με άλλους είναι μια ουσιώδης απαίτησις. Σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο η ειλικρίνεια και η φιλαλήθεια λείπουν οικτρά. Εξαιτίας τούτου, οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πια ο ένας στον άλλον. Είναι πάντοτε επιφυλακτικοί, προφυλακτικοί στις εμπορικές των δοσοληψίες, περιμένοντας ότι οι άλλοι θα τους απατήσουν. Πολλοί άνθρωποι λέγουν ένα ψέμα τόσο εύκολα όσο λέγουν την αλήθεια, χωρίς να νοιώθουν ντροπή. Αυτός ο κόσμος ή «σύστημα πραγμάτων» είναι κάτω από την εξουσία του ‘θεού του κόσμου τούτου’, του Σατανά ή Διαβόλου, του οποίου το ‘πνεύμα ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας’. Ο Σατανάς είναι «ψεύστης, και ο πατήρ αυτού του ψεύδους». Επομένως, το ψεύδος και άλλες μορφές ανειλικρίνειας είναι προϊόντα του Σατανά, και οι ψεύσται πραγματικά δείχνουν ότι είναι ‘υιοί της απειθείας’. Μπορούμε να κατανοήσωμιε, λοιπόν, γιατί ο λόγος του Θεού κατατάσσει τους αμετανόητους ‘ψεύστας’ μαζί με τους ‘φονείς και πόρνους και μάγους’ ως αξίους αιωνίας καταστροφής.​—2 Κορ. 4:4· Εφεσ. 2:2· Ιωάν. 8:44· Αποκάλ. 21:8.

 5. Ποια είναι μια από τις κοινές αιτίες για να ψεύδονται οι άνθρωποι, αλλά ποια πορεία συνιστά το Εφεσίους 4:25;

⁵ Το να λέγωμε ψεύδη ή να ασκούμε δολιότητα φέρνει βλάβη στους άλλους. Ψεύδος είναι το αντίθετο εκείνου που είναι αληθινό. Ψεύδη λέγονται από ανθρώπους που θέλουν να κρύψουν την αλήθεια για κάποια αιτία—είναι δε μια από τις πιο κοινές αιτίες η επιθυμία των να εμποδίσουν το να φανερωθή κάποια κακή πράξις, και έτσι ν’ αποφύγουν τιμωρία ή επίπληξι. Μερικά άτομα ψεύδονται για να εξαπατήσουν για προσωπικό όφελος. Αλλά οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία, τα γεγονότα τελικά έρχονται στο φως και οδηγούν σε απογοήτευσι από μέρους εκείνου που εξαπατήθηκε και έπειτα στη δυσπιστία του για κείνον που τον απάτησε. Η υγιής συμβουλή των Γραφών είναι: «Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος “λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού”.»​—Εφεσ. 4:25.

 6. Τι είδους άνθρωποι θα ζουν στον νέο κόσμο, και επομένως τι θα κάμουν τώρα εκείνοι που θέλουν να ζήσουν σ’ αυτόν τον νέο κόσμο;

⁶ Η ειλικρίνεια εκδηλώνεται, όχι μόνο με ό,τι λέγει κανείς, αλλά και με ό,τι κάνει. Αν ένας δέχεται ευθύνη για κάποια ιδιοκτησία ή χρήματα και έπειτα τα χρησιμοποιή αυτά μ’ έναν εσφαλμένο τρόπο, για την προσωπική του χρήσι αντί του τρόπου με τον οποίο τον εξουσιοδότησε ο ιδιοκτήτης, αυτό θα ήταν ανειλικρίνεια ή έλλειψις εντιμότητος. Πραγματικά ισοδυναμεί με την κλοπή, δηλαδή, με το να οικειοποιήση κανείς κάτι που ανήκει σ’ έναν άλλον χωρίς τη συναίνεσι του ιδιοκτήτου. Επειδή, ακριβώς, ζούμε σ’ έναν κόσμο δολιότητος και κλοπής, οι άνθρωποι θεωρούν απαραίτητο να κλειδώνουν τα σπίτια τους ή να κλειδώνουν πολύτιμα πράγματα όπως χρήματα και ακόμη να κλειδώνουν τροφές· αλλά ο νέος κόσμος, που θα έλθη σύντομα, δεν θα είναι τέτοιος κόσμος, επειδή οι άνθρωποι, που θα ζουν σ’ αυτόν, θα είναι ειλικρινείς, τίμιοι και αξιόπιστοι. Εκείνοι, λοιπόν, που αποβλέπουν στο να ζήσουν σ’ αυτόν τον νέο κόσμο χρειάζεται να καταδείξουν αυτές τις ιδιότητες τώρα, απεκδυόμενοι από τη ζωή τους την κλοπή και άλλες ανέντιμες πράξεις, που αποτελούν μέρος του ανθρώπου του παλαιού κόσμου, του «κατά την προτέραν [των] διαγωγήν». (Εφεσ. 4:22) Η εντολή της Γραφής είναι: «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.»​—Εφεσ. 4:28.

 7. (α) Πώς θα μπορούσε κανείς να κλέπτη χρόνον; (β) Τι είδους εργασία πρέπει να κάνη ένας Χριστιανός;

⁷ Τα λόγια αυτά του αποστόλου Παύλου οδηγούν περαιτέρω σε μια άλλη μορφή κλοπής ή δολιότητος, δηλαδή, στον τρόπο με τον οποίο δαπανούμε τον καιρό μας. Ναι, είναι δυνατόν να κλέπτωμε χρόνον. Πώς; Παραδείγματος χάριν, ένα άτομο, που συνήψε ένα συμβόλαιο εργασίας να εργάζεται έναν ωρισμένο αριθμό ωρών την ημέρα αντί συμφωνημένου μισθού, θα έκλεπτε τον χρόνον του εργοδότου του αν χρησιμοποιούσε τον χρόνον αυτόν για δικές του προσωπικές υποθέσεις, παραμελώντας την εργασία του. Ο απόστολος λέγει ότι ο Χριστιανός πρέπει να ‘εργάζεται το καλόν’, ναι, να ‘κοπιάζη’. Δηλαδή, πρέπει να προσφέρη τίμια εργασία, να είναι ευσυνείδητος και αξιόπιστος εργάτης, ως να απέδιδε την υπηρεσία του στον Ιεχωβά. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Κολοσσαείς 3:22 (ΜΝΚ): «Υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά.» Ομοίως, ένας εργοδότης πρέπει να είναι τίμιος στις δοσοληψίες του με τους υπαλλήλους του, δίκαιος σ’ αυτούς. «Οι κύριοι, αποδίδετε εις τους δούλους σας το δίκαιον και το ίσον, εξεύροντες ότι και σεις έχετε Κύριον εν ουρανοίς.»​—Κολ. 4:1.

 8. Πώς η εκτέλεσις αξιόπιστης και τιμίας εργασίας αποτελεί εκδήλωσι αγάπης για τον πλησίον;

⁸ Αυτή η πορεία δείχνει πρακτική αγάπη. Πώς; Αν ένας, που ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά, απεδείχθη ότι ήταν εργάτης αναξιόπιστος και δόλιος, δεν θα καθιστούσε τούτο δύσκολο για τον εργοδότη του να προσέξη τα «αγαθά νέα» που κηρύττονται σ’ αυτόν από άλλους μάρτυρας του Ιεχωβά; Χωρίς αμφιβολία αυτό θα συνέβαινε. Επομένως, εκείνος, που αληθινά αγαπά τον πλησίον του, απέχει «από παντός είδους κακού», για να μη βάλη πρόσκομμα στο δρόμο του ν’ αποδεχθή ο πλησίον του την αλήθεια. «Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον «πλησίον», έγραψε ο απόστολος Παύλος.​—Ρωμ. 13:9, 10.

 9. Ποια συμβουλή δίδεται για το δάνεισμα;

⁹ Το να δανείζεται κανείς χρήματα, χωρίς την ειλικρινή απόφασι να τα αποδώση κατά τη συμφωνία που έγινε, είναι, επίσης, δόλιο και είναι όμοιο με κλοπή. Το να επιστηρίζεται κανείς στην καλή φύσι και στην αγαθότητα των άλλων και να μην προτίθεται να αποδώση εκείνο που δανείζεται, είναι πράγματι πονηρό. Διότι «δανείζεται ο ασεβής και δεν αποδίδει». (Ψαλμ. 37:21 ) Αυτό το ζήτημα του να δανείζεται κανείς και να μην αποδίδη αποτελεί πηγή πολλών δυσκολιών. Είναι πράγματι καλύτερα, αν είναι δυνατόν, ποτέ κανείς να μη γίνεται χρεώστης· αλλ’ αν αναγκάζεται από περιστάσεις να ζητήση δάνειο από τον Χριστιανό αδελφό του ή έναν πλησίον του, τότε πρέπει να εργασθή επιμελώς για να αποδώση εκείνο που δανείσθηκε μέσα σ’ ένα λογικό χρονικό διάστημα.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ

10, 11. (α) Εξηγήστε τη διαφορά μεταξύ των κανόνων του παλαιού κόσμου και του νέου κόσμου ως προς την ομιλία και την αυτοκυριαρχία. (β) Πώς ο Ιησούς έδωσε έξοχο παράδειγμα σχετικά με τούτο;

¹⁰ Πρακτική «αγάπη προς τον πλησίον» εκδηλώνεται ακόμη και με τον τρόπο που μιλούμε. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος τραχύτητα και πικρία. Οι άνθρωποι προσπαθούν να δείξουν ότι είναι ανώτεροι και ισχυρότεροι από τους άλλους με το να μιλούν υβριστικά σ’ αυτούς, βλέπομε συχνά ανθρώπους να χάνουν την ηρεμία τους, να οργίζονται πολύ, ακόμη και ως το σημείο να ξεφωνίζουν ο ένας εναντίον του άλλου, βέβαια, τέτοιο είδος διαγωγής δεν εκδηλώνει ‘αγάπη προς τον πλησίον’. Όταν διαβάζετε για τον Χριστό Ιησού στη Γραφή, ‘δεν μανθάνατε ούτω τον Χριστόν’, δεν είναι έτσι; (Εφεσ. 4:20) Ενώ ήταν πολύ θαρραλέος και ισχυρός για την υποστήριξι της βασιλείας του Θεού, και ενίοτε έδινε ισχυρή επίπληξι σ’ εκείνους που ηναντιώνοντο στην αλήθεια, ποτέ όμως δεν έχασε τη μετριοπάθειά του ή την αυτοκυριαρχία του. Πάντοτε ήταν ήρεμος και, στη συμπεριφορά του προς τους ακολούθους του, φιλάγαθος, διακριτικός και υπομονητικός, ακόμη και όταν εχρειάζετο να τους διορθώση. Συνεπώς, οι ακόλουθοι του Ιησού νουθετούνται: «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας. Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας· γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.»​—Εφεσ. 4:29, 31, 32.

¹¹ Τι διαφορά στην ομιλία και στη διαγωγή μεταξύ του παλαιού κόσμου και του κανόνος που ορίζει ο Θεός για κείνους που θ’ αποκτήσουν ζωή στον νέο του κόσμο! Και πώς τέτοια καλή διαγωγή δείχνει αληθινά αγάπη μ’ έναν πρακτικό τρόπο! Πόσο εποικοδομητικό είναι το να μας μιλή κάποιος με φιλάγαθο τρόπο! Πόσο παρηγορητικό το να λάβωμε πείραν στοργικής συγχωρήσεως για κάποιο κακό που μπορεί να εκάμαμε σ’ έναν άλλον! Η εξάσκησις αυτών των ιδιοτήτων της αγαθότητος και συγχωρητικότητος συντελεί σε ειρήνη, και γι’ αυτό ακριβώς η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απολαμβάνει τέτοια ενότητα και αρμονία.

12. Τι είχε να πη ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος για την κακή χρήσι της γλώσσης;

¹² Όλα αυτά σημαίνουν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας και απαιτούν ειλικρινή προσπάθεια. Αυτό ειδικά συμβαίνει όταν μαθαίνωμε να εξουσιάζωμε τη γλώσσα. Ασφαλώς δεν μπορεί να ευαρεστή τον Θεό το να αίνη η γλώσσα τη μια στιγμή τον Ιεχωβά και την επόμενη στιγμή να μιλή υβριστικά για έναν αδελφό ή πλησίον. Αν συνέβαινε αυτό, τότε θα ήταν αληθινό ότι «εκ του αυτού στόματος εξέρχεται ευλογία και κατάρα.» Πρέπει να γίνονται αυτά; «Δεν πρέπει, αδελφοί μου, ταύτα να γίνωνται ούτω», λέγει ο θεόπνευστος συγγραφεύς Ιάκωβος. «Μήπως η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν; Μήπως είναι δυνατόν, αδελφοί μου, η συκή να κάμη ελαίας ή η άμπελος σύκα; Ούτως ουδεμία πηγή είναι δυνατόν να κάμη ύδωρ αλμυρόν και γλυκύ.»​—Ιάκ. 3:10-12.

13. Πώς καταδεικνύει κανείς ότι είναι αληθινά σοφός και επιστήμων;

¹³ Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, σας οδηγεί στην κατάλληλη χρήσι της γλώσσης, όπως ακριβώς σας οδηγεί και στο πώς να ενεργήτε. Με τη μελέτη του λόγου του Θεού και την απόκτησι κατανοήσεως τούτου μπορείτε να γίνετε αληθινά σοφοί. Η απόδειξις ότι απεκτήσατε τέτοια σοφία και κατανόησι φανερώνεται στην πορεία της διαγωγής που ακολουθείτε, με ό,τι πράττετε και με ό,τι λέγετε. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος, ο οποίος ήταν ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, συνεχίζει: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. . . . Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.»​—Ιάκ. 3:13-18.

ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΣ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

14. Τι σημαίνει μελετώ, και τι απαιτεί αυτό;

¹⁴ Αυτά τα λόγια δείχνουν την ανάγκη μιας συνεχούς μελέτης και διατροφής από τον λόγον του Θεού, διότι αυτός περιέχει την άνωθεν σοφία. Η μελέτη δεν είναι απλώς ζήτημα του να διαβάζη κανείς κάτι και έπειτα να το αφήνη να διολισθαίνη από τη διάνοια. Ούτε είναι το να μαθαίνη κάποια πληροφορία, όπως μπορεί να κάνη ένα παιδί στο σχολείο, την οποία μπορεί να θυμάται και να επαναλαμβάνη λέξιν προς λέξιν, χωρίς, όμως, κατανόησι. Μελετώ σημαίνει διαβάζω μ’ ένα σκοπό, με την επιθυμία να μάθω και να κατανοηθώ. Σημαίνει σοβαρή εκζήτησι να συλλάβη κανείς την έννοια του γραπτού λόγου, να εκτιμήση τις αιτίες, για τις οποίες δίδεται ορισμένη συμβουλή, ν’ αντιληφθή πώς μια διδασκαλία της Γραφής σχετίζεται και είναι σε αρμονία με το υπόλοιπο της Αγίας Γραφής. Τούτο απαιτεί διανοητική προσπάθεια, το είδος της προσπαθείας που πολλοί βρίσκουν δύσκολο να κάμουν. Αλλά τούτο είναι μέρος της προκλήσεως των αγαθών νέων.

15. (α) Τι πρέπει να εκτιμήσωμε ως προς την ανάγκη κατανοήσεως και εκτελέσεως εκείνων που διατάσσει ο Ιεχωβά; (β) Πώς ο Ιησούς το διευκρίνισε αυτό στο κατά Ματθαίον 7:24-27;

¹⁵ Αν πραγματικά εκτιμάτε το «ευαγγέλιον της βασιλείας» και την ελπίδα να ζήτε για πάντα σ’ ένα νέο κόσμο, θα το καταδείξετε αυτό ‘καταβάλλοντες πάσαν σπουδήν’ να αυξήσετε ‘εις την επίγνωσιν του Θεού’ όπως βρίσκεται στην Αγία Γραφή. (2 Πέτρ. 1:2, 5) Εκτιμήστε την ανάγκη να γνωρίζετε ακριβώς ‘τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σας σοφίσωσιν εις σωτηρίαν’. (2 Τιμ. 3:15) Το καλό θεμέλιο για μέλλουσα ζωή οικοδομείται όχι με το ν’ ακούμε μόνο, αλλά με το να κατανοούμε και έπειτα να κάμνωμε ό,τι μας διατάσσει ο Ιεχωβά μέσω του Χριστού Ιησού. Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, έδωσε μια παραβολή, που πολύ δυνατά το ετόνισε αυτό. «Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν. Και πας ο ακούων τους λόγους μου τούτους, και μη κάμνων αυτούς, θέλει ομοιωθή με άνδρα μωρόν, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και έπεσε· και ήτο η πτώσις αυτής μεγάλη.»​—Ματθ. 7:24-27.

16, 17. Γιατί είναι τώρα πάρα πολύ σπουδαίο και λογικό να υποταχθούμε στον Ιεχωβά ως Άρχοντα;

¹⁶ Ο Ιησούς έδωσε αυτή την παραβολή στους ακροατάς του για να δείξη ότι η πορεία τού να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά, που τους είχεδιδάξει, ήταν πραγματικά η μόνη πρακτική και σοφή πορεία που έπρεπε να λάβουν. Η ακριβής γνώσις της Γραφής μάς δείχνει πώς να ενεργούμε μ’ ένα πρακτικό τρόπο για το καλό του πλησίον μας, να γνωρίζωμε τι να λέμε που είναι ‘καλόν προς οικοδομήν’ και μπορεί «να σώση χάριν εις τους ακούοντας». Αλλ’ ακόμη πιο σπουδαίο είναι, ότι η σοφία αυτή μας δείχνει τι σημαίνει ν’ αγαπούμε τον ίδιο τον Ιεχωβά. Μας δείχνει την ανάγκη, όπως είδαμε ότι έγραψε ο Ιάκωβος, να είμεθα ‘ευπειθείς’ στον Υπέρτατον Άρχοντα του σύμπανπος. Είναι, επομένως, πάρα πολύ σπουδαίο για τη μέλλοντα ελπίδα σας ζωής να ‘υποταχθήτε . . . εις τον Θεόν’ τώρα, και να ‘πειθαρχήτε εις τον Θεόν’.​—Κολ. 4:5, 6· Ιάκ. 3:17· 4:7· Πράξ. 5:29.

¹⁷ Αυτή είναι η πορεία της αληθινής σοφίας. Δεν είναι μήπως ο Ιεχωβά Θεός παντοδύναμος, ικανός να καταστρέψη καθώς και να δώση ζωή; Δεν είναι η βασιλεία του από τον Χριστόν Ιησούν η πιο μεγάλη από όλες τις βασιλείες και εκείνη που πρόκειται να διαρκή για πάντα αφού καταστρέψη όλες τις βασιλείες του κόσμου τούτου; (Δαν. 2:44) Θα ήταν, λοιπόν, παράλογο​—δεν είναι έτσι;—​να παραβλέψωμε τον νόμου του Θεού και να παραμελήσωμε την ευκαιρία να μάθωμε το θέλημά του από τη Γραφή. Πόσο σοφή, επομένως, είναι η συμβουλή του αποστόλου: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.»​—Εφεσ. 5:15-17, ΜΝΚ.

18. (α) Πώς πρέπει να δεχθούμε τα «αγαθά νέο» και να τα ‘νοήσωμε’; (β) Έπειτα ποια πορεία πρέπει να λάβωμε;

¹⁸ Ποιο είναι το θέλημα του Ιεχωβά για σας; Πρώτ’ απ’ όλα, το θέλημά του είναι να δώσετε επιμελή προσοχή στα «αγαθά νέα» που κηρύττονται από τους δούλους του επάνω στη γη σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Σαν τον σπόρο του σίτου, που σπείρεται και ριζώνει στη γη, δεχθήτε ταπεινά τον λόγον της αληθείας στην καρδιά και στη διάνοιά σας. Με προσωπική μελέτη της Γραφής προσπαθήστε ν’ αυξήσετε στην κατανόησι του λόγου του Θεού, ‘νοήσατέ τον’, και έτσι διακρίνετε ακριβώς τι θέλει ο Ιεχωβά να πράξετε. Καθώς τον ‘νοείτε’ και διακρίνετε το θέλημα του Θεού, κάμετε μια σοβαρή προσπάθεια να φέρετε τη ζωή σας σε αρμονία μαζί του. Απομακρυνθήτε από την πορεία του κόσμου τούτου και ακολουθήστε μια πορεία διαγωγής σε αρμονία με τις αρχές του νέου κόσμου του Θεού. Ειλικρινώς ελπίζομε ότι η πληροφορία που βρίσκεται στις προηγούμενες σελίδες θα σας βοηθήση ν’ ακολουθήσετε αυτή την καλή συμβουλή του αποστόλου: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»​—Ματθ. 13:23· Ρωμ. 12:2.

19. Τι σημαίνει αφιέρωσις στον Ιεχωβά, και επάνω σε ποια κατάλληλη βάσι μπορεί να γίνη το βήμα αυτό;

¹⁹ Φέρνοντας τον τρόπο της ζωής σας σε αρμονία με τις απαιτήσεις του Θεού, εσείς, ως ένα ειλικρινές άτομο που αγαπά τον Θεό, βρίσκεσθε τώρα σε μια κατάλληλη κατάστασι για να κάμετε ένα πολύ σπουδαίο βήμα στον δρόμο της ζωής​—να κάμετε μια ευπρόσδεκτη αφιέρωσι του εαυτού σας στον Θεό για να πράττετε το θέλημά του, έπειτα να βαπτισθήτε στο νερό ενώπιον μαρτύρων προς συμβολισμόν αυτής της αφιερώσεως. Αφιέρωσις σημαίνει λήψις μιας ιεροπρεπούς αποφάσεως με προσευχή στον Ιεχωβά για να πράττη κανείς το θέλημα Του. Αυτή είναι μια απόφασις που δεν μπορεί να ληφθή για σας από κάποιον άλλον, αλλά είναι προσωπικό ζήτημα προσευχής· και η λήψις τέτοιας αποφάσεως πρέπει να προέρχεται από ειλικρινή καρδιά, με την πεποίθησι ότι είσθε τώρα σε θέσι να παρουσιάσετε τον εαυτό σας με άγιο και ευπρόσδεκτο τρόπο για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Δεν είναι ένα βήμα που πρέπει να γίνη επάνω στον κυματισμό μιας συγκινήσεως. Πρέπει να γίνη ως αποτέλεσμα σοβαρής μελέτης, με τη χρήσι της «λογικής» μας, που οδηγεί σε κατανόησι και σε μια εγκάρδια εκτίμησι του ευλογητού προνομίου να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά.​—Ρωμ. 12:1.

20. Ποιο είναι το θέλημα του Θεού για κείνους που αφιερώνονται σ’ αυτόν;

²⁰ Το θέλημα του Θεού για κείνους, που κάνουν τέτοια αφιέρωσι, είναι να γίνουν επίσης διάκονοί του, που διακηρύττουν δημοσία «το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε άλλους από σπίτι σε σπίτι, μαζί με ‘διαγωγήν αξίαν των αγαθών νέων’. Αυτό δείχνει γνησία αγάπη για τον Θεό και για τους πλησίον μας.

21. (α) Ποια ερώτησι είναι τώρα καλό να εξετάσετε; (β) Γιατί δεν πρέπει ν’ αποθαρρυνθήτε αν ο δρόμος της ζωής μπορή να φαίνεται δύσκολος; (γ) Με το να πράξετε τι, θα είναι τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού «ευαγγέλιον» πραγματικά για σας;

²¹ Αυτή είναι η πρόκλησις των αγαθών νέων. Θ’ αποκριθήτε σ’ αυτήν; Θα είσθε ένας από εκείνους, που ακολουθούν αυτή την πορεία της ταπεινής υπακοής στο θείο θέλημα και δέχονται την ευθύνη που έρχεται με το άκουσμα των αγαθών νέων; Ίσως να αισθάνεσθε μέσα σας ότι ο δρόμος αυτός είναι πολύ σκληρός για να βαδίσετε επάνω σ’ αυτόν. Είναι αλήθεια, όπως είπε ο Ιησούς, «στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν». Αλλά μην αφήνετε να σας αποθαρρύνη αυτό. Εκείνοι που βρίσκουν την οδόν της ζωής και που βαδίζουν επιτυχώς σ’ αυτήν, δεν το πράττουν αυτό με τη δική τους δύναμι. Εκείνοι, που ειλικρινώς θέλουν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά και να ζήσουν στον νέο κόσμο για να τον αινουν αιωνίως, θα λάβουν την αναγκαία καθοδηγία και δύναμι από τον Ιεχωβά για να εξακολουθήσουν να βαδίζουν σ’ αυτόν τον δρόμο, καθώς πράττουν ευπειθώς το θείο θέλημα. Στην ίδια ομιλία επί του όρους ο Ιησούς είπε: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί· κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.» (Ματθ. 7:14, 7) Πιστέψτε, λοιπόν, στον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, και στον Υιό του, Χριστό Ιησού, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για ν’ απολυτρωθήτε από την αμαρτία και τον θάνατο και ο οποίος βασιλεύει τώρα ως ο διορισμένος βασιλεύς του Θεού στην ουράνια βασιλεία. Πιστέψτε στον υποσχεμένο νέο κόσμο. Αρχίστε να ζήτε τώρα ως ένας ευπειθής υπήκοος της ουρανίου βασιλείας και λάβετε μέρος στο να διακηρύττετε στους άλλους ότι αυτή είναι η μόνη ελπίς Του ανθρώπου για το μέλλον. Με όλα όσα πράττετε, δείξτε ότι αγαπάτε τον Ιεχωβά Θεό με όλη σας την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμι και τη διάνοια και ότι αγαπάτε τον πλησίον σας σαν τον εαυτό σας. Τότε, πράγματι, τα νέα της βασιλείας του Θεού θα σημαίνουν «ευαγγέλιον» για σας, εξασφαλίζοντας σας αιώνια ζωή κάτω από αυτή την πιο ευλογημένη κυβέρνησι ειρήνης και δικαιοσύνης.

Περιπατώντας με τον Θεό

Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.

 1. Με τι μπορεί να παρομοιωθή το να περιπατούμε με τον Θεό, και γιατί;

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ να φαντασθήτε έναν ελέφαντα κι ένα μυρμήγκι να βαδίζουν παράπλευρα σε μια παρέλασι ιπποδρομίου; Ή μια καγκουρώ κι έναν ψύλλο να πηδούν μαζί κατά μήκος μιας Αυστραλιανής θαμνώδους περιοχής; Παράλογο; Φυσικά! Όμως η σκέψις ότι εμείς, οι μικροί, αδύνατοι, ατελείς άνθρωποι, απλές κηλίδες επάνω σε μια κηλίδα, μπορούμε να περιπατήσωμε με τον Ιεχωβά, τον Παντοδύναμο, τον Ύψιστο Θεό, τον Κυρίαρχον ολοκλήρου του σύμπαντος, θα ήταν απείρως πιο παράλογη αν δεν ήταν γεγονός ότι αυτός ο ίδιος είναι υπεύθυνος για τη σκέψι αυτή.

2, 3. Ποιοι περιεπάτησαν με τον Θεό, και τι πρέπει να είναι ο Θεός σ’ εμάς για να περιπατούμε μαζί του;

² Έτσι o λόγος του Θεού μάς λέγει ότι «περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού», ότι «μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε» και ότι ο Λευί δηλαδή, το Λευιτικό ιερατείο, περιεπάτησε με τον Θεό, Πράγματι, το να περιπατούμε με τον Θεό είναι εκείνο, που αυτός περιμένει από όλους τους δούλους του, καθώς ακριβώς διαβάζουμε: «Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου ειμή . . . να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Γεν. 5:22· 6:9· Μαλαχ. 2:4, 6· Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.

³ Για να περιπατούμε εμείς με τον Θεό, πρέπει ο Ιεχωβά να είναι πολύ πραγματικός για μας, πιο πραγματικός ακόμη για μας από ό,τι είναι τα όμοιά μας ανθρώπινα πλάσματα. Όπως διαβάζομε για τον Μωυσή: «Ως βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησε.» Πρέπει να μπορούμε να πούμε όπως είπε ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Οι οφθαλμοί μου είναι διαπαντός προς τον Ιεχωβά.» «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός.»​—Εβρ. 11:27· Ψαλμ. 25:15, ΜΝΚ· 16:8, ΜΝΚ.

4, 5. Γιατί ο Θεός μάς διατάσσει να περιπατούμε μαζί του;

⁴ Γιατί ο Θεός μάς διατάσσει να περιπατούμε μαζί του; Χάριν της κυριαρχίας του και της ευτυχίας μας. Το οφείλομε στον Θεό το να περιπατούμε μαζί του. Ως ο Δημιουργός μας και ο Υπέρτατος Κυρίαρχος έχει το δικαίωμα να διατάσση πώς πρέπει να περιπατούμε. Είναι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον οι σκοποί του μπορούν να πραγματοποιηθούν, ο μόνος τρόπος, με τον οποίο μπορεί να υπάρξη ειρήνη και αρμονία στις κτήσεις του, με το να περιπατούν όλοι μαζί του. Αν, επειδή είμεθα ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες αρνούμεθα να περιπατούμε μαζί του, ο Ιεχωβά θα ήταν υποχρεωμένος να μας καταστρέψη ως στασιαστάς.

⁵ Διατάσσοντάς μας να περιπατούμε μαζί του ο Ιεχωβά έχει τα ύψιστα και κάλλιστα συμφέροντά μας στην καρδιά του. Όταν περιπατούμε με τον Θεό, είμεθα βέβαιοι ότι πηγαίνομε στην ορθή κατεύθυνσι, διότι ο Θεός είναι πάνσοφος, παντογνώστης, και ποτέ δεν κάνει λάθος. Επί πλέον, το να περιπατούμε με τον Θεό είναι η πιο ασφαλής πορεία, επειδή κάτω από τη σκιά του υπάρχει προστασία—Παροιμ. 2:6-9· Ψαλμ. 91:1.

 6. Για ποιους άλλους λόγους πρέπει να περιπατούμε με τον Θεό;

⁶ Το να περιπατούμε με τον Θεό δεν είναι μόνο η ορθή και σοφή ενέργεια, αλλά και η πιο αγαπητή ενέργεια για μας, το πράγμα που θα μας κάμη πάρα πολύ ευτυχείς. Κάνει ακόμη και τον Θεό ευτυχή να μας βλέπη να λαμβάνωμε μια σοφή πορεία, την πορεία του να περιπατούμε μαζί του. Ασφαλώς εν όψει όλων όσα αυτός έκαμε για χρήσι, πρέπει να θέλωμε να δείχνωμε αγάπη κι εκτίμησι προσπαθώντας να τον ευαρεστούμε. Περαιτέρω, όπως ακριβώς μας αρέσει να περιπατούμε μ’ έναν που αγαπούμε, απολαμβάνομε να είμεθα στην παρουσία του, έτσι, αν αγαπούμε τον ουράνιο Πατέρα μας Ιεχωβά Θεό, θα θέλουμε να είμεθα στην παρουσία του, πάντοτε περπατώντας μαζί του.​—Παροιμ. 27:11.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙΩΣΕΩΣ

 7. Ποια ισχυρή αόρατη εναντίωσι αντιμετωπίζομε καθώς περιπατούμε με τον Θεό;

⁷ Το να περιπατή κανείς με τον Θεό δεν σημαίνει ότι ακολουθεί τις γραμμές της ελαχίστης αντιστάσεως. Κάθε άλλο. Μάλλον, περιπατώντας με τον Θεό αντιμετωπίζομε εναντίωσι από τρία μέρη. Πρώτον, υπάρχει εναντίωσις από τον Σατανά και τους δαίμονάς του. Αλλά μπορεί να πήτε, ‘Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Διάβολος!’ Ο Πέτρος και ο Παύλος επίστευαν, και ο Πέτρος έγραψε τούτο: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.» Ο Παύλος έγραψε αυτό: «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» Η Γραφή δεν αφήνει αμφιβολία για το ότι αυτά είναι πραγματικές οντότητες, αόρατες προσωπικότητες, ισχυρές και πονηρές, και αποφασισμένες να μας εκτρέψουν από το να περιπατούμε με τον Θεό, για ν’ αποδείξουν αληθινή την καύχηση του Σατανά ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διακρατήση ακεραιότητα.​—1 Πέτρ. 5:8· Εφεσ. 6:11, 12.

 8. Γιατί ο κόσμος εναντιώνεται στο να περιπατούμε με τον Θεό;

⁸ Περιπατώντας με τον Θεό, έχομε, επίσης, ν’ αντιμετωπίσωμε την εναντίωσι του κόσμου, όπως ακριβώς την αντιμετώπισαν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Ιησούς και οι απόστολοί του. Ο κόσμος δυσαρεστείται διότι περιπατούμε με τον Θεό επειδή, μεταξύ άλλων, η ίδια η πορεία της ενεργείας μας τον επιπλήττει: «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις . . . και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.»​—1 Πέτρ. 4:3, 4.

 9. Εναντίωσις από ποια πηγή επέφερε κατ’ επανάληψιν θλίψι σ’ εκείνους που περιπατούσαν με τον Θεό;

⁹ Έχομε, επίσης, τις κληρονομημένες μας πεπτωκυίες τάσεις, οι οποίες εναντιώνονται στο να περιπατούμε με τον Θεό. Τι θλίψι επέφεραν αυτές σε πιστούς δούλους του Ιεχωβά όπως ο Δανιήλ, ο Δαβίδ και ο Πέτρος! Πόσο αληθινά μιλεί ο Παύλος για μας όταν λέγη: «Ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν. Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ.» Ακόμη τότε μπορούσε να πη: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» Σε τούτο πρέπει ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα του Παύλου. Ως τον Αρμαγεδδώνα μπορούμε να περιμένωμε ότι οι τρεις αυτές δυνάμεις θα εναντιώνωνται στο να περιπατούμε με τον Θεό.​—Ρωμ. 7:21, 24· 1 Κορ. 9:27· Δαν. 9:4-13.

ΤΡΙΠΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

10. Υπακοή σε ποια συμβουλή που εδόθη στους βασιλείς του Ισραήλ θα μας βοηθήση να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁰ Για να μας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσωμε αυτή την τριπλή εναντίωσι στο να περιπατούμε με τον Θεό, ο Ιεχωβά μάς έχει εφοδιάσει με τρία ισχυρά όργανα. Πρώτ’ απ’ όλα, έχομε τον λόγον του Θεού. Τι πολύτιμο βοήθημα είναι αυτός! Μας οδηγεί, μας ενισχύει και μας ωθεί στο να περιπατούμε με τον Θεό. Με αυτόν μόνο ο Ιεχωβά Θεός μιλεί άμεσα σ’ εμάς. Δεν υπάρχει υπακατάστατον τούτου και έτσι πρέπει να κάμωμε συνήθειά μας το να ‘αναγινώσκωμεν εν αυτώ πάσας τας ημέρας’ της ζωής μας· όπως ακριβώς απητείτο από τους βασιλείς του Ισραήλ να πράττουν.​—Δευτ. 17:19.

11, 12. Πώς μπορούμε να ωφεληθούμε πάρα πολύ από την ανάγνωσι της Γραφής;

¹¹ Διαβάζοντας τον λόγον του Θεού, ας βεβαιωνώμεθα ότι λαμβάνομε το νόημα των όσων διαβάζομε, αν όχι κάθε λέξεως, τουλάχιστον το γενικό νόημα, διαβάζοντας συγχρόνως με τη σκέψι να το εφαρμόσωμε στον εαυτό μας, στη διαγωγή μας και στη διακονία μας. Πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε ή να βλέπωμε τον εαυτό μας σ’ εκείνους που περιεπάτησαν με τον Θεό και ν’ αποφασίσωμε ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμά τους. Σ’ αυτές τις ημέρες της μεγάλης πονηρίας το βιβλίο των Παροιμιών έχει ιδιαίτερη αξία, βοηθώντας μας να περιπατούμε με ευθύτητα. Ακόμη και όταν δαβάζωμε τους Ψαλμούς, ας μην είμεθα ικανοποιημένοι με το ν’ απολαμβάνωμε απλώς τα ωραία τους άσματα αίνου στον Ιεχωβά, αλλ’ ας παρατηρούμε πόση νουθεσία περιέχουν, τόσο υπονοούμενη, όσο και άμεση. Έτσι ο πρώτος ψαλμός, μιλώντας μας για τη μακαριότητα του ανθρώπου που διακρατεί ακεραιότητα, μας νουθετεί να τον μιμηθούμε.

¹² Στην άμεση νουθεσία των ψαλμών περιλαμβάνονται, φυσικά, οι εκκλήσεις για αίνον του Ιεχωβά. Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Παρατηρήστε τις προσταγές που δίδονται στους άρχοντας του κόσμου στον Ψαλμό 2:10-12, και εκείνην που δίδεται στον λαόν του Θεού στον Ψαλμό 4:4: «Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· λαλείτε εν ταις καρδίαις υμών επί της κλίνης υμών, και ησυχάζετε.» Τέτοιου είδους ανάγνωσις της Γραφής θα μας διαφωτίση αληθινά, θα μας ενισχύση και θα μας δώση ώθησι καθώς εξακολουθούμε να περιπατούμε με τον Θεό.

13, 14. Ποια περαιτέρω βοήθεια επρομήθευσε ο Θεός, και για να μας βοηθήση αυτή να περιπατούμε με τον Θεό τι πρέπει να κάμωμε;

¹³ Ο Θεός, για να μας βοηθήση να περιπατούμε μαζί του, έχει επίσης προμηθεύσει μια ορατή επίγεια οργάνωσι, τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον’, ή ‘υπόλοιπον’, που ο Ιησούς Χριστός επεφόρτισε με όλα τα υπάρχοντά του, όπως ακριβώς προείπε. Αυτός ο «δούλος» παρέχει ηγεσία και πνευματική τροφή μέσω διορισμένων υπηρετών, συναθροίσεων διαφόρων ειδών και εντύπων δημοσιεύσεων. Όσοι είναι υπηρέται στην εκκλησία καθώς και όλοι όσοι υπηρετούν ως επίσκοποι παρέχουν βοήθεια μέσω συμβουλής και παραδειγματικής ενεργείας: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα, του πολιτεύματος αυτών.»​—Ματθ. 24:45-47· Εβρ. 13:7.

¹⁴ Επωφεληθήτε, λοιπόν, από τη βοήθεια που μπορούν να σας δώσουν. Να τους σέβεσθε και να συνεργάζεσθε μαζί τους. Τούτο, φυσικά, απαιτεί ‘να μην αφίνωμεν το να συνερχώμεθα ομού’. Πόσο συχνά μας επεστήθη η προσοχή σ’ αυτή τη νουθεσία! Και όμως τι γίνεται με την παρακολούθησι των συναθροίσεων όταν ο καιρός ξαφνικά γίνεται κακός; Και τούτο ακόμη και στις μεγάλες πόλεις που έχουν επαρκή μέσα μεταφοράς. Σκεφθήτε τους αδελφούς μας πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, που ριψοκινδυνεύουν την ελευθερία των και τη συντήρησι των οικογενειών των κάθε φορά που συνέρχονται. Και όμως μερικοί μένουν μακριά εξαιτίας του χιονιού ή της βροχής. Αληθινά, αδελφοί, δεν έπρεπε να γίνωνται αυτά τα πράγματα!​—Εβρ. 10:25.

15, 16. Σε ποιο βαθμό πρέπει να εκτιμούμε τις δημοσιεύσεις της Σκοπιάς;

¹⁵ Το να περιπατούμε με τον Θεό απαιτεί, επίσης, να έχωμε το φρόνημα της οργανώσεως στις αναγνωστικές μας συνήθειες. Ο ορατός αγωγός του Θεού μάς παρέχει πάντοτε πάρα πολλή αναγνωστική ύλη, η οποία πρέπει να είναι όλη ένα ΠΡΕΠΕΙ για τους Χριστιανούς. Μερικοί φαντάζονται ότι δεν έχουν καιρό να διαβάσουν από την αρχή ως το τέλος κάθε τεύχους της Σκοπιάς, όμως ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά το πράττουν αυτό. Είσθε σεις πιο πολυάσχολοι ή έχετε περισσότερο σπουδαία εργασία απ’ αυτούς; Ή είναι ζήτημα εκλεκτικότητας; Σπαταλούμε καιρό διαβάζοντας άλλα πράγματα ή βλέποντας τηλεόραση, όταν θα μπορούσαμε να εξαγοράζωμε ευκαιρίες χρόνου διαβάζοντας τη Σκοπιά; Πολλές πολύτομες πληροφορίες και νουθεσίες περιέχονται στα λεγόμενα «δευτερεύοντα» άρθρα της Σκοπιάς, που βοηθούν τον Χριστιανό να περιπατή στην ορθή κατεύθυνσι και να «ήναι τέλειος . . . ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.».​—2 Τιμ. 3:17.

¹⁶ Το ίδιο, επίσης, εφαρμόζεται και στο περιοδικό Ξύπνα! Το να διαβάζετε κάθε τεύχος από το ένα εξώφυλλο ως το άλλο, όχι μόνο θα ευρύνη τον διανοητικό σας ορίζοντα, αλλά και θα σας βοηθήση να βλέπετε όλα τα πράγματα από την άποψι του Θεού. Και τι θα πούμε για το Ετήσιον Βιβλίον; Διαθέτετε χρόνον κάθε μέρα για να εξετάζετε το ημερήσιο εδάφιο; Διαβάζετε τις διεγερτικές και ενθαρρυντικές εκθέσεις του; Αν το πράττετε αυτό, θα σας βοηθήση στο να περιπατήτε με τον Θεό.

17, 18. Τι μπορεί να λεχθή για την αξία και συμβολή του αγίου πνεύματος στο να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁷ Εκτός από τον λόγο του και την ορατή του οργάνωσι, ο Ιεχωβά Θεός μάς έχει, επίσης, εφοδιάσει με το άγιο πνεύμα του, δηλαδή, την ενεργό του δύναμι. Ενώ σήμερα η λειτουργία του δεν είναι τόσο φανερή στον φυσικό οφθαλμό όσο ήταν στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ και στους αποστολικούς χρόνους, μπορεί όμως η λειτουργία του να γίνη σαφώς αντιληπτή από τον οφθαλμόν της πίστεως. Πράγματι, η μεγάλη αλλαγή, που απεργάζεται σε άτομα, και το μεγάλο έργο, που επιτελείται στον κόσμο σήμερα εξαιτίας του, μπορούν να γίνουν αντιληπτά από όλους, και αν ακόμη δεν αναγνωρίζουν την αιτία, το άγιο πνεύμα. Το πνεύμα αυτό, όμως, δεν το λαμβάνομε χωριστά από τον λόγον του Θεού, από συνταύτιση με την οργάνωσί του και από προσευχή· χωριστά από ‘ακοήν της πίστεως’.​—Γαλ. 3:2.

¹⁸ Είναι σαφές, ότι δεν κατέχουν όλοι οι αφιερωμένοι και μάλιστα ώριμοι Χριστιανοί το άγιο πνεύμα στο ίδιο μέτρον. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανιδιοτέλεια, βάθος αφοσιώσεως, εγκράτεια, ταπεινοφροσύνη, πραότης πνεύματος, μελετηρότης όσον αφορά τον λόγον του Θεού και ζήλος στη θεία υπηρεσία έχουν σχέσι με το πόσο από το άγιο πνεύμα έχομε. Φαίνεται, επίσης, ότι κληρονομημένες ιδιότητες δεν έχουν μικρή σχέσι με τον βαθμό, στον οποίον επιτρέπομε να έχη το άγιο πνεύμα ελεύθερη ροή στη ζωή μας ή τείνομε στο να εμποδίζωμε τη λειτουργία του. Έτσι όσο πιο πολύπλευρη είναι η προσωπικότης, τόσο δυσκολότερο είναι να την διαποτίση πλήρως το άγιο πνεύμα. Η πολύπλευρη προσωπικότης έχει περισσότερη ανάγκη αυτοκυριαρχίας και πρέπει ιδιαίτερα να φυλάγεται από την παγίδα της κτισματολατρίας. Ο πλούτος της προσωπικότητος εργάζεται εναντίον της πνευματικότητος, διότι το πολύπλευρο άτομο έχει τάσι να επιστηρίζεται περισσότερο στον εαυτό του, όπως ακριβώς και εκείνοι που είναι πλούσιοι σε υλικά πράγματα τείνουν να θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον εαυτό τους αντί του Ιεχωβά Θεού.​—Ψαλμ. 52:7.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΦΟΣΙΩΣΙΣ

19. Ποια είναι τα πρώτα βήματα στο να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁹ Προτού μπορέσωμε καν ν’ αρχίσωμε να περιπατούμε με τον Θεό, έχομε ανάγκην πίστεως. Πρέπει να πιστέψωμε ότι αυτός υπάρχει και ότι θ’ ανταμείψη εκείνους που περιπατούν μαζί του. Αποδεικνύομε ότι έχομε πίστι, όταν αφιερωνώμεθα να πράττωμε το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθούμε τα ίχνη του Ιησού Χριστού, κάνοντας έτσι το πρώτο βήμα τού να περιπατούμε με τον Θεό μας. Καθώς διαβάζομε: «Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;» Για να περιπατήσωμε εμείς με τον Θεό πρέπει πρώτα να συμφωνήσωμε μαζί του, με το ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν και να βαπτισθούμε στο νερό, κάνοντας έτσι δημοσία ομολογία της αφιέρωσεώς μας στον Ιεχωβά. Όπως ετονίσθη κατ’ επανάληψιν σ’ αυτό το δημοσίευμα, η αφιέρωσίς μας δεν γίνεται σ’ έναν απρόσωπο σκοπό, ούτε ακόμη σε μια κοινωνία ανθρώπων, αλλά σ’ ένα πρόσωπο, το υπέρτατο Πρόσωπο του σύμπαντος, στον Ιεχωβά Θεό.​—Αμώς 3:3.

20. Ποιος τελικός σκοπός του Ιεχωβά πρέπει να είναι σκοπός μας για να περιπατούμε μαζί του;

²⁰ Από τώρα και στο εξής πρέπει ν’ ακολουθούμε την ηγεσία του Θεού, πρέπει να πηγαίνωμε προς την ίδια κατεύθυνσι που ακολουθεί αυτός, ο σκοπός του πρέπει να είναι σκοπός μας. Και ποιος είναι ο σκοπός του; Φυσικά, η υπεράσπισις του εαυτού του και του ονόματός του και του λόγου του μέσω της βασιλείας του. «Ο Ιεχωβά είναι αποκλειστικά αφωσιωμένος εις το όνομά του. Είναι Θεός απαιτών [την ιδίαν] αποκλειστικήν αφοσίωσιιν [από τους άλλους].» «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς διέταξε στους ακολούθους του: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.»​—Έξοδ. 34:14, ΜΝΚ (έκδοσις 1953)· Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ· Ματθ. 6:33.

21. Τι απαιτεί από μας η αποκλειστική αφοσίωσις;

²¹ Όπως ακριβώς ο Ιησούς περιεπάτησε με τον Θεό θέτοντας πρώτα στη ζωή του το όνομα και τη βασιλεία του Θεού, έτσι πρέπει να κάμωμε κι εμείς. Πρέπει να υπακούσωμε στις προφητικές εντολές που αναγράφονται στο Ησαΐας 43:10-12 και Ματθαίος 24:14. Καθώς μας δίδεται η ευκαιρία πρέπει να πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι και να στεκώμεθα στις γωνίες των δρόμων διαφημίζοντας το όνομα και τη βασιλεία του Ιεχωβά, να κάνωμε επανεπισκέψεις και να διεξάγωμε Γραφικές μελέτες μ’ εκείνους που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης. Η αποκλειστική αφοσίωσις απαιτεί από μας να είμεθα άγρυπνοι στις ευκαιρίες μαρτυρίας οπουδήποτε και αν τύχη να βρισκώμαστε.

22. Τι απαιτεί από μας η αρχή που εκτίθεται στο Λουκάς 12:48;

²² Είναι η υπηρεσία του Ιεχωβά πράγματι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή σας; Αν ναι, τότε δεν θα είμεθα ευχαριστημένοι με τεκμήριον απλώς μαρτυρίας, αλλά θα προσπαθούμε να φθάσωμε τουλάχιστον το μικρότερο όριο των απαιτήσεων των αναλογιών της εκκλησίας. Χρειαζόμεθα τον καταναλίσκοντα ζήλο που είχε ο Ιησούς και έτσι θα κάμωμε ό,τι μας είναι δυνατόν να κάμωμε. Θυμηθήτε, «εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.» Ας μην είμεθα, λοιπόν, ευχαριστημένοι με το να πράττωμε το ολιγώτερο που μπορούμε για να είμεθα Χριστιανοί.​—Λουκ. 12:48.

23, 24. Ποιες είναι μερικές από τις παγίδες από τις οποίες πρέπει να φυλαγόμαστε αν θα θέλαμε να δίνωμε στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι;

²³ Καθώς προχωρεί ο καιρός πρέπει ν’ αυξάνη ο ζήλος μας. Αν αυτό δεν είναι αληθές στην περίπτωσί μας, μήπως συμβαίνει ότι ο υλισμός ή κάτι άλλο κάνουν εισβολές; Μερικοί μπορεί να έχουν γίνει τακτικοί θεαταί της τηλεοράσεως. Αν η συσκευή μας τηλεοράσεως μάς κάνη να προσκόπτωμε όσον αφορά τη λατρεία μας προς τον Ιεχωβά· αν το να αγρυπνούμε σ’ αυτήν κάνη εισβολές στην προσωπική μας μελέτη, στην παρακολούθησι από μέρους μας των συναθροίσεων και στη διακονία μας στον αγρό, τότε ας απαλλαγούμε απ’ αυτήν. Είναι καλύτερα να μπούμε στον νέο κόσμο χωρίς συσκευή τηλεοράσεως παρά να ριψοκινδυνεύωμε να χάσωμε τον νέο κόσμο χάριν της τηλεοράσεως!​—Μάρκ. 9:45.

²⁴ Το ίδιο πρέπει, επίσης, να λεχθή για άλλες μορφές διασκεδάσεως. Απεκτήσσιμε μήπως μια τέτοια συνήθεια να επιθυμούμε την τέρψι, ώστε ο κινηματογράφος, οι κοινωνικές συγκεντρώσεις ή ο χορός ν’ αποτελούν ένα «πρέπει» στις νύχτες του Σαββάτου; Πώς μπορούμε να πράξωμε δικαιοσύνη στη διακονία του αγρού, στη δημοσία ομιλία και στη μελέτη της Σκοπιάς της Κυριακής, αν αποτυγχάνωμε να έχωμε μια καλή νυκτερινή ανάπαυσι; Είναι αλήθεια ότι η χαλάρωσις είναι αναγκαία, αλλ’ ας την εξουσιάζωμε εμείς, ας μην την αφήνωμε να μας εξουσιάζη αυτή! Το να περιπατούμε με τον Θεό, να του δίδωμε αποκλειστική αφοσίωσι,να θέτωμε πρώτα τη βασιλεία του, απαιτεί από μας να το πράττωμε αυτό!

«ΝΑ ΠΡΑΤΤΗΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ»

25. Για να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά, σε ποια Γραφικά εδάφια πρέπει να υπακούωμε;

²⁵ Το να περιπατούμε με τον Θεό περαιτέρω σημαίνει για μας να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του. «Και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον.» «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος.» «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.» Όπως ακριβώς το μικροσκοπικό άτομον υπακούει στους ίδιους θείους νόμους, που κυβερνούν τους ισχυρούς αστρικούς γαλαξίας του σύμπαντος, έτσι, άσχετα με το πόσο ασήμαντοι και πεπερασμέναι είμεθα αν συγκριθούμε με τον Ιεχωβά Θεό, μπορούμε και πρέπει να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του, πρέπει να ‘πράττωμεν το δίκαιον’.​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 1:16· Ματθ. 5:48.

26-28. Εκτός από το να αγαπούμε δικαιοσύνη, τι άλλο διατάσσεται, και γιατί;

²⁶ Για να πράττωμε το δίκαιο πρέπει όχι μόνο ν’ αγαπούμε εκείνο που είναι ορθό και δίκαιο, αλλά και να μισούμε, ν’ αποστρεφώμεθα εκείνο που είναι κακό. Ο Ιεχωβά το πράττει αυτό: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην· ο μισών . . . αδικίαν.» Και για τον Ιησούν εγράφη: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν.» Διστασσόμεθα, λοιπόν: «Οι αγαπώντες τον Ιεχωβά, μισείτε το κακόν.» Απόστρεφεσθε το πονηρόν, προσκολλάσθε εις το αγαθόν.»​—Ησ. 61:8, ΜΝΚ· Ψαλμ. 45:7· 97:10, ΜΝΚ· Ρωμ. 12:9.

²⁷ Πρέπει όλοι να είμεθα προσεκτικοί για να εξακολουθούμε να περιπατούμε με τον Θεό με το να πράττωμε το δίκαιον, όχι μόνο αγαπώντας ό,τι είναι ορθόν, αλλά και μισώντας ό,τι είναι κακό, ότι είναι πονηρό. Από καιρό σε καιρό εκείνο που είναι κακό μπορεί να παρουσιάζεται πολύ δελεαστικά σ’ εμάς, όπως ακριβώς ο απαγορευμένος καρπός στην Εύα· και έτσι, αν δεν έχωμε καλλιεργήσει μια αποστροφή για ό,τι είναι κακό, μια απέχθεια και μίσος γι’ αυτό, σε μια στιγμή αδυναμίας μπορεί να υποκύψωμε στον πειρασμό, προς διαρκή αισχύνην μας και λύπη. Κανείς δεν μπορεί να λάβη ως δεδομένον ότι λόγω των πολλών ετών που έχει ως αφιερωμένος Χριστιανός, κατέχει μια σταθερή θέσι. Ούτε ακόμη ο απόστολος Παύλος δεν είχε τέτοια εμπιστοσύνη στον εαυτό του!​—1 Κορ. 9:27· 10:12.

²⁸ Γνωρίζομε ποιες είναι οι ατομικές μας αδυναμίες. Δεν πρέπει να παραχαϊδεύωμε τον εαυτό μας, αλλά πρέπει να εκδηλώνωμε ένα δίκαιο ζήλο εναντιώσεως σ’ αυτές πάντοτε. Αν η φιλαργυρία είναι η κυρία αδυναμία μας, δεν τολμούμε να επιδιδώμεθα σε πανούργες μεθόδους χρηματισμού, διότι γρήγορα ή αργά θα πάμε πολύ μακριά και θα παραστή ανάγκη να τιμωρηθούμε. Αν αγαπούμε τα οινοπνευματώδη ποτά σε βαθμό που να μην μπορούμε να εξουσιάσωμε την αγάπη μας αυτή, πρέπει πολύ να χαλιναγωγούμε τον εαυτό μας στην παρουσία εκείνων που επιδίδονται σ’ αυτά, κατά προτίμησιν μένοντας μακριά από τέτοια μέρη, αλλιώς μπορεί να φέρωμε ατιμία στη Χριστιανική εκκλησία και να είμεθα άξιοι τιμωρίας. Αν η αδυναμία μας είναι προς την κατεύθυνσι του φύλου, είτε είμεθα νυμφευμένοι είτε άγαμοι, τότε πρέπει να διεξάγωμε έναν ισχυρόν αγώνα εναντίον της αδυναμίας αυτής, αποφεύγοντας ακάθαρτες σκέψεις, πορνογραφικά έντυπα και αισθησιακής φύσεως κινηματογραφικές ταινίες. Θυμηθήτε, «δεν είναι ουδέν . . . κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή.» Πρέπει να ‘αιχμαλωτίζωμεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού’. Πρέπει να ‘καθαρισθώμεν ημείς οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά’, αν θα θέλαμε να εξακολουθήσουμε περιπατώντας με τον Θεό, ‘πράττοντες το δίκαιον’.​—Ματθ. 10:26· 2 Κορ. 1:5· Ησ. 52:11, ΜΝΚ.

«ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΕΛΕΟΣ»

29. Γιατί το να περιπατούμε με τον Θεό απαιτεί, επίσης, να αγαπούμε έλεος;

²⁹ Για να περιπατούμε με τον Θεό, πρέπει, επίσης, να ‘αγαπούμε έλεος’, όπως προχωρεί και λέγει το Μιχαίας 6:8. Η Εβραϊκή λέξις που εδώ αποδίδεται «έλεος» είναι η ίδια που αλλού μεταφράζεται «αγαθότης». Κατ’ επανάληψιν διαβάζομε για το έλεος του Ιεχωβά. «Πόσον πολύτιμον είναι το έλεός σου, Θεέ!» «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο ποιών έλεος.» «Έλεος του Ιεχωβά είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού. Ανανεόνονται εν ταις πρωίαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.» «Πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίριμων.»​—Ψαλμ. 36:7· Ιερεμ. 9:24, ΜΝΚ· Θρήνοι 3:22, 23, ΜΝΚ· Ιάκ. 5:11, ΜΝΚ.

30. Τι σημαίνει να έχωμε συμπόνια, και πώς την εξεδήλωσε ο Ιεχωβά;

³⁰ Η αγαθότης ή αγαθωσύνη είναι καρπός του πνεύματος. Το έλεος θα μας κάμη να έχωμε κατανόησι, να είμεθα στοχαστικοί, ευγενείς και υποβοηθητικοί. Για να είμεθα ελεήμονες, πρέπει να έχωμε συμπόνια. Η συμπόνια πηγαίνει πιο μακριά από τη συμπάθεια, διότι στη συμπόνια θέτομε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου, αισθανόμεθα πραγματικά ό,τι αυτός αισθάνεται. Ο Ιεχωβά Θεός, όσο μεγάλος και αν είναι, δεν είναι πέρα από το να εξασκή συμπόνια για τα πλάσματά του. Όχι μόνο έχει ευσπλαγχνία, οικτιρμούς, συμπάθεια για μας, ενθυμούμενος ότι είμεθα απλώς χώμα, αλλά τοποθετεί τον εαυτό του στη θέσι μας έτσι ώστε ό,τι μας λυπεί, λυπεί και αυτόν. Έτσι διαβάζομε όσον αφορά το έθνος του Ισραήλ: «Κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο.» Ναι, όταν αυτοί υπέφεραν, υπέφερε και αυτός.​—Ησ. 63:9.

31. Ποια παραδείγματα συμπόνιας έδωσαν ο Ιησούς και ο Παύλος;

³¹ Ο Ιησούς Χριστός είχε επίσης συμπόνια, όχι μόνον όταν ήταν στη γη, αλλά και αφότου επέστρεψε στον ουρανό. Όταν ο Σαούλ, ο από την Ταρσό, κατεδίωκε τους Χριστιανούς, ο Ιησούς τού είπε: «Εγώ είμαι Ιησούς τον οποίον συ διώκεις.» Ο Ιησούς Χριστός, που ήταν τώρα η ακριβής αντιπροσώπευσις της ίδιας της υπάρξεως του Θεού, έθετε τον εαυτό του στη θέσι των ακολούθων του· ό,τι τους λυπούσε, λυπούσε κι αυτόν. Και ο Παύλος, όταν έγινε ο ίδιος ακόλουθος του Ιησού Χριστού, εμιμείτο τον Διδάσκαλό του σ’ αυτό το ζήτημα της συμπόνιας. Έθετε τον εαυτό του στη θέσι των άλλων, για να μπορέση να τους κερδίση για τον Χριστό: Στους Ιουδαίους έγινε σαν Ιουδαίος, στους υπό νόμον σαν υπό νόμον, στους ανόμους σαν δίχως νόμο. «Έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς· εις πάντας έγεινα τα πάντα . . . δια το ευαγγέλιον.» Και όταν αυτοί είχαν γίνει αδελφοί του ο Παύλος εξακολούθησε να εκδηλώνη συμπόνια: «Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;»​—Πράξ. 9:5· 1 Κορ. 9:20-23· 2 Κορ. 11:29.

32. Πώς θα μας κάμη να ενεργήσωμε η συμπόνια;

³² Όταν πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι με τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, η συμπόνια θα μας κάμη να σεβώμεθα τα δικαιώματα των άλλων, να είμεθα λεπτοί, υπομονητικοί, φιλάγαθοι και αποτελεσματικοί διάκονοι. Η συμπόνια θα κάμη τους συζύγους να εκτιμούν ο ένας τον άλλον, να έχουν αμοιβαία κατανόησι και να είναι στοργικοί σύντροφοι. Η συμπόνια θα καταστήση τα τέκνα ικανά να εκτιμούν την άποψι και θέσι των γονέων των, όπως ακριβώς θα κάμη και τους γονείς να έχουν στοργή και κατανόησι, μη ερεθίζοντας τα τέκνα των, εκτιμώντας το πώς αυτά βλέπουν τα πράγματα, χωρίς εξ άλλου οι γονείς αυτοί να εγκαταλείπουν την εξουσία των.​—Εφεσ. 5:33-6:4.

33. Ποιοι χρειάζεται ιδιαίτερα να εκδηλώνουν συμπόνια, και γιατί;

³³ Η συμπόνια θα συντελέση σε ειρήνη και ενότητα στη Χριστιανική εκκλησία. Μας βοηθεί να κάνωμε παραχωρήσεις για τις ελλείψεις και τις αδυναμίες των άλλων. Η συμπόνια θα κάμη τον διδάσκαλο της θεοκρατικής σχολής διακονίας φιλάγαθο στη συμβουλή του, με το να θέτη τον εαυτό του στη θέσι του σπουδαστού. Ειδικά οι επίσκοποι έχουν ανάγκη από συμπόνια για να πάρουν το περισσότερο καλό. Για να είσθε αληθινά υποβοηθητικοί, σεις επίσκοποι πρέπει πάντοτε η επικοινωνία σας με τους αδελφούς να είναι με κατανόησι· προσπαθήστε να καταλαβαίνετε τα αισθήματα του άλλου ατόμου. Τούτο απταιτεί ευαίσθητη διανοητική διάκρισι, υπομονή και ‘βραδύτητα εις οργήν’. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος σάς νουθετεί: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, . . . διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.»​—Γαλ. 6:1.

«ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣ»

34. Ποια απαίτησις στο να περιπατούμε με τον Θεό χρειάζεται να μας έχη διδαχθή από τη γέννησί μας και έπειτα;

³⁴ Και τέλος, ο προφήτης του Θεού, στο Μιχαίας 6:8, μας λέγει «να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου». Ο Ιεχωβά Θεός είναι πρόθυμος να ταπεινώνη έτσι τον εαυτό του, ώστε να μας αφήνη να περιπατούμε μαζί του· ασφαλώς πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να ταπεινώνωμε τον εαυτό μας και να περιπατούμε με μετριοφροσύνη με τον Θεό μας. Να είμεθα μετριόφρονες περιπατώντας με τον Θεό μας σημαίνει να είμεθα πειθήνιοι σ’ αυτόν, στις αρχές του και στα μέσα που χρησιμοποιεί. Αυτό είναι ένα μάθημα που χρειαζόμεθα να μάθωμε από τη γέννησί μας και έπειτα. Κατ’ επανάληψιν η κραυγή ενός νηπίου ή νεαρού τέκνου δεν οφείλεται σε έλλειψι ανέσεως ή πόνο, αλλά οφείλεται σε οργή, βλαβερή υπερηφάνεια, ματαίωσι επιθυμίας, στασιασμό ή μανία. Τα νήπια και τα παιδιά μπορούν να διδάσκωνται να κάθωνται ήσυχα στις συναθροίσεις αν επιδεικνύεται στην ανατροφή τους αρκετή αγάπη και σταθερότης το υπόλοιπο της εβδομάδος στο σπίτι· μπορούν να διδάσκωνται να είναι υποτακτικά.

35, 36. Τι μπορεί να λεχθή υπέρ του να είμεθα ευυπότακτοι;

³⁵ Το ίδιο εφαρμόζεται στους ενηλίκους. Όταν έχωμε δυσκολία να υποταχθούμε, πρέπει να ερωτήσωμε τον εαυτό μας σε ποιο βαθμό οφείλειται αυτό στις περιστάσεις και σε ποιό βαθμό είμεθα άξιοι μομφής. Η μετριοφροσύνη μάς φυλάττει από το να αισθανώμεθα τον εαυτό μας σπουδαίο. Η ταπεινοσύνη μάς βοηθεί να υποτασσώμεθα σ’ εκείνους που έχουν εξουσία επάνω μας, είτε σύζυγο, είτε οδηγό μελέτης, είτε διακονικό υπηρέτη, είτε επίσκοπο. Υποθέστε ότι έχομε καλύτερη κρίσι από εκείνον στον οποίον απαιτείται να υποτασσώμεθα. Έχομε εξίσου μήπως τα προσόντα από άλλες απόψεις; Και τότε, επίσης, θα μπορούσαμε να σφάλλωμε. Εκτός απ’ αυτό, κατ’ επανάληψιν εκείνο που εφαίνετο σ’ εμάς ότι είναι η πιο σοφή πορεία δεν φέρνει αποτέλεσμα, ενώ εκείνο που εφαίνετο ότι δεν είναι τόσο σοφό έχει την πιο καλή επιτυχία. Ο Ιεχωβά μπορεί να διευθύνη και συχνά διευθύνει την έκβασι έτσι ώστε, έπειτα από όλα, να προκύψη το μεγαλύτερο καλό. Κάνει τα πάντα να συνεργήσουν στο αγαθόν για κείνους που τον αγαπούν.​—Ρωμ. 8:28.

³⁶ Ας μη λησμονούμε ποτέ ότι είναι πολύ σπουδαιότερο να υπάρχη ειρήνη, ενότης, αρμονία και συνεργασία μεταξύ μας παρά να γίνεται το κάθε τι με τον πιο καλό δυνατό τρόπο. Η εξάσκησις υποτακτικότητος απλώς θέτει ένα βραβείο για τη σοφία και την υπομονή. Αν είμεθα πεπεισμένοι ότι έχομε μια εισήγηση που θα είναι για τη βελτίωσι του έργου, ας μην την εκβιάζωμε, αλλ’ ας περιμένωιμε για τον κατάλληλο καιρό και έπειτα με τον κατάλληλο τρόπο ας την παρουσιάζωμε σ’ εκείνους που μπορούν να κάμουν κάτι σχετικά με αυτήν. Θυμάστε τη Βασίλισσα Εσθήρ; Δεν τολμούσε να πη στον σύζυγο της τι να κάμη και όμως απήλαυσε όλη την επιθυμία της.

37. Σε ποια άλλη κατάστασι η υποταγή είναι η πορεία της σοφίας;

³⁷ Ίσως μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες πρέπει να είναι κανείς πειθήνιος στον θεοκρατικό κανόνα, είναι όταν καταληφθή από αγάπη, ρομαντική αγάπη, το αίσθημα που οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμασαν έρωτα. Υποθέστε ότι κάποιος από σας τους νέους, ή κάποιος όχι και τόσο νέος, καταλαμβάνεται από αγάπη με κάποιον όχι αφιερωμένον Χριστιανόν ή έναν που έχει έλλειψη ζήλου για τον Ιεχωβά και την υπηρεσία του και για τούτο θα ήταν εμπόδιο μάλλον παρά βοήθεια. Η Χριστοειδής υποταγή θ’ απαιτούσε ν’ απαλλαγούμε από τέτοιον σύνδεσμο αντί να τον καλλιεργούμε, άσχετα με το πόσο ευχάριστη μπορεί να φαίνεται ότι είναι αυτή η δευθέτησις λόγω της έλξεως των φύλων και άσχετα επίσης με το ποια οδύνη θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να προξενήση τώρα. Δεν είναι πολύ καλύτερα να υποφέρετε λίγο τώρα, με το ν’ απαλλαγήτε πάλι από την αγάπη και να τερματίσετε τη σχέσι, παρά να υποφέρετε στο υπόλοιπο της ζωής σας ή ώσπου ο Αρμαγεδδών να σας ανακουφίση από το βαρύ σας φορτίο; Ασφαλώς!​—1 Κορ. 7:39.

38. Πώς αλλιώς μπορεί να διευκρινισθή το να περιπατούμε με τον Θεό;

³⁸ Αληθινά, πολλά περιλαμβάνονται στο να περιπατούμε με τον Θεό. Θα μπορούσε, επίσης, αυτό να παρομοιωθή μ’ ένα μικρό κορίτσι, που κρέμεται από το χέρι του ισχυρού και ρωμαλέου πατέρα του καθώς πορεύονται στο σπίτι τους σε μια χιονοθύελλα. Αν το κορίτσι άφηνε το χέρι του πατέρα του λόγω απροσεξίας ή επειδή διαφωνούσε μαζί του ως προς την πορεία που ακολουθούσαν, θα επλανάτο στη θύελλα και θα εχάνετο. Σοφά, λοιπόν, πιάνεται από το χέρι για την προσφιλή ζωή. Αν, επομένως, θέλωμε να φθάσωμε στο «σπίτι», στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο της δικαιοσύνης, δεν τολμούμε να εγκαταλείψωμε το χέρι του ουρανίου Πατρός μας, αλλά πρέπει να κρεμώμαστε από αυτό σφιχτά.

39, 40. Πώς μπορεί να συνοψισθή το να περιπατούμε με τον Θεό;

³⁹ Αυτό σημαίνει αποδοχή της ηγεσίας του, το να είμεθα αποκλειστικά αφωσιωμένοι σ’ αυτόν, κάνοντας σκοπό μας τον σκοπό του, την υπεράσπισι του ονόματός του. Σημαίνει προσπάθεια να τον μιμηθούμε στο να πράττωμε το δίκαιον, στο να μισούμε το κακόν. Σημαίνει να έχωμε έλεος, συμπόνια· σημαίνει να είμεθα μετριόφρονες και ταπεινοί, υποτακτικοί, σε όλες τις ορατές του διευθετήσεις.

⁴⁰ Το να περιπατούμε με τον Θεό είναι πράγματι η συνετή, η ορθή και η γεμάτη αγάπη πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Δεν είναι εύκολη, εν τούτοις, λόγω της εναντιώσεως του Σατανά και των δαιμόνων του, και της ορατής οργανώσεως του Σατανά και των τάσεων της πεπτωκυίας μας φύσεως, Και όμως, δεν είναι πολύ δύσκολη, διότι ο Ιεχωβά μάς έχει σοφά και στοργικά εφοδιάσει με τρία πολύτιμα βοηθήματα, τον λόγον του, την ορατή του οργάνωσι και το άγιό του πνεύμα. Ούτε θα παρεβλέπαμε το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής, του να μιλούμε με τον Θεό μας.

[Εικόνα στη σελίδα 330]

Διάβολος και Δαίμονες

Πονηρός Κόσμος

Αμαρτωλή Σαρξ

[Εικόνα στη σελίδα 331]

Ο Λόγος του Θεού

Η Ορατή Οργάνωσις του Θεού

Το Πνεύμα του Θεού

Μιλώντας με τον Θεό

«Εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.»​—Ρωμ. 12:12

 1. Ποια είναι η αξία του να μιλούμε μ’ εκείνους που είναι πλησίον μας;

ΤΟ ΝΑ μιλούμε ο ένας με τον άλλον είναι μια βασική απαίτησις της φιλίας. Όχι ότι οι φίλοι πρέπει να μιλούν πάντοτε, αλλά πρέπει να υπάρχη επικοινωνία. Το ίδιο αληθεύει όσον αφορά τα μέλη μιας οικογενείας. Το να διατηρούν καλές σχέσεις μεταξύ των είναι επιτακτικό για να εξακολουθούν να μιλούν το ένα με το άλλο. Αποτυχία να το πράττουν αυτό θα εσήμαινε ότι παραμένουν χωριστά έστω και αν συμμετέχουν στην ίδια στέγη, κλίνη και φαγητά. Το να μιλούν το ένα με το άλλο για διάφορα πράγματα καταλήγει σε κατανόησι, εμπιστοσύνη και στοργή. Τότε το καθένα γνωρίζει τι βρίσκεται στη διάνοια και στην καρδιά του άλλου, και ποιες είναι οι φροντίδες του, οι ανάγκες του και οι φιλοδοξίες του. Τότε η αμοιβαία των εκτίμησις αυξάνει καθώς επικοινωνούν το ένα μέλος με το άλλο, συμμεριζόμενα ό,τι φέρνουν οι περιπέτειες της ζωής, Και όπως έχει καλά λεχθή, μοιραζόμενες λύπες γίνονται οι μισές, μοιραζόμενες χαρές διπλασιάζονται.

 2. Ποια είναι η σχέσις μας προς τον Ιεχωβά;

² Λόγω του ότι εκάμαμε αφιέρωσι προς τον Ιεχωβά Θεό, ανήκομε σ’ αυτόν και είμεθα είτε υιοθετημένοι γυιοί του, είτε μελλοντικοί εγγονοί του. Ο Ιεχωβά Θεός κι εμείς έχομε κοινά συμφέροντα, το πρώτιστο από τα οποία είναι η υπεράσπισις του ονόματος του Ιεχωβά, δευτερεύον δε, η σωτηρία μας. Εμείς ενδιαφερόμεθα για την υπεράσπισι του Ιεχωβά και αυτός για τη σωτηρία μας. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός εντελώς άνετα μπορεί να προχωρήση και χωρίς εμάς, διότι, αν τον αφήσωμε, κάποιος άλλος θα μας αντικαταστήση. Αλλά εμείς δεν μπορούμε να προχωρήσωμε χωρίς τον Θεό, όχι, αν θέλωμε ευτυχία και αιώνια ζωή. Εξαρτώμεθα πλήρως απ’ αυτόν και συνεπώς πάντοτε θέλομε να έχωμε τις καλύτερες σχέσεις μαζί του. Αυτός είναι ο απαραίτητος Κύριός μας, ενώ εμείς είμεθα αχρείοι δούλοι του.​—Λουκ. 17:10.

3, 4. Με ποιο μέσον μιλεί ο Θεός σ’ εμάς, και τι μας λέγει εκεί;

³ Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος δεν είναι ένας σιωπηλός ουράνιος Πατέρας ή Κύριος. Όχι, καθόλου! Είναι έτοιμος να μιλήση σ’ εμάς πάντοτε μέσω εξήντα έξη βιβλίων, που είναι μικρά σε μέγεθος, αφού μερικά αποτελούνται από μια μόνο σελίδα, αλλά είναι βαρυσήμαντα σε περιεχόμενο. Αυτά μας καθιστούν ικανούς να εκτιμήσωμε πώς ακριβώς ο Θεός βλέπει τα πράγματα, τι σκέπτεται γι’ αυτά και τι πρέπει να πράξωμε για να τον ευαρεστήσωμε. Έτσι διαβάζομε ότι «Κύριος ο Ιεχωβά δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας». Με όμοια διάθεσι ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς.»​—Αμώς 3:7, ΜΝΚ· Ιωάν. 15:15.

⁴ Μέσω του λόγου του ο Ιεχωβά Θεός μεταδίδει σ’ εμάς όχι μόνο το θέλημά του και τους σκοπούς του, αλλά και την αγάπη του και τη στοργή του για μας. «Ως παιδίον, το οποίον παρηγορεί η μήτηρ αυτού, ούτως εγώ θέλω σας παρηγορήσει.» «Ναι, σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον· δια τούτο σε είλκυσα με έλεος.» «Αυτός ο Πατήρ σάς αγαπά.» Ακόμη και όταν τα πλάσματα του λαμβάνουν μια άσοφη πορεία με αποτέλεσμα να υποφέρουν, ο Θεός αισθάνεται λύπη και είναι πληγωμένος στην καρδιά. Εξ άλλου, χαροποιεί την καρδιά του Ιεχωβά το να λάβωμε μια σοφή πορεία. Έτσι με το ν’ αφήνωμε εξακολουθητικά τον Θεό να μιλή σ’ εμάς μέσω του λόγου του, γνωριζόμεθα πάντοτε περισσότερο με το θέλημά του και τους σκοπούς του και μπορούμε να θερμαινώμεθα στην αγάπη του.​—Ησ. 66:13· Ιερεμ. 31:3· Ιωάν. 16:27· Κριτ. 10:16· Παροιμ. 27:11.

 5. Τι αξία έχει να κρατούμε στη μνήμη κομμάτια από τον λόγον του Θεού;

⁵ Όχι ότι η ομιλία του Θεού σ’ εμάς περιορίζεται στο να διαβάζομε τον λόγον του. Κάθε φορά που ενθυμούμεθα μέρη του λόγου του, ακούμε στη μνήμη μας τον Ιεχωβά να μιλή σ’ εμάς. Δεν έχομε πάντοτε πρόσοδο στον γραπτό του λόγο και μπορεί ακόμη ν’ αποστερηθούμε απ’ αυτόν, όπως μερικοί στα κομμουνιστικά στρατόπεδα εργασίας. Τι ισχυρή αιτία για να κρατούμε στη μνήμη τόσα από τον λόγον του Θεού όσα πιθανώς μπορούμε, έτσι ώστε πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις να μπορή ο Ιεχωβά Θεός να μιλή σ’ εμάς δια μακρών! Επιπρόσθετα, καθώς ενασχολούμεθα στη Χριστιανική διακονία, θέλομε να βασιζώμεθα στερεά στον λόγον του Θεού, διότι δεν μπορούμε να κάμωμε κάτι καλύτερο από το ν’ αφήνωμε τον Θεό να μιλή στους ακροατάς μας.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΑ ΜΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 6. Για ποιους λόγους πρέπει να μιλούμε με τον Θεό;

⁶ Είναι μέσα στην ίδια τη φύσι των πραγμάτων ότι πρέπει να μιλούμε στον Θεό. Έχομε μήπως κάποια αμφιβολία για την ύπαρξί του, για το ότι είναι ο Δοτήρ ‘πάσης δόσεως αγαθής, και παντός δωρήματος τελείου’; Φυσικά όχι! Τότε, όπως ακριβώς ένα παιδί στο τραπέζι του γεύματος διδάσκεται να ζητή τροφή και να λέγη «Παρακαλώ», και αφού την λάβη να λέγη «Ευχαριστώ», έτσι πρέπει να συμβαίνη και μ’ εμάς. Δεν μπορούμε να θεωρούμε την αγαθότητα του Θεού ως δεδομένη. Πρέπει να ζητούμε απ’ αυτόν ό,τι χρειαζόμεθα και έπειτα να εκφράζωμε εκτίμησι για κείνο που λαμβάναμε.​—Ιάκ. 1:17.

 7. Ποιο περαιτέρω όφελος προέρχεται από το να ενδύωμε τα αισθήματα μας με σκέψεις και λόγους;

⁷ Αλλά επί πλέον, στις προσευχές μας φθάνομε σ’ ένα βαθμό εκτιμήσεως, ζέσεως, αφοσιώσεως, ευγνωμοσύνης και τύψεων, μετανοίας, που δεν είναι πιθανόν να αισθανώμεθα αλλιώς. Ενισχύονται τα αισθήματά μας, η ευγνωμοσύνη μας ή η μετάνοια μας, όταν ζητούμε να τα ενδύσωμε με λόγια, Συλλογισθήτε για μια στιγμή πόσο εύκολο είναι για ένα νέον να σκέπτεται για μια νέα, «Σε αγαπώ» και όμως πόσο δύσκολο είναι να φέρη τον εαυτό του σε θέσι να το πη αυτό με πάρα πολλά λόγια! Ή πόσο ρέπαμε να εκφράσωμε την απολογία μας για κάποιο πταίσμα μας μ’ έναν έμμεσο τρόπο ή με κάποιο δώρο, μάλλον παρά να τη διατυπώσωμε με λόγια! Έτσι το να ερχώμεθα στον Θεό με προσευχή, λέγοντας σ’ αυτόν τι είναι στην καρδιά μας και στη διάνοιά μας ενισχύει την ευγνωμοσύνη μας ή τη μετάνοιά μας, ανάλογα με την περίππτωσι.

 8. Παράλειψις να μιλούμε στον Θεό τι θα έδειχνε;

⁸ Πράγματι, αν δεν μιλούμε στον Θεό με προσευχή, δεν θα μπορούσε να λεχθή ότι περιπατούμε με τον Θεό. Η διαγωγή μας μπορεί να είναι ευθεία και μπορεί να είμεθα απασχολημένοι στην υπηρεσία του· αλλ’ αν ο Θεός δεν είναι τόσο πραγματικός σ’ εμάς ώστε να μιλούμε εξακολουθητικά σ’ αυτόν, κάτι είναι εσφαλμένο. Τότε προδίδομε ότι είμεθα αφιερωμένοι σ’ ένα έργον, σ’ ένα σκοπό, ή σε μια οργάνωσι αντί να είμεθα αφιερωμένοι σε μια Προσωπικότητα, στον στοργικό ουράνιο Πατέρα μας. Αν ένας σύζυγος και πατέρας ειργάζετο σκληρά για να συντηρήση την οικογένειά του, αλλά δεν μιλούσε ποτέ σ’ αυτήν λέγοντας της κάτι περισσότερο από ό,τι ήταν ανάγκη να πη και ποτέ δεν της έδινε εκφράσεις στοργής, η οικογένεια του θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεράνη ότι το ελατήριό του ήταν απλώς δυσάρεστο καθήκον αντί αγάπης. Και το ίδιο θα συνέβαινε μ’ εμάς.

9-11. (α) Ποιες εντολές έχομε όσον άφορα την προσευχή; (β) Πώς μπορούν να εκτελεσθούν αυτές;

⁹ Έτσι, η εντολή, που μας δίδεται, είναι «Εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» «Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του πνεύματος.» Ο Ιησούς, για να υπογραμμίση για μας την ανάγκη ‘να προσευχώμεθα πάντοτε, και να μη αποκάμνωμεν’, μας έδωσε την παραβολή της χήρας που εξακολούθησε να ενοχλή με φορτικότητα έναν δικαστή ώσπου επέτυχε δικαιοσύνη.​—Ρωμ. 12:12· Εφεσ. 6:18· Λουκ. 18:1-8.

¹⁰ Αν εκτιμούμε το προνόμιο της προσευχής, θα προσευχώμεθα όχι μόνο σε τακτικές ώρες, αλλά και «παρεμπιπτόντως», καθώς παρέχεται η ευκαιρία. Και πάρα πολλές ευκαιρίες παρουσιάζονται αρκεί να ‘αγρυπνώμεν εις τας προσευχάς’. Τέτοιες ώρες, όπως όταν εγειρώμεθα και προτού αποσυρθούμε, οι ώρες του φαγητού, των εκκλησιαστικών συναθροίσεων και οι σχετικές με τη διακονία του αγρού, θεωρούνται ως ενδεικνυόμενες για προσευχή. Και είναι εντελώς εύκολο να σκεφθούμε να στραφούμε προς τον Θεό, όταν έχωμε ανάγκη ειδικής σοφίας και δυνάμεως, ή όταν λαμβάνωμε ειδικές ευλογίες. Αλλά, επιπρόσθετα, πρέπει να καλλιεργούμε μια τάσι για προσευχή, έτσι ώστε οι καρδιές μας να είναι όμοιες με τη βελόνη μιας πυξίδας, η οποία, ενώ προσωρινά παρεκκλίνει από εξωτερικές επιρροές, πάντοτε επαναστρέφει για να δείχνη τον βορρά. Τότε θα κάμωμε την προσευχή συνήθεια, προσέχοντας την εντολή, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε.»​—1 Πέτρ. 4:7· 1 Θεσ. 5:17.

¹¹ Αλλά επί πλέον, όχι μόνο θα στρεφώμεθα κατ’ επανάληψιν στον Θεό, αλλά και θα ευφραινώμεθα να ενδιατρίβωμε στην προσευχή, όπως ακριβώς δύο φίλοι απολαμβάνουν τη συντροφιά ο ένας του άλλου, και αναβάλλουν ν’ αποχωρισθούν. Θα προσερχώμεθα όχι μόνο με αιτήσεις, αλλά και με αίνο και ευχαριστία. Καθώς νουθετεί ο απόστολος Παύλος: «Εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας.» Τότε δεν θα θέτωμε τον Ιεχωβά Θεό στον ρόλο ενός αστυφύλακος, ιατρού ή δικηγόρου, ενός που απλώς συμβουλευόμεθα όταν είμεθα σε θλίψι, αλλά θα τον θεωρούμε τον πιο προσφιλή και αληθινό μιας φίλο, στον οποίον ευφραινόμεθα να μιλούμε καθώς περιπατούμε μαζί του.​—Κολ. 4:2.

ΟΡΟΙ

12. Για ποιους και μόνο είναι το προνόμιο της προσευχής, και με ανταπόκρισι σε ποιους βασικούς όρους;

¹² Ανάμεσα στις κακές αντιλήψεις που επικρατούν στον κόσμο σχετικά με την προσευχή είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να προσεύχεται με την προσδοκία ν’ ακουσθή. Αλλά δεν είναι έτσι. Το προνόμιο της προσευχής είναι μόνο για κείνους που έχουν κάμει, με βάσι την ακριβή γνώσι, αφιέρωσι του εαυτού των να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά. Είναι μόνο για κείνους που περιπατούν με τον Θεό, διότι είναι σύμφωνοι μαζί του. (Αμώς 3:3) Αλλά και αυτοί ακόμη δεν μπορούν να περιμένουν ότι θ’ ακουσθούν, αν δεν πλησιάσουν τον Θεό μέσω του μόνου αγωγού και ζητήσουν με πίστι. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ εξέλεξα εσάς, . . . ώστε, ό,τι αν ζητήσητε παρά του Πατρός εν τω ονόματί μου, να σας δώση αυτό.» «Κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς.»​—Ιωάν. 15:16· Ματθ. 9:29.

13. Ποιον περαιτέρω όρον προσευχής ετόνισε ο Δαβίδ και ο Παύλος;

¹³ Ένας άλλος ζωτικός όρος όταν ερχώμεθα στον Θεό με προσευχή είναι μια καθαρή συνείδησις. Παρατηρήστε πόσο ένθερμα προσηυχήθη ο Βασιλεύς Δαβίδ με βάσι μια τέτοια συνείδησι προτού κάμη αιτήσεις για τον λαό του και για τον γυιό του Σολομώντα. «Γνωρίζω, Θεέ μου, ότι συ είσαι ο δοκιμάζων την καρδίαν, και αρέσκεσαι εις την ευθύτητα. Εγώ εν ευθύτητι της καρδίας μου προσέφερα πάντα ταύτα.» (Η αξία των όσων ο Δαβίδ προσέφερε ήταν πάνω από 140.930.800 δολλάρια.)a Παρατηρήστε επίσης πώς ο Παύλος συνδέει την καθαρή συνείδησι με την προσευχή: «Προσεύχεσθε περί ημών διότι είμεθα πεπεισμένοι, ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.» Ναι, μόνο «η δέησις των «ευθέων [είναι] ευπρόσδεκτος» εις τον Ιεχωβά.​—1 Χρον. 29:17· Εβρ. 13:18· Παροιμ. 15:8.

14-16. Ποια άλλη ιδιότης χρειάζεται για ν’ ακουσθούν οι προσευχές μας;

¹⁴ Αφού μιλώντας στον Θεό έχομε ανάγκη να ικετεύωμε για το έλεος του και τη συγχώρησί του, αυτός ορθώς απαιτεί να συγχωρούμε εμείς οι ίδιοι. Ο Ιησούς διευκρίνισε τη σπουδαιότητα τούτου στην παραβολή του για ένα βασιλέα ο οποίος, τακτοποιώντας λογαριασμούς με τους δούλους του, συνεχώρησε έναν που του ώφειλε 10 εκατομμύρια δολλάρια. Αλλά ο δούλος κατόπιν αρνήθηκε να συγχωρήση έναν που του ώφειλε μόνο 17 δολλάρια. Αυτό έκαμε τον βασιλέα να ακυρώση τη συγχώρησί του και να βάλη τον ανελεήμονα δούλο στη φυλακή ώσπου τελείως να ξεπληρώση το χρέος του. «Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.»​—Ματθ. 18:23-35.

¹⁵ Ο Ιησούς ετόνισε το ίδιο πράγμα, όταν είπε: «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρόν σου εις το θυσιαστήριον, και εκεί ενθυμηθής, ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρόν σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε, πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρόν σου.» Μεταξύ των δώρων που μπορούμε να προσφέρωμε σήμερα είναι ο ‘καρπός χειλέων’.​—Ματθ. 5:23, 24· Εβρ. 13:15.

¹⁶ Ο απόστολος Πέτρος θίγει αυτό το ίδιο θέμα νουθετώντας τους άνδρες να είναι στοχαστικοί στη συμπεριφορά τους προς τις συζύγους των ως σκεύη ασθενέστερα. Παράλειψις να το πράττουν αυτό θα έκανε τις προσευχές των ανδρών να εμποδίζωνται. Πρέπει να υπάρχη αγάπη και ενότης στη συζυγική σχέσι, όπως ακριβώς στη Χριστιανική εκκλησία, για ν’ ακούη και ν’ απαντά ο Θεός στις προσευχές.​—1 Πέτρ. 3:7.

17. Για ν’ απαντά ο Θεός στις προσευχές μας, ποιες πρέπει να είναι οι πράξεις μας;

¹⁷ Ούτε θα θέλαμε να παραβλέψωμε τον όρο να ενεργούμε σε αρμονία με τις προσευχές μας. Πώς, πράγματι, θα μπορούσε ο Θεός ν’ απαντά στις προσευχές μας αν ενεργούσαμε αντίθετα σ’ αυτές; Μήπως προσευχόμεθα για μια ασφαλή άφιξι και έπειτα παραβαίνομε τους νόμους της ταχύτητας, ενεργούμε απρόσεκτα ή οδηγούμε αφού έχομε πιεί οινοπνευματώδες ποτό; Μήπως προσευχόμεθα για σοφία και έπειτα παραμελούμε την προσωπική μελέτη, τις συναθροίσεις και τις συνελεύσεις; Μήπως προσευχόμεθα για ενότητα και ειρήνη της Ιερουσαλήμ και συγχρόνως ενεργούμε με αγένεια, με τραχύτητα ή διαστροφή στις δοσοληψίες μας με τους αδελφούς μας; Τότε μιλούμε στον Θεό ματαίως. Ναι, πρέπει να κάμωμε το μέρος μας, αν περιμένωμε να κάμη ο Θεός το δικό του μέρος.

ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΑΣ

18. Για ποιο πράγμα μπορούμε να προσευχώμεθα;

¹⁸ Γνωρίζομε ότι μπορούμε να προσευχώμεθα για οτιδήποτε που είναι σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά, όπως ακριβώς έδειξε ο Ιησούς στην υποδειγματική προσευχή του. Κάθε τι που μας αφορά, πνευματικώς και φυσικώς ή υλικώς, μπορεί να είναι το αντικείμενον των αιτήσεων μας: «Εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματα σας προς τον Θεόν . . . δια της προσευχής και της δεήσεως.» Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να προσευχώμεθα για θεία θεραπεία, διότι αυτό δεν είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού για μας σήμερα, αλλά μπορούμε να προσευχώμεθα για το άγιο πνεύμα του Θεού ή σοφία και δύναμι έτσι ώστε να λάβωμε την πιο σοφή πορεία και να έχωμε το σθένος να υπομείνωμε οτιδήποτε μπορεί να επιτρέπη ο Θεός.​—Φιλιππησ. 4:6· Λουκ. 11:13.

19. Πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε να μπούμε σε μια μονότονη επανάληψι με τις προσευχές μας;

¹⁹ Επειδή προσευχόμεθα τακτικά, πρέπει να φροντίζωμε να μην μπούμε σε μια μονότονη επανάληψι με τις εκφράσεις μας. «Όταν δε προσεύχησθε,» είπε ο Ιησούς, «μη βαττολογήσητε.» Πόσο μηχανικά θα ηχούσαν οι ομιλίες των Χριστιανών διακόνων στις θύρες, αν αυτοί χρησιμοποιούσαν τις ίδιες κάθε χρόνο! Εν τούτοις, αν δεν δώσωμε προσοχή στο ζήτημα αυτό, μπορεί να είμεθα ένοχοι αυτού του ιδίου πράγματος εν σχέσει με τις προσωπικές μας προσευχές, και τι απώλεια ευλογίας θα εσήμαινε αυτό! Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά Θεός μάς δίνει ατέλειωτη ποικιλία στον λόγο του και στη φύσι, έτσι ας φροντίζωμε να μην επανσλαμβάνωμε μηχανικά τον εαυτό μας όταν μιλούμε στον Θεό, αλλ’ ας ποικίλλωμε τη σκέψι που περιέχεται στις προσευχές μας, σύμφωνα με τις άμεσες περιστάσεις, το εδάφιο της ημέρας, και ούτω καθεξής.​—Ματθ. 6:7.

20, 21. Ποιοι παράγοντες πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψι στην εκκλησιαστική προσευχή;

²⁰ Ειδικά αν μας παρέχεται το προνόμιο του ν’ αντιπροσωπεύωμε δημοσίως άλλους σε προσευχή, πρέπει να δίδεται προσοχή σε τέτοια πράγματα, παραδείγματος χάριν, να λαμβάνουμε υπ’ όψι το θέμα της εκκλησιαστικής συναθροίσεως. Ολίγη στοχαστικότης στο να ειδοποιήται από πριν εκείνος που πρόκειται ν’ απολαύση αυτό το προνόμιο, θα βοηθήση στο να έχωμε δημοσία προσευχή ρέουσα, συνεκτική, ένθερμη, πλούσια σε περιεχόμενο σκέψεως και κατάλληλη για την ειδική συνάθροισι. Σε τέτοιες προσευχές πρέπει ν’ αποφεύγωνται και τα δύο άκρα όσον αφορά το μήκος· μερικοί κληρικοί έγιναν γνωστοί ότι προσεύχονται επί δύο ώρες!

²¹ Για να ωφελούνται όλοι πλήρως από την εκκλησιαστική προσευχή, εκείνος που εκλέγεται για ν’ αντιπροσωπεύση την εκκλησία πρέπει να είναι ικανός να εκφρασθή με επαρκή όγκον φωνής, με συνοχή και ευκρινώς. Ο σκοπός της προσευχής δεν είναι να ενθαρρυνθή ο προσευχόμενος ή να του δοθή πείρα δημοσίας προσευχής, αλλά ν’ αντιπροσωπεύση άλλους κατάλληλα ενώπιον του θρόνου της χάριτος του Ιεχωβά. Ας σημειωθή ότι η εκκλησιαστική προσευχή δεν είναι απλός τυπικισμός όπως τα λόγια μιας λειτουργίας σε ξένη γλώσσα. Επομένως, ο καθένας πρέπει να την ακούη προσεκτικά, και πρέπει να δίδεται μ’ έναν τρόπο που θα ανάγκαζε κάθε ακροατή να προφέρη ένα ένθερμο «Αμήν» στο τέλος της.

22. Πώς και πού πρέπει τα τέκνα να διδάσκωνται να προσεύχωνται;

²² Επειδή οι δημόσιες προσευχές δεν είναι συνεδριάσεις ασκήσεως, τα παιδιά δεν πρέπει να ζητούνται ν’ αντιπροσωπεύσουν ενηλίκους στην προσευχή. Το μέρος για να μάθουν τα νεαρά τέκνα να προσεύχωνται είναι το γόνυ ενός γονέως. Σεις γονείς, διαθέστε χρόνον και σκέψι για να διδάξετε τα τέκνα σας πώς πρέπει να προσεύχωνται και τι πρέπει να περιλαμβάνουν οι προσευχές των. Εντυπώστε στις νεαρές των διάνοιες ότι μιλούν στον Θεό και για τούτο πρέπει ν’ απευθύνωνται σ’ αυτόν με ευλάβεια, ειλικρίνεια και παιδική απλότητα.

23. Τι υπαγορεύει ο σεβασμός για το προνόμιο της προσευχής;

²³ Σεβασμός για το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής υπαγορεύει να μη δίδωνται οι προσευχές ως μέρος μιας επιδείξεως. Γι’ αυτό ακριβώς, ένας άρρην υπηρέτης, που συνοδεύει μια αδελφή στις οικιακές Γραφικές της μελέτες, την αφήνει μεν να οδηγή με σκοπό να της παρέχη συμβουλή αν υπάρχη ανάγκη, αλλ’ αναπέμπει αυτός την εναρκτήριο και την τελική προσευχή, διότι η προσευχή ποτέ δεν αναπέμπεται για σκοπό νουθεσίας.

24. Πώς μπορεί να συνοψισθή το προνόμιό μας να μιλούμε με τον Θεό;

²⁴ Αληθινά, είναι μεγάλη συγκατάβασις από μέρους που Θεού το να μας αφήνη να περιπατούμε και να μιλούμε μαζί του. Και καθώς περιπατούμε μαζί του ας είμεθα πάντοτε άγρυπνοι ν’ ακούμε και να προσέχωμε ό,τι έχει να μας πη, καθώς εξακολουθούμε κι εμείς οι ίδιοι να μιλούμε μαζί του, ακατάπαυστα, εγκαρτερώντας στην προσευχή με ευχαριστία καθώς κάνομε γνωστά τα αιτήματά μας. Συγχρόνως ας φροντίζωμε να διάγωμε σύμφωνα με τα αιτήματά μας και να διατηρούμε τη σκέψι που περιέχεται στις προσευχές μας πάντοτε κατάλληλη προς την περίστασι και ν’ αποφεύγωμε να μπούμε σε μηχανική επανάληψι λόγων. Ενεργώντας έτσι, θα μετάσχωμε στην υπεράσπισι του ονόματος του Ιεχωβά, θα χαροποιήσωμε την καρδιά του και θα εξασφαλίσωμιε εμείς οι ίδιοι πολλή χαρά τώρα και στον ατελεύτητο νέο κόσμο δικαιοσύνης του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

Το Γενικόν Ιερατείον—Η Λησμονημένη Διδασκαλία του «Χριστιανικού Κόσμου»

«Σεις όμως είσθε ‘. . . βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον’.»​—1 Πέτρ. 2:9.

 1. Γιατί μπορεί η διδασκαλία του γενικού ιερατείου να ονομασθή λησμονημένη και παραμελημένη διδασκαλία;

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ διδασκαλία για το «γενικόν ιερατείον» δεν είναι πιθανώς μια από εκείνες που εμάθατε στα σχολείο ή στο Κυριακό σχολείο. Πράγματι, για πάρα πολλούς αυτή θα είναι η πρώτη φορά που άκουσαν ποτέ για τη διδασκαλία αυτή. Υπήρξε, για επαρκείς λόγους, η λησμονημένη και παραμελημένη διδασκαλία του «Χριστιανικού κόσμου». Επί αιώνες μόλις εμνημονεύετο από τους άμβωνες, οι νέοι δεν εμάθαιναν γι’ αυτήν στις προετοιμασίες των για το «χρίσμα», οι σπουδασταί της θεολογίας εύρισκαν μια ή δύο μόνο σελίδες γι’ αυτήν στην πολύτομη δογματική τους, και ο λαϊκός μπορούσε να βρη πολύ ολίγα ή τίποτε γι’ αυτήν στα θρησκευτικά τιμήματα των βιβλιοπωλείων και των βιβλιοθηκών. Και όμως, οι πρώτοι Χριστιανοί την εγνώριζαν και την ζούσαν.

 2. Ποια αλλαγή επέφεραν τα τελευταία έτη σχετικά με την προσοχή που δίδεται στο γενικό ιερατείο;

² Τα τελευταία έτη εσημειώθη μια αλλαγή από αυτή την άποψι. Στους θεολογικούς κύκλους παγκοσμίως η παλαιά διδασκαλία του γενικού ιερατείου φέρθηκε στην επιφάνεια, ξεσκονίσθηκε και ετέθη στην ανώτατη θέσι της ημερησίας διατάξεως μαζί με τέτοια σπουδαία θέματα όπως η φύσις και ή ενότης της Χριστιανικής εκκλησίας. «Σήμερα», λέγει ένας καθηγητής της θεολογίας, «δύσκολα υπάρχει άλλο θέμα που ανελήφθη με τόση ενεργητικότητα και σοβαρότητα, τόσο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία λαμβάνει την ηγεσία, όσο και στις Ευαγγελικές Εκκλησίες.» Τι είναι, λοιπόν, το γενικό ιερατείο; Για να το διατυπώσωμε σύντομα: Είναι η Βιβλική διδασκαλία ότι κάθε αποκυημένος από το πνεύμα Χριστιανός είναι ένας ιερεύς. Για να κατανοηθή στο πλήρες ο σκοπός αυτής της διδασκαλίας, κάποια ιστορική αναδρομή θ’ αποτελέση βοήθημα.

 3. (α) Τι είναι ιερεύς; (β) Τι είναι το Λευιτικό ιερατείο; (γ) Ποια ήσαν τα δύο βασικά ιερατικά καθήκοντα των Λευιτών αυτών;

³ Ιερεύς είναι ένας λειτουργός του Θεού. Στο έθνος Ισραήλ παρεσχέθη ένα ιερατείο δια νόμου. «Και θέλουσι πλησιάσει οι ιερείς οι υιοί του Λευί· (επειδή αυτούς εξέλεξεν Ιεχωβά ο Θεός σου να λειτουργώσιν εις αυτόν.)» Γι’ αυτό ακριβώς το ιερατείο αυτό συχνά αναφέρεται ως το Λευιτικό ιερατείο. Η επίσημη υπηρεσία των ήταν διπλή, και ο Μωυσής την συνώψισε με τα εξής λόγια: «Θέλουσι διδάσκει τας κρίσεις σου εις τον Ιακώβ, και τον νόμον σου εις τον Ισραήλ· θέλουσι βάλλει θυμίαμα ενώπιον σου, και ολοκαυτώματα επί το θυσιαστήριόν σου.» Όταν, λοιπόν, οι Λευίται «εδίδασκον εν τω Ιούδα, έχοντες μεθ’ εαυτών το βιβλίον του νόμου του Ιεχωβά, και περιήρχοντο εις πάσας τας πόλεις του Ιούδα, και ‘εδίδασκον τον λαόν», ήσαν λειτουργοί του Θεού· και όταν οι Λευίται οι υιοί του Ααρών προσέφεραν τις θυσίες θυμιάματος, σιτηρών και ζώων στο θυσιαστήριόν του Ιεχωβά υπέρ του λαού, ήσαν λειτουργοί του Θεού.—Δευτ. 21:5, ΜΝΚ· 33:10· 2 Χρον. 17:9, ΜΝΚ· Μαλαχ. 2:7· Λευιτικόν κεφάλαια 1-7 και 16.

 4. (α) Τι προεσκιάζετο από τις θυσίες ζώων του Λευιτικού ιερατείου; (β) Γιατί το Λευιτικό ιερατείο ήλθε σε τέλος, και πώς το έδειξε αυτό ο Ιεχωβά;

⁴ Στην προς Εβραίους επιστολή εξηγείται πώς αυτό το Λευιτικό ιερατείο με τον αρχιερέα του, τις θυσίες του, τη διδασκαλία του και τις τελετουργίες του εν σχέσει με την υπηρεσία του ναού, καθώς και ο ίδιος ο ναός με όλα τα χαρακτηριστικά του, ήσαν τύπος μεγαλυτέρων μελλόντων πραγμάτων. Οι πλείστες από τις θυσίες, και ειδικά ό,τι ελάμβανε χώραν στην ημέρα του εξιλασμού, ήσαν εικόνες της μεγάλης θυσίας του Ιησού Χριστού, που έδωσε τη ζωή του ως εξιλέωσι για τον άνθρωπο. Συνεπώς, όταν ο Ιησούς απέθανε, ανέστη και ανελήφθη στον ουρανό, η δε αξία της ζωής του έγινε δεκτή από τον Ιεχωβά Θεό στον ουρανό ως αντίλυτρον, το Λευιτικό ιερατείο είχε παίξει για τελευταία φορά το προφητικό του μέρος. Ότι αυτό έγινε έτσι, κατεδείχθη από το γεγονός ότι τη στιγμή που πέθανε ο Ιησούς, το μεγάλο παραπέτασμα του ναού που εχώριζε τους δύο θαλάμους που ωνομάζοντο τα «άγια» και τα «άγια των αγίων», εσχίσθη θαυματουργικά από το επάνω μέρος έως κάτω. Σχίζοντας αυτό το παραπέτασμα, ο Ιεχωβά έδειχνε ότι οι θυσίες του εξιλασμού που προσεφέροντο από τον Ιουδαίον αρχιερέα δεν είχαν πλέον αξία και έτσι δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για τις υπηρεσίες του Λευιτικού ιερατείου, επειδή αυτός ο οίκος ή ναός είχε τώρα εγκαταλειφθή.​—Ματθ. 27:51· 23:38· Εβρ. 9:1-15.

 5. Πώς έγινε ένα πραγματικό σταμάτημα στις υπηρεσίες του Λευιτικού ιερατείου;

⁵ Εν τούτοις, το Λευιτικό ιερατείο, μη κατανοώντας τούτο, εξακολούθησε να υπηρετή και μετά τον θάνατο του Ιησού και να φέρνη τις θυσίες του ζώων στον ναό, αλλ’ αυτό εγίνετο χωρίς κάποια νόμιμη βάσι· η διαθήκη του νόμου δεν είχε πια αξία ενώπιον του Θεού, και στο έτος 70, όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ιερουσαλήμ, ο Θεός έδειξε πόσο περιττό είχε γίνει το ιερατείο εκείνο, θέτοντας σ’ αυτά τέρμα και ντε φάκτο επίσης. Αυτό εθανατώθη ή διεσπάρη και ο ναός του κατεστράφη, δεν μπορεί δε ποτέ να ανασυγκροτηθή ένα άλλο Λευιτικό ιερατείο, επειδή κανείς Ιουδαίος σήμερα δεν μπορεί να πη από ποια από τις φυλές του Ισραήλ κατάγεται.​—Κολ. 2:14.

ΕΝΑ ΝΕΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ

6, 7. Μήπως η μετατόπισις του Λευιτικού ιερατείου έδειξε ότι δεν έπρεπε κατόπιν να υπάρχη κανένα εντελώς ιερατείο επάνω στη γη; Αποδείξτε την απάντησί σας.

⁶ Θέτοντας ο Θεός τη Λευιτική τάξι ιερέων τόσο απόλυτα έξω υπάρξεως, μήπως ήθελε να δείξη ότι δεν υπήρχε πια ανάγκη ιερατείου επάνω στη γη; Καθόλου! Όλο εκείνο που συνέβη ήταν, ότι ένας τύπος, μια εικόνα ή σύμβολο είχε μετατοπισθή, επειδή ο καιρός για το αντίτυπο, την πραγματικότητα, είχε έλθει. Όταν, λοιπόν, οι Λευιτικοί ιερείς απέρριψαν τον Ιησούν ως τον αρχιερέα του Θεού, αν και μιας άλλης τάξεως, και όταν αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν ότι ο καιρός των είχε παρέλθει και αρνήθηκαν να μπουν σε μεγαλύτερα προνόμια, έπρεπε να μετατοπισθούν βιαίως.​—Εβρ. 10:1.

⁷ Ο Παύλος σχολιάζει την αλλαγή του ιερατείου και της νομίμου του βάσεως, του νόμου, με τα εξής λόγια: «Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε δια Λευιτικής ιερωσύνης, (διότι ο λαός επ’ αυτής έλαβε τον νόμον,) τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι μετατιθέμενης της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται.» Ο αρχιερεύς αυτού του νέου ιερατείου κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, μάλλον παρά Ααρών, είναι ο Χριστός Ιησούς, και ως τοιούτος έχει υφιερείς επάνω στη γη.​—Εβρ. 7:11, 12.

 8. Ποιοι έλαβαν τη θέσι του Λευιτικού ιερατείου στη διάταξι του Θεού; Αποδείξτε το.

⁸ Ποιοι είναι αυτοί οι υφιερείς; Ποιοι επρόκειτο να γίνουν το αντίτυπο του Λευιτικού ιερατείου; Στα κεφάλαια 7 έως 10 της προς Εβραίους επιστολής του, ο Παύλος πρώτα σχεδιάζει τα παράλληλα μεταξύ του Ααρών, του αρχιερέως της παλαιάς διαθήκης, και του Χριστού Ιησού ως του Αρχιερέως της νέας διαθήκης. Έπειτα στο κεφάλαιο 10 στρέφεται στους υφιερείς, τους Λευίτας, και τις υπηρεσίες των και δείχνει πώς θα ηκολουθούντο από ένα ιερατείο, που δεν θα προσέφερε θυσίες ζώων, και λέγει: «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν.» Λέγοντας «ας πλησιάζωιμεν [ημείς] μετά αληθινής καρδίας . . . και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν», αναφερόμενος στις Λευιτικές τελετουργίες καθαρισμού, ο Παύλος προσκαλεί τους Χριστιανούς αδελφούς του να εισέλθουν στη διαδοχή του Λευιτικού ιερατείου. Επομένως, η Χριστιανική εκκλησία είναι εκείνη που προσδιορίζεται ως νέο ιερατείον, ως η νέα τάξις επιγείων λειτουργών του Θεού, οι οποίοι προσφέρουν πνευματικές θυσίες αίνων και καλών έργων.​—Εβρ. 10:19-22· 13:15, 16· Λευιτ. 16:4· Αριθμ. 8:6, 7.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ

 9. Πώς μπορεί να λεχθή ότι ο Χριστιανός είναι διάκονος όπως και ο Λευίτης ιερεύς;

⁹ Υπάρχουν πολυάριθμα παράλληλα μεταξύ του παλαιού και του νέου ιερατείου, τα οποία επιβεβαιώνουν τη σχέσι των. Ο Χριστιανός είναι ένας λειτουργός ή διάκονος του λόγου του Θεού όπως ήταν και ο Λευίτης ιερεύς: «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις . . . έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής· δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»​—2 Κορ. 5:18-20.

10. Πώς δείχνει ο Πέτρος τα παράλληλα μεταξύ του Λευιτικού και του Χριστιανικού ιερατείου;

¹⁰ Ο απόστολος Πέτρος, όμως, είναι εκείνος, ο οποίος, τονίζοντας τα παράλληλα, αποκαλεί άμεσα τη Χριστιανική εκκλησία ιερατείον. Κάνοντας σύγκρισι με τον κατά γράμμα ναό και τις κατά γράμμα θυσίες του Λευιτικού ιερατείου, ο Πέτρος εξηγεί στους ομοίους του Χριστιανούς: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού. . . . είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.»​—1 Πέτρ. 2:5, 9, 10.

11. (α) Ποιες είναι οι ‘πνευματικές θυσίες’ που αναφέρονται στην 1 Πέτρου 2:5; (β) Ποια είναι τα ιερατικά καθήκοντα για τους Χριστιανούς, που αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 10:23-25;

¹¹ Ότι αυτές οι ‘πνευματικές θυσίες’ που προσφέρονται από το Χριστιανικό ιερατείο είναι προπάντων μια ‘εξαγγελία των αρετών’ του Θεού επιβεβαιώνεται από τον Παύλο, ο οποίος τις ονομάζει «καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού», στην προς Εβραίους επιστολή 13:15, και προσθέτει: «Την δε αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε· διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός.» Παρατηρήστε επίσης πώς ο Παύλος, αφού έχει προσδιορίσει την ταυτότητα του νέου ιερατείου υπό τον Χριστόν Ιησούν στην προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο 10, προχωρεί στα εδάφια 23-25 και αναφέρει τουλάχιστον τρία διακεκριμένα ιερατικά καθήκοντα αυτού του νέου ιερατείου: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»​—Ρωμ. 12:1.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ

12. Γιατί το Λευιτικό ιερατείο ονομάζεται «ειδικό» ιερατείο;

¹² Από μια άποψι, εν τούτοις, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δύο ιερατείων. Το Λευιτικό ιερατείο δεν ήταν ό,τι είναι γνωστόν ως «γενικόν» αλλά, μάλλον, ένα λεγόμενο «ειδικόν» ιερατείον. Δεν υπήρχε τίποτε γενικόν όσο αφορά αυτό. Το υπούργημα του ιερέως περιεβάλλετο από περιορισμούς προερχομένους από τη γέννησι και το φύλον, καθώς ήταν περιωρισμένο στα άρρενα μέλη της φυλής του Λευί, μάλιστα δε το υπούργημα του θυσιάζοντος ιερέως ήταν περιορισμένο στην οικογένεια του Ααρών, του πρώτου αρχιερέως. Δια νόμου το ιερατείο ετίθετο σε μια κλάσι ή τάξι αυτό καθ’ εαυτό, όχι μόνο σχετικά με το υπούργημα, αλλά και με άλλα ζητήματα. Οι Λευίται δεν ελάμβαναν κληρονομία στη γη, και εγίνοντο ειδικές προμήθειες για τα χρειώδη της ζωής των. Η φυλή των δεν ελογαριάζετο μεταξύ των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, αφού ετέθη κατά μέρος για ιερατικά καθήκοντα· οι φυλές του Εφραΐμ και του Μανασσή, των υιών του Ιωσήφ, έκαναν τον αριθμό πλήρη. Οι Λευίται ήσαν έτσι μια ειδική κλάσις ή κατάστασις ή τάξις μέσα στην Ιουδαϊκή κοινωνία. Υπήρχε μια θετική διάκρισις μεταξύ ιερατείου και λαού. Το ιερατείο του Ισραήλ ήταν «ειδικό» ιερατείο.​—Αριθμ. 8:14· 18:20-24.

13. (α) Τι είναι «γενικό» ιερατείο; (β) Σύμφωνα με τον Πέτρο, το Χριστιανικό ιερατείο είναι γενικό ή ειδικό ιερατείο; Πώς υποστηρίζει ο Πέτρος την απάντησί σας;

¹³ Δεν συμβαίνει το ίδιο με το νέο ιερατείο. Ο Πέτρος λέγει: «Σεις όμως είσθε “. . . βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίαν απέκτησεν ο Θεός». Ονομάζει το Χριστιανικό ιερατείο έθνος. Είναι ο νέος «Ισραήλ του Θεού». Ιερατείο και έθνος είναι εντελώς το ίδιο. Δεν υπάρχει διαίρεσις σε «ιεράτευμα» και «λαόν» μέσα σ’ αυτό το έθνος. Κάθε μέλος αυτού του έθνους είναι ένας ιερεύς. Αυτό είναι ένα «γενικόν» ιερατείον.​—Γαλ. 6:16.

14. Δώστε περαιτέρω αποδείξεις του γεγονότος ότι το Χριστιανικό ιερατείο είναι γενικό.

¹⁴ Η ιδέα ότι δεν υπάρχει διάκρισις μεταξύ Χριστιανών δεν είναι νέα. Τη συναντούμε στην εξεικόνισι του Χριστιανού ως μέλους του σώματος του Χριστού, στο οποίο δεν είναι «Ιουδαίος ουδέ Έλλην· δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ»· και έχομε την ιδέα αυτή στην ιδιότητα υιού του Θεού στην οποία φθάνει ο Χριστιανός και βάσει της οποίας κάθε Χριστιανός έχει άμεση πρόσοδο στον ουράνιο Πατέρα του μέσω του Αρχιερέως, Ιησού Χριστού, με κανένα άνθρωπο ως μεσίτη ή ιερέα, επειδή ο Ιησούς Χριστός είναι Μεσίτης ο ίδιος.​—Γαλ. 3:28· 4:5-7· Εβρ. 4:16· 1 Τιμ. 2:5.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

15. Ποιος εισήγαγε τον γενικόν χαρακτήρα του Χριστιανικού ιερατείου; Πώς;

¹⁵ Ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός με πολλή δύναμι ίδρυσε το γενικό ιερατείο στη Χριστιανική εκκλησία από την αρχή της ακόμη. Την ημέρα της Πεντηκοστής εξέχυσε το πνεύμα του στους πρώτους που έγιναν μέλη της εκκλησίας. Αυτοί, λαμβάνοντας αυτό το πνεύμα, εχρίσθησαν για να είναι υφιερείς και εβοηθήθησαν ν’ αρχίσουν να εκτελούν τα ιερατικά των καθήκοντα αμέσως τότε και εκεί, επειδή κάτω από την επιρροή του άρχισαν να προσφέρουν πνευματικές θυσίες κηρύττοντας για τον Θεό και τους σκοπούς του. Σημειώστε ότι ο Θεός δεν εξέλεξε ολίγα από εκείνα τα 120 περίπου άτομα που ήσαν παρόντα ως κλήρον ή ιερατείο για να εκτελούν το κήρυγμα και τα υπόλοιπα να είναι οι ακροαταί ή οι λαϊκοί, αλλά «επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι . . . τα μεγαλεία του Θεού.»​—Πράξ. 2:4, 11.

16. Πώς ο Ιησούς προετοίμασε τους ακολούθους του για τα καθήκοντα του γενικού ιερατείου ακόμη και πριν από την ημέρα της Πεντηκοστής;

¹⁶ Είναι φανερό με πολλούς τρόπους ότι η διδασκαλία του γενικού ιερατείου κατενοείτο και εφηρμόζετο στην αρχαία εκκλησία. Οι πρώτοι Χριστιανοί εκαλούντο ν’ ακολουθήσουν στα ίχνη του Αρχιερέως των, Χριστού Ιησού, στη διάρκεια δε της διακονίας του επάνω στη γη, αυτός, όχι μόνο εκτελούσε ο ίδιος τα καθήκοντα του νέου αρχιερέως, αλλά και καθιστούσε γενικά τα ιερατικά καθήκοντα, διδάσκοντας τους ακολούθους του να κάνουν το ίδιο.​—Λουκ. 10:1-12.

17-19. Πώς γνωρίζομε ότι η ιεραποστολική εντολή που εδόθη από τον Ιησούν και ανεγράφη στο κατά Ματθαίον 28:19, δεν ήταν μόνο για τους ένδεκα αποστόλους;

¹⁷ Μερικοί εφιστούν την προσοχή στο γεγονός, ότι, όταν ο Ιησούς, παραδείγματος χάριν, έδωσε την περίφημη ιεραποστολική εντολή, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 28:19, μόνον οι ένδεκα απόστολοι ήσαν παρόντες, και ισχυρίζονται, συνεπώς, ότι αυτή εδόθη στους αποστόλους μόνο. Αλλά κατανοείται επίσης ότι ‘πεντακόσιοι και επέκεινα αδελφοί’ ήσαν εκεί επίσης. (1 Κορ. 15:6) Είναι αλήθεια ότι οι απόστολοι περισσότερο από κάθε άλλον ήσαν απασχολημένοι στο να ιδρύουν νέες εκκλησίες σε πολλές χώρες, αλλ’ ασφαλώς δεν ήσαν μόνοι σ’ αυτό το έργον. Όλοι βοηθούσαν. Όταν ο Παύλος επήγε στη Ρώμη για πρώτη φορά, δεν επήγε για να ιδρύση μια εκκλησία, διότι υπήρχε ήδη εκκλησία εκεί, και οι αδελφοί εβγήκαν να τον συναντήσουν προτού εισέλθη στην πόλι.​—Ρωμ. 1:8, 13· Πράξ. 28:14-16.

¹⁸ Οι ίδιοι οι απόστολοι δεν θεωρούσαν ότι η ιεραποστολική εντολή ήταν γι’ αυτούς μόνο. Σημειώστε τους επαινετικούς Λόγους του Παύλου προς τους αδελφούς της Θεσσαλονίκης: «Διότι από σας εξήχησεν ο λόγος του Ιεχωβά, ουχί μόνον εν τη Μακεδονία και Αχαΐα, αλλά και εν παντί τόπω έφθανεν η φήμη τής προς τον Θεόν πίστεώς σας· ώστε ημείς δεν έχομεν χρείαν να λαλώμέν τι.»​—1 Θεσ. 1:8, ΜΝΚ.

¹⁹ Ο Τίτος και ο Τιμόθεος ήσαν διδάσκαλοι, αλλά ήσαν διδάσκαλοι διδασκάλων· δεν ήσαν διάκονοι οι οποίοι απεστάλησαν να διδάξουν λαϊκούς. Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα πάροδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» (2 Τιμ. 2:2) Τούτο είναι σε αρμονία με ό,τι διαβάζομε στην Αποκάλυψι 22:17: «Και το πνεύμα, και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ.» Όταν οι Εβραίοι εβράδυναν να προοδεύσουν ως το σημείο τού να μετέχουν ενεργώς στα καθήκοντα του γενικού ιερατείου, ο Παύλος απεγοητεύθη: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού.» Δεν ήσαν ανεκτοί λαϊκοί σ’ αυτή την εκκλησία.​—Εβρ. 5:12.

20. Πώς η ιστορία επιβεβαιώνει τα περί γενικού ιερατείου στην πρώτη εκκλησία;

²⁰ Η ιστορία επιβεβαιώνει το ίδιο. Ο Δανός καθηγητής Χαλ Κοχ λέγει στην Εκκλησιαστική Ιστορία του: «Μόνο στις ημέρες των αποστόλων και στις δεκαετίες που ακολούθησαν αμέσως, ακούμε για πραγματικούς ιεραποστόλους, απασχολημένους με τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης που θεωρούσαν σαν καθήκον των και προορισμό των. Με άλλα λόγια εντελώς συνήθεις Χριστιανοί, έμποροι, εργάται, δούλοι και οποιασδήποτε κοινωνικής θέσεως άνθρωποι ήσαν εκείνοι, που είλκυαν νέα μέλη στην εκκλησία.» Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό: Το γενικό ιερατείο ήταν μια χαρακτηριστική μορφή της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας· κάθε μέλος ήταν ένας ιερεύς, ο οποίος θεωρούσε καθήκον του να κηρύττη και να διδάσκη για τον Θεό μέσα και έξω από την εκκλησία, και υπεστηρίζετο από το πνεύμα του Θεού που ήταν χυμένο επάνω τους. Δεν υπήρχαν λαϊκοί σ’ αυτή την εκκλησία. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, ότι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο παρά έναν κλήρο που κηρύττει από τον άμβωνα και ένα παθητικό πλήθος λαϊκών;

ΜΙΑ ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

21. Μήπως οι εκκλησιαστικοί υπηρέται της πρώτης εκκλησίας αποτελούσαν ένα ιερατείο;

²¹ Αφού η πρώτη Χριστιανική εκκλησία ήταν μια εργαζόμενη οργάνωσις, ήταν ανάγκη να διορισθούν μερικά από τα μέλη σε ειδικές υπηρεσίες. Για να διορισθή κανείς σε τέτοια θέσι υπηρεσίας έπρεπε να είναι ώριμος, «πρεσβύτερος», σύμφωνα με τον όρον του Ελληνικού κειμένου. Μέσα από τους πρεσβυτέρους εξελέγοντο επόπται ή «επίσκοποι» της εκκλησίας και οι βοηθοί των ή «διάκονοι». Λόγω των όσων είδαμε προ ολίγου για το γενικό ιερατείο στην πρώτη εκκλησία, αυτοί δεν διωρίζοντο για ν’ αποτελέσουν ένα ιερατείο· ήσαν απλώς οι υπηρέται των Χριστιανών αδελφών των.​—Πράξ. 6:1-7· Τίτον 1:5· 1 Πέτρ. 5:2, 3· Ματθ. 20:25-28.

22. Πώς οι εκκλησιαστικοί υπηρέται αργότερα έφθασαν να συγκροτήσουν ένα ιερατείο;

²² Ο Παύλος, εν τούτοις, επροφήτευσε αληθινά: «Μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» Μια από τις λυπηρές συνέπειες αυτής της εγέρσεως ιδιοτελών ανθρώπων σε καταπιεστική εξουσία ήταν η τελεία απώλεια του γενικού ιερατείου. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική ιστορία, στον δεύτερον αιώνα οι υπηρέται των εκκλησιών βραδέως αλλ’ ασφαλώς υψώθηκαν στη μορφή ενός ειδικού ιερατείου. Οι εκκλησιαστικοί επίσκοποι εφόρεσαν την επισκοπική ενδυμασία, οι «πρεσβύτεροι» μετετράπησαν από το να είναι απλώς οι ώριμοι, πρεσβύτεροι άνδρες, μέσα από τους οποίους θα μπορούσαν να εκλέγωνται οι υπηρέται, στο να είναι στο αξίωμα ενός ιερέως, και οι διάκονοι ή διακονικοί υπηρέται ή βοηθοί μετεσχηματίσθησαν στους «διακόνους» των ημερών μας. Άνθρωποι ανέλαβαν θέσεις, με τις οποίες απετέλεσαν μια ιεραρχία, η οποία επί αιώνες εξήσκησε σκληρή πνευματική και κοσμική κυριαρχία, δεσπόζοντας επάνω σ’ ένα πλήθος λαϊκών.​—Πράξ. 20:29, 30.

23. (α) Τι καθιστά τον Καθολικό κλήρο εξέχον παράδειγμα ενός λεγομένου Χριστιανικού κλήρου, ο οποίος έκαμε αλλαγή από το γενικά στο ειδικό ιερατείο; (β) Γιατί η αλλαγή αυτή ήταν διαβολική;

²³ Το ιερατείο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα τούτου. Το ιερατείο αυτό, όχι μόνο απετέλεσε μια διακεκριμένη, χωριστή τάξι υψωμένη επάνω από τους λαϊκούς σε εξουσία, εκπαίδευσι και εμφάνισι, μιμούμενο τη διάταξι ενός ειδικού ιερατείου, αλλά και έκτισε οικοδομήματα κατά γράμμα ναών με κατά γράμμα βωμούς και ενέδυσε τα μέλη του με ειδικά ενδύματα για να διακρίνωνται από το κοινό εκκλησιαστικό μέλος. Για να καταστήση πλήρη την επιστροφή του ειδικού ιερατείου, ισχυρίζεται ότι κατέχει με ειδική αφιέρωσι την εξουσία να καλή τον Χριστό Ιησού στους βωμούς του κατά θέλησιν, να θυσιάζη την κατά γράμμα σάρκα και αίμα του στη Ρωμαιοκαθολική λειτουργία. Η αλλαγή διευθύνσεως από το γενικό ιερατείο πίσω στο ειδικό δύσκολα θα μπορούσε να γίνη πιο τέλεια, αν επρόκειτο ακόμη να διατηρηθή μια Χριστιανική εμφάνισις. Αποστερώντας τα μέλη της εκκλησίας από το δικαίωμά των να είναι ενεργοί υπηρέται του Θεού με το να κηρύττουν τον λόγον του, περιορίζοντάς τα σ’ ένα σώμα αμαθών, συχνά αγραμμάτων, θαμώνων της εκκλησίας, ο κλήρος έσβησε το πνεύμα του Θεού στην εκκλησία και την απεγύμνωσε από την αρχική δυναμική της ισχύ για διάδοσι των αγαθών νέων και έτσι την απεγύμνωσε από το ορθό είδος αναγεννήσεως, με το οποίο η αλήθεια σχετικά με τον Θεό και τον Χριστό έπρεπε να νικήση τον κόσμο. Η αλλαγή αυτή ήταν διαβολική.

Το Γενικόν Ιερατείον Σήμερα

«Θέλω εκχέει το πνεύμά μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις. Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το πνεύμά μου.»​—Ιωήλ 2:28, 29.

1, 2. Ποιος λαμβάνει την ηγεσία στην παρούσα ώθησι του «Χριστιανικού κόσμου» για αναβίωσι του γενικού ιερατείου, και ποιο είναι το ελατήριο;

ΕΠΙ αιώνες θεολόγοι του «Χριστιανικού κόσμοι» κατενόουν ότι οι εκκλησιαστικές οργανώσεις που υπεστήριζαν, με το να έχουν ένα ειδικό ιερατείο ήσαν μη Χριστιανικές, μη βιβλικές· αλλά δεν άρχισαν να κάνουν κάτι σχετικά με τούτο πριν από τον εικοστόν αυτόν αιώνα. Τώρα λέγουν πολλά για το «γενικόν ιερατείον». Όσο και αν μπορή να φαίνεται παράδοξο, αν παρατηρήσωμε την ιεραρχική διάρθρωσι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αυτή ωστόσο ήταν εκείνη που ανέλαβε την ηγεσία στη σημερινή εκστρατεία του «Χριστιανικού κόσμου» για να θέση πάλι σε δράσι τους ίδιους εκείνους «λαϊκούς» που τόσο επιμελώς είχε κρατήσει αδρανείς επί αιώνες.

² Ας σημειωθή, όμως, ότι το ελατήριο, για το οποίο ενεργούν έτσι, δεν είναι τόσο μια επιθυμία να δουν μια αλλαγή στην εκκλησιαστική οργάνωσι προς την παλαιά σύνθεσι του γενικού ιερατείου της πρώτης εκκλησίας, όσο μια τρομερή ανάγκη οφειλόμενη σε μοιραία έλλειψι Ρωμαιοκαθολικών που θέλουν να γίνουν ιερείς.a Αυτή η έλλειψις απειλεί να ματαιώση την Καθολική ευχή για παγκόσμια εξουσία, και για τούτο οι Καθολικοί λαϊκοί πρέπει να γίνουν τώρα δραστήριοι. Αυτή είναι η αιτία, για την οποία μιλούν για το γενικό ιερατείο σε μια εκκλησία που αλλιώς δεν θα μπορούσε να ενδιαφέρεται να υπενθυμίση σε οποιονδήποτε αυτή την παλαιά διδασκαλία.

 3. Σύμφωνα με τον Πάπα Πίο XII, υπάρχει ένα γενικό αποστολάτο για να συμμετέχουν σ’ αυτό όλοι οι Καθολικοί, και θ’ αποκτήσουν οι λαϊκοί ισότητα με το ιερατείο συμμετέχοντας στο αποστολάτο;

³ Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Συνέδριο του Λαϊκού Αποστολάτου, που συνήλθε στη Ρώμη της Ιταλίας το 1957, ο Πάπας Πίος XII εξήγησε ότι μέσα στην Καθολική Εκκλησία υπάρχουν δύο αποστολάτα: ένα ‘ιεραρχικόν αποστολάτον’ και ένα ‘αποστολάτον των λαϊκών’. Ο πάπας ήγειρε το ερώτημα: «Μήπως ο λαϊκός, που του είναι εμπιστευμένη η διδασκαλία της θρησκείας, από αυτό τούτο το γεγονός ότι έλαβε μια κανονική αποστολή (μια εκκλησιαστική εντολή) να διδάσκη, και του οποίου η διδασκαλία ίσως ν αποτελή τη μόνη του επαγγελματική δραστηριότητα, περνά από το λαϊκόν αποστολάτον στο ‘ιεραρχικόν αποστολάτον’;» Η απάντησις ήταν Όχι. Η πραγματική εξουσία να διδάσκουν περιβάλλει τον πάπα και τους επισκόπους μόνο. «Όλοι οι άλλοι, είτε ιερείς είτε λαϊκοί, συνεργάζονται στο μέτρον στο οποίον η εκκλησιαστική εξουσία τους εμπιστεύεται να διδάσκουν ακριβώς και να οδηγούν τον πιστόν.»b

 4. Πόσο γενικό είναι το ιερατείο στο οποίο καλούνται να συμμετάσχουν οι Ρωμαιοκαθολικοί λαϊκοί;

⁴ Με άλλα λόγια, παρ’ όλες τις ομιλίες για γενικόν ιερατείον, δεν πρέπει να περιμένωμε να δούμε την Καθολική εκκλησία από τώρα και στο εξής να καταργή τις διαταγές της και να εφοδιάζη τους λαϊκούς της παντού με Γραφές και βοηθήματα μελέτης, έτσι ώστε κάθε Καθολικός να μπορή να εκπληρώνη το καθήκον του ως Χριστιανός που κηρύττει τον λόγον του Θεού στους άλλους. Σύμφωνα με τον Πάπα Πίο XII, «όλοι οι Χριστιανοί δεν καλούνται στο λαϊκό αποστολάτο με την αυστηρή έννοια».c Μόνο μια εκλεκτή ειδικά εκπαιδευμένη μειονότης των λαϊκών θα χρησιμοποιηθή γι’ αυτό, και σε τέτοιους ανωτέρας σειράς λαϊκούς διακόνους η εκκλησία είναι πρόθυμη να πληρώση μισθόν έως 12.000 δολλαρίων το έτος.d Αυτό, θα μπορούσε να υποστηριχθή, δεν αφήνει πολύ από τη γενικότητα.

 5. Γιατί νομίζετε ότι ο πάπας μιλεί για τους λαϊκούς ως μετέχοντας στο αποστολάτο σε μια «ολιγώτερο ακριβή έννοια του όρου»; Τι αναμένεται αυτοί να κάμουν;

⁵ Τι θα κάμουν, λοιπόν, όλα τα εκατομμύρια των Καθολικών που δεν είναι ‘εμπιστευμένα να διδάσκουν ακριβώς ‘την Καθολική πίστι, αλλά που καλούνται ωστόσο να συμμετάσχουν στο «γενικόν ιερατείον»; Ενώ «δεν καλούνται σε λαϊκό αποστολάτο με την αυστηρή έννοια», ενθαρρύνονται να μετέχουν σ’ ένα «αποστολάτο προσευχής και προσωπικού παραδείγματος ως ένα αποστολάτο στην ευρύτερη και ολιγότερο ακριβή έννοια του όρου». Γιατί αυτό ονομάζεται αποστολάτο σε μια «ολιγότερο ακριβή έννοια του όρου» είναι προφανές όταν εξετασθή προσεκτικότερα το πράγμα. Γι’ αυτά τα εκατομμύρια των Καθολικών δεν υπάρχει προσφορά πνευματικών θυσιών στον Θεό στη μορφή ‘καρπών χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού’ για να ταυτισθούν με την πρώτη εκκλησία, δεν υπάρχουν προνόμια υπηρεσίας παράλληλα με τις αρχές του γενικού ιερατείου. Το έργον των στον κόσμο είναι, σύμφωνα με τον Πάπα Πίο , να σχηματίσουν Καθολικά κελλιά σε εργαστήρια, να μπουν στη δημοσία, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή, να ενωθούν στην κίνηση εμπορικών ενώσεων και συνεργατικών συνεταιρισμών παραγωγών και καταναλωτών καθώς και διεθνών οργανισμών όπως η ΟΥΝΕΣΚΟ, έτσι ώστε «να μεταδώσουν σ’ αυτά το σήμα του Χριστού.»e

 6. Τι υπενθυμίζει το Καθολικό πρόγραμμα που αναφέρεται ως εκδήλωσις ενός γενικού ιερατείου, και σε τι εχρησιμοποιήθη στο παρελθόν;

⁶ Όλα αυτά έχουν περισσότερο γεύσι βαθμιαίας διεισδύσεως όπως χρησιμοποιείται από ορισμένα πολιτικά κινήματα, παρά του έργου που εξετελείτο από τα με μόχθο κηρύττοντα μέλη του πρώτου Χριστιανικού γενικού ιερατείου. Ο πιο σπουδαίος κλάδος του Καθολικού λαϊκού κινήματος είναι η λεγόμενη Καθολική Δράσις, μια ημιθρησκευτική κίνησις που εχρησιμοποιήθη συχνά από την εκκλησία με τον ίδιο τρόπο, που οι Εθνικοσοσιαλισταί εχρησιμοποίησαν τις ομάδες των SA στη Γερμανία υπό τον Χίτλερ, όπως, παραδείγματος χάριν, όταν η Καθολική Δράσις στα έτη πριν ακριβώς από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στη διάρκεια του πολέμου αυτού στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες εχρησιμοποιήθη από την εκκλησία για να διαλύση βίαια θρησκευτικές συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά επειδή δεν της άρεσαν οι αλήθειες που ελέγοντο σ’ αυτές τις συναθροίσεις.f

 7. (α) Πόσο καλά ανταποκρίνονται οι Καθολικοί λαϊκοί στην πρόσκλησι να μετάσχουν στο λαϊκό αποστολάτο της εκκλησίας; (β) Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι δεν υπάρχει γενικό ιερατείο μέσα στην Καθολική εκκλησία; Τι λείπει ;

⁷ Παρ’ όλες τις προσπάθειες, υπάρχουν θρηνολογήματα λόγω πτωχών αποτελεσμάτων. Ο S. E. Mgr. Valerian Gracias, αρχιεπίσκοπος της Βομβάης, είπε: «Πώς να εξηγήσομε την απάθεια της μεγάλης πλειονότητος εκείνων που, με τα διανοητικά και ηθικά των χαρίσματα, θα μπορούσαν να είναι δραστήριοι και ισχυροί μέτοχοι στο αποστολάτον της ιεραρχίας, αλλ’ ατυχώς δεν είναι; Κάθε άνθρωπος σήμερα, σύμφωνα με τη διατύπωσι του Αγ. Παύλου, ζητεί τα ‘εαυτού’ και όχι τα του Χριστού. Δεν υπάρχει φωτιά στις καρδιές των, αλλά μόνο θνήσκουσα ασβόλη. Πλείστοι Καθολικοί διατηρούν την αντίληψι ότι η Εκκλησία είναι ένα είδος κοινωνίας στην οποία κανείς απλώς ανήκει· η ιδέα περί της Εκκλησίας ως ζώντος οργανισμού είναι ξένη στις διάνοιες των.»g Όλα αυτά τείνουν ν’ αποδείξουν ότι το λεγόμενο γενικό ιερατείο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δεν είναι τίποτε του είδους αυτού, και ότι ο Θεός δεν προσέθεσε το πνεύμα του στις προσπάθειές των.​—Πράξ. 1:8.

 8. Συμμετέχουν οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες στη σημερινή συζήτησι του «Χριστιανικού κόσμου» για το γενικό ιερατείο;

⁸ Οι Ανατολικές Ορθόδοξες εκκλησίες είναι σχεδόν εξίσου ιεραρχικές στη διάρθρωσί των όσο και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά, αντίθετα προς την τελευταία, έχουν απόσχει από το να μιλούν για το γενικό ιερατείο σε κάπως μεγάλο βαθμό.

Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ

 9. (α) Πώς επεστήθη η προσοχή στο γενικό ιερατείο αφού είχε εξαφανισθή επί αιώνες; (β) Πώς εξήγησε ο Λούθηρος το γενικό ιερατείο;

⁹ Ο μεταρρυθμιστής Λούθηρος ήταν εκείνος που επανέφερε τη διδασκαλία του γενικού ιερατείου στο φως της ημέρας. Αυτός ήταν ένας οξύς σπουδαστής της Βίβλου και γρήγορα είδε πόσα μακριά η Καθολική εκκλησία είχε μετακινηθή από την πρώτη εκκλησία με το ειδικό της ιερατείο, στον αγώνα του δε εναντίον της παπωσύνης έκαμε επιμελή χρήσι των όσων είχε εύρει. «Αφιερωθήκαμε όλοι να είμεθα ιερείς, στο βάπτισμά μας», ετόνισε, και εχλεύασε τον πάπα επειδή ενόμιζε ότι μπορούσε να κάμη ιερείς από ήδη βαπτισμένους Χριστιανούς με μια τελετή χειροτονίας. «Το ότι ο πάπας ή ο επίσκοπος χρίει, κουρεύει, χειροτονεί, αφιερώνει και ντύνει ένα άτομο διαφορετικά από τους λαϊκούς», είπε, «μπορεί κάλλιστα να κάμη έναν υποκριτή ή έναν ανόητο με το άτομο αυτό, αλλά ποτέ δεν θα το κάμη έναν Χριστιανό ή έναν πνευματικό άνθρωπο.»h

10. (α) Τι θεωρούσε ο Λούθηρος ως το κύριο καθήκον του Χριστιανού; (β) Τι έκαμε ο Λούθηρος αφού ανεκάλυψε εκ νέου τη διδασκαλία του γενικού ιερατείου; Ποια ήσαν τα αποτελέσματα;

¹⁰ Κατόπιν ο Λούθηρος, με μεγάλο ζήλο, άρχισε την εφαρμογή του γενικού ιερατείου στη νεωστί σχηματισθείσα εκκλησία του, διδάσκοντας ότι το πιο σπουδαίο έργο ενός Χριστιανού, ένα έργο που ενσωματώνει όλα τα άλλα ιερατικά καθήκοντα, είναι να «διδάσκη τον λόγον του Θεού».i Σε τούτο, όμως, υπέστη ήττα. Είχε να μάθη ότι ο κοινός λαός ήταν τόσο παραμελημένος πνευματικώς από την Καθολική εκκλησία, ώστε το γενικό ιερατείο και τα καθήκοντά του ήσαν πέρα από την αντίληψί των. Το έργο του Λουθήρου από αυτή την άποψι ποτέ δεν ακολουθήθηκε από τους διαδόχους του. Υπέστη μαρασμό.

11. Ποιοι άλλοι προσεπάθησαν να εφαρμόσουν το γενικό ιερατείο; Με ποια αποτελέσματα;

¹¹ Ήδη τέτοια, πριν από τη Μεταρρύθμισι, κινήματα, όπως των Βαλδενσίων στην Κεντρική Ευρώπη και των Λολλάρδων στη Βρεττανία, είχαν προσπαθήσει να ζήσουν σύμφωνα με το γενικό ιερατείο. Μετά τη «μεταρρύθμισι» ένα κίνημα στη Γερμανία γνωστό ως «Ευσεβισμός» και το κίνημα Όξφορδ στη γενεά μας προσεπάθησαν σε κάποιο βαθμό να κάμουν το ίδιο, αλλά όλες, αυτές οι προσπάθειες ήσαν προφανώς χωρίς την υπαστήριξί του αγίου πνεύματος του Θεού, επειδή όλες εξεμηδενίσθησαν, και ακόμη μέσα στη Λουθηρανική εκκλησία σήμερα η κατάστασις δεν έχει αλλάξει από τον καιρό του Λουθήρου: Η διδασκαλία του Χριστιανικού γενικού ιερατείου αναγνωρίζεται στη θεωρία, αλλά όχι και στην πράξι.

12. (α) Πώς μερικοί προτεστάνται κληρικοί ισχυρίζονται ότι έχουν γενικό ιερατείο στις εκκλησίες των; Ποια είναι η πραγματικότης; (β) Πώς είναι φοβερό ότι, παραδείγματος χάριν, οι Λουθηρανικές Κρατικές εκκλησίες της Δανίας και της Σουηδίας δεν έχουν γενικό ιερατείο;

¹² Εν τούτοις, πολλοί μη επισκοπελιανοί Προτεστάνται κληρικοί, περιλαμβανομένων και Λουθηρανών, ισχυρίζονται ότι έχουν το γενικό ιερατείο και ότι οι λειτουργοί των είναι απλώς υπηρέται που λαμβάνονται από το ποίμνιο για ειδικό καθήκον. Στη θεωρία, λέγεται, ότι οποιοδήποτε μέλος της εκκλησίας θα μπορούσε να λειτουργή ως τέτοιος υπηρέτης, όπως ακριβώς οι άποικοι στην Αμερική εξέλεγαν τον πιο κατάλληλο λαϊκό μεταξύ των για να είναι ο λειτουργός των, οπουδήποτε εγκαθίσταντο, ώσπου μπορούσαν ν’ αποκτήσουν έναν «πραγματικό» λειτουργό, ή όπως οι πλοίαρχοι συχνά θεωρούνται λειτουργοί για το πλήρωμα των και τους επιβάτας των. Είναι, εν τούτοις, γεγονός, ότι οι Προτεσταντικές εκκλησίες, περιλαμβανομένων και των Λουθηρανών, έχουν ένα ειδικό ιερατείο. Είναι γεγονός, ότι συνήθως κανείς δεν μπορεί να κηρύξη ή να κάμη τελετουργίες στις εκκλησίες των χωρίς ειδική χειροτονία. Κανονικά, κανείς δεν χειροτονείται χωρίς ειδική ακαδημαϊκή εκπαίδευσι, και αυτοί ντύνονται διαφορετικά από τους υπολοίπους, τουλάχιστον όταν ιερουργούν. Οι εξαιρέσεις είναι τόσο σπάνιες, ώστε μόνο τονίζουν τον κανόνα. Στις Προτεσταντικές εκκλησίες δεν είναι όπως στην πρώτη εκκλησία, όπου, σύμφωνα με τον Νορβηγό καθηγητή Χάλλεσμπυ, «όλες οι τελετουργίες της εκκλησίας μπορούσαν να τελούνται από οποιονδήποτε Χριστιανό.»j Για τούτο, ειλικρινείς Προτεστάνται λειτουργοί, των οποίων οι εκκλησίες διδάσκουν το γενικό ιερατείο, παραδέχονται ότι πραγματικά έχουν ένα ειδικό ιερατείο.k

ΑΚΑΡΠΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ

13, 14. Πώς γνωρίζομε ότι ο Προτεσταντικός Χριστιανικός κόσμος δεν είναι ευχαριστημένος με την παρούσα του κατάστασι σχετικά με το γενικό ιερατείο;

¹³ Αυτό τόσο οικτρά υστέρησε από το ν’ αποτελή μίμησι των πρώτων Χριστιανών που ζούσαν τη διδασκαλία του γενικού ιερατείου, ώστε η γνώσις του τι πρέπει να γίνη και η ανικανότης εκτελέσεώς του, θα μπορούσε, φυσικά, μόνο να φθείρη οποιαδήποτε εκκλησία που ονομάζεται Χριστιανική. Για τούτο, όταν το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ιδρύθη στο Άμστερνταμ το 1948, επλαισιώθη μ’ ένα «Τμήμα για τους Λαϊκούς», σκοπός του οποίου είναι «να κρατή ενώπιον των εκκλησιών την ευθύνη για υποβοήθησι των λαϊκών να είναι η Εκκλησία στον κόσμο».l

¹⁴ Στις εκθέσεις της συνελεύσεως του Συμβουλίου του Άμστερνταμ διαβάζομε: «Έχομε ανάγκη να ξανασκεφθούμε τι σημαίνει να μιλούμε για την Εκκλησία ως ‘βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, ιδιάζων λαός’ (1 Πέτρου 2:9), και ως το ‘Σώμα του Χριστού’ (Εφεσίους 4:16), στο οποίο κάθε μέλος συνεργάζεται κατά το μέτρον του.»a Και στις εκθέσεις της συνελεύσεως του στο Έβανστον των Η.Π.Α., το 1954, διαβάζομε: «Η φράσις ‘η διακονία των λαϊκών’ εκφράζει το προνόμιο ολόκληρης της Εκκλησίας να συμμετέχη στη διακονία του Χριστού στον κόσμο. Πρέπει να κατανοήσωμε εκ νέου τι συνεπάγεται το γεγονός ότι είμεθα όλοι βαπτισμένοι· ότι, όπως ο Χριστός έφθασε να διακονή, έτσι πρέπει όλοι οι Χριστιανοί να γίνουν διάκονοι του σωτηρίου σκοπού Του.»b Τελικά, ο Προτεσταντισμός αφυπνίζεται ως προς το τι σημαίνει να είναι κανείς Χριστιανός, ως προς το ότι πρέπει να έχη το γενικό ιερατείο, ότι δεν το έχει, και ότι κάτι πρέπει να γίνη σχετικώς.

15. (α) Πώς οι Προτεστάνται λαϊκοί γενικά ανταποκρίνονται στην κλήσι για ένα γενικό ιερατείο; (β) Τι απαιτεί η εφαρμογή του γενικού ιερατείου;

¹⁵ Όπως ακριβώς η Καθολική εκκλησία, έτσι και οι Προτεστάνται κληρικοί παντού παραπονούνται για έλλειψι προόδου στις προσπάθειές των για την πραγματοποίησι του γενικού ιερατείου. «Οι λαϊκοί που εθελουσίως και χωρίς επιβάρυνσι μετέχουν στο Χριστιανικό έργο κηρύγματος είναι επί παραδείγματι πολύ ολιγώτεροι παρά πριν από μερικές δεκαετίες. Οι Χριστιανοί που μετέχουν με ελεύθερη, αυτόματη μαρτυρία και με προσευχή ελαττώνονται επίσης. Είναι συχνά δύσκολο να εύρωμε ανθρώπους που είναι πρόθυμοι ν’ αναλάβουν ευθύνη και να φέρουν φορτία», παραπονείται ένας Νορβηγός λειτουργός σχολιάζοντας την κατάστασι της χώρας του,c πράγμα που φέρνει στο νου το Ρωμαίους 9:16: «Άρα λοιπόν δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού.» Εκείνο που χρειάζεται ο «Χριστιανικός κόσμος» για να μπορή να κάνη εφαρμογή του γενικού ιερατείου δεν είναι τίποτε ολιγώτερο από ό,τι χρειάσθηκε στην πρώτη εκκλησία​—μια έκχυσις του πνεύματος.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ​—ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

16. Τι αποδεικνύει ότι η προφητεία του Ιωήλ εξεπληρώθη στους μάρτυρας του Ιεχωβά;

¹⁶ Όταν ο Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής εξήγησε την πρώτη έκχυσι του αγίου πνεύματος, ανέφερε την προφητεία του Ιωήλ, λέγοντας: «“Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματος μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει”.» Η έκχυσις του πνεύματος στην εποχή του Πέτρου ήταν μόνο προσωρινή και μια σε μικρή κλίμακα εκπλήρωσης της προφητείας αυτής. Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων, η υποσχεμένη, τελική, διαρκής και σε πλήρη κλίμακα έκχυσις του πνεύματος εξεπληρώθη στους μάρτυρας του Ιεχωβά και όχι στις Καθολικές και Προτεσταντικές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου». Η απόδειξις είναι ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όχι μόνο κατανοούν και αναγνωρίζουν τη Βιβλική διδασκαλία του γενικού ιερατείου, αλλά μπορούν επίσης και να την εφαρμόσουν.​—Πράξ. 2:17, 18.

17. Από πότε οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν την ορθή κατανόησι του γενικού ιερατείου;

¹⁷ Από την πρώτη αρχή της συγχρόνου ιστορίας των, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν την ορθή κατανόησι της διδασκαλίας αυτής, όπως δείχνει ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε κάτω από τον τίτλο «Το Βασίλειον ιεράτευμα» στο πρώτο ακριβώς τεύχος του επισήμου περιοδικού των Η Σκοπιά της Σιών (τώρα Η Σκοπιά) του Ιουλίου του 1879. Αφού αναφέρεται στα τέσσερα κύρια εδάφια των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών για το γενικό ιερατείο (1 Πέτρ. 2:9· Αποκάλ. 1:5, 6· 5:10· 20:6) το άρθρο λέγει: «Τα παραπάνω εδάφια σαφώς διδάσκουν ότι ένα μέρος, τουλάχιστον, του έργου μας στο μέλλον θα είναι να υπηρετήσωμε ως οι ιερείς του Θεού. Επειδή το έργο ενός ιερέως είναι έργο μεσολαβήσεως και εκπαιδεύσεως με δικαιοσύνη, τα εδάφια αυτά αποδεικνύουν σαφώς ότι το ένδοξο έργο του ευαγγελισμού θα προχωρήση . . . δια μέσου του ‘αιώνος των αιώνων’. . . . Εμείς . . . θα ξεκινήσωμε ως βασιλικό ιερατείο κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, πλήρως ετοιμασμένοι να συμπαθήσωμε τα έθνη, να τα οδηγήσωμε σε τρίβους δικαιοσύνης και να τα ενθαρρύνωμε στην οδόν της ζωής.»

18. Πότε οι Μάρτυρες άρχισαν να εφαρμόζουν το γενικό ιερατείο στην πληρέστατη έκτασι; Πώς κατεδείχθη αυτό;

¹⁸ Κυττάζοντας, εν τούτοις, πίσω στην ιστορία των, παρατηρούμε ότι, αν και οι Μάρτυρες κατενόησαν τη σπουδαιότητα του να είναι κάθε Χριστιανός ενεργός δημόσιος διδάσκαλος του λόγου του Θεού ήδη από το 1879, δεν βρήκαν, όμως, πριν από το 1919, και ιδιαίτερα από το 1922, τα θάρρος και τη δύναμι να οργανώσουν και εφαρμόσουν το γενικό ιερατείο στην πληρέστατη έκτασι σύμφωνα με τις μεθόδους της πρώτης εκκλησίας. Από τότε και έπειτα έγινε η προσπάθεια να κηρύττη κάθε μέλος της εκκλησίας από σπίτι σε σπίτι, όχι απλώς διαθέτοντας Βιβλικά φυλλάδια, αλλά με άμεση προσωπική ομιλία σε κάθε οικοδεσπότη και προσφορά Βιβλικών περιοδικών, βιβλίων και βιβλιαρίων αντί μικρού τιμήματος. Από τότε όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, νέοι και ηλικιωμένοι, νεάνιδες και ηλικιωμένες γυναίκες καθώς και παιδιά, έχουν «προφητεύσει». Για να βοηθηθούν να εκτελέσουν αυτό το τεράστιο διακονικό έργο της διακηρύξεως των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού σε όλο τον κόσμο, τους εδόθη ένας «πολύς όχλος» ανθρώπων καλής θελήσεως, που επιθυμούν να βοηθήσουν το κεχρισμένο βασιλικό ιερατείο στην υπηρεσία του ναού, όπως ακριβώς οι Νεθινείμ και οι Γαβαωνίται ήσαν ευτυχείς να βοηθούν το Λευιτικό ιερατείο.​—Λουκ. 8:1· Πράξ. 17:17· 20:20· Αποκάλ. 7:9, 10.

19. Πώς φαίνεται το γενικό ιερατείο στις εκκλησίες, των μαρτύρων του Ιεχωβά;

¹⁹ Επίσης στην εκκλησιαστική ζωή των μαρτύρων του Ιεχωβά, παρατηρούμε το γενικό ιερατείο. Μολονότι σε κάθε εκκλησία μερικά από τα μέλη της είναι προσδιορισμένα να κάνουν ειδικές υπηρεσίες, όπως το να έχουν εποπτεία, να λαμβάνουν φροντίδα για στατιστικές, έντυπα και χρήματα, να προσδιορίζουν τομείς για το έργο του κηρύγματος και να προΐστανται σε Γραφικές μελέτες, αντίστοιχα με το πρότυπο της πρώτης εκκλησίας, τα μέλη αυτά είναι υπηρέται των αδελφών των και όχι κληρικοί, και οι υπόλοιποι δεν είναι λαϊκοί. Στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις όλοι οι παρόντες μετέχουν στις προφορικές συζητήσεις. Οποιοδήποτε ικανό άρρεν μέλος, επειδή είναι ένας λειτουργός, καλείται να τελή κηδείες, βαπτίσματα και γάμους, και να διευθύνη την υπηρεσία στην ετησία ανάμνησι του θανάτου του Κυρίου. Έπειτα από κατάλληλη εκπαίδευσι, που δίδεται στον καθένα, όλοι οι άρρενες που έχουν τα προσόντα προσδιορίζονται να διδάσκουν και κηρύττουν από το βήμα, πράγμα που είναι δυνατόν επειδή τα θέματα που πρόκειται να διδαχθούν σε μια εκκλησία από όλους τους διακόνους είναι τόσο πολλά και ποικίλα, ώστε ο χειρισμός των να είναι για όλους τους βαθμούς ικανότητος διδασκαλίας και κηρύγματος. Έτσι, όπως στην πρώτη, εκκλησία, ‘όλες οι τελετουργίες εκτελούνται από οποιονδήποτε Χριστιανό’.​—Φιλιππησ. 1:1· 1 Τιμ. 2:12· Εφεσ. 4:11-13.

20. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά συναθροίζονται πιο συχνά από άλλους, και πώς συγκρίνονται εκείνοι που παρακολουθούν τις συναθροίσεις των με τους των άλλων εκκλησιών εν γένει;

²⁰ Είναι προφανές ότι, με κάθε μέλος δημόσιο διδάσκαλο, η ζήτησις για εκπαίδευσι και συναθροίσεις είναι πολύ μεγαλύτερη παρά εκεί που δεν συμβαίνει αυτό. Για τούτο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πέντε τακτικές, εβδομαδιαίες Εκκλησιαστικές συναθροίσεις μιας ώρας η καθεμιά, μ’ ένα μέσον όρον ακροατών παγκοσμίως 75 τοις εκατό περίπου από όλα τα συνδεδεμένα μέλη, σε αντιπαραβολή με τους μιας φοράς την εβδομάδα θαμώνας των εκκλησιών και τον γενικά χαμηλό αριθμό παρευρισκομένων για τον οποίο παραπονούνται σε πλείστες άλλες εκκλησίες.

21. Γιατί οι συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι διαφορετικές από εκείνες των άλλων εκκλησιών;

²¹ Οι περισσότερες από τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι διαφορετικές από τις λεγόμενες θείες λειτουργίες και τις συναθροίσεις που γίνονται στα εκκλησιαστικά κτίρια του «Χριστιανικού κόσμου», επειδή πρέπει ν’ ανταποκρίνωνται στην απαίτησι ενός γενικού ιερατείου. Εκτός από την ομιλία της Κυριακής, στην οποία προσκαλείται επίσης ειδικά το κοινόν, και εκτός από δύο εβδομαδιαίες Γραφικές μελέτες, οι Μάρτυρες διεξάγουν δύο συναθροίσεις την εβδομάδα με τον ειδικό σκοπό εκπαιδεύσεως και εκγυμνάσεως αυτών των ιδίων για τις διακονικές των υπηρεσίες του ενός προς τον άλλον και προς το κοινόν.

22. Ποιες συναθροίσεις αποβλέπουν ειδικά στο να βοηθήσουν στην εξάσκησι του γενικού ιερατείου;

²² Μια απ’ αυτές είναι η Συνάθροισις Υπηρεσίας. Σ’ αυτήν οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξετάζουν τρόπους και μέσα, με τα οποία η εκκλησία μπορεί να επωμισθή πιο αποτελεσματικά την υποχρέωσι να κηρύττη τακτικά σε κάθε κατοικία του προσδιωρισμένου τομέως της και να μελετά τη Γραφή με ενδιαφερόμενα άτομα. Η άλλη συνάθροισις είναι η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, η οποία παρέχει στον Μάρτυρα ατομικώς την προσωπική του εκπαίδευσι ως δημοσίου διακόνου των αγαθών νέων. Είναι εγγεγραμμένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ομιλίες διδασκαλίας, ανάθεσι σε σπουδαστάς δημοσίας αναγνώσεως της Γραφής, ομιλιών και διακονίας «κατ’ οίκους», που ακολουθούνται από διδακτική συμβουλή από έναν υπηρέτη σχολής. Όλες οι συναθροίσεις είναι ελεύθερες και το κοινόν είναι ευπρόσδεκτο.

23. Ποια συμπεράσματα μπορούν να αντληθούν από το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να εφαρμόζουν το γενικό ιερατείο σε όλον τον κόσμο;

²³ Το να γίνη δημόσιος υμνητής του Θεού κάθε μέλος μιας θρησκευτικής οργανώσεως, που αριθμεί 989.192 μέλη σε 189 χώρες, είναι κάτι για να το προσέξη κανείς. Αυτοί δεν ήσαν κοινωνικοί εργάται ή κατά γράμμα τραγουδισταί στους δρόμους, αλλά διάκονοι που ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού Ιησού, κηρύττοντας και διδάσκοντας «κατ’ οίκους» και στις κατοικίες με αποστολικό τρόπο, ασχέτως ηλικίας, φύλου, γλώσσης, φυλής και κοσμικής εκπαιδεύσεως· και αυτό είναι ένα κατόρθωμα για το οποίο κανείς άνθρωπος ή οργάνωσις δεν μπορεί να λάβη τιμή. Σε όλο τον κόσμο οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν 142.046.679 ώρες στο κήρυγμα «κατ’ οίκους» στο έτος 1962. Οι άκαρπες απόπειρες του «Χριστιανικού κόσμου» να κάμη το ίδιο παρά τη μεγάλη επιθυμία και προσπάθεια, πιστοποιούν τούτο. Είναι το αποτέλεσμα της δυνάμεως του πνεύματος του Θεού και είναι απόδειξις του γεγονότος, όχι μόνο ότι ζούμε στις «έσχατες ημέρες», που ανεφέρθησαν από τον Ιωήλ, αλλά και ότι η εκκλησία, ασκούσα το λειτούργημα του πολύ επιθυμητού γενικού ιερατείου, έλαβε το πνεύμα του Θεού και είναι εκείνη που ο Θεός χρησιμοποιεί στη γη για να τον αντιπροσωπεύη μεταξύ των εθνών. Γιατί να μη γνωρισθήτε καλύτερα με τους μάρτυρας του Ιεχωβά; Μπορείτε να τους εύρετε σε όλα τα μέρη του κόσμου. Είσθε ευπρόσδεκτοι στο να παρευρίσκεσθε στις συναθροίσεις των Γραφικής μελέτης στις Αίθουσες των Βασιλείας.

[Υποσημειώσεις]

Σύμφωνα με τον Δανικό νόμο του 1947, που διέπει τη Δανική Λουθηρανική Κρατική εκκλησία, δεν επιτρέπεται ένας λαϊκός να κηρύττη στην εκκλησία στη διάρκεια των θείων λειτουργιών. (Lovbekendtgørelse nr. 456 af 23/9 1947, § 2, stk. 3.) Μια τροποποίησις του ρηθέντος νόμου, που εξητάσθη από τη Δανική Βουλή στο 1961, θα επιτρέπη μόνο να μιλή ένας λαϊκός σε τέτοιες περιστάσεις αρκεί ο λειτουργός ο ίδιος να μιλή πάνω στο εδάφιο της ημέρας. (Kristeligt Dagblad 15, 16/4 1961)

Η Λουθηρανική Σουηδική Κρατική εκκλησία ομοίως έχει αποστολική διαδοχή.

Εσωτερική Αρμονία​—Απόδειξις της Θείας Συγγραφής της Βίβλου

«Έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης· καθώς είναι γεγραμμένον, “Δια να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και να νικήσης όταν κρίνησαι”.»​—Ρωμ. 3:4.

 1. Γιατί πολλοί έχουν ολίγη εκτίμησι για τη Χριστιανική θρησκεία και τη Γραφή;

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι σε πολλές χώρες γνωρίζουν ολίγα ή τίποτε από τη Γραφή. Αυτό συχνά γίνεται επειδή δεν την έχουν πότε διαβάσει, διότι δεν ανετράφησαν στη Χριστιανική πίστι. Αντιθέτως, έχουν τη δική τους θρησκεία, με τα δικά της ιερά συγγράμματα, που εδιδάχθησαν να τα δέχωνται ως αληθινά. Επομένως, η γνώσις των και η κρίσις των για τη Χριστιανική θρησκεία και τα ιερά της συγγράμματα, την Αγία Γραφή, βασίζονταί σε ό,τι βλέπουν και γνωρίζουν για τη διαγωγή εκείνων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί είτε των λεγομένων Χριστιανικών εθνών, είτε, ίσως, μίας Χριστιανικής κοινότητος στη χώρα των. Όταν βλέπουν πόσο βαθιά διηρημένος είναι ο «Χριστιανικός κόσμος», όταν βλέπουν πόσο φιλοπόλεμος είναι όταν βλέπουν τις πράξεις του και τις αρχές του σε ζητήματα εμπορίου και ηθικής, δεν είναι παράδοξο ότι έχουν ολίγη μόνο εκτίμησι για τη Χριστιανική θρησκεία και σχηματίζουν πτωχή γνώμη για το βιβλίο της, τη Γραφή. Αλλά είναι μήπως αυτή η έκτασις της μομφής, ή το χειρότερο είδος μομφής, που υφίσταται η Βίβλος;

 2. Με ποιον τρόπο πολλοί στον «Χριστιανικό κόσμο αισθάνονται ότι είναι ανώτεροι από τους άλλους, και δικαιολογείται αυτό;

² Πολλοί άνθρωποι σε πολλές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» θα ανεγνώριζαν με απροθυμία την κακή εντύπωσι που δίδεται από τον «Χριστιανικό κόσμο» στα διάφορα θέατρα της δραστηριότητός του. Κουνούν θλιβερά το κεφάλι τους για την άγνοια εκείνων που δεν γνωρίζουν τίποτε για τη Γραφή, έχοντας συναίσθησι του μεγάλου πλεονεκτήματος που απολαμβάνουν ανήκοντας σε μια Χριστιανική κοινότητα. «Φυσικά πιστεύομε στον Θεό», λέγουν, «και, δεχόμεθα τη Γραφή ως τον λόγον του Θεού και την εκτιμούμε ανάλογα.» Αυτό το περιοδικό, δεν αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά των, αλλά νομίζομε ότι είναι κατάλληλο και πολύ αξιόλογο να θέσωμε μία ή δύο ερωτήσεις για την πραγματική, τους γνώμη για τη Γραφή.

 3. (α) Πώς βλέπει η πλειονότης τη Γραφή, και τι το επροκάλεσε αυτό; (β) Ποια αδυναμία είναι προφανής όσον αφορά την άποψι αυτή;

³ Δέχονται οι άνθρωποι αυτοί πραγματικά, χωρίς επιφύλαξι, ότι ο Θεός είναι πράγματι ο Συγγραφεύς και πλήρως υπεύθυνος για όλα όσα είναι γραμμένα στα εξήντα έξη βιβλία, που περιλαμβάνουν τον αληθή κανόνα της Γραφής, από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι; Ολίγοι, πράγματι, θα έφθαναν ως το σημείο αυτό, ή κάπου, κοντά σ’ αυτό. Η μεγάλη πλειονότης, ακολουθώντας τη γενική τάσι, κάνει μια διάκρισι μεταξύ εκείνου που ονομάζουν Παλαιά Διαθήκη και της Καινής Διαθήκης, προσηλώνοντας την πίστι της σχεδόν εξ ολοκλήρου στην τελευταία, αλλά κάνοντας μικρή χρήσι και έχοντας μικρότερη ακόμη εμπιστοσύνη στην προηγουμένη, εκτός από το ιστορικό και φιλολογικό της ενδιαφέρον. Σε πολλούς, που ανετράφησαν παρακολουθώντας το Κυριακό σχολείο ως παιδιά, ελέχθησαν οι Βιβλικές αφηγήσεις για τον Αδάμ και την Εύα στον κήπο της Εδέμ, και άλλα συμβάντα και θαύματα των αρχαίων εκείνων χρόνων. Τι συμβαίνει όταν μεγαλώνουν; Πάλι ακολουθώντας τη γονική τάσι, θέτουν διανοητικώς αυτά τα πράγματα στην ίδια κατηγορία με τα ωραία παραμύθια της παιδικής των ηλικίας και τα αποπέμπουν. Αλλά μπορούν μήπως τότε να πουν ότι πιστεύουν σε ό,τι ονομάζουν Καινή Διαθήκη, όταν οι πολλές της περικοπές από τις Εβραϊκές Γραφές δίδωνται πάντοτε ως αναμφισβήτητα αληθινές και αυθεντικές, και όταν ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, είπε εμφατικά για τα συγγράμματα εκείνα (το μόνο μέρος της Γραφής που υπήρχε τότε): «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι «αλήθεια»;​—Ιωάν. 17:17.

 4. Πώς βλέπουν πολλοί τη θεοπνευστία των Γραφών;

⁴ Αυτό φέρνει προς εξέτασιν το σπουδαίο ερώτημα της θεοπνευστίας της Γραφής. Πλείστοι άνθρωποι στον «Χριστιανικό κόσμο» θεωρούν τη Γραφή ως ένα καλό βιβλίο, Το βιβλίο, σε ό,τι αφορά τη θρησκεία, και που πρέπει να τυγχάνη μεγίστου σεβασμού λόγω της μεγάλης του ηλικίας. Και συχνά λέγουν ότι είναι θεόπνευστη. Αλλά με ποιόν τρόπο; Μόνο με τον ίδιο τρόπο που λέγεται ότι αι ποιηταί και οι μουσικοί είναι εμπνευσμένοι. Σκέπτονται για έναν Βιβλικό συγγραφέα, τον Ησαΐα, να πούμε, ή τον Δαβίδ, ότι είναι όμοιος μ’ έναν ποιητή, που είναι προικισμένος με τάλαντο, τελείως βυθισμένο σ’ ένα μεγαλειώδες θέμα και συνεπαρμένον απ’ αυτό, ο οποίος ανασύρει και διεγείρει τις δημιουργικές του ικανότητες, έτσι ώστε, όπως λέγεται, υπερβάλλει τον εαυτό του και εμπνέεται να παραγάγη ένα μνημειώδες και αθάνατο αριστούργημα.

 5. Πώς η αξίωσις της Γραφής για θεοπνευστία είναι σε αντίθεσι με τη γενική γνώμη όσον αφορά τους συγγραφείς της Βίβλου και το έργον των;

⁵ Αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα ότι πολλοί αποβλέπουν στη Γραφή ως μια συλλογή βιβλίων γραμμένων από αφωσιωμένους ανθρώπους, μάλλον παρά ως ένα μόνο, αν και σύνθετο έργο γραμμένο υπό την διεύθυνσι ενός μόνο, θείου Συγγραφέως, με την έμπνευσι του αγίου του πνεύματος, ή αοράτου ενεργού δυνάμεως. Η τελευταία άποψις είναι εκείνη που αξιοί η Γραφή η ίδια, λέγοντας ότι «όλη η γραφή είναι θεόπνευστος», και ότι «δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» (2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 2:21) Αλλά πολύ ολίγοι στον «Χριστιανικό κόσμο» θα συμφωνούσαν μ’ έναν τέτοιο ισχυρισμό. Μάλλον, λέγουν ότι θεωρούν τους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης ως ανθρώπους που ψηλαφούσαν για τον Θεό, και βιαστικά προσθέτουν ότι έχομε πολύ απομακρυνθή από τότε. Όχι, δεν λέγουν ότι έχομε πολύ απομακρυνθή από τις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων, αλλά η στάσις των απέναντι της Γραφής και ο τρόπος που την μεταχειρίζονται ισοδυναμούν με τούτο. Ασφαλώς δεν την θεωρούν ως σύγχρονο οδηγό για σύγχρονα προβλήματα, αλλά, μάλλον, ως κάτι προς χρησιμοποίησιν για τα ηθικά της μαθήματα και ως έξοχη πηγή καταλλήλων περικοπών.

 6. Με ποιον τρόπο πολλοί θέτουν τον εαυτό τους σε μια εσφαλμένη θέσι, και πώς διευκρινίζεται αυτό;

⁶ Έτσι, αυτοί οι καθ’ ομολογίαν φίλοι της Γραφής, αν και ίσως κατέχουν μια Γραφή και ελεύθερα μιλούν γι’ αυτήν ως λόγον του Θεού, στην πραγματικότητα βρίσκονται σε μια εσφαλμένη θέσι και, κατ’ ουσίαν, αντιλέγουν στον εαυτό τους. Αυτό διευκρινίζεται καλά από την επόμενη, περικοπή ενός Ρωμαιοκαθολικού δημοσιεύματος.a Κάτω από την επικεφαλίδα «Πώς θεωρούν οι Καθολικοί τη Γραφή», διαβάζομε: «Οι Καθολικοί . . . διατηρούν την υψίστη εκτίμησι και σεβασμό για τη Γραφή ως τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού, και την θεωρούν ως θησαυρόν μοναδικής αξίας.» Ποια εξοχώτερη έκφρασι εμπιστοσύνης θα μπορούσατε να θέλετε; Αλλά περιμένετε! Η επόμενη πρότασης λέγει: «Αλλ’ αυτοί [οι Καθολικοί] θεωρούν ότι η Γραφή δεν υπήρξε ποτέ πρόθεσις να είναι ο μόνος και επαρκής Κανών Πίστεως, εν μέρει μεν επειδή δεν είναι επαρκώς εξαντλητική έκθεσις όλης της διδαχής του Χριστού, εν μέρει δε επειδή οι εκφράσεις της διδασκαλίας της δεν είναι πάντοτε σαφείς και χρειάζονται αυθεντική ερμηνεία.» Με υπονομευμένη τώρα την εμπιστοσύνη σας στη Γραφή, σας λέγεται έπειτα ότι η αυθεντία της Καθολικής εκκλησίας είναι το θεόθεν παρεχόμενο μέσον για τη διαφύλαξι της πλήρους διδασκαλίας του Χριστού για πάντα. Με άλλα λόγια, όχι στη φωνή του λόγου του Θεού, αλλά, μάλλον, στη φωνή της Καθολικής εκκλησίας πρέπει να δίδεται προσοχή ως στη φωνή που έχει πλήρες και τελικό κύρος.

 7. Ποια υπονομευτική επιρροή ασκείται στον «Χριστιανικό κόσμο», καταλήγοντας σε τι;

⁷ Εξετάσαμε το σημείο αυτό κάπως εν εκτάσει, έτσι ώστε οι πολλοί αναγνώσται μας να μπορέσουν σαφώς να εκτιμήσουν την αληθινή θέσι τόσο πολλών που μιλούν για τη Γραφή ως λόγον του Θεού, ενώ, με την πραγματική τους έλλειψι πίστεως και αποδοχής, κάνουν να έλθη περισσότερη βλάβη και μομφή εναντίον της Γραφής από μέρους των παρά από μέρους και εκείνων ακόμη που είναι φανερά μη Χριστιανοί ή ομολογούν ότι είναι αθεϊσταί. Αυτή η υπονομευτική επιρροή είναι ασφαλώς μια από τις κύριες αιτίες για την αδιαφορία που αντιμετωπίζουν συχνά οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν προσπαθούν να εγείρουν ενδιαφέρον για τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους, το Βιβλικό άγγελμα της βασιλείας του Θεού, το μόνο φάρμακο για όλα τα τρομερά προβλήματα της εποχής μας. Αυτή η αδιαφορία πηγάζει από την έλλειψι πραγματικής εμπιστοσύνης σ’ εκείνο, που είναι η μόνη βάσις και θεμέλιο της Χριστιανικής πίστεως, δηλαδή, στον αληθινό και δίκαιο λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.

 8. Πώς βεβαιώνεται καλά η θεία Συγγραφή της Βίβλου, περιλαμβάνοντας ποιες απόψεις;

⁸ Σκοπεύομε, λοιπόν, να εξετάσωμε ωρισμένες γραμμές μαρτυρίας, που δίνουν ουσιώδη απόδειξι της θεοπνευστίας της Γραφής, δείχνοντας ακαταμάχητα ένα μόνο, θείον Συγγραφέα. Μια από τις κύριες γραμμές μαρτυρίας είναι ο θαυμαστός τρόπος, με τον οποίον εκατοντάδες Βιβλικών προφητειών έχουν ήδη εκπληρωθή και εκπληρώνονται μπροστά στα ίδια μας τα μάτια σ’ αυτούς τους ‘χαλεπούς καιρούς’. (2 Τιμ. 3:1, Κείμενον) Εκείνο που είναι αξιοσημείωτο σ’ αυτό το πεδίον μελέτης είναι το γεγονός ότι ο Ιεχωβά προείδε και προείπε τόσο πολλά, όχι μόνο όσον αφορά τον λαό του, εκείνους που είναι σε αρμονία μαζί του, αλλά και όσον αφορά εκείνους που είναι εκτός αρμονίας μαζί του. Αυτό περιλαμβάνει προφητείες που μιλούν για την πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων, την ύψωσί των και την πτώσι των.b Σ’ αυτό προστίθεται το γεγονός ότι ο Ιεχωβά έκαμε να εκπληρωθούν αυτές οι προφητείες χωρίς πίεσι, χωρίς παρέμβασι στην ελευθέρα θέλησι ακόμη και των εχθρών του. Προσθέστε σε τούτο την εκπληκτική ακρίβεια των διαφόρων χρονικών χαρακτηριστικών που περιλαμβάνονται σ’ αυτό.

 9. Ποια άλλη γραμμή μαρτυρίας μπορεί να εξετασθή, καθιστώντας μας ικανούς ν’ αντιμετωπίσωμε ποια πρόκλησι;

⁹ Αυτά τα πράγματα αποτελούν ό,τι θα μπορούσε να ορισθή αντικειμενική μελέτη του λόγου του Θεού, και κατ’ επανάληψιν υπήρξαν το κύριο θέμα άρθρων του περιοδικού αυτού, αναμφιβόλως δε θα εξακολουθήσουν να είναι, με το θέλημα του Ιεχωβά. Σ’ αυτή την παρούσα συζήτησι, όμως, σκοπεύομε να εξετάσωμε ωρισμένη υποκειμενική μαρτυρία, δηλαδή, όπως βρίσκεται στα περιεχόμενα της ίδιας της Βίβλου. Το μεγάλο ερώτημα είναι, Μπορούμε πιθανώς να πούμε ότι η Γραφή στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια συλλογή ανθρωπίνων εγγράφων, γραμμένων υπό την επιρροή ανθρωπίνης εμπνεύσεως; Είναι η θεωρία αυτή βάσιμη, ευσταθεί πραγματικά; Ή θα εύρωμε, λαμβάνοντάς την στο λογικό της συμπέρασμα, ότι η θεωρία αυτή είναι απολύτως αβάσιμη, και όχι περισσότερο ανθεκτική από ένα μαγκάλι νυκτερινού φρουρού γεμάτο από αναμμένα κάρβουνα; Με άλλα λόγια, μπορεί ν’ αποδειχθή ότι υπάρχει μια εσωτερική αρμονία σε όλες τις Γραφές, μια αρμονία και μια αντίληψις πραγμάτων τόσο ισχυρή και πέρα από ανθρώπινη προέλευσι, ώστε να αποκλείεται εντελώς η δυνατότης τού ν’ αποδοθούν τα συγγράμματα αυτά σε απλούς ανθρώπους, έστω και ευλαβείς;

10. (α) Στη συγγραφή των Γραφών, ποιοί σπουδαίοι παράγοντες προβάλλουν; (β) Μπορούν οι Βιβλικοί συγγραφείς να κατηγορηθούν κατάλληλα για συμπαιγνία;

¹⁰ Προτού αναλάβωμε την πρώτη μας γραμμή μαρτυρίας, θέλομε να τονίσωμε τρεις σπουδαίους παράγοντας όσον αφορά τις Γραφές. Πρώτον, τον παράγοντα χρόνον. Ο Μωυσής, ο πρώτος από τους θεοπνεύστους συγγραφείς, άρχισε να γράφη όχι αργότερα από το 1513 π.Χ., και ο Ιωάννης, ο τελευταίος συγγραφεύς συνεπλήρωσε τον Βιβλικό κανόνα περίπου το 98 μ.Χ. Έτσι η Βίβλος χρειάσθηκε περίπου 1600 χρόνια για να γραφή. Κρατείτε το αυτό στο νου. Δεύτερον, υπήρξαν πάνω από τριάντα πέντε άνθρωποι, όλοι Εβραίοι, που εχρησιροποιήθησαν για να γράψουν τη συλλογή των εξήντα έξη βιβλίων της Γραφής. Τρίτον, πολλά από τα γραφόμενά των, ειδικά όταν κατέγραφαν προφητεία, διετυπώθησαν σε πολύ εικονική και συμβολική γλώσσα, συχνά πέρα από την κατανόησι των συγγραφέων των ίδιων. Όπως είπε ο Δανιήλ σε μια περίπτωσι: «Και εγώ ήκουσα, αλλά δεν ενόησα», και, στην ερώτησί του, ελέχθη: «Οι λόγοι είναι κεκλεισμένοι και εσφραγισμένοι, έως του εσχάτου καιρού.» Τι συμπεραίνομε από αυτούς τους τρεις παράγοντας, δηλαδή, ότι χρειάσθηκαν 1600 περίπου χρόνια σε τριάντα πέντε ανθρώπους για να συμπληρώσουν τα γραφόμενά των, συχνά διατυπωμένα σε εικονική γλώσσα; Βέβαια, τούτο: ότι οι άνθρωποι εκείνοι δεν μπορούσαν καθόλου να έχουν βάλει τα κεφάλια των μαζί, ώστε να κάμουν όλα εκεί μέσα να ταιριάζουν. Δεν μπορούσε να υπάρξη συμπαιγνία, αλλά, μάλλον κάθε δυνατότης συγκρούσεως, ειδικά επειδή, όπως θα ιδούμε, δεν έγραψαν όλοι από την ίδια άποψι.​—Δαν. 12:8, 9. (Βλέπε επίσης 1 Πέτρου 1:10-12.)

Η ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ—ΠΩΣ ΔΙΕΤΗΡΗΘΗ ΖΩΝΤΑΝΗ

11. (α) Από ποια πλευρά προτιθέμεθα να εξετάσωμε τη Βιβλική προφητεία; (β) Αναφέρατε τις περιστάσεις και τη διατύπωσι της πρώτης προφητείας.

¹¹ Η πρώτη γραμμή μαρτυρίας που θέλομε να εξετάσομε είναι αναφορικά με τον τρόπο, με τον οποίο η προφητεία, ειδικά η πρώτη προφητεία, διετηρήθη ζωντανή σε όλη τη Γραφή. Θυμηθήτε ότι δεν κυττάζομε τόσο στην εκπλήρωσι της προφητείας, όσο στον τρόπο, με τον οποίο οι Βιβλικοί συγγραφείς, από την αρχή ως το τέλος, διετήρησαν το θέμα των και την αντίληψι των πραγμάτων, όπως σχετίζεται με τον σκοπό του Θεού. Η πρώτη προφητεία είναι μια σύντομη προφητεία, και, με την ίδια της τη διατύπωσι, κατέχει προφανώς μια βασική θέσι. Εδόθη όταν ο Ιεχωβά Θεός προέφερε κρίσι, μετά την εκούσια παρακοή του Αδάμ και της Εύας όταν ήσαν στην Εδέμ, με την υποκίνησι του όφεως, ο οποίος εχρησιμοποιήθη ως όργανον κάποιου αοράτου. Ο Θεός, αφού εξέφερε κρίσι εναντίον του ίδιου του όφεως, επροχώρησε και είπε: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.»​—Γεν. 3:15.

12. Ποιοι χαρακτήρες περιελαμβάνοντο σ’ αυτή την προφητεία και, ανθρωπίνως ειπείν, πώς και μόνο μπορούσε αυτή να τηρηθή ζωντανή;

¹² Υπάρχουν τέσσερες χαρακτήρες, που αναφέρονται σ’ αυτή την προφητεία, δηλαδή, (1) ο όφις, (2) το σπέρμα του, (3) η γυναίκα, και (4) το σπέρμα της. Τίποτε δεν ελέχθη για το πώς ή πότε θα εξεπληρώνετο, ή ποιοι τελικά θα προσδιωρίζοντο ως εκείνοι που αντιστοιχούν στους τέσσερες εκείνους χαρακτήρες. Τώρα, αν οι Γραφές δεν ήσαν κάτι περισσότερο από ανθρώπινη συγγραφή, θα ήρχετο κατ’ ανάγκην ως επακόλουθο, χωρίς αμφισβήτησι, ότι ο μόνος τρόπος για να τηρηθή ζωντανή αυτή η αρχική προφητεία, θα ήταν το να την επαναλάβουν και να την μεγεθύνουν οι επόμενοι Βιβλικοί συγγραφείς, ώσπου θα μπορούσαν να δείξουν πώς το όλον ζήτημα εξετελέσθη. Ασφαλώς συμφωνούμε ότι ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι απλώς λογικό.

13. (α) Τι βλέπομε ως προς τα αποτελέσματα, όταν θέσωμε αυτή τη θεωρία σε δοκιμή; (β) Με ποιους τρόπους η Αποκάλυψις, κεφάλαιο δωδέκατο, συνδέεται με την προφητεία της Γενέσεως 3:15;

¹³ Πολύ καλά. Ας θέσωμε τη θεωρία αυτή σε δοκιμή. Πού, είτε στα υπόλοιπα συγγράμματα του Μωυσέως είτε σ’ εκείνα του επομένου Βιβλικού συγγραφέως, ή του επομένου, βρίσκετε μια άλλη προφητεία που ν’ αναφέρη τους τέσσερες εκείνους χαρακτήρες; Ερευνήστε σε όλες τις Εβραϊκές Γραφές και δεν θα εύρετε μια τέτοια προφητεία. Συνεχίστε ερευνώντας μέσα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, και πάλι δεν θα εύρετε μια τέτοια προφητεία, όχι, όχι ώσπου να φθάσετε στο τελευταίο βιβλίο, την Αποκάλυψι. Εκεί, στο δωδέκατο κεφάλαιο, βρίσκομε μια προφητεία που σαφώς συνδέεται με αυτή την πρώτη που εδόθη περίπου χίλια εξακόσια χρόνια προηγουμένως. Εκεί διαβάζομε για έναν όφιν, τώρα μεγαλωμένο, να το πούμε έτσι, σ’ έναν ‘μέγαν κόκκινον δράκοντα’, αν και αργότερα στο ίδιο κεφάλαιο προσδιορίζεται ως «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς.» Όπως θα εύρωμε, αναφέρεται επίσης το σπέρμα του όφεως. Εκεί, επίσης, πάρα πολύ ζωηρά περιγράφεται η γυνή της Εδεμικής προφητείας, και, ιδού! φαίνεται πραγματικά να γεννά το υποσχεμένο σπέρμα. Η συντριβή του όφεως, εν μέρει, περιγράφεται επίσης στο ότι βίαια «ερρίφθη εις την γην», και αι άγγελοι του μαζί του. Τελικά, στο τελευταίο εδάφιο (17), αναφέρεται η αποφασιστική προσπάθεια του όφεως (ή δράκοντος) να κεντήση, μ’ ένα δευτερεύοντα τρόπο, την πτέρνα του σπέρματος της γυναικός.​—Αποκάλ. 12:1-3, 5, 9, 17.

14. Μπορεί να λεχθή ότι ο Ιωάννης ο ίδιος προσπαθούσε να διευκρινίση το μυστήριο αυτής της πρώτης προφητείας;

¹⁴ Τώρα η προσοχή μας εφιστάται σε κάτι άλλο αξιοσημείωτο. Μολονότι αυτό το όραμα συνδέεται στενά με την προφητεία που εδόθη στην Εδέμ, δεν μπορεί να λεχθή ότι ο Ιωάννης, ο οποίος κατέγραψε το όραμα, έδειχνε εσκεμμένως πώς η προφητεία εξετελείτο και έδινε την κατανόησί της. Πώς θα μπορούσε να γίνη αυτό, όταν αυτό το όραμα, καθώς και το υπόλοιπο αυτού του βιβλίου, είναι σε εξόχως συμβολική γλώσσα; Καθώς δηλώνεται στα εισαγωγικά λόγια, αυτή ήταν μια αποκάλυψις που εδόθη από τον Θεό στον Ιησού Χριστό, ο οποίος «εφανέρωσεν αυτά . . . εις τον δούλον αυτού Ιωάννην.» (Αποκάλ. 1:1) Αν ελαμβάναμε στο λογικό της συμπέρασμα τη θεωρία της ανθρωπίνης συγγραφής της Βίβλου, θα έπρεπε να πούμε ότι ο Ιωάννης πρέπει να εσκέφθη μέσα του, ‘Α! αυτή η πρώτη προφητεία ποτέ δεν διευκρινίσθη· πρέπει να έχω μια όρασι γι’ αυτήν!’ Φυσικά όχι. Δεν θα μπορούσε να υπάρξη πιο παράλογος υπαινιγμός.

15. Από ποιες απόψεις μπορούν οι Γραφές να παρομοιωθούν μ’ ένα αστυνομικό διήγημα;

¹⁵ Η αλήθεια είναι ότι η Γραφή μπορεί κάλλιστα να παρομοιωθή από μερικές απόψεις προς ένα αστυνομικό διήγημα. Γνωρίζετε πιθανόν τη μέθοδο που χρησιμοποιείται συχνά σ’ αυτό το είδος της φιλολογίας. Το μεγάλο πρόβλημα τίθεται νωρίς, συνήθως ένα έγκλημα που διεπράχθη από κάποιο άγνωστο πρόσωπο· έπειτα, καθώς διαβάζετε, η διάνοιά σας είναι άγρυπνη σε κάθε δυνατή νύξι, αληθινή ή ψευδή. Στο τέλος το πρόβλημα λύεται και, μέσω του μεσάζοντος μυστικού αστυνόμου, επαναφέρεσθε πίσω, να το πούμε έτσι, και σας δείχνονται όλες οι νύξεις που ο συγγραφεύς είχε προσεκτικά φυτέψει και επιδέξια κρύψει στην ανάπτυξι της πλοκής. Το αποτέλεσμα είναι ότι θαυμάζετε για την ευφυΐα του συγγραφέως που μπόρεσε να κατασκευάση ολόκληρο τον σκελετό, κρατώντας, όμως, τη λύσι τόσο καλά κρυμμένη ως το τέλος.

16. Πώς μπορεί να χρησιμοποιηθή τέτοια εξεικόνισις όσον αφορά τη Γραφή, οδηγώντας σε ποια αποτελέσματα;

¹⁶ Μπορούμε να κάμωμε το ίδιο με τη Γραφή σ’ αυτό ακριβώς το θέμα που εξετάζομε. Μπορούμε, ούτως ειπείν, να συλλέξωμε μερικές από τις νύξεις που είναι φυτευμένες σε όλη τη Γραφή, αποδεικνύοντας πέρα από οποιαδήποτε σκιά αμφιβολίας ότι μπορούσε να υπάρχη μόνο η μία Αριστοτεχνική Διάνοια πίσω από όλα αυτά τα ιερά συγγράμματα. Αναφέρομε μόνο ολίγα αυτή τη φορά, αλλά όσο περισσότερο μελετούμε τη μαρτυρία με λεπτομέρειες, τόσο περισσότερο θαυμάζομε για τον ευφυή τρόπο με τον οποίον ο συγγραφεύς εκράτησε αυτή την πρώτη προφητεία ζωντανή, αν και κρυμμένη από τη γενική θέα. Ακόμη περισσότερο θαυμάζομε για τη θαυμαστή και ένδοξη έκβασι που καθωρίσθη γι’ αυτή την πρώτη προφητεία, και η οποία προκαλεί την εγκάρδια εκτίμησι και ευγνωμοσύνη μας.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ

17. (α) Ποιος προσδιορίζεται ως το σπέρμα της γυναικός; (β) Με ποιους τρόπους προσδιορίζεται Εκείνος περαιτέρω, πράγμα που καταλήγει σε τι;

¹⁷ Από τους τέσσερες χαρακτήρες σ’ αυτή την αρχική προφητεία, το σπέρμα της γυναικός έτυχε της μεγίστης προσοχής. Αυτό δεν είναι εκπληκτικό, αφού οι Γραφές οι ίδιες του δίνουν την πιο εξέχουσα θέσι, και όταν επίσης μαθαίνουμε ποιο είναι πραγματικά αυτό το υποσχεμένο σπέρμα. Ναι, δεν είναι κανείς άλλος από τον υποσχεμένο Μεσσία, τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι, όχι μόνο το προειπωμένο Σπέρμα αυτής της Εδεμικής προφητείας, αλλά είναι επίσης το Σπέρμα το υποσχεμένο στον Αβραάμ, μέσω του οποίου «θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.» Είναι, επίσης, Εκείνος, που προελέχθη ότι θα ήρχετο μέσω της γραμμής Δαβίδ και θα κληρονομούσε τον θρόνο του και μάλιστα έναν μεγαλύτερο θρόνο, ουράνιο θρόνο. Η πραγματική γενεαλογία του Ιησού ανιχνεύεται πίσω ως τον Αδάμ από τον Ευαγγελιστή Λουκά, που την ανιχνεύει μέσω του Ιούδα, στον οποίον είχε δοθή η υπόσχεσις ότι «δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον (βασιλική κυριαρχία] εκ του Ιούδα . . . εωσού έλθη ο Σηλώ.» Ο τρόπος με τον οποίο διεφυλάχθη η γραμμή αυτή και μπορεί να ανιχνευθή προς τα κάτω ως την άφιξι του Ιησού στην πρώτη του έλευσι και έπειτα, όπως δείχνει η Αποκάλυψις, κεφάλαιο δωδέκατο, ως τη δευτέρα του έλευσι για τη μεγαλύτερη εκπλήρωσι της Εδεμικής προφητείας, αποτελεί μια από τις πιο θελκτικές μελέτες του λόγου του Θεού. Οικοδομεί, επίσης, εμπιστοσύνη στην ένδοξη έκβασί της, όχι μόνο στη συντριβή κάθε κακού στον ουρανό και στη γη, αλλά και στη βεβαιότητα εκείνης της διακυβερνήσεως της Βασιλείας ‘νέων ουρανών και νέας γης’, οπότε όλοι μπορούν να ευλογηθούν μαθαίνοντας πώς ν’ αποδίδουν πλήρη υπακοή, και οπότε «και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.»​—Γέν. 22:18· 49:10· Λουκ. 3:23-38· Πράξ. 2:34-36· Γαλ. 3:16· Αποκάλ. 21:1-4.

18. (α) Ποιος πρώτος προσδιώρισε την ταυτότητα του όφεως και του σπέρματος του, και πότε; (β) Ποια σπουδαία αρχή απεκαλύφθη και εφηρμόσθη τότε;

¹⁸ Οι επόμενοι δύο χαρακτήρες, ο όφις και το σπέρμα του, δεν προσδιωρίσθησαν με όνομα πριν από τέσσερες χιλιάδες χρόνια και πλέον αφότου ο Θεός είχε απαγγείλει κρίσι στην Εδέμ. Αυτός είναι μακρός χρόνος για να τηρηθή σε αβεβαιότητα ένα μυστικό. Ο ίδιος ο Ιησούς ήταν εκείνος που το απεκάλυψε. Μερικοί θα μπορούσαν να πουν ότι δεν ήταν δύσκολο να εικάση κανείς ποιος ήταν εκείνος που χρησιμοποίησε τον όφιν ως στόμα, αλλά ποιος θα εμάντευε ορθώς την ταυτότητα του σπέρματος του όφεως; Ο Ιησούς το απεκάλυψε αυτό, όχι με έργο εικασίας, αλλά φανερώνοντας μια πολύ σπουδαία αρχή, επάνω στην οποία εργάζεται ο Θεός. Οι άνθρωποι πάντοτε υπολογίζουν την οικογένεια, ή τον λαό, στον οποίον ανήκουν ως διεπόμενον από πραγματική καταγωγή μέσω γεννήσεως. Δεν γνωρίζουν άλλον τρόπο. Οι Ιουδαίοι το έκαμαν αυτό, όταν οι ηγέται των, οι Φαρισαίοι, αμφισβητούσαν εκείνο που είπε ο Ιησούς, και ισχυρίσθησαν: «Σπέρμα του Αβραάμ είμεθα, και δεν εγείναμεν δούλοι εις ουδένα πώποτε.» Ο Ιησούς απεκρίθη: «Εξεύρω ότι είσθε σπέρμα του Αβραάμ· αλλά ζητείτε να με θανατώσητε.» Προωθώντας το επιχείρημα στο λογικό του συμπέρασμα και δείχνοντας ότι η διάθεσις της καρδιάς είναι ο πρώτιστος παράγων, ο Ιησούς τελικά είπε σ’ αυτούς: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής [στην Εδέμ] ανθρωποκτόνος.»​—Ιωάν. 8:33-44.

19. Ακολουθώντας αυτή την αρχή, πώς βοηθούμεθα περαιτέρω από τη Γραφή να ανιχνεύσωμε και προσδιορίσουμε το σπέρμα του όφεως;

¹⁹ Έχοντας αυτή τη γνώσι, ή νύξι, μπορούμε τώρα να επιστρέψομε δια μέσου των Εβραϊκών Γραφών και να δούμε πώς ο Διάβολος έχει, από την αρχή, αναπτύξει το σπέρμα του, εκείνους που μπορούσε να χρησιμοποιήση ως όργανά του, με το πνεύμα του φόνου στις καρδιές των. Ο πρώτος επάνω στη γη ήταν «ο Κάιν [ο οποίος] ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού.» Η ανάπτυξις συνεχίσθη στους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του Ιησού, και πάλι εξακολουθεί στην εποχή μας, οπότε το ίδιο πνεύμα φονικής εχθρότητος εκδηλώνεται συχνά από την ίδια τάξι προς τους ακολούθους εκείνους του Ιησού που ευπειθώς κηρύττουν «το ευαγγέλιον της βασιλείας». Πρέπει, επίσης, να εκτιμήσωμε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος οικοδόμησε την οργάνωσί του και ανέπτυξε το σπέρμα του μεταξύ εκείνων των αγγέλων στον ουρανό που αντέγραψαν το παράδειγμα της απειθείας του. Καθώς αποκαλύπτει ο Πέτρος: «Ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας.» Αυτοί είναι εκείνοι που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 12:9, οι οποίοι ερρίφθησαν στη γη με τον ηγέτην των, μετά τη μάχη στον ουρανό.​—1 Ιωάν. 3:12· Ματθ. 24:9, 14· Ιωάν. 16:2· 2 Πέτρ. 2:4.

20. Εν όψει αυτής της αρχής, ποιο ζωτικό μάθημα διδάσκεται με αυτήν;

²⁰ Σταματούμε εδώ για να κατανοήσομε το μάθημα, ότι το να έχη κανείς την εύνοια του Θεού δεν εξαρτάται από κάποιο τυχαίο συμβάν γεννήσεως, ή από ένωσι με κάποια επίγεια οργάνωσι, έστω και αν ισχυρίζεται ότι είναι της Χριστιανικής θρησκείας. Ο Ιησούς εξέθεσε τον απλούν κανόνα: «Ο έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο αγαπών με· ο δε αγαπών με, θέλει αγαπηθή υπό του Πατρός μου.» Ο Ιωάννης έδωσε σχόλια σύμφωνα με τούτο όταν έγραψε: «Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικιαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού.»​—Ιωάν. 14:21· 1 Ιωάν. 3:10.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΕΔΕΜΙΚΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ

21. Ποια θα μπορούσαμε φυσικά να νομίσωμε ότι ήταν η «γυναίκα» της Γενέσεως 3:15, και πώς συνάγεται αυτό;

²¹ Υπάρχει ένας ακόμη χαρακτήρ προς εξέτασιν σ’ αυτή την αρχική προφητεία, δηλαδή, η γυναίκα, η μητέρα του υποσχεμένου σπέρματος. Ποια είναι αυτή; Ή, όπως λέγουν οι Γάλλοι όταν τίθεται ένα πρόβλημα που περιλαμβάνει κάποιο άγνωστο πρόσωπο: «Cherchez la femme» (Ζητήσατε την γυναίκα). Ανθρωπίνως ειπείν, αυτός είναι ο πιο δύσκολος χαρακτήρ που πρέπει να προσδιορίσουμε. Δεν υπάρχουν προφανείς νύξεις. Πράγματι, όταν απηγγέλθη η κρίσις, υπήρχε μόνο μια γυναίκα στην εικόνα στην επίγεια σκηνή, και αυτή ήταν η ίδια η Εύα. Έτσι, όχι εκπληκτικά, αν και εντελώς ανάξια, εσκέφθη προφανώς ότι αυτή ήταν η γυναίκα στην οποίαν ανεφέρετο η προφητεία, όπως δείχνουν τα λόγια της όταν εγέννησε τον πρωτότοκο της γυιό Κάιν: «Απέκτησα άνθρωπον δια του Ιεχωβά.» Αλλά, όχι, πρέπει να κυττάξωμε προς μια άλλη κατεύθυνσι για μια γυναίκα που είναι αγία, την οποίαν ο Ιεχωβά με χαρά θα χρησιμοποιούσε ως άξιο μέσον για έναν τέτοιο ιερό σκοπό.​—Γεν. 4:1, ΜΝΚ.

22. Για τον προσδιορισμό της ταυτότητος της γυναικός, ποια καθοδηγία δίδεται (α) στην Αποκάλυψι 12:1, (β) στην Αποκάλυψι 12:5 και (γ) στην Αποκάλυψι 12:17;

²² Στρέφοντας πάλι στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο δωδέκατο, βλέπομε ότι σ’ αυτή τη γυναίκα, αν και δεν κατονομάζεται, δίδεται μια περιγραφή που στρέφει πράγματι την προσοχή μας προς μια διαφορετική διεύθυνσι. Ακόμη και στο πρώτο εδάφιο του κεφαλαίου αυτού, όπου φαίνεται «ενδεδυμένη τον ήλιον, και η σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα», η διάνοιά μας αμέσως υψώνεται πολύ πιο πάνω από κάθε σκέψι για μια επίγεια γυναίκα του ανθρωπίνου γένους, περιλαμβανομένης και της Μαρίας, της μητρός του ανθρωπίνου βρέφους Ιησού. Περαιτέρω, το πέμπτο εδάφιο δείχνει τον πραγματικό καιρό της γεννήσεως, ότι είναι ο καιρός της ενθρονίσεως του υποσχεμένου σπέρματος, που το περιοδικό αυτό συχνά απέδειξε στις σελίδες του ότι έλαβε χώραν στον ουρανό το 1914 (μ.Χ.). Επιπρόσθετα, το εδάφιο δέκατο έβδομο αυτού του κεφαλαίου δείχνει ότι η γυναίκα αυτή είναι, επίσης, η μητέρα των ‘λοιπών του σπέρματος αυτής’, δηλαδή, του υπολοίπου της αληθούς εκκλησίας που βρίσκεται ακόμη επάνω στη γη, αφού ο Διάβολος και οι άγγελοι του απεβλήθησαν από τον ουρανό. Αυτός ο προσδιορισμός της ταυτότητος των «λοιπών» επιβεβαιώνεται από τον Παύλο, όταν εξηγή ότι τα μέλη της αληθινής εκκλησίας αποτελούν μέρος του σπέρματος του Αβραάμ, λέγοντας: «Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ.»​—Γαλ. 3:29.

23. Πώς μας βοηθούν η εξεικόνισις και οι αντιστοιχίες του Παύλου στην προς Γαλάτας επιστολή 4:21-31, οδηγώντας μας σε ποιο συμπέρασμα;

²³ Λέγεται μήπως ότι αυτοί οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν μια μητέρα; Ναι, και εδώ είναι η ζωτική νύξις. Ο Παύλος, λίγο μετά την παραπάνω δήλωσι στην επιστολή του, προχωρεί για να εξηγήση μια «αλληγορία», που περιλαμβάνει δύο γυναίκες και δύο διαθήκες και δύο πόλεις. Θα μπορούσατε να σκεφθήτε, Η πλοκή πυκνώνει! αλλά, όταν συλλάβωμε τις αντιστοιχίες του Παύλου, βρισκόμαστε καλά στο δρόμο της λύσεως του προβλήματός μας. Πρώτα, αναφέρει τη δούλη Άγαρ, τη μητέρα του γυιού του Αβραάμ Ισμαήλ. Η Άγαρ αντιστοιχεί προς τη διαθήκη του νόμου, που εγκαινιάσθη στο Όρος Σινά και συνήφθη με τον κατά σάρκα Ισραήλ, και η οποία διαθήκη ‘εγέννησε προς δουλείαν’, κάτω από τους δεσμευτικούς όρους της. Το Όρος Σινά, λέγει ο Παύλος, αντιστοιχεί με την πόλι Ιερουσαλήμ της εποχής του, η οποία είναι «εις δουλείαν μετά των τέκνων αυτής [των Ιουδαίων]». Αντιθέτως, η άλλη γυναίκα, η «ελευθέρα», είναι η Σάρρα, η μητέρα του Ισαάκ. Η Σάρρα αντιστοιχεί προς την Αβρααμιαία διαθήκη, η οποία παράγει την αληθινή εκκλησία, τον πνευματικόν Ισραήλ, κεφαλή της οποίας είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Η εκκλησία, που είναι το «σώμα του Χριστού», άρχισε να παράγεται στην Πεντηκοστή, ως μέρος του «σπέρματος του Αβραάμ», μέσω του οποίου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. Έτσι ο Παύλος, γράφοντας ως μέλος του σπέρματος του Αβραάμ, λέγει στα όμοιά του μέλη: «Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα [όπως η Σάρρα], ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.»​—Γαλ. 3:16-18, 26-29· 4:21-31· Γεν. 22:18.

24. Όταν μια γυναίκα συνδέεται με μια πόλι στην προφητεία, τι υποδηλούται;

²⁴ Παρετηρήσατε ότι ο Παύλος συνέδεσε τις δύο εκείνες γυναίκες με δύο πόλεις; Αυτό είναι σπουδαίο. Όταν μια γυναίκα συνδέεται με μια πόλι στην προφητεία, αυτό δείχνει ότι εκείνο που συμβολίζεται με αυτήν είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα πλάσμα, είτε επίγειο είτε ουράνιο. Δείχνει μια οργάνωσι διότι μια πόλις είναι κατάλληλο σύμβολο ενός λαού που ζη μαζί κάτω από μια στενά ωργανωμένη διάταξι. Αυτό αληθεύει ιδιαίτερα όταν η πόλις είναι πρωτεύουσα, όπως στην περίπτωσι της Ιερουσαλήμ, ή Σιών, η οποία ήταν το εθνικόν κέντρον κυβερνήσεως και αληθινής λατρείας, με τον θρόνο και τον ναό κείμενα εκεί. Έτσι μπορούμε να εκτιμήσωμε ότι η «άνω Ιερουσαλήμ» το ‘Όρος Σιών, και πόλις Θεού ζώντος, η επουράνιος Ιερουσαλήμ’, είναι στην πραγματικότητα η θεοκρατική, παγκόσμια οργάνωσις του Ιεχωβά, η οποία οργάνωσις εσυμβολίζετο επίσης από την «γυναίκα» της Εδεμικής προφητείας.​—Εβρ. 12:22.

25. Πώς βλέπομε το ίδιο πράγμα σχετικά με την οργάνωσι του Σατανά;

²⁵ Παρεμπιπτόντως, και για ισχυρή επιβεβαίωσι των ανωτέρω, αναφέρομε ότι η σύνδεσις μιας γυναικός με μια πόλι χρησιμοποιείται, επίσης, στη Γραφή για να εξεικονίση την οργάνωσι του Σατανά, όταν διαβάζωμε για μια γυναίκα, που περιγράφεται ως η «πόρνη, η μεγάλη», και που ονομάζεται «Βαβυλών η Μεγάλη», στην όρασι δε του Ιωάννου ειδικά αναφέρεται: «Η γυνή την οποίαν είδες, είναι η πόλις η μεγάλη [Βαβυλών].» (Αποκάλ. 17:1, 18) Εντούτοις, το Γένεσις 3:15 δεν αναφέρει κάποια γυναίκα για τον Όφιν.

26, 27. (α) Ποιες περαιτέρω βοηθητικές παραπομπές βρίσκονται στην προφητεία του Ησαΐα; (β) Ποια σπουδαία πληροφορία δίδεται εκεί, συμπληρώνοντας ποια εικόνα;

²⁶ Αν και πολλές από τις παραπομπές, ή νύξεις, βρίσκονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, όλες έχουν τις ρίζες των στις Εβραϊκές Γραφές. Εις απόδειξιν τούτου, βρίσκομε ότι ο Παύλος, αφού εξηγεί την προηγούμενη «αλληγορία», υποστηρίζει την εξήγησί του παραθέτοντας περικοπή από την προφητεία του Ησαΐα, η οποία εγράφη 800 περίπου χρόνια πριν από την εποχή του Παύλου. Στην προς Γαλάτας επιστολή 4:27, ο Παύλος λέγει: «Διότι είναι γεγραμμένον, “Ευφράνθητι στείρα η μη τίκτουσα, . . . διότι τα τέκνα της ερήμου είναι πλειότερα παρά τα τέκνα της εχούσης τον άνδρα”.» Παραθέτει από τον Ησαΐα 54:1. Παρατηρώντας τα συμφραζόμενα, βρίσκομε ότι ο Ησαΐας, αφού λέγει πώς η Σιών θα ηλευθερώνετο και θ’ αποκαθίστατο στην εύνοια του Ιεχωβά, κατόπιν παρομοιάζει αυτή την πόλι με γυναίκα που ήταν στείρα, αλλά προσκαλείται να χαρή πολύ, διότι της γίνεται υπόσχεσις για πολλούς γυιούς. Ποιος είναι ο ανήρ της, ο πατήρ αυτών των πολλών γυιών; Αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Ο προφήτης εμπνέεται να γράψη: «Διότι ο ανήρ σου είναι ο Ποιητής σου· το όνομα αυτού είναι, ο Ιεχωβά των δυνάμεων . . . Διότι ο Ιεχωβά σε εκάλεσεν ως γυναίκα.» Κατόπιν ο προφήτης, σφυρηλατεί πάλι τον ίδιο κρίκο, και παρομοιάζει αυτήν την ‘τεθλιμμένην γυναίκα’ προς μια πόλι, της οποίας τα «θεμέλια» και ο «περίβολος» επανατίθενται «εκ λίθων εκλεκτών», και φθάνει σε αποκορύφωμα με τη μεγαλειώδη υπόσχεσι: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.»​—Ησ. 52:1, 2· 54:1-6, 11-13, ΜΝΚ.

²⁷ Έτσι εμείς τώρα έχομε μπροστά στη διανοητική μας όρασι μια πλήρη και έξοχη εικόνα εκείνου που απεικονίσθη με την προφητεία που ανηγγέλθη στην Εδέμ, με τους τέσσερες χαρακτήρες της, και με την προσθήκη του Αγίου, του ιδίου του Ιεχωβά, ο οποίος πληροί τον ρόλο του συζύγου εν σχέσει με τη γυναίκα, τη μητέρα του υποσχεμένου σπέρματος.

28. Τι μπορεί τώρα να λεχθή ως προς το ότι οι Γραφές είναι απλώς ανθρώπινα έγγραφα, και πώς μπορούμε να απαντήσωμε στους κριτικούς του «Χριστιανικού κόσμου»;

²⁸ Ποιος θα πη ότι ο Ησαΐας, γράφοντας όπως έγραψε, εφύτευε εν επιγνώσει μια κρυμμένη νύξι που θ’ αποτελούσε ένα ζωτικό κρίκο στον προσδιορισμό της ταυτότητος των κυρίων χαρακτήρων της Εδεμικής προφητείας, όταν κατωνόμαζε τον «άνδρα» της γυναικός, ή πόλεως; Πράγματι, θα μπορούσαμε να ερωτήσωμε, Πόσοι από εκείνους που νομίζουν ότι οι Γραφές είναι απλά ανθρώπινα έγγραφα γραμμένα με ανθρώπινη έμπνευσι, εννοούν καθόλου τη σημασία των όσων εξετάσαμε; Από όλους τους λαμπρούς λογίους και σχολιαστάς του «Χριστιανικού κόσμου» υπάρχει έστω και ένας που μπόρεσε να λύση αυτό το ζήτημα και να προσδιορίση την ταυτότητα αυτής της προφητικής γυναικός που γεννά το υποσχεμένο σπέρμα; Αν όχι, τότε δεν χρειάζεται καθόλου να ταρασσώμεθα από τις δυσμενείς κρίσεις και επικρίσεις που διατυπώνονται από τους ομιλητάς του «Χριστιανικού κόσμου» ως προς την αυθεντικότητα και θεία προέλευσι της Αγίας Γραφής. Άφοβα μπορούμε να πούμε: «Έστω ο Θεός αληθής», έχοντας υπερτάτη πεποίθησι ότι αυτός ‘θα δικαιωθή εν τοις λόγοις του και θα νικήση όταν κρίνηται’.​—Ρωμ. 3:4.

29. (α) Σε ποιον οφείλεται κάθε τιμή για την κατανόησι της Γραφής; (β) Ποιοι χρησιμοποιούνται από τον Ιεχωβά για να διανέμουν πνευματικές αλήθειες, και πώς γίνεται αυτό;

²⁹ Η κατανόησις από μας αυτών των πραγμάτων δεν οφείλεται στον εαυτό μας. Όλη η τιμή οφείλεται στον Ιεχωβά, μέσω του Χριστού Ιησού. Ο απόστολος το τονίζει αυτό όταν λέγη στους Χριστιανούς αδελφούς του: «Ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, . . . Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς . . . Αλλά σεις είσθε εξ αυτού [του Θεού] εν Χριστώ Ιησού, όστις εγεννήθη εις ημάς σοφία από Θεού.» Καθώς ο Ιεχωβά, μέσω του αγγέλου, υπεσχέθη στον Δανιήλ, στον ‘έσχατον καιρόν’ «ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει· αλλ’ οι συνετοί θέλουσι νοήσει.» Σε συμφωνία με τούτο, και ενεργώντας ως ο αντιπρόσωπος του Πατρός του, ο Ιησούς υπεσχέθη στην προφητεία του για τη ‘συντέλεια του αιώνος’, ότι θα εφανέρωνε τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», μιλώντας συλλογικά για το υπόλοιπο των αληθινών ακολούθων του της ουράνιας τάξεως, και ότι θα τον ‘καθίστα επί πάντων των υπαρχόντων αυτού’. Με άλλα λόγια, αυτή η τάξις του πιστού δούλου, δεχόμενη χωρίς επιφύλαξι ολόκληρη τη Γραφή ως τον εμπνευσμένον Λόγον του Θεού και τα μέλη της γεμάτα αυτά τα ίδια με το πνεύμα του Θεού και οδηγούμενα απ’ αυτό, χρησιμοποιούνται από τον Θεό, που ενεργεί μέσω του Χριστού Ιησού, για να διανέμουν τις πνευματικές αλήθειες, την «τροφήν εν καιρώ».​—1 Κορ. 1:26-31· Δαν. 12:9, 10· Ματθ. 24:45-47.

[Υποσημειώσεις]

Αλλαγή Οργάνου από τον Ιεχωβά

 1. (α) Πώς γνωρίζομε ότι οι σκοποί του Ιεχωβά θα εκτελεσθούν ασφαλώς; (β) Μήπως τούτο σημαίνει ότι δεν μπορεί ν’ αλλάξη το όργανον που εκλέγει να χρησιμοποιήση;

«ΕΓΩ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος . . . όστις απ’ αρχής αναγγέλλω το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα, λέγων, Η βουλή μου θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημά μου.» (Ησ. 46:9, 10) Ο Ιεχωβά, με την τελεία του σοφία και πρόβλεψι, με την απεριόριστη δύναμί του και τα μέσα που διαθέτει, δεν χρειάζεται ν’ αλλάξη τον σκοπό του μια και έχει καθορισθή. Καμμιά απρόβλεπτη έκτακτος ανάγκη δεν μπορεί να παρουσιασθή, κανένας πανούργος εχθρός δεν μπορεί να κάμη μια αιφνιδιαστική κίνησι ή επίθεσι, αναγκάζοντας τον Ιεχωβά να μεταβάλη τον σκοπό του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Ιεχωβά δεν μπορεί ν’ αλλάξη το όργανο που εκλέγει να χρησιμοποιήση στην εκτέλεσι του σκοπού του. Μια τέτοια αλλαγή θέλομε να εξετάσωμε στην επομένη μας γραμμή μαρτυρίας ή αποδείξεως όσον αφορά τον μόνον, θείον Συγγραφέα της Βίβλου.

 2. Ποια ήταν η αντίληψις των συγγραφέων των Εβραϊκών Γραφών για το όργανον του Ιεχωβά;

² Όπως και προηγουμένως, θα εξετάσωμε πρώτα το ζήτημα από την ανθρώπινη άποψι. Υποθέτοντας ότι οι Εβραϊκές Γραφές ήσαν μόνο προϊόν Θεοσεβών Εβραίων συγγραφέων, ερωτούμε, Ποια ήταν η αντίληψίς των για το όργανο που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά; Η απάντησις είναι σαφής. Τα συγγράμματα των ομόθυμα διακηρύττουν ότι ήταν το έθνος των, ο εκλεκτός λαός του Θεού, Ισραήλ. Όπως έγραψε ο προφήτης Αμώς, ο Ιεχωβά είπε γι’ αυτούς: «Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γης.»​—Αμώς 3:2.

3, 4. (α) Πώς οι Γραφές αυτές δείχνουν ότι ο Ισραήλ είχε πλήρως τα προσόντα να είναι το εκλεκτόν όργανον του Θεού; (β) Τι θα μπορούσαν μερικοί να υποστηρίξουν για την έμπνευσι των Εβραϊκών Γραφών;

³ Οι Εβραϊκές Γραφές οικοδόμησαν ένα πλήρες, αρμονικό υπόδειγμα ως προς τα προσόντα του Ισραήλ για να είναι ένα τέτοιο εκλεκτό όργανο. Εκτός του ότι αυτοί εισήλθαν στο σκοπό της μεγάλης Αβρααμιαίας διαθήκης, με το υποσχεμένο της σπέρμα, τον Μεσσία, που είχε προλεχθή ότι θα ήρχετο μέσω αυτών, είχαν επίσης τη δική τους διαθήκη του νόμου. Αυτή εθεσπίσθη στο Όρος Σινά, μέσω του εθνικού των ηγέτου Μωυσέως. Η διαθήκη αυτή ειδικά τους έκανε έθνος χωριστό από όλα τα άλλα, ‘λαόν τον οποίον απέκτησεν’ ο Ιεχωβά. Εκτός αυτού, είχαν επίσης το δικό τους ιερατείο, με μια αδιάσπαστη γραμμή αρχιερέων. Είχαν τη σκηνή των, με την Κιβωτό της που παρίστανε την παρουσία του Ιεχωβά, και αργότερα τον ναό τους, με όλες τις διατεταγμένες θυσίες που έπρεπε να προσφέρωνται στο θυσιαστήριό του. Στον δέοντα καιρό είχαν τη γραμμή των βασιλέων των, και μολονότι κανείς από αυτή τη γραμμή δεν τους εκυβέρνησε από τον καιρό που πήγαν σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα το 607 π.Χ., οι Γραφές των περιείχαν υποσχέσεις μιας τελικής αποκαταστάσεως. Παραδείγματος χάριν, ο προφήτης Ιεζεκιήλ ανέγραψε ότι ο Ιεχωβά είπε για τον θρόνον και τη διακυβέρνησι του Ισραήλ: «Δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος, εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»​—Έξοδ. 19:5· Ιεζ. 21:27.

⁴ Πολλοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι τίποτε από τα προηγούμενα δεν θ’ απαιτούσε κατ’ ανάγκην θεία παρέμβασι ή θεία έμπνευσι για να κατευθύνη το θέμα των Εβραϊκών εκείνων συγγραμμάτων. Δεν θα μπορούσε μήπως να είναι απλώς ανθρώπινη έμπνευσις εκείνη που υποκινούσε αυτούς τους ανθρώπους, που όλοι τους ήσαν Εβραίοι για να γράψουν έτσι για τον λαό τους; Δεν ήταν η φυσική έκφρασις του εθνικιστικού των πνεύματος και ζέσεως;

 5. Τι μπορεί να λεχθή για τους συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, και πώς μπορεί ο Παύλος ν’ αναφερθή ως παράδειγμα;

⁵ Πολύ καλά! Πάλι θα θέσωμε σε δοκιμή αυτή τη θεωρία. Δεν θα σταματήσωμε ακριβώς τώρα για να δώσωμε τις διάφορες αιτίες​—πέρα από εκείνες που ήδη εμνημονεύθησαν—​οι οποίες παρέχουν ισχυρή απόδειξι θείας διευθύνσεως, όχι μόνο στα ιερά των συγγράμματα, αλλά και στην πραγματική εκτύλιξι της ιστορίας του Ισραήλ ως έθνους, Αντί τούτου, θα περάσωμε κατ’ ευθείαν σ’ αυτή τη μεταγενέστερη και μικρότερη ομάδα συγγραφέων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Πρώτα σημειώστε, παρακαλούμε, ότι αυτοί οι Χριστιανοί συγγραφείς, όλοι, ήσαν επίσης Εβραίοι, ή Ιουδαίοι. Ως τοιούτοι, θ’ ανεμένετο φυσικά να έχουν το ίδιο εθνικιστικό πνεύμα και άποψι με τους προκατόχους των. Ένα εξέχον παράδειγμα σε απόδειξι τούτου είναι ο απόστολος Παύλος, ο οποίος περιέγραψε την αρχική του θέσι και κατάστασι με τα εξής λόγια: «Εβραίος εξ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος, κατά ζήλον διώκτης της εκκλησίας [των Χριστιανών], κατά την δικαιοσύνην την δια του νόμου διατελέσας άμεμπτος.»​—Φιλιππησ. 3:5, 6.

 6. (α) Ποια αλλαγή οργάνου φανερώνεται από αυτούς τους Χριστιανούς συγγραφείς; (β) Πώς είναι προφανές ότι οι μαθηταί, ενόσω ήσαν με τον Ιησού, δεν ανέμεναν τέτοια αλλαγή;

⁶ Τώρα έρχεται η ερώτησις, Ποια ήταν η αντίληψις αυτών των Χριστιανών συγγραφέων για το όργανον που χρησιμοποιούσε ο Ιεχωβά; Μιλώντας ανθρωπίνως, θα είχαμε να πούμε ότι αυτοί παρήγαγαν ένα εντελώς νέο όργανο για την εκτέλεσι του θείου σκοπού. Έδειξαν μια αλλαγή οργάνου· όχι πια τον κατά σάρκα Ισραήλ υπό τον μεσίτην του Μωυσή, αλλά, αντ’ αυτού, τον πνευματικόν Ισραήλ, τη Χριστιανική εκκλησία, υπό την Κεφαλή και Μεσίτην της Χριστόν Ιησού. Πώς εξηγείται αυτό; Οι φίλοι μας θα είπουν, Ο Ιησούς ο ίδιος ήταν εκείνος, που όταν ήταν στη γη, ήταν υπεύθυνος για το ότι ετέθη αυτή η νέα αντίληψις στις διάνοιες των μαθητών του. Ά! όχι, λέμε εμείς, αυτό ακριβώς δεν είναι αληθινό. Το Υπόμνημα αποκαλύπτει ότι και οι πιο στενοί ακόλουθοί του δεν είχαν την ελαχίστη προσδοκία, ούτε ακόμη ένα αμυδρό φως, ότι ο Θεός επρόκειτο ν’ αλλάξη χρησιμοποιώντας τον Ισραήλ ως όργανόν του. Αυτό αποδεικνύεται από δύο παραπομπές. Πρώτον, όταν ο Ιησούς, μετά την ανάστασί του, ενεφανίσθη σε δύο μαθητάς στο δρόμο τους προς τους Εμμαούς, αυτοί είπαν σ’ αυτόν (μη γνωρίζοντας ποιος είναι ): «Ημείς δε ηλπίζαμεν ότι αυτός [ο Ιησούς] είναι ο μέλλων να λυτρώση τον Ισραήλ.» Δεύτερον, και με περισσότερη οξύτητα, στην τελευταία περίπτωσι που ο αναστημένος Ιησούς ενεφανίσθη στους μαθητάς του, αυτοί τον ερώτησαν: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» Ακόμη και τότε ο Ιησούς δεν τους μίλησε για μια αλλαγή οργάνου, ή ότι ήταν ανάγκη να μεταβάλουν αντίληψι πραγμάτων. Απλώς είπε: «Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία.» Αν κάτι θα έκαναν τα λόγια αυτά, θα επεβεβαίωναν τη σκέψι των ότι ο Θεός θα ενέμενε ακόμη στο ίδιο όργανο, αλλ’ απλώς ότι ο καιρός για την αποκατάστασί του θα ήταν αργότερα από ό,τι είχαν προβλέψει.​—Λουκ. 24:21· Πράξ. 1:6, 7.

 7. Συγκρίνοντας τη θέσι μας με τη θέσι των μαθητών εκείνων, πώς βλέπομε ότι δεν μπορούμε να καυχόμεθα σε σύγκρισι μ’ αυτούς;

⁷ Πειράζονται, μήπως, κάποιοι από τους αναγνώστας μας να νομίζουν ότι, αν ήσαν με τον Ιησούν στη διάρκεια της επιγείου διακονίας του, θα αποκόμιζαν την ιδέα ότι κάποια αλλαγή ήταν επικείμενη; Σας υπενθυμίζομε ότι, αν και οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν σαφώς αποσπασθή από πολλές από τις ψευδείς διδασκαλίες του «Χριστιανικού κόσμου» ήδη από το 1879, οπότε για πρώτη φορά εξεδόθη το περιοδικό αυτό, μόνο από το 1932 κατενοήθη ότι ακολουθούσαμε μια εσφαλμένη τροχιά όσον αφορά τους φυσικούς Ιουδαίους. Όπως πολλοί άλλοι, ανεμέναμε να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη και έπειτα ν’ αποκατασταθούν στην εύνοια του Θεού και να χρησιμοποιηθούν απ’ αυτόν ως επίγειο μέρος του οργάνου του στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Μόνο στο 1932 άρχισε να φαίνεται καθαρά ότι ο αληθινός «Ισραήλ του Θεού», το εκλεκτό όργανο για τη μεγαλύτερη εκπλήρωσι των πολλών Εβραϊκών προφητειών περί αποκαταστάσεως, θ’ απετελείτο, όχι από φυσικούς Ιουδαίους περιτετμημένους κατά σάρκα, αλλ’ από πνευματικούς Ιουδαίους ή Ισραηλίτας, δηλαδή, από το πνεύμα αποκυημένους Χριστιανούς. Καθώς υποστηρίζει ο Παύλος: «Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα.» Δεν έχομε, συνεπώς, τίποτε που να καυχώμεθα γι’ αυτό, όπως δεν είχαν κι εκείνοι οι πρώτοι ακόλουθοι του Ιησού.​—Γαλ. 6:16· Ρωμ. 2:28, 29.

 8. Ποιο υπόδειγμα ακολουθεί το νέο όργανο του Θεού, αλλά μήπως αυτό σημαίνει απλώς ανύψωσι σ’ ένα υψηλότερο ανθρώπινο επίπεδο;

⁸ Κυττάζοντας προσεκτικώτερα αυτό το νέο όργανο όπως περιγράφεται από τους Χριστιανούς συγγραφείς, τι βρίσκομε; Το πρώτο αξιοσημείωτο πράγμα που παρατηρούμε είναι το πόσο στενά ακολουθεί το ίδιο υπόδειγμα με τον σαρκικόν Ισραήλ. Αλλά δεν μπορεί καθόλου να βεβαιωθή ότι αυτή η τελευταία ομάς Βιβλικών συγγραφέων απλώς υψώνει την αντίληψι για το όργανο που χρησιμοποιεί ο Θεός σ’ ένα υψηλότερο ανθρώπινο επίπεδο. Μάλλον, πρέπει να παραδεχθούμε ότι στα συγγράμματά των η αντίληψις υψώνεται σ’ ένα επίπεδο, που όμοιο του ποτέ προηγουμένως δεν μπήκε στη διάνοια θνητού ανθρώπου. Πράγματι, ως σήμερα, καθώς θα δούμε, η αντίληψις αυτή δεν εκτιμάται πραγματικά, και ασφαλώς δεν αναπαράγεται ή ακολουθείται από ανθρώπους, ούτε ακόμη από εκείνους του «Χριστιανικού κόσμου» που υπολογίζουν να δεχθούν τη Γραφή ως λόγον του Θεού. Πώς το αποδεικνύομε αυτό;

9, 10. (α) Πώς ο κατά σάρκα Ισραήλ έγινε ειδικά «έθνος άγιον»; (β) Πώς ο Ισραήλ είχε αλλιώς τα προσόντα να ονομάζεται έθνος, πράγμα που οδηγεί σε ποια ερώτησι για περαιτέρω εξέτασι;

⁹ Επιστρέφοντας πάλι στον σαρκικόν Ισραήλ, βλέπομε ότι το πρώτο διακριτικό χαρακτηριστικό στην περίπτωσί των ήταν ότι αυτοί καθ’ εαυτούς ήσαν ένα χωριστό έθνος, ειδικά από τον καιρό της διαθήκης του νόμου στο Όρος Σινά. Καθώς εδίδαξε ο Ιεχωβά τον Μωυσή τότε να πη στους Ισραηλίτας: «Εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, . . . θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον.» (Έξοδ. 19:5, 6) Φυσικά, εκτός απ’ αυτό, θα ήσαν ακόμη ένα χωριστό έθνος. Ανταπεκρίνοντο στις θεμελιώδεις απαιτήσεις για τον όρον «έθνος», ώστε να χρησιμοποιήται στην περίπτωσί των. Οι Ισραηλίται ήσαν από ένα κοινό στέλεχος, καταγόμενοι από τον Αβραάμ, μέσω του Ισαάκ και του Ιακώβ, του οποίου το όνομα μετετράπη σε Ισραήλ. (Γέν. 32:28) Μιλούσαν την ίδια γλώσσα, την Εβραϊκή. Οι θεσμοί των, τα έθιμά των και οι παραδόσεις των ετηρούντο όλα από κοινού. Ήσαν όλοι υποκείμενοι στη μία κυβέρνησι, με τη νομοθεσία της. Ακόμη και στα σαράντα χρόνια της περιπλανήσεώς των στην έρημο, ποτέ δεν διεσκορπίθησαν, σαν νομάδες, αλλά παράμεναν συγκεντρωμένοι μαζί. Τελικά εμπήκαν στην υποσχεμένη κληρονομία, κατοικώντας στη γη των, με τα επιμελώς προσδιωρισμένα όριά της—ένα έθνος με κάθε αποδεκτή έννοια της λέξεως.

¹⁰ Δεν είναι ανάγκη ένας λαός να συμμορφώνεται με όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά για να ονομάζεται κατάλληλα έθνος. Ο σαρκικός Ισραήλ, όμως, ανταπεκρίνετο πράγματι σε όλα αυτά. Αλλά πώς τούτο εφαρμόζεται στην περίπτωσι της Χριστιανικής εκκλησίας; Είναι το νέο αυτό όργανο ένα κατάλληλα συγκροτημένο έθνος; Θα εξετάσωμε αυτή την ερώτησι στο επόμενο τεύχος της Σκοπιάς.

Η Κρυμμένη Σοφία του Θεού​—Ένα Μυστήριον

«Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, . . . Ο δε πνευματικός ανακρίνει . . . πάντα.»​—1 Κορ. 2:14, 15.

1, 2. (α) Αν μιλήσωμε ανθρώπινα, πώς άρχισε και διεμορφώθη η Χριστιανική κίνησις; (β) Όσον αφορά την άποψι των Χριστιανών συγγραφέων της Βίβλου, ποιες ερωτήσεις εγείρονται;

ΕΠΙ δεκαπέντε αιώνες και πλέον, εφαίνετο ότι το έθνος Ισραήλ προωρίζετο να είναι για πάντα το όργανον του Ιεχωβά για την εκτέλεσι του σκοπού του. Ήσαν ο εκλεκτός του λαός, και εβασίζοντο ισχυρά στις προσφιλείς των Γραφές για να το αποδείξουν. Έπειτα, για τους άρχοντάς των, συνέβη κάτι το συνταρακτικό. Ένας νέος κήρυξ ενεφανίσθη και, γύρω του, άρχισε μια νέα κίνησις. Έπειτ’ από τριάμισυ χρόνια εφάνηκε ότι αυτή η νέα κίνησις μπορούσε να διαγραφή ως αποτυχία, διότι οι άρχοντες εκείνοι επέτυχαν ν’ απαλλαγούν από τον αρχηγό της εκθέτοντας τον σε δημόσιο όνειδος και προσηλώνοντας τον σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου. Οι ολίγοι ακόλουθοί του ενεργούσαν κάτω από την επιφάνεια και συνήρχοντο πίσω από κλεισμένες θύρες. (Ιωάν. 20:19) Αλλά έσβησε μήπως η κίνησις αυτή; Έπειτ’ από πενήντα μία ακριβώς ημέρες κάτι πιο συνταρακτικό ακόμη συνέβη. Αυτή η νέα κίνησις ήλθε πάλι σε ζωή και διεδόθη σαν ακατάσχετη φωτιά! Ο ομιλητής της, που ωνομάζετο Πέτρος, έπειτ’ από μια διεγερτική δημοσία ομιλία, αποδεικνύοντας όλους τους ισχυρισμούς του από τις ίδιες τις Γραφές των Ιουδαίων, έκαμε να ‘έλθη εις κατάνυξιν’ η καρδιά των ακροατών του, και, ως αποτέλεσμα, οι «μετά χαράς δεχθέντες τον λόγον αυτού, εβαπτίσθησαν· και προσετέθησαν εν εκείνη τη ημέρα έως τρεις χιλιάδες ψυχαί» σ’ αυτή την κίνησι. Στα επόμενα τριάμισυ χρόνια η κίνησις ηύξησε και διεδόθη. Κάτι το έκτακτο τότε συνέβη, που ήταν εκπληκτικό και για την ίδια ακόμη την κίνησι. Ο ίδιος αυτός αγορητής, ο Πέτρος, έκαμε ένα βήμα άνευ προηγουμένου και άνοιξε τη θύρα στους καταφρονημένους, απεριτμήτους Εθνικούς για να ενωθούν με τις τάξεις των Ιουδαίων πιστών. Γρήγορα τα μέλη της κινήσεως, από πολλές τώρα εθνικότητες, άρχισαν να συγκροτούνται σε εκκλησίες σε όλο εκείνο το μέρος του κόσμου. Η κίνησις διεμορφώνετο, σαν όργανον που μπορούσε να χρησιμοποιηθή για έναν καθωρισμένο σκοπό. Τι εσήμαιναν όλα αυτά;​—Πράξ. 2:37, 41· 10:44-48.

² Έως εδώ εσκιαγραφήσαμε την προέλευσι και την αύξησι αυτής της νέας κινήσεως όπως θα μπορούσε να φανή στους ανθρώπους. Θυμηθήτε, όμως, έπειτ’ από όσα εξετάσαμε προηγουμένως, ότι ενδιαφερόμεθα να την ιδούμε από την άποψι των Χριστιανών συγγραφέων των Ελληνικών Γραφών. Μήπως έκριναν αυτή την κίνησι, που έφθασε να είναι γνωστή ως η Χριστιανική εκκλησία, απλώς από μια ανθρώπινη άποψι; Ή μπορεί μήπως ν’ αποδειχθή ότι η αντίληψίς των δίνει συντριπτική απόδειξι θείας εμπνεύσεως και Συγγραφής, καθιστώντας αδύνατον να δοθή η τιμή σε ανθρώπινη πρωτοτυπία; Αυτή είναι η προκλητική ερώτησις, για την οποία θέλομε ν’ αποφασίσωμε.

ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ

 3. Ποιους ισχυρισμούς για εθνικότητα είχε το Χριστιανικό κίνημα από την ανθρώπινη άποψι;

³ Έχομε δείξει ήδη πώς το προηγούμενο όργανο που χρησιμοποίησε ο Θεός, ο σαρκικός Ισραήλ, ήταν αληθινά ένα έθνος από κάθε άποψι. Αλλά τι θα πούμε γι’ αυτό το νέο όργανο; Κρινόμενο με ανθρώπινους κανόνες, δεν προσαρμόζεται ούτε με μια από τις απαιτήσεις που ανεσκοπήσαμε, τιτλοφορώντας το ή ονομάζοντάς το έθνος. Πού είναι η χώρα του, σημειωμένη στο χάρτη; Από τις ημέρες των αποστόλων και έπειτα, οι αληθινοί Χριστιανοί βρέθηκαν διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Με κανένα τρόπο δεν μπορεί να λεχθή ότι ήσαν, ή είναι, από ένα κοινό στέλεχος, ή ότι μιλούν την ίδια γλώσσα. Όσον αφορά την κυβέρνησι, οι αληθινοί Χριστιανοί βρέθηκαν και βρίσκονται ως νομοταγείς πολίται κάτω από πολλές κυβερνήσεις, σε όλες τις διάφορες χώρες, με τα ποικίλα των έθιμα, παραδόσεις και θεσμούς.

 4. Από ποια άποψι η Γραφή ονομάζει αυτό το κίνημα έθνος;

⁴ Όμως οι Χριστιανοί εκείνοι συγγραφείς μιλούν γι’ αυτό το κίνημα ότι αποτελεί ένα έθνος, και όχι απλώς ένα σώμα ανθρώπων ενωμένων με τις ίδιες δοξασίες. Ο Πέτρος λέγει γι’ αυτούς: «Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, . . . έθνος άγιον”.» Πώς είναι αυτό αληθινό; Η απάντησις είναι ότι αποτελούν πνευματικό έθνος, διότι, όπως λέγει ο Παύλος: «Το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς.» Πνευματικό έθνος; Κανείς ποτέ δεν εσκέφθη ένα τέτοιο πράγμα. Μια τέτοια αντίληψις δεν ήταν ασφαλώς ανθρωπίνης προελεύσεως.​—1 Πέτρ. 2:9· Φιλιππησ. 3:20. Βλέπε, επίσης, Ματθαίος 21:43.

 5. (α) Πώς οι Γραφές είναι συνεπείς δείχνοντας ότι ο πνευματικός Ισραήλ είναι έθνος; (β) Ποια ειδική σημασία είχε αυτό από το 1919 μ.Χ.;

⁵ Όταν, ωστόσο, εκτιμούμε την άποψι που εξετέθη από εκείνους τους Χριστιανούς συγγραφείς, μπορούμε να δούμε πόσο αληθινή είναι και πώς όλα προσαρμόζονται σ’ αυτήν. Εκείνοι, που ανήκουν στον πνευματικόν Ισραήλ, έχουν τη δική τους διαθήκη, τη «νέα διαθήκη», της οποίας ο Ιησούς είναι ο Μεσίτης. Είναι όλοι από κοινό στέλεχος, πνευματικώς, διότι «όσοι διοικούνται υπό του πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού . . . τέκνα Θεού.» Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα, την ‘καθαράν γλώσσαν’ του λόγου του Θεού, ο οποίος ‘λόγος είναι αλήθεια’. Όλοι υπάγονται και υποτάσσονται αδιαίρετα στην ουράνια κυβέρνησι, την «εξουσία» που είναι επάνω στον ώμον του Βασιλέως Χριστού Ιησού, ο οποίος κυβερνά από την πρωτεύουσα του έθνους, την «πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ.» Ειδικά από το 1919 μ.Χ. υπήρξαν αληθινό έθνος, διότι τότε, όταν πάλι εφάνη ότι ήσαν σε κίνδυνο να σβήσουν, έλαβαν πείραν σαν να έγινε μια νέα γέννησις, όπως είπε ο Ησαΐας γι’ αυτούς στην προφητεία του: «Έθνος ήθελε γεννηθή ενταυτώ;» Έπειτα, επίσης, φέρθηκαν σε πολύ βελτιωμένη κατάστασι κάτω από την ευλογία του Ιεχωβά, η οποία περιεγράφη από τον Ησαΐα ως ‘γη η οποία εγεννήθη εν μια ημέρα’, ναι, γη με καλά προσδιωρισμένα όρια ασφαλούς, σχετικής ελευθερίας, όπως καθωρίσθη θεοκρατικά από τον λόγον του Θεού.​—Εβρ. 9:15· Ρωμ. 8:14-16· Σοφον. 3:9· Ιωάν. 17:17· Ησ. 9:6· Εβρ. 12:22· Ησ. 66:8.

 6. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» κατέδειξε την πλήρη αποτυχία του να εκτιμήση τη Γραφική άποψι;

⁶ Αυτό το πνευματικό έθνος, κατοικώντας στη δική του χώρα, μπορεί πράγματι να βρεθή στον χάρτην του Θεού, τον λόγον Του, αλλά εκτιμούν μήπως αυτή την άποψι εκείνοι που ανήκουν στον «Χριστιανικό κόσμο»; Καθόλου. Πάρτε την εκκλησία του «Χριστιανικού κόσμου», που ισχυρίζεται ότι είναι η μία, αληθινή, παγκόσμια εκκλησία, τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Βέβαια εκεί θα έπρεπε να εύρωμε την ορθή κατανόησι του θέματος της εθνικότητος όπως αυτό εφαρμόζεται στους Χριστιανούς. Αλλά τι βρίσκομε; Όπως όλοι γνωρίζομε, υπάρχουν Γάλλοι Καθολικοί, Γερμανοί Καθολικοί, Άγγλοι Καθολικοί, πράγματι ένας κατάλογος σχεδόν χωρίς τέλος. Θεωρούν μήπως όλοι αυτοί τον εαυτό τους, πρώτα και κατ’ εξοχήν, ως μέλη του ενός πνευματικού έθνους; Είναι αυτή η άποψις που λαμβάνουν, είναι αυτή η γραμμή της ενεργείας των, σε καιρό πολέμου; Η απάντησις είναι οδυνηρά προφανής. Βλέπουν την εθνικότητα των, με όλες τις αξιώσεις της περί νομιμοφροσύνης και πατριωτισμού, από το σύνηθες ανθρώπινο, σαρκικό επίπεδο. Δεν γνωρίζουν άλλο επίπεδο. Πώς μπορούν να γνωρίζουν, αν δεν τους το λέγη η εκκλησία των; Είναι Γάλλοι, Γερμανοί και Άγγλοι πρώτα, και οι θρησκευτικοί των δεσμοί πρέπει να λάβουν δευτέρα θέσι, αν δεν καταπατώνται άσπλαγχνα, όταν εκρηγνύεται πόλεμος. Το ίδιο επιχείρημα εφαρμόζεται γενικά στις Προτεσταντικές εκκλησίες.

 7. Από ποιους ο Θεός εκράτησε κρυμμένη τη σοφία του, αλλά σε ποιους και πώς την απεκάλυψε;

⁷ Όταν έχωμε υπ’ όψι την αξιοθρήνητη αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου» να εκτιμήση την πνευματική άποψι των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, πώς, λοιπόν, ο κλήρος του και οι ομιληταί του είναι σε θέσι να επικρίνουν αυτά τα συγγράμματα και την έμπνευσί των; Πόσο αληθινός ήταν ο λόγος του αποστόλου όταν έγραφε: «Λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην, . . . την οποίαν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε·. . . τα οποία ο Θεός ητοίμασεν. . . . Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού.» Ναι, υπάρχει η πηγή της εμπνεύσεως εκείνων των Χριστιανών συγγραφέων​—το άγιο πνεύμα του Θεού. Πριν από την Πεντηκοστή και την έκχυσι του πνεύματος του Θεού, δεν ήσαν έτοιμοι να φιλοξενήσουν την ιδέα ότι ο Θεός επρόκειτο ν’ αλλάξη το όργανον μέσω του οποίου θα εξετέλει τους σκοπούς του. Αλλά έπειτα από το διεγερτικό αυτό γεγονός, όχι μόνο άρχισαν να κατανοούν ότι εγίνετο μια τέτοια αλλαγή, αλλά και τα συγγράμματά των αποκαλύπτουν μια πνευματική αντίληψι, η οποία θα μπορούσε να προέλθη μόνο από τον Ιεχωβά τον ίδιο. Το εκτιμάτε αυτό;​—1 Κορ. 2:7-10.

ΕΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

 8. (α) Τι εννοείται συνήθως με ναό ή εκκλησία; (β) Πώς περιγράφει η Βίβλος τη Χριστιανική εκκλησία σχετικά με τούτο;

⁸ Σε μια ακόμη άποψι για επιβεβαίωσι αυτού του ίδιου θέματος επιθυμούμε να επισύρωμε την προσοχή σας. Όταν αριθμούσαμε τα διάφορα πράγματα που καθιστούσαν αρμόδιον τον κατά σάρκα Ισραήλ ως όργανον του Ιεχωβά, εσημειώσαμε τον ναό τους, που εκείτο στο Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ. Αυτός ήταν σπουδαίος, διότι ήταν το κέντρον της λατρείας των. Μήπως το νέο όργανο που εχρησιμοποίει τώρα ο Ιεχωβά, η Χριστιανική εκκλησία, έχει ναό; Συνήθως, ναός σημαίνει ένα μόνο πράγμα, και αυτό είναι ένα οικοδόμημα κτισμένο από πέτρα ή κάποιο άλλο υλικό, ένα οικοδόμημα αφιερωμένο στην υπηρεσία μιας θεότητος. Στον «Χριστιανικό κόσμο» ναός, ή εκκλησία, είναι τόπος δημοσίας Χριστιανικής λατρείας. Σε κάθε περίπτωσι, είναι ένα κατά γράμμα κτίριο, που μπορεί να σημειωθή και να προσδιορισθή τοπικώς σ’ ένα χάρτη. Πού, λοιπόν, είναι ο ναός της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας; Η απάντησις είναι, Διασκορπισμένος σε όλο τον κόσμο! Πώς; Είναι πνευματικός ναός. Ποιος σκέφθηκε ή άκουσε ποτέ για ένα τέτοιο πράγμα; Αλλά σ’ αυτό το ίδιο κεφάλαιο, που ο Πέτρος μιλεί για την αληθινή εκκλησία ως «έθνος άγιον», μιλεί προηγουμένως για τα μέλη ατομικώς και λέγει «σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός [ή ναός], ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού», ο οποίος έχει τεθή ως ο ‘ακρογωνιαίος λίθος’. Τι υψηλή αντίληψις! Καθώς λέγει ο Παύλος: «Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν;»​—1 Πέτρ. 2:5, 6· 1 Κορ. 3:16.

 9. Εκτιμά ο «Χριστιανικός κόσμος» αυτή την άποψι, και πώς αποδεικνύεται αυτό;

⁹ Πάλι ερωτούμε, Το εκτιμά ο «Χριστιανικός κόσμος» αυτό; Όχι μόνο απέτυχε να το εκτιμήση, αλλά, λόγω της κοσμικόφρονος επιρροής του, η ίδια η λέξις «εκκλησία» έχασε σε μεγάλο βαθμό την αρχική της σημασία. Η Ελληνική λέξις εκκλησία σημαίνει μια συνάθροισι που εκλήθη έξω από τον κόσμο για τον σκοπό του Θεού, ως όργανόν του. (Βλέπε Ματθαίος 16:18· Πράξεις 5:11· 11:22· Ρωμαίους 16:5.) Η Ελληνική αυτή λέξις ποτέ δεν εχρησιμοποιήθη για ένα κτίριο. Αλλά σήμερα, οποτεδήποτε οι άνθρωποι μιλούν για εκκλησία, η μετάβασι στην εκκλησία, αναφέρονται κατά κανόνα σ’ ένα κατά γράμμα κτίριο, ή τόπο λατρείας. Τεράστια χρηματικά ποσά δαπανώνται για μερικά από αυτά τα ιστορικά κτίρια, αλλά ποιος δείχνει ενδιαφέρον για την πνευματική υγεία των συναθροίσεων που συνδέονται μ’ αυτά;

10. Τι εννοείται με τον «ναόν» του Θεού στην Αποκάλυψι 7:15, και ποια ενθάρρυνσι δίνει αυτό;

¹⁰ Αντί να τερματίσωμε το θέμα σ’ αυτό το σκοτεινό σημείο, σας υπενθυμίζομε την εμπνέουσα εκείνη όρασι που αναγράφεται στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 7. Στα πρώτα οκτώ εδάφια έχομε μια περιγραφή της αληθινής εκκλησίας, που αποτελεί τις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ. Έπειτα ακολουθεί η περιγραφή ενός «πολλού όχλου» που λαμβάνεται «εκ παντός έθνους» και εικονίζει εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη και ‘έρχονται εκ της θλίψεως της μεγάλης’, η οποία πλήττει τον κόσμο του Σατανά στη διάρκεια αυτού του διαλείμματος της μακροθυμίας του Θεού. Η ελπίδα των για μέλλουσα ζωή κείται σε μια παραδείσια γη. Αλλά ποια είναι η τωρινή των θέσις υπηρεσίας ενώπιον του Θεού; Το θείο υπόμνημα λέγει: «Λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού.» Σε κάποιο επίγειο κτίριο; Φυσικά όχι. Μαθαίνουν, με μεγάλη χαρά και ικανοποίησι, πώς να υπηρετούν τον Θεό ευπρόσδεκτα και δραστήρια, υπηρετώντας σε στενή συντροφιά με το όργανον που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά, το πιστό υπόλοιπο της αληθινής εκκλησίας. Δεν συμβαίνει όπως στις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου», όπου πολύ ολίγοι έχουν άμεσο μέρος στις υπηρεσίες των, αλλά στον πνευματικό ναό του Θεού, όλοι προσκαλούνται και βοηθούνται να ‘αναφέρουν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού’. Απολαμβάνετε κάποια μερίδα σ’ αυτή την υπηρεσία; Μπορούμε να σας βοηθήσωμε σ’ αυτό το ζήτημα;​—Αποκάλ. 7:9-15· Εβρ. 13:15.

11. Ποιες περαιτέρω συγκρίσεις μπορούν να γίνουν μεταξύ του πνευματικού και του σαρκικού Ισραήλ, που οδηγούν σε ποιο συμπέρασμα;

¹¹ Έως εδώ έχομε εξετάσει δύο από τα προσόντα που έκαναν τον σαρκικόν Ισραήλ εκλεκτό όργανο, την εθνικότητά του και τον ναό του, και έπειτα είδαμε τη στενή αντιστοιχία με την αληθινή εκκλησία, μόνο από μια πνευματική άποψι. Ομοίως, θα μπορούσαμε να λάβωμε άλλα προσόντα του σαρκικού Ισραήλ, το ιερατείο και τον αρχιερέα των, καθώς και τις θυσίες των, και να δείξωμε πώς αυτά μπορούν να βρεθούν στο νέο όργανον που χρησιμοποιεί ο Θεός. Σε κάθε χαρακτηριστικό, εν τούτοις, οι Χριστιανοί συγγραφείς αποκαλύπτουν μια νέα αντίληψι, πνευματική και ουράνια αντίληψι, που περιλαμβάνει τις υποσχέσεις που δίδονται, σε αντίθεσι με τους συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών. Ασφαλώς πρέπει να παραδεχθούμε ότι, αν και δεν έγραψαν από την ίδια άποψι, υπάρχει μια θαυμαστή εσωτερική αρμονία μεταξύ των δύο σειρών Βιβλικών συγγραφέων. Δεν υπάρχει σύγκρουσις.

12. Σε ποια αυθεντία βασίζουν οι Χριστιανοί συγγραφείς την πνευματική των αντίληψι;

¹² Μια ακόμη ερώτησι. Από πού οι Χριστιανοί εκείνοι συγγραφείς έλαβαν το κύρος για τη δική των αντίληψι πραγμάτων; Αφού τοποθετούν τα πράγματα, όχι απλώς σ’ ένα υψηλότερο ανθρώπινο επίπεδο, αλλά σ’ ένα τελείως διαφορετικό είδος επιπέδου, σ’ ένα πνευματικό επίπεδο, φαίνεται ότι πρέπει να έλαβαν το κύρος των από μια εντελώς νέα πηγή. Αλλά ιδού κάτι το εκπληκτικό. Τα συγγράμματά των δείχνουν, κατ’ επανάληψιν, ότι αυτοί απέκτησαν την υποστήριξι για τη νέα των αντίληψι από τις ίδιες τις αναγραφές των αρχαίων εκείνων Εβραίων προφητών, τους οποίους πάρα πολλοί θεωρούν ως ανθρώπους που ψηλαφούσαν για τον Θεό και των οποίων τα συγγράμματα θεωρούνται ως πολύ γήινα και όχι πνευματικά.

13. Πώς ο Παύλος αποδεικνύει το επιχείρημα του (α) για τον πραγματικόν Ισραήλ, (β) για την πρόσκλησι ενός νέου λαού, και (γ) για την αποδοχή των ενώπιον του Θεού;

¹³ Σε απόδειξι τούτου, εξετάστε σύντομα το επιχείρημα του αποστόλου, που αρχίζει στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο 9, όπου αυτός παρέχει εξήγησι για την αλλαγή στο όργανο του Θεού. Δείχνει ότι «πάντες οι εκ του Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ. Ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ, δια τούτο είναι πάντες τέκνα . . . Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός [με κοινή γέννησι], ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού· αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται δια σπέρμα», όπως ακριβώς ο Ισαάκ ήταν τέκνον της επαγγελίας του Θεού, που εγεννήθη όταν ο Αβραάμ και η Σάρρα ήσαν ‘νενεκρωμένοι’ σε ό,τι αφορούσε τη γέννησι γυιού. (Εβρ. 11:12) Έπειτα, με περαιτέρω περικοπές από τις Εβραϊκές Γραφές, ο Παύλος αποδεικνύει ότι ο Θεός έχει το απόλυτο δικαίωμα να εκλέγη εκείνον που θέλει, και ότι οι αρχαίοι εκείνοι προφήται προείπαν ότι ο Θεός θα εξέλεγε τελικά έναν λαό μη αναγνωρισμένον προηγουμένως, όπως έγραψε ο Ωσηέ: ‘Θέλω ειπεί προς τον ου λαόν μου, Λαός μου είσαι· υιοί του Θεού του ζώντος.’ (Ωσηέ 2:23· 1:10) Με περαιτέρω περικοπές, αποδεικνύει έπειτα ότι «τα έθνη», οι Εθνικοί, απέκτησαν ‘την δικαιοσύνην την εκ πίστεως’, την οποία δίκαιη στάσι ο σαρκικός Ισραήλ απέτυχε ν’ αποκτήση επειδή, όπως λέγει ο Παύλος, ο Ισραήλ «δεν εζήτει αυτήν εκ πίστεως, αλλ’ ως εκ των έργων του νόμου». Τελικά, ο Παύλος παραθέτει ό,τι και ο Μωυσής και ο Ησαΐας ανέγραψαν ως ειπωμένο από τον Θεό εναντίον του Ισραήλ: «Θέλω σας παροξύνει εις ζηλοτυπίαν με τους μη έθνος», και, «Ευρέθην παρά των μη ζητούντων με.» (Δευτ. 32:21· Ησ. 65:1)​—Ρωμ. 9:6-8, 25, 26, 30-32· 10:19, 20.

14. Ποια περαιτέρω σημεία αποδεικνύονται ομοίως (α) ως προς το ιερατείο και τη θυσία και (β) την περιτομή;

¹⁴ Σε κάθε περίπτωσι, οι σπόροι, ή οι ρίζες, της αντιλήψεως πραγμάτων των Χριστιανών συγγραφέων ευρίσκοντο εντεθειμένοι και κρυμμένοι, να το πούμε έτσι, στις Εβραϊκές Γραφές. Παραδείγματος χάριν, ο Παύλος δείχνει ότι ο αρχιερεύς, που θα επρομήθευε τη μόνη ευπρόσδεκτη θυσία, κάτι πολύ καλύτερο από τις θυσίες ζώων, δεν θα ήταν Λευιτικός ιερεύς, όπως απητείτο από τον νόμον του Ισραήλ. Πώς το γνωρίζομε αυτό; Επειδή, όπως λέγει ο Παύλος, σύμφωνα με τις Γραφές των, «περισσότερον έτι κατάδηλον είναι, διότι κατά την ομοιότητα του Μελχισεδέκ εγείρεται άλλος ιερεύς, όστις δεν έγεινε κατά νόμον σαρκικής εντολής [ή καταγωγής], αλλά κατά δύναμιν ζωής ατελεύτητου. Διότι μαρτυρεί, λέγων, “Ότι συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ”.» (Εβρ. 7:15-17· Ψαλμ. 110:4) Πάλι, ο Στέφανος, κάνοντας την υπεράσπισί του ενώπιον του Σάνχεδριν, παρέθεσε από την προφητεία του Ησαΐα, όπου προσκιάζεται μια κατοικία για τον Θεό διαφορετικού και υψηλότερου είδους από τον ωραίο πέτρινο ναό του Ισραήλ. (Πράξ. 7:48, 49· Ησ. 66:1) Επίσης, ο Παύλος μίλησε για την περιτομή των πνευματικών Ιουδαίων (Χριστιανών) ότι είναι «η της καρδίας, κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα [του νόμου].» Αλλά ο Μωυσής, πριν από αιώνες, είχε μιλήσει για την περιτομή της καρδιάς, ότι είναι πιο σπουδαία από την περιτομή της σαρκός.​—Ρωμ. 2:29· Δευτ. 10:16· 30:6.

15. Τι αποδεικνύει η εσωτερική αρμονία των Γραφών, και σε ποιο συμπέρασμα οδηγεί;

¹⁵ Βλέποντας όλη αυτή την επισώρευσι αποδείξεων, που δείχνει μια τέτοια θαυμαστή πνευματική αντίληψι από μέρους των Χριστιανών εκείνων συγγραφέων, που εναρμονίζεται, όμως, τόσο στενά με το υπόδειγμα των Εβραϊκών Γραφών, πώς θα μπορούσαμε ν’ αποδώσωμε την αντίληψι αυτή σε ανθρώπινη έμπνευσι και προέλευσι; Ασφαλώς είναι αληθές ότι, όπως στην πρώτη περίπτωσι «δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού», έτσι, επίσης, αληθεύει εξίσου ότι η κατάλληλη κατανόησις της προφητείας δεν μπορεί ποτέ να καθορισθή από ανθρώπους που ασκούν τη δική των σοφία, αλλά εξαρτάται εντελώς από τον Πρωτουργόν της προφητείας, που μιλεί στον καιρό του μέσω εκείνων που είναι γεμάτοι από το πνεύμα του.​—2 Πέτρ. 1:21.

ΕΡΓΟΝ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Ή ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

16. Πώς ανεπτύχθη ο Ισραήλ ως έθνος ενόσω ήταν στην Αίγυπτο;

¹⁶ Στρεφόμεθα τώρα σε μια διαφορετική γραμμή μαρτυρίας. Παρατηρήστε τι συνέβη λίγο μετά την αναχώρησι του Ισραήλ από την Αίγυπτο. Πρώτα, όμως, σας υπενθυμίζαμε ότι 215 χρόνια προηγουμένως ο Ιακώβ και οι δώδεκα γυιοί του και τα μικρά των επήγαν στην Αίγυπτο λόγω του λιμού. Ήταν μια οικογενειακή υπόθεσις. Ο Θεός είπε στον Ιακώβ σ’ ένα όραμα τότε: «Μη φοβηθής να καταβής εις Αίγυπτον διότι έθνος μέγα θέλω σε καταστήσει εκεί.» Αυτό δεν εσήμαινε ως μεγάλη κυρίαρχο δύναμι, αλλ’ αριθμητικώς, διότι το θείο υπόμνημα λέγει ότι «ηυξήνθησαν οι υιοί Ισραήλ, και επληθύνθησαν . . . ώστε ο τόπος εγέμισεν απ’ αυτών.» (Γεν. 46:3· Έξοδ. 1:7) Η όλη παραμονή των στην Αίγυπτο ήταν κατ’ ανοχήν, διότι ήσαν κτηνοτρόφοι, πράγμα που ήταν «βδέλυγμα εις τους Αιγυπτίους.» Κατώκησαν, λοιπόν, «εν τη γη Γεσέν», χωριστά από τους Αιγυπτίους. Κάτω από τέτοιες περιστάσεις, δεν θα ήταν συνετό, ή καν δυνατό, ν’ αναπτύξουν μια ισχυρή, ανεξάρτητη εθνική πολιτική, ή σύστημα κυβερνήσεως. Θα ζούσαν εντελώς απλά σαν μια αγροτική κοινότης, σύμφωνα με τις πατριαρχικές κατευθύνσεις, στις οποίες ήσαν συνηθισμένοι.​—Γεν. 46:34.

17. Από τη γέννησι του Μωυσέως, τι υπέστη ο Ισραήλ, που ωδήγησε σε ποια σπουδαία γεγονότα;

¹⁷ Κατόπιν «εσηκώθη, νέος βασιλεύς επί την Αίγυπτον, όστις δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ», και τουλάχιστον επί ογδόντα έτη, από τον καιρό της γεννήσεως του Μωυσέως ως την έξοδο, ‘κατεπίκραινον την ζωήν αυτών δια της σκληράς δουλείας . . . με την οποίαν κατεδυνάστευον αυτούς’. Καμμιά ευκαιρία για εθνική ανάπτυξι εκεί. Έπειτα ήλθαν οι δέκα πληγές και η έξοδος, και τελικά όλος ο Ισραήλ, μαζί με «μέγα πλήθος σύμμικτον», που επήγε μαζί του, διήλθε ασφαλώς την Ερυθρά Θάλασσα​—με τις Αιγυπτιακές δυνάμεις πίσω τους, όλους νεκρούς. Έπειτα από χρονικό διάστημα λιγότερο των τριών μηνών, «κατεσκήνωσεν ο Ισραήλ απέναντι του όρους (του Όρους Σινά).» Αυτή ήταν μια πολύ σπουδαία περίοδος στην ιστορία του Ισραήλ. Ήταν πραγματικά η αρχή μιας χωριστής και ανεξάρτητης εθνικής υπάρξεως γι’ αυτόν τον λαό. Αλλά πώς αυτή ανεπτύχθη, δεδομένου ότι είχαν έλλειψι πείρας στις εθνικές και κυβερνητικές υποθέσεις;​—Έξοδ. 1:8, 14· 12:38· 19:1, 2.

18. Ενόσω ήταν στο Όρος Σινά, πόσο μέρος από την Πεντάτευχο έγραψε πιθανώς ο Μωυσής;

¹⁸ Ιδού τι συνέβη. Πρώτον, ο Θεός έδωσε τις Δέκα Εντολές, καθώς κι ένα μεγάλο αριθμό δικαστικών αποφάσεων ή «κρίσεων», που εσχετίζοντο με ζητήματα τέτοια όπως η δουλεία, η αποζημίωσις για βλάβες, περιπτώσεις κλοπής, αποπλανήσεως, δάνεια και ούτω καθεξής, καθώς και τήρησι σαββάτων και εορτών. Αλλ’ αυτά δεν ήσαν όλα. Έπειτα από μερικές ημέρες ο Μωυσής ανέβη πάλι στο όρος για να λάβη περαιτέρω οδηγίες, «και εστάθη ο Μωυσής επί του όρους τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας.» Με ποιο αποτέλεσμα; Όλες οι αποδείξεις τονίζουν ισχυρά το γεγονός ότι ο Μωυσής έγραψε τα βιβλία της Γενέσεως, της Εξόδου, του Λευιτικού και ίσως τα αρχικά κεφάλαια του βιβλίου των Αριθμών ενόσω ήταν στο Όρος Σινά.​—Έξοδ. 21:1· 24:18.

19. Αν μιλήσωμε ανθρώπινα, τι παρήγαγε ο ένας άνθρωπος Μωυσής για τον Ισραήλ;

¹⁹ Αν πρόκειται να λάβωμε όλο αυτό τα υπόμνημα ως ανθρωπίνης συγγραφής, όπως γενικά θεωρείται, τότε θα είχαμε να πούμε ότι, μέσα σε λίγους μήνες, ο ένας άνθρωπος, ο Μωυσής, παρήγαγε ένα περιεκτικό και λεπτομερές σχεδιάγραμμα για κάθε άποψι της εθνικής ζωής του Ισραήλ, πολιτικής και θρησκευτικής. Δεν έδωσε μόνο τους θεμελιώδεις νόμους, τις Δέκα Εντολές, καθώς και αναρίθμητους κανονισμούς αστικής φύσεως, αλλ’ ο ένας αυτός άνθρωπος, επίσης, έδωσε γραπτές οδηγίες, που εκάλυπταν κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια, που αφορούσε τη θρησκευτική ζωή και λατρεία του Ισραήλ. Τούτο περιελάμβανε την κατασκευή της Κιβωτού του μαρτυρίου, της σκηνής και των περιεχομένων της, της γύρω αυλής, των ενδυμάτων για τους ιερείς και τον αρχιερέα, τις τελετές της εγκαταστάσεως των, περιλαμβανομένων πλήρων λεπτομερειών των υλικών που θα εχρησιμοποιούντο, του χρώματος των και των μέτρων των, και ούτω καθεξής. Εκτός τούτου, στο Λευιτικόν, έχομε όλους τους νόμους που ερρύθμιζαν την πρόσοδο του λαού στον Θεό, και τα διάφορα είδη προσφορών.

20. Γιατί είναι αδύνατον να αποδώσωμε όλα αυτά σ’ έναν άνθρωπο;

²⁰ Ειλικρινώς, είναι αδύνατον να αποδώσωμε όλα αυτά σ’ έναν άνθρωπο. Εκτός από την απέραντη ποσότητα λεπτομερειών, η όλη σύλληψις είναι πάρα πολύ υψηλής τάξεως. Κανείς άνθρωπος η κυβέρνησις δεν παρήγαγε κάτι που να εξισούται μ’ αυτό ή κάπως να το προσεγγίζη. Είναι δεκτό ότι στην πατριαρχική κοινωνία, με την οποίαν ο Θεός επολιτεύθη πριν από τον Μωυσή, θα υπήρχαν καλά συγκροτημένοι κώδικες νόμου, αλλά πολύ από το έργο του Μωυσέως είχε τον χαρακτήρα προμηθείας για ένα νέο σύστημα λατρείας για έναν λαό που ήκμαζε σε πλήρη εθνικότητα. Ούτε μπορεί να γίνη δεκτό και για μια στιγμή ότι ο Μωυσής, αν και ‘εδιδάχθη πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων’, αντέγραψε από αυτό το ειδωλολατρικό υπόδειγμα ζωής και λατρείας.​—Πράξ. 7:22.

21. Ποια περαιτέρω μαρτυρία αποδεικνύει ότι ο Μωυσής και όλοι οι Βιβλικοί συγγραφείς ενεπνεύσθησαν να γράψουν από το πνεύμα του Ιεχωβά;

²¹ Δύο ακόμη σημεία είναι άξια υπογραμμίσεως. Ενώ συχνά απαιτούνται γενεές για να αναπτύξη ένα έθνος ένα σύστημα νόμων και κατόπιν να διαπιστώση ότι πρέπει να προσαρμοσθούν και να μεταβληθούν, οι νόμοι που εδόθησαν δια του Μωυσέως δεν ήσαν υποκείμενοι σε τέτοια μεταχείρισι, ούτε κατ’ ελάχιστον. Το άλλο σημείο είναι τούτο. Ο Παύλος λέγει: «Ο νόμος [έχει] σκιάν των μελλόντων αγαθών», και στην προς Εβραίους επιστολή του λαμβάνει πολλές απόψεις του νόμου και δείχνει πώς εξεικονίζουν κατάλληλα τα ‘επουράνια’. Τώρα, πώς θα μπορούσε πιθανώς ο Μωυσής να έχη προΐδει και να έχη κατευθύνει εκείνα που έγραψε έτσι, ώστε να προσκιάση κάτι του οποίου δεν είχε γνώσιν; Πράγματι, πώς μπορούσε ο απόστολος Παύλος, ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, ασκώντας τη διανοητική του ικανότητα, να δη το ουράνιο υπόδειγμα του νέου οργάνου του Ιεχωβά κατωπτρισμένο ωραία στον αρχαίο εκείνο Νόμο; Πόσο καταπείθει αυτό ότι και ο Μωυσής και ο Παύλος, και όλοι οι άλλοι Βιβλικοί συγγραφείς, ήσαν εμπνευσμένοι από το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά να γράψουν το μεγάλο Του Βιβλίο!​—Εβρ. 10:1· 9:23.

22. Με ποιον τρόπο επανεγράφη σε μια λέξι ο κώδιξ του νόμου, και ποια σύγκρισι έχει αυτή με όσα έγραψε ο Μωυσής;

²² Τι συνέβη, λοιπόν, μετά τον Μωυσή; Πάνω από δεκαπέντε αιώνες αργότερα, ένας άλλος Βιβλικός συγγραφεύς εξηγεί πώς αυτή η διαθήκη του νόμου έφθασε να σβήση. Λέγει ότι ο Θεός ‘εξήλειψε το καθ’ ημών χειρόγραφον [ή διαθήκη] . . . και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού’. Έπειτα, σ’ ένα άλλο μέρος, ο ίδιος Βιβλικός συγγραφεύς, ανθρωπίνως ειπείν, ξαναγράφει ολόκληρον τον κώδικα του νόμου σε μια λέξι​—ΑΓΑΠΗ! Υποστηρίζει και αποδεικνύει ότι «εκπλήρωσις του νόμου [είναι] η αγάπη», και ότι «όλος ο νόμος εις ένα λόγον συμπληρούται, εις τον, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» Αυτή δεν είναι αγάπη όπως την εννοούν οι άνθρωποι, η οποία είναι κυρίως μια αισθηματική υπόθεσις, αλλά αγάπη όπως φαίνεται και παρουσιάζεται παραδειγματικά στον Ιεχωβά τον ίδιο, διότι, όπως ο απόστολος Ιωάννης λέγει, «ο Θεός είναι αγάπη.» Τούτο μπορεί να μην είναι τόσο θεαματικό όσο όλο εκείνο που παρήγαγε ο Μωυσής, αλλά πηγαίνει πολύ βαθύτερα.​—Κολ. 2:14· Ρωμ. 13:10· Γαλ. 5:14· 1 Ιωάν. 4:16.

23. Ποιες ευλογίες και προσδοκίες αναμένουν εκείνους που αληθινά δέχονται τη Γραφή ως λόγον του Θεού;

²³ Έτσι, από οποιαδήποτε πλευρά η όψι εξετάζομε αυτό το θέμα, μια και ελάβαμε την ορθή άποψι, μπορούμε να εκτιμήσωμε περισσότερο παρά ποτέ πριν, ότι πράγματι «όλη η γραφή είναι θεόπνευστος» και είναι άφθαρτο μνημείον του ‘Ιεχωβά του Θεού της αληθείας’. Μπορούμε να έχωμε πλήρη εμπιστοσύνη, όχι μόνο στην αυθεντικότητα του λόγου, ολοκλήρου της Γραφής, αλλά και στη βεβαιότητα της εκπληρώσεως όλων όσα αυτή έχει προείπει. Η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, ένας λαός τελείως αφιερωμένος στον Ιεχωβά και που δέχεται με όλη την καρδιά τον λόγον του, λαμβάνει τώρα πείραν μερικών από αυτά τα καλά πράγματα, και σεις, επίσης, μπορείτε να έχετε συμμετοχή σ’ αυτά. Καθώς ο ίδιος ο Ιεχωβά το εξέφρασε, λέγοντας: «Ο λόγος μου . . . δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου, και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω. Διότι θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη.»​—2 Τιμ. 3:16· Ψαλμ. 31:5, ΜΝΚ· Ησ. 55:11, 12.

24. Ποια περαιτέρω ερώτησις εγείρεται όσον αφορά τη Βίβλο;

²⁴ Όταν ζητούμε ν’ αποκτήσωμε μια κατάλληλη εκτίμησι οποιουδήποτε βιβλίου, ή συλλογής βιβλίων, όπως συμβαίνει με τη Γραφή, αποτελεί μεγάλο βοήθημα, αν όχι απόλυτη ανάγκη, το να γνωρισθούμε με την προσωπικότητα του συγγραφέως. Πώς μπορεί αυτό να γίνη; Θα είναι άξιο του χρόνου μας να δώσωμε αυτή την ειδική προσοχή μας σε ό,τι αφορά τη Βίβλο και τον Συγγραφέα της.

Η Δυναμική Προσωπικότης του Συγγραφέως της Βίβλου

«Διότι “τις εγνώρισε τον νουν του Ιεχωβά, ώστε να διδάξη αυτόν;” ημείς όμως έχομεν τον νουν του Χριστού.»​—1 Κορ. 2:16, ΜΝΚ.

 1. Γιατί η μελέτη της προσωπικότητος του Δημιουργού παρέχει το πιο μεγάλο όφελος;

ΟΤΑΝ μιλούμε για την προσωπικότητα ενός ατόμου, έχομε στο νου διάφορες ιδιότητες και χαρακτηριστικά, που το καθιστούν ένα ξεχωριστό άτομο, διότι ούτε δύο άνθρωποι δεν είναι όμοιοι. Η μελέτη προσωπικοτήτων της ανθρωπίνης οικογενείας είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα, αν και όχι πάντοτε βοηθητική, εξαρτώμενη από το ελατήριο· αλλά η μελέτη της θαυμαστής προσωπικότητος του Δημιουργού παρέχει το πιο μεγάλο ενδιαφέρον και βοήθεια. Φέρνει τις πιο μεγάλες αμοιβές. Μας βοηθεί να κατανοήσωμε τον τρόπο με τον οποίον εκτελεί τα έργα του και να εκτιμήσωμε τον τρόπο με τον οποίον εκφράζει τον εαυτό του στον λόγο του, τη Γραφή. Εξ άλλου, όσο πληρέστερα κατανοούμε και θαυμάζομε αυτή τη λαμπρή Προσωπικότητα, μέσω της μελέτης των έργων του και του λόγου του, αυτό μας κάνει να θέλωμε να είμεθα όμοιοι με αυτόν, κατ’ εικόνα του, καθ’ όσον απόκειται σ’ εμάς. Αυτό είναι κάτι έξοχο, διότι καθώς επιζητούμε να συμμορφώνωμε την προσωπικότητά μας για να είναι σε στενή αρμονία με τη δική του, αυτό μας εξασφαλίζει την εύνοιά του και την ευλογία του, και αυτό σημαίνει για μας ζωή με τελεία ευτυχία.

 2. Από ποιες απόψεις ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού, και πώς αυτό ρίχνει φως στην προσωπικότητα του ανθρώπου;

² Αυτή η γραμμή συλλογισμού έχει Γραφική υποστήριξι. Δεν είπε μήπως ο Δημιουργός, ο Ιεχωβά Θεός: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών»; Δεν είπε έπειτα στον άνθρωπο: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε» επί όλης της κατωτέρας κτίσεως; Για ν’ αυξηνθή η ανθρώπινη οικογένεια και να ζήση μαζί σαν μια μεγάλη κοινωνία, και συγχρόνως να ασκήση και να διατηρήση αυτή την κυριαρχία της, θ’ απητείτο ασφαλώς μέτρον των ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών που βλέπομε στον Ιεχωβά τον ίδιο. Η προσωπικότης αποτελείται από τις δυνάμεις μας συλλογισμού, και από το πώς τις χρησιμοποιούμε και τις αναπτύσσομε, μαζί με τα εγκάρδια αισθήματά μας και πόθους και αποφάσεις. Είναι αιτία ατελευτήτου θαυμασμού ότι ο Ιεχωβά έκαμε έτσι τον άνθρωπο, ώστε, αν και είναι μια τέτοια μικροσκοπική κηλίς επάνω σ’ ένα μικροσκοπικό πλανήτη, είναι, ωστόσο, ένα θαυμάσιο πανομοιότυπο, σε πολύ μικρή κλίμακα, του μεγάλου Δημιουργού που ασκεί παγκόσμια κυριαρχία.​—Γέν. 1:26-28.

 3. (α) Πώς είναι δυνατόν για μας να κάμωμε μελέτη του Δημιουργού; (β) Ποια βοήθεια μας δίνει το ευαγγέλιο του Ιωάννου όσον αφορά αυτό;

³ Θα ήταν αλαζονεία για αδύνατους, ατελείς ανθρώπους να μιλούν για μελέτη της προσωπικότητος Εκείνου ο οποίος είναι ο ‘βασιλεύς των αιώνων, ο άφθαρτος, ο αόρατος, ο μόνος Θεός’, και ο οποίος «ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ», αν ο Ιεχωβά, με περισσοτέρους του ενός τρόπους, δεν το είχε καταστήσει δυνατόν. Ο πιο θαυμαστός τρόπος, με τον οποίον το έκαμε αυτό, υπήρξε η αποστολή του Υιού του στη γη, για να ζήση μεταξύ μας επί ένα διάστημα ως άνθρωπος. Ο Ιωάννης το καθιστά αυτό σαφές στο Ευαγγέλιο του. Μας μιλεί για τον Ιησού στην προανθρώπινη ύπαρξί του, γνωστόν τότε ως «ο Λόγος», και ορθά αποκαλούμενον «θεόν», ισχυρόν, διότι «πάντα δι’ αυτού έγειναν.» Κατόπιν, αφού λέγει πώς «ο Λόγος έγεινε σαρξ», αναφέρει: «Ουδείς είδε ποτε τον Θεόν· ο μονογενής Υιός [θεός, Κριτικόν Κείμενον], ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.» Δεν θα μπορούσαμε να επιθυμήσωμε μια εξοχώτερη βοήθεια στη μελέτη μας από αυτή στην γνωριμία μας μ’ εκείνον που απελάμβανε μια τόσο στενή σχέσι με τον Πατέρα του, και ο οποίος ήλθε στη γη έτσι ώστε μπόρεσε να μας τον εξηγήση.​—1 Τιμ. 1:17· Ψαλμ. 103:19· Ιωάν. 1:1,3, 14, 18.

 4. Ποια διαφώτισις τούτου δίδεται στις Παροιμίες 8:22-31;

⁴ Η ευτυχής αυτή σχέσις περιγράφεται, επίσης, ωραία στις Παροιμίες 8:22-31, ΜΝΚ. Αφού περιγράφει τις αρχικές ετοιμασίες για τη δημιουργία της γης, ο Υιός του Θεού, ο Λόγος, λέγει: «Τότε ήμην πλησίον αυτού ως αριστοτέχνης εργάτης· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, . . . και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων.» Τι ελκυστική εικόνα οικογενειακής ζωής, μ’ έναν Πατέρα ειδικά φιλόστοργο για τον Υιό του, και τον Υιό, εξ άλλου, πολύ γεμάτον από αγάπη για κείνο που γνωρίζομε ότι τώρα ανατίθεται στη φροντίδα του από τον Πατέρα του, τα πράγματα εκείνα που συνδέονται με την ανθρώπινη οικογένεια. Το να είμεθα βεβαιωμένοι για το φιλικό ενδιαφέρον Του προς το συμφέρον μας αποτελεί πραγματική ενθάρρυνσι, και αποβλέπομε στο να γνωρισθούμε περισσότερο μαζί του.

 5. (α) Πώς μπορεί να συνοψισθή η προσωπικότης του Ιησού, και γιατί πρέπει να είμεθα προσεκτικοί όταν προσδιορίζωμε τους όρους «δυναμικός» και «πράος»; (β) Ποια λεπτή αντίθεσι βλέπομε στον Ιησούν και πώς καταδεικνύεται αυτή;

⁵ Καθώς διαβάζομε για τον Ιησούν στις Γραφές, ποιες είναι οι εντυπώσεις μας; Ήταν δυναμικός, και όμως πράος. Με γενικούς κανόνες αυτό φαίνεται αδύνατο. Συχνά νομίζομε ότι ένα δυναμικό άτομο είναι ισχυρό, φιλόδοξο, βίαιο, που δεν δείχνει υπομονή για κάποιον που μπαίνει στο δρόμο του, ενώ νομίζομε ότι ένα πράο άτομο είναι γαλήνιο, δεν διακρατεί πολύ ισχυρές γνώμες, και είναι έτοιμο να υποχωρήση χάριν της ειρήνης, μάλλον παρά να αντισταθή για ό,τι είναι δίκαιο. Λόγω ατελείας, τα διάφορα χαρακτηριστικά μας δεν είναι κατάλληλα ισορροπημένα και τείνουν να πηγαίνουν στα άκρα, αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει μ’ έναν που είναι τέλειος, όπως ήταν ο Ιησούς. Εκείνο που μας δίνει ίσως το άριστο κλειδί για την προσωπικότητά του είναι ο λόγος που ελαλήθη προφητικά γι’ αυτόν από τον Δαβίδ, και παρετέθη από τον Παύλο στην προς Εβραίους επιστολή 1:9, όπου διαβάζομε: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» (Βλέπε Ψαλμ. 45:7) Ο Ιησούς ήταν και είναι ένας μεγάλος φίλος της δικαιοσύνης, που κλείνει μέσα του μια βαθιά και τρυφερή αγάπη για κείνους, οι οποίοι, αν και ατελείς, ειλικρινώς αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη. Σ’ αυτούς είναι πράος, ειρηνικός, φιλικός και πολύ υπομονητικός. Συγχρόνως έχει έντονο μίσος για κάθε τι άνομο, περιλαμβανομένων κι εκείνων που αποδεικνύουν ότι είναι εκούσια παραδομένοι στις κακές των κατευθύνσεις. Όπως εξέφερε δριμεία καταγγελία για τους υποκριτικούς θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του, οι οποίοι έδειχναν αμείλικτα φονική εχθρότητα για τον «άγιον και δίκαιον», έτσι εκφράζεται όμοια σ’ αυτή την ίδια τάξι σήμερα, λέγοντας: «Φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν.» (Πράξ. 3:14· Ματθ. 7:23· 23:13-39) Η προσωπικότης του Ιησού δεν μεταβάλλεται. Είναι «ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας.» Έτσι εξηγείται με το παράδειγμα του Ιησού η ίδια ισορροπημένη αντίθεσις που βλέπομε στον Ιεχωβά, και που καταδεικνύεται, επίσης, από τον λαόν του Ιεχωβά σήμερα, η αγριότης ενός λέοντος, συνταιριασμένη με την ηπιότητα της αναψυκτικής δρόσου.​—Εβρ. 13:8· Μιχ. 5:7, 8.

 6. Πώς εξεφράσθη ο Ιησούς στους φίλους του, και επάνω σε ποια βάσι;

⁶ Αλλά πώς όλα αυτά βοηθούν στην απόκτησι καλυτέρας κατανοήσεως του γραπτού λόγου του Θεού; Η Βίβλος εγράφη, βέβαια, προς όφελος των φίλων του Θεού, όχι των εχθρών του. Είναι αξιοσημείωτο πώς ο Ιησούς μίλησε στους φίλους του, όταν ήταν στη γη. Ποια ήταν η εντυπωσίς των απ’ αυτόν; Είναι πολύ φανερό ότι, αν και ανεγνωρίζετο ως «Διδάσκαλος» και «Κύριός» των, δεν απεχώριζε τον εαυτό του, ούτε τους κατετρόμαζε, εκφοβίζοντάς τους. (Ιωάν. 13:13) Αντιθέτως, τους έφερνε σε στενή ενότητα μαζί του και τους έκανε να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους στην παρουσία του. Το ύφος και ο τρόπος της ομιλίας του συνέβαλλαν στον σκοπό αυτό. Εύρισκαν την παρουσία του αναπαυτική, και ο Ιησούς ο ίδιος ανέφερε την αιτία τούτου, λέγοντας: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει . . . διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν.»​—Ματθ. 11:28, 29.

 7. Πώς αυτό βοηθεί στην απόκτησι καλυτέρας εκτιμήσεως του λόγου του Θεού;

⁷ Καθώς ο Ιησούς μιλούσε στους φίλους του, έτσι και ο Ιεχωβά μιλεί στους φίλους του μέσω του λόγου του. Ο λόγος του είναι επιφορτισμένος με την έντονη και ισχυρή προσωπικότητά του, και όμως μειλίχια· σ’ αυτό οφείλεται και το ύφος του. Αν και πλήρως ακριβής, επιστημονικά και με άλλον τρόπο, δεν είναι γραμμένος με εκζητημένους, τεχνικούς όρους, έτσι ώστε ούτε ένας κριτικός δεν θα μπορούσε να εύρη αιτία για παράπονο ή πρόσκομμα. Αντιθέτως, είναι γεμάτος από ανθρώπινες εικόνες και παραβολές, πράγματα που διεγείρουν τη φαντασία και ελκύουν την καρδιά.

 8. Ποιες Γραφικές περιπτώσεις αποδόσεως προσωπικότητος μπορούν να αναφερθούν, και με ποιο όφελος;

⁸ Μια ενδιαφέρουσα απόδειξις τούτου στη Γραφή φαίνεται στον τρόπο με τον οποίον αποδίδεται προσωπικότης σε πράγματα, τα οποία, αυτά καθ’ εαυτά, δεν είναι πρόσωπα. Αυτό συχνά γίνεται με ανθρώπινη ομιλία, που μεταδίδει ζωηρότητα και δυναμικότητα. Παραδείγματος χάριν, συχνά μιλούμε για ένα ιδιαίτερο φυτό που αγαπά ωρισμένο είδος εδάφους, ωσάν ένα φυτό να έχη προσωπικότητα με τις συμπάθειές της και τις αντιπάθειές της. Ο Ιησούς μίλησε με τον ίδιο τρόπο. Μ’ ένα ισχυρό, εξεικονιστικό τρόπο, είπε: «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων.» Ακόμη ισχυρότερα, κυττάζοντας το ποτήρι του οίνου που ήταν στο χέρι του, είπε: «Τούτο είναι το αίμά μου.» Και, με τον τρόπο αποδόσεως προσωπικότητος, είπε για το άγιο πνεύμα: «Εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.» Ο απόστολος Παύλος έκαμε το ίδιο όσον αφορά τον λόγο του Θεού τον ίδιο, μιλώντας ωσάν να ήταν δυναμικά ζωντανός και λέγοντας: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.» Πόσο ισχυρός και πόσο σωτήριος!​—Ιωάν. 10:7· Ματθ. 26:28· Ιωάν. 14:26· Εβρ. 4:12.

 9. (α) Ποια οφέλη αποκτώνται από τον τρόπο με τον οποίον εγράφη η Βίβλος; (β) Γιατί οι κριτικοί είναι αδικαιολόγητοι και αποδεικνύονται άδικοι στη στάσι των; (γ) Ποια είναι η ορθή στάσις, και ποια είναι τα αποτελέσματα που φέρνει σ’ εμάς;

⁹ Όχι, το άγιο πνεύμα και ο λόγος του Θεού δεν είναι πρόσωπα αυτά καθ’ εαυτά, αλλά, να το πούμε έτσι, είναι και τα δύο επιφορτισμένα με την προσωπικότητά του. Γι’ αυτό ο Παύλος μπορούσε να πη: «Μη λυπείτε το πνεύμα το άγιον του Θεού.» Μπορούμε, επίσης, να λυπούμε τον λόγον του Θεού αν βαδίζωμε αντίθετα σ’ αυτόν, και μπορούμε να θέτωμε σε κίνδυνο τον εαυτό μας και άλλους αν κακά χειριζώμεθα αυτή την οξεία, ζωντανή μάχαιρα. Εδώ ακριβώς κατανοούμε το όφελος της Βίβλου γραμμένης με τον τρόπο που απεφασίσθη από τον Συγγραφέα της. Αντανακλά την προσωπικότητα του και τον φέρνει πλησιέστερα σ’ εμάς, και μας καθιστά ικανούς να τον εκτιμήσωμε περισσότερο. Δεν θα το θέλαμε διαφορετικά. Γιατί ο Ιεχωβά να συμβιβάση το φραστικό του ύφος, ώστε να ταιριάζη με τους κριτικούς; Ακόμη κι εμείς, κοινοί άνδρες και γυναίκες, σε πολλές περιπτώσεις αναθρεμμένοι στα δόγματα του «Χριστιανικού κόσμου», ανοίξαμε τα μάτια μας στην αλήθεια όταν μας εξηγήθηκε από τις Γραφές. Οι κριτικοί θα μπορούσαν, επίσης, ν’ ανοίξουν τα μάτια τους αν δεν ήσαν τόσο σοφοί στη δική τους σοφία. «Διότι η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ. Επειδή είναι γεγραμμένον, “Όστις συλλαμβάνει τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών”.» Πρέπει να τηρούμεθα αληθινά ταπεινοί και ευδίδακτοι, ‘έχοντας συναίσθησιν της πνευματικής μας ανάγκης’. (Εφεσ. 4:30· 1 Κορ. 3:19· Ματθ. 5:3, ΜΝΚ· Ιωάν. 17:17) Τότε θα είμεθα πρόθυμοι να διδαχθούμε, «ουχί με διδακτούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας», αλλ’ από Εκείνον που διωρίσθη από τον Θεό, τον ζώντα Λόγον, τον Ιησού Χριστό, που πάντοτε εδίδαξε σύμφωνα με τον γραπτόν λόγον, τη Γραφή. Έτσι, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, θα φθάσωμε να ‘έχωμεν τον νουν του Χριστού’ και θα φθάσωμε «να γνωρίσωμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα εις ημάς.»​—Αποκάλ. 19:13· 1 Κορ. 2:12, 13, 16.

ΔΥΟ ΑΙΤΙΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΙ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

10. (α) Πώς μπορεί να ορισθή η αληθινή θρησκεία, αλλά πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απεδείχθη ψευδής σε τούτο; (β) Πώς εκδηλώνεται η αληθινή θρησκεία σήμερα;

¹⁰ Υπάρχουν δύο αιτίες, για τις οποίες είναι καλό να έχωμε ορθή κατανόησι και εκτίμησι, και της Βίβλου, και του Συγγραφέως της. Πρώτον, αυτό μας δίνει ορθή εικόνα της αληθινής θρησκείας. Η αληθινή θρησκεία είναι θρησκεία δράσεως. Δεν είναι παθητική, όπως είναι η εντύπωσις που δίδεται από τον «Χριστιανικό κόσμο» στον μηχανικό τρόπο με τον οποίο διαβάζεται γενικά η Βίβλος στις εκκλησίες, ντυμένη μ’ ένα μαύρο κάλυμμα και διατηρούμενη στην αρχαϊκή γλώσσα. Το αποτέλεσμα είναι ότι, εκείνοι που παρακολουθούν την εκκλησία λαμβάνουν την ιδέα ότι το σημείο της γνησιότητος ενός Χριστιανού είναι η καλή υπόληψις. Φυσικά, ένας Χριστιανός πρέπει να είναι υποδειγματικός σε όλη τη διαγωγή του και τη διακονία του, αλλά όταν άρχισε αυτή η νέα κίνησις, με τον Ιησού ως αρχηγό της, δεν εκέρδισε δημοτικότητα, ούτε στις ημέρες του ούτε μετά την Πεντηκοστή, λόγω της καλής συμπεριφοράς και της συνεσταλμένης διαγωγής των μελών της. Αυτά έλαβαν εντολή και εξουσιοδοτήθησαν να είναι πολυάσχολα μ’ ένα δυνατό άγγελμα και μαρτυρία, αρχίζοντας από την Ιερουσαλήμ και επεκτεινόμενα «έως εσχάτου της γης.» Ακόμη περισσότερο σήμερα, το άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας πρέπει να ‘κηρυχθή εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’ πριν από το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Εκείνοι που έχουν ώτα για να ακούουν, δεν ακούουν απλώς μια παρακλητική έκκλησι, αλλά μια επιτακτική εντολή «Εξέλθετε εξ αυτής [της Βαβυλώνος], ο λαός μου»! Εκείνοι που έχουν ευήκοον ους αναλαμβάνουν δράσι εγκαταλείποντας τον «Χριστιανικό κόσμο» και φεύγοντας στη Σιών, την οργάνωσι του Θεού. Εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτή την οργάνωσι, το πιστό υπόλοιπο της αληθινής εκκλησίας με την ουράνια ελπίδα, είναι ευλογημένοι, όπως ήταν και ο Ιησούς, με το «έλαιον ευφροσύνης» του πνεύματος του Ιεχωβά. Θα εύρετε τη συντροφιά τους μεγάλη βοήθεια και προτροπή για να «ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον» και ν’ απολαύσετε μια ενεργό συμμετοχή στην αληθινή θρησκεία.​—Πράξ. 1:8· Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 18:4· Ησ. 61:3· Εφεσ. 4:24.

11. Πώς η Αποκάλυψις, κεφάλαια 1-3, παρέχει ειδική βοήθεια για μας σήμερα;

¹¹ Στα αρχικά κεφάλαια της Αποκαλύψεως βρίσκομε τη δεύτερη αιτία για την εκζήτησι μιας αληθινής εκτιμήσεως του Ιεχωβά και του λόγου του. Βρίσκομε εκεί λεπτομερείς πληροφορίες που θέτουν το υπόδειγμα για την υποβοήθησί μας να συμμορφώσωμε την προσωπικότητά μας σε αρμονία με τον λόγον και τον Συγγραφέα του, δίνοντάς μας μια σαφέστερη διόρασι και οξύτερη προτροπή ν’ αγαπούμε τη δικαιοσύνη και να μισούμε την ανομία. Ο Ιησούς προείδε τις συνθήκες που θα επικρατούσαν στον κόσμο σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους και συνεπώς τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς που θα επήρχοντο στους ακολούθους του. Για τούτο έδωσε στον Ιωάννη ένα άγγελμα για καθεμιά από επτά εκκλησίες. Αυτά τα αγγέλματα, ενώ ήσαν κατάλληλα τοπικώς στην εποχή του Ιωάννου, έχουν την πραγματική τους σημασία και δύναμι για όλες τις εκκλησίες των αληθινών Χριστιανών σήμερα, σ’ αυτή την «Κυριακήν ημέραν [ημέραν του Κυρίου].» (Αποκάλ. 1:10) Ενώ δίδονται πρωτίστως σ’ εκείνους που έχουν την ουράνια ελπίδα (διότι όλες οι υποσχέσεις εκεί είναι ουράνιες), οι διάφορες συνθήκες που περιγράφονται, συνδεδεμένες με τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές, που δίδονται από τον Ιησούν, εφαρμόζονται εξίσου σ’ εκείνους τους αφιερωμένους δούλους του Θεού, που έχουν επίγεια ελπίδα στη βασιλεία του Θεού.

12. (α) Ποιες ειδικές ανάγκες τονίζονται στα αγγέλματα προς τις επτά εκκλησίες; (β) Τι περιλαμβάνει ο νέος άνθρωπος ή προσωπικότης;

¹² Ενώ οι επαγγελίες διαφέρουν, σημειώστε την ίδια έκκλησι σε κάθε άγγελμα: «Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το πνεύμα.» Σημειώστε, επίσης, την κατάστασι που πρέπει ν’ αντιμετωπισθή, όχι συλλογικά, αλλ’ ατομικά όταν λέγεται στο τέλος κάθε αγγέλματος: «Ο νικών . . .» Αυτό συνδέεται με τη λέξι «υπομονή», που απαντάται αρκετές φορές σ’ αυτά τα αγγέλματα, μαζί με εκφράσεις όπως: «Γίνου πιστός μέχρι θανάτου», και «κράτει εκείνο το οποίον έχεις.» Το να κρατήση κανείς και να υπομείνη και να νικήση αποφασιστικά απαιτεί ισχυρή προσωπικότητα. Αυτό δεν είναι ζήτημα εξωτερικής επιδείξεως, αλλά πρέπει να υπάρχη μια σταθερή αποφασιστικότης, που προκύπτει από βαθιά εκτίμησι και αγάπη για τον Ιεχωβά, μια ολοκάρδια απόφασις να ζη κανείς γι’ αυτόν και να πράττη το θέλημά του. Ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος πάντοτε έχαιρε να πράττη το θέλημα του Πατρός του, έδωσε το τέλειο υπόδειγμα, και είναι θέλημα του Θεού να γίνωμε ‘σύμμορφοι της εικόνος του Υιού αυτού’. Αυτό, επίσης, σημαίνει κατ’ εικόνα Θεού, όπως είπε πάλι ο Παύλος: «Ενδύθητε τον νέον [άνθρωπον], τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.» Τι αυτό σημαίνει με λεπτομέρειες; Ακούστε! «Ενδύθητε . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν. . . . Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» Να έχη κανείς ισχυρή διάνοια, ναι, αλλά δεν υπάρχει τόπος εδώ για να είναι δικτατορικός. Είναι ζήτημα του να έχη το ορθό ελατήριο.​—Αποκάλ. 2:7, 10, 13, 19· 3:11· Ρωμ. 8:29· Κολ. 3:10-14.

13. (α) Πώς μπορούμε ν’ αποκτήσωμε μια θεοσεβή προσωπικότητα; (β) Από την άποψι αυτή, πώς είναι ο Παύλος ένα καλό παράδειγμα;

¹³ Μόνο μέσω ακριβούς γνώσεως των Γραφών μπορούμε να εκτιμήσωμε και να αποκτήσωμε την κατάλληλη ισορροπία και τη λεπτή αντίθεσι των διαφόρων ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών που αποτελούν μια θεοσεβή προσωπικότητα. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος χρησιμεύει ως μια καλή εξεικόνισις. Προτού γίνη Χριστιανός ήταν ασφαλώς δυναμικός, αλλά, επειδή ήταν τυφλός ως προς την αλήθεια, ήταν εκτός ισορροπίας, όπως λέγει ο ίδιος, ήταν ‘βλάσφημος, και διώκτης και υβριστής’. Αφού του ανοίχθηκαν τα μάτια, και στο υπόλοιπο της ζωής του, ήταν ακόμη δυναμικός, αλλά με διάφορο ελατήριο, και τώρα ωραία ισορροπημένος, όπως δείχνει εκείνο που γράφει στους Θεσσαλονικείς: «Εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα· ούτως έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Α! ναι, αυτή είναι η διαφορά. Ωθείτο τώρα από το πνεύμα της ανιδιοτελούς και στοργικής αφοσιώσεως.​—1 Τιμ. 1:13· 1 Θεσ. 2:7, 8.

14. Πώς μπορεί η προσωπικότης μας να ξαναγίνη κατ’ εικόνα Θεού;

¹⁴ Οποιαδήποτε και αν ήταν η προηγουμένη σας διάθεσις, δεν χρειάζεται ν’ αποθαρρύνεσθε. Ο πατρικός Δημιουργός που είπε στον Υιό του: «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών», μπορεί να δημιουργήση σ’ εσάς ένα «νέον άνθρωπον» ή «νέαν προσωπικότητα» κατ’ εικόνα των. Πώς; Με τη μεταμορφωτική επιρροή του πνεύματος του Θεού, επί του ‘πνεύματος του νοός σας’, και μέσω της επιρροής του γραπτού του λόγου. Όσο περισσότερο κατανοείτε και πείθεσθε ότι ολόκληρη η Γραφή είναι προϊόν μιας μόνης, θείας Συγγραφής, τόσο περισσότερο θα εκτιμήσετε τη μεγαλειώδη προσωπικότητα του Συγγραφέως της, Ιεχωβά. Εξ άλλου, αυτό θα σας βοηθήση να «ενδύθητε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»​—Γέν. 1:26· Εφεσ. 4:23, 24.

Το να Μιλούμε την Αλήθεια Ενώνει

«Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά τον πλησίον αυτού.»​—Εφεσ. 4:25.

1, 2. Πώς η ιστορία και η Γραφή δείχνουν γιατί τα έθνη δεν επέτυχαν παγκόσμια ενότητα;

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ενότης υπήρξε το όνειρο και η επιθυμία πολλών ανθρώπων δια μέσου των ετών. Ευχήθηκαν για παγκόσμια ειρήνη. Κατά καιρούς οι ελπίδες των ανεπτερούντο όταν υπεγράφοντο συνθήκες ειρήνης, όταν εγίνοντο διασκέψεις αφοπλισμού, ή όταν ιδρύοντο τόποι συζητήσεων όπως η Κοινωνία των Εθνών ή τα Ηνωμένα Έθνη. Αλλά η ιστορία βλοσυρά μαρτυρεί τις αποτυχίες του ανθρώπου να επιτύχη παγκόσμια ενότητα. Το περιοδικό Παρηγορία, 3 Απριλίου 1940, εγεφύρωσε σύντομα μια μακρά περίοδο της ανθρωπίνης ιστορίας, λέγοντας: «Μια ανασκόπησις 3.421 ετών ανθρωπίνης ιστορίας δείχνει ότι στον καιρόν αυτόν υπήρξαν 268 έτη ειρήνης. Όλα τα υπόλοιπα έτη ήσαν έτη πολέμου, στα οποία παρεβιάσθησαν 8.000 περίπου συνθήκες ειρήνης.» Έτσι η ιστορία λέγει πώς τα έθνη του κόσμου κάνουν συμφωνίες με διανοητικές επιφυλάξεις, και κάτω από την ετικέττα της διπλωματίας μιλούν κολακευτικά και ειρηνικά λόγια μεταξύ των. Ακόμη και ως την εποχή αυτή αποτυγχάνουν να μιλήσουν αλήθεια το ένα με το άλλο, και δεν μπορούν να επιτύχουν παγκόσμια ειρήνη και ενότητα.

² Ο προφήτης Δανιήλ, βλέποντας αιώνες στο μέλλον, προείπε την έλλειψι φιλαληθείας μεταξύ των μεγάλων συγκροτημάτων εθνών: «Αι δε καρδίαι αμφοτέρων τούτων των βασιλέων θέλουσιν είσθαι εν τη πονηρία, και θέλουσι λαλεί ψεύδη εν τη αυτή τραπέζη· αλλά τούτο δεν θέλει ευδοκιμήσει, επειδή έτι το τέλος θέλει είσθαι εν τω ωρισμένω καιρώ.» (Δαν. 11:27) Παγκόσμια ενότης δεν μπορεί να επιτευχθή από τα έθνη με τη διπλωματία των και την απάτη των. Αποτυχία των εθνών ν’ αναγνωρίσουν και μιλήσουν την αλήθεια, τα οδηγεί σ’ ένα καταστρεπτικό τέλος. Ο λεγόμενος οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι απελπιστικά διηρημένος. Δεν υπήρξε πρόθυμος ν’ αναγνωρίση τη μεγάλη πηγή της αληθείας, στην οποία βρίσκεται η λύσις όλων των προβλημάτων του ανθρωπίνου γένους.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ;

3, 4. (α) Ποια είναι η αλήθεια; (β) Ποια παρούσα πορεία των εθνών προελέχθη αληθινά στον Ψαλμό 2; (γ) Δώστε ένα παράδειγμα του πώς η Γραφή αποδεικνύεται αληθινή σε επιστημονικά ζητήματα.

³ Το ίδιο βιβλίο, που περιέχει την προφητεία του Δανιήλ που μιλεί για βέβαιη αποτυχία της διπλωματίας του κόσμου, μας δίνει την απάντησι. Ο Ιησούς Χριστός προσευχόμενος στον Πατέρα του, τον Μέγαν Δημιουργόν, τον Ιεχωβά, διεκήρυξε: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» (Ιωάν. 17:17) Μολονότι πλήθη κριτικών, οπαδών της θεωρίας της εξελίξεως, αθεϊστών και θρησκευόμενων εμόχθησαν στην αμείλικτη προσπάθειά των να αναιρέσουν την αληθινότητα του λόγου του Θεού, η δήλωσις αυτή του Ιησού Χριστού στέκει αληθινή. Κάθε τι που βρίσκεται στον γραπτό λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, είναι αλήθεια. Εκεί ο Θεός διακηρύττει τον σκοπό του να εγκαταστήση την κυριαρχία της βασιλείας του στη γη, αλλά τα έθνη απέτυχαν να παραδεχθούν τον Βασιλέα που διωρίσθη από τον Ιεχωβά, τον Χριστόν Ιησούν, και έτσι τοποθετούν τον εαυτό τους στον άμεσο δρόμο εκτελέσεως εις βάρος των του ακαταμάχητου θελήματος του Ιεχωβά. Αποτυχία να λάβουν υπ’ όψι τον Παντοδύναμο Θεό σε ό,τι πράττουν, θα οδηγήση τα έθνη σε τελεία καταστροφή. «Δια τι εφρύαξαν τα έθνη, και οι λαοί εμελέτησαν μάταια; Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του χριστού αυτού. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.»​—Ψαλμ. 2:1, 2, 5, 6, ΜΝΚ.

⁴ Η Βίβλος, η οποία τόσο ακριβώς προείπε το φρύαγμα και τις ασυμφωνίες των εθνών σ’ αυτές τις ημέρες, σαφώς αντανακλά την ακρίβεια του συγγραφέως της, του Ιεχωβά. Όχι μόνο βρίσκομε πλήθος προφητειών που δίδουν απόδειξι της αληθινότητος του βιβλίου, αλλά και στην αποδεδειγμένη επιστήμη βλέπομε τον γραπτό λόγο του Ιεχωβά να μιλή αιώνες πριν από τους ανθρωπίνους επιστήμονας και ν’ αποδεικνύεται 100 τοις εκατό ακριβής. Πριν από 2.700 σχεδόν χρόνια, σ’ έναν καιρό που οι λεγόμενοι πολυμαθείς άνθρωποι διετύπωναν τη θεωρία ότι η γη είναι επίπεδος, ο Ιεχωβά έκαμε να γραφή ο λόγος του: «Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης.» (Ησ. 40:22) Ο προφήτης Ησαΐας δεν είχε ταξιδέψει ολόγυρα στη γη. Δεν υπήρξε σ’ ένα όχημα του διαστήματος κυττάζοντας κάτω για να δη ότι η γη είναι στρογγυλή, αλλ’ ο Ιεχωβά, ο οποίος κατοικεί στους ουρανούς και ο οποίος εδημιούργησε τη γη, έδωσε την αλήθεια ως προς το σχήμα της.

 5. Γιατί η πορεία της σοφίας είναι να προσβλέψωμε τώρα στη Γραφή;

⁵ Η γήινη σφαίρα με τους Θείας δημιουργίας απεράντους θησαυρούς της διδάσκει τον άνθρωπο πολλές αλήθειες· είναι μια μεγάλη αποθήκη που μεγαλύνει τη σοφία και την ικανότητα του Ιεχωβά. Ανόητοι άνθρωποι μπορεί να εξακολουθούν να φέρνουν επιχειρήματα εναντίον της αληθινότητος του λόγου του Θεού, σχετικά με τη γη και το μέλλον της, αλλά εκείνο που θ’ αποκομίσουν θα είναι απογοήτευσις. Οι συνετοί άνθρωποι θα προσέξουν τη συμβουλή του Ιεχωβά, ‘αποστρεφόμενοι τας βέβηλους ματαιολογίας, και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως’. (1 Τιμ. 6:20) Ο συνετός άνθρωπος, ζητώντας την αλήθεια όσον αφορά τα παγκόσμια γεγονότα της εποχής μας και το τι βρίσκεται στο προσεχές μέλλον, θα προσβλέψη στη Γραφή για να είναι βέβαιος για την ανταμοιβή του. Στον Ησαΐα 46:9, 10 μας λέγεται γιατί: «Ενθυμήθητε τα πρότερα, τα απ’ αρχής· διότι εγώ είμαι ο Θεός, και δεν υπάρχει άλλος· εγώ είμαι ο Θεός, και ουδείς όμοιός μου· όστις απ’ αρχής αναγγέλλω το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα, λέγων, Η βουλή μου θέλει σταθή, και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημα μου.» Ο Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, εκπαιδευμένος από τον Θεόν στο να λαλή την αλήθεια, έδωσε αξιόπιστη πληροφορία και μίλησε για πολλά πράγματα που επρόκειτο να έλθουν στην εποχή μας. Είπε στους μαθητάς του: «Και τώρα σας είπον πριν γείνη, δια να πιστεύσητε όταν γείνη.»​—Ιωάν. 14:29.

 6. Ποια πολύτιμη πληροφορία περιέχει μόνο η Γραφή, και πώς πρέπει αυτή να χρησιμοποιηθή;

⁶ Είτε οι ηγέται του κόσμου εκλέγουν να δεχθούν την αλήθεια του Θεού είτε όχι, παραμένει μεγάλη αλήθεια ότι η Γραφή είναι το πιο σπουδαίο δημοσίευμα που υπάρχει, και αυτή μόνο δείχνει το δρόμο προς την ενότητα και τη ζωή. Ο μεγάλος προφήτης Μωυσής, τελειώνοντας μια ομιλία προς τη συναγωγή του αρχαίου Ισραήλ, διεκήρυξε: «Θέσατε τας καρδίας σας εις πάντας τους λόγους, τους οποίους εγώ σήμερον διαμαρτύρομαι προς εσάς· τους οποίους θέλετε παραγγείλει εις τα τέκνα σας να προσέχωσιν εις το να εκτελώσι, πάντας τους λόγους του νόμου τούτου. Διότι ούτος δεν είναι εις εσάς λόγος μάταιος· επειδή αύτη είναι η ζωή σας· και δια του λόγου τούτου θέλετε μακροημερεύσει επί της γης, προς την οποίαν διαβαίνετε τον Ιορδάνην δια να κληρονομήσητε αυτήν.» (Δευτ. 32:46, 47) Ο Ιησούς Χριστός ετόνισε τη σπουδαιότητα του λόγου του Θεού, λέγοντας όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 4:4: «Είναι γεγραμμένον, “Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού”.» Ο απόστολος Παύλος υπενθύμισε στον νεαρό Τιμόθεο ότι ο λόγος του Ιεχωβά τον είχε κρατήσει στον δρόμο της ζωής. «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 3:15) Ο Ιεχωβά επρομήθευσε αφθονία αληθείας στον λόγο του. Είναι τόσο αναγκαία για την ύπαρξι του ανθρώπου όσο ένα ανεξάντλητο εφόδιο νερού. Ο εκζητητής της αληθείας μπορεί να αντλή και να εξακολουθή να αντλή, και καθώς το πράττει αυτό μαθαίνει πώς να οδηγή την πορεία της ζωής του προς την ειρήνη και την ενότητα με ανθρώπους καλής θελήσεως σε όλα τα έθνη και τις φυλές, και να οδηγήση τον εαυτό του στον καιρό της ατελεύτητης ειρήνης και ενότητος, όταν όλοι οι κάτοικοι της γης θα είναι ενωμένοι υπό την βασιλεία του Θεού.​—Ησ. 12:3, 4.

ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

 7. Τι είναι εκείνο που κάνει μια γλώσσα να μιλή την αλήθεια;

⁷ Η υγιής γλώσσα είναι σαν ένα άλογο που αναπηδά, γεμάτο από ενέργεια. Δεν φαίνεται να κουράζεται, και έτσι εξακολουθεί να προχωρή. Μπορεί να μιλή καλά πράγματα, ή μπορεί να λέγη ψεύδη. Ο Ιησούς είπε, όπως αναγράφεται στο κατά Λουκάν 6:45: «Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν· και ο κακός άνθρωπος εκ του κακού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το κακόν· διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.» Η καρδιά πρέπει να είναι γεμάτη από εφόδια αλήθειας για να κάνη τη γλώσσα να ρέη σταθερά με εποικοδομητική συνομιλία. Ο συνετός άνθρωπος το σκέπτεται αυτό και αναγνωρίζει την ανάγκη που τονίζεται στις Παροιμίες 15:28: «Η καρδία του δικαίου προμελετά δια να αποκριθή.» Προτού η γλώσσα γίνη χαλαρή σαν ένα άγριο άλογο πρέπει να χαλινωθή από μια καλή καρδιά. Έπειτα θα λέγη την αλήθεια. Η ίδια παροιμία εξακολουθεί και λέγει: «Το δε στόμα των ασεβών εξερεύγεται κακά.» Για τούτο, άτομα που μιλούν την αλήθεια πρέπει πρώτα ν’ αποκτήσουν γνώσι των ορθών αρχών και να καταστήσουν έργον των το να ερευνούν και μαθαίνουν την αλήθεια.

 8. Πώς ενώνει ανθρώπους όλων των εθνών το να μιλούμε την αλήθεια προς όφελος των άλλων;

⁸ Είναι υποχρέωσις των καλών ανθρώπων να βοηθούν τους πλησίον των: «Δια τούτο παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.» (1 Θεσ. 5:11) Η αλήθεια που μαθαίνεται είναι εκείνη που χρησιμεύει ως θεμέλιο για την ενοποίησι της ανθρωπίνης οικογενείας υπό τον Μεγάλο Δημιουργό. Όσο περισσότερο αυξάνει το εφόδιο της αληθείας στην καρδιά ενός ατόμου, τόσο περισσότερο θα εξακολουθή να σκέπτεται με τον τρόπο του Θεού, η δε αλήθεια θα τον κάνη να ενεργή για το καλό του και για το καλό των άλλων. Το να μιλούμε την αλήθεια ενώνει ανθρώπους όλων των εθνών. Είναι μια τόσο απλή συνταγή για ενότητα, που οι ηγέται του κόσμου ποτέ δεν θα εσκέπτοντο να την δοκιμάσουν. Αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδων μάρτυρες του Ιεχωβά όλων των εθνών, που βρίσκονται τώρα σε ενότητα παγκοσμίως ως μια κοινωνία Νέου Κόσμου, αποτελούν απόδειξι ότι αυτός είναι ο πρακτικός και μόνος τρόπος για ενότητα. Αυτοί ενδιαφέρονται γνησίως να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον όπως διατάσσονται από τον Θεό. «Αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός· εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη. Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος, “λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού·” διότι είμεθα μέλη αλλήλων.»​—Εφεσ. 4:15, 16, 25.

 9. Ποια μεγάλη αλήθεια που διακηρύττεται τώρα είναι ένας μεγαλύτερος παράγων ενώσεως των ανθρώπων ;

⁹ Ο κόσμος σήμερα βλέπει ότι υπάρχει ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που μιλούν τις αλήθειες που έμαθαν από τον λόγον του Θεού, διακηρύττοντας ως μόνη ελπίδα του ανθρώπου τη βασιλεία του Παντοδυνάμου Θεού, που θα φέρη δικαιοσύνη στη γη και υπό την οποίαν η ανθρώπινη οικογένεια θ’ αποκτήση αιώνια ζωή. Είναι θέλημα του Θεού να φθάσουν τώρα οι άνθρωποι να γνωρίσουν αυτή την αλήθεια. «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Η αλήθεια για την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού και το τι θα κάμη ο Θεός ενώνει αληθινά ανθρώπους όλων των φυλών και εθνικοτήτων ως μια κοινωνία Νέου Κόσμου τώρα. Αυτή η ενότης είναι ό,τι χρειάζεται η ανθρώπινη οικογένεια. Έτσι αποβαίνει μεγάλη υπηρεσία για το ανθρώπινο γένος σήμερα το να μιλούμε την αλήθεια που πραγματικά ενώνει.

10. Πώς η αλήθεια ελευθερώνει τους ανθρώπους;

¹⁰ Όταν οι άνθρωποι ακούουν την αλήθεια και φθάνουν να τη γνωρίσουν, λαμβάνουν αληθινή ελευθερία. Δεν ζουν με φόβο και τρόμο, ούτε μισούν τους γείτονάς των ή τους ξένους. Τα λόγια του Χριστού Ιησού αποδεικνύονται αληθινά: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:32) Γνώσις της αληθείας του Θεού ελευθερώνει τον άνθρωπο από δουλεία σε εσφαλμένες ιδέες και νοσηρή πολιτική φιλοσοφία. Τον ανακουφίζει από τις καταθλιπτικές παραδόσεις που δεσμεύουν σαν αλυσίδες φυλακής. Η αλήθεια είναι φως που

Εκτίμησις Οικιακής Μελέτης της Βίβλου

Ένας νέος ευαγγελιζόμενος από τη Βραζιλία γράφει: «Η σύζυγός μου και εγώ προωδεύαμε σταθερά στην ακριβή γνώσι από την εβδομαδιαία Γραφική μελέτη που εγίνετο στο σπίτι μας. Προσεφέραμε το διαμέρισμα μας για κέντρο υπηρεσίας. Τέσσερες μόλις ημέρες μετά το βάπτισμά μας ελάβαμε μια επιστολή από τον διαχειριστή της πολυκατοικίας μας, που έλεγε ότι δεν επετρέπετο να γίνεται η Γραφική μελέτη μας και ότι έπρεπε να σταματήση αμέσως, ειδ’ άλλως θα επακολουθούσε νομική ενέργεια. Αν και ήμεθα νέοι στην αλήθεια, θυμηθήκαμε το εδάφιο του έτους κι επήραμε θάρρος εν ονόματι του Ιεχωβά, αφού η υπόθεσις αυτή περιελάμβανε το Όνομά του και την καθαρά του λατρεία. Απαντήσαμε στην επιστολή του διαχειριστού κι ελάβαμε μια άλλη επιστολή στην οποία ζητούσε να παρουσιασθώ σε μια συνεδρίασι με όλους τους άλλους ιδιοκτήτας διαμερισμάτων, Στη συνεδρίασι αυτή ανεγνώσθη και κατηγγέλθη η επιστολή μου. Αντί, όμως, να υποστηρίξουν τον διαχειριστή, πολλοί από τους παρόντας εσκανδαλίσθησαν κι εξεπλάγησαν που έγινε μια τέτοια καταγγελία. Άλλοι δεν εγνώριζαν ότι εγίνετο μια ιδιωτική συνάθροισις στο διαμέρισμά μας. Στη διάρκεια της συζητήσεως έγινε φανερό ότι η ενέργεια αυτή ωφείλετο σε θρησκευτική προκατάληψι. Τελικά προσεκλήθηκα να ομιλήσω και με διακριτικότητα και θάρρος υπερήσπισα το δικαίωμά μας να συναθροιζώμεθα για να μελετούμε τη Γραφή. Κατά το πέρας της συνεδριάσεως ένας ιδιοκτήτης διαμερίσματος είπε ότι ήταν πολύ αξιέπαινο το ότι κάποιος στην πολυκατοικία ενδιεφέρετο για τη μελέτη της Γραφής. Ένας άλλος σχολιάζοντας είπε ότι αυτό ήταν πολύ καλύτερο από το να δαπανά κανείς τον καιρό του στο να παίζη τυχερά παιγνίδια, να πίνη ή να χαρτοπαίζη. Στην προκειμένη περίπτωσι δεν εγίνετο καμμιά ασέβεια, ούτε παρεβιάζετο κανένας κανονισμός. Προς έκπληξί μας, ο διαχειριστής τότε μας προσέφερε την ‘αίθουσα υποδοχής’ της πολυκατοικίας για την εβδομαδιαία εκκλησιαστική μας μελέτη βιβλίου. Πόσο ευγνώμονες είμεθα για το ότι είχαμε μέρος σ’ αυτή τη νίκη για την αληθινή λατρεία!»​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Οι Πρώτοι Χριστιανοί Αντιγραφείς

«ΟΥ ΠΟΛΛΟΙ σοφοί κατά σάρκα, . . . Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς· . . . Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.»​—1 Κορ. 1:26-29.

Οι λόγοι αυτοί του αποστόλου Παύλου περιλαμβάνουν τους εργατικούς, ευσυνειδήτους, πολύ αγνώστους και ανειδικεύτους πρώτους Χριστιανούς αντιγραφείς. Αυτοί απεδείχθησαν ότι ήσαν πολύ πιο συνετοί από τους κοσμικούς κατ’ επάγγελμα καλλιγράφους της εποχής των, και λόγω εκείνου που αντέγραφαν και λόγω του πρακτικού πλησιάσματος των προς τα έργα των. Μια εξέτασις του έργου των είναι ενδιαφέρουσα, διαφωτιστική και ενισχυτική της πίστεως.

Σήμερα μικρά πράγματα απομένουν από το έργον των πρώτων αυτών Χριστιανών αντιγραφέων. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσση, λόγω των διωγμών της ειδωλολατρικής Ρώμης, η οποία κατ’ επανάληψιν διέταξε την καταστροφή των Γραφών των Χριστιανών. Ο χρόνος, τα σχισίματα και η φθορά, που προήλθε από τη χρήσι, έπαιξαν, επίσης, τον ρόλο τους, διότι ο πάπυρος, η γραφική ύλη που εχρησιμοποιείτο απ’ αυτούς τους αντιγραφείς, αποσυντίθεται γρήγορα στα υγρά κλίματα· έτσι αιτιολογείται το γεγονός ότι τα περισσότερα αντίγραφα του έργου των, που ανεκαλύφθησαν στους νεωτέρους χρόνους, βρέθηκαν στην Αίγυπτο, η οποία έχει πολύ θερμό και ξερό κλίμα, ευνοϊκό για τη διατήρησι των παπύρων. Επίσης, επειδή τα παπυρόγραφα των πρώτων αυτών αντιγραφέων αντικατεστάθησαν από αντίγραφα σε μεμβράνες, που έγιναν από επαγγελματίες γραφείς στις αρχές του τετάρτου αιώνος, δεν διεβλέπετο ποσώς η ανάγκη διατηρήσεως των αρχαιοτέρων αυτών χειρογράφων, μολονότι μεταξύ αυτών υπήρχαν και αντίγραφα των αρχικών αυτογράφων. Τα λίγα, όμως, που έφθασαν έως εμάς, απεδείχθησαν ανεκτίμητα, όπως θα ιδούμε.

ΤΙ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι αυτοί οι πρώτοι Χριστιανοί αντιγραφείς ήσαν πιο σοφοί από τους ειδωλολάτρας επαγγελματίας συγχρόνους των ένεκα εκείνων τα οποία αντέγραφαν. Κανείς άλλος από τον Υιόν του Παντοδυνάμου Θεού δεν κατήλθε στη γη και, όταν ανεχώρει, έδωσε οδηγίες στους ακολούθους του να ‘μαθητεύσουν πάντα τα έθνη’. Αυτή η ‘κήρυξις των αγαθών νέων’, όπως εκλήθη, άρχισε προφορικά από την Πεντηκοστή. Αλλ’ η προφορική κήρυξις έχει περιορισμούς. Χάριν της ακριβείας, της μονιμότητος και της ευρυτέρας διαδόσεως των αγαθών νέων προέκυψε η ανάγκη για γράψιμο.​—Ματθ. 28:19, 20· Ρωμ. 10:15.

Γι’ αυτούς και γι’ άλλους λόγους, το άγιο πνεύμα εκίνησε ανθρώπους να καταγράψουν αυτό το ζωτικό άγγελμα. Κι έτσι, σε χρονικό διάστημα λίγο περισσότερο από τριάντα χρόνια από την Πεντηκοστή, μ’ εξαίρεσι των συγγραμμάτων του Ιωάννου, όλες οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές είχαν γραφή.

Όχι ότι η Χριστιανική δημοσίευσις επρόκειτο να περιορισθή σ’ αυτά τα συγγράμματα. Προφανώς τα Ευαγγέλια προωρίζοντο για γενική κυκλοφορία, κι εχρειάζοντο αντίγραφα. Ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίον ο Ιάκωβος αρχίζει την επιστολή του (κι ο Πέτρος έτσι αρχίζει τη δική του επιστολή) δείχνει την ανάγκη, της δημοσιότητος: «Προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας.» Η δημοσιότης υπονοείται, επίσης, από την προειδοποίησι, που ανέγραψε ο Ιωάννης, εναντίον των προσθαφαιρέσεων στο βιβλίο της Αποκαλύψεως.​—Ιάκ. 1:1· 1 Πέτρ. 1:1· Αποκάλ. 22:18, 19.

Εν τούτοις, και πριν ακόμη γίνουν αυτές οι αντιγραφές, οι πρώτοι Χριστιανοί αντιγραφείς έπαιξαν ένα ζωτικό ρόλο στη διακήρυξι των αγαθών νέων. Πώς; Διότι οι πολύ ευνοημένοι, που ενεπνεύσθησαν να μας δώσουν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, δεν έκαναν πάντοτε δικό τους γράψιμο. Έτσι, σε μια από τις επιστολές του Παύλου αναγινώσκομε: «Σας ασπάζομαι εν Κυρίω εγώ ο Τέρτιος, ο γράψας την επιστολήν.» Πραγματικά, είναι πολύ πιθανόν ότι ο Παύλος, με λίγες μόνο εξαιρέσεις​—όπως η σύντομη επιστολή προς Φιλήμονα—​ηρκείτο στην υπαγόρευσι των επιστολών του και κατόπιν στην ιδιόχειρη προσθήκη του χαιρετισμού και της υπογραφής του: «Ο ασπασμός εγράφη με την χείρα εμού του Παύλου, το οποίον είναι σημείον εν πάση επιστολή· ούτω γράφω.»​—Ρωμ. 16:22· 2 Θεσ. 3:17· Φιλήμ. 19.

Ένας Χριστιανός γραφεύς, επίσης, εβοήθησε τον Πέτρο, διότι αναγινώσκομε στην πρώτη του επιστολή: «Σας έγραψα εν βραχυλογία δια του Σιλουανού του πιστού αδελφού, ως φρονώ, προτρέπων και επιμαρτυρών ότι αύτη είναι η αληθινή χάρις του Θεού.» Προφανώς ο Σιλουανός ήταν ένας ησκημένος γραφεύς, όχι ‘αγράμματος και ιδιώτης’ όπως ήταν ο Πέτρος, διότι, κατά τον Δρα Γκούντσπηντ, «η προς Εβραίους επιστολή και η επιστολή 1 Πέτρου θεωρούνται ως της καλυτέρας Ελληνικής στην Καινή Διαθήκη». Μερικοί ισχυρίσθησαν ότι η επιστολή 2 Πέτρου δεν μπορεί να είχε γραφή από τον Πέτρο, αφού παρουσιάζει μια τέτοια αντίθεσι σε γραφικό ύφος από την ωραία γραμμένη επιστολή 1 Πέτρου. Αλλά δεν μπορεί καθόλου να εξαχθή αυτό το συμπέρασμα. Αυτό θα μπορούσε να δείξη απλώς ότι ο Πέτρος άφησε στον Σιλουανό την ευχέρεια να εκλέξη τις λέξεις του και ότι ένας άλλος (ίσως κι ο ίδιος ο Πέτρος) έγραψε τη δεύτερη επιστολή.​—1 Πέτρ. 5:12· Πράξ. 4:13.

ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΣΑΝ

Οι Εβραϊκές Γραφές είχαν γραφή σε δέρμα. Η ιστορία δείχνει ότι δερμάτινα αντίγραφα είχαν σταλή στην Αλεξάνδρεια για την παραγωγή της Γραφής των Εβδομήκοντα. Χωρίς αμφιβολία ο κύλινδρος του Ησαΐα, από τον οποίον ανέγνωσε ο Ιησούς μέσα στη συναγωγή της γενέτειρας του Ναζαρέτ, ήταν από δέρμα, όπως είναι και ο Κύλινδρος Ησαΐα της Νεκράς Θαλάσσης και πάρα πολλά από τα συνοδευτικά του βιβλία που ανεκαλύφθησαν το 1947.​—Λουκ. 4:17.

Αλλ’ οι δερμάτινοι κύλινδροι ήσαν ογκώδεις, εκτός του ότι ήσαν και δαπανηροί. Κάτι πιο πρακτικό οπωσδήποτε εχρειάζετο για τους Χριστιανούς στη διακονία τους, ο δε πάπυρος ιδεωδώς εξυπηρετούσε τον σκοπό τους, τουλάχιστον στη διάρκεια των πρώτων τριών αιώνων. Μπορούσε ν’ αγορασθή από τα χαρτοπωλεία σε διάφορα μεγέθη και ποιότητες και να χρησιμοποιηθή σε κυλίνδρους ή ρόλους. Το γεγονός ότι τα αρχικά χειρόγραφα, είτε απ’ τους ιδίους τους θεοπνεύστους γραφείς ήσαν γραμμένα, είτε από τους αντιγραφείς των, ήσαν σε ρόλους, καταφαίνεται τόσο από την κοσμική ιστορία όσο κι από Γραφικές παραπομπές. Επίσης φαίνεται ότι γρήγορα εξηφανίσθησαν, διότι κανένας επίσκοπος της πρώτης εκκλησίας δεν αναφέρει ότι είδε κάποιο απ’ αυτά.​—2 Τιμ. 4:13· Αποκάλ. 5:5.

Οι ρόλοι παπύρων της περιόδου εκείνης σπάνια υπερέβαιναν τα τριάντα πόδια και εκυμαίνοντο σε φάρδος από έξη έως δεκαπέντε ίντσες. Πολύ πιθανώς ο Λουκάς, του οποίου τα γραφόμενα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών είναι τα μακρότερα, περιωρίσθη ένεκα τούτου, διότι οι κύλινδροι του υπελογίσθη ότι ήσαν ένδεκα ιντσών ύψους και από τριάντα ένα έως τριάντα δύο ποδών μήκους. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου πρέπει να ήταν μήκους είκοσι τριών ή είκοσι τεσσάρων ποδών, του δε Μάρκου δεκαεννέα. Οι επιστολές του Παύλου εκυμαίνοντο από έξη ή επτά ίντσες για τον Φιλήμονα έως ένδεκα πόδια και έξη ίντσες για την προς Ρωμαίους επιστολή.

Οι Χριστιανοί αντιγραφείς, κάνοντας αντίγραφα των πρωτογράφων αυτών κυλίνδρων, αμέσως υπερέβησαν τους ειδωλολάτρας επαγγελματίας συγχρόνους των. Ήσαν πρακτικοί άνθρωποι. Γρήγορα άρχισαν ν’ αντικαθιστούν τον κύλινδρο με τον κώδικα, δηλαδή, μ’ ένα γραπτό έργον, που συνίστατο από χωριστά φύλλα και, αν εδένετο, είχε ξύλινο κάλυμμα. Έτσι, μας λέγεται ότι στον τρίτον αιώνα όλα σχεδόν τα ειδωλολατρικά συγγράμματα εγράφοντο ακόμη σε κυλίνδρους, ενώ το περισσότερο έργον των πρώτων Χριστιανών αντιγραφέων ήταν ήδη σε μορφή κώδικος.

Τα πλεονεκτήματα του κωδικός σε σύγκρισι με τον κύλινδρο είναι αξιοσημείωτα: η δαπάνη ήταν μικρότερη, επειδή ο κώδιξ συνίστατο από μεμονωμένα φύλλα όπως αρχικά κατεσκευάσθησαν, ενώ ο κύλινδρος απαιτούσε να συγκολληθούν πρώτα αυτά τα φύλλα το ένα άκρο με το άλλο. Επίσης, ένας κώδιξ μπορούσε να περιλάβη πολύ περισσότερα απ’ όσα ένας κύλινδρος. Αντί να περιορίζεται σε μόνον ένα βιβλίο, όπως οι Πράξεις των Αποστόλων, αρχικά τα τέσσερα Ευαγγέλια συνενώθηκαν σ’ έναν κώδικα, όπως έγινε και με τις επιστολές του Παύλου. Πραγματικά, θα εχρειάζοντο τριάντα πέντε έως σαράντα κύλινδροι για να κρατήσουν αυτά που είναι γραμμένα σ’ έναν κώδικα όπως είναι το Βατικανό Χειρόγραφο Αριθ. 1209.

Ούτε μπορούμε να παραβλέψωμε το πλεονέκτημα που παρουσίαζε ο κώδιξ παρατηρώντας μια ορισμένη Γραφική περικοπή. Πόσο απλούστερο είναι να γυρίση κανείς στο πίσω μέρος του βιβλίου, στην τελευταία σελίδα, παρά να ξετυλίξη χειρόγραφο μήκους τριάντα ποδών! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πρώτοι Χριστιανοί αντιγραφείς ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν, όταν αμέσως χρησιμοποίησαν το σχήμα κώδικος, αν δεν το επενόησαν οι ίδιοι.

Για μελάνη ο αντιγραφεύς χρησιμοποιούσε ένα μίγμα από αιθάλη (καπνιά) και γόμμα. Αυτό παρήγετο σε πυκνή μορφή και ανακατεμένο με νερό όσο εχρειάζετο. Αντί σβεστήρων από γόμμα ή ελαστικό, όπως έχομε σήμερα, ή ακόμη και αντί του μαχαιριδίου, που εχρησιμοποιείτο από τους γραμματείς, οι οποίοι έγραφαν πάνω σε δέρμα, μεμβράνη ή περγαμηνή, οι αντιγραφείς αυτοί έφεραν σπόγγο μαζί τους για να εξαλείψουν τα λάθη των. Η πέννα των συνίστατο από ένα «κάλαμον», του οποίου η άκρη εγίνετο απαλή με νερό και γι’ αυτό ήταν κάτι σαν μια λεπτή βούρτσα.​—Ιερεμ. 36:23· 2 Κορ. 3:3· 2 Ιωάν. 12· 3 Ιωάν. 13.

ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΚΑΙΤΟΙ ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΙ

Οι ιστορικοί είναι πρόθυμοι να ομιλούν ταπεινωτικά για το έργον αυτών των πρώτων Χριστιανών αντιγραφέων. Τονίζουν ότι αυτοί οι αντιγραφείς δεν εκτιμούσαν τη σπουδαιότητα της ακριβείας και γι’ αυτό έκαναν πολλά λάθη, τα οποία οι λόγιοι από τότε προσπαθούσαν να διορθώσουν. Αλλ’ αυτές οι παρατηρήσεις δίνουν μια εντελώς εσφαλμένη εντύπωσι. Είναι αληθές ότι, όπως τονίζουν οι Ουέστκοτ και Χορτ στον Πρόλογο της Καινής Διαθήκης: «Η ακριβής αναπαραγωγή μιας δεδομένης σειράς λέξεων με μια δεδομένη διάταξι» αποτελεί τον σκοπό της μεταγραφής, και για να εκπληρωθή αυτό πρέπει να υπάρχη «μια διακεκριμένη αντίληψις ότι το καθήκον ενός μεταγραφέως είναι να μεταγραφή και τίποτα περισσότερο». «Αυτή η αντίληψις», συνεχίζουν, «είναι σπανιώτερη και πιο εξηρτημένη από την άσκησι, απ’ όσο θα μπορούσε να υποτεθή,» διότι, αν δεν υπάρχη μια «ειδική συγκέντρωσις σεβασμού προς τη γλώσσα λόγω του ότι έχει ουσιαστική ιερότητα . . . το ενστικτώδες αίσθημα του νοήματος συνεργάζεται ευρέως για το αποτέλεσμα». Με άλλα λόγια, ένας αντιγραφεύς, αν δεν είναι ειδικά ησκημένος, όσο ευσυνείδητος κι αν είναι, θα κάνη μικρά λάθη λόγω της συγκεντρώσεως του στο νόημα μάλλον παρά στην ακρίβεια των λέξεων, αυτό δε κατά μέγα μέρος οφείλεται στις λειτουργίες του νοός πέραν της συνειδητότητος.a

Οι πρώτοι, λοιπόν, Χριστιανοί αντιγραφείς, λόγω ελλείψεως επαγγελματικής ειδικεύσεως, έκαναν πολλά λάθη. Αλλά σε τι βαθμό έφθαναν αυτά; Μικρές παρενθέσεις λέξεων ή φράσεων, ή η χρήσις συνωνύμων, όπως λόγου χάριν «Κύριος» αντί «Θεός», ή η χρήσις αντωνυμίας αντί ονόματος και αντιστρόφως, όπως λόγου χάριν, «εκείνος» αντί του «ο Ιησούς» ή «ο Ιησούς» αντί του «εκείνος», ή πιθανώς μια παραλλαγή ή ένα λάθος προφοράς. Πραγματικά, κανείς άλλος από τους Ουέστκοτ και Χορτ δεν λέγει ότι τα 99,9 τοις εκατό των διαφορών, για τις οποίες μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις, συνίστανται από «συγκριτικώς ασήμαντες παραλλαγές».

Χαρακτηριστικόν του έργου των πρώτων αυτών Χριστιανών αντιγραφέων είναι το αρχαιότερο σωζόμενο τμήμα απ’ όλες τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ο Ελληνικός Πάπυρος Ράυλαντς Αριθ. 457. Γραμμένος και στις δύο πλευρές, συνίσταται από εκατό περίπου Ελληνικά γράμματα και χρονολογείται από τον δεύτερον αιώνα μ.Χ. Σχετικά με αυτόν μας λέγεται ότι, μολονότι έχει ένα παράτυπο ύφος και δεν έχει αξιώσεις ότι είναι γραμμένος καλλιγραφικά, είναι ένα «επιμελές έργον». Ενδιαφέρει το ότι αυτό το τμήμα είναι από έναν κώδικα, οκτώ περίπου τετραγωνικών ιντσών, και ο οποίος πολύ πιθανώς περιείχε ολόκληρο το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, δηλαδή, περιελάμβανε εξήντα έξη περίπου φύλλα, εν όλω περίπου 132 σελίδες.

Εκτενέστερη πιστοποίησι, αλλά μεταγενέστερη, παρέχουν οι Βιβλικοί Πάπυροι του Τσέστερ Μπήττυ. Αυτοί περιέχουν τμήματα ένδεκα Ελληνικών κωδίκων, που έγιναν μεταξύ του δευτέρου και του τετάρτου αιώνος μ.Χ. Περιέχουν μέρη εννέα Εβραϊκών και δεκαπέντε Χριστιανικών βιβλίων της Γραφής. Αυτά είναι πολύ αντιπροσωπευτικά, διότι βρίσκεται σ’ αυτά μια ποικιλία γραφικού ύφους. Ένας κώδιξ λέγεται ότι είναι «έργον ενός καλού επαγγελματίου γραφέως». Για ένα άλλο λέγεται: «Η γραφή είναι πολύ ορθή, και μολονότι δεν έχει αξιώσεις καλλιγραφίας, είναι έργον ενός ειδικού γραφέως». Και για ένα άλλο, «Το γράψιμο είναι αδρό αλλά γενικά ορθό».​—Βιβλικοί Πάπυροι Τσέστερ Μπήττυ, Τόμ. 1.

Αλλά πιο σπουδαίο απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το θέμα των. Κυρίως αυτά επιβεβαιώνουν τα χειρόγραφα περγαμηνών του τετάρτου αιώνος, που είναι γνωστά ως «Ουδέτερα», και τα οποία πολύ εκτιμώνται από τους Ουέστκοτ και Χορτ, όπως είναι το Βατικανό Αριθ. 1209 και το Σιναϊτικό. Επίσης, δεν περιέχουν καμμιά από τις χτυπητές παρεισγραφές, που βρίσκονται σε μερικά χειρόγραφα περγαμηνών και οι οποίες ωρίσθησαν, εσφαλμένα ίσως, «Δυτικές».

Πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι η υποστήριξις ότι αυτά τα παπυρόγραφα προσθέτουν στην αυθεντικότητα των κειμένων που υπάρχουν. Σχετικώς με αυτά ο Σερ Φρέντερικ Κένυον λέγει: «Το πρώτο και σπουδαιότερο συμπέρασμα, που συνάγεται από την εξέτασί των, είναι και το ικανοποιητικό ότι αυτά επιβεβαιώνουν την ουσιώδη ορθότητα των κειμένων που υπάρχουν. Καμμιά σημαντική ή θεμελιώδης παραλλαγή δεν παρουσιάζεται ούτε στην Παλαιά ούτε στην Καινή Διαθήκη. Δεν υπάρχουν σοβαρές παραλείψεις ή προσθήκες περικοπών, ούτε παραλλαγές που να επηρεάζουν ζωτικά γεγονότα ή δόγματα. Οι παραλλαγές του κειμένου επηρεάζουν κατωτέρας σημασίας πράγματα, όπως είναι η διάταξις των λέξεων ή η ακρίβεια των χρησιμοποιουμένων λέξεων».

Αληθινά, για τους πρώτους Χριστιανούς αντιγραφείς θα μπορούσε να λεχθή ότι μεταξύ αυτών δεν υπήρξαν «πολλοί σοφοί κατά σάρκα», αλλά τα έργα των απεδείχθησαν αληθινά σοφά. Μολονότι δε πολλές μικρές παραλείψεις παρετηρήθησαν στο έργον των λόγω ελλείψεως επαγγελματικής επιδεξιότητος, η ευσυνειδησία των και ο τονισμός της εννοίας τούς έκαμε να παραγάγουν χειρόγραφα βασικώς ορθά και απηλλαγμένα από χονδροειδείς παρεισγραφές. Ό,τι έχομε από τα έργα των συμβάλλει έντονα στην αυθεντικότητα των Γραφών όπως τις έχομε.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 309]

ΤΜΗΜΑ Παπύρου Ράυλαντς Ελληνικόν, Αρ. 457 (με τις δύο πλευρές του)

Βεεμώθ και Λεβιάθαν​—Θαύματα Δημιουργίας

«ΤΙΣ ούτος όστις σκοτίζει την βουλήν μου δια λόγων ασυνέτων;» ερώτησε ο Παντοδύναμος Θεός τον Ιώβ. (Ιώβ 38:2) Μολονότι ο Ιώβ ετήρησε ακεραιότητα ενώπιον του Θεού, επεσκότισε τη θεία συμβουλή με το να λέγη λόγια που δεν εβασίζοντο σε ακριβή γνώσι· είχε εκδηλώσει κάποια αμφιβολία ως προς τη συνετή, στοργική και δίκαιη ενέργεια του Δημιουργού. Η πορεία του Ιώβ, που δικαιολογούσε την ίδια του ψυχή περισσότερο από τον Θεό, έπρεπε να διορθωθή. Ο Ιεχωβά μίλησε στον Ιώβ από τον ανεμοστρόβιλο, δίνοντας του γνώσι της απείρου σοφίας και στοργικής προνοίας του για τα πλάσματα του. Ο Ιώβ, βαθιά ταπεινωμένος από τα ερωτήματα που ήγειρε ο Παντοδύναμος εν σχέσει με τα έργα της φύσεως, τα ζώα και τα πτηνά, ωμολόγησε ότι δεν είχε τίποτα να πη για τη δική του δικαίωσι. Κατόπιν ο Ιεχωβά έθεσε ένα άλλο ερώτημα: «Έχεις βραχίονα ως ο Θεός;» Και για να δείξη τη θεία δύναμι στη φύσι, ο Ιεχωβά περιγράφει ένα θαύμα δημιουργίας, τον ισχυρό Βεεμώθ:

«Ιδού τώρα ο Βεεμώθ, τον οποίον έκαμα μετά σου, τρώγει χόρτον ως βους. Ιδού τώρα, η δύναμις αυτού είναι εν τοις νεφροίς αυτού, και η ισχύς αυτού εν τω ομφαλώ της κοιλίας αυτού. Υψώνει την ουράν αυτού ως κέδρον τα νεύρα των μηρών αυτού είναι συμπεπλεγμένα. Τα οστά αυτού είναι χάλκινοι σωλήνες· τα οστά αυτού ως μοχλοί σιδήρου. Τούτο είναι το αριστούργημα του Θεού· ο ποιήσας αυτόν δύναται να πλησιάση εις αυτόν την ρομφαίαν αυτού.»​—Ιώβ 40:15-19.

Ιδού ένα μαμούθειο πλάσμα, που έγινε από τον Θεό, ισχυρό σε δύναμι. Από τη θεία περιγραφή του πλάσματος, ο ιπποπόταμος γενικά ταυτίζεται με τον βεεμώθ· μερικές δε από τις Βιβλικές μεταφράσεις του βιβλίου του Ιώβ χρησιμοποιούν τη λέξι «ιπποπόταμος» μέσα στο κύριο κείμενο των ή σε υποσημειώσεις για να καθορίσουν την ταυτότητα του πλάσματος, που αναφέρεται από τον Θεό.

Τεράστιος σε μέγεθος, ένας πλήρως ανεπτυγμένος ιπποπόταμος μπορεί να έχη μήκος από δώδεκα ως δεκατέσσερα πόδια και να ζυγίζη έως 8.000 πάουντς. «Ο όγκος ενός πλήρως ανεπτυγμένου άρρενος ιπποποτάμου δύσκολα μπορεί να πιστευθή, ακόμη κι αν τον ιδή κανείς από κοντά σ’ ένα ζωολογικό κήπο», λέγει ο ζωολόγος Ιβάν Σάντερσον. «Απορεί κανείς, όταν βλέπη έτσι το ζώο αυτό, πώς επάνω στη γη τα κοντόχονδρα σκέλη του, με όλη την περιφέρεια τους, μπορούν να υποβαστάσουν το σώμα του, κι ωστόσο το ίδιο ζώο στα χωρικά του ύδατα μπορεί να προφθάση οποιαδήποτε σχεδόν ανθρωποκίνητη μικρή άκατο, ακόμη δε και μηχανοκίνητα ακάτια κωπηλατώντας σαν ένας σκύλος με τα ίδια αυτά γελοία μικρά μέλη του».​—Ζωντανά Μαστοφόρα του Κόσμου.

Τα μικρά εκείνα πόδια είναι στερεής συστάσεως. Τα οστά των μηρών του ιπποποτάμου είναι τόσο ισχυρά όσο οι «χαλκοσωλήνες», αρκετά δηλαδή ισχυρά για να υποβαστάσουν ένα πλάσμα βάρους τεσσάρων τόννων. Τα οστά του και οι πλευρές του είναι σαν σιδηροδοκοί. «Τα νεύρα των μηρών του είναι συμπεπλεγμένα», έτσι ώστε η ις και οι τένοντες των μυώνων των μηρών του είναι συνεστραμμένοι και πλεγμένοι σαν ισχυρά καλώδια. Η «δύναμις αυτού είναι εν τοις νεφροίς αυτού», στους μυώνας της ράχεώς του, και «η ισχύς αυτού εν τω ομφαλώ της κοιλίας αυτού», οι δε μυώνες της κοιλίας του είναι δυνατοί. Το δέρμα της κοιλίας του είναι χονδρότερο από το δέρμα των άλλων μερών του σώματός του, διότι ο ιπποπόταμος είναι βραχύπους και σέρνει το σώμα του πάνω από τη χλόη, τα ξύλα και τους λίθους της κοίτης ποταμών. Η ουρά του είναι σαν κέδρος, όχι σε μήκος, αλλ’ επειδή μπορεί να στήση τη χονδρή ουρά του σκληρά όρθια ή να την σείη σαν ένα δένδρο.

Πώς ο ισχυρός ιπποπόταμος δίνει ένα παράδειγμα της δυνάμεως του Θεού! Ο Θεός τον εδημιούργησε· αυτός του έδωσε τη δύναμί του. Ποιος μπορεί να πλησιάση ένα τέτοιο πλάσμα με ξίφος για να του αφαίρεση τη ζωή; Τόσο μεγάλη είναι η δύναμις του ιπποποτάμου στη σιαγόνα και στα δόντια του, ώστε έχει δαγκάσει ανθρώπους διαμπερώς στον κορμό. Με τους κεκαμμένους κυνόδοντας του και τους κοπτερούς του τομείς, ο ιπποπόταμος μπορεί να διατρυπήση ένα ιθαγενές ακάτιον σαν ένα χαρτόνι και να τρυπήση με τα δόντια του τις μετάλλινες πλάκες ενός ποταμόπλοιου. Ας μη μας φανή παράδοξο ότι μια αρχαία Αιγυπτιακή επιγραφή, που ανάγεται στην εποχή του Θουθμώσεως 3 λέγει: «Ο ιπποπόταμος, ο κύριος των τρόμων στο νερό, τον οποίον ο άνθρωπος δεν μπορεί να πλησιάση».a Εν σχέσει με αυτόν τον βεεμώθ, ο Ιεχωβά είπε στον Ιώβ:

«Διότι τα όρη προμηθεύουσιν εις αυτόν την τροφήν, όπου παίζουσι πάντα τα θηρία του αγρού. Πλαγιάζει υποκάτω των σκιερών δένδρων, υπό την σκέπην των καλάμων, και εν τοις βάλτοις. Τα σκιερά δένδρα σκεπάζουσιν αυτόν με την σκιάν αυτών· οι ιτέαι των ρυάκων περικαλύπτουσιν αυτόν. Ιδού, εάν πλημμυρίση ποταμός, δεν σπεύδει να φύγη· έχει θάρρος, και αν ο Ιορδάνης προσβάλη εις το στόμα αυτού. Δύναται τις φανερά να συλλάβη αυτόν; ή δια παγίδων να διατρυπήση την ρίνα αυτού;»​—Ιώβ 40:20-24.

Ο ισχυρός βεεμώθ, επειδή είναι αμφίβιος, βγαίνει απ’ το ποτάμι, ανεβαίνοντας απόκρημνες όχθες για ν’ απολαύση τα προϊόντα, που παράγουν γι’ αυτόν τα όρη. Ναι, η τροφή του είναι το «χόρτον», λόγω δε της μεγάλης του ορέξεως, φαίνεται ότι χρειάζεται η πρασινάδα ολοκλήρων βουνών για να τον συντηρήση. Τα δόντια του κόβουν τη χλόη κι ένα σπηλαιώδες στόμα σαρώνει την τροφή, οι σιαγόνες του συνθλίβουν τη μάζα. Περίπου 200 έως 400 πάουντς πρασινάδα εισέρχονται στο μαμμούθειο στομάχι του κάθε μέρα. Αλλ’ όταν ο ιπποπτόταμος βγαίνη απ’ το νερό για να βοσκήση εκεί όπου φυτρώνει πράσινη χλόη, τα άλλα ζώα δεν έχουν να φοβηθούν, διότι το τέρας αυτό δεν επιτίθεται εναντίον των.

Όταν η όρεξίς του κατευνασθή, ο ιπποπόταμος ξαπλώνεται κάτω από τα ακανθώδη λωτόδενδρα ή κρύβεται σ’ ένα βαλτώδη τόπο, κάτω από τη σκιά των λεύκων. Λίγο ενδιαφέρεται ο ιπποπόταμος, αν ο ποταμός της κατοικίας του ανέρχεται και υπερχειλίζουν οι όχθες του. Μπορεί και τότε να τηρή το κεφάλι του υπεράνω της στάθμης του νερού και να κολυμπά παρά τη δύναμι της πλημμύρας.

Εφόσον ο βεεμώθ είναι τόσο δυνατός κι έχει ένα μαμμούθειο στόμα εφοδιασμένο με τρομερούς χαυλιόδοντας στην κάτω σιαγόνα, θα είχε ο Ιώβ το θάρρος ν’ αντιμετωπίση ένα τέτοιο τέρας προ των οφθαλμών του και να προσπαθήση να διατρήση τη μύτη του μ’ ένα άγκιστρο;

ΛΕΥΙΑΘΑΝ

Ο Ιώβ, ταπεινωμένος από τη Θεία περιγραφή της δυνάμεως του χορτοφάγου βεεμώθ, ερωτάται κατόπιν για ένα άλλο αμφίβιο ζώον, το οποίον, αντίθετα στον ιπποπόταμο, είναι σαρκοφάγον και αγρίων διαθέσεων:

«Δύνασαι να σύρης έξω τον Λευιάθαν δια αγκίστρου; ή να περιδέσης την γλώσσαν αυτού με φορβιάν; Δύνασαι να βάλης χαλινόν εις την ρίνα αυτού; ή να τρυπήσης την σιαγόνα αυτού με άκανθαν; θέλει πληθύνει προς σε ικεσίας; θέλει σοι λαλήσει μετά γλυκύτητος; θέλει κάμει συνθήκην μετά σου; θέλεις πάρει αυτόν δια δούλον παντοτεινόν; θέλεις παίζει μετ’ αυτού ως μετά πτηνού; η θέλεις δέσει αυτόν δια τας θεραπαίνας σου; θέλουσι κάμει οι φίλοι συμπόσιον εξ αυτού; θέλουσι μοιράσει αυτόν μεταξύ των εμπόρων; Δύνασαι να γεμίσης το δέρμα αυτού με βέλη; ή την κεφαλήν αυτού με αλιευτικά καμάκια; Βάλε την χείρα σου επ’ αυτόν ενθυμήθητι τον πόλεμον· μη κάμης πλέον τούτο».​—Ιώβ 41:1-8.

Από την περιγραφή που δίνει ο Ιεχωβά για τον Λεβιάθαν στο βιβλίο του Ιώβ, πιστεύεται ότι αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα πρέπει να είναι το γιγάντειο μεταξύ των ερπετών, ο κροκόδειλος. Μερικές από τις Βιβλικές μεταφράσεις του βιβλίου του Ιώβ, όπως είναι του Ι. Σμιθ και Μόφφατ, χρησιμοποιούν τη λέξι «κροκόδειλος» στο κύριο κείμενον αντί της Εβραϊκής λέξεως «λευιάθαν». Η ετυμολογία της λέξεως αυτής είναι αβέβαιη, και ωρίσθη με ποικίλους τρόπους ως «ένα στρεπτό ζώο», «περίστρεπτον» και «συνεστραμμένο ζώο». Η λέξις η ίδια πιστεύεται ότι δεν είναι ειδική, κι έτσι ο όρος αυτός θα μπορούσε να εφαρμοσθή σε οποιοδήποτε παρόμοιο μέγα θαλάσσιο κήτος ή ερπετό· εν τούτοις, λόγω της περιγραφής, που δίνει ο Ιεχωβά στο βιβλίο του Ιώβ, κεφάλαιο 41, ο όρος αυτός εκεί εφαρμόζεται σ’ ένα ισχυρό ερπετό με οπλισμό και όστρακα και φοβερά δόντια. Ο κροκόδειλος προσαρμόζεται σ’ αυτή την περιγραφή.

Μολονότι ο Ιώβ μπορεί να μην είχε ιδεί έναν κροκόδειλο, θα είχε ακούσει γι’ αυτό το δημιουργικό θαύμα, όχι μόνο λόγω της μακράς του ζωής, αλλά διότι ο Νείλος ποταμός είχε αφθονία κροκοδείλων. Ο Ιώβ μπορεί να είχε ακούσει για τον λυγερό λεβιάθαν, διότι η κατοικία του δεν απείχε πολύ από τον Κόλπο της Ακάβας. Απ’ όσα είχε ακούσει ο Ιώβ γι’ αυτό το τέρας λεβιάθαν, ήξερε ότι ήταν πολύ πιο φοβερό γι’ αυτόν να το χρησιμοποιήση ως αντικείμενον στο οποίον να επιδείξη την αλιευτική του ικανότητα. Η διάθεσίς του είναι αγρία και θηριώδης, και συνεπώς μήπως θα μπορούσε ο Ιώβ να κάμη τον λεβιάθαν να τον υπηρετή όπως ακριβώς τα οικιακά του ζώα; Ή μήπως θα μπορούσε ο Ιώβ να χρησιμοποιήση τον λεβιάθαν σαν ένα παιγνιδάκι; Θα προσεφέρετο αυτός ως παιγνιδάκι για παιδιά; Μπορούν οι αλιείς να συλλάβουν τον λεβιάθαν με τ’ άγκιστρά των; Μπορούν οι έμποροι να διαπραγματεύονται γι’ αυτό το πλάσμα και να το διαιρέσουν μεταξύ των; Ας υποτεθή ότι άνθρωποι θέτουν τα χέρια των σ’ αυτό το θαυμαστό δημιούργημα, που ο Ιεχωβά προφανώς περιγράφει ως το πιο φοβερό είδος κροκοδείλου, τότε τι γίνεται; Ο αγών που επακολουθεί θα είναι τόσο τρομερό πείραμα ώστε δεν θα το λησμονήσουν ποτέ, ούτε θα το επαναλάβουν!

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ, ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ;

Αν ένας ψαράς τρέφη ελπίδες να συλλάβη τον λεβιάθαν με τα συνήθη του αλιευτικά εφόδια, θα συναντήση μια έκπληξι. Ο Ιεχωβά εξακολουθεί να μιλή στον Ιώβ:

«Ιδού, η ελπίς να πιάση τις αυτόν είναι ματαία· δεν ήθελε μάλιστα εκπλαγή εις την θεωρίαν αυτού; Ουδείς είναι τόσον τολμηρός ώστε να εγείρη αυτόν και τις δύναται να σταθή έμπροσθεν εμού; Τις πρότερον έδωκεν εις εμέ, και να ανταποδόσω; τα υποκάτω παντός του ουρανού είναι εμού.»​—Ιώβ 41:9-11.

Η απλή θέα ένας γιγαντιαίου κροκοδείλου είναι αρκετή για να προειδοποιήση έναν να σταθή σε απόστασι. Κάτω τα χέρια! Ποιος, λοιπόν, είναι τόσο θρασύς ώστε να διεγείρη τον λεβιάθαν; Μήπως ο Ιώβ; Η ιδιοσυγκρασία πολλών γιγαντιαίων κροκοδείλων, είτε του ποταμίου είδους του Νείλου είτε του θαλασσίου, δεν είναι κατάλληλη για να τους πλησιάση ο άνθρωπος και να πρασπαθήση να τους εγείρη. Οι φύλακες των ζωολογικών κήπων διεπίστωσαν ότι μερικοί αλλιγάτορες εξημερώνονται τόσο, ώστε μπορούν ούτοι σχεδόν να βαδίσουν επάνω τους, αλλά γνωρίζουν τη σύνεσι του ν’ απέχουν από τους κροκοδείλους. Ο Ραϋμόνδος Ντίτμαρς, σημαίνουσα αυθεντία επί ερπετών, γράφει τα εξής στο βιβλίο του Ερπετά του Κόσμου:

«Υπάρχει περίπου τόση διαφορά σε διάθεσι και δράσι μεταξύ ενός αλλιγάτορος και ενός κροκοδείλου, όση και μεταξύ μιας χελώνης και ενός χελύδρου. Ένας εξηγριωμένος αλλιγάτωρ μπορεί να κινή το κεφάλι του από τη μια πλευρά στην άλλη, να κροτή τις σιαγόνες του ηχηρά και να κινή βίαια την ουρά του, αλλ’ ένας άνθρωπος με σταθερά νεύρα μπορεί να πλησιάση το ζώο ως μια απόστασι λίγων ποδών, να ρίξη μια θηλιά στο κεφάλι του, να συνδέση τις σιαγόνες του, να σπρώξη ένα κοντάρι προς το σώμα του​—κατόπιν, με διαδοχικές θηλιές, οι οποίες να σύρωνται προς τα πίσω από το κεφάλι του και προς τα εμπρός από την ουρά του, δένεται το ζώο στο κοντάρι κι έτσι βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία.»

Το να γίνη αυτό μ’ έναν κροκόδειλο, που είναι τρομερός και θηριώδης, είναι άλλο πράγμα πάλι, λέγει ο Ντίτμαρς. Ακόμη κι εκείνοι, που φαίνονται να είναι αναμφιβόλως καλής φύσεως, πρέπει να τυγχάνουν μεταχειρίσεως με τον υπέρτατο σεβασμό. Ο ειδικός στα ερπετά Ντίτμαρς λέγει πώς επλησίασε έναν παγιδευμένο κροκόδειλο που εφαίνετο μάλλον ήμερος:

«Ο συγγραφεύς, που έστεκε σε απόστασι από ό,τι ενομίζετο ως το άκρον της ουράς του ζώου, εκέντρισε το φαινομενικά νωθρό ζώο μ’ ένα ραβδί για να το ωθήση προς τη δεξαμενή. Διάφορα πράγματα συνέβησαν με γοργό ρυθμό. Με μια ημισεληνοειδή συστροφή του σώματος, εντελώς υπέρτερη από τη δύναμι ενός αλιγάτορος, το ζώο χτύπησε την ουρά του προς τον συγγραφέα, καταφέροντάς του ένα τόσο δυνατό χτύπημα, ώστε τινάχθηκε εντελώς από το έδαφος. Καθώς έφευγε προς το στερεό έδαφος, μια σχεδόν αυτόματη κλίσις τον έκαμε να απομακρύνη το σώμα του από ένα ζεύγος ορθάνοιχτων, γεμάτων δόντια σιαγόνων, που εκραδαίνοντο κινδυνωδώς κοντά του. Ο συγγραφεύς, αφού έπεσε στο έδαφος μ’ ένα χτύπημα στον ένα του ώμο, αν και κατά τα άλλα αβλαβής, άρχισε να κυλίεται για ν’ απομακρυνθή απ’ το επικίνδυνο ζώο, που τον κυνηγούσε πραγματικά τρέχοντας και με το σώμα υψωμένο από το έδαφος. Για μια στιγμή εφάνη σαν να επρόκειτο να επιτύχη ο κροκόδειλος. Καθώς ο συγγραφεύς ξαφνικά ανεπήδησε στα πόδια του και ατένισε προς τα πίσω, είδε το ζώο να ξαπλώνη με την κοιλιά στο έδαφος ν’ ανοίγη πλατιά τις σιαγόνες του και να μένη ακίνητο σαν άγαλμα. Τέτοιος είναι ο συνήθης κροκόδειλος​—ένα ζωηρό, κακό και, πάνω απ’ όλα, προδοτικό ζώο».

Σύμφωνα με τον Ντίτμαρς, οι ανθρωποφάγοι και πιο θηριώδεις κροκόδειλοι είναι οι του Ποταμού Νείλου και των θαλασσίων υδάτων. Οι γιγαντώδεις αυτοί συστρεπτικοί λεβιάθαν συγκεντρώνουν τεράστια δύναμι στις ευλύγιστες ουρές των. Μολονότι ο λεβιάθαν κολυμπά κυρίως με συστρεπτικά χτυπήματα της ουράς, η ουρά του είναι, επίσης, ένα επιθετικό όπλο ερημωτικής δυνάμεως. Με μια απίστευτη γρήγορη συστροφή της ουράς ο λεβιάθαν συλλαμβάνει λείαν, αρπάζοντας αυτήν από την όχθη του ποταμού ή από τα αβαθή ύδατα του ρεύματος, όπου την παίρνει με τις φοβερές γεμάτες δόντια σιαγόνες του και την καταβροχθίζει. Ακόμη και οι νεαροί κροκόδειλοι του είδους αλμυρών υδάτων είναι απίστευτα επικίνδυνοι. Ο Ντίτμαρς λέγει ότι είχε ανοίξει ένα καλάθι που περιείχε τρεις τετράποδας νεαρούς κροκοδείλους: «Ο βαθμός της αγριότητος που συνεσωρεύετο στα νεαρά αυτά τετράποδα ήταν καταπληκτικός. Όλα στάθηκαν απλώς στα πισινά τους πόδια με την προσπάθεια να δαγκάσουν. . . . Με ακράτητη μανία, το ένα απ’ αυτά εστηρίζετο έτσι και προχωρούσε, και αν κάποιο χέρι εκινείτο από πάνω του, ανυψώνετο προς τα πάνω και συνέκλειε βροντερά τα σαγόνια του.» Ήσαν θετικά τα χειρότερα θηριώδη ερπετά που είδε ποτέ.

Οι κροκόδειλοι αυτοί όχι μόνο είναι οι πιο θηριώδεις, αλλ’ είναι και οι πιο γιγαντώδεις του ερπετού κόσμου. Μολονότι ο μέσος ενήλικος κροκόδειλος μπορεί να έχη μάκρος περίπου δεκαέξη πόδια, υπάρχουν μερικοί που φθάνουν τα είκοσι πόδια. Ίσως πολύ λίγοι σήμερα φθάνουν τα μεγάλα μήκη που έφθαναν πριν από την εισαγωγή των πυροβόλων όπλων· αλλά πρέπει να σημειωθή ότι ένα είδος κροκοδείλου αλμυρών υδάτων του οποίου το κρανίον είναι στο Βρεττανικό Μουσείο, βρέθηκε ότι ήταν τριάντα τριών ποδών μάκρους, με περιφέρεια δεκατριών ποδών και οκτώ ιντσών! Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι ο ψαράς της εποχής του Ιώβ θα «κατέπιπτε με μόνη τη θέα» ενός γιγαντιαίου συστρεφομένου λεβιάθαν!

Αν ο Ιώβ δεν μπορούσε να σταθή ενώπιον αυτού του λυγερού λεβιάθαν, τότε πώς θα μπορούσε ν’ αντείπη επιτυχώς ή ν’ ανθέξη ενώπιον του Ιεχωβά, του Δημιουργού ενός τοιούτου ερπετού θαύματος αγριότητος και δυνάμεως; Αν απλώς ένα δημιούργημα του Θεού είναι πολύ φοβερό για να του επιτεθή κανείς, τι πρέπει να λεχθή τότε για τον Δημιουργό των πάντων; Πόσο γελοίως αυθάδες θα ήταν ν’ αντείπη κανείς στον Παντοδύναμο, βρίσκοντας σφάλματα στον τρόπο με τον οποίον διακυβερνά το σύμπαν! Τόσο αξιοσημείωτη είναι αυτή η ζώσα παράστασις της Θείας δυνάμεως στον λεβιάθαν ώστε ο Ιεχωβά λέγει:

«Δεν θέλω σιωπήσει τα μέλη αυτού, ουδέ την δύναμιν, ουδέ την ευάρεστον αυτού συμμετρίαν. Τις να εξιχνιάση την επιφάνειαν του ενδύματος αυτού; τις να εισέλθη εντός των διπλών σιαγόνων αυτού; Τις δύναται να ανοίξη τας πύλας του προσώπου αυτού; οι οδόντες αυτού κύκλω είναι τρομεροί. Αι ισχυραί ασπίδες αυτού είναι το εγκαύχημα αυτού, συγκεκλεισμέναι ομού δια σφιγκτού σφραγίσματος· η μία ενούται μετά της άλλης, ώστε ουδέ αήρ δύναται να περάση δι’ αυτών· είναι προσκεκολλημέναι η μία μετά της άλλης· συνέχονται ούτως, ώστε δεν δύνανται να αποσπασθώσιν. Εις τον πταρνισμόν αυτού λάμπει φως, και οι οφθαλμοί αυτού είναι ως τα βλέφαρα της αυγής. Εκ του στόματος αυτού εξέρχονται λαμπάδες καιόμεναι, και σπινθήρες πυρός εξακοντίζονται. Εκ των μυκτήρων αυτού εξέρχεται καπνός, ως εξ αγγείου κοχλάζοντος, ή λέβητος. Η πνοή αυτού ανάπτει άνθρακας, και φλοξ εξέρχεται εκ του στόματος αυτού· εν τω τραχήλω αυτού κατοικεί δύναμις, και τρόμος προπορεύεται έμπροσθεν αυτού. Τα στρώματα της σαρκός αυτού είναι συγκεκολλημένα· είναι στερεά επ’ αυτόν· δεν δύνανται να σαλευθώσιν. Η καρδία αυτού είναι στερεά ως λίθος· σκληρά μάλιστα ως η κάτω μυλόπετρα. Ότε ανεγείρεται, φρίττουσιν οι δυνατοί· και εκ του φόβου παραφρονούσιν.»​—Ιώβ 41:12-25.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Τι τρομερός την όψι και ισχυρός τη δύναμι, κι ωστόσο τι κομψός σε διαστάσεις είναι ο λυγερός λεβιάθαν! Όμορφα στενός και αεροδυναμικός είναι κατά το σώμα ο κροκόδειλος, αλλά τα δόντια κι οι σιαγόνες του είναι τρομερά. Οι σιαγόνες του είναι πολύ εκτεταμένες, κι επειδή δεν υπάρχουν χείλη, τα δόντια, μακρά κι αιχμηρά και διαφόρων μεγεθών, παρουσιάζουν μια φοβερή όψι. Τι συντριπτική δύναμις! Σε πειράματα που έγιναν στη Γαλλία, ένας κροκόδειλος βάρους 120 πάουντς ήσκησε πίεσι μεταξύ των σιαγόνων του 1.540 πάουντς.

Η ποιητική περιγραφή του Ιεχωβά είναι πολύ κατάλληλη· λόγου χάριν, «οι οφθαλμοί αυτού είναι ως τα βλέφαρα της αυγής.» Έτσι, τα λαμπερά μάτια του κροκοδείλου, όταν υψώνη το κεφάλι του πάνω από το νερό στην ανατολή του ηλίου, παρήγαν μια τόσο ισχυρή εντύπωσι στους αρχαίους Αιγυπτίους, ώστε αυτοί υιοθέτησαν τα μάτια του κροκοδείλου ως σύμβολον της πρωίας. «Μολονότι είναι σε ποιητική μορφή», λέγει ένας συγγραφεύς για τη Θεία περιγραφή του Λεβιάθαν, «στερείται εξάρσεων». Ο συγγραφεύς αφηγείται τις παρατηρήσεις αρχαίων φυσιολόγων, που είδαν το τέρας ν’ ανέρχεται μετά από μια μακρά κατάδυσι στο νερό: «Τότε η αναπνοή, που κατεπνίγη επί πολλή ώρα, εξορμά με τόση σφοδρότητα ώστε να φαίνεται σαν να εξεμή φλόγες απ’ το στόμα και τα ρουθούνια του».b

Τα στερεά κλεισμένα λέπια του είναι το εγκαύχημα του λεβιάθαν· οι πτυχές της σαρκός του αποτελούν μια ακίνητη πανοπλία. Τ’ αληθινά λέπια του δημιουργικού αυτού θαύματος δεν αφαιρούνται ευκολώτερα από τα’ ανθρώπινα νύχια. Τι αριστούργημα είναι το τραχύ κάλυμμα του κροκοδείλου από πλάκες και πλέγματα! Υπάρχουν οστά εμφατνωμένα στο δέρμα και σ’ αυτά υπάρχουν κερατοειδή λέπια. Τα οστεώδη πλακίδια, που είναι εντεθειμένα στο παχύ σκληρό δέρμα, αποτελούν πανοπλία που είναι δύσκολο να διατρηθή από συνήθη σφαίρα, η οποία συχνά αποστρακίζεται. Πόσο άχρηστα, λοιπόν, είναι τα βέλη και τα βλήματα! Ο Ιεχωβά εξηγεί περαιτέρω στον Ιώβ:

«Η ρομφαία του συναπαντώντος αυτόν δεν δύναται να ανθέξη· η λόγχη, το δόρυ, ουδέ ο θώραξ. Θεωρεί τον σίδηρον ως άχυρον, τον χαλκόν ως ξύλον σαθρόν. Τα βέλη δεν δύνανται να τρέψωσιν αυτόν εις φυγήν· αι πέτραι της σφενδόνης είναι εις αυτόν ως στυπίον. Το ακόντια λογίζονται ως στυπίον· γελά εις το σείσμα της λόγχης. Οξείς λίθοι κοίτονται υποκάτω αυτού· υποστρόνει τα αγκυλωτά σώματα επί πηλού. Κάμνει την άβυσσον ως λέβητα να κοχλάζη· καθιστά την θάλασσαν ως σκεύος μυρεψού. Αφίνει οπίσω την πορείαν φωτεινήν· ήθελε τις υπολάβει την άβυσσον ως πολιάν. Επί της γης δεν υπάρχει όμοιον αυτού, δεδημιουργημένον ούτως άφοβον. Περιορά πάντα τα υψηλά· είναι βασιλεύς επί πάντας τους υιούς της υπερηφανίας.»​—Ιώβ 41:26-34.

Ίσαμε σήμερα οι πολεμισταί μερικών Αφρικανικών φυλών χρησιμοποιούν λειωμένο δέρμα κροκοδείλου ως ασπίδα· το δέρμα του προστατεύει από ακόντια και βέλη. Πολλά πλάσματα έχουν λεία και απροστάτευτη κοιλιά, αλλ’ η κοιλιά του κροκοδείλου είναι κεκαλυμμένη, με σκληρά, οξύαιχμα λέπια, αφήνοντας αποτύπωσι στις πηλώδεις όχθες ενός ‘αγκυλωτού σώματος’. Μέσα στο νερό η αδηφάγος μανία του κροκοδείλου αποτελεί ακριβώς την ύλη παρασκευής των εφιαλτών. Ο λεβιάθαν εγείρει ένα αφρόκυμα σαν το αφρώδες μίγμα ενός δοχείου αλοιφής. Το αυλάκι της λαμπερής αφρώδους πορείας του κροκοδείλου στο νερό μπορεί να παραβληθή με την πολιά των γηραιών ανθρώπων.

Η από τον Θεό περιγραφή της τεταραγμένης θαλάσσης δεν χρειάζεται να περιορίση τους λόγους του στον ωκεανόβιο κροκόδειλο, εφόσον η Εβραϊκή λέξις γιάμ μπορεί να σημαίνη όχι μόνο θάλασσα ή πελώριο όγκο υδάτων, αλλ’ ενίοτε κι ένα μεγάλο ποτάμι. Αλλ’ ο ωκεανόβιος κροκόδειλος είναι το φόβητρο των θερμών θαλασσών, ο γίγας της συνομοταξίας και ο μέγας ταξιδιώτης της συνομοταξίας. Κάνει απέραντες εκδρομές από τη μια ακτή ως την άλλη, και συχνά παρατηρούνται μεγάλοι κροκόδειλοι από τα πλοία, όταν απομακρυνθούν πέραν οπτικού βεληνεκούς από την ξηρά. Από τις απαθείς κινήσεις του θαλασσοβίου κροκοδείλου, φαίνεται ότι αυτός δεν διατρέχει τον κίνδυνο της κοπώσεως ή τελικού πνιγμού. Αφ’ ετέρου, κάποτε το θαλάσσιο αυτό τέρας εισχωρεί βαθιά μεσογειακά ως ένας ποταμοδύτης, ενεδρεύοντας για να καταβροχθίση κάποιο απερίσκεπτο ζώο.

Λόγω του μεγέθους του, της πανοπλίας του και των επιθετικών του όπλων και στα δύο του άκρα, ο κροκόδειλος είναι βασιλεύς των ερπετών. Και η επικίνδυνη κόμπρα; Είναι απλώς ένας εύγευστος μεζές, ένα ορεκτικό για τον κροκόδειλο. Δεν έχει φυσικούς εχθρούς στην αγρία κατάστασι και δεν γνωρίζει τρόμο. Μετά απ’ αυτή την περιγραφή του λεβιάθαν, ο Ιώβ λέγει στον Ιεχωβά:

«Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός σου δύναται να εμποδισθή. Τις ούτος ο κρύπτων την βουλήν ασυνέτως; εγώ λοιπόν προέφερα εκείνο το οποίον δεν ενόουν· πράγματα υπερθαύμαστα δι’ εμέ, τα οποία δεν εγνώριζον.»​—Ιώβ 42:2, 3.

Ο Ιώβ ομολογεί ότι ο Θεός μπορεί να κάμη τα πάντα· κατανοεί τώρα ότι οτιδήποτε κάνει ο Θεός είναι συνετό, στοργικό και δίκαιο. Επαναλαμβάνει την ίδια ερώτησι, που είχε θέσει ο Ιεχωβά στην αρχή της σειράς ερωτήσεων περί των δημιουργικών θαυμάτων· ο Ιώβ το πράττει αυτό για να ομολογήση τη δικαιοσύνη της επιτιμήσεως που υπονοείται και να εξομολογηθή, ‘Εγώ ήμουν εκείνος!’

Ο Ιώβ είχε πει μερικά πράγματα, τα οποία δεν έπρεπε να εκστομίση· αλλά τώρα εξομολογείται ότι υπερήσπιζε τη θέσι του χωρίς να καταλαβαίνη. «Βδελύττομαι εμαυτόν», είπε, «και μετανοώ εν χώματι και σποδώ.» Όπως έκαμε κι ο Ιώβ, πρέπει κι εμείς να ενστερνισθούμε αυτό το μάθημα. Μήπως βρεθούμε αντιμέτωποι του Θεού, πρέπει βαθιά να σκεφθούμε πριν αφήσωμε την εξωτερική εμφάνισι των περιστάσεων μας να μας ωθήση στο να πιστεύσωμε ή να δηλώσωμε ότι ο Θεός είναι άμεσος υπαίτιος των ποιημάτων μας. Ιδού ο βεεμώθ κι ο λεβιάθαν! Αυτοί καθώς και τ’ άλλα θαύματα της δημιουργίας πρέπει να μας κάμουν εντύπωσι για τη μεγάλη σοφία και δύναμι του Θεού, προσθέτοντας δύναμι στα θεόπνευστα λόγια: «Τον Παντοδύναμον, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν· είναι υπέροχος κατά την δύναμιν, και κατά την κρίσιν, και κατά το πλήθος της δικαιοσύνης· δεν καταθλίβει. Δια τούτο οι άνθρωποι φοβούνται αυτόν.»​—Ιώβ 42:6· 37:23, 24.

[Υποσημειώσεις]

Διατηρώντας τη Φιλία μας με τον Θεό

Η ΑΛΗΘΙΝΗ φιλία σημαίνει ειρήνη και ασφάλεια. Σημαίνει, επίσης, ευχαρίστησι κι ευτυχία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον διαβάζομε: «Υπάρχει φίλος στενώτερος αδελφού.» «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και ο αδελφός γεννάται δια καιρόν ανάγκης.»​—Παροιμ. 18:24· 17:17.a

Ποια καλύτερη φιλία θα μπορούσε κανείς να καλλιεργήση από τη φιλία του Ιεχωβά Θεού; Ασφαλώς, κάθε τι, που θα ήταν δυνατόν να λεχθή προς έπαινον της αληθινής φιλίας, εφαρμόζεται στη φιλία προς αυτόν, και τούτο στον υπέρτατο βαθμό.

Πώς μπορούμε ν’ αποκτήσωμε αυτή την πολύτιμη φιλία με τον Θεό; Για ν’ αποκτήσωμε αυτή τη φιλία, πρέπει πρώτα να λάβωμε γνώσι περί αυτού και των βουλών του. Κατόπιν πρέπει να πιστεύσωμε σ’ αυτή τη γνώσι με το ν’ αφιερώσωμε τον εαυτό μας στο να πράττωμε το θέλημά του. «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Αφιερώνοντας τα πάντα μας στον Θεό, θα προσέχωμε στην εντολή του Ιησού: «Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας.»​—Εβρ. 11:6· Λουκ. 16:9· Ιωάν. 17:3.

Πώς μπορούμε να διατηρήσωμε τη φιλία του Θεού, αφού άπαξ την αποκτήσωμε; Ο Βασιλεύς Δαβίδ, που ήταν ο ίδιος φίλος του Θεού, απαντά: «Ιεχωβά, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; τις θέλει κατοικήσει εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών εν ακεραιότητι, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού· ο μη καταλαλών δια της γλώσσης αυτού, μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού, μηδέ δεχόμενος ονειδισμόν κατά του πλησίον αυτού.»​—Ψαλμ. 15:1-3, ΜΝΚ.

Το να βαδίζη κανείς άμεμπτα και να πράττη δικαιοσύνην περιλαμβάνει πολλά πράγματα. Σημαίνει, εν πρώτοις, να μένωμε πιστοί στον Ιεχωβά Θεό. Σημαίνει να του αποδίδωμε «αποκλειστική αφοσίωσι». Σημαίνει «θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Για να διατηρήσουμε τη φιλία μας με τον Ιεχωβά πρέπει να είμεθα σταθεροί, άξιοι εμπιστοσύνης, πιστοί, και να βαδίζωμε με αυτόν όπως ο Ενώχ και άλλοι πιστοί άνδρες της αρχαίας εποχής.​—Έξοδ. 20:5· Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ· Γέν. 5:24.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φυλαγώμεθα απ’ όλες τις ακατάλληλες φιλίες, διότι δεν θα μας κάμουν αυτές μήπως εχθρούς του Θεού; Πρέπει, επίσης, να φυλαγώμεθα από την αγάπη του χρήματος, διότι δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο κυρίους, ειδικά μάλιστα, όταν οι δύο είναι αντίθετοι προς αλλήλους, όπως είναι ο Θεός και ο Μαμωνάς.​—Ιάκ. 4:4· Λουκ. 16:13.

Πρέπει, επίσης, να εμπιστευώμεθα στον Θεό απολύτως και πάντοτε να υποτάσσωμεθα σ’ αυτόν, αν θέλαμε να περιπατούμε άμεμπτα ενώπιόν του, απολαμβάνοντας τη φιλία του. Αυτό σημαίνει να τον συμβουλευώμεθα σε όλες τις πλευρές της ζωής μας, αφήνοντας αυτόν να κατευθύνη τα βήματά μας. Ποτέ δεν πρέπει να προχωρούμε αγέρωχα με τις δικές μας ιδέες ή με τις ιδιωτικές γνώμες των άλλων. Το να διαβάζωμε από τον λόγο ή τον νόμο του Θεού τακτικά θα μας βοηθή να τηρήσωμε κατάλληλη προοπτική ως προς τη σχέσι μας με τον Πλάστη μας και τον πλησίον μας, διότι μήπως δεν παρηγγέλλοντο οι βασιλείς του Ισραήλ να κάνουν το ίδιο για τους ίδιους λόγους; Ούτε πρέπει να παραβλέπωμε το να μιλούμε με τον Θεό σε προσευχή. Όλ’ αυτά θα μας βοηθήσουν να βαδίζωμε ταπεινά με τον Θεό κι έτσι να φυλαγώμεθα από την απώλεια της φιλίας του Θεού ενεργώντας αλαζονικά.​—Παροιμ. 3:5, 6· Δευτ. 17:1 8-20.

Το να περιπατούμε άμεμπτα και να πράττωμε δικαιοσύνη σημαίνει, επίσης, να τηρούμεθα άγιοι, διότι ο Ιεχωβά ο Θεός μας είναι άγιος. Δεν μπορούμε να μολυνώμεθα με ακάθαρτες πράξεις, οσοδήποτε ασήμαντες κι αν φαίνωνται ότι είναι, αλλά να αγρυπνούμε αυστηρά ώστε να βαδίζωμε ως σοφοί.​—1 Πέτρ. 1:16· Εφεσ. 5:15.

Για να τηρήσωμε τη φιλία μας με τον Θεό, πρέπει, επίσης, να προσέχωμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, ειδικά δε μ’ εκείνους που είναι στη Χριστιανική εκκλησία. Πρέπει να υπερβαίνωμε την απλή δικαιοσύνη, όχι μόνο μη κάνοντας κανένα κακό σ’ ένα σύντροφο, αλλά στοργικά αρνούμενοι να δεχθούμε μομφή εναντίον ενός στενού φίλου, ο οποίος μπορεί κατά καιρούς να μας επροξένησε δοκιμασίες. Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών.​—1 Πέτρ. 4:8.

Απαιτείται από μας, επίσης, να λέγωμε την αλήθεια στις καρδιές μας, αν θέλωμε να διατηρήσωμε τη φιλία μας με τον Ιεχωβά, να διαμένωμε υπό την σκηνήν του. Και τι περιλαμβάνει αυτό; Σημαίνει ότι πρέπει να είμεθα ειλικρινείς στον εαυτό μας και στους άλλους, και ιδιαίτερα να αγαπούμε την αλήθεια του Θείου λόγου, ό,τι μας λέγει για τον άφθαστον Θεόν μας, τον Ιεχωβά, τις ιδιότητές του, τα έργα και τους σκοπούς του. Πρέπει να ευαρεστούμεθα να κάνωμε στοχασμούς ή σκέψεις πάνω σ’ αυτά τα πράγματα. Αν αυτά είναι αληθινά στις καρδιές μας, θα είναι, επίσης, και στα χείλη μας, διότι από το περίσσευμα της καρδιάς λαλεί το στόμα. Ακολουθώντας μια τέτοια πορεία, θα μπορέσωμε ν’ αναφωνήσωμε με τον ψαλμωδό Δαβίδ: «Εν τη σκηνή σου θέλω παροικεί διαπαντός», διατηρώντας τη φιλία μας με τον Θεό για πάντα.​—Ψαλμ. 61:4.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.​—2 Τιμ. 2:2. Σ 1/12/62 11-13

17 Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα· . . . εις όντινα τον δασμόν, τον δασμόν.​—Ρωμ. 13:7. Σ 1/4/63 20α

18 Έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και . . . κατηγορούντας, ή και απολογουμένους.​—Ρωμ. 2:15. Σ 15/3/63 35, 36

19 Θέλω δε να εξεύρητε, ότι . . . κεφαλή . . . της γυναικός, [είναι] ο ανήρ.​—1 Κορ. 11:3. Σ 1/3/63 14, 15

20 Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και θεός ήτο ο Λόγος.​—Ιωάν. 1:1. Σ 1/1/63 59-62

21 Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.​—Ιωάν. 10:11. Σ 1/8/62 17, 18

22 Καύχημα των νέων είναι η δύναμις αυτών και δόξα των γερόντων η πολιά.​—Παροιμ. 20:29. Σ 1/1 1/62 12, 15α

23 Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοτες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού.​—1 Πέτρ. 2:16. Σ 1/3/63 19-21α

24 Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα και οι μη έχοντες αργύριον, . . . έλθετε αγοράσατε οίνον και γάλα, άνευ αργυρίου και άνευ τιμής. Δια τι εξοδεύετε αργύρια, ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν;​—Ησ. 55:1, 2. Σ 15/10/62 3, 4α

25 Ο Δαν θέλει είσθαι όφις επί της οδού, ασπίς επί της τρίβου, δάκνων τας πτέρνας του ίππου, ώστε ο ιππεύς αυτού θέλει πίπτει εις τα οπίσω.​—Γεν. 49:17. Σ 1/10/62 35

26 Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά· διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα.​—Εφεσ. 5:28, 29. Σ 15/7/62 5α

27 Περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.​—Εβρ. 12:1. Σ 15/1 /63 39-42α

28 Το ποτήριον το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ, δεν θέλω πίει αυτό;​—Ιωάν. 18:11. Σ 1/2/62 3, 4.

29 Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.​—Ιωάν. 6:51. Σ 1/5/62 18, 19

30 Πάτερ, ήλθεν η ώρα· δόξασον τον Υιόν σου, δια να σε δοξάση και ο Υιός σου.​—Ιωάν. 17:1. Σ 15/12/62 58-62

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η μελέτη του Θείου λόγου φωτίζει τους ειλικρινείς ανθρώπους και τους βοηθεί να αποκτήσουν μια κατάλληλη και βαθιά γνώσι του Δημιουργού του σύμπαντος, του αληθινού Θεού, και Εκείνου, τον Οποίον απέστειλε, του Χριστού Ιησού. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, εκδηλώνοντας την αγάπη τους προς τον Θεόν και προς τον πλησίον, θα προσφέρουν τον μήνα Μάιο το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10. Η πολύτιμη ύλη που περιέχεται στις σελίδες του ωραίου αυτού βιβλίου, βοηθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους να εύρουν την οδό, που οδηγεί στη σωτηρία και στη ζωή. Εκδηλώστε και σεις την αγάπη σας προς τον Θεόν και προς τον πλησίον σας, λαμβάνοντας μέρος στη διακονία του λόγου της ζωής.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 18.000.000 αντίτυπα σε 53 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπο σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

7 Ιουλίου: Διαγωγή ‘Αξία των Αγαθών Νέων’. Σελ. 296.

14 Ιουλίου: Διαγωγή που Δείχνει Πρακτική ‘Αγάπη για τον Πλησίον.’ Σελ. 303.

Δείχνετε Αγάπη​—Εμπιστεύεσθε

Η ΑΓΑΠΗ εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, που φέρουν ευτυχία. Ένας απ’ αυτούς είναι το να έχωμε εμπιστοσύνη. Όπως εγράφη προ πολλού στο ωραίο εκείνο δοκίμιον περί αγάπης από τον απόστολο Παύλο: «Η αγάπη . . . πάντα πιστεύει.» Δηλαδή, πιστεύει σε ό,τι λέγει ο Θεός μέσα στον λόγο του, μολονότι ένας ίσως να μην μπορή να τα καταλάβη όλα πλήρως και μολονότι κατά καιρούς αυτό μπορεί να φαίνεται αδύνατο, επειδή επί του παρόντος οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τα πάντα και δεν έχουν επιστημονική εξήγησι για ωρισμένα πράγματα. Οι λόγοι του Παύλου, όμως, εκθέτουν, επίσης, μια βασική αρχή, ότι εκ φύσεως η αγάπη έχει εμπιστοσύνη· δεν υποπτεύεται χωρίς λόγο τους άλλους.​—1 Κορ. 13:4, 7.

Αφού ο Θεός είναι αγάπη, έχει, επίσης, εμπιστοσύνη. Βέβαια, είχε εμπιστοσύνη στις αγγελικές του δυνάμεις σε όλους τους αιώνες του χρόνου από τον καιρό της δημιουργίας των. Ομοίως ο Θεός είχε εμπιστοσύνη στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα. Θα μπορούσε να είχε παρατηρήσει προς το μέλλον και να ιδή τι θα έκαναν, αλλά δεν το έπραξε· ούτε ανάγκη, ούτε επιθυμία είχε να το πράξη αυτό. Μάλλον, εξέχεε πλουσίως τις ευλογίες του σ’ αυτούς και τους έδωσε την ευκαιρία να εκφράσουν εκτίμησι ή αγνωμοσύνη.​—1 Ιωάν. 4:8.

Πόσο αληθές ήταν αυτό, επίσης, όσον αφορά την πολιτεία του Θεού προς το έθνος Ισραήλ! Πόσο γενναιόδωρος υπήρξε και πόσο τους εμπιστεύετο! Κατ’ επανάληψιν τους συνεχώρησε και τους έδωσε άλλη ευκαιρία ν’ αποδείξουν ποιοι ήσαν. Ιδιαίτερα ο Θεός έδειξε στοργική πληρότητα εμπιστοσύνης στην περίπτωσι του Ιώβ. Ο Θεός δεν έσπευσε να πιστέψη τις συκοφαντικές κατηγορίες του Διαβόλου· δεν απέδωσε υστεροβουλία στην προς αυτόν υπηρεσία του Ιώβ όπως έκαμε ο Σατανάς. Στοργικά ο Θεός επίστευε ότι ο Ιώβ ήταν ένας τηρητής ακεραιότητος, ο δε Διάβολος ήταν ανίκανος ν’ αποδείξη διαφορετικό τον Ιώβ.​—Ιώβ 1:1, 8· 2:10.

Δεύτερο μόνο παράδειγμα που εδόθη από τον ίδιο τον Θεό είναι εκείνο που εδόθη από τον Υιό του, Ιησού Χριστό. Αυτός έδειξε την αγάπη του στον ουράνιο Πατέρα του με το να εμπιστεύεται πλήρως σ’ αυτόν, ως το βαθμό του να θελήση να πεθάνη· με το να έχη εμπιστοσύνη στον Πατέρα του ότι θα τον αναστήση. Ο Ιησούς, επίσης, έδειξε στοργική εμπιστοσύνη στις σχέσεις του με τον συνάνθρωπό του. Δεν ζητούσε με υποψία από εκείνους, που προσήρχοντο σ’ αυτόν, να λέγουν πολλά για ν’ αποδείξουν την πίστι των σ’ αυτόν πριν τους θεραπεύση. Ούτε έβλεπε και τους δώδεκα αποστόλους του με υποψία ακριβώς επειδή εγνώριζε ότι ένας απ’ αυτούς επρόκειτο να τον προδώση.​—Ιωάν. 6:64· 12:4-6· 17:12.

Η αγάπη θα σας κάμη, επίσης, να εμπιστεύεσθε στον ουράνιο Πατέρα σας, ακριβώς όπως ένα παιδί εμπιστεύεται στον γονέα του. Θα σας κάμη να δεχθήτε αυτόν με τον λόγον του και να δείξετε τούτο με την πορεία της ενεργείας σας. Τότε και σεις, επίσης, θα πιστεύσετε στον λόγο του, την Αγία Γραφή, έστω κι αν δεν καταλαβαίνετε πλήρως όλα όσα διαβάζετε και μολονότι η λεγομένη επιστήμη, βάσει ατελούς γνώσεως ή εσφαλμένου συλλογισμού, μπορεί να τον αμφισβητήση.​—Δευτ. 7:9· Μάρκ. 11:22· Ιωάν. 17:17.

Όσο για την εμπιστοσύνη στον πλησίον σας, βέβαια, κι ο «χρυσούς κανών» ακόμη δείχνει ότι πρέπει να τον εμπιστεύεσθε, διότι μήπως σεις δεν θέλετε να σας εμπιστεύεται; Ναι, «καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»​—Λουκ. 6:31.

Πραγματικά, το να εμπιστευόμεθα στους άλλους δείχνει όχι μόνο αγάπη γι’ αυτούς αλλά επίσης αγάπη και για τους εαυτούς μας. Πώς αυτό; Διότι η εμπιστοσύνη είναι μια μορφή γενναιοδωρίας, η δε γενναιοδωρία ισοδυναμεί με ευτυχία. Όπως είπε ο Ιησούς σε μια περίπτωσι, «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»​—Πράξ. 20:35.

Ειδικά τα μέλη μιας οικογενείας, όπως είναι ο σύζυγος και η σύζυγος, είναι ανάγκη να δείχνουν αγάπη με το να εμπιστεύωνται. Η αγάπη προϋποθέτει πίστι και δεν ζηλοτυπεί χωρίς λόγο. Δεν κάνει όρη από λοφίσκους. Το να είναι κανείς δύσπιστος, το να είναι καχύποπτος χωρίς λόγο, είναι άστοργο, αφιλάγαθο· αποθαρρύνει τον άλλον και δημιουργεί προστριβές. Όλοι κάνουν ολισθήματα από καιρό σε καιρό, και γι’ αυτό να είσθε γενναιόφρονες και να δίνετε στον άλλον το ευεργέτημα της αμφιβολίας και να παρέχετε έλεος αν ο άλλος πράγματι έχη υποπέσει σε σφάλμα.​—Κολ. 3:12-14.

Θυμηθήτε ότι η πορεία τού να υποπτεύεται κανείς χωρίς λόγο είναι η πορεία του ίδιου του Σατανά. Αυτός διεκινδύνευσε τα πάντα στο ν’ αποδείξη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ότι ισχυρίζεται ότι είναι, ότι οι δούλοι του Θεού τον υπηρετούν μόνο για κείνα, που αυτοί απολαμβάνουν. Εμμένει στο ότι κανείς δεν μπορεί να είναι άξιος εμπιστοσύνης. Ασφαλώς, αυτός δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν!​—Ιώβ 1:9-11· Αποκάλ. 12:10.

Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα στην ιστορία ενός, ο οποίος εμιμήθη τον Σατανά απ’ αυτές τις απόψεις, δεν ήταν άλλος από τον Αμερικανό ευθυμογράφο Μαρκ Τουαίν, που πέθανε πριν από πενήντα χρόνια. Σ’ ένα τόμο των έργων του, Επιστολές από τη Γη, που εδημοσιεύθη προσφάτως για πρώτη φορά, χρησιμοποιεί τον Σατανά για να σωρεύση, μομφή, περιφρόνηση και συκοφαντία στον Θεό και την ανθρώπινη φυλή. Αυτός ο τόμος περιέχει επίσης την εκτίμησί του προς την Αγία Γραφή: «Είναι γεμάτη ενδιαφέρον. Περιέχει κάποια ευγενή ποίησι και μερικούς ευφυείς μύθους· και κάποια αιμοσταγή ιστορία· και μερικά καλά ήθη· κι έναν πλούτον αισχρότητος· και περισσότερα από χίλια ψεύδη». Αδικαιολόγητα καχύποπτος, ανέγνωσε στη Βίβλο ό,τι δεν είναι εκεί και παρέλειψε να διακρίνη τι είναι πραγματικά εκεί.

Αντέδρασε με τον ίδιο καχύποπτο τρόπο στον συνάνθρωπο του: «Ο καθένας είναι μια σελήνη κι έχει μια μαύρη πλευρά, την οποία ποτέ δεν δείχνει σε κανένα». Δεν είναι άξιον απορίας το ότι ο μέγας αυτός ευθυμογράφος απώλεσε την εύθυμη διάθεσί του και παρεπονείτο, «Να είσθε καλοί και θα είσθε μονήρεις σαν εμένα». Αλλά δεν είναι έτσι. Ο Ιησούς ήταν καλός, αν υπήρξε ποτέ ένας καλός, κι ωστόσο, μακριά από το να είναι μονήρης, δεν μπορούσε ν’ απομακρυνθή από τα πλήθη, και όχι μόνο λόγω των θαυμάτων του αλλά και για τους λόγους ζωής που είχε.​—Μάρκ. 6:30-34· Λουκ. 21:37, 38.

Ο Μαρκ Τουαίν, μη έχοντας καμμιά πίστι στον Θεό, άφησε ώστε ο θάνατος των δύο θυγατέρων του και της συζύγου του να τον κάμη πιο πικρόν ακόμη κι έτσι «ελάφρυνε τα αισθήματα του με πειραχτικά άρθρα σε δημόσια πράγματα», κατά την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία. Έσπειρε υποψία κι εθέρισε μοναξιά, όπως είπε ο Ιησούς: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς», κι αυτό με το ίδιο μέτρον.​—Λουκ. 6:38· Γαλ. 6:7.

Εν τούτοις, το γεγονός ότι η αγάπη δείχνει εμπιστοσύνη δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσθε εύπιστοι, αφελείς. Όχι, διόλου, διότι ο λόγος του Θεού λέγει, επίσης: «Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.»​—Παροιμ. 14:15.

Τότε, πώς μπορείτε να επιτύχετε μια ισορροπία μεταξύ εμπιστοσύνης και προφυλάξεως; Αγαπώντας τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας· όχι περισσότερο, με το να είσθε αφελής και απλοϊκός· και όχι λιγότερο, με το να είσθε αδικαιολόγητα φιλύποπτος.​—Μάρκ. 12:31.

Τι Απαιτείται για Επιβίωσι από τον Αρμαγεδδώνα;

Υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να εύρωμε σκέπη στον πόλεμο του Θεού. Ο άγιος λόγος του καθιστά σαφή αυτόν τον τρόπο επιβιώσεως.

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος αντιμετωπίζει άμεσα τη χειρότερη συμφορά του. Δεν συμβαίνει αυτό εξαιτίας ένας τρίτου παγκοσμίου πολέμου, αλλά λόγω της βεβαιότητος του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος. Αυτός θα είναι ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’· επομένως ούτε ένα έθνος του κόσμου τούτου δεν μπορεί να διαφύγη την επερχόμενη οργή του Παντοδυνάμου Θεού, όπως διακηρύττουν τόσο εμφατικά τα λόγια του προφήτου Ιερεμία:

«Θόρυβος θέλει φθάσει έως των περάτων της γης· διότι ο Ιεχωβά έχει κρίσιν μετά των εθνών· αυτός διαδικάζεται μετά πάσης σαρκός· θέλει παραδώσει τους ασεβείς εις μάχαιραν, λέγει ο Ιεχωβά. Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Ιδού, κακόν θέλει εξέλθει από έθνους εις έθνος, και ανεμοστρόβιλος μέγας θέλει εγερθή εκ των άκρων της γης. Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά του Ιεχωβά απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης.»​—Ιερεμ. 25:31-33, ΜΝΚ.

Αυτή η παγγήινη σφαγή των πονηρών δεν θα παραβιάση με κανένα τρόπο τη δικαιοσύνη του Θεού, καθώς ο ίδιος ο Ιερεμίας εκθέτει: «Ω Ιεχωβά των δυνάμεων ο κρίνων δικαίως.» Έτσι ο Αρμαγεδδών θα είναι μια εκδήλωσις της δικαιοσύνης του Θεού, επειδή «αληθιναί και δίκαιαι είναι οι κρίσεις αυτού.»​—Ιερεμ. 11:20, ΜΝΚ· Αποκάλ. 19:2.

Βλέποντας ότι έτσι έχει το πράγμα, μπορούμε να περιμένωμε ότι ο δίκαιος Θεός θα παράσχη κάποιον τρόπο για κείνους που αγαπούν δικαιοσύνη να επιζήσουν από την ερχόμενη καταστροφή των εθνών. Πράγματι, ο Παντοδύναμος έχει χαράξει ένα δρόμο διαφυγής. Αυτός βρίσκεται στη Βίβλο. Ο προφήτης Σοφονίας εκθέτει την πορεία της ενεργείας που πρέπει να λάβη κανείς για να εύρη σκέπη στον καιρό της θείας οργής:

«Συνάχθητε, και συναθροίσθητε, ω έθνος το μη ωχριόν από εντροπήν πριν το ψήφισμα γεννήση το αποτέλεσμα αυτού, και η ημέρα παρέλθη ως χνους· πριν επέλθη εφ’ υμάς η έξαψις της οργής του Ιεχωβά· πριν επέλθη εφ’ υμάς η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά. Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»​—Σοφον. 2:1-3, ΜΝΚ.

Ο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΟΧΙ ΤΟΠΟΣ ΑΠΟΚΡΥΨΕΩΣ

Η προφητεία του Σοφονία έχει τη μεγαλειώδη της εκπλήρωσι στην εποχή μας, καθώς βλέπομε τον «Χριστιανικό κόσμο» να μη ωχριά από εντροπή για τις υποκριτικές, άδικες κατευθύνσεις του, την αντιχριστιανική του πορεία που κατέληξε σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι όμοιος με το αρχαίο έθνος του Ιούδα, με πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ. Η Γραφή μάς λέγει ότι οι κάτοικοι του Ιούδα ήσαν υπερήφανοι και αλαζονικοί· ακολουθούσαν ξένους θεούς και ούτε καν ‘ωχριούσαν από εντροπήν’ για τις άδικες κατευθύνσεις των. Ο Ιεχωβά απέστειλε τους προφήτας του, όπως τον Σοφονία και τον Ιερεμία, για να προειδοποιήσουν τον λαό, αλλά οι περισσότεροι αρνήθηκαν να προσέξουν την προειδοποίησι: «Εξαπέστειλα προς εσάς πάντας τους δούλους μου τους προφήτας, καθ’ ημέραν εγειρόμενος πρωί και αποστέλλων· πλην δεν μου υπήκουσαν ουδέ έκλιναν το ωτίον αυτών αλλ’ εσκλήρυναν τον τράχηλον αυτών.» (Ιερεμ. 7:25, 26) Ο Θεός είπε στους Ισραηλίτας μέσω του Σοφονία ότι, αν θα μετανοούσαν, θα μετεστρέφοντο και θα ζητούσαν τον Ιεχωβά, θα ζητούσαν δικαιοσύνη και θα ζητούσαν πραότητα, αντί να είναι αλαζονικοί και ιδιογνώμονες, υπήρχε ευκαιρία να επιζήσουν από την ερχόμενη καταστροφή· δεν υπήρχε ελπίς για την πόλι Ιερουσαλήμ, αλλά υπήρχε ελπίς για κάποια άτομα να επιζήσουν. Επειδή οι Ισραηλίται ως έθνος δεν ωχριούσαν από εντροπή, αλλά εξακολουθούσαν βαδίζοντας στο δρόμο της ψευδούς θρησκείας και της απιστίας, ο Θεός απεφάσισε να επιφέρη καταστροφή στην Ιερουσαλήμ και τελικά στα ολόγυρα ειδωλολατρικά έθνη.

Σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν ωχριά από εντροπή, αλλά υπάρχουν άτομα στον «Χριστιανικό κόσμο», όπως ακριβώς υπήρχαν και στην Ιερουσαλήμ, που προσπαθούν να ζήσουν σύμφωνα με τους δικαίους νόμους του Θεού. Μολονότι αυτοί δεν μπορούν ν’ αποστρέψουν την εκτέλεσι του διακηρυγμένου σκοπού του Θεού να καταστρέψη τον «Χριστιανικό κόσμο» στον Αρμαγεδδώνα, μαζί με όλα τα έθνη της γης, όμως τα άτομα αυτά μπορούν να λάβουν μια πορεία ενεργείας, που θα καταλήξη στην επιβίωσί των. Αυτοί οι εκζητηταί του Ιεχωβά στον αρχαίον Ιούδα ως άτομα εσκεπάσθησαν μέσ’ από την καταστρεπτική κρίσι του Θεού που επήλθε στην Ιερουσαλήμ. Τα λόγια του Σοφονία για το πώς να βρεθή σκέπη ή απόκρυψις απευθύνονται σήμερα στους καθ’ ομολογίαν εκείνους Χριστιανούς που βρίσκονται στο σύγχρονο πανομοιότυπο του αρχαίου Ιούδα, δηλαδή, στον «Χριστιανικό κόσμο».

Κάθε πληροφορημένο άτομο αντιμετωπίζει έτσι την ανάγκη να λάβη μια απόφασι· η ορθή απόφασις σημαίνει επιβίωσι, η εσφαλμένη απόφασις σημαίνει καταστροφή. Δεν μπορεί κανείς ν’ αποβλέψη στον «Χριστιανικό κόσμο» για βοήθεια· ούτε ακόμη όλος ο χρυσός του και ο άργυρός του θα τον σώση, διότι «ουδέ το αργύριον αυτών, ουδέ το χρυσίον αυτών θέλει δυνηθή να λυτρώση αυτούς εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.» (Σοφον. 1:18, ΜΝΚ) Μην προσπαθείτε, λοιπόν, να κρυφθήτε στον «Χριστιανικό κόσμο»· αυτός δεν είναι ασφαλής τόπος αποκρύψεως. Μάλλον, βάλετε στην καρδιά τα λόγια του Σοφονία, του οποίου το όνομα σημαίνει «κρυμμένος από τον Ιεχωβά» και του οποίου τα θεόπνευστα λόγια δείχνουν τον τρόπο αποκρύψεως από τον Ιεχωβά στην ημέρα της οργής του.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Πρώτο μεταξύ εκείνων που πρέπει να κάμωμε για να εύρωμε τον τρόπο της διαφυγής είναι το να ζητήσωμε τον Θεό που έχει τη δύναμι να σώση: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης.» Γιατί; Διότι δεν υπάρχει βοήθεια από τον «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος αρνείται να ωχριάση από εντροπή. Αλλ’ άτομα μπορούν να ωχριάσουν από ντροπή. Ο Θεός, λοιπόν, απευθύνεται στους πράους της γης και τους λέγει ότι, αν δεν θέλουν να υποστούν καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα, τότε πρέπει να ζητήσουν τον Ιεχωβά και να είναι ταπεινοί,, και θα κερδίσουν απ’ αυτό, επειδή «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.» (Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ) Οι πράοι είναι εκείνοι που θα ζητήσουν τον Ιεχωβά.

Τι σημαίνει να ‘ζητήσουν τον Ιεχωβά’; Σημαίνει να λάβουν γνώσιν του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος λέγει ο ίδιος μέσω του προφήτου του: «Θέλω . . . επίγνωσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα.» Πρέπει, λοιπόν, να μάθη κανείς για τον Ιεχωβά, μελετώντας τις θαυμαστές ιδιότητές του και τους νόμους του. Για να ζητήση κανείς τον Ιεχωβά, πρέπει, επίσης, να πιστέψη σ’ αυτόν, επειδή «χωρίς . . . πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Εκείνοι που ζητούν ένθερμα τον Ιεχωβά πιστεύουν σ’ αυτόν και φθάνουν να τον αγαπήσουν, σε αρμονία με ό,τι είπε ο Κύριος Ιησούς απαντώντας στην ερώτησι για το ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.»​—Ωσηέ 6:6· Εβρ. 11:6· Ματθ. 22:36-38, ΜΝΚ.

Εκείνος που ζητεί ένθερμα τον Ιεχωβά πρέπει να αγαπά τον Ιεχωβά, θέτοντας την αγάπη αυτή πρώτη στη ζωή του, ώστε ούτε εχθροί ούτε «φίλοι» να μην μπορούν να τον απομακρύνουν από την αγάπη του για τον Θεό. Αυτό το είδος της αγάπης είναι εκείνο που φέρνει την ανταμοιβή, καθώς λέγει ο θεόπνευστος συγγραφεύς Ιάκωβος: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν.»​—Ιάκ. 1:12, ΜΝΚ.

Εκζήτησις του Ιεχωβά σήμερα σημαίνει κάτι περισσότερο από ό,τι εσήμαινε στην εποχή του Σοφονία, διότι ο ειλικρινής λάτρης πρέπει να κάμη ωρισμένα βήματα για να έλθη σε αρμονία με τον Υιό του Θεού, Ιησού Χριστό, που είναι τώρα ο ενθρονισμένος Βασιλεύς. Επομένως ο εκζητητής του Ιεχωβά πρέπει να λάβη γνώσιν του Ιησού Χριστού, πρέπει να μάθη τι αυτός εδίδαξε και να υπακούη στις εντολές του. Πρέπει, επίσης, να προσεύχεται όπως ωδήγησε ο Ιησούς: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου.» Εκείνος δε που ζητεί ένθερμα τον Ιεχωβά, όχι μόνο θα προσεύχεται γι’ αυτή τη βασιλεία, αλλά και θα ενεργή καθώς είπε ο Ιησούς: «Ζητείτε την βασιλείαν.» Πάντοτε θ’ αναγνωρίζη την ανάγκη να αγιάζη το θείον όνομα Ιεχωβά.​—Ματθ. 6:9· Λουκ. 12:31.

Ο αγιασμός του θείου ονόματος απαιτεί να το κάνη κανείς γνωστό στους άλλους, διότι αν άτομα δεν γνωρίσουν το όνομά του, πώς μπορούν να το επικαλεσθούν; Έτσι ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς στη Ρώμη: «“Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.” Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων;» (Ρωμ. 10:13, 14, ΜΝΚ) Αυτό δείχνει ότι εκείνοι που εκζητούν τον Ιεχωβά, πρέπει να το πράττουν ανιδιοτελώς, πρόθυμοι να κάμουν το όνομα του Θεού γνωστό στους άλλους, για να μπορέσουν κι αυτοί, επίσης, να το επικαλεσθούν «πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και φοβερά.»​—Ιωήλ 2:31, ΜΝΚ.

Αμέσως αφού μίλησε για την έλευσι της ‘φοβεράς ημέρας του Ιεχωβά’, ο προφήτης Ιωήλ είπε: «Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή· διότι εν τω όρει Σιών, και εν Ιερουσαλήμ, θέλουσιν είσθαι οι διασωζόμενοι, καθώς είπεν ο Ιεχωβά, και μεταξύ των επιζώντων, τους οποίους ο Ιεχωβά καλεί.» (Ιωήλ 2:32, ΜΝΚ) Δύσκολα θα έκανε αυτή τη δήλωσι ο Θεός για ασφαλή διαφυγή με επίκλησι του ονόματός του και έπειτα να κάμη να κρυφθή το όνομά του από τους ανθρώπους. Για τούτο, στις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων του, ο Θεός έκαμε να γίνη γνωστό το όνομά του με κήρυγμα, ακόμη και από σπίτι σε σπίτι. Έτσι και σήμερα ο Θεός κατευθύνει να διακηρυχθή τα όνομά του σε όλη τη γη, για να μπορέσουν οι πράοι της γης να το επικαλεσθούν δια Ιησού Χριστού. Αυτή δεν είναι μια απομονωμένη κλήσις, αλλά μια ενωμένη κλήσις, επειδή ο Ιωήλ προείπε ότι όλοι οι «διασωζόμενοι» θα έλθουν στο Όρος Σιών και στην Ιερουσαλήμ, σύμβολα της βασιλείας του Θεού, και ότι οι ‘επιζώντες’ θα πηγαίνουν εκεί με ενότητα. Επομένως, για να ζητήση κανείς σήμερα τον Ιεχωβά πρέπει να συναχθή γύρω στη βασιλεία του Θεού, κάνοντας τούτο μαζί με όλους τους μάρτυρας της Βασιλείας του.

Τι δείχνει, λοιπόν, ο τονισμός από τον Σοφονία της ανάγκης για εκζήτησι του Ιεχωβά; Ότι μόνο ενεργώντας κανείς έτσι, μπορεί να εύρη σκέπη στη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος. Δείχνει, επίσης, ότι το να ζη κανείς μια καθαρή ζωή, το να ζη σύμφωνα με τον «χρυσούν κανόνα», δεν είναι αρκετό αυτό καθ’ εαυτό. Απλή ηθική ζωή δεν ανταποκρίνεται στην πρώτη απαίτησι για επιβίωσι​—στην εκζήτησι του Ιεχωβά.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Όχι ότι δεν απαιτείται ένας δίκαιος τρόπος ζωής· απαιτείται, αλλά πρέπει αυτός να συνοδεύη την υπόθεσι τού να ζητή κανείς πρώτ’ απ’ όλα τον Ιεχωβά. Ο Σοφονίας είπε: «Ζητείτε δικαιοσύνην.» Ο αληθινός λάτρης του Ιεχωβά πρέπει να το κάμη αυτό, ζώντας σε αρμονία με τον Θείον κανόνα δικαιοσύνης. Δεν μπορεί πια να συνεχίση να ασκή τη δική του εκδοχή του τι είναι ορθόν, αφού «υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι οδοί θανάτου.» (Παροιμ. 16:25) Έτσι το να προσπαθούμε να ζούμε δίκαια σύμφωνα με τις δικές μας ιδέες θα μπορούσε να μας οδηγήση σε συμφορά και μακριά από τον Ιεχωβά, όπως ακριβώς συνέβαινε μ’ εκείνους τους Ιουδαίους, για τους οποίους ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού.»​—Ρωμ. 10:3.

Πρέπει, λοιπόν, να ζητήσωμε τη δικαιοσύνη του Θεού, όπως ακριβώς το εξέφρασε ο Ιησούς Χριστός: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Αυτό δείχνει ότι δεν μπορούμε απλώς να ζητούμε τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του, αγνοώντας συγχρόνως τελείως τη δικαιοσύνη του. Όχι, αλλά πρέπει να εξοικειωθούμε με τον Κανόνα που μας έδωσε ο Ιεχωβά, για να κρίνωμε μ’ αυτόν όλες τις πράξεις μας και τη διαγωγή μας​—δηλαδή, με την Αγία Γραφή. Πρέπει να το κάμωμε αυτό επειδή «όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.» Ο Θεός, μέσω του λόγου του, ας σας εκπαιδεύση προς την κατεύθυνσι της θείας δικαιοσύνης.​—2 Τιμ. 3:16.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΡΑΟΤΗΤΑ

Η ανάγκη να ζητούμε πραότητα κατατάσσεται τρίτη από τον Σοφονία, αλλά όχι διότι είναι ασήμαντη. Πράγματι, τόσο αναγκαία είναι η ιδιότης αυτή ώστε ο Σοφονίας την συνέδεσε με την ανάγκη να ζητούμε τον Ιεχωβά: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης.» Το γεγονός ότι ο προφήτης την επαναφέρει και λέγει, «Ζητείτε πραότητα», τονίζει την ανάγκη γι’ αυτήν, δείχνοντας ότι πρέπει να δίδωμε εξακολουθητική προσοχή στην πραότητα. Αν ζητούμε πραότητα, θα έχωμε το ορθό φρόνημα· θα είμεθα ηπίας διαθέσεως και πρόθυμοι να εκπαιδευθούμε από τον Θεό, θα είμεθα πρόθυμοι να πούμε στους άλλους τις απαιτήσεις για επιβίωσι από τον Αρμαγεδδώνα.

Δείχνει, λοιπόν, κανείς πραότητα σήμερα με το να γίνη ακόλουθος του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος έδωσε το παράδειγμα της πραότητος: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» (Ματθ. 11:29) Ο Ιησούς ας είναι το Παράδειγμά σας. Μιμηθήτε τον σε όλα, διότι αυτός έδωσε το τέλειο παράδειγμα στο πώς να ζητούμε τον Ιεχωβά, να ζητούμε δικαιοσύνη και να ζητούμε πραότητα. Ο Ιησούς ο ίδιος ταπεινά εξετέλεσε το έργο που του εδόθη από τον Θεό, καθιστώντας γνωστές τις κρίσεις του Ιεχωβά στους ανθρώπους. Έτσι και οι πράοι της γης, ακολουθώντας το παράδειγμά του, θα προειδοποιήσουν άλλους για την επικείμενη εκτέλεσι των κρίσεων του Θεού από τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, στον Αρμαγεδδώνα.

Αν κάνωμε αυτά τα πράγματα, πραγματικά ζητώντας τον Ιεχωβά μέσω γνώσεως, πίστεως και αγάπης και επικαλούμενοι το όνομά του μέσω του Ιησού Χριστού και αν αληθινά ζητούμε δικαιοσύνη μαζί με τη βασιλεία του Θεού, κάνοντας τούτο με πραότητα, τότε, ο Σοφονίας λέγει, «ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»​—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ.

Αν και ο Αρμαγεδδών πρόκειται να επέλθη σ’ αυτή τη γενεά, μερικοί, λόγω ηλικίας ή ασθενείας, μπορεί να πεθάνουν πριν απ’ αυτόν τον καιρό· και όμως μπορεί να σκεπασθούν πεθαίνοντας στην εύνοια του Θεού: «Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού.» (Ψαλμ. 116:15, ΜΝΚ) Αυτοί οι όσιοι θα βεβαιωθούν για ανάστασι σε ζωή. Και για όλους αυτής της γενεάς, που θα είναι ζωντανοί όταν ξεσπάση η μεγάλη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά, υπάρχει κάθε πιθανότης ότι θα σκεπασθούν από τον Θεό αν ένθερμα ακολούθησαν τις απαιτήσεις για επιβίωσι που ο Σοφονίας κατέστησε τόσο σαφείς. Η «πιθανότης» δεν απόκειται στον Θεό, αλλά σ’ εμάς. Ο Ιεχωβά θ’ αποδειχθή πιστός, αλλά θ’ αποδειχθούμε κι εμείς; Ο Ιεχωβά, ο οποίος ερευνά τις καρδιές των ανθρώπων, γνωρίζει αν αληθινά ζητούμε αυτόν και τη δικαιοσύνη του και δείχνωμε πραότητα. Αποδειχθήτε πιστοί στον Θεό και αυτός θ’ αποδείξη την πιστότητά του σκεπάζοντάς σας μέσα από τη συμφορά που θα σείση τον κόσμο και που είναι ακριβώς μπροστά μας.

«Θύματα Προπαγάνδας»

Καίτοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι νομίμως ανεγνωρισμένοι στη χώρα της Ιορδανίας, εν τούτοις υπάρχουν ακόμη μερικά προβλήματα νομικής φύσεως και γι’ αυτό υπήρξε ανάγκη να δαπανηθή πολύς χρόνος και να γίνουν πολλές προσπάθειες και επισκέψεις σε επισήμους της Κυβερνήσεως στη διάρκεια του παρελθόντος έτους. Όλες αυτές οι ενέργειες είχαν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, διότι έδωσαν την ευκαιρία να μάθουν καλύτερα οι Αρχές, ποιοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένας επίσημος, που μόλις είχε αποβάλει την εσφαλμένη εντύπωσι που είχε για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά, έκαμε την ακόλουθη δήλωσι: «Υπήρξατε θύματα προπαγάνδας». Όμως, η προπαγάνδα δεν μπορεί να σταθή ενώπιον της αληθείας κι έτσι επίσημοι και λαός εν γένει φθάνουν στο να κατανοήσουν ότι δεν είμεθα ούτε Σιωνισταί ούτε Κομμουνισταί, όπως προσπαθούν μερικοί να πουν, αλλά είμεθα ειλικρινείς και έντιμοι Χριστιανοί.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Φέρετε το Δικό Σας Φορτίο Ευθύνης

ΣΤΗΝ αρχαία Βαβυλώνα όταν διετάχθησαν τρεις Εβραίοι να πέσουν και να προσκυνήσουν μια εικόνα, διότι αλλιώς θα ερρίπτοντο σε μια πυρωμένη κάμινο, αυτοί έπρεπε να λάβουν μια απόφασι. Δεν είχαν καιρό να ρωτήσουν τον προφήτη Δανιήλ τι να κάμουν. Δική τους ήταν η ευθύνη ν’ αποφασίσουν για την πορεία που θ’ ακολουθούσαν. Παρά τον κίνδυνο του θανάτου, οι Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ ηρνήθησαν να παραβούν τον νόμον του Θεού εναντίον της ειδωλολατρίας. Η απόφασίς των ήταν ορθή και ο Ιεχωβά τούς απηλευθέρωσε. (Δανιήλ 3) Θα μπορούσατε σεις να βαστάσετε το φορτίο της ευθύνης των;

Κάθε Χριστιανός δεν είναι αρκετά ώριμος για να εκλέξη το ορθόν από το εσφαλμένο βάσει των Βιβλικών αρχών. Μερικοί στερούνται επαρκούς γνώσεως, άλλοι αμελούν να χρησιμοποιήσουν τη διανοητική τους ικανότητα. Ένας δυνατόν να ζητήση από άλλους να λάβουν σοβαρές αποφάσεις γι’ αυτόν λόγω οκνηρίας ή για να κάμουν και κάποιον άλλον συμμέτοχον της ευθύνης των. Ίσως θα ήθελε πραγματικά ν’ ακολουθήση μια ωρισμένη πορεία ενεργείας κι ελπίζει ότι η συνείδησις του άλλου θα το εγκρίνη, έστω κι αν η δική του συνείδησις δεν το εγκρίνη. Οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία, η αποτυχία του ν’ αναλάβετε το δικό σας φορτίο ευθύνης αποτελεί μειονέκτημά σας.

Εν πρώτοις, η συνήθεια του να ζητήσετε από άλλους να κάνουν συλλογισμούς για σας αφήνει τις δικές σας αντιληπτικές ικανότητες ανεκπαίδευτες κι ασθενικές. Οι απαντήσεις, που λαμβάνονται απλώς με το να ερωτάται κάποιος άλλος, δεν είναι πιθανό να κάμουν βαθιά εντύπωσι, όχι βέβαια τόσο βαθιά όσο όταν κάνετε σεις οι ίδιοι την έρευνα. Υπάρχει, επίσης, η πιθανότης να είναι κάπως εσφαλμένη η πρόχειρη απάντησις ενός φίλου. Επίσης δε, αν η αληθινή λατρεία απαγορευθή ποτέ στη χώρα σας, όπως συμβαίνει πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, μπορεί να εγερθούν περιπτώσεις, στις οποίες θα εχρειάζετο να γνωρίζετε πώς να καθορίσετε το ορθό και το εσφαλμένο, όταν δεν θα μπορούσατε να συμβουλευθήτε κάποιον άλλον. Για να το πράξετε αυτό, απαιτείται επίγνωσις των Βιβλικών αρχών και ικανότης της εφαρμογής των.

Ενταύθα καλό είναι να διακρίνωμε μεταξύ μιας αρχής και ενός νόμου. Ένας νόμος ζητεί απλώς να υπακούετε. Μια αρχή απαιτεί να κάνετε δικό σας συλλογισμό και να εφαρμόζετε ή εκτείνετε την αρχή στη δική σας περίπτωσι. Αυτό υπενθυμίζει τα λόγια του Παύλου προς Εβραίους 5:14: «Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» Για να φέρωμε το φορτίο της ευθύνης μας ικανώτερα, ας εξετάσωμε μερικά μέρη όπου υπάρχει ζήτημα ωρίμου εφαρμογής των Βιβλικών αρχών.

ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ

Όταν για πρώτη φορά έρχεται ένας σε γνώσι της αληθείας, μπορεί να λαμβάνη τολμηρή στάσι υπέρ των Γραφικών αρχών, όπως είναι ο χωρισμός από τον κόσμο και η επιδίωξις ορθών συναναστροφών. (Ιωάν. 15:19· Ιάκ. 4:4· 1 Ιωάν. 2:15· 1 Κορ. 15:33) Διακρίνει την προφανή ανάγκη να μην έχη επικοινωνία με πόρνους, κλέπτας και τους ομοίους. Αργότερα εκτιμά πληρέστερα τις διακλαδώσεις αυτών των αρχών. Βλέπει ότι όλος ο κόσμος είναι υπό την επιρροή του Σατανά, όχι μόνον τα ευτελέστερα στοιχεία του. (1 Ιωάν. 5:19). Φθάνει στο να κατανοήση ότι, μολονότι μια γνωριμία μ’ ένα ξένο άτομο μπορεί να μην είναι ανήθικη, εν τούτοις, αν το ξένο αυτό άτομο δεν λατρεύη τον Ιεχωβά, δεν είναι πραγματικά ένας καλός σύντροφος. Ομοίως, η διάκρισίς του στο να εφαρμόζη τις Γραφικές αρχές τον βοηθεί να κατανοήση ότι το να δαπανήση τρεις ώρες μ’ ένα μοιχό σε οθόνη κινηματογράφου ή μια βραδιά με φονείς στην τηλεόραση είναι τόσο επιβλαβές όσο και να τους συναναστραφή αλλού. Γρήγορα αρχίζει να εφαρμόζη την ίδια διάκρισι στα βιβλία και περιοδικά. Δεν πρόκειται για το ότι κάποιος του είπε ότι ένα ωρισμένο πράγμα είναι εσφαλμένο. Πρόκειται για απόκτησι του πνεύματος του Θεού στα πράγματα, για αύξησι σε ωριμότητα και για εφαρμογή των Γραφικών αρχών σε πλήρη έκτασι πράγμα που αποτελεί ατομική μας ευθύνη.

Δεν μπορούμε, βέβαια, να βγούμε εντελώς έξω από τον κόσμο. Έχομε καθημερινές επαφές με απίστους, όταν ασχολούμεθα σε τέτοιες αναγκαίες δράσεις, όπως είναι το κήρυγμα, τα ψώνια ή η κοσμική εργασία. Εκτός απ’ αυτό, μια Χριστιανή σύζυγος, της οποίας ο σύζυγος είναι άπιστος, μπορεί ν’ απαιτηθή να κάνη περισσότερες κοσμικές επαφές από όσες κάνουν άλλες. Αλλά όλοι οι ώριμοι Χριστιανοί ζουν για τον νέο κόσμο, μη καλλιεργώντας δεσμούς με τον παλαιό κόσμο. Ένας ώριμος Χριστιανός αναγνωρίζει τη διαφορά μεταξύ φοιτήσεως σε σχολείο για εκπαίδευσι, λόγου χάριν, και συμμετοχής σε σχολικά αθλήματα, χορούς ή άλλες επιδόσεις, που δεν είναι υποχρεωτικές. Ο Χριστιανός κατανοεί ότι πρέπει να εργασθή για να συντηρηθή, αλλ’ αυτό δεν απαιτεί να παρακάθεται σε γεύματα ή εσπερίδες με κοσμικούς εργοδότας ή συνάδελφους. Διαπιστώνει ότι, και αν ακόμη τα κοσμικά αυτά άτομα μπορή να μην έχουν χάσει κάθε κοσμικό αίσθημα ηθικής, δεν είναι οι σύντροφοι εκείνοι που πρέπει να επιζητή ο λάτρης του Ιεχωβά. Καθ’ όσον αποκτά τον νουν του Θεού στα πράγματα, διακρίνει το πώς οι Γραφικές αρχές εκτείνονται σε πολλούς τομείς, τους οποίους δεν είχε σκεφθή στην αρχή. Όταν καταστή ώριμος, δεν θα θέλη να έχη τέτοιες κοσμικές συναναστροφές, ακόμη και αν κάποιος άλλος του έλεγε ότι, κατά τη γνώμη του, ήταν σωστό. Σαν ένας ώριμος Χριστιανός γνωρίζει πώς να εφαρμόζη τις Χριστιανικές αρχές, φέροντας το δικό του φορτίο ευθύνης.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Η ώριμη αυτή εφαρμογή των Γραφικών αρχών επηρεάζει, επίσης, και το επάγγελμά του. Ενώ γνωρίζει ότι ο Θεός αναμένει απ’ αυτόν να φροντίζη για την οικογένεια του, κατανοεί, ωστόσο, ότι οι Γραφικές αρχές πρέπει να εφαρμόζονται στην εργασία που κάνει. (1 Τιμ. 5:8) Όταν, λοιπόν, γίνη Χριστιανός, διακρίνει αμέσως ότι, ακόμη και αν το απαιτή ο εργοδότης του, δεν μπορεί να ψευσθή ή ν’ απατήση άλλους. (Αποκάλ. 21:8· Εφεσ. 4:28· Δευτ. 25:13-16) Μπορεί και να διαπιστώση, ότι ενασχολείται σε μια εργασία, που βρίσκεται σε άμεση αντίθεσι με τον λόγον του Θεού· για να μπορέση, λοιπόν, να υπηρετήση τον Θεό ευπρόσδεκτα, μπορεί να είναι ανάγκη να εγκαταλείψη αυτή την ενασχόλησι και ν’ αναζητήση άλλου είδους εργασία, έστω κι αν αυτή δεν είναι τόσο αποδοτική από οικονομική άποψι.

Άλλοι μπορεί να διαπιστώσουν ότι, καίτοι η εργασία των γενικά δεν είναι εκτός αρμονίας με τις αρχές της Βίβλου, εν τούτοις υπάρχουν ωρισμένα πράγματα, που απαιτούνται απ’ αυτούς να κάμουν, και τα οποία προκαλούν τύψεις συνειδήσεως. Μπορεί, εν πρώτοις, να συλλογισθούν ότι αυτοί δεν συνηγορούν σ’ αυτά τα πράγματα, ότι αυτοί μόνο παρέχουν είδη η υπηρεσίες που ζητούν άλλοι. Αλλά, καθ’ όσον ένας αυξάνει σε ωριμότητα κι εφαρμόζει τις αρχές της Γραφής στο πλήρες μέτρο τους, μπορεί να εύρη μεγαλύτερη ευτυχία φροντίζοντας να μεταθέση την εργασία του σ’ έναν άλλο κλάδο του επαγγέλματος του ή αναζητώντας αλλού εργασία. (1 Τιμ. 1:18, 19· 1 Πέτρ. 3:21) Ποιος πρέπει ν’ αποφασίση; Ούτε η Εταιρία Σκοπιά ούτε άλλοι από τους Χριστιανούς αδελφούς του μπορούν ν’ αποφασίσουν γι’ αυτόν. Είναι δικό του φορτίο ευθύνης, και πρέπει αυτός ν’ αφήνεται να φέρη αυτό το φορτίο χωρίς επίκρισι.

ΗΓΕΣΙΑ

Άλλες ευθύνες πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν κατ’ οίκον. Σε πολλά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι τείνουν να είναι πολύ ανεξάρτητοι. Όσες είναι σύζυγοι έχουν κοσμικές απόψεις για τα δικαιώματα της γυναίκας, τα παιδιά δεν σέβονται τους γονείς των, οι δε σύζυγοι που αυθεντεύουν δεν έχουν πολλή διάθεσι να κάνουν ό,τι λέγει η Γραφή. Τα πράγματα αλλάσσουν, όταν η οικογένεια λαμβάνη γνώσιν του Ιεχωβά Θεού. Ο σύζυγος διακρίνει ότι πρέπει να υποταχθή στην ηγεσία του Χριστού και να κάνη ένα έργον κηρύγματος. (1 Κορ. 11:3) Αλλά στην αρχή άλλες Γραφικές συμβουλές σχετικά με την ηγεσία μπορεί να φαίνεται ότι διαφεύγουν την προσοχή του ή μπορεί να θεωρή τα ζητήματα του οίκου του ως προσωπική του υπόθεσι. Μπορεί ν’ ακούη, όταν λέγη ο Ιησούς, ‘Ύπαγε κήρυξον’, αλλ’ όχι και όταν οι Γραφές λέγουν, ‘Αγάπα την σύζυγόν σου ως τον εαυτόν σου’. Πρέπει να δεχθή την ευθύνη της εφαρμογής των Βιβλικών αρχών σε κάθε άποψι της ζωής του.​—Εφεσ. 5:28-30· Κολ. 3:12-14, 19· 1 Πέτρ. 3:7.

Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνη με τη σύζυγό του. Όταν αυτή γίνη Χριστιανή, κατανοεί ότι πρέπει να υποτάσσεται, στον σύζυγό της, και υποτάσσεται σε πολλά πράγματα. (Εφεσ. 5:22-24) Αλλά μια μέρα μπορεί ο σύζυγος να πάρη μια μεγαλύτερη απόφασι χωρίς να ζητήση τη γνώμη της. Απλώς κάνει γνωστόν ότι η οικογένεια θα μετακομίση. Τότε αναπτύσσεται μια δοκιμασία. Αυτή δεν συμφωνεί με αυτόν· εκεί κοντά κατοικούν συγγενείς της. Θα εφαρμόσει και τότε τη Γραφική αρχή της υποταγής, φέροντας το φορτίο της ευθύνης της, ή θα προσπαθήση ν’ αναλάβη το φορτίο του συζύγου της; Αν στερήται ωριμότητος, μπορεί να εγείρη μια συναισθηματική επίδειξι για να υπερισχύση ή ν’ αρνηθή απλώς να υποταχθή στην απόφασι του συζύγου της. Αλλ’ ένας, που είναι ώριμος στην εφαρμογή των Γραφικών αρχών, δεν τις ξεχωρίζει, ακόμη κι όταν οι άλλοι δεν κάνουν ό,τι μπορεί να φαίνεται ορθόν.

Κάποτε συμβαίνει νεαροί να γνωρίσουν τον Ιεχωβά πριν από τους γονείς των, οι οποίοι αντιτίθενται έντονα στη νέα θρησκεία των παιδιών τους. Οι γονείς διατάσσουν τα παιδιά να παύσουν να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι και να παρακολουθούν συναθροίσεις. Θα στασιάσουν οι νεαροί; Όχι, αν εφαρμόσουν τη Γραφική αρχή του να τιμούν τον πατέρα και τη μητέρα τους. Μολονότι δεν θα παύσουν να λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό, θα εξακολουθήσουν να υποτάσσωνται στους γονείς των, κάνοντας ό,τι μπορούν για να προαγάγουν την αληθινή λατρεία. Καθ’ όσον αυξάνουν στην αγάπη του Θεού, θα κατανοούν ότι εκείνο το οποίο λέγει ο Ιεχωβά είναι το καλύτερο. Θα βασίζωνται υπομονητικά σ’ αυτόν ώσπου να ενηλικιωθούν ή ώσπου οι γονείς των ν’ αποκτήσουν κατανόησι του θελήματος του Ιεχωβά. Πραγματικά, με το να εξακολουθούν να είναι σε υποταγή, μπορούν να επιφέρουν αυτό το ευτυχές αποτέλεσμα ταχύτερα από το να χειρισθούν αυτοί οι ίδιοι τα ζητήματα.​—Εφεσ. 6:1-3.

ΚΑΚΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Ένας άλλος τομεύς, στον οποίον πρέπει να λαμβάνωνται αποφάσεις, περιλαμβάνει την κακή χρήσι του αίματος. Σήμερα ο κόσμος κάνει κακή χρήσι του αίματος με τόσους τρόπους, ώστε δεν είναι πάντοτε εύκολο να διακρίνη κανείς ποια προϊόντα το περιέχουν. Ο Χριστιανός μπορεί να φρονή ότι θα ήταν καλό να έκανε η Εταιρία Σκοπιά ένα κατάλογο όλων των τροφίμων και των ιατρικών παρασκευασμάτων που περιέχουν αίμα. Αλλ’ η Εταιρία δεν το έκαμε αυτό για εύλογες αιτίες. Υπάρχουν πολλές ουσίες, που βρίσκονται στο αίμα, και οι οποίες βρίσκονται επίσης και αλλού. Αυτό είναι επόμενον, αφού τα σώματα των ανθρώπων και των ζώων δεν είναι τα μόνα πλάσματα που παρήχθησαν από τη γη. Λόγου χάριν, ενώ οι λεκιθίνες βρίσκονται στο αίμα, προέρχονται επίσης κι από τη σόγια, που τυγχάνει να είναι η κοινή εμπορική πηγή της πιο μεγάλης ποσότητος από τις λεκιθίνες. Αν υπάρχη αμφιβολία για ένα προϊόν, στο άτομο εναπόκειται να το εξερευνήση, ζητώντας πληροφορίες από τον παρασκευαστή, Δεν μπορεί ν’ αναμένη ν’ αναληφθή το ζήτημα από έναν αδελφό της εκκλησίας γι’ αυτόν· ούτε ο αδελφός παρεσκεύασε το προϊόν, ούτε η Εταιρία. Η ουσία μπορεί να προήλθε από αίμα ή και όχι. Αυτός πρέπει να φέρη το δικό του φορτίο ευθύνης.

Όσο για τις μεταγγίσεις αίματος, γνωρίζει από τη μελέτη της Γραφής που κάνει, ως επίσης κι από τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά, ότι πρόκειται για μια αντι-Γραφική ενέργεια. (Γέν. 9:4· Πράξ. 15:28, 29) Τώρα σ’ αυτόν ανήκει να φέρη το φορτίο της ευθύνης του εφαρμόζοντας ό,τι λέγουν οι Γραφές γι’ αυτό το θέμα. Μια μέρα μπορεί να εισαχθή σε νοσοκομείο για χειρούργησι. Εκεί θα εξηγήση τη θέσι του στον γιατρό. «Πολύ καλά», θα του πη ο γιατρός, «τότε θα χρησιμοποιήσωμε πλάσμα». Ή μπορεί να του πη ο γιατρός, «Εκείνο, που χρειάζεσαι, είναι ερυθρά αιμοσφαίρια, που περιέχουν οξυγόνο. Έχομε ερυθρά αιμοσφαίρια, που μπορούμε να τα χρησιμοποιήσωμε. Τι θα γίνη;» Ο Χριστιανός μπορεί να μην ξέρη καλά τα ιατρικά ζητήματα. Μήπως πρέπει να καλέση τον υπηρέτη της εκκλησίας του ή την Εταιρία; Αυτό δεν πρέπει να είναι αναγκαίο, αν αυτός είναι πρόθυμος να φέρη το φορτίο της ευθύνης του. Χρειάζεται μόνο να ρωτήση τον γιατρό: «Από που ελήφθη το πλάσμα;» «Πώς λαμβάνονται τα ερυθρά αιμοσφαίρια;» «Από πού ελάβατε αυτή την ουσία;» Αν η απάντησις είναι «Αίμα», ξέρει ποια πορεία θ’ ακολουθήση, διότι στην αρχή αυτή περί αίματος γνωρίζει ότι δεν υπάγεται απλώς το πλήρες αίμα, αλλ’ οτιδήποτε προέρχεται από αίμα και χρησιμοποιείται για τη συντήρησι της ζωής ή για την ενδυνάμωσι ενός ατόμου.

Κάποιος μπορεί να σας αντείπη ότι οι Γραφές αναφέρονται στη «βρώσι» του αίματος και ότι το αίμα δεν εισάγεται στο πεπτικό σύστημα, όταν γίνεται μετάγγισις. Αυτό είναι αληθές, αλλά το γεγονός είναι ότι με μια άμεση οδό το αίμα εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Όπως και η τροφή όταν εισάγεται στον στόμαχο, δηλαδή, ενισχύει το σώμα ή συντηρεί τη ζωή. Δεν είναι το ίδιο μ’ ένα εμβόλιο, που δίδεται σ’ ένα υγιές άτομο για ν’ αποσοβηθή μια ασθένεια. Το αίμα δίδεται σ’ ένα αδύνατο ή ασθενές άτομο για να το επανορθώση, ακριβώς όπως η τροφή δίδεται για να το θρέψη.

Για να φέρη κανείς αυτό το φορτίο ευθύνης, που σχετίζεται με την ιερότητα της ζωής, είναι ουσιώδες να συλλογισθή το θέμα απ’ όλες του τις απόψεις προτού εγερθή κρίσις. Αν ένας υπέστη ατύχημα και είναι αδύνατος λόγω απωλείας αίματος, τώρα δεν είναι καιρός να γίνωνται αποφάσεις, οι οποίες έπρεπε να είχαν γίνει όταν μπορούσε κανείς να σκεφθή καθαρά και είχε τον καιρό να εξακριβώση τις Γραφικές αρχές που σχετίζονται με αυτό. Ένα ώριμο άτομο έχει ως συνήθεια του το να κάνη σκέψεις, όταν μελετά, σχετικά με την εφαρμογή της ήδη αποκτώμενης πληροφορίας στη ζωή του, έστω κι αν δεν αντιμετωπίζη εκείνη τη στιγμή την υπό εξέτασι περίπτωσι. Με αυτό τον τρόπο ξέρει ποια πορεία να λάβη, όταν αντιμετωπίζη μια επείγουσα κατάσταση, κι έχει σαφώς στη διάνοια του τις αρχές που ρυθμίζουν τα ζητήματα από τη Γραφή.

ΕΚΖΗΤΗΣΙΣ ΘΕΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Το να είναι κανείς Χριστιανός εμπερικλείει όλα τα ζητήματα της ζωής του. Δεν πρόκειται απλώς για το να πιστεύη και να κηρύττη ωρισμένες δοξασίες και να τρέφη ωρισμένες ελπίδες. Στην αρχή ένας, που μαθαίνει τις αλήθειες από τον λόγο του Θεού, μπορεί να ενδιαφέρεται για δογματικά θέματα, διότι διαπιστώνει ότι εκείνο που λέγει η Γραφή εκθέτει τις ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες, που εδιδάχθη από την παιδική του ηλικία. Αλλά καθ’ όσον αυξάνει σε γνώσι κι εκτίμησι, διακρίνει ότι αυτό, που περιγράφει με συντομία η Γραφή, είναι περισσότερο από μια σειρά δοξασιών· είναι μια οδός ζωής. Τώρα αρχίζει να συλλαμβάνη αυτό που εννοεί η Γραφή, όταν λέγη: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»​—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

Ως αποτέλεσμα, οποιοδήποτε κι αν είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, προσπαθεί πρώτα να εξακριβώση τις Γραφικές αρχές, που σχετίζονται με αυτό, και αφήνει αυτές να κατευθύνουν την πορεία του. Ακόμη κι όταν εγείρωνται βαθιά αισθηματικά προβλήματα, δεν στρέφεται για συμβουλή σε ανθρώπους, που μπορεί να είναι πολύ εκπαιδευμένοι στην κοσμική ψυχολογία αλλ’ οι οποίοι στερούνται αληθινής πίστεως στον Ιεχωβά Θεό. Ενεργεί σύμφωνα με τη συμβουλή του Ιακώβου 5:13:«Κακοπαθεί τις μεταξύ σας; ας προσεύχηται.» Ναι, στρέφεται στον Θεό, τακτικά επικοινωνώντας με αυτόν μέσω προσευχής και διαθέτοντας χρόνο για τη μελέτη μερών του λόγου του, που τον βοηθούν να θέση το πρόβλημά του σε κατάλληλη προοπτική. Αν είναι ανάγκη, μπορεί, επίσης, να μιλήση και στον επίσκοπο της εκκλησίας του ή σε κάποιον άλλον ώριμο Χριστιανό για να εξακριβώση, αν λαμβάνη υπ’ όψι όλα τα Γραφικά εδάφια που σχετίζονται με την κατάστασί του. Αλλά τότε, φέροντας το δικό του φορτίο ευθύνης, δεν ζητεί από κανένα άλλον να λάβη αποφάσεις γι’ αυτόν. Αντιμετωπίζει την κατάστασι, καθορίζοντας ποια πορεία οφείλει ν’ ακολουθήση αυτός ως αφιερωμένος Χριστιανός. Κατόπιν, εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά να τον υποστηρίξη, προχωρεί με θάρρος στην οδόν, που θα τον τηρήση πλησίον του Θεού.

ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ, ΟΧΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

Όλη αυτή η καλή εφαρμογή των βιβλικών αρχών είναι ζήτημα διακρίσεως, όχι φανατισμού. Στις Παροιμίες, κεφάλαιον 2, ο Ιεχωβά υπόσχεται να μας δώση φρόνησι και σοφία, αν την επιδιώκομε σαν ένα κρυμμένο θησαυρό. Ο Θεός, δια της οργανώσεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, επρομήθευσε πλούσια πνευματική τροφή, και πρέπει να χρησιμοποιούμε τακτικά τα δημοσιεύματα που περιέχουν αυτή την τροφή. (Ματθ. 24:45-47) Συνιστάται να έχη κάθε Χριστιανικό σπίτι δική του βιβλιοθήκη που να περιέχη Γραφές, αντίτυπα εκάστου έτους των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα!, τα μεγάλα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά, που κυκλοφορούν σε κάθε εποχή, και άλλες τέτοιες πληροφορίες, που παρέχονται για κείνους, οι οποίοι ασχολούνται τακτικά στη διακονία. Θα ήταν, επίσης, υποβοηθητικό το να έχη ένα καλό λεξικό, ένα ταμείον της Γραφής, ίσως δε κι ένα λεξικό της Γραφής. Επίσης, πρέπει να είναι πρόχειρο το Ευρετήριο Εκδόσεων της Σκοπιάς και τα ετήσια συμπληρώματά του. Αυτά είναι βασικά όργανα εκζητήσεως σοφίας και συνέσεως από τον λόγον του Θεού.

Όταν εγείρεται ένα ερώτημα ή πρόβλημα, συνηθίστε να φέρετε το δικό σας φορτίο ευθύνης. Γυρίστε στο Ευρετήριό σας, ή στο ευρετήριο, που είναι στο πίσω μέρος άλλων εκδόσεων της Εταιρίας, και βρήτε το θέμα ή την περικοπή που είναι σχετική. Αν δεν έχετε κανένα έντυπο στο οποίο ν’ αναφερθήτε, καταβάλετε προσπάθεια να το βρήτε στην τοπική βιβλιοθήκη της Αιθούσης Βασιλείας, ή στο σπίτι ενός φίλου.

Κάμετε την έρευνά σας και καταλήξτε στο καλύτερο συμπέρασμα, που μπορείτε να φθάσετε. Οι νέοι πρέπει να ελέγχουν τα συμπεράσματα των με τους γονείς των. Οι σύζυγοι μπορούν να ελέγχουν όσα βρίσκουν, ρωτώντας τους αφιερωμένους συζύγους των. Μπορεί οποιοσδήποτε να ελέγξη ένα σοβαρό ζήτημα με τον επίσκοπο της εκκλησίας του. Ο επίσκοπος, παρέχοντας την απαιτούμενη υποβοήθησι, θα κάμη πολύ καλά, επίσης, να εξετάση αν αυτό το άτομο έκαμε καμμιά δική του έρευνα και σκέψι πάνω στο ζήτημα. Κατά καιρούς μπορεί να είναι ανάγκη να γράψη στην Εταιρία για ένα θέμα, αν αυτό είναι ουσιώδες στη διακονία του. Αλλά όλοι παροτρύνονται να μάθουν να διακρίνουν τις Γραφικές αλήθειες που σχετίζονται μ’ ένα θέμα, ακριβώς όπως θα έκανε κι η Εταιρία.​—Ψαλμ. 119:105.

Φέροντας το δικό σας φορτίο ευθύνης, θ’ απολαμβάνετε μεγαλύτερη χρήσι των αισθητηρίων σας καθόσον αυξάνετε σε ωριμότητα και σε χρησιμότητα προς τον Ιεχωβά Θεό και την οργάνωσί του. Σε καιρό κρίσεως θα μπορήτε να εξακριβώνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για σας, ακριβώς όπως έκαμαν και οι Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ στη δική τους περίπτωσι. Και, όπως εκείνοι, θα βρήτε την προστασία και την εύνοια του Ιεχωβά φέροντας πιστά το δικό σας φορτίο ευθύνης.​—Γαλ. 6:5.

Εκτίμησις Συμμετοχής σε Συνέλευσι

Το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963 αναφέρει την εξής πείρα από την Αφρικανική Χώρα της Νυασαλάνδης:

Στην αρχή του υπηρεσιακού έτους έλαβε χώραν μια εθνική συνέλευσις. Οι αδελφοί δεν άφησαν τις αποστάσεις να τους εμποδίσουν από το να παρευρεθούν. Μερικοί εβάδισαν διακόσια ή τριακόσια μίλια για να φθάσουν στη συνέλευσι. Άλλοι εταξίδευσαν με ποδήλατα· ένας μάλιστα εκάλυψε με ποδήλατο μια απόστασι 375 μιλίων. Μετά τη συνέλευσι, εκείνοι, που επέστρεφαν πεζή κατά μήκος των ακτών της λίμνης Νυάσα, επέρασαν μέσα από μια από τις εκκλησίες της περιοχής. Ένας αδελφός της εκκλησίας αυτής έγραψε ότι επί δύο περίπου εβδομάδες περνούσαν συνεχώς αδελφοί, αδελφές και παιδιά. Πολλοί εκοιμώντο εκεί τη νύχτα και είχαν το φαγητό τους μαζί με τους αδελφούς. «Όταν οι ξένοι, που κατοικούσαν γύρω, έβλεπαν τη φιλοξενία που δείχναμε εμείς οι εντόπιοι αδελφοί στους αδελφούς μας, που περνούσαν από την εκκλησία μας, κατέληξαν​—πολλοί απ’ αυτούς—​στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμμιά άλλη θρησκευτική οργάνωσις σε όλο τον κόσμο που να μπορή να συγκριθή με τους Μάρτυρας του Ιεχωβά.»

Αληθινοί Μάρτυρες, όπως ο «Λόγος του Θεού»

«ΚΑΙ καλείται το όνομα αυτού ο Λόγος του Θεού.» Πολύ κατάλληλα, ο Χριστιανός Βιβλικός συγγραφεύς, που αναφέρεται έτσι στον Ιησού Χριστό, είναι, επίσης, εκείνος που αναφέρεται στο θέμα της μαρτυρίας περισσότερες φορές από κάθε άλλον.​—Αποκάλ. 19:13.

Ο Ιησούς Χριστός, ως ο Λόγος ή Εκπρόσωπος του Θεού, ασφαλώς υπήρξε συνεπής προς τον τίτλο του. Εξεπλήρωσε τον σκοπό, για τον οποίον είχε έλθει στη γη: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» Μπορούσε, ύστερ’ από εξήντα περίπου χρόνια στον ουρανό, να χαρακτηρίση τον εαυτό του ως τον ‘πιστό και αληθινό μάρτυρα’, ο δε απόστολος του Ιωάννης τον εχαρακτήρισε ως τον ‘Πιστόν Μάρτυρα’, τον ‘Πιστόν και Αληθινόν’. Ο απόστολος Παύλος πιστοποιεί το ίδιο πράγμα: «Του Ιησού Χριστού του μαρτυρήσαντος ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν.»​—Ιωάν. 18:37· Αποκάλ. 3:14· 1:5· 19:11· 1 Τιμ. 6:13.a

Όλα τα άτομα, που αφιερώθησσν να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά Θεού και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Ιησού Χριστού, του Λόγου του Θεού, πρέπει να είναι αληθινοί μάρτυρες όπως ήταν κι εκείνος. Όχι ότι μπορούν να κάνουν θαύματα ή να είναι τέλειοι όσο κι εκείνος. Όχι, όχι αυτό. Αλλά μπορούν να είναι αληθινοί μάρτυρες όσο καλύτερα μπορούν, ο καθένας ανάλογα με ό,τι έχει.​—2 Κορ. 8:12.

Μεταξύ των πολλών τρόπων, με τους οποίους οι Χριστιανοί μπορούν να είναι αληθινοί μάρτυρες, όπως ο Λόγος του Θεού, είναι το ν’ αποδίδουν κάθε τιμή στον Ιεχωβά, διότι ο Λόγος του Θεού ποτέ δεν προσείλκυσε την προσοχή των ανθρώπων στον εαυτό του: «Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν, Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός.» «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· . . . δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.» Ναι, για να είναι κανείς αληθινός μάρτυς όπως ο Λόγος του Θεού πρέπει πάντοτε να προσέχη ώστε οι λόγοι του να ελκύουν την προσοχή, όχι στον εαυτό του, αλλά στον Ιεχωβά Θεό.​—Μάρκ. 10:18· Ιωάν. 5:30.

Επί πλέον, ο Λόγος του Θεού εχρησιμοποιούσε κάθε ευκαιρία για να δίνη μαρτυρία, όπως τότε που ήταν φιλοξενούμενος στο σπίτι Σίμωνος του Φαρισαίου και όταν ανεπαύετο κοντά στο πηγάδι της Σιχάρ. Το να είναι λοιπόν ένας μάρτυς αληθινός σήμερα, όπως ήταν εκείνος, σημαίνει να είναι άγρυπνος σε όλες τις ευκαιρίες να δίνη μαρτυρία.​—Λουκ. 7:36-50· Ιωάν. 4:5-26· 2 Κορ. 9:7.

Έπειτα, ο Λόγος του Θεού παρουσίαζε τις Γραφές στη μαρτυρία του, προσφεύγοντας πάντοτε σ’ αυτές ως την αυθεντική πηγή: «Πλανάσθε, μη γνωρίζοντες τας Γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού,» «Δεν ανεγνώσατε το ρηθέν εις εσάς υπό του Θεού;» «Δεν είναι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών, “εγώ είπα, θεοί είσθε”;» Είσθε κατατοπισμένοι στις Γραφές, και τις παρουσιάζετε στη μαρτυρία σας, χωρίς να τείνετε να τις καταστήσετε δευτερεύουσες στον συλλογισμό σας ή στην επιβεβαιωτική μαρτυρία ατελών ανθρώπων;​—Ματθ. 22:29-32· Ιωάν. 10:34.

Ο Λόγος του Θεού έθεσε τα συμφέροντα του ονόματος του Πατρός του και της βασιλείας του πρώτα στη ζωή του, όχι μόνο κηρύττοντας το «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού», αλλά και εφαρμόζοντας τούτο. Δεν επεβαρύνθη χωρίς να υπάρχη ανάγκη με κοσμικά πράγματα. Είχε ένα φλογερό ζήλο για τη λατρεία του Πατρός του. Οι αληθινοί μάρτυρες σήμερα, έχοντας την ίδια στάσι που είχε και ο Λόγος του Θεού, δεν θ’ αφήσουν τις υλικές φροντίδες περί τροφής, ενδύσεως και στέγης να τους γεμίσουν τόσο πολύ από ανήσυχες σκέψεις ώστε να παραμελήσουν τη Χριστιανική τους διακονία.​—Ματθ. 6:31-33· Ιωάν. 2:17· 1 Τιμ. 6:6-8.

Μια άλλη άποψις, από την οποία ο Λόγος του Θεού ήταν ένας υποδειγματικός μάρτυς, ήταν το να είναι συμπαθής και φιλάγαθος, υπομονητικός, πράος και πλήρης κατανοήσεως στον λαό. «Εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Και τι λεπτότης και στοργή ήταν στα λόγια του! «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»​—Ματθ. 9:36· 11:28-30.

Μια φορά, προφανώς ύστερ’ από μια μακρά και κοπιώδη εκστρατεία κηρύγματος, ο Ιησούς, ο Λόγος του Θεού, είπε στους μαθητάς του: «Έλθετε σεις αυτοί κατ’ ιδίαν εις τόπον έρημον, και αναπαύεσθε ολίγον.» Αλλ’ όταν το έμαθαν αυτό οι Ιουδαίοι, πήγαν σ’ εκείνον τον έρημο τόπο πριν από τον Ιησούν και τους μαθητάς του. Ο Ιησούς, όταν βρήκε το πλήθος εκεί, μήπως τους επετίμησε, λέγοντας τους ότι είχε ανάγκη αναπαύσεως; Όχι, μολονότι ήσαν κουρασμένοι κι αυτός και οι μαθηταί του, «ήρχισε να διδάσκη αυτούς πολλά». Είσθε και σεις το ίδιο πρόθυμοι να προτάξετε τα πνευματικά συμφέροντα από τις φυσικές αναπαύσεις;​—Μάρκ. 6:31-34.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις για το ότι πολλά απαιτούνται απ’ όλους, όσοι θα ήθελαν να είναι αληθινοί μάρτυρες όπως ο «Λόγος του Θεού». Θα προσπαθήσετε να είσθε όπως εκείνος τον μήνα Ιούνιο;

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Οι εκδόσεις της Σκοπιάς λέγουν ότι ο Ισαάκ ήταν πέντε ετών, όταν απεγαλακτίσθη. Ποια είναι η βάσις της δηλώσεως αυτής;​—Χ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Μολονότι οι Γραφές δεν καθορίζουν ειδικά την ηλικία, στην οποία απεγαλακτίσθη ο Ισαάκ, μπορούμε ωστόσο να το εξακριβώσωμε αυτό από τα γεγονότα που αναφέρουν. Ο Στέφανος είπε, όπως αναγράφεται στις Πράξεις 7:6, 7: «Ελάλησε δε προς αυτόν ο Θεός ούτως, Ότι το σπέρμα αυτού [του Αβραάμ] θέλει είσθαι πάροικον εν γη ξένη, και θέλουσι δουλώσει αυτό και καταθλίψει τετρακόσια έτη.»​—Γεν. 15:13.

Τι συνέβη στο τέλος αυτής της χρονικής περιόδου; Το Γένεσις 15:14 απαντά: «Το έθνος όμως, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή, εγώ θέλω κρίνει· μετά δε ταύτα θέλουσιν εξέλθει με μεγάλα υπάρχοντα.» Ο Θεός εξετέλεσε τις κρίσεις του στην Αίγυπτο υπό μορφήν δέκα πληγών, κατόπιν δε οι Ισραηλίται, φορτωμένοι τα πολύτιμα πράγματα των Αιγυπτίων, έκαμαν την έξοδο τους από τη χώρα, διαβαίνοντας την Ερυθρά Θάλασσα και προχωρώντας νοτιοανατολικά προς το Όρος Σινά, όπου συνήχθησαν για να λατρεύσουν τον Ιεχωβά.​—Έξοδ. 7:4, 5· 12:35, 36.

Όπως εμφαίνεται στη Βιβλική χρονολογία, που εδημοσιεύθη στη Σκοπιά του 1951, σελίδες 221, 222 (στην Αγγλική), και στο βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη», αυτή η απελευθέρωσις από την Αιγυπτιακή δουλεία έλαβε χώραν στο έτος 1513 π.Χ. Αφού αυτό εσήμαινε το τέλος της τετρακοσιετούς περιόδου της θλίψεως, η αρχή της περιόδου εκείνης πρέπει να ήταν στο έτος 1913 π.Χ. Κατά την ίδια χρονολογία, ο Ισαάκ ήταν πενταετής εκείνο τον καιρό.

Είχε προλεχθή ότι το σπέρμα του Αβραάμ θα ήταν ξένοι κάτοικοι της χώρας που δεν ήταν δική τους. Αυτό ήταν αληθές από τον καιρό της γεννήσεως του Ισαάκ, διότι ο πατέρας του εγκατέλειψε τον οίκον του στην Ουρ και ήταν ένας ξένος κάτοικος (πάροικος) στη νότιο Παλαιστίνη. Είχε προλεχθή, επίσης, ότι αυτό το σπέρμα θα ήρχετο σε δουλεία ή θα υπεδουλώνετο, αλλ’ αυτό δεν αλήθευε ως προς την κατάστασί των σε όλη τη διάρκεια του καιρού της παροικίας των. Ως το έτος 1750 π.Χ. δεν είχε πωληθή ο Ιωσήφ σε δουλεία από τους αδελφούς του και δεν είχε φερθή στην Αίγυπτο, για να γίνη αργότερα πρωθυπουργός της χώρας. Κατόπιν, εν καιρώ, οι απόγονοι του και όσοι από τους αδελφούς του παρώκησαν στην Αίγυπτο κι έγιναν πολυπληθής λαός, υπεβλήθησαν σε καταθλιπτικά αναγκαστικά έργα εκεί. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η δουλεία, που ετερματίσθη στο 1513 π.Χ., δεν υπερέβη την περίοδο των τετρακοσίων ετών. Εν τούτοις, η κατάθλιψις για το σπέρμα του Αβραάμ είχε αρχίσει τετρακόσια χρόνια πριν από την απελευθέρωσι από την Αίγυπτο. Άρχισε στον καιρό που απεγαλακτίσθη ο Ισαάκ, οπότε και η Γραφή, καθορίζοντας αυτό το σημείο, λέγει ότι ο Ισμαήλ, ο γυιός της Αιγυπτίας δούλης της Σάρρας, επείραζε τον Ισαάκ. Αφού η τετρακοσιετής περίοδος δείχνει ότι ο Ισαάκ ήταν πενταετής, όταν άρχισε αυτή η «κατάθλιψις» και, κατά την αφήγησι, άρχισε όταν αυτός απεγαλακτίσθη, πρέπει να συμπεράνωμε ότι απεγαλακτίσθη σε ηλικία πέντε ετών.​—Γεν. 21:8, 9.

Σήμερα, όταν τόσο πολλές γυναίκες του Δυτικού κόσμου αρνούνται να γαλουχήσουν τα ίδια τους τέκνα, ή περιορίζουν τη γαλούχησι ενός τέκνου σε έξη ως εννέα μήνες, η περίοδος των πέντε ετών φαίνεται ακατανοήτως μακρά. Αλλ’ ο Δρ Δ. Β. Τζέλιφ, στο βιβλίο Βρεφική Διατροφή στις Υποτροπικές και Τροπικές Χώρες, τονίζει ότι σε πολλά μέρη του κόσμου τα τέκνα απογαλακτίζονται αμέσως μετά από δεκαοκτώ μήνες έως δύο χρόνια, ότι συχνά στις χώρες της Λατινικής Αμερικής τα τέκνα γαλουχούνται επί δύο έως τρία χρόνια, και ότι στην Αραβία είναι σύνηθες για μια μητέρα να θηλάζη τα τέκνα της οπουδήποτε επί δεκατρείς έως τριάντα δύο μήνες. Σε πολλά μέρη η διάρκεια του θηλασμού, ή γαλουχήσεως, όπως το αναφέρει η ιατρική βιβλιογραφία, συνεχίζεται ως την επόμενη εγκυμοσύνη.

Στον Μεσαίωνα στην Ευρώπη η μέση ηλικία απογαλακτίσεως ήταν δύο ετών και προφανώς, στον καιρό των Μακκαβαίων ήταν τριών ετών, διότι στο βιβλίο 2 Μακκαβαίων 7:27 αναγινώσκομε για μια γυναίκα που εθήλαζε τον γυιό της επί τρία χρόνια. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι, που ασκούν το ιατρικό επάγγελμα και ισχυρίζονται ότι το γάλα μιας μητέρας είναι κατά πολύ ανώτερο από το γάλα της αγελάδος σε θρεπτικά στοιχεία, μερικοί δε μάλιστα διατείνονται ότι όσο μακρότερο διάστημα συντηρείται το τέκνον με το γάλα της μητέρας του, τόσο υγιέστερο θα είναι. Λόγω της στοργής, που έτρεφε η Σάρρα στον Ισαάκ, και ειδικά εφόσον αυτός δεν ήταν μόνον ο πρώτος αλλά και ο μονογενής γυιος της, είναι εύκολο να νοηθή γιατί θα τον εθήλαζε επί πέντε χρόνια.

Σημειώστε, επίσης, ότι ο νεαρός Σαμουήλ είχε φερθή στον ναό ή σκηνή για υπηρεσία αμέσως μετά την απογαλάκτισί του. Εφόσον μέχρις ηλικίας τριών ετών ούτε και των ιερέων ακόμη τα τέκνα δεν περιελαμβάνοντο στην απαρίθμησι εκείνων, για τους οποίους εγίνετο πρόβλεψις, ο Σαμουήλ πρέπει να ήταν τουλάχιστον τόσης ηλικίας, όταν τον παρουσίασαν για υπηρεσία του ναού, ίσως δε και μεγαλύτερος. Ένα παιδί που ήταν πολύ μικρό, μικρή μόνο βοήθεια μπορούσε να παρέχη στους ενηλίκους, διακονώντας στον οίκον του Θεού.​—2 Χρον. 31:16· 1 Σαμ. 1:22-24.

● Ποια είναι η σημασία του Γένεσις 2:19;​—Γ. Β. Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Γένεσις 2:19 (ΜΝΚ) έχει ως εξής: «Έπλασε δε Ιεχωβά ο Θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού, και πάντα τα πετεινά του ουρανού, και έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, δια να ίδη πώς να ονομάση αυτά· και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού.» Μερικοί συνεπέραναν ότι το εδάφιο αυτό είναι μια περίληψις εκείνων, που αναφέρονται στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως. Εν τούτοις, φαίνεται ότι αναφέρεται μάλλον σε κάτι επιπρόσθετο στην αφήγησι που γίνεται εκεί, παρά στο ίδιο πράγμα. Από το εδάφιο αυτό γίνεται φανερό ότι ακόμη και ύστερ’ από τον καιρό που ο Ιεχωβά Θεός είχε δημιουργήσει τον Αδάμ, αλλά πριν από τη δημιουργία της Εύας, εξακολουθούσε να δημιουργή κατώτερα ζώα και τα έφερνε στον Αδάμ για να τα ονομάση. Όχι μόνον ο Αδάμ, αλλά και η Εύα, επλάσθησαν πριν από το τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας· εκ τούτου συνάγεται ότι τα ζώα αυτά είχαν, επίσης, δημιουργηθή προτού η εβδόμη ημέρα, της αναπαύσεως του Θεού από τη δημιουργία, αρχίση.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Γέροντας, νέους, και παρθένους, και νήπια, και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως· εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε.​—Ιεζ. 9:6. Σ 15/11/62 26

2 Εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού. . . . Όστις . . . πάσχων δεν ηπείλει.​—1 Πέτρ. 2:21, 23. Σ 1/3/63 28, 30α

3 Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς; δια τούτο οργή παρά του Ιεχωβά είναι επί σε.​—2 Χρον. 19:2, ΜΝΚ. Σ 1/6/62 8, 9

4 “Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως”, και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.”​—Εβρ. 10:38. Σ 15/1/63 27, 28α

5 Κηρύττετε λέγοντες, Ότι έπλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.​—Ματθ. 10:7. Σ 15/3/63 3, 4α

6 Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους.​—Ρωμ. 13:8. Σ 1/4/63 29α

7 Ταύτα δε πάντα . . . εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.​—1 Κορ. 10:11, Σ 1/7/62 14

8 Υποτάχθητε . . . εις ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν . . . κακοποιών.​—1 Πέτρ. 2:13, 14, Σ 1/3/63 15, 16α

9 Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν, ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων.​—Κολ. 2:16. Σ 15/3/63 34

10 Εκ φυλής Ιούδα, δώδεκα χιλιάδες [ήσαν] εσφραγισμένοι· εκ φυλής Ρουβήν, δώδεκα χιλιάδες.​—Αποκάλ. 7:5. Σ 15/9/62 34, 35

11 Να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να . . . γείνητε . . . μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.​—Εβρ. 6:11, 12. Σ 15/8/62 13, 14α

12 Μαθητεύσατε. . . , βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.​—Ματθ. 28:19. Σ 1/9/62 16-18

13 Μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.​—Εβρ. 3:14. Σ 15/1/63 17, 18

14 Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού· εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά τον Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς.​—Ιωάν. 15:15. Σ 1/6/62 15

15 [Κάμετε αυτό] μάλιστα εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν.​—Ρωμ. 13:11. Σ 1/4/63 38, 39α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ως ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, που καλείται ο «λόγος του Θεού», οι Χριστιανοί οφείλουν να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού, κάνοντας γνωστό σε όλους τους ανθρώπους το τι ο Θεός έχει να πη στον λόγον του, την Γραφήν. (Αποκάλ. 1:5· 19:13) Επειδή εκτιμούν το μεγάλο αυτό προνόμιο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, σε όλη τη διάρκεια του μηνός Ιουνίου, θα παρουσιάζουν σε όλους τους ανθρώπους το θαυμάσιο βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 15.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

21 Ιουλίου: Περιπατώντας με τον Θεό, §1-33. Σελ. 329.

28 Ιουλίου: Περιπατώντας με τον Θεό, §34-40 και Μιλώντας με τον Θεό. Σελ. 335.

Η Πραότης Είναι Σοφία

ΠΟΣΟ ευχάριστη είναι μια ήπια αύρα, ένας ήπιος χειμώνας ή μια ήπια άνοιξις! Και περισσότερο μάλιστα απ’ αυτά είναι μια ήπια απάντησις, μια ήπια διάθεσις ή ένας ήπιος τρόπος χειρισμού μιας δύσκολης καταστάσεως. Ναι, ενώ για την ηπιότητα ή πραότητα έχει λεχθή ότι καλύτερος ορισμός είναι από αρνητική άποψι να μη πη κανείς ό,τι είναι τραχύ, δριμύ, καυστικό, ερεθιστικό, και λοιπά, η ηπιότης ή πραότης είναι, επίσης, «ό,τι υποκινεί ένα αίσθημα ήρεμα μετρημένης ωραιότητος ή νηφαλιότητος».

Η πραότης είναι σοφία. Γιατί; Πρώτ’ απ’ όλα, διότι ο Ιεχωβά Θεός την εκτιμά πολύ, είναι πολύτιμη στα όμματά του. Όπως δείχνει και ο λόγος του. Η πραότης καταφαίνεται ότι είναι «καρπός του πνεύματος», όπως είναι και η αγάπη, η πίστις, η εγκράτεια. Οι Χριστιανοί παραγγέλλονται να επιδιώκουν «πραότητα», μαζί με τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την πίστι και την αγάπη. Οι δε Χριστιανές γυναίκες, ιδιαίτερα, λαμβάνουν τη συμβουλή να ενδυθούν ‘τον κρυπτόν ανθρώπον της καρδίας κεκοσμημένον με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.’​—Γαλ. 5:22, 23· 1 Τιμ. 6:11· 1 Πέτρ. 3:4.

Η πραότης εκδηλώνει σοφία, επίσης, διότι ωφελεί τους άλλους. Είναι μια έκφρασις κατανοήσεως, της ικανότητος, δηλαδή, να μπαίνη ένας στη θέσι του άλλου. Δείχνει ευμενή διακριτικότητα, αγάπη. Είναι μια ιδιότης, που είχε εκδηλωθή από τους αρχαίους πατριάρχας, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, από τον Μωυσή, και, ιδιαίτερα από τον Ιησού Χριστό. Πολύ κατάλληλα ο Ιησούς είπε: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» Με το ίδιο πνεύμα ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Σας παρακαλώ δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού.»​—Ματθ. 11:28-30· 2 Κορ. 10:1.

Επίσης, η πραότης είναι σοφία, διότι ωφελεί κι εμάς τους ιδίους. Μήπως δεν μας λέγεται, «Μακάριοι οι πραείς· διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην»; (Ματθ. 5:5) Αλλ’ η πραότης ανταποδίδει και πριν ακόμη την ανταμείψη ο Θεός. Θερίζομε ό,τι σπείρομε· οι άλλοι μας αμείβουν σε είδος. Αν εμείς είμεθα πράοι μαζί τους, κι εκείνοι είναι πράοι μ’ εμάς. Υπάρχει σοφία στο να κάνωμε κι αυτόν τον τόνο της φωνής μας ήπιο. Μια ήπια φωνή ελκύει, μια τραχεία φωνή απωθεί. Τα άτομα συχνά κρίνονται από τις φωνές τους, ιδιαίτερα στο τηλέφωνο. Ο σοφός Σολομών μάς λέγει: «Δι’ υπομονής πείθεται ο ηγεμών· και η γλυκεία [ηπία, ΜΝΚ] γλώσσα συντρίβει οστά.»​—Παροιμ. 25:15.

Η πραότης κάνει καλό ακόμη και στη φυσική μας υγεία! Μας προφυλάσσει από το να έχωμε «νεύρα», ερεθισμούς, και μας απαλλάσσει από πολλές στενόχωρες καταστάσεις που θα μπορούσαν να μας αφαιρέσουν τον ύπνο.

Η πραότης, όμως, δεν είναι κι εύκολη. Απαιτεί αυτοέλεγχον· χρειάζεται στοχαστικότητα και διακριτικότητα, ανιδιοτέλεια, και το να λαμβάνεται υπ’ όψιν η θέσις των άλλων και όχι μόνο τον εαυτού μας. Απαιτεί, επίσης, ταπεινότητα. Συχνά οι Γραφές συνδέουν την πραότητα με την ταπεινοφροσύνη της διανοίας. Οι υπερήφανοι δεν είναι πιθανό να είναι πράοι.

Ειδικά καταδεικνύεται σοφία με την άσκησι πραότητος, όταν αντιμετωπίζωνται άνθρωποι που δεν είναι πράοι. «Η γλυκεία [ηπία, ΜΝΚ] απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» Όταν οι άλλοι απαιτούν από τον Χριστιανό τον λόγο για την ελπίδα του, μπορεί αυτός να μην απαντήση με τον ίδιο τρόπο αλλά πάντως «μετά πραότητος και φόβου.»​—Παροιμ. 15:1· 1 Πέτρ. 3:15.

Όταν είναι ανάγκη να γίνη έλεγχος, είναι εύκολο να παραμερισθή η πραότης. Αλλά κι εδώ ακόμη η πραότης είναι σοφία. Γι’ αυτό και δίδεται η συμβουλή: «Και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.» Ναι, «ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.» Πόσο εύκολο είναι το να είναι κανείς τραχύς στους πεπλανημένους, σ’ εκείνους που δεν διάκεινται ευμενώς! Τι κατανόησι της ανθρωπίνης φύσεως, τι θεία σοφία δείχνει αυτή η συμβουλή!​—Γαλ. 6:1· 2 Τιμ. 2:24, 25.

Όχι ότι πρόκειται να είμεθα πάντοτε πράοι. Υπάρχει χρόνος για κάθε πράγμα, καθώς και χρόνος του να είναι κανείς αυστηρός και ν’ απευθύνη μια δριμεία επίπληξι, όπως έκαμε κι ο Ιησούς, όταν κατ’ επανάληψιν απεκάλεσε τους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του «Υποκριτάς!» Το ότι η πραότης δεν είναι κατάλληλη για κάθε ακριβώς περίστασι το υποδεικνύει κι ο απόστολος Παύλος με τα λόγια του προς τους υλιστάς Χριστιανούς της Κορίνθου: «Τι θέλετε; Με ράβδον να έλθω προς εσάς, ή με αγάπην και με πνεύμα πραότητος;» Αλλ’ οι περιπτώσεις, στις οποίες δεν πρέπει να εκδηλωθή πραότης, πρέπει ν’ αποτελούν την εξαίρεσι, να σταθμίζωνται προσεκτικά, και να βασίζωνται σε αρχές. Ο Ιησούς μάλιστα εξεδήλωσε πραότητα στη συμπεριφορά του με τον Πέτρο, αφού εκείνος απηρνήθη τρείς φορές τον Διδάσκαλο του.​—Ματθ. 23:13, 29· 1 Κορ. 4:21· Ιωάν. 21:15-19.

Αν υπήρξαμε χωρίς λόγο τραχείς και καταδειχθή ότι εσφάλαμε, πόσο πιο δύσκολο είναι ν’ ανακαλέσωμε τα όσα είπαμε από το να είχαμε δείξει πραότητα! Εκτός απ’ αυτό, η άνευ λόγου τραχύτης μπορεί να κάμη εκείνον που έσφαλε να γίνη δριμύς και σκληρός, και να χειροτερέψη. Αυτός δεν ήταν ο σκοπός της επιπλήξεώς μας, δεν είν’ έτσι; Απαλύνοντας την επίπληξι με πραότητα, με σμίκρυνσι των πραγμάτων, είναι πιθανότερο να ωφελήσωμε τον πταίστη, παρά αν του στρέψωμε όλα εναντίον του. Επί πλέον, με αυτή την τραχύτητα συμβαδίζει και η τάσις να ζημιώσωμε την αλήθεια, να κάμωμε υπερβολές. Η πραότης βοηθεί έναν να μείνη ήρεμος, να σκεφθή καθαρά, να δώση τον αληθινό σεβασμό στην αλήθεια.

Αληθινά, όχι χωρίς εύλογη αιτία ο λόγος του Θεού μάς συνιστά τόσο έντονα και συχνά την πραότητα. «Να . . . περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη.» «Ενδύθητε . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.»​—Εφεσ. 4:1, 2· Κολ. 3:12.

Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε. Πραότης σημαίνει σοφία. Και με το δίδαγμα και με το παράδειγμα ο λόγος του Θεού συνιστά σ’ εμάς την πραότητα. Ο Ιεχωβά Θεός την απαιτεί. Διευκολύνει τα πράγματα, τα καθιστά πιο ευχάριστα για τους άλλους. Το ίδιο κάνει και σ’ εμάς. Γι’ αυτό, «τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.»​—Ιάκ. 3:13.

Μετά τον Αρμαγεδδώνα​—Ένας Δίκαιος Νέος Κόσμος

Ο Αρμαγεδδών θα καθαρίση τη γη από κάθε αδικία. Αλλά ποια εξασφάλισις υπάρχει ότι ο μετά τον Αρμαγεδδώνα νέος κόσμος θα είναι για πάντα δίκαιος;

ΦΑΙΝΕΤΑΙ απίστευτο σε πολλά άτομα ότι θα μπορούσε ποτέ να υπάρξη ένας δίκαιος κόσμος. Πώς θα μπορούσαν οι κάτοικοι ενός τέτοιου κόσμου να τηρηθούν στην οδό της δικαιοσύνης; Ποια εξασφάλισις υπάρχει ότι η κυβέρνησις δεν θα εγίνετο διεφθαρμένη και δεν θα καταδυνάστευε τον λαό; Κρίνοντας απλώς από το υπόμνημα της κοσμικής ιστορίας, πολλά άτομα βρίσκουν ολίγους λόγους να ελπίζουν για ένα δίκαιο νέο κόσμο. Επειδή αμφιβάλλουν, μπορεί να γίνουν αγνωστικισταί, όπως έγινε ο Αμερικανός δικηγόρος Ροβέρτος Γ. Ίνγκερσολ, ο οποίος έρριξε ένα βλέμμα στις κυβερνήσεις του παρελθόντος και είπε:

«Μια κυβέρνησις βασισμένη σε κάτι άλλο εκτός από ελευθερία και δικαιοσύνη δεν μπορεί να σταθή. Όλα τα ναυάγια από κάθε πλευρά του ρεύματος του χρόνου, όλα τα ερείπια των μεγάλων πόλεων, και όλα τα έθνη που παρήλθαν​—όλα αποτελούν προειδοποίησι ότι κανένα έθνος βασισμένο στην αδικία δεν μπορεί να σταθή. Από την σαβανωμένη με άμμο Αίγυπτο, από την μαρμάρινη έρημο των Αθηνών, και από κάθε πεσμένη, θρυμματισμένη πέτρα της άλλοτε ισχυρής Ρώμης, έρχεται σαν ένας θρήνος, να το πούμε έτσι, μια κραυγή ότι κανένα έθνος βασισμένο στην αδικία δεν μπορεί να παραμένη μονίμως.»a

Έτσι ακόμη και άτομα που έχουν έλλειψι πίστεως στον άγιο λόγο του Θεού, τη Γραφή, τείνουν να αναγνωρίσουν ότι μια δίκαιη κυβέρνησις είναι η πρωταρχική, εντελώς ουσιώδης απαίτησις για ένα δίκαιο κόσμο. Αν άτομα, που αμφιβάλλουν, ή αγνωστικισταί, επήγαιναν στη Γραφή και εξήταζαν πλήρως τις υποσχέσεις του Θεού και έβλεπαν πώς αυτός επολιτεύθη σύμφωνα μ’ αυτές στο παρελθόν, θα εύρισκαν βεβαίωσι οι ότι ένας δίκαιος νέος κόσμος όχι μόνο είναι δυνατός, αλλά και βέβαιος.

ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΙΑ ΘΑ ΕΚΡΙΖΩΘΗ

Προτού μπορέση να έλθη ένας τέτοιος κόσμος, είναι προφανές ότι κάθε αδικία πρέπει να εκριζωθή, να αφανισθή, έτσι ώστε να μην παραμείνουν φθοροποιές επιρροές. Ο Παντοδύναμος Θεός θα το κάμη αυτό στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Αυτή θα είναι μια μεγάλη ημέρα, η προειπωμένη ημέρα «της οργής και της αποκαλύψεως της δικαιοκρισίας του Θεού», και, όπως την ονομάζει ο απόστολος Πέτρος, ημέρα «της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» Αυτό θα είναι ένα πλήρες έργον τερματισμού της πονηρίας, όπως ο Πέτρος προχωρεί να μας βεβαιώση: «Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσιν αποκαλυφθή [ευρεθήσεται, Κείμενον].»​—Αποκάλ. 16:14· Ρωμ. 2:5· 2 Πέτρ. 3:7, 10, ΜΝΚ.

Ο Αρμαγεδδών, λοιπόν, θα είναι καιρός που αυτή η γη ή η ανθρώπινη κοινωνία θα εκτεθή ως άδικη. Καμμιά αδικία δεν θα κρυφθή από τα μάτια του Θεού έτσι ώστε να μείνη ατιμώρητη, διότι ο λόγος της προφητείας λέγει: «Ιδού, ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής.» (Ησ. 26:21, ΜΝΚ) Έτσι κάθε αδικία θ’ ανακαλυφθή και τιμωρηθή από τους ουρανίους εκτελεστάς του Ιεχωβά κάτω από την πολεμική διαταγή του Βασιλέως Ιησού Χριστού, για τον οποίον είναι προφητικά γραμμένο:

«Περίζωσον την ρομφαίαν σου επί τον μηρόν σου, δυνατέ, εν τη δόξη σου και εν τη μεγαλοπρεπεία σου. Και κατευοδού εν τη μεγαλειότητί σου, και βασίλευε εν αληθεία, και πραότητι, και δικαιοσύνη· και η δεξιά σου θέλει σοι δείξει φοβερά πράγματα. Τα βέλη σου είναι οξέα· λαοί υποκάτω σου θέλουσι πέσει· και αυτά θέλουσιν εμπηχθή εις την καρδίαν των εχθρών του βασιλέως.»​—Ψαλμ. 45:3-5.

Στον Αρμαγεδδώνα ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός λαμβάνει τη ρομφαία του, με την οποία κατακόπτει και καταστρέφει τα έθνη που ερημώνουν τη γη. Εκτός του ότι περιζώννυται αυτή την εξουσία του εκτελεστού που εξεικονίζεται από τη ρομφαία, περιζώννυται επίσης δόξα και μεγαλοπρέπεια, κατευοδούμενος στον ένδοξο ρόλο του Βασιλέως και Διεκδικητού του Ιεχωβά. Ο Πολεμιστής Βασιλεύς του Θεού προελαύνει στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» για την υπόθεσι της αληθείας, για να βεβαιώση την αλήθεια όλου του γραπτού λόγου του Θεού. Προελαύνει στον συμβολικό πολεμικό του ίππο προς τον Αρμαγεδδώνα για να διεκδικήση την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και να αγιάση το θείον όνομα​—που είναι η μεγίστη πράξις δικαιοσύνης. Προελαύνει προς τη νίκη για την υπόθεσι, επίσης, της εγκαταστάσεως δικαιοσύνης σε όλο το σύμπαν. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως εικονίζει τον Βασιλέα να ιππεύη σ’ ένα λευκόν ίππο και να έχη τόξο, με το οποίο ρίχνει βέλη εναντίον όλων των εχθρών του. (Αποκάλ. 6:1, 2· 19:11-16) Αυτός ο επιδέξιος Τοξότης δεν αποτυγχάνει στους στόχους του, έτσι ώστε να φονεύση δίκαια άτομα· αλλά με σπουδή ρίχνει τα βέλη της καταστροφής στην καρδιά όλων εκείνων που εναντιώνονται στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Κανείς εχθρός της δικαιοσύνης δεν θα επιζήση της νικηφόρου προελάσεως του Βασιλέως, η οποία εξασφαλίζει τη θριαμβευτική είσοδο ενός δικαίου νέου κόσμου.

ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ

Ο θεόπνευστος ψαλμωδός, αφού περιγράφει την προέλασι του Βασιλέως στον Αρμαγεδδώνα για την υπόθεσι της δικαιοσύνης, μας δίνει βεβαίωσι ότι η κυβέρνησις του νέου κόσμου δεν θα διαφθαρή ποτέ, επειδή είναι γραμμένο για τον Άρχοντά της: «Ο θρόνος σου, Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος· σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.»​—Ψαλμ. 45:6, 7· Εβρ. 1:8, 9.

Ο Ιησούς Χριστός εχρίσθη με «έλαιον αγαλλιάσεως» όταν εγκατεστάθη στον ουράνιο θρόνο του ως Βασιλεύς το 1914 μ.Χ., προς εκπλήρωσιν Βιβλικών προφητειών, όπως συχνά εξήγησε το περιοδικό αυτό. Ήταν τότε καιρός αγαλλιάσεως για τον Ιησού Χριστό, μια πάρα πολύ αναψυκτική πείρα αφού είχε περιμείνει επί δεκαεννέα αιώνες στα δεξιά του Θεού. Αφού εισήχθη στη χαρά του να είναι ο ανάσσων Βασιλεύς του Ιεχωβά σε όλο το σύμπαν, δεν θα καταχρασθή ποτέ την εξουσία του. Το σκήπτρον της βασιλείας του είναι σκήπτρον ευθύτητος, σκήπτρον, στο οποίο ποτέ δεν θα υπάρξη ούτε η παραμικρή κυρτότης. Ο Ιησούς απέδειξε την αγάπη του για τη δικαιοσύνη και το μίσος του για την αδικία όταν ήταν στη γη, και το απέδειξε ακόμη και μέχρι θανάτου με πιστότητα στον Θεό. Αλλά τώρα ηγέρθη εκ νεκρών και ετέθη σε μια υπεύθυνη θέσι, όπου μπορεί να μάχεται υπέρ της δικαιοσύνης και να την επιβάλλη με όλη την αναγκαία εξουσία στον ουρανό και στη γη. Επί πλέον, αυτός δεν μεταβάλλεται, επειδή «ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας.»​—Εβρ. 13:8.

Εν όψει αυτής της βεβαιώσεως από τον Θεό, όλα τα άτομα που έχουν ποθήσει μια δίκαιη κυβέρνησι ας αποβλέψουν στον Βασιλέα του Ιεχωβά, χαίροντας με τη γνώσι ότι ποτέ δεν θα στραφή στη φαυλότητα και στην καταδυνάστευσι. Η βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού θ’ αποτελέση τους δικαίους «νέους ουρανούς» του νέου εκείνου κόσμου, και η υπόσχεσις του Θεού θα εκπληρωθή, όπως ακριβώς διεκήρυξε ο απόστολος Πέτρος αφού περιέγραψε την αποκάλυψι και τιμωρία κάθε αδικίας. «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέον γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»​—2 Πέτρ. 3:13.

Ότι δικαιοσύνη θα κατοική ασφαλώς στον νέο κόσμο του Θεού βεβαιώνεται περαιτέρω από το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς θα είναι επίσης ο Κριτής. Όσον αφορά τον Κριτήν αυτόν ο απόστολος Παύλος έγραψε: «[Ο Θεός] . . . προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διόρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.» (Πράξ. 17:31) Η έγερσις εκ νεκρών του Ιησού Χριστού από τον Ιεχωβά αποτελεί βεβαίωσι ότι όλοι οι κάτοικοι του νέου κόσμου θα κριθούν δίκαια, περιλαμβανομένων όλων εκείνων που επιστρέφουν σε ζωή με ό,τι ονόμασε ο Ιησούς «ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:28, 29) Ο Κριτής και Βασιλεύς του Θεού δεν θα κρίνη από την εξωτερική εμφάνισι ή από φήμη και σπερμολογία, αλλά θα έχη το πνεύμα της σοφίας, που προέρχεται από τον Ιεχωβά Θεό. Επί πλέον, έχει τον φόβον του Ιεχωβά έτσι ο προφήτης Ησαΐας έδωσε την εξής περιγραφή Εκείνου που διωρίσθη από τον Θεό για να κυβερνήση και κρίνη τον δίκαιο νέο κόσμο:

«Και το πνεύμα του Ιεχωβά θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Ιεχωβά· και θέλει κάμει αυτόν οξύνουν εις τον φόβον του Ιεχωβά, ώστε δεν θέλει κρίνει κατά την θεωρίαν των οφθαλμών αυτού, ουδέ θέλει ελέγχει κατά την ακρόασιν των ωτίων αυτού· αλλ’ εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης.»​—Ησ. 11:2-4, ΜΝΚ.

Αληθινά ο Ιησούς Χριστός είναι ο ιδεώδης Άρχων και Κριτής, διότι κυβερνά με φόβον του Ιεχωβά. Τι ευλογίες σημαίνει αυτό για το ευπειθές ανθρώπινο γένος! Ο μακάριος αυτός καιρός αναφέρεται από τον Βασιλέα Δαβίδ των αρχαίων χρόνων, ο οποίος, στα τελευταία του λόγια, είπε: «Ο Θεός του Ισραήλ είπε προς εμέ, ο βράχος του Ισραήλ ελάλησεν, Ο εξουσιάζων επί ανθρώπους, ας ήναι δίκαιος, εξουσιάζων μετά φόβου Θεού· Και θέλει είσθαι ως το φως της πρωίας, όταν ανατέλλη ο ήλιος πρωίας ανεφέλου, ως η εκ της γης χλόη, από της λάμψεως της εκ της βροχής.» (2 Σαμ. 23:3, 4) Ο Ιεχωβά έτσι συγκρίνει τον Θεοσεβή άρχοντα προς την επιρροή του ηλιόφωτος σε μια ανέφελη πρωία μετά τη βροχή, που αναζωογονεί και τονώνει την αναφυόμενη πρασινάδα της γης, έτσι ώστε τρυφερή χλόη προβάλλει από το έδαφος. Αναψυκτική, λοιπόν, θα είναι η ατμόσφαιρα του νέου κόσμου. Τίποτε το αποκρουστικό, καμμιά γεύσις αδικίας δεν θα αμαυρώνη τη ζωή σ’ ένα νέο κόσμο κάτω από έναν τέτοιο Βασιλέα που θα έχη φόβον του Ιεχωβά· συνεπώς ο ψαλμωδός παρέχει την εξής ωραία λεκτική εικόνα του ενδόξου εκείνου καιρού:

«Δια να κρίνη τον λαόν σου εν δικαιοσύνη, και τους πτωχούς σου εν κρίσει. Θέλει καταβή ως βροχή επί θερισμένον λειβάδιον· ως ρανίδες σταλάζουσαι επί την γην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη.»​—Ψαλμ. 72:2, 6, 7.

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΙ

Όχι μόνο η κυβέρνησις του νέου κόσμου θα παραμένη δίκαιη, αλλά και οι κάτοικοι πρέπει επίσης να μένουν στην οδό της δικαιοσύνης, θα μένουν. Κανείς δεν θα ζη σ’ αυτόν τον νέο κόσμο που δεν αγαπά αλήθεια και δικαιοσύνη και που δεν συμφωνεί με τις αρχές της ευθύτητος. Όλοι πρέπει να μάθουν τη δικαιοσύνη του Θεού, όπως προελέχθη στον Ησαΐα 26:9: «Με την ψυχήν μου σε επόθησα την νύκτα· ναι, με το πνεύμα μου εντός μου σε εξεζήτησα το πρωί· διότι όταν οι κρίσεις σου ήναι εν τη γη, οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην.» (Ησ. 26:9) Παραμένοντας στην οδό της δικαιοσύνης, οι κάτοικοι του νέου κόσμου του Θεού θα λάβουν άφθονες ευλογίες. Η σωτηρία των θα είναι εξασφαλισμένη: «Σταλάξατε δρόσον άνωθεν, ουρανοί, και ας ράνωσιν αι νεφέλαι δικαιοσύνην· ας ανοίξη η γη, και ας γέννηση σωτηρίαν, και ας βλαστήση δικαιοσύνην ομού· εγώ ο Ιεχωβά εποίησα τούτο.»​—Ησ. 45:8, ΜΝΚ.

Για να ζήση κανείς στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού και ν’ ακολουθήση πορεία σωτηρίας σε αιώνια ζωή με τελεία υγεία, δεν μπορεί να περιμένη έως μετά τον Αρμαγεδδώνα για να μάθη δικαιοσύνη. Πρέπει ν’ αρχίση τώρα, υπακούοντας στην εντολή του Ιησού Χριστού: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Πρέπει, λοιπόν, να συμβαδίσωμε με τη δικαιοσύνη του Θεού τώρα εξοικειούμενοι με τον τρόπο, με τον οποίον αυτός θέλει να ζούμε. Δεν μπορούμε να εξαπατήσωμε τον Θεό με το να περιβληθούμε μια απλή εξωτερική εμφάνισι ευθύτητος, σαν εκείνη των θρησκευτικών ηγετών της εποχής του Ιησού. Ο Ιησούς εγνώριζε τι υπήρχε πραγματικά στις καρδιές τους: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών, και πάσης ακαθαρσίας. Ούτω και σεις έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν όμως είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας.»​—Ματθ. 23:27, 28.

Επομένως, δεν μπορούμε να κρύψωμε μια άνομη καρδιά μ’ έναν μανδύα εξωτερικής δικαιοσύνης· ο Θεός βλέπει τι είμεθα ως τον πυρήνα. Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι το Θείο πνεύμα βουλής και σοφίας και γνώσεως είναι επάνω στον Κριτή και Βασιλέα Ιησού Χριστό, ότι αυτός υποστηρίζεται από τον Υπέρτατον Κυρίαρχον του σύμπαντος, τον Εξεταστήν των καρδιών: «Ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας, και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών.» «Το χωνευτήριον δοκιμάζει τον άργυρον, και η κάμινος τον χρυσόν, ο δε Ιεχωβά τας καρδίας.» (1 Χρον. 28:9, ΜΝΚ· Παροιμ. 17:3, ΜΝΚ) Αυτός ο Εξεταστής των καρδιών δεν χρειάζεται κάποια μηχανικά όργανα, όπως μια μηχανή ακτίνων Χ. Μπορεί εύκολα να καθορίση τι έχει ένα άτομο στον πυρήνα, ποιες είναι οι ενδόμυχες σκέψεις του. Έτσι ο Ιεχωβά ερευνά την καρδιά και καθορίζει αν ένας έχη καλή καρδιά, αν οι σκέψεις του και τα ελατήρια του είναι δίκαια. Αφού καμμιά αδικία δεν θα μείνη χωρίς ν’ αποκαλυφθή και τιμωρηθή στον Αρμαγεδδώνα, τώρα είναι καιρός ν’ αρχίσωμε να ζούμε για τον δίκαιο νέο κόσμο.

Αυτή η θεία εξέτασις των καρδιών εξασφαλίζει, επί πλέον, ότι ο νέος κόσμος θα παραμένη για πάντα δίκαιος. Ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται για την κατάστασι της καρδιάς ενός ατόμου, επειδή ενδιαφέρεται για τη δικαίωσι πλασμάτων σε αιώνια ζωή σ’ αυτόν τον νέο κόσμο. Αν σε κάποιον με άδικη καρδιά εχορηγείτο το δικαίωμα να ζη για πάντα, τότε κάποιο είδος φαυλότητος ή ανταρσίας θα ανεφαίνετο στο μέλλον. Αλλ’ ο Ιεχωβά καθορίζει αν η καρδιά ενός ατόμου είναι σταθερά εδραιωμένη στην ευθύτητα· τότε ο Θεός γνωρίζει ότι ένα τέτοιο άτομο είναι άξιο του δώρου της αιωνίου ζωής.

Τέτοια, λοιπόν, είναι η ελπίδα για όλους που αγαπούν ό,τι είναι δίκαιο. Αποβλέψατε στον Βασιλέα του Θεού, Ιησού Χριστό, και στην ουράνια βασιλεία του. Δείξτε την πίστι σας κάνοντας όλα τα αναγκαία βήματα τώρα για να ζήσετε για τον δίκαιο νέο κόσμο. Ας σας βοηθήση η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί ενδιαφέρονται ν’ απολαύσετε τις ευλογίες που προελέχθησαν στον Ψαλμό 85:10, 11: «Έλεος και αλήθεια συναπηντήθησαν· δικαιοσύνη και ειρήνη, εφιλήθησαν. Αλήθεια εκ της γης θέλει αναβλαστήσει· και δικαιοσύνη εξ ουρανού θέλει κύψει.»

[Υποσημειώσεις]

Ελευθερία από τους Δαίμονας

«Η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει», είπε ο Ιησούς. Αν ένα άτομο έχη καλή θέλησι και δέχεται τη βοήθεια του Ιεχωβά, τα πιο δυνατά δεσμά μπορούν να θραυσθούν. Μια αδελφή, που ήλθε σ’ επαφή με μια γυναίκα, η οποία ησχολείτο με τον πνευματισμό, άρχισε να της λέγη για τη βασιλεία του Θεού. Αν και στη γυναίκα αυτή άρεσαν όσα της έλεγε η αδελφή, εν τούτοις παρέμεινε στον πνευματισμό κι εχρησιμοποιείτο, μάλιστα, ως «μέντιουμ» σ’ έναν πνευματιστικό κύκλο. Τότε η αδελφή τής είπε ότι ο πνευματισμός είναι βδέλυγμα στα όμματα του Ιεχωβά ότι αυτό αποτελεί επικοινωνία με τους δαίμονας και ότι την ανέμενε αιώνιος θάνατος, αν δεν τον εγκατέλειπε. Η γυναίκα εταράχθη βαθιά απ’ αυτά τα λόγια και παρεδέχθη ότι υπήρξε «μέντιουμ» επί είκοσι πέντε χρόνια. Τότε η αδελφή την συνεβούλευσε να ζητήση τον Ιεχωβά με προσευχή, μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού, και να τον παρακαλέση να την συγχωρήση και να την βοηθήση. Αυτό το έκαμε η γυναίκα με πολλή θέρμη και προσευχήθη να μη συμβή πια το να χρησιμοποιηθή από τους δαίμονας. Η προσευχή της εισηκούσθη, από τότε δε και έπειτα, για μεγάλη λύπη του πνευματιστικού εκείνου κύκλου, δεν έλαβε πια κανένα άγγελμα από το «υπερπέραν». Ο κύκλος, όμως, δεν ήθελε να χάση αυτό το «μέντιουμ» και γι’ αυτό την προσεκάλεσαν να παρουσιασθή πάλι στη συνεδρίασί των. Η γυναίκα πήγε εκεί, συνοδευομένη από την αδελφή, αλλ’ αντί να επικοινωνήση με τους δαίμονας, έδωσαν στον όμιλο μαρτυρία για την αλήθεια. Περιττόν να πούμε ότι δεν ευχαριστήθηκαν με την παρουσία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Το πρώην, όμως, «μέντιουμ» κάνει πρόοδο στην αλήθεια και επιθυμεί να αφιερωθή στον Ιεχωβά να κάνη το θέλημα του.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Δίδετε Χριστιανική Συμβουλή Επιδεξίως

ΣΤΟΥΣ κρίσιμους αυτούς καιρούς οι ώριμοι Χριστιανοί ερωτώνται συχνά για ζητήματα όπως αυτά: «Ο γυιός μου είναι ανυπότακτος· πώς μπορώ να του επιβληθώ;» «Διέπραξα ένα αμάρτημα· τι πρέπει να κάμω;» «Ο σύζυγος μου δεν μου δίνει αρκετά χρήματα για τροφή κι ενδύματα, θα ήταν σφάλμα να εύρω μια εργασία;» «Η θυγατέρα μας ζητεί να νυμφευθή έναν που δεν είναι της πίστεως μας. Πρέπει να δώσωμε τη συγκατάθεσί μας;» «Ήμουν πολύ νέος για να καταλάβω τι έκανα. Μήπως πρέπει να ξαναβαπτισθώ;» Αυτά είναι τυπικά προβλήματα που προκαλούν την αναζήτησι Χριστιανικής συμβουλής.

Εκείνοι, που ερωτώνται να δώσουν συμβουλή για τέτοια ζητήματα, γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια σοβαρή ευθύνη. Είναι δε και μια υποχρέωσις, που πρέπει ν’ αντιμετωπισθή μ’ επιδεξιότητα. Ο λόγος του Θεού επανειλημμένως τονίζει αυτή την υποχρέωσι στους ωρίμους Χριστιανούς και ιδιαίτερα σ’ εκείνους, που κατέχουν θέσεις επισκοπής μέσα στην εκκλησία. Λόγου χάριν, στις επιστολές του Παύλου αναγινώσκομε: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.» Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος.» «Παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον.» «Παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.»​—Ρωμ. 15:1· Γαλ. 6:1· 1 Θεσ. 5:11, 14.

Ο ώριμος Χριστιανός, για ν’ ανταποκριθή επιδέξια σ’ αυτή την υποχρέωσι, δεν χρειάζεται ν’ ασχοληθή σε μελέτες ψυχολογίας, όπως κάνουν πολλοί ιεροσπουδασταί. Υπάρχει τόση σύγχυσις και διαφωνία μεταξύ ψυχολόγων και ψυχιάτρων όση υπάρχει μεταξύ των θρησκευτικών δογμάτων του «Χριστιανικού κόσμου». Πολύ καλύτερο είναι να μη γνωρίζη κανείς τίποτε από την κοσμική αυτή σοφία παρά να μολύνη ή ν’ αψηφά τον λόγον του Θεού εξαιτίας τούτου.​—2 Κορ. 4:2.

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

Ο σύμβουλος, για να δώση επιδέξια Χριστιανική συμβουλή, πρέπει να έχη αδίστακτη πίστι στην Αγία Γραφή ως τη θεία αποκάλυψι που είναι «ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν, την μετά της δικαιοσύνης.» (2 Τιμ. 3:16) Αυτή είναι η πρώτη απαίτησις. Κατόπιν έρχεται μια καλή γνώσις των Γραφικών αρχών και των Γραφικών συμβουλών σε ειδικά ζητήματα. Ο σύμβουλος πρέπει να κατανοήση το ότι οι θεόπνευστες Γραφές αποτελούν τις βασικές οδηγίες οργανώσεως για τον λαό του Ιεχωβά. Η υποχρέωσίς του είναι να υποστηρίζη πάντοτε την κυριαρχία και τους δικαίους νόμους του Ιεχωβά. Για να το πράξη αποτελεσματικά αυτό ο επιδέξιος σύμβουλος θα χρειασθή ωριμότητα, κατανόησι, ευθυκρισία και ισορροπία. Επιπρόσθετα, ο Χριστιανός σύμβουλος πρέπει να παράγη τους καρπούς του πνεύματος του Θεού στη δική του ζωή. Αυτοί οι καρποί είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια.​—Γαλ. 5:22, 23.

Ο Χριστιανός που δίνει συμβουλή δεν πρέπει να ευαρεστήται ή να καυχάται στο να βρίσκη σφάλματα, αλλά πρέπει να χαίρη στο να βρίσκη την αλήθεια σ’ ένα ζήτημα. Πρέπει να είναι προσιτός και ευγενικός πάντοτε, αλλ’ ωστόσο ποτέ δεν θα συμβιβάζη τις Χριστιανικές αρχές για να μη θίξη αισθήματα. Δεν πρέπει να δείχνη μεροληψία. Δεν είναι ένας αυθέντης, ένας δύστροπος, ή ένας άνθρωπος των άκρων. (Μάρκ. 10:42-44· 1 Πέτρ. 5:3) Οι Χριστιανικές αρχές, τις οποίες συνιστά σε άλλους, πρέπει ν’ ασκούνται από τον ίδιο μ’ έναν τρόπο παραδειγματικό. Τότε είναι σε θέσι να συμβουλεύση με κύρος κι εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας ότι οι Γραφικές αρχές πραγματικά εφαρμόζονται.​—1 Τιμ. 4:12.

Ο ώριμος Χριστιανός, για να δίνη επιδέξιες συμβουλές, πρέπει και ν’ ακούη επίσης. Πρέπει να θυμάται ότι υπάρχει «καιρός του σιγάν, και καιρός του λαλείν.» (Εκκλησ. 3:7) Η ακρόασις έρχεται πρώτα, όπως λέγει η παροιμία: «Το να αποκρίνηταί τις πριν ακούση, είναι εις αυτόν αφροσύνη και όνειδος.» (Παροιμ. 18:13) Αυτό δεν πρέπει να φαίνεται πολύ δύσκολο, αφού ένας, που βρίσκεται σε αρκετά ανώμαλη κατάστασι ώστε να ζητή συμβουλή, είναι συνήθως πολύ πρόθυμος να μιλή. Ενθαρρύνετε τον να το κάνη αυτό. Ακούετε και έχετε το πρόβλημα καλά στο νου σας. Δείξτε ότι δεν είσθε για να επικρίνετε, αλλά για να υποβοηθήτε. Κάμετέ τον να αισθάνεται ότι αντιλαμβάνεσθε τα δικά σας όρια αντοχής και τις ελλείψεις σας, ότι δεν είσθε υπεράνθρωπος. Αυτό θα βοηθήση τον διστακτικό να μιλήση και θα εκθέση το πρόβλημα του πιο ελεύθερα.

Με τη χρήσι ερωτήσεων τα πράγματα κάποτε φέρονται σε φως και ο αδελφός που βρίσκεται σε αμηχανία βλέπει το πρόβλημα του πιο αντικειμενικά. Οι ερωτήσεις, επίσης, καθιστούν ικανό τον σύμβουλο να βλέπη κάτω από την επιφάνεια κι έτσι ν’ αντιληφθή καλύτερα ποια συμβουλή θα κάμη το περισσότερο καλό. Ρωτήστε αν αυτός που βρίσκεται σε αμηχανία έκαμε καμμιά έρευνα στη Γραφή για να εύρη κάποια λύσι του προβλήματός του. Ανεζήτησε συμβουλή στα δημοσιεύματα της Σκοπιάς; Εφήρμοσε τη συμβουλή που βρήκε εκεί στη δική του περίπτωσι ή κατέληξε σε κανένα συμπέρασμα; Απευθύνοντας ερωτήσεις μπορείτε να τον βοηθήσετε να ιδή τα σημείο που χρειάζεται βελτίωσι από μέρους του χωρίς να του το υποδείξετε σεις απ’ ευθείας. Αν λέγη το πρόβλημά του και την προφανή απάντησί του ο ίδιος μπορεί να είναι πιο διατεθειμένος να ιδή την ορθότητα του μέσου θεραπείας, διότι κι αυτός έχει μέρος στη διαπίστωσι του κακού και στον καθορισμό της θεραπείας του.

Θα παρατηρήσετε ότι κατά καιρούς εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ ακούσετε με συμπάθεια τα όσα σας λέγει ο στενοχωρημένος συμμεριζόμενος το βάρος του μ’ εσάς. Μπορεί να είναι μια δοκιμασία, την οποία πρέπει να υποφέρη, ή μια κατάστασις που δεν μπορεί ν’ αλλάξη εντεύθεν του νέου κόσμου του Θεού. Αλλά θα είναι προνόμιό σας να δώσετε ενθάρρυνσι και συμβουλή περί του πώς να ελαφρυνθή το βάρος όσο είναι δυνατόν. Τονίστε την αγάπη του Ιεχωβά και την πρόσκλησι του Ιησού να ρίπτωμε τα βάρη μας σ’ αυτόν. Βοηθήστε τον στενοχωρημένο ν’ αντλήση παρηγοριά κι ενίσχυσι από τις Γραφικές επαγγελίες.​—2 Κορ. 1:3-7· 2 Θεσ. 3:13.

ΠΟΙΑ ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΡΧΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ;

Για να δώσετε επιδέξια συμβουλή, καθ’ όσον το πρόβλημα αποκαλύπτεται, πρέπει να διερωτήθητε: Ποια Γραφική αρχή περιλαμβάνεται; Ποια Γραφική αρχή ηγνοήθη ή παρεβιάσθη; Ποια αρχή πρέπει να επεκταθή για να προσαρμοσθή σ’ αυτή την ιδιαίτερη περίπτωσι; Ποια Γραφική συμβουλή δεν ακολουθήθηκε; Ενθαρρύνετε την εφαρμογή αυτής της συμβουλής και την υπακοή σ’ αυτή την αρχή που παρέβλεψαν. Αυτό πρέπει να γίνη με καλωσύνη, κατανόησι, ευγένεια και αγάπη. (1 Θεσ. 2:7, 8) Κατά καιρούς η θεραπεία συνίσταται στο να λαμβάνεται απλώς μια πρακτική άποψις του ζητήματος, αλλά συχνά αυτό είναι κάτι δύσκολο για κείνον που έχει το πρόβλημα.

Πιθανόν είναι να έχη αυταπατηθή εκείνος που ερωτά—πράγμα πολύ εύκολο. Η Γραφή λαμβάνει τούτο υποσημείωσιν, όταν λέγη: «Η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα, και σφόδρα διεφθαρμένη· τις δύναται να γνωρίση αυτήν;» «Πάσαι οι οδοί του ανθρώπου φαίνονται ορθαί εις τους οφθαλμούς αυτού· πλην ο Ιεχωβά σταθμίζει τα πνεύματα.» (Ιερεμ. 17:9· Παροιμ. 16:2, ΜΝΚ) Ο σύμβουλος δεν μπορεί να συμβαδίση με την απάτη. Δεν μπορεί να ταλαντεύεται από αίσθημα. Τονίστε τη Γραφική συμβουλή χωρίς φόβο. Ενίοτε μπορεί ν’ απαιτήται σταθερότης. Αν είναι έτσι, και είναι κατάλληλη μια επίπληξις, δώστε την με στοργικότητα, παρακαλώντας τον πταίσαντα, όπως θα εκάνατε με τον πατέρα, τη μητέρα, τον αδελφό ή την αδελφή σας, ανάλογα με την περίπτωσι.​—Εκκλησ. 7:5· 1 Τιμ. 5:1, 2.

Τον Χριστιανό επίσκοπο μπορεί να πλησιάση ένας, που είναι στενοχωρημένος από μια διαφορά με κάποιον ή παραπονείται ότι έχει προσβληθή. Πρώτα, διαπιστώστε ακριβώς σε τι συνίσταται η προσβολή. Αν πρόκειται πραγματικά για κάποιο ασήμαντο πράγμα, μπορεί να είσθε σε θέσι να τον βοηθήσετε να το εννοήση, τερματίζοντας έτσι το ζήτημα. Αν όχι, ρωτήστε αν ακολουθήθηκε ο τρόπος ενεργείας που καθώρισε ο Ιησούς για τη διευθέτησι διαφορών. (Ματθ. 18:15-17) Προσεπάθησιε ο ίδιος προσωπικώς να εξηγηθή με το άλλο άτομο; Η διαφορά ίσως να μπορή να λυθή με αυτόν τον τρόπο, πριν απαιτηθή να τεθή ως ένα πρόβλημα υπ’ όψι του επισκόπου.

Πολύ συχνά εκείνος που ζητεί συμβουλή θα μπορούσε να την εύρη στις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά, όπως είναι το περιοδικό Η Σκοπιά. Λόγου χάριν, ένας Χριστιανός μπορεί να ρωτήση, αν αυτός και η οικογένεια του είναι Γραφικώς ελεύθεροι να έχουν οποιουδήποτε είδους συναναστροφή μ’ ένα στενό συγγενή, ο οποίος έχει αποκοπή. Ο σύμβουλος πρέπει να του δώση μια σαφή απάντησι και να εξακριβώση αν η αρχή κατενοήθη. Κατόπιν, πρέπει να ενθαρρύνη εκείνον που ερωτά να λάβη το Ευρετήριον Εκδόσεων Σκοπιάς και να ιδή τη γενική επικεφαλίδα «Αποκοπή». Εκεί θα εύρη έναν υπότιτλο, «συναναστροφή με αποκεκομμένους», ακολουθούμενον από παραπομπές σε ωρισμένες εκδόσεις της Σκοπιάς. Τα παραρτήματα του Ευρετηρίου πρέπει πάντοτε να ελέγχωνται για να λαμβάνωνται οι τελευταίες πληροφορίες. Καλέστε εκείνον που υπέβαλε την ερώτησι να κάμη την προτεινόμενη ανάγνωσι ως βάσι της απαντήσεως που του εδώσατε. Αυτό θα του δώση πολύ υποβοηθητικές πληροφορίες. Καλέστε τον να σας αναφέρη και πάλι τι έμαθε. Αυτό θα τον βοηθήση να εξασκήση τις αντιληπτικές του ικανότητες, που είναι τόσο αναγκαίες για να βαστάση το δικό του φορτίο ευθύνης ως Χριστιανός. Είναι ένας τρόπος βοηθήσεως της εκκλησίας να φθάση σε ωριμότητα και ενότητα στην πίστι.​—Εφεσ. 4:13, 14.

Όταν ένας έγγαμος Χριστιανός ζητή συμβουλή σ’ ένα πρόβλημα του γάμου, που αφορά έναν άπιστο σύντροφο, ο σύμβουλος δεν πρέπει να παραβλέπη την πιθανότητα ότι ο αφιερωμένος Χριστιανός είναι δυνατόν να μην εφαρμόζη τις Γραφικές αρχές τις σχετικές με τον γάμο. (Λουκ. 6:41, 42) Η προστριβή, που υπάρχει, μπορεί να οφείλεται σε ασύνετες ενέργειες προερχόμενες κι από τα δύο μέρη. Η μέθοδος των ερωτήσεων μπορεί να χρησιμοποιήται για να διαπιστωθή αν αγνοήθηκε μια Γραφική αρχή. Ανεγνώρισε πλήρως η Χριστιανή σύζυγος την ηγεσία του απίστου συζύγου στην οικογένεια; Μήπως λησμονεί να επιδείξη βαθύ σεβασμό, και αντιθέτως τον μεταχειρίζεται σαν να είναι ένα αποκεκομμένο άτομο; Εσεβάσθη την ελευθερία της λατρείας του μέσα στον οίκο του; Ως Χριστιανή γυναίκα έχει ως πραγματικό στολισμό της «την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον»; (1 Πέτρ. 3:4) Αν ο σύζυγος είναι ο πιστός, εξεπλήρωσε την ευθύνη του ως κεφαλής της οικογενείας, προμηθεύοντας τα του οίκου του και αγαπώντας τη σύζυγο του ως το ίδιο του σώμα; Εμιμήθη το παράδειγμα του Ιεχωβά και του Χριστού, ή μήπως υπήρξε φορτικός και απερίσκεπτος;

Αφ’ ετέρου, επιπρόσθετα στη διδόμενη προφορική συμβουλή, ο επίσκοπος μπορεί να δείξη σ’ εκείνον που υπέβαλε την ερώτησι πώς να βρίσκη υποβοηθητικές συμβουλές στο Ευρετήριο κάτω από τη γενική επικεφαλίδα «Γάμος». Εκεί θα βρήτε υποτίτλους όπως αυτοί: «διαιρεμένος οίκος», «ο ρόλος του συζύγου» και «ο ρόλος της συζύγου». Σημειώστε τις σχετικές παραπομπές της λέξεως «Σύζυγος», όπου παρατίθενται περισσότερες πληροφορίες κάτω από υποτίτλους όπως αυτοί, «διακριτικότης για τη σύζυγο», «άπιστη σύζυγος», «αγάπη για τον σύζυγο» και «υποταγή στον σύζυγο». Όσοι δεν έχουν το Ευρετήριο Εκδόσεων Σκοπιάς στη γλώσσα τους μπορούν να χρησιμοποιούν τα ευρετήρια και τους Πίνακας Περιεχομένων των άλλων βιβλίων της Εταιρίας Σκοπιά. Εκεί υπάρχουν συμβουλές που αξίζουν περισσότερο από μια συμπτωματική ακρόασι· είναι άξιες μελέτης με προσευχή!

Ας λεχθή, παρεμπιπτόντως, ότι η περί γάμου συμβουλή συνήθως είναι πιο αποτελεσματική, όταν ο επίσκοπος εκκλησίας ή άλλος ώριμος σύμβουλος μπορή να μιλήση στον άνδρα και στη σύζυγό του μαζί​—ίσως αφού γίνουν χωριστές ερωτήσεις και παρουσιασθούν οι ατομικές απόψεις των. Καλέστε τον άπιστο σύζυγο να έλθη στη συζήτησι. Προθυμοποιηθήτε ν’ ακούσετε και τις δύο πλευρές της υποθέσεως. Χρησιμοποιήστε την μέθοδο των ερωτήσεων για να τους βοηθήσετε να διακρίνουν πού μπορούν και οι δύο να συμβάλουν περισσότερο στην επιτυχία της ενώσεως.

ΖΗΤΗΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΥΠΟΒΟΗΘΗΣΙ

Στον Ησαΐα 1:26 ο Ιεχωβά υπεσχέθη: «Και θέλω αποκαταστήσει τους κριτάς σου ως το πρότερον, και τους συμβούλους σου ως το απ’ αρχής.» Αυτή η υπόσχεσις ετηρήθη στον διορισμό επισκόπων στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα. (Πράξ. 20:28) Ως ένας απ’ αυτούς τους επισκόπους θα θελήσετε να αναζητήσετε Χριστιανούς, οι οποίοι είναι πνευματικώς ασθενείς, αδύνατοι ή παρεξέκλιναν από το ποίμνιο. (Ιεζ. 34:1-16) Αυτή η αναζήτησις έχει καλά αποτελέσματα, όπως εξηκριβώθη από το σχόλιο που έκαμε για τους μάρτυρας του Ιεχωβά ένας που δεν ήταν απ’ αυτούς: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά καλοί Χριστιανοί· ο αδελφός των δεν επήγαινε μαζί τους αυτές τις μέρες, και γι’ αυτό ήλθαν να τον ενισχύσουν, και τώρα ιδέτε τι ευτυχής που έγινε. Αν οι ιερείς μας έκαναν το ίδιο, μπορεί να μην εχανόμεθα από την εκκλησία, θα εξετάσω πληρέστερα αυτή τη θρησκεία».

Ως Χριστιανός σύμβουλος πρέπει πάντοτε να θυμάστε ότι «πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.» (Ιάκ. 5:16) Προσευχηθήτε με τον πάσχοντα επιπρόσθετα με την εφαρμογή της καταπραϋντικής συμβουλής του Θείου λόγου. Παρακαλέστε τον Ιεχωβά να δώση σ’ αυτό το άτομο το άγιο πνεύμα του, ώστε με σοφία να εφαρμόζη τις αρχές και τη δύναμι της Γραφής και να το ενδυναμώση να υπομένη ό,τι δεν μπορεί γρήγορα να θεραπευθή. (Ιάκ. 1:5· Φιλιππησ. 4:13) Ιδιαίτερα ο σύμβουλος πρέπει να είναι ενήμερος των καταστάσεων, που απαιτούν εφαρμογή της Χριστιανικής αγάπης. Είναι δύσκολο να φαντασθή κανείς ένα πρόβλημα, στο οποίο δεν θα μπορούσε να παρασχεθή βοήθεια από μεγαλύτερη αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει.​—1 Κορ. 13:4-8.

Ένα εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα μπορεί ν’ απαιτήση να δώσετε σ’ αυτό μια ιδιαίτερη προσοχή. Είτε στον υπηρέτη περιοχής, αν συμπέση να επισκεφθή την εκκλησία, είτε στο τμήμα της Εταιρίας, είναι δυνατόν ν’ απευθυνθήτε για βοήθεια. Μπορεί ν’ απαιτηθή χρόνος για να γίνη κάποια πρόσθετη τοπική έρευνα. Σχετικά με τούτο, είναι ουσιώδες να ενθυμήσθε ότι όταν υποδεικνύετε ένα πρόγραμμα μελέτης της Γραφής, παρακολουθήσεως συναθροίσεων και τακτικής διακονίας αγρού για τους άλλους, ο ίδιος προγραμματισμός χρειάζεται και για σας. Προσέχετε συνεχώς τη μελέτη και τη διακονία σας. (1 Τιμ. 4:15, 16) Τηρείσθε ενημερωμένοι σχετικά με την αυξανόμενη κατανόησι του Θείου λόγου.​—Παροιμ. 4:18.

Κάνοντας αυτά τα πράγματα θα είσθε σε θέσι να δίνετε Χριστιανική συμβουλή με επιδεξιότητα. Στον λαό του Ιεχωβά που χρειάζεται παρηγοριά και συμβουλή θα είσθε «ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.»​—Ησ. 32:2.

Φυλάγεσθε από Βλασφημία και Βωμολοχία

ΣΤΑ τελευταία χρόνια η βλασφημία και η βωμολοχία έχουν γίνει, αν όχι δημοφιλή, τουλάχιστον παραδεδεγμένα πράγματα στον κόσμο. Η κοινή έκφρασις είναι ότι «όλοι έτσι κάνουν», εννοώντας μ’ αυτό ότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό με την αισχρολογία, εφόσον η πλειονότης των ανθρώπων υποπίπτει σ’ αυτήν. Καλό είναι να φυλάγεται κανείς από τέτοιον εσφαλμένο συλλογισμό, μήπως παγιδευθή στη μίμηση του κοσμικού συρφετού με τη χρήσι ρυπαρών λόγων, βωμολοχιών και ακαθάρτων αστεϊσμών.​—Εφεσ. 4:19· 5:3, 5· Κολ. 3:5.

Οι Χριστιανοί, ειδικά, πρέπει να αισθάνωνται αυτή την υποχρέωσι, διότι καλούνται να είναι φως μέσα σ’ ένα σκοτεινό κόσμο. Είναι εντεταλμένοι να κρατούν τους λόγους της ζωής και της ελπίδος. Παραγγέλλονται ‘ν’ αφήσουν το φως των να λάμψη ενώπιον των ανθρώπων, για να ιδούν οι άλλοι τα καλά των έργα και δοξάσουν τον Πατέρα των τον εν τοις ουρανοίς’. (Ματθ. 5:14, 16) Ο λόγος των, λοιπόν, πρέπει να είναι πάντοτε της πιο υψηλής αξίας.

Ο Ιησούς έδωσε κι άλλη αιτία έλεγχου των λόγων όταν είπε: «Σας λέγω δε, ότι δια πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι’ αυτόν εν ημέρα κρίσεως. Διότι εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθή.» (Ματθ. 12:36, 37) Επομένως, για να στέκη κανείς σε μια θέσι ευνοίας ενώπιον του Θεού, πρέπει να φυλάγεται από βλασφημίες, ρυπαρούς αστεϊσμούς και βωμολοχίες.

Ο απόστολος του Ιησού Παύλος, επίσης, ετόνισε το σημείο αυτό. Αφού συνεβούλευσε τους Χριστιανούς να φυλαγώνται από τη μίμησι των ανωφελών και ανηθίκων τρόπων του κόσμου, υπέδειξε την ανάγκη αποβολής του παλαιού ανθρώπου και περιβολής του νέου ανθρώπου, του πλασμένου κατά το θέλημα του Θεού. Μετά απ’ αυτό, λέγει: «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας . . . Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας· . . . Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία. Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος, ή ακάθαρτος, ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού. . . . Μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών. Διότι ήσθε ποτέ σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω· περιπατείτε ως τέκνα φωτός.» (Εφεσ. 4:29-5:8) Είναι μια επίκαιρη συμβουλή γι’ αυτόν τον καιρό και αιώνα.

Αυτό μπορεί να μην είναι πάντοτε εύκολο να γίνη, ιδιαίτερα αν έχετε να εργασθήτε με ανθρώπους που είναι κατά συνήθειαν επιρρεπείς στη χρήσι αισχρών λόγων. Αλλ’ ο Χριστιανός ενθαρρύνεται ν αγωνισθή σκληρά για την πίστι. Πρέπει να φυλάττη τη διάνοιά του από μόλυνσι με λόγια, μη δικαιολογώντας την αισχρολογία, όπως κάνουν μερικοί, και μη επιτρέποντας να μπουν στη διάνοιά του ακάθαρτες εκφράσεις. Παραδείγματος χάριν, προσφάτως ένας μηχανικός αυτοκινήτων έσκυψε κάτω από την καλύπτρα ενός αυτοκινήτου που είχε σταθμεύσει για να κάμη μια επιδιόρθωσι. Το κατσαβίδι ξέφυγε. Το χέρι του χτύπησε στο ζεστό ατσάλι. Στις επόμενες λίγες στιγμές η ατμόσφαιρα γέμισε από ένα ρεύμα εξάψεως κι αισχρολογίας, καθώς ο επιδιορθωτής περιεβάδιζε προφέροντας ρυπαρά λόγια. Μερικοί θεαταί εμειδίασαν, ενώ άλλοι τον δικαιολογούσαν για τη στάσι του εξαιτίας αυτού που συνέβη. Αλλ’ ένας Χριστιανός δεν πρέπει να βρίσκη δικαιολογίες για γλώσσα, που δυσφημεί το όνομα του Θεού και διαφθείρει τα πλάσματα, άσχετα με το ποια είναι η αιτία. Δεν υπάρχει δικαιολογία για αισχρόλογα.

Ίσως δεν θα ήταν ούτε κατά το ήμισυ τόσο ανησυχητικό, αν όλη η αισχρολογία ήταν περιορισμένη σε σταθμούς αυτοκινήτων κι εγίνετο από εκείνους που τραυματίζονται στους αντίχειρας και τα χέρια των. Αλλ’ αλλοίμονο! δεν συμβαίνει αυτό. Σχεδόν παντού ακούει κανείς μολυσμένη γλώσσα. Στα εργοστάσια και στα γραφεία, στα αθλητικά γήπεδα, στα θέατρα και στα κολλεγιακά υπνωτήρια, ρυπαροί λόγοι εκστομίζονται κάθε μέρα. Άτομα όλων των τάξεων, από τους διευθυντάς, τους δικηγόρους και τους βουλευτάς ως τους στρατιώτας, τους ναύτας, τις γυναίκες, τα παιδιά, τα μέλη εκκλησιών και τους κήρυκας, είναι ένοχοι χρησιμοποιήσεως απρεπούς γλώσσης. Έχει καταστή μια άλλη όψις του γενικού προτύπου του σημερινού αιώνος, ο αισχρός τρόπος του σκέπτεσθαι και η αισχρή διαβίωσις. Οι Χριστιανοί, όμως, δεν πρέπει να είναι μέρος τούτου.

Ατυχώς, μερικοί, που έχουν καλή θρησκευτική εκπαίδευσι, επέτρεψαν στον εαυτό τους να παρασυρθή από το ρεύμα του κόσμου. Απομιμούνται τον «έξυπνο» τρόπο ομιλίας του, απολαμβάνουν τα ρυπαρά αστειολογήματα και τις βωμολοχίες του. Άλλοι αρέσκονται να μιμούνται «έξαλλους τύπους» και «νεαρούς αστέρας» του Χόλλυγουντ με τις έκλυτες και ιδιότυπες συνήθειες των. Αυτά τα άτομα φαίνονται να θέλουν να ταυτίζωνται με τον κόσμο και συγχρόνως ν’ αποτελούν μέρος της οργανώσεως του Θεού. Αυτό, βέβαια, ποτέ δεν μπορεί να γίνη. «Η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού.» Οι Χριστιανοί νουθετούνται να είναι ‘αμόλυντοι από του κόσμου’. (Ιάκ. 4:4· 1:27) Η εντολή είναι: «Μη εγγίσητε ακάθαρτον . . . καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.» (Ησ. 52:11, ΜΝΚ) Αυτό εφαρμόζεται και στο να είναι κανείς καθαρός σε λόγους.

ΑΣΕΜΝΟΛΟΓΙΑ ΣΕ ΕΝΤΥΠΑ

Υπάρχουν άτομα, που θα προτιμούσαν να βρεθούν νεκρά, παρά να συλληφθούν μιλώντας σε κάποια χαλαρών ηθών γυναίκα του μπαρ. Ωστόσο, πολλοί απ’ αυτούς ακριβώς τους ιδίους επί ώρες εντρυφούν σ’ ένα βιβλίο γεμάτο από εκλύτους χαρακτήρας, των οποίων η ζωή και η γλώσσα μπορεί να είναι πολύ πιο εκλελυμένη από τη γλώσσα οποιασδήποτε ασέμνου γυναικός.

Υπάρχουν πολλά τέτοια ποταπά βιβλία, που εκδίδονται κάθε χρόνο, οποιοδήποτε από τα οποία θα ωδηγούσε τους εκδότας και συγγραφείς του στη φυλακή πριν από λίγες δεκαετηρίδες. Αυτά τα δημοσιεύματα είναι ασυγκράτητα και στη χρήσι απρεπών λέξεων και στην περιγραφή της φαυλότητος και διαστροφής. Εκείνοι, που είναι υπαίτιοι αυτών, λέγουν ότι προμηθεύουν απλώς ό,τι ζητεί το κοινόν. Λέγουν ότι, αν οι άνθρωποι δεν θέλουν τέτοια δημοσιεύματα, εκείνο που έχουν να κάμουν είναι να παύσουν να τ’ αγοράζουν και τότε γοργή θα είναι μια μεταρρύθμισις. Πόσο αληθές είναι αυτό! Αλλ’ αλλοίμονο! όπως εδήλωσε ο αρχαίος προφήτης: «Ο λαός μου αγαπά ούτω.» (Ιερεμ. 5:30, 31) Οι βιβλιοθήκες αντανακλούν τον αιώνα. Τουλάχιστον ένας κριτικός ισχυρίσθη ότι αυτά είναι ένα «σημείο των καιρών που αλλάσσουν».

Και γιατί θα ήθελε ένας Χριστιανός να έχη συντροφιά με τέτοια επιλήψιμα δημοσιεύματα, τα οποία ομολογουμένως διαφθείρουν μια ολόκληρη κοινωνία; Δεν υπάρχει ορθός λόγος, για τον οποίον θα ήθελε ένας να βυθίζεται στις ρυπαρότητες του κόσμου. «“Μη εγγίσητε ακάθαρτον” και “εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες,” λέγει Ιεχωβά ο Παντοκράτωρ.»​—2 Κορ. 6:17, 18, ΜΝΚ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Χριστιανοί δεν εκτιμούν την ειλικρινή γλώσσα. Ένας ωρισμένος βαθμός χρησιμοποιήσεως ειλικρινούς γλώσσης είναι ανεκτός. Ο Ιησούς μιλούσε ελεύθερα, αλλά ποτέ δεν επρόφερε χυδαιότητες. Η Γραφή έχει ελεύθερη γλώσσα, αλλά χωρίς να παρουσιάζη κατάπτωσι. Αντιθέτως, είναι εμπνευστική κι εποικοδομητική. Ένας Χριστιανός καλείται να ομιλήση χωρίς περιστροφές, για να εκτεθή κι εξαλειφθή η υποκρισία και το ψεύδος. Αλλά δεν πρέπει να προσφεύγη σε ρυπαρολογίες για να εκπληρώση το έργον του. Η αλήθεια είναι εκείνη που ελευθερώνει τους ανθρώπους.​—Ματθ. 23:13-36· Ιωάν. 8:32.

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΑΠΟ ΑΙΣΧΡΟΛΟΓΙΑ

Αν το παιδί σας χρησιμοποιή ρυπαρή γλώσσα, διερωτηθήτε, «Είναι η γλώσσα του σπιτιού υγιαίνουσα και καθαρή;» «Χρησιμοποιούν οι φίλοι του ευπρεπή λόγια;» «Τι βιβλία διαβάζει;» Τα παιδιά δεν είναι γεννημένα με λεξιλόγιο βλασφημιών. Αυτά τα μαθαίνουν από το περιβάλλον των.

Σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, οι νεανικές διάνοιες, στις οποίες το κάθε τι κάνει εντύπωσι, υφίστανται επιθέσεις από ένα πολύ μοχθηρό και ύπουλο εχθρό​—τον πωλητή αισχρών βιβλίων. Στο 1959 το Υπουργείον Ταχυδρομείων των Ηνωμένων Πολιτειών ανέφερε ότι οι πωληταί σεξουαλικών ρυπαροτήτων απέστελλαν τουλάχιστον 50.000.000 αντίτυπα βιβλίων με αισχρότητες δια των ταχυδρομείων, κερδίζοντας. 500.000.000 και πλέον δολλάρια το έτος. Αυτοί οι πωληταί προορίζουν τα είδη των κατά μέγα μέρος, αν όχι αποκλειστικά, για τους κάτω των είκοσι ετών! Εκατομμύρια παιδιά, μερικά οκτώ και ένδεκα ετών ηλικίας, επρομηθεύθησαιν έντυπα τα οποία μια υποεπιτροπή της Γερουσίας εχαρακτήρισε ως «ακόλαστα, εξαχρειωτικά, αηδιαστικά, αξιοκαταφρόνητα, με τάσεις διαφθοράς, καταστρεπτικά και ικανά να δηλητηριάσουν οποιαδήποτε διάνοια σε οποιαδήποτε ηλικία». Οι αρχές λέγουν ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα σε κάθε δεκαοκτώ παιδιά σχολικής ηλικίας γίνεται στόχος των προμηθευτών τοιούτων απίστευτων ρυπαροτήτων.

Αυτά τα έντυπα διαφθείρουν περισσότερο από τα λόγια ενός ατόμου. Σύμφωνα με τον Ι. Έδγαρ Χούβερ, αρχηγόν του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (FBI) υπήρξε μια καταπληκτική αύξησις σε νεανικά σεξουαλικά εγκλήματα από το 1955, πράγμα το οποίον, όπως παρατηρείται, παραλληλίζει την αύξησι σε άσεμνα έντυπα. Υπήρξε, επίσης, αύξησις σε διαστροφές μεταξύ ανηλίκων και αύξησις σε αφροδίσια νοσήματα, περισσότερα δε από τα μισά κρούσματα είναι μεταξύ νέων κάτω του εικοστού έτους και ενηλίκων νέων​—κατάστασις αδιανόητη προ εικοσαετίας.

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ​—ΠΩΣ; ΠΟΥ;

Μόνον με το να φυλάγουν τη διάνοια μπορούν τα παιδιά και οι ενήλικοι να προστατευθούν από αυτή τη μόλυνσι. Η ομιλία πηγάζει από τη διάνοια. Είναι ό,τι γεμίζει τη διάνοια και τελικά εξέρχεται από το στόμα. Οι καθαρές σκέψεις θα παραγάγουν καθαρή ομιλία· οι ρυπαρές σκέψεις θα φέρουν ρυπαρά λόγια. Οι άνθρωποι, που χρησιμοποιούν βωμολοχίες, σκέπτονται αισχρά πράγματα. Οι διάνοιές τους είναι γεμάτες από την αισχρή ρυπαρότητα που πλημμυρίζει τον κόσμο. Τίποτα παραπάνω. Για να είναι καθαρή η ομιλία, η διάνοια πρέπει να προφυλάσσεται από κάθε μη αγνή παρείσδυσι.

Είναι πρέπον για τον άνδρα και τη γυναίκα να ελέγχουν τις σκέψεις, λόγους και πράξεις των με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη σκέπτωνται ούτε να λέγουν τίποτα που έχει σχέσι με τον Θεό και τις βουλές του παρά με το πιο μεγάλο αίσθημα εκτιμήσεως, σοβαρότητος κι ευλαβείας, διαλογιζόμενοι δε τους λόγους του να μη σχηματίζουν γνώμη, η οποία δεν αποδίδει τιμή σ’ Αυτόν. Οι ρυθμισμένες αυτές σκέψεις κι εκφράσεις είναι σαν μήλα χρυσά σε ποικίλματα αργυρά. Εν τούτοις, όταν οι σκέψεις και οι λόγοι δεν ελέγχωνται, όχι μόνο γίνονται πράγματα δυσάρεστα, αλλ’ ο θάνατος και η καταστροφή είναι συχνά η καρποφορία των.​—Παροιμ. 15:4· 25:11· 18:21.

Η αισχρολογία κι η βωμολοχία δεν μπορούν να θεραπευθούν για πολύν καιρό με την κενότητα, δηλαδή με το να λέμε απλώς, «Δεν θα βλασφημήσω πια», ή «Δεν θ’ ασχοληθώ πια σε βωμολοχίες». Απλές αρνητικές δηλώσεις δεν αρκούν. Απλή κατάκρισις των ρυπαρολογημάτων δεν πρόκειται να κλείση αποτελεσματικά τις πόρτες στην ενστάλαξι κακών διαλογισμών στη διάνοια. Οι κακοί συλλογισμοί πρέπει ν’ αποβάλλωνται με την αλήθεια και τη λογική. Η αλήθεια πρέπει να λάβη τη θέσι, όπου κατοικούσε άλλοτε η διαφθορά. Ο Ιησούς το ετόνισε αυτό σε μια από τις παραβολές του. Είπε ότι ένας οίκος, που εκαθαρίσθη από τα ακάθαρτα πνεύματα και κατόπιν αφέθη κενός, γρήγορα θα γίνη χειρότερος από πριν. Ο οίκος πρέπει να είναι πλήρης από το άγιο πνεύμα του Θεού ως προστασία από δαιμονική επιδρομή.​—Ματθ. 12:43-45.

Όταν η διάνοια ενός παιδιού ή ενηλίκου στραφή στην αλήθεια, όπως βρίσκεται στον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και εμμένη σ’ αυτή με ερωτήσεις, αναζητήσεις και έρευνες, έχει την ενεργό δύναμι του Θεού, δηλαδή, το άγιο πνεύμα του Θεού εν ενεργεία μέσα της, για εποικοδόμησι κι ανακαίνισι. Ο Παύλος επέσυρε πάνω σ’ αυτό την προσοχή των Εφεσίων, λέγοντας: «Να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας.» Αυτό θα συνέβαινε σ’ εκείνους που ‘αυτόν [τον Χριστόν] ήκουσαν, και εις αυτόν εδιδάχθησαν, καθώς είναι η αλήθεια εν τω Ιησού’. Δεν είναι, λοιπόν, απλώς οποιοδήποτε αλήθεια εκείνη, που παρέχει προστατευτική δύναμι από τις δυνάμεις που επηρεάζουν τη διάνοια. Μόνον οι αλήθειες που είναι ενσωματωμένες στις αρχές της Χριστιανοσύνης μπορούν να παράσχουν αυτή την προστασία.​—Εφεσ. 4:20-24.

Το να γεμίζη κανείς τον νουν του μ’ αυτές τις αλήθειες, μ’ αυτές τις σκέψεις του Θεού, σημαίνει ότι η Γραφή πρέπει να μελετάται. Σημαίνει ότι οι αλήθειες της Γραφής πρέπει να σταθμίζωνται, οι επαγγελίες της πρέπει να τυγχάνουν στοχασμού. Σημαίνει ν’ απαλλαγούμε από τις ιδέες του παλαιού κόσμου και να κάμωμε τις θείες σκέψεις δικές μας. Ο Παύλος συμβουλεύει: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Αυτό μπορεί να γίνη, λέγει ο Παύλος, αν ‘φρονούμε τα άνω, μη τα επί της γης’. (Κολ. 3:2) Επίσης λέγει: «Περιπατείτε κατά το πνεύμα, και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός.» (Γαλ. 5:16) Κατόπιν νουθετεί τους Χριστιανούς να εγκύπτουν σε ενάρετα κι επαινετά πράγματα. «Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί», λέγει, «ταύτα πράττετε· και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»​—Φιλιππησ. 4:8, 9.

Η οδός της καθαρής διανοίας και της υγιούς γλώσσης αρχίζει με την εισχώρησι της αληθείας στη διάνοια. Εξαρτάται από το τι διαβάζομε, τι βλέπομε, τι ακούομε, τι διακρατούμε, το αν η διάνοιά μας θα επηρεασθή προς το καλό ή το κακό. Αν εντυπώνωμε στο νου μας σκέψεις κατά το πρότυπον των υγιών διδασκαλιών του λόγου του Θεού, τότε θα εκρεύσουν από τον νου μας λόγοι ζωής.​—Ιάκ. 3:1-18.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσέχωμε τις συναναστροφές μας. Εκλέξατε καλούς, καθαρούς συντρόφους, είτε πρόκειται για ανθρώπους πραγματικούς, είτε ανθρώπους των κινηματογραφικών ταινιών, χαρακτήρας μυθιστορημάτων, ή της φαντασίας, διότι μπορούν δραστικά να επηρεάσουν τον συλλογισμό σας. Οι κακές συναναστροφές φθείρουν τα καλά ήθη και καταστρέφουν τον καθαρό λόγο.​—1 Κορ. 15:33.

Η καλύτερη συναναστροφή είναι εκείνη που απολαμβάνομε με τον Θεό στην προσευχή. Όταν εγείρεται ο πειρασμός για κακή χρήσι της γλώσσης, προσεύχεσθε. Δεν μπορεί ένας να διανοηθή τη χρησιμοποίησι ρυπαρολογίας ενόσω προσεύχεται στον Θεό. Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς συνεβούλευσε τους μαθητάς του: «Προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν.» (Λουκ. 22:40, 46) Προσεύχεσθε, επίσης, όταν βρίσκεσθε σε πειρασμό, για να μην υποκύψετε σ’ αυτόν. Στη Χριστιανική σας συνείδησι είθε να είναι πάντοτε ο Θεός τόσο ζωηρά παρών, ώστε ποτέ να μην πήτε ή να κάμετε τίποτα, το οποίον θα τον δυσαρεστήση.​—1 Πέτρ. 3:10-12.

Αλλαγή Τρόπου Ζωής

Μια ενδιαφέρουσα πείρα από τον Παναμά δείχνει τη δύναμι που έχει ο λόγος του Θεού στο να επιφέρη αλλαγή τρόπου ζωής των ειλικρινών ανθρώπων. Ιδού τι αναφέρεται σε μια σχετική έκθεσι:

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας εδώ στην Καθολική αυτή χώρα οφείλεται στην τοπική συνήθεια, που έχουν πολλοί, να συζούν και να δημιουργούν οικογένεια χωρίς την τέλεσι νομίμου γάμου. Πολλοί μαθαίνουν την αλήθεια και θα ήθελαν να είναι στην κοινωνία του Νέου Κόσμου, αλλά καταλαβαίνουν ότι πρέπει πρώτα να τακτοποιήσουν τη ζωή των. Ένας άνδρας, που μελετούσε με τους Μάρτυρας, έθεσε τέλος στη μέθη και στο χαρτοπαίγνιο, στα οποία έρρεπε, εσταμάτησε το κάπνισμα και έπαυσε να δέρνη τη σύντροφό του που ήταν η μητέρα των τεσσάρων θυγατέρων του. Δεν μπορούσε, όμως, ακόμη να αφιερώση τη ζωή του στον Ιεχωβά, διότι η γυναίκα δεν συμφωνούσε να νομιμοποιηθή ο γάμος. Δεν μπορούσε να πιστέψη ότι ήταν ειλικρινής κι εσκέφθηκε ότι ύστερ’ από λίγον καιρό θα ξαναγύριζε πάλι στην παλιά του ζωή. Αφού έζησε ένα χρόνο έτσι και αφού έβλεπε ότι αυτή ηρνείτο ακόμη να τον υπανδρευθή, είπε ότι δεν θα άφηνε την προσεχή συνέλευσι να περάση χωρίς να βαπτισθή κι έτσι άρχισε να μαζεύη τα πράγματα του για να φύγη από το σπίτι. Αυτό προφανώς έπεισε τη γυναίκα για την ειλικρίνεια του και τελικά συνεφώνησε να πη «Ναι». Ενυμφεύθησαν την ίδια ακριβώς εβδομάδα της συνελεύσεως, ο σύζυγος εβαπτίσθη και ήταν πολύ τακτικός στην υπηρεσία του αγρού από τότε. Αυτό ήταν μια ωραία μαρτυρία στη γειτονιά και πολλοί άνθρωποι, που τον εγνώριζαν προηγουμένως, εξεπλάγησαν για την αλλαγή της διαγωγής του και ‘για το τι η θρησκεία αυτή μπορεί να κάμη σ’ ένα άτομο’.»​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι εννοούσε ο Ηλίας όταν, σε απάντησι στο αίτημα του Ελισσαιέ να του επιτραπή ν’ αποχαιρετήση τους γονείς του, είπε στον Ελισσαιέ: «Ύπάγε, επίστρεψον· διότι τι έκαμα εις σε;»​—1 Βασ. 19:20.​—Α. Ι., Ηνωμένες Πολιτείες.

Εκείνο που εννοούσε ο Ηλίας εδώ ήταν ότι το ζήτημα δεν ήταν τόσο επείγον ώστε να μη μπορέση ο Ελισσαιέ να πάγη πρώτα στο σπίτι του και ν’ αποχαιρετήση τους γονείς του. Πήγαινε, γύρισε, διότι δεν έχω αντίρρησι. Δεν σου έκαμα τίποτα για να σου απαγορεύσω τούτο· έτσι θα μπορούσαν να παραφρασθούν τα λόγια του. Γι’ αυτό ο Ελισσαιέ προέβη στην ετοιμασία ενός συμποσίου για την οικογένειά του. Αυτό πρέπει να είχε διαρκέσει τουλάχιστον λίγες ώρες, διότι περιελάμβανε τη σφαγή ταύρων, την προετοιμασία των και κατόπιν το μαγείρευμα του κρέατός των.

Πραγματικά, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι ο Ηλίας παρέμεινε και παρεκάθησε σ’ αυτό το συμπόσιο, διότι δεν αναγράφεται ότι ο Ελισσαιέ εβιάζετο να προφθάση τον Ηλία, ως να συνέχισε ο Ηλίας τον δρόμο του κι έμεινε πίσω ο Ελισσαιέ. Αναγινώσκομε, λοιπόν, ότι μετά το συμπόσιο ο Ελισσαιέ «σηκωθείς, υπήγε κατόπιν του Ηλία, και υπηρέτει αυτόν.»​—1 Βασ. 19:21.

Επρόκειτο για μια κατάστασι εντελώς διαφορετική από εκείνη που αναγράφεται στο Ματθαίος 8:21, 22, όπου ένας μαθητής εζήτησε να του επιτραπή πρώτα να θάψη τον πατέρα του, ο δε Ιησούς απήντησε: «Ακολουθεί μοι, και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς.» Σ’ αυτή την περίπτωσι δεν πρέπει να νοήσωμε ότι ο πατέρας ήταν ήδη νεκρός· αλλιώς, ο γυιός θα είχε θάψει τον πατέρα του, διότι στις Ανατολικές χώρες οι άνθρωποι θάπτουν τους νεκρούς των λίγο ύστερ’ από τον θάνατό τους.

Σχετικά με την έκφρασι αυτή, ο Γεώργιος Μ. Λάμψας, αυθεντία στα Συριακά (Αραμαϊκά) έθιμα και τις γλώσσες, λέγει: «Η φράσις αυτή είναι Ανατολισμός, ειδικά μεταξύ των Αραμαϊκοφώνων λαών. Σημαίνει ‘ο πατέρας μου είναι ηλικιωμένος και πρέπει να τον γεροκομήσω ώσπου να πεθάνη’. Ή, ‘ο πατέρας μου πλησιάζει στον τάφο’, που σημαίνει, ο πατέρας μου μπορεί να πεθάνη κάποια μέρα. Ένας άνθρωπος ηλικίας εβδομήντα ετών θεωρείται ‘νεκρός’ στην Ανατολή, διότι είναι απαράγωγος. Επειδή δεν έχουν ασφαλιστικές εταιρίες ή τράπεζες για προστασία του γήρατος, ένας ηλικιωμένος, φυσικά, φθάνει στο σημείο, ώστε να εξαρτάται από τον γυιό του για συντήρησι. Εξ άλλου, η υψίστη επιθυμία ενός πατέρα είναι να έχη τον γυιό του στη νεκρική του κλίνη για να του κλείση τα μάτια την τελευταία ώρα, οπότε κι εκείνος, επίσης, εκφράζει την ευλογία του στην οικογένεια του. . . . Οι ανατολικοί λαοί είναι αξιοσημείωτοι για τη γενναιοφροσύνη και το φιλόξενο πνεύμα τους. Όχι μόνο μοιράζονται την τροφή τους, αλλά και θάπτουν τους νεκρούς της κοινότητος, και περιθάλπουν τους παρήλικας».​—Φως του Ευαγγελίου, σελ. 62.

Βλέπομε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει αντίθεσις μεταξύ της κλήσεως που έδωσε ο Ηλίας στον Ελισσαιέ και εκείνης που έδωσε ο Ιησούς σε κάποιον μαθητή.

● Μήπως η δήλωσις της προς Εφεσίους επιστολής 3:10 σημαίνει ότι ο Θεός διδάσκει τις ουράνιες αρχές και εξουσίες, τους αγγέλους, μέσω των μελών της Χριστιανικής εκκλησίας ενόσω βρίσκονται ακόμη στη γη;​—Β. Φ.

Όχι, δεν αναφέρεται σ’ αυτό ο απόστολος. Εξετάστε τα συμφραζόμενα και σημειώστε ότι εκείνο που τελεί υπό εξέτασιν είναι, όχι γνώσις όλων των σκοπών του Θεού, αλλ’ ο σκοπός του να λάβη από μέσα από τους ανθρώπους μια ομάδα ως συγκληρονόμους με τον Χριστό στην ουράνια δόξα.

Αρχίζοντας με το εδάφιο 5, διαβάζομε: «Το οποίον [μυστήριον] εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη δια πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ, δια του ευαγγελίου. . . . Εις εμέ τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αυτή, να ευαγγελίσω μεταξύ των εθνών τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού, και να φωτίσω πάντας, ποία είναι η κοινωνία του μυστηρίου του αποκεκρυμμένου από των αιώνων εν τω Θεώ, όστις έκτισε τα πάντα δια του Ιησού Χριστού· δια να γνωρισθή τώρα δια της εκκλησίας εν τοις επουρανίοις εις τας αρχάς και τας εξουσίας η πολυποίκιλος σοφία του Θεού· κατά την αιώνιον πρόθεσιν την οποίαν έκαμεν εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.»​—Εφεσ. 3:5-11.

Ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο ολίγον τι κατώτερον των θεοειδών πλασμάτων ή αγγέλων, έτσι ώστε δεν φαίνεται λογικό ότι οι άγγελοι θα έπρεπε να περιμένουν τους ανθρώπους για διδασκαλία. Αντιθέτως, ο Ιεχωβά Θεός κατ’ επανάληψιν εχρησιμοποίησε αγγέλους για να διδάξουν τον γήινο άνθρωπο, και ιδιαίτερα να διακονήσουν σ’ εκείνους που είναι μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας με ουράνια κλήσι.​—Δαν. 10:10-14· Εβρ. 1:14.

Τότε πώς συμβαίνει ότι ο Θεός καθιστά γνωστή την πολυποίκιλη σοφία του μέσω της εκκλησίας; Διότι, εκείνο, που ο Θεός πράττει μέσω αυτής της εκκλησίας, υπέρ αυτής και μαζί με αυτή, χρησιμεύει ως μια εικόνα της πολυποίκιλης σοφίας του Θεού. Αυτό το μυστήριο είναι κάτι για να το βλέπουν οι άγγελοι με θαυμασμό και έκπληξι, και έτσι μπορεί να λεχθή ότι μέσω αυτού τα αγγελικά αυτά πλάσματα φθάνουν να ιδούν την πολυποίκιλη σοφία του Θεού όπως δεν την είχαν γνωρίσει προηγουμένως.

Τι θα πούμε για το 1 Πέτρου 1:12; Αυτό λέγει: «Εις τους οποίους απεκαλύφθη ότι ουχί δι’ εαυτούς, αλλά δι’ ημάς υπηρέτουν αυτά, τα οποία τώρα ανηγγέλθησαν προς εσάς δια των κηρυξάντων το ευαγγέλιον εις εσάς εν πνεύματι αγίω τω αποσταλέντι απ’ ουρανού, εις τα οποία επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι.» Το εδάφιο τούτο αναφέρεται στο ίδιο πράγμα με το Εφεσίους 3:10. Άγγελοι επιθυμούσαν να κατανοήσουν τα όσα έγραψαν οι προφήται των αρχαίων χρόνων για τη Χριστιανική εκκλησία, αλλά η κατανόησίς των ανέμενε την από τον Θεό αποκάλυψι των σκοπών του, όπως στην Πεντηκοστή, και όχι το να διδαχθούν από τα επίγεια μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας.

Το σημείο, που εξαίρεται στην προς Εφεσίους επιστολή 3:10, θα μπορούσε να διευκρινισθή ως εξής: Όταν παρατηρούμε τους έναστρους ουρανούς μάς κάνουν εντύπωσι οι ιδιότητες του Θεού και έτσι μπορεί να λεχθή ότι μέσω των Γαλαξιών αυτών, των αψύχων ουρανίων σωμάτων, ο Θεός μάς διδάσκει για τις ιδιότητές του. Όχι ότι αυτά τα σώματα γνωρίζουν κάτι που ο άνθρωπος δεν γνωρίζει, διότι δεν γνωρίζουν τίποτε, αλλά με την ίδια την ύπαρξί τους μας διδάσκουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγγέλους και τα επίγεια μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας. Με ό,τι έκαμε ο Θεός για την εκκλησία και θα κάμη ακόμη γι’ αυτήν, καθιστά Αυτός γνωστή στις ουράνιες αρχές και στις εξουσίες, στα αγγελικά πλήθη, την πολυποίκιλη σοφία του.

● Είναι εσφαλμένο να εγχειρήση κανείς ένα χαϊδεμένο ζώο έτσι ώστε να εμποδίση την παραγωγικότητά του;​—Ρ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο νόμος του Μωυσέως ειδικά απηγόρευε στους. Ισραηλίτας να προσφέρουν οποιοδήποτε ζώο ως θυσία, που είχε υποβληθή σε τέτοιου είδους εγχείρησι: «Μόσχον δε ή πρόβατον . . . θλαδίαν, ή εκτεθλιμμένον, ή εκτομίαν, ή ευνουχισμένον, δεν θέλετε προσφέρει εις τον Ιεχωβά· ουδέ θέλετε κάμει τούτο εν τη γη υμών.» Ενώ αυτός ο νόμος δεν απηγόρευε εντελώς στους Ισραηλίτας να εκτελούν μια τέτοια εγχείρησι στα κατοικίδια ζώα των, η φωνή της Ιουδαϊκής παραδόσεως δείχνει ότι ο νόμος αυτός ηρμηνεύετο έτσι. Και αυτό μπορεί να είναι σωστό, επειδή, εφόσον ένα τέτοιο ζώο δεν μπορούσε να προσφέρεται ως θυσία, το γεγονός αυτό θα ήταν δυνατόν να χρησιμεύη προς αποτροπήν μιας τέτοιας ενεργείας. Είναι ενδιαφέρον να πούμε σχετικώς, ότι, όταν μερικές μεταφράσεις της Βίβλου αναφέρωνται στον βουν ως ζώον προς θυσίαν, αυτό είναι κακή μετάφρασις, επειδή ο βους είναι ένα ευνουχισμένο ζώο. Η κατάλληλη απόδοσις είναι «ταύρος».​—Λευιτ. 22:23, 24 (ΜΝΚ)· 7:23, 25· 27:26· Δευτ. 18:3.

Εν τούτοις, εκείνο που έκαναν οι Ισραηλίται δεν είναι κατ’ ανάγκην δεσμευτικό στους Χριστιανούς, επειδή οι Χριστιανοί δεν είναι υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν. (Ρωμ. 6:14) Ο άνθρωπος έχει κυριαρχία επάνω στα κατώτερα ζώα και​—ενώ δεν πρέπει να καταχράται αυτής της κυριαρχίας, είτε με το να τα φονεύη για διασκέδασι είτε με το να τα κάνη να υποφέρουν χωρίς να υπάρχη ανάγκη—​απόκειται σ’ αυτόν να καθορίση πώς αυτά μπορούν καλύτερα να τον εξυπηρετήσουν, νεκρά ή ζωντανά, με τις αναπαραγωγικές των δυνάμεις ή χωρίς αυτές.​—Γέν. 1:28.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το πνεύμα προς τας εκκλησίας.​—Αποκάλ. 2:11. Σ 1/8/62 24

17 Τον Γαδ, θέλουσι πειρατεύσει πειραταί· πλην και αυτός εις το τέλος θέλει πειρατεύσει.​—Γέν. 49:19. Σ 1/10/62 41-43.

18 Ημείς όμως δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.​—Εβρ. 10:39. Σ 15/1/63 30, 31α

19 Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.​—Ψαλμ. 40:8. Σ 15/8/62 16, 17

20 Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε.​—1 Πέτρ. 2:17. Σ 1/3/63 22-24α

21 Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! όλην την ημέραν είναι μελέτη μου. Δια των προσταγμάτων σου με έκαμες σοφώτερον των εχθρών μου· διότι είναι πάντοτε μετ’ εμού.​—Ψαλμ. 119:97, 98. Σ 1/12/62 24-26α

22 Οι πατέρες . . . εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ. Σ 15/7/62 6α

23 Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος.​—1 Τιμ. 4:8. Σ 1/11/62 16, 17

24 Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου . . . Δέσον αυτάς περί τον τράχηλόν σου· εγχάραξον αυτάς επί την πλάκα της καρδίας σου.​—Παροιμ. 3:1, 3. Σ 15/1 1/62 19-21

25 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.​—Ματθ. 6:33. Σ 15/2/63 42, 43

26 Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, . . . παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού· . . . μήπως ήναί τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού.​—Εβρ. 12:14-16. Σ 15/1/63 26, 27α

27 Διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομόνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων.​—1 Πέτρ. 2:15. Σ 1/3/63 18, 19α

28 Ας φερώμεθα προς την τελειότητα . . . Και τούτο θέλομεν κάμει, εάν επιτρέπη ο Θεός.​—Εβρ 6:1, 3. Σ 15/1/63 28-30α

29 Η Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι πατουμένη υπό εθνών, εωσού εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.​—Λουκ. 21:24. Σ 15/3/63 31, 33

30 Καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ.​—Ιωάν 5:26. Σ 1/1/63 36-38.

31 Να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.​—Τίτον 3:1. Σ 1/3/63 10-12

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ως ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, που καλείται ο «Λόγος του Θεού», οι Χριστιανοί οφείλουν να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού, κάνοντας γνωστό σε όλους τους ανθρώπους το τι ο Θεός έχει να πη στον λόγον του, την Γραφήν. (Αποκάλ. 1:5· 19:13) Επειδή εκτιμούν το μεγάλο αυτό προνόμιο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, σε όλη τη διάρκεια του μηνός Ιουνίου, θα παρουσιάζουν σε όλους τους ανθρώπους το θαυμάσιο βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 15.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

4 Αυγούστου: Το Γενικόν Ιερατείον​—Η Λησμονημένη Διδασκαλία του «Χριστιανικού Κόσμου». Σελ. 361.

11 Αυγούστου: Το Γενικόν Ιερατείον Σήμερα, Σελ. 367.

«Θέλουσιν Είσθαι οι Άνθρωποι Φίλαυτοι»

«ΓΙΝΩΣΚΕ δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι.» Έτσι ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος αρχίζει την προφητεία του, η οποία, χωρίς ούτε σκιά αμφιβολίας, βρίσκει την εκπλήρωσί της στην εποχή μας.​—2 Τιμ. 3:1, 2.

Ίσως να ρωτήση κάποιος, Τι το κακό υπάρχει στη φιλαυτία; Μήπως δεν μας λέγει ο λόγος του Θεού ν’ αγαπούμε τους εαυτούς μας όταν εντέλλεται: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν»;​—Λευιτ. 19:18.

Ναι το λέγει. Πρέπει ν’ αγαπούμε τους εαυτούς μας για να είμεθα ευτυχείς, ο δε Θεός προόρισε να είμεθα ευτυχείς, διότι αυτός είναι ένας «μακάριος Θεός». Το να κάνη κανείς τον εαυτό του δυστυχή εν ονόματι της ευσεβείας δεν βρίσκει υποστήριξι στον λόγο του Θεού. Κατ’ αυτόν, η ‘σκληραγωγία του σώματος’ είναι απλώς «φαινόμενον . . . σοφίας» αλλά ‘εις ουδεμίαν τιμήν έχει την ευχαρίστησιν της σαρκός’.​—1 Τιμ. 1:11· Κολ. 2:23.

Εν τούτοις, η φιλαυτία, για να είναι φωτισμένη και υγιής, πρέπει να είναι ισορροπημένη με την αγάπη του πλησίον. Προφανώς, όταν ο Παύλος έλεγε ότι «θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι», εννοούσε ότι θα είναι τοιούτοι λόγω αμελείας της αγάπης προς τους άλλους. Αυτό δείχνεται από την πρόρρησί του ότι οι άνθρωποι θα είναι και «άσπλαγχνοι».​—2 Τιμ. 3:3.

Απ’ τον καιρό ακόμη του Αδάμ οι άνθρωποι υπήρξαν «φίλαυτοι». Αυτός ο Αδάμ ήταν ο πρώτος που έκαμε παράβασι στο σημείο αυτό, διότι αλλιώς δεν θα παρήκουε στον Θεό, ούτε θα επίρριπτε τη μομφή στη σύζυγό του για το αμάρτημά του, και μάλιστα με τις λέξεις, «Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’ εμού»​—αντί να πη ‘Η αγαπητή μου γυναίκα’—​«αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου και έφαγον.» Όχι ότι η Εύα θα μπορούσε να παραπονεθή​—εξ άλλου εκείνη απεδείχθη ‘φίλαυτη’.​—Γεν. 3:1-12.

Μολονότι το να είναι «φίλαυτοι» είναι κάτι που εχαρακτήρισε πλείστους από το ανθρώπινο γένος από την εποχή του Αδάμ,, σήμερα αυτό έχει φθάσει όσο ποτέ άλλοτε στα άκρα. Γι’ αυτό όλοι, όσοι αγαπούν τον Θεό και ό,τι είναι ορθό, θα κάμουν καλά να φυλαγώνται από τις διάφορες μορφές της φιλαυτίας. Πολλοί απ’ εκείνους που έχουν την ηγεσία στην πολιτική, στο εμπόριο και στην κοσμική θρησκεία προδίδουν ότι είναι φίλαυτοι με την άπληστη επιδίωξι εξουσίας, πλούτου και φήμης. Άνθρωποι, όπως αυτοί, λέγεται ότι έχουν εγωκεντρικές προσωπικότητες, διότι οι σκέψεις των, τα σχέδια και οι ενέργειές των, όλα συγκεντρώνονται στους εαυτούς των, στο εγώ των. Οι τοιούτοι είναι μηχανορράφοι, αυταρχικοί, αναίσθητοι και ανίκανοι να υποταχθούν στην εξουσία άλλου. Χρησιμοποιούν τους φίλους των για δικό τους όφελος, αλλά τους απορρίπτουν όταν δεν τους είναι πια χρήσιμοι, δείχνοντας έτσι τους εαυτούς των τελείως ελλιπείς στοργής.

Επίσης, οι ηθοποιοί, αμφοτέρων των φύλων, της σκηνής ή της οθόνης, εκείνες που πρωταγωνιστούν στα μελοδράματα και τα παρόμοια πρόσωπα συχνά αποκαλύπτονται ότι είναι φίλαυτοι από τις πολλές και αυθαίρετες απαιτήσεις που προβάλλουν με την τιμή που ορίζουν για συνεργασία. Χαρακτηριστική υπήρξε η πορεία κάποιου ατυχούς «αστέρος», γυναίκας, για την οποία ελεγείο ότι επέδειξε «πείσμονα αδιαφορία στους άλλους», και ότι συνήθως παρουσιάζετο αργά για εργασία παντού από μια ως είκοσι τέσσερες ώρες· αυτή δε η ιδιοτέλεια προσέθετε στο κόστος παραγωγής μιας μόνης εικόνας έως ένα εκατομμύριο δολλάρια. Άλλοι «αστέρες», που είναι ακόμη στη γη των ζώντων, την επεσκίασαν ήδη· οι τρόποι των, οφειλόμενοι στην ιδιοσυγκρασία των και στις φαντασιοπληξίες των, ύψωναν το κόστος μερικών κινηματογραφικών εικόνων κατά πολλά εκατομμύρια δολλάρια.

Μια ιδιαίτερα χονδροειδής μορφή φιλαυτίας είναι η αγάπη του σώματος, που ορίζεται ως ναρκισσισμός. Ονομάζεται έτσι από τον Νάρκισσον, «έναν ωραίο νεανία της Ελληνο-Ρωμαϊκής μυθολογίας, που ηράσθη το ίδιο του πρόσωπο, και πέθανε από ανικανοποίητο έρωτα και μετεστράφη στο άνθος νάρκισσος». (Λεξικόν Ουέμπστερ) Φαίνεται ότι υπάρχει τέτοια τάσις σε σύγχρονες κινηματογραφικές εικόνες, μαζί με άλλα επιβλαβή θέματα. Έτσι, κάποιος ηθοποιός εμφανίζεται φιλώντας το είδωλό του σε καθρέφτη· ένας άλλος παριστάνεται ατενίζοντας σε καθρέφτη καθώς ψάλλει το άσμα, «Σε Πιστεύω»· μια δε ηθοποιός παρουσιάζεται αποθαυμάζοντας τις αντανακλάσεις της σε τρείς καθρέφτες καθώς τραγουδεί, «Είμαι Κομψή». Η ματαιοδοξία, που σχετίζεται με τα φυσικά θέλγητρα ενός ατόμου, είναι μια εκδήλωσης αυτής της φιλαυτίας. Πιθανότατα η συνωμοσία του Αβεσσαλώμ για την απόσπασι της βασιλείας του Ισραήλ από τον πατέρα του Βασιλέα Δαβίδ ωφείλετο στο ότι ο Αβεσσαλώμ ερωτεύθη τη μεγάλη φυσική του ωραιότητα, αυτό δε μετέστρεψε την κεφαλή και την καρδιά του.​—2 Σαμ. 14:25· 15:4.

Πριν από λίγον καιρό ένας νεαρός σύζυγος είπε ότι απλώς δεν μπορούσε να αισθάνεται καμμιά στοργή για την ωραία και αφωσιομένη του νεαρή σύζυγο και ότι ησθάνετο σαν να ήταν υποκριτής, όταν προσπαθούσε να της εκδηλώση τη στοργή του. Προφανώς αυτός ήταν τόσο φίλαυτος, ώστε δεν μπορούσε να αισθανθή καμμιά φυσική στοργή για τον άλλον, ασχέτως των προσόντων της, των αναγκών της, ή ακόμη και της εντολής του Θεού να πράττη τούτο!—Εφεσ. 5:25.

Όχι ότι η υπερβολική αυτή φιλαυτία περιορίζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Όλοι έχουν να καταπολεμήσουν αυτή την τάσι. Εκδηλώνεται στο να είναι ένας σύζυγος τυφλός προς τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για να είναι υποβοηθητικός στα πράγματα του σπιτιού, στο ν’ αφήνη μια σύζυγος πάντοτε τον άνδρα της να την περιμένη, στο να δείχνη απλή νωθρότητα, στο ν’ αρνήται ν’ ανέχεται δυσχέρειες ή ενοχλήσεις, στο να εκδηλώνη μεγάλη ανυπομονησία στις καθυστερήσεις. Αναμφιβόλως αυτό αποτελεί την κύρια αιτία συζυγικών διαστάσεων καθώς και διαζυγίων. Η πέραν του δέοντος απασχόλησις με την υγεία, τη δίαιτα, και λοιπά, είναι άλλες εκδηλώσεις τούτου.

Αυτή η φιλαυτία μπορεί να εισχωρήση ακόμη και στη λατρεία του ατόμου στον Θεό. Ένας αφιερωμένος Χριστιανός μπορεί ν’ απασχολήται τόσο με την αντιμετώπισι των ιδικών του διακονικών καθηκόντων και σκοπών, ώστε να παραβλέπη την υποχρέωσί του να βοηθή την οικογένειά του κι εκείνους που είναι αδύνατοι. Και, αν δεν είναι προσεκτικός, ένας ολοχρόνιος διάκονος μπορεί να γίνη εγωκεντρικός κι απαιτητικός λόγω των προσθέτων προνομίων του, σαν να του έδωσαν αυτά μια πνευματική κατάστασι.

Αξιοσημείωτο είναι ότι, όταν ο Ιησούς ηρωτήθη, «Ποία εντολή είναι πρώτη πασών;» δεν άφησε το ζήτημα να λήξη με την απάντησι, ‘Θέλεις αγαπά τον Θεόν εξ όλης της καρδίας σου, ψυχής, διανοίας και δυνάμεως’. Όχι, αλλ’ ησθάνετο πως έπρεπε να παρατηρήση ότι υπήρχε και δεύτερη εντολή, επίσης σπουδαία: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Και οι δύο αυτές μεγάλες εντολές ας χρησιμεύσουν στο να σας προφυλάξουν από τους κινδύνους της παρούσης εποχής, οπότε οι άνθρωποι είναι «φίλαυτοι».​—Μάρκ. 12:28-31.

Τι Σημαίνει η «Κυριακή Προσευχή» για Σας;

ΜΕΤΑ την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, που εξεδόθη το περασμένο θέρος και απηγόρευε να αναπέμπωνται προσευχές στις αίθουσες μαθημάτων των δημοσίων σχολείων, έγινε μεγάλη επίκρισις του Δικαστηρίου για την απόφασί του. Ωστόσο, εκείνοι, που εκτιμούν το προνόμιο της προσευχής, εξακολουθούν να προσεύχωνται ένθερμα, τόσο κατ’ ιδίαν όσο και σε συντροφιά με άλλους, όταν αυτό είναι κατάλληλο. Αλλά δεν είναι μόνο σπουδαίο να προσεύχεται κανείς, είναι επίσης σπουδαίο να κατανοή τη σημασία της προσευχής, διότι ποια αξία υπάρχει στο να επαναλαμβάνωμε απλώς λόγια, μ’ ένα μηχανικό τρόπο; Αυτό επισύρει την προσοχή στη συχνά επαναλαμβανόμενη «Κυριακή Προσευχή», ή, όπως μερικοί την ονομάζουν το «Πάτερ Ημών». Αυτή δεν είναι μια προσευχή που προσευχήθηκε ο Ιησούς, αλλά μια προσευχή που εδίδαξε στους μαθητάς του ως υπόδειγμα.

Πόσο συχνά παιδιά και ενήλικοι ομοίως αναπέμπουν την προσευχή αυτή! Σύμφωνα με τη Νεοελληνική μετάφρασι, αυτή λέγει τα εξής: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης· τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον· και συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς· και μη φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.» (Ματθ. 6:9-13) Ποια είναι η σημασία της προσευχής; Αν το παιδί σας, ή κάποιος μη σχετισμένος με τη Χριστιανοσύνη, ερωτούσε: ‘Ποιος είναι ο Πατέρας μας; Ποιό είναι το όνομά του; Γιατί πρέπει να προσευχώμεθα για τη βασιλεία του, να γίνη το θέλημα του, και για τον επιούσιον άρτο μας;’ θα μπορούσατε να δώσετε ικανοποιητικές απαντήσεις; Τι σημαίνει αυτή η προσευχή για σας; Ας εξετάσωμε κάθε φράσι για να βεβαιωθούμε τι πρέπει να σημαίνη για τον καθένα από μας.

«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς.» Με αυτή την εισαγωγή ταπεινά αναγνωρίζομε την υποταγή μας και την κατώτερη θέσι μας. Ο Θεός προσφωνείται ως Πατήρ, όχι απλώς με βάσι το ότι αυτός αρχικά εδημιούργησε τον πρώτον άνδρα και την πρώτη γυναίκα, αλλά, μάλλον με βάσι την απολυτρωτική θυσία του Υιού Του Ιησού Χριστού, μέσω της οποίας τελικά θα γίνη ο Πατήρ όλου του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Είμεθα τόσο ευπειθείς σ’ Αυτόν όσο περιμένομε να είναι τα τέκνα μας σ’ εμάς; Όταν μιλή μέσω του γραπτού του λόγου, δίνομε προσοχή και προσπάθεια να συμμορφωθούμε με τις δίκαιες απαιτήσεις του; Μόνο αν το πράττωμε αυτό, μπορούμε κατάλληλα να προσφωνούμε τον Θεό ως ‘Πατέρα μας’.

«Ο Θεός είναι εν τω ουρανώ, συ δε επί της γης», μας υπενθυμίζει η προσευχή. (Εκκλησ. 5:2) Ναι, ο Θεός είναι ο ανώτερος, και κατοικεί στο αόρατο πνευματικό βασίλειο, ενώ εμείς είμεθα επίγεια πλάσματα και, σαν τέτοια, δεν μπορούμε να μπούμε εκεί. (1 Κορ. 15:50) Αν και οι άνθρωποι είναι κατώτεροι από τον Θεό, έχουν, όμως, το πολύτιμο προνόμιο να μιλούν σ’ αυτόν μέσω της προσευχής. Εκείνοι που αγαπούν τον Θεό είναι υπερήφανοι για το όνομά του και για την υπόληψί του, και έτσι είναι φυσικό να προσεύχωνται:

«Αγιασθήτω το όνομά σου.» Αλλά ποιο είναι το όνομα του Θεού, που πρέπει να αγιασθή, δηλαδή, να τεθή χωριστά ως άγιο ή να τύχη μεταχειρίσεως ως κάτι ιερό; Δεν είναι Ιησούς, όπως μερικοί εσφαλμένως συμπεραίνουν, διότι ο Ιησούς μιλούσε, και είπε: «Αγιασθήτω το όνομα σου», όχι «το όνομά μου». Ο ίδιος ο Θεός μάς λέγει το όνομά του: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.»​—Ησ. 42:8, ΜΝΚ.

Η Βίβλος θέτει αυτό το όνομα Ιεχωβά χωριστά και πιο πάνω από όλα τα άλλα ονόματα, χρησιμοποιώντας το περισσότερες από 7.000 φορές. Τα αισθήματα εκείνων, που αναπέμπουν την «Κυριακή Προσευχή» με εκτίμησι της σημασίας της, εκφράζονται καλά στα λόγια του ψαλμωδού: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» (Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ) Επειδή ποθούν να καθαρισθή από κάθε όνειδος το όνομα του Θεού και να τεθή υψηλά υπεράνω από κάθε άλλο όνομα, οι υιοί του Θεού προσεύχονται, επίσης, για τη βασιλεία του.

«Ελθέτω η βασιλεία σου.» Κατενοήσατε ότι αυτή η βασιλεία είναι μια πραγματική κυβέρνησις; Ναι, είναι μια ηγεμονική διακυβέρνησις στα χέρια του Άρχοντος της Ειρήνης, Χριστού Ιησού. Και η προφητεία του Ησαΐα υπόσχεται: «Εις την αύξησν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Ησ. 9:6, 7) Ο Χριστός Ιησούς στην εξυψωμένη ουράνια θέσι του θα ενεργήση εν ονόματι του Πατρός του, αγιάζοντας αυτό το ιερό όνομα, ξερριζώνοντας κάθε πονηρία από τη γη και εισάγοντας τελεία ειρήνη.​—Ψαλμ. 72:1-7.

Δια αμέσου των αιώνων και ως σήμερα, οι πονηρές επίγειες κυβερνήσεις, όχι μόνο απεδείχθησαν ανίκανες να εκτελέσουν αυτό το θέλημα του Θεού, αλλά και ατίμασαν και ωνείδισαν το όνομα του Ιεχωβά. Για τούτο, οι Χριστιανοί προσεύχονται να έλθη η βασιλεία του Θεού εναντίον των και να τις συντελέση, όπως επροφήτευσε ο Δανιήλ ότι θα γίνη: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν . . . θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Αν και η βασιλεία του Θεού έχει ήθη εγκαθιδρυθή στον ουρανό, πρέπει ακόμη να ‘έλθη’ εναντίον του κόσμου του Σατανά για να εξαλείψη κάθε πονηρία, σε απάντησι στην προσευχή των Χριστιανών σήμερα. Μέσω αυτής της βασιλείας εκπληρώνεται επίσης το ακόλουθο αίτημα.

«Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Με αυτή την αίτησι ζητεί κανείς να εκπληρώση ο Θεός, μέσω της βασιλείας του, εδώ στη γη, καθώς και στον ουρανό, εκείνο που Αυτός θέλει να γίνη. Με την μετατόπισι του Σατανά ή Διαβόλου και των αγγέλων του από τον ουρανό, το θέλημα του Θεού εκτελείται τώρα εκεί. Αλλά τι θα πούμε για τη γη;​—Αποκάλ. 12:7-12.

Ασφαλώς δεν είναι θέλημα του Θεού να μάχωνται οι άνθρωποι και να φονεύουν ο ένας τον άλλον με αιματηρούς πολέμους. Ούτε είναι θέλημά του να υποφέρουν και τελικά να πεθαίνουν από οδυνηρές, παραμορφωτικές ασθένειες. Η εκπλήρωσις της αιτήσεως να γίνη το θέλημα του Θεού στη γη θα σημαίνη, επομένως, ότι τελικά όλοι οι κάτοικοι της γης «θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία» και δεν «θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Και «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Ποια ένδοξη ελπίδα υπενθυμίζει στους Χριστιανούς η προσευχή αυτή!​—Ησ. 2:4· Αποκάλ. 21:4.

Έπειτα από τρία αιτήματα, που συνδέονται άμεσα με τα συμφέροντα του Θεού, η προσευχή κάνει τέσσερες αιτήσεις χάριν του ατόμου προσωπικώς. Σε τούτο η προσευχή δείχνει κατάλληλη διάταξι. Μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός πρέπει πάντοτε να έρχεται πρώτος, και ότι η υψίστη ευτυχία ενός ατόμου προέρχεται από το να ζητή τα συμφέροντά Του.

«Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος εις ημάς σήμερον.» Παρατηρήστε ότι αυτή η προσωπική αίτησις δεν είναι ιδιοτελής, επειδή περιλαμβάνει και άλλους, παρακαλώντας για τον άρτον «ημών», και ζητεί μόνο τον «επιούσιον», δηλαδή, τις υλικές προμήθειες για την «σήμερον». Ο Λουκάς απέδωσε ως εξής την έκφρασι του Ιησού: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δίδε εις ημάς καθ’ ημέραν.» (Λουκ. 11:3) Έτσι ένας Χριστιανός φυλάγεται από υλιστικές τάσεις που προκαλούν τόσο πολλές από τις σημερινές μέριμνες. Σε αρμονία με την προσευχή του, μπορεί ν’ αποβλέπη με πίστι στον Θεό για την πλήρωσι των ημερησίων αναγκών του. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι μπορεί κανείς να καθίση κάτω και να περιμένη ότι ο Θεός θα ικανοποίηση θαυματουργικά τις υλικές του ανάγκες. Σύμφωνα με την προσευχή του, πρέπει κανείς να εργάζεται για την τροφή του, το ποτό του και την ενδυμασία του, αλλά, έπειτα, αν έχη ‘ζητήσει πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού μπορεί να έχη πεποίθησι ότι ‘όλα αυτά θα του προστεθούν’.​—Ματθ. 6:19-34· 1 Τιμ. 6:6-8.

«Συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς.» Ο Ιησούς δεν μας αφήνει σε καμμιά αμφιβολία για το πώς αυτό θα γίνη, διότι αμέσως μετά την υποδειγματική αυτή προσευχή, εξηγεί: «Εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος. Εάν όμως δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας.» (Ματθ. 6:14, 15) Θα κάμη κανείς καλά να ερωτήση τον εαυτό του, Θα μπορούσε να συμβή να μη απαντήση ο Πατήρ στις προσευχές μου επειδή δεν ανταποκρίθηκα στην απαίτησι να συγχωρώ τους άλλους; Πόσο ουσιώδης είναι η κατανόησις αυτής της προσευχής αν πρόκειται να την χρησιμοποιήσωμε με όφελος για τους εαυτούς μας και άλλους!

«Μη φέρης ημάς εις πειρασμόν.» Αυτή η έκφρασις έβαλε σε αμηχανία πολλούς ανθρώπους. Μήπως σημαίνει ότι ο Θεός φέρνει τον λαό του σε πειρασμό; Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβαίνη, διότι ο Ιάκωβος έγραψε: «Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη, Ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός ουδένα πειράζει.» (Ιάκ. 1:13) Ο Ιεχωβά, όμως, επιτρέπει στον Σατανά ή Διάβολο να πειράζη τους δούλους του. Γιατί ο Θεός το επιτρέπει αυτό; Λόγω της καυχήσεως του Διαβόλου ότι, αν του εδίδετο ευκαιρία, θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλο το ανθρώπινο γένος από τον Θεό. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, ότι, σε απάντησι σ’ αυτή την προσευχή, ο Θεός δεν φέρνει τον λαό του σε πειρασμό;

Πρωτίστως αυτό συμβαίνει με δύο τρόπους: πρώτον, με το να τους ενισχύη να υπομείνουν τον πειρασμό. Ο Θεός το πράττει αυτό μέσω του λόγου της αληθείας του, της Γραφής, μέσω του αγίου του πνεύματος και μέσω της οργανώσεως των πιστών δούλων του. Και, δεύτερον, με το να τους προειδοποιή για τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που βρίσκονται μπροστά τους. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν έτσι προειδοποιημένοι, ώστε ένας απ’ αυτούς μπορούσε να πη: «Δεν αγνοούμεν τα διανοήματα αυτού [του Σατανά].» (2 Κορ. 2:11) Αν ένα άτομο ενεργή σε αρμονία μ’ αυτή την προσευχή επωφελούμενο από τις παραπάνω αναφερόμενες προμήθειες του Θεού, δεν θα οδηγηθή σε πειρασμό. Ο πειρασμός δεν θα το επηρεάση επιβλαβώς, αλλά θα εφαρμοσθή η Γραφική βεβαίωσις στην περίπτωσί του: «Ο Θεός . . . δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.»​—1 Κορ. 10:13.

«Αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού.» Όταν ένα παιδί αποδεικνύεται πιστό κάτω από δοκιμασία, δεν θα το σώση μήπως ένας στοργικός επίγειος πατέρας από έναν πονηρόν επιδρομέα και καταδυνάστη; Ναι· και το ίδιο θα κάμη ο ουράνιος Πατήρ. Θα ελευθερώση τα τέκνα του από τις επιθέσεις του πονηρού, Σατανά ή Διαβόλου. Θα δώση έκβασι γι’ αυτά, οδηγώντας τα, μέσα από το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, σ’ ένα νέο κόσμο, όταν θα καταστρέψη τον Σατανά και ολόκληρη την πονηρή του οργάνωσι. Εκεί θ’ απολαμβάνουν για πάντα τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού, για την οποία προσευχήθηκαν επί μακρόν.​—2 Πέτρ. 3:13.

Στη Νεοελληνική Μετάφρασι προστίθενται στο τέλος της υποδειγματικής προσευχής του Ιησού τα λόγια «διότι σου είναι η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας· Αμήν.» Τα λόγια αυτά, ωστόσο, δεν βρίσκονται σε παλαιά χειρόγραφα όπως το Σιναϊτικό, το Βατικανό 1209, ο Κώδιξ Βήζα και ο Κώδιξ του έκτου αιώνος Παλίμψηστος Ντουμπλινένσις. Είναι, συνεπώς, προφανώς νόθα και αφήνονται έξω από τις νεώτερες μεταφράσεις.

Ο Ιησούς δεν έδωσε αυτή την προσευχή στους ακολούθους του για να την επαναλαμβάνουν μηχανικά, χωρίς να σκέπτωνται τη σημασία της. Την έδωσε σ’ αυτούς με τον σκοπό να συγκεντρώνουν την προσοχή τους στα πιο σπουδαία πράγματα της ζωής—στο όνομα και στη βασιλεία του Θεού. Επρόκειτο να χρησιμεύη ως ένα εμπόδιο στον υλισμό, να ενθαρρύνη ένα στοργικό, συγχωρητικό πνεύμα και ν’ αποτελή προστασία από τους πειρασμούς του Διαβόλου. Τι πλούτος σημασίας περιέχεται στα λόγια της «Κυριακής Προσευχής»!

Διαφυλάττοντας τις Ψυχές Μας σε Ζωή με Πιστότητα

«ΤΙ ΩΦΕΛΕΙΤΑΙ άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν [ζωήν] αυτού ζημιωθή; ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής [ή ζωής] αυτού;» (Ματθ. 16:26) Γιατί ο Ιησούς έθεσε αυτά τα ερωτήματα; Για να υπογραμμίση την αξία της ψυχής ή ζωής. Χωρίς τη ζωή, τίποτε άλλο δεν θα μπορούσαμε ν’ απολαύσωμε· όλα τα υλικά αποκτήματα θα ήσαν άχρηστα. Όποιος είναι συνετός, λοιπόν, όχι μόνο θ’ αναγνωρίση την αλήθεια των λόγων του Ιησού, αλλά και θα ενεργήση σύμφωνα με αυτούς. Θα είναι μεταξύ εκείνων οι οποίοι έχουν πίστι «προς σωτηρίαν της ψυχής.»​—Εβρ. 10:39.a

Θα ήταν αδύνατο να είμεθα πιστοί, να είμεθα αληθινοί και σταθεροί, χωρίς πίστι. Γι’ αυτό παρατηρούμε ότι οι άνδρες, που παρατίθενται στην επιστολή προς Εβραίους, κεφάλαιον 11, ως άνδρες πίστεως, ήσαν, επίσης, ο καθένας των και όλοι πιστοί. Ιδιαίτερα δε, άνδρες όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή και ο Δαβίδ, απεδείχθησαν πιστοί επί πολλά, πάρα πολλά έτη. Φυσικά, το μεγαλύτερο παράδειγμα απ’ όλα, εκείνος, που υπέστη τη δεινότερη δοκιμασία της πιστότητος, δεν ήταν άλλος από τον Ιησού Χριστό, «τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεώς» μας, ο οποίος «υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν», της διεκδικήσεως, δηλαδή, του ονόματος του Πατρός του, «υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην.» Προσφυώς έλαβε τον τίτλο «Πιστός και Αληθινός.»​—Εβρ. 12:2· Αποκάλ. 19:11.

Τέτοια παραδείγματα πίστεως και πιστότητος μάς δίνουν εμπιστοσύνη ότι κι εμείς, επίσης, μπορούμε να έχωμε πίστι και να μείνωμε πιστοί για τη διαφύλαξι των ψυχών μας στη ζωή. Όχι με τη δική μας δύναμι ή σοφία, αλλά με τη βοήθεια του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είναι πιστός. Όπως μας διαβεβαιώνει κι ο απόστολος Πέτρος: «Και οι πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού, ας εμπιστεύωνται τας εαυτών ψυχάς εις αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία.» Η επαγγελία του Ιεχωβά στον Ιησού του Ναυή εφαρμόζεται, επίσης, στους δούλους του σήμερα: «Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει.»​—1 Πέτρ. 4:19· Ιησ. Ναυή 1:5.

Ένα πρώτο βήμα προς την απιστία είναι η υποστολή. Αυτή η υποστολή μπορεί ν’ αρχίση πολύ ύπουλα, κι εκεί έγκειται ο κίνδυνος. Μπορεί ν’ αρχίσωμε βαδίζοντας στον δρόμο που οδηγεί σε απιστία και τελική καταστροφή χωρίς να είμεθα καλώς ενήμεροι του γεγονότος αυτού.

Το να διαφυλάττωμε τις ψυχές μας ζωντανές δια πιστότητος δεν είναι καθόλου ζήτημα ακολουθήσεως της πορείας της ελαχίστης αντιστάσεως. Αντιθέτως, πρέπει ν’ αγωνιζώμεθα τον καλόν αγώνα της πίστεως, και ως καλοί στρατιώται να κακοπαθούμε. Και, όπως τα πράγματα δείχνουν ήδη, μπορεί ν’ αναμένεται ότι ο δρόμος μας θα καθίσταται ολοένα δυσκολώτερος ως την τελική επίθεσι του Γωγ του Μαγώγ εναντίον της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, που ευημερεί πνευματικώς. Πρέπει ν’ αρχίσωμε τώρα να χαλυβδώσωμε τους εαυτούς μας για ό,τι επιφυλάσσει το μέλλον.​—1 Τιμ. 6:12· 2 Τιμ. 2:3.

Εν τούτοις, για να καταστήση η πίστις μας ασφαλή την πιστότητά μας, πρέπει να είναι πολύ περισσότερο από απλή πίστις, επιθυμία ή ελπίς. Πρέπει να είναι «ελπιζομένων πεποίθησις.» Αυτό σημαίνει το να είμεθα τόσο βέβαιοι για εκείνο, που ελπίζομε, ώστε να μας υποκινή αυτό να ενεργούμε σε αρμονία με την ελπίδα μας. Αυτή η πίστις λέγεται, επίσης, ότι είναι «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» Η αντίληψίς μας περί της ενδείξεως, που παρέχει τον λόγο της πεποιθήσεώς μας, είναι τόσο ισχυρή ώστε λέγεται ότι είναι πίστις. Τέτοια πίστις υποκινεί έναν να εκτελή έργα πίστεως.​—Εβρ. 11:1.

Σε τι συνίστανται αυτά τα έργα; Αφ’ ενός συνίστανται σε ορθή διαγωγή, σε αυστηρή επαγρύπνησι ώστε να βαδίζετε ως σοφοί, κι έτσι αντί να πράττετε τα έργα της σαρκός, θα παράγετε τους καρπούς του πνεύματος, που είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Αφ’ ετέρου δε, αυτά τα έργα συνίστανται σε δράσι για την εκπλήρωσι της Χριστιανικής αποστολής του κηρύγματος με την εξαγγελία των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, εφαρμόζοντας το «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» προς τούτο.​—Γαλ. 5:22, 23· Εφεσ. 5:15, 16.

Στη διάρκεια του μηνός Ιουλίου, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά θα έχουν πολλές ευκαιρίες να επιδείξουν την πίστι των με πιστότητα στην εντολή τού να κηρύττουν, για να διαφυλάττουν ζωντανές τις ψυχές των. Μεταξύ αυτών, θα είναι η προσφορά των βοηθημάτων Γραφικής μελέτης στη διακονία κατ’ οίκους, ακόμη δε και εκτέλεσις μέρους αυτής της διακονίας σε τομείς, όπου δεν υπάρχουν Μάρτυρες ωργανωμένοι σε εκκλησίες. Επίσης, για πολλούς στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη ο Ιούλιος θα παράσχη ευκαιρία παρακολουθήσεως της ανά τον κόσμον συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά, πριν αυτή προχωρήση προς Ανατολάς. Θα είσθε σεις μεταξύ των παρόντων;

[Υποσημειώσεις]

Επίθεσις από το Αόρατο Βασίλειο

ΠΡΙΝ από λίγα χρόνια έγινε μια μελέτη σε 25.000 άτομα σε διάφορες χώρες για να διαπιστωθή αν, «ενώ ήσαν σ’ εγρήγορσι και σε καλή κατάσταση υγείας, είχαν κάποτε ακούσει κάποια φωνή, αν είδαν κάποια μορφή, ή αισθάνθηκαν κάποιο άγγιγμα, που δεν θα μπορούσε να εξηγηθή με υλικά μέσα.» Τ’ αποτελέσματα της ευρυτάτης αυτής ερεύνης εθεωρήθησαν ως καταπληκτικά, διότι η αναλογία των διανοητικώς υγιών ανθρώπων, οι οποίοι, στην Αγγλία και μόνο, είχαν λάβει τέτοιες σαφείς εντυπώσεις, ήταν ένας στους δέκα.¹

Μήπως αυτή η επίθεσις προήρχετο από το αόρατο βασίλειο; «Ανοησίες», λέγουν πολλοί από τους σημερινούς ψυχολόγους, οι οποίοι αρέσκονται να χρησιμοποιούν τη λέξι «παραίσθησις». Αφ’ ετέρου, οι ψυχοερευνηταί, οι παραψυχολόγοι, δεν είναι και τόσο σκεπτικοί· έχουν εύρει πάρα πολλά, τα οποία η επιστήμη δεν μπορεί να τα εξηγήση, όπως είναι η εξωαισθητήριος αντίληψις.

Εξ άλλου, πολλές είναι οι φημολογούμενες επιθέσεις από το αόρατο βασίλειο. Συχνά υπάρχουν αξιόπιστοι μάρτυρες. Επί πλέον, ο κοσμικός ψυχολόγος που δεν πιστεύει στον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, είναι μια πολύ αμφίβολη αυθεντία για Χριστιανούς. Εκείνοι, που ανέγνωσαν τη Γραφή τους, γνωρίζουν ότι οι θεόπνευστες Γραφές ομιλούν για την ύπαρξι πονηρών πνευματικών πλασμάτων και «ουαί εις . . . την γην» στην εποχή μας. Γιατί; Διότι «ο καλούμενος Διάβολος, και Σατανάς . . . ερρίφθη εις την γην και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού.» Έτσι, ο άνθρωπος πρέπει ν’ αντιμετωπίση το γεγονός ότι ο Διάβολος και οι άγγελοι του είναι αόρατες δυνάμεις περιορισμένες στη γειτονία της γης, και των οποίων η ύπαρξις σημαίνει «ουαί». Δεν είναι προϊόν φαντασίας «τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα.»​—Αποκάλ. 12:9, 12· Εφεσ. 6:16.

Ένας από τους πολλούς τρόπους, με τους οποίους οι αόρατες δυνάμεις του Σατανά φέρνουν δεινά στο ανθρώπινο γένος, είναι η διατάραξις ανθρώπων που προσπαθούν να κοιμηθούν. Άτομα μερικές φορές αναφέρουν ότι αόρατα χέρια τραβούν τα σινδόνια και τα ενοχλούν με αγγίγματα, τα οποία τα κρατούν σε αϋπνία. Μπορεί και να σηκώνεται το κρεββάτι, να κινήται ή μετακινήται. Ένας σκεπτικιστής, Βρεττανός καλλιτέχνης, άκουσε μια τέτοια ταραχή κι επήγε να κατοικήση σ’ ένα σπίτι στο Πόλινγκ του Σώσσεξ. Δεν είναι πια σκεπτικιστής. Ανέφερε: «Δεν πέρασε πολλή ώρα, που κοιμήθηκα στο δωμάτιο, όταν αφυπνίσθηκα ξαφνικά, αισθανόμενος ότι κάποιος ανύψωσε το κρεββάτι μου από κάτω. Εσκέφθηκα ότι θα μπορούσε να είναι κάποιος κρυμμένος εκεί για να με τρομάξη. Έκαμα μια έρευνα, αλλά τίποτα δεν βρήκα. Αργότερα το κρεββάτι μου εσείσθη με σφοδρότητα κι εστροβιλίσθηκα σαν μια σβούρα. Όταν μου εδόθη καιρός να συνέλθω, διεπίστωσα ότι κοιτόμουν καθέτως στο κρεββάτι και τα περισσότερα από τα ρούχα του κρεββατιού ήσαν στο δάπεδο».²

Μια από τις πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις, που λέγεται ότι επέστησαν την προσοχή του παραψυχολόγου Ι. Β. Ράιν, ήταν η περίπτωσις ενός δεκατετραετούς παιδιού, που συχνά υφίστατο επιθέσεις στο κρεββάτι. Όταν το παιδί πήγε στο σπίτι ενός κληρικού για να κοιμηθή, το κρεββάτι εσείσθη τόσο σφοδρά, ώστε ηναγκάσθη να σηκωθή και να προσπαθήση να κοιμηθή σε μια βαριά πολυθρόνα. Ενώ ο κληρικός έστεκε πάνω του, η βαριά αυτή πολυθρόνα έκλινε προς τη μια πλευρά και κατέπεσε ανεστραμμένη, ρίχνοντας το παιδί στο δάπεδο. Ο κληρικός, δοκιμάζοντας να λάβη την ίδια στάσι στην πολυθρόνα, δεν μπορούσε ούτε ακόμη να την γυρίση.³

Σε μια άλλη περίπτωσι, που συνέβη στο Ρουύκορν, Τσέσαϊρ, της Αγγλίας, η εφημερίδα έγραψε ότι αόρατα χέρια «έρριχναν ένα παιδί συνεχώς έξω από την κλίνη του τη νύχτα».⁴ Κληρικοί, οι οποίοι παρέστησαν μάρτυρες τοιούτων επιθέσεων και τις ανέφεραν, συχνά δεν μπόρεσαν να τις σταματήσουν, υπέστησαν δε μάλιστα και οι ίδιοι επιθέσεις. Πραγματικά, το πνεύμα στην περίπτωσι του Ρούνκορν, κατά το Πνευματιστικο έντυπο Τα Ψυχικά Νέα, κακομετεχειρίσθη τον Μεθοδιστή κληρικό Γ. Χ. Στήβενς, ρίχνοντας μια Γραφή εναντίον του.⁵

Οι επιθέσεις αυτού του είδους, είναι τόσο συχνές και τέτοιας φύσεως, ώστε είναι εντελώς αδύνατο ν’ αποδοθούν σε όνειρα ή φαντασία. Λόγου χάριν, μια εφημερίς του Λονδίνου μιλεί για ένα ανδρόγυνο στο Έψομ, κατά το οποίον η σύζυγος είχε ενοχλήσεις στο υπνοδωμάτιο. Δεν ήταν φαντασία της συζύγου, αφού ο σύζυγος έλεγε:

«Ένα βράδυ η Μπέττη ήταν καθιστή στο κρεββάτι, όταν κάτι άρχισε να την τραβά από τους ώμους. Την έσυρε προς το παράθυρο. Ύψωσε το σώμα της έτσι, ώστε μόνο οι κνήμες και οι μηροί της άγγιζαν το κρεββάτι. Εφώναξε για βοήθεια. Την άρπαξα από τις κνήμες. Αλλ’ ό,τι κι αν ήταν αυτό, είχε μεγάλη δύναμι. Στην αρχή δεν μπορούσα να το συγκρατήσω. Αισθανόμουν σαν να επήγαινα κι εγώ προς το παράθυρο. Κατόπιν, εντελώς ξαφνικά εφάνη σαν να έχανε τη δύναμί του, και η Μπέττη έπεσε».⁶

Απ’ όλον τον κόσμο ακούονται τέτοιες επιβλαβείς επιθέσεις. Ο Κήρυξ της Πόλεως του Παναμά έγραφε για ένα κορίτσι δεκαοκτώ ετών, που παρηνωχλείτο από πνεύματα. Υπέστη επίθεσι παρουσία δημοτικών λειτουργών κι ενός γιατρού. «Το χέρι της Κλαρίτας εδαγκώθη ενώ το κρατούσα», είπε ένας δημοτικός υπάλληλος. Ο γιατρός επεξήγησε: «Πάντοτε θεωρούσα τον κόσμον αυτόν ως ένα ορατό πράγμα, αλλ’ υπάρχει κάτι το άγνωστο, μια δύναμις αόρατη αλλ’ αισθητή».⁷ Μια συνοικία της Μαλαισίας στη Γελουτόγκ, Πενάγκ, έγινε σκηνή επιθέσεων εναντίον παιδιών. Μια εφημερίς της Σιγγαπούρης έγραψε: «Το πνεύμα λέγεται ότι επετέθη εναντίον νεαρών κοριτσιών και παιδιών, ενίοτε απογυμνώνοντάς τα, και συχνά κάνοντάς τα να στενάζουν με αγωνία».⁸ Τέτοιες επιθέσεις είναι όμοιες μ’ εκείνες που έγιναν στους ατυχείς εξορκιστάς, για τους οποίους η Γραφή λέγει, «και πηδήσας επ’ αυτούς ο άνθρωπος, εις τον οποίον ήτο το πνεύμα το πονηρόν, και νικήσας αυτούς, ίσχυσε κατ’ αυτών, ώστε γυμνοί και τετραυματισμένοι έφυγον εκ του οίκου εκείνου.»​—Πράξ. 19:16.

Ένα πρόσφατο βιβλίο, Ένδειξις περί του Σατανά στον Σύγχρονο Κόσμο,⁹ αφηγείται πολλά γεγονότα, όχι μόνο δαιμονικών επιθέσεων, αλλά και οργίλων συνομιλιών μεταξύ των τολμηρών εξορκιστών και των πονηρών πνευμάτων.

Σε πολλές περιπτώσεις οι δαίμονες παρενοχλούν τους ανθρώπους μιλώντας σ’ αυτούς· οι άνθρωποι αυτοί αναφέρουν ότι ακούουν «φωνές». Αυτό λέγεται «οξυκοΐα» στους πνευματιστικούς κύκλους, οι δε πνευματισταί συνέγραψαν μερικά βιβλία καθ’ υπαγόρευσιν δαιμονικών φωνών. Αλλ’ αυτές οι φωνές παρενοχλούν πολλά άτομα, παρακινώντας τα σε βιαιότητες, φόνους και αυτοκτονίες. Ένας κάτοικος της Σιγγαπούρης άκουσε μια φωνή πνεύματος επί τέσσερες ημέρες, που του έλεγε ν’ αυτοκτονήση. Και αυτοκτόνησε. Η σύζυγός του είπε ότι ο σύζυγος της τής είχε μιλήσει για τις προσταγές του πνεύματος, αλλ’ αυτή το εχαρακτήρισε σαν μια μεγάλη αστειότητα.¹⁰

Δεκάδες παραδειγμάτων επιβλαβών επιθέσεων από το αόρατο βασίλειο εκτίθενται στο βιβλιάριο, που εξεδόθη από την Εταιρία Σκοπιά και τώρα εξηντλήθη, με τίτλο «Δύνανται οι Ζώντες να Ομιλώσι μετά των Νεκρών;» Επί παραδείγματι, έγραφε:

«Τα Νέα του Σικάγου έκαμαν μια έρευνα των πνευματικών φαινομένων και κατέληξαν στα επόμενα συμπεράσματα: ‘Όσο για τις φωνές, που τόσο πολλοί τείνουν τ’ αυτί για να συλλάβουν, έμαθα ότι είναι πιο πιθανό να υποβάλουν κακό παρά καλό. . . . Αφού άπαξ εγκατασταθή επικοινωνία, απαιτείται θετική σκέψις για να καταπολεμηθούν αυτές οι ‘φωνές’ ή δυνάμεις κακού. . . . Ποτέ δεν είναι ασφαλές να παραχωρήσετε τη θέλησί σας, την ψυχή σας ή την ατομικότητα σας, στη φύλαξι σ’ αυτές τις μη γήινες δυνάμεις. . . . Βρήκα μια γυναίκα που ωδηγείτο από τις ‘φωνές’ να φονεύση το μικρό κορίτσι της πνίγοντας το μέσα σε μια μπανιέρα. . . . Βρήκα έναν άνθρωπο, που είπε ότι οι φωνές του έλεγαν να χτυπήση ένα νεαρό, που συνήντησε εξερχόμενος από ένα εστιατόριο. Το έπραξε. . . . Υπάρχουν εκατοντάδες ομοίων περιπτώσεων’.»

Πριν από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε «ενεπλήσθη η γη αδικίας», λόγω της δράσεως των δαιμόνων. (Γέν. 6:1-11) Σήμερα εγείρεται πολλή βία από τους δαίμονας, οι οποίοι παρακινούν ανθρώπους να επιτίθενται εναντίον άλλων ανθρώπων. Πολλές «ουαί», λοιπόν, είναι το αποτέλεσμα της επιθέσεως από το αόρατο βασίλειο. Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για πνευματικό πόλεμο, κατανοώντας ότι αποτελούν ειδικό στόχο των ‘πεπυρωμένων βελών του πονηρού’.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

¹ Φαντάσματα των Ζώντων, υπό Ε. Γκούρνεϋ.

² Πνεύματα Υπεράνω της Αγγλίας, Ρ. Θέρστον Χόπκινς.

³ Νέα της Φιλαδελφείας, 27 Αυγούστου 1949.

⁴ Ημερήσιος Άποικος Βικτωρίας (Καναδά), 14 Μαΐου 1953.

⁵ Αμερικανικόν Ημερολόγιον Νέας Υόρκης, 15 Οκτωβρίου 1953.

⁶ Ημερήσιος Ταχυδρόμος του Λονδίνου, 17 Ιουλίου 1950.

⁷ Κήρυξ Πόλεως του Παναμά, 19 Μαΐου 1953.

⁸ Κυριακάτικοι Τάιμς, 30 Αύγουστου 1953.

⁹ Λέων Κριστιάνι, Μακμίλλαν, 1962.

¹⁰ Τάιμς των Στενών, 15 Δεκεμβρίου 1953.

Αντίστασις στις Πονηρές Πνευματικές Δυνάμεις

Τι πρέπει να κάνη ένας που ενοχλείται από επιθέσεις δαιμόνων; Ποιο είναι το κλειδί της νίκης;

Ο ΛΟΓΟΣ του Θεού τονίζει την ανάγκη του ν’ ανθίστανται οι Χριστιανοί στις δυνάμεις των δαιμόνων, που ενοχλούν και παραπλανούν το ανθρώπινο γένος. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος συμβουλεύει: «Δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’. . . εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» Αυτό σημαίνει ότι κάθε Χριστιανός πρέπει ‘ν’ αναλάβη την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθή ν’ αντισταθή εν τη ημέρα τη πονηρά’.​—Εφεσ. 6:11-13.

Σ’ αυτές τις πονηρές ημέρες του «εσχάτου καιρού» οι δαίμονες φαίνεται ότι εντείνουν τις επιθέσεις των εναντίον των Χριστιανών και εναντίον εκείνων, που τώρα μόλις αρχίζουν να μαθαίνουν την αλήθεια του Θεού. Τι, λοιπόν, αν ένα άτομο, που θέλει να πράξη το θέλημα του Θεού, διαπιστώνη ότι δαιμονικές δυνάμεις κατευθύνουν μια επίθεσι εναντίον του, προσπαθώντας να τον φθείρουν φυσικώς και διανοητικώς διαταράσσοντας τον ύπνο του; Τι αν ένας ακούη «φωνές» που διατείνονται ότι είναι «αγαθά πνεύματα»; Τι αν οι «φωνές» τείνουν ν’ απομακρύνουν έναν από τη βασιλεία του Θεού και από τους μάρτυρας της Βασιλείας του;

Όταν προσβάλουν έναν τα πονηρά πνεύματα, τα κατευναστικά και καταπραϋντικά και τα φάρμακα, που είναι χρήσιμα σε νευρικές και διανοητικές διαταραχές, δεν μπορούν να φέρουν ανακούφισι, αφού η αιτία του κακού είναι επίθεσις από δαιμονικές δυνάμεις. Μόνον ο Θεός προμηθεύει το μέσον θεραπείας για επιτυχή αντίστασι στην πονηρή αυτή εποχή. Πρόκειται για την «πανοπλία του Θεού.» Γι’ αυτό ο «καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» θα φορέση αυτή την πανοπλία και θα πολεμήση, ανθιστάμενος εναντίον των δαιμονικών δυνάμεων στην πονηρή αυτή εποχή.​—2 Τιμ. 2:3.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟ, ΤΟΥΣ ΟΙΩΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ «ΦΩΝΕΣ»

Κάθε άτομο, που πιστεύει ότι υφίσταται επίθεσι από τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις, πρέπει ήρεμα, όχι υστερικά, να προετοιμασθή για την αντεπίθεσι. Πρώτα, πρέπει ένας να εξετάση προσεκτικά όλες τις πράξεις του, για να βεβαιωθή αν είναι απηλλαγμένος απ’ όλες τις μορφές του πνευματισμού, ο οποίος είναι δαιμονισμός. Δύσκολα μπορεί κανείς ν’ αντισταθή σε δαιμονικές δυνάμεις, αν επιδίδεται σε απόκρυφες και μαγικές πράξεις.

Εκείνο, λοιπόν, που πρέπει ένας να κάμη, είναι να προβή σε μια ερευνητική εξέτασι όλης της δράσεώς του. Μήπως, παραδείγματος χάριν, χρησιμοποιεί μαγικό τραπεζάκι ή μετάλλινο δίσκο, ή και έχει απλώς ένα τέτοιο αντικείμενο στο σπίτι; Μήπως υποκύπτει στον υπνωτισμό σε οποιοδήποτε βαθμό; Μήπως επιδίδεται σε κάποια αυθόρμητη έκσταση ίσως με τις λεγόμενες ασκήσεις συγκεντρώσεως και στάσεις που προσιδιάζουν στη δαιμονική θρησκεία; Μήπως κανείς, επιθυμώντας ν’ απαλλαγή από κάποια ασθένεια, πηγαίνει σε κάποιον, ο οποίος εξ επαγγέλματος χρησιμοποιεί ψυχικές ή μαντικές διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους;

Οι δαίμονες μερικές φορές παγιδεύουν άτομα με το να τα παρακινούν να ενδιαφερθούν για όνειρα ή για οιωνούς, έτσι ώστε να επιζητούν οιωνούς για καθοδηγία στη ζωή. Ένας, που απατάται έτσι, μπορεί να παρατηρή ένα πτηνό ή ζώο ή αντικείμενο ως οιωνό, που δείχνει κάποια πορεία την οποία πρέπει να επιδιώξη. Απορρίψτε τέτοιες υποβολές! Αρνηθήτε ν’ αποβλέπετε σε οιωνούς. Βασισθήτε στον λόγον του Θεού για καθοδηγία, έχοντας υπ’ όψι ότι ο Παντοδύναμος Θεός καταδικάζει τους «οιωνοσκόπους».

Πρέπει, επίσης, να βεβαιώνεται κανείς αν είναι απηλλαγμένος από κάθε είδος μαντείας, είτε πρόκειται για χαμένα αντικείμενα, ή για νερό, ή για ορυκτά, ή για οτιδήποτε άλλο, πιθανώς με τη χρήσι εκκρεμούς ή μαντικής ράβδου. Επίσης, πρέπει να εξακριβώνη μήπως συμβουλεύεται επαγγελματίας προγνώστας γεγονότων, είτε αυτοί στηρίζουν ατενές βλέμμα σε κρυστάλλινες σφαίρες, είτε είναι αστρολόγοι (με τα ωροσκόπιά των) ή έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι.​—Δευτ. 18:10, 11.

Ένας από τους πιο κοινούς τρόπους, με τους οποίους οι δαίμονες και παγιδεύουν και παρενοχλούν τα άτομα είναι οι «φωνές». Οι αόρατες φωνές ισχυρίζονται ότι είναι συγγενείς που έχουν αποθάνει ή αγαθά πνεύματα, πνεύματα απεσταλμένα από τον Θεό. Αλλ’ αυτό είναι ψεύδος, απάτη! Οτιδήποτε κι αν ισχυρίζωνται ότι είναι οι «φωνές», αυτές προέρχονται από πονηρά πνεύματα, που πλανούν τους ανθρώπους με το πρόσχημα ότι είναι αγαθά πνεύματα. Ο λόγος του Θεού προείπε για την εποχή μας ότι «θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων.» (1 Τιμ. 4:1) Γι’ αυτό, απορρίψετε κάθε σκέψι για το ότι ο Θεός πολιτεύεται με κάποιον κατά ένα ειδικό τρόπο, δίνοντας του άμεση συμβουλή από ένα πνεύμα. Ο Ιεχωβά πολιτεύεται με τον λαό του μέσω του λόγου του και της οργανώσεως του. (Ματθ. 24:45-47) Φυλαχθήτε, λοιπόν, από κάθε «φωνή» ή «φωνές», που διατείνονται ότι εστάλησαν από τον Θεό. Οι δαίμονες είναι παραπλανητικά, ψευδόμενα πνεύματα, επιδέξιοι απατεώνες. Είναι υπεύθυνοι για ό,τι η Γραφή αποκαλεί ‘σημεία και τέρατα ψεύδους’. (2 Θεσ. 2:9) Μην προσέχετε τις φωνές που προέρχονται από το αόρατο βασίλειο. Αντισταθήτε σε κάθε υποβολή, προσφεύγοντας στον Θεό για να σας δώση τη νίκη εναντίον των απατηλών πνευμάτων.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ

Ας υποτεθή ότι ένας παρενοχλείται από «φωνές» ή από ανεξήγητες διαταράξεις τού κοιτώνος, όπως λόγου χάριν μετακινήσεις που τον εμποδίζουν να κοιμηθή. Αν αυτός εξετάση τη δράσι του και διαπιστώση ότι είναι απηλλαγμένος από κάθε είδους πνευματισμό, πρέπει τότε να εξετάση το περιβάλλον του και τις συναναστροφές του. Πιθανόν είναι να κατοική σ’ ένα σπίτι με κάποιον, ο οποίος είναι «μέντιουμ» σε δαιμονικές ενέργειες, ή χρησιμοποιεί μαγικά αντικείμενα. Μήπως υπάρχει κάποιος μυστικιστής ή εμπειρικός υπερφυσικών πραγμάτων μέσα στο οίκημα όπου μένει ο παρενοχλούμενος; Αν είναι έτσι, ένα συνετό μέτρον θα ήταν η εξεύρεσις ενός τόπου κατοικίας απηλλαγμένου από στενή γειτνίασι με οιονδήποτε πνευματιστή.

Πρέπει, επίσης, να γίνη σοβαρή σκέψις και ως προς τα πρόσωπα με τα οποία σχετίζεται. Πιθανόν ο παρενοχλούμενος να συναναστρέφεται κάποιον δαιμονόπληκτον, ο οποίος να ενεργή με κάποιον τρόπο ως «μέντιουμ». Αυτός ο σύντροφος μπορεί να επιδίδεται στη μαύρη ή άλλου είδους μαγεία, ή να πρασπαθή να φθάση τη λεγόμενη «αυτοκατανόησι» με την καλλιέργεια ψυχικών δυνάμεων. Συχνά αληθεύει ότι υπάρχει σε στενή επαφή με τον παρενοχλούμενον κάποιο άτομο, το οποίον χρησιμοποιούν οι δαίμονες. Αυτό το ενίοτε άγνωστο, ανύποπτο άτομο, μπορεί να χρησιμοποιήται ως «μέντιουμ» με το οποίον οι δαίμονες λυμαίνονται το σώμα του θύματος. Γι’ αυτό, διακόψτε τις κακές συναναστροφές, προσέχοντας τη θεία προειδαποίησι ότι «φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συνανοστροφαί.» (1 Κορ. 15:33) Ζητείτε φίλους και συντρόφους μεταξύ των αληθινών Χριστιανών.

Ένας, που κατατρύχεται από δαιμονικές επιθέσεις, πρέπει, επίσης, να γνωρίζη τα πράγματα ή είδη, που του εδόθησαν περίπου τότε που άρχισαν αυτές οι επιθέσεις. Όσοι ασκούν μαγείαν, ενίοτε την ασκούν σε άτομα με την παρουσία αντικείμενων ή ειδών στα θύματά των. Αυτό φέρνει το θύμα σ’ επαφή με τους δαίμονας. Σε μια περίπτωσι εστάλη ένα ένδυμα από ένα που ασκούσε μαγεία των μαύρων σ’ ένα θύμα, και ενόσω το θύμα φορούσε αυτό το ένδυμα, υφίστατο δαιμονικές επιθέσεις και κινήσεις, ειδικά τη νύχτα. Η αφαίρεσις αυτού του ενδύματος επέφερε ανακούφισι. Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχη κάποιο πράγμα ή κάποιο άτομο, το οποίον είναι σε στενή επαφή με το καταθλιβόμενο άτομο, κάποιος, τον οποίον το άτομο αυτό πρέπει ν’ ανακαλύψη ως το μέσον με το οποίον οι δαίμονες προσπαθούν να τον εξουσιάσουν, φέρνοντάς τον σε μια κατάστασι εξαντλήσεως, νευρικής, διανοητικής και φυσικής.

Θα ήταν, λοιπόν, πολύ κατάλληλο για κείνους, που παρενοχλούνται από δαίμονας, να κάμουν μια έρευνα του περιβάλλοντός των και των επαφών των ή των συντρόφων των, εκζητώντας και τη θεία καθοδηγία ενώ το πράττουν αυτό.

ΕΝΔΥΘΗΤΕ ΤΗΝ ΠΑΝΟΠΛΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Θετική ενέργεια πρέπει να γίνη, επίσης, για να εξακριβωθή αν ζήτε σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Επειδή ο αγών του Χριστιανού δεν είναι εναντίον σαρκός και αίματος, αλλ’ εναντίον πονηρών πνευματικών δυνάμεων, η επιτυχής αντίστασις απαιτεί τα να ενδυθή «την πανοπλίαν του Θεού.» Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Εφεσίους 6:11-18 περιγράφει τα μέρη της πανοπλίας αυτής, όπως είναι η ζώνη της αληθείας και ο ‘θώραξ της δικαιοσύνης’. Όταν ένας αρνήται την αλήθεια του Θεού, περιπίπτη στην αδικία και παρακούη στον Ιεχωβά, αποστερεί τον εαυτό του από την προστασία της πνευματικής αυτής πανοπλίας. Έχετε υπ’ όψι τα λόγια του Σαμουήλ προς τον Βασιλέα Σαούλ: «Η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών διότι η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία.» (1 Σαμ. 15:22, 23) Επειδή ο Βασιλεύς Σαούλ παρήκουσε στον Ιεχωβά, το άγιον πνεύμα αφηρέθη απ’ αυτόν και οι δαίμονες μπορούσαν να εισέλθουν και να γεμίσουν το κενόν. Η περίπτωσις του Βασιλέως Σαούλ καταδεικνύει ότι, αν η ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι γεμάτη από το πνεύμα του Ιεχωβά, είναι πιθανό να καταληφθή από δαιμονικό πνεύμα.

Η υπακοή στον Θεό, λοιπόν, είναι μεγίστης σπουδαιότητος για ν’ αντισταθή κανείς στα πονηρά πνεύματα. Ένας που στασιάζει εναντίον των εντολών του Ιεχωβά, αποστερεί τον εαυτό του από το άγιο πνεύμα και τη θεία προστασία. Ένας καθ’ ομολογίαν Χριστιανός ενυμφεύθη μια άπιστη, κατά πρόκλησιν των εδαφίων 1 Κορινθίους 7:39 και 2 Κορινθίους 6:14, που λέγουν σαφώς το θέλημα του Θεού ότι ένας Χριστιανός δεν πρέπει να ομοζυγή μ’ έναν άπιστο. Ο άπιστος αυτός γαμήλιος σύντροφος είχε ένα στενό συγγενή που ασκούσε δαιμονισμό κι ο οποίος έκαμε μαγεία στον καθ’ ομολογίαν Χριστιανό, με αξιοθρήνητη φυσική βλάβη του.

Όταν ένας στασιάζη εναντίον των εντολών του Ιεχωβά και προχωρή σύμφωνα με το δικό του θέλημα, αγνοεί τη δύναμι του Ιεχωβά Θεού, πράγμα που στα όμματα του Θεού είναι όπως «η ασέβεια και ειδωλολατρεία», που προκαλούνται από τους δαίμονας· έτσι, πραγματικά, ένα τέτοιο άτομο δεν ανθίσταται στους δαίμονας, αλλά συνεργάζεται με τα πονηρά πνεύματα και με τους πνευματιστάς. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε ένας τέτοιος στασιαστής ν’ αναμένη θεία προστασία; Η υπακοή στον Θεό είναι ζωτική για ν’ ανθέξωμε σ’ αυτές τις πονηρές μέρες.

Αν, λοιπόν, ένας καθ’ ομολογίαν Χριστιανός υποστή δαιμονική επίθεσι, είναι πιθανόν να μη χρησιμοποιή ολόκληρη την πνευματική πανοπλία που επρομήθευσε ο Θεός. Η εντολή είναι να λάβωμεν «την περικεφαλαίαν της σωτηρίας, και την μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού.» Ένας μπορεί να μην εποικοδομή τη Χριστιανική που ελπίδα με τη μελέτη της Γραφής, κι έτσι μπορεί ν’ αφήση τη διάνοιά του εκτεθειμένη, στην επίθεσι. Διαβάζετε και μελετάτε τακτικά τον λόγον του Θεού· χρησιμοποιείτε τα βοηθήμαπα Γραφικής μελέτης, τα οποία ο Ιεχωβά τόσο άφθονα επρομήθευσε για να ενισχυθή η διάνοιά μας εναντίον των δαιμονικών εφόδων. Ένας, που ενοχλείται από τους δαίμονας, μπορεί όχι μόνο να παραμελή τη Γραφική μελέτη, αλλά μπορεί και να γεμίζη τη διάνοιά του με ό,τι είναι αντίθετο στις θείες αρχές, αντίθετο στον κανόνα που ετέθη από τον απόστολο Παύλο: «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.»​—Εφεσ. 6:17· Φιλιππησ. 4:8, 9.

Ο Θεός, επίσης, προμηθεύει εφόδια και για τους πόδας μας​—«το ευαγγέλιον της ειρήνης.» (Εφεσ. 6:15) Χρησιμοποιείτε, λοιπόν, «την μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος, του Θεού», για να φέρετε στους άλλους τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, που φέρνουν αληθινή ειρήνη νοός. Όταν ένας αρχίση να μαθαίνη την αλήθεια του Θεού ή εγκαταλείπη κάποια μορφή του πνευματισμού, οι δαίμονες, συχνά του επιτίθενται για να τον επαναφέρουν στην ψευδή λατρεία. Απορρίψατε, λοιπόν, οποιεσδήποτε «φωνές» που σας απομακρύνουν από τη βασιλεία του Ιεχωβά κι από τους μάρτυρας της Βασιλείας του. Οι δαίμονες ενίοτε αρέσκονται να καταβάλλουν έναν φυσικώς με το να τον κρατούν άυπνο όλη τη νύχτια, ώστε την επόμενη μέρα να είναι πολύ κουρασμένος και να μην μπορή να χρησιμοποιήση τους πόδας του για να κηρύξη «το ευαγγέλιον της ειρήνης». Οσοδήποτε κι αν καταπονηθή κανείς πολεμώντας εναντίον των πονηρών πνευματικών δυνάμεων, ποτέ δεν πρέπει ν’ αφήνη τη Χριστιανική του διακονία. Αντισταθήτε, κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, την αλήθεια, που είπε ο Ιησούς ότι «θέλει σας ελευθερώσει», και αυτό θα υποβοηθήση στην υπερνίκησι των δαιμονικών επιθέσεων.​—Ιωάν. 8:32.

ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Επί πλέον, «αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα.» (Εφεσ. 6:16) Θέστε πραγματική πίστι στον Ιεχωβά Θεό. Θα ήταν έλλειψις πίστεως το να πάη κανείς σε όργανα του Διαβόλου, σε πνευματιστάς, για ν’ ανακουφισθή από τις επιθέσεις των πονηρών πνευμάτων. Μια τέτοια πορεία θα σας καθιστούσε υποχρέους στον Διάβολο για την ανακούφισι και θα επέφερε τη δυσμένεια του Ιεχωβά. Αποβλέπετε στον Ιεχωβά Θεό για βοήθεια, εμπιστευόμενοι ότι αυτός είναι ικανός να συντρίψη τη δύναμι των δαιμόνων, όπως έκαμε σε αναρίθμητες περιπτώσεις. Αποβάλετε τον φόβο. Έχετε πίστι στον Ιεχωβά ως τον Προστάτη των δούλων του εναντίον του δαιμονισμού. Έχετε στο νου σας ό,τι λέγουν ενθαρρυντικά οι Γραφές όσον αφορά τον λαό του Θεού, δηλαδή: «Βεβαίως ουδεμία γοητεία δεν ισχύει κατά του Ιακώβ, ουδέ μαντεία κατά του Ισραήλ.»​—Αριθμ. 23:23.

Έχοντας, λοιπόν, πραγματική πίστι, ενασχολούμενοι στην υπηρεσία του Θεού και προσευχόμενοι αδιάλειπτα, μπορούμε να συντρίψωμε τη δύναμι του εχθρού και να ενδυναμωθούμε για ν’ αντισταθούμε σε περαιτέρω επιθέσεις. Ναι, χρησιμοποιείτε τον λόγον του Θεού, μελετάτε τον, «προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του πνεύματος,» Όταν αντιμετωπίζετε επίθεσι δαιμόνων, προσεύχεσθε στον Θεό, χρησιμοποιώντας το Θείον του όνομα, διότι «το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.» Αν σας παρενοχλούν δαιμονικές φωνές, πρασεύχεσθε μεγαλοφώνως στον Ιεχωβά, εμπιστευόμενοι σ’ Αυτόν για βοήθεια, «και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας.»​—Εφεσ. 6:18· Παροιμ. 18:10· Φιλιππησ. 4:7.

Αν γίνη δαιμονική επίθεσις τη νύχτα, το φως μπορεί να είναι εξυπηρετικό. Σε καμμιά περίστασι μην υποκύπτετε στην υστερία και στον πανικό, που μπορεί να προκαλέσουν νευρική κρίσι—ακριβώς ό,τι θέλουν οι δαίμονες να επιφέρουν. Προσεύχεσθε. Μελετάτε τον λόγον του Θεού, όπως λόγου χάριν τον Ψαλμό 119. Κατανοήστε ότι κι ο Ιώβ κι ο Ιησούς Χριστός υπέστησαν επιθέσεις από τον Διάβολο· αντέστησαν επιτυχώς, όπως και σεις μπορείτε.

Επίσης, μην προσπαθείτε να διεξάγετε μόνοι σας τον αγώνα εναντίον των πονηρών πνευμάτων. Μην είσθε ένας Δον Κιχώτης ή ένας που επιζητεί τη μοναξιά. Οι Χριστιανοί χρειάζονται τη βοήθεια των συστρατιωτών του Ιησού Χριστού. Ο απόστολος Παύλος, μολονότι ήταν πάνοπλος πνευματικώς, ζητούσε τις προσευχές των αδελφών του. (Εφεσ. 6:19, 20) Εκζητείτε, λοιπόν, τις προσευχές, τη βοήθεια και την καθοδηγία, που μπορούν να παράσχουν οι ώριμοι Χριστιανοί, και προσκολληθήτε καλά στον λαό του Θεού, χωρίς να χάνετε συναθροίσεις.

Αν σας επιτίθενται πονηρές πνευματικές δυνάμεις, κατανοήστε ότι το κλειδί της νίκης είναι ν’ αντισταθήτε· ναι, ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΤΕ! Ποτέ μην κουράζεσθε ανθιστάμενοι. Μάχεσθε εξακολουθητικά, και ποτέ μην αφήνετε ούτε για μια στιγμή τα Χριστιανικά σας προνόμια κάτω από τη δαιμονική πίεσι. «Αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας.» (Ιακ. 4:7) Εξακολουθήστε να εναντιώνεσθε στον Διάβολο εκζητώντας τον Ιεχωβά, και αυτός θα ελευθερώση όλους εκείνους, των οποίων οι καρδιές είναι αγνές και καθαρές και πλήρεις ενώπιόν του με ανιδιοτελή αφοσίωσι και αμέριστο φόβο προς αυτόν. Τηρήστε την καρδιά και τον νου σας προσηλωμένα στον λόγον, στο θέλημα και στο έργον του Ιεχωβά Θεού. Διατηρήστε επάνω σας την πνευματική πανοπλία, «δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του Διαβόλου», ανθιστάμενοι επιτυχώς ώσπου να θριαμβεύση η βασιλεία του Θεού υπεράνω όλων των πονηρών πνευματικών δυνάμεων.​—Εφεσ. 6:11.

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Κύριος Ιησούς είπε ότι η γνώσις περί του Θεού και εκείνου, τον οποίον ο Θεός απέστειλε στον κόσμο, σημαίνει αιώνια ζωή. Διαβάστε τα λόγια του, όπως αυτά αναγράφονται στο ευαγγέλιον του Ιωάννου, κεφ. 17:3. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, τον Ιούλιο θα παρουσιάσουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως το βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; καθώς και το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί με δύο βιβλιάρια αντί δρχ. 20. Τα δύο αυτά πολύτιμα βιβλία περιέχουν ζωοπάροχες πληροφορίες, για όσους επιθυμούν, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, να μάθουν περί του Θεού και περί Εκείνου, που ο Θεός απέστειλε.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματα της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους, Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτησμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

18 Αυγούστου: Εσωτερική Αρμονία​—Απόδειξις της Θθείας Συγγραφής της Βίβλου, §1-20. Σελ. 392.

25 Αυγούστου: Εσωτερική Αρμονία​—Απόδειξις της Θείας Συγγραφής της Βίβλου, §21-29, και Αλλαγή Οργάνου από τον Ιεχωβά. Σελ. 397.

Θα το Έπραττε Αυτό ο Ιησούς;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ο Υιός του Θεού, ήταν ένας μέγας διδάσκαλος και αρχηγός. Επηρέασε το ανθρώπινο γένος προς το καλόν βαθύτερα από κάθε άλλον άνθρωπο, που έζησε ποτέ. Πόσο διαφορετικός θα ήταν αυτός ο κόσμος, ειδικά ο «Χριστιανικός κόσμος», αν περισσότεροι άνθρωποι άφηναν το ερώτημα «Θα το έπραττε αυτό ο Ιησούς;» να χρησιμεύη ως ένας οδηγός στη ζωή τους!

Παραδείγματος χάριν, θα ενδιεφέρετο ο Ιησούς τόσο για τη θέσι του στην κοινότητα ώστε να ψευσθή, ν’ απατήση και να κλέψη για να επιτύχη; Ή μήπως θα παραμελούσε την ανάγνωσι της Βίβλου και τη λατρεία του Πατρός του, επειδή είχε την ευκαιρία να κερδίση λίγο περισσότερα χρήματα; Κάθε άλλο! Εκείνος έζησε σύμφωνα με τις αρχές που εξήγγειλε: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται.» «Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά. . . . Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα»​—τι να φάγητε και τι να πίητε και τι να ενδυθήτε—​«θέλουσι σας προστεθή.»​—Ματθ. 7:12· 6:24, 25, 33.

Μήπως ο Ιησούς θα προέτασσε την παρασκευή και απόλαυσι πλουσίων εδεσμάτων από τα πνευματικά συμφέροντα; Αντιθέτως, ακόμη και ύστερ’ από σαράντα ημερών νηστεία υπέμνησε στον Πειραστή, τον Σατανά ή Διάβολο, ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά.» Κατά καιρούς ενδιεφέρετο τόσο για τα όσα εδίδασκε, όπως στην περίπτωσι της Σαμαρείτιδος στο φρέαρ της Σιχάρ, ώστε οι μαθηταί του έκριναν αναγκαίον να του υπομνήσουν ότι πεινούσε: «Ραββί, φάγε.»​—Ματθ. 4:4, ΜΝΚ· Ιωάν. 4:31-34.

Επειδή ήταν επάνω του το άγιον πνεύμα του Θεού κατά ένα εξέχοντα τρόπο, ο Ιησούς μπορούσε να εκτελέση πολλά δυνατά έργα, να θεραπεύση ασθενείς, να θρέψη πλήθη θαυματουργικά, να γαληνεύση την ταραγμένη θάλασσα, ακόμη δε και ν’ αναστήση νεκρούς. Αλλά μήπως αυτή η μεγάλη δύναμις τον έκαμε να επαίρεται; Μήπως γι’ αυτό θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο από τον κοινό λαό; Ταυτοχρόνως εκήρυττε μ’ ευγλωττία, συγκρατούσε εντατική την προσοχή μεγάλων μαζών λαού. Αλλά μήπως όλη αυτή η επιτυχία τον έκαμε ν’ αλαζονεύεται; Μήπως τον είχε καταλάβει έπαρσις; Όχι, ο Ιησούς δεν ενεργούσε έτσι, διότι είπε για τον εαυτό του: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» Έπλυνε μάλιστα και τους πόδας των αποστόλων του, αυτός που ήταν «Διδάσκαλός» των ή «Κύριος».​—Ματθ. 11:29, 30· Ιωάν. 13:4-14.

Επίσης, λάβετε υπ’ όψι τη σύγχρονη έμφασι για το φύλον. Το εμπορικό πνεύμα για ιδιοτελές όφελος εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των ανδρών, γυναικών και παιδιών. Διαζωγραφίζει το φύλον, νόμιμα ή άνομα, ως το πιο επιθυμητό πράγμα στη ζωή. Ως αποτέλεσμα τούτου, η αφήγησις αισχρών ιστορημάτων, σεξουαλικών φαιδρολογιών, ανάγνωσις πορνογραφικών μυθιστορημάτων και περιοδικών, και η παρακολούθησις λάγνων κινηματογραφικών εικόνων ή γαργαλιστικών θεατρικών παραστάσεων αποτελούν την ημερησία διάταξι. Αλλά θα τα έκανε αυτά ο Ιησούς; Θα επεδίδετο σε ασέμνους χορούς, όπως είναι το «Τουίστ», ή θα διέπραττε πορνεία; Αυτό θα ήταν ως να εγίνοντο προσήλυτοι στον ειδωλολατρικό φαλλισμό ή στη λατρεία του φύλου οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί. Πόσο απέχουν όλ’ αυτά από τον υψηλό κανόνα, που έθεσε κι έζησε ο Ιησούς! «Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.»​—Ματθ. 5:28.

Ή μήπως ο Ιησούς Χριστός, που ήλθε στη γη για να δώση τη ζωή του για όλες τις φυλές, θα εξεδήλωνε φυλετική προκατάληψι; Και όμως σήμερα η φυλετική προκατάληψις είναι ακράτητη, και μάλιστα ειδικώς στο τμήμα του κόσμου που είναι γνωστό ως «Χριστιανισμός». Έτσι, μια ομάς της Παγκοσμίου Βαπτιστικής Αδελφότητος συνεχάρη τον κυβερνήτη του Μισσισσιππή, Ρος Μπάρνετ, για την προσπάθειά του ν’ απομακρύνη ένα Νέγρο από το να εγγραφή στο κρατικό πανεπιστήμιο και μάλιστα τον εξεβίασε να πεθάνη εν ανάγκη για να το παρεμποδίση αυτό! Μερικά αδελφικά τάγματα, που κάνουν υψηλές ομολογίες περί αρχών, όπως είναι το Τεκτονικόν Τάγμα, αρνούνται να εισδεχθούν Νέγρους, υποχρεώνοντας τους Νέγρους να σχηματίσουν δικά τους χωριστά οικήματα. Οι Τέκτονες του Πρινς Χωλ είναι μια επίκαιρη περίπτωσις. Μιμείσθε το παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς σ’ αυτό το ζήτημα ή μήπως πιστεύετε στο ρητόν, ‘Όταν βρίσκεσαι στη Ρώμη, κάνε όπως κάνουν οι Ρωμαίοι’;

Ή μήπως θα ήταν ο Ιησούς ένας θρησκευτικός αμαθής, όπως είναι τόσο πολλοί στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα, που γνωρίζουν λίγα απ’ όσα υποτίθεται ότι αυτοί πιστεύουν και γιατί πρέπει να τα πιστεύουν; Όχι, οι λόγοι του που έχουν καταγραφή δείχνουν ότι είχε μεγίστη οικειότητα με τον λόγον του Πατρός του. Η οικειότης του με αυτόν ήταν τέτοια, ώστε για κάθε περίπτωσι μπορούσε να προσκομίση Γραφικές αποδείξεις: «Είναι γεγραμμένον». «Ποτέ δεν ανεγνώσατε εν ταις γραφαίς;» «Δεν ανεγνώσατε το ρηθέν προς εσάς υπό του Θεού;» και λοιπά.​—Ματθ. 4:4· 21:42· 22:31.

Σήμερα η προσευχή παραμελείται από πολλούς· σε άλλους είναι μια απλή συνήθεια· άλλοι, πάλι, επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα, ενώ οι δημοσία γινόμενες προσευχές συχνά εκφωνούνται με τον άνθρωπο υπ’ όψιν αντί του Θεού. Μήπως ο Ιησούς θα υστερούσε σε καμμιά απ’ αυτές τις απόψεις; Αντιθέτως, προσηύχετο συχνά και με ζήλον και κατέκρινε τις εντυπωσιακές προσευχές καθώς και την επανάληψι των ιδίων πραγμάτων στις προσευχές.​—Ματθ. 6:5-8· Λουκ. 6:12· 11:1· Ιωάν. 17:1-26.

Επίσης, μήπως ο Ιησούς, όπως κάνουν πολλοί σήμερα, θα εστενοχωρείτο, αν επρόκειτο να εξετασθούν οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις, είτε λόγω ελλείψεως γνώσεως είτε λόγω φόβου από άνθρωπο; Η νοοτροπία του ήταν ακριβώς αντίθετη· το να δώση μαρτυρία για την αλήθεια ήταν ακριβώς ο σκοπός, για τον οποίον ήλθε στη γη, κι εξεπλήρωσε αυτόν τον σκοπό. Ήταν άγρυπνος σε κάθε ευκαιρία για να τιμήση τον Πατέρα του και να διαφωτίση και παρηγορήση τους άλλους.​—Ιωάν. 18:37· 4:16-26· Αποκάλ. 3:14.

Ναι, αν όλοι, όσοι ομολογούν ότι αναγνωρίζουν τον Ιησού Χριστό ως τον μέγαν διδάσκαλο και αρχηγό, ερρύθμιζαν τα της ζωής των με βάσι το ερώτημα, «Θα το έπραττε αυτό ο Ιησούς;» τι διαφορετικός κόσμος θα ήταν αυτός! Τι τιμή θ’ απεδίδετο στον Θεό, τι υψηλές αρχές θα ετίθεντο σ’ εφαρμογή και πόση αγάπη προς τον πλησίον θα επεδεικνύετο! Αλλά πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος για το αν ο Ιησούς θα έκανε ένα ωρισμένο πράγμα ή όχι; Με το να γνωρίσετε καλά τη ζωή του και τις διδασκαλίες του, που συνοψίζονται στις δύο μεγάλες εντολές: Αγάπα τον Θεόν εξ όλης της καρδίας, διανοίας και ψυχής σου, και αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Ένας από τους σκοπούς του περιοδικού αυτού είναι να σας βοηθήση ν’ αποκτήσετε αυτή τη γνώσι.​—Μάρκ. 12:29-31.

Σε Ποιο Θεμέλιο Οικοδομείται η Αληθινή Εκκλησία;

Ό,τι λέγουν οι Γραφές θα εκπλήξη πολλούς. Η απάντησις είναι ζωτική για σας.

ΙΕΡΕΙΣ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αγαπούν να τονίζουν το Ματθαίος 16:18, όταν εγείρωνται ερωτήματα για τον προσδιορισμό της ταυτότητος της αληθινής εκκλησίας. Το εδάφιο αυτό απλώς λέγει: «Συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» Από αυτά τα λίγα λόγια του Ιησού, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία συνεπέρανε ότι εκεί ο Ιησούς έκαμε τον Πέτρο τον θεμέλιο λίθο, επάνω στον οποίον οικοδομείται η εκκλησία του Θεού και του Χριστού, ότι ο Πέτρος έγινε ο πρώτος πάπας και διάδοχος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και ότι εκεί η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είχε την αρχή της και έτσι έγινε η πρώτη εκκλησία και η μόνη αληθινή εκκλησία.

Ο καρδινάλιος Γκίμπονς στο βιβλίο του Η Πίστις των Πατέρων Μας, σελίδα 100, κάνει την εξής δήλωσι: «Ο Ιησούς, ο Κύριος μας, ίδρυσε μόνο μία Εκκλησία, την οποίαν ευηρεστήθη να οικοδομήση επάνω στον Πέτρο. Για τούτο, οποιαδήποτε εκκλησία που δεν αναγνωρίζει τον Πέτρο ως θεμέλιο λίθο της δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού, και συνεπώς δεν μπορεί να σταθή, διότι δεν είναι έργον Θεού. Αυτό είναι σαφές.» Τα Καθολικά Σχόλια Επάνω στην Αγία Γραφή, που εξεδόθησαν από τον οίκον Τόμας Νέλσον και Υιοί, το 1953, λέγουν: «Με αυτή την αποκάλυψι ο Πατήρ ξεχώρισε τον Πέτρο ως το φυσικό θεμέλιο για την κοινωνία του Υιού του.»

Αλλά εννοούσε μήπως αυτό ο Ιησούς με τα λόγια «επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου»; Ανεφέρετο στον Πέτρο όταν μίλησε αυτά τα λόγια; Επρόκειτο ο Πέτρος να είναι επικεφαλής της εκκλησίας του Θεού;

Εν πρώτοις, σημειώστε ότι η αρχική Ελληνική λέξις «εκκλησία», που βρίσκεται στο κατά Ματθαίον 16:18, δεν αναφέρεται σε κατά γράμμα κτίριο από πέτρα. Η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός «δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς.» (Πράξ. 17:24) Η λέξις εκκλησία αναφέρεται σε μια συνάθροισι ή σύναξι λαού και όχι σ’ ένα οικοδόμημα από ξύλο ή λίθο φτιαγμένο από χέρια ανθρώπου. Τα Καθολικά Σχόλια Επάνω στην Αγία Γραφή, σελίδα 881, σχολιάζουν ως εξής: «Η ‘εκκλησία’ (η συνήθης απόδοσις από τη μετάφρασι των Εβδομήκοντα του Εβραϊκού γκαάλ, δηλαδή, θρησκευτική σύναξις, συναγωγή) είναι η νέα κοινωνία των πιστών του Χριστού που ανταποκρίνονται και υποσκελίζουν το γκαάλ της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Σίμων πρόκειται να είναι η τελική αυθεντία αυτής της κοινωνίας επάνω στη γη.»

Από αυτή την Καθολική αυθεντία συνάγεται προφανώς ότι ο Θεός είχε μια εκκλησία ή σύναξι ή συναγωγή πολύ πριν από τον καιρό του Χριστού. Η σύναξις αυτή ήταν το Ιουδαϊκό έθνος. Ο μάρτυς Στέφανος ανεφέρθη στο έθνος Ισραήλ στην έρημο ως «εκκλησίαν» ή σύναξιν του Θεού. Ούτε η λέξις αυτή εφαρμόζεται αυστηρώς σε θρησκευτικές συνάξεις. Μπορεί να εφαρμοσθή σε οποιαδήποτε σύναξι δεόντως συγκεκλημένη. Ο Λουκάς, μιλώντας για τον όχλο που συναθροίσθηκε στην Έφεσο διαμαρτυρόμενος για το κήρυγμα του Παύλου, αναφέρεται σ’ αυτήν ως μη τακτική εκκλησία ή σύναξι. (Πράξ. 7:38· 19:29-41, Κείμενον) Στην προς Ρωμαίους επιστολή 16:5 ο Παύλος λέγει: «Ασπάσθητε και την κατ’ οίκον αυτών εκκλησίαν.» Πάλι στην 1 Κορινθίους 16:19 γράφει: «Σας ασπάζονται αι εκκλησίαι της Ασίας.» Θα ήταν γελοίο να συμπεράνωμε ότι ο Παύλος μιλούσε για ασπασμό ενός κτιρίου που ήταν μέσα σε άλλο κτίριο, ή έλεγε ότι μερικά θρησκευτικά οικοδομήματα ησπάζοντο εκείνα της Κορίνθου. Αναμφισβήτητα ο Παύλος μιλεί για συναθροίσεις Χριστιανών, μια συνέλευσι ή σύναξι ανθρώπων.

Τώρα, αν έχωμε αυτά υπ’ όψι, για ποιόν μιλούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου»; Σημειώστε προσεκτικά, ο Ιησούς δεν λέγει «την εκκλησίαν του Πέτρου» ή «την εκκλησίαν του Παύλου», αλλά «την εκκλησίαν μου.» Ο Ιησούς μιλεί εδώ για τους στενούς ακολούθους του. Τα Καθολικά Σχόλια καθιστούν σαφές αυτό το σημείο, όταν αναφέρωνται σ’ αυτούς ως την «νέα κοινωνία των πιστών του Χριστού.» Αυτούς τους πιστούς, που ακολουθούν τα ίχνη του, ο Ιησούς τους ονομάζει σώμα του, νύμφην του, σύναξί του ή εκκλησία του, και έχει ετοιμάσει τόπο γι’ αυτούς μαζί του στον ουρανό. Η Αποκάλυψις ορίζει τον αριθμό τους ως 144.000.​—Ματθ. 16:18· 1 Κορ. 12:12-28· Εφεσ. 1:22, 23· Αποκάλ. 14:1, 3.

Η ΠΕΤΡΑ

Ποια είναι η πέτρα ή το θεμέλιο, επάνω στο οποίο οικοδομείται η Χριστιανική εκκλησία; Όπως παρετηρήσαμε προηγουμένως, οι Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι λέγουν ότι το θεμέλιο είναι ο απόστολος Πέτρος. Έτσι η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος ΧΙ, σελίδα 746, λέγει: «Με τη λέξι ‘πέτρα’ ο Σωτήρ δεν μπορούσε να εννοή τον Εαυτό του, αλλά μόνο τον Πέτρο.» Είναι ορθό το συμπέρασμα των Καθολικών αυτών θεολόγων;

Οι σπουδασταί της Βίβλου θα παρατηρήσουν ότι ο Ιεχωβά ο Παντοδύναμος Θεός συχνά αναφέρεται στις Γραφές ως «ο Βράχος», επειδή είναι το αιώνιο θεμέλιο της αγίας παγκοσμίου οργανώσεως του. Στο Δευτερονόμιο 32:3, 4 διαβάζομε: «Απόδοτε μεγαλωσύνην εις τον Θεόν ημών. Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια.» Ιεχωβά ο Θεός ο Παντοκράτωρ είναι ένα θεμέλιο που δεν μπορεί ποτέ να σαλευθή. Η μητέρα του Σαμουήλ Άννα σε προσευχή είπε: «Δεν υπάρχει . . . βράχος καθώς ο Θεός ημών.»​—1 Σαμ. 2:2.

Ο Ιησούς Χριστός προσδιορίζεται, επίσης, στις Γραφές ως λίθος. Πράγματι, ο Ιησούς προσδιορίζει τον εαυτό του ως τον λίθον ή «κεφαλήν γωνίας» που απέρριψαν οι οικοδόμοι. (Ματθ. 21:42) Στα γραφόμενά του ο απόστολος Πέτρος πιστοποιεί το γεγονός αυτό, λέγοντας: «Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού. Δια τούτο και περιέχεται εν τη γραφή, “Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον, εκλεκτόν, έντιμον και ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.” Εις εσάς λοιπόν τους πιστεύοντας είναι η τιμή· εις δε τους απειθούντας, “ο λίθος τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας,” και “λίθος προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου”.» (1 Πέτρ. 2:4-8) Έτσι λίθοι ή πέτρες χρησιμοποιούνται με μια εικονική έννοια, παριστάνοντας πιστά μέλη, ως άτομα, που γίνονται μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας, οικοδομημένα στον θεμέλιον ακρογωνιαίον λίθον Ιησούν Χριστόν.

Σημειώστε πώς η άποψις αυτή υποστηρίζεται επίσης από τον απόστολο Παύλο. Αυτός γράφει: Οι Ισραηλίται «προσέκοψαν εις τον λίθον του προσκόμματος· καθώς είναι γεγραμμένον, “Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον προσκόμματος, και πέτραν σκανδάλου, και πας ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή”.» (Ρωμ. 9:32, 33) Τώρα σε ποιόν προσέκοψε ο αρχαίος Ισραήλ; Στον Πέτρο ή στον Ιησού Χριστό; Ο Παύλος δείχνει ότι ο λίθος του προσκόμματος και ο θεμέλιος είναι ο Ιησούς Χριστός και όχι ο Πέτρος.​—1 Κορ. 10:4.

Περαιτέρω, όταν ο Παύλος μνημονεύη «αποστόλους και προφήτας», στους οποίους ασφαλώς θα περιελαμβάνετο ο Πέτρος, αναφέρει, ωστόσο, τον Χριστόν ως ‘άκρογωνιαίον λίθον’. (Εφεσ. 2:20) Γιατί αυτό αν ο Πέτρος ήταν επί κεφαλής της εκκλησίας; Πάλι, στην Αποκάλυψι 21:14, και οι δώδεκα απόστολοι του Χριστού προσδιορίζονται ως δώδεκα θεμέλιοι λίθοι. Ο Πέτρος δεν τίθεται χωριστά. Αλλ’ αναφέρεται ότι αυτοί οι δώδεκα απόστολοι είναι του «Αρνίου», το οποίον είναι ο κύριος θεμέλιος και πολύτιμος ακρογωνιαίος λίθος.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑ

Έχοντας τα προηγούμενα στο νου, άπεικονίστε τι έλαβε χώραν σ’ αυτή την περίστασι. Οι προφήται είχαν προείπει την έλευσι του Μεσσία ή Χριστού. Οι μαθηταί του Ιησού εγνώριζαν αυτές τις προφητείες. Στην περιφέρεια της Καισαρείας Φιλίππου ο Ιησούς τούς ερώτησε: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου;» Αυτοί είπαν: «Άλλοι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν άλλοι δε Ηλίαν και άλλοι Ιερεμίαν, ή ένα των Προφητών.» Τότε ο Ιησούς έθεσε άμεσα την ερώτησι σ’ αυτούς: «Αλλά σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι;» Ο Πέτρος, με τη συνήθη ετοιμότητα, απήντησε: «Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος.»​—Ματθ. 16:13-16.

Όταν ο Πέτρος διεκήρυξε τον Ιησούν ως τον «Χριστόν», ο Ιησούς αμέσως τον ωνόμασε «μακάριον», επειδή αυτή η γνώσις και πίστις δεν ήταν αποτέλεσμα φυσικής αγχινοίας, ή ανθρωπίνης εκπαιδεύσεως, αλλ’ αποκαλύψεως από τον Πατέρα. (Ματθ. 16:17) Άλλοι από τον Ισραήλ είχαν απολαύσει την ίδια εκπαίδευσι, αλλά δεν είχαν ακόμη φθάσει να πιστεύουν στον Ιησούν ως τον ‘Χριστόν, τον Υιόν του Θεού του ζώντος’. Ο Πέτρος είχε αποδεχθή εκείνο που είχε κάμει γνωστό ο Θεός. Η πίστις του και η γνώσις του ήσαν πνευματικής και σωστικής ποιότητος. Γι’ αυτό ο Ιησούς τον απεκάλεσε μακάριον.

Ο Πέτρος, όμως, τότε αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό πολλές άλλες πνευματικές αλήθειες. Δεν κατανοούσε την ανάγκη να πεθάνη ο Χριστός για να καταβληθή ένα αντίλυτρον για εκείνους από το ανθρώπινο γένος που θα επίστευαν. (Ματθ. 16:21-23) Ο Πέτρος λίγο μόνο εγνώριζε την ίδια του καρδιά. Είχε μερικές εσφαλμένες προσδοκίες. Έκαμε κατόπιν μερικά χονδροειδή λάθη, ναι, ακόμη διέπραξε αμαρτίες και υπέστη επιπλήξεις και τιμωρίες. (Ματθ. 26:31-35· Πράξ. 1:6· Γαλ. 2:11-14) Είχε να υπομείνη πολλούς διωγμούς, αλλ’ απέθανε πιστός. Παρά τις δοκιμασίες του, ο Πέτρος ήταν «μακάριος», επειδή επίστευε ένθερμα στον Χριστό. Λόγω της πίστεως του αυτής, αιώνια ευτυχία ήταν ανοικτή σ’ αυτόν.

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Αυτή η ομολογία του Πέτρου ότι ‘ο Ιησούς είναι ο Χριστός’ έδωσε στον Ιησού μια ευκαιρία, αναφορικά με το όνομα του Πέτρου, το οποίον αυτός είχε δώσει προηγουμένως στον απόστολο, να διακηρύξη ότι «επί της πέτρας ταύτης» θα οικοδομούσε την εκκλησία του.​—Ιωάν. 1:42, 43.

Η δήλωσις ή ομολογία του Πέτρου περιέχει μια θεμελιώδη αλήθεια, την οποίαν όλοι όσοι επιθυμούν ζωή πρέπει να φθάσουν ν’ αναγνωρίσουν, δηλαδή, αυτήν: ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος. Κατ’ ουσίαν, λοιπόν, ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: ‘Επάνω σ’ αυτόν τον οποίον ωμολόγησες, επάνω σ’ εμέ τον ίδιο ως πέτρα, θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, τη σύναξί μου, τη συνάθροισί μου, από άτομα που είναι κοινωνοί αυτής της πολυτίμου πίστεως.’

Η έκφρασις «ταύτης της πέτρας» δεν αναφέρεται στον Πέτρο, αλλά εφαρμόζεται αποκλειστικά στον Χριστό, τον Κεχρισμένον του Θεού, τον οποίον ο Ιεχωβά έθεσε ως βέβαιο και αιώνιο θεμέλιο για την οργάνωσι της βασιλείας Του. Επάνω σ’ αυτό το θεμέλιο, δηλαδή, επάνω στον Ιησού Χριστό, η εκκλησία θα έστεκε τόσο ασφαλής ώστε καμμιά σκευωρία ή προσπάθεια, δαιμονική ή ανθρώπινη, δεν θα μπορούσε ποτέ να την ανατρέψη. Ούτε ακόμη η δύναμις του θανάτου δεν θα μπορούσε να καταστρέψη την ελπίδα εκείνων που πιστεύουν σ’ αυτό. Ολόκληρη η εκκλησία, οι 144.000, θα εγίνοντο υπερνικηταί μέσω αυτού που τους αγάπησε.

Για περαιτέρω απόδειξι ότι ο Ιησούς στην περίπτωσι αυτή εστερέωνε στη διάνοια των μαθητών του το ότι αυτός είναι ο Χριστός, σημειώστε τα λόγια του μετά τη συζήτησι αυτή: «Τότε παρήγγειλεν εις τους μαθητάς αυτού να μη είπωσι προς μηδένα, ότι αυτός είναι Ιησούς ο Χριστός.» (Ματθ. 16:20) Τελειώνοντας, λοιπόν, τη συζήτησι αυτή δεν κάνει μνεία του Πέτρου ούτε μιλεί για κάποια πρωτεία δοσμένα στον Πέτρο.

Όλη η Γραφική απόδειξις είναι τελειωτική ότι η οικοδόμησις της εκκλησίας επρόκειτο να γίνη, όχι επάνω στον απόστολο Πέτρο, αλλά επάνω στον Ιησού Χριστό, τον «θεμέλιον» ή «έντιμον ακρογωνιαίον λίθον.» Και ο Αυγουστίνος το παραδέχεται εξίσου. Στην Καθολική Βίβλο του Χαίιντοκ, αναφέρεται εν σχέσει με τον Αυγουστίνο, τον οποίον η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έκαμε «άγιον»: «Είναι αληθές ότι ο Άγ. Αυγουστίνος, σ’ ένα ή δύο μέρη, έτσι ερμηνεύει αυτά τα λόγια, και επί της πέτρας ταύτης (δηλ. επί του εαυτού μου) ή επί της πέτρας ταύτης, την οποίαν ο Πέτρος ωμολόγησε»​—όχι επάνω στον Πέτρο τον ίδιο, αλλά επάνω στον Ιησού που ο Πέτρος ωμολόγησε ότι είναι ο Χριστός. Αυτό δείχνει ότι ο Αυγουστίνος το εννόησε ορθά. Ο Αρχιεπίσκοπος Κένρικ στο βιβλίο του Μέσα στη Σύνοδο του Βατικανού λέγει ότι η μεγάλη πλειονότης των «εκκλησιαστικών πατέρων» δεν εφήρμοσε το Ματθαίος 16:18 στον Πέτρο. Από ογδόντα πέντε ηγέτας μόνο δέκα επτά διακρατούσαν ότι ο Πέτρος ήταν η πέτρα επάνω στην οποίαν ο Χριστός οικοδόμησε την εκκλησία του, ενώ σαράντα τέσσερες διακρατούσαν ότι ήταν η αλήθεια που εξήγγειλε ο Πέτρος και δέκα έξη επίστευαν ότι η πέτρα ήταν ο Ιησούς ο ίδιος. Επομένως, η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, όχι μόνο διαφωνεί με τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος, όπως κατεδείχθη από τα λόγια του στην 1 Πέτρου 2:4-7, εδίδαξε ότι ο Χριστός είναι ο θεμέλιος λίθος, αλλά διαφωνεί επίσης και με τον άνθρωπο που ανεκήρυξε «άγιον» και τον σέβεται ως «Άγ. Αυγουστίνον» και με άλλους από τους «εκκλησιαστικούς» της «πατέρας».

Αν ο Πέτρος ήταν η κεφαλή της πρώτης εκκλησίας, τότε πρέπει να εύρωμε τους αποστόλους και άλλους ν’ αποδίδουν στον Πέτρο μια προεξέχουσα θέσι τέτοια που έχει σήμερα ο πάπας της Ρώμης. Αλλά δεν βρίσκομε να παρέχεται τέτοια τιμή στον Πέτρο ούτε από τους αποστόλους ούτε από τους άλλους μαθητάς. Ο Πέτρος δεν αναφέρει ποτέ τον εαυτό του ως πάπαν. Ούτε ο Παύλος ούτε άλλοι από τους Βιβλικούς συγγραφείς αναφέρονται σε κάποια πρωτεία του Πέτρου. Όταν οι απόστολοι και άλλοι πρεσβύτεροι συναθροίσθηκαν στην Ιερουσαλήμ για να εξετάσουν το ζήτημα της περιτομής, βρίσκομε ότι δεν ήταν ο Πέτρος, αλλά ο μαθητής Ιάκωβος, εκείνος που συνώψισε το ζήτημα. (Πράξ. 15:12-21) Ασφαλώς αν ο Πέτρος ήταν ο αρχηγός και στη θέσι του Χριστού, θα το έπραττε αυτός, Αλλά δεν το έπραξε.

Είναι σαφές ότι ο Πέτρος δεν ήταν η κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτή δεν οικοδομείται επάνω σ’ αυτόν ως θεμέλιον ακρογωνιαίον λίθον της. Οικοδομείται επάνω στον Ιησού Χριστό τον ίδιο, τον αναμάρτητον Υιόν του Θεού.​—Εβρ. 7:26.

Ούτε η πρώτη Χριστιανική εκκλησία ούτε οι πρώτοι «εκκλησιαστικοί πατέρες» διακρατούσαν ότι ο Πέτρος ήταν η πέτρα, επάνω στην οποίαν οικοδομείτο η εκκλησία. Διότι η πέτρα δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό τον ίδιο. Και ουαί σ’ αυτόν που αποπειράται καν να θέση άλλο θεμέλιο: «Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός.»​—1 Κορ. 3:11.

Αποτελεσματική Υποβοήθησις Αδρανών

Αν ο καθένας, που άρχισε, παρέμενε στην αλήθεια, σήμερα θα ήσαν χιλιάδες περισσότεροι εκείνοι, που θα υπηρετούσαν με χαρά τον Ιεχωβά. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν βοηθηθή με υπομονή και διακριτικότητα από τους αδελφούς, που έχουν δεχθή εγκάρδια την υπόδειξι της Εταιρίας να βοηθούν όσους είχαν αποπλανηθή. Ένας ειδικός σκαπανεύς, ο οποίος είχε παρακολουθήσει τη σειρά μαθημάτων της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, ωρίσθη για υπηρεσία σε μια εκκλησία, όπου ένας αριθμός αδελφών είχε ψυχρανθή. Με τις οδηγίες, που είχε συγκρατήσει στη διάνοιά του, άρχισε να επισκέπτεται τα πρόσωπα εκείνα ένα προς ένα. Μια οικογένεια είχε καταστή αδρανής στο 1955. Λόγω του ότι αυτός εφήρμοσε τη συμβουλή που είχε λάβει, η οικογένεια αυτή τώρα ευαγγελίζεται, οδηγεί μια μελέτη και δεν απουσίασε ποτέ από συνάθροισι. Ένας άλλος αδελφός, ο οποίος ήταν αδρανής, είναι ένα παράδειγμα ενθουσιασμού στους άλλους. Τέσσερες αδελφοί, που ήσαν στην ίδια κατάστασι, συχνάζουν στην Αίθουσα Βασιλείας πολύ τακτικά και δείχνουν μια πολύ καλή στάσι. Όπως ο αδελφός ανέφερε, «Το να βλέπη κανείς τους αδελφούς αυτούς να επιστρέφουν είναι μια χαρά που ζωογονεί ακόμη κι εκείνους που εξακολουθούν να είναι αδρανείς.» Είναι βέβαιον ότι όλοι είναι ευγνώμονες στον Ιεχωβά για τη σειρά μαθημάτων της Διακονίας της Βασιλείας, που εμμέσως τους εβοήθησε ν’ ανανεώσουν τη στενή τους σχέσι με τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Τύρος​—η Πόλις, όπου ο Μαμμωνάς Ήταν Θεός

ΕΝΑ Φοινικικό πλοίο των αρχαίων χρόνων​—διαζωγραφίστε ένα στη διάνοια σας. Οραματισθήτε το ως το πιο μεγαλοπρεπές πλοίο στη θάλασσα. Ναυπηγημένο από τα καλύτερα υλικά, είναι επανδρωμένο από ένα πλήρωμα, που εφημίζετο ως αποτελούμενο από τους πιο ικανούς ναυτικούς του κόσμου. Το πλοίο είναι κατάφορτο από ένα φορτίο ακριβού εμπορεύματος. Το υπερήφανο αυτό πλοίο, που περιγράφεται στο εικοστό έβδομο κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ, αντιπροσωπεύει την αρχαία πόλι της Τύρου, παγκόσμια αγορά και πόλι, όπου το εμπόριο υπερείχε. Το μέλλον του απαστράπτοντος αυτού πλοίου, όπως προλέγει ο προφήτης του Θεού, είναι το ναυάγιο.

Η Τύρος ήταν μια πόλις, της οποίας οι κάτοικοι ήσαν υλισταί· ελάτρευαν τον Μαμμωνά. Οι Έλληνες τους αποκαλούσαν Χαναναίους, με τους οποίους εμπορεύοντο «Φοινικικά» (πορφυρά ερυθρά) λόγω του πορφυρού χρώματος που είχαν οι βαφές και τα υφάσματα, που αποτελούσαν ένα σπουδαίο είδος των εμπορευμάτων των.

Η θρησκεία της πόλεως, τότε, ήταν η ψευδοθρησκεία των Χαναναίων. Οι κάτοικοι της Τύρου ελάτρευαν μια θήλεια θεότητα που εκαλείτο Ασταρώθ. Το όνομα αυτό, όπως και το του Βάαλ​—της αντιστοίχου αρσενικής θεότητος—​συχνά συναντάται μέσα στη Γραφή. Ο Βάαλ της Τύρου εκαλείτο Μέλκαρθ, και ήταν η πολιούχος θεότης. Η Τύρος ενόμιζε ότι έλάτρευε την Ασταρώθ και τον Μέλκαρθ· πρωτίστως ελάτρευε τον Μαμμωνά.

Ο λόγος του Θεού περιγράψει την Τύρο ως γεμάτη από «πλήθος παντός πλούτου.» (Ιεζ. 27:12) Η ίδια η πόλις αποτελούσε έκθεσι των καλυτέρων προϊόντων ήταν το εμπορικό κέντρον του αρχαίου κόσμου. Η Θαρσείς έστελλε άργυρον, σίδηρον, κασσίτερον και μόλυβδον. Η Αρμενία εφωδίαζε τις αγορές της Τύρου με ίππους ενός φημισμένου γένους. Η Δαιδάν έστελλε ελεφαντόδοντα κι έβενο. Η Εδώμ έστελλε σμαράγδους, κεντήματα, λεπτά λινά υφάσματα και κοράλλια. Η γη του Ιούδα και του Ισραήλ επρομήθευε στην Τύρο σιτάρι, μέλι και βάλσαμο. Από τη Δαμασκό ήρχετο ο φημισμένος οίνος της Χελβών. Η Αραβία έστελλε αρνιά κι ερίφια, τα καλύτερα κάθε είδους καρυκεύματα και τους καλυτέρους πολύτιμους λίθους από κάθε είδος, ως επίσης και χρυσάφι. Οι αγορές της Τύρου αφθονούσαν από εξαίρετα είδη λεπτής επεξεργασίας· υπήρχαν κέδρινα ερμάρια με πλούσιο εξαρτισμό.

ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΣΙΔΩΝΙΩΝ

Η αρχαία εκείνη Χαναναία πόλις της Σιδώνος υπήρξε μητέρα της Τύρου. Η Σιδών εσφράγιζε τα νομίσματα της με τη λεζάντα: «Μήτηρ Κάμπης, Ιππώνος, Κιτίου, Τύρου». Επειδή μια παροικία από τη Σιδώνα ίδρυσε την Τύρο, οι κάτοικοι της Τύρου εξακολούθησαν να λέγωνται Σιδώνιοι. Η Γραφή αποκαλεί την Τύρο ‘παρθένον, θυγατέρα της Σιδώνος’ και τους εμπορικούς κατοίκους της ‘έμπορους της Σιδώνος’. (Ησ. 23:12, 2) Στα νομίσματα της η Τύρος αυτοεκαλείτο «Μητρόπολις των Σιδωνίων». Εν καιρώ αυτή η «θυγάτηρ της Σιδώνος» επεσκίασε τη μητέρα της σε δόξα και μεγαλείο.

Η Σιδωνία αυτή μητρόπολις ένοιωθε αγαλλίασι λόγω του πλούτου της, της δυνάμεώς της, της φήμης της και της αρχαιότητός της. Στον όγδοον αιώνα π.Χ., ο Ησαΐας είπε για την Τύρο «η εύθυμος πόλις σας, της οποίας η αρχαιότης είναι εκ παλαιών ημερών.» (Ησ. 23:7) Ήταν μια ισχυρή πόλις ακόμη κι από τον καιρό του Ιησού του Ναυή· ο Ιησούς του Ναυή την αποκαλούσε ‘η οχυρά πόλις Τύρος’.​—Ιησ. Ναυή 19:29.

Με τα πλούσια και πολύτιμα πράγματα της γης, που περιέκλειε μέσ’ από τα τείχη της, δεν εγνώριζε όρια η υπερηφάνεια της Τύρου. Επηρμένη από υπερηφάνεια, η Τύρος ενεπιστεύετο στην ίδια της σοφία, στα πλούτη της, στις συμμαχίες της και στη στρατιωτική της δύναμι. Πολλοί από τους άρρενας κατοίκους της Τύρου ησχολούντο πολύ στη λατρεία μέσα στο ιερό του Μαμμωνά για να υπηρετήσουν στον στρατό. Η Τύρος, λοιπόν, χρησιμοποιούσε τον πλούτο της για να μισθώνη στρατιώτας από ξένες χώρες για τις μάχες της: «Πέρσαι, και Λύδιοι, και Λίβυες, ήσαν εν τοις στρατεύμασί σου οι άνδρες σου οι πολεμισταί.» (Ιεζ. 27:10) Η Τύρος θεωρούσε τον εαυτό της απόρθητο. Επί πέντε χρόνια ο Ασσύριος βασιλεύς Σαλμανασσάρ πολιορκούσε την Τύρο· εν τούτοις δεν κατώρθωσε να καταλάβη την πόλι. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι η Τύρος, στα νομίσματα της, περιεγράφετο ως «ιερά και απαραβίαστος».

ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΗΣ ΤΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Σε τρία κεφάλαια του βιβλίου του Ιεζεκιήλ (από το εικοστό έκτο ως το εικοστό όγδοο) αναγινώσκομε για τη βουλή του Θεού εναντίον της Τύρου. Ο προφήτης του Θεού λέγει ότι η Τύρος είναι σαν ένα πλοίο που θα καταληφθή από καταιγίδα και θα βυθισθή με ολόκληρο το φορτίο και με ολόκληρο το πλήρωμά του. Τι είχε κάμει η Τύρος για να προκαλέση την οργήν του αληθινού και ζώντος Θεού, Ιεχωβά; Ο Θεός είπε στον βασιλέα της Τύρου: «Η καρδία σου υψώθη δια την δύναμίν σου.»​—Ιεζ. 28:5.

Εκτός από τη Μαμμωνική υπερηφάνεια, πολλά ήσαν εκείνα, που προεκάλεσαν την οργή του Ιεχωβά. Η απληστία της Τύρου για πλουτισμό ωδήγησε και σε άλλη αμαρτία: Η Τύρος πωλούσε Ισραηλίτας ως δούλους. Δεν ήταν έτσι πάντοτε. Όταν ο Χιράμ ήταν βασιλεύς της Τύρου, οι σχέσεις μεταξύ Ιερουσαλήμ και Τύρου ήσαν φιλικές. Ο Χιράμ έστειλε στον Δαβίδ ξυλεία κι εργάτας για το ανάκτορό του και υλικά στον Σολομώντα για τον ναό του Ιεχωβά. Αλλά μετά τη διαίρεσι του βασιλείου, οι σχέσεις άλλαξαν, πρωτίστως διότι η Τύρος με το φρόνημα του Μαμμωνά «δεν ενεθυμήθησαν την αδελφικήν συνθήκην.» Ο προφήτης του Θεού Αμώς το είπε αυτό, διότι η Τύρος εγέμισε τις δουλαγορές της με Ιουδαίους, πωλώντας τους σε μακρινές ειδωλολατρικές χώρες. Ο Ιεχωβά εδήλωσε δια του προφήτου Ιωήλ: «Τους δε υιούς Ιούδα και τους υιούς Ιερουσαλήμ επωλήσατε εις τους υιούς των Ελλήνων, . . . Θέλω επιστρέψει το ανταπόδομά σας επί την κεφαλήν σας.» Η τιμωρία της Τύρου θα ήταν αυστηρή. Ο Ιεχωβά είπε: «Θέλω εξαποστείλει πυρ εις το τείχος της Τύρου, και θέλει καταφάγει τα παλάτια αυτής.»​—Ιωήλ 3:6, 7· Αμώς 1:9, 10.

Υπήρχαν και περισσότερα ακόμη εις βάρος της Τύρου στα όμματα του Θεού. Ήταν πάλι η αγάπη του Μαμμωνά που ωδήγησε στην καταστροφή της Τύρου. Όταν ο στρατός του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνος κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ στο έτος 607 π.Χ., οι Τύριοι εχάρησαν! Η Ιερουσαλήμ είχε προσελκύσει πολλούς έμπορους. Τώρα εξέλιπε η Ιερουσαλήμ, η Τύρος ανέμενε περισσότερο εμπόριο για τον εαυτό της. Η Τύρος ένοιωθε αγαλλίασι: «Εύγε! συνετρίβη η πύλη των λαών· εστράφη προς εμέ· θέλω γεμισθή, διότι ηρημώθη.»​—Ιεζ. 26:2.

Η Τύρος, αισθανόμενη τον εαυτό της απόρθητο, και βέβαιη ότι θα ηύξανε το εμπόριο που διεξήγε, ανέμενε ένα ένδοξο μέλλον. Αλλ’ ο Θεός του ουρανού είχε καθορίσει το μέλλον της Τύρου. Σ’ έναν καιρό που η Τύρος μπορούσε να οραματισθή μόνο ευημερία εμπρός της, ο Ιεχωβά είπε δια του προφήτου του: «Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, Τύρος, και θέλω επεγείρει εναντίον σου έθνη πολλά, ως επεγείρει η θάλασσα τα κύματα αυτής. Και θέλουσι καταστρέψει τα τείχη της Τύρου, και κατεδαφίσει τους πύργους αυτής· και θέλω ξύσει το χώμα αυτής απ’ αυτής, και καταστήσει αυτήν ως λειόπετραν. Θέλει είσθαι δια να εξαπλόνωσι δίκτυα εν μέσω της θαλάσσης· διότι εγώ ελάλησα, λέγει Ιεχωβά ο Θεός.»​—Ιεζ. 26:3-5, ΜΝΚ.

Τι φοβερό μέλλον για την Τύρο​—να ξυσθή τόσο πλήρως, ώστε να καταστή ως λειόπετρα και γίνη τόπος εξαπλώσεως δικτύων για στέγνωμα από τους αλιείς!

Ποιο ήταν το πρώτο από τα ‘πολλά έθνη’, που θα έκανε ο Θεός να επέλθουν εναντίον της Τύρου; «Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Ιδού, θέλω φέρει κατά της Τύρου τον Ναβουχοδονόσορ βασιλέα της Βαβυλώνος.»​—Ιεζ. 26:7, ΜΝΚ.

Η ΜΑΚΡΑ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡ

Σ’ επαλήθευσι της προφητείας, λίγον καιρό μετά την πτώσι της Ιερουσαλήμ, ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εβάδισε εναντίον της Τύρου. Αλλ’ η Τύρος είχε αυτοπεποίθησι. Μήπως δεν είχε ανθέξει η πόλις στον Σαλμανασσάρ επί πενταετίαν, αναγκάζοντας τον βασιλέα να λύση την πολιορκία; Ο Ναβουχοδονόσορ επετέθη εναντίον της γεμάτης αυτοπεποίθησι Τύρου, και η πολιορκία άρχισε. Πέρασαν πέντε χρόνια, αλλά ο Ναβουχοδονόσορ δεν έλυσε την πολιορκία. Πέρασαν επτά χρόνια, δέκα χρόνια, κι ακόμη ανθίστατο η Τύρος. Ασφαλώς ο βασιλεύς της Βαβυλώνος θα παρητείτο της προσπαθείας του και θα επέστρεφε στη χώρα του, έτσι πρέπει να εσκέφθησαν οι Τύριοι. Αλλ’ η πολιορκία συνεχίζετο. Πέρασαν δώδεκα χρόνια. Η Τύρος ακόμη αντείχε. Εν τέλει, ύστερ’ από δεκατρία χρόνια, τα πολιορκητικά μηχανήματα του Ναβουχοδονόσορ υπερίσχυσαν. Η Τύρος έπεσε. Η πόλις κατηδαφίσθη.

Πόσο εστοίχισε η εκστρατεία εκείνη στον βασιλέα της Βαβυλώνος! Τι ταλαιπωρίες στους στρατιώτας του: «Πάσα κεφαλή εφαλακρώθη, και πας ώμος εξεδάρθη· μισθόν όμως δια την Τύρον δεν έλαβεν, ούτε αυτός ούτε το στράτευμα αυτού.» (Ιεζ. 29:18) Οι θησαυροί της Τύρου υπεξέφυγαν από τον Ναβουχοδονόσορ. Πώς αυτό; Στη διάρκεια της μακράς πολιορκίας ο όγκος των θησαυρών μετεφέρθη σ’ ένα μικρό νησί, που απείχε περίπου μισό μίλι από την ξηρά.

Μήπως έπρεπε να μείνη απλήρωτος ο Ναβουχοδονόσορ; Όχι. Αυτός παρέσχε υπηρεσίες στον Παντοδύναμο Θεό καταστρέφοντας την Τύρο. Ο Ιεχωβά, λοιπόν, προείπε πώς θα αντήμειβε τον βασιλέα της Βαβυλώνος: «Ιδού, εγώ δίδω την γην της Αιγύπτου εις τον Ναβουχοδονόσορ βασιλέα της Βαβυλώνος· και θέλει σηκώσει το πλήθος αυτής, και θέλει λεηλατήσει την λεηλασίαν αυτής, και λαφυραγωγήσει τα λάφυρα αυτής· και τούτο θέλει είσθαι ως μισθός εις το στράτευμα αυτού. Έδωκα εις αυτόν την γην της Αιγύπτου δια τον κόπον αυτού, με τον οποίον εδούλευσε κατ’ αυτής, επειδή ηγωνίσθησαν δι’ εμέ.» (Ιεζ. 29:19, 20) Μετά από λίγον καιρό ο βασιλεύς της Βαβυλώνος κατέκτησε την Αίγυπτο κι έλαβε τα λάφυρα ως πληρωμή διότι μετέβαλε την υπερήφανη Τύρο που ελάτρευε τον Μαμμωνά σ’ ένα σωρό από χαλίκια.

ΝΕΑ ΤΥΡΟΣ, Η ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΠΟΛΙΣ

Η ηπειρωτική πόλις δεν υπήρχε πια. Η Τύρος, που υπήρχε τώρα, ήταν μια νησιωτική πόλις εκτάσεως περίπου 150 εκταρίων. Για να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι στο νησί, οι Τύριοι έκτισαν πολυώροφα τα σπίτια των. Με τον καιρό η Τύρος έγινε πάλι μια ισχυρή κι ευδαίμων πόλις. Και πάλι θεός της Τύρου ήταν κυρίως ο Μαμμωνάς. Τι πλούτη εισέρρευσαν μέσα στην πόλι! Ο προφήτης του Θεού Ζαχαρίας, περιγράφοντας τη νέα Τύρο, τη νησιωτική πόλι, είπε: «Η Τύρος ωκοδόμησεν εις εαυτήν οχύρωμα, και επεσώρευσεν αργύριον ως χώμα, και χρυσίον ως πηλόν των οδών.»​—Ζαχ. 9:3.

Η Τύρος και πάλι ησθάνετο υπερηφάνεια κι ασφάλεια. Ο Έλλην ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης έγραψε: «Η Τύρος είχε τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθησι λόγω της νησιωτικής της θέσεως και των οχυρώσεών της, και των αφθόνων εφοδίων που είχε παρασκευάσει.» Αλλ’ η οργή του Ιεχωβά ήταν ακόμη εναντίον της Τύρου. Ο προφήτης του Θεού απήγγειλε τα εξής εναντίον της πλούσιας νησιωτικής πόλεως: «Ιδού, ο Κύριος θέλει σκυλεύσει αυτήν και θέλει πατάξει εν τη θαλάσση την δύναμιν αυτής· και αυτή θέλει καταναλωθή εν πυρί.»​—Ζαχ. 9:4.

Ήλθε ο καιρός να πατάξη «εν τη θαλάσση την δύναμιν» της Τύρου ο Ιεχωβά ο Ύψιστος. Στο έτος 333 π.Χ. ο Αλέξανδρος ο Μακεδών κατετρόπωσε τον βασιλέα της Περσίας Δαρείον στη μάχη της Ισσού. Ο Αλέξανδρος τώρα έστρεψε την προσοχή του στην Τύρο. Όταν έφθασε ο Αλέξανδρος, η Τύρος απέστειλε μια πρεσβεία με δώρα. Ο Αλέξανδρος εζήτησε να εισέλθη στην πόλι για να προσφέρη θυσία στον μέγα ναό Μέλκαρθ. Οι Τύριοι ηρνήθησαν. Ήθελαν να έχουν τον Μακεδόνα μονάρχην ως φίλον αλλ’ όχι ως κύριον. Ο Αλέξανδρος εξωργίσθη από την ισχυρογνωμοσύνη των Τυρίων και απεφάσισε να καταλάβη την πόλι. Αλλά πώς; Η Τύρος ήταν νησί.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΠΡΟΣΧΩΜΑ

Ο Αλέξανδρος, για να επιτεθή εναντίον των τειχών της πόλεως, έθεσε τον στρατό του σ’ ενέργεια να κατασκευάση πρόσχωμα προς το νησί. Πού βρήκε ο Αλέξανδρος τα υλικά προς τούτο; Από τα συμπαγή ερείπια της παλαιάς Τύρου. Οι άνδρες του Αλεξάνδρου ήγειραν πέτρες και ξύλα κι άρχισαν να κατασκευάζουν πρόσχωμα φάρδους περίπου 200 ποδών. Όταν εχρειάσθησαν κι άλλα δομικά υλικά, ο Αλέξανδρος διέταξε να εκσκαφούν όλα τα συντρίμματα της κατεστραμμένης πόλεως και να ριφθούν μέσα στο νερό. Ο Αλέξανδρος, όπως αφηγείται ο ιστορικός Αρριανός, εξέσκαψε το ίδιο το χώμα της παλαιάς Τύρου για να κατασκευάση το πρόσχωμά του. Έτσι, η παλαιά Τύρος, η ηπειρωτική πόλις, εξέλιπε τελείως, ακριβώς όπως ο Θεός προ πολλού είχε προείπει δια του προφήτου Ιεζεκιήλ: «Και θέλω ξύσει το χώμα αυτής απ’ αυτής, και καταστήσει αυτήν ως λειόπετραν. . . . και θέλουσι ρίψει εις το μέσον των υδάτων τους λίθους σου, και τα ξύλα σου, και το χώμα σου.»​—Ιεζ. 26:4, 12.

Ο Αλέξανδρος συνέχισε το έργον του στο πρόσχωμα. Η πρόοδος έγινε δύσκολη από τις επανειλημμένες επιθέσεις των Τυρίων πολεμικών πλοίων. Μερικές φορές οι Τύριοι εξαπέλυσαν χάλαζαν βλημάτων· άλλοτε ωνείδιζαν τους στρατιώτας του Αλεξάνδρου, λέγοντας ότι ήταν μεγαλοπρεπές θέαμα να βλέπωνται αυτοί οι κατακτηταί μεταφέροντας βάρη στη ράχη των όπως τα τόσα υποζύγια. Οι στρατιώται, εξημμένοι από τους χλευασμούς αυτούς, κι εμπνεόμενοι από την παρουσία του Αλεξάνδρου, ηγωνίζοντο εντατικά. Τελικά ο Αλέξανδρος κατενόησε ότι δεν θα επετύγχανε χωρίς πολεμικό ναυτικό.

Ο Αλέξανδρος επέτυχε να λάβη πολλά πολεμικά πλοία από την Κύπρο και τη Σιδώνα, την Άραδο (Αράδ) και τη Βύβλο. Τελικά, ο Μακεδών κατακτητής συνεκρότησε μια αρμάδα από 200 περίπου πλοία. Είχε τώρα ένα ναυτικό ισχυρότερο από της Τύρου. Με την έγκλεισι του Τυρίου ναυτικού μέσα στο λιμάνι, ο Αλέξανδρος επεδόθη εντατικά στο έργον του.

Σε λίγο το πρόσχωμα εξετάθη ως τα τείχη της πόλεως, τείχη που έφθαναν σε ύψος 150 ποδών. Οι πολεμικοί κριοί ετέθησαν σ’ ενέργεια. Η μάχη ήταν τρομερή. Και από τις δύο πλευρές εμάχοντο σαν λιοντάρια. Συνεχώς οι Τύριοι εξετόξευαν κόκκινη πεπυρωμένη άμμο εναντίον των εφορμούντων. Ο Αλέξανδρος έφερε πολιορκητικά μηχανήματα για να εκσφενδονίζουν βέλη, λίθους και φλεγόμενους δαυλούς εναντίον των πολιορκουμένων. Ο Αλέξανδρος ανήγειρε πελώριους πύργους ύψους περίπου είκοσι ορόφων οι ανώτατοι εξώσται επυργώνοντο σε ύψος που υπερέβαινε τους 160 πόδες. Αυτοί οι πύργοι εγέμισαν από όπλα. Εν τέλει, ύστερ’ από επτά μηνών πολιορκία, τον Αύγουστο του 332 π.Χ., οι στρατιώται του Αλεξάνδρου καθήρεσαν τα τείχη, οι πολεμικοί κριοί του διέρρηξαν τα τείχη και το ναυτικό του εισέβαλε στο λιμάνι της Τύρου. Η Τύρος έπεσε.

Λόγω της πείσμονος αντιστάσεως της πόλεως, ο Αλέξανδρος την επυρπόλησε, διεπέρασε 8.000 Τυρίους από μάχαιραν, ανεσκολόπισε 2.000 κι επώλησε 30.000 ως δούλους. Έτσι, με την καταστροφή της νησιωτικής πόλεως από τον Μέγαν Αλέξανδρον, οι λόγοι των Θείων προφητών περί πτώσεως της αρχαίας Τύρου έφθασαν σε πλήρη εκπλήρωσι​—σχεδόν διακόσια χρόνια μετά την πρόρρησι του Ζαχαρία, σχεδόν τριακόσια χρόνια μετά τις προφητεύσεις του Ιεζεκιήλ και του Ιερεμία, πάνω από τριακόσια χρόνια μετά την προφήτευσι του Ιωήλ, και πάνω από τετρακόσια χρόνια μετά τις προφητεύσεις του Αμώς και του Ησαΐα!

ΕΠΙΣΚΕΠΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΥΡΟ

Στα χρόνια που επακολούθησαν την κατάκτησι της Τύρου από τον Αλέξανδρο, η νησιωτική πόλις κατώρθωσε ν’ ανοικοδομηθή μερικές φορές, μόνο για να κατακτηθή από πολλά έθνη. Το τελευταίο ίχνος της ανεξαρτήτου υπάρξεως της Τύρου αφηρέθη απ’ αυτήν από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο. Στο έτος 638 μ.Χ. η Τύρος εκυριεύθη από τους Μουσουλμάνους, και στο 1124 η Τύρος κατελήφθη από τους σταυροφόρους. Οι σταυροφόροι την έχασαν στο έτος 1291, οπότε η πόλις κατηδαφίσθη κι έγινε σχεδόν σωρός λίθων. Μετά την κατάληψί της από τους Τούρκους το 1516, η Τύρος σύντομα κατερημώθη. Όταν ο Σάνδυς επεσκέφθη την Τύρο κατά το έτος 1619, είπε: «Αυτή η άλλοτε περίφημη Τύρος δεν είναι τώρα παρά ένας σωρός ερειπίων».

Στο έτος 1697 ο Μωντρέλ είπε για την Τύρο: «Οι σημερινοί κάτοικοί της είναι μόνο λίγοι πένητες, που μένουν μέσα σε θολωτά οικήματα και συντηρούνται κυρίως από την αλιεία, οι οποίοι φαίνεται να διεφυλάχθησαν σ’ αυτόν τον τόπο από τη Θεία Πρόνοια σαν ένα ορατό επιχείρημα του πώς ο Θεός εξεπλήρωσε τον λόγο του σχετικά με την Τύρο, δηλαδή, Ότι θέλει είσθαι ως λειόπετρα, δια να εξαπλώνωσι δίκτυα.»

Στο έτος 1751 ο Σουηδός φυσιοδίφης Χάσελκιστ επεσκέφθη την Τύρο και είπε: «Υπάρχουν περίπου δέκα κάτοικοι, Τούρκοι και Χριστιανοί, που ζουν από το ψάρεμα.»

Στο έτος 1838 ο Δρ Ρόμπινσον επεσκέφθη την Τύρο και αργότερα έγραψε στις Βιβλικές Έρευνές του: «Συνέχισα την περιήγησί μου κατά μήκος της όλης δυτικής και βορείου ακτής της χερσονήσου, ονειροπολώντας την πομπή και τη δόξα, την υπερηφάνεια και την πτώσι της αρχαίας Τύρου. Εδώ ήταν η μικρή νήσος η άλλοτε καλυμμένη με τα ανάκτορά της και περιστοιχισμένη από τον στόλο της. . . . Αλλά φευ! . . . Η Τύρος έγινε πράγματι ‘ως λειόπετρα, δια να εξαπλώνωσι δίκτυα!’ Τα μόνα δείγματα της αρχαιοτέρας της λαμπρότητος που εναπομένουν​—στήλες από ερυθρό και φαιό γρανίτη, ενίοτε σαράντα ως πενήντα συσσωρευμένες, ή μαρμάρινες στήλες—​κείνται κομματιασμένες και διεσπαρμένες κάτω από τα κύματα στο μέσον της θαλάσσης· και οι καλύβες που τώρα φωλιάζουν σ’ ένα τμήμα της τοποθεσίας της, δεν παρουσιάζουν αντίφασι προς τη φοβερή προσταγή, ‘Δεν θέλεις πλέον οικοδομηθή’.»

Σήμερα οι κάτοικοι της Τύρου δεν είναι πολύ περισσότεροι από όσους ήσαν, όταν έκαμε εκεί την επίσκεψί του ο Δρ Ρόμπινσον. Η Τύρος, που λέγεται Ες Σουρ (το παλιό της όνομα στην Αραβική), είναι ένα απλό χωριό με 5.000 κατοίκους περίπου και είναι χτισμένη γύρω από το βόρειο άκρον της άλλοτε νήσου. Το πρόσχωμα του Αλεξάνδρου σώζεται ακόμη· η δε αρχαία νήσος, που είναι τώρα χερσόνησος, συνδέεται απ’ ευθείας με την ηπειρωτική χώρα με μια λωρίδα γης, πλάτους μισού μιλίου περίπου. Η Τύρος, που ήταν άλλοτε κέντρον παγκοσμίου εμπορίου, διεξάγει τώρα ένα ασήμαντο εμπόριο σε βαμβάκια και καπνά· οι δε αλιείς της έχουν εκτάσεις ερημικού χώρου για ν’ απλώνουν τα δίκτυα τους για αποξήρανσι.

Ο αναγνώστης της Βίβλου προσβλέπει στην Τύρο με μεγάλο ενδιαφέρον, διότι λίγες πόλεις παρέχουν πιο κατάφωρη απόδειξι της απολύτου βεβαιότητος του προφητικού λόγου του Ιεχωβά. «Τις ως η Τύρος, ως η καταστραφείσα εν μέσω της θαλάσσης;» είπε ο προφήτης του Θεού, όταν η Τύρος ήταν παγκόσμια αγορά και κυρία των θαλασσών. «Τώρα συνετρίβης εν ταις θαλάσσαις, εν τω βάθει των υδάτων· το εμπόριόν σου και παν το άθροισμά σου έπεσον εν μέσω σου. . . . Φρίκη θέλεις είσθαι, και δεν θέλεις υπάρξει έως αιώνος.»​—Ιεζ. 27:32, 34, 36.

[Χάρτης στη σελίδα 441]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Πιθανή τοποθεσία της ηπειρωτικής πόλεως Τύρου

Μεσόγειος Θάλασσα

ΤΥΡΟΣ (Νησιωτική Πόλις)

Πρόσχωμα

Αραιοί σωροί άμμου

Πιθανή γραμμή της αρχαίας ακτής

Κλίμαξ

Υάρδες

0

500

Βορράς

Κατανίκησις Επιβλαβούς Συνηθείας

Μερικοί ερχόμενοι στην αλήθεια βρίσκουν δύσκολο το να παύσουν να καπνίζουν. Ένα νέο, γεμάτο ζήλο άτομο έλαβε μέρος στην υπηρεσία αγρού την πρώτη ημέρα της επισκέψεως του υπηρέτου περιοχής. Ενώ ειργάζετο με τον υπηρέτη περιοχής, έβγαλε από τη θήκη του ένα σιγαρέττο και το άναψε. Ο υπηρέτης περιοχής άρχισε να του ομιλή για τη θαυμάσια μαρτυρία που εδόθη στη διεθνή συνέλευσι του 1958, όπου 150.000 και πλέον συνεκεντρώνοντο κάθε μέρα, χωρίς να καπνίση ούτε ένας. Μετά την υπηρεσία αγρού ο υπηρέτης περιοχής τού έδωσε ακόμη περισσότερες πληροφορίες και του ανέφερε τους λόγους, για τους οποίους δεν καπνίζουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν φάνηκε πια αυτό το άτομο στις τρεις επόμενες ημέρες της επισκέψεως. Τη νύχτα του Σαββάτου ήλθε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο κι εξέφρασε τη λύπη του στον υπηρέτη περιοχής που δεν μπόρεσε να ενωθή στη δράσι στο διάστημα των τριών τελευταίων ημερών. Έπαυσε να καπνίζη, αφού ήταν ένας μανιώδης καπνιστής επί σαράντα χρόνια. Κι έτσι αρρώστησε λόγω της διακοπής του καπνίσματος, αφού δεν μπορούσε να κάμη κάτι τι άλλο. Σήμερα, είπε, ένοιωθε τον εαυτό του καλύτερα και ήταν βέβαιος τώρα ότι είχε νικήσει τη συνήθεια και δεν θα εκάπνιζε πάλι ποτέ πια. Αυτό έκαμε τέτοια εντύπωσι στη σύζυγό του, η οποία δεν έδειχνε προηγουμένως καθόλου ενδιαφέρον για την αλήθεια, ώστε συνεφώνησε ν’ αρχίση να μελετά.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σε περίπτωσι ατυχήματος, στο οποίον είναι αναμεμιγμένοι αφιερωμένοι Χριστιανοί, είναι σωστό ο ένας να εγείρη αγωγή εναντίον του συγ-Χριστιανού του για να διεκδικήση την αποζημίωσι της ασφαλείας που έχει;​—Ε. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες,

Αν αυτό είναι το μόνο μέσον, με το οποίον εκείνος που έπαθε τη βλάβη μπορεί να πάρη την αποζημίωσι που προβλέπεται από την ασφάλεια, δεν θα ήταν άτοπο· εξαρτάται απ’ αυτόν ν’ αποφασίση αν θέλη να φέρη το ζήτημα στα δικαστήριο ή όχι. Δεν είναι τέτοια η περίπτωσις, που ο απόστολος Παύλος εξήτασε, όταν έγραψε για δίκες, όπως αναγράφεται στην 1 Κορινθίους 6:1-8. Εξήτασε περιπτώσεις, στις οποίες άτομα, που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί αδελφοί, έχουν διαφορές μεταξύ των. Ο ένας αισθανόταν ότι είχε αδικηθή από τον άλλον. Αλλ’ ο απόστολος σοφά έδειξε ότι οι Χριστιανοί έπρεπε να είναι ικανοί να τακτοποιούν τα ζητήματα ιδιωτικώς, αν όμως δεν θα είναι δυνατόν απ’ ευθείας μεταξύ των τα ενδιαφερόμενα άτομα να το επιτύχουν αυτό, τότε με τη βοήθεια άλλων ωρίμων ατόμων στην εκκλησία.

Ωστόσο, αν δεν υπάρχη τέτοια εχθρότης μεταξύ μελών της εκκλησίας και η δίκη είναι απλώς μια διαδικασία τακτοποιήσεως, που απαιτείται για να τύχη αποζημιώσεως από την ασφαλιστική εταιρία, η περίπτωσις είναι τελείως διάφορος. Η πορεία που θα ακολουθήση κανείς είναι ζήτημα προσωπικής αποφάσεως.

● Γιατί οι μαθηταί του Ιωάννου του Βαπτιστού τον αποκαλούσαν Ραββί, αφού ο Ιησούς καθαρά είπε: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί»;​—Σ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Όχι μόνον οι μαθηταί του Ιωάννου τον αποκαλούσαν «Ραββί», όπως φαίνεται στον Ιωάννη 3:26, αλλά και οι μαθηταί του Ιησού αποκαλούσαν, επίσης, τον Ιησού «Ραββί», όπως φαίνεται στην ερώτησι που αναγράφεται στο Ιωάν. 1:38, που λέγει: «Οι δε είπον προς αυτόν, Ραββί, (το οποίον ερμηνευόμενον λέγεται, Διδάσκαλε,) πού μένεις;» Είναι φανερό από αυτό το κείμενο ότι Ραββί σημαίνει διδάσκαλος. Ο Ιωάννης, που είχε διορισθή από τον Ιεχωβά ως προφήτης για ‘να ετοιμάση τας οδούς του Ιεχωβά, και να δώση γνώσιν σωτηρίας εις τον λαόν αυτού’, ήταν τέτοιος διδάσκαλος και οι μαθηταί του ανεγνώριζαν αυτό το γεγονός.​—Λουκ. 1:76-79, ΜΝΚ.

Όταν, βέβαια, ο Ιωάννης απέθανε, έπαυσε να είναι διδάσκαλος και, αφού απέθανε ο Ιωάννης, ο Ιησούς έκαμε φανερό στους μαθητάς του ότι αυτός ήταν τώρα ο διδάσκαλός των και ότι δεν έπρεπε να κάνουν διακρίσεις μεταξύ των με το να αποκαλούν μερικούς απ’ αυτούς με τον τίτλο Ραββί. «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε.»​—Ματθ. 23:8.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.​—Ρωμ. 13:1. Σ 15/3/63 40

2 Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν δια τον Κύριον.​—1 Πέτρ. 2:13. Σ 1/3/63 35-37α

3 Υπηρέται του Θεού είναι, εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι.​—Ρωμ. 13:6. Σ 1/4/63 10, 11α

4 Οι πλειότεροι των εν Κυρίω αδελφών, πεποιθότες εις τα δεσμά μου, τολμώσι περισσότερον να κηρύττωσιν αφόβως τον λόγον [του Θεού].​—Φιλιππησ. 1:14. Σ 1/2/62 24, 25, 21α

5 Συναθροίσθητι τώρα εις τάγματα, θυγάτηρ ταγμάτων· έθεσε πολιορκίαν εναντίον ημών· θέλουσι πατάξει τον κριτήν του Ισραήλ εν ράβδω κατά της σιαγόνος.​—Μιχ. 5:1. Σ 1/5/62 9, 10

6 Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.​—Ιάκ. 4:4. Σ 1/6/62 11

7 Ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν, εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην.​—Ρωμ. 13:2. Σ 15/3/63 1, 2α

8 Ιδού εγώ, απόστειλόν με.​—Ησ. 6:8. Σ 1 1/7/62 6, 7α

9 Είμεθα πεπεισμένοι, ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.​—Εβρ. 13:18. Σ 1/4/63 3α

10 Υποτάχθητε . . . εις βασιλέα, ως υπερέχοντα.​—1 Πέτρ. 2:13. Σ 1/3/63 12, 14α

11 Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν.​—Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ. Σ 15/8/62 16α

12 Νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.​—1 Θεσ. 5:14. Σ 1/8/62 8, 9α

13 Ο Ασήρ εκάθητο εις τα παράλια, και ησύχαζεν εις τους λιμένας αυτού.​—Κριτ. 5:17. Σ 1/10/62 44, 46

14 Καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και οι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα.​—Εφεσ. 5:24. Σ 1/3/03 15, 16

15 Πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής.​—Ρωμ. 13:3. Σ 15/3/63 17, 18α

16 Εγώ όμως και ο οίκός μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά.​—Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ. Σ 1/9/62 21, 22

17 Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.​—Ματθ. 22:21. Σ 1/4/63 13-15α

18 Δεν υπέταξεν εις αγγέλους την οικουμένην την μέλλουσαν, . . . [αλλά, ΜΝΚ] Ιησούν βλέπομεν.​—Εβρ. 2:5, 9. Σ 15/1/63 4, 6, 8, 9

19 Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.​—Φιλιππησ. 2:4. Σ 15/11/62 21-23α

20 Ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.​—1 Πέτρ. 2:21. Σ 15/11/62 24, 25

21 Ο Λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών.​—Ιωάν. 1:14. Σ 15/12/62 33, 34

22 Υποτάχθητε . . . εις ηγεμόνας, ως . . . πεμπομένους εις . . . έπαινον . . . αγαθοποιών.​—1 Πέτρ. 2:13, 14. Σ 1/3/63 17α

23 Οι άρχοντες δεν είναι φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών.​—Ρωμ. 13:3. Σ 15/3/63 11-13α

24 Να ήναι . . . συμβιβαστικοί, να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα.​—Τίτον 3:2. Σ 15/5/62 8-10α

25 Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα· εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον.​—Ρωμ. 13:7. Σ 1/4/63 16, 17α

26 Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· . . . τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.​—1 Πέτρ. 5:2, 3. Σ 1/7/62 19, 20α

27 Αι γυναίκες υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών.​—1 Πέτρ. 3:1. Σ 15/7/62 8α

28 Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη οι κακαί συναναστροφαί.”​—1 Κορ. 15:33. Σ 1/7/62 8, 9

29 Οι . . . εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην.​—Ρωμ. 13:2. Σ 15/3/63 8, 9α

30 Οι οικέται, υποτάσσεσθε εν παντί φόβω εις τους κυρίους σας.​—1 Πέτρ. 2:18, Σ 1/3/63 27α

31 Ο άρχων είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν.​—Ρωμ. 13:4. Σ 1/4/63 7

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Κύριος Ιησούς είπε ότι η γνώσις περί του Θεού και εκείνου, τον οποίον ο Θεός απέστειλε στον κόσμο, σημαίνει αιώνια ζωή. Διαβάστε τα λόγια του, όπως αυτά αναγράφονται στο ευαγγέλιον του Ιωάννου, κεφ. 17:3. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, τον Ιούλιο θα παρουσιάσουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως το βιβλίο Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; καθώς και το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί με δύο βιβλιάρια αντί δρχ. 20. Τα δύο αυτά πολύτιμα βιβλία περιέχουν ζωοπάροχες πληροφορίες, για όσους επιθυμούν, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, να μάθουν περί του Θεού και περί Εκείνου, που ο Θεός απέστειλε.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητας του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, έγχρωμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

1 Σεπτεμβρίου: Η Κρυμμένη Σοφία του Θεού​—Ένα Μυστήριον, §1-20. Σελ. 425.

8 Σεπτεμβρίου: Η Κρυμμένη Σοφία του Θεού​—Ένα Μυστήριον, §21-24, και Η Δυναμική Προσωπικότης του Συγγραφέως της Βίβλου. Σελ. 430.

Γνωρίζετε Πώς να Υπομένετε Θλίψι;

ΟΤΑΝ το ψυχρό χέρι του θανάτου επιπέση στην οικογένεια ενός ατόμου και του αφαιρέση τον σύντροφο της ζωής του, ή κάποιο άλλο προσφιλές πρόσωπο, ο συγκλονισμός από την απώλεια μπορεί να είναι το σοβαρότερο συναισθηματικό πλήγμα της ζωής του. Πολλοί εθεώρησαν τη θλίψι τόσο δυσβάστακτη, ώστε πέρασαν νύχτες χωρίς ύπνο, μέρες αδρανείας και μ’ ένα αίσθημα απορίας για το πώς θα προχωρήσουν, ιδιαίτερα αν ο εκλιπών είναι σύντροφος της ζωής των. Διερχόμεθα τώρα ένα καιρό που είναι ζωτικό να γνωρίζωμε πώς να υπομένωμε τη θλίψι.

Δεν είναι ανάγκη να κρατιέται η θλίψις πνιγμένη μέσα μας, κρυμμένη πίσω από μια στωική επιφάνεια. Η αισθηματική πίεσις, που αναπτύσσεται έτσι, μπορεί ν’ αυξήση πολύ τη δυσκολία που έχετε στο να την υπομείνετε. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να ελαφρύνετε την πίεσι εκφράζοντας τη λύπη και το αίσθημα της απωλείας. Επιτρέποντας μια φυσική έκχυσι συγκινήσεως, αλλ’ όχι και στο βαθμό του να χάσετε την αυτοκυριαρχία σας, συχνά αισθάνεσθε καλύτερα.

Όταν ο Βιβλικός πατριάρχης Αβραάμ απώλεσε την αγαπητή του σύζυγο Σάρρα, δεν κατέπνιξε τη θλίψι μέσα του. Την ελάφρυνε κλαίοντας. (Γέν. 23:2) Το ίδιο έκαμε κι ο Ισραηλίτης βασιλεύς Δαβίδ, όταν ο γυιός του ο Αβεσσαλώμ εθανατώθη. Η αφήγησις της Γραφής λέγει: «Και εταράχθη ο βασιλεύς, και ανέβη εις το υπερώον της πύλης, και έκλαυσε· και ενώ επορεύετο, έλεγεν ούτως· Υιέ μου Αβεσσαλώμ, υιέ μου Αβεσσαλώμ, υιέ μου Αβεσσαλώμ! είθε να απέθνησκον εγώ αντί σου, Αβεσσαλώμ, υίέ μου, υιέ μου!» (2 Σαμ. 18:33) Επρόκειτο για τη βαθιά θλίψι που ησθάνετο ένας πατέρας για την απώλεια ενός προσφιλούς γυιού.

Ο Δαβίδ δεν εθλίβετο επ’ άπειρον. Εγνώριζε ότι οι ζώντες δεν μπορούν να επαναφέρουν τους νεκρούς στη ζωή, και γι’ αυτό έπρεπε να προσαρμόσουν τη ζωή τους έτσι, ώστε να εξακολουθήσουν να ζουν χωρίς τους νεκρούς προσφιλείς των. Μολονότι ο Δαβίδ αναπολούσε μ’ ευχαρίστησι τις αναμνήσεις του γυιού του, η θλίψις του θα ήταν ακόμη πιο δυσβάστακτη, αν απέκλειε τον γύρω του κόσμο κι απεσύρετο μέσα στον εαυτό του, προσπαθώντας να ζήση μέσα σ’ ένα φανταστικό κόσμο με τον γυιό του.

Πολλοί έφθασαν στο σημείο να διαπιστώσουν ότι διατηρούν ανοιχτή την ψυχική τους πληγή, αν προσπαθούν να ζουν μέσα σ’ έναν κόσμο αναμνήσεων. Μερικοί το πράττουν αυτό με το να διατηρούν ένα σπίτι επί πολλά χρόνια ακριβώς έτσι όπως ήταν, όταν ζούσε ο προσφιλής των. Εκείνοι, που παρατείνουν τη θλίψι τους μ’ αυτόν τον τρόπο, μάταια επιχειρούν να ζήσουν με το παρελθόν, αντί να κατανοήσουν ότι πολλή ευτυχία μπορούν ν’ αποκτήσουν αν θελήσουν να ζήσουν για το μέλλον. Ο προσφιλής, τον οποίον ένας άνθρωπος έχει χάσει, θα ήθελε να κάμη εκείνος που επέζησε τις αναγκαίες προσαρμογές για να έχη μια ευτυχή και παραγωγική ζωή. Είναι πράξις συνέσεως το να γίνουν οι προσαρμογές.

Το θλιμμένο άτομο είναι βέβαιον ότι γνωρίζει πολύ καλά το κενόν που αφέθη με την απώλεια ενός προσφιλούς του, αλλά το οδυνηρό αίσθημα της απωλείας μπορεί να μειωθή με την προσπάθεια να πληρωθή αυτό το κενό με εποικοδομητική δράσι. Η ανιδιοτελής εκτέλεσις υποβοηθητικών πραγμάτων για άλλους συντετριμμένους ανθρώπους απεδείχθη επιτυχής για πολλούς, οι οποίοι απώλεσαν τους συντρόφους των. Τους εβοήθησε αυτό ν’ απομακρύνουν τις σκέψεις των από τους εαυτούς των. Ίσως ο μεγαλύτερος φραγμός στο να υπομείνη κανείς θλίψι είναι η τάσις του να εμμένη σε ό,τι αυτός προσωπικά απώλεσε με τον θάνατο του προσφιλούς του. Σκεπτόμενος πόσο μονήρης είναι τώρα και τα όσα πρέπει να κάνη που έκανε γι’ αυτόν ο προσφιλής του, αισθάνεται πιο δυσβάστακτη τη θλίψι του. Αλλά, αν απομακρύνη τη σκέψι του από τον εαυτό του και την προσηλώση σε ό,τι μπορεί να κάνη για τους άλλους, θα διαπιστώση ότι η αισθηματική του πληγή μπορεί να θεραπευθή και το κενόν της ζωής του βαθμηδόν να γεμίση. Πολλά μπορεί να κάμη ένας για να καταστήση τη ζωή του αξίαν να την ζήση αν σκέπτεται τους άλλους, αν έχη αγάπη γι’ αυτούς, όπως θα ήθελε να έχουν κι εκείνοι γι’ αυτόν.

Οι αλήθειες του γραπτού λόγου του Θεού αποτελούν μια μεγάλη πηγή παρηγορίας για ένα θλιμμένο άτομο, δίνοντας του ένα σκοπό στη ζωή. Μπορούν ν’ αφαιρέσουν την αντίληψι, που θα ήταν δυνατόν να είχε, λόγω αγνοίας, για το τι έγινε ο προσφιλής του. Μέσω της Αγίας Γραφής ο Δημιουργός της ζωής του λέγει τι γίνεται ένας άνθρωπος που παύει να ζη, καθώς και ποια ελπίς υπάρχει να επανέλθη στη ζωή και πάλι.

Λόγω της θαυμασίας αυτής ελπίδος, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να έχη την πικρή αυτή θλίψι, που δοκιμάζουν εκείνοι που δεν ξέρουν τι έχει είπει ο μέγας Ζωοδότης για τους νεκρούς ή που στερούνται πίστεως σ’ αυτόν λόγω απιστίας. Η αξιόπιστη αυτή πληροφορία πολύ συντελεί στη μείωσι των πόνων της θλίψεως. «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, δια να μη λυπήσθε, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.» (1 Θεσ. 4:13) Όπως κι ο απόστολος Παύλος, μπορούν να εναποθέσουν την εμπιστοσύνη τους στον «Θεόν τον εγείροντα τους νεκρούς.»​—2 Κορ. 1:9.

Για κείνους, που απέκτησαν γνώσι του τι ο Ιεχωβά Θεός έχει θέσει μέσα στον γραπτό του λόγο, στην Αγία Γραφή, προς όφελος και παρηγορίαν του ανθρωπίνου γένους, η ανιδιοτελής υπηρεσία της διδαχής των άλλων στον λόγον του Θεού μπορεί ν’ αποτελέση ουσιώδη παράγοντα στο να τους υποβοηθήση να υπομείνουν τη θλίψι. Η καλή αυτή πνευματική δράσις μπορεί να υποβοηθήση στην πλήρωσι του κενού, που άφησε ο θάνατος στη ζωή τους. Θα τηρήση τη διάνοια τους απασχολημένη με ανιδιοτελή κι εποικοδομητική δράσι. Θα τους δώση μια ουσιαστική αιτία για να προχωρήσουν στη ζωή.

Εκείνοι, που θλίβονται, μπορούν να τύχουν ενισχύσεως από τον Θεό, στρεφόμενοι σ’ αυτόν με προσευχή. Οτιδήποτε κι αν θα έλεγε κανείς, ο Θεός δεν πρέπει να τύχη μομφής για την απώλεια ενός προσφιλούς. Ένα θλιμμένο άτομο, μαθαίνοντας από τις Γραφές την αιτία του θανάτου και την ελπίδα να ξαναζήσουν οι νεκροί, έχει λόγο να εκφράζη τις ευχαριστίες του σ’ αυτόν. Αυτή η γνώσις αφαιρεί το τρομερό και καταθλιπτικό αίσθημα ότι δεν υπάρχει ελπίς. (Ψαλμ. 46:1) Υποβοηθεί απείρως στο να υπομένη κανείς τη λύπη.

Με την ελπίδα, που παρέχει ο λόγος του Θεού, ένα θλιμμένο άτομο μπορεί πιο εύκολα να προσαρμόση τη ζωή του έτσι, ώστε να μπορή να τη διέρχεται χωρίς τον προσφιλή του. Θα είναι ευγνώμων διότι ο προσφιλής του εγεύθη ζωήν και ότι μπόρεσε να συμβάλη στην ευτυχία του. Θα είναι ευγνώμων διότι ο Θεός στοργικά επρονόησε για την ανάστασι των νεκρών.

Η Μακροθυμία του Θεού και η Λατρεία Σας

Γιατί ο Θεός επιτρέπει να εξακολουθή το κακό; Τι μπορούμε να μάθωμε από την εξάσκησι της μακροθυμίας του;

‘ΑΝ Ο Θεός είναι Παντοδύναμος, γιατί επιτρέπει να εξακολουθή το κακό χωρίς να κάνη κάτι σχετικά με αυτό;’ Η ερώτησις αυτή έχει γίνει κοινοτοπία λόγω της συνεχούς αυξήσεως της πονηρίας. Αλλά είναι μια ερώτησις, της οποίας την απάντησι πρέπει να γνωρίζετε, επειδή επηρεάζει άμεσα τη λατρεία σας προς τον Θεό.

Όπως ακριβώς πολλοί άνθρωποι σήμερα παρανοούν το γιατί ο Θεός επιτρέπει το κακό, έτσι το παρανοούσαν επίσης και άτομα περασμένων γενεών. «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως», έγραψε ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, «δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν.» Ομοίως, ο πατέρας του Σολομώντος, ο Δαβίδ, παρετήρησε γιατί ο ασεβής δεν ευλαβείτο τον Θεό: «Είπεν εν τη καρδία αυτού, Δεν θέλεις εξετάσει.» Προς το τέλος της υπάρξεως του βασιλείου του Ιούδα, αυτή είχε γίνει η διάθεσις του λαού, διότι έλεγαν στην καρδιά τους, «Ο Ιεχωβά δεν θέλει αγαθοποιήσει, ουδέ θέλει κακοποιήσει.» Ναι, ερμήνευαν την ύπαρξι του κακού ως απόδειξι του ότι ο Θεός ήταν αδύνατος, ή ήταν αδιάφορος. Έφθασαν να πιστεύουν ότι δεν θα ανελάμβανε οποιαδήποτε ενέργεια.​—Εκκλησ. 8:11· Ψαλμ. 10:13· Σοφον. 1:12, ΜΝΚ.

Αλλ’ αντίθετα προς ό,τι ενόμιζε ο λαός, ο Θεός ενδιεφέρετο, και τίποτε δεν διέφευγε την προσοχή του. Έπειτα από σαράντα χρόνια περίπου αφότου ο προφήτης Σοφονίας ανέγραψε τα παραπάνω λόγια, ο Θεός εξετέλεσε κρίσι φέρνοντας τις στρατιές της Βαβυλώνος εναντίον του λαού του που ήταν αδιόρθωτος. Αλλά γιατί ανέμενε τόσο πολύ προτού εκτελέση κρίσι; Επειδή ο Θεός είναι μακρόθυμος.

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Πόσο επιθυμητή είναι η ιδιότης της μακροθυμίας, ειδικά σ’ ένα άτομο δυνάμεως! Είναι απόδειξις γνησίας αγάπης, ανεκτικότητος και αυτοκυριαρχίας. Σύμφωνα με το Τρίτο Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ, η «μακροθυμία» ή «υπομονή» ορίζεται ως «η ικανότης ή συνήθεια να εγκαρτερή κανείς στο κακό, στην εναντιότητα ή στον πόνο με σθένος». Και «μακρόθυμος» ή «υπομονητικός» σημαίνει: «Εκείνος που υποφέρει πόνους ή δοκιμασίες ήσυχα ή χωρίς παράπονο· που επιδεικνύει δύναμι εγκαρτερήσεως στην κακουχία ή στη φυσική ή διανοητική στενοχωρία· που εκδηλώνει ανοχή κάτω από πρόκλησι ή έντασι». Και ένα άλλο λεξικό περιλαμβάνει τη σκέψι του να «αναμένη με ησυχία ή χωρίς δυσαρέσκεια· επίσης, αδιατάρακτος από τα εμπόδια, τις αναβολές . . . εγκαρτερώντας.»

Με τι θαυμαστό τρόπο ο Παντοδύναμος Θεός ασκεί αυτή την ιδιότητα! Όταν το επισκιάζον χερούβ στον κήπο της Εδέμ απεμάκρυνε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος απ’ αυτόν, πόσο πρέπει αυτό να ελύπησε τον Θεό! Εν τούτοις, επέτρεψε να συνεχισθή και ν’ αναπτυχθή η ανταρσία, αν και είχε τη δύναμι να την εξαλείψη αμέσως. Αλλά με ποιόν τρόπο υπήρξε ευεργετική η ανοχή αυτής της κακής ανταρσίας και η ιστορία της πονηρίας που προέκυψε; Γιατί να επιδειχθή μακροθυμία εν σχέσει με στασιαστικά άτομα;

Ο Θεός υπήρξε μακρόθυμος αποβλέποντας σ’ ένα σπουδαίο και ευεργετικό τέλος. Πρώτα, να διδάξη όλους μια για πάντα ότι αυτός είναι ο πανίσχυρος Θεός, που μπορεί να εκτελέση τους διακηρυγμένους σκοπούς του άσχετα με το ποια μπορεί να είναι η εναντίωσις. (Έξοδ. 9:16) Δεύτερον, να χορηγήση ευκαιρία για τους αμαρτωλούς απογόνους του Αδάμ και της Εύας να μετανοήσουν και να επωφεληθούν από τις προμήθειες του για σωτηρία. Μια εξέχουσα εκδήλωσις αυτής της μακροθυμίας του Θεού ήταν στις ημέρες του Νώε πριν από τον κατακλυσμό.

Τότε «επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» Αυτή η κακία έκαμε τον Θεό να ‘λυπηθή εν τη καρδία αυτού’, αλλά δεν κατέστρεψε ανυπόμονα το ανθρώπινο γένος. Όχι, ο Θεός μακρόθυμα προέβη στο να προμηθεύση έναν τρόπο σωτηρίας για οποιονδήποτε που θα μετανοούσε. Οδήγησε τον Νώε να κατασκευάση μια συμπαγή κιβωτό και να κηρύξη ένα άγγελμα που προειδοποιούσε για επικείμενη καταστροφή. Έπειτα από 2.400 έτη και πλέον, ο απόστολος Πέτρος παρετήρησε ότι «η μακροθυμία του Θεού επρόσμενε ποτέ αυτούς εν ταις ημέραις του Νώε, ενώ κατεσκευάζετο η κιβωτός.» Δεν ήταν αυτή η εξάσκησις μακροθυμίας μια ελεήμων εκδήλωσις από μέρους του Θεού;​—Γεν. 6:5, 6· 1 Πέτρ. 3:20· 2 Πέτρ. 2:5.

Μετά τον Κατακλυσμό ο Θεός εξακολούθησε να δείχνη μακροθυμία. «Οικτίρμων, συνεχώρησε την ανομίαν αυτών, και δεν ηφάνισεν αυτούς· αλλά πολλάκις ανέστελλε τον θυμόν αυτού, και δεν διήγειρεν όλην την οργήν αυτού· και ενεθυμήθη ότι ήσαν σαρξ.» Αλλά το έθνος του Θεού Ισραήλ απελάκτισε τη μακροθυμία του, όπως αναγράφει ο ψαλμωδός: «Ποσάκις παρώξυναν αυτόν εν τη ερήμω, παρώργισαν αυτόν εν γη ανύδρω, και εστράφησαν, και επείρασαν τον Θεόν, και τον Άγιον του Ισραήλ παρώξυναν!» Ο Θεός, όμως, υπέμεινε τη λύπη και τη στενοχωρία που προήρχετο από τον άπιστον αυτόν λαόν, αλλά όσο περισσότερη μακροθυμία έδειχνε, τόσο χειρότεροι εγίνοντο. Ασφαλώς προέρχεται μόνο από μέρους του Θεού η τελική εκτέλεσις κρίσεως!​—Ψαλμ. 78:38-41.

Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Σήμερα το ανθρώπινο γένος έχει φθάσει στο αποκορύφωμα των αιώνων. Το κακό έχει φθάσει στην κορυφή του. Η ανθρώπινη φυλή χλευάζει τις δίκαιες αρχές της Γραφής και γελοιοποιεί το άγγελμά της για ένα νέο κόσμο. Αλλά, όπως στις ημέρες του Νώε, ο Θεός μακρόθυμα υπομένει αυτές τις στενόχωρες περιστάσεις. Πολλοί, εν τούτοις, κακώς εκλαμβάνουν αυτή τη μακροθυμία ως απόδειξι ότι ο Θεός δεν θα ζητήση λογαριασμό. Πράγματι, μιμούνται τους απίστους Ιουδαίους, οι οποίοι, πριν από την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού, είπαν: «Ο Ιεχωβά δεν θέλει αγαθοποιήσει, ουδέ θέλει κακοποιήσει.» Αλλά είχαν άδικο, και έτσι θ’ αποδειχθούν ότι έχουν άδικο όλοι εκείνοι που αντιγράφουν τη διάθεσί τους σήμερα. Αυτό είναι ένα από τα σημεία που διευκρινίζει ο απόστολος Πέτρος στο τρίτο κεφάλαιο της δευτέρας του επιστολής.

Αφού εχρησιμοποίησε την εποχή του Νώε ως εξεικόνισι της ενεργείας του Θεού εναντίον του κακού, ο Πέτρος εβεβαίωσε ότι αυτός ο παρών κόσμος ‘φυλάττεται δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων’. Αλλά πότε; Ο απόστολος προειδοποίησε εναντίον της ανυπομονησίας. Οι Χριστιανοί πρέπει να λάβουν την κατάλληλη προοπτική​—την άποψι πραγμάτων του Θεού. «Έν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί,» έγραψε, «ότι παρά τω Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία.» Αν και είχαν περάσει πάνω από 2.400 χρόνια αφότου «ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος», ο Πέτρος ετόνιζε ότι από την άποψι του Θεού αυτό είχε γίνει μόνο πριν από δυόμισυ ημέρες περίπου. Προσθέστε κι άλλα 1.899 χρόνια αφότου τα λόγια αυτά εγράφησαν το 64 μ.Χ. περίπου, και πάλι έχομε, από την άποψι του Θεού, κάτι λιγώτερο από τα δύο τρίτα μιας εβδομάδος. Πραγματικά, μπορούμε να κατηγορήσωμε τον Θεό για βραδύτητα;​—2 Πέτρ. 3:3-8, ΜΝΚ.

Ο Πέτρος υπεστήριξε ότι δεν θα μπορούσε κανείς ορθώς να το πράξη αυτό. «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού», εσυνέχισε, «ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς.» Ναι, ο Θεός επιτρέπει να συνεχίζεται το κακό επειδή είναι μακρόθυμος προς τους ανθρώπους «μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» Μπορείτε να το εκτιμήσετε αυτό; Πώς επηρεάζεσθε από τη μακροθυμία του Θεού; Τον αγαπάτε μήπως περισσότερο λόγω της προνοίας του για κείνους που δεν έμαθαν ακόμη για τις υποσχέσεις του; Ή τον αγαπάτε ολιγώτερο επειδή θέλετε την εκπλήρωσι των υποσχέσεων του προς χάριν σας αμέσως;​—2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ένας ώριμος Χριστιανός ασκεί τη θεοσεβή ιδιότητα της μακροθυμίας. Με όλη του την καρδιά επιθυμεί το τέλος της πονηρίας και την εισαγωγή του υποσχεμένου νέου κόσμου του Θεού, αλλά επειδή απλώς δεν έρχεται τόσο γρήγορα όσο θα ήταν δυνατόν να επιθυμή, δεν χτυπά ανυπόμονα το πόδι του και δεν απειλεί να σταματήση να υπηρετή τον Θεό. Δεν θα ήταν αυτό παιδαριώδες; Ένα παιδί δεν μπορεί να σταθή για να περιμένη, και από ερεθισμό εναντίον εκείνων που μπορεί να το κάνουν να περιμένη, συχνά πράττει το κακό. Αλλά ο Πέτρος λέγει να μην είμεθα σαν αυτό: «Δια τούτο, αγαπητοί, ταύτα προσμένοντες, σπουδάσατε να ευρεθήτε άσπιλοι και αμώμητοι ενώπιον αυτού εν ειρήνη.»​—2 Πέτρ. 3:10-14.

Η μακροθυμία του Θεού ασκείται για έναν καλό σκοπό, και οι Χριστιανοί δεν πρέπει ποτέ να το λησμονούν αυτό. Ο Πέτρος προχωρεί για να μας υπενθυμίση: «Και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών· καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος έγραψε προς εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν.» Πολλά χρόνια πρωτύτερα, ο Ιεχωβά είχε εξηγήσει: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού, και να ζη.» Γι’ αυτόν τον σκοπό ο Ιεχωβά Θεός αναχαιτίζει τον κατακλυσμό του Αρμαγεδδώνος. Η μακροθυμία του απεργάζεται τη σωτηρία εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, και εκείνοι που επωφελούνται απ’ αυτήν μπορεί ίσως να αριθμούνται ακόμη σε εκατομμύρια!​—2 Πέτρ. 3:15· Ιεζ. 33:11.

Είσθε μεταξύ εκείνων που επωφελούνται από τη μακροθυμία του Θεού; Είναι ζωτικό να το κάμετε αυτό, διότι η ίδια η ζωή σας διακυβεύεται! Μην απατάσθε ώστε να πιστεύετε ότι ο Θεός δεν θα εκτελέση λογαριασμό, ή ότι δεν παρατηρεί τις πράξεις σας. «Οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων. Ο Ιεχωβά εξετάζει τον δίκαιον, καθώς και τον ασεβή,» «θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.» Επί δύο σχεδόν χιλιάδες χρόνια οι Χριστιανοί ανέμεναν για την εκτέλεσι της κρίσεως Του εναντίον των κακοποιών, η δε Γραφική προφητεία δείχνει ότι αυτή είναι τώρα πλησίον.​—Ψαλμ. 11:4, 5· 145:20, ΜΝΚ.

Συνεπώς, ο καιρός αυτός δεν είναι μόνο καιρός να επωφεληθήτε από τη μακροθυμία του Θεού με το να στραφήτε με μετάνοια στον λόγον του για καθοδηγία, αλλά και ν’ ακολουθήσετε το παράδειγμά Του με το να ασκήτε επίσης μακροθυμία. Υπάρχουν τόσοι τρόποι που μπορείτε να το πράξετε αυτό. Τα τέκνα μπορεί να μην ανταποκρίνωνται στη διόρθωσι και στη διδασκαλία τόσο γρήγορα όσο θα ήταν δυνατόν να επιθυμήτε. Θυμηθήτε, λοιπόν, ότι είναι παιδιά, με τη μωρία συνδεδεμένη στην καρδιά τους. Εξασκήστε μακροθυμία μαζί τους, όπως ακριβώς ο Ιεχωβά εξασκεί με σας. Γι’ αυτό, επίσης, οι σύζυγοι, τόσο ο άνδρας όσο και η γυναίκα, τόσο συχνά καλούνται να δείξουν μακροθυμία ο ένας με τον άλλον. Ν’ ακολουθήτε το παράδειγμα του Θεού και να είσθε μακρόθυμοι. Θυμηθήτε επί πόσα χρόνια ο Ιεχωβά εξήσκησε μακροθυμία προς το όμοιο με σύζυγο του έθνος Ισραήλ. Εξασκήστε, λοιπόν, μακροθυμία, ενεργώντας συνεχώς καθώς εδίδαξε ο Πέτρος: «Προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά.»​—2 Πέτρ. 3:12, ΜΝΚ.

Αποκατάστασις Αθωότητος

Στη Βραζιλία, ένας μάρτυς του Ιεχωβά εχρησιμοποιήθη, μαζί μ’ έναν κοσμικό, για την ανόρυξι ενός πηγαδιού. Ειργάσθησαν ώσπου έφθασε το πηγάδι σε αρκετό βάθος· τότε συνέβη ένα δυστύχημα. Ο συνεργάτης του Μάρτυρος έπεσε μέσα στο πηγάδι κι εφονεύθη. Η αστυνομία εκράτησε τον Μάρτυρα για να τον ανακρίνη και πιθανώς να τον μηνύση για φόνο, αφού συχνά διαπράττονται φόνοι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Αυτό εφαίνετο πολύ κακό για τον Μάρτυρα, εφόσον δεν υπήρχαν άτομα ν’ αποδείξουν την αθωότητά του. Τελικά η αστυνομία του εζήτησε να επιδείξη στοιχεία της ταυτότητός του. Δεν τα είχε μαζί του. Το μόνο που είχε μαζί του ήταν το δελτίο της ταυτότητος του ως διακόνου, υπογεγραμμένο από τον υπηρέτη εκκλησίας και το οποίον πιστοποιούσε ότι αυτός ήταν πραγματικά ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τους το έδειξε. Όταν αυτοί διεπίστωσαν ότι ήταν πράγματι ένας μάρτυς του Ιεχωβά, η στάσις της αστυνομίας μετεβλήθη εντελώς. Είπαν: «Εμείς ξέρομε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν διαπράττουν φόνο. Είσαι ένας αθώος άνθρωπος». Ο Μάρτυς αφέθη αμέσως ελεύθερος.

Βρίσκοντας Μόνος Του

Στην πολιτεία Αρκάνσας ένας Μάρτυς διέθεσε μερικά έντυπα της Γραφής σ’ έναν Βαπτιστή κληρικό και αργότερα έκαμε επανεπίσκεψι. «Σύντομα άρχισα να θαυμάζω την πραότητα και την ταπεινότητά του», ανέφερε ο Μάρτυς. «Όταν εμάθαινε κάτι νέο, γρήγορα το παρεδέχετο. Εξετάσαμε περί Βιβλικών χειρογράφων και Μεταφράσεων, κι έκαμα συμπαραβολές χρησιμοποιώντας τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου· παρήγγειλε ένα αντίτυπο. Αργότερα παρήγγειλε το Δίγλωττον. Προσφάτως μου είπε γιατί άρχισε να συμμελετά με τους Μάρτυρες. Είχε ακούσει τόσο πολλά κακά πράγματα ώστε ήθελε ακριβώς να ιδή αν είναι αλήθεια. Ωμολόγησε ότι τώρα εγνώριζε πως δεν ήσαν αληθή αυτά. Κάποτε μου είπε για την ομιλία του στην εκκλησία του. Ανέφερε ότι είχε είπει στην εκκλησία του πώς πολλοί άνθρωποι ενόμιζαν ότι μερικοί επρόκειτο να είναι διδάσκαλοι και κήρυκες και άλλοι να είναι δήθεν μόνον ακροαταί. Αλλά, όπως τους είπε, αυτό δεν είναι αληθές: Όλοι σας πρέπει να είσθε μάρτυρες! Είπε ότι οι εκκλησιαζόμενοι παρατηρούσαν αλλήλους, και κατόπιν αυτόν . . . Μου έκαμε ένα μορφαστικό μειδίαμα».

Κάνοντας Πρόοδο

Ένας Μάρτυς επεσκέφθη το σπίτι ενός κληρικού στη Βιργινία (Η.Π.Α.) και προσεκλήθη να επανέλθη. Η επανεπίσκεψις περιελάμβανε συζήτησι πάνω στις δοξασίες περί άδου, τριάδος και για το ποια είναι η τύχη της γης. Παρεδέχθη ότι οι Μάρτυρες εδίδαξαν την αλήθεια. Μετά από διάφορες συζητήσεις, άρχισε μια συμμελέτη στο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Στη διάρκεια μιας περιόδου κακοκαιρίας, ο Μάρτυς δεν πήγε στο σπίτι του κληρικού για συμμελέτη. Τότε ο κληρικός πήγε να ιδή τον Μάρτυρα και τον επληροφόρησε ότι είχε ξεχάσει το βιβλίο του Πάντα Δοκιμάζετε στο σπίτι του κληρικού την τελευταία φορά που πήγε. Αυτό απέβη πολύ επωφελές για τον κληρικό, διότι το διάβασε και τώρα συμφωνούσε σε δύο θέματα, που δεν μπορούσε να τα καταλάβη πριν· δηλαδή, ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη και ότι ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί μόνο μια οργάνωσι. Μια μέρα ο κληρικός είπε: «Προχωρώ, σιγά-σιγά, αλλά προχωρώ. Η Γραφή λέγει, ‘Πάντα δοκιμάζετε’.»

«Εις Τόπους Τερπνούς» με την Οργάνωσι του Ιεχωβά

Αφήγησις υπό Έβαρτ Τσίττυ

ΠΩΣ μπορεί ένας ν’ αποκτήση την ορθή άποψι σε σπουδαία ζητήματα και προβλήματα, ώστε να λάβη ορθές αποφάσεις; Διεπίστωσα ότι αυτό γίνεται με το να προσέξη τα δημοσιευόμενα λόγια της οργανώσεως του Ιεχωβά, που τον κατευθύνουν σε αρμονία με τις Γραφές. Αληθινά μπορώ να πω ότι αυτό υπήρξε το πρακτικό μέσον κατ’ επανάληψιν που έκαμε να μην πέση ποτέ η αυλαία βαθύπτυχη γύρω μου, αλλά να σηκώνεται ολοένα υψηλότερα σε νέες τερπνές απόψεις αληθειών της Βασιλείας και υπηρεσίας της Βασιλείας.

Η ΑΥΛΑΙΑ ΑΙΡΕΤΑΙ

Η μητέρα μου έφθασε να εκτιμήση την αλήθεια του Θεού στο έτος 1912, και θυμάμαι ότι προσπαθούσε να με κάμη να ενδιαφερθώ για πνευματικά πράγματα. Αλλά στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, που ήμουν, αυτά δεν εύρισκαν απήχησι, πλην του ότι είχα καταλάβει ότι εκείνη είχε αντιληφθή κάτι που εσήμαινε το άπαντον γι’ αυτήν. Ύστερ’ από δύο χρόνια άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και σε λίγον καιρό οι νέοι στην Αγγλία έπρεπε να πάρουν στα σοβαρά τη ζωή. Μαζί μ’ ένα μεγαλύτερο αδελφό κι ένα φίλο παρακολούθησα μερικές ομιλίες που εδόθησαν από Σπουδαστάς των Γραφών, όπως ήσαν γνωστοί τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Όλοι μας παραδεχθήκαμε το νόημα των θεμελιωδών Γραφικών αληθειών που εδιδάσκαντο τότε. Όσον αφορά δε τη δική μου προοπτική, θα μπορούσε να λεχθή ότι άρχισε να αίρεται η αυλαία.

Ηγέρθη, φυσικά, το ζήτημα της αφιερώσεως. Εγνώριζα ότι αυτό εσήμαινε να δώσω όλη μου τη ζωή στον Θεό να πράττω το θέλημα του, κι εγνώριζα ότι αυτό ήταν ένα προνόμιο κι ένα βήμα που έπρεπε να κάμω. Κατανοούσα, όμως, επίσης ότι μια και θα εγίνετο αυτό, ποτέ δεν μπορούσε ν’ ανακληθή. Τι ήταν εκείνο που μ’ εβοήθησε και με υποκίνησε να λάβω αυτή την απόφασι;

Ήταν η οργάνωσις, που παρέσχε την απαιτούμενη υποβοήθησι, η οργάνωσις του Ιεχωβά. Εργαζόμουν τότε σ’ ένα μεγάλο ασφαλιστικό γραφείο, κινούμενος σε κάθε κατεύθυνσι με τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Ήμουν νέος και η όρασίς μου ήταν καλή, και συνήθιζα να διαβάζω πολύ στη διάρκεια των ταξιδιών μου. Θυμάμαι πολύ καθαρά, που διάβαζα ένα πρωί από τον 3 Τόμο των Γραφικών Μελετών περί της σπουδής του να γίνη το ποθούμενο βήμα. Μπορώ να θυμηθώ τώρα και τη σελίδα, ναι, είναι στη σελίδα 257, όπου λέγει: «Εάν τις νεωστί μόνον έτυχε να γνωρίση και αγαπήση τον Κύριον ημών, και επιθυμή να υπηρετήση Αυτόν και την αλήθειαν Αυτού, ας μη αποθαρρυνθή ο τοιούτος. . . . Εάν ίδης την ‘θύραν’ της ευκαιρίας προς θυσίαν και υπηρεσίαν ηνεωγμένην ενώπιόν σου, είσελθε. Είσελθε όμως ταχέως.»

Αυτά ήταν αποφασιστικό για μένα. Αυτή ήταν η στιγμή. Χωρίς υπερβολή, για μένα αυτό εσήμαινε ότι η αυλαία υψώνετο σε μια νέα ζωή. Ήταν μια στιγμή υπερτάτης ευτυχίας, και ήμουν πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά που επρομήθευσε με τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά ακριβώς τα ενθαρρυντικά λόγια που είχα ανάγκη. Εξαίρω αυτό το σημείο στην ιστορία της ζωής μου, διότι φρονώ ότι είναι πολύ ζωτικό. Γνωρίζω ότι είναι. Όχι μόνο στη δική μου ζωή, αλλά και στη ζωή πολλών άλλων, τους οποίους γνωρίζω προσωπικώς, μπορώ να διακρίνω ότι το να προσέχη κανείς στη φωνή της οργανώσεως του Ιεχωβά συχνά υπήρξε ο αποφασιστικός παράγων ως προς την πορεία που έπρεπε να ληφθή. Αυτή υπήρξε η κρίσιμη δοκιμασία. Η φωνή της οργανώσεως του Θεού, που μιλεί στον τωρινό καιρό, μπορεί να είναι μια δοκιμασία και μπορεί, επίσης, να τονίση ακριβώς πώς πρέπει να υπηρετήται ο Ιεχωβά, δίνοντας λειπτομερή καθοδήγησι και ενθάρρυνσι και προειδοποίησι. Αυτή μπορεί να είναι μια εξερευνητική δοκιμασία για το αν, ή πόσο, παρουσιάζεται ο εαυτός μας στην εικόνα.

Ήταν η φωνή της οργανώσεως, που μ’ έκαμε να προβώ στο επόμενο μεγάλο βήμα στη ζωή μου. Σε μια συνάθροισι της εκκλησίας, έγινε ενθάρρυνσις να εισέλθωμε πληρέστερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά και, αν έχωμε ενδιαφέρον, να την αναζητήσωμε. Απεφάσισα να το πράξω και, ως αποτέλεσμα τούτου, εκλήθην στο Μπέθελ, στο τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στο Λονδίνο. Ευχαρίστως δέχθηκα την πρότασι εκείνο το έτος, 1921. Μου εδόθη εργασία στο γραφείο.

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΜΠΕΘΕΛ

Μη σχηματίζετε την εντύπωσι ότι η ζωή στο Μπέθελ είναι μονότονη. Υπάρχει τακτικότης, πρόγραμμα εργασίας και γευμάτων, με αυστηρότερη προσήλωσι και τήρησι ωρολογίου προγράμματος απ’ όση βρίσκει κανείς γενικά σε πολλά σπίτια. Εν τούτοις, συνηθίζει κανείς γρήγορα σ’ αυτή, και τη βρήκα ως μια μεγάλη ωφέλεια, κι από άποψι υγείας και εκτελέσεως εργασίας. Το να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά στο Μπέθελ είναι ως να υπηρετή «εις τόπους τερπνούς» με την οργάνωσί του λόγω των πολλαπλών ευλογιών.​—Ψαλμ. 16:6.

Ένα μεγάλο πλεονέκτημα στη ζωή του Μπέθελ είναι η εκπαίδευσις και η κατάρτισις που παρέχει. Πάντοτε ήταν αληθές ότι στο Μπέθελ λαμβάνει κανείς λεπτομερέστερη και πιο σταθερή εποικοδομητική συμβουλή και καλό παράδειγμα, που υποβοηθούν τόσο πολύ στην προπαρασκευή της διακονίας σε όλες της τις μορφές. Όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα μέλη της οικογενείας Μπέθελ, αυτό μου διήνοιξε τον δρόμο να επισκεφθώ και υπηρετήσω διάφορες εκκλησίες σε ωρισμένα σαββατοκύριακα, μετέχοντας επίσης και σε διάφορες συνελεύσεις και συναθροίσεις, περιλαμβανομένων και των τριών μεγάλων διεθνών συνελεύσεων της Νέας Υόρκης στα έτη 1950, 1953 και 1958.

Ένα άλλο πλεονέκτημα της υπηρεσίας Μπέθελ είναι η ωφέλεια κι η ευχαρίστησις της επισκέψεως διαφόρων εκκλησιών. Γενικά σημαίνει παραμονή στα σπίτια των αδελφών, απόλαυσι της φιλοξενίας των και της συντροφιάς των, ως επίσης γνωριμία και απόκτησι διαρκούς φιλίας με αυτούς. Είναι ακριβώς όπως είπε ο Ιησούς: «Και πας όστις αφήκεν οικίας ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς [τα αγαθά κανονικού οικιακού βίου], ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλάσια θέλει λάβει, και ζωήν αιώνιον θέλει κληρονομήσει.»​—Ματθ. 19:29.

Κατόπιν, επίσης, μέσα στο ίδιο το Μπέθελ υπάρχει η ευκαιρία της αποκτήσεως πραγματικής φιλίας. Ίσως, όπως εγώ, μερικά άτομα να έχουν ό,τι θεωρείται συνηθισμένη Βρεττανιική επιφυλακτικότης και δεν είναι πάντοτε εύκολο να τους γνωρίση κανείς, αλλά μπορώ θετικά να πω ότι το να μένη κανείς σε σπίτια αδελφών, ή σ’ έναν οίκο Μπέθελ κάτω από μια τέτοια οργανωτική διάταξη καθιστά δυνατές αυτές τις σχέσεις, οι οποίες, εκτός του ότι είναι πολύ τερπνές, μπορεί ν’ αποδειχθή ότι είναι μια πηγή δυνάμεως, βοηθώντας έναν να διατηρήση μια καλή ισορροπία σε δύσκολες περιστάσεις.

Κατόπιν είναι το ζήτημα της προοπτικής. Θυμάμαι πολύ καλά την προοπτική που είχα εκείνα τα πρώτα χρόνια προτού εισαχθώ στο Μπέθελ, από κοινού, νομίζω, με πολλούς άλλους. Το να εισαχθώ στο Μπέθελ εσήμαινε μια ευρύτερη και πληρέστερη ζωή, κι έμαθα πώς να είμαι αυτάρκης κι ευτυχής έχοντας άφθονη ολοχρόνια υπηρεσία. Εγνωρίζαμε ότι έπρεπε να «Διαφημίσωμε τον Βασιλέα και τη Βασιλεία», αλλά τότε δεν υπήρχε αντίληψις του τεραστίου εκπαιδευτικού έργου και της συνάξεως ενός «πολλού όχλου» «άλλων προβάτων» πριν από τον Αρμαγεδδώνα· ούτε δε υπήρχε καν σαφής διάκρισις μιας τέτοιας ομάδος. Βαθμιαίως, όμως, η αυλαία ήρθη, αποκαλύπτοντας ένα συνεχώς ευρυνόμενον ορίζοντα. Πώς έγινε αυτό;

Παρατηρώντας πίσω, μπορώ να ιδώ ότι κάθε φορά αυτό εγίνετο μέσω της οργανώσεως, μέσω της ωργανωμένης τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου», που διωρίσθη πάνω σε όλα τα υπάρχοντα του Κυρίου. (Ματθ. 24:45-47) Πάντοτε απέβλεπα στις συνελεύσεις, διότι τότε ανεξαιρέτως εδίδετο περαιτέρω διαφώτισις, ή διηνοίγοντο περαιτέρω χαρακτηριστικά της υπηρεσίας της Βασιλείας, πάντοτε βάσει των Γραφών.

Μια από τις πιο έντονες περιπτώσεις, στις οποίες η φωνή της οργανώσεως ασήμαινε πολλά για μένα, ήταν στη διάρκεια των σκοτεινών πολεμικών ετών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το να ζη κανείς μέσα στο Λονδίνον ήταν τότε, από ανθρώπινη άποψι, μια πικρή πείρα. Δεν εγνωρίζαμε πόσο θα διαρκούσε ο πόλεμος, ούτε και την άμεση έκβασί του. Θυμάμαι ότι στην περίοδο της παρατεινομένης εκκρεμότητος πριν από την έκρηξι του πολέμου, με την κραυγαλέα φωνή του Χίτλερ που εξεπέμπετο κάθε τόσο από το ραδιόφωνο, η στάσις μας έναντι του λαού στο από θύρα σε θύρα έργον ήταν ότι επρόκειτο για τον τελευταίο καιρό σ’ αυτό το έδαφος και έπρεπε οι άνθρωποι ν’ αποφασίσουν τι θα εγίνοντο, «πρόβατα» ή «ερίφια».

Ναι, από ανθρώπινη άποψι, φρονούσα ότι η προοπτική ήταν σκοτεινή και αβέβαιη. Θα ετελείωνε στον Αρμαγεδδώνα; Τότε, συνεχιζομένου του πολέμου, ήλθε μήνυμα ότι η Εταιρία εσχεδίαζε να ιδρύση σ’ ένα «Αγρόκτημα της Βασιλείας» στην πολιτεία της Νέας Υόρκης μια σχολή προς εκπαίδευσιν ιεραποστόλων, για να υπηρετήσουν σε ξένους αγρούς. Αυτό έλεγε τόμους για μένα. Ήταν η φωνή της ελπίδος κι επαγγελίας της οργανώσεως του Ιεχωβά, που έδειχνε τι ήταν εμπρός μου. Ήταν μια ξαφνική άρσις της αυλαίας.

Έτσι, μεταφορικώς και πνευματικώς η αυλαία ήρθη, καθιστώντας με ικανό να μετέχω στον πνευματικό αποκαταστημένο παράδεισο, που προελέχθη στο εδάφιο Ησαΐα 55:12: «Θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη· τα όρη και οι λόφοι θέλουσιν αντηχήσει έμπροσθεν σας υπό αγαλλιάσεως, και πάντα τα δένδρα του αγρού θέλουσιν επικροτήσει τας χείρας.» Τι ευχάριστη θέσι για να είναι κανείς!

Αυτός ο πνευματικός παράδεισος υπήρξε έκδηλος με απτούς τρόπους. Αν μου ελέγετο από τις αρχές του 1920 ότι σε σαράντα χρόνια θα ζούσα και θα υπηρετούσα σ’ έναν ωραίο κι ευρύχωρο νέο οίκο Μπέθελ, ίσως θα γελούσα όπως έκαμαν ο Αβραάμ και η Σάρρα, όταν τους ελέχθη κάτι που εφαίνετο αδύνατο. (Γεν. 17:17· 18:12) Εργάζομαι ακόμη στο γραφείο, αλλά τι γραφείο! Έχω ένα μεγάλο γραφείο με παράθυρα σε όλο το μήκος της μιας πλευράς, που παρέχουν θέα ευρείας εκτάσεως ουρανού και δένδρων, με μια μεγαλειώδη γηραιά κέδρο που είναι κοντά. Τι ευχάριστη θέσις για εργασία! Όπως μας είπε πριν από λίγον καιρό ο υπηρέτης μας ζώνης, Αδελφός Χόφμαν: «Είναι σαν να ζη κανείς σ’ έναν αποκαταστημένο παράδεισο».

Είχα, επίσης, τον ίδιο φίλο και σύνοικο στα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια, τον Αδελφό Έντγαρ Κλαίη, του οποίου την ιστορία ζωής θα έχετε ήδη διαβάσει· και τώρα συμμεριζόμεθα ένα θελκτικό δωμάτιο, μια πολύ ευχάριστη κατοικία με ωραία θέα προς νότον, κι ένα πρόσθετο παράθυρο που παρέχει θέα σε σπαρμένους αγρούς και υψούμενα δένδρα και στον δύοντα ήλιο με όλη του τη λαμπρότητα.

Επειδή προσέχω τη φωνή της οργανώσεως του Θεού, μπορώ να λέγω, μαζί με χιλιάδες Χριστιανών αδελφών μου, ότι, με τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ, «Αι μερίδες μου έπεσον εις τόπους τερπνούς.»​—Ψαλμ. 16:6.

«Ο Ιεχωβά Είναι ο Ποιμήν Μου· Δεν Θέλω Στερηθή Ουδενός»

Αφήγησις υπό Κόνραδ Φράνκε

ΜΙΑ βροχερή μέρα του θέρους του 1920 ο πατέρας μου μ’ εκάλεσε να τον συνοδεύσω να πάμε σε μια συνάθροιση που θα εγίνετο από τους «Ζηλωτάς Σπουδαστάς των Γραφών». Του έκαμε ιδιαίτερη εντύπωσι τ’ όνομα των οργανωτών της συναθροίσεως. Κατοικούσαμε σ’ ένα μικρό χωριό στο άκρον των Μεταλλειούχων Ορέων της Σαξωνίας (Γερμανίας) και απητούντο δύο περίπου ώρες πεζοπορίας για να φθάσωμε στη γειτονική πόλι, όπου επρόκειτο να γίνη η συνάθροισις.

Μολονότι ήμουν μόλις δεκαετής, είχα ήδη εισαχθή στη σοβαρή πλευρά της ζωής. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, που διεξήχθη εν ονόματι του Θεού, είχε αφήσει το στίγμα του στην οικογένειά μας. Θα μπορούσαν οι «Ζηλωταί Σπουδασταί των Γραφών» να δώσουν μια ικανοποιητική απάντησι στο συχνά τιθέμενο ερώτημα, Γιατί υπέφερε η ανθρωπότης τόσο πολλή θλίψι και δυστυχία;

Τα όσα ακούσαμε ήσαν πράγματι αγαθά νέα. Και οι δύο απεφασίσαμε να συμμετάσχωμε στη μετάδοσι αυτών των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού σε άλλους που ήσαν σε παρόμοια κατάστασι απελπισίας. Απ’ εκείνη τη μέρα, αισθάνθηκα μια επιθυμία ν’ αφιερώσω την ενεργητικότητά μου στην υπηρεσία του Θεού, που απεδείχθη τόσο καλός στον άνθρωπο. Μετά από λίγες εβδομάδες παρουσιάσθη μια ευκαιρία. Η έξοχη δημοσία συνάθροισις εκστρατείας με την παρουσίασι της ομιλίας «Ο Πόλεμος Ετελείωσε, Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει» έφθασε στη γειτονιά μας. Τι χαρά ήταν να προσκαλέσωμε ανθρώπους να παρακολουθήσουν αυτή τη διάλεξι!

Στις συναθροίσεις μού επετρέπετο να κάθομαι μαζί με τους μεγάλους, κι εξακολούθησα να προσλαμβάνω ολοένα περισσότερη γνώσι περί των βουλών του Ιεχωβά. Το 1922 απεφάσισα να συμβολίσω την αφιέρωσί μου με το εν ύδατι βάπτισμα, αλλ’ οι άλλοι που ήσαν μέσα στην εκκλησία μού είπαν να περιμένω να μεγαλώσω λιγάκι. Τελικά, στο 1924, βαπτίσθηκα.

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΛΗΣΙ

Σε λίγο πέρασαν τα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας. Έμαθα ένα επάγγελμα, αλλ’ αυτό δεν με ικανοποίησε. Συνεχώς σκεπτόμουν όλο το έργον του κηρύγματος που επρόκειτο να γίνη ακόμη. Συχνά μιλούσα στους άλλους συνομιλήκους μου, που δεν είχαν κι αυτοί Γραφικές ευθύνες που να τους αποτραβήξουν, για τη συγκινητική κλήσι για ολοχρονίους σκαπανείς διακόνους, που περιείχετο στο Δελτίον (που είναι τώρα γνωστό ως Διακονία της Βασιλείας). Όχι, δεν υπήρχε βάσιμος λόγος για να μην προσέξω την κλήσι. Γι’ αυτό, έκαμα τώρα μια απόφαση που ήρχετο μόνο δεύτερη μετά την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά και τις επιδράσεις της στη ζωή μου. Εισήλθα στη διακονία του σκαπανέως με τον διακαή πόθο να μην είναι προσωρινή αλλά να είναι αληθινά για πάντα. Μήπως δεν θα ήταν δείγμα αγνωμοσύνης κι έλλειψις καλής θελήσεως στον Ιεχωβά ν’ αγνοήσω κι αφήσω κατά μέρος τη φιλική του πρόσκλησι να εισέλθω με όλη μου την καρδιά και τελείως στην υπηρεσία του;

Έμαθα ότι είναι ένας συνεχής αγώνας η διακράτησις αυτού του προνομίου της ολοχρονίου υπηρεσίας. Ο Σατανάς πάντοτε επινοεί νέες μεθόδους και τρόπους για να εξαναγκάση τους σκαπανείς να παρατήσουν τα προνόμια υπηρεσίας των. Στην αρχή τα προβλήματα μου ήσαν γενικής φύσεως: εγκαρτέρησις στη θρησκευτική μισαλλοδοξία, διάνυσις μακρών αποστάσεων στη λοφώδη ύπαιθρο με ποδήλατο, και, τελικά, διατήρησις πλήρους εμπιστοσύνης στον Ιεχωβά, ο οποίος είχε δώσει διαβεβαίωσι για τα χρειώδη όπως ο ρουχισμός, η στέγη και η τροφή. Ξαφνικά ηγέρθη ένα νέο πρόβλημα, θέλησα να νυμφευθώ. Μήπως αυτό θ’ αποτελούσε λόγον εγκαταλείψεως της ολοχρονίου διακονίας; Δεν θα παρουσιάζετο τέτοια ανάγκη, όχι αν η μελλοντική μου σύντροφος θα είχε την ίδια στάσι σ’ αυτό το προνόμιο υπηρεσίας και την ίδια μ’ εμένα εκτίμησι γι’ αυτό.

Και τις είχε!

ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ ΤΟΥ ΛΑΚΚΟΥ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ

Λίγον καιρό μετά τον γάμο μας ο πολιτικός ορίζων της Γερμανίας άρχισε να θολώνη. Λίγα χρόνια προηγουμένως, Η Σκοπιά είχε επιστήσει την προσοχή μας στην πιθανότητα διωγμού, στα άρθρα περί «Εσθήρ και Μαροδοχαίου». Ευτυχώς, είχαμε, κάμει πλήρη χρήσι κάθε ευκαιρίας για να μελετήσωμε, τόσο κατ’ ιδίαν όσο και με τους Χριστιανούς αδελφούς μας στις συναθροίσεις, για να στερεώσωμε τη σπουδαία αυτή αλήθεια στις διάνοιές μας. Σε καιρούς ανωμαλιών θα βοηθούμεθα βέβαια να τηρούμε καλά στη διάνοια μας τη διαβεβαίωσι της προστασίας του Ιεχωβά.

Ήλθε το έτος 1933 και η ανάληψις της αρχής από τον Χίτλερ. Τι επιδράσεις θα είχε αυτό το γεγονός στην ολοχρόνια διακονία μας; Μήπως δεν ήταν επιθυμία μας να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά με όλη μας τη δύναμι, όχι μόνο σε καλούς καιρούς, αλλά και σε κακούς; Εθέσαμε πλήρη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν.

Λόγω της πιθανότητος ν’ απαγορεύση η κυβέρνησις ξαφνικά το έργον μας, εκάμαμε εκτενείς διευθετήσεις να διαθέσωμε το Γραφικό βιβλιάριο Κρίσις από τις 8 ως τις 16 Απριλίου 1933. Ο καθένας διησθάνετο ότι ήταν ζήτημα ημερών μόνον η απαγόρευσις του έργου. Αυτό διήγειρε τους διαγγελείς της Βασιλείας σε μεγαλύτερη ακόμη δράσι. Η εκκλησία μας διέθεσε 6.000 βιβλιάρια τις τρείς πρώτες μέρες. Παρόμοια αποτελέσματα ανεφέρθησαν απ’ όλη τη χώρα. Αυτό απεδείχθη, πάρα πολύ για τους νέους κυβερνήτας. Την ίδια εκείνη εβδομάδα ελήφθησαν μέτρα απαγορεύσεως του έργου, με αποτέλεσμα τη σύλληψι μερικών από μας. Μετά από μια λεπτομερή, έρευνα, που έγινε στα σπίτια μας, αφεθήκαμε ελεύθεροι την ίδια μέρα, αλλά οι απαγορεύσεις συνεχίσθησαν από τη μια Γερμανική πολιτεία στην άλλη.

Το ίδιο εκείνο έτος είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω την αξιομνημόνευτη συνέλευσι, που έγινε στο Βερολίνο, όπου εψηφίσθη να σταλή μια δήλωσις παμψηφεί γενομένη δεκτή εκεί, σε όλους τους Γερμανούς ιθύνοντας. Μετά την επιστροφή μου στο σπίτι, έστειλα πενήντα και πλέον αντίτυπα στους ανωτάτους κρατικούς λειτουργούς της περιοχής μας. Αυτοί απήντησαν με τη σύλληψί μου και την έγκλεισί μου σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως επί τρεις εβδομάδες. Πολλοί Γερμανοί αγνοούσαν ακόμη την ύπαρξι τοιούτων στρατοπέδων.

Σε λίγον καιρό, εδανείσθησαν κατάλληλα μέσα από τους «Σκοτεινούς Αιώνας» για να κάμουν τους κρατουμένους να «συμμορφωθούν». Η αισχρή αυτή μέθοδος απέδωσε πολλά και πολλοί συνεμορφώθησαν πολύ γρήγορα, αφού δεν μπορούσαν τίποτα άλλο να κάμουν παρά να μουρμουρίζουν: «Ό,τι διατάσσει ο Φύρερ, αυτό θα κάμωμε». Εν τούτοις, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ενώθηκαν σ’ αυτή την έκφρασι.

Μετά την απόλυσί μου, εξακολούθησα ν’ αναζητώ τα «άλλα πρόβατα», πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι και χρησιμοποιώντας μόνο τη Γραφή. Μού ανετέθη μια πρόσθετη ευθύνη να παρέχω πνευματική τροφή στους αδελφούς ενός τμήματος της χώρας. Τι ευλογία απεδείχθη, τώρα ότι είναι η ευσυνειδησία μας στο να προσέξωμε τις οδηγίες που είχαν ληφθή προηγουμένως! Λόγω διακοπής της επικοινωνίας με τα κεντρικά γραφεία, κάθε Μάρτυς ως άτομον απητείτο συχνά να λαμβάνη δύσκολες αποφάσεις, που απαιτούσαν ισχυρή πίστι, αποφάσεις που θα μπορούσαν να σημαίνουν απώλεια ελευθερίας, ή και της ζωής ακόμη.

ΑΦΟΒΟΙ

Η 7η Οκτωβρίου 1934 ήταν μια αλησμόνητη μέρα. Από πολύν καιρό είχα αντιληφθή ότι οι επιστολές μου κατεκρατούντο από την Γκεστάπο και το σπίτι μου παρηκολουθείτο. Εν τούτοις, επειδή δεν υπήρχε άλλο κατάλληλο μέρος, είχαν γίνει διευθετήσεις να γίνη συνάθροισις στο μικρό μου σπίτι εκείνο το πρωί και ώρα εννέα. Όμοιες συγκεντρώσεις είχαν γίνει σε όλη την πόλι και στην υπόλοιπη Γερμανία. Το βράδυ της προηγουμένης, κάτω από μάλλον παράξενες συνθήκες, έλαβα μια επιστολή, που περιείχε πληροφορίες για τη συνάθροισι της επομένης μέρας, Δεν υπήρχε ποσώς αμφιβολία ότι η Γκεστάπο εγνώριζε τι είχαμε προσχεδιάσει, θα ήρχετο άρα γε;

Λόγω της σοβαρότητος της καταστάσεως, αρχίσαμε τη συνάθροισι με μια έξέτασι του Δευτερονομίου 20:8: «Τις άνθρωπος είναι δειλός και άκαρδος; ας αναχωρήση, και ας επιστρέψη εις την οικίαν αυτού, δια να μη δειλιάση η καρδία των αδελφών αυτού, ως η καρδία αυτού.» Ήταν συγκινητικό να βλέπη κανείς όλους τους παρόντας, περιλαμβανομένων και γυναικών με εναντιωμένους συζύγους και με φροντίδες για τα τέκνα τους, να εκδηλώνουν τη θέλησί τους να παραμείνουν. Τότε έγινε ενθουσιωδώς δεκτό ένα ψήφισμα. Έλεγε, εν μέρει, ότι θα υποκούσωμε στις εντολές του Θεού ό,τι κι αν αυτό εστοίχιζε, ότι θα συνηρχόμεθα για τη μελέτη του λόγου του, και ότι θα ελατρεύαμε και θα υπηρετούσαμε αυτόν καθώς προσέταξε. Αν η κυβέρνησις του Χίτλερ ή οι αξιωματούχοι αυτής μετήρχοντο βίαν εναντίον μας λόγω της υπακοής μας στον Θεό, τότε το αίμα μας θα ήταν επάνω τους και θα έδιναν λόγο στον Παντοδύναμο Θεό. Ενώ υιοθετείτο αυτό το ψήφισμα, οι αδελφοί μας των άλλων χωρών απέστελλαν χιλιάδες τηλεγραφημάτων διαμαρτυρίας στον Χίτλερ, προειδοποιώντας τον ν’ απόσχη από το να διώκη τους μάρτυρας του Ιεχωβά, διότι αλλιώς ο Θεός θα κατέστρεφε κι αυτόν και το εθνικό του κόμμα.

Δύο ώρες μετά τη λήξι της συναθροίσεως, ήλθε η Γκεστάπο. Μετά δύο εβδομάδες μ’ έρριξαν σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως και πάλι, αυτή τη φορά για δύο μήνες. Όταν αφέθην ελεύθερος, άρχισα αμέσως πάλι το έργον σκαπανέως. Εν τω μεταξύ, το πεδίον της δράσεώς μου έγινε μεγαλύτερο. Τώρα υπηρετούσα ως περιφερειακός επίσκοπος, επιφορτισμένος με τη φροντίδα σε μια μεγάλη έκτασι. Μολονότι έπρεπε να δίνω το «παρών» στην αστυνομία κάθε δύο μέρες, μπορούσα να εκπληρώνω όλα τα διακονικά μου καθήκοντα, συχνά εκτελώντας τα τη νύχτα.

Το 1935 έκαμα άλλες τρείς εβδομάδες στη φυλακή. Εν τούτοις, το χειρότερο κύμα διωγμού, που είχαμε ως τότε, ήλθε στο έτος 1936. Λίγες μέρες πριν από τη συνέλευσι της Λουκέρνης (Ελβετίας), συνελήφθην για πέμπτη φορά, για να μην επιστρέψω επί εννέα ολόκληρα χρόνια.

Εκείνα τα εννέα χρόνια απεδείχθησαν μια πραγματική δοκιμασία της ακεραιότητός μου. Κατά καιρούς, όταν, από μια ανθρώπινη άποψι, η κατάστασις εφαίνετο αφόρητη, ετέθη ενώπιον μου η πολύ γνωστή «δήλωσις», που ετέθη και ενώπιον όλων των άλλων αδελφών. Αν υπεγράφαμε αυτή τη δήλωσι, αρνούμενοι την οργάνωσι του Ιεχωβά για πάντα, μας εδίδετο υπόσχεσις αμέσου απολύσεως. Επειδή δεν ήθελα να εξαγοράσω την ελευθερία μου και να χάσω την αιώνια ζωή αντί «πινακίου φακής», έθεσα πλήρως την εμπιστοσύνη μου στον Ιεχωβά, πεπεισμένος ότι, αν ήταν θέλημά του, αυτός θα με ελευθέρωνε στον ωρισμένο του καιρό, όπως ελευθέρωσε και τον Δανιήλ από τον λάκκον των λεόντων.

Όταν ήλθε αυτή η απελευθέρωσις, πόσο εντυπωσιακή απεδείχθη! Όπως μπορείτε να φαντασθήτε, η υγεία μου δεν ήταν τόσο καλή. Η σύζυγός μου ήταν φυλακισμένη πολλά χρόνια, και επί ένα έτος και πλέον δεν έμαθα απολύτως τίποτα απ’ αυτήν. Εν τούτοις, ήμουν αποφασισμένος να επιστρέψω στον παλιό μου τομέα όσον το δυνατόν ταχύτερα και να συνεχίσω την υπηρεσία σκαπανέως.

ΑΝΑΣΥΝΔΕΣΙΣ

Καθ’ οδόν προσεπάθησα να εύρω μερικούς από τους συγγενείς μου. Ζούσαν ακόμη; Μια μέρα, κατερχόμενος μια κύρια οδό της μεγάλης βομβαρδισμένης βιομηχανικής πόλεως, όπου κατοικούσαν οι γονείς της συζύγου μου, ξαφνικά ήλθα πρόσωπο προς πρόσωπο με τη σύζυγό μου! Μπορείτε να φαντασθήτε τι αισθήματα εδοκίμασα;

Λίγες μέρες αργότερα βρήκα τον πατέρα μου. Κι αυτός, επίσης, τότε μόλις επέστρεψε από φυλάκισι εννέα ετών μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου διαπιστώνοντας ότι κι αυτοί, επίσης, είχαν τηρήσει την ακεραιότητα των στον Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 124.

Αφού περάσαμε εκεί ένα μήνα, η σύζυγος μου κι εγώ ανεχωρήσαμε για τον παλιό μας τομέα, πάνω από τριακόσια μίλια δυτικά. Όταν φθάσαμε στη μισή απόστασι περίπου, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι δύο εβδομάδων, συναντήσαμε μια αδελφή, η οποία μας είπε ότι βόμβες κατέστρεψαν το σπίτι μας μόλις λίγες εβδομάδες πριν τελείωση ο πόλεμος. Σκέφθηκα πάλι τις πείρες του Ιώβ, όπως έκανα συχνά μεταξύ των ετών 1933 και 1945. Όπως πάντοτε, αυτό απεδείχθη μεγάλη πηγή ενισχύσεως. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πάλι για το δύσκολο ταξίδι μας.

Ήταν Σεπτέμβριος του 1945. Δεν είχαμε μέρος να κατοικήσωμε, η υγεία μου δεν ήταν βέβαια όπως έπρεπε να είναι και, λόγω ελλείψεως των πάντων, φορούσα ακόμη τα ριγωτά ρούχα της φυλακής. Αλλά δεν έβλεπα τον λόγο να καθυστερήσω στο ν’ αναλάβω και πάλι τη διακονία σκαπανέως. Ενώ οι επιφορτισμένοι το έργον αδελφοί ηγωνίζοντο να επανακτήσουν την περιουσία της Εταιρίας στο Μαγδεμβούργο, μου ανετέθη το έργον της αναδιοργανώσεως των εκκλησιών της Δυτικής Γερμανίας. Οι ελλείψεις και οι στερήσεις, που παρουσιάσθησαν τώρα, ήσαν σαν τίποτα συγκρινόμενες μ’ όσα είχαμε ήδη περάσει. Μπορούσαμε να εμπιστευθούμε πλήρως στον Ιεχωβά, παρηγορημένοι από την πραγματοποίησι της καθοδηγίας του.

ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ

Αφού φθάσαμε πάλι στον τομέα μας, μετακομίσαμε σ’ ένα μικρό δωμάτιο, που ανήκε σ’ έναν απόντα μισθωτή. Στο ίδιο κτίριο ήταν μια μικρή αποθήκη, την οποία είχαμε μισθώσει πριν από λίγον καιρό. Το μικρό μας δωμάτιο έγινε ο πρώτος μας οίκος Μπέθελ και η μικρή αποθήκη έγινε το πρώτο μας γραφείο τμήματος εδώ στο Βισμπάντεν. Ύστερ’ από ένα έτος και πλέον, επειδή υπήρξα θύμα Ναζιστικού διωγμού, μου επετράπη να εγκατασταθώ σ’ ένα μικρό διαμέρισμα από δύο δωμάτια. Μπορέσαμε να μισθώσωμε ένα τρίτο μεγαλύτερο δωμάτιο μέσα στο ίδιο κτίριο, και το χρησιμοποιήσαμε ως γραφείο. Ήταν ο δεύτερός μας οίκος Μπέθελ. Εδώ μας επεσκέφθησαν οι αδελφοί Νορρ, Χένσελ και Κόβιγκτον στο 1947. Έγιναν τότε νομικές διευθετήσεις με τους ιθύνοντας του Βισμπάντεν για τη μίσθωσι ενός κατεστραμμένου κτιρίου, το οποίον ήμεθα διατεθειμένοι ν’ ανοικοδομήσωμε εμείς οι ίδιοι.

Από χρόνο σε χρόνο παρουσιάζετο ανάγκη ν’ αύξήσωμε το μέγεθος του οίκου μας. Τελικά, όλος ο διαθέσιμος χώρος του κτιρίου ανοικοδομήθη κι ενεσωματώθη στον οίκον Μπέθελ. Ένα εργοστάσιο ανηγέρθη, παρέστη δε ανάγκη να γίνη στο κτίριο του μια προσθήκη το 1952. Αλλά κι αυτό σε λίγο απεδείχθη ανεπαρκές, και γι’ αυτό στο 1958 προσετέθη ένα πολύ μεγαλύτερο κτίριο. Τώρα έχομε χώρο για 100 και πλέον αδελφούς εργαζομένους στο Μπέθελ και για 28 αδελφούς, που φοιτούν στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας ως επίσκοποι.

Πόσο ικανοποιητική είναι η πείρα όλων αυτών! Πόσο συχνά αισθάνθηκα τη βοήθεια και προστασία του Ιεχωβά! Κατ’ επανάληψιν αντιμετώπισα κατά πρόσωπον τον θάνατο, αλλά μπορώ να ενωθώ με τον Ψαλμωδό στο να λέγω: «Ο Ιεχωβά είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός.» Αυτός εφρόντισε για μένα και μ’ έθρεψε σε όλα τα τριάντα οκτώ και πλέον χρόνια που υπήρξα στην υπηρεσία του. Σύμφωνα με την υπόσχεσί του, πάντοτε μου παρείχετο ρουχισμός, τροφή και στέγη. Ακόμη και όταν ήμουν «εις την κοιλάδα του ζόφου», απεδυκνύετο ότι είναι η ράβδος μου και η βακτηρία μου, παρηγορώντας με. Μαζί με όλον τον λαό του, με ωδήγησε σε βοσκές χλοερές και σε ύδατα αναπαύσεως, και μου επεδαψίλευσε πολλά πλούσια προνόμια υπηρεσίας ως μια εκδήλωσι της παρ’ αξίαν αγαθότητός του.

Αληθινά, ο Ιεχωβά μάς ευλογεί πέρα απ’ ό,τι μπορούμε ποτέ να ζητήσωμε ή να νοήσωμε, όταν απαντούμε στην κλήσι του κι αναλαμβάνουμε με όλη μας την καρδιά τη διακονία ως μάρτυρες του.

Συμβαδίζοντας με την Πιστή Οργάνωσι

Όπως εκτίθεται από τον Α. Π. Χιούζ

ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ μου για τον Θεό και τη Γραφή άρχισε, όταν ήμουν παιδάκι μόλις οκτώ ετών. Συνήθιζα να παρακολουθώ ένα μάθημα Γραφικής μελέτης στο σχολείο του χωριού μας στο Σροπσάιρ της Αγγλίας. Ενθυμούμαι, που μελετούσα τη βιογραφία του αποστόλου Παύλου, κι απέκτησα την επιθυμία να υπηρετώ τον Θεό με τον ίδιο τρόπο. Η αρχική αυτή επαφή με την Αγία Γραφή συνετέλεσε κατά πολύ στη διαμόρφωσι της ζωής μου στα μεταγενέστερα χρόνια.

Στο έτος 1912, οπότε ήμουν δεκαέξη ετών, έφυγα απ’ το σπίτι μου για να πάω να κατοικήσω στη Λίβερπουλ με συγγενείς, οι οποίοι συχνά έλεγαν για ένα επικείμενο τέλος του κόσμου τούτου. Ήταν ένα περιβάλλον, για το οποίον είμαι πολύ ευγνώμων. Το ίδιο εκείνο έτος ο Κ. Τ. Ρώσσελ, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, έφθασε στη Λίβερπουλ από τη Νέα Υόρκη και συνέπεσε να συνοδεύσω τη θεία μου στο σπίτι, όπου ήταν αυτός και η ομάς του. Όταν με συνέστησαν σ’ αυτόν, μ’ ερώτησε ζωηρά: «Έχεις δώσει την καρδιά σου στον Κύριο;» (Ήταν μια ερώτησις που απηύθυνε συχνά στους νεαρούς.) Εγώ δεν συνέλαβα την πλήρη έννοια της ερωτήσεως αυτής τότε, αλλ’ αυτή, βέβαια, με ώθησε σε σκέψεις. Παρηκολούθησα τη δημοσία ομιλία του, «Πέραν του Τάφου», και σε λίγο απελάμβανα ευτυχείς μέρες παρακολουθώντας άλλες συναθροίσεις του λαού του Ιεχωβά και μαθαίνοντας περισσότερα για τις θαυμάσιες βουλές του Ιεχωβά. Την άνοιξι του 1913 έδωσα την καρδιά μου στον Ιεχωβά με αφιέρωσι κι εβαπτίσθηκα. Κατόπιν προσπαθούσα να μη χάνω συναθροίσεις με τους «Σπουδαστάς των Γραφών», όπως ελέγοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ήθελα να θέσω ένα καλό θεμέλιο και να οικοδομήσω πάνω σ’ αυτό στερεές αλήθειες. Αυτό αργότερα με κατέστησε ικανό να μένω ακλόνητος στην πίστι, όταν ηγείροντο τρικυμίες, που συνεκλόνιζαν πολλούς από την οργάνωσι του Ιεχωβά.

Οι πρώτες μου ενέργειες συνίσταντο στη διανομή Γραφικών φυλλαδίων, τα οποία άφηνα στις πόρτες των σπιτιών τις πρωινές ώρες της Κυριακής. Η ιδέα μου ήταν ότι οι γονείς θα τα έπαιρναν προτού πέσουν στα χέρια των παιδιών και καταστραφούν. Αυτό ήταν το έργον που μας είχε αναθέσει ο Ιεχωβά εκείνον ειδικά τον καιρό μέσω της οργανώσεώς του, και προσείλκυσε πολλούς στις αλήθειες, που ευρίσκοντο στον λόγον του Θεού.​—Πράξ. 6:7.

Ήλθε κατόπιν το έτος 1914 με την αναμονή μας ότι γρήγορα θ’ ανελαμβανόμεθα από την επίγεια σκηνή στον ουρανό. Πολλοί επεσήμαιναν τις μέρες ως την πάροδο των καιρών των εθνών, όπως είχε προείπει ο Ιησούς στο Λουκάν 21:24. Εν τούτοις, εγώ αισθανόμουν ότι ίσως υπήρχε κάτι παραπάνω για να μάθωμε σχετικά με την ελπίδα μας. Όταν εδημοσιεύθη στη Σκοπιά ένα άρθρο με τίτλο «Τώρα Είναι Πλησιεστέρα η Σωτηρία Μας», που εσχολίαζε τον Ψαλμό 149, ανεπήδησα από τη χαρά μου. Ετόνιζε ότι, αντί να πάμε αμέσως στον ουρανό, υπήρχε ένα μεγάλο έργον δημοσιότητος για να γίνη στη γη. Ωστόσο, όλοι ανεμέναμε τον μεγάλο καιρό της θλίψεως, που είχε προείπει ο Ιησούς.

ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟΙ

Μια μέρα, καθώς επέστρεφα στο σπίτι από ένα Σαββατοκύριακο στην εξοχή, είδα μια δημοσιογραφική πινακίδα, που έλεγε: «Εκηρύχθη Πόλεμος!» Σκέφθηκα ότι επρόκειτο για επιβεβαίωσι της ελπίδος μας περί της Βασιλείας και της κυριαρχίας της πάνω στη γη! (Ματθ. 24:3, 7) Λίγο μόνο κατανοούσα τα γεγονότα, που επρόκειτο να σωρευθούν επάνω μου στα προσεχή λίγα χρόνια. Κατ’ επανάληψιν έπρεπε να ληφθούν αποφάσεις, που απαιτούσαν πίστι κι εμπιστοσύνη στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Η Βρεττανία ήταν τότε εμπόλεμος, κι εμείς οι νεαροί αδελφοί στην πίστι έπρεπε ν’ αποφασίσωμε τι πορεία θα ελαμβάναμε. Επειδή επροτίμησα να διατηρήσω τη Χριστιανική μου ουδετερότητα, κατεδικάσθηκα σε διετή φυλάκισι. Στη διάρκεια του καιρού εκείνου έκαμα τη λογική σκέψι ότι αν επρόκειτο ν’ αποστερηθώ της ελευθερίας μου από μια κοσμική εξουσία, τότε γιατί δεν επιδιδόμουν σε ολοχρόνια υπηρεσία στον Ιεχωβά;

Εν τούτοις, έπρεπε ν’ αντιμετωπισθούν μερικά προβλήματα. Στη διάρκεια των ετών από το 1918 ως το 1922 συνέβησαν πολλές δοκιμασίες πίστεως. Πολλές φωνές ακούσθηκαν, που ισχυρίζοντο όλες ότι αποτελούσαν το θείον μέσον διοχετεύσεως της αληθείας. Ήταν ο καιρός του κοσκινίσματος, που συνώδευε την έλευσι του Ιεχωβά στον ναό του για κρίσι. (1 Πέτρ. 4:17, 18) Με θέρμη προσευχήθηκα στον Ιεχωβά για καθοδηγία. Πόσο μεγάλη ήταν η ανακούφισίς μου, όταν διέκρινα καθαρά ποιος είναι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος»! (Ματθ. 24:45-51) Κατόπιν ήλθε στη Λίβερπουλ ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, για να εκφωνήση τη διάλεξι «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι». Τι ευφρόσυνη πείρα ήταν να βλέπω την αίθουσα κατάμεστη, με χιλιάδες ακόμη άτομα απ’ έξω!

ΟΛΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Ήλθε το έτος 1922 και μπορούσα τώρα να επιδοθώ στη διακονία του ολοχρονίου σκαπανέως. Συναντήθηκα με τον Έδγαρ Κλαίη, τον οποίον για πρώτη φορά εγνώρισα μέσα σ’ ένα πειθαρχείον της εποχής του πολέμου, κι άρχισα μια επταετή περίοδο έργου σκαπανέως, που θα την κατατάσσω πάντοτε μεταξύ των πιο ευτυχών ημερών της ζωής μου. Υπηρέτησα πρώτα στη Βόρειο Ουαλία, κατόπιν στη δυτική Αγγλία και αργότερα στην Ιρλανδία. Πάντοτε υπήρξε συνήθειά μας ν’ αφήνωμε την οργάνωσι του Ιεχωβά να ορίζη τον τομέα μας και πάντοτε απεδεικνύετο ότι αυτό ήταν το καλύτερο.

Σε συνεργασία με την εκκλησία της Λίβερπουλ διευθετήσαμε διαλέξεις στον τομέα μας. Κατ’ επανάληψιν οι αίθουσες ήσαν γεμάτες από κόσμο, που ήρχετο ν’ ακούση τη διάλεξι «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι». Στο έτος 1927 εκλήθηκα ν’ αναλάβω έργον σ’ εμπορικά καταστήματα, επισκεπτόμενος όλα τα μεγάλα εμπορικά του Μπίρμιγχαμ. Δεν ήταν εύκολο στην αρχή, κι αισθανόμουν τον εαυτό μου ως μη ενδεδειγμένον γι’ αυτό, αλλά σύντομα συνήθισα και ήμουν ευγνώμων που ανταπεκρίθηκα στην κλήσι. Σε μια περίπτωσι, όταν έκαμα επίσκεψι σ’ ένα διακεκριμένο δικηγόρο, παρέμεινα επί δύο ώρες, και αυτός κι ο συνεργάτης του έλαβαν δέκα βοηθήματα Γραφικής μελέτης από μένα. Κατόπιν εκλήθηκα να επισκεφθώ αυτόν και τη σύζυγό του στο σπίτι τους. Αυτά είναι τα είδη των πειρών, που καθιστούν την υπηρεσία σκαπανέως τόσο πλούσια κι ευχάριστη.

Στη διάρκεια των ετών εκείνων του έργου σκαπανέως επήγαινα πάντοτε στις μεγαλύτερες συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μερικές απ’ αυτές ήσαν ως σταθμοί στη Χριστιανική μου ζωή. Θα ενθυμούμαι πάντοτε το 1926 και τη συναρπαστική ομιλία του Αδελφού Ρόδερφορδ στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ του Λονδίνου. Σ’ αυτή τη συνέλευσι ήταν, που εμφανισθήκαμε στους δρόμους για πρώτη φορά, προσφέροντας το βιβλιάριο Σημαία δια τους Λαούς. Σ’ εκείνη τη συνέλευσι, επίσης, ελάβαμε και το βιβλίο Απελευθέρωσις. Πόσο με συνεκίνησε αυτό! Το ότι εξήρε την οργάνωσι του Ιεχωβά, που ητοιμάζετο να πολεμήση εναντίον του Διαβόλου και της πονηρής του οργανώσεως, με ωφέλησε πάρα πολύ.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Ένα νέο κεφάλαιο άρχισε στη ζωή μου, όταν εκλήθηκα να υπηρετήσω στο τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά, στο Λονδίνον. Είχα ανάμικτα αισθήματα, όταν έλαβα την επιστολή, διότι τα προνόμια μου ως σκαπανέως μου ήσαν λίαν πολύτιμα, αλλά μέσα στην καρδιά μου εγνώριζα ότι τα μελλοντικά μου προνόμια ευρίσκοντο ακριβώς εκεί στο Μπέθελ, κι έτσι έγινε. Στο Μπέθελ του Λονδίνου είχα καλή ευκαιρία να παραστώ μάρτυς της προόδου της οργανώσεως, συμβαδίζοντας με τις περαιτέρω αποκαλύψεις του θελήματος του Ιεχωβά. Θαυμάζω τον βαθύ σεβασμό που υπάρχει για τις δίκαιες απαιτήσεις του, άσχετα με το πώς μπορεί να επηρεασθούμε εμείς ως άτομα. Είδα πολλές μεταβολές στο πέρασμα των χρόνων, αλλ’ ένα πράγμα μου μένει πολύ βέβαιο: Ο Ιεχωβά κατευθύνει τους δούλους του δια του «πιστού και φρονίμου δούλου».

Όταν ήμεθα βυθισμένοι στις σκοτεινές ημέρες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ήμεθα αποκεκομμένοι από επικοινωνία με το γραφείο του Μπρούκλυν, και μας επεβλήθησαν πολλών ειδών περιορισμοί. Πόσο πλούσια μας συνετήρησε ο ουράνιος Πατήρ μας στη διάρκεια των δύσκολων εκείνων ημερών! Οι φυσικές δυσχέρειες, που επήλθαν από τον βαρύ βομβαρδισμό του Λονδίνου, οι ελλείψεις τροφίμων, κατόπιν των οποίων εφηρμόσθη αναποφεύκτως η διανομή με δελτίο, και τόσα άλλα πράγματα, εξουδετερώθησαν πλήρως με τη θαυμαστή ένδειξι της κατευθύνσεως κι ευλογίας του Ιεχωβά. Ποτέ δεν εστερήθημεν από την πνευματική τροφή, που παρείχετο μέσω της Σκοπιάς. Δεν είχαμε παρά μια μόνο στοιχειοχυτική μηχανή κι ένα μετρίου μεγέθους πιεστήριο. Το χαρτί εσπάνιζε πολύ πράγματι. Ωστόσο, καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, πάντοτε εκαλύπταμε τις ανάγκες μας. Πραγματικά, η παραγωγή μας σε περιοδικά ηυξήθη πολύ στη διάρκεια του πολέμου!

Το να διαπιστώσω την αγάπη και τον ζήλο των αδελφών στο Λονδίνο και στις άλλες μεγάλες πόλεις που εβομβαρδίσθησαν βαριά, και το να τους βλέπω να συνεχίζουν τις Γραφικές μελέτες των χωρίς διακοπή ήσαν πράγματα, που δεν διέφυγαν καθόλου την προσοχή μου. Σχεδόν δεν τους απέμεινε κανένα έντυπο, αλλ’ αυτό δεν τους εμπόδιζε να πλησιάζουν τους ανθρώπους με το άγγελμα της Βασιλείας.

Επιπρόσθετα, ήταν και πάλι το πρόβλημα της ουδετερότητος, που έθιγε όχι μόνο τους αδελφούς αλλά και τις αδελφές. Όπως και πολλοί άλλοι, εκλήθηκα από τις Αρχές ν’ αφήσω την καθορισμένη μου θέσι στο Μπέθελ και ν’ αναλάβω έργον μη συμβιβαζόμενο με τη Χριστιανική μου ουδετερότητα. Αυτό αρνήθηκα να το πράξω και γι’ αυτό μ’ εφυλάκισαν πάλι για λίγους μήνες. Αλλ’ η ζωή της φυλακής δεν ήταν και τόσο δύσκολη αυτή τη φορά, διότι μπορούσαμε να συναθροιζώμεθα ωρισμένες μέρες για Γραφική μελέτη. Είχα το προνόμιο, μαζί με άλλους αδελφούς, να δώσω μαρτυρία σε τρεις τουλάχιστον δεσμοφύλακας, οι οποίοι εδέχθησαν το άγγελμα και κατόπιν αφιέρωσαν τη ζωή τους στην εκτέλεσι του θελήματος του Ιεχωβά. Ο ένας αργότερα έγινε επίσκοπος εκκλησίας.

Επανήλθα στο Μπέθελ του Λονδίνου για ένα έτος ακόμη​—και κατόπιν πάλι στη φυλακή για την ίδια αιτία όπως και πριν. Εν τούτοις, αυτή τη φορά μας επίεσαν με την προσπάθεια να διασπάσουν την οργάνωσι μας στο γραφείο του Λονδίνου. Ο Αδελφός Α. Σρέντερ, που μας υπηρετούσε, εξετοπίσθη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μερικοί από τους νεωτέρους αδελφούς της οικογενείας Μπέθελ εκλείσθησαν σε φυλακές. Με όλα αυτά εμάθαμε να εναποθέτωμε την εμπιστοσύνη μας πλήρως στον Ιεχωβά.

Ήταν μια μεγάλη μέρα για μένα και για όλη την οικογένεια Μπέθελ, όταν έληξε ο πόλεμος και υπήρχε πρόβλεψις να συναντήσωμε πάλι τον Αδελφό Ν. Ο. Νορρ, ο οποίος ήταν τώρα ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Αν δεν έχετε λάβει πείραν της απομονώσεως από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας επί χρόνια, είναι δύσκολο να φαντασθήτε τι σημαίνει να επαναλάβετε άμεση επαφή άλλη μια φορά και να βλέπετε τους αδελφούς μας πρόσωπο προς πρόσωπο και να γνωρίσετε τη μεγάλη χαρά που φέρνει αυτό το γεγονός.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ

Η παρ’ αξίαν αγαθότης του Ιεχωβά δεν γνωρίζει όρια. Το εδοκίμασα αυτό, όταν έλαβα πρόσκλησι να παρακολουθήσω την πρώτη μεταπολεμική διεθνή συνέλευσι στο Κλήβελαντ, Οχάιο, το 1946. Η πρώτη μου ευκαιρία να συναντήσω την οικογένεια του Μπέθελ του Μπρούκλυν και να περάσω μαζί τους έξη εβδομάδες περίπου πριν πάγω στο Κλήβελαντ απετέλεσε άλλο ένα μέσον να προσηλώσω σταθερά στη διάνοια μου τη θέσι που κρατεί η Εταιρία Σκοπιά στον θείο σκοπό.

Η συνέλευσις του Κλήβελαντ ήταν θαυμάσια. Το να βλέπη κανείς εκείνα τα ατελείωτα πλήθη ανθρώπων, που ήσαν όλοι στην αλήθεια, ήταν κάτι σχεδόν απίστευτο. Το να παραστώ μάρτυς της παρουσιάσεως του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής», που επετέλεσε τόσο πολλά στη σταθερή εισαγωγή των Γραφικών αληθειών στις διάνοιες τόσων ανθρώπων το ν’ ακούσω τον Αδελφό Νορρ ν’ αναγγέλλη την είδησι ότι ένα νέο Μπέθελ του Μπρούκλυν επρόκειτο να κτισθή· το να παρατηρήσω όλες τις άλλες αποδείξεις επεκτάσεως κι ευημερίας, πολύ συνετέλεσαν στη διάνοιξι της διακονίας μας προς το ακόμη μεγαλύτερο έργον που ήταν ενώπιον μας. Κι επεφυλάσσετο περισσότερη χαρά ακόμη, διότι είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω άλλες τρεις συνελεύσεις στη Νέα Υόρκη, περιλαμβανομένης και της τεραστίας συνελεύσεως του 1958.

Εν τούτοις, η μεγαλύτερη ίσως χαρά από όλες ήταν το ότι παρέστημεν μάρτυρες της εκτυλίξεως των Βιβλικών προφητειών. Τι χαρά είχαμε, που είδαμε τον πολύν όχλον των «άλλων προβάτων» να προσέρχεται στην ποίμνη! (Ιωάν. 10:16) Στο έτος 1939 υπήρχαν μόνον 7.000 μάρτυρες του Ιεχωβά στις Βρεττανικές Νήσους· τώρα υπάρχουν 50.000! Για ν’ ανταποκριθούμε στις ανάγκες αυτών των συνεχώς αυξανομένων αριθμών, παρέστη ανάγκη αυξήσεως του τεχνικού εφοδιασμού μας. Ο ουράνιος Πατήρ μας ικανοποίησε αυτές τις ανάγκες προμηθεύοντας τον νέον οίκον Μπέθελ και το εργοστάσιο μέσα σ’ ένα έξοχο περιβάλλον στη βορειοανατολική πλευρά του Λονδίνου. Έχομε και την πρόσθετη χαρά του να έχωμε εδώ τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για την εκπαίδευσι των επισκόπων εκκλησιών. Αυτό μ’ έφερε σε ευλογητή επικοινωνία με πολλούς προσωπικούς φίλους, νέους και παλαιούς, πράγμα για το οποίον είμαι αληθινά ευγνώμων.

Στο δεύτερο εξάμηνο του 1961 είχα το προνόμιο να περάσω μια εβδομάδα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν. Ήταν πράγματι μια πείρα, που εθέρμανε την καρδιά μου, το να τύχω τόσης φιλοξενίας από αδελφούς που γνωρίζω κι αγαπώ. Μπόρεσα, επίσης, να παρακολουθήσω την ετήσια μετοχική συνέλευσι εργασιών της Εταιρίας στο Πίττσμπουργκ, στον τόπο που παρέστη μάρτυς της ενάρξεως του έργου του Ιεχωβά στις έσχατες αυτές ημέρες. Εδιάβαζα γι’ αυτή τη συνέλευσι στο Ετήσιον Βιβλίον επί πολλά χρόνια, και τώρα ήμουν παρών​—τι ευλογία το να είμαι παρών! Αισθανόμουν ότι ήμουν πολύ κοντά στον μεγάλο σκοπό του Ιεχωβά καθώς παρατηρούσα την εκλογή των αδελφών που θ’ αποτελούσαν το Συμβούλιο των Διευθυντών της Εταιρίας Σκοπιά. Πόσο αληθινό είναι ότι ο Ιεχωβά έχει ιδρύσει μια οργανωτική διάρθρωσι έτσι, όπως στις ημέρες των αποστόλων. Ενώ ήμουν στο Πίττσμπουργκ μπόρεσα να κάμω άλλον ένα σύνδεσμο με το παρελθόν, επισκεπτόμενος το μέρος όπου ο Αδελφός Ρώσσελ πρώτος άρχισε την έκδοσι του περιοδικού Η Σκοπιά.

Είμαι πολύ ευγνώμων, που έζησα μέσα στη γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά από τις πρώτες εκείνες μέρες λίγο πριν από το έτος 1914, όποτε όλα ήσαν τόσο σαφή, έως και τώρα· από μια εποχή, όπου υπήρχαν μερικές αμφιβολίες, ίσαμε σήμερα που η αλήθεια λάμπει σαν ήλιος της μεσημβρίας. Αν υπήρχε κάτι, που μου ήταν πολύ σπουδαίο, αυτό ήταν το να παραμένω κοντά στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Η πρώτη μου πείρα μ’ εδίδαξε πόσο ασύνετο είναι να βασίζωμαι σε ανθρώπινες λογικεύσεις. Αφού άπαξ η διάνοιά μου έλαβε αποφάσεις πάνω σ’ αυτό το σημείο, είμαι αποφασισμένος να μείνω παρά το πλευρόν της πιστής οργανώσεως. Πώς αλλιώς μπορεί ένας να λάβη την εύνοια κι ευλογία του Ιεχωβά;

Τώρα είναι το έτος 1963. Ο καιρός πέρασε γρήγορα διότι ήμουν σε συνεχή δράσι. Πόσο ευγνώμων είμαι, που μπόρεσα να λάβω την καλή συμβουλή: «Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου.» (Εκκλησ. 12:1) Η ζωή μου υπήρξε πολύ ευχάριστη, και μπορώ να πω με τον ψαλμωδό Δαβίδ: «Αι μερίδες μου έπεσον εις τόπους τερπνούς· έλαβον ωραιοτάτην κληρονομίαν.» (Ψαλμ. 16:6) Δεν αμφιβάλλω ότι αυτό θα συνεχισθή καθόσον συμβαδίζω με την πιστή οργάνωσι του Ιεχωβά.

Γιατί οι Νέοι Γίνονται Εγκληματίαι

✔ Σήμερα οι εγκληματίαι νέοι δεν προέρχονται μόνο από τις μη προνομιούχες οικογένειες, αλλά κι από τις ανώτερες τάξεις. Και γιατί; Πού έγκειται το κακό; ένας νεαρός δικαστικός ρίχνει φως σ’ αυτή την κατάστασι, όταν τονίζη τις θρησκευτικές διαθέσεις αυτών των οικογενειών. «Τα περισσότερα απ’ αυτά τα παιδιά, που λέγονται ‘μεσαίας τάξεως εγκληματίαι’, προέρχονται από οικογένειες, που δεν ακολουθούν πια τις θρησκευτικές των πεποιθήσεις, παρά τυπικά», παρετήρησε. «Έχουν χάσει το στερεό θεμέλιο των Δέκα Εντολών. Έχουν χάσει την προσωπική τους λαβή σε όλα τα θρησκευτικά ήθη και δεν έχουν αναπτύξει καμμιά ανθρωπιστική ή κοσμική ηθική. Βρίσκονται στο ενδιάμεσο. Βρίσκονται στη χώρα που δεν είναι κανενός και στη χωρίς Θεό γη, τα δε παιδιά των δεν ξέρουν τι να πιστέψουν».

Το Διακεκριμένο Όνομα Του Θεού

Δεν είναι ασύνηθες στους συγχρόνους Βιβλικούς μεταφραστάς να επισκοτίζουν το όνομα Ιεχωβά υποκαθιστώντας με τ’ όνομα «ΚΥΡΙΟΣ» αντί του ονόματος που αναγράφεται στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο. Ενδιαφέρει να σημειωθή το σχόλιο του Τ. Β. Μουρ, που διετέλεσε πάστωρ της Πρώτης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας του Ρίτσμοντ, Βιργινίας (Η.Π.Α), ο οποίος έγραψε στη μετάφρασι και στα ερμηνευτικά σχόλια του για τον Αγγαίο, Ζαχαρία και Μαλαχία, στη σελίδα 55: «Διετηρήσαμε το όνομα Ιεχωβά, αντί να το αποδώσωμε ΚΥΡΙΟΣ, διότι οι ιεροί συγγραφείς κάνουν σαφή διάκρισι μεταξύ αυτού του ονόματος του Θεού και κάθε άλλου, διάκρισι, η οποία δεν θα έπρεπε ν’ αποκρυβή στη μετάφρασι. Είναι ο τίτλος της διαθήκης του, που ενσωματώνει στη διαμόρφωσί του το αμετάβλητον της υπάρξεώς του ως την εγγύησι της πιστότητός του προς τον λαό του. Βλέπε Έξοδος 6:3.»​—1η Ιανουαρίου 1856.

Σκότος στον «Χριστιανικό Κόσμο»

● Το σκότος περιίπταται πάνω από το ανθρώπινο γένος και στην Ανατολή και στη Δύσι, παρά τις θρησκείες, που έχει ο «Χριστιανικός κόσμος». «Θα ήταν μια διακωμώδησις της αληθείας να λεχθή», εβεβαίωσε ο Άγγλος λειτουργός Φώκνερ Άλλισον, «ότι το σκότος που επικαλύπτει την ανθρώπινη ζωή σ’ αυτή τη χώρα μας, το σκότος που προέρχεται από την απόρριψι του φωτός, είναι κάτι λιγώτερο από το σκότος της αμαθείας, που επικαλύπτει την Ινδία και τις άλλες μη Χριστιανικές λεγόμενες χώρες.»

Κομμουνισμός και Χρεοκοπία της Εκκλησίας

Ο επίσκοπος Τζων Όουεν Σμιθ, σ’ ένα λόγο, που εξεφώνησε στη Μεθοδιστική συνέλευσι του 1962, εθρήνησε τη χρεωκοπία της εκκλησίας. Εβεβαίωσε ότι «ο κομμουνισμός ήλθε σε ύπαρξι διότι η Χριστιανοσύνη απέρριψε τον σταυρό της, δεν θέλησε να κάνη τα δύσκολα, αλλ’ απλώς έψαλλε τους ύμνους της κι έλεγε τις προσευχές της».​—Δη Νιους εντ Κούριερ, Τσάρλεστον, Ν. Κ., 30 Ιουλίου 1962.

Ο Ναθαναήλ​—Ένας Απόστολος;

ΑΝΑΜΕΣΑ στις πολλές ξεχωριστές πληροφορίες, που ο Ιωάννης κατέγραψε για μας στο ευαγγέλιο του, είναι τα όσα λέγει για τον Ναθαναήλ. Κανένας από τους άλλους ευαγγελιστάς, που είναι γνωστοί ως συνοπτικοί, δεν αναφέρει το όνομα· και όμως προεξέχει εμφανώς στον Ιωάννη, κεφάλαιο πρώτο, στο κεφάλαιο δε εικοστό πρώτο αναφέρεται με τους αποστόλους του Ιησού στην παραλία της θαλάσσης της Τιβεριάδος ή θαλάσσης της Γαλιλαίας. Ποιος ήταν ο Ναθαναήλ;

Ο Ιωάννης παρουσιάζει τον Ναθαναήλ απ’ αυτή την αρχή της διακονίας του Ιησού, ακριβώς μετά την πρόσκλησι που έκαμε ο Ιησούς στον Φίλιππο να γίνη ακόλουθός του: «Ήτο δε ο Φίλιππος από Βηθσαϊδά, εκ της πόλεως Ανδρέου και Πέτρου. Ευρίσκει Φίλιππος τον Ναθαναήλ», προφανώς αμέσως αναζητώντας τον ιδιαίτερο φίλο του για να του μεταδώση τα αγαθά νέα: «Εκείνον τον οποίον έγραψεν ο Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ. Και είπε προς αυτόν ο Ναθαναήλ, Εκ Ναζαρέτ δύναται να προέλθη τι αγαθόν; Λέγει προς αυτόν ο Φίλιππος, Έρχου και ιδέ.»

Φαίνεται ότι ο Ιησούς ανεγνώρισε τον Ναθαναήλ πρώτος λέγοντας του: «Ιδού αληθώς Ισραηλίτης, εις τον οποίον δόλος δεν υπάρχει.» Ο χαιρετισμός αυτός έκαμε τον Ναθαναήλ να απορήση και να πη: «Πόθεν με γινώσκεις; Απεκρίθη ο Ιησούς, και είπε προς αυτόν, Πριν ο Φίλιππος σε φωνάξη, όντα υποκάτω της συκής, είδόν σε. Απεκρίθη ο Ναθαναήλ και λέγει προς αυτόν, Ραββί, συ είσαι ο Υιός του Θεού, συ είσαι ο βασιλεύς του Ισραήλ. Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν, Επειδή σοι είπον, Είδόν σε υποκάτω της συκής, πιστεύεις; μεγαλήτερα τούτων θέλεις ιδεί.»​—Ιωάν. 1:43-51.

Ο Ναθαναήλ πρέπει να ήταν ένας εξέχων Ισραηλίτης για ν’ απευθυνθή έτσι προς αυτόν ο Ιησούς. Το ότι είχε βαθιά γνώσι των Γραφών, επίσης, φαίνεται από τα λόγια του Φιλίππου προς αυτόν.

Ο Ναθαναήλ είναι περισσότερο γνωστός από την ερώτησί του, «Εκ Ναζαρέτ δύναται να προέλθη τι αγαθόν;» Επί τέλους, μπορεί να είχε σκεφθή ότι η πόλις της Ναζαρέτ δεν ανεφέρετο στις Γραφές του. Αλλά ήταν άνθρωπος με ευρεία αντίληψι, όπως εφάνη από την προθυμία του να ‘έλθη και να ιδή.’ Και αφού είδε και άκουσε ο ίδιος, ο Ναθαναήλ αμέσως ωμολόγησε, «Ραββί, συ είσαι ο Υιός του Θεού, συ είσαι ο βασιλεύς του Ισραήλ»​—και ήταν αναμφιβόλως μεταξύ των πρώτων που το έπραξαν αυτό.

Είναι αξιοσημείωτον ότι, όταν γίνεται λόγος για κείνους που ήσαν με τον Ιησού στην παραλία της θαλάσσης της Τιβεριάδος ένα πρωί μετά την ανάστασί του, μόνον ο Ιωάννης αναφέρει τον Ναθαναήλ μεταξύ άλλων τεσσάρων που είναι απόστολοι, και προσθέτει ότι ο Ναθαναήλ ήταν «από Κανά της Γαλιλαίας.» Από τη Γαλιλαία προήρχοντο οι ένδεκα απόστολοι του Ιησού, και μη λησμονείτε ότι ήταν στην αρχή της διακονίας του, όταν εκάλεσε εκείνους που έγιναν απόστολοι του, οπότε συνήντησε ο Ιησούς τον Ναθαναήλ.—Ιωάν. 21:2.

Αν πραγματικά ο Ναθαναήλ ήταν απόστολος, τότε με ποιο όνομα τον καταγράφουν οι άλλοι Ευαγγελισταί, αφού δεν αναφέρουν το όνομα Ναθαναήλ; Όλες οι ενδείξεις δείχνουν το όνομα Βαρθολομαίος—άποψις την οποία συμμερίζονται σχεδόν όλα τα κυριώτερα έργα παραπομπών της Αγγλικής Βίβλου. Γιατί έτσι; Από την αναγραφή του Ιωάννου φαίνεται ότι ο Φίλιππος και ο Ναθαναήλ ήσαν στενοί φίλοι, έχει δε μεγάλη σημασία το ότι οι άλλοι Ευαγγελισταί αναφέρουν πάντοτε τον Φίλιππο και τον Βαρθολομαίο μαζί, όταν ονομάζουν τους δώδεκα. Επί πλέον, βρίσκομε ότι όπως ακριβώς αυτοί δεν αναφέρουν τον Ναθαναήλ, ούτε ο Ιωάννης αναφέρει τον Βαρθολομαίο.​—Ματθ. 10:3· Μάρκ. 3:18· Λουκ. 6:14.

Τότε, πώς εξηγούμε τα δύο ονόματα, Ναθαναήλ και Βαρθολομαίος; Ναθαναήλ είναι προφανώς το ιδιαίτερο όνομά του, εκείνο που του έδωσαν οι γονείς του, ενώ Βαρθολομαίος είναι το όνομα με το οποίον συνήθως τον ωνόμαζαν. Γιατί; Διότι Βαρθολομαίος κατά γράμμα σημαίνει «υιός του Τολμαί.» Αυτό είναι σύμφωνο με τον τρόπο που ο Ιησούς προσφωνούσε τον Πέτρο καμμιά φορά, είτε ως «Σίμων υιέ του Ιωνά» ή «Σίμων Ιωνά». Σημειώστε, επίσης, πώς η αναγραφή παρουσιάζει τον συνταξιδιώτη του Παύλου: «Και ο Ιωσής ο επονομασθείς υπό των αποστόλων Βαρνάβας [ή βαρ του Νάβας] (το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, υιός παρηγορίας).» Ούτε μπορούμε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι ο Ματθαίος ήταν, επίσης, γνωστός ως Λευί και ο Θωμάς ως Δίδυμος.​—Ματθ. 16:17· Ιωάν. 21:15· Πράξ. 4:36.

Έτσι είναι φανερό ότι ο Ναθαναήλ ήταν απόστολος, που φαίνεται ως Βαρθολομαίος σε όλες τις αναγραφές των ονομάτων των αποστόλων, στις οποίες περιλαμβάνεται και εκείνη που βρίσκεται στις Πράξεις 1:13.

Ποιος Είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ;

ΟΙ Μάρτυρες του Ιεχωβά διακρατούν την άποψι ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ο Ιησούς Χριστός και δεν είναι εντελώς μόνοι τους ή αυτοί μόνον που έχουν αυτή την άποψι. Ο Χέγκστεμπεργκ, ένας από τους πιο εξέχοντας Γερμανούς λογίους σε ζητήματα της Βίβλου του δεκάτου ένατου αιώνος, υποστηρίζει δια μακρών την άποψι αυτή στα συγγράμματα του Χριστολογία και Σχόλια επί της Αποκαλύψεως. Ένα ισχυρό επιχείρημα για τη θέσι αυτή υπάρχει, επίσης, στο Αυτοκρατορικό Λεξικό της Βίβλου, που έχει εκδώσει ο Βρεττανός λόγιος σε ζητήματα της Γραφής Φαίρμπεϊρν. Αλλά και ο Κλαρκ, επίσης, στο βιβλίο του Σχόλια υποστηρίζει την άποψι ότι, τουλάχιστον κατά περιπτώσεις, ο Μιχαήλ αναφέρεται στον Ιησού Χριστό.

Σχετικά με τη Γραφική μαρτυρία, σημειώστε, ευθύς από την αρχή, αυτή ακριβώς τη σημασία του ονόματος ‘Μιχαήλ’, δηλαδή, «Ποιος είναι όμοιος με τον Θεό;» Δεν υπάρχει κανένας άλλος, στον οποίον το όνομα αυτό θα μπορούσε τόσο κατάλληλα να εφαρμοσθή όσο στον Ιησού, είτε προτού έλθη στη γη ή μετά την ανάληψί του. Μόνον αυτός περιγράφεται ως η «εικών του Θεού», «το απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού», και ως η «εικών του Θεού του αοράτου.»​—2 Κορ. 4:4· Εβρ. 1:3· Κολ. 1:15.

Σημειώστε, περαιτέρω, τον τίτλον του «αρχάγγελος». Ο όρος αυτός συναντάται μόνον δυο φορές στις Γραφές, στην 1 Θεσσαλονικείς 4:16 και στην επιστολή Ιούδα 9. Το πρόθεμα «αρχ—» εδώ σημαίνει «πρώτιστος, κυριώτερος, μέγας». Είναι βέβαιον ότι, τόσο πριν από την έλευσί του στη γη ως ανθρώπου όσο και μετά την επάνοδο του στον ουρανό, ο Ιησούς είναι ο κυριώτερος ή πρώτιστος από όλα τα πνευματικά πλάσματα του Θεού ή αγγέλους. Οι Τριαδισταί πιθανόν να θεωρούν ότι η άποψις αυτή υποβιβάζει το «Δεύτερον Πρόσωπον της Τριάδος», αλλά, όταν δεχθούμε τη μαρτυρία της Γραφής ότι ο Ιησούς ήταν «η αρχή της κτίσεως του Θεού» και ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως», δεν θα έχωμε κανένα δισταγμό στο να εφαρμόσωμε σ’ αυτόν τον όρο αρχάγγελος.​—Αποκάλ. 3:14· Κολ. 1:15.

Από τις πέντε περιπτώσεις, που αναφέρονται στον πνευματικόν άρχοντα ή αρχάγγελον Μιχαήλ​—υπάρχουν, επίσης, δέκα περιπτώσεις στις οποίες αναφέρεται σε διάφορα ανθρώπινα πλάσματα το όνομα αυτό—​οι πρώτες δύο βρίσκονται στο Δανιήλ 10:13, 21.

Εδώ δείχνεται ότι είναι ένας ισχυρός άγγελος σώζοντας από τη λαβή ενός δαιμονικού άρχοντος του Σατανά ένα άγγελο του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είχε σταλή στον Δανιήλ μ’ ένα άγγελμα παρηγορίας. Εκεί ο Μιχαήλ αναφέρεται, επίσης, ως άρχων του Δανιήλ, όπως ακριβώς και στο Δανιήλ 12:1 αποκαλείται ως «ο άρχων ο μέγας, ο ιστάμενος υπέρ των υιών του λαού σου.» Αυτό είναι σε συμφωνία με το Έξοδος 32:34 και άλλα όμοια Γραφικά εδάφια, που λέγουν ότι ο Θεός είχε προσδιορίσει τον άγγελόν του να οδηγήση τον Ισραήλ. Αυτό διασαφηνίζει γιατί ο «Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε αγωνιζόμενος με τον διάβολον εφιλονείκει περί του σώματος του Μωυσέως.» Η πλήρης δύναμις της από μέρους του Ιούδα καταδίκης των στασιαστών, γίνεται, παράλληλα, προφανής, όταν σημειώσωμε ότι ούτε και ο Ιησούς Χριστός ακόμη, το πιο υψηλό από όλα τα πλάσματα του Θεού, δεν ετόλμησε να εκφέρη βλάσφημη κατηγορία κατά του Διαβόλου, αλλά είπε: «Ο Ιεχωβά να σε επιτιμήση.»​—Ιούδ. 9, ΜΝΚ· Ζαχ. 3:2.

Και τελικά έχομε το Αποκάλυψις 12:7, 8, όπου διαβάζομε: «Και έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού επολέμησαν κατά του δράκοντος, και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και δεν υπερίσχυσαν.» Τα συμφραζόμενα ομιλούν για τη γέννησι της βασιλείας του Θεού, της οποίας βασιλεύς είναι ο Ιησούς Χριστός και καθορίζουν την ταυτότητα του δράκοντος ως του Σατανά του Διαβόλου. Βέβαια, ο Ιησούς ως Βασιλεύς θα ήταν εκείνος που θα προέβαινε σε δράσι κατά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού, όπως ακριβώς ο Δαβίδ προέβη σε δράσι κατά των εχθρών του, όταν αυτός έγινε βασιλεύς. Δεν εδήλωσε ο Ιησούς, όταν ανεστήθη, ότι ‘εδόθη σ’ αυτόν πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης’; Μήπως ο Ψαλμός 110:1, 2 δεν εντέλλεται σ’ αυτόν να ‘κατακυριεύη εν μέσω των εχθρών του’; Και ο απόστολος Παύλος δεν μας δείχνει, στο Εβραίους 2:14, ότι ο Ιησούς είναι εκείνος, που θα καταστρέψη τον Διάβολον, καθοριζομένης έτσι της ταυτότητος του αγγέλου του αναφερομένου στην Αποκάλυψι 20:1, ως εκείνου που θα δέση τον Διάβολο;

Όλα τα σχετικά Γραφικά εδάφια μαρτυρούν μ’ ενότητα, ότι ο Μιχαήλ δεν είναι κανείς άλλος από τον Ιησού Χριστό, τόσο πριν γίνη ανθρωπος, όπως στο Δανιήλ 10:13, 21 και Ιούδας 9, όσο και μετά την ανάληψί του στον ουρανό, όπως στο Δανιήλ 12:1 και Αποκάλυψις 12:7.

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίζετε αυτά τα ουσιώδη σημεία. Ελέγξατε τον εαυτό σας.

● Γιατί δεν είναι ασφαλές ν’ ακολουθούν οι Χριστιανοί ανθρώπους;

Διότι οι άνθρωποι είναι ατελείς, κάνουν λάθη και κατά καιρούς αποδεικνύονται άπιστοι. Εν τούτοις, ενόσω αυτοί είναι από εκείνους, οι οποίοι ‘δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούν τας επαγγελίας’, μπορούν να τυγχάνουν μιμήσεως.​—Σελ. 726.a

● Τι φως επιρρίπτουν οι Ψαλμοί στον δρόμο της ζωής;

Περιέχουν ακριβή ιστορία, θεόπνευστη προφητεία, υγιή διδασκαλία και νουθεσία για ορθή διαγωγή.​—Σελ. 742, 743.

● Γιατί δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή το εδάφιο 1 Ιωάν. 5:7 για ν’ αποδειχθή η διδασκαλία περί τριάδος;

Διότι είναι νόθον, δεν είναι γνήσιο· προσετέθη αργότερα.​—Σελ. 748, 749.

● Μήπως ο απόστολος Ιωάννης εδανείσθη από τον Πλάτωνα τη διδασκαλία του σχετικά με το ότι ο Ιησούς ήτο ο Λόγος;

Όχι. Ωνόμασε τον Ιησούν Λόγον διότι η Γραφή τονίζει ότι ο προανθρώπινος Ιησούς ήταν εκπρόσωπος του Θεού.​—Σελ. 27, 28 (1963).

● Είναι για τους Χριστιανούς η εξωαισθητήριος αντίληψις;

Όχι· διότι οι εκδηλώσεις αυτής, όπως είναι η διόρασις, η τηλεπάθεια, τα οράματα, η ανάγνωσις αντικειμένων και η πρόρρησις δείχνουν πνευματισμό.​—Σελ. 135, 136 (1963).

● Τι είναι σχετική υποταγή;

Είναι μια υποταγή που σχετίζεται με κάτι άλλο· ειδικά, μια υποταγή περιορισμένη ή χαρακτηρισμένη από το θέλημα του Θεού.​—Σελ. 139 (1963).

● Ποιος είναι ο «βασιλεύς», που μνημονεύεται στην επιστολή 1 Πέτρ. 2:17, στον οποίον οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποδίδουν τιμή;

Οποιοσδήποτε βασιλεύς ή πολιτικός άρχων που έχει διοικητάς υπ’ αυτόν.​—Σελ. 147, 148 (1963).

● Ποιά είναι η «ανθρωπίνη διάταξις», στην οποία οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται;

Ένα κυβερνητικό αξίωμα δημιουργημένο από ανθρώπους του κόσμου τούτου, ή ένας που κατέχει ένα τέτοιο αξίωμα.​—Σελ. 148 (1963).

● Σε ποιους οφείλεται «σχετική υποταγή»;

Οφείλεται σε συζύγους, γονείς, κυρίους δούλων και σε πολιτικές κυβερνήσεις.​—Σελ. 152, 153 (1963).

● Ποιες είναι οι «υπερέχουσες εξουσίες», στις οποίες οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται;

Οι δεόντως εγκαθιδρυμένες πολιτικές κυβερνήσεις του κόσμου τούτου.​—Σελ. 172, 173 (1963).

● Με ποιά έννοια οι «υπερέχουσες εξουσίες» είναι υπηρέται του Θεού;

Διότι τιμωρούν τους κακοποιούς.​—Σελ. 200 (1963).

● Για ποιόν ακαταμάχητο λόγο πρέπει να υποτάσσωνται οι Χριστιανοί στις «υπερέχουσες εξουσίες»;

Χάριν της συνειδήσεως.​—Σελ. 202, 203 (1963).

● Γιατί η πίστις ορίζεται ως «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων»;

Διότι κάνει καταφανές ό,τι προηγουμένως δεν διεκρίνετο και συγχρόνως ανασκευάζει ό,τι φαίνεται ότι είναι ενώ δεν είναι.​—Σελ. 46, 47 (1963).

[Υποσημειώσεις]

Η Ευλογία της Ιλαράς Δόσεως

ΣΤΟΝ «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα φαίνεται ότι υπάρχει έλλειψις της ιλαράς δόσεως. Εφόσον οι Άγιες Γραφές δείχνουν καθαρά ότι ο Θεός ευλογεί εκείνον που δίνει με ιλαρότητα, δηλαδή ένα που δίνει όχι με τη βία ούτε με εξαναγκασμό αλλά με την καρδιά του, τι πρέπει να σκεφθούμε για τις μεθόδους που μετέρχονται σε πολλές χώρες οι εκκλησίες για την είσπραξι χρημάτων;

Τι θα πούμε για το «μπίγκο» και για τα άλλα τυχερά παιχνίδια, που διοργανώνονται από εκκλησίες; Τι θα πούμε για τους κοινώς χρησιμοποιουμένους φακέλλους χρημάτων, που απαιτούν όχι μόνο την ημερομηνία της προσφοράς αλλά και το όνομα του δότου και το ποσόν των χρημάτων εσώκλειστον; Τι θα πούμε για την περιφορά των δίσκων; Τι θα πούμε για την αυξανόμενη τάσι να αποκρούουν τις μικρές προσφορές πράγμα που φέρει τους άλλους σε δύσκολη θέσι να δώσουν μεγαλύτερα ποσά, ίσως περισσότερα από ό,τι κανείς μπορεί να δώση; «Ο ιερεύς ενός μικρού Γαλλικού χωριού», αναγράψει το Ρήντερς Ντάιτζεστ του Φεβρουαρίου 1963, «αύξησε τη συλλογή χρημάτων που κάνει τις Κυριακές με το να χρησιμοποιή ένα δίχτυ που πιάνουν πεταλούδες αντί να έχη ένα κουτί εισφορών. Τα κέρματα πέφτουν από το δίχτυ. Μόνον τα χαρτονομίσματα είναι αρκετά μεγάλα για να γίνουν δεκτά.»

Μπορούν τέτοιες μέθοδοι να φέρουν ευλογία, η οποία προέρχεται από την ιλαρά προσφορά; Αυτές, βέβαια, μόνον αμφιβολίες μπορούν να προκαλέσουν, επειδή οι αυθόρμητες, εγκάρδιες ανταποκρίσεις περιστέλλονται και η ευτυχία, που προέρχεται από την προσφορά, καταπνίγεται. Θα έπρεπε ν’ αποκομίζωμε μεγάλη ευτυχία από τη Χριστιανική προσφορά, διότι ο απόστολος Παύλος προέτρεψε τους πρεσβυτέρους μιας από τις πρώτες Χριστιανικές εκκλησίες: «Να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Αλλ’ όταν κανείς αισθάνεται τον εαυτό του αναγκασμένον να δώση, είτε εξαιτίας των περιέργων βλεμμάτων είτε εξαιτίας συνοφρυώσεων, τότε η ευτυχία χάνεται. Εκείνοι, επίσης, που δίνουν μεγάλα ποσά από επιθυμία ν’ αποκτήσουν γόητρο, έχουν την ανταμοιβή τους, ‘τη δόξα των ανθρώπων’, και χάνουν την ευλογία, για την οποία μίλησε ο Ιησούς. (Ματθ. 6:1-4) Αν και πολλές προσφορές σήμερα δύσκολα γίνονται με ιλαρότητα, δεν ήταν, όμως, πάντοτε έτσι. Εξετάστε την πορεία των πρώτων Χριστιανών.

ΙΛΑΡΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Πώς εκείνοι έδιδαν; Ο ιστορικός Εδουάρδος Γίββων λέγει: «Μια γενναιόδωρη σχέσις φιλανθρωπίας ήνωνε τις πιο απομακρυσμένες επαρχίες, και οι μικρότερες εκκλησίες εβοηθούντο με ιλαρότητα από τις ελεημοσύνες των πιο πλουσίων αδελφών των.»¹ Η προσφορά των εγίνετο με χαρά διότι ήταν εξ ολοκλήρου εκούσια. Ο συγγραφεύς εκκλησιαστικής ιστορίας Νέανδρος λέγει: «Η φροντίδα να προμηθεύουν για τη βοήθεια και τη συντήρησι του ξένου, του πτωχού και του ασθενούς, των γερόντων, των χηρών και των ορφανών και εκείνων που ήσαν στη φυλακή χάριν της πίστεώς των, εβάρυνε ολόκληρη την κοινότητα. Αυτός ήταν ένας από τους κυρίους σκοπούς, για τους οποίους είχαν καθιερωθή εκούσιες συνεισφορές κατά τις συγκεντρώσεις για θεία λατρεία.»²

Δεν υπήρχε κλήρος με πληρωμή, ούτε δέκατα ούτε περιφορά δίσκων μεταξύ των πρώτων Χριστιανών. «Στις ημέρες της παλαιάς της απλότητος, οι διάκονοι της Εκκλησίας συνετηρούντο από την προσωπική των εργασία.»³ «Σε κάθε τόπο λατρείας, όσο μικρός κι αν ήταν, υπήρχε ένα κουτί, όπου όλοι οι πιστοί κατέθεταν τις προσφορές των.»⁴ Ο χρόνος της προσφοράς και το ποσόν ήσαν τελείως εκούσια. Ο Τερτυλλιανός, που μετεστράφη στη Χριστιανοσύνη περίπου το 190 μ.Χ., έγραψε: «Κάθε ένας μια φορά τον μήνα φέρνει μερικά νομίσματα μετρίας αξίας​—ή οπόταν επιθυμή, και μόνον αν θέλη, και αν μπορή· διότι κανένας δεν εξαναγκάζεται· είναι εθελοντική προσφορά.»⁵

Οπουδήποτε, λοιπόν, συνηθροίζοντο οι Χριστιανοί, είχαν ένα κουτί, όπου μπορούσε κανείς να ρίξη ό,τι ευχαρίστως ήθελε να συνεισφέρη. Μικρά ποσά ουδέποτε απερρίπτοντο. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήξεραν ότι ο Ιησούς Χριστός είπε για τη χήρα, που συνεισέφερε δύο μικρά νομίσματα πολύ μικρής αξίας,​—ότι αυτή πραγματικά έρριξε μέσα περισσότερα από όλους τους άλλους. (Λουκ. 21:1-4) Ήξεραν την αρχή που έθεσε ο απόστολος Παύλος: «Διότι εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναί τις ευπρόσδεκτος, καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει.» (2 Κορ. 8:12) Όταν υπήρχε ειδική ανάγκη, οι πρώτοι Χριστιανοί έθεταν κατά μέρος ό,τι μπορούσαν να δώσουν σύμφωνα με την οικονομική τους κατάστασι: «Κατά την πρώτην της εβδομάδος έκαστος υμών ας εναποθέτη παρ’ εαυτώ, θησαυρίζων ό,τι αν ευπορή.»​—1 Κορ. 16:2.

Τέτοιου είδους προσφορά έφερνε πολλές ευλογίες σ’ εκείνους που έδιδαν. Έδιδαν με την καρδιά τους και αυτό τους έφερνε ευτυχία. Είχαν, επίσης, την ευλογία του Θεού στην προσφορά των, ο δε τρόπος, με τον οποίον χρησιμοποιείτο το χρήμα, ωφελούσε πολλά άτομα. Το αποτέλεσμα ήταν η μακαριότης, που περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός. . . . πλουτιζόμενοι κατά πάντα εις πάσαν ελευθεριότητα, ήτις εργάζεται δι’ ημών ευχαριστίαν εις τον Θεόν.» (2 Κορ. 9:7, 11) Ο απόστολος εξηγεί ότι τέτοια προσφορά δεν τερμάτιζε την αντιμετώπισι των στερήσεων των ομοίων με αυτούς Χριστιανών, αλλά είχε ως αποτέλεσμα μια υπερχειλίζουσα πλημμύρα ευχαριστιών προς τον Θεό. Τέτοια προσφορά απεδείκνυε την πραγματικότητα της πίστεως των και εδόξαζε τον Θεό.

Οι πρώτοι Χριστιανοί έκαναν περισσότερα από το να βοηθούν τους ομοπίστους· βοηθούσαν τους απίστους με το να φέρουν σ’ αυτούς τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Όταν οι πρώτοι Χριστιανοί βοηθούσαν υλικά τον απόστολο Παύλο στο ιεραποστολικό του έργο, ένοιωθαν ότι συντελούσαν στην προαγωγή των συμφερόντων της βασιλείας του Θεού. Ένοιωθαν όπως ο ίδιος ο απόστολος, ο οποίος είπε: «Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.​—1 Κορ. 9:23.

ΙΛΑΡΑ ΔΟΣΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ

Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα θέλουν να είναι όμοιοι με τους πρώτους Χριστιανούς, που απελάμβαναν την ευλογία της ιλαράς δόσεως. Πού μπορεί κανείς να βρη αυτό το είδος της προσφοράς; Θα το ιδήτε με το να επισκεφθήτε μια από τις Αίθουσες Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στις Αίθουσές των της Βασιλείας ή σε άλλους τόπους συναθροίσεως, αδιάφορο πόσο μικροί είναι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ένα κουτί, όπου μπορεί κανείς να βάλη τις συνεισφορές του. Το κουτί ποτέ δεν περιφέρεται. Όλα είναι αυτοπροαίρετα και μπορεί κανείς να ρίξη μέσα ό,τι επιθυμεί. Κανένας δεν έρχεται σε δύσκολη θέσι, δεν γελοιοποιείται, δεν τιμάται. Τα ποσά που συνεισφέρονται δεν χρησιμοποιούνται για τον μισθό του προϊσταμένου διακόνου αλλά για τη συντήρησι της αιθούσης και για την επέκτασι του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού στην ιδιαίτερη περιοχή.

Οι εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, που υπερβαίνουν τις 22.000, αναγνωρίζουν την ανάγκη της προωθήσεως του ευαγγελίου όχι μόνο στη δική τους περιοχή και χώρα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, επίσης. Γι’ αυτόν τον λόγον, εκκλησίες, που έχουν τη δυνατότητα, λαμβάνουν αποφάσεις να στέλλουν ωρισμένα ποσά στην Εταιρία Σκοπιά, που διευθύνει το παγκόσμιο κήρυγμα των μαρτύρων του Ιεχωβά. Όταν ένας αριθμός εκκλησιών των Μαρτύρων συναθροίζεται σε συνελεύσεις περιοχής, όχι μόνον συνεισφέρουν για την ενοικίασι μιας μεγαλύτερης αιθούσης, αλλά συχνά αποφασίζουν να στείλουν μια συνεισφορά στην Εταιρία.

Όχι μόνον εκκλησίες και περιοχές των μαρτύρων του Ιεχωβά συνεισφέρουν άμεσα στην Εταιρία για τη διεύρυνσι του έργου του κηρύγματος, αλλά ομοίως ενεργούν και άτομα. Το κάνουν αυτό στέλλοντας τη συνεισφορά των στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, 124 Columbia Heights, Brooklyn 1, New York. Όσοι διαμένουν σε χώρες έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες στέλλουν τις δωρεές των στο Γραφείο του Τοπικού Τμήματος, του οποίου η διεύθυνσις αναγράφεται στην τελευταία σελίδα των περισσοτέρων βιβλίων και βιβλιαρίων, που εκδίδει η Εταιρία.

Αν και οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν δίδουν υποσχέσεις, που τους υποχρεώνουν να προσφέρουν καθοριζόμενα ποσά, αναγνωρίζουν την αρχή που εκτίθεται στα λόγια του Παύλου: «Αναγκαίον λοιπόν εστοχάσθην να παρακαλέσω τους αδελφούς να έλθωσι πρότερον εις εσάς, και να προετοιμάσωσι την προϋποσχεθείσαν ελεημοσύνην σας, ώστε να ήναι ετοίμη αύτη ούτως ως ελεημοσύνη, και ουχί ως πλεονεξία.» (2 Κορ. 9:5) Οι πρώτοι Χριστιανοί εύρισκαν ορθό το να καθορίζουν από πριν ό,τι είχαν ευχαρίστησι να δώσουν, γι’ αυτό θα έπρεπε να καταστρώσουν σχέδιο. Για τον σκοπό αυτόν κάθε χρόνο πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά γράφουν ως άτομα ένα σημείωμα στην Εταιρία, λέγοντας ότι κατά τη διάρκεια του έτους ελπίζουν να είναι σε θέσι να συνεισφέρουν ένα ωρισμένο ποσόν απ’ ευθείας στην Εταιρία για την προώθησι του έργου της Βασιλείας σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι υπόσχεσις αλλ’ απλώς ένας υπολογισμός του τι θα είχαν ευχαρίστησι να προσφέρουν και ελπίζουν να προσφέρουν, αν είναι το θέλημα του Ιεχωβά. Η Εταιρία το εκτιμά αυτό και σε κανένα δεν γίνεται υπόμνησις, όταν αδυνατή να δώση εκείνο που ήλπιζε να δώση. Όλα είναι αυτοπροαίρετα. Ποτέ η Εταιρία δεν περιφρονεί μια μικρή συνεισφορά. Μερικοί Μάρτυρες σε διάφορες χώρες μπορούν να συνεισφέρουν μόνον ένα μικρό ποσόν, όπως η χήρα, για την οποία μίλησε ο Ιησούς. Και ίσως μάλιστα να μπορέσουν να οικονομήσουν πραγματικά λίγο και να χρειασθή να κάμουν πολλά σχέδια για να στείλουν αυτό το μικρό ποσόν αλλά δεν έχει σημασία το ποσόν. Γνωρίζουν την ευλογία της προσφοράς με ιλαρότητα.

Πώς χρησιμοποιεί η Εταιρία Σκοπιά τις συνεισφορές για την ευλογία όλων εκείνων που συνεισέφεραν; Το περασμένο έτος, παραδείγματος χάριν, η Εταιρία ήταν σε θέσι να δαπανήση περισσότερα από 2.600.000 δολλάρια για να βοηθήση ιεραποστόλους και διακόνους ειδικούς σκαπανείς στο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού παγκοσμίως. Η Εταιρία εδαπάνησε, επίσης, 470.000 δολλάρια για να βοηθήση υπηρέτας περιοχής και περιφερείας ν’ αντιμετωπίσουν τα έξοδά των, στα οποία υπεβλήθησαν κατά την επίσκεψι εκκλησιών των Μαρτύρων για να τους ενθαρρύνουν στη διακονία των. Επί πλέον, αυτό το έτος εισήχθησαν για ειδική εκπαίδευσι στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Εταιρίας 104 διάκονοι από πολλά μέρη του κόσμου με πληρωμένα τα έξοδα από την Εταιρία. Η Εταιρία, επίσης, συντηρεί κατοικίες και γραφεία ογδόντα επτά τμημάτων, σε μερικά από τα οποία λειτουργούν τυπογραφικά εργοστάσια, ώστε οι εκδόσεις της Εταιρίας, όπως είναι αυτό το περιοδικό, να μπορούν να διατίθενται σε όλο τον κόσμο αντί μιας μικρής συνεισφοράς.

Αν και οι μάρτυρες του Ιεχωβά συνεισφέρουν απ’ ευθείας στην Εταιρία και στις τοπικές των Αίθουσες Βασιλείας, η προσφορά των δεν τελειώνει με αυτοπροαίρετη υλική ενίσχυσι. Δίδουν, επίσης, από τον χρόνο των και την ενέργεια των για να βοηθήσουν άλλους να μάθουν για τη βασιλεία του Θεού. «Ολόκληρη η Εκκλησία» των δύο πρώτων αιώνων, παρατηρεί ένας ιστορικός, «ήταν κυρίως μια κοινωνία ιεραποστόλων.»⁶ Ήσαν όλοι ‘ιλαροί δόται’. Ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνων των πρώτων Χριστιανών μάλλον παρά το υπόδειγμα του «Χριστιανικού κόσμου», η κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απολαμβάνει σήμερα την ευλογία της ιλαράς δόσεως.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ History of Christianity, by Edward Gibbon, p. 177.

 ² The History of the Christian Religion and Church, During the Three First Centuries, by Augustus Neander, translated from the German by H. J. Rose, p. 156.

 ³ Early Church History, Edward Backhouse and Charles Tylor, p. 263.

 ⁴ History of the Christian Church, by John F. Hurst. Vol. 1, p. 360.

 ⁵ Apology, translated by T. R. Glover, p. 175.

 ⁶ Martyrs and Apologists, De Pressensé, p. 20.