τις άφησε να γίνουν εμπόδιο στην τακτική προσέλευσί του στις συναθροίσεις. Παρά την εντολή που δίδεται στην προς Εβραίους επιστολή 10:23-25, αυτό μπορεί να συμβή. Ιδού μια άλλη ευκαιρία για τον επιμελή οικοδόμον να καταβάλη προσπάθεια να βοηθήση εκείνον που προσκόπτει. Αν διατεθή γι’ αυτόν χρόνος και προσοχή, η εκτίμησίς του για τα πνευματικά πράγματα μπορεί να αναζωογονηθή και αυτός ν’ αποκατασταθή στη διακονία. Βρισκόμαστε σ’ έναν καιρό πολλών περισπασμών και παγίδων· ο υλισμός είναι ύπουλος εχθρός. Λίγα κατάλληλα λόγια οικοδομής μπορούν να επιφέρουν μεγάλα οφέλη για ένα άτομο που υπέκυψε σε κάποια κακή επιρροή. Έτσι βλέπομε ότι ο Υπέρτατος Οικοδόμος, ο Ιεχωβά, έχει παράσχει μέσω της εκκλησιαστικής οργανώσεως το μέσον της οικοδομής εκείνων που τον αγαπούν.​—Ιακ. 5:19, 20.

ΠΡΟΣΟΧΗ Σ’ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ

14. (α) Τι δείχνει ότι ένας σοφός οικοδόμος ενδιαφέρεται για το έργο του; (β) Πώς μπορεί ένας να κατευθύνη τη συνομιλία του προς την εποικοδόμησι άλλων;

¹⁴ Ένας που οικοδομεί καλά ενδιαφέρεται για την οικοδομή του· όχι απλώς τρεις ή τέσσερες ώρες την εβδομάδα, αλλά κάθε μέρα συλλογίζεται εκείνο που οικοδομεί. Είναι σπουδαίο έργο και εξακολουθεί να εργάζεται σ’ αυτό. Μιλεί γι’ αυτό. Προτού καν αρχίση έκαμε το σχέδιό του. Γνωρίζει τι είδους θεμέλιο έχει τεθή και τι πρέπει να κτισθή επάνω σ’ αυτό το θεμέλιο και εξακολουθεί να σκέπτεται ενώ οικοδομεί. (1 Κορ. 3:10· 1 Τιμ. 4:15) Η συνομιλία του μαζί με άλλους οικοδόμους αφορά εκείνο που κατασκευάζει. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και με τον πνευματικό οικοδόμο. Η αποστολή του είναι πνευματική οικοδόμησις και σκέπτεται γι’ αυτήν και εργάζεται γι’ αυτήν εξακολουθητικά. Όταν είναι μαζί με άλλους, η συνομιλία του είναι εποικοδομητική. Ακολουθεί το παράδειγμα του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού και πάντοτε οικοδομεί με τον λόγο του. Υπάρχουν πολλά καλά πράγματα για να μιλούμε κάθε μέρα. Έχομε ένα εδάφιο για κάθε μέρα και σχόλια που μας δίδουν ένα τεμάχιο πνευματικής τροφής για να μας βοηθήση να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά στη διάρκεια της ημέρας. Ενώ μπορεί να έχη διαβασθή και προηγουμένως, εν τούτοις είναι εποικοδομητικό. Τώρα, καθώς το διαβάζετε, μπορείτε να θυμηθήτε το εδάφιο και τα σχόλια που εξετάσατε το πρωί ακριβώς αυτό; Σε μερικά σπίτια οι γονείς το κάνουν συνήθεια στο βραδινό φαγητό να μνημονεύουν το εδάφιο που συνεζητήθη το πρωί για να δουν αν η οικογένεια θυμάται το σπουδαίο μάθημα που έμαθε την ημέρα αυτή. Μεταξύ Χριστιανών υπάρχουν πολλά πράγματα για να συζητηθούν. Άτομα εγγεγραμμένα στη σχολή διακονίας έχουν να ετοιμάσουν ομιλίες που τους ανετέθησαν και υπάρχουν ανασκοπήσεις για όλους. Μιλείτε για ωραίες πείρες που είχατε στη δράσι του αγρού. Υπάρχουν ερωτήματα που εγείρονται από άτομα που πλησιάζομε στις θύρες ή στις μελέτες. Διαβάζομε πολύ ενδιαφέροντα θέματα στις δημοσιεύσεις της Εταιρίας. Μας κάνει εντύπωσι το ν’ ακούμε κάποιον να τα επαναλαμβάνη και να μιλή για τα νέα σημεία που έμαθε. Είναι αναψυκτικό να σκεπτώμεθα και να μιλούμε για πνευματικά πράγματα.​—Κολ. 3:7, 8, 16, 17· Φιλιππησ. 4:8, 9.

15. Πώς η Χριστιανική δράσις εποικοδομεί άλλους;

¹⁵ Αν σκεπτώμεθα ορθά και θέτωμε σε εφαρμογή πράγματα που εμάθαμε μέσω του λόγου του Ιεχωβά, μπορούμε να είμεθα εποικοδομητικοί με το καθημερινό μας παράδειγμα και τη δράσι μας. Ειδικά συμβαίνει αυτό στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που οργανώνεται σε όλες τις εκκλησίες. Εδώ πάλι αγάπη και στοχασμός για τους άλλους θα προβάλη στην εικόνα. Αν ένας είναι διωρισμένος να μετέχη στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για κήρυγμα στον αγρό, βοηθώντας μερικά από τα ολιγώτερο πεπειραμένα άτομα να βελτιώσουν τη διακονία των, θα έχη να προσφέρη χρόνον, σκέψι, ενέργεια και προσοχή στο άτομο με το οποίο εργάζεται. Αυτό μπορεί να σημαίνη να βγη έξω από τη συνήθη του κατεύθυνσι σε μια σημαντική απόστασι για να συναντήση το άλλο άτομο, αλλ’ αυτό είναι καλό για τη γενική εποικοδόμησι της Χριστιανικής οργανώσεως. Αν ένας σκέπτεται μόνο για τον εαυτό του, θα είναι εντελώς ικανοποιημένος να έχη τη δική του εδαφική περιοχή ή κοινότητα στην οποία να εργάζεται και να εργάζεται μόνος του. Δίνομε προσοχή στη διδασκαλία μας, αλλά θέλομε να βοηθήσωμε και άλλους επίσης, ώστε να σωθούν. «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.»​—1 Τιμ. 4:16.

16. (α) Γιατί είναι ανόητο να δίνωμε όλο τον καιρό μας στις επιδιώξεις του παλαιού κόσμου; (β) Πώς ο Χριστιανός οικοδόμος ενεργεί με σοφία;

¹⁶ Αν μπορούμε να κρατήσωμε τον εαυτό μας απασχολημένο στο έργο της διακονίας της Βασιλείας και άλλους μαζί μας, αυτό θα είναι μια προστασία από το να εμπλακούμε σε δράσι αυτού του κόσμου, που είναι καταδικασμένος από τον Ιεχωβά. Τι θα εσκεπτόμεθα για ένα άτομο που ενώ μαθαίνει ότι ο δήμος στον οποίο ζη έχει καταδικάσει ένα οικοδόμημα και πρόκειται να κατασκευάση μια λεωφόρο έπειτα από κατεδάφισι, εν τούτοις, το άτομο αυτό, αγοράζει το οικοδόμημα, το χρωματίζει, το διακοσμεί, το κάνει ωραίο και δαπανά πολύν χρόνον στο έργο της επιδιορθώσεως; Έπειτα ο δήμος έρχεται και καταστρέφει το οικοδόμημα. Το άτομο που εργάσθηκε σ’ αυτό το οικοδόμημα θα εθεωρείτο ανόητο. Αλλά τέτοιου είδους έργο κάνει ένα άτομο που αρχίζει ν’ αφιερώνη όλον τον καιρό του σε κοσμική δράσι και αμελεί να διατηρήση τη διακονία του. Μπορεί να νομίζη ότι κάνει κάτι εποικοδομητικό στην κοινότητά του, οικοδομώντας κάτι καλό, αλλά επάνω σε τι οικοδομεί; Αν οικοδομή επάνω σε θεμέλιο του παλαιού κόσμου, εργάζεται σε μια οικοδομή που είναι καταδικασμένη σε γρήγορη κατεδάφισι. Ο χρόνος που διατίθεται στην εργασία αυτή πηγαίνει χαμένος και ο ανόητος οικοδόμος μπορεί ακόμη να χάση τη ζωή του. Έτσι συμβαίνει με την επιδίωξι κοσμικής δράσεως. Χρόνος και ενέργεια καταναλίσκονται και τίποτε το διαρκές δεν αποκτάται. Αλλ’ ο Χριστιανός πρέπει να διατηρή την ισορροπία του και να θυμάται ότι η αποστολή του είναι η διακονία. Ο Παύλος νουθετεί στην προς Καλοσσαείς επιστολή του 4:5, 6: «Περιπατείτε εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν. Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, δια να εξεύρητε πώς να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον.» Όσο περισσότερη συναναστροφή έχει κανείς με τον κόσμο, τόσο μεγαλύτερες είναι οι ευκαιρίες να εμπλακή στις κατευθύνσεις του κόσμου ή και να γίνη ηθικώς ακάθαρτος λόγω εξωτερικών επιρροών. Με σοφία πρέπει να εξαγοράζη όσον καιρό μπορεί για να βελτιωθή στην εποικοδομητική του ομιλία και να συμμετάσχη στο ενεργό οικοδομικό πρόγραμμα που τώρα εκτελείται υπό την διεύθυνσι του Χριστού.

17. Λόγω της Χριστιανικής ενότητος τι επιτελείται παγκοσμίως, και ποιοι πρέπει να λάβουν την ηγεσία στη διατήρησι ενότητος;

¹⁷ Στην ενότητα υπάρχει δύναμις. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, κάνοντας τις προσπάθειές των ενωμένοι προς την εκπλήρωσι του θελήματος του Ιεχωβά, συμμετέχουν στην παγκόσμια διακήρυξι των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά. Η βασιλεία αυτή κυβερνάται από ένα Θεό, ο οποίος είναι ο μέγας Αριστοτέχνης οικοδόμος της. Έθεσε τον Χριστό Ιησού στη θέσι του Βασιλέως για να διευθύνη με αγάπη τη δράσι εκείνων που είναι συμμέτοχοι της Βασιλείας. Στην προς Εφεσίους επιστολή, κεφάλαιο τέταρτο, ο Παύλος παρακαλεί τους συγχριστιανούς να περιπατούν αξίως της κλήσεώς των, να υπομένουν, να συνεχίζουν την πορεία τους με αγάπη και να διατηρούν την ενότητα του πνεύματος με τον σύνδεσμο της ειρήνης. Επισύρει την προσοχή στο γεγονός ότι πολλές ευθύνες έχουν ανατεθή ατομικώς σε δούλους, όπως σε ιεραποστόλους, ποιμένας και διδασκάλους, και όλοι αυτοί διωρίσθησαν με σκοπό εκπαιδεύσεως διακόνων και για την οικοδομή του σώματος του Χριστού. Δεν αφήνεται αμφιβολία για το ότι οι επίσκοποι στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Αυτοί πρέπει να είναι εκπαιδευταί και διδάσκαλοι, δίδοντας καλά παραδείγματα ηγεσίας στον αγρό και εξακολουθητικά ενδιαφερόμενοι για νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, ναι, για όλα τα άτομα που αποτελούν την κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα. Τέτοια πνευματική δόσις οδηγεί σε ευτυχία. (Πράξ. 20:35) Μολονότι σε μερικές χώρες υπάρχει εναντίωσις προς το Χριστιανικό οικοδομικό έργο, πρέπει ωστόσο να συνεχισθή και οι επίσκοποι έχουν το παράδειγμα του Νεεμία από αυτή την άποψι. (Νεεμ. 4:8, 9, 21· Τίτον 2:1-15) Τα μέλη των εκκλησιών ορθώς αποβλέπουν στους επισκόπους για να τα διδάξουν πώς να οικοδομούν άλλους, με τη βοήθεια δε της οργανώσεως του Ιεχωβά σήμερα οι επίσκοποι είναι καλά εξηρτισμένοι γι’ αυτή την υπηρεσία. Είθε να δίδουν πρόθυμα τον εαυτό τους σ’ αυτό το έργο.​—Εβρ. 13:17.

18. (α) Γιατί όλοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να συνεργάζωνται για να διατηρήσουν δύναμι και ενότητα; (β) Σχετικά με τούτο, πώς μπορούμε να χρησιμοποιούμε στοργικά την αλήθεια που μας εδόθη από τον Ιεχωβά;

¹⁸ Όλοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα ας έχουν συμμετοχή στην ευθύνη για το πνευματικό οικοδομικό έργο. Η πνευματική οικοδομή σήμερα είναι διαμένουσα οικοδομή. (Εφεσ. 2:21, 22) Τα άτομα παρομοιάζονται προς πνευματικούς λίθους που οικοδομούνται στο σώμα του Χριστού, και ο δεσμός που τα συνδέει είναι αγάπη και ενδιαφέρον του ενός για το άλλο. Προφανώς ένας ή δύο λίθοι σκορπισμένοι στο μέσον ενός αγρού δεν θ’ αποτελούσαν οικοδομή, αλλά οικοδομή είναι μια ωργανωμένη διευθέτησις λίθων στενά συγκολλημένων μαζί. Οι λάτρεις του Ιεχωβά σήμερα αποτελούν μια οργάνωσι, μια οικοδομή Νέου Κόσμου. Ο Ιεχωβά τούς συνήθροισε σε ενότητα σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες της κυριαρχίας του Σατανά και κάθε άτομο πρέπει να κάμη το μέρος του για να διατηρήση ένα πνευματικώς ισχυρό οικοδόμημα και να ενωθή στενά μαζί με τους άλλους που πρόκειται ν’ αποτελέσουν το οικοδόμημα. Πνευματική ενίσχυσις κάθε λίθου θα καταλήξη σε οφέλη για τους άλλους, διότι θα κρατήση ολόκληρο το οικοδόμημα ισχυρό. Έτσι στη μεγάλη θύελλα του Αρμαγεδδώνος το οικοδόμημα δεν θα καταπέση, μολονότι ο πονηρός Σατανάς και οι ορδές του μπορεί να ορμήσουν εναντίον του. Η ενότης και η δύναμις της κοινωνίας Νέου Κόσμου, περιλαμβανομένων εκείνων που ανήκουν στο σώμα του Χριστού, μπορεί ασφαλώς να διατηρηθή με τη στοργική χρήσι της αληθείας που μας εδόθη από τον Ιεχωβά για την οικοδομή αλλήλων: «Αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός εξ ου παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»​—Εφεσ. 4:15, 16.

Εκδήλωσις Χριστιανικών Τρόπων

«Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί τρόπω συνιστώντες εαυτούς . . . εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω.»​—2 Κορ. 6:3-6, ΜΝΚ

1, 2. Ποια παράπονα εκφράζονται για τους συγχρόνους τρόπους;

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ τρόποι είναι σπάνιοι ακόμη και στον «Χριστιανικό κόσμο». Προς κάθε κατεύθυνσι υπάρχει απερισκεψία και έλλειψι σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων. Οι άνθρωποι είναι τόσο βιαστικοί ώστε σπανίως σκέπτονται να πουν «Παρακαλώ» ή «Ευχαριστώ». Πράγματι οι άνθρωποι, έχουν τόσο ξεσυνηθίσει ν’ ακούουν τέτοιες εκφράσεις, ώστε επήλθε κυκλοφοριακός συνωστισμός ένα δρόμο των ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών όπου επληρώνοντο διόδια, όταν οι υπάλληλοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τις εκφράσεις αυτές!

² Τον Ιανουάριο του έτους αυτού το Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης έγραψε για την «Ιλαροτραγωδία της Μη Υπάρξεως Τρόπων» στους υπογείους σιδηροδρόμους της Νέας Υόρκης στις ώρες του συνωστισμού. Πριν από ένα έτος και κάτι μια μελαγχολική εικόνα της Νέας Υόρκης, που την ωνόμαζε «Η Μητρόπολις των Κακών Τρόπων». Όχι ότι μόνο η Νέα Υόρκη έχει κακούς τρόπους. Το άρθρο αυτό προχώρησε να δείξη ότι στις κυριώτερες πόλεις σε όλο τον κόσμο οι τρόποι διαρκώς χειροτερεύουν.

 3. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι έχει προφητευθή αυτή η χειροτέρευσις των τρόπων;

³ Ο λόγος του Θεού προείπε αυτή τη χειροτέρευσι των τρόπων διότι επροφήτευσε ότι ‘εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, αλαζόνες, υπερήφανοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής’. Ασφαλώς όλα αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν κακούς τρόπους. Οι Χριστιανοί επομένως, πρέπει να φυλάγωνται για να μη μιμηθούν τους κακούς τρόπους εκείνων που είναι ολόγυρά τους.​—2 Τιμ. 3:1-5

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΙΣ

4, 5. Τι είναι τρόποι, και γιατί έχουν σπουδαιότητα;

⁴ Τι είναι τρόποι; Αυτοί ορίζονται ως συνήθης διαγωγή, συμπεριφορά, και αναφέρονται στον τρόπον με τον οποίο φερόμεθα προς τους άλλους. Συνώνυμα των (καλών) τρόπων είναι η ευγένεια, η αβροφροσύνη η στοχαστικότης, η διακριτικότης, η καλωσύνη και η λεπτότης. Οι καλοί τρόποι μπορούν να ορισθούν «καλοκαγαθία σε ασήμαντα πράγματα». Συνίστανται από μικρές θυσίες που κάνομε χάριν των άλλων. Οι καλοί τρόποι συντελούν σε ομαλές σχέσεις μεταξύ ατόμων, συμβάλλουν στην αποφυγή παρεξηγήσεων και οικοδομούν καλή θέλησι. Η βασική υποκειμένη των αρχή είναι η αγάπη, ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων. Σκοπός των είναι να κάμουν τους άλλους να αισθάνωνται άνεσι, να τους υποβοηθούν και ν’ αποφεύγουν να δώσουν περιττή δυσαρέσκεια.

⁵ Ένας Χριστιανός γνωρίζει ότι τα σπουδαία πράγματα είναι γνώσις του λόγου του Θεού, το άγιο πνεύμα του Θεού και η ενασχόλησις στην καθαρά λατρεία. Οι καλοί τρόποι, αν συγκριθούν με τέτοια βασικά και ζωτικά πράγματα, μπορεί να φαίνωνται ασήμαντοι. Εν τούτοις, είναι σπουδαίοι· διότι όλο το καλό που μπορεί να προσπαθή να κάμη ένας Χριστιανός, μπορεί να το καταστρέψη με πτωχούς τρόπους.

 6. Με τι μπορούν να παρομοιωθούν οι καλοί τρόποι;

⁶ Οι καλοί τρόποι, επομένως, μπορούν καλά να παρομοιωθούν με ωρισμένα λεπτά στοιχεία, όπως το κοβάλτιο, το μαλυβδαίνιο, το βόριο και τα όμοια, που παίζουν τόσο ζωτικό ρόλο στην υγεία των φυτών, των ζώων και του ανθρώπου. Ομοιάζουν με τις μικρές ποσότητες αρωματικού αποστάγματος και άλατος που μια νοικοκυρά χρησιμοποιεί για να ψήση ένα γλύκισμα, και χωρίς τα οποία το γλύκισμα δεν θα μπορούσε πιθανώς να είναι επιτυχημένο. Οι καλοί τρόποι μπορούν επίσης να συγκριθούν με το λάδι και το λίπος που κρατούν λαδωμένα μηχανήματα ώστε να εργάζωνται ομαλά, και με τον αέρα στα λάστιχα και στα μαξιλάρια των καθισμάτων των αυτοκινήτων μας που συντελούν στο να γίνεται το ταξίδι μια ευχαρίστησις αντί να είναι ταλαιπωρία. Πολλά άτομα που είναι πολύ προσεκτικά στην εμφάνισί των παραμελούν τους τρόπους των· εν τούτοις, οι τρόποι των είναι πιο σπουδαίοι από την εμφάνισί των.

7, 8. (α) Τι μπορεί να λεχθή για τους τρόπους μερικών; (β) Πότε οι Χριστιανοί χρειάζονται καλούς τρόπους, και γιατί;

⁷ Είναι αλήθεια ότι πολλοί που δεν είναι Χριστιανοί τονίζουν τους καλούς τρόπους. Αλλά τις περισσότερες φορές αυτοί φροντίζουν πολύ λίγο για την ειλικρίνεια ή το ελατήριο. Γι’ αυτούς οι τρόποι είναι απλώς ένα επίχρισμα, που το φορούν για ιδιοτελείς λόγους. Οι Χριστιανικοί τρόποι, εν τούτοις, είναι καλοί τρόποι που βασίζονται στην αγάπη του Θεού, στην αγάπη της δικαιοσύνης και στην αγάπη του πλησίον μας. Οι Χριστιανικοί αυτοί τρόποι θα εμποδίσουν το να «προσαφθή μώμος,» διότι βασίζονται εντελώς σε ‘αγάπην ανυπόκριτον’.​—2 Κορ. 6:6.

⁸ Πότε χρειάζονται οι Χριστιανοί καλούς τρόπους; Μόνο σε ωρισμένες περιστάσεις, όταν ενδιαφέρωνται να κάμουν καλή εντύπωσι, όταν προσπαθούν να επηρεάσουν άλλους; Καθόλου! Μάλλον, εφαρμόζεται η αρχή: «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.» Πρέπει, λοιπόν, να εκδηλώνουν καλούς τρόπους πάντοτε: στο σπίτι, όταν ταξιδεύουν, στην εργασία, στη Χριστιανική εκκλησία, καθώς και στη Χριστιανική διακονία.​—1 Κορ. 10:31.

ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

 9. Τι υπαγορεύουν οι Χριστιανικοί τρόποι όσον αφορά την εμφάνισι ενός ατόμου;

⁹ Πάντοτε οι Χριστιανοί πρέπει να ‘πολιτεύωνται αξίως του ευαγγελίου του Χριστού’. Τι απαιτεί αυτό από έναν όταν πηγαίνη από σπίτι σε σπίτι κάνοντας επισκέψεις; Όταν ένας χτυπά σε μια θύρα, θέλει να γίνη ένας ξένος αυτού του σπιτιού, να το πούμε έτσι. Οι Χριστιανικοί τρόποι απαιτούν να είναι στην εμφάνισί του παρουσιάσιμος​—ως το βαθμό που επιτρέπουν οι περιστάσεις του—​κομψός, καθαρός, με γυαλισμένα υποδήματα, με χτενισμένα μαλλιά, με ρούχα σιδερωμένα. Ενώ οι γυναίκες είναι λιγώτερο πιθανόν να σφάλλουν από αυτή την άποψι παρά οι άνδρες, πρέπει όμως να φυλάγωνται από το να παν στα άλλο άκρον. Ο πέραν του κανονικού στολισμός επισύρει υπερβολική προσοχή στον εαυτό μας, πράγμα που ομοίως δεν αποτελεί Χριστιανικούς τρόπους.​—Φιλιππησ. 1:27.

10, 11. Τι είδους χαιρετισμός είναι αποτελεσματικός, και για ν’ αποφύγωμε να δυσαρεστήσωμε χωρίς να υπάρχη ανάγκη, τι απαιτείται;

¹⁰ Ένα ειλικρινές και φιλικό χαμόγελο και χαιρετισμός αποτελούν επίσης μέρος των Χριστιανικών τρόπων. Ο Αβραάμ «προσεκύνησε προς τον λαόν του τόπου, προς τους υιούς του Χετ». Αυτό αποτελούσε καλούς τρόπους στον καιρό του. Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους εβδομήντα ευαγγελιστάς, τους είπε να χαιρετούν κάθε σπίτι με το «Ειρήνη εις τον οίκον τούτον.» Οι φιλικές εισαγωγές είναι σπουδαίες, αλλιώς ο Ιησούς δεν θα τις είχε αναφέρει στις οδηγίες του.​—Γέν. 23:7, 12· Λουκ. 10:5.

¹¹ Οι Χριστιανικοί τρόποι απαιτούν, επίσης, να είναι κανείς προσεκτικός σε ό,τι λέγει. Για να μη δυσαρεστήση χωρίς να είναι ανάγκη και έτσι κλείση τα αυτιά των ακροατών στα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, ο Χριστιανός πρέπει να είναι άγρυπνος και παρατηρητικός. Αν παρατηρή ένα Ιουδαϊκό ρητό στον παραστάτη της θύρας, θα προχωρήοη διαφορετικά παρά αν βλέπη να κρέμεται ένας εσταυρωμένος από το λαιμό του οικοδεσπότου. Συγχρόνως δεν πρέπει να μιλή «αφ’ υψηλού» στον «μορφωμένον» ούτε να κατασιωπά τον ταπεινόν.​—1 Κορ. 9:20, 21.

12. Ποιος πρέπει να είναι ο τρόπος της ομιλίας ενός ατόμου;

¹² Σεβασμός των δικαιωμάτων του ακροατού του απαιτεί επίσης να εξασκή ο Χριστιανός επιμέλεια ως προς τον τρόπο της ομιλίας του. Αν αστοχή να μιλή καθαρά και ευδιάκριτα, υπάρχει κάτι το εσφασλμένο στους Χριστιανικούς του τρόπους, όπως ακριβώς υπάρχει και όταν μιλή πολύ δογματικά ή μ’ έναν τραχύ ή αγέρωχο τρόπο. Οι Χριστιανοί πρέπει να θυμούνται ότι η Πρώτη Πέτρου 3:15 τούς λέγει, όχι μόνο να είναι έτοιμοι να δώσουν στον καθένα που ζητεί λόγο για την ελπίδα των, αλλά και να το πράττουν αυτό «μετά πραόητος και φόβου». Αυτό είναι το πραγματικά άριστο είδος τρόπων! Δεν πρέπει να παραβλέπεται η ανάγκη να ελκυσθή ο οικοδεσπότης σε συνομιλία. Αν φαίνεται άτολμος, οι Χριστιανικοί τρόποι θα υπαγορεύσουν την προσπάθεια να τον κάμωμε να εκφρασθή, με φιλικές και λεπτές ερωτήσεις.

13, 14. Πώς θα υποκινήσουν οι Χριστιανικοί τρόποι ένα άτομο να ενεργήση, και σε ποιες περιστάσεις;

¹³ Τι θα πούμε για τους Χριστιανικούς τρόπους όταν κηρύττωμε τα αγαθά νέα σε κοσμοβριθείς γωνίες δρόμων; Απαιτείται να είναι κανείς λεπτός, φιλικός, να μην κραυγάζη, να μην επιμένη υπερβολικά, να μην εμποδίζη το ρεύμα των διερχομένων. Και όταν κάνη επανεπισκέψεις σε άτομα που ενδιαφέρονται για τη Γραφή, οι Χριστιανικοί τρόποι υποδεικνύουν να συμπεριφέρεται κανείς σαν ‘ξενιζόμενος’, δείχνοντας εκτίμησι για τη φιλοξενία που παρέχεται με τη διατήρησι κατάλληλης επιφυλάξεως. Πρέπει κανείς να φυλάγεται για να μη θεωρήση πάρα πολλά ως δεδομένα κι έτσι να γίνη ανάρμοστα οικείος.

¹⁴ Όταν προσφέρωνται αναψυκτικά​—ίσως λόγω εσφαλμένης αντιλήψεως καθήκοντος—​τι πρέπει να γίνη; Η φιλοξενία αυτή, αν συνεχισθή, θα μπορούσε εύκολα να γίνη βάρος στον οικοδεσπότη. Αντί, λοιπόν, να την δεχθή κανείς απερίσκεπτα ή πρόθυμα, πρέπει μάλλον να εκδηλώση απροθυμία έτσι ώστε εκείνος που παρέχει τη φιλοξενία να έχη την ευκαιρία να δείξη ότι πραγματικά θέλει να την προσφέρη και ότι δεν είναι απλώς ζήτημα τύπου. Ο Ιησούς έδωσε το υπόδειγμα. Αφού παρηγόρησε τους δύο μαθητάς στο δρόμο προς τους Εμμαούς, προσποιήθηκε πως ήθελε να πάη μακρύτερα. «Και παρεβίασαν αυτόν» να συναινέση να μείνη και να συμμετάσχη στα δείπνο τους μαζί τους, αν και προτιμούσε να μείνη για ν’ αποκαλυφθή σ’ αυτούς.​—Λουκ. 24:28-32.

ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

15, 16. Ποιοι είναι οι Χριστιανικοί τρόποι σ’ έναν τόπο εκκλησιαστικής συναθροίσεως;

¹⁵ Τι θα πούμε για τους Χριστιανικούς τρόπους στον εκκλησιαστικό τόπο λατρείας; Το να προσερχώμεθα αργά δείχνει κακούς τρόπους, διότι διαταράσσει και τον ομιλητή και τους ακροατάς. Οι μητέρες με μικρά παιδιά δείχνουν σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων καταλαμβάνοντας καθίσματα στο πίσω μέρος και κοντά στις διόδους της αιθούσης έτσι ώστε να διαταράσσουν όσο το δυνατόν ολιγωτέρους αν υπάρξη ανάγκη να σηκωθούν και να φύγουν στη διάρκεια της συναθροίσεως. Οι ταξιθέται, φυσικά, χρειάζεται να συνεργάζωνται.

¹⁶ Οι Χριστιανικοί τρόποι αποκλείουν το να μισοκοιμάται κανείς, να ψιθυρίζη ή να διαβάζη άλλη ύλη ενόσω ένας διάκονος προσπαθεί να κρατήση την προσοχή του ακροατηρίου του, καθώς και να στρέφη προς τα πίσω κάθε φορά που μπαίνη ένας αργοπορημένος. Ομοίως αποκλείεται το να τρώγη κανείς ζαχαρωτά ή ν’ αποσπά την προσοχή μασώντας γόμες. Υπάρχει καιρός για κάθε σκοπό υπό τον ήλιον, και ασφαλώς όταν ένας διάκονος απευθύνεται στην εκκλησία είναι καιρός να του δοθή 100 τοις εκατό προσοχή από σεβασμό γι’ αυτόν και το άγγελμά του.​—Εκκλησ. 3:1· 1 Κορ. 11:22.

17. Σε ποιους πρέπει να δίδεται ειδική προσοχή, και με ποιους τρόπους;

¹⁷ Το να υποδεχώμεθα έναν ξένον που μπορεί να συμβή να μπη στη συνάθροισι, είναι επίσης μέρος των Χριστιανικών τρόπων. Πρέπει να τον χαιρετούμε σαν επισκέπτην και να τον κάνωμε να αισθάνεται ότι είναι μεταξύ φίλων. Δώστε του κάθε συμπαράστασι για να μπορή πλήρως να ωφεληθή από το πρόγραμμα. Ούτε πρέπει να παραβλέπωνται οι ηλικιωμένοι και οι ανάπηροι. Η αρχή εφαρμόζεται ακόμη: «Θέλεις τιμήσει το πρόσωπον του γέροντος.» Εφαρμόζεται επίσης ο κανών ίσης μεταχειρίσεως του πλουσίου και του πτωχού.​—Λευιτ. 19:32· Ιάκ. 2:1-9.

18. Πώς μπορούν μερικοί να λέγουν κατ’ ουσίαν ότι η τράπεζα του Ιεχωβά είναι κάτι το αξιοκαταφρόνητο;

¹⁸ Πράγματι, οπουδήποτε συναθροίζονται Χριστιανοί για λατρεία, είτε σε ιδιωτική κατοικία για μια γειτονική Γραφική μελέτη είτε σ’ ένα γιγαντιαίο στάδιο για μια διεθνή Βιβλική συνέλευσι, οι Χριστιανικοί τρόποι απαιτούν ευλαβή προσοχή και σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων. Το να γίνωμε απρόσεκτοι και να δικαιολογούμε τον εαυτό μας λόγω των μεγάλων αριθμών είναι ισοδύναμο με το να λέμε: «Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι . . . κάτι το αξιοκαταφρόνητον.»​—Μαλαχ. 1:12, ΜΝΚ.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ

19-21. Τι απαιτούν οι Χριστιανικοί τρόποι από τα μέλη μιας οικογενείας;

¹⁹ Τι θα πούμε για τους Χριστιανικούς τρόπους στα σπίτια μας; Η πεπτωκυία ανθρώπινη φύσις είναι συνηθισμένη να φρονή ότι επειδή ακριβώς ζούμε πολύ κοντά ως μέλη μιας οικογενείας, και βλέπομε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον κάθε μέρα, οι Χριστιανικοί τρόποι μπορούν ν’ αγνοούνται. Όχι έτσι! Μάλλον, ειδικώς σ’ εκείνους με τους οποίους ζούμε και που χρειάζεται να υποφέρουν τις ατέλειές μας, οφείλομε να δείχνομε καλωσύνη, στοχαστικότητα και διακριτικότητα. Ακόμη και με μικρά μέσα, όπως το να διατηρούμε τον τόνο της φωνής μας φιλάγαθο και θερμό, μπορούμε να δίνωμε και να λαμβάνωμε πολλή ευτυχία.

²⁰ Ο νυμφευμένος απόστολος Πέτρος νουθετεί τους άνδρες να συγκατοικούν με τις συζύγους των «εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.» Βέβαια αυτό περιλαμβάνει Χριστιανικούς τρόπους. Εξ άλλου, ο απόστολος Παύλος νουθετεί τις συζύγους να υποτάσσωνται στους άνδρες των και να τους ‘σέβωνται’. Το να διαφωνή μια γυναίκα με τον σύζυγό της ή να τον επικρίνη δημοσία καταδεικνύει σοβαρή έλλειψι Χριστιανικών τρόπων.​—1 Πέτρ. 3:7· Εφεσ. 5:33

²¹ Και τι θα πούμε για την περίπτωσι που συναθροιζόμεθα για φαγητό; Μπορεί να μην είμεθα εκπαιδευμένοι σε όλα τα λεπτά σημεία της εθιμοτυπίας, αλλά μπορούμε να δείχνωμε διακριτικότητα. Και μήπως χρησιμοποιούμε απερίσκεπτα τον φωνογράφο, το ραδιόφωνο ή τη συσκευή της τηλεοράσεως όταν ένας άλλος χρειάζεται ησυχία για να μελετήση ή να κοιμηθή; Οι ίδιες αρχές, φυσικά, εφαρμόζονται σε όλες τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε στην εργασία, είτε στο ταξίδι είτε στην ψυχαγωγία.

22, 23 Τι απαιτείται από τους νέους προς την κατεύθυνσι των Χριστιανικών τρόπων, και γιατί αυτοί ιδιαίτερα πρέπει να προσέχουν τους τρόπους των;

²² Και σεις, νέοι, τι λέτε για τους Χριστιανικούς σας τρόπους; Δείχνουν μήπως ότι γνωρίζετε τη θέσι σας και ότι εκτιμάτε το ότι έρχεσθε στον τόπο της εκκλησιαστικής συναθροίσεως για ν’ ακούσετε και για να μάθετε; Οι κακοί τρόποι δείχνουν έλλειψι σεβασμού για τον Ιεχωβά Θεό, για τον λόγον του, για την εκκλησία του και για τους πρεσβυτέρους σας, περιλαμβανομένων και των γονέων σας. Μερικοί από σας έχετε την κακή συνήθεια να πηγαίνετε κατ’ επανάληψιν σε άλλα δωμάτια στη διάρκεια των συναθροίσεων. Αναμφιβόλως απεκτήσατε αυτή τη συνήθεια από τους νεαρούς πταίστας, με τους οποίους είσθε υποχρεωμένοι να διαγκωνίζεσθε στα δημόσια σχολεία και οι οποίοι το χρησιμοποιούν αυτό ως μέσον για να δώσουν έκφρασι στη ματαιοδοξία των και στην ανταρσία των. Φυλαχθήτε από το να τους μιμηθήτε! Ξέρετε ότι αυτοί θα χαθούν στον Αρμαγεδδώνα, ενώ εσείς ελπίζετε να επιζήσετε απ’ αυτόν και να ζήσετε πέρα απ’ αυτόν στον νέο κόσμο· δεν είναι έτσι;—1 Κορ. 15:33.

²³ Οι Χριστιανικοί τρόποι αναμένονται επίσης από σας στο σπίτι. Ακούτε πάντοτε με σεβασμό όταν σας μιλούν οι γονείς σας; Πρέπει. Απευθύνεσθε πάντοτε στους γονείς σας μ’ έναν ήπιο τρόπο και με κατάλληλο σεβασμό, και με τον τρόπο που αυτοί θέλουν να απευθύνεσθε σ’ αυτούς, εκτιμώντας τη θεόδοτη θέσι τους καθώς και όλα όσα έκαμαν και κάνουν για σας; Εσείς νέοι, λόγω των διαβοήτως κακών παραδειγμάτων που είναι ολόγυρά σας, έχετε ιδιαίτερη ανάγκη να προσέχετε τους τρόπους σας!​—Εφεσ. 6:1-3.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΣΟΦΙΑ

24, 25. (α) Με ποιον τρόπο βοηθεί η γνώσις στην επίδειξι Χριστιανικών τρόπων; (β) Πώς βοηθεί η σοφία;

²⁴ Τι χρειάζεται για να έχωμε καλούς Χριστιανικούς τρόπους; Πρέπει να εφαρμόζωμε στην καθημερινή μας ζωή τις τέσσερες θεμελιώδεις ιδιότητες της σοφίας, δυνάμεως, δικαιοσύνης και αγάπης. Σημειώστε πρώτα τη σπουδαιότητα της σοφίας, της οποίας η γνώσις είναι ένα αναπόσπαστο μέρος. Οι τρόποι ποικίλλουν πολύ στα διάφορα μέρη της γης, και έτσι αν ένας φθάνη να βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον, πρέπει ν’ αποκτήση γνώσι των εθίμων του λαού και να τα τηρή—αρκεί να μην παραβιάζουν Χριστιανικές αρχές. Καθώς το εξέφρασε ο απόστολος Παύλος: «Εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς. Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.»​—1 Κορ. 9:22, 23.

²⁵ «Η δε γλώσσα των σοφών, ίασις», λέγει ο λόγος του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γνωρίζωμε τι να λέμε και τι να πράττωμε, και πότε και πώς. «Η καρδία του σοφού συνετίζει το στόμα αυτού, και εις τα χείλη αυτού προσθέτει μάθησιν.» Ειδικά όταν ενασχολήται ένας άνθρωπος στη Χριστιανική διακονία, έχει ‘χαράν δια την απόκρισιν του στόματος αυτού’ αν χρησιμοποιή σοφία. Ναι, «λόγος εν καιρώ, πόσον καλός είναι!» «Λόγος λαληθείς πρεπόντως είναι μήλα χρυσά εις ποικίλματα αργυρά.» «Ο εκκλησιαστής» όχι μόνο ‘εζήτησε . . . να γράψη ευθείς λόγους αληθείας’, αλλά και «εζήτησε να εύρη λόγους ευαρέστους». Το να προσέξωμε, επομένως, τη συμβουλή του αποστόλου να ‘ορθοτομώμεν τον λόγον της αληθείας’ περιλαμβάνει λεπτότητα καθώς και ακριβή γνώσι.​—Παροιμ. 12:18· 16:23· 15:23· 25:11· Εκκλησ. 12:10· 2 Τιμ. 2:15· Παροιμ. 15:2.

ΔΥΝΑΜΙΣ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

26-28. (α) Πώς περιλαμβάνεται στους Χριστιανικούς τρόπους η ιδιότης της δυνάμεως όπως καταδεικνύεται από την αυτοκυριαρχία; (β) Ποιο είναι το αποτέλεσμα στους άλλους;

²⁶ Οι Χριστιανικοί τρόποι απαιτούν επίσης να κάνη κανείς καλή χρήσι της ιδιότητος της δυνάμεως, δυνάμεως όπως εκδηλώνεται στην εγκράτεια ή αυτοκυριαρχία. «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον δυνατόν και ο εξουσιάζων το πνεύμα αυτού, παρά τον εκπορθούντα πόλιν.» Η πεπτωκυία ανθρώπινη φύσις τείνει να είναι ανυπόμονη με τις αδυναμίες των άλλων, προδίδοντας έτσι έλλειψι αυτοκυριαρχίας. Η ανυπομονησία μάς κάνει να υψώνωμε τη φωνή μας και ν’ αλλάσσωμε τον τόνο της, κάνοντας τους άλλους να είναι ανήσυχοι, όλα δε αυτά αποτελούν κακώς τρόπους. Ή η έκφρασις του προσώπου ενός ατόμου μπορεί να προδίδη ότι ενοχλείται. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλά να θυμούμεθα ότι «καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα. Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» Εξασκώντας αυτοκυριαρχία, αγνοώντας την ενόχλησι και παραμένοντας ευχάριστοι, θα δείχνωμε καλούς Χριστιανικούς τρόπους. Έπειτα «μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν», αλλά «εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω, . . . εν δυνάμει Θεού» θα ‘συνιστώμεν εν παντί εαυτούς’ ως Χριστιανοί.​—Παροιμ. 16:32· Εκκλησ. 7:8, 9· 2 Κορ. 6:3-7.

²⁷ Χρειάζεται, επίσης, η δύναμις της αυτοκυριαρχίας για να προσέξωμε τις οδηγίες ‘να είμεθα ανεξίκακοι, διδάσκοντες μετά πραότητος τους αντιφρονούντας’. Δεν είναι εύκολο να εκδηλώνωμε πραότητα όταν πολιτευώμεθα με παράλογα άτομα, αλλ’ αξίζει πολύ να καταβάλλωμε προσπάθεια, διότι φυλάττει την αληθινή Χριστιανοσύνη από το να πρασαφθή μώμος σ’ αυτήν. «Γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν», και το ίδιο κάνει μια λεπτή απόκρισις, όπως διευκρινίσθη από την απάντησι του Γεδεών στους γογγύζοντας Εφραϊμίτας και ανεγράφη στο βιβλίο των Κριτών 8:1-3.​—2 Τιμ. 2:24, 25· Παροιμ. 15:1.

²⁸ Οι Χριστιανικοί τρόποι έχουν αποτελέσματα: «Δι’ υπομονής [βραδύτητος εις οργήν] πείθεται ο ηγεμών· και η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά.» Πράγματι, όσο ολιγώτερη αυτοκυριαρχία εξασκούν οι άλλοι, όσο πτωχότεροι είναι οι τρόποι των, τόσο πιο επιτακτικό είναι να εκδηλώνη ένας Χριστιανός καλούς τρόπους εξασκώντας αυτοκυριαρχία. Όπως ακριβώς ‘η μακροθυμία του Κυρίου ημών είναι σωτηρία’, έτσι και το να δείχνη ο Χριστιανός μακροθυμία στους άλλους μπορεί να καταλήξη στη σωτηρία των.​—Παροιμ. 25:15· 2 Πέτρ. 3:15.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

29. Γιατί μια οξεία αίσθησις δικαιοσύνης βοηθεί στην επίδειξι Χριστιανικών τρόπων;

²⁹ Μια οξεία αίσθησις δικαιοσύνης είναι επίσης προϋπόθεσις για Χριστιανικούς τρόπους. Πώς συμβαίνει αυτό; Δεν είπε μήπως ο Ιησούς: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς»; Ασφαλώς! Επομένως, αν το ιδούμε μόνο από την άποψι του τι είναι ορθό και δίκαιο, εκδήλωσις Χριστιανικών τρόπων είναι το να συμπεριφέρεται κανείς στους άλλους όπως θα ήθελε να συμπεριφέρωνται εκείνοι σ’ αυτόν κάτω από όμοιες περιστάσεις. Κανείς δεν θέλει ένας επισκέπτης στη θύρα του να είναι απερίσκεπτος, αγενής, απρεπώς επίμονος ή απρόσεκτος στη μεταχείρισι της ιδιοκτησίας του· δεν είναι έτσι; Το γεγονός ότι έχει καλές διαθέσεις και ενεργεί από αγνά ελατήρια δεν τον δικαιολογεί να λησμονή τους Χριστιανικούς τρόπους.​—Λουκ. 6:31.

30, 31. (α) Αλλά, επάνω απ’ όλα ποια ιδιότης χρειάζεται για Χριστιανικούς τρόπους, και γιατί; (β) Ποιο παράδειγμα έδωσε ο απόστολος Παύλος από αυτή την άποψι;

³⁰ Αλλά, επάνω απ’ όλα, οι Χριστιανικοί τρόποι απαιτούν εφαρμογή της ιδιότητος της αγάπης. Η αγάπη συντελεί σε στοχαστικότητα, σε διακριτικότητα, σε θέρμη, φιλική διάθεσι, ευχάριστη εκδήλωσι, που όλα αυτά αποτελούν το στημόνι και το υφάδι των Χριστιανικών τρόπων. Ιδιαίτερα η αγάπη μάς βοηθεί ν’ αποφύγωμε την παγίδα της αδιαφορίας, διότι θα μας κάμη να σκεπτώμεθα τους άλλους και να εκτιμούμε την άποψί των και τα συμφέροντά των. Οι Χριστιανοί όχι μόνο θέλουν να κρατούν την καρδιά των καθαρή και να υπηρετούν τον Θεό ανιδιοτελώς, αλλά θέλουν επίσης να δίνουν έκφρασι σ’ αυτό το αγνό ελατήριο με τον πιο αποτελεσματικό δυνατό τρόπο, με αγάπη. Η αγάπη βοηθεί στην αποφυγή και των δύο άκρων ως προς τους τρόπους: της υποκριτικής κολακείας, και της ελλείψεως λεπτότητος ή στοχαστικότητος. Θα μας φυλάξη από το να λέμε επιπόλαια πράγματα, από το να συμβιβαζώμεθα, και θα μας φυλάξη από το να θέλωμε να «είπωμεν να καταβή πυρ από του ουρανού, και να αφανίση» τους αντιπάλους μας.​—Ησ. 30:10· Λουκ. 9:54.

³¹ Ο απόστολος Παύλος έδωσε ένα λαμπρό παράδειγμα για μας αποφεύγοντας αυτά τα δύο άκρα, όπως μπορούμε να δούμε από την επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς Χριστιανούς: «Ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας.» Σ’ αυτό ακριβώς συχνά συμποσούνται οι τρόποι στον εμπορικό κόσμο: πάρα πολλή κολακευτική ομιλία και διαγωγή λόγω πλεονεξίας ή απληστίας. «Αλλ’ εστάθημεν γλυκείς εν τω μέσω υμών·» συνεχίζει ο Παύλος, «καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα.» Αυτός, όχι μόνο είχε καλές διαθέσεις, αλλά και έδειχνε στοργική, γλυκειά στοχαστικότητα γι’ αυτούς.​—1 Θεσ. 2:5, 7.

32. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι η αγάπη είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για τους Χριστιανικούς τρόπους;

³² Αφού εκείνοι που ενασχολούνται στη Χριστιανική διακονία το πράττουν αυτό λόγω αγάπης, πρέπει ν’ αφήνουν την αγάπη να τους δίνη μάτια και αυτιά για να σημειώνουν ποιο είναι το καλύτερο πράγμα για να κάμουν και να πουν υπό ωρισμένες περιστάσεις. Η αγάπη θα τους κάμη να ενδιαφερθούν να πράξουν το περισσότερο καλό και να προξενήσουν την ελαχίστη δυνατή βλάβη, και θα τους κάμη επομένως προσεκτικούς. Ενώ η αγάπη «συγχαίρει . . . εις την αλήθειαν», κατά καιρούς μπορεί ακόμη να υποδεικνύη μια διφορούμενη, αόριστη ή συγκεκαλυμμένη απάντησι μάλλον παρά μια στερημένη λεπτότητος ακριτολογία βγαλμένη από την απότομη αλήθεια. Η αγάπη μπορεί να λεχθή ότι είναι ο εκ των ων ουκ άνευ απαραίτητος παράγων στους Χριστιανικούς τρόπους: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· . . . δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, . . . Πάντα ανέχεται, . . . πάντα υπομένει.»​—1 Κορ. 13:4-7.

33. Ποια μαρτυρία έδωσαν οι «έξωθεν» για τους Χριστιανικούς τρόπους της κοινωνίας Νέου Κόσμου;

³³ Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι Χριστιανικοί τρόποι είναι σπουδαίοι. Η αξία των κατανοείται από όλους όπως μαρτυρεί η υπόληψις που εκέρδισαν για την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Χαρακτηριστική τούτου είναι η μακροσκελής έκθεσις που ένας γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών είχε διαβάσει και κατεχωρήθη στα Πρακτικά του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών. Η ουσία της εκθέσεως αυτής είναι ότι οι τρόποι των μαρτύρων του Ιεχωβά «δεν είναι εκ του κόσμου τούτου». Και ένας συντάκτης της εφημερίδος Κήρυξ-Βήμα της Νέας Υόρκης έγραψε: «Είναι καθαροί στην εμφάνισι, έχουν καλούς τρόπους και δείχνουν σεβασμό για τους ανθρώπους όλων των ηλικιών. Είναι ομιλητικοί με τόσο ωραίο τρόπο που σας κάνει να αισθάνεσθε ντροπή για τους κακότροπους γηγενείς αυτής της ακάθαρτης και ψυχρής μας πόλεως.»

34. Ως συμπέρασμα, τι μπορεί να λεχθή για την αξία των Χριστιανικών τρόπων;

³⁴ Αν και μπορεί να φαίνωνται μικροί και ασήμαντοι οι Χριστιανικοί τρόποι, όμως είναι ζωτικοί: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν.» Μέσω αυτών οι Χριστιανοί όχι μόνο θα έχουν «παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν», αλλά και θ’ απολαμβάνουν καλές σχέσεις, και στον οικογενειακό κύκλο, και στη Χριστιανική εκκλησία, για την αμοιβαία των οικοδομή και προς δόξαν του Ιεχωβά Θεού!​—2 Κορ. 6:3-7· 1 Τιμ. 3:7.

Προοδεύοντας προς την Ωριμότητα

«Ας φερώμεθα προς την ωριμότητα.»​—Εβρ. 6:1. ΜΝΚ.

1, 2. Γιατί η ωριμότης είναι κατάλληλα ο σκοπός κάθε ειλικρινούς Χριστιανού;

ΕΠΙ πόσον καιρό είσθε ένας σοβαρός σπουδαστής της Αγίας Γραφής; Λίγους μήνες ή λίγα χρόνια; Τότε έχετε ακόμη μπροστά σας θαυμαστές νέες απόψεις μαθήσεως καθώς προχωρείτε προς την πνευματική ωριμότητα. Ή υπηρετείτε μήπως τον Θεό επί αρκετά χρόνια τώρα; Τότε πρέπει να έχετε διαβάσει εντελώς έναν αριθμό βοηθημάτων Γραφικής μελέτης εκτός από την τακτική σας μελέτη της Γραφής. Πρέπει να μπορήτε να υπερασπίσετε την πίστι σας και να αναιρέσετε με ακρίβεια κάθε αντίρρησι που θα μπορούσε να εγείρη ένα άτομο εναντίον της Γραφικής αληθείας. (1 Πέτρ. 3:15) Αλλ’ άσχετα με το αν έχετε φθάσει σε Χριστιανική ωριμότητα ή χρειάζεσθε ακόμη να γίνετε κάτοχος της πίστεώς σας, πρέπει να είσθε άγρυπνος στο να εξακολουθήσετε να προοδεύετε, επειδή η ωριμότης είναι προοδευτική.

² Στην προς Εβραίους επιστολή 6:1, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών αποδίδει με τον όρον «ωριμότης» την Ελληνική λέξι τελειότης, η οποία βασικά σημαίνει «πληρότης», «πλήρης ανάπτυξις». Ένα πνευματικώς ώριμο άτομο, επομένως, έχει φθάσει ως Χριστιανός σε μια κατάστασι πλήρους αναπτύξεως. Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε ειλικρινούς Χριστιανού.

 3. (α) Τι σημαίνει να έχωμε ωριμότητα; (β) Γιατί η ωριμότης είναι το εξέχον προσόν των Χριστιανών επισκόπων;

³ Ωριμότης σημαίνει να έχωμε αληθινή και ισχυρή ισορροπία και εκτίμησι της αληθείας. Ένα ώριμο άτομο έχει την ικανότητα να λογικεύεται επάνω σε αρχές. Δεν θα έχη για πάντα ανάγκη να ερωτά κάποιον, «Νομίζετε ότι πρέπει να κάμω αυτό ή εκείνο;» Μπορεί να χρησιμοποιή τη γνώσι που έχει του λόγου του Θεού για να λαμβάνη σπουδαίες αποφάσεις μάλλον παρά να προσπαθή να θέση το φορτίο επάνω σ’ ένα άλλο πρόσωπο. Η ωριμότης, επομένως, είναι το εξέχον προσόν των Χριστιανών επισκόπων, επειδή αυτοί πρέπει να χρησιμοποιούν τη γνώσι των για ν’ λαμβάνουν αποφάσεις. Δεν μπορούν πάντοτε να ερωτούν κάποιον για να λύσουν τα προβλήματά των· αυτοί οι ίδιοι πρέπει να χειρίζωνται τα προβλήματα της εκκλησίας.​—Τίτον 1:5· Γαλ. 6:5.

 4. Αντιπαραβάλατε τη διαφορά διαθέσεως του ωρίμου διακόνου και του αρχαρίου.

⁴ Ένας ώριμος διάκονος θα είναι έτοιμος και πρόθυμος να εφαρμόση συμβουλή. Γνωρίζει εκ πείρας ότι η ευλογία του Ιεχωβά θα είναι επάνω στην εκκλησία όταν οι αδελφοί κηρύττουν και διδάσκουν μαζί με ενότητα· ότι όλοι δεν μπορούν να έχουν πεισμόνως δική τους κατεύθυνσι όσον αφορά τα Χριστιανικά πράγματα. (Ψαλμ. 133:1) Έμαθε, λοιπόν, να υποτάσση το θέλημά του στο θείο θέλημα και να δέχεται συμβουλή, επίπληξι και τιμωρία από τον Ιεχωβά και να προχωρή στο έργον. Γνωρίζει ότι η κατεύθυνσις του Θεού είναι καλύτερη από τη δική του κατεύθυνσι, και χαίρεται, επομένως, να κάνη διευθετήσεις για να συμμορφωθή μ’ αυτήν. Αντιθέτως, ένας αρχάριος τείνει ν’ απορρίψη τη συμβουλή και να πληγωθή θανάσιμα από την τιμωρία. Δεν έμαθε εκ πείρας ότι η οργάνωσις του Ιεχωβά γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ αυτόν.​—Παροιμ. 13:24.

 5. Γιατί οι ανώριμοι εύκολα φοβίζονται από τους εναντίους;

⁵ Πρόοδος προς την ωριμότητα είναι ο σκοπός του Χριστιανού, επειδή σημαίνει ενεργητική, ισχυρή οργάνωσι. Ο Παύλος ανεγνώριζε αυτή την ανάγκη, όπως καταδεικνύεται στην προς Φιλιππισίους επιστολή 1:27, 28: «Στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων.» Οι ανώριμοι αποφεύγουν τις δυσκολίες επειδή εύκολα τρομάζουν. Δεν έχουν αρκετό βάθος για να σταθούν στερεοί υπέρ των δικαίων αρχών. Επί πλέον, οι ανώριμοι υποχωρούν στις δύσκολες καταστάσεις επειδή δεν γνωρίζουν πώς να διεξαγάγουν τη μάχη όταν εγείρεται ένα επίμαχο ζήτημα. Αλλά οι ώριμοι στέκουν στο έδαφός των· γνωρίζουν πώς να μάχωνται και δεν φοβίζονται από τον εχθρό.​—Εφεσ. 6:12, 14· 2 Βασ. 6:15-17.

 6. Ποια ευχαρίστησι δίνει η ωριμότης;

⁶ Θέλομε να είμεθα ώριμοι, επί πλέον, επειδή αυτό σημαίνει να είμεθα ευτυχείς, ευχαριστημένοι δούλοι του Θεού, γνωρίζοντας ότι ‘η ευσέβεια είναι μέγας πλουτισμός μετά αυταρκείας’.​—1 Τιμ. 6:6.

 7. Γιατί υπάρχει ανάγκη ωριμότητος στη θεοκρατική οργάνωσι σήμερα;

⁷ Υπάρχει μεγάλη ανάγκη ωριμότητος στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα για τρεις βασικές αιτίες: (1) η μεγάλη επέκτασις του έργου που είναι ακόμη μπροστά μας θ’ απαιτήση πολλούς διδασκάλους· (2) εξακολουθητική αύξησις της εκκλησίας απαιτεί προοδευτικούς διακόνους· (3) υπάρχει πραγματική ανάγκη ικανών επισκόπων. Θα εξετάσωμε αυτές τις ανάγκες χωριστά.

ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ

 8. (α) Τι είναι επάναγκες για να είναι κανείς καλός διδάσκαλος; (β) Ποια έλλειψι μεταξύ των Εβραίων προσηλύτων ανεγνώρισε ο Παύλος;

⁸ Όσον αφορά το ζήτημα των διδασκάλων, υπάρχουν δύο πράγματα πού είναι απολύτως αναγκαία για τη διδασκαλία. Το ένα είναι να έχωμε ακριβή γνώσι του θέματος· και το άλλο είναι η ικανότης, συνδεδεμένη με την επιθυμία, να μεταδίδωμε αυτή την ακριβή γνώσι στους άλλους. Όσον αφορά την ανάγκη ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι, ο Παύλος ανεγνώρισε μια έλλειψι σχετικά με τούτο στους αδελφούς μας μεταξύ των Εβραίων προσηλύτων. Ήθελε να εξηγήση σ’ αυτούς ένα βαθύ σημείο δογματικής αληθείας για τον Μελχισεδέκ, αλλά ήσαν τόσο οπισθοδρομικοί στη μάθησι ώστε αυτό τον έκαμε ν’ αργοπορήση στο να τους δώση μια ερμηνεία. Ήξερε ότι η γνώσις που είχαν της αληθείας ήταν τόσο ρηχή ώστε δεν θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν το επιχείρημά του. Για εύλογη, λοιπόν, αιτία ο απόστολος έγραψε: «Περί του οποίου [Μελχισεδέκ] πολλά έχομεν να είπωμεν, και δυσερμήνευτα· διότι εγείνετε νωθροί τας ακοάς. Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης επειδή είναι νήπιος. Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.»​—Εβρ. 5:11-14.

9, 10. Πώς θα μπορούσε να αναλύση ένας Χριστιανός την προσωπική του συμμετοχή στο παγγήινο διδακτικό πρόγραμμα;

⁹ Πού στέκεσθε όσον αφορά το ζήτημα της διδασκαλίας; Διεξάγετε Γραφικές μελέτες με τους πλησίον σας; (Μάρκ. 12:31) Έχετε διευθύνει κατά μέσον όρον μια τέτοια συνάθροισι μελέτης εβδομαδιαίως κάθε μήνα στη διάρκεια των τελευταίων έξη μηνών; Όχι; Τότε είσθε προφανώς ελλιπής σε ικανότητα διδασκαλίας ή στην επιθυμία να διδάσκετε, και χρειάζεται να εργασθήτε σκληρά για ν’ απαιτήσετε καλύτερη γνώσι της Αγίας Γραφής. Πρέπει να οξύνετε την ικανότητά σας να χρησιμοποιείτε καλές διδακτικές μεθόδους. Ποιο φαίνεται να είναι το πρόβλημά σας; Κάνετε τη Γραφική μελέτη ενδιαφέρουσα για τους ανθρώπους; Τη νοστιμεύετε με εξεικονίσεις και παραδείγματα όπως έκανε και ο Ιησούς; (Ματθ. 13:34) Είσθε υπομονητικός επαναλαμβάνοντας, τονίζοντας και εξηγώντας; Δείχνετε στους μαθητάς σας την πρακτική αξία εκείνων που μαθαίνουν; Αυτά είναι τα πράγματα που πρέπει να κάνη ένας διδάσκαλος για να κρατή το ενδιαφέρον των σπουδαστών του.

¹⁰ Για να είσθε επιτυχημένος διδάσκαλος πρέπει να θέλετε να διδάσκετε. Πρέπει να βάζετε την καρδιά σας σ’ αυτό και να ενδιαφέρεσθε για τους σπουδαστάς σας. Έχετε την επιθυμία αυτή; Βρίσκετε χαρά βλέποντας άλλους να προοδεύουν; Υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη για διδασκάλους σήμερα, επειδή πάρα πολλοί άνθρωποι πεινούν ακριβώς για τις αλήθειες της Γραφής ζητώντας να διδαχθούν σ’ αυτούς. Κάθε αφιερωμένος Χριστιανός έχει το προνόμιο και την ευθύνη να λάβη μέρος σ’ αυτή την παγγήινη εκστρατεία διδασκαλίας. Για τούτο, κάθε ένας πρέπει να προοδεύση σε ωριμότητα για να γίνη πιο αποτελεσματικός στη διδασκαλία του.​—Εκκλησ. 12:9, 10· Ματθ. 9:37, 38.

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΣ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΙ

11. Ποιοι είναι οι παραγωγικοί διάκονοι στην οργάνωσι του Ιεχωβά; Γιατί;

¹¹ Η δεύτερη αιτία για την οποία χρειάζεται ωριμότης είναι ότι η συνεχής αύξησις της εκκλησίας απαιτεί παραγωγικούς διακόνους. Δεν είναι λογικό να περιμένωμε να έλθη πραγματική παραγωγή από ανωρίμους. Αυτοί μαθαίνουν ακόμη πώς να διεξάγουν το έργον. Υποβάλλουν ακόμη ερωτήσεις. Δεν έμαθαν ναι είναι διδάσκαλοι. Είναι νήπια. Πρέπει ακόμη να διδαχθούν. Τα νεαρά τέκνα δεν είναι παραγωγικά· κάνουν πολλά λάθη, είναι γεμάτα από ερωτήσεις, συχνά βρίσκουν την ανάγκη να παίζουν και πολύ εύκολα εκτρέπονται από το έργο των. Δεν έμαθαν να είναι δραστήρια και υπομονητικά στο έργο των. Η επιτέλεσις έργου προέρχεται από ωρίμους, σταθερούς εργάτας. Είσθε ένας ώριμος σταθερός εργάτης; Οι ώριμοι, σταθεροί εργάται είναι εκείνοι που είναι τακτικοί στη διακονία, εκείνοι που ενασχολούνται στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας κάθε εβδομάδα. Αυτοί είναι εκείνοι που έχουν αποτελέσματα στο έργον. Δεν τους εκτρέπουν εύκολα από το έργον των δελεαστικές, ψυχαγωγικές τέρψεις. Ενώ γνωρίζουν ότι υπάρχει καιρός για όλα, γνωρίζουν επίσης ότι ο καιρός για το έργο της Βασιλείας δεν είναι καιρός για παιχνίδι. (Εκκλησ. 3:1) Οι παραγωγικοί διάκονοι δεν υποβάλλουν για πάντα ερωτήσεις χωρίς να μαθαίνουν ποτέ τις απαντήσεις. Όχι, χρησιμοποιούν τις απαντήσεις και καταδεικνύουν πρόοδο προς την ωριμότητα.​—2 Τιμ. 3:7· 1 Τιμ. 4:15.

12. Γιατί οι ώριμοι δεν θα παραιτηθούν ούτε θα παραπονεθούν;

¹² Τα παιδιά θέλουν να εγκαταλείψουν το έργο των όταν γίνεται εντατικό ή δύσκολο. Αναζητούν δικαιολογίες και κραυγάζουν για συμπάθεια. Είναι απλώς μη παραγωγικά! Αλλά οι ώριμοι δεν θα παραιτηθούν ούτε θα περιέρχωνται παραπονούμενοι για το έργο των, επειδή έχουν ευθύνες. Πρέπει να λύσουν προβλήματα και να προχωρήσουν με το έργο στο χέρι. Η παραίτησις ούτε λύει τα προβλήματα ούτε κάνει να γίνη το έργο, αλλά θα μπορούσε να οδηγήση σε λιμοκτονία. Ο κλαυθμυρισμός και το παράπονο θα μπορούσαν να σημαίνουν την απώλεια μιας εργασίας. Στο έργο του Ιεχωβά ένα ώριμο άτομο δεν θ’ αποθαρρυνθή, αλλά θα μπορή να υπομείνη θύελλες εναντιώσεως. Κατανοεί το επίμαχο ζήτημα γνωρίζει ότι θα υπάρξουν κακουχίες κατά μήκος του δρόμου, αλλ’ ότι το να παραπονήται θα φέρη μόνο τη δυσμένεια του μεγάλου του εργοδότου Ιεχωβά, του Θεού της παραγωγής. (Θρήνοι 3:39, 40· Ιωάν. 5:17) Το ώριμο, λοιπόν, άτομο δέχεται την ευθύνη, εργάζεται σταθερά και ανταμείβεται με την ικανοποίησι να βλέπη την εκκλησία ν’ αυξάνη.​—1 Κορ. 3:6-9.

ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

13. Γιατί δεν μπορούν οι Χριστιανοί ν’ αποβλέπουν σε ανώριμα άτομα για θεοκρατική ηγεσία;

¹³ Η τρίτη αιτία για την οποία χρειαζόμεθα ωριμότητα είναι ότι υπάρχει μεγάλη ζήτησις καλών επισκόπων. Η ωριμότης είναι το εξέχον προσόν τέτοιων Χριστιανών επισκόπων, επειδή αυτοί πρέπει να είναι άνδρες υγιούς κρίσεως και βαθιάς γνώσεως. Πρέπει να είναι παραδείγματα σε Χριστιανική διαγωγή και υπηρεσία. (Τίτον 1:5-9) Οι επίσκοποι έχουν την ευθύνη να κρατούν την οργάνωσι του Ιεχωβά καθαρή. Οι Χριστιανοί δεν μπορούν ν’ αποβλέπουν σε ανώριμα, άπειρα άτομα για τέτοια ηγεσία, επειδή τέτοια άτομα δεν είναι εξηρτισμένα να χειρίζωνται τα ζητήματα αυτά. Παραδείγματος χάριν, στο ζήτημα της αποκοπής από την επικοινωνία ο επίσκοπος δεν πρέπει να σπεύδη να λάβη αποφάσεις, αλλά πρέπει να είναι έτοιμος να δείξη έλεος εκεί όπου είναι δυνατόν. Πράγματι, αν είναι ένας άγρυπνος διάκονος, πολλές φορές θα μπορή να εμποδίση τους αδελφούς του από το ν’ απομακρυνθούν τόσο, ώστε πραγματικά να μπουν σε σοβαρή δυσκολία. Η προς Γαλάτας επιστολή 6:1 λέγει: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.»

14. Γιατί πρέπει τα μέλη μιας υπηρεσιακής επιτροπής εκκλησίας να έχουν ωριμότητα διακρίσεως;

¹⁴ Όταν εγείρωνται, όμως, δυσκολίες, η υπηρεσιακή επιτροπή της εκκλησίας πρέπει ν’ ακούση την υπόθεσι και να εκφέρη δίκαιη απόφασι· πρέπει να ζυγίση τη μαρτυρία μαρτύρων για να δη αν είναι αξιόπιστη· πρέπει να καθορίση τον βαθμό της ενοχής, αν υπάρχη, και να εξετάση πώς θα έπρεπε να παρασχεθή έλεος σύμφωνα με η δικαιοσύνη και το έλεος του Ιεχωβά. Όταν είναι ανάγκη, πρέπει ν’ αποκόψη από την επικοινωνία. Είναι κάτι σοβαρό το ν’ αποκοπή ένα άτομο από την επικοινιωία, επειδή αυτό σημαίνει ότι το άτομο αυτό αποκόπτεται από την οργάνωσι του Θεού, από τη ζωή. Εξ άλλου, είναι εξίσου σοβαρό το να παρελείψη η επιτροπή ν’ αποκόψη από την επικοινωνία όταν αυτό πρέπει να γίνη. Γιατί; Επειδή φανερώνει απειθαρχία από μέρους των υπηρετών, παράλειψι ανταποκρίσεως στις θείες αποφάσεις που αναγράφονται στην Αγία Γραφή. Επιτρέπει περαιτέρω διαφθορά στην οργάνωσι, θέτοντας σε κίνδυνο την πίστι των αδελφών και φθείροντας το έργο της εκκλησίας. Η λήψις τέτοιων αποφάσεων απαιτεί ωριμότητα διακρίσεως. Τις Χριστιανικές ζωές μπορούμε να τις εμπιστευθούμε, όχι σε αρχαρίους, αλλά μόνο σε ωρίμους ανθρώπους!

15. Πώς θα μπορούσε κανείς να αναλύση την ανάγκη που έχει για πρόοδο σε μεγαλύτερη ωριμότητα;

¹⁵ Σταματήστε και εξετάστε τον εαυτό σας. Άσχετα με το αν είσθε συνδεδεμένος με το έργο του Ιεχωβά επί λίγους μήνες ή επί λίγα χρόνια, διερευνήστε του εαυτό σας και ιδέτε αν προοδεύετε προς την ωριμότητα. Είσθε διδάσκαλος; Βρίσκετε δυνατόν το ν’ αρχίσετε Γραφικές μελέτες και να τις συνεχίσετε; Είσθε ένας παραγωγικός διάκονος; Συμμετέχετε στη διακονία κάθε εβδομάδα; Έχετε ενδιαφέρουσες πείρες κάνοντας επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα; Είχατε επιτυχία κατευθύνοντας ένα άλλο άτομο στην τοπική Χριστιανική εκκλησία; Έχετε τα προσόντα για να είσθε επίσκοπος; Είσθε σταθερός, αξιόπιστος, άγρυπνος, ισορροπημένος; Έχετε υγιά κρίσι και βαθιά Γραφική γνώσι; Αφού κάμετε αυτή την αυτοανάλυσι, θα θέλετε πιθανώς να προοδεύσετε προς έναν υψηλότερο βαθμό ωριμότητος. Αλλά πώς;

ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΟΔΕΥΣΕΤΕ

16, 17. (α) Γιατί είναι τόσο σπουδαίο να έχωμε πνευματικό φρόνημα; (β) Αντιπαραβάλατε το πρόγραμμα διατροφής του Ιεχωβά με την εκστρατεία προπαγάνδας του Διαβόλου.

¹⁶ Ένας τρόπος είναι το να έχετε πνευματικό φρόνημα. Σήμερα διεξάγεται μάχη για τον έλεγχο των διανοιών των ανθρώπων. Βομβαρδιζόμεθα με αμιλλώμενες πολιτικές και οικονομικές φιλοσοφίες, με συναγωνιζόμενες θρησκείες και εμπορικούς διαφημιστάς. Αλλά ποιος διευθύνει αυτή την απατηλή εκστρατεία προπαγάνδας, τα δισεκατομμύρια των λέξεων που εκχύνονται από την τηλεόρασι, το ραδιόφωνο και την έντυπη σελίδα κάθε μέρα; Ο Διάβολος! (Αποκάλ. 16:13-16) Φυλαχθήτε από αυτόν τον αρχιαπατεώνα! (Αποκάλ. 12:9) Πολλά από τα σχέδιά του φαίνονται πάντοτε τόσο αθώα, αλλά μπορούν να εκπληρώσουν τον σκοπό του να καταναλίσκη τον χρόνον σας και να ελέγχη τη διάνοιά σας. Η πρόθεσίς του είναι να κρατήση τους ανθρώπους τόσο απασχολημένους στο να βλέπουν προγράμματα τετριμμένης κωμωδίας, περιπετειώδεις κινηματογραφικές ταινίες, και να διαβάζουν εφημερίδες, γελοιογραφικά περιοδικά και ανήθικα μυθιστορήματα, ώστε να μην έχουν καιρό να μάθουν για τον Αρμαγεδδώνα, όπου αυτός τους οδηγεί! Μην τον αφήνετε να σας απατήση. Μην τρέφετε τη διάνοιά σας με την προπαγάνδα του! Θα υποσκάψη μόνο την πίστι σας, δεν θα οικοδομήση το πρότυπό σας τηρήσεως ακεραιότητος. Μην επιτρέπετε το να τρέφεται η διάνοιά σας με τα κακά ελατήρια φόνου, διαμάχης, μνησικακίας και εκδικήσεως, που δοξάζονται στις πάντοτε δημοφιλείς περιπετειώδεις ταινίες. Μην τρέφετε τη διάνοιά σας με τα αηδιαστικά ματς πάλης και πυγμαχίας που παρουσιάζει η τηλεόρασις! Νομίζετε ότι οι άνθρωποι θα καταχρώνται τα σώματά των με τέτοιον τρόπο στον νέο κόσμο του Θεού; Νομίζετε ότι ήταν θέλημα του Θεού στη δημιουργία να γρονθοκοπήται, να τσιμπιέται, να αγγιστρώνεται, να εκβιάζεται και να στραγγαλίζεται το σώμα του ανθρώπου; Βέβαια όχι!​—Φιλιππησ. 4:8.

¹⁷ Αν θέλετε, λοιπόν, να προοδεύσετε προς την ωριμότητα, πρέπει ν’ αρχίσετε με το να μην τρέφετε τη διάνοιά σας με κακά ελατήρια. Δαπανάτε τον χρόνον σας στο να γίνετε κάτοχος των μαθημάτων της Γραφικής σας μελέτης για την εβδομάδα ή για την επόμενη γραπτή ανασκόπησι στη σχολή θεοκρατικής διακονίας. Τούτο θα οικοδομήση την πίστι σας, δεν θα την καταστρέψη. Βλέπετε ότι και ο Ιεχωβά, επίσης, έχει ένα πρόγραμμα διατροφής με σκοπό να κρατή τους ανθρώπους απασχολημένους σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Το κύριο σημείο είναι ότι εμείς ατομικώς πρέπει να μένωμε αφυπνισμένοι και εξακολουθητικά, καθημερινά να αναλύωμε τα πράγματα και να κάνωμε την εκλογή μεταξύ εκείνων που θα οικοδομήση την πίστι μας και εκείνου που θα την καταστρέψη, μεταξύ του προγράμματος διατροφής του Ιεχωβά και της προπαγάνδας του Διαβόλου. Υπάρχει αφθονία ύλης είτε από μέρους του Ιεχωβά Θεού είτε από μέρους του Σατανά για να ελέγχη τις σκέψεις σας και να απασχολή τον χρόνο σας. Πρέπει να κάνετε την εκλογή κάθε μέρα για τον ποιον θ’ αφήνετε να διεισδύη στη ζωή σας.​—Αποκάλ. 16:15.

18. Γιατί πρέπει ένα άτομο να μάθη να είναι αξιόπιστο;

¹⁸ Μαθαίνοντας να είμεθα αξιόπιστοι θα βοηθηθούμε επίσης ν’ αυξήσωμε σε ωριμότητα. Είναι τόσο απογοητευτικό όταν ανατίθεται σε άτομα κάτι προς εκτέλεσιν και αυτά δεν το εκτελούν. Παραδείγματος χάριν, σ’ ένα άτομο θα μπορούσε ν’ ανατεθή το έργο να μετρά τους παρόντας στις συναθροίσεις της εκκλησίας, αλλά όταν ερωτάται για την έκθεσι δυνατόν να πη ότι ελησμόνησε να φροντίση για το καθήκον του. Ένα άλλο άτομο μπορεί να επροθυμοποιήθη να καθαρίζη τον τόπο της συναθροίσεως της εκκλησίας, αλλά όταν συνέρχεται η εκκλησία για μια συνάθροισι, ανακαλύπτεται ότι έκαμε μόνο μισή δουλειά. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι αξιόπιστοι. Άλλοι καλούν τον επίσκοπο της εκκλησίας την τελευταία στιγμή και τον ειδοποιούν ότι θα είναι αδύνατον να φροντίσουν για το μέρος των στο πρόγραμμα το βράδυ αυτό. Πόσο ελλιπές περισκέψεως! Πόσο ανώριμο! Άλλοι προσδιορίζονται να συνεργασθούν σ’ ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα αλλά όταν ερωτώνται πώς προοδεύουν, αναφέρουν ότι δεν έχουν καν συνεργασθή. Τι απογοήτευσις! Τι αμυδρή άποψις των Χριστιανικών προνομίων! Άλλοι δημιουργούν προφάσεις όταν τους δίδεται η ευκαιρία να εργασθούν μαζί μ’ έναν πεπειραμένο διάκονο, όπως έναν υπηρέτη περιοχής, με σκοπό να λάβουν επιδέξια εκγύμνασι στη διακονία. Το ώριμο φρόνημα θα ήταν να εργασθή μ’ αυτόν σε κάθε ευκαιρία. Όσο περισσότερο ένας Χριστιανός μπορεί να λάβη επιδέξια εκπαίδευσι στην τέχνη του κηρύγματος και της διδασκαλίας, τόσο γρηγορώτερα θα προοδεύση προς την ωριμότητα και θα γίνη επιδέξιος ο ίδιος. Επωφελείσθε από κάθε τέτοια ευκαιρία, ναι, ακόμη και επιζητείτε τέτοιες ευκαιρίες. Μάθετε να είσθε αξιόπιστοι.​—Ματθ. 25:14-30.

19. Πώς πρέπει να έχωμε προοπτική για το έργο μας;

¹⁹ Οι ώριμοι έχουν προοπτική για το έργον των. Δεν λησμονούν ποτέ ότι πρέπει να εργάζωνται μ’ ένα σκοπό, ότι η υπηρεσία στην Θεό δεν είναι απλώς ζήτημα διαθέσεως τόσων ωρών. Παραδείγματος χάριν, όταν κάνουν κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι σε αγροτικές περιφέρειες, οι ώριμοι διάκονοι οργανώνουν τα πράγματα έτσι ώστε να δαπανάται ένα ελάχιστο όριο χρόνου σε ταξίδι και αναμονή, και ένα μέγιστο όριο χρόνου να δαπανάται πραγματικά σε κήρυγμα και διδασκαλία. Δεν θ’ αποφύγουν τις πιο πολυάνθρωπες περιοχές, αλλά θ’ αναγνωρίσουν ότι εκεί ακριβώς μπορεί να γίνη η πιο παραγωγική μαρτυρία.

20. Πώς μπορεί κανείς να δείξη το κατάλληλο φρόνημα;

²⁰ Ένας άλλος τρόπος να προοδεύσωμε προς την ωριμότητα είναι ν’ αναπτύξωμε ένα κατάλληλο φρόνημα. Ο Παύλος είχε το ορθό φρόνημα όπως εξεφράσθη στην προς Φιλιππησίους επιστολή 3:14, 15: «Τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν· και εάν φρονήτέ τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός.» Μπορείτε ειλικρινώς να πήτε ότι επιδιώκετε τον σκοπό της αιωνίου ζωής; Ή επιδιώκετε τα πράγματα της κοινωνίας του παλαιού κόσμου; (1 Ιωάν. 2:16) Ποιος είναι ο άμεσος σκοπός σας; Ν’ αγοράσετε ένα νέο αυτοκίνητο, ή να εξαγοράσετε ευκαιρίες να υπηρετήτε τον Ιεχωβά; (Εφεσ. 5:16) Να δαπανήσετε χρήματα σε δαπανηρές διακοπές, βλέποντας τα θεάματα του θνήσκοντος παλαιού κόσμου, ή να γίνετε ένας σκαπανεύς διακοπών, βρίσκοντας νέους φίλους, ναι, αιώνιες γνωριμίες για να ενωθούν μαζί σας στην κοινωνία Νέου Κόσμου; Ν’ αποσυρθήτε και να εγκατασταθήτε σ’ ένα μέρος όπου υπάρχει αναλογία ενός μάρτυρος του Ιεχωβά σε λιγώτερους από χίλιους ανθρώπους του πληθυσμού, ή να υπηρετήσετε εκεί όπου η ανάγκη για μάρτυρας της Βασιλείας είναι πραγματικά μεγάλη; Αν επιδιώκετε πραγματικά αιώνια ζωή, τότε η έκθεσίς σας διακονίας αγρού πρέπει να το δείχνη αυτό. Δαπανάτε μήπως δέκα ώρες τουλάχιστον κάθε μήνα κηρύττοντας και διδάσκοντας τη Γραφική αλήθεια στους άλλους; Μπορείτε να φαντασθήτε τον Παύλο να είναι ικανοποιημένος με λιγώτερες από δέκα ώρες τον μήνα ακόμη και όταν εύρισκε την ανάγκη να εργάζεται ολοχρόνια κατασκευάζοντας σκηνές; Τι υποθέτετε ότι έκανε τα σαββατοκύριακα, τα βράδια; Μελετούσε τον λόγον του Θεού, έκανε το έργο του Θεού, ή παρακολουθούσε έναν αγώνα μεταξύ των ξιφομάχων στο τοπικό κολοσσαίον, λέγοντας ότι δεν είχε καιρό για τη διακονία;​—Πράξ. 18:3, 4.

21. Ποια άποψι πρέπει να λάβουν για την επίδειξι υπερηφανείας και κακών τρόπων εκείνοι που είναι στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

²¹ Μια άλλη ένδειξις ωριμότητος είναι το να εγκαταλείψετε την υπερηφάνεια και την επιδίωξι μόνο των συμφερόντων σας. Ένα υπερήφανο άτομο δείχνει ανωριμότητα. Ένα άτομο που ζητεί να παραγκωνίση τους άλλους, που δημιουργεί ενοχλήσεις όταν οι άλλοι συναθροίζωνται για Χριστιανική εκπαίδευσι, ή ένας που αρνείται ν’ αποκτήση τη συνήθεια των καλών τρόπων, είναι ένα πάρα πολύ απερίσκεπτο άτομο. Πρέπει ν’ αναμένεται, ωστόσο, ότι μερικά άτομα συνδεδεμένα με την κοινωνία Νέου Κόσμου θα είναι υπερήφανα, κακότροπα και απερίσκεπτα, επειδή η κοινωνία αυτή είναι μια επεκτεινόμενη κοινωνία. Κάθε χρόνο πολλές χιλιάδες άτομα έρχονται στην κοινωνία Νέου Κόσμου από την κοινωνία του παλαιού κόσμου, όπου τέτοιες συνήθειες αποτελούν μέρος του συνηθισμένου καθημερινού ρυθμού της ζωής. Αλλά το επίκαιρο σημείο είναι ότι τα νέα αυτά άτομα θ’ αναγνωρίσουν, καθώς κι εμείς οι υπόλοιποι, ότι είναι πνευματικώς νήπια, ανώριμοι, και ότι εν καιρώ, καθώς προοδεύουν προς την ωριμότητα, θα εγκαταλείψουν τις συνήθειες και διαθέσεις του παλαιού κόσμου και προοδευτικά ‘θ’ ανακαινίσουν τις διάνοιές των’ για ζωή του Νέου Κόσμου. (Ρωμ. 12:1, 2) Αντί να προσκόψετε επειδή υπάρχουν ανώριμα άτομα, βοηθήστε τα μάλλον να προχωρήσουν προς την ωριμότητα. Έχετε τόσο πολλά λαμπρά παραδείγματα Χριστιανικής ζωής. Σκεφθήτε τους πολλούς επισκόπους, τους περιοδεύοντας υπηρέτας, και άλλους που είναι ώριμοι, οι οποίοι δίδουν το ορθό παράδειγμα Χριστιανικής ζωής για όλη την εκκλησία. Ακολουθήστε τους καθώς αυτοί ακολουθούν τον Χριστό.​—1 Κορ. 13:4-6· 11:1.

22. Γιατί εκείνοι που είναι στην κοινωνία Νέου Κόσμου δεν θα εμπλακούν σε ανόητες συζητήσεις;

²² Ένα ώριμο άτομο δεν λογομαχεί σε ανόητες συζητήσεις. Αν μπορή ν’ αποκτηθή η απάντησις με έρευνα, θα κάμη μια λογική προσπάθεια να την εύρη, αλλά δεν θα εμπλακή στην προσπάθεια να εύρη τη λύσι κάθε προβλήματος, όπως ‘Πότε έρχεται ο Αρμαγεδδών;’ ή, ‘Νομίζετε ότι ο άνθρωπος θα ζήση παντοτινά στον Άρη;’ Ο Παύλος λέγει στην Δευτέρα προς Τιμόθεον επιστολή 2:23: «Τας δε μωράς και απαιδεύτους φιλονεικίας παραιτού, εξεύρων ότι γεννώσι μάχας.»

23, 24. Πώς καταδεικνύεται η ωριμότης εν σχέσει με την κατάπαυσι φιλονεικιών και την αποδοχή ευθύνης;

²³ Οι ανώριμοι άνθρωποι μνησικακούν, αλλά ένα ώριμο άτομο θα προοδεύση ως το σημείο να είναι ταχύ στην κατάπαυσι φιλονεικιών. Ο Παύλος ενουθέτησε: «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε· ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας.»​—Εφεσ. 4:26.

²⁴ Δείξτε την πρόοδό σας προς την ωριμότητα με το να δέχεσθε ευθύνη. Έχετε αφιερωθή στον Ιεχωβά; Μη διστάζετε, λοιπόν, όταν καλήσθε, ν’ αναλάβετε ευθύνη. Να μην είσθε όμοιος με τον Ιωνά, ο οποίος προσεπάθησε να φύγη στη Θαρσείς μάλλον παρά να δεχθή την ευθύνη να μεταβή στη Νινευή, στην οποίαν απεστέλλετο από τον Ιεχωβά να κηρύξη.​—Ιωνάς 1:1-3.

ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΣ

25-27. Ποιες είναι οι ανταμοιβές της ωριμότητος;

²⁵ Οι ανταμοιβές της ωριμότητος είναι πράγματι πλούσιες. Μια βαθιά και ακριβής γνώσις φέρνει εσωτερική ικανοποίησι που το χρήμα δεν μπορεί να την αγοράση. Τέτοια βαθιά γνώσις σας καθιστά ικανόν να είσθε αποτελεσματικός διδάσκαλος. Υπήρξατε ευτυχής όταν ελάβετε ακριβή γνώσι της Βιβλικής αληθείας; Θα είσθε πολύ πιο ευτυχής όταν θα έχετε προχωρήσει στην ωριμότητα και θα φέρνετε τακτικά στους άλλους την πολύτιμη αυτή αλήθεια. Εκείνοι που έλαβαν αυτή την πείρα μπορούν να πιστοποιήσουν ότι υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στο να δίδη κανείς την αλήθεια παρά στο να την λαμβάνη.​—Κολ. 2:2· Πράξ. 20:35.

²⁶ Μια άλλη ανταμοιβή της ωριμότητος είναι ότι η παραγωγικότης φέρνει την ευλογία του Ιεχωβά. Ο Παύλος είπε: «Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν.» (1 Κορ. 3:6) Φαντασθήτε την ευφρόσυνη ικανοποίησι τού να γνωρίζετε ότι είσθε συνεργάτης του Θεού, ωσάν ο Θεός να σας εχρειάζετο! Έτσι, όταν βλέπετε το έργο των χειρών σας, ναι, κάποιον, που έχετε διδάξει, να λαμβάνη τη στάσι του στην κοινωνία Νέον Κόσμου, θα γνωρίζετε ότι ο Θεός ευαρεστείται μαζί σας και εργάζεται μαζί σας. Ο Ιησούς είπε, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 6:44: «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με.»

²⁷ Τελικά, η ωριμότης καθιστά ένα άτομο αρμόδιο για εκτεταμένες ευκαιρίες υπηρεσίας. Προετοιμασθήτε για να αναλάβετε τέτοια εκτεταμένα προνόμια. Μην αποφεύγετε την ευθύνη, αλλά ευχαριστήστε τον Θεό για την παρ’ αξίαν αγαθότητά του, δεχθήτε την ευθύνη, και εξακολουθήστε να αυξάνετε σ’ αυτή την παρ’ αξίαν αγαθότητα και ποτέ μην αστοχήσετε στο σκοπό της. Ναι, εξακολουθήστε να προοδεύετε προς μεγαλύτερη ωριμότητα.—2 Πέτρ. 3:18.

Ορθές Συναναστροφές Οδηγούν σε Ζωή

«Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός.»​—Παροιμ. 13:20

1-3. (α) Γιατί μπορούν οι άνθρωποι να παραβληθούν με πηλό; (β) Πώς μπορείτε να συναναστρέφεσθε ένα σοφό άτομο, και ποια είναι τα οφέλη;

ΕΝΑ κομμάτι μαλακού πηλού, όταν πιέζεται επάνω σε μια χαραγμένη σκληρή επιφάνεια, δεν θα προσλάβη μια αποτύπωσι της επιφανείας αυτής; Το σχέδιο της σκληρής αυτής επιφανείας δεν θα κάμη τον πηλό να διαμορφωθή ώστε να παρουσιάζη μια κάπως όμοια εμφάνισι; Οι άνθρωποι είναι σαν πηλός. Οι σκέψεις των, η ομιλία των και οι πράξεις των μπορούν να επηρεασθούν είτε προς το καλό είτε προς το κακό από τις συναναστροφές των. Όπως ο πηλός, αυτοί γίνονται όμοιοι μ’ εκείνους τους οποίους συναναστρέφονται.

² Αν οι σύντροφοί σας έχουν υψηλές ηθικές αρχές και αγάπη για ό,τι είναι ορθόν, η υγιεινή των επιρροή θα έχη καλό αποτέλεσμα επάνω σας και θ’ αντανακλάται στην καθημερινή σας ζωή. Εξ άλλου, αν οι σύντροφοί σας έχουν διάνοιες που βρίσκονται συνεχώς στον βούρκο του δρόμου δεν θα συρθούν και οι σκέψεις σας προς τα κάτω στο επίπεδό των; Αν είναι ανόητοι στην ομιλία των και δίχως αρχές στις πράξεις των, δεν θα επηρεασθήτε να είσθε το ίδιο; Δεν θα διαμορφωθήτε με τη στενή σας επαφή μαζί τους, ώστε να είσθε όμοιοί τους;

³ Με το να συναναστρέφεσθε ένα πρόσωπο που είναι σοφό μπορείτε ν’ απορροφάτε μέρος της σοφίας του και να την εφαρμόζετε στην καθημερινή σας ζωή. Τέτοια συντροφιά μπορεί να είναι ευεργετική για σας και μπορεί να είναι το μέσον αποφυγής πολλών παγίδων της ζωής. Ενώ μπορεί να μην είναι δυνατόν να συναναστρέφεσθε φυσικώς ένα σοφό άτομο, όπως οι άνθρωποι του πρώτου αιώνος συνανεστρέφοντο τον Ιησού Χριστό και άκουαν τους λόγους της σοφίας του, μπορείτε να συναναστρέφεσθε σοφά άτομα μέσω των συγγραμμάτων των ή των όσων εγράφησαν για τα άτομα αυτά. Η διάνοιά σας, διαβάζοντας τις γραμμένες σκέψεις των, έχει συναναστροφή με τις διάνοιές των, και μπορείτε να ωφελείσθε από τη σοφία των. «Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός.»​—Παροιμ. 13:20.

 4. Πού μπορούν να βρεθούν οι καλύτερες συναναστροφές;

⁴ Μια αξιόπιστη πηγή σοφίας είναι ο γραπτός λόγος του Θεού. Εκεί μπορείτε να συναναστρέφεσθε σοφούς ανθρώπους που ήσαν διάσημοι για την πίστι των και την ακεραιότητά των. Εκεί βρίσκετε εκφράσεις των σκέψεων του Θεού, που δίδουν σοφή συμβουλή και οδηγίες. Με το να διαβάζετε τακτικά τις Γραφές έχετε την πιο καλή συναναστροφή που μπορείτε να βρήτε. Επιτρέπετε στη σοφία του Δημιουργού να διαμορφώνη τις σκέψεις σας μ’ έναν τρόπο που είναι για το καλό σας. Αυτό είναι το είδος της συναναστροφής που πρέπει να ζητήτε, επειδή μπορεί να σας οδηγήση στην οδό της αιωνίου ζωής. «Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής.»​—Ψαλμ. 16:11.

 5. Γιατί είναι ευκολώτερο να βρη κανείς κακές συναναστροφές παρά ορθές συναναστροφές;

⁵ Οι ορθές συναναστροφές δεν βρίσκονται τόσο εύκολα όσο οι κακές συναναστροφές, επειδή ζούμε σ’ έναν κόσμο που δεν είναι αφωσιωμένος στη δικαιοσύνη. Είναι ένας κόσμος όπου οι πονηροί ευημερούν και οι διαλογισμοί ενός μεγάλου ποσοστού ανθρώπων είναι κακοί πάντοτε. Τούτο είναι κατανοητό αν έχωμε υπ’ όψι εκείνον που είναι ο αόρατος άρχων αυτού του κόσμου. «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Είναι μια αντανάκλασις της πονηρής του φύσεως. Αφού ζήτε σ’ έναν πονηρό κόσμο, είναι ζωτικό να είσθε προσεκτικοί για το ποιον εκλέγετε ως στενό σύντροφο.

ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 6. Πώς μια κοινότης ασκεί επιρροή που μπορεί να είναι προς το καλό ή προς το κακό, και ποια είναι η ασφαλής πορεία που πρέπει να λάβωμε σε μια κακή κοινότητα;

⁶ Οι λαϊκές γνώμες και έθιμα σε μια κοινότητα ή έθνος ασκούν ισχυρή διαμορφωτική της σκέψεως επιρροή που τείνει να διαπλάση κάθε άτομο εκεί, ώστε να είναι όμοιο με την πλειονότητα. Σε μια άδικη κοινωνία η επιρροή αυτή δεν είναι για το καλό σας και πρέπει ν’ ανθίστασθε σ’ αυτήν. Όσο στενώτερα συνδέεσθε με μια τέτοια κοινότητα, τόσο δυσκολώτερο θα είναι να πολεμήσετε τη δύναμι που έχει να σας διαπλάση ώστε να είσθε όμοιοι μ’ αυτήν. Η ασφαλής πορεία είναι να μένετε χωρισμένοι απ’ αυτήν, μπορεί δε αυτό να γίνη μολονότι ζήτε μέσα σ’ αυτήν. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στις Γραφές που αποδεικνύουν ότι αυτό είναι δυνατόν.

7, 8. (α) Ποιο παράδειγμα βρίσκομε στην οικογένεια του Νώε, και ποιο πρόβλημα εδημιούργησε η πορεία της ενεργείας των; (β) Πρέπει να μην έχωμε φιλική διάθεσι προς κοσμικούς ανθρώπους;

⁷ Η οικογένεια του Νώε δεν διεσπάρη ανάμεσα στους πονηρούς ανθρώπους της εποχής του, ζητώντας συντροφιά με τους ανθρώπους εκείνους. Αυτή δεν θα ωφελείτο από τέτοια συναναστροφή, επειδή οι λαϊκές σκέψεις και πράξεις του καιρού εκείνου δεν ήσαν εποικοδομητικές, αλλά εκφυλιστικές. «Και είδεν ο Ιεχωβά ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης, και πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τας ημέρας.» (Γέν. 6:5, ΜΝΚ) Πώς θα μπορούσαν άτομα που αγαπούσαν δικαιοσύνη να εύρουν ευχαρίστησι από στενή συναναστροφή με ανθρώπους των οποίων κάθε σκέψις ήταν διεφθαρμένη; Πώς θα μπορούσαν να είναι σύντροφοι ανθρώπων, των οποίων τις πονηρές πράξεις μισούσαν; Η οικογένεια του Νώε ακολούθησε τη σοφή πορεία μένοντας χωρισμένη από τον κόσμο του καιρού εκείνου μολονότι ζούσε ανάμεσά του. Δεν επέτρεψε η λαϊκή γνώμη να την πιέση οδηγώντας την σε ασεβείς ενέργειες. Περιώρισε τις συναναστροφές της σ’ εκείνους που αγαπούσαν δικαιοσύνη και που πρωτίστως απέδιδαν υπακοή στον Θεό. Στην περίπτωσί των αυτό εσήμαινε συντροφιά που ήταν περιωρισμένη σε μια μικρή ομάδα οκτώ ατόμων. Αυτή η ορθή συναναστροφή ωδήγησε στη διαφύλαξί των όταν το πονηρό σύστήμα πραγμάτων των ημερών εκείνων κατεστράφη. Αυτό εσήμαινε ζωή γι’ αυτούς.

⁸ Επειδή ο όμιλός των ήταν μικρός, μπορεί να αισθάνθηκαν ότι ήσαν περιωρισμένοι στον φιλικό τους κύκλο, αλλά πώς θα μπορούσαν να ευρύνουν αυτόν τον κύκλο περιλαμβάνοντας άτομα του κόσμου εκείνου που δεν είχαν τίποτε το κοινόν μαζί τους; Θα ήταν επικίνδυνο γι’ αυτούς να έχουν στενή συναναστροφή με ανθρώπους που προτιμούσαν την πονηρία από τη δικαιοσύνη. Μπορεί να ζήτε σε μια κοινότητα όπου βρίσκεσθε σε όμοια κατάστασι. Εκείνοι που αγαπούν δικαιοσύνη μπορεί να είναι ολιγάριθμοι, περιορίζοντας τον κύκλο των φίλων σας, αλλά μην κάμετε ανόητα εκείνο που η οικογένεια του Νώε συνετά απέφυγε. Είναι καλύτερα να έχωμε ολίγους φίλους των οποίων η επιρροή είναι καλή παρά πολλούς φίλους των οποίων η επιρροή είναι κακή. Να είσθε ευχαριστημένοι με τον μικρό κύκλο των φίλων σας των οποίων η συναναστροφή αποτελεί καλή επιρροή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχετε φιλική διάθεσι προς ανθρώπους που δεν αγαπούν δικαιοσύνη, αλλά σημαίνει ότι πρέπει να είσθε συνετοί ώστε ν’ αποφεύγετε τη συναναστροφή των ως στενών συντρόφων ή φίλων.

9, 10. Εξηγήστε γιατί ο Λωτ δεν μπορούσε ν’ αποτελή μέρος της κοινότητος, στην οποία ζούσε.

⁹ Ο Λωτ ήταν ένα άλλο παράδειγμα που δείχνει πώς είναι δυνατόν να ζη κανείς σε μια κακή κοινότητα, αλλά συγχρόνως να μένη χωρισμένος απ’ αυτήν. Επέτυχε να το κάμη αυτό ενώ ζούσε στην κακόφημη πόλι των Σοδόμων. Ως άνθρωπος που αγαπούσε τη δικαιοσύνη δεν είχε τίποτε το κοινό με αυτούς τους ανθρώπους. Πώς θα μπορούσε να ζητή τη συντροφιά τους αφού οι σκέψεις των, η ομιλία των και η καθημερινή των ζωή τον κατέθλιβαν επειδή ήσαν πονηρές; Ο Λωτ ‘κατεθλίβετο’ «υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων· (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών).»​—2 Πέτρ. 2:7, 8.

¹⁰ Με τέτοια αηδία για τους ανθρώπους εκείνους, θα είχε ζητήσει ο Λωτ να γίνη δεκτός ως ένας απ’ αυτούς; Θα είχε ζητήσει να είναι ενεργό μέρος στην κοινότητά τους και στη δράσι τους; Αντιθέτως, παρέμεινε χωρισμένος απ’ αυτούς όπως ο προπάτοράς του Νώε έμεινε χωρισμένος από τους ανόμους ανθρώπους της εποχής του. Το γεγονός ότι ήταν χωρισμένος φαίνεται να καταδεικνύεται από τον τρόπο, με τον οποίον οι άνθρωποι εξεδηλώθησαν στην περίπτωσι που δύο υλοποιημένοι άγγελοι τον επεσκέφθησαν. Αντί να θεωρήσουν τον Λωτ ως έναν που ανήκε στην κοινότητά των, είπαν: «Ούτος ήλθε δια να παροικήση· θέλει να γείνη και κριτής; τώρα θέλομεν κακοποιήσει σε μάλλον παρά εκείνους.» (Γέν. 19:9) Το γεγονός ότι ο Λωτ επέζησε από την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων ωφείλετο στα ότι έμενε χωρισμένος από την πονηρή εκείνη κοινότητα, μην επιτρέποντας να τον διαφθείρη η κακή επιρροή της.

11. Πώς ο Ιησούς έμενε χωρισμένος από τον κόσμο στον οποίο ζούσε;

¹¹ Χωρισμός από τον κόσμο ήταν επίσης η πορεία που ακολούθησε ο Ιησούς Χριστός. Μολονότι κυκλοφορούσε ανάμεσα στους αδίκους, κηρύττοντας σ’ αυτούς, δεν έγινε μέρος του κόσμου των. Δεν ζητούσε τη συντροφιά ανθρώπων που δεν είχαν αγάπη για τον Πατέρα του, και δεν συνέστησε να το πράττουν αυτό οι ακόλουθοί του. Όσον αφορά αυτούς ο Ιησούς είπε: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:16) Ήθελε να διατηρούν ορθές συναναστροφές με το να μένουν χωρισμένοι από τον κόσμο, του οποίου ο Σατανάς είναι ο αόρατος άρχων.

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΙΣΡΑΗΛ

12-14. (α) Γιατί το έθνος Ισραήλ ήταν μια μοναδική κοινότης; (β) Πώς παρείχε ορθές συναναστροφές;

¹² Το έθνος Ισραήλ αποτελούσε μια μοναδική κοινότητα που όχι μόνο είχε μια σειρά δικαίων νόμων, αλλά είχε και τον Θεό ως αόρατον Βασιλέα της. Ήταν μια υγιής κοινότης που απετελείτο από ανθρώπους αφωσιωμένους στην αμόλυντη λατρεία του Υπερτάτου Κυριάρχου του σύμπαντος. Το έθνος αυτό είχε τεθή χωριστά από όλους τους άλλους λαούς ως η ειδική ιδιοκτησία του Θεού. «Σε εξέλεξεν Ιεχωβά ο Θεός σου δια να ήσαι εις αυτόν λαός εκλεκτός, παρά πάντας τους λαούς τους επί του προσώπου της γης.» (Δευτ. 7:6, ΜΝΚ) Αυτή η στενή συναναστροφή με τον Δημιουργό ήταν η πιο καλή συναναστροφή που μπορούσαν να έχουν.

¹³ Ο Θεός ευλόγησε τους Ισραηλίτας υλικώς και πνευματικώς. Με τις πολλές έξοχες εντολές που τους έδωσε τους ανύψωσε ηθικώς, εγκαθιστώντας έναν υψηλόν κανόνα, με τον οποίο να ζουν. Τούτο, αυτό καθ’ εαυτό, τους έκαμε ξεχωριστά διαφορετικούς από τα ηθικώς διεφθαρμένα έθνη που τους περιέβαλλαν. Η εθνική των σκέψις ήταν επάνω σε ό,τι ανήκε στον Θεό και στους δικαίους νόμους του. Έτσι η λαϊκή πίεσις στην κοινότητά των για συμμόρφωσι προς την πλειονότητα ήταν καλή. Στις ημέρες του Μωυσέως τους εδόθη υγιής διδασκαλία και ήσαν κάτω από τη φροντίδα εποπτών, των οποίων η σκέψις ήταν ευθεία και των οποίων η αγάπη ήταν για τον Ιεχωβά.

¹⁴ Η συναναστροφή μ’ αυτή την κοινότητα στις ημέρες του Μωυσέως ήταν εποικοδομητική και καλή. Ανόμοια με τα Σόδομα και Γόμορρα, οι άνθρωποι που αγαπούσαν δικαιοσύνη μπορούσαν να μετέχουν στη δράσι της και να γίνουν μέρος της κοινότητος αυτής χωρίς κίνδυνο να διαφθαρούν ή να χάσουν την εύνοια του Ιεχωβά Θεού. Αυτή ήταν μια κοινότης που παρείχε καλές συναναστροφές. Πολλοί καλοί άνθρωποι που δεν ήσαν Ισραηλίται το είδαν αυτό και έγιναν μέρος αυτής της κοινότητος.

15, 16. (α) Τι σημαίνει ‘περιπατώντας με τον Θεόν’; (β) Αναφέρατε παραδείγματα ατόμων που το έκαμαν αυτό.

¹⁵ Η ασυνήθης συναναστροφή που είχε ο Ισραήλ με τον Θεό εσήμαινε ευλογίες γι’ αυτούς εφ’ όσον εξακολουθούσαν να μένουν πλησίον του. Με το ν’ ακολουθούν τις οδηγίες του και να υπακούουν στις εντολές του περιπατούσαν, με μια έννοια, μαζί του κατά μήκος του δρόμου της ζωής όπως οι σύντροφοι περιπατούν μαζί. Ο Μωυσής μίλησε γι’ αυτό, όταν είπε σε μια ομιλία κοντά στο τέλος της ζωής του: «Ο Ιεχωβά θέλει σε καταστήσει εις εαυτόν λαόν άγιον, καθώς ώμοσε προς σε, εάν φυλάττης τας εντολάς Ιεχωβά του Θεού σου, και περιπατής εις τας οδούς αυτού.»​—Δευτ. 28:9, ΜΝΚ.

¹⁶ Αυτή η έκφρασις ‘περιπατώντας με τον Θεόν’ χρησιμοποιείται αλλού στη Γραφή αναφορικά με πιστούς άνδρες που αγαπούσαν τη συναναστροφή των μαζί του. Ο Ενώχ και ο Νώε αναφέρονται και οι δύο ως περιπατήσαντες με τον Θεόν. (Γέν. 5:24· 6:9) Το ίδιο λέγεται για τη φυλή του Λευί στον Μαλαχία 2:6: «Ο νόμος της αληθείας ήτο εν τω στόματι αυτού, και ανομία δεν ευρέθη εν τοις χείλεσιν αυτού· περιεπάτησε μετ’ εμού εν ειρήνη και ευθύτητι.» Οι άνδρες αυτοί σοφά εξέλεξαν συντροφιά με τον Σοφώτατον από τους σοφούς, επειδή αυτή ήταν η οδός της ζωής.

ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

17. Ποιος μπορεί να είναι φίλος του Θεού, και σε τι καταλήγει η φιλία του;

¹⁷ Μολονότι ο Θεός ευνόησε το έθνος Ισραήλ, η φιλία μαζί του δεν περιορίζεται από εθνικότητα. Τούτο ετονίσθη από τον απόστολο Πέτρο: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» (Πράξ. 10:34, 35) Ο Θεός δεν περιορίζει τη φιλία του, αλλά είναι πρόθυμος να την εκτείνη σε όλους όσοι είναι πρόθυμοι να περιπατούν μαζί του. Ο Αβραάμ εκλήθη φίλος Θεού επειδή είχε πίστι και πάντοτε απεθησαύριζε τη στενή του σχέσι με τον Ιεχωβά. (Ιάκ. 2:23) Άτομα από όλες τις εθνικότητες και φυλές, που εκδηλώνουν την ίδια πίστι, μπορούν ν’ απολαύσουν τη φιλία του Θεού, η φιλία δε αυτή σημαίνει ζωή για όλους όσοι εξακολουθούν να τον αγαπούν. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας απόν.»​—Ιάκ. 1:12, ΜΝΚ.

18-20. (α) Πώς μπορεί να χαθή η φιλία του Θεού; (β) Ποιο αποτέλεσμα είχαν οι κακές συναναστροφές στο έθνος Ισραήλ;

¹⁸ Η επιδίωξις της συντροφιάς πονηρών ανθρώπων είναι ένας βέβαιος τρόπος για να χάση κανείς τη φιλία του Θεού. Οι Ισραηλίται προειδοποιήθησαν γι’ αυτό κατ’ επανάληψιν, αλλά το αγνόησαν και τελικά έχασαν τη φιλία του. Αποτελούν ένα κλασσικό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν ένας λαός ζητή κακές συναναστροφές. Ενόσω ήσαν ακόμη στο Όρος Σινά, ο Θεός τούς διέταξε: «Μήποτε κάμης συνθήκην μετά των κατοίκων της γης.» Αν έκαναν συνθήκη, αυτό θα εσήμαινε στενή συναναστροφή μ’ εκείνους τους εκφυλισμένους ανθρώπους, που θα τους έκανε να είναι κάτω από κακή επιρροή, «όταν πορνεύσωσι κατόπιν των θεών αυτών, και θυσιάσωσι προς τους θεούς αυτών.» (Έξοδ. 34:15) Αλλά οι Ισραηλίται αγνόησαν την εντολή αυτή και διεφθάρησαν στη λατρεία των. «Πλην ουδέ εις τους κριτάς αυτών υπήκουσαν, αλλ’ επόρνευσαν κατόπιν άλλων θεών, και προσεκύνησαν αυτούς· εξέκλιναν ταχέως από της οδού, εις την οποίαν περιεπάτησαν οι άνδρες αυτών υπακούοντες εις τας εντολάς του Ιεχωβά.»​—Κριτ. 2:17, ΜΝΚ.

¹⁹ Αντί να μείνουν κοντά στον Θεό ως στοργικοί σύντροφοι, συνανεστράφησαν τους Χαναναίους, και, σαν πηλός, διεμορφώθησαν κατά την ομοιότητα των εκφυλισμένων εκείνων ανθρώπων. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να εξακολουθήση να τους θεωρή ως φίλους αφού είχαν απειθήσει σ’ αυτόν και στρέψει τα νώτα των σ’ αυτόν για να λατρεύσουν τα βδελυκτά είδωλα των Χαναναίων; Η κακή αυτή συναναστροφή ωδήγησε στην καταστροφή του εθνικού των οίκου. «Διότι εγκατέλιπον του νόμον μου, τον οποίον έθεσα έμπροσθεν αυτών, και δεν υπήκουσαν εις την φωνήν μου, και δεν περιεπάτησαν εν αυτώ· αλλά περιεπάτησαν οπίσω της ορέξεως της καρδίας αυτών, και οπίσω των Βααλείμ, τα οποία οι πατέρες αυτών εδίδαξαν αυτούς· . . . Θέλω διασκορπίσει αυτούς εν τοις έθνεσι, τα οποία αυτοί και οι πατέρες αυτών δεν εγνώρισαν· και θέλω αποστείλει την μάχαιραν οπίσω αυτών, εωσού αναλώσω αυτούς.»​—Ιερεμ. 9:13, 14, 16.

²⁰ Ένα άτομο που είχε τη φιλία του Θεού και έπειτα ζητεί φιλία με τον κόσμο και συμμετέχει στις άδικες πράξεις του θα χάση τη φιλία του Θεού όπως την έχασαν και οι Ισραηλίται. Επειδή ο κόσμος ανήκει στον μέγαν αντίδικον του Θεού, η φιλία μαζί του καθιστά το άτομο αυτό εχθρόν του Θεού. «Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Ένας φίλος του Θεού πρέπει να είναι τόσο χωρισμένος από αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο, όσο ήσαν και ο Νώε και ο Λωτ από του πονηρό κόσμο της εποχής των.

ΟΡΘΕΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

21. Γιατί θα ήταν ασυνεπές για τους μαθητές του Ιησού να ζητήσουν συντροφιά με τους γραμματείς και Φαρισαίους, και πώς εφανέρωσαν την επιρροή τους σ’ αυτούς;

²¹ Όταν ο Ιησούς εκήρυττε σε όλη τη γη της Παλαιστίνης, πλήθη συνηθροίζοντο γύρω του για ν’ ακούσουν τους λόγους της σοφίας που έβγαιναν από το στόμα του και να ιδούν τα θαύματά του. Οι καρδιές μερικών από εκείνους τους ανθρώπους τόσο συνεκινούντο από ό,τι άκουαν και έβλεπαν, ώστε ήθελαν να έχουν στενή συντροφιά μαζί του και έτσι έγιναν μαθηταί του ή ακόλουθοί του. Αφού εξέλεξαν την ορθή συναναστροφή, θα ήταν ασυνεπές και γι’ αυτούς επίσης να ζητούν τη συντροφιά των πονηρών γραμματέων και Φαρισαίων που υποκριτικά ισχυρίζοντο ότι υπηρετούν τον Θεό ενώ ήσαν φίλοι του κόσμου του Διαβόλου. Διατηρούσαν ορθές συναναστροφές παραμένοντας κοντά στον Ιησούν. Η καλή του επιρροή στις σκέψεις των ήταν έτσι σημειωμένη ώστε, όταν μιλούσαν, ήταν προφανές στους ακροατάς των ότι ήσαν σύντροφοί του. «Θεωρούντες δε την παρρησίαν του Πέτρου και Ιωάννου, και πληροφορηθέντες ότι είναι άνθρωποι αγράμματοι και ιδιώται, εθαύμαζον, και ανεγνώριζον αυτούς ότι ήσαν μετά του Ιησού.»​—Πράξ. 4:13.

22. Πώς η συναναστροφή με τον Ιησούν ωφέλησε τους ακολούθους του;

²² Ο Ιησούς παρέσχε ορθή συναναστροφή σ’ έναν καιρό που το Ιουδαϊκό έθνος είχε διαφθαρή με ανθρώπινες παραδόσεις και ανθρώπινη φιλοσοφία. Οι θρησκευτικοί του ηγέται είχαν απομακρυνθή από τον Θεό και ενδιεφέροντο περισσότερο να προαγάγουν τα ιδιοτελή των συμφέροντα παρά τα συμφέροντα του Θεού. Εκείνοι που έγιναν σοφοί περιπατώντας με τον Ιησού ωδηγήθησαν πάλι στη στενή σχέσι με τον Πατέρα του που απελάμβαναν οι Ισραηλίται στις ημέρες του Μωυσέως. Ο Ιησούς τούς έφερε πάλι στην αμόλυντη λατρεία του Θεού, διδάσκοντάς τους πώς να λατρεύουν τον Δημιουργό εν πνεύματι και αληθεία. Με τη θυσία της τελείας ανθρωπίνης του ζωής, διήνοιξε τον δρόμο προς την αιώνια ζωή για όλους όσοι θα ήρχοντο σ’ αυτόν και θα περιπατούσαν μαζί του όπως αυτός περιπατεί με τον Θεό. «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) «Το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»​—Ρωμ. 6:23.

23, 24. Εξηγήστε πώς είναι δυνατόν να έχωμε στενή συναναστροφή με τον Ιησούν σήμερα μολονότι δεν είναι στη γη;

²³ Επειδή ο Ιησούς δεν περιπατεί πια στη γη εν σαρκί, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να περιπατείτε μαζί του και να ωφεληθήτε από την εποικοδομητική συντροφιά του. Το να διαβάζετε τακτικά στις Γραφές τους λόγους της σοφίας του σας φέρνει σε στενή συναναστροφή μ’ αυτήν, και με το ν’ ακολουθήτε το παράδειγμα της ευσεβείας που αυτός έδωσε, μπορείτε να περιπατήτε μαζί του ως Χριστιανός ή ακόλουθος. «Ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.» (1 Πέτρ. 2:21) Δεν μπορείτε να ακολουθήσετε τα ίχνη του αν κάνετε συντροφιά με ανθρώπους που έχουν διεφθαρμένες διάνοιες ή που έχουν έλλειψι αγάπης και σεβασμού για τον λόγον του Θεού. Αντί ν’ ακολουθήτε τα ίχνη του Χριστού θα βρεθήτε ν’ ακολουθήτε τα ίχνη των.

²⁴ Εκτός από το παράδειγμά του και το γραπτό υπόμνημα γι’ αυτόν, υπάρχει και ένα άλλο μέσον με το οποίο μπορείτε να έχετε συναναστροφή μαζί του. Τούτο είναι η Χριστιανική εκκλησία. Ο Ιησούς είπε: «Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών. (Ματθ. 18:20) Στενή συναναστροφή με την εκκλησία σάς φέρνει σε στενή συναναστροφή με τον Χριστό.

25-27. (α) Πώς ήταν ενωμένη η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος, και γιατί η συναναστροφή μαζί της ήταν υγιεινή; (β) Πού βρίσκονται σήμερα οι ορθές συναναστροφές, και γιατί δεν μπορούν να βρεθούν στον «Χριστιανικό κόσμο»;

²⁵ Η αρχή της Χριστιανικής εκκλησίας ήταν στην Πεντηκοστή όταν το πνεύμα του Θεού εξεχύθη επάνω σε 120 μαθητάς του Ιησού. Αυτοί ήσαν ενωμένοι με το κοινό τους ενδιαφέρον για τον Θεό και τον Υιό του και ήσαν συνδεδεμένοι με μια κοινή αγάπη για τη δικαιοσύνη και μια επιθυμία να περιπατούν με τον Θεό υπακούοντας στις εντολές του. Ο Ιησούς, μέσω του αγίου πνεύματος που είχε εκχύσει επάνω τους μετά την ανάληψί του, ήταν στο μέσον τους. Ήταν μαζί τους, και αυτοί ήσαν ενωμένοι μαζί του. Αποτελούσαν μια Χριστιανική κοινότητα που κατείχε υψηλούς ηθικούς κανόνες, σεβασμό για τις εντολές του Θεού και μια σταθερή απόφασι να κρατήση τη λατρεία της αμόλυντη.

²⁶ Η συναναστροφή με αυτή τη μοναδική κοινότητα ήταν υγιεινή. Ήταν καλή. Ήταν η οδός της ζωής. Τρεις χιλιάδες άνθρωποι το κατενόησαν αυτό στην Πεντηκοστή και ενώθηκαν με αυτή τη νεοσχηματισμένη οργάνωσι. «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.» (Πράξ. 2:42) Έκαμαν κοινά τα χρήματά των έτσι ώστε όλοι μπόρεσαν να παρατείνουν τη διαμονή των στην Ιερουσαλήμ μετά την Πεντηκοστή για να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τους μαθητάς του Ιησού. Όταν τελικά επέστρεψαν στις πόλεις που κατοικούσαν, ακολούθησαν το παράδειγμα του Ιησού κηρύττοντας στους άλλους, και έτσι προσέθεσαν στην αύξησι της Χριστιανικής εκκλησίας.

²⁷ Η ίδια Χριστιανική εκκλησία σήμερα παρέχει ορθή συναναστροφή για ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη. Αυτή δεν βρίσκεται στις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου», διότι αυτές ακολούθησαν τα ίχνη του Καίσαρος και όχι τα ίχνη του Χριστού. Ειδικά από τον καιρό του Κωνσταντίνου, ο θρησκευτικός «Χριστιανικός κόσμος» υπήρξε ο επιστήθιος σύντροφος των αρχόντων του πονηρού αυτού κόσμου. Σαν πηλός διεμορφώθη για να είναι όμοιος με τους συντρόφους που διετήρησε. Για τούτο, δεν πρέπει να είναι εκπληκτικό το ότι διαβάζομε για τις τρομερές του ιερές εξετάσεις και το αίμα που έχυσε για να προαγάγη τις ιδιοτελείς φιλοδοξίες του. Παρά την εξωτερική του εμφάνισι ευσεβείας, ο θρησκευτικός «Χριστιανικός κόσμος» είναι εκτεθειμένος από τους καρπούς του και τις κακές συναναστροφές του ως εχθρός του Θεού. «Διότι οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα αν και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης.» (2 Κορ. 11:13-15) Η μεταμφίεσίς του ως Χριστιανικής εκκλησίας τον καθιστά απατηλόν εργάτην που οδηγεί τους ανθρώπους μακριά από τον Θεό μάλλον παρά σε φιλία μαζί του.

28. Πού μπορεί να βρεθή σήμερα μια κοινότης που αγαπά δικαιοσύνη, και ποιες είναι οι προοπτικές για κείνους που διαμένουν σ’ αυτήν;

²⁸ Η Χριστιανική εκκλησία βρίσκεται σήμερα στενά συνδεδεμένη με την κοινωνία Νέου Κόσμου των συγχρόνων μαρτύρων του Ιεχωβά και όχι με τον «Χριστιανικό κόσμο». Η κοινωνία αυτή είναι αχώριστα ενωμένη μαζί της. Εδώ ακριβώς θα εύρετε μια κοινότητα που αγαπά δικαιοσύνη και που σέβεται τις εντολές του Θεού όπως έκαναν και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος. Ιδού μια κοινότης που περιπατεί στενά στα ίχνη του Ιησού μένοντας χωριστή από τον κόσμο όπως αυτός έμενε, κηρύττοντας δημοσία όπως αυτός εκήρυττε, και ζητώντας πρώτα τη βασιλεία του Θεού όπως αυτός έπραττε. Ιδού μια κοινότης που περιπατεί με τον Θεό ενώ ζη σ’ ένα διεφθαρμένο κόσμο. Αυτή η αυξανόμενη, διεθνής κοινωνία αποτελείται από τους δικαίους, από τους οποίους πολλοί θα διαφυλαχθούν πέρα από το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων για να κληρονομήσουν τη γη. «Οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 37:29) Μ’ αυτούς θα εύρετε τις ορθές συναναστροφές που οδηγούν σε αιώνια ζωή.

Προσέχετε τις Συναναστροφές σας στον Καιρό του Τέλους

«Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.»​—1 Κορ. 15:33

 1. Τι βρίσκουν οι Χριστιανοί σ’ αυτόν τον σύγχρονο κόσμο που είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσουν;

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ κόσμος μας έχει φθάσει στην αποκορυφωτική περίοδο της ανθρωπίνης ιστορίας που προελέχθη πριν από πολύν καιρό ότι θα ήταν το τέλος του κοσμικού αυτού συστήματος πραγμάτων. Αυτός είναι ο καιρός για τον οποίο μίλησε ο απόστολος Παύλος όταν είπε: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί.» (2 Τιμ. 3:1) Εκείνο που οι Χριστιανοί βρήκαν ότι ήταν ειδικά δύσκολο να το αντιμετωπίσουν υπήρξε η αυξανόμενη κακή επιρροή που διαχύνεται στη σύγχρονη κοινωνία. Όσα είναι εξευτελιστικά, εκφυλιστικά, εγκληματικά και βίαια είναι τα πράγματα που εξαίρονται συνεχώς στη δημοφιλή φιλολογία, στα θεατρικά έργα, στις κινηματογραφικές ταινίες, στην τηλεόρασι και στο ραδιόφωνο. Η γενική νοοτροπία των ανθρώπων όπως αποκαλύπτεται από την καθημερινή των συνομιλία και τους αστεϊσμούς των είναι μόνο κακή πάντοτε. Η επιρροή αυτής της νοοτροπίας δεν βοηθεί έναν Χριστιανό να περιπατή στο δρόμο που έχει την επιδοκιμασία του Θεού.

 2. Πώς ενεργούν οι άνθρωποι του κόσμου, και γιατί οι Χριστιανοί τους φαίνονται ιδιόρρυθμοι;

² Αγνοώντας τις καλές αρχές των Γραφών που διδάσκουν αγάπη για τον πλησίον, οι άνθρωποι του κόσμου τούτου ενεργούν σαν λύκοι καθώς πολεμούν μεταξύ των για ν’ αποκτήσουν ό,τι μπορούν με δαπάνη των άλλων. Η ιδιοτελής των τακτική εκφράζεται κοινώς με την Αμερικανική παροιμία «σκύλος τρώγει σκύλο.» Επειδή οι δούλοι του Θεού στην κοινωνία Νέου Κόσμου δεν ακολουθούν τις ιδιοτελείς και ανήθικες συνήθειες του κόσμου, είναι σαν πρόβατα εν μέσω λύκων. Η πραότης των και η επιθυμία των να ζουν σύμφωνα με τους ηθικούς κανόνες του λόγου του Θεού τους κάνουν να φαίνωνται ιδιόρρυθμοι στα μάτια του κοσμικών ανθρώπων. Ο απόστολος Πέτρος μίλησε σχετικά με τούτο όταν είπε: «Δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.»​—1 Πέτρ. 4:4.

 3. Γιατί είναι επιτακτικό να προσέχετε τις συναναστροφές σας σήμερα;

³ Αν είσθε ένας αφιερωμένος Χριστιανός στην κοινωνία Νέου Κόσμου, είναι επιτακτικό να παραμένετε νηφάλιος σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους και να μη φαντάζεσθε ότι μπορείτε να έχετε συντροφιά με τους λύκους του κόσμου τούτου χωρίς να επηρεάζεσθε από τη νοοτροπία των. Αν δεν προσέχετε τις συναναστροφές σας, μπορεί να παύσετε να είσθε πρόβατο με το να ενεργήτε σαν λύκος. Ο απόστολος Παύλος είχε δίκιο όταν έλεγε: «Φθείρουσιν τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.» (1 Κορ. 15:33) Τέτοιες συναναστροφές μπορούν να σας διαμορφώσουν σαν πηλό σε σκεύος ατιμίας και να φθείρουν τη χρησιμότητά σας στην οργάνωσι του Θεού.

 4. Ποια είναι η φυσική επιθυμία όταν βρίσκεται κανείς με μια ομάδα ανθρώπων, και γιατί αυτό μπορεί να οδηγήση σε ταραχή;

⁴ Όταν ζητήτε συντροφιά με μια ομάδα ανθρώπων, είναι φυσική επιθυμία να θέλετε να γίνετε δεκτός απ’ αυτούς σαν ένας από το πλήθος. Τούτο σας πιέζει να σκέπτεσθε όπως σκέπτονται αυτοί, να ενεργήτε όπως ενεργούν και, σε μερικές περιπτώσεις, να ντύνεσθε ακόμη όπως ντύνονται αυτοί. Οι νέοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι από αυτή την άποψι, επειδή φοβούνται να είναι διαφορετικοί από τους συντρόφους των. Η επιθυμία να γίνετε δεκτός μπορεί να σας οδηγήση σε ταραχή όταν οι σύντροφοί σας είναι άτομα που δεν αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό και δεν σέβονται τους κανόνες του. Η συναναστροφή των είναι πνευματικώς και ηθικώς ανθυγιεινή. Μέσω σαρκικών επιθυμιών και αδυναμιών θα σας βάλουν σε πειρασμό να πράξετε εκείνο που γνωρίζετε ότι είναι κακό. Σημειώστε τι είπε ο απόστολος Πέτρος σχετικά με αυτό: «Λαλούντες υπερήφανα λόγια ματαιότητος, δελεάζουσι με τας επιθυμίας της σαρκός, με τας ασελγείας, εκείνους οίτινες τωόντι απέφυγον τους εν πλάνη ζώντας.»​—2 Πέτρ. 2:18.

 5. Πώς πρέπει να θεωρήται η συναναστροφή με κοσμικούς ανθρώπους στον τόπο της εργασίας σας;

⁵ Για να κερδίση κανείς τα προς το ζην είναι συχνά ανάγκη να δαπανά πολλές ώρες κάθε μέρα εργαζόμενος μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν αγάπη για τη δικαιοσύνη ή σεβασμό για τις υψηλές ηθικές αρχές του λόγου του Θεού. Ενώ δεν μπορεί ν’ αποφευχθή συναναστροφή με αυτούς τους ανθρώπους στις ώρες της εργασίας, δεν πρέπει να τους συναναστρέφεοθε μετά τις ώρες της εργασίας. Γιατί εκουσίως να έρχεσθε σε επαφή με την κακή νοοτροπία τους και την ακάθαρτη φλυαρία τους; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να είσθε φιλικοί και υποβοηθητικοί, αλλά το να έχετε φιλική διάθεσι δεν περιλαμβάνει και συντροφιά. Μπορείτε να εργάζεσθε ανάμεσά τους, να είσθε φιλικοί και υποβοηθητικοί, χωρίς να ζητήτε να γίνετε δεκτοί μέσα στο πλήθος των ως ένας απ’ αυτούς.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΙ

6, 7. Τι επηρεάζουν ειδικώς οι κακές συναναστροφές, και σε τι μπορούν να καταλήξουν;

⁶ Η σκέψις σας είναι εκείνη που επηρεάσουν οι κακές συναναστροφές. Μπορούν να την εκτρέψουν από τον υψηλό κανόνα των Γραφών στον χαμηλό κανόνα του κόσμου. Λόγω των σαρκικών αδυναμιών είναι ευκολώτερο να επηρεασθή η σκέψις σας από ό,τι είναι κακό παρά από ό,τι είναι καλό. Η σοφή πορεία είναι ν’ αναγνωρίσωμε αυτό το γεγονός και ν’ αποφύγωμε τις κακές επιρροές από την αρχή. Προφυλάξατε τη σκέψι σας, διότι αν διαστραφή από κοσμικούς συλλογισμούς, ποια προστασία θα έχετε από ό,τι είναι κακό; Πώς θα μπορήτε να εξακολουθήσετε να βαδίζετε στο στενό δρόμο που οδηγεί στη ζωή; Επιτρέποντας στις κοσμικές συναναστροφές να επηρεάσουν τη σκέψι σας, μπορεί να βρήτε τον εαυτό σας να βαδίζη μαζί τους στον πλατύ δρόμο που οδηγεί στο θάνατο. «Εισέλθετε δια της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»​—Ματθ. 7:13, 14.

⁷ Το πώς κρατείτε την ασπίδα της πίστεως εξαρτάται από τη σκέψι σας. Όταν αυτή μπαίνη σ’ έναν εσφαλμένο αγωγό, το πιάσιμό σας χαλαρώνεται και η ασπίδα βαθμιαίως χαμηλώνει. Το να επιτρέψετε να εξακολουθήση η διάνοιά σας να βρίσκεται σ’ αυτόν τον εσφαλμένο αγωγό, μπορεί να σας κάμη να χάσετε τελείως την επαφή σας με την ασπίδα της πίστεως και να σας αφήση εκτεθειμένον σε κοσμική πλύσι εγκεφάλου. Μπορεί τότε να γίνετε σαν λουσμένος χώρος που επιστρέφει στο κύλισμά του στο βόρβορο.​—2 Πέτρ. 2:22.

 8. Εξηγήστε ποια είναι η αμαρτία που εύκολα εμπεριπλέκει, και τη σχέσι που έχουν οι κακοί σύντροφοι μ’ αυτήν.

⁸ Όταν χάσετε την πίστι σας χάνετε το πιο καλό και πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή. Χωρίς αυτήν δεν μπορείτε να κερδίσετε την ευαρέσκεια του Θεού. (Εβρ. 11:6) Κακοί σύντροφοι μπορεί να κάμουν αντικειμενικό τους σκοπό την καταστροφή της πίστεώς σας, διότι η επιθυμία σας να πράττετε ό,τι είναι ορθόν τους καθιστά στενόχωρα ενημέρους της κακίας των. Αντί ν’ αναμορφωθούν, προτιμούν να σας διαφθείρουν, ώστε να είσθε όμοιοι μ’ αυτούς. Αν δεν προφυλλάσετε τη σκέψι σας, η απώλεια της πίστεως μπορεί εύκολα να σας παγιδεύση. Γι αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος προειδοποιεί σχετικώς στην προς Εβραίους επιστολή του 12:1, όπου μιλεί για την αμαρτία που εύκολα εμπεριπλέκει. Μην ανοίγετε το δρόμο γι’ αυτήν με το να συναναστρέφεσθε κακούς συντρόφους.

 9. Γιατί πρέπει ένα άγαμο άτομο να είναι προσεκτικό εν σχέσει με την εκλογή ενός συνοίκου;

⁹ Άγαμα άτομα που δεν ζουν στο πατρικό τους σπίτι συχνά βρίσκουν οικονομικώς επωφελές να έχουν ένα δωμάτιο μαζί μ’ ένα άλλο άγαμο άτομο. Όταν ένας αφιερωμένος Χριστιανός βρίσκη ότι αυτό είναι ανάγκη να γίνη, θα κάμη σοβαρό λάθος αν εκλέξη να συγκατοική μ’ ένα κοσμικό άτομο που δεν συμμερίζεται την αγάπη του για τον Θεό και για τους δικαίους κανόνες των Γραφών. Τέτοια στενή επαφή μ’ ένα άτομο, του οποίου η νοοτροπία δεν είναι Γραφικώς καλή, μπορεί να έχη επιρροή διαφθοράς επάνω του. Θα ήταν καλύτερα να κατοική μόνος του παρά με κάποιον που θ’ αποτελούσε μια εξακολουθητικά κακή επιρροή στη σκέψι του.

10. Γιατί η ικανότης ευθείας σκέψεως είναι σπουδαία σ’ αυτόν του καιρό του τέλους;

¹⁰ Το να έχετε ως συντρόφους τον λόγον του Θεού και ανθρώπους που αγαπούν τον λόγον του Θεού, θα σας βοηθήση ν’ αναπτύξετε ικανότητα σκέψεως που είναι ευθεία και ορθή. Θα σας προστατεύση κάνοντάς σας ν’ αναγνωρίσετε τι είναι επικίνδυνο στην πίστι σας και θα σας βοηθήση να γνωρίσετε τι είναι κακό και τι είναι καλό στα όμματα του Θεού. Εάν η σοφία εισέλθη εις την καρδίαν σου, και η γνώσις ηδύνη την ψυχήν σου, βουλή θέλει σε φυλάττει, σύνεσις θέλει σε διατηρεί· δια να σε ελευθερόνη από της οδού της πονηράς, από ανθρώπου λαλούντος δόλια, οίτινες εγκαταλείπουσι τας οδούς της ευθύτητος, δια να περιπατώσιν εν ταις οδοίς του σκότους.»​—Παροιμ. 2:10-13.

11, 12. Εξηγήστε γιατί η εκλεκτικότης στην αναγνωστική ύλη είναι ζωτική για τον Χριστιανό.

¹¹ Αφού η σκέψις σας παίζει ένα τέτοιο ζωτικό ρόλο στην ηθική και πνευματική σας υγεία, πρέπει να είσθε εκλεκτικός στο ζήτημα με τι τρέφετε τη διάνοιά σας. Καθώς υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείτε να τρώτε και είναι βλαβερά για το φυσικό σας σώμα, έτσι υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι γραμμένα και είναι βλαβερά για τη διάνοια και δηλητηριάζουν τη σκέψι σας. Η κοσμική φιλοσοφία, η θεωριολογία και η ανωτέρα κριτική που αντιλέγουν στον λόγον του Θεού, δεν οικοδομούν την πίστι σας, τη σοφία σας ή τον σεβασμό σας για τους υψηλούς ηθικούς κανόνες. Φυτεύουν σπόρους αμφιβολίας που μπορούν να αναπτυχθούν σαν διαβολικό χόρτο που συμπνίγει και τελικά στραγγαλίζει την πίστι σας, αφήνοντάς σας χωρίς πίστι και ελπίδα. Τέτοια φιλολογία είναι προϊόν του συστήματος πραγμάτων του Σατανά και έχει ως αντικειμενικό της σκοπό να σας αποχωρίση από το Γραφικό σας αγκυροβόλιο έτσι ώστε να περιπλέετε άσκοπα «κυματιζόμενοι και πιεριφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην.» (Εφεσ. 4:14) Ο απόστολος Παύλος έδωσε προειδοποίησι για τη φιλοσοφία αυτή των ανθρώπων όταν είπε: «Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις δια της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ουχί κατά Χριστόν.»​—Κολ. 2:8.

¹² Γιατί να έχετε συντροφιά με τους ανωτέρους κριτικούς της Βίβλου και τους αθεϊστάς, των οποίων τα συγγράμματα μπορούν μόνο να κατακρημνίσουν; Γιατί να τρέφετε τη διάνοιά σας με τη μωρία αφρόνων ανθρώπων που είπαν στην καρδιά τους «Δεν υπάρχει Ιεχωβά; (Ψαλμ. 14:1, ΜΝΚ) Γιατί να έχετε συντροφιά με συγγραφείς, των οποίων η σκέψις παράγει χαμερπή συγγράμματα, που μεγαλύνουν τις κοσμικές διαφθορές, τις ακάθαρτες συνήθειες και τα εγκλήματα; Γιατί να τρέφετε τη διάνοιά σας με κοσμική σκέψι που κατακρημνίζει; Δείξτε τόσο ενδιαφέρον για τη διανοητική και πνευματική σας υγεία, όσο δείχνετε για τη φυσική σας υγεία με το να είσθε εκλεκτικός σε ό,τι διαβάζετε και σε ό,τι παρατηρείτε για οπτική διασκέδασι.

ΕΚΛΟΓΗ ΓΑΜΗΛΙΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

13, 14. (α) Ποια παραδείγματα έχομε σοφίας που επεδείχθη όσον αφορά την εκλογή σύζυγου, και γιατί ήταν σοφή η πορεία που ακολουθήθηκε; (β) Ποια εντολή δίδει ο Θεός για το ζήτημα αυτό;

¹³ Όταν ο Ιακώβ εζήτησε σύζυγο, δεν επήγε στους Χετταίους όπως ο Ησαύ ή σε κάποιον από τους άλλους λαούς γύρω του που δεν ελάτρευαν τον Ιεχωβά Θεό. Αντιθέτως επήγε στον οίκο του Λάβαν, του αδελφού της μητέρας του, για να εύρη σύζυγο από λαό που ελάτρευε τον Θεό του Αβραάμ. Μια όμοια σοφή πορεία είχε ληφθή από τον Αβραάμ όταν εξέλεξε σύζυγο για τον Ισαάκ, τον πατέρα του Ιακώβ. Ο Αβραάμ είπε στον δούλο του: «Θέλω σε ορκίσει εις Ιεχωβά, τον Θεόν του ουρανού και τον Θεόν της γης, ότι δεν θέλεις λάβει γυναίκα εις τον υιόν μου εκ των θυγατέρων των Χαναναίων, μεταξύ των οποίων εγώ κατοικώ· αλλ’ εις τον τόπον μου, και εις την συγγένειάν μου θέλεις υπάγει, και θέλεις λάβει γυναίκα εις τον υιόν μου τον Ισαάκ.» (Γέν. 24:3, 4, ΜΝΚ) Οι άνθρωποι αυτοί έδωσαν ένα καλό παράδειγμα ζητώντας καλές συναναστροφές στην ένωσι του γάμου.

¹⁴ Αφού οι κακές συναναστροφές μπορούν να ασκήσουν μια ανθυγιεινή επιρροή στη σκέψι σας, τι μπορεί να κάμη ένας άπιστος γαμήλιος σύντροφος; Δεν θα ήταν η επιρροή του κακή; Δεν θα ήταν αυτός μια συνεχής πηγή ταραχής, καθιστώντας δύσκολη την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού; Προφανώς ο Αβραάμ και ο Ιακώβ εσκέφθησαν έτσι και απέφυγαν τις Χετταίες και Χαναναίες γυναίκες. Έπειτα από αιώνες μετά την εποχή τους το έθνος Ισραήλ προειδοποιήθη να μη συνάπτωνται γάμοι με άτομα τέτοια που δεν ελάτρευαν τον Ιεχωβά. Απητήθη από τους Ισραηλίτας ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμα που εδόθη από τον Αβραάμ και τον Ιακώβ. «Ουδέ θέλεις συμπεθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου· διότι θέλουσιν αποπλανήσει τους υιούς σου απ’ εμού, και θέλουσι λατρεύει άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σε εξολοθρεύσει.»​—Δευτ. 7:3, 4, ΜΝΚ.

15. Πώς η γαμήλια επικοινωνία με απίστους επηρέασε τους Ισραηλίτας;

¹⁵ Οι Ισραηλίται απέτυχαν να υπακούσουν στην εντολή του Θεού και απέτυχαν ν’ ακολουθήσουν το σοφό παράδειγμα του Ισαάκ και του Ιακώβ, των προπατόρων των. Εστηρίχθησαν στην ατομική τους κατανόησι και ανεμίχθησαν με τους ειδωλολάτρας στη Γη της Επαγγελίας, συνδεόμενοι ανόητα με γάμο μαζί τους. «Και κατώκησαν οι υιοί Ισραήλ μεταξύ των Χαναναίων, των Χετταίων, και των Αμορραίων, και των Φερεζαίων, και των Ευαίων, και των Ιεβουσαίων. Και έλαβον εις εαυτούς τας θυγατέρας αυτών εις γυναίκας, και τας εαυτών θυγατέρας έδωκαν εις τους υιούς αυτών, και ελάτρευσαν τους θεούς αυτών.» (Κριτ. 3:5, 6) Οι κακές συναναστροφές των διέφθειραν τα καλά των ήθη και τους απεμάκρυναν από τον Δημιουργό των, καθώς είχαν προειδοποιηθή.

16, 17. Εξηγήστε τι μπορούμε να μάθωμε από το σφάλμα του Σολομώντος, και ποια επίπληξι έκαμε ο Νεεμίας στους Ισραηλίτας, όταν επέστρεψαν στην πατρίδα των;

¹⁶ Παρά τη σοφία του ο Σολομών έκαμε το σφάλμα να λάβη συζύγους που είχαν ξένους τρόπους λατρείας. Με τον καιρό αυτές επέτυχαν να διαστρέψουν τη σκέψι του Σολομώντος σε τρόπο που αυτός ανέλαβε τις ψευδείς των μορφές λατρείας και ετελείωσε τη βασιλεία του με το να έχη εξαφθή ο θυμός του Θεού επάνω του. Αν η κακή συντροφιά μπόρεσε να κάμη έναν άνθρωπο της σοφίας και του μεγαλείου του Σολομώντος να πέση από την εύνοια του Θεού, δεν μπορεί άρα γε να κάμη το ίδιο σε σας; Μήπως νομίζετε ότι είσθε σοφώτερος από τον Σολομώντα και μπορείτε να νυμφευθήτε έξω από την κοινωνία του Νέου Κόσμου χωρίς να διακινδυνεύσετε τη θέσι σας σ’ αυτήν; Εξαπατάτε τον εαυτό σας αν νομίζετε ότι μπορείτε.

¹⁷ Ο Νεεμίας ανεγνώρισε τον κίνδυνο του να λάβη κανείς σύντροφο που έχει έλλειψι αγάπης για τον Θεό και επέπληξε τους Ισραηλίτας που είχαν επιστρέψει από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος επειδή το έπραξαν αυτό. Μερικοί ακολουθούσαν το παράδειγμα του Σολομώντος μάλλον παρά το παράδειγμα του Ιακώβ. «Δεν θέλετε δώσει τας θυγατέρας σας εις τους υιούς αυτών, και δεν θέλετε λάβει εκ των θυγατέρων αυτών εις τους υιούς σας, ή εις εαυτούς· δεν ημάρτησεν ούτω Σολομών ο βασιλεύς του Ισραήλ; καίτοι μεταξύ πολλών εθνών δεν υπήρξε βασιλεύς όμοιος αυτού, όστις ήτο αγαπώμενος υπό του Θεού αυτού, και έκαμεν αυτόν ο Θεός βασιλέα επί πάντα τον Ισραήλ· αλλ’ όμως και αυτόν αι ξέναι γυναίκες έκαμαν να αμαρτήση.»​—Νεεμ. 13:25, 26.

18. Τι πρέπει να κάμη σήμερα ένα άγαμο άτομο αν σκέπτεται να νυμφευθή;

¹⁸ Αν είσθε άγαμος και σκέπτεσθε να νυμφευθήτε, γιατί να διακινδυνεύσετε τη σχέσι σας με τον Ιεχωβά Θεό επαναλαμβάνοντας το σφάλμα που έγινε από τους Ισραηλίτας και από τον Βασιλέα Σολομώντα; Γιατί να νυμφευθήτε κάποιον που μπορεί να παραβληθή με τους Χαναναίους λόγω απιστίας; Αν δεν μπορείτε να εύρετε έναν προσδοκώμενο γαμήλιο σύντροφο που είναι αφιερωμένος στον Θεό όπως είσθε σεις, περιμένετε ώσπου να μπορέσετε. Μη ριψοκινδυνεύετε τη Χριστιανική σας ακεραιότητα με το να συζευχθήτε μ’ έναν άπιστον. «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;» (2 Κορ. 6:14) Προσέξτε τη σοφή συμβουλή των Γραφών να νυμφευθήτε μόνον . . . εν Κυρίω.»​—1 Κορ. 7:39.

19. Μπορεί ένα νυμφευμένο άτομο να χωρισθή από έναν άπιστο σύντροφο για ν’ αποφύγη κακές συναναστροφές;

¹⁹ Ένα άτομο που είναι ήδη νυμφευμένο όταν γίνεται αφιερωμένος δούλος του Θεού δεν πρέπει να προσπαθή να διασπάση τη γαμήλια σχέσι επειδή ο σύντροφός του είναι ένας άπιστος. Είναι δεσμευμένος με την σύντροφό του και πρέπει να εξακολουθήση να ζη μαζί της. Οι περιστάσεις του μπορεί να είναι δύσκολες, αλλά πρέπει να κάμη να προκύψη απ’ αυτές το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, καταβάλλοντας τη μεγαλύτερη προσπάθεια για να οικοδομήση την πίστι του και την πνευματική του δύναμι. (1 Κορ. 7:12, 13) Οι άγαμοι μπορούν ν’ αποφύγουν τέτοια προβλήματα με το να είναι προσεκτικοί στο ποιον εκλέγουν ως γαμήλιο σύντροφο.

ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΤΙΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΑΣ

20, 21. Ποια μεταμόρφωσις λαμβάνει χώραν όταν μπαίνετε στην κοινωνία Νέου Κόσμου, και γιατί πρέπει να είσθε προσεκτικοί για τις συναναστροφές;

²⁰ Εφ’ όσον βρίσκεσθε στον καιρό του τέλους αυτού του παλαιού συστήματος πραγμάτων και αναγκάζεσθε να ζήτε σ’ ένα διεφθαρμένο κόσμο, πρέπει να είσθε πολύ προσεκτικοί για τις συναναστροφές σας. Είναι αρκετά δύσκολο να παραμείνετε στο στενό δρόμο της ζωής χωρίς να απαρνηθήτε το να περιπατήτε με κακές συναναστροφές. Όταν ήλθατε στην κοινωνία Νέου Κόσμου και αρχίσατε να περιπατήτε με τον Θεό στο στενό δρόμο της ζωής, έπρεπε να κάμετε πολλές αλλαγές που ήσαν για το καλό σας. Ο απόστολος Παύλος μίλησε γι’ αυτό όταν είπε: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Τώρα που έχετε μεταμορφώσει τη διάνοιά σας από την κοσμική σκέψι στη Γραφική σκέψι, μην επιστρέφετε στον παλαιό κόσμο για συναναστροφές για ένα γαμήλιο σύντροφο. Δεν μίλησε μήπως ο Ιησούς για τους κοσμικούς ανθρώπους ως πνευματικώς νεκρούς όταν είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς»; (Ματθ. 8:22) Όλοι όσοι άρχισαν να περιπατούν στο στενό δρόμο της ζωής είναι πνευματικώς ζώντες στα όμματα του Θεού· ενώ εκείνοι που περιπατούν στον πλατύ δρόμο του θανάτου είναι πνευματικώς νεκροί καθ’ ον χρόνον ζουν. Γιατί, λοιπόν, οι ζώντες να ζητούν στενή συναναστροφή με τους νεκρούς;

²¹ Να θυμάστε πάντοτε ότι είσθε σαν πηλός και ότι τα άτομα που έχετε ως συντρόφους αφήνουν το σημάδι τους στη σκέψι σας. Παρατεταμένη συναναστροφή με τη σκέψι τους, την ομιλία τους και τις πράξεις τους μπορεί να σας επηρεάση ώστε να γίνετε όμοιοι μ’ αυτούς. Αν είναι κακοί σύντροφοι, θα επηρεασθήτε να ενωθήτε μαζί τους στην εσφαλμένη διαγωγή τους και στη διεστραμμένη σκέψι τους. Μην τυφλώνεσθε ως προς τον κίνδυνο των κακών συναναστροφών. Προσέξτε την καλή συμβουλή του λόγου του Θεού και παραδειγματισθήτε από ό,τι συνέβη στο έθνος Ισραήλ και στον Σολομώντα επειδή δεν επρόσεχαν τις συναναστροφές των.

22. Πού βρίσκονται ορθές συναναστροφές;

²² Ζητείτε ορθές συναναστροφές μένοντας κοντά στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Να έχετε συντροφιά με τους πνευματικούς αδελφούς σας μάλλον παρά με τους απίστους. Οι εβδομαδιαίες εκκλησιαστικές συναθροίσεις και η δράσις με τους πνευματικούς αδελφούς στη διακονία του αγρού παρέχει ευκαιρίες για τούτο, καθώς και οι συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας. Εκεί πρέπει να ζητήτε φίλους και πιθανούς γαμηλίους συντρόφους. Εκεί θα βρήτε ορθές συναναστροφές που αποτελούν καλή επιρροή για σας, που σας βοηθούν να προστατεύετε την ικανότητά σας να σκέπτεσθε και σας ενισχύουν να περιπατήτε με τον Θεό στο στενό δρόμο της ζωής.

23-25. (α) Με ποιον τρόπο πρέπει ένας Χριστιανός να εκλέγη κατάλληλο σύντροφο; (β) Τι μπορεί να σας εμποδίση από το να είσθε μεταξύ εκείνων που, θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα;

²³ Μην επιτρέπετε στη φυσική έλξι κοσμικών προσώπων να σας υποκινή να θέλετε να είσθε σύντροφοί τους. Η φυσική ομορφιά είναι μόνο στην επιφάνεια. Ό, τι βαρύνει είναι εκείνο που βρίσκεται στην καρδιά. Οι άνθρωποι των ημερών του Νώε αναμφιβόλως υπερείχαν κατά πολύ από την παρούσα γενεά σε φυσική ωραιότητα, αλλά οι καρδιές των ήσαν κακές. Ήσαν τόσο άσχημοι πνευματικώς που δεν ήσαν άξιοι συνεχούς υπάρξεως. Όταν, λοιπόν, ζητήτε ένα σύντροφο ή φίλο, να κυττάζετε πέρα από την επιφάνεια. Να ζητήτε πνευματική ομορφιά.

²⁴ Χρησιμοποιήστε τη Γραφή ως βάσι σας για να εξακριβώσετε αν ένα άτομο είναι κατάλληλος σύντροφος ή όχι. Ιδέτε αν οι σκέψεις του και οι πράξεις του είναι σε αρμονία ή εκτός αρμονίας μ’ αυτήν. Έχει σεβασμό για τους Γραφικούς κανόνες δικαιοσύνης; Καταβάλλει ειλικρινή προσπάθεια για να εφαρμόση τις Γραφικές αρχές στην καθημερινή του ζωή; Θέτει τα συμφέροντα του Θεού πρώτα στη ζωή του; Έχει τη διάθεσι που εξεδήλωσε ο Δαβίδ; «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου»; (Ψαλμ. 40:8) Είναι αφιερωμένος να υπηρετή τον Θεό; Αυτές και άλλες ερωτήσεις μπορείτε να θέσετε στον εαυτό σας. Όταν βλέπετε ότι οι πράξεις του και το φρόνημά του είναι Γραφικώς καλά, μπορείτε να είσθε βέβαιοι ότι η συναναστροφή με το άτομο αυτό θα είναι καλή.

²⁵ Το άτομο, του οποίου η διάνοια είναι στα πράγματα του κόσμου, δεν είναι εκείνο μπορεί να σας βοηθήση να είσθε μεταξύ αυτών που θα επιζήσουν από το τέλος αυτού του παλαιού κόσμου. Θα σας εμποδίση, δεν θα σας βοηθήση να περιπατήσετε στο στενό δρόμο που οδηγεί σε ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Αν διατηρήτε στενή συναναστροφή με τέτοια άτομα σ’ αυτή την πλευρά του Αρμαγεδδώνος, του πολέμου του Θεού, έχετε τη μεγαλύτερη πιθανότητα να μη φθάσετε στην άλλη του πλευρά. Όπως τα επτά άτομα που επέζησαν από τον κατακλυσμό του Νώε επρόσεχαν τις συναναστροφές των στον καιρό του τέλους του κόσμου εκείνου, έτσι και σεις πρέπει να προσέχετε τις συναναστροφές σας στον καιρό του τέλους αυτού του κόσμου.

26. Ποια είναι η προοπτική για το μέλλον, και ποια πορεία πρέπει να ληφθή τώρα για να πραγματοποιηθή αυτό το μέλλον;

²⁶ Έχετε την προοπτική αιωνίου ζωής μπροστά σας σε περιβάλλον που θα είναι απηλλαγμένο από την πονηρία και τη διαφθορά που επικρατούν σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν ευφραίνεσθε μ’ αυτή την προοπτική και αποβλέπετε με θερμή επιθυμία στις δίκαιες συνθήκες που είναι Γραφικώς υποσχεμένες για εκείνο τον καιρό, γιατί να προσπαθήτε να βρήτε ευχαρίστησι στη συντροφιά ατόμων που συμβάλλουν στο να κάμουν τον παρόντα κόσμο τον άδικο τόπο που είναι; Γιατί να ζητήτε ως φίλους άτομα που δεν θα έχουν θέσι στον νέο κόσμο του Θεού; Μη διακινδυνεύετε το μέλλον σας με τέτοιες κακές συναναστροφές. Γεμίστε τη διάνοιά σας με ό,τι είναι καλό και εποικοδομητικό στην πίστι, σας με το να είσθε εκλεκτικός στους ανθρώπους που προτιμάτε να έχετε ως στενούς συντρόφους, εκλεκτικός σε ό,τι διαβάζετε, στην οπτική διασκέδασι που απολαμβάνετε και στη συνομιλία που δίνετε προσοχή. Διατηρήστε καλές σχέσεις με τον Ιεχωβά Θεό και διαφυλάξτε τη Χριστιανική σας ακεραιότητα με το να ζητήτε ορθές συναναστροφές σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους.

[Εικόνα στη σελίδα 575]

ΑΝΗΘΙΚΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΚΑΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΕΞΕΥΤΕΛΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΙΣ

ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΓΑΜΟΙ

Η Πηγή Κάθε Δυναμικής Ενεργείας και Σθεναρής Ισχύος

«Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; . . . εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν.»​—Ησ. 40:26

 1. Πόση είναι η μυϊκή δύναμις των ανθρώπων εν συγκρίσει με των άλλων πλασμάτων;

ΦΥΣΙΚΩΣ ο άνθρωπος είναι ένα πολύ αδύνατο πλάσμα. Είναι ένας νάνος σε μυϊκή δύναμι όταν συγκριθή με τον γορίλλα, με την άρκτο, με τον ελέφαντα, με τη φάλαινα και με πλήθος άλλων πλασμάτων. Η δύναμις ενός ταύρου είναι παροιμιώδης, Ακόμη και τα ταπεινά έντομα, οι αράχνες και τα μερμήγκια, παραδείγματος χάριν, μπορούν να σηκώσουν φαντασιώδη φορτία ανάλογα με τα βάρη του σώματός των. Σε μια περίπτωσι παρετηρήθη ότι ένα μερμήγκι κρεμάμενο από τα οπίσθια πόδια του μπορούσε να κρατήση στις σιαγόνες του ένα νεκρό βάρος που ισοδυναμούσε με 1.100 φορές το βάρος του σώματός του. Ένας άνθρωπος 150 λιτρών, για να κάμη αυτό το πρωτοφανές κατόρθωμα θα έπρεπε, ενώ θα εκρεμόταν ψηλά στον αέρα από τα πόδια του, να κρατή στα δόντια του πάνω από ογδόντα δύο τόννους! Ασφαλώς τα ανθρώπινα πλάσματα δεν έχουν λόγο να καυχώνται για την περιωρισμένη φυσική των δύναμι.

 2. Ποιες είναι μερικές από τις φυσικές πηγές, απ’ τις οποίες ήντλησαν οι άνθρωποι για να συμπληρώσουν την περιωρισμένη των δύναμι;

² Για να αναπληρώσουν αυτή την έλλειψι μυϊκής δυνάμεως οι άνθρωποι από τους αρχαιοτάτους χρόνους της ιστορίας επεζήτησαν να εξαρτίσουν και χρησιμοποιήσουν εξωτερικές πηγές ενεργείας. Επεστηρίχθησαν πάρα πολύ σε τέτοια πλάσματα όπως τα άλογα, τα βόδια, οι καμήλες, τα άγρια βόδια των Ινδιών, οι βούβαλοι, οι σκύλοι, οι ελέφαντες, οι προβατοκαμήλες, οι όνοι και άλλα φορτηγά κτήνη. Για να αυξήσουν και πολλαπλασιάσουν τα φορτία που μπορούν να μετακινήσουν, οι άνθρωποι εφήρμοσαν με αναριθμήτους τρόπους τις αρχές του μοχλού και του υπομοχλίου, της τροχαλίας και του τροχού. Οι αόρατες δυνάμεις του ανέμου, η δύναμις των ποταμών και των υδατοπτώσεων, και η ογκούμενη δύναμις των ακούραστων παλιρροιών εχρησιμοποιήθησαν όλες από τους ανθρώπους. Πολλοί τύποι γεννητριών ατμού και πολλά σχέδια μηχανών εσωτερικής καύσεως κατεσκευάσθησαν επίσης. Ο ηλεκτρισμός ακόμη έγινε αντικείμενος ελευθέρας εκμεταλλεύσεως. Και, πιο πρόσφατα, η ακτινοβολία του ηλίου και η ηλεγμένη ελευθέρωσις ατομικής ενεργείας εχαλιναγωγήθησαν και υπήχθησαν στην υπηρεσία του ανθρωπίνου γένους.

 3. (α) Ποια διεστραμμένη διανοητική αντίληψι έχουν αποκτήσει πολλοί άνθρωποι; (β) Ως αποτέλεσμα, τι οδηγούνται να πιστεύουν οι μάζες του ανθρωπίνου γένους;

³ Πολλοί, εν τούτοις, φαίνεται ότι έχουν τυφλωθή από τη λαμπρότητα τέτοιας επιστημονικής προόδου και τεχνικών κατορθωμάτων. Λησμονώντας την κατάλληλη θέσι των στο σύμπαν, μερικά από αυτά τα ομολογουμένως ασθενικά φυσικώς πλάσματα βλέπουν ξαφνικά τον εαυτό τους και άλλους ανθρώπους ως μεγάλους διανοητικούς γίγαντας με ακατανίκητη νοημοσύνη. Ειδικώς η διεστραμμένη αυτή διανοητική αντίληψις βρίσκεται μεταξύ των πιο μορφωμένων τάξεων και των εξεχόντων ηγετών του κόσμου, πολλοί από τους οποίους είναι αηδώς αποκρουστικοί μέσα στην κοινωνική αλαζονεία τους και την αγέρωχη αυτοπεποίθησί τους. Φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, καυχώνται αχαλίνωτα για τα κατορθώματα του ανθρώπου σ’ αυτόν τον ηλεκτρονικόν αιώνα εκροής δυνάμεως και διασπάσεως του ατόμου. Καθώς ανέρχονται σε νέα ύψη επιτυχίας στο πρόγραμμά των εξαπολύσεως πυραύλων, φαντάζονται και προλέγουν με μεγάλα εξωγκωμένα λόγια ότι οι άνθρωποι βρίσκονται ακριβώς στο κατώφλι του να γίνουν κατακτηταί και κύριοι του διαστήματος, να εγκατασταθούν σε ό,τι νομίζουν ότι είναι η «εσχάτη θέσις» του σύμπαντος. Κατά συνέπειαν οι γενικές μάζες του ανθρωπίνου γένους διαρκώς παρακινούνται και πιέζονται να θέσουν την πλήρη πίστι και εμπιστοσύνη τους στις διανοητικές δυνάμεις και την ικανότήτα του σκέπτεσθαι αυτών των ηγετών του κόσμου για καθοδηγία, προστασία και ασφάλεια.

 4. Δικαιολογούνται τα ανθρώπινα πλάσματα να κομπάζουν για τα κατορθώματα των,

⁴ Αλλά υπάρχει μήπως κάποια αλήθεια, στην πραγματικότητα, που δίνει σ’ αυτά τα ανθρώπινα πλάσματα την άδεια και την ελευθερία να καυχώνται και να κομπάζουν για τα κατορθώματά των ή για την ασφάλεια της ανθρωπίνης δυνάμεως; Είναι δεδομένο, ότι οι άνθρωποι με τη γονιμότητα των εγκεφάλων των και την επιδεξιότητα των χεριών των επενόησαν όχι μόνο απλές βοϊδάμαξες και υδροκινήτους τροχούς, αλλά και γιγαντιαία υδραυλικά συγκροτήματα και περίπλοκες πυρηνικές μηχανές μεγάλης δυνάμεως. Αλλ’ ασφαλώς τούτο δεν παρέχει αιτία ή δικαιολογία για να αινούνται και να λατρεύωνται αυτά τα θνητά πλάσματα ως να ήσαν θεοί. Πραγματικά, οι πιο περίπλοκες μηχανές του ανθρώπου βασίζονται σε απλούς θεμελιώδεις νόμους και αρχές μηχανικής, που κανέναν απ’ αυτούς δεν εδημιούργησε ούτε του έδωσε αρχή ο άνθρωπος. Οι άνθρωποι της επιστήμης και της μαθήσεως ανακάλυψαν απλώς και εφήρμοσαν αρχές και δυνάμεις ενεργείας που υπήρχαν πολύν καιρό προτού ο άνθρωπος κάμη τη συγκριτικώς πρόσφατη εμφάνισί του σ’ αυτόν τον πλανήτη.

 5. Πώς πρέπει λοιπόν να θεωρούμε τη φυσική και διανοητική δύναμι πλασμάτων;

⁵ Οι κροτούσες οπλές και το φύσημα των ρωθώνων ενός ιππικού, που εφορμά, μπορεί να θεωρήται από μερικούς ως μια συγκινητική επίδειξις δυνάμεως και ισχύος, η οποία δημιουργεί ρίγη στη σπονδυλική στήλη. Αλλά πριν από πολύν καιρό ο ψαλμωδός προειδοποίησε να μην εμπιστευώμεθα σε τέτοια ψευδή δύναμι. «Μάταιος ο ίππος προς σωτηρίαν· και δια της πολλής αυτού δυνάμεως δεν θέλει σώσει.» (Ψαλμ. 33:17) Με όμοια δύναμι λογικεύσεως, είναι ανόητο και γελοίο να θέτωμε πίστι και εμπιστοσύνη σε ανθρώπους, που είναι πολύ ασθενέστεροι από τους ίππους. Οι προεξέχοντες μύες ενός αθλητού ή η βροντώδης δύναμις των πνευμόνων ενός πολιτικού δικτάτορος είναι εξίσου απατηλοί. Το να τίθεται εμπιστοσύνη στη δύναμι γηίνων ανθρώπων, έστω και αν υψώνουν εαυτό τους σε μια ηγεμονική θέσι μεταξύ των συνανθρώπων των λόγω των «εγκεφαλικών» κατορθωμάτων των​—και αυτό επίσης περιεγράφη πριν από πολύν καιρό ως μάταιο. «Ματαία είναι η παρά των ανθρώπων σωτηρία.» (Ψαλμ. 60:11· 146:3) Αληθινά και οι άνθρωποι και οι ίπποι είναι απατηλές πηγές αληθινής δυνάμεως.

 6. Ποιές ερωτήσεις καθιστούν φανερό ότι η δυναμική ενέργεια δεν πηγάζει από τον άνθρωπο;

⁶ Σταματήστε και σκεφθήτε! Ποιος έδωσε στον ίππο ή στον αθλητή τη ζωτικότητά του και τη δύναμι; Ποιος παρήγαγε τη δύναμι της βαρύτητος, με την οποία ρέουν οι ποταμοί και τα νερά πέφτουν; Ή ποιος έθεσε σε κίνησι τις ακατάπαυστες παλίρροιες σε χρόνο ακαθόριστο; Ποιος εδημιούργησε τη μυθώδη κάμινο του ήλιου με την εσωτερική της θερμοκρασία, η οποία υπολογίζεται σε πάνω από 40.000.000 βαθμούς Φαρενάιτ; Και ποιος συνεκέντρωσε αυτή την ακατάληπτη ενέργεια που είναι δεσμευμένη σε μικροσκοπικά άτομα, τα αόρατα μόρια κάθε φυσικής ουσίας; Ασφαλώς κανένα μαραινόμενο και θνήσκον ασθενικό πλάσμα όπως ένας απλούς άνθρωπος, όχι, ούτε ακόμη και αν τιμάται και αινήται ως τους υψίστους ουρανούς σαν ένας που εκέρδισε ένα διεθνές βραβείο Νόμπελ, περικοσμημένος με πολλές εύφημες μνείες και βαθμούς κολλεγίων.

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΗΓΗΣ

 7. Πώς είναι δυνατόν να προσδιορίσωμε την αληθινή Πηγή κάθε δυνάμεως;

⁷ Υπάρχει μια μόνο ορθή απάντησις σ’ αυτές τις ερωτήσεις που προκαλούν σκέψεις. Ο Ιεχωβά ο παντοδύναμος Δημιουργός είναι η μόνη αληθινή και αρχική Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας και σθεναρής ισχύος. Πώς μπορούμε να γνωρίζωμε ότι αυτό είναι έτσι και πώς μπορούμε ν’ αποδείξωμε ότι αυτό είναι αληθινό; Η Βίβλος μάς λέγει το πώς όταν αναφέρη: «Επειδή τα αόρατα αυτού [του Ιεχωβά] βλέπονται φανερώς από κτίσεως [κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.» (Ρωμ. 1:20) Με τη μελέτη, λοιπόν, των «ποιημάτων», της ορατής, απτής φυσικής ουσίας ή ύλης ολόγυρά μας, μπορούμε να ερωτήσωμε και να εκτιμήσωμε σε κάποιο μικρό βαθμό την αόρατη και αιώνια δύναμι και ισχύ του μεγάλου Ιεχωβά Θεού.

 8. Ποια είναι τα οικοδομικά τεμάχια των «ποιημάτων»;

⁸ Η φυσική ουσία ή ύλη μπορεί να ορισθή ως κάτι που καταλαμβάνει χώρο και έχει βάρος. Τα υλικά σπίτια στα οποία ζούμε, η φυσική τροφή που τρώγομε, τα ενδύματα που φορούμε, η γη επάνω στην οποία βαδίζομε, είναι όλα παραδείγματα «ποιημάτων». Μια ανάλυσις αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων διαφόρων υλικών πραγμάτων που μας περιβάλλουν, αποκαλύπτει ότι πραγματικά είναι κατασκευασμένα από μόρια συγκριτικώς ολίγων, μόνο εκατό περίπου, βασικών ουσιών που καλούνται στοιχεία. Εξ άλλου τα μόρια των στοιχείων αυτών αποτελούνται από άτομα, που ονομάζονται έτσι επειδή οι αρχαίοι Έλληνες ενόμιζαν ότι το άτομον είναι το πιο μικρό, μη επιδεχόμενο διαίρεσι, σωμάτιο ύλης.

 9. Από τι αποτελούνται τα άτομα;

⁹ Αλλά τι δίνει στα άτομα το βάρος των και τα κάνει να κατέχουν χώρο; Μέσα στα άτομα υπάρχουν ηλεκτρικώς φορτισμένα μόρια που ονομάζονται πρωτόνια και ηλεκτρόνια, και υπάρχουν επίσης άλλα μόρια γνωστά ως ουδετερόνια. Τώρα εξαιτίας του γεγονότος ότι όλα τα πρωτόνια στον πυρήνα ενός μόνου ατόμου φέρουν την ίδια θετική ηλεκτρική γόμωσι, θ’ απωθούσαν μάλλον αντί να ελκύουν το ένα το άλλο, αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι κάποια ανεξήγητη και μυστηριώδης δύναμις που ονομάζεται «πυρηνική κονία» τα συνδέει και τα συγκρατεί. Οι άνθρωποι της επιστήμης δεν μπορούν να εξηγήσουν την πηγή της δυνάμεως που συγκροτεί αυτά τα μόρια των ατόμων, αλλά μπορούν να μετρήσουν αυτή τη δύναμι, και κάτω από ωρισμένες συνθήκες μπορούν να την ελευθερώσουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει, όταν εκρήγνυνται οι ατομικές βόμβες, όπως εκείνες που έπεσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε τέτοιες περιστάσεις, όσο εκπληκτικό και αν φαίνεται, συγκριτικώς ολίγα άτομα διαχωρίζονται πραγματικά.

10. Γιατί είναι αδύνατο η ανθρώπινη διάνοια να εννοήση την τεραστία ενέργεια και δύναμι που συγκρατεί το φυσικό σύμπαν;

¹⁰ Παρατηρήστε αυτούς τους αριθμούς για μια στιγμή και ίσως μπορέσετε να λάβετε μια καλύτερη ιδέα της καταπληκτικής δυνάμεως και ενεργείας που κρατεί μαζί τα άτομα κάθε ύλης. Αν όλη η ενέργεια που συνδέει τα άτομα μιας και μόνης λίτρας ύλης ελευθερώνετο, θα παρήγετο μια δύναμις ίση προς ένα ενδεκάκις εκατομμύριο λίτρες! Γράφοντας κανείς έναν τέτοιον αριθμό, θέτει το ψηφίο 1 και το συνοδεύει με 36 μηδενικά. Αν αυτό είναι το ποσόν δυνάμεως που είναι αναγκαία για να κρατήση μαζί μια μόνο λίτρα ύλης, προσπαθήστε να φαντασθήτε, αν μπορήτε, την τεράστια ενέργεια και δύναμι που απαιτείται για να κρατούνται μαζί όλα τα άτομα αυτής της γης, μια υδρόγειος σφαίρα που ζυγίζει έναν ιλιγγιώδη αριθμό τόννων! Ή προσπαθήστε να φαντασθήτε τη δύναμι και ενέργεια που συγκρατεί τον ήλιο, διότι αυτός έχει όγκον ίσον προς 1.300.000 υδρόγειες σφαίρες όπως είναι η γη μας. Και όμως υπάρχουν άστρα στον Γαλαξία μας πολλές φορές μεγαλύτερα από τον ήλιο, όπως λόγου χάριν ο Αντάρης, με μια διάμετρο 390 φορές μεγαλύτερη από τη διάμετρο του ηλίου. Τι ακαταμέτρητη δύναμις είναι δεσμευμένη σε όλα του τα άτομα! Με τηλεσκόπια που αποκαλύπτουν ότι υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες σαν τον δικό μας, που ο καθένας τους αποτελείται από δισεκατομμύρια χωριστά άστρα, μπορείτε μήπως να εκτιμήσετε το τεράστιο ποσόν δυνάμεως και ισχύος που συνδέει όλη αυτή τη φυσική ύλη; Αδύνατον! διότι προκαλεί ίλιγγο και ζάλη στην ασθενή ανθρώπινη διάνοια το να συλλάβη και ένα μικροσκοπικό ακόμη κλάσμα αυτής της τρομερής δυνάμεως.

11. Πώς ο Ιεχωβά δια του προφήτου του Ησαΐα μάς εντυπώνει το γεγονός ότι Αυτός μόνος είναι η Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας και σθεναρής ισχύος;

¹¹ Τι, λοιπόν, μπορεί να λεχθή για Εκείνον που εδημιούργησε και συνέδεσε τις δυνάμεις αυτές του υλικού σύμπαντος; Ασφαλώς η δύναμίς Του και η ενέργεια είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτά τα «ποιήματά» του. «Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; [Ένας απλός επιστήμων περιωρισμένος στη γη που διασπά το άτομο; Ώ όχι! ] Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα [Όλοι οι αστρονόμοι μαζί δεν μπορούν ούτε να μετρήσουν ή αριθμήσουν τα άστρα, πολύ ολιγώτερο να τα καλέσουν όλα «ονομαστί»,] εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός [ο Ιεχωβά] εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν.» (Ησ. 40:26) Α ναι, όχι μόνο με τη δυναμική του ενέργεια και τη σθεναρή του ισχύν ο Ιεχωβά εδημιούργησε και διεμόρφωσε ολόκληρο τον ουράνιο κόσμο σε μια μεγαλειώδη και αρμονική ενότητα, αλλά και το εξουσιάζει επίσης και το χρησιμοποιεί σύμφωνα με το κυρίαρχο θέλημά του και τον ένδοξό του σκοπό. Τι θαυμαστή επίδειξις παντοδυναμίας!

12. Τι διευκρινίζει τη μικρότητα της ανθρωπίνης δυνάμεως και ικανότητος του σκέπτεσθαι;

¹² Με οποιαδήποτε, λοιπόν, ή και με όλες τις συγκρίσεις που θα μπορούσαμε να προτιμήσωμε να κάμωμε, τι είναι ο άνθρωπος για όλη την περίφημη δύναμί του; Απολύτώς τίποτε! Όπως ένα μικρό βρέφος που μπορεί να συντρίψη ένα λεπτό ρολόι, αλλά που τελείως στερείται τη διανοητική και φυσική ικανότητα να συγκεντρώση και αποκαταστήση αυτόν τον μηχανισμό που δείχνει την ώρα, έτσι συμβαίνει και με τους επιστήμονας που διασπούν το άτομο. Μπορεί να προκαλούν την έκρηξι ολίγων ατόμων, αλλά είναι τελείως ανεπαρκείς και σε διανοητική και σε φυσική δύναμι και ικανότητα, αν κληθούν να επισυνάξουν και συναρμολογήσουν τις αναγκαίες δυνάμεις για τη δημιουργία ενός και μόνου απλού ατόμου.

ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ

13. Έχοντας κατάλληλη άποψι του εαυτού των, ποιον χαιρετίζουν με χαρά λογικοί άνθρωποι ως τον Ισχυρότατον σε όλο το σύμπαν;

¹³ Έτσι, απογυμνωμένοι από κάθε αιτία κομπασμού για τη μεγαλωσύνη και τη δύναμι του ανθρώπου, φρόνιμοι και σώφρονες άνθρωποι ταπεινώνονται πολύ στην εκτίμησι του εαυτού των και άλλων ανθρώπων. Έχουν μια κατάλληλη άποψι του ασημάντου μεγέθους και δυνάμεως των ανθρωπίνων πλασμάτων σ’ αυτό το αχανές σύμπαν, και γρήγορα αποδίδουν μεγαλωσύνη σ’ εκείνον που είναι αληθινά Μέγας. Σ’ ένα απεριόριστο ξέσπασμα αίνου, δεν υμνούν κανένα άλλον από τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης, ως υπέρτατα παντοδύναμον, τον μόνον Παντοκράτορα σε όλο το σύμπαν.

14. Σε ποιον, και πώς, απέδωσαν παντοδυναμία ευλαβείς άνδρες πριν από πολύν καιρό;

¹⁴ Μερικοί τέτοιοι λογικοί άνθρωποι έζησαν πριν από πολύν καιρό, άνθρωποι οι οποίοι​—το λέμε παρεμπιπτόντως—​δεν εγνώριζαν τίποτε για τις δυνάμεις που κρατούν μαζί τα πρωτονικά μόρια των ατόμων, και όμως άνθρωποι που ήσαν αρκετά νοήμονες για ν’ αναγνωρίσουν και αινέσουν τον Ιεχωβά για τη μεγαλωσύνη του και τη δύναμί του. Παραδείγματος χάριν, ο Βασιλεύς Δαβίδ στην αξιομνημόνευτη αποχαιρετιστήρια ομιλία του ενώπιον της εκκλησίας του Ισραήλ λίγο πριν από τον θάνατό του είπε, μεταξύ άλλων: «Σου, Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης. . . . συ δεσπόζεις των απάντων· και εις την χείρά σου είναι η ισχύς και η δύναμις· και εις την χείρά σου, το να μεγαλύνης και να ισχυροποιής τα πάντα.» (1 Χρον. 29:11, 12, ΜΝΚ) Μετά την επιστροφή από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και αφού είχαν ανοικοδομηθή τα τείχη της Ιερουσαλήμ στις ημέρες του Νεεμία, οι ιερείς και οι Λευίται του Ισραήλ, σε μια επισφραγισμένη δήλωσι εμαρτύρησαν την αποκλειστική παντοδυναμία του Ιεχωβά, λέγοντας: «Συ αυτός είσαι Ιεχωβά μόνος· συ εποίησας τον ουρανόν, τους ουρανούς των ουρανών, και πάσαν την στρατιάν αυτών, την γην, και πάντα τα επ’ αυτής, τας θαλάσσας, και πάντα τα εν αυταίς, και συ ζωοποιείς πάντα ταύτα· και σε προσκυνούσιν αι στρατιαί των ουρανών. Συ είσαι Ιεχωβά ο αληθής Θεός . . . ο μέγας, ο ισχυρός, και φοβερός Θεός.»​—Νεεμ. 9:6, 7, 32, ΜΝΚ.

15. Πώς δείχνει ο προφήτης Ιερεμίας την υπεροχή του Ιεχωβά σε δύναμι, γνώσι και σοφία;

¹⁵ Ομοίως ο προφήτης Ιερεμίας σε ευλαβή προσευχή διεκήρυξε: «Ω! Ιεχωβά Θεέ! Ιδού, συ έκαμες τον ουρανόν και την γην εν τη δυνάμει σου τη μεγάλη, και εν τω βραχίονί σου τω εξηπλωμένο· δεν είναι ουδέν πράγμα δύσκολον εις σε.» Ναι, πράγματι, είναι όλα πολύ θαυμαστά, φοβερά και εκπληκτικά για μας τα ταπεινά ανθρώπινα πλάσματα, ώστε να μην μπορούμε να τα συλλάβωμε και να τα εννοήσωμε πλήρως, αλλά όχι και για τον μεγάλο Παντοδύναμο Δημιουργό Ιεχωβά.​—Ιερεμ. 32:17, ΜΝΚ.

16. Ποιες δύο τάξεις σήμερα αινούν την παντοδυναμία του Ιεχωβά;

¹⁶ Μολονότι υπάρχει πλημμύρα σατανικής προπαγάνδας που σκοπεύει ν’ απομακρύνη όλα τα πλάσματα από τον Δημιουργό των, όμως ζουν σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι, σαν τους αρχαίους εκείνους ευλαβείς και πιστούς άνδρες, έχουν αρκετή φρόνησι, ώστε να δίδουν όλον τον αίνο και την τιμή στη μόνη αληθινή Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας και σθεναρής ισχύος, στον Μόνον, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Αριθμημένοι μεταξύ αυτών των φρονίμων είναι ολίγες χιλιάδες συγχρόνων πνευματικών Ισραηλιτών που επέστρεψαν από την αιχμαλωσία στη Βαβυλωνιακή οργάνωσι του Σατανά το 1919 μ.Χ., το υπόλοιπο των κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού που είναι ακόμη στη γη· και ως μέρος των ‘είκοσι τεσσάρων πρεσβυτέρων’ που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 11:16, 17 (ΜΝΚ), αυτοί εξακολουθητικά λέγουν: «Ευχαριστούμέν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας», δηλαδή, από και μετά το 1914 μ.Χ. Σ’ αυτόν τον χορόν του αλληλούϊα στην παντοδυναμία του Ιεχωβά είναι ενωμένες οι φωνές 900.000 και πλέον άλλων ατόμων, που είναι πράγματι «όχλος πολύς», και αυτοί εξακολουθούν να λέγουν με διαρκώς αυξανόμενη αποτελεσματικότητα σε όλα τα μέρη της οικουμένης: «Αινείτε τον Γιαχ, διότι εβασίλευσεν Ιεχωβά ο Θεός ο Παντοκράτωρ.»​—Αποκάλ. 19:6, ΜΝΚ.

17. Ποιο σπουδαίο ερώτημα εγείρει τέτοια βαρυσήμαντη είδησις σαν αυτή;

¹⁷ Τέτοια βαρυσήμαντη είδησις σαν αυτή, δηλαδή, ότι ο Ιεχωβά, ο οποίος είναι ο Παντοκράτωρ, η ίδια η Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας και σθεναρής ισχύος, ανέλαβε και εξασκεί τώρα τη μεγάλη του δύναμι ως ο Υπέρτατος Άρχων του σύμπαντος, εγείρει το εξής σπουδαίο ερώτημα στις διάνοιες πολλών σκεπτομένων ατόμων: Είναι δυνατόν να λάβωμε δύναμι και ισχύν άμεσα από αυτή την αγιωτάτη Πηγή; Όπως ήδη παρετηρήθη, τα ανθρώπινα πλάσματα εχρησιμοποίησαν τις δυνάμεις και ενέργειες της υλικής δημιουργίας του Ιεχωβά επί πολύν καιρό και με αρκετούς τρόπους, είτε το αναγνωρίζουν και το παραδέχονται αυτό είτε όχι. Αλλά υπάρχει μήπως ένας πιο άμεσος τρόπος για ν’ αντλήση ο ασθενικός άνθρωπος από αυτή την ανεξάντλητη Πηγή ένα συμπλήρωμα της πολύ περιωρισμένης φυσικής δυνάμεως του σαρκικού σώματος και νου;

18. Τι ο ίδιος ο Παντοκράτωρ λέγει σ’ αυτό το ερώτημα;

¹⁸ Δόξα στον Ιεχωβά, υπάρχει! Ακούστε! Με το στόμα του προφήτου του Ησαΐα, ο Παντοκράτωρ ο ίδιος λέγει: «Δεν εγνώρισας; δεν ήκουσας, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμνει;» Επί πλέον, αν δεν ακούσατε ακόμη, αυτός ο αιώνια Ακαταπόνητος λέγει ότι μπορεί να υποστηρίξη τους ασθενείς και κουρασμένους και να τους εφοδιάση με αφθονία σθεναρής δυνάμεως. «[Ο Ιεχωβά] δίδει ισχύν εις τους ητονισμένους, και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θέλουσιν ατονήσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν· αλλ’ οι προσμένοντες τον Ιεχωβά θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει, και δεν θέλουσιν ατονίσει.»​—Ησ. 40:28-31, ΜΝΚ.

ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΣΕ ΔΥΝΑΜΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

19. Ποιο μέσον χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά για να μεταδώση δύναμι και υποστήριξι σ’ εκείνους που ελπίζουν σ’ αυτόν;

¹⁹ Αλλά πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα; Με ποιο μέσον ο Ιεχωβά μεταδίδει δυναμική ενέργεια και σθεναρή ισχύ σε απλά ανθρώπινα πλάσματα; Προφανώς δεν μπορεί καθένας να λάβη τέτοια θεία δύναμι. Οι άθεοι επιστήμονες και οι κοσμικοί ηγέται, που εμπιστεύονται στη δική των δύναμι και ισχύν ή στη δύναμι και ισχύν άλλων ανθρώπων, δεν μπορούν ποτέ να ελπίζουν ότι θα αντλήσουν δύναμι από αυτή την ουράνια Πηγή ενεργείας, διότι, όπως μας λέγεται, μόνο οι «προσμένοντες τον Ιεχωβά θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών». Σε τέτοια ακριβώς άτομα στην Έφεσο, των οποίων η πίστις, η εμπιστοσύνη και η ελπίδα ήταν στον Ιεχωβά, έγραψε ο απόστολος Παύλος: «Κάμπτω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα . . . δια να δώση εις εσάς κατά τον πλούτον της δόξης αυτού να κραταιωθήτε εν δυνάμει δια του πνεύματος αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον.» Επομένως, η δύναμις αυτή που καθιστά ένα άτομο ισχυρό και δυνατό μεταδίδεται μέσω του πνεύματος του Ιεχωβά, το οποίον επειδή προέρχεται από αγία Πηγή προσδιορίζεται ορθώς ως «άγιο πνεύμα.»​—Εφεσ. 3:14-16.

20. (α) Ποια είναι η βασική έννοια της Εβραϊκής λέξεως «ρούαχ» και της Ελληνικής λέξεως «πνεύμα»; (β) Ποια δύο χαρακτηριστικά έχει ο άνεμος, που τον καθιστούν κατάλληλη εξεικόνισι του αγίου πνεύματος;

²⁰ Για να έχωμε καλύτερη κατανόησι του τι αποκαλύπτει η Βίβλος για το άγιο πνεύμα του Θεού, είναι υποβοηθητικό να γνωρίζωμε τη σημασία της Εβραϊκής λέξεως ρούαχ και της Ελληνικής λέξεως πνεύμα. Και οι δύο αυτές λέξεις έχουν τη στοιχειώδη έννοια της «πνοής», «φυσήματος» ή «ανέμου»· όχι απλώς ησύχου, στασίμου αέρος, αλλά μάλλον αέρος σε ισχυρή κίνησι. Ενώ οι συγγραφείς της Βίβλου χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις με μερικές διάφορες έννοιες,a όμως σε όλες τις περιπτώσεις μεταδίδονται τα βασικά χαρακτηριστικά ενός φυσήματος αέρος, δηλαδή, η μη ορατότης και η δύναμις. Δεν μπορούμε να δούμε τον άνεμο αλλά μπορούμε βέβαια να δούμε εκείνο που αυτός παράγει. Δεν μπορούμε να δούμε τον άνεμο που κολπώνει τα πανιά ενός καραβιού, αλλά βλέπομε ότι το καράβι ωθείται επάνω στα νερά και γνωρίζομε ότι μια ισχυρή δύναμις είναι σε ενέργεια. Έτσι βλέπομε ένα ορατό, αντιληπτό αποτέλεσμα που παράγεται από μια αόρατη δύναμι.

21, 22. (α) Ως τι ορίζεται το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά; (β) Πώς κάνομε διάκρισι μεταξύ των αοράτων δυνάμεων του σύμπαντος και της αοράτου ενεργού δυνάμεως του Ιεχωβά;

²¹ Τώρα, το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά είναι η αόρατη ενεργός δύναμίς του· όχι μόνο η δύναμις που κατοικεί μέσα του, αλλά και η ενέργειά του όταν προεκτείνεται έξω από τον εαυτό του για την επιτέλεσι του θελήματός του και του σκοπού του. Επειδή είναι αόρατη και ισχυρή, κατάλληλα ορίζεται πνεύμα.

²² Πρέπει μήπως να συμπεράνωμε από τούτο ότι όλες οι αόρατες δραστικές επιδείξεις δυνάμεως ή ενεργείας είναι εκδηλώσεις του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά, όπως, λόγου χάριν, η έλξις (βαρύτητος) της γης ή η βίαιη εξαπόλυσις πυρηνικής δυνάμεως όταν πέφτουν ατομικές βόμβες; Όχι, ,καθόλου. Ο Ιεχωβά, δημιουργώντας αυτόν τον υλικό κόσμο, ασφαλώς εχρησιμοποίησε την αόρατη ενεργό δύναμί του καθώς και την άπειρη σοφία του και γνώσι συνδέοντας σφιχτά τις μεγάλες ατομικές δυνάμεις του φυσικού σύμπαντος. (Γέν. 1:2) Αλλά είναι εντελώς εσφαλμένο να μιλούμε για τις καταπληκτικές αυτές δυνάμεις της φύσεως ως άγιο πνεύμα του Θεού. Η αόρατη ενεργός δύναμις του Ιεχωβά δεν είναι μια τυφλή, άγρια, αχαλίνωτη δύναμις. Δεν είναι μια δύναμις που πονηροί άνθρωποι, οι οποίοι τείνουν στην άσπλαγχνη καταστροφή ζωής, μπορούν να μεταχειρίζωνται σαν άθυρμα ή παιχνιδάκι. Πάντοτε ο Ιεχωβά έχει το άγιό του πνεύμα υπό τον άμεσο έλεγχο ή διεύθυνσί του. Δεν είναι μια αμετακίνητη δύναμις όπως η έλξις της γης, ή η έλξις της βαρύτητος, διότι το πνεύμα του Θεού μπορεί να εκταθή ή να αποσυρθή, να αυξηθή ή να ελαττωθή, σύμφωνα με το άγιο θέλημά του και την ευαρέσκειά του. Επομένως, το πνεύμα του Θεού μπορεί να ορισθή ως η αόρατη ενεργός δύναμίς του, μια πολύ πραγματική προεκτεινόμενη δύναμις πράγματι, την οποίαν ο Ιεχωβά προσωπικώς χρησιμοποιεί για να επιτελέση το θέλημά του και την οποία δίδει με αφθονία σε πλάσματα που τον λατρεύουν και τον υπηρετούν.

23. Πώς ανταποκρίνονται εκείνοι που έχουν το προνόμιο ν’ αντλούν από αυτή την υπέροχη Πηγή δυναμικής ισχύος;

²³ Ιδού, λοιπόν, μια Πηγή υπερόχου δυνάμεως και ισχύος, από την οποία μπορούν ελεύθερα να αντλούν εκείνοι που είναι αληθινοί λάτρεις του Ιεχωβά και που έχουν συναίσθησι της περιωρισμένης των φυσικής και διανοητικής ισχύος, χωρίς φόβο να υπάρξη έλλειψις δυνάμεως. Γι’ αυτόν τον ευτυχή λαό είναι γραμμένο: «Μακάριος ο άνθρωπος του οποίου η δύναμις είναι εν σοι [Ιεχωβά] . . . Προβαίνουσιν από δυνάμεως εις δύναμιν.» (Ψαλμ. 84:5, 7) Βλέποντας όλα τα καταπληκτικά θαύματα της δημιουργικής δραστηριότητος του Ιεχωβά, αυτοί οι ενεργητικοί ευτυχείς άνθρωποι αναφωνούν: «Διότι με εύφρανας, ω Ιεχωβά, εν τοις ποιήμασί σου· θέλω αγάλλεσθαι εν τοις έργοις των χειρών σου. Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, Ιεχωβά! Βαθείς είναι οι διαλογισμοί σου σφόδρα. Ο άνθρωπος ο ανόητος δεν γνωρίζει, και ο μωρός δεν εννοεί τούτο.»​—Ψαλμ. 92:4-6, ΜΝΚ.

24. Τι επιφυλάσσεται για κείνους που τολμούν να χλευάζουν και εμπαίζουν τον Παντοκράτορα Ιεχωβά;

²⁴ Όχι μόνο θ’ αστοχήσουν να εννοήσουν οι ανόητοι και οι μωροί, αλλά και θα εξακολουθήσουν να χλευάζουν και να εμπαίζουν την αληθινή Πηγή κάθε ισχύος και δυνάμεως. Αλλ’ ας εξακολουθήσουν να το πράττουν αυτό. Οι άθεοι επιστήμονες και τεχνικοί του συστήματος πραγμάτων του παλαιού αυτού κόσμου ας συνεχίσουν την ακατάπαυστη έρευνά των για νέες πηγές καυσίμου ύλης και δυνάμεως. Οι υπερήφανοι και αλαζόνες ερευνηταί ας εξακολουθήσουν να εξετάζουν το διάστημα. Όλοι αυτοί οι μωροί, είτε ανήκουν στο Ανατολικό, είτε στο Δυτικό, είτε στο Ουδέτερο συγκρότημα εθνών, ας εξακολουθήσουν να σκληρύνουν τις πέτρινες καρδιές των εναντίον της μόνης αληθινής Πηγής κάθε δυναμικής ενεργείας και σθεναρής ισχύος. Αλλ’ ο Ιεχωβά λέγει σ’ αυτούς: «Πώς λέγετε, Ημείς είμεθα ισχυροί, και άνδρες δυνατοί εις πόλεμον;» (Ιερεμ. 48:14) Για ποιον πόλεμο ομιλεί Αυτός; Βέβαια, για τον γοργά προσεγγίζοντα πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», ο οποίος είναι τώρα πάρα πολύ πλησίον. Τότε ακριβώς ο Ιεχωβά θ’ απαντήση στην ικεσία των δικαίων που προσεύχονται: «Διασκόρπισον αυτούς εν τη δυνάμει σου, και ταπείνωσον απτούς, Ιεχωβά, η ασπίς ημών. Δια τον αμαρτίαν του στόματος αυτών, δια τους λόγους των χειλέων αυτών, ας πιασθώσιν εν τη υπερηφανεία αυτών· και δια την κατάραν και το ψεύδος τα οποία λαλούσι. Κατάστρεψον αυτούς, εν οργή, κατάστρεψον αυτούς, ώστε να μη υπάρχωσι· και ας γνωρίσωσιν ότι ο Θεός δεσπόζει εν Ιακώβ, έως των περάτων της γης.»​—Αποκάλ. 16:14, 16· Ψαλμ. 59:11-13, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Ζωογονηθήτε με το Πνεύμα του Ιεχωβά

«Ο Θεός είναι ο περιζωννύων με δύναμιν.» «Ο Ιεχωβά είναι η δύναμίς μου.»​—Ψαλμ. 18:32· 28:7

 1. Τι πρέπει να ενδιαφέρωνται να μάθουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι όλου του ανθρωπίνου γένους, και γιατί;

ΕΠΙ αιώνες οι άνθρωποι αγωνίσθηκαν και πέθαναν σε μια προσπάθεια να φέρουν διαρκή ειρήνη και ευτυχία ανάμεσα σ’ αυτόν τον πολεμόπληκτο κόσμο. Και όμως ούτε μία οργάνωσις δεν μπόρεσε να επιτελέση αυτόν τον ποθούμενο σκοπό, με μια μόνο εξαίρεσι. Η εξαίρεσις αυτή είναι ο όμιλος που είναι γνωστός ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Ενότης σκέψεως και ενότης ενεργείας υπήρξαν επίσης πολύ επιθυμητά πράγματα, αλλά δεν τα επέτυχε καμμιά κοινωνία ανθρώπων εκτός των μαρτύρων του Ιεχωβά. Ζώντας ευτυχισμένα και εργαζόμενοι μαζί με ειρήνη και ενότητα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά κατέδειξαν μια γνησία αγάπη ο ένας για τον άλλον άσχετα με την ατομική τους φυλετική, εθνική, κοινωνική ή θρησκευτική καταγωγή. Και αυτό, επίσης, είναι κάτι που υπήρξε επιθυμητό επί πολύν καρό, αλλά που ποτέ δεν το κατώρθωσε οποιοσδήποτε άλλος όμιλος. Ασφαλώς, λοιπόν, το να γνωσθή πώς και με ποια δύναμι ή ισχύ ο ένας αυτός όμιλος επέτυχε αυτές τις πάρα πολύ επιθυμητές συνθήκες, πρέπει ν’ αποτελή ζήτημα υψίστου ενδιαφέροντος για τους σκεπτομένους ανθρώπους ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.

 2. Παρατηρώντας τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τι παραβλέπουν οι κοσμικοί ηγέται;

² Πολύ συχνά οι θρησκευτικοί ηγέται και άλλοι, ενώ παρατηρούν αυτές τις επιτεύξεις καθώς και την πολύ γοργή αύξησι των μαρτύρων του Ιεχωβά, αστοχούν ν’ αναγνωρίσουν με ποια δύναμι καταρθώνεται αυτό. Παραδείγματος χάριν, ένας κηρικός, ο Ιωάννης Α. Ο Μπράιεν, του Πανεπιστημίου της Νοτρ Νταμ, εδήλωσε: «Οι μάρτυρες κατώρθωσαν μια καταπληκτική αύξησι 2.300 τοις εκατό σε 25 χρόνια, σε συμπαραβολή μ’ ένα μέσον όρο αυξήσεως, 74 τοις εκατό για 254 άλλες εκκλησίες. . . . Αν εμείς οι Καθολικοί είχαμε τόσο μεγάλη αναλογία, θα είχαμε κερδίσει για τον Χριστό όχι μόνο τις εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων της Αμερικής που είναι χωρίς εκκλησία, αλλά και εκείνους ολοκλήρου του κόσμου.»​—Εξτένσιον, Ιανουάριος 1959· Άουρ Σάντυ Βίζιτορ, 16 Δεκεμβρίου 1956.

 3. Σε τι αποδίδουν οι άνθρωποι του Θεού τις μεγάλες επιτυχίες των;

³ Με κάθε ταπεινοσύνη διανοίας και καρδιάς οι μάρτυρες του Ιεχωβά (ερωτήστε οποιονδήποτε απ’ αυτούς) γρήγορα ομολογούν ότι με τη δική τους ικανότητα του σκέπτεσθαι και με τη δική τους δύναμι δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν αποκτήσει αυτή την αξιοσύστατη υπόληψι. Μόνο αποβλέποντας στον Ιεχωβά τον Παντοκράτορα για την αναγκαία δύναμι, και λαμβάνοντάς την από αυτή την αληθινή Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας και σθεναρής ισχύος, έγιναν ικανοί να κάμουν εκείνο που η παραπάνω αναφερόμενη αυθεντία είπε ότι «είναι άνευ ομοίου στη σύγχρονη ιστορία». Αλλά πώς αυτοί οι ταπεινοί Μάρτυρες λαμβάνουν τέτοια θεία βοήθεια, δύναμι και ζωτικότητα;

4, 5. (α) Γιατί είναι σπουδαίο να έχη κανείς καλή καρδιά; (β) Πώς η μελέτη Γραφής σχετίζεται με τη λήψι δυνάμεως από τον Ιεχωβά;

⁴ Πρέπει πρώτα ν’ ανταποκριθή κανείς σε ωρισμένους όρους για να λάβη τη δύναμι του Ιεχωβά· αυτή δεν έρχεται αυτόματα. Εν πρώτοις, πρέπει να έχωμε καλή καρδιά. Κανείς δεν μπορεί να έχη το πνεύμα του Θεού αν τα ελατήρια της καρδιάς του είναι ιδιοτελή, αν ζητή να εκμεταλλευθή αυτό το πνεύμα για εμπορικό κέρδος, ή αν επιθυμή αυτό το πνεύμα για τη δημοτικότητα που μπορεί προσωπικώς να του φέρη. (Πράξ. 8:17-22) Αν ένας είναι υπερήφανος ή ευχαριστήται σε πράξεις πονηρίας, δεν μπορεί να περιμένη ότι θα λάβη πνεύμα από την αγιωτάτη αυτή Πηγή. Πρέπει να είναι κανείς ταπεινός και ευδίδακτος.

⁵ Τώρα, με τέτοια καλή κατάστασι καρδιάς, έχει κανείς το κατάλληλο έδαφος για να φυτευθή σ’ αυτό ακριβώς γνώσις του θελήματος και του σκοπού του Ιεχωβά όπως αποκαλύπτονται στον λόγον του, την Αγία Γραφή. (Λουκ. 8:5-8, 15) Ο Μωυσής και ο Ιησούς διεκήρυξαν και οι δύο ότι ο άρτος μόνο δεν είναι επαρκής για ζωή για να έχη κανείς ζωτικότητα και δύναμι από τον Θεό, πρέπει να τρέφη την καρδιά και τη διάνοια με τον λόγον Του. Για να ισχύη και να ανδρίζεται ο Ιησούς του Ναυή, ο Ιεχωβά τού είπε: «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα.» «Ο λόγος του Θεού», προσθέτει ο απόστολος Παύλος, «είναι ζων, και ενεργός.» (Δευτ. 8:3· Ματθ. 4:4· Ιησ. Ναυή 1:7, 8· Εβρ. 4:12) Αυτός ο λόγος του Θεού που διατηρεί τη ζωή κάνει τον πιστόν ισχυρό σε πίστι, ελπίδα και αγάπη, «μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη». Έτσι εξηρτισμένος κανείς μπορεί να κάμη κραταιά έργα και να υπομείνη τις τραγωδίες της ζωής. «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.» «Πάντα ανέχεται» και «πάντα υπομένει».​—1 Κορ. 13:7, 8, 13.

6, 7. Ποια παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η συνταύτισις με την οργάνωσι του Ιεχωβά είναι ουσιώδης για τη λήψι του πνεύματός του;

⁶ Από τη μελέτη του λόγου Θεού εκτιμά κανείς ότι ο Ιεχωβά δεν διανέμει τη δυναμική του ενέργεια μέσω απλώς μιας οργανώσεως που εκλέγει να ονομασθή θρησκευτική. Ούτε ο Θεός πολιτεύεται με άτομα ανεξάρτητα από τη συζυγική του οργάνωσι, η «μητέρα» όλων εκείνων που είναι αφιερωμένοι στον Θεό. (Γαλ. 4:26) Πάντοτε είχε τον αγωγό Του επικοινωνίας επάνω στη γη, μέσω του οποίου ενεργεί το πνεύμα του. Θυμάστε πώς η Μαριάμ και ο Ααρών απεπειράθησαν ν’ αντιπαρέλθουν αυτόν τον αγωγό και, ως αποτέλεσμα, σχεδόν έχασαν τη ζωή τους; Ο Ιησούς, μόνο αφού εβαπτίσθη από τον εκπρόσωπον του Ιεχωβά έλαβε άγιο πνεύμα και δύναμι που τον κατέστησαν ικανό να εκτελέση τα ισχυρά έργα του. (Αριθμ. 12:1-16· Ματθ. 3:16· Πράξ. 10:38) Μέσω του αγίου αυτού πνεύματος ο Ιησούς εβοήθησε εκείνους που ήσαν συνδεδεμένοι μαζί του, ώστε μπόρεσαν να κατανοήσουν την αλήθεια, και έτσι μπόρεσαν επίσης να λάβουν δύναμι για να θεραπεύουν ασθενείς, να καθαρίζουν λεπρούς, να εγείρουν νεκρούς, να εκβάλλουν δαιμόνια. Έτσι τονίζεται η σπουδαιότης της συνταυτίσεως με την οργάνωσι του Ιεχωβά.​—Ματθ. 10:8· Λουκ. 24:45· 1 Κορ. 2:10.

⁷ Όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα ο Ιεχωβά έχει την ορατή του οργάνωσι επάνω στη γη και μέσω αυτής εκτυλίσσεται κατανόησις του θελήματός του. Αυτή η οργάνωσις χρειάζεται επίσης για την ολοκλήρωσι των προσπαθειών όλων των Χριστιανών, στα πολλά έθνη, ώστε να μη γίνωνται διπλές προσπάθειες ή έλλειψις ενότητος ενεργείας. Γι’ αυτούς τους προσθέτους λόγους, λοιπόν, η συνταύτισις με αυτή την οργάνωσι είναι ουσιώδης αν ελπίζη κανείς να λάβη το πνεύμα του Ιεχωβά.

 8. Τι δείχνει το Γαλάτας 3:2 ότι είναι επίσης αναγκαίο για να λάβη κανείς το άγιο πνεύμα από τον Θεό;

⁸ Αλλά αυτό είν’ όλο; Είναι η λήψις γνώσεως και η συνταύτισις με την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά πράγματα επαρκή για η λήψι αγίου πνεύματος από τον Θεό; Όχι, περισσότερα απαιτούνται. «Τούτο μόνον θέλω να μάθω από σας, Εξ έργων νόμου ελάβετε το πνεύμα, ή εξ ακοής της πίστεως;» (Γαλ. 3:2) Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχη «ακοή πίστεως», η οποία σημαίνει προθυμία να ενεργήση κανείς σύμφωνα με ό,τι ακούει. Όχι με νεκρά έργα της παλαιάς διαθήκης του νόμου, αλλά με ενεργητική δραστηριότητα υποκινούμενη από Χριστιανική πίστι, δείχνομε στον Ιεχωβά ότι είμεθα άξιοι να έχωμε το πνεύμα του. Επομένως, όπως έγινε και στην περίπτωσι του Ιησού, πρέπει ν’ αφιερώσωμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά και να βαπτισθούμε για να λάβωμε το πνεύμα του.

 9. Είναι κατάλληλο να παρακαλούμε τον Ιεχωβά να μας ζωογονήση με το πνεύμα του;

⁹ Τον ίδιο καρό που κάνει κανείς τα παραπάνω βήματα πρέπει να ζητή ένθερμα το πνεύμα του Ιεχωβά. Μην παραμένετε σιωπηλοί· κάνετε γνωστή την αίτησί σας. Από αυτή την άποψι ο πιστός είναι πολύ καλότυχος, διότι μέσω της προσευχής μπορεί να επικοινωνήση άμεσα με τον Δημιουργό του, την αληθινή πηγή κάθε δυνάμεως. Ο Ιησούς είπε: «Διότι πας ο αιτών λαμβάνει· και ο ζητών ευρίσκει· και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή . . . εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρετε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσο μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει πνεύμα άγιον εις τους αιτούντας παρ’ αυτού;» Μη διστάζετέ, λοιπόν, να παρακαλέσετε τον ουράνιο Πατέρα για επαρκή δύναμι και ισχύ να πράξετε το θέλημά του, διότι μπορεί «υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν.» Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος, ζητώντας θεία δύναμι για την πρώτη εκκλησία, το έκαμε αυτό μέσω προσευχής. «Κάμπτω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα», έγραφε, «δια να δώση εις εσάς κατά τον πλούτον της δόξης αυτού να κραταιωθήτε εν δυνάμει δια του πνεύματος αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον.»​—Λουκ. 11:10-13· Εφεσ. 3:20, 14, 16.

10. Εκχύνει μήπως ο Ιεχωβά το πνεύμα του με αφθονία και στα «άλλα πρόβατα» και στο «υπόλοιπο»;

¹⁰ Αφού οι περισσότεροι από τους αναγνώστας αυτού του περιοδικού είναι από την τάξι των «άλλων προβάτων» που ανέφερε ο Ιησούς (Ιωάν. 10:16), θα ενδιαφέρωνται ιδιαίτερα να γνωρίζουν αν ο Ιεχωβά δίδη δύναμι σ’ εκείνους που ανήκουν στην τάξι των «άλλων προβάτων» όπως δίδει στο κεχρισμένο «υπόλοιπο» του σώματος του Χριστού. Και οι δύο τάξεις, το «υπόλοιπο» και τα «άλλα πρόβατα», αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, δεν είναι έτσι; Δεν έχουν μήπως και οι δύο τάξεις όμοιες ευθύνες; Δεν είναι και οι δύο μέτοχοι στο ίδιο έργο κάτω από τις ίδιες συνθήκες δοκιμασίας; Επομένως και οι δύο τάξεις έχουν την ίδια ανάγκη θείας δυνάμεως μέσω αγίου πνεύματος. Είναι αφάνταστο ότι ο Θεός της δικαιοσύνης θα έθετε σε μειονεκτική θέσι μια τάξι κατακρατώντας τα πνεύμα του ενώ συγχρόνως το δίδει με αφθονία στην άλλη τάξι. Θυμηθήτε, επίσης, πώς οι πιστοί άνδρες των αρχαίων χρόνων, μολονότι δεν ήσαν από την κεχρισμένη τάξι της «εκκλησίας», ωστόσο ήσαν τόσο γεμάτοι από άγιο πνεύμα ώστε μπόρεσαν να γράψουν θεόπνευστες Γραφές. Μπόρεσαν επίσης να καταστρέφουν ειδωλολατρικούς ναούς, να φονεύσουν λέοντας και άρκτους, να θεραπεύσουν λεπρούς, και ακόμη να εγείρουν νεκρούς. Ομοίως σήμερα εκείνοι που ανήκουν στην τάξι των άλλων προβάτων» έχουν το προνόμιο να επιτελούν πολλά ισχυρά κατορθώματα με τη βοήθεια της ενεργού δυνάμεως του Ιεχωβά.

11. Ποιοι παράγοντες, λοιπόν, αποφασίζουν αν ένας είναι κατάλληλος να λάβη το πνεύμα του Ιεχωβά;

¹¹ Ο παράγων, λοιπόν, που αποφασίζει ότι ένας είναι κατάλληλος να λάβη άγιο πνεύμα, είναι όχι ο προορισμός του, αλλά, μάλλον, η πνευματική του ωριμότης και η διανοητική του διάθεσις. Ένα άτομο μπορεί να είναι πιο πρόθυμο να λάβη το πνεύμα και ν’ ακολουθήση την καθοδηγία του παρά ένα άλλο, που μπορεί να σβήνη το πνεύμα με το να μην περιπατή τελείως σύμφωνα με την κατεύθυνσί του. Αν ένα άτομο πηγαίνη αντίθετα στη θεία καθοδηγία, μπορεί να συμβή σ’ αυτό ό,τι συνέβη και στον Βασιλέα Σαούλ, για τον οποίον είναι γραμμένο: «Και το πνεύμα του Ιεχωβά απεσύρθη από του Σαούλ.» Τι τρομερό πράγμα είναι να συμβή αυτό σε κάποιον, να χάση το πνεύμα του Ιεχωβά! Ο Σαούλ, όπως και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, απέθανε θάνατο αυτοκτονίας. Και αυτό μπορεί να συμβή σε έναν, είτε από το κεχρισμένο «υπόλοιπο», είτε από την τάξι των «άλλων προβάτων», αν αυτός δεν είναι προσεκτικός.​—1 Σαμ. 16:14, ΜΝΚ.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

12. Ποιες τρεις απόψεις του ηλεκτρισμού εξεικονίζουν ωραία τη δύναμι του αγίου πνεύματος;

¹² Δεν μπορούμε να δούμε την ενέργεια την ίδια· όμως, όταν τίθεται σε χρήσι, μπορούμε εύκολα να δούμε τα αποτελέσματα που παράγει. Όταν η δυναμική ενέργεια του Ιεχωβά, μολονότι αόρατη, ζωογονή τους ανθρώπους, μπορούμε εύκολα ν’ αναγνωρίσωμε τα αποτελέσματά της. Από αυτή την άποψι το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά παρωμοιώθη με τον ηλεκτρισμό, ο οποίος μπορεί να χρησιμεύση για φωτισμό, ή ως μέσον επικοινωνίας, ή ως μια ισχυρή δύναμις που επιτελεί μεγάλες ποσότητες έργου. Δεν μπορούμε να πούμε αν ένα άτομο είναι γεμάτο από άγιο πνεύμα με τα να το κυττάξωμε απλώς, όπως δεν μπορούμε να κυττάξωμε ηλεκτρικά καλώδια και να πούμε αν έχουν ρεύμα ή όχι. Κυττάζοντας απλώς έναν ηλεκτρικό συσσωρευτή δεν μπορεί κανείς να πη αν είναι φορτισμένος ή όχι.

13. Ποια απόδειξις υπάρχει που μαρτυρεί ότι το πνεύμα του Ιεχωβά είναι ένα ισχυρό μέσο διαφωτίσεως;

¹³ Όπως ο ηλεκτρισμός χρησιμεύει για φωτισμό, έτσι και το πνεύμα του Ιεχωβά μπορεί να δώση διαφώτισι και διευκρίνισι του λόγου του Θεού σ’ αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς. (Ψαλμ. 119:105· Ιωήλ 2:28) Ότι κατανόησις και κατεύθυνσις έρχονται μόνο με το άγιο πνεύμα γίνεται φανερό όταν παρατηρούμε τη σύγχυσι και τη γενική έλλειψι κατανοήσεως και κατευθύνσεως που εκδηλώνεται στις διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις του κόσμου τούτου. Είναι τυφλές ως προς το γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους. Δεν μπορούν να δουν ότι ο Βασιλεύς αυτής της βασιλείας εγκατεστάθη στο αξίωμα και βασιλεύει τώρα στους ουρανούς. Δεν βλέπουν τη γοργή προσέγγισι της καταστροφής του παρόντος συστήματος πραγμάτων που κυβερνάται από τον Διάβολο. Δεν βλέπουν ότι ο υποσχεμένος κατά γράμμα παράδεισος είναι πάρα πολύ πλησίον. Είναι τελείως τυφλοί σ’ αυτές τις αλήθειες που χαροποιούν την καρδιά, διότι αποκαλύπτονται μόνο με το πνεύμα του Ιεχωβά.​—1 Κορ. 2:9, 10.

14. Στην παγκόσμια και εντατική «στρατεία», στην οποίαν εμπλέκονται Χριστιανοί, ποια λειτουργία εκτελεί το άγιο πνεύμα;

¹⁴ Αν δεν υπήρχαν περίπλοκα συστήματα ηλεκτρικής επικοινωνίας, θα ήταν αδύνατο οι επιτελικοί αξιωματικοί να διευθύνουν στρατηγικώς μεγάλους στρατούς σε παγκόσμια κλίμακα. Το ίδιο και με την «στρατεία», στην οποίαν αναπτύσσονται τώρα Χριστιανοί ολόγυρα στη γη. Αν δεν υπήρχε το Πνεύμα του Ιεχωβά δεν θα υπήρχε η συνεχής ροή οδηγιών, ούτε θα υπήρχε επαρκής δύναμις για τις άγριες «εκ του σύνεγγυς» μάχες με τον εχθρό.​—2 Κορ. 10:4-6· Εφεσ. 6:11, 12.

15. Ποια κατορθώματα δυνάμεως μπόρεσαν να επιτελέσουν ο Νώε, ο Σαμψών και άλλοι όταν εζωογονήθησαν με το πνεύμα του Ιεχωβά;

¹⁵ Πελώριες μηχανές που κινούνται με ηλεκτρισμό, παράγουν ό,τι ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να κατορθώση. Με όμοιο τρόπο η δύναμις του Ιεχωβά μπορεί να ζωογονήση ανθρώπους να κάμουν εκείνο που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να εκτελέσουν. Υπό την καθοδηγία του πνεύματος του Θεού ο Νώε και οι γυιοί του, μολονότι δεν ήσαν ναυπηγοί στην τέχνη ούτε είχαν εκπαιδευθή σχετικώς, είχαν πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία στην κατασκευή ενός πελωρίου, ασφαλούς από θύελλα καταφυγίου. Αργότερα, όταν ήλθε καιρός να οικοδομηθή μια ιερή σκηνή στην έρημο, διαβάζομε: «Ιδέτε, ο Ιεχωβά εκάλεσεν εξ ονόματος Βεσελεήλ, τον υιόν του Ουρί, υιού του Ωρ, εκ φυλής Ιούδα και ενέπλησεν αυτόν πνεύματος θείου, σοφίας, συνέσεως, και επιστήμης, και πάσης καλλιτεχνίας και δια να επινοή έντεχνα έργα, ώστε να εργάζηται εις χρυσίον, και εις αργύριον, και εις χαλκόν· και να γλύφη λίθους ενθέσεως, και να σκαλίζη ξύλα δι’ εργασίαν, δια παν έντεχνον έργον.» Αυτό ακριβώς το ίδιο πνεύμα του Ιεχωβά κατέστησε ικανόν έναν αλλιώς φυσιολογικό άνθρωπο που ωνομάζετο Σαμψών να εκτελή υπερφυσικά κατορθώματα δυνάμεως.​—Έξοδ. 35:30-33, ΜΝΚ· Κριτ. 13:25· 14:6, 19· 15:14.

16. Ποιο ρόλο έπαιξε το πνεύμα του Ιεχωβά στην αναγραφή της Βιβλικής προφητείας;

¹⁶ Πώς μπόρεσαν οι συγγραφείς της Βίβλου να αναγράψουν προφητεία χωρίς ελάττωμα ανακριβείας; Ο απόστολος Πέτρος απαντά, λέγοντας: «Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» Χωρίς αυτή την καθοδηγούσα δύναμι από τον Ιεχωβά, θα ήταν εντελώς αδύνατο να προείπη ο Δανιήλ πριν από 2.500 χρόνια γεγονότα του εικοστού αυτού αιώνος, αλλά όταν εκινήθη προς τα εμπρός με θεία δύναμι προβλέψεως ο προφήτης αυτός του Ιεχωβά περιέγραψε τον «ψυχρό πόλεμο» που διεξάγεται τώρα μεταξύ του Ανατολικού και του Δυτικού συγκροτήματος εθνών, με τόσον ρεαλισμό όσος υπάρχει στις επικεφαλίδες των καθημερινών μας εφημερίδων.​—2 Πέτρ. 1:21.

17. Στις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων πώς επεδείχθη θαυματουργικά η δυναμική ενέργεια του Ιεχωβά;

¹⁷ Αν ο Ιησούς και οι απόστολοι επρόκειτο ν’ αποδείξουν τη θεία καταγωγή της Χριστιανοσύνης, θα έπρεπε να επιδείξουν υπερφυσικές δυνάμεις, και τούτο το έκαμαν. Όσον αφορά τον Ιησούν το ιστορικό υπόμνημα λέγει: «Και ήλθον προς αυτόν όχλοι πολλοί, έχοντες μεθ’ εαυτών χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κουλλούς, και άλλους πολλούς· και έρριψαν αυτούς εις τους πόδας του Ιησού, και εθεράπευσεν αυτούς· ώστε οι όχλοι εθαύμασαν βλέποντες κωφούς λαλούντας, κουλλούς υγιείς, χωλούς περιπατούντες, και τυφλούς βλέποντας· και εδόξασαν τον Θεόν του Ισραήλ.» (Ματθ. 15:30, 31) Τι θαυμαστή επίδειξις της δυναμικής ενεργείας του Ιεχωβά! Αυτή η ίδια θεία δύναμις εχορηγήθη επίσης στους αποστόλους. «Και προσκαλέσας [ο Ιησούς] τους δώδεκα μαθητάς αυτού, έδωκεν εις αυτούς εξουσίαν κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ώστε να εκβάλλωσιν αυτά, και να θεραπεύωσι πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν. Τούτους τους δώδεκα απέστειλεν ο Ιησούς, και παρήγγειλεν εις αυτούς, λέγων, . . . Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε.» Αργότερα, στην Πεντηκοστή, διαβάζομε: «Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»​—Ματθ. 10:1, 5, 8· Πράξ. 2:4.

18. Ποια είναι μερικά από τα πράγματα που ο λαός του Θεού επετέλεσε μέσω του καθοδηγητικού πνεύματος του Ιεχωβά στους συγχρόνους καιρούς;

¹⁸ Έχοντας επιτελέσει τον σκοπό της σταθερής εγκαθιδρύσεως της Χριστιανοσύνης ως εκ Θεού, η μετάδοσις θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος για τη φυσική θεραπεία των ανθρώπων έπαυσε με τον θάνατο των αποστόλων, αλλά το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά ως βοηθός για τον λαό του εξακολούθησε ως την ημέρα αυτή. Εκείνοι που συνεταυτίσθησαν επί πολλά χρόνια με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά γνωρίζουν καλά τη λειτουργία αυτού του πνεύματος του Θεού, διότι αληθινά υπήρξε η υποκινούσα και ωθούσα δύναμις πίσω από το έργον των. Σε κανένα άνθρωπο ή σώμα ανθρώπων δεν μπορεί να δοθή η τιμή για το ενοποιημένο έργο κηρύγματος των μαρτύρων του Ιεχωβά σε παγκόσμια κλίμακα σε 179 χώρες και επικράτειες. Σε κανένα άνθρωπο δεν μπορεί ν’ αποδοθή η θαυμαστή ροή των Βιβλικών αληθειών. Οι αποφάσεις όσον αφορά τη Θεοκρατική οργάνωσι, η λειτουργία της Βιβλικής Σχολή της Σκοπιάς «Γαλαάδ», η διευθέτησις της Σχολής Διακονίας της βασιλείας, η ίδρυσις και διεύρυνσις τυπογραφικών εργοστασίων σε πολλά μέρη του κόσμου​—όλα αυτά τα πράγματα και πολύ περισσότερα ακόμη, δεν επετελέσθησαν, βέβαια, μόνο με την ικανότητα του σκέπτεσθαι και την πρόβλεψι ανθρωπίνων πλασμάτων. Οι μεγάλες νομικές νίκες, που έγιναν τόσο πολυάριθμες και που υπερήσπισαν και εβεβαίωσαν νομικώς την αληθινή λατρεία στη γη, είναι πραγματικά νίκες του Ιεχωβά. Το πνεύμα Του διηύθυνε όλο αυτό το έργον, περιλαμβανομένης και της μοναδικής στάσεως του λαού του απέναντι των περιχαρακωμένων μεταγγιστών αίματος. Ασφαλώς, χωρίς το καθοδηγητικό πνεύμα του Θεού θα ήταν αδύνατο ν’ αντιμετωπισθή η ορμητική παλίρροια του χλευασμού, του εμπαιγμού και της δυσμενούς «συμβουλής» ειλικρινών συγγενών και εκτιμωμένων επιστημόνων. Όχι, μια τέτοια αδαμάντινη στάσις για την ιερότητα του αίματος δεν οφείλεται σε απλόν ανθρώπινο συλλογισμό και ηγεσία. Κάθε αίνος και τιμή ανήκει στο κοθοδηγητικό πνεύμα του Ιεχωβά.

19. Τι σημαίνει αμαρτία εναντίον του πνεύματος του Θεού, και γιατί αυτή είναι τόσο επικίνδυνη;

¹⁹ Άλλες εκδηλώσεις του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά περιλαμβάνουν την αποκοπή από την επικοινωνία και την εκτέλεσι εγκληματιών, όπως, λόγου χάριν, του Καρέ, του Δαθάν, του Αβειρών, του Αχάν, του Ιούδα του Ισκαριώτου, του Ανανία και της Σαπφείρας. Στην περίπτωσι των δύο τελευταίων η Γραφή λέγει ότι εψεύσθησαν στο άγιον πνεύμα του Θεού. Πρέπει, επομένως, να καταβάλλεται μεγάλη προσοχή για να μην αμαρτήσωμε ποτέ εναντίον του πνεύματος του Θεού. Στην εποχή του Ιησού οι Φαρισαίοι έκαμαν ακριβώς αυτό απορρίπτοντας τα θεία θαύματα και έτσι απορρίπτοντας τη φανερή εκδήλωσι της λειτουργίας του πνεύματος. Αντί τούτου, πρέπει κανείς με χαρά να υποτάσσεται στο πνεύμα, να μην εναντιώνεται ή ανθίσταται στην κατεύθυνσί του και στη νουθεσία του. Ποτέ μην εμποδίζετε ή περιορίζετε το πνεύμα με το να εργάζεσθε εναντίον της λειτουργίας του ή με το να ζήτε αντίθετα στις οδηγίες του.​—Αριθμ. 16:1-35· Ιησ. Ναυή 7:1-26· Ματθ. 27:3-10· Πράξ. 5:3.

20. Πού βρίσκει κανείς τον καρπόν του πνεύματος του Ιεχωβά, και γιατί εκεί;

²⁰ «Ο δε καρπός του πνεύματος», λέγει το Γαλάτας 5:22, 23, «είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Πού βρίσκει κανείς αυτόν τον απολαυστικό καρπό σήμερα; Ανάμεσα στους πολλούς κλάδους των κοινωνιών του κόσμου τούτου; Φυσικά όχι! Εκεί βρίσκει κανείς πολύ σαπρόν καρπό—μίση, πολέμους, προκαταλήψεις, ψεύδη, κλοπές, ανηθικότητα, και ούτω καθεξής. Αντιθέτως, βρίσκει κανείς μόνο την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά να παράγη τον ωραίο καρπό του πνεύματος του Ιεχωβά. Αυτό δεν είναι μυστικό. Οι κοσμικοί παρατηρηταί βλέπουν αυτή τη φανερή εκδήλωσι του αγίου πνεύματος· όμως, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, δεν κινούνται για ν’ αποτελέσουν μέρος αυτής της ενοποιημένης, ευτυχούς οργανώσεως. Μερικοί που εξεπλάγησαν για την ειρήνη, την αρμονία και την ενότητα της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά, πραγματικά επολέμησαν εναντίον εκείνου που βλέπουν και για το οποίο θαυμάζουν και το οποίο μόνο η δυναμική ενέργεια του Ιεχωβά θα μπορούσε να έχη παραγάγει. Εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με τους υποκριτάς Φαρισαίους, αμαρτάνοντας εναντίον του πνεύματος του Θεού, και τούτο είναι μια ασυγχώρητη αμαρτία.​—Ματθ. 12:32· Εβρ. 6:4-6· 10:26.

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΝΙΚΑΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

21, 22. Από πού οι μάρτυρες του Ιεχωβά λαμβάνουν την αναγκαία δύναμι για ν’ αντισταθούν στον Κομμουνιστικό διωγμό, και με ποια αποτελέσματα;

²¹ Μια άλλη απόδειξις του πνεύματος του Θεού που ζωογονεί τον λαό του είναι ο τρόπος με τον οποίο μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στον παραπεταμένο διωγμό των ολοκληρωτικών κυβερνήσεων. Με τα λόγια του ψαλμωδού οι διωκόμενοι αυτοί μάρτυρες του Ιεχωβά ψάλλουν: «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμοτάτη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή, και αν σαλευθή η γη, και μετατοπισθώσι τα όρη εις το μέσον των θαλασσών· και αν ηχώσι και ταράττωνται τα ύδατα αυτών· και σείωνται τα όρη δια το έπαρμα αυτών.»​—Ψαλμ. 46:1-3.

²² Σ’ αυτόν τον αγώνα εναντίον των αθέων ολοκληρωτικών στοιχείων ο λαός του Ιεχωβά αντλεί εξακολουθητικά από την ουράνια Πηγή της δυνάμεώς του, λέγοντας: «Ο Θεός είναι ο περιζωννύων με δύναμιν . . . περιέζωσάς με δύναμιν εις πόλεμον.» (Ψαλμ. 18:32, 39· 2 Σαμ. 22:2, 3, 40) Έτσι εξηρτισμένοι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, μολονότι αποκεκομμένοι από επαφή με τους αδελφούς των σε άλλα μέρη του κόσμου, εν τούτοις αποδεικνύονται πολύ ανώτεροι σε υπομονή, ζωτικότητα και δυναμική ώθησι από τους κτηνώδεις βασανιστάς των. Το Θεόδοτο έργον των εξακολουθεί ν’ αυξάνη και να ευοδούται προς ολοσχερή φόβον και κατάπληξιν των τυραννικών δικτατόρων.

23. Τώρα, έπειτα από μια προσεκτική εξέτασι των πιστών μαρτύρων του Ιεχωβά, σε ποιο συμπέρασμα πρόκειται να φθάσουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι;

²³ Σεις σκεπτόμενοι άνθρωποι ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, κυττάξτε προσεκτικά τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Παρατηρήστε πώς κατέρριψαν όλους τους εθνικούς, φυλετικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς φραγμούς που διαιρούν. Σημειώστε την ενότητά τους σε δράσι και μορφή λατρείας. Ιδέτε πώς εναντιώνεται σ’ αυτούς μοχθηρά ολόκληρος ο κόσμος, και όμως πώς εξακολουθούν να διατηρούν την ακεραιότητά των κάτω από δοκιμασία. Κυττάξτε τη διοργανωτική των ευόδωσι και επέκτασι σε αριθμούς. Παρατηρήστε τον καταναλίσκοντα ζήλο των και αγάπη των για τη δικαία βασιλεία του Ιεχωβά. Εξετάστε όλα αυτά προσεκτικά και θα γνωρίσετε ασφαλώς ότι μια ισχυρή αόρατη δύναμις, ναι, το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά, ζωογονεί τον λαόν αυτόν. Αυτό είναι μια επίδειξις της «ενότητος του πνεύματος» σε μια μεγαλειώδη παγκόσμια κλίμακα!​—Εφεσ. 4:3.

24. (α) Αν δεν έρχεται με στρατιωτική ισχύν ή ανθρώπινη δύναμι, από τι έρχεται η δύναμις του Χριστιανού; (β) Για ποια υπέροχη αιτία πρέπει οι διάκονοι του Θεού να εξαρτώνται από τη δύναμι που χορηγεί ο Ιεχωβά;

²⁴ Τώρα, όλα αυτά γίνονται όπως ακριβώς ο Ιεχωβά είπε πριν από πολύν καιρό ότι θα εγίνοντο: «Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος, αλλά δια του πνεύματός μου, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος απέδιδε τη δύναμί του στη δύναμι του Ιεχωβά, λέγοντας: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.» Ποτέ, λοιπόν, ένας δούλος του Ιεχωβά ας μην εμπιστεύεται στη δική του δύναμι ή στη δύναμι άλλων ανθρώπων, αλλά, αντιθέτως, «εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός, δια να δοξάζεται εν πάσιν ο Θεός».​—Ζαχ. 4:6, ΜΝΚ· Φιλιππησ. 4:13· 1 Πέτρ. 4:11.

25. Ποιες μεγαλειώδεις ευλογίες απολαμβάνουν στο πλήρες όλοι εκείνοι που ζωογονούνται τώρα από το πνεύμα του Ιεχωβά;

²⁵ Επειδή οι αφιερωμένοι διάκονοί του κάνουν το παν για να αινήται και δοξάζεται ο Ιεχωβά, αυτός, με τη σειρά του, χορηγεί σ’ αυτούς πολλές ευλογίες. Χαρά και ευτυχία είναι ανάμεσα σ’ αυτές τις ευλογίες. Οι Γραφές λέγουν, «δεχθέντες τον λόγον εν μέσω πολλής θλίψεως», τον εδέχθητε, όμως, «μετά χαράς πνεύματος αγίου». (1 Θεσ. 1:6) Επί πλέον, υπάρχει η υπόσχεσις: «Μακάριος ο άνθρωπος του οποίου η δύναμις είναι εν σοι·. . . . Προβαίνουσιν από δυνάμεως εις δύναμιν.» Αυτή η χαρά και η ευτυχία δεν είναι μια επιπόλαιη ευθυμία εμπνευσμένη από τους «αστείους ανθρώπους» του κόσμου. Μάλλον είναι ένα γνήσιο, βαθύ, εσωτερικό αίσθημα ικανοποιήσεως και ευχαριστήσεως που το απολαμβάνει κανείς ακόμη και αν δάκρυα από σωματικό πόνο ρέουν στις παρειές του επειδή τον χτυπούν δίχως έλεος στο βαθύ υπόγειο μιας υγρής φυλακής. Είναι η ευτυχία που έρχεται σ’ εκείνους που χαροποιούν την καρδιά του Ιεχωβά, σ’ εκείνους που συμμετέχουν στη δικαίωσι του μεγάλου του Ονόματος και του Αγίου του Λόγου.​—Ψαλμ. 84:5, 7· Παροιμ. 27:11.

Ορθή Άποψις του Έργου που Είναι Μπροστά Μας

«Τούτο προσεύχομαι, . . . δια να διακρίνητε τα διαφέροντα.»​—Φιλιππησ. 1:9-10.

 1. (α) Ποια άποψι του μέλλοντος έχουν οι ηγέται του κόσμου; και σε ποιο, επομένως, έργο ενασχολούνται; (β) Ποια είναι η γεμάτη εμπιστοσύνη προσδοκία του λαού του Ιεχωβά όσον αφορά το μέλλον, και γιατί;

ΤΙ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ το μέλλον για το ανθρώπινο γένος; Οι ηγέται του κόσμου, ελπίζοντας για ειρήνη, φοβούνται ότι μπορεί αντιθέτως ν’ αντιμετωπίσουν παγκόσμιο πόλεμο, και ότι οδηγούν τα έθνη των σε χρεωκοπία σε μια παράφρονα άμιλλα επισωρεύσεως πυρηνικών όπλων. Οι καρδιές των λιποψυχούν από φόβο για όσα βλέπουν να επέρχωνται στη γη. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ανθρώπους των οποίων Θεός είναι ο Ιεχωβά. Αυτοί με εμπιστοσύνη αντικρύζουν το μέλλον, βασιζόμενοι σε γνώσι του λόγου του Θεού. Θεός των είναι εκείνος ‘όστις απ’ αρχής αναγγέλλει το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα’. (Ησ. 46:10) Αυτός γνωρίζει τι επιφυλάσσει το μέλλον. Ήδη έχει φέρει σε ύπαρξι μια νέα ουράνια κυβέρνησι, τη βασιλεία του, και έθεσε το θεμέλιο μιας νέας γης στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του. (Ησ. 51:16· 65:17) Ο πονηρός κόσμος βρίσκεται στον καιρό του τέλους του. Ο Θεός διακηρύττει ότι «διαδικάζεται μετά πάσης σαρκός· θέλει παραδώσει τους ασεβείς εις μάχαιραν». Δεν θ’ ακμάζη πλέον η πονηρία. «Οι ευθείς θέλουσι κατοικήσει την γην, και οι τέλειοι θέλουσιν εναπολειφθή εν αυτή.» (Ιερεμ. 25:31· Παροιμ. 2:21) Αυτοί οι ευθείς που καταλείπονται​αυτό το πιστό υπόλοιπο του ανθρωπίνου γένους—​’ απολαμβάνουν τη Θεόδοτη κληρονομία των, όχι απλώς για λίγα χρόνια, ούτε ακόμη για χιλιάδες χρόνια, αλλά για πάντα, διότι «όστις . . . πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα». (1 Ιωάν. 2:17) Κανένα από τα πολιτικά έθνη της γης δεν μπορεί με οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις ή επίδειξι στρατιωτικής ισχύος ν’ αποτρέψη τον καιρό της θείας κρίσεως που επίκειται γι’ αυτά, ούτε θα μπορέσουν να ματαιώσουν τον σκοπό του Παντοδυνάμου Θεού να μεταμορφώση αυτή την υδρόγειο σ’ ένα παγγήινο παράδεισο κάτω από την διακυβέρνησι της Βασιλείας του.

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΡΓΟ

 2. Γιατί είναι σπουδαίο, όταν εκλέγωμε τη δράσι στην οποία θα ενασχοληθούμε, να έχωμε υπ’ όψι τι επίκειται για τον παλαιό κόσμο;

² Ο Ιεχωβά Θεός, εφοδιάζοντάς μας με τέτοια ζωτική πληροφορία, μας καθιστά ικανούς να κάμωμε μια σοφή εκλογή για τη δράσι στην οποίαν αφοσιωνόμεθα. Μας προστατεύει από τη συμφορά του να έχωμε σπαταλήσει τις προσπάθειές μας, ναι, την ίδια τη ζωή μας, σε επιδιώξεις που μπορεί να φαίνωνται καλές στα μάτια των ανθρώπων, αλλά που θα καταλήξουν σε καταστροφή στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. (Παροιμ. 14:12) Εν όψει του σαφώς εκτεθειμένου σκοπού του Θεού, πόσο ανόητο θα ήταν ν’ αφιερώσωμε τη ζωή μας στη διαιώνισι αυτού του παλαιού κόσμου! Αν αποτελούμε μέρος του παλαιού κόσμου, δεν υπηρετούμε τα συμφέροντα του νέου κόσμου του Θεού, του οποίου ο Χριστός είναι Βασιλεύς. (Ιωάν. 15:19· 17:16) Αν είμεθα φίλοι του κόσμου, του οποίου ο Σατανάς είναι ο αόρατος θεός, έχομε αρνηθή υποταγή στον υπέρτατον Άρχοντα του σύμπαντος, τον Ιεχωβά Θεό, και έχομε ενωθή με τις τάξεις εκείνων που είναι εχθροί του. (Ιακ. 4:4· 2 Κορ. 4:4· 1 Ιωάν. 5:19) Πόσο σοφώτεροι είμεθα αν ζητούμε ειρήνη με τον Θεό και υπηρετούμε τα συμφέροντα του νέου του κόσμου!

 3. (α) Ποιος είναι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός του έργου της πλειονότητος του ανθρωπίνου γένους; (β) Είναι πρακτικός;

³ Υπάρχουν πάρα πολλές προσπάθειες στις οποίες θα μπορούσαμε ν’ αφιερώσωμε τις ενέργειές μας. Η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους έχει ως κύριο αντικειμενικό σκοπό του μόχθου της την απόκτησι οικονομικής ασφαλείας, αλλ’ αυτό δεν είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή. Η ορθή άποψις του μέλλοντος ενός ατόμου δεν είναι μια υλιστική άποψις, μια άποψις στην οποία τα κατορθώματα μετρούνται με όρους υλικών υπαρχόντων που απεκτήθησαν. Ο Ιησούς Χριστός το ετόνισε αυτό με μια παραβολή. Μίλησε για έναν άνθρωπο που είχε μεγάλη επιτυχία ως γεωργός και που ωραματίζετο την επέκτασι των ευκολιών του για ν’ αποθηκεύση για το μέλλον. Ήθελε να μπορέση ν’ αποσυρθή με μια αφθονία που θα του διαρκούσε για πολλά χρόνια. Απέβλεπε στον καιρό που θα μπορούσε να πη: «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.» Αλλά μια τέτοια ζωή μπορεί τελείως ν’ αποτύχη και του υλιστικού ακόμη σκοπού προς τον οποίο κατευθύνεται. Διότι, όπως αφηγήθη ο Ιησούς, ο Θεός είπε στον άνθρωπον αυτόν: «Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι;» «Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.» (Λουκ. 12:16-21) Εκείνοι ατού ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού Χριστού δεν απορρίπτουν έτσι ανόητα τη ζωή τους. Είναι υποχρεωμένοι να προνοούν για κείνους που είναι δικοί τους, και ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν πρακτική σοφία όταν το πράττουν αυτό. Αλλά γνωρίζουν ότι όταν ‘πλουτούν εις Θεόν’, ζητώντας πρώτα τη βασιλεία του, δεν έχουν λόγο να μεριμνούν ανήσυχα για το τι θα φάγουν ή τι θα πιουν ή τι θα ενδυθούν, επειδή «ταύτα πάντα θέλουσι . . . προστεθή» σ’ αυτούς.​—Ματθ. 6:25-34.

 4. Σε ποιο αξιέπαινο έργο μπορεί ν’ αφοσιώνωνται άλλοι, αλλά πώς θα μπορούσαν ν’ αποτύχουν να διακρίνουν μια σπουδαιότερη ακόμη υποχρέωσι;

⁴ Άλλοι μπορεί ν’ αφοσιώνωνται σε ό,τι συχνά ορίζεται «ανθρωπιστική» δράσις, στο να ελαφρύνουν τη στενοχωρία και τα παθήματα των συνανθρώπων των από μια σωματική άποψι. Μια τέτοια επιθυμία να βοηθήσωμε τους άλλους είναι αξιέπαινη. Ο Ιησούς ο ίδιος σε μια παραβολή δίδει έπαινο στον Σαμαρείτη που παρέσχε σωματική βοήθεια σ’ έναν άλλον, ο οποίος ήταν σε μεγάλη σωματική στενοχωρία. (Λουκ. 10:30-37) Ο Λουκάς, ένας περιοδεύων σύντροφος του αποστόλου Παύλου, ως ιατρός ήταν σε θέσι να ανακουφίζη τους άλλους από τα σωματικά τους παθήματα. (Κολ. 4:14) Αλλ’ αν κανείς διέρχεται ζωή αφωσιωμένη στην υπηρεσία του συνανθρώπου του, παραλείπη, όμως, να δώση την πρώτη του αφοσίωσι στην υπηρεσία του Θεού, δεν έχει συγκεντρωθή στο πραγματικά σπουδαίο πράγμα. «Και τούτο προσεύχομαι», είπε ο Παύλος στην επιστολή του προς τους Φιλιππησίους, «να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν· δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι μέχρι της ημέρας του Χριστού, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης, των δια του Ιησού Χριστού, εις δόξαν και έπαινον Θεού.»​—Φιλιππησ. 1:9-11.

 5. Ποιο είναι το πιο σπουδαίο έργο στο οποίο μπορεί να ενασχοληθή κανείς, και γιατί;

⁵ Χωρίς αμφιβολία,, το πιο σπουδαίο έργο στο οποίο μπορούμε να ενασχοληθούμε είναι εκείνο που μας εδόθη από τον Θεό· το να εκτελέσωμε αυτό το έργο σημαίνει να εκπληρώσωμε τον σκοπό ακριβώς της υπάρξεώς μας. «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησ. 43:10, ΜΝΚ) Αυτό θέτει πάνω μας την υποχρέωσι να μιλούμε για τον Θεό και τους σκοπούς του, να φροντίσωμε να μάθουν και άλλοι ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ποιοι είναι οι σκοποί του, να καταστήσωμε βέβαιο ότι ακούουν τα αγαθά νέα ότι η βασιλεία του Θεού τώρα κυβερνά και ότι μέσω αυτής θα εκχυθούν αιώνιες ευλογίες επάνω στο ευπειθές ανθρώπινο γένος. Είτε το άγγελμα γίνεται ευχαρίστως δεκτό είτε όχι, είναι θέλημα Θεού να εκφωνηθή. Είναι σκοπός του ‘να διαγγελθή το όνομά του εν πάση τη γη’, και είναι ευτυχές προνόμιό μας να έχωμε συμμετοχή σ’ αυτό το έργο. (Ρωμ. 9:17) Μακάριοι είναι εκείνοι που ανταποκρίνονται σ’ αυτή τη διακήρυξι με πίστι και ενώνονται στον αίνο του Θεού, διότι «πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή»​—Πράξ. 2:21, ΜΝΚ.

 6. Πώς ο απόστολος Παύλος έδειξε διάκρισι κάνοντας εκλογή από τις ευκαιρίες που ανοίγονταν σ’ αυτόν;

⁶ Ο Παύλος, απόστολος του Ιησού Χριστού, έδειξε οξεία διάκρισι στο να κάμη εκλογή από τις ευκαιρίες που ανοίγονταν σ’ αυτόν, όταν είπε: «Εκείνα τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν δια τον Χριστόν. Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου.» Δεν επρόκειτο ν’ αφήση να βαρύνη στον εαυτό του ο στοχασμός της προηγουμένης κοινωνικής του καταστάσεως, των επαγγελματικών του ευκαιριών ή της υπεροχής του στον θρησκευτικό κόσμο. Εκείνα τα οποία ήσαν κέρδη σ’ αυτόν από μια κοσμική άποψι ήταν πρόθυμος να τα διαγράψη ως ζημίες για να οικοδομήση τη ζωή του γύρω στη διακονία που του είχε εμπιστευθή ο Κύριος. Η καρδιά του ήταν στη διακονία, και είπε: «Ευχαριστώ τον ενδυναμώσαντά με Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών, ότι ενέκρινε πιστόν, και έταξεν εις την διακονίαν εμέ.»​—Φιλιππησ. 3:7, 8· 1 Τιμ. 1:12.

ΠΛΗΡΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

7, 8. (α) Ποια άποψι είχε ο Παύλος του τρόπου με τον οποίο πρέπει να εκτελήται η διακονία; (β) Πώς το κατέδειξε αυτό στη διακονία του στην Έφεσο;

⁷ Ο Παύλος απέδειξε την αφοσίωσί του εκτελώντας τη διακονία του μ’ ένα παραδειγματικό τρόπο. Όταν ανασκοπούσε με τους επισκόπους της εκκλησίας Εφέσου την πορεία που είχε ακολουθήσει, έκαμε μνείαν της εναντιώσεως που είχε αντιμετωπίσει, αλλά έδειξε ότι αυτό δεν τον είχε κάμει να υποχωρήση. Είχε εκτελέσει τη διακονία μ’ ένα πλήρη τρόπο. «Σεις εξεύρετε, από της πρώτης ημέρας αφ’ ης επάτησα εις την Ασίαν, πώς επέρασα μεθ’ υμών όλον τον χρόνον, δουλεύων τον Κύριον μετά πάσης ταπεινοφροσύνης, και μετά πολλών δακρύων και πειρασμών, οίτινες μοι συνέβησαν εν ταις επιβουλαίς των Ιουδαίων· ότι δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους, διαμαρτυρόμενος προς Ιουδαίους τε και Έλληνας την εις τον Θεόν μετάνοιαν, και την πίστιν την εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» Ο Παύλος δεν είχε τη στάσι ότι ήταν αρκετό το ότι βρισκόταν στο μέσον των, και ότι αν ήθελαν τα αγαθά νέα θα μπορούσαν να έχουν έλθει σ’ αυτόν να τα ακούσουν. Επήγαινε από σπίτι σε σπίτι για να έλθη σε επαφή μαζί πους. Ήταν βέβαιος ότι είχαν πραγματικά ακούσει το άγγελμα, και, είτε το επίστευαν είτε όχι, εγνώριζαν περί τίνος επρόκειτο. Στη διάνοιά του το ερώτημα ήταν όχι, Είχα κάποια συμμετοχή στη διακονία; αλλά, Την εξετέλεσα πλήρως; Ο Παύλος ανεγνώριζε τη σπουδαιότητα του να ενεργή έτσι, και την ετόνισε, λέγοντας: «Ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς, και την διακονίαν την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιον της Χάριτος του Θεού.»​—Πράξ. 20:18-24.

⁸ Φροντίζοντας για το έργο που του είχε ανατεθή στην Έφεσο, στην αρχή έκαμε μια σειρά δημοσίων Βιβλικών συναθροίσεων στη συναγωγή, και αυτό διήρκεσε τρεις μήνες περίπου. Ήταν απερίφραστος και δυνατός στην παρουσίασί του, και συγχρόνως ελάμβανε υπ’ όψι τη νοοτροπία εκείνων που αποτελούσαν το ακροατήριό του, διατυπώνοντας το άγγελμα με όρους που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να τους εννοήσουν. (1 Κορ. 9:20-23) Δεν παρεγνώριζε εκείνο που εδίδασκε ωσάν να ήταν το ίδιο με τη γαργαλίζουσα την ακοή διδασκαλία των κληρικών της Εφέσου, και γρήγορα έγινε καταφανής η διαίρεσις μεταξύ εκείνων που ήσαν σκληρόκαρδοι και εκείνων που ήθελαν να μάθουν· ο Παύλος, λοιπόν, επήρε εκείνους που ήθελαν να μάθουν, τους μαθητάς, σ’ έναν άλλο τόπο συναθροίσεως, και εκεί στην αίθουσα της σχολής του Τυράννου είχε συναθροίσεις μαζί τους κάθε μέρα επί δύο χρόνια. (Πράξ. 19:8-10) Συγχρόνως μετείχε στην από σπίτι σε σπίτι διακονία και τους εξεπαίδευε. Έχοντας στοργικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς, όχι μόνο μετέδιδε σ’ αυτούς το ευαγγέλιο, αλλά και δαπανούσε δωρεάν τον εαυτό του προς χάριν των. Εκτελούσε τη διακονία του πλήρως.

 9. (α) Ποια διάθεσι προς τη διακονία συνέστησε ο Παύλος στον Τιμόθεο, και γιατί; (β) Πώς μπορεί κανείς να ‘σώση εκείνους που του ακούουν’;

⁹ Την ίδια αναγνώρισι της σπουδαιότητος της πληρότητος σττη διακονία συνιστούσε ο Παύλος στον συνεργάτη του Τιμόθεο και σ’ εκείνους σήμερα που έχουν πίστι όμοια με την πίστι του Τιμοθέου: «Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.» (2 Τιμ. 4:5) Δεν ενεθάρρυνε τον Τιμόθεο απλώς να έχη κάποια συμμετοχή στη διακονία, να είναι βέβαιος ότι μπορούσε να πη στο κυβερνών σώμα κάθε μήνα ότι εκήρυττε το ευαγγέλιο στη διάρκεια του μηνός αυτού. Η συμβουλή του ήταν πολύ ισχυρότερη απ’ αυτό: «Την διακονίαν σου κάμε πλήρη.» Γιατί; Επειδή στην υπόθεσι αυτή περιελαμβάνοντο ζωές. Ο Τιμόθεος το εγνώριζε καλά αυτό, επειδή όχι πολύν καιρό πριν απ’ αυτό, ο Παύλος είχε γράψει, νουθετώντας τον: «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (1 Τιμ. 4:16) Το ενδιαφέρον του έπρεπε να είναι για κάτι περισσότερο από τη δική του σωτηρία. Δεν έπρεπε να συμμετέχη στη διακονία απλώς με τη σκέψι ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θ’ αποκτούσε σωτηρία. Επιμέλεια από μέρους του, πληρότης στη διακονία, θα εσήμαινε σωτηρία για άλλους οι οποίοι, ενώ θα ήταν δυνατόν να έχουν ακούσει το ευαγγέλιο, δεν θα είχαν τύχει αλλιώς της προσωπικής προσοχής που θα τους βοηθούσε να εκτιμήσουν τη σπουδαιότητά του και να ενεργήσουν σύμφωνα μ’ αυτό.

10. Ποια άποψι του έργου μεταξύ του τωρινού καιρού και του Αρμαγεδδώνος πρέπει να έχωμε;

¹⁰ Πόσο κατάλληλη για μας σήμερα είναι η συμβουλή που εδόθη στον Τιμόθεο! Τοποθετεί στην ορθή θέσι το έργο που βρίσκεται μπροστά μας μεταξύ του τωρινού καιρού και του Αρμαγεδδώνος. Μας βοηθεί ν’ αποφύγωμε την αίσθησι ότι έχομε «κάμει το μέρος μας» απλώς επειδή παρεδώσαμε μια έκθεσι υπηρεσίας αγρού για τον μήνα. Πόσο θα αστοχούσαμε να εκπληρώσωμε. τον σκοπό της χάριτος του Θεού αν απλώς εσημειώναμε τον χρόνο της διακονίας, παραδίδοντας εκθέσεις απλώς για να τηρούμε ένα υπόμνημα τακτικότητος, με βλέψι τη δική μας σωτηρία! Πρέπει να ‘νομίζωμεν σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών’, όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για άλλους. (2 Κορ. 6:1· 2 Πέτρ. 3:15) Τώρα, στη διάρκεια του καιρού της «μεγάλης θλίψεως» που τελειώνει στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, είναι η χρονική περίοδος που ο Ιεχωβά Θεός έθεσε κατά μέρος για να καλέση «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών» ένα μεγάλο πλήθος που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αριθμήση, άτομα που θα ενωθούν στο ν’ αποδίδουν δημοσία σωτηρία στον Θεό και στο Αρνίον.​—Αποκάλ. 7:9, 14.

11. Πώς η προσήλωσις τις προσοχής μας στον Ιεχωβά Θεό θα επηρεάση την υπηρεσία μας στις ημέρες που είναι μπροστά μας;

¹¹ Με μια ώριμη άποψι του έργου που μας έδωσε ο Θεός να εκτελέσωμε, θα θέσωμε την καρδιά μας σ’ αυτό. Αγάπη για τον Θεό και επιθυμία να κατευθύνωμε άλλους στη λατρεία του θα μας εμπνεύση ζήλο. Όταν αντιμετωπίζωμε εναντίωσι, η συμμετοχή μας στη διακονία, που κάνει γνωστό το όνομα του Ιεχωβά, δεν θα κυβερνάται από την ανταπόκρισι που συναντούμε στις θύρες καθώς ενασχολούμεθα στην υπηρεσία. Δεν πρόκειται ν’ αποθαρρυνθούμε και να επιβραδύνωμε το βήμα επειδή η μεγάλη πλειονότης απορρίπτει τα αγαθά νέα. Μάλλον, η υπηρεσία μας θα ζωογονηθή από την αφοσίωσί μας στον Ιεχωβά Θεό· θα διεγερθή από το βάθος του αισθήματος της αγανακτήσεως που νοιώθομε για την ύβριν που επεσωρεύθη στο όνομά του από τον Διάβολο και τον ασεβή του κόσμο· θα εγκαρτερήσωμε λόγω της αγάπης μας για τη δικαιοσύνη, και θα εξακολουθήσωμε να αναζητούμε εκείνους που είναι ευγνώμονες για τα Θεία μέσα σωτηρίας. Αντί να είμεθα ικανοποιημένοι μ’ ένα τεκμήριο εκτελέσεως της υπηρεσίας μας, θα είμεθα άγρυπνοι σε όλες τις ευκαιρίες που είναι μπροστά μας και θα ζητούμε να επωφεληθούμε πλήρως από αυτά τα προνόμια υπηρεσίας.

12. (α) Ποια εξέτασι θα μπορούσαμε να κάμωμε ατομικώς για να καθορίσωμε πόσο πλήρεις είμεθα στην από σπίτι σε σπίτι διακονία; (β) Πώς μπορούμε να διδάξωμε με πραότητα ακόμη και τους ‘αντιφρονούντας’, και με ποιο πιθανόν αποτέλεσμα;

¹² Μπορείτε μήπως να πήτε για τη διακονία σας στον τομέα που σας ανετέθη, όπως έλεγε ο Παύλος για τη δική του: ‘Έδωσα πλήρη μαρτυρία για το ευαγγέλιον’; Εκρατήσατε προσεκτικές σημειώσεις και εκάματε επανεπισκέψεις ώσπου μπορέσατε να έλθετε σε επαφή με άτομα σε κάθε σπίτι; Επανεπισκεφθήκατε αρκετά συχνά ώστε, σ’ ένα χρονικό διάστημα, να έλθετε σε επαφή με τα διάφορα μέλη κάθε οικογενείας; Επί πλέον, εδώσατε πλήρη μαρτυρία σ’ αυτούς για τη βασιλεία του Θεού; Μερικές φορές χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλές επισκέψεις από μέρος σας προτού ένα άτομο σταματήση πραγματικά εκείνο που κάνει από αρκετόν καιρό για να προσέξη. Εν τω μεταξύ, με προσεκτική προπαρασκευή και λεπτότητα μπορείτε να είσθε ικανοί να παρουσιάσετε σε κάθε επίσκεψι έστω και ένα σημείο από την προετοιμασμένη ομιλία σας χρησιμοποιώντας ολίγες καλά διατυπωμένες προτάσεις. Είτε αναγνωρίζει ο οικοδεσπότης το επείγον της καταστάσεως είτε όχι, σεις ως διάκονος το αναγνωρίζετε. Γι’ αυτό το λόγο

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις Ράγκνα Σ. Ινγκβάλντσεν

Η 25η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1959 ήταν για μένα μια ευτυχισμένη ημέρα, όχι επειδή την εώρταζε ο κόσμος, αλλ’ επειδή εσημείωσε την ενδεκάτη επέτειό μου ως ιεραποστόλου στη Βενεζουέλα. Υπήρξαν ένδεκα ευτυχισμένα χρόνια, γεμάτα από θαυμάσιες πείρες στο να φέρω το άγγελμα της βασιλείας του Θεού στους φιλικής διαθέσεως ανθρώπους της Νοτιοαμερικανικής αυτής χώρας.

Εν τούτοις, η υπηρεσία μου στον Ιεχωβά δεν άρχισε πριν από ένδεκα χρόνια. Άρχισε πολύ πριν από τότε. Πράγματι, ευλογήθηκα με το προνόμιο ν’ ανατραφώ στην υπηρεσία του Θεού. Πίσω στο 1906, όταν ήμουν μικρό παιδί, η μητέρα μου με πήρε στη συνέλευσι της Μιννεαπόλεως, όπου εβαπτίσθη για να συμβολίση την αφιέρωσί της στον Θεό. Από τότε και ύστερα ουδέποτε παρέλειψε να μου καλλιεργή ισχυρή αγάπη γι’ αυτόν και την ορατή του οργάνωσι. Σύντομα έμαθα τη σπουδαιότητα του να υπηρετώ τον Ιεχωβά με το να συμμετέχω τακτικά στο έργο της μαρτυρίας. Ήμουν ευτυχής να πηγαίνω μαζί με την μητέρα μου και να βοηθώ στη διανομή από σπίτι σε σπίτι φυλλαδίων που εκαλούντο «Μηνιαίο Δελτίο Σπουδαστών της Βίβλου.»

Το 1914 άρχισε το μεγάλο έργο με το Φωτόδραμα της Δημιουργίας. Αν και ήμουν πολύ μικρός για να έχω μεγάλο μέρος σ’ αυτό, διένειμα προσκλήσεις και παρακολουθούσα τις προβολές. Ένοιωθα ευχαρίστησι βλέποντας επανειλημμένως αυτές τις κινηματογραφικές ταινίες καθώς και τις διαφάνειες (σλάιντς) γύρω από Βιβλικά γεγονότα.

Το σπίτι μας ήταν πάντοτε ανοικτό στους σκαπανείς, οι οποίοι τότε εκαλούντο «κόλπορτερς». Αυτοί πάντοτε μου εφαίνοντο ότι εξεχώριζαν ως εκείνοι που είχαν μια βαθιά εκτίμησι της αληθείας του Ιεχωβά. Εφόσον η μητέρα μου και η θεία μου ήσαν, επίσης, «κόλπορτερς», απεφάσισα και εγώ να γίνω ένας τέτοιος, κάποια μέρα. Αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά κι εβαπτίσθηκα το 1918.

Ενώ ακόμη φοιτούσα στο σχολείο, είχα το προνόμιο να διανείμω το περίφημο βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, το οποίον εχρησιμοποιήθη ως βάσις για να σταλούν άδικα στη φυλακή μερικοί από τους αδελφούς μιας. Όταν έλαβα μέρας στο έργο εξευρέσεως ονομάτων για μια αίτησι προς απελευθέρωσιν των αδελφών, εδοκίμασα κατάπληξι βλέποντας την αντιχριστιανική στάσι των δασκάλων του σχολείου, οι οποίοι αρνήθηκαν να την υπογράψουν. Αυτό μ’ έκαμε τώρα πιο αποφασιστικό στο να επιδιώξω την σκοπό μου στη ζωή με το να γίνω ένας ολοχρόνιος διαγγελεύς των αγαθών νέων της βασιλείας του Ιεχωβά.

Στη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ το 1922, μου ανοίχθηκε η οδός για να πραγματοποιήσω τη φιλοδοξία μου. Αυτή η συνέλευσις ήταν εκείνη που ο καθένας απ’ το ακροατήριο πρασεκαλείτο να λάβη μέρος στην ομαδική μαρτυρία. Αυτό δεν είχε γίνει πριν. Ουδέποτε θα ξεχάσω εκείνη τη γεμάτη από συμβάντα ημέρα. Με συγκίνησι ήμουν μεταξύ των πολλών φίλων, που εσχημάτισαν φάλαγγες από αυτοκίνητα και άφηναν το γήπεδο του σταδίου για υπηρεσία στον αγρό. Από εκείνον τον καιρό και έπειτα ήταν για μένα χαρά το να διαφημίζω τον Βασιλέα και τη βασιλεία του. Ως το 1941, λόγω πτωχής υγείας, εμποδίσθηκα στο να έχω ένα συνεχές υπόμνημα υπηρεσίας σκαπανέως, αλλ’ από τότε κι έπειτα μπόρεσα να υπηρετώ χωρίς διακοπή επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή.

Η πόλις που κατοικούσα ήταν ο τόπος που άρχισα να υπηρετώ τον Ιεχωβά ως σκαπανεύς. Σιγά-σιγά επεξέτεινα τη δραστηριότητά μου και σε μακρινές πόλεις. Αργότερα, μου εδόθησαν ευκαιρίες να εργασθώ σε άλλες πολιτείες. Ένας απ’ αυτούς τους διορισμούς με μετέφερε στην πολιτεία Κεντώκυ, όπου εργάσθηκα από το 1933 ως το 1936. Οι πιο πολλοί από τους ανθρώπους, που βρήκαμε στην αγροτική περιοχή εκεί, ζούσαν σε μια μάλλον πρωτόγονη κατάστασι και σε μια μεγάλη αναλογία ήσαν αγράμματοι. Αυτό μου έδωσε μια πρόγευσι του τι αργότερα θα εύρισκα σε ιεραποστολικό έργο σε μια ξένη χώρα.

Για να φθάσωμε σε μερικά από τα σπίτια σ’ αυτόν τον τόπο διορισμού μου στην Κεντώκυ, προχωρούσαμε με τα τροχοφόρα μας όσο μπορούσαμε κι έπειτα εβαδίζαμε. Υπήρχαν περιπτώσεις που έπρεπε να βγάλωμε τα υποδήματά μας και να περπατούμε σε νερά με γυμνά πόδια διασχίζοντας χειμάρρους για να φθάσωμε σ’ ένα σπίτι. Καθώς εργαζόμουν σ’ αυτό τον ανώμαλο τόπο, έμαθα, ότι εκεί που οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες, οι χαρές στην υπηρεσία του Θεού μπορούν να είναι οι πιο γλυκές.

Αφού ανέλαβα και πάλιν το έργον του σκαπανέως το 1941, εργάσθηκα επί πέντε χρόνια μέσα και γύρω από το Σικάγο. Ενώ ήμουν εκεί, με πολλή χαρά έλαβα μια πρόσκλησι για να παρακολουθήσω την ενάτη σειρά σπουδαστών της Γαλαάδ. Πάντοτε αγαπούσα το σχολείο και τώρα αισθάνθηκα τη συγκίνησι να καθήσω ακόμη μια φορά σε μια αίθουσα διδασκαλίας, αλλ’ αυτή ήταν διαφορετική. Εδώ επρόκειτο να διδαχθώ Βιβλικές αλήθειες και πώς να είμαι ένας καλός ιεραπόστολος.

Τα μαθήματα και η νουθεσία που έλαβα στη σχολή Γαλαάδ εχρησίμευσαν στο να με υποστηρίξουν στις δύσκολες περιστάσεις που αντιμετώπισα από τότε. Εχρησίμευσαν σαν μια δεξαμενή πνευματικής γνώσεως, από την οποία μπόρεσα κατά περιστάσεις ν’ αντλήσω ενίσχυσι. Μέσα στην αγαθότητά του, ο Ιεχωβά επρομήθευσε, δια μέσου της Γαλαάδ, την προστατευτική εξάρτησι που χρειαζόμουν στη διάρκεια πολλών ετών από τότε που απεφοίτησα.

Μετά την αποφοίτησί μου, ειργάσθηκα ως σκαπανεύς επί ένα έτος στο Μπρούκλυν, ύστερα δε έλαβα, μαζί με πέντε άλλους αποφοίτους, ένα διορισμό στο Μαρακαΐμπο της Βενεζουέλας. Ήταν μια ευτυχισμένη μέρα, όταν αποπλεύσαμε από τη Νέα Υόρκη πάνω στο ωραίο πλοίο Σάντα Σοφία. Ύστερ’ από οκτώ ευχάριστες ημέρες εφθάσαμε στον τόπο διορισμού μας. Ήταν η πρώτη φορά, που ο καθένας μας πατούσε το πόδι του σε μια χώρα έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλά ερωτήματα επέρασαν μέσ’ από τη διάνοιά μας. Διερωτώμεθα πώς θ’ αντιδρούσαμε στον ξένο λαό και στα ξένα έθιμα εκεί. Θα είμεθα ικανοί να εμμείνωμε στον ιεραποστολικό μας διορισμό; Αισθανόμουνα ότι τα επερχόμενα έτη θ’ απαντούσαν σ’ αυτά τα ερωτήματα, όπως και έγινε.

Εδώ, σ’ αυτή την ξένη χώρα επρόκειτο να μάθω για πρώτη φορά την πραγματική έννοια της λέξεως «σκαπανεύς». Εδώ, σ’ αυτή την ξένη χώρα άνοιγα την οδό για τα άλλα πρόβατα του Κυρίου, να έλθουν σε γνώσι της αληθείας και να βρουν την οδό για αιώνια ζωή. Το Μαρακαΐμπο ήταν μια πόλις με 200.000 και πλέον κατοίκους που είχαν ακούσει πολύ λίγα από το άγγελμα της Βασιλείας. Ουδέποτε θα ξεχάσω την πρώτη νύχτα που συναντήσαμε εκεί μερικούς ανθρώπους καλής θελήσεως.

Ένας από τους λόγους, που μπόρεσα να παραμείνω ευτυχισμένος σ’ αυτή τη χώρα, η οποία είναι τόσο διαφορετική άτιά τη γενέτειρά μου, ήταν ότι απ’ την πρώτη στιγμή απεφάσισα να αγαπώ τον λαό. Ο Ιεχωβά θα τους αγαπούσε αρκετά για να μας στείλη εδώ κάτω να τους βοηθήσωμε να μάθουν για τους μεγαλειώδεις σκοπούς του, και το ίδιο έπρεπε να κάνωμε κι εμείς.

Λίγο-λίγο αρχίσαμε να εντοπίζωμε τα άλλα πρόβατα του Κυρίου, καθώς εκηρύτταμε από σπίτι σε σπίτι. Πόσο ευτυχισμένοι ήμεθα βλέποντας νέα πρόσωπα στις συναθροίσεις μας κάθε εβδομάδα! Εδοκιμάζαμε τη μεγάλη χαρά από το να βλέπωμε μια εκκλησία ν’ αναπτύσσεται από τη βρεφική κατάστασι σε μια ώριμη συγκέντρωσι μαρτύρων του Ιεχωβά.

Όπως θα ήταν δυνατόν ν’ αναμένεται, είχαμε να υπερνικήσωμε εμπόδια. Ένα απ’ αυτά ήταν το υψηλό ποσοστό αγραμματωσύνης μεταξύ των ανθρώπων. Με άσκησι πολλής υπομονής, μπορέσαμε να βοηθήσωμε πολλά άτομα καλής θελήσεως να μάθουν τόσο την αλήθεια όσο και πώς να διαβάζουν. Είτε εργαζόμεθα με ανθρώπους που δεν μπορούσαν να διαβάσουν είτε με ανθρώπους που μπορούσαν, βρήκαμε μεγάλη άγνοια όσον αφορά την Αγία Γραφή. Είχαμε, εν τούτοις, πολλή ικανοποίησι βλέποντας κάθε άτομο καλής θελήσεως να βρίσκη Γραφικά εδάφια ύστερ’ από λίγο μόνο διάστημα μελέτης. Το ν’ ακούω ένα απ’ αυτά τα άτομα να λέγη: «Για σκεφθήτε, αν δεν είχατε έλθει στη Βενεζουέλα, δεν θα εγνωρίζαμε αυτή την πολύτιμη αλήθεια», μ’ έκανε να αισθάνωμαι ότι οι θυσίες που έκαμα για να έλθω εδώ το άξιζαν. Όταν μετακινηθήκαμε σε μια άλλη πόλι ύστερ’ από τριάμιση χρόνια, ήμεθα ευτυχείς με το να έχωμε να παρουσιάσωμε μια μεγάλη εκκλησία από δραστηρίους ευαγγελιζομένους κατόπιν των κόπων της αγάπης μας.

Ο νέος μας τόπος διορισμού ήταν το Μπαρκισιμέτο, η τρίτη σε μέγεθος πόλις της Βενεζουέλας. Επειδή αυτή η πόλις έχει ιδεώδες κλίμα, ήταν μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από τη συνεχή ζέστη του Μαρακαΐμπο. Βρήκαμε μια μικρή εκκλησία από έξη ευαγγελιζομένους εκτός από τους ιεραποστόλους που ήδη ήσαν εκεί. Για μια φορά ακόμη είχαμε την ευχαρίστησι να παρακολουθούμε την ανάπτυξι μιας εκκλησίας καθώς εργαζόμεθα μεταξύ των ανθρώπων. Η εκκλησία αυτή ανεπτύχθη σ’ έναν όμιλο από εξήντα ευαγγελιζομένους τον καιρό που εφεύγαμε για μια άλλη πόλι. Η τελευταία μας μέρα μαζί τους ήταν όταν τελούσαν τα εγκαίνια μιας νέας ωραίας Αιθούσης Βασιλείας, που ήταν η εκπλήρωσις ενός ονείρου πέντε ετών. Ήταν πολύ δύσκολο για μας ν’ αφήσωμε τους φίλους που είχαμε μάθει ν’ αγαπούμε τόσο πολύ, αλλά το έργο του Κυρίου πρέπει να επεκταθή κι έτσι αναχωρήσαμε για τον τρίτο τόπο διορισμού μας. Αυτός ήταν η μικρότερη πόλις στο μακρινό ανατολικό τμήμα της Βενεζουέλας​—η Κουμανά.

Κι εδώ, επίσης, βρήκαμε πολλά άτομα καλής θελήσεως, όπως απεδείχθη από την αύξησι που είχαμε ήδη στην εκκλησία μας. Δύο από τους νέους διαγγελείς των αγαθών νέων σ’ αυτή την πόλι παρευρέθησαν στη μεγαλειώδη διεθνή συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα», στη Νέα Υόρκη το 1958, κι εβαπτίσθησαν εκεί.

Πόσο πλούσια υπήρξαν τα χρόνια για μένα! Μολονότι έφεραν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις των, οι χαρές που βρήκα στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ουρανίου μας Πατρός, με απεζημίωσαν πιο πολύ απ’ αυτές. Το να κατακλίνεται κανείς τη νύχτα, με την επίγνωσι ότι η ημέρα εδαπανήθη προς αίνον του ονόματος του Ιεχωβά, είναι μια χαρά και πηγή ευχαριστήσεως που είναι δύσκολο να διατυπωθή με λόγια. Συχνά διερωτώμαι γιατί πολλοί που είναι απηλλαγμένοι από υποχρεώσεις εξακολουθούν να διστάζουν ν’ αναλάβουν το έργον σκαπανέως. Ο Ιεχωβά, όπως διετήρησε το «ρωγίον» της χήρας γεμάτο από έλαιον στις ημέρες του Ηλία, έτσι επίσης προμηθεύει για τις ανάγκες εκείνων που θέτουν τα συμφέροντά του πρώτα. Αυτό το πράγμα διεπιστώσαμε εμείς οι ιεραπόστολοι στα πολλά μας χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας.

Οι πείρες που είχα στον τόπο διορισμού μου στο εξωτερικό, έχουν πλουτίσει τη ζωή μου και έχουν ενισχύσει την πίστι μου στο να εμπιστεύωμαι πάντοτε στον Ιεχωβά. Ήμουν πάντοτε τόσο ευχαριστημένος, ώστε δεν ανέβαλα την υπηρεσία σκαπανέως, αλλά βυθίσθηκα μέσα σ’ αυτή με πλήρη πίστι ότι ο Ιεχωβά θα με βοηθούσε να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Υπό Κ. Ε. Φροστ

ΤΟ ΜΠΕΘΕΛ του Μπρούκλυν είναι η κατοικία μου, και είμαι ευτυχής να είπω ότι υπήρξε κατοικία μου στα περασμένα σαράντα επτά χρόνια. Είναι η κυψέλη της δραστηριότητος που είναι γνωστή ως τα διεθνή κεντρικά γραφεία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Τι αντίθεσις απέναντι στη ζωή του οικογενειακού μας αγροκτήματος κοντά στο Μπράζιλ της Ινδιάνας. Εκεί είχα γεννηθή τον Δεκέμβριο του 1874, όταν ο Γιουλίσις Σ. Γκραντ ήταν στη δεύτερη περίοδό του ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η μητέρα μου κι ο πατέρας μου εσύχναζαν στην εκεί Μεθοδιστική εκκλησία κι εδίδασκαν αυτή τη θρησκεία σ’ εμάς τα παιδιά. Όταν έγινα σχεδόν είκοσι ετών, μια γυναίκα Καθολική κήρυξ έδινε εκεί κοντά μια ομιλία πνευματικής αναζωπυρώσεως κι επήγα ν’ ακούσω. Ωμίλησε περί αγιασμού και περί της λήψεως του αγίου πνεύματος για να μπορούμε να ζούμε απηλλαγμένοι από αμαρτία και να είμεθα βέβαιοι για τη σωτηρία μας. Συγκεκριμένα μια δήλωσις επέσυρε την προσοχή μου: Θα μπορούσε κανείς να είναι Χριστιανός χωρίς ν’ ανήκη σε κανένα θρησκευτικό δόγμα. Έτσι ένοιωθα κι εγώ. Αργότερα εζήτησα από τον Μεθοδιστή κληρικό ν’ αφαιρέση τ’ όνομά μου από τον κατάλογο των δοκίμων μελών. Αυτός απήντησε ότι εφόσον διάγω Χριστιανική ζωή, θα μπορούσα να παραμένω επ’ άπειρον ως δόκιμον μέλος. Κάποτε αργότερα, ένας νέος κληρικός υπηρετούσε στην εκκλησία μας και είχα συνομιλία μ’ αυτόν. Αυτός έχανε ο ίδιος το ενδιαφέρον του για τον Μεθοδισμό κι εδέχθη να διαγράψη τ’ όνομά μου από τον κατάλογο. Ο ιερεύς προσεχώρησε στην Καθολική ομάδα.

ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ

Ο πατέρας μου απεφάσισε ν’ αγοράσωμε άλλο ένα αγρόκτημα σε απόστασι περίπου είκοσι πέντε μιλίων από την κατοικία μας. Το σχέδιό του ήταν να κάμη εμάς τα παιδιά του συνιδιοκτήτας και να βοηθήσουν στην πληρωμή του κτήματος. Δεν είχα αντίρρησι στη καλλιέργεια κτημάτων, και τελικά μ’ επηρέασαν να πάω μαζί τους.

Χωρίς να είμαι ακόμη ένα βαπτισμένο μέλος εκκλησίας, είπα προς τον Κύριον, ότι, αν μου έδειχνε το θέλημά του για μένα, θα το έπραττα. Ένας κήρυξ της εκκλησίας των Ηνωμένων Αδελφών συνέπεσε να έχη μερικά βιβλία της Γραφής από την Εταιρία Σκοπιά που εκαλείτο τότε Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής. Αυτός ιδιαίτερα δεν συμφωνούσε μ’ αυτά, αλλ’ αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τις εκδόσεις της Εταιρίας, και θυμούμαι πως είχα μιλήσει στη μητέρα του γι’ αυτές. Μετά από λίγον καιρό μας επεσκέφθη ο παππούς μου. Έφερε μαζί του ένα θαυμάσιο βιβλίο γραμμένο από τον Πρόεδρο της Εταιρίας. Ελέγετω «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων.» Τα όσα είδα εκείνο το βιβλίο μ’ έκαμαν ν’ αποφασίσω να το διαβάσω απ’ την αρχή ως το τέλος. Μολονότι ο παππούς δεν ήθελε ν’ αποχωρισθή απ’ το βιβλίο, μου είπε πού έπρεπε να γράψω για να μου στείλουν ένα αντίτυπο, και σε λίγο απέκτησα ένα. Για μεγάλη μου ευχαρίστησι, όλες οι απορίες μου απηντήθησαν πλήρως. Η κατανόησις του Θείου θελήματος για τη γη και το ανθρώπινο γένος μού έδωσε χαρά και ικανοποίησι. Κι η οικογένειά μου, επίσης, ενδιαφέρθηκε πολύ.

Αυτά τ’ αγαθά νέα από τον λόγον του Θεού δεν μπορούσαν να κρατηθούν στον εαυτό μου. Παρήγγειλα κι άλλα αντίτυπα των βιβλίων της Εταιρίας κι άρχισα να τα διαθέτω σε φίλους και γείτονας, διατηρώντας και την εργασία μου στο αγρόκτημα. Μερικοί κήρυκες ενεθάρρυναν τα ποίμνιά των ν’ αναγινώσκουν τα βιβλία της Εταιρίας. Άλλοι τους προειδοποιούσαν να μην τ’ αγοράζουν ούτε να τα διαβάζουν, ισχυριζόμενοι ότι αυτά ήσαν «γεμάτα από πλάνες.» Αυτό κατέστησε δυσκολώτερη τη διάθεσι βιβλίων. Κατόπιν ανεγράφη ένα επίκαιρο άρθρο στη Σκοπιά το θέρος του 1904, που ωδηγούσε τους αναγνώστας στις διάφορες μεθόδους πλησιάσματος των ανθρώπων με τα βιβλία της Γραφής. Όταν ήταν έκδηλο το ενδιαφέρον, έπρεπε να κάμωμε επανεπίσκεψι και να διευθετήσωμε «Κύκλους Χαραυγής,» δηλαδή ομαδικές Γραφικές μελέτες. Η εφαρμογή των μεθόδων αυτών στο έργον επέφερε την ευλογίαν του Κυρίου.

Το ίδιο εκείνο τεύχος της Σκοπιάς μάς έλεγε ότι θα εγίνετο μια συνέλευσις των Σπουδαστών της Γραφής στο Σαιντ Λούις, Μισσούρη, 1-3 Οκτωβρίου 1904. Εφρόντισα να παρευρεθώ. Η ανάμιξις με υπερχιλίους άνδρες και γυναίκες που εγνώριζαν καλά τις Γραφές αποτελούσε μεγάλη ευχαρίστησι. Ιδιαίτερα απήλαυσα την ακρόασι της ομιλίας του Πάστορος Ρώσσελ. Αφού ακούσαμε τη διάλεξί του περί βαπτίσματος, εβαπτίσθησαν από μας εκατόν σαράντα οκτώ άτομα. Από τότε ενδιαφέρθηκα ν’ αναλάβω το έργον του τακτικού βιβλιοπώλου ως τη Χριστιανική μου κλήσι. Η οικογένεια συνεφώνησε και μου έδωσε ένα πλούσιο αποχαιρετισττήριο δώρο για την εργασία μου στο αγρόκτημα. Ένας φίλος με συνώδευσε κι αρχίσαμε μαζί το έργον του τακτικού βιβλιοπώλου στην Ινδιάνα και στο Ιλλινόις. Πολλές ήσαν οι ενδιαφέρουσες πείρες που είχαμε επί οκτώ χρόνια σ’ αυτή την υπηρεσία, συχνά ανταλλάσσοντας ένα βιβλίο μ’ ένα γεύμα. Τα βιβλία δεν ήταν δύσκολο να διατεθούν, κι ευρίσκαμε μεγάλη ευτυχία στη διάδοσι του αγγέλματος της αληθείας.

ΤΟ ΜΠΕΘΕΛ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΤΟ-ΔΡΑΜΑ

Ο Πάστωρ Ρώσσελ είχε πει, ότι, αν ήρχοντο ποτέ οι φίλοι στη Νέα Υόρκη, έπρεπε να θεωρούν το Μπέθελ σαν το σπίτι τους ενόσω θα έμεναν εκεί. Εφόσον έφθασαν οι πρώτοι χειμερινοί μήνες το 1913 έγραψα να ρωτήσω αν υπήρχε καμμιά εργασία που θα μπορούσα να κάνω μέσα στο Μπέθελ επί τρεις μήνες περίπου. Πραγματικά υπήρχε! Η 27η Δεκεμβρίου 1913 με βρήκε ως ένα μέλος της οικογενείας Μπέθελ. Εν τούτοις, ακριβώς εκείνο τον καιρό η Εταιρία παρεσκεύαζε το μοναδικό Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας. Ο κινηματογράφος ήταν τότε νεοφανής και, φυσικά, δεν ήταν ηχητικός. Η Εταιρία έκανε προετοιμασίες για να συγχρονίση ηχογραφημένες ομιλίες και μουσική με φωτεινές διαφάνειες (σλάιντς) και κινηματογραφικές ταινίες​—κάτι που θα μπορούσατε να πήτε ότι ήταν ομιλών κινηματογράφος. Υπήρχαν τέσσερα μέρη, δύο ωρών το καθένα. Παρουσίαζαν ζωηρά τον σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος, από την προπαρασκευή της γης για τον Αδάμ ως το τέλος της χιλιετηρίδος του Χριστού. Περίπου είκοσι πλήρεις σειρές θα καθιστούσαν δυνατόν να προβληθή το δράμα σε ογδόντα πόλεις κάθε μέρα. Είχα διορισθή μέσα σε μια ομάδα που το προέβαλλε στην Αμερική. Είχε επιδειχθή, επίσης, σε μακρινούς τόπους όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, και σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Απήλαυσα την προβολή του Δράματος στην Αμερική από τον Ιανουάριο του 1914 ως τον Ιούλιο του 1915, και κατόπιν επέστρεψα στο Μπέθελ.

Για να είναι ευτυχής κανείς μέσα στο Μπέθελ δεν είναι ανάγκη να προεξάρχη. Το να βοηθή κανείς στο καθάρισμα των μαγειρικών σκευών ήταν ένα αναγκαίο έργον, και το θεωρούσα ως προνόμιον υπηρεσίας να βοηθώ σ’ αυτό το έργον μέσα στο μαγειρείο. Το να είναι κανείς στο Μπέθελ με οποιαδήποτε ιδιότητα, ν’ ακούη τις πρωινές Γραφικές συζητήσεις με συμμετοχή του προέδρου και του Χριστιανικού κυβερνώντος σώματος, και τα σχόλια από τ’ άλλα μέλη της οικογενείας των κεντρικών γραφείων​—όλ’ αυτά αποτελούν μέρος της χαράς της ζωής στο Μπέθελ. Εγώ απελάμβανα πάντοτε τη ζωή αυτή. Όχι ότι δεν υπάρχουν θλίψεις και δοκιμασίες. Όλοι οι Χριστιανοί εξετάζονται από τον Ιεχωβά. Ο θάνατος του Πάστορος Ρώσσελ, τον Οκτώβριο του 1916, μας έκαμε να διερωτώμεθα αν είχε τελειώσει το έργον. Κατόπιν μετά την εκλογή του Αδελφού Ιωσήφ Ρόδερφορδ ως του νέου προέδρου της Εταιρίας, μερικοί αυτάρεσκοι άνθρωποι επεζήτησαν ν’ αναλάβουν τη διακυβέρνησι της Εταιρίας για προσωπική δόξα. Ο Ιεχωβά δεν τους άφησε να πετύχουν σ’ αυτό και σε λίγο απήλθαν.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ήταν στο τέταρτο έτος του το 1918, άλλα νέφη συνεκεντρώθησαν. Ωρισμένοι θρησκευτικοί ηγέται, από πολλού χρόνου εξωργισμένοι εναντίον του έργου μας, διέδωσαν την ψευδή ιστορία ότι η Εταιρία ήταν αντικυβερνητική. Επρόκειτο για τον ίδιο τύπο ψεύδους που εχρησιμοποιήθη εναντίον του Ιησού. Όπως εκείνος, κι εμείς ήμεθα τελείως ουδέτεροι στις κοσμικές διαμάχες και ενδιεφερόμεθα μόνο στο να υπακούωμε στον λόγον του Θεού και να κηρύττωμε το χαρμόσυνο άγγελμά του. Κατόπιν ψευδούς καταμηνύσεως για συνωμοσία και εναντίωσι κατά της στρατεύσεως, δύο αξιωματούχοι της Εταιρίας και μερικοί συνεργάται των παρεπέμφθησαν σε δίκη υπό προκατειλημμένην ατμόσφαιραν, κατεδικάσθησαν, και μη γενομένης δεκτής της επ’ εγγυήσει απολύσεώς των κατόπιν ασκήσεως εφέσεως, ενεκλείσθησαν στην ομοσπονδιακή φυλακή της Ατλάντας, Γεωργίας.

Εμείς οι λοιποί κατεπλάγημεν απ’ όλ’ αυτά. Και το Μπέθελ ακόμη έκλεισε λόγω ελλείψεως γαιανθράκων. Το γραφείο μετεφέρθη πάλι στο Πίττσμπουργκ, και στεγασθήκαμε σε ιδιωτικά σπίτια. Εξετελέσαμε μερικές παραγγελίες βιβλίων και βιβλιαρίων, αλλ’ ουσιαστικά το έργον έφθασε σε στασιμότητα. Ο θάνατος του έργου και η φυλάκισις των πιστών αδελφών μας μ’ έκαμαν πολύ περίλυπο.

Κατόπιν, οι αδελφοί, αφού υπέμειναν εννέα μηνών άδικη ποινή, απεφυλακίσθησαν κατ’ απόφασιν του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίον έδωσε εντολή να γίνεται επ’ εγγυήσει απόλυσις με την έφεσι. Τον Απρίλιο του 1919, ένα Ομοσπονδιακό περιφερειακό δικαστήριο ανήρεσε τις πεπλανημένες καταδίκες και τις διέγραψε τελείως. Εχάρηκα. Ως δι’ αναστάσεως το έργον της μαρτυρίας ανέζησε. Επανήλθα πάλι στα καθήκοντά μου στο Μπέθελ, όπου υπήρχαν πολλά να γίνουν στο τμήμα διεκπεραιώσεως, με τη συσκευασία δεμάτων βιβλίων και την προετοιμασία χαρτοκιβωτίων για αποστολή.

ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Η ζωή στη Μπέθελ εμπερικλείει πολλές συγκινητικές εκπλήξεις. Μια απ’ αυτές ήταν η γέννησις του νέου περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών. Αυτό έγινε την 1η Οκτωβρίου 1919. Αυτό το περιοδικό των γεγονότων και της ελπίδος έτυχε καλής υποδοχής. Υπό το σημερινό του άνομα Ξύπνα! η κυκλοφορία του στο 1961 είναι 3.200.000 αντίτυπα από κάθε τεύχος σε είκοσι τρεις γλώσσες. Μαζί με άλλα μέλη του προσωπικού των κεντρικών γραφείων ήταν ένα προνόμιο το να συσκευάζωμε αυτό το περιοδικό Η Σκοπιά, για ταχυδρόμησι. Η τρέχουσα κυκλοφορία του, όπως θα έχετε παρατηρήσει, είναι 3.800.000 αντίτυπα από κάθε τεύχος σε πενήντα οκτώ γλώσσες. Η συσκευασία και ταχυδρόμησις των Γραφικών αυτών περιοδικών πάντοτε ήταν ουσιώδης για τα μέλη της οικογενείας Μπέθελ, που γνωρίζουν τη μεγάλη αξία των.

Χρειάζεται αποφασιστικότης για να παραμείνη κανείς σε μια ωρισμένη υπηρεσία, αυτή δε η αποφασιστικότης προέρχεται από την κατάλληλη εκτίμησι του θησαυρού της υπηρεσίας. Μια πηγή ατομικής ενισχύσεως κι εκτιμήσεως υπήρξαν οι συνελεύσεις της Εταιρίας. Ενθυμούμαι τη συνέλευσι του 1922 στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο. Στο τέλος του συναρπαστικού λόγου του Αδελφού Ρόδερφορδ έγιναν περισσότερες από τις συνήθεις επευφημίες. Εγώ καθόμουν στο πίσω μέρος, πίσω από την εξέδρα των ομιλητών, και δεν μπορούσα να ιδώ τη σημαία των τριάντα έξη ποδών μήκους, της οποίας η εκτύλιξις επροκάλεσε τόση επιδοκιμασία. Ήταν γραμμένη με τρία χρώματα και παρίστανε την εικόνα του Χριστού με το σύνθημα «Διαφημίσατε τον Βασιλέα και τη Βασιλεία.»

Η οργάνωσις προέβη στο να πράξη αυτό ακριβώς. Η διάθεσις βιβλίων από σπίτι σε σπίτι εξετάθη ως την Κυριακή. Σε λίγο έγινε αισθητή η ανάγκη περισσοτέρων μέσων στο Μπρούκλυν. Αποτελούσε χαρά να βλέπωμε τη νέα τυπογραφική εγκατάστασι ν’ ανοίγη στην Άνταμς Στρητ 117 το έτος 1927. Αυτό, βέβαια, εσήμαινε ότι εχρειάζοντο περισσότεροι εργάται και στέγασίς των. Η Εταιρία, πεπεισμένη ότι οι αφιερωμένοι αδελφοί θα προσεφέροντο εθελοντικώς ν’ αναλάβουν υπηρεσία στο Μπέθελ, συνεπλήρωσε ένα νέον οίκον Μπέθελ το 1927. Εισήλθαν νέα μέλη της οικογενείας για να εργασθούν μαζί μας.

Με τα επεκτεινόμενα μέσα συνεβάδιζε το ολοένα αυξάνον φως του λόγου και του σκοπού του Ιεχωβά. Η υιοθέτησις του ονόματος «μάρτυρες του Ιεχωβά» υπήρξε το μεγάλο γεγονός του έτους 1931. Μετά από τέσσερα χρόνια εννοήσαμε για πρώτη φορά ότι ο «πολύς όχλος» της Αποκαλύψεως 7:9 είναι μια επίγεια τάξις ανδρών και γυναικών που θα ζήσουν αιώνια πάνω στη γη στον νέο κόσμο του Θεού. Η Εταιρία, για να φέρη το άγγελμα σ’ αυτούς τους διψώντας, υιοθέτησε τη χρήσι φορητών φωνογράφων από το έτος 1937. Αυτά τα μηχανήματα έγιναν εδώ στο εργοστάσιο. Οι άνθρωποι μιλούν ακόμη γι’ αυτά.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν εσταμάτησε το έργον της μαρτυρίας, μολονότι εφλέγετο σε πολλές χώρες. Ενώ ο πόλεμος συνεχίζετο ακόμη, η Εταιρία άνοιξε τη Σχολή Γαλαάδ στα βόρεια της πολιτείας Νέας Υόρκης. Αυτό έφερε πολλά νέα πρόσωπα στο Μπέθελ, εισερχόμενα κι εξερχόμενα από τη σχολή. Στο 1950 αφιερώθησαν άλλο ένα καινούργιο εργοστάσιο και προσθήκη στο Μπέθελ. Χιλιάδες εκπρόσωποι ήλθαν να μας επισκεφθούν παρακολουθώντας την πρώτη συνέλευσι του Σταδίου Γιάγκη.

Βέβαια, οι αμέσως προηγούμενοι των μεγάλων συνελεύσεων μήνες είναι πολύ εργώδεις στα κεντρικά γραφεία και γεμάτοι προσδοκίες. Η προετοιμασία των μελλοντικών εκδόσεων για τις συνελεύσεις είναι ένα από τα πολλά προνόμια του Μπέθελ, αλλά τηρείται εχεμύθεια μεταξύ των οικείων τιμημάτων έτσι ώστε μόνον οι αμέσως σχετιζόμενοι είναι ενήμεροι για κάθε τι που προετοιμάζεται. Δεν είναι ασύνηθες να καταλαμβάνωνται πλήρως εξ απροόπτου και μέλη της οικογενείας Μπέθελ ως προς τις εκδόσεις των συνελεύσεων, κι έτσι ο καθένας φροντίζει «να είναι ήσυχος και ν’ ασχολήται με την εργασία του.»

Το 1956 εγκαινιάσαμε την αποπεράτωσι του νέου δεκατριωρόφου κτιρίου για την εκτύπωσι της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Απ’ το ηλιόλουστο δωμάτιό μου στην Κολόμπια Χάιτς μπορούσε να ιδή κανείς αυτό το νέο κτίριο μέχρι προσφάτως. Τώρα απέναντι του αριθμού 124 Κολόμπια Χάιτς και κατά μήκος της οδού κείται το ωραίο δωδεκαώροφο κτίριο της Εταιρίας, που χρησιμοποιείται ως υπνωτήριο, σχολή ως και γραφεία με του όμορφο πράσινο αυλόγυρό του. Απ’ αυτή την αυλή περνούν μέλη της οικογενείας και σπουδασταί της Σχολής Γαλαάδ πηγαινοερχόμενοι για τα καθήκοντα και τις σπουδές των. Τώρα που η Σχολή Γαλαάδ μετεφέρθη στο Μπρούκλυν και τα μέλη της οικογενείας συνοδεύουν τους σπουδαστάς στις περιοδείες ανά την πόλι έχομε κι άλλη χαρά και προνόμια εμείς εδώ στα κεντρικά γραφεία. Τώρα ακριβώς ο οίκος μας αριθμεί πάνω από επτακοσίους.

Το να είναι κανείς στο Μπέθελ αποτελεί και μόνο αυτό μια αμοιβή κατά πολλούς τρόπους. Κανένα από τα καθήκοντά μου δεν υπήρξε ιδιαίτερα πέραν του συνήθους. Αλλ’ ασφαλώς ήταν μια συγκίνησις να βρίσκεται κανείς μεταξύ αφιερωμένων Χριστιανών επί σαράντα επτά χρόνια και να έχη μερίδα στο έργον. Σαν τον Δαβίδ, θα προτιμούσα να είμαι θυρωρός στον οίκον του Ιεχωβά παρά να κατοικώ στις σκηνές των ασεβών και να υποστηρίζω αυτό το θνήσκον σύστημα πραγμάτων. Το Μπέθελ είναι ένας «οίκος του Θεού.» Δεν υπάρχει αμφισβήτησις στη διάνοιά μου γι’ αυτό. Τώρα είμαι στο ογδοηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας μου. Νεώτερα χέρια αναλαμβάνουν το έργον εδώ, αλλ’ ευχαριστώ τον Ιεχωβά που είμαι ενωμένος μαζί τους στο χαρωπό έργον της υπηρεσίας του Παγκοσμίου Κυριάρχου κι αποβλέπω στην αιώνια ευτυχία μέσα στον νέο κόσμο του Θεού.

Απελευθέρωσις από Ολοκληρωτική Ιερή Εξέτασι δια Πίστεως Στον Θεό

Όπως την αφηγείται ο Έριχ Φροστ

ΕΝΑ εξέχον Γερμανικό περιοδικό βρίσκεται ανοιχτό μπροστά μου. Ζωή σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως είναι το θέμα ενός ιστορήματος που δημοσιεύεται σε σειρά άρθρων. Είναι η πιο γνησία εικόνα ζωής σε στρατόπεδα που έχω διαβάσει ποτέ. Ωστόσο η χειρότερη δεν έχει λεχθή. Η πέννα αδυνατεί να εκφράση τέτοια πράγματα στο χαρτί.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ο κόσμος είχε τρομοκρατηθή από τις Ναζιστικές ορδές που κατηυθύνοντο ανατολικά στις όχθες του Βόλγα κι επέδραμαν δυτικά προς το στενό της Μάγχης. Από την παγερή Σκαιδιναυία ως τη θερμή άμμο της Αφρικής οι ολοκληρωτισταί προχωρούσαν με το βάδισμα της χήνας θριαμβευτικά. Επί πολλά χρόνια ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν εσημείωσε αποτυχία​—εκτός από μια στο εσωτερικό μέτωπο.

Μέσα στην ίδια τη Γερμανία οι Εθνικοσοσιαλισταί προσπαθούσαν μάταια να ξεκαθαρίσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Έστρεψαν μάλιστα πίσω κατά πέντε αιώνες για ν’ αναστήσουν τη φοβερή Ιερά Εξέτασι, που ξέσπασε με πλήρη ακμή στο Ναζιστικό στρατόπεδο συγκεντρώσέως. Δια πίστεως στον Θεό ημών χιλιάδες όπως εγώ είμεθα στη ζωή για ν’ αφηγηθούμε την ιστορία.

Θ’ ανατρέξω σε γεγονότα που αρχίζουν από το έτος 1919​—γεγονότα που ωδήγησαν ένα σε κάποια διένεξι με το ολοκληρωτικό κράτος. Ήταν το έτος που η μητέρα μου έγινε μία από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, γνωστούς τότε ως «Σπουδαστάς των Γραφών.» Το δικό μου ενδιαφέρον εστρέφετο προς τη μουσική. Η μαρτυρία που έδινε με ζήλο ευτυχώς έκαμε τον πατέρα μου κι εμένα να βαπτισθούμε ως Μάρτυρες στη γενέτειρά μου πόλι, τη Λειψία της Γερμανίας, στις 4 Μαρτίου 1923. Διέκοψα τις μουσικές σπουδές μου κι άρχισα να κερδίζω τα προς το ζην παίζοντας όργανα σε καφενεία και κέντρα διασκεδάσεως, πράγμα που επέτρεπε να έχω πολύ χρόνο ελεύθερο για το έργον του Κυρίου. Στο 1924 άρχισα να υπηρετώ τον Ιεχωβά ολοχρονίως εργαζόμενος στην αποθήκη βιβλίων της Εταιρίας στη Λειψία. Μετά από τέσσερα χρόνια εκλήθην να υπηρετήσω στην προβολή από την Εταιρία του Φωτοδράματος της Δημιουργίας. Χιλιάδες άτομα ενθυμούνται ακόμη τις ωραίες φωτεινές εικόνες που παρίσταναν τη δημιουργία της γης και τον σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο. Ήταν ένα θαυμάσιο προνόμιο να επιτευχθή το Δράμα και να επισκεφθώ πολλές εκκλησίες ως «πίλγκριμ» ή Γραφικός ομιλητής.

Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΘΥΕΛΛΑ

Το έργον της μαρτυρίας εξηπλώθη γοργά στη Γερμανία. Από το έτος 1919 ως το 1933 οι ζηλωταί Γερμανοί Μάρτυρες διέθεσαν 48.000.000 βιβλία και βιβλιάρια, εκτός από 77.000.000 Γερμανικά αντίτυπα του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών, που τώρα λέγεται Ξύπνα! Το 1932 άρχισε να κυριαρχή το πνεύμα του Ναζισμού. Συχνά οι οχλοκρατικές ενέργειες ύψωναν την απεχθή κεφαλή τους στις προβολές του Δράματος. Τόσο εχειροτέρεψε το πράγμα, ώστε μόνο με αστυνομική προστασία μπορούσε να γίνη η παρουσίασις. Στη διάρκεια του καιρού αυτού έγινα προσωπικά γνωστός σε πολλούς Ναζιστάς.

Ενώ επισκεπτόμουν το σπίτι ενός από τους Μάρτυρας στη Νυρεμβέργη τον Ιανουάριο του 1933, ακούσαμε μια στομφώδη ραδιοφωνική εκπομπή από το Βερολίνο που ανήγγελλε την ανάληψι της εξουσίας από τον Χίτλερ. Υπωπτευθήκαμε το τι θα εσήμαινε αυτό για μας. Η θύελλα ξέσπασε τον Απρίλιο του έτους εκείνου, όταν η αστυνομία κατέλαβε το μεγάλο νέο εργοστάσιο και τον οίκον Μπέθελ της Εταιρίας στο Μαγδεμβούργον κι εσφράγισε τα τυπογραφικά πιεστήριά μας. Επειδή δεν υπήρχε ένδειξις ανατρεπτικής δράσεως, η ιδιοκτησία επεστράφη στις 28 Απριλίου.

Στις επτά Ιουνίου χίλιοι Μάρτυρες συνηθροίσθησαν στο Βερολίνον κι εξέδωκαν ένα ψήφισμα διαμαρτυρόμενοι έντονα εναντίον της υπεροπτικής ενεργείας της κυβερνήσεως Χίτλερ. Διενεμήθησαν εκατομμύρια αντίτυπα. Σε τρεις μέρες η ιδιοκτησία στο Μαγδεμβούργο εδημεύθη, το δε προσωπικό από 180 άτομα εξηναγκάσθη ν’ απέλθη. Οι θρησκευτικοί μας εχθροί εχάρησαν όταν εδήλωσε ο Χίτλερ: «Διαλύω τους ‘Σπουδαστάς των Γραφών’ στη Γερμανία· την περιουσία την αφιερώνω στην ευημερία του λαού· θα κατάσχω όλα των τα βιβλία.»

Επειδή η Εταιρία στην Αμερική είχε τίτλο ιδιοκτησίας της περιουσίας αυτής, επηκολούθησαν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών και της Γερμανίας. Η ιδιοκτησία αφέθη και πάλι ελεύθερη, αλλ’ η απαγόρευσις της δράσεώς μας στο κήρυγμα δεν ήρθη. Οι συναθροίσεις μας απηγορεύθησαν. Εκάησαν Γραφές και Γραφικά βοηθήματα αξίας πάνω από 25.000 δολ. Το 1934 πολλοί Μάρτυρες άρχισαν να χάνουν τις εργασίες των επειδή ηρνούντο να ψηφίσουν ή να λέγουν «Χάιλ Χίτλερ.»

Την άνοιξι του 1934 εισήχθην στο εσωτερικό μιας φυλακής επί δέκα μέρες, και κατόπιν απελύθην. Λίγο αργότερα κατώρθωσα να επιστρέψω στην Τσεχοσλοβακία, όπου είχα επιδείξει προηγουμένως το Φωτόδραμα. Πόσο ευγνώμων ήμουν τώρα σε καιρό, που, ενώ το έργον ήταν απαγορευμένο στη Γερμανία και το Γραφείο μας κλεισμένο, μπόρεσα να προβάλω το Δράμα 122 φορές έξω από τη χώρα! Κι ωστόσο δεν ήταν τόσο εύκολο αυτό όσο ήταν πριν στην Τσεχοσλοβακία. Συχνά με αφύπνιζε τη νύχτα η αστυνομία η οποία εφοβείτο ότι ήμουν Ναζιστής!

Εν τω μεταξύ, οι αδελφοί στη Γερμανία έκαμαν ένα τολμηρό κι αποφασιστικό διάβημα. Παρά την απαγόρευσι, στις 7 Οκτωβρίου 1934, όλες οι εκκλησίες συνηθροίσθησαν κι εξέδωκαν ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας στην κυβέρνησι του Χίτλερ, ειδοποιώντας ότι η λατρεία στον Ιεχωβά Θεό θα συνεχίζετο με κάθε θυσία. Μετά από σεμνή προσευχή, οι διαμαρτυρίες ετηλεγραφήθησαν στο Βερολίνον. Ταυτόχρονα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε πενήντα άλλες χώρες συνηθροίσθησαν κι ετηλεγράφησαν έντονες διαμαρτυρίες στη Ναζιστική Γερμανία. Ένας πληρεξούσιος του Στρατηγού Λούντεντορφ απεκάλυψε αργότερα ότι, όταν ο Χίτλερ είδε τα τολμηρά αυτά τηλεγραφήματα, σηκώθηκε πάνω και φώναξε: «Αυτή η γενιά θα εξοντωθή στη Γερμανία!»

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Όταν επέστρεψα στη Γερμανία τον Μάιο του 1935, έλαβα μέρος στο έργον υπό την επιφάνεια. Τη νύχτα της 13ης Ιουνίου συνελήφθην μέσα στο ξενοδοχείο μου και μετεφέρθην στο «Κολούμπια Χάους» του Βερολίνου, όπου επέρασα τους χειροτέρους πέντε μήνες της ζωής μου. Ραβδιζόμενος και ποδαπατούμενος, πάντοτε σε απομόνωσι, κατατρεχόμενος και ταπεινούμενος κάθε μέρα, έμαθα τότε ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν κτήνη. Οι ανόητες ερωτήσεις ενός οργάνου της Γκεστάπο απέτυχαν να με καταδικάσουν ως στασιαστή. Απροσδόκητα απελύθην και σε λίγο περιήλθα υπό την επιφάνεια για να υπηρετήσω περαιτέρω τον Ιεχωβά.

Έγιναν προετοιμασίες για μια συνέλευσι στη Λουκέρνη της Ελβετίας. Εν τω μεταξύ, οι Ναζισταί άρχισαν μια νέα ενέργεια εναντίον μας. Ήδη πάρα πολλοί από τους αδελφούς που κατείχαν υπεύθυνες θέσεις είχαν συλληφθή. Οι προσπάθειές μου ήσαν να πιάσω τα χαλαρά άκρα και να τακτοποιήσω πάλι τα πράγματα. Αναρίθμητες οπίσθιες θύρες και παράθυρα επέτρεπαν κάποια διαφυγή από τη Γκεστάπο, αλλ’ η μητέρα μου κι ο αδελφός μου συνελήφθησαν.

Στη συνέλευσι της Λουκέρνης τον Σεπτέμβριο του 1936 παρευρέθη κι ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Ρόδερφορδ, και 2.500 από μας από τη Γερμανία. Μου ανετέθη ν’ αναδιοργανώσω το κάτω από την επιφάνεια έργον, που είχε σοβαρά διασπασθή κι άρχισα αμέσως. Επίσης κατεστρώσαμε σχέδια για μια αστραπιαία διανομή ενός ψηφίσματος της συνελεύσεως στη Γερμανία. Το Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου 1936, μεταξύ της πέμπτης και της εβδόμης ώρας το βράδυ, 300.000 αντίτυπα αφέθησαν σιωπηλά στα σπίτια σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Γερμανίας. Σμήνη αστυνομικών και περιπολιών των Ες-Ες δεν μπόρεσαν να συλλάβουν ούτ’ ένα Μάρτυρα!

Φυσικά, το κάτω από την επιφάνεια έργον εγίνετο παρά τους διωγμούς και τον κίνδυνο απωλείας της ελευθερίας και αυτής της ζωής. Αλλ’ οι αδελφοί έπρεπε να λαμβάνουν πνευματική τροφή για να παραμείνουν ισχυροί καθώς και για να έχουν κάτι να χρησιμοποιήσουν στο έργον της μαρτυρίας των. Οι έρευνες που εγίνοντο σε σιδηροδρομικούς συρμούς αποτελούσαν συνεχείς κινδύνους. Ακόμη και η αγορά μεγάλων ποσοτήτων χάρτου εθεωρείτο ύποπτη. Πολλοί μεταφορείς των έπεσαν στα χέρια της Γκεστάπο. Πολλοί αδελφοί που κατηγορήθησαν ότι ετοιμάζουν τη Σκοπιά για διανομή εξετελέσθησαν. Εν τούτοις, με αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον οι μάρτυρές Του συνεχώς έλεγαν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού υπό τον Χριστόν. Η επινοητικότης μας εσημειώθη σε δημοσίευμα που έγινε στην πρώτη σελίδα του Εθνικού Σοσιαλιστικού Νομικού Κατόπτρου, επισήμου οργάνου της Ναζιστικής δικαιοσύνης:

«Οι οπαδοί του υπό απαγόρευσιν συνδέσμου προσεπάθησαν επίσης να διατηρήσουν τον σύνδεσμο μεταξύ των και να ενισχύσουν ο ένας τον άλλον στην πίστι. Εκτός απ’ αυτό, προσεπάθησαν σε κάθε δυνατή περίπτωσι να φέρουν κι άλλους συμπολίτας των στον δικό τους τρόπο σκέψεως. Πολύ συχνά οι Σπουδασταί των Γραφών, ενώ ψωνίζουν, όταν είναι έξω σε περίπατο, όταν κάθωνται στα πάρκα ή όταν στέκουν στον δρόμο, απευθύνονται σε ανθρώπους που τους είναι άγνωστοι, απασχολώντας τους στην αρχή σε μια συζήτησι για τα παρόντα γεγονότα, και κατόπιν βαθμιαίως τους ελκύουν στην πίστι των και στην απαγορευμένη διδασκαλία των. Θεωρούν καθήκον των ως ‘Μαρτύρων του Ιεχωβά’ να το πράττουν αυτό.» Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο κίνδυνος γι’ αυτούς, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενδιαφέρονται να μεταδώσουν πίστι στους άλλους, για να σωθούν κι εκείνοι σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους του κόσμου.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ ΣΤΕΓΕΣ

Ο ετήσιος εορτασμός της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού συνέπιπτε στις 27 Μαρτίου 1937. Είχα φροντίσει να συναντηθώ τότε με δέκα αδελφούς για να συζητήσωμε για τη δράσι κάτω από την επιφάνεια. Στις δύο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα ακούσθηκαν βαριά χτυπήματα και λακτίσματα στην πόρτα του διαμερίσματος! Σε λίγα δευτερόλεπτα έκρυψα ένα μικρό ρόλο χαρτί που περιείχε ζωτικές πληροφορίες, μέσα στο στρώμα του διβανιού μου. Μπήκαν μέσα δέκα μυστικοί αστυνομικοί: «Έλα, σήκω πάνω και ντύσου, Φροστ. Ετελείωσαν όλα!» Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά κι άρχισα να ντύνωμαι, ενώ αυτοί μετέτρεψαν το δωμάτιο σε μακελλειό. Ο μικρός ρόλος ποτέ δεν βρέθηκε.

Τα πράγματα εξελίχθησαν γοργά. Η Γκεστάπο εγνώριζε το σχέδιό μας να συναντηθούμε εκείνη την Παρασκευή για την Ανάμνησι, αλλά δεν ήξερε πού. Πολλές φορές μ’ εχτύπησαν μέχρι λιποθυμίας, και κατόπιν μου έχυναν νερό στο κεφάλι για να συνέλθω. Σε λίγο δεν μπορούσα πια να ξαπλώσω ή να καθήσω. Απ’ την Παρασκευή ως τη Δευτέρα με δυσκολία έφαγα ή ήπια, αλλά συνεχώς επεκαλούμην τον Ιεχωβά να με βοηθήση να τηρήσω σιγή χάριν των αδελφών. Όταν μ’ έφεραν ενώπιον της συμμορίας της Γκεστάπο στοχάσθηκα πάλι τον Δανιήλ μέσα στον λάκκο των λεόντων. Ο χείμαρρος των οργίλων λέξεων των απεκάλυψε ό,τι ανέμενα ν’ ακούσω: Το αστυνομικό δίχτυ απέτυχε να συλλάβη τους αδελφούς! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Ο Ιούλιος έφερε την αναγγελία συλλήψεως της συζύγου μου. Ο γυιός μας θα αφηρείτο από τους Ναζιστάς. Πολλά άλλα τέκνα Μαρτύρων ηρπάγησαν από τους γονείς των κι ετέθησαν μέσα σε Ναζιστικά σπίτια. Οι περισσότεροι από τους νεαρούς αυτούς ενισχύθησαν απ’ αυτή τη δοκιμασία. Ένα κορίτσι δεκατριών ετών έγραψε στους γονείς του: «Πάντοτε θυμάμαι τους πιστούς άνδρες όπως ο Ιώβ, ο Δανιήλ και άλλοι, λαμβάνοντάς τους ως παράδειγμα, και θα ήθελα να πεθάνω μάλλον παρά να γίνω άπιστη στον Θεό.» Παρά τη σκληρή πίεσι, τα παιδιά αυτά αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στη Χιτλερική κίνησι των νέων. Ένεκα των Χριστιανικών τρόπων των, μερικοί Ναζισταί γονείς προτιμούσαν αυτά τα παιδιά από τα δικά τους.

ΑΠ’ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΣΤΟ ΖΑΞΕΝΧΑΟΥΖΕΝ

Στην περιοχή του Έμσλαντ Σουάμπ οι απάνθρωπες απαιτήσεις εργασίας και η σκληρή μεταχείρισις έφερναν τους ανθρώπους σχεδόν σε απελπισία. Θα έχετε ίσως ακούσει για την «κόλασι του Βάλντεσραντ.» Η πίστις και η συντροφιά των πιστών Μαρτύρων με κατέστησαν ικανόν να εξουδετερώσω τα πιο δύσκολα πράγματα. Τις Κυριακές είχαμε κοινές Γραφικές μελέτες ενθυμούμενοι από μνήμης τα όσα είχαμε μάθει από τον λόγον του Θεού στα προηγούμενα χρόνια. Συγκρατούμενοί μας προσεκαλούντο να πιουν μαζί από τα «ύδατα της ζωής.» Αυτοί συχνά άκουαν προσεκτικά τις συζητήσεις μας.

Η διάρκεια της φυλακίσεώς μου ετελείωσε μετά την έκρηξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και μετεφέρθην πάλι στο Βερολίνον. Μετά από ενενήντα εννέα μέρες έκλεισαν πίσω μου οι πόρτες του στρατοπέδου συγκεντρώσεως του Ζαξενχάουζεν. Αφάνταστη ήταν η σκληρή υποδοχή από τους φρουρούς των Ες-Ες· αφάνταστη ήταν επίσης η χαρά μου όταν μ’ εχαιρέτησαν 280 Μάρτυρες, που όλοι τους εδοκιμάσθησαν κι ενισχύθησαν με παρόμοιες σκληρές δοκιμασίες. Αυτοί ήσαν οι πιστοί Χριστιανοί που μνημονεύονται στο βιβλίο που εκυκλοφόρησε ευρύτατα Η Θεωρία και η Πράξις της Κολάσεως: «Όταν εξερράγη ο πόλεμος, οι Μάρτυρες στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Ζαξενχάουζεν προσεκλήθησαν να καταταγούν εθελοντικά σε στρατιωτική υπηρεσία. Κάθε άρνησις ηκολουθείτο από τυφεκισμό δέκα ανδρών από τις τάξεις των. Αφού εθανατώθησαν σαράντα θύματα, τα Ες-Ες έπαύσαν το έργον τους. . . . Δεν μπορεί κανείς να χάση την εντύπωσι ότι, από ψυχολογική άποψι, τα Ες-Ες ποτέ δεν εξισώνοντο εντελώς με την πρόκλησι που τους εγίνετο από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.» Τι χαρά και παρηγοριά να είναι κανείς μεταξύ των! Κατάλαβα καλύτερα από κάθε άλλη φορά τι εννοούσε η Βίβλος: «Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον· και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού.»​—Παροιμ. 27:17.

Κατ’ επανάληψιν μας ελέχθη ότι οι πύλες του στρατοπέδου θα μας ηνοίγοντο αν υπεγράφαμε δήλωσι απαρνούμενοι την πίστι μας. Η δεσποινίς Γενεβιέβη ντε Γκωλ, ανεψιά του Γάλλου Καρόλου ντε Γκωλ, το επιστοποίησε αυτό ενθυμούμενη τις αδελφές μας στο στρατόπεδο του Ράβενσμπρουκ: «Θα μπορούσαν αμέσως ν’ αφεθούν ελεύθερες αν ηρνούντο την πίστι των. Αλλ’ αντιθέτως, δεν έπαυσαν ν’ ανθίστανται, και μάλιστα κατώρθωσαν να εισαγάγουν βιβλία και φυλλάδια μέσα στο στρατόπεδο, τα οποία συνετέλεσαν στο ν’ απαγχονισθούν μερικές.» Αυτή η άφοβη μαρτυρία έκαμε 300 νεαρές Ρωσίδες του στρατοπέδου εκείνου να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά. Μολονότι απηγορεύετο στους Μάρτυρας του Ιεχωβά να ομιλούν στους άλλους εγκλείστους (οι οποίοι, αν άκουαν, θα ετιμωρούντο με είκοσι πέντε μαστιγώσεις και απομόνωσι), ο λαός του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένος να παραμείνη σταθερός ως το τέλος, για να καταδείξη τη δύναμι του Ιεχωβά υπέρ των ιδικών του. Ένας που επέζησε από το στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ αφηγήθη ότι οι Μάρτυρες έδωσαν μαρτυρία της πίστεώς των «παρά τις απαγορεύσεις και τις ποινές.» Το ενδιαφέρον των δεν ήταν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τους άλλους. Στο στρατόπεδο του Νόιενγκαμμε, κοντά στο Αμβούργον, οι αδελφοί μας εξέδιδαν και τακτική εφημερίδα, Τα Νέα της Βασιλείας του Θεού.

Στο στρατόπεδον εξοντώσεως του Άουσβιτς (Οσβίεσιμ) εστάλη ένας από τους αδελφούς για να επισκευάση το σύστημα θερμάνσεως, στο οποίον ειργάζοντο τριάντα αδελφές. Στη διάρκεια της ώρας του γεύματος επί έξη συνεχείς μέρες μιλούσε σ’ αυτές για τον λόγον του Θεού, ανανεώνοντας τη δύναμί τους, πράγμα για το οποίον ηυχαρίστησαν τον Ιεχωβά. Ένας συμπαθητικός φρουρός, με το όπλο στα πόδια του, εκάθησε κι άκουσε μ’ ενδιαφέρον. Δεν ήταν ασύνηθες στους φρουρούς να αναμιγνύωνται με τους αδελφούς σε συνομιλίες. Οι αιχμαλωτισταί μας πάντοτε ελάμβαναν μια απροκάλυπτη και τολμηρή μαρτυρία, διότι εγνωρίζαμε ότι η αιώνια ζωή των, καθώς και η δική μας, ευρίσκετο σε κίνδυνο. Μια αδελφή, διωρισμένη να εργάζεται στο γραφείο ενός ταγματάρχου των Ες-Ες, προειδοποιείτο συχνά απ’ αυτόν: «Θα σου κόψω το κεφάλι!» Εν αγνοία αυτού χρησιμοποιούσε τα εφόδιά του για να παράγη εκπληκτικά έντυπα για μια συνέλευσι στρατοπέδου. Πολλές φορές του μίλησε για τους σκοπούς του Ιεχωβά και με τον καιρό έγινε πιο φιλόφρων. Με τέτοιο άφοβο κήρυγμα και με την αγάπη στον πλησίον η πίστις συχνά εφέρετο στον λάκκο των λεόντων. Εδώ κι εκεί, σε διάφορα στρατόπεδα, φρουροί των Ες-Ες απηρνούντο τον Ναζιστικό τους όρκο κι εξεδήλωναν την πίστι των στον Ιεχωβά. Αυτοί οι «Σαούλ,» οι διώκται μας, έγιναν «Παύλοι,» συγκρατούμενοί μας! Μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων πολλοί άνδρες και γυναίκες έγιναν, επίσης, μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένα νεροβάρελο μάλιστα εχρησίμευσε ως δεξαμενή βαπτίσματος.

Η πίστις μας στον Ιεχωβά ποτέ δεν εκλονίσθη. Εκείνο που εδημοσίευσε αργότερα ο Βιέρν Χάλστρεμ, πολύ γνωστός Σουηδός δημοσιογράφος, ήταν αληθινό για τους αδελφούς μας σε όλη τη διάρκεια της Ναζιστικής Ιεράς εξετάσεως: «Αυτοί έτυχαν της χειροτέρας μεταχειρίσεως από κάθε άλλη ομάδα κρατουμένων, αλλά κατώρθωσαν με την πίστι των στον Θεό, να επιζήσουν καλύτερα από οποιουσδήποτε άλλους.»

Έξω από τα στρατόπεδα, τα δίκτυα της Γκεστάπο επαγίδευσαν μόνο τους μισούς Μάρτυρας κάποια φορά. Μολονότι περίπου 10.000 από μας ήσαν φυλακισμένοι, άλλες τόσες χιλιάδες εξακολουθούσαν να λέγουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Ιεχωβά. Έκαναν μυστικές συναθροίσεις τη νύχτα ή μέσα στα δάση. Και κηδείες ακόμη προκαλούσαν πολύτιμες περιόδους Χριστιανικής συναναστροφής.

ΓΡΑΦΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥ

Ως ποινήν, επειδή εθεωρήθημεν «αρχηγοί στασιαστών,» δεκαέξη από μας εδέχθησαν ο καθένας είκοσι πέντε χτυπήματα με σιδερένιο ραβδί και κατόπιν μας έθεσαν υπό ομαδική κράτησι. Τελικά, μας ετοποθέτησαν στη βραχώδη νήσο Άλντερνεϋ μεταξύ Γαλλίας και της Αγγλικής ακτής σαν λοχοκατάσκηνο των Ες-Ες. Μολονότι υπεφέραμε πολλές ταλαιπωρίες που μας επέβαλαν οι αιχμαλωτισταί μας, υπήρχαν κι ευκαιρίες ν’ απομακρύνωμε τους κινδύνους και τα παθήματα από τους συγκρατουμένους μας. Όπως έγινε, το άστρο του Χίτλερ άρχισε να δύη αφότου τα στρατεύματά του εσταματήθησαν στο Στάλινγκραδ. Ο Ναζισμός άρχισε να καταλαβαίνη την επί του τοίχου γραφήν.

Κάτω από αστροφώτιστους ουρανούς μια νύχτα του Ιουνίου το 1944, σταθήκαμε κάτω στο λιμάνι και παρατηρούσαμε τη Συμμαχική εισβολή. Επακολούθησε η υποχώρησίς μας με παλιά πλοία στο Σαιν Μαλό, κι απ’ εκεί σιδηροδρομικώς​—εξήντα άτομα σε κάθε φορτηγό βαγόνι—​μέσω Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, πίσω στη Γερμανία. Το σχέδιο της βυθίσεως πολλών πλοίων στη Διώρυγα του Κιέλου μαζί μ’ εμάς στα πλοία απέτυχε κατόπιν της καθυστερήσεως της μεταφοράς μας στην Αυστρία. Στις πέντε του Μαΐου 1945, Αμερικανικά στρατεύματα με τανκς μας άφησαν τελικά ελευθέρους.

Ταυτόχρονα περίπου, η πίεσις των προελαυνόντων Συμμαχικών στρατευμάτων έκανε ν’ ανοίγωνται οι πύλες των διαφόρων στρατοπέδων συγκεντρώσεως και να ξεχύνωνται χιλιάδες ισχνοί έγκλειστοι στη βομβαρδισμένη ύπαιθρο. Έπρεπε να βαδίζουν με συνοδεία φρουράς, τα δε Ες-Ες πυροβολούσαν τους πολύ αδυνάτους για να σπεύδουν ή εκείνους που λαφυραγωγούσαν τρόφιμα στον δρόμο. Πολλοί ήσαν οι νεκροί. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά βοηθούσαν αλλήλους για να ανθέξουν. Συχνά εκήρυτταν σε χωρικούς, οι οποίοι εξεδήλωναν την εκτίμησί των μοιραζόμενοι με αυτούς την τροφή τους​—άλλη μια προμήθεια του Ιεχωβά. Σε λίγο τα ευτυχή λόγια ενός μάρτυρος ήσαν χαρακτηριστικά: «Τώρα είμαι ελεύθερος. Είμαι ευγνώμων στον Πατέρα και τον Αρχηγό μας Ιησούν Χριστό που μπορώ να εξακαλουθήσω να αινώ τ’ όνομά Του.»

Η ιερά εξέτασις είχε αποτύχει.

ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ

Το πνεύμα του Ιεχωβά μας διήγειρε σε ενέργεια. Πολλοί από μας δεν εσχεδίαζαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, έστω κι αν είχαν σπίτια. Το πρώτο μας ενδιαφέρον ήταν η ιδιοκτησία της Εταιρίας στο Μαγδεμβούργον. Τη βρήκαμε στα πρόθυρα του να μετατραπή σε ξενοδοχείο για τους Ρώσους. Το να κάμωμε τους Σοβιετικούς αξιωματικούς να καταλάβουν ποιοι είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά απεδείχθη έργον εκνευριστικόν. Το έργον μας στην Ανατολική Ζώνη πιθανώς ποτέ δεν θα ξανάρχιζε αν δεν ετονίζαμε από μέρα σε μέρα ότι τα κεντρικά γραφεία της οργανώσεώς μας στη Γερμανία ήσαν γενικά στο Μαγδεμβούργον κι εσχεδιάζαμε να κατευθύνωμε το έργον στις τέσσερες ζώνες κατοχής απ’ εκείνα τα γραφεία. Τελικά συγκατετέθησαν και το έργον επροχώρησε στην Κομμουνιστική ζώνη όπως κι αλλού.

Σε λίγο οι Γερμανικές εκκλησίες ωργανώθησαν και πάλι. Στην αρχή εκηρύτταμε σχεδόν αποκλειστικά με τη Γραφή κι ένα φυλλάδιο, αλλά μπορούσαμε τουλάχιστον να συναθροισθούμε ελεύθερα και μπορούσαμε να βοηθήσωμε αλλήλους. Στη διάρκεια των συναθροίσεων εκείνων λίγο μετά τον πόλεμο οι αδελφοί κι οι αδελφές μας κάποτε έπεφταν απ’ τα καθίσματά των ένεκα πείνης κι εξαντλήσεως. Από τους εν Αμερική μάρτυρας του Ιεχωβά ήλθαν δέματα «CARE» καθώς και μεγάλα φορτία ειδών ρουχισμού από τους Αμερικανούς κι Ελβετούς αδελφούς μας. Αυτό πολύ εξετιμήθη κι ήταν μια μεγάλη βοήθεια.

Πρόθυμα 9.000 από μας παρακολούθησαν μια συνέλευσι στη Νυρεμβέργη το 1946. Και στο Μαγδεμβούργον, επίσης, έγινε συνέλευσις με 6.000 παρόντας. Θα ήταν δύσκολο να μιμηθή κανείς τις εκφράσεις των προσώπων και τις χειρονομίες των Ρώσων, όταν άκουσαν την υμνωδία μας και είδαν εκατοντάδες άτομα να βαδίζουν προς τον τόπο του βαπτίσματος. Φυσικά, κάθε συγκέντρωσις στους δρόμους απηγορεύετο αυστηρά, αλλ’ αφού εξηγήσαμε το βάπτισμα, δεν μας εμπόδισαν. Αυτή η ελευθερία κάτω από το νέο ολοκληρωτικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας δεν επρόκειτο να διαρκέση πολύ μακρότερο διάστημα.

Το 1947 ήλθε στη Γερμανία ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Νορρ. Υπεγράφη ένα συμβόλαιο για το κτίριο και το οικόπεδο στο Βισμπάντεν, όπου βρίσκεται τώρα ο οίκος Μπέθελ που έχει επεκταθή. Εδώ στη Δυτική Γερμανία χαρήκαμε βλέποντας τις λίγες χιλιάδες Μαρτύρων στο τέλος του πολέμου ν’ αυξάνουν, ώσπου να υπάρχουν σήμερα 68.000, οι οποίοι με ζήλο διακηρύττουν τα χαρωπά νέα του νέου κόσμου του Ιεχωβά. Η καρδιά μου υπερχειλίζει από χαρά κι ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά που το επετέλεσε αυτό. Επίσης, εκτιμώ τις ευτυχείς εβδομάδες που επέρασα το 1950, 1953 και 1958, στις μεγάλες διεθνείς συνελεύσεις της Νέας Υόρκης. Ο Ιεχωβά επρομήθευσε επίσης κι άλλες συνελεύσεις για μας εδώ στη Γερμανία, όπως λόγου χάριν στο 1955, οπότε ήλθαν 125.000 στη Νυρεμβέργη και στο Βερολίνο. Πάσα πράγματα μπορούν οι δούλοι του Θεού να κάμουν και να ιδούν μέσα σε λίγα χρόνια!

ΒΕΒΑΙΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ

Όταν οι Κομμουνισταί ήσαν συγκρατούμενοι μέσα στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, συχνά απειλούσαν: «Αν πάρωμε ποτέ την εξουσία, θα σας κρεμάσωμε εσάς τη δέσμη των κωμωδών!» Στο 1950 η ολοκληρωτική ιερά εξέτασις ανέζησε στην Κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία με μια απαγόρευσι εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Το γραφείο του Μαγδεμβούργου κατησχέθη και πάλι. Κι άλλη μια φορά, με πίστι στη δύναμι του Ιεχωβά να ελευθερώνη, οι αδελφοί μας εδέχθησαν την πρόκλησι αυτή.

Μπορείτε να κατανοήσετε γιατί οι σκέψεις μου συχνά εισδύουν στο «παραπέτασμα» που διαιρεί τη Γερμανία και φθάνει σ’ εκείνους τους Μάρτυρας που υπέφεραν επί χρόνια σε Ναζιστικά στρατόπεδα και οι οποίοι τώρα δείχνουν υπομονή στις Κομμουνιστικές φυλακές; Επί του παρόντος υπάρχουν 407 πιστοί Μάρτυρες φυλακισμένοι στην Ανατολική Γερμανία. Ενθυμούμαι εβδομηκοντούτηδες αδελφούς, όπως ο Αδελφός Χ κι ο Αδελφός Υ, και άλλους λίγο μόνο νεωτέρους, όπως είναι ο Αδελφός Ζ, ο Αδελφός Α, κι ο Αδελφός Β, από τους οποίους ο καθένας πέρασε σχεδόν είκοσι χρόνια στα χέρια σκληρών εχθρών του Θεού ένεκα πίστεως στον Ιεχωβά.

Οι ειδήσεις που φθάνουν σ’ εμάς είναι ενθαρρυντικές και γεμάτες εμπιστοσύνη. Οι εκεί αδελφοί μας μένουν σταθεροί, τηρώντας την ελπίδα της Βασιλείας πάντοτε ενώπιον των οφθαλμών των και ενώπιον των οφθαλμών των πλησίον των. Έτσι καταδεικνύουν κάθε μέρα ότι ο Ιεχωβά δια του Χριστού του Βασιλέως του βασιλεύει εν μέσω των εχθρών του. Οι ολοκληρωτικές ιερές εξετάσεις μπορεί να αιχμαλωτίζουν και να εμποδίζουν τον λαόν του Ιεχωβά μόνον αν Αυτός το επιτρέπη για μαρτυρία αλλά τίποτα δεν μπορεί να δεσμεύση το πνεύμα του Ιεχωβά!

Οι Χριστιανοί κάτω από τους ολοκληρωτικούς βασανισμούς και από τους καταδυνάστας των ποτέ ας μη λησμονούν ότι: Ο Ιεχωβά ήταν διαρκώς με τους μάρτυράς του στη διάρκεια των Ναζιστικών βασανισμών. Τους έτρεφε και τους παρηγορούσε, όταν έκραζαν από εξάντλησι. Τους ανεζωογόνησε και τους ανέψυξε, όταν λιποψυχούσαν. Έδωσε διαβεβαίωσι περί απελευθερώσεως δι’ αναστάσεως για κείνους που ήσαν πιστοί μέχρι θανάτου. Και στον ωρισμένο του καιρό Αυτός άνοιξε διάπλατα τις πύλες των δεσμωτηρίων και ελευθέρωσε τον λαόν του!

Η απελευθέρωσις δια πίστεως στον Θεό είναι βεβαία. Ο νέος του κόσμος της δικαιοσύνης είναι επί θύραις! Ήδη οι μάρτυρες του Ιεχωβά ψάλλουν, «Χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»​—1 Κορ. 15:57

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις υπό Συλβίας Λούνιγκ

Η ΖΩΗ εφαίνετο φοβερά κενή. Εφαίνετο πολύ μάταιο το να σκέπτωμαι μόνο για τον εαυτό μου πάντοτε. Εγνώριζα ότι υπήρχε κάτι το εσφαλμένο σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής, αλλά και τι άλλο υπήρχε; «Ματαιότης ματαιοτήτων,» σκεπτόμουν συχνά, «τα πάντα ματαιότης.»

Έξαφνα μια μέρα στο 1933 ένας Αντβεντιστής ήλθε στην πόρτα μου στο Μπαΐτον Ρουζ, Λουιζιάνα. Τα όσα είπε για την εκπλήρωσι προφητειών που αναγράφονται στη Βίβλο με είλκυσαν και, μολονότι δεν είχα χρήματα να πάρω τα βιβλία που μου έδειξε, απεφάσισα να θυμηθώ τουλάχιστον ένα Γραφικό εδάφιο που εμνημόνευσε για να μπορέσω να το διαβάσω μετά την αναχώρησί του. Εκείνο που προσηλώθη στη διάνοιά μου ήταν το εικοστό τέταρτο κεφάλαιο του Ματθαίου. Μόλις ανεχώρησε, έβγαλα τη Γραφή μου και το διάβασα. Ήταν καταπληκτικό! Μπορούσα να διακρίνω καθαρά ότι μιλούσε για την εποχή μας, ότι ζούμε στις «έσχατες ημέρες,» κι αισθάνθηκα ότι έπρεπε να βγω και να μιλήσω στους ανθρώπους γι’ αυτό. Αλλά δεν υπήρχε περαιτέρω επαφή μ’ αυτούς τους ανθρώπους, και οι μέριμνες του βίου γρήγορα απέσυραν αυτές τις σκέψεις απ’ το νου μου.

Μετά από έξη μήνες σχεδόν, ήλθε κάποιος άλλος στην πόρτα μου και μου μίλησε για την Αγία Γραφή. Αυτή τη φορά ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλ’ αυτό δεν είχε πολλή σημασία για μένα εφόσον ποτέ δεν είχα ακούσει για τον Ιεχωβά ή για τους μάρτυρές του. Εκείνο που είχε σημασία ήταν ότι είχε βιβλία για τη Γραφή, τα οποία ζητούσα, και τα έλαβα.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ

Κατόπιν εκάθησα να διαβάσω. Πραγματικά δεν θυμούμαι να έκαμα και τίποτα άλλο στις επόμενες δύο εβδομάδες. Τα όσα διάβασα με συνεκίνησαν και με ικανοποίησαν. Ήταν σαν να πέθαινα από δίψα και βρήκα νερό​—καθαρό κι ευχάριστο. Ήπια πολύ κι άρχισα να ζωογονούμαι. Δεν εφαίνετο πια κενή η ζωή. Υπήρχε κάτι το πραγματικό, κάτι στο οποίον μπορούσα να προσηλωθώ, και η καρδιά μου άρχισε να ψάλλη από χαρά.

Μετά από έξη εβδομάδες ήμουν πραγματικά έξω κηρύττοντας στους άλλους κι από τότε ίσαμε σήμερα η αλήθεια της Αγ. Γραφής ποτέ δεν έπαυσε να μου είναι θαυμαστή. Έγινε πραγματικά σαν ένα φλέγον πυρ στα οστά μου, κι ο ένας μου σκοπός στη ζωή έγινε το να υπηρετώ τον Ιεχωβά Θεό με όλη μου την καρδιά, τον νου και το σώμα.

Δεν ήταν εύκολο. Ο σύζυγός μου δεν προχωρούσε μαζί μου. Διαρκώς εξεδήλωνε εναντίωσι στην πορεία μου, αλλ’ όσο περισσότερο εναντιώνετο εκείνος, τόσο ισχυρότερη εγίνετο η φλόγα μέσα μου και τόσα σκληρότερα εργαζόμουν στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Πάντοτε φοβόμουν τον σύζυγό μου, αλλά τώρα αισθανόμουν ότι έπρεπε ν’ αποδείξω στον Ιεχωβά ότι φοβόμουν τον Θεό μάλλον παρά άνθρωπο. Πολλές φορές έβγαινα να δώσω μαρτυρία τρομοκρατημένη με τη σκέψι τού τι θα συνέβαινε στην επιστροφή μου. Συχνά τ’ αγαθά νέα που εκήρυττα και το άγγελμα στους δίσκους γραμμοφώνου, που είχαμε τότε σε χρήσι στην υπηρεσία, έκαναν τόσο πολλά για να μου δίνουν νέο θάρρος και να ενισχύσουν τη δική μου πίστι όσο και για να βοηθήσουν εκείνους στους οποίους εκήρυττα.

Η πρώτη μεγάλη συνέλευσις που παρηκολούθησα με τον λαόν του Ιεχωβά ήταν στη Νέα Ορλεάνη, της πολιτείας Λουιζιάνα, στο 1938. Ήμουν εκεί όταν ακούσαμε τον Διευθυντή της Αστυνομίας Νέας Ορλεάνης Μακ Ναμάρα να διατάσση τους άνδρες του να κόψουν τις τηλεφωνικές συνδέσεις, που είχαν γίνει για να μπορέσωμε ν’ ακούσωμε την ομιλία «Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα», κι όταν τους είπε ότι αν επέμβη κανένας πρέπει να πυροβολήσουν και μάλιστα θανατηφόρα. Ήταν μια τεταμένη στιγμή. Κι εγώ ήμουν μεταξύ εκείνων που έλαβαν αργότερα μια ηχογράφησι της ομιλίας «Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα» και την αναμετάδωσα σε δεκάδες σπιτιών.

Ο ΨΥΧΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ ΥΠΕΡΝΙΚΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Ήλθε το έτος 1940 και οι δύσκολες αποφάσεις. Ήταν το έτος που το Ανώτατο δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών απεφάνθη δυσμενώς στην υπόθεσι της σημαίας, που κατέληξε σ’ ένα εντατικό διωγμό. Ήταν, επίσης, το έτος που άκουσα ένα δικαστή να με χαρακτηρίζη ως ακατάλληλη να είμαι μητέρα του γυιού μου, επειδή ήμουν μάρτυς του Ιεχωβά. Είχα τότε εγείρει αγωγή διαζυγίου κατά του συζύγου μου επί μοιχεία, για την οποίαν αυτός ωμολόγησε την ενοχή του, αλλά εγώ εκρίθην αναρμοδία να κρατήσω το τέκνον. Κατάπληκτη, αλλ’ ωστόσο γεμάτη ικανοποίησι με τη γνώσι ότι στάθηκα σταθερή στη λατρεία του Θεού παρά τη δοκιμασία αυτή της πίστεως, δέχθηκα ν’ αναλάβω υπηρεσία σκαπανέως, για να χρησιμοποιούνται όλες μου οι προσπάθειες στην υπηρεσία που εγνώριζα ότι ήταν το σπουδαιότερο ζήτημα.

Ό,τι έπρεπε να εκτελεσθή, συχνά απεδεικνύετο δύσκολο ν’ αναληφθή. Ήταν ένας καιρός ατομικής αγωνίας και ψυχικού πόνου. Τα πρωινά ανέμενα κοντά στο σχολείο και τα βράδια ερευνούσα στα πλησίον θέατρα, ελπίζοντας να εύρω το παιδί μου και να είμαι μαζί του έστω και για λίγες στιγμές. Αυτό σχεδόν μ’ εθανάτωνε, κι ωστόσο είχα τη χαρά του να είμαι στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά. Πόσα χρόνια το ποθούσα αυτό! Ο μόνος μου σκοπός στη ζωή ήταν να υπηρετώ τον Ιεχωβά με ό,τι είχα. Τώρα που το είχα στα χέρια μου, θα το εγκατέλειπα μήπως από λύπη για το παιδί μου; Είναι αληθές ότι θα μπορούσα να το έχω πάλι το παιδί επιστρέφοντας στον σύζυγό μου, αλλ’ αυτό θ’ απαιτούσε την εγκατάλειψι εκ μέρους μου της λατρείας του Ιεχωβά. Αυτό δεν μπορούσα να το κάμω. Είχα κάμει μια ευχή αφιερώσεως στον Θεό και τίποτα δεν έπρεπε να με υποκινήση να την παραβώ. Με άκαμπτη αποφασιστικότητα προσεπάθησα να προσηλωθώ στην απόφασί μου, οτιδήποτε κι αν συνέβαινε. Αισθανόμουν ότι ήμουν στο χείλος μιας φυσικής και νευρικής καταπτώσεως, αλλά με το να κρατώ τη διάνοιά μου συγκεντρωμένη στον Ιεχωβά και να ενασχολούμαι στην υπηρεσία του, οι πληγές μου σιγά - σιγά άρχισαν να θεραπεύωνται.

Τα επόμενα τρία χρόνια έκανα έργον σκαπανέως μέσα και ολόγυρα στην πόλι Μπαΐτον Ρουζ, κι έτσι ήταν δυνατόν να δαπανώ αρκετή ώρα με το παιδί μου. Εξακολούθησα να προσπαθώ να του διδάξω τις Γραφικές αλήθειες, μολονότι αυτό ήταν απαγορευμένο. Εν τω μεταξύ συνεδέθην με τη Βαρβάρα Σληπ κι επεράσαμε θαυμάσια μαζί, εργαζόμενες σκληρά για να φέρωμε τ’ αγαθά νέα σ’ εκείνους που ήσαν στον καθωρισμένο τομέα μας, και παρακολουθώντας συνελεύσεις.

Έγινε μια πανεθνική συνέλευσις το θέρος του 1942, στην οποία ο Αδελφός Νορρ ανέφερε ότι μερικοί αδελφοί θα εξεπαιδεύοντο για ιεραπασπολική υπηρεσία στο εξωτερικό. «Τι θαυμάσιο πράγμα!» σκέφθηκα. «Αλλ’ αυτό βέβαια ποτέ δεν θα ίσχυε για αδελφές.» Κάτι άλλο που είπε ο Αδελφός Νορρ σ’ εκείνη τη συνέλευσι μού έκαμε βαθιά εντύπωσι. Ομιλώντας για τη δοκιμασία της πίστεώς μας πριν από τον Αρμαγεδδώνα, εδήλωσε ότι αυτό θα ήταν μια δοκιμασία εγκαρτερήσεως. Πολλές φορές επί χρόνια το σκεπτόμουν αυτό. Κατά καιρούς, όταν εβάδιζα επίπονα από μέρα σε μέρα, συναντώντας μόνο εναντίωσι κι αδιαφορία, και διερωτωμένη, «Κύριε, έως πότε;» οι λόγοι εκείνοι ήρχοντο στη διάνοιά μου κι ενθυμόμουν ότι η δοκιμασία της πίστεώς μου αποτελούσε την πραγματικότητα που έπρεπε να έχω υπ’ όψι. Τι σημαίνει αν οι άνθρωποι δεν ήθελαν ν’ ακούσουν; Και τι αν μου έκλειαν χτυπώντας την πόρτα κατά πρόσωπον, ή με κυνηγούσαν με τη σκούπα; Δεν έδειχνα εγκαρτέρησι; Και για τι άλλο μ’ ενδιέφερε πραγματικά;

Υπήρχαν βέβαια ειδικές χαρές που μας βοηθούσαν να εγκαρτερούμε. Η μια ήλθε όταν βρήκαμε δύο μακρούς φακέλλους από το Γραφείο του Προέδρου μέσα στο γραμματοκιβώτιό μας. Απεριόριστη ήταν η χαρά μας καθώς διαβάζαμε τις προσκλήσεις να φοιτήσωμε στη Σχολή Γαλαάδ, για να τύχωμε ειδικής εκπαιδεύσεως για ιεραποστολική υπηρεσία στο εξωτερικό. Γελούσαμε και φωνάζαμε κι εκλίναμε τα κεφάλια μας σε ένδειξι ευγνωμοσύνης στον Ιεχωβά γι’ αυτό το ανεκλάλητο προνόμιο. Αλλά σταθήτε! Αυτό εσήμαινε ν’ αφήσω το παιδί μου πίσω, ίσως για να μην το ξαναϊδώ ποτέ. Όσο συγκινημένη κι αν ήμουν, εγνώριζα ότι έπρεπε να λάβω μια άλλη σκληρή απόφασι. Ήμουν σε τρομερή αμηχανία μεταξύ της επιθυμίας μου να πάγω και της σκέψεως ν’ αφήσω το παιδί μου και διερωτώμουν πού ακριβώς έκειτο το καθήκον μου. Αφού εζήτησα συμβουλή από τους πρεσβυτέρους στην αλήθεια αδελφούς μου, έλαβα την απόφασί μου​—να πάγω στη Σχολή Γαλαάδ.

Ο Σεπτέμβριος του 1943 είδε και τη Βαρβάρα κι εμένα εγγεγραμμένες στη δεύτερη σειρά σπουδαστών. Τι θαυμαστή πείρα! Ήταν μια γεύσις ζωής στον Νέο Κόσμο. Ήμεθα σ’ έναν κόσμο ξεχωρισμένο, όπου μπορούσαμε να ευωχούμεθα με τις αλήθειες του Θείου λόγου και ν’ απολαμβάνωμε τη συνεχή συναναστροφή των αδελφών μιας. Πολύ γρήγορα έληξε. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εμαίνετο ακόμη και ήταν δύσκολο να μας επιτραπή η είσοδος σε πολλές χώρες. Και τα ταξίδια, επίσης, περιεκόπησαν σημαντικά. Γι’ αυτό ελάβαμε προσωρινούς διορισμούς· μια ομάδα από μας πήγε στον Περθ Αμπόυ της Νέας Ιερσέης, κι εγώ συνεργάσθηκα με την εκεί εκκλησία στα δύο επόμενα χρόνια. Τα καλοκαίρια μπορούσα να περάσω μερικές εβδομάδες στη Λουϊζιάνα με το παιδί μου.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΜΑ

Η 27η Δεκεμβρίου 1945 ήταν άλλη μια μεγάλη μέρα. Τότε ήταν που φθάσαμε στον νέο μας τόπο διορισμού, στον Παναμά. Μας ωρίσθη να εργασθούμε στο Κολόν, μια πόλι με 50.000 κατοίκους περίπου, κείμενη στο στόμιον της Διώρυγος του Παναμά, στην Ατλαντική πλευρά που Ισθμού. Με τη βοήθεια ενός από τους ιθαγενείς αδελφούς μας, βρήκαμιε μια κατάλληλη κατοικία, έπιπλα, διατροφή και όσα άλλα εχρειάζοντο για μια κατάλληλη εγκατάστασι. Μας άρεσε ο τόπος διορισμού μας και απεβλέψαμε στο έργον μας μεταξύ του λαού. Οι κατοικίες των, οι τροφές των, ο τρόπος ζωής των, αυτά έγιναν θέματα ζωηρού ενδιαφέροντός μας.

Η εκεί μικρή εκκλησία είχε δεκαπέντε ευαγγελιζομένους, όταν εφθάσαμε. Εργασθήκαμε σκληρά, έχοντας περίπου είκοσι δύο συμμελέτες τον μήνα και γρήγορα άρχισε ν’ αυξάνη η εκκλησία. Είχε ένα πολύ ευτυχές οικογενειακό πνεύμα γύρω της. Πολύ αγαπούσαμε τους αδελφούς μας και θέλαμε να τους βοηθήσωμε με κάθε δυνατό τρόπο, κι αυτοί ησθάνοντο το ίδιο για μας.

Τα Ισπανικά μας ήσαν πολύ περιωρισμένα, αλλ’ οι Ισπανόφωνοι, τους οποίους συναντήσαμε στο έργον μας από πόρτα σε πόρτα, ήσαν πολύ υποβοηθητικοί. Πολλοί απ’ αυτούς συμμελετούσαν μαζί μας απλώς για να μας ακούσουν που προσπαθούσαμε να μιλήσωμε τη γλώσσα τους και να μας βοηθήσουν. Μερικοί απ’ αυτούς καταλάβαιναν Αγγλικά, αλλά ποτέ δεν μας το έλεγαν και το αντιληφθήκαμε μετά από χρόνια. Εξετιμήσαμε το ότι μας έκαμαν να μιλούμε τη γλώσσα τους· έτσι βοηθηθήκαμε να τη μάθωμε.

Τον Νοέμβριο του 1947, μετετέθην στην Πόλι του Παναμά για να βοηθήσω στα γραφεία του εκεί Τμήματος της Εταιρίας.

Έως τότε είχα θλιβή πολύ για το γυιό μου. Έγραφε πολύ σπάνια στο διάστημα των δύο ετών αφότου τον είχα ιδεί και η καρδιά μου συχνά πονούσε εξαιτίας του αλλά τώρα άρχισα να κατανοώ ότι ο Ιεχωβά μού έδινε πολλούς «γυιούς», όπως είχε υποσχεθή να κάμη, κι όχι μόνο γυιούς, αλλά και θυγατέρες και πατέρες και μητέρες και σπίτια. (Μάρκ. 10:29, 30) Αυτοί μου έγιναν τόσο αγαπητοί όσα κι ο ίδιος μου ο γυιός. Πολύ αγάπησα το έργον μου και τον διορισμό μου. Η σκέψις του να τ’ αφήσω ποτέ δεν μπήκε στη διάνοιά μου.

Στην Πόλι του Παναμά μού ωρίσθη να συνεργασθώ με την Αγγλική εκκλησία, και βρήκα μερικούς αδελφούς και αδελφές που ήσαν νέοι στην αλήθεια και ζητούσαν βοήθεια. Τι ευτυχής ήμουν που μπορούσα να τους βοηθήσω, και τι πρόθυμα εδέχοντο υποδείξεις και τις εφήρμοζαν! Επί δέκα χρόνια ήμουν μ’ εκείνη την εκκλησία. Την είδα ν’ αυξάνη ώσπου διαιρέθηκε και υποδιαιρέθηκε, και τώρα υπάρχουν δέκα εκκλησίες στον τόπο που υπηρετούσε η πρώτη άλλοτε.

ΑΝΤΑΜΟΙΒΕΣ ΠΙΣΤΟΤΗΤΟΣ

Τι συγκίνησις ήταν να επαγρυπνώ στους αδελφούς, από τους οποίους πολλούς είχα εύρει εγώ και είχα συμμελετήσει μαζί τους, για να φθάσουν σε ωριμότητα και να λάβουν η θέσι τους στην κοινωνία Νέου Κόσμου, μερικοί ως υπηρέται εκκλησίας, άλλοι ως σκαπανείς και ειδικοί σκαπανείς! Τι χαρά προξενεί το να τους βλέπω να γίνωνται ικανοί υπηρέται, αναλαμβάνοντας καθήκοντα, τα οποία είχα επιφορτισθή άλλοτε εγώ, χειριζόμενοι τα ζητήματα μιας οργανώσεως συνελεύσεως, δίνοντας δημόσιες ομιλίες και φέρνοντας νέους στην οργάνωσι! Μπορείτε να φαντασθήτε τη χαρά, που προξενεί το ν’ ακούετε έναν τυφλό, που είχατε βρει όταν εκάθητο απελπισμένος πίσω απ’ το σπίτι που, να εκφράζη κατ’ επανάληψιν την ευγνωμοσύνη του για την αλήθεια, που του εδιδάξατε υπομονητικά και την οποία τώρα με ζήλο την κηρύττει σε άλλους, λέγοντάς τους ότι συνήθιζε να μπορή να βλέπη αλλ’ ήταν τυφλός και τώρα είναι μεν τυφλός αλλά μπορεί να βλέπη; Αυτά είναι τα πράγματα, που σας κάνουν να χαίρετε επειδή απαντήσατε στην κλήσι για σκαπανείς πριν από χρόνια, τα πράγματα που σας κάνουν γνωρίζετε ότι ελάβατε μια καλή απόφασι, όταν απεφασίσατε να εγκαταλείψετε άλλα συμφέροντα και να θέσετε πρώτη την υπηρεσία σας στον Θεό.

Το 1950 επέστρεψα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να επισκεφθώ τη μητέρα μου και τον γυιό μου, ο οποίος τώρα είχε νυμφευθή, και για να παρακολουθήσω τη μεγάλη συνέλευσι του 1950 στη Νέα Υόρκη.

Δύο έτη αργότερα η υγεία μου πήρε μια τάσι προς το χειρότερο και παρέστη ανάγκη να υποστώ εγχείρησι. Επί ένα ολόκληρο έτος απουσίαζα από τον τόπο διορισμού μου στο εξωτερικό, αλλά στη διάρκεια του έτους εκείνου, το οποίον επέρασα με τη μητέρα μου, είχα τη χαρά να ιδώ κι αυτή και μια ανεψιά μου ν’ ασπάζωνται την αλήθεια ως αποτέλεσμα των προσπαθειών μου. Το 1953 η μητέρα μου παρακολούθησε μαζί μου τη Συνέλευσι της Κοινωνίας Νέου Κόσμου, ύστερ’ από την οποία εγώ επέστρεψα στον Παναμά, γεμάτη από ευγνωμοσύνη που μπόρεσα να εξακολουθήσω επιδιώκοντας τον σκοπό μου στη ζωή.

Ανέλαβα έργον απ’ το σημείο που είχα αφήσει, σε μια μεμονωμένη κοινότητα, και το 1955 εβοήθησα στην οργάνωσι μιας μικρής εκκλησίας εκεί. Το επόμενος έτος έφερε χαρά, όταν ενυμφεύθηκα έναν από τους συνιεραπαστόλους μου που είχε έλθει στον Παναμά το 1951 για να εργασθή στα γραφεία του τμήματος, και λύπη όταν έλαβα ειδήσεις για τον θάνατο της αγαπημένης μητέρας μου.

Κατόπιν ήλθε το 1958 και η θαυμάσια Διεθνής Συνέλευσις «Το Θείον Θέλημα». Φυσικά, ήμεθα εκεί, απολαμβάνοντάς την στο πλήρες. Μετά τη συνέλευσι είχαμε ωραίες διακοπές, επισκεπτόμενοι συγγενείς και φίλους, και κατόπιν επεστρέψαμε στον Παναμά για να βρούμε μια ευχάριστη έκπληξι​—έργον περιοχής! Ο σύζυγός μου ωρίσθη να υπηρετήση στην Αγγλική περιοχή, εκείνη που εβοήθησα ν’ αναπτυχθή. Ήμουν τώρα στον Παναμά σχεδόν δεκατρία χρόνια, οι δε αδελφοί, τους οποίους είχα συναναστραφή και από τους οποίους πολλούς είχα η ιδία βοηθήσει ν’ αποκτήσουν γνώσι της αληθείας, κατοικούν σε διάφορα μέρη αυτής της περιοχής. Μερικούς απ’ αυτούς δεν είχα ιδεί επί χρόνια, και γι’ αυτό χάρηκα πολύ που μπόρεσα να τους επισκεφθώ, για να ιδώ πώς προώδευαν και να παράσχω οποιαδήποτε βοήθεια κι ενθάρρυνσι μπορούσα ως σύζυγος ενός υπηρέτου περιοχής. Είχαμε θαυμάσιες πείρες στη διάρκεια του έτους που ήμεθα σ’ αυτόν τον τόπο διορισμού.

Επί του παρόντος ο σύζυγός μου υπηρετεί ως υπηρέτης εκκλησίας σε μια μικρή εκκλησία στη Ζώνη της Διώρυγος, όπου η ανάγκη είναι ιδιαίτερα μεγάλη για ωρίμους αδελφούς που μιλούν την Αγγλική. Εκτός απ’ αυτό εργάζεται και στα γραφεία του Τμήματος, ενώ εγώ κάνω ιεραποστολικό έργον στον τομέα της εκκλησίας και περνώ μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο του χρόνου μου στο έργον αυτό. Ακούστε το από μένα: Η ζωή ενός ιεραποστόλου δεν είναι ανιαρή!

Ασφαλώς εκείνος, που εμμένει στο καθήκον του μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά, είναι ένα πολύ ευλογημένο πλάσμα. Είναι αλήθεια ότι μπορεί να υπάρχουν και ψυχικοί πόνοι, όπως στην περίπτωσί μου και στην περίπτωσι πολλών άλλων, που είχαν αφήσει πίσω τους προσφιλείς των, αλλ’ ω, τι βαθιές και ικανοποιητικές χαρές που υπήρχαν επίσης! Οι πλούσιες πνευματικές ευλογίες και τα προνόμια υπηρεσίας! Έφθασα στο να διαπιστώσω ότι η ευτυχία μου δεν εξαρτάται από την εκτέλεσι του δικού μου θελήματος αλλ’ από την εκτέλεσι του θείου θελήματος στον τόπο που με διώρισε ο Ιεχωβά.

Τώρα τα χρόνια αρχίζουν να εισπράττουν τον φόρο τους με την ελάττωσι των δυνάμεων και τους πόνους των αρθρώσεων, αλλ’ η επιδίωξις του σκοπού μου στη ζωή δεν έφθασε ακόμη ως το τέλος. Αποβλέπω σε ολοχρόνια υπηρεσία στον Ιεχωβά σε όλη τη διάρκεια της μάχης του Αρμαγεδδώνος, μετέχοντας κατόπιν στον καθαρισμό της γης και τη μεταβολή της σε παράδεισο. Θέλω να είναι εδώ, προσηλωμένη ακόμη στο καθήκον μου, όταν γεννηθούν τέκνα κάτω από συνθήκες δικαιοσύνης και οι νεκροί ευπρόσδεκτα επανέλθουν από τους τάφους, οπότε θα λάβη η τελική δοκιμασία από τον Σατανά και οπότε, με την παρέλευσι όλων των πόνων και των κόπων, θα καταστή δυνατόν να σταθούμε ενώπιον του Ιεχωβά με ανθρώπινη τελειότητα και μαζί μ’ ένα μεγάλο πλήθος από άλλους, για να λάβωμε απ’ το χέρι Του το βραβείο​—τη δικαίωσι για ζωή!

Τώρα, γιατί δεν γίνεσθε και σεις ένας σκαπανεύς;

Γίνεσθε Διδακτοί του Ιεχωβά

ΓΙΝΕΣΘΕ διδακτοί του Ιεχωβά. Γιατί; Τι διδάσκει; Τι όρους πρέπει να εκπληρώσωμε αν πρόκειται να διδαχθούμε από τον Ιεχωβά;

Πρέπει να ζητούμε να είμεθα διδακτοί του Ιεχωβά διότι αυτός είναι ο Θεός, ο μεγαλύτερος Διδάσκαλος όλων και ο πρώτος. Κανείς ποτέ δεν τον εδίδαξε: «Πόσον ανεξερεύνητοι είναι οι κρίσεις αυτού, και ανεξιχνίαστοι οι οδοί αυτού! Διότι τις ‘εγνώρισε τον νουν του Ιεχωβά; ή τις έγεινε σύμβουλος αυτού;’» Κανείς! «Ο Ιεχωβά δίδει σοφίαν· εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις.» Αυτός είναι ο Παντογνώστης, ο Γνωρίζων τα πάντα, ‘όστις απ’ αρχής αναγγέλλει το τέλος.’​—Ρωμ. 11:33, 34, ΜΝΚ· Παροιμ. 2:6, ΜΝΚ· Ησ. 46:10.

Ορθώς ο Ελιού ανεφώνησε: «Τις διδάσκει ως αυτός;» «Όστις συνετίζει ημάς υπέρ τα κτήνη της γης, και σοφίζει ημάς υπέρ τα πετεινά του ουρανού;» Πολύ κατάλληλα ορίζεται ως ‘ο Μέγας Διδάσκαλός σας.’​—Ιώβ 36:22· 35:11· Ησ. 30:20, ΜΝΚ.

Το να γίνωμε διδακτοί του Ιεχωβά σημαίνει να έχωμε σύνεσι και ν’ απολαμβάνωμε ειρήνη· σημαίνει να γνωρίζωμε πώς να ωφελούμεθα αληθινά με το να βαδίζωμε στις ορθές οδούς: «Εγώ θέλω σε συνετίσει, και θέλω σε διδάξει την οδόν εις την οποίαν πρέπει να περιπατής.» «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» «Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σου, ο διδάσκων σε δια την ωφέλειάν σου, ο οδηγών σε δια της οδού δι’ ης έπρεπε να υπάγης.»​—Ψαλμ. 32:8· Ησ. 34:13, ΜΝΚ· 48:17, ΜΝΚ.

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΙΕΧΩΒΑ

Τι διδάσκει ο Ιεχωβά σ’ εκείνους, που είναι πρόθυμοι να διδαχθούν απ’ αυτόν; Πρώτ’ απ’ όλα: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου.» Επίσης ότι «Ο Ιεχωβά είναι Θεός αληθινός, είναι Θεός ζων, και βασιλεύς αιώνιος.» Ο Ιεχωβά περαιτέρω μας διδάσκει ποιοι είναι οι σκοποί Του. Ο υπερέχων σκοπός Του σχετικά με τον εαυτό του είναι να διεκδικήση το όνομά του, καθαρίζοντας αυτό από όνειδος, για να «γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.»​—Ησ. 42:8, ΜΝΚ· Ιερεμ. 10:10, ΜΝΚ· Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ.

Οι σκοποί του σχετικά με τη γη και το ανθρώπινο γένος είναι το να καταστή η γη «πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Επίσης το να ‘εξαλείψη ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών,’ διότι «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Με άλλα λόγια, ο σκοπός του Ιεχωβά για τη γη και τον άνθρωπο είναι ένας παγγήινος Παράδεισος. Μέσω της βασιλείας, για την οποίαν ο Ιησούς μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα, ο Ιεχωβά Θεός εκπληρώνει και τους δύο σκοπούς.​—Ησ. 11:9, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:4· Ματθ. 6:9, 10.

Ο Ιεχωβά, επίσης, μας διδάσκει ποιο είναι το θέλημά του για μας. Επειδή η Βασιλεία του αποτελεί το κύριον μέσον του για την εκπλήρωσι των σκοπών του, το θέλημά του για μας είναι: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» Ή κατ’ άλλον τρόπον, ‘Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν.​—Ματθ. 6:33· Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ.

Πώς μας διδάσκει ο Ιεχωβά; Επειδή αυτός είναι το μέγα Πνεύμα, το οποίον μας είναι αδύνατον να ιδούμε και ζήσωμε, χρησιμοποιεί διάφορα μέσα, όπως είναι το «βιβλίον της φύσεως,» η πολιτεία και η πρόνοιά του, το άγιο πνεύμα του, το ορατόν μέσον του ή η επίγεια οργάνωσίς του, και το κυριώτερο απ’ όλα, ο λόγος του, η Αγία Γραφή.​—Έξοδ. 33:20.

ΤΟ «ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ»

Το «βιβλίον της φύσεως» του Ιεχωβά Θεού χρησιμοποιείται απ’ αυτόν για να διδάξη στον άνθρωπο πάρα πολλά πράγματα. Οι επιστήμονες διδάσκονται συνεχώς απ’ αυτό το βιβλίο, όπως όταν μιμούνται το έργον των χειρών του Ιεχωβά με την κατασκευή αεροπλάνων, πλοίων και αναριθμήτων άλλων πραγμάτων. Οι γονείς, επίσης, καλά θα έκαναν να διδάσκωνται απ’ αυτή λαμβάνοντας μαθήματα από τη δορκάδα, τους πιθήκους και τις αρκούδες για τη σπουδαιότητα της διαπαιδαγωγήσεως στην ανατροφή των τέκνων.

Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών κατέδειξε ότι ο Θεός διδάσκει σύνεσι κι επιμέλεια μ’ αυτό το βιβλίο: «Ύπαγε προς τον μύρμηκα, ω οκνηρέ· παρατήρησον τας οδούς αυτού, και γίνου σοφός.» Ο Μεγαλύτερος του Σολομώντος, Ιησούς Χριστός, ανεφέρθη ομοίως στη διδασκαλία του Θεού μέσω αυτού του βιβλίου. Για ένα μάθημα πίστεως κι εμπιστοσύνης στον ουράνιον Πατέρα μας, επέστησε την προσοχή μας στα πετεινά του ουρανού και στα κρίνα αγρού. Ο δε απόστολος Παύλος είπε: «Ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει, ότι . . . Γυνή δε εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν;»​—Παροιμ. 6:6· Ματθ. 6:26-30· 1 Κορ. 11:14, 15.

Αλλά το σπουδαιότερο απ’ όλα, μέσω του βιβλίου αυτού ο Θεός διδάσκει τον άνθρωπο για την ύπαρξί Του και τις ιδιότητές Του: «Τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι.» Κι ο Ιώβ επίσης εξετίμησε αυτό το γεγονός, διότι είπε: «Ερώτησον τώρα τα ζώα, και θέλουσι σε διδάξει· και τα πετεινά του ουρανού, και θέλουσι σοι απαγγείλει· ή λάλησον προς την γην, και θέλει σε διδάξει· και οι ιχθύες της θαλάσσης θέλουσι σοι διηγηθή. Τις εκ πάντων τούτων δεν γνωρίζει, ότι η χειρ του Ιεχωβά έκαμε ταύτα;» Αληθινά ο Θεός διδάσκει με το βιβλίον της φύσεως!​—Ρωμ. 1:20· Ιώβ 12:7-10, ΜΝΚ.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΕΣ​—ΠΕΙΡΕΣ

Υπάρχει ένα παλιό ρητό, «Η πείρα είναι ο καλύτερος διδάσκαλος.» Αλλά δεν είναι έτσι. Πολύ καλύτερο είναι να μαθαίνη κανείς χωρίς τη δαπανηρή κι επίμονη μέθοδο της πείρας, την οποίαν μπορεί να υποστή ένας χωρίς να μάθη τίποτα, όπως μπορεί να παρατηρηθή ολόγυρά μας. Αλλ’ οι δούλοι του Θεού έχουν στη διάθεσί τους μια αλάνθαστη και παντογνωστική αυθεντία· κι επομένως η γνώσις του Θεού, η πίστις ότι το θέλημά του είναι για το καλύτερο, και η υπακοή σ’ αυτό είναι πολύ καλύτερες από την πείρα.

Ωστόσο, κατά καιρούς, λόγω της ανθρωπίνης αδυναμίας ή από κάποιον άλλο βάσιμο λόγο, ο Ιεχωβά διδάσκει τους δούλους του με την πείρα. Δηλαδή, με τα θαύματα ή με τις πρόνοιές του δείχνει το θέλημά του ή μας δίνει να εννοήσωμε ωρισμένα μαθήματα. Άφησε τους Ισραηλίτας να πεινάσουν στην έρημο και κατόπιν τους έθρεψε με το θαυματουργικό μάννα ‘για να τους κάμη να μάθουν,’ «ότι ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον.»​—Δευτ. 8:2, 3.

Επειδή ο Ισραηλίτης Αχάν άφησε την απληστία να τον κυριεύση, ο Θεός επέτρεψε για όλο το έθνος να υποστή ήττα στη Γαι για να εντυπώση στον Ιησούν του Ναυή και σε όλο το λαό του τη σοβαρότητα του παραπτώματος του Αχάν. Από τότε ο Θεός κατ’ επανάληψιν άφησε τον λαόν του να καταστή υποτελής σε ειδωλολάτρας για να τους συνετίση. Αυτή η σκέψις είναι εμφυτευμένη στα λόγια του ψαλμωδού: «Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ επλανώμην.» «Δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών, ώστε να προσκολλώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν.»​—Ιησ. Ναυή 7:1-26· Κριτ. 10:9-16· Ψαλμ. 119:67· 90:12.

Μολονότι οι δούλοι του Θεού σήμερα δεν μπορούν να επιδείξουν τέτοια θαύματα, ο Θεός, κατά καιρούς, δείχνει το θέλημά του γι’ αυτούς μέσω της προνοίας του. Έτσι, η εντελώς απροσδόκητη επίτευξις αφθόνων βασικών καυσίμων στο έτος 1919 έδειχνε σ’ αυτούς ποιο ήταν το θέλημα του Θεού σ’ ένα ωρισμένο ζήτημα, όπως και η αδυναμία των να εύρουν κατάλληλα καταλύματα στο 1958 έδειχνε ότι δεν ήταν θέλημα του Θεού να έχουν ωρισμένες ευκολίες κατασκηνώσεων σχετικά με τη Διεθνή Συνέλευσι «Το Θείον Θέλημα.»

ΔΙΔΑΚΤΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιεί, επίσης, το άγιον πνεύμα του για να μας διδάξη. Άγιον πνεύμα δεν σημαίνει ένα τρίτο πρόσωπο μιας μυστηριώδους τριάδος, αλλ’ είναι η ενεργός δύναμις του Θεού δια της οποίας εκτελεί τους σκοπούς του. Όπως εχρησιμοποίησε αυτή τη δύναμι για να εμπνεύση ανθρώπους να γράψουν τον λόγον του, έτσι και με αυτή δίνει κατανόησι του λόγου αυτού. Μόνο, λοιπόν, μετά τη λήψι του αγίου πνεύματος την Πεντηκοστή κατενόησαν οι πρώτοι Χριστιανοί το θέλημα του Θεού γι’ αυτούς, όπως προείπε ο Ιησούς: «Ο δε παράκλητος, το πνεύμα το άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.» Όπως, επίσης, εδήλωσε ο απόστολος Παύλος: « “Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν.” Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού.»​—Ιωάν. 14:26· 1 Κορ. 2:9, 10.

Για να λάβωμε αυτό το διαφωτιστικό άγιο πνεύμα απαιτείται γνώσις του Θείου λόγου, πίστις σ’ Αυτόν και έργα σύμφωνα μ’ αυτή την πίστι. Εμείς ‘ελάβομεν το πνεύμα’ «εξ ακοής της πίστεως.» Μόνον τότε θ’ απαντήση ο Θεός στις προσευχές μας για το άγιον πνεύμα. Αλλ’ επί πλέον, είναι ανάγκη να έχωμε επαφή ή επικοινωνία με τον ορατό αγωγό του Θεού, δηλαδή την επίγεια οργάνωσι​—ένα γεγονός που νοείται από την πείρα των πρώτων Χριστιανών.​—Γαλ. 3:2· Πράξ. 8:15-17.

ΜΕ ΜΙΑ ΟΡΑΤΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙ

Ο Ιεχωβά ως ο μέγας Διδάσκαλος πάντοτε χρησιμοποιούσε ανθρώπινα όργανα για να διδάξη τα επίγεια τέκνα του. Ο Αδάμ εδίδαξε την Εύα· ο Νώε εδίδαξε την οικογένειά του· ο Αβραάμ εδίδαξε τον οίκον του· ο Μωυσής εδίδαξε τον λαόν του. Ιδιαίτερα η φυλή του Λευί, μαζί με τους ιερείς της, υπήρξε το όργανον διδασκαλίας στον αρχαίον Ισραήλ: «Επειδή τα χείλη του ιερέως θέλουσι φυλάττει γνώσιν, και εκ του στόματος αυτού θέλουσι ζητήσει νόμον διότι αυτός είναι άγγελος του Ιεχωβά.» Όταν αυτό το διδακτικό σώμα απέτυχε να πράξη το καθήκον του, ο Θεός «παρήγγειλεν εις αυτούς . . . δια χειρός των απεσταλμένων αυτού [προφητών] . . .· διότι εφείδετο του λαού αυτού.»​—Μαλαχ. 2:7, ΜΝΚ· 2 Χρον. 36:15.

Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, απεδείχθη ότι ήταν το μεγαλύτερο όργανον ή ο μεγαλύτερος Διδάσκαλος που είδε ποτέ η γη. Είχε περισσότερη γνώσι και διδακτική ικανότητα από κάθε άλλον άνθρωπον πριν ή μετά απ’ αυτόν. Εδίδασκε τον λαόν του στην πλαγιά του όρους, στην ακτή της θαλάσσης, στα σπίτια των, στις συναγωγές και στον ναό. Όπως επιστοποίησε ο ίδιος: «Καθ’ ημέραν εκαθήμην πλησίον υμών διδάσκων εν τω ιερώ.»​—Ματθ. 26:55.

Εξεπαίδευσε έναν πυρήνα μαθητών για να είναι διδάσκαλοι, οι οποίοι κι αυτοί, επίσης, εδίδαξαν άλλους. Ναι, ο Θεός δια του Ιησού «έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.» Και έτσι διαβάζομε σε ολόκληρο το βιβλίον των Πράξεων για τη δράσι του κηρύγματος των αποστόλων.​—Εφεσ. 4:11, 12.

Δεν πρέπει ν’ αναμένωμε να είναι διαφορετικά τα πράγματα σήμερα, και δεν είναι διαφορετικά. Ακριβώς όπως η πρώτη Χριστιανική εκκλησία είχε ένα ιθύνον σώμα στην Ιερουσαλήμ που διηύθυνε το έργον του κηρύγματος, έτσι και σήμερα βρίσκεται ένα ιθύνον σώμα στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά που αποδεικνύει ότι χρησιμοποιείται από τον Ιεχωβά για να διδάσκη τα τέκνα Του. Χρησιμοποιεί νομίμως ιδρυμένες εταιρίες για να εκδίδη Γραφές και βοηθήματα μελέτης της Γραφής και για να εκπαιδεύη διακόνους. Βοηθεί στο να οργανωθούν οι Χριστιανοί σε εκκλησίες για να μπορέσουν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις των να είναι διδάσκαλοι του λόγου του Θεού. Σήμερα σε 179 διάφορες χώρες και νήσους της θαλάσσης πάνω από 900.000 απ’ αυτούς τους διακόνους διδάσκονται από τον Ιεχωβά και κατόπιν διδάσκουν κι αυτοί άλλους.

ΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ​—Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Το κύριο όργανο που έχει ο Ιεχωβά για να διδάξη τον λαό Του είναι ο εμπνευσμένος λόγος του, η Αγία Γραφή· ακριβώς όπως υπενοείτο στις παραπομπές στο βιβλίο αυτό εξητάζοντο τα άλλα μέσα του Θεού για τη διδασκαλία του λαού του. Όπως ακριβώς διαβάζομε: «Ο σωφρωνίζων τα έθνη, δεν θέλει ελέγξει; ο διδάσκων τον άνθρωπον γνώσιν; Μακάριος ο άνθρωπος, τον οποίον σωφρονίζεις, ω Γιαχ, και δια του νόμου σου διδάσκεις αυτόν.»

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν τέσσερα βασικά πεδία γνώσεως που καλύπτονται στη Γραφή. Πρώτον είναι η ιστορία και η προφητεία, που μας λέγουν τι έχει συμβή και τι πρόκειται ακόμη να συμβή. Αυτά, αρχίζοντας από τότε που ο Θεός ήταν μόνος, μας φέρνουν τουλάχιστον σε χίλια χρόνια μελλοντικώς.​—Ψαλμ. 94:10, 12, ΜΝΚ.

Εκτός από την ιστορία και την προφητεία, υπάρχει, επίσης, πολλή Γραφική διδασκαλία βασικών αληθειών ή δοξασιών. Κύρια μεταξύ αυτών είναι η διδασκαλία περί της Βασιλείας, μέσω της οποίας ο Θεός θα διεκδικήση την κυριαρχία του. Δεύτερη μόνον είναι η Γραφική διδασκαλία περί του αντιλύτρου, γιατί ο Υιός του Θεού απέθανε και πώς μπορούμε να επωφεληθούμε από τον θάνατό του. Το βάπτισμα και η ανάστασις είναι άλλες δύο εξέχουσες Γραφικές διδασκαλίες.

Επίσης, η Αγία Γραφή περιέχει τις δίκαιες αρχές του Θεού, είτε ρητώς εκτίθενται αυτές είτε υπονοούνται. Μας λέγει τι απαιτεί ο Θεός από μας, τι είναι ορθόν και τι είναι εσφαλμένο· ποια είναι τα καθήκοντά μας προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας· καθήκοντα συζύγων, γονέων, τέκνων, επισκόπων και διακονικών βοηθών.

Ο λόγος του Θεού μάς δίνει, επίσης, ρητές οδηγίες για την αποστολή των Χριστιανών να είναι διδάσκαλοι, διάκονοι της Θείας θρησκείας: πώς πρέπει να γίνεται αυτό το έργον του κηρύγματος, τι πρέπει να λέγεται και ο τρόπος παρουσιάσεώς του. Σε όλα αυτά ο λόγος του Θεού, με ρητές εντολές, με επίδειξι του Θείου παραδείγματος και με την εξιστόρησι των γενομένων από τους δικαίους και τους αδίκους, μας διδάσκει τι να πράττωμε και τι ν’ αποφεύγωμε.

Για να γίνωμε διδακτοί του Ιεχωβά πρέπει να έχωμε τον φόβο του Ιεχωβά και να είμεθα πράοι, διότι ένα πράον άτομον είναι ευδίδακτο. «Τις είναι ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον Ιεχωβά; αυτόν θέλει διδάξει την οδόν, την οποίαν πρέπει να εκλέξη.» Ο Ιεχωβά «θέλει διδάξει τους πράους την οδόν αυτού.» Η στάσις μας πρέπει να είναι στάσις του ζητούντος να διδαχθή: «Δείξόν μοι, Ιεχωβά, τας οδούς σου· δίδαξόν με τα βήματά σου.» «Δίδαξόν με να κάμνω το θέλημά σου· διότι συ είσαι ο Θεός μου.»​—Ψαλμ. 25:12, 9, 4, ΜΝΚ· 143:10.

Αληθινά αυτός ο κόσμος παρέχει ενδείξεις ότι δεν διδάσκεται από τον Ιεχωβά. Πόσο ασύνετο είναι αυτό, ένεκα του γεγονότος ότι Αυτός έχει όλη τη σοφία και τη γνώσι και είναι ο πιο μεγάλος Διδάσκαλος κι εκπαιδευτής σε όλο το σύμπαν! Μεταξύ των μέσων που έχει για διδασκαλία, όπως είδαμε, είναι το ««βιβλίον της φύσεως,» οι πρόνοιές του, το άγιον πνεύμα του, η ορατή οργάνωσίς του κι ο εμπνευσμένος λόγος του. Είναι δε έτοιμος να διδάξη όλους εκείνους που φοβούνται αυτόν και είναι πράοι.

Η παράλειψις του να διδαχθήτε από τον Ιεχωβά σημαίνει καταστροφή. Γιατί να πεθάνετε; Ο Ιεχωβά δεν ευαρεστείται στον θάνατο των ασεβών. (Ιεζ. 33:11) Γίνεσθε διδακτοί του Ιεχωβά και θα κάμετε αυτόν, τον εαυτό σας και τους άλλους ευτυχείς. (Παροιμ. 27:11) Ένεκα των καιρών, στους οποίους ζούμε, μη βραδύνετε. Αρχίστε αμέσως να είσθε διδακτοί του Ιεχωβά και ζήσετε.

Η Αναμνηστική Ήμερα Αγαλλιάσεως

Έρχεται ναι αναμνηστική ημέρα που θα είναι από τους χαρωπούς καιρούς της ανθρωπίνης ιστορίας.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ιησούς μάς μίλησε για την αναμνηστική ημέρα αγαλλιάσεως, με τα εξής λόγια: «Έρχεται ώρα. Καθ’ ην πάντες εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»​—Ιωάν. 5:28, 29.

Τι καιρός αγαλλιάσεως θα είναι αυτός​—ο καιρός που ο Παντοδύναμος Θεός θ’ αναστήση τους νεκρούς που είναι στη μνήμη του! «Πάντες οι εν τοις μνημείοις», όσοι είναι νεκροί αλλά στη μνήμη του Θεού, θ’ ακούσουν τη φωνή του Χριστού Ιησού, εκείνου ο οποίος είπε: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει.» (Ιωάν. 11:25, 26) Τι αιτία αγαλλιάσεως, λοιπόν, είναι το να γνωρίζωμε ότι η αναμνηστική ημέρα του Θεού που προελέχθη από την Αγία Γραφή δεν είναι ημέρα θλίψεως, ούτε ημέρα διακοσμήσεως τάφων ή απλής αναμνήσεως των νεκρών, αλλά μάλλον καιρός, κατά τον οποίον «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού και θέλουσιν εξέλθει»!

Αυτή, λοιπόν, η διδασκαλία της αναστάσεως των νεκρών δεν είναι ανθρωποποίητη· μόνο στη διάνοια του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού του ουρανού και της γης, θα μπορούσε να έχη μια τέτοια διδασκαλία την πηγή της. Ας μη μας εκπλήσση ότι η δοξασία περί αναστάσεως των νεκρών είναι μια δοξασία άγνωστη και στους πιο σοφούς ειδωλολάτρας, άγνωστη στους λεγομένους μεγάλους φιλοσόφους των αρχαίων χρόνων! Σ’ έναν απόστολο του Χριστού οι ειδωλολάτραι φιλόσοφοι των αρχαίων Αθηνών είπαν: «Φέρεις εις τας ακοάς ημών παράδοξά τινα.» Ένα από τα παράδοξα αυτά ήταν η ανάστασις των νεκρών. «Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών,» μας λέγει η Γραφή, «οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπαν, Περί τούτου θέλομεν σε ακούσει πάλιν.» Η δοξασία περί αναστάσεως είναι παράδοξη μόνο σ’ εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Ιεχωβά Θεό και τον λόγο του, την Αγία Γραφή.​—Πράξ. 17:20, 32.

Πόσο συχνά η Γραφή αναφέρεται στην ανάστασι των νεκρών! Ο Αβραάμ, για να λάβη την επιδοκιμασία του Θεού, επεχείρησε να προσφέρη ως θυσία τον γυιό του Ισαάκ. Πώς μπορούσε να το κάμη αυτό; Δια πίστεως συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη.» Ο δε άνθρωπος εκείνος της ακεραιότητος, ο Ιώβ, προσηυχήθη στον Θεό: « Είθε να με έκρυπτες εν τω τάφω, να με εσκέπαζες εωσού παρέλθη η οργή σου, να προσδιώριζες εις εμέ προθεσμίαν, και τότε να με ενθυμηθής!» Ένας άγγελος από τον ουρανό είπε στον προφήτη Δανιήλ ότι θα ανεπαύετο στον θάνατο ως τον καιρό της αναστάσεως: «Συ ύπαγε, έως του τέλους και θέλεις αναπαυθή και θέλεις σταθή εν τω κλήρω σου εις το τέλος των ημερών.»​—Εβρ. 11:19· Ιώβ 14:13· Δαν. 12:13.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΕΩΣ

Δεν θα υπήρχε σκοπός μιας αναστάσεως των νεκρών αν οι νεκροί ήσαν ζώντες ή σε κατάστασι συναισθήσεως και ένοιωθαν είτε πόνο είτε ευχαρίστησι. Επειδή οι νεκροί είναι πραγματικά νεκροί, δεν αισθάνονται, δεν υπάρχουν, γι’ αυτό το ανθρώπινο γένος έχει ανάγκην αναστάσεως των νεκρών. Ο Χριστός Ιησούς παρωμοίασε τον θάνατο με ύπνο. Όταν πέθανε ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού, ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη· αλλά υπάγω δια να εξυπνήσω αυτόν. Είπον λοιπόν οι μαθηταί αυτού, Κύριε, αν εκοιμήθη, θέλει σωθή. Αλλ’ ο Ιησούς είχεν ειπεί περί του θανάτου αυτού.»​—Ιωάν. 11:11-13.

Ο Λάζαρος, αν και ήταν νεκρός τεσσάρων ημερών, ανεστήθη με τη δύναμι του Θεού μέσω του Χριστού Ιησού. Ο Λάζαρος, όταν επανήλθε στη ζωή, δεν είπε τίποτε για συνειδητές πείρες του στο θάνατο, διότι ο θάνατος είναι μια κατάστασις πλήρους ελλείψεως συνειδητότητος, δηλαδή ανυπαρξίας, όπως λέγει η Γραφή: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν.»​—Εκκλησ. 9:5.

Οι νεκροί, λοιπόν, που είναι στη μνήμη του Θεού κοιμώνται στον θάνατο, αναμένοντας τον καιρό στον οποίον αναφέρεται η Γραφή με τα εξής λόγια: «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς.»​—Αποκάλ. 20:13.

ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ποιοι βρίσκονται σε θέσι να λάβουν ανάστασι «εκ νεκρών», ν’ απολαύσουν ζωή επάνω στη γη, μια ειρηνική, παραδεισιακή γη; Ο Χριστός Ιησούς προσδιώρισε δύο ομάδες: «Οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής·» «οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» Ο απόστολος Παύλος περιέλαβε τις δύο αυτές ομάδες σε μια από τις πολλές του δηλώσεις για την ανάστασι. «Ελπίδα έχων εις τον Θεόν,» είπε, «ότι μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.»​—Ιωάν. 5:29· Πράξ. 24:15.

Η «ανάστασις ζωής» είναι για κείνους που έπραξαν τα αγαθά, τα δίκαια, τα όσα εναρμονίζονται με τις εντολές του Θεού. Αυτοί οι άνθρωποι έφθασαν στο να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό, είχαν πίστι σ’ αυτόν και στον λόγο του, η δε ζωή των εδαπανήθη στην υπηρεσία του. Μεταξύ αυτών που έπραξαν τα αγαθά είναι ο Αβραάμ, ο Ιώβ, ο Δανιήλ και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Το βιβλίο της προς Εβραίους επιστολής, κεφάλαιο ενδέκατο, αναγράφει τα ονόματα και άλλων, οι οποίοι έπραξαν τα αγαθά και των οποίων η ελπίς ήταν να «αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.» (Εβρ. 11:35) Η ανάστασίς των θα είναι «καλητέρα» με την έννοια ότι δεν πρόκειται ποτέ πεθάνουν και πάλι, όπως εκείνοι που ανεστήθησαν στους αρχαίους χρόνους.

Τι θα λεχθή για την άλλη ομάδα που αναφέρει ο Ιησούς, για κείνους που ‘έπραξαν τα φαύλα’; Αυτοί δεν είναι οι εκουσίως ασεβείς· μάλλον είναι εκείνοι που δεν ακολούθησαν πορεία δικαίας ζωής σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, εκείνοι που δεν έφθασαν στο να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό. Εφόσον ο Θεός μπορεί να αναγνώση την καρδιά ενός ανθρώπου, γνωρίζει εκείνους που μπορούν να ωφεληθούν από μια ανάστασι εκ νεκρών. Αυτοί οι άνθρωποι, αφού αναστηθούν εκ νεκρών, θα κριθούν, όχι σύμφωνα με όσα έπραξαν στο παρελθόν, αλλά σύμφωνα με όσα θα πράξουν στο μέλλον επάνω στη γη υπό τη βασιλεία του Βασιλέως Χριστού.

Μεταξύ εκείνων που ‘έπραξαν τα φαύλα’ και οι οποίοι είναι στη μνήμη του Θεού, είναι κι ένας από τους κακούργους που πέθαναν παράπλευρα στον Χριστό Ιησού στον Γολγοθά. Ο σταυρωμένος αυτός κακούργος είπε: «Μνήσθητί μου, Ιησού, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.» Ο Ιησούς τού απήντησε λέγοντας: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:42, 43, ΜΝΚ) Αυτός ο κακούργος είναι στη μνήμη του Θεού, στο μνημείον, αναμένοντας τον καιρό που θα εγκαθιδρυθή μια παραδεισιακή γη μετά τον Αρμαγεδδώνα στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Βασιλέως Χριστού. Στον κατάλληλο καιρό, λοιπόν, ο κακούργος εκείνος θα επανέλθη από τους νεκρούς μαζί μ’ εκείνους που ‘έπραξαν τα φαύλα.’ Με τις μελλοντικές του πράξεις μπορεί ν’ αποδείξη ότι είναι άξιος να λάβη το δώρον της αιωνίου ζωής επάνω στη γη.

ΒΑΣΙΣ ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙ

Η απολυτρωτική θυσία του Χριστού καθιστά δυνατή μια ανάστασι εκ νεκρών. «Επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου [του Αδάμ], ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών», δια του Ιησού Χριστού. Αυτόν διώρισε ο Θεός κριτήν ζώντων και νεκρών. «Δια τούτο ο Χριστός και απέθανε και ανέστη και ανέζησε, δια να ήναι Κύριος και νεκρών και ζώντων.» Με το ν’ αναστήση ο Θεός τον Χριστόν από τους νεκρούς σε ουράνια ζωή, μας έδωσε εγγύησι ότι η αναμνηστική Του ημέρα της χαράς είναι βέβαιη: «Προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»​—1 Κορ. 15:21· Ρωμ. 14:9· Πράξ. 17:31

Παρά τη διαβεβαίωσι, όμως, αυτή, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που δυσκολεύονται να πιστέψουν σε ανάστασι νεκρών. Αυτοί είναι σαν εκείνους που ερώτησε ο απόστολος του Χριστού: «Τι; απίστευτον κρίνεται εις εσάς, ότι ο Θεός ανιστά νεκρούς;» Δεν είναι πραγματικά απίστευτο, διότι η δύναμις του Θεού μέσω του Χριστού καθιστά δυνατή την ανάστασι. «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις,» είπε ο Ιησούς, «είναι δυνατά παρά τω Θεώ.» Και καθώς είπε ο Παντοδύναμος Θεός στον Αβραάμ: «Είναί τι αδύνατον εις τον Ιεχωβά;» Η δύναμις του Θεού, που ησκήθη δια του Χριστού, όταν ο Ιησούς ήταν επάνω στη γη, καταδεικνύει ότι ακόμη και μια ανάστασις νεκρών δεν είναι πολύ δύσκολη για τον Ιεχωβά. Οι προφήται του Θεού Ηλίας και Ελισσαιέ ήγειραν ο καθείς από ένα άτομον εκ νεκρών το ίδιο και οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Ο Χριστός ήγειρε τουλάχιστον τρεις από τους νεκρούς​—τον γυιό της χήρας, τη θυγατέρα του Ιαείρου και τον Λάζαρο. Πόσο εύκολο, λοιπόν, είναι στον Θεό να εγείρη τους νεκρούς!​—Πράξ. 26:8· Λουκ. 18:27· Γεν. 18:14, ΜΝΚ.

Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στα «μνημεία» αναμένοντας ανάστασι δεν δημιουργεί δυσκολία στον Θεό· διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι στη μνήμη του Θεού, η δε μνήμη του Θεού είναι κάτι το θαυμαστό. Θαυμάζομε ακόμη και μερικούς ανθρώπους που έχουν αυτό που λέγεται φωτογραφική μνήμη· πόσο μας εκπλήσσει το ότι μπορούν αυτοί να θυμηθούν όσα θέλουν να θυμηθούν! Πόσο πιο θαυμαστή είναι η διάνοια του Δημιουργού του ανθρωπίνου εγκεφάλου μας, του Ιεχωβά Θεού!

Δια των Γραφών μπορούμε ν’ αποκτήσωμε κάποια αντίληψι της θαυμαστής μνήμης του Δημιουργού. Ο λόγος του Θεού μας λέγει: «Αριθμεί τα πλήθη των άστρων· καλεί τα πάντα ονομαστί.» (Ψαλμ. 147:4) Αυτό το κάνει ο Δημιουργός! Ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε καν να μετρήση τ’ άστρα, τόσο πολλά είναι αυτά ούτε και να τα ιδή μπορεί όλα, έστω και με το τηλεσκόπιο των 200 ιντσών. Εν τούτοις, ο Θεός όχι μόνο τα μετρά, αλλά και τα κατονομάζει και θυμάται τα ονόματά των. Αυτό είναι πράγματι κάτι που μας αποκαλύπτει πόσο εύκολο θα είναι να θυμηθή ο Θεός εκείνους που είναι άξιοι αναστάσεως.

Σκεφθήτε τον αριθμό των άστρων που αποτελούν ένα και μόνο γαλαξία· ποικίλλει ο αριθμός των, αλλά στον δικό μας Γαλαξία υπάρχουν περίπου 200.000.000.000 άστρα! Κι ωστόσο, αυτός ο γαλαξίας είναι ο ίδιος ένας μόνον από εκατοντάδες εκατομμύρια άλλων γαλαξιών!

Συλλογισθήτε τη διάνοια που μπορεί να κατονομάση και να θυμάται τα ονόματα αναριθμήτων δισεκατομμυρίων άστρων, τον ολικό αριθμό των, αν θα μπορούσε να είναι γνωστός, ο οποίος υπερβαίνει απείρως τον ολικό αριθμό των ανθρώπων που έζησαν ποτέ επάνω στη γη! Οποία διάνοια που ξεπερνά την ανθρώπινη νόησι! Τι διάνοια άξια των πιο φθόνων μας αναφωνήσεων αίνου! Σύμφωνα με τους λόγους του αποστόλου του Χριστού: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού, και ανεξιχνίαστοι οι οδοί αυτού! Διότι “τις εγνώρισε τον νουν του Ιεχωβά;”»​—Ρωμ. 11:33, 34, ΜΝΚ.

Ποτέ δεν μπορούμε να φθάσωμε στο να γνωρίσωμε τον νουν του Ιεχωβά. Αλλ’ από ό,τι μας λέγουν οι Γραφές για τον νουν του, μπορούμε να εννοήσωμε τι απλό πράγμα είναι γι’ αυτόν να θυμάται εκείνους που είναι άξιοι αναστάσεως. Πραγματικά, ο Ιησούς Χριστός μάς λέγει ότι όσοι είναι στη μνήμη του Θεού είναι ακριβώς σαν να ζουν ενώπιον του Θεού. «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί,» είπε ο Ιησούς, «και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»​—Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ.

ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΖΩΗΣ

Η ανάστασις, λοιπόν, πάντων των εν τοις μνημείοις, είναι απόλυτα βέβαιη. Στην ανάστασι, αναδημιουργεί μήπως ο Θεός το ίδιο σώμα, άτομο προς άτομο; Όχι, ο Θεός προμηθεύει ένα νέο σώμα, ένα σώμα που αποτελείται από διαφορετικά άτομα αλλά λογικά όμοιο μ’ εκείνο που είχε ένα πρόσωπο πριν πεθάνη. Δεν είναι τα ίδια εντελώς σωματικά άτομα εκείνα που κάνουν έναν άνθρωπο να είναι ο ίδιος στην ανάστασι, αφού και τώρα ακόμη τα άτομα του ανθρωπίνου σώματος συνεχώς μεταβάλλονται. «Σε ένα έτος,» γράφει το περιοδικό Σάιενς Ντάιτζεστ του Δεκεμβρίου 1954, «περίπου 98 τοις εκατό των ατόμων που είναι τώρα μέσα μας θα αντικατασταθούν από άλλα άτομα που εισάγομε με τον αέρα μας, την τροφή και το ποτό.» Στην ανάστασι, λοιπόν, δεν είναι τα σωματικά άτομα εκείνα που θυμάται και αναδημιουργεί ο Θεός· εκείνο που διατηρεί ο Θεός στη μνήμη του είναι ο τύπος ζωής του πλάσματος. Αυτό είναι που κάνει τον ίδιον άνθρωπο στην ανάστασι​—ο τύπος ζωής.

Ποιος είναι αυτός ο τύπος ζωής πού διατηρεί ο Θεός στη μνήμη του; Είναι η ιστορία όλης της ζωής του πλάσματος, μια ιστορία των σκέψεων που έκαμε, των πειρών που είχε, της γνώσεως που συνεσώρευσε. Ο τύπος ζωής, λοιπόν, προκύπτει από τις αναμνήσεις και τις διανοητικές ικανότητες ενός ανθρώπου. Ο τύπος ζωής περιλαμβάνει όλη τη διανοητική ανάπτυξι και τα χαρακτηριστικά που αποτελούν την προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Αυτό είναι που ανασυνιστά πιστά ο Θεός στην ανάστασι.

Μπορούμε, λοιπόν, να είμεθα βέβαιοι ότι στην ανάστασι θα διατηρήση ένας άνθρωπος την προσωπική του ταυτότητα, αν και θα έχη ένα σώμα με διαφορετικά άτομα. Ένας, που είναι άξιος να λάβη ανάστασι εκ νεκρών, δεν θα είναι σαν εκείνους, οι οποίοι, μετά από ένα ατύχημα ή κάποιο πλήγμα, αφυπνίζονται αντιμετωπίζοντας μια περίπτωσι αμνησίας, απωλείας της μνήμης, μη γνωρίζοντας ούτε ποιοι είναι οι ίδιοι. Όχι, αλλά στην ανάστασι ένας που αφυπνίζεται από τον ύπνο του θανάτου θα γνωρίζη ποιος είναι και θα κατέχη όλες τις αναμνήσεις του. Θα είναι σαν να πήγε κανείς απλώς να κοιμηθή και ξύπνησε. Έτσι, η τελευταία συνειδητή σκέψις ή παρατήρησις θα συνδεθή με την πρώτη σκέψι.

Πλησιάζει η ευτυχής εκείνη ημέρα, η μεγαλειώδης ημέρα, που θα θυμηθή ο Θεός τους νεκρούς με μια ανάστασι, η αναμνηστική Του ημέρα αγαλλιάσεως. Τι χαρά θα είναι το να ζη κανείς όταν οι αγαπητοί και φίλοι νεκροί θα εγερθούν σε ζωή και πάλι! Ο καιρός για την επίγεια αυτή ανάστασι εκείνων που ‘έπραξαν τα αγαθά’ κι εκείνων που ‘έπραξαν τα φαύλα’ είναι στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού που θα επακολουθήση τον Θείο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Εφόσον ο Αρμαγεδδών πρόκειται να επέλθη στην παρούσα γενεά σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες,» τώρα είναι ο καιρός για να πραγματοποιήσουν την ελπίδα των εκείνοι, που ποθούν να ιδούν τους αγαπητούς των νεκρούς ν’ ανασταίνωνται σε ζωή και πάλι για να πράξουν αγαθά. Πώς;

Μάθετε περισσότερα για τους σκοπούς του Ιεχωβά. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε από τον Αρμαγεδδώνα στον νέο κόσμο του Θεού. Τότε, ενεργώντας σύμφωνα με τον λόγο του Ιεχωβά, μπορείτε να δοκιμάσετε την ανεκλάλητη χαρά να χαιρετήσετε τους «εν τοις μνημείοις» όταν θα τους ενθυμηθή ο Θεός με ανάστασι εκ νεκρών.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι εννοούσε ο Ιησούς με τα λόγια, «Πλανάσθε, μη γνωρίζοντες τας γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού. Διότι εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν»; (Ματθ. 22:29, 30) Τι περιέχεται στις Εβραϊκές Γραφές, που έπρεπε να το γνωρίζουν οι Σαδδουκαίοι, αναφορικά με την ανάστασι και το ότι δεν νυμφεύονται σ’ αυτήν;​—Α. Ε., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Σαδδουκαίοι δεν επίστευαν σε ανάστασι, όπως είναι σαφές, όχι μόνο από τις αφηγήσεις του Ευαγγελίου, αλλά και από την αναγραφή των Πράξεων 23:6-10, που μιλεί για τη διαμάχη μεταξύ Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, που επροκάλεσε ο Παύλος, δηλώνοντας ότι αυτός επίστευε στην ανάστασι των νεκρών. Η απατηλή ερώτησις που υπέβαλαν οι Σαδδουκαίοι, για μια γυναίκα που είχε επτά αδελφούς διαδοχικά ως συζύγους και για το τίνος γυναίκα θα ήταν στην ανάστασι, είχε σκοπό ν’ αποδείξη τον Ιησού πλανώμενο, αλλ’ αυτός αντέστρεψε τα πράγματα εναντίον των και απέδειξε ότι αυτοί επλανώντο. Κάνοντας τούτο ο Ιησούς θα μπορούσε να έχη αναφέρει πολλά εδάφια που να δείχνουν ότι οι νεκροί θα ηγείροντο, όπως τους λόγους του Ιώβ (14:13-15), του Ωσηέ (13:14), και Δανιήλ (12:13) και άλλα. Αλλά επειδή οι Σαδδουκαίοι θεωρούσαν ότι μόνο η Πεντάτευχος ήταν θεόπνευστη, ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τους λόγους του Ιεχωβά προς τον Μωυσή στην καιόμενη βάτο για ν’ αποδείξη τον ισχυρισμό του.​—Ματθ. 22:31, 32.

Αυτό ήταν πραγματικά ένα αριστοτεχνικό χτύπημα από μέρους του Ιησού, διότι οι Σαδδουκαίοι εκαυχώντο ότι εγνώριζαν την Πεντάτευχο και όμως δεν είχαν ιδεί σ’ αυτήν το σαφές υπονοούμενο της αναστάσεως που ο Ιησούς ετόνισε σ’ αυτούς. Δεν είχαν εννοήσει τη σημασία όσων ο Θεός είπε στον Μωυσή στην καιόμενη βάτο για να δείξη ότι αυτός, ο Ιεχωβά Θεός, είναι η Θεότης, όχι των νεκρών, αλλά των ζώντων. Οι τότε νεκροί Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ για να ζήσουν πάλι και να λατρεύσουν τον κοινό Θεό των θα έπρεπε να λάβουν πείραν αναστάσεως εκ νεκρών. Ο Ιεχωβά Θεός ήταν ικανός γι’ αυτό το θαύμα της αναστάσεως των νεκρών.​—Έξοδ. 3:6.

Το γεγονός ότι ο Θεός είχε τη δύναμι της αναστάσεως είχε διευκρινισθή ακόμη και από τον ίδιο τον Ιησού ως τον Υιό του Θεού πριν από τον καιρό που οι Σαδδουκαίοι προσεπάθησαν ν’ αποστομώσουν τον Ιησού με την απατηλή τους ερώτησι. Γι’ αυτές τις φανερές αιτίες ο Ιησούς μπορούσε με ευθύτητα να πη σ’ αυτούς τους Σαδδουκαίους ότι δεν ήσαν επί τέλους και τόσο έξυπνοι, ότι είχαν άδικο διαγράφοντας την ανάστασι των νεκρών και ότι η πλάνη των στο σημείο αυτό ωφείλετο στο ότι δεν εγνώριζαν ούτε τις Γραφές του Μωυσέως και το υπόλοιπο των προφητών, ούτε τη θαυματουργική δύναμι του Θεού.

Ο Ιησούς εύκολα έλυσε το πρόβλημα της αναστάσεως που του υπέβαλαν, πληροφορώντας τους Σαδδουκαίους ότι εκείνοι που θ’ αναστηθούν σε ζωή επάνω στη γη ούτε νυμφεύουν ούτε νυμφεύονται, και επομένως δεν θα υπάρχη ζήτημα ως προς το τίνος σύζυγος θα είναι η γυναίκα, η οποία σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο είχε επτά αδελφούς διαδοχικά ως συζύγους της. Ο Ιησούς έτσι έδειξε ότι, αν και οι Σαδδουκαίοι ήσαν οικείοι με τις Γραφές, ιδιαίτερα με τον νόμο του Μωυσέως, δεν είχαν πραγματική γνώσι της σημασίας των και της προφητικής των δυνάμεως. Αν οι Σαδδουκαίοι εγνώριζαν τις Γραφές, θα εγνώριζαν ότι οι Γραφές διδάσκουν την ανάστασι. Αν εγνώριζαν τη δύναμι του Θεού, θα εγνώριζαν ότι ο Θεός είναι ικανός ν’ αντιμετωπίση κάθε πρόβλημα που περιλαμβάνεται στην ανάστασι.

● Το Γένεσις 19:8 λέγει ότι οι θυγατέρες του Λωτ δεν εγνώρισαν άνδρα, αλλά το Γένεσις 19:14 μιλεί για τους γαμβρούς του Λωτ, και επομένως τους συζύγους των θυγατέρων του. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχη μια λογική εξήγησις. Θα μπορούσατε να εναρμονίσετε αυτά τα εδάφια στις Ερωτήσεις σας από Αναγνώστας;​—Σ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Γένεσις 19:8 αναφέρει ότι ο Λωτ είτε: «Έχω δύο θυγατέρας, αίτινες δεν εγνώρισαν άνδρα.» Το Γένεσις 19:14 λέγει: «Εξήλθε λοιπόν ο Λωτ, και ελάλησε προς τους γαμβρούς αυτού, τους μέλλοντας να λάβωσι τας θυγατέρας αυτού, . . . Αλλ’ εφάνη εις τους γαμβρούς αυτού ως αστεϊζόμενος.» Προφανώς οι δύο άνδρες που χαρακτηρίζονται ως γαμβροί του Λωτ ήσαν μόνο μέλλοντες γαμβροί και συνεπώς μνηστευμένοι μόνο, αλλά όχι νυμφευμένοι με τις θυγατέρες του Λωτ. Τούτο είναι σε αρμονία με το γεγονός ότι οι θυγατέρες του Λωτ ήσαν ακόμη στο πατρικό τους σπίτι. Αν είχαν πραγματικά νυμφευθή, θα ζούσαν αναμφιβόλως στα σπίτια των συζύγων των, διότι στους αρχαίους χρόνους ο γαμβρός έπαιρνε τη νύφη του από το πατρικό της σπίτι στο δικό του.

● Είμεθα ένα μνηστευμένο ζεύγος, που περιμένει να νυμφευθή γρήγορα και θα επιθυμούσαμε να γνωρίζωμε αν θα ήταν κατάλληλο για Μάρτυρας να παιχθή στο γάμο των ένα από τα δημοφιλή γαμήλια εμβατήρια και να ρίξουν ρύζι στο νυμφικό ζεύγος.​—Ι. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν ένας επιθυμή να έχη μουσική στο γάμο, φαίνεται πιο κατάλληλο να ανακρούωνται ύμνοι της Βασιλείας σ’ ένα θεοκρατικό γάμο παρά ένα από τα δημοφιλή γαμήλια εμβατήρια, που έχουν ειδωλολατρικό ή μυθολογικό φόντο. Εν τούτοις, η μουσική της Βασιλείας δεν πρέπει να χρησιμοποιήται για χορό.

Ως προς το ρίξιμο ρυζιού, η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1959, Τόμος Δ΄, σελίς 122, λέγει: «Το ρίξιμο ρυζιού, ένα πολύ αρχαίο έθιμο, αλλά μεταγενέστερο από το σιτάρι, συμβολίζει την επιθυμία να είναι ο γάμος γόνιμος.» Αφού αυτό είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως και, πράγματι, επίκλησις μαγείας, τελετουργική πράξις με την ελπίδα ευεργετικών αποτελεσμάτων, πρέπει ν’ αποφεύγεται από Χριστιανούς. Όσον αφορά άλλες γαμήλιες διευθετήσεις, ενδείκνυται η μετριοπάθεια· και φαίνεται πάντοτε καλύτερο να σφάλλωμε στη συντηρητική πλευρά, εξασκώντας περισσότερον περιορισμό από ό,τι χρειάζεται μάλλον παρά ολιγώτερον από ό,τι είναι ανάγκη.​—Βλέπε Η Σκοπιά, Ιουνίου 15, 1952 (στην Αγγλική).

● Η Σκοπιά της 1ης Οκτωβρίου 1960 (στην Αγγλική) ανέφερε ότι η Χριστιανική εκκλησία, όταν άρχισε στην Πεντηκοστή, είχε «έξη από τους οκτώ Ιουδαίους πιστούς, που εχρησιμοποιήθησαν για να γράψουν τα υπόλοιπα είκοσι επτά βιβλία της Αγίας Γραφής.» Ένας από εκείνους που δεν ήσαν παρόντες ήταν, φυσικά, ο απόστολος Παύλος. Ποιος ήταν ο άλλος;​—Μ. Β., Ινδονησία.

Από τις Πράξεις 1:13, 14, είναι φανερό ότι οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών και απόστολοι Ματθαίος, Ιωάννης και Πέτρος ήσαν παρόντες επειδή κατονομάζονται όλοι οι πιστοί απόστολοι. Και αφού οι αδελφοί του Ιησού, δηλαδή, ετεροθαλείς αδελφοί, αναφέρεται, επίσης, ότι ήσαν εκεί, περιλαμβάνονται, επίσης, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας. Υπάρχει διπλή αιτία για να πιστεύωμε ότι ο Μάρκος ήταν ένας από τους πρώτους πιστούς: Πρώτα φαίνεται ότι ήταν ο νέος, ο ανεπαρκώς ντυμένος, που έφυγε τη νύχτα της προδοσίας του Ιησού, επειδή ο Μάρκος είναι ο μόνος που μνημονεύει αυτό το περιστατικό, και αν συνέβαινε να είναι άλλος παρά αυτός, θα τον είχε αναμφιβόλως κατονομάσει. Δεύτερον, το σπίτι της μητέρας του εχρησιμοποιείτο ως τόπος λατρείας από την πρώτη εκκλησία πράγμα που φαίνεται να δείχνη ότι και αυτή και ο γυιός της Μάρκος είχαν γίνει ακόλουθοι του Ιησού πριν από τον θάνατό του.​—Μάρκ. 14:51, 52· Πράξ. 12:12.

Αυτό, λοιπόν, θα άφηνε έξω μόνο τον Λουκά, εκτός από τον Παύλο. Ότι αυτός πολύ πιθανώς δεν ήταν παρών την Πεντηκοστή είναι σαφές από την εισαγωγή του Ευαγγελίου του, διότι λέγει «καθώς παρέδοσαν εις ημάς οι απ’ αρχής γενόμενοι αυτόπται και υπηρέται του λόγου», δείχνοντας έτσι ότι ο ίδιος δεν ήταν αυτόπτης. Επιπρόσθετα, η πρώτη φορά που αναφέρεται ο Λουκάς, αλλά μόνο ως περιλαμβανόμενος στο ρήμα «εζητήσαμεν» σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού αριθμού, είναι μετά τη μεταστροφή του Παύλου, ο οποίος αργότερα έγινε ο απόστολος Παύλος.​—Λουκ. 1:2· Πράξ. 16:10.

● Ιδρύοντας ο Ιησούς την ανάμνησι του θανάτου του και τη διαθήκη για τη Βασιλεία με τους ακολούθους του, μετέσχε του άρτου και του οίνου;​—Φ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Όσον αφορά τα εμβλήματα αυτά ο Ιησούς είπε: «Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμά μου.» «Πίετε εξ αυτού πάντες.» Δεν φαίνεται, λοιπόν, λογικό να συμπεράνωμε ότι ο Ιησούς θα μετείχε του άρτου, ο οποίος παρίστανε το δικό του σάρκινο σώμα, ούτε του οίνου, ο οποίος παρίστανε το αίμα του. Εφόσον, λοιπόν, δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο που να μας δίνη θετική πληροφορία, είναι εύλογο και λογικό να συναγάγωμε αυτό το συμπέρασμα.​—Ματθ. 26:26, 27.

● Απαιτείται από τις αδελφές να φορούν κάλυμμα της κεφαλής όταν δίδουν ομιλία σπουδαστών στη θεοκρατική σχολή διακονίας;​—Ο. Χ., Ηνωμένες Παλιτείες.

Όχι, δεν είναι ανάγκη οι αδελφές να φορούν κάλυμμα της κεφαλής όταν δίδουν αυτές τις ομιλίες. Δεν διδάσκουν αφιερωμένους άρρενας, αλλά μόνο κάνουν επιδείξεις της δικής των ικανότητος να διδάσκουν για να λάβουν συμβουλή. Αφού αυτός είναι ο σκοπός που δίδουν αυτές τις ομιλίες και αφού η σχολή τελεί υπό την επίβλεψι άρρενος αδελφού, οι αδελφές δεν απαιτείται να φορούν κάλυμμα της κεφαλής. Για ομοίους λόγους δεν θ’ απητείτο να φορούν κάλυμμα της κεφαλής όταν λαμβάνουν μέρος σε επιδείξεις της συναθροίσεως υπηρεσίας.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

1 Εμίσησα τους διεστραμμένους στοχασμούς· τον δε νόμον σου ηγάπησα.​—Ψαλμ. 119:113. Σ 15/8/60 14α

2 Εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. . . . Ο Αδάμ δεν ηπατήθη.​—1 Τιμ. 2:12, 14. Σ 1/3/61 27-29

3 Ευθύς ακολουθεί αυτήν κατόπιν, καθώς ο βους υπάγει εις την σφαγήν, ή καθώς η έλαφος πηδά εις τον βρόχον, εωσού βέλος διαπεράση το ήπαρ αυτής· καθώς το πτηνόν σπεύδει εις την παγίδα, και δεν εξεύρει ότι είναι εναντίον της ζωής αυτού.​—Παροιμ. 7:22, 23. Σ 15/3/61 16, 17

4 Αληθώς σας λέγω, ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότεροι υμών εις την βασιλείαν του Θεού.​—Ματθ. 21:31. Σ 1/4/61 16-18

5 Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν.​—Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ. Σ 1/7/60 21· 3, 5α

6 Επειδή εις όντινα δεν υπάρχουσι ταύτα, τυφλός είναι, μυωπάζει, και ελησμόνησε τον καθαρισμόν των παλαιών αυτού αμαρτιών.​—2 Πέτρ. 1:9. Σ 1/12/60 6, 7α

7 Ιερουσαλήμ, η ωκοδομημένη ως πόλις συνηρμοσμένη ομού.​—Ψαλμ. 122:3. Σ 1/1/61 31, 32α

8 Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την δέησιν αυτών.​—1 Πέτρ. 3:12. Σ 15/1/60 15, 16α

9 Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ. Σ 1/5/60 17,18α

10 Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατηδαφισμένη και ατείχιστος.​—Παροιμ. 25:28. Σ 15/5/60 8α

11 Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ’ οι πάσχοντες. Δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.​—Λουκ. 5:31, 32. Σ 1/6/60 11α

12 Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, . . . και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν.​—Εφεσ. 4:22, 24. Σ 15/6/60 8, 9α

13 Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.​—Ματθ. 7:21. Σ 15/7/60 20

14 Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.​—Ματθ. 25:40. Σ 15/10/60 20, 21α

15 Κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως, ακαίρως· έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.​—2 Τιμ. 4:2. Σ 1/9/60 6α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν πνευματικώς άγρυπνοι στους κρισίμους αυτούς καιρούς. (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Σεπτεμβρίου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, τα πρόσφατα βοηθήματα Γραφικής μελέτης που έχουν εκδοθή από την Εταιρία Σκοπιά.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΟΦΕΛΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΛΑΤΡΕΩΝ

Παρευρεθήκατε σε κάποια από τις Συνελεύσεις των Ηνωμένων Λάτρεων του Ιεχωβά που έλαβαν χώραν το καλοκαίρι αυτό; Είτε παρευρέθητε, είτε όχι, θα χαρήτε να μάθετε ότι οι κύριες ομιλίες που εδόθησαν στις Συνελεύσεις αυτές θα δημοσιευθούν στα προσεχή τεύχη της Σκοπιάς. Για να εξασφαλίσετε τη λήψι του κάθε τεύχους και των εξαιρετικών αυτών ομιλιών της Συνελεύσεως, αποστείλατε τώρα την ετησία συνδρομή σας για τη Σκοπιά. Αποστείλατε μόνον δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

15 Οκτωβρίου: Ζητείτε τα προς Οικοδομήν Αλλήλων, και Χρησιμοποιώντας με Αγάπη Ό,τι Σας Δίδεται, §1-3. Σελ. 505.

22 Οκτωβρίου: Χρησιμοποιώντας με Αγάπη Ό,τι Σας Δίδεται, §4-18. Σελ. 510.

Είναι η Αίτησις Συγγνώμης Σημείο Αδυναμίας;

ΟΞΕΙΕΣ διαφορές γνώμης υπάρχουν ως προς το ζήτημα της αιτήσεως συγγνώμης. Μερικοί το θεωρούν αυτό ως αδυναμία, όπως ο συγγραφεύς που είπε: «Κανένας φρόνιμος άνθρωπος δεν εζήτησε ποτέ συγγνώμην.» Ένας άλλος συγγραφεύς παίρνει την εξής άποψι: «Υψώνει τον όλο τόνο της υπάρξεως ενός ατόμου το να ζητή συγγνώμην.» Ποια είναι η Χριστιανική άποψις περί αιτήσεως συγγνώμης;

Η αίτησις συγγνώμης, σύμφωνα με το Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ, είναι «μια αναγνώρισις που θεωρείται ως εξιλέωσις για κάποια απρεπή ή προσβλητική παρατήρησι ή πράξι· παραδοχή μιας αδικίας ή αγενείας που διεπράχθη σ’ έναν άλλον, συνοδευόμενη από έκφρασι λύπης.»

Τώρα, πώς θεωρεί ο Θεός αυτό το ζήτημα της παραδοχής ότι διέπραξε κανείς αδικία, όταν πρόκειται για ανθρώπινες σχέσεις; Εκείνο που επιδοκιμάζει ο Θεός είναι η ορθή πορεία.

Πρώτον, πρέπει να σημειώσωμε ότι, όταν ο Χριστιανός προσεύχεται στον Θεό για άφεσιν, κατ’ ουσίαν εξομολογείται στον Θεό. Όταν πρόκειται για ανθρώπινες σχέσεις, οι Χριστιανοί ακολουθούν τις καθοδηγητικές αρχές που εξετέθησαν από τον Ιησού Χριστό, ο οποίος διεκήρυξε: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» (Ματθ. 7:12) Όταν έχωμε αδικηθή, πόσο εκτιμούμε το να έλθη ο πταίστης σ’ εμάς και να ζητήση συγγνώμην! Πώς η συγγνώμη αυτή αποκαθιστά ειρηνικές σχέσεις! Πόσο συχνά αισθανόμεθα πιο φιλική διάθεσι προς ένα πρόσωπο μετά τη μετάνοιά του παρά προτού λάβη χώραν το αδίκημα ή η παράβασις!

Βλέποντας, λοιπόν, ποια πορεία ενεργείας εκτιμούμε, δεν πρέπει να εκδηλώσωμε την ίδια αγαθότητα στους άλλους; Είναι ζήτημα αγάπης και ταπεινοφροσύνης. Αν αγαπούμε τον πλησίον μας, θα κάνωμε σ’ αυτόν ό,τι θέλομε να γίνη σ’ εμάς τους ίδιους. Αν ένας έχη άδικο, η αγάπη του πρέπει να τον παρακινήση να λάβη την πορεία που συνέστησε ο Ιησούς ως την ορθή. Ταπεινοφροσύνη περιλαμβάνεται επίσης. Χρειάζεται ταπεινοφροσύνη για να ζητήση συγγνώμην κανείς. Η υπερηφάνεια είναι ένας φραγμός· ο υπερήφανος το βρίσκει δύσκολο ή αδύνατο να ζητήση συγγνώμην, ακόμη και όταν γνωρίζη ότι είχε άδικο.

Σε άλλα σημεία των Γραφών ο Ιησούς έδειξε ότι η αίτησις συγγνώμης από μέρους του πταίστου είναι η κατάλληλη πορεία: «Εάν δε ο αδελφός σου αμαρτήση εις σε, επίπληξον αυτόν· και εάν μετανοήση, συγχώρησον αυτόν. Και εάν επτάκις της ημέρας αμαρτήση εις σε, και επτάκις της ημέρας επιστρέψη προς σε, λέγων, Μετανοώ, θέλεις συγχωρήσει αυτόν.» (Λουκ. 17:3, 4) Όταν ένας έχη άδικο και έρχεται στον προσβληθέντα αδελφό του και ζητή συγγνώμην, όπως δείχνει η λέξις «Μετανοώ», πρέπει να συγχωρηθή. Όπως ακριβώς ο πταίστης πρέπει να συγχωρηθή από αγάπη και χάριν της ειρήνης και της ενότητος της Χριστιανικής εκκλησίας, έτσι γι’ αυτούς τους ίδιους ακριβώς λόγους επίσης πρέπει να ζητηθή συγγνώμη.

Ο Ύψιστος Θεός δίνει μεγάλη σημασία στην ειρήνη και στην ενότητα. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι γι’ αυτό από τα λόγια του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 5:23, 24: «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρόν σου εις το θυσιαστήριον, και εκεί ενθυμηθής, ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρόν σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε, πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρόν σου.»

Ο Ιησούς ανεφέρετο εδώ στην Ιουδαϊκή συνήθεια να φέρνη κανείς τη θυσία του στην αυλή του ναού, περιμένοντας τη στιγμή που ο ιερεύς θα επλησίαζε να την λάβη. Εκείνος που είχε το δώρο περίμενε ώσπου η προσφορά του ελαμβάνετο, εσφάζετο από τον ιερέα και έπειτα προσεφέρετο επάνω στο θυσιαστήριο. Σ’ αυτήν ακριβώς την ιεροπρεπή στιγμή που ο Ισραηλίτης επρόκειτο να παραδοθή στο έλεος του Θεού και να ζητήση σ’ αυτή την προσφορά μια σφραγίδα θείας συγχωρήσεως, έπρεπε να είναι βέβαιος ότι είχε ειρήνη με τους αδελφούς του. Αν ενεθυμείτο ότι είχε αδικήσει έναν αδελφό με κάποιον τρόπο, τότε τι έπρεπε να γίνη; Έπρεπε μήπως να πη: ‘Αμέσως μόλις θα έχω προσφέρει αυτό το δώρο στον Θεό, θα πάω κατ’ ευθείαν στον αδελφό μου και θα εξομολογηθώ’; Όχι, αλλά προτού κάμη ένα άλλο βήμα—προτού ακόμη παρουσιάση την προσφορά—έπρεπε να επιζητήση αυτή τη συμφιλίωσι, μολονότι το δώρο θα έπρεπε ν’ αφεθή απρόσφερτο μπροστά στο θυσιαστήριο. Ο Ιησούς έδειξε, λοιπόν, ότι ένας Χριστιανός δεν μπορεί να έχη ειρήνη με τον Θεό, αδιάφορο ποια είναι η θυσία του, αν δεν έχη ειρήνη με τους αδελφούς του.

Τι μαθαίνει ο Χριστιανός απ’ αυτό; Ότι για να έχωμε ειρήνη με τον Θεό, πρέπει να έχωμε ειρήνη με τα μέλη της ορατής του οργανώσεως, με τους Χριστιανούς αδελφούς μας. Επομένως, οι σχέσεις του Χριστιανού με τους Χριστιανούς αδελφούς του αντιπροσωπεύουν τη σχέσι του με τον Παντοδύναμο Θεό τον ίδιο. Προτού μπορέσωμε να ειρηνεύσωμε με τον Θεό, πρέπει να ειρηνεύσωμε με την οργάνωσί του επάνω στη γη. Επομένως, η συμβουλή του Ιησού είναι εμφατικά σαφής: Να έχετε ειρήνη με την οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού και με τα μέλη της, τους Χριστιανούς αδελφούς σας. Για να έχωμε ειρήνη με τους αδελφούς μας, και επομένως με τον Θεό, μπορεί κατά καιρούς να χρειασθή να τακτοποιήσωμε δυσκολίες· και τούτο, εξ άλλου, μπορεί ν’ απαιτήση μια αίτησι συγγνώμης.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να θεωρηθή η αίτησις συγγνώμης ως σημείο αδυναμίας; Δεν μπορεί, αν ένας έχη το πνεύμα του Θεού και έχη κατανόησι του τι ο Θεός απαιτεί όσον αφορά την αγάπη, την ταπεινοφροσύνη, την ειρήνη και την ενότητα.

Μακριά από το να είναι αδυναμία, η ειλικρινής αίτησις συγγνώμης είναι δύναμις. Ο λόγος του Θεού διακηρύττει: «Αδελφός διχοστατήσας υποτάσσεται δυσκολώτερα παρά οχυρά πόλις· αι δε διαφοραί αυτών είναι ως μοχλοί φρουρίου.» (Παροιμ. 18:19) Τι θα μετακινήση αυτούς τους τρομερούς φραγμούς οδηγώντας σε ειρήνη και ενότητα και φιλικές σχέσεις; Θα επανορθώση τα πράγματα η υπερηφάνεια και οι εκδηλώσεις της; Όχι! Αλλά υπάρχει κάτι αρκετά ισχυρό για να μετακινήση τους φραγμούς, που είναι εξίσου τρομεροί όσο οι σιδερένιοι μοχλοί φρουρίου, και να οδηγήση στην αποκατάστασι φιλικών σχέσεων, και αυτό είναι η αίτησις συγγνώμης!

Υπάρχει, επίσης, το ζήτημα της ευθύτητος και της δικαιοσύνης. Ειλικρινής αίτησις συγγνώμης δείχνει σεβασμό για τη δικαιοσύνη. Όπως ακριβώς η θυσία στον Θεό χωρίς ειρήνευσι με τους αδελφούς μας είναι χωρίς αξία στα όμματα του Θεού, έτσι επίσης και η θυσία χωρίς εκτέλεσι δικαιοσύνης. Ο θείος κανών είναι: «Να κάμνη τις δικαιοσύνην και κρίσιν, είναι αρεστότερον εις τον Ιεχωβά παρά θυσίαν.» (Παροιμ. 21:3, ΜΝΚ) Το άτομο που ζητεί συγγνώμην για τις αδικίες που μπορεί να διέπραξε, δείχνει τον οφειλόμενο σεβασμό για τη δικαιοσύνη.

Αντίθετα προς τη γνώμη πολλών ανθρώπων του κόσμου, η αίτησις συγγνώμης δεν είναι σημείο αδυναμίας. Είναι δύναμις που μπορεί να συντρίψη φραγμούς και να οδηγήση σε ενότητα. Είναι σημείο ασκήσεως δικαιοσύνης. Η καρδιά που είναι γεμάτη από αγάπη και ταπεινοφροσύνη ευεργετείται από τη δύναμι της αιτήσεως συγγνώμης.

Η Πορεία των Παγκοσμίων Δυνάμεων στην Προφητεία

Ποια είναι η πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων; Τι σημαίνει αυτό για την εποχή μας;

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ προφήται βλέπουν τις πολιτικές δυνάμεις σε πορεία προς την καταστροφή! Είναι ένα τρομακτικό θέαμα! Παραλυτικός φόβος συνέχει τις καρδιές των θεατών καθόσον στέκουν απελπισμένοι. Ο Μπέρντραντ Ράσσελ, επιφανής φιλόσοφος, περιέγραψε την πορεία σαν μια πορεία που ήταν προκαθωρισμένη, προωρισμένη για τον καιρό μας. «Πάντοτε από το έτος 1914,» είπε, «κάθε άνθρωπος που συνησθάνετο τις κατευθύνσεις του κόσμου ανησυχούσε πολύ από ό,τι εφαίνετο σαν μια μοιραία και προκαθωρισμένη πορεία προς ολοένα μεγαλύτερη καταστροφή.»

Οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι αιφνιδιάζονται από τη μαινόμενη πορεία των εθνών προς ό,τι φαίνεται να είναι μια βέβαιη καταστροφή. Η κατάστασις φαίνεται απελπιστική. Εν τούτοις, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κατανοούν ότι η πορεία των πολιτικών δυνάμεων απαιτεί προσεκτική μελέτη και σκέψι, διότι επηρεάζει άμεσα το μέλλον του καθενός. Επομένως, προξενεί χαρά στην καρδιά το να μάθωμε ότι ο «Θεός που δίνει ελπίδα» έκαμε να γραφή στο βιβλίο της προφητείας του η πορεία ωρισμένων παγκοσμίων δυνάμεων. Η Γραφή, αρχίζοντας πριν από 2.565 έτη περίπου, απεκάλυψε προκαταβολικά την πορεία των παγκοσμίων αυτών δυνάμεων συνεχώς έως την εποχή μας και στο μέλλον ακόμη, όπου αποκαλύπτει το μεγάλο αποκορύφωμα στο οποίον βαδίζουν.​—Ρωμ. 15:13.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Στο έτος 607 π.Χ. οι βαβυλωνιακές ορδές του Ναβουχοδονόσορ εσάρωσαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ που είχε πληγή από λιμό για να θέσουν αιματηρό τέρμα στην από 510 έτη ύπαρξι του βασιλείου του εκλεκτού έθνους του Θεού Ισραήλ. Ο Σεδεκίας ήταν ο τελευταίος βασιλεύς του Ισραήλ που «εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά» ως ένας αντιπροσωπευτικός άρχων του Παντοδυνάμου Θεού. Οι προφητικοί αυτοί λόγοι του Ιεχωβά, που αναγράφονται στο βιβλίον του Ιεζεκιήλ 21:26, 27, απηυθύνοντο στον Σεδεκία, και βρήκαν έναρξι της εκπληρώσεώς των στο έτος 607 π.Χ.: «Σήκωσον το διάβημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» Έτσι, ο θρόνος του Ιεχωβά επρόκειτο να παραμείνη κενός ώσπου ήλθε εκείνος που είχε το νόμιμο δικαίωμα να γίνη ο αιώνιος του Ιεχωβά Βασιλεύς του υποσχεμένου του νέου κόσμου.​—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.

Με την ανατροπή τού αντιπροσωπευτικού άρχοντος του Ιεχωβά στο έτος 607 π.Χ. άρχισε η χρονική περίοδος για την οποία ωμίλησε ο Ιησούς ως τους «καιρούς των εθνών,» δηλαδή έναν καιρό που τα έθνη θα είχαν μια ανεμπόδιστη, αδιάκοπη διακυβέρνησι της γης. Αυτό, επίσης, εσημείωσε, όχι την αρχή των παγκοσμίων δυνάμεων, αλλά την έναρξι μιας πορείας των παγκοσμίων δυνάμεων όπως αναγράφεται προφητικά στο Γραφικό βιβλίο του Δανιήλ.​—Λουκ. 21:24.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Η Βαβυλών, υπό την ικανή ηγεσία του Ναβουχοδονόσορ, ηγέρθη στη θέσι μιας αδιαφιλονεικήτου παγκοσμίου δυνάμεως. Αυτός ήταν, επίσης, ο πρώτος που ανέτρεψε το εκλεκτόν έθνος του Θεού Ισραήλ. Επομένως, κατάλληλο ήταν να του δώση ο Παντοδύναμος Θεός το όνειρο που προλέγει την πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων από την εποχή του ως τον σημερινό καιρό.

Όταν αφυπνίσθη ο Ναβουχοδονόσορ δεν μπορούσε να θυμηθή το πολύ ασύνηθες όνειρό του, και αυτό τον ανησυχούσε πολύ. Τελικά ο Δανιήλ, ένας θεοσεβής Ισραηλίτης αιχμάλωτος, προσήλθε και είπε στον Ναβουχοδονόσορ όχι μόνο το όνειρο αλλά και την ερμηνεία του. Ο Δανιήλ είπε: «Συ, βασιλεύ, εθεώρεις, και ιδού εικών μεγάλη.» Σύμφωνα με την περιγραφή του Δανιήλ, «η κεφαλή της εικόνος εκείνης ήτο εκ χρυσού καθαρού, το στήθος αυτής και οι βραχίονες αυτής εξ αργύρου, η κοιλία αυτής και οι μηροί αυτής εκ χαλκού, αι κνήμαι αυτής εκ σιδήρου, οι πόδες αυτής μέρος μεν εκ σιδήρου, μέρος δε εκ πηλού.»​—Δαν. 2:31-33.

Ποια θα μπορούσε να είναι η σημασία ενός τόσο παραδόξου ενυπνίου; Ο Δανιήλ ηρμήνευσε: «Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων, . . . Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή.» (Δαν. 2:37, 38) Η χρυσή κεφαλή λοιπόν εξεικόνιζε τον Ναβουχοδονόσορ ή, ακριβέστερα, τη δυναστεία των Βαβυλωνίων αρχόντων με τον Ναβουχοδονόσορ ως κατακτητή της Ιερουσαλήμ κι ετελείωνε με τον θάνατον του Βαλτάσαρ, μετά από εξήντα οκτώ χρόνια. Επειδή ο Ναβουχοδονόσορ ήταν πρώτος παγκόσμιος άρχων που κατέκτησε το ίδιο το έθνος του Θεού Ισραήλ, κατάλληλο ήταν να έχη η Βαβυλών τη θέσι της στην κεφαλή της εικόνος.

Τι να λεχθή για το στήθος και τους βραχίονας από άργυρον; Ο Δανιήλ υπό την καθοδηγίαν του πνεύματος του Θεού απεκάλυψε στον Ναβουχοδονόσορ, «Και μετά σε θέλει αναστηθή άλλη βασιλεία κατωτέρα σου.» (Δαν. 2:39) Αυτό διασαφηνίζει ότι κάθε μέταλλο παριστάνει μια βασιλεία ή δυναστεία και είναι στην πραγματικότητα μια προφητεία σχετικά με την πορεία αυτών των βασιλειών ή παγκοσμίων δυνάμεων. Το αργυρούν στήθος και οι βραχίονες παριστάνουν επομένως τη Μηδο-Περσική παγκόσμια δύναμι, η οποία ανέτρεψε τη Βαβυλώνα από την ανώτερη θέσι της το 539 π.Χ.

Η προφητική πορεία συνεχίζεται. Ο Δανιήλ, καθορίζοντας την ταυτότητα της τρίτης παγκοσμίου δυνάμεως σ’ αυτή την προφητεία, λέγει: «Και τρίτη άλλη βασιλεία εκ χαλκού, ήτις θέλει κυριεύσει επί πάσης της γης.» (Δαν. 2:39) Υπολογίζοντας τη Βαβυλώνα ως την πρώτη, η τρίτη παγκόσμια δύναμις ήταν η Ελλάς. Έτσι, η από χαλκό κοιλία και οι μηροί παριστάνουν τη Μακεδονική ή Ελληνική παγκόσμια δύναμι.

«Και τετάρτη βασιλεία,» δηλαδή, τετάρτη από τη Βαβυλώνα, συμβολίζεται από τις ‘κνήμες εκ σιδήρου.’ (Δαν. 2:40) Ο σίδηρος είναι πιο δυνατός απ’ τον χρυσόν, τον άργυρο και τον χαλκό. Ομοίως η Ρώμη, η επόμενη παγκόσμια δύναμις που θα ανήρχετο στη σκηνή, ήταν ισχυρότερη και πιο σιδηροειδής στην ικανότητά της να συντρίβη, από κάθε άλλη προηγούμενή της. Εν τούτοις, περισσότερα εσυμβολίζοντο από τις σιδηρές κνήμες παρά απλώς η Ρώμη. Η μεγαλύτερη και πιο σιδηροειδής απ’ όλες τις παγκόσμιες δυνάμεις ήταν η επόμενη δύναμις, δηλαδή, η Βρεττανική Αυτοκρατορία, που ενώθηκε κατόπιν με την Αμερική, σχηματίζοντας την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι.

Τι θα λεχθή για το τελευταίο μέρος της εικόνος, τους πόδας και τους δέκα δακτύλους των από σίδηρο και πηλό; Στη Βίβλο, ο αριθμός δέκα χρησιμοποιείται για να δείξη επίγεια πληρότητα. Έτσι, οι δέκα δάκτυλοι εξεικονίζουν όλες τις καπιταλιστικές δυνάμεις και κυβερνήσεις που υπάρχουν συγχρόνως στη διάρκεια του τέλους αυτής της συμβολικής εικόνος.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΞΕΙΚΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΘΗΡΙΑ

Πάνω από πενήντα χρόνια μετά την ερμηνεία του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ και στη διάρκεια της κυβερνήσεως του Βαλτάσαρ, ο Δανιήλ έλαβε δύο οράσεις από τον Θεό σε περίοδο τριών ετών, που επεβεβαίωναν κι εχρησίμευαν ως πρόσθετη μαρτυρία τού ότι η ερμηνεία του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ ήταν αληθινή. Ο Δανιήλ λέγει για την πρώτη του όρασι: «Εγώ εθεώρουν εν τω οράματί μου την νύκτα, και ιδού, . . . τέσσαρα θηρία μεγάλα ανέβησαν εκ της θαλάσσσης, διαφέροντα απ’ αλλήλων. Ταύτα τα μεγάλα θηρία, τα οποία είναι τέσσαρα, είναι τέσσαρες βασιλείς, οίτινες θέλουσιν εγερθή εκ της γης.» Έτσι, τα τέσσερα θηρία παριστάνουν τέσσερες βασιλείες ή παγκόσμιες δυνάμεις και αντιστοιχούν προς τα τέσσερα μέταλλα του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ.​—Δαν. 7:2, 3, 17.

Ο Δανιήλ είπε ότι το πρώτο θηρίο «ήτο ως λέων, και είχε πτέρυγας αετού.» (Δαν. 7:4) Η Βαβυλών έσπευσε να επιτεθή με την ταχύτητα ενός λέοντος βοηθουμένου με τα φτερά αετού. Κατεβρόχθισε βασίλεια, περιλαμβανομένου και του Θείου έθνους του Ισραήλ, για να εγκαθιδρυθή ως μια παγκόσμια δύναμις. Ωστόσο, γρήγορα επεβράδυνε την ταχύτητά του σε βήμα ανθρώπου με δύο πόδια και συνελήφθη και συνετρίβη από ένα «θηρίον δεύτερον, όμοιον με άρκτον.» (Δαν. 7:5) Αυτή, φυσικά, ήταν η επόμενη παγκόσμια δύναμις, η Μηδο-Περσία.

Η όρασις του Δανιήλ προέλεγε την έγερσι της Ελλάδος σε παγκόσμια περιωπή, όταν απεκάλυψε ένα τρίτον θηρίον «ως λεοπάρδαλις, έχον επί τα νώτα αυτού τέσσαρας πτέρυγας πτηνού.» Υπό τον Μέγαν Αλέξανδρον η Ελλάς εκινήθη με απίστευτη σχεδόν ταχύτητα στην κατάκτησί της, ‘σαν μια λεοπάρδαλις με φτερά.’ Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου η Ελλάς διηρέθη σε τέσσερες χωριστές μικρότερες αυτοκρατορίες, όπως ετόνισε η Γραφή λέγοντας, «το θηρίον είχεν έτι τέσσαρας κεφαλάς.»​—Δαν. 7:6.

Το «θηρίον τέταρτον, τρομερόν και καταπληκτικόν, και ισχυρόν σφόδρα· . . . και αυτό ήτο διάφορον πάντων των θηρίων των προ αυτού· και είχε δέκα κέρατα.» (Δαν. 7:7) Αυτό το θηρίο άρχισε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλ’ όπως έδειχνε η προφητεία ότι θα συνέβαινε, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελικά διελύθη, τα δε δέκα κέρατα εσυμβόλιζαν τα τμήματα στα οποία διεμερίσθη. Ανάμεσα σ’ αυτά τα δέκα κέρατα ηγέρθη ένα μικρό κέρας, το οποίον περιεγράφη ως ‘διάφορον από τα πρώτα.’ (Δαν. 7:8, 24) Αυτό το μικρό κέρας ηγέρθη ως η Βρεττανική Αυτοκρατορία ιδιαίτερα από τον δέκατον έβδομον αιώνα κι εμπρός, και αργότερα συνηνώθη με την Αμερική για να σχηματίση την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι.

Η δεύτερη όρασις του Δανιήλ χρησιμεύει σαν μια πρόσθετη επιβεβαίωσις κι αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά είναι ο απ’ αρχής αναγγέλλων το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα. (Ησ. 46:10) Ο Δανιήλ περιγράφει ότι είδε ένα κριόν κι ένα τράγον. Ο δικέρατος κριός υπερίσχυσε για λίγον καιρό και «ουδέν θηρίον ηδύνατο να σταθή έμπροσθεν αυτού,» αλλά κατόπιν ένας τράγος ηγέρθη από τη δύσι κι επετέθη εναντίον του κριού, τον έρριξε στη γη και τον κατεπάτησε σε υποταγή. Ο ασφαλής προφητικός λόγος του Ιεχωβά δεν αφήνει αμφιβολία ως προς τη σημασία των συμβολισμών αυτών: «Ο κριός, τον οποίον είδες, ο έχων τα δύο κέρατα, είναι οι βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας. Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς. Το δε ότι συνετρίβη, και ανέβησαν τέσσαρα αντ’ αυτού, δηλοί ότι τέσσαρα βασίλεια θέλουσιν εγερθή εκ του έθνους τούτου πλην ουχί κατά την δύναμιν αυτού.»​—Δαν. 8:3-8, 20-22.

Η Μηδο-Περσία έγινε παγκόσμια δύναμις, όπως είχε προείπει η όρασις του Δανιήλ, και καθώς επίσης είχε προλεχθή, η Ελλάς υπό τον Μέγαν Αλέξανδρον, κατεπάτησε τη Μηδο-Περσία σε υποταγή. Όταν ο Αλέξανδρος, που εξεικονίσθη από το μέγα κέρας, εξέλιπε δια θανάτου, το βασίλειό του διηρέθη μεταξύ τεσσάρων στρατηγών του, και προέκυψαν τέσσερες Ελληνικές αυτοκρατορίες. Πόσο αξιοσημείωτος είναι ο λόγος του Θεού στο να προλέγη το μέλλον! Ασφαλώς μπορούμε να επιστηριζώμεθα στις προφητείες του!

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟΝ ΘΗΡΙΟΝ

Η Αγ. Γραφή χαρακτηρίζει την όλη ορατή οργάνωσι του Σατανά ως «θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά, και κέρατα δέκα.» (Αποκάλ. 13:1) Κατόπιν περιγράφει «άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου, και ελάλει ως δράκων.» (Αποκάλ. 13:11) Το δικέρατο αυτό θηρίο έλεγε στους «κατοικούντας επί της γης» «να κάμωσιν εικόνα εις το θηρίον» που είχε επτά κεφαλές και δέκα κέρατα.​—Αποκάλ. 13:14.

Το δικέρατο θηρίο που μιλούσε ως δράκων παριστάνει την Αγγλο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμι της Βρεττανίας και της Αμερικής. Εμφανίζεται σαν να έχη προβατοειδή κέρατα, μη επιθετική κατά τη φύσι της· αλλ’ ομιλώντας όπως ο δράκων Σατανάς ή Διάβολος, λέγει να κάμουν μια «εικόνα εις το θηρίον» για να χρησιμεύση ως στόμα για τη σατανική προπαγάνδα. Η Κοινωνία των Εθνών και ο διάδοχός της, τα Ηνωμένα Έθνη, απεδείχθησαν ότι είναι η εικών της όλης ορατής οργανώσεως του Σατανά. Και όπως προείπε η Γραφή, η Βρεττανία και η Αμερική την υπεστήριξαν και είναι υπεύθυνες για την ύπαρξί της.

Στην Αποκάλυψι, δέκατο έβδομο κεφάλαιο, αυτή η «εικών του θηρίου» καλείται, επίσης, «θηρίον κόκκινον», αποκαλύπτοντας δε αυτό ο άγγελος είπε: «Το θηρίον το οποίον είδες, ήτο, και δεν είναι, και μέλλει να αναβή εκ της αβύσσου και να υπάγη εις απώλειαν.» (Αποκάλ. 17:3, 8) Η Κοινωνία των Εθνών «ήτο,» αρχίζοντας να λειτουργή από τις 10 Ιανουαρίου 1920 αλλά στο έτος 1939 με την έκρηξι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πήγε στην άβυσσο της αδρανείας, για να ξαναβγή απλώς το 1945 ως η οργάνωσις των Ηνωμένων Εθνών.

Αυτό το θηρίον αποκαλύπτεται περαιτέρω από τη σχέσι του με τις προηγούμενες επτά παγκόσμιες δυνάμεις, κατά την αφήγησι των πραγμάτων, «είναι και αυτός ο όγδοος, και είναι εκ των επτά, και υπάγει εις απώλειαν.» (Αποκάλ. 17:11, περιθώριον) Μερικοί αναγνωρίζουν την καταστροφή του ως προσεχή. Ο Βρεττανός βουλευτής Άντονυ Φελ είπε: «Τα Ηνωμένα Έθνη εχρεωκόπησαν. Δικό μας δημιούργημα ήταν και μας απεγοήτευσε. Όχι λόγω ελλείψεως αγαθών προθέσεων, αλλά διότι είναι μια οργάνωσις καταδικασμένη σε αποτυχία.»

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΜΟΝΗ ΔΙΑΜΕΝΟΥΣΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ

Ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν εδώ στη γη, απέδειξε το νόμιμο δικαίωμά του να είναι ο αιώνιος Βασιλεύς του Ιεχωβά. Μετά την ανάστασί του από τον θάνατο στο έτος 33 μ.Χ., η αφήγησις λέγει ότι «εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Αυτή η περίοδος αναμονής έληξε με το τέλος των «καιρών των εθνών» στο έτος 1914. Αυτό εσήμανε τον καιρό του ν’ αρχίση να άρχη ο διωρισμένος βασιλεύς του Θεού που έχει νόμιμο δικαίωμα! Η Αποκάλυψις, δωδέκατον κεφάλαιον, περιγράφει τον Χριστόν ως να αναλαμβάνη το νόμιμο δικαίωμά του να άρχη και κατόπιν να καταρρίπτη τον Σατανάν και τους δαίμονές του απ’ τον ουρανό στη γη, όπου τους κρατεί επιφυλασσόμενος να τους καταστρέψη μαζί με όλη την ορατή θηριώδη οργάνωσι του Σατανά.

Γι’ αυτό, αναθαρρήστε, όλοι σεις οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι της σημερινής εποχής. Ο Θεός εγκαθίδρυσε μια Παγκόσμια Εξουσία, τη βασιλεία του εις χείρας του Χριστού Αυτού! Ο Δανιήλ, ομιλώντας για την καταστροφή της εικόνος του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ, ωμίλησε για την εποχή μας, όταν είπε: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή . . . θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» Εναποθέστε, λοιπόν, την ελπίδα σας και την εμπιστοσύνη σας στη βασιλεία του Θεού κι επιζήστε με αυτήν στους αιώνες!​—Δαν. 2:44.

[Εικόνες στη σελίδα 357]

ΒΑΒΥΛΩΝ

ΜΗΔΟ-ΠΕΡΣΙΑ

ΕΛΛΑΣ

ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΑΙ ΑΓΓΛΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ

Το Βατικανόν της Βαβυλώνος

Ο ΛΕΟΝΑΡΝΤ Κότρελ, στο βιβλίο του Χαμένες Πόλεις, ομιλεί για τις ανασκαφές των ερειπίων της Βαβυλώνος, που άρχισαν από τη Γερμανική Ανατολική Εταιρία, κάτω από την οδηγία του Ρόμπερτ Κολντεβέη, και λέγει: «Ένα προς ένα ανεκαλύφθησαν τα κυριώτερα κτίρια με τις υπομονητικές μεθόδους των Γερμανών· ο Ναός του Νιμάχ, το Μοάτειον Τείχος του Ιμγκούρ-Βελ και ο Ιερός πρόναος που εμπεριέκλειε του Πύργον Ετεμενάνκι, ‘ο θεμέλιος λίθος του ουρανού και της γης’​—Ο Πύργος της Βαβέλ ο ίδιος. Απετελείτο από μια πελωρία ορθογώνια αυλή, περιστοιχισμένη από κτίρια, μερικά ίσως προοριζόμενα να στεγάσουν προσκυνητάς, που ήρχοντο στον βωμό του Θεού, άλλα δε ήσαν πλούσιες και ευρύχωρες κατοικίες των αρχιερέων. Αυτό ήταν, όπως λέγει ο Κολντεβέη, ‘το Βατικανόν της Βαβυλώνος,’ ο τόπος τον οποίον ο Ηρόδοτος περιέγραψε ως ‘το ορειχαλκόθυρον αγιαστήριον του Διός Μπέλους.’

♦ «Από το ένα άκρον της αυλής ηγείρετο ο ίδιος ο πύργος, σε οκτώ βαθμίδες, μολονότι δεν μπορούμε να είμεθα βέβαιοι σε τι ύψος ανήρχετο αρχικά. Και ο Ναβουχοδονόσορ κι ο πατέρας του Ναβοπολάσσαρος άφησαν επιγραφές που εξαίρουν το ύψος του. Ο Ναβαπολάσσαρος λέγει: ‘Τότε ο Μαρδώκ με διέταξε . . .· ο πύργος της Βαβυλώνος, ο οποίος στον προ εμού χρόνον είχε εξασθενίσει, κι έφθασε σε ερήμωσι, να θέσω στερεά τα θεμέλιά του στο έγκατα του κάτω κόσμου, ενώ η κορυφή του έπρεπε να εκτείνεται προς τον ουρανό.’ Ο δε γυιός του καυχάται ότι ‘Για να υψωθή η κορυφή του Ετεμενάνκι για να μπορή ν’ αμιλλάται με τον ουρανό έθεσα το χέρι μου.’ . . . Η ίδια η Βαβυλών, μετά από μια σύντομη ανάστασι, επανήλθε και πάλι στην άμορφη μάζα ερειπίων τα όποια είδαν οι Ριτς και Λέυαρντ, διότι τα πλινθόκτιστα τείχη, αφού άπαξ εκτεθούν, κατακρημνίζονται γρήγορα, και αφότου ανεχώρησαν οι Γερμανοί, οι Άραβες οικοδόμοι του Χιλλάχ απέσπασαν σχεδόν κάθε πλίνθον του Πύργου του Ετεμενάνκι. Αυτό υπάρχει μόνο στις σελίδες του βιβλίου του Κολντεβέη.»

♦ Ένας πρόσφατος επισκέπης των ερειπίων της Βαβυλώνος, ο Πέτρος Μπαμ, λέγει στο βιβλίο του Πρώτοι Τόποι της Χριστιανοσύνης: «Οι ανασκαφές είναι ένας καταπληκτικός και σχεδόν αδιαπέραστος αγρός ερειπίων. . . . Όταν μπαίνη κανείς στον χώρο των ανασκαφών συναντά πρώτα τη φημισμένη Πύλη της Ιστάρ. Η Ιστάρ ήταν η θεά της γονιμότητος. Αργότερα συνεχωνεύθη με την Ελληνική Δήμητρα. Η Πύλη της Ιστάρ είναι ένα εκτεταμένο κτίριο, βαθιά βυθισμένο μέσα στη γη. Επέρασα μέσα από υψηλά πλινθόκτιστα τείχη, ύψους πενήντα ποδών, στο οποία μπορεί κανείς ακόμη να διακρίνη τα σχήματα μεγάλων ταύρων, δρακόντων και λεόντων, που υπήρχαν κατά τακτικά διαστήματα. Τα ανάγλυφα απετελούντο από λαμπερά χρωματισμένες στιλβωμένες πλάκες. Όλο αυτό το μεγαλοπρεπές έργον μετεφέρθη στο Βερολίνον πριν από πενήντα χρόνια. Ένα μέρος της Πύλης της Ιστάρ είχε συγκαλυφθή από του ίδιον του Ναβουχοδονόσορ για να κατακευασθή μια λεωφόρος παρελάσεων σε υψηλότερο επίπεδο.

♦ »Το μεγαλύτερο μέρος της λεωφόρου αυτής του Ναβουχοδονόσορ, που ήταν στρωμένη με μεγάλες λίθινες πλάκες, αφέθη γυμνό. Έχει αρκετά μίλια μάκρος. Αρχίζει από την Πύλη της Ιστάρ και τελειώνει στον Πύργο, τον πύργο στου οποίου την κορυφή ωρθώνετο ο Ναός του Μαρδώκ, του Θεού της Βαβυλώνος. Στις επίσημες πομπές τ’ αγάλματα των θεών εφέροντο από τους ιερείς δια μέσου αυτής της οδού. Στην ιερή οδό είχαν κτισθή μέγαρα και στις δύο πλευρές, τα δε θεμέλια τείχη που ανεσκάφησαν δίνουν μια ιδέα του μεγαλείου των. Η οδός πρέπει να ωμοίαζε μάλλον σαν τα Ηλύσια Πεδία των Παρισίων, μεταξύ του Λούβρου και της Αψίδος του Θριάμβου.»

♦ Ο αρχαιολόγος Κολντεβέη, ο οποίος ωνόμασε την περιοχή του ναού «το Βατικανόν της Βαβυλώνος,» εδημοσίευσε τις εντυπώσεις του στο βιβλίο Οι Ανασκαφές στη Βαβυλώνα: «Διότι τι είναι η γραπτή πληροφορία σε σύγκρισι με τη σαφήνεια των ενδείξεων που λαμβάνομε από τα ίδια τα κτίσματα, μολονότι είναι ερημωμένα; Ο κολοσσιαίος όγκος του πύργου, τον οποίον οι Ιουδαίοι της Παλαιάς Διαθήκης θεωρούσαν ως την ουσία της ανθρωπίνης καυχήσεως, ανάμεσα στα υπερήφανα μέγαρα των ιερέων, τα ευρύχωρα θησαυροφυλάκια, τα αναρίθμητα καταλύματα για ξένους​—λευκοί τοίχοι, ορειχάλκινες πόρτες, ισχυρά οχυρωματικά τείχη ολόγυρα με υψηλούς πυλώνες κι ένα δάσος από 1.000 πύργους—​το σύνολον πρέπει να έχη μεταδώσει μια υπέρτερη έννοια μεγαλείου, δυνάμεως και πλούτου, που σπάνια θα μπορούσαν να βρεθούν αλλού μέσα στο μεγάλο Βαβυλωνιακό βασίλειο.

♦ »Κάποτε παρατηρούσα το μεγάλο ασημένιο όρθιο άγαλμα της Παρθένου, μεγαλύτερο του φυσικού, κατάφορτο από αφιερώματα, δακτυλίους, πολυτίμους λίθους, χρυσόν και άργυρον, που εφέροντο πάνω σ’ ένα φορείο από σαράντα ανθρώπους, στον πυλώνα του δώματος των Συρακουσών, ψηλά πάνω από τα κεφάλια του συγκεντρωμένου πλήθους. . . . Με τον ίδιο τρόπο οραματίζομαι μια πομπή του θεού Μαρδώκ, καθώς εξήρχετο από την Εσαγκίλα, ίσως δια μέσου του περιβόλου, για να προχωρήση σ’ αυτόν τον θριαμβευτικό δρόμο μέσω της Οδού Παρελάσεων της Βαβυλώνος.»

Η 7^η Ημέρα​—Ένα Σάββατον Αναπαύσεως

Σε ποιούς εδόθη; Πώς αυτό ετηρείτο; Γιατί αυτό ήταν σημαντικό;

ΓΙΑ τον λαόν Ισραήλ η εβδόμη μέρα της εβδομάδος δεν ήταν συνήθης μέρα. Αντίθετα στις άλλες μέρες, η προσέγγισίς της εκηρύττετο από έξη ισχυρά σαλπίσματα, και κατόπιν, καθόσον ο ήλιος εξηφανίζετο κάτω από τον ορίζοντα, ο καθένας άρχιζε μια περίοδο αναπαύσεως από κοσμική και δουλευτική εργασία. Απ’ την ηλιακή δύσι της έκτης μέρας ως τη δύσι της εβδόμης μέρας δεν επετρέπετο εργασία, ούτε η συλλογή θάμνων ή το άναμμα πυρός.

Δυνάμει Θείου νόμου είχαν θέσει κατά μέρος αυτή τη μέρα ως περίοδον αναπαύσεως. Ο νόμος εκτίθεται στην τέταρτη απ’ τις φημισμένες Δέκα Εντολές, που είχαν δοθή στον Μωυσή στο Όρος Σινά. Ο λαός παρηγγέλλετο να τη θυμάται σε όλες τις γενεές των. «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, δια να αγιάζης αυτήν· έξ ημέρας εργάζου, και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Ιεχωβά του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε συ, μήτε ο υιός σου, μήτε η θυγάτηρ σου, μήτε ο δούλός σου, μήτε η δούλη σου, μήτε το κτήνός σου, μήτε ο ξένος σου, ο εντός των πυλών σου· διότι εις έξ ημέρας εποίησεν ο Ιεχωβά τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε· δια τούτο ευλόγησε ο Ιεχωβά την ημέραν του Σαββάτου, και ηγίασεν αυτήν.»​—Έξοδ. 20:8-11, ΜΝΚ.

Μολονότι δεν έπρεπε να γίνεται καμμιά εργασία την εβδόμη μέρα, αυτό δεν σημαίνει αυτή αυτή ήταν μια μέρα ολοτελούς αεργίας. Επειδή η θρησκευτική δράσις συνεβιβάζετο με τη μέρα, οι ιερείς συνέχιζαν το θυσιαστικό των έργον όπως τις άλλες μέρες, με τη διαφορά ότι προσέφεραν δύο αρνιά αντί ένα. Αντικαθιστούσαν με νωπόν άρτον τους δώδεκα άρτους της προθέσεως στα Άγια του ναού κι εκτελούσαν περιτομές σε οποιαδήποτε βρέφη, των οποίων η ογδόη μέρα συνέπιπτε Σάββατο. Αυτή ήταν επίσης η μέρα που μια νέα μερίς ιερέων ελάμβαναν τις θέσεις των στον ναό για μια εβδομαδιαία υπηρεσία. Μολονότι λοιπόν ήταν μέρα αναπαύσεως από εργασία για τον λαό, ήταν μια μέρα δράσεως για τους ιερείς. Η εκτέλεσις ακόμη και κοπιωδών θρησκευτικών υπηρεσιών ήταν σε αρμονία με τη σαββατιαία διάταξι.

Ο λαός, αντί να είναι εντελώς άεργος, απητείτο να έχουν μια αγία σύναξι ή συνέλευσι με το να συνέρχωνται για δημοσία λατρεία και διδασκαλία. Πραγματικά, η μέρα δεν ετηρείτο κατάλληλα εκτός αν αφιερώνετο στα καθήκοντα της ιδιωτικής και δημοσίας λατρείας. Όταν ιδρύθησαν συναγωγές, αυτές οι συνελεύσεις εγίνοντο εκεί. Κάθε σάββατο, όταν συνήρχετο ο λαός, εποικοδομούντο με τη δημοσία ανάγνωσι του γραπτού λόγου του Θεού. Ο απόστολος Παύλος, αναφερόμενος σ’ αυτό το έθιμον, είπε: «Διότι ο Μωυσής από γενεάς αρχαίας έχει εν πάση πόλει τους κηρύττοντας αυτόν εν ταις συναγωγαίς, αναγινωσκόμενος κατά παν σάββατον.» (Πράξ. 15:21) Ο λαός Ισραήλ, απέχοντας από κοσμική εργασία την εβδόμη μέρα, ήσαν ελεύθεροι, όχι μόνο ν’ αναπαυθούν, αλλά και να προσεύχωνται, να διδάσκωνται από τις Γραφές και να μελετούν περί του Δημιουργού και των μεγαλειωδών του έργων.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

Η εξέτασις του σαββάτου θα ήταν ατελής αν δεν ανεφέροντο και τα σάββατα εκτός από το σάββατον της εβδόμης ημέρας που παρήγγειλε ο Θεός στον εκλεκτό του λαό να τηρή. Το να τηρήται το εβδομαδιαίο σάββατο και να μην τηρούνται τα άλλα θα ήταν παράβασι ή αγνόησι του νόμου του Θεού. Εκτός από το εβδομαδιαίο σάββατο οι Ισραηλίται απητείτο να τηρούν το Πάσχα κάθε έτος, στις 14 Νισάν. Η επόμενη μέρα μετά το Πάσχα ήταν σαββατιαία μέρα που έκανε έναρξι της εβδομαδιαίας εορτής των αζύμων. Η τελευταία μέρα της εορτής εκείνης ήταν επίσης σάββατο. Πενήντα μέρες μετά τη μέρα της προσφοράς των πρωτοκαρπίων (16 Νισάν) έπρεπε να τηρήται άλλη μια σαββατιαία μέρα αναπαύσεως, η εορτή των εβδομάδων ή Πεντηκοστή.

Ο έβδομος μήνας ήταν ένας εξαιρετικός μήνας στον Ισραήλ. Η πρώτη του μέρα ήταν σάββατο, και κατόπιν τη δεκάτη μέρα, τη μέρα του εξιλασμού, ήταν άλλο ένα σάββατο. Αυτό ηκολουθείτο από άλλη μια μέρα αναπαύσεως τη δεκάτη πέμπτη μέρα του μηνός, όταν άρχιζε η εορτή της σκηνοπηγίας. Η μέρα που επακολουθούσε μετά απ’ αυτή την εβδομαδιαία εορτή ήταν ένα άλλο σάββατο οπότε δεν εγίνετο εργασία. Αλλ’ αυτό δεν ήταν όλο. Κάθε έβδομο έτος και κάθε πεντηκοστό έτος ήσαν ετήσια σάββατα για τη γη, οπότε επετρέπετο η ανάγνωσις. Τα πολλά αυτά σάββατα αποτελούσαν όλα μέρος της τηρήσεως του σαββάτου που απαιτούσε ο νόμος του Θεού από το έθνος Ισραήλ. «Προσέχετε να φυλάττητε τα σάββατά μου.»​—Έξοδ. 31:13.

ΠΟΤΕ ΕΔΟΘΗ

Στους Ισραηλίτας στην Αίγυπτο είχαν δοθή οδηγίες για την τήρησι του σαββάτου λίγο πριν απελευθερωθούν από την Αιγυπτιακή δουλεία. Όταν ο Θεός τους έδωσε οδηγίες σχετικά με το πρώτο Πάσχα είπε: «Και εν τη πρώτη ημέρα [δεκάτη πέμπτη του Νισάν] θέλει είσθαι σύναξις αγία· και εν τη εβδόμη ημέρα [21η Νισάν] σύναξις αγία θέλει είσθαι εις εσάς· ουδεμία εργασία θέλει γίνεσθαι εν αυταίς, εκτός ό,τι χρειάζεται εις έκαστον άνθρωπον δια να φάγη· τούτο μόνον θέλετε κάμει.»​—Έξοδ. 12:16.

Μόνον όταν οι Ισραηλίται ήσαν έξω από την Αίγυπτο κι επορεύοντο προς το Όρος Σινά τους υπέδειξε ο Θεός ότι έπρεπε να τηρούν μια μέρα της εβδομάδας για σαββατιαία ανάπαυσι. Αυτό έγινε όταν άρχισε να τους προμηθεύη καθημερινή τροφή υπό τη μορφή του θαυματουργικού μάννα. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Ιδού, θέλω βρέξει εις εσάς άρτον εξ ουρανού· και θέλει εξέρχεσθαι ο λαός και συνάγει καθ’ ημέραν το αρκούν της ημέρας . . . την δε έκτην ημέραν ας ετοιμάζωσιν εκείνο το οποίον ήθελον εισαγάγει, και ας ήναι διπλάσιον του όσον συνάγουσι καθ’ ημέραν.» Στον λαόν ο Μωυσής είπε τότε: «Ίδετε ότι ο Ιεχωβά έδωκεν εις εσάς το σάββατον, δια τούτο την έκτην ημέραν σας δίδει άρτον δύο ημερών.»​—Έξοδ. 16:4, 5, 29, ΜΝΚ.

Οι οδηγίες του Θεού ενταύθα για την τήρησι του σαββάτου και ό,τι είχε πει στην Αίγυπτο σχετικά με το Πάσχα εχρησίμευσε για να εισαγάγη την τήρησι του σαββάτου στο έθνος Ισραήλ. Αργότερα όταν εδόθη ο νόμος περί σαββάτου στο Όρος Σινά, έλαβαν πιο λεπτομερείς οδηγίες για την τήρησι αυτών των ημερών αναπαύσεως.

Η ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Επειδή η τετάρτη από τις Δέκα Εντολές, που ομιλεί για την εβδόμη μέρα του σαββάτου, αναφέρει πώς ο Θεός ανεπαύθη την εβδόμη δημιουργική μέρα, μερικοί συμπεραίνουν ότι η εβδομαδιαία τήρησις του σαββάτου υπήρχε από τον καιρό του πρώτου ανθρώπου. Βασίζουν το επιχείρημά των στο γεγονός ότι ο Θεός ανεπαύθη, ευλόγησε και καθηγίασε την εβδόμη δημιουργική μέρα, η οποία πιστεύουν ότι ήταν μια κατά γράμμα εικοσιτετράωρη μέρα. Το Γραφικό εδάφιο, στο οποίο πολύ στηρίζονται για να υποστηρίξουν τον ισχυρισμό τους, είναι το Γένεσις 2:3, το οποίον λέγει: «Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην, και ηγίασεν αυτήν· διότι εν αυτή ανεπαύθη από πάντων των έργων αυτού, τα οποία έκτισε και έκαμεν ο Θεός.» Σχετικά μ’ αυτό το εδάφιο, ο Ρόμπερτ Τζάμισον, στα Κριτικά και Πειραματικά Σχόλιά του, λέγει: «Θεωρούμε αυτή την περικοπή ως τον μέγαν χάρτην του Σαββάτου και ως σαφή απόδειξιν του γεγονότος ότι η θέσπισις του ήταν ταυτόχρονη με τη δημιουργία του ανθρώπου.»

Αλλά πού μέσα σ’ αυτό το Γραφικό εδάφιο υπάρχει οποιασδήποτε εντολή στο ανθρώπινο γένος να τηρή την εβδόμη μέρα της εβδομάδος ως σάββατον; Πού υπάρχει έστω και νύξις ότι ο άνθρωπος περιλαμβάνεται σε ό,τι λέγεται ενταύθα; Ό,τι βρίσκομε είναι μια δήλωσις του τι έκαμε ο Θεός, όταν ήλθε στην εβδόμη δημιουργική μέρα, δεν ήταν έκθεσις κανενός νόμου στον άνθρωπο. Ούτε αυτό το εδάφιο, ούτε κανένα άλλο μέρος της Γραφής δεν λέγει, ούτε και νύξιν απλώς κάνει, ότι η τήρησις του Σαββάτου διετάσσετο στον Αδάμ ή ότι αυτός ετήρησε ποτέ την εβδόμη μέρα της εβδομάδος ως σάββατον.

Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ο Θεός καθίδρυσε ένα πρότυπο για τον εβδομαδιαίο νόμο του σαββάτου που είχε δοθή στον Μωυσή, αλλά πώς μπορούσε ν’ αναμένεται απ’ τον καθένα να υπακούση σ’ έναν τέτοιο νόμο προτού δοθή αυτός ο νόμος; Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, που δεν υπάρχουν στοιχεία περί τηρήσεως του σαββάτου από κανέναν πριν από την εποχή του Μωυσέως.

Αποτελεί σφάλμα το να υποτεθή ότι ο Θεός ευλόγησε και καθηγίασε μια κατά γράμμα εικοσιτετράωρη μέρα στον καιρό που ανεπαύθη. Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας περί εισόδου στην ανάπαυσι του Θεού χιλιάδες χρόνια μετά την έναρξί της, εδήλωσε ότι η μέρα αναπαύσεως του Θεού συνεχίζεται ακόμη στην εποχή του κι έτσι ήταν μια μακρά περίοδος χρόνου. «Διότι είπεν εν μέρει τινί περί της εβδόμης ούτω, “Και κατέπαυσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού.” Και εν τούτω πάλιν, “Δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου.” Ας σπουδάσωμεν λοιπόν να εισέλθωμεν εις εκείνην την κατάπαυσιν.»​—Εβρ. 4:4, 5, 11.

Ο αριθμός επτά χρησιμοποιείται συχνά στη Γραφή και ενέχει την έννοια της πληρότητος. Η Λαϊκή και Κριτική Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία τονίζει ότι η ρίζα της Εβραϊκής λέξεως που σημαίνει επτά υποβάλλει «την ιδέα της επαρκείας, ικανοποιήσεως, πληρότητος, τελειότητος, αφθονίας.» Έτσι, η ύπαρξις επτά ημερών της δημιουργικής εβδομάδος κατεδείκνυε πληρότητα ή τελειότητα. Εφόσον η εβδόμη δημιουργική μέρα απεδείχθη ότι ήταν χιλιάδων ετών διαρκείας, αφού πέρασαν σχεδόν 6.000 χρόνια από τη δημιουργία του Αδάμ, κι αφού η Βιβλική προφητεία αποδεικνύει ότι ζούμε στον έσχατο καιρό του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων που αμέσως προηγείται από την αναπαυτική χιλιετηρίδα της Βασιλείας του Χριστού, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι η μεγάλη αυτή ημέρα αναπαύσεως θα ήταν πλήρης με 7.000 έτη. Η χιλιετής βασιλεία του Χριστού θα περιελαμβάνετο λογικά σ’ αυτή την επτακισχιλιετή ημέρα αναπαύσεως του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η εβδόμη δημιουργική ημέρα είναι καθ’ εαυτήν μια εβδομάς από 1000-ετείς ημέρες. Επειδή το όνομα του Ιεχωβά θα διεκδικηθή σ’ αυτό το χρονικό διάστημα και οι σκοποί του για τη γη και τον άνθρωπο θα εκπληρωθούν πλήρως, η ημέρα είναι ιερή. Η ευλογία της απ’ Αυτόν θα εκδηλωθή στη χιλιετή βασιλεία του Μεσσία.

Το ότι η ημέρα αναπαύσεως του Θεού αποτελείται από επτά 1000-ετείς ημέρες παρετηρήθη επίσης από μερικούς Ιουδαίους ραββίνους πριν από μερικές εκατονταετηρίδες. Στο έτος 1626 ο Χένρυ Αίνσγουορθ ανέφερε έναν απ’ αυτούς στο βιβλίο του Σχόλια πάνω στο Πρώτο Βιβλίο του Μωυσέως που Καλείται Γένεσις, ο οποίος είπε: «Αν ερμηνεύσωμε την εβδόμη ημέρα, της εβδόμης χιλιετηρίδος, που είναι ο ερχόμενος κόσμος, η δήλωσις είναι ότι​—κι ευλόγησε, διότι ήταν στην εβδόμη χιλιάδα, όλες οι ψυχές θέλουν δεσμευθή στα δεσμά της ζωής . . . έτσι είπαν στα σχόλιά των οι καλής μνήμης Ραβίνοι μας· ο Θεός ευλόγησε την εβδόμη ημέρα, ο άγιος Θεός ευλόγησε τον μέλλοντα κόσμον, ο οποίος αρχίζει απ’ την εβδόμη χιλιετηρίδα.» Ο μέλλων κόσμος είναι η 1000-ετής βασιλεία του Μεσσία, ένα κατάλληλο αποκορύφωμα της συμβολικής εβδομάδος των 7.000 ετών που αποτελούν την ύπαρξι του ανθρώπου στη γη στη διάρκεια της ημέρας αναπαύσεως του Θεού. Θα φέρη στο ανθρώπινο γένος ανάπαυσι από δουλικό κόπο κι από τη δουλεία της αμαρτίας.

Έτσι βλέπομε τη χρησιμοποίησι από τον Θεό του τελείου αριθμού επτά. Η δημιουργική εβδομάς απετελείτο από επτά ημέρες, οι οποίες δεν συνίσταντο απλώς από ώρες, αλλ’ από 7.000 έτη η καθεμιά. Αυτό σημαίνει ότι κάθε δημιουργική ημέρα ήταν, καθ’ εαυτήν, μια εβδομάς χιλιετών ημερών. Μετά το εξαίρετο αυτό πρότυπο, εδόθη στο έθνος Ισραήλ μια συμβολική εβδομάς ετησίων ημερών, και κάθε έβδομον έτος ήταν ένα σάββατον αναπαύσεως για τη γη. Αυτό μας φέρνει στην κατά γράμμα εβδομάδα των επτά ημερών, των οποίων η εβδόμη ήταν ένα σάββατο στο έθνος Ισραήλ. Λογικό, λοιπόν, ήταν ότι η τετάρτη εντολή έπρεπε ν’ αναφέρεται στη μεγάλη δημιουργική εβδομάδα, της οποίας η κατά γράμμα εβδομάς αποτελεί μικρό πανομοιότυπο.

Εφόσον η ημέρα αναπαύσεως του Θεού ήταν, όπως έπρεπε να είναι, πολύ μεγαλύτερη από την εικοσιτετράωρη μέρα αναπαύσεως της οποίας αποτελεί πρότυπον, είναι σφάλμα να συμπεράνωμε ότι η ευλογία του της μεγάλης ημέρας αναπαύσεώς του εσήμαινε ότι όλο το ανθρώπινο γένος ήταν υποχρεωμένο να τηρή μια σαββατιαία ανάπαυσι κάθε εβδόμη μέρα.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ

Υπάρχει πλήρης σιωπή στις Γραφές περί τηρήσεως του σαββάτου από οποιονδήποτε των πατριαρχών πριν από τις ημέρες του Μωυσέως. Το γεγονός ότι χρησιμοποιούσαν επταήμερες εβδομάδες μπορεί να προβληθή από μερικά άτομα ως ένδειξις ότι τηρούσαν ένα σάββατο, αλλά πώς αυτό μπορεί να γίνη παραδεκτό ως λογικό επιχείρημα, όταν δεν υπάρχη ούτε η ελάχιστη ένδειξις ότι οι πατριάρχαι θεωρούσαν την εβδόμη μέρα διαφορετική από τις άλλες έξη; Σ’ αυτό το σημείο εξετάστε τι λέγεται στη Λαϊκή και Κριτική Βιβλική Εγκυκλοπαιδεία: «Αφ’ ετέρου πάλιν αποκρούεται το ότι ο υπολογισμός του χρόνου κατά εβδομάδες υπονοεί κάποια σχέσι προς το σάββατο. Η διαίρεσις του χρόνου κατά εβδομάδες, όπως είναι από τις πιο αρχαίες και παγκόσμιες, έτσι είναι κι απ’ τις πιο καταφανείς επινοήσεις.»

Όταν ο Θεός έδωσε στον Νώε ειδικές εντολές μετά τον Κατακλυσμό, αυτές περιελάμβαναν λεπτομέρειες όπως είναι ο σεβασμός της ζωής, βρώσις κρέατος και η αποχή από αίμα. Δεν έγινε, όμως, μνεία περί τηρήσεως του σαββάτου. Το προφανές συμπέρασμα που πρέπει να συναχθή από την πλήρη σιωπή σ’ αυτό το θέμα στη διάρκεια των δυόμιση χιλιετηρίδων πριν από τον Μωυσή είναι ότι ο Θεός δεν απαιτούσε τήρησι του Σαββάτου στη διάρκεια του καιρού εκείνου. Δεν ήταν για τους πατριάρχας.

Η τήρησις του σαββάτου είχε δοθή απλώς στο έθνος Ισραήλ ως σημείον μεταξύ αυτών και του ουρανίου άρχοντός των, με τον οποίον είχαν προέλθει σε σχέσι διαθήκης. Έχομε τη δήλωσι αυτού του Θεού περί τούτου: «Έξ ημέρας θέλει γίνεσθαι εργασία· εν δε τη εβδόμη ημέρα, σάββατον θέλει είσθαι, ανάπαυσις . . . Τούτο είναι σημείον μεταξύ εμού και των υιών Ισραήλ διαπαντός.» (Έξοδ. 31:15, 17) Κανένα άλλο έθνος λαού πριν από τις ημέρες του Μωυσέως δεν είχε αγιασθή ή ξεχωρισθή για ένα άγιο σκοπό όπως οι Ισραηλίται. Ο Θεός απαιτούσε απ’ αυτούς πράγματα που δεν απήτησε από κανένα άλλο λαό. «Δεν έκαμε την διαθήκην ταύτην ο Ιεχωβά προς τους πατέρας ημών, αλλά προς ημάς, ημάς οίτινες πάντες είμεθα ενταύθα σήμερον ζώντες.» (Δευτ. 5:3, ΜΝΚ) Το σάββατον αποτελούσε ειδικό σημείον της σχέσεώς των με τον Ιεχωβά και μια υπόμνησι της απελευθερώσεώς των από την Αιγυπτιακή δουλεία. «Και Κύριος ο Θεός σου σε εξήγαγεν εκείθεν εν χειρί κραταιά και εν βραχίονι εξηπλωμένω· δια τούτο Κύριος ο Θεός σου προσέταξεν εις σε να φυλάττης την ημέραν του σαββάτου.»​—Δευτ. 5:15.

Για το έθνος Ισραήλ η εβδόμη μέρα της εβδομάδος ήταν ένα θεόδοτο σάββατο που έπρεπε να τηρήται επί ένα απεριόριστο διάστημα χρόνου. Κάθε εβδομάδα, όταν τα σαλπίσματα ανήγγελλαν την προσέγγισι της εβδόμης ημέρας, ήταν μια χαρωπή ευκαιρία, διότι το σάββατο εσήμαινε ανάπαυσι για τα σώματά των και για το πνεύμα των. Η υγιής διδασκαλία κι ενθάρρυνσις που ελάμβαναν από τα Γραφικά αναγνώσματα, τις άγιες συνελεύσεις και την προσευχή εκείνη τη μέρα, τους ανύψωνε πνευματικώς. Το σάββατο, ενώ αποτελούσε μια συνεχή υπόμνησι της θαυματουργικής των απελευθερώσεως από την Αίγυπτο και της ασυνήθους των σχέσεως με τον Θεόν ως εκλεκτός Του λαός, εφιστούσε, επίσης, την προσοχή των στη μεγάλη ημέρα της Θείας αναπαύσεως, της οποίας το τέλος θα εύρη τον αρχικό Του σκοπό για τον άνθρωπο πλήρως εκπληρωμένο. Όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος, το σάββατον ήταν μια σκιά των μελλόντων. Εφιστούσε την προσοχή στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, που θα φέρη στους ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους τις υποσχεμένες Θείες ευλογίες της αιωνίου ζωής και της ειρήνης σ’ ένα γεμάτον από ανάπαυσι νέο κόσμο.​—Κολ. 2:16, 17

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν ένα άτομο είναι αποκεκομμένο από την επικοινωνία, αλλ’ εξακολουθή να προσέρχεται ήσυχα στην Αίθουσα Βασιλείας, είναι κατάλληλο να συμπαρακάθεται δίπλα του ο γαμήλιος σύντροφός του στη διάρκεια των συναθροίσεων;​—Ι. Φ., Ελβετία.

Για να βοηθούνται εκείνοι που ειλικρινά μετανοούν να επανέλθουν σε κατάλληλη σχέσι με του Ιεχωβά Θεό και την οργάνωσί του, απετέλεσε σκοπόν της Εταιρίας να επιτρέπη στα αποκεκομμένα από την επικοινωνία άτομα να είναι παρόντα σε όλες τις συναθροίσεις της Αιθούσης Βασιλείας που είναι ελεύθερες για το πολύ κοινόν. Για τους εγγάμους ο Ιησούς εξέθεσε την κατάλληλη άποψι ότου είπε: «Δεν ανεγνώσατε, ότι ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς; και είπεν, “Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν”; Ώστε δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σαρξ. Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη.» (Ματθ. 19:4-6) Αυτός ο κανών φαίνεται να εφαρμόζεται και στην Αίθουσα Βασιλείας όπως και αλλού. Ένεκα τούτου θα εφαίνετο ως ακατάλληλο να επιβληθή χωρισμός μεταξύ ενός ανδρός και της συζύγου του έστω κι αν ο ένας ή ο άλλος είναι αποκεκομμένος από την επικοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει πνευματική συναναστροφή του πιστού με τον αποκοπέντα σύντροφο. Ωστόσο, θα ήταν σφάλμα να προσπαθή το καλά ιστάμενο άτομο να επιβάλη τη συναναστροφή του αποκοπέντος συντρόφου στους άλλους αδελφούς και αδελφές της εκκλησίας με σκοπό να τους κάμη ν’ αναγνωρίσουν τον αποκοπέντα και να έχουν επικοινωνία με αυτόν.

● Γιατί τα εδάφια Παροιμίαι 8:24, 25 ομιλούν για τη σοφία ως να «εγεννήθη»;​—Μπ. Γκ., Ην. Πολιτ.

Η σοφία εκεί χαρακτηρίζεται ως «γεννηθείσα» διότι το Εβραϊκό κείμενο εδώ χρησιμοποιεί μια λέξι που εφαρμόζεται σε γυναίκες στον καιρό του τοκετού. Η Εβραϊκή αυτή λέξις ειδικά τονίζει το ζήτημα της ωδίνες, που δείχνει τις συστροφές που κάνει μια γυναίκα όταν ωδίνη για να γεννήση. Έτσι, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου δείχνει αυτή τη Σοφία προσωποποιημένη, δηλαδή, τον μονογενή Υιόν του Θεού που ενεφανίσθη ως γεννηθείς, όπως όταν μια γυναίκα γεννά ένα τέκνον. (1 Κορ. 1:30· Κολ. 1:13-15) Για όλες τις ωδίνες που περιλαμβάνονται, μια γυναίκα πρέπει να επαινεθή που γέννησε τέκνον. Έχει λόγο να χαίρη κατόπιν, όπως είπε ο Ιησούς. (Ιωάν. 16:21) Στην Εβραϊκή, με τη χρήσι αυτής της λέξεως σχετικά με τη γέννησι της Σοφίας προσωποποιημένης, τονίζεται ότι ο Θεός πρέπει να επαινεθή για τη γέννησι του μονογενούς του Υιού, διότι η πρώτη δημιουργία του είναι έργον, στο οποίον εδαπανήθη πολλή Θεία σκέψις. Γι’ αυτό η Σοφία προσωποποιημένη πρέπει πολύ να εκτιμηθή ως ο Υιός του Θεού, η ‘αρχή των οδών αυτού.’

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

16 Εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι· διότι καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται.​—1 Κορ. 7:9. Σ 15/3/61 25

17 Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι . . . μιας γυναικός ανήρ.​—1 Τιμ. 3:2. Σ 1/3/61 2, 3α

18 Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.​—1 Κορ. 11:3. Σ 1/4/61 19, 20

19 Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ. Σ 15/9/60 11

20 Όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.​—2 Τιμ. 2:2. Σ 15/12/60 17α

21 Κάλλιον όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον.​—Εκκλησ. 7:1. Σ 1/10/60 3, 4

22 Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού.​—Λουκ. 9:62. Σ 15/8/60 17, 18α

23 Πας πόρνος, ή ακάθαρτος, ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του . . . Θεού.​—Εφεσ. 5:5. Σ 1/8/60 10, 9α

24 Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών.​—1 Πέτρ. 3:1. Σ 15/11/60 5, 6α

25 Εξεύρει ο Ιεχωβά . . . τους δε αδίκους να φυλάττη εις την ημέραν της κρίσεως δια να κολάζωνται· μάλιστα δε τους οπίσω της σαρκός ακολουθούντας με επιθυμίαν ακαθαρσίας, και καταφρονούντας την εξουσίαν.​—2 Πέτρ. 2:9, 10, ΜΝΚ. Σ 1/12/60/ 11, 12α

26 Σεις εγείνετε μιμηταί ημών και του Κυρίου, δεχθέντες τον λόγον εν μέσω πολλής θλίψεως, μετά χαράς πνεύματος αγίου· ώστε εγείνετε τύποι εις . . . τους πιστεύοντας.​—1 Θεσ. 1:6, 7. Σ 1/2/61 32, 34

27 Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά.​—Κολ. 3:23, ΜΝΚ. Σ 1/7/60 15α

28 Ζητείτε τον Ιεχωβά.​—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ. Σ 15/2/61 48, 49

29 Να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας.​—Εφεσ. 4:23. Σ 15/1/60 23α

30 Και εδούλευσεν ο Ιακώβ δια την Ραχήλ επτά έτη· και εφαίνοντο εις αυτόν ως ημέραι ολίγαι, δια την προς αυτήν αγάπην αυτού.​—Γεν. 29:20. Σ 1/3/61 9, 10α

31 Πίνε ύδατα εκ της δεξαμενής σου.​—Παροιμ. 5:15. Σ 15/3/61 27

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν πνευματικώς άγρυπνοι στους κρισίμους αυτούς καιρούς. (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Σεπτεμβρίου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, τα πρόσφατα βοηθήματα Γραφικής μελέτης που έχουν εκδοθή από την Εταιρία Σκοπιά.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΟΦΕΛΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΛΑΤΡΕΩΝ

Παρευρεθήκατε σε κάποια από Ιεχωβά που έλαβαν χώραν το καλοκαίρι αυτό; Είτε παρευρέθητε, είτε όχι, θα χαρήτε να μάθετε ότι οι κύριες ομιλίες που εδόθησαν στις Συνελεύσεις αυτές θα δημοσιευθούν στα προσεχή τεύχη της Σκοπιάς. Για να εξασφαλίσετε τη λήψι του κάθε τεύχους και των εξαιρετικών αυτών ομιλιών της Συνελεύσεως, αποστείλατε τώρα την ετησία συνδρομή σας για τη Σκοπιά. Αποστείλατε μόνον δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

29 Οκτωβρίου Εκδήλωσις Χριστιανικών Τρόπων. Σελ. 537.

5 Νοεμβρίου: Προοδεύοντας προς την Ωριμότητα. Σελ. 544.

Η Αγάπη προς τον Πλησίον Δεν Αντικαθιστά την Αγάπη προς τον Θεό

Η ΤΗΡΗΣΙΣ ενός νόμου δεν απαλλάσσει ένα άτομο από το να υπακούη σε άλλους νόμους. Παραδείγματος χάριν: Αν οδηγήτε ένα αυτοκίνητο, γνωρίζετε ότι πρέπει όχι μόνο να μένετε στη δεξιά πλευρά του δρόμου (ή στην αριστερά, ανάλογα με τη χώρα στην οποία ζήτε), αλλ’ ότι πρέπει επίσης να τηρήτε τα όρια της ταχύτητος και να προσέχετε τα φώτα της τροχαίας. Δεν θα ενομίζατε ότι δικαιολογείτε την ταχύτητά σας απλώς επειδή εμείνατε στην ορθή πλευρά του δρόμου, ούτε θα ενομίζατε ότι δικαιολογείτε το ότι βρίσκεσθε στην εσφαλμένη πλευρά απλώς επειδή δεν υπερέβητε την κανονισμένη ταχύτητα και εδώσατε προσοχή στα φώτα της τροχαίας. Δεν είναι έτσι;

Αλλ’ αυτή η υποκειμένη αρχή δεν εκτιμάται πάντοτε όταν πρόκειται για πνευματικά πράγματα, τη θρησκεία, για τη λατρεία των Θεού. Μια περίπτωσις επί του σημείου αυτού περιλαμβάνει τις δύο μεγάλες εντολές της ζωής που ο Ιησούς Χριστός εξέθεσε για τους ακολούθους του: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου», και, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Η ανθρώπινη τάσις είναι να τονίζεται η μία από τις εντολές αυτές και, ένεκα τούτου, να συγχωρήται η παραμέλησις της άλλης εντολής, ίσως ασυναισθήτως.​—Μάρκ. 12:29-31, ΜΝΚ.

Έτσι είναι κοινή αδυναμία στον «Χριστιανικό κόσμο» να ενδιαφέρωνται μόνο για την εκδήλωσι αγάπης προς τον πλησίον, αφήνοντας την πιο σπουδαία εντολή, το ν’ αγαπούμε τον Θεό εξ όλης καρδίας, διανοίας, ψυχής και δυνάμεως, να λησμονήται τελείως. Έτσι βρίσκομε πολλούς καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς με καλές διαθέσεις, που ασχολούνται με το «κοινωνικόν ευαγγέλιον», με ανθρωπιστικά σχέδια, όπως την καταπολέμησι των ασθενειών, της πολιτικής διαφθοράς, των οικονομικών και κοινωνικών κακών, αλλ’ οι οποίοι ολίγο στοχάζονται, αν στοχάζονται καν, την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή, το αν αυτό αληθινά είναι το θέλημα του Θεού γι’ αυτούς ή όχι. Συνειδητά ή ασυναίσθητα δικαιολογούν την έλλειψι αγάπης προς τον Θεό, επειδή επιδεικνύουν εκείνο που θεωρούν ότι είναι αγάπη προς τον πλησίον.

Χαρακτηριστικό αυτού του τρόπου του σκέπτεσθαι είναι το λαϊκό Αμερικανικό ποίημα, που τόσο συχνά αναφέρεται με επιδοκιμασία, για έναν Αμπού μπεν Αντέμ. Μια νύχτα εξύπνησε να δη έναν άγγελο που έγραφε σ’ ένα χρυσό βιβλίο τα ονόματα εκείνων που αγαπούσαν τον Κύριο. Όταν ερώτησε τον άγγελο αν το όνομά του ήταν μεταξύ εκείνων και ο άγγελος του είπε ότι δεν ήταν, αυτός απήντησε: «Σε παρακαλώ, λοιπόν, γράψε με ως έναν που αγαπά τους συνανθρώπους του.» Το ποίημα προχωρεί και λέγει: «Ο άγγελος έγραψε και εξηφανίσθη. Την επόμενη νύχτα ήλθε πάλι με μια μεγάλη λυχνία, και έδειξε τα ονόματα εκείνων που ευλογήθηκαν με την αγάπη του Θεού, και να! Το όνομα του Μπεν Αντέμ προηγείτο από όλα τα υπόλοιπα.» Με άλλα λόγια, η αγάπη προς τον πλησίον είναι ανώτερη από την αγάπη προς την Θεό. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Η αγάπη προς τον Θεό έρχεται πρώτη. Όχι ότι η αγάπη προς τον πλησίον μπορεί κι αυτή να παραμεληθή, διότι, όπως καλά το διατυπώνει ο απόστολος Ιωάννης, «Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά;»​—1 Ιωάν. 4:20.

Είναι αλήθεια ότι εκείνοι που εκδηλώνουν αγάπη προς τον πλησίον μπορεί να επιμένουν ότι αγαπούν τον Θεό και ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το δείχνουν. Αλλ’ αυτό είναι απλώς δική των αντίληψις των πραγμάτων. Ο λόγος του Θεού μάς λέγει ότι «αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.» Αν, λοιπόν, δεν υπακούωμε στις απαιτήσεις του Θεού για μας, δεν μπορούμε να ισχυριζώμεθα ότι τον αγαπούμε. Ο Αδάμ μπορεί να μετέσχε του απαγορευμένου καρπού λόγω της αγάπης του για την Εύα, αλλά αυτό δεν εδικαιολόγησε ούτε έφερε συγχώρησι στην απειθή του πράξι. Έπειτα υπήρχε ο Βασιλεύς Σαούλ· αυτός, κατ’ ουσίαν, εχρησιμοποίησε ακριβώς αυτό το επιχείρημα. Όταν αντιμετώπισε την αποτυχία του να υπακούση στην εντολή του Θεού, την εδικαιολόγησε με βάσι το ενδιαφέρον του για ό,τι ήθελε ο λαός του Ισραήλ. Αλλ’ αυτό δεν εχρησίμευσε ως δικαιολογία στα όμματα του Θεού. Για την απείθειά του ο Βασιλεύς Σαούλ απερρίφθη από τον Ιεχωβά Θεό.​—1 Ιωάν. 5:3· 1 Σαμ. 15:22, 23.

Υπήρχε επίσης ο Βασιλεύς Σολομών. Είχε τόση «αγάπη προς τον πλησίον», για τις συζύγους του, ώστε έκαμε προμήθεια για να υποστηρίξη τις ειδωλολατρικές των μορφές λατρείας, και στο τέλος δεν αγαπούσε πια τον Ιεχωβά, τον Θεόν του πατρός που Δαβίδ, με όλη του την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι. Μήπως η ‘αγάπη του προς τον πλησίον’ εδικαιολόγησε την έλλειψι αγάπης προς τον Ιεχωβά Θεό; Καθόλου! Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Βασιλεύς Σολομών, παρ’ όλη τη σοφία του, παρ’ ότι εχρησιμοποιήθη για να οικοδομήση τον ναό του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ και να συγγράψη σχεδόν όλο το Γραφικό βιβλίο των Παροιμιών καθώς και το βιβλίο του Εκκλησιαστού και το Άσμα Ασμάτων, απέθανε μακριά από την εύνοια του Θεού.​—1 Βασ. 11:1-9.

Ο Ιησούς Χριστός, εν τούτοις, δεν έκαμε αυτό το λάθος. Ανεγνώρισε ότι η πρωταρχική του υποχρέωσις ήταν προς τον ουράνιο Πατέρα του, να πράττη το θέλημά του, να δίνη μαρτυρία για το όνομά Του και τη βασιλεία Του. Έτσι, όταν σε μια περίστασι, αναμφιβόλως επειδή είχε θρέψει τα πλήθη με άρτους και ιχθείς, εγνώρισεν ο Ιησούς «ότι μέλλουσι να έλθωσι, και να αρπάσωσιν αυτόν δια να κάμωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.» Η αγάπη προς τον πλησίον θα μπορούσε να είχε συναινέσει στη λαϊκή απαίτησι, αλλά όχι και η αγάπη του προς τον Θεό, διότι εγνώριζε ότι δεν ήταν τέτοιο το θέλημα του Θεού, επειδή η βασιλεία του δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου. Εν τούτοις, θέτοντας το Θεό πρώτα, ο Ιησούς ακολούθησε την πορεία που τελικά θα έχη ως αποτέλεσμα το πιο μεγάλο καλό για το ανθρώπινο γένος, για τους πλησίον του ενόσω ήταν στη γη, διότι θα σημαίνη την αποκατάστασί των στον Παράδεισο στον νέο κόσμο του Θεού.​—Ιωάν. 6:15· 18:36· Λουκ. 23:43.

Αν την ιδούμε από αυτή την άποψι, είναι φανερό ότι η αγάπη προς τον πλησίον αυτή καθ’ εαυτήν, χωρίς να ληφθή υπ’ όψιν ο σκοπός του Θεού, είναι πολύ μυωπική πράγματι. Τι απαιτεί αγάπη προς τον Θεό; Απλώς το να πηγαίνωμε σε κάποια εκκλησία συμπτωματικά; Το να έχωμε γραμμένο το όνομά μας στον κατάλογο κάποιας εκκλησίας και να πληρώνωμε τις οφειλές μας; Πολύ δύσκολα. Και ειδικά όχι, αν εκείνο που ακούμε είναι θρησκευτικές ομιλίες που δεν έχουν καμμιά σχέσι με ό,τι η Γραφή λέγει για τον Θεό και τις απαιτήσεις του. Για ν’ αγαπούμε τον Θεό πρέπει να γνωρισθούμε μ’ αυτόν, διότι πώς μπορούμε αληθινά ν’ αγαπούμε έναν, για τον οποίο γνωρίζομε ολίγα ή τίποτε; Ο Θεός έκαμε να αναγραφή γνώσις για τον εαυτό του στα δύο μεγάλα του βιβλία, το Βιβλίο της φύσεως και το Βιβλίο των βιβλίων, την Αγία Γραφή, ιδιαίτερα στο δεύτερο. Και αφού η Γραφή δείχνει ότι έχομε ανάγκη βοηθείας για να την κατανοήσωμε και ο Θεός επρομήθευσε τέτοια βοήθεια, για ν’ αγαπούμε τον Θεό πρέπει να επωφεληθούμε αυτής της βοηθείας. Το να διαβάζομε τη Γραφή χωρίς να την κατανοούμε, δεν θα μας βοηθήση ν’ αγαπούμε τον Θεό.​—Πράξ. 8:30, 31.

Το Βιβλίο αυτό μας λέγει, επίσης, ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού για μας, όσον αφορά τη διαγωγή, τις συναναστροφές και την αποστολή μας στη ζωή. Προσέχοντας τη συμβουλή της, θα είμεθα ικανοί να ισορροπήσωμε την αγάπη μας προς τον Θεό με την αγάπη μας προς τον πλησίον μ’ ένα νοήμονα τρόπο.

Γεννημένοι να Πιστεύωμε στον Θεό

Γιατί μερικοί άνθρωποι πιστεύουν και άλλοι όχι; Πιστεύουν οι επιστήμονες ότι υπάρχει Θεός; Γιατί πιστεύετε στον Θεό;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ γεννήθηκαν να σκέπτονται για τον Θεό. Δημιουργήθηκαν να λατρεύουν και υπηρετούν τον Δημιουργό τους αποκλειστικά. Το γεγονός αυτό το διευκρινίζει η Γραφή. (Έξοδ. 20:2-5) Για τούτο, άσχετα με το πόσο σκληρά μερικοί άνθρωποι προσπαθούν ν’ αποβάλουν τον Θεό από τη διάνοιά τους, ο Θεός έχει έναν τρόπο να προβάλλη τον εαυτό του στις σκέψεις των.

Παραδείγματος χάριν, αποσκληρυμμένοι υλισταί, όπως ο Νικήτα Κρούστσεφ της Ρωσίας και άλλοι, πολύ τακτικά αναφέρουν το θέμα του Θεού έστω και αν λέγουν ότι δεν πιστεύουν. Όταν οι Σοβιετικοί πύραυλοι και οι δορυφόροι της γης εισέδυσαν στο διάστημα, ο Υ. Τ. Φαντέγιεβ, διευθυντής του Ρωσικού επιστημονικού-αθεϊστικού τμήματος της εφημερίδος Επιστήμη και Ζωή, σε μια ομιλία είπε: «Το γεγονός ότι οι δορυφόροι και οι πύραυλοι δεν ανεκάλυψαν τον Ύψιστον, τους αγγέλους και ούτω καθεξής, μαρτυρεί εναντίον των θρησκευτικών πεποιθήσεων και ενισχύει τη δυσπιστία στον Θεό.»

Είναι σχεδόν αναγκασμένος κανείς να γελάση για την παιδαριωδία τέτοιων επιχειρημάτων, επειδή ποιος ώριμος άνθρωπος θα περίμενε οι πύραυλοι ή οι δορυφόροι να εξερευνήσουν υπερφυσικά αγγελικά πλάσματα ή να ανακαλύψουν αποδείξεις του Παντοδυνάμου Πνεύματος; Καθώς είπε ο Ιησούς Χριστός: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» Αλλά από όσα εξετέθησαν, είναι προφανές ότι οι υλισταί αυτοί σκέπτονται για τον Θεό, είτε πιστεύουν σ’ αυτόν είτε όχι.​—Ιωάν. 4:24.

Σύμφωνα με μια καταμέτρησι του Τζωρτζ Γκάλλοπ «όχι ολιγώτεροι από 96 τοις εκατό από τους πολίτας των Ηνωμένων Πολιτειών εδήλωσαν ότι πιστεύουν τον Θεό.» Στη Μεγάλη Βρεττανία το ποσοστό εμφανίζεται σημαντικά μικρότερο. Από έναν αριθμό Βρεττανών, που εθεωρούντο ως εξέχοντες Χριστιανοί, 78 τοις εκατό είπαν ότι επίστευαν στον Θεό μολονότι δεν ήσαν ενεργητικοί στη θρησκεία με κάποιον ευδιάκριτο τρόπο. Ο αθεϊσμός, εν τούτοις, δεν αυξάνει στην Αγγλία· μόνο 6 τοις εκατό από τον πληθυσμό προσδιώρισαν έτσι την ταυτότητά τους.

Πίστις στον Θεό, καθώς χρησιμοποιείται γενικά η έκφρασις στον κόσμο, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ικανότητα να εξηγήση κανείς την ύπαρξί του ή τον σκοπό του. Αντιπροσωπεύει απλώς μια πεποίθησι ότι υπάρχει Δημιουργός. Πάρα πολύ συχνά, ειδικά στον «Χριστιανικό κόσμο», επικρατεί μια αντίληψις περί Θεού δημιουργημένου κατ’ εικόνα του ανθρώπου μάλλον παρά, όπως το καθορίζει η Βίβλος, περί ‘ανθρώπου δημιουργημένου κατ’ εικόνα Θεού’. Ίσως εξίσου στενόχωρο είναι ότι οι «πιστοί» στον Θεό συχνά δεν έχουν καμμιά απολύτως ιδέα του ποιος είναι αυτός. Ο Πρεσβυτεριανός λειτουργός Φρανκ Λόουσον εδήλωσε: Ο πάππος επίστευε ανεπιφύλακτα. «Ο γυιός του πιστεύει επίσης, αλλά δεν είναι ακριβώς βέβαιος τι πιστεύει ή γιατί. Όταν ερωτηθή αν πιστεύη στον Θεό, θ’ απαντήση, ‘Ναι’· όταν ερωτηθή γιατί, δεν θα γνωρίζη.»

Γιατί, έπειτα από 2.000 περίπου χρόνια Χριστιανοσύνης και 1.500 σχεδόν χρόνια Ιουδαϊσμού, ο Θεός δεν είναι πραγματικός στους Αμερικανούς και στους Βρεττανούς, που είναι μεταξύ των πιο εκκλησιαζομένων ανθρώπων στον κόσμο; Ο Λόουσον έτεινε τον δάκτυλο της μομφής κατ’ ευθείαν στις εκκλησίες. Είπε ότι οι εκκλησίες έχουν σμικρύνει τον Θεό και έχουν κρύψει τις Βιβλικές αλήθειες από τους ανθρώπους. Το περιοδικό Λάιφ της 30ης Μαρτίου 1959 λέγει ότι αυτή η κατάστασις της απιστίας υπάρχει «εν μέρει λόγω της επιδημίας της κοσμικότητος στις εκκλησίες, οι οποίες έγιναν απλώς ένας άλλος πολύτιμος κλάδος της Αμερικανικής δημοκρατικής μορφώσεως αντί να είναι το κέντρον της. Εκείνο που εσυνηθίζετο να είναι η μελέτη του διακόνου είναι τώρα το αξίωμά του, και ως ένας πολυάσχολος πράκτωρ του κοινωνικού του ευαγγελίου είναι ολιγώτερο ένας εκπρόσωπος του Θεού παρά ένας χρήσιμος πολίτης, κάνοντας την περιοχή των Ανατολικών Πολιτειών ‘καλύτερον τόπο για να ζη κανείς’.»

Ο φυσιολόγος και βιοχημικός Ουώλτερ Όσκαρ Λάντμπεργκ, μας δίδει μια άλλη αιτία, για την οποία υπάρχει τόσο πολύς σκεπτικισμός σήμερα για την ύπαρξι του Θεού. Λέγει: «Η άρνησις της υπάρξεως του Θεού είναι ενίοτε μια αυθαίρετα καθιδρυμένη πολιτική ισχυρών κοινωνικών ομάδων ή οργανώσεων, ή του κράτους. Φόβος κοινωνικών συνεπειών, ή ακόμη φυσικών συνεπειών εκεί όπου η αθεΐα αποτελεί ‘πιστεύω’ του κράτους, αποθαρρύνει κάθε ενεργό υιοθέτησι από το άτομο της αποκαλύψεως του Θεού που βρίσκεται στη Φύσι.» Άλλοι παπαγαλίζουν την προπαγανδιστική γραμμή ότι οποιοιδήποτε προσκολλώνται στη Βιβλική αφήγησι της δημιουργίας είναι του παλαιού συρμού και είναι αντεπιστημονικοί, ότι εκείνοι που πιστεύουν στον Θεό είναι μεταξύ των απαιδεύτων, απληροφορήτων, απλών ανθρώπων της γης, που δεν γνωρίζουν κάτι καλύτερο.

Για να απομακρύνωμε για πάντα κάθε τέτοια ιδέα και να οικοδομήσωμε πίστι στον Παντοδύναμο και να παράσχωμε λόγους για την ύπαρξί του, υποβάλλονται εδώ οι δηλώσεις και τα επιχειρήματα ανθρώπων παγκοσμίου φήμης που λέγουν γιατί πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός.

ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Ο Επιστήμων-εφευρέτης Θωμάς Έδισον, όταν τον ερώτησαν για την αποψί του περί του αν υπάρχη Θεός, απήντησε: «Έπειτα από χρόνια παρατηρήσεως της πορείας της φύσεως, δεν μπορώ ν’ αμφιβάλλω για την ύπαρξι μιας Υπερτάτης Νοημοσύνης. Η ύπαρξις ενός τέτοιου Θεού μπορεί, στη διάνοιά μου, σχεδόν ν’ αποδειχθή από τη χημεία.»

Ο θεολόγος Θωμάς Ακουίνος αιτιολόγησε την πίστι στην ύπαρξι του Θεού με μια πρόφασι συλλογισμού κοινή και στους θεϊστάς και στους αθεϊστάς, το γεγονός ότι «μερικά πράγματα βρίσκονται σε κίνησι.» Η κίνησις προϋποθέτει έναν ακίνητον Κινητήν· ομοίως, πρέπει να υπάρχη μια αναίτιος Πρώτη Αιτία που κατέχει στον εαυτό της τον λόγο της υπάρξεώς της· η ύπαρξις πλασμάτων, των οποίων η μη ύπαρξις είναι δυνατή προϋποθέτει την ύπαρξι ενός αναγκαίου Δημιουργού· η κλίμαξ των τελειοτήτων που είναι φανερές στο σύμπαν προϋποθέτει την ύπαρξι ενός απολύτου κανόνος, ενός τελείου Όντος’.

Ο επιστήμων Σερ Ισαάκ Νεύτων είχε να πη τα εξής για τη φύσι και τον Θεό: «Από πού προέρχεται το ότι η φύσις δεν κάνει τίποτε εις μάτην; και από πού πηγάζει όλη αυτή η τάξις και η ομορφιά που βλέπομε στον κόσμο; . . . Πώς συμβαίνει τα σώματα των ζώων να έχουν επινοηθή με τόση τέχνη και για ποιους σκοπούς έγιναν τα διάφορα μέρη των; Επενοήθη το μάτι χωρίς εμπειρία στα οπτικά, ή το αυτί χωρίς γνώσι των ήχων; . . . Και αφού αυτά ορθώς παρέρχονται, δεν προκύπτει από τα φαινόμενα ότι υπάρχει ένα ον ασώματο, ζωντανό, νοήμον;»

Ο μαθηματικός και χημικός Ιωάννης Κλήβελαντ Κόθραν λέγει: «Ο λόρδος Κέλβιν, ένας από τους μεγαλυτέρους φυσικούς του κόσμου, έκαμε την ακόλουθη σημαντική δήλωσι: ‘Αν σκεφθήτε αρκετά δυνατά, θα αναγκασθήτε από την επιστήμη να πιστέψετε στον Θεό.’ Πρέπει να διακηρύξω ότι βρίσκομαι σε πλήρη συμφωνία με αυτή τη δήλωσι.» Ο Κόθραν περαιτέρω λέγει: «Επειδή το υλικό βασίλειο δεν μπορούσε να δημιουργήση τον εαυτό του και τους νόμους που το κυβερνούν, η ύπαρξις της δημιουργίας πρέπει να επετελέσθη από κάποιο μη υλικό αίτιον. . . . Επομένως το λογικό και αναπόφευκτο συμπέρασμά μας είναι, όχι μόνο ότι η δημιουργία έλαβε χώραν, αλλά και ότι συνετελέσθη σύμφωνα με το σχέδιο και θέλημα ενός Προσώπου προικισμένου με υπερτάτη νοημοσύνη και γνώσι (πανσοφία), και με τη δύναμι να της δώση υπόστασι και να την κρατή σε λειτουργία σύμφωνα με το σχέδιο (παντοδυναμία). Δηλαδή, δεχόμεθα αδίστακτα το γεγονός της υπάρξεως του ‘υπερτάτου πνευματικού Όντος, του Θεού, του Δημιουργού και Διευθυντού του σύμπαντος,’ που εμνημονεύθη στην αρχή. . . . Οι πρόοδοι που έγιναν στην επιστήμη από την εποχή του Λόρδου Κέλβιν θα τον καθιστούσαν ικανόν να δηλώση πιο εμφατικά παρά ποτέ: ‘Αν σκεφθήτε αρκετά δυνατά, θ’ αναγκασθήτε από την επιστήμη να πιστέψετε στον Θεό’.»

Η ύπαρξις ραδιενεργών στοιχείων βεβαιώνει μια αρχή στη δημιουργία της γης. Το γεγονός ότι τα ραδιενεργά αυτά στοιχεία, που ήσαν αποσυντεθειμένα επί μια χρονική περίοδο, υπάρχουν ακόμη, είναι αναμφισβήτητη απόδειξις ότι η γη δεν υπήρχε πάντοτε, ότι είχε μια αρχή. Και αφού κανένα υλικό πράγμα δεν μπορεί να δημιουργήση τον εαυτό του, και αφού ούτε ο σοφώτερος ακόμη επιστήμων δεν θα υποστηρίξη ότι το σύμπαν εδημιούργησε τον εαυτό του εκ του μηδενός, όλα αυτά τονίζουν ένα και μόνο πράγμα​—τον Θεό.

Ο ζωολόγος Εδουάρδος Λούθερ Κέσσελ αποκαλύπτει μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα για ένα νόμο της θερμοδυναμικής, τον νόμο της «εντροπίας» όπως συχνά αποκαλείται. Ο Κέσελ λέγει: «Ο νόμος της εντροπίας αναφέρει ότι υπάρχει μια συνεχής ροή θερμότητος από θερμότερα προς ψυχρότερα σώματα, και ότι η ροή αυτή δεν μπορεί να αντιστραφή ώστε να περάση αυτόματα στην αντίθετη διεύθυνσι. Η εντροπία είναι η αναλογία ανωφελούς και επωφελούς ενεργείας, έτσι ώστε μπορεί να λεχθή ότι η εντροπία του σύμπαντος αυξάνει πάντοτε. Συνεπώς το σύμπαν τείνει προς έναν καιρό που η θερμοκρασία θα είναι παγκοσμίως ομοιόμορφη και δεν θα υπάρχη πια χρήσιμη ενέργεια. Επομένως, δεν θα υπάρχουν πια χημικές και φυσικές λειτουργίες, και η ζωή η ίδια θα παύση να υπάρχη. Αλλά επειδή η ζωή προχωρεί ακόμη, και οι χημικές και φυσικές λειτουργίες είναι ακόμη εν προόδω, είναι προφανές ότι το σύμπαν μας δεν θα μπορούσε να υπάρχη από την αιωνιότητα, αλλιώς θα είχε προ πολλού εξέλθει από χρήσιμη ενέργεια και έδαφος σ’ ένα σταμάτημα. Για τούτο, εντελώς ακούσια, η επιστήμη αποδεικνύει ότι το σύμπαν είχε αρχή. Και κάνοντας τούτο αποδεικνύει την πραγματικότητα του Θεού, διότι οτιδήποτε είχε αρχή δεν άρχισε μόνο του, αλλ’ απαιτεί έναν Αρχικόν Κινητήν, ένα Δημιουργό, ένα Θεό.»

Η συζήτησις για τη ζωή επάνω στη γη και την ηλικία του ανθρώπου δον ετελείωσε. Ο Τζιμ Μπίσοπ του Ήβνινγκ Σταρ της Ουάσιγκτον ανέφερε τα εξής ενδιαφέροντα: «Πριν από λίγον καιρό, ο Δρ Τζων Ρόσχολτ του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι, συνεργαζόμενος με τον Δρα Σέζαρε Εμιλιάνι, επεξειργάσθη ένα σχέδιο ηλικίας βασισμένο σε μικρές ποσότητες ουρανίου που είχαν κατακαθίσει στον βυθό των θαλασσών ως προακτίνιον 231 και θόριον 230. Το ουράνιον απαιτεί για να φθαρή χιλιάδες χρόνια, και, με τη δοκιμή των ποσοτήτων που βρέθηκαν κατακαθισμένες στον βυθό του ωκεανού, μπορεί να καθορισθή η λεγομένη θερμή περίοδος της γης. Οι δοκιμές των δείχνουν ότι, αν ο άνθρωπος προήλθε από τη θάλασσα ως ένα ψάρι με δύο σκέλη, ή ως ένας πίθηκος, αυτό έλαβε χώραν πριν από 95.000 χρόνια. Ο χρόνος είναι πολύ σύντομος για να έχη εξελιχθή ένα ψάρι (ή πίθηκος) σ’ έναν δίποδα άνθρωπον με​—το πιο σπουδαίο—​θέλησι δική του και την ικανότητα να μεταδίδη γνώσι στο τέκνο του. Στο σύμπαν, 95.000 χρόνια δεν είναι τίποτε.» Η δημιουργία είναι η μόνη λογική εξήγησις της παρουσίας του ανθρώπου, η οποία πάλι αποδεικνύει την ύπαρξι του Θεού.

Παρατηρήστε το μεγαλοπρεπές σύμπαν στο οποίο ζούμε. Παρατηρήστε τη γη μας και τη μεγάλη ποικιλία και το περίπλοκον των ζώντων οργανισμών επάνω σ’ αυτήν. Θα μπορούσε μήπως η τύχη ή κάποιοι γνωστοί φυσικοί νόμοι να τους έχουν οικοδομήσει από ανόργανη ύλη; Σύμφωνα με τον Μπράιαντ, ο Λεκόντ ντυ Νουί, ο πρώτος επιστήμων που εφήρμοσε μαθηματικούς τύπους επιτυχώς στην έκθεσι των βιολογικών νόμων, δείχνει ότι «οι νόμοι της ανοργάνου εξελίξεως αντιλέγουν σ’ εκείνους της εξελίξεως της ζωής. Δίνει μαθηματικούς τύπους για να δείξη ότι η ανόργανος ύλη ενεργώντας σύμφωνα με τους νόμους της δεν θα μπορούσε να έχη δημιουργήσει ούτε ένα μόνο μόριο πρωτεΐνης​—πολύ μάλλον ένα ζώντα οργανισμό με δυνάμεις αναπαραγωγής. Διακρατεί ότι μόνο με την επέμβασι του Θεού θα μπορούσε να γεφυρωθή το χάσμα μεταξύ του ανοργάνου και του οργανικού.»

Η ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Η επιστήμη, όχι μόνο παρέχει μια αιτία για πίστι στον Θεό, αλλά και μας κάνει να δούμε την ανάγκη μιας αποκαλύψεως από τον Θεό για τον εαυτό του. Η Γραφή πληροί αυτή την ανάγκη. Ο χημικός Ρότζερ Ζ. Βόσκουιλ λέγει: «Ως επιστήμων, είναι πιο λογικό για μένα να πιστέψω σ’ ένα Δημιουργό παρά σ’ έναν αιωνίως υπάρχοντα κόσμο. . . . Δεν μπορεί κανείς να γνωρίση ορθά τον Θεό από τον φυσικό κόσμο μόνο. Ο επιστήμων μπορεί να εργάζεται για μια αιωνιότητα, αλλά ποτέ δεν θα φθάση να γνωρίση τον Θεό και όλες τις ιδιότητές Του. . . . Ο άνθρωπος είναι μόνο δημιούργημα ενός Δημιουργού· για τούτο, ο άνθρωπος δεν μπορεί να μάθη για τον Θεό με έρευνα της δημιουργίας Του μόνο, αλλά έχει ανάγκη ειδικής αποκαλύψεως. Η ειδική αυτή αποκάλυψις είναι ο λόγος του Θεού, που έχει δοθή στις Γραφές.»

Ο διακεκριμένος επιστήμων Ουώρρεν Ουέβερ είπε: «Πιστεύω ότι η Γραφή είναι η πιο καθαρή αποκάλυψις που έχομε της φύσεως και αγαθότητος του Θεού.» Ο φυσικός και χημικός Όσκαρ Λέο Μπράουερ γράφει: «Υπάρχει Ειδική Θεία Αποκάλυψις. Ένα άλλο όνομα γι’ αυτήν είναι η Γραφή. Η επιστήμη μπορεί να βεβαιώση ότι μια δημιουργική ενέργεια πρέπει να έλαβε χώραν σε κάποιον καιρό, η οποία συνεπάγεται την ύπαρξι μιας Θείας Νοημοσύνης και μιας Θείας Δυνάμεως. Η επιστήμη μπορεί επίσης να βεβαιώση ότι μια Θεία Νοημοσύνη και μόνο θα μπορούσε να είναι ο Πρωτουργός του καταπληκτικού, περιπλόκου και πολυπλόκου συστήματος νόμων του σύμπαντος. Αλλά μόνο η Γραφή μπορεί να προσδιορίση αυτή τη Θεία Νοημοσύνη και Δύναμι ως τον Θεό που πλείστοι από μας έμαθαν να γνωρίζουν από τα πρώτα χρόνια της παιδικής τους ηλικίας—τον Θεό ο οποίος απεκαλύφθη με μοναδικό και υπέρτατο τρόπο στο πρόσωπο του Υιού Του Ιησού Χριστού.»

Η Γραφή κάνει εκείνο που η φύσις δεν μπορεί να κάμη. Η φύσις υποβάλλει μόνο περιστατικές αποδείξεις ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά η Γραφή καλεί τον Δημιουργό με το όνομά του. «Ούτω λέγει ο Θεός ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς, και εκτείνας αυτούς· ο στερεώσας την γην, και τα γεννώμενα εξ αυτής· ο διδούς πνοήν εις τον λαόν τον επ’ αυτής, και πνεύμα εις τους περιπατούντας επ’ αυτής· Εγώ είμαι ο Ιεχωβά τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» (Ησ. 42:5, 8, ΜΝΚ) Ο ψαλμωδός έγραψε: «Ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.»​—Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ.

Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος μάς λέγει ότι «τα αόρατα αυτού [του Ιεχωβά] βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.» Ο ψαλμωδός αναφωνεί: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού. Η ημέρα προς την ημέραν λαλεί λόγον, και η νυξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν.»​—Ρωμ. 1:20· Ψαλμ. 19:1, 2.

Οι κλίμακες της τελειότητος που είναι φανερές στη δημιουργία του σύμπαντος προϋποθέτουν την ύπαρξι ενός απολύτου κανόνος και ενός τελείου Όντος. Όσον αφορά τον Ιεχωβά η Γραφή λέγει: «Τα έργα αυτού είναι τέλεια.» «Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης.» Τάξις και σχέδιο στο σύμπαν αποτελούν απόδειξι του γεγονότος αυτού. Η παρουσία της ζωής μαρτυρεί ένα ζωοδότην. Ο Ιεχωβά είναι «η πηγή της ζωής».​—Δευτ. 32:3, 4· 1 Κορ. 14:33· Ψαλμ. 37:9.

Ένα άλλο γεγονός που προεξέχει στη φύσι είναι ότι ο Θεός μας είναι ένας Αριστοτέχνης Δημιουργός που αγαπά την ομορφιά. Η μεγαλοπρέπεια της ανατολής και της δύσεως του ηλίου, η σελήνη και τα άστρα, τα άνθη και τα δένδρα, τα λαμπρά χρώματα επάνω στα λέπια ενός ψαριού και τα φτερά ενός παγωνιού μάς λέγουν ότι ο Ιεχωβά αγαπά την ομορφιά. (Ψαλμ. 104:24) Γνωρίζομε, επίσης, ότι ο Ιεχωβά είναι ένας στοργικός Θεός, διότι μεταξύ των ανθρώπων βρίσκομε τη στοργή μιας μητέρας για το τέκνο της, την αγάπη ανδρών και γυναικών του ενός για τον άλλον. Βλέπομε, επίσης, ότι το ψεύδος προδίδεται και η αδικία δρέπει μια βλοσυρή ανταπόδοσι. Μπορούμε μήπως να φαντασθούμε ότι οι ιδιότητες αυτές πηγάζουν από έναν Πρωτουργό που δεν γνωρίζει τίποτε για αγάπη, δικαιοσύνη και κρίσι; Όχι, δεν μπορούμε. Η Γραφή μάς λέγει ότι «ο Θεός είναι αγάπη», ότι «δικαιοσύνη και κρίσις [είναι] η βάσις του θρόνου αυτού.»​—1 Ιωάν. 4:8· Ψαλμ. 97:2.

Τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο αληθινό από το ότι ο Θεός υπάρχει, καθώς μαρτυρούν τόσο εύγλωττα και η Βίβλος και η φύσις. Για τούτο, στον λόγον του Θεού οι άπιστοι κατάλληλα αποκαλούνται άφρονες και κρίνονται δικαίως «αναπολόγητοι».​—Ψαλμ. 14:1· Ρωμ. 1:20.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από τις Αζόρες

Ένας ευαγγελιζόμενος αφηγείται την επόμενη πείρα: «Ενώ ήμουν στην υπηρεσία μια μέρα, πήγα σ’ ένα σπίτι όπου ο Αντβεντιστής διάκονος είχε μια συμμελέτη με την κυρία του σπιτιού. Μ’ εκάλεσαν να περάσω μέσα κι εφέρθησαν για συζήτησι τα συνήθη θέματα​—τήρησις των Δέκα Εντολών, Σάββατον, η επάνοδος του Ιησού εν σαρκί, και λοιπά. Ο διάκονος αυτός εξηγέρθη πολύ, αλλ’ εγώ παρέμεινα ήρεμος και είπα στην κυρία ότι ο σκοπός μας ήταν να βοηθήσωμε τους ανθρώπους να εννοήσουν την αλήθεια κι όχι να εμπλέκωνται σε λογομαχίες. Της έκαμε εντύπωσι αυτή η στάσις και μ’ εκάλεσε να επανέλθω, πράγμα που έκαμα κι άρχισα μια συμμελέτη μαζί της, απαντώντας ταυτοχρόνως σε όλες τις απορίες της από τη Γραφή. Εξακολουθεί να συμμελετά τακτικά μαζί μας, και μ’ εκάλεσε να έλθω και να κατοικήσω με αυτήν και τον σύζυγό της, μας προσεκάλεσε δε και να κάνωμε τις συναθροίσεις μας στο σπίτι της. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Αίθουσα Βασιλείας της νέας εκκλησίας είναι ακριβώς εκεί στο σπίτι αυτού του καλής θελήσεως ατόμου, κι εξακολουθεί ν’ αυξάνη σε κατανόησι κι εκτίμησι της αληθείας. Ο Αντβεντιστής διάκονος είναι, φυσικά, ωργισμένος μ’ αυτή την πείρα, και μια μέρα προσέφερε σε μια ευαγγελιζομένη ένα υλικό δώρο για να την παρακινήση να επιστρέψη στην εκκλησία του.​—Από το 1961 Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Ο Προδοτικός «Κακός Δούλος» και τα Πρότυπά Του

«Η ‘ΑΞΙΣ ΣΑΛΛΥ’ υπό Επιτήρησιν τον Ιούλιο.» Αυτά έγραφε μια επικεφαλίς της εφημερίδος Τάιμς Νέας Υόρκης, 8ης Απριλίου 1961. Ποια είναι αυτή η Άξις Σάλλυ; Είναι μια Αμερικανίς καλλιτέχνις, που πήγε στη Γερμανία να σπουδάση μουσική στη δεκαετία του 1930. Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, τραγουδούσε τη νύχτα από το ραδιόφωνο ένα ερωτοπαθές σειρηνικό τραγούδι στους Αμερικανούς στρατιώτας, δελεάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τη μάχη και να γυρίσουν στα σπίτια των. Γιατί; Μήπως είχε προσηλυτισθή στη Ναζιστική ιδεολογία; Όχι, διόλου! Τραγουδούσε λαμβάνοντας αμοιβή, και ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη τραγουδίστρια του Ναζιστικού ραδιοφωνικού δικτύου.

Το σημερινό αυτό παράδειγμα απιστίας επαναφέρει στη μνήμη τον πρώτο διαβόητο προδότη της Αμερικής, έναν Μπένεντικτ Άρνολντ. Ένας περήφανος και αλαζονικός τύπος που ήταν πάντοτε σε φιλονεικία με τα ιθύνοντα σώματα των αποικιών και περιπαθώς αγαπούσε την πολυδάπανη ζωή και το υλικό κέρδος, επώλησε τις υπηρεσίες του στον εχθρό του λαού του τον καιρό που ο λαός του πολεμούσε για την ανεξαρτησία του. Επέρασε τις τελευταίες του μέρες σε μια ξένη χώρα, κοινωνικώς εξωστρακισμένος και πολύ δυστυχής.

Μολονότι το ενδιαφέρον μας ενταύθα δεν είναι για τους πολιτικούς αλλά για τους θρησκευτικούς προδότας, οι πολιτικοί αυτοί προδόται ρίχνουν φως στα δύο βασικά χαρακτηριστικά των προδοτών, δηλαδή, την υπερηφάνεια και την απληστία. Καταπνίγουν τη σύνεσι, τη δικαιοσύνη και την αγάπη χάριν ιδιοτελούς κέρδους. Αφού ο άνθρωπος πρέπει να ζη με τον εαυτό του και δεν είναι καλό να είναι μόνος, ο προδότης είναι υποχρεωμένος να κάμη τη ζωή αθλία για τον εαυτό του.

Μέσα στην Αγία Γραφή προεξέχουν τρεις προδόται: Ο Αχιτόφελ, ο άλλοτε σύντροφος το Βασιλέως Δαβίδ· ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο άλλοτε μαθητής του Ιησού Χριστού, κι ο «πονηρός δούλος,» άλλοτε σύντροφος του «πιστού και φρονίμου δούλου» της εποχής μας, στην παρούσα ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Ο τελευταίος, όμως, δεν είναι ένα απλούν άτομον, αλλά μια τάξις προδοτών.

Η λέξις «προδότης» είναι μια από τις πιο αηδιαστικές εκφράσεις της γλώσσης, χειρότερη ακόμη σε παράλληλη έννοια από τη λέξι «υποκριτής.» Προδότης είναι ένας που είναι προδοτικός, αναξιόπιστος, άπιστος, ψευδής, άνομος. Η ίδια αυτή λέξις εμφαίνεται στο κατά Λουκάν 6:16, όπου ο κατάλογος των δώδεκα αποστόλων τελειώνει με τις λέξεις, και Ιούδαν τον Ισκαριώτην, όστις και έγεινε προδότης.»

ΑΧΙΤΟΦΕΛ

Εκείνο, που κάνει ένα άτομο να γίνη προδότης περιγράφεται κατάλληλα από τον υπερήφανο και άπληστο Αχιτόφελ. Ένας προδότης είναι συχνά ασυνήθως λαμπρός· εκείνο που του λείπει είναι η ειλικρίνεια κι η αγάπη. Ένας τέτοιος προδότης ήταν ο Αχιτόφελ, σύμβουλος το Βασιλέως Δαβίδ, σχετικά με τον οποίον εγράφη: «Και η συμβουλή του Αχιτόφελ, την οποίαν έδιδε κατ’ εκείνας τας ημέρας, ήτο ως εάν τις ήθελε συμβουλευθή τον Θεόν· ούτως ενομίζετο πάσα συμβουλή του Αχιτόφελ και εις τον Δαβίδ και εις τον Αβεσσαλώμ.» Γιατί μετεβλήθη σε προδότη; Η ιστορία δεν αναφέρει, αλλά το συμπέρασμα είναι σαφές ότι ο Αχιτόφελ προσεχώρησε στον στασιασμό του Αβεσσαλώμ έναντι το πατρός του Βασιλέως Δαβίδ, διότι εφαίνετο εντελώς βέβαιον ότι ο Αβεσσαλώμ θα επετύγχανε. Αλλ’ ο Ιεχωβά εφρόντισε να εξελιχθούν αλλιώς τα πράγματα.​—2 Σαμ. 16:23.

Ο Αβεσσαλώμ, ένας προσφιλής γυιός του Βασιλέως Δαβίδ, ήταν πολύ ωραίος άνδρας. Κάποτε είχε εξορισθή, επειδή εφόνευσε έναν από τους ετεροθαλείς αδελφούς του λόγω του ότι εβίασε την αδελφή του Θάμαρ. Ο Δαβίδ ευσπλάγχνως τον συνεχώρησε και τον αποκατέστησε στη βασιλική αυλή. Με σκληρή αγνωμοσύνη γι’ αυτό το έλεος, ο Αβεσσαλώμ κατέστρωσε σχέδια για την απομάκρυνσι των καρδιών του λαού από τον πατέρα του και κατόπιν εξεκόλαψε μια συνωμοσία για να σφετερισθή τον θρόνο του πατέρα του, επιτυγχάνοντας να πείση και τον Αχιτόφελ ακόμη να ταχθή με αυτόν. Όταν το έμαθε αυτό ο Δαβίδ, προσηυχήθη: «Ω Ιεχωβά, δέομαί σου, διασκέδασον την βουλήν του Αχιτόφελ.»​—2 Σαμ. 15:12, 31, ΜΝΚ.

Η πονηρία του Αχιτόφελ αναγράφεται για μας σ’ έναν από τους ψαλμούς του Δαβίδ: «Επειδή δεν με ωνείδισεν εχθρός, το οποίον ήθελον υποφέρει· δεν ηγέρθη επ’ εμέ ο μισών με· τότε ήθελον κρυφθή απ’ αυτού· αλλά συ, άνθρωπε ομόψυχε, οδηγέ μου, και γνωστέ μου· οίτινες συνομιλούμεν μετά γλυκύτητος, συνεπορευόμεθα εις τον οίκον του Θεού. Έκαστος εκτείνει τας χείρας αυτού επί τους ειρηνεύοντας μετ’ αυτού· αθετεί την συνθήκην αυτού. Το στόμα αυτού είναι απαλώτερον βουτύρου, αλλ’ εν τη καρδία αυτού είναι πόλεμος· τα λόγια αυτού είναι μαλακώτερα ελαίου, πλην είναι ξίφη γυμνά.»​—Ψαλμ. 55:12-14, 20, 21.

Ο Δαβίδ, εκτός του ότι προσηυχήθη στον Θεό να ματαιώση τη βουλή του Αχιτόφελ, έκαμε και ό,τι μπορούσε γι’ αυτόν τον σκοπό, δηλαδή, έστειλε τον σύμβουλόν του Χουσαΐ να προσποιηθή υποταγή στον Αβεσσαλώμ και ν’ αποκρούση τη σοφή συμβουλή του Αχιτόφελ. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιεχωβά απήντησε στην προσευχή του Δαβίδ, διότι όταν ο Αχιτόφελ έδωσε καλή συμβουλή, ο Χουσαΐ συνεβούλευσε αλλιώς, ο δε Αβεσσαλώμ επρόσεξε τον Χουσαΐ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Αβεσσαλώμ έχασε την πρωτοβουλία, στο τέλος δε και τη ζωή του επίσης. Όσο για τον ματαιόδοξο και υπερήφανο Αχιτόφελ, όταν αυτός είδε ν’ απορρίπτεται η καλή συμβουλή του, επέστρεψε στον οίκον του, «διέταξε τα του οίκου αυτού, εκρεμάσθη, και απέθανε.»​—2 Σαμ. 17:14, 23.

ΙΟΥΔΑΣ Ο ΙΣΚΑΡΙΩΤΗΣ

Ο Αχιτόφελ απετέλεσε ένα κατάλληλο πρότυπο του πιο κακοφήμου, του πιο διαβοήτου προδότου όλων των καιρών, Ιούδα του Ισκαριώτου, ο οποίος επρόδωσε τον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού, για το ευτελές ποσόν των τριάντα αργυρίων. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης είχε εκλεγή να είναι ένας από τους δώδεκα αποστόλους, αφού ο Ιησούς εδαπάνησε όλη τη νύχτα σε προσευχή κι έτσι, αναμφιβόλως, η καρδιά του δεν ήταν τότε κακή, διότι αλλιώς ο Ιησούς δεν θα τον είχε εκλέξει για να είναι ένας από τους τετιμημένους δώδεκα. Βαθμηδόν, όμως, ο τιμώμενος αυτός άφησε την ιδιοτέλεια να μπη στην καρδιά του. Φαίνεται ότι αυτός ήταν Ιουδαίος, ενώ οι λοιποί από τους δώδεκα ήσαν Γαλιλαίοι, οι δε Ιουδαίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους πολύ καλύτερον από τους Γαλιλαίους.

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης είχε διορισθή ταμίας της ομάδος που ακολουθούσε τον Ιησούν, ιδιαίτερα των δώδεκα, πολύ πιθανόν διότι είχε καλύτερη εκπαίδευσι. Με την πάροδον του χρόνου, όμως, άφησε την ιδιοτέλεια να τον κυριεύση. Επειδή ήταν πλήρως έμπιστος, ήξερε πώς θα μπορούσε να κλέψη από το γενικό ταμείο χωρίς να το γνωρίση κανένας, και δεν εδίστασε να υποχωρήση σ’ αυτόν τον πειρασμό. Καθόσον η καρδιά του εχειροτέρευε, ο Ιησούς το παρετήρει αυτό, και γι’ αυτό αναγινώσκομε ότι «ήξευρεν εξ αρχής ο Ιησούς, τίνες είναι οι μη πιστεύοντες, και τις είναι ο μέλλων να παραδώση αυτόν.» «Δεν έκλεξα εγώ εσάς τους δώδεκα, και είς από σας είναι διάβολος;»​—Ιωάν. 6:64, 70.

Εδώ βλέπομε στον Ιούδα τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του προδότου: υπερηφάνεια και απληστία. Ο Ιησούς Χριστός είχε αφήσει ουράνια δόξα για να υπηρετήση Θεόν κι ανθρώπους ανιδιοτελώς ως ένας απλούς άνθρωπος· αλλ’ ο Ιούδας ο Ισκαριώτης τον ακολούθησε για ιδιοτελές όφελος. Ζούσε μια ζωή ψεύδους. Μπορούσε να υπάρχη κάτι τα πιο άπιστο; Αλλ’ ο Ιούδας δεν επρόκειτο ν’ απαλλαγή απ’ αυτό. Αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα εξεδηλώνετο. Ήλθε η περίπτωσις που βρήκε σφάλμα στη Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου και της Μάρθας, επειδή έχρισε τον Ιησούν με βαρύτιμον μύρον. Ο Ιούδας αντέτεινε: «Δια τι τούτο το μύρον δεν επωλήθη τριακόσια δηνάρια, και εδόθη εις τους πτωχούς;» Ο Ιησούς τον επέπληξε, λέγοντας: «Τους πτωχούς πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ όμως πάντοτε δεν έχετε.»​—Ιωάν. 12:5, 8.

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης θα μπορούσε να εννοήση αυτή την επίπληξι, αν η αντίρρησίς του ήταν ειλικρινής, αλλά δεν ήταν. Ο Ιωάννης μάς λέγει γιατί αντέτεινε: «Ουχί διότι έμελεν αυτόν περί των πτωχών, αλλά διότι ήτο κλέπτης, και είχε το γλωσσόκομον, και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό.» Σε μια μοχθηρή, λοιπόν, μανία του ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πήγε «προς τους αρχιερείς, και είπε, Τι θέλετε να μοι δώσητε, και εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν; Και εκείνοι έδωκαν εις αυτόν τριάκοντα αργύρια. Και από τότε εζήτει ευκαιρίαν δια να παραδώση αυτόν.»​—Ιωάν. 12:6· Ματθ. 26:14-16.

Ο βαθμός της απιστίας του Ιούδα καθίσταται ακόμη πιο καταφανής, όταν παρατηρήσωμε ότι είχε το θράσος να ερωτήση, «Μήπως εγώ είμαι Ραββί;» όταν είπε ο Ιησούς ότι ένας από τους δώδεκα θα τον επρόδιδε. Και τι πονηρία καρδίας, που συνέλαβε την ιδέα να προδώση τον Διδάσκαλόν του μ’ ένα φίλημα, σύμβολο της αφοσιώσεως, που προσεποιείτο ότι είχε για τον Ιησούν και που εχρησίμευσε για να τον υποδείξη αλάνθαστα, σε περίπτωσι που η νύχτα ή οι σκιές της καθιστούσαν αμφίβολο το ποιος ήταν ο Ιησούς Χριστός.​—Ματθ. 26:25, 48, 49.

Ο πανούργος προδότης ησθάνθη κατόπιν τύψιν συνειδήσεως αλλά μάταια· πήγε εκεί απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Η προδοτιική του πράξις δεν ωφείλετο στο ότι υπέπεσε προς στιγμήν σ’ ένα σφάλμα, όπως ήταν η απάρνησις του Διδασκάλου του από τον Πέτρο. Όχι, με τον Ιούδα ήσαν αναμεμιγμένα υπερηφάνεια, απληστία, μοχθηρία, υποκρισία, δολοπλοκία κι εσκεμμένη εμμονή σε μια προκαθωρισμένη πορεία. Προφανώς ο Ιησούς τον εχαρακτήρισε ως «υιόν της απωλείας» και είπε ότι «καλύτερον ήτο εις τον άνθρωπον εκείνον, αν δεν ήθελε γεννηθή.» Καλύτερον, διότι όχι μόνο δεν αποκτά ζωή ο ίδιος, αλλά και καλύπτεται από μομφή και καταφρόνησι.​—Ιωάν. 17:12· Ματθ. 26:24, ΜΝΚ.

Ο «ΚΑΚΟΣ ΔΟΥΛΟΣ»

Όπως ο Βασιλεύς Δαβίδ ήταν ένας τύπος του Ιησού Χριστού, έτσι κι ο προδότης Αχιτόφελ απεδείχθη ότι ήταν εικών του Ιούδα του Ισκαριώτου. Εξ άλλου, αυτός κι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης προεσκίαζαν τον «κακόν δούλον,» σχετικά με τον οποίον ο Ιησούς προεφήτευσε: «Εάν δε είπη ο κακός εκείνος δούλος εν τη καρδία αυτού, Βραδύνει να έλθη ο κύριός μου· και αρχίση να δέρη τους συνδούλους, να τρώγη δε και να πίνη μετά των μεθυόντων, θέλει ελθεί ο κύριος του δούλου εκείνου καθ’ ην ημέραν δεν προσμένει, και καθ’ ην ώραν δεν εξεύρει· και θέλει αποχωρίσει αυτόν, και το μέρος αυτού θέλει θέσει μετά των υποκριτών· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.»​—Ματθ. 24:48-51.

Πρέπει ν’ αναμένεται ότι θα ίδωμεν αυτόν τον «κακόν δούλον» σήμερα. Γιατί αυτό; Διότι αυτά τα λόγια του Ιησού σχετικά με τον κακό δούλο αποτελούν μέρος της μεγάλης προφητείας του Ιησού που βρίσκει την εκπλήρωσί της από το έτος 1914. Απ’ εκείνο το έτος είδαμε τους πρωτοφανείς πολέμους, λιμούς, λοιμούς, σεισμούς και το παγκόσμιο κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας όπως προελέχθη στο κατά Ματθαίον 24:7-14.

Εν τούτοις, όπως παρετηρήθη ήδη, δεν πρέπει ν’ αναμένεται ότι αυτός ο κακός δούλος θα είναι ένα μεμονωμένο άτομο αλλά μάλλον μια ομάς ατόμων. Έτσι, ο Ιεχωβά, στον Ησαΐα 43:20, ομιλεί για το έθνος των μαρτύρων του τότε και στη σημερινή εποχή όχι μόνο στον πληθυντικό αριθμό ως «μάρτυρας,» αλλά και στον ενικό αριθμό ως τον «δούλόν μου.» Αυτό συμφωνεί με το γεγονός ότι ο «πιστός και φρόνιμος δούλος,» τον οποίον ο Ιησούς εμνημόνευσε ταυτόχρονα, είναι επίσης μια ομάς ατόμων. Όπως παρετηρήθη κατ’ επανάληψιν στις σελίδες αυτού του περιοδικού, αυτός ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» συνίσταται από εκείνους που έχουν εναπομείνει εκ του υπολοίπου του σώματος του Χριστού που είναι ακόμη στη γη και συνδέεται με τους μάρτυρας του Ιεχωβά της κοινωνίας Νέου Κόσμου.​—Ματθ. 24:45-47.

Από τα λόγια του Ιησού καταφαίνεται ότι ο κακός δούλος είναι προδότης. Πως το δείχνει αυτό; Δέρνοντας τους συνδούλους του και συναναστρεφόμενος εκείνους που είναι κακόφημοι στα όμματα του Θεού, «τους μεθύοντας» πνευματικώς. Μήπως δέρνει τους συνδούλους με κατά γράμμα ράβδον; Όχι, διότι οι νόμοι της χώρας δεν θα το επέτρεπαν αυτό. Μάλλον, επιζητεί να προξενήση οδύνη στους συνδούλους του με σκληρά και πικρά λόγια, με συκοφαντία, με ψευδή προπαγάνδα, με δηλώσεις, για τις οποίες δεν δίδεται απόδειξις, ούτε μπορεί πράγματι να δοθή. Αυτό το πράττει και προφορικώς και δια του τύπου. Είναι όπως ο Διοτρεφής, για τον οποίον ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Ο φιλοπρωτεύων αυτών . . . δεν δέχεται ημάς . . . φλυαρών εναντίον ημών με λόγους πονηρούς.»​—3 Ιωάν. 9, 10.

Εκείνοι, που αποτελούν την τάξι του «κακού δούλου», φρονούν ότι έχουν ένα παράπονο. Μπορεί να έχουν επιπληχθή, όπως κι ο Ιούδας, ή να τους αφηρέθησαν προνόμια υπηρεσίας, ή ίσως να μην μπόρεσαν να συμβαδίσουν με την πρόοδο που έγινε στην κατανόησι της αληθείας ή στις μεθόδους διεξαγωγής του έργου του Θεού. Αλλ’ αν εξήταζαν ειλικρινώς τις καρδιές των, θα ηναγκάζοντο να ομολογήσουν ότι επί πολύν καιρό οι καρδιές των δεν ήσαν δίκαιες και ότι τώρα η ιδιοτέλεια με τη μορφή της υπερηφανείας ή επιθυμίας για ιδιοτελές όφελος, τους κεντά τυφλά να προχωρήσουν.

Η πνευματική αυτή τυφλότης και η αγάπη αποκτήσεως κέρδους για τον εαυτό τους συμβαδίζουν όπως τονίζει ο Ιησούς: «Ο λύχνος του σώματος είναι ο οφθαλμός· εάν λοιπόν ο οφθαλμός σου ήναι καθαρός, παν το σώμά σου θέλει είσθαι φωτεινόν· εάν όμως ο οφθαλμός σου ήναι πονηρός, όλον το σώμά σου θέλει είσθαι σκοτεινόν. Εάν λοιπόν το φως το εν σοι ήναι σκότος, το σκότος πόσον; Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη . . . Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά.»​—Ματθ. 6:22-24.

Πρέπει μήπως να μας ανησυχή αυτή η τάξις του «κακού δούλου»; Όχι, διόλου. Μήπως δεν είχε προλεχθή ότι θα ενεφανίζετο στην εποχή μας; Θυμηθήτε δε ότι ο Ιησούς επίσης είπε: «Είναι ανάγκη να έλθωσι τα σκάνδαλα· πλην ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, δια του οποίου το σκάνδαλον έρχεται.»​—Ματθ. 18:7.

Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζωμε λόγια που ελέχθησαν από μερικούς, οι οποίοι άλλοτε ήσαν ενωμένοι μ’ εμάς και τώρα εναντιώνονται, πρέπει να διερωτηθούμε: Ποια είναι η διανοητική διάθεσις; Είναι σε αρμονία με τα εδάφια 1 Κορινθίους 13:4-8; Ή μήπως διαπνέεται από πνεύμα μοχθηρίας, αμφιβολίας και διαμάχης; Είναι ένα χαροποιό, εποικοδομητικό, ειρηνικό άγγελμα, ακριβώς το αντίθετο; Μήπως συνδέεται με εμπορικότητα; Μήπως υπάρχει εταιρισμός με τους εχθρούς του λαού του Θεού, όπως στην περίπτωσι του Αχιτόφελ και του Ιούδα του Ισκαριώτου;

Η έκθεσις των γεγονότων, που έγινε από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», εδημοσιεύθη για να την αναγνώσουν όλοι σε βιβλία όπως το Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό και Πίστις εν Πορεία. Παρατηρήστε τον χαροποιό στοργικό και φιλάγαθο τόνο, τη λογική, τις αποδείξεις, και των Γραφών και των παραδεδεγμένων γεγονότων. Παρατηρήστε τους καρπούς του έργου που κατευθύνεται από τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον»: την απόδοσι μεγαλωσύνης στο όνομα του Ιεχωβά, την αριθμητική αύξησι των Χριστιανών διακόνων, την καθαρή κοινωνία του Νέου Κόσμου. Αν όλες αυτές οι αποδείξεις είναι πειστικές, και πρέπει πράγματι να είναι, τότε προσέξτε τα εδάφια Ρωμαίους 16:17, 18, μη σχετιζόμενοι μ’ εκείνους που επιτίθενται κι επιζητούν να διασπάσουν το ευγενές αυτό έργον, διότι με τα έργα των προδίδουν ότι ανήκουν στην τάξι του «κακού δούλου.»

[Εικόνες στη σελίδα 587]

Ahithophel

Judas Iscariot

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το Αββακούμ 3:3 λέγει: «Ο Θεός ήλθεν από Θαιμάν, και ο Άγιος από του όρους Φαράν.» Αυτό εχρησιμοποιήθη ως επιχείρημα για να καταδειχθή από πού ήλθε ο Θεός. Είναι αυτή η ορθή κατανόησις του εδαφίου αυτού;​—Ι. Φ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Όχι, δεν είναι. Ο Ιεχωβά Θεός δεν φανερώνεται ως ερχόμενος από Θαιμάν με την έννοια ότι κατάγεται από εκεί ή ότι αυτός ήταν ο τόπος της κατοικίας του. Ο Ιεχωβά Θεός είναι χωρίς αρχή ή καταγωγή, είτε στη γη είτε στον ουρανό. Είναι «από του αιώνος έως του αιώνος.» Η κατοικία του, εν τούτοις, είναι στους ουρανούς: «Ο ουρανός είναι θρόνος μου.»​—Ψαλμ. 90:2· Ησ. 66:1.

Η προφητεία εδώ προλέγει την έλευσι του Θεού με καταστροφική μανία στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, την οποίαν ο προφήτης παραβάλλει με πράξεις του Θεού στις αρχαίες ημέρες. Σε όραμα ο προφήτης βλέπει τον Θεό να έρχεται από το Θαιμάν, ή, όπως δείχνει η υποσημείωσις «ε» στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, ο Θεός έρχεται από τον νότον. Πραγματικά ο Ιεχωβά στο παρελθόν ωδήγησε τον λαό του θριαμβευτικά από το Όρος Σινά στην Ιερουσαλήμ μέσω της γης του Θαιμάν. Η ευλογία του Μωυσέως στο Δευτερονόμιο 33:2 (ΜΝΚ) και το άσμα της Δεβόρρας στους Κριτάς 5:4, 5 (ΜΝΚ) αναφέρονται στο ίδιο πράγμα: «Ο Ιεχωβά ήλθεν εκ Σινά, και επεφάνη εις αυτούς εκ Σηείρ [του οποίου το Θαιμάν αποτελεί μέρος]. Επέλαμψεν εκ του όρους Φαράν.» «Ιεχωβά, ότε εξήλθες από Σηείρ, ότε εκίνησας από της πεδιάδος του Εδώμ, η γη εσείσθη, και οι ουρανοί εστάλαξαν, αι νεφέλαι έτι εστάλαξαν ύδωρ. Τα όρη ετάκησαν υπό της παρουσίας του Θεού, αυτό το Σινά, υπό της παρουσίας Ιεχωβά του Θεού του Ισραήλ.» (ΜΝΚ)

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

1 Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα.​—Εβρ. 10:24. Σ 1/6/60 14, 15α

2 Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γενά την αμαρτίαν η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.​—Ιάκ. 1:14, 15. Σ 15/7/60 18

3 Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκας σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.​—1 Πέτρ. 3:7. Σ 1/4/61 25

4 Έκυψεν εκ του ύψους του αγιαστηρίου αυτού, εξ ουρανού επέβλεψεν ο Ιεχωβά επί την γην, δια να ακούση τον στεναγμόν των δεσμίων, δια να λύση τους καταδεδικασμένους εις θάνατον· δια να κηρύττωσιν εν Σιών το όνομα του Ιεχωβά, . . . όταν συναχθώσιν ομού οι λαοί.​—Ψαλμ. 102:19-22, ΜΝΚ. Σ 1/1/61 36α

5 Πάντες εμαρτύρουν εις αυτόν, και εθαύμαζον δια τους λόγους της χάριτος τους εξερχόμενους εκ του στόματος αυτού.​—Λουκ. 4:22. Σ 1/9/60 16, 17α

6 Αναισθητούντες, παρέδωκαν εαυτούς εις την ασέλγειαν, δια να εργάζωνται πάσαν ακαθαρσίαν ακορέστως.​—Εφεσ. 4:19. Σ 1/8/60 12α

7 Η γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου εφ’ όσον καιρόν ζη ο ανήρ αυτής.​—1 Κορ. 7:39. Σ 1/4/61 31, 32

8 Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού, μισεί τον υιόν αυτού αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ.​—Παροιμ. 13:24. Σ 15/5/60 16, 17α

9 Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, . . . και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.​—Εβρ. 4:12. Σ 1/5/60 24α

10 Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, . . . δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.​—2 Τιμ. 3:16, 17. Σ 1/12/60 16

11 Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον δυνατόν· και ο εξουσιάζων το πνεύμα αυτού, παρά τον εκπορθούντα πόλιν.​—Παροιμ. 16:32. Σ 15/6/60 14α

12 Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου· και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.​—Ψαλμ. 119:165. Σ 15/1/60 24, 25α· 1, 2β

13 Οίκος και πλούτη κληρονομούνται εκ των πατέρων· αλλ’ η φρόνιμος γυνή παρά του Ιεχωβά δίδεται.​—Παροιμ. 19:14, ΜΝΚ. Σ 1/3/61 18, 19α

14 Ενδύθητε λοιπόν, . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.​—Κολ. 3:12. Σ 15/9/60 5, 6

15 Εμίσησα τους διεστραμμένους στοχασμούς· τον δε νόμον σου ηγάπησα. Μισώ και βδελύττομαι το ψεύδος.​—Ψαλμ. 119:113, 163. Σ 1/10/60 15, 16α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Εκείνοι, που είναι με όλη τους την ψυχή υπέρ των συμφερόντων του Νέου Κόσμου, θα εργασθούν εντατικά για να προωθήσουν τα συμφέροντα αυτά. (Κολ. 3:23) Είναι αυτός ο τρόπος που αισθάνεσθε και σεις για τα συμφέροντα του νέου κόσμου του Θεού; Τότε, λάβετε μέρος με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στο έργον του Οκτωβρίου, οπότε θα καταβληθή προσπάθεια να γίνη γνωστή η πληροφορία σχετικώς με τη Βασιλεία του Θεού, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως δίνοντάς τους την ευκαιρία να γίνουν συνδρομηταί στο περιοδικό Ξύπνα! για ένα έτος αντί δρχ. 30. Οι νέοι συνδρομηταί θα λάβουν και τρία βιβλιάρια.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΜΕΝΟΙ

Ποτέ στο παρελθόν το ανθρώπινο γένος γενικά δεν ήταν καλύτερα πληροφορημένο. Με ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεόρασι, βιβλία και με ειδικευμένες σχολές και προγράμματα εκπαιδεύσεως στελεχών, οι άνθρωποι, όχι μόνον εξαρτίζονται καλύτερα για τον ρόλο τους στη ζωή, αλλά ενημερώνονται καλύτερα όσον αφορά τα γοργά εκτυλισσόμενα γεγονότα. Εν τούτοις, πόσο μέρος από τον ευρύτατο αυτόν τομέα της εκπαιδεύσεως, σχεδιάζεται για να μας πληροφορήση για την έκβασι στις υποθέσεις του κόσμου; Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να προείπη το μέλλον, η Γραφή όμως κρατεί το κλειδί και οι συμβουλές της διαβιβάζονται τακτικά σε ερωτώντας ανθρώπους μέσω των σελίδων του περιοδικού Ξύπνα! Στο περιοδικό αυτό, καθώς και σε άλλες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά, ευρίσκεται εκπαίδευσις που θα σας εξαρτίση για ζωή στο νέο κόσμο του Θεού. Φροντίζετε να είσθε πληροφορημένοι με τις πληροφορίες που αξίζουν για ζωή. Διαβάζετε κάθε τεύχος του Ξύπνα! Αποστείλατε δρχ. 30 για μια ετησία συνδρομή. Θα λάβετε και τρία βιβλιάρια με επίκαιρα Γραφικά θέματα.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

12 Νοεμβρίου: Ορθές Συναναστροφές Οδηγούν σε Ζωή. Σελ. 569.

19 Νοεμβρίου: Προσέχετε τις Συναναστροφές Σας στον Καιρό του Τέλους. Σελ. 575.

Καιρός και Τόπος για Κάθε Πράγμα

«ΧΡΟΝΟΣ είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν», έγραψε ο σοφός Βασιλεύς Σολομών υπό την έμπνευσι του Παντοδυνάμου Θεού. Έτσι, πραγματικά, συμβαίνει. Υπάρχει «καιρός του γεννάσθαι, και καιρός του αποθνήσκειν· . . . καιρός του αποκτείνειν, και καιρός του ιατρεύειν· . . . καιρός του κλαίειν, και καιρός του γελάν· καιρός του πενθείν, και καιρός του χορεύειν· . . . καιρός του αγαπήσαι, και καιρός του μισήσαι· καιρός πολέμου, και καιρός ειρήνης.»​—Εκκλησ. 3:1-8.

Στη διάρκεια των περασμένων 6.000 σχεδόν ετών, η γη αυτή υπήρξε ένας τόπος που αντηχούσε από τις κραυγές του κλαυθμού και του πένθους, καθώς πολεμούσαν ο ένας εναντίον του άλλου ανθρώπου γεμάτοι από μίσος, φονεύοντας και προξενώντας θάνατο. Το γέλιο, το σκίρτημα από χαρά, η αγάπη και η ειρήνη επήραν, βεβαίως, μια δευτερεύουσα θέσι. Θα συμβαίνη το ίδιο πάντοτε; Μπορεί μήπως και στη ζωή ακόμη των δούλων του Θεού να υπάρχη καιρός και τόπος για κλαυθμό και πένθος, για μίσος, και για πόλεμο και φόνο και θάνατο;

Αρχικά δεν ήταν θέλημα του Θεού να πεθαίνη ο άνθρωπος ακόμη να λάβη πείραν πολέμου ή φόνου. Ο αρχικός του σκοπός ήταν να ζουν οι άνθρωποι ατελεύτητα σε τελεία ειρήνη, χωρίς ποτέ να λάβουν πείραν ενός καιρού κλαυθμού. Εν τούτοις, ο στασιασμός εναντίον της κυριαρχίας του Θεού από το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος επέφερε αποξένωσι από τον Θεό. Προέκυψε αμαρτία και θάνατος· και έτσι πόλεμος, φόνος και μίσος ήλθαν στην ημερησία διάταξι. Οι δούλοι του Θεού βρέθηκαν να ζουν ανάμεσα σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο που εναντιώνεται στον Θεό, και, για τούτο, κάτω από τέτοιες περιστάσεις, βρίσκουν ότι τα λόγια του Σολομώντος στον Εκκλησιαστή εφαρμόζονται και στην περιπτωσί των.

Αλλά πώς συμβαίνει αυτό; Δεν πρέπει οι δούλοι του Θεού να γελούν και να σκιρτούν αντί να κλαίουν; Πότε αυτοί θα διεξήγαν πόλεμο και θα εφόνευαν, ή θα μισούσαν ο ένας τον άλλον;

Ο Σολομών είπε: «Κάλλιον η λύπη παρά τον γέλωτα· διότι εκ της σκυθρωπότητος του προσώπου η καρδία γίνεται φαιδροτέρα.» Ο μεγαλύτερος από τον Σολομώντα, ο Ιησούς, είπε: «Μακάριοι οι κλαίοντες τώρα, διότι θέλετε γελάσει.» Και πάλι, «Ουαί εις εσάς οι γελώντες τώρα, διότι θέλετε πενθήσει και κλαύσει.» Σ’ αυτές τις κινδυνώδεις, πονηρές ημέρες οι λαοί περιστοιχίζονται από ουαί και αντιμετωπίζουν σοβαρούς κινδύνους. Οι ανόητοι, σε μια πομπώδη επίδειξι ταραχώδους ζωής, γελούν γι’ αυτά σαν να ήσαν φυσιολογικά, αλλά φρόνιμοι άνθρωποι δεν βρίσκουν ευχαρίστησι σ’ αυτά. Αυτοί στενάζουν και βοούν για όλα τα βδελυκτά πράγματα που γίνονται. Δεν βρίσκουν αιτία για χαρά σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, αλλά μόνο στον Θεό και στον δίκαιο, νέο του κόσμο.​—Εκκλησ. 7:3· Λουκ. 6:21, 25· Ιεζ. 9:4.

Ο πόλεμος και ο φόνος δεν είναι ξένα για τους δούλους του Θεού. Βρήκαν ότι υπάρχει καιρός γι’ αυτά. Ο Αβραάμ διεξήγαγε πόλεμο για να σώση τον ανεψιό του Λωτ από τους πονηρούς αιχμαλωτιστάς. Ο Δαβίδ, ο αγαπητός του Θεού, ήταν ισχυρός στον πόλεμο, ‘πατάσσοντας μυριάδας’. Ανόμοια με τους δούλους του Θεού στο παρελθόν, οι Χριστιανοί δεν πολεμούν κατά σάρκα , αλλά διεξάγουν πνευματικό πόλεμο ‘καθαιρούντες λογισμούς, και παν ύψωμα επαιρόμενον εναντίον της γνώσεως του Θεού.’​—Γεν. 14:14-16· 1 Σαμ. 18:7· 2 Κορ. 10:3-5.

Ο Ιησούς ενεθάρρυνε τους ακολούθους του ν’ αγαπούν τους εχθρούς των, αλλά ο λόγος του Θεού, επίσης, λέγει να μισώμεν το κακόν. Όταν ένα άτομο επιμένη σε μια πορεία κακίας αφού εγνώρισε ποιο είναι το ορθόν, όταν το κακό εισχωρή τόσο, ώστε γίνεται μέρος της συστάσεως του ατόμου, τότε, για να μισήση ένας Χριστιανός εκείνο που είναι κακό, πρέπει να μισήση το άτομο με το οποίο η κακία είναι αχώριστα συνδεδεμένη. Ο Δαβίδ, δείχνοντας ότι ο Ιησούς δεν εννοούσε το ν’ αγαπούμε τους εχθρούς του Ιεχωβά που έχουν σκληρυνθή, εξέφρασε αυτή τη διάθεσι που επιδοκιμάζεται από τον Θεό: «Μη δεν μισώ, Ιεχωβά, τους μισούντάς σε; και δεν αγανακτώ κατά των επανισταμένων επί σε; Με τέλειον μίσος μισώ αυτούς· δια εχθρούς έχω αυτούς.»​—Ματθ. 5:44· Αμώς 5:15· Ψαλμ. 139:21, 22, ΜΝΚ.

Οι δούλοι του Θεού αποβλέπουν σε αιώνια ζωή. Ωστόσο μπορεί να υπάρχη «καιρός του αποθνήσκειν», ακόμη και για ένα Χριστιανό. Για κείνους που θα κληρονομήσουν ουράνια ζωή ως βασιλείς και ιερείς με τον Ιησού Χριστό ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Υπάρχει καιρός γι’ αυτόν. Είναι αναγκαίος για να πραγματοποιήσουν την ουράνια αμοιβή των. Μολονότι πολλοί Χριστιανοί σήμερα διακρατούν την ελπίδα να ζήσουν μέσ’ από το τέλος αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων στον νέο κόσμο του Θεού χωρίς να πεθάνουν ποτέ, ωστόσο μπορεί να υπάρχη καιρός γι’ αυτούς να πεθάνουν. Ένας δούλος του Θεού, αντιμετωπίζοντας την εκλογή να υπακούση πιστά στον νόμον του Θεού και να πεθάνη γι’ αυτό, ή να συμβιβασθή και να κερδίση μια προσωρινή παράτασι της ζωής, θα είναι πιστός μέχρι θανάτου. Είναι καιρός γι’ αυτόν να πεθάνη!​—Ματθ. 16:25.

Το μίσος, ο πόλεμος, ο φόνος και ο θάνατος μαζί με τον κλαυθμό και τη λύπη είναι αχώριστα συνδεδεμένα με τον πονηρό αυτόν κόσμο​—αυτός απεδείχθη ότι είναι ο τόπος της υπάρξεώς των. Εφ’ όσον ο παλαιός αυτός κόσμος παραμένει, θα είναι καιρός, ακόμη και στη ζωή των δούλων του Θεού, που η πικρότερη πείρα θα είναι αναμεμιγμένη με τη γλυκειά. Αλλά η ευτυχής υπόσχεσις του λόγου του Θεού είναι ότι γρήγορα τώρα «ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού». Εκείνοι που πράττουν το θέλημα του Θεού θα επιζήσουν στον νέο κόσμο που θα δημιουργήση ο Θεός, όπου «θέλει . . . εξαλείψει παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον». Ο Θεός παρέχει τη διαβεβαίωσι ότι «καταπαύει τους πολέμους έως των περάτων της γης,» και υπόσχεται ότι «αφθονία ειρήνης βάλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη.»​—1 Ιωάν. 2:17· Αποκάλ. 21:4· Ψαλμ. 46:9· 72:7.

Ο νέος κόσμος του Θεού θα είναι ο καιρός και ο τόπος για την απόλαυσι αυτών των ευλογιών του Ιεχωβά και δεν θα προσθέση καμμιά λύπη σ’ αυτές. Η γη θα είναι τόπος γεμάτος από γέλιο και αγάπη, οι θεραπευμένοι θα σκιρτούν, και η ειρήνη θα είναι ατελεύτητη. Ήχος κλαυθμού δεν θ’ ακούεται και ποτέ πάλι δεν θα διεξαγάγουν οι άνθρωποι πόλεμο και δεν θα φονεύουν, ούτε θα μισούν ο ένας τον άλλον.​—Παροιμ. 10:22.

Για όλους όσοι επιθυμούν να ζουν τότε, είναι τώρα καιρός να γνωρίσουν τις απαιτήσεις του Ιεχωβά για ζωή, και να ζήσουν μ’ αυτές. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να εξασφαλίση μια θέσι στον νέο κόσμο του Θεού, ν’ απολαύση την ευλογία του, «ζωήν έως του αιώνος».​—Ψαλμ. 133:3.

Πίστις Στην Πίστι​—Αυτή Είναι η Πίστις Σας;

Η πίστις είναι σπουδαία, αλλά πίστις σε τι; Σ’ αυτή την ίδια, ή στον Θεό και στον λόγο του τη Γραφή;

ΑΚΟΥΣΑΤΕ ποτέ ή ίσως εκάματε σεις ο ίδιος τη δήλωσι: «Εκείνο που πιστεύει ένας άνθρωπος δεν είναι σπουδαίο, αρκεί μόνο ότι πιστεύει»; Αν ναι, εγνωρίζατε ότι αυτή είναι ακριβώς η διδασκαλία μερικών από τις κυριώτερες Ανατολικές θρησκείες; Ναι, αυτές διακρατούν ότι το δόγμα ή η διδασκαλία δεν είναι σπουδαία, αλλ’ ότι η θρησκεία αυτή καθ’ εαυτήν, οποιαδήποτε θρησκεία, είναι ένα καλό πράγμα.

Σχολιάζοντας αυτή την τρέχουσα τάσι, ένας αρθρογράφος του Αμερικανικού μηνιαίου περιοδικού Κοσμοπόλιταν εδήλωσε κάποτε: «Έχομε αναπτύξει ένα παράδοξο είδος θρησκευτικής εκφράσεως, εκείνο που ο κοινωνιολόγος Γουίλ Χέρμπεργκ ονομάζει πίστις στην πίστι.» Κατόπιν εφιστώντας την προσοχή σ’ εκείνους που εξετέλεσαν το ραδιοφωνικό πρόγραμμα «Τούτο Πιστεύω», και στο ομώνυμο βιβλίο, προχωρεί να παρατηρήση ότι «ολίγοι υπάρχουν, αν υπάρχουν, που λέγουν τι πιστεύουν, αλλά όλοι ευνοούν εγκάρδια το να πιστεύη κανείς. Όταν φθάνουν πλησιέστατα σε μια συγκεκριμένη δήλωσι, αυτό αντανακλάται σε παρατηρήσεις όπως ‘Πιστεύω στους ανθρώπους, στην εντελώς ανόθευτη ανθρωπότητα’. Άλλοι κάνουν δηλώσεις όπως ‘με ενθαρρύνει το ελπιδοφόρο γεγονός ότι ο κόσμος περιέχει εφόδια τροφής αρκετά για ολόκληρο τον πληθυσμό’. Άλλοι βεβαιώνουν την αφοσίωσί των στον . . . ‘Μέγαν Οποιονδήποτε , ο οποίος αλλιώς αναφέρεται ως η Εξουσία εκείνη, η Παρουσία εκείνη, το Υπέρτατο εκείνο Ον, εκείνη η Δύναμις Ζωής, εκείνος ο Μέγας Καλλιτέχνης, τον οποίον μερικοί αποκαλούν Φύσιν και μερικοί αποκαλούν Έμπνευσιν και μερικοί αποκαλούν Θεόν.»

Αλλά πίστις στην πίστι δεν είναι πίστις! Η πίστις δεν μπορεί πια να επιστηριχθή στην πίστι όπως δεν μπορούμε να βαδίσωμε επάνω στα πόδια μας, ή όπως ένας σωλήνας δεν μπορεί νέα στηριχθή επάνω στον πυθμένα του, αν δεν υπάρχη κάτι άλλο κάτω απ’ αυτόν. Πίστις στην πίστι είναι απλώς ζήτημα αισθήματος, συνήθεια, κατάστασις συγκινήσεως. Είναι στενή εξαδέλφη της ευπιστίας και της δεισιδαιμονίας. Ούτε η πίστις στην πίστι ούτε η ευπιστία ούτε η δεισιδαιμονία βασίζονται στην ύπαρξι γεγονότων ή στην εξάσκησι λογικής. Αλλά η γνησία πίστις βασίζεται. Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος εδήλωσε ότι η γνώσις πρέπει να προηγήται της πίστεως: «Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; . . . Άρα η πίστις είναι εξ ακοής· η δε ακοή δια του λόγου περί του Χριστού.»​—Ρωμ. 10:14, 17, ΜΝΚ.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ

Έτσι κάναμε το πρώτο μας ακριβώς βήμα πίστεως όταν λαμβάνωμε σημείωσι των γεγονότων του ατέρμονος σύμπαντος, του σχεδίου του και της τάξεώς του, της δυνάμεώς του και της ωραιότητος και έπειτα λογικευόμεθα επάνω σ’ αυτή τη μαρτυρία. Ενεργώντας έτσι, φθάνομε στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι «τα αόρατα αυτού [του Θεού] βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι», όταν αρνούνται την ύπαρξι του Δημιουργού, Ιεχωβά Θεού.​—Ρωμ. 1:20.

Αλλ’ ο Θεός δεν αναμένει να βασίσωμε την πίστι μας μόνο σε ό,τι αποκαλύπτει γι’ αυτόν η ορατή του δημιουργία, που ονομάζεται «Φύσις». Η Φύσις δεν μπορεί να μας πη γιατί βρισκόμαστε εδώ ή ποια θα είναι η τελική μας τύχη. Ούτε μπορεί να μας διαφωτίση ως προς το όνομα του Θεού ή όσον αφορά τη δικαιοσύνη του, το έλεός του και την αγάπη του. Η γνώσις όσον αφορά αυτά μπορεί να λεχθή ότι είναι ακόμη πιο ουσιώδης στην πίστι μας, και για τούτο ο Θεός μάς εφωδίασε μ’ ένα γραπτό Βιβλίο, τη Γραφή. Για να είμεθα ευάρεστοι στον Θεό, πρέπει να πιστεύωμε όχι μόνο ότι αυτός υπάρχει, αλλά ότι «και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν». Ζητούμε σοβαρά τον Θεό, όταν μελετούμε τον λόγο του και προσπαθούμε να φέρωμε τη ζωή μας σε ευθυγράμμισι με τις δίκαιες αρχές του.​—Εβρ. 11:6.

Στην Αγία Γραφή η πρώτη φορά που αναφέρεται η πίστις δείχνει ότι ο Αβραάμ «επίστευσεν». Σε τι; Στην πίστι; Όχι, αλλά επίστεψε στον Θεό, σε ό,τι ο Θεός υπεσχέθη να κάμη για τον Αβραάμ. Ο Θεός υπεσχέθη, και ο Αβραάμ ενήργησε σύμφωνα με αυτή την υπόσχεσι. Γιατί; Διότι είχε γνώσι· εγνώριζε ότι ο Θεός ήταν αξιόπιστος και κατείχε το μέσον να εκπληρώση τις υποσχέσεις του, ακόμη και ως την έγερσι του Ισαάκ εκ νεκρών αν υπήρχε ανάγκη. Αυτό ήταν πίστις, και γι’ αυτήν ο Αβραάμ εκλήθη «πατήρ πάντων των πιστευόντων», του εδόθη δε επίσης η επαγγελία ότι «εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης».​—Γέν. 15:6· Εβρ. 11:17-19· Ρωμ. 4:11· Γέν. 22:18.

Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Πρέπει να έχωμε γνώσι ως βάσι της πίστεώς μας. Θα εσκεπτόμεθα να πληρώσωμε χρήματα για ανταλλαγή ενός γραμματίου που εξεδόθη από έναν ξένον τελείως άγνωστον και ακόμη αόρατον σ’ εμάς; Φυσικά όχι! Θ’ απαιτούσαμε κάποια πληροφορία γι’ αυτόν προτού θέσωμε την πίστι μας σ’ αυτόν ως το βαθμό να εξαργυρώσωμε το γραμμάτιό του. Έτσι ακριβώς δεν μπορούμε να πιστέψωμε αληθινά στον Ιεχωβά Θεό προτού τον «γνωρίσωμε».

Μελέτη του λόγου του Θεού, όχι μόνο μας δίνει μια υγιά βάσι για πίστι σ’ αυτόν και στις υποσχέσεις του, αλλά, επίσης, μας ενδυναμώνει ώστε να μη θέτωμε την πίστι μας στον ασθενή, ατελή άνθρωπο. Καθώς νουθετεί ο ψαλμωδός: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία.» Γιατί; Επειδή «το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται». Ομοίως είναι μωρία να θέτωμε πίστι σε υλικά αγαθά. Όχι μόνο ο πλούτος «κατασκευάζει . . . εις εαυτόν πτέρυγας ως αετού, και πετά προς τον ουρανόν», αλλά στην ημέρα της οργής του Θεού, που είναι τόσο πλησίον, τα «πλούτη δεν ωφελούσιν». Εν τούτοις, εκείνοι που θέτουν την πίστι των στον Θεό και στον Υιόν-Βασιλέα του, Ιησού Χριστό, ‘δεν θέλουσι καταισχυνθή’.​—Ψαλμ. 146:3, 4· Παροιμ. 23:4, 5· 11:4· 1 Πέτρ. 2:6.

Όσον αφορά την πίστι ο Παύλος μάς λέγει ότι είναι «ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Σημειώστε ότι η πίστις δεν είναι αντανακλαστική, ούτε πίστις στην πίστι, αλλά ότι εκδηλώνεται, σε άτομα και πράγματα. Πείθεται για τα πράγματα έστω και αν είναι αόρατα· είτε διότι το αντικείμενον της πίστεως ενός ατόμου είναι πνευματικό και επομένως αόρατο, είτε διότι τα πράγματα, στα οποία πιστεύει κανείς βρίσκονται ακόμη στο μέλλον. Θα μπορούσαμε, συνεπώς, να πούμε ότι η πίστις εκτείνεται κατακόρυφα, μέσα στους ουρανούς, όπου βλέπει τον Ιεχωβά Θεό, τον Ιησού Χριστό και τις μυριάδες των άλλων πνευματικών πλασμάτων που βρίσκονται στους ουρανούς· και ότι εκτείνεται οριζοντίως, πίσω προς την αρχή της δημιουργίας κι εμπρός προς την εκπλήρωσι των υποσχέσεων του Θεού στο απώτερο μέλλον· δηλαδή, στην τελεία δικαίωσι του ονόματος του Θεού και στην πλήρη πραγματοποίησι των σκοπών του όσον αφορά τη γη και τον άνθρωπο. Και η ίδια η πίστις, λέγει ο απόστολος Παύλος, είναι η βεβαίωσις αυτών των πραγμάτων.​—Εβρ. 11:1.

ΜΙΑ ΥΓΙΗΣ ΒΑΣΙΣ

Ο λόγος του Θεού μάς δίνει υγιά βάσι για την πίστι μας αποκαλύπτοντας σ’ εμάς το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, και ποιες είναι οι θεμελιώδεις ιδιότητές του: δύναμις, σοφία, δικαιοσύνη και αγάπη. Και όχι μόνο μας λέγει ο λόγος του ότι ο Θεός έχει αυτές τις ιδιότητες, αλλά και μας λέγει για την πολιτεία του προς τα πλάσματά του, στην οποίαν εξακολουθητικά κατέδειξε αυτές τις ιδιότητες, ώστε να μπορούμε να έχωμε πλήρη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν.​—Ψαλμ. 62:11· 89:14· Παροιμ. 2:6· 1 Ιωάν. 4:8.

Ο Ιησούς, δείχνοντας ότι πρέπει να έχωμε επίσης πίστι στον Υιόν του Θεού, είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Και πάλι, «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»​—Ιωάν. 3:16· 17:3.

Και αφού πίστις είναι επίσης «ελπιζομένων πεποίθησις», έπεται ότι πρέπει να έχωμε, επίσης, γνώσι του ποια είναι τα πράγματα, για τα οποία μπορούμε και πρέπει να ελπίζωμε. Πάλι, ο λόγος του Θεού μάς εφοδιάζει με την αναγκαία γνώσι. Μας βεβαιώνει ότι παραδεισιακές συνθήκες θ’ αποκατασταθούν σ’ αυτή τη γη, και τούτο σε μια παγκόσμια κλίμακα, και ότι αυτό το έργο της αποκαταστάσεως μπορεί ν’ αναμένεται ότι θ’ αρχίση μέσα στην παρούσα γενεά. Τότε «δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει . . . διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Όλο το ανθρώπινο γένος θα είναι ενωμένο στη λατρεία του ενός αληθινού Θεού, Ιεχωβά. Τότε επίσης «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Τότε αληθινά τα πάντα θα γίνουν νέα.​—Ησ. 11:9, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:4, 5.

Ναι, έχομε όχι μόνο το θείο βιβλίο της φύσεως για να μας λέγη αναφορικά με τον Θεό, αλλά και τον γραπτό του λόγο, τη Γραφή, ώστε να μπορούμε να έχωμε μια στερεή βάσι για την πίστι μας, όπως είχαν οι αρχαίοι Βεροιείς, οι οποίοι προσεκτικά εξήταζαν τις Γραφές καθημερινά για να δουν αν τα όσα εφέρθησαν σ’ αυτούς στο όνομα της Χριστιανοσύνης υπεστηρίζοντο πράγματι από τον λόγον του Θεού ή όχι. Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Προφανώς, σ’ αυτή τη Γραφική μαρτυρία δεν υπάρχει τόπος για θρησκεία απλού αισθήματος ή για πίστι βασισμένη σε διανοητική διάθεσι πίστεως.​—Πράξ. 17:11· 2 Τιμ. 3:16, 17.

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΩΝ

Τη μωρία μιας πίστεως βασισμένης σε πίστι μπορεί να τη δούμε καθαρά στον «Χριστιανικό κόσμο» και αυτό αληθεύει ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες: ποτέ δεν υπήρχε τόση ομολογία θρησκείας και όμως​—ποτέ δεν υπήρχε τόσο λίγη απόδειξις Χριστιανοσύνης ζωή των ανθρώπων.

Θα θέλατε να έχετε μια πραγματική ζωντανή πίστι που είναι οικοδομημένη σε στερεό θεμέλιο και που θα σας βοηθήση να παραγάγετε τους καρπούς που θα κερδίσουν για σας την επιδοκιμασία και ευλογία του Θεού; Τότε λάβετε γνώσι του λόγου του Θεού, μελετήστε τον με τα βοηθήματα που ο Θεός προνοητικά κατέστησε διαθέσιμα. Ενεργήστε σύμφωνα με τη γνώσι αυτή καθώς έκαμε ο συνετός άνθρωπος που έκτισε το σπίτι του επάνω σε πέτρα. Ευθυγραμμίστε τη ζωή σας με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Συναναστραφήτε εκείνους που έχουν αυτή την ίδια νοοτροπία, και έπειτα, καθώς έχετε ευκαιρία, μιλήστε στους άλλους για όσα εμάθατε. Ενεργώντας έτσι, θ’ αποδείξετε ότι έχετε ζωντανή πίστι· και, θυμηθήτε, «όστις . . . πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.»​—1 Ιωάν. 2:17.

Το Κακό σας Μαλακώνει ή σας Σκληρύνει;

«ΜΠΑΜ! Μπαμ! Μπαμ!» Τρεις πυροβολισμοί στην πλάτη και ο πατέρας που έφευγε στρώθηκε νεκρός στο έδαφος, δολοφονημένος από τον δεκαεπταετή γυιό του. Επί αρκετά χρόνια ο γυιός αυτός φιλονεικούσε με τον πατέρα του και τώρα είχε εκλέξει αυτόν τον τρόπο για να τερματίση τα επιχειρήματά του μια για πάντα. Οι αποδείξεις στο δικαστήριο έδειξαν ότι ο φόνος ήταν «σαφώς προμελετημένος». Εξεταζόμενος ο φονεύς εδήλωσε: «Αν εχρειάζετο να το επαναλάβω, θα το επανελάμβανα.» Όταν ο δικαστής εξέφερε την απόφασι, μεταξύ πέντε και δώδεκα χρόνων για προμελετημένη πατροκτονία, ο νέος «έμεινε απαθής».​—Τάιμς Νέας Υόρκης, 15 Νοεμβρίου 1960.

Αυτός ο έφηβος είχε επιτρέψει το κακό να τον σκληρύνη. Ο τρόπος, με τον οποίο τον μετεχειρίζετο ο πατέρας του, είτε δίκαιος είτε άδικος, εφάνη σαν ένα κακό σ’ αυτόν και το είχε αφήσει να τον σκληρύνη ως τον βαθμό του προμελετημένου φόνου. Κατ’ επανάληψιν διαβάζει κανείς για τέτοιους φόνους, πράγμα που δείχνει ότι η ηλικία αυτή είναι ηλικία σκληρύνσεως.

Το κακό, όπως έχομε ήδη υπαινιχθή, μπορεί να είναι δίκαιο ή άδικο. Είναι κάτι που προξενεί πόνο, λύπη ή στενοχωρία. Οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι, Πρώτος και Δεύτερος, ήσαν ένα κακό, ένα άδικο κακό, που επροξενήθη από τον άνθρωπο. Ο κατακλυσμός της εποχής του Νώε ήταν ένα κακό, ένα δίκαιο κακό, που εστάλη από τον Θεό. Ναι, ο Θεός κατά καιρούς δημιουργεί όχι μόνο καλό, αλλά και συμφορά ή κακό.​—Ησ. 45:7.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΚΛΗΡΥΝΟΝΤΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΑΛΑΚΩΝΟΥΝ

Είναι ανάγκη να μην αφήνωμε το κακό να μας σκληρύνη. Αυτό απόκειται εντελώς σ’ εμάς. Μπορούμε να το αφήσωμε να μας μαλακώση, αν θέλωμε. Ποιος ξέρει πόσοι άλλοι νέοι διαφωνούν και έχουν φιλονεικίες με τους πατέρες των χωρίς να τους σκοτώνουν; Πόσο αληθινό είναι αυτό μπορούμε να το δούμε καθώς εξετάζομε αυτό το έπος της ανθρωπίνης ιστορίας, τη Γραφή.

Ο Αδάμ μπορεί να λεχθή ότι υπήρξε ο πρώτος που άφησε το κακό να τον σκληρύνη. Όταν αντιμετώπισε την κρίσι του Θεού γι’ αυτόν, που ήταν ένα κακό, με σκληρυμένη καρδιά κατηγόρησε τον Θεό και τη σύζυγό του Εύα. «Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον.» Πόσο σκληρή άφησε να γίνη η καρδιά του μέσα σε μια σύντομη μόνο χρονική περίοδο!​—Γέν. 3:12.

Οι δέκα πληγές που ο Θεός έκαμε να επέλθουν στην Αίγυπτο, για να δείξη στον Φαραώ ποιος είναι ο Ιεχωβά, ήσαν κακά. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό. Αλλά ενώ εσκλήρυναν τον Φαραώ και πλείστους από τους υπηκόους του, υπήρχαν και μερικοί Αιγύπτιοι που εμαλάκωσαν απ’ αυτές. Αυτοί εξήσκησαν πίστι στον Θεό του Μωυσέως, εζήτησαν σκέπη όταν προειδοποιήθησαν για την εβδόμη πληγή, της χαλάζης, του πυρός και των κεραυνών· και πολλοί, ως «μέγα πλήθος σύμμικτον», εξήλθαν επίσης με τους Ισραηλίτας από την Αίγυπτο έπειτα από την αξιομνημόνευτη νύχτα της 14ης του Νισάν του 1513 π.Χ.​—Αριθμ. 33:1-3.

Καθώς κυττάζομε γύρω μας σήμερα, βλέπομε πολλούς που χωρίς να υπάρχη ανάγκη άφησαν τον εαυτό τους να σκληρυνθή προς βλάβην των. Μερικοί γεννημένοι μ’ ένα ελάττωμα, όπως τυφλότητα ή χωλότητα, άφησαν το ελάττωμα αυτό να τους πικράνη και να τους σκληρύνη. Μνησικακούν για το γεγονός ότι, όπως το εκφράζει η Βίβλος, ‘οι οδόντες των τέκνων ημωδίασαν, επειδή οι πατέρες έφαγον όμφακα’. Αλλά ο άνθρωπος, για τον οποίο ομιλεί η Γραφή, που εγεννήθη τυφλός και που η όρασίς του αποκατεστάθη από τον Ιησού, δεν είχε αφήσει να τον σκληρύνη αυτή η θλίψις· ούτε ο άνθρωπος ο χωλός εκ γενετής που τον εθεράπευσαν ο Πέτρος και ο Ιωάννης. Αυτοί έμειναν μαλακοί στην καρδιά και με ελπίδα, και έτσι είχαν την ορθή κατάστασι καρδιάς για ν’ ανταποκριθούν σε θαυματουργική θεραπεία. Εκείνοι, που κάτω από όμοιες συνθήκες σήμερα μένουν μαλακοί στην καρδιά, είναι πιο κατάλληλοι να λάβουν πνευματική θεραπεία.​—Ιεζ. 18:2· Ιωάν. 9:1-12· Πράξ. 3:1-8.

Άλλοι επιτρέπουν κάποια συμφορά να τους σκληρύνη. Στασιάζουν διότι ο Θεός αφήνει «καιρός και περίστασις [να] συναντά εις πάντας αυτούς». Όλοι αυτοί πρέπει να παρατηρήσουν το παράδειγμα του Ιώβ. Τι συμφορές εδοκίμασε και μάλιστα όλες δια μιας. Απώλεια και των δέκα τέκνων του, όλων του των υπαρχόντων και ακόμη της υγείας του. Μήπως επέτρεψε να τον σκληρύνη αυτό; Εσκλήρυνε την σύζυγό του, διότι αυτή του είπε: «Έτι κρατείς την ακεραιότητά σου; βλασφήμησον τον Θεόν, και απόθανε.» Αλλ’ ο Ιώβ εμαλάκωσε και είπε: «Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;»​—Εκκλησ. 9:11· Ιώβ 2:9, 10.

Έπειτα πάλι, πολλοί αφήνουν να τους σκληρύνουν οι κοινωνικές αδικίες, όπως η οικονομική καταδυνάστευσις και η φυλετική προκατάληψις. Αρχίζουν τη σταυροφορία ωσάν η διόρθωσις αυτών των αδικιών να είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή και ωσάν η ζωή να μην περιέχη χαρές στο χρονικό διάστημα που θα έπρεπε να υπομένωμε αυτά τα κακά. Μερικοί μάλιστα φθάνουν στα άκρα, ώστε να γίνουν άθεοι Κομμουνισταί. Τι ανοησία! Ο απόστολος Πέτρος ενουθέτησε τους Χριστιανούς δούλους στην εποχή του να υποτάσσωνται ακόμη και στους διεστραμμένους κυρίους των μάλλον παρά να στασιάζουν.​—1 Πέτρ. 2:18, 19.

Ο Σαμαρείτης της παραβολής του Ιησού δεν επέτρεψε να τον σκληρύνη η δυσμενής διάκρισις που υφίστατο στα χέρια των Ιουδαίων. Αντιθέτως! Παρεξέκλινε από την πορεία του για να βοηθήση έναν άνθρωπο, αναμφιβόλως Ιουδαίο, ο οποίο είχε περιπέσει σε ενέδρα, είχε δαρή και ληστευθή, και ήταν πολύ ευτυχής για τη βοήθεια που του έδωσε. Ναι, απλώς «επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως», δεν δικαιολογούμεθα να σκληρυνθούμε.​—Λουκ. 10:29-37· Εκκλησ. 8:11.

Μια κοινή αιτία, για την οποία μερικοί αφήνουν τις καρδιές των να σκληρυνθούν είναι η κακή χρήσις ή κατάχρησις δυνάμεως από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία. Αυτή θα μπορούσε να είναι η περίπτωσις εν σχέσει με τον έφηβον που αναφέραμε πιο πάνω. Εκείνοι που βρίσκονται σε υπεξούσιες θέσεις​—σύζυγοι, τέκνα, υπάλληλοι και επίσης μέλη μιας Χριστιανικής εκκλησίας—​πρέπει να φυλάγωνται σ’ αυτό το σημείο. Οι δέκα φυλές του Ισραήλ, αποτυγχάνοντας σε τούτο, άφησαν να τις σκληρύνη η θέσις​—παράλογη, αληθινά—​που έλαβε ο γυιός του Σολομώντος Ροβοάμ. Αλλά πόσο καλύτερο ήταν το παράδειγμα του Δαβίδ, ο οποίος δεν άφησε να τον σκληρύνη η κατάχρησις εξουσίας από τον Σαούλ!​—2 Χρον. 1:16· 1 Σαμ. 26:9.

Ένα κατά το μάλλον ή ήττον κοινό κακό που έκαμε πολλά άτομα να σκληρύνουν την καρδιά τους είναι εκείνο που συνδέεται με την εξεύρεσι συντρόφου. Λόγω απειρίας ή πάρα πολλής εμπιστοσύνης σε φυσικά χαρίσματα, ή λόγω ανειλικρινείας από μέρους ενός άλλου, υφίσταται κανείς απογοήτευσι και μπορεί βαθιά να πληγωθή. Εξαιτίας τούτου μερικοί γίνονται σκληροί σε όλες τις σχέσεις των με τους συντρόφους των και ιδιαίτερα μ’ εκείνους του αντιθέτου φύλου. Η κόρη του Ιεφθάε θα μπορούσε κάλλιστα ν’ αφήση τον εαυτό της να σκληρυνθή όταν, λόγω της ευχής του πατέρα της, βρέθηκε αφιερωμένη σε μια ζωή παρθενίας, αλλά δεν εσκληρύνθη. Βρήκε ευτυχία υπηρετώντας τον Ιεχωβά Θεό ολοχρόνια.​—Κριτ. 11:36-40.

Ούτε περιορίζονται οι απογοητεύσεις αυτές μόνο στο ζήτημα της «αγάπης». Τόσον ο Κάιν, όσο και ο Ησαύ, επειδή προετιμήθησαν απ’ αυτούς οι νεώτεροι αδελφοί των, άφησαν τις καρδιές των να σκληρυνθούν, ώστε να προμελετήσουν φόνον. Πόσο διαφορετική υπήρξε η πορεία του Ιωνάθαν! Δεν άφησε το γεγονός ότι ο στενός φίλος του Δαβίδ επρόκειτο να διαδεχθή τον πατέρα του Σαούλ στον θρόνο του Ισραήλ, να σκληρύνη την καρδιά του εναντίον του.​—Γέν. 4:4-8· 27:41· 1 Σαμ. 23:17.

Ίσως μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες όσον αφορά το κακό, οι οποίες μπορούν να επέλθουν σ’ ένα άτομο ώστε να σκληρύνουν την καρδιά του, είναι όταν αντιμετωπίζη επίπληξι ή τους καρπούς των αμαρτιών του. Όταν ο Οζίας επεπλήχθη επειδή αλαζονικά προσέφερε θυμίαμα, που ήταν μόνο προνόμιο των ιερέων, εσκληρύνθη και επέμεινε στην πείσμονα πορεία του. Και όταν ο Ιούδας αντίκρυσε πρόσωπον προς πρόσωπον τις συνέπειες της προδοσίας του Ιησού απ’ αυτόν, άφησε τούτο να την σκληρύνη, ώστε προέβη σε αυτοκτονία.​—2 Χρον. 26:16-20· Ματθ. 27:5.

Σε χτυπητή αντίθεσι με τούτο, όταν ο Δαβίδ φέρθηκε πρόσωπον προς πρόσωπον με την αμαρτία του με τη Βηθ-σαβεέ, δεν εσκλήρυνε την καρδιά του, αλλά την άφησε να μαλακώση, λέγοντας: «Ημάρτησα εις τον Ιεχωβά.» Ομοίως ο Πέτρος, όταν του εδόθη να κατανοήση με το λάλημα του πετεινού πόσο σοβαρό ήταν το ότι ηρνήθη τον Κύριό του, δεν εσκληρύνθη, ούτε εδικαίωσε τον εαυτό του, ούτε προέβαλε δικαιολογίες, όπως ο Αδάμ, αλλά «εξελθών έξω, έκλαυσε πικρώς.»​—2 Σαμ. 12:13, 14, ΜΝΚ· Ματθ. 26:75.

Υπάρχει και ένα άλλο ακόμη κακό από το οποίο πρέπει να φυλαγώμαστε για να μη μας σκληρύνη, και αυτό είναι το κακό που επέρχεται σε άλλους. Ποτέ δεν πρέπει να σκληρυνώμεθα με τη δυστυχία των άλλων ή την αθλία των κατάστασι, ιδιαίτερα αν μπορούμε να κάμωμε κάτι σχετικώς. Στην παραβολή του Ιησού για τον καλό Σαμαρείτη, ο ιερεύς και ο Λευίτης εσκληρύνθησαν καθώς είδαν την αθλία κατάστασι εκείνου που είχε χτυπηθή και ληστευθή. Αλλά όχι και ο Σαμαρείτης· η αθλιότης του συνανθρώπου του εμαλάκωσε την καρδιά του. Κατάλληλα ο Θεός διέταξε τον λαό του στους αρχαίους χρόνους: «Εάν ήναι εν μέσω σου πτωχός εκ των αδελφών σου . . . δεν θέλεις σκληρύνει την καρδίαν συ, ουδέ θέλεις κλείσει την χείρά σου από του πτωχού αδελφού σου.»​—Δευτ. 15:7.

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;

Ασφαλώς τα προηγούμενα Γραφικά παραδείγματα συνιστούν ν’ αφήνωμε το κακό να μας μαλακώνη αντί να μας σκληρύνη. Το ν’ αφήνωμε το κακό να μας σκληρύνη είναι στασιασμός εναντίον εκείνου που επιτρέπει ο Θεός. Δεν είναι μόνο άδικο από απόψεως αρχής, αλλά και βλαβερό σε όλους όσοι περιλαμβάνονται. Κάνει τα κακά πράγματα χειρότερα και έτσι πρέπει ν’ ανθιστάμεθα σ’ αυτό. Ισοδυναμεί με το ν’ αποδίδωμε «κακόν αντί κακού» αντί να στρέφωμε και την άλλη παρειά. Πρέπει πάντοτε ν’ αποφεύγωμε πράγματα που κατακρημνίζουν, αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον για το ότι δεν μπορούμε να κατακρημνίσωμε άλλους, χωρίς να κατακρημνίσωμε, επίσης, τον εαυτό μας.​—1 Θεσ. 5:15· Ματθ. 5:39.

Περαιτέρω, αφήνοντας τον εαυτό μας να σκληρυνθή, τον θέτομε ως κριτή εκείνων εναντίον των οποίων σκληρυνόμεθα, ενεργώντας αλαζονικά. Μας λέγεται να ‘μη εκδικώμεν εαυτούς’, αλλ’ αν αφήνωμε τον εαυτό μας να σκληρυνθή, εκδικούμε τον εαυτό μας, τουλάχιστον στη σκέψι, και μπορεί γρήγορα ή αργά να το εκτελέσωμε αυτό και με φανερές πράξεις: «Μη κρίνετε δια να μη κριθήτε· διότι με οποίαν κρίσιν κρίνετε, θέλετε κριθή· και με οποίον μέτρον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.»​—Ρωμ. 12:19· Ματθ. 7:1, 2.

Βέβαια, το να επιτρέπωμε στον εαυτό μας να σκληρυνθή, είναι άστοργο. Παραβιάζει την εντολή να ‘αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας’. Πώς μπορούμε πάντοτε να κατανοούμε τα αίτια ωρισμένης ενεργείας; Δεν μπορούμε να διαβάσωμε στην καρδιά· μπορούμε; Όχι, μόνο ο Θεός μπορεί. Το να υποφέρωμε το κακό πρέπει να μας μαλακώνη, να μας κάνη να συμπαθούμε περισσότερο τους άλλους, να έχωμε πιο συντετριμμένη καρδιά απέναντι του Θεού. Αν αφήνωμε το κακό να μας σκληρύνη, τότε παίρνομε το μέρος του Σατανά, διότι επιτρέπομε το κακό να μας απομακρύνη από τον Θεό, πράγμα που είναι ακριβώς εκείνο που ο Σατανάς εκαυχήθη ότι θα μπορούσε να κατορθώση επιβάλλοντας κακό στο ανθρώπινο γένος.​—Ματθ. 22:39.

ΑΝΤΙΔΟΤΑ

Πώς μπορούμε να φυλαχθούμε από το ν’ αφήσωμε το κακό να μας σκληρύνη, και, αντιθέτως, να το αφήσωμε να μας μαλακώση; Ένας τρόπος είναι να θυμούμεθα Γραφικά παραδείγματα ατόμων, που υπέφεραν κακό και όμως δεν επέτρεψαν να τους σκληρύνη. Οι αρχαίοι Ισραηλίται στην Αιγυπτιακή δουλεία δεν άφησαν το κακό να τους σκληρύνη, αλλά μάλλον έκραξαν στον Θεό για βοήθεια. Αυτός τους άκουσε και στον ωρισμένο του καιρό τους απελευθέρωσε. (Έξοδ. 2:23) Επομένως, η πίστις και η προσευχή είναι δύο από τα μεγαλύτερα βοηθήματα για ν’ αφήσωμε το κακό να μας μαλακώση, αντί να μας σκληρύνη. Ναι, έχετε πίστι ότι «έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει . . . οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην.»​—Ψαλμ. 37:10, 11.

Σήμερα πολλοί υποφέρουν αδίκως πολιτικά, οικονομικά ή κοινωνικά κακά. Αλλ’ αντί ν’ αφήνουν οποιοδήποτε απ’ αυτά ή όλα να τους σκληρύνουν και να τους κάνουν ν’ αφιερώνουν πικρά ολόκληρη τη ζωή τους στο να μάχωνται εναντίον αυτών των κακών, τα αφήνουν μάλλον να τους μαλακώνουν, ώστε ν’ αποβλέπουν στον Θεό για βοήθεια. Κατόπιν, όταν οι μάρτυρές Του τους επισκέπτωνται, είναι πρόθυμοι να δεχθούν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και ως αποτέλεσμα γίνονται ευτυχέστεροι ακόμη και ενόσω υποφέρουν αυτά τα κακά, ευτυχέστεροι από όσο θα μπορούσαν ποτέ να είναι αν απηλλάσσοντο απ’ αυτά αλλά εξακολουθούσαν να μην έχουν την ελπίδα της βασιλείας του Θεού.

Ένα άλλο μεγάλο βοήθημα, για να κάμωμε το κακό να μας μαλακώνη μάλλον παρά να μας σκληρύνη, είναι η ταπεινοφροσύνη. Η ταπεινοφροσύνη μάς κάνει μαλακούς, ευλύγιστους, υποχωρητικούς, ικανούς να καμπτώμεθα. Το κακό καθιστά τους υπερήφανους σκληρούς, όπως στην περίπτωσι του Φαραώ, ώστε δεν μπορούν να καμφθούν, αλλά ραγίζουν και θραύονται κάτω από την έντασι. Το κακό αποστερεί τους υπερήφανους από κάθε χαρά της ζωής. Τι μωρία! Οι ταπεινοί, αντιθέτως, εκτιμούν ότι η ζωή είναι αξιόλογη ακόμη και με τα δεινά της, και έτσι ακολουθούν τη σοφή πορεία του να αντλούν τη μεγαλύτερη ωφέλεια από τις διάφορες περιστάσεις. Παραμένουν ήπιοι, πράοι και υποτακτικοί.

Καλλιεργώντας τις έξοχες ιδιότητες της υπομονής, της εγκαρτερήσεως και της μακροθυμίας, θα βοηθηθούμε, επίσης, να παραμείνωμε μαλακοί παρ’ όλα τα κακά. Παρατηρήστε πόσο μακρόθυμος υπήρξε ο Ιεχωβά Θεός με το δύστροπο ανθρώπινο γένος πριν από τον Κατακλυσμό, με το έθνος Ισραήλ, και τώρα με τον παρόντα πονηρό κόσμο. Αν ο Παντοδύναμος Θεός, ικανός δια μιας να επιφέρη το τέλος των κακών, είναι πρόθυμος να τους υποφέρη, και αυτοί ασφαλώς τον θλίβουν πολύ περισσότερο από όσο θλίβουν οποιοδήποτε από τα ατελή επίγεια τέκνα του, τότε βέβαια πρέπει να ζητούμε να καλλιεργούμε υπομονή, εγκαρτέρησι και μακροθυμία, ώστε να υποφέρωμε μαζί τους αγόγγυστα. Εκτιμώντας τους επαρκείς λόγους για τους οποίους ο Θεός επιτρέπει το κακόν​—τη δικαίωσι του ονόματός του και τη σωτηρία πλασμάτων—​μπορούμε να φυλαχθούμε από το να μας σκληρύνη το κακόν.

Αλλά, επάνω απ’ όλα, χρειάζεται αγάπη αν θα θέλαμε να κάμωμε το κακό να μας μαλακώνη αντί να μας σκληρύνη. Η αγάπη για τον Θεό θα μας κάμη να υποτασσώμεθα σε όλα όσα επιτρέπει να επέλθουν σ’ εμάς προς την κατεύθυνσι του κακού. Η αγάπη για τον πλησίον μας θα μας οδηγήση να κάμωμε παραχωρήσεις για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να μας έβλαψε. Και ασφαλώς, αν πρόκειται ν’ ‘αγαπούμε τους εχθρούς μας και να προσευχώμεθα για εκείνους που μας διώκουν’, δεν μπορούμε ν’ αφήσωμε τον εαυτό μας να γίνη σκληρός· δεν είναι έτσι; Ας μη λησμονούμε, λοιπόν, ποτέ: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί. . . . δεν διαλογίζεται το κακόν.»​—Ματθ. 5:44· 1 Κορ. 13:4, 5.

Το ν’ αφήνωμε το κακό να μας μαλακώνη είναι η μόνη σοφή πορεία. Συντελεί σε ευχαρίστησι, ειρήνη καρδιάς και διανοίας, και ειρήνη και ενότητα με τον συνάνθρωπό μας. Εξ άλλου, το ν’ αφήνωμε το κακό να μας σκληρύνη είναι ασύνετο, επιβλαβές σ’ εμάς καθώς και στους άλλους. Είναι η πορεία της υπερηφανείας, της αλαζονείας και της ιδιοτελείας. Πίστις, προσευχή, ταπεινοφροσύνη, υπομονητική εγκαρτέρησις και αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον θα μας κρατήσουν μαλακούς. Μένοντας μαλακοί, θα είμεθα οι αποδέκται των ευλογιών του Θεού και τώρα και στον νέο του κόσμο, οπότε το κακό δεν θα υπάρχη πια.

Θέτοντας Πρώτα τα Συμφέροντα της Βασιλείας

Η ΕΙΔΙΚΗ εκπαίδευσις που παρέχεται στους επισκόπους των εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά σε μια μηνιαία σειρά μαθημάτων στις Σχολές Διακονίας της Βασιλείας της Εταιρίας Σκοπιά, έγινε δεκτή με ζωηρή εκτίμησι Αλλά για κείνους που είχαν οικογένειες να συντηρήσουν και σε καιρό που η εργασία σπανίζει, το να κάμουν διευθετήσεις για να φοιτήσουν στη σχολή εχρειάσθη ισχυρή πίστι.

Εκείνοι που εφοίτησαν είχαν ν’ αντιμετωπίσουν ένα ερώτημα. Δεν ήταν το ερώτημα του αν θα πήγαιναν στη σχολή· εγνώριζαν την απάντησι σ’ αυτό. Αλλά το ερώτημα ήταν, Θα ήθελε ο κοσμικός εργοδότης των να τους αφήση να λείψουν ένα ολόκληρο μήνα ή και περισσότερο και να έχη ακόμη εργασία γι’ αυτούς στην επάνοδό τους; Οποιαδήποτε κι αν ήταν η απάντησις, εγνώριζαν ότι θα έπρατταν το ορθό θέτοντας πρώτη την υπηρεσία τους στον Θεό.

Μερικοί εργοδόται, όταν έμαθαν ότι ο υπηρέτης εκκλησίας επρόκειτο να τύχη δωρεάν εκπαιδεύσεως για να καταρτισθή για ένα πιο αποδοτικό έργον επισκοπής, εθαύμασαν το ενδιαφέρον που επιδεικνύει η οργάνωσις για κείνους που την εκπροσωπούν. Και μόνο η σκέψις ότι δεν έγινε καμμιά χρηματική επιβάρυνσις για την εκπαίδευσι και για τη στέγασι και διατροφή στη σχολή, τους κατέπληξε. Και ποιος ήταν ο σκοπός της εκπαιδεύσεως; Δεν ήταν εμπορικός σκοπός· όχι για να μπορέση ο επίσκοπος να κερδίση περισσότερα χρήματα για κάποια οργάνωσι, ούτε να κερδίση χρήματα για τον εαυτό του· αλλά για να μπορέση να φροντίση πιο αποτελεσματικά για τις πνευματικές ανάγκες των μελών της εκκλησίας. Το γεγονός ότι η Εταιρία Σκοπιά δίνει την εκπαίδευσι δωρεάν και ο επίσκοπος είναι πρόθυμος να δώση από τον χρόνον του για να τη λάβη έκαμε μερικούς εργοδότας να σκεφθούν ότι το λιγώτερο που μπορούν να κάμουν είναι να προσφέρουν λίγη συνεργασία.

Σε άλλα μέρη εργασίας δεν υπήρξε αυθόρμητη ενθάρρυνσις. Απεδείχθη ότι ήταν μια δοκιμασία πίστεως για τον υπηρέτη εκκλησίας, αλλά δοκιμασία την οποίαν αντιμετώπισε με τη βοήθεια του Ιεχωβά.

Ένας επίσκοπος εκκλησίας από το Φορτ Ουόρθ, Τέξας, αφηγείται την εξής πείρα που είχε: «Όταν έλαβα την πρόσκλησί μου να φοιτήσω στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στο Σάουθ Λάνσιγκ της Νέας Υόρκης, επλησίασα τον ιδιοκτήτη της επιχειρήσεως, στην οποία εργαζόμουν, και του εζήτησα άδεια απουσίας έξη εβδομάδων. Η απάντησις ήταν ένα πολύ οριστικό Όχι, και όταν επληροφόρησα τον εργοδότη μου ότι θα έφευγα οπωσδήποτε, άρχισε να δίνη αγγελίες για την αντικατάστασί μου ως επόπτου της εμπορικής του οργανώσεως. . . .

»Τη Δευτέρα προτού αναχωρήσω, ο εργοδότης έστειλε υπηρεσιακά υπομνήματα στους δεκαέξη τμηματάρχας να επικοινωνήσουν μαζί μου αμέσως αν η εργασία των απαιτούσε να έλθουν σ’ επαφή μαζί μου, εφόσον θα τελούσα σε άδεια στις προσεχείς έξη εβδομάδες.

»Όταν έλαβα την τελευταία μου επιταγή πληρωμής πριν αναχωρήσω, ερώτησα αν θα μπορούσα να έχω τον μισθό των διακοπών μου, επειδή θα είχε ανάγκη η οικογένειά μου. Ο εργοδότης μου απήντησε, «Υπόθεσε ότι απλώς στέλλω στη σύζυγό σου την επιταγή της επομένης πληρωμής σου και θ’ αποταμιεύσωμε την πληρωμή των διακοπών σου γι’ αυτό το καλοκαίρι εφόσον θ’ αναχωρήσης πιθανώς και πάλι όπως κάνεις κάθε καλοκαίρι’.»

Ο επίσκοπος του Μπούρλιγκτον, Βορείας Καρολίνας, είχε την εξής πείρα: «Όταν εζήτησα ενός μηνός άδεια για να έλθω στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, ο προϊστάμενός μου μ’ επληροφόρησε ότι αυτός δεν ήθελε να εμποδίση οποιονδήποτε ο οποίος προσπαθεί να υπηρετήση τον Κύριο. Την επαύριον, όμως, ο προσωπάρχης μας μ’ επληροφόρησε ότι θα έχανα τη σειρά προαγωγής και την ασφάλισί μου, αν ελάμβανα μια παρατεταμένη άδεια απουσίας, και αν παρουσιάζετο μια επείγουσα ανάγκη θα έπρεπε να προσλάβουν κάποιον άλλον να με αντικαταστήση. Ωστόσο, εγώ απεφάσισα να έλθω στη σχολή και το εδήλωσα.

»Προτού αναχωρήσω για τη σχολή ήλθε και με βρήκε ο προϊστάμενός μου και μου είπε ότι δεν πρέπει ν’ ανησυχώ ενόσω θα έλειπα εκείνο τον μήνα, ότι η ασφάλισίς μου θα ίσχυε και για μένα και για την οικογένειά μου, και ότι θα είχα προαγωγή, όταν θα επέστρεφα να εργασθώ. Εξέφρασα τις ευχαριστίες μου για όλα όσα είχε κάμει για μένα, αλλά του είπα ότι περισσότερο ενδιαφερόμουν για το έργον της διακονίας, μου παρά για την ανάληψι οποιασδήποτε ευθύνης εκεί, καθώς και ότι λόγω της διακονικής μου δράσεως θα έπρεπε να έχω άλλες δύο εβδομάδες απουσίας το θέρος για να παρακολουθήσω τις συνελεύσεις μας στο Τέξας. Είπε ότι πάντοτε εφρόντιζε για μένα προηγουμένως, και ότι θα μπορούσε κάτι να γίνη κι εφέτος το καλοκαίρι.»

Ένας υπηρέτης εκκλησίας, ο οποίος είναι και σκαπανεύς στη Βόρειο Καρολίνα, γράφει τα εξής: «Η σύζυγός μου κι εγώ υπερεχάρημεν, όταν ήλθε η πρόσκλησις μου να φοιτήσω στη 17η Τάξι της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας στη Σάουθ Λάνσιγκ της Νέας Υόρκης. Ήμεθα στο τακτικό έργο σκαπανέως επί μερικά χρόνια, κι εχάρηκα πάρα πολύ που έτυχα εκπαιδεύσεως, η οποία θα εβελτίωνε την ικανότητά μου να παρουσιάσω το άγγελμα της Βασιλείας του Ιεχωβά.

»Ωστόσο, ένα πρόβλημα ηγείρετο στον ορίζοντα. Εργαζόμουν στην . . . εταιρία επί ενάμισυ περίπου έτος, και το είδος εργασίας που επέτρεψε στη σύζυγό μου και σ’ εμένα να εργασθούμε ως σκαπανείς είναι σπάνιο σ’ αυτή την περιοχή. Όταν επλησίασα τον επιθεωρητή του προσωπικού για το ζήτημα της φοιτήσεως στη Βιβλική σχολή, αυτός έγινε σκεπτικός. Ετόνισε αμέσως ότι οι τελευταίοι τρεις που είχαν λάβει πάνω από δύο εβδομάδες άδεια ‘απελύθησαν’. Παρά το γεγονός αυτό, επλησίασα τον περιφερειακό διευθυντή για το ζήτημα της σχολής. Του εξήγησα την εκπαιδευτική αξία των μαθημάτων, τις τάξεις δημοσίων ομιλιών, και τον σκοπό της εκπαιδεύσεως. Όταν του εξήγησα ότι χρειάζομαι τεσσάρων εβδομάδων απουσία για να φοιτήσω στη σχολή, εσκέφθη για λίγες στιγμές και είπε: ‘Γνωρίζω ότι παίρνεις τη θρησκεία σου στα σοβαρά, κι αυτό είναι καλό για κάθε άνθρωπο. Θα κάμω μια εξαίρεσι και θα σ’ αφήσω να πας διότι μου αρέσει η εργασία σου και λόγω της ευδοκίμου υπηρεσίας σου σ’ εμάς.’ Όταν άρχισα να τον ερωτώ για τον μισθό διακοπών μιας εβδομάδος, με διέκοψε λέγοντας, ‘Μην ανησυχής για χρήματα. Εγώ θα συνεχίσω την κανονική πληρωμή σου υπό τον όρον ότι δεν θα το κοινολογήσης στο γραφεία. Εξ άλλου,’ είπε, ‘αυτό είναι μια σπάνια εξαίρεσις.’

»Όταν εξήγησα για τη σχολή στον διοικητή του χώρου σταθμεύσεως ρυμουλκουμένων σπιτιών, όπου κατοικώ, μου είπε ότι δεν θα με χρέωνε ούτε δεκάρα ενόσω θ’ απουσίαζα, και ν’ αφήσω απλώς το ρυμουλκούμενο σπίτι μου εκεί που ήταν.

»Μολονότι λοιπόν κάποτε τα προβλήματά μας φαίνονται σαν βουνά, αν εμπιστευώμεθα στον Ιεχωβά και στην ικανότητά του να λύση τα προβλήματά μας, το μόνο και κύριο μέλημά μας θα είναι να αινούμε τ’ όνομά του επί μάλλον και μάλλον.»

Ο επίσκοπος του Μπωμόν, Καλιφορνίας, γράφει αυτά: «Όταν έλαβα την πρόκλησί μου να έλθω στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, στο Σάουθ Λάνσιγκ, είχα ανωμαλίες με τις φωνητικές μου χορδές, τις οποίες ο γιατρός περιέγραψε ως ‘λαρυγγίτιδα κήρυκος.’ Το μέσον θεραπείας, είπε, ήταν να παύσω να μιλώ πάρα πολύ. Το μόνο μου εισόδημα προήρχετο από πωλήσεις κι αυτό ήταν σχεδόν μηδέν τους τελευταίους λίγους μήνες, με τη συνήθη συσσώρευσι γραμματίων. Αλλά εισήλθε το πνεύμα του Ιεχωβά, και η σύζυγός μου είπε ότι θα μπορούσε ίσως να εύρη μια εργασία. Αυτό μπόρεσε να το πράξη, και ενώ ο μισθός της δεν θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίση όλα τα έξοδα και του ταξιδίου, μας απέδωσε κάτι. Πήρε, λοιπόν, εκείνη το χαρτί και το μολύβι της ως γραμματεύς, κι εγώ πήρα την ποδιά της κι έσωσα τη φωνή μου. Με μια εισφορά από την εκκλησία για την πλήρωσι του κενού, είμαι, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, ικανός να φοιτήσω στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας.»

Ένας υπηρέτης εκκλησίας από το Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης είπε ότι σε τρεις χωριστές περιπτώσεις επλησίασε τον εργοδότη του για να ζητήση άδεια απουσίας να φοιτήση στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας. Και τις τρεις φορές του την ηρνήθη ο εργοδότης, την τρίτη φορά μάλιστα η απάντησις ήταν με οργή. Μετά από τρεις μέρες έπρεπε ν’ αναχωρήση για τη σχολή, κι έτσι ο αδελφός επλησίασε πάλι τον εργοδότη του, απαιτώντας αυτή τη φορά την εξόφλησί του, εφόσον επρόκειτο να τον αποχαιρετήση. Σ’ αυτή την περίπτωσι, μετά από μια μακρά συνομιλία, στην οποία εξηγήθη και πάλι ο σκοπός της σχολής, η άδεια απουσίας εχορηγήθη.

Μερικοί, που εφοίτησαν στη σχολή, έχασαν την κοσμική εργασία των, όταν το έπραξαν, αλλά κι αυτοί ακόμη δεν αισθάνονται ως να τους άφησε ο Κύριος να πέσουν. Όχι, διόλου! Τους ευλόγησε πολύ πιο πέρα από τις προσδοκίες των με αγαθά στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας. Ούτε και θα παραλείψη να εισακούση την προσευχή τους στις προσεχείς μέρες, όταν δεηθούν: «Τον άρτον ημών τον επιούσιον δίδε εις ημάς καθ’ ημέραν.» (Λουκ. 11:3) Όπως ο ίδιος ο Ιησούς διεβεβαίωσε, εκείνοι που εκζητούν με ζήλο πρώτα τη βασιλεία του Θεού θα διαπιστώσουν ότι όλα τα άλλα προς το ζην αναγκαία τους προστίθενται.​—Ματθ. 6:33.

Το παράδειγμα των επισκόπων αυτών που έθεσαν πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας είναι ένα ωραίο παράδειγμα. Αυτοί είναι, όπως ο απόστολος Πέτρος είπε ότι πρέπει να είναι: «τύποι του ποιμνίου.» (1 Πέτρ. 5:3) Οι άλλοι, που είναι συνταυτισμένοι με την κοινωνία Νέου Κόσμου, θα μιμηθούν το καλό τους παράδειγμα. Όταν αντιμετωπίζουν περιστάσεις, στις οποίες η κοσμική εργασία θα καθιστούσε ίσως αδύνατο να παρακολουθήσουν μια συνέλευσι του λαού του Ιεχωβά ή όταν η κοσμική εργασία αρχίζη να δυσχεραίνη τις συναθροίσεις εκκλησίας, θα θυμούνται τη συμβουλή που βρίσκεται στην επιστολή προς Εβραίους 13:7: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Παρακαλώ αναφέρατε μια αυθεντία για τη δήλωσι που υπάρχει στην παράγραφο 17, σελίς 350, του «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης» (Η Σκοπιά 1ης Ιουλίου 1960, σελ. 306): «Μεγάλοι όγκοι ύδατος . . . χαρακτηρίζουν τη γήινη σφαίρα μας ως διαφορετική από τους άλλους πλανήτας του ηλιακού συστήματος.»​—Κ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Αν λάβετε ένα βιβλίο αστρονομίας και διαβάσετε τι έχει να πη για τους πλανήτας του ηλιακού μας συστήματος, μπορείτε εύκολα να καθορίσετε αν η ανωτέρω περικοπή του «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης» είναι ορθή στη δήλωσί της ότι μεγάλοι όγκοι ύδατος χαρακτηρίζουν τη γήινη σφαίρα μας ως διαφορετική από τους άλλους πλανήτας του ηλιακού συστήματος. Η απλή αιτία είναι ότι αυτοί δεν βρίσκονται στην ίδια απόστασι από τον ήλιο που βρίσκεται η γη μας. Επομένως, οι θερμοκρασίες των διαφόρων πλανητών ποικίλλουν ανάλογα με τη μεγαλύτερη εγγύτητά των προς τον ήλιο ή τη μεγαλύτερή των απόστασι από τον ήλιο.

Παραδείγματος χάριν, η Αφροδίτη, στην πλευρά της που αντικρύζει τον ήλιο, έχει θερμοκρασία εκατοντάδων βαθμών επάνω από το μηδέν ενώ στην άλλη πλευρά, εκατοντάδων βαθμών κάτω από το μηδέν. Ποιο αποτέλεσμα έχει αυτό στο Η₂Ο (που είναι ο χημικός τύπος του ύδατος) μπορεί καλά να εκτιμηθή. Επομένως η γη, που βρίσκεται στην κατάλληλη απόστασι από τον ήλιο, είναι ευνοημένη με τις κατάλληλες ακριβώς συνθήκες για τη ζωή του ανθρώπου και την οικονομία της φύσεως, από την οποία αυτός εξαρτάται.

● Οι κληρικοί ισχυρίζονται ότι ο Λουκάς ήταν Εθνικός. Η Σκοπιά της 1ης Φεβρουαρίου 1961, σελίς 59, παράγραφος 14, λέγει ότι όλοι οι συγγραφείς της Βίβλου ήσαν Εβραίοι. Ποια είναι η αυθεντία γι’ αυτή τη δήλωσι;​—Μπ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Λουκάς ήταν Εθνικός δεν έχουν κανένα σαφές Γραφικό κύρος για τη θέσι των. Διαβάζουν στα λόγια του Παύλου στην προς Κολοσσαείς επιστολή 4:11, 14 τη σκέψι ότι ο Λουκάς δεν ήταν Ιουδαίος. Τούτο συμβαίνει επειδή στο εδάφιο 11 ο Παύλος αναφέρει μερικούς που ήσαν «εκ της περιτομής» και στο εδάφιο 14 αναφέρει τον Λουκά. Από τούτο αντλείται το συμπέρασμα ότι ο Λουκάς δεν ήταν εκ της περιτομής και επομένως δεν ήταν Ιουδαίος. Αλλά δεν έπεται καθόλου ότι ο Παύλος επροτίθετο έτσι να διακρίνη τον Λουκά. Καθώς λέγει η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ: «Αν τούτο δεν είναι σκέψις τελειωτική, τίποτε δεν μπορεί να υποστηριχθή από τους Ελληνικούς ιδιωματισμούς στο συγγραφικό του ύφος, διότι αυτός θα μπορούσε να είναι ένας Ελληνιστής Ιουδαίος, ούτε από την Εθνική τάσι του Ευαγγελίου του, διότι αυτήν θα την συνεμερίζετο με τα θεόπνευστα συγγράμματα του Παύλου, ενός Φαρισαίου που ανετράφη παρά τους πόδας Γαμαλιήλ.»

Αν δεν υπάρχη άμεση απόδειξις ότι ο Λουκάς ήταν Εθνικός, ποια είναι η βάσις για να δηλώσωμε ότι ήταν Εβραίος ή Ιουδαίος; Η βάσις είναι η δήλωσις του Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή 3:1, 2, όπου αυτός δείχνει ότι ο Θεός ενεπιστεύθη τα θεόπνευστα λόγια του στους Εβραίους ή Ιουδαίους, δίνοντάς τους ένα ξεχωριστό πλεονέκτημα: «Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου; ή τις ωφέλεια της περιτομής; Πολλή κατά πάντα τρόπον. Πρώτον μεν, διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού.» Αν ο Λουκάς ήταν Έλλην, θα ήταν η μόνη εξαίρεσις του κανόνος αυτού, και αυτό δεν θα ήταν λογικό. Επομένως, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι ο Λουκάς, όπως ακριβώς και όλοι οι άλλοι συγγραφείς της Βίβλου, ήταν Ιουδαίος, Εβραίος.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

16 Ο. . . Παύλος έγραψε προς εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν, ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς αυτού, λαλών εν αυταίς περί τούτων μεταξύ των είναι τινά δυσνόητα, τα οποία οι . . . αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.​—2 Πέτρ. 3:15, 16. Σ 1/2/61 39,40

17 Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω . . . και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.​—Ιωάν. 10:16. Σ 1/11/60 12α

1 8 Γυνή ήτις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συγκατανεύει να συνοική μετ’ αυτής, ας μη αφίνη αυτόν.​—1 Κορ. 7:13. Σ 1/4/61 37-39

1 9 Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.​—Ιάκ. 4:17. Σ 15/8/60 10α

20 Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού.​—1 Ιωάν. 3:10. Σ 15/9/60 2α

21 Στόμα γυναικός αλλότριας είναι λάκκος βαθύς· ο καταγγελλόμενος υπό του Ιεχωβά θέλει εμπέσει εις αυτόν.​—Παροιμ. 24:14, ΜΝΚ. Σ 15/3/61 29

22 Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, εκτός δια πορνείαν, και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός.​—Ματθ. 19:9. Σ 1/4/61 4, 5α

23 Εις τον οποίον [προφητικόν λόγον] κάμνετε καλά να προσέχητε, ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας.​—2 Πέτρ. 1:19. Σ 1/2/61 2, 3α

24 Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει.​—2 Κορ. 13:5. Σ 1/7/60 15 α

25 Μη μεθύσκεσθε με οίνον, εις τον οποίον είναι ασωτία· αλλά πληρούσθε δια του πνεύματος, λαλούντες μεταξύ σας με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, άδοντες και ψάλλοντες εν τη καρδία υμών εις τον Ιεχωβά.​—Εφεσ. 5:18, 19, ΜΝΚ. Σ 1/6/60 17α

26 Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.​—1 Τιμ. 4:16. Σ 15/12/60 23-25α

27 Ας με κτυπά ο δίκαιος· τούτο θέλει είσθαι έλεος· και ας με ελέγχη· τούτο θέλει είσθαι μύρον εξαίρετον δεν θέλει βλάψει την κεφαλήν μου.​—Ψαλμ. 141:5. Σ 1/9/60 10α

28 Διότι τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;—1 Κορ. 7:16. Σ 1/4/61 33, 34

29 Εμπλήσθητε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως.​—Κολ. 1:9. Σ 1/5/60 21

30 Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.​—Ρωμ. 15:4. Σ 1/12/60 17

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Εκείνοι, που είναι με όλη τους την ψυχή υπέρ των συμφερόντων του Νέου Κόσμου, θα εργασθούν εντατικά για να προωθήσουν τα συμφέροντα αυτά. (Κολ. 3:23) Είναι αυτός ο τρόπος που αισθάνεσθε και σεις για τα συμφέροντα του νέου κόσμου του Θεού; Τότε, λάβετε μέρος με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στο έργον του Οκτωβρίου, οπότε θα καταβληθή προσπάθεια να γίνη γνωστή η πληροφορία σχετικώς με τη Βασιλεία του Θεού, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως δίνοντάς τους την ευκαιρία να γίνουν συνδρομηταί στο περιοδικό Ξύπνα! για ένα έτος αντί δρχ. 30. Οι νέοι συνδρομηταί θα λάβουν και τρία βιβλιάρια.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΜΕΝΟΙ

Ποτέ στο παρελθόν το ανθρώπινο γένος γενικά δεν ήταν καλύτερα πληροφορημένο. Με ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεόρασι, βιβλία και με ειδικευμένες σχολές και προγράμματα εκπαιδεύσεως στελεχών, οι άνθρωποι, όχι μόνον εξαρτίζονται καλύτερα για τον ρόλο τους στη ζωή, αλά ενημερώνονται καλύτερα όσον αφορά τα γοργά εκτυλισσόμενα γεγονότα. Εν τούτοις, πόσο μέρος απτό τον ευρύτατο αυτόν τομέα της εκπαιδεύσεως, σχεδιάζεται για να μας πληροφορήση για την έκβασι στις υποθέσεις του κόσμου; Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να προείπη το μέλλον, η Γραφή όμως κρατεί το κλειδί και οι συμβουλές της διαβιβάζονται τακτικά σε ερωτώντας ανθρώπους μέσω των σελίδων του περιοδικού Ξύπνα! Στο περιοδικό αυτό, καθώς και σε άλλες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά, ευρίσκεται εκπαίδευσις που θα σας εξαρτίση για ζωή στο νέο κόσμο του Θεού. Φροντίζετε να είσθε πληροφορημένοι με τις πληροφορίες που αξίζουν για ζωή. Διαβάζετε κάθε τεύχος του Ξύπνα! Αποστείλατε δρχ. 30 για μια ετησία συνδρομή. Θα λάβετε και τρία βιβλιάρια με επίκαιρα Γραφικά θέματα.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

26 Νοεμβρίου: Η Πηγή Κάθε Δυναμικής Ενεργείας και Σθεναρής Ισχύος. Σελ. 600.

3 Δεκεμβρίου: Ζωογονηθήτε με το Πνεύμα του Ιεχωβά. Σελ. 606.

Μήπως Τα Ώτα σας Ακούουν με Ενόχλησι;

ΕΝΑΣ νεαρός, βυθισμένος σε σκέψεις, χτυπούσε με βαρυθυμία τα πλήκτρα της γραφομηχανής του σ’ ένα γραφείο που είχε θέα προς το Ηστ Ρίβερ, της πόλεως Νέας Υόρκης. Ξαφνικά άκουσε μια σειρά από δυνατά και οξέα σφυρίγματα, τα οποία σχεδόν τον επέταξαν από το κάθισμά του. Ένα φορτηγό πλοίο, που ετοιμαζόταν να ξεκινήση απ’ το αγκυροβόλιό του, ειδοποιούσε όλα τα διαπλέοντα τον ποταμό πλοία: «Προσέχετε! Ιδού έρχομαι!» Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ώτα του νεαρού εκείνου άκουσαν εκείνα τα σφυρίγματα μ’ ενόχλησι. Και είχαν δίκαιο!

Κάθε μέρα, σχεδόν, υπάρχουν πράγματα που τ’ αυτιά μας τ’ ακούν μ’ ενόχλησι. Ο τριγμός των τροχών του υπογείου σιδηροδρόμου, καθώς στρέφονται στις καμπύλες, το ‘κορνάρισμα’ των ανυπομόνων αυτοκινητιστών, τα σφυρίγματα των ατμοσωλήνων το πρωί καθόσον αυξάνει η θερμότης, τα γεωτρύπανα πεπιεσμένου αέρος που διατρυπούν το ασφαλτόστρωμα ή κατεδαφίζουν παλιά κτίρια. Όλα δε αυτά είναι κατανοητά.

Άλλα πράγματα ενοχλούν εξαιτίας της διακοπής που προξενούν. Το να χτυπά το τηλέφωνο τόσο ενοχλεί πολλούς στη Νέα Υόρκη, ώστε είναι πρόθυμοι να πληρώνουν έξη δολλάρια το έτος για τη διαγραφή των ονομάτων των απ’ τον τηλεφωνικό κατάλογο. Το να χτυπά το κουδούνι της πόρτας, τόσο ενοχλεί άλλους, ώστε προτιμούν να κατοικούν σε αποκλειστικά διαμερίσματα προστατευόμενα από θυρωρούς με λιβρέα. Σ’ αυτούς το τίμημα που πληρώνουν για να μην ενοχλούνται σ’ αυτά τα πράγματα αξίζει το όφελος.

Τ’ αυτιά πολλών ανθρώπων ενοχλούνται κάθε πρωί από τα εγερτήρια ρολόγια των που χτυπούν. Αλλά, μολονότι ακούμε αυτόν τον θόρυβο μ’ ενόχλησι, προσέχομε την κλήσι του και ρυθμίζομε το εγερτήριο κάθε βράδυ. Γιατί; Διότι γνωρίζομε ότι αυτή η ενόχλησις είναι προς το συμφέρον μας. Πρέπει να πάμε στην εργασία μας εγκαίρως για να διατηρήσωμε το επάγγελμά μας και πρέπει να διατηρήσωμε το επάγγελμά μας για τη συνέχισι της ζωής μας!

Δυστυχώς, όμως, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι και τόσο ρεαλιστικοί, όταν πρόκειται ν’ ακούσουν κάποια νέα αλήθεια ή αλήθειες, που μπορεί στην αρχή να τους ενοχλούν. Επίσης μερικοί είναι τόσο απερίσκεπτοι ώστε ν’ αγνοούν πλήρως το «εγερτήριον,» ενώ άλλοι φθάνουν στο άκρον να το σπάσουν, θα ελέγαμε, μάλλον παρά να προσέξουν την κλήσι του. Λόγου χάριν, τ’ αυτιά των θρησκευτικών αρχόντων της εποχής του Γαλιλαίου άκουαν με τόση ενόχλησι την αλήθεια ότι η γη κινείται πέριξ του ηλίου, ώστε όχι μόνο ηρνούντο να το εξετάσουν αυτό αν ήταν αληθές, αλλά και συνέλαβαν τον Γαλιλαίον και μάλιστα εβασάνισαν τη θυγατέρα του για να τον αναγκάσουν να υποχωρήση· οι δε συνάδελφοί του αστρονόμοι αρνήθηκαν να εξετάσουν με το τηλεσκόπιό του για να διαπιστώσουν μόνοι των τούτο.

Ο λόγος του Θεού μάς δίνει πολλά παραδείγματα φορέων της αληθείας, οι οποίοι υπέστησαν διωγμούς διότι το άγγελμά των ηκούετο μ’ ενόχλησι. Τα βάρη των υιών Ισραήλ αυξήθησαν πολύ επειδή ο Φαραώ άκουσε μ’ ενόχλησι το άγγελμα ατού του είχε φέρει ο Μωυσής από τον Ιεχωβά. (Έξοδ. 5:1-14) Του Ιερεμία η ζωή ηπειλήθη, αυτός δε ερρίφθη σ’ ένα βορβορώδη λάκκο, διότι οι άρχοντες των ημερών του άκουσαν μ’ ενόχλησι το άγγελμα που τους έφερε από τον Θεό των. Ναι, στους χρόνους της αρχαιότητος υπήρχαν πολλοί, οι οποίοι «εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν· . . . υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,» μόνο διότι τ’ αυτιά εκείνων στους οποίους είχαν σταλή, άκουαν μ’ ενόχλησι.​—Εβρ. 11:36, 37.

Με τι ενόχλησι άκουαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι των ημερών του Ιησού το άγγελμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού! Τόσο μάλιστα ώστε δεν ησύχαζαν ώσπου εσταύρωσαν τον Ιησούν. Αλλά και τότε ακόμη δεν είχαν ησυχάσει, διότι οι ακόλουθοί του Ιησού ανέλαβαν το άγγελμά του. Έτσι, αναγινώσκομε σχετικά με το κήρυγμα του Στεφάνου: «Ακούοντες δε ταύτα κατεκόπτοντο τας καρδίας αυτών, και έτριζον τους οδόντας κατ’ αυτού.» Αφού δε άκουσαν κι άλλα, «φωνάξαντες μετά φωνής μεγάλης, έφραξαν τα ώτα αυτών, και ώρμησαν ομοθυμαδόν επ’ αυτόν. Και εκβαλόντες έξω της πόλεως . . . ελιθοβόλουν τον Στέφανον» ώσπου «εκοιμήθη.» Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι τ’ αυτιά των άκουαν μ’ ενόχλησι την αλήθεια που τους έφερε ο Στέφανος!​—Πράξ. 7:54-60.

Ο προφήτης του Ιεχωβά Ησαΐας είχε προείπει πριν από πολύν καιρό αυτή την τάσι, ο δε Ιησούς παρέθεσε τους λόγους του: «Διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς, και ακούσωσι με τα ώτα, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.»​—Ματθ. 13:15.

Σήμερα σε κάθε τομέα ανθρωπίνων σχέσεων η αλήθεια ακούεται με ενόχλησι. Τ’ αυτιά των παιδιών, ιδιαίτερα τ’ αυτιά των εφήβων, ακούουν μ’ ενόχλησι τη σαφή συμβουλή των γονέων και των διδασκάλων των. Οι οπαδοί των φυλετικών διακρίσεων ακούουν μ’ ενόχλησι ότι ο Θεός «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων.» (Πράξ. 17:26) Οι καπνισταί ακούουν μ’ ενόχλησι τη σχέσι μεταξύ καπνίσματος και καρκίνου. Τι μωρία ν’ ακολουθούνται πορείες όπως αυτές!

Ιδιαίτερα τ’ αυτιά πολλών ατόμων ασύνετα ακούουν μ’ ενόχλησι το άγγελμα της βασιλείας του Θεού όπως φέρεται σ’ αυτούς από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Η παραδοξότης του και οι έννοιές του τους είναι δυσάρεστα. Τους εκτινάσσει από τον ύπνο τους όπως το πρωινό τους εγερτήριο ρολόγι· αλλ’ αντί να ενεργήσουν συνετά και να προσέξουν την πρόσκλησι, την αγνοούν. Κι έτσι πληρώνουν το τίμημα. Ποιο τίμημα; Του ότι αποτυγχάνουν να συλλάβουν το νόημά του!

Πώς μπορεί ένας να «συλλάβη το νόημα» αν τ’ αυτιά του ακούν μ’ ενόχλησι; Δεν μπορεί να σταθμίση κατάλληλα τις αποδείξεις διότι τα συναισθήματά του συσκοτίζουν την κρίσι του. Μπορεί να είναι και πολύ μορφωμένος. Έτσι ήσαν και πολλοί από τους θρησκευτικούς ηγέτας των περασμένων χρόνων. Ωστόσο δεν μπορούσαν να συλλάβουν το νόημα αυτών που άκουαν, διότι τ’ αυτιά των άκουαν μ’ ενόχλησι τ’ αγγέλματα που τους έφεραν οι προφήται του Θεού. Με άλλα λόγια, άφηναν την προκατάληψι να τους κάνη κωφούς.

Όταν ένας οποιοσδήποτε ακούη κάτι μ’ ενόχλησι, αυτός, πραγματικά, ‘αποκρίνεται πριν ακούση’ κι αυτό «είναι εις αυτόν αφροσύνη και όνειδος.» Μην αφήνετε την παραδοξότητα του αγγέλματος που περιέχει το παρόν περιοδικό, ή τα νοήματά του, ή τον τρόπο, με τον οποίον εφέρθη σ’ εσάς, ή τον χρόνον που απαιτείται για να εξετασθούν οι σελίδες του, να σας κάμουν ν’ ακούσετε το άγγελμά του μ’ ενόχλησι, ούτε ν’ αφήνετε τα όσα λέγουν οι άλλοι ν’ αποφασίζουν περί της αξίας του για σας. Διαπιστώστε μόνος σας, με τη λογίκευσι και τον Θείο λόγο, αν αυτό που ακούετε είναι η αλήθεια ή όχι. Τότε κάμετε την απόφασί σας.​—Παροιμ. 18:13.

Ο Σατανάς​—το Πνεύμα της Απάτης

Πώς είναι καταφανής η ύπαρξις του; Ποιες είναι οι μέθοδοι της απάτης του;

ΜΙΑ πρόφασις για ανυπαρξία είναι το ευνοούμενο κάλυμμα των εγκληματιών. Πίσω από την απατηλή αυτή προμετωπίδα, το ωργανωμένο έγκλημα μπορεί να λεηλατή μια κοινότητα με πολύ λίγη παρέμβασι. Αφού οι εγκληματίαι βρίσκουν αυτό το απατηλό τέχνασμα τόσο χρήσιμο στις διαρπαγές των, δεν μπορούμε να υποψιασθούμε ότι ο Σατανάς, ο πρώτιστος εγκληματίας, θα το χρησιμοποιούσε ομοίως; Η πρόφασις ότι δεν υπάρχει υπήρξε μια από τις πιο επιτυχείς απάτες του. Πίσω από το παραπέτασμά του εξασκεί ελεύθερα την επιρροή του πάνω στις ανθρώπινες υποθέσεις. Αλλά ο σύγχρονος κόσμος προχωρεί τυφλά, ισχυριζόμενος ότι ο Σατανάς δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια παράδοσι του δεισιδαίμονος παρελθόντος. Μέσα στη φαντασιώδη σοφία του τον εξορίζει στη συγκεχυμένη περιοχή των μύθων και θρύλων του ανθρωπίνου γένους.

Ανάμεσα στους πιο ενθέρμους κήρυκας της ανυπαρξίας του υπήρξαν πολλοί κληρικοί, που υπεστήριξαν ότι αυτός δεν είναι τίποτε περισσότερο από το κακό μέσα στον άνθρωπο. Ο γνωστός Γερμανός θεολόγος, Φρειδερίκος Σλαϊερμάχερ, ισχυρίσθη: «Το πρόβλημα παραμένει να ζητήσωμε το κακό μάλλον μέσα μας παρά στον Σατανά.» Ο Χ. Μ. Μάρτενσεν, ο Δανός θεολόγος, διεκήρυξε: «Η αρχή του κόσμου δεν έχει μέσα της καμμιά προσωπικότητα.» Η Θεολογία του Άλμπρεχτ Ριτσλ απορρίπτει τελείως πίστι στον Διάβολο. Εσχάτως, ο κληρικός Τζένε Ε. Κλαρκ της Εκκλησίας της Θρησκευτικής Επιστήμης εχλεύασε την ύπαρξι Σατανά, ιχυριζόμενος ότι «ο μόνος αντίδικος που πραγματικά υπάρχει μπορεί να βρεθή μέσα μας». Εκφράζοντας τη δημοφιλή αυτή άποψι, Η Βρετανική Εγκυκλοπαιδεία, Έκδοσις 11η, αναφέρει: «Μπορεί με πεποίθησι να βεβαιωθή ότι πίστις στον Σατανά δεν θεωρείται τώρα γενικώς ως ένα ουσιώδες άρθρο της Χριστιανικής πίστεως, ούτε ευρέθη ότι είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της Χριστιανικής πείρας.»

Αυτή η στάσις μπορεί να φαίνεται λογική και υγιής σ’ αυτόν τον πονηρευόμενο κόσμο, αλλά είναι επικίνδυνη. Αφοπλίζει και δημιουργεί μια ψευδή αίσθησι ασφαλείας. Αφήνει το κοινόν διάπλατα ανοιχτό για επίθεσι και εκμετάλλευσι από αυτόν τον άρχοντα της πονηρίας. Κάνει τους ανθρώπους εύκολη λεία στις απάτες του. Σημειώστε τι λέγει σχετικώς το βιβλίο Σατανάς, που εξεδόθη από τους Σηντ και Ουώρντ: «Ο θρίαμβος του διαβόλου έγκειται στο να διεκφεύγη από το να γίνη αμέσως αντιληπτός από τον άνθρωπο. Αυτός είναι η ασάφεια ενσαρκωμένη· ποτέ δεν γνωρίζομε ποια μάσκα είναι εκείνη που τον κρύβει. . . . Είναι επικίνδυνο να μην πιστεύωμε αρκετά στον διάβολο· διότι το να φανταζώμεθα ότι δεν υπάρχει σημαίνει να κάνωμε το έργο του γι’ αυτόν. . . . Δεν είναι καθόλου σοφία το να υποτιμούμε έναν εχθρό. Είναι βλακεία το να καλλιεργούμε άγνοια του εχθρού ως το σημείο να είμεθα τυφλοί ως προς την ύπαρξί του· διότι με τέτοια τυφλότητα είναι αδύνατο ν’ αντιμετωπίσωμε έναν εχθρό, έστω να τον κρατήσωμε μόνο σε απόστασι, ή να τον νικήσωμε.»

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΣ

Παρά τις προσπάθειες του Σατανά ν’ αποκρύψη την ύπαρξί του, αυτός εκτίθεται σαφώς στον γραπτό λόγο του Θεού. Το γεγονός ότι ο λόγος του Θεού μιλεί για μερικούς αγγέλους που πήραν κακό δρόμο και για «πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» παρέχει ουσιώδη αιτία για να συμπεράνωμε ότι ο Σατανάς έχει προσωπικότητα και δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που ονομάζεται κακόν. (Εφεσ. 6:12) Ο Πέτρος προσδιορίζει αυτές τις πονηρές πνευματικές δυνάμεις ως «αγγέλους αμαρτήσαντας». (2 Πέτρ. 2:4) Η δραστηριότης των είναι καταφανής στα παράδοξα έργα του πνευματισμού.

Όταν ο Ιησούς μίλησε για τον Σατανά, δεν εχρησιμοποίησε λόγια που υπηνίσσοντο ότι μιλούσε για την αρχή του κακού, αλλά τα λόγια του αποκαλύπτουν ότι ανεφέρετο σε μια φαύλη προσωπικότητα που είναι ‘ο άρχων των δαιμονίων’. (Ματθ. 12:24) Είπε: «Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει εν τη αληθεία· διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ. Όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί· διότι είναι ψεύστης, και ο πατήρ αυτού του ψεύδους.» (Ιωάν. 8:44) Ο Ιησούς μιλεί καθαρά εδώ για μια προσωπικότητα που είχε κάποτε υπηρετήσει τον Θεό, μένοντας στην αλήθεια. Αυτό δεν μπορεί να λεχθή για την αφηρημένη αρχή του κακού. Πότε αυτή ‘έμεινε εν τη αληθεία’;

Σαν ένα πεινασμένο λιοντάρι απολυμένο, που ενεδρεύει αθώρητο στο ψηλό χόρτο της ζούγκλας περιμένοντας να καταβροχθίση κάποιον, ο Σατανάς περιέρχεται ζητώντας να φέρη τον απρόσεκτον κάτω από την κυριαρχία του και να τον καταπιή στη μεγάλη του οργάνωσι. «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.» (1 Πέτρ. 5:8) Εκείνοι που ανόητα πείθουν τον εαυτό τους ότι δεν υπάρχει τέτοιος εχθρός, εύκολα οδηγούνται σε θέσι εναντιώσεως προς τον Ιεχωβά, τον Υπέρτατον Κυρίαρχον.

ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Ο Σατανάς, έχοντας υπεράνθρωπη νοημοσύνη, είναι ένας τρομερός εχθρός που μπορεί με ευκολία, να νικήση στρατηγικά και την πιο έξυπνη ανθρώπινη διάνοια. Τα απατηλά του τεχνάσματα δεν δείχνουν έλλειψι φαντασίας. Είναι πολλά και μεγάλης ποικιλίας. Μερικά είναι τόσο ύπουλα ώστε η σκέψις ενός ατόμου μπορεί επιδέξια να διαστραφή για να δικαιολογή ως ορθά μερικά πράγματα που συνήθως γνωρίζει ότι είναι εσφαλμένα. Χωρίς να το καταλάβη μπορεί να οδηγηθή στο να υπηρετή τον Σατανά.

Ο βασανισμός και ο φόνος θεοοειδών ανθρώπων που διαφωνούν με τις δημοφιλείς θρησκευτικές γνώμες είναι προφανώς εσφαλμένοι, αλλά πάρα πολλοί άνθρωποι, από τον καιρό του Ρωμαϊκού διωγμού του πρώτου αιώνος ως τις Ναζιστικές και Κομμουνιστικές ιερές εξετάσεις της εποχής μας, τους εδικαιολόγησαν ως ορθούς. Διαβολική λογίκευσις διέστρεψε τη σκέψι των.

Υπήρξε σκοπός του Σατανά από τον καιρό της ανταρσίας του ν’ απομακρύνη τους ανθρώπους από τον στοργικό Δημιουργό και να εναντιωθή σ’ αυτόν και να τον συκοφαντήση. Αφού τα πονηρά του συμφέροντα εξυπηρετούνται με τον διωγμό και τον φόνο των δούλων του Θεού, αυτός θα ήταν η αιτία για να διαστραφή η σκέψις των ανθρώπων ώστε να δικαιολογή εγκλήματα εναντίον των. Ο Ιησούς το προείπε αυτό όταν είπε: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν.»​—Ιωάν. 16:2.

Οι σελίδες της ιστορίας διεβράχησαν με αθώο αίμα χυμένο από θρησκευτικούς ζηλωτάς, των οποίων τη σκέψι είχε διαστρέψει ο Σατανάς μέσω ψευδών θρησκευτικών συστημάτων. Οι καρδιές των εσκληρύνθησαν στις οξείες κραυγές ανδρών, γυναικών και παιδιών που αυτοί εξέσχιζαν σε δύο μέσα στους δαιμονικούς των θαλάμους βασανισμού ή έψηναν μέχρι θανάτου επάνω σε πασσάλους. Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, τα έκαναν εν τω ονόματι του Θεού. Τι τερατώδη εγκλήματα συνέδεσαν με τον Θεό! Τι όνειδος επέφεραν οι πράξεις των στο όνομά του! Ποιος άλλος παρά ο Σατανάς θα έδινε αρχή στην ιδέα ότι μ’ αυτό προσφέρεται λατρεία στον Θεό; Χωρίς να το γνωρίζουν υπηρέτησαν καλά τα συμφέροντα του Σατανά.

Με επιδέξιες απάτες ο Σατανάς επέτυχε να χρησιμοποιήση ως διακόνους του ανθρώπους που θεωρούσαν τον εαυτό τους δούλο του Θεού και που εξωτερικά εφαίνοντο να είναι άνθρωποι δικαιοσύνης. «Διότι οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού. Και ουδέν θαυμαστόν· διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Δεν είναι λοιπόν μέγα αν και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης.»​—2 Κορ. 11:13-15.

Ως ψευδής άγγελος διαφωτίσεως, ο Σατανάς έχει ενθαρρύνει την καλλιέργεια φιλοσοφιών και θεωριών που είναι υπέρμαχοι των προσπαθειών του να συκοφαντή τον Υπέρτατον Κυρίαρχον. Διάχυτη σ’ αυτές είναι η σκέψις ότι δεν υπάρχει Θεός. Τόσο συχνά επανελήφθη και υπεδηλώθη το αθεϊστικό αυτό ψεύδος, ώστε η σκέψις ενός μεγάλου ποσοστού του ανθρωπίνου γένους έχει κυριαρχηθή απ’ αυτό. Τούτο είναι καταφανές στη σκέψι που ισχυρίζεται ότι ο άνθρωπος είναι το εξελικτικό αποτέλεσμα ενός τυχαίου συμβάντος. Επειδή η ιδέα αυτή περιεβλήθη έντεχνα με μια χροιά καλής υπολήψεως μέσω συνδέσμου με την επιστήμη, αναφέρεται κοινώς σαν να επρόκειτο για ένα αποδεδειγμένο γεγονός μάλλον παρά για μια αναπόδεικτη θεωρία. Ο προφανής της σκοπός είναι να εξαλείψη από την ανθρώπινη σκέψι την ανάγκη του Δημιουργού. Αυτό προσαρμόζεται καλά στον σκοπό του Σατανά ν’ απομακρύνη τους ανθρώπους από τον Θεό.

Εύλογα η Γραφή προειδοποιεί: «Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις δια της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ουχί κατά Χριστόν.» (Κολ. 2:8) Η κοσμική σοφία δεν είναι αξιόπιστη. Πρέπει να κοσκινισθή με προσοχή και με αγρυπνία για τις πανούργες απάτες του Σατανά.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η αγάπη του ανθρώπου για την ελευθερία δεν ξέφυγε από το να γίνη και αυτή όργανον στα χέρια του Σατανά. Την εχρησιμοποίησε για να πείση τους ανθρώπους να παραβούν τους θείους νόμους και να στασιάσουν εναντίον του Ιεχωβά. Όταν ο μεγάλος απατεών μίλησε στην Εύα μέσω ένας όφεως, την επλάνησε ώστε να φαντασθή ότι θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία παραβαίνοντας ένα νόμο του Θεού. «Θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν,» της είπε. (Γεν. 3:5) Αυτή ηπατήθη. Αντί ανεξαρτησίας από τον Θεό, βρήκε υποδούλωσι και θάνατο.

Ο Σατανάς χρησιμοποιεί το ίδιο τέχνασμα σήμερα. Με ύπουλα μέσα επηρεάζει την κοσμική σκέψι για να κάμη την ανεξαρτησία από τους θείους νόμους να φαίνεται ως κάτι επιθυμητό. Οι νόμοι του Θεού χλευάζονται με πανουργία ως περιοριστικοί ελευθερίας, φορτικοί και απαρχαιωμένοι. Η κοσμική σκέψις σμικροποιεί και συχνά δικαιολογεί την αδικία των ανηθίκων πράξεων που απαγορεύονται από τον Θεό. Χρησιμοποιούνται ακόμη ναρκωτικά για να συμβάλουν στην απομάκρυνσι των ενόχων αισθημάτων που προέρχονται από τέτοιες πράξεις. Με την κοσμική σκέψι ο Σατανάς διεγείρει τη στασιαστική ιδέα της απαλλαγής από τους ηθικούς κανόνες του Θεού και της ατομικής κρίσεως του τι είναι καλό και κακό. Είναι το ίδιο παλαιό ψεύδος που ελέχθη στην Εύα, αλλά παρουσιάζεται μ’ ένα ολιγώτερο καταφανή τρόπο. Αυτή η διαβολική αναζήτησις τού να είναι κανείς ελεύθερος από τους νόμους του Θεού ώστε να σκέπτεται και να ενεργή όπως του αρέσει, δεν έφερε στον άνθρωπο ένα καλύτερο κόσμο.

Ακόμη και το πεδίον της διασκεδάσεως είναι χρωματισμένο με αυτή την ιδέα της απαλλαγής από τους περιορισμούς των ηθικών νόμων που Θεού. Τα δραματικά θέματα αναφέρονται κυρίως σε ό,τι είναι ανήθικο, εγκληματικό και βίαιο. Το αποτέλεσμα που έχουν στη σκέψι των ανθρώπων δεν πρέπει να υποτιμηθή. Τελευταίως μια ομάς ερεύνης του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου του Στάνφορδ για Έρευνα των Μέσων Επικοινωνίας παρετήρησε τα εξής για τη διασκέδασι στην Τηλεόρασι: «Από ώρα σε ώρα περνούσε αυτή η παράταξις της βίας, και πρέπει να περνά μπροστά στα τέκνα μας από εβδομάδα σε εβδομάδα, και η ποσότης της και η έντασίς της μας κάνει να μένωμε έκπληκτοι.» Πρέπει επίσης να μας κάνη να σταματούμε για να σκεφθούμε για το βλαβερό αποτέλεσμα που μπορεί να έχη στα παιδιά καθώς και στους ενηλίκους. Πρέπει να καταβάλλεται προσοχή στην εκλογή της διασκεδάσεως έτσι ώστε ύπουλες ιδέες, που καταστρέφουν τον σεβασμό για τους θείους νόμους, να μην έχουν την ευκαιρία να εισδύσουν σε ευαίσθητες διάνοιες. Να είσθε άγρυπνοι ν’ αναγνωρίζετε το είδος της διασκεδάσεως που αντανακλά την επιρροή της διεστραμμένης σκέψεως του Σατανά.

ΕΘΝΙΚΗ ΣΚΕΨΙΣ

Το πώς η κακή σκέψις του Σατανά μπορεί να διαπεράση τον ανθρώπινο συλλογισμό σε μια εθνική κλίμακα φαίνεται στην προθυμία του ανθρώπου να δικαιολογήση την αποτέφρωσι ολοκλήρων πόλεων εν ονόματι του πολέμου. Ο Δρ Χιου Κηνλεϋσάιντ, πρώην Καναδός διπλωμάτης, αφού έκαμε την παρατήρησι ότι η ανθρώπινη φυλή είναι «κυριαρχικά παράφρων», είπε: «Μπορούμε να δεχθούμε χωρίς τύψι της συνειδήσεως την ιδέα της αποτεφρώσεως εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων γυναικών και παιδιών που κάτω από ομαλές συνθήκες θα είμαστε χαρούμενοι να τους περιθάλψωμε, και στους οποίους θα βρίσκαμε ευγένεια και ευχαρίστησι. . . . Επειδή είμεθα παράφρονες, επενοήσαμε πολιτικές και οικονομικές και θρησκευτικές αιτίες για να δικαιολογήσωμε τη θανατηφόρο κατάκαυσί τους.» Όμοιοι διαβολικοί συλλογισμοί διέστρεψαν τη σκέψι των Εθνικοσοσιαλιστών για να δικαιολογήσουν τα κακόφημα στρατόπεδά των εξοντώσεως.

Η απαίσια δύναμις, που διαστρέφει τη σκέψι των εθνών ώστε να επινοήσουν ένα ατομικό ολοκαύτωμα το ένα για το άλλο, δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία του ανθρωπίνου γένους. «Επροσέξαμε τη σοφία του όφεως», λέγουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης. Εφέραμε το πυρ του Προμηθέως από τον ουρανό. Αλλά το πυρ μάς καταναλίσκει μάλλον παρά μας θερμαίνει.» Ο Σατανάς είναι αποφασισμένος να εξακολουθήση να κυβερνά ή αλλιώς να καταστρέψη το ανθρώπινο γένος, χρησιμοποιεί δε τον εθνικισμό για να συμφωνή με τους φαύλους σκοπούς του. Οι Γραφές αληθινά αναφέρουν: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.»​—1 Ιωάν. 5:19.

ΜΕΣΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

Αφού οι απάτες του Σατανά είναι τόσο επιδέξιες και πειστικές ώστε πλανούν σχεδόν και τους «εκλεκτούς» του Θεού, δεν μπορείτε να είσθε απρόσεκτοι ή αδιάφοροι γι’ αυτές. (Ματθ. 24:24) Έχετε ανάγκη μέσων προστασίας. Δύο από τα καλύτερα μέσα προστασίας είναι η αναγνώρισις της υπάρξεως του Σατανά και η γνώσις των κατευθύνσεων και αρχών του Θεού. Η αναγνώρισις της υπάρξεως του Σατανά είναι ουσιώδης για επιτυχή αντίστασι στην κακή του επιρροή στη σκέψι σας, και η γνώσις των κατευθύνσεων και αρχών του Θεού είναι ζωτική για την ανίχνευσι αυτής της επιρροής. Οτιδήποτε έχει η σκέψις του Σατανά για την υποστήριξί της θα είναι εκτός αρμονίας με τις κατευθύνσεις και αρχές του Θεού.

Αγάπη για τη δικαιοσύνη, πίστις στον λόγον του Θεού και εμπιστοσύνη σ’ αυτόν για σωτηρία μπορούν να χρησιμεύσουν ως προστατευτική πανοπλία εναντίον των επιδεξίων τεχνασμάτων του Σατανά. «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου.» (Εφεσ. 6:11) Να είσθε προφυλακτικοί απέναντι στην κοσμική σκέψι και την τάσι της να δικαιολογή εκείνο που είναι κακό στα όμματα του Θεού. Μην υποτιμάτε τη δύναμι και ικανότητα του Σατανά. Να είσθε άγρυπνοι! Να είσθε προσεκτικοί! Αντισταθήτε στις προσπάθειες του Σατανά να διαμορφώση ττη σκέψι σας και να σας αποπλανήση με την πανουργία του.​—2 Κορ. 11:3.

Οι Κάτοικοι των Νήσων Φίτζι Προσλαμβάνουν Νέα Προσωπικότητα

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ παραγγέλλονται να ‘ενδυθούν τον νέον άνθρωπον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν’ του λόγου του Θεού «κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν,» του Ιεχωβά Θεού. (Κολ. 3:10) Το ότι μερικοί κάτοικοι των Νήσων Φίτζι προσέχουν αυτή τη νουθεσία του αποστόλου Παύλου μπορεί να παρατηρηθή από την επόμενη έκθεσι που ελήφθη προσφάτως απ’ εκεί:

Ένας Μάρτυς ιεραπόστολος επήγαινε από σπίτι σε σπίτι σε κάποια πόλι των Νήσων Φίτζι, οπότε πέρασε κι από έναν από τους μεγαλυτέρους εμπόρους της πόλεως. Όταν άκουσε ότι ο ιεραπόστολος ήταν ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τον προσεκάλεσε μέσα και του είπε ότι οι Μάρτυρες είναι πάντοτε ευπρόσδεκτοι στο σπίτι του. Όταν ηρωτήθη γιατί αυτό, είπε τα εξής: ‘Επί έτη το χωριό εμαστίζετο από μια ομάδα αλητοπαίδων, που προξενούσαν στον εργαζόμενο κόσμο πολλή ενόχλησι και απώλεια ιδιοκτησίας. Κατόπιν ήλθαν στην πόλι μάρτυρες του Ιεχωβά πριν από ένα έτος περίπου. Σε λίγον καιρό μερικοί από τους ηγήτορας αυτής της ομάδος αλητοπαίδων έγιναν Μάρτυρες και είναι τώρα φιλήσυχοι και έντιμοι πολίται. Η όλη κατάστασις είδε μια μεγάλη βελτίωσι στη διάρκεια του περασμένου έτους ένεκα τούτου.’

Μεταξύ αυτών των αλητών που έγιναν Μάρτυρες ήταν και κάποιος Ισόα. Φίλοι ενός ατόμου που είχε φονευθή, τον είχαν πείσει να ψευδορκήση για να προκαλέση την καταδίκη κάποιου, ο οποίος υπετίθετο ότι είχε διαπράξει τον φόνο, αλλά για τον οποίον δεν υπήρχε απόδειξις. Για να ικανοποιήση αυτούς τους φίλους του φονευθέντος είχε ορκισθή δύο φορές στο δικαστήριο ότι είχε ιδεί τον ύποπτον αυτόν με τον φονευθέντα. Η δίκη διήρκεσε επί μήνες, κι εν τω μεταξύ ο Ισόα έγινε ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

Τώρα ο Ισόα πολύ ανησυχούσε περί του τι έπρεπε να κάμη, διότι δεν ήθελε να φέρη επάνω του την ενοχή του αίματος του υπόπτου αυτού ατόμου. Συνενοήθη με τον τοπικό υπηρέτη εκκλησίας και την επιτροπή της εκκλησίας, οι οποίοι του έδωσαν καλή συμβουλή. Έγραψε λοιπόν ο Ισόα μια επιστολή στον δικαστή λέγοντάς του ότι στη θρησκεία στην οποία είχε ανατραφή δεν είχε διδαχθή κατάλληλα και γι’ αυτό δεν είχε διακρίνει τίποτα το εσφαλμένο στο να ικανοποιήση τους φίλους του ψευδορκώντας. Αλλά τώρα είχε γίνει ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και διέκρινε ότι ήταν πολύ άδικο και συνεπώς ωμολογούσε ότι είχε ψευδορκήσει και απέσυρε τον όρκον του. Ως αποτέλεσμα τούτου ο κατηγορούμενος αφέθη ελεύθερος. Περιττό να λεχθή ότι αυτό επροξένησε πολλή αίσθησι στο ακροατήριο.

Αυτό, επίσης, έκαμε την αστυνομία να οργισθή εναντίον του Ισόα, διότι με την ψευδορκία του είχαν προφανώς λύσει το μυστήριον του εγκλήματος. Γι’ αυτό τώρα τον προσήγαγαν ενώπιον του δικαστηρίου για να δικασθή επί ψευδορκία. Ευτυχώς, ήταν τότε στην έδρα ένας Ευρωπαίος αναπληρωματικός δικαστής, και όταν άκουσε όλα τα γεγονότα, απέρριψε την κατηγορία κατά του Ισόα ως αστήρικτη. Ως αποτέλεσμα τούτου, το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά τηρείται σε μεγάλη εκτίμησι.

«Ασθενής Μαρτυρία Περί Χριστιανοσύνης»

Ο κληρικός Τζαίημς Α. Πάικ, επίσκοπος της Επισκοπελιανής Εκκλησίας της Καλιφορνίας, ομιλώντας για τη μορφή της Χριστιανοσύνης που ασκείται από τις κοσμικές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου,» έγραψε τα εξής στο περιοδικό Λουκ της 20ης Δεκεμβρίου 1960: «Η Χριστιανοσύνη είναι σε υποχώρησι. Ασφαλώς, η εξωτερική ένδειξις φαίνεται να δείχνη αλλιώς τα πράγματα. Η αύξησις των εκκλησιαστικών μελών σ’ αυτή τη χώρα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια υπήρξε τριπλάσια από την αύξησι των προηγουμένων δεκαπέντε χρόνων. . . . Αλλά μια εκτίμησις όλων των ενδείξεων θα κατεδείκνυε όχι μόνον ότι υπεισήλθε μια παρακμή, αλλ’ ότι κι η ίδια η διόγκωσις εστερείτο ουσίας. . . . Αν η Εταιρία “Τζένεραλ Μότορς” με την πάροδο των ετών επρόκειτο να τριπλασιάση τις πωλήσεις της αλλ’ όχι και να βελτιώση τ’ αυτοκίνητά της, οι πελάται της θα θεωρούσαν κατάλληλα το επίτευγμά της ως κάτι κενόν. Η λογική αυτή δεν είναι λιγώτερο εφαρμόσιμη στη Χριστιανική εκκλησία . . . Στο εξωτερικό υπάρχει σχέσις μεταξύ της υποχωρήσεως της Χριστιανοσύνης και της προόδου του κομμουνισμού. . . . Ένα μέρος της προόδου των αθεϊστών οφείλεται στην εκκλησία​—στον κλήρο της και στα πιο υπεύθυνα μέλη της. . . . Τι ευθύνεται που μας έκαμε να γίνωμε μια ασθενής μαρτυρία περί Χριστιανοσύνης; . . . Πρώτον, η εκκλησία, αντί να είναι ένα παρόρμημα, είναι γενικά σε ειρηνική κατάστασι με την κοινωνία. . . . Μια δεύτερη αιτία της υποχωρήσεως της Χριστιανοσύνης βρίσκεται μέσα στις ίδιες της διαιρέσεις. . . . Μια τρίτη αιτία της υποχωρήσεως είναι το ότι ετείναμε να κάμωμε τη θρησκεία να έχη κέντρο ανθρώπους και όχι τον Θεό. . . . Το τελικό μέτρον της υποχωρήσεως της Χριστιανοσύνης είναι η αυξανόμενη ασυνέπεια στη ζωή.»

Συνοφρυώσεις και Προσκόμματα

Ο κληρικός Ουίλκινσον-Φοξ του Χωρίου Ράγλη του Λινκονσάιρ, μετά την παραίτησί του από την Εκκλησία της Αγγλίας, εξήγησε τους λόγους της παραιτήσεώς του σ’ ένα συντάκτη της Αυστραλιανής εφημερίδος Κήρυξ της Πρωίας του Σύδνεϋ: «Η Εκκλησία δεν μου επιτρέπει να κάμω το έργον που ενώθηκα μαζί της για να κάμω. . . . Οι κληρικοί απλώς μάχονται με τον εαυτό τους, σπεύδοντας γύρω έξαλλοι με την προσπάθεια να δικαιολογήσουν την ύπαρξί των κάνοντας μυριάδες μικροδουλειές. . . . Συγκεντρώσεις των μητέρων, αγορές, ατελείωτες επιτροπές! Κατ’ επανάληψιν παρεκάλεσα να μου επιτραπή να ασχοληθώ με το έργον μου, αλλ’ οι παρακλήσεις μου επροκάλεσαν όχι μόνο συνοφρυώσεις αλλ’ άμεσα προσκόμματα. Πριν από λίγα χρόνια, μ’ ένα μισθό εφημερίου από 350 λίρες Αγγλίας το έτος, αγόρασα ένα παλιό αυτοκίνητο με προθεσμιακή πληρωμή. Περιώδευσα στη χώρα, συλλέγοντας υποψηφίους για διορισμό, φέρνοντας τον λόγον του Θεού στους ανθρώπους σε μεμονωμένα σπίτια. Επέτυχα αποτελέσματα, αλλ’ όταν το αυτοκίνητο έπαθε βλάβη, η Εκκλησία, προκειμένου να καταβάλη τη δαπάνη ενός ζεύγους ανταλλακτικών ελατηρίων για την εκτέλεσι του θείου έργου, την εύρε πολύ υψηλή.»

Όλοι Πρέπει να Δίνουν Μαρτυρία

«Το πρόγραμμα ευαγγελισμού μιας εκκλησίας εκτρέπεται όταν όλη η μαρτυρία αφήνεται στον πάστορα. Εκτρέπεται, επίσης, όταν ο πάστωρ αναμένη από τον λαό να δώση μαρτυρία και δεν καταρτίζη, δεν εκπαιδεύη, και δεν οργανώνη τους ανθρώπους για το βασικό αυτό έργον. Αυτός πρέπει να είναι ένας μάρτυς σε μάρτυρας κι ένας εκπαιδευτής και οργανωτής μαρτύρων.»​—Ο Λουθηρανός Μάρτυς, 20 Οκτωβρίου 1959.

Όχι «Ευλαβής Απάτη»

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ κριτικοί της Βίβλου ισχυρίζονται ότι πολλά βιβλία της Βίβλου είναι στην πραγματικότητα pia fraus, δηλαδή, μια ευλαβής απάτη· αυτό δε είναι μια θεωρία που βρίσκεται παντού. Με αυτό εννοούν, λόγου χάριν, ότι το βιβλίο της Εξόδου εγράφη περίπου τέσσερες αιώνες μετά τον Μωυσή· το βιβλίο του Δευτερονομίου εγράφη λίγους αιώνες μετά τον Μωυσή, και αργότερα ακόμη, μετά την επιστροφή απ’ τη Βαβυλώνα, εγράφη το βιβλίο του Λευιτικού. Αυτοί οι κριτικοί διατείνονται ότι εκείνοι που έγραφαν αυτά τα βιβλία τα απέδωσαν τότε στον Μωυσή για να προσθέσουν τη βαρύτητα του ονόματός του στα συγγράμματά των. Οι κριτικοί δέχονται ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν καλό φρόνημα, ήσαν ειλικρινείς, αλλ’ απλώς δεν είχαν αρκετή κατανόησι για να νοήσουν ότι αυτό που έκαναν ήταν απατηλό.

Τι να λεχθή γι’ αυτή τη θεωρία; Αυτό ακριβώς είναι, μια θεωρία και τίποτε περισσότερο, γεννημένη από την περηφάνεια και την άγνοια ανθρώπων σοφών στους ιδίους των οφθαλμούς. Τρεις γραμμές μαρτυρίας κατακρημνίζουν τελείως την άπιστη θεωρία των.

Πρώτο είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμμιά απολύτως βάσις γι’ αυτή τη θεωρία παρά μόνο στις διάνοιες ανθρώπων κριτικών της Γραφής. Δεν πρόκειται για το αποτέλεσμα της ανακαλύψεως ωρισμένων γεγονότων και συναγωγής εμπειρικών συμπερασμάτων απ’ αυτά. Όχι, πρόκειται απλώς για μια περίπτωσι επινοήσεως μιας θεωρίας που προσαρμόζεται σε μια φιλοσοφία και κατόπιν ματαίας αναζητήσεως στοιχείων για την υποστήριξί της, και διακηρύξεώς της έστω και χωρίς υποστήριξι. Προς απόδειξιν τούτου, σημειώστε τη μαρτυρία του κυριωτέρου Παλαιστινιανού αρχαιολόγου των Ηνωμένων Πολιτειών, Γ. Φ. Αλμπράιτ:

«Η εικασία ότι οι ευλαβείς απάτες και η ψευδεπιγραφή [νόθος γραφή ως προερχομένη δήθεν από Βιβλικούς χαρακτήρας—Ουέμπστερ] ήσαν κοινά στον Ισραήλ, είναι πρωτοφανής στην προ-Ελληνιστική Ανατολή. Εκείνο που διαπιστώνομε είναι ακριβώς το αντίθετο, ένα θρησκευτικό σέβας και για τον γραπτό λόγο και για την προφορική παράδοσι.»​—Ο Αμερικανός Λόγιος.

Δεύτερον, υπάρχει παλαιά, αξιοσέβαστη και σαφής μαρτυρία της Ιουδαϊκής παραδόσεως, η οποία βέβαια βαρύνει εν απουσία αποδείξεως περί του εναντίου. Δεν αφήνει έδαφος για καμμιά θεωρία ευλαβούς απάτης περί του ποιος συνέγραψε τα πέντε βιβλία του Μωυσέως, την Πεντάτευχο.

Τρίτον, και πιο σημαντικό απ’ όλα, έχομε τη μαρτυρία άλλων θεοπνεύστων Βιβλικών συγγραφέων και ιδιαίτερα τη μαρτυρία του ιδίου του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού. Αυτοί οι προφήται, οποτεδήποτε πραγματεύονται γι’ αυτό το θέμα, ομοφώνως αποδίδουν τα βιβλία του Μωυσέως στον Μωυσή. Ας σημειωθή δε ότι το ίδιο αληθεύει και για τ’ άλλα βιβλία της Γραφής.​—1 Βασ. 8:53· Ψαλμ. 103:7· Μαλαχ. 4:4· Ματθ. 24:15· Ιωάν. 5:46.

Ώστε, η θεωρία της «ευλαβούς απάτης» αποτελεί όργανον ή όπλον κατασκευασθέν εναντίον του λαού του Θεού, το οποίον στερείται επιτυχίας, όπως είπε ο Ιεχωβά δια στόματος του προφήτου του Ησαΐα: «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν, ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Ιεχωβά και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού.»​—Ησ. 54:17, ΜΝΚ.

«Η Πρωτεύουσα Πασών των Βασιλειών Τούτων»

Η ΑΣΩΡ, μια πόλις της Χαναάν στην εποχή του Ιησού του Ναυή, δεν ήταν κάποια μικρή ή ασήμαντη πόλις. Η Βίβλος, περιγράφοντας με συντομία την Ασώρ, λέγει: «Και έστρεψεν ο Ιησούς κατά τον αυτόν καιρόν, και εκυρίευσε την Ασώρ, και επάταξε τον βασιλέα αυτής εν μαχαίρα· διότι η Ασώρ ήτο πρότερον η πρωτεύουσα πασών των βασιλειών τούτων.» (Ιησ. Ναυή 11:10) Ένας αρχαιολόγος εσχολίασε το πόσο κατάλληλη περιγραφή έδωσε η Βίβλος. Η εφημερίς Τάιμς της Νέας Υόρκης, 12 Μαΐου 1959, έγραψε: «Ένας Ισραηλινός αρχαιολόγος ανέφερε χθες ότι οι ανασκαφές, που έγιναν στη Βιβλική πόλι Ασώρ στην Ισραηλιτική Γαλιλαία, απεκάλυψαν την καλύτερη ως τώρα εικόνα του υλικού πολιτισμού των αρχαίων Χαναναίων και Ισραηλιτών. Ταυτόχρονα, ο Δρ Γιγαήλ Γιαντίν, αυθεντία στους Κυλίνδρους της Νεκράς Θαλάσσης, είπε ότι η ανακάλυψις Μυκηναϊκών αγγείων πέρυσι τον Νοέμβριο στις ανασκαφές της Ασώρ επιστοποίησαν ότι ο Βιβλικός Ιησούς του Ναυή είχε κυριεύσει την Ασώρ στον δέκατο τρίτο αιώνα π.Χ., μαζί με την Ιεριχώ, καθώς οι Ισραηλίται διέβαιναν τον Ιορδάνη για να εισέλθουν στην Αγία Γη. Τα αγγεία που ανεκαλύφθησαν, είπε, τοποθετούν χρονολογικώς την εκστρατεία του Ιησού του Ναυή 3.300 χρόνια πριν, που συμπίπτει με τη Βιβλική αφήγησι. . . .

»Στα τελευταία τέσσερα έτη, ο Δρ Γιαντίν ηγήθη της αρχαιολογικής εκστρατείας του Εβραϊκού Πανεπιστημίου Τζέϊμς Α. ντε Ρότσιλδ στον χώρο της βορείου Γαλιλαίας. Ανεκάλυψε τα ερείπια είκοσι μιας πόλεων. . . . Οι ανασκαφές του, είπε ο Δρ Γιαντίν, κατέδειξαν ότι η μεγαλύτερη από τις είκοσι μία πόλεις, και πιθανώς η μεγαλύτερη πόλις της Χαναάν, ήταν η Ασώρ, την οποίαν εκυρίευσε κι επυρπόλησε ο Ιησούς του Ναυή. . . . Οι ανασκαφές της Ασώρ, είπε ο Δρ Γιαντίν, κατέδειξαν ότι η πόλις εταίριαζε με τη συνοπτική Βιβλική περιγραφή ως ‘η πρωτεύουσα πασών των βασιλειών τούτων.’ Η Ασώρ του Ιησού του Ναυή ήταν μια πόλις περίπου 600 στρεμμάτων· θα μπορούσε να έχη 25.000 έως 30.000 κατοίκους, είπε ο Δρ Γιαντίν. ‘Μπορούμε να συλλάβωμε κάποια ιδέα του εντυπωσιακού της μεγέθους για κείνη την εποχή, όταν κατανοήσωμε ότι η Μεγιδδώ, η φημισμένη οχυρή πόλις, που προήσπιζε την Κοιλάδα της Ιεζραέλ​—Αρμαγεδδών—​εκάλυπτε μόνο εξήντα στρέμματα περίπου, η δε Ιερουσαλήμ της εποχής του Βασιλέως Δαβίδ, αιώνες αργότερα, εκάλυπτε περίπου σαράντα στρέμματα’.»

«Εις Μηδένα μη Ανταποδίδετε Κακόν Αντί Κακού»

Το να μη ανταποδίδωμε «κακόν αντί κακού» συντελεί στην εξάλειψι της αντιδράσεως. Ένας άνθρωπος εξαπέλυσε τον σκύλο του σε μια Μάρτυρα, στο Τοβάγο των Δυτικών Ινδιών, αλλ’ ο σκύλος ήσυχα στάθηκε στο έδαφος ώσπου ήλθε η σύζυγος του ανθρώπου εκείνου και απεμάκρυνε τον σκύλο. Η σύζυγος εδέχθη μερικά Γραφικά περιοδικά και προσεκάλεσε τη Μάρτυρα να επανέλθη. Όταν αργότερα η Μάρτυς συνήντησε τον ίδιον άνθρωπο στον δρόμο, δεν επέδειξε σημάδι μνησικακίας αλλά τον εχαιρέτησε σαν να μην είχε συμβή τίποτα. Όταν η Μάρτυς έκαμε την επανεπίσκεψί της στη σύζυγό του, αυτή είπε ότι ο σύζυγός της ωμολόγησε τα εξής: «Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ό,τι απαιτείται. Την κακομεταχειρίσθηκα στο σπίτι μου, αλλ’ ακόμη μου μιλάει στον δρόμο.» Τώρα αυτός ακούει και διαβάζει, επίσης, μερικά από τα περιοδικά.