Rigters

11 Jefta,+ die Gileadiet, was ’n magtige vegter. Hy was die seun van ’n prostituut, en Giʹlead was sy pa. 2 Maar Giʹlead se vrou het ook vir hom aan seuns geboorte gegee. Toe die seuns van sy vrou grootgeword het, het hulle Jefta verdryf en vir hom gesê: “Jy sal nie ’n erfdeel in ons pa se familie hê nie, want jy is die seun van ’n ander vrou.” 3 Daarom het Jefta van sy broers gevlug en in die land Tob gaan woon. En mans wat nie werk gehad het nie, het by Jefta aangesluit, en hulle het hom gevolg.

4 Later het die Ammoniete teen Israel geveg.+ 5 En toe die Ammoniete teen Israel geveg het, het die ouermanne van Giʹlead onmiddellik gegaan om Jefta uit die land Tob terug te bring. 6 Hulle het vir Jefta gesê: “Kom dien as ons bevelvoerder, sodat ons teen die Ammoniete kan veg.” 7 Maar Jefta het vir die ouermanne van Giʹlead gesê: “Julle het my mos so gehaat dat julle my uit my pa se huis verdryf het.+ Hoekom kom julle na my toe noudat julle in die moeilikheid is?” 8 Toe het die ouermanne van Giʹlead vir Jefta gesê: “Dit is juis hoekom ons na jou toe gekom het. As jy saam met ons gaan en teen die Ammoniete veg, sal jy die leier word van al die inwoners van Giʹlead.”+ 9 Toe het Jefta vir die ouermanne van Giʹlead gesê: “As julle my terugbring om teen die Ammoniete te veg en Jehovah hulle vir my verslaan, dan sal ek beslis julle leier word!” 10 Die ouermanne van Giʹlead het vir Jefta gesê: “Jehovah is ons getuie.* Mag hy ons oordeel as ons nie doen wat jy sê nie.” 11 Jefta het dus saam met die ouermanne van Giʹlead gegaan, en die volk het hom as hulle leier en bevelvoerder aangestel. En Jefta het al sy woorde voor Jehovah in Mispa+ herhaal.

12 Jefta het toe boodskappers na die koning van die Ammoniete+ gestuur en gevra: “Wat het u teen my* dat u my land kom aanval?” 13 Toe het die koning van die Ammoniete vir Jefta se boodskappers gesê: “Dit is omdat Israel my land geneem het toe hulle uit Egipte gekom het,+ van die Arnon-vallei+ af tot by die Jabbok-vallei en tot by die Jordaanrivier.+ Gee dit nou in vrede terug.” 14 Maar Jefta het weer boodskappers na die koning van die Ammoniete gestuur 15 om vir hom te sê:

“Dít is wat Jefta sê: ‘Israel het nie die land van die Moabiete+ en die land van die Ammoniete+ geneem nie, 16 want toe hulle uit Egipte gekom het, het Israel deur die wildernis tot by die Rooisee getrek+ en by Kades aangekom.+ 17 Toe het Israel boodskappers na die koning van Edom+ gestuur en gesê: “Laat ons asseblief deur u land trek,” maar die koning van Edom wou niks daarvan weet nie. Hulle het ook ’n boodskap aan die koning van Moab+ gestuur, maar hy het nie ingestem nie. Daarom het Israel in Kades gebly.+ 18 Toe hulle verder deur die wildernis getrek het, het hulle om die land Edom+ en die land Moab gegaan. Hulle het oos van die land Moab getrek+ en in die Arnon-streek kamp opgeslaan. Hulle het nie binne Moab se grense gekom nie,+ want die Arnon-vallei was die grens van Moab.

19 “‘Daarna het Israel boodskappers na koning Sihon van die Amoriete, die koning van Hesbon, gestuur, en Israel het vir hom gesê: “Laat ons asseblief deur u land na ons eie plek trek.”+ 20 Maar Sihon het Israel nie vertrou nie en het nie toegelaat dat hulle deur sy gebied trek nie. Daarom het Sihon al sy manne bymekaar laat kom en in Jahas kamp opgeslaan en teen Israel geveg.+ 21 Toe het Jehovah, die God van Israel, Sihon en sy hele volk in Israel se hand gegee, en hulle het hulle verslaan. Israel het die hele land waar die Amoriete gewoon het, in besit geneem.+ 22 So het hulle die hele gebied van die Amoriete in besit geneem, van die Arnon-vallei af tot by die Jabbok-vallei en van die wildernis af tot by die Jordaanrivier.+

23 “‘Jehovah, die God van Israel, het die Amoriete voor sy volk Israel verdryf.+ Wil u Israel nou verdryf? 24 U besit tog wat u god Kamos+ aan u gegee het om te besit. Net so sal ons die land erf van elkeen wat Jehovah ons God voor ons verdryf het.+ 25 Is u dan nou enigsins beter as Balak+ die seun van Sippor, die koning van Moab? Het hy ooit met Israel gestry, of het hy ooit teen hulle geveg? 26 Israel woon al 300 jaar lank in Hesbon en sy afhanklike* dorpies+ en in Aʹroër en sy afhanklike dorpies en in al die stede langs die Arnon-vallei. Hoekom het julle dit nooit gedurende daardie tyd probeer terugneem nie?+ 27 Ek het nie teen u gesondig nie, maar u is verkeerd om my aan te val. Laat Jehovah, die Regter,+ vandag tussen die Israeliete en die Ammoniete oordeel.’”

28 Maar die koning van die Ammoniete wou nie luister na die boodskap wat Jefta aan hom gestuur het nie.

29 Jehovah se gees het oor Jefta gekom,+ en hy het deur Giʹlead en Manasʹse getrek om na Mispe in Giʹlead te gaan,+ en van Mispe in Giʹlead af het hy verder gegaan na die Ammoniete.

30 Toe het Jefta ’n gelofte aan Jehovah gemaak+ en gesê: “As u die Ammoniete in my hand gee, 31 dan sal ek die persoon wat uit my huis na my toe uitkom wanneer ek in vrede van die Ammoniete af terugkeer, aan Jehovah gee.+ Ek sal daardie persoon as ’n brandoffer aanbied.”+

32 Toe het Jefta teen die Ammoniete gaan veg, en Jehovah het hulle in sy hand gegee. 33 Hy het baie van hulle in ’n groot slagting doodgemaak, van Aʹroër af tot by Minnit – 20 stede – en tot by Aʹbel-Keraʹmim. So is die Ammoniete voor die Israeliete onderwerp.

34 Uiteindelik het Jefta by sy huis in Mispa+ aangekom, en sy dogter het uitgekom om hom te ontmoet terwyl sy dans en op die tamboeryn speel! Sy was sy enigste kind. Hy het geen ander kinders gehad nie. 35 Toe hy haar sien, het hy sy klere geskeur en gesê: “Ag nee, my dogter! Jy het my hart gebreek,* want nou het jy die een geword wat ek moet wegstuur. Ek het ’n gelofte aan Jehovah gemaak, en ek kan dit nie terugtrek nie.”+

36 Maar sy het vir hom gesê: “As Pa ’n gelofte aan Jehovah gemaak het, doen met my wat Pa belowe het,+ want Jehovah het vir Pa wraak geneem op ons vyande, die Ammoniete.” 37 Sy het toe vir hom gesê: “Ek wil een ding vra: Laat my twee maande lank alleen wees, en laat my na die berge toe gaan, en laat my saam met my vriendinne gaan treur omdat ek nooit sal trou nie.”*

38 Toe het hy gesê: “Gaan!” En hy het haar vir twee maande weggestuur, en sy het saam met haar vriendinne na die berge gegaan om te gaan treur omdat sy nooit sou trou nie. 39 Toe sy twee maande later na haar pa toe teruggekeer het, het hy sy gelofte in verband met haar nagekom.+ Sy het nooit seksuele omgang met ’n man gehad nie. En dit het ’n gewoonte* in Israel geword 40 vir die jong vroue van Israel om elke jaar, vier dae in die jaar, na die dogter van Jefta, die Gileadiet, te gaan om haar te prys.