: «Θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Κύριος ο Θεός ο κρίνων αυτήν.» «Ευφραίνου επ’ αυτήν, ουρανέ, και οι άγιοι απόστολοι και οι προφήται, διότι έκρινεν ο Θεός την κρίσιν σας εναντίον αυτής.» «Διότι αληθιναί και δίκαιαι είναι αι κρίσεις αυτού· διότι έκρινε την πόρνην την μεγάλην, ήτις έφθειρε την γην με την πορνείαν αυτής, και εξεδίκησεν εκ της χειρός αυτής το αίμα των δούλων αυτού.»

 7. Ποιο είδος κρίσεως δεικνύεται εις Ιερεμίαν 51:9, Ψαλμόν 9:19, Ιωήλ 3:12 και Αβδιού 21;

⁷ Στην Εβραϊκή η λέξις μισπάτ χρησιμοποιείται με την έννοια της «αιτίας ή βάσεως κατακρίσεως». Ο Ιερεμίας στο εδάφιον 51:9 λέγει σχετικά με τη Βαβυλώνα: «Η κρίσις αυτής έφθασεν εις τον ουρανόν.» Στον Ψαλμό 9:19 και Ιωήλ 3:12 διαβάζομε για το πώς τα έθνη κρίνονται δυσμενώς. Ο Αβδιού στο εδάφιο 21 (ΜΝΚ) λέγει σχετικά με το ασεβές έθνος του Ησαύ ή Εδώμ: «Θέλουσιν αναβή σωτήρες εις το όρος Σιών, δια να κρίνωσι το όρος του Ησαύ· και του Ιεχωβά θέλει είσθαι η βασιλεία.»

 8. Ποιο είδος κρίσεως ή τρόπος κρίσεως αναφέρεται εις Ιωάννην 7:51 και Ματθαίον 23:33;

⁸ Ο Ιουδαίος άρχων Νικόδημος υπερήσπισε τον Ιησού Χριστό με τα εξής λόγια: «Μήπως ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν δεν ακούση παρ’ αυτού πρότερον, και μάθη τι πράττει;» (Ιωάν. 7:51) Εις Ματθαίον 23:33 ο Ιησούς λέγει στους γραμματείς και Φαρισαίους: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης [κρίσεως, Κείμενον] της γεέννης;» Αν η κρίσις αυτή είναι κάτι που μπορεί ν’ αποφευχθή, πώς θα μπορούσε αυτή η κρίσις να σημαίνη μια ευκαιρία διαφυγής από τη Γέεννα ή αιώνια καταστροφή; Όχι, δεν σημαίνει αυτό!

ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΟΛΕΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

 9, 10. (α) Εις Ιωάννην 5:29 τι κάνει ο Ιησούς μεταξύ των πραγμάτων που αναφέρονται εκεί; (β) Ποια αντίθεσι παρουσιάζει εις Ιωάννην 3:17- 19;

⁹ Σημειώστε, επίσης, ότι, εις Ιωάννην 5:29, ο Ιησούς Χριστός δείχνει αντιθέσεις. Αντιπαραβάλλει ‘τους πράξαντας τα αγαθά’ προς τους ‘πράξαντας τα φαύλα’. Αντιστοίχως, αντιπαραβάλλει την «ανάστασιν ζωής» προς την «ανάστασιν κρίσεως».

¹⁰ Σε άλλα μέρη ο Ιησούς παρουσιάζει την ιδία αντιπαραβολή μεταξύ σωτηρίας (ή ζωής) και κρίσεως. Παραδείγματος χάριν, αφού ανέφερε για τη μεγάλη αγάπη του Θεού προς τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, ο Ιησούς είπε: «Δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον, δια να κρίνη τον κόσμον, αλλά δια να σωθή ο κόσμος δι’ αυτού. Όστις πιστεύει εις αυτόν, δεν κρίνεται· όστις όμως δεν πιστεύει, είναι ήδη κεκριμένος, διότι δεν επίστευσεν εις το όνομα του μονογενούς Υιού του Θεού. Και αυτή είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών.» (Ιωάν. 3:17-19) Σ’ αυτά τα εδάφια όλες οι περιπτώσεις ασκήσεως κρίσεως είναι με μία καταδικαστική έννοια. Όλες αντιτάσσονται προς τη σωτηρία για αιώνια ζωή.—Παράβαλε Ιωάννην 12:47· Ματθαίον 25:46.

11, 12. (α) Εις Ιωάννην 5:24, τι αντιπαραβάλλει το ένα με το άλλο; (β) Εις Ιωάννην 5:28, 29, ποιες δύο αντίθετες εκβάσεις δείχνει ο Ιησούς για κείνους που εξέρχονται από τα μνημεία;

¹¹ Εις Ιωάννην 5:24, λίγα μόλις εδάφια πριν από το σημείο, όπου ο Ιησούς αναφέρει για την ανάστασι των νεκρών, παρουσιάζει την ίδια αντιπαραβολή μεταξύ ζωής και κρίσεως, λέγοντας: «Ο ακούων τον λόγον μου, και πιστεύων εις τον πέμψαντά με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν.» Επομένως εις Ιωάννην 5:28, 29 ο Ιησούς δείχνει τις δύο διακεκριμένες και αντίθετες εκβάσεις της γενικής αναστάσεως ή της εξόδου από τα μνημεία.

¹² Αυτές είναι (1) «ζωή» και (2) «κρίσις», δηλαδή, μια καταδικαστική κρίσις, μια καταδίκη, μια κατάκρισις· μια επιβολή ποινής με την ολοσχερή απώλεια κάθε ζωής οπουδήποτε.

13. (α) Μια πραγματική αντιπαραβολή μεταξύ «ζωής» και «κρίσεως» ποια ερμηνεία της λέξεως «κρίσις» δεν επιτρέπει; (β) Ώστε τι πράγμα σημαίνει εδώ η λέξις «κρίσις»;

¹³ Ο Ιησούς δεν αντιπαραβάλλει (1) «ζωή» και (2) μια «κρίσι», η έκβασις της οποίας είναι αβεβαία, είτε ζωή, αν ο αναστημένος στραφή από το να πράττη φαύλα, ή θάνατος, αν δεν μεταστραφή από τέτοια έργα. Αυτό δεν θα ήταν μια πραγματική αντιπαραβολή, διότι τότε αιώνια ζωή θα ήταν δυνατή από την «ανάστασιν κρίσεως» καθώς, επίσης, και από την «ανάστασιν ζωής». Και εφόσον ο Ιησούς είπε ότι «πάντες» θα εξέλθουν και ότι όλοι θα εξήρχοντο σε μια «ανάστασιν», σε μια «ανάστασιν» είτε ζωής είτε κρίσεως, τούτο θα εσήμαινε μια παγκόσμιο σωτηρία ‘πάντων των εν τοις μνημείοις’, οι οποίοι ακούουν τη φωνή του Ιησού και εξέρχονται. Αντιθέτως, «κρίσις» εδώ σημαίνει, όχι μια διπλής εκβάσεως κρίσι, αλλά μια μοναδική κρίσι, με μια μόνο απόφασι, η οποία καταδικάζει τους πράξαντας τα φαύλα σε απώλεια κάθε ζωής.

14. (α) Εφόσον η λέξις «κρίσις» χρησιμοποιείται μόνον όσον αφορά τους ‘πράξαντας τα φαύλα’, σημαίνει μήπως τούτο ότι εκείνοι που κερδίζουν ζωή δεν περνούν μια δοκιμασία; (β) Εφόσον οι 144.000 κερδίζουν μια στιγμιαία τελειότητα στον ουρανό, πότε διέρχονται την περίοδο της κρίσεώς των;

¹⁴ Συνεπώς, το Ιωάννης 5:28, 29 δείχνει δύο γενικές τάξεις, οι οποίες διακρίνονται η μία από την άλλη από την έκβασι της πορείας ενεργείας των μετά την ανάστασί των. Εις Ιωάννην 5:29 ο Ιησούς χρησιμοποιεί τη λέξι κρίσις μόνον όσον αφορά εκείνους που πράττουν τα φαύλα, αλλά δεν εννοεί ότι εκείνοι οι οποίοι κερδίζουν «ανάστασιν ζωής» δεν περνούν από μια δίκη ή δοκιμασία προτού πραγματικά εισέλθουν στην αιώνια ζωή των.c Στην περίπτωσι των 144.000, οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι κριταί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό, αυτοί έχουν μια στιγμιαία είσοδο σε τελεία αθάνατη πνευματική ζωή μαζί με τον Χριστό. Έχουν, όμως, δοκιμασθή εδώ στη γη, διότι, καθώς λέγει τα εδάφιον 1 Πέτρου 4:17, «έφθασεν ο καιρός του να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού;» Συνεπώς, όταν πεθαίνουν πιστοί εν σαρκί, έρχεται και το τέλος της περιόδου κρίσεώς των. Στον ωρισμένο καιρό του Θεού λαμβάνουν μέρος στην ‘πρώτη ανάστασι’ και τότε «ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν» επ’ αυτών. (Αποκάλ. 20:4-6) Τότε αυτοί γίνονται κριταί αντί να τεθούν υπό κρίσιν.

15. Πότε εκτελείται η κρίσις επάνω σ’ εκείνους οι οποίοι περιλαμβάνονται στην «ανάστασιν κρίσεως»;

¹⁵ Αλλά, πότε απαγγέλλεται και εκτελείται η κρίσις επάνω σ’ εκείνους οι οποίοι εξέρχονται από τα μνημεία εις «ανάστασιν κρίσεως» επί της γης; Όχι αμέσως μετά την εμφάνισί των ενώπιον του ‘μεγάλου λευκού θρόνου και του καθημένου επ’ αυτού,’ αλλά μόνον αφού ‘έπραξαν φαύλα’ είτε στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού είτε στο τέλος των χιλίων ετών, όταν θα λυθούν ο Σατανάς και οι δαίμονες του από την άβυσσο για να πλανήση το αποκαταστημένο ανθρώπινο γένος.

16. Από τι εξαρτάται ώστε τα ονόματά των να ‘ευρεθούν γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής’, και πότε μπορεί να επιβληθή ο «δεύτερος θάνατος», και γιατί τότε;

¹⁶ Το εδάφιο Αποκάλυψις 20:11-15 περιγράφει πώς όλοι εκείνοι, τους οποίους αποδίδουν ο Άδης και ο θάνατος επάνω στη γη, έχουν μια ευκαιρία ώστε τα ονόματά των να ‘ευρεθούν γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής.’ Το αν θα κριθούν άξιοι τούτου θα εξαρτηθή από το πώς έζησαν σύμφωνα με τα «βιβλία» οδηγιών, τα οποία θ’ ανοιχθούν τότε και σύμφωνα με τα οποία θα κριθούν. Μερικοί από αυτούς πιθανόν να θεωρηθούν ανάξιοι προτού τελειώσουν τα χίλια έτη. Έτσι πιθανόν τότε να εκτελεσθούν εκεί με τον ‘δεύτερον θάνατον’ διότι με ένα φαύλο τρόπο αρνήθηκαν να ζήσουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Βασιλείας και να προχωρήσουν προς την ανθρωπίνη τελειότητα και αγιότητα.

17. Πότε θα εκτελεσθούν άλλοι, και γιατί τότε;

¹⁷ Άλλοι θα εκτελεσθούν μετά το τέλος των χιλίων ετών. Ως τότε θα έχουν φθάσει σε ανθρωπίνη τελειότητα και ικανότητα να ζουν αναμάρτητα σε αρμονία με όλους τους νόμους του Θεού και να υποστηρίζουν την παγκόσμιο κυριαρχία του. Όταν, όμως, λυθούν ο Σατανάς και οι δαίμονες του για να τους δοκιμάσουν, θα στραφούν κατά φαύλο τρόπο από τη δικαιοσύνη και θα υποστηρίξουν Σατανά τον Διάβολο, τον μεγάλο στασιαστή εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Υψίστου Θεού. Ενεργώντας με τέτοιο φαύλο τρόπο, θ’ αποτύχουν κατά την τελική δοκιμασία και θ’ αποδειχθούν ανάξιοι αιωνίου ζωής. Θα γίνουν τότε «οι πράξαντες τα φαύλα.»

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ

18. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους η ανάστασίς των τι είδους καταλήγει να είναι;

¹⁸ Το βιβλίον της Αποκαλύψεως 20:14, 15 λέγει: «Εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.» Για τέτοιους ανθρώπους η ανάστασις που απήλαυσαν, όταν εξήλθαν από τους τάφους, κατέληξε να είναι μια ‘ανάστασις κρίσεως’, μια εκμηδένισις· διότι όταν ήλθε τελικά ο καιρός για να εκφερθή η δικαστική απόφασις για ζωή ή καταδίκη, η πορεία των απέδειξε ότι ήσαν «οι πράξαντες τα φαύλα.»

19, 20. (α) Ενώπιον αυτής της κατανοήσεως των εδαφίων Ιωάννης 5:28, 29, έχει σημασία το πώς ζούμε τώρα; (β) Πώς η προειδοποίησις του Πέτρου και η εκπλήρωσις προφητειών για την εποχή μας καθορίζουν την ορθή απάντησι;

¹⁹ Από όλα τα ανωτέρω, κανείς ας μη βγάλη το συμπέρασμα ότι λίγη σημασία έχει το πώς ζούμε τώρα και ότι μόνον ό,τι κάνομε υπό την βασιλεία του Θεού μετά τον Αρμαγεδδώνα θα κρίνη πράγματι το αιώνιο μέλλον μας. Θυμηθήτε το 1 Πέτρου 4:17 για το ότι ο προσδιωρισμένος καιρός κρίσεως έχει ήδη αρχίσει στον Χριστιανικό οίκο του Θεού. Επίσης, η Βαβυλών η Μεγάλη (η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας) βρίσκεται στην ‘ώρα της κρίσεως απ’ αυτόν’, δηλαδή, της κρίσεως από τον Θεό. Έχει πέσει κάτω από την δυσμενή κρίσι του και τώρα πλησιάζει η βιαία καταστροφή της από τον Θεό. Οι βασιλείς της γης και οι δυνάμεις των συνάγονται επίσης κάτω από δαιμονική επιρροή για την καταστροφή των στον Αρμαγεδδώνα. Θέλομε μήπως να καταστραφούμε μαζί με όλους αυτούς και να χάσωμε το δικαίωμα μιας αναστάσεως εκ νεκρών; Τότε εξέλθετε από τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη τώρα! Απομακρυνθήτε από την παγκόσμια πορεία προς τον Αρμαγεδδώνα. Διασωθήτε από την Γέεννα!—Αποκάλ. 14:7, 8· 16:13-16· 18:4· 19:19-21.

²⁰ Οι άνθρωποι των εθνών διαχωρίζονται τώρα όμοια με πρόβατα και ερίφια, σύμφωνα με την παραβολή που έδωσε ο Ιησούς στο τέλος της προφητείας του για το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Θέλετε ν’ αποδειχθήτε ένα ‘ερίφιο’; Όχι! Διότι «θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον [τιμωρίαν, το αντίθετον της ζωής]· οι δε δίκαιοι [τα πρόβατα] εις ζωήν αιώνιον.»—Ματθ. 25:31-46.

21. (α) Αν πεθάνωμε πριν από την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης και τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, σε ποια κατάστασι θέλομε να πεθάνωμε; (β) Ποια άλλη πιθανότης υπάρχει για μας σήμερα;

²¹ Ένα σύντομο χρονικό διάστημα απομένει ακόμη πριν από την καταστροφή της Βαβυλώνος της Μεγάλης και τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αν πεθάνωμε πριν από τότε, θέλομε να πεθάνωμε άξιοι να παραμείνωμε στη μνήμη του Θεού, μέσα στα ‘μνημεία’. Έπειτα, στον ωρισμένο καιρό, θ’ ακούσωμε την φωνή του Υιού του ανθρώπου και θα εξέλθωμε με την προοπτική της αιωνίου ζωής στη δικαία νέα τάξι πραγμάτων του Θεού, σε μια «ανάστασιν ζωής». Είναι, όμως, επίσης, δυνατόν να είμεθα μεταξύ εκείνων του ‘πολλού όχλου’, οι οποίοι δεν θα πεθάνουν αλλά θα επιζήσουν δια μέσου του πολέμου του Αρμαγεδδώνος για να εισέλθουν κατ’ ευθείαν στη νέα τάξι πραγμάτων του Θεού.

22. Τι θα ήταν, λοιπόν, καλό για μας να πράξωμε τώρα, και με ποια ωφέλεια για μας;

²² Πόσο ενδεδειγμένο είναι για μας, λοιπόν, ν’ αποφύγωμε να πράττωμε φαύλα τώρα και να ετοιμασθούμε για τη δικαία νέα τάξι! Με την αγάπη μας για δικαιοσύνη θα κάνωμε καλά να εκλέξωμε να πράττωμε τα αγαθά σε αρμονία με το θέλημα του Θεού και μιμούμενοι τον Χριστόν του τώρα! Μ’ αυτόν τον τρόπο θα κάνωμε εγκαίρως έναρξι στην οδό της δικαιοσύνης, η οποία οδηγεί σε αιώνια ζωή σε ευτυχή αρμονία με τον Θεό.

[Υποσημειώσεις]

«Η απόδοσις της Κοινής Μεταφράσεώς μας, ‘ανάστασις κατακρίσεως’, είναι ένα σοβαρό λάθος που συνέτεινε πολύ στο να συσκοτίση τις διάνοιες πολλών, οι οποίοι σέβονται την αληθινή σημασία του εδαφίου τούτου. Πολλοί φαίνονται να συνάγουν από αυτό τη σκέψι ότι μερικοί θ’ αναστηθούν απλώς για να κατακριθούν ή να καταδικασθούν και πάλι. Ακριβώς το αντίθετο τούτου αληθεύει. Η λέξις, η οποία αποδίδεται «κατάκρισις» σ’ αυτό το εδάφιο, είναι η Ελληνική λέξις κρίσις, η οποία συναντάται επανειλημμένως στο ίδιο κεφάλαιο και ορθώς αποδίδεται κρίσις. Έτσι θα έπρεπε ν’ αποδίδεται σ’ αυτή την περίπτωσι και έτσι αποδίδεται στην Ανατεθεωρημένη Μετάφρασι».

Ως κρίσις αποδίδεται, επίσης, και στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου.

Στο Ένα Ελληνο-Αγγλικόν Λεξικόν της Καινής Διαθήκης, υπό Πάρκχωρστ, στη σελίδα 342α της εκδόσεως 1845, η σημασία της λέξεως κρίσις στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές δίδεται ως εξής: “Ι. κρίσις· ΙΙ. Τιμωρία, δικαιοσύνη. Ματθαίος 23:23. Παράβαλε 12:20· ΙΙΙ καταδικαστική κρίσις, καταδίκη, κατάκρισις. (Μάρκος 3:29· Ιωάννης 5:24, 29)· IV. Ο λόγος ή αιτία της καταδίκης ή τιμωρίας. Ιωάννης 3:19· V. ένα ιδιαίτερο δικαστήριο μεταξύ των Ιουδαίων. Ματθαίος 5:21, 22.”

Η σημασία του Ελληνικού ρήματος κρίνειν (δικάζω) είναι παράλληλος με την ανωτέρω σημασία της λέξεως κρίσις.

Η Χαρά των Ασεβών Είναι Ολιγόβιος

 1. (α) Πότε και γιατί η Βαβυλών ενόμισε ότι είχε πραγματική αιτία να χαρή; (β) Κατά ποιον τρόπο ήταν ο Ναβουχοδονόσορ δούλος του Θεού, και σημαίνει μήπως αυτό ότι ήταν ένας λάτρης του Ιεχωβά; (γ) Ποια ήσαν τα ελατήρια της Βαβυλώνος για να καταστρέψη την Ιερουσαλήμ, και για πόσον καιρό θα μπορούσε να χαρή από αυτή τη νίκη;

ΟΤΑΝ η Βαβυλών ανέτρεψε την αντιπροσωπευτική κυβέρνησι του Θεού το 607 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλεύς της Βαβυλώνος, είχε ισχυρούς λόγους να μεγαλαυχή. Αισθάνθηκε τον εαυτό του πολύ εξυψωμένο. (Ησ. 14:13) Είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά απεκάλεσε τον Ναβουχοδονόσορ δούλον του. (Ιερεμ. 25:9) Είχε επιτρέψει σ’ αυτόν ν’ αποκτήση δύναμι και τον είχε χρησιμοποιήσει ως όργανο για να καταστρέψη τον αποστάτη, στασιαστικόν Ιούδα. Αλλά ο Ναβουχοδονόσορ δεν το είχε κάμει αυτό ως ένας λάτρης του Ιεχωβά Θεού. Ο Ναβουχοδονόσορ ήταν ένας λάτρης του Βαβυλωνιακού Θεού Μαρδώκ και η Βαβυλών ήταν η αιωνία εχθρά του Θεού. Έτσι η χαρά της Βαβυλώνος προέκυπτε από το μίσος της προς τον Ιεχωβά και τον λαό του—από ελατήρια που πηγάζουν από τον Διάβολο τον ίδιο. Επομένως, αυτή η χαρά δεν μπορούσε παρά να είναι ολιγόβιος, πράγματι, μόλις εξήντα οκτώ ετών. Διότι ο Ιεχωβά προεγνώριζε και απεφάσισε εκ των προτέρων το μήκος του χρόνου, που η Βαβυλών θα μπορούσε να κρατήση το κεφάλι της υψηλά από χαρά πάνω στον λαό που κατεκτήθη απ’ αυτόν.—Θρήνοι 1:21· Ιερεμ. 29:10.

 2. Ποια ωφέλεια θ’ αποκομίσωμε από τη συζήτησι που θ’ ακολουθήση στα επόμενα άρθρα της σειράς αυτής;

² Είναι παρηγορητικό να παρακολουθήσωμε πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αυτό το άρθρο, μαζί με μερικά από τα επόμενα της ιδίας σειράς, θα δείξη πώς ο Ιεχωβά ετερμάτισε ενωρίς την κυριαρχία της Βαβυλώνος, ανατρέποντας τη σκηνή της χαράς.

 3. Ποια παρηγορία έφερε ο Ιεζεκιήλ στους εξορίστους Ιουδαίους το 593 π.Χ.;

³ Για να διαβεβαιώση τον λαό του ότι η χαρά των κατακτητών του θα ήταν μικράς διαρκείας, ο Θεός συνέχισε να χρησιμοποιή τον προφήτη του Ιεζεκιήλ. Το 593 π.Χ. το εικοστό πέμπτο έτος της εξορίας του στη Βαβυλώνα, ο Ιεζεκιήλ είχε ένα όραμα ενός νέου ναού του Ιεχωβά και μιας παρακειμένης πόλεως που ελέγετο Ιεχωβά-σαμμά, που σημαίνει «Ο Ιεχωβά ο ίδιος Είναι Εκεί.» (Ιεζ. 40:1 έως 48:35) Έτσι μια αναψυκτική ελπίδα γέμισε τις καρδιές εκείνων, που ελάτρευαν τον Ιεχωβά με την προοπτική να λατρεύσουν και πάλι τον αληθινό Θεό Ιεχωβά σ’ ένα νέο ναό στην Ιερουσαλήμ, την πόλι όπου είχε θέσει το όνομά του.

 4. Ποια ήταν η ουσία της τελικής προφητείας του Ιεζεκιήλ σχετικά με τον Ναβουχοδονόσορ, και πώς εξεπληρώθη;

⁴ Δύο χρόνια ύστερ’ από αυτό, ο Ιεζεκιήλ έδωσε μια τελική προφητεία σχετικά με τον Ναβουχοδονόσορ στη χρησιμοποίησί του ως δούλου του Ιεχωβά. Ο Θεός προείπε ότι ήθελε ανταμείψει τον Ναβουχοδονόσορ για την υπηρεσία που εξετέλεσε ως εκτελεστής του Ιεχωβά σε μια δωδεκαετή πολιορκία της Τύρου, στην οποία κατέστρεψε το τμήμα της πόλεως Τύρου που ήταν στην ξηρά αλλά δεν κατώρθωσε να κυριεύση τον εκτεταμένο πλούτο της ως λάφυρο. Ο Μέγας Αλέξανδρος επρόκειτο να καταστρέψη τη νησιωτική πόλι της Τύρου. Η αμοιβή του Ναβουχοδονόσορ επρόκειτο να είναι η κατάκτησις της Αιγύπτου με όλο τον πλούτο της που θα ελάμβανε ως λάφυρον. Ξεκίνησε, λοιπόν, από τη νίκη του στην Τύρο για να επεκτείνη τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία πάνω στη χώρα της Αιγύπτου, το έτος 588 π.Χ. Εν τούτοις, στη Βαβυλώνα τώρα απέμεναν μόνο σαράντα εννέα χρόνια ακόμη να χαρή.—Ιεζ. 29:17-20.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΣΗΜΙΤΙΚΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

 5. Ποια σχέσι διατηρούσε ο Βαλτάσαρ με τον Ναβουχοδονόσορ, και πώς;

⁵ Ο Ναβουχοδονόσορ τώρα προχωρούσε σε γεροντική ηλικία και τα βλέμματα άρχισαν να στρέφωνται σε αναζήτησι ενός διαδόχου. Από τη Μαδιανίτιδα βασίλισσα του Αμύτιν, ο Ναβουχοδονόσορ απέκτησε τον πρώτο του υιό, Ευείλ-μερωδάχ. Είχε δύο γαμβρούς, τον Νεριγλισσάρ και τον Ναβονίδην. Ο τελευταίος ήταν ο σύζυγος της Νικότριδος, θυγατρός του Ναβουχοδονόσορ από τη σύζυγό του που έφερε το ίδιο όνομα. Από αυτόν τον γάμο προήλθε ο Βαλτάσαρ, ο οποίος, επομένως, ήταν ένας εγγονός του Ναβουχοδονόσορ και δισέγγονος του Ναβοπολασσάρου, του ιδρυτού της τελευταίας δυναστείας των Σημιτών βασιλέων της Βαβυλώνος.a

 6. Ποια καλωσύνη έκαμε ο υιός του Ναβουχοδονόσορ Ευείλ-μερωδάχ προς τον Ιωαχείν, και πώς εξεπλήρωσε τη βουλή του Ιεχωβά;

⁶ Ο Αμέλ-Μαρδώκ (Ευείλ-μερωδάχ) ως ο μεγαλύτερος υιός διεδέχθη τον Ναβουχοδονόσορ στο θρόνο το 581 π.Χ. Έκαμε μια καλωσύνη σε κάποιον από τους Ιουδαίους αιχμαλώτους, με την οποία καλωσύνη εξεπλήρωσε χωρίς να το γνωρίζη τη βουλή του Ιεχωβά. Το 2 Βασιλέων 25:27-30 αναφέρει: «Εν δε τω τριακοστώ εβδόμω έτει της μετοικεσίας του Ιωαχείν βασιλέως του Ιούδα, τον δωδέκατον μήνα [το 580 π.Χ.], . . . ο Ευείλ-μερωδάχ βασιλεύς της Βαβυλώνος, κατά το έτος καθ’ ο εβασίλευσεν, ύψωσεν εκ της φυλακής την κεφαλήν του Ιωαχείν βασιλέως του Ιούδα· και ελάλησεν ευμενώς μετ’ αυτού, και έθεσε τον θρόνον αυτού επάνωθεν του θρόνου των βασιλέων, των μετ’ αυτού εν Βαβυλώνι· και ήλλαξε τα ιμάτια της φυλακής αυτού· και έτρωγεν άρτον πάντοτε μετ’ αυτού πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού.» Ο Ιωαχείν (ή Ιεχονίας) είχε επτά υιούς στη Βαβυλωνία, περιλαμβανομένου και του Σαλαθιήλ, του οποίου ο ονομαστικός υιός Ζοροβάβελ έγινε κυβερνήτης της ανοικοδομημένης Ιερουσαλήμ, και μέσω της γενεαλογικής γραμμής του οποίου ήλθε ο Ιησούς Χριστός.—1 Χρον. 3:17- 19· Αγγαίος 1:1· 2:23· Έσδρας 5:1, 2· Ματθ. 1:12.

 7. Πώς ο Ναβονίδης έλαβε τον θρόνο της Βαβυλώνος;

⁷ Ο Ευείλ-μερωδάχ εβασίλευσε δύο έτη κι εδολοφονήθη από τον γαμβρό του Νεριγλισσάρ, ο οποίος εβασίλευσε επί τέσσερα χρόνια, και το χρονικό αυτό διάστημα εδαπανήθη κυρίως σε οικοδομικά έργα. Τον διεδέχθη ο ανήλικος υιός του Λαμπάσι-Μαρδώκ, ένας έκφυλος νεανίας, που εδολοφονήθη μέσα σ’ εννέα μήνες. Ο Ναβονίδης, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως κυβερνήτης της Βαβυλώνος και ήταν ο ευνοούμενος γαμβρός του Ναβουχοδονόσορ, έλαβε το θρόνο και είχε μια αρκετά ένδοξη βασιλεία ως την πτώσι της Βαβυλώνος το 539 π.Χ. Αφιέρωσε το χρόνο του στη φιλολογία, τις τέχνες και τη θρησκεία. Αναφέρεται ότι ήταν ο υιός μιας ιερείας της σελήνης στη Χαράν, γεγονός που τον κατέστησε αγαπητό στον Ναβουχοδονόσορ. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 2, σελίς 441, λέγει:

 8. Τι μαθαίνομε για τη θρησκευτική ζωή του Ναβονίδη;

⁸ Ήταν ένας ενθουσιώδης θρησκευόμενος και συλλέκτης αρχαιοτήτων. Οικοδόμησε και ανοικοδόμησε πολλούς ναούς στις κυριώτερες πόλεις του βασιλείου του. Ο ενθουσιασμός του Ναβονίδη τον ωδήγησε πολύ μακριά, διότι έκαμε προσπάθεια να συγκεντρώση στη Βαβυλώνα τη θρησκεία του βασιλείου. Με το να κάμη αυτό απεξένωσε το ιερατείον, και διήγειρε ακόμη την ενεργό εναντίωσί των. Διότι σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της Βαβυλωνίας κάθε πόλις είχε την πολιούχο θεότητά της, στην οποία ήταν αφιερωμένος ο ναός και ο λαός της. Οι εικόνες και τα λείψανα των διαφόρων αυτών θεοτήτων συγκεντρώθηκαν στη Βαβυλώνα. Η πράξις αυτή, μαζί με παρόμοιες άλλες προσβλητικές για τους ιερείς, προετοίμασαν την οδό για την πτώσι του μπροστά σε μια μεγαλύτερη δύναμι.

 9. Πώς ο Βαλτάσαρ ήλθε κάτω από τον έλεγχο της Βαβυλώνος, και τι γνωρίζομε όσον αφορά την θρησκευτικότητά του;

⁹ Ο Ναβονίδης ίδρυσε μια δεύτερη πρωτεύουσα για τη Βαβυλωνία στην όασι Τεμά στην Αραβία. Το τρίτο έτος της βασιλείας του έκαμε τον Βαλτάσαρ αντιβασιλέα. Στο διάστημα που ο Ναβονίδης απουσίαζε από τη Βαβυλώνα κάτω προς το νότο στην Τεμά, ο Βαλτάσαρ υπηρετούσε στη Βαβυλώνα ως δεύτερος άρχων της χώρας. Και ο Βαλτάσαρ, επίσης, ήταν πολύ θρησκευόμενος, πράγμα που απαιτούσαν οι Βαβυλώνιοι από τους βασιλείς των. Έδειξε μεγάλο σεβασμό προς τους Βαβυλωνιακούς θεούς, αλλά προσέβαλε κι εβλασφήμησε τον Ιεχωβά, εκδηλώνοντας χαρά για την υποθετική νίκη των θεών του από το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι ήσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. (Δαν. 5:1-4) Οικοδόμησε θυσιαστήρια, προσφέροντας χρυσόν και άργυρον και θυσιαστικά ζώα. Υπάρχουν έξη σφηνοειδή κείμενα, τα οποία ανεκαλύφθησαν και τα οποία χρονολογούνται από το πέμπτο έτος έως το δέκατο τρίτο έτος της βασιλείας του πατρός του Ναβονίδη, που πιστοποιούν αυτό το γεγονός. Ο Βαλτάσαρ επλήρωνε ακόμη και τα Βαβυλωνιακά θρησκευτικά δέκατα. Ήταν ένας λάτρης των θεών.b

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ ΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΤΕΡΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΤΟΜΩΣ

10. Τι είδε ο Δανιήλ στο ενύπνιό του όσον αφορά τη διάρκεια της παγκοσμίου κυριαρχίας της Βαβυλώνος;

¹⁰ Το τρίτο έτος του Ναβονίδη πιθανόν να είναι το έτος που αναφέρεται εις Δανιήλ 7:1, το οποίον αποκαλεί τον Βαλτάσαρ ‘βασιλέα της Βαβυλώνος’ και λέγει: «Εν τω πρώτω έτει του Βαλτάσαρ βασιλέως της Βαβυλώνος, ο Δανιήλ είδεν ενύπνιον, και οράσεις της κεφαλής αυτού επί της κλίνης αυτού.» Στο προφητικό του ενύπνιο ο Δανιήλ είδε ότι η Βαβυλωνιακή Παγκόσμιος Δύναμις δεν θα διαρκούσε. Το ενύπνιο παρουσίαζε τις διαδοχικές παγκόσμιες δυνάμεις ως άγρια θηρία. Το πρώτο θηρίο, ένας λέων που είχε τα φτερά ενός αετού, εξεικόνιζε τη Βαβυλωνιακή Αυτοκρατορία, με τη δυναστεία των βασιλέων της από τον Ναβουχοδονόσορ ως τον Βαλτάσαρ. Το δεύτερο θηρίο, που ωμοίαζε με άρκτο, η οποία είχε σηκωθή από τη μία πλευρά και στην οποία είχε δοθή η εντολή: «Σηκώθητι, κατάφαγε σάρκας πολλάς», εξεικόνιζε τη Μηδο-Περσική Αυτοκρατορία, με τη γραμμή των βασιλέων της από τον Δαρείο τον Μήδο και Κύρο τον Πέρση ως τον Δαρείο 3 τον Πέρση.c

11. Ποια όρασις και εξήγησις εδόθησαν αργότερα στον Δανιήλ, που επιβεβαιώνουν την προγενέστερη;

¹¹ Σε μια άλλη όρασι, που περιγράφεται στον Δανιήλ, κεφάλαιο 8, «εν τω τρίτω έτει της βασιλείας του βασιλέως Βαλτάσαρ», ο Δανιήλ είδε ένα κριό από τον οποίο «δεν υπήρχεν ο ελευθερών.» Του ελέχθη ότι αυτός ο κριός εξεικόνιζε τους βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας. Έτσι με αυτή την όρασι, ο Θεός προείπε ότι η Βαβυλωνιακή Παγκόσμιος Δύναμις, η Τρίτη Παγκόσμιος Δύναμις της ιστορίας, θα έπιπτε ενώπιον της Τετάρτης Παγκοσμίου Δυνάμεως, της αυτοκρατορίας των Μήδων και Περσών.—Δαν. 8:3, 4, 20.

12. Πόσο ολιγόβιος ακριβώς απεδείχθη ότι ήταν η χαρά της Βαβυλώνος, και γιατί;

¹² Έτσι η σκηνή είχε στηθή. Διότι, μετά το Ναβουχοδονόσορ, η Βαβυλών είχε μία σύντομη και τρικυμιώδη ιστορία διακυβερνήσεως, που έφθασε μόνο ως τον εγγονό του Ναβουχοδονόσορ, και περιήλθε στη Μηδο-Περσία το 539 π.Χ. Έτσι, μολονότι η Βαβυλών εθεωρούσε τον εαυτό της πολύ εξυψωμένον λόγω της πτώσεως του Ιούδα, και είχε μεγάλη χαρά γι’ αυτό, εν τούτοις, αυτή η χαρά έγινε πολύ ολιγόβιος, διότι Εκείνος, ο οποίος θέτει χρόνους και καιρούς και ο οποίος «κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης», απεφάσισε τη διακοπή της κυριαρχίας της Βαβυλώνος.—Δαν. 4:35.

ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ

13. (α) Ποια παρηγορία μάς δίνει αυτό το μικρό τμήμα της Βαβυλωνιακής ιστορίας; (β) Ποια κυβέρνησις πολύ καλύτερη από εκείνη του αρχαίου Μηδο-Πέρσου κατακτητού της Βαβυλώνος θα φέρη μόνιμη ανακούφισι;

¹³ Ομοίως σήμερα, οπότε η πονηρία έχει υπεραυξηθή επάνω στη γη και απειλείται ακόμη και αυτή η ίδια η ύπαρξις του ανθρωπίνου γένους, και εκείνοι, οι οποίοι ίστανται υπέρ της βασιλείας του Θεού και οι οποίοι την διακηρύττουν, διώκονται, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η χαρά αυτών των πονηρών καταπιεστών θα είναι πολύ ολιγόβιος. Τώρα, στην εποχή που οι ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες της μεγαλυτέρας Βαβυλώνος έχουν αυξήσει την πονηρία και τη βία, ο Λόγος του Θεού μάς λέγει ότι αυτό είναι ένα βέβαιο σημείο ότι πλησιάζει το τέλος των. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε, όταν ανήγγειλε τα πολλά παγκόσμια γεγονότα της εποχής μας, τα οποία φαίνονται ως ένας θρίαμβος της πονηρίας: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα», δηλαδή, μέχρις ότου καταστραφή η πονηρία και η βασιλεία του ‘Υιού του ανθρώπου’ ασκήση πλήρη εξουσία επάνω στη γη, προς ευλογίαν όλου του ανθρωπίνου γένους. (Ματθ. 24:30, 34· Ψαλμ. 92:7) Αυτός είναι ο άρχων, τον οποίον είδε ο Δανιήλ σε όραμα νυκτός, στον οποίον εδόθη «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι . . . εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει.»—Δαν. 7:14.

[Υποσημειώσεις]

Η Προσεχής Ευωχία για Όλους τους Λαούς

«Και επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.»—Ησ 25:6, ΜΝΚ

 1. Αντί ν’ απολαμβάνη μια ευωχία, τι δοκιμάζει, ως σύνολον, όλος ο κόσμος;

Ο ΚΟΣΜΟΣ ως σύνολο δεν απολαμβάνει σήμερα μια ευωχία από πλούσιες τροφές και ποτά. Μάλλον, ο κόσμος είναι κάθε χρόνο πιο πεινασμένος. Το επικίνδυνο αυτό γεγονός τονίζεται συνεχώς από τις εκθέσεις που δημοσιεύονται για τους λιμούς, τις σιτοδείες και τους υποσιτισμούς σε μεγάλες περιοχές της οικουμένης.

 2. Για ποιους λόγους η Ινδία υποδεικνύεται ως παράδειγμα τούτου;

² Παραδείγματος χάριν, ανησυχητικές εκθέσεις καταφθάνουν από τη μεγάλη εκείνη υπο-ήπειρο, την Ινδία. Οι επικεφαλίδες των εφημερίδων της 10ης Οκτωβρίου 1964, έγραφαν «Η ΦΡΙΚΑΛΕΑ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ—Λιμοί και Μόλυνσις των Υδάτων Εξαγριώνουν τους Χαρακτήρες και Θέτουν σε Κίνδυνο την Υγεία.» (Τάιμς Νέας Υόρκης) Ενωρίτερα, δηλαδή, στις 2 Αυγούστου 1964, υπήρχαν οι εξής επικεφαλίδες: «Η Πείνα Αυξάνει στην Ινδία—Υπάρχει Φόβος Μεγαλυτέρας Κρίσεως στο Έθνος εφ’ όσον η Αύξησις του Πληθυσμού Υπερβαίνει την Παραγωγή Τροφίμων.» Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψι γεωργών. Από τα 450.000.000 κατοίκων της Ινδίας τα τέσσερα πέμπτα και πλέον ζουν σε αγροτικές περιοχές. Λόγω των βελτιωμένων μεθόδων και μέσων, οι Ινδοί αγρόται παράγουν περισσότερα, αλλά η ετησία συγκομιδή Ινδικών βρεφών είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτούς. Πολύ λίγη ανακούφισι προσέφερε τώρα στα εκατομμύρια η πρόρρησις του Ινδού Υπουργού Επισιτισμού στη Βουλή ότι η Ινδία θα είναι σε θέσι να διαθρέψη τον πληθυσμό της κατά το τέλος του τετάρτου πενταετούς σχεδίου το 1971. Για πολλά άτομα αυτό είναι κάτι που θα το δείξη το μέλλον.—Τάιμς Νέας Υόρκης, 11 Σεπτεμβρίου και 16 Αύγουστου 1964.

 3. Ποιες είναι οι ενδείξεις επί του ζητήματος της πτωχείας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Βορείου Αμερικής;

³ «Αυτός ο Πλούσιος Κόσμος Μας Αντιμετωπίζει Λιμό» είναι η επικεφαλίς, την οποία μια Αμερικανική Σοσιαλιστική εφημερίς έθεσε σ’ ένα άρθρο της, υπό ημερομηνίαν 19 Σεπτεμβρίου 1964. Ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναφέρεται ότι υφίσταται εκτεταμένη πενία σε μερικές περιοχές. Αναφέρεται ότι το 1960 ο αποθανών Πρόεδρος Τζων Φ. Κέννεντυ είπε: «Είναι γεγονός ότι δέκα επτά εκατομμύρια Αμερικανοί πηγαίνουν κάθε βράδυ στο κρεββάτι των πεινασμένοι.» Αυτό εσήμαινε το έν δέκατον περίπου του συνολικού πληθυσμού της χώρας για την εποχή εκείνη. Ύστερ’ από τέσσερα χρόνια το Αμερικανικό Κογκρέσσο ενέκρινε ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμησι της πενίας, με τη διάθεσι ποσού 950 εκατομμυρίων δολλαρίων, την εποχή δ’ εκείνη, ο Πρόεδρος Λύντον Β. Τζόνσον είπε: «Η Κυβέρνησίς μας, από τώρα και στο εξής, κηρύττει άνευ όρων πόλεμο κατά της πενίας στην Αμερική.»

 4. Ποιες προειδοποιήσεις διεσαλπίσθησαν από τον Βρεττανό ιστορικό Τόυνμπυ και τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄;

⁴ Πριν από αυτό, το 1959, ο Βρεττανός ιστορικός Δρ Άρνολντ Ι. Τόυνμπυ, μιλώντας ενώπιον του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών, στη Ρώμη, είπε ότι οι λαοί του κόσμου θα πρέπει να θέσουν υπό έλεγχο την αύξησι του πληθυσμού. Το ανθρώπινο γένος οφείλει να το κάμη αυτό, είπε, αν «πρόκειται τώρα να διαφυλαχθή από τις δυστυχίες που επεσώρευσαν προηγουμένως επάνω του ο λοιμός και ο πόλεμος.» Και προειδοποίησε ότι: «Γρήγορα ή αργά, η παραγωγή τροφίμων θα φθάση στο ανώτατο όριό της.» (Τάιμς Νέας Υόρκης, 3 Νοεμβρίου 1959) Στο πρώτο Χριστουγεννιάτικο μήνυμα, που μετέδωσε ο άρχων του Κράτους του Βατικανού, Πάπας Παύλος ΣΤ΄, στις 23 Δεκεμβρίου 1963, συνεφώνησε ότι το κυριώτερο πρόβλημα του κόσμου είναι να θέση τέρμα στην πείνα, αλλά δεν ήταν πρόθυμος να επιτρέψη όπως οι Ρωμαιοκαθολικοί βοηθήσουν στην επίλυσι του προβλήματος με τον έλεγχο επί των γεννήσεων, τον οποίον έλεγχο εχαρακτήρισε «αθέμιτον».

 5. Τι συνέβη στον παγκόσμιο πληθυσμό κατά τα περασμένα λίγα χρόνια, και τι προβλέπεται γι’ αυτόν ως το 2000 μ.Χ.;

⁵ Η αύξησις του παγκοσμίου πληθυσμού κάθε χρόνο έφθασε να είναι τόσο μεγάλη ώστε να ονομασθή «έκρηξις του παγκοσμίου πληθυσμού.» Το 1961 ο πληθυσμός του κόσμου είχε αυξηθή κατά 50 εκατομμύρια. Τώρα, όμως, η ετησία αύξησις είναι 63.000.000, σύμφωνα με μια έκθεσι των Ηνωμένων Εθνών του 1964. Σ’ αυτήν ανεφέρετο ότι η αύξησις του πληθυσμού προχωρεί με ρυθμό που αποτελεί ρεκόρ· το ετήσιο όριο αυξήσεως ανέρχεται. Η αύξησις είναι πολύ μεγάλη όχι μόνο στην Ασία, όπου ζη το ήμισυ σχεδόν του ανθρωπίνου γένους, αλλά και στη Λατινική Αμερική, όπου ο πληθυσμός, που ήταν 200.000.000 πέρυσι, αυξάνει τόσο γοργά ώστε αναμένεται ότι θα διπλασιασθή μέσα σε είκοσι έτη· και η μελέτη, η οποία έγινε από τα Ηνωμένα Έθνη, υπολογίζει ότι ως το τέλος αυτής της εκατονταετηρίδος θα αυξηθή από 625.000.000 σε 750.000.000. Πραγματικά, αυτή η μελέτη των Ηνωμένων Εθνών βλέπει τον πληθυσμό ολοκλήρου της γης να διπλασιάζεται ως το έτος 2000 μ.Χ. και να πλησιάζη τα έξη δισεκατομμύρια ή ακόμη και να τα ξεπερνά.

 6. Τι είναι το ανησυχητικό σ’ αυτή την κατάστασι, και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ποια έφθασε να είναι η κατάστασις του κόσμου όσον αφορά την πείνα;

⁶ Το ανησυχητικό σημείο σ’ αυτή την κατάστασι είναι ότι η αύξησις του αριθμού των ανθρώπων υπερβαίνει την αύξησι της παραγωγής τροφών. Το 1963-1964 υπήρξε ένα ρεκόρ παραγωγής διαφόρων ειδών και αύξησις στη συγκομιδή πολλών πραγμάτων, αλλά η αύξησις αυτή της παραγωγής τροφίμων ήταν πολύ μικρή για ν’ αντισταθμίση την αύξησι του πληθυσμού της γης. Αυτά ανέφερε ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών από τη Ρώμη, στις 11 του παρελθόντος Σεπτεμβρίου. Λίγο προηγουμένως ο Γενικός Διευθυντής του ανωτέρω Οργανισμού είπε ότι, λόγω αυτής της ελλείψεως ισοζυγίου μεταξύ της αυξήσεως του παγκοσμίου πληθυσμού και της αυξήσεως της παραγωγής τροφίμων από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι έπειτα, «το ήμισυ και πλέον του παγκοσμίου πληθυσμού, 1.500 εκατομμύρια, υποφέρουν από πείνα ή υποσιτισμό ή και από τα δύο.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 12 Σεπτεμβρίου 1964, και 20 Νοεμβρίου 1963.

 7-9. (α) Ποιος είναι, λοιπόν, ο μέγιστος κίνδυνος που απειλεί το ανθρώπινο γένος, ο προερχόμενος από αυτό το ίδιο; (β) Κατά τον αρθρογράφο Άρθουρ Κροκ, ποια είναι η «πιο επικίνδυνη βόμβα από όλες», και από ποιες απόψεις;

⁷ Ποιος, λοιπόν, είναι ο μέγιστος κίνδυνος που απειλεί το ανθρώπινο γένος και βρίσκεται επί θύραις; Όχι πόλεμος με πυρηνικές βόμβες και βακτηριολογικά και ραδιολογικά όπλα, αλλά αυτό το πρόβλημα των τροφίμων λόγω της γοργής αυξήσεως του παγκοσμίου πληθυσμού. Ακόμη και αν δεν ήρχετο ποτέ ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αυτό το πρόβλημα των τροφίμων θα παρέμενε και θα εχειροτέρευε μέχρις ότου θα έφθανε στο σημείο εκρήξεως. Εναντίον αυτού του κινδύνου εδόθη προειδοποίησις από τον καλώς γνωστό αρθρογράφο Άρθουρ Κροκ, σ’ ένα άρθρο του με τον τίτλο «Η Πιο Επικίνδυνη Βόμβα από Όλες.» Εκεί έλεγε τα εξής:

⁸ «Με τη σπουδή των μεγάλων κρατών να κατασκευάσουν πυρηνικά όπλα κατάλληλα για αγωνιώδη ομαδική καταστροφή. . . , οι Κυβερνήσεις των επρόσεξαν πολύ λίγο στον περιορισμό ενός πολύ πιο επικινδύνου οργάνου για την καταστροφή του πολιτισμού, το οποίον γοργά συνάγεται. Οι κοινωνιολόγοι απεκάλεσαν αυτό το όπλο ‘η βόμβα του πληθυσμού,’ . . . Το Γραφείον Πληροφοριών Πληθυσμού . . . μοχθεί έκτοτε για ν’ αφυπνίση τα πλήθη στην αυτοπαραγόμενη απειλή τους, η οποία στην ωρίμανσί της μπορεί να φθείρη τον πλανήτη με. . . . ‘δισεκατομμύρια ημιθανών λιμοκτονούντων χωρικών, καταδικασμένων σε μια βραχεία, άθλια ζωή μίσους και πείνας’ . . . . Οι ‘περισσότεροι από τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό’, που ζουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, ‘καταπονημένοι από αρρώστια, κτυπημένοι από φτώχεια, αγράμματοι’, βρίσκονται στις παραμονές μιας πληθυσμιακής εκρήξεως, έγραψε ο Καθηγητής Νοτεστάιν.»

⁹ Αργότερα, ο αρθρογράφος Κροκ, κάτω από την επικεφαλίδα «Το Κύριον Πρόβλημα επί της Γης Τυγχάνει Κάποιας Προσοχής», έγραψε τα εξής: «Η συνταγή για ένα λαμπρό μέλλον . . . παραλείπει να κάμη και απλή ακόμη μνεία μιας τάσεως, η οποία, αν παραμείνη ανεξέλεγκτη, θα προκαλέση συνωστισμό στον πλανήτη ως το 2000 μ.Χ. με περισσότερα εκατομμύρια ανθρώπων από όσους οι πόροι του μπορούν να συντηρήσουν. Το πρόβλημα αυτό επιτυχώς το απεκάλεσαν ‘η βόμβα του πληθυσμού’, διότι έχει την εκρηκτική δύναμι να διπλασιάση τον αριθμό των κατοίκων σε χώρες, οι οποίες δεν μπορούν ευπρεπώς να στεγάσουν, διαθρέψουν, απασχολήσουν, κλπ., αυτούς που έχουν. . . . ‘Το να μην αναφέρεται τούτο επειδή εγείρει αμφισβητήσεις και είναι ενοχλητικό αποτελεί πολυτέλεια . . . που δεν μπορούμε να δεχθούμε’.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 2 Οκτωβρίου και 13 Νοεμβρίου 1959.

10. Το να ομιλούμε για μια ‘προσεχή ευωχία για όλους τους λαούς’ είναι, λοιπόν, παράλογο, και ποιο γεγονός επηρεάζει την ορθή απάντησί μας;

¹⁰ Βέβαια, όταν υπάρχουν τέτοιες παγκόσμιες εκδηλώσεις, το να μιλούμε εδώ για μια ‘προσεχή ευωχία για όλους τους λαούς’ φαίνεται παράλογο. Είναι όμως; Φυσικά, αν η περιποίησις όλων των λαών της γης με μια ευωχία εξηρτάτο από τον συνδυασμό των παραγωγών τροφίμων, των πολιτικών, των θρησκευτικών ηγετών, των κοινωνιολόγων και των επιστημόνων, η πρόρρησις για μια τέτοια ευωχία θα εφαίνετο εξεζητημένη. Αλλά δεν εξαρτάται από ανθρώπους, οι οποίοι, από το έτος 1914, έχουν συλληφθή σε μια «στενοχωρία εθνών εν απορία», καθώς προείπε ο Ιησούς Χριστός πριν από δέκα εννέα αιώνες. (Λουκ. 21:25) Εξαρτάται από τον Παντοδύναμο Θεό, τον Δημιουργό μας και Δημιουργό του πλανήτου επάνω στον οποίον ζούμε. Με την αγαθότητά του προς την ανθρωπίνη δημιουργία του ο Παντοδύναμος Θεός υπεσχέθη αυτή την ευωχία από εκλεκτά πράγματα για βρώσι και πόσι. Την υπόσχεσι αυτή την έχει κάμει εγγράφως, ώστε να μπορούμε να την διαβάσωμε με τα ίδια τα μάτια μας. Έχει θέσει το όνομά του σ’ αυτή την υπόσχεσι και προς τιμήν του ονόματος του πρέπει να την επαληθεύση.

11. Ποια ερώτησι είναι, λοιπόν, κατάλληλο να κάμωμε στον εαυτό μας, και γιατί;

¹¹ Ο Θεός ποτέ δεν παρέβη καμμιά από τις υποσχέσεις του, οι οποίες επρόκειτο να εκπληρωθούν πριν από την εποχή μας. Λόγω της αξιοπιστίας του, δεν θα παραβή την υπόσχεσί του να προμηθεύση μια ευωχία για όλους τους λαούς. Επομένως, η ερώτησις που ο καθένας από μας οφείλει να κάμη στον εαυτό του με όλη τη σοβαρότητα είναι, Θα δεχθώ την πρόσκλησι του Θεού σ’ αυτή την ευωχία; Ένας τρόπος, με τον οποίον μπορείτε ν’ αποδείξετε αν θα δεχθήτε την πρόσκλησί του είναι να είσθε πρόθυμος, να επιδείξετε αρκετό ενδιαφέρον, στο να προσέξετε τώρα τα αγαθά νέα σχετικά με αυτήν. Είσθε;

ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ

12, 13. Ποια υπόσχεσι κάνει ο Ιεχωβά στον Ησαΐα 25:6 και ποια ερώτησις εγείρεται όσον αφορά την τοποθεσία;

¹² Ας πάρωμε, λοιπόν, την Αγία Γραφή (ΜΝΚ) και ας ανοίξωμε την προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο εικοστό πέμπτο, εδάφιο έκτο, και ας διαβάσωμε αυτή τη θεόπνευστη υπόσχεσι εν ονόματι του ιδίου του Θεού: «Και επί του όρους τούτου ο Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει κάμει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων, ευωχίαν από οίνων εν τη τρυγία αυτών, από παχέων μεστών μυελού, από οίνων κεκαθαρισμένων επί της τρυγίας.»

¹³ Ας σημειωθή, παρακαλούμε, ότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων υπεσχέθη να ετοιμάση αυτή την πλουσία ευωχία σ’ έναν τόπο που αποκαλεί ‘το όρος τούτο’. Υπάρχουν πολλά όρη επάνω στη γη, αλλά ποιο απ’ όλα είναι αυτό; Είναι εκείνο, για το οποίον ενδιαφέρεται πολύ ο Ιεχωβά των δυνάμεων.

14. Ποιο όρος μάς γνωστοποιεί το Ησαΐας 24:23 ότι είναι αυτό, και γιατί η σελήνη και ο ήλιος θα εντραπούν, να το πούμε έτσι, για τον εαυτό τους;

¹⁴ Η Εβραϊκή ήταν η γλώσσα, στην οποία ο Ιεχωβά Θεός έκαμε κατά πρώτον την αναγγελία του για μια ευωχία προς όλους τους λαούς, σε διάστημα δε λιγώτερο από δέκα γραμμές πριν από αυτό το εδάφιο (Ησ. 25:6) στο Εβραϊκό κείμενο δίνει το όνομα αυτού του ιδίου του όρους όπου η ευωχία θα γίνη. Εκεί διαβάζομε τα εξής λόγια σχετικά με τη βασιλεία του Θεού: «Τότε η σελήνη θέλει εντραπή, και ο ήλιος θέλει αισχυνθή, όταν ο Ιεχωβά των δυνάμεων βασιλεύση εν τω όρει Σιών και εν Ιερουσαλήμ, και δοξασθή ενώπιον των πρεσβυτέρων αυτού.» (Ησ. 24:23, ΜΝΚ) Τόσο ένδοξη θα είναι η βασιλεία του Θεού ώστε η λαμπρή πανσέληνος δεν θα μπορέση να συγκριθή μαζί της σε δόξα, ούτε, επίσης, ο φλογερός ήλιος σε πλήρη μεσημβρία. Θα εντραπούν, ωσάν να έλεγε κανείς, για τον εαυτό τους.

15, 16. Κάνουν καλά οι άνθρωποι να μην αποβλέπουν στο Σιωνισμό ή τη σημερινή επίγεια Ιερουσαλήμ για την υποσχεμένη ευωχία, και γιατί αυτή είναι η ορθή απάντησις;

¹⁵ Με την απλή μνεία του Όρους Σιών, πολλά άτομα θα μπορούσαν να υποθέσουν ότι αυτό έχει κάποια σχέσι με τον «Σιωνισμό», αλλά σφάλλουν. Αυτό δεν έχει καμμιά σχέσι με τη σύγχρονη κίνησι που καλείται Σιωνισμός, η οποία είχε αρχίσει ως μια πολιτική κίνησις από Ιουδαίους σε όλη τη γη το 1897, στην οποία, όμως, ούτε ακόμη όλοι οι Ιουδαίοι δεν πιστεύουν ούτε την υποστηρίζουν.

¹⁶ Ούτε έχει καμμιά σχέσι αυτό με τη σημερινή Ιερουσαλήμ, διότι η αρχαία περιτειχισμένη πόλις κατέχεται τώρα από Μουσουλμάνους, η δε σύγχρονη πόλις προς δυσμάς, έξω από την περιτειχισμένη πόλι, είναι μια Ιουδαϊκή πόλις, η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Ισραήλ. Επίσης, όσον αφορά το αρχικό Όρος Σιών, επί του οποίου υπήρχε η πόλις Δαβίδ, αυτό δεν βρίσκεται εντός των τειχών της σημερινής Μουσουλμανικής πόλεως της Ιερουσαλήμ, αν και ανήκει ακόμη στο Μουσουλμανικό βασίλειο της Ιορδανίας. Ώστε οι άνθρωποι γενικά κάνουν καλά να μην αποβλέπουν στην πολιτική κίνησι των Σιωνιστών ή τη σημερινή Ιερουσαλήμ για ν’ απολαύσουν την από τον Θεό υποσχεμένη ευωχία για όλους τους λαούς.

17. Γιατί υπάρχει αμφιβολία όσον αφορά την αξία αυτής της υποσχέσεως περί μιας ευωχίας σήμερα, και ποιος μας βοηθεί να εντοπίσωμε τον χρόνο της εφαρμογής της;

¹⁷ Μήπως θα μπορούσε, λοιπόν, να υπάρχη ένα άλλο Όρος Σιών και μια άλλη Ιερουσαλήμ, στην οποία ν’ αποβλέψη κανείς για την εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Θεού όπως κάμη ευωχία για όλους τους λαούς; Έχει περάσει πολύς καιρός αφότου ο Θεός έδωσε την υπόσχεσι. Ο Θεός έδωσε την υπόσχεσι μέσω του προφήτου του Ησαΐα περίπου το έτος 732 πριν από την έναρξι της Κοινής Χρονολογίας μας· που σημαίνει πριν από 2.696 χρόνια περίπου, εφόσον το βιβλίο της προφητείας του Ησαΐα ετελείωσε περίπου τότε. Πώς γνωρίζομε αν αυτή η τόσο παλαιά προφητεία έχη κάποια αξία σήμερα; Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η προφητεία αυτή για μια ευωχία εφαρμόζεται στην εποχή μας ή στο προσεχές μέλλον; Ευτυχώς η φωνή της θεοπνευστίας ή ο κάλαμος της θεοπνευστίας μάς βοηθεί να λάβωμε την ικανοποιητική απάντησι στην ερώτησι. Πώς γίνεται αυτό; Με το ότι ένας από τους θεοπνεύστους συγγραφείς της Βίβλου ήταν ο Χριστιανός απόστολος που ωνομάζετο Παύλος. Αυτός, ιδιαιτέρως, μας δίνει τη θεόπνευστη κλείδα για την ορθή απάντησι.

18. Πώς ο άνθρωπος αυτός συνδέεται με την προφητεία, βοηθώντας μας έτσι να εντοπίσωμε τον χρόνο της εκπληρώσεως της;

¹⁸ Αυτός ο άνθρωπος Παύλος, ο οποίος, έγινε Χριστιανός μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού το έτος 33 μ.Χ., έγραψε μια θεόπνευστη επιστολή στη Χριστιανική εκκλησία στην Κόρινθο, το έτος 55 μ.Χ. περίπου. Σ’ αυτή την επιστολή ανέφερε περικοπή από τον Ησαΐα, κεφάλαιο εικοστό πέμπτο, αμέσως ύστερ’ από το σημείο της προφητείας για την ευωχία. Τώρα, τι λέγει ο Ιεχωβά Θεός αμέσως μετά την αναγγελία του περί της προσεχούς ευωχίας σ’ όλους τους λαούς; Αναφέρεται άλλη μια φορά στο ‘όρος τούτο’ και λέγει τα εξής αξιοσημείωτα λόγια: «Και εν τω όρει τούτω θέλει αφανίσει το πρόσωπον του περικαλύμματος του περικαλύπτοντος πάντας τους λαούς, και το κάλυμμα το καλύπτον επί πάντα τα έθνη. Θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Κύριος Ιεχωβά θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων· και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού αυτού από πάσης της γης· διότι ο Ιεχωβά ελάλησε.» (Ησ. 25:7, 8, ΜΝΚ) Είναι βέβαιο, ότι όλα τα έθνη έχουν ανάγκη να επωφεληθούν από την πραγματοποίησι της προφητείας αυτής.

19. Ποια κατάλληλη παράθεσι περικοπής κάνει ο Παύλος και με ποια συνάφεια;

¹⁹ Τώρα, λοιπόν, στην επιστολή του προς την εκκλησία της Κορίνθου ο απόστολος Παύλος ομιλεί δια μακρών περί της αναστάσεως εκ νεκρών, και, όταν φέρνη το κεφάλαιό του περί αναστάσεως των πνευματικών Χριστιανών σ’ ένα συναρπαστικό κατακόρυφο, ο Παύλος αναφέρει από τον Ησαΐα 25:8 και κάνει την εφαρμογή του. Λέγει τα εξής: «Διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη.” “Πού θάνατε, το κέντρον σου; πού, άδη, η νίκη σου;” Το δε κέντρον του θανάτου είναι η αμαρτία· και η δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»

20. Σε ποιόν καιρό εφαρμόζει ο Παύλος την εκπλήρωσι των λόγων που αναφέρει από τον Ησαΐα 25:8, και πώς το γνωρίζομε αυτό;

²⁰ Οι λόγοι αυτοί, πού αναφέρονται εις 1 Κορινθίους 15:52-57, εγράφησαν τον πρώτον αιώνα μ.Χ., αλλά οι λόγοι που παρατίθενται από τον Παύλο, «Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη», εγράφησαν τον όγδοον αιώνα προ Χριστού. Εφαρμόζει, όμως, ο Παύλος τους λόγους της περικοπής αυτής στη δική του εποχή, στον πρώτον αιώνα; Όχι! Εφαρμόζει τους λόγους στην εποχή της ‘εσχάτης σάλπιγγος’, η οποία ηχεί, όταν η βασιλεία του Θεού, που αναφέρεται στο πεντηκοστό εδάφιο, έχη εγκατασταθή. Ο Παύλος εφαρμόζει τους λόγους αυτούς ως να αρχίζη η εκπλήρωσίς των κατά την ανάστασι εκείνων, οι οποίοι θα είναι συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία, η οποία ανάστασις λαμβάνει χώραν μετά την έλευσι του Ιησού Χριστού στη βασιλεία του και τη στροφή της προσοχής του προς αυτή τη γη, όπου ένα υπόλοιπο των πιστών ακολούθων και συγκληρονόμων του παραμένει ακόμη στη ζωή. (1 Θεσ. 4:14-17· Αποκάλ. 12:1-17) Με αυτό τον τρόπο ο απόστολος Παύλος εντοπίζει την εκπλήρωσι αυτών των λόγων μακριά από τη δική του εποχή του πρώτου αιώνος μ.Χ., στο μακρινό μέλλον.

21. Στον καιρό ποίων εφαρμόζει ο Παύλος την εκπλήρωσι της παραπομπής, και πώς το γνωρίζομε αυτό;

²¹ Πραγματικά, ο απόστολος Παύλος εφαρμόζει τον χρόνο της εκπληρώσεως της υποσχέσεως του Θεού να ‘καταπίη τον θάνατον εν νίκη’ στην εποχή μας. Πώς αυτό; Διότι στην εποχή μας από το 1914 μ.Χ. οι παγκόσμιες συνθήκες και γεγονότα μάς αποδεικνύουν ότι η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού έχει γεννηθή στους ουρανούς και ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του ήλθε στη βασιλεία το 1914, όταν εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και όταν άρχισε μια περίοδος βίας η οποία συνεχώς επιδεινούται από το έτος εκείνο.

22. Το έτος 1914 σημειώνει το τέλος ποιας Γραφικώς προλεχθείσης χρονικής περιόδου, και κατά ποιόν τρόπο είναι καιρός ευνοίας αυτός στον οποίο ζούμε;

²² Πραγματικά, ο ίδιος ο χρονολογικός πίναξ της Γραφής συνδέεται με τις χρονολογίες της παγκοσμίου ιστορίας και σημειώνει το έτος 1914 ως τη χρονολογία της γεννήσεως της υποσχεμένης βασιλείας του Θεού στους ουρανούς. Σύμφωνα με την καταμέτρησι του χρονολογικού πίνακος της Γραφής, οι «καιροί των Εθνών» έληξαν το φθινόπωρο του έτους εκείνου και τα πράγματα, που προείπε ο Ιησούς Χριστός πριν από δέκα εννέα αιώνες, άρχισαν να εκπληρώνονται με την τάξι, που είχε προλεχθή. (Λουκ. 21:5-24· Δαν. 4:1-32· 12:1-4) Έτσι εμείς είμεθα εκείνοι, οι οποίοι ζούμε στον ευνοημένο καιρό, που ο θάνατος πρέπει ν’ αρχίση να καταπίνεται, με έναρξι του θαύματος αυτού πρώτα από τους πιστούς νεκρούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, στους οποίους είχε δοθή η υπόσχεσις συμμετοχής με αυτόν στην ουράνια βασιλεία του. Η Αποκάλυψις 20:4-6 καλεί την ανάστασί των ‘πρώτη ανάστασι’. Επειδή είναι ανάστασις ζωής μαζί με τον Ιησού Χριστό στην ουράνια βασιλεία, είναι ανάστασις αόρατη στους οφθαλμούς μας.—1 Κορ. 15:50.

ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΥΩΧΙΑΣ

23. Εφόσον ο Παύλος εντοπίζει τον χρόνο της εκπληρώσεως της υποσχέσεως του Θεού σχετικά με τον θάνατο, τι άλλο αληθεύει κατά συνέπειαν;

²³ Κάτι ακόμη ακολουθεί ως αποτέλεσμα της εφαρμογής από τον απόστολο Παύλο της προφητείας του Ησαΐα σχετικά με τον θάνατο. Τι; Το εξής γεγονός που φαιδρύνει την καρδιά: Αν ο καιρός για την εκπλήρωσι αυτής της προφητείας σχετικά με την κατάποσι του θανάτου έχη την έναρξί του στην εποχή μας, τότε και η υπόσχεσις του Θεού για μια ευωχία προς πάντας τους λαούς κάνει, επίσης, την έναρξί του στην εποχή μας. Αυτή η υπόσχεσις ευωχίας αποτελεί μέρος της ιδίας προφητείας σχετικά με ό,τι ο Ιεχωβά Θεός θα κάμη επί του «όρους τούτου». Επομένως, μπορούμε ν’ αρχίσωμε να σκεπτώμεθα για την αποδοχή της προσκλήσεως σ’ αυτήν.

24. Αφού η βασιλεία του Θεού είναι στους ουρανούς, πώς συμβαίνει ώστε το Ησαΐας 24:23 να ομιλή για την άσκησι της βασιλείας του στο Όρος Σιών και την Ιερουσαλήμ;

²⁴ Η βασιλεία του Θεού μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού είναι στους ουρανούς. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, ώστε η προφητεία του Ησαΐα 24:23 (ΜΝΚ) να προλέγη ότι «Ο Ιεχωβά των δυνάμεων [θα] βασιλεύση εν τω όρει Σιών και εν Ιερουσαλήμ, και [θα] δοξασθή ενώπιον των πρεσβυτέρων αυτού»; Αυτό συμβαίνει διότι το Όρος Σιών και η Ιερουσαλήμ, όπου εκπληρώνονται αυτή και η επομένη προφητεία, δεν είναι η σημερινή Ιερουσαλήμ και το Όρος Σιών στη Μέση Ανατολή, αλλά είναι το ουράνιο Όρος Σιών και η ουράνια Ιερουσαλήμ.

25. Τίνος προφητική εικόνα ήταν η αρχαία Ιερουσαλήμ, όταν ήταν πιστή, και πώς δείχνει ο Παύλος μια διαφορά μεταξύ της Ιερουσαλήμ της παλαιάς εποχής και της Ιερουσαλήμ της εποχής του;

²⁵ Η αρχαία Ιερουσαλήμ επί του Όρους Σιών, όταν ήταν μια πόλις πιστή στον Ιεχωβά Θεό και τη λατρεία του, ήταν μια προφητική εικόνα της πνευματικής Ιερουσαλήμ επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών. Στην Ιερουσαλήμ, την προ χιλίων εννεακοσίων ετών, ο Ιησούς Χριστός είχε καταδικασθή σε θάνατο και παραδοθή στους Ρωμαίους στρατιώτες για να θανατωθή επάνω στο ξύλο, στο οποίον είχε καρφωθή. Ο απόστολος Παύλος παρουσιάζει, λοιπόν, τη διαφορά μεταξύ της επιγείου Ιερουσαλήμ και της ουρανίας Ιερουσαλήμ, όταν γράφη στους συγ-Χριστιανούς του ότι ‘η σημερινή Ιερουσαλήμ είναι εις δουλείαν μετά των τέκνων αυτής· η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.’ (Γαλ. 4:25, 26) Η Ιερουσαλήμ, η οποία δουλικώς ακολούθησε τους θρησκευτικούς της ηγέτας και παρέστη μάρτυς του φόνου του Ιησού Χριστού, κατεστράφη αργότερα στο έτος 70 μ.Χ.

26. Σύμφωνα με το εδάφιον Εβραίους 12:22-24, ποια είναι σήμερα η πόλις του ζώντος και αληθινού Θεού;

²⁶ Σ’ αυτό το έτος 1965 η πόλις του ενός ζώντος και αληθινού Θεού δεν είναι κάποια επίγεια Ιερουσαλήμ, της οποίας τα τείχη σήμερα ούτε καν περιβάλλουν το επίγειο Όρος Σιών, αλλά είναι εκείνη που αναφέρεται εις Εβραίους 12:22-24, όπου λέγεται στους εξ Εβραίων Χριστιανούς: «Προσήλθετε εις όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ, και εις μυριάδας αγγέλων, . . . και εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς, και εις Θεόν κριτήν πάντων, . . . και εις νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν.»

27. Επάνω σε ποιό όρος είναι τοποθετημένη η βασιλεία του Θεού στην Αποκάλυψι 14:1-3;

²⁷ Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής, στο οποίον εκτίθεται το όραμα που είδε ο απόστολος Ιωάννης, αναφέρεται ότι ο Ιωάννης είδε αυτό το ουράνιο Όρος Σιών και είδε, επίσης, να στέκη επάνω σ’ αυτό ο άπαξ θυσιασθείς Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, μαζί με τους πιστούς ακολούθους που γίνονται συγκληρονόμοι με αυτόν στη βασιλεία: «Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών. . . . αι εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες, οι ηγορασμένοι από της γης.» (Αποκάλ. 14:1-3) Έτσι στο ουράνιο Όρος Σιών και στην ουράνια Ιερουσαλήμ ο Ιεχωβά Θεός βασιλεύει ενδόξως δια του Υιού του.

28, 29. (α) Σε ποιό όρος, επομένως, κάνει ο Ιεχωβά την υποσχεμένη ευωχία, και πού θα την απολαύσουν οι λαοί; (β) Πώς θα καταστή δυνατόν για το ανθρώπινο γένος να την απολαύση εκεί;

²⁸ Ετσι λοιπόν, ‘τούτο το όρος’, επί του οποίου ο Ιεχωβά των δυνάμεων ‘κάνει εις πάντας τους λαούς ευωχίαν από παχέων και από οίνων εν τη τρυγία αυτών’, είναι ένα ουράνιον όρος, για να μεταχειρισθούμε μια συμβολική γλώσσα. Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι λαοί πρέπει να μεταβούν στους αοράτους, πνευματικούς ουρανούς για ν’ απολαύσουν αυτή την ευωχία; Θα είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν αυτή τη γη; Όχι! Πού, λοιπόν, θα μπορέσουν ν’ απολαύσουν αυτή την ευωχία, στην οποία είναι προσκεκλημένοι; Ακριβώς εδώ επάνω στη γη, όπου σήμερα υπάρχει λιμός, κακή διανομή τροφίμων, πείνα, υποσιτισμός και βραδεία λιμοκτονία ανάμεσα σ’ έναν γοργά πολλαπλασιαζόμενο παγκόσμιο πληθυσμό. Πώς αυτό θα καταστή δυνατόν;

²⁹ Θα καταστή δυνατόν διότι αυτή η γη, η δημιουργία του Θεού, είναι η επικράτεια επάνω στην οποία κυβερνά η ουράνια βασιλεία του. Αυτή η επίγεια επικράτεια της βασιλείας του Θεού δεν θα καταστραφή ποτέ, και το ανθρώπινο γένος δεν θα αναγκασθή να την εγκαταλείψη ποτέ. Ο προφητικός ενενηκοστός έβδομος Ψαλμός, εδάφιο πρώτο (ΜΝΚ), λέγει προς τους κατοίκους της γης: «Ο Ιεχωβά ο ίδιος έγινε βασιλεύς! Ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.» Ακόμη και παρά τις παγκόσμιες συνθήκες, που υπάρχουν σήμερα, μπορούμε να ευφραινώμεθα.

Αποδοχή της Προσκλήσεως στην Ευωχία

 1, 2. (α) Σε ποια πόλι εβασίλευσε ο Δαβίδ ως βασιλεύς εφ’ όλου του Ισραήλ, και επί του θρόνου τίνος εκάθησε; (β) Πού κάθεται και βασιλεύει εκείνος τον οποίον προεσκίαζε ο Βασιλεύς Δαβίδ, και επομένως τι θα χρειασθή να κάμουν οι λαοί της γης για ν’ απολαύσουν αυτή την ευωχία;

ΕΙΣ εκπλήρωσιν της προφητείας του Ησαΐα 25:6 ο Ιεχωβά των δυνάμεων ετοιμάζει την ευωχίαν εις πάντας τους λαούς επί της γης επί του ‘όρους τούτου’, της εξυψωμένης θέσεως της ουρανίας βασιλείας του. Επάνω στο επίγειο Όρος Σιών πριν από τρεις χιλιάδες έτη, και στην πόλι Ιερουσαλήμ της εποχής εκείνης, ο Βασιλεύς Δαβίδ εβασίλευε εν ονόματι του Ιεχωβά. Εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά των δυνάμεων ως τον πραγματικό Βασιλέα του έθνους και συνεπώς ο Βασιλεύς Δαβίδ στο Όρος Σιών ελέγετο ότι έκάθητο «επί του θρόνου του Ιεχωβά». Ο Σολομών, ο σοφός υιός του Δαβίδ τον διεδέχθη σ’ αυτόν τον θρόνο. (1 Χρον. 11:4-9· 29:23, ΜΝΚ) Στο ουράνιο Όρος Σιών ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος προεσκιάσθη από τον Βασιλέα Δαβίδ, βρίσκεται ενθρονισμένος από το έτος 1914 μ.Χ., καθήμενος πραγματικά επί του θρόνου του Ιεχωβά, δηλαδή, στα δεξιά του Θεού. (Ψαλμ. 110:1, 2· Πράξ. 2:29-36· Αποκάλ. 3:21) Μέσω αυτού ο Θεός προετοιμάζει την ευωχία.

² Γι’ αυτόν τον λόγο, αν οι λαοί επάνω σ’ αυτή την επίγεια επικράτεια της βασιλείας του Θεού θέλουν ν’ απολαύσουν την ευωχία, οφείλουν ν’ αποδώσουν νομιμοφροσύνη και αφοσίωσι και υπακοή σ’ αυτή την ουράνια βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού. Δεν είναι ανάγκη να αφήσουν την γη και να μεταβούν στον ουρανό για να το κάμουν αυτό.

 3. Για ποιους κατέστησε ο Θεός δυνατή αυτή την ευωχία, και γιατί έχουν ανάγκη αυτής;

³ Ο Ιεχωβά των δυνάμεων κατέστησε δυνατή για όλους τους λαούς αυτή την ευωχία μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού. Πώς έγινε αυτό; Με τον εξής τρόπο: Επί έξη χιλιάδες περίπου χρόνια τώρα όλο το ανθρώπινο γένος πεθαίνει, και στον θάνατο έπαυσαν να τρώγουν και να πίνουν. Για να τρώγωμε και να πίνωμε, πρέπει να ζούμε και να είμεθα σε καλή κατάστασι υγείας. Εξ άλλου, για να εξακολουθήσωμε να ζούμε, οφείλομε να τρώγωμε και να πίνωμε. Όλο το ανθρώπινο γένος έχει κληρονομήσει αμαρτωλότητα και θάνατο από τον πρώτο άνθρωπο στη γη, ο οποίος αμάρτησε εναντίον του Δημιουργού Θεού και κατεδικάσθη από τον Θεό σε θάνατο πριν ακόμη καταστή πατέρας παιδιών. (Ρωμ. 5:12-14) Λόγω του στασιαστικού του αμαρτήματος εναντίον του Δημιουργού του, ο πρώτος άνδρας και η σύζυγός του εξεδιώχθησαν από την τελεία Παραδεισιακή κατοικία τους στον κήπο της Εδέμ, για να πεθάνουν έξω από αυτήν. Έτσι η ερήμωσις της γης, ο λιμός, η ξηρασία, η πείνα και η λιμοκτονία επήλθαν ως φυσική συνέπεια της αμαρτωλότητος του ανθρώπου. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος λέγει: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»—Ρωμ. 6:23.

 4. Πώς ο Θεός έκαμε την ευωχία δυνατή δια του Υιού του, και πώς ο Υιός παρωμοίασε τον εαυτό του με τροφή;

⁴ Για να άρη ο Ιεχωβά την καταδίκη της αμαρτίας από το ανθρώπινο γένος και να εξαλείψη τη θανατική της ποινή, έκαμε να πεθάνη ο Υιός του θυσιαστικώς επάνω στη γη ως ο τέλειος άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Απέθανε άτεκνος, θυσιάζοντας έτσι ακόμη και το δικαίωμά του να γίνη πατέρας ενός τελείου ανθρωπίνου γένους επί της γης. Παλαιότερα μια θαυματουργός τροφή διετήρησε τη ζωή του επιγείου έθνους του επί σαράντα χρόνια, όταν οδοιπορούσαν δια μέσου μιας ερήμου. Γι’ αυτό, ο Ιησούς παρωμοίασε την τελεία θυσία του με μια τέτοια τροφή. Είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. . . . Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.»—Ιωάν. 6:48-51.

 5. Πού είναι ο «άρτος της ζωής» τώρα, και επομένως για να τρώγουν και ζουν αιωνίως τι οφείλουν να κάμουν οι λαοί της γης;

⁵ Τώρα αυτός ο Υιός του Θεού Ιησούς Χριστός είναι πάλι στους ουρανούς και βασιλεύει στην ουράνια βασιλεία του Πατρός του, κατέχοντας πλήρως την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του, του ‘άρτου της ζωής’. Είναι μήπως περίεργο, λοιπόν, ότι για να μπορέσουν οι κάτοικοι αυτής της γης να τρώγουν και να ζουν αιωνίως επί της γης, οφείλουν ν’ αναγνωρίσουν την βασιλεία του Θεού επάνω στο ουράνιο Όρος Σιών; Οφείλουν να δεχθούν τον ανάσσοντα Υιόν του Θεού, τον Ιησού Χριστό, ως βασιλέα των, και οφείλουν να αποδίδουν σ’ αυτόν ακλόνητη νομιμοφροσύνη και υπακοή. Πρέπει να το κάμουν αυτό δια πίστεως.

 6. (α) Γιατί το να τρέφωνται με τον ‘άρτον της ζωής’ θα αποτελή καθ’ εαυτό μια ευωχία; (β) Ποιες απόψεις υπάρχουν στην εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα για μια ευωχία;

⁶ Το να τρέφωνται με τον ουράνιον ‘άρτον της ζωής’ μέσω πίστεως θα ήταν, καθ’ εαυτό, ένα συμπόσιο, μια ευωχία, αν καταλήγη σε αιώνια ζωή. Ποια ευωχία επί της γης σήμερα, οσοδήποτε πλούσια σε ποικιλία φαγητών και αν είναι, δίνει στους ευωχουμένους αιώνια ζωή; Εκείνοι, όμως, που υποτάσσονται στη βασιλεία του Θεού στα χέρια του Υιού του, θα κάμουν περισσότερα από το να τρώγουν δια πίστεως. Θα τρώγουν κατά γράμμα απολαυστική γήινη τροφή για τη συντήρησι της ζωής εκείνης αιωνίως με ειρήνη, υγεία και ευτυχία. Η προφητεία του Ησαΐα για μια ευωχία έχει και μια κατά γράμμα σημασία και όχι εξ ολοκλήρου πνευματική σημασία. Οι νομιμόφρονες και ευπειθείς λαοί θ’ απολαμβάνουν κατά γράμμα ευωχίαν από παχέων, «μεστών μυελού», ωσάν να λέγαμε, που να στηρίζη την καρδιά και να λαμπρύνη το πρόσωπο. Θα πίνουν οίνον, ‘εν τη τρυγία αυτού’ και ‘κεκαθαρισμένον’, που θα φαιδρύνη τις καρδιές των. (Ψαλμ. 104:14, 15) Δεν θα προκύπτουν κακά αποτελέσματα.

 7. Πώς ο Ψαλμός 72, που αναφέρεται στον Σολομώντα, προλέγει τις συνθήκες ευημερίας πάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού;

⁷ Οι προφητείες ομιλούν για τις ευτυχείς συνθήκες, που θα επικρατήσουν στη γη υπό την βασιλική κυβέρνησι του αγαπητού Υιού του Θεού. Στον προφητικό Ψαλμό σχετικά με τον Βασιλέα Σολομώντα, αναφέρεται: «Θέλει καταβή ως βροχή επί θερισμένον λειβάδιον· ως ρανίδες σταλάζουσαι επί την γην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης. Δραξ σίτου εάν υπάρχη εν τη γη επί των κορυφών των ορέων· ο καρπός αυτού θέλει σείεσθαι ως ο Λίβανος· και οι κάτοικοι εν τη πόλει θέλουσιν εξανθήσει ως ο χόρτος της γης.» (Ψαλμ. 72:6-8, 16) Μια τέτοια περίοδος αφθονίας εχαρακτήριζε τη βασιλεία του Βασιλέως Σολομώντος, αλλά ο Ιησούς Χριστός, τον οποίον ο Σολομών προεσκίαζε, είναι μεγαλύτερος του Σολομώντος. (Ματθ. 12:42) Επομένως, αφθονία που θα υπερβαίνη κατά πολύ την αφθονία των ημερών του Βασιλέως Σολομώντος θα παραχθή επί της γης κάτω από τη βασιλεία του Χριστού.

Ο ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ

 8. Κάτω από τη βασιλεία πώς θα μεταβληθή η γη, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού προς τον συμπαθή ληστή, όταν απέθνησκε πάνω στο ξύλο;

⁸ Αυτή η αφθονία, που θα είναι αρκετή για να ικανοποιήση την πείνα και τις σωματικές ανάγκες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, θ’ απαιτήση στη γη ριζικές μεταβολές από ό,τι υπάρχει σήμερα. Δεν υπήρχε έλλειψις τροφής στον επίγειο Παράδεισο στον οποίον ο Θεός έθεσε τον πρώτο άνδρα και γυναίκα στην τελεία, αναμάρτητη κατάστασί τους. Υπό την βασιλείαν του Χριστού, ο οποίος βασιλεύει επί του ουρανίου Όρους Σιών, ο Παράδεισος εκείνος θ’ αποκατασταθή και θα επεκταθή έως τα πέρατα της γης. Έτσι δεν θα είναι πολύ μικρός για όλο το ανθρώπινο γένος που θα ζη μέσα σ’ αυτόν. Επομένως είχαν μια θαυμάσια σημασία οι λόγοι του αποθνήσκοντος Ιησού Χριστού, όταν είπε στον συμπαθή εκείνον άνθρωπο, ο οποίος είχε καρφωθή σ’ ένα ξύλο παραπλεύρως του τη σκοτεινή εκείνη ημέρα της 14ης του μηνός Νισάν του 33 μ.Χ.: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.»—Λουκ. 23:43, ΜΝΚ· ΜΙΡ.

 9. Ποια προφητική περιγραφή δίδεται για κείνον τον παγγήινο Παράδεισο στον Ψαλμό 65;

⁹ Η ωραιότης και αφθονία του παγγήινου εκείνου παραδείσου υπό την βασιλεία του Θεού υπερβαίνει τη φαντασία μας. Μια προφητική περιγραφή του δίδεται στον εξηκοστό πέμπτο Ψαλμό, ο οποίος απευθύνεται στον Θεό στη Σιών. Λέγει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Στρέφεις την προσοχήν σου προς την γην, δια να δώσης αφθονίαν εις αυτήν· υπερπλουτίζεις αυτήν. Ο ποταμός του Θεού είναι πλήρης υδάτων. Ετοιμάζεις τον σίτον αυτών, επειδή ούτως ετοιμάζεις την γην. Τα αυλάκια αυτής ποτίζεις, εξομαλίζεις τους βώλους αυτής· απαλύνης αυτήν δια σταλακτής βροχής· ευλογείς τα βλαστήματα αυτής. Στεφανώνεις το έτος με τα αγαθά σου, και τα ίχνη σου σταλάζουσι πάχος. Σταλάζουσιν αι βοσκαί της ερήμου, και οι λόφοι περιζώνονται χαράν. Αι πεδιάδες είναι ενδεδυμέναι ποίμνια, και αι κοιλάδες εσκεπασμέναι υπό σίτου. Αλαλάζουσι, και έτι υμνολογούσι.»—Ψαλμ. 65:1, 9-13, ΜΝΚ.

10. Σύμφωνα με τον Ψαλμό 67, τι θα δώση τότε η γη, και σε τι θα οφείλεται αυτό;

¹⁰ Σ’ αυτή την περιγραφή ο Ψαλμός 67:6, 7 προσθέτει: «Η γη θέλει δίδει τον καρπόν αυτής· θέλει μας ευλογήσει ο Θεός, ο Θεός ημών. Θέλει μας ευλογήσει ο Θεός, και θέλουσι φοβηθή αυτόν πάντα τα πέρατα της γης.»

11. Κατά ποιόν τρόπο το Μιχαίας 4:3, 4 θα εκπληρωθή ως προφητεία;

¹¹ Σ’ εκείνον τον ειρηνικό, δίχως πολέμους κόσμο η προφητεία του Μιχαία 4:3, 4 (ΜΝΚ) θα έχη, επίσης, μια κατά γράμμα εκπλήρωσι: «Δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον. Και θέλουσι κάθησθαι έκαστος υπό την άμπελον αυτού, και υπό την συκήν αυτού· και δεν θέλει υπάρχει ο εκφοβών· διότι το στόμα του Ιεχωβά των δυνάμεων ελάλησε.»

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΥΛΙΚΗ ΤΡΟΦΗ

12. Θα είναι αρκετή για το ανθρώπινο γένος η προμήθεια υλικής τροφής κάτω από τη βασιλεία του Θεού, και τι είπε ο Ιησούς σχετικά με τα μέσα της ζωής;

¹² Για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι θα ευνοηθούν με ζωή κάτω από τη βασιλεία του Θεού δια του Υιού του Ιησού Χριστού, θα γίνη προμήθεια περισσοτέρων πραγμάτων από απλώς υλική βρώσι και πόσι. Σήμερα ο άνθρωπος, ο οποίος έχει κάθε τι που θα μπορούσε να επιθυμή η καρδιά του από απόψεως βρώσεως και πόσεως, περιλαμβανομένων και των όσων πιθανόν του συνιστούν οι γιατροί για την υγεία του, δεν μπορεί να διατηρηθή στη ζωή αιωνίως. Περισσότερο από υλική τροφή χρειάζεται τώρα· περισσότερο από υλική τροφή θα χρειασθή τότε κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, ακόμη και στο τέλος μιας νηστείας σαράντα ημερών, ανέφερε τους λόγους του ιδίου του Θεού και είπε: «Είναι γεγραμμένον, “Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά”.» (Ματθ. 4:4· Δευτ. 8:3, ΜΝΚ) Ακόμη περισσότερο από την υλική τροφή, χρειάζεται η πνευματική τροφή, και αυτή η πνευματική τροφή είναι ο Λόγος του Θεού. Ο Λόγος του είναι οι οδηγίες του και οι εντολές του, που μας λέγουν τι να πράξωμε. Ζωή σε αρμονία με τον Λόγο του και εκτέλεσις του θελήματός του χρησιμεύουν ως βρώσις και πόσις που πραγματικά μπορούν να διατηρήσουν τη ζωή του ανθρωπίνου γένους.

13. Τι είπε ο Ιησούς σχετικά με την δική του τροφή και σχετικά με την ανεπάρκεια υλικής αφθονίας όσον αφορά τη ζωή;

¹³ Ο μέγιστος άνθρωπος που έζησε ποτέ επί της γης, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, το ετόνισε αυτό το γεγονός. Σε μια άλλη περίπτωσι, όταν επείνασε, και πριν ακόμη φάγη την φυσική τροφή που του προσεφέρθη, είπε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Σε μια προειδοποίησι να μη γίνωμε θύματα του υλισμού ο Ιησούς είπε: «Φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» «Η ζωή είναι τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος.» (Λουκ. 12:15, 23) Εδώ έγκειται ο κίνδυνος, ειδικά για όσους πεινούν, να κάμουν την υλική γήινη τροφή θεό και να λατρεύσουν την κοιλίαν των ως θεόν των.

14. Με ποια μορφή θέλουν οι πεινώντες Ινδοί να εμφανισθή ο Θεός σ’ αυτούς, αλλά και ποιοι άλλοι μπορούν, επίσης, να κάμουν την κοιλία των θεόν των;

¹⁴ Πριν από χρόνια ο Ινδός άγιος, ο Μαχάτμα Γκάντι, ετόνισε την τρομακτική ανάγκη των υποσιτιζομένων μαζών της Ινδίας, οι οποίες ζουν με ένα γεύμα την ημέρα ή και ολιγώτερο, να κάμουν αυτό ακριβώς το πράγμα. Είπε τα εξής με σκοπό να δημοσιευθούν: «Στα εκατομμύρια των ανθρώπων, οι οποίοι οφείλουν να περάσουν δίχως δύο γεύματα την ημέρα, η μόνη ευπρόσδεκτη μορφή υπό την οποίαν ο Θεός τολμά να εμφανισθή είναι η τροφή.» Αλλά όχι μόνον οι μάζες που λιμοκτονούν, αλλά και εκείνοι που ζουν με αφθονία μπορούν να κάμουν τη σωματική τροφή έναν από τους ψευδείς θεούς των και να μεταχειρίζωνται την κοιλία των ως θεό και ν’ αγνοούν τον αληθινό Θεό και τις προμήθειές του για αιώνια ζωή.—Φιλιππησ. 3:19· Τάιμς Μάγκαζιν Νέας Υόρκης, 20 Δεκεμβρίου 1959, σελίς 28.

15. (α) Σχετικά με τι προειδοποίησε ο Μωυσής τους Ισραηλίτας, όταν θα εισήρχοντο στη γη που έρρεε γάλα και μέλι; (β) Πώς ο Ιησούς, ο οποίος τώρα βασιλεύει στους ουρανούς, σκέπτεται για τη ζωτική τροφή για το ανθρώπινο γένος;

¹⁵ Ο προφήτης Μωυσής προειδοποίησε τους Ισραηλίτας για την πιθανότητα να λησμονήσουν τον Ιεχωβά Θεό, όταν θα ελάμβαναν στην κατοχή των την «γην [την] ρέουσαν γάλα και μέλι» και θ’ απελάμβαναν την αφθονία των αγαθών της. Το αποτέλεσμα τούτου θα ήταν να στραφούν προς την λατρεία άλλων θεών και να επιφέρουν στον εαυτό τους καταστροφή. (Δευτ. 8:10-20) Αντιστοίχως, όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν επί της γης και επρόκειτο ν’ αναληφθή πάλι στον ουρανό, διέταξε τους πιστούς ακολούθους του να πορευθούν στα πέρατα της οικουμένης και να μαθητεύσουν τους λαούς όλων των εθνών φέρνοντάς τους πνευματική τροφή, δηλαδή, τα πράγματα που τους παρήγγειλε. (Ματθ. 28:18-20· Λουκ. 24:44-49· Πράξ. 1:6-11) Συνεπώς, αν ο Ιησούς αισθάνθηκε έτσι σχετικά με τούτο, όταν ήταν εδώ στη γη ως άνθρωπος, πόσο ακόμη περισσότερο θα αισθάνεται κατά τον ίδιο τρόπο όταν θα άρχη ως Βασιλεύς στο ουράνιον Όρος Σιών;

16. Πώς ο Ησαΐας 11:1-9 αναφέρεται στην πνευματική τροφή κάτω από τη βασιλεία του Θεού, και τι είπε ο Ιησούς ότι θα είναι ζωή για το ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Σε αρμονία με το γεγονός αυτό ο προφήτης Ησαΐας είπε σχετικά με τη βασιλεία του Ιησού ως απογόνου του Ιεσσαί του πατρός του Βασιλέως Δαβίδ: «Δικαιοσύνη θέλει είσθαι η ζώνη της οσφύος αυτού, και πίστις η ζώνη των πλευρών αυτού. . . . Δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» (Ησ. 11:1-9, ΜΝΚ) Με το ν’ αυξάνουν στη γνώσι του Θεού και να ζουν σε αρμονία με αυτή την πνευματική τροφή, οι κάτοικοι της γης θα κερδίσουν αιώνια ζωή· διότι ο ίδιος ο Ιησούς είπε σε προσευχή του προς τον Θεό: «Αύτη . . . είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάν. 17:3.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΘΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΩΧΙΑ

17. (α) Ποιους φόβους των οξυδερκών ανθρώπων της σήμερον δεν είχε ο Θεός, όταν ευλογούσε τον Αδάμ και την Εύα στην Εδέμ; (β) Ώστε ποιοι άλλοι αποτελεί πρόθεσι του Θεού να παρευρεθούν στην παγγήινη ευωχία;

¹⁷ Σήμερα οξυδερκείς επιχειρηματίαι φοβούνται ότι, ως το τέλος αυτής της εκατονταετηρίδος ή λίγο αργότερα, η γη θα γεμίση από ανθρώπους περισσοτέρους από όσους μπορεί να συντηρήση. Επομένως, πιστεύουν ότι η αύξησις του πληθυσμού πρέπει να τεθή υπό έλεγχο και να κρατηθή χαμηλά σ’ ένα ανώτατο όριο για κάθε γενεά. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος προεφήτευσε μια ευωχία για όλους τους λαούς, δεν έχει τέτοιους φόβους. Όταν εδημιούργησε τον πρώτο άνδρα και τη γυναίκα και τους έβαλε μέσα στον Παραδεισιακό κήπο της Εδέμ, τους είπε ν’ αποκτήσουν πολλά τέκνα και να γεμίσουν τη γη, συγχρόνως δε να την κατακυριεύσουν (όχι να την καταστρέψουν) και να εξουσιάζουν επάνω σε όλα τα κατώτερα είδη ζώων. (Γεν. 1:20-28) Η γη ποτέ δεν εγέμισε ως τώρα με πλάσματα μέχρι του σημείου, που είχε υπ’ όψι του ο Ιεχωβά Θεός, όταν ωμιλούσε στον Αδάμ και στην Εύα. Αλλά η βασιλεία του Υιού του Ιησού Χριστού θα φροντίση ώστε η γη να γεμίση με ανθρώπινα πλάσματα κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού και η γη να κατακυριευθή παντού για το καλό του ανθρώπου και των ζώων. Γι’ αυτόν τον σκοπό, πρόθεσις του Παντοδυνάμου Θεού είναι να παρευρεθούν σ’ αυτή την παγγήινη ευωχία ακόμη και οι νεκροί που βρίσκονται στους τάφους.

18, 19. Πώς υπάρχει, σαν ένα είδος περικαλύμματος επάνω σε όλους τους λαούς, και κάτι που έχει υφανθή επάνω από όλα τα έθνη;

¹⁸ Αμέσως μετά την αναγγελία της ευωχίας ο Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να προσθέση: «Και εν τω όρει τούτω θέλει αφανίσει το πρόσωπον του περικαλύμματος του περικαλύπτοντος πάντας τους λαούς, και το κάλυμμα το καλύπτον επί πάντα τα έθνη. Θέλει καταπιεί τον θάνατον εν νίκη· και Ιεχωβά ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων.»—Ησ. 25:7, 8, ΜΝΚ.

¹⁹ Για να είναι δυνατόν να υπάρξη απεριόριστη και αμιγής χαρά στην ευωχία του Θεού για όλους τους λαούς, δεν είναι μήπως ανάγκη να το κάμη αυτό ο Θεός; Δεν υπάρχει κάτι που περιβάλλει όλους τους λαούς σαν σκότος, από το οποίον δεν μπορούν να βρουν τρόπο διαφυγής προς λαμπρότερες συνθήκες και πιο ελεύθερη, φωτισμένη κίνησι; Δεν υπάρχει κάποιο κάλυμμα, κάποια μεμβράνη, που έχει περικαλύψει όλα τα έθνη και τα εμποδίζει να ιδούν καθαρά, που αποκλείει την από μέρους των διαυγή ανεμπόδιστη όρασι του Θεού, που τα κωλύει από το να απολαμβάνουν την πλήρη εύνοιά του, η οποία εκτείνεται σαν καταδίκη επάνω τους, σαν νεκρικό σάβανο; Η συγκεχυμένη, περίπλοκη, φοβισμένη, δυστυχισμένη, απελπιστική κατάστασις όλων των λαών και εθνών σήμερα απαντά Ναι.

20. Πώς ο Θεός θα καταπίη αυτά τα πράγματα «εν τω όρει τούτω»;

²⁰ Ο Ύψιστος Θεός βλέπει από ψηλά αυτό το περικάλυμμα επάνω σε όλους τους λαούς. Σκοπός του είναι να το αφαιρέση σύμφωνα με την υπόσχεσί του να ευλογήση όλες τις οικογένειες της γης. «Εν τω όρει τούτω», δηλαδή, μέσω της βασιλείας του πάνω στο ουράνιο Όρος Σιών, θα καταπίη αυτό το πράγμα που συσκοτίζει, αυτό που παρεμβαίνει και εμποδίζει το φως της ενδόξου αληθείας του να λάμψη δια μέσου του και να ελευθερώση τους ανθρώπους. (Ιωάν. 8:32· 2 Κορ. 6:14-16· 4:4-6) Θα καταπίη αυτό το περίβλημα της καταδίκης, που έχει επεκταθή επάνω από όλα τα έθνη λόγω της εμφύτου αμαρτίας, που εκληρονομήσαμε από τους απειθείς πρώτους γονείς μας. Έχει κάμει άφθονη προμήθεια για να άρη αυτή την καταδίκη μέσω της καταργούσης την αμαρτία θυσίας του Αμνού του Θεού, του Ιησού Χριστού, που τώρα είναι Βασιλεύς. (Ιωάν. 1:29, 36) Τι ανακούφισις θα είναι αυτό για όλους όσοι θα ζουν για να το ιδούν να συμβαίνη!

21. Προς όφελος τίνων θα είναι όλα αυτά, και τι είναι υποχρεωμένος να κάμη ο Θεός για να εκπληρώση την προφητική υπόσχεσί του που αναγράφεται στον Ησαΐα 25:8;

²¹ Εν τούτοις, η ωφέλεια τούτου δεν θα είναι μόνο για τους ζώντας. Θα είναι, επίσης, για τα δισεκατομμύρια των νεκρών του ανθρωπίνου γένους. Πώς ο Θεός ήθελε «καταπίει τον θάνατον εν νίκη», αν άφηνε τον θάνατο που εκληρονομήσαμε από τον αμαρτωλό Αδάμ, να βασιλεύη επάνω σε όλα τα θύματά του; Πώς ο Θεός ήθελε «σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων», αν επέτρεπε στον μεγάλο αυτόν εχθρό, τον θάνατο, ν’ αποστερή τους ανθρώπους από τους συγγενείς και άλλα προσφιλή των πρόσωπα; Για να εκπληρώση ο Θεός την προφητική του υπόσχεσι, πρέπει να εγείρη τους νεκρούς, χωρίς φόβο υπερπληρώσεως της γης. Λόγω της σοφίας και δυνάμεώς του η γη δεν θα υπερπληρωθή με την ανάστασι των νεκρών.

22, 23. (α) Λόγω της παραθέσεως περικοπής, που κάνει ο Παύλος από τον Ησαΐα 25:8, μήπως αυτή η υπόσχεσις εφαρμόζεται μόνο στους 144.000; (β) Πού αλλού, επίσης, αναφέρεται μέρος της προφητείας εκείνης, με ποια συμφραζόμενα, και για να δοθή ποια εγγύησις;

²² Η κατάποσις του θανάτου για πάντα δεν θα περιορισθή στους 144.000 συγκληρονόμους, οι οποίοι κληρονομούν την ουράνια βασιλεία με

Αποφοιτώντες Ιεραπόστολοι Λαμβάνουν Έξοχη Συμβουλή

ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ της 23ης Νοεμβρίου 1964 έγινε η αποφοίτησις της 39ης σειράς σπουδαστών της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας. Πραγματικά, εδόθη στους σπουδαστάς έξοχη συμβουλή από οκτώ ομιλητάς, από τους οποίους πρώτοι ήσαν οι τέσσερες τακτικοί εκπαιδευταί των.

Πρώτος μίλησε ο Ο. Ουίλκινσον, ο οποίος ετόνισε ότι θερίζετε ό,τι ΣΠΕΙΡΕΤΕ, μέσω του Πνεύματος, της Οργανώσεως και του Λόγου. (Γαλ. 6:7) Έπειτα επηκολούθησε ο Φ. Ρασκ, ο οποίος επέστησε την προσοχή στην ανάγκη υπομονής, αναμένοντας τον Ιεχωβά για την ανταμοιβή, και στο μεταξύ αναπτύσσοντας μια χαρούμενη δραστηριότητα. (Θρήνοι 3:26) Κατόπιν μίλησε ο Ο. Γκλας, ο οποίος ετόνισε ότι, επειδή οι σπουδασταί έλαβαν πολλά κεφάλαια, έχουν τώρα και αντίστοιχες υποχρεώσεις, να χρησιμοποιήσουν στη διδασκαλία άλλων εκείνα τα οποία έχουν λάβει. (Ρωμ. 13:8) Ο τελευταίος εκπαιδευτής, Ε. Ντάνλαπ, κατέδειξε την ανάγκη, όχι μόνο να βοηθήσωμε ανθρώπους να ελευθερωθούν από την ψευδή θρησκεία, αλλά εν συνεχεία να τους βοηθήσωμε να τακτοποιηθούν σε ασφαλείς Χριστιανικές κοινότητες.—2 Κορ. 10:4, 5.

Μια αντανάκλασις του παγκοσμίου ενδιαφέροντος για την αποφοίτησι ήσαν τα εβδομήντα μηνύματα, που ελήφθησαν τηλεγραφικώς, με τον ασύρματον και με το αεροπορικό ταχυδρομείο, μερικά από τα οποία ανεγνώσθησαν. Κατόπιν, ο Μ. Λάρσον, προϊστάμενος του εργοστασίου, έδειξε πώς η αρχή της παραγωγικότητος του εργοστασίου εφαρμόζεται στην ιεραποστολική διακονία· κι έπειτα ο Γ. Κάουτς, υπηρέτης του οίκου Μπέθελ, ετόνισε ότι ήσαν σε θέσι να γίνουν πράγματι παραγωγικοί, ακριβώς όπως ένα οπωροφόρο δένδρο για το οποίο κατεβλήθη καλή φροντίδα.

Ύστερ’ από τους έξη αυτούς ομιλητάς που έδωσαν ο καθένας την πεντάλεπτη έξοχη συνοπτική συμβουλή του, μίλησε ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Φ. Β. Φραντς. Μίλησε για το έξοχο ιεραποστολικό παράδειγμα που έθεσαν ο απόστολος Παύλος και άλλοι από τους πρώτους Χριστιανούς. Στηρίζοντας τα σχόλιά του κυρίως στις προφητείες που παραθέτει ο Παύλος στο 15^ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, ενεθάρρυνε τους διακόνους, που αποφοιτούσαν, λέγοντας: «Δώστε τους ό,τι ελάβατε εδώ! Κάμετέ τους να ευφρανθούν με τον ερχομό σας!»

Έπειτα, για την επομένη ώρα, μίλησε ο Ν. Χ. Νορρ, πρόεδρος της σχολής καθώς, επίσης, και της Εταιρίας Σκοπιά. Ετόνισε στους ακροατάς του την ανάγκη να προσπαθήσουν να τους δέχωνται οι άνθρωποι. Γιατί: Διότι αυτό θα σημαίνη ότι δέχονται ή λαμβάνουν τον Χριστό, και δεχόμενοι τον Χριστό σημαίνει ότι δέχονται τον Θεό· έτσι, μέσω της διακονίας των, άνθρωποι θα ήρχοντο κοντά στον Θεό. (Ματθ. 10:40) Τους ενεθάρρυνε να προχωρήσουν με ζήλο και σθένος. «Οι άνθρωποι θα σας δεχθούν λόγω του πνεύματος που δείχνετε! Γνωρίζετε ότι έχετε δίκηο!»

Αφού ανέφερε τη μεγάλη αύξησι, η οποία έλαβε χώραν από την εποχή της αποφοιτήσεως της πρώτης σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ, απεκάλυψε ότι, από του 1966, θα υπάρχουν δύο πεντάμηνες ιεραποστολικές σειρές σπουδαστών το χρόνο, αντί μιας σειράς δεκαμήνου φοιτήσεως. Περαίνοντας ο Νορρ ετόνισε ότι η εκπαίδευσις που έλαβαν οι σπουδασταί αναμφιβόλως θα τους χρησιμεύση για να διδάξουν εκείνους που θ’ αναστηθούν μετά τον Αρμαγεδδώνα.

Οι σπουδασταί είχαν ελθεί από 53 χώρες και απεστέλλοντο σε 57 χώρες. Μία επιστολή, που εξέφραζε την εκτίμησι των σπουδαστών ανεγνώσθη με συγκίνησι από τον πιο ηλικιωμένο σπουδαστή, ο οποίος υπηρετεί τον Ιεχωβά σαράντα πέντε περίπου χρόνια. Μεταξύ άλλων, η επιστολή έλεγε: «Ο Ιεχωβά έδειξε φιλάγαθα την ευδοκία του προς εμάς με τις ακούραστες και ακατάπαυστες προσπάθειες όλων των ενδιαφερομένων για την εκπαίδευσί μας. Οι εκπαιδευταί υπήρξαν πράγματι δώρα εν ανθρώποις. Ως υπομονητικοί, φιλάγαθοι, με κατανόησι εκπαιδευταί, έδωσαν ασφαλώς ένα θαυμάσιο υπόδειγμα για τη μελλοντική μας δράσι. . . . Η ταπεινοφροσύνη και νομιμοφροσύνη [όλων] έκαμαν βαθιά εντύπωσι. Η ευδοκία του Ιεχωβά προς εμάς υπήρξε πραγματικά μεγάλη και τον ευχαριστούμε με υπερεκχειλισμένες καρδιές. . . . Είμεθα αποφασισμένοι να επεκτείνωμε τα οφέλη σε πολλούς άλλους.»

Ύστερ’ από μια διακοπή, άρχισε το βραδινό πρόγραμμα. Πρώτα έγινε η εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς. Κατόπιν από αυτή, επί τρεις περίπου ώρες, οι σπουδασταί παρουσίασαν ένα πολύ ενδιαφέρον και ωφέλιμο πρόγραμμα, που συνίστατο, μεταξύ άλλων, από λαϊκή μουσική των ιθαγενών, εκφράσεις εκτιμήσεως και εντυπώσεις από την εκπαίδευσι που έλαβαν, περιγραφές ιεραποστολικής δράσεως στο εξωτερικό και Βιβλικούς χαρακτήρες. Στο τέλος του προγράμματος όλοι οι παρευρισκόμενοι έψαλαν και ο πρόεδρος της Εταιρίας έκλεισε τη χαρούμενη αυτή περίπτωσι με προσευχή.

Διατήρησις Επαφής με Πρόσωπα που Μετοικούν

● Όταν ωρισμένα άτομα μετοικούν από ένα μέρος σε άλλο, πιθανόν να είναι δύσκολο για τους μάρτυρας του Ιεχωβά να τηρούν επαφή μαζί τους, αλλ’ η γνώμη μιας Μάρτυρος στην Μανιτόμπα του Καναδά, είναι ότι η προς τούτο προσπάθεια έχει μεγάλη αξία. Αυτή γράφει:

«Την περασμένη άνοιξι ένα νεαρό ανδρόγυνο ήλθε σ’ επαφή μ’ έναν Μάρτυρα στο Ουίννιπεγκ. Έδειξαν ενδιαφέρον και διεξήχθησαν πολλές συζητήσεις, αλλ’ έπειτα μετώκησαν. Η ευαγγελιζομένη, εν τούτοις, δεν τους ελησμόνησε κι έστειλε σχετικές πληροφορίες στην εκκλησία όπου είχαν μετοικήσει. Τους επεσκέφθη ο υπηρέτης εκκλησίας, και κατόπιν, αφού ήδη διεξήγα εγώ μια μελέτη εκεί κοντά, έγινε διευθέτησις να τους επισκεφθώ. Ύστερ’ από λίγες μόνο επισκέψεις, διευθετήθη μια τακτική μελέτη στο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Η μελέτη αυτή διεξάγεται τακτικά. Κάθε εβδομάδα έχουν να υποβάλουν πολλές ερωτήσεις. Δείχνουν ζωηρή επιθυμία να κάνουν ό,τι ευαρεστεί τον Ιεχωβά. Παρευρίσκονται σε πολλές από τις μελέτες της εκκλησίας κι έχουν μια μελέτη με τα έξη παιδιά τους. Σε λιγώτερο από ένα χρόνο έχουν αρχίσει και οι δύο να μεταδίδουν τα καλά νέα της Βασιλείας σε άλλους. Μπορούμε ασφαλώς ν’ αντιληφθούμε τα οφέλη της προσπαθείας να διατηρούμε την επαφή μ’ εκείνους που δείχνουν ενδιαφέρον για τον Λόγο του Θεού.»

ΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ

● «Μια μελέτη διεξήγετο μ’ ένα νεαρό άνδρα της Αεροπορίας και τη σύζυγό του εδώ στον Καναδά», αναφέρει ένας μάρτυς του Ιεχωβά. «Η μελέτη προχώρησε καλά, σε σημείο που άρχισαν να παρακολουθούν συναθροίσεις. Τότε, όμως, η Αεροπορία επρόκειτο να τον μεταθέση σ’ ένα μακρινό μέρος της βορείας Κουεμπέκ. Ασφαλώς, δεν θα υπήρχε εκκλησία εκεί· πράγματι, δεν υπήρχε ούτε ένας αδελφός σε απόστασι διακοσίων μιλίων. Τίποτε δεν μπορούσε να γίνη για να επέλθη μεταβολή στον διορισμό του και συνεπώς έγιναν διευθετήσεις για να συνεχισθή τουλάχιστον η μελέτη μέσω του ταχυδρομείου, πράγμα που εσημείωσε πολύ καλή επιτυχία. Κατόπιν ελάβαμε την ακόλουθη επιστολή:

«‘Το φαντάζεσθε; Ο Μπομπ ήλθε στο σπίτι ένα βράδυ με το Ξύπνα! μας, στο οποίο ήταν προσηρτημένο ένα τεύχος του Ξύπνα! της γειτόνισσάς μας. Πήγα, λοιπόν, να την δω. Αυτή είχε πάει από καιρό σε καιρό στις συναθροίσεις στην Οττάβα κι επίσης είχε μια μελέτη στο σπίτι της. Έχει τέσσερα παιδιά, αλλ’ ο σύζυγός της είναι εναντιούμενος. Θα πάω να δω αν θα ήθελε να μελετά μαζί μας· πού ξέρετε; . . . Μοιάζει σαν να σκεφθήκαμε να της προμηθεύσωμε το Ξύπνα!

»Αυτό ήταν πολύ ενθαρρυντικό, αλλ’ ακόμη ήσαν περιωρισμένοι στο να δέχωνται την πνευματική τους τροφή μέσω του ταχυδρομείου και δεν πιστεύαμε ότι θα έκαναν αξιοσημείωτη πνευματική πρόοδο ωσότου θα μετοικούσαν σ’ ένα μέρος όπου θα μπορούσαν να συνταυτισθούν με Μάρτυρας. Κατόπιν ο αδελφός αυτής της κυρίας μετώκησε εκεί. Εκείνο, που έκαμαν, ήταν ν’ αρχίσουν απλώς να μελετούν μαζί του το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Σύμφωνα με τις επιστολές τους, προοδεύει πολύ καλά. Επειδή δεν ήταν ικανοποιημένο μ’ αυτά, το ζεύγος άρχισε κατόπιν να μελετά μαζί του το βιβλίο ‘Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν’. Τα πράγματα τώρα άρχισαν αληθινά να εξελίσσωνται. Με την επομένη επιστολή τους εζήτησαν ένα άλλο βιβλίο Παράδεισος και απέστειλαν τρεις νέες συνδρομές. Στην επιστολή τους εξήγησαν τον λόγο:

»‘Ελάβαμε το βιβλίο σας. Το αποστέλλω στην αδελφή του συζύγου μου. Πρόκειται ν’ αρχίσωμε να εργαζώμεθα επάνω στην οικογένειά του. Διαβάζω το ‘Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή.’ Το βιβλίο αυτό είναι πολύ σαφές. Βρίσκω το ‘Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης’ πολύ ενδιαφέρον και αρχίζω να εμβαθύνω σ’ αυτό. Είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία για την αλήθεια με μια ηλικιωμένη φίλη που είχε τοποθετηθή στο Κράνμπερρυ Πόρτετζ μαζί μας. Πρόκειται να έλθη στο σπίτι μου σύντομα για να κυττάξη μερικά από τα βιβλία.’

»Καθώς σκέπτομαι τις επιστολές των, μου έρχεται στο νου ότι έχουν τώρα δώσει δύο βιβλία, έχουν εγγράψει μερικούς συνδρομητάς κι έχουν πωλήσει άλλα έντυπα, τα οποία ο νεαρός αυτός άνδρας διαθέτει στους φίλους του. Όλο αυτό συνετέλεσε στο ν’ αποδειχθή εσφαλμένη η σκέψις ότι δεν μπορούσε πράγματι να επιτελεσθή τίποτα από μια μελέτη μέσω του ταχυδρομείου.»

Δεν Ικανοποιεί το Κυριακό Σχολείο

◆ Στη Φλόριντα μια μάρτυς του Ιεχωβά είχε την ακόλουθη πείρα: «Μια μικρή κόρη ηλικίας εννέα ετών, που κατοικούσε στον δρόμο μου, ήλθε ένα απόγευμα στο σπίτι μου. Μου είπε ότι είχε ακούσει ότι ήμουν μια διδασκάλισσα της Γραφής και με ρώτησε αν θα ήθελα να έχω μια Γραφική μελέτη μαζί της, διότι, ύστερ’ από τριών ετών φοίτησι στο Κυριακό σχολείο, εξακολουθούσαν να διαβάζουν ιστορίες σχετικές με εικόνες που εχρωμάτιζαν μόνες των. Της έδωσα το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών για να τα ιδούν οι γονείς της. Το επόμενο βράδυ επεσκέφθηκα τους γονείς της και τους εξήγησα το έργο μας και την μέθοδο της μελέτης μας. Επέτρεψαν στην κόρη τους να μελετά στη διάρκεια των θερινών διακοπών, αλλά είπαν ότι θα έπρεπε να επιστρέψη στο Κυριακό σχολείο όταν αυτό θα ξανάρχιζε. Στη διάρκεια των μελετών μας έδειχνε ειλικρινή εκτίμησι και μεγάλο ενθουσιασμό.

»Μόλις ξαναπήγε στο Κυριακό σχολείο, ανέφερε στις συμμαθήτριές της για τον Παράδεισο και τη Βασιλεία, για τα οποία οι Χριστιανοί οφείλουν να προσεύχωνται. Η διδασκάλισσα εξεπλάγη κι ερώτησε πού είχε λάβει τις πληροφορίες της. ‘Από την Αγία Γραφή’, απήντησε, ‘και μια καλή κυρία μ’ εβοήθησε να την καταλαβαίνω’. Κάθε Κυριακή ερχόταν σπίτι μου ύστερ’ από το Κυριακό σχολείο κλαίοντας, διότι δεν είχε μάθει τίποτε για τη βασιλεία του Θεού και για το όνομα του Θεού. Τελικά είχε μια ιδέα. Ετοίμαζε εδάφια κι εβομβάρδιζε τους γονείς της μ’ ερωτήσεις, στις οποίες εκείνοι δεν μπορούσαν ν’ απαντήσουν, με αποτέλεσμα να ξαναρχίσωμε τη μελέτη μας στο βιβλίο Παράδεισος και από τότε δεν πηγαίνει πια στο Κυριακό σχολείο. Επίσης, έφερε μαζί της το επταετές αγοράκι, που κατοικούσε στη γειτονιά της, για ν’ αρχίση κι αυτό να μελετά τη Γραφή.»

Ανατροφή Παιδιών στη Θεία Εύνοια

Μια μητέρα έξη παιδιών από την Κεϋλάνη αναφέρει πόσο πράγματι ανταμείβει το να ‘εκτρέφη’ κανείς τα τέκνα του «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» «Η προσκόλλησίς μου στην οργάνωσι του Θεού και η υπακοή στις οδηγίες της μου έφερε πολλές ευλογίες, ειδικά τη χαρά να βλέπω στα παιδιά μου, καθώς μεγαλώνουν, ν’ αυξάνη μαζί ολοένα περισσότερο ο φόβος και ο αίνος του Ιεχωβά. Τα δύο μεγαλύτερα που είναι ειδικοί σκαπανείς έχουν μια βαθιά επίδρασι επάνω στα μικρότερα. Τον Απρίλιο του 1964 ήμουν ευτυχισμένη βλέποντας τρία από τα μικρότερα παιδιά μου ν’ αναλάβουν με ζήλο υπηρεσία σκαπανέως διακοπών. Μόνο το μικρότερο απ’ όλα, που είναι επτά ετών, έμεινε στο σπίτι, μολονότι και αυτό είναι ένας δραστήριος τακτικός ευαγγελιζόμενος. Βοηθουμένη από τον ζήλο του επισκόπου της εκκλησίας, ο οποίος είναι ένας τακτικός σκαπανεύς, ενώ είναι υποχρεωμένος να συντηρή σύζυγο και δύο παιδιά, και με τη φιλάγαθη ενθάρρυνσι και βοήθειά του, ήμουν ευγνώμων που έβλεπα το πνεύμα του Θεού να υποκινή τα παιδιά μου να δαπανούν σοφά τις διακοπές των.»—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1965.

Αποτέλεσμα Δύο Περιοδικών

Ένας ιεραπόστολος, στην Ιαπωνία, διεπίστωσε ότι το να κάμη επανεπισκέψεις σε πρόσωπα, που δέχονται περιοδικά, την Ημέρα Περιοδικού φέρνει καλά αποτελέσματα. Μια οικοδέσποινα, μέλος της Χριστιανικής Εκκλησιαστικής Ενώσεως της Ιαπωνίας, είχε λάβει δύο περιοδικά και της έγινε επανεπίσκεψις. Ενώ εδιάβαζε τα περιοδικά, η κυρία αυτή άρχισε να βλέπη τη διαφορά μεταξύ των διδασκαλιών της Γραφής και των δογμάτων που εδίδασκε η εκκλησία της. Ερώτησε γι’ αυτό τον κληρικό της, ο οποίος της είπε: «Η Γραφή είναι σαν ένα γογγύλι, που αγοράζεις στο κατάστημα λαχανικών. Δεν το χρησιμοποιείς όλο. Παίρνεις ακριβώς τα χυμώδη μέρη και αφήνεις το υπόλοιπο. Γι’ αυτό, μην ανησυχείς για τα δυσκολώτερα μέρη.» Πολύ αηδιασμένη από την εξήγησι αυτή, εχάρη που μπορούσε να έχη μια Γραφική μελέτη σπίτι της, και συνεχίζει να μαθαίνη την αλήθεια για τον Ιεχωβά και τον Λόγο του. Προσφάτως έκαμε τα εξής σχόλια: «Ήμουν ένα παραπλανημένο πρόβατο, αλλά τώρα μαθαίνω την αλήθεια.»—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1965.

Μη Χάνετε Ευκαιρίες

Στην Ινδία ένας ειδικός σκαπανεύς έκαμε ένα πολύ αξιοσύστατο έργο στο διάστημα των ετησίων διακοπών του: πήγε να εργασθή σ’ ένα πολύ μακρινό ανεπεξέργαστο τομέα. Ο τομεύς αυτός ήταν προς βορράν στα υψώματα Γκάρο κοντά στα όρια του Ασσάμ και του Ανατολικού Πακιστάν, στην περιοχή κάποιας φυλής. Ο σκαπανεύς συνήντησε στην πόλι Σιλλόνγκ έναν αξιωματικό της αστυνομίας Ινδουιστή, νυμφευμένο με μια κατ’ όνομα Χριστιανή σύζυγο από το Γκάρο, ο οποίος έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για τη Γραφή. Ο αστυνομικός μετετέθη σε μια μικρή πόλι στα υψώματα Γκάρο, αλλά διετήρησε αλληλογραφία με τον ειδικό σκαπανέα. Προσεκάλεσε τον σκαπανέα να περάση τις διακοπές του στον τόπο του και συγχρόνως να κάμη και λίγο κήρυγμα, πράγμα που ο σκαπανεύς εδέχθη ευχαρίστως. Αποτέλεσμα; Μέσα σε δύο εβδομάδες διετέθησαν δέκα βιβλία, οκτώ βιβλιάρια και πενήντα δύο περιοδικά, που αποτελούσαν όλο το απόθεμά του σε έντυπη ύλη, και έπειτα ενέγραψε συνδρομητάς στα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα!, χρησιμοποιώντας τα τελευταία του μεμονωμένα αντίτυπα. Στο τέλος των διακοπών του είχε επιτύχει είκοσι συνδρομές—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1965.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Κακώς ο Ιακώβ δεν παρέστησε τον εαυτό του ως Ησαύ, όπως αναγράφεται στη Γένεσι 27:18-30; Γιατί επετράπη αυτό;—Ρ. Μ.., Η.Π.Α.

Στην πραγματικότητα αυτό δεν ήταν περίπτωσις πλαστοπροσωπίας, αλλά μάλλον παραστάσεως. Εφόσον ο Ιακώβ είχε ήδη αγοράσει τα πρωτοτόκια από τον δίδυμο αδελφό του, μπορούσε δικαιωματικά να παραστήση ή να λάβη τη θέσι του αδελφού του, τον οποίον ουσιαστικά ο τυφλός Ισαάκ ενόμιζε ως ήδη κατέχοντα τα πρωτοτόκια, αφού ο Ιακώβ δεν εξεβίασε τα πράγματα. (Γεν. 25:29-34) Επίσης, η Ρεβέκκα θα μπορούσε κατάλληλα να συμβουλεύση τον Ιακώβ να πάη ενώπιον του πατρός του να κάμη αυτό που έκαμε εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είχε πει στη Ρεβέκκα πριν από τη γέννησι των διδύμων γυιών: «Δύο έθνη είναι εν τη κοιλία σου· και δύο λαοί θέλουσι διαχωρισθή από των εντοσθίων σου· και ο είς λαός θέλει είσθαι δυνατώτερος του άλλου λαού· και ο μεγαλήτερος θέλει δουλεύσει εις τον μικρότερον.» (Γέν. 25:23) Η Ρεβέκκα μπορεί να ήξερε, επίσης, ότι ο Ιακώβ είχε αγοράσει τα πρωτοτόκια. Έτσι ο Ιεχωβά κατηύθυνε τα πράγματα, και η θεία αναγραφή στη Γένεσι 28:5 ομιλεί τώρα περί του «Ιακώβ και του Ησαύ», θέτοντας τον Ιακώβ πριν από τον πρεσβύτερο δίδυμο αδελφό του, που σημαίνει προτίμησι, η οποία εξεδηλώθη εμφατικά από τον ίδιο τον Ιεχωβά. (Μαλαχ. 1:2, 3) Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ο Ησαύ παρατίθεται ως ένα προειδοποιητικό παράδειγμα στους Χριστιανούς, για να μην ενοχοποιηθούν, όπως ο Ησαύ, λόγω ελλείψεως εκτιμήσεως των ιερών ή πνευματικών πραγμάτων. (Εβρ. 12:16) Ο Ιακώβ, αφ’ ετέρου, αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για τους Χριστιανούς, αφού έδειξε την ανώτερη εκτίμησι στα πνευματικά πράγματα, έχοντας την υψίστη εμπιστοσύνη στην επαγγελία του Ιεχωβά, που εκληρονόμησε ο πατέρας του από τον Αβραάμ—Εβρ. 11:8-10.