του μικρού ποιμνίου που είναι ακόμη στη γη, συμμετέχουν σ’ αυτή την ίδια διακονία, αλλά το πρώτιστο βάρος ή ευθύνη βαρύνει εκείνους που είναι στη νέα διαθήκη, τον πνευματικόν Ισραήλ, που περιεγράφη από τον Πέτρο ως «“γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—Ιωάν. 10:16· 1 Πέτρ. 2:9.

26. (α) Πώς η αξία του αντιλύτρου εφαρμόζεται μ’ έναν ειδικό τρόπο προς το συμφέρον του πνευματικού Ισραήλ; (β) Ποια διάκρισις φανερώνεται έτσι όσον αφορά τα «άλλα πρόβατα»;

²⁶ Πάλι, είναι σπουδαίο να θυμηθούμε ότι η αξία της θυσίας του Χριστού, που εφαρμόζεται προς το συμφέρον εκείνων που γίνονται πνευματικοί Ισραηλίται, καταλήγοντας στη δικαίωσί των ή στην ανακήρυξί των ως δικαίων από τον Θεό ενώ είναι ακόμη εν σαρκί, αφορά έναν ειδικό σκοπό. Είναι θείο θέλημα να θυσιασθούν αυτοί με τον Χριστό, πράγμα που δεν θα μπορούσε να λάβη χώραν ευπρόσδεκτα, αν αυτοί πρώτα δεν εδικαιώνοντο. Κατόπιν αποκυούνται από τον Θεό ως πνευματικοί του υιοί με μια νέα ελπίδα ουρανίου ζωής. Αυτό επιτελείται με την ενέργεια του πνεύματος του Θεού, η οποία επίσης τους χρίει ή τους δίδει νόμιμη αναγνώρισι ως μέλη του σώματος, ή της εκκλησίας, της οποίας ο Χριστός είναι η Κεφαλή. Και εδώ, επίσης, βλέπομε μια σαφή διάκρισι ως προς τα «άλλα πρόβατα». Αυτά μπορεί να υποφέρουν και ακόμη να καταθέσουν τη ζωή των λαμβάνοντας τη στάσι των υπέρ της βασιλείας του Θεού, αλλά δεν θυσιάζουν την ελπίδα των ζωής επάνω στη γη στον αποκαταστημένο παράδεισο. Το πνεύμα του Θεού ενεργεί προς χάριν των για να τα υποστηρίξη και να τα εξαρτίση στη συμμετοχή των στην υπηρεσία της Βασιλείας και στην ορθή διαγωγή, αλλά δεν ζωογονεί μέσα τους την ελπίδα μιας ουρανίας αναστάσεως.—Ρωμ. 5:1, 2· 8:15-17· Κολ. 1:18.

27. (α) Γιατί πρέπει όλοι οι προβατοειδείς να παρευρίσκωνται στο δείπνον του Κυρίου; (β) Ποιες ζωτικές αλήθειες τονίζονται τότε προς όφελος όλων;

²⁷ Έχοντας με συντομία ανασκοπήσει τα θαυμαστά οφέλη που λαμβάνονται και τα οφέλη στα οποία συμμετέχουν εκείνοι που είναι στη νέα διαθήκη, καθώς και τη στενή και πολύτιμη σχέσι στην οποία εισέρχονται, μπορούμε πληρέστερα να εκτιμήσωμε τι θαυμάσιο προνόμιο έχουν, εκτός από μια μεγάλη ευθύνη. Τα «άλλα πρόβατα» πρέπει να μάθουν επίσης γι’ αυτές τις σπουδαίες αλήθειες, που αποτελούν ζωτικό μέρος του σκοπού του Θεού, έστω και αν δεν μπορούν να εισέλθουν σ’ αυτές με την έννοια του να λάβουν πείραν των αληθειών αυτών για τον εαυτό τους. Αληθινά, λοιπόν, αυτή η ετησία συνάθροισις που ενσωματώνει το δείπνον του Κυρίου είναι πράγματι μοναδική. Όλοι οι ειλικρινώς ενδιαφερόμενοι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι και πρέπει να προσπαθούν να παρευρεθούν. Μια τέτοια συνάθροισις είναι έκφρασις αληθινής λατρείας, διότι μπορεί να λεχθή ότι όλοι οι παρόντες παρευρίσκονται στην «τράπεζα του Ιεχωβά» με μια συμβολική έννοια, μολονότι ολίγοι μόνον μετέχουν των εμβλημάτων του αζύμου άρτου και του οίνου, δηλαδή εκείνοι που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού ότι είναι πνευματικοί του υιοί, «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». Αλλά προσέχοντας σε ό,τι λέγεται την εσπέρα της ειδικής αυτής συναθροίσεως, κατανοούν όλοι εκ νέου τη σπουδαιότητα του να υπηρετούν τον Ιεχωβά στα συμφέροντα της βασιλείας του με το πνεύμα της αδιαίρετης και αποκλειστικής λατρείας, τη σπουδαιότητα του να τηρούνται καθαροί από οποιαδήποτε πορεία ενεργείας που θα τους προσδιώριζε ως υπηρετούντας στην «τράπεζα των δαιμονίων», και τη σπουδαιότητα του να τηρούνται σε στενή ενότητα με την κοινωνία Νέου Κόσμου των αφιερωμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι αυτός είναι ο καιρός που ο Ιεχωβά συνήθροισε όλα τα πρόβατα «εις ενότητα . . . ως ποίμνιον εις την μάνδραν».—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ· Ιωάν. 10:16.

28. Ποια εκπλήρωσι είχε ο Ψαλμός 116 εν σχέσει με τον Ιησούν, και πώς εφαρμόζεται σε όλους όσοι είναι στη νέα διαθήκη;

²⁸ Εκείνοι, όμως, που γνωρίζουν ότι η ουράνια ελπίδα είναι δική τους και που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος που ανεφέρθη προ ολίγου, πρέπει να λάβουν μέρος στα εμβλήματα, αλλά να είναι προσεκτικοί να το πράξουν αξίως ‘αφού δοκιμάσουν εαυτούς’. Αυτοί οι πνευματικοί υιοί πρέπει να κατέχουν καλά στη διάνοια όλα όσα περιλαμβάνονται στο ζήτημα αυτό, για να διατηρήσουν την πολύτιμη και στενή ενότητά των ο ένας με τον άλλον, με τον Κύριόν των και Κεφαλή των και, υπεράνω όλων, με τον Ιεχωβά. Αν εκτιμούν όλα όσα έλαβαν από τα χέρια του, η προσευχή των πρέπει να είναι η ίδια με την προσευχή του Ιησού, καθώς γνωρίζομε από κάποιον προφητικό ψαλμό: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» Η σταθερή των απόφασις πρέπει ομοίως να είναι η ίδια με του Ιησού, όπως διετυπώθη σ’ αυτόν τον ίδιο ψαλμό: «Εις σε [Ιεχωβά] θέλω προσφέρει θυσίαν ευχαριστίας, και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά.» Πιστά εκπληρώνοντας τη θυσιαστική των πορεία, ‘γινόμενοι πιστοί μέχρι θανάτου’, υποστηρίζονται από την ένδοξη υπόσχεσι του Ιησού: «Θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» Τι παρηγορία και τι ισχυρή βεβαίωσις πρέπει να εδόθη στον Ιησού στην ώρα της ανάγκης του, και δίδεται επίσης σ’ εκείνους που ακολουθούν την ίδια θυσιαστική πορεία, με την ανάγνωσι του λόγου που ο Ιεχωβά κατηύθυνε ν’ αναγραφή πριν από τόσον καιρό προς όφελός των: «Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού»!—1 Κορ. 11:28· Αποκάλ. 2:10· Ψαλμ. 116:12-19, ΜΝΚ.

«Εαυτούς Δοκιμάζετε»

«Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.»—2 Κορ. 13:5.

 1, 2. (α) Ποιες σκέψεις και ερωτήσεις συχνά περνούν από το νου όταν συλλογιζώμεθα την αληθινή μας προσωπικότητα; (β) Γιατί είναι σπουδαίο για τον Χριστιανό το να γνωρίζη με τι μοιάζει η αληθινή προσωπικότης μας;

ΠΟΤΕ ήταν η τελευταία φορά που κυττάξατε καλά τον εαυτό σας; Ικανοποιηθήκατε από ό,τι είδατε; Τι λέγει για σας η προσωπικότης σας σε άλλους; Είσθε ένα περίπλοκο άτομο που αποτελείται από πάρα πολλές διάφορες σκέψεις και αισθήματα, ώστε να είναι αδύνατο να πη κανείς με τι η προσωπικότης σας πραγματικά μοιάζει; Είσθε ένας πιστός Αβραάμ τη μια ημέρα κι ένας αμφιβάλλων Θωμάς την επομένη; Είσθε μια υποτακτική Σάρρα τη Δευτέρα και μια αυταρχική Ιεζάβελ την Τρίτη; ή ένας ενεργητικός Παύλος την Τετάρτη κι ένας Δημάς που αγαπά τον κόσμο, την Πέμπτη; Με τι μοιάζετε πραγματικά;

² Σε ό,τι αφορά τους άλλους ανθρώπους, η προσωπικότης σας, όπως και το πρόσωπό σας, προβάλλει πάντοτε. Αλλά είναι άρα γε εκείνο που βλέπουν ο πραγματικός εαυτός σας, ή παίζετε το μέρος του υποκριτού και αφήνετε μερικούς ανθρώπους να βλέπουν μόνο εκείνο που σεις θέλετε να βλέπουν; Είναι εκείνο που βλέπουν, ή εκείνο που πραγματικά είσθε, τιμή στον μεγάλο Θεό Ιεχωβά;

 3. Γιατί είναι σπουδαίο να εξετάζωμε τον εαυτό μας, και γιατί μπορούμε να πούμε ότι μια εξέτασις του εαυτού μας είναι έκφρασις της αγάπης μας για τον Θεό και για τον πλησίον;

³ Είναι σπουδαίο να κυττάζωμε τον εαυτό μας για να δούμε τι είδους άτομο είμεθα. Δεν θέλομε η εμφάνισίς μας ή η προσωπικότης μας να προσβάλλη άλλους. Απολαμβάνομε την ευχαρίστησι καλής συντροφιάς και επιθυμούμε οι άλλοι ν’ απολαμβάνουν τη συναναστροφή μας μαζί τους. Για τούτο, επιζητούμε να μη δυσαρεστούμε τους φίλους μας ή τον Θεό μας, ο οποίος είναι ο πιο στενός Φίλος μας. Τέτοιο ενδιαφέρον είναι κατάλληλο, επειδή είναι έκφρασις της αγάπης μας για τον Θεό και για τον πλησίον.—Ματθ. 22:37-39.

 4. Αναφέρατε περιπτώσεις όπου οι λέξεις «δοκιμάζω» και «εξετάζω» χρησιμοποιούνται στη Γραφή, και αναφέρατε γιατί οι εκφράσεις αυτές εχρησιμοποιήθησαν από τους Βιβλικούς συγγραφείς.

⁴ Είναι εκπληκτικό πόσες φορές η Γραφή χρησιμοποιεί λέξεις όπως «δοκιμάζω», «εξετάζω» και τις συνώνυμες. Θα ήταν άξιο λόγου, πράγματι, να ανιχνεύσετε τη χρήσι τέτοιων λέξεων σ’ ένα ταμείον της Γραφής. Θα εκπλαγήτε, όχι μόνο για το πόσες φορές χρησιμοποιούνται, αλλά και για το πού, σε ποιους και γιατί ελέχθησαν. Ιδού, παραδείγματος χάριν, εδάφια που έχουν ληφθή από έξη διάφορες επιστολές του Παύλου: «Μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) «Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος.» (1 Κορ. 11:28) «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.» (2 Κορ. 13:5) «Εάν τις νομίζη ότι είναί τι, ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά. Αλλ’ έκαστος ας εξετάζη το εαυτού έργον.» (Γαλ. 6:3, 4) «Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Εφεσ. 5:10) «Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε.» (1 Θεσ. 5:21) Με τέτοιες εκκλήσεις ο απόστολος τονίζει την ανάγκη για μια συνεχή εξέτασι του εαυτού μας, ώστε να μπορέσωμε να βρεθούμε «άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης» του ανθρωπίνου γένους.—Φιλιππησ. 2:14-16.

 5. Πώς πρέπει να βλέπωμε τον εαυτό μας, και γιατί;

⁵ Για να εξετάσωμε τον εαυτό μας, όπως νουθετεί ο Παύλος, πρέπει να δούμε τον εαυτό μας όπως βλέπει ο Θεός. Ο «Κύριος βλέπει την καρδίαν». (1 Σαμ. 16:7· Παροιμ. 21:2) Αυτός βλέπει τα κρυμμένα ελατήριά μας και τις επιθυμίες μας. Συνεπώς, για να είμεθα βέβαιοι ότι έχομε την επιδοκιμασία του Θεού, πρέπει να εξελέγξωμε τα κρυμμένα μας ελατήρια και τις επιθυμίες και να διακρίνωμε τις σκέψεις και προθέσεις της καρδιάς. Πρέπει να γνωρίζωμε γιατί πρέπει να κάμωμε αλλαγές στην προσωπικότητά μας, ποιες αλλαγές πρέπει να κάμωμε και πώς. Όλα αυτά απαιτούν μια ακριβή γνώσι του εαυτού μας, των ελατηρίων μας, του κόσμου που είναι γύρω μας και του αλανθάστου γραπτού λόγου του Θεού, της Γραφής.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΩΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;

 6, 7. Γιατί είναι ανάγκη να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας;

⁶ Υπάρχουν πολλές αιτίες, για τις οποίες πρέπει να δοκιμάζωμε τι είμεθα. Μια αιτία είναι ότι, Εγεννήθημεν εν αμαρτία και συνελήφθημεν εν ανομία. (Ψαλμ. 51:5) Η φυσική τάσις της διανοίας μας είναι προς τη διαφθορά. Συνεπώς, για να προστατευθούμε από την απατηλή δύναμι της αμαρτίας, που είναι σύμφυτο μέρος της πεπτωκυίας μας φύσεως, πρέπει να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας.

⁷ Μια άλλη αιτία για να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας είναι ότι ζούμε στον καιρό που ο Σατανάς ή Διάβολος μεταχειρίζεται κάθε νοητό διαβολικό τέχνασμα που έχει στη διάθεσί του για να απορροφήση όλο το ανθρώπινο γένος σε μια δίνη καταστροφής μαζί του. Έκαμε το γόητρο, το χρήμα, τα αποκτήματα, τη δύναμι και την ηδονή θεούς. Και σύμφωνα με τον Μέρριλ Κ. Τέννεϋ, πρύτανιν της Σχολής Πτυχιούχων του Κολλεγίου Χήτον, αυτά έγιναν τα είδωλα του εικοστού αιώνος. Πρέπει να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας για να μην εξαπατηθούμε να λατρεύωμε αυτά τα είδωλα που δεν μπορούν να δώσουν ζωή.

 8, 9. (α) Γιατί πρέπει να δοκιμάζωμε τις ηθικές μας κλίσεις; (β) Από ποιες άλλες κακές συναναστροφές πρέπει να φυλαγώμαστε;

⁸ Μια άλλη ακόμη αιτία για να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας είναι το γεγονός ότι οι ηθικοί φραγμοί είναι χαμηλοί σ’ αυτόν τον κόσμο και ο κίνδυνος ολισθήσεως στην ανηθικότητα είναι πάντοτε παρών. Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να προσέχωμε τις συναναστροφές μας, επειδή «φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί». (1 Κορ. 15:33) Μπορούν να μας κάμουν να ολισθήσωμε στις κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου, κατευθύνσεις καπνίσματος, μέθης, πορνείας και χαλαρής ζωής. Για τούτο, χρειάζεται να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας.

⁹ Οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνες κακές συναναστροφές από τις οποίες πρέπει να φυλαγώμαστε. Η διάνοια και η καρδιά πρέπει, επίσης, να προστατεύωνται, επειδή είναι τρωτές από εξωτερικές εκφράσεις και εντυπώσεις. Πρέπει να προστατεύωνται από τα ανήθικα αποτελέσματα κακών αναγνωσμάτων, κακών θεαμάτων και κακών σκέψεων. Κινηματαγραφικές ταινίες σεξουαλικού τύπου, απαίσια εικονογραφημένα βιβλία και άπιστα συγγράμματα ανωτέρων κριτικών δεν πρόκειται να οικοδομήσουν πίστι και αρετή μέσα μας. Μάθετε ότι εκείνο με το οποίο τρέφομε τη διάνοια εν καιρώ θα μας επηρεάση. Επομένως, αν δεν είμεθα εκλεκτικοί όταν κάνωμε φίλους, αν δεν διαβάζωμε καλά βιβλία και δεν διαλέγωμε υγιά ψυχαγωγία, θα βρούμε, αναμφιβόλως, τον εαυτό μας να παρασύρεται στον παλαιό κόσμο και μπορεί κάλλιστα να καταλήξωμε στον λάκκο της καταστροφής μαζί του. Είναι, λοιπόν, συνετό να δοκιμάζωμε τι είμεθα.—Εβρ. 2:1· 1 Ιωάν. 2:15-17.

10, 11. (α) Γιατί πρέπει να φυλαγώμαστε από υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας; (β) Ποιοι κίνδυνοι βρίσκονται πίσω από διαθέσεις όπως η αδιαφορία και η αμέλεια;

¹⁰ Πρέπει να προστατεύωμε τον εαυτό μας από διαθέσεις που είναι επικίνδυνες και καταστρεπτικές στον τρόπο της λατρείας μας, πράγμα που είναι μια ακόμη αιτία για να δοκιμάζωμε τι είμεθα. Ο Παύλος μάς προειδοποίησε να μην εμπιστευώμεθα υπερβολικά στον εαυτό μας, με τα εξής λόγια: «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:12) Η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας μπορεί να μας οδηγήση στη μωρία να βασιζώμεθα στη δική μας δύναμι ή στην ισχύν των εξοπλισμών. Μπορεί να μας κάμη να στηριζώμεθα στη δική μας σύνεσι ή στη σύνεσι άλλων ανθρώπων, αντί να εμπιστευώμεθα στη δύναμι και στη σοφία του Θεού.—Παροιμ. 3:5-7.

¹¹ Να φυλάγεσθε, επίσης, από αδιαφορία και αμέλεια. Οποιαδήποτε από τις δύο μπορεί ν’ αποδειχθή μοιραία. Η αδιαφορία μπορεί να μας αποκοιμίση ως προς τον επείγοντα χαρακτήρα των καιρών μας, η δε αμέλεια μπορεί να μας κάμη να χλευάζωμε την τράπεζα του Ιεχωβά. Για τούτο, χρειάζεται να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας για να μην πέσωμε θύματα σ’ αυτές τις ύπουλες παγίδες του Διαβόλου.—1 Κορ. 16:13· 1 Θεσ. 5:1-11· 1 Πέτρ. 5:8· Μαλαχ. 1:7.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

12. Πώς το παράδειγμα του Κάιν αποτελεί προειδοποίησι για μας, και ποια συμβουλή δίνει ο Παύλος στους Χριστιανούς προς την κατεύθυνσι αυτή;

¹² Υπάρχουν αιτίες για ανησυχία. Η Γραφή μάς δίδει μερικά παραδείγματα ανθρώπων που έπεσαν θύματα στις σκευωρίες του Σατανά πρωτίστως επειδή έπαυσαν να δοκιμάζουν τον εαυτό τους τι είδους άνθρωποι ήσαν. Υπήρξε ο Κάιν, προφανώς ένας άνθρωπος με κακή διάθεσι. Ο Θεός τον προειδοποίησε να χαλινώση τον θυμό του, αλλά ο Κάιν αρνήθηκε ν’ ακούση. Ο αχαλίνωτος θυμός του τον ωδήγησε σε φόνο, εξορία και θάνατο μακριά από την εύνοια του Θεού. Ο απόστολος Παύλος, λοιπόν, σοφά συμβουλεύει τους Χριστιανούς να απορρίψουν οργή, θυμό, βλασφημία και αισχρολογία. Λέγει ότι πρέπει να αποβάλωμε αυτές τις πράξεις, αν πρόκειται να είμεθα άξιοι της επιδοκιμασίας του Θεού και ν’ αποκτήσωμε ζωή. Τώρα είναι καιρός να εξετάσωμε τις διαθέσεις μας και να κάμωμε τις αναγκαίες αλλαγές δοκιμάζοντας τι είμεθα.—Γεν. 4:6-16· Κολ. 3:8, 9.

13. Γιατί ο Ησαύ είναι ένα καλό προειδοποιητικό παράδειγμα, και ποιο μάθημα υπάρχει στο παράδειγμά του για τους Χριστιανούς;

¹³ Ο Ησαύ κατεφρόνησε τα πρωτοτόκιά του. Του έλειπε εκτίμησις για ιερά πράγματα. Για ένα φαγητό «επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού». Όταν εζήτησε να επανακτήση αυτά τα δικαιώματα, δεν μπόρεσε, μολονότι εζήτησε να μεταπείση τον πατέρα του με δάκρυα. Ο καιρός για να εξελέγξωμε την εκτίμησί μας για ιερά πράγματα είναι τώρα, για να μην υποκύψωμε στην αμαρτία και, όπως ο Ησαύ, πωλήσωμε το πράγμα ακριβώς εκείνο που χρειαζόμεθα πιο πολύ, δηλαδή, την αιώνια ζωή, για το αντίτιμο ενός φαγητού, μιας ανέντιμης, αμαρτωλής πράξεως και συνεχίσωμε έτσι χωρίς μετάνοια. Δοκιμάζετε τι είσθε.—Εβρ. 12:16, 17· 3:12-19.

14. Με ποιον τρόπο ο Βασιλεύς Σαούλ, ο Βασιλεύς Σολομών και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης είναι προειδοποιητικά παραδείγματα για μας που ζούμε σήμερα;

¹⁴ Ο Βασιλεύς Σαούλ αρνήθηκε να πιστέψη ότι «η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών.» Ο Σαούλ είχε τη διάκρισι ότι ήταν ο πρώτος βασιλεύς του Ισραήλ, όμως ποτέ δεν έμαθε απόλυτη υπακοή. Με ορμέμφυτες πράξεις απειθείας εστερήθη τη βασιλεία για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Ο Βασιλεύς Σολομών, ο οποίος είχε δόξα που υπερέβαινε τη δόξα όλων των βασιλέων του φυσικού Ισραήλ, έπεσε θύμα κακών συναστροφών. Ειδωλολάτρισσες γυναίκες τον απεμάκρυναν από τον Ιεχωβά ώστε να γίνη λάτρης δαιμονικών θεών. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, απόστολος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, επέτρεψε στον εαυτό του να γίνη φιλάργυρος, υλιστής. Η απληστία του τον εσάρωσε σε απιστία, αμαρτία και αυτοκτονία. Όλοι αυτοί ήσαν κάποτε πιστοί άνδρες, αλλ’ έπεσαν από την πιστότητά των, όταν έπαυσαν να δοκιμάζουν τι ήσαν. Χρησιμεύουν ως προειδοποιητικά παραδείγματα για μας, ώστε να δοκιμάζωμε τι είμεθα, για να μην αποτύχωμε κι εμείς, όπως κι εκείνοι, σε πιστότητα και αποπλανηθούμε από το μονοπάτι της ζωής.—1 Σαμ. 15:22, 23· 1 Βασ. 11:1-10· Ματθ. 27:3-6.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΑΜΙΛΛΑΝ

15. Γιατί ο Νώε, ο Μωυσής, ο Παύλος και ο Ιησούς Χριστός είναι καλά παραδείγματα για μας προς άμιλλαν;

¹⁵ Η Βίβλος αναφέρει, επίσης, άνδρες, των οποίων τα παραδείγματα μπορούμε να μιμηθούμε, πιστούς άνδρες οι οποίοι εδοκίμαζαν εξακολουθητικά τι ήσαν. Υπήρξε ο Νώε, ένας άνθρωπος επιγνώσεως που περιεπάτησε με τον Θεό και «έγεινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.» (Εβρ. 11:7) Υπήρξε ο Μωυσής, ηγέτης του Ισραήλ, αλλά «πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης». (Αριθμ. 12:3) Υπήρξε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν ένας εξέχων Χριστιανός διάκονος, ένας άνθρωπος ζήλου, πίστεως και καλών έργων. (2 Κορ. 11:23-27· Φιλιππησ. 4:12, 13) Και, φυσικά, στη ζωή του Ιησού Χριστού έχομε το τέλειο παράδειγμά μας. Αυτός ήταν άνθρωπος ‘πειρασθείς κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας’. Οι άνδρες αυτοί απέδειξαν στον εαυτό τους και σε άλλους τι ήσαν, με το είδος της ζωής που έζησαν, ζωής ακεραιότητος και αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Θεό. Για την πιστότητά των εκέρδισαν για τον εαυτό τους έντιμη μνεία στον λόγον του Θεού και μια θέσι στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης.—Εβρ. 2:17, 18· 4:15, 16· 7:26.

ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΕ ΤΙ ΕΙΣΘΕ

16. Ποια μέσα χρησιμοποιούν οι Χριστιανοί σήμερα, με τα οποία μπορούν να δοκιμάζουν τον εαυτό τους;

¹⁶ Τι θα πούμε για σήμερα; Πώς ενεργούν οι Χριστιανοί δοκιμάζοντας τι είναι; Ποιες προμήθειες τους έδωσε ο Ιεχωβά γι’ αυτόν τον σκοπό; Πρώτα και κατ’ εξοχήν, ο Ιεχωβά έχει προμηθεύσει τον Άγιο Λόγο του, τη Γραφή, η οποία περιέχει τις εντολές του και τις αρχές του που ανήκουν στη ζωή. Έπειτα εξέχυσε το άγιο πνεύμα του ή την ενεργό δύναμί του επάνω στον λαό του, η οποία δύναμις καθιστά σαφή τη Γραφή. Επιπρόσθετα, ο Θεός έχει ευλογήσει ανθρώπους με μια οργάνωσι που τους εφοδιάζει με Γραφικά βοηθήματα και διευθετεί εκκλησιαστικές συναθροίσεις και συνελεύσεις, μέσω των οποίων μπορεί κανείς να εξετάση τον εαυτό του. Όλα αυτά μαζί ενεργούν σαν κάτοπτρα, μέσω των οποίων ένας Χριστιανός μπορεί να δη τον εαυτό του από κάθε άποψι και γωνία.

17. (α) Επιπρόσθετα προς τη Γραφή, τι άλλο χρειάζεται προτού μπορέση ο λόγος αυτός να γίνη λύχνος στο δρόμο μας; (β) Από ποιον προέρχεται φως, και πώς δείχνει ο προφήτης Ησαΐας ότι αυτό θα παρείχετο;

¹⁷ Πάρτε τη Γραφή ως παράδειγμα. Χωρίς μελέτη η Γραφή δεν είναι δύναμις. Εκατομμύρια ανθρώπων έχουν αντίτυπα της Γραφής, και όμως δεν έκαμαν καμμιά βελτίωσι στη ζωή των. Γιατί συμβαίνει αυτό; Προτού μπορέση ένας καθρέφτης να γίνη αποτελεσματικός, πρέπει να υπάρχη φως. Ένας καθρέφτης δεν αντανακλά καμμιά εικόνα σε απόλυτο σκότος, ούτε και η Γραφή. Για να δούμε τον πνευματικό εαυτό μας στον λόγον του Θεού, πρέπει να έχωμε φως από τον Πρωτουργό αυτού του λόγου, δηλαδή, τον Ιεχωβά. Μέσω του προφήτου του Ησαΐα αυτός διεκήρυξε ότι θα ευνοούσε τον λαό του με το φως του, λέγοντας: «Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε. Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.»—Ησ. 60:2, 3, ΜΝΚ· Ιάκ. 1:17.

18. (α) Ποιος αγωγός εχρησιμοποιήθη για να φέρη φως στους ανθρώπους, και πώς αυτό διεβιβάσθη σε άλλους; (β) Τι αποδεικνύει τούτο; Αναφέρατε παράδειγμα.

¹⁸ Το φως του Ιεχωβά έχει αντανακλασθή μεταξύ των ανθρώπων κυρίως στο πρόσωπο του μονογενούς του Υιού Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.» Ο απόστολος Ιωάννης συνιστά τον Ιησούν σ’ εμάς ως «το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον.» (Ιωάν. 8:12· 1:1-11) Ο Ιησούς διεβίβασε αυτό το φως στους ακολούθους του, λέγοντας σ’ αυτούς: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. . . . ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων.» (Ματθ. 5:14-16) Αυτό σημαίνει ότι τα πνευματικά πράγματα μπορούν να κατανοηθούν μόνο σε στενό σύνδεσμο με τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, οι οποίοι κατέχουν το φως της ζωής, επειδή όλοι οι άλλοι παραμένουν στο σκότος. Το γεγονός αυτό διευκρινίζεται καλά για μας στο παράδειγμα του Αιθίοπος ευνούχου, ο οποίος δεν μπορούσε να εννοήση τις Γραφές ώσπου ο Χριστιανός Φίλιππος τον διεφώτισε. Ο Αιθίοψ ευνούχος τότε εβάδισε έξω από το σκοτεινό του παρελθόν και έγινε Χριστιανός.—Πράξ. 8:26-38.

19. (α) Ποια βήματα πρέπει να κάμη κανείς σήμερα για ν’ αποκτήση κατανόησι του λόγου του Θεού; (β) Πώς ο μαθητής Ιάκωβος έδειξε την ανάγκη εφαρμογής της γνώσεως;

¹⁹ Σήμερα, η πορεία ενεργείας είναι κατά πολύ η ίδια αν πρόκειται να δοκιμάσωμε τι είδους άτομα είμεθα. Πρώτα, πρέπει να μελετούμε τον λόγον του Θεού σε σύνδεσμο με τον λαό του Ιεχωβά, τους Χριστιανούς μάρτυράς του. Έπειτα πρέπει ν’ αφήσωμε τη δύναμι του λόγου του Ιεχωβά να ζωογονήση τη διάνοιά μας ως το σημείο του να μεταβάλη το θέλημά μας, τις επιθυμίες, το ενδιαφέρον, τη διάθεσι, τη διανοητική άποψι και την κατάστασι της καρδιάς μας. Αν πρόκειται να εξακολουθήσωμε να βαδίζωμε στον ορθό δρόμο, πρέπει να συνεχίσωμε να γεμίζωμε τη διάνοιά μας με τα καλά πράγματα του λόγου του Θεού, διότι η διάνοια διευθύνει το σώμα. (Φιλιππησ. 4:8, 9) Για να είναι αυτό αποτελεσματικό, πρέπει να εφαρμόζωμε τα όσα μαθαίνομε, όπως το καθιστά σαφές ο μαθητής Ιάκωβος: «Εάν τις ήναι ακροατής του λόγου, και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν, και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο. Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.» Ευτυχία προκύπτει από το να κάνωμε βελτιώσεις και να βλέπωμε αυτές τις βελτιώσεις στη ζωή μας, και όχι απλώς από τη γνώσι τού ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές.—Ιάκ. 1:23-25.

20. (α) Ποιες αλλαγές στην προσωπικότητα και στη ζωή των μπορούσαν να κάνουν οι πρώτοι Χριστιανοί, και πώς; (β) Ποιες αλλαγές κάνουν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και τι αποδεικνύει αυτό;

²⁰ Η εφαρμογή Βιβλικών αρχών καθημερινά δεν είναι τόσο σκληρό πράγμα, όσο μπορεί να φαίνεται στην αρχή. Οι αληθινοί Χριστιανοί καταβάλλουν μια ειδική προσπάθεια για να προσέξουν αυτές τις αρχές· συνεπώς, μπορούν να επιτύχουν σε μεγαλύτερο βαθμό. Στην εποχή του αποστόλου εγίνοντο θαυμαστές αλλαγές, όπως το έδειξε ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 6:9-11. Πολλοί Κορίνθιοι Χριστιανοί είχαν απολουσθή από τέτοια πράγματα όπως είναι η πορνεία, η ειδωλολατρία, η κλοπή, η πλεονεξία, η μέθη, η λοιδορία και η αρπαγή. Σήμερα, οι αληθινοί Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά κάνουν αυτές ακριβώς τις ίδιες αλλαγές με τη βοήθεια του λόγου του Θεού, του πνεύματός του και της οργανώσεώς του. Και αν χίλιοι ή οκτακόσιες χιλιάδες απ’ αυτούς μπορούν να απεκδυθούν τις παλαιές προσωπικότητες και να ενδυθούν νέες συμμορφούμενες προς το θέλημα του Θεού με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα, τότε ασφαλώς και άλλοι μπορούν να το πράξουν, αρκεί μόνο να καταβάλουν ειλικρινείς προσπάθειες. Αλλά οι αφιερωμένοι στα εγκόσμια, που δεν έχουν αγάπη της δικαιοσύνης, ούτε καν θα προσπαθήσουν. Προτιμούν να επαναπαύωνται στην αγαπημένη τους δικαιολογία ότι η Γραφή είναι πάρα πολύ ιδεαλιστική γι’ αυτόν τον αιώνα. Στο βαθμό, εν τούτοις, που εφαρμόζομε τις Γραφικές αρχές, δοκιμάζομε τι είμεθα.

ΑΛΛΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΩΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

21, 22. (α) Πώς τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης της Εταιρίας Σκοπιά αποτελούν βοήθεια στη δοκιμή του εαυτού μας; Διευκρινίστε. (β) Πώς υπήρξε βοήθεια σ’ εμάς το περιοδικό Η Σκοπιά;

²¹ Εκτός από τη Γραφή υπάρχουν και άλλα βοηθήματα που μας βοηθούν να δοκιμάσωμε τον εαυτό μας τι είναι. Τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης της Εταιρίας Σκοπιά, λόγου χάριν, παρέχουν θαυμαστούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να κάμωμε δοκιμή της πίστεώς μας. Σαν ισχυρά μεγεθυντικά κάτοπτρα, παρουσιάζουν τα ελαττώματά μας που χρειάζονται διόρθωσι. Πάρτε, παραδείγματος χάριν, το Βιβλίο του Έτους της Εταιρίας. Κάθε μέρα το εδάφιό του και τα σχόλια μάς καθιστούν ικανούς να δούμε τον εαυτό μας όπως είμεθα. Μια μέρα μας λέγεται να ‘κάμωμε πλήρη τη διακονία μας’, την επόμενη μέρα νουθετούμεθα να είμεθα «φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι» και την τρίτη μέρα να κάμωμε ‘ομολογίαν προς σωτηρίαν’. Υπάρχει μια καλή σκέψις για κάθε ημέρα του έτους, να κάμωμε συλλογισμούς πάνω σ’ αυτήν. Συνεπώς, κάθε ημέρα κινούμεθα να ερωτήσωμε τον εαυτό μας, Εκπληρώνομε τη διακονία μας; Δείχνομε αδελφική αγάπη; και ούτω καθεξής. Ατομικώς δοκιμάζομε τον εαυτό μας με αυτές τις διεισδυτικές σκέψεις.—2 Τιμ. 4:5· 1 Πέτρ. 3:8· Ρωμ. 10:10.

²² Υπάρχουν, επίσης, τα πολυάριθμα άλλα βοηθήματα Γραφικής μελέτης, όπως τα βιβλία «Αγιασθήτω το Όνομά Σου» (στην Αγγλική) και «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης». Δεν δοκιμάζουν οι δημοσιεύσεις αυτές το βάθος της γνώσεώς σας; Δεν καταμετρείται η ωριμότης σας από τις γεμάτες ουσία σελίδες των; Επίσης, το περιοδικό Η Σκοπιά στα τελευταία ολίγα χρόνια υπήρξε απείρως βοηθητικό εφιστώντας την προσοχή μας σε επίκαιρες αλήθειες για ζητήματα ηθικής, γάμου και αγιότητος του αίματος, βοηθώντας μας έτσι να δοκιμάσωμε τους εαυτούς μας τι είδους άτομα αληθινά είμεθα.

23, 24. (α) Πώς η εκκλησία παρέσχε ένα μέσον για κάθε διάκονο να δοκιμάζη τον εαυτό του ατομικώς; (β) Ποια προμήθεια υπάρχει για να δοκιμάζη η εκκλησία τον εαυτό της συλλογικά; (γ) Με ποιον τρόπο οι συνελεύσεις παρέχουν ευκαιρία αυτοεξετάσεως, και με ποια αποτελέσματα;

²³ Κάθε Χριστιανική εκκλησία είναι, επίσης, ένα κάτοπτρο, με το οποίο μπορούμε ατομικώς ή συλλογικώς να εξετάζωμε τους εαυτούς μας. Ατομικώς μπορούμε να δοκιμάζωμε τι είμεθα ακούοντας προσεκτικά τις ομιλίες, παρέχοντας σχόλια, δίνοντας ενθάρρυνσι, παρηγοριά και ελπίδα. Το δελτίον Αρχείου Ευαγγελιζομένου, στο οποίον αναγράφεται η δράσις του διακόνου με την εκκλησία, είναι ένας άλλος ακόμη τρόπος, με τον οποίο μπορούμε να εξετάζωμε τον εαυτό μας ατομικώς. Με το υπόμνημα της δράσεώς μας αποκαλύπτεται η έκτασις του πνευματικού μας ενδιαφέροντος για άλλους που δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Για τούτο, θα εκάναμε καλά να εξελέγχωμε συχνά το «κάτοπτρόν» μας της υπηρεσίας αγρού.—Ματθ. 6:21.

²⁴ Συλλογικά, η εκκλησία μπορεί να εξελέγχη τον εαυτό της και την πρόοδό της, τα ισχυρά και τα ασθενή της σημεία, με το να κάνη σκέψεις επάνω στον πίνακα της εκκλησίας, όπου αναγράφεται η μηνιαία δράσις της εκκλησίας. Και σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα οι Χριστιανικές συνελεύσεις παρέχουν ένα μέσον με το οποίο πολλές εκκλησίες μπορούν να ιδούν τον εαυτό τους ως μια χωριστή μονάδα. Οι συνελεύσεις αυτές, επίσης, ομοιάζουν με κάτοπτρα κατά το ότι λέγουν στους Χριστιανούς αν είναι κηλιδωμένοι με φυλετικές και εθνικές προκαταλήψεις, αν μπορούν να εργάζωνται μαζί με ειρήνη και ενότητα, και αν αληθινά αγαπούν ο ένας τον άλλον ως λαός. Για την εξέχουσα συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά του 1958 στην πόλι της Νέας Υόρκης, ο Ήλιος του Μπίνγκαμτον της Νέας Υόρκης, έλεγε: Η «ευταξία του μεγάλου πλήθους και το γεγονός ότι απετελείτο από ανθρώπους σχεδόν κάθε εθνικότητος, με Μαύρους και Ασιάτας αναμεμιγμένους με λευκούς με ίσους όρους και προφανή απόλαυσι, ήταν ένα άλλο ασύνηθες και αληθινά αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό.» Οι συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά αποδεικνύουν τελειωτικά ότι οι Χριστιανοί μπορούν να ζουν μαζί και ότι δοκιμάζουν τους εαυτούς των τι είναι.

ΜΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΣΤΕΡΗ ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 2 ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 13:5

25. (α) Γιατί ο Παύλος είπε στους Κορινθίους να εξετάζουν και να δοκιμάζουν τον εαυτό τους, και ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτό; (β) Ποιος κίνδυνος πάντοτε απειλεί, και πώς μπορεί η απειλή αυτή να υπερνικηθή;

²⁵ Σημειώστε πάλι τα λόγια του Παύλου στη 2 Κορινθίους 13:5, όπου λέγει: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.» Οι Κορίνθιοι ζητούσαν να εύρουν λάθη στον Παύλο· υπωψιάζοντο τα ελατήριά του και υποτιμούσαν το έργο του. Ο Παύλος τούς λέγει ότι θα ήταν καλύτερα αν εξήταζαν και εδοκίμαζαν τον εαυτό τους, ότι ήταν σε κίνδυνο η θέσις των ενώπιον του Θεού. Ίσως μπορούμε να μάθωμε ένα μάθημα απ’ αυτό. Ας μην περιφερώμεθα ζητώντας να εύρωμε λάθη και υποπτευόμενοι άλλους για αδικοπραγία. «Έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου», είπε ο Ιησούς, «και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς δια να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Ματθ. 7:3-5) Είναι ανωφελές να διακρατούμε κανόνες που δεν εφαρμόζονται. Πρέπει πρώτα να εφαρμόσωμε τις Χριστιανικές αρχές στον εαυτό μας προτού κυττάξωμε αλλού. Οι Χριστιανοί πρέπει να τηρούνται κάτω από την κρίσι του Χριστού. Είναι θανατηφόρως εύκολο για μας να κάμωμε μια ομολογία Χριστιανοσύνης ένα υποκατάστατο για να ζούμε μ’ αυτήν. Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Δια τι δε με κράζετε, Κύριε, Κύριε, και δεν πράττετε όσα λέγω;» (Λουκ. 6:46) Ένας Χριστιανός πρέπει να διεξάγη την αυτοεξέτασί του για ν’ αποδεικνύη στον εαυτό του ότι ακολουθεί τον Χριστό. Οι άλλοι μπορεί να λέγουν ότι τον ακολουθεί ή δεν τον ακολουθεί, αλλ’ αν ο ίδιος δεν γνωρίζη ότι τον ακολουθεί, αν δεν βλέπη ο ίδιος τα λάθη του και δεν λαμβάνη μέτρα για να διορθώση τα λάθη του, όλα είναι χαμένα. Μόνο όταν είμεθα πρόθυμοι και ικανοί να φέρωμε τις ενδόμυχες σκέψεις μας, τα αισθήματά μας και την καθημερινή μας διαγωγή κάτω από τη διερεύνησι των αρχών του Ιεχωβά για ζωή, μπορούμε να γνωρίζωμε τον εαυτό μας και να δοκιμάζωμε τι είμεθα. Αν κρυβώμαστε πίσω από την αυτοεπιδοκιμασία, πίσω από τις αρετές μας, για να διαφύγωμε την αυτοκριτική που φέρνουν η ειλικρίνεια και η αλήθεια, αν απομονώνωμε τον εαυτό μας από τη δύναμι της αληθείας, αν αρνούμεθα να ερωτήσωμε τον εαυτό μας τι πιστεύομε, τι είδους άτομα γινόμεθα, είμεθα επιρρεπείς στο να παραπλανηθούμε στον κόσμο της φαντασίας. Διότι μόνο η έκθεσις στο φως της αληθείας θα μας απαλλάξη από όλες τις αυταπάτες σχετικά με τον εαυτό μας και θ’ ανοίξη το δρόμο για θεραπεία και ζωή.—1 Ιωάν. 1:5-7· 2:9-11.

26. Ποια πρέπει να είναι η διάθεσίς μας για αυτοεξέτασι, και πώς μπορεί να διεξαχθή μια εξέτασις του εαυτού μας;

²⁶ Συνεπώς, είναι ζωτικό να εξετάζωμε τους εαυτούς μας ατομικώς και συλλογικώς, όχι έτσι ώστε να συλλογιζώμεθα τα λάθη μας, αλλά μάλλον για να λάβωμε μέτρα να θέσωμε το σπίτι μας (τη ζωή μας) σε τάξι. Μπορούμε να το κάμωμε αυτό υποβάλλοντας στον εαυτό μας εμφατικές ερωτήσεις, όπως: Πιστεύω στον Θεό; Βασίζομαι στον λόγον του; Έρχονται οι σκέψεις του στη διάνοιά μου όταν εγείρωνται προβλήματα; Μήπως κρίνω πάντοτε τους άλλους και ουδέποτε τον εαυτό μου; Είμαι αληθινά ταπεινός; πειθήνιος; συγχωρητικός; στοργικός; Αισθάνομαι την ανάγκη για προσευχή; Επιθυμώ να προσεύχωμαι; να λατρεύω; να πράττω το θέλημα του Θεού; Η ποιότης των συνειδητών αναγκών μας είναι η δοκιμή της προόδου μας. Όσο περισσότερο αγαπούμε τον Θεό, τόσο περισσότερο είμεθα αναγκασμένοι να ζητούμε την παρουσία του και να επικοινωνούμε μαζί του. Εξετάζετε την ποσότητα και ποιότητα της υπηρεσίας σας στον Θεό. Ερωτήστε, Παράγω τους καρπούς του πνεύματος; Προπαρασκευάζω τις ομιλίες μου καλά, κάνω επανεπισκέψεις σ’ εκείνους που δείχνουν ενδιαφέρον και έχω οικιακές Γραφικές μελέτες μαζί τους; Μήπως λέγω σε άλλους να μελετούν τη Γραφή και δεν τη μελετώ εγώ ο ίδιος; Μήπως διδάσκω άλλους και δεν διδάσκω τον εαυτό μου; Εξετάζετε τον εαυτό σας, διότι θερίζομε εκείνο που σπείρομε. Διότι με τις σκέψεις μας και με τις πράξεις μας, με την ομιλία μας και με τις προσευχές μας, αποδεικνύομε τι είμεθα.—1 Πέτρ. 3:1-4· Ιωάν. 15:8-10· Γαλ. 5:22-25· Ρωμαίους, κεφ. 2· Γαλ. 6:7.

27. (α) Τι θα ανακαλύψετε όταν εξετάσετε τον εαυτό σας, και τι πρέπει να κάμετε όταν εύρετε ανάγκη για διόρθωσι μέσα σας; (β) Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα διαρκούς, ειλικρινούς αυτοεξετάσεως και διορθώσεως σύμφωνα με τον διαγεγραμμένο τρόπο του Ιεχωβά;

²⁷ Την προσεχή φορά που θα κυττάξετε σ’ έναν καθρέφτη, ερωτήστε τον εαυτό σας, Πώς φαίνομαι στον Θεό; Τότε πηγαίνετε στα κάτοπτρά του, τον λόγον του, τη Γραφή, τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης που παρέχονται μέσω της οργανώσεώς του, των εκκλησιαστικών συναθροίσεων και των συνελεύσεων, και με τη βοήθεια αυτών εξετάστε τον εαυτό σας και μάθετε την απάντησί σας. Θα εύρετε ότι το καλό που κατοικεί μέσα σας οφείλεται στην χάριν του Θεού και δεν είναι δικής σας κατασκευής, ότι έχετε ανάγκη πολλού ελέους και ανάγκη να δείχνετε έλεος στους άλλους. Με μια εξέτασι του εαυτού σας θα ανακαλύψετε τι αληθινά πιστεύετε και αν εκφράζετε τις πεποιθήσεις αυτές στη στάσι σας απέναντι στη ζωή. Θα μάθετε, επίσης, ότι μερικά πράγματα σχετικά με σας χρειάζονται διόρθωσι. Όταν το εξακριβώσετε αυτό, πηγαίνετε να εργασθήτε επάνω στον εαυτό σας αμέσως, χρησιμοποιώντας τον λόγον του Θεού, το πνεύμα του και την οργάνωσί του για να σας βοηθήσουν να διορθώσετε τα λάθη σας. Με το να προνοήτε όχι νοσηρά, αλλά χαρούμενα για τον εαυτό σας, κάνοντας τις αναγκαίες διορθώσεις, θ’ αναπτύξετε μέσα σας μια ωραία προσωπικότητα όμοια με του Χριστού. Αυτή η αλλαγή θα εξασφαλίση για σας ευτυχία τώρα και την ευλογία ζωής αιωνίου στον νέο κόσμο του Θεού. Λοιπόν, «εαυτούς δοκιμάζετε».—2 Κορ. 13:5· Γαλ. 6:3-5.

Δοκιμάζετε τον Εαυτό σας με το να Δέχεσθε Ευθύνη

«Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.»—Γαλ. 6:2.

 1, 2. (α) Πώς θεωρεί ο κόσμος αυτός την ευθύνη; (β) Με ποιον τρόπο οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» απέφυγαν την ευθύνη των; Δώστε απόδειξι.

ΜΙΑ αιτία που συντελεί στους ‘κακούς καιρούς ‘αυτού του κόσμου είναι η συνεχής αποφυγή ευθύνης. Σε κάθε βαθμίδα της ζωής, τόσο κυριαρχεί η τάσις αυτή, ώστε συχνά ακούμε την έκφρασι «απελάκτισα την ευθύνη», που σημαίνει διεβίβασα την ευθύνη σε άλλους αντί να την δεχθώ. Στην οικογένεια, οι γονείς αποφεύγουν την ευθύνη να διδάσκουν και εκπαιδεύουν τα τέκνα των κατάλληλα. Για τούτο, τα τέκνα μεγαλώνουν σαν άχρηστα αγριόχορτα. Το αποτέλεσμα είναι ότι, νοήμονα τέκνα, αντί να δεχθούν ευθύνη στο σπίτι και απέναντι των άλλων στην οικογένεια και στην κοινότητα, γίνονται ανεύθυνοι και ασυνείδητοι παραβάται.—2 Τιμ. 3:1.

² Οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» επίσης έχουν αποφύγει την ευθύνη των να διδάσκουν τη Γραφική αλήθεια στους πάνω από οκτακόσια εκατομμύρια εκκλησιαζομένους, οι οποίοι τους υποστηρίζουν και πληρώνουν τους μισθούς των, έτσι ώστε τα μέλη των εκκλησιών δεν αισθάνονται καμμιά πνευματική ευθύνη να υπηρετούν τον Θεό, που ισχυρίζονται ότι λατρεύουν. Πράγματι, νουθετούνται ούτε καν να προσπαθούν να υπερασπίζουν την πίστι που ομολογούν, καθώς ανέφεραν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 19ης Ιουνίου 1961, σελίς 29. Επιβεβαιώνοντας περαιτέρω τούτο, ο κληρικός Ρόμπερτ ΜακΚράκεν, βεβαιώνει ότι «ο ενθουσιώδης θεατής του μπεηζμπώλ γνωρίζει περισσότερα για το μπεηζμπώλ από όσα γνωρίζουν τα μέλη των εκκλησιών για τη Χριστιανοσύνη». Ένας άλλος κληρικός εδήλωσε για τα μέλη της εκκλησίας του ότι «τα 90 τοις εκατό απ’ αυτά θα μπορούσαν να ονομασθούν θρησκευτικοί αγράμματοι!»

 3. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ιδεί αυτή την αποφυγή της ευθύνης στην πορεία της διακονίας των;

³ Κάθε μέρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά βλέπουν αυτή την αποφυγή της ευθύνης. Πόσες φορές συναντούν άτομα που ευφραίνονται για τις επαγγελίες του Θεού, που αναγνωρίζουν την αλήθεια στο άγγελμα του λόγου του Θεού που τους κομίζουν, αλλά που αρνούνται να έχουν μια Γραφική μελέτη στα σπίτια των επειδή φοβούνται την πιθανή ευθύνη να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά. Άλλοι, πάλι, είναι όμοιοι με το πετρώδες ή ακανθώδες έδαφος, για το οποίο μίλησε ο Ιησούς στην παραβολή του σπορέως, όπου ο σπόρος ευδοκιμεί για λίγον καιρό, αλλά έπειτα μαραίνεται ή συμπνίγεται. Όταν αντιμετωπίζουν ευθύνες, αυτοί απομακρύνονται και έτσι αφήνουν τον σπόρο της αληθείας να πεθάνη. Πραγματικά, ακόμη και μεταξύ των αφιερωμένων Χριστιανών υπάρχουν μερικοί που αποφεύγουν να διεξάγουν μια οικιακή Γραφική μελέτη μ’ ένα άτομο καλής θελήσεως, ή που διστάζουν να δεχθούν πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας, απλώς επειδή αυτό σημαίνει πάρα πολλή ευθύνη.—Ματθ. 13:1-23.

 4, 5. (α) Γιατί δεν είναι τώρα καιρός ν’ αποφεύγωμε την ευθύνη; (β) Ποια ευθύνη βαρύνει τους αφιερωμένους Χριστιανούς;

⁴ Αφού επέρασαν σχεδόν σαράντα οκτώ έτη των εσχάτων ημερών αυτού του κόσμου από το χαρακτηριστικό εκείνο έτος 1914, δεν είναι τώρα καιρός να υποχωρούμε στο κοσμικό πνεύμα αποφυγής της ευθύνης, αλλά καιρός ν’ ανθιστάμεθα στο πνεύμα του κόσμου τούτου που απολακτίζει την ευθύνη. Το να γίνη κανείς αφιερωμένος Χριστιανός σημαίνει ευθύνη, διότι ένα τέτοιο άτομο κατέχει γνώσι—γνώσι που είναι ζωτική για τη σωτηρία άλλων. Ο μαθητής Ιάκωβος λέγει: «Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.» (Ιάκ. 4:17) Έτσι ένας που αφιερώνεται στον Θεό, πρέπει να εκτελή αυτή την αφιέρωσι. Έχει να βαστάση ένα φορτίο ευθύνης. «Όταν ευχηθής ευχήν εις τον Θεόν, μη βραδύνης να αποδώσης αυτήν· διότι δεν ευαρεστείται εις τους άφρονας· απόδος ό,τι ηυχήθης.»—Εκκλησ. 5:4.

⁵ Όταν σεις ως Χριστιανός εκάματε αφιέρωσι να υπηρετήτε τον Ιεχωβά, το εκάματε αυτό από αγάπη για τον Θεό. Όπως ο προφήτης Ησαΐας, είπατε: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» (Ησ. 6:8) Έπειτα εμάθατε ότι δεν συνδέεται κανείς με την οργάνωσι του Ιεχωβά επί έτη χωρίς να κάμη προοδευτικά βήματα για ν’ αυξήση σε πνευματική ωριμότητα. Όπως ελέχθη από τον απόστολο Παύλο: «Έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.» (Γαλ. 6:5) Συνεπώς, έχομε μια υποχρέωσι να προχωρήσωμε στην ωριμότητα, ν’ αυξήσωμε πνευματικώς, να ετοιμασθούμε για μεγαλύτερη υπηρεσία, να γίνωμε καλύτεροι διδάσκαλοι και να υπηρετούμε στην οργάνωσι του Ιεχωβά εκεί που μπορούμε πιο καλά να χρησιμοποιηθούμε.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΤΗΣΙΣ

 6, 7. (α) Ποια ζήτησις και ανάγκη υπάρχει να κινηθούν όλοι για να δεχθούν ευθύνη; (β) Με ποιον τρόπο η αύξησις σε εκκλησίες αυξάνει τη ζήτησι;

⁶ Σήμερα, ένα μεγάλο πλήθος των «επιθυμητών όλων των εθνών», ανθρώπων καλής θελήσεως, συνάγεται στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. (Αγγαίος 2:7) Εν τούτοις, οι διάκονοι σήμερα που έχουν τα προσόντα να διδάξουν και βοηθήσουν αυτούς τους εκζητητάς της ζωής είναι ολίγοι, όπως ακριβώς ήσαν και στις ημέρες του Ιησού. Οι ευκαιρίες είναι άφθονες για όλους, νέους ή παλαιούς στην οργάνωσι του Θεού, να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη. Παραδείγματος χάριν, υπάρχει μεγάλη ανάγκη περισσοτέρων ολοχρονίων σκαπανέων διακόνων. Και υπάρχει ανάγκη να μετακινηθούν διάκονοι για να υπηρετήσουν εκεί που η ανάγκη ακροάσεως της αληθείας του Θεού είναι μεγαλύτερη παρά σε μερικές εδαφικές περιοχές της πατρίδος των. Σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και του κόσμου δεν υπάρχει ακόμη ωργανωμένο κήρυγμα των αγαθών νέων. Χρειάζονται εργάται. Θα δεχθήτε την ευθύνη να κηρύξετε σ’ αυτά τα μέρη;—Ματθ. 9:36-38.

⁷ Και παρατηρήστε, επίσης, την αυξανόμενη ανάγκη για ολοένα περισσοτέρους ωρίμους διακόνους που χρειάζεται ν’ αναλάβουν την εποπτεία του διακονικού έργου καθώς αυξάνει αλματωδώς. Στο περασμένο υπηρεσιακό έτος υπήρχαν 21.557 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλον τον κόσμο, 549 περισσότερες από το προηγούμενο έτος. Θαυμαστό, ναι! Αλλά υπάρχουν, επίσης, και κρυμμένες ευλογίες. Παρατηρήστε τα υπηρεσιακά προνόμια που διανοίχθηκαν για χιλιάδες ικανών διακόνων που κατείχαν τα αναγκαία Γραφικά προσόντα. Αυτές οι νέες εκκλησίες απήτησαν 549 υπηρέτας εκκλησίας, 549 βοηθούς υπηρέτας εκκλησίας, 549 υπηρέτας Γραφικών μελετών, και ούτω καθεξής στη σειρά των υπηρετών. Εν συνόλω, εχρειάσθησαν πάνω από τέσσερες χιλιάδες υπηρέται. Προσθέστε τριάντα περίπου νέους υπηρέτας περιοχής και μερικούς περιφερειακούς υπηρέτας και θα δήτε τη μεγάλη ζήτησι που υπάρχει για ικανή βοήθεια αυτόν τον καιρό. Ποιοι είναι οι αφιερωμένοι, ώριμοι διάκονοι που θα δεχθούν τις ευθύνες στο 1962, στο 1963, και στα έτη που θ’ ακολουθήσουν; Θα είσθε ένας απ’ αυτούς; Είσθε αληθινός στα λόγια με τα οποία εξεφράσθητε στον Ιεχωβά τον καιρό της αφιερώσεώς σας, όταν είπατε, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με»;

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΑΥΤΗΝ

 8, 9. (α) Ποια ιδιότης θα σας βοηθήση να αναλάβετε ευθύνη; (β) Γιατί είναι ορθό να επιθυμήτε μεγαλύτερη ευθύνη; (γ) Ποιο πρέπει να είναι το ελατήριό μας;

⁸ Καθώς αυξάνει η αγάπη μας για τον Ιεχωβά, δεν θα διστάσωμε να δεχθούμε ευθύνη. Θα λάβωμε την προοδευτική άποψι και δεν θα είμεθα ευχαριστημένοι να παραμείνωμε ήσυχοι. Ολόγυρά μας στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά μπορούμε να δούμε πάρα πολύ έργο να γίνεται. Θα βοηθήσωμε να εκτελεσθή; Πολλοί αφιερωμένοι διάκονοι εδέχθησαν ευθύνη για να υπηρετήσουν στους οίκους Μπέθελ και στα εργοστάσια της Εταιρίας Σκοπιά. Ίσως μπορείτε και σεις επίσης να το κάμετε αυτό.

⁹ Η αγάπη σας για τον Θεό και την οργάνωσί του θα σας κάμη να θέλετε να αναλάβετε μεγαλύτερη ευθύνη. Όχι μόνο είναι κατάλληλο αυτό, αλλά οι Γραφές σάς ενθαρρύνουν να το πράξετε. Ο απόστολος Παύλος εδήλωσε: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Βέβαια, αφού αυτό είναι ορθόν να το πράξετε, θα πρέπει να θέλετε να το πράξετε, αλλά με το κατάλληλο ελατήριο. Όχι με το να προωθήτε φιλόδοξα τον εαυτό σας στην οργάνωσι και να κάνετε εκστρατεία για μια θέσι, αλλά ταπεινά και με χαρά προσφέροντας οποιεσδήποτε ικανότητες έχετε για την προαγωγή των συμφερόντων του Νέου Κόσμου.

10. Εν όψει της μεγάλης ανάγκης για ικανή βοήθεια, ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός μας;

¹⁰ Το να ζητήτε να προωθηθήτε στην κοινωνία Νέου Κόσμου είναι απόδειξις της αγάπης σας για τον Ιεχωβά. Είναι επίσης σημείο ωριμότητος. Δείχνει ότι εκτιμάτε τα προνόμια που είναι μπροστά σας. Αφού δεν μπορεί κανείς να γίνη επίσκοπος εκτός αν ανταποκριθή στις απαιτήσεις για τους επισκόπους που εκτίθενται στη Γραφή, θα θέλετε με συνέπεια να επιδοθήτε στο ν’ ανταποκριθήτε στους υψηλούς αυτούς κανόνες. Κατόπιν, όταν ανακύψη η ανάγκη για διορισμό ενός επισκόπου, θα είσθε σε θέσι να χρησιμοποιηθήτε. Υπάρχουν αφιερωμένοι διάκονοι σε κάθε σχεδόν εκκλησία, οι οποίοι θα μπορούσαν ν’ αποκτήσουν τα προσόντα για μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας αρκεί μόνο να επεδίδοντο προς τούτο. Αυτοί πρέπει να θέλουν με κάθε ειλικρίνεια να ιδούν το έργο του Ιεχωβά επιτελούμενο, προς αίνον του.

ΤΑ ΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ

11. Ποια προσόντα πρέπει να κατέχουν οι επίσκοποι;

¹¹ Όπως είδαμε, υπάρχει μεγάλη ανάγκη αφιερωμένων διακόνων στην κοινωνία Νέου Κόσμου, διακόνων υγιούς κρίσεως, βαθιάς γνώσεως και αγάπης, ανθρώπων που κατέχουν τα προσόντα, που οι Γραφές περιγράφουν για τους επισκόπους στην 1 Τιμόθεον 3:1-7: «Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός· ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής· αλλ’ επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος· κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· . . . ναι μη ήναι νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν.»

12. Πώς δείχνει κανείς ότι επιθυμεί μεγαλύτερη ευθύνη;

¹² Προετοιμασία, λοιπόν, του εαυτού σας για θεοκρατικές ευθύνες σημαίνει ότι πρέπει πρώτα ν’ αποκτήσετε πνευματικό φρόνημα, ότι πρέπει να θέσετε τις πνευματικές αξίες επάνω από τις υλικές αξίες. Πρέπει να θρέψετε τη διάνοιά σας με οικοδομητικά πράγματα, με τακτική προσωπική μελέτη και με παρακολούθησι όλων των εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Πρέπει να μάθετε να συνεργάζεσθε στενά με την οργάνωσι και να μάθετε την αξία της ενότητος. Θα θέλετε ν’ αποκτήσετε πολύτιμη πείρα με το να εργάζεσθε μαζί με ωρίμους διακόνους στη διακονία του αγρού. Θα θέσετε προσωπικούς στόχους επιτεύξεων, ώστε να κάμετε διαρκή βελτίωσι. Να επιθυμήτε να εκφωνήτε καλύτερες ομιλίες, να εργάζεσθε στην τέχνη του διδάσκειν, να μαθαίνετε Γραφικά επιχειρήματα, ώστε να είσθε ικανοί να υπερνικήσετε αντιρρήσεις, να μαθαίνετε πώς να εξηγήτε τα βαθιά πράγματα του Θεού. Όταν έχετε φθάσει τον ένα στόχο, να θέσετε ένα νέο. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα κάμετε πρόοδο και δεν θα μένετε στάσιμοι.—1 Τιμ. 4:15, 16.

13. Ποιες δύο ιδιότητες είναι ουσιώδεις, και γιατί;

¹³ Ποτέ μην παραβλέπετε ιδιότητες όπως η αξιοπιστία και η συνέπεια. Φροντίζετε να αναπτύσσετε τέτοιες ιδιότητες μέσα σας. Μήπως σας ανατίθεται κάτι και δεν το εκτελείτε; Μήπως ματαιώνετε την εκτέλεσι καθηκόντων που σας ανετέθησαν εν σχέσει με το πρόγραμμα της συναθροίσεως υπηρεσίας ή τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας χωρίς επαρκή αιτία; Συναισθάνεσθε την ανάγκη να είσθε αξιόπιστος και συνεπής; Εκτελείτε πάντοτε εκείνο που σας ανατίθεται να εκτελέσετε. Εργάζεσθε γι’ αυτό με όλη σας την ψυχή ως στον Ιεχωβά και αυτός θα σας ευλογήση. (Κολ. 3:23) Μη φρονείτε ότι είσθε έτοιμος να προωθηθήτε εκτός αν έχετε καλλιεργήσει αυτές τις ουσιώδεις ιδιότητες μέσα σας.

ΟΙ ΝΕΟΙ, ΕΠΙΣΗΣ, ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗ

14. Ποια σταδιοδρομία έχουν εκλέξει πολλοί νέοι, και γιατί αυτή είναι η υψίστη σταδιοδρομία;

¹⁴ Οι νεαροί διάκονοι του Ιεχωβά δεν πρέπει να διστάζουν να προοδεύουν προς μεγαλύτερη ευθύνη. Πολλοί νέοι σήμερα εκλέγουν ποικίλες σταδιοδρομίες, για τις οποίες εκπαιδεύονται. Άλλοι φαίνεται να περνούν από το σχολείο χωρίς να έχουν στο νου κάποια ειδική σταδιοδρομία ή σκοπό. Αλλ’ αυτό δεν πρέπει να συμβαίνη με τους νέους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό. Με την αφιέρωσί τους αυτοί έχουν ήδη εκλέξει τη σταδιοδρομία τους—τη σταδιοδρομία της διακονίας. Αυτή είναι η υψίστη σταδιοδρομία, διότι είναι η μόνη που εγγυάται την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής!—Ιωάν. 5:24.

15, 16. (α) Από τι πρέπει να προφυλάττωνται τα παιδιά του σχολείου, και γιατί; (β) Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς ν’ αποτελούν ενθάρρυνσι για τα τέκνα;

¹⁵ Αν έχετε εκλέξει τη διακονία ως σταδιοδρομία σας και ο σκοπός σας είναι σταθερός να δεχθήτε ευθύνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου, τότε θα θέλετε να προφυλαχθήτε από το να εμπλακήτε υπερβολικά σε δραστηριότητες έξω του σχολικού προγράμματος, όπως αθλητικές και άλλες δραστηριότητες που θα μπορούσαν να σας εμπλέξουν σε ενδεχομένως κακές συναναστροφές και να αναχαιτίσουν τη Χριστιανική σας ανάπτυξι. Οι δραστηριότητες αυτές μπορεί να σας κρατήσουν μακριά από τις ουσιώδεις μελέτες, συναθροίσεις και διακονική υπηρεσία.

¹⁶ Οι γονείς, που αγαπούν τα τέκνα των και που θέλουν να τα ιδούν ζωντανά στον νέο κόσμο του Θεού, θα τα ενθαρρύνουν και θα τα οδηγήσουν προς κατευθύνσεις αυξημένης υπηρεσίας και ευθύνης. Στον νεαρό Τιμόθεο ο Παύλος έδωσε την εξής συμβουλή: «Γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν. Διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Κατόπιν προσθέτει: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος.»—1 Τιμ. 4:7-9.

17. Γιατί η διακονία είναι μια σταδιοδρομία που ανταμείβει;

¹⁷ Επιδίωξις της υπεύθυνης πορείας της ευσεβείας είναι ασφαλώς η σοφή εκλογή που πρέπει να κάμωμε. Δεν υπάρχει σταδιοδρομία πιο έξοχη ή που ανταμείβει περισσότερο. Είναι η πορεία που θα σας καταστήση ικανούς να φέρετε τον καρπόν του αγίου πνεύματος που είναι τόσο ουσιώδης για τη Χριστιανική ωριμότητα. Είναι μια πορεία που δεν είναι μάταιη, διότι «ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.»—1 Κορ. 15:58· Γαλ. 5:22, 23.

ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ

18. Γιατί πρέπει οι επίσκοποι να εξακολουθήσουν ν’ αυξάνουν σ’ εκτίμησι της ευθύνης των;

¹⁸ Όταν κάποιος δωρίσθη επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης στη Χριστιανική εκκλησία με βάσι τα πνευματικά του προσόντα, η ανάπτυξίς του δεν πρέπει να σταματήση εκεί, αλλά πρέπει να εξακολουθήση να εκδηλώνεται. Ο Παύλος νουθετεί τους επισκόπους: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού» (Πράξ. 20:28) Οι επίσκοποι δεν πρέπει ποτέ να λησμονούν την πολύτιμη ευθύνη που έχει εναποτεθή σ’ αυτούς. Πρέπει, λοιπόν, στη θέσι των, που είναι θέσις ευθύνης, να λαμβάνουν την ηγεσία στη Χριστιανική διαγωγή, διδασκαλία, υπηρεσία και αγάπη.

19, 20. (α) Πώς πρέπει οι επίσκοποι να εκπληρώνουν την ευθύνη των, σύμφωνα με τον Πέτρο; (β) Ποια συμβουλή δίδεται όσον αφορά το απρόσιτον των επισκόπων, και τη διατήρησι της εκκλησίας θερμής, και ενωμένης με αγάπη;

¹⁹ Ως προς τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να εκπληρώνεται αυτή η ευθύνη, ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης ήτις μέλλει να αποκαλυφθή· ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμεναι που ποιμνίου.» (1 Πέτρ. 5:1-3) Ποιμάνατε το ποίμνιον του Θεού, λέγει ο απόστολος, αλλά όχι αναγκαστικά, όχι με δυσαρέσκεια, ωσάν υποχρεωμένοι να το κάμετε, ωσάν υπερβολικά βεβαρημένοι, δεσμευμένοι με πάρα πολλή ευθύνη. Ποιμάνατε το ποίμνιο με αγάπη, με προθυμία, με ζήλο, με χαρά.

²⁰ Θυμηθήτε ότι τα πρόβατα ανήκουν στον Θεό. Δεν υπάρχει αιτία, λοιπόν, να ‘κατακυριεύουν την κληρονομίαν του Θεού’ οι επίσκοποι, υπάρχει; Ούτε πρέπει οποιοσδήποτε επίσκοπος να αισθάνεται τον εαυτό του πολύ ανώτερον για να τον πλησιάση κανείς, κάνοντας έτσι απρόσιτον τον εαυτό του. Πρέπει να φροντίζη για τα πρόβατα του Θεού. Πώς μπορεί να το κάμη αυτό αν βρίσκεται σε απόστασι ή είναι πολύ απασχολημένος για να ενοχληθή με τα προβλήματά των ή ενδιαφέρεται τόσο για να κατευθύνη μια υπερδραστήρια οργάνωσι, ώστε λησμονεί εντελώς τα πρόβατα; Αν επιθυμή να δη την εκκλησία του θερμή, ενωμένη, ευτυχή και καρποφόρο, τότε η συμβουλή του Πέτρου είναι: ‘Γίνε παράδειγμα του ποιμνίου’ σε πίστι, σε αρετή, σε γνώση, σε εγκράτεια, σε υπομονή, σε ευσέβεια, σε φιλαδελφία και σε αγάπη.—1 Πέτρ. 5:3· 2 Πέτρ. 1:5-8.

ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

21, 22. (α) Γιατί το έργο του επίσκοπου δεν είναι εύκολο; (β) Σε ποιους κινδύνους και ευθύνες θα είναι άγρυπνος ένας επίσκοπος;

²¹ Η εκπλήρωσις της ευθύνης ενός ποιμένος του ποιμνίου του Θεού δεν είναι ένα απλό έργο. Απαιτεί πολλή υπομονή, δύναμι και επιδεξιότητα. Επιμελής μελέτη, κατανόησις των δικαίων αρχών και πείρα είναι όλα αναγκαία. Ο ποιμήν πρέπει να είναι άγρυπνος και να ενδιαφέρεται για το καλό των προβάτων. Πρέπει να παρατηρή καλά για εχθρούς, τόσο εκείνους που βρίσκονται απ’ έξω, όπως ψευδείς διδασκαλίες και υλισμό, όσο κι εκείνους που θα επιχειρούσαν να εισδύσουν στο ποίμνιο και να το προσβάλουν από μέσα.

²² Ένας επίσκοπος που είναι άγρυπνος στην ευθύνη του θα προσέχη για πρόβατα που μπορεί να είναι πνευματικώς ασθενή και θα τους παρέχη τρυφερή φροντίδα προτού η κατάστασίς των γίνη πολύ σοβαρά. Θα είναι, επίσης, υποβοηθητικός σ’ εκείνους που έχουν σοβαρά προβλήματα ή έχουν να λάβουν δύσκολες αποφάσεις. Υπάρχουν παιδιά στο σχολείο, τα οποία μπορεί να γνωρίζουν την ορθή πορεία που πρέπει να λάβουν, αλλά που μέσα στην ανωριμότητά των μπορεί να παρασυρθούν από κοσμικές επιδιώξεις ή από σχολικούς συντρόφους. Επίσκοποι, να είσθε άγρυπνοι στα προβλήματά των. Νουθετείτε τα προτού λάβουν το εσφαλμένο βήμα. Συνεχώς ενθαρρύνετέ τα να ‘κρατούν τον λόγον της ζωής’. Θα σας είναι αιωνίως ευγνώμονα γι’ αυτό.—Φιλιππησ. 2:16.

23. (α) Ποια είναι η ηθική του ευθύνη στην εκκλησία; (β) Με ποιον τρόπο και με ποιο πνεύμα θα εκφέρη τις αποφάσεις του;

²³ Μιαν άλλη ευθύνη των επισκόπων αποτελεί το να είναι άγρυπνοι στο να φροντίζουν να παραμένη η εκκλησία καθαρή. Αν άτομα χωρίς αρχές έλθουν στην εκκλησία ζητώντας ν’ αποσπάσουν κάποια πρόβατα του Ιεχωβά, ή αν ένα άτομο είναι ένοχο διαπράξεως καταφώρων ανηθίκων πράξεων, τότε ο επίσκοπος μαζί με τους άλλους υπηρέτας της επιτροπής της εκκλησίας πρέπει να λάβουν μέτρα για ν’ απαλλάξουν την εκκλησία από την κακή τους επιρροή, κρατώντας την εκκλησία καθαρή με το ν’ αποκόψουν από την επικοινωνία τον ένοχον πταίστην. Αλλά οι επίσκοποι δεν πρέπει να είναι βιαστικοί, λαμβάνοντας απότομες αποφάσεις βασισμένες σε οργή ή ερεθισμό για ένα περιστατικό. Πρέπει να είναι βέβαιοι ότι έχουν τα πλήρη γεγονότα που θα τους οδηγήσουν να φθάσουν σε μια δίκαιη, Γραφική απόφασι. Πρέπει να είναι δίκαιοι και απροκατάληπτοι, ώστε το έλεος, η κατανόησις και η αγάπτη να παίξουν σοβαρό μέρος στον σχηματισμό ορθής κρίσεως.—Γαλ. 6:1.

24. Ποια συμβουλή δίνει ο Παύλος στους επισκόπους στην προς Ρωμαίους επιστολή 15:1-3;

²⁴ Από τα ολίγα αυτά παραδείγματα γίνεται πολύ φανερό ότι η επιδέξια ποίμανσις απαιτεί ωριμότητα. Για την υποβοήθησι των επισκόπων να εκπληρώσουν αυτή τη σπουδαιότατη ευθύνη, υπάρχουν τα αναγεγραμμένα παραδείγματα του Ιησού και των αποστόλων του, καθώς και άλλων πιστών ανδρών. Οι επίσκοποι πρέπει ν’ αγαπούν όπως αγαπούσε και ο Ιησούς. Πρέπει να είναι πρόθυμοι να βοηθούν τους πνευματικώς αρρώστους να ενισχύουν τους ασθενείς και να ενθαρρύνουν τους αδυνάτους. Ο Παύλος λέγει: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.» Αυτό εγίνετο για ν’ αναπτυχθή η εκκλησία προς την κατεύθυνσι της αγάπης και της ζωής και για να δοξασθή ο Ιεχωβά. Οι επίσκοποι σήμερα πρέπει να θέλουν ν’ αντιγράψουν αυτά τα καλά παραδείγματα.—Ρωμ. 15:1-3.

ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΩΜΙΣΘΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗ

25. Γιατί οι επίσκοποι δεν είναι οι μόνοι επιφορτισμένοι με ευθύνη στη Χριστιανική εκκλησία;

²⁵ Στην οργάνωσι του Θεού όλοι πρέπει να επωμισθούν ευθύνη. Έχετε ευθύνη να μάθετε και να εφαρμόσετε τη θαυμαστή συμβουλή του Θεού. Άσχετα με το πού μπορεί να έχετε το προνόμιο να υπηρετήτε, είτε σ’ έναν οίκο Μπέθελ, είτε ως ιεραπόστολος, είτε ως σκαπανεύς· είτε είσθε επίσκοπος εκκλησίας ή βοηθός υπηρέτου, ή οδηγός μελέτης βιβλίου σ’ ένα κέντρον υπηρεσίας, πρέπει να δεχθήτε την ευθύνη σας και να την εκπληρώσετε. Αλλά η συμβουλή του Θεού δεν περιορίζεται απλώς στους επισκόπους και σ’ εκείνους που έχουν ειδικούς διορισμούς· εφαρμόζεται με ίση δύναμι στον καθένα και σε όλους όσοι ανήκουν στον λαόν του Θεού. Οι απαιτήσεις προς ζωήν είναι οι ίδιες για όλους. Εκείνοι που σας υπηρετούν δεν βρίσκονται σε διαφορετικόν αγώνα για ζωή. Βρίσκονται στον ίδιο αγώνα δρόμου. Για τούτο, η ευθύνη ανευρέσεως των προβάτων του Θεού, διατροφής και φροντίδος γι’ αυτά με αγάπη, είναι η ίδια για όλους.—Ιωάν. 21:15-17.

26. Ποια νουθεσία δίδεται σε όλους τους αφιερωμένους διακόνους;

²⁶ Αν είσθε ένας αφιερωμένος δούλος του Θεού, τότε προσέχετε καλά το έργο που σας ανετέθη! Επωμισθήτε την ευθύνη σας! Βάλετε την καρδιά σας στο έργο σας. «Εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους.» (Κολ. 3:23, ΜΝΚ) Ευφραίνεσθε προάγοντας την καθαρά λατρεία. Προσκολληθήτε στερεά στον λόγον του Θεού και στην οργάνωσί του. Ας είναι η πορεία σας σαν τη πορεία του αποστόλου Παύλου, ο οποίος έλεγε στους αδελφούς του: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.»—1 Κορ. 11:1.

27. Ποιες είναι οι ανταμοιβές του ν’ αποδεχθούμε και επωμισθούμε ευθύνη;

²⁷ Το αποτέλεσμα της από τον καθένα αποδοχής της ευθύνης του θα είναι μια ισχυρή, αποτελεσματική οργάνωσις ενωμένων λατρευτών, που οδηγούν αποτελεσματικά ανθρώπους καλής θελήσεως στην οδόν της ζωής. Εκείνος που δέχεται και επωμίζεται την ευθύνη του έχει μια ειδική χαρά, να γνωρίζη ότι πράττει το θέλημα του Θεού, ότι είναι ‘συνεργός του Θεού’. Υπάρχει, επίσης, η ικανοποίησις και η χαρά, η εμπιστοσύνη και η πίστις σε μια διαρκή ανταμοιβή για ένα έργο που εξετελέσθη καλά, όπως μπορεί να το αισθανθή κανείς στα λόγια του Παύλου: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»—1 Κορ. 3:6-9· 2 Τιμ. 4:7, 8.

28. Ποιες ερωτήσεις απομένουν για να τύχουν απαντήσεως από όλους, και με ποιο ευτυχές τέλος για την αποδοχή ευθύνης;

²⁸ Θ’ ανταποκριθήτε σε μεγαλύτερη υπηρεσία; Θα δεχθήτε την ευθύνη σας; Θα διαμορφώσετε τη ζωή σας γύρω στη διακονία που ο Θεός έχει εμπιστευθή στη φροντίδα σας; Μόνο εσείς μπορείτε να απαντήσετε σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Υπάρχουν πολλά να γίνουν και οι εργάται ακόμη είναι ολίγοι. Μην αποσύρεσθε από τις ευκαιρίες σας, από τις ευθύνες σας, λέγοντας: «Ας το κάμη κάποιος άλλος.» Αν έχετε τα προσόντα να δεχθήτε ευθύνη, τότε ανταποκριθήτε με όλη σας την ψυχή. Αν αισθάνεσθε ότι είσθε αναρμόδιος, τότε εποικοδομήστε τον εαυτό σας πνευματικώς με τη βοήθεια του λόγου του Θεού, του πνεύματός του και της οργανώσεώς του. Δοκιμάστε τον εαυτό σας με το να δεχθήτε ευθύνη, προς τιμήν του Ιεχωβά και για το αιώνιο καλό σας, με την ανταμοιβή για σας ζωής στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης.

Ο Οικογενειακός Κύκλος σ’ Αυτές τις Έσχατες Ημέρες

«Θέλουσιν ευλογηθή . . . εν τω σπέρματί σου, πάσαι αι φυλαί [οικογένειαι, ΜΝΚ] της γης.»—Γεν. 28:14.

 1. (α) Σε ποια βάθη φθάνουν οι κρίσεις της κοινωνίας του παλαιού κόσμου, και γιατί; (β) Προσφέρουν οι Γραφές κάποια ελπίδα στις οικογένειες σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες;

ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ τρία δισεκατομμύρια κατοίκων της γης βρίσκουν τον εαυτό τους να ζη κάτω από μια εμβαλωματική κατάστασι ποικίλων κοινωνικών τάξεων. Η καθεμιά από αυτές τις διαφορετικές μορφές της κοινωνίας εξαρτάται από την ανθρώπινη οικογένεια για την αύξησί της και τη δύναμί της. Τώρα που ο παλαιός αυτός κόσμος βρίσκει τον εαυτό του να περιπλανάται σ’ ένα λαβύρινθο θλίψεων χωρίς να βλέπη διέξοδο, τα ποικίλα κοινωνικά συγκροτήματα λαμβάνουν πείραν κρίσεων, καθώς οι θλίψεις αυτές έχουν εισδύσει σ’ αυτό τούτο το βασικό οικογενειακό επίπεδο. Οι κρίσεις αυτές έχουν φέρει πυκνό σκοτάδι στους λαούς. Ο Εβραίος προφήτης Ησαΐας προείπε ακριβώς αυτή την είσοδο σε σκότος και ζόφον γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες: «Ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη.» (Ησ. 60:2) Ναι, αυτό φαίνεται να είναι συγκομιδή κακού καρπού για την άγνοια του Μεγάλου Κοινωνιολόγου, του Ιεχωβά Θεού, εκείνου που δίνει όνομα, κατάστασι και σκοπό στην οικογενειακή διάταξι. (Εφεσ. 3:14, 15) Εν τούτοις, αυτός ο ίδιος προφήτης στην ίδια προφητεία εκφράζει ελπίδα. Και ποια είναι αυτή; Ότι θα εμφανισθή στις έσχατες ημέρες ένα σπέρμα ή πυρήν μιας δικαίας νέας κοινωνίας, της οποίας το φως της αληθείας, του οράματος και της θείας ευνοίας θα γίνη, κατ’ αντίθεσιν, τόσο θεαματικό, ώστε οι οικογένειες όλων των εθνών θα ζητήσουν να ευλογηθούν εγκολπούμενες τις επιτυχείς κατευθύνσεις του.—Ησ. 60:3-5· Γέν. 28:14· Μιχ. 4:1-4.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΡΧΙΚΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΚΗ ΑΠΟΨΙ

 2. Περιγράψτε τη Βιβλική προέλευσι και τον σκοπό της οικογενειακής διατάξεως.

² Αρχικά ποια ήταν η Βιβλική άποψις για την οικογενειακή διάταξι στην πορεία του χρόνου; Ο Διαμορφωτής της οικογενειακής μονάδος δεν ήταν κανείς άλλος από τον ίδιο τον Δημιουργό του ανθρώπου. (Ματθ. 19:4-6) Μέσω οικογενειακών μονάδων αυτός ο Δημιουργικός Κοινωνιολόγος είχε σκοπό να κατοικίση ολόκληρη τη γη με μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία τελείων, ωρίμων ατόμων. (Γέν. 1:28· Πράξ. 17:26) Ένας τέτοιος οικογενειακός κύκλος ανθρωπίνων πλασμάτων προωρίζετο στοργικά να περιλαμβάνη ουσιωδώς έναν πατέρα, μια μητέρα και τέκνα. Μέσω γάμου παρήχθη αυτή η κατάστασις και επρόκειτο να διατηρήται έτσι. Τα μέλη της οικογενείας, επομένως, επρόκειτο ν’ αποτελούν έναν «οίκον», μια μικρή κυβέρνησι, με τον πατέρα ως κεφαλή και νομοθέτην υπεύθυνο στον Θεό, και τη μητέρα ως υπεξούσια επόπτρια των τέκνων. (1 Κορ. 11:3· Ρωμ. 7:2· 1 Τιμ. 2:11-15· Παροιμ. 6:20) Έτσι αφότου ο Ιεχωβά Θεός συνέζευξε τον πρώτον άνδρα και τη γυναίκα, ο γάμος υπήρξε ο κανών για το ανθρώπινο γένος. Αυτό κατέστησε δυνατόν τον πρωταρχικό σκοπό της οικογενειακής μονάδος, τον σκοπό της παραγωγής τέκνων, τα οποία, με τη σειρά τους, επρόκειτο να γίνουν ορθώς εκπαιδευμένα μέλη μιας επεκτεινομένης ανθρωπίνης οικογενείας.

 3, 4. (α) Τι παρείχετο για τους νέους, και ποια ήταν η πορεία ζωής που ετίθετο ενώπιόν των; (β) Απαντήσεις σε ποιες ερωτήσεις είναι επιθυμητές;

³ Μ’ αυτό τον τρόπο, επί μια μακρά περίοδο νεανικής ανωριμότητος είκοσι σχεδόν ετών, η οικογενειακή διάταξις παρείχε ένα μέσον εκπαιδεύσεως, που περιελάμβανε φροντίδα, διαπαιδαγώγησι, προστασία και μόρφωσι υπό την καθοδηγία στοργικών γονέων. (Παροιμ. 4:1-9· 2 Κορ. 12:14) Ομοίως αυτή επρόκειτο να καταστήση δυνατή, από γενεά σε γενεά, τη μεταβίβασι όλων των επιτεύξεων του ανθρώπου, της γνώσεως και της σοφίας σ’ ένα ολοένα πλατυνόμενο ρεύμα του ανθρωπίνου γένους. Στη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας οι ανήλικοι έπρεπε να παραμένουν αναπόσπαστα συνδεδεμένοι ως μέρη του οικογενειακού συνόλου, μετέχοντας στο πλήρες της οικογενειακής δράσεως, λατρείας, εργασίας, χαράς και αναψυχής. (Λουκ. 2:51, 52) Δεν έπρεπε να υπάρχη παρέκκλισις σε συλλογικούς ομίλους ή αποχωρισμός των νέων για να τεθούν κάτω από τη φροντίδα και την επιρροή της προπαγάνδας ενός άλλου. Όταν ενηλικιώνοντο, αυτοί μπορούσαν τότε να σταθούν σαν προετοιμασμένα άτομα για να σχηματίσουν νέες οικογενειακές μονάδες. Έτσι οι άλλοτε νήπιοι, που παρωμοιάζοντο με «δούλους» κάτω από τον συνετό έλεγχο των γονέων των, ήσαν τώρα χειραφετημένοι ή ελευθερωμένοι για να γίνουν οι ίδιοι «επίτροποι» νέων οικογενειών.—Γαλ. 4:1, 2.

⁴ Λόγω της αρχαίας ανταρσίας του ανθρώπου στην Εδέμ εναντίον του Δημιουργού του, σε ποιο βαθμό σήμερα υπάρχει παρέκκλισις από αυτό το αρχικό ιδεώδες για την ανθρώπινη οικογένεια; Με όλη την πληροφορία που είναι τώρα διαθέσιμη στη Γραφή, υπάρχει μήπως κάποιος όμιλος που καταβάλλει ειλικρινή προσπάθεια για να επιστρέψη στους αρχικούς Βιβλικούς κανόνες οικογενειακής ζωής και σκοπού; Ποιος είναι αυτός ο πυρήν μιας κοινωνίας Νέου Κόσμου; Για ν’ απαντήσωμε ας εξετάσωμε τώρα την οικογενειακή κατάστασι σε διάφορες κοινωνίες που λειτουργούν στη γη σήμερα.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 5. Περιγράψτε την οικογένεια στη Σοβιετική κοινωνία, και τι θα πούμε όσον αφορά την απόδοσι τιμής στους γονείς;

⁵ Στην κοινωνία της Σοβιετικής Ρωσίας η οικογένεια θεωρείται «συλλογικό σώμα», ένα κομμουνιστικό κύτταρο. Η εξουσία των γονέων πάνω στα τέκνα ανατίθεται σ’ αυτούς από το Κράτος. Το καθήκον των γονέων προς τα τέκνα των είναι πραγματικά καθήκον προς την κοινωνία. Τα τέκνα θαυμάζονται ακόμη, όταν δυσπιστούν στις μητέρες των και ζητούν ν’ ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο σε συλλογικούς υπηρεσιακούς ομίλους. Ένας εξέχων Σοβιετικός εκπαιδευτής, ο Α. Σ. Μακαρένκο, στο βιβλίο του, Ένα Βιβλίο για Γονείς, επιβεβαιώνει όλα αυτά όταν γράφη: «Η [Σοβιετική] μας οικογένεια είναι . . . ένα φυσικό συλλογικό σώμα. Η οικογένεια γίνεται το φυσικό πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας. Οι γονείς μας δεν είναι επίσης χωρίς εξουσία, αλλά η εξουσία αυτή είναι μόνο αντανάκλασις της κοινωνικής εξουσίας. Το καθήκον ενός πατέρα προς τα τέκνα του στη χώρα μας είναι μια ιδιαίτερη μορφή του καθήκοντός του προς την κοινωνία.» Αργότερα αυτός ο ίδιος συγγραφεύς διηγείται την ιστορία ενός αγοριού, που απεμακρύνθη από το σπίτι έπειτα από μερικές διαφορές με τη μητέρα του και έπειτα σχολιάζει: «Είμαι ένας μεγάλος θαυμαστής της αισιοδοξίας και αγαπώ πάρα πολύ τους νέους που έχουν τόση πίστι στο Σοβιετικό κράτος ώστε αποσπώνται από την οικογένεια και δεν θέλουν να εμπιστευθούν ούτε στις ίδιες τις μητέρες των.»a Όλα αυτά βρίσκονται σε αντίθεσι με την από τον Θεό παραχώρησι εξουσίας στους γονείς πάνω στα τέκνα των.—Έξοδ. 20:12· Εφεσ. 6:1-4.

 6. (α) Πώς η Σοβιετική εκπαίδευσις οδηγεί στην ανάπτυξι του «συλλογικού ανθρώπου»; (β) Πώς οι κατευθύνσεις αυτές συγκρούονται με τη Γραφή;

⁶ Ο Βιβλικώς διατεταγμένος τρόπος ζωής ενός ωλοκληρωμένου, ενωμένου οικογενειακού κύκλου εξασθενίζεται περαιτέρω από τα πρώτα παιδικά χρόνια στον Σοβιετικό τύπο κοινωνίας. Καταβάλλονται προσπάθειες να απογαλακτίζωνται και δελεάζωνται τα Σοβιετικά τέκνα από τη νηπιότητά τους για να μπουν σ’ έναν αποχωρισμένο ή συλλογικό τρόπο ζωής. Σε πολλές περιπτώσεις βρέφη τριών μηνών εισάγονται σε οικοτροφεία και μεγαλύτερα βρέφη τηρούνται σε βρεφοκομεία την ημέρα για ομοιόμορφη, ελεγχόμενη από το κράτος ανατροφή καθ’ ον χρόνον οι μητέρες των ασχολούνται σε κοσμική εργασία. Οι νέοι αποχωρίζονται σε συλλογικούς ομίλους νεότητος για να υποβληθούν σε ειδικευμένη, εμπνεόμενη από την κυβέρνησι εκπαίδευσι. Από την πρώτη ημέρα του σχολείου τα παιδιά διδάσκονται να επιβλέπουν τη διαγωγή των σχολικών συντρόφων των. Έτσι γεννάται ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων, εναντίον του οποίου δίδεται τόσο έντονη προειδοποίησις στις Γραφές. (Παροιμ. 29:25) Στη διάρκεια των σχολικών των ημερών διδάσκονται να συναγωνίζωνται σε ομάδες, ζεύγη, ομίλους. Χρησιμοποιούνται πίνακες στις αίθουσες των σχολείων για να εξυμνούν «Ποιος Είναι ο Καλύτερος». Ανταμοιβές ειδικών προνομίων χορηγούνται στις ομάδες, στους ομίλους που νικούν. Αυτό είναι αντίθετο προς τη Γραφή, η οποία καταδικάζει το να ερεθίζωμεν αλλήλους. (Γαλ. 5:26) Τίθεται πάντοτε έμφασις στη βοήθεια των άλλων μελών του συλλογικού ομίλου. Έτσι οικοδομείται σταθερά στις διάνοιες ανδρών και γυναικών μια αίσθησις ευθύνης και νομιμοφροσύνης στον όμιλο του καθενός. Με αυτά τα μέσα το πλούσια προικισμένο άτομο με τη Θεόδοτη αξιοπρέπειά του πρέπει να χάνεται μέσα στο σύνολο για να διαπλάσσεται εκεί με την ομάδα. Τιμή πρέπει πάντοτε ν’ αποδίδεται στην ομάδα, και μέσω της συλλογικής ομάδος αποδίδεται τιμή στο Σοβιετικό κράτος.b Εντελώς αντίθετα, η κατεύθυνσις της Γραφής αποβλέπει στην πλήρη ανάπτυξι, ωριμότητα του ατόμου, όχι του συλλογικού ανθρώπου, για να στέκη ως μνημείο προς δόξαν του Θεού.—Ψαλμ. 8:4-9· 1 Κορ. 11:7.

 7. Συγκρίνατε τη διάταξι κομμούνας της Κομμουνιστικής Κίνας με τη διάταξι της Γραφής.

⁷ Η Κομμουνιστική Κίνα επροχώρησε ένα βήμα πιο πέρα στις απαίσιες προσπάθειές της να διασπάση την αρχαία οικογενειακή ενότητα. Αυτό οι Κινέζοι προσεπάθησαν να το κάμουν διοργανώνοντας τα «κοινόβιά» των. Κάτω απ’ αυτή την επιχειρηθείσα διευθέτησι, η ενοποιημένη οικογενειακή ζωή των ατόμων κατ’ ουσίαν παύει. Η κοινότης μ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται υπεύθυνη για τη ζωή, την ανατροφή και τη δράσι όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στα όριά της. Μεγάλες ομάδες ανδρών και γυναικών συναγελάζονται για ν’ αναλάβουν λεπτομερώς καθωρισμένα σχέδια εργασίας. Η εξουσία του άρρενος πάνω στο θήλυ έχει τερματισθή. Οι γυναίκες επιτρέπεται να ζουν ελεύθερη, ανεξάρτητη ζωή, μη υποκείμενες πια σε συζύγους καθώς ο Θεός διέταξε στην αρχή. (Γέν. 2:24) Η εξουσία των γονέων πάνω στα τέκνα τους έχει διασπασθή. Όταν γεννώνται τέκνα, τα βρέφη ανατρέφονται από το Κράτος σε μεγάλα κρατικής λειτουργίας βρεφοκομεία, με τρόπον πολύ όμοιον μ’ εκείνον που τα αυγά παίρνονται από τις όρνιθες και έπειτα επωάζονται. Μ’ αυτό τον τρόπο το Κράτος ή η κοινότης γίνεται ο ανατροφεύς των νέων. Αυτό αποτελεί σφετερισμό των από τον Θεό διατεταγμένων θέσεων και αξιωμάτων του πατέρα και της μητέρας. Όλα αυτά είναι περαιτέρω αντίθετα προς τη φύσι, επειδή μόνο οι φυσικοί γονείς μπορούν να παράσχουν τη γνησία αγάπη, φροντίδα και προσοχή, τα οποία είναι τόσο ζωτικά για υγιά ανάπτυξι απογόνων. Τέτοιες παραβιάσεις βασικών νόμων της από τον Θεό σχεδιασμένης φύσεως, μπορούν μόνο να οδηγήσουν σε συγκομιδές τρομερών συνεπειών.c—Γαλ. 6:7, 8.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ

 8. Τι συμβαίνει στους οικογενειακούς κύκλους στις Δυτικές δημοκρατίες;

⁸ Στις δημοκρατίες της Δύσεως, επίσης, έχουν γίνει παρεκκλίσεις δια μέσου των ετών, και αυτές διασπούν τους οικογενειακούς κύκλους. Σ’ αυτόν τον τύπο κοινωνίας ο πατέρας έρχεται στο σπίτι, αφού εργάσθηκε επί ώρες, για να φάγη γρήγορα και να ντυθή και έπειτα να συναντηθή έξω με τους παλιούς του φίλους για ένα βράδυ διασκεδάσεως. Επί πλέον, ο σύζυγος έχει τις βραδιές της συναντήσεώς του στη λέσχη, τις βραδιές του στο σφαιριστήριο, τις κυνηγετικές του εκδρομές, τη βραδιά αδελφότητος στην εκκλησία και ούτω καθεξής, που κρατούν πλήρες το ημερολόγιο της δράσεώς του ως χωριστού ατόμου μακριά από την οικογένειά του. Η μητέρα, επίσης, έχει τις λέσχες της παιγνιοχάρτων, τη βραδιά της βοηθείας κυριών στην εκκλησία, τους ειδικούς κοινωνικούς της φίλους, που όλα την κρατούν απασχολημένη πολλές βραδιές της εβδομάδος, στο ν’ ακολουθή τον χωριστό της δρόμο. Οι έφηβοι, επίσης, έχουν ένα πλήρες ημερολόγιο γεγονότων κάθε εβδομάδα που τους κρατούν απασχολημένους με τις προσκοπικές των ομάδες, τις συναθροίσεις του Κυριακού των σχολείου νεολαίας, τα σχολικά πάρτυ και το να βγουν έξω με την «παρέα» της γειτονιάς των. Όλα αυτά διαχωρίζουν τον οικογενειακό κύκλο, αντίθετα προς τις Βιβλικές αρχές. Κανένας αποτελεσματικός προοδευτικός οικογενειακός νόμος και τάξις δεν τηρείται. Δεν επιτελούνται ενωμένες οικογενειακές επιτεύξεις μέσω επιχειρήσεων και δράσεως της οικογενείας. Καμμιά κοινή αναψυχή δεν απολαμβάνει η οικογένεια, αφού ο καθένας ακολουθεί τον χωριστό του δρόμο για να συνθέση τις στενές απόψεις φύλου ή ηλικίας της ομάδος του.—Κολ. 3:18-21.

 9. Πώς συμβαίνει ο άνθρωπος μηχανή να έρχεται στο προσκήνιο;

⁹ Στα σχολεία και σε κάθε βήμα της ζωής που έπεται, ο συναγωνισμός είναι παρών. Η μαζική ψυχολογία διαμορφώνει τη σκέψι των σπουδαστών και των ενηλίκων εξίσου. Υλιστικοί σκοποί τίθενται συνεχώς μπροστά σε κάθε μέλος της οικογενείας μέσω του τύπου, του ραδιοφώνου, της τηλεοράσεως και του κινηματογράφου. Το ατομικό όφελος τονίζεται, πράγμα που είναι αντίθετο προς τη Βιβλική κατεύθυνσι της αγάπης και του ανιδιοτελούς ενδιαφέροντος για τους άλλους, που βασίζεται σε αρχές. Άνδρες όσο και γυναίκες βγαίνουν να εργασθούν και γίνονται απλοί οδόντες τροχού σε μεγάλες επιχειρήσεις. Η επιτυχία μετρείται με το χρήμα και όχι με τις λεπτότερες αξίες της ζωής. Στις Δυτικές κοινωνίες η αξιοπρέπεια του από τον Θεό σχεδιαζομένου ανθρώπου που λαμβάνεται ως άτομον υποχωρεί ομοίως μέσα στο σύνολο ενώ ο άνθρωπος μηχανή έρχεται προς τα εμπρός.—1 Κορ. 13:5· Φιλιππησ. 2:4, 21.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

10, 11. (α) Τι συμβαίνει αξιοσημείωτα μέσω μιας κοινωνίας Νέου Κόσμου; (β) Σύντομα περιγράψτε την ιστορία του πυρήνος αυτής της νέας κοινωνίας.

¹⁰ Σε εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας, αναπτύσσεται στη γη σήμερα μια αξιοσημείωτη κοινωνία Νέου Κόσμου. Μέσω του πυρήνος της που αποτελείται από κεχρισμένους υπό την εγκαθιδρυμένη Βασιλεία του Σπέρματος του Αβραάμ, οικογένειες από 185 χώρες ζητούν ήδη να ευλογηθούν με το μέσον αυτό. (Γέν. 22:17, 18) Αυτό περιλαμβάνει επιστροφή στους αρχικούς Βιβλικούς κανόνες οικογενειακής ζωής και σκοπού. Ποια είναι τα γεγονότα αναφορικά με αυτή την κοινωνία Νέου Κόσμου, που είναι πλησίον;

¹¹ Από την άνοιξι του 1919 και έπειτα, οι υπολειπόμενες χιλιάδες των κεχρισμένων του Ιεχωβά επάνω στη γη, αποκατεστάθησαν στην καθαρότητα της λατρείας των και της υπηρεσίας των προς τον Ύψιστο Θεό. Είχαν επιζήσει από έτη διωγμού, εναντιώσεως και πυρίνης δοκιμασίας. Αυτοί τώρα ήλθαν προς τα εμπρός ως ένα δοκιμασμένο, καθαρισμένο, αφωσιωμένο, πιστό σώμα δούλων του Ιεχωβά, που τηρούσε ακεραιότητα. Ενωρίτερα, στο 1914, τα γεγονότα ήσαν άφθονα, που μαρτυρούσαν ότι η βασιλεία του Ιεχωβά είχε ιδρυθή στους ουρανούς. Έτσι ως επακολούθημα είχε έλθει επίσης ο καιρός για την τοποθέτησι του θεμελίου μιας κοινωνίας «νέας γης». (Ησ. 51:16· 65:17) Αυτό απεδείχθη ότι συνέβη στο 1919. Έτσι αυτό το υπόλοιπο των κεχρισμένων έγινε πράγματι ο πυρήν ή το κέντρον μιας μεταμορφωμένης κοινωνίας του ανθρωπίνου γένους αφιερωμένης στον Χριστιανικό τρόπο ζωής και σε αρμονία με τους Βιβλικούς κανόνες.—Ρωμ. 12:2.

12, 13. (α) Τι είδους άτομα ήλθαν να προσκολληθούν σ’ αυτόν τον καθαρόν πυρήνα; (β) Αναφέρατε τον προσδιορισμό αυτής της νέας κοινωνίας, και πότε έγινε έτσι δεκτός; (γ) Ποιος είναι ο καθοδηγητικός καταστατικός της χάρτης; (δ) Τι διακηρύττεται απ’ αυτούς στο ψήφισμά τους του 1953;

¹² Με την επέκτασι αυτής της κοινωνίας, όλοι όσοι συνεδέθησαν μαζί της, ανεμένετο να ανακαινίσουν τον τύπον της σκέψεώς των, να οικοδομήσουν νέες προσωπικότητες σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές και να ζητήσουν ειρήνη σφυρηλατώντας «τας μαχαίρας αυτών δια υνία». (Κολ. 3:9, 10· Ησ. 2:4) Σαν ένας στερεός πυρήν σε μια χιονόσφαιρα, αυτό το καθαρό κέντρον είλκυσε άλλους που αγαπούσαν δικαιοσύνη ώστε να προσκολληθούν σ’ αυτή την αναπτυσσόμενη οργάνωσι. (Ζαχ. 8:23) Έτσι από το 1931 ένας «πολύς όχλος» ειλικρινών ανδρών και γυναικών ήλθαν σε ενεργό σύνδεσμο με αυτή τη διευρυνθείσα κοινωνία. Το «προζύμιον» της δικαιοσύνης αυτού του από τον Θεό επιδοκιμασμένου πυρήνος των κεχρισμένων διεχύθη στις απόμακρες εκτάσεις του νέου αυτού κοινωνικού φαινομένου στην παγκόσμια σκηνή σε 185 χώρες. (Ματθ. 13:33) Στη Συνέλευσι Μαρτύρων του Ιεχωβά «Αύξησις της Θεοκρατίας» του 1950 στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, 30 Ιουλίου έως 6 Αυγούστου, αυτοί εδέχθησαν τον προσδιορισμό της ορατής αυτής οργανώσεως του Θεού, δηλαδή, Κοινωνία Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μετά τρία έτη, στη δευτέρα των παγκόσμια συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη, έγινε αποδεκτό ομοθύμως το ακόλουθο ψήφισμα (που το παραθέτομε εν μέρει), παρουσιάζοντας τη Γραφή ως τον καθοδηγητικό καταστατικό των χάρτη:

¹³ «ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ εμείς, ως μάρτυρες του Ιεχωβά και ως μέλη της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, συγκεντρωμένοι σε εικοσάδες χιλιάδων από εικοσάδες χωρών σε διεθνή συνέλευση εδώ στο Στάδιο Γιάγκη της πόλεως Νέας Υόρκης, σήμερα, 20ήν Ιουλίου 1953, δραττόμεθα της ευκαιρίας αυτής ως της πιο κατάλληλης για να υιοθετήσωμε το ακόλουθο ψήφισμα: . . . ΟΤΙ δημοσίως αναγνωρίζομε την οφειλή μας στον Ιεχωβά για την όρασι και την ελπίδα που μας έδωσε του υποσχεμένου του νέου κόσμου της δικαιοσύνης. . . . Μας κατέστησε μια κοινωνία Νέου Κόσμου με την πολιτεία του μ’ εμάς σύμφωνα με τις πολύτιμες επαγγελίες του. Έτσι αυτή η κοινωνία του Νέου Κόσμου δεν έχει την προέλευσί της από ανθρώπινη πηγή και δεν εξαρτάται από επίγεια πολιτικά κράτη ούτε βασίζεται σε κανένα απ’ αυτά για τη συγκρότησί της ως σώματος και για την αναγνώρισι της υπάρξεώς της και της δράσεώς της. . . . ΟΤΙ, ως κοινωνία του Νέου Κόσμου, εμμένομε σταθερά στους αδιαλύτους δεσμούς που μας συνδέουν. Είμεθα ένας λαός, χωρίς διάκρισι λόγω φυλής, χρώματος, γλώσσης, γένους ή έθνους. Έχομε τον ένα ζώντα και αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Έχομε ένα κοινόν μονάρχην υπό τον Θεόν, τον Υιό του και Λυτρωτή μας, Ιησούν Χριστόν. Έχομε ένα νόμο κοινόν σ’ εμάς όλους αδιάφορο πού ζούμε, τον θεοκρατικό νόμο του Ιεχωβά που εκτίθεται στην Αγία Γραφή. Έχομε ληφθή έξω από τα έθνη και αποχωρισθή από τον καταδικασμένο κόσμο. Έχομε τη μία επικράτεια προς την οποία κινούμεθα ενωμένοι, τον νέον κόσμον που δημιουργεί ο Θεός.»—Η Σκοπιά, 1953, σελίδες 355, 356.

14, 15. (α) Με τι παρομοιάζεται ο οικογενειακός κύκλος; Εξηγήστε. (β) Ποια πλεονεκτήματα υπάρχουν όταν η οικογένεια είναι ένα ωλοκληρωμένο σύνολο;

¹⁴ Μέσα σ’ αυτή τη νέα κοινωνία ο οικογενειακός κύκλος με ενότητα θεωρείται ότι είναι όμοιος μ’ έναν τροχό σε ισορροπία. Ένας τροχός κατασκευάζεται για να μετακομίζη, να μεταφέρη βάρη ή να προχωρή προς τα εμπρός. Όταν κάθε μέλος της οικογενείας είναι στην κατάλληλη θέσι του, οι γονείς στον άξονα και τα τέκνα στις ακτίνες του τροχού, τότε ο καθένας βαστάζει τη δέουσα αναλογία του και η οικογενειακή οργάνωσις μπορεί να κινήται προς τα εμπρός ομαλά. Ο οικογενειακός κύκλος μπορεί να προχωρή σε τραχύ έδαφος καθώς και σε λείο έδαφος· μπορεί να ανέρχεται στο λόφο και να κατέρχεται από τον λόφο με ίσον έλεγχο, αρκεί ο γύρος να διατηρήται σε τελεία θέσι εν σχέσει με την κατεύθυνσι του άξονος. Εν τούτοις, αν μια από τις ακτίνες είναι πολύ μακρά ή πολύ βραχεία, ή ο άξων ο ίδιος έχη σχίσμα ή βγαίνη από το κέντρον, τότε υπάρχουν θόρυβοι ή κακοφωνίες τιναγμάτων ή τρανταγμάτων. Η ενότης της οικογενείας παραβλάπτεται. Η πρόοδος εμποδίζεται και ολίγη ικανοποίησις αποκτάται από εκείνους που συνταξιδεύουν.

¹⁵ Στην κοινωνία Νέου Κόσμου η οικογένεια είναι ένα ωλοκληρωμένο σύνολο που συνεργάζεται. Δεν αποχωρίζονται διόλου οι «ακτίνες» ούτε κατά το ήμισυ από ένα ελλείποντα «άξονα». Μάλλον, όλα τα μέρη της ομοίας με τροχό οικογενείας εργάζονται, λατρεύουν, μελετούν, παίζουν και ενεργούν μαζί. Τούτο επιφέρει υγιεινή οικογενειακή ευχαρίστησι, ειρήνη και πρόοδο προς τους σκοπούς της ζωής. Κανείς στην οικογένεια δεν υπερβαρύνεται με καθημερινά καθήκοντα. Στον θεοκρατικά διευθυνόμενο Χριστιανικό οίκο δεν αληθεύει η μη Γραφική ρήσις, δηλαδή, «Ένας άνδρας μπορεί να εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ, αλλά η εργασία μιας γυναίκας δεν τελειώνει ποτέ.» Επειδή όλοι στην οικογένεια συμμετέχουν στις μικροδουλειές του σπιτιού, οι δουλειές γίνονται γρήγορα και βρίσκεται χρόνος που διαφυλάσσεται για άλλη επιθυμητή δράσι.—Κολ. 4:5.

16. Περιγράψτε την ενοποιημένη οικογενειακή λατρεία στην κοινωνία Νέου Κόσμου.

¹⁶ Όπως στον αρχαίο θεοκρατικό Ισραήλ, η ενοποιημένη οικογενειακή λατρεία θεωρείται ουσιώδης στη σημερινή οικογένεια της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Ο πατέρας ως κεφαλή έχει συναίσθησι των πνευματικών αναγκών της οικογενείας. Μια ή περισσότερες φορές την εβδομάδα διεξάγεται τακτικά μια οικογενειακή Γραφική μελέτη. Όλα τα μέλη, νέοι και ηλικιωμένοι, έχουν ευκαιρίες να μετέχουν. Στο πρωινό γεύμα σε πολλά σπίτια ολόκληρη η οικογένεια εξετάζει το ημερήσιο Γραφικό εδάφιο που βρίσκεται στο Βιβλίο του Έτους της Εταιρίας. Σε κάθε ώρα φαγητού αναπέμπεται μια προσευχή ευχαριστιών στον Ιεχωβά για την ημερήσια προμήθεια των χρειωδών της ζωής. Κατόπιν, στο τέλος της ημέρας, όλα τα μέλη σε πολλά σπίτια ενώνονται σε οικογενειακή προσευχή, ο δε πατέρας εκφράζει τις προφορικές αιτήσεις και πολλοί γονατίζουν σε τέτοια περίπτωσι. Στη διάρκεια της εβδομάδος γίνεται ενθάρρυνσις για προσωπική μελέτη κάθε μέλους της οικογενείας σύμφωνα με την ατομική του ευκολία. Πέντε ώρες κάθε εβδομάδα ολόκληρη η οικογένεια παρευρίσκεται σε τρεις συναθροίσεις της τοπικής των εκκλησίας της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Αφού μια τέτοια οικογένεια αποτελείται από θεοσεβείς αφιερωμένους διακόνους, διατίθεται χρόνος κάθε εβδομάδα για διακονική υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι και για τη διεξαγωγή Γραφικών μελετών με άλλους ενδιαφερομένους ανθρώπους. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσφέρονται θυσίες αίνου επάνω στην όμοια με θυσιαστήριο διάταξι του Θεού για τους Χριστιανούς σήμερα. Ακόμη και μικρά παιδιά πηγαίνουν μαζί με τους γονείς των για ν’ ακούσουν τις δημόσιες διακηρύξεις αίνου που αναγγέλλονται στην από σπίτι σε σπίτι διακονία. Με τον καιρό και οι μικροί Τιμόθεοι ή οι μικρές Λωίδες επιθυμούν επίσης να προσθέσουν τη συνεισφορά των στη μαρτυρία που δίδεται στους οικοδεσπότας.—Ματθ. 5:3· Έξοδ. 12:26, 27· Εφεσ. 6:18· Εβρ. 10:25· 13:10, 15· Ματθ. 21:15, 16.

17. Ποια είναι μερικά από τα πράγματα που είναι επωφελή σε μια οικογένεια που διάγει τον βίον ομαλά;

¹⁷ Για μια οικογένεια ομαλά διάγουσα, η αγάπη, η συνεργασία και η διαπαιδαγώγησις είναι πράγματα αναγκαία. Ο πατέρας είναι η προϊσταμένη κεφαλή, λαμβάνει την ηγεσία και ορίζει την τακτική της οικογενείας. Η σύζυγος είναι υποτακτική στον σύζυγό της. Ως βοηθός γι’ αυτόν, ως συνεργάτις, η μητέρα εκτελεί καθήκοντα διευθύνοντας το σπίτι και τηρεί την τάξι όταν ο σύζυγός της απουσιάζη. Τα τέκνα από τη βρεφική ηλικία διδάσκονται να σέβωνται και να υπακούουν στους γονείς, να υπόκεινται σε διεύθυνσι. Οι γονείς δείχνουν αγάπη ο ένας προς τον άλλον και προς τα τέκνα των. Όταν είναι ανάγκη, η ράβδος της διορθώσεως χρησιμοποιείται για να συγκρατήση τη νεανική ανοησία. Οι Χριστιανοί γονείς εκτιμούν πλήρως ότι είναι υπεύθυνοι για την πνευματική ευημερία των τέκνων των. Με το πιστό Χριστιανικό τους παράδειγμα σε διαγωγή και υπηρεσία, οι Χριστιανοί γονείς μεταβιβάζουν έναν έμμεσο αγιασμό στα μικρότερα τέκνα των, που σημαίνει ευλογία και εύνοια από τον Ιεχωβά.—1 Τιμ. 3:4, 5· Εφεσ. 5:22· Παροιμ. 22:6· 1 Κορ. 7:14.

18. Απαριθμήσατε μερικά από τα ευεργετήματα που απολαμβάνει μια ενοποιημένη θεοκρατική οικογένεια.

¹⁸ Μια ενοποιημένη θεοκρατική οικογένεια απολαμβάνει πολλά ευεργετικά αποτελέσματα. Ο οίκος είναι ευλογημένος με κατανόησι και ισορροπία. Ενότης επιτυγχάνεται σε όλα τα οικογενειακά καθήκοντα και στις οικιακές σχέσεις. Υπάρχει ένα πλούσιο κράμα προσωπικοτήτων και σχέσεων, που καλλιεργεί αγάπη, χαρά, ειρήνη, εγκράτεια και μακροθυμία. Χρηματικά ζητήματα δεν προκαλούν προστριβές. Ο υλισμός τίθεται στο βάθος της εικόνος, επειδή η πνευματικότης τίθεται στο προσκήνιο. Η οικογενειακή αναψυχή μοιράζεται μαζί, παράγοντας πολλή ευτυχία, γνησία εύθυμη διάθεσι και μια εσωτερική σταθερότητα. Τα τέκνα προικίζονται με πνευματικές φιλοδοξίες. Οι έφηβοι αποκτούν ωριμότητα, ευστάθεια, εμπιστοσύνη, μια άποψι του μέλλοντος που είναι αξιοσημείωτη. Οι Βιβλικές αρχές εξετάζονται, κατανοούνται και έπειτα εφαρμόζονται στην καθημερινή ζωή. Όλα αυτά προστατεύουν την πνευματική υγεία κάθε μέλους της οικογενείας· οι κακές επιθυμίες αποβάλλονται. Η ωλοκληρωμένη οικογενειακή ζωή παρέχει ανταμοιβή από κάθε άποψι.—Γαλ. 5:22, 23.

19, 20. (α) Πώς μπορούν να κατευθυνθούν συνετά όσα ενδιαφέρουν τους νέους, και από ποιους; (β) Σε αντιπαραβολή δείξτε γιατί οι νέοι της κοινωνίας Νέου Κόσμου είναι τόσο διαφορετικοί από τους ομοίους των της κοινωνίας του παλαιού κόσμου. (γ) Ποια κατάστασις απαιτείται ακόμη να μελετηθή, και πότε θα μελετηθή;

¹⁹ Παιδιά και νέοι δεν αποχωρίζονται σε τάξεις Κυριακού σχολείου ούτε αφήνονται να σχηματίσουν «παρέες» της γειτονιάς ή να ενωθούν με διαφόρων ειδών κινήματα της νεολαίας. Μάλλον, οι έφηβοι δαπανούν τις μετά το σχολείο ώρες των με άλλους νέους της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Έχουν επωφελή, ενασχόλησι. Εξετάζουν τα συγκινητικά γεγονότα και την ομορφιά της φύσεως, σε όλους τους πολλούς τομείς της από το Θείο θελκτικό «βιβλίο της φύσεως». Ή μπορεί να μετέχουν κατά καιρούς σε έκτακτη διακονική δράσι, η οποία διεγείρει την ψυχή. Άγρυπνοι θεοκρατικοί γονείς ζητούν να δώσουν κατεύθυνσι σε ό,τι ενδιαφέρει και ενθουσιάζει τα νεαρά μέλη της οικογενείας των. Τέτοιοι γονείς ενώνονται συνετά με τους νέους των σε μελέτες της φύσεως, πεζοπορώντας μαζί τους στην εξοχή για να λάβουν μαθήματα από τα πράγματα της φύσεως. Άλλοι διοργανώνουν περιοδείες σε αξιοθέατα μέρη όταν πηγαίνουν και όταν επιστρέφουν από τις θεοκρατικές συνελεύσεις των. Άλλοι ακόμη παίρνουν μαζί των τα νεαρά των τέκνα σε διάφορες κοσμικές εργασίες, όπου τούτο θεωρείται πρακτικό. Οι νέοι λαμβάνουν μεγαλύτερη ικανοποίησι από τη θερμή συντροφιά των γονέων των σε τέτοιες εξερευνήσεις αξιολόγων τομέων ενδιαφέροντος παρά στο να παρευρίσκωνται σε κοινωνικές διασκεδάσεις.

²⁰ Ήδη οι νέοι της κοινωνίας Νέου Κόσμου προπορεύονται πολύ από τους συγχρόνους των της κοινωνίας του παλαιού κόσμου, όπου οι νέοι αισθάνονται ότι είναι παραμελημένοι, αποτυχημένοι, γίνονται τρελλοί από σεξουαλικό πάθος, έχουν το πνεύμα της χαρτοπαιξίας, είναι τυχάρπαστοι, σκαιοί, ανισόρροποι, πραγματικά, απροετοίμαστοι για ν’ ανταποκριθούν αργότερα στις ευθύνες ώριμης, ενήλικης ζωής. Από την άλλη πλευρά, οι θεοκρατικοί νέοι έχουν θάρρος, είναι ζωηροί, γνωρίζουν ότι είναι επιθυμητοί και αγαπητοί, είναι ενθουσιώδεις και ευλαβείς, κατέχουν αρετή και εγκράτεια στα ζητήματα του φύλου που είναι αξιοζήλευτα. Όλα αυτά είναι απλώς η αρχή καρπών ωλοκληρωμένης οικογενειακής ζωής. Τα διαζύγια αποφεύγονται και οι γάμοι είναι επιτυχείς. Ολόκληρη η οικογένεια διευθύνεται έτσι με αξιοπρέπεια, τιμή και χαρά που αποτελούν έπαινον στον Θεόν των Ιεχωβά. Αλλά θα πη κάποιος, Όλα αυτά είναι πολύ θαυμάσια εκεί όπου ολόκληρη η οικογένεια αποτελείται από μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτός θα ερωτήση, Πώς μπορεί ένας Χριστιανός να διάγη σ’ ένα διηρημένον οίκο και όμως να παραμένη μέλος της κοινωνίας Νέου Κόσμου; Στο επόμενο άρθρο θα εξετασθή αυτό το ζήτημα για μας.

[Υποσημειώσεις]

Χριστιανική Διαγωγή σ’ ένα Διηρημένον Οίκο

«Τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;»—1 Κορ. 7:16.

 1, 2. (α) Ποιο περιστατικό που έχει σχέσι με διαγωγή συνέβη στον Καναδά; (β) Πώς η δημοσία αίτησις συγγνώμης έδειξε ηθικό θάρρος, και μετεστράφη σε ευλογία;

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗΝ: Επιθυμούμε να ζητήσωμε συγγνώμη από τον διάκονο τον οποίον αφορά αυτό. Θα ευαρεστηθή ο διάκονος που του έρριξαν αυγά στο αυτοκίνητό του, ενώ περνούσε μέσα από [την πόλι] Ραλφ, να δεχθή την ταπεινή μας αίτησι συγγνώμης με το να οδηγήση το αυτοκίνητό του σ’ ένα γκαράζ για πλύσιμο και να μας αποστείλη τον λογαριασμό; Θα ήθελε, επίσης, να μας επισκεφθή για να δεχθή την προσωπική μας αίτησι συγγνώμης την προσεχή φορά που θα περάση από το Ραλφ; Μολονότι δεν είμεθα εμείς η ‘σκανδάλη’ αυτού του λεγομένου αστείου, επιθυμούμε να ζητήσωμε συγγνώμη και για τους τρεις φίλους μας που ήσαν μαζί μας. Διότι, εκείνο που εφαίνετο τότε διασκεδαστικό, δεν ήταν αστείο. Θα θέλαμε αυτός και όσοι περνούν απ’ εδώ να μάθουν ότι δεν θα γίνωνται πια κακά αστεία.—ΜΕΡΚ ΚΑΙ ΜΕΡΒΙΝ ΚΑΓΚΝΕΤ.»

² Ο διάκονος που περιελαμβάνετο σ’ αυτή την επίθεσι μιας ομάδος νεαρών παραβατών στο Σασκάτσιουαν του Καναδά, ήταν ένας περιφερειακός διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μετά την επίθεσι με τα αυγά, ο διάκονος εσταμάτησε το αυτοκίνητό του κι επήγε προς το σπίτι, απ’ όπου ενόμιζε ότι πιθανώς ενήργησε ο όμιλος αυτός. Εκεί ανέφερε αυστηρά το περιστατικό στους γονείς και έκαμε μια σταθερή διαμαρτυρία εναντίον τέτοιων ενεργειών κινδύνου και προσβολής των διερχομένων αυτοκινητιστών. Χωρίς ν’ αφήση το όνομά του ο διάκονος επροχώρησε στο δρόμο του αφού η μητέρα εξέφρασε τη λύπη της. Έπειτα από μια εβδομάδα η παραπάνω επιστολή δημοσίας αιτήσεως συγγνώμης εδημοσιεύθη στην τοπική εφημερίδα. Ο περιφερειακός διάκονος μαζί μ’ έναν τοπικό διάκονο έκαμε μια επανεπίσκεψι σ’ αυτούς τους μετανοημένους γονείς. Τους βρήκαν αποθαρρημένους και ανθρώπους που είχαν χάσει την πίστι στη θρησκεία των. Αμέσως έγινε διευθέτησις για μια Γραφική μελέτη για την οικογένεια, και έγιναν δύο νέες συνδρομές, μια για το περιοδικό αυτό, Η Σκοπιά, και μια άλλη για το περιοδικό Ξύπνα! Τους επληροφόρησαν, επίσης, ότι δεν θα υπήρχε δαπάνη για το πλύσιμο του αυτοκινήτου επειδή ο διάκονος το είχε καθαρίσει ο ίδιος. Καθώς αναχωρούσαν αυτοί οι διάκονοι, η κυρία είπε πόσο λυπηρό ήταν το να συναντηθούν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αλλά, εξ άλλου, πόσο ευτυχισμένη ήταν ότι όλα μετεστράφησαν στο να μπορούν τώρα, και αυτή και η οικογένειά της, να μελετούν τη Γραφή. Αυτοί οι δικαίας διαθέσεως γονείς πρέπει να επαινεθούν για την πορεία των δημοσίας αιτήσεως συγγνώμης, η οποία θαρραλέα πράξις τους έφερε ευλογία.—2 Κορ. 7:10.

 3. (α) Πώς μερικοί που δεν είναι ακόμη αφιερωμένοι Χριστιανοί καταδεικνύουν βαθιά εσωτερική αίσθησι ηθικής; (β) Τι ενθάρρυνσι δίδει αυτό;

³ Η παραπάνω πείρα καταδεικνύει ότι υπάρχει μια βαθιά εσωτερική αίσθησις ηθικής σε πολλά άτομα που δεν είναι μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι μ’ ένα αιφνίδιο τίναγμα στην πραγματικότητα αυτοί διεγείρονται σε θεοσεβή λύπη με αποτέλεσμα να φερθούν σ’ αυτούς ευλογίες αληθείας και μια ελπίδα ευτυχούς μέλλοντος. Αυτό υποκινεί τους Χριστιανούς, που ζουν σε διηρημένους οίκους, σε περισσότερη εμμονή στη δικαία τους πορεία μαζί με την κοινωνία Νέου Κόσμου. Ένας εξέχων επιχειρηματίας, ο μη πιστεύων σύζυγος μιας ευγενούς συζύγου, η οποία είναι μια από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, λέγει στους εμπορικούς συνεταίρους του, με μια έκφρασι ηθικής αποδοκιμασίας των δίχως σκοπό, αργοσχόλων, συχνά μεθυσμένων συζύγων των, ότι, όταν έρχεται στο σπίτι, προτιμά να εύρη τη σύζυγό του ενεργητική στην «Αγία Γραφή μάλλον παρά στη μποτίλια». Ποια είναι, λοιπόν, μερικά σημεία ενθαρρύνσεως ως προς τη Χριστιανική διαγωγή σε διηρημένους οίκους, που θα κερδίσουν έπαινο και πιθανώς θα φέρουν ζωή στους μη πιστεύοντας προσφιλείς;—1 Κορ. 7:16.

 4. Τα να συμβαδίζει κανείς με απίστους συγκεντρώνεται μήπως πάντοτε γύρω στην υπακοή στους νόμους του Θεού;

⁴ Ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξη συμβιβασμός σε ό,τι αφορά την υπακοή στον Ιεχωβά. Ο Υιός του Ιησούς επρολόγισε τη σκέψι για διηρημένους οίκους με τα εξής λόγια, «Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» (Ματθ. 10:32-37) Αλλά το ζήτημα του να συμβαδίζη κανείς με τους άλλους στη διηρημένη οικογένεια δεν συγκεντρώνεται πάντοτε γύρω σ’ ένα σημείο υπακοής στους νόμους του Ιεχωβά. Μερικές φορές εξαρτάται από την υποβοηθήσι των άλλων μελών της οικογενείας να κατανοήσουν ορθά την πίστι και τις πράξεις του Χριστιανού, το γιατί αισθάνεται με τον τρόπο που αισθάνεται και θέλει να παρακολουθή συναθροίσεις και να εξέρχεται στο έργο της δημοσίας μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι. Μερικές φορές μπορεί αυτό να περιλαμβάνη μια φιλονεικία για πράγματα που δεν απαιτούνται πραγματικά από τον Θεό, πράγματα που μπορούν να γίνουν διαφορετικά ή σε διαφορετικό χρόνο για να μη συγκρουσθούν με συμφέροντα και ενέργειες μη αφιερωμένων μελών του οίκου. Μερικές φορές ο αφιερωμένος μπορεί να επιμένη σε κάτι που ποθεί ή επιθυμεί, σε μια βλέψι ή πρόθεσι ή συνήθεια, που μπορεί να είναι κάτι το προσωπικό που δεν απαιτείται από τον Θεό. Για να δούμε το ζήτημα κάτω από το κατάλληλο φως, ας λάβωμε μερικές υποθέσεις σχετικές με τη διαγωγή ενός Χριστιανού κάτω από αυτές τις περιστάσεις.

ΟΤΑΝ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΗ

 5. Σ’ ένα διηρημένον οίκο, ποιες ευθύνες αποδέχεται ένας Χριστιανός σύζυγος;

⁵ Όταν ένας άνδρας είναι ο αφιερωμένος Χριστιανός και η σύζυγός του εναντιώνεται ή είναι αδιάφορη, αυτός βρίσκεται σε πολύ πιο ευνοϊκή θέσι παρά αν η κατάστασις ήταν αντίστροφη. Αυτός μπορεί Γραφικώς να ασκή αρχηγία, και αυτό είναι υποχρεωμένος να το κάμη. Οι γυναίκες νουθετούνται: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός.» Αυτή η υποταγή υποχρεώνει τον σύζυγο να προνοή για τη γυναίκα του και για τα τέκνα του, επίσης, όπως ακριβώς γράφει ο απόστολος στην Πρώτη προς Τιμόθεον επιστολή 5:8: «Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν.» Αυτή είναι επίσης μια νόμιμη υποχρέωσις. Συνήθως οι γυναίκες που εναντιώνονται στο Χριστιανικό θέλημα, επιμένουν σ’ αυτό το τελευταίο μέτρον έστω και αν αρνούνται να παραχωρήσουν υποταγή. Επί πλέον, ένας σύζυγος οφείλει στη σύζυγό του αγάπη και συντροφιά, και τούτο περιλαμβάνει τις συζυγικές οφειλές σεξουαλικής ικανοποιήσεως, διότι αλλιώς μπορεί να ενθαρρύνη τέτοια ικανοποίησι από έναν άλλον και έτσι να προωθήση την εκδήλωσι απιστίας από μέρους της συζύγου του. Έτσι, και αν ακόμη η σύζυγος εναντιώνεται ή είναι πολύ αδιάφορη, οι συζυγικές αυτές υποχρεώσεις είναι δεσμευτικές για τον Χριστιανό.—Εφεσ. 5:22, 23· 1 Κορ. 7:3.

 6, 7. (α) Ποιες είναι μερικές Γραφικές απαιτήσεις που ένας Χριστιανός σύζυγος δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη για να ευχαριστήση τη σύζυγο που δεν πιστεύει; (β) Πώς πρέπει να φέρεται προς την εναντιούμενη σύζυγό του;

⁶ Ένας σύζυγος κάτω από τέτοιες περιστάσεις δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη τις Γραφικές απαιτήσεις που τον βαρύνουν, για ν’ αρέση στη γυναίκα του ή να ελαττώνη την εναντίωσί της. Όλα τα αφιερωμένα άτομα απαιτείται να μελετούν, να συναθροίζωνται με άλλους Χριστιανούς, και να εκτελούν τακτική διακονική υπηρεσία. Αυτά μπορούν να εκτελεσθούν χωρίς να παραμεληθούν τα συμφέροντα της συζύγου που δεν είναι στην αλήθεια. Ο σύζυγος μπορεί να προσκαλή τη σύζυγό του να τον συνοδεύση στη λατρεία και, αν αυτή αρνήται να το πράξη, αυτός ωστόσο πρέπει να μετέχη. Γιατί να μην προσκαλή, αν αυτός ο ίδιος δεν επιμένη σε τέτοια πορεία για τον εαυτό του; Και αν παρητείτο από το να εμμένη στη Χριστιανική μελέτη και συναναστροφή και διακονική υπηρεσία, δεν θα ενεθάρρυνε αυτό τη σύζυγό του στην ισχυρογνωμοσύνη της και στην εναντίωσί της; Αν ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η σύζυγος εναντιώνεται, έχη τέκνα που μεγαλώνουν, πρέπει να επιζητή, όχι μόνο τη φυσική, αλλά και την πνευματική τους ευημερία, και αυτό θα περιελάμβανε το να παρευρίσκωνται αυτά στις συναθροίσεις και την προσωπική μελέτη τους. Η αρχηγία του συζύγου του επιτρέπει να επιμένη στη συμμετοχή των τέκνων σ’ αυτά τα πράγματα. «Και οι πατέρες, . . . εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Επομένως, αποτυχία να το πράξη αυτό, θα ήταν αποτυχία του στο να προνοή για τις πνευματικές ανάγκες της οικογενείας.

⁷ Το να είναι ο πατέρας προσεκτικός για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του θα περιελάμβανε, επίσης, τη χρήσι όλης της δυνατής διακριτικότητος και αγαθότητος απέναντι της συζύγου του σε μια προσπάθεια να την βοηθήση να διακρίνη την αλήθεια. Δεν υπάρχει ανάγκη να οργίζεται μαζί της και να φωνάζη σχετικά με αυτό. Όπως ακριβώς και όταν πρόκειται για ένα μη Χριστιανικό άτομο έξω από την οικογένεια, γνωρίζομε την ανάγκη να παρουσιάζωμε την αλήθεια διακριτικά και μ’ έναν τρόπο που θα προξενούσε την ελαχίστη αντίδρασι. Μ’ αυτόν τον ίδιο τρόπο ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η γυναίκα εναντιώνιεται, πρέπει να παρουσιάζη την αλήθεια ευγενικά και με οποιονδήποτε τρόπο που θα εκέρδιζε τον πιο μεγάλο σεβασμό και κατανόησι της αληθείας.

ΟΤΑΝ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΟΣ

 8. Πώς μια γυναίκα μ’ έναν άπιστο σύζυγο έχει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα;

⁸ Αλλά τώρα τι γίνεται αν η κατάστασις αντιστραφή, αν είναι ο κλήρος της γυναικός να έχη έναν άπιστο σύζυγο, έναν που δεν ενώνεται μαζί της στη λατρεία; Αυτό μπορεί να θέτη ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, ενώ και άλλα πράγματα είναι παρόμοια, διότι η σύζυγος αυτή δεν μπορεί να ασκήση αρχηγία απλώς διότι ο σύζυγός της δεν είναι στην αλήθεια. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη συζυγική υποταγή, που σημαίνει ότι θ’ αφήση τον σύζυγό της να λάβη τις αποφάσεις για την εργασία, τη θέσι της κατοικίας, τους κανόνες διαβιώσεως και ούτω καθεξής. Μπορεί μια γυναίκα σ’ αυτές τις περιστάσεις ν’ αγαπά πραγματικά τον σύζυγό της, αφού αυτός δεν προτιμά να δεχθή Χριστιανική αφιέρωσι; Ναι, αν αυτός δείχνη αφοσίωσι σ’ αυτήν και είναι ηθικώς καθαρός. Τον αγαπούσε προτού αυτή αφιερωθή. Η αφιέρωσις δεν την κάνει να παύση να τον αγαπά. Πρέπει άρα γε να του παρέχη τις γαμήλιες οφειλές; Ναι, διότι είναι ακόμη νυμφευμένοι. Η αφιέρωσις δεν διασπά έναν γαμήλιο δεσμό. Ακόμη και αν ο σύζυγος μερικές φορές εναντιώνεται βίαια και προσπαθή να διευθετήση έτσι τα πράγματα, ώστε η αφιερωμένη σύζυγος να μην μπορή ν’ απολαύση θεοκρατική συναναστροφή και υπηρεσία, αυτή ωστόσο οφείλει στον σύζυγό της τις κανονικές γαμήλιες υποχρεώσεις. Πρέπει να φροντίζη για το σπίτι, να προετοιμάζη τα φαγητά και να επιζητή τα συμφέροντά του στον δυνατό βαθμό. Αν αυτός γίνεται τόσο βίαιος ώστε να απειλή ότι θα της προξενήση κακό, τότε πρέπει αυτή να εξετάση το ζήτημα του χωρισμού χάριν ασφαλείας.—1 Κορ. 7:15.

 9. Τι πρέπει να κάμη η σύζυγος, όταν ο σύζυγός της εναντιώνεται στο έργο της μαρτυρίας της την Κυριακή;

⁹ Τι θα πούμε για την από σπίτι σε σπίτι διακονική υπηρεσία όταν ο σύζυγος εναντιώνεται σ’ αυτήν; Υποθέστε ότι αυτός της απαγορεύει να πηγαίνη σ’ αυτή την υπηρεσία τις Κυριακές όταν αυτός βρίσκεται στο σπίτι ή ίσως κάνει διευθέτησι και για τους δυο τους να είναι απασχολημένοι αλλού. Τότε τι πρέπει να γίνη; Θα μπορούσε να είναι πιο συνετό για τη σύζυγο να διευθετήση εκ νέου το πρόγραμμά της υπηρεσίας και να την εκτελή σε ώρες που δεν θα συνεκρούοντο με τις οικογενειακές της σχέσεις. Αυτό θα ήταν το ίδιο σαν να μετέβαλλε το πρόγραμμά της υπηρεσίας αγρού χάριν της ενασχολήσεώς της στο πλυντήριο του οίκου της, και ούτω καθεξής. Η εντολή του Ιησού για το κήρυγμα των αγαθών νέων δεν ώριζε ειδικώς ότι αυτό μπορεί να γίνεται μόνο την Κυριακή πρωί· και, ενώ τούτο μπορεί να είναι πιο επιθυμητό, δεν είναι ωστόσο ζήτημα απιστίας στον Ιεχωβά το να κάνη η σύζυγος τη μαρτυρία της σε άλλες ημέρες και ώρες αν αυτό το υπαγορεύη η συζυγική εξουσία.

10. Πώς θα πολιτευθή η σύζυγος με τα τέκνα της σε πνευματικά ζητήματα, και γιατί;

¹⁰ Μια Χριστιανή σύζυγος μ’ έναν άπιστο σύζυγο μπορεί να ασκήση πολλή καλή επιρροή στα τέκνα των σε πνευματικά ζητήματα, ακόμη και αν αυτός το αποδοκιμάζη έντονα. Κάνοντας τούτο, θα είναι προσεκτική να μην απαμακρύνη τα τέκνα από τον πατέρα των απλώς επειδή αυτός δεν βλέπει την αλήθεια· αλλά, ενόσω τα τέκνα είναι νεαρά και τα έχει μαζί της όλη την ημέρα, θα φροντίζη εντέχνως να δαπανάται χρόνος κάθε μέρα στο να μιλή σ’ αυτά για την Αγία Γραφή. Ενώ μπορεί να μην είναι ικανή ν’ αναπληρώση εντελώς την έλλειψι της διδασκαλίας ενός πατέρα στα τέκνα του, όμως έχει υποχρέωσι να διδάσκη όσο είναι δυνατόν. Οι Παροιμίες λέγουν (στο 6:20): «Μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου», και (στο 10:1), «Υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού», δείχνοντας έτσι ότι η μητέρα συμμερίζεται την ευθύνη να διδάσκη τα τέκνα, ότι αργότερα μπορεί να μην αισχυνθή για το ότι ένας γυιός ενεργεί με αφροσύνη λόγω της παραλείψεώς της να τον διδάξη. Γιατί το να υποφέρη μια σύζυγος αυτά τα εμπόδια και να εξακολουθή να εργάζεται επιδέξια, σημαίνει ότι διακρατεί ακεραιότητα μ’ έναν έμμεσο τρόπο; Επειδή αυτός είναι ο τρόπος να υποστηρίξη την αρχή της συζυγικής υποταγής. Δείχνει την πιστότητά της στον λόγον και νόμον του Ιεχωβά. Μπορεί να καταλήξη στο να μεγαλώσουν τα τέκνα της εκπαιδευμένα στη Χριστιανική κατεύθυνσι παρά την παράλειψι του συζύγου να επωμισθή την ευθύνη.

11. Τι είναι εκείνο που έχει μεγάλη αξία για έναν διακρίνοντα αν και άπιστο σύζυγο;

¹¹ Αυτό δεν εμποδίζει μια σύζυγο να μιλή για τη Γραφή στην οικογένειά της, περιλαμβανομένου και του συζύγου της που δεν την ευνοεί. Αλλ’ αυτό το τελευταίο πρέπει ασφαλώς να γίνεται με λεπτότητα και διακριτικότητα, σε ώρες πολύ ευνοϊκές γι’ αυτό και όχι μ’ έναν εξοργιστικό τρόπο, μάλλον όταν αυτός βρίσκεται σε μια ήρεμη διανοητική κατάστασι και σε μια ευνοϊκή διάθεσι. Η ορθή διαγωγή από μέρους της Χριστιανής συζύγου κάνει μια ισχυρή εντύπωσι στον άπιστο σύζυγό της, μερικές δε φορές ακόμη και πάνω από την προσωπική ελκυστικότητα. Ο απόστολος λέγει: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας . . . του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» (1 Πέτρ. 3:1-6) Αυτό έχει αληθινά μεγάλη αξία στα μάτια ενός διακρίνοντος αν και απίστου συζύγου!

ΤΕΚΝΑ ΑΠΙΣΤΑ

12, 13. (α) Τι αποτελεί ακατάλληλη στάσι ως προς τα άπιστα τέκνα; (β) Ποια πείρα αναφέρεται σχετική με τη συμπεριφορά προς τέκνα που φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται για τη Γραφή;

¹² Μερικές φορές η διαίρεσις σε μια οικογένεια είναι μεταξύ γονέων και τέκνων· ακόμη και μικρότερα παιδιά μπορεί να αρνούνται να παρακολουθούν συναθροίσεις και να πηγαίνουν στην υπηρεσία του αγρού. Οι έφηβοι κατά καιρούς εκδηλώνονται στασιαστικά και με μίσος εναντίον της Αγίας Γραφής. Οι Χριστιανοί γονείς μπορεί να φρονούν, «Τα παιδιά μου δεν έχουν ενδιαφέρον για την αλήθεια. Θα τ’ αποκόψω! Δεν θα κάνω τίποτε άλλο από ό,τι ο νόμος απαιτεί, θα τα τρέφω μόνο και θα τα ντύνω και θα τα αφήνω να παραμένουν κάτω από τη στέγη μου και, όταν ενηλικιωθούν αρκετά, μπορούν ν’ ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, οπότε η σύζυγός μου και εγώ μπορούμε ν’ ασχοληθούμε σε έργο σκαπανέως.» Θα ήταν άρα γε αυτή μια κατάλληλη στάσις σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές;

¹³ Όχι! Διότι η Χριστιανική πατρότης ή μητρότης απαιτεί κάτι περισσότερο από φυσική τροφή, ένδυμα και στέγη. Το να «εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά» σημαίνει εκπαίδευσι στη Γραφή. (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Περιλαμβάνει τακτική συμμετοχή σε Χριστιανική συνομιλία και εμπερικλείει το να παίρνωμε τα τέκνα στις συναθροίσεις, όπου οι συζητήσεις είναι Βιβλικές. Ποτέ μην υποτιμάτε την αξία των συναθροίσεων! Ενώ το τέκνο μπορεί να νομίζη ότι αυτές δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες όσο ο κινηματογράφος ή η τηλεόρασις, εν τούτοις, η πείρα δείχνει ότι η εκπαίδευσις του παιδιού ανταμείβει στα μετέπειτα χρόνια. Δύο αγόρια, που και τα δύο εύρισκαν την παρακολούθησι των συναθροίσεων ανιαρή, φέρθηκαν στην Αίθουσα Βασιλείας από τους γονείς. Το ένα αγόρι εστάλη τότε σ’ ένα γειτονικό κινηματογράφο ενώ οι γονείς του παρηκολούθησαν τις συναθροίσεις. Το άλλο αγόρι το έκαμε ο πατέρας του να μπη μέσα και να καθήση στη διάρκεια των συναθροίσεων. Το πρώτο αγόρι νυμφεύθηκε μ’ ένα κοσμικό κορίτσι και εγκατέλειψε την αλήθεια, ενώ άλλο αγόρι ανεπτύχθη στην αγάπη της αληθείας, νυμφεύθηκε ένα κορίτσι που ήταν αφιερωμένο και αργότερα έγιναν και οι δύο μέλη της οικογενείας του Μπέθελ. Επομένως, η επίβλεψις και εξουσία των γονέων απαιτεί τα κοσμικής τάσεως τέκνα να φέρονται τακτικά στις συναθροίσεις. Είναι ακόμη περισσότερο αναγκαίο να τηρούνται τέτοια τέκνα σε στενή επαφή με τη Χριστιανοσύνη ενόσω αυτά νομίμως και Γραφικώς βρίσκονται ακόμη κάτω από τον έλεγχο των Χριστιανών γονέων. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις. Στα μεγαλύτερα και πιο δύστροπα τέκνα, που είναι ισχυρογνώμονα και τάσσονται εναντίον της Γραφής, είναι πιο δύσκολη η διόρθωσις. Περισσότερο αυστηρά μέτρα πρέπει να ληφθούν για να θεραπευθούν αυτά.—Παροιμ. 23:13.

14. Τι χρειάζονται τα δύσκολα τέκνα, και πώς μπορούν οι γονείς να φέρωνται σ’ αυτά;

¹⁴ Δεν είναι ανάγκη όπως η Χριστιανοσύνη επιβάλλεται στα τέκνα με βίαια μέσα. Η συνεχής επίπληξις και το ντρόπιασμα ενός τέκνου, του οποίου οι φυσικές τάσεις δεν είναι προς τη Γραφή, μπορεί να αποθαρρύνη μάλλον παρά να προαγάγη αποδοχή της αληθείας. Επομένως οι Χριστιανοί γονείς πρέπει να φροντίζουν ώστε η διδακτική των ικανότης να ενισχύεται και αναπτύσσεται σε μια ανώτερη ικανότητα για ν’ αντιμετωπίζη το πρόβλημα των τέκνων που δεν φαίνεται να προσέχουν την αλήθεια. Τέτοια τέκνα χρειάζονται μεταχείρισι με διακριτικότητα, με κατανόησι, όχι να επιπλήττωνται συνεχώς και να καταισχύνωνται με το να λέγεται σ’ αυτά ότι είναι κατώτερα από τέκνα που προφανώς δέχονται την αλήθεια. Ένα μέσον υποβοηθήσεως θα ήταν να τα κάνωμε να αισθάνωνται ότι είναι καλότυχα που βρίσκονται σε μια Χριστιανική οικογένεια και θεωρούνται από άλλους ως αντιπρόσωποι ενός λαού με υψηλές αρχές, κάτοχα μιας καλύτερης επιγνώσεως και κατανοήσεως επειδή είναι εκτεθειμένα στον φωτισμό των Γραφών. Η αντιπάθεια ενός τέκνου προς την αλήθεια πρέπει να ελαττωθή. Πάρα πολλά τέκνα πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν με ολίγη χρήσι πειθούς σε ό,τι αφορά τη μελέτη.

ΓΟΝΕΙΣ ΑΠΙΣΤΟΙ

15. (α) Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα πιστεύοντα τέκνα, των οποίων οι γονείς είναι άπιστοι; (β) Ποια κατάλληλη πορεία πρέπει να λάβουν;

¹⁵ Αλλά τώρα εξετάστε την περίπτωσι τέκνων που έρχονται σε γνώσι της αληθείας, αλλά των οποίων οι γονείς έχουν διαφορετική θρησκεία ή δεν έχουν καμμιά απολύτως. Τι μπορεί να γίνη αν αυτοί οι γονείς αρνούνται στα τέκνα τα προνόμια να πηγαίνουν στις συναθροίσεις και να βγαίνουν στην από σπίτι σε σπίτι υπηρεσία του αγρού; Μπορούν τα τέκνα να στασιάσουν εναντίον του περιορισμού των γονέων, αγνοώντας τελείως τις επιθυμίες των, να απομακρυνθούν και να μετάσχουν στη θεοκρατική δράσι οπωσδήποτε; Αυτή δεν θα ήταν Χριστιανική διαγωγή, διότι ο κανών είναι ότι τα τέκνα πρέπει να τιμούν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Είναι αλήθεια ότι τελεία άρνησις κάθε συναναστροφής μπορεί ν’ απαιτή μάλλον μέτρα των άκρων για να διατηρηθή κανείς ζωντανός πνευματικώς και να πράττη το θέλημα του Θεού κηρύττοντας στους άλλους, Αν δίδωνται διαταγές σ’ έναν Χριστιανό να απέχη από ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να βαδίζη αντίθετα προς τις Χριστιανικές αρχές, τότε αυτός πρέπει να υπακούση στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Αλλά σε πλείστες περιπτώσεις ο μη Μάρτυς γονεύς δεν προχωρεί τόσο πολύ, ώστε ν’ απαγορεύση άμεσα το θέλημα του Ιεχωβά στα αφιερωμένα τέκνα, και επομένως ο περιορισμός των γονέων είναι όμοιος με οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο που παρακωλύει ένα άτομο, όπως υγείας, κοσμικής ενασχολήσεως ή φυσικής ανικανότητος. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να το υπομείνωμε, εκτός αν μπορή να επιτευχθή κάποιος νόμιμος τρόπος για την άρσι του εμποδίου, πράγμα που εξαρτάται από την ευφυΐα ενός ατόμου. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να είναι το ανήλικο τέκνο υποτακτικό, ευλαβές, στοχαστικό και πρόθυμο να συνεργασθή με τους μη Μάρτυρας γονείς. Σημειώστε το παράδειγμα του Ιησού πάνω στο σημείο αυτό, όπως βρίσκεται στο κατά Λουκάν 2:51, 52. Επομένως, τα αφιερωμένα τέκνα μπορούν να ‘αναμένουν τον καιρό τους’, προοδεύοντας στην αλήθεια μέσω προσωπικής μελέτης και οποιασδήποτε συναναστροφής και υπηρεσίας, αν και περιωρισμένης, η οποία επιτρέπεται σ’ αυτά από τους μη Μάρτυρας γονείς, βελτιώνοντας τις ικανότητές των, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν θα μεγαλώσουν και θα έχουν ολιγώτερο περιωρισμένη ζωή.—Έξοδ. 20:12· Πράξ. 5:29.

16. Πρέπει τέτοια τέκνα να θεωρούνται ηττημένα, και πώς μπορούν να είναι τιμή στον Ιεχωβά;

¹⁶ Στην περίπτωσι που τέκνα είναι στην αλήθεια, των οποίων οι γονείς δεν την δέχονται, το να εμμένουν στην υπακοή και αναγνώρισι της πατρικής εξουσίας είναι αυτό καθ’ εαυτό τιμή στον Ιεχωβά. Ο νόμος Του υποστηρίζεται, το θέλημά Του εκτελείται. Η προσεκτική προσπάθεια ενός τέκνου να μη συμβιβασθή στις εντολές του Ιεχωβά αλλά να συναινή στην εξουσία των γονέων, είναι με άλλο τρόπο υπακοή στον Ιεχωβά. Σε τέτοιες περιστάσεις τα τέκνα δεν πρέπει να αισθάνωνται ότι είναι ηττημένα από τους περιορισμούς των γονέων, τους οποίους άλλων τέκνων οι γονείς, που βρίσκονται στην αλήθεια, δεν επιβάλλουν. Αντιθέτως, πρέπει να υπολογίζουν πόση θεοκρατική δράσις επιτρέπεται και τόση ακριβώς να κάνουν. Θυμηθήτε, ότι δεν βαρύνει το πόσο κανείς αποδίδει, αλλά μάλλον είναι σπουδαία η απόφασις ενός ατόμου να αποδώση ό,τι μπορεί. Μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται καθαρός και ευθύς, και με τη ζωή του δίδει μαρτυρία. «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα.» (Παροιμ. 20:11) Ένα νεαρό άτομο χρειάζεται καθοδηγία, και ένα αφιερωμένο τέκνο, του οποίου οι γονείς δεν είναι αφιερωμένοι, πρέπει να το κατανοήση αυτό. Τίποτε δεν είναι σοφώτερο από το να προσεύχεται κανείς για καθοδηγία.

17-19. (α) Πώς θα μπορούσαν τέτοια τέκνα να μιλούν στους γονείς των για τη Γραφή; (β) Πώς μπαίνει στην εικόνα το ζήτημα της αγάπης για τον πλησίον; (γ) Τι πρέπει να χρησιμοποιούμε, όταν πολιτευώμεθα με το «μέτωπο σπιτιού», και μπορεί αυτό να φέρη ανταμοιβή;

¹⁷ Με διακριτικότητα ένα αφιερωμένο τέκνο πρέπει να δίνη μαρτυρία στους γονείς του και να προσπαθή να εξηγήση τη Γραφή σ’ αυτούς. Μελέτη από πριν είναι αναγκαία εδώ. Ποτέ δεν πρέπει ένα τέκνο να είναι υβριστικό ή αλαζονικό στην οικογένειά του, ποτέ δεν πρέπει να τους λέγη τα πράγματα «έξω από τα δόντια» ή να «ανταποδίδη τα ίσα» για την εναντίωσί τους και ποτέ δεν πρέπει να χρησιμοποιή τη Γραφή ως ρόπαλο. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη ότι επιθυμεί να κατανοήσουν οι γονείς του τη Γραφή. Μην τους μιλείτε καταφρονητικά, αλλά λογικεύεσθε μαζί τους, ζητείτε τη συμβουλή τους με τέτοιον τρόπο ώστε να τους κάμετε ν’ απαντούν υποστηρίζοντας τη Γραφή. «Πατέρα, δεν θα ήθελες μάλλον να πηγαίνω στις συναθροίσεις παρά να περιπλακώ σε κάποια διαβολοδουλειά με άλλα παιδιά;» Οταν οι γονείς ξεσπούν, «Παράτησε αυτή την τρελλή θρησκεία!» μπορείτε τίμια ν’ απαντήσετε, «Πολύ καλά, θα την παρατήσω—αν είναι τρελλή. Αλλά αν είναι τρελλή, γιατί δεν μπορεί ο λειτουργός να δείξη πού είναι το σφάλμα της;» Έτσι σπέρματα αληθείας τίθενται στη διάνοια των γονέων. Μπορεί να μην περάση πολύς καιρός ώσπου ν’ αναγνωρίσουν ότι το αφιερωμένο τέκνο έχει κάτι που ο κληρικός δεν μπορεί να το αναιρέση, και κάτι που οι γονείς θα έκαναν πάρα πολύ καλά να το προσέξουν.

¹⁸ «Αλλά η περίπτωσίς μου είναι των άκρων», μπορεί να πη κανείς, «και τα εδοκίμασα όλα αυτά. Τι άλλο υπάρχει για να κάμω;» Ο Ιησούς είπε ότι η πρώτη εντολή είναι να ‘αγαπάτε και υπακούετε στον Ιεχωβά με όλα όσα έχετε’. (Ματθ. 22:37, ΜΝΚ) Σε κάθε περίπτωσι, λοιπόν, η διακονία, η λατρεία μας στον Ιεχωβά, έρχεται πρώτη, προηγείται από τις άλλες εντολές. Ο Ιησούς έδωσε εντολές που κατ’ ουσίαν είναι εντολές του Πατρός του, και γι’ αυτές είπε: «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε.» (Ιωάν. 14:15) Δεν μπορούμε να υπακούωμε στις επιθυμίες της οικογενείας μας για μας, αν αυτό σημαίνη το να αντιλέγωμε σε ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να το αρνούμεθα. Ο Ιησούς είπε ότι η δευτέρα εντολή είναι: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39) Μεταξύ των πλησίον μας τα μέλη της οικογενείας μας είναι τα πιο πλησίον και τα πιο προσφιλή, ακόμη και αν εναντιώνωνται στη Γραφή. Αυτά, λοιπόν, απαιτούν το πιο μεγάλο ενδιαφέρον μας. Θέλομε να τα βοηθήσωμε στην αλήθεια. Επειδή ακριβώς δεν διακρίνουν την αλήθεια τόσο γρήγορα όσο την διεκρίναμε εμείς, αυτό δεν αποτελεί αιτία για να χαλαρώσωμε τους δεσμούς μαζί τους. Επί τέλους, άλλοι στην κοινότητά μας, που δεν δέχονται την αλήθεια, που είναι αδιάφοροι σ’ αυτήν και ακόμη είναι μικροπρεπείς απέναντί της, έχουν την εκδήλωσι του στοργικού μας ενδιαφέροντος με το να πηγαίνωμε συνεχώς να δίνωμε μαρτυρία σ’ αυτούς στα σπίτια τους. Ασφαλώς οφείλομε να κάμωμε τα ίσα στα μέλη της οικογενείας μας· δεν είναι έτσι; Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να καταβάλωμε προσπάθειες για να τους κερδίσωμε, όχι να τους αποξενώσωμε. Πείσατέ τους, μην τους προκαταλαμβάνετε. Ας τους κάμωμε να μας αγαπούν και ας μην τους κάμωμε απλώς να μας υποφέρουν.

¹⁹ Πρέπει, λοιπόν, να εξακολουθήση κανείς να καταστρώνη σχέδια και να χρησιμσποιή στρατηγική στο μέτωπο του σπιτιού για να κερδίση την οικογένεια στην αληθινή Χριστιανοσύνη. Όταν πρόκειται για την οικογένειά μας, ιδιαίτερα μεταξύ συζύγων, θα γνωρίζη ήδη στενά ο ένας τον άλλον και θα μπορούμε να ξέρωμε τι θα ενεργήση καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Οι ανταμοιβές για τέτοια στοργική μακροθυμία απέναντι των εναντιουμένων προσφιλών είναι μεγάλες !

20, 21. (α) Τι χαρακτηρίζει εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου; (β) Πώς επιτυγχάνονται αυτές οι ιδιότητες; (γ) Περιγράψτε μερικές απ’ αυτές;

²⁰ Αληθινά ένα θαύμα λαμβάνει χώραν στη γη σήμερα ως προς τα μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου, είτε ανήκουν σε διηρημένους οίκους είτε σε ωλοκληρωμένους οίκους ενωμένων οικογενειακών κύκλων! Ξεχωρίζουν μέσα στον κόσμο αυτόν άτομα νέας προσωπικότητος και αναπτύσσονται σ’ ένα υψηλό επίπεδο άσχετα με την εθνική προέλευσι. Το αληθινό, άφοβο άτομον, με όλη την από τον Θεό σχεδιασμένη αξιοπρέπειά του, εκδηλώνεται σε όλη την υδρόγειο ανάμεσα σε παρακμάζουσες κοινωνικές τάξεις. Αυτό είναι κάτι, που η Σοβιετική κοινωνία με το προϊόν της του συλλογικού ανθρώπου και η δημοκρατική κοινωνία με το προϊόν της του ανθρώπου-μηχανής δεν μπορούν να κατορθώσουν. Μέσω ενός προγράμματος εφαρμογής Βιβλικών αρχών στην ανθρώπινη ζωή, οι ακόλουθες βασικές ιδιότητες χαρακτηρίζουν τώρα αξιοσημείωτα εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου.

Αγάπη: ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους βασιζόμενο σε Βιβλικές αρχές.

Χαρά: μια βαθιά εσωτερική αίσθησις απολαύσεως, τέρψεως, ικανοποιήσεως, ευχαριστήσεως.

Ειρήνη: μια εσωτερική κατάστασις ησυχίας, ανέσεως, ηρεμίας· χωρίς ταραχή, αρμονικής.

Μακροθυμία: εγκαρτέρησις, ανοχή, υπομονή, ικανότης να υποφέρη κανείς άτομα και περιστάσεις.

Χρηστότης: το να είναι κανείς ευγενής, συμπαθών, υποχρεωτικός, με καλούς τρόπους, αβρός.

Αγαθωσύνη: το να εκτελή κανείς έργα γενναιοδωρίας, ελευθεριότητος, φιλοξενίας.

Πίστις: η κατοχή σταθερής πεποιθήσεως, στερεής βεβαιώσεως, τελείας εμπιστοσύνης.

Πραότης: έλεγχος της ψυχικής διαθέσεως, του πνεύματος, του θυμού· ευδίδακτη διάθεσις.

Εγκράτεια: το να διατηρή κανείς τις φυσικές και διανοητικές δυνάμεις περιωρισμένες, ευσταθείς, ισορροπημένες.

Αρετή και Αγνότης: το να είναι κανείς τίμιος, ευθύς, δίκαιος, και να τηρή ηθική σεξουαλική ακεραιότητα.

Λογικότης: το να είναι κανείς ειλικρινής, ευπρόσιτος, όχι ισχυρογνώμων, όχι δογματικός.

Προθυμία για υπακοή: το να είναι κανείς ταχύς στο ν’ ακολουθήση τις οδηγίες του θείου θελήματος, όχι πείσμων.

Έλεος: το να είναι κανείς οικτίρμων, αναχαιτίζοντας δίκαιη επίκρισι εναντίον εκείνων που μετανοούν.

Αμεροληψία: το να παρέχη κανείς ίση τιμή, να είναι απροκατάληπτος, απροσωπόληπτος.

Ανυποκρισία: όχι προσποίησις, όχι ψευδές μέτωπο, να είναι κανείς πάντοτε γνήσιος, πραγματικός.—Γαλ. 5:22, 23· Εφεσ. 4:23, 24.

²¹ Όλα αυτά συμβάλλουν στο ν’ αυξήση κανείς στην εικόνα του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού, οι οποίοι υπερέχουν σε όλες αυτές τις ιδιότητες. Ζητείτε τώρα ενεργό συναναστροφή με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά για να μεταμορφωθήτε, για να μπορήτε να έχετε τα προσόντα να ζήσετε για πάντα σ’ αυτή τη γη, που είναι προωρισμένη να γίνη παράδεισος!—Εφεσ. 5:1, 2.

Επίσκοποι της Ζωής

 1. Για να εξασφαλίση ο Ιεχωβά το να είναι όλη η κτίσις σε αρμονία μαζί του, ποια διευθέτησι έκαμε, και τι είναι επάναγκες για να έχωμε ζωή;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο μέγας Επίσκοπος. Επιβλέπει πιστά όλη την κτίσι του για να βεβαιωθή ότι το θέλημά του εκτελείται και ότι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα της ζωής περιπατούν στην πρέπουσα κατεύθυνσι για να το διατηρήσουν. Είναι Θεός σκοπού και Θεός τάξεως. Για να διατηρηθή καλή οργάνωσις, τα πνευματικά πλάσματα και τα έμψυχα και άψυχα σώματα ετέθησαν όλα στις οικείες θέσεις των, και καθωρίσθησαν νόμοι ηθικοί καθώς και φυσικοί για να κρατούν κάθε δημιουργία σε αρμονία μαζί του. Αν και βρίσκεται αναρίθμητα μίλια μακριά από μερικά δημιουργήματά του, μπορεί ωστόσο να ασκή στενή εποπτεία. Ο ψαλμωδός Δαβίδ, σχολιάζοντας το πόσο μακριά εκτείνεται ο Ιεχωβά, ανεφώνησε: «Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού· ο Ιεχωβά εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων.» (Ψαλμ. 11:4, ΜΝΚ) Ως ο μέγας Επίσκοπος, επιθεωρεί, διευθύνει και διορθώνει καθώς είναι ανάγκη. Το να βρεθή κανείς σε αρμονία με τις διατάξεις του σημαίνει ζωή, είτε αυτό συνέβη στο μακρινό παρελθόν είτε σ’ αυτή τη σύγχρονη γενεά. Η ημέρα της επισκέψεώς του πλησιάζει.—1 Πέτρ. 2:12.

 2. Ποια είναι η σημασία της λέξεως «επίσκοπος» και της αντίστοιχης στην Εβραϊκή;

² Η λέξις «επίσκοπος» στην Ελληνική και η αντίστοιχη παγκίντ στην Εβραϊκή έχουν και οι δύο ληφθή από ριζικές έννοιες που υπαινίσσονται έναν ο οποίος επισκέπτεται για τον σκοπό επιθεωρήσεως. Η επίσκεψις ή επιθεώρησις θα μπορούσε να είναι φιλική ή εχθρική, πράγμα που εξαρτάται από την κατάστασι που ευρέθη και από το τι εχρειάζετο για να διορθωθή. Ένας επίσκοπος, για να εκπληρώση τις ευθύνες του κατάλληλα, θα έπρεπε να γνωρίζη τι να αναζητή, πού να το ζητή και πώς να εφαρμόζη τις αρχές του Υπέρτατου όταν αντιμετωπίζη μια δεδομένη κατάστασι. Μέσα στο χέρι του θα υπήρχε σαν μια παρακαταθήκη η δύναμις ν’ απονέμη ευλογία και έπαινο καθώς και να επιβάλλη τιμωρία και διόρθωσι· αλλά και αυτός, επίσης, θα ήταν υπεύθυνος στον Ιεχωβά για το πώς εχειρίσθη αυτή την παρακαταθήκη.

 3. Πώς ο μονογενής Υιός απεδείχθη ότι ήταν κάλος επίσκοπος;

³ Η πρώτη κτίσις του Ιεχωβά, ένας μονογενής Υιός, απεδείχθη πιστός επίσκοπος. Εργαζόμενος μαζί με τον Πατέρα του ως αριστοτέχνης Εργάτης, έκαμε «τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς, και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε [αυτά ήσαν] θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί, είτε εξουσίαι.» (Κολ. 1:16) Λόγω της αξιοπιστίας του στο να λαμβάνη φροντίδα για την «επισκοπή» του όταν ήταν στη γη, μεγαλύτερη δόξα και εξουσία εδόθησαν σ’ αυτόν ως τον Βασιλέα της βασιλείας του Ιεχωβά, «δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων.»—Φιλιππησ. 2:10.

 4. Αντιπαραβάλατε την πορεία του μονογενούς Υιού μ’ εκείνην του επισκιάζοντας χερούβ.

⁴ Η πορεία της ζωής του μονογενούς Υιού είναι σε πολύ μεγάλη αντίθεσι με την πορεία ενός άλλου από τους πνευματικούς υιούς του Ιεχωβά, ενός χερούβ, που επεφορτίσθη με ωρισμένες ενέργειες επάνω στον πλανήτη γη. Αυτός δεν ήταν ασήμαντος διορισμός, έστω και αν ο πλανήτης μας γη είναι, σε σύγκρισι προς την αχανή δημιουργία του σύμπαντος, μια απλή κηλίδα σκόνης. Είχε έλθει ο καιρός να δημιουργήση ο Θεός νοήμονα σαρκικά πλάσματα, που θα μπορούσαν να σκέπτονται και να ενεργούν όπως Αυτός, μ’ ένα μικρογραφικό τρόπο. «Κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.» (Γεν. 1:27) Δεν υπάρχει ένδειξις ότι αυτά τα πλάσματα επρόκειτο να είναι κάπου αλλού στο σύμπαν. Επρόκειτο να πληθυνθούν, να γεμίσουν τη γη και να την καθυποτάξουν όλη ώστε να γίνη παράδεισος. Ο πνευματικός επίσκοπος έπρεπε να ενδιαφέρεται έντονα για την εκπλήρωσι του θελήματος του Θεού επάνω στη γη και την απόδοσι κάθε αίνου και λατρείας στον Δημιουργό και αυτού του ιδίου και των ανθρωπίνων πλασμάτων. Αυτός δεν θα ήταν καιρός να επιστηρίζεται κανείς στη δική του σύνεσι.

 5. (α) Πώς το επισκιάζον χερούβ καθώς και ο Αδάμ και η Εύα έδειξαν περιφρόνησι για την εποπτεία του Ιεχωβά; (β) Ποιος κίνδυνος προκύπτει από τον διορισμό ενός ‘νεοκατηχήτου’ ως επισκόπου;

⁵ Αυτός ο τέλειος και ευπειθής υιός του Θεού εστράφη εναντίον του Πρωτίστου Επισκόπου, του Ιεχωβά, και έγινε συκοφάντης, εναντιούμενος, διεφθαρμένος στην καρδιά. Αυτός και ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα κατεδικάσθησαν σε θάνατο χωρίς περαιτέρω προνόμια επιβλέψεως διαθέσιμα σ’ αυτούς για την επέκτασι του Παραδείσου σε όλη τη γη. Η γυναίκα Εύα αγνόησε τη διάταξι οργανώσεως να ζητή κατεύθυνσι από την κεφαλή της, τον Αδάμ. Ο Αδάμ, εξ άλλου, επέτρεψε στον εαυτό του να τυφλωθή από ιδιοτέλεια έτσι ώστε να διευθυνθή από ένα ανθρώπινο πλάσμα κατώτερο απ’ αυτόν διοργανωτικώς μάλλον παρά από τον Ιεχωβά, ο οποίος του είχε δώσει ειδικές οδηγίες. Απέτυχαν στην επιθεώρησι, όταν ο μέγας Επίσκοπος, ‘περιπατών εν τω παραδείσω προς το δειλινόν’, ήλθε να ζητήση λογαριασμό. (Γέν. 3:8) Έπειτα από χρόνια ο απόστολος Παύλος αναφέρθηκε στην πτώσι του πνευματικού επισκόπου της γης, όταν ο Παύλος έδινε οδηγίες στον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο και εξέθετε απαιτήσεις για τους επισκόπους στη Χριστιανική εκκλησία. Ένας επίσκοπος δεν έπρεπε να είναι «νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, δια να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.» (1 Τιμ. 3:6, 7) Η εξουσία που δίδεται σ’ έναν επίσκοπο δεν αποτελεί αιτία για να φουσκώνη από υπερηφάνεια, ένας δε νεοκατήχητος θα ήταν ανάγκη να δείξη ότι θα μπορούσαν να του εμπιστευθούν ασφαλώς αυτή την εξουσία. Περιλαμβάνεται ζωή.

 6. Πώς οι ολίγοι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά, σε αντίθεσι με τους πολλούς απίστους στο παρελθόν, έδειξαν εκτίμησι της εποπτείας του;

⁶ Τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα εξέλεξαν να μην ποιμαίνωνται από τον Ιεχωβά, το αποτέλεσμα δε ήταν ότι και αυτοί και οι απόγονοι των υπήχθησαν στην καταδίκη της αμαρτίας και του θανάτου. Μόνο πολύ ολίγα ανθρώπινα πλάσματα δια μέσου της πορείας της ανθρωπίνης ιστορίας εξέλεξαν να ζητούν την εύνοια του Ιεχωβά και συνεφιλιώθησαν μ’ αυτόν, αλλά οι ολίγοι αυτοί έχαιραν να τους επιβλέπουν τα μάτια του Ιεχωβά. Έχαιραν για ό,τι αυτός έκαμε προς χάριν των. Όταν οι αριθμοί των ηύξησαν, έτσι ώστε να απαιτήται οργάνωσις, νόμοι και διατάγματα, έχαιραν να υποτάσσωνται στις κατευθύνσεις του. Χαίρουν, επίσης, ότι η ιστορία της γης, η δράσις του ανθρώπου επάνω σ’ αυτήν, καλή και κακή, και οι σκοποί του Θεού για το μέλλον, έχουν όλα καταγραφή σ’ ένα Βιβλίο, υπό θείαν έμπνευσιν. Εξετάζοντας τούτο, βλέπομε πώς ο Θεός επολιτεύθη μ’ εκείνους που εξέλεξαν να τον υπηρετούν και πώς αντήμειψε εκείνους που υποτάσσονται στην κατεύθυνσί του.

 7. Ποιοι μνημονεύονται ευνοϊκά πριν από τον κατακλυσμό, και ποια κατάστασις επέφερε τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε;

⁷ Πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό, ο οποίος συνέβη μετά χίλια εξακόσια περίπου χρόνια από την πτώσι του Αδάμ, μόνο πολύ ολίγοι άνθρωποι μνημονεύονται ευνοϊκά στη Γραφή. Ο Άβελ, ο οποίος πέθανε πιστός δούλος του Ιεχωβά, και ο Ενώχ, πιστός προφήτης του Ιεχωβά, ήσαν εξέχοντες μεταξύ αυτών. Ο Νώε, ο δισέγγονος του Ενώχ, αφού επέρασε τα πεντακόσια χρόνια ηλικίας, έγινε πατέρας του Σημ, του Χαμ και του Ιάφεθ. Ο Ιεχωβά έκαμε μια διερευνητική εξέτασι της διεφθαρμένης κατευθύνσεως, στην οποίαν είχε αναπτυχθή το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη κατά τον καιρόν αυτόν, λίγο πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, και βρήκε μόνο οκτώ εξαιρέσεις σε μια κατάστασι που «πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού [του ανθρώπου] ήσαν μόνο κακία πάσας τας ημέρας.»—Γεν. 6:5.

 8. Πώς ο Νώε απεδείχθη καλός διοργανωτής υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, και με ποιο αποτέλεσμα σ’ αυτόν και στην οικογένεια του;

⁸ Ο Νώε υπεβλήθη στην επίβλεψι του Ιεχωβά, ο δε Ιεχωβά διωργάνωσε αυτόν και την οικογένειά του για ν’ αποτελειώσουν την κιβωτό και να διαφυλαχθούν ζωντανοί, μαζί μ’ ένα τεκμαιρόμενον αριθμό ζώων, ώστε να παρασχεθή ένα νωπό νέο ξεκίνημα στο πρόσωπο της γης. Καλή επίβλεψις θα ήταν απολύτως αναγκαία από μέρους του Νώε για την περάτωσι του πλοίου προτού ξεσπάσουν τα νερά του κατακλυσμού και για την περισυλλογή των ζώων και τη φροντίδα να υπάρχη αρκετή τροφή στο πλοίο γι’ αυτά καθώς και για τον ίδιο και την οικογένεια του. Τίποτε δεν μπορούσε ν’ αφεθή στην τύχη. Περιελαμβάνετο ζωή. Κάθε τι έπρεπε να εξελεγχθή, και μόνο όταν όλα ήσαν εν τάξει, «έκλεισεν ο Ιεχωβά την κιβωτόν επάνω αυτού». «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» (Γεν. 7:16, ΜΝΚ· 6:22) Αυτό ακριβώς έκαμε τον Νώε επιτυχημένον επίσκοπο.

 9. Πώς μπορούμε να λάβωμε προειδοποίησι από ό,τι συνέβη στις ημέρες του Νώε;

⁹ Ο μεγάλος αυτός κατακλυσμός απεδείχθη ότι ήταν εξεικόνισις του τρόπου, με τον οποίον ο Ιεχωβά θα καταστρέψη την πονηρία στις έσχατες ημέρες και θα διαφυλάξη ζωντανούς εκείνους που επιθυμούν να τον υπηρετούν ορθά σ’ ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης. Ζούμε σ’ αυτή την ημέρα τώρα, και θα κάμωμε καλά να θυμηθούμε το καλό παράδειγμα του Νώε και της οικογενείας του που ανταπεκρίθησαν στην επίβλεψι του Ιεχωβά, του Μεγάλου Ποιμένος, και της οργανώσεώς του.—Ησ. 26:20, 21· Ματθ. 24:36-42.

10. Πώς ο Ιεχωβά διωργάνωσε το έθνος Ισραήλ εκπληρώνοντας την επαγγελία του στον Αβραάμ;

¹⁰ Περίπου 426 έτη μετά τον Κατακλυσμό μάς λέγεται για τη μεγάλη πίστι του Αβραάμ, η οποία ωδήγησε στη διαθήκη για την παραγωγή του σπέρματος της ευλογίας για όλο το ανθρώπινο γένος. Οι δώδεκα γυιοί του εγγόνου του Ιακώβ ήσαν οι οικογενειακές κεφαλές του έθνους Ισραήλ. Ο μέγας Επίσκοπος, Ιεχωβά, απεδείχθη πιστός στην επαγγελία του προς τον Αβραάμ και μολονότι είχαν λάβει χώραν γεγονότα που έφεραν αυτούς τους Ισραηλίτας σε δουλεία στην Αίγυπτο, ο Ιεχωβά τους ωργάνωσε στοργικά και επέβλεψε την επιστροφή των στη γη της επαγγελίας. «Ο δε Ιεχωβά προεπορεύετο αυτών, την ημέραν, εν στύλω νεφέλης, δια να οδηγή αυτούς εν τη οδώ· την δε νύκτα, εν στύλω πυρός.»—Έξοδ. 13:21, ΜΝΚ.

11. Πώς ο Μωυσής διωργάνωσε το έθνος Ισραήλ σύμφωνα με τη θεία σοφία;

¹¹ Σκεφθήτε για τη μετακίνησι ενός καραβανιού από δύο ή τρία εκατομμύρια ανθρώπους, με τα υπάρχοντά των και όλα τα μέρη της σκηνής, χωρίς τις νεώτερες ευκολίες μεταφοράς που έχομε σήμερα. Δεν ήταν μικρό έργο διοργανώσεως· αλλά οι εβδομήντα διοργανωτικές κεφαλές υπό τον Μωυσή, οι ιερείς, οι χιλίαρχοι, οι εκατόνταρχοι, οι πεντηκόνταρχοι και οι δέκαρχοι, όλοι εγνώριζαν καλά τις εργασίες των και συνειργάζοντο ως μια στενά υφασμένη οργάνωσις. Κάθε φυλή είχε καθωρισμένη τη θέσι της γύρω στη σκηνή και τη θέσι της στην τάξι της οδοιπορίας. Έπειτα ήταν η διαχείρισις των νόμων και αρχών για την τακτοποίησι ερωτημάτων και φιλονεικιών. Το έργο απεδείχθη πολύ μεγάλο για τον Μωυσή μόνο, και αυτός ακολούθησε τη συμβουλή του πενθερού του Ιοθόρ, η οποία απεδείχθη ότι ήταν πρακτική σοφία από τον Θεό, να διορίση άλλους να τον βοηθούν στο έργο του: «Έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους, φοβούμενους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν· και κατάστησον αυτούς επ’ αυτών, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους, και δεκάρχους· και ας κρίνωσι τον λαόν πάντοτε· και πάσαν μεν μεγάλην υπόθεσιν, ας αναφέρωσι προς σε· πάσαν δε μικράν υπόθεσιν, ας κρίνωσιν αυτοί.»—Έξοδ. 18:21, 22.

12. Σε ποια ευεργετήματα για τους Ιουδαίους θα κατέληγε η υποταγή στην εποπτεία του Ιεχωβά;

¹² Το έθνος επρόκειτο να είναι «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» προπαρασκευαστικό της ελεύσεως του Μεσσία. Αφού έλαβε τους νόμους και τα διατάγματα από τον Ιεχωβά, «ήλθεν ο Μωυσής, και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους του λαού, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών πάντας εκείνους τους λόγους, τους οποίους προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά. Και απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει.» (Έξοδ. 19:6-8, ΜΝΚ) Πιστότης σ’ αυτή τη διαθήκη θα τους έφερνε πάντοτε ευημερία από τον Ιεχωβά, αλλά παρακοή θα έφερνε την απόρριψί των. «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σου περιπατεί εν μέσω του στρατοπέδου σου, δια να σε ελευθερώση, και δια να παραδώση τους εχθρούς σου έμπροσθέν σου· δια τούτο θέλει είσθαι άγιον το στρατόπεδόν σου· δια να μη βλέπη ακαθαρσίαν τινά εν σοι, και αποστρέψη από σου.»—Δευτ. 23:14, ΜΝΚ.

13. Σε αντίθεσι με την υπόσχεσι των Ισραηλιτών, τι δείχνει η Βιβλική ιστορία ως προς το αν έζησαν σύμφωνα μ’ αυτήν;

¹³ Για την πλειονότητα η απάντησίς των, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει», απεδείχθη ότι ήσαν κενά λόγια. Η ιστορία του Ιουδαϊκού έθνους είναι μια ταραχώδης περίοδος που διεδέχετο μια άλλη, χαρακτηριζόμενη από απείθεια, ανταρσία, γογγυσμό, αποστασία και διαφθορά. Φθάνοντας στη Γη της Επαγγελίας, δεν ήσαν ευχαριστημένοι με τον Ιεχωβά ως Βασιλέα και με τους κριτάς και ιερείς που διεχειρίζοντο τις υποθέσεις του έθνους. Εζήτησαν βασιλέα, μόνο για να υποδουλωθούν απ’ αυτόν. Μεταξύ άλλων βδελυκτών πραγμάτων, ο Σαούλ, ο πρώτος βασιλεύς, άρχισε αλαζονικά να προσφέρη θυσία στον Ιεχωβά χωρίς να περιμένη να φθάση ο προφήτης του Θεού Σαμουήλ προτού κινηθούν τα στρατεύματα σε μάχη. Η βασιλεία απεσπάσθη απ’ αυτόν και εδόθη στον Δαβίδ, άνθρωπο κατά την καρδίαν του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Δαβίδ και τη βασιλεία του για να εξεικονίση τη διακυβέρνησι του ουρανίου Βασιλέως του, του Χριστού Ιησού. Ο Δαβίδ δεν προέβη σε πραξικόπημα για να εκθρονίση τον Σαούλ προώρως, αλλ’ ανέμεινε ώσπου ο Ιεχωβά είδε κατάλληλο να μετακινήση αυτόν τον άπιστον—καλό παράδειγμα για μας σήμερα.

14. Πώς διωργάνωσε ο Ιεχωβά τον λαόν του για την επανίδρυσι της αληθινής λατρείας στην Ιερουσαλήμ;

¹⁴ Εξακολουθητική απιστία ωδήγησε στην πλήρη πτώσι του έθνους και στο να φερθή σε εβδομήντα ετών αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, την έδρα της ψευδούς λατρείας. Ο Ιεχωβά, αληθινός στην υπόσχεσί του, επέφερε απελευθέρωσι, και εδόθησαν οδηγίες για την ανοικοδόμησι του οίκου του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Έργον ναού διωργανώθη υπό τον Κυβερνήτην Ζοροβάβελ και τον Αρχιερέα Ιησούν. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειες αυτών των πιστών επισκόπων που επιθεωρούσαν, διηύθυναν και διόρθωναν τα πράγματα εν σχέσει με αυτό το ευρύ σχέδιο. Όταν συνεπλήρωναν το έργο του ναού, έγινε μια εγκαινίασίς του. «Και έστησαν τους ιερείς εις τας διαιρέσεις αυτών, και τους Λευίτας εις τα υπουργήματα αυτών, δια την υπηρεσίαν του Θεού την εν Ιερουσαλήμ, κατά το γεγραμμένον εν τω βιβλίω του Μωυσέως.»—Έσδρας 6:18.

15. Πώς ο Έσδρας και ο Νεεμίας απεδείχθησαν καλοί επίσκοποι;

¹⁵ Ο Ιεχωβά έθεσε στην καρδιά του Βασιλέως Αρταξέρξου 1 να κατευθύνη τον Έσδρα όσον αφορά τη διοργάνωσι. «Και συ, Έσδρα, κατά την εν σοι του Θεού σου σοφίαν, κατάστησον κριτάς και δικαστάς, δια να κρίνωσι πάντα τον λαόν τον πέραν του ποταμού, πάντας τους ειδότας τους νόμους του Θεού σου και διδάσκετε τους μη ειδότας,» (Έσδρας 7:25) Τα τείχη και το υπόλοιπο έργο ανοικοδομήσεως της πόλεως συνεπληρώθησαν υπό τον Νεεμία. Αντίθετα προς μερικούς άλλους επισκόπους στο παρελθόν, αυτός δεν κατεδυνάστευσε τον λαό ούτε εζήτησε ειδικές εύνοιες. «Αλλ’ εγώ δεν έκαμνον ούτω, φοβούμενος τον Θεόν. Και μάλιστα ενισχύθην εις το έργον τούτου του τείχους, και αγρόν δεν ηγοράσαμεν και πάντες οι δούλοι μου ήσαν συνημμένοι εκεί εις το έργον.» Με καθαρή συνείδησι μπορούσε να προσεύχεται; «Μνήσθητί μου, Θεέ μου, επ’ αγαθώ, κατά πάντα όσα εγώ έκαμον υπέρ του λαού τούτου.»—Νεεμ. 5:15, 16, 19.

16. Σε ποιο βαθμό είχε χειροτερεύσει η αληθινή λατρεία με την έλευσι του Χριστού, και γιατί ο καιρός αυτός ήταν κρίσιμος;

¹⁶ Υπελείποντο περίπου 450 χρόνια ως την έλευσι του Χριστού, στη διάρκεια δε του καιρού αυτού δύο ακόμη παγκόσμιες δυνάμεις, η Ελλάς και η Ρώμη, επρόκειτο να κυριαρχήσουν πάνω στην Ιερουσαλήμ και να επιβάλουν ξένη διακυβέρνησι καταδυναστεύσεως. Υπήρχε ύπουλη υποτίμησις της αληθινής λατρείας εκ των άνω προς τα κάτω και των κάτω προς τα άνω. Διαδοχικές επαναστάσεις των Ιουδαίων δεν έφεραν ανακούφισι, αλλά έφεραν περισσότερη καταδυνάστευσι από τα έθνη. Στον πρώτον αιώνα το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων περιεστρέφετο γύρω στο Σάνχενδριν και γύρω στην επιβολή της ανθρωπίνης παραδόσεως μάλλον παρά του αγνού λόγου του Θεού. Υπήρχε ακόμη ένας αρχιερεύς και βοηθητικοί ιερείς για να προσφέρουν θυσία και να διαχειρίζωνται τα του ναού, αλλά οι τοπικισμοί και οι δογματικές διδασκαλίες παρεβίαζαν τελείως το πνεύμα του Μωσαϊκού νόμου. Πόσο ο λαός εχρειάζετο έναν ηγέτη, ένα πιστόν επίσκοπο, για να τους επαναφέρη στην αληθινή λατρεία! Η ίδια η ζωή τους εξηρτάτο απ’ αυτό, διότι είχε έλθει ο καιρός τώρα να δώσουν λογαριασμό.

17. Ως επίσκοπος του νέου συστήματος πραγμάτων, τι έκαμε ο Ιησούς ενόσω ήταν στη γη;

¹⁷ Η Ρωμαϊκή κυριαρχία αντιπροσωπεύετο από τον Κυβερνήτη Πιλάτο στην Ιερουσαλήμ όταν ο Χριστός Ιησούς άρχισε τη διακονία του. Ο Ιησούς δεν επεζήτησε να εγκατασταθή ως βασιλεύς του Ισραήλ ούτε προσεπάθησε να εκτοπίση την αυτοκρατορική εξουσία της Ρώμης. Ήλθε μόνο για «να ζητήση και να σώση το απολωλός» και να προετοιμάση τα δρόμο για το νέο σύστημα πραγμάτων που θα έφερνε εκπλήρωσι όλων των επαγγελιών του Θεού για την εξάλειψι της παρακοής, της αμαρτίας, του θανάτου και όλων των τρομερών συνεπειών. Ο Ιησούς επρόκειτο να είναι ο αληθινός επίσκοπος, εχαρακτήρισε δε τον εαυτό του ως τον Καλόν Ποιμένα. «Τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά.» «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.»—Λουκ. 19:10· Ιωάν. 10:3, 10, 11.

18. Με ποιον τρόπο εξεπαίδευσε ο Ιησούς εκείνους που ανταπεκρίθησαν στο άγγελμά του, και τι προέκυψε σ’ εκείνους που απέρριψαν το άγγελμα του;

¹⁸ Επί τριάμισυ χρόνια το άγγελμά του επήγε στους Ιουδαίους. Εκτός από τη δική του σθεναρή εκστρατεία κηρύγματος, εξεπαίδευσε τους αποστόλους και μαθητάς του για να συνεχίσουν το έργο αφού αυτός θα είχε επιστρέψει στον ουρανό. Αγάπη επεδείχθη σε όλη τη δράσι του. Διόρθωσις και τιμωρία εχρειάζοντο από καιρό σε καιρό, αλλ’ αυτά τα διεχειρίζετο με διάκρισι, γνωρίζοντας τι εχρειάζετο και πώς έπρεπε να δοθή. Ήταν ένας ηγέτης και εκάλεσε τους ακολούθους του να έλθουν κατόπιν του. Ως έθνος οι Ιουδαίοι τον απέρριψαν ως επίσκοπόν των και ζωοδότην. Συνεπώς, είπε: «Ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, σας αφίνεται ο οικός σας έρημος.» Πόσο φρικαλέο ήταν το έτος 70, όταν οι Ρωμαίοι ελεηλάτησαν την πόλι, και όλα αυτά «διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεως σου».—Λουκ. 13:34, 35· 19:44.

19. Πώς ανεπτύχθη η Χριστιανική εκκλησία μετά τον θάνατο του Χριστού, και με ποια αποτελέσματα;

¹⁹ Ο θάνατος του Ιησού και ο διωγμός που επήλθε στους ακολούθους του μετά την Πεντηκοστή δεν εσταμάτησαν το έργο, αλλά επροξένησαν τη διάδοσι του ευαγγελίου. Στην Πεντηκοστή το υποσχεμένο άγιο πνεύμα ελήφθη ως βοηθός. Ένα σώμα πρεσβυτέρων, περιλαμβανομένων και των αποστόλων, ανέλαβε τη φροντίδα του έργου και απέστειλε αντιπροσώπους από την Ιερουσαλήμ σε διάφορα μέρη της χώρας. «Αναβάς [ο Ιησούς] εις ύψος . . . έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους . . . άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.» (Εφεσ. 4:8, 11, 12) Διωργανώθησαν εκκλησίες αγίων. Διωρίσθησαν επίσκοποι σ’ αυτές. Εστάλησαν οδηγίες από το κυβερνών σώμα στην Ιερουσαλήμ για να ενισχύσουν και βεβαιώσουν την πίστι των. Ένα αξιοσημείωτο διάταγμα του κυβερνώντος σώματος ήταν εκείνο που περιγράφεται στις Πράξεις, κεφάλαιο 15. Εμμένοντας πιστά στον λόγον του Θεού και ανταποκρινόμενοι στη διεύθυνσι του αγίου πνεύματος, εξέδωκαν απόφασι, η οποία ήταν σύμφωνη με τις Χριστιανικές αρχές, αλλά όχι ατόπως περιοριστική. Η πιστή εμμονή της επιγείου οργανώσεως του Ιεχωβά εκείνο τον καιρό σ’ αυτή τη διεύθυνσι είχε ως αποτέλεσμα το ότι οι εκκλησίες εξακολουθητικά «εστερεούντο εις την πίστιν, και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.»—Πράξ. 16:5.

20. Για ποιον σκοπό άφησε πίσω στην Κρήτη ο Παύλος τον Τίτο, και τι ζητούσε εξετάζοντας πιθανούς επισκόπους;

²⁰ Ο Παύλος, ο Βαρνάβας και άλλοι πιστοί εκπρόσωποι του κυβερνώντος σώματος, καθώς επεσκέπτοντο τις εκκλησίες, ανεγίνωσκαν αυτή την απόφασι και υπηρετούσαν καλά ως επίσκοποι. Σ’ ένα ιεραποστολικό ταξίδι ο απόστολος Παύλος άφησε τον Τίτο πίσω στην Κρήτη. Τον εξουσιοδότησε: «να διόρθωσης τα ελλείποντα, και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα.» (Τίτον 1:5-9) Όμοιες οδηγίες εδόθησαν στον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο. (1 Τιμ. 3:1-7) Ο επίσκοπος πρέπει να είναι άμεμπτος από κάθε άποψι. Η οικογένεια του πρέπει να είναι σε τάξι, και πρέπει να παράγη τον καρπό του πνεύματος και να είναι «προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας.»

21. Εκτός από το να είναι ηθικώς ευυπόληπτος άνθρωπος, τι άλλο απαιτείται από έναν επίσκοπο;

²¹ Ένας επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία πρέπει αληθινά να είναι άμεμπτος, αλλά πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από έναν ηθικώς καθαρό άνθρωπο και έναν που έχει καλή μαρτυρία από μέσα και απ’ έξω από την εκκλησία. Πρέπει να είναι ένας άνθρωπος γεμάτος από καλά έργα και πρέπει να έχη στοργικό ενδιαφέρον για όλους όσοι υπάγονται στην εποπτεία του. Πρέπει να προστατεύη το ποίμνιο όπως ένας ποιμήν προστατεύει τα πρόβατα που είναι κάτω από τη φροντίδα του. Ο απόστολος Παύλος, σ’ ένα ταξίδι με πλοίο στην Ιερουσαλήμ, βγήκε στο λιμάνι της Μιλήτου, η δε αφήγησις των Πράξεων, κεφάλαιο 20, μας πληροφορεί ότι απέστειλε στην Έφεσο και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Τους επέστησε την προσοχή στο ότι ήταν καθαρός από το αίμα όλων, διότι δεν συνεστάλη να αναγγείλη σ’ αυτούς όλη τη βουλή του Θεού, και έπειτα προσέθεσε: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου Υιού. . . . Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς, ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:27-35, ΜΝΚ.

22. (α) Πώς ο απόστολος Ιωάννης ήταν κάλος επίσκοπος των εκκλησιών στο τελευταίο μέρος της διακονίας του; (β) Το κεφάλαιο 1 της Αποκαλύψεως τι απεικονίζει τον Χριστό να κάνη, δείχνοντας ότι είναι ένας τέλειος επίσκοπος;

²² Οι απόστολοι, μέχρι και του τελευταίου, του αποστόλου Ιωάννου, ενδιεφέροντο έντονα για τις εκκλησίες. Εκτός από το ότι περιώδευαν σ’ αυτές και έδιναν προσωπική ενθάρρυνσι, διδασκαλία και διόρθωσι, έγραφαν επιστολές στις εκκλησίες, που ετίθεντο σε γενική κυκλοφορία τότε, και που είμεθα ευτυχείς να τις έχωμε σήμερα ως μέρος της Αγίας Γραφής. Εν τούτοις, σύμφωνα με την προφητεία, ο «άνθρωπος της αμαρτίας»—οι αποστάται ηγέται των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών—επρόκειτο να ασκήση διαρκώς ισχυρότερη επιρροή επάνω στη Χριστιανική εκκλησία. Ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης επρόκειτο γρήγορα να παρέλθη, γύρω στο 100 μ.Χ., και έτσι ο τελευταίος από εκείνους, που ενεργούσαν ως περιορισμός σ’ αυτή την παρείσδυσι, θα έβγαινε από τη μέση. (2 Θεσ. 2:1-12) Υπήρχε ανάγκη για να δοθή ισχυρή αλλά και ενθαρρυντική συμβουλή από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Υιού του, του Χριστού, και εν συνεχεία του Ιωάννου, για να την μεταβίβαση αυτός στους επισκόπους των εκκλησιών. Οι επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας παρίσταναν όλες τις τότε εκκλησίες, αλλά κυρίως όλες τις εκκλησίες των από το πνεύμα αποκυημένων επάνω στη γη σήμερα, αφού ο Ιωάννης με έμπνευσι βρέθηκε στην «Κυριακήν ημέραν» όταν ελάμβανε την όρασι. Είδε επτά λυχνίες, που εξεικόνιζαν όλες τις εκκλησίες των αποκυημένων από το πνεύμα. Ανάμεσα στις λυχνίες περιπατούσε ο Χριστός Ιησούς, ο πιστός επίσκοπος, εξελέγχοντας, εκπαιδεύοντας και διορθώνοντας τα πράγματα που έστεκαν ως εμπόδιο στο δρόμο της αληθινής λατρείας και της θεοκρατικής προόδου. Υπήρχε ένας επίσκοπος για κάθε εκκλησία, που παριστάνετο από έναν αστέρα. Οι επτά (πλήρης αριθμός) ήσαν στο δεξιό χέρι του Χριστού για να τους εξελέγχη. Έπρεπε ν’ ακολουθούν τη διεύθυνσί του και να θυμούνται πάντοτε ότι βρίσκονται στη θέσι αυτή με την ενέργεια του αγίου πνεύματος μέσω του Χριστού και ότι είναι υπεύθυνοι σ’ αυτόν. Όπως το φως ενός αστέρος είναι ισχυρότερο από το φως μιας λυχνίας, αυτοί έπρεπε να λάμπουν έντονα με καλά έργα, καλή διαγωγή και παράδειγμα.

23. Από ποια άποψι ελάμβαναν έπαινο μερικοί από τις εκκλησίες, και πώς μερικοί υστερούσαν;

²³ Οι συνθήκες στις επτά εκκλησίες τότε εξεικόνιζαν τι μπορεί να υπάρχη στις εκκλησίες σήμερα, και, ακολουθώντας τη συμβουλή που δίδεται, οι επίσκοποι θα γνωρίζουν πώς να πολιτευθούν ανάλογα με τις συνθήκες. Μερικοί από τις εκκλησίες ελάμβαναν έπαινο για τον μόχθο τους και την υπομονή τους, αλλά είχαν γίνει αμελείς στην υπηρεσία και στην παρακολούθησι των συναθροίσεων. Μερικοί ήσαν πνευματικώς νεκροί λόγω παραλείψεως να εκτελέσουν όλες τις μορφές της υπηρεσίας του Θεού, και υπήρχε ανάγκη να αφυπνισθούν, να γίνουν επιμελείς στην κατ’ ιδίαν μελέτη, στην παρακολούθησι των συναθροίσεων και στη διακονική δράσι. Ο επίσκοπος πρέπει να λαμβάνη την ηγεσία κατευθύνοντας πάλι την εκκλησία στην προτέρα της αγάπη. Μερικοί ελάμβαναν έπαινο επειδή δεν ενέδιδον σε υλιστικές επιρροές, αλλά υπήρχε κίνδυνος να πέσουν θύματα του πνεύματος του εθνικισμού και των θρησκευτικών δογμάτων. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι προσεκτικός να μη εμπορικοποιή τη θέσι του ούτε να πίπτη θύμα της σεξουαλικής ανηθικότητος ούτε να επιτρέπη να διαφθείρεται μ’ αυτή η εκκλησία. Οι αδελφές πρέπει να κρατούν τη θέσι τους μέσα στην εκκλησία και να συνεργάζωνται, μ’ ένα ήσυχο και πράο πνεύμα, που αρμόζει στις Χριστιανές γυναίκες. Δεν υπάρχει τόπος για χλιαρότητα. Πρέπει κανείς να είναι πλήρως με το μέρος του Ιεχωβά και να εκτιμά τα πνευματικά πλούτη, που προέρχονται από την απόδοσι αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Ιεχωβά.—Αποκάλ. κεφάλαια 1 έως 3.

24. Τι έπρεπε να προστατεύεται στην εκκλησία, και πώς απεστάλησαν οι οδηγίες στις εκκλησίες;

²⁴ Η συμβουλή που εδόθη στους επισκόπους των επτά εκκλησιών της Ασίας έπρεπε να εφαρμοσθή πλήρως, ώστε να μπορέσουν οι εκκλησίες να ευημερήσουν και να μην παραμένη σ’ αυτές κάποια κατάστασις που θα εμπόδιζε την πλήρη ροή του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά. Είναι αξιοσημείωτο εδώ ότι οι οδηγίες πρώτα εδόθησαν στον Ιωάννη επάνω στη γη και έπειτα έπρεπε να μεταβιβασθούν στους επισκόπους των εκκλησιών για ενέργεια σύμφωνα με τις κατευθύνσεις. Ο Ιεχωβά έχει πάντοτε εργασθή μέσω του διοργανωτικού του αγωγού για την εκπλήρωσι του θελήματός του. Είναι Θεός τάξεως, Θεός σκοπού και Θεός αρχών. Το να είναι ένας δούλος του σε αρμονία με την οργάνωσί του και να εργάζεται σε αρμονία με τους επισκόπους του, αδιάφορο σε ποιόν καιρό έζησε, εσήμαινε γι’ αυτόν ευλογία και ευημερία. Αιώνια ζωή είναι η ανταμοιβή εκείνων που ανταποκρίνονται στη στοργική εποπτεία του Ιεχωβά.

Επίσκοποι, Κάμετε τη Διακονία σας Πλήρη

 1. Τι δεν θα καθιστούσε ένα άτομο κατάλληλο για τη θέσι επισκόπου στην εκκλησία;

ΜΗΠΩΣ συμβαίνει να έχετε το προνόμιο να είσθε επίσκοπος στην οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα; Δώστε ευχαριστία στον Ιεχωβά γι’ αυτό το προνόμιο! Μήπως απεκτήσατε αυτή τη θέσι λόγω της δημοτικότητάς σας στην εκκλησία; Μήπως λόγω ενός εκλεκτού μισθού που σας ήταν εξασφαλισμένος κάθε μήνα, ή μήπως λόγω της ειδικής μορφώσεως σας ή της εύγλωττης ομιλίας σας; Γνωρίζετε ότι κανένα απ’ αυτά τα πράγματα δεν σας έβαλε σ’ αυτή τη θέσι. Όχι, διότι αν δεν ανταπεκρίνεσθε στα προσόντα που εκτίθενται στον λόγον του Θεού για τη θέσι του επισκόπου, δεν θα ήσαστε εκεί. Η δημοτικότης δεν αποτελεί προσόν για οποιονδήποτε. Το χρήμα δεν μπορεί να είναι έλξις για οποιονδήποτε ανιδιοτελή. Η πιο καλή μόρφωσις που αποκτάται σε θεολογικό σεμινάριο θα ήταν ανωφελής, και πόσο κενά θα ήσαν τα λόγια σας, αν και ελέχθησαν μ’ ευγλωττία, αν ενδιαφέρεσθε μόνο να γαργαλίζετε τα αυτιά της εκκλησίας!

 2. Τι πράγματι καθιστά ένα άτομο κατάλληλο για θέσι εποπτείας στην εκκλησία, και ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα της καλής ηγεσίας στα περασμένα χρόνια;

² Σεις, επομένως, είσθε στη θέσι σας υπηρεσίας επειδή η ορατή οργάνωσις του Θεού, υπό την διεύθυνσι του αγίου πνεύματός του, είδε κατάλληλο να ‘επιθέση χείρας’ επάνω σας, ναι, να σας διορίση να υπηρετήτε. Η προσπάθειά σας για μεγαλύτερη ωριμότητα και η επίδοσίς σας στη διακονία κατέληξαν σ’ αυτή τη μεγαλύτερη ευθύνη. Είναι μια σοβαρή ευθύνη, διότι σε κάθε στροφή απαντάτε στο άγιο πνεύμα, και όμως είναι μια ευτυχής ευθύνη. Γιατί; Διότι, καθώς το διατυπώνουν τα λόγια του Ιησού, που ανέφερε ο απόστολος Παύλος στους επισκόπους της Εφέσου, «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Η καλή εποπτεία, η επιμελής προσοχή σ’ εκείνους που είναι ολιγώτερο ώριμοι, η φροντίδα να τηρήται η εκκλησία καθαρή για την αληθινή λατρεία και να παραμένη ισχυρή η εκτίμησις για τη διακονία, είναι όλα παράγοντες ουσιώδεις για ένα υγιές, ευτυχές ποίμνιο που αυξάνει. Η οργάνωσις του Ιεχωβά σήμερα, όπως ο οργανωμένος λαός του στο παρελθόν, ευημερεί επειδή εκείνοι που βρίσκονται σ’ αυτήν επιθυμούν με όλη τους την καρδιά να εργάζονται μαζί, με ενότητα, για την εκπλήρωσι του θελήματός του. Αυξάνουν, όχι μόνο σε αριθμούς, αλλά και σε ποιότητα. Καλύτερη διακονία αγρού, με βραχείες, ενδιαφέρουσες ομιλίες στις θύρες, κατέληξε σε αποτελεσματικώτερο κήρυγμα των αγαθών νέων. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την υποβοήθησι ολιγώτερο πεπειραμένων διαγγελέων εβελτίωσε την ποιότητα του έργου. Οι επίσκοποι δίνουν τη δέουσα προσοχή στην οργάνωσι και επισκέπτονται εκείνους που έχουν ανάγκη βοηθείας για να τους ενθαρρύνουν πνευματικώς.

 3. Γιατί δίδονται πολλές νουθεσίες στους επισκόπους από τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του;

³ Πλείστοι επίσκοποι κάνουν μια πολύ καλή εργασία, και τα καλά των έργα δεν μένουν απαρατήρητα από τον Ιεχωβά ή από τους συμμάρτυράς των. «Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες. Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.» (Εβρ. 6:10-12) Επειδή ακριβώς ο επίσκοπος και οι βοηθοί του πρέπει να δείχνουν «την αυτήν σπουδήν» ως το τέλος, γι’ αυτό δίνονται τόσο πολλές συμβουλές στη Σκοπιά, στη Διακονία της Βασιλείας, στις συνελεύσεις και σε άλλες περιπτώσεις όσον αφορά την πιστότητα στις θέσεις εποπτείας.

 4. Γιατί είναι ανάγκη να κάνουν πλήρη τη διακονία των οι επίσκοποι;

⁴ Πόσο κατάλληλη είναι η συμβουλή στον επίσκοπο Τιμόθεο: «Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη»! Υπήρχαν ισχυροί λόγοι για να κάνουν πλήρη τη διακονία των οι επίσκοποι στην εποχή του Τιμοθέου, και οι ίδιοι λόγοι αληθεύουν και σήμερα. Ο απόστολος μάς λέγει στο ίδιο τέταρτο κεφάλαιο: «Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν· αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν· και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.»—2 Τιμ. 4:3-5.

 5. Ποια είναι η σημασία του «πλήρη», και τι προκύπτει όταν ο επίσκοπος φροντίζη πλήρως για τα καθήκοντά του;

⁵ Πώς πρόκειται ο επίσκοπος να κάμη τη διακονία του πλήρη; «Πλήρη» σημαίνει «μ’ ένα πλήρη τρόπο, σ’ ένα πλήρη βαθμό, τελείως, εντελώς, καθ’ ολοκληρίαν.» Αν ένας επίσκοπος εκτελή πλήρως τη διακονία του, δεν αφήνει τίποτε απαρακολούθητο ή μόνο μισοφτιαγμένο. Δίνει την κατάλληλη προσοχή σε όλες τις ευθύνες που αποτελούν μέρος της διακονίας του. Όταν ο επίσκοπος είναι ενθουσιώδης, προοδευτικός και ανήσυχος να εκπληρώση τις ευθύνες του και είναι ταχύς στο ν’ ανταποκρίνεται σε οδηγίες, η εκκλησία συχνά θ’ αντανακλά το ίδιο πνεύμα. Και το αντίστροφο είναι επίσης αληθινό. Αν ο επίσκοπος έχη έλλειψι πρωτοβουλίας, είναι βραδύς στο ν’ ακολουθή εντελώς τις οδηγίες, το ίδιο πνεύμα συνήθως θ’ αντανακλάται στην εκκλησία. Πρώτα απ’ όλα, ο επίσκοπος πρέπει να είναι καλός διάκονος στον αγρό. Πρέπει να γνωρίζη πώς να κηρύττη τα αγαθά νέα αποτελεσματικά, αν πρόκειται να είναι καλός διδάσκαλος των άλλων. Περισσότερα απαιτούνται από τον επίσκοπο, και έτσι πρέπει να υπάρχη καλή διακονία αγρού και επί πλέον καλό ποιμαντικό έργο από μέρους του. «Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.»—Λουκ. 12:48.

 6. Γιατί δεν πρέπει ο επίσκοπος ν’ αποθαρρύνεται αν ορισμένες συνθήκες ανωριμότητος εκδηλώνωνται κατά καιρούς;

⁶ Είναι η εκκλησία σας μια μικρή εκκλησία; Υπάρχει έλλειψις ωρίμων αδελφών για να αναλάβουν την ηγεσία, με συνέπεια να βαρύνη εσάς πολλή ευθύνη; Είναι μήπως η πρόοδος κάπως βραδεία ή ανταποκρίνονται οι αδελφοί με κάποια βραδύτητα; Μην αποθαρρύνεσθε. Ο Ιησούς δεν απεθαρρύνετο όταν ήσαν ολίγοι μόνο συνδεδεμένοι μαζί του. Με καλή επίβλεψι απ’ αυτόν οι αριθμοί ηύξαναν και ηύξανε επίσης η ωριμότης και η ανταπόκρισίς των στη διδασκαλία της αληθείας. Δεν υπάρχει λόγος ο επίσκοπος να φρονή ότι υπηρετεί απλώς ώσπου κάποιος άλλος πιο κατάλληλος να έλθη στη σκηνή. Θυμηθήτε ότι το άγιο πνεύμα σάς διώρισε μέσω της οργανώσεως του Ιεχωβά. Ακολουθείτε εντελώς με πιστότητα τις απαιτήσεις της θέσεως.

 7. Πώς μπορεί ο επίσκοπος να εκτελή στο πρόγραμμά του όλα τα ανατεθειμένα σ’ αυτόν καθήκοντα;

⁷ Η πλήρης εκπλήρωσις της διακονίας από μέρους του επισκόπου δεν απαιτεί πάντοτε περισσότερον καιρό, αλλ’ απαιτεί καιρό καλά δαπανημένο. Ένας επίσκοπος έχει μια βαριά ευθύνη και πολλά καθήκοντα να επιτελέση· αλλά ένα σταθερό, κανονικό βήμα θα κάμη να εκτελεσθούν όλα μέσα στο εβδομαδιαίο του πρόγραμμα. Πρόβλεψις απαιτείται για να δη τι χρειάζεται και να σχεδιάση ανάλογα. Ο επίσκοπος πρέπει να μάθη να αναθέτη κατάλληλα και σε άλλους ευθύνη, καθώς αναλαμβάνει και αυτός επίσης τη δική του μερίδα, σαν τον πιστό Νεεμία, ο οποίος όχι μόνο κατηύθυνε το πώς έπρεπε να γίνη το έργο, αλλά και συμμετείχε στο έργο με τους βοηθούς του. Επωφελείσθε πλήρως όλων των ευκαιριών για την εκτέλεσι των όσων σας ανατίθενται.

 8. Ποια είναι μια πρωταρχική ευθύνη του επισκόπου απέναντι εκείνων που είναι ασθενείς πνευματικώς;

⁸ Αποτελεί ευθύνη του επισκόπου να επισκέπτεται εκείνους που έχουν ανάγκη βοηθείας και να τους ενισχύη πνευματικώς. Πόσο αναψυκτική είναι σ’ αυτούς μια συζήτησις που συγκεντρώνεται στον λόγον του Θεού ή σ’ ένα πρόσφατο άρθρο της Σκοπιάς ή στις ευλογίες μιας πρόσφατης συνελεύσεως! Πότε μπορεί να κάνη αυτή την επίσκεψι; Εκτός από το να διαθέτη χρόνον για να επισκέπτεται αυτούς στα σπίτια τους σε κατάλληλες ώρες, μπορεί να χρησιμοποιή χρόνον για να επισκέπτεται τα κέντρα υπηρεσίας, πριν και μετά από τις συναθροίσεις, και όταν εκπαιδεύωνται διαγγελείς στην υπηρεσία του αγρού. Με το να γνωρίζη τι χρειάζεται και τις γενικές περιστάσεις του καθενός, μπορεί να δημιουργή ευκαιρίες για να εκπληρώνη αυτή τη Χριστιανική ευθύνη που βαρύνει τον επίσκοπο.

 9. Πώς μπορεί ο επίσκοπος να βοηθήση εκείνους που χρειάζονται ενθάρρυνσι και να δώση συμβουλή για προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

⁹ Οι ασθενέστεροι έχουν προβλήματα. Ενώ δεν αποτελεί ευθύνη του επισκόπου το να περιεργάζεται τις ιδιωτικές υποθέσεις των άλλων, εν τούτοις, ενθάρρυνσις και φιλάγαθη συμβουλή απ’ αυτόν θα βοηθήση συχνά έναν αδελφό, που βρίσκεται σε αποθάρρυνσι, για ν’ αντιμετωπίση καλύτερα την κατάστασί του. Δώστε υπόμνησι του λόγου του Θεού. Είναι ισχυρός και έχει την απάντησι για όλα τα προβλήματά μας. Ο επίσκοπος είναι πολυάσχολος, και αν είναι σε μια αρκετά μεγάλη εκκλησία, πολλοί θα επιθυμούν να μιλήσουν μαζί του στις συναθροίσεις, ειδικά αν αυτός είναι ευπρόσιτος και θέλη να βοηθήση τους αδελφούς. Αυτό θ’ απαιτήση να δώση προτεραιότητα σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη να τον ιδούν· αλλιώς, μερικοί θα λάβουν μέγα μέρος του χρόνου του, και άλλοι, βλέποντας ότι είναι πολύ απασχολημένος, θα διστάσουν να τον πλησιάσουν. Ο επίσκοπος δεν πρέπει ποτέ να είναι πάρα πολύ απασχολημένος ή πάρα πολύ αναμεμιγμένος σε άλλες υποθέσεις, ώστε να μη διαθέτη καιρό να μιλήση μ’ εκείνους που είναι δειλοί ή διστακτικοί να συζητήσουν την πνευματική τους ευεξία ή να ζητήσουν βοήθεια.

10. Πώς μπορούν όλοι στην εκκλησία να συνεργάζονται μ’ εκείνους που λαμβάνουν την ηγεσία στην εκκλησία, και, εκτός από την ενθάρρυνσι, τι χρειάζεται κατά καιρούς για να εξασφαλίζεται ενότης;

¹⁰ Ο επίσκοπος πρέπει να μπορή να προσαρμόζεται σε καταστάσεις που εγείρονται. Πρέπει να είναι φιλάγαθος και διακριτικός, αλλ’ όμως κατά καιρούς είναι ανάγκη να νουθετή τους ατάκτους. «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας. Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας. Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας.»—1 Θεσ. 5:12-15.

11. Πώς πρέπει ο επίσκοπος να δίνη προσοχή στην πνευματική ευεξία του και στο πρόγραμμά του εκτελέσεως καθηκόντων;

¹¹ Ένας καλός επίσκοπος πρέπει να παραμένη ισχυρός στην πίστι ο ίδιος και συγχρονισμένος στις ευθύνες του. Πρέπει να διαθέτη χρόνον τακτικά για κατ’ ιδίαν μελέτη και για προπαρασκευή των συναθροίσεων, κατανοώντας ότι μια καλή πνευματική δίαιτα είναι πολύ αναγκαία για τον εαυτό του και για ένα υγιές ποίμνιο. Δεν μπορεί να περιμένη ως την τελευταία στιγμή για να κάμη την προετοιμασία του. Αυτό είναι αναβολή και δείχνει ότι λείπει ένα καλό πρόγραμμα. Το να μην περιμένη ως την τελευταία στιγμή του παραχωρεί χρόνον για να σκεφθή τα πράγματα και να βλέπη προς τα εμπρός και έτσι ν’ αποφεύγη οποιαδήποτε άσοφη κίνησι. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι αξιόπιστος, και στην ώρα του, πράγμα που σημαίνει επίσης ότι και οι συναθροίσεις πρέπει να είναι στην ώρα των. Πρέπει ν’ αποτελή εξαίρεσι όταν οι συναθροίσεις υπερβαίνουν τον προσδιωρισμένον χρόνον. Όλοι στην εκκλησία πρέπει να γνωρίζουν τι να περιμένουν, ώστε να μπορούν να συνεργασθούν. Οι καλές συνήθειες είναι μεταδοτικές, Αν ο επίσκοπος έχη μια καλή τακτική κι ένα καλό πρόγραμμα, και άλλοι θα τείνουν ν’ ακολουθήσουν.

12. Για να εξασφαλισθή καλή οργάνωσις, τι απαιτείται συνεχώς από μέρους του επισκόπου;

¹² Ακρίβεια απαιτείται από μέρους του επισκόπου στη διευθέτησι της δράσεως της εκκλησίας. Οι διακονικοί υπηρέται διορίζονται για να τον βοηθούν. Πρέπει να υπάρχη στενή συνεργασία μεταξύ όλων όσοι βρίσκονται σε θέσεις προσδιορισμένων καθηκόντων. Ο επίσκοπος πρέπει να λαμβάνη την ηγεσία, και όμως δεν είναι ένας διευθυντής. Εξ άλλου, πρέπει να τυγχάνη σεβασμού ως ο κυρίως υπεύθυνος στο να κατευθύνη τις υποθέσεις της εκκλησίας, θα χρειάζεται να συνεργάζεται στενά με τους βοηθούς του και να τους εκπαιδεύη όταν είναι ανάγκη, έτσι ώστε το έργον των να εκτελήται επίσης πλήρως. Όλα τα μέρη της εκκλησίας απαιτούν επιθεώρησι, έλεγχο, προσαρμογή, προτροπή, εξομάλυνσι πραγμάτων, βελτίωσι συνεργασίας, λείανσι τραχειών θέσεων, και ούτω καθεξής. Όλη η δράσις πρέπει να προχωρή ομαλά, αλλά όχι με τόση γοργότητα ή τόσο ψυχρή αποτελεσματικότητα ώστε οι ανάγκες των προβάτων να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν.—1 Πέτρ. 5:1-4.

13. Πώς ατομική προσοχή δίδεται στον καθένα στην οργάνωσι, και τι μπορεί να κάμη ο επίσκοπος για να βελτιώση αυτή τη διευθέτησι;

¹³ Όχι ανόμοια με τη διοργάνωσι των Ισραηλιτών υπό τον Μωυσή, η εκκλησία είναι διηρημένη σε ομίλους δέκα ή περισσοτέρων, με βοηθούς του επισκόπου διωρισμένους να φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες κάθε ομάδος. Εδώ ακριβώς μπορεί να δίδεται ατομική προσοχή. Σ’ αυτά τα κέντρα υπηρεσίας γίνεται κάθε εβδομάδα μελέτη βιβλίου και διευθετείται δράσις του αγρού από αυτές τις βασικές τοποθεσίες. Η Εταιρία εισηγήθη ένα πρόγραμμα για να επισκέπτεται ο επίσκοπος αυτά τα κέντρα υπηρεσίας και να εξελέγχη την πρόοδο τους. Ως επίσκοπος θα φροντίζη να βλέπη πώς προοδεύει ο όμιλος, τόσο σε πνευματική γνώσι, όσο και στο κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ο οδηγός μελέτης βιβλίου είναι υπεύθυνος να λαμβάνη την ηγεσία, ο δε επίσκοπος επιθεωρεί πώς διεξάγεται η μελέτη και πώς ο όμιλος οδηγείται στη διακονία του αγρού. Υπάρχουν μήπως κάποια προβλήματα, όσον αφορά την κάλυψι του τομέως με το άγγελμα και την παρακολούθησι των ενδιαφερομένων με επανεπισκέψεις και Γραφικές μελέτες, ώστε κατάλληλα να συναθροισθούν τα «άλλα πρόβατα»; Εργάζεται ο όμιλος μαζί με ενότητα; Λειτουργεί αποτελεσματικά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα; Ίσως ο όμιλος γίνεται κάπως μεγάλος και χρειάζεται να σχηματισθή ένας νέος όμιλος. Τότε μπορεί να υπάρχη μια ιδιαίτερη αδυναμία στη δράσι του αγρού ή στην υποστήριξι της μελέτης. Ο επίσκοπος μπορεί φιλάγαθα να μιλή με τον όμιλο και τα άτομα καθώς χρειάζεται για να ενθαρρύνη σε μεγαλύτερη δράσι και πιστότητα.

14, 15. Ποια πρόσθετη ευθύνη βαρύνει τον επίσκοπο, καθώς και όλους όσοι είναι συνδεδεμένοι στην εκκλησία, όσον αφορά την καθαρότητα της οργανώσεως;

¹⁴ Πλήρης εκτέλεσις της διακονίας από μέρους του επισκόπου απαιτεί επίσης επιμέλεια στο να διατηρήται η οργάνωσις καθαρή. Ενώ ο επίσκοπος και οι δύο άλλοι αδελφοί της υπηρεσιακής επιτροπής της εκκλησίας έχουν την κυρία ευθύνη να φροντίζουν για την καθαρότητα της οργανώσεως, ευθύνη βαρύνει και όλους στην εκκλησία να εμποδίζουν το να διαπεράση κάποια ζύμη την εκκλησία και να την διαφθείρη. Η επιτροπή πρέπει να παρατηρή «μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού· “μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν,” και δια ταύτης μιανθώσι πολλοί· μήπως ήναί τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού.»—Εβρ. 12:15, 16.

¹⁵ Ο επίσκοπος και οι βοηθοί του θα είναι προσεκτικοί να μην περιεργάζωνται τις προσωπικές υποθέσεις των άλλων. Οι προσωπικές υποθέσεις συχνά μπορούν και πρέπει να τακτοποιούνται με το ν’ ακολουθήται η Γραφική πορεία ενεργείας που περιγράφεται στο κατά Ματθαίον 18:15, 16. Αν είναι ανάγκη, μια υπόθεσις μπορεί να χρειάζεται την προσοχή της εκκλησίας μέσω των αντιπροσωπευτικών της μελών, της επιτροπής, και τούτο μπορεί να γένη σε αρμονία με το Ματθαίος 18:17. Μια ισχυρή και δραστήρια εκκλησία ενδυναμώνεται απέναντι των παρεισδύσεων της πονηρίας.

16. Πώς εξεικόνισε ο Ιησούς τη σπουδαιότητα του να λάβωμε φροντίδα για τα συμφέροντα της Βασιλείας που μας είναι εμπιστευμένα, είτε μας εξεχωρήθησαν πολλά είτε ολίγα;

¹⁶ Ο Καλός Ποιμήν, Χριστός Ιησούς, ετόνισε τη σπουδαιότητα της επιμελούς εκτελέσεως από τους επισκόπους τού ανατεθειμένου σ’ αυτούς έργου, μέσω μιας παραβολής. Σε τρεις δούλους εδόθησαν μναι για να εμπορευθούν μ’ αυτές. Ο πρώτος δούλος με σκληρή εργασία μπόρεσε να μετατρέψη τη μία μνα σε δέκα μνας. Έλαβε λόγια επαίνου από τον κύριο: «Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων.» Ο δεύτερος δούλος έλαβε μία μνα και την μετέτρεψε σε πέντε μνας. Και αυτός επίσης έλαβε ένα «Εύγε» και του εδόθη εξουσία επάνω σε πέντε πόλεις. Ένας τρίτος έλαβε μία μνα, αλλά φοβήθηκε να την διακινδυνεύση ή να τη χάση· την έκρυψε, λοιπόν. Ο κύριος στην επιστροφή την πήρε απ’ αυτόν με μια επίπληξι και την έδωσε σ’ εκείνον που είχε δέκα. Αυτό εξεικονίζει καλά τη σπουδαιότητα της βελτιώσεως, προαγωγής και αυξήσεως των συμφερόντων της Βασιλείας που είναι εμπιστευμένα στη φροντίδα μας.—Λουκ. 19:15-27.

17. Γιατί οι επίσκοποι πρέπει να είναι επιμελείς στο να φροντίζουν καλά για ό,τι είναι εμπιστευμένο στη φροντίδα τους, και πώς ο Ιησούς έδωσε καλό παράδειγμα επισκόπου;

¹⁷ Οι επίσκοποι ιδιαίτερα είναι υπεύθυνοι να φροντίζουν πιστά για τα συμφέροντα του Βασιλέως εδώ στη γη ως για κάτι εμπιστευμένο σ’ αυτούς, αποβλέποντας στον καιρό που ο Κύριος θ’ απαιτήση λογαριασμό των αποτελεσμάτων του έργου των. Εκείνο που σας ανετέθη μπορεί να είναι βαρύ και κατά καιρούς μπορεί να είσθε καταπονημένοι καθώς εργάζεσθε επιμελώς για να εκτελέσετε ό,τι απαιτείται. Εξ άλλου, εκείνο που σας ανετέθη μπορεί να φαίνεται σ’ εσάς μικρό και, κατά συνέπειαν, μπορεί να του δώσετε ολίγη μόνο προσοχή. Θυμηθήτε, εκείνος, που είναι πιστός στα ολίγα, θα είναι πιστός και στα πολλά. Φροντίστε καλά για οποιαδήποτε ευθύνη και για όλες τις ευθύνες που σας εδόθησαν από τον Ιεχωβά, πάντοτε αποβλέποντας σ’ αυτόν για να λάβετε τη δύναμι και τη σοφία που σας χρειάζονται για να εκτελέσετε το έργο σας καλά. Ο Ιησούς ήταν ένα καλό παράδειγμα επισκόπου από αυτή την άποψι. «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Αργότερα σε προσευχή στον Ιεχωβά είπε: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω.»—Ιωάν. 17:4.

18. Πώς ο απόστολος Παύλος έδωσε καλό παράδειγμα επισκόπου ή οικονόμου στην οργάνωσι του Θεού;

¹⁸ Ο απόστολος Παύλος ενεθάρρυνε άλλους να τον ακολουθούν όπως ακριβώς αυτός ακολουθούσε τον Χριστό. Εξετάζοντας την «οικονομία» του, είπε: «Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω. Επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν.» (1 Κορ. 9:16, 17) Αργότερα, στον Τιμόθεο, μέσα στην τελευταία κανονική επιστολή του, ανέφερε: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»—2 Τιμ. 4:6-8.

19. Ποια πρέπει να είναι η διάθεσις όλων εν σχέσει με μεγαλύτερα προνόμια στην οργάνωσι του Ιεχωβά, και ποια θα είναι η ανταμοιβή στον καθένα, ανάλογα με το πώς υποτάσσεται στη διεύθυνσι του Ιεχωβά ως του μεγάλου Επισκόπου;

¹⁹ Επίσκοποι, αποδειχθήτε πιστοί και εκτελέστε πλήρως τη διακονία σας όπως έκαμαν αυτοί που είναι καλά παραδείγματα. Βοηθοί υπηρέται και οδηγοί, χωρίς φιλοδοξία και απληστία, αναζητήστε μεγαλύτερα προνόμια, στέκοντας πάντοτε έτοιμοι να αναλάβετε ολοένα περισσότερη ευθύνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Και, είτε είσθε ένας επίσκοπος είτε ένας ταπεινός κήρυξ των αγαθών νέων, να θυμάστε τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς τους Εβραίους: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.» (Εβρ. 13:17) Η ημέρα της επιθεωρήσεως είναι παρούσα. Ο Ιεχωβά λαμβάνει από όλα τα έθνη εκείνους που είναι άξιοι αιωνίου ζωής, για να ζήσουν υπό την βασιλεία του Υιού του. Αυτή εξεικονίσθη από τον Ιωάννη ως μια λάμπουσα πόλις, της οποίας οι πύλες παραμένουν ανοιχτές για να δέχονται όλους όσοι διψούν δικαιοσύνη. «Και δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν ουδέν το οποίον μιαίνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψεύδος· αλλά μόνον οι γεγραμμένοι τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου.»—Αποκάλ. 21:27.

Ο Πιστός Δημιουργός

«Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.»—Έξοδ. 34:6.

 1, 2. Ποιες είναι μερικές από τις σύγχρονες ιδέες περί «Θεού»;

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ να λατρεύη κανείς κάποιον ή κάτι είναι έμφυτη σε όλους τους ανθρώπους. Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές και διάφορες ιδέες περί «Θεού». Μερικοί λέγουν, Δεν μπορώ να κατανοήσω τον «Θεό», και δεν κάνουν καμμιά προσπάθεια να κατανοήσουν. Άλλοι λέγουν, Δεν υπάρχει Θεός. Εν τούτοις, λατρεύουν το «εγώ», τους αθλητικούς ήρωας, τους κινηματογραφικούς αστέρας και τα όμοια. Έπειτα υπάρχουν άλλοι, των οποίων η αντίληψις περί «Θεού» παριστάνεται σε μια μυστική τριάδα, σ’ ένα φωτοστεφανωμένον άγιο ή Βούδδα, ή σε κάποιον δαπανηρό θρησκευτικό ναό. Μερικοί θεοί είναι θεοί που φαίνονται άκακοι, θεοί «καλής τύχης». Άλλοι είναι οι με στοργή περιβαλλόμενες ψυχές πολεμιστών, ή πνεύματα προγόνων που λέγεται ότι επιστρέφουν σε ωρισμένες εορτάσιμες ημέρες για να λάβουν τις σπάταλες προσφορές τροφής και ποτού που κάνουν οι επιζώσες οικογένειες των.

² Σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα υπάρχουν πλήθη νέων θεών, ή παλαιών θεών με νέα ονόματα. Ένας όμιλος από είκοσι πέντε Καθολικούς και Διαμαρτυρόμενους θεολόγους της Αμερικής έδωσε προσφάτως σε μερικούς απ’ αυτούς τα ονόματα «φυσική δύναμις και άνεσις», «οικονομική ασφάλεια», «γόητρον», «φύλον», «επιστήμη», «κοινωνική θέσις», «ατομική δύναμις», «σεξουαλική επιθυμία» και «πόλεμος».a Ακόμη και τα Σοβιέτ έχουν τους θεούς των, όπως τον Μαρξ, τον μονήρη Λένιν και τον «θεόν των φρουρίων».—Δαν. 11:38, ΜΝΚ.

 3. Ποιες σαφείς δηλώσεις κάνει η Βίβλος για τον πιστό Θεό;

³ Απέναντι της συγχύσεως του κόσμου περί «Θεού», τι χαρά είναι να διαβάζωμε τις σαφείς δηλώσεις της Βίβλου για τον πιστό Θεό και Δημιουργό, ο οποίος είναι «πολυέλεος και αληθινός»! Αυτός είναι που εκφράζει πιστή αγάπη προς το πλάσμα του τον άνθρωπο, οδηγώντας τον σε κατευθύνσεις δικαιοσύνης και διδάσκοντάς τον την αλήθεια των αιωνίων σκοπών Του. Αυτός είναι όχι μόνο ο αληθινός Θεός και Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους, αλλά και ο αξιόπιστος Φίλος ανθρώπων πίστεως. (Γεν. 5:22-24· 6:9· Ιάκ. 2:23) Εκείνοι που γίνονται φίλοι αυτού του στοργικού Θεού ευφραίνονται ν’ ακούουν το όνομά του και να ονομάζονται με το όνομά του, διότι αυτό το όνομα φέρει μαζί του κάθε τι που πρέπει να υπεραγαπάται προς την κατεύθυνσι του ελέους, της πιστότητος και της αληθείας.

 4, 5. (α) Πώς ο Δημιουργός ο ίδιος έκαμε διακήρυξι όσον αφορά το όνομά του; (β) Ποιο βάθος εννοίας έχει το όνομά του για κείνους που αυτός ευνοεί;

⁴ Ποιος θα μπορούσε να είναι περισσότερο αρμόδιος να κάμη γνωστό το ένδοξο όνομα του Θεού, του Δημιουργού, από τον πιστό Δημιουργό τον ίδιο; Και αυτό κάνει! Ακούστε τα λόγια του προς τον προφήτη Μωυσή: «Και παρήλθεν ο Ιεχωβά έμπροσθεν αυτού, και εκήρυξε: ‘Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός’.» (Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ) Τι έμφασι δίδει στο γεγονός ότι έχει όνομα! Είναι ένα όνομα που τον προσδιορίζει ως τον Μέγαν Θεόν Προθέσεων, ο οποίος εκπληρώνει το θέλημά του με βέβαιη επιτυχία, Ιεχωβά! Ιεχωβά! Είναι το όνομα το υπεράνω όλων των άλλων ονομάτων—αμετάβλητο, αιώνιο και που εκφράζει τη μεγαλοπρεπή προσωπικότητα του πιστού Δημιουργού του ίδιου.—Ησ. 55:8-11.

⁵ Στον νέο κόσμο, που σκοπεύει ο Ιεχωβά να δημιουργήση, το απαράμιλλο όνομά του θα εξυψώνεται επάνω από όλους τους ουρανούς. Και η γη, επίσης, θα γίνη ένα αγιαστήριο για τον αίνο του. Τότε θα εκπληρωθή η ένδοξη υπόσχεσίς του: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.» (Αποκάλ. 21:3, 4) Αυτή η ευτυχής σχέσις μεταξύ Θεού και ανθρώπου θα είναι τόσο στενή και θα αφθονή τόσο από την υπεροχή του ελέους, ώστε η ζωή στον νέο κόσμο θα υπερχειλίζη από χαρά και αγαλλίασι. (Ησ. 65:17, 18) Ένας πιστός Φίλος και Δημιουργός πράγματι! Ένας Θεός ελεήμων και φιλάνθρωπος, και διακρινόμενος από όλους τους «μη θεούς» αυτού του διεφθαρμένου κόσμου με το μοναδικό, το ασύγκριτο, το μεγαλοπρεπές όνομά του—ΙΕΧΩΒΑ!—Ψαλμ. 115:1-4· Ησ. 37:18-20, ΜΝΚ.

Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ

 6. (α) Τι πρέπει να εμπνέουν σ’ εμάς τα πιστά δημιουργήματα του Ιεχωβά; (β) Πώς ψάλλονται στους ουρανούς οι αίνοι του δημιουργού;

⁶ Παρατηρήστε την πιστότητα του Ιεχωβά όπως εκφράζεται στα δημιουργήματά του. Δεν εμπνέει τούτο και σ’ εμάς πιστότητα στο να μελετούμε τον λόγον του και να πράττωμε το θείο του θέλημα; (Ψαλμ. 19:1, 14) Από αμνημονεύτων χρόνων τα πλήθη του ουρανού αινούσαν τον Ιεχωβά για τα πιστά δημιουργήματα του. (Ιώβ 38:4-7) Ως την ημέρα αυτή, η πιστή αυτή οργάνωσις ζώντων πλασμάτων προσφέρει «δόξαν και τιμήν και ευχαριστίαν εις τον καθήμενον επί του θρόνου, εις τον ζώντα εις τους αιώνας των αιώνων». Εκείνοι που ηγοράσθησαν από τη γη για να κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία με τον Χριστό Ιησού, τον Υιόν του Θεού, αναλαμβάνουν επίσης το άσμα του αίνου: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»—Αποκάλ. 4:9-11, ΜΝΚ.

 7. Πώς παρατηρείται σκοπός στη δημιουργία της γης από τον Ιεχωβά;

⁷ Οι δημιουργίες του Ιεχωβά αφθονούν από θαυμαστό σκοπό. Μολονότι η γήινη δημιουργία είναι μια μικρότερη αντανάκλασις της δόξης της ουρανίας δημιουργίας, όμως εμείς επάνω στη γη μπορούμε να θαυμάζωμε για τη γενναιόφρονα προμήθεια που έκαμε ο Θεός για το ανθρώπινο γένος. Έθεσε στη θέσι των τον ήλιο, τη γη και τη σελήνη, όλα σε κατάλληλη σχέσι μεταξύ των, έτσι ώστε η γη να εφοδιάζεται με θερμότητα, φως και ενέργεια, με νύχτα και ημέρα, με τις εποχές και τις παλίρροιες. Οι φυσικές δυνάμεις της γης ισορροπήθησαν όλες θαυμαστά, σύμφωνα με το σχέδιο της μεγάλης Δημιουργικής διανοίας. Αληθινά, «μεγάλα τα έργα του Ιεχωβά, εξηκριβωμένα υπό πάντων των ηδυνομένων εις αυτά. Ένδοξον και μεγαλοπρεπές το έργον αυτού, και η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα. Αξιομνημόνευτα έκαμε τα θαυμάσια αυτού.—Ψαλμ. 111:2-4, ΜΝΚ.

 8. Για ποιες επίγειες προμήθειες πρέπει ο άνθρωπος να αποδίδη στον Δημιουργό εγκάρδιες ευχαριστίες και αίνο;

⁸ Αυτά τα έργα εκπλήττουν με τη σοφία τους και την έκτασί τους. Πόσο πλούσιο είναι το απόθεμα της γης σε ορυκτά και έλαια, και πόσο άφθονο εκείνο το ουσιωδώς χρήσιμο στοιχείο—το νερό! Ο Ιεχωβά έκαμε επίσης τον αέρα για να τον αναπνέη ο άνθρωπος, και να διατηρήται σε δροσερότητα και καθαρότητα—μια προμήθεια που οι αχάριστοι άνθρωποι κατεχράσθησαν σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με καπνό και ραδιενέργεια. (2 Τιμ. 3:1, 2) Παρήγαγε μια άφθονη ποικιλία φυτικής ζωής, προικισμένης με αξιοσημείωτες δυνάμεις φωτοσυνθέσεως, με την οποία το ηλιακό φως συλλαμβάνεται και οικοδομείται σε τροφή που είναι πλούσια σε ενέργεια. Και τι ευρεία σειρά εδεσματολογίων ετοίμασε για τη μέλλουσα απόλαυσι του ανθρώπου! Επί πλέον, εδημιούργησε την έγχρωμη παράταξι ψαριών, πουλιών και ζώων, για την εξυπηρέτησι και ευχαρίστησι του ανθρώπου. Αληθινά η από τον Θεό προετοιμασία και προμήθεια της γης ως δώρου του για το ανθρώπινο γένος είναι ένα υπέρτατο παράδειγμα της πιστότητός του και του ελέους του. Τι εγκάρδιο θαυμασμό και αίνο πρέπει να διεγείρη ανάμεσα στους Θεοσεβείς ανθρώπους!—Ψαλμ. 37:29· Ιώβ 12:7-10.

 9, 10. Από ποιες απόψεις ο άνθρωπος ο ίδιος είναι ένα αριστούργημα ανάμεσα στα δημιουργήματα του Ιεχωβά;

⁹ Δημιουργώντας τον ίδιο τον άνθρωπο, ο Ιεχωβά επρομήθευσε διάνοια, σώμα, μια σειρά οργάνων και ικανότητα και δεξιότητα για εργασία, τα οποία είναι θαύμα θαυμάτων σε όλη την υλική δημιουργία. Παρατηρήστε, παραδείγματος χάριν, τις Θεόδοτες ικανότητες της λαλιάς, της ακοής, της γραφής και της αναγνώσεως. Ο άνθρωπος του Θεού, αν και πεσμένος από την τελειότητα, μπορεί να αναφωνή: «Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο.»—Ψαλμ. 139:14.

¹⁰ Τι θαυμαστό αριστούργημα κατασκευής είναι ο ευθύς ανθρώπινος σκελετός! Το σχέδιο και η ισορροπία του σώματος, η μηχανική του και η χημεία του, και το καταπληκτικό σύστημα των νεύρων, της διανοίας και των αισθήσεων, δεν έχουν το όμοιό των στις ανθρώπινες επιστημονικές επιτεύξεις. Συλλογισθήτε εκείνους τους δέκα θαυμαστά σχεδιασμένους μοχλούς, τα ανθρώπινα δάκτυλα. Ακόμη και ο ευφυέστερος μηχανικός δεν θα μπορούσε ποτέ να έχη επινοήσει, ή κατασκευάσει, κάτι τόσο ωραίας χρησιμότητος. Συλλογισθήτε, επίσης, ότι καμμιά ανθρώπινη παραγωγή σ’ αυτή τη γη, από ένα μικροσκοπικό «τρανσίστορ» ως ένα ισχυρό υπερωκεάνειο, δεν θα μπορούσε να έχη κατασκευασθή χωρίς τον επιδέξιο χειρισμό αυτών των Θεοδότων δακτύλων.—Παροιμ. 31:10-13.

11. Πώς το θαύμα της αναπαραγωγής δείχνει την πιστότητα του Δημιουργού;

¹¹ Μια περαιτέρω στοργική προμήθεια του πιστού Δημιουργού προς τον άνθρωπο, είναι ότι τον επροίκισε με τη δύναμι της αναπαραγωγής του είδους του. «Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γέν. 1:27, 28) Υπάρχει κάτι τόσο θαυμαστό στο βασίλειο της υλικής δημιουργίας όπως αυτό το θαύμα της αναπαραγωγής; Κανείς εξωτερικός αρχιτέκτων ή φωτογραφικό σχεδιάγραμμα δεν καθορίζει τη μορφή που θα λάβη ένα αναπτυσσόμενο έμβρυο. Το ωοκύτταρο, μια και έγινε γόνιμο, διαιρείται και πολλαπλασιάζεται μόνο του. Με θαυματουργικές μεθόδους—σχεδιασμένες από τον πάνσοφο Δημιουργό και διαβιβαζόμενες μέσα από κάθε γενεά του ανθρωπίνου γένους—το έμβρυο αναπτύσσεται σύμφωνα με το πρότυπο, παράγοντας κεφαλή, σώμα, βραχίονας και σκέλη. Δεν χρειάζεται να εισαχθούν εξωτερικά οικοδομικά υλικά για να διαμορφωθούν εκείνα τα σπινθηρίζοντα μάτια, εκείνη η ισχυρή καρδιά, ή η μαλακή κόμη, που θα παράσχη ομορφιά και προστασία. Όλα παράγονται με θαυμάσιο τρόπο από το χημικό εργαστήριο των πάντοτε πολλαπλασιαζομένων κυττάρων. Ως κατάληξις αυτής της από τον Θεό διατεταγμένης μεθόδου, γεννάται ένα άλλο βρέφος, με προοπτική περαιτέρω αναπτύξεως ως την πλήρη ακτινοβολία της ανδρικής ή γυναικείας φύσεως. Αληθινά μπορούμε να ευχαριστούμε και αινούμε τον πιστό Δημιουργό για τη διάταξί του, με την οποία έχομε λάβει το δώρο της ανθρωπίνης ζωής.—Ψαλμ. 139:15-17· Εκκλησ. 11:5.

12. Πώς πρέπει το ανθρώπινο γένος να εκφράση τις ευχαριστίες του για τις προμήθειες του Θεού;

¹² Με τελειότητα σοφίας ο Ιεχωβά εδημιούργησε τη γη για τον άνθρωπο και τον άνθρωπο για τη γη. Με ευγνωμοσύνη όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει να διακηρύξη: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά. Ιεχωβά Θεέ μου, εμεγαλύνθης σφόδρα· τιμήν και ευπρέπειαν είσαι ενδεδυμένος. Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, ω Ιεχωβά! τα πάντα εν σοφία εποίησας.» Ο θνητός άνθρωπος πρέπει να θέλη να χρησιμοποιή όλο το Θεόδοτο σώμα του, τις ικανότητές του και τη ζωτική του δύναμι προς τιμήν του Θεού του και Πλάστου του. Η έκφρασίς του πρέπει να είναι: «Η γη, ω Ιεχωβά, είναι πλήρης του ελέους σου· δίδαξόν με τα διατάγματα σου. Πάντα τα προστάγματα σου είναι πιστότης.»—Ψαλμ. 104:1, 24· 119:64, 86, ΜΝΚ.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

13. Γιατί μπορεί ο άνθρωπος να είναι ευγνώμων επειδή επλάσθη κατ’ εικόνα του Θεού και του Υιού του;

¹³ «Δίδαξόν με τα διατάγματά σου.» Πόσο κατάλληλη είναι αυτή η αίτησις! Το έλεος του πιστού Δημιουργού πρέπει να υποκινήση τη Θεόδοτη ανθρώπινη διάνοια να κάμη μια τέτοια ακριβώς ικεσία. Τι θαυμαστή ικανότης είναι η ικανότης της διανοίας! Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα για το ότι «είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών»! Έτσι ο Ιεχωβά έθεσε στον θνητό άνθρωπο θεοσεβή νοημοσύνη και ιδιότητες διανοίας, που τόσο θαυμαστά ασκούν Αυτός και ο αγαπητός Του ουράνιος Υιός. Ο άνθρωπος επλάσθη με την ικανότητα να εκτιμά τις θείες αρχές που θα κυβερνούσαν την ύπαρξί του. Οι νόμοι του Θεού εξετέθησαν σαφώς σ’ αυτόν. Με στοργική υπακοή ο άνθρωπος μπορούσε τώρα να δείξη ευγνωμοσύνη για όλη τη γενναιόδωρη προμήθεια του Ιεχωβά στον επίγειο παράδεισο.—Γέν. 1:26-31.

14, 15. (α) Σε τι απέτυχε ο Αδάμ, και με ποιο αποτέλεσμα στο ανθρώπινο γένος; (β) Πώς ενήργησε τώρα ο Δημιουργός για την εκτέλεσι του θελήματός του όσον αφορά τη γη;

¹⁴ Ο πρώτος άνθρωπος απεδείχθη άπιστος σ’ αυτή την ένδοξη παρακαταθήκη, και ως αποτέλεσμα ο θάνατος εβασίλευσε πάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος. (Ρωμ. 5:12-14) Τι χονδροειδής αγνωμοσύνη από μέρους του Αδάμ! Εν τούτοις, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να είναι πάντοτε πιστός στον θείο του σκοπό όσον αφορά αυτή τη γη, η οποία εδημιουργήθη για να γίνη ένας παγγήινος παράδεισος προς αίνον του. (Ησ. 45:18, 19) Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, απέστειλε τον αγαπητό του Υιό στη γη για να κάμη γνωστό το όνομα του πιστού Δημιουργού και να γίνη αντίλυτρον για κείνους που εξασκούν πίστι στην προμήθεια του Θεού.—Ιωάν. 1:14· 3:16· 17:6.

¹⁵ Αυτός ο Υιός, Ιησούς Χριστός, ήταν πιστός στη μαρτυρία του για τον Ιεχωβά, ακόμη και ως ένα σκληρό θάνατο επάνω σε ξύλο. (Αποκάλ. 1:5· 3:14) Για τούτο ο Ιεχωβά ανέστησε τον Υιό του και τον εξύψωσε στα δεξιά Του, στη θέσι της ευνοίας Του στους αοράτους ουρανούς. Από το 1914 μ.Χ. ο Υιός κυβερνά στη βασιλεία του Θεού, έχοντας λάβει εξουσία και δύναμι για την εκτέλεσι του θελήματος του Δημιουργού όσον αφορά αυτή τη γη. Εκλήθη «Πιστός και Αληθινός» και σε αρμονία με τούτο προετοιμάζεται τώρα να διεξαγάγη τον δίκαιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, για τον σκοπό του καθαρισμού του ουρανού και της γης και από το τελευταίο ίχνος πονηρίας.—Αποκάλ. 19:11-21.

16. Ποια νέα κτίσι παρήγαγε ο Ιεχωβά, και ποια προσδοκία βρίσκεται εμπρός για το ευπειθές ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Με πιστότητα στον σκοπό του ο Ιεχωβά παρήγαγε τώρα μια νέα κτίσι: «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα.» (2 Κορ. 5:17) Αυτοί οι «εν Χριστώ» είναι οι «κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» μέσα από το ανθρώπινο γένος, και θα κυβερνήσουν ως βασιλείς με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία του για την ευλογία των εθνών του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Ήδη «όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση», έχει συναχθή από 185 έθνη και νησιωτικές περιοχές της γης, και προετοιμάζεται να επιζήση πέρα από το τέλος αυτού του κόσμου, για αιώνια ζωή στην επίγεια επικράτεια της Βασιλείας.—Αποκάλ. 17:14· 14:3· 7:4, 9-17· Ματθ. 25:31-34.

17. Τι απαιτείται από όλους όσοι θα εισέλθουν στον νέο κόσμο του Δημιουργού, και ποια παραδείγματα πρέπει ν’ ακολουθήσουν αυτοί;

¹⁷ Πιστότης και ακεραιότης απαιτούνται από όλους όσοι θα εισέλθουν στον δίκαιο νέο κόσμο του Δημιουργού. Ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι πιστός σε όλη τη δημιουργία του και τη δράσι του, οι δε αφιερωμένοι Χριστιανοί πρέπει επίσης να καλλιεργούν αυτή την ιδιότητα. «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Ο Χριστός Ιησούς είναι επίσης εξέχων στην πιστότητά του να πράττη το θείο θέλημα. Ο Ψαλμός 40:8 εξεπληρώθη αληθινά σ’ αυτόν: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» Κι εμείς επίσης μπορούμε να έχωμε τον νόμον του Θεού γραμμένον στα ενδόμυχά μας με το να μελετούμε με προσευχή τον λόγον του, με το να έχωμε συνεχή επικοινωνία με τον λαόν του σε συνάθροισι και σε υπηρεσία, και με το ν’ ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες της επιδοκιμασμένης οργανώσεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους.—Ματθ. 24:14, 45-47.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΙΣ ΘΕΙΕΣ ΑΡΧΕΣ

18. (α) Ποια είναι η προσευχή εκείνων που υποστηρίζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας; (β) Πώς ο Θεός αποδεικνύεται πιστός σε καιρό δοκιμασίας;

¹⁸ Σ’ αυτή την πονηρή ημέρα, η προσευχή μας είναι «να τρέχη ο λόγος του Ιεχωβά και να δοξάζηται». Αν όλοι κρατούμε ακεραιότητα για την υποστήριξι των συμφερόντων της Βασιλείας, τότε ασφαλώς θα εξακολουθήσωμε να συμμετέχωμε σε μια μεγαλειώδη επέκτασι του έργου. Επί πλέον, ο πιστός Δημιουργός θα μας ενισχύση να σταθούμε απέναντι των ραπισμάτων του κόσμου του Σατανά. «Πιστός όμως είναι ο Κύριος, όστις θέλει σας στηρίξει και φυλάξει από του πονηρού.» (2 Θεσ. 3:1-3, ΜΝΚ) Σε καιρούς πειρασμού και διωγμού θα εύρωμε δύναμι στις περαιτέρω υποσχέσεις του: «Πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1 Κορ. 10:13) «Ώστε και οι πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού, ας εμπιστεύωνται τας εαυτών ψυχάς εις αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία.» (1 Πέτρ. 4:19) Να έχετε πάντοτε εμπιστοσύνη ότι πιστότης στην υποστήριξι του έργου του Θεού και των αρχών του θα φέρη πλούσια ανταμοιβή από τον «Ιεχωβά, όστις είναι πιστός».—Ησ. 49:7, ΜΝΚ.

19. Ποια αρχή τηρούν οι αληθινοί Χριστιανοί σχετικά με την αποκλειστική αφοσίωσι, και πώς;

¹⁹ Ποιες είναι μερικές από αυτές τις αρχές; Μια εξέχουσα αρχή, που εξετέθη μέσω του Μωυσέως, και επανελήφθη από τον Χριστό Ιησού όταν ήταν στη γη, είναι ότι «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά». (Δευτ. 6:4· Μάρκ. 12:29, ΜΝΚ) Αυτή η θεμελιώδης αρχή αληθινής λατρείας εξαλείφει όλους τους άλλους θεούς, είτε αυτοί είναι ο Βάαλ, μια τριάς θεών, ο Αλλάχ, ο Βράχμα, ο Βούδδας, είτε ο Ερυθρός θεός του Κομμουνισμού. Σε αρμονία με αυτή την αρχή, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα συμβιβασθούν, όπως στο να συναινέσουν σε μια κατά μέρος Χριστιανική και κατά μέρος Βουδδιστική υπηρεσία κηδείας. Ούτε θα συμβιβασθούν λαμβάνοντας μέρος σε μια τοπική θρησκευτική ιεροτελεστία προς τιμήν θεών της κοινότητος. «Μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.»—Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ.

20. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποφεύγουν μικτούς γάμους;

²⁰ Από σεβασμό γι’ αυτή την αρχή, επίσης, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να λάβουν μέρος σε μικτούς γάμους ή να συναινέσουν στον γάμο των γυιών των και των θυγατέρων των με οπαδούς ενός άλλου θεού ή εντελώς αθέους. Ο κίνδυνος από την πορεία αυτή είναι εξίσου πραγματικός όσο και στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ, όταν ο Ιεχωβά προειδοποιούσε σχετικά με τα γύρω έθνη: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου· διότι θέλουσιν αποπλανήσει τους υιούς σου απ’ εμού, και θέλουσι λατρεύει άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σε εξολοθρεύσει.» (Δευτ. 7:3, 4, ΜΝΚ) Η προειδοποίησις αυτή φέρει πρόσθετο βάρος, καθώς στεκόμεθα τώρα στο κατώφλι του πολέμου του Αρμαγεδδώνος.

21. Ποιες προφυλάξεις πρέπει συνετά να ληφθούν για να μη επιστρέψη η δαιμονολατρία;

²¹ Μια οικογένεια, προηγουμένως μιας ειδωλολατρικής θρησκείας, μπορεί να έλθη σε γνώσι της Βιβλικής αληθείας και ν’ αφιερωθή στον Ιεχωβά. Τι πρέπει τότε να γίνη με τα προσαρτήματα της δαιμονολατρίας, τις εικόνες, τους οικογενειακούς βωμούς, τις εικονογραφικές πλάκες των νεκρών; Όσον καιρό τα πράγματα αυτά παραμένουν στο σπίτι αποτελούν πνευματικόν κίνδυνο. Αν ο αρχηγός του σπιτιού εκτιμά τις θείες αρχές, πρέπει να φροντίση να αφαιρεθούν αυτά τα εμβλήματα της θρησκευτικής ασεβείας. Έτσι θ’ απομακρυνθή ο κίνδυνος να μολυνθή ο οίκος πάλι με δαιμονολατρία. Ακόμη και ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, ο οποίος κάποτε έδωσε υψηλή θέσι στις θείες αρχές, διεφθάρη από τα είδωλα που επέτρεψε να φέρουν στον Ισραήλ οι ειδωλολάτρισσες γυναίκες του.—Ψαλμ. 106:36· 1 Βασ. 11:1-13.

22. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν σεβασμό για την αρχή που εκτίθεται στη 2 Κορινθίους 10:3, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Μια σπουδαία Χριστιανική αρχή εκτίθεται σαφώς στη 2 Κορινθίους 10:3: «Αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα.» Οι διηρημένες δυνάμεις του κόσμου του Σατανά μπορεί να φέρουν εναντίον μας όλη την εθνικιστική τους δύναμι, αλλά ποτέ δεν θα επιτρέψωμε να διασπάση τούτο τον δεσμό της αγάπης που ενώνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά παγκοσμίως. Πρέπει να είμεθα πιστοί στη θεία αρχή. Αυτή ακριβώς η πιστότης στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έκαμε τους μάρτυρας του Ιεχωβά παγκόσμιο θέαμα ενότητος. Έτσι κατέδειξαν, και εξακολουθουν να καταδεικνύουν, ότι είναι οι μόνοι άνθρωποι επάνω στη γη που εκτιμούν πλήρως τη θεία αρχή, η οποία περιλαμβάνεται στη ‘σφυρηλάτησι των μαχαιρών σε υνία και των λογχών σε δρέπανα’. (Ησ. 2:4) Ούτε οι Κομμουνιστικοί εκφοβισμοί ούτε οι δημοκρατικές πολεμικές υστερίες μπορούν να τους μετακινήσουν από την πιστότητά των στη θεία αρχή.

23. Πώς δημιουργείται η ‘νέα προσωπικότης’ σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;

²³ Καθώς ζη πιστά σύμφωνα με το θείο θέλημα κάθε Χριστιανικό άτομο, θα έχη επιτυχία στο να ενδυθή τον «νέον άνθρωπον» που περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσ. 4:23, 24) Πιστότης στο θείο θέλημα απαιτεί να μη μολύνεται ο Χριστιανός με τις νέας επινοήσεως μωρίες ή τις τελευταίας ανακαλύψεως καινοτομίες του θνήσκοντος κόσμου του Σατανά που αντιβαίνουν στη Χριστιανική ακεραιότητα.—1 Τιμ. 4:7-10.

24, 25. (α) Πώς πρέπει να θεωρήται η σύγχρονη μωρία μεταγγίσεως αίματος από εκείνους που σέβονται την θεία αρχή και τον θείο νόμο; (β) Πώς μπορούν οι μεταγγίσεις αίματος να βλάψουν τη ‘νέα προσωπικότητα’;

²⁴ Μια τέτοια μωρία είναι η σύγχρονη πλημμύρα μεταγγίσεων αίματος που έχει εξαπολυθή στον κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται μικρή υπόθεσις σ’ έναν κόσμο που έχει ραντισθή με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε δύο παγκοσμίους πολέμους. (Γέν. 9:5, 6) Εν τούτοις, είναι μια σπουδαία υπόθεσις για τους πιστούς Χριστιανούς που εμμένουν στη θεία αρχή ότι το αίμα είναι ιερό στον Ιεχωβά. Ο πιστός Δημιουργός και Ζωοδότης ο ίδιος λέγει: «Η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής.» (Λευιτ. 17:14) Το αίμα είναι πολύτιμο ενώπιον του Θεού, και αυτός σοφά έκαμε νόμους που κυβερνούν τη χρήσι του, οι οποίοι νόμοι είναι προς όφελος του ανθρώπου. Ο νόμος του που εδηλώθη στον Νώε και ανεγράφη στη Γένεσι 9:4 εφαρμόζεται σε όλο το ανθρώπινο γένος ως απογόνους του Νώε: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» Αυτός ο νόμος επαναλαμβάνεται για τη διδασκαλία όλων των αληθινών Χριστιανών σε μια απόφασι που εξεδόθη από το κυβερνών σώμα της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας: «Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.»—Πράξ. 15:28, 29.

²⁵ Βλάπτουν η ειδωλολατρία και η πορνεία τη Χριστιανική προσωπικότητα; Την βλάπτουν καταστρεπτικά! Το ίδιο συμβαίνει και με τη λήψι αίματος, είτε μέσω τροφών με αίμα είτε μέσω μεταγγίσεών αίματος, διότι το Χριστιανικό κυβερνών σώμα το περιέλαβε και αυτό στην ίδια κατηγορία με τα άλλα κακά. Επί πλέον, πρόσφατη ιατρική έρευνα κατέδειξε μ’ ένα ρεαλιστικό τρόπο πώς οι μεταγγίσεις αίματος μπορούν να βλάψουν την προσωπικότητα του ατόμου. Σύμφωνα με μια αυθεντία: «Το αίμα οποιουδήποτε ατόμου είναι στην πραγματικότητα το άτομο το ίδιο. Περιέχει όλες τις ιδιορρυθμίες του ατόμου από το οποίο προέρχεται. Τούτο περιλαμβάνει κληρονομικά μολύσματα, ευαισθησίες σε νόσους, δηλητήρια που οφείλονται σε συνήθειες προσωπικής διαβιώσεως, φαγητού και ποτού.»b Η μετάγγισις αίματος, λοιπόν, μπορεί να ισοδυναμή με μετάγγισι χαρακτηριστικών μολυσμένης προσωπικότητος. Πόσο μεγάλος μπορεί να γίνη ο κίνδυνος αν το αίμα λαμβάνεται από τράπεζες αίματος, στις οποίες έχουν συνεισφέρει εγκληματίαι και άλλα ναυάγια της κοινωνίας! Σοφά και με πιστότητα ο Δημιουργός του ανθρώπου τον επροφύλαξε απ’ αυτό, και από άλλες επιβλαβείς συνέπειες, με τον νόμο του που απαγορεύει το αίμα.—Λευιτ. 17:11-14.

26. Ποιες ανταμοιβές αναμένουν εκείνους που είναι πιστοί στο θέλημα του πιστού Δημιουργού;

²⁶ Εκείνοι, που παραμένουν νομιμόφρονες και πιστοί στο να πράττουν το θέλημα του Δημιουργού, ποτέ δεν θα στερηθούν την εύνοιά του και την ευλογία του. «Διότι ο Ιεχωβά είναι δίκαιος· αγαπά δικαίας πράξεις. Οι ευθείς θέλουσι βλέπει τα πρόσωπον αυτού.» (Ψαλμ. 11:7, ΜΝΚ) Αυτοί θα φθάσουν πραγματικά να γνωρίζουν τον Ιεχωβά ως τον Θεόν, ο οποίος είναι «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός». Θα εξακολουθήσουν να χαίρουν στο όνομά του και στην παρεχόμενη προστασία του όταν σύντομα θα επιφέρη τον Αρμαγεδδώνα της καταστροφής σ’ αυτή την τελευταία γενεά των ‘μισούντων αυτόν’. Όλοι όσοι θα επιζήσουν, θα γνωρίσουν ότι «Ιεχωβά ο Θεός σου, αυτός είναι ο Θεός, ο Θεός ο πιστός, ο φυλάττων την διαθήκην και το έλεος προς τους αγαπώντας αυτόν και φυλάττοντας τας εντολάς αυτού, εις χιλίας γενεάς». Έτσι η τελεία πληρότης του ανθρωπίνου γένους, ως τη συμβολική ‘χιλιοστή γενεά’, θ’ αποκτήση την ανταμοιβή αιωνίου ζωής στην παραδείσια γη, για μια αιωνιότητα αίνου στον πιστό Δημιουργό.—Δευτ. 7:9-11, ΜΝΚ· Ψαλμ. 98:1-3.

[Υποσημειώσεις]

Το Όνομα του Ιεχωβά—Πύργος Οχυρός

«Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ.

 1. Τι είναι ουσιώδες για επιβίωσι στο τέλος αυτού του κόσμου, και πού πρόκειται να βρεθή;

Η ΔΥΝΑΜΙΣ της πίστεως—μιας ισχυρής, αταλάντευτης πίστεως, βασισμένης στην ακριβή γνώσι του Ιεχωβά, του Υιού του Χριστού Ιησού και των ενδόξων σκοπών του για τη Βασιλεία—είναι ουσιώδης για προστασία και επιβίωσι σ’ αυτή την ώρα του λυκόφωτος του κόσμου του Σατανά. Τι είναι πίστις; Αυτή δεν πρέπει να συγχέεται με τη νοθευμένη ευπιστία της θρησκείας του «Χριστιανικού κόσμου». Δεν πρόκειται να βρεθή στη λατρεία εικόνων, λειψάνων και μυστικών τριάδων. Ούτε πρόκειται να βρεθή ανάμεσα σε καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, που είναι βυθισμένοι στην ανηθικότητα και στις ειδωλολατρικές υλιστικές επιδιώξεις, και των οποίων η εμπιστοσύνη είναι στις πολλών μεγατόννων βόμβες του Θεού του πολέμου, αντί να είναι στον οχυρό πύργο των αληθινών Χριστιανών—στο όνομα του Ιεχωβά Θεού.—Ψαλμ. 20:7, ΜΝΚ.

 2. Ποια είναι η κρίσις του Δημιουργού εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου;

² Ο πλαστός «Χριστιανικός κόσμος» έχει απορρίψει το όνομα του Ιεχωβά. Γι’ αυτό το λόγο στέκει καταδικασμένος όπως ο άπιστος Ισραήλ των αρχαίων χρόνων: «Θέλεις όμως ειπεί προς αυτούς, Τούτο είναι το έθνος, το οποίον δεν ακούει την φωνήν Ιεχωβά του Θεού αυτού, ουδέ δέχεται παιδείαν· η αλήθεια εξέλιπε, και εχάθη από του στόματος αυτών. . . . ανάλαβε θρήνον επί τους υψηλούς τόπους διότι ο Ιεχωβά απέρριψε και εγκατέλιπε την γενεάν, κατά της οποίας ωργίσθη.» (Ιερεμ. 7:28, 29, ΜΝΚ) Ζούμε τώρα στις ημέρες αυτής της γενεάς, η οποία θα δρέψη τον αποκορυφωτικό ανεμοστρόβιλο της μανίας του Αρμαγεδδώνος. (Ωσηέ 8:7) Ανωφελής είναι ο κομπασμός του «Χριστιανικού κόσμου» για στρατηγική αεροπορική δύναμι και πυρηνικά πολεμικά μέσα. Έχασε την πίστι του στον ισχυρό πύργο της αληθινής δυνάμεως και ακολουθεί ψευδείς ποιμένας. Συνεπώς ο Ιεχωβά διακηρύττει: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά των ποιμένων, και θέλω τιμωρήσει τους τράγους.» (Ζαχ. 10:3) Ο «Χριστιανικός κόσμος» πρέπει να υποστή την ανώτατη ποινή διότι απέρριψε τον πιστό Δημιουργό.—Ιερεμ. 23:1-4.

 3. Ποια είναι μια αιτία για την έλλειψι πίστεως στον «Χριστιανικό κόσμο»;

³ Γιατί υπάρχει τέτοια έλλειψις πίστεως στον «Χριστιανικό κόσμο»; Μια αιτία αποδεικνύεται σ’ ένα μήνυμα ΑΡ από τη Νέα Υόρκη, με ημερομηνία 10 Ιουνίου 1961. Αυτό ανέφερε τα συμπεράσματα του γενικού γραμματέως των Ηνωμένων Βιβλικών Εταιριών ως αποτέλεσμα μιας παγκοσμίου ερεύνης: «Επιπρόσθετα εκατομμύρια ανθρώπων αποκτούν Γραφές αυτές τις ημέρες, αλλά το βιβλίο δεν διαβάζεται πολύ—εκτός από μη Χριστιανούς. . . . Η εξαίρεσις, είπε, ήταν στις μη Χριστιανικές Ασιατικές χώρες, όπου υπήρχε ‘νέο ενδιαφέρον για τη Γραφή’.»a Οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, φαίνεται, αγοράζουν Γραφές, αλλά δεν τις διαβάζουν, πολύ δε ολιγώτερο τις μελετούν. Δεν είναι παράδοξο ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» βρίσκεται στην αγωνία μιας πείνας «ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά»!—Αμώς 8:11, ΜΝΚ.

 4. Σε ποιες πραγματικότητες βασίζεται η πίστις του Χριστιανού;

⁴ Η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι ζωντανή και γεμάτη σημασία. Πολύ διαφορετική από τον έμφοβο «Χριστιανικό κόσμο», κρατεί θαρραλέα ελπίδα στον Ιεχωβά, τον πιστό Δημιουργό και Θεό της Γραφής, του οποίου το όνομα παραμένει πάντοτε πύργος οχυρός προστασίας. Η πίστις του αληθινού Χριστιανού βασίζεται στη γνώσι της Γραφής και φέρει πεποίθηση. Είναι «ελπιζωμένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». (Εβρ. 11:1) Τι μεγαλειώδη βεβαίωσι αυτών των αοράτων πραγμάτων απήλαυσε η κοινωνία Νέου Κόσμου στα σαράντα και πλέον χρόνια υπηρεσίας στο όνομα του Ιεχωβά! Το άφθονο έλεός του, η αλήθεια του, η κατανόησις και εκτίμησις της βασιλείας του δια του Χριστού ως μιας ενδόξου πραγματικότητος από το 1914 μ.Χ., η ευόδωσις και παγγήινη επέκτασις του έργου της μαρτυρίας της Βασιλείας, οι αξιοσημείωτες εκπληρώσεις προφητειών σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους»—όλα αυτά έγιναν μια φανερή βεβαίωσις σ’ εμάς. Αποτελούν την πίστι μας.

 5. Τι εκτιμά ο άνθρωπος πίστεως όσον αφορά τη μακροθυμία του Θεού;

⁵ Οι σύγχρονοι κοσμικόφρονες χλευάζουν τον Ιεχωβά και τον οχυρό του πύργο. Αστοχούν να εκτιμήσουν πόσο μικρός είναι πραγματικά ο άνθρωπος. Αστοχούν να εκτιμήσουν το ότι ο άνθρωπος εξαρτάται τελείως από την υποστηρίζουσα δύναμι και το έλεος του Δημιουργού του. Για ένα βραχύ χρονικό διάστημα ακόμη, ο Ιεχωβά θα ‘ανατέλλη τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και θα βρέχη επί δικαίους και αδίκους’, αλλά έπειτα η μακροθυμία του θ’ αποσυρθή από αυτή τη γενεά των αδίκων, και μόνο οι δίκαιοι θα παραμείνουν για να δουν την αυγή του νέου Του κόσμου της ευλογίας. (Ματθ. 5:45) Μακάριος είναι ο άνθρωπος πίστεως που καταφεύγει στον οχυρό πύργο του Ιεχωβά για προστασία! Έχει εγκάρδια εκτίμησι του γεγονότος ότι ‘ο Θεός αν και ήθελε να δείξη την οργήν αυτού και να κάμη γνωστήν την δύναμιν αυτού, υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας σκεύη οργής κατεσκευασμένα εις απώλειαν, και δια να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν.’—Ρωμ. 9:22, 23.

 6, 7. (α) Ποια πράγματα είναι πέρα από την κατανόησι του υλιστικού ανθρώπου; (β) Σε τι φθάνουν εκείνοι που είναι εν Χριστώ; (γ) Πού θα γίνη το θέλημα του Ιεχωβά εν σχέσει με το ανθρώπινο γένος;

⁶ Με όλη την περίφημη γνώσι του και ικανότητα, ο υλιστικός άνθρωπος ποτέ δεν θ’ αρχίση να πλησιάζη τον ‘πλούτον της δόξης’ της ‘νέας κτίσεως εν Χριστώ Ιησού’. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να καυχάται για την εφευρετική του δύναμι και τους πυραύλους, ωστόσο τα τηλεσκόπιά του πρέπει να του έχουν πει ότι ακόμη και το υλικό σύμπαν είναι μια έκτασις που πολύ υπερβαίνει τη δύναμί του το να την εξετάση επιμελώς. Η αιωνιότης του χρόνου υπερβαίνει, επίσης, την κατανόησι του θνητού ανθρώπου. Το ανθρώπινο γένος σήμερα κατέχει την πιο μικρή κηλίδα του απεριορίστου διαστήματος και ζη σε μια φευγαλέα στιγμή ενός ατέρμονος χρόνου. Όπως ο χόρτος, το ανθρώπινο γένος ανθεί για μια στιγμή, έπειτα πεθαίνει. Εν τούτοις, ο άνθρωπος του Θεού απολαμβάνει τις αποδείξεις που πείθουν για πιο ένδοξα πράγματα. Εξασκεί πίστι στο όνομα και στον λόγον του Ιεχωβά. «Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου· εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν· ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»—1 Πέτρ. 1:24, 25, ΜΝΚ.

⁷ Μακάριοι είναι εκείνοι που βασίζονται στον «λόγον του Ιεχωβά»! Θα ‘ζήσουν εκ πίστεως’. (Γαλ. 3:11) Αυτοί αναγνωρίζουν ότι οι ουρανοί ανήκουν στον Ιεχωβά, και ότι οι πνευματικοί ουρανοί της παρουσίας του θα κατοικούνται από τους αγίους του αγγέλους και από την εκλεκτή ομάδα εν Χριστώ, την οποίαν ‘ο Ιεχωβά μεταμορφώνει από δόξης εις δόξαν’, σύμφωνα με τη διάταξι της νέας διαθήκης του. (2 Κορ. 3:18, ΜΝΚ) Αναγνωρίζουν ότι η γη η ίδια, όχι το διάστημα, είναι δώρον του Θεού στον άνθρωπο και ότι εδώ ακριβώς, σ’ αυτή τη γη, πρέπει να γίνη το θέλημα του Ιεχωβά όσον αφορά το ανθρώπινο γένος. (Ψαλμ. 115:16· Ματθ. 6:10) Αυτοί δεν θέλουν να είναι όμοιοι με αυτή τη σύγχρονη γενεά που χλευάζει τις μεγάλες πράξεις του Θεού στο παρελθόν και περιγελά την απ’ αυτόν διακηρυγμένη καταστροφή του πονηρού αυτού κόσμου στον Αρμαγεδδώνα. Ο «λόγος του Ιεχωβά» και η απόδειξις των κραταιών του πράξεων, όπως διεφυλάχθησαν στη Γραφή, είναι πραγματικά γι’ αυτούς.—2 Πέτρ. 3:3-7, ΜΝΚ.

 8. Γιατί είναι πραγματικός για μας ο προειπωμένος Αρμαγεδδών;

⁸ Ποτέ δεν θα δούμε εκείνες τις κραταιές πράξεις του παρελθόντος, όπως τον παγγήινο κατακλυσμό της εποχής του Νώε και την καταστροφή των ορδών του Φαραώ στην Ερυθρά θάλασσα. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, που δεν πρόκειται να επαναληφθή, αλλά τούτο δεν υποστηρίζει ότι δεν έλαβαν χώραν. Ο λόγος του Θεού τα περιγράφει ως πραγματικότητες, και, επί πλέον, δείχνει ότι αποτελούν προφητείες μεγαλυτέρων πραγματικοτήτων του μέλλοντος. (Ματθ. 24:37-39· 1 Κορ. 10:11) Δεν μπορούμε ακόμη να δούμε εκείνες τις πραγματικότητες του μέλλοντος, αλλά τούτο δεν υποστηρίζει ότι δεν θα έλθη η προφητευμένη καταστροφή του Αρμαγεδδώνος γι’ αυτόν τον κόσμο, θα έλθη ακριβώς στον καιρό της! Μόλις η ροή του χρόνου φθάση στον ωρισμένο καιρό του Θεού για τον Αρμαγεδδώνα, είναι βέβαιο ότι ο πονηρός αυτός κόσμος θα βυθισθή στην άβυσσο της καταστροφής. «Ολολύζετε, Ουαί! δια την ημέραν! Διότι πλησίον είναι η ημέρα, ναι, η ημέρα του Ιεχωβά είναι πλησίον.»—Ιεζ. 30:2, 3, ΜΝΚ· Ιερεμ. 25:31-36.

 9. Πώς βλέπουν οι άνθρωποι πίστεως την εκπλήρωσι του Λουκάς 21:25-28;

⁹ Αμφιβάλλει κανείς ότι τα νερά πάνω από ένα Νιαγάρα θα βυθισθούν τελικά στον αφρίζοντα λέβητα από κάτω; Ασφαλώς όχι! Η βεβαιότης της βυθίσεως αυτής γίνεται πιο φανερή καθώς αρχίζουν τα νερά να πηδούν και να σκιρτούν και να γλιστρούν ολοένα πιο γοργά προς το χείλος του κρημνού. Με όμοιο τρόπο το ρεύμα των γεγονότων ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος έρρευσε προς τον καιρό της ταραχής που προελέχθη από τον Ιησούν: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.» Με όλη την κομπορρημοσύνη τους, οι άρχοντες του κόσμου τούτου βλέπουν τα σημεία της επικειμένης καταστροφής. Αντί να οικοδομούν για ειρήνη, προσπαθούν να διατηρούν την «ισορροπία του τρόμου» επισωρεύοντας διαρκώς περισσότερες βόμβες, αρκετές για να εκμηδενίσουν την ανθρώπινη φυλή κατ’ επανάληψιν. Μόνο οι άνθρωποι πίστεως είναι εκείνοι που κάνουν τη ρεαλιστική προσέγγισι στην κρίσι. Γι’ αυτούς είναι πραγματική η υπόσχεσις: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.»—Λουκ. 21:25-28.

10. Αντιπαραβάλατε τον άνθρωπο χωρίς πίστι με τον άνθρωπο πίστεως.

¹⁰ Μικρός και ασήμαντος ο άνθρωπος, που λέγει ότι δεν μπορεί να πιστέψη στον Θεό επειδή δεν μπορεί να Τον ιδή από τη χαμηλή του θέσι στο δημιουργημένο διάστημα! Μικρός και ασήμαντος ο άνθρωπος, που βασίζει όλα τα συμπεράσματα του στις ολίγες γενεές με τις οποίες έχει γνωρισθή, αλλ’ αγνοεί τον λόγον του Θεού, ο οποίος περιγράφει τις γενεές του ανθρωπίνου γένους από τη δημιουργία και έπειτα, και την ευλογία Του «εις χιλίας γενεάς» εκείνων που τον αγαπούν! (Δευτ. 7:9· Ψαλμ. 135:13) Ο άνθρωπος χωρίς πίστι είναι χαμένος, δυστυχής και χωρίς πραγματικό σκοπό στη ζωή. Ο άνθρωπος πίστεως έχει λαμπρή ελπίδα, μαζί με θερμή αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον. Η ζωή, η προσδοκία αιωνίου ζωής ανάμεσα σε όλη τη δημιουργία του πιστού Θεού, είναι πραγματική σ’ αυτόν και εργάζεται με ευχάριστη διάθεσι ν’ αποδειχθή άξιος αυτής της ευλογίας. Ευφραίνεται να ονομάζεται με το όνομα του Ιεχωβά. Γι’ αυτόν «το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός» τωρινής δυνάμεως και διαμένων πύργος που κρατεί επαγγελία ‘ζωής έως του αιώνος’.—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ· Ψαλμ. 133:3.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

11. Ποια ενθάρρυνσι αντλούμε από το κεφάλαιο 11 της προς Εβραίους επιστολής, και από το παράδειγμα του Ιησού;

¹¹ Τι μεγαλειώδης ορισμός πίστεως βρίσκεται και στα σαράντα εδάφια του κεφαλαίου 11 της προς Εβραίους επιστολής! Η ακατανίκητη δύναμις του Ιεχωβά και οι στοργικές υποσχέσεις του ήσαν πραγματικές στους πιστούς εκείνους ανθρώπους που μνημονεύονται εκεί! Αυτοί υπέμειναν στο όνομα του Ιεχωβά ως ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’. Είναι για μας ένα παράδειγμα που εμπνέει, για να μην πέσωμε ποτέ πάλι στην εύκολα εμπεριπλέκουσα αμαρτία της ελλείψεως πίστεως. Μας λέγεται, επίσης, να ‘αποβλέπωμεν εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως’, ο οποίος υπέμεινε με χαρά, για να μην ‘αποκάμωμεν χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς μας’ εμείς οι ίδιοι.—Εβρ. 12:1-3.

12. (α) Τι υπήρξε εξέχον στην περίπτωσι του Ιησού και άλλων πιστών ανθρώπων επάνω στη γη; (β) Ποιο έξοχο παράδειγμα έδωσε η πρώτη Χριστιανική εκκλησία;

¹² Τι βρίσκομε εξέχον στον Ιησού και σε όλους τους ανθρώπους που υπηρέτησαν πιστά τον Ιεχωβά σ’ αυτή τη γη; Ήσαν άνθρωποι δράσεως. Η πίστις των ήταν ζώσα και δυναμική, γεμίζοντας τη ζωή τους με θεοσεβή έργα. (Ιωάν. 5:17) Ήταν πρακτική πίστις. Επειδή η γνώσις ήταν η βάσις της πίστεώς των, διήγειραν διαρκώς τη διάνοιά των, και τη διάνοια ο ένας του άλλου, στο να βαθύνουν την εκτίμησί των για τα μεγαλεία του Θεού. (Πράξ. 2:11· 2 Πέτρ. 1:12-15) Όταν για πρώτη φορά ωργανώθη η Χριστιανική εκκλησία, δεν υπήρχε απρόθυμη, κατά περιστάσεις γινόμενη, συγκέντρωσις, αλλά «ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία» της πνευματικής προμηθείας του Ιεχωβά γι’ αυτούς. ‘Καθ’ ημέραν ενέμενον ομοθυμαδόν εν τω ιερώ’, διότι εκεί συνηθροίζοντο για να εξετάσουν τον λόγον του Ιεχωβά.—Πράξ. 2:42, 46.

13. Τι λέγει το θείο υπόμνημα για την εντέλεια της εκκλησίας στους αποστολικούς χρόνους;

¹³ Η εκκλησία είχε, επίσης, έντονη δραστηριότητα στη μαρτυρία των σκοπών της Βασιλείας του Ιεχωβά. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος «διεμαρτύρετο και προέτρεπε, λέγων, Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς». (Πράξ. 2:40) Η αναγραφή της ενεργού και πλήρους μαρτυρίας συνεχίζεται σε όλο το βιβλίο των Πράξεων. (4:32, 33· 8:25· 10:42· 18:5· 20:20, 21) Ναι, ως αυτό το τελευταίο κεφάλαιο, όπου διαβάζομε ότι ο Παύλος «εξέθεσε δια μαρτυριών την βασιλείαν του Θεού, και έπειθεν αυτούς εις τα περί του Ιησού από τε του νόμου του Μωυσέως και των προφητών, από πρωί έως εσπέρας». (Πράξ. 28:23) Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η πρώτη Χριστιανική εκκλησία εγνώριζε τις Γραφές και ότι όλα τα κεχρισμένα μέλη της ήσαν πολύ δραστήρια και ακριβή στο να παρακολουθούν τους ενδιαφερομένους, να έχουν μελέτες, εξηγώντας και διασαφηνίζοντας τους σκοπούς της Βασιλείας του Ιεχωβά με μεγάλη δύναμι.

14, 15. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά καταφεύγουν στον οχυρό του πύργο σήμερα;

¹⁴ Σήμερα οι μάρτυρές του, για να καταφύγουν στον οχυρόν πύργον της προστασίας του Ιεχωβά, πρέπει να είναι εξίσου δραστήριοι στην τακτική των εβδομαδιαία υπηρεσία, επισκεπτόμενοι κατ’ επανάληψιν άτομα καλής θελήσεως και μελετώντας τη Γραφή μαζί τους. Οι απόστολοι προέτρεπαν όλους τους ανθρώπους πίστεως σε τέτοια δραστηριότητα. «Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»—Εβρ. 6:11, 12.

¹⁵ Αυτή ακριβώς η «σπουδή», αυτή η δυναμική πίστις, έφερε τους μάρτυρας του Ιεχωβά ως τα πέρατα της γης. Τους εχαρακτήρισε ως διαφορετικούς από όλες τις άλλες θρησκείες και τους εξεχώρισε ως σημείον και τεράστιον μεταξύ των εθνών. (Ησ. 8:18) Ούτε οι θρησκευτικοί κληρικοί ούτε οι Κομμουνισταί φωνασκοί μπόρεσαν να εύρουν την απάντησι σ’ αυτή την πίστι που διαδίδεται για να αιχμαλωτίση τις διάνοιες και τις καρδιές ανθρώπων καλής θελήσεως σε κάθε χώρα υπό τον ήλιον.—Ρωμ. 10:18.

16. (α) Ποιες είναι οι ανταμοιβές εκείνον που επιδεικνύουν το πνεύμα του σκαπανέως; (β) Γιατί πρέπει να συνιστάται τώρα η υπηρεσία του σκαπανέως;

¹⁶ Ιεραπόστολοι, που ‘ειργάσθησαν εκ ψυχής ως εις τον Ιεχωβά’, είχαν συχνά μεγάλες δοκιμασίες πίστεως, αλλ’ οι ανταμοιβές υπήρξαν θαυμαστά διεγερτικές, δεν ήταν δε η μικρότερη απ’ αυτές το μεγάλο πλήθος ιθαγενών διακόνων που βγήκαν ν’ απορροφήσουν το ίδιο πνεύμα σκαπανέως. (Κολ. 3:23, ΜΝΚ) Ασφαλώς αυτό το πνεύμα της δραστηριότητος, το αληθινό πνεύμα σκαπανέως που κινητοποιούσε τον Ιησού και τους αποστόλους και που έχει κινητοποιήσει τους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά, πρέπει να το εγκολπωθούν όλοι όσοι έρχονται σε γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά για τη Βασιλεία! Η ανάγκη δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη για σκαπανείς διακόνους, για να δοθή μια εντελής μαρτυρία σε όλες τις εδαφικές περιοχές που είναι τούτο δυνατόν πριν από το τέλος του κόσμου. Αυτό γίνεται με το να δίδωμε την απόλυτη πληρότητα του χρόνου μας και της ενεργείας μας σε ‘έργον πίστεως’ και «κόπον της αγάπης», ώστε να μπορέσωμε να υπομείνωμε «μετά χαράς πνεύματος αγίου». (1 Θεσ. 1:2-7) Αυτή η υπομονή με τη χαρά του σκαπανέως είναι πολύ προτιμότερη από το να προσπαθούμε να υπομείνωμε μ’ ένα τρόπο δυστυχή και με μισή καρδιά, με μόνο μια κατά περιστάσεις ώρα υπηρεσίας χάριν της αναγραφής στο δελτίο.—Αποκάλ. 3:14-18.

17. Ποια μεγαλειώδη βεβαίωσι μπορεί ν’ αξιώση ο λαός του Ιεχωβά; Πώς;

¹⁷ «Οι προσμένοντες τον Ιεχωβά θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει, και δεν θέλουσιν ατονίσει.» (Ησ. 40:31, ΜΝΚ) Αξιώστε ως δική σας όλη αυτή τη μεγαλειώδη βέβαιωσι. Βαδίζετε τακτικά από θύρα σε θύρα στην υπηρεσία του Ιεχωβά· η δράσις θα σας αναψύξη. Επεκτείνατε την υπηρεσία σας. Τρέξτε! Δοκιμάστε την υπηρεσία σκαπανέως διακοπών· δεν θα σας κουράση, αλλά μάλλον θα σας εφοδιάση με συγκινητικές πείρες υπηρεσίας, νέες μελέτες και μια αυξημένη εκτίμησι και επιθυμία να επεκτείνετε τη δράσι της Βασιλείας. Να είσθε οξυδερκής, όπως ο αετός, αναβαίνοντας και συλλαμβάνοντας την ευκαιρία μιας ολόκληρης ζωής υπηρεσίας τακτικού ή ειδικού σκαπανέως! Όσο μεγαλύτερη είναι η δράσις σας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δύναμις του πνεύματος του Ιεχωβά προς χάριν σας. Πόσο πλούσιες ανταμοιβές του πνεύματος θ’ απολαύσετε κάνοντας το προς τα εμπρός βήμα στην υπηρεσία σκαπανέως, και παραμένοντας σ’ αυτή την υπηρεσία!—Ματθ. 11:28-30.

18. Τι προκύπτει από το να εγκαρτερούμε σε πιστή δράσι;

¹⁸ Υπομείνατε, λοιπόν, σε χαρούμενη δράσι. Εξακολουθήστε να οικοδομήτε πίστι και εκτίμησι για κάθε τι που προέρχεται από την αγαθότητα του Ιεχωβά. Αυτή η εκτίμησις θα βαθαίνη δια μέσου των ετών καλά δαπανημένων στην υπηρεσία της Βασιλείας, έτσι ώστε θα αναφωνήσετε ευγνώμονα μαζί με τον Δαβίδ: «Ουαί, εάν δεν επίστευον να ίδω τα αγαθά του Ιεχωβά εν γη ζώντων!» Σαν τον Δαβίδ, θα μπορήτε να συστήσετε την αγαθότητα του Ιεχωβά στους άλλους: «Έλπιζε εις τον Ιεχωβά· έσο θαρραλέος, και ας κραταιωθή η καρδία σου. Ναι, έλπιζε εις τον Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 27:13, 14, ΜΝΚ) Το όνομά του είναι ο οχυρός μας πύργος!

ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΟΧΥΡΟΝ ΠΥΡΓΟΝ

19. Ποιες ισχυρές βεβαιώσεις δίδονται σ’ εκείνους που εγκαρτερούν με πίστι;

¹⁹ Η πιστή δράσις θα φέρη τις δοκιμασίες της. Εν τούτοις, ο Ιησούς νουθετεί: «Ας μη ταράττηται η καρδία σας· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε.» (Ιωάν. 14:1) Ο Ιεχωβά μέσω του Χριστού δίνει δύναμι σε όλους όσοι παραμένουν στον οχυρό πύργο με το να δίνουν μαρτυρία για το όνομά Του. Μερικές δοκιμασίες είναι ειδικώς σκληρές. Η προφητεία του Ιησού για το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων είχε την κατά γράμμα εκπλήρωσί της στις Κομμουνιστικές και σε μερικές άλλες χώρες: «Θέλετε δε παραδοθή και υπό γονέων και αδελφών και συγγενών και φίλων· και θέλουσι θανατώσει τινάς εξ υμών· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου.» Εν τούτοις, εκείνοι που υπομένουν με πίστι, έχουν επίσης την ισχυρή βεβαίωσι: «Πλην θριξ εκ της κεφαλής σας δεν θέλει χαθή. Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας.»—Λουκ. 21:16-19.

20. Γιατί πρέπει η καρδιά και η διάνοια να φυλάσσονται α’ αυτή την πονηρή ημέρα, και με ποιον τρόπο;

²⁰ Υπάρχει κάτι περισσότερο ακόμη από το να υποφέρη κανείς οικογενειακή εναντίωσι, στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές και χλευασμούς και σκληρά λόγια από κοσμικούς ανθρώπους. Ο Σατανάς φέρνει από πολλές διευθύνσεις πίεσι για να μας κάνη να υποφέρωμε. Αν δεν μπορή να επιτύχη με την άμεση κατά μέτωπον επίθεσι των διωγμών, θα επιχειρήση πιο πανούργες προσεγγίσεις μέσω του υλισμού ή του ηθικού πειρασμού. Γι’ αυτό ακριβώς είναι ανάγκη, και να ‘αναζωσθήτε τας οσφύας της διανοίας σας’, και να «εγκρατεύεσθε», με διάνοιες που έχουν αδιαίρετα τεθή επάνω στην ελπίδα για «την χάριν την ερχομένην εις εσάς όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» στον Αρμαγεδδώνα. «Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.» (1 Πέτρ. 1:13· 1 Θεσ. 5:6, 8) Φυλάσσετε την καρδιά και τη διάνοια από την πιο ελαφρή διείσδυσι κοσμικών επιθυμιών ή ανηθίκων σκέψεων. Αν αυτά επιτραπή να ριζώσουν, θ’ αυξηθούν ώσπου να προφθάση συμφορά τον απρόσεκτον.—1 Ιωάν. 2:15-17· Ιάκ. 1:14-16.

21. Πώς μπορούμε να εξακολουθήσωμε να ενδυναμούμεθα εν Κυρίω;

²¹ Ποια αξία έχουν μακρά έτη εγκαρτερήσεως κάτω από διωγμούς, ακόμη και ως το σημείο του θανάτου, αν αναδυθή κανείς από τον διωγμό για να μπη σε μια ζωή ανηθικότητος; Τι ωφελεί ένα υπόμνημα πιστής διακονίας επί πολλά χρόνια, αν αυτό τελικά κηλιδωθή με επιστροφή στις κατευθύνσεις του κόσμου του Σατανά, ώστε ν’ αποκοπή κανείς από την καθαρή οργάνωσι του Ιεχωβά; Μην κάνετε λάθος! Για τον καθένα από μας, η πνευματική μάχη συνεχίζεται ως το τέλος. Όλοι εμείς έχομε ανάγκη να ‘ενδυναμούμεθα εν Κυρίω, και εν τω κράτει της ισχύος αυτού’, και να αναλάβωμε και διατηρήσωμε «την πανοπλίαν του Θεού». (Εφεσ. 6:10, 11) Έχομε ανάγκη να κρατούμε την καρδιά, τη διάνοια και το σώμα δραστήρια στην υπηρεσία της Βασιλείας, και να καλλιεργούμε εξακολουθητικά τον ‘καρπόν του πνεύματος’. (Γαλ. 5:22, 23) Άσχετα με το πόσα είναι τα χρόνια μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά, πρέπει να προσέξωμε τη νουθεσία του Παύλου: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.»—2 Κορ. 13:5.

22. Από τι μας λέγεται «φεύγετε»; Πώς το κάνομε αυτό;

²² Η ίδια επιστολή του αποστόλου που μας λέγει «φεύγετε από της ειδωλολατρείας», μας λέγει επίσης «φεύγετε την πορνείαν». (1 Κορ. 10:14· 6:18) Ναι, φεύγετε! Βγήτε από την κατεύθυνσι των καταστάσεων όπου ο πειρασμός θα μπορούσε ν’ αποκτήση ρίζες. Θυμηθήτε πώς ο δίκαιος Ιωσήφ έφυγε από την ηδυπαθή σύζυγο του Πετεφρή. (Γεν. 39:7-21) Είναι μωρία να νομίζη κανείς ότι μπορεί να βυθίζεται στην αμαρτία και έπειτα να ξαναβρίσκη το δρόμο του προς τον οίκον του Ιεχωβά, διότι μια και αφαιρεί ο Ιεχωβά το πνεύμα Του, ο αμαρτωλός είναι χωρίς βοήθεια σ’ έναν άθεο κόσμο. Για προστασία πρέπει να παραμένωμε στον «οχυρόν πύργον», ως τιμή στο όνομα του Ιεχωβά, πάντοτε. Η σωτηρία μας πρόκειται να βρεθή στην επιδίωξι δικαιοσύνης πάντοτε. «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζήτει την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.»—2 Τιμ. 2:22· βλέπε επίσης 1 Τιμ. 6:9-11.

23, 24. Πώς μπορούμε να παραμένωμε ασφαλείς στον οχυρόν πύργον του Ιεχωβά;

²³ Ο αγών δρόμου πλησιάζει στη γραμμή του τέρματος. Ας εγκρατευώμεθα, λοιπόν, για να μην τρέχωμε αβέβαια. (1 Κορ. 9:24-27) Η φοβερή ημέρα του Αρμαγεδδώνος πλησιάζει απειλητικά, πλησιάζει δε επίσης και το βραβείο της αιωνίου ζωής. Είθε να είμεθα σαν τον απόστολο Παύλο, ο οποίος ‘τον δρόμον ετελείωσε, την πίστιν διετήρησε’, για να μετάσχη στην ανταμοιβή, την οποίαν «ο Κύριος θέλει . . . αποδώσει . . . ο δίκαιος κριτής . . . εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.» (2 Τιμ. 4:7, 8) Είθε να τελειώσωμε τον δρόμο με χαρά, ασφαλείς στον οχυρό πύργο του Ιεχωβά.

²⁴ Μεγάλες είναι οι ανταμοιβές που θ’ απολαύσουν όλοι όσοι ζητούν καταφύγιο στο όνομα του Ιεχωβά και που κρατούν τη θέσι των στην αφιέρωσι. Ο Πέτρος, μιλώντας για την αμάραντη κληρονομία που επιφυλάσσεται για τους νικητάς, γράφει: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.»—1 Πέτρ. 1:6, 7.

25, 26. (α) Ποια προσδοκία βρίσκεται μπροστά σ’ εκείνους που πιστεύουν σήμερα; (β) Τι πρέπει αυτοί να κάμουν τώρα;

²⁵ Ας ρίξη ο Γωγ του Μαγώγ όλες τις Σατανικές ορδές του, ορατές και αόρατες, εναντίον της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά! Δεν μπορεί να καταστρέψη την πίστι εκείνων που εμπιστεύονται στο όνομα του Ιεχωβά! Αυτοί θα υπομείνουν στον οχυρό πύργο Του. Έπειτα όταν ο αγαπημένος Βασιλεύς, Χριστός Ιησούς, θ’ αποκαλυφθή με πύρινο μεγαλείον στον Αρμαγεδδώνα, για να εκτελέση κρίσιν εναντίον του Γωγ και του όχλου του, θα λάβωμε ‘το τέλος της πίστεως μας, την σωτηρίαν των ψυχών μας’. Αν και τώρα δεν βλέπομε τον Χριστό μ’ ένα φυσικό τρόπο, όμως η πίστις μας μάς δίδει απόλυτη πεποίθησι στη δύναμί του να πολεμήση στον Αρμαγεδδώνα ως ένα αποφασιστικό τέλος. Αφού πιστεύομε σ’ αυτόν, ‘αγαλλιώμεθα με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον’.—1 Πέτρ. 1:8, 9.

²⁶ Πόσα μεγάλη είναι αυτή η χαρά! Είναι μια χαρά που βρίσκεται μόνο στον οχυρό πύργο του ονόματος του Ιεχωβά. Αυτή η χαρά είναι η κληρονομία εκείνων που παραμένουν σ’ αυτόν τον πύργο, δίνοντας πιστά μαρτυρία για τους σκοπούς της Βασιλείας του πιστού Δημιουργού και υποστηρίζοντας τις δίκαιες αρχές του. Σε όλους αυτούς ο απόστολος λέγει: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε.»—Φιλιππησ. 4:4.

[Υποσημειώσεις]

Η Λέξις «Άνθρωπος» στις Εβραϊκές Γραφές

ΠΩΣ ο Θεός θεωρεί τον άνθρωπο; Ο λόγος του μας λέγει, «Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος. . . . Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες.»—Ησ. 40:15, 22.

Αληθινά, όταν θεωρούμε την άφθαστη Προσωπικότητα, το ένδοξο Πρόσωπο, την εξυψωμένη θέσι, την αιώνια ύπαρξι και την υπάτη εξουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού, πρέπει να θαυμάζωμε, όπως κι ο ψαλμωδός, για το ότι Αυτός μας λαμβάνει υπ’ όψιν.—Ψαλμ. 144:3, ΜΝΚ.

Γραφικές εκφράσεις όπως αυτές, που δείχνουν πώς ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο, θα μπορούσαν να παρουσιασθούν πάμπολλες, αλλά το ενδιαφέρον μας τώρα είναι σ’ ένα ωρισμένο μοναδικό τρόπο με τον οποίον κι αυτός, επίσης, μας αποκαλύπτει την αλήθεια του. Και πώς γίνεται αυτό; Με τις διάφορες λέξεις που χρησιμοποιούνται στις Εβραϊκές Γραφές εν σχέσει με τον άνθρωπο.

Στην Ελληνική γλώσσα «άνθρωπος» απλώς σημαίνει άνθρωπος. Αλλά στην Εβραϊκή χρησιμοποιούνται μερικές διαφορετικές λέξεις, από τις οποίες η καθεμιά θεωρεί τον άνθρωπο από μια ωρισμένη άποψι. Απ’ αυτές, οι τέσσερες κυριώτερες λέξεις είναι ις, που σημαίνει απλώς άνθρωπος· αδάμ, που σημαίνει ανθρώπινος ή γήινος· ενώς, που σημαίνει αδύνατος ή θνητός· και γκέμπερ, που σημαίνει φυσικώς ισχυρός ή δυνατός άνθρωπος.

Πολλοί μεταφρασταί αγνοούν τις διάφορες αποχρώσεις σημασίας, που έχουν αυτές οι λέξεις, αλλ’ όταν πλέον αποκτήσωμε πλήρη κατανόησί των, εκπληττόμεθα από την προσοχή που ήσκησαν κατ’ επανάληψιν οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών για να εκλέξουν ακριβώς την ορθή λέξη όταν ήθελαν να καθορίσουν κάτι. Παραδείγματος χάριν, πάρα πολλές μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο Ψαλμός 8:4 ακριβώς όπως και η Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;» Τώρα η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται πολύ λογικά «άνθρωπος» είναι ις, αλλ’ ο Δαβίδ, γράφοντας αυτόν τον Ψαλμό, δεν εχρησιμοποίησε τη λέξι ις, ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωσι. Έκαμε μια αντιπαραβολή μεταξύ του Ιεχωβά Θεού του Δημιουργού και του πλάσματός του, του ανθρώπου απλώς, και γι’ αυτό έγραψε, «Τι είναι ο ενώς . . . και ο αδάμ;» Ή, όπως αποδίδεται από τη Μετάφραση Νέου Κόσμου, μια από τις λίγες Αγγλικές μεταφράσεις που ακριβολογούν σ’ αυτές τις λεπτές αποχρώσεις σημασίας, «Τι είναι ο θνητός άνθρωπος ώστε να συλλογίζεσαι αυτόν, και ο υίος του γηίνου ανθρώπου ώστε να λαμβάνης φροντίδα γι’ αυτόν;» Ναι, συγκρινόμενον με το παντοδύναμον, αθάνατον, θείον Πνεύμα, τι είναι αυτό το αδύνατο θνητό γήινο πλάσμα, ώστε ο Θεός να το υπολογίζη;

«ΙΣ» ΚΑΙ «ΙΣΣΑΧ»

Η λέξις ις, μαζί με τη μορφή που λαμβάνει στον πληθυντικόν αριθμό, δηλαδή, ανασίμ (η οποία κατά καιρούς χρησιμεύει και ως πληθυντικός της λέξεως ενώς), ενέχει πρωτίστως τη σκέψι του «άνθρωπος», δηλαδή ένα πρόσωπον, ένα άτομον. Δεν έχει τέτοιους επιτατικούς προσδιορισμούς, όπως λόγου χάριν, ανθρώπινος, θνητός ή δυνατός, μολονότι ενυπάρχει σ’ αυτό η σκέψις της δυνάμεως όπως ενός άρρενος. Η λέξις ις δεν παρουσιάζεται στις Γραφές παρά μόνο μετά την εμφάνισι της λέξεως που χρησιμοποιείται για τη γυναίκα, δηλαδή, ισσάχ—άνθρωπος με μήτρα—διότι υπό την αυστηρότερη έννοια της λέξεως, μόνον τότε ένας ις παρουσιάζεται με κάτι διακριτικό· πριν απ’ αυτό εκαλείτο ανθρώπινος, αδάμ. Όταν στις Εβραϊκές Γραφές ο άνθρωπος μνημονεύεται εν σχέσει προς τη γυναίκα ή τη σεξουαλική επικοινωνία, χρησιμοποιείται αδιακρίτως το ις, περίπου εβδομήντα φορές εν όλω, μολονότι η λέξις που σημαίνει «άρρην» είναι ζακάρ και απαντάται εβδομήντα εννέα φορές από τη Γένεσι 1:27 κι εμπρός. Χαρακτηριστικό είναι το Λευιτικό, κεφάλαιον 20, που πραγματεύεται για τον θείο νόμο περί σεξουαλικών σχέσεων.

Η λέξις ις, με την έμφασί της στο πρόσωπο, στο άτομο, είναι η εκλογή των Βιβλικών συγγραφέων, όταν έγραφαν για έναν «άνθρωπον του Θεού», κι έναν «διακεκριμένον άνθρωπο.» Όταν ο Νάθαν αντίκρυσε τον Βασιλέα Δαβίδ με το αμάρτημα του, ο Νάθαν εχρησιμοποίησε αυτή τη λέξι. Μήπως είπε, «Συ είσαι ο»—θνητός, ο ανθρώπινος, ο δυνατός άνθρωπος; Όχι, αλλά, «Συ είσαι [εκείνος] ο άνθρωπος!»—Ιησ. Ναυή 14:6· Παροιμ. 10:23· 2 Σαμ. 12:7.

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι άλλες λέξεις που σημαίνουν «άνθρωπος» απλώς δεν θα ήσαν κατάλληλες. Έτσι, όταν ο ψαλμωδός προείπε ότι τα ονόματα εκείνων που ανήκουν στο σώμα του Χριστού, που αποκτούν ουράνια δόξα, θα εγίνοντο γνωστά, μπορούσε να χρησιμοποιήση μόνον τη λέξι ις. «Ούτος και εκείνος εγεννήθη εν αυτή·. . . . Ο Ιεχωβά θέλει αριθμήσει, όταν καταγράψη τους λαούς: ‘Ούτος εγεννήθη εκεί’.» Ο Μωυσής, επίσης, όταν εξυμνούσε τη νίκη του Ιεχωβά στην Ερυθρά θάλασσα, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίση τον Ιεχωβά ως ένα αδύνατο θνητό ή ένα γήινο άνθρωπο, και γι’ αυτό εχρειάσθη να χρησιμοποιήση το ις για να μεταδώση τη σκέψι του, όπως αποδίδεται στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου: «Ο Ιεχωβά είναι ανδροπρεπής πολεμιστής.»—Ψαλμ. 87:5, 6, ΜΝΚ· Έξοδ. 15:3, ΜΝΚ.

«ΑΔΑΜ»

Αδάμ, ο ανθρώπινος, ο γήινος, είναι η εκλεγόμενη λέξις οποτεδήποτε οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών αναφέρονται στη δημιουργία του ανθρώπου, «Εγώ έκτισα την γην, και εποίησα άνθρωπον επ’ αυτής.» Η λέξις αδάμ δεν σημαίνει αρρενότητα, όπως και η λέξις «ανθρώπινος» δεν σημαίνει αυτό, και για τούτο αναγινώσκομε ότι ο Αδάμ, δηλαδή, ο άνθρωπος, ο γήινος ανήρ, εκάλεσε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος ις και ισσάχ, ο ανήρ και η γυνή.—Ησ. 45:12· Γεν. 5:1, 2· 6:7· Δευτ. 4:32· Εκκλησ. 7:29.

Η λέξις αδάμ, ο άνθρωπος, είναι σχεδόν χωρίς εξαίρεσι και η λέξις που προτιμάται όταν ο άνθρωπος αναφέρεται ως έχων την ίδια πνοή με τα κατώτερα ζώα ή κτήνη. Αυτή η σύνδεσις εμφαίνεται στις αφηγήσεις της δημιουργίας, του Κατακλυσμού, των πληγών της Αιγύπτου και της εβδομηκονταετούς ερημώσεως. Ο ψαλμωδός αινεί τον Ιεχωβά Θεόν για τη διαφύλαξι και του αδάμ (του ανθρώπου) και των κτηνών. Ο άνθρωπος δε είναι εκείνος που δείχνεται ως όμοιος με το κτήνος από τον Εκκλησιαστή: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων [αδάμ] είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος [αδάμ] δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης.»—Γέν. 1:26· 6:7· Έξοδ. 8:17· Ιερεμ. 33:10· Ψαλμ. 36:6· Εκκλησ. 3:19-21.

Κατάλληλα, η λέξις αδάμ, ο γήινος, ο ανθρώπινος, εκλέγεται, επίσης, όταν γίνεται λόγος για τα γενικά χαρακτηριστικά του ανθρωπίνου γένους: «Ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» «Ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος.» «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής.» «Επ’ αληθείας πας άνθρωπος, . . . είναι όλως ματαιότης,» μια πνοή. «Δεν υπάρχει άνθρωπος έχων εξουσίαν επί του πνεύματος, ώστε να εμποδίζη το πνεύμα», δηλαδή, να φυλαχθή από το να πεθάνη. «Ιεχωβά, γνωρίζω ότι η οδός του επιγείου ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού.»—Γεν. 8:21· 1 Βασ. 8:46· Ιώβ 14:1· Ψαλμ. 39:5· Εκκλησ. 8:8· Ιερεμ. 10:23, ΜΝΚ.

Όπως ακριβώς η λέξις αδάμ ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα κατώτερα ζώα, έτσι, επίσης, εφιστά την προσοχή μας στην κατωτερότητα του ανθρώπου έναντι του Δημιουργού του, του Ιεχωβά Θεού. Έτσι, ελέχθη στον Μωυσή ότι κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ιδή τον Θεό και να ζήση. Στον Σαμουήλ έγινε υπόμνησις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ιδή μόνον το έξωθεν, αλλ’ ο Θεός μπορεί να ιδή την καρδιά. Ο Δαβίδ προσηυχήθη να μην εμπέση σε ανθρώπινα χέρια, αλλά στα χέρια του Θεού, επειδή κατεμέτρησε αλαζονικά τους πολεμιστάς του έθνους του. Ο ναός του Σολομώντος, είπε ο Δαβίδ, επρόκειτο ν’ ανεγερθή, όχι για ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Ο Ιωσαφάτ συνεβούλευσε τους κριτάς να ενθυμούνται ότι έκριναν όχι για ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Ο Ελιού ηρνήθη να δώση κολακευτικούς τίτλους σε κοινούς ανθρώπους.—Έξοδ. 33:20· 1 Σαμ. 16:7· 1 Χρον. 21:13· 29:1· 2 Χρον. 19:6· Ιώβ 32:21.

Ο ψαλμωδός ερώτησε δυο φορές γιατί ο μέγας Δημιουργός να λαμβάνη υπ’ όψιν απλούς ανθρώπους· επίσης, είπε ότι, μολονότι μερικοί ήσαν «θεοί», θα πέθαιναν όπως ένας χοϊκός άνθρωπος. Ο φόβος των ανθρώπων στήνει παγίδα, αλλ’ εκείνος που ελπίζει στον Ιεχωβά θα είναι ασφαλής. Γιατί να καταβαίνετε στην Αίγυπτο για βοήθεια; Οι Αιγύπτιοι δεν είναι πνεύματα αλλ’ απλοί άνθρωποι, χοϊκοί. Και για να εξάρη ο Θεός τη σοβαρότητα της ιδιοτελείας των ιερέων της εποχής του Μαλαχία, ερώτησε: «Μήπως θέλει κλέπτει ο άνθρωπος τον Θεόν;»—Ψαλμ. 8:4· 144:3· 72:7· Παροιμ. 29:25· Ησ. 31:3· Μαλαχ. 3:8.

«ΕΝΩΣ»

Η σκέψις πίσω από τη λέξι ενώς, αδύνατος ή θνητός, δείχνει, εν πρώτοις, ότι οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών, δεν είχαν την αυταπάτη ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος. Πώς θα μπορούσαν να την είχαν, αφού είχαν λάβει τη «θεολογία» των, όχι από ειδωλολατρικές πηγές, αλλ’ από τον ίδιον τον Θεό, ο οποίος κατέστησε σαφώς γνωστή τη θνητή φύσι του ανθρώπου, προειδοποιώντας τον ότι θα πέθαινε αν αμάρτανε και καταδικάζοντάς τον, μετά το αμάρτημά του, να επιστρέψη στη γη από την οποία είχε ληφθή.—Γέν. 2:17· 3:19.

Η λέξις ενώς έχει πάντοτε μια δυσμενή δευτερεύουσα σημασία και γι’ αυτό, ποτέ δεν χρησιμοποιείται με μια φιλοφρονητική έννοια. Κατάλληλα συνδέεται συχνά με τη λέξι αδάμ, άνθρωπος, όταν ο άνθρωπος αντιπαραβάλεται προς τον αθάνατο Πλάστη, του, τον Ιεχωβά Θεό. Οι Ψαλμοί 8:4 και 144:3 είναι χαρακτηριστικοί της συνδέσεως αυτής της λέξεως ενώς με τη λέξι αδάμ, όταν αντιπαραβάλλουν τον άνθρωπο προς τον Θεό. Έτσι, ο Μωυσής, επίσης, έγραψε, «Επαναφέρεις τον άνθρωπον [ενώς] εις τον χουν· και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων [αδάμ].» Λόγω της ασεβείας του ανθρώπου, ο Θεός προειδοποίησε ότι θα έκανε τον ενώς ‘πολυτιμότερον υπέρ χρυσίον καθαρόν και τον αδάμ υπέρ το χρυσίον του Οφείρ.’ Οι λόγοι του Ιεχωβά προς τον Ησαΐα θέτουν τις λέξεις ενώς και αδάμ στις κατάλληλες θέσεις των, «Εγώ, εγώ είμαι ο παρηγορών υμάς. Συ τις είσαι, και φοβείσαι από ανθρώπου [ενώς] θνητού, και από υιού ανθρώπου [αδάμ], όστις θέλει γείνει ως χόρτος; Και ελησμόνησας Ιεχωβά τον Ποιητήν σου, τον εκτείναντα τους ουρανούς, και θεμελιώσαντα την γην.»—Ψαλμ. 90:3· Ησ. 13:12· 51:12, 13, ΜΝΚ.

Ιδιαίτερα στο βιβλίο του Ιώβ, που παρουσιάζει την κυριαρχία του Θεού σε αντιπαραβολή προς τη μικρότητα του ανθρώπου, η λέξις ενώς είναι ένας προσφιλής όρος, όταν τονίζεται το εξής: «Πώς ο άνθρωπος θέλει δικαιωθή ενώπιον του Θεού;» «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε μεγαλύνεις αυτόν, και βάλλεις τον νουν σου επ’ αυτόν;» «Σαρκός οφθαλμούς έχεις [Ιεχωβά]; ή βλέπεις καθώς βλέπει άνθρωπος; Ανθρώπινος είναι ο βίος σου; ή τα έτη σου ως ημέραι ανθρώπου;» «Καθώς άνθρωπος περιγελά άνθρωπον, θέλετε περιγελά αυτόν [τον Θεόν];» «Ο Θεός είναι μεγαλήτερος του ανθρώπου.»—Ιώβ 9:2· 7:17· 10:4, 5· 13:9· 33:12.

Από τις προσευχές του μπορούμε να ίδωμε ότι ο Δαβίδ είχε όμοια ζωηρή εκτίμησι: «Ανάστηθι, Ιεχωβά· ας μη υπερισχύη άνθρωπος.» «Δια να κρίνης τον ορφανόν και τον τεταπεινωμένον, ώστε ο άνθρωπος ο γήινος να μη καταδυναστεύη πλέον.» «Του ανθρώπου αι ημέραι είναι ως χόρτος.»—Ψαλμ. 9:19, ΜΝΚ· 10:18· 103:15.

«ΓΚΕΜΠΕΡ»

Ο όρος γκέμπερ σημαίνει δυνατός, καλοαναπτυγμένος, γεροδεμένος, δηλαδή ένας ισχυρός στην περίπτωσι ανθρώπου. Μολονότι έχει φιλοφρονητικές έννοιες, ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιείται από τους συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών κρατεί τον άνθρωπο ενήμερο της κατωτερότητός του εν σχέσει με τον Πλάστη του, τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, διαπιστώνομε ότι, όταν τελικά ο Ιεχωβά Θεός εκάλεσε τον υπομονητικό Ιώβ ν’ αποδώση λόγο για την εσφαλμένη του άποψι των πραγμάτων, ο Θεός δυο φορές απηυθύνθη στον Ιώβ, όχι σαν ένα απλούν ις, ένα απλούν αδάμ, ή ένα απλούν ενώς, αλλ’ εχρησιμοποίησε τον όρον γκέμπερ. «Ζώσον ήδη την οσφύν σου ως ανήρ [δυνατός άνθρωπος, ΜΝΚ]· διότι θέλω σε ερωτήσει, και φανέρωσόν μοι,» αφού ήσουν τόσο βέβαιος για τον εαυτό σου ώστε να μη με δικαιώσης! Πόσο εύστοχο!—Ιώβ 38:3· 40:7.

Ο Φαραώ, όταν άρχισε να υποχωρή κάτω από το βάρος των πληγών, κατά πρώτον επέτρεψε μόνο στους δυνατούς άνδρες να πάνε στην έρημο να λατρεύσουν. Όταν δε οι Ισραηλίται τελικά ανεχώρησαν από την Αίγυπτο, αναγινώσκομε ότι 600.000 [δυνατοί, ΜΝΚ] άνδρες, ηλικίας πάνω από είκοσι ετών και ικανοί για πόλεμο, έφυγαν από την Αίγυπτο μαζί με τα μικρά των.—Έξοδ. 10:11· 12:37.

Επειδή ένας «ανήρ» [«δυνατός», ΜΝΚ] αποκλίνει στο να είναι «αλαζών», εμπιστευόμενος στην ίδια του δύναμι, κατ’ επανάληψιν ξεχωρίζεται σε ανάμνησι της μωρίας μιας τέτοιας νοοτροπίας. «Ιδού, ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος, όστις δεν έθεσε τον Θεόν δύναμιν αυτού.» «Τις [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος θέλει ζήσει, και δεν θέλει ιδεί θάνατον;» Αλλ’ ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος αποθνήσκει, και παρέρχεται.» Ναι, «Επικατάρατος ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος, όστις ελπίζει», όχι εις τον Ιεχωβά, αλλά . . . «επί [γήινον, ΜΝΚ] άνθρωπον [αδάμ].»—Αββακ. 2:5· Ψαλμ. 52:7· 89:48· Ιώβ 14:10· Ιερεμ. 17:5.

Η λέξις γκέμπερ συχνά χρησιμοποιείται για να εντυπώση ένα σημείο με αντιπαραβολή. Έτσι, ο ψαλμωδός παραπονείται: «Έγεινα ως [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος μη έχων δύναμιν.» Δεν θα έκανε πολύ τονισμό αν έλεγε ότι έγινα σαν ένας αδύνατος θνητός, ένας ενώς, διότι ένας τέτοιος δεν έχει δύναμι κατ’ αρχήν! Ο Σολομών, τονίζοντας το ίδιο, παρετήρησε ότι δεν είναι καλό ν’ ‘ανομήση [ένας δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος δι’ έν κομμάτιον άρτου’. Θα μπορούσε να υπάρξη δικαιολογία για έναν ενώς να το πράξη αυτό, αλλ’ ασφαλώς όχι για έναν γκέμπερ. Τα δυσάρεστα νέα που έλαβε ο Ιερεμίας έκαμαν να σαλευθούν τα οστά του ‘ως [δυνατού, ΜΝΚ] ανθρώπου συνεχόμενου υπό οίνου’, δηλαδή να υποστή ένα βίαιο κλονισμό. Αυτός, επίσης, ετόνισε την ανομία των ανδρών του Ισραήλ χρησιμοποιώντας αυτά τα λόγια: «Δια τι βλέπω έκαστον [δυνατόν, ΜΝΚ] άνδρα με τας χείρας αυτού επί την οσφύν αυτού, ως τίκτουσαν, και πάντα τα πρόσωπα εστράφησαν εις ωχρίασιν;» Ναι, αυτό ήταν σοβαρό όταν μάλιστα και δυνατοί άνδρες, όχι απλοί ενώς, δηλαδή αδύνατοι θνητοί, ήσαν έτσι βεβαρημένοι!—Ψαλμ. 88:4· Παροιμ. 28:21· Ιερεμ. 23:9· 30:6.

Λογικώς μας λέγεται ότι «ο σοφός άνθρωπος ισχύει», όχι ως αδάμ, ις ή ενώς, αλλ’ ως γκέμπερ, ένας «δυνατός άνθρωπος». Ένας συνετός γκέμπερ εμπιστεύεται όχι στη δική του δύναμι, αλλά στον Ιεχωβά: «Ευλογημένος ο [δυνατός] άνθρωπος ο ελπίζων επί τον Ιεχωβά, και του οποίου ο Ιεχωβά είναι η ελπίς.»—Παροιμ. 24:5· Ιερεμ. 17:7, ΜΝΚ.

Πραγματικά, το να γνωρίζωμε τον τρόπο, με τον οποίο χρησιμοποιείται η λέξις «άνθρωπος» στις Εβραϊκές Γραφές, ενισχύει την πίστι μας και μας βοηθεί ν’ αποκτήσωμε την άποψι του Θεού περί ανθρώπου. Αυτό αποτελεί μια υγιά διδασκαλία για να κρατούμε την κατάλληλη σχέσι μας με τον Δημιουργό μας και ν’ αποκτήσωμε την επιδοκιμασία και την ευλογία του.

Οι Ιππείς της Αποκαλύψεως

ΛΙΓΑ βιβλία της Γραφής έχουν περιπλέξει τους σπουδαστάς της τόσο όσο το τελευταίο της βιβλίο, η Αποκάλυψις. Το βιβλίο αυτό είναι μια αποκάλυψις, όχι του «Αγίου Ιωάννου», όπως λέγεται συχνά, αλλά μια «αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός», ο οποίος κατόπιν μέσω ενός αγγέλου, την παρουσίασε με σημεία «εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». (Αποκάλ. 1:1) Ποιόν Ιωάννην; Η μαρτυρία των πρώτων Χριστιανών επισκόπων, όπως του Ιουστίνου Μάρτυρος, είναι ότι επρόκειτο για τον απόστολο Ιωάννη. Αυτό είναι συνεπές με τα όσα γνωρίζομε για τον Ιωάννη, για τα άλλα συγγράμματά του και για τα περιεχόμενα της Αποκαλύψεως. Λόγου χάριν, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, μόνο στα συγγράμματα του αποστόλου Ιωάννου χρησιμοποιείται η λέξις «Λόγος» ως κύριον όνομα και εφαρμόζεται στον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού.—Ιωάν. 1:1, 14· Αποκάλ. 19:13.

Το ίδιο το βιβλίο της Αποκαλύψεως μάς λέγει ότι είναι προφητεία· επομένως προωρίζετο να εννοηθή σε κάποιον καιρό. Το νήμα της εκπληρώσεώς του φαίνεται να είναι τα λόγια του ιδίου του Ιωάννου, που εξηγεί πώς έφθασε στο να γράψη αυτό το βιβλίο: «Κατά την Κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν· και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος, ήτις έλεγεν, . . . Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον.» Με άλλα λόγια, υπό έμπνευσιν ο Ιωάννης είδε πράγματα που θα συνέβαιναν στην Ημέραν του Κυρίου. Επειδή, όπως επανειλημμένως κατεδείχθη στις σελίδες αυτού του περιοδικού, η «ημέρα του Κυρίου» άρχισε στο έτος 1914, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι τα όσα είδε ο Ιωάννης ανεφέροντο σε γεγονότα που λαμβάνουν χώραν από τότε.—Αποκάλ. 1:10, 11.

Μεταξύ των πραγμάτων που ενδιαφέρουν εμάς που ζούμε στην «ημέραν του Κυρίου» είναι και η ιδιαίτερη προφητεία που βρίσκεται στην Αποκάλυψι 6:1-8, εν σχέσει με τους ιππείς:

«Και είδον, ότε ήνοιξε το Αρνίον μίαν εκ των σφραγίδων, και ήκουσα έν εκ των τεσσάρων ζώων λέγον, ως φωνήν βροντής, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος λευκός· και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε τόξον· και εδόθη εις αυτόν στέφανος, και εξήλθε νικών, και δια να νικήση.

»Και ότε ήνοιξε την δευτέραν σφραγίδα, ήκουσα το δεύτερον ζώον, λέγον, Έρχου και βλέπε. Και εξήλθεν άλλος ίππος κόκκινος· και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη.

»Και ότε ήνοιξε την τρίτην σφραγίδα, ήκουσα το τρίτον ζώον λέγον, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος μέλας, και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε ζυγαρίαν εν τη χειρί αυτού. Και ήκουσα φωνήν εν μέσω των τεσσάρων ζώων λέγουσαν, Μία χοίνιξ σίτου δι’ έν δηνάριον· και, Το έλαιον και τον οίνον μη βλάψης.

»Και ότε ήνοιξε την σφραγίδα την τετάρτην, ήκουσα φωνήν του τετάρτου ζώου λέγουσαν, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος ωχρός, και ο καθήμενος επάνω αυτού ωνομάζετο θάνατος, και ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού· και εδόθη εις αυτούς εξουσία επί το τέταρτον της γης να θανατώσωσι με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον, και με τα θηρία της γης.»

Πρώτον εφιστάται η προσοχή μας στο Αρνίον, που προσδιορίζεται σαφώς στα συμφραζόμενα ως ο Ιησούς Χριστός, διότι αυτό το Αρνίον λέγεται ότι εσφάγη και ‘ηγόρασεν ημάς εις τον Θεόν δια του αίματός του, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους.’ Το άνοιγμα των σφραγίδων απ’ αυτό σημαίνει τη γνωστοποίησι πραγμάτων, τα οποία προηγουμένως ήσαν κεκρυμμένα, όπως αυτά που είχε ο Ιωάννης το προνόμιο να ιδή, την εκπλήρωσι των οποίων βλέπομε τώρα.—Αποκάλ. 5:6, 9· Ησ. 29:11.

Επίσης βλέπομε σ’ αυτή την όρασι τέσσερα ζώα, των οποίων το καθένα με τη σειρά του παραγγέλλει στον Ιωάννη να έλθη και να ιδή τι πρόκειται να λάβη χώραν. Κι αυτά επίσης φέρονται υπό την προσοχή μας στα συμφραζόμενα: «Και εν τω μέσω του θρόνου και κύκλω του θρόνου τέσσαρα ζώα, γέμοντα οφθαλμών έμπροσθεν και όπισθεν. Και το ζώον το πρώτον ήτο όμοιον με λέοντα, και το δεύτερον ζώον όμοιον με μοσχάριον, και το τρίτον ζώον είχε το πρόσωπον ως άνθρωπος, και το τέταρτον ζώον ήτο όμοιον με αετόν πετώμενον.» Αυτά τα τέσσερα ζώα προσφυώς εξεικονίζουν τη θεία οργάνωσι των ζώντων πλασμάτων που εκδηλώνουν τις τέσσερες κύριες ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, δικαιοσύνη (ο λέων), δύναμι (το μοσχάριον), αγάπη (ο άνθρωπος), και σοφία (ο αετός).a Το καθένα από τα τέσσερα αυτά ζώα εμφαίνεται στη σειρά του λαμβάνοντας μέρος σ’ αυτό το δράμα καλώντας τον Ιωάννη να έλθη και να ιδή τι επακολουθεί.—Αποκάλ. 4:6, 7.

ΙΠΠΟΣ ΣΕ ΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ

Μετά τον προσδιορισμό της ταυτότητος του Αρνίου, των σφραγίδων και των τεσσάρων ζώων, ερχόμεθα τώρα στους πέντε ίππους και στους αναβάτας των. «Πέντε;» μπορεί να ρωτήση κανείς. «Μα δεν ακούομε πάντοτε για τους ‘τέσσερες ιππείς της Αποκαλύψεως’;» Ναι, αυτή είναι η κοινή αντίληψις, αλλά στην πραγματικότητα είναι πέντε ιππείς. Πώς έτσι; Διότι η αφήγησις, μετά την περιγραφή του τετάρτου ίππου και του αναβάτου του, του θανάτου, λέγει ότι «ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού.» Αλλά δεν ημπορούσε να είναι το ίδιο ο Θάνατος κι ο Άδης; Όχι, Άδης είναι ο τάφος, η κατοικία των νεκρών, ενώ Θάνατος είναι το θανατικό μέσον, όπως είναι μια επιδημική ασθένεια ή κάτι άλλο πολύ διαδεδομένο. Δεν είναι το ίδιο τα δύο αυτά. Ήσαν λοιπόν πέντε ιππείς; Ακόμη κι αν ο θάνατος κι ο Άδης επέβαιναν στον ίδιο ίππο, κι αυτό ακόμη θα εσήμαινε πέντε ιππείς, αλλά μόνον τέσσερες ίππους. Και αν ο θάνατος κι ο Άδης εκάθηντο στον ίδιο ίππο, έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι θα εξετίθετο ρητώς αυτό, εφόσον οι υπόλοιποι ίπποι είχαν από ένα μόνον αναβάτη. Εν τούτοις, το γεγονός ότι ο Άδης λέγεται ότι «ηκολούθει» τον θάνατο δείχνει σαφώς ότι ήταν σε χωριστό ίππο αν και δεν περιγράφεται. (Παραβάλατε με Αποκάλυψιν 19:11, 14) Έχομε, λοιπόν, πέντε ιππείς, που επέβαιναν σε πέντε ίππους στο Αποκαλυπτικό όραμα.

Τι παριστάνεται ή εξεικονίζεται με τους ίππους αυτούς; Σε όλες τις Γραφές οι ίπποι συνδέονται με πόλεμο κι επομένως είναι κατάλληλα σύμβολα πολέμου. «Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά του Ιεχωβά.» Σε αρμονία με τούτο, ο Ιεχωβά προειδοποίησε τους Ισραηλίτας, ότι, όταν θα έθεταν βασιλέα επ’ αυτών, αυτός «δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν.» Δεν έπρεπε να εμπιστεύωνται σε πολεμικό εξαρτισμό, αλλά στον Θεόν των.—Παροιμ. 21:31, ΜΝΚ· Δευτ. 17:15, 16.

Το ίδιο ορίζουν και τα επόμενα Γραφικά εδάφια: «Οι μεν εις άμαξας, οι δε εις ίππους, αλλ’ ημείς εις το όνομα Ιεχωβά του Θεού ημών θέλομεν καυχάσθαι.» «Μάταιος ο ίππος προς σωτηρίαν· και δια της πολλής αυτού δυνάμεως δεν θέλει σώσει.» «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν, και επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ, και τον Ιεχωβά δεν εκζητούσι. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι, και ουχί Θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες, και ουχί πνεύμα.»—Ψαλμ. 20:7, ΜΝΚ· 33:17· Ησ. 31:1, 3, ΜΝΚ.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΙΠΠΕΥΣ

Ο πρώτος αναβάτης δείχνεται να φέρη στέφανον, έχοντας τόξον στο χέρι του και ιππεύοντας σε λευκό ίππο. Ποιος είναι αυτός; Ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι εκείνος που έλαβε στέφανον από τον Πατέρα του και παραγγέλλεται να προχωρήση σ’ ένα δίκαιο πόλεμο, εικονιζόμενον από τον λευκό ίππο. Αυτή η εικόνα φέρνει στο νου τα λόγια του ψαλμωδού: «Περίζωσον την ρομφαίαν σου επί τον μηρόν σου, δυνατέ, εν τη δόξη σου και εν τη μεγαλοπρεπεία σου. Και κατευοδού εν τη μεγαλειότητί σου, και βασίλευε εν αληθεία, και πραότητι, και δικαιοσύνη· και η δεξιά σου θέλει σοι δείξει φοβερά πράγματα. Τα βέλη σου είναι οξέα· λαοί υποκάτω σου θέλουσι πέσει.»—Ψαλμ. 45:3-5.

Τα λόγια του Ιωάννου, που αναγράφονται στην Αποκάλυψι 19:11, 13, 14, πιστοποιούν ακόμη σαφέστερα την ταυτότητα του πρώτου ιππέως: «Και ιδού, ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη . . . και καλείται το όνομα αυτού ο Λόγος του Θεού. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν.»

Πότε αυτός ο αναβάτης επροχώρησε για να νικήση; Σύμφωνα με την εκπληρωμένη Γραφική προφητεία, στο έτος 1914. Τότε ήταν που είπε ο Ιεχωβά στον Υιόν του, «Κατακυρίευε εν «μέσω των εχθρών σου.» (Ψαλμ. 110:2) Αυτό εσήμανε τον καιρό που ο δράκων και οι δαίμονες του επολέμησαν εναντίον του Μιχαήλ και των αγγέλων του, αμέσως μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού, που εικονίζεται από τη γέννησι ενός άρρενος· όλα δε αυτά άρχισαν να λαμβάνουν χώραν στον ουρανό, οπότε «τα έθνη ωργίσθησαν» στη γη το 1914.—Αποκάλ. 11:18· 12:1-9.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΙΠΠΕΙΣ

Ο δεύτερος ιππεύς επέβαινε σ’ ένα κόκκινον ίππο. Ο ιππεύς είχε μια μεγάλη μάχαιρα και του εδόθη να σηκώση την ειρήνη από τη γη, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη σφαγή μεταξύ των ανθρώπων. Το κόκκινο χρώμα σχετίζεται με πόλεμο, διότι πόλεμος σημαίνει αιματοχυσία, το δε αίμα είναι κόκκινο. Έτσι, οι αρχαίοι είχαν κάμει τον πλανήτη Άρη σύμβολο πολέμου λόγω της κόκκινης χροιάς του. Το έργον του ιππέως αυτού μνημονεύεται στη μεγάλη προφητεία του Ιησού: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν.» Βεβαίως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε στο έτος 1914, αφήρεσε την ειρήνη από τη γη κι επέφερε μεγάλη σφαγή.—Μάρκ. 13:8.

Ο τρίτος ίππος ήταν μέλας, ο δε αναβάτης του είχε μια ζυγαριά. Συνωδεύετο από μια αναγγελία περί υψηλών τιμών: μία χοίνιξ σίτου δι’ έν δηνάριον· και τρεις χοίνικες κριθής δι’ έν δηνάριον. (Η κριθή εθεωρείτο τόσο πολύ κατώτερη από τον σίτον, ώστε οι Ρωμαίοι στρατιώται κατά καιρούς ετιμωρούντο με το να τους δίδωνται κρίθινες μερίδες αντί σιταρένιες.) Αυτός ο ιππεύς εξεικονίζει λιμόν οφειλόμενον σε πόλεμο. Κατάλληλα, ο ίδιος ο ίππος ήταν μέλας, διότι η μελανότης είναι σύμβολο λιμού: «Η όψις αυτών κατημαυρώθη υπέρ την ασβόλην· δεν εγνωρίζοντο εν ταις οδοίς· το δέρμα αυτών εκολλήθη επί των οστέων αυτών.» Ο Ιησούς, στη μεγάλη προφητεία του, συνέδεσε επίσης τον παγκόσμιο πόλεμο με τον λιμό: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και . . . θέλουσι γείνει πείναι.»—Θρήνοι 4:8· Μάρκ. 13:8.

Το ότι ο ιππεύς είχε ζυγαριά στο χέρι του είναι επίσης ενδεικτικό των συνθηκών πείνας. Έτσι, ελέχθη στον Ιεζεκιήλ: «Υιέ ανθρώπου, . . . θέλουσι τρώγει άρτον με ζύγιον, και εν στενοχωρία· και θέλουσι πίνει ύδωρ με μέτρον, και εν αγωνία· δια να καταντήσωσιν ενδεείς άρτου και ύδατος.»—Ιεζ. 4:16, 17.

Όσο για τη σημασία της ειδικής εντολής, που εδόθη σ’ αυτόν τον τρίτον ιππέα, «Το έλαιον και τον οίνον μη βλάψης,» ο ίδιος ο λόγος του Θεού δίνει μια νύξι, διότι στις Παροιμίες 21:17 μας λέγεται ότι «ο αγαπών οίνον και μύρα δεν θέλει πλουτήσει.» Ο οίνος και το μύρον ήσαν σύμβολα πολυτελείας και το να μη βλαβούν θα εσήμαινε ότι, εις πείσμα των συνθηκών πείνας που προσέβαλαν τον κοινό λαό, οι πλούσιοι είχαν ακόμη τις πολυτέλειές των, κι έτσι απεδείχθη ότι ήταν.

Ο τέταρτος ιππεύς, που είδε ο Ιωάννης να κάθεται σ’ ένα ωχρόν ή πελιδνόν ίππον, είναι κατάλληλο σύμβολο πείνας, κι έτσι βρίσκομε πάλι την προφητεία της Αποκαλύψεως να είναι παράλληλη με τη μεγάλη προφητεία του Ιησού: «Και θέλουσι γείνει κατά τόπους. . . . πείναι.» (Λουκ. 21:11) Ο τέταρτος αυτός ιππεύς κι ο ίππος του πραγματικά εξεικονίζουν πείνες ή επιδημικές ασθένειες και άλλα εκτεταμένα μέσα καταστροφής της ζωής, ιδιαίτερα στη μεταπολεμική περίοδο. «Και εδόθη εις αυτούς [τον θάνατον και τον Άδην] εξουσία επί το τέταρτον της γης να θανατώσωσι, με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον, και με τα θηρία της γης.»

Τι σημαίνουν τα «θηρία», που μνημονεύονται σ’ αυτό το εδάφιο (8); Στην εποχή του Ισραήλ τα θηρία αποτελούσαν άλλη μια απειλή κατά της ζωής. Αλλά στους νεωτέρους χρόνους, αυτό συμβαίνει κυρίως σε τόπους που ερημώνονται. Τα θηρία στους συγχρόνους καιρούς θα ανεφέροντο λοιπόν στους θηριώδεις τρόπους, με τους οποίους οι κυβερνήσεις ή οργανώσεις αφήρεσαν ζωή λόγω των συνθηκών που επέφερε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Όσον αφορά την έκφρασι «το τέταρτον της γης», αυτή μπορεί να είναι ο συμβολικός τρόπος εκφράσεως του ότι τ’ αποτελέσματα θα έφθαναν στα τέσσερα πέρατα της γης, αλλά δεν θα εκάλυπταν κατ’ ανάγκην ολόκληρη τη γη.

Ο πέμπτος ιππεύς τονίζεται ότι είναι ο Άδης, κατάλληλα ο τελευταίος ιππεύς. Οι τρεις που προηγούντο αμέσως απ’ αυτόν, παρίσταναν τα διάφορα μέσα με τα οποία, επροξενήθη ο θάνατος—πόλεμος, πείνα, λοιμός και θηρία. Ο τελευταίος αυτός ιππεύς, ο Άδης, παριστάνει κατάλληλα τη μοίρα όλων αυτών των θυμάτων των προηγουμένων τριών ιππέων, δηλαδή τον Άδην ή τάφον.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός έδωσε και τη μεγάλη προφητεία για τη δευτέρα του έλευσι, όπως αναγράφεται από τους Ματθαίον, Μάρκον και Λουκάν στα Ευαγγέλιά των, και την προφητεία περί των ιππέων όπως αναγράφεται από τον Ιωάννη στην Αποκάλυψι, κεφάλαιον έκτον. Και όπως στις αφηγήσεις των Ευαγγελίων ο Ιησούς συνδέει την επάνοδό του με πόλεμο, πείνα και λοιμό, έτσι και στην προφητεία της Αποκαλύψεως, η παρουσία του Χριστού, όπως δεικνύεται από τον πρώτον ιππέα που προχωρεί, συνδέεται με τους επομένους ιππείς, που εξεικονίζουν πόλεμο, πείνα και λοιμό, για να γεμίσουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Καθόσον παρατηρούμε πόσο ωραία, εναρμονίζονται οι προφητείες αυτές κι εξεπληρώθησαν, η πίστις μας ενισχύεται και, πιο πολύ από άλλοτε, λέμε, «Έστω ο Θεός αληθής»!—Ρωμ. 3:4.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια της ακόλουθης δηλώσεως, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 10:23: «Δεν θέλετε τελειώσει τας πόλεις του Ισραήλ, εωσού έλθη ο Υιός του ανθρώπου»;

Ο Ιησούς το είπε αυτό στο έτος 31 (μ.Χ.). Αυτό έγινε όταν απέστελλε τους δώδεκα αποστόλους του, ανά δύο, για να κηρύξουν σε όλες τις πόλεις του Ισραήλ. Είναι πιθανόν, όπως και στην περίπτωσι των εβδομήντα ευαγγελιστών, τους οποίους, επίσης, ο Ιησούς απέστειλε να κηρύξουν, ότι οι απόστολοι απεστέλλοντο πριν από τον Ιησού και ότι ο Ιησούς θα ήρχετο αργότερα στα μέρη όπου αυτοί είχαν κηρύξει. (Λουκ. 10:1) Αυτό, εν τούτοις, δεν φαίνεται να είναι εκείνο στο οποίον ανεφέρετο ο Ιησούς με τα λόγια του που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 10:23, δηλαδή, ότι θ’ ακολουθούσε προσωπικώς, κατά σάρκα, τους δώδεκα αποστόλους του στις πόλεις στις οποίες αυτοί είχαν κηρύξει.

Είναι προφανές ότι όταν ο Ιησούς έδινε στους δώδεκα αποστόλους του αυτές τις οδηγίες κηρύγματος, το έπραττε αυτό για τα έτη που θ’ ακολουθούσαν τον θάνατό του, την ανάστασί του και την ανάληψί του στον ουρανό, για να μην επανέλθη ποτέ πάλι στη γη κατά σάρκα. Πώς αυτό είναι προφανές; Από το γεγονός ότι ο Ιησούς μίλησε στους αποστόλους για το ότι θα εκακοποιούντο στις συναγωγές και θα εφέροντο ενώπιον ηγεμόνων και βασιλέων «προς μαρτυρίαν εις αυτούς, και εις τα έθνη». (Ματθ. 10:17, 18) Δεν υπάρχει αναγραφή ότι τα πράγματα αυτά συνέβησαν στη διάρκεια της βραχείας εκστρατείας κηρύγματος, στην οποίαν οι απόστολοι ενησχολήθησαν αποκλειστικά στον Ισραήλ, και μετά την οποίαν επέστρεψαν στον Ιησούν και έκαμαν τις εκθέσεις των. Τον καιρό που ο Ιησούς τους έδωσε τις παραπάνω οδηγίες, τους είπε σαφώς να μην υπάγουν στα έθνη ούτε ακόμη στους Σαμαρείτας σ’ αυτή την εκστρατεία κηρύγματος, αλλά μόνο στα «πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ».—Ματθ. 10:5, 6.

Επομένως, επειδή ο Ιησούς απέβλεπε στο παγκόσμιο κήρυγμα των μεταξύ των έξω εθνών μετά την ανάληψί του στον ουρανό, γι’ αυτό ο Ιησούς είπε στους αποστόλους: «Και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων [όχι απλώς των Ισραηλιτών] δια το όνομά μου· ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Όταν δε σας διώκωσιν εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην· διότι αληθώς σας λέγω, Δεν θέλετε τελειώσει τας πόλεις του Ισραήλ, εωσού έλθη ο Υιός του ανθρώπου.»—Ματθ. 10:22, 23.

Με την ευκαιρία που έλεγε αυτά τα λόγια, ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους, για την άμεση εκστρατεία κηρύγματος, ένα τοπικόν εδαφικόν τομέα έργου. Περιέλαβε σ’ αυτόν την εδαφική περιοχή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, δηλαδή, την Ιουδαία, τη Γαλιλαία και την Περαία, και δεν περιέλαβε τη Σαμάρεια. Καλύπτοντας αυτόν τον τομέα ‘θα έτελείωναν τας πόλεις του Ισραήλ’. Ο Ιησούς, λοιπόν, τώρα εχρησιμοποίησε αυτήν την προσωρινή, περιωρισμένη εδαφική περιοχή ως μια εξεικόνισι της τελικής πλήρους εδαφικής των περιοχής. Προτού αναληφθή στον ουρανό ο αναστημένος Ιησούς έκαμε εδαφική των περιοχή ολόκληρο τον κόσμο, διότι είπε: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» (Ματθ. 28:18, 19) Αυτό διηύρυνε την εδαφική των περιοχή πέρα από τα όρια του Ισραήλ, ναι, πέρα από τα όρια του λεγομένου «Χριστιανικού κόσμου» και έξω στον λεγόμενο ειδωλολατρικό κόσμο, ο οποίος δεν ανήκει στον «Χριστιανικό κόσμο». Κάτω από τις οδηγίες του Ιησού, οι μαθηταί του επρόκειτο ν’ αναλάβουν να συμπληρώσουν την περιοχή όλης της οικουμένης, κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε όλους, στον Ιουδαϊκό λαό, στους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς και σε όλους τους ειδωλολατρικούς λαούς.

Εξετάζοντας τη Βιβλική προφητεία και τα σύγχρονα γεγονότα, διακρίνομε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μαζί με τον Ιεχωβά Θεό, ήλθε στον πνευματικό ναό την άνοιξι του 1918. Μετά από το έτος αυτό, ιδιαιτέρως από το 1919 και έπειτα, το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαθητών του Χριστού άρχισε να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού ως εγκαθιδρυμένης στους ουρανούς από το 1914. Επί πόσον καιρό από την έλευσι του Κυρίου στον ναό πρέπει να συνεχισθή αυτό το κήρυγμα; Ώσπου να «έλθη ο Υιός του ανθρώπου» για την εκτέλεσι της κρίσεως του Ιεχωβά. Αυτό θα γίνη στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα. Εν σχέσει με αυτή την άφιξι ο Ιησούς λέγει, στην Αποκάλυψι 16:15: «Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.»

Συνεπώς, μέσω των οδηγιών του προς τους δώδεκα αποστόλους του ο Ιησούς έλεγε προφητικά σ’ εμάς σήμερα ότι οι κεχρισμένοι μαθηταί του—ή το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ—δεν θα συνεπλήρωναν την περιοχή όλης της οικουμένης με το κήρυγμα του αγγέλματος της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού προτού ο δοξασμένος ουράνιος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός φθάση ως ο εκτελεστικός αξιωματούχος του Ιεχωβά στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αυτό σημαίνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, στους οποίους τώρα περιλαμβάνονται εκατοντάδες χιλιάδων από τα «άλλα πρόβατα» ή τους επιγείους συντρόφους του πνευματικού υπολοίπου, δεν θα μπορέσουν να φθάσουν προσωπικώς σε όλα τα μέρη της γης με το άγγελμα της Βασιλείας προτού εκραγή η μάχη του Αρμαγεδδώνος.

Μπορεί να καταφεύγωμε από τη μια πόλι στην άλλη λόγω του διωγμού εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά, και όμως πρέπει να εξακολουθήσωμε να προχωρούμε. Γιατί; Επειδή, ακόμη και απωθούμενοι από τη διασκορπιστική δύναμι του διωγμού σε εξωτερικά εδάφη, δεν θα μπορέσωμε να φθάσωμε όλη την εδαφική περιοχή με άμεσο, προσωπικό τρόπο, προτού ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Παντοκράτορος Θεού εκραγή και καταστρέψη τους ανθρώπους του πονηρού αυτού κόσμου και έτσι θέση τέρμα στο έργο της μαρτυρίας μας προς τέτοιους κοσμικούς ανθρώπους.

Επομένως, απόκειται σ’ εμάς να καλύψωμε όσο το δυνατόν περισσότερη εδαφική περιοχή πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Έως τότε ποτέ δεν θα φύγωμε βιαστικά από νέα εδαφική περιοχή, που πρέπει να επεξεργασθούμε ούτε από περιοχή, στην οποίαν η ανάγκη για διαγγελείς και διδασκάλους της Βασιλείας είναι μεγάλη. Δόξα στον Θεό γι’ αυτό!—Παραβάλετε Η Σκοπιά 1ης Ιουνίου 1900, σελίς 174· 15ης Ιουνίου 1907, σελίς 184, παράγραφος 3 (στην Αγγλική).

● Ποια πρέπει να είναι η στάσις ενός Χριστιανού απέναντι της πολιτικής αεραμύνης και των αντιρραδιενεργών καταφυγίων;—Ζ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Χριστιανοί συμμορφώνονται με όλους τους νόμους του Καίσαρος που δεν συγκρούονται με τους νόμους του Θεού. Η συνεργασία σε ασκήσεις παθητικής αεραμύνης, μολονότι σ’ αυτές εναντιώνονται ωρισμένοι όμιλοι ειρηνιστών, δεν συγκρούεται με οποιονδήποτε νόμον του Θεού· ούτε η πολεοδομική διάταξις που απαιτεί να κατασκευάση ένας ιδιοκτήτης σπιτιού ένα αντιρραδιενεργό καταφύγιο. Επειδή η συνεργασία σε τέτοια πράγματα δεν περιλαμβάνει το να ταχθή με μια παράταξι ένας Χριστιανός ή να αναλάβη όπλα, αυτό δεν θα παρεβίαζε την ουδετερότητά του. Τέτοια μέτρα λαμβάνονται απλώς για τη διαφύλαξι της ζωής και επομένως ένας Χριστιανός μπορεί ασφαλώς να συμμορφώνεται μ’ αυτά. Εν τούτοις, ένας Χριστιανός δεν χρειάζεται να αισθάνεται τον εαυτό του υποχρεωμένον να προχωρήση πέρα από ό,τι απαιτεί ο νόμος σ’ αυτά τα ζητήματα.

● Πώς πρέπει να εννοήσωμε το κατά Λουκάν 21:25, 26 και το παρόμοιο εδάφιο κατά Ματθαίον 24:29; Πρέπει αυτά να εκληφθούν κατά γράμμα ή συμβολικώς;—Κ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το κατά Λουκάν 21:25, 26 λέγει: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θελουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.» Το παρόμοιο εδάφιο κατά Ματθαίον 24:29 λέγει: «Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων, ο ήλιος θέλει σκοτισθή, και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού, και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.»

Αυτά τα εδάφια πρέπει να νοηθούν πρωτίστως με μια κατά γράμμα έννοια. Γιατί; Ένεκα της ανάγκης της συνεπείας. Τα σύγχρονα γεγονότα σ’ εκπλήρωσι της προφητείας διασαφηνίζουν ότι η δήλωσις στο κατά Λουκάν 21:10, 11 εκπληρώνεται κατά γράμμα. Λέγει: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν. Και θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι, και πείναι και λοιμοί». Είναι συνεπώς λογικό να ληφθή κατά γράμμα η διατύπωσις του υπολοίπου του εδαφίου 11, που λέγει: «Και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού.» Αυτά τα «φόβητρα» και «μεγάλα σημεία» αναμφιβόλως αναφέρονται στα ίδια πράγματα που μνημονεύονται στο Λουκάν 21:25, 26 και στο Ματθαίον 24:29, δηλαδή, ορατές, φυσικές, υλικές ουράνιες διαταραχές. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατή μια μεταφορική έννοια των προφητειών αυτών. Όχι, αλλ’ αυτή είναι μια δευτερεύουσα ή παράλληλη εφαρμογή. Παρεμπιπτόντως, η πρώτιστη έννοια των προφητειών αυτών αναφέρεται στο βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης», σελίς 320 (στην Αγγλική).

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Απόκτησον σοφίαν, απόκτησον σύνεσιν· μη λησμονήσης αυτήν· μηδέ εκκλίνης από των λόγων του στόματός μου.—Παροιμ. 4:5. Σ 1/7/61 1, 2α

17 Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.—Εβρ. 13:7. Σ 1/8/61 10, 12α

18 Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.—1 Πέτρ. 2:9. Σ 1/3/62 11

19 Την δικαιοσύνην σου δεν έκρυψα εντός της καρδίας μου· την αλήθειάν σου και την σωτηρίαν σου ανήγγειλα· δεν έκρυψα το έλεός σου και την αλήθειάν σου από συνάξεως μεγάλης.—Ψαλμ. 40:10. Σ 15/1/62 36

20 Δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή.—Ρωμ. 2:13. Σ 15/3/62 20, 21α

21 Εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες.—Αποκάλ. 9:3. Σ 1/4/62 40

22 Ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.—1 Κορ. 4:2. Σ 15/9/61 18α

23 [Ο Λωτ κατεθλίβετο] υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών.)—2 Πέτρ. 2:7, 8. Σ 1/10/61 10

24 Οι προφήται θέλουσι καταισχυνθή, έκαστος εκ της οράσεως αυτού, όταν προφητεύη·. . . Και θέλει ειπεί, Εγώ δεν είμαι προφήτης· είμαι άνθρωπος γεωργός.—Ζαχ. 13:4, 5. Σ 1/1/62 23, 25α

25 Άρα γε γινώσκεις α αναγινώσκεις; Ο δε είπε, Και πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;—Πράξ. 8:30, 31. Σ 15/3/62 15, 16α

26 Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα.—Ησ. 43:10, ΜΝΚ, Σ 1/3/62 25, 26

27 Μακάριοι οι κατοικούντες εν τω οίκω σου· πάντοτε θέλουσι σε αινεί.—Ψαλμ. 84:4. Σ 15/1/62 2, 3α

28 Θέλουσι περιπατεί έκαστος εις την οδόν αυτού· και αν τινες πίπτωσι μεταξύ των βελών, οι λοιποί δεν διακόπτουσιν την πορείαν.—Ιωήλ 2:8, ΜΝΚ. Σ 1/4/62 45, 46

29 Την φιλοξενίαν μη λησμονείτε.—Εβρ. 13:2. Σ 1/9/61 11α

30 Το αίμα των ανδρών, των πορευθέντων μετά κινδύνου της ζωής αυτών, να πίω εγώ;—2 Σαμ. 23:17. Σ 15/12/61 20

31 Πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε και ας αναβώμεν εις . . . τον οίκον του Θεού του Ιακώβ.—Ησ. 2:3. Σ 15/1/62 37, 38

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Με θαυμαστά προφητικά λόγια ο Κύριος Ιησούς προείπε την κατάστασι, που θα επεκράτει σε όλη τη γη κατά το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Διαβάστε τα λόγια αυτά στον Λουκάν 21:25, 26: «Και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Μάθετε για την αιτία της καταστάσεως αυτής, που πραγματικά επικρατεί σε όλη τη γη, και πληροφορηθήτε για την έκβασι, που υπόσχεται ο Θεός με την εγκαθίδρυσι της ευλογητής Βασιλείας του. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη διάρκεια του μηνός Ιουνίου θα συνεχίσουν τη διακονία του ευαγγελίου τούτου της Βασιλείας με την παρουσίασι του βιβλίου «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη υλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτησμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Αυγούστου: Δύο Εικόνες Απελευθερώσεως, και Μια Στενή και Πολύτιμη Σχέσις, §1-4. Σελ. 360.

12 Αυγούστου: Μια Στενή και Πολύτιμη Σχέσις, §5-28. Σελ. 365.

Πώς ο Νέος Κόσμος Εισάγεται

ΓΙΑ να εισαχθή ο νέος κόσμος, πρέπει να γίνη μια απομάκρυνσις αυτού του παλαιού κόσμου. Θα γίνη, επειδή οι «σημερινοί ουρανοί και η γη» είναι καταδικασμένοι από τον λόγον του Θεού. (2 Πέτρ. 3:7) Ακόμη και ενόσω το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων εξακολουθεί να παραμένη, έχει τεθή το θεμέλιο για ένα δίκαιο νέο κόσμο· και η γενεά αυτή του ανθρωπίνου γένους αντιμετωπίζει πρόσωπον προς πρόσωπον την πιο μεγάλη αλλαγή που έλαβε ποτέ χώραν στην ιστορία οποιασδήποτε γενεάς!

Ο Ιησούς Χριστός, αναφερόμενος στο μεγάλο αποκορύφωμα που θα λάβη χώραν στην εποχή μας πριν ακριβώς από τη θριαμβευτική είσοδο του νέου κόσμου, εδήλωσε: «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη.» Εκείνο που αντιμετωπίζουν τα έθνη του κόσμου τούτου είναι κάτι που μπορεί να παραβληθή με τον μεγάλο κατακλυσμό της εποχής του Νώε: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, . . . ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.»—Ματθ. 24:21· Λουκ. 17:26, 30.

Τι συνέβη στον καιρό του κατακλυσμού του Νώε; Πραγματικά, ένας κόσμος χάθηκε. Ο απόστολος Πέτρος μάς διαβεβαιώνει ότι αυτό μπορεί να συμβή και θα συμβή πάλι: «Ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου [του Θεού] είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» (2 Πέτρ. 3:6, 7) Μόνο με το να καταστρέψη ο Θεός αυτόν τον παλαιό κόσμο μπορεί να εισαχθή ένας εντελώς νέος κόσμος.

Για να δώση ο Θεός είσοδο στον νέο κόσμο, πώς θα καταστρέψη τους ‘σημερινούς ουρανούς και την γην’; Ο Πέτρος λέγει ότι αυτοί είναι «αποτεταμιευμένοι . . . δια το πυρ». Είναι αυτό κατ’ ανάγκην ή καθ’ ολοκληρίαν κατά γράμμα πυρ; Όχι, αλλά η χρήσις του κόσμου ως συμβόλου για καταστροφή αμέσως μετά τη μνεία της καταστροφής με νερό στην εποχή του Νώε φανερώνει ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήση, ένα μέσον διαφορετικό από ένα παγγήινο κατακλυσμό για να καθαρίση το δρόμο για ένα δίκαιο νέο κόσμο, έναν κόσμο ότου δεν θα υπάρχουν πια ‘ασεβείς άνθρωποι’.

Πολύ πριν από την εποχή του Πέτρου, ο Ησαΐας ο προφήτης, εκείνος που κατ’ εξοχήν εχρησιμοποίησε ο Θεός για να προείπη ότι θα δημιουργήση «νέους ουρανούς και νέαν γην», εχρησιμοποίησε τη λέξι «πυρ» ως σύμβολο καταστροφής που θα λάβη χώραν στο τέλος αυτού του κόσμου: «Ιδού, ο Ιεχωβά θέλει ελθεί εν πυρί, και αι άμαξαι αυτού θέλουσιν είσθαι ως ανεμοστρόβιλος, δια να αποδώση την οργήν αυτού με ορμήν, και την επιτίμησιν αυτού με φλόγας πυρός. Διότι εν πυρί Ιεχωβά, και εν τη μαχαίρα αυτού θέλει κριθή πάσα σαρξ, και οι πεφονευμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν είσθαι πολλοί.» Ένας άλλος θεόπνευστος συγγραφεύς, ο απόστολος Παύλος, χρησιμοποιεί τη λέξι «πυρ» αναφερόμενος στη μετακίνησι αυτού του παρόντος κόσμου «όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός.» Η περιγραφή αυτή είναι πολύ κατάλληλη, ειδικά επειδή ο απόστολος Πέτρος δείχνει ότι η από τον Θεό πύρινη καταστροφή τών Σοδόμων και Γομόρρων εξεικονίζει προφητικά την καταστροφή που ο Θεός θα επιφέρη σ’ αυτόν τον κόσμο: «Κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι.»—Ησ. 65:17· 66:15, 16, ΜΝΚ· 2 Θεσ. 1:7, 8· 2 Πέτρ. 2:6.

Με ποιό μέσον καταστρέφει ο Θεός αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων για να δώση είσοδο στον αιώνιο δίκαιο νέο του κόσμο; Αυτό το κάνει μέσω της ουρανίας βασιλείας του στα χέρια του Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό ακριβώς τίποτε δεν είναι πιο σπουδαίο για το ανθρώπινο γένος σήμερα από τη «βασιλεία των ουρανών». Γι’ αυτό ακριβώς το έργο κάθε αληθινού Χριστιανού είναι να δώση μαρτυρία για τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να γνωρίζουν τι θα κάμη σύντομα η Βασίλεια και πώς αυτοί μπορούν ν’ αποφύγουν το να κατασυντριβούν από τη βασιλεία αυτή όταν θα έλθη εναντίον αυτού του κόσμου, όπως προείπε πριν από πολύν καιρό ο προφήτης Δανιήλ: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Η κατασυντριβή των βασιλειών του κόσμου τούτου από τη βασιλεία του Θεού σημαίνει έναν δίκαιο νέο κόσμο!

Πρέπει, λοιπόν, να έλθη καιρός που ο Ιησούς Χριστός θα αναλάβη πολεμική ενέργεια εναντίον των εθνών του κόσμου τούτου. Στην πρώτη του παρουσία ο Ιησούς Χριστός δεν έλαβε ξίφος και δεν διεξήγαγε πόλεμο. Ήταν κήρυξ της βασιλείας του Θεού και εδίδασκε άλλους να διδάσκουν αυτή τη βασιλεία του νέου κόσμου. Αλλά ο Ιησούς Χριστός δεν είναι για πάντα Βασιλεύς χωρίς ξίφος. Έρχεται καιρός για να διεξαγάγη πόλεμον δικαιοσύνης. Μόνο ένα τέτοιο είδος πολέμου θα μπορούσε να καταστήση δυνατόν ένα καθαρό δρόμο για ένα νέο κόσμο. Και στην προφητεία που εδόθη από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό μέσω του αγγέλου του στον απόστολο Ιωάννη, ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού δείχνει ότι θα είναι αρχηγός των στρατευμάτων του ουρανού:

«Και είδον τον ουρανόν ανεωγμένον, και ιδού, ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη. Οι δε οφθαλμοί αυτού ήσαν ως φλοξ πυρός, και επί της κεφαλής αυτού διαβήματα πολλά· και είχεν όνομα γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή αυτός. Και ήτο ενδεδυμένος ιμάτιον βεβαμμένον με αίμα· και καλείται το όνομα αυτού, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν. Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, δια να κτυπά με αυτήν τα έθνη.» Αυτό το κτύπημα των εθνών με τη ρομφαία από τον Βασιλέα των βασιλέων σημαίνει καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα γι’ αυτόν τον παλαιό κόσμο. Ο καιρός είναι πλησίον, μολονότι δεν γνωρίζομε την ημέρα ουδέ την ώρα.—Αποκάλ. 19:11-15· Ματθ. 24:36.

Τι πρέπει να κάμετε, γνωρίζοντας τι αντιμετωπίζει αυτός ο κόσμος και πώς εισάγεται ο νέος κόσμος του Θεού; Εναρμονίστε τη ζωή σας με τη συμβουλή που δίδεται από τον απόστολο Πέτρο: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθη, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή; Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»—2 Πέτρ. 3:11-13, ΜΝΚ.

Ένα Μάθημα για την Ανθρώπινη Μικρότητα

ΕΝΑΣ λόγος από τον Παντοδύναμον είναι άξιος της προσοχής μας—ιδιαίτερα στην παρούσα εποχή και σ’ αυτόν τον αιώνα, οπότε οι λαοί ομιλούν για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ή τη μεγαλωσύνη μερικών ανθρώπων. Η μικρότης του ανθρώπου σε αντιπαραβολή με τη μεγαλωσύνη του Θεού αποτελεί θέμα μιας ομιλίας που έγινε από τον Παντοδύναμο Θεό στον πιστό του δούλο Ιώβ. Ο Ύψιστος Θεός, χρησιμοποιώντας γλώσσα ασυγκρίτου μεγαλοπρεπείας, περιγράφει τα έργα της δημιουργίας του, που δίνουν στους ανθρώπους μια άποψι του πραγματικού αναστήματός των.

Καθόσον αναγινώσκετε μέρη του λόγου του Παντοδυνάμου, που έχουν περιγραφή ως «σειρές αλλεπαλλήλων ερωτημάτων ως εκρήγματα βροντής», βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του Ιώβ. Στοχασθήτε πώς ησθάνετο ο Ιώβ όταν άκουσε αυτά τα λόγια από τον Δημιουργό του:

«Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; απάγγειλον, εάν έχης σύνεσιν. Τις έθεσε τα μέτρα αυτής, εάν εξεύρης; ή τις ήπλωσε στάθμην επ’ αυτήν; Επί τίνος είναι εστηριγμένα τα θεμέλια αυτής; ή τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής, ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον;»—Ιώβ 38:4-7.

Ο Θεός ερώτησε τον Ιώβ πού ήταν ο άνθρωπος όταν Αυτός εδημιούργησε τη γη. Μήπως ο άνθρωπος ενησχολήθη στη θεμελίωσι της γης ή μήπως ήταν ο αρχιτέκτων που εβοήθησε στη διαμόρφωσι του προτύπου και κατόπιν καθώρισε τις διαστάσεις της σύμφωνα με αυτό; Πόσο απείχε ο άνθρωπος απ’ το να βοηθήση στη θεμελίωσι της γης! Ο άνθρωπος ούτε καν ήταν επί σκηνής στον καιρό της θεμελιώσεως της γης. Κανείς άνθρωπος δεν εξέτεινε στάθμην επάνω στη γη. Μολονότι η γη κρέμεται στο κενόν, εν τούτοις είναι στερεωμένη έτσι, ώστε δεν μπορεί να σαλευθή. Αλλά ποιος μπορεί να πη σε τι επάνω στηρίζονται τα θεμέλιά της, για να μην καταπέση από το ίδιο της βάρος; Ο Θεός, παραβάλλοντας τη γη μ’ ένα καταπληκτικό οικοδόμημα, ερωτά τον Ιώβ, «Τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής;» Ναι, ποιός έθεσε τον θεμέλιο λίθο του αχανούς αυτού κτιρίου, της γης μας, που βαστάζει η ίδια όλα τα ανθρώπινα κτίρια; Όχι άνθρωπος, διότι μας γίνεται υπόμνησις ότι μόνον οι άγγελοι ηλάλαζον σε αναρίθμητη παράταξι, κράζοντας μ’ επευφημίες για τη δημιουργία της γης από τον Θεό.

ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΚΥΜΑΤΑ

Σε υψηλή γλώσσα ο Δημιουργός απευθύνει κι άλλα ερωτήματα: «Ή τις συνέκλεισε την θάλασσαν με θύρας, ότε εξορμώσα εξήλθεν εκ μήτρας; Ότε περιέβαλον αυτήν με νεφέλην, και με ομίχλην εσπαργάνωσα αυτήν, και περιώρισα αυτήν δια προστάγματός μου, και έβαλον μοχλούς και πύλας, και είπα, Έως αυτού θέλεις έρχεσθαι, και δεν θέλεις υπερβή· και εδώ θέλει συντρίβεσθαι η υπερηφανία των κυμάτων σου;»—Ιώβ 38:8-11.

Βεβαίως, η ισχυρή θάλασσα δεν είναι παρά ένα βρέφος στα χέρια του Θεού! «Δεν πιστεύω ότι αυτό το αντικείμενον», γράφει ο Χέρντερ στο βιβλίο Πνεύμα της Εβραϊκής Ποιήσεως, «παρουσιάσθη ποτέ με πιο έντονη μορφή απ’ εκείνη με την οποίαν περιγράφεται, ενός βρέφους, το οποίον ο Δημιουργός του κόσμου σπαργανώνει κι ενδύει με τα κατάλληλά του ενδύματα. Προβάλλει από τις ρωγμές της γης, σαν από τη μήτρα της μητέρας του· ο Άρχων και Διευθύνων τα πάντα απευθύνεται σ’ αυτήν σαν σ’ ένα ζωντανό πλάσμα, σαν σ’ ένα νεαρό γίγαντα που αγάλλεται στην καθυποτακτική του δύναμι, και μ’ ένα λόγο η θάλασσα σιωπά και υπακούει σ’ αυτόν για πάντα.»

Ο Θεός έχει κάμει τον ισχυρό ωκεανό να είναι περιωρισμένος σαν με πόρτες, με ήλους και μοχλούς. Οι παλίρροιες είναι θαυμάσια περιωρισμένες και ρυθμισμένες από τις σεληνιακές και ηλιακές έλξεις, καθώς κι από το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να μετακινηθή οποιοδήποτε μέρος της επιφανείας της γης κάτω από την άμεση ελκτική επιρροή της σελήνης και του ηλίου. Όταν η πλημμυρίς φαίνεται σαν να πρόκειται να καταβροχθίση τη γη, παλινδρομεί· αλλ’ έχει οποιοσδήποτε άνθρωπος χείρα στην επινόησι ή επιτέλεσι τούτου;

Τα κύματα είναι θαυμαστά καθ’ εαυτά, αφού ταξιδεύουν κάποτε με μεγάλη ταχύτητα και φθάνουν σε αξιόλογα ύψη. Ο τόμος Ο Κόσμος του Ύδατος λέγει:

«Η θάλασσα ποτέ δεν είναι ακίνητη. Ακόμη και στην πιο ήρεμη καλοκαιρινή ημέρα κυμάτια ρυτιδώνουν την επιφάνειά της και μια ρυθμική διόγκωσις κυλά στη μεγαλοπρεπή της πομπή των κυματισμών από τον ορίζοντα προς την ακτή. Αυτά τα κυμάτια και τα κύματα, που τόσο χαρακτηρίζουν τη θάλασσα, προκαλούνται από ανωμαλίες της επιφανείας ή και στα βάθη που βρίσκονται από κάτω. Ο άνεμος είναι η πηγή των περισσοτέρων απ’ αυτές. Μια ελαφρά αύρα, που εγγίζει απλώς την επιφάνεια, εγείρει εκφύσεις κυματίων καθόσον φτερουγίζει στη θάλασσα· μια έντονη ανεμοθύελλα, που πνέει με ταχύτητα 100 μιλίων την ώρα ή περισσότερα, μπορεί να μαστίση την επιφάνεια και να προκαλέση θαλασσοταραχή που εγείρει κύματα ψηλότερα από ένα σπίτι. . . . Αντίθετα με τα ηχητικά κύματα και τα ραδιοκύματα, τα θαλάσσια κύματα βαίνουν με κάθε είδους ταχύτητα ανάλογα με τα μήκη των—την απόστασι από τη μια κορυφή ως την άλλη. Καθόσον ο άνεμος εξακολουθεί να τα μαστίζη, αυτά υψώνονται ολοένα περισσότερο και κινούνται γρηγορώτερα ακόμη, ώσπου να ξεσπάσουν σε κάποια μακρινή ακτή. Καθόσον τα κύματα φέρονται κάτω από την επιρροή του ανέμου, η ταχύτης διαδρομής των στην επιφάνεια αυξάνει ώσπου αυτά τρέχουν πια τόσο γρήγορα όσο κι ο ίδιος ο άνεμος. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η βαριά διόγκωσις τυγχάνει προτιμήσεως από τον άνεμο· εγχύνεται ενέργεια στα κύματα, που τα καθιστά ικανά να τρέχουν ίσως από το ένα άκρον του ωκεανού στο άλλο. . . . Τα μεγαλύτερα κύματα, που κυλούν σ’ έκτασι εκατοντάδων ή και χιλιάδων ακόμη μιλίων, μπορούν να συγκεντρώσουν ταχύτητα ώσπου να κυλούν ταχύτερα κι από τον άνεμο που τα παρήγαγε. Στους μεγαλυτέρους ωκεανούς του κόσμου ο άνεμος μπορεί ν’ ακολουθήση τα κύματα που ήγειρε σε απέραντες αποστάσεις, ώσπου να φθάσουν σε ύψος τα 30 ή περισσότερα πόδια.»

Πόσο ταιριαστός είναι ο όρος «υπερήφανα κύματα»! Μερικά απ’ αυτά είναι μαμμούθια, αλλ’ ωστόσο ο Δημιουργός λέγει: «Έως αυτού θέλεις έρχεσθαι, και δεν θέλεις υπερβή· και εδώ θέλει συντρίβεσθαι η υπερηφανία των κυμάτων σου.»

ΠΡΩΪΝΟ ΦΩΣ

Κι άλλα ερωτήματα από τον Παντοδύναμο καταπλήσσουν τον Ιώβ: «Προσέταξας συ την πρωίαν επί των ημερών σου; έδειξας εις την αυγήν τον τόπον αυτής, δια να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής; Αυτή μεταμορφούται ως πηλός σφραγιζόμενος· και τα πάντα παρουσιάζονται ως στολή. Και το φως των ασεβών αφαιρείται απ’ αυτών, ο δε βραχίων των υπερηφάνων συντρίβεται. Εισήλθες έως των πηγών της θαλάσσης; ή περιεπάτησας εις εξιχνίασιν της αβύσσου; Ηνοίχθησαν εις σε του θανάτου αι πύλαι; ή είδες τας θύρας της σκιάς του θανάτου; Εγνώρισας το πλάτος της γης; απάγγειλον, εάν ενόησας πάντα ταύτα.»—Ιώβ 38:12-18.

Αυτά τα λόγια πρέπει να μας κάμουν να σκεφθούμε: Ήταν άνθρωπος εκείνος που διέταξε τη διαδοχή νυκτός και ημέρας; Το πρωινό φως παρίσταται σαν να πιάνη τα άκρα της γης και να εκτινάσση έξω απ’ αυτήν τους κακούργους, σαν σκόνη από το πανί. Η αυγή διασκορπίζει τους κακοποιούς· αυτοί τρέχουν σαν θηρία στα διάφορα σπήλαιά τους και κρησφύγετά τους. «Ο οφθαλμός ομοίως του μοιχού παραφυλάττει το νύκτωμα, λέγων, Οφθαλμός δεν θέλει με ιδεί· και καλύπτει το πρόσωπον αυτού. Εν τω σκότει διατρυπώσι τας οικίας, τας οποίας την ημέραν εσημείωσαν δι’ εαυτούς.» (Ιώβ 24:15, 16) Έκαμε κανένας άνθρωπος την αυγή «να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής»;

Το πρωινό φως—η σφραγίδα που κρατεί ο Παντοδύναμος στο χέρι του—κάνει τη γη, σαν ακατέργαστο αδιαμόρφωτο πηλό, να προσλαμβάνη μια ωραία αποτύπωσι απ’ αυτό, έτσι ώστε ξαφνικά προσλαμβάνει διακεκριμένη μορφή. Το ηλιακό φως εμφανίζει πολλά χρώματα με τα οποία χρωματίζεται η γη, η δε γη φαίνεται με νωπή ωραιότητα, σαν να είναι ντυμένη λαμπρά ενδύματα. Αλλά μήπως ο Ιώβ ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος διέταξε αυτές τις ωφέλιμες κι ευπρόσδεκτες αλλαγές; Μήπως αυτό εξαρτάται από τη φροντίδα και τους χειρισμούς του ανθρώπου; Θα μπορούσε οποιοσδήποτε άνθρωπος να αναπληρώση την έλλειψι φωτός αν οι ηλιακές ακτίνες συνεκρατούντο; Επίσης, ο αχανής ωκεανός καλύπτει απείρους θησαυρούς και θαυμάσια έργα του Δημιουργού. Μήπως ο Ιώβ περιήλθε βαδίζοντας στα υδάτινα βάθη κι έλαβε γνώσιν των περιεχομένων των;

ΧΙΟΝΙ ΚΑΙ ΧΑΛΑΖΑ

Ο Ιεχωβά προβάλλει κι άλλα ερωτήματα: «Πού είναι η οδός της κατοικίας του φωτός; και του σκότους, πού είναι ο τόπος αυτού, δια για συλλάβης αυτό εις το όριον αυτού, και να γνωρίσης τας τρίβους της οικίας αυτού; Γνωρίζεις αυτό, διότι τότε εγεννήθης; ή διότι ο αριθμός των ημερών σου είναι πολύς; Εισήλθες εις τους θησαυρούς της χιόνος; ή είδες τους θησαυρούς της χαλάζης, τους οποίους φυλάττω δια τον καιρόν της θλίψεως, δια την ημέραν της μάχης και του πολέμου;»—Ιώβ 38:19-23.

Συνώδευσε ποτέ κανένας άνθρωπος το φως ή το σκότος στην πηγή του ή μπήκε στις αποθήκες της χιόνος και της χαλάζης που εφύλαξε ο Θεός για τον «καιρόν της θλίψεως»; Τα ίδιο το χιόνι αποτελεί θαύμα—κρύσταλλα σε μια ατελεύτητη ποικιλία ωραίων σχημάτων! Με το χιόνι και το χαλάζι ο Θεός μπορεί να πολεμήση τόσο αποτελεσματικά, αν θέλη, όσο και με τον κεραυνό ή το ξίφος ενός αγγέλου. Το χιόνι και το χαλάζι θα χρησιμοποιηθούν προφανώς εναντίον των εχθρών του Θεού στην «ημέραν της μάχης και του πολέμου», στον καιρό του Αρμαγεδδώνος. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να διαφύγη τη χάλαζα από τον ουρανό, όταν ο Θεός την διευθύνη; Οι «χαλαζόλιθοι» μνημονεύονται στον Ιεζεκιήλ 38:22 εν σχέσει με τα μέσα που θα χρησιμοποιήση ο Θεός για να καταστρέψη τις ασεβείς ορδές ανθρώπων κάτω από τη σατανική ηγεσία. Στη μάχη της Γαβαών στους αρχαίους χρόνους ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε χαλαζολίθους εναντίον των εχθρών του: «Περισσότεροι ήσαν οι αποθανόντες εκ των λίθων της χαλάζης, παρ’ όσους οι υιοί Ισραήλ κατέκοψαν εν μαχαίρα.» (Ιησ. Ναυή 10:11) Η περιγραφή μιας χαλαζοθυέλλης μας δίνει μια ιδέα του τι μπορεί ο Θεός να κάμη στην «ημέραν της μάχης και του πολέμου». Ο Ιταλός γλύπτης Μπενβενούτο Τσελλίνι, στην Αυτοβιογραφία του (Βιβλίον Β΄, 50) αφηγήθη αυτή την πείρα:

«Ήμεθα μια μέρα μακριά από τη Λυών . . . οπότε οι ουρανοί άρχισαν να βροντούν με οξείς ήχους κροτάλων. . . . Μετά τη βροντή οι ουρανοί έκαναν ένα θόρυβο τόσο μεγάλο και τρομερό, που ενόμισα πώς ήλθε η εσχάτη μέρα· εσταμάτησα, λοιπόν, για μια στιγμή, ενώ ένας καταιγισμός χαλάζης άρχισε να πέφτη χωρίς καμμιά σταγόνα νερό. Στην αρχή το χαλάζι ήταν κάπως μεγαλύτερο από σφαιρίδια ψευτοτούφεκου, κι όταν μ’ εχτύπησαν αυτά, μ’ επλήγωσαν πολύ. Λίγο-λίγο ηύξανε το μέγεθός τους, ώσπου οι κρύσταλλοι θα μπορούσαν να παραβληθούν με σφαίρες σταυροτόξου. Το άλογό μου έγινε ιδιότροπο από τον τρόμο του· έστρεψα, λοιπόν, το άλογό μου κι επέστρεψα καλπάζοντας εκεί που βρήκα τους συντρόφους μου, οι οποίοι κατέφυγαν σ’ ένα δάσος από έλατα. Το χαλάζι τότε έφθασε σε μέγεθος τα μεγάλα λεμόνια. . . . Έπεσε ένα χαλαζοκρύσταλλο τόσο μεγάλο, ώστε έσπασε τους πυκνούς κλάδους του πεύκου, κάτω από το οποίον είχα αποσυρθή για ασφάλεια. Ένα άλλο χαλαζοκρύσταλλο έπληξε τ’ άλογό μου στο κεφάλι και το καταζάλισε· ένα άλλο χτύπησε κι εμένα, αλλ’ όχι απ’ ευθείας, γιατί αλλιώς θα με σκότωνε. . . .

»Η θύελλα εμαίνετο αρκετή ώρα, αλλ’ επί τέλους εσταμάτησε· κι εμείς, που είχαμε γίνει μαύροι από τα πλήγματα, σκαρφαλώσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε στ’ άλογά μας. Ακολουθώντας τον δρόμο για το νυχτερινό μας ενδιαίτημα, εδείχναμε ο ένας στον άλλον τα γρατσουνίσματα και μωλωπίσματά μας· αλλά ένα περίπου μίλι πιο πέρα συναντήσαμε μια σκηνή ερημώσεως, που υπερέβαινε τα όσα υποφέραμε εμείς, και ήταν αδύνατον να περιγραφή. Όλα τα δένδρα ήσαν απογυμνωμένα από τα φύλλα τους και κομμένα· τα ζώα του αγρού έκειντο νεκρά· πολλοί από τους βοσκούς είχαν επίσης φονευθή· παρετηρήσαμε μεγάλες ποσότητες χαλαζοκρυστάλλων, που δεν μπορούσαν να πιασθούν με δύο χέρια.»—Κλασσικά του Χάρβαρντ, Τόμ. 31ος, σελ. 352, 353.

Όταν ο Θεός ανοίξη τις αποθήκες της χιόνος και της χαλάζης στον Αρμαγεδδώνα, οι εχθροί του θ’ αντιμετωπίσουν ένα τρομερό καιρό, και δεν θα υπάρξη τρόπος διαφυγής. Ποιος μπορεί να καταπολεμήση το χιόνι ή το χαλάζι;

ΒΡΟΧΗ, ΔΡΟΣΟΣ, ΠΑΓΕΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΟΣ

Κι αλλά ερωτήματα από τον Παντοδύναμον: «Δια τίνος οδού διαδίδεται το φως, ή ο ανατολικός άνεμος διαχέεται επί την γην; Τις ήνοιξε ρύακας δια τας ραγδαίας βροχάς, ή δρόμον δια την αστραπήν της βροντής, δια να φέρη βροχήν επί γην ακατοίκητον, εις έρημον, όπου ο άνθρωπος δεν υπάρχει, δια να χορτάση την άβατον και ακατοίκητον, και να αναβλαστήση τον βλαστόν της χλόης; Έχει πατέρα η βροχή; ή τις εγέννησε τας σταγόνας της δρόσου; Από μήτρας τίνος εξέρχεται ο πάγος; και την πάχνην του ουρανού, τις εγέννησε; Τα ύδατα σκληρύνονται ως λίθος, και το πρόσωπον της αβύσσου πηγνύεται.»—Ιώβ 38:24-30.

Μπορεί κανένας άνθρωπος να επαινεθή για τη θαυμάσια διάχυσι του φωτός σε ολόκληρη τη γη; Μπορεί να παράσχη δρόμο για την «αστραπήν της βροντής»; Ο μέγας Βροχοποιός είναι ο Ιεχωβά, ακόμη δε και η έρημος, «όπου άνθρωπος δεν υπάρχει», απολαμβάνει την ευλογία του.

Έχει η βροχή, ο πάγος κι ο παγετός κανένα ανθρώπινο πρωτουργό ή πατέρα; Ο πάγος κι ο παγετός είναι πολύ κοινά πράγματα κι έτσι αυτό μπορεί να τείνη στο να μειώση τον θαυμασμό γι’ αυτά. Ωστόσο σκεφθήτε για μια στιγμή το θαύμα του πάγου:

«Τον χειμώνα, το νερό των λιμνών και των θαλασσών γίνεται βαρύτερο καθόσον ψύχεται. Αφού αυξάνει η πυκνότης του, το νερό βυθίζεται κι εκτοπίζει το ελαφρότερο, θερμότερο νερό, το οποίον ανέρχεται στην επιφάνεια. Αυτή η ψύξις και ανάμιξις συνεχίζεται ώσπου να φθάση η θερμοκρασία σε 4^ο C. Τότε, καθόσον εξακολουθεί να ψύχεται το νερό περαιτέρω, η αλλαγή πυκνότητος αντιστρέφεται. Το νερό γίνεται ελαφρότερο καθόσον ψύχεται προς το σημείον πήξεως. Αντί να βυθισθή, βρίσκεται σ’ ένα στρώμα στο πάνω μέρος του θερμότερου νερού που είναι υποκάτω. Τελικά, καθόσον το νερό μετατρέπεται σε πάγο, γίνεται ακόμη ελαφρότερο, ο δε πάγος επιπλέει στην επιφάνεια σαν ένα προστατευτικό πώμα.

»Αν η πυκνότης του ψυχομένου νερού δεν άλλαζε μ’ αυτόν τον ασυνήθη τρόπο, το νερό της επιφανείας θα εξακολουθούσε να βυθίζεται ώσπου να φθάση σε σημείο πήξεως. Πάγος θα εσχηματίζετο στους πυθμένας των λιμνών και των θαλασσών απ’ τη μια εποχή στην άλλη ώσπου να στερεοποιηθούν τελείως τα νερά. Το καλοκαίρι μόνον τα επιφανειακά στρώματα θα έλυωναν και δεν θα υπήρχαν μαζικές κινήσεις ωκεανίων ρευμάτων για να μεταβάλουν τον παγκόσμιο καιρό. Οι τροπικές περιοχές θα εγίνοντο αφόρητα θερμές και οι ‘εύκρατες’ ζώνες θα ήσαν παγωμένες καθ’ όλον τα έτος.»—Ο Κόσμος του Ύδατος, σελ. 148, 149.

Ναι, ο Ιεχωβά κάνει τον πάγο έτσι ώστε «τα ίδια τα νερά να παραμένουν κρυμμένα σαν από πέτρα» (Ιώβ 38:30, ΜΝΚ) κι ωστόσο τα μεγάλα σώματα του νερού δεν παγώνουν, ώστε να γίνουν στερεά με αντίξοα αποτελέσματα για τη γη. Ο πάγος, ο παγετός, η βροχή κι η δρόσος είναι έργον των χειρών του Δημιουργού. Η βροχή και η δρόσος τονώνουν και δίνουν ζωή σε όλον τον φυτικό κόσμο. Ο παγετός, διαστέλλοντας το νερό που περιέχεται στη γη, κονιοποιεί και γονιμοποιεί το έδαφος.

Λίγα μόνον από τα πολλά ερωτήματα που ετέθησαν στον Ιώβ με τον μεγαλειώδη λόγο του Ιεχωβά εξητάσθησαν. Κι ωστόσο, τι μάθημα έχομε για τη μικρότητα του ανθρώπου σε αντιπαραβολή με τη μεγαλειότητα του Θεού! Ο λόγος του Ιεχωβά εμφανίζει το αληθές μέγεθος του ανθρώπου, ακριβώς όπως ένας χωματόλοφος βρίσκει τις αληθινές του διαστάσεις κάτω από τη σκιά ενός όρους. «Ιδού, ο Θεός είναι μέγας, και ακατανόητος εις ημάς.»—Ιώβ 36:26.

Παρηγορία για τους Στενοχωρημένους

«ΕΙΜΑΙ πολύ στενοχωρημένος. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Τι έκαμα; Εγώ έπρεπε να παρηγορώ άλλους, αλλά δεν μπορώ να παρηγορήσω τον εαυτό μου. Μήπως διέπραξα το ασυγχώρητο αμάρτημα; Νομίζω πώς ο Θεός μ’ εγκατέλειψε!» Μπορεί ν’ αναγνωρίσετε αυτό ως την κραυγή ενός Χριστιανού, ο οποίος απροσδόκητα βρίσκει τον εαυτό του πολύ στενοχωρημένο.

Η στενοχωρία είναι ένα άθλιο αίσθημα, αλλ’ όχι και ασύνηθες. Λόγου χάριν, ένας ώριμος επίσκοπος, που πλησιάζει στο τέλος μιας περιόδου εντατικής μελέτης, καταλαμβάνεται ξαφνικά από στενόχωρες σκέψεις. Μια μεσήλιξ γυναίκα που εργάζεται σκληρά για ν’ ανταποκριθή στις υποχρεώσεις της είναι κατηφής και άθυμη. Ένας ζηλωτής υπηρέτης σε μια εκκλησία, μολονότι έχει πολλές ζωντανές συστατικές επιστολές, είναι θλιβερά στενοχωρημένος. Μια νεαρή μητέρα με αρκετές Γραφικές μελέτες στο ενεργητικό της είναι καταθλιπτικά βαρύθυμη και παραπονείται ότι ο Θεός δεν φαίνεται να είναι τόσο κοντά όσο αυτή ήλπιζε ότι θα ήταν. Ένας νεαρός ολοχρόνιος διάκονος που ανετράφη «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά» κατατρίβεται ξαφνικά από μελαγχολικές αμφιβολίες. Ένας γηραιός Χριστιανός με πολλά έτη ολοχρονίου διακονίας πίσω του φοβάται ότι έχασε κάπως τον αγώνα δρόμου για τον ουράνιο στέφανο της ζωής.

ΚΟΙΝΗ ΠΕΙΡΑ

Οι αληθινές αυτές πείρες δεν είναι νεώτερα πράγματα σε σπουδαστάς της Βίβλου. Στο έτος 50 (μ.Χ.) ο απόστολος Παύλος προέτρεπε τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης να ‘παρηγορούν τους ολιγοψύχους’. (1 Θεσ. 5:14) Ο Πέτρος, αφού απηρνήθη τον Χριστό για τρίτη φορά «εξελθών έξω . . . έκλαυσε πικρώς», αναμφιβόλως πολύ στενοχωρημένος από την προσωπική του αποτυχία. Στην οδόν προς Εμμαούς, ο Κλεόπας κι ένας άλλος μαθητής ‘περιεπάτουν και ήσαν σκυθρωποί’ κι εξέφραζαν την απογοήτευσί τους για τον θάνατον του Ιησού, ο οποίος, όπως αυτοί ήλπιζαν, έμελλε να λυτρώση τον Ισραήλ. (Λουκ. 22:62· 24:13-21) Ο Παύλος, στη δεύτερη επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου, έγραψε: «Κατά πάντα θλιβόμενοι, αλλ’ ουχί στενοχωρούμενοι· απορούμενοι, αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι· διωκόμενοι, αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι· καταβαλλόμενοι, αλλ’ ουχί απολλύμενοι.» «Αφού ήλθομεν εις Μακεδονίαν, ουδεμίαν άνεσιν έλαβεν η σαρξ ημών, αλλά κατά πάντα εθλιβόμεθα· έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι. Αλλ’ ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς, παρηγόρησεν ημάς δια της παρουσίας του Τίτου.»—2 Κορ. 4:8, 9· 7:5, 6.

Οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά υπέφεραν επίσης αισθήματα στενοχωρίας πολύ πριν από τη Χριστιανική Εποχή. Ο Ιώβ, που διεκράτησε ακεραιότητα, είχε τόσο πολλά βάρη ώστε μίλησε ως να μην ήταν πια μαζί του ο Θεός: «Ως εν ταις ημέραις ότε ο Θεός με εφύλαττεν· . . . ότε η εύνοια του Θεού ήτο επί την σκηνήν μου· ότε ο Παντοδύναμος ήτο μετ’ εμού». (Ιώβ 29:2, 4, 5) Οι Ισραηλίται ειργάζοντο τόσο σκληρά στην Αιγυπτιακή δουλεία, ώστε, κι όταν ακόμη ο Ιεχωβά απέστειλε ένα μήνυμα ελπίδος δια του Μωυσέως, ο απογοητευμένος λαός δεν το πίστεψε. (Έξοδ. 6:6-9) Η Άννα, η αγαπητή σύζυγος του Ελκανά, ήταν τόσο απογοητευμένη για τη στειρότητά της και παρωξυσμένη από μια αντίζηλό της, ώστε «έκλαιε, και δεν έτρωγεν.» (1 Σαμ. 1:5-7) Ο βασανισμένος ψαλμωδός, αισθανόμενος θλίψι κι εγκατάλειψι, έγραψε: «Θέλω ειπεί προς τον Θεόν, την πέτραν μου, Δια τι με ελησμόνησας; δια τι περιπατώ σκυθρωπός εκ της καταθλίψεως του εχθρού;» (Ψαλμ. 42:9) Τα μελαγχολικά αυτά αισθήματα, που αφήνουν ένα άτομο κατηφές και ανίκανο να μειδιάση άνετα, αποτελούν προφανώς μια κοινή πείρα που είχαν δούλοι του Θεού από τους αρχαίους χρόνους ως την εποχή μας. Και οι αιτίες είναι ακόμη βασικά οι ίδιες.

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ

Η στενοχωρία είναι μια προσωρινή απώλεια αισιοδοξίας, θάρρους κι ελπίδος που συχνά ορίζεται «κατάπτωσις». Όπως είδαμε, μπορεί να προκληθή από ατομικές δοκιμασίες, από μια αίσθησι προσωπικής αποτυχίας, από πικρή απογοήτευσι, έλλειψι σαφούς κατανοήσεως του σκοπού του Θεού κι από κατάθλιψι. Συχνά, όμως, η αιτία δεν μπορεί εύκολα να εξακριβωθή, εφόσον συντρέχει. ένας συνδυασμός περιστατικών. Ένα κορίτσι, που απουσιάζει απ’ το σπίτι, μπορεί να μείνη άνεργο, μοναχό και να νοσταλγή. Η φυσική και η διανοητική κόπωσις επίσης προξενούν στενοχωρία. Μερικές φορές μπορεί να είναι απλώς λόγοι υγείας ή ανησυχίες. Οι περιοδικές προσαρμογές στις λειτουργίες του σώματος μπορεί να συνοδεύωνται από μελαγχολία. Οι γυναίκες συχνά καταλαμβάνονται από στενοχωρία στη διάρκεια της παύσεως των εμμήνων. Οι παρήλικες μπορεί να είναι σκυθρωποί λόγω πτώσεως των φυσικών των δυνάμεων ή υποψίας ότι είναι πια ανεπιθύμητοι. Αν ένας είναι κουρασμένος από συνεχή σκληρή εργασία ή η διάνοιά του είναι κατάκοπη από εντατική μελέτη και ακατάλληλη ανάπαυσι, μπορεί ν’ αρχίση να βλέπη τη ζωή απαισιόδοξα, αρνητικά. Αυτές είναι μερικές κοινές αιτίες της αθλίας καταστάσεως στενοχωρίας. Κατά καιρούς η στενοχωρία μπορεί να στηρίζεται περισσότερο σε πνευματική ασθένεια, με εξασθένησι της πίστεως και μια αντίστοιχη ανικανότητα αντλήσεως παρηγορίας από τις Γραφές. Ο πνευματικώς ασθενής φαντάζεται ότι για κάποιο λόγο ο Θεός τού έστρεψε τα νώτα, οι δε Θεόδοτες υποσχέσεις ελπίδος και συμπαθείας γίνονται δεκτές με αμφιβολία. Οποιαδήποτε κι αν είναι η ιδιαίτερη αιτία, τα αισθήματα στενοχωρίας ποτέ δεν είναι ευχάριστα.

ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Ακριβώς όπως οι αιτίες της στενοχωρίας μπορεί να είναι ένας παράγων ή και συνδυασμός παραγόντων, έτσι και το μέσον θεραπείας μπορεί ν’ απαιτήση μια ή περισσότερες ενέργειες. Επειδή η στενοχωρημένη διάνοια συχνά δεν σκέπτεται κατάλληλα πάνω στα γεγονότα, πρέπει ν’ αναζωογονήται. Τότε τα προβλήματα θα βλέπωνται με διαυγέστερο φως. Πρώτον, δώστε στο σώμα σας κατάλληλη ανάπαυσι και φροντίστε για τις άλλες του ανάγκες όσο είναι δυνατόν. Αν έχετε θέσει παράλογες αξιώσεις στη φυσική σας αντοχή, κάμετε μερικές προσαρμογές στο πρόγραμμά σας. Φροντίστε να μη σας στερήση τον αναγκαίο ύπνο η παρακολούθησις της τελευταίας τηλεοράσεως. Πολύ συχνά η στενοχωρία περνά με απλά θεραπευτικά μέσα, εφόσον το υγιές, αναπαυθέν άτομο μπορεί να πλησιάση τα προβλήματά του μ’ αισιοδοξία. Είναι ικανός να ζυγίση τους λόγους της αποθαρρύνσεως έναντι των λόγων της ελπίδος κι έτσι να τηρή υπό έλεγχον τους στοχασμούς του.

Σε κάθε κατάστασι στενοχωρίας, και ιδιαίτερα εκεί όπου η αιτία δεν αίρεται εύκολα, ο Χριστιανός ζωηρά θα επικαλεσθή τον Ιεχωβά εν τω ονόματι του Ιησού. Ο Θεόπνευστος ψαλμωδός μάς προτρέπει: «Επίρριψον επί τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.» «Ο Ιεχωβά υποστηρίζει πάντας τους πίπτοντας, και ανορθοί πάντας τους κεκυρτωμένους.» (Ψαλμ. 55:22, ΜΝΚ· 145:14, ΜΝΚ) Επιβεβαίωσις του ζωηρού ενδιαφέροντος του Θεού στη μελαγχολία μας παρέχεται δια του προφήτου Ησαΐα: «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.»—Ησ. 57:15.

Αφού επιρρίψετε το φορτίο σας στον Ιεχωβά, αφιερώστε όσο μπορείτε περισσότερο χρόνο πλησιάζοντας τον Θεό με την ανάγνωσι της Γραφής. Η παροιμία λέγει: «Η λύπη εν τη καρδία του ανθρώπου ταπεινόνει αυτήν· ο δε καλός λόγος ευφραίνει αυτήν.» (Παροιμ. 12:25) Το ότι ο καλός λόγος του Θεού μπορεί να επαναφέρη χαρά στην καρδιά και φως στα λυπημένα μάτια πιστοποιείται από τον Ψαλμό 19:7, 8 (ΜΝΚ): «Ο νόμος του Ιεχωβά είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν· η μαρτυρία του Ιεχωβά πιστή, σοφίζουσα τον απλούν· τα διατάγματα του Ιεχωβά ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν· η εντολή του Ιεχωβά λαμπρά, φωτίζουσα οφθαλμούς.»

Αν η θλιμμένη σας κατάστασις οφείλεται σε πικρή απογοήτευσι από τον εαυτό σας ή τους άλλους, ή είναι αποτέλεσμα καταθλίψεως, θυμηθήτε ότι η δοκιμασία επιτελεί μέγα καλόν, όταν δειχθή εγκαρτέρησις. Ο Πέτρος λέγει ότι «ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας· δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπτον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.» (1 Πέτρ. 4:1, 2) Ναι, η θλίψις μάς κάνει να κατανοήσωμε ότι η βέβαιη ελπίδα μας έγκειται στο να κάνωμε το θέλημα του Θεού· διερχόμεθα δοκιμασία, που συντελεί σε περισσότερη εκτίμησι αυτού του γεγονότος. Εκτός από τη διαπαιδαγώγησι, ο Χριστιανός αναμένει και διάφορες δοκιμασίες της πίστεώς του: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.» (1 Πέτρ. 1:6, 7) Φυσικά, ο Ιεχωβά δεν σας φέρει δοκιμασίες και στενοχωρία. Αυτός είναι ο Θεός πάσης παρηγορίας και δεν του είναι επιθυμητόν «να απολεσθή είς των μικρών τούτων.»—Ματθ. 18:14.

ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ

Και τι θα γίνη αν η στενοχωρία κι οι αμφιβολίες σάς αφήνουν απαρηγόρητους από τις Γραφές; Μη συμπεραίνετε ότι ο Ιεχωβά έγινε εχθρός σας, επειδή η πίστις σας είναι ασθενής. Οι αμφιβολίες δεν ήσαν άγνωστες μεταξύ των πιστών του δούλων στους βιβλικούς χρόνους. Αυτός δεν εγκατέλειψε τους Ισραηλίτας επειδή δεν επίστεψαν στην αρχή, αλλά τους ελευθέρωσε. (Έξοδ. 12:51) Ο Ιησούς, αντί ν’ αποκόψη από επικοινωνία τον απόστολο Θωμά επειδή εξεδήλωσε αμφιβολία για όσα του είπαν αυτόπται μάρτυρες περί της αναστάσεως του Κυρίου, τον εβοήθησε στοργικά να υπερνικήση την απιστία του. (Ιωάν. 20:24-29) Οι κατά σάρκα αδελφοί του Ιησού Ιάκωβος και Ιούδας δεν επίστεψαν σ’ αυτόν έως και μετά τον θάνατο και την ανάστασί του, αλλ’ ωστόσο, οι πρώτες των αμφιβολίες δεν τους εμπόδισαν από το να γίνουν αφωσιωμένοι και χρήσιμοι δούλοι του αργότερα. Με κατανόησι ο Ιάκωβος μπορούσε να παραβάλη τον διστάζοντα «με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον.» (Ιάκ. 1:6) Ο Ιούδας μπορούσε συμπαθητικά να διδάξη τους Χριστιανούς με τη Θεόπνευστη επιστολή του ‘άλλους μεν να ελεούν, κάμνοντας διάκρισιν· άλλους δε να σώζουν μετά φόβου, αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός’. (Ιούδ. 22, 23) Το ότι μπορεί κανείς να επιζήση από μια τέτοια πύρινη δοκιμασία καταδεικνύεται από τον Παύλο, όταν έγραψε στην επιστολή 1 Κορινθίους 3:10-15: «Έκαστος όμως ας βλέπη πώς εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην· εκάστου το έργον θέλει φανερωθή· διότι η ημέρα θέλει φανερώσει αυτό· επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται· και το πυρ θέλει δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι. Εάν το έργον τινός το οποίον επωκοδόμησε μένη, θέλει λάβει μισθόν· εάν το έργον τινός κατακαή, θέλει ζημιωθή· αυτός όμως θέλει σωθή, πλην ούτως ως δια πυρός.»

Στην μη υγιή πνευματική κατάστασι, όπου οι προσευχές σας φαίνονται ατελεσφόρητες, υπακούστε στη διδαχή του Ιακώβου και ‘προσκαλέστε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επάνω σας, αλείφοντάς σας με έλαιον εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σας σώσει, και ο Ιεχωβά θέλει σας εγείρει’. (Ιάκ. 5:14, 15, ΜΝΚ) Οι ώριμοι επίσκοποι του Ιεχωβά κατανοούν την κατάστασί σας. Θα σας επαλείψουν με το καταπραϋντικό «έλαιον» της παρηγορίας από τον λόγον του Ιεχωβά και θα καθορίσουν ένα πρόγραμμα Γραφικής μελέτης και υπηρεσίας καθώς και συναναστροφής με ζηλωτάς Χριστιανούς, όλοι δε αυτοί θα σας κάμουν στον δέοντα καιρό ν’ απαλλαγήτε από τις απορίες που σας στενοχωρούν.

Επειδή υπάρχει πάντοτε μακαριότης στο να δίνη ένας Χριστιανός, ένα από τα βεβαιότερα αντίδοτα για τη στενόχωρη, άθυμη διανοητική κατάστασι είναι να αναζητή κανείς άλλους, οι οποίοι ‘στενάζουν και βοούν δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα’ σ’ αυτή την πριν από τον Αρμαγεδδώνα περίοδο. Παρηγορώντας αυτούς, θα παρηγορήσετε και τον εαυτό σας. (Ιεζ. 9:4· 2 Κορ. 1:3-7) Πολλοί ώριμοι Χριστιανοί μπορούν να επιβεβαιώσουν την αληθινότητα τούτου, αναπολώντας στη μνήμη τους τον Ψαλμό 126:5, 6: «Οι σπείροντες μετά δακρύων, εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει. Όστις εξέρχεται, και κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, ούτος βεβαίως θέλει επιστρέψει εν αγαλλιάσει, βαστάζων τα χειρόβολα αυτού.» Είτε σε ευνοϊκό καιρό βρίσκεσθε είτε σε δοκιμασία και στενοχωρία, σπείρετε τον σπόρον της βασιλείας και θ’ αποκομίσετε μια ευτυχή αμοιβή!—Μάρκ. 4:14, 20.

Έχομε ιδεί ότι οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά υπέμειναν περιόδους στενοχωρίας στους προ-Χριστιανικούς, Χριστιανικούς και τους συγχρόνους καιρούς. Εφόσον πρόκειται για μια κατάστασι που απαιτεί βοήθειαν από τον Ιεχωβά, τον λόγον του και την οργάνωσί του, καθώς και κατάλληλη φροντίδα για τον φυσικόν άνθρωπο, οι στενοχωρημένες ψυχές υπάρχει κάθε λόγος να παρηγορούνται και να είναι θαρραλέες. Θυμηθήτε ότι ο πιστός Ιώβ δεν εγκατελείφθη πραγματικά από τον Ιεχωβά· η απογοήτευσις και η δυσφορία της Άννης παρήλθαν με τη γέννησι του Σαμουήλ και άλλων πέντε τέκνων· η απάρνησις του Κυρίου από τον Πέτρο δεν ήταν ασυγχώρητη· το αίσθημα καταθλίψεως του Παύλου διεδέχθη η χαρά, οι δε αμφιβολίες του Θωμά δεν τον κατέστησαν ακατάλληλο στον δρόμο για την αιώνια ζωή. Ούτε πρέπει ν’ αφεθή η στενοχωρία ή άλλη δοκιμασία να σας καταστήση ανικάνους. Μάλλον, όπως εδήλωσε ο Παύλος, «πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1 Κορ. 10:13) Αυτό είναι αληθές και για τη στενοχωρία. Μην παύετε, λοιπόν, να κάνετε το ορθόν. Και «ο . . . Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.»—Ρωμ. 15:13.

Η Αγαμία των Κληρικών Ζυγιζομένη στην Πλάστιγγα

«ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΠΟΛΩΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.» Αυτό έλεγε η επικεφαλίς ενός τηλεγραφήματος από τη Βαρσοβία, Πολωνίας, στην εφημερίδα Τάιμς Νέας Υόρκης, 21 Δεκεμβρίου 1961. Επρόκειτο για κάποιον Επίσκοπον Ροντ, ο οποίος, «παρά τον νόμον περί αγαμίας από τον οποίον εδεσμεύετο, ετόλμησε να συνάψη γάμον, προκαλώντας έτσι την ποινήν του αφορισμού από τον κανονικό νόμο,» έλεγε η είδησις. Ο Ροντ είχε προηγουμένως αποσχισθή από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Πολωνίας, αρνούμενος υποταγή στο Βατικανό και προκαλώντας το με το να συνεργάζεται με τους Κομμουνιστάς. Δεν απεσχηματίσθη, όμως, γι’ αυτά τα πράγματα, αλλ’ επειδή συνήψε γάμον.

Ο τωρινός πάπας Ιωάννης ΚΓ΄, δίνοντας έτσι έμφασι στην αγαμία του κλήρου, στις αρχές του 1960, εξέφρασε τη λύπη του διότι «μερικοί έλεγαν πάρα πολλά για τη δυνατότητα ή και την ευχέρεια τού να εγκαταλείψη η Καθολική Εκκλησία αυτό που επί αιώνες υπήρξε, και παραμένει ακόμη, μια από τις ευγενέστερες και αγνότερες δόξες του ιερατείου της.»

Μήπως αυτή η έμφασις περί επιβεβλημένης αγαμίας των κληρικών έχει Γραφική βάσι; Ποιά είναι η προέλευσίς της; Ποια υπήρξε η ιστορία της; Όταν σταθμίζεται στον ζυγό, ποια παρατηρείται ότι είναι η επίδρασίς της και στους ιερείς και στους λαϊκούς;

Η αγαμία των κληρικών δεν βρίσκει υποστήριξι στις Γραφές. Οι πιστοί άνδρες της αρχαιότητος, που μνημονεύονται στις Γραφές, ενυμφεύοντο. Οι Λευίται ιερείς έπρεπε να νυμφεύωνται για να τηρούν άθικτη την ιερατική γραμμή. Όσο για τους προφήτας, μόνον ο Ιερεμίας διετάχθη να μη νυμφευθή.—Λευιτ. 21:1, 7, 13, 14· Ιερεμ. 16:2.

Προχωρώντας προς την εποχή του Χριστού, θα ιδούμε ότι ο γάμος ήταν γενικός μεταξύ των αποστόλων, διότι ο Παύλος έγραψε: «Μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρωμεν αδελφήν γυναίκα, ως και οι λοιποί απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου, και ο Κηφάς;» Εδήλωσε, επίσης, ότι οι επίσκοποι κι οι διακονικοί υπηρέται πρέπει να είναι, όχι άτομα δεσμευμένα με ευχές αγαμίας, αλλά μονόγαμοι, «μιας γυναικός άνδρες». Πραγματικά, οι Ρωμαιοκαθολικές αυθεντίες συμφωνούν ότι ο νόμος της υποχρεωτικής αγαμίας των κληρικών είναι Εκκλησιαστικός νόμος, όχι Γραφικός νόμος.—1 Κορ. 9:5· 1 Τιμ. 3:2, 12· Τίτον 1:6.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

Η αγαμία των κληρικών έχει τις ρίζες της στην ειδωλολατρία. Πολύν καιρό πριν από τη Χριστιανική Εποχή την εφήρμοζαν οι Βουδδισταί μοναχοί, οι δε εστιάδες παρθένοι αποτελούσαν ένα χαρακτηριστικό της αρχαίας θρησκείας της ειδωλολατρικής Ρώμης. Οι κατακτήσεις του Αλεξάνδρου ήσαν εκείνες του έφεραν τους Ιουδαίους σε επαφή με την Ανατολική φιλοσοφία και τον ασκητισμό, το δε αποτέλεσμα τούτου ήταν ο μοναστικός βίος της Ιουδαϊκής αιρέσεως των Εσσαίων. Αλλ’ ο Μοσχάιμ κι ο Νέανδρος, δύο από τους κυριωτέρους ιστορικούς των πρώτων μεταποστολικών χρόνων, δείχνουν ότι αυτό το μεταδοτικό νόσημα εξηπλώθη στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, συνεπιφέροντας και τη διάκρισι κληρικών και λαϊκών. Αυτή, όμως, η τάσις δεν πρέπει να μας εκπλήσση, αφού κι ο Ιησούς κι ο απόστολος Παύλος προείπαν ότι θα εγίνετο αποστασία από την αληθινή πίστι.—Ματθ. 13:24-30, 36-43· Πράξ. 20:29, 30.

Μεταξύ άλλων, η ειδωλολατρική αυτή φιλοσοφία εδίδασκε ότι κάθε ύλη είναι κακόν, ότι η σαρξ του ανθρώπου πρέπει να τυγχάνη αποστροφής και ότι η εκφυγή απ’ αυτήν πρέπει να πραγματοποιηθή με τη μετεμψύχωσι. Μερικοί από τους πρώτους Χριστιανούς, γοητευμένοι απ’ αυτά, έφθασαν στα άκρα ισχυριζόμενοι ότι, αν ο Αδάμ δεν αμάρτανε, δεν θα είχε ποτέ σχέσεις με τη σύζυγό του, αλλ’ ο Θεός θα εγέμιζε τη γη με κατοίκους κατά κάποιον ‘λιγώτερο αντιρρήσιμο τρόπο’ από τη σεξουαλική ένωσι! Φυσικά, μια τέτοια άποψις όχι μόνον εξευτελίζει το γυναικείο φύλο, αλλά και βλασφημεί εναντίον της σοφίας και της αγαθότητος του Θεού. Μήπως δεν εδημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος έτσι ώστε να μπορούσαν να συγκατοικήσουν, τους ενεφύτευσε μια έλξι προς αλλήλους και κατόπιν τους παρήγγειλε ν’ ‘αυξάνωνται και να πληθύνωνται’; Βεβαίως. Επομένως η δόσις και η λήψις των συζυγικών οφειλών αποτελούν λόγους ευχαριστίας, όπως είναι και η βρώσις και η πόσις.—Γεν. 1:28· 1 Τιμ. 4:3.

Το επιβλητικό οικοδόμημα της αγαμίας των κληρικών ανηγέρθη πάνω στην ψευδή υπόθεσι ότι ο ασκητισμός μεταδίδει ευσέβεια. Φαίνεται ότι η σκέψις, που παρεισέδυσε, ερμήνευε αυθαίρετα την εντολή του Παύλου ότι ένας επίσκοπος πρέπει να είναι μιας γυναικός άνδρας ως να εσήμαινε ότι εν περιπτώσει θανάτου της συζύγου του δεν θα μπορούσε αυτός να ξανανυμφευθή.—1 Τιμ. 3:2· Ρωμ. 7:1-3.

Βαθμιαίως επεκράτησε η γνώμη ότι, αφού εχειροτονήθη ένας άνθρωπος, δεν έπρεπε να νυμφευθή και ότι μόνο άγαμοι άνδρες πρέπει να χειροτονούνται. Το τρωτό εκκλησιαστικό συμβούλιο, που διεκήρυξε έναν τέτοιο κανόνα, ήταν της Ελβίρας, Ισπανίας, στο έτος 305 μ.Χ. Στον πέμπτον αιώνα εγενικεύθη ο κανών.

Όπως ο Τερτυλλιανός εξύμνησε τις αρετές της αγαμίας στον τρίτον αιώνα, έτσι κι ο Γρηγόριος Α΄, «ο Μέγας», έντονα συνηγόρησε υπέρ της αγαμίας των κληρικών στον έκτον αιώνα, ο δε Γρηγόριος Ζ΄, ο Χίλντεμπραντ, προσεπάθησε να επιβάλη την αγαμία των κληρικών στον ενδέκατον αιώνα, λαμβάνοντας τα πιο αυστηρά μέτρα γι’ αυτόν τον σκοπό. Κατόπιν, στα μέσα του δεκάτου έκτου αιώνος, η Σύνοδος του Τρεντ ετακτοποίησε το ζήτημα μια για πάντα διατυπώνοντας ειδικούς κανόνες που διέπουν την αγαμία στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ

Ποιοί υπήρξαν οι καρποί της αγαμίας; Απεδείχθη ότι είναι η αγαμία από τις πιο ευγενείς και αγνές δόξες του Ρωμαιοκαθολικού κλήρου; Κάθε άλλο! Τα πράγματα δείχνουν ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο, και τούτο από την έναρξί της ως τον παρόντα αιώνα.

Ένας από τους πρώτους κακούς καρπούς της αγαμίας των κληρικών ήταν οι «πνευματικοί γάμοι». Ιερείς και μοναχές, που είχαν κάμει ευχές αγαμίας, ωμολογούσαν ότι ήσαν «πνευματικώς νυμφευμένοι» κι έτσι κατοικούσαν στο ίδιο σπίτι και εμοιράζοντο μάλιστα την ίδια κλίνη! Αυτή η συνήθεια διεδόθη τόσον, ώστε πολλά διαδοχικά συμβούλια—στην Άγκυρα, στη Νίκαια και στην Αντζού, τον τέταρτο και τον πέμπτον αιώνα—την κατέκριναν με τους πιο δριμείς λόγους. Ο Ιερώνυμος, ο μεταφραστής της Βουλγάτας, που έζησε εκείνο τον καιρό, παρεπονέθη ότι ‘άγια τάγματα ανελήφθησαν από μερικούς λόγω των ανωτέρω ευκαιριών που παρέσχε η κληρική ιδιότης για ακάθαρτες σχέσεις με γυναίκες.’

Στον έκτον αιώνα ο Επίσκοπος Σαλβιανός είχε οικτείρει το γεγονός ότι στην Αφρικανική Εκκλησία «και η πιο επιμελής έρευνα δύσκολα μπορεί να εύρη έναν αγνό μεταξύ τόσων χιλιάδων.» Στον όγδοον αιώνα ο Κάρλομαν «ο Ευσεβής», γυιός και διάδοχος του Καρλομάγνου, επεφόρτισε τον «Άγιον» Βονιφάτιον ν’ αναμορφώση τον κλήρον. Ο Βονιφάτιος θρηνολογούσε το γεγονός ότι οι μοιχοί, οι σιμωνιακοί και λοιποί, ήσαν περισσότεροι μεταξύ του κλήρου από εκείνους που υπήκουαν στους κανόνες της εκκλησίας. Σχετικά μ’ αυτή την κατάστασι, η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Πώς μπορούσε να είναι αλλιώς, εφόσον παρεισέδυσαν στα επισκοπάτα [λόγω της ενώσεως εκκλησίας και πολιτείας] από κάθε πλευρά άνθρωποι κτηνώδους φύσεως και αχαλινώτων παθών, που έδωσαν τα χειρότερα παραδείγματα στον κλήρο, του οποίου ήσαν επί κεφαλής;» Αλλά θα μπορούσε να τεθή το ερώτημα, από ποιους πρέπει οι Χριστιανοί διάκονοι να διδάσκωνται τα ήθη των—από κοσμικούς, πολιτικούς επισκόπους ή από Γραφικά παραδείγματα;

Ως τον ενδέκατον αιώνα οι νόμιμοι γάμοι και η παλλακεία, φανερή ή μυστική, ήσαν γενικά σχεδόν. Ούτε ηρκούντο οι ιερείς σε μια μόνο παλλακή. Στον δωδέκατον αιώνα υπάρχει ‘ρεκόρ’ ενός ηγουμένου, ο οποίος επαύθη επειδή είχε εβδομήντα παλλακές. Στη διάρκεια των επομένων λίγων αιώνων, καρδινάλιοι, παπικοί έξαρχοι και σωφρονιστήρια παρεπονούντο πικρά για όλες τις τάξεις των κληρικών, που ιερουργούσαν στους γάμους των ιδίων των τέκνων, γνησίων ή νόθων, για το σκάνδαλο των ιερέων που φανερά διατηρούσαν παλλακές και για το ότι «τα παιδιά των λαϊκών μόλις ήσαν πολυαριθμότερα από τα παιδιά του κλήρου» σε μερικές επαρχίες της Ιταλίας και της Ισπανίας. Με τη Μεταρρύθμισι η κατάστασις βαθμιαίως εβελτιώθη, εφόσον υπεκίνησε ένα καθαρισμό που ήταν ένας από τους φαινομενικούς σκοπούς της Συνόδου του Τρεντ.

Εν τούτοις, ως τον δέκατον ένατον αιώνα οι καρποί της αγαμίας των κληρικών πολύ υστέρησαν από το επιθυμητόν σημείον στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και ιδιαίτερα στις Φιλιππίνες Νήσους, όπου, κατά ένα ιστορικόν, «η ευχή της αγνότητος ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μύθο.» Ακόμη και στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνος από καιρό σε καιρό ο τύπος δημοσιεύει εγκλήματα που διεπράχθησαν από ιερείς, οι οποίοι πιθανόν να μην ήσαν ένοχοι αυτών, αν δεν ήσαν δεσμευμένοι με ευχή αγάμου βίου.

Έτσι, πριν από λίγα χρόνια, ένας νεαρός Γάλλος ιερεύς διέπραξε ένα από τα πιο συγκλονιστικά εγκλήματα που ενεγράφησαν ποτέ. Όχι μόνον εφόνευσε τη νεαρή γυναίκα, την οποίαν ο ίδιος κατέστησε έγκυον, αλλά και τη διήνοιξε κι ετεμάχισε το έμβρυον για να μη διαπιστωθή ότι του έμοιαζε. Στη δίκη, όπου εκηρύχθη ένοχος, απεκαλύφθη ότι ήταν πατέρας κι άλλου τέκνου από άλλη ενορίτισσα και ότι διατηρούσε σχέσεις και με άλλες γυναίκες ακόμη. Αν δεν διέπραττε τον διπλό αυτόν φόνο, αυτά τα άλλα αμαρτήματα θα παρήρχοντο απαρατήρητα. Όπως ανεμένετο, δεν αφωρίσθη από την Καθολική Εκκλησία για το έγκλημά του. Η δε εφημερίς Κήρυξ-Βήμα της Νέας Υόρκης, 3 Δεκεμβρίου 1960, κάτω από τον τίτλο «Ιερεύς Ένοχος Απαγωγής Κορασίδος», ανέγραφε για έναν Ρωμαιοκαθολικόν ιερέα ηλικίας σαράντα επτά ετών, τον Φ. Ντούντιγκ, ο οποίος «επέρασε σύντομα από δύο δικαστικές υποθέσεις» και ότι «ο Δικαστής Α. Ουώλτερ Νταλ απήγγειλε καταδίκη με ασυνήθως κεκλεισμένας τας θύρας» για την απαγωγή από τον ιερέα της δεκαεπταετούς Ροζαλίας Ο’Κόννελ από το Τζίλμπερτ της πολιτείας Μιννεσότα.

ΦΩΝΕΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ

Εξαιτίας όλων αυτών των κακών καρπών, δεν είναι εκπληκτικό ότι από την αρχή ακόμη της αγαμίας των κληρικών ηκούοντο φωνές διαφωνίας. Πραγματικά, το Ελληνικό μέρος της Καθολικής Εκκλησίας ποτέ δεν απαιτούσε την αγαμία από τους κατωτέρους ιερωμένους. Και οι επίσκοποί της ακόμη ήσαν ελεύθεροι να νυμφευθούν ως το τέλος του εβδόμου αιώνος. Όσο για τη διχογνωμία στο Ρωμαϊκό μέρος της Καθολικής Εκκλησίας, από τον τρίτον ακόμη αιώνα ο Κλήμης της Αλεξανδρείας ερώτησε: «Τι, δεν μπορούν οι άνθρωποι να συγκατοικούν εγγάμως με τον χαρακτήρα της εγκράτειας; Αναμφιβόλως· ας μην επιχειρούμε, λοιπόν, να διαλύσωμε μια ένωσι που ιδρύθη από τον Θεό.»

Όταν επροτάθη η αγαμία των κληρικών στη Σύνοδο της Νικαίας, ο Επίσκοπος Παφνούτιος, μολονότι άγαμος ο ίδιος, όχι μόνον ισχυρίσθη ότι η αγνότης συνεβιβάζετο με τη συγκατοίκησι με τη νόμιμη σύζυγο ενός ανδρός, αλλά και ζωηρά εκλιπαρούσε τους επισκόπους που είχαν συνέλθει να μην επιβάλουν ένα βαρύ ζυγόν όπως ήταν η καταναγκαστική αγαμία στους διακόνους της θρησκείας. Ο δε Αμβρόσιος, του ιδίου αιώνος, παρετήρησε ότι ένας επίσκοπος με συζυγική αγνότητα θα μπορούσε να φυλάξη την αρετή του.

Έτσι, επίσης, κι ο Ερρίκος του Χέντιγκτον, Άγγλος ιστορικός και θεολόγος του δωδεκάτου αιώνος, έγραψε ότι, όταν εισήχθη η αγαμία από τον «Άγιον» Άνσελμ, τον τότε αρχιεπίσκοπον του Καντέρμπουρυ, πολλοί εφοβούντο «μήπως ο κλήρος, αγωνιζόμενος για μια αγνότητα υπέρτερη της ανθρωπίνης δυνάμεως, πέση σε τρομερή ακαθαρσία, προς άκραν ατίμωσιν του Χριστιανικού ονόματος.»

Στον δέκατο τέταρτον αιώνα η Σύνοδος της Βαλλαδολίδ έλαβε υπό σημείωσιν μια πολύ κοινή διχογνωμία, την των λαϊκών, διότι η Σύνοδος ετιμώρησε τους ενορίτας επειδή επέμεναν να νυμφεύωνται οι ιερείς των για να προστατεύουν τις ίδιες των συζύγους. Στη Σύνοδο του Τρεντ είχαν γίνει έντονες παραστάσεις εναντίον της αγαμίας των κληρικών, αλλ’ αυτές απερρίφθησαν. Στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνος 180 ιερείς του Μπάντεν, Γερμανίας, εζήτησαν από την κοσμική εξουσία την άδεια να νυμφεύωνται, και αμέσως μετά τον Πρώτον Παγκόσμιο Πόλεμο, μια καταπληκτική πλειονότης ιερέων στην Τσεχοσλοβακία εψήφισε υπέρ της καταργήσεως της αγαμίας. Και, όπως παρετηρήθη ήδη, στο 1960 ο τωρινός πάπας εξέφρασε τη λύπη του διότι ο λαός μιλούσε τόσο υπερβολικά περί τερματισμού της υποχρεωτικής αγαμίας των Ρωμαιοκαθολικών ιερέων. Ναι, από την αρχή ακόμη ως το σημερινό καιρό φωνές διαφωνίας ηγέρθησαν μέσα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για το ζήτημα της αγαμίας των κληρικών.

ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ;

Γιατί παρέμεινε η αγαμία των κληρικών παρά τους κακούς καρπούς της και τις πολλές φωνές αντιγνωμίας; Ο λόγος, που δίδεται από τον πάπα, είναι ότι η αγαμία είναι μια αγνότερη κι ευγενέστερη κατάστασις από τον γάμον. Αλλ’ αυτός ο ισχυρισμός δεν βρίσκει υποστήριξι στις Γραφές και βασίζεται στην ψευδή υπόθεσι του ασκητισμού, ο οποίος κατακρίνεται στις Γραφές: «Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας, εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός.»—Κολ. 2:23.

Ένας άλλος λόγος, ασφαλώς, είναι ο οικονομικός. Στον Μεσαίωνα οι εκκλησιαστικές σύνοδοι κατ’ επανάληψιν ετόνισαν αυτόν τον παράγοντα. Όπως το διετύπωσε ο «Άγιος» Μποναβεντούρα: «Αν οι αρχιεπίσκοποι κι οι επίσκοποι τώρα είχαν παιδιά, θα ελήστευαν και θα λεηλατούσαν όλα τ’ αγαθά της Εκκλησίας, κι έτσι τίποτα σχεδόν δεν θα έμενε για τους φτωχούς. Διότι, αφού τώρα συσσωρεύουν πλούτο και πλουτίζουν ανήψια, που απέχουν απ’ αυτούς αναριθμήτους βαθμούς συγγενείας, τι θα έκαναν αν είχαν νόμιμα τέκνα; . . . Επομένως το άγιον πνεύμα εν τη προνοία του αφήρεσε αυτόν τον λίθον προσκόμματος.»

Ένας άγαμος κλήρος έχει, επίσης, πολλά οργανωτικά πλεονεκτήματα. Ένας άγαμος ιερεύς μπορεί πιο εύκολα να μετατεθή και μπορεί να συντηρηθή με λιγώτερα απ’ όσα ένας ιερεύς που έχει να συντηρήση οικογένεια. Με την αγαμία φέρεται συνεχώς νέο αίμα στο ιερατείο, κι αποφεύγεται ένα κληρονομικό σύστημα κοινωνικής τάξεως. Ένα άγαμο ιερατείο έχει, επίσης, περισσότερη επιρροή στους λαϊκούς, εφόσον αυτοί είναι πρόθυμοι να εξυμνήσουν την αγαμία, που δεν μπορούν οι ίδιοι να την τηρήσουν.

Λόγω των παραγόντων αυτών και άλλων που θα μπορούσαν να μνημονευθούν, είναι προφανές το γιατί η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προσηλώνεται τόσο στερρά στην αγαμία των κληρικών, το έπραττε δε αυτό ακόμη και όταν η τήρησίς του ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, όπως στον Μεσαίωνα, και τούτο παρά τους καρπούς που απέφερε και τις πολλές διαφωνίες.

ΕΞΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΝΟΜΟΥ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ

Είναι παραδεδεγμένο ότι η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών βασίζεται σε νόμο εκκλησιαστικό, όχι θείο νόμο. Η δε Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κάνει εξαίρεσι στην περίπτωσι του ιερατείου της από τα Ανατολικά Ιερατεία, όπως είναι οι Ουνίται. Μεταξύ αυτών, οι υποψήφιοι του ιερατείου νυμφεύονται λίγο πριν διορισθούν ή χειροτονηθούν.

Είναι αληθές ότι ο λόγος του Θεού συνιστά τον άγαμον βίον, αλλά προαιρετικά, ατομικά, σε κάθε Χριστιανόν, ο οποίος μπορεί να παραμείνη άγαμος, και τούτο άσχετα με το αν μπορή να καταλάβη κάποια θέσι μέσα στην εκκλησία ή όχι. Αλλ’ οπουδήποτε μνημονεύεται είναι ενδεδειγμένος. Έτσι, ο Ιησούς προσέθεσε: «Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή.» Ο δε απόστολος Παύλος είπε: «Δια τας πορνείας όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα.» Αλλ’ εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι.» «Δεν αμαρτάνει· ας υπανδρεύωνται.»—Ματθ. 19:11, 12· 1 Κορ. 7:2, 9, 36.

Υποστήριξις της αγαμίας των κληρικών επιζητείται στο γεγονός ότι σε ωρισμένες περιπτώσεις εδίδοντο στους Ιουδαίους εντολές όπως αυτή: «Γίνεσθε έτοιμοι δια την ημέραν την τρίτην· μη πλησιάσητε εις γυναίκα.» Αυτό είναι αληθές, αλλά δεν συνιστά την αγαμίαν των κληρικών, όπως και οι εντολές της κατά καιρούς νηστείας δεν υπονοούσαν ότι η ιδεώδης κατάστασις για τους Χριστιανούς είναι να λιμοκτονούν!—Έξοδ. 19:15.

Όχι μόνον οι Γραφές ορίζουν ως προαιρετικό τον άγαμο βίο, αλλά, και με λίγες μόνον εξαιρέσεις, οι λόγοι που προσκομίζονται αποτελούν πρακτικά πλεονεκτήματα, όχι η ανώτερη οσιότης. Αυτό καταφαίνεται από τις παρατηρήσεις και του Ιησού και του Παύλου. Το άγαμο άτομο που μπορεί να εγκρατευθή μπορεί να υπηρετήση τον Θεό πιο ελεύθερα, αποφεύγει σαρκικές θλίψεις και ούτω καθεξής.

Η αποφυγή, όμως, της πορνείας δεν είναι προαιρετική. «Ή δεν εξεύρετε ότι οι . . . μοιχοί» «δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού»; «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, . . . τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» «Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους.»—1 Κορ. 6:9, 10· Εβρ. 13:4· Εφεσ. 5:3.

Η συνήθεια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην εφαρμογή του κανονικού νόμου αντιβαίνει στον Θείο νόμο. Μολονότι ωρισμένες αρχαίες εκκλησιαστικές σύνοδοι κατέκριναν τους «πνευματικούς γάμους» και την παλλακεία μεταξύ των ιερέων, συνήθως δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να προειδοποιούν απλώς τους ιερείς ότι δεν θα μπορούσαν ν’ αναμένουν προαγωγή, ενόσω ήσαν ένοχοι τέτοιων πράξεων. Στον έκτον αιώνα οι Πάπαι Πελάγιος 1 και 2 αφ’ ενός ηρνήθησαν να προαγάγουν κληρικούς, που είχαν τέκνα από νομίμως νυμφευμένες συζύγους, αλλ’ αφ’ ετέρου προήγαγαν εκείνους, που είχαν τέκνα από παλλακές. Στον δωδέκατον αιώνα τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα για τους ιερείς που ήσαν νυμφευμένοι παρά για κείνους που ήσαν φανερά ένοχοι παλλακείας. Αυτό έκαμε τον Γρατιανόν, «τον πατέρα του κανονικού νόμου» της Καθολικής Εκκλησίας, ν’ αναφωνήση: «Ιδού μια περίπτωσις ότου η λαγνεία έχει περισσότερα νομικά δικαιώματα παρά η αγνότης!»

Στον δέκατον τρίτον αιώνα ο Πάπας Ιννοκέντιος απεφάνθη ότι εκείνος, που είχε αποκτήσει πολλές παλλακές, θα μπορούσε να χειροτονηθή για το ιερατείο, αλλ’ όχι κι ένας που ενυμφεύθη νομίμως για δεύτερη φορά μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του. Και στον δέκατον έκτον αιώνα ο «αγιοποιηθείς» Θωμάς Μωρ συνώψισε την επίσημη θέσι της εκκλησίας, δηλώνοντας ότι ο γάμος «μολύνει έναν άνθρωπο [δηλαδή, έναν ιερέα] περισσότερο από το διπλάσιο ή το τριπλάσιο της πορνείας». Γι’ αυτό, σπάνια ακούει κανείς, αν ποτέ, ότι ένας ιερεύς αφωρίσθη λόγω πορνείας, ακούμε, όμως, ότι απεσχηματίσθη επειδή ενυμφεύθη.

Ο λόγος του Θεού παραγγέλλει εγκράτειαν. Περιορίζει τις σεξουαλικές σχέσεις σε κατάλληλα νυμφευμένα ζεύγη. Δεν εξαρτά καμμιά θέσι στη Χριστιανική εκκλησία από την αγαμία, η δε εγκράτεια που συνιστά είναι μια εντελώς προαιρετική, ατομική υπόθεσις. Η οδός του Θεού είναι λογική και δίκαιη· δείχνει τη Θεία κατανοήσι και αγάπη. Αποφέρει καλούς καρπούς.—1 Ιωάν. 5:3.

Αλλ’ η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών βρίσκει υποστήριξι μόνο στον ασκητισμό, που είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως. Η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών, ζυγιζομένη στην πλάστιγγα της λογικής, των γεγονότων και των Γραφών, αποδεικνύεται πολύ ελλιπής, φέροντας μόνο πικρούς καρπούς. Υπόκειται σαφώς στην προφητική κατάκρισι: «Το δε πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, . . . εμποδιζόντων τον γάμον.»—1 Τιμ. 4:1-3.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ο Παύλος είπε ότι ένας Χριστιανός αδελφός δεν πρέπει να φέρη σε κοσμικό δικαστήριο έναν άλλον Χριστιανόν αδελφό, αλλά πρέπει ν’ αναφέρη την υπόθεσι σε ωρίμους αδελφούς της εκκλησίας για να λάβουν απόφασι. Αλλά τι θα γίνη, όταν ένας εξαπατά τον άλλον σε βαθμό που να προκαλέση εξαιρετική ταλαιπωρία στο θύμα, κι ωστόσο ο παραβάτης αυτός δεν συμμορφώνεται με την απόφασι των εκπροσώπων της εκκλησίας;—Γκ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Παύλος έγραψε στους Κορινθίους: «Τολμά τις από σας, όταν έχη διαφοράν προς τον άλλον, να κρίνηται ενώπιον των αδίκων, και ουχί ενώπιον των αγίων; Δεν εξεύρετε ότι οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον; Και εάν ο κόσμος κρίνηται από σας, ανάξιοι είσθε να κρίνητε ελάχιστα πράγματα; Δεν εξεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει; πόσω μάλλον βιωτικά; Βιωτικάς λοιπόν κρίσεις εάν έχητε, τους εξουθενημένους εν τη εκκλησία, τούτους καθίζετε κριτάς. Προς εντροπήν σας λέγω τούτο· ούτω δεν υπάρχει μεταξύ σας ουδέ είς σοφός, όστις θέλει δυνηθή να κρίνη αναμέσον του αδελφού αυτού; Αλλά αδελφός κρίνεται με αδελφόν, και τούτο ενώπιον απίστων; Τώρα λοιπόν είναι διόλου ελάττωμα εις εσάς, ότι έχετε κρίσεις μεταξύ σας· δια τι δεν αδικείσθε; δια τι μάλλον δεν αποστερείσθε; Αλλά σεις αδικείτε και αποστερείτε, και μάλιστα αδελφούς.»—1 Κορ. 6:1-8.

Αν Χριστιανοί αδελφοί είναι σε αντιδικία για οικονομικά ζητήματα, που είναι τόσο σοβαρών διαστάσεων ώστε να γίνεται σκέψις για μια δικαστική αγωγή, οφείλουν να φέρουν το πρόβλημά τους σε ωρίμους αδελφούς της εκκλησίας για να εκφέρουν κρίσι μεταξύ αυτών ώστε να μην προσφύγουν σ’ ένα κοσμικό δικαστήριο και να γίνουν αιτία να τους βλέπη ο κόσμος να διαπληκτίζωνται για χρηματικά ζητήματα. Αυτό θα έβλαπτε την καλή φήμη της Χριστιανικής οργανώσεως, φέροντας στη δημοσιότητα τέτοια ζητήματα και δείχνοντας στον κόσμο ότι δεν είναι παρόν το Χριστιανικό πνεύμα. Αντί να προσαφθή τέτοια μομφή στην οργάνωσι, ο Παύλος τονίζει ότι καλύτερο θα ήταν ν’ αδικηθή ένας. Αν αδελφοί πρόκειται να κρίνουν τον κόσμο και αγγέλους, όταν ενωθούν με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό, δεν μπορούν να κρίνουν ασήμαντα ζητήματα μεταξύ των, χωρίς να παραστή ανάγκη να προστρέξουν σε απίστους, μη υπολογιζομένους από την εκκλησία, να τακτοποιήσουν τις δυσκολίες των; Το να πάη κανείς έξω στον κόσμο και να βάλη τέτοιους ανθρώπους να κρίνουν τα πράγματα αντί να τα διευθετή μέσα στην εκκλησία θα ήταν, βέβαια, μια επαίσχυντος ήττα για την εκκλησία. Καλύτερα ν’ αδικηθή κάνεις παρά να γίνη αιτία να συμβή αυτό!

Αλλ’ ας υποτεθή ότι η υπόθεσις εφέρθη ενώπιον των εκπροσώπων της εκκλησίας κι ένας από τους διαδίκους απεδείχθη οριστικά πταίστης και απεδείχθη ένοχος επιζημίας απάτης εις βάρος ενός αδελφού, κι ωστόσο αυτός ο ένοχος δεν θέλει να δεχθή την απόφασι της εκκλησίας και δεν αποδίδει τα οφειλόμενα. Όταν η απόδειξις είναι σαφής και πειστική, η εκκλησία δεν μπορεί να την αγνοήση, αλλά πρέπει ν’ αποκόψη εκείνον που είναι κλέπτης. Εν σχέσει με τούτο, ο Παύλος είπε ότι ένας κλέπτης, μεταξύ άλλων παραβατών, δεν θα κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού· ούτε δικαίωμα έχει να είναι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία επάνω στη γη. (1 Κορ. 6:9, 10) Όταν, λοιπόν, η απόδειξις είναι πειστική, ο δε παραβάτης δεν δείχνη μετάνοια ούτε διάθεσι ν’ αποδώση τα οφειλόμενα, πρέπει ν’ αποκοπή.

Τώρα ο αποκοπείς κλέπτης είναι έξω από την εκκλησία. Δεν είναι πια αδελφός. Δεν περιλαμβάνεται πια στις οδηγίες του Παύλου που είναι στην επιστολή 1 Κορινθίους 6:1-6. Όσο για τον αδικημένο, που είναι ακόμη μέσα στην εκκλησία, το να φέρη τον απατεώνα σε κοσμικό δικαστήριο δεν θ’ αποτελούσε παράβασι της συμβουλής του Παύλου, διότι τώρα δεν θα επρόκειτο για περίπτωσι καταγγελίας αδελφού από αδελφόν, πράγμα που είναι το απαγορευόμενον από τον Παύλο. Αν ο αδικημένος θα ήθελε, ή αν η περίπτωσις θα άξιζε τον χρόνον και την ενόχλησι και τη δαπάνη μιας δίκης, αυτό είναι άλλο ζήτημα, για το οποίον πρέπει αυτός ατομικά ν’ αποφασίση για τον εαυτό του. Ο ρόλος της εκκλησίας σ’ αυτό το ζήτημα τερματίζεται με την πράξι της αποκοπής.

Η διαδικασία της κλήσεως ωρίμων αδελφών για τη λήψι αποφάσεων, όταν χωρίζουν τους αδελφούς διαφορές, όπως συμβουλεύει εδώ ο Παύλος, συμπίπτει με τη συμβουλή που έδωσε κι ο Ιησούς: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.» (Ματθ. 18:15-17) Αν το αμάρτημα είναι σοβαρό και δεν μπορή να παραβλεφθή, προσπαθήστε να τακτοποιήσετε τα πράγματα πρώτα με τον αμαρτήσαντα αδελφό. Αν αυτό δεν επιτύχη, πάρτε μαζί σας άλλους δύο ή τρεις. Αν αποτύχη κι αυτό, καλέστε τους εκπροσώπους της εκκλησίας. Αν αυτός που διέπραξε την αμαρτία, αντιμετωπίζοντας απόδειξι της ενοχής του, δεν δείξη μετάνοια για ένα πολύ βαρύ παράπτωμα και στασιάση κατά της αποφάσεως της εκκλησίας, τότε αποκόπτεται για να γίνη «ως ο εθνικός και ο τελώνης.» Εκβάλλεται από την εκκλησία. Αυτό είναι το λογικό τέλος της θεοκρατικής ενεργείας, που γίνεται όταν κληθή η εκκλησία για να εξετάση την υπόθεσι, σύμφωνα με την οδηγία που εδόθη από τον Ιησούν καθώς και μ’ εκείνη που εδόθη από τον Παύλο.

● Πώς μπορεί το Ματθαίος 8:11, που μιλεί για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στη βασιλεία των ουρανών, να εναρμονισθή με το Ματθαίος 11:11, που δείχνει ότι ούτε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν θα είναι σ’ αυτήν;

Στην προς Εβραίους επιστολή 11:8-19 διαβάζομε: «Δια πίστεως . . . ο Αβραάμ . . . κατοικήσας εν σκηναίς, μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. . . . Τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν [πατρίδα], τουτέστιν επουράνιον· δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν. Δια πίστεως, ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο προσέφερε τον Ισαάκ . . . συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη· εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς.»

Πώς ο Αβραάμ ανέμενε να λάβη πίσω τον Ισαάκ νεκρών; Στον ουρανό ως πνεύμα; Όχι, αλλά εδώ στη γη ως ανθρώπινο πλάσμα. Παραβολικώς έλαβε πίσω τον Ισαάκ εκ νεκρών εδώ επάνω στη γη. Επομένως ο Αβραάμ δεν ζητούσε κάποια πνευματική, ουράνια ανάστασι για να τον θέση ανάμεσα στους ουρανίους αγγέλους, όπως δεν ανέμενε να έχη ο Ισαάκ μια τέτοια ανάστασι και να τον συναντήση πάλι στον ουρανό.

Ο Αβραάμ είχε εξέλθει από την Ουρ των Χαλδαίων, και δεν ήθελε πια αυτή την πόλι. Αυτός και ο γυιός του Ισαάκ και ο εγγονός του Ιακώβ ήθελαν μια καλύτερη θέσι, δηλαδή, μια θέσι που θα ανήκε στον ουρανό, μια πόλι κυβέρνησι, δηλαδή, την κυβέρνησι ή πόλι που ο Θεός έχει ετοιμάσει και στην οποία το Σπέρμα της Επαγγελίας ή Έκγονος του Αβραάμ θα είναι ο Βασιλεύς του Θεού. Αυτή είναι η «βασιλεία του Θεού», ή «η βασιλεία των ουρανών», οι οποίες δύο εκφράσεις μπορούν να εναλλάσσωνται, διότι η έκφρασις «των ουρανών» αναφέρεται στον Θεό. Κάτω από αυτή τη βασιλεία των ουρανών ή βασιλεία του Θεού, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ανέμεναν να ζήσουν επάνω στη γη.

Στο έτος 30 (μ.Χ.) ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο ότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ δεν ήσαν στον ουρανό. (Ιωάν. 3:13) Έπειτα από τρία έτη, στην ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33, ο απόστολος Πέτρος είπε ότι ο απόγονος του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δηλαδή, ο Βασιλεύς Δαβίδ, δεν είχε αναβή στον ουρανό και επομένως δεν ήταν σε κάποια βασιλεία των ουρανών ή βασιλεία του Θεού. (Πράξ. 2:34) Ο Πέτρος το είπε αυτό αφού ο Ιησούς είχε ήδη κάμει τη δήλωσι για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ—που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 8:11—τον καιρό της θεραπείας του δούλου ενός Ρωμαίου εκατοντάρχου.

Επομένως, οι τρεις εκείνοι πατριάρχαι δεν μπορούσαν να είναι στην τάξι της Βασιλείας ως συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ήσαν οι πρόγονοί του, οι οποίοι προηγήθησαν αυτού κατά χίλια επτακόσια χρόνια και πλέον.

Είναι, συνεπώς, προφανές ότι στο κατά Ματθαίον 8:11 ο Ιησούς ανεφέρετο στον Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ μεταφορικώς. Στην περίπτωσι που ο Αβραάμ προσέφερε τον γυιό του Ισαάκ, ο Αβραάμ παρίστανε τον Ιεχωβά Θεό και ο Ισαάκ παρίστανε τον μονογενή Υιό του Θεού Ιησού Χριστό, ο οποίος προσεφέρθη ως θυσία. Συνεπώς, ο Ιακώβ παρίστανε την πνευματική Χριστιανική εκκλησία, την τάξι της «βασιλείας των ουρανών»· διότι, όπως ακριβώς η εκκλησία λαμβάνει ζωή μέσω του Ιησού Χριστού, έτσι και ο Ιακώβ έλαβε ζωή από τον Αβραάμ μέσω του Ισαάκ. Από αυτή την άποψι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, που αναφέρονται μαζί στην εξεικόνισι του Ιησού, εικονίζουν τη μεγάλη θεοκρατική κυβέρνησι, στην οποίαν ο Ιεχωβά είναι ο Μέγας Θεοκράτης, ο Ιησούς Χριστός είναι ο κεχρισμένος αντιπροσωπευτικός Βασιλεύς του, και η πιστή, νικηφόρος Χριστιανική εκκλησία των 144.000 μελών είναι το σώμα των συγκληρονόμων του Χριστού στη Βασιλεία.

Όταν η Χριστιανική εκκλησία ιδρύθη την ημέρα της Πεντηκοστής, τα χρισμένα με το πνεύμα μέλη της έγιναν συγκληρονόμοι του Χριστού και ετέθησαν στη σειρά για μια θέσι στην ουράνια βασιλεία, για ν’ ανακλιθούν εκεί στην πνευματική τράπεζα μαζί με τον Μεγαλύτερο Αβραάμ και τον Μεγαλύτερον Ισαάκ. Οι φυσικοί ή σαρκικοί Ιουδαίοι του έθνους Ισραήλ ισχυρίζοντο ότι είναι οι «υιοί της βασιλείας» ή τα πιθανά μέλη της βασιλείας του Θεού. Από την ημέρα της Πεντηκοστής και έπειτα είδαν την έναρξι και τη βαθμιαία ανάπτυξι αυτής της θεοκρατικής διατάξεως, αλλά, επειδή είχαν έλλειψι πίστεως στον Χριστό, δεν ήσαν σ’ αυτήν. Επομένως, όπως είπε ο Ιησούς (Ματθ. 8:12): «Οι δε υιοί της βασιλείας θέλουσιν εκβληθή εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.»

Γι’ αυτόν τον λόγο, χρειάσθηκε ώστε πολλοί εθνικοί (μη Ιουδαίοι)—όπως ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, του οποίου η πίστις επέφερε μια θαυματουργική θεραπεία από τον Ιησούν—να έλθουν «από ανατολών και δυσμών», από όλη τριγύρω τη γη, για να γίνουν αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί. Έτσι μπόρεσαν να συμβάλουν στο ν’ αποτελεσθή ο πλήρης αριθμός της τάξεως της Βασιλείας. Για πιστότητα μέχρι θανάτου αυτοί οι μεταστραφέντες Εθνικοί ανασταίνονται σε ουράνια ζωή για ν’ ανακλιθούν στην ουράνια τράπεζα, να το πούμε έτσι, μαζί με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό στη «βασιλεία των ουρανών».

Όταν κατανοηθή έτσι, το Ματθαίος 8:11 συμφωνεί με τα λόγια του Ιησού στο κατά Ματθαίον 11:11: «Μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών, είναι μεγαλήτερος αυτού.» Επειδή ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ δεν είναι μεγαλύτεροι από τον Ιωάννη, δεν θα είναι κατά γράμμα στη βασιλεία των ουρανών. Ο Ιησούς τους εχρησιμοποίησε μόνο για εξεικόνισι εκείνων που θα είναι πραγματικά σ’ αυτήν.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.—Αποκάλ. 14:1. Σ 1/3/62 18

2 Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.—Πράξ. 5:29. Σ 15/2/62 42, 43

3 Αι ακρίδες, αίτινες δεν έχουσι βασιλέα, αλλ’ εκβαίνουσι πάσαι ομού κατά τάγματα.—Παροιμ. 30:27. Σ 1/4/62 31

4 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.—Ματθ. 6:33. Σ 1/5/61 22α

5 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού. 1 Κορ. 11:1. Σ 15/3/62 22, 23α

6 Ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός.—Ρωμ. 13:14. Σ 15/5/61 9α

7 Εν τω οποίω και σεις ανοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.—Εφεσ. 2:22. Σ 15/6/61 21

8 “Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει ο Ιεχωβά.—2 Κορ. 6:17, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 31

9 Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα.—Ησ. 2:4. Σ 1/4/62 50, 51

10 Θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν.—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ. Σ 15/1/61 7

11 Έσο θαρραλέος.—Ψαλμ. 27:14, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 18α

12 Ιδού, θέλω αποστείλει πολλούς αλιείς, . . . και θέλουσιν αλιεύσει αυτούς· και μετά ταύτα θέλω αποστείλει πολλούς κυνηγούς, και θέλουσι θηρεύσει αυτούς.—Ιερεμ. 16:16. Σ 1/8/61 2α

13 Λάβετε . . . παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας . . . Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.—Ιάκ. 5:10, 11, ΜΝΚ. Σ 15/7/61 12α

14 Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.—1 Πέτρ. 4:8. Σ 15/8/61 20

15 Θέλω σας κάμει ονομαστούς και επαινετούς μεταξύ πάντων των λαών της γης.—Σοφον. 3:20. Σ 1/3/62 13, 14α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Το να έχη ο άνθρωπος το προνόμιο να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά Θεού καταλήγει σε αναρίθμητες ευλογίες. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν με βαθιά εκτίμησι στον πνευματικόν αυτόν οίκον, τον ναόν του Θεού και αγωνίζονται να βοηθήσουν και άλλους να τον εκτιμήσουν επίσης. Τον Ιούλιο, αυτό θα γίνη με την παρουσίασι του βιβλίου Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

19 Αυγούστου: «Εαυτούς Δοκιμάζετε.» Σελ. 393.

26 Αυγούστου: Δοκιμάζετε τον Εαυτό Σας με το Να Δέχεσθε Ευθύνη. Σελ. 400.

Ζωή σ’ ένα Παραδεισιακό νέο Κόσμο

Η ΖΩΗ στον Νέο Κόσμο θα είναι διαφορετική από ό,τι γνωρίζομε σήμερα. Γι’ αυτό είμεθα ευγνώμονες στον Δημιουργό του νέου κόσμου, ο οποίος λέγει: «Ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν.» Ποια είναι αυτά τα «πρότερα», που δεν θέλει είσθαι «μνήμη» των, και θα παρέλθουν τόσον πλήρως;—Ησ. 65:17.

Η απειλή ερημώσεως της γης θα παρέλθη. Θα παρέλθουν μαζί της η στυγνή μνεία περί πυρηνικής ερημώσεως, περί αντιατομικών καταφυγίων και περί νέων και φονικωτέρων όπλων! Γιατί; Ο προφητικός λόγος της αληθείας του Θεού τονίζει ότι ο Θεός ‘θα διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην.’—Αποκάλ. 11:18.

Οσηδήποτε ραδιενέργεια και αν εκλύεται από τα εφωδιασμένα με πυρηνικά όπλα έθνη τώρα ή στη διάρκεια της καταστροφής των στον Αρμαγεδδώνα, αυτό δεν θα ματαιώση τον σκοπό του Θεού για μια παραδεισιακή γη. Ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί θαυματουργικά να καθαρίση τη γη και την ατμοσφαίρα της από τη βλαβερή ραδιενέργεια. Θ’ αντιστραφή η παρούσα κατεύθυνσις, που αποβλέπει σ’ ερήμωσι της γης. Μετά τον Αρμαγεδδώνα, θα γίνεται πρόοδος κάθε μέρα προς τον σκοπό μιας παραδεισιακής γης κάτω από τη βασιλεία των ουρανών.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να υπάρξουν πόλεμοι, ή κίνδυνος βλάβης από οποιαδήποτε άλλη πηγή; Δεν θα υπάρξουν. Ακόμη και για άγρια θηρία μας δίδεται διαβεβαίωσις: «Δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» (Ησ. 11:2, ΜΝΚ) «Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω κάμει διαθήκην υπέρ αυτών προς τα θηρία του αγρού και προς τα πετεινά του ουρανού, και προς τα ερπετά της γης· τόξον δε, και ρομφαίαν, και πόλεμον θέλω συντρίψει εκ της γης, και θέλω κατοικίσει αυτούς εν ασφαλεία.»—Ωσηέ 2:18.

Η ασφάλεια θ’ αποτελή μόνιμη μερίδα του ανθρώπου στον παραδεισιακό νέο κόσμο. Ο Άρχων του νέου κόσμου, Ιησούς Χριστός, θα εξασφαλίση ελευθερία από την καταδυνάστευσι και τη βία, ακριβώς όπως είναι προφητικά γραμμένο γι’ αυτόν: «Θέλει ελευθερώσει τον πτωχόν κράζοντα· και τον πένητα, και τον αβοήθητον. Θέλει ελεήσει τον πτωχόν και τον πένητα· και τας ψυχάς των πενήτων θέλει σώσει. Εκ δόλου και εξ αδικίας θέλει λυτρόνει τας ψυχάς αυτών· και πολύτιμον θέλει είσθαι το αίμα αυτών εις τους οφθαλμούς αυτού.»—Ψαλμ. 72:12-14.

Τόσο πολύτιμο θα είναι το αίμα όλων των πιστών κατοίκων του νέου κόσμου ώστε ο Δημιουργός του θα τερματίση τις ασθένειες που προκαλούν θάνατο και αναπηρίες μαζί με τον πόνο που επροξένησαν. Πώς το γνωρίζομε; Διότι ο βέβαιος προφητικός λόγος του Θεού λέγει τα εξής σχετικά με τον νέο κόσμο: «Αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» Ναι, ακόμη και ο θάνατος, ο θάνατος που εκληρονομήθη λόγω της καταγωγής από τον Αδάμ, θα καταργηθή.—Αποκάλ. 21:3, 4.

Στον νέο κόσμο, μέσω της βασιλείας του Θεού, ο Ιησούς Χριστός θα εκτελέση θεραπευτικό έργον σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ’ όσο επετέλεσε όταν ήταν στη γη. Ο ιστορικός Λουκάς μάς λέγει ότι ο Ιησούς εδέχετο τα πλήθη και «ελάλει προς αυτούς περί της βασιλείας του Θεού, και τους έχοντας χρείαν θεραπείας ιάτρευεν.» (Λουκ. 9:11) Έκαμε θεραπείες τυφλών, κωφών, αναπήρων, ασθενών και λεπρών· αλλά και τους εκήρυττε περί της βασιλείας του Θεού, περί των μέσων που χρησιμοποιεί ο Θεός για να καταστήση δυνατή τη ζωή σ’ έναν παραδεισιακό νέο κόσμο. Οι ‘έχοντες χρείαν θεραπείας’ θα ιατρευθούν. Όλοι οι υπήκοοι της βασιλείας του Θεού θα φθάσουν σε τέλεια υγεία.

Όταν ήταν στη γη ο Κύριος Ιησούς όχι μόνον αποκατέστησε την υγεία πολλών ατόμων, αλλά και ήγειρε από τους νεκρούς τη δωδεκαετή θυγατέρα του Ιαείρου, στη Γαλιλαία, ένα νεανία, γυιό μιας χήρας, στη Ναΐν, και τον αγαπημένο του φίλο, τον Λάζαρο, στη Βηθανία. Επειδή ο Βασιλεύς του νέου κόσμου είναι «η ανάστασις και η ζωή», αυτός τελικά θ’ αναστήση από τους νεκρούς τα αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων που είναι στη μνήμη του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς, διαβεβαιώνοντάς μας περί τούτου, είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Μάρκ. 5:22-43· Λουκ. 7:11-15· Ιωάν. 11:1-44· 5:28, 29.

Αυτοί οι άνθρωποι θ’ αναστηθούν εκ νεκρών, και όλοι θα έχουν την ευκαιρία ν’ απολαύσουν για πάντα την παραδεισιακή γη. Αυτό ισχύει και για κείνους που θα έχουν «ανάστασιν κρίσεως». Ένας που θα τύχη τοιαύτης αναστάσεως είναι ο κακούργος που επίστευσε και πέθανε δίπλα στον Ιησού στον Γολγοθά. Ο κακούργος αυτός, εκδηλώνοντας πίστι στον Ιησούν, είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Τι είπε ο Ιησούς σ’ απάντησι; Του είπε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:42, 43) Άνθρωποι σαν εκείνον τον κακούργο, με τη μελλοντική τους πορεία διαγωγής στον Παράδεισο του Νέου Κόσμου, θα έχουν την ευκαιρία ν’ αποδειχθούν άξιοι του δώρου της αιωνίου ζωής.

Η ζωή στον παραδεισιακό νέο κόσμο δεν θα είναι μονότονη ύπαρξις, αλλά θα είναι γεμάτη από σημαντικά ενδιαφέροντα, απολαυστική εργασία και ατελεύτητη ευχαρίστησι στην εκμάθησι νέων πραγμάτων.

Τίποτα δεν θα είναι επί ματαίω, διότι η ζωή στον παραδεισιακό νέο κόσμο θα φέρνη κάθε μέρα δόξα στον Δημιουργό του, Εκείνον που υπόσχεται: «Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών. Δεν θέλουσι κοπιάζει εις μάτην.»—Ησ. 65:21-23.

Θα θέλατε να ζήσετε στον παραδεισιακό νέο κόσμο του Θεού; Τότε είναι καιρός ήδη να ‘κρατήτε την αιώνιον ζωήν’. Ζήτε για τον νέο κόσμο τώρα.—1 Τιμ. 6:12.

Είναι η Θρησκεία «Προσωπικό Ζήτημα»;

Γιατί μερικοί αρνούνται να συζητήσουν γι’ αυτή; Είναι πραγματικά πολύ ευπαθές ζήτημα για να μιλήση κανείς γι’ αυτό;

«Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι ένα θέμα που αρνούμαι να το συζητήσω· είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα», λέγουν πολλοί άνθρωποι, όταν φέρεται εμπρός τους το θέμα της θρησκείας ή η Γραφή. Άλλοι προσβάλλονται ακόμη και από την ίδια την ιδέα ότι κάποιος μιλεί για θρησκεία μαζί τους: «Η θρησκεία μου είναι τόσο πολύ μέσα στην καρδιά μου», μπορεί να πουν, «ώστε αρνούμαι να το συζητήσω· και δυσαρεστούμαι για την παρείσδυσί σας.» Αλλ’ αφού το ζήτημα της θρησκείας σημαίνει την ίδια μας τη ζωή, δεν πρέπει οποιοδήποτε άτομο με ευθεία καρδιά να είναι πρόθυμο να εξετάση τι λέγει η Αγία Γραφή γι’ αυτό το ζήτημα;

Η θρησκεία, όπως εδιδάχθη από τον Ιησού Χριστό, ασφαλώς περιλαμβάνει προσωπικές αποφάσεις και προσωπική πεποίθησι. Ο απόστολος του Ιησού Χριστού εδήλωσε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην.» (Ρωμ. 10:10) Αφού περιλαμβάνεται η καρδιά, πρέπει να υπάρχη προσωπική πεποίθησις. Αλλά τι δείχνει το γεγονός ότι η θρησκεία είναι το προσωπικό αυτό ζήτημα; Όχι ότι είναι κάτι που δεν μπορεί να συζητηθή, αλλά μάλλον ότι η θρησκεία, που κληρονομεί κανείς από την οικογένειά του ή αλλιώς ομολογεί χωρίς πραγματική εσωτερική πεποίθησι, δεν είναι αληθινή θρησκεία. Δεν είναι η θρησκεία της Αγίας Γραφής. Η αληθινή πίστις δεν είναι μια θρησκεία του να πηγαίνη κανείς με το πλήθος. Απαιτεί προσωπική απόφασι βασιζόμενη σε προσωπική μελέτη της Γραφής και έπειτα προσωπική αφιέρωσι της ζωής μας στον Παντοδύναμο Θεό.

Μερικά άτομα μπορεί να πουν: «Η θρησκεία μου είναι στην καρδιά μου, και ο Θεός γνωρίζει την καρδιά μου», γιατί, λοιπόν να τη συζητήσω; Επειδή πίστις στην καρδιά είναι μόνο η αρχή. Πίστις που αρχίζει στην καρδιά και τελειώνει στην καρδιά, χωρίς να πηγαίνη μακρύτερα, δεν είναι καθόλου Χριστιανοσύνη. Όταν ο απόστολος του Χριστού είπε ότι «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην», δεν άφησε το ζήτημα να τελειώση εκεί· αλλά επροχώρησε να δείξη την περαιτέρω απαίτησι: «Και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Επομένως, η απόκτησις σωτηρίας στον νέο κόσμο του Θεού απαιτεί κάτι περισσότερο από προσωπική πίστι στην καρδιά. Πρέπει να υπάρχη «ομολογία προς σωτηρίαν».

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ

Εκείνο, λοιπόν, που καθιστά σαφές ο απόστολος, είναι το εξής: Ότι ο λόγος του Θεού πρέπει να μπη στην καρδιά ενός ατόμου. Κατόπιν το άτομο πρέπει διανοητικώς να συλλάβη τα γεγονότα και πρέπει ν’ αποκτήση πίστι με την καρδιά και προσωπική πεποίθησι ότι ο Θεός απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, τον ήγειρε εκ νεκρών γι’ να καθήση στα δεξιά του Πατρός του και ότι η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου για απελευθέρωσι και σωτηρία. Πιστεύοντας τούτο, και έχοντας μετανοήσει για τις προηγούμενες κατευθύνσεις ζωής, ο πιστός πρέπει να κάμη μια πολύ προσωπική απόφασι: Να αφιερώση τη ζωή του στον Θεό και να συμβολίση αυτή την αφιέρωσι με βάπτισμα στο νερό, όπως έκαμε ο ίδιος ο Ιησούς. Μετά τα προσωπικά αυτά ζητήματα, ο αληθινός λάτρης πρέπει να κάμη ομολογία με το στόμα του και να εξακολουθήση να το πράττη αυτό ώσπου να επιτευχθή σωτηρία στον νέο κόσμο του Θεού. Η ζωτική ανάγκη για ομολογία ή επίδοσι μαρτυρίας ενώπιον των ανθρώπων για απόκτησι ζωής αιωνίου, βεβαιώνεται από τον Υιόν του Θεού:

«Πας όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει ομολογήσει αυτόν έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού. Όστις δε με αρνηθή ενώπιον των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει αρνηθή αυτόν ενώπιον των αγγέλων του Θεού.» Περαιτέρω εδήλωσε: «Διότι όστις αισχυνθή δι’ εμέ και δια τους λόγους μου εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει αισχυνθή δι’ αυτόν, όταν ελθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων.»—Λουκ. 12:8, 9· Μάρκ. 8:38.

Τι είναι αυτή η ομολογία; Δεν είναι απλή υπηρεσία χειλέων, χωρίς νοημοσύνη τυπικισμός, κενή τελετουργία. Πρέπει να είναι νοήμων ομολογία, πρέπει, δηλαδή, να γίνεται με κατανόησι της αληθείας και με σταθερή πίστι σ’ αυτήν. Πρέπει να είναι ομιλία που βγαίνει από το περίσσευμα της καρδιάς, καθώς είπε ο Ιησούς: «Διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.» (Ματθ. 12:34) Από καρδιά που κατέχει θησαυρό αληθείας και πιστεύει σταθερά σ’ αυτήν, το στόμα θα λαλήση καλά πράγματα, εποικοδομητικά πράγματα. Επομένως, αφού ομολογία πρέπει ν’ ακολουθήση την πίστι, απλή πίστις δεν είναι αρκετή. Αφού πιστέψη, ο πιστός πρέπει να χρησιμοποιήση τις δυνάμεις της εκφράσεως που κατέχει, για να δώση μαρτυρία της πίστεώς του ενώπιον άλλων. Μόνο τότε ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα τον ομολογήση για σωτηρία.

Δεν θα υπήρχε Χριστιανοσύνη αν ο Ιησούς δεν είχε μιλήσει σε άλλους και δεν είχε μεταδώσει τις αλήθειες που έλαβε από τον Θεό. Ο Ιησούς έφερε ένα άγγελμα ελπίδος και ζωής, αλλ’ αν δεν είχε μεταδώσει αυτές τις θείες αλήθειες, τι λυπηρό πράγμα θα ήταν για μας! Αλλά έχομε αυτές τις αλήθειες και τη βάσι για μια σταθερή ελπίδα. Έτσι ο θεόπνευστος συγγραφεύς του βιβλίου της προς Εβραίους επιστολής μάς δίνει καλή συμβουλή: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον.» «Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (Εβρ. 10:23· 13:15) Σημειώστε ότι «ομολογία» της πίστεως ενός Χριστιανού απαιτείται από τον Θεό και ότι πρέπει να είναι συνεχής, «πάντοτε».

Αυτή η δημοσία διακήρυξις που απαιτεί ο Θεός είναι δύο ειδών. Πρώτον, περιλαμβάνει δημοσία διακήρυξι ή ομολογία ενώπιον των ομοπίστων ενός Χριστιανού, εκείνων που πιστεύουν τα ίδια που κι αυτός πιστεύει. Ο αληθινός Χριστιανός πρέπει να ενθαρρύνη τους ομοπίστους του με δικές του εκφράσεις. Ο θεόπνευστος, λοιπόν, συγγραφεύς, αμέσως αφού εξήτασε την ανάγκη να κρατούμε ασάλευτη την ομολογία μας, εσυνέχισε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Ο Χριστιανός, λοιπόν, είναι ανάγκη να παρακινή τους ομοπίστους του σε καλά έργα· είναι ανάγκη να μιλή, να σχολιάζη, να ενθαρρύνη άλλους στις συναθροίσεις της εκκλησίας και σε άλλες ώρες συναδελφότητος. Όλα αυτά καταλήγουν σε αμοιβαία ενθάρρυνσι, επειδή όπως άλλοι ωφελούνται από τα σχόλιά σας, έτσι και σεις ο ίδιος οικοδομείσθε με τα σχόλιά των. Αυτή η ενθάρρυνσις σε αγάπη και καλά έργα πρέπει να γίνεται τακτικά: «Προτρέπετε αλλήλους καθ’ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το “σήμερον”.»—Εβρ. 3:13.

ΜΙΛΩΝΤΑΣ Σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Το να μιλήτε σε ομοπίστους είναι ένα πράγμα· αλλά τι πρέπει να λεχθή για την περίπτωσι που μιλείτε για θρησκεία σ’ εκείνους που διακρατούν μια διαφορετική πίστι από σας; Οι προσωπικές μας επιθυμίες δεν μπορούν να διέπουν το ζήτημα, επειδή ο Ιησούς Χριστός έδωσε το παράδειγμα για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς· πρέπει να μιμηθούμε το παράδειγμά του, όπως δείχνει ο απόστολος Πέτρος, ‘ακολουθώντας τα ίχνη του’. (1 Πέτρ. 2:21) Τώρα ας σημειώσωμε προσεκτικά τι έκαμε και είπε ο Ιησούς, όταν μπήκε στη Ναζαρέτ και ήλθε σε μια συναγωγή. Άνοιξε τον ρόλο και ανέγνωσε από την προφητεία του Ησαΐα 61:1, 2, και την εφήρμοσε στον εαυτό του: «Και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον Ησαΐου του προφήτου· και ανοίξας το βιβλίον εύρε τον τόπον, όπου ήτο γεγραμμένον, “Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Ιεχωβά ενιαυτόν”.» (Λουκ. 4:17-19, ΜΝΚ) Ο Ιησούς έδωσε το παράδειγμα κηρύττοντας, μιλώντας στους άλλους· και, εκτός αυτού, ο Ιησούς απέστειλε άλλους να διακηρύξουν τη βασιλεία του Θεού.

Οι ακόλουθοι του Ιησού δεν έμειναν σιωπηλοί σχετικά με όσα είχαν ακούσει από τον Υιόν του Θεού, αλλά έκαναν όλους εκείνους με τους οποίους ήρχοντο σε επαφή να μάθουν για τις θαυμάσιες προμήθειες του Θεού προς ζωήν. Θεωρούσαν τη Χριστιανοσύνη ως προσωπική, ναι, αλλά και από την άποψι ότι ήσαν κάτω από προσωπική υποχρέωσι να λαλούν τα καλά λόγια του Θεού στους άλλους. Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης εφέρθησαν ενώπιον του ιδίου ακριβώς δικαστηρίου που είχε σκευωρήσει τον θάνατο του Κυρίου Ιησού, κατηγορήθησαν ότι μιλούσαν δημοσία για τον Χριστό· και πρόθυμα παρεδέχθησαν ότι η κατηγορία ήταν αληθής. Το δικαστήριο τότε έδωσε μια αυστηρή προειδοποίησι ότι δεν έπρεπε ποτέ να το επαναλάβουν αυτό. «Και καλέσαντες αυτούς, παρήγγειλαν εις αυτούς να μη λαλώσι καθόλου, μηδέ να διδάσκωσιν εν τω ονόματι του Ιησού. Ο δε Πέτρος και Ιωάννης αποκριθέντες προς αυτούς είπον, Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε· διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.»—Πράξ. 4:18-20.

Όχι, ποτέ στη Γραφή δεν βρίσκομε τους ακολούθους του Ιησού να λέγουν: ‘Η θρησκεία μου είναι προσωπική· αρνούμαι να την συζητήσω.’ Ακριβώς το αντίθετο! Φρονούσαν ότι ήσαν κάτω από προσωπική υποχρέωσι να μιλούν στους άλλους, και ορθώς φρονούσαν έτσι· διότι ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να είναι ομιληταί, διαγγελείς, κήρυκες, διάκονοι, μεταδόται του ευαγγελίου. Και δεν ήσαν μήπως τα τελευταία αναγεγραμμένα λόγια του Ιησού Χριστού, προτού αναληφθή στον ουρανό, σχετικά με την ανάγκη να μιλούν; Πράγματι ήσαν. Τα βαρυσήμαντα εκείνα λόγια, που αναγράφονται στις Πράξεις 1:8, 9, ήσαν: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης.» Αληθινά, ένας Χριστιανός δεν μπορεί να παύση να μιλή, δεν μπορεί να παύση να δίνη μαρτυρία για τις αλήθειες της βασιλείας του Θεού.

ΠΡΑΟΤΗΣ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΣΑΣ

Μερικοί μπορεί να φρονούν ότι δεν πρέπει να συζητούν για τη θρησκεία επειδή αυτό μπορεί να οδηγήση σε επιχειρηματολογία, που καταλήγει σε περισσότερον ερεθισμό παρά φως. Αλλά δείχνει μήπως η Γραφή ότι οι Χριστιανοί πρέπει να παραμένουν σιωπηλοί για μια τέτοια αιτία; Ποτέ! Ο απόστολος Παύλος διεκήρυξε: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν.» (2 Τιμ. 2:24, 25) Ο αληθινός Χριστιανός δεν ερεθίζεται, δεν οργίζεται και δεν διαταράσσεται, όταν μιλή για Βιβλικές αλήθειες. Δεν πρέπει να μάχεται. Πρέπει να είναι «πράος προς πάντας», και πρέπει να μιλή «μετά πραότητος» σ’ εκείνους που δεν είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι. Τότε δεν θα υπάρχουν ερεθιστικά επιχειρήματα.

Αν άνθρωποι μάς ερωτούν για την ελπίδα μας, τι πρέπει να κάμωμε; Αν λατρεύωμε τον Θεό της Γραφής, θα κάμωμε εκείνο που λέγει ο απόστολος Πέτρος: «Έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Μιλείτε, λοιπόν, για την ελπίδα σας, κάνοντας τούτο «μετά πραότητος».

Υπάρχει και μια άλλη ζωτική αιτία για την οποία οι Χριστιανοί δεν μπορούν να παύσουν να μιλούν: Η ανάγκη να προειδοποιήσουν άλλους για την επικείμενη καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων στον παγκόσμιο πόλεμο του Θεού, τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Ζωές διακυβεύονται! Όπως ακριβώς ο Νώε ησθάνετο την επείγουσα ανάγκη να μιλήση πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, έτσι και οι αληθινοί λάτρεις του Θεού σήμερα αισθάνονται την επείγουσα ανάγκη της καταστάσεως. Γνωρίζουν ότι ο Ιησούς προείπε για τις ημέρες μας ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος». Προτού έλθη το τέλος στον Αρμαγεδδώνα, τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού πρέπει να διακηρυχθούν σε όλα τα έθνη. Η προειδοποιητική μαρτυρία πρέπει να δοθή. Αν κανείς γνωρίζη για τον σκοπό του Θεού να καταστρέψη αυτόν τον κόσμο και όμως δεν προειδοποιεί άλλους, τότε η αρχή του θεμελιώνεται στο Ιεζεκιήλ 3:17, 18, δείχνει ότι ο Θεός θα κρατήση αυτό το άτομο υπεύθυνο—υπεύθυνο επειδή παρέμεινε σιωπηλό όταν έπρεπε να χρησιμοποιήση τις εκφραστικές του δυνάμεις για να προειδοποιήση άλλους. Επειδή ο απόστολος Παύλος δεν συνεστάλη να λαλήση τις αλήθειες του Θεού στους άλλους, αλλ’ ακόμη και εδίδαξε «κατ’ οίκους», μπορούσε να πη: «Είμαι καθαρός από του αίματος πάντων· διότι δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού.» Μπορούμε να είμεθα καθαροί «από του αίματος πάντων» μιλώντας για την ελπίδα της Βασιλείας και για το τι θα κάμη γρήγορα η βασιλεία σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο.—Ματθ. 24:14· Πράξ. 20:20, 26, 27.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΜΩΜΕ

Τι πρέπει να γίνη αν κανείς βρίσκη τον εαυτό του να έχη την τάσι να παρεκκλίνη από το να μιλή για τη Γραφή; Λάβετε άμεσα μέτρα για να θεραπεύσετε την κατάστασι. Με δυο λόγια, λάβετε μέτρα για ν’ αποκτήσετε περισσότερη γνώσι του λόγου του Θεού, επειδή πολλά άτομα αρνούνται να συζητήσουν για την ελπίδα των επειδή έχουν έλλειψι γνώσεως. Αν η θρησκεία ενός ατόμου είναι πολύ ενδόμυχη, ώστε να μη συζητήται, τότε η θρησκεία αυτή δεν βασίζεται στη Γραφή, αλλά στο αίσθημα, στο συναίσθημα, στη συγκίνησι. Η αληθινή θρησκεία της Γραφής είναι λογική, πραγματική και μεταδόσιμη· αλλ’ ο Χριστιανός πρέπει ν’ αποκτήση γνώσι, ώστε να μπορή να μιλήση στους άλλους για την ελπίδα του.

Πώς, λοιπόν, πρέπει ν’ αντιδράσετε όταν κάποιος άλλης πίστεως σας πλησιάζη για να μιλήση για τη θρησκεία; Αν λατρεύετε τον Θεό της Γραφής, θ’ ακούσετε ήσυχα, και έπειτα, στην κατάλληλη στιγμή, θα λάβετε την ευκαιρία να εκφράσετε την ελπίδα σας. Θέσατε ερωτήματα, όταν άλλοι άνθρωποι μιλούν σ’ εσάς, όπως το γιατί πιστεύουν ωρισμένη δοξασία. Ας σας δείξουν από τη Γραφή ποια είναι η ελπίδα των. «Μετά πραότητος» δείξτε σε άλλα άτομα την ελπίδα σας για τη Βασιλεία.

Αν πρέπει να μιλήσετε σε κάποιον για την ελπίδα σας και αυτός λέγη: «Δεν συζητώ για τη θρησκεία επειδή είναι κάτι το πολύ προσωπικό», θα μπορούσατε να πήτε: «Ναι, η θρησκεία ασφαλώς περιλαμβάνει προσωπική πεποίθησι· αλλά επειδή δεν έχω αντίρρησι να συζητήσω τη δική μου πίστι—πράγματι αποτελεί μέρος της πίστεώς μου το να την συζητώ—θα επιθυμούσα να σας πω τι μου έφερε ελπίδα και ευτυχία.»

Οι αληθινοί Χριστιανοί απλούστατα «δεν μπορούν να παύσουν να μιλούν για τα πράγματα» που αφορούν τον Θεό και τη βασιλεία του. Αν ένα άτομο αρνήται να συζητήση για τη θρησκεία, δεν λατρεύει τον Θεό της Γραφής, και βαδίζει προς μια κατεύθυνσι εκ διαμέτρου αντίθετη προς ό,τι διδάσκουν οι Γραφές. Η καρδιά περιλαμβάνεται, ναι, αλλά «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:10.

Ένα Βλέμμα στον Μορμονισμό

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ Εκκλησία των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας πολύ απέχει από το να είναι μια ασήμαντη θρησκευτική οργάνωσις. Έχοντας στο 1960 περισσότερα από ενάμισυ εκατομμύριο μέλη, είναι πράγματι αρκετά μεγάλη για να καταστήση την παρουσία της αισθητή στον σύγχρονο αυτόν κόσμο. Η ένζηλος δράσις 6.000 ολοχρονίων ιεραποστόλων και περισσοτέρων από 7.000 ημιχρονίων ιεραποστόλων έχει φέρει τον Μορμονισμό σ’ επαφή με ανθρώπους πολλών χωρών, οι οποίοι σχεδόν τίποτα δεν γνωρίζουν γι’ αυτόν. Προς όφελός των, ας ρίξωμε από κοντά ένα βλέμμα σ’ αυτόν.

Οι Μορμόνοι, ισχυριζόμενοι ότι αποτελούν μια σαφώς διακρινόμενη διαφορετική θρησκευτική οργάνωσι, αποκρούουν έντονα οποιαδήποτε σχέσι με τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό. Ο ιδρυτής των, Ιωσήφ Σμιθ, είχε πεισθή ότι δεν υπήρχε αλήθεια ούτε στη μία ούτε στην άλλη απ’ αυτές τις μεγάλες θρησκευτικές διαιρέσεις του «Χριστιανικού κόσμου». Οι Μορμόνοι, καυχώμενοι για το ότι διαφέρουν από τις άλλες εκκλησίες, θεωρούν την εκκλησία τους ως την αποκατάστασι της εκκλησίας του Χριστού, η οποία, όπως πιστεύουν, κατεστράφη όταν πέθαναν οι απόστολοι. Λησμονώντας ότι ο Χριστός είναι το κύριο θεμέλιο της εκκλησίας του, συμπεραίνουν ότι η εκκλησία δεν θα μπορούσε να υπάρχη χωρίς τους ζώντας αποστόλους ως θεμέλιο. Πιστεύουν ότι η αποκατάστασις της εκκλησίας του Χριστού άρχισε όταν ο Ιωσήφ Σμιθ είχε οράματα ουρανίων αγγελιαφόρων.

Στο έτος 1820 ο Ιωσήφ Σμιθ είχε το πρώτο του όραμα. Ισχυρίσθη ότι, όταν ήταν μόνος μέσα στα δάση, είδε όραμα δύο λαμπερών προσωπικοτήτων που έστεκαν πάνω του και του είπαν να μην ενωθή με καμμιά εκκλησία. Αυτά τα πρόσωπα, όπως προβάλλεται η αξίωσις, ήσαν ο ουράνιος Πατήρ και ο Υιός του, Ιησούς Χριστός. Ύστερ’ από τρία χρόνια είπε ότι είδε άλλο ένα όραμα. Αυτή τη φορά ήταν ένας ουράνιος αγγελιαφόρος που αυτωνομάζετο «Μορόνι» και του είπε για ένα κρυμμένο βιβλίο γραμμένο σε χρυσές πλάκες. Ακολουθώντας τις οδηγίες του αγγελιαφόρου, είπε, εξήγαγε τις πλάκες από τον κρυψώνα τους αφού επερίμενε επί τέσσερα χρόνια. Το χρυσό αυτό βιβλίο υποτίθεται ότι είναι «το Βιβλίον του Μορμόνου».

Ο Ιωσήφ Σμιθ ισχυρίσθη ότι είχε κι άλλο όραμα στο έτος 1829, οπότε του ενεφανίσθη ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ως ουράνιος αγγελιαφόρος, και απένειμε σ’ αυτόν και στον σύντροφό του, Όλιβερ Κάουντερυ, το ιερατείον του Ααρών, μετά το οποίον αλληλοεβαπτίσθησαν μυστικά. Αυτή η αξίωσις έγινε παρά το γεγονός ότι η Αγία Γραφή λέγει ότι το Ααρωνικόν ιερατείον άλλαξε, όταν ο Ιησούς ετερμάτισε τον Μωσαϊκό νόμο. Αυτό το όραμα κι ένα επόμενο τριών αποστόλων πιστεύεται ότι έδωσε σ’ αυτούς τους δύο άνδρες εξουσία ν’ αποκαταστήσουν την εκκλησία του Χριστού.—Εβρ. 7:11, 12, 18.

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Οι Μορμόνοι ομολογούν ότι παραδέχονται την Αγία Γραφή ως τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού, αλλά σπεύδουν να καθορίσουν το είδος της παραδοχής των αυτής λέγοντας: «Πιστεύομε ότι η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού εφόσον μεταφράζεται ορθώς.» Αυτή η υπεκφυγή τους επιτρέπει ν’ απορρίπτουν κάθε Γραφική δήλωσι που αντίκειται στη Μορμονική διδασκαλία. Έτσι οι Μορμονικές διδασκαλίες και τα συγγράμματα κατέστησαν ο κάλαμος μετρήσεως της αληθείας.

Από την εποχή της μεταφράσεως της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου, η γνώσις των Βιβλικών γλωσσών εβελτιώθη πολύ και ανευρέθησαν χιλιάδες παλαιοτάτων χειρογράφων της Βίβλου. Οι παράγοντες αυτοί κατέστησαν δυνατές τις σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου με ακρίβεια κειμένου πλησιέστατη προς τα πρωτόγραφα συγγράμματα. Η Αγία Γραφή είναι ένας αξιόπιστος οδηγός και δεν χρειάζεται ούτε τα απόκρυφα συγγράμματα της Καθολικής εκκλησίας ούτε το Βιβλίον του Μορμόνου για να την καταστήσουν πλήρη.—2 Τιμ. 3:16, 17.

Όπως η Καθολική εκκλησία, που αρνείται να παραδεχθή την Αγία Γραφή ως τη μόνη αυθεντία σε θρησκευτικές δοξασίες, έτσι και οι Μορμόνοι επιμένουν ότι υπάρχουν κι άλλες αυθεντίες ισοβάθμιες με την Αγία Γραφή. Αυτή η άποψις είναι ζωτική σε κάθε θρησκεία που έχει διδασκαλίες, οι οποίες στερούνται Γραφικής υποστηρίξεως. Ο Ουάλλας Φ. Μπέννετ, στο βιβλίο του Γιατί Είμαι ένας Μορμόνος, εκφράζει τη Μορμονική άποψι όταν λέγη: «Αναγνωρίζομε τα όρια της Γραφής καθώς και την αξία της. Δεν αποδίδομε τελεσίδικον κύρος σε οποιαδήποτε από τις δηλώσεις της, διότι πιστεύομε ότι ο Θεός έχει ανασυστήσει την εξουσία του να ομιλούμε εν τω ονόματί του και την επανέδωσε σε δικαίους ανθρώπους.» Πάνω στο ίδιο αυτό θέμα, ο Ιωσήφ Σμιθ, ο Νεώτερος, εξέθεσε τα εξής στο βιβλίο Τεκμηριωμένη Ιστορία της Εκκλησίας: «Είπα στους αδελφούς ότι το Βιβλίον του Μορμόνου ήταν το ορθότερο από κάθε άλλο βιβλίο στη γη και ο κεντρικός λίθος της θρησκείας μας, κι ένας άνθρωπος θα επλησίαζε περισσότερο τον Θεό εμμένοντας στα διδάγματα αυτού μάλλον παρά οποιουδήποτε άλλου βιβλίου.» Μήπως η Αγία Γραφή δεν πρέπει να είναι ο κεντρικός λίθος της Χριστιανικής πίστεως;

Η Γραφική περικοπή του Ιεζεκιήλ 37:16, 17 χρησιμοποιείται από τους Μορμόνους προς απόδειξιν του ισχυρισμού των ότι η Αγία Γραφή και το Βιβλίον του Μορμόνου προελέχθησαν προφητικά. Διισχυρίζονται ότι οι δύο ράβδοι, για τις οποίες ομιλεί ο προφήτης Ιεζεκιήλ παριστάνουν αυτά τα δύο βιβλία. Αλλά οι ράβδοι της προφητείας του Ιεζεκιήλ δεν σχετίζονται με βιβλία, το γεγονός δε αυτό τονίζεται απ’ τον ίδιον τον Ιεζεκιήλ. Αυτός προώρισε τη μία ράβδο για τον Ιούδα, η δε άλλη ήταν η «ράβδος του Εφραΐμ.» Η φυλή του Εφραΐμ προήρχετο από τον Ιωσήφ κι έγινε η κεφαλή των δέκα φυλών που απεσπάσθησαν στις ημέρες του Βασιλέως Ιεροβοάμ. Λόγω της ηγεσίας αυτής, το όνομα Εφραΐμ έφθασε να εφαρμόζεται στο δεκάφυλο βασίλειο. Μετά την απελευθέρωσι των Ισραηλιτών από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος, οι δέκα φυλές ενώθηκαν πάλι με τις άλλες δύο φυλές και τους Λευίτας. Η επανένωσις αυτή των βασιλείων του Ισραήλ, βορείου και νοτίου, ήταν εκείνο που προείπε ο Ιεζεκιήλ, όταν είπε ότι οι δύο ράβδοι θα εγίνοντο μία ράβδος. Η Γραφή, λοιπόν, δεν υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι και κάποιο άλλο θρησκευτικό βιβλίο είναι ίσου κύρους με αυτήν.

Η ΙΔΕΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ

Ο Ιησούς Χριστός είπε σχετικά με τον Πατέρα του, στο κατά Ιωάννην 4:24, «Ο Θεός είναι πνεύμα». Οι Μορμόνοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός δεν είναι πνεύμα αλλά πρόσωπον από σάρκα και οστά. «Εκείνο που θέλω να σας εντυπώσω», είπε ο Ιωσήφ Σμιθ στο περιοδικό Λόγκαν Τζόρναλ της 14ης Μαρτίου 1911, «είναι ότι ο Θεός είναι πραγματικός, ένα πρόσωπο με σάρκα και οστά, όπως είμεθα σεις κι εγώ. Ο Χριστός είναι το ίδιο, αλλά το Άγιον Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο πνεύματος.» Αυτοί οι τρεις αποτελούν, κατά τη Μορμονική δοξασία, μια τριάδα ή μια θεότητα, αλλ’ όχι με τον ίδιο τρόπο της τριάδος που αντιλαμβάνεται ο Καθολικισμός. Η Μορμονική τριάς συνίσταται από τρία διακεκριμένα πρόσωπα, που είναι ενωμένα κατά τον σκοπό. Χαρακτηρίζουν και τα τρία ως Θεόν τον Πατέρα, Θεόν τον Υιόν και Θεόν το Άγιον Πνεύμα.

Οι Μορμόνοι υποδεικνύουν τη Γραφική δήλωσι ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη κατ’ εικόνα Θεού ως απόδειξιν του ισχυρισμού των ότι ο Θεός έχει σώμα με σάρκα και οστά, αλλ’ αυτό το συμπέρασμα δεν συμφωνεί με τις Γραφές. Το ότι είναι κατ’ εικόνα Θεού δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος και ο Θεός είναι όμοιοι στην ουσία. Τα σάρκινα σώματα είχαν διαμορφωθή για ζωή επάνω στη γη, όχι για ύπαρξι στο πνευματικό βασίλειο. Γι’ αυτό είπε ο Παύλος: «Άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων.» (1 Κορ. 15:40) Ο άνθρωπος μοιάζει τον Θεό διότι απεικονίζει τις ιδιότητες του Θεού, που κάνουν τον άνθρωπο ανώτερον από τα κτήνη.

Τίποτα δεν επιτυγχάνεται με τον ισχυρισμό ότι τα ουράνια σώματα του Θεού και του Χριστού είναι σαρξ και οστά μάλλον παρά σαρξ και αίμα. Σώματα από σάρκα και οστά δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς αίμα, διότι η Γραφή λέγει: «Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι». (Λευιτ. 17:11) Ένα σώμα από σάρκα και οστά θα ήταν επομένως νεκρό. Είναι εξίσου αδύνατο για ένα σώμα σαρκός και οστέων να είναι στην ουράνια βασιλεία όσο αδύνατον είναι αυτό και για ένα σώμα σαρκός και αίματος. Ο απόστολος Παύλος το διασαφηνίζει αυτό, όταν λέγη ειδικά ότι σαρξ δεν μπορεί να πάη εκεί. «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν.»—1 Κορ. 15:50.

Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός δεν είχε σάρκινο σώμα όταν ήλθε στην παρουσία του Θεού μετά την ανάληψί του. Ο Πέτρος τονίζει ότι ο Χριστός ανεστήθη με πνευματικό σώμα, όχι με υλικό σώμα σαρκός και οστέων χωρίς αίμα. «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος.» (1 Πέτρ. 3:18) Εξετάστε επίσης τη μαρτυρία του Παύλου: «Ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν». (1 Κορ. 15:45) Τα σάρκινα σώματα, που είχε ο Ιησούς επάνω στη γη μετά την ανάστασί του, ήσαν υλοποιήσεις όπως εκείνες που εγίνοντο από αγγέλους σε πολλές περιπτώσεις ως τον πρώτον αιώνα. Ο Ιησούς είχε τη δυνατότητα να πραγματοποιή ένα σάρκινο σώμα.

Το αντι-γραφικό συμπέρασμα του Μορμονισμού ότι ο Θεός έχει σώμα σαρκός και οστέων ωδήγησε στον ισχυρισμό ότι ο Θεός ήταν κάποτε άνθρωπος. Ο Ιωσήφ Σμιθ, ο Νεώτερος, είπε στο περιοδικό Χρόνοι και Καιροί της 15ης Αυγούστου 1844: «Είναι η πρώτη αρχή του ευαγγελίου το να γνωρίζωμε με βεβαιότητα τον χαρακτήρα του Θεού και να γνωρίζωμε ότι μπορούμε να συνδιαλεχθούμε με αυτόν, όπως ένας άνθρωπος συνδιαλέγεται με άλλον και ότι ο Θεός ήταν κάποτε άνθρωπος όπως εμείς· ναι, ότι ο ίδιος ο Θεός, ο Πατήρ όλων μας, διέμενε σε μια γη, όπως κι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.» Για να υποστηρίξουν αυτή την άποψι οι Μορμόνοι είναι αναγκασμένοι να ανατρέξουν στα ίδια των συγγράμματα μάλλον παρά στην Αγία Γραφή.

Η αντίληψις ότι υπάρχει μια θεότης από τρεις Θεούς, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα, επίσης δεν έχει βάσι στη Γραφή. Η Βίβλος διδάσκει ότι υπάρχει μόνον ένας Θεός, ο οποίος είναι και θα είναι πάντοτε χωρίς όμοιον. «Αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν· και είς Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα, και ημείς δι’ αυτού.» (1 Κορ. 8:6) Ο Ιησούς Χριστός, αντί ν’ αποτελή μέρος μιας θεότητος και τελικά να εξισώνεται με τον Πατέρα, είναι ένα πλάσμα, που, όπως και τ’ άλλα πλάσματα, αποβλέπει στον Πατέρα ως Θεόν του και υπόκειται αιωνίως σ’ αυτόν. Γι’ αυτό είπε στη Μαρία: «Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.»—Ιωάν. 20:17· 1 Κορ. 15:28.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Όπως ο Ινδουισμός κι ο Βουδδισμός, έτσι κι ο Μορμονισμός πιστεύει ότι η ύπαρξις ενός ανθρώπου εκτείνεται πριν από την ημέρα της γεννήσεώς του και πέραν της ημέρας του θανάτου του, πράγμα που αποτελεί μια μακρά προχώρησιν αντιλήψεως. Αυτό το βασίζουν στον ισχυρισμό των ότι το πνεύμα του ανθρώπου είναι αθάνατον. Σχετικά με τούτο, ο Στέφανος Λ. Ρίτσαρντς, ένας από τους προέδρους των Μορμόνων, είπε: «Κατά την αντίληψί των, το πνεύμα του ανθρώπου όχι μόνο ποτέ δεν πεθαίνει αλλά και ζη δια μέσου καταστάσεων αιωνίας προόδου. Οτιδήποτε μαθαίνεται ή αποκτάται στη ζωή ενός ανθρώπου, συνεχίζεται σε μια επόμενη ζωή. Η καταδίκη ή ‘κατάκρισης’ δεν είναι παρά μια επιβράδυνσις της προόδου. Η Καλωσύνη επιταχύνει την πρόοδο—η κακία την επιβραδύνει. Δεν υπάρχει αντιληπτός περιορισμός στα επιτεύγματα του καλού. Μπορούν τελικά να γίνουν δια της προόδου τόσον νοήμονες και τόσον παντοδύναμοι όσον ο Θεός ο ίδιος.» Ένας άλλος εκπρόσωπος των Μορμονών, ο Τζέημς Ε. Τάλματζ, εδήλωσε: «Υπάρχει στον άνθρωπο ένα αθάνατο πνεύμα που έζησε ως ένα νοητικόν ον προτού σχηματισθή το σώμα, και αυτό θα εξακολουθήση να υπάρχη ως το ίδιο αθάνατο άτομο μετά τη φθορά του σώματος.»

Η Γραφή είναι πολύ σαφής στο να καταστήση γνωστό το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρχε στο πνευματικό βασίλειο προτού γίνη άνθρωπος. Αν αυτό το ίδιο ίσχυε για όλους τους ανθρώπους, δεν θα το διεσαφήνιζε επίσης η Γραφή; Αν μια τέτοια δοξασία ήταν αληθινή, θα ήταν τόσο μεγάλης σπουδαιότητος ώστε η Γραφή ασφαλώς θα την ανέφερε, αλλά τίποτα δεν λέγει περί του ότι οι άνθρωποι είχαν προανθρώπινη ύπαρξι.

Ωστόσο οι Μορμόνοι επικαλούνται ένα ερώτημα, που ετέθη από τους μαθητάς του Ιησού για ένα τυφλόν ως απόδειξι προϋπαρξίας. Το Γραφικό εδάφιο που χρησιμοποιούν είναι το κατά Ιωάννην 9:1-3, που λέγει: «Και ενώ ανεχώρει, είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής. Και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες, Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ώστε να γεννηθή τυφλός; Απεκρίθη ο Ιησούς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού». Αλλ’ ο Ιησούς δεν είπε ότι είχαν την ορθή ιδέα. Μάλλον, τους διώρθωσε όταν είπε ότι ούτε ο άνθρωπος εκείνος ούτε οι γονείς του είχαν αμαρτήσει. Πιθανώς αυτοί οι μαθηταί επίστευαν σε μερικούς Ραββίνους ότι ένα άτομο μπορεί ν’ αμαρτήση στην κοιλία της μητρός του πριν γεννηθή. Εφόσον ο στοχασμός των ήταν εσφαλμένος, το ερώτημά των δεν υποστηρίζει τη δοξασία της προϋπαρξίας.

Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας για τον Ησαύ και τον Ιακώβ, υπεστήριξε τη Γραφική άποψι ότι η ύπαρξις ενός ανθρώπου αρχίζει στη γέννησί του και όχι σε κάποιο πνευματικό βασίλειο πριν από τη γέννησί του. Ο Παύλος είπε: «Πριν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πριν πράξωσι τι αγαθόν ή κακόν.» (Ρωμ. 9:11) Αν αυτοί είχον προανθρώπινη ύπαρξι, ο Παύλος δεν θα το έλεγε αυτό. Ο ίδιος ο Ιησούς κατέδειξε ότι οι άνθρωποι δεν προέρχονται από τα άνω πνευματικά βασίλεια, όπως αυτός. Στους Ιουδαίους είπε: «Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω. Σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου.»—Ιωάν. 8:23.

Επίσης, η πίστις των Μορμόνων, ότι το πνεύμα ενός ανθρώπου χωρίζεται από το σώμα του στον θάνατο και συνεχίζει την ύπαρξί του σ’ έναν τόπο καλούμενο «παράδεισο», όπου του δίδεται ευκαιρία ν’ ακούση το ευαγγέλιο και να μετανοήση για τις αμαρτίες του, δεν βρίσκει υποστήριξι στον λόγον του Θεού. Η Γραφή λέγει ότι οι νεκροί δεν μπορούν να σκεφθούν και να λάβουν αποφάσεις. Σημειώστε τι είναι γραμμένο στον Ψαλμό 146:4: «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» Εφόσον αφανίζονται οι διαλογισμοί του, το πνεύμα του δεν θα μπορούσε να είναι κάτι που συνεχίζει τη συνειδητή του υπάρξι, αλλ’ αντιθέτως είναι η απρόσωπη δύναμις της ζωής. Έν’ άλλο Γραφικό εδάφιο λέγει: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.» (Εκκλησ. 9:5) Η ελπίς για τους νεκρούς είναι η ανάστασις, μια αφύπνισις απ’ τον θάνατο στη ζωή.

Τα λόγια του Πέτρου στην επιστολή 1 Πέτρου 4:6, επίσης, δεν υποστηρίζουν τη Μορμονική άποψι. Ο Πέτρος δεν ωμιλούσε για τα πνεύματα των νεκρών όταν είπε: «Επειδή δια τούτο εκηρύχθη το ευαγγέλιον και προς τους νεκρούς, δια να κριθώσι μεν κατά ανθρώπους εν σαρκί.» Εφόσον οι φυσικώς νεκροί «δεν γνωρίζουσιν ουδέν,» οι νεκροί που μνημονεύονται ενταύθα είναι οι ίδιοι νεκροί που εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς,» και οι ίδιοι που εννοούσε ο Παύλος, όταν είπε: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν [ο Θεός].» Ζώντα άτομα, που είναι νεκρά στα όμματα του Θεού λόγω των αμαρτιών των, μπορούν ν’ ακούσουν το ευαγγέλιο, να σκεφθούν και να μετανοήσουν. «Τα πνεύματα τα εν τη φυλακή», στα οποία εκήρυξε ο Ιησούς ήσαν πεπτωκότες άγγελοι, όχι πνεύματα νεκρών ανθρώπων.—Ματθ. 8:22· Εφεσ. 2:1· 1 Πέτρ. 3:18, 19.

ΓΑΜΟΣ

Λόγω της αντιγραφικής πίστεως ότι η συνειδητή ύπαρξις του ανθρώπου συνεχίζεται μετά θάνατον, προβάλλεται από τους Μορμόνους ο ισχυρισμός ότι ο γαμήλιος δεσμός συνεχίζεται μετά θάνατον. Ο Ουάλλας Μπέννετ λέγει: «Οι Μορμόνοι πιστεύουν ότι, όταν η τελετουργία γίνεται σ’ ένα ναό, από έναν που έχει την απαιτούμενη εξουσία, η ένωσις είναι αιώνια σε διάρκεια και εκτείνεται πέραν του θανάτου.» Τίποτα δεν υπάρχει στη Γραφή που να επιβεβαιώνη αυτό το συμπέρασμα.

Αντίθετα προς τη διδασκαλία των Μορμόνων, η Γραφή αποκαλύπτει ότι ο θάνατος διαλύει τον δεσμόν του γάμου. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 7:2 είναι γραμμένο: «Η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου με τον άνδρα ζώντα· εάν δε αποθάνη ο ανήρ, απαλλάττεται από του νόμου του ανδρός.» Δεν την δεσμεύει πια ο γαμήλιος δεσμός με αυτόν. Σημειώστε επίσης τι είπε ο Ιησούς Χριστός: «Εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ.» (Ματθ. 22:30) Εφόσον γίνονται σαν τους αγγέλους ως προς τον γάμον, είναι άγαμοι. Ο Μπρίγκαμ Γιώνγκ παρεδέχθη τον άγαμο βίον των αγγέλων όταν είπε: «Αυτοί είναι άγαμοι, χωρίς οικογένειες ή βασίλεια στα οποία να βασιλεύουν.» Η αλήθεια του πράγματος είναι ότι ο θάνατος τερματίζει τον γαμήλιο δεσμό.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟΝ

Πολύ ιεραποστολικό έργον γίνεται από τους Μορμόνους για τη διάδοσι των δοξασιών των, αλλά κανείς στην εκκλησία των Μορμόνων δεν κάνει το ιεραποστολικό έργον προορισμό του ή μόνιμη ενασχόλησί του, όπως έκαμε ο Ιησούς κι ο απόστολος Παύλος. Οι ιεραπόστολοι είναι συνήθως νεαροί, γύρω στα είκοσι τους χρόνια, οι οποίοι δαπανούν δύο έτη σε Αγγλόφωνες χώρες και δυόμισυ έτη σε χώρες όπου ομιλείται διάφορη γλώσσα. Μετά απ’ αυτή τη βραχεία διαμονή, επιστρέφουν στους τόπους των για να επαναλάβουν το δικό τους πρότυπτο διαβιώσεως στην κοινότητά τους.

Στη διάρκεια της πραμονής των σε μια χώρα οι ιεραπόστολοι εργάζονται κατά ζεύγη, κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι. Όταν ένας οικοδεσπότης τούς καλή μέσα, προβαίνουν στη διεξαγωγή, με φιλικό τρόπο, μιας σειράς μαθημάτων στις δοξασίες της εκκλησίας των με τον αντικειμενικό σκοπό να προσηλυτίσουν τον οικοδεσπότη στη θρησκεία των. Μολονότι ο οικοδεσπότης μπορεί ν’ απολαμβάνη τη φιλία των και να φθάση στο να εξαρτάται απ’ αυτούς για πνευματική εκπαίδευσι και καθοδήγησι, αυτοί δεν ενδιαφέρονται αρκετά γι’ αυτόν, ώστε να παραμείνουν στη χώρα πέραν των δύο ή δυόμισυ ετών που απαιτούνται απ’ αυτούς. Όταν φεύγουν, ο οικοδεσπότης ανατίθεται σε μια νέα σειρά ιεραποστόλων, αν φθάση νέα σειρά.

Δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις για την ειλικρίνεια των Μορμόνων στις δοξασίες των, αλλ’ η ειλικρίνεια δεν καθιστά αληθείς τις δοξασίες των. Η αλήθεια δεν αποκαθίσταται με την ατομική πεποίθησι. Πολλά άτομα από τις ημέρες των αποστόλων ισχυρίσθησαν ότι είχαν οράματα και ήσαν προφήται του Θεού. Η ακλόνητη πεποίθησις εκείνων που τους επίστεψαν δεν κατέστησε αληθείς τις διδασκαλίες των ανθρώπων αυτών. Συνήθως οι αυτόκλητοι αυτοί προφήται διεκήρυξαν τα ίδια των συγγράμματα ως αγίαν γραφήν αντί ν’ ανεύρουν υποστήριξι των διδασκαλιών των στην Αγία Γραφή, όπου δεν δίδεται τοιαύτη. Η καλύτερη προστασία από τέτοιες πλάνες είναι η αντιπαραβολή των θρησκευτικών διδασκαλιών με την Αγία Γραφή. Χρησιμοποιείτε αυτήν ως την ράβδον μετρήσεως της αληθείας. Ακολουθείτε τη συμβουλή του Ιωάννου: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήταί εξήλθον εις τον κόσμον.»—1 Ιωάν. 4:1.

Εκτίμησις για τη «Μετάφρασι Νέου Κόσμου» Σ’ Ένα Μοτέλ

Ένας σκαπανεύς διάκονος από το Κολοράντο γράφει: «Έκαμα μια επίσκεψι με μια αδελφή σ’ ένα μέρος, όπου οι άνθρωποι είχαν ένα μοτέλ. Ενώ χρησιμοποιούσα τη Βίβλο μου της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, ο άνθρωπος την πρόσεξε και ρώτησε γιατί ήταν απλούστερη από τη δική του Βίβλο. Του εξήγησα. Μου είπε: ‘Θέλω μια, και, μάλιστα με την ευκαιρία αυτή, θέλω μια για κάθε δωμάτιο του μοτέλ. Πόσο στοιχίζουν;’ Του απήντησα ένα δολλάριο. Μου είπε: ‘Φέρε μου ένα κιβώτιο’.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού.—Ρωμ. 15:10. Σ 15/3/62 25-27α

17 Κηρύξατε τούτο εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, διεγείρατε τους μαχητάς, ας πλησιάσωσιν, ας αναβαίνωσι πάντες οι άνδρες του πολέμου· σφυρηλατήσατε τα υνία σας εις ρομφαίας, και τα δρέπανά σας εις λόγχας· ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός.—Ιωήλ 3:9, 10. Σ 1/4/62 51-53

18 Ο Ιεχωβά φυλάττει τους πιστούς . . . Ανδρίζεσθε, και ας κραταιωθή η καρδία σας, πάντες οι ελπίζοντες επί τον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 31:23, 24, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 5, 6

19 Ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.—Πράξ. 15:14. Σ 1/3/62 21, 22

20 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή· διότι ο Ιεχωβά είναι δυνατός να στήση αυτόν.—Ρωμ. 14:4, ΜΝΚ. Σ 1/9/61 7

21 Ο . . . δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται αλλά να ήναι πράος προς πάντας, . . . ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.—2 Τιμ. 2:24, 25. Σ 15/9/61 26, 27

22 Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;—2 Κορ. 6:14. Σ 1/10/61 14, 18α

23 Γίνεσθε . . . εκτελεσταί του λόγου και μη μόνον ακροαταί.—Ιάκ. 1:22. Σ 15/3/62 19α

24 Ζητήσατε το πρόσωπόν μου.—Ψαλμ. 27:8. Σ 15/1/62 6α

25 Εδόθη εις αυτάς [τας ακρίδας] να μη θανατώσωσιν αυτούς, αλλά να βασανισθώσι πέντε μήνας· και ο βασανισμός αυτών ήτο ως βασανισμός σκορπίου, όταν κτυπήση άνθρωπον.—Αποκάλ. 9:5. Σ 1/4/62 26

26 Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος, αλλά δια του πνεύματός μου.—Ζαχ. 4:6. Σ 15/10/61 18α

27 Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.—1 Πέτρ. 4:9. Σ 1/9/61 13α

28 Να απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων, και από της πορνείας, . . . και του αίματος.—Πράξ. 15:20. Σ 15/12/61 8, 9

29 Να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν· δια να δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν.—Ρωμ. 15:5, 6. Σ 1/1/62 29, 30α

30 “Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά ενιαυτόν.” Και κλείσας το βιβλίον, απέδωκεν εις τον υπηρέτην.—Λουκ. 4:18-20, ΜΝΚ. Σ 15/3/62 23α

31 Διότι τότε θέλω δώσει εις τους λαούς αλλαγήν εις μίαν καθαράν γλώσσαν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν ώμος προς ώμον.—Σοφον. 3:9, ΜΝΚ. Σ 15/2/62 50, 53

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Το να έχη ο άνθρωπος το προνόμιο να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά Θεού καταλήγει σε αναρίθμητες ευλογίες. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν με βαθιά εκτίμησι στον πνευματικόν αυτόν οίκον, τον ναόν του Θεού και αγωνίζονται να βοηθήσουν και άλλους να τον εκτιμήσουν επίσης. Τον Ιούλιο, αυτό θα γίνη με την παρουσίασι του βιβλίου Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής· εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Σεπτεμβρίου: Ο Οικογενειακός Κύκλος σ’ Αυτές τις Έσχατες Ημέρες. Σελ. 425.

9 Σεπτεμβρίου: Χριστιανική Διαγωγή σ’ Ένα Διηρημένον Οίκο. Σελ. 432.

Ζώντας Τώρα για τον νέο Κόσμο του Θεού

ΜΟΝΟΝ ο Παντοδύναμος Θεός θα μπορούσε να θέση ενώπιον δικαίων ανδρών και γυναικών τη βέβαιη ελπίδα αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο. Ο υποσχεμένος νέος κόσμος του Θεού δεν θα είναι όμοιος με τον παρόντα κόσμο, που είναι γεμάτος αβεβαιότητα, φαυλότητα, απογοήτευσι, πόνους και παθήματα. Εφόσον ο νέος κόσμος πλησιάζει, ο παρών κόσμος είναι περιορισμένος, οι μέρες του είναι μετρημένες. Αλλ’ οι μέρες του νέου κόσμου, τον οποίον δημιουργεί ο Ιεχωβά Θεός, θα είναι αναρίθμητες. Για να τον απολαύση καθείς, πρέπει να ζη για πάντα· αλλά για να ζη κανείς αιωνίως στον νέο κόσμο του Θεού, πρέπει ν’ αρχίση από τώρα να ζη για τον νέο κόσμο.

Πώς γίνεται αυτό; Αρχίστε από το να εξακριβώσετε τι θέλει ο Θεός να κάμετε. Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να πληροφορηθούν τι ακριβώς θέλει ο Θεός να κάμουν. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να ζη κανείς για τον νέο κόσμο του Θεού. Εκείνοι, που θα ήθελαν να ζουν τώρα για τον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αρχίσουν να πληροφορούνται για τις απαιτήσεις του Θεού για ζωή και κατόπιν να φροντίσουν να ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτές.

Ένας που ζη τώρα για τον νέο κόσμο θ’ αποχωρισθή σαφώς από τον παρόντα κόσμο με το να μη τον χρησιμοποιή ως πρότυπο για τη διαγωγή του: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Για να ζη ένας για τον νέο κόσμο, δεν μπορεί να είναι σαν τον παρόντα κόσμο. Αλλ’ αφού αυτός ο κόσμος εναντιώνεται στο ν’ αλλάξη ένας και να πάη προς την αντίθετη κατεύθυνσι, χρειάζεται μια σθεναρή προσωπική προσπάθεια.

Για να ζήσωμε για τον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αποδείξωμε για τους εαυτούς μας «το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Πρέπει, λοιπόν, να γνωρίζωμε τι είδους άτομα μας θέλει ο Θεός να είμεθα. Οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είναι εικόνες του Ιεχωβά Θεού και αντίτυπα του Ιησού Χριστού. Αυτό απαιτεί ανακαίνισιν του νοός, διότι δεν μπορεί ένας να τρέχη τον δρόμον του κόσμου, που είναι καταδικασμένος, και συγχρόνως να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού και τους κανόνες του Νέου Κόσμου. Δεν μπορούμε να ζούμε για τις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά μάλλον πρέπει να ζούμε για το θέλημα του Θεού. Πρέπει να κάνωμε όπως λέγει ο Πέτρος στο τέταρτο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής του: «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα [του Χριστού]· διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.»—1 Πέτρ. 4:1, 2.

Ενταύθα ο Πέτρος τονίζει ότι ο πραγματικός σκοπός του ανθρώπου στη ζωή είναι η εκτέλεσις του Θείου θελήματος, σε αντίθεσι με το θέλημα των ανθρώπων και των εθνών. Ο Πέτρος δείχνει, επίσης, ότι αν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θα υποφέρωμε. Σήμερα υπάρχουν πολλά δεινά στον κόσμο, αλλά τα περισσότερα οφείλονται στην αδικία. Λόγω ασεβούς ζωής πολλοί άνθρωποι υποφέρουν. Αλλ’ ο Πέτρος λέγει ότι εκείνοι, οι οποίοι ανακαινίζουν τον νου τους και ζουν για τον νέο κόσμο, έπαυσαν από το ν’ αμαρτάνουν και τώρα πρέπει να οπλισθούν με το φρόνημα του Χριστού. Αυτό σημαίνει λήψιν γνώσεως του τι εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός και κατόπιν μια ζωή σύμφωνη με τις αρχές αυτές, που είναι πραγματικά κανόνες του Νέου Κόσμου.

Είναι αρκετά κακό το ότι ένας διέπραττε και υπηρετούσε την αμαρτία στο παρελθόν, χωρίς να πούμε για τη συνέχισί του στο μέλλον μέχρι σταματήματος στον Αρμαγεδδώνα. Ο Πέτρος, λοιπόν, συνεχίζει στα επόμενα δύο εδάφια: «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.»—1 Πέτρ. 4:3, 4.

Όσοι θέλουν να ζήσουν για τον νέο κόσμο του Θεού δεν μπορούν να φοβηθούν για ό,τι οι άνθρωποι του κόσμου τούτου θα σκεφθούν γι’ αυτούς και θα τους κάμουν. Η οικειότης με τον κόσμο ποτέ δεν έφερε ζωή και ποτέ δεν μπορεί να τη φέρη· μάλλον φέρνει εχθρότητα με τον Θεό. (Ιάκ. 4:4) Όταν εγκαταλείπετε την πορεία του κόσμου τούτου και βαδίζετε την οδόν του Νέου Κόσμου, ο παλαιός κόσμος θ’ αντιταχθή εναντίον σας με εμπαιγμούς κι εχθρότητα. Επειδή δεν τρέχετε μαζί με τον κόσμο, οι κοσμικοί μπορεί να σας βλασφημούν. Ωστόσο, αυτή η πορεία ζωής του Νέου Κόσμου είναι η ορθή και κερδίζει τη φιλία του Θεού.

Ζήτε για τον νέο κόσμο τώρα εξοικονομώντας τον χρόνο σας, εξαγοραζόμενοι αυτόν με τη δαπάνη ασημάντων πραγμάτων. Εκείνοι, που δεν εξαγοράζουν τον χρόνον για να ζουν κατά το θείον θέλημα αλλ’ εξακολουθούν να ‘ζουν τον επίλοιπον χρόνον των κατά τις επιθυμίες των ανθρώπων’ δεν ζουν για τον νέο κόσμο και δεν θα έχουν τη θεία προστασία για να επιζήσουν από τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και να ζήσουν στον δίκαιο νέο κόσμο.

Διαθέστε χρόνον, λοιπόν, για να μελετήσετε τον λόγον του Θεού. Κάμετε το αυτό συνταυτιζόμενοι μ’ εκείνους που πιστεύουν στις επαγγελίες του Νέου Κόσμου και που ζουν για τον νέο κόσμο τώρα· δηλαδή, την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επωφεληθήτε από την ευκαιρία να έχετε μια οικιακή Γραφική μελέτη, χωρίς καμμιά υλική δαπάνη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην κοινότητά σας είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν να προοδεύσετε σε ζωή στον Νέο Κόσμο.

Τώρα είναι ο πιο κατάλληλος καιρός να μείνετε σταθεροί, διορατικοί, βαδίζοντας στο φως του νέου κόσμου που προχωρεί. Τηρείτε αγρυπνία, μήπως το πλήρες τέλος, στον Αρμαγεδδώνα, σας καταλάβη εξ απρόοπτου. Έρχεται ως παγίς σ’ αυτόν τον κόσμο, όπως προειδοποίησε ο Ιησούς Χριστός: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν.»—Λουκ. 21:34-36.

Τα μέλη της γενεάς αυτής, που ποθούν να λάβουν το βραβείον της ζωής στον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αφυπνισθούν ως προς το θέλημα του Θεού, αποχωριζόμενα από τον παλαιόν αυτόν κόσμο πριν από το καταστρεπτικό του τέλος. Όλοι οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί και τα άτομα καλής θελήσεως πρέπει τώρα ν’ αποδείξουν αν ζουν γι’ αυτόν τον καταδικασμένο κόσμο ή ζουν για τον δίκαιο νέο κόσμο της ατελευτήτου επιτυχίας. Ο περασμένος χρόνος ζωής των Χριστιανών είναι αρκετός που έκαναν το θέλημα των εθνών, βαδίζοντας την οδόν της κοσμικής πλειονότητος. Ο νέος κόσμος πλησιάζει. Στρέψατε την προσοχή και τις ελπίδες όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων στον νέο κόσμο. Ζήτε γι’ αυτόν τώρα κι εξασφαλίστε την αιώνια ζωή σ’ αυτόν μετά το τέλος του παρόντος κόσμου.

Γιατί οι Δίκαιοι Πάσχουν;

Πώς αντιδράτε στα παθήματα; Μήπως κατηγορείτε τον Θεό;

ΟΤΑΝ σεισμοί και καταιγίδες φονεύουν και ακρωτηριάζουν χωρίς διάκρισι ως προς το αν τα θύματα των είναι άνθρωποι δίκαιοι ή άδικοι, κατηγορείτε μήπως τον Θεό; Όταν διαβάζετε ότι ένας αθώος επέρασε χρόνια στη φυλακή για το αδίκημα ενός άλλου, μήπως απορείτε γιατί συμβαίνουν τέτοιες αδικίες; Τι σκέπτεσθε όταν ένας ευθύς, θεοσεβής Χριστιανός συστρέφεται από τον πόνο ενός ανιάτου καρκίνου, ενώ ο γείτονας του, που διάγει μια χαλαρή, χωρίς αρχές ζωή, ευημερεί και απολαμβάνει εξαίρετη υγεία; Μήπως σας κάνει να απορήτε γιατί οι δίκαιοι πάσχουν;

Μερικοί φρονούν ότι ένα δίκαιο άτομο πρέπει να ανταμείβεται με απαλλαγή από παθήματα, ότι τα παθήματα αποτελούν απόδειξι ότι ένας διέπραξε άδικες πράξεις. Αυτό ήταν το επιχείρημα που εχρησιμοποίησαν οι τρεις δήθεν φίλοι του Ιώβ όταν ήλθαν να τον παρηγορήσουν. Ο Ιώβ υπέφερε απερίγραπτα από ασθένεια και πόνο. Είχε χάσει όλα τα υλικά του υπάρχοντα, περιλαμβανομένων και των δέκα αγαπητών του τέκνων. Οι αδελφοί του και οι στενοί του γνώριμοι, που τον είχαν σε μεγάλη εκτιμήσι, απεστρέφοντο την ίδια του την παρουσία. Ακόμη και η σύζυγός του απεμακρύνθη απ’ αυτόν και του συνέστησε να καταρασθή τον Θεό και να πεθάνη.—Ιώβ, κεφάλαια 1, 2· 19:13-19.

Αφού οι τρεις επισκέπται του Ιώβ είχαν σιωπηλά παρατηρήσει τον βασανιστικό πόνο του και την άκρα ταπείνωσί του επί επτά ημέρες και νύχτες, τελικά ένας απ’ αυτούς μίλησε, όχι παρηγορητικά ή συμπαθητικά, αλλά με δηκτικά, αιχμηρά λόγια που κατηγορούσαν τον Ιώβ για άδικες πράξεις, για τις οποίες τώρα υπέφερε τιμωρία. «Ενθυμήθητι, παρακαλώ·» είπε ο Ελιφάς: «Τις αθώος ων, απωλέσθη; και πού εξωλοθρεύθησαν οι ευθείς; Καθώς εγώ είδον, όσοι ηροτρίασαν ανομίαν, και έσπειραν ασέβειαν, θερίζουσιν αυτάς· εξολοθρεύονται υπό του φυσήματος του Θεού, και από της πνοής των μυκτήρων αυτού αφανίζονται.» Ναι, ισχυρίσθη ο Ελιφάς, ο Θεός σε τιμωρεί για τις αμαρτίες σου, Ιώβ. Γι’ αυτό πάσχεις.—Ιώβ 4:7-9.

Δεν έχετε μήπως ακούσει ανθρώπους, μάλιστα κληρικούς, να χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα: ότι οι συμφορές είναι πράξεις του Θεού για την τιμωρία ανθρώπων για τις αμαρτίες των; Εν τούτοις, η κατηγορία εναντίον του Ιώβ ήταν ψευδής. Ο Θεός δεν τον τιμωρούσε για κάποια αδικήματα που είχε διαπράξει. Ο Ιώβ ήταν δίκαιος. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά είπε στον Ελιφάς τον Θαιμανίτη: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου, και κατά των δύο φίλων σου· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλος μου Ιώβ.»—Ιώβ 42:7.

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΑΙ

Σήμερα τα ανθρώπινα παθήματα παρατηρούνται προς κάθε κατεύθυνσι. Εκατομμύρια ανθρώπων λιμοκτονούν και ζουν σε άκρα πενία. Ανόμοια με τον Ιώβ, ο οποίος «δεν ημάρτησε . . . και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν», πολλοί επικράθηκαν και κατηγόρησαν τον Θεό. Αυτό υπήρξε ειδικά αληθινό στη διάρκεια του 2 Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι βόμβες έπεφταν σαν βροχή από τον ουρανό, σκορπίζοντας θάνατο και παθήματα και σε καλούς ανθρώπους και σε κακούς. Όμως, όταν οι άνθρωποι παραβαίνουν τους νόμους του Θεού, μισώντας και πολεμώντας ο ένας τον άλλον, είναι άρα γε πρέπον να Τον κατηγορούν όταν τους πλήττουν τα αποτελέσματα; Αν ένας γονεύς προειδοποιή τα τέκνα του ότι δεν πρέπει να μάχωνται μεταξύ τους και αυτά περιφρονούν την καλή συμβουλή και επιτίθενται το ένα εναντίον του άλλου με ξύλα και πέτρες, είναι μήπως ο γονεύς υπεύθυνος αν επέλθουν μωλωπισμοί και ζημίες; Δεν είναι υπεύθυνος όπως δεν είναι υπεύθυνος και ο Θεός για τα ανθρώπινα παθήματα, όταν οι άνθρωποι περιφρονούν τους νόμους του.

Ακόμη και όταν δίκαιοι δούλοι του Θεού υποφέρουν εξαιτίας πολέμων και άλλων συμφορών, π. χ. καταιγίδων, πλημμύρων και σεισμών, και πάλι ο Θεός δεν πρέπει να κατηγορήται. Είναι αλήθεια ότι σε ειδικές περιπτώσεις στο παρελθόν ο Θεός επέφερε συμφορές για να εκτελέση τους ασεβείς, αλλά στις περιπτώσεις εκείνες, όπως στην περίπτωσι του κατακλυσμού της εποχής του Νώε, εδόθη προειδοποίησις, ώστε δεν υπήρχε αμφιβολία σε κανενός τη διάνοια ότι ο Θεός επέφερε την καταστροφή καθώς προειδοποίησε. Αλλά δεν υπάρχει Γραφικό κύρος για να πιστεύωμε ότι οι καταστροφές εν γένει είναι συμφορές που επιφέρει ο Θεός στους ανθρώπους για να τους τιμωρήση για τις αμαρτίες των. Αντιθέτως, οι σεισμοί, λόγου χάριν, διαπιστώνεται ότι προκαλούνται κυρίως από το κατακάθισμα της γης, και όχι από άμεση παρέμβασι του Θεού. Αντί να είναι οι συμφορές αυτές ενέργειες του Θεού, η τύχη και το απρόβλεπτον περιλαμβάνονται σ’ αυτές.

Όταν το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος εκουσίως παρήκουσε στον Θεό, εξεδιώχθη από τον κήπο της Εδέμ. Έχασαν έτσι για τον εαυτό τους και τους απογόνους των την ειδική προστασία και ευλογία του Δημιουργού των. Συνεπώς, αν εξαιρέσωμε ειδικές περιστάσεις που περιελάμβαναν την εκτέλεσι του σκοπού του Θεού, ό,τι συνέβη στο ανθρώπινο γένος από ημέρα σε ημέρα ερρυθμίζετο από την τύχη και όχι από την κατεύθυνσι του Θεού. Έτσι συμβαίνει «διότι καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς», ώστε οι καλοί άνθρωποι και οι κακοί υποφέρουν όμοια από φυσικές συμφορές, δυστυχήματα, πυρκαϊές, και ούτω καθεξής.—Εκκλησ. 9:11.

ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΠΑΣΧΟΥΝ

Η νόσος και η ασθένεια είναι μια κυρία αιτία παθημάτων. Ακόμη και οι νέοι υποφέρουν από οδυνηρές ασθένειες, και αυτό είναι αληθινό είτε είναι κανείς δίκαιος είτε πονηρός. Ο πιστός νεαρός Τιμόθεος είχε στομαχική ενόχλησι και υπέφερε από ‘συχνάς ασθενείας’. (1 Τιμ. 5:23) Αφού ο Παύλος κάνει ιδιαίτερη μνεία τούτου στην επιστολή του, φαίνεται ότι η ασθένεια του Τιμοθέου είχε ως αποτέλεσμα το να δοκιμάζη ο Τιμόθεος πολλούς πόνους. Φαίνεται ότι και ο Παύλος ομοίως υπέφερε κάποια φυσική κατάθλιψι, την οποίαν ανέφερε ως ‘σκόλοπα εις την σάρκα’.—2 Κορ. 12:7-9.

Γιατί έπασχαν αυτοί οι δίκαιοι άνθρωποι, όπως και άλλοι πιστοί χαρακτήρες της Βίβλου; Για την ίδια αιτία που πάσχουν σήμερα οι δίκαιοι δούλοι του Θεού—λόγω των κληρονομημένων ατελειών που οφείλονται στην αμαρτία. Οι άνθρωποι έλαβαν ατελή σώματα από τους γονείς των, η δε ορθή διαγωγή των ενώπιον του Θεού δεν αλλάσσει τώρα ούτε θεραπεύει αυτές τις κληρονομημένες ατέλειες ή την ευαισθησία στην ασθένεια. Ένεκα τούτου ένα δίκαιο άτομο μπορεί να υποφέρη, και ακόμη να πεθάνη, αλλά ένας πονηρός μπορεί να συνεχίση πολύν καιρό ζώντας στην κακία του. Εξ άλλου, και οι πονηροί, επίσης, γεννώνται με κληρονομημένες φυσικές αδυναμίες που μπορεί να οδηγήσουν στο να δοκιμάσουν παθήματα. Το ζήτημα της τύχης και του απροβλέπτου περιλαμβάνονται κι εδώ.—Ιώβ 14:4· Ρωμ. 5:12.

Εκείνοι που περιεπάτησαν στις κατευθύνσεις της δικαιοσύνης μπορεί, επίσης, να υποφέρουν επειδή εξασκούν πτωχή κρίσι ή παραλείπουν να εφαρμόσουν τη Γραφική συμβουλή πάντοτε. Αυτό αληθεύει για ένα Χριστιανό, ο οποίος, αντίθετα προς τη Γραφική νουθεσία, νυμφεύεται μ’ έναν άπιστο και υποφέρει από συζυγικές θλίψεις ως αποτέλεσμα. Ή ίσως εξασκεί πτωχή κρίσι, μη τρώγοντας κατάλληλα, και λαμβάνοντας ανεπαρκή ανάπαυσι, έτσι ώστε να προξενή κατάπτωσι στον εαυτό του και να υποφέρη εξαιτίας τούτου. Ο Δαβίδ απέτυχε σε μια περίπτωσι να εφαρμόση Γραφική συμβουλή και διέπραξε μοιχεία με την Βηθ-σαβεέ. Αυτή η ανόητη ενέργεια του έφερε πολλά παθήματα, μολονότι μετενόησε και δεν επανέλαβε την αμαρτία του. Ο Πέτρος, επίσης, σε μια πνευματικώς εξασθενημένη κατάστάσι, αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές. Οι Γραφές λέγουν ότι έκλαψε πικρά.—2 Σαμ. 11:2-4· Ματθ. 26:75.

Ο Πέτρος απεκόμισε ένα καλό μάθημα και αργότερα έδωσε την εξής κατάλληλη προειδοποίησι στους Χριστιανούς: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια.» Ακόμη και αν προηγουμένως ακολούθησε κανείς δικαία πορεία, μια τέτοια κακή διαγωγή δικαιολογεί διόρθωσι, η οποία μπορεί να είναι οδυνηρή. Ένας, που πάσχει για τέτοια πράγματα, δεν πάσχει ως δίκαιος άνθρωπος. Λάβετε, λοιπόν, φροντίδα να μην υποφέρετε για έλλειψι καλής κρίσεως ή παράλειψι να προσέξετε τη Γραφική συμβουλή.—1 Πέτρ. 4:15.

Οι πονηροί συχνά πάσχουν επειδή αγνοούν τη συμβουλή του Θεού με το να επιδιώκουν ζωή υπερβολικής εντρυφήσεως και ακόλαστης διαβιώσεως. Λέγεται ότι ο Ηρώδης ο Μέγας υπέφερε από αηδείς ασθένειες, που τις απέκτησε λόγω των κακών του έξεων διαβιώσεως, και ότι το ανάκτορο του αντηχούσε από τις αγωνιώδεις κραυγές του. Σήμερα χιλιάδες άτομα διάγουν μια ζωή αθλιότητος ως αποτέλεσμα αφροδισίων νόσων, από τις οποίες προσεβλήθησαν λόγω της χαλαρής των ζωής. Μολονότι, όμως, ο νόμος του Θεού αποτελεί προστασία για τους δικαίους, φαίνεται, ωστόσο, ότι αυτοί έχουν κάτι περισσότερο από τη μερίδα των σε παθήματα. Υπάρχουν αιτίες γι’ αυτό;

ΠΑΣΧΟΝΤΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

Παρατηρείται ότι άτομα που εδοκίμασαν πολλά παθήματα είναι συχνά υποτακτικά στη δικαιοσύνη. Η πείρα των τα εμαλάκωσε τόσο, ώστε εύκολα συμμορφώνονται προς τον νόμον του Θεού και ακολουθούν δίκαιη πορεία. Εν τούτοις, μια κυρία αιτία, για την οποίαν οι δίκαιοι πάσχουν, είναι το ότι είναι δίκαιοι. Η περίπτωσις της αδίκου φυλακίσεως του Ιωσήφ χρησιμεύει ως παράδειγμα.

Όταν ο Ιωσήφ επωλήθη σε δουλεία στην Αίγυπτο, ηγοράσθη από τον Αιγύπτιο αυλικό Πετεφρή. Γρήγορα έφθασε να γίνη επιστάτης ολοκλήρου του οίκου του. Ο Ιωσήφ ήταν ένας πολύ ωραίος άνδρας και η σύζυγός του Πετεφρή επόθησε να έχη σχέσεις μαζί του· συνεχώς τον προέτρεπε να συγκοιμηθή μαζί της. Τελικά ο Ιωσήφ, ένας δίκαιος άνθρωπος, απήντησε: «Πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» Αυτό εξώργισε τόσο τη σύζυγο του Πετεφρή, ώστε κατηγόρησε ψευδώς τον Ιωσήφ και έκαμε να ριφθή στη φυλακή, όπου υπέφερε άδικον περιορισμό επί δύο χρόνια και πλέον.—Γέν. 39:9.

Δεν θαυμάζετε έναν άνθρωπο σαν αυτόν, έναν που υποστηρίζει το δίκαιο; Δεν θα είσαστε υπερήφανος για έναν γυιό που τόσο θα εκτιμούσε τη συμβουλή σας, ώστε θα υπέφερε χλευασμό και διωγμό για να ζήση σύμφωνα μ’ αυτήν; Φαντασθήτε, λοιπόν, πόσο ευτυχής είναι ο Θεός, όταν τα τέκνα του διατηρούν μια πορεία ορθής διαγωγής σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο με όλους τους πειρασμούς του. Αλλά μπορεί να ρωτήσετε, Γιατί επιτρέπει ο Θεός να πάσχουν οι δούλοι του; Η απάντησις βρίσκεται σ’ ένα επίμαχο ζήτημα που ηγέρθη από τον στασιαστή άγγελο Σατανά, τον Διάβολο. Το επίμαχο ζήτημα περιλαμβάνει την ακεραιότητα του ανθρώπου, και αυτό καταδεικνύεται στην περίπτωσι του δικαίου Ιώβ.

Σε μια συγκέντρωσι των αγγελικών υιών του Θεού στον ουρανό ο Ιεχωβά ερώτησε τον Σατανά: «Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού;» Το γεγονός ότι ο Θεός επέστησε την προσοχή του Σατανά στην πιστότητα του Ιώβ, δείχνει ότι υπήρχε διχογνωμία για το αν ανθρώπινα πλάσματα θα κρατούσαν ακεραιότητα στον Θεό. Η απάντησις του Σατανά αποδεικνύει ότι υπήρχε ένα τέτοιο επίμαχο ζήτημα, διότι αμέσως παρέχει δικαιολογίες για την πιστότητα του Ιώβ. Βεβαιώνει ότι ο Ιώβ υπηρετεί τον Θεό λόγω των υλικών ευλογιών που έλαβε και όχι επειδή τον αγαπά. Εισηγείται: «Πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου.»—Ιώβ 1:7-12, ΜΝΚ.

Ο Ιώβ διετήρησε μια δίκαιη πορεία παρ’ όλα όσα ο Διάβολος μπορούσε να πράξη· απέδειξε ότι υπηρετούσε τον Θεό επειδή τον αγαπούσε και ήθελε να είναι ευάρεστος ενώπιόν του. Ο Ιώβ επίστευε στην ακεραιότητα της πορείας του, και έτσι διεκήρυξε στους κατηγόρους του: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.»—Ιώβ 27:5.

Άνθρωποι ακεραιότητος υπήρξαν πάντοτε πρόθυμοι να υποφέρουν για κείνο στο οποίον επίστευαν. Μερικοί εθυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους λόγω αγάπης για ένα άτομο ή μια χώρα. Η Γραφή αναγράφει αλλεπάλληλα παραδείγματα ατόμων που είχαν ισχυρή αγάπη για τον Παντοδύναμο Θεό. Επάνω από κάθε άλλο, ήθελαν να ζουν μια δίκαιη ζωή για να είναι τιμή στον Θεό και έτσι ν’ αποδείξουν ότι είναι ψεύδος ο ισχυρισμός του Διαβόλου ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη από τον Θεό όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Μολονότι η επιδίωξις πορείας δικαιοσύνης κατέληξε στο να υποφέρουν πολύ, διετήρησαν μια κατάλληλη στάσι.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΑΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ

Είναι αληθές ότι τα παθήματα, αυτά καθ’ εαυτά, δεν φέρνουν ευτυχία αλλ’ αν γνωρίζη κανείς ότι ένας αγαπητός ευεργετείται ή γίνεται ευτυχής, τότε μπορεί να χαίρη ακόμη και στα παθήματα. Γι’ αυτό οι απόστολοι, αφού εδέχθησαν ένα μαστίγωμα επειδή εκήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού, «ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι». Υπήκουαν στη διαταγή του Θεού να κηρύττουν και ήξεραν ότι τούτο ήταν ευάρεστο σ’ αυτόν. Συνεπώς ήσαν πολύ ευτυχείς, διότι, όπως το Γραφικό εδάφιο λέγει, «εάν και πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι».—Πράξ. 5:40, 41· 1 Πέτρ. 3:14.

Τούτο μας βοηθεί να εκτιμήσωμε τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε στην επί του όρους ομιλία: «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:10-12) Όταν ένας Χριστιανός διακρατή ακεραιότητα προς τον Θεό και υποφέρη λόγω αυτής, χαίρει με τη γνώσι ότι αποδεικνύει τον Διάβολο ψεύτη και κάνει έτσι την καρδιά του Ιεχωβά να ευφραίνεται. Μολονότι τα παθήματα δεν τον κάνουν ευτυχή, το γεγονός ότι συμβάλλει στην υπεράσπισι του ονόματος του Θεού τον κάνει ευτυχή. Έπειτα, επίσης, μπορεί κανείς να χαίρη λόγω της ανταμοιβής που είναι υποσχεμένη στον πιστόν.—Παροιμ. 27:11.

Ο καθένας σήμερα είναι προωρισμένος να δοκιμάση παθήματα επειδή ζη ανάμεσα σ’ αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων και υπόκειται σε κληρονομημένες ατέλειες που οφείλονται στην αμαρτία. Οι δίκαιοι μπορούν, επίσης, να περιμένουν ότι θα υποφέρουν λόγω διακρατήσεως ακεραιότητος προς τον Θεό. Αλλά μπορούν να λάβουν θάρρος και να χαίρουν, διότι υπάρχει ένας νέος κόσμος που τον δημιουργεί ο Θεός και που είναι τώρα πάρα πολύ πλησίον. Εκεί τα παθήματα δεν θα υπάρχουν πια, διότι ο Θεός υπόσχεται ότι «θέλει εξαλείψει . . . παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Ποτέ, λοιπόν, μην αφήνετε τα τωρινά παθήματα να σας πικράνουν. Αποβλέπετε στο μέλλον. Ναι, θέστε την ελπίδα σας και την εμπιστοσύνη σας στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, όπου δεν θα υπάρχουν πια παθήματα.—Αποκάλ. 21:4· 2 Πέτρ. 3:13.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από το Λάος

Ένας Βουδδιστής επιθυμούσε από πολύν καιρό να συναντήση κάποιους Χριστιανούς, επειδή νόμιζε ότι αυτοί θα είχαν πιθανώς να του προσφέρουν μια ελπίδα καλύτερη από εκείνη που του έδινε η δική του Βουδδιστική θρησκεία. Όπως ο Κορνήλιος της αρχαιότητος, προσευχήθηκε στον Θεό να τον βοηθήση στην αναζήτησί του. Καίτοι δεν είχε ποτέ προηγουμένως ακούσει για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν πέρασε πολύς καιρός ωσότου συνήντησε μερικούς απ’ αυτούς, εφόσον αυτοί είναι οι μόνοι που πηγαίνουν «κατ’ οίκους». Άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον το άγγελμά τους και έγινε διευθέτησις να τους επισκεφθή μια άλλη φορά στον ιεραποστολικό τους οίκο για ευρύτερη συζήτησι και για μια Γραφική μελέτη. Από την πρώτη επίσκεψι θέλησε να έχη μια Γραφή, και, αφού αμέσως προμηθεύθηκε μία, αντελήφθη ότι αυτό πραγματικά ήταν μια απάντησις στην προσευχή του. Ύστερ’ από λίγες μόνο Γραφικές μελέτες, κατενόησε την ευθύνη που έχει κάθε άτομο να δίδη μαρτυρία για τον Ιεχωβά. Έκαμε γοργή πρόοδο και σύντομα αντελήφθη τις βασικές αλήθειες του λόγου του Ιεχωβά, πριν δε περάση πολύς καιρός άρχισε να δίνη μαρτυρία σε όλους τους Βουδδιστάς φίλους του.—Από το Ετήσιον Βιβλίον του 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«Η Σοφία Είναι μετά των Ταπεινών»

ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ να διαφύγετε πολλές από τις παγίδες και στενοχώριες της ζωής; Θα θέλατε ν’ αποφύγετε το να θίξετε τους άλλους χωρίς να υπάρχη ανάγκη, αλλά μάλλον να αγαπάσθε από τους γύρω σας; Προ πάντων δε, θα θέλατε να μειώσετε την πιθανότητα να πταίσετε στον Δημιουργό σας; Τότε καλλιεργήστε την αρετή της ταπεινότητος, διότι αυτή πολύ θα σας βοηθήση απ’ όλες αυτές τις απόψεις.

Πολλά έχουν γραφή προς έπαινον της ταπεινότητος. Το καλύτερο, όμως, απ’ όλα σ’ αυτό το θέμα βρίσκεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Η Γραφή, με την παροιμία και τα παραδείγματα​—που τονίζουν και τ’ αγαθά αποτελέσματα του να είναι κανείς ταπεινός και το κακό που προκύπτει από την έλλειψι αυτής—​μας διδάσκει την αρετή του να είμεθα ταπεινοί.

«Ταπεινότης» και «ταπεινός» έχουν διάφορες σημασίες, τρεις από τις οποίες χρησιμοποιούνται γενικώτερα. Μια σημασία του ταπεινού σχετίζεται με το μέγεθος. Ομιλούμε για ένα ταπεινό εισόδημα, μια ταπεινή κατοικία ή μια ταπεινή Αίθουσα Βασιλείας. Μ’ αυτή την έννοια ταπεινός σημαίνει εκείνον που είναι μετριόφρων και αφιλόδοξος. Οι αρχές είναι συνήθως μετριοπαθείς, και γι’ αυτό ο Θεός ερώτησε τους Ιουδαίους που επέστρεψαν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία: «Τις κατεφρόνησε την ημέραν των μικρών πραγμάτων;» Η ανοικοδόμησις του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ είχε μια μετριοπαθή αρχή, αλλά δεν έπρεπε να καταφρονηθή. Άλλως τε, εμπεριέκλειε την αγνή λατρεία του Ιεχωβά Θεού.​—Ζαχ. 4:10.

«Ταπεινός» και «ταπεινότης» χρησιμοποιούνται, επίσης, με την έννοια της αγνότητος, ευπρεπείας και κοσμιότητος. Γενικά οι άνθρωποι είναι ανάγκη να φυλάγονται από ασέμνους λόγους, οι γυναίκες από άσεμνη αμφίεσι. Όταν ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τις γυναίκες να ντύνονται με την πρέπουσα μετριότητα, εχρησιμοποίησε τον όρον με αυτήν την έννοια: «Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς.» Η λέξις «αιδώς» προέρχεται από μια ρίζα, που ενέχει τη σκέψι των κατηφών οφθαλμών ή της κατηφείας. Η παρούσα χορευτική φρενίτις «το τουίστ» αντιπροσωπεύει το άκρως αντίθετον αυτού του είδους της ταπεινότητος.​—1 Τιμ. 2:9.

Η τρίτη κοινή σημασία που αποδίδεται στη λέξι ταπεινότης και εκείνη, για την οποία ειδικά ασχολούμεθα στην παρούσα μελέτη, είναι «επίγνωσις των ορίων ικανότητος που έχει κανείς· αποφυγή κάθε μη ορθής αυτοπεποιθήσεως· έλλειψις ματαιότητος ή υπεροψίας». Το να είναι κανείς ταπεινός με αυτή την έννοια σημαίνει να έχη μια «περιορισμένη και όχι υπερβολική εκτίμησι των ικανοτήτων ή της αξίας του». (Ουέμπστερ) Σημαίνει άσκησιν επιφυλακτικότητος και είναι το ακριβώς αντίθετον της υπερβολικής υπερηφανείας: «Όπου εισέλθη υπερηφανία, εισέρχεται και καταισχύνη· η δε σοφία είναι μετά των ταπεινών».​—Παροιμ. 11:2.

Η Εβραϊκή λέξις, που αποδίδεται ενταύθα «ταπεινός», βρίσκεται, επίσης, στον Μιχαία 6:8, όπου συνήθως μεταφράζεται «ταπεινώς». Αλλ’ η Γραφή Σονσίνο για τη φράσι αυτή «να περιπατής ταπεινώς» λέγει τα εξής: «Είναι επιφυλακτικός κανείς ν’ αμφισβητήση μια φράσι που έχει βαθιά βυθισθή στο θρησκευτικό αίσθημα του ανθρωπίνου γένους· ωστόσο είναι αμφίβολο αν το ταπεινώς είναι μια ικανοποιητική μετάφρασις από το Εβραϊκό. Στη Γραφή η ρίζα τσάνα βρίσκεται μόνον εδώ και στις Παροιμίες 11:2 (αλλού χρησιμοποιείται η λέξις ανάβ για να εκφράση ταπεινότητα). Το λεξικό στρέφεται στη Ραββινική Εβραϊκή για διευκρίνισι της σημασίας της, και η λέξις εκεί σημαίνει ‘μετριοφροσύνη’, . . .» Αλλ’ είναι «μετριοφροσύνη με την έννοια της ευπρεπείας και σεμνότητος, όπως προχωρώντας λέγει το Ραββινικό Εβραϊκό κείμενο; Όχι, διότι τα συμφραζόμενα του Μιχαίας 6:8 καθιστούν πολύ πρόδηλον ότι ενταύθα, όπως και στις Παροιμίες 11:2, εκείνο που τονίζεται δεν είναι η μετριοφροσύνη με την έννοια της σεμνότητος και κοσμιότητος, αλλά μετριοφροσύνη με την έννοια της ενημερότητος των περιορισμών ενός ατόμου, της σχέσεως ενός ατόμου προς τον Πλάστη του. Έτσι λοιπόν σωστά, και ίσως μοναδικά, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Αυτός σοι είπεν, ω γήινε άνθρωπε, τι είναι καλόν. Και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράτης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και να ήσαι ταπεινός όταν περιπατής μετά του Θεού σου;»

ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΣ

Μετριοφροσύνη και ταπεινότης είναι στενά συνδεδεμένα, αλλά δεν σημαίνουν το ίδιο. Το αντίθετο της ταπεινότητος είναι υπερηφάνεια· το αντίθετον της μετριοφροσύνης είναι η πολλή υπεροψία, η ματαιότης και η αλαζονεία.

Η μετριοφροσύνη μπορεί να λεχθή ότι είναι μια άποψις της ταπεινότητος, η οποία είναι η βασικώτερη ιδιότης. Ένα ταπεινό άτομο, που έχει καλή νόησι, που είναι συνετό, που χρησιμοποιεί ένα υγιαίνοντα νουν, θα είναι, επίσης, μετριόφρον. Ένα ταπεινό άτομο δεν θ’ αποστραφή τις υποδείξεις ή την κριτική, αλλ’ ένα μετριόφρον άτομο είναι πιο πιθανό να ρωτήση, Πού μπορώ να βελτιωθώ; Έχετε τίποτα να προσφέρετε;

Εφόσον μετριοφροσύνη σημαίνει επίγνωσις των ορίων ικανότητος ενός ατόμου, είναι μια ιδιότης ατόμων που είναι πεπερασμένα. Όλα τα πλάσματα έχουν τους περιορισμούς των, κι επομένως η μετριοφροσύνη τούς αρμόζει. Αλλ’ ο Δημιουργός, ως απέραντος, δεν έχει περιορισμούς, και γι’ αυτό πουθενά δεν αναγινώσκομε στον λόγον του για ένα τέτοιο πράγμα, αλλ’ αναγινώσκομε για την αγαθότητά του: «Και η αγαθότης σου με εμεγάλυνεν.» «Τις ως Ιεχωβά ο Θεός ημών; ο κατοικών εν υψηλοίς; ο συγκαταβαίνων δια να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη.»​—Ψαλμ. 18:35· 113:5, 6, ΜΝΚ.

Σημαίνει αυτό ότι ο Θεός στερείται κοσμιότητος; Όχι, διόλου. Σημαίνει απλώς ότι η μετριοφροσύνη είναι μια αρετή που δεν έχει εφαρμογή σ’ αυτόν.

Η μετριοφροσύνη, ως μορφή της ταπεινότητος, που εμπερικλείει υγιαίνοντα στοχασμό, θεωρείται ως υπονοούμενη στη συμβουλή του Παύλου προς Ρωμαίους: «Διότι λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» Ναι, ακριβώς όπως είναι ανάγκη ν’ αγαπούμε τον εαυτό μας, κι ωστόσο να μην τον αγαπούμε πάρα πολύ, έτσι είναι ανάγκη και να σκεπτώμεθα κάτι για τον εαυτό μας, αλλ’ όχι και πάρα πολλά.​—Ρωμ. 12:3.

Για να εκτιμήσωμε τη διάκρισι μεταξύ μετριοφροσύνης και ταπεινότητος μάς βοηθεί το Γραφικό υπόμνημα, που τονίζει ότι, ενώ οι πιστοί δούλοι του Θεού ήσαν πάντοτε ταπεινοί, κατά καιρούς έσφαλλαν ως προς το να είναι μετριόφρονες. Εν πρώτοις, μπορεί να έσφαλλαν, επειδή δεν ήσαν ενήμεροι των αδυναμιών των. Ο απόστολος Πέτρος ήταν βέβαια ένας ταπεινός άνθρωπος, αλλ’ ωστόσο κατ’ επανάληψιν εσκέφθη να βελτιωθή σε ό,τι ο τέλειος Διδάσκαλός του είπε και έπραξε. Την έλλειψι μετριοφροσύνης του ιδιαίτερα την επρόδωσε, όταν είπε: «Και εάν πάντες σκανδαλισθώσιν, εγώ όμως ουχί.» Ταπεινός ήταν, αλλ’ έσφαλλε ως προς τη μετριοφροσύνη, διότι δεν ήταν ενήμερος των ιδίων του περιορισμών.​—Μάρκ. 14:29.

Κατά καιρούς, μεγάλη πίεσις μπορεί να κάμη έναν ταπεινό δούλο του Θεού να πλανηθή σ’ αυτό το ζήτημα. Ο Μωυσής, μολονότι ήταν ο πιο πράος άνθρωπος όλης της γης, σε μια περίπτωσι, όταν οδυνηρά εδοκιμάσθη, επήρθη πάρα πολύ: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς· να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» Ο Θεός έκρινε σοβαρά το σφάλμα του Μωυσέως: ‘Επειδή δεν . . . με αγιάσατε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ’, αλλά χωρίς μετριοφροσύνη ελάβατε τον έπαινο για τον εαυτό σας, «δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν ταύτην» στη Γη της Επαγγελίας.​—Αριθμ. 20:10, 12.

Ο ΘΕΟΣ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΝΑΣ

Γιατί λέγεται ότι «η σοφία είναι μετά των ταπεινών»; Πρώτ’ απ’ όλα, διότι ο Ιεχωβά Θεός μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήση εκείνους, που είναι μετριόφρονες, που δεν εμπιστεύονται στον εαυτό τους, που είναι ενήμεροι των περιορισμένων ικανοτήτων τους. Οι τοιούτοι δεν αποσπούν την προσοχή από τον Ιεχωβά Θεό στον εαυτό τους, και είναι πιθανότερο ν’ αποβλέπουν στον Ιεχωβά Θεό για καθοδηγία κι ενίσχυσι.

Όπως πρέπει ν’ αναμένεται, ο Ιησούς Χριστός αποτελεί το πιο εξέχον παράδειγμα μετριοφροσύνης που βρίσκεται στις Γραφές. Γι’ αυτό ο Πατήρ του μπόρεσε ν’ αναθέση τόσο πολλά πράγματα στα χέρια του. Μολονότι κανείς δεν μπορούσε να τον επικρίνη για αμαρτία, ο δε Θεός έκαμε αυτόν να είναι η μόνη οδός πλησιάσματος προς τον Πατέρα του, ο Ιησούς παρέμεινε μετριόφρων, κατευθύνοντας πάντοτε τη δόξα στον Πατέρα του: «Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός». «Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού». «Δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με».​—Λουκ. 18:18, 19· Ιωάν. 5:19, 30· 8:46·14:6.

Ο Μωυσής, που προεσκίαζε τον Ιησού Χριστό, ήταν επίσης γενικά μετριόφρων. Πραγματικά, ήταν οδυνηρά ενήμερος των περιορισμένων ικανοτήτων του. (Έξοδ. 3:11, 12· 4:10-13) Ο Γεδεών είχε την ίδια διανοητική διάθεσι: «Ω Ιεχωβά, με τι θέλω σώσει τον Ισραήλ; Ιδού, η οικογένειά μου είναι η ταπεινότερα μεταξύ του Μανασσή, και εγώ ο μικρότερος εν τω οίκω του πατρός μου». Η αλαζονεία του Βασιλέως Σαούλ τον έκαμε να έχη κακό τέλος, αλλά στην αρχή ήταν μετριόφρων: «Ενώ συ ήσο μικρός έμπροσθεν των οφθαλμών σου, δεν έγεινες η κεφαλή των φυλών του Ισραήλ, και σε έχρισεν ο Ιεχωβά βασιλέα επί τον Ισραήλ;»​—Κριτ. 6:15, ΜΝΚ· 1 Σαμ. 15:17, ΜΝΚ.

Ο Βασιλεύς Σολομών, επίσης, ξεκίνησε με μετριοφροσύνη: «Κύριε Θεέ μου, συ έκαμες τον δούλόν σου βασιλέα αντί Δαβίδ του πατρός μου· και εγώ είμαι παιδάριον μικρόν· δεν γνωρίζω πώς να εξέρχομαι και να εισέρχομαι». Ο Ιερεμίας, όταν απεστάλη ως προφήτης στα έθνη, εξεφράσθη με τον ίδιο τρόπο: «Ω, Ιεχωβά Θεέ! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Ας σημειωθή δε ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο Ιεχωβά Θεός συμπλήρωσε τις ελλείψεις των, και τους έδινε ενθάρρυνσι.​—1 Βασ. 3:7· Ιερεμ. 1:6, ΜΝΚ.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η μετριοφροσύνη είναι ένα προσόν στις σχέσεις μας με τον Δημιουργό μας. Εκείνος που θα εχρησιμοποιείτο πληρέστερα από αυτόν πρέπει να είναι μετριόφρων περιπατώντας με τον Θεόν του. Αληθινά, είναι αξιέπαινο πράγμα να επιζητή κανείς τη θέσι του επισκόπου, αλλ’ αυτό πρέπει να γίνεται, όχι με φιλοδοξία, αλλά με την πρέπουσα επίγνωσι των περιωρισμένων ικανοτήτων που έχει το άτομο.​—1 Τιμ. 3:1.

Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΝΕΙ ΦΙΛΟΥΣ

Η σοφία, επίσης, είναι με τους μετριόφρονας, διότι η μετριοφροσύνη βοηθεί στην αποφυγή πταισμάτων και στην απόκτησι φίλων. Λίγα πράγματα επιδρούν τόσο οχληρά στους άλλους όσο η έλλειψις μετριοφροσύνης, και λίγα πράγματα αντισταθμίζουν την καλή θέλησι όσο η μετριοφροσύνη. Ένας που μεγαλαυχεί πολύ σπεύδει να υπεισέλθη στα δικαιώματα των άλλων κι έτσι εγείρει φόβο κι ανταγωνισμό. Ένας, που δεν είναι ενήμερος των ορίων του, θα παρενοχλή τους άλλους. Αν είμεθα μετριόφρονες, δεν θα μιλούμε πάρα πολύ, δεν θα μονοπωλούμε τις συνομιλίες, δεν θα υπερβαίνωμε την ώρα όταν δίνωμε μια προγραμματισμένη ομιλία. Επίσης, δεν θα φαίνωμεθα σκληροί, τραχείς ή υψηλόφωνοι χωρίς λόγο, αλλ’ ο ίδιος ο τόνος της φωνής μας θα είναι μετριοπαθής, μετριόφρων.

Επίσης, δεν θα αποξενώσωμε τους γνωρίμους μας, εγείροντας φθόνο, ανταγωνισμό ή το πνεύμα της αμίλλης με τους γείτονάς μας με λόγο ή πράξι. Μάλλον, θα είμεθα μετριόφρονες στα ρούχα που φοράμε, στο αυτοκίνητο που οδηγούμε και στο σπίτι που κατέχομε. Δεν θα επισύρωμε την προσοχή στα κατορθώματά μας, είτε στην εργασία μας, είτε σε αθλήματα, είτε σε τέχνες, είτε στη Χριστιανική διακονία. Όπως μας υπενθυμίζουν οι παροιμίες: «Δεν είναι ένδοξον να ζητή [τις] την ιδίαν αυτού δόξαν». Ας σε επαινή άλλος, και μη το στόμα σου· ξένος, και μη τα χείλη σου». Ο μετριόφρων άνθρωπος δεν σαλπίζει για να επισύρη την προσοχή στα καλά του έργα, αλλά θα φυλάξη το δεξί του χέρι από το να γνωρίση τι κάνει το αριστερό του.​—Παροιμ. 25:27· 27:2· Ματθ. 6:1-6.

Μπορούμε ακόμη να ειρηνεύσωμε με φιλοδόξους αντιπάλους παρεκκλίνοντας από την οδόν μας για να εκδηλώσωμε μετριοφροσύνη. Αυτό έκαμε ο Γεδεών, όταν οι Εφραϊμίται «ελογομάχησαν σφόδρα μετ’ αυτού». Καθησύχασε την ταραχή τους λέγοντας: «Τι έκαμα τώρα ως προς εσάς; . . . παρέδωκεν ο Θεός εις τας χειράς σας τους αρχηγούς του Μαδιάμ . . .;» Η μετριοφροσύνη του Γεδεών τα εξομάλυνε, διότι «το πνεύμα αυτών ησύχασε προς αυτόν, ότε ελάλησε τον λόγον τούτον».​—Κριτ. 8:1-3.

Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΞΙΣ

Η μετριοφροσύνη είναι επίσης η πορεία της σοφίας διότι ενεργεί ως προφύλαξις. Εν πρώτοις, βοηθεί στην προστασία από τις παγίδες του Διαβόλου. Αν ο Ιησούς δεν ήταν μετριόφρων, θα ήταν δυνατόν να υποχωρήση σ’ έναν από τους πειρασμούς του Σατανά. Ο Σατανάς επαγίδευσε πολλούς στη μεταποστολική Χριστιανική εκκλησία, λόγω ελλείψεως μετριοφροσύνης απ’ αυτούς.

Η μετριοφροσύνη προστατεύει επίσης κι από τους πειρασμούς που φέρνει ο κόσμος. Ούτε ο Γεδεών ούτε ο Ιησούς επέτρεψαν στον λαό να τους κάμουν βασιλείς. Ένα λιγώτερο μετριόφρον άτομο θα υπέκυπτε. Η μετριοφροσύνη προστατεύει έναν από την κοσμική ‘επιθυμίαν των οφθαλμών, και την αλαζονείαν του βίου.’​—1 Ιωάν. 2:16.

Η μετριοφροσύνη, επίσης, μας προστατεύει κι από τις δικές μας αδυναμίες. Μας φυλάττει από το ν’ απατηθούμε ή ν’ απογοητευθούμε αποβλέποντας πολύ ψηλά στις φιλοδοξίες ή τους σκοπούς μας. Οι δύο μαθηταί που παρακάλεσαν να καθήσουν δεξιά κι αριστερά του Ιησού στη βασιλεία του δυσαρεστήθηκαν κι εχρειάσθη να τους πη ο Ιησούς: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε».​—Μάρκ. 10:38.

Η μετριοφροσύνη μάς φυλάγει από το να επηρεασθούμε χωρίς λόγο είτε από δημόσιο έπαινο είτε από δημοσία επίκρισι. Κάνει ευκολώτερο για τα τέκνα να είναι ευπειθή στους γονείς των· οι σύζυγοι στους συζύγους των· τα μέλη μιας εκκλησίας στους επισκόπους των. Η μετριοφροσύνη μάς φυλάγει από το να καυχηθούμε για την αύριο. Μας φυλάγει, επίσης, από άσκοπη στενοχωρία, όπως όταν έχωμε κατά νουν να λάβωμε την πιο εξέχουσα θέσι σ’ ένα γεύμα και κατόπιν να χρειασθή να την παραχωρήσουμε σ’ έναν πιο διακεκριμένον από μας.​—Λουκ. 14:8-10.

Αληθινά «η σοφία είναι μετά των ταπεινών», ο δε λόγος του Θεού μάς δίνει πολλές συμβουλές περί μετριοφροσύνης. Η μετριοφροσύνη μάς κάνει καταλλήλους να χρησιμοποιηθούμε περισσότερο από τον Δημιουργό μας, επιφέρει καλύτερες σχέσεις με τον συνάνθρωπό μας, μας προφυλάσσει από τους πειρασμούς του Σατανά, του κόσμου και της σαρκός και μας βοηθεί ν’ αποφεύγωμε άσκοπες απογοητεύσεις, απάτες και στενοχώριες. Κάμετε λοιπόν φίλους με τη μετριοφροσύνη. Περιβληθήτε μετριοφροσύνη.

Τήρησις Διεθνούς Ενότητος Κάτω από τη Βασιλεία του Θεού

ΤΙ ΕΛΛΕΙΨΙ ενότητος παρουσιάζει αυτός ο κόσμος! Όπου κι αν παρατηρήσωμε, βλέπομε σύγχυσι, διαίρεσι και διαμάχη. Πολιτικώς ο κόσμος είναι διαιρεμένος σε συγκροτήματα εθνών, διαπληκτιζόμενα μεταξύ των· το κάθε έθνος βρίσκεται σε αντίθεσι προς τα άλλα, ακόμη δε και μέσα στα ίδια τα έθνη τα πολιτικά κόμματα μάχονται σκληρά μεταξύ των. Θρησκευτικώς, εμπορικώς και φυλετικώς το ίδιο συμβαίνει· κι επιστημονικώς ακόμη. Η επιστήμη υποτίθεται ότι είναι η αλήθεια, αλλ’ ωστόσο και οι επιστήμονες είναι διαιρεμένοι σε πάρα πολλά θέματα. Λόγου χάριν: Κορυφαίοι φυσιοδίφαι διαφωνούν ριζικώς μεταξύ των ως προς τη σχετική βλάβη, που απειλείται από την πτώσι της ατομικής ραδιενεργού κόνεως, όπως και οι γιατροί έχουν εντόνους αντιρρήσεις μεταξύ των ως προς την αιτία, τη φύσι και τη θεραπεία του καρκίνου.

Τι τερπνή και ανακουφιστική αλλαγή απ’ όλ’ αυτά παρουσιάζεται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι έχουν ενωθή κάτω από τη βασιλεία του Θεού! Η ενότης των είναι πραγματικά μια ενότης διεθνής, διότι αυτοί προήλθαν «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών». Η ενότης των προ πολλού ελέχθη από τους προφήτας του Ιεχωβά: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία». «Θέλω θέσει αυτούς ομού ως πρόβατα της Βοσόρρας, ως ποίμνιον εν μέσω της μάνδρας αυτών.»—Αποκάλ. 7:9· Ησ. 2:4· Μιχ. 2:12.a

Αυτό είναι όπως έπρεπε να είναι, διότι μήπως δεν είναι ο Ιεχωβά Θεός και ο Υιός του σε πλήρη ενότητα, και δεν προσηυχήθη ο Ιησούς να έχουν οι ακόλουθοι του όμοια ενότητα; Πραγματικά, ο Ιησούς είπε ότι η αγάπη θα εχαρακτήριζε τους ακολούθους του, και δεν είναι η αγάπη ένας «σύνδεσμος της τελειότητος»;—Κολ. 3:14· Ιωάν. 17:21.

Χαρακτηριστικό της μοναδικής ενότητος αυτών των Χριστιανών είναι αυτό που κατεδείχθη στο γεγονός που έλαβε χώραν στη Νέα Βρεττανία, ένα νησί του Νοτίου Ειρηνικού, όπως αναφέρεται στο Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκεί, στη διάρκεια των περυσινών οχλοκρατιών, που έγιναν στη Ραμπάουλ, οι ιθαγενείς της ενδοχώρας και οι εντόπιοι των άλλων ιεραποστολών εμάχοντο και εφόνευαν αλλήλους χωρίς να παρουσιάζεται από τους θρησκευτικούς των ηγέτας κάποια επιρροή προς κατάπαυσιν. Εν τούτοις, εκείνοι, που είχαν διδαχθή από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, όχι μόνον απέσχον οι ίδιοι από κάθε διαμάχη, αλλά και απέκρυψαν όσους ανήκαν σε άλλη φυλή, που διέτρεχαν κίνδυνον θανάτου.

Τι κατέστησε δυνατή τη διεθνή αυτή ενότητα; Εν πρώτοις, εκείνοι, που ήσαν σε ενότητα, είχαν απ’ αρχής καλή και ειλικρινή καρδιά. Κατόπιν, όλοι αυτοί λατρεύουν τον ίδιο Θεό, τον Δημιουργό, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Έπειτα, όλοι αυτοί δέχονται την Αγία Γραφή ως τον αλάνθαστο εμπνευσμένο λόγον του Θεού. Επίσης, όλοι αυτοί αποβλέπουν στον Ιεχωβά για το άγιο πνεύμα του, που τους διαφωτίζει και τους ενισχύει. Η κοινή υποταγή όλων αυτών στη βασιλεία του Θεού έχει χρησιμεύσει ιδιαίτερα στο να τους φέρη σε ενότητα. Ούτε πρέπει να παραβλέπεται το μέσον, που χρησιμοποιεί κι ευλογεί σήμερα τόσον καταφανώς ο Ιεχωβά Θεός, δηλαδή, ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», τον οποίον ο Κύριος, Ιησούς Χριστός, κατέστησεν εφ’ όλων των υπαρχόντων του.—Ματθ. 24:45-47.

Ως αποτέλεσμα των ενοποιητικών αυτών δυνάμεων οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εκδηλώνουν ενότητα από κάθε άποψι. Άσχετα με το μέρος της γης, στο οποίον τυγχάνει να ζουν, άσχετα με το χρώμα του δέρματός των, το οικονομικό ή το μορφωτικό τους επίπεδο, αυτοί έχουν τις ίδιες σκέψεις! Προσέχουν τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην επιστολή 1 Κορινθίους 1:10, κι έτσι δεν υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ των, αλλ’ όλοι ομοφωνούν και είναι «εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην». Γι’ αυτόν τον σκοπό μελετούν συνεχώς τον λόγον του Θεού ατομικά και ομαδικά, σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις και μεγαλύτερες συγκεντρώσεις.

Η διεθνής των ενότης εκδηλώνεται επίσης με το ότι διάγουν κατά τον ίδιο τρόπο ζωής. Ο καθένας τους ενασχολείται στη μεταμόρφωσί του με την ανακαίνισι του νοός του· ο καθένας ενασχολείται στο ν’ απεκδυθή τον παλαιόν άνθρωπο και στο να ενδυθή τον νέον άνθρωπο. Ναι, ο καθένας προσπαθεί να παραγάγη τους καρπούς του πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Εργάζονται δε συνεχώς για να παραγάγουν αυτούς τους καρπούς.—Γαλ. 5:22, 23.

Η πιο πασιφανής άποψις της διεθνούς των ενότητος είναι το ομοιόμορφο κήρυγμά των· φέρουν το ίδιο άγγελμα, χρησιμοποιούν τις ίδιες χαρακτηριστικές μεθόδους. Εκτιμούν το ότι ακριβώς, όπως ο ειδικός σκοπός για τον οποίον ο Ιησούς ήλθε στη γη ήταν ‘να μαρτυρήση εις την αλήθειαν’, έτσι κι αυτοί πρέπει να κάμουν τη μαρτυρία κυριώτερο σκοπό τους στη ζωή. Όπως ο Παύλος, αναφωνούν: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω».—Ιωάν. 18:37· 1 Κορ. 9:16.

Με το να σκέπτονται ομοίως, να ζουν ομοίως και να κηρύττουν ομοίως οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά διατηρούν τη διεθνή των ενότητα κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Τον Αύγουστο θα εκδηλώσουν αυτή την ενότητα παρουσιάζοντας, μεταξύ άλλων, σε κάθε ευκαιρία, το εκ 400 σελίδων βοήθημα Γραφικής μελέτης Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς πρέπει να εννοήσωμε τη σημασία της λέξεως «αναγκάζω», όπως χρησιμοποιείται στο κατά Λουκάν 14:23, το οποίον λέγει: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς, και ανάγκασον να εισέλθωσι, δια να γεμισθή ο οίκός μου»;—Π. Φ., Η.Π.Α.

Η έννοια της λέξεως «αναγκάζω» στο Λουκάν 14:23 μπορεί κάλλιστα να εκτιμηθή σε συνάρτησι με το ιστορικό της παραβολής του «μεγάλου δείπνου», του οποίου το εδάφιον αυτό αποτελεί μέρος. Αυτή η παραβολή μπορεί ν’ αντιπαραβληθή με την παραβολή των γάμων που εκτίθεται στο Ματθαίον 22:1-14. Εκεί διασαφηνίζεται ότι ο «άνθρωπός τις», που ετέλεσε μέγα δείπνον και εκάλεσε πολλούς, ήταν ένας βασιλεύς, που είχε προετοιμάσει μια γαμήλιο τελετή για τον γυιό του. Έστειλε προσκλήσεις, αλλ’ όταν οι προσκλήσεις στη γαμήλιο τελετή απερρίφθησαν με διάφορες δικαιολογίες από τους προσκεκλημένους, τότε ο βασιλεύς εστράφη σε άλλα μέσα για να έχη αρκετούς παρόντας η τελετή. Εφόσον αυτός ήταν βασιλεύς και όλοι οι άνθρωποι του βασιλείου ήσαν υπήκοοι του, είχε δικαίωμα να εξαποστείλη τους δούλους του και τώρα, αντί απλώς να καλέση αδιακρίτως άτομα στις οδούς και παρόδους της πόλεως, περιλαμβανομένων των πτωχών, αναπήρων, χωλών και τυφλών, να προσέλθουν στο συμπόσιο, αυτός ως υπέρτατος κύριος των τους ηνάγκασε να έλθουν. Ασφαλώς τους ηνάγκασε διότι, επειδή αυτοί ήσαν απλώς κοινοί άνθρωποι του δρόμου, θα συνεστέλλοντο να δεχθούν μια πρόσκλησι, θεωρώντας τον εαυτό τους ανάξιο να παραστή σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός, για το οποίον αρχικά εκλήθησαν οι έγκριτοι της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να γίνη σημαντική μετάπεισις.

Αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει στην εκπλήρωσι της εικόνος. Μολονότι ο καθείς αφήνεται στην ελευθέρα του θέλησι, εν τούτοις γίνεται πολλή πειθώ, κι αυτή με πολύ σθένος και δαπάνη ενεργείας και προσπαθείας από μέρους εκείνων που φέρουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας και καλούν τους έχοντας ώτα για να ακούουν να έλθουν στο μεγάλο πνευματικό συμπόσιο που έχει διευθετήσει ο Ιεχωβά στη βασιλεία του. Η επείγουσα αυτή ενέργεια στους δεκτικούς αυτούς ανθρώπους παραβάλλεται με την ενέργεια των αγγέλων, που επεσκέφθησαν τον Λωτ στα Σόδομα και οι οποίοι στη μέρα της καταστροφής της πόλεως παρέστη ανάγκη να πάρουν απ’ το χέρι τον Λωτ και την αργοπορημένη οικογένειά του και να τους βγάλουν απ’ την πόλι και να τους θέσουν έξω απ’ αυτήν και κατόπιν να τους πιέσουν να διαφύγουν στα όρη για να μην παρασυρθούν στην καταστροφή.—Γέν. 19:15-17.

Σήμερα ο μέγας Βασιλεύς, Ιησούς Χριστός, κάνει να δοθή ένα παρόμοιο επείγον άγγελμα από το κεχρισμένο υπόλοιπο στην τάξι των άλλων προβάτων, που κι αυτά κατόπιν ενώνονται με αυτούς για να δώσουν το άγγελμα σε άλλους. Εκείνοι, που φέρνουν αυτό το άγγελμα, κατανοώντας τι εμπερικλείεται σ’ αυτό—η διεκδίκησις του ονόματος του Ιεχωβά και η αιώνια ζωή των ακροατών του—το καθιστούν όσο το δυνατόν εντονώτερο, προτρέποντας, παροτρύνοντας, υποχρεώνοντας, αναγκάζοντας, κατά ένα τρόπον, τους ακροατάς των να ενεργήσουν και να λάβουν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά και της βασιλείας του. Ενώ, βέβαια, τονίζουν έτσι το επείγον και τη σπουδαιότητα του αγγέλματός των, δεν καταπατούν την ελεύθερη εκλογή των ανθρώπων αυτών, τους οποίους πλησιάζουν με το άγγελμα της σωτηρίας. Σχετικά με τούτο, θα μπορούσε να γίνη μια συμπαραβολή με τη φιλοξενία της Λυδίας προς τον Παύλο και τους συντρόφους του και για την οποία ο Λουκάς έγραψε: «Και μας εβίασεν». Αυτή δεν μπορούσε να εξαναγκάση τον Παύλο και τους συντρόφους του, αν εκείνοι ήσαν πραγματικά αποφασισμένοι να μη δεχθούν τη φιλοξενία της. Έτσι κι οι Χριστιανοί, δίνοντας μαρτυρία με το να μην αποθαρρύνωνται εύκολα, «αναγκάζουν» ή «κάνουν» τους ανθρώπους να έρχωνται στα ύδατα της ζωής.—Πράξ. 16:15· Αποκάλ. 22:17.

● Λόγω του ότι ανεγράφη στις εκδόσεις Σκοπιάς, ότι οι θεραπείες που έκαμαν ο Ιησούς και οι απόστολοι του δεν εξηρτώντο από την πίστι εκείνον που εθεραπεύθησαν, πώς πρέπει να νοήσωμε το κατά Ματθαίον 13:58, που λέγει: «Και δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα δια την απιστίαν αυτών»;—Ν. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σήμερα πολλοί θεραπευταί δια πίστεως, όταν αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν ένα άτομο, ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται σε έλλειψι πίστεως εκ μέρους του. Εν τούτοις, αυτό είναι απλώς μια υπεκφυγή για να δικαιολογήσουν την ανικανότητά των να θεραπεύσουν. Αυτό, όμως, δεν συνέβαινε στην περίπτωσι του Ιησού και των αποστόλων του. Δεν αναγράφεται τίποτα που να δείχνη ότι η χήρα της Ναΐν ήσκησε πίστι ότι ο γυιός της θα επανήρχετο στη ζωή. Ο Ιησούς απλώς παρετήρησε την πενθούσα μητέρα και την παρηγόρησε ανασταίνοντας τον γυιό της από τους νεκρούς. Έτσι επίσης, κι ο Πέτρος κι ο Ιωάννης εθεράπευσαν ένα χωλόν στην πύλη του ναού χωρίς καμμιά εκδήλωσι πίστεως από μέρους του. Αυτός τους κύτταξε αναμένοντας να λάβη κάποια ελεημοσύνη, και, προς κατάπληξιν και θαυμασμόν του, έγινε αρτιμελής.—Λουκ. 7:12-15· Πράξ. 3:1-8.

Εκείνο που αναγράφουν οι Γραφές στο κατά Ματθαίον 13:58 είναι ότι ο Ιησούς δεν έκαμε πολλά δυνατά έργα λόγω ελλείψεως πίστεως απ’ αυτούς, όχι ότι δεν θα μπορούσε να κάμη έργα εκεί. Προφανώς λίγοι βγήκαν εκεί για να τον ιδούν και να θεραπευθούν. Αυτό ήταν σε έντονη αντίθεσι προς άλλα μέρη για τα οποία αναγινώσκομε: «Και ήλθον προς αυτόν όχλοι πολλοί, έχοντες μεθ’ εαυτών χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κουλλούς, και άλλους πολλούς· και έρριψαν αυτούς εις τους πόδας του Ιησού, και εθεράπευσεν αυτούς». Το ίδιο το γεγονός ότι έφεραν αυτούς στον Ιησούν ήταν μια επαρκής πράξις πίστεως. Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνη ότι ο Ιησούς τούς εξήτασε αυτούς ως προς την πίστι των.—Ματθ. 15:30.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοόντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 1/11/61 12

2 Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.—Ησ. 6:11. Σ 1/5/61 18, 19α

3 Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν.—Εβρ. 4:12. Σ 15/3/62 24, 25, 27

4 Οίμοι δια την ημέραν εκείνην! διότι η ημέρα του Ιεχωβά επλησίασε, και θέλει ελθεί ως όλεθρος από του Παντοδυνάμου.—Ιωήλ 1:15, ΜΝΚ. Σ 1/4/62 3

5 Εγώ . . . δεν θέλω σε λησμονήσει. Ιδού, επί των παλαμών μου σε εζωγράφισα· τα τείχη σου είναι πάντοτε ενώπιόν μου.—Ησ. 49:15, 16. Σ 15/1/62 9-11α

6 Μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού. Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι έκαμεν υψηλά· γνωστόν είναι εις πάσαν την γην.—Ησ. 12:4, 5, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 2α

7 Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί.—1 Κορ. 13:4, Σ 15/1/61 11, 12α

8 Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 15/11/61 18, 19

9 Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.—1 Θεσ. 5:8. Σ 15/5/61 7α

10 Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.—Ιωάν. 4:34. Σ 1/6/61 11, 13α

11 Σεις δε, ιερείς του Ιεχωβά θέλετε ονομάζεσθαι· Λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει.—Ησ. 61:6, ΜΝΚ. Σ 15/6/61 19α

12 Η φωνή των πτερύγων αυτών ήτο ως φωνή αμαξών ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον.—Αποκάλ. 9:9. Σ 1/4/62 3

13 Γέμισον τα πρόσωπα αυτών από ατιμίας, και θέλουσι ζητήσει το όνομά σου, ω Ιεχωβά. Ας καταισχυνθώσι, και ας ταραχθώσι διαπαντός· . . . και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.—Ψαλμ. 83:16-18, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 3α

14 Ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι.—Εβρ. 5:12. Σ 15/3/62 24α

15 Του Ιεχωβά είναι η μάχη.—1 Σαμ. 17:47, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 7-10

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στο ευαγγέλιο κατά Ματθαίον και στο κεφάλαιο 24 αναγράφεται η απάντησις, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς στην ερώτησι που του έθεσαν οι μαθηταί του: «Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Είναι πραγματικά ζωτικής σπουδαιότητος να πληροφορηθούν οι άνθρωποι την απαίτησι, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς, και να μάθουν ότι η γενεά μας παρίσταται μάρτυς της εκπληρώσεως των λόγων του, που συνθέτουν την πειστική απόδειξι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εγγύς, επί θύραις. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ασχολούνται στο έργον της γνωστοποιήσεως του χαρμοσύνου αυτού αγγέλματος περί της Βασιλείας του Θεού και παρουσιάζουν τώρα στους ανθρώπους καλής θελήσεως το 400 σελίδων βιβλίο τους Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων που φέρει τον επίκαιρο τίτλο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» αντί δρχ. 10. Προμηθευθήτε τα δύο αυτά πολύτιμα Γραφικά βοηθήματα και λάβετε και σεις μέρος στη Χριστιανική αυτή διακονία. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες,

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

16 Σεπτεμβρίου: Επίσκοποι της Ζωής, §1-21. Σελ. 457.

23 Σεπτεμβρίου: Επίσκοποι της Ζωής, § 22-24, και Επίσκοποι, Κάμετε τη Διακονία Σας Πλήρη. Σελ. 462.

Σε Ποιόν Μπορούμε να Εμπιστευώμεθα;

ΟΛΟ το χρήμα, που χάνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο με διαρρήξεις, ληστείες και κλοπές, δεν εξισώνεται με τα όσα κλέπτουν οι ανέντιμοι έμποροι από το κοινόν με την ελλιπή ζύγισι, δολία μέτρησι ή ανειλικρινή συναλλαγή. Είτε κρέας αγοράζετε, είτε τυποποιημένα είδη, είτε καύσιμα, βενζίνη ή οποιαδήποτε άλλα προϊόντα, το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε είναι πού μπορείτε να βρήτε έναν έμπορο, στον οποίον μπορείτε να εμπιστευθήτε. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζετε, όταν απαιτούνται επισκευές στο σπίτι σας, στο αυτοκίνητό σας, στο ραδιόφωνο σας ή στη συσκευή σας τηλεοράσεως. Πού μπορείτε να βρήτε έναν επιδιορθωτή, που να μην επιχειρήση να σας απατήση χρησιμοποιώντας κατώτερα υλικά, χρεώνοντας σας για εργασία που δεν έκαμε πραγματικά, προσθέτοντας πράγματα που δεν τα χρειάζεσθε, και λοιπά; Το να μη γνωρίζετε σε ποιόν μπορείτε να εμπιστευθήτε δημιουργεί ένα απατηλό αίσθημα, που δεν συντελεί σε ήρεμη ζωή. Αλλά τι γίνεται μ’ εσάς; Μπορούν οι άλλοι να σας εμπιστευθούν;

Εκείνο που επιθυμείτε στις σχέσεις σας με τους άλλους είναι τα όσα σεις πρέπει να κάνετε όταν αυτοί συναλλάσσωνται μ’ εσάς. Αυτή ήταν η αρχή που ετέθη από τον Ιησούν Χριστό, όταν είπε: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» (Ματθ. 7:12) Η αναξιοπιστία μερικών ανθρώπων στην κοινότητά σας δεν αποτελεί λόγον για να εγκαταλείψετε την ωραία αυτή αρχή. Πρέπει αυτή να διέπη τις πράξεις σας άσχετα με το τι πράττουν οι άλλοι. Το να εφαρμόζετε σεις αυτή την αρχή ενθαρρύνει τους άλλους να πράττουν το ίδιο κι έτσι οι ενέργειές σας συμβάλλουν στον ηθικό τόνο της κοινότητος.

Αν αποκτήσετε μια σταθερή καλή φήμη λόγω αξιοπιστίας, οι άνθρωποι θ’ αναζητούν εσάς για να συναλλάσσωνται μαζί σας. Αυτοί προτιμούν, όσο και σεις, να συναλλάσσωνται μ’ έναν έμπορο ή έναν επιδιορθωτή, στον οποίον μπορούν να εμπιστευθούν. Αν είσθε ένας υπάλληλος, ο εργοδότης σας είναι πιο πιθανό να σας δώση μεγαλύτερη ευθύνη, αν γνωρίζη ότι είσθε αξιόπιστος. Όταν αυτός απουσιάζη, ο νους του είναι αναπαυμένος, διότι ξέρει ότι σεις θα φροντίσετε έντιμα για τα εμπορικά του συμφέροντα. Γνωρίζει, επίσης, ότι θα του δώσετε πλήρες μέτρον εργασίας για τον μισθό που σας πληρώνει. Η αξιοπιστία αυτή αναζητείται από τους εμπορευομένους, που δυσκολεύονται να εύρουν υπαλλήλους στους οποίους να μπορούν να εμπιστευθούν.

Από εμπορική άποψι είναι προσοδοφόρο το να είναι κανείς αξιόπιστος, αλλ’ αυτό δεν πρέπει να είναι το κίνητρό σας. Πρέπει να είναι πολύ βαθύτερο απ’ αυτό. Πρέπει να προέρχεται από καλές αρχές, που κατευθύνουν τη ζωή σας, διέποντας τις αποφάσεις σας και τις πράξεις σας οπουδήποτε μπορεί να είσθε. Οι καλές αρχές πρέπει ν’ αποτελούν μέρος του εαυτού σας και όχι όπως ένα σακκάκι, που το φοράτε όταν πηγαίνετε να εργασθήτε και το βγάζετε όταν φθάνετε στο σπίτι σας. Εξαιτίας των αρχών αυτών ο αξιόπιστος άνθρωπος μπορεί να τύχη εμπιστοσύνης από τον εργοδότη του, από τους φίλους του, από τους γείτονας του, ναι, κι από τη σύζυγό του.

Εκείνος, που είναι ένοχος συζυγικής απιστίας, αποκαλύπτει έλλειψι καλών αρχών στον χαρακτήρα του, η οποία έλλειψις ρίχνει μια καταδικαστική σκιά στην εξωτερική του εμφάνισι ως ανθρώπου ακεραιότητος. Δεν αγαπά την ειλικρίνεια και τη δικαιοσύνη. Ένας αληθινά αξιόπιστος άνθρωπος μπορεί να τυγχάνη εμπιστοσύνης από τη σύζυγό του πάντοτε. Αυτή γνωρίζει τις καλές αρχές, με τις οποίες αυτός ζη και πόσο σταθερά οι αρχές αυτές αποτελούν μέρος του. Η εμπιστοσύνη αυτή συντείνει απείρως σε μια ευτυχή συζυγική σχέσι, αλλά πώς μπορεί η ευτυχία να είναι παρούσα εκεί όπου η εμπιστοσύνη απουσιάζει; Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος, στον οποίον μπορεί να στηριχθή εμπιστοσύνη διότι ζη σύμφωνα με τις ορθές αρχές, ωφελείται στον γάμο του καθώς και στην εργασία του.

Όταν άπαξ ένας άνθρωπος δεν φανή άξιος της εμπιστοσύνης που του εδείχθη, είτε από τη σύζυγό του είτε από άλλους, αντιμετωπίζει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργον για να την επανακτήση. Οσοδήποτε μετανοιωμένος κι αν μπορή να είναι, μια αμφιβολία είναι βέβαιο ότι θα παραμείνη στη διάνοια εκείνων, των οποίων επρόδωσε την εμπιστοσύνη. Η επάνοδος στην πλήρη εμπιστοσύνη των απαιτεί πολύν χρόνο και είναι δύσκολη. Ένας άνθρωπος βρίσκεται πάντοτε σε πολύ καλύτερη θέσι, αν εμμένη συνεχώς σε καλές αρχές μάλλον παρά αν τις εγκαταλείψη χάριν των στιγμιαίων «ωφελειών» της απιστίας. Αλλά πού μπορεί να εύρη τις αρχές αυτές;

Η καλύτερη πηγή για καλές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ζη κανείς, είναι η Αγία Γραφή. Οι ωραίες αρχές και οι σοφές εντολές της μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στον δρόμο που είναι ο καλύτερος γι’ αυτόν, σ’ ένα δρόμο που διατηρεί γι’ αυτόν ειρήνη νοός και τον σεβασμό των άλλων. Τι καλύτερη αρχή υπάρχει για καλές ανθρώπινες σχέσεις από εκείνη που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 22:39, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν»; Με τέτοια αγάπη θα μπορούσατε ποτέ ν’ απατήσετε τον πλησίον σας μη δίνοντας του πλήρες μέτρον έναντι του χρήματος του; Θα μπορούσατε να κλέψετε από τον εργοδότη σας; Θα μπορούσατε να ψευσθήτε για κάτι που επιδιορθώσατε ή κάτι που πουλάτε; Θα μπορούσατε να κάμετε οτιδήποτε από όσα στιγματίζουν ένα άτομον ως αναξιόπιστο; Τέτοιες πράξεις δεν θ’ αποτελούσαν εκδήλωσι αγάπης.

Το άτομο, που έχει βαθύ σεβασμό στον λόγο του Θεού και ζωηρή επιθυμία να κάνη ό,τι είναι ορθόν στους οφθαλμούς Του, δεν θα προσπαθήση να παραβιάση τις Γραφικές αρχές, μεταπειθόμενος από ανεντίμους συνεργάτας του ή πιεζόμενος από την ανήθικη τακτική που οι άλλοι ακολουθούν στις εργασίες των. Πώς μπορεί να το κάμη αυτό, όταν οι αρχές αυτές καθωρίσθησαν από τον Θεό; Το να έλθη σε αντίθεσι μ’ αυτές σημαίνει ότι εναντιώνεται στον Θεό, κι ένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν θα υπεστήριζε ποτέ ένα τέτοιο πράγμα. Έχετε σεις την ίδια σταθερή πεποίθησι, που να σας υποκινή να κάνετε ό,τι είναι ορθόν; Έχετε την ίδια ζωηρή επιθυμία να δείξετε αγάπη στον πλησίον σας, ή σε άλλους; Έχετε την ίδια απόφασι να είσθε αξιόπιστοι σε όλα όσα κάνετε; Το να έχετε την ωραία αυτή διανοητική διάθεσι είναι προς όφελός σας. Φαντασθήτε σε τι διαφορετική κοινότητα θα μπορούσατε να ζήτε αν ο καθένας μέσα σ’ αυτή ζούσε σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές!

Οι αρχές και οι εντολές της Γραφής, που διέπουν την ανθρώπινη διαγωγή, παρέχουν τη βάσι για μια κοινωνία αξιοπίστων ανθρώπων, μια κοινωνία στην οποίαν οι πόρτες δεν θα εχρειάζοντο να κλειδώνωνται, ούτε τα τιμαλφή να φυλάσσωνται σε ασφαλές μέρος, μια κοινωνία στην οποία ο καθένας θα έκανε, όπως παραγγέλλεται στην επιστολή προς Εφεσίους 4:25: «Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού». Ότι είναι δυνατόν να υπάρξη μια τέτοια κοινωνία αποδεικνύεται από τη γενική διαγωγή της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Υψίστου Θεού έχουν κάμει τις αρχές και τις εντολές του οδηγό της ζωής των.

Αν δεν έχετε επιτρέψει ως τώρα στις Γραφικές αρχές να κατευθύνουν τη ζωή σας, τότε κάμετε όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας». (Ρωμ. 12:2) Ο λόγος του Θεού ας κοθορίζη τους ηθικούς κανόνες σας, και κατόπιν μην παρεκκλίνετε απ’ αυτούς. Όπως θέλετε να είναι οι άνθρωποι ειλικρινείς και αξιόπιστοι σ’ εσάς, έτσι και σεις να είσθε σ’ αυτούς.

Η Σοφία του Θεού

Μια σειρά ερωτημάτων που έθεσε ο Παντοδύναμος Θεός στον Ιώβ μπορεί να μας οδηγήση στην οδόν της αληθινής σοφίας.

ΑΠΕΡΑΝΤΗ είναι η σοφία του Θεού! Και είναι μεγάλη η δύναμις Εκείνου ο οποίος μπορεί να κάμη οτιδήποτε και έχει κάμει τα πάντα. Ναι, τα δημιουργήματά του στον ουρανό και στη γη μαρτυρούν για την κυριαρχία του και την ακαταμέτρητη σοφία του. Η σοφία του έκδηλη στη φύσι, άψυχη και έμψυχη, μας εγείρει στο να τον λατρεύωμε και να τον δοξάζωμε, τηρώντας μας έτσι ταπεινούς. Αυτός ερωτά τον άνθρωπο στη γη:

«Δύνασαι να δέσμευσης τας γλυκείας επιρροάς της Πλειάδος, ή να λύσης τα δεσμά του Ωρίωνος; Δύνασαι να εκβάλης τα Ζώδια εις τον καιρόν αυτών; ή δύνασαι να οδηγήσης τον Αρκτούρον μετά των υιών αυτού; Γνωρίζεις τους νόμους του ουρανού; δύνασαι να διάταξης τας επιρροάς αυτού επί την γην;»—Ιώβ 38:31-33.

Ο Παντοδύναμος Θεός ήγειρε αυτά τα ερωτήματα για να δείξη τη μικρότητα του ανθρώπου, και σε σοφία και σε δύναμι, όταν συγκρίνεται με τον Δημιουργόν του. Μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξη τους πολλούς ουρανίους αστερισμούς, στους οποίους αντανακλάται η σοφία του Θεού; «Υπάρχουν 88 γνωστοί αστερισμοί στους ουρανούς τώρα», λέγει ο Τζέιμς Σ. Πίκερινγκ στο βιβλίο του Απάντησις σε 1001 Αστρονομικά Ερωτήματα. «Οι αστερισμοί πρέπει να εξετάζωνται με το ίδιο φως όπως και οι γεωγραφικές οντότητες. Καθορίζουν ειδικές περιφέρειες στην ουράνια σφαίρα, και είναι οι διευθύνσεις όλων των άστρων και άλλων σωμάτων που μένουν μονίμως μέσα στα όριά των και των πλανητών, κομητών, μετεωριτών, του Ηλίου, της Σελήνης και άλλων προσκαίρων επισκεπτών των περιφερειών των. Οι αστερισμοί είναι απέραντοι σε βάθος.»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

Δεν γνωρίζομε για ποιον από τους ισχυρούς αστερισμούς ή συγκροτήματα αστέρων ομιλεί ο Ύψιστος Θεός σ’ εκείνα τα ερωτήματα προς τον Ιώβ. Πολλοί νομίζουν ότι νοείται ο Ωρίων με τον όρον αστερισμός Κεσίλ, και ότι ο αστερισμός Κιμάχ είναι οι Πλειάδες και ότι ο αστερισμός Ας είναι η Μεγάλη Άρκτος, Μερικοί αστερισμοί, όπως οι πλειάδες και ο Ωρίων, αποτελούνται από άστρα που δίνουν την εμφάνισι ότι συγκρατούνται με αλυσίδες και σχοινιά· η ιδέα, λοιπόν, είναι: Μπορεί ο άνθρωπος να λύση τα δεσμά ενός συγκροτήματος αστέρων έτσι ώστε να κινούνται χωριστά και να μη φαίνωνται πια σαν ένας παγίου σχήματος αστερισμός; Μπορεί ο άνθρωπος να μετακινήση τα ισχυρά αυτά άστρα από τις θέσεις, που προσδιόρισε ο Θεός γι’ αυτά με τη σοφία του; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να θέση σε τάξι το σύμπλεγμα Κιμάχ, ούτε να μεταθέση τα δεσμά του αστερισμού Κεσίλ. Μπορεί απλώς να βλέπη τη δύναμι και τη σοφία του Θεού.

Η θαυμάσια τάξις, που είναι καταφανής σε ολόκληρη την ουράνια σφαίρα, οφείλεται στα προστάγματα που έδωσε ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος, Ιεχωβά Θεός. Ο Θεός είναι Εκείνος που μπορεί να φέρη τον αστερισμό Μαζαρώθ στον ωρισμένο του καιρό. Ο Ιεχωβά λέγει για όλες τις ουράνιες δυνάμεις: «Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν». (Ησ. 40:26) Ο Θεός, που μπορεί να ονομάση όλα τ’ αστέρια με τ’ όνομά τους, είναι Εκείνος, που τα καλεί να εξέλθουν στις ωρισμένες τους εποχές δεν πρόκειται, όμως, εδώ για έναν ανθρώπινο τομέα. Ο Θεός μπορεί ακόμη να εξαγάγη τ’ άστρα σε μάχη, όπως έκαμε στις μέρες της Δεβόρρας και του Βαράκ: «Εκ του ουρανού επολέμησαν, οι αστέρες εκ της πορείας αυτών επολέμησαν εναντίον του Σισάρα». Είναι πέραν από τη δύναμι του ανθρώπου το να διατάσση τις κινήσεις των αστέρων, ούτε έχει ανατεθή στον άνθρωπο η καθοδήγησις αυτών.—Κριτ. 5:20.

Ακόμη κι αν ο σύγχρονος άνθρωπος απέκτησε λίγη γνώσι για τους «νόμους των ουρανών», μήπως μπορεί να θέση την εξουσία του στη γη; Οι νόμοι της φύσεως είναι οι σκέψεις του Θεού. Με τη σοφία του εθέσπισε αυτούς τους νόμους που κατευθύνουν τα ουράνια σώματα. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι τα ουράνια σώματα ασκούν μια ελεγκτική επιρροή στον καιρό μας, στις παλίρροιες και στην ατμόσφαιρα, αλλά πόσο ανίσχυρος είναι στην άσκησι οποιασδήποτε εξουσίας! Τα ουράνια σώματα, όπως είναι ο ήλιος μας, ασκούν εξουσία με ασυνήθεις τρόπους, όπως λέγει το βιβλίο Η Καταπληκτική Μας Ατμόσφαιρα:

«Τα μελανά στίγματα του ηλίου, τα οποία εμείς αποκαλούμε κηλίδες του ηλίου, πιστεύεται ότι είναι περιφέρειες εντατικής δράσεως. Μεγάλες δονήσεις ατομικών αναστατώσεων αναβράζουν από το εσωτερικόν του ηλίου. Οι ηλιακές αυτές εκρήξεις συνοδεύονται από πελώριες εκλάμψεις, που, όπως φαίνεται, εκπέμπονται από την επιφάνεια του ηλίου στο διάστημα. Με τις εκλάμψεις αυτές συνδέονται και ρεύματα από ηλεκτροφόρτιστα ατομικά σωματίδια, που εκβάλλονται απ’ τον ήλιο σαν νερό από υδροσωλήνα. . . . Όταν οι ηλιακές κηλίδες είναι σε ενέργεια, τότε ο γήινος μαγνητισμός διαταράσσεται. Οι μαγνητικές βελόνες παρεκτρέπονται, η δε γη ενεργεί σαν να ήταν ένας μαγνήτης επηρεασμένος από τρομερά ηλεκτρικά ρεύματα διερχόμενα κοντά σ’ αυτήν. Ευθύς μόλις γίνη ορατή μια έκλαμψις ηλιακής κηλίδος, επέρχεται μια ανωμαλία στις ραδιεπικοινωνίες σε όλη την ηλιοφώτιστη έκτασι της γης. Και μετά από μια μέρα επέρχεται η μαγνητική θύελλα, το σέλας, και άλλη αναταραχή στις ραδιεπικοινωνίες, λιγώτερο σοβαρή από την πρώτη αλλά με επήρεια σ’ όλο τον κόσμο. Τα ηλεκτρικά ρεύματα, που βρίσκονται στον φλοιό της γης, μπορούν να είναι αρκετά ισχυρά για ν’ ανατρέψουν ακόμη και τις τηλεφωνικές συγκοινωνίες.»

ΣΟΦΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Αν ο άνθρωπος δεν μπορή να ελέγξη τους νόμους των ουρανών και ν’ ασκήση εξουσία στα ουράνια σώματα, τι γίνεται με τα όσα βρίσκονται πλησιέστερα στη γη—τα σύννεφα; Ο Θεός ερωτά: «Δύνασαι να υψώσης την φωνήν σου εις τα νέφη, δια να σε σκεπάση αφθονία υδάτων; Δύνασαι να αποστείλης αστραπάς, ώστε να εξέλθωσι, και να είπωσι προς σε, Ιδού, ημείς; Τις έβαλε σοφίαν εντός του ανθρώπου; ή τις έδωκε σύνεσιν εις την καρδίαν αυτού; Τις δύναται να αριθμήση τα νέφη δια σοφίας; ή τις δύναται να κενόνη τα δοχεία του ουρανού, δια να χωνευθή το χώμα εις σύμπηξιν, και οι βώλοι να συγκολλώνται;»—Ιώβ 38:34-38.

Ποιος είν’ εκείνος, που μπορεί να υψώση τη φωνή του στο σύννεφο, ώστε ν’ απολύση αφθονία βροχής; Όχι ο Ιώβ. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διατάξη ένα σύννεφο να εμφανισθή υπεράνω αυτού και κατόπι να το προστάξη ν’ απολύση το νερό του. Η ενέργεια της απολύσεως του ύδατος ενός νέφους δείχνει μεγάλη σοφία. Η έρευνα στη σχετική με τα νέφη φυσική έχει κάμει μεγάλη πρόοδο, αλλ’ ό,τι έχομε ήδη μάθει είναι ότι πρόκειται για ένα από τα πολλά σύνθετα ουράνια φαινόμενα. Πολλοί παράγοντες εμπερικλείονται στην ενέργεια της βροχής, για τους οποίους ο άνθρωπος πολύ λίγα γνωρίζει. Το σύγγραμμα υπό τον τίτλον Ο Κόσμος στον Οποίον Ζούμε λέγει:

«Οι ενέργειες, με τις οποίες ένα νέφος παρασκευάζει βροχήν, παραμένουν σκοτεινές· φαίνεται ότι μπορεί να λειτουργούν διάφοροι μηχανισμοί, οι οποίοι ποικίλλουν ανάλογα με τη θερμοκρασία του νέφους. Στα ψυχρά ανώτερα στρώματα των υψηλών νεφών πιστεύεται ότι ο υδρατμός πήγνυται σε μικροσκοπικά επιπλέοντα παγοκρύσταλλα, που αυξάνουν συνεχώς ώσπου ν’ αποκτήσουν αρκετό βάρος για να πέσουν. Όταν φθάσουν σε θερμότερα επίπεδα, τήκονται και κατέρχονται ως βροχή. Στα χαμηλότερα επίπεδα οι σταγόνες βροχής, με απλή συνένωσί τους με μικρότατα σταγονίδια, σχηματίζουν μεγάλες σταγόνες. Φαίνεται, όμως, πως απαιτούνται κι άλλα. Μια θεωρία απαιτεί την παρουσία μικροσκοπικών πυρήνων, σε μορφή μορίων κόνεως ή άλατος, στους οποίους ο υδρατμός μπορεί να συμπυκνωθή για να σχηματίση τα σταγονίδια των νεφών. Μια άλλη θεωρία ισχυρίζεται ότι ο ηλεκτρισμός παίζει ζωτικό ρόλο στον σχηματισμό της βροχής».

Σοφία στα στρώματα των νεφών πράγματι! Και ποιος έχει τη σοφία ν’ αριθμήση ακριβώς τ’ αναρίθμητα σύννεφα; Εκείνος για τον οποίον λέγεται: «Αριθμεί τα πλήθη των άστρων», ο μέγας Ποιητής νεφών και βροχής, ο Ιεχωβά. (Ψαλμ. 147:4) Ο Ιεχωβά, η Πηγή πάσης σοφίας, καθορίζει τον αριθμό των νεφών και τον καιρό της εκχύσεως του περιεχομένου των στη γη.

Ο Θεός παρομοιάζει τα βροχοφόρα νέφη με ουράνιες υδρίες, και μπορεί να τις θίξη κατά την ευαρέσκειά του. Όταν δε τα νέφη χύσουν βροχή με αφθονία, έτσι ώστε το χώμα να γίνη βάλτος και οι βώλοι της γης να συσφιγχθούν, ποιος μπορεί να πωματίση τις υδρίες εκείνες του ουρανού και να παρεμποδίση την περαιτέρω βροχόπτωσι; Ο Ιεχωβά μπορεί να σταματήση τη βροχή όσο και να την παραγάγη. Ο προφήτης Ηλίας προσηυχήθη στον Θεό να σταματήση τη βροχή: «Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος ομοιοπαθής με ημάς, και προσηυχήθη ενθέρμως να μη βρέξη· και δεν έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας έξ· και πάλιν προσηυχήθη, και ο ουρανός έδωκε βροχήν, και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής.» (Ιάκ. 5:17, 18) Όσοι έχουν αληθινή σοφία αναλαμβάνουν τους λόγους του Ιερεμία: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; ή οι ουρανοί δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι αν αυτός ο δοτήρ, Ιεχωβά Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.»—Ιερεμ. 14:22, ΜΝΚ.

Με τη βροχή και τα σύννεφα συχνά υπάρχει αστραπή. Μπορεί κανένας άνθρωπος να δώση ζωή στις αστραπές, ώστε να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του; Ο άνθρωπος μπορεί να χειρίζεται ηλεκτρικές δυνάμεις, αλλά τις αστραπές ποιος μπορεί να τις στείλη και ποιος μπορεί να τις ελέγξη; Στα λόγια του Θεού προς τον Ιώβ οι αστραπές παριστάνονται ως ν’ αναφέρουν στον Θεό την εκπλήρωσι του έργου των: «Ιδού, ημείς!» Θα μπορούσε ο Ιώβ να κάμη τις αστραπές να πράξουν τούτο γι’ αυτόν; Μια από τις καθορισμένες ενέργειες της αστραπής είναι να λιπαίνη τη γη ηλεκτρικώς. «Η αστραπή είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο παραγωγός αζωτούχων συνθεμάτων», έλεγε το περιοδικά Σάιενς Ντάιτζεστ του Ιουλίου 1956. «Σε πολύ διαλελυμένες μορφές, τα συνθέματα αυτά πέφτουν στη γη με τη βροχή. . . . θεωρείται μάλιστα πιθανόν ότι χωρίς αστραπή, κατ’ ουσίαν όλη η φυτική ζωή της γης θα μπορούσε πραγματικά να μαραθή και να πεθάνη». Τι σοφία στην αστραπή! «Η επιστημονική μελέτη της αστραπής συνεχίζετο επί δύο εκατονταετηρίδες και πλέον», αναφέρει το σύγγραμμα Η Καταπληκτική Μας Ατμόσφαιρα. «Μολονότι η αστραπή ανεγνωρίζετο επί τόσον καιρό ως ένα μαμούθ ηλεκτρικής λάμψεως, η αιτία και οι λεπτομέρειες των εκδηλώσεών της παρέμειναν μυστήρια ως τον σημερινό καιρό.»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΖΩΙΚΗ ΚΤΙΣΙ

Ο Ιεχωβά τώρα λαμβάνει παραδείγματα της σοφίας του από τη ζωική κτίσι, που εξεικονίζουν τα διάφορα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες με τα οποία έχουν προικισθή τα ζώντα κτίσματα. Ο Ιεχωβά ερωτά: «Θέλεις κυνηγήσει θήραμα δια τον λέοντα; ή χορτάσει την όρεξιν των σκύμνων, όταν κοίτωνται εν τοις σπηλαίοις, και κάθηνται εις τους κρυπτήρας δια να ενεδρεύωσι; Τις ετοιμάζει εις τον κόρακα την τροφήν αυτού, όταν οι νεοσσοί αυτού κράζωσι προς τον Θεόν, περιπλανώμενοι δι’ έλλειψιν τροφής;»—Ιώβ 38:39-41.

Όλη η ζωική κτίσις δείχνει το απαράμιλλον έργον των χειρών του Θεού και τη στοργική πρόνοιά του πέρα από την ανθρώπινη αντίληψι. Προτού ακόμη δημιουργηθή ο άνθρωπος και του δοθή εξουσία στα ψάρια και στα πτηνά και στα θηρία και στα ερπετά, ο Θεός προνοούσε γι’ αυτά τα κτίσματα, για τον λέοντα καθώς και για τον κόρακα. Ο Θεός ρωτά τον Ιώβ αν θ’ ανελάμβανε να προμηθεύη τροφή στους λέοντας. Μήπως δεν ήταν αυτό πέρα από τη δύναμί του; Οι λέοντες μπορούν μόνοι να μετακινηθούν. «Οι σκύμνοι βρυχώνται δια να αρπάσωσι, και να ζητήσωσι παρά του Θεού την τροφήν αυτών».—Ψαλμ. 104:21.

Η φροντίς του Θεού δεν τελειώνει με τον ευγενή λέοντα· εκτείνεται ακόμη και στον κόρακα, μολονότι ήταν ακάθαρτος κατά τον Μωσαϊκό νόμο. (Δευτ. 14:11-14) Ο κόραξ ήταν το πρώτο πλάσμα που βγήκε απ’ την κιβωτό και παρέμεινε έξω κι ενεπιστεύθη στον Ιεχωβά Θεό να προνοήση γι’ αυτόν στη γη που εκαθαρίσθη με τον παγκόσμιο Κατακλυσμό. (Γεν. 8:6, 7) Όχι μόνο η κατοικία του κόρακος είναι σ’ ερημικούς τόπους, αλλά και η τροφή του σπανίζει και πρέπει ν’ αναζητηθή σε ευρεία έκτασι της υπαίθρου χώρας, όπως καταφαίνεται από τη συνήθειά του να πετά αδιάκοπα εδώ κι εκεί σε αναζήτησι τροφής. Λαμβάνουν την τροφή των από τον Θεό. Ο ίδιος ο Υιός του Θεού είπε: «Παρατηρήσατε τους κόρακας, ότι δεν σπείρουσιν, ουδέ θερίζουσιν· οίτινες δεν έχουσι ταμείον, ουδέ αποθήκην, και ο Θεός τρέφει αυτούς· πόσω μάλλον σεις διαφέρετε των πτηνών;» (Λουκ. 12:24) Αφού ο Θεός προνοεί για τον ακάθαρτο κόρακα, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν θα λησμονήση ούτε θα εγκαταλείψη εκείνους που θέτουν την εμπιστοσύνη των σ’ αυτόν.

Ο Θεός προνοεί για τα άγρια ζώα στην εποχή της μεγάλης των ανάγκης. Το ένστικτο των προέρχεται απ’ ευθείας από τον Θεό και τα οδηγεί για να βοηθηθούν όταν γεννούν. Ο Θεός, λοιπόν, ερωτά τον Ιώβ: «Γνωρίζεις τον καιρόν του τοκετού των αγρίων αιγών του βράχου; δύνασαι να σημειώσης πότε γεννώσιν αι έλαφοι; Δύνασαι να αριθμήσης τους μήνας τους οποίους πληρούσιν; ή γνωρίζεις τον καιρόν του τοκετού αυτών; Αυταί συγκάμπτονται, γεννώσι τα παιδία αυτών, ελευθερόνονται από των ωδίνων αυτών. Τα τέκνα αυτών ενδυναμούνται, αυξάνουσιν εν τη πεδιάδι· εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι πλέον εις αυτάς.»—Ιώβ 39:1-4.

Μπορεί κανένας άνθρωπος να τηρήση ακριβές βιβλίο όλων αυτών των γεγονότων και ν’ ασκήση μια τέτοια προνοητική φροντίδα γι’ αυτά τα πλάσματα, τους αιγάγρους και τα ελάφια, ώστε να τα προφυλάσση από κινδύνους στη διάρκεια του τοκετού των; Οι αίγαγροι και τα ελάφια συνεχίζονται από αιώνα σε αιώνα, αλλ’ όχι με τη φροντίδα του ανθρώπου. Ακόμη και αν εγνώριζε ο άνθρωπος πότε πρόκειται να γεννήσουν, θα μπορούσε να τα περιποιηθή, όπως μπορεί να περιποιήται τα κατοικίδια ζώα;

Ο άνθρωπος δυσκολεύεται και να πλησιάση ακόμη τους αιγάγρους, να τους παρατηρήση στην άγρια κατάστασί τους. «Τα όρη τα υψηλά», έγραψε ο ψαλμωδός, «είναι δια τας δορκάδας». (Ψαλμ. 104:18) Κάποτε ο Σαούλ κυνηγούσε τον Δαβίδ «επί τους βράχους των αγρίων αιγών». (1 Σαμ. 24:3) Οι ερημικοί βράχοι πάνω από τη Νεκρά θάλασσα στην έρημο Εν-γαδδί πρέπει να ήσαν ειδικές σπηλιές για αιγάγρους. Αλλ’ οπουδήποτε κι αν ζουν, ο άνθρωπος δεν μπορεί εύκολα να τους πλησιάση. Όπως έγραψε ο Ελβετός περιηγητής Γιόχαν Μπούρκχαρντ στο βιβλίο του Ταξίδια στη Συρία:

«Καθόσον πλησιάζαμε στην κορφή του όρους [Αγίας Αικατερίνης, παράπλευρα στο Όρος Σινά], είδαμε σε απόστασι ένα μικρό κοπάδι από αιγάγρους που έβοσκαν ανάμεσα στους βράχους. Ένας από τους Άραβες μας μάς άφησε, κι από μια περιφερική οδό μεγάλου κύκλου προσεπάθησε να φθάση στο υπήνεμο μέρος των και αρκετά κοντά για να τους πυροβολήση· μας διέταξε να παραμείνωμε παρατηρώντας τους μόνο και να καθήσωμε κάτω για να μην τους εκφοβίσωμε. Είχε φθάσει σχεδόν σ’ ένα ευνοϊκό σημείο πίσω από ένα βράχο, οπότε οι αίγαγροι ξαφνικά άρχισαν να τρέχουν. Δεν ήταν δυνατόν να είχαν ιδεί τον Άραβα· αλλ’ ο άνεμος άλλαξε, κι έτσι τον αντελήφθησαν με την όσφρησί τους.»

Ακριβώς όπως οι αίγαγροι πηγαίνουν χωρίς άνθρωπο, έτσι και τα ελάφια, τα θηλυκά ζαρκάδια. Με Θεόδοτο ένστικτο, όταν η ελαφίνα γνωρίζη ότι πρόκειται να γεννήση, απομονώνεται στο δάσος και κρύβει το νεογνό της και το περιποιείται. Τα νεογνά της γρήγορα «ενδυναμούνται» και «εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι». Μετακινούνται μόνα των, και τυγχάνουν της φροντίδος του Θεού.

Οι ερωτήσεις του Ιεχωβά προς τον Ιώβ πρέπει να μας υποκινούν να τον λατρεύωμε, να εμπιστευώμεθα σ’ αυτόν και να μελετούμε, όχι μόνο το Βιβλίον της φύσεως, αλλά και τον γραπτό λόγο του, το Βιβλίον της ζωοπαρόχου σοφίας. Τότε η ευγνωμοσύνη μας για την αγαθότητα του θ’ αυξηθή: «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά, ευχαριστούντες· . . . τον σκεπάζοντα τον ουρανόν με νεφέλας· τον ετοιμάζοντα βροχήν δια την γην· τον αναδιδόντα χόρτον επί των ορέων· τον διδόντα εις τα κτήνη την τροφήν αυτών, και εις τους νεοσσούς των κοράκων, οίτινες κράζουσι προς αυτόν.» «Αγαθός ο Ιεχωβά προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού».—Ψαλμ. 147:7-9· 145:9, ΜΝΚ.

Το Βιβλίο του Μορμόνου Παραβαλλόμενο με τη Βίβλο

ΣΤΑ μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας, το Βιβλίο του Μορμόνου είναι ο λόγος του Θεού και θεωρείται ότι είναι σε πλήρη αρμονία με την Αγία Γραφή. Η άποψίς των εδηλώθη συνοπτικά από τον Μπρίγκαμ Γιώγκ στη Τζόρναλ οφ Ντισκόρσες της 13ης Ιουλίου 1862: «Το Βιβλίο του Μορμόνου σε καμμιά περίπτωσι δεν αντιφάσκει στη Γραφή. Έχει πολλές λέξεις όμοιες με της Γραφής, και ως σύνολον αποτελεί μια ισχυρή μαρτυρία για τη Γραφή.» Οι Μορμόνοι, με τη στερρή αυτή πεποίθησι στο Βιβλίο του Μορμόνου, δεν πρέπει να έχουν αντίρρησι, όταν οι άλλοι παραβάλλουν το βιβλίο των με την Αγία Γραφή. Η δημοσία εκπεφρασμένη πεποίθησίς των, ότι το βιβλίο των είναι αληθές, αποτελεί πρόσκλησι στους άλλους να κάμουν μια τέτοια σύγκρισι. Αλλ’ ας συγκρίνωμε πρώτα σύντομα το ιστορικό των δύο αυτών βιβλίων.

Η συγγραφή της Βίβλου έγινε σε χρονική περίοδο που υπερβαίνει τα 1600 χρόνια, μέγα δε μέρος της ιστορικής της αφηγήσεως επεβεβαιώθη από πολλά αρχαιολογικά ευρήματα καθώς και από κοσμικούς ιστορικούς διαφόρων εποχών. Χιλιάδες αντίγραφα της Βίβλου στις πρωτότυπες γλώσσες, που έχουν γίνει με το χέρι και χρονολογούνται από την εποχή σχεδόν των αποστόλων, υπάρχουν σήμερα. Αυτά είναι στη διάθεσι των λογίων όλων των γλωσσών για εξέτασι.

Το Βιβλίο του Μορμόνου ισχυρίζεται ότι καλύπτει περίοδο από το έτος 600 π.Χ. περίπου ως το 421 μ.Χ. περίπου. Ο Ιωσήφ Σμιθ ισχυρίσθη ότι το μετέφρασε από χρυσές πλάκες, τις οποίες βρήκε μέσα σε μια κρύπτη που του απεκάλυψε ένας άγγελος. Ο λόγος, για τον οποίον οι πλάκες ή αντίτυπα του κειμένου αυτών δεν διατίθενται για εξέτασι, εξηγείται με το ότι ο άγγελος απηγόρευσε στον Ιωσήφ Σμιθ να τις δείξη σε οποιονδήποτε εκτός απ’ εκείνους που ωρίσθησαν από τον άγγελο. Αφού έγινε το έργον της μεταφράσεως, ο άγγελος λέγεται ότι αφήρεσε τις πλάκες.

Το πλήθος των αρχαιολογικών στοιχείων και οι κοσμικές ιστορήσεις, που επιβεβαιώνουν την ακρίβεια της Βιβλικής ιστορίας, απουσιάζουν καταφανώς όσον αφορά το τμήμα που λέγεται ότι είναι ιστορικό αφήγημα στο Βιβλίο του Μορμόνου. Ούτε η βαθιά μυστικότης, που περιέβαλε τη συγγραφή του Βιβλίου του Μορμόνου, αποτελεί χαρακτηριστικόν της συντάξεως της Γραφής. Οι λίθινες πλάκες, πάνω στις οποίες ο Θεός έγραφε τον Νόμο, ούτε ελήφθησαν πίσω από κανέναν άγγελο, ούτε και στον Μωυσή απηγορεύθη να τις επιδείξη. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για τα άλλα συγγράμματα, που αποτελούν τη Γραφή. Αυτά επεδείχθησαν δημοσία, αντίγραφα δε αυτών διενεμήθησαν ευρύτατα.

ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ ΟΝ

Αν το Βιβλίο του Μορμόνου περιέχη τον λόγον του Θεού, οι δοξασίες του πρέπει να εναρμονίζωνται με την Αγία Γραφή. Ας ιδούμε αν είναι έτσι ως προς το τι λέγει περί του Θεού. Σχετικά με Αυτόν ο Μωσίας 3:15 λέγει: «Διότι ιδού, έρχεται ώρα, και δεν είναι πολύ μακράν, ότε με δύναμι, ο Παντοδύναμος Κύριος, ο οποίος βασιλεύει και ο οποίος είναι από όλη την αιωνιότητα σε όλη την αιωνιότητα, θέλει καταβή από τον ουρανό αναμέσον των τέκνων των ανθρώπων, και θέλει κατοικήσει σε μια χοϊκή σκηνή και θέλει προχωρήσει μεταξύ των ανθρώπων, απεργαζόμενος θαύματα μεγάλα». Ενταύθα βρίσκομε ν’ αντανακλάται η λαϊκή δοξασία περί τριάδος, των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου», τις οποίες εκκλησίες ο Ιωσήφ Σμιθ θεωρούσε ως πεπλανημένες.

Εξετάστε λίγα ακόμη παραδείγματα και παρατηρήστε πώς το Βιβλίο του Μορμόνου τολμηρά βεβαιώνει ότι ο Θεός κι ο Χριστός είναι ένας Θεός. Το Άλμα 11:38, 39 λέγει: «Τώρα ο Ζεεσρώμ λέγει πάλι σ’ αυτόν: Είναι ο Υιός του Θεού ο ίδιος ο Αιώνιος Πατήρ; Και ο Αμολέκ είπε σ’ αυτόν: Ναι, είναι ο ίδιος ο Αιώνιος Πατήρ του ουρανού και της γης». Ο Μορμόνος 7:7 ομιλεί περί ωδής αίνων «προς τον Πατέρα, και προς τον Υιόν, και προς το Άγιο Πνεύμα, που είναι ένας Θεός, σε μια κατάστασι ευτυχίας που δεν έχει τέλος.» Το Βιβλίο του Μορμόνου λέγει ότι ο Ιησούς Χριστός είπε καθαρά, στο 3 Νέφι 11:14, «Εγώ είμαι ο Θεός του Ισραήλ, και ο Θεός όλης της γης, και έχω φονευθή για τις αμαρτίες του κόσμου».

Πουθενά η Γραφή δεν κάνει τέτοιες τριαδικές δηλώσεις. Ποτέ ο Ιησούς Χριστός δεν ισχυρίσθη ότι είναι ο «Θεός πάσης της γης» ή ο «Θεός του Ισραήλ». Σ’ αυτό το σημείο το Βιβλίο του Μορμόνου αντιφάσκει προς την Αγία Γραφή. Η Γραφή, αντί να λέγη ότι ο Πατήρ και ο Υιός είναι ένας Θεός, αποκαλύπτει ότι ο Υιός είναι ένα κτίσμα, που υπήρξε η αρχή της κτίσεως του Δημιουργού και που υπόκειται στον Πατέρα, ακόμη και μετά την ανάληψί του στον ουρανό. Αυτό καταφαίνεται στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:28, «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι».

Ο Ιησούς Χριστός, αντί να ισχυρίζεται ότι είναι ο Θεός εν σαρκί, ετόνισε την εξάρτησί του από τον Πατέρα και την κατωτερότητα του σχετικά μ’ αυτόν, λέγοντας τα εξής: «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός».—Ιωάν. 5:30.

Συχνά το Εβραϊκό κείμενο της Βίβλου αναφέρεται στη μεγάλη πηγή της ζωής ως Ελοχίμ. Η περί τριάδος δοξασία δεν αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αυτή η λέξις απαντά στον γραμματικό τύπο του πληθυντικού. Εφαρμόζεται όχι μόνο στον αληθινό Θεό αλλά και στον ειδωλολατρικό θεό Δαγών, όπως αναφέρεται στους Κριτάς 16:23, 24. Το οριστικό άρθρο χα, όταν αναφέρεται στον Πατέρα, ο οποίος καθορίζεται στη Γραφή με το κύριον όνομα Ιεχωβά, συχνά χρησιμοποιείται πριν από τη λέξι Ελοχίμ. Αντί να δείξη πλειότητα θεών ή προσώπων σ’ ένα Θεό, σημαίνει τον πληθυντικό αριθμό της μεγαλειότητος ή εξοχότητος, όπως συμβαίνει με τη βασιλική έκφρασι «ημείς».

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Μερικά βιβλία μέσα στο Βιβλίο του Μορμόνου χρονολογούνται πριν από την έλευσι του Χριστού, αλλά μιλούν επανειλημμένως για τον Ιησού Χριστό, για την εξιλεωτική θυσία του, για την ανάστασί του, για το βάπτισμα του στο νερό, για το βάπτισμά του από το άγιο πνεύμα, για τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω του Χριστού και για την ανάγκη της ασκήσεως πίστεως σ’ αυτόν για σωτηρία. Αυτά τα πράγματα μνημονεύονται με τη μεγάλη συχνότητα, που χαρακτηρίζει τα φιλολογικά έργα, τα οποία έγιναν μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού. Τέτοιες δηλώσεις γι’ αυτόν γίνονται αναχρονισμοί με τη χρονική τοποθέτησι που τους δίδεται από το Βιβλίο του Μορμόνου. Αυτές, επειδή δεν είναι με χρονολογική τάξι, συγκρούονται με τη Γραφή, η οποία θέτει όμοιες δηλώσεις μετά Χριστόν, όχι πριν από την έλευσί του.

Όπως θ’ ανεμένετο, όταν γίνεται λόγος περί γεγονότων χωρίς χρονολογική τάξι, το Βιβλίο του Μορμόνου κατά περιστάσεις μεταπηδά και τ’ αναφέρει σε παρελθόντα χρόνο αντί σε μέλλοντα. Στο 2 Νέφι 31:6, 8 αυτό γίνεται. Αυτά τα εδάφια, μιλώντας για τον Ιησού Χριστό, λέγουν: «Τώρα, θα ήθελα να σας ρωτήσω, αγαπητοί μου αδελφοί, πού ο Αμνός του Θεού εξεπλήρωσε πάσαν δικαιοσύνην βαπτιζόμενος με νερό; Γι’ αυτό και μετά το βάπτισμα του με νερό το Άγιο Πνεύμα κατήλθε επάνω του με μορφή περιστεράς». Σ’ αυτά τα εδάφια ορίζεται χρονολογία μεταξύ του 559 π.Χ. και 545 π.Χ. Το ίδιο γίνεται και στο 2 Νέφι 33:6: «Αγάλλομαι στον Ιησούν μου, διότι ελύτρωσε την ψυχήν μου από τον άδη». Πώς μπορεί ένα άτομο που υποτίθεται ότι έζησε πολύ πριν από τη θυσία του Χριστού να πη ότι ο Χριστός τον ελύτρωσε;

Περίπου 124 χρόνια πριν γεννηθή ο Ιησούς στη Βηθλεέμ, το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει λαόν που αναφωνεί: «Ω ελέησέ μας, και υπολόγισε σε μας το απολυτρωτικό αίμα του Χριστού για να λάβωμε άφεσι των αμαρτιών μας, και αγνισμό των καρδιών μας· διότι πιστεύομε στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ο οποίος εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη, και τα πάντα· ο οποίος θα καταβή μεταξύ των τέκνων των ανθρώπων». (Μωσίας 4:2) Πώς μπορεί ένας λαός να κράζη για συγχώρησι αμαρτιών με το εξιλεωτικό αίμα του Χριστού πολύ πριν χυθή αυτό το αίμα και σε καιρό που ο λαός του Θεού απητείτο να στηρίζεται στις θυσίες ζώων σύμφωνα με τον Νόμο για την εξάλειψι αμαρτιών;

Γιατί κανένας από τους συγγραφείς της Εβραϊκής Βίβλου δεν ομιλεί για τον Ιησού Χριστό, για την εξιλεωτική του θυσία και την ανάστασί του, όπως λέγει το Βιβλίο του Μορμόνου; Μήπως ο Θεός απεκάλυψε τα ζωτικώς σπουδαία αυτά πράγματα σε ανθρώπους που ζούσαν στη Βόρειο Αμερική εκείνο τον καιρό και όχι σ’ αυτούς τους αγαπητούς Εβραίους δούλους του; Ο Μωσίας 3:13 λέγει: «Κύριος ο Θεός απέστειλε τους αγίους προφήτας του αναμέσον όλων των τέκνων των ανθρώπων, για να αναγγείλωσι αυτά σε κάθε φυλή, έθνος, και γλώσσα, ώστε οποιοσδήποτε ήθελε πιστεύσει ότι ο Χριστός θα ήρχετο, να λάβη άφεσι των αμαρτιών του». Γιατί, τότε, οι προφήται που έζησαν πριν από το έτος 124 π.Χ., οπότε υπετίθετο ότι είχε γραφή το βιβλίο του Μωσία, δεν τα μνημονεύουν αυτά στα θεόπνευστα συγγράμματα των;

Θα ήταν εντελώς απίστευτο να ισχυρισθή κανείς ότι το κείμενο της Γραφής, όπως το έχομε σήμερα, είναι τόσο ελαττωματικό λόγω σφαλμάτων κατά την αντιγραφή, ώστε να μη παραμείνη ούτε μια μνεία περί του Ιησού Χριστού ονομαστικά και περί της θυσίας του στα άφθονα συγγράμματα των Εβραϊκών Γραφών. Αν υπήρξαν ποτέ τέτοιες μνείες, οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών ασφαλώς θα τις εμνημόνευαν. Το Βιβλικό κείμενο, όπως το έχομε σήμερα, αντί να είναι χονδροειδώς ελαττωματικό, έχει διυλισθή με τη συμπαραβολή του με πολύ αρχαία χειρόγραφα ως το σημείο που να είναι πολύ ακριβές, λίγο διάφορο απ’ ό,τι είχαν οι απόστολοι. Εκείνο, που υπόκειται σε υπόνοια, δεν είναι η ακρίβεια της βίβλου, αλλ’ η ακρίβεια του Βιβλίου του Μορμόνου.

Παρά το γεγονός ότι η Ελληνική λέξις βιβλία, από την οποία λαμβάναμε τη λέξι Βίβλος, δεν εχρησιμοποιείτο ως τίτλος για τις Γραφές ως τον πέμπτον αιώνα μετά Χριστόν, το Βιβλίο του Μορμόνου έχει τη λέξι που εχρησιμοποιείτο 500 και πλέον χρόνια προ Χριστού. Λέγει στο 2 Νόφι 29:3, 10, «Πολλοί από τους Εθνικούς θα είπουν: Μια Βίβλος! Μια Βίβλος! Έχομε μια Βίβλο, και δεν μπορεί να υπάρξη οποιαδήποτε άλλη Βίβλος. Γι’ αυτό, επειδή έχετε μια Βίβλο δεν είναι ανάγκη να υποθέσετε ότι περιέχει όλους τους λόγους μου». Η λέξις «Βίβλος», ή βιβλία, ή «βιβλιάρια», εφαρμόζεται στο σύνολο των θεοπνεύστων συγγραμμάτων, που είναι δεμένα σε μορφή κώδικος, δηλαδή με φύλλα και καλύμματα. Δεν υπήρχε μια τέτοια συλλογή, όταν υπετίθετο ότι εγράφη το 2 Νέφι. Ιδού, λοιπόν, άλλη μια ασυνέπεια από μέρους του Βιβλίου του Μορμόνου.

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ

Ένα πράγμα, που προξενεί μεγάλη κατάπληξι όσον αφορά το Βιβλίο του Μορμόνου, είναι οι συχνές περικοπές ή σχεδόν περικοπές που παραθέτει από τη Γραφή, την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι ή Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου. Αυτή ήταν η λαϊκή μετάφρασις των ημερών του Ιωσήφ Σμιθ. Τα βιβλία της Γραφής αρχικά εγράφησαν στην Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική χωρίς διαιρέσεις σε κεφάλαια και εδάφια. Αυτές έγιναν στον δέκατο έκτο αιώνα μετά Χριστόν. Αλλά στις πολυάριθμες άμεσες περικοπές της Γραφής, που παρατίθενται στο Βιβλίο του Μορμόνου, γενικά χρησιμοποιούνται οι ίδιες ακριβώς διαιρέσεις εδαφίων, που βρίσκονται και στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι. Εκτός από την κατά περιστάσεις προσθήκη ολίγων λέξεων, οι περικοπές είναι ομοιότυπες με εκείνες της Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως. Παραδείγματος χάριν: Τα 1 Νέφι 20 και 21 είναι τα ίδια όπως και στον Ησαΐα 48 και 49· τα 2 Νέφι 7 και 8 είναι τα ίδια που είναι και στον Ησαΐα 50 έως 52:2· Το 2 Νέφι 12 έως 24 είναι τα ίδια με το Ησαΐας 2 έως 14· τα 2 Νέφι 27:25-35 είναι τα ίδια του Ησαΐα 29:13-24· Το Μωσίας 14 είναι το ίδιο με το Ησαΐας 53· το 3 Νέφι 24 είναι το ίδιο με το Μαλαχίας 3· το 3 Νέφι 25 είναι το ίδιο με το Μαλαχίας 4, το δε Μορόνι 10:9-17 είναι κατά βάσιν το ίδιο με το 1 Κορινθίους 12:8-11. Αυτές είναι λίγες μόνον από τις πολλές άμεσες σχεδόν περικοπές που έχουν ληφθή από την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου.

Αρκετά ενδιαφέρον είναι ότι το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι έζησαν μερικές εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού, να χρησιμοποιούν εκφράσεις που βρίσκονται στις Ελληνικές Γραφές της Βίβλου, οι οποίες Γραφές εγράφησαν μετά την εποχή του Χριστού. Η έκφρασις του Παύλου στην επιστολή προς Εβραίους 13:8 χρησιμοποιείται τουλάχιστον πέντε φορές. Ο Παύλος είπε: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας». Η πρώτη του εμφάνισις στο Βιβλίο του Μορμόνου είναι στο 1 Νέφι 10:18, που υποτίθεται ότι εγράφη πάνω από 600 χρόνια πριν από την εποχή του αποστόλου Παύλου. Λέγει: «Διότι αυτός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα, και στους αιώνες». Τα άλλα μέρη, όπου εμφαίνεται είναι το 2 Νέφι 27:23, Άλμα 31:17, Μορμόνος 9:9 και Μορόνι 10:19. Η φράσις που εχρησιμοποίησε ο Παύλος για την ανάστασι των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:53, χρησιμοποιείται, επίσης, σε διάφορα μέρη. Ο Παύλος είπε: «Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν». Παρατηρήστε την ομοιότητα του Μωσίας 16:10 με την περίφημη αυτή φράσι: «Και το θνητόν αυτό θα ενδυθή αθανασίαν, και η φθορά αυτή θα ενδυθή αφθαρσίαν». Ποικιλίες τούτου εμφαίνονται στο Άλμα 40:2 και 41:4. Και τα δύο αυτά βιβλία χρονολογούνται προ Χριστού.

Στην επιστολή προς Εβραίους 3:8, 11, που παραθέτει από τον Ψαλμό 95:8, 11, είναι γραμμένο: «Μη σκληρύνητε τας καρδίας σας, ως εν τω παραπικρασμώ, κατά την ημέραν του πειρασμού εν τη ερήμω. “Ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, Δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου”.» Ιδέτε την ομοιότητα της δηλώσεως αυτής στο Άλμα 12:35, που χρονολογείται 82 π.Χ.: «Όποιος σκληρύνει την καρδιά του και πράξη αδικία, ιδού, εγώ ομνύω εν τη οργή μου ότι δεν θέλει εισέλθει εις την ανάπαυσίν μου». Τα εδάφια 36 και 37 επαναλαμβάνουν αυτή τη φράσι. Λίγα εδάφια πίσω στο ίδιο κεφάλαιο υπάρχει άλλη φράσις που βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή του Παύλου με μια ελαφρά παραλλαγή. Ο στίχος 27 λέγει: «Ήταν καθωρισμένον για τους ανθρώπους ότι πρέπει ν’ αποθάνωσι· και μετά τον θάνατον, πρέπει να έλθουν σε κρίσι». Η ίδια φράσις αναγράφεται στην επιστολή προς Εβραίους 9:27.

Ενίοτε ένας στίχος στο Βιβλίο του Μορμόνου περιέχει γνωστές φράσεις που αναγράφονται σε δύο ή και περισσότερες θέσεις στην Αγία Γραφή. Παραδείγματος χάριν, το Άλμα 34:36 λέγει: «Γνωρίζω τούτο, διότι ο Κύριος είπε ότι δεν κατοικεί εις ανοσίους ναούς, αλλ’ εις τας καρδίας των δικαίων κατοικεί· είπε δ’ επίσης ότι οι δίκαιοι θέλουσι καθήσει εν τη βασιλεία του, ίνα μη εξέλθουν πλέον· πλην τα ιμάτιά των πρέπει να λευκανθούν δια του αίματος του Αρνίου». Το μέρος που λέγει ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε ναούς είναι μια παραλλαγή της δηλώσεως του Στεφάνου στις Πράξεις 7:48. Ο Ιησούς ήταν εκείνος, που είπε ότι οι δίκαιοι θα καθήσουν στη βασιλεία. Τα λόγια του αναγράφονται στο Λουκάν 13:29. Το μέρος που λέγει για τα λευκά μάτια ανταποκρίνεται προς το εδάφιο Αποκάλυψις 7:14. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Μορμόνος 9:9: «Διότι, δεν αναγινώσκομεν ότι ο Θεός είναι ο αυτός χθες, σήμερον, και πάντοτε, και σ’ αυτόν δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής;» Αυτές οι φράσεις προήλθαν από τα εδάφια Εβραίους 13:8 και Ιακώβου 1:17. Μολονότι ο Μορμόνος υποτίθεται ότι τα είπε αυτά στη Βόρειο Αμερική, 400 περίπου χρόνια μετά Χριστόν, προφανές είναι από πού προήλθε αυτή η δήλωσις.

Το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό εμφανιζόμενον εν σαρκί στον λαό της Βορείου Αμερικής μετά την ανάστασι και την ανάληψί του. Μέγα μέρος απ’ αυτά, που τον παρουσιάζει να μιλή στον λαό, είναι φράσεις γραμμένες μέσα στη Βίβλο. Μακρές περικοπές από την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι εκείνων που είχε πει στην Παλαιστίνη τίθενται στο στόμα του ως λεχθέντα στη Βόρειο Αμερική. Παραδείγματος χάριν, το 3 Νέφι 12:3-18, 21-28 και 31-45 είναι σχεδόν ομοιότυπα, εδάφιο προς εδάφιο, με το κατά Ματθαίον 5:3-18, 21-28 και 31-45 στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι. Αυτό θα διαπιστωθή, επίσης, όταν συμπαραβληθή το 3 Νέφι 13 με το κατά Ματθαίον 6 καθώς και το 3 Νέφι 14 με το κατά Ματθαίον 7. Ο τύπος των ομοιοτήτων, που αποκαλύπτει η συμπαραβολή των χωρίων αυτών, δεν θα υπήρχε, αν ο Ιησούς επανελάμβανε αληθινά αυτά τα πράγματα σε άλλο λαό κι εγράφοντο αυτά από διαφόρους συγγραφείς σε μια διαφορετική γλώσσα.

Πολλές από τις δηλώσεις του Ιησού, που αναγράφονται στη Γραφή, μπορούν να βρεθούν γενναιόδωρα εγκατεσπαρμένες σε όλο το Βιβλίο του Μορμόνου, από τα μέρη που χρονολογούνται σχεδόν 600 χρόνια πριν από τη γέννησί του ως εκείνα που χρονολογούνται πάνω από 400 χρόνια μετά τη γέννησί του. Ό,τι είπε ο Ιησούς για τα πρόβατα του στο κατά Ιωάννην 10:9, 14, 16 βρίσκεται, εν μέρει, στο 1 Νέφι 22:25, που χρονολογείται 588 χρόνια προ Χριστού. Το Άλμα 31:37 χρησιμοποιεί τα λόγια του Ιησού στο κατά Λουκάν 12:22, μολονότι αυτό το βιβλίο είναι χρονολογημένο 74 χρόνια πριν από τη γέννησί του. Η πασίγνωστη φράσις του Ιησού στο Ματθαίον 16:19, όπου είπε στον Πέτρο: «Ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς», βρίσκεται στο Χελαμάν 10:7, το οποίον λέγει: «Ιδού, σου δίνω εξουσία, και ό,τι σφραγίσης πάνω στη γη θα είναι σφραγισμένο στον ουρανό· και ό,τι λύσης επάνω στη γη θα είναι λελυμένο στον ουρανό». Αυτό χρονολογείται είκοσι τρία χρόνια πριν από τη γέννησι του Ιησού. Θα ήταν ενδιαφέρον να μνημονεύσωμε ενταύθα ότι, ό,τι είπε ο Πέτρος για τον Ιησού στις Πράξεις 3:22-25, εμφαίνεται, μ’ εξαίρεσι ολίγων αλλοιώσεων, στο 3 Νέφι 20:23-25, ως λόγοι, τους οποίους ο Ιησούς υποτίθεται ότι είχε πει στο έτος 34 μ.Χ. σε λαόν της Βορείου Αμερικής, αλλ’ η μεγάλη ομοιότης του με την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου καθορίζει την ταυτότητα της πηγής του.

Στη γενναιόδωρη χρήσι, που κάνει το Βιβλίο του Μορμόνου, εκείνων που είναι γραμμένα στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι, συμπεριέλαβε και το νόθον χωρίον, που εμφαίνεται σ’ αυτή τη μετάφρασι, κατά Ματθαίον 6:13, του οποίου χωρίου το δεύτερο μέρος αναγνωρίζεται ότι είναι μια μη θεόπνευστη προσθήκη στα πρωτόγραφα Βιβλικά συγγράμματα. Το νόθον αυτό χωρίον κατά Ματθαίον 6:13, που λέγει: «Διότι σου είναι η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας· Αμήν», αναγράφεται σε ομοιότυπη μορφή στο 3 Νέφι 13:13. Επίσης, τα προφανώς νόθα εδάφια κατά Μάρκον 16:17, 18 εμφαίνονται σχεδόν λέξιν προς λέξιν στον Μορμόνον 9:24.

Μετά τη συμπαραβολή του Βιβλίου του Μορμόνου με την Αγία Γραφή, τα αναπόφευκτα συμπεράσματα, που πρέπει να συναχθούν, είναι αυτά: Το Βιβλίο του Μορμόνου δεν είναι σε αρμονία με την Αγία Γραφή, αλλά διδάσκει δοξασίες, που συγκρούονται με την Αγ. Γραφή. Ο λόγος, για τον οποίον το βιβλίο αυτό έχει, όπως είπε ο Μπρίγκαμ Γιώγκ, «πολλές λέξεις όπως εκείνες της Βίβλου», είναι ότι παίρνει από την Αγ. Γραφή, σε μεγάλο αριθμό, φράσεις που χρησιμοποιούνται από τους συγγραφείς της Βίβλου και τις συνυφαίνει στο δικό του κείμενο. Εκείνο, επίσης, που περιβάλλει το βιβλίο έτσι ώστε να φαίνεται σαν τη λαοφιλή Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου, είναι η συνεχής χρήσις της αρχαϊκής Αγγλικής γλώσσης της μεταφράσεως αυτής.

Το Βιβλίο του Μορμόνου, όταν μετράται προς τη λεπτομερή ιστορία της Πεντατεύχου, τη μεγαλειώδη ωραιότητα των Ψαλμών, τη συνοπτικά εκπεφρασμένη σοφία των Παροιμιών και τις εποικοδομητικές συμβουλές των επιστολών του Παύλου, στέκει σαν μια ευτελής, μη θεόπνευστη και σε οδυνηρό βαθμό φλύαρη απομίμησις του λόγου του Θεού.

Τι Λέγουν για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά και σ’ Αυτούς

ΜΕΤΑΞΥ των πολλών ενδιαφερουσών εκφράσεων που λέγονται για τους μάρτυρας του Ιεχωβά και σ’ αυτούς τους ίδιους από δημοσίους λειτουργούς, κληρικούς και άλλους, όπως αναγράφονται στο Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι και τ’ ακόλουθα:

Ένας δήμαρχος της Δημοκρατίας του Κονγκό, όταν είδε στο σπίτι του την ταινία των Μαρτύρων «Η Ευτυχία της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου», είπε: «Πρόκειται για κάτι που πρέπει να το ενισχύσωμε όσο το δυνατόν περισσότερο».

Ο αναπληρωτής δήμαρχος κάποιας πόλεως της Γαλλικής Γουυάνας έκαμε μια παρόμοια δήλωσι όταν είδε την ίδια ταινία: «Πρώτη φορά είναι που είδα ένα τέτοιο πράγμα στη ζωή μου! Όλοι πρέπει να ιδούν αυτή την ταινία!» Επίσης, έκαμε διευθετήσεις με τον δήμαρχο για την προβολή της ταινίας στη μεγαλύτερη αίθουσα της πόλεως. Μεταξύ των σχολίων που ηκούσθησαν ήταν κι αυτό: «Τώρα ο ιερεύς μάς λέγει να διαβάζωμε τις Γραφές μας, αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να μας τις εξηγήσουν».

Στη Δημοκρατία της Μαλαγκάσης, ένας Διαμαρτυρόμενος κληρικός, ύστερ’ από μερικές συζητήσεις μ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά, ωμολόγησε: «Διψώ να γνωρίσω την Αγία Γραφή, να γνωρίσω την αλήθεια . . . Μπορώ να διακρίνω ότι σεις διδάσκετε μόνον ό,τι είναι μέσα στην Αγία Γραφή».

Στη συνέλευσι του Αμβούργου, Γερμανίας, το 1961, πολλές χιλιάδες Μαρτύρων εστεγάσθησαν σε σχολεία, που είχαν μετατραπή σε υπνωτήρια. Ο επιστάτης ενός των σχολείων αυτών, όπου παρέμειναν 500 Μάρτυρες, έκαμε τα εξής σχόλια: «Οι οκτώ αυτές μέρες ήσαν οι καλύτερες της όλης ζωής μου, και πολύ λυπήθηκα, όταν οι αδελφοί ανεχώρησαν κι άφησαν κενό το σχολείο.»

Ένας κληρικός στη Σικελία, όταν συνήντησε ένα Μάρτυρα που επεσκέπτετο τους οικοδεσπότας, προσεκάλεσε τον Μάρτυρα να τον επισκεφθή. Ο κληρικός τότε είπε μεταξύ άλλων: «Επί χρόνια ήρχεσο σ’ αυτόν τον τομέα με τα βιβλία σου, και οι ενορίται μου μού επρομήθευαν περιοδικά· αλλ’ αντί να τα καίω, εγώ τα διάβαζα». Ως προς το να λάβη τη στάσι του υπέρ του Ιεχωβά, απήντησε συγκαλυμμένα: «Όταν ο καρπός ωριμάση, πέφτει στη γη μόνος του».

Στις Μπαχάμας, ένας θεατής βαπτίσματος Μαρτύρων ερώτησε: «Από τους μάρτυρας του Ιεχωβά γίνεται αυτό;» Όταν εβεβαιώθη γι’ αυτό, είπε: «Ήξερα ότι έτσι θα ήταν· σε καμμιά άλλη οργάνωσι δεν θα έβλεπε κανείς ποτέ έναν λευκό να βαπτίζη έναν μαύρο. Πρέπει να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά».

Εξητάζετο το θέμα περί άδου στο σπίτι ενός ανθρώπου που αγαπούσε τη δικαιοσύνη στη Δομινικανή Δημοκρατία από ένα Μάρτυρα κι έναν Ευαγγελικό κήρυκα. Ο κήρυξ, αδυνατώντας ν’ αναιρέση τη Γραφική παρουσίασι του Μάρτυρος, εσηκώθη πηδώντας κι εκραύγασε με οργή: «Κύτταξε! άνθρωπε, ο Θεός δεν είναι Θεός αγάπης!» Και τότε έφυγε, για να μην επιστρέψη ποτέ. Και τι απέγινε με τον οικοδεσπότη; Λέγει ότι τώρα αυτός και ο οίκος του είναι υπέρ του Ιεχωβά!—Ιησ. Ναυή 24:15.

Ένας άνθρωπος που πεινούσε για την αλήθεια στη Σομαλία της Αφρικής, παρεπονέθη στον Μάρτυρα που τον επεσκέφθη: «Γιατί δεν μας λέγει ο τοπικός ιερεύς αυτά τα καλά πράγματα, αντί να περνά τα βράδια του παίζοντας χαρτιά με τα παιδιά στη λέσχη;»

Στη Γκάνα ένας επίσκοπος εκκλησίας κι ο βοηθός του έκαμαν επίσκεψι σ’ έναν από τους Μάρτυρας που είχε εξασθενήσει πνευματικώς. Οι άλλοι που ήσαν μέσα στο σπίτι κρυφάκουαν τις παρατηρήσεις των, που έκαμαν τον ένα απ’ αυτούς να πη: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά καλοί Χριστιανοί· ο αδελφός τους δεν πήγαινε μαζί τους αυτές τις μέρες, και γι’ αυτό ήλθαν να τον ενισχύσουν, και τώρα ιδέτε πόσο ευτυχής έχει γίνει. Αν έκανε κι ο ιερεύς μας το ίδιο πράγμα, δεν θα έχανε η Εκκλησία, θα εξετάσω πληρέστερα αυτή τη θρησκεία.»

Μάρτυρες στις Προσήνεμους Νήσους της Καραϊβικής θαλάσσης, μεταβαίνοντας στη συνέλευσί των, εχάρησαν όταν άκουσαν τον υπάλληλο της υπηρεσίας μεταναστεύσεως να λέγη: «Θα περιλάβωμε πρώτα όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά σε μια ομάδα. Γνωρίζω ότι μπορούμε να βασισθούμε σ’ αυτούς για το ότι θα επιστρέψουν, όταν τελειώση η συνέλευσίς των. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν μας προξενούν καμμιά ανωμαλία».

Μια γυναίκα στην Τσεχοσλοβακία, όταν εζήτησε βοήθεια για να εννοήση ωρισμένες Βιβλικές δοξασίες, εξεπλάγη, όταν, σε απάντησι της αιτήσεως της αυτής, άκουσε τα ακόλουθα από τον Ρωμαιοκαθολικό ιερέα της: «Αγαπητή κυρία, εγώ δεν είμαι σε θέσι να σας δώσω μια πλήρη απάντησι σ’ αυτά τα Βιβλικά ερωτήματα. Πραγματικά, εμείς, η εκκλησία, είμεθα υπεύθυνοι για το ότι ο λαός ξέρει τόσο λίγα πράγματα για την Αγία Γραφή, και ξέρω ότι θα υποστούμε την τιμωρία του Θεού γι’ αυτό. Αλλ’ αν θέλετε να γνωρίσετε περισσότερα για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, υπάρχουν άνθρωποι που κατοικούν στην πόλι μας, οι οποίοι θα μπορέσουν να σας πουν πολλά για τα ερωτήματά σας και αυτούς [τους μάρτυρας του Ιεχωβά] πρέπει να τους ιδήτε». Αυτή η γυναίκα είχε αρχίσει να συμμελετά με τους μάρτυρας του Ιεχωβά κι εταράχθη διαπιστώνοντας ότι η διδασκαλία τους είναι τόσο διαφορετική από την της Καθολικής Εκκλησίας. Τώρα, όμως, δεν έχει πια ενδοιασμούς στο να συνεχίση τη συμμελέτη της μαζί τους!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σχετικά με τις νεαρές χήρες η Γραφή λέγει ότι «αφού εντρυφήσωσι κατά του Χριστού, θέλουσι να υπανδρεύωνται· έχουσαι την καταδίκην, διότι ηθέτησαν την πρώτην πίστιν». Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι νεαρές χήρες που νυμφεύονται είναι άπιστες;—Β. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν θα μπορούσε να είναι ορθό, διότι μετά από δύο εδάφια ο Παύλος λέγει, «θέλω . . . οι νεώτεραι [χήραι] να υπανδρεύωνται». Μια εκτίμησις της διατάξεως είναι αναγκαία· ας αναγνώσωμε λοιπόν τα εδάφια 1 Τιμόθεον 5:3-14:

«Τας χήρας τίμα, τας αληθώς χήρας. Εάν δε τις χήρα έχη τέκνα ή έκγονα, ας μανθάνωσι πρώτον να καθιστώσιν ευσεβή τον ίδιον αυτών οίκον, και να αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών· διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού. Η δε αληθώς χήρα και μεμονωμένη ελπίζει επί τον Θεόν, και εμμένει εις τας δεήσεις και τας προσευχάς νύκτα και ημέραν· η δεδομένη όμως εις τας ηδονάς, ενώ ζη είναι νεκρά. Και ταύτα παράγγελλε, δια να ήναι άμεμπτοι, Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.

»Ας καταγράφηται χήρα ουχί ολιγώτερον των εξήκοντα ετών, ήτις υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα· εάν ανέθρεψε τέκνα, εάν περιέθαλψε ξένους, εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν.

»Τας δε νεωτέρας χήρας απόβαλλε· διότι αφού εντρυφήσωσι κατά του Χριστού, θέλουσι να υπανδρεύωνται· έχουσαι την καταδίκην, διότι ηθέτησαν την πρώτην πίστιν. Και ενταυτώ μανθάνουσι να ήναι αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας· και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα. Θέλω λοιπόν οι νεώτεραι να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να κυβερνώσιν οίκον, να μη δίδωσι μηδεμίαν αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδορή».

Όταν ο Παύλος είπε να τιμώνται οι χήρες, είχε υπ’ όψιν την υλική βοήθεια σ’ αυτές, ο δε Ιησούς ετόνισε ότι η απόδοσις τιμής στους γονείς περιελάμβανε υλικά αγαθά. (Ματθ. 15:1-6) Ο Παύλος κατέδειξε ότι αυτή η τιμή με υλικά πράγματα έπρεπε να δείχνεται από στενούς συγγενείς και αν δεν υπήρχαν συγγενείς να φροντίσουν για μια γεροντότερη χήρα καλής φήμης στην εκκλησία, τότε η εκκλησία έπρεπε να την καταγράψη στον κατάλογο που τηρούσε για κείνες που ήσαν άξιες εκκλησιαστικής βοηθείας ή υποστηρίξεως. Κατόπιν προχωρεί να δείξη ότι οι νεώτερες χήρες δεν έπρεπε να καταγράφωνται σ’ αυτόν τον κατάλογο, διότι αφού εξέφρασαν πίστι να διατηρήσουν τον άγαμον βίον των κι εξεδήλωσαν την απόφασί των να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά με την πλήρη, αποκλειστική, απερίσπαστη αφοσίωσι που θα επέτρεπε η χηρεία των, κατέληγαν στο να προσέχουν τις σεξουαλικές των κλίσεις και να υπανδρεύωνται οπωσδήποτε. Καλύτερο, λοιπόν, θα ήταν να μην κάνουν αυτή τη δήλωσι οι νεαρές χήρες και να μην καταγράφωνται στον κατάλογο για εκκλησιαστική βοήθεια και κατόπιν ν’ αποτυγχάνουν, επιφέροντας καταδίκη στον εαυτό τους. Καλύτερο θα είναι να υπανδρεύωνται και ν’ ασχολούνται στην ανατροφή τέκνων και στη διακυβέρνησι του οίκου. Βλέπομε λοιπόν ότι τα εδάφια 1 Τιμόθεον 5:11, 12 δεν υποστηρίζουν ότι οι νεαρές χήρες, που υπανδρεύονται, είναι άπιστες.

● Υπάρχει καμμιά αντίρρησις στο ν’ ανήκη ένας αφιερωμένος Χριστιανός διάκονος σ’ έναν όμιλο γυμνιστών ή να ζη μέσα σε μια κατασκήνωσι ή σ’ ένα εντευκτήριο γυμνιστών;»—Μ. Δ., Ηνωμ. Πολιτείες.

Το αν ο άνθρωπος θα εξακολουθούσε να είναι γυμνός, αν δεν αμάρτανε, δεν το εκθέτει ρητώς ο λόγος του Θεού. Εν τούτοις, σημειούμεν ότι, μετά την αμαρτία του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε ενδύματα γι’ αυτούς, σφάζοντας ζώα για να προμηθεύση τα δέρματα. (Γεν. 3:21) Ασφαλώς αυτό ήταν μια αλλαγή από την αρχική τους γυμνότητα. Αλλ’ αφού αυτά τα ενδύματα τα επρομήθευσε ο ίδιος ο Δημιουργός, ποιος θα ετολμούσε να ισχυρισθή ότι ο Αδάμ και η Εύα θα περνούσαν καλύτερα χωρίς αυτά; Βεβαίως σε όλη τη Γραφή παρατηρούμε ότι οι δούλοι του Θεού φορούσαν ενδύματα, συχνά δε και περιγράφεται τούτο.

Εκτός από τ’ ανωτέρω, ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα στη γη που έχει ανάγκη ρουχισμού, και τούτο για τρεις τουλάχιστον υγιαίνοντας λόγους. Πρώτον, για προστασία από τα στοιχεία και τη φύσι, από τη ζέστη και το ψύχος, από τραχέα εδάφη ή αγκάθια, και λοιπά. Δεύτερο, είναι το ζήτημα της ωραιότητος και κομψότητος. Τα ρούχα προσθέτουν στην εμφάνισι, βοηθούν στο να δοθή σ’ έναν κάποιο μέτρον εμπιστοσύνης και χρησιμεύουν στο να καλύπτουν τα απρεπή μέρη, όπως ορίζει κι ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 12:23. Και τρίτον, είναι το ζήτημα της κοσμιότητος. Αναγινώσκομε, λοιπόν, στην Αποκάλυψι 16:15 ότι οι Χριστιανοί πρέπει να προσέχουν μήπως χάσουν τα ιμάτιά των κι εκτεθούν σε αισχύνη. Αληθές είναι ότι αυτό αναφέρεται σε πνευματικά ιμάτια, αλλά το παράδειγμα θα ήταν ανίσχυρο αν η κατάστασις του γυμνού έπρεπε να προτιμάται από την του ενδεδυμένου.

Επίσης, οι Γραφές νουθετούν τις Χριστιανές γυναίκες να είναι σεμνές και κόσμιες στην περιβολή τους: «Ωσαύτως και οι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς.» (1 Τιμ. 6:9) Θα ήταν υπερβολική ευπιστία το να πιστευθή, όπως ισχυρίζονται οι γυμνισταί, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες του κόσμου είναι τόσον υψηλού ηθικού τόνου ώστε στην παρουσία γυμνών γυναικών δεν θα υπήρχε πιθανότης να υποπέσουν σε παράβασι εκείνων που εμνημόνευσε ο Ιησούς στο Ματθαίον 5:28: «Πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού».

Κανείς, λοιπόν, αφιερωμένος Χριστιανός διάκονος δεν μπορεί να παραμείνη σε καλή υπόστασι μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά και συγχρόνως να είναι μέλος μιας ομάδος γυμνιστών ή να συχνάζη σε κατασκηνώσεις γυμνιστών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

16 Να στρατεύης κατ’ αυτάς την καλήν στρατείαν, έχων πίστιν, και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν.—1 Τιμ. 1:18, 19. Σ 1/7/61 4, 5α

17 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.—Γαλ. 6:2. Σ 15/8/61 16α

18 Πρέπει να βασιλεύη . . . έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.—1 Κορ. 15:25, 26. Σ 15/3/62 2, 3

19 Θέλουσιν εκπλαγή και τρομάξει δια πάντα τα αγαθά, και δια πάσαν την ειρήνην, την οποίαν θέλω κάμει εις αυτήν.—Ιερεμ. 33:9. Σ 1/3/62 11, 12α

20 Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί . . . Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον. Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας.—Ιάκ. 5:7, 8. Σ 15/7/61 15, 16

21 Θέλουσι τρέξει ως μαχηταί· ως άνδρες πολεμισταί θέλουσιν αναβή το τείχος· και θέλουσιν υπάγει έκαστος εις την οδόν αυτού, και δεν θέλουσι χαλάσει τας τάξεις αυτών.—Ιωήλ 2:7. Σ 1/4/62 43, 44

22 Υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπον σου επί Γωγ, την γην του Μαγώγ.—Ιεζ. 38:2. Σ 15/1/62 18-20

23 Ας φερώμεθα προς την ωριμότητα.—Εβρ. 6:1, ΜΝΚ. Σ 15/9/61 1-3α

24 Μη γίνεσθε πρόσκομμα.—1 Κορ. 10:32. Σ 1/9/61 9

25 Πρώτον εν Αντιοχεία ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί.—Πράξ. 11:26. Σ 1/3/62 27, 28

26 Ο Ιησούς λέγει προς αυτόν, Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει.—Ματθ. 4:10, ΜΝΚ. Σ 15/3/62 6α

27 Θέλουσι περιτρέχει εν τη πόλει· θέλουσι δράμει επί το τείχος, θέλουσιν αναβαίνει επί τας οικίας· θέλουσιν εμβαίνει δια των θυρίδων ως κλέπτης. Η γη θέλει σεισθή έμπροσθεν αυτών· οι ουρανοί θέλουσι τρέμει.—Ιωήλ 2:9, 10. Σ 1/4/62 47, 48

28 Και έχεις υπομονήν, και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας.—Αποκάλ. 2:3, 4. Σ 15/7/61 15α

29 Ο Θεός είναι η σωτηρία μου· θέλω θαρρεί, και δεν θέλω φοβείσθαι.—Ησ. 12:2. Σ 15/1/62 12, 13

30 Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.—Εβρ. 10:36. Σ 15/7/61 16, 17α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στο ευαγγέλιο κατά Ματθαίον και στο κεφάλαιο 24 αναγράφεται η απάντησις, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς στην ερώτησι που του έθεσαν οι μαθηταί του: «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Είναι πραγματικά ζωτικής σπουδαιότητος να πληροφορηθούν οι άνθρωποι την απάντησι, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς, και να μάθουν ότι η γενεά μας παρίσταται μάρτυς της εκπληρώσεως των λόγων του, που συνθέτουν την πειστική απόδειξι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εγγύς, επί θύραις. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ασχολούνται στο έργον της γνωστοποιήσεως του χαρμοσύνου αυτού αγγέλματος περί της Βασιλείας του Θεού και παρουσιάζουν τώρα στους ανθρώπους καλής θελήσεως το 400 σελίδων βιβλίο τους Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων που φέρει τον επίκαιρο τίτλο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» αντί δρχ. 10. Προμηθευθήτε τα δύο αυτά πολύτιμα Γραφικά βοηθήματα και λάβετε και σεις μέρος στη Χριστιανική αυτή διακονία. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

30 Σεπτεμβρίου: Ο Πιστός Δημιουργός. Σελ. 489.

7 Οκτωβρίου: Το Όνομα του Ιεχωβά—Πύργος Οχυρός. Σελ. 495.

Προσέχετε εις την Σοφίαν

ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΤΕ σ’ ένα παιδί για να εύρετε υγιά κρίσι και οξεία διάκρισι περί της ζωής; Προφανώς, όχι. Τα παιδιά είναι πάρα πολύ ανώριμα ώστε ν’ αποτελούν πηγή σοφής συμβουλής. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον η παροιμία της Βίβλου λέγει: «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου.» (Παροιμ. 22:15) Γνωρίζοντας ότι θα μπορούσατε να λάβετε ανοησίαν μάλλον παρά σοφίαν από το στόμα ενός παιδιού, το πιθανώτερον είναι ότι θα πηγαίνατε σ’ έναν ώριμο άνδρα, ο οποίος έζησε επί μακρόν και ο οποίος είναι διάσημος επειδή δίνει σοφή συμβουλή. Αλλά εφόσον αυτός είναι ατελής, η συμβουλή του μπορεί κατά καιρούς να είναι εσφαλμένη. Μπορεί να μην είναι εκείνη που είναι η καλύτερη για σας. Εκείνο που σας χρειάζεται να κάμετε είναι να στραφήτε προς τη μόνη αξιόπιστη πηγή σοφίας.

Η αληθής πηγή της σοφίας είναι ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου. Η κρίσις του ουδέποτε είναι εσφαλμένη και η διάκρισίς του ποτέ δεν είναι λανθασμένη. Η συμβουλή που δίδει αυτός είναι η καλύτερη που μπορείτε να βρήτε. Καθώς ένα παιδί μπορεί ν’ αποβλέπη σ’ έναν καλό πατέρα για διδασκαλία, συμβουλή και κανόνες που εξυπηρετούν τα καλύτερα συμφέροντά του, έτσι και σεις μπορείτε να προσβλέπετε προς τον Ιεχωβά Θεό για τα ίδια πράγματα. «Διότι ο Ιεχωβά δίδει σοφίαν· εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις.» (Παροιμ. 2:6, ΜΝΚ) Αν θα ήσθε προσεκτικός σε ό,τι ένας σοφός άνθρωπος λέγει, για ισχυρότερη αιτία πρέπει να είσθε προσεκτικός σε όσα λέγει ο πάνσοφος Δημιουργός.

Ο ουράνιος Πατήρ έκαμε ώστε η σοφή του συμβουλή και οι καλοί κανόνες του για τον άνθρωπο να αναγραφούν στη Βίβλο. Εκεί μπορείτε να βρήτε τις σκέψεις του, τις διεισδυτικές του κρίσεις, τις σοφές διδασκαλίες του και τις στοργικές εντολές του. Ο γραπτός του Λόγος περιέχει, όχι μόνο γνώσι περί του εαυτού του και του θελήματός του για τον άνθρωπο, αλλ’ επίσης και σοφία, που θα σας βοηθήση να εκλέξετε μια πορεία ζωής που είναι η καλύτερη για σας.

Η σοφία είναι περισσότερο από μια απλή γνώσι. Περιλαμβάνει διάκρισι και καλή κρίσι, ειδικώς αναφορικά με γεγονότα που σχετίζονται με τη ζωή και τη διαγωγή. Τα όσα λέγει η Αγία Γραφή για τη ζωή φανερώνουν ακριβώς μια τέτοια καλή κρίσι. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι παραμελούν αυτή την αξιόπιστη πηγή σοφίας με το να διαβάζουν σπανίως, ή ίσως ποτέ, την Αγία Γραφή. Αν θα ήθελαν να ζητήσουν τη συμβουλή του Λόγου του Θεού και να δώσουν έντονη προσοχή στη σοφία που αυτός περιέχει, θα μπορούσαν ν’ αποφύγουν πολλή σύγχυσι, δυστυχία και πολλές θλίψεις. Δεν θα έκαναν τα σοβαρά σφάλματα, που μεταβάλλουν σ’ ερείπια τόσες ζωές και καταστρέφουν τόσους γάμους. Ένα άτομο ουδέποτε μπορεί να βαδίζη εσφαλμένα εφόσον δίνει μεγίστη προσοχή στη σοφία του Λόγου του Θεού και την ακολουθεί.

Ακούστε την πατρική νουθεσία που δίνει ο Ιεχωβά: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.» (Παροιμ. 2:1-5, ΜΝΚ) Η «επίγνωσις του Θεού» είναι η γνώσις που συντηρεί τη ζωή και την οποίαν αυτός έκαμε να γραφή στη Βίβλο. Αλλά επιμελής προσπάθεια πρέπει να γίνη για ν’ ανασύρωμε τη γνώσι αυτή.

Ένας κρυμμένος θησαυρός σπανίως βρίσκεται με μια βιαστική έρευνα· είναι αναγκαία μια λεπτομερής εξέτασις του τόπου όπου υποτίθεται ότι υπάρχει. Έτσι, επίσης, η γνώσις και η σοφία που περιέχονται στη Βίβλο πρέπει να αναζητώνται με πολλή επιμέλεια και έντονη προσοχή για λεπτομέρειες. Απλή επιφανειακή ανάγνωσις των Γραφών είναι ανεπαρκής. Ένθερμη προσπάθεια πρέπει να γίνη για να ανασύρη ένας τον θησαυρόν εκείνον μέσω τακτικής και στοχαστικής μελέτης της Βίβλου. «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελέτα ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως.» (Ιησ. Ναυή 1:8) Με την ενθύμησι εκείνων, τα οποία διαβάζετε στον Λόγο του Θεού, παρεμποδίζετε την σοφίαν του ν’ απομακρυνθή από σας. Όταν έχετε αυτό κατά νουν, κλίνετε την καρδιά σας προς τη σοφία και θα θερίσετε τα πολλά οφέλη που η σοφία φέρει.

Ακολουθώντας την οδηγία της θείας σοφίας, μπορείτε ν’ αποκτήσετε μια κατανόησι του δικαίου. Αυτή σας δίδει τον καλύτερο κανόνα για να προσδιορίζετε τι είναι καλό και τι είναι κακό. Με αυτόν τον κανόνα μπορείτε να κρίνετε φρονίμως ποια είναι η καλύτερη πορεία που πρέπει να λάβετε, όταν αντιμετωπίζετε άδικη λογίκευσι και ενέργειες. Σε τέτοιες στιγμές η σοφία των Γραφών μπορεί να σας βοηθήση να βαδίσετε σε δρόμο που είναι ευθύς και καλός, στον δρόμο που σας φέρνει ευτυχία, ευχαρίστησι, ειρήνη του πνεύματος και ζωή. Αν δίδετε προσοχή στη θεία σοφία, θέλετε «εννοήσει δικαιοσύνην, και κρίσιν, και ευθύτητα, πάσαν οδόν αγαθήν.» (Παροιμ. 2:9) Οι πολλοί άνδρες των αρχαίων χρόνων, που έλαβαν την επιδοκιμασία του Υψίστου, διεπίστωσαν ότι έτσι είναι. Και σεις επίσης μπορείτε.

Όπως οι ανώριμες διάνοιες των παιδιών θεωρούν εξαιρετικά δύσκολο το να κρίνουν τι είναι δίκαιο και πρέπει να ζητούν τη συμβουλή ατόμων που έχουν ζήσει περισσότερο, έτσι και σεις έχετε ανάγκη να ζητήτε την οδηγία του Ιεχωβά, ο οποίος γνωρίζει περισσότερα για τη ζωή από οιονδήποτε άνθρωπο που έζησε ποτέ. Να είσθε προσεκτικοί σε όσα αυτός λέγει. Όταν διάσημοι άνθρωποι εκφράζουν γνώμες που ανταγωνίζονται με τον Λόγο του Ιεχωβά, το καλύτερο είναι ν’ ακολουθούμε όσα λέγει ο Ιεχωβά. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη και πρέπει ν’ αλλάζουν τις γνώμες των, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός ουδέποτε σφάλλει. Τόσο ζωτικά σπουδαία είναι η σοφία του Λόγου του ώστε η ίδια η ζωή σας εξαρτάται από αυτήν.

Αν δίδετε προσοχή στη θεία σοφία, αυτή θα σας οδηγήση μέσ’ από την ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος, οπότε ο Θεός θα καταστρέψη το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων. Μέσα στη νέα τάξι, που θ’ ακολουθήση εκείνη τη μεγάλη ημέρα, αυτή θα σας οδηγή. Εξακολουθώντας ν’ αφήνετε τη θεία σοφία να οδηγή τας οδούς σας, τελικά το δώρο της αιωνίου ζωής θα είναι δικό σας. Αυτό το ασύγκριτο δώρο προέρχεται από τον Ιεχωβά Θεό ως αμοιβή εξακολουθητικής πιστότητος. «Μακάριος ο άνθρωπος όσης εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν.»—Παροιμ. 3:13, 18.

Στραφήτε στον γραπτό Λόγο του Θεού και αφήστε τη σοφία του να οδηγή την κρίσι σας και την αντίληψί σας για τη ζωή. Μη γίνεσθε όμοιοι μ’ ένα ανώριμο παιδί και νομίζετε ότι η σοφία του ουρανίου Πατρός είναι παράλογη ή μη πρακτική. Απεναντίας, δώστε πολύ μεγάλη προσοχή σ’ αυτήν και θερίστε τις πλουσιοπάροχες ευλογίες που αυτή μπορεί να σας φέρη.

Οι Νεκροί θα Ξαναζήσουν;

Εκατομμύρια έχουν θέσει αυτή την ερώτησι. Ιδού η έγκυρη απάντησις της Βίβλου.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΣ, κάτω από την επιγραφή «Εις Μνήμην», εδημοσιεύθησαν οι παρακάτω λέξεις σε μια έγκριτη εφημερίδα: «Στην αγαπητή μας Μπρόντυ-Ίρις (Μητέρα Θυγατέρα) στην πρώτη επέτειο του θανάτου της. Εις ένδειξιν αγάπης και αιωνίου μνήμης. Ο Πατέρας, η Μητέρα και ο Μάικελ». Παρακάτω μια παρόμοια αναγραφή έλεγε: «Στη Ντόνελλυ-Άντελαϊν Μόκλαιρ. Εις ένδειξιν λατρείας και αιωνίου μνήμης μιας θαυμασίας συζύγου και μητρός τής οποίας την απώλεια αισθανόμεθα περισσότερο κάθε ημέρα.»

Τέτοιες γεμάτες αγάπη εκφράσεις δείχνουν το κοινό αίσθημα των ζώντων—μας λείπουν οι νεκροί μας. Η απουσία των είναι μια πραγματική απώλεια. Καθώς αληθεύει για κάθε μεγάλη απώλεια, διερωτώμεθα αν υπάρχη κάποια πιθανότης για την επανάκτησί της. Κάποτε πιστεύομε ότι θα μπορούσε να αποφευχθή η απώλεια, αν ο αγαπημένος μας είχε μια πιο έγκαιρη και καλύτερη θεραπεία. Αυτή ήταν η πεποίθησις της Μάρθας, που εξέχυσε τη θλίψι της στον Ιησού: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.» Όταν ο Υιός του Ιεχωβά Θεού απήντησε: «Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή,» η Μάρθα ανταπεκρίθη: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 11:21, 23, 24.

Πώς το εγνώριζε αυτό η γυναίκα εκείνη; Μήπως ήταν θύμα πλάνης, ή μιας αγαπητής δεισιδαιμονίας; Μήπως η επιθυμία εγέννησε την πεποίθησι αυτή; Διόλου. Η Μάρθα είχε πίστι στον Ιεχωβά, τον Θεό που επιτελεί θαύματα, τον αληθινό Δημιουργό της ζωής. Αναμφιβόλως, από μικρή ακόμη ηλικία, η Μάρθα εγνώριζε ότι η Θεόπνευστη Αγία Γραφή ανέφερε για τη δημιουργία του πρώτου ανδρός και της πρώτης γυναικός. Η Μάρθα εγνώριζε ότι ο Θεός της έπλασε τον Αδάμ από το χώμα της γης. Ενεφύσησε στους μυκτήρας αυτού την πνοή της ζωής και ο άνθρωπος έγινε μια ζώσα ψυχή. (Γέν. 2:7) Δεν ήταν δύσκολο για τη Μάρθα να πιστεύη ότι ένας τέτοιος Θεός θα μπορούσε να εγείρη τους νεκρούς, ακόμη και όταν θα είχαν γίνει και πάλι χώμα.

Πραγματικά, στην ιερή ιστορία των προγόνων της η Μάρθα μπορούσε να μάθη πολλά πράγματα που εμπνέουν πίστι στην ανάστασι. Υπήρχε η παλαιά αφήγησις της Γραφής για τον πατριάρχη Αβραάμ, παραδείγματος χάριν. Προς απόδειξιν της πίστεώς του ότι ο Ιεχωβά μπορεί να εγείρη τους νεκρούς, ο Αβραάμ ήταν πρόθυμος να υπακούση στην εντολή του Θεού να θυσιάση τον υιό του Ισαάκ. (Εβρ. 11:17-19) Απ’ το παλαιό βιβλίο του Ιώβ η Μάρθα θα ενεθυμείτο ίσως τα λόγια εκείνου που διεκράτησε ακεραιότητα: «Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή· θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.»—Ιώβ 14:14, 15.

Η πεποίθησις της Μάρθας ότι οι νεκροί θα ξαναζήσουν εστηρίζετο πιθανώτατα στην ιερή ιστορική αφήγησι για μια ανάστασι που έγινε στην πόλι Σαρεπτά. Εκεί είχεν αποθάνει ο υιός μιας χήρας κατά τη διάρκεια της επισκέψεως του προφήτου Ηλία. Όταν ο Ηλίας εδεήθη ένθερμα στον Ιεχωβά να επανέλθη η ζωή του παιδαρίου στο νεκρό σώμα του, ο Θεός εισήκουσε και ενήργησε—το νεκρό παιδί ανέζησε. (1 Βασ. 17:17-23) Επίσης, το ιερό κείμενο για τον λαό της Μάρθας αναγράφει την υπόσχεσι του Θεού στον αγαπητό προφήτη Δανιήλ: «Θέλεις αναπαυθή, και θέλεις σταθή εν τω κλήρω σου εις το τέλος των ημερών.»—Δαν. 12:13.

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΗ ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ

Η έλευσις του Ιησού, του από πολλού αναμενομένου Μεσσία, επρομήθευσε περισσότερη βεβαίωσι ότι οι νεκροί θα αναζήσουν. Μια μέρα, πριν ασθενήση και αποθάνη ο Λάζαρος, ο αδελφός της Μάρθας, ο Ιησούς παρέσχε νέα πληροφορία για την ελπίδα της αναστάσεως, λέγοντας: «Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:21, 25, 28, 29) Αργότερα, ο Ιησούς επανήλθε στο θέμα, λέγοντας: «Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 6:39, 40.

Κατόπιν της σαφούς αυτής διδασκαλίας του Ιησού, δεν πρέπει να μας εκπλήττη ότι η Μάρθα απήντησε ότι ο αδελφός της «θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.» Η ισχυρή πίστις της εστηρίζετο στην ακριβή γνώσι του σκοπού του Θεού. Εν τούτοις, δεν εγνώριζε ότι ο Ιησούς θα ήγειρε τον Λάζαρο την ώρα εκείνη! Πηγαίνοντας στο μνήμα, όπου ο Λάζαρος είχε ταφή πριν από τέσσερες ημέρες, ο Ιησούς προσηυχήθη στον Ιεχωβά και κατόπιν ανεφώνησε με φωνή μεγάλη: «Λάζαρε, ελθέ έξω.» Αμέσως ο Λάζαρος εξήλθε, φέροντας ακόμη τα νεκρικά περιτυλίγματα. «Λύσατε αυτόν,» είπε ο Ιησούς, «και αφήσατε να υπάγη.» (Ιωάν. 11:41-44) Η είδησις διεδόθη ταχέως. Όταν κάποτε αργότερα ο Ιησούς επεσκέφθη τον Λάζαρο και τις αδελφές του, «έμαθε . . . όχλος πολύς εκ των Ιουδαίων ότι είναι εκεί· και ήλθον ουχί δια τον Ιησούν μόνον, αλλά δια να ίδωσι και τον Λάζαρον, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών. Συνεβουλεύθησαν δε οι αρχιερείς, δια να θανατώσωσι και τον Λάζαρον· διότι πολλοί των Ιουδαίων δι’ αυτόν υπήγαινον, και επίστευον εις τον Ιησούν.» (Ιωάν. 12:1, 2, 9-11) Από τον καιρό του Ιησού και έπειτα, η πίστις σ’ αυτόν κατέστη ένα ουσιώδες μέρος της ελπίδος στην ανάστασι. Ο θυσιαστικός του θάνατος και η ανάστασίς του από τον Ιεχωβά άνοιξαν την οδό για όλους που είναι στα μνημεία να εξέλθουν στον ωρισμένο καιρό του Θεού.

Βεβαίως, τα αγαθά αυτά νέα δεν ήταν κάτι που επρόκειτο να αποκρυβή από τους ανθρώπους των άλλων εθνών. Ο Ιησούς έδωσε οδηγίες στους ακολούθους του να φέρουν το παρήγορο άγγελμα «έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8· Ματθ. 24:14) Στην ειδωλολατρική πόλι των Αθηνών ήλθε ο Παύλος ύστερ’ από λίγα χρόνια, λέγοντας στο λαό, καθώς και στους Επικουρείους και Στωικούς φιλοσόφους «τα αγαθά νέα περί του Ιησού και της αναστάσεως». Όταν ωδηγήθη ενώπιον του Αθηναϊκού δικαστηρίου του Αρείου Πάγου με την κατηγορία της «αιρέσεως», ο Παύλος εδήλωσε με θάρρος ότι ο Θεός «προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός [του Ιησού] τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:17, 31.

Η μέλλουσα εκείνη «ημέρα», όταν ο Χριστός Ιησούς θα κρίνη την οικουμένην «εν δικαιοσύνη», είναι η χιλιετής Βασιλεία, για την οποία εδίδαξε όλους τους Χριστιανούς να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Αυτή θα είναι μια ουρανία κυβέρνησις, η οποία, όπως υπεσχέθη ο Θεός, θα αποκαταστήση τον παράδεισο σε όλη τη γη. Ο απόστολος Ιωάννης έλαβε εντολή να εκθέση μια ζωηρή περιγραφή του ευτυχούς εκείνου καιρού, και το έκαμε με τους εξής λόγους: «Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον. Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:2-5.

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΗ

Σε κάθε χώρα υπάρχει μια πρωτεύουσα ή κυβερνητική οργάνωσις στην οποία μια μειονότης κατέχει την εξουσία. Οι αποφάσεις και ενέργειες των κυβερνητικών αξιωματούχων επιδρούν στη ζωή της πλειονότητος που ζη κάτω από αυτή την κυβέρνησι. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διακυβέρνησι της γης από τη Βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός είναι ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού, ενώ μια μειονότης, την οποίαν ο Ιησούς απεκάλεσε «μικρόν ποίμνιόν» του, λαμβάνεται με ανάστασι στην ουράνια πρωτεύουσα οργάνωσι, όπου «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» (Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 20:6) Ο Κύριος Ιησούς, στην Αποκάλυψι προς τον απόστολό του Ιωάννη, απεκάλυψεν ότι θα είναι μόνον 144.000 εκείνοι που θα ληφθούν από τη γη για να ενωθούν μαζί μ’ αυτόν, το Αρνίον του Θεού, στο ουράνιο Όρος Σιών, στην οργάνωσι της Βασιλείας. (Αποκάλ. 14:1-3) Οι πιστοί απόστολοι ήσαν οι πρώτοι που εκλήθησαν στο ουράνιο αυτό «μικρόν ποίμνιον», και σχετικά με αυτούς και τους συγκληρονόμους των του ουρανίου βραβείου ο Ιωάννης έγραψε: «Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν.» (Αποκάλ. 20:6· 1 Πέτρ. 1:4) Αλλ’ είναι φανερό ότι ο μικρός αυτός αριθμός δεν περιλαμβάνει όλους όσοι εξήσκησαν πίστι στον Ιησού και στην ελπίδα της αναστάσεως. Τι θα γίνη με τους άλλους, που αποτελούν τη μεγίστη πλειοψηφία των πιστευόντων;

Η πλειονότης των μελών του ανθρωπίνου γένους που πρόκειται ν’ αναστηθούν θα επανέλθουν ως υπήκοοι, όχι ως άρχοντες, της ουρανίου βασιλείας. Θα ευλογηθούν με ζωή σε μια παραδεισία γη, ελεύθεροι από παθήματα και θλίψι. Σ’ αυτούς τους επιγείους υπηκόους της βασιλείας του ανεφέρετο ο Ιησούς, όταν έλεγε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [της ουρανίας]· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.»—Ιωάν. 10:16.

Όπως ανέφερε ο Ιησούς, μεταξύ εκείνων που θ’ αναστηθούν θα υπάρχουν «οι πράξαντες τα αγαθά» καθώς και μερικοί «πράξαντες τα φαύλα». (Ιωάν. 5:29) «Οι πράξαντες τα αγαθά» ήσαν πιστοί δούλοι του Θεού, άτομα που διαμόρφωσαν τον τρόπο της ζωής των σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτοί θα λάβουν «ανάστασιν ζωής», και, καθώς είδαμε, η μεγίστη πλειονότης απ’ αυτά τα άτομα θα επανέλθουν σε ζωή επάνω στη γη. Ο Βαπτιστής Ιωάννης θα περιλαμβάνεται μεταξύ των ατόμων αυτών. Επειδή πέθανε πριν η θυσία του Ιησού ανοίξη την οδό για την ουράνια ζωή, η ανάστασίς του δεν μπορεί να είναι ουρανία, και γι’ αυτό ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών, είναι μεγαλήτερος αυτού.» (Ματθ. 11:11) Πολλοί άνδρες και γυναίκες από τον Άβελ ως τον Ιωάννη διεκράτησαν ακεραιότητα προς τον Θεό «δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.» (Εβρ. 11:35) Γι’ αυτούς ο Παύλος έγραψε: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» (Εβρ. 11:39, 40) Ώστε οι επίγειοι υπήκοοι της Βασιλείας θα ελάμβαναν την αμοιβή τους μόνο μετά την εγκαθίδρυσι της ουρανίας κυβερνητικής οργανώσεως.

Ότι ο Ιεχωβά Θεός θα ενθυμηθή ασφαλώς εκείνους τους δούλους του που έζησαν προ Χριστού, βεβαιούμεθα από τα λόγια του Ιησού: «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»—Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ.

Με το έλεος του Θεού, ακόμη και μερικοί που ‘έπραξαν τα φαύλα’ θα εγερθούν από τους νεκρούς, για να κριθούν σύμφωνα με όσα θα πράξουν κατόπιν. Ο κακούργος, που εθανατώθη παράπλευρα με τον Ιησούν, θα περιλαμβάνεται μεταξύ αυτών. (Λουκ. 23:43) Όχι οι αδιόρθωτοι ασεβείς, αλλ’ άτομα που, μολονότι έπραξαν κακά με άγνοια, θα συμμορφωθούν πρόθυμα με τους κανόνες της δικαιοσύνης, θα συμπεριληφθούν μεταξύ εκείνων που θ’ αναστηθούν και θα τους δοθή η ευκαιρία να μάθουν και να συμμορφωθούν προς το θείο θέλημα.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ

Στηριζόμενοι σ’ αυτή τη Γραφική πληροφορία, μπορούμε σήμερα ν’ αποβλέπωμε προς τα εμπρός με χαρά σε «νέους ουρανούς και νέαν γην, . . . εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Η δικαία εκείνη διακυβέρνησις με τη θαυματουργική ανάστασι όλων εκείνων που βρίσκονται στα μνημεία θα φέρη αγαλλίασι στην

Η Αγάπη Δεν Αποθαρρύνεται Εύκολα

‘Η ΑΓΑΠΗ μακροθυμεί. Ανέχεται πάντα. Υπομένει πάντα’. Επομένως, η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα. Το ότι δεν αποθαρρύνεται εύκολα η αγάπη καταδεικνύεται στην εποχή μας, όπως δείχνουν οι επόμενες πείρες.—1 Κορ. 13:3, 4.

♦ Πριν από λίγα χρόνια ένας μάρτυς του Ιεχωβά, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι στη Σεούλ της Κορέας, συνήντησε έναν οικοδεσπότη, ο οποίος εφαίνετο πολύ ενδιαφερόμενος, εδέχθη ένα περιοδικό αλλ’ αγνόησε την υπόδειξι περί συνδρομής. Ο ευαγγελιζόμενος, μη θέλοντας να στενοχωρήση τον οικοδεσπότη τονίζοντας το ζήτημα της συνδρομής, το άφησε να παρέλθη αλλ’ απεφάσισε να επανέλθη για να ιδή αν ο άνθρωπος αυτός ήταν αληθινά ενδιαφερόμενος.

Όταν επανήλθε, έμαθε γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν έγινε συνδρομητής. Εκάθητο τότε και του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σηκωθή, διότι είχε δύο τεχνητά πόδια, επειδή είχε απολέσει και τα δύο φυσικά του πόδια στον πόλεμο της Κορέας. Ο άνθρωπος απεδείχθη ότι γνησίως ενδιεφέρετο, κι επρομηθεύθη περισσότερα έντυπα, τα οποία επλήρωσε καθώς και το περιοδικό που είχε λάβει προηγουμένως. Διηυθετήθη μια Γραφική μελέτη, στην οποία μετείχαν κι άλλοι τρεις ανάπηροι. Εν καιρώ δύο απ’ αυτούς έλαβαν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά ως αφιερωμένοι και βαπτισμένοι διάκονοι των αγαθών νέων. Παρά τα φυσικά των ελαττώματα, ασχολήθηκαν σε όλες τις μορφές διακονίας του αγρού και τούτο παρά το ότι το έδαφος στο οποίον διακονούν είναι πολύ ανώμαλο.

Λόγω του βάθους της αφοσιώσεώς των, οι δύο αυτοί Μάρτυρες ωρίμασαν γρήγορα. Ως αποτέλεσμα της ενζήλου ηγεσίας των εσχηματίσθη προσφάτως μια νέα εκκλησία στη Σεούλ. Ο ένας διωρίσθη επίσκοπος της, ο δε άλλος βοηθός του. Ο καθείς απ’ αυτούς έχει ένα σκέλος. Ναι, η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα.

♦ Ένας Κινέζος Μάρτυς στην Τρίνινταντ παρέχει άλλο ένα παράδειγμα. Η εκκλησία του έκτιζε μια Αίθουσα Βασιλείας και ήταν αποφασισμένος να βοηθήση με κάποιον τρόπο, μολονότι ήταν παράλυτος ανάπηρος με τροχοφόρο κάθισμα. Τι μπορούσε να κάμη; Μ’ ένα ευφυές επινόημα, που προσαρμόζεται στο παράλυτο χέρι του και με τη βοήθεια της αφωσιωμένης μητέρας του, μπόρεσε να κρατή πέννα και πινέλο, κι αυτοδιδάχθηκε να γράφη και να ζωγραφίζη.

Τότε περίπου, η τοπική Εταιρία Καλών Τεχνών άρχισε ν’ αναζητή κάποιον που να εκθέση τα ίδια του έργα ζωγραφικής στα εγκαίνια του νέου της Κέντρου Καλών Τεχνών. Δεχόμενος αυτή την πρόκλησι, ο Κινέζος αυτός παρήγαγε τριάντα τρεις πίνακες ελαιογραφίας και υδατογραφίας, σε διάστημα λιγώτερο από τρεις μήνες, γι’ αυτή την έκθεσι έργων τέχνης. Την εσπέρα ακριβώς των εγκαινίων επωλήθη το ήμισυ των πινάκων του, οι δε υπόλοιποι, εκτός από δύο ή τρεις, επωλήθησαν μέχρι του κλεισίματος της εκθέσεως. Αφού επληρώθησαν όλα τα έξοδα, το καθαρό κέρδος ανήλθε σε σημαντικό ποσόν, το οποίον και προσέφερε ως εισφορά του στο ταμείο ανεγέρσεως Αιθούσης Βασιλείας.

♦ Χαρακτηριστικές της ιδίας αρχής, ότι η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα, είναι οι περιπτώσεις διάφορων ολοχρονίων ειδικών σκαπανέων διακόνων που υπηρετούν στη Γουατεμάλα. Ένας απ’ αυτούς, άγαμος και περιωρισμένης μορφώσεως, ωρίσθη να εργασθή σε μια πόλι όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες. Ο ίδιος κατοικούσε σε μια καλύβη για να μπορή να εισφέρη από τους πενιχρούς του πόρους προς συμπλήρωσιν του ενοικίου ενός μικρού δωματίου που εχρησίμευε ως Αίθουσα Βασιλείας. Δεν εδυσκολεύετο να εγείρεται στις 3 π.μ. για να μελετά προετοιμαζόμενος για τις συναθροίσεις εκκλησίας, ή να βαδίση δέκα ως δώδεκα μίλια σε σκονισμένους δρόμους για να επισκεφθή άτομα καλής θελήσεως, ή να ταξιδέψη διανύοντας μακρές αποστάσεις με σαθρά λεωφορεία ή βραδυκίνητα τραίνα για να διεξαγάγη οικιακές Γραφικές μελέτες σε φυτείες μπανάνας ή καφέ. Σήμερα σ’ αυτό το μέρος υπάρχει μια ευτυχής εκκλησία από πενήντα Μάρτυρες. Κι αυτοί καταβάλλουν τις ίδιες προσπάθειες για να παρακολουθήσουν τις εκκλησιαστικές των συναθροίσεις, όπως έκανε κι αυτός ο διάκονος για να τους φέρη τη Γραφική αλήθεια.

♦ Κατόπιν ήταν το ζεύγος διακόνων που εξεποίησαν τα πενιχρά των αποκτήματα για να υπηρετήσουν σ’ ένα μακρινό μέρος της Γουατεμάλας, στο οποίον έπρεπε να πάνε με αεροπλάνο. Χάρις στον στοργικό των ζήλο ιδρύθη εκεί μια νέα εκκλησία με δεκαπέντε Μάρτυρες. Ως αποτέλεσμα των ανιδιοτελών και αποτελεσματικών εκπαιδευτικών μεθόδων του συζύγου, δύο μέλη της εκκλησίας εκρίθησαν ικανά να σταλούν σε άλλους ακόμη τόπους για να υπηρετήσουν ως ολοχρόνιοι ειδικοί σκαπανείς διάκονοι. Μολονότι αυτός μπορούσε πολύ καλά να χρησιμοποιήση αυτούς τους δύο στη δική του εκκλησία, δεν ηθέλησε να τους κρατήση, αλλά διέκρινε τη σπουδαιότητα του να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη ήταν μεγαλύτερη. Συνώδευσε τον έναν απ’ αυτούς στον τόπο του διορισμού του, μολονότι αυτό εσήμαινε όχι μόνον ένα οκτάωρο ταξίδι με λεωφορείο, αλλά και μια δωδεκάωρη πεζοπορία σε ορεινά μονοπάτια! Αληθινά σήμερα, όπως και στον καιρό των αποστόλων, οι Χριστιανοί διάκονοι αποδεικνύουν ότι η αγάπη δεν αποθαρρύνεται εύκολα.

Εκπαίδευσις Διδασκαλίσσης και Μαθητών

«Μια μέρα έλαβα ένα τηλεφώνημα απ’ τη διδασκάλισσα του γυιού μου», είπε μια μάρτυς του Ιεχωβά, κάτοικος του Οχάιο. «Στη συνομιλία η διδασκάλισσα είπε ότι με ήθελε να πάγω στο σχολείο το ταχύτερον, διότι ο οκταετής γυιός μου ‘ανεστάτωνε όλο το σχολείο.’ Όταν έφθασα εκεί, μου είπε ότι ο γυιός μου έλεγε στους συμμαθητάς του ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. Εξήγησα λοιπόν στη διδασκάλισσα γιατί ο Θεός είχε όνομα, πώς αυτό μνημονεύεται πάνω από 6.000 φορές στις Γραφές, και στο τέλος της εδιάβασα τον Ψαλμό 83:18. Από τότε η διδασκάλισσα έχει απευθύνει στον γυιό μου πολλά ερωτήματα σχετικά με τις Χριστιανικές του πεποιθήσεις.»

Νεαροί Διάκονοι Φέρουν Καρπό

ΚΑΝΕΝΑ παιδί, που είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μιλή, δεν είναι πολύ νεαρό για να είναι ένας μάρτυς του Ιεχωβά Θεού. Και όχι μόνο μπορούν τα παιδιά να δίνουν μαρτυρία αλλά και να φέρουν καρπό, όπως δείχνουν σαφώς οι επόμενες πείρες, που ελήφθησαν από το Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1962:

● Μια Μάρτυς οικοκυρά στο Βέλγιο κατ’ επανάληψιν προσεπάθησε να εγείρη το ενδιαφέρον μιας γειτόνισσας στη βασιλεία του Ιεχωβά, αλλά δεν το κατώρθωσε. Κατόπιν μια μέρα η γειτόνισσα αυτή την επεσκέφθη κι εζήτησε μια Γραφή και μια Γραφική μελέτη στο σπίτι της. Τι επέφερε την αλλαγή; Τα παιδιά της Μάρτυρος έδιναν μαρτυρία στα παιδιά με τα οποία έπαιζαν, αυτά δε, πάλι, έλεγαν στη μητέρα τους τι είχαν ακούσει, αφυπνίζοντας έτσι το ενδιαφέρον της.

● Ένας νεαρός Μάρτυς δώδεκα ετών, κάτοικος της Χιλής, συζητούσε για τη Γραφή με τους φίλους του με αποτέλεσμα να προσκληθή στο σπίτι του ενός απ’ αυτούς για να μιλήση σε μια Καθολική κυρία, που επεσκέπτετο την οικογένεια. Αφού προετοιμάσθηκε, μπόρεσε να δώση μια αποτελεσματική ομιλία και να διαθέση το βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Τόση εντύπωσι προεκάλεσε στην κυρία η ειλικρίνεια και η ικανότης του, ώστε όχι μόνον εζήτησε να έχη μια τακτική Γραφική μελέτη αλλ’ επέμεινε να διδάσκεται από το παιδί, αντί από τους γονείς του.

● Συχνά είναι αληθές ότι οι ενήλικοι προσέχουν περισσότερο ένα νεαρό διάκονο παρά κάποιον της δικής τους ηλικίας. Έτσι, σε μια πόλι της Αϊτής, όπου οι δημόσιες διαλέξεις με Γραφικά θέματα είχαν μάλλον πενιχρό ακροατήριο, μια Κυριακή η Αίθουσα Βασιλείας ήταν κατάμεστη. Πώς αυτό; Σχεδόν όλοι οι νεοφερμένοι ανταπεκρίθησαν στην άμεση πρόσκλησι μιας οκταετούς, η οποία επεσκέφθη όλες τις γειτόνισσές της για να τους πη για τις Γραφικές ομιλίες.

Η Καρτερικότης Ανταμείβεται

ΥΠΗΡΕΤΩ ως ειδικός σκαπανεύς στην εκκλησία μας της Κοατεπέκ, Κουεζαλτενάγκο, Γουατεμάλας. Όταν επεσκέφθην για πρώτη φορά ένα γειτονικό χωριό, το Φλόρες Κόστα Κούκα, προσεπάθησα να παρουσιάσω την ομιλία και να προσφέρω τα βιβλία σ’ ένα νεαρό, ο οποίος μόλις έβγαινε από το ταχυδρομείο. Εφαίνετο βιαστικός. Καθώς ανέβαινε στ’ άλογό του, μου είπε ότι αν ήσαν θρησκευτικά βιβλία, δεν ενδιεφέρετο. Αλλά του φάνηκε παράξενο που του προσέφερα τα βιβλία με τόσο λογικό αντίτιμο.

Ύστερ’ από δύο εβδομάδες ξαναπήγα σ’ αυτό το μικρό χωριό, και τον βρήκα να εργάζεται σ’ ένα χωράφι, σε απόστασι ενός περίπου μιλίου από την πόλι. Επήγαμε ως την είσοδο της κατοικίας του να μιλήσωμε. Μολονότι ήταν ευγενής και φιλόφρων, εφαίνετο ότι δεν θα μπορούσα να προχωρήσω στην εξήγησι του σκοπού της επισκέψεως μου. Το μόνο πράγμα, στο όποιο συμφωνήσαμε, ήταν ότι έπρεπε να τον επισκεφθώ πάλι την επόμενη φορά που θα ερχόμουν στο χωριό.

Απ’ εκείνη την ημέρα κι εμπρός τον επισκεπτόμουν τακτικά. Περισσότερες από μια φορές συμμελετήσαμε στο μέρος ακριβώς όπου ειργάζετο, στρώνοντας τσιμέντο και κάνοντας διαδρόμους. Για καρέκλες χρησιμοποιούσαμε δύο μεγάλες πέτρες· η σκιά μάς ήρχετο από τα δένδρα. Ένα από τα πράγματα που εξετίμησε ήταν το ότι διατηρούσα τη συμμελέτη έως μια ώρα. Πάντοτε ήξερε αυτός πόσος ακριβώς χρόνος θα εχρειάζετο. Οι τακτικές μας συμμελέτες συνεχίσθησαν επί δύο χρόνια.

Η μεγαλύτερη δυσκολία μου όσον αφορά αυτόν ήταν η αξιοσημείωτη αδιαφορία του. Δεν εφαίνετο να είχε καμμιά σημασία γι’ αυτόν το αν υπάρχη ένας φλογερός άδης ή μια τριάς θεών ή όχι. Κατόπιν, κάποια μέρα μια Προτεσταντική οργάνωσις τον προσεκάλεσε σε μια ειδική συνάθροισι και του προσέφερε μερικά έντυπα που κατέκριναν την Εταιρία Σκοπιά και το έργο μας. Αντέδρασε αμέσως! Τώρα ήλθαν τα ερωτήματα. Τώρα έγινε λεπτομερής έρευνα από μέρους του. Τώρα ήθελε να γνωρίση την αλήθεια!

Όχι μόνον μελετούσε αλλά και συνεμερίζετο με άλλους τις διαπιστώσεις του. Μετά από λίγους μήνες, στη διάρκεια της επισκέψεως του υπηρέτου περιοχής, ο φίλος μου βαπτίσθηκε συμβολίζοντας την αφιέρωσί του στον Ιεχωβά Θεό. Υπομονητικά εξήγησε τα καθέκαστα της αληθείας στην οικογένεια του, αλλ’ οι γονείς του ούτε πίστευαν καν ότι αυτός μελετούσε την πραγματική Βίβλο! Έφερε γρήγορα στο σπίτι τη μετάφρασι Νακάρ-Κολούγκα (Καθολική) και τους έπεισε.

Ύστερ’ από μια εβδομάδα περίπου, άρχισαν να συμβαίνουν γεγονότα. Η οικογένεια του ξαφνικά απέβαλε όλες τις ξύλινες παραστάσεις λατρείας. Ακόμη κι ο βοηθός του, ένας πολύ ειλικρινής Καθολικός, άρχισε να μελετά.

Ο νέος μου αδελφός «εν πίστει» άρχισε να συμμελετά με άλλους. Σήμερα υπάρχει ένα κέντρον υπηρεσίας εκκλησίας στο σπίτι του με πέντε αφιερωμένους αδελφούς που παρευρίσκονται. Τρεις απ’ αυτούς υπήρξαν σκαπανείς διακοπών, περιλαμβανομένου κι εκείνου με τον οποίον συμμελετούσα, παρά το γεγονός ότι αυτός είναι ένας χωλός πολιομυελιτικός.

Πριν από λίγον καιρό ο αδελφός μας μου είπε, «Με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά και λόγω της καρτερικότητος των δούλων του, γνωρίζω τώρα, όχι μόνον ότι αυτός υπάρχει, προ παντός, αλλά και εννοώ γιατί είμαι εδώ, και ζω, και τι αυτός απαιτεί από μένα. Έχω πίστι και, το κυριώτερο, μπορώ να δώσω τον λόγον της πίστεως μου. Γνωρίζω την αλήθεια.»

Βέβαια, ο Ιεχωβά ευλογεί την καρτερικότητά μας, όταν τον υπηρετούμε με αγάπη.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Δ. Γ. Μπράντλεϋ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου είχε τους Επτά Τόμους των Γραφικών Μελετών και τους εδιάβαζε προτού εγώ γεννηθώ. Όταν ήμουν μικρό παιδί, η μητέρα μου, αν και δεν ήταν ακόμη στην αλήθεια, συνήθιζε να προμηθεύη κατάλυμα στους περιοδεύοντας αντιπροσώπους της Εταιρίας, όταν αυτοί περνούσαν από εκεί. Συγγενείς της οικογενείας υπήρξαν Μάρτυρες του Ιεχωβά από την έναρξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, το σπίτι μας δεν ήταν θεοκρατικό ως το 1939, όταν οι γονείς μου κι εγώ ελάβαμε μια πραγματική στάσι και εγίναμε δραστήριοι στην αλήθεια.

Ήσαν δύο σκαπανείς εκείνοι που μ’ έκαμαν να σκεφθώ. Η μητέρα μου τους υπεδέχθη όταν ήλθαν στη μικρή μας πόλι πάνω στους Καναδικούς Λειμώνες. Μολονότι στην αρχή δεν ήθελα να ακούσω τι είχαν να πουν, ύστερ’ από ένα σύντομο διάστημα το άγγελμα της Βασιλείας άρχισε να διεγείρη το ενδιαφέρον μου ολοένα και περισσότερο. Ως εκείνον τον καιρό ουδέποτε είχα προσευχηθή μόνος μου στη ζωή μου και τώρα εδώ ήθελα να ζητήσω περισσότερη γνώσι και κατανόησι και δεν εγνώριζα, πώς να το κάμω. Απεμνημόνευσα τον Ψαλμό 25:4, 5, κι επί δύο εβδομάδες επανελάμβανα εκείνα τα εδάφια κάθε νύχτα πριν πάω στο κρεββάτι. Τι μεταμόρφωσις έλαβε χώραν στη ζωή μου! Ένα μήνα μετά την άφιξι των σκαπανέων στον τόπο μας ήμουν στην υπηρεσία μαζί τους. Τον επόμενο μήνα (Σεπτέμβριον) έδωσα στον εργοδότη μου προειδοποίησι ενός μηνός και τον Δεκέμβριο είχα τον πρώτο τόπο διορισμού μου ως σκαπανέως—ένα μήνα προτού βαπτισθώ.

Αυτή η πρώτη γεύσις της υπηρεσίας σκαπανέως διήρκεσε μόνο λίγους μήνες, αλλά ήταν αρκετή για να μου εμφυτεύση, την ισχυρή επιθυμία να κάμω την υπηρεσία σκαπανέως τον αποκλειστικό σκοπό μου στη ζωή. Ο σύντροφος μου κι εγώ ταξιδεύαμε μ’ ένα ρυμουλκούμενο όχημα και μ’ ένα μάλλον παλιό ζεύγος αλόγων για τους χειμερινούς μήνες, όταν δε ερχόταν η άνοιξις διεσχίζαμε την περιοχή με ποδήλατα. Η περιοχή ήταν μακριά από κάθε εκκλησία και πολύ εκτεταμένη. Η πιο αξιοσημείωτη πείρα στη διάρκεια εκείνου του καιρού ήταν μια πολύ απλή πείρα, η οποία, όμως, μ’ έκαμε πολύ ευτυχή. Διέθεσα το βιβλίο Σωτηρία στη σύζυγο ενός αγροκτήμονος, η οποία έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον. Ακριβώς εκείνον τον καιρό, το τμήμα της περιοχής ελήφθη από εμάς κι εδόθη σε δύο άλλους σκαπανείς κι έτσι ουδέποτε έκαμα επανεπίσκεψι. Φαντασθήτε τη χαρά μου, όταν ύστερ’ από πολλούς μήνες αυτοί οι ίδιοι σκαπανείς μ’ επληροφόρησαν ότι, όταν τελικά επεσκέφθησαν εκείνη τη γυναίκα, την εύραν απασχολημένη στο να πηγαίνη σ’ όλους τους αγροκτήμονας στην περιοχή με το βιβλίο Σωτηρία, βοηθώντας τους να γνωρίσουν ό,τι αυτή είχε μάθει.

Εκείνοι οι πρώτοι λίγοι ευλογητοί μήνες υπηρεσίας σκαπανέως ήλθαν σ’ ένα τέλος ξαφνικά, όταν η Καναδική κυβέρνησις επέβαλε μια απροσδόκητη απαγόρευσι στο έργο μας θεωρώντας παράνομο το να είναι κανείς Μάρτυς του Ιεχωβά. Επειδή τότε ήμουν πολύ ανώριμος, δεν εγνώριζα τι να κάμω ακριβώς, κι ανέλαβα μία βιοποριστική εργασία. Αυτό το επάγγελμα απεδείχθη ότι ήταν εντελώς χρήσιμο, διότι μου έδωσε πολλή ελευθερία για να βοηθήσω τις γειτονικές εκκλησίες στη διάρκεια της απαγορεύσεως. Εν τούτοις, ποτέ δεν μπορούσα να βγάλω έξω από τη διάνοια μου την υπηρεσία σκαπανέως. Όταν μιλούσα γι’ αυτή, μερικοί έλεγαν ότι οφείλω να παραμείνω εκεί που είμαι λόγω του τρόπου με τον οποίον ο Ιεχωβά με χρησιμοποιούσε. Αυτό δεν με ικανοποίησε και τελικά έγραψα στην Εταιρία για συμβουλή. Η απάντησίς της ήταν, «Αν η επιθυμία σας είναι να είσθε στην υπηρεσία σκαπανέως, τότε αυτό είναι το πράγμα που πρέπει να κάμετε.» Έτσι με αυτούς τους λόγους ενθαρρύνσεως από την ορθή πηγή, ήμουν σύντομα πίσω στον τομέα μου μ’ ένα ποδήλατο κι ένα μικρό ρυμουλκούμενο όχημα που ευγενώς μου εδανείσθη από έναν αδελφό. Η πιθανότης οικονομικών προβλημάτων δεν μπήκε στο νου μου. Η μόνη σκέψις στη διάνοιά μου ήταν ότι ώφειλα να υπηρετώ ως σκαπανεύς κι αυτό ήταν εκείνο που ήθελα να κάνω. Σε δυο μήνες επέστρεψα στην εκκλησία κι επήρα ένα σύντροφο—ένα μόνιμο σύντροφο. Η Ρούμπη κι εγώ ετελέσαμε τον γάμο μας τον Οκτώβριο του 1942 και μαζί αρχίσαμε σε αυξημένο βαθμό μια σταδιοδρομία χαρωπής υπηρεσίας, η οποία δεν έφθασε σ’ ένα τέλος ακόμη.

ΕΜΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Εκείνοι, που γνωρίζουν τους χειμώνες των Καναδικών Λειμώνων, θα ξέρουν τι εννοώ όταν λέγω ότι δεν μπορούσαμε να παραμείνωμε στις αγροτικές περιοχές στο μικρό με λεπτά τοιχώματα ρυμουλκούμενο όχημα που είχαμε. Έτσι τον πρώτο χειμώνα πήγαμε στην πόλι όπου έμεναν οι γονείς μου, που είναι ένας τόπος με 5.500 περίπου πληθυσμό. Εδώ για πρώτη φορά είχα το προνόμιο να βοηθήσω στον σχηματισμό μιας νέας εκκλησίας με όχι λιγώτερους από είκοσι δύο ευαγγελιζομένους. Μερικοί απ’ αυτούς ήσαν εκείνοι, με τους οποίους εγώ προσωπικώς είχα συμμελετήσει και είχα βοηθήσει στην υπηρεσία.

Τα πρώτα λίγα έτη, που ακολούθησαν εκείνο τον χειμώνα, ήσαν τα πιο δύσκολα για μας. Τελικώς, ύστερ’ από μια σειρά ατυχιών, ως επί το πλείστον λόγω των οχημάτων, έγραψα στο γραφείο του τμήματος στο Τορόντο κι εζήτησα έναν τόπο διορισμού όπου θα μπορούσαμε να υπηρετούμε ως σκαπανείς χωρίς όχημα. Ως απάντησις ήλθε μια πρόσκλησις για να πάμε στο Λόντον του Οντάριο, 1.700 μίλια μακριά.

Θα ήθελα να μνημονεύσω σ’ αυτό το σημείο ένα μάθημα που έμαθα και χαίρω να πω ότι ήταν για το καλό μου κι όχι για βλάβη μου. Αρκετοί αδελφοί με καλές διαθέσεις παρατηρούσαν τον αγώνα που είχαμε για να παραμείνωμε στην υπηρεσία σκαπανέως κι εντελώς ειλικρινά εσκέφθησαν ότι εχειριζόμεθα τα πράγματα μ’ εσφαλμένο τρόπο. Εσκέπτοντο ότι θα ήταν καλύτερο να υπηρετήσωμε ως καλοί ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας ως την εποχή που θα παρουσιάζετο μια πιο κατάλληλη στιγμή για έργον σκαπανέως. Υπήρχαν περιπτώσεις, που κι εμείς, επίσης, αρχίζαμε να είμεθα αβέβαιοι για το αν αυτό ήταν εκείνο που οφείλαμε να κάνωμε. Έπειτα σκεφθήκαμε, «Αν άλλοι μπορούν να υπηρετούν ως σκαπανείς, γιατί να μη μπορούμε κι εμείς;» Αυτές ήσαν οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μας, όταν η Εταιρία μας προσεκάλεσε να πάμε στο Λόντον. Πρέπει να πάμε; Επί λίγες μέρες συζητούσαμε το ζήτημα κι έπειτα φθάσαμε στο συμπέρασμα ότι, «Αν ήταν εσφαλμένο για μας το να προσπαθήσωμε να παραμείνωμε στην υπηρεσία σκαπανέως, θα μας είχε προσκαλέσει η Εταιρία στο Λόντον;» Ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του ζητήματος, και οι δυο μας επείσθημεν τελείως ότι πρέπει να πάμε κι επήγαμε. Νομίζω ότι αυτό ήταν η πιο σπουδαία απόφασις που έλαβα ποτέ, εκτός από την αφιέρωσι, και ήταν η βάσις για όλες τις άλλες που θα ήρχοντο. Πόσο αναγκαίο είναι το να επαναπαύεται κανείς στην καθοδήγησι του Ιεχωβά δια μέσου της οργανώσεώς του!

Ύστερ’ από ένα έτος πραγματικής σκαπανικής υπηρεσίας σε χαρωπή επικοινωνία μ’ εκείνους τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές της εκκλησίας Λόντον του Οντάριο, εστάλημεν στην Οττάβα ως ειδικοί σκαπανείς μ’ έναν όμιλο από έξη άλλους. Επτά μήνες υπηρεσίας ειδικού σκαπανέως κι έπειτα στο έργον υπηρέτου περιοχής πάλι στο Νότιο Οντάριο.

Όπως στην περίπτωσι τόσο πολλών αδελφών, η επιθυμία μας για τη Σχολή Γαλαάδ και για υπηρεσία στο εξωτερικό παρέμενε ισχυρή στην καρδιά μας από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε γι’ αυτό. Τελικά τον Σεπτέμβριο του 1947, συγκεντρωθήκαμε εκατό και πλέον αδελφοί και αδελφές από διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά για πέντε μήνες της πιο εντατικής μελέτης, που δοκίμασα ποτέ στη ζωή μου. Τα πράγματα που άνοιξε ο Ιεχωβά στην κατανόησί μας στη διάρκεια της σειράς εκείνων των μαθημάτων σχετικά με τον λόγο του, τους σκοπούς του, την οργάνωσί του και τις απαιτήσεις του για Χριστιανική διαβίωσι, ουδέποτε θα λησμονηθούν.

Ο ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΤΟΠΟΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ

Ακριβώς πριν αποφοιτήσωμε, ο Αδελφός Νορρ μάς έδωσε τους διορισμούς μας του εξωτερικού. Νότιος Ροδεσία, Αφρική! Τι πνευματική διέγερσι ενοιώσαμε! Πρόσφατες εκθέσεις μάς είχαν πληροφορήσει ότι ο αγρός ήταν ώριμος για μια καταπληκτική συγκομιδή στην Αφρική, και τώρα πηγαίναμε να μετάσχωμε σ’ αυτή. Μόλις συγκρατούσαμε τον εαυτό μας. Τελικά ήλθε η μέρα για ν’ αποπλεύσωμε και στις 15 Φεβρουαρίου 1949 εφθάσαμε στη νέα μας διαμονή στη Νότιο Ροδεσία. Αυτό έγινε δεκατρία έτη πριν και τώρα δεν είναι πια ένας νέος τόπος διαμονής. Τα μισά και πλέον από τα έτη που είμαι στην αλήθεια εδαπανήθησαν σ’ αυτή τη χώρα.

Όταν εφθάσαμε εδώ την πρώτη φορά, η απαγόρευσις των εντύπων μας μόλις είχε αρθή κι ένα τμήμα είχε ιδρυθή πριν από ένα μόνον έτος. Χαρακτηριστικά η Κοινωνία Νέου Κόσμου σ’ αυτή τη Χώρα απήλαυσε πολλές ευλογίες. Δέκα έτη πριν το όνομα «Σκοπιά» ήταν συνώνυμο με τον φόβο. Οι άνθρωποι είχαν τις πιο φανταστικές ιδέες για μας, αλλά τώρα αυτή η παρανόησις έχει παρέλθει σχεδόν τελείως. Ενώ υπάρχει η συνήθης εναντίωσις από την πλευρά των κληρικών, οι άνθρωποι δεν φοβούνται πια τη «Σκοπιά», αλλά μάλλον μπόρεσαν να διαπιστώσουν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι καλοί άνθρωποι και πρέπει να τους έχη κανείς εμπιστοσύνη. Όπως ένας επίσημος το εξέφρασε, «Πριν από δέκα έτη, όταν άκουα το όνομα ‘Σκοπιά’, τα μαλλιά μου συνήθιζαν να σηκώνωνται. Αλλά τώρα έχω οριστικά διαπιστώσει ότι εσείς είσθε η πιο σταθεροποιημένη δύναμις που έχομε στη χώρα.» Υπήρξε θαυμάσιο το να παρατηρώ να επέρχεται αύτη η μεταβολή.

Εσωτερικώς η οργάνωσις ανεπτύχθη και ωρίμασε πολύ καλά. Οι Αφρικανοί αδελφοί είναι απλοί και αγαπητοί και ανταποκρίνονται σε στοργική υποβοήθησι. Τι ευχαρίστησις είναι το να τους παρατηρούμε ν’ απορρίπτουν τα δεσμά των παραδόσεων και της δεισιδαιμονίας και να ενδύωνται με μια νέα προσωπικότητα! Εδώ στο Σώλσμπερυ ο Αφρικανικός κι Ευρωπαϊκός πληθυσμός ζουν σε ξεχωριστές κοινότητες. Όταν εφθάσαμε στο Σώλσμπερυ, υπήρχαν πέντε Ευρωπαίοι ευαγγελιζόμενοι και μια Αφρικανική εκκλησία. Δέκα έτη αργότερα υπήρχαν δεκαέξη Αφρικανικές εκκλησίες και δύο Ευρωπαϊκές εκκλησίες, μ’ ένα σύνολο 1.500 περίπου ευαγγελιζομένων. Για σκεφθήτε, αν δεν συνέχιζα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή, δεν θα είχα το προνόμιο να γνωρίσω από κοντά αυτή την αύξησι και να έχω μερίδα σ’ αυτήν!

Από τις διάφορες φάσεις της υπηρεσίας, στις οποίες είχα το προνόμιο να συμμετάσχω σ’ αυτή τη χώρα, το έργο περιφερείας ήταν το πιο συναρπαστικό, αν και κάθε μέρος της υπηρεσίας έχει τις ευλογίες του. Στο έργο περιφερείας υπήρχε πάντοτε κάτι νέο για να μάθω ή να δοκιμάσω: συνελεύσεις περιοχής στο εξωτερικό· το να ομιλώ μέσω διερμηνέως· το να προσπαθώ να μάθω μια εντελώς νέα γλώσσα. Ένα πράγμα, που δεν θα ξεχνούσα για οτιδήποτε άλλο, είναι η έκφρασις στα πρόσωπα των αδελφών, όταν προσπαθήτε να τους μιλήσετε στη δική τους γλώσσα. Τα μάτια τους λάμπουν και λέγουν ο ένας στον άλλον πόσο ευτυχείς είναι που μπορείτε να πήτε κάτι σ’ αυτούς. Λόγω κακής υγείας, αναγκάσθηκα ν’ αφήσω το έργο περιφερείας το 1954, αλλ’ ύστερ’ από ένα έτος ιεραποστολικού έργου κατά περιόδους κι έργου υπηρέτου περιοχής, έλαβα πρόσκλησι για το γραφείο του τμήματος. Από τότε υπήρξε προνόμιό μου το να γίνω υπηρέτης τμήματος.

Αυτή η αφήγησης δεν θα μπορούσε να είναι πλήρης αν δεν μνημονεύσω τις δύο περιπτώσεις, που παρακολουθήσαμε διεθνείς συνελεύσεις στη Νέα Υόρκη, μία το 1953 και την τελευταία το 1958. Είμεθα πολύ ευγνώμονες στον Ιεχωβά γι’ αυτή τη θαυμασία προμήθεια κι ευχαριστούμε τους αδελφούς και τις αδελφές σ’ όλο τον κόσμο, οι οποίοι κατέστησαν δυνατόν για μας, μαζί με άλλους ιεραποστόλους κι αντιπροσώπους, το να είμεθα εκεί. Μια από τις πολλές ευχάριστες πείρες της τελευταίας συνελεύσεως ήταν η συνάντησις με τον αγαπητό ηλικιωμένο πατέρα μου, ο οποίος πάντοτε ενδιαφέρετο ζωηρά στο να παραμείνω στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. Ήταν ευχάριστο το να ομιλώ μαζί του και να μάθω για τη συνεχιζόμενη σταθερότητα του στην αλήθεια σ’ αυτή τη γεροντική του ηλικία.

Όταν κυττάζω πίσω, στα περασμένα είκοσι έτη ολοχρονίου ευαγγελικού κηρύγματος, αισθάνομαι τη μεγαλύτερη ευτυχία, μια ευτυχία στην οποία συμμετέχω με τη Ρούμπυ, τη σύζυγό μου, η οποία με υπεστήριξε και μ’ ενεθάρρυνε από την αρχή. Η συνεχής προσευχή μου είναι, όπως μαζί πάντοτε αποκομίζωμε την πιο μεγάλη χαρά από το να κάνωμε το θέλημα του Ιεχωβά, όπως αυτό το θέλημα αποκαλύπτεται, σε χρόνο απροσδιόριστο σε μια ζωή, που ποτέ δεν θα υπάρξη ανάγκη να τελειώση.

Αγάπη και Πιστότης

Αφήγησις υπό Μωδ Τζόνστον

Η ΕΚΘΕΣΙΣ περί Βορείου Ιρλανδίας και Ελευθέρας Ιρλανδίας στο Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά μ’ ενδιέφερε πάντοτε ιδιαίτερα, διότι έχω γεννηθή στη «χώρα της δρυός.» Και γεννήθηκα πλουσία! Ναι, το να έχη κανείς ευσεβείς γονείς αυτό αποτελεί πράγματι μια πλούσια κληρονομία.

Ένας από τους αδελφούς του πατέρα μου, ο Θείος Έντι, εδέχθη την αλήθεια κατά το έτος 1905, όταν εγώ ήμουν δέκα ετών. Υπήρχαν πολύ λίγοι Σπουδασταί των Γραφών (όπως ελέγοντο τότε) στη Βόρειο Ιρλανδία, αλλ’ ο θείος μου μετέδωσε το άγγελμα στον πατέρα μου, αυτός δε ενδιαφέρθηκε πάρα πολύ. Στην αρχή η μητέρα μου έγινε σκεπτική με τη «Θρησκεία του Θείου Έντι». Εν τούτοις, η καλωσύνη, η διακριτικότης κι η υπομονή του πατέρα μου βαθμιαίως την εβοήθησαν. Μπορώ ακόμη να τον ακούω να λέγη, «Σάρρα, κάθησε ένα λεπτό να σου διαβάσω αυτό», και η «Σάρρα» εκάθητο ν’ ακούση. Αργότερα ο Μπαμπάς επήγαινε στην εκκλησία, στην οποία είχε διατελέσει επίτροπος, και διένεμε Γραφικά φυλλάδια στους εκκλησιαζομένους κατά την έξοδό των την Κυριακή το πρωί. Αυτό εστενοχώρησε τη μαμά τόσο, ώστε έπαυσε να πηγαίνη στην εκκλησία και σε λίγο εδέχθη την αλήθεια.

Στο έτος 1911 ο Αδελφός Ρώσσελ επεσκέφθη το Μπέλφαστ, κι ενθυμούμαι ότι είχε συγκαλέσει όλη την «εκκλησία»—μια δράκα ατόμων—να πάρουν το τσάι τους μαζί του στο ξενοδοχείο. Αλλ’ άσχετα με τη μικρότητα της ομάδος, όταν έγινε η δημόσια ομιλία, η Αίθουσα Ώλστερ ήταν κατάμεστη από ακροατάς, από τους οποίους οι περισσότεροι είχαν προσέλθει κατόπιν αγγελίας που εδημοσιεύθη στον τύπο.

ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΘΕΜΕΛΙΟΥ

Το επόμενο έτος ο θείος μου κι ο πατέρας μου μετηνάστευσαν οικογενειακώς στη Νέα Ζηλανδία, τη «χώρα του μακρού λευκού νέφους», όπως ελέγετο από τους πρώτους εξερευνητάς της. Μολονότι ο θείος μου είχε τετραμελή οικογένεια να συντηρήση, ήταν ένας τακτικός βιβλιοπώλης, ή σκαπανεύς όπως τους λέμε τώρα, και συνέχιζε την ολοχρόνια διακονία του επί πάρα πολλά χρόνια. Πολλά έκαμε για να ενισχύση τα χέρια των λίγων αδελφών που ήσαν τότε στην αλήθεια. Ένα σημείο, που ετονίζετο συνεχώς απ’ αυτόν και το οποίον μου ήταν πάντοτε πολύτιμο, ήταν η σπουδαιότης της πιστότητος στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Έτσι, από την πολύ μικρή μου ηλικία η αγάπη για την αλήθεια και η πιστότης στην οργάνωσι του Ιεχωβά έγιναν, κατά ένα τρόπον, τα κίνητρα της ζωής μου.

Εκείνο τον καιρό χρησιμοποιούσαμε ως βιβλία μελέτης τους τόμους Γραφικών Μελετών, η δε χρονολογία, που εκτίθεται στον δεύτερο τόμο, πραγματικά με προσείλκυσε. Τον κατεβρόχθισα όλον, έκαμα την αφιέρωσί μου, την εσυμβόλισα με το εν ύδατι βάπτισμα και ασχολήθηκα σε όλες τις μορφές του έργου διακηρύξεως, που διεξήγετο εκείνο τον καιρό.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Όταν έφθασε το φθινόπωρον του 1914, με την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και το τέλος των Καιρών των Εθνών, ήμεθα απασχολημένοι με την προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας στην Ουέλλινγτον. Τότε μετείχα στο «ποιμενικό έργον», το οποίον ήταν μια προσπάθεια ανευρέσεως μεταξύ εκείνων, που είχαν προμηθευθή βιβλία, ατόμων, τα οποία θα ήταν δυνατόν να βοηθηθούν για να μελετούν τη Γραφή. Υπήρχαν όμως και πολλά πράγματα, που δεν μπορούσαμε να τα καταλάβωμε καθαρά. Και καθόσον τώρα βλέπομε πίσω σ’ εκείνη την εποχή, μπορούμε να εκτιμήσωμε πόσο στοργικά υπομονητικός ήταν ο Ιεχωβά για να μας χρησιμοποιήση κάπως.

Όταν πέθανε ο Αδελφός Ρώσσελ τον Οκτώβριο του 1916, αυτό το γεγονός απεδείχθη ότι ήταν δοκιμασία για μας. Αισθανόμουν σαν να μου αφηρέθη κάτι, στο οποίο στηριζόμουν. Τότε είδα τον υπηρέτη του τμήματος να ταλαντεύεται στην πιστότητά του στην οργάνωσι του Θεού και να πέφτη συμπαρασύροντας και πολλούς αδελφούς. Ακόμη κι όταν συναθροιζόμεθα για μελέτη, μυστικοί αστυνομικοί συχνά ήσαν παρόντες στις συναθροίσεις μας. Ο φόβος αυτών κι η έλλειψις αγάπης κι εκτιμήσεως για την αλήθεια απεδείχθη ότι επροκάλεσε την πτώσι πολλών εκείνο τον καιρό· αλλ’ αφ’ ετέρου, πόσο ευγνώμονες ήμεθα για τους στερεούς, πιστούς αδελφούς μας, που απεδείχθη ότι ήσαν «ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση»! (Ησ. 32:2) Ως αποτέλεσμα των πειρών αυτών οι απόψεις μας συχνά διωρθώνοντο, κι εγίναμε ισχυρότεροι στην αγάπη μας προς τον Ιεχωβά και την πιστότητά μας στην οργάνωσί του.

ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΝΗ ΕΠΕΚΤΑΣΙ

Όταν υπανδρεύθηκα στο 1923, πήγα στην Αυστραλία με τον σύζυγό μου για ν’ απολαύσω το θαυμάσιο προνόμιο του να εργασθώ στο τμήμα της Εταιρίας, στη Μελβούρνη. Το 1925, όταν γεννήθηκε η θυγατέρα μας Ρουθ, ο Αδελφός Ρόδερφορδ είχε την καλωσύνη να κάμη διευθετήσεις ώστε να μείνωμε με την οικογένεια Μπέθελ και η θυγατέρα μας ν’ ανατραφή μεταξύ των. Τι προνόμιο! Από τα πρώτα χρόνια έθεσε τα πόδια της στον δρόμο που οδηγεί στη ζωή, και, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, βαίνουν ακόμη πιστά προς αυτή την κατεύθυνσι.

Η Αυστραλία είναι μια αχανής νησιωτική ήπειρος, όχι και πολύ μικρότερη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά μόνο με δέκα περίπου εκατομμύρια κατοίκους. Κάποτε παρακολούθησα μια εθνική συνέλευσι εδώ, στην οποίαν οι παρόντες ήσαν μόνο τριακόσιοι περίπου. Σήμερα ο αριθμός των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία υπερβαίνει τις δεκαπέντε χιλιάδες. Και τι χαρά είναι να βλέπη κανείς τους πολυαρίθμους αγαπητούς νεαρούς—αληθινά «τα εκλεκτά πράγματα όλων των εθνών» να τιμούν τον Ιεχωβά! (Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ) Το να έχωμε τη χαρά να υπηρετούμε τους αδελφούς μας και να παρακολουθούμε το έργον ν’ αυξάνη όλ’ αυτά τα χρόνια είναι κάτι που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν.

Η πρόοδος στην κατανόησι των αληθειών της Βίβλου, επίσης, υπήρξε ενισχυτική. Ήταν το αλησμόνητο άρθρο του περιοδικού Η Σκοπιά περί της «Γεννήσεως του Έθνους» το 1925, η μελέτη του θέματος περί διεκδικήσεως, η έναρξις τακτικής μαρτυρίας την Κυριακή πρωί και πάρα πολλά άλλα σημεία προόδου, που εποικοδόμησαν την πιστή μας αγάπη.

Μετά τη συνέλευσι του Ντητρόιτ, Μίτσιγκαν, στο 1928, η Εταιρία άλλαξε τον τόπο του Τμήματος από τη Μελβούρνη στο Σύδνεϋ, διότι τα πλοία που έφερναν τα βιβλία μας από τη Νέα Υόρκη είχαν το Σύδνεϋ ως λιμένα προσεγγίσεώς των. Κατόπιν, επίσης, η Κουήνσλαντ, με το όριόν της χίλια μίλια βορείως της Μελβούρνης, ήταν μια απέραντη έκτασις και ήταν ουσιαστικά άθικτη όσον αφορά το έργον της μαρτυρίας. Το ραδιοφωνικό έργον, στο οποίον ο σύζυγός μου κι εγώ είχαμε το προνόμιο να μετέχωμε από το 1932, μας εβοήθησε, επίσης, να διαδώσωμε το άγγελμα της Βασιλείας σ’ αυτές τις εκτάσεις.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝΤΙΩΣΙ

Η επέκτασις αυτή δεν έγινε χωρίς εναντίωσι, που κι αυτή εχρησίμευσε στο να δοθή ευρύτερη δημοσιότης στο έργον. Έτσι έγινε στην επίσκεψι του Αδελφού Ρόδερφορδ στην Αυστραλία το 1938. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εφρόντισε να προκαλέση στυγνή εναντίωσι, αλλά το Δημαρχείον του Σύδνεϋ, που δεν μας παρεχωρήθη τότε, στο εξής εχρησιμοποιείτο συχνά για τις συνελεύσεις μας.

Στη διάρκεια των ετών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχε ακόμη δυσκολία, αλλ’ ίσως όχι τόση όση υπήρχε σε μερικές άλλες χώρες. Ωστόσο, η κυβέρνησις απηγόρευσε τη διακονία μας, λέγοντας ότι η ύπαρξίς μας ήταν επιζήμια και από τον ζήλο τους κατέσχεσαν διάφορες ιδιοκτησίες της Εταιρίας σε όλη τη χώρα, ερεύνησαν τα σπίτια των Μαρτύρων και κατέσχεσαν μεγάλες ποσότητες βιβλίων της Γραφής. Σε όλη τη χώρα οι αδελφοί μας ήσαν κλεισμένοι σε φυλακές επειδή ηρνούντο να παραβούν την ουδετερότητά των. Τελικά, ύστερ’ από δυο χρόνια η Εταιρία είχε μια δίκη σ’ αυτή την υπόθεσι και στις 14 Ιουνίου 1943 το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη κατά της Κοινοπολιτειακής Κυβερνήσεως και υπέρ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η πιστότης μας στην οργάνωσι του Ιεχωβά εκείνο τον καιρό δεν είχε κακώς τοποθετηθή.

Τον επόμενο μήνα μετά την άρσι της απαγορεύσεως, όταν επέστρεψα στο σπίτι ύστερ’ από τη συμμετοχή μου στη μαρτυρία μια Κυριακή πρωί, διεπίστωσα ότι ο Αδελφός Τζόνστον μετέστη. Ναι, μια έμφραξις της στεφανιαίας αρτηρίας του απέκοψε τη ζωή, από την οποία σαράντα και πλέον χρόνια εδαπάνησε στην ολοχρόνια διακονία στη Νότιο Αφρική και στην Αυστραλία. Το τελευταίο καθήκον του ήταν να γράψη για την Παρηγορία (το τωρινό περιοδικό Ξύπνα!) το αποτέλεσμα της υποθέσεως που εξεδικάσθη στο Ανώτατο Δικαστήριο. Πολύ φυσικό ήταν να τον χάσωμε, αλλά πώς να πενθήσω αφού εγνώριζα ότι αυτός πραγματικά είχε τη μεταλλαγή του, διότι είχε την ελπίδα της ουρανίας ζωής; (1 Κορ. 15:51,52) Ήταν ένα ευλογητό προνόμιο να έχω τη συντροφιά του δώδεκα και πλέον χρόνια, και ήταν μια υποκίνησις σε πιστή αγάπη από μέρους μου στον Ιεχωβά και στην ορατή του οργάνωσι.

ΧΑΙΡΟΝΤΑΣ ΣΕ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ

Μετά την άρσι της απαγορεύσεως, το έργον αναδιωργανώθη. Στο 1946 κατέφθασαν οι πρώτοι μας απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ, και τι συγκίνησις! Θα ενόμιζε κανείς ότι αυτοί ήσαν πλάσματα από κάποιον άλλον πλανήτη, τόσο μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον μας. Αυτοί ήσαν ένα μεγάλο βοήθημα στο έργον και είμαι ευγνώμων για το παράδειγμα της πίστεώς των. Στον ίδιο καιρό περίπου και οι δικοί μας αδελφοί αναχωρούσαν από την Αυστραλία για τη Σχολή Γαλαάδ, και σήμερα έχουν καλή απόδοσι σε πολλές χώρες και νησιά όλου του κόσμου. Μερικοί είναι στην Ιαπωνία, στο Χονγκ Κονγκ, στη Μαλαισία, στην Ινδία, στην Κύπρο και σε άλλα μέρη, αλλ’ αποτελεί χαρά το να παρακολουθούμε την πρόοδό τους και ν’ ακούμε τα συνεχιζόμενα έργα των αγάπης.

Όταν μας επεσκέφθη ο Αδελφός Νορρ στο έτος 1947, ελάβαμε κι άλλες καλές συμβουλές και βοήθεια. Διεμορφώσαμε ορθότερα τις σκέψεις μας για την κατάλληλη σχέσι των Χριστιανών με τον κόσμο, πράγμα που μας ενίσχυσε όλους κι έφερε την οργάνωσι σε κατάστασι, που θα ήταν πιο ευπρόσδεκτη στον Ιεχωβά. Επισκέψεις όπως αυτή, από ειδικούς εκπροσώπους των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας, πάντοτε υπήρξαν λαμπροί σταθμοί στη θεοκρατική μας πρόοδο.

Κατόπιν το 1953 ήταν η σειρά μου να κάμω λίγο ταξίδι—στη διεθνή συνέλευσι της Νέας Υόρκης. Τι αγάπη επεδείχθη από τους αδελφούς που συναντήσαμε καθ’ οδόν! Τι ευτυχείς ήμεθα που μπορέσαμε να επισκεφθούμε τον οίκο Μπέθελ και το εργοστάσιο στο Μπρούκλυν και τη Σχολή Γαλαάδ στην Ίθακα, να γνωρίσωμε τόσους αδελφούς από μακρινούς τόπους, ν’ ακούωμε τους πιστούς αδελφούς μας να μιλούν τις αλήθειες του λόγου του Θεού! Ήταν θαυμάσια!

Καθόσον το έργον της Βασιλείας εξακολουθούσε να επεκτείνεται, ιδρύθησαν νέα τμήματα στη Σιγγαπούρη, στη Νέα Ζηλανδία, στα νησιά Φίτζι και Παπούα, που υπήγοντο προηγουμένως στη δικαιοδοσία του Αυστραλιανού τμήματος. Το να βλέπη κανείς αυτή την ανάπτυξι έκδηλη με τόσους τρόπους είναι σαν να βλέπη, να το πούμε έτσι, τη μεγαλοπρεπή πορεία του Θεού μάς καθώς οδηγεί το έργον του προς την τελική και μεγαλειώδη διεκδίκησι του αγίου του ονόματος.

Είναι ένθερμη η προσευχή μου, όπως εξακολουθούν ν’ αυξάνουν η αγάπη και η πιστότης μου, και, παρά την πρόοδο των ετών που καθιστά δύσκολο το να κάνη κανείς τόσα όσα θα επιθυμούσε, όπως μπορέσω να εξακολουθήσω να είμαι πλουσία σε καλά έργα, δραστηρία στην υπηρεσία του Θεού μου Ιεχωβά. «Θεέ, συ με εδίδαξας εκ νεότητός μου· και μέχρι του νυν εκήρυττον τα θαυμάσιά σου. Μη με εγκαταλίπης, μηδέ μέχρι του γήρατος και πολιάς, Θεέ, εωσού κηρύξω τον βραχίονά σου εις ταύτην την γενεάν, την δύναμίν σου εις πάντας τους μεταγενεστέρους.»—Ψαλμ. 71:17, 18.

«Η Χαρά του Ιεχωβά Είναι η Ισχύς Σας»

Αφήγησις υπό Αλίκης Χαρτ

ΜΠΟΡΩ ακριβώς να ιδώ το παλιό ντουλάπι στο «χωλ» της εισόδου της κατοικίας μας στο Λονδίνο. Εκεί ήταν πάντοτε καθόσον μπορώ να θυμηθώ. Εμεγάλωσα μαζί του, και πόσο το αγάπησα! Γιατί; Λόγω εκείνου, το οποίο περιείχε και για τον σκοπό που εχρησιμοποιείτο αυτό. Αρχικά είχε σταλή από την Αμερική, από την Εταιρία Σκοπιά, γεμάτο από βιβλία της Γραφής. Αυτό έγινε προς το τέλος της δεκαετηρίδος του 1880, και όταν γεννήθηκα, στο 1892, ο πατέρας μου το μετέτρεψε σε αποθήκη για μερικά από τα βιβλία που έστελλε τακτικά η Εταιρία στις Βρεττανικές Νήσους. Εξακολούθησε να χρησιμοποιήται γι’ αυτόν τον σκοπό ώσπου η Εταιρία ίδρυσε ένα κεντρικό γραφείο του Βρεττανικού Τμήματος στο ανατολικό άκρον του Λονδίνου το έτος 1900. Ως τότε, λοιπόν, το σπίτι μας ήταν ένα κέντρον αποστολών, και καθόσον ήρχοντο οι παραγγελίες, τις ετοίμαζε ο πατέρας και κατόπιν άφηνε τη μικρή του κόρη να μεταφέρη τα μικρότερα δέματα στο εκεί πλησίον ταχυδρομείο. Πάντοτε μ’ ενθουσιασμό το έκανα αυτό, πράγμα που έφερνε μια θαυμάσια ευτυχία στα πρώτα μου παιδικά χρόνια. Μπορείτε, λοιπόν, να εννοήσετε πώς, από τα νεώτερα χρόνια μου, η ζωή μου άρχισε να συγκεντρώνεται γύρω από ένα έργον που επρόκειτο να φέρη την αληθινή χαρά του Ιεχωβά στις καρδιές τόσο πολλών ανθρώπων.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΘΕΤΕΙ ΤΗ ΒΑΣΙ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ

Η Σκοπιά άρχισε να έρχεται τακτικά στο σπίτι μας από το έτος 1883, εννέα χρόνια πριν γεννηθώ. Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήσαν Θεοφοβούμενοι, αφωσιωμένοι σε δίκαιες αρχές. Εγώ ήμουν το έβδομο από τα δέκα παιδιά της οικογενείας μας, και ποτέ δεν με ελύπησε η αυστηρή ανατροφή την οποίαν όλα ελάβαμε. Μολονότι πηγαίναμε ένα χρονικό διάστημα στο Κυριακό σχολείο, ο πατέρας γρήγορα διέγνωσε τη Γραφική ανάγκη της προσωπικής διδασκαλίας του οίκου του, κι έτσι, με τη βοήθεια ενός βιβλίου που ελέγετο Ιστορίες της Γραφής σε Απλή Γλώσσα, συνεκέντρωνε τα νεώτερα μέλη της οικογενείας την Κυριακή πρωί κι εξηγούσε σ’ όλους μας τη Γραφή. Η ανάγνωσις της Γραφής κατελάμβανε τακτικά ένα μέρος της οικογενειακής μας ζωής, τόσο μάλιστα ώστε και στα πρώτα νεανικά μου χρόνια η αγάπη μου στον Θεό άρχισε να γίνεται ισχυρότερη κι αισθανόμουν μια εσωτερική χαρά κι ευτυχία, που στα μετέπειτα χρόνια καταλάβαινα ότι ήταν αδύνατο να ζήσω χωρίς αυτή.

Οι Κυριακές ήσαν πλήρεις και πολυάσχολες μέρες για τον λαό του Θεού τότε, όπως και τώρα είναι. Μπορώ πολύ καλά να θυμηθώ που στεκόμουν τακτικά έξω από κάποια εκκλησία της περιφερείας μας διανέμοντας τα διάφορα φυλλάδια που εξέδιδε η Εταιρία. Πριν ασχοληθούμε μ’ αυτό το έργον, συνηντώμεθα στο σπίτι ενός αδελφού και ζητούσαμε την ευλογία του Ιεχωβά στο έργον μας—ναι, ακριβώς όπως κάνομε σήμερα στα κέντρα υπηρεσίας. Τότε εγίνοντο και συναθροίσεις που παρακολουθούσαμε το βράδυ. Μπορώ ν’ ακούω τον Πατέρα να λέγη τώρα σ’ εμάς τα παιδιά, «Τις θέλει υπάγει μετ’ εμού;» και μου προξενεί ευτυχία τώρα το να ενθυμούμαι ότι συχνά σε μια πολύ νεαρή ηλικία, αισθανόμουν εκουσίως μια ώθησι να δέχωμαι την πρόσκλησί του. Αυτό με κάνει να είμαι πολύ ευγνώμων που προσεπάθησε ο πατέρας μου να εκπαιδεύση τα τέκνα του στην οδό που έπρεπε ν’ ακολουθήσουν, κι έτσι εγίναμε, κατά ένα τρόπον, άγιοι στα όμματα του Ιεχωβά, του ουρανίου μας Πατρός.—1 Κορ. 7:14.

Ήλθε ο καιρός ν’ αποφοιτήσω από το σχολείο και, αφού περιποιήθηκα τους γηραιούς πάππους μου επί ένα χρονικό διάστημα, ανέλαβα μια θέσι σε οικιακή υπηρεσία. Ο πατέρας μου πάντοτε ισχυρίζετο ότι ένα κορίτσι πρέπει να κάμη σκοπό του το να επιδίδεται στα οικιακά και, πραγματικά, ήμουν σε μια καλύτερη θέσι για τα μετέπειτα χρόνια στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Και τι αλλαγή αισθάνθηκα στη ζωή μου! Μόνον, αφού άφησα το σπίτι κι αναμίχθηκα στον έξω κόσμο, κατάλαβα το τι εσήμαινε για μένα το Χριστιανικό οικιακό περιβάλλον μου. Αυτά τα χρόνια ήσαν ανώμαλα για μένα. Η βαθιά χαρά και η ειρήνη νοός που είχα άλλοτε εφάνη ότι πέρασαν. Συχνά ήταν δύσκολο να πάω στις συναθροίσεις. Ο εργοδότης μου επρότεινε να ενταχθώ στην τοπική εκκλησία, αλλ’ εγώ εγνώριζα πλήρως ότι αυτό ποτέ δεν θα μου έδινε τη δύναμι του Ιεχωβά που λαχταρούσα. Άρχισα με ζήλο να μελετώ Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων και καθόσον το μελετούσα κι εδιάβαζα τη Γραφή μου αισθανόμουν μια αύξουσα δύναμι και πεποίθησι για το τι πραγματικά ήταν η αλήθεια του λόγου του Θεού.

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

Ποτέ δεν θα λησμονήσω την άνοιξι του έτους 1910. Μπορείτε να φαντασθήτε γιατί; Ναι, έχετε δίκαιο. Ήταν το έτος που εσυμβόλισα με το εν ύδατι βάπτισμα την αφιέρωσί μου να πράττω το θέλημα του Θεού. Ο ίδιος ο πατέρας μου μ’ εβάπτισε. Μπορείτε να φαντασθήτε τη χαρά του; Και πρέπει να σας πω για μια από τις αδελφές μας που ήταν εκεί. Ήλθε από τη Σκωτία, και δεν υπήρξε εκεί ποτέ μια πιο ένθερμη σπουδάστρια των Γραφών. Συνηθίζαμε να την αποκαλούμε θεία Σάρρα. Μπορώ να ιδώ τώρα αυτή και τη γνήσια θέρμη του μειδιάματός της μετά το βάπτισμά μου καθώς παρέθεσε ένα Γραφικό εδάφιο για να το έχω πάντα στο νου μου. Ήταν ο Ψαλμός 37:4: «Και ευφραίνου εν Κυρίω, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» Αυτό απεδείχθη αληθές κατ’ επανάληψιν.

Η μεγάλη αυξανόμενη επιθυμία της καρδιάς μου ήταν να εργάζωμαι για πάντα στην υπηρεσία του Θεού, να επανακτήσω εκείνο το αίσθημα της ασφαλείας και της χαράς, που άλλοτε το αισθανόμουν πολύ ισχυρό, όταν κατοικούσα στο σπίτι του πατέρα μου. Αυτή η επιθυμία μου εξεπληρώθη κατά ένα εντελώς απροσδόκητο τρόπο. Ο πατέρας μου εγνώριζε ότι εχρειάζετο κάποια οικιακή βοήθεια στο Τμήμα της Εταιρίας, που ήταν τώρα στην Οδόν Έβερσχολτ του βορειοδυτικού Λονδίνου. Επρότεινε να παράσχω τις υπηρεσίες μου. Επωφελήθηκα από την ευκαιρία και πριν τελειώση η εβδομάδα έγινα μέλος της εξαμελούς οικογενείας Μπέθελ του Λονδίνου στο 1910. Έτσι άρχισε η ήδη πενήντα ενός και πλέον ετών ολοχρόνια υπηρεσία μου σ’ έναν από τους πολλούς οίκους Τμημάτων της Εταιρίας. Σύντομα διεπίστωσα ότι το μυστικό της διακρατήσεως της χαράς του Ιεχωβά ήταν το να προθυμοποιούμαι να προσαρμοσθώ σε κάθε υπηρεσία που μου εζητείτο. Το να εύρω τη θέσι της υπηρεσίας μου έφερε στη ζωή μου μια χαρά και αίσθησι ασφαλείας που ενήργησε σαν ένα φρούριο δια μέσου όλων των ετών δοκιμασίας της παρούσης γενεάς μας.

ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΣΙ ΜΟΥ ΜΕ ΧΑΡΑ

Θα ήθελα να σας πω τώρα για μερικά από τα όσα φρονώ ότι μ’ εβοήθησαν με την πάροδο των ετών να εύρω δύναμι για να κρατήσω τη θέσι μου με χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Είναι ένα θαυμάσιο προνόμιο το να είναι κανείς μέλος οποιασδήποτε οικογενείας Μπέθελ. Ο λόγος τούτου είναι, νομίζω, ότι αισθάνεται κανείς σαν ν’ αποτελή στενώτατο μέρος μιας οικογενείας που χρησιμοποιείται τόσο πλήρως από τον Ιεχωβά. Αλλ’ ας πω το εξής: Η ευτυχία του έργου, που μου ανετέθη μέσα στον οίκον Μπέθελ, πάντοτε εμετράτο από την συναίσθησι που είχα της ανάγκης ενασχολήσεως στο έργον υπηρεσίας έξω. Διεπίστωσα ότι η αληθινή χαρά έρχεται μόνον όταν διατηρώ το έργον διακονίας του αγρού ευθυγραμμισμένο με τα καθήκοντα μου στο Μπέθελ. Σ’ αυτό οφείλεται τα ότι πάντοτε προσπαθούσα να μετέχω σε κάθε μορφή έργου της Βασιλείας καθώς ήρχετο.

Λίγο μετά τη μετακόμισι των Γραφείων στο Κράβεν Τέρρας, στο δυτικό Λονδίνον το 1911, συνήθιζα να κατέρχωμαι στην Πόλι κάθε Παρασκευή βράδυ με μια ομάδα από τέσσερες ή πέντε και να θέτω φυλλάδια κάτω από τις πόρτες. Αυτά δεν ήσαν ακριβώς όπως τα φυλλάδια που εκδίδει σήμερα η Εταιρία Σκοπιά, αλλά, μάλλον, όταν εδιπλώνοντο στα τέσσερα, είχαν περίπου το μέγεθος αυτού του περιοδικού που τώρα διαβάζετε. Μερικών τα ονόματα ποτέ δεν θα τα ξεχάσω, όπως λ. χ. Η Πτώσις της Βαβυλώνος, Τέλος του Κόσμου—1914 και Ελπίς για τη Θλιμμένη Ανθρωπότητα.

Η αδελφή μου κι εγώ ήμεθα υπεύθυνοι να καλύπτωμε τακτικά ένα μεγάλο μέρος τομέως ακριβώς ανατολικά του οίκου Μπέθελ μ’ αυτά τα φυλλάδια. Η μόνη ώρα που θα μπορούσαμε να ορίσωμε γι’ αυτό το έργον ήταν νωρίς την Κυριακή πρωί πριν ετοιμασθή το πρόγευμα για την οικογένεια. Αυτό εσήμαινε να εγερθούμε κατά τις πέντε η ώρα το πρωί και να δαπανήσωμε δύο ώρες σε διανομή φυλλαδίων. Το υπόλοιπο μέρος της Κυριακής ήταν πάντοτε μια πολυάσχολη αλλ’ ευτυχισμένη μέρα, με την παρασκευή των φαγητών και την παρακολούθησι των διαφόρων συναθροίσεων. Συνήθως κατά τις εννέα η ώρα το βράδυ ήμεθα ελεύθεροι.

Επειδή εγώ συνήθως ξυπνούσα ενωρίτερα από τα περισσότερα μέλη της οικογενείας, εργαζομένη επί πολλά χρόνια στην κουζίνα, είχα λίγη ώρα κενή τ’ απογεύματα και συχνά διέθετα αυτή την ώρα στο έργον μας «δανεισμού βιβλίων» στην άμεση περιοχή του Μπέθελ. Σ’ αυτό το έργον, λίγο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έκαμα την πρώτη μου Γραφική μελέτη, με μια ενδιαφερομένη. Την εξυπηρέτησα ώσπου να φθάση σε πνευματική ωριμότητα καθόσον περνούσαν τα χρόνια. Φαντασθήτε τη χαρά μου, όταν έλαβα επιστολή της το περασμένο καλοκαίρι, λίγο πριν από τη συνέλευσι του Τουίκενχαμ, στην οποία έλεγε, «Η ζωή μου ήταν πληρέστατη όλα αυτά τα χρόνια και το έργον μού έδωσε πολλή ευχαρίστησι, που δεν θα μπορούσε να μου την δώση ο κόσμος . . .» Πιστότης, ύστερ’ απ’ όλα αυτά τα χρόνια! Ιδού η πραγματική χαρά που ενισχύει κάθε δούλον του Ιεχωβά, είτε εργάζεται σ’ ένα από τα Μπέθελ της Εταιρίας είτε αλλού.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, μπορώ να θυμηθώ ότι είπα σ’ ένα άλλο μέλος της οικογενείας μας, κατά το 1928, ότι αισθανόμουν να στενεύη η προοπτική μου. Μου είπε ότι αυτό είναι ανοησία, αλλ’ ενδομύχως αισθανόμουν πως κάτι έλειπε, μολονότι ήμουν ακόμη τόσο απασχολημένη όσο πάντοτε ως προς τα καθήκοντα μου στο Μπέθελ. Τότε ήταν που έγινε διευθέτησις για έργον υπηρεσίας Κυριακής και παρεχωρήθη, επίσης, στην οικογένεια Μπέθελ το απόγευμα του Σαββάτου για ν’ ασχολούνται στη διακονία. Αυτό ακριβώς ήταν εκείνο που εχρειάζετο. Έφερε ένα ανανεωμένο σθένος και χαρά στη ζωή μου και στη ζωή πολλών άλλων, επίσης. Αυτή η χαρά εξακολούθησε ν’ αυξάνη καθόσον αποκτούσαμε περαιτέρω θαυμάσια εξάρτισι για να «διδάξωμε και άλλους».

Όσοι από μας είχαν το προνόμιο να ζήσουν μέσ’ απ’ όλες τις πείρες του λαού του Ιεχωβά πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωρίζουν καλά τις δοκιμασίες που συνέβησαν. Η μικρή μας οικογένεια του Λονδίνου δεν διέφυγε, και μπορώ να θυμηθώ έναν καιρό προς το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε είχε χωρισθή σε δύο τμήματα. Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις ανακαλύπτει ο καθένας το βάθος της αγάπης του για την αλήθεια και το αν υπηρετή τον ίδιο τον Ιεχωβά ή κάποια άτομα στην οργάνωσι. Δεν μπορούσα πάντοτε να κατανοώ γιατί ο Θεός επιτρέπει να υπάρχουν ωρισμένες συνθήκες, αλλά με το πέρασμα των ετών εμάθαινα βαθμηδόν να δέχομαι πάντοτε τη θεοκρατική διευθέτησι και τους διορισμούς ώσπου να γίνη αλλαγή από τον ίδιον τον Ιεχωβά. Αυτό είναι άλλο ένα πράγμα, που μ’ εβοήθησε να παραμείνω ευτυχής στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αν ένας προσπαθήση να προτρέξη του Ιεχωβά, φέρνει δυστυχία στον εαυτό του ίσως δε και στους άλλους επίσης.

Ω, υπάρχει και κάτι άλλο που συνέβαλε στη χαρά μου να ζω για τον νέο κόσμο: η στενή μου σχέσις με πολλούς σκαπανείς. Πάντοτε είχα οικειότητα με τους σκαπανείς και πολλές φορές εδαπάνησα τις διακοπές μου σε υπηρεσία μαζί τους. Επρόκειτο για εξαιρετικά ευτυχείς ευκαιρίες κι επέστρεφα στο Μπέθελ ενισχυμένη και μ’ ένα φρεσκάρισμα στο νου και στο σώμα. Ακόμη δε, και μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου πάντοτε προσπαθούσα να επαγρυπνώ ώστε οι συναναστροφές μου, στη λίγη ώρα που επέτρεπε η γεμάτη απασχόλησι ζωή του Μπέθελ, να είναι μ’ εκείνους που ήσαν ολόψυχα στη θεοκρατική τους άποψι, είτε διότι ήσαν στην ολοχρόνια διακονία, είτε διότι είχαν το πνεύμα του σκαπανέως.

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Ιδού μερικά από τα όσα με ενίσχυσαν στη διάρκεια των ετών για να εξακολουθήσω να υπηρετώ τον ουράνιο μας Πατέρα με χαρά, αλλ’ υπήρξαν, φυσικά, και πολλές άλλες ευλογίες. Προσφάτως, καθόσον εμελετούσαμε το βιβλίο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό, με συνεκίνησε να ξαναζήσω τόσο πολλές από τις συναρπαστικές θεοκρατικές πείρες, στις οποίες είχα το προνόμιο να μετάσχω τόσο πολύ με τη συνταύτισί μου με την οικογένεια Μπέθελ του Λονδίνου: το Φωτόδραμα της Δημιουργίας με τα εισηγητικά καθήκοντα μερικές φορές την εβδομάδα καθώς προεβάλλετο κατά σειρά σε χώρους όπως το «Πρίνσες Θήατερ», η «Όπερα» και το «Ρόαγιαλ Άλμπερτ Χωλλ»· η διανομή του Χρυσού Αιώνος υπ’ αριθ. 27· οι μεγάλες συνελεύσεις ανά τα έτη στη Βρεττανία, οπότε το Μπέθελ πολύ συχνά ήταν η κεντρική κυψέλη της δράσεως· και κατόπιν, πιο πρόσφατα, από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα προνόμιά μου να παρακολουθήσω μερικές από τις πελώριες συνελεύσεις της Αμερικής και της Ευρώπης. Πραγματικά, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τόσο πολλές ευτυχείς πείρες και απροσδόκητα προνόμια που απήλαυσα θα μπορούσαν να συσσωρευθούν σε μια απλή περίοδο ανθρωπίνης ζωής!

Η οικογένειά μας αυξήθηκε από έξη σ’ εξήντα και πλέον μέλη· ο οίκος μας Μπέθελ, από ένα μικρό σπίτι έγινε ωραίο κτίριο με μεγάλο εργοστάσιο ναι, αρκετά μεγάλο ώστε να χωρούν εκεί πολλές χιλιάδες ράφια με βιβλία σαν εκείνο που είχαμε στο παλιό μας σπίτι, και χρειαζόμεθα πολλά ταχυδρομικά αυτοκίνητα κάθε ημέρα για να παραλάβουν προς ταχυδρόμησιν τα έντυπά μας.

Και τώρα η καρδιά μου είναι γεμάτη από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά. Τον ευχαριστώ για τη συντηρητική του δύναμι. Τον ευχαριστώ που εξακολουθεί να μου δίνη ένα μέρος σ’ αυτό το χαροποιόν, εποικοδομητικό έργον που διεξάγεται σε όλη τη γη σήμερα από την οργάνωσι του πιστού λαού του. Τον ευχαριστώ και διότι μπορώ να έχω ένα μικρό μέρος σ’ αυτό και απολαμβάνω την ‘χαράν του Ιεχωβά’, που είναι η «ισχύς» μου.—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ.

Οι Χριστιανοί Πρέπει να Κηρύττουν

Η Γραφική υποχρέωσις των Χριστιανών να κηρύττουν ετονίσθη από τον κληρικό Π. Χ. Ζέρζενσεν της πόλεως Κόγκερσλεφ (Δανίας). Ο ιερεύς είναι, είπε, «όπως είναι όλοι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία, απόστολος, απεσταλμένος, ιεραπόστολος, αλλά διόλου και με κανένα τρόπο δεν είναι κάτι περισσότερο ή λιγώτερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα στην εκκλησία.» Συνεχίζοντας, είπε ότι ο ιερεύς μπορεί να βοηθήση, η δε θεολογική του βοήθεια «πρέπει να είναι τέτοια ώστε η εκκλησία να καταρτισθή πολύ καλύτερα για να βγη έξω στον κόσμο με τη μαρτυρία.» Σε πόσες εκκλησίες γίνεται αυτό πραγματικά;—Κρίστελικτ Ντάγκμπλατ, 27 Σεπτεμβρίου 1960.

Αιών του Φόβου

«Αυτός είναι ένας πολύ διαφορετικός κόσμος. Οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται με την ενθύμησι των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, με την πιθανότητα του ατομικού πολέμου, με την κατάρρευσι παλαιών αυτοκρατοριών και παλαιών τρόπων ζωής και πίστεως. Κάθε άτομο συμμερίζεται τις ελπίδες και τους τρόμους που προσιδιάζουν σ’ αυτόν τον αιώνα, που δεν είναι αιών λογικεύσεως ή διαφωτίσεως, αλλά αιών φόβου και τρόμου.»—Περιοδικόν Ατλάντικ Ιουλίου 1961.

Η Παράδοσις Εναντίον των Γραφών

Ο Ρίτσαρντ Γουέιτλυ, αρχιεπίσκοπος του δεκάτου ενάτου αιώνος στο Δουβλίνον, ανεγνώρισε το εξασθενητικό αποτέλεσμα της ανθρωπίνης παραδόσεως όταν είπε: «Η παράδοσις, όπως διακρατείται από τους οπαδούς της Ρώμης, είναι υποδεέστερη από τη Γραφή κι εξαρτάται απ’ αυτήν, περίπου όπως μερικά παρασιτικά φυτά είναι στο δένδρο που τα υποστηρίζει. Τα πρώτα προσκολλώνται στο δεύτερο, και μένουν πάνω σ’ αυτό· κατόπιν βαθμιαίως απλώνουν πάνω σ’ αυτό το φύλλωμά των, ώσπου λίγο-λίγο το εξασθενούν και κατόπιν το καταπνίγουν.» (Το Νέο Λεξικό Σκέψεων) Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι ο Ιησούς κατέκρινε την ανθρώπινη παράδοσι όταν είπε: «Δια τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας;»—Ματθ. 15:3.

Διεφθάρη από την Ειδωλολατρική Φιλοσοφία

«Μεταξύ των πρώτων αξιοσημειώτων διαφθορών της εκκλησίας ήταν και η εισαγωγή της Ελληνικής φιλοσοφίας για να εναρμονισθούν και συμβιβασθούν με αυτήν οι αλήθειες του ευαγγελίου, οι οποίες σε μια ωρισμένη τάξι πάντοτε ήσαν, και πάντοτε θα είναι, μωρία.»—Από το βιβλίον Συνθηματικά Φώτα της Ιστορίας.

Εξομάλυνσις Προβλημάτων Μεταξύ Αδελφών

● Υπάρχει κάποιος στη Χριστιανική εκκλησία με τον οποίον έχετε μια από πολλού χρόνου αιτία διαφοράς; Έχετε εφαρμόσει τον Χριστιανικόν κανόνα στην περίπτωσι αυτή, ή μήπως ακολουθείτε ακόμη την τακτική του παλαιού αυτού κόσμου λέγοντας σε άλλους για τη διαφορά σας αυτή αντί να πάτε απ’ ευθείας σ’ εκείνον, ο οποίος σας έθιξε; Ο Χριστιανικός κανών διετυπώθη από τον Ιησούν στο Ματθ. 18:15: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου.» Αν το πρόβλημα δεν είναι αρκετά σπουδαίο για να τακτοποιηθή μ’ αυτόν τον κατάλληλο τρόπο, τότε γιατί να το διατηρήτε στο νου σας, αφήνοντας το να σας χωρίζη από τον αδελφόν σας;

Αθανασία της Ψυχής

Ένα δημοφιλές θρησκευτικό βιβλίο λέγει: «Ότι η ανθρώπινη ψυχή θα επιζήση μετά τον θάνατον, αποκτώντας μια ατελεύτητη συνειδητή ύπαρξι, είναι μια θεμελιώδης διδασκαλία της Χριστιανοσύνης».

Η Βίβλος λέγει: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει».—Ιεζ. 18:4, 20.

Ποιόν πιστεύετε, τη θρησκευτική θεωρία ή το θεόπνευστο Υπόμνημα;

Η Αλήθεια Του

● Ο περίφημος Ιταλός επιστήμων κι εφευρέτης, Αλεσσάντρο Βόλτα, είπε κάποτε, στον Σίλβιο Πέλλικο: «Εταράχθηκα πάρα πολύ, όταν άκουσα ότι διακεκριμένοι επιστήμονες διακηρύττουν ότι το Ευαγγέλιο κι ο Θεός ήσαν καλά μόνο για τον κοινό λαό. . . . Εγώ εξήτασα βαθιά και το Ευαγγέλιο και τη φύσι. . . . Φρονώ ότι ο Δημιουργός είναι ακόμη φίλος του αθλίου ανθρώπου, παρά τα αμαρτήματά του. Πρέπει να ζω εμπνεόμενος από ζωηρή αγάπη γι’ αυτόν.» Είπε: «Βρήκα την αλήθειά του παντοδύναμη.»—Η Βίβλος κατά την γνώμην διασήμων Ιταλών, υπό Αυγούστου Τζάχιερ.

Ένας Ψυχοθεραπευτής Χλευάζει την Αμαρτία

«Δεν υπάρχει κανένας απολύτως χώρος για την αντίληψι περί αμαρτίας στην ψυχοθεραπευτική και η προσπάθεια εισαγωγής μιας τέτοιας αντιλήψεως είναι ολεθρία». Έτσι είπε ένας διάσημος ψυχοθεραπευτής στη Νέα Υόρκη. Εν τούτοις, η αλήθεια παραμένει: «Πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού.»—Ρωμ. 3:23.

Ένα Καταπληκτικό Βιβλίο

Η ΓΡΑΦΗ είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο. Αυτή ήταν και η γνώμη του περίφημου Ιταλού κριτικού Φραντσέσκο ντε Σάνκτις, ο οποίος κατείχε το αξίωμα του Υπουργού της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνησι του Καβούρ, κι ο οποίος έγραψε: «Ποτέ μου δεν είχα διαβάσει την Αγία Γραφή, ούτε και οι σπουδασταί. Με μια στάσι αδιαφορίας αναμεμιγμένης με καταφρόνησι, που επικρατούσε τότε σχετικά με τα θρησκευτικά θέματα, η Γραφή, ως ο λόγος του Θεού, προκαλούσε σαρκασμό. Εδιάβασα εδώ κι εκεί τα θαυμάσια του βιβλίου αυτού, ως ένδειξιν της δυνατής ευγλωττίας του, και, ελκυόμενος από το θέμα των μαθημάτων μου, έρριξα ένα βλέμμα στο βιβλίο του Ιώβ. Έμεινα κατάπληκτος. Στις κλασικές σπουδές μου δεν βρήκα τίποτα που να παραβάλλεται με το μεγαλείον του. Μετέδωσα τις εντυπώσεις μου αμέσως στο σχολείο. Είχα δώσει ήδη ένα μάθημα για προέλευσι του κακού και της σημασίας αυτού του βιβλίου, και αυτό έτυχε μεγάλης προσοχής. Αλλ’ όταν εδιάβασα ολόκληρο το βιβλίο, τα αισθήματα και ο θαυμασμός μου υπερέβησαν το παν. Με αυτό τον ενθουσιασμό, βυθισθήκαμε σ’ αυτές τις μελέτες. Πολύ απηλαύσαμε το Άσμα των Ασμάτων, έναν Ψαλμό του Δαβίδ, στον οποίον ο αποθαυμασμός της δημιουργίας υποστηρίζει τη δύναμι και τη μεγαλειότητα του Δημιουργού, και μερικούς από τους Θρήνους του Ιερεμία. Για μας ήταν σαν ένα ταξίδι σε κάποιες άγνωστες και μακρινές χώρες, παράξενες σ’ εμάς. Με τον ενθουσιασμό των νεοφύτων, ελησμονήσαμε τους κλασικούς μας, και τον Όμηρο ακόμη, και επί αρκετούς μήνες τίποτα δεν ηκούετο εκτός από τη Γραφή. . . . Με εκπλήσσει το ότι στα σχολεία μας, όπου αναγινώσκονται τόσο πολλά επιπόλαια πράγματα, η Βιβλική ανθολογία δεν έχει εισχωρήσει.»—Η Βίβλος κατά την Γνώμην Διασήμων Ιταλών, υπό Αυγούστου Τζάχιερ, σελίς 34.

Πού Συνέβη Αυτό;

Γεγονότα της Ζωής του Ιησού Χριστού

Συμπληρώστε τα κενά με την ακριβέστερη δυνατήν απάντησι, χρησιμοποιώντας ονόματα του χάρτου.

 1. Ο Ιησούς Χριστός εγεννήθη στη ---------

 2. Λόγω της οργής του Ηρώδου μετεφέρθη ως βρέφος στην ---------

 3. Ανετράφη στη ---------

 4. Εβαπτίσθη στον ---------

 5. Εξετέλεσε το πρώτο του θαύμα, μεταβάλλοντας το νερό σε κρασί, στην ---------

 6. Περπάτησε επί των υδάτων της ---------

 7. Στην --------- έφερε το άγγελμα της σωτηρίας στον τελώνη Ζακχαίο.

 8. Εκήρυξε και εξετέλεσε τόσο πολλά θαύματα στην --------- ώστε έφθασε να ονομάζεται «πόλις του».

 9. Στη --------- ανέστησε τον νεκρόν, τον μονογενή γυιό μιας χήρας.

10. Στις περιοχές της --------- εξέβαλε ένα δαιμόνιο από την θυγατέρα μιας Ελληνίδος.

11. Στην --------- απήγγειλε ουαί εναντίον των γραμματέων και Φαρισαίων επτά φορές, για τις υποκριτικές και θρησκευτικές των συνήθειες.

12. Αν και κουρασμένος από ένα ταξίδι, έλαβε την ευκαιρία να κηρύξη στη Σαμαρείτιδα στο φρέαρ της ---------

13. Ανέστησε τον Λάζαρο στη ---------

14. Στο --------- επρόφερε τη μεγάλη του προφητεία για τις έσχατες μέρες και το τέλος του κόσμου.

15. Πέθανε πάνω στον σταυρόν του μαρτυρίου στον ---------

(Απαντήσεις στη σελίδα 444)

ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ;

Απαντήσεις στο πρόβλημα της σελίδος 439

 1. Βηθλεέμ (Ματθ. 2:2)·

 2. Αίγυπτο (Ματθ. 2:13-15)·

 3. Ναζαρέτ (Λουκ. 4:16)·

 4. Ιορδάνη Ποταμό (Ματθ. 3:13)·

 5. Κανά (Ιωάν. 2:1-11)·

 6. Θαλάσσης της Γαλιλαίας (Ιωάν. 6:1, 16-21)·

 7. Ιεριχώ (Λουκ. 19:1-10)·

 8. Καπερναούμ (Ματθ. 9:1· Μάρκ. 2:1)·

 9. Ναΐν (Λουκ. 7:11-17)·

10. Τύρου (Μάρκ. 7:24-30)·

11. Ιερουσαλήμ (Ματθ. 21:1, 18· 23:1-39· Μάρκ. 11:27· 12:38-41)·

12. Συχάρ (Ιωάν. 4:5-42)·

13. Βηθανία (Ιωάν. 11:1-44)·

14. Όρος των Ελαιών (Ματθ. 24:3-51)·

15. Γολγοθά ή Κρανίου Τόπον (Ιωάν. 19:17, 18).

[Χάρτης στη σελίδα 439]

(For fully formatted text, see publication)

Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Μεσόγειος Θάλασσα

Όρ. Αερμών

Τύρος

Καπερναούμ

Κανά

Όρ. Κάρμηλον

Θάλασσα της Γαλιλαίας

Ναζαρέτ

Όρ. Θαβώρ

Ναΐν

Σαμάρεια

Συχάρ

Ιορδάνης Ποταμός

Ιόππη

Βαιθήλ

Ιεριχώ

Γολγοθάς

Όρ. Των Ελαιών

Ιερουσαλήμ

Βηθανία

Βηθλεέμ

Νεκρά Θάλασσα

Γάζα

Χεβρών

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Πώς Μπορώ να Συνεισφέρω;

ΤΟ ΧΡΗΜΑ σημαίνει σχεδόν το παν για μερικούς ανθρώπους, αλλά για τον δούλον του Θεού είναι κυρίως ένα μέσον για ένα σκοπό. Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο, πολλοί, που αγαπούν το χρήμα, και μερικοί, που δεν τους μέλει και τόσο γι’ αυτό, εκπλήσσονται βλέποντας τι μπόρεσε να κάμη και κάνει η Χριστιανική κοινωνία των μαρτύρων του Ιεχωβά χωρίς κανένα μεγάλο θόρυβο γύρω από τα χρηματικά ζητήματα. Οι πελώριες εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις των αποτελούν πάντοτε αντικείμενον θαυμασμού σε πολλούς. Οι μεγάλες των τυπογραφικές εγκαταστάσεις, όπου εκτυπώνεται κάθε χρόνο τεραστία ποσότης Γραφών και Γραφικών εντύπων, ήγειραν τον θαυμασμό των τυπογράφων και άλλων ανθρώπων. Ανήγειραν, επίσης, χιλιάδες Αίθουσες Βασιλείας και απέστειλαν ιεραποστόλους σε πολλές χώρες. Το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπόρεσαν να τα κάμουν όλ’ αυτά και περισσότερα, χωρίς τη συνηθισμένη περιφορά δίσκου εισπράξεως, εράνους συλλογής χρημάτων, τυχερά παιγνίδια, αγορές, λαχνούς, καρναβάλια, εκμισθώσεις στασιδιών, δεκατισμούς και άλλες μεθόδους, που χρησιμοποιούνται κοινώς σήμερα για την απόκτησι χρήματος για υποστήριξι οργανώσεων, αληθινά είναι πραγματικό θαύμα! Πώς, λοιπόν, διεξάγεται το έργον των;

Προσφάτως, ένας νεανίας, με τον οποίον ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά διεξήγε μια οικιακή Γραφική μελέτη, ήγειρε αυτό ακριβώς το ερώτημα. Είπε: «Αυτή την εβδομάδα εδιάβασα λίγα από το Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά και μου έκαμε εντύπωσι η μεγάλη ποσότης έργου που κάνετε σεις. Αλλ’ εκείνο, που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς χρηματοδοτείται όλο αυτό το έργον. Ασφαλώς στοιχίζει χρήματα η λειτουργία μιας παγκοσμίου οργανώσεως· ωστόσο σεις ποτέ δεν ζητείτε δωρεές. Ποτέ δεν μου εζητήσατε, το γνωρίζω. Ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς; Πώς εργάζεσθε; Ποιο είναι το μυστικό σας;»

Οι απαντήσεις στα περίεργα αυτά ερωτήματα απεδείχθησαν αποκαλυπτικές στον οικοδεσπότη, ίσως δε ν’ αποδειχθούν έτσι και σ’ εσάς. Η συζήτησις συνεχίσθη με τον εξής περίπου τρόπο:

ΠΩΣ ΣΥΛΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

ΜΑΡΤΥΣ: Δεν είναι μυστικό το πώς η Εταιρία Σκοπιά, νομικό όργανο των μαρτύρων του Ιεχωβά, αποκτά το χρήμα της. Αν η Εταιρία Σκοπιά ήταν μια εμπορική οργάνωσις, το ζήτημα του πώς συνάγεται το χρήμα, ασφαλώς, δεν θα ηγείρετο. Αλλ’ επειδή η Εταιρία Σκοπιά είναι μια φιλανθρωπική οργάνωσις, κι επειδή δεν ακολουθεί τις μεθόδους των θρησκειών του «Χριστιανικού κόσμου», που συλλέγουν χρήματα ή δέκατα, υπάρχει αρκετό έδαφος για θαυμασμό περί του πώς η Εταιρία συνάγει το χρήμα της και συντηρείται.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Πώς, λοιπόν, συνάγει το απαιτούμενο χρήμα;

ΜΑΡΤΥΣ: Το χρήμα προέρχεται από εκουσίους, αβιάστους και προθύμους δότας. Αυτοί συνεισφέρουν ανάλογα με την ευχέρειά τους και τη δυνατότητά τους.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Ποιοι είναι αυτοί που συνεισφέρουν;

ΜΑΡΤΥΣ: Κυρίως είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, που υποκινούνται από αγάπη στον Θεό και στον λόγο του και από το πνεύμα τού να συνεισφέρουν, όχι μόνο χρήμα, αλλά και χρόνον και κόπο και ικανότητες για τη διάδοσι του αγγέλματος της σωτηρίας του ανθρώπου δια της βασιλείας του Θεού.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό που ακούω είναι καταπληκτικό, διότι θυμάμαι ότι είχα διαβάσει στο περιοδικό Τάιμ τη δήλωσι ενός κληρικού, ο οποίος είπε ότι έγιναν τόσο πολλοί ειδικοί έρανοι στις εκκλησίες σήμερα ώστε, όπως το διετύπωσε: «Φρονώ ότι υπάρχουν μόνο τρεις Κυριακές το έτος που μπορώ να κηρύξω το Ευαγγέλιο του Χριστού.» Είναι θαυμάσιο που ακούω ότι δεν μετέχετε σ’ αυτούς τους εράνους.

ΜΑΡΤΥΣ: Οι μάρτυρες του Ιεχωβά καταλαβαίνουν κι εκτιμούν τον σκοπό, για τον οποίον ιδρύθη η Εταιρία Σκοπιά, δηλαδή, για να διαδώση Γραφικές αλήθειες σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες με κάθε κατάλληλο μέσον. Η επιθυμία του να ίδουν αυτό να γίνεται τους υποκινεί να το υποστηρίξουν.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν εκουσίως το έργον μ’ αυτόν τον τρόπο;

ΜΑΡΤΥΣ: Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ποτέ δεν εφέρθησαν ως επαίται για χρήματα. Γι’ αυτό είμεθα πολύ ευγνώμονες στον Θεό, διότι κατανοούμε ότι πρόκειται για δικό του έργον και ότι εκείνος φροντίζει για την εκτέλεσί του μέσω του πνεύματός του. Τα πολλά προνόμια υποστηρίξεως της παγκοσμίου μαρτυρίας για τη βασιλεία του Θεού έγιναν δεκτά εθελουσίως και με ιλαρότητα. Στον Ζαχαρία 4:6 λέγεται ότι το πνεύμα του Θεού είναι εκείνο που οδηγεί τους ανθρώπους ν’ ανταποκριθούν έτσι.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Είναι ικανοποιητικό κι ωστόσο οδηγεί σε ταπείνωσι αυτό που ακούω να λέγετε. Κάνει έναν να φρονή ότι ο Θεός φροντίζει για μας.

ΜΑΡΤΥΣ: Ναι, καλό είναι να γνωρίζομε τι λέγει ο απόστολος Παύλος στις Πράξεις 17:27, ότι ο Θεός «δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών», ότι αυτός φροντίζει για μας.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό είναι μια παρηγορητική σκέψις.

ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΜΑΡΤΥΣ: Διερωτηθήκατε ποτέ αν ο λαός του Ιεχωβά στους αρχαίους χρόνους συνεισέφερε όπως κι εμείς σήμερα;

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Το σκέφθηκα κάπως και συχνά διερωτώμουν αν αυτοί εκαλούντο να συνεισφέρουν, ναι.

ΜΑΡΤΥΣ: Από τους αρχαίους χρόνους ο Ιεχωβά επέτρεπε σε άνδρες και γυναίκες να συνεισφέρουν αυτοπροαίρετα χρήμα, ή υλικά πλούτη, για την υποστήριξι του έργου του στη γη. Αν δεν ήταν έτσι, η χήρα, που μνημονεύεται στο Λουκάν 21:1-4, δεν θα έρριχνε τα δύο λεπτά της, τον τελευταίο της οβολό, στο γαζοφυλάκιο ή κυτίον εισφορών στον ναό, κάνοντας τον Ιησούν να πη ότι αυτή έδωσε περισσότερα απ’ όλους τους άλλους δότας.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Ώστε είχαν κυτία εισφορών, όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ρίχνουν τα νομίσματα των. Ενδιαφέρον δεν είναι αυτό;

ΜΑΡΤΥΣ: Υπήρχαν καιροί, οπότε οι Ισραηλίται συνεισέφεραν και πολύ φανερά. Λόγου χάριν, στην Έξοδο 35:5-9· 36:5-7 διαβάζομε για μια εισφορά που ανελήφθη και για την πρόθυμη ανταπόκρισι του λαού. Είναι γνωστό ότι ο Βασιλεύς Δαβίδ φανερά και πρόθυμα συνεισέφερε 140.980.800 Δολλ. σε χρυσό και άργυρο για την οικοδόμησι του ναού. Η εισφορά του αποτελούσε ένδειξι της πίστεώς του στο σχέδιο εκείνο. Οι εισφορές μας αποτελούν εκδήλωσι της πίστεώς μας στο έργον του Ιεχωβά. Στον Ψαλμό 110:3 διαβάζομε ότι ο λαός του Ιεχωβά «θέλει είσθαι πρόθυμος». Το ίδιο ήταν κι από την εποχή του Άβελ ως τον σημερινό καιρό.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΩΜΕ

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτή η ιδέα της εθελουσίας εισφοράς μου είναι συμπαθής. Ας υποτεθή ότι θα επιθυμούσα να συνεισφέρω στην τοπική εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά, πώς θα έπρεπε να το κάμω;

ΜΑΡΤΥΣ: Αυτό είναι απλούστατο. Σε κάθε Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά υπάρχει ένα κυτίον εισφορών, συνήθως στο πίσω μέρος της αιθούσης. Μπορείτε να ρίξετε εκεί την εισφορά σας, αν θέλετε. Δεν τηρούνται στοιχεία της εισφοράς. Πραγματικά, κανείς εκτός από σας δεν θα ξέρη το ποσόν που εισεφέρατε, ή ακόμη και αν εισεφέρατε.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό είναι μια ωραία διευθέτησις. Απαλλάσσει τους ανθρώπους από αμηχανία. Αλλά τι θα γίνη, αν δεν έχω εγώ την ευχέρεια να πάω στην Αίθουσα Βασιλείας; Είναι σωστό να δώσω την εισφορά σ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά για να τη ρίξη στο κουτί από μέρους μου;

ΜΑΡΤΥΣ: Βεβαίως, αυτό είναι κατάλληλο και γίνεται συχνά. Εν τούτοις, εμείς θα εδοκιμάζαμε χαρά και θα προτιμούσαμε να σας έχωμε παρόντας στην Αίθουσα Βασιλείας και να απολαύσετε το πνευματικό πρόγραμμα.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Το εκτιμώ αυτό. Αλλά μήπως δεν είναι σωστό αν ρωτήσω, Πώς θα χρησιμοποιηθή το χρήμα που συνεισφέρω;

ΜΑΡΤΥΣ: Το χρήμα θα χρησιμοποιηθή για την προώθησι του κηρύγματος του ευαγγελίου της Βασιλείας, για την προαγωγή της Γραφικής εκπαιδεύσεως σ’ αυτή την κοινότητα. Τίποτ’ απ’ αυτό δεν χρησιμοποιείται για μισθόν λειτουργών, διότι όλοι μας συνεισφέρομε τον χρόνο μας. Αλλά στοιχίζει χρήματα η εξεύρεσις ενός χώρου συναθροίσεων, όπου μπορούν άνθρωποι να συγκεντρωθούν ως εκκλησία ν’ ακούσουν τον λόγον του Θεού και να εποικοδομήσουν την πίστι αλλήλων. Κι ένα μέρος των χρημάτων μπορεί να σταλή στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας για να χρησιμοποιηθή στην προαγωγή του έργου του κηρύγματος με άλλους τρόπους.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Πώς γίνεται αυτό;

ΜΑΡΤΥΣ: Πολλές εκκλησίες λαμβάνουν με ομαδική έγκρισι μια απόφασι να στέλλουν ένα ωρισμένο ποσόν τακτικά στην Εταιρία. Αυτό, επίσης, γίνεται συχνά στις συνελεύσεις μας περιοχής και περιφερείας.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Άτομα δεν συνεισφέρουν, επίσης, απ’ ευθείας στην Εταιρία; Θα μπορούσα εγώ, λόγου χάριν, να συνεισφέρω κατ’ ευθείαν στην Εταιρία Σκοπιά;

ΜΑΡΤΥΣ : Βεβαίως· μπορείτε, αποστέλλοντας την εισφορά σας στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, της Πενσυλβανίας, Treasurer’s Office, 124 Columbia Heights, Brooklyn 1, N. Y. Σε χώρες που είναι έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες το άτομα μπορούν ν’ απευθύνουν τις εισφορές τους στο τμήμα του τόπου των, λαμβάνοντας τη διεύθυνσι από τον κατάλογο που εμφαίνεται στο πίσω μέρος πολλών από τα βιβλία και βιβλιάρια της Εταιρίας. Για να βοηθηθή η οργάνωσις να προσχεδιάση το έργον της, εκείνο που κάνουν πολλοί είναι να γράφουν ένα σημείωμα στην Εταιρία δηλώνοντας τι ποσόν ελπίζουν να συνεισφέρουν στη διάρκεια του έτους, κατόπιν δε στέλλουν τις εισφορές ανάλογα με τη δυνατότητα τους. Αυτό με καμμιά έννοια δεν τους υποχρεώνει, αλλά βοηθεί την Εταιρία να προσχεδιάση τη δράσι της.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Μπορώ να εκτιμήσω πώς μπορεί να βοηθήση αυτό. Πόσα χρήματα θα ήταν σωστό να στείλη κανείς;

ΜΑΡΤΥΣ: Οποιοδήποτε ποσόν κι αν είναι εκτιμάται. Δεν είναι το μέγεθος της εισφοράς, αλλά το ελατήριο που υποκινεί το άτομο είναι εκείνο που έχει σημασία. Είτε πενήντα σεντς στείλετε, είτε πενήντα δολλάρια, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Το πνεύμα, με το οποίον δίνετε, και η σκέψις, που υπάρχει πίσω από την εισφορά, είναι οι σπουδαίοι παράγοντες. Στην επιστολή 2 Κορινθίους 9:7 ο απόστολος Παύλος μάς λέγει ότι «τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός».

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Μήπως και όλοι μας δεν τον αγαπούμε; Ασφαλώς, όταν δίνη κάποιος με το ορθό ελατήριο, υπάρχει ευτυχία στο να δίνη.

ΜΑΡΤΥΣ: Ναι, ο Ιησούς το είπε αυτό. Στις Πράξεις 20:35 διαβάζομε ότι είπε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»

ΠΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΙΣΦΟΡΕΣ

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Για πες μου, οι εισφορές που γίνονται σε μια χώρα μήπως προορίζονται να υποστηρίξουν το έργον του κηρύγματος σε άλλες χώρες;

ΜΑΡΤΥΣ: Σε κάποιο βαθμό, ναι, αλλ’ οι Μάρτυρες σε κάθε χώρα προσπαθούν να συνεισφέρουν για την υποστήριξι του έργου στη δική τους χώρα. Μόνον όταν οι εκκλησίες είναι πολύ φτωχές ν’ αυτοσυντηρηθούν ή να συντηρήσουν το τμήμα, τότε λαμβάνεται φροντίδα. Αλλ’ υπάρχει ένα θερμό, οικογενειακό πνεύμα γύρω μας, διότι όλοι συνεργαζόμεθα για να επιτελέσωμε το ίδιο έργον. Όταν λοιπόν σεισμοί, λαίλαπες και άλλες καταστροφές προξενούν συμφορές στους αδελφούς μας, με πολλή ευχαρίστησι σπεύδομε να τους βοηθήσωμε με υλικά είδη, με την προσωπική μας βοήθεια και με άλλα πράγματα που χρειάζονται.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Θαυμάσιο αυτό. Αλλ’ ένα άλλο ερώτημα: Τι εν όλω χρηματοδοτείται με τα χρήματα που στέλλονται στην Εταιρία;

ΜΑΡΤΥΣ: Σε μερικά από τα 85 τμήματα της η Εταιρία Σκοπιά διατηρεί τυπογραφικές εγκαταστάσεις. Παρέχει, επίσης, στέγασι σ’ εκείνους που εργάζονται σ’ αυτά τα τυπογραφεία, εφόσον όλοι αυτοί εισφέρουν τον χρόνο και τον κόπο τους. Με το να δίνουν αυτοί οι εργάται ελεύθερα τον χρόνον των, είναι δυαντόν να διαθέτη η Εταιρία στο κοινόν Γραφές και βοηθήματα μελέτης των Γραφών σε πολύ μικρό κόστος. Λόγου χάριν, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, δηλαδή, μια πλήρης Γραφή, διατίθεται προς 1 Δολλ. μόνο.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Καταπληκτικό αυτό!

ΜΑΡΤΥΣ: Εκτός απ’ αυτό, η Εταιρία έχει 6.377 ειδικούς σκαπανείς, περιλαμβανομένων των ιεραποστόλων, διακόνων που αποστέλλονται σε μεμονωμένα εδάφη για να σχηματίσουν νέες εκκλησίες, εργαζόμενοι σε 153 διάφορες χώρες της γης. Η Εταιρία, επίσης, έχει 1.870 υπηρέτας περιοχής και περιφερείας, περιοδεύοντας εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά, οι οποίοι υπηρετούν περίπου 21.557 εκκλησίες. Κι αυτοί, επίσης, τυγχάνουν βοηθείας κατά ένα λογικό τρόπο. Επίσης, προσφάτως 104 διάκονοι εισήχθησαν απ’ όλα τα μέρη της γης για εντατική εκπαίδευσι στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, δωρεάν. Κατ’ έτος δε εκατομμύρια έντυπα, ήτοι προγράμματα και φυλλάδια, διανέμονται εντελώς δωρεάν σε όσους τα δέχονται.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Εν τούτοις, για τα μεγαλύτερα βιβλία και τα περιοδικά, κάποιο χρήμα συνεισφέρεται.

ΜΑΡΤΥΣ: Αυτό είναι αλήθεια, οι δε χρηματικές εισφορές, που λαμβάνονται, όταν τα έντυπα της Εταιρίας πωλούνται στους ανθρώπους, προορίζονται για την εκτύπωσι και διάθεσι κι άλλων βοηθημάτων Γραφικής μελέτης· αλλ’ οι χρηματικές αυτές εισφορές πολύ απέχουν από το να επαρκούν για τη διεξαγωγή του έργου κηρύγματος της Βασιλείας σε παγκόσμια κλίμακα. Χρηματικές δωρεές, εκτός από τις εισφορές για τα έντυπα, συμβάλλουν στο να διεξάγεται το έργον του κηρύγματος σε πολλές χώρες. Έχετε ιδέα του μεγέθους της δράσεως που αναπτύσσεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Όχι, δεν έχω. Μπορώ, όμως, να φαντασθώ ότι είναι τεραστία.

ΜΑΡΤΥΣ: Πέρυσι 965.169 Μάρτυρες εισέφεραν 132.695.540 ώρες από τον χρόνο τους δωρεάν στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Έκαμαν 45.004.266 επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και κάθε εβδομάδα διεξήγαν 622.665 οικιακές Γραφικές μελέτες—αυτό δε, επίσης, αντιπροσωπεύεται σ’ αυτόν τον χρόνο.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό είναι πράγματι ένα ωραίο επίτευγμα.

ΜΑΡΤΥΣ: Είναι, πραγματικά. Οι Μάρτυρες, χρησιμοποιώντας τους πόρους των για να προαγάγουν αυτό το έργον, όπως ετόνισε ο Ιησούς στην παραβολή του, που εγράφη στο κατά Λουκάν 16:1-9, κάνουν φίλους τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστό Ιησού. Αφοσιωμένοι επιμελώς με κάθε τρόπο, ελπίζουν να ευαρεστήσουν τον Θεό και ν’ αποκτήσουν την εύνοιά του και ζωή αιώνια στον νέο κόσμο. Εκείνοι, που εκτιμούν αυτά τα πράγματα, είναι πολύ ευτυχείς συνεισφέροντας για την προώθησι του πιο επείγοντος και υποβοηθητικού αυτού έργου στη γη.

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά; Αν ναι, πρέπει να αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Γιατί ο Ιησούς ήταν θαρραλέος ενώπιον εκείνων, που ζητούσαν τη ζωή του;

Η εμπιστοσύνη του ήταν στον Ιεχωβά Θεό, την Πηγήν της ζωής.—Σελ. 70.a

● Είναι ορθόν να κηρύττωμε τη Γραφή σε μια χώρα, όπου οι άρχοντες το απαγορεύουν αυτό, ίσως διότι έχουν μια κρατική εκκλησία;

Μάλιστα. Οι απόστολοι, όταν αντιμετώπισαν μια τέτοια απαγόρευσι από μέρους των Ιουδαϊκών αρχών τον πρώτον αιώνα, είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους».—Σελ. 77, 78.

● Ποιοι ωφελούνται τώρα από το αντίλυτρον του Χριστού;

Όλοι όσοι εξασκούν πίστι σ’ αυτό. Οι κεχρισμένοι ακόλουθοί του λογίζονται δίκαιοι από τον Θεό, πράγμα που σημαίνει ότι τους χορηγεί το δικαίωμα σε ανθρώπινη ζωή. Τα «άλλα πρόβατα», επίσης, απολαμβάνουν μια δίκαιη στάσι ενώπιον του Θεού, διότι ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες των, καίτοι δεν τους χορηγεί τώρα το δικαίωμα σε ζωή.—Σελ. 262, 264.

● Πώς ο Ιησούς προήλθε από τη Βηθλεέμ, όπως προελέχθη στον Μιχαία 5:2;

Πριν από δεκαεννέα αιώνες, εγεννήθη εκεί. Επιπρόσθετα, είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι Βηθλεέμ σημαίνει «Οίκος Άρτου» ή «Προμήθεια Άρτου». Ο Ιησούς παρωμοίασε τη σάρκα του με άρτον, και κατά την ανάληψί του στους ουρανούς παρουσίασε την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του προς όφελος του ανθρωπίνου γένους. Έτσι, τώρα, με την ενθρόνισί του ως Βασιλέως το 1914, προέρχεται από ό,τι θα μπορούσε να ονομασθή ως ο Ουράνιος Οίκος του Άρτου (Προμήθεια Άρτου) κι έτσι εκείνο που στηρίζει τους ανθρώπους για αιώνια ζωή, παρέχεται από τον Ιησούν από τους ουρανούς.—Σελ. 266, 269.

● Πώς οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού είναι «ως δρόσος από του Ιεχωβά» και «ως λέων»;

Όπως η δρόσος, αυτοί είναι ευλογία από τον Ιεχωβά στους ανθρώπους καλής θελήσεως. Και όπως ο λέων, από το 1919 αυτοί διεξήγαγαν άφοβα το έργον τους ανάμεσα στα έθνη, χωρίς να πτοηθούν από την αντίδρασι.—Σελ. 276-279.

● Ποιες είναι οι έννοιες για τις τέσσερες κύριες Εβραϊκές λέξεις για το «άνθρωπος»;

Ις σημαίνει απλώς άνθρωπος· Αδάμ σημαίνει ανθρώπινος ή γήινος· ενώς σημαίνει αδύνατος ή θνητός· και γκέμπερ σημαίνει έναν που είναι φυσικώς ισχυρός ή δυνατός άνθρωπος.—Σελ. 371.

● Πώς μπορεί να δειχθή λογικότης, όταν παρέχωνται οδηγίες ή συμβουλές;

Αντί να διατάσσωμε, μπορούμε να παρακαλούμε. Αντί να είμεθα αυταρχικοί και άκαμπτοι, μπορούμε μάλλον να παρέχωμε εξηγήσεις και να εξετάζωμε τα προβλήματα που εγείρονται.—Σελ. 304.

● Πώς αντιδρά ένα λογικό άτομο, όταν του γίνεται διόρθωσις για ένα σφάλμα;

Είναι έτοιμος ν’ ακούση, πρόθυμος ν’ αλλάξη την πορεία του όταν το σφάλμα αποδεικνύεται, είναι ευγνώμων για τη διόρθωσι που του γίνεται προτού το σφάλμα αυξήση σε μεγαλύτερες διαστάσεις.—Σελ. 306.

● Πώς μπορεί ένας να χρησιμοποιή τα πλούτη του για να κάμη φίλο τον Θεό;

Η εύνοια του Θεού δεν είναι δυνατόν ν’ αγορασθή. Αλλ’ αν υποκινούμεθα από αγάπη στο να χρησιμοποιούμε τα αγαθά μας προς δόξαν του Θεού, δαπανώντας τόσο τον εαυτό μας όσο και τα αποκτήματά μας για την προώθησι της λατρείας του, αυτό ακριβώς ευαρεστεί σ’ Αυτόν.—Σελ. 333.

● Τι προεσκιάσθη από την απελευθέρωσι των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο; από την απελευθέρωσι του Ισραήλ και του «συμμίκτου πλήθους» δια μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης;

Τα πρωτότοκα εξεικόνιζαν τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού, που έχουν γεννηθή υπό του πνεύματος, τα οποία, καίτοι ακόμη βρίσκονται στον κόσμο, έχουν, όμως, απελευθερωθή από το πνευματικό του σκότος, δια πίστεως στον Χριστό, τον αντιτυπικό πασχάλιο αμνό. Στην Ερυθρά Θάλασσα εξεικονίσθη η απελευθέρωσις στον Αρμαγεδδώνα εκείνων επάνω στη γη, που λατρεύουν τον Ιεχωβά.—Σελ. 363, 364.

● Τι εξεικονίζεται από τον όμιλο των ιππέων της Αποκαλύψεως 6:1-8;

Ότι η παρουσία του Χριστού, όπως εξεικονίσθη από τον πρώτον ιππέα, συνδέεται με πόλεμο, πείνα και λοιμούς, που γεμίζουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους· όλα δε αυτά είναι τα πράγματα που εικονίζονται από τους άλλους ιππείς.—Σελ. 379.

● Τι μάθημα εδίδαξε ο Θεός, όταν ηρώτησε τον Ιώβ τι εγνώριζε για τη θεμελίωσι της γης, τον έλεγχο της θαλάσσης, της αυγής, της χαλάζης, της βροχής και του πάγου;

Ήταν ένα μάθημα για τη μικρότητα του ανθρώπου σε αντιπαραβολή με τη μεγαλειότητα του Ιεχωβά.—Σελ. 392.

● Γιατί είναι σπουδαίο να εξετάζωμε τον εαυτό μας;

Διότι όλοι μας γεννηθήκαμε στην αμαρτία, ζούμε σ’ έναν ανήθικο κόσμο, και είναι δυνατόν, ακόμη και αν γνωρίζωμε τις απαιτήσεις του Θεού, να παρεκκλίνωμε από την οδόν της ζωής, αν έχωμε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ή εκδηλώνωμε αδιαφορία.—Σελ. 394.

● Είναι η Χριστιανοσύνη ένα «προσωπικό ζήτημα»;

Ναι, πράγματι. Απαιτεί προσωπικές αποφάσεις και προσωπική πεποίθησι. Αλλά δεν πρέπει να αποκρύπτεται από άλλους, διότι υφίσταται η προσωπική υποχρέωσις να μιλή κανείς για την πίστι του σε άτομα της ιδίας πίστεως καθώς και σε άτομα που είναι διαφορετικής πίστεως.—Σελ. 421-423.

● Με ποιο τρόπο μπορεί μια πιστή σύζυγος πολύ συχνά να κάμη το μεγαλύτερο καλό στο να κερδίση τον άπιστο σύζυγό της στην αλήθεια;

Με τη θεοσεβή υποταγή της στον σύζυγό της, με τη διαγωγή της που θα διέπεται από ένα ησύχιο και πράο πνεύμα, συνδυασμένο με πιστότητα στον Θεό, μπορεί να επιτύχη περισσότερα παρά με τα όσα λέγει για να τον βοηθήση να δη την αλήθεια.—Σελ. 435.

● Τι θα έλθη μετά το τέλος του Χριστιανικού κόσμου;

Ο δίκαιος νέος κόσμος του Θεού, στον οποίον οι αληθινοί Χριστιανοί θα ασκούν για πάντα την καθαρά λατρεία.—Σελ. 240.

[Υποσημειώσεις]