άλλους στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, από τους διακονικούς βοηθούς της εκκλησίας και, προπάντων, από εκείνους που ασκούν εποπτεία, είτε είναι υπηρέται εκκλησίας, περιοχής, περιφερείας, τμήματος ή ζώνης.

Όλοι αυτοί έχουν την υποχρέωσι να είναι παραδείγματα στην ταπεινοφροσύνη βαδίζοντας με τον Θεό, όπως ακριβώς οφείλουν να είναι υποδείγματα στην γνώσι και στον ζήλο. Έτσι ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους: «Μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» Διδάσκοντας τους άλλους, πρέπει να προσέχουν μήπως η επίπληξις του Παύλου εφαρμόζεται σ’ αυτούς: «Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις;»​—1 Πέτρ. 5:3· Ρωμ. 2:21.

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίον οι επίσκοποι πρέπει να προσέχουν, είναι ότι έχουν πολλούς αδελφούς, τους οποίους εξυπηρετούν. Κάθε επαφή παρέχει μία ευκαιρία να είναι βοηθητικοί, ή όχι, πράγμα που εξαρτάται από το αν είναι ταπεινοί ή όχι. Εξ άλλου, επίσης, λόγω της θέσεώς των κάθε τι που λέγουν ή κάνουν θεωρείται εξαιρετικά σοβαρόν παρά αν εγίνετο αλλιώς.

Αλλά και, λόγω των καθηκόντων που έχει ένας επίσκοπος, είναι πολύ εύκολο γι’ αυτόν να φαίνεται πολυάσχολος, ή πραγματικά να είναι πολύ ενεργητικός και αποτελεσματικός για να είναι αληθινά βοηθητικός σε εκείνους για τους οποίους είναι υπεύθυνος. Αυτό θα τον κάμη ελλιπή σε αισθήματα αγάπης προς τον πλησίον του. Έτσι μπορεί να αποτύχη στο να κατέλθη στο επίπεδο των άλλων και να μη μπορέση να λέγη, όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος: «Έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς.»​—1 Κορ. 9:22.

Οι επίσκοποι πρέπει να ενθυμούνται επίσης την προειδοποίησι: «Η γνώσις . . . φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.» Η έμφυτη ικανότης, η απόκτησις γνώσεων ή ο διορισμός σε θέσι υπηρεσίας εύκολα μπορεί να κάμη ένα άτομο να αποβάλη την ταπεινοφροσύνη. Το «αυτός είναι καλός, αλλά το γνωρίζει», δεν πρέπει να λέγεται για κανένα επίσκοπο στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Οφείλει να είμαι πάντοτε ταπεινός και να έχη μια ορθή προοπτική, διότι διαφορετικά μπορεί αυτός πολύ εύκολα να υπερηφανευθή και να «πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.»​—1 Κορ. 8:1· 1 Τιμ. 3:6.

ΠΟΤΕ ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΩΜΕΘΑ

Φαίνεται ότι υπάρχουν μερικές περιπτώσεις, στις οποίες πρέπει ειδικά να προφυλασσώμεθα για να κρατήσωμε την ταπεινότητά μας καθώς περιπατούμε ενώπιον του Θεού. Μια από τις περιπτώσεις αυτές είναι όταν λαμβάνωμε μια επίπληξι ή μια διόρθωσι. Καθώς ο Εκκλησιαστής σοφά συμβουλεύει: «Εάν το πνεύμα του ηγεμόνος εγερθή εναντίον σου, μη αφήσης τον τόπον σου· διότι η γλυκύτης καταπαύει αμαρτίας μεγάλας.» Έτσι, όταν ο Βασιλεύς Δαβίδ ήλθε αντιμέτωπος με τον προφήτη Νάθαν και του ελέχθη για την αμαρτία του, δεν εξηγριώθη εναντίον του προφήτου του Θεού, αλλά ταπεινώς εδέχθη την επίπληξι. Η ηρεμία του, η ταπεινοφροσύνη του, η μετάνοιά του ελάφρωσαν κάπως τη μεγάλη του αμαρτία κατά τούτο, ότι δεν του εκόστισε τον θρόνον τον ούτε την διαθήκη της Βασιλείας.​—Εκκλησ. 10:4· 2 Σαμ. 12:1-14.

Εξ άλλου, υπάρχει η περίπτωσις του Βασιλέως Οζία, που ήταν μια στρατιωτική μεγαλοφυΐα. Όταν αλαζονικά επροχώρησε για να προσφέρη θυμίαμα, αρνήθηκε ν’ αφήση τους ιερείς να τον ελέγξουν, αλλά με υπερήφανη μανία τους απώθησε παράμερα και το αποτέλεσμα υπήρξε να ταπεινωθή με το να παταχθή με λέπρα και να αποθάνη από την πληγή που προήλθε από τον Ιεχωβά. Όταν παίρνωμε συμβουλή ή επίπληξι από τους εκπροσώπους του Θεού, τότε είναι ο καιρός για μας να ταπεινωθούμε προσέχοντας τη συμβουλή: «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά.»​—2 Χρον. 26:16-21· Παροιμ. 3:11, 12, ΜΝΚ.

Μια άλλη ιδιαιτέρως ευαίσθητη ευκαιρία, που πρέπει να προσέξωμε να κρατήσωμε την ταπεινοφροσύνη μας, είναι όταν λαμβάνωμε μια θέσι ευθύνης. Δεν θέλομε να είμεθα σαν τον απορριφθέντα Βασιλέα Σαούλ, που ξεκίνησε ταπεινώς, αλλά όταν εξέλαβε τον εαυτό του πολύ σοβαρά, ενεργώντας απειθώς και αλαζονικώς, απώλεσε τα πάντα. Καθώς ο Σαμουήλ εχρειάσθηκε να του πη: «Ενώ συ ήσο μικρός έμπροσθεν των οφθαλμών σου, δεν έγεινες η κεφαλή των φυλών του Ισραήλ, και σε έχρισεν ο Ιεχωβά βασιλέα επί τον Ισραήλ; . . . Μήπως ο Ιεχωβά αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Ιεχωβά; Ιδού, . . . η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία.» Μόνον όταν εξακολουθούμε να μένωμε μικροί στα ίδια μας τα μάτια, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα εξακολουθήσωμε ν’ απολαμβάνωμε τα πρόσθετα προνόμια που έρχονται στον δρόμο μας.​—1 Σαμ. 15:17, 22, 23, ΜΝΚ.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Τι βοηθήματα επρομήθευσε ο Θεός για να μας βοηθήση να ‘περιπατώμεν ταπεινώς μετά του Θεού ημών’; Βεβαίως, το πρώτιστον μεταξύ αυτών είναι ο λόγος του Θεού, η Γραφή. Έτσι ο βασιλεύς του Ισραήλ έπρεπε να κάμη για τον εαυτό του ένα αντίγραφον του Νόμου και «θέλει αναγινώσκει εν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού· δια να μάθη να φοβήται Ιεχωβά τον Θεόν αυτού, να φυλάττη πάντας τους λόγους του νόμου τούτου, και τα διατάγματα ταύτα, ώστε να εκτελή αυτά δια να μη υψωθή η καρδία αυτού υπεράνω των αδελφών αυτού.»​—Δευτ. 17:18-20, ΜΝΚ.

Το άγιο πνεύμα του Θεού είναι πνεύμα αγάπης και δυνάμεως και σωφρονισμού. Επομένως, θα μας βοηθήση επίσης να είμεθα ταπεινοί, να αποφεύγωμε το να φέρωμε βαρέως, όταν υποβαλλώμεθα σε πειθαρχικά μέτρα, και να προφυλασσώμεθα από το να γίνωμε υπερήφανοι, όταν τιμώμεθα με πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας. Βεβαίως ο φόβος του Ιεχωβά θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την ταπεινοφροσύνη με το να μας κάνη πάντοτε ενημέρους όσον αφορά τις σχέσεις μας με τον Ιεχωβά, τις ευθύνες μας, καθώς και την εξάρτησί μας απ’ αυτόν. Και ιδιαιτέρως η προσευχή θα είναι μια βοήθεια για να είμεθα ταπεινοί. Στην προσευχή ζητούμε ικετευτικά το έλεος του Θεού, συγχώρησι, σοφία, το άγιο πνεύμα του, ενίσχυσι και ευόδωσι των προσπαθειών μας και τα όμοια. Εκτιμώντας την αναξιότητά μας και τις ανάγκες μας, θα προσευχώμεθα προς τον Θεόν να μας προφυλαξη από την υπερηφάνεια.

Ας αποδεχθούμε, λοιπόν, εγκαρδίως τη συμβουλή να «περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Αυτό σημαίνει πολλές ευλογίες τόσο τώρα όσο και στον νέο κόσμο, διότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Ευλόγησεν αυτούς ο Θεός.​—Γέν. 1:28. Σ 1/3/61 12-14

17 Κατεσκεύασε Κύριος ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.​—Γέν. 2:22. Σ 1/4/61 1, 2

18 Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού.​—Ιακ. 1:5. Σ 1/12/60 18

19 Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.​—1 Πέτρ. 2:12. Σ 1/10/60 26, 27, 29

20 Τότε θέλουσι συναχθή ομού οι υιοί Ιούδα, και οι υιοί Ισραήλ, και θέλουσι καταστήσει εις εαυτούς αρχηγόν ένα . . . μεγάλη θέλει είσθαι η ημέρα του Ιεζραέλ.​—Ωσηέ 1:11. Σ 1/1/61 21, 22α

21 Σας παρακαλώ . . . να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη.​—Εφεσ. 4:1, 2. Σ 15/5/60 11α

22 Και καθώς εξηκολούθουν την οδόν, ήλθον εις τι ύδωρ· και λέγει ο ευνούχος, . . . τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;​—Πράξ. 8:36. Σ 15/8/60 5, 6α

23 Εδέχθησαν τον λόγον. . . , εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς.​—Πράξ. 17:11. Σ 1/2/61 4, 5 α

24 Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.​—Παροιμ. 14:15. Σ 15/3/61 18-20α

25 Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 122:1, ΜΝΚ. Σ 15/12/60 10, 11

26 Έκαστος, αδελφοί, εις ό,τι εκλήθη, εν τούτω ας μένη παρά τω Θεώ.​—1 Κορ. 7:24. Σ 1/4/61 12, 15, 16

27 Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί! [Είναι] ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών.​—Ψαλμ. 133:1, 3. Σ 1/1/61 39α

28 Εκείνο . . . το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη.​—Ματθ. 19:6. Σ 1 /3/61 14-16

29 Ο Πέτρος είπε προς αυτούς, Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού.​—Πράξ. 2:38. Σ 15/8/60 9α

30 Ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, . . . δια να . . . φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων. Και είτε πάσχει έν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι.​—1 Κορ. 12:24-26. Σ 1/11/60 7-9

31 Η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού.​—Ιακ. 1:20. Σ 15/6/60 1, 2α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η αγρυπνία είναι αναγκαία για να μπορέσωμε να κατευθύνωμε τη ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο, ώστε απασχολούμεθα πάντοτε σε ορθά και δίκαια έργα. Η αγρυπνία θα βοηθήση όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού στο να ανεύρουν και εξαγοράσουν καιρό τον Ιούνιο για να παρουσιάσουν το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με το επίσης έξοχο και πολύτιμο βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» αντί δρχ. 35.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

6 Αύγουστου: Η Θέσις της Εκκλησίας στην Αληθινή Λατρεία. Σελ. 345.

13 Αυγούστου: Η Εκκλησία στον Καιρό του Τέλους. Σελ. 351.

Είναι Κάθε θρησκεία Καλή;

ΕΙΝΑΙ κάθε θρησκεία καλή; Κατά τους Κομμουνιστάς, καμμιά θρησκεία δεν είναι καλή. Τους αρέσει να αναφέρουν τον Μαρξ, που είπε ότι η θρησκεία είναι το όπιον του λαού. Ο Δαρβίνος, αφότου ησπάσθη τη θεωρία της εξελίξεως και ύστερα, δεν εχρειάσθη πια τη θρησκεία. Και ο Φρόυντ, ο πατέρας της ψυχαναλύσεως, έδωσε ορισμό της θρησκείας, «η Μεγάλη Ψευδαίσθησις».

Στο αντίθετο άκρο είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μια θρησκεία είναι τόσο καλή όσο και μια άλλη, τόσο αληθινή όσο και μια άλλη και ότι η θρησκεία αυτή καθ’ εαυτήν είναι ουσιαστικά ένα καλό πράγμα. Λέγουν ότι έπρεπε να υπάρχη περισσότερη θρησκεία στο σπίτι, στα σχολεία, στην εργασία και στην κυβέρνησι, χωρίς όμως ν’ αναφέρουν ποια θρησκεία έχουν κατά νουν. Αυτή είναι η θέσις που παίρνουν, επίσης, μερικοί σύγχρονοι ψυχοθεραπευταί, όπως ο Καρλ Τζανγκ. Πιστεύουν ισχυρά στη δύναμι της θρησκείας για να θεραπεύσουν εκείνους που είναι ψυχικά άρρωστοι. Ο Τζανγκ, στα έργα του, παραμερίζει τα ερωτήματα όσον αφορά την αξία ή το κύρος ωρισμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων· εκείνο που αποκλειστικά τον ενδιαφέρει είναι ότι η θρησκεία βοηθεί τους ασθενείς του.

Η ιστορία του ανθρώπου, και ιδιαιτέρως καθώς αναγράφεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, δεν μας επιτρέπει να υποστηρίζωμε ότι κάθε θρησκεία είναι καλή. Πράγματι, η θρησκευτική φιλοδοξία και ο θρησκευτικός φθόνος επροκάλεσαν τους πρώτους δύο φόνους, από τον Σατανά, τον Διάβολο, και τον Κάιν, τον πρώτο γυιό του Αδάμ. Το δε έθνος το Ισραηλιτικό υπέστη απειράριθμες βλάβες, υιοθετώντας τις θρησκείες των πέριξ αυτού λαών, τις ειδωλαλατρίες των, τη λατρεία του φύλου και τις ανθρωποθυσίες. Στη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων και ακόμη ως τη σύγχρονη εποχή, μισαλλόδοξοι φανατικοί ζηλωταί διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα εν ονόματι της θρησκείας. Σε πολλά μέρη της γης η λατρεία των ζώων ακόμη αφθονεί και εκθέσεις για το «σούττυ»​—το έθιμο, δηλαδή, κατά το οποίο η χήρα πείθεται ή εξαναγκάζεται να προσφέρη τον εαυτό της θυσία επάνω στην νεκρική πυρά του συζύγου της—​ακούονται ακόμη. Διότι, το πιο επονείδιστο, το πιο απεχθές έγκλημα σ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, ο φόνος του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, υπεκινήθη από θρησκευτικούς αρχηγούς. Σαφώς, λοιπόν, πάσα θρησκεία δεν είναι καλή. Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είναι, πλανώνται τόσο, όσο και οι άλλοι που υποστηρίζουν ότι πάσα θρησκεία είναι κακή.​—Ιωάν. 8:44· 1 Ιωάν. 3:12· Ματθ. 27:20.

Εν τούτοις, η Γραφή καθαρά δείχνει ότι υπάρχει καλή θρησκεία. Η θρησκεία είναι απλώς μια μορφή λατρείας, είναι υπηρεσία που προσφέρεται σε μια ανώτερη δύναμι, και ότι η θρησκεία μπορεί να είναι αληθινή όπως μπορεί να είναι και εσφαλμένη. Έτσι ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία.»​—Ιάκ. 1:26.

Η θρησκεία που είναι καλή πρέπει να μπορεί να μας πη πειστικά ποιον να λατρεύωμε, γιατί και πώς. Πρέπει να μας διαφωτίση όσον αφορά την τελική αιτία των πραγμάτων και τους λόγους των σημερινών συνθηκών. Επί πλέον, θα πρέπει να μας δώση ελπίδα σχετικά με το μέλλον και να παραγάγη το ορθό είδος των καρπών, αποδεικνύοντας ότι είναι η αληθινή θρησκεία. Με τους κανόνες αυτούς, η αληθινή Χριστιανοσύνη, καθώς αναφέρεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, και καθώς εδιδάχθη και εφηρμόσθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους του, ταυτίζεται, αυτή μόνον, ως η μόνη καλή θρησκεία.

Ποιον οφείλομε να λατρεύωμε; Το βιβλίο μελέτης της μόνης καλής θρησκείας μάς λέγει: Τον μόνον αληθινόν αόρατον Θεόν, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Αυτός είναι εκείνος που εδημιούργησε και διατηρεί ή συντηρεί τα πάντα, τα έμψυχα και τα άψυχα, τα υλικά και τα πνευματικά. Γιατί οφείλομε να τον λατρεύωμε; Διότι είναι κάτι που το οφείλομε σ’ αυτόν ως Δημιουργό και Υπέρτατον Κυρίαρχον του σύμπαντος. Και όχι μόνον είναι ορθό να λατρεύωμε τον Ιεχωβά Θεό, αλλ’ είναι και μια πράξις σοφίας, αγάπης και ευγνωμοσύνης που πρέπει να κάμωμε. Θα καταλήξη σε αίωνια ζωή και ευτυχία για μας.​—Ψαλμ. 83:18· Ησ. 40:26· 42:8.

Πώς οφείλομε να λατρεύωμε τον Θεόν αυτόν; Υπακούοντας στις εντολές του, που συνωψίσθησαν από τον Υιόν του ως εξής: «Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου,» και θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Με άλλα λόγια, λατρεύομε τον Θεό με το να δίνωμε σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι και με το να κάνωμε στους άλλους όπως θα θέλαμε να κάνουν εκείνοι σ’ εμάς.​—Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ· Έξοδ. 20:5· Ματθ. 7:12.

Η μία καλή θρησκεία, μέσω του ιδικού της βιβλίου μελέτης, της Αγίας Γραφής, μας δίνει, επίσης, την ακριβή πληροφορία, όσον αφορά την ανώτατη πηγή των πάντων και τους λόγους των σημερινών συνθηκών. Δείχνει ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, ότι τα πάντα σ’ αυτόν οφείλουν την ύπαρξί των και ότι πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον προέρχεται απ’ αυτόν. Επίσης μας λέγει γιατί ο Θεός επιτρέπει το κακόν: εξαιτίας των προκλήσεων της υπεροχής του Θεού και της ακεραιότητος του ανθρώπου, που ηγέρθησαν από τον Σατανά τον Διάβολο. Αυτό έδωσε σε όλους την ευκαιρία για ν’ αποδείξουν με το μέρος τίνος τάσσονται, είτε του Θεού, της αληθείας και της δικαιοσύνης ή εναντίον του. Εκείνοι που αποδεικνύουν τον Θεόν αληθή και τον Διάβολο ψεύτη, με το να κρατούν ακεραιότητα, θ’ ανταμειφθούν με ζωή αιώνια.​—Γέν. 1:27· Έξοδ. 9:16· Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2· Ψαλμ. 36:9· Παροιμ. 27:11.

Εξ άλλου, η μία καλή θρησκεία, μας δίνει μια σταθερή ελπίδα για το μέλλον. Μας βεβαιώνει ότι, επειδή ο Ιησούς Χριστός απέθανε για τις αμαρτίες μας και ανέστη εκ νεκρών από τον Πατέρα του, ανοίχθηκε μια οδός για μας για να συμφιλιωθούμε με τον Θεό και να κερδίσωμε αιώνια ζωή στον Θείο, νέον κόσμο της δικαιοσύνης. Για ενίσχυσι της ελπίδος μας, ο Ιησούς μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα για τη βασιλεία του Θεού και για να γίνη το θέλημά Του επάνω στη γη όπως γίνεται στον ουρανό.​—Ματθ. 6:10· Ιωάν. 3:16· 1 Πέτρ. 3:18.

Και τελευταία, η μία καλή θρησκεία αποδεικνύεται ότι είναι τέτοια με τις αλλαγές που κάνει στη ζωή εκείνων που την εγκολπώνονται. Λόγω των παραδειγμάτων που δίνει ο λόγος του Θεού, των υψηλών αρχών που προβάλλει και των ανταμοιβών που προσφέρει, παρέχει ένα ισχυρό ελατήριο για να ζούμε σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Απόδειξις αυτού φαίνεται στη μεταμόρφωσι που φέρνει γύρω από τη ζωή δεκάδων χιλιάδων, κάνοντας τους ιθαγενείς Αφρικανούς να εγκαταλείπουν την πολυγαμία και τους φυλετικούς αγώνες, κατανικώντας τον εθνικιστικό εγωισμό και τον ιδιοτελή υλισμό, μεταβάλλοντας ακόμη και τους εγκληματίας σε εντίμους ανθρώπους που φοβούνται τον Θεό.

Θα θέλατε να λάβετε μια σοφή πορεία στον αιώνα αυτόν του διαστήματος, εξασφαλίζοντας το μέλλον σας; Τότε αποφεύγετε την πορεία τόσο του κομμουνισμού, όσο και του λεγομένου Χριστιανικού κόσμου. Μάθετε τη θρησκεία, που ο Ύψιστος Θεός ο ίδιος επιδοκιμάζει όπως εκτίθεται στον λόγον Του, την Αγία Γραφή. Αφήστε την να διαπλάση τη ζωή σας, εξασφαλίζοντας την ειρήνη και την ευτυχία σας τώρα και αιώνια ζωή με ευτυχία στον νέον κόσμο του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά της κοινωνίας Νέου Κόσμου θα είναι ευτυχείς να σας βοηθήσουν προς τον σκοπόν αυτόν.

Είσθε Ώριμος;

ΕΙΣΘΕ ώριμος; Αν ναι, τότε είσθε πλήρως ανεπτυγμένος, ικανός να κάνετε έργον ανδρός ή γυναικός στην κοινότητά σας. Εμάθατε να συλλέγετε πληροφορίες, να στοχάζεσθε πάνω σ’ αυτές και να συνάγετε συμπεράσματα απ’ αυτές. Αν είσθε ώριμος, μπορείτε ν’ αντιμετωπίζετε δύσκολα προβλήματα χωρίς να χάνετε την ισορροπία σας. Μπορείτε να υπομένετε εξάψεις χωρίς να χάνετε την ψυχραιμία σας. Δεν αθυμείτε ούτε θίγεσθε εύκολα. Η γνώσις σας από τον λόγον του Θεού είναι περιεκτική, η ικανότης σας να βοηθήτε άλλους είναι αποτελεσματική, και η εφαρμογή των Γραφικών αρχών από σας στην ίδια σας ζωή είναι παραδειγματική. Ναι, όλ’ αυτά εμπεριέχονται στο να είσθε ώριμοι.

Ο όρος «ώριμος» έχει την έννοια του να είναι κανείς πλήρως ανεπτυγμένος, τελείως εξελιγμένος. Είναι η κατάστασις που περιγράφεται κατά καιρούς μέσα στην Αγ. Γραφή ως πλήρης ή τελεία. Μόνο με το να φθάσωμε σε ωριμότητα μπορούμε να κατανοήσωμε τον σκοπό της υπάρξεώς μας, εκπληρώνοντας κατάλληλα όλες τις υποχρεώσεις μας και τις ευθύνες.​—Ματθ. 5:48· 1 Κορ. 13:10.

Υπάρχουν τέσσερες απόψεις περί ωριμότητος, που αφορούν τους Χριστιανούς: φυσική, διανοητική, συναισθηματική και πνευματική. Η φυσική ωριμότης δεν μπορεί να επισπευσθή. Το πολύ μπορούμε μόνο να συνεργασθούμε με τη δύναμι της ζωής που την επιφέρει. Αλλ’ η διανοητική, η συναισθηματική και η πνευματική ωριμότης μπορούν να επιταχυνθούν, ανάλογα με τη διανοητική διάθεσι του ατόμου και του περιβάλλοντός του. Έπειτα η φυσική ωριμότης είναι κάτι εντελώς χειροπιαστό, ενώ η διανοητική, η συναισθηματική και η πνευματική ωριμότης είναι σχετικά, εξαρτώμενα από τις συνθήκες. Στην εποχή τους ο Μωάμεθ κι ο Καρλομάγνος εθεωρούντο διανοητικώς ώριμοι, κι ωστόσο ο ένας ήταν αγράμματος ο δε άλλος μόλις μπορούσε να γράψη τ’ όνομά του.

ΦΥΣΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΣ

Η φυσική ωριμότης δεν είναι επιτακτική για την πνευματική ωριμότητα, μολονότι αποτελεί μεγάλο βοήθημα και χωρίς αυτήν οι ενέργειες ενός ατόμου είναι σε κάποιο βαθμό περιωρισμένες. Λόγου χάριν, υπάρχουν απαιτήσεις ελαχίστου ορίου ηλικίας για να γίνη κανείς μέλος μιας οικογενείας Μπέθελ και για να δώση μια δημοσία Γραφική διάλεξι. Παρατηρείται έτσι ότι ο χρόνος αποτελεί ένα πολύ βασικό στοιχείο στη φυσική ωριμότητα και δεν μπορεί ν’ αγνοηθή. Συνήθως, η φυσική ωριμότης είναι συνδεδεμένη με την ενηλικίωσι, μολονότι ωρισμένοι φυσιολόγοι ισχυρίζονται ότι το ανθρώπινο σώμα εξακολουθεί ν’ αναπτύσσεται ώσπου να φθάση στην ηλικία των τριάντα ετών.

Η πορεία της φυσικής ωριμάνσεως μπορεί να λεχθή ότι αρχίζει κατά τη σύλληψι. Η μητρική στοργή αποτελεί ένα πολύ ζωτικόν παράγοντα, ειδικά στην αρχή της ζωής· πραγματικά, απ’ τον καιρό της συλλήψεως ακόμη, διότι αν είναι ένα ανεπιθύμητο βρέφος τότε γεννάται μ’ ένα ελάττωμα. Οι παιδίατροι ισχυρίζονται ότι η μητέρα δεν χρειάζεται να ενδιαφερθή και τόσο για το ποιο ακριβώς είδος βρεφικής τροφής θα χρησιμοποιήση ή πότε ακριβώς θα δώση τροφή στο βρέφος της όσο για το να λάβη το βρέφος άφθονη μητρική στοργή.

Η συνεργασία με την έμφυτη ζωική δύναμι για φυσική ωριμότητα απαιτεί, επίσης, να φροντίζουν οι γονείς, ώστε τα τέκνα των να λαμβάνουν, όχι μόνο αρκετή τροφή, αλλά και το ορθό είδος τροφής. Τα τερπνά εδέσματα, που γαργαλίζουν τον ουρανίσκο, όπως είναι τα ζυμαρικά, τα ζαχαρωτά, και λοιπά, μολονότι κάνουν ένα παιδί να προσθέση βάρος, μπορεί να το κάμουν να είναι ελαττωματικό από άλλες απόψεις.

Για φυσική ωριμότητα τα παιδιά χρειάζονται, επίσης, άσκησι, κάτι που παραμελείται πολύ σε μερικές χώρες, ένεκα όλων των ευκολιών του συγχρόνου αυτού αιώνος. Μολονότι τα παιδιά λαμβάνουν σωματική άσκησι από τα υγιή παιγνίδια υπάρχουν επίσης κι άλλοι τρόποι, με τους οποίους ενισχύονται οι μυώνες, όπως είναι η επωφελής κόπωσις, με την ενασχόλησι στη Χριστιανική διακονία και το απλό βάδισμα, στο σχολείο ή στο γωνιαίο παντοπωλείο. Οι πρακτικοί γονείς, λοιπόν, θ’ αφήνουν τα παιδιά τους να πεζοπορούν σε μια λογική απόστασι, αντί να τα μεταφέρουν πάντοτε με το οικογενειακό αυτοκίνητο. Γιατί να στερήτε τα τέκνα σας από υγιεινή σωματική άσκησι, και συγχρόνως να δίνετε σ’ αυτά τη μάταιη ιδέα ότι υπάρχετε αποκλειστικά για την ωφέλειά των;

Η ανάπαυσις κι ο ύπνος, επίσης, δεν πρέπει να παραμελούνται, για να μη παρεμποδίζεται η πρόοδος προς τη φυσική ωριμότητα. Οι συνήθειες της συγχρόνου ζωής αποστερούν τα παιδιά από τον αναγκαίον ύπνο. Ιδιαίτερα, η παρακολούθησις τηλεοράσεως συχνά υποκλέπτει από τα παιδιά ώρες, οι οποίες έπρεπε να δαπανηθούν σε ανάπαυσι και ύπνο.

Σε όλα αυτά υπάρχει ένα μάθημα για τους ενήλικας, των οποίων η φυσική υγεία δεν είναι το άπαντον που ποθείται. Δώστε αρκετή—αλλ’ όχι και πάρα πολλή—προσοχή στην κατάλληλη τροφή, σε επαρκή σωματική άσκησι, ανάπαυσι και ύπνο και θα μπορήτε καλύτερα να εκπληρώνετε τις υποχρεώσεις σας.

ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΣ

Υπό αυστηρή έννοια, η διανοητική ωριμότης σχετίζεται πρωτίστως με τη διάνοια ως μέσον σκέψεως, για ν’ αντιλαμβάνεται τα γεγονότα, για την εκτέλεσι συγκρίσεων, για την εξαγωγή συμπερασμάτων και κατόπιν για την εκδήλωσι αποφάσεως να γίνη κάποια ενέργεια σχετικώς μ’ αυτά. Ο χρόνος είναι ένας μείζων, αν και όχι άκαμπτος, παράγων στην επίτευξι διανοητικής ωριμότητος. Πρώτα οι γονείς και ύστερα οι διδάσκαλοι έχουν την ευθύνη του να κατευθύνουν και να υποβοηθούν τα καθήκοντα των παιδιών για να φθάσουν σε διανοητική ωριμότητα. Εν τούτοις, πρέπει να υπάρχη θέλησις για συνεργασία από μέρους του παιδιού, αν πρόκειται ν’ αποκτηθή διανοητική ωριμότης.

Όπως και στη φυσική ωριμότητα, η στοργή από μέρους των κηδεμόνων του παιδιού παίζει ένα ζωτικό ρόλο στην πρόοδο που γίνεται προς τη διανοητική ωριμότητα. Αφ ενός, κάνει τους γονείς και διδασκάλους πιο διακριτικούς και πιο αποδοτικούς εκπαιδευτάς, και αφ’ ετέρου, η στοργή δίνει στο παιδί ενθάρρυνσι καθώς και την κινητήριο δύναμι προς μάθησιν.

Φυσικά, για διανοητική ωριμότητα το παιδί πρέπει να έχη, επίσης, διανοητική τροφή του ορθού είδους. Εκτός από τα όσα το παιδί μαθαίνει από τα σχολικά βιβλία, επηρεάζεται και βοηθείται ή παρακωλύεται από το διανοητικό επίπεδο του περιβάλλοντός του. Οι γονείς, λοιπόν, πρέπει να προσέχουν το λεξιλόγιό τους και τον τρόπο της ομιλίας των. Η Αγία Γραφή, εκτός από την αξία της για την απόκτησι συναισθηματικής και πνευματικής ωριμότητος, εξαιτίας του τρόπου, με τον οποίον είναι γραμμένη, στην πιο κατάλληλη γλώσσα και με τον πιο σαφή στοχασμό και τη λογική, αποτελεί εξαίρετο βοήθημα για την απόκτησι διανοητικής ωριμότητος. Βοηθεί στην καλλιέργεια της ικανότητος του σκέπτεσθαι. Αυτό είναι κάτι που πρέπει ειδικά να το ενθυμούνται οι ενήλικοι, οι οποίοι μπορεί να μην είναι σε θέσι να φοιτήσουν σε σχολείο, αλλά θα ήθελαν να καλλιεργήσουν μια σαφή ικανότητα σκέψεως, προσλαμβάνοντας γνώσι από την ανάγνωσι, την παρατήρησι και την πείρα και φθάνοντας σε ορθά συμπεράσματα.​—Παροιμ. 2:10, 11· 2 Πέτρ. 3:1.

Η συναισθηματική ωριμότης απαιτεί ωρισμένη δόσι φυσικής και διανοητικής ωριμότητος. Οι Γραφικές αρχές παρέχουν την καλύτερη βοήθεια για την επίτευξι συναισθηματικής ωριμότητος. Έχει ορισθή ως η ικανότης του να διάγη κανείς αρμονικά με τους συντρόφους του με ελάχιστες προστριβές. Η ουσία της ωριμότητος αυτής είναι οι δύο Γραφικές απαιτήσεις περί αγάπης προς τον πλησίον και ασκήσεως εγκρατείας.​—Μάρκ. 12:31· Γαλ. 5:22, 23· 2 Πέτρ. 1:6.

Όπως είναι ουσιώδης η στοργή για τη φυσική και διανοητική ωριμότητα, ακόμη πιο ουσιώδης είναι για τη συναισθηματική ωριμότητα. Πραγματικά, θα μπορούσε να λεχθή ότι τα παιδιά δεν ωριμάζουν συναισθηματικά, αν δεν ανατραφούν σ’ ένα κλίμα αγάπης. Επίσης, τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν ν’ ασκούν τα ίδια αγάπη, να λαμβάνουν υπ’ όψι τους άλλους. Πρέπει να εκπαιδεύωνται με αρχές δικαιοσύνης κι ευθύτητος, πρέπει να μάθουν να υποτάσσωνται στην εξουσία και να κατανοούν ότι όλες οι ελευθερίες είναι σχετικές. Εκεί, όπου οι γονείς απέτυχαν σ’ αυτές τις κατευθύνσεις, το άτομο θα μπορούσε να φθάση σε συναισθηματική ωριμότητα με την εφαρμογή των Γραφικών αρχών και με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού και άλλων βοηθημάτων που παρεσχέθησαν δια θείας προβλέψεως. Εκτός από τις σαφείς και ρητές εντολές του λόγου του Θεού σχετικά με το τι απαιτείται από μας στο ν’ αγαπούμε τον εαυτό μας και τον πλησίον μας, η Γραφή περιέχει και πολλά ωραία παραδείγματα που πρέπει ν’ ακολουθούνται και πολλά προειδοποιητικά παραδείγματα πραγμάτων που πρέπει ν’ αποφεύγωνται, τα οποία είναι όλα συντελεστικά στο να φθάσωμε σε συναισθηματική ωριμότητα.

Η συναισθηματική ωριμότης περιλαμβάνει, επίσης, ικανοποιητική σεξουαλική προσαρμογή. Το συναισθηματικά ώριμο άτομο δεν απατάται, είτε νυμφευμένο είναι είτε άγαμο. Αν το άτομο είναι άγαμο, παραμένει αγνό, αποφεύγοντας την πορνεία. Αν είναι νυμφευμένο, περιορίζει το σεξουαλικό ενδιαφέρον του στον ιδικό του ένα σύντροφο, στην ιδική του σάρκα.​—1 Κορ. 6:18· Παροιμ. 5:15.

Το συναισθηματικά ώριμο άτομο είναι ικανό ν’ ασκή εγκράτεια άσχετα με τις περιστάσεις. Δεν χάνει τη διάθεσί του ούτε υποκύπτει σε πάθος κάτω από πειρασμό. Κι εδώ πάλι δεν έχομε καλύτερη βοήθεια από τον λόγον του Θεού με τις ρητές εντολές του, τα αίτια και τα παραδείγματα, όλα ενωμένα στο να μας ενισχύσουν ν’ ασκούμε εγκράτεια.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΣ

Η πνευματική ωριμότης είναι η πιο σπουδαία απ’ όλες, διότι εμπερικλείει όχι μόνο την παρούσα ζωή μας αλλά και τη μελλοντική μας τύχη. (1 Τιμ. 4:8) Ο «Χριστιανικός κόσμος» διόλου σχεδόν δεν στοχάζεται την πνευματική ή θρησκευτική ωριμότητα. Γι αυτό και η αύξησις του αριθμού μελών των εκκλησιών δεν είχε καμμιά επίδρασι στον ηθικό τόνο της κοινωνίας. Ένα κοινό μέλος εκκλησίας αδυνατεί να εξηγήση την αιτία των πεποιθήσεών του, η δε διαγωγή του δεν είναι διαφορετική απ’ τη διαγωγή εκείνων που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία.

Αλλ’ η αληθινή Χριστιανοσύνη ενδιαφέρεται για την πνευματική ωριμότητα, διότι είναι επιβεβλημένη για τη διακράτησι της ακεραιότητος. Γι αυτό και οι Γραφές τονίζουν συνεχώς τη σπουδαιότητα και την ανάγκη της:

«Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει· ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε.» «Γίνεσθε . . . τέλειοι . . . εις τας φρένας.» «Ας φερώμεθα προς την τελειότητα.» Ο σκοπός ακριβώς του Θεού που επρομήθευσε αποστόλους, προφήτας, ποιμένας και διδασκάλους είναι για να καταστή δυνατόν οι Χριστιανοί να «καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού· δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι.»​—1 Κορ. 16:13· 14:20· Εβρ. 6:1· Εφεσ. 4:11-14.

Κατά ποιους τρόπους είναι διάφορος ένας ώριμος Χριστιανός από έναν ανώριμο; Ο ανώριμος Χριστιανός αναγινώσκει την Αγ. Γραφή και τα βοηθήματα μελέτης της Γραφής μόνο κατά τον καιρό που βρίσκει, πράγμα που γίνεται σπάνια. Ο ώριμος Χριστιανός δεν αρκείται στο να τ’ αναγινώσκη απλώς αυτά, αλλά τα μελετά για να κάμη την πληροφορία δική του και να μπορή να την εξηγήση καθαρά στους άλλους. Προγραμματίζει χρόνον για τη μελέτη του.​—2 Τιμ. 2:15.

Ο ανώριμος Χριστιανός επιτρέπει στην κακοκαιρία να τον εμποδίση από το να παρακολουθή συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας, έρχεται αργά κι απροετοίμαστος για να λάβη μέρος, κι αναχωρεί ευθύς μετά τη συνάθροισι. Ο ώριμος Χριστιανός προετοιμάζεται, έρχεται τακτικά, άσχετα με τον καιρό, λαμβάνει ενεργόν μέρος στη συνάθροισι κι αργοπορεί ύστερα για να συναναστραφή και να ενθαρρύνη τους άλλους.​—Εβρ. 10:23-25.

Ο ανώριμος Χριστιανός κηρύττει σπασμωδικά και αρκείται στο να ομιλή και να διαθέτη έντυπα. Ο ώριμος Χριστιανός υπηρετεί τακτικά σε όλες τις μορφές της διακονίας, είναι επιδέξιος στο να διδάσκη, κάνει επανεπισκέψεις κι επιτυγχάνει αποτελέσματα. Και περισσότερο ακόμη, βοηθεί στο να εκπαιδευθούν κι άλλοι στη διακονία.​—Ρωμ. 15:1-3.

Ο ανώριμος Χριστιανός προσβάλλεται εύκολα, και είναι πρόθυμος να συμβιβασθή, να υποκύψη σε πειρασμό, να δείξη φόβον ανθρώπου και να φθάση στα άκρα. Ο ώριμος Χριστιανός είναι συγχωρητικός, εκδηλώνει την καρποφορία του πνεύματος, είναι δυνατός και τηρεί ισορροπία, αποφεύγοντας τα άκρα. Μακριά από το ν’ αφήνη εξωτερικές επιρροές να τον διακυβερνούν, καθοδηγείται από αρχές. Συνεχώς εκζητεί πρώτα τη βασιλεία του Θεού κι αφήνει τα συμφέροντα αυτής να κυριαρχούν στη ζωή του, στις οικογενειακές του υποθέσεις, στην κοσμική του απασχόλησι και στις ώρες της αναψυχής του. Τηρεί κάθε πράγμα στη θέσι του δεν αφήνει την κοσμική του εργασία να τον παρασύρη, ούτε αφήνει την αναψυχή του να τον κυριαρχήση σαν μια έμμονη ενασχόλησις. Δεν απασχολείται τόσο στο κήρυγμα προς τους άλλους ώστε να παραμελή τον εαυτό του ή την οικογένειά του. Το ώριμο άτομο έχει ευσέβεια με αυτάρκεια και σκέπτεται τους άλλους και όχι μόνο του εαυτό του. Με αυτό το κριτήριον, είσθε σεις ώριμος; Αναμφιβόλως είσθε ώριμος από μερικές απόψεις, αν και όχι από άλλες. Επιζητήστε επιμελώς ν’ ασκήσετε την ωριμότητα που σας λείπει.​—1 Τιμ. 6:6· 1 Πέτρ. 1:13.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Ο πιο σπουδαίος και μοναδικός παράγων στην επίτευξι καθώς και στη διατήρησι πνευματικής ωριμότητος είναι το βάθος της αφοσιώσεως. Ως τον βαθμό που είναι αληθινά βαθιά η αφοσίωσίς μας, θα επωφεληθούμε απ’ τα διάφορα βοηθήματα που επρομήθευσε ο Θεός για να μας βοηθήση να φθάσωμε σε ωριμότητα: τον λόγον του, την ορατή του οργάνωσι, το άγιό του πνεύμα ή ενεργό δύναμι και την προσευχή. Με άλλα λόγια, θα έχωμε πάντοτε ζωηρή συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης.​—Ματθ. 5:3.

Μεταξύ των πρωτίστων ουσιωδών στοιχείων για την απόκτησι πνευματικής ωριμότητος είναι η πνευματική τροφή, αυτό δε σημαίνει να μελετούμε τη Γραφή και τα βοηθήματα εκείνα, που επρομήθευσε ο Θεός για να μας καταστήση ικανούς να την κατανοούμε κατάλληλα. Υπάρχουν τόσο πολλά για να διαβάσωμε και τόσο πολλά για να μελετήσωμε, υπάρχουν τόσο πολλές συναθροίσεις για να προετοιμασθούμε και να τις παρακολουθήσωμε, ώστε δεν έχομε καιρό ή ενέργεια να διαθέσωμε για μηδαμινά πράγματα. Το ν’ αναγινώσκη κανείς ανώτερη κριτική είναι σαν να παίρνη λίγο-λίγο δηλητήριο. Μια τέτοια νοσηρή περιέργεια μπορεί να προξενήση τον θάνατό μας, πνευματικώς και τελικά φυσικώς. Η ανάγνωσις μυθιστορημάτων είναι σαν να κάνωμε το γεύμα μας από ζυμαρικά ή ζαχαρωτά. Μπορεί να είναι ευχάριστο στη γεύσι, αλλ’ η καλή πνευματική τροφή χρειάζεται για την πνευματική υγεία.​—Ματθ. 4:4.

Η συναναστροφή με τον ωργανωμένο λαό του Θεού, επίσης, επιβάλλεται για πνευματική ωριμότητα, κι αυτό για πολλούς λόγους. Η οργάνωσις του Θεού μάς προμηθεύει πνευματική τροφή, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσαμε να ωριμάσωμε πνευματικώς. Μας παρέχει, επίσης, φιλάγαθη φροντίδα και στοργή σαν μητέρα, τα οποία χρειαζόμεθα εμείς ως Χριστιανοί για να ευδοκιμήσωμε, το πράττει δε αυτό με τις διάφορες εκκλησιαστικές συναθροίσεις και τις μεγάλες συνελεύσεις. Μας παρέχει ευκαιρίες για πνευματική άσκησι, για την κήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, και μας εκπαιδεύει γι’ αυτή τη δράσι. Εδώ ιδιαίτερα δείχνομε ότι είμεθα ώριμοι Χριστιανοί. Ο ώριμος Χριστιανός είναι ικανός να «σταθή,» πλήρως ενδεδυμένος την πανοπλίαν του Θεού κι εξησκημένος στον χειρισμό της μαχαίρας του πνεύματος, του λόγου του Θεού. Προσέχει την εντολή του αποστόλου «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.»​—Εφεσ. 6:14-17· 2 Τιμ. 4:2.

Τελικά δε, για πνευματική ωριμότητα χρειαζόμεθα και το πνεύμα του Θεού και το να επικοινωνούμε με τον Θεό δια προσευχής, τα δύο δε αυτά είναι σχετικά. Λαμβάνομε το πνεύμα του Θεού με τη μελέτη του λόγου του, με τη συναναστροφή με την οργάνωσί του, με τη δράσι στην υπηρεσία του και με το να τα ζητούμε απ’ αυτόν μέσω προσευχής. Όσο για την προσευχή, αυτή μας τηρεί σε επαφή με τον Θεό, μας καθαρίζει από μια αίσθησι ενοχής, και μας δίνει παρηγοριά κι ελπίδα.

Δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι η πνευματική ωριμότης μπορεί να χαθή, αν δεν εξακολουθούμε ν’ αναπτυσσώμεθα πνευματικώς. Για να διατηρήσωμε την πνευματική μας ωριμότητα, πρέπει να εξακολουθούμε πιστά να χρησιμοποιούμε όλα τα βοηθήματα, που έχει προμηθεύσει ο Θεός και τα οποία πρωτίστως μας κατέστησαν ικανούς να φθάσωμε σε πνευματική ωριμότητα.

Διαφύλαξις με Υπακοή στον Νόμον του Θεού Περί Αίματος

ΖΩΗ ή θάνατος—η εκλογή είναι δική σας! Αλλά τι θα καθορίση την εκλογή σας; Αντιμετωπίζοντας μια κρίσι που σημαίνει και τη ζωή σας, θα κατευθύνετε την πορεία σας με τις αρχές που βρίσκονται στον λόγον του Θεού; Ή, αν αυτή η πορεία φαίνεται ότι θέτει σε κίνδυνο την άμεση προοπτική της ζωής σας, μήπως θα προτιμήσετε να υποχωρήσετε στη βία των ανθρώπων που σας πιέζουν ν’ αφήσετε κατά μέρος τον νόμον του Θεού;—Δευτ. 30:19, 20· Ματθ. 16:25.

Οι πρώτοι Χριστιανοί ηρνούντο να συμβιβασθούν. Το άφοβό τους κήρυγμα του λόγου του Θεού τούς έφερνε σε σύγκρουσι με τον Ρωμαϊκό κόσμο. Επειδή οι Χριστιανοί δεν εκτιμούσαν ό,τι θεωρούσαν ως τιμητικό οι Ρωμαίοι, η αποψίς των δεν εγίνετο ανεκτή. Ωστόσο δεν αποτελούσε δόξα για τη Ρώμη το να τους καταστρέψη απλώς. Εκείνο που ήθελαν ήταν να τους εξαναγκάσουν σε υποχώρησι. Με τους Ρωμαίους δικαστάς έκαμαν ως σκοπόν τους, όχι να τους εκτελούν, αλλά να τους εξαναγκάζουν εμπράκτως να δείχνουν ότι εγκατέλειψαν τη Χριστιανική τους πίστι. «Αν συγκατετίθεντο να ρίξουν λίγους κόκκους θυμιάματος πάνω στον βωμό [για λατρεία των εθνικών θεών], απελύοντο από το δικαστήριο ασφαλώς και με επευφημίες.» Ο δικαστής, προσπαθώντας να κάμη τις συγκινήσεις των κρατουμένων να κατανικήσουν τις Χριστιανικές πεποιθήσεις των, «έθετε ενώπιον των οφθαλμών των κάθε περιστατικό που θα καθιστούσε τη ζωή πιο ευχάριστη, ή τον θάνατο πιο τρομερό και τους εκλιπαρούσαν, μάλιστα τους ικέτευαν, να δείξουν κάποια συμπάθεια στον εαυτό των, στην οικογένειά των και στους φίλους των.»a

Ούτε η προσφορά θυμιάματος στον αυτοκράτορα δεν ήταν η μόνη παράδοσις που επιζητούσαν να παρακινήσουν αυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρας να διαπράξουν. Ο Χριστιανός συγγραφεύς Τερτυλλιανός, επικρίνοντας τις μεθόδους του Ρωμαϊκού κόσμου της εποχής του, λέγει: «Η πλάνη σας ας ερυθριά ενώπιον των Χριστιανών, διότι εμείς δεν περιλαμβάνομε ούτε ζώων το αίμα στο φυσικό μας διαιτολόγιο. Απέχομε ένεκα τούτου από πράγματα πνικτά ή θνήσκοντα αφ’ εαυτών, για να μη μολυνθούμε με οποιονδήποτε τρόπο από αίμα, έστω κι αν αυτό είναι θαμμένο μέσα στο κρέας. Τέλος, όταν σεις δοκιμάζετε Χριστιανούς, τους προσφέρετε λουκάνικα γεμάτα από αίμα· γνωρίζετε, βέβαια, πολύ καλά ότι αυτό τους είναι απαγορευμένο· αλλά σεις θέλετε να τους κάμετε να διαπράξουν παράβασι.»b Ήταν, λοιπόν, πολύ γνωστόν ότι οι Χριστιανοί δεν θα ήθελαν να καταναλώσουν αίμα εφόσον και σ’ αυτή την αρχαία Ρώμη η παράβασις αυτής της αρχής από ένα Χριστιανό εθεωρείτο ως απάρνησις της Χριστιανικής πίστεως.

Μήπως δεν θα ήταν ένα μικρό πράγμα το να προσφερθή απλώς μια ελαχίστη ποσότης θυμιάματος στον αυτοκράτορα; Μήπως θα ήταν πράγματι μια τόσο φοβερή παράβασις για έναν Χριστιανό να λάβη λίγο αίμα; Οι πρώτοι Χριστιανοί εγνώριζαν ότι η εκλογή των εσήμαινε ζωή ή θάνατο. Το να κρατήσουν σταθερά την ακεραιότητά των θα τους εξησφάλιζε την εύνοια του Ζωοδότου, του ουρανίου Θεού αυτών, και απολύτρωσι από τον ίδιο τον θάνατο με μια ανάστασι σε ζωή αιώνια.​—Ματθ. 24:13.

Στην πίστι των ήσαν όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν προηγηθή απ’ αυτούς. Γι αυτούς είναι γραμμένο: «Εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν.» Ο Θεός δεν εμπόδισε το να φυλακισθούν, να δαρούν και να θανατωθούν ακόμη. Αλλ’ η πίστις των δεν εκλονίσθη. Δεν ανέμεναν να διαφυλαχθούν από δοκιμασίες στα χέρια των εχθρών του Θεού. Η επιθυμία των ήταν να διαφυλαχθούν στη μνήμη του Θεού με υπακοή στις εντολές του, για να μπορέσουν να τύχουν της αμοιβής της ζωής στον μέλλοντα κόσμο. Με ισχυρή πίστι, ηρνήθησαν να κυριευθούν από τη βία των ανθρώπων, οι οποίοι τους κατεπίεζαν για ν’ αφήσουν κατά μέρος τον νόμου του Θεού.​—Εβρ. 11:35-38. 1 Κορ. 10:13.

Η ανάγκη τέτοιας πίστεως δεν εμειώθη στον σύγχρονο αυτό κόσμο. Οι θείες εντολές δεν διαφέρουν για μας σήμερα απ’ εκείνες που ήσαν για τους πρώτους Χριστιανούς. Η πίεσις του κόσμου, είτε με τη μορφή της κτηνωδίας ή του παραπειστικού επιχειρήματος, δεν έχει ελαττωθή. Ο νόμος του Θεού εναντίον της ειδωλολατρίας τηρείται ακόμη από τους Χριστιανούς· έτσι είναι κι η εντολή του που απαγορεύει την κατανάλωσι αίματος.

Ο ΘΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΑΙΜΑΤΟΣ

Τι ακριβώς λέγει η Γραφή για τη χρήσι αίματος; Αμέσως μετά τον Κατακλυσμό της εποχής του Νώε, πριν από 4.300 χρόνια και πλέον, ο Ιεχωβά Θεός ευλόγησε τον Νώε και τους γυιούς του, τους οποίους είχε διαφυλάξει, και μαζί μ’ εκείνη την ευλογία συμπεριέλαβε και την περί αίματος εντολή του, λέγοντας: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις εσάς προς τροφήν· ως το χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γέν. 9:3, 4) Η θεία αυτή απαίτησις κατ’ επανάληψιν ετονίσθη στο έθνος Ισραήλ. Πολλές φορές τους είχε λεχθή ότι έπρεπε ν’ απέχουν από αίμα. «Μόνον άπεχε ισχυρώς από του να φάγης το αίμα· διότι το αίμα είναι η ζωή· και δεν δύνασαι να φάγης την ζωήν μετά του κρέατος. Δεν θέλεις τρώγει αυτό· επί την γην θέλεις χύνει αυτό ως ύδωρ. Δεν θέλεις τρώγει αυτό· δια να ευημερής, συ και τα τέκνα σου μετά σε, όταν πράττης το αρεστόν ενώπιον του Ιεχωβά.» Οι εκούσιοι παραβάται του Θεοδότου αυτού νόμου εθανατώνοντο.​—Δευτ. 12:23-25, ΜΝΚ· Λευιτ. 17:14.

Η απαγόρευσις της καταναλώσεως αίματος δεν παρήλθε με τη διαθήκη του νόμου. Δεν επρόκειτο απλώς για ένα διαιτητικό νόμο των Ιουδαίων. Εφαρμόζεται σε όλους τους απογόνους του Νώε, σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ήταν, λοιπόν, κατάλληλο για το ιθύνον σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας κι απ’ τον πρώτον ακόμη αιώνα της υπάρξεώς της να τονίζη τη σπουδαιότητα του ζητήματος και να επισύρη σ’ αυτό την προσοχή όλων των πιστών και πάλι: «Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς.» (Πράξ. 15:28, 29) Ναι, αναγκαίον είναι ν’ απέχουν οι Χριστιανοί από αίμα. Το διάταγμα εκείνο, που υπεκινήθη από το άγιον πνεύμα του Θεού, την ενεργό του δύναμι, δεν περιώρισε τον σκοπό της απαγορεύσεως από ζωικό αίμα και τη λήψι αίματος δια του στόματος. Η ορολογία περιελάμβανε όλα: «Να απέχητε . . . από αίματος.»

Εφόσον η απαγόρευσις αφεώρα, την πόσιν ζωικού αίματος, πολύ περισσότερο ακόμη απέκλειε πράξεις τέτοιες όπως ήταν η εισβολή στη Ρωμαϊκή κονίστρα για την απομύζησι του αίματος των ηττηθέντων μονομάχων, όπως εγίνετο εκείνο τον καιρό. Εφόσον δε η απαγόρευσις εξίσου ισχύει στη ζωή των σημερινών Χριστιανών, όχι μόνον εμπερικλείει πράξεις παρόμοιες με την πόσι αίματος προσφάτως εσφαγμένων ζώων και τη βρώσι αιματωδών πλακούντων ή αιματούχων αλλαντικών, αλλά καθιστά και παράνομη την οικειοποίησι του αίματος της ζωής ενός ανθρώπου για τη διατήρησι της ζωής άλλου.

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΥΠΑΚΟΗΣ

Χαρακτηριστική των καταστάσεων που αντιμετωπίζονται σχεδόν κάθε μέρα σε όλα τα μέρη του κόσμου απ’ εκείνους που συμμορφώνονται με τον νόμο του Θεού περί αίματος είναι η περίπτωσις της εικοσαετούς Άννης στην Ολλανδία. Αυτή από ηλικίας ένδεκα ετών υπέφερε από αιμολυτική αναιμία, μια κατάστασι, στην οποία ο σπλην καταστρέφει υπερβολικό αριθμό ερυθρών αιμοσφαιρίων, με αποτέλεσμα την έλλειψι οξυγόνου στα κύτταρα του σώματος, πράγμα που κάνει το δέρμα να προσλάβη υποκίτρινο χρώμα.

Όταν η Άννα έφθασε δεκαεννέα ετών, οι προσβολές της νόσου επανήλθαν μετά από μια χαλάρωσι ολίγων ετών και αύξησαν σε σοβαρό βαθμό. Τελικά ένας ειδικός αιματολόγος συνεβούλευσε τον πατέρα της ότι ο σπλην έπρεπε ν’ αφαιρεθή. Η επέμβασις, ελέχθη στον πατέρα της, θ’ απαιτούσε και μεταγγίσεις αίματος, αλλ’ ο πατέρας εξήγησε ότι ως Χριστιανός δεν μπορούσε παρά ν’ αντιταχθή στη χρήσι αίματος μ’ αυτόν τον τρόπο, εφόσον ο λόγος του Θεού απαγορεύει την παροχή αίματος στο σώμα, είτε από το στόμα είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσον που έχει επινοηθεί από την επιστήμη.

Μετά από ένα εξάμηνο περίπου, η Άννα αρρώστησε βαριά. Ο πυρετός της έφθασε τους 105 βαθμούς Φαρενάιτ. Από μέρα σε μέρα η κατάστασίς της εχειροτέρευε. Ο θεράπων ιατρός υπέδειξε την επείγουσα ανάγκη μεταγγίσεως αίματος. Αλλ’ εγνώριζε την άποψι των γονέων και της κόρης και δεν εξεβίασε τα πράγματα, λέγοντας: «Σε πλείστες περιπτώσεις ένας ανακαλεί μια τέτοια απόφασι την τελευταία στιγμή.» Όταν η κατάστασίς της εχειροτέρεψε περισσότερο, ο πατέρας εκάλεσε τον γιατρό και τον επίεσε να κάμη ό,τι ήταν δυνατόν, αλλά χωρίς τη χρήσι μεταγγίσεως αίματος. Μετά από μια ώρα, το ασθενοφόρον όχημα έφθασε εμπρός στο σπίτι και το κορίτσι μετεφέρθη στο νοσοκομείο.

Στο νοσοκομείο οι γιατροί εβεβαίωσαν ότι αν δεν της γίνουν μεταγγίσεις αίματος, το κορίτσι θα πέθαινε οποιαδήποτε στιγμή, αλλά παρά τα ιατρικά επιχειρήματα και τις χλευαστικές κατηγορίες που προωρίζοντο να κάμουν τα συναισθήματα των γονέων να υπερισχύσουν από τις πεποιθήσεις των, δεν κατώρθωσαν να κλονίσουν τη βαθιά πίστι της οικογενείας στην ορθότητα του Θείου νόμου που απαγόρευε τη χρήσι αίματος. Μολονότι η ασθενής ήταν απελπιστικά αδύνατη κι εχρειάζετο συμπαθητική εξέτασι, έγιναν επανειλημμένες προσπάθειες για να την κάνουν να κλονισθή από την απόφασί της και ν’ αφήση κατά μέρος στην κρίσιμη εκείνη στιγμή την εμπιστοσύνη της στους νόμους του Θεού, γύρω από τους οποίους είχε οικοδομήσει τη ζωή της. Αφηγείται η ιδία την πείρα της:

«Τη νύχτα περιέπεσα σε μια βαθιά αναισθησία, και καθώς ήμουν σε μια θνήσκουσα κατάστασι, οι γονείς μου εκλήθησαν στο νοσοκομείο. Όλες οι αντιδράσεις μου εξέλιπαν, ως το σημείο να χρειασθή και τεχνητή αναπνοή, διότι δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Επειδή δεν είχα φάγει ούτε είχα πιει τίποτα επί αρκετές μέρες, παρέστη ανάγκη να τρέφεται το σώμα μου με εγχύσεις ορρών. Μολονότι το μοιραίον δεν επήλθε, η κατάστασίς μου παρέμενε σοβαρή και ήμεθα έτοιμοι για όλα. . . . Έγιναν όλες οι προσπάθειες για να μεταπεισθούν οι γονείς μου, ο αδελφός μου και ο μνηστήρ μου. Κατόπιν συνεβούλευσαν τον γιατρό να με ρωτήση ο ίδιος. . . . Μπορούσα να βλέπω το πρόσωπο του γιατρού και να μυρίζω τη διεγερτική οσμή του καπνού καθώς έσκυψε πάνω μου και μ’ ερώτησε: ‘Κορίτσι μου, λίγες ελπίδες έχεις να ζήσης . . . αν δεν δεχθής μετάγγισι θα είσαι νεκρή απόψε. Θέλεις τη μετάγγισι;’ Αρνήθηκα απερίφραστα, όχι μια φορά αλλά επτά φορές.»

Η ιατρική επιστήμη τελικά υπεχώρησε προ της Χριστιανικής ακεραιότητος. Η εγχείρησις έγινε, και χάρις στις Θεόδοτες σωματικές αναρρωτικές δυνάμεις, στην επιδεξιότητα του χειρουργού, τη στοργική περιποίησι των νοσοκόμων και την ισχυρή θέλησι της ασθενούς να ζήση, η Άννα πέρασε χωρίς μετάγγισι αίματος. Και το σπουδαιότερο γι’ αυτήν, δεν παρέβη την ακεραιότητά της στον Θεό.

Ένα άλλο γεγονός συνέβη πριν από λίγους μήνες στο Λος Άντζελες της Καλιφορνίας. Μια νεαρή γυναίκα, μια Μάρτυς, και τα δύο μικρά παιδιά της έπεσαν θύματα αυτοκινητικού δυστυχήματος που έσβησε τη ζωή του διετούς της γυιού και αφήκε εκείνη σε κρίσιμη κατάστασι. Όταν έφθασε στο νοσοκομείο, το ζήτημα που ηγέρθη αμέσως σχεδόν ήταν η μετάγγισις αίματος. Μολονότι αυτή ήταν ημιαναίσθητη, διεσαφήνισε ότι δεν ήθελε αίμα, κι όταν έφθασε ο σύζυγός της, και αυτός επίσης ηρνήθη να συγκατατεθή σε μια παράβασι αυτού του νόμου του Θεού. Ένας αυτόπτης μάρτυς λέγει: «Αν δεν ήμουν στο νοσοκομείο ακριβώς εκεί γύρω στις μέρες εκείνες, και δεν άκουα τη γλώσσα των γιατρών, και δεν παρατηρούσα τη συνεχή πίεσι που ασκούσαν στη νεαρή αυτή αδελφή και στον σύζυγό της, δεν φαντάζομαι πώς θα το πίστευα. Ήσαν ανηλεείς και άκαμπτοι στο να ενοχλούν τους δύο αυτούς πτωχούς αδελφούς. Αποκαλούσαν τον σύζυγο ‘φονέα’, ‘δολοφόνο’, ‘αμαθές κτήνος’, και τα παρόμοια, αρκετά μεγαλοφώνως ώστε ν’ ακούωνται σε ολόκληρο το διαμέρισμα εκείνο του νοσοκομείου. Στη νεαρή αδελφή κατ’ επανάληψιν έλεγαν ότι έβαινε στον θάνατο και μόνο το αίμα θα την έσωζε. Κατά τη γνώμη μου, δεν φρονώ ότι της έδωσαν την ευκαιρία να ζήση, διότι αυτή ετηρείτο σε μια κατάστασι φόβου μέρα και νύχτα απ’ τους γιατρούς και τις νοσοκόμους. Κάθε απόπειρα που εγίνετο από μένα η από άλλους αδελφούς να κάμωμε αυτούς τους γιατρούς να λογικευθούν συναντούσε μεγαλόφωνες αισθηματικές εκρήξεις.» Σε λίγες μέρες ή αδελφή πέθανε. Θα την έσωζε το αίμα; Αυτό είναι κάτι που κανένας γιατρός δεν μπορούσε να το εγγυηθή. Ασφαλέστατα δεν είναι αυτή η μόνη θεραπεία που υπάρχει, ούτε και της λείπουν οι θανάσιμοι κίνδυνοι.

Εφημερίδες παντού έχουν δημοσιεύσει περιπτώσεις σαν αυτές με χτυπητές εκφράσεις, αποδίδοντας στον γιατρόν ο οποίος προτρέπει τη χρήσι αίματος τον ρόλον του σωσιβίου και χαρακτηρίζοντας τον αρνούμενον να δεχθή αυτή τη θεραπεία ως φανατικόν. Στη διάρκεια ενός πολέμου, οι πατριώται θεωρούν τιμή για έναν άνθρωπο να πεθάνη για την πατρίδα του. Αλλά πόσοι το θεωρούν τιμή για έναν άνθρωπο να είναι πρόθυμος να πεθάνη, εν ανάγκη, λόγω αρνήσεώς του να παραβή την ακεραιότητά του στον Θεό; Συχνότερα, μιμούνται το παράδειγμα των ειδωλολατρών Ρωμαίων δικαστών, οι οποίοι επιζητούσαν να καταπατήσουν τις Χριστιανικές αρχές με ψυχολογικές εκκλήσεις.

Δεν πρέπει να συναχθή το συμπέρασμα ότι οι αφωσιωμένοι Χριστιανοί στρέφουν τα νώτα σε κάθε ιατρική βοήθεια και ότι δεν υπάρχει άλλο μέσον θεραπείας που μπορεί να χρησιμοποιηθή. Υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις, στις οποίες ασθενείς απεπέμφθησαν από χειρούργους, οι οποίοι ηρνούντο να τους χειρουργήσουν χωρίς αίμα, αλλά βρέθηκαν κι άλλοι γιατροί, οι οποίοι ήσαν πρόθυμοι να κάμουν τις εγχειρήσεις και είχαν πολλή επιτυχία​—χωρίς αίμα. Σε πολλές περιπτώσεις επήλθε σημαντική απώλεια αίματος, αλλ’ οι εκτατήρες όγκου πλάσματος, που συχνά καλούνται «υποκατάστατα αίματος», εχρησιμοποιήθησαν, και κατέστησαν δυνατόν να διατηρηθή η πίεσις του αίματος ώσπου να μπορέση το σώμα ν’ αντισταθμίση την απώλεια αίματος μέσω του ιδικού του μηχανισμού. Συχνά απητήθη περισσότερη επιδεξιότης και μεγαλύτερη προσοχή για να γίνη εγχείρησις χωρίς τη χρήσι αίματος, αλλά περισσότερο απ’ αυτό, απητήθη η πρόσκλησις γιατρού, ο οποίος ήταν πρόθυμος να σεβασθή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ασθενούς του και να κάμη επίσης και ό,τι μπορούσε για να βοηθήση. Υπάρχουν γιατροί σε αυξανομένους αριθμούς σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι, όταν ανεγνώρισαν τους ενυπάρχοντας κινδύνους της μεταγγίσεως αίματος και ιδιαίτερα όταν εξετίμησαν την ειλικρίνεια των θρησκευτικών πεποιθήσεων των ασθενών των, που ηρνούντο μετάγγισιν αίματος, ήσαν πρόθυμοι ν’ αναλάβουν τη θεραπεία σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Η ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΑΥΞΑΝΕΙ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Λόγω της θέσεως που έλαβε ο ιατρικός κλάδος γενικά ως προς τις μεταγγίσεις αίματος, ενδιαφέρει να εξετασθή η ιατρική πλευρά του ζητήματος.

Οι ιατροί γενικά θεωρούν τις μεταγγίσεις αίματος ως βιοσωστικές. Ακόμη κι εκείνοι που γράφουν για τις καταχρήσεις, οι οποίες γίνονται, γενικά τονίζουν ότι, από μια ιατρική άποψι, έχει γίνει μεγάλο καλό. Μπορεί όμως να λεχθή, έστω κι από ιατρική άποψι, ότι οι μεταγγίσεις αίματος είναι τελείως ασφαλείς και ότι μόνον καλό μπορεί να προκύψη απ’ αυτές;

Τα ίδια τα ιατρικά περιοδικά υπογραμμίζουν τη στάσι γιατρών οι οποίοι μ’ ελευθεριότητα δίνουν αίμα. Ο προϊστάμενος του Νομικού Τμήματος του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου είπε τα εξής, στο τεύχος Ιουνίου 1960 του Ιατρο-Δικαστικού Περιοδικού: «Η τεχνική της μεταγγίσεως αίματος έχει καταστή ζήτημα τέτοιας συνηθείας, ώστε μερικοί γιατροί τείνουν να παραβλέψουν τους ενυπάρχοντας κινδύνους που συνοδεύουν τις μεταγγίσεις αίματος και πλάσματος. Πάρα πολλοί γιατροί έχουν την εσφαλμένη εντύπωσι ότι μια μετάγγισις αίματος είναι τόσο ακίνδυνη όσο και μια ενδοφλέβιος έγχυσις γλευκοσακχάρου ή φυσιολογικού ορρού.»

Το αίμα είναι ένα πολύ περίπλοκο στοιχείο του ανθρωπίνου σώματος και η χρήσις του από τους γιατρούς στη μετάγγισι απήτησε τη μεγαλύτερη προσοχή κι εκτενή γνώσι του ιδίου του αίματος και των αντιδράσεων, που μπορεί να επέλθουν, όταν αυτό εισάγεται στο σώμα ενός άλλου ατόμου, αν πρόκειται ν’ αποφευχθούν σοβαρές επιπλοκές, και θάνατος ακόμη. Διεφύλαξαν όμως όλοι οι γιατροί τη σπουδαία αυτή πληροφορία; Ο Πωλ Χόξγουορθ, Μ. D., Μέλος του Αμερικανικού Κολλεγίου Χειρουργών, λέγει τα εξής στο Δελτίον του Αμερικανικού Συνδέσμου Τραπεζών Αίματος, του Μαρτίου 1960: «Η αύξησις της χρήσεως μεταγγίσεων αίματος στα πρόσφατα χρόνια είχε το παράδοξο αποτέλεσμα να γνωρίζουν πολλοί κλινικολόγοι λιγώτερα αντί περισσότερα σ’ αυτό το θέμα, απλώς διότι η αυξανόμενη πολυπλοκότης του το εισήγαγε στον τομέα των ειδικών γνώσεων. Ο γιατρός που διατάσσει αίμα για έναν ασθενή δεν μπορεί ν’ αναμένεται ότι γνωρίζει καλά όλες τις απόψεις αυτής της γνώσεως . . . [Ωστόσο] η μετάγγισις αίματος αποτελεί ριψοκίνδυνη ενέργεια, η οποία μπορεί να υπολογισθή μόνο με γνώσι των κινδύνων.»

Ακόμη και η πλήρης γνώσις όλων, όσα ο ιατρικός κλάδος έχει μάθει γι’ αυτό το θέμα, δεν μπορεί να άρη τους κινδύνους. Το Ιατρικόν Περιοδικόν της Αυστραλίας 24ης Σεπτεμβρίου 1960, λέγει τα εξής: «Το πρόβλημα είναι πραγματικά ότι, παρ όλες τις προόδους στην τεχνική της συγκεντρώσεως αίματος και μεταγγίσεως αίματος, δεν υπάρχει πλήρως ικανοποιητική δοκιμή αντιστοιχίας για όλες τις περιστάσεις, το δε δίλημμα του παθολόγου δεν μπορεί να λυθή προχείρως.» Με παρόμοιο τρόπο, το πολύ εκτιμώμενο Αγγλικό Ιατρικό περιοδικό, Δη Λάνσετ, τονίζοντας ότι η μέθοδος της μεταγγίσεως αίματος εμπερικλείει ζητήματα, τα οποία κανένας γιατρός δεν εννοεί πλήρως, αναφέρει: «Αναφύονται ενοχλήσεις, τις οποίες δεν μπορούμε να εξηγήσωμε. Παρ’ όλες τις προφυλάξεις, μερικοί ασθενείς αντιδρούν δυσμενώς σε μεταγγίσεις, οι οποίες γίνονται ορθώς.»

ΟΙ ΜΕΤΑΓΓΙΣΕΙΣ ΠΡΟΞΕΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Μια έκθεσις από το Πέμπτο Διεθνές Συνέδριο Μεταγγίσεως Αίματος, η οποία ανέφερε τα εξής για ένα κρούσμα, τονίζει τους κινδύνους που συνδέονται με τη μετάγγισι: «Μια ασθενής, που είχε εγχειρηθή για μια απλή κύστι της ωοθήκης και της οποίας η ανάρρωσις υπήρξε ομαλή, επρόκειτο να εξέλθη από το νοσοκομείο. Ο γιατρός παρετήρησε μια ελαφρή ωχρότητα, και μια πλήρης αιμομέτρησις απεκάλυψε χαμηλού βαθμού, δευτέρου βαθμού αναιμία. Εξήγησε στην ασθενή ότι μπορούσε να πάη σπίτι της εκείνο το απόγευμα αν το επιθυμούσε, αλλά θα εχρειάζετο τότε αυτός, στο γραφείο του, να θεραπεύη την αναιμία, πιθανώς για μια περίοδο έξη μηνών. Προσέθεσε, όμως, ότι, αν παρέμενε στο νοσοκομείο άλλη μια μέρα και της εγίνετο μετάγγισις αίματος, πιθανώτατα δεν θα εχρειάζετο άλλη θεραπεία. Αυτή επροτίμησε τη δεύτερη λύσι. Η εργαστηριακή εξέτασις κατέδειξε ότι το αίμα της ήταν της ομάδος Β Rhesus-θετικόν, και κατόπιν εντολής ελήφθησαν 500 κυβ. εκατ. αίματος ομάδος Β Rhesus-θετικού, διεσταυρώθησαν, διεπιστώθησαν σε αρμονία κι εδόθησαν στην ασθενή. Εκείνο το βράδυ, η θερμοκρασία της ασθενούς ήταν 106 βαθμών F. και την επομένη το πρωί είχε προσβληθή από ίκτερο και είχε ανουρία. Μέσα σε 24 ώρες πέθανε.»

Για κείνους που διαφεύγουν τον θάνατο λόγω σοβαρών μετά τη μετάγγισι αντιδράσεων, μόνο το πρώτο εμπόδιο έχει παρέλθει. Η ασθένεια μπορεί να προχωρή. Η σύφιλις, η ελονοσία, η ηπατίτις και άλλες ασθένειες, μπορούν να μεταδοθούν με το αίμα. Όχι μόνο μπορούν να μεταδοθούν με το αίμα, αλλά και έχουν μεταδοθή μ’ αυτόν τον τρόπο, και σήμερα ακόμη ανεφέρθησαν περιπτώσεις τοιαύτης μεταδόσεως με μετάγγισι αίματος.c Ναι, υπάρχουν δοκιμές που μπορούν να γίνουν για να προσδιορισθή αν το αίμα είναι ασφαλές, αλλ’ οι δοκιμές δεν είναι αλάνθαστες, ούτε αλάνθαστοι είναι εκείνοι που ελέγχουν τ’ αποτελέσματα. Πολλές τράπεζες αίματος δεν ρωτούν τους αιμοδότας αν έχουν σύφιλιν, διότι είναι μια ερώτησις που εμβάλλει σε αμηχανία κι αν το εγνώριζε ο αιμοδότης, θα μπορούσε να ψευσθή· ακόμη και οι εργαστηριακές δοκιμές δεν δείχνουν πάντοτε τον κίνδυνο. Όσο για την ελονοσία, η δυνατότης θεωρείται απομακρυσμένη σε πολλούς τόπους, κι έτσι λίγα μόνο γίνονται για τον έλεγχό της. Ακόμη κι αν γίνη έλεγχος, μπορεί να μην ανακαλυφθή. Στα μέρη δε της γης, όπου παρατηρείται άμεση παρουσία του κινδύνου, τόσο πολλοί αιμοδόται θα ήταν ανάγκη ν’ απορριφθούν, αν ληφθή υπ’ όψιν αυτός ο κίνδυνος, ώστε δεν θα υπήρχε αρκετό αίμα· γι’ αυτό οι γιατροί συχνά έχουν τη γνώμη ότι καλύτερο είναι να επιβάλουν το αίμα και κατόπιν να θεραπεύσουν την ελονοσία. Σχετικά με την ορρογενή ηπατίτιδα, που μεταδίδεται με κανονικές μεταγγίσεις αίματος και πλάσματος, το περιοδικό Η Σημερινή Υγεία, Οκτωβρίου 1960, λέγει ότι μεταδίδεται από τους αιμοδότας στους αιμολήπτας κατά μέσον όρον μια φορά σε κάθε 200 μεταγγίσεις πλήρους αίματος. ‘Δεν είναι γνωστή καμμιά εργαστηριακή δοκιμή που ν’ ανακαλύπτη τους αιμοδότας, οι οποίοι είναι φορείς του ιού της ηπατίτιδος’, λέγει ο Ιωάννης Β. Άλσεβερ, M.D., ιατρικός διευθυντής των Νοτιοδυτικών Τραπεζών Αίματος, Φοίνιξ, Αριζόνας. Η ιστορία του αιμοδότου δεν μπορεί να τύχη εμπιστοσύνης για ν’ αποκλεισθούν οι φορείς, εν μέρει λόγω της πιθανώς εσκεμμένης αποκρύψεως ή πενιχράς μνήμης, αλλά κυρίως διότι πλείστοι είναι άθεοι φορείς που δεν είχαν ποτέ μια κλινικώς διαγνώσιμη ασθένεια .»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΟΝ ΘΕΙΟ ΝΟΜΟ

Αυτές οι βεβαιώσεις από ιατρικά συγγράμματα διασαφηνίζουν ότι οι μεταγγίσεις αίματος δεν μπορούν να γίνουν δεκτές ως τελείως ασφαλή βιοσωστικά μέσα θεραπείας. Η ιατρική πείρα πιστοποιεί το γεγονός ότι ο Παντοδύναμος Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο μέγας Ιατρός, που γνωρίζει τη λειτουργία του ανθρωπίνου σώματος, όσο κανείς ποτέ ανθρώπινος γιατρός δεν θα γνωρίση, απαγορεύοντας τη χρήσι αίματος από τον άνθρωπο, όχι μόνον απαιτούσε υπακοή από τον άνθρωπο, αλλά και για κείνους, που υπήκουαν σ’ αυτόν τον νόμο, παρείχε διαφύλαξι από τα πολυάριθμα κακά που επήλθαν σε ανθρώπους ως άμεσον αποτέλεσμα της χρήσεως αίματος.

Οι γιατροί μπορεί να ισχυρισθούν ότι αξίζει ν’ αγνοηθή ο κίνδυνος αν υπάρχη κάποια δυνατότης να σωθή μια ζωή. Οι θρησκευτικοί ηγέται μπορεί να προσθέσουν τη δικαιολογία τους, ισχυριζόμενοι ότι ο νόμος του Θεού δεν εφαρμόζεται εκεί όπου πρόκειται περί ζωής. Και τα δύο είναι εσφαλμένα. Όταν επίκειται θάνατος δεν είναι καιρός αμφιταλαντεύσεως ή στροφής των νώτων προς τον Θεό. Είναι καιρός να εναποτεθή πλήρης εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον στου οποίου τα χέρια κείται η δύναμις της ζωής. Είναι καιρός, κατά τον οποίον όλα τα άλλα άτομα, είτε γιατροί είναι, είτε φίλοι, είτε συγγενείς, μπορούν να δείξουν την ειλικρινή των αγάπη στον ασθενή και τον φόβο τους στον Θεό, ενθαρρύνοντας τον ασθενή να κρατήση στερρώς την πίστι του, να μη φοβάται, αλλά να εναποθέση την εμπιστοσύνη του στον Παντοδύναμο Θεό.

Οι πιστοί Χριστιανοί ενθυμούνται την κατηγορία του Διαβόλου, ο οποίος είπε: «Δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα, όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού.» (Ιώβ 2:4) Ισχυρίσθη ότι κανείς δεν θα διακρατούσε πίστι στον Θεό και υπακοή στον νόμον Του αν διακινδυνεύη η ζωή του. Αλλ’ ο Διάβολος είναι ψεύτης, και οι Θεοσεβείς Χριστιανοί σε όλα τα μέρη της γης κάθε μέρα τον αποδεικνύουν τοιούτον με υπακοή στον Θείο νόμο περί αποχής από αίμα. Για την πιστότητά των ο Θεός θα τους διαφυλάξη, έστω κι αν πεθάνουν, εγείροντάς τους σε αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο του.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μπορείτε να μου πήτε γιατί, στο κατά Λουκάν 24:37 έως 43, ο Ιησούς λέγει ότι δεν ήταν ένα πνευματικό πλάσμα που είχε υλοποιηθή και ότι ήταν άνθρωπος και αρκετά πεινασμένος για να φάγη εκεί με τους μαθητάς του; Δεν διδάσκετε εσείς ότι ο Ιησούς εδώ ήταν ένα πνευματικό πλάσμα που υλοποιήθη;​—Κ. Σ., Η.Π.Α.

Τα υπό συζήτησιν εδάφια λέγουν: «Εκείνοι δε εκπλαγέντες και έμφοβοι γενόμενοι, ενόμιζαν ότι έβλεπαν πνεύμα. Και είπε προς αυτούς, Δια τι είσθε τεταραγμένοι; και δια τι αναβαίνουσιν εις τας καρδίας σας διαλογισμοί; Ιδέτε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ είμαι· ψηλαφήσατέ με και ιδέτε· διότι πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα. Και τούτο ειπών, έδειξεν εις αυτούς τας χείρας και τους πόδας. Ενώ δε αυτοί ηπίστουν έτι από της χαράς και εθαύμαζαν, είπε προς αυτούς, Έχετέ τι φαγώσιμον ενταύθα; Οι δε έδωκαν εις αυτόν μέρος οπτού ιχθύος, και από κηρήθραν μέλιτος. Και λαβών ενώπιον αυτών έφαγεν.»

Όπως εσημειώθη κατ’ επανάληψιν στις στήλες της Σκοπιάς, υπάρχει αφθονία Γραφικών μαρτυριών που πιστοποιούν ότι, όπως το εκφράζει ο απόστολος Πέτρος, ο Ιησούς «απέθανεν, . . . θανατωθείς μεν σαρκί ζωοποιηθείς δε πνεύματι». Δεν μπορούμε να το διαφύγωμε, αν ο Ιησούς ηγέρθη με το από σάρκα σώμα του, θα έπρεπε ν’ αναληφθή στον ουρανό μ’ αυτό, και «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν.» Κανένας ανθρώπινος σαρκικός Ιησούς Χριστός δεν μπορούσε να είναι ‘απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού’. Το ανθρώπινο σώμα του ήταν «ο άρτος . . . τον οποίον [έδωσε] . . . υπέρ της ζωής του κόσμου». Το ν’ αναστηθή μ’ αυτό ο Ιησούς θα εσήμαινε ότι είχε λάβει πίσω το δώρο της ζωής και ότι το ανθρώπινο γένος δεν ήταν πια απολυτρωμένο.​—1 Πέτρ. 3:18, Κριτ. Εκδ. Κειμ.· 1 Κορ. 15:50· Εβρ. 1:3· Ιωάν. 6:51.

Τότε πώς πρέπει να εννοήσωμε τα λόγια του Ιησού; Οι μαθηταί του ενόμιζαν, λόγω της αιφνιδίας εμφανίσεώς του στο μέσον των, ότι έβλεπαν φάντασμα, όπως ενόμιζαν το ίδιο όταν ήσαν ταραγμένοι, λόγω μιας τρικυμίας. (Ματθ. 14:26, 27) Ο Ιησούς, αντί να προσπαθήση να τους κάμη να κατανοήσουν κάτι για το οποίο δεν ήσαν ακόμη έτοιμοι, τους διεβεβαίωσε απλώς ότι δεν ήταν «πνεύμα» ή φάντασμα, όπως και δεν ήταν, αλλά ότι ήταν πράγματι αυτός και είχε αληθινά ένα σαρκικό σώμα, στο οποίο είχε δώσει πραγματική υπόστασι για την περίπτωσι. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς τους εβεβαίωνε ότι δεν ήταν προϊόν της φαντασίας των, ούτε ήταν κάποιος άλλος, αλλά αληθινά και πραγματικά ο ίδιος ο Ιησούς που είχαν γνωρίσει πριν από τον θάνατό του.

Η απάντησις του Ιησού στους μαθητάς του αργότερα, ως προς την αποκατάστασι της βασιλείας του εκείνο τον καιρό, ακολουθούσε την ίδια γραμμή. (Πράξ. 1:6) Δεν εσταμάτησε για να τους εξηγήση ότι η βασιλεία του θα ήταν ουράνια βασιλεία και ότι αυτοί θα εβασίλευαν μαζί του από τους ουρανούς· αυτοί δεν ήσαν προετοιμασμένοι για μια τέτοια εκπληκτικά νέα πληροφορία. «Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά.» (Ιωάν. 16:12) Έτσι ο Ιησούς τότε τους είπε απλώς ότι δεν άνηκε σ’ αυτούς να γνωρίζουν τον καιρό της αποκαταστάσεως της βασιλείας στον Ισραήλ· αφήνοντάς τους να διαπιστώσουν αργότερα ότι η βασιλεία δεν επρόκειτο ποτέ να αποκατασταθή στον σαρκικό Ισραήλ, αλλά να δοθή σ’ έναν πνευματικό Ισραήλ. Και το ίδιο συνέβη με τις παρατηρήσεις του Ιησού προς τους μαθητάς του, όπως αναγράφονται στο κατά Λουκάν 24:37-43. Αυτός δεν προσεπάθησε να εξηγήση ότι είχε αναστηθή ως πνευματικό πλάσμα και είχε τώρα υλοποιηθή προς όφελός των, αλλ’ απλώς ενετύπωσε το γεγονός ότι ήταν πραγματικά αυτός, ο Ιησούς που είχαν γνωρίσει όλον τον καιρό που ήσαν μαζί του. Εζήτησε κάτι να φάγη, όχι διότι πεινούσε, αλλ’ απλώς για να τους βοηθήση να σχηματίσουν την εντύπωσι ότι ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο, όχι φανταστικό.

● Πώς μπορούμε να εξηγήσωμε το εδάφιο του Ησαΐα 29:4;​—Π. Μ., Η.Π.Α.

Το Ησαΐας 29:4 λέγει: «Και θέλεις ριφθή κάτω, θέλεις λαλεί από του εδάφους, και η λαλιά σου θέλει είσθαι ταπεινή εκ του χώματος, και η φωνή σου εκ του εδάφους θέλει είσθαι ως του εγγαστριμύθου, και η λαλιά σου θέλει ψιθυρίζει εκ του χώματος.»

Το πρώτο εδάφιο του κεφαλαίου 29 του Ησαΐα δείχνει ότι τα λόγια αυτά απευθύνονται στην Αριήλ, για την οποίαν η υποσημείωσις της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου αναφέρει: «‘Αριήλ’. Σημαίνει, ίσως, ‘η εστία του θυσιαστηρίου του Θεού’· ή, ‘ο λέων του Θεού.’ Προσδιορίζει εδώ την Ιερουσαλήμ.» Επομένως, η προφητεία αυτή εφαρμόζεται στην πνευματική Ιερουσαλήμ καθώς αντιπροσωπεύεται επάνω στη γη από το υπόλοιπο.

Τα λόγια αυτά δείχνουν ότι η επίγεια οργάνωσις του Θεού θα υφίστατο επίθεσι και θα υπεβιβάζετο σε μια πολύ χαμηλή κατάστασι από τους εχθρούς της βασιλείας του Θεού. Ο λαός του Θεού θα συνετρίβετο στη γη, να το πούμε έτσι, στον καιρό της επιθέσεως του Γωγ εναντίον του, έτσι ώστε κάθε του έκφρασις, κάθε του φωνή θα ήρχετο από χαμηλά μέσα στην ταπείνωσί του. Θα ήταν ήχος που ανεβαίνει από το ίδιο το χώμα της γης. Θα ήταν σαν να μιλή ένας εγγαστρίμυθος με τη φωνή ανερχόμενη από το χώμα της γης. Εν τούτοις, τα επόμενα εδάφια δείχνουν ότι ο Θεός θα έστρεφε την προσοχή του στον πιστό του λαό, που φέρθηκε τόσο χαμηλά και θα έκανε θαύματα υπέρ αυτών για να τους ελευθερώση από τη δύναμι του εχθρού, έτσι ώστε οι εχθροί των και καταδυνάσται θα εγίνοντο σαν χώμα και άχυρο που γρήγορα διασκορπίζονται από βίαιη ανεμοθύελλα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον. Ας εκκλίνη από κακού, και ας πράξη αγαθόν· ας ζήτηση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν.​—1 Πέτρ. 3:10, 11. Σ 15/1/60 29, 30

2 Εάν όμως προσωποληπτήτε, κάμνετε αμαρτίαν και ελέγχεσθε υπό του νόμου ως παραβάται.​—Ιάκ. 2:9. Σ 1/6/60 18α

3 Εγώ εν αυτοίς, . . . δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι . . . ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.​—Ιωάν. 17:23. Σ 1/1/61 4, 12, 13α

4 Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.​—Ματθ. 10:33. Σ 1 /9/60 3α

5 Βαπτισθέντος και του Ιησού, και προσευχομένου, ηνοίχθη ο ουρανός.​—Λουκ. 3:21. Σ 15/8/60 25, 26α

6 Όστις εύρηκε γυναίκα, εύρηκεν αγαθόν, και απήλαυσε χάριν παρά του Ιεχωβά.​—Παροιμ. 18:22, ΜΝΚ. Σ 1/3/61 34

7 Παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· . . . απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών.​—Ρωμ. 1:26, 27. Σ 15/3/61 9, 10

8 Ο Θεός όμως προσεκάλεσεν ημάς εις ειρήνην.​—1 Κορ. 7:15. Σ 1/4/61 21, 22α

9 Έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχετε.​—2 Πέτρ. 1:19. Σ 1/12/60 10α

10 Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας . . . πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν.​—Κολ. 3:5. Σ 1/6/60 19α

11 Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του άδου.​—Παροιμ. 23:13, 14. Σ 1/5/60 19α

12 Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω . . . το θέλημά σου.​—Εβρ. 10:9. Σ 15/8/60 7, 8

13 Έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν.​—Ωσηέ 6:6. Σ 15/9/60 7, 8

14 Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· λαλείτε εν ταις καρδίαις υμών επί της κλίνης υμών, και ησυχάζετε. Θυσιάσατε θυσίας δικαιοσύνης, και ελπίσατε επί τον Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 4:4, 5, ΜΝΚ. Σ 1/10/60 3, 4α

15 Ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.​—2 Κορ. 7:1. Σ 15/11/60 12, 13α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στον Ψαλμό 133 τονίζεται πόσο είναι καλή και τερπνή η συγκατοίκησις αδελφών εν ομονοία! Τον Ιούλιο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα δώσουν μια απτή απόδειξι της συγκατοικήσεώς των «εν ομονοία» με όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως στη διάρκεια των Συνελεύσεων που θα έχουν. Εξ άλλου τον μήνα αυτόν η διακήρυξις των Αγαθών Νέων θα συγκεντρώση ιδιαίτερα το ενδιαφέρον όλων τον διακόνων της αληθείας κυρίως στις περιοχές εκείνες, που μόνον τους θερινούς μήνες μπορεί να προσφερθή υπηρεσία προς τους καλής θελήσεως ανθρώπους. Το βιβλίον Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με ένα βιβλιάριο αυτί δρχ. 22 θα είναι η προσφορά του μηνός. Μπορείτε να λάβετε και σεις μέρος στη διακονία αυτή. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ»

Θα ηθέλατε να ζήσετε αιωνίως κάτω από τέλειες και δίκαιες συνθήκες; Αν ναι, τότε το Γραφικό βοήθημα για σπουδή «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» θα σας ενδιαφέρη. Παρουσιάζει αξιόπιστη Γραφική βάσι για την ελπίδα αυτή, μια ελπίδα που εκτείνεται ακόμη και για εκείνους που είναι στους τάφους περιμένοντας την υποσχεμένη ανάστασι. Τονίζει τις απαιτήσεις του Θεού και την προοπτική που περιμένει εκείνους που τώρα ανταποκρίνονται σ’ αυτές και θα περάσουν από το παρόν αυτό πονηρό σύστημα πραγμάτων στο νέο κόσμο της δικαιοσύνης χωρίς να γευθούν θάνατο. Το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» περιέχει 320 σελίδες, έχει 30 κεφάλαια και ένα πίνακα Γραφικών εδαφίων. Είναι ωραία δεμένο και μπορείτε να το έχετε μαζί με ένα βιβλιάριο προς δρχ. 10.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

20 Αυγούστου: Γονείς, Εκπαιδεύετε τα Τέκνα Σας; Σελ. 376.

27 Αυγούστου: Γονείς, Προστατεύσατε τη Ζωή του Παιδιού Σας με Ακριβή Γνώσι. Σελ. 382.

Υπηρετείτε τον Θεό ή Αναμένετε τον Θεό να Σας Υπηρετήση;

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΘΕ τη Χριστιανοσύνη με την έννοια του να δίνετε ή με έννοια του να λαμβάνετε; Είναι πολύ δύσκολο το ν’ ασχολούμεθα μόνο με τη δική μας ευημερία κι έτσι, πραγματικά, ν’ αναμένωμε απ’ τον Θεό να μας υπηρετήση, αντί ν’ ασχολούμεθα με το να υπηρετούμε τον Θεό ευπρόσδεκτα. Αν επιδιδώμεθα στη λατρεία του Θεού απλώς ένεκα της ειρήνης διανοίας που μας παρέχει, της επιτυχίας, της καταστάσεως ή των φίλων που φέρνει, η επειδή παρέχει ελπίδα σωτηρίας μετά θάνατον, τότε, αντί να υπηρετούμε τον Θεό, αναμένομε από τον Θεό να μας υπηρετήση, το δε ελατήριό μας είναι εσφαλμένο.

Ένας τρόπος, με τον οποίον αποκαλύπτομε αυτή τη διανοητική διάθεσι, είναι με τις προσευχές μας. Από τι συνίστανται αυτές; Μόνον από αιτήσεις για τον εαυτό μας και για κείνους που μας είναι προσφιλείς; Τότε προδίδομε ότι αναμένομε από τον Θεό να μας υπηρετήση. Χαρακτηριστικόν της διανοητικής αυτής διαθέσεως είναι αυτό που κάνει η ευλαβής θρησκευομένη που κάνει τη «νόβενά» της ή εννεαπλή αίτησι στην Παναγία του Θαυματουργού Μεταλλίου για να επιτύχη μια εργασία, να εύρη ένα σύντροφο ή ν’ ανακτήση την υγεία της. Η ιδέα του να υπηρετήση τον Θεό ποτέ δεν εισέρχεται στη διάνοιά της. Η στάσις της είναι στάσις ενός λαοφιλούς θρησκευτικού συγγραφέως ενός προηγουμένου αιώνος, ο οποίος κάποτε είπε: «Αν και φαίνεται παράδοξο, η Χριστιανική θρησκεία είναι ιδιοτελής υπόθεσις. Ασχολείται πρωτίστως στο πώς θα σώση ένας τη δική του ψυχή.»

Αλλά δεν είναι έτσι! Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε τη Χριστιανική θρησκεία και φυσικά αυτός δεν ήλθε στη γη ως άνθρωπος για να σώση την ψυχή του. Αυτός δεν εχάνετο. Είχε ζωή και το δικαίωμα της ζωής. Μήπως δεν είχε ζήσει αναριθμήτους αιώνες με τον Πατέρα του; Ήλθε στη γη, όχι για να κάμη τον Θεό να τον υπηρετήση, αλλά για να υπηρετήση τον Θεό, διότι αυτό ήταν το ορθό και στοργικό πράγμα που έπρεπε να κάμη.

Ο Ιησούς αφιέρωσε τη ζωή του για να κάμη το θέλημα του Πατρός του. Όπως είπε ο ίδιος: «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» Με άλλα λόγια, Ήλθα για να υπηρετήσω τον Θεό.​—Ιωάν. 6:38.

Ο Ιησούς υπηρέτησε τον Θεό με πολλούς τρόπους. Εδόξασε τον Πατέρα του κι εφανέρωσε τ’ όνομά του στους ανθρώπους. Έφερε μαρτυρία στην αλήθεια. Υπηρέτησε δε τον λαόν του Θεού καθώς και όλη την ανθρωπότητα. «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε» είπε, «δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» Ο τρόπος με τον οποίον υπηρετούσε τους ανθρώπους ήταν το να κηρύττη σ’ αυτούς ‘τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού’ και να θεραπεύη όλους τους πάσχοντας που ήρχοντο σ’ αυτόν.​—Ιωάν. 17:4· 18:37· Ματθ. 20:28· Λουκ. 4:43· 6:19.

Για τον Ιησούν, το να υπηρετή τον Θεό εσήμαινε επίσης να τηρήται κεχωρισμένος από τον κόσμο: «Εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου», είπε. Αυτό επίσης εσήμαινε να απέχη από κάθε αμαρτία: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» Κανείς δεν μπορούσε.​—Ιωάν. 17:16· 8:46.

Επειδή ο Ιησούς υπηρέτησε τον Πατέρα του τόσο πιστά και ανιδιοτελώς, ο Ιεχωβά Θεός τον αντήμειψε εξυψώσας αυτόν, δίνοντάς του «όνομα το υπέρ παν όνομα.»​—Φιλιππησ. 2:9.

Όχι ότι ο Θεός εχρειάζετο την υπηρεσία του Ιησού ή ότι χρειάζεται τη δική μας υπηρεσία. Επί μίαν αιωνιότητα στο παρελθόν ο Ιεχωβά Θεός υπήρξε τελείως αυτοτελής προτού δημιουργήση και τον Υιόν του και αν δεν εχρειάζετο την υπηρεσία του Υιού του, ασφαλώς δεν χρειάζεται τη δική μας υπηρεσία. Καθώς ο προφήτης αναφέρει γι’ αυτόν: «Εάν πεινάσω, δεν θέλω ειπεί τούτο προς σε· διότι εμού είναι η οικουμένη, και το πλήρωμα αυτής.» Οτιδήποτε κι αν μπορούμε να κάμωμε στο να υπηρετήσωμε τον Θεό, πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε τα λόγια του Ιησού ως αληθή : «Όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε, δούλοι αχρείοι είμεθα· επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.» Αλλ’ ο Θεός με την ανιδιοτελή του αγάπη δίνει στα πλάσματά του το προνόμιο να τον υπηρετήσουν για ν’ αποδειχθούν άξια των ευλογιών του.​—Ψαλμ. 50:12· Λουκ. 17:10.

Το να υπηρετούμε τον Θεό όπως ο Ιησούς δεν σημαίνει και για μας επίσης να κάνωμε θαύματα, να τρέφωμε τα πλήθη, να θεραπεύωμε τους ασθενείς και να εγείρωμε τους νεκρούς. Αυτά τα θαύματα, εφόσον εξυπηρέτησαν τον σκοπό τους να θεμελιώσουν τη θεία προέλευσι της Χριστιανοσύνης, έχουν εκλείψει. Ούτε σημαίνει για μας να δώσωμε τη ζωή μας θυσία ως αντίλυτρο. Αυτό είναι αδύνατον, διότι όλοι είμεθα αμαρτωλοί, και, εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς επρομήθευσε αντίλυτρον μια για πάντα με τη θυσία του.​—Εβρ. 9:26.

Μπορούμε όμως να υπηρετούμε τον Θεό κατά μίμησιν του Ιησού αποδίδοντας τιμή στον Ιεχωβά Θεό, κάνοντας γνωστή την αλήθειά του, τ’ όνομά του, τον λόγον του και τη βασιλεία του. Αυτή την εντολή έδωσε ο Ιησούς σε όλους τους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» Κάθε Χριστιανός, λοιπόν, έχει την υποχρέωσι να κηρύττη. Γι’ αυτό κι ο απόστολος Παύλος ανεφώνησε: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» Νομίζετε ότι εκείνη η εντολή ήταν μόνο για τους αποστόλους, ανθρώπους σαν τον Παύλο; Τότε σημειώστε ότι ο Παύλος επίσης έγραψε: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.»​—Ματθ. 28:19, 20· 1 Κορ. 9:16· 11:1.

Μολονότι πολύ λίγοι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί εκτιμούν αυτή την αλήθεια, αυτή βαθμιαίως αρχίζει ν’ αυγάζη στους ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου». Έτσι, η Συνδιάσκεψις των Αγγλικανών επισκόπων, που έγινε στο Λάμπεθ (Λονδίνου) το 1958, προσήγγισε στην αλήθεια όταν εδήλωσε: «Ο ευαγγελισμός δεν πρέπει να θεωρήται ως το καθήκον ολίγων εκλεκτών. Το βάπτισμα και το χρίσμα αποτελούν ‘χειροτονία των λαϊκών’ για το έργον του ευαγγελισμού. Κάθε Χριστιανός πρέπει να κάμη ό,τι έκαμε κι ο Ανδρέας για τον αδελφό του​—να λέγη, εύρομεν τον Μεσσίαν, και να τον φέρωμε στον Ιησούν.»​—Η Θεολογία Σήμερον, Ιούλιος 1960.

Ενώ το να κηρύττωμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού είναι ο καλύτερος τρόπος, με τον οποίον μπορούμε να υπηρετήσωμε τον Θεό, δεν μπορούμε να περιορισθούμε σ’ αυτό. Το να υπηρετούμε τον Θεό απαιτεί, επίσης, καθόσον έχομε την ευκαιρία, να «εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας.» Και μολονότι δεν μπορούμε να διάγωμε ζωή τελείως απηλλαγμένη από αμαρτία όπως ο Ιησούς Χριστός, για να υπηρετούμε τον Θεόν ευπρόσδεκτα πρέπει συνεχώς ν’ αγωνιζώμεθα εναντίον της αμαρτίας, για να μη μας γίνη συνήθεια. Ταυτοχρόνως πρέπει να τηρούμεθα ‘αμόλυντοι από του κόσμου.’​—Γαλ. 6:10· Ιάκ. 1:27.

Αν υπηρετούμε έτσι τον Θεό, αντί ν’ αναμένωμε να μας υπηρετήση εκείνος, αυτό θ’ αντανακλάται στις προσευχές μας. Τότε αντί να περιορίζωνται σε αιτήσεις για τον εαυτό μας, οι προσευχές μας θα περιλαμβάνουν αίνον κι’ ευχαριστία στον Θεό και αιτήματα για άλλους ιδιαίτερα δε για τον θρίαμβο της δικαιοσύνης. Και τότε το μέλλον μας σ’ αυτόν τον αιώνα του διαστήματος θα είναι, όχι σύγχυσις και καταστροφή, αλλ’ ευτυχία κι αιώνια ζωή.​—Ματθ. 6:9, 10.

Ένας Κόσμος Χωρίς Ξένους

Πώς είναι δυνατός ένας χωρίς ξένους κόσμος μέσα σ’ έναν κόσμο συνεχούς μεταβολής; Γιατί μια τέτοια ελπίδα δεν είναι φανταστική αλλ’ είναι μια επικείμενη πραγματικότης;

Ο ΚΟΣΜΟΣ, στον οποίο ζούμε, υπερχειλίζει από πληθυσμό. Μπορεί να μη φαίνεται έτσι ενόσω ταξιδεύετε από μίλι σε μίλι διασχίζοντας τις ανώμαλες πεδιάδες ή πετώντας πάνω από τα δάση, τις ερήμους και τις ζούγκλες της Ασίας, της Αφρικής και των άλλων ηπείρων του κόσμου. Ωστόσο, αυτό είναι γεγονός. Ήδη οι αρμόδιοι απορούν πώς θα μπορέση να συντηρηθή ο παρών πληθυσμός. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή, διότι οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν μαζί και με ειρήνη, αν πρόκειται να ζήσουν.

Επί του παρόντος υπάρχουν 2.900.000.000 άνθρωποι στη γη, ο δε αριθμός των αυξάνει κατά 49.000.000 το έτος. Σε τριάντα περίπου έτη, δηλαδή στο 1990, οι εμπειρογνώμονες των Ηνωμένων Εθνών υπολογίζουν ότι θα προστεθούν ακόμη 2.700.000.000 άνθρωποι. Στο τέλος του αιώνος, λέγουν, ο πληθυσμός του κόσμου μπορεί να είναι σχεδόν 7.000.000.000.

Σκεφθήτε τι θα σημάνη αυτό: άνθρωποι που θα εργάζωνται, θα παίζουν, θα λατρεύουν, ναι, θα ζουν μαζί, σε μεγαλυτέρους αριθμούς και σε πυκνότερη γειτνίασι. Η στενότης αυτή θα μπορούσε πολύ εύκολα να καταλήξη σε πρόσθετες δυσχέρειες, επαναστάσεις και πολέμους. Αφ’ ετέρου, θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για βελτίωσι σχέσεων με καλύτερη γνωριμία αλλήλων, μια κλείδα για ευρύτερη συνεργασία και μεγαλύτερη ευτυχία για όλους. Πολύ, ωστόσο, θα εξαρτηθή από τη διανοητική διάθεσι και την εκπαίδευσι των ανθρώπων.

Βασικώς, οι άνθρωποι έχουν ένα κοινό, ενοποιητικό παράγοντα στο να σχετίζωνται μεταξύ των μέσω του ενός ανθρώπου, Αδάμ. Αλλ’ αυτό το γεγονός καθ’ εαυτό δεν αρκεί για να εξασφαλίση ειρήνη και ασφάλεια, να θρέψη τη φυλή και να ευλογήση τους ανθρώπους μ’ ευτυχία, διότι η δύναμις που προέρχεται από μια τόσο κοινή σχέσι «αδελφού και αδελφής» δεν είναι αρκετά ισχυρή καθ’ εαυτήν για να εξαλείψη τις αιτίες που διαιρούν τους ανθρώπους.

Εν πρώτοις η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους είναι γενικά ξένοι προς αλλήλους, παρά την κοινή τους προέλευσι. Τι είναι «ξένοι»; Δεν είναι απλώς άνδρες και γυναίκες, που δεν έχομε συναντήσει ή άνθρωποι τους οποίους δεν γνωρίζομε; Πόσους από τους 2.900.000.000 κατοίκους της γης γνωρίζετε; Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο ξένων. Το γεγονός αυτό είναι μια διαιρετική δύναμις, μια δύναμις που υποθάλπει δυσπιστία και υπόνοια. Και θα παραμείνη έτσι ώσπου να μπορέσουν οι άνθρωποι να γνωρίσουν και ν’ αγαπήσουν αλλήλους.

Αλλά πώς μπορεί να υπάρξη φιλία και αγάπη αν δεν υπάρχη συνάντησις διανοιών; Πώς μπορεί να υπάρξη εμπιστοσύνη μεταξύ ανθρώπων χωρίς γνώσι, και γνώσις χωρίς μια θέλησι μαθήσεως;

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΞΕΝΟΣ

Στον αρχαίον Ισραήλ, όταν εθεσπίσθησαν νόμοι, που επροστάτευαν τα δικαιώματα του ξένου, οι σχέσεις ξένου και ιθαγενούς είχαν ένα μέτρον επιτυχίας.

Σύμφωνα με τη Νέα Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικών Γνώσεων του Εικοστού Αιώνος υπό Σαφ-Χέρτσογκ, η λέξις «ξένος» προέρχεται από την Εβραϊκή λέξι «τζερ» στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου ή Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι. Εδικά εφαρμόζεται σ’ «έναν αλλοδαπό που κατοικεί σε μια ξένη χώρα.» Ξένος, με την τεχνική Εβραϊκή έννοια του όρου, μπορεί να ορισθή ένα άτομο ξένης ή μη Ισραηλιτικής καταγωγής. Ήταν ένας που διέμενε μέσα στα όρια της Γης της Επαγγελίας. Διεκρίνετο από τον «αλλοδαπόν» καθότι ο τελευταίος ανήκε κόμη σε άλλη χώρα και θα επεσκέπτετο την Παλαιστίνη μόνον ως ταξιδιώτης. Αυτοί ποτέ δεν είχαν καμμιά σχέσι με τον λαό του Θεού. Οι Ιουδαίοι τους εχαρακτήριζαν ως ειδωλολάτρας.

Στον καιρό του Σολομώντος η Γη της Επαγγελίας είχε πολλούς ξένους. Η παρουσία των μεταξύ των Ισραηλιτών δεν είναι εκπληκτική, διότι η Γραφή ομιλεί για ένα «πλήθος σύμμικτον» που εξήλθε από την Αίγυπτο μαζί με τους Ισραηλίτας στον καιρό της εξόδου. Υπήρχαν επίσης και διάφορες άλλες ομάδες ξένων μεταξύ των Ιουδαίων: Ο Χαναναίος πληθυσμός που ποτέ δεν εξεδιώχθη από το έδαφος, οι αιχμάλωτοι πολέμου, οι φυγάδες, οι μισθωτοί δούλοι, οι έμποροι, και λοιποί. Ο γενικός αριθμός των ξένων ήταν μέγας. Η απογραφή αυτών στην εποχή του Σολομώντος απέδωσε 153.600 άνδρας, πράγμα που θα εσήμαινε ότι ο συνολικός αριθμός των ξένων ισούτο με το δέκατον περίπου του Ισραηλιτικού πληθυσμού.​—Έξοδ. 12:38· 2 Χρον. 2:17.

Επομένως, ήταν ένα εύλογο κι ευσπλαγχνικό πράγμα να καταρτισθούν νόμοι για να ρυθμίζουν και να προστατεύουν τα δικαιώματα του κατοίκου ξένου. Οι νόμοι αυτοί είχαν γίνει με πνεύμα μεγάλης γενναιοδωρίας. Εξαιρέσει των Μωαβιτών και Αμμωνιτών, οι οποίοι καταπολεμούσαν τον Ισραήλ, όλα τα έθνη ήσαν δεκτά στα πολιτικά δικαιώματα του έθνους Ισραήλ υπό ωρισμένες συνθήκες. Ο αλλοδαπός, ο οποίος απλώς διέβαινε τη χώρα ή διέμενε προσωρινά σ’ αυτήν, δεν απελάμβανε προνόμια εκτός από τη φιλοξενία που παρείχετο συνήθως στους ξένους. Αυτό το δικαίωμα ετηρείτο ιερό στην Ανατολή. Ως ένας ξενιζόμενος, ο ξένος ήταν ασφαλής, ακόμη και μέσα στη σκηνή του εχθρού του.

Όσο για τη θρησκεία, ήταν απόλυτα αναγκαίο να μην παραβή ο ξένος οποιονδήποτε από τους θεμελιώδεις νόμους του Ισραήλ. Του απηγορεύετο να βλασφημήση το όνομα του Ιεχωβά, να εργασθή το σάββατο, να φάγη ένζυμον άρτον στον καιρό του Πάσχα, να διαπράξη οποιαδήποτε παράβασι των νόμων περί γάμου, να λατρεύση ψευδείς θεούς, ή να φάγη αίμα.

Ένας απερίτμητος ξένος δεν εθεωρείτο ως ένας πλήρης πολίτης. Αν ο ξένος περιετέμνετο, τότε δεν υπήρχε διάκρισις ως προς τα νομικά δικαιώματα μεταξύ του ξένου και του Ισραηλίτου. «Είς νόμος» και για τις δύο τάξεις ήταν μια αρχή θεσπισμένη σχετικά με τους θρησκευτικούς τύπους και τις δικαστικές διαδικασίες. Οι δικασταί ήσουν αυστηρά προειδοποιημένοι ν’ απέχουν από κάθε μεροληψία στις αποφάσεις των. Ο Ισραηλίτης ήταν εντεταλμένος να μεταχειρίζεται τον ξένο σαν αδελφό. Τέτοιοι νόμοι εχρειάζοντο για ν’ αντιδρούν στη φυσική τάσι του να μεταχειρίζωνται τα άτομα που είχαν τη θέσι ξένων με αυστηρότητα.​—Αριθμ. 15:16.

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το φιλελεύθερο πνεύμα του Μωσαϊκού νόμου περί των ξένων παρουσιάζει μια έντονη αντίθεσι στην άκαμπτη αποκλειστικότητα των Ιουδαίων στην αρχή της Χριστιανικής εποχής. Η σταθερή των απόστασις από τους ξένους μπορεί να προήλθε εν μέρει από τις προσβολές που υπέστησαν οι Ιουδαίοι στα χέρια των αλλοδαπών όταν επέστρεψαν στην Παλαιστίνη από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία το 537 π.Χ., ίσως δε εν μέρει κι από φόβο μήπως η φυλή των συναναμιχθή με τους ξένους δια γαμηλίων δεσμών.

Ο Ιησούς Χριστός, όμως, δεν συνεβάδισε με μια τέτοια άκαμπτη αποκλειστικότητα, αλλά την κατεδίκασε στην παραβολή του καλού Σαμαρείτου. Εκεί δίνει τον ορισμό του όρου «πλησίον» με μια έννοια, η οποία ήταν εντελώς νέα για τους ακροατάς του.​—Λουκ. 10:36.

Οι προσήλυτοι, που μνημονεύονται στις Πράξεις 2:10, χαρακτηρίζονται ως ο αληθινός εκπρόσωπος του ξένου των Εβραϊκών Γραφών. Απέναντι αυτών, όπως και απέναντι των άλλων, οι πρώτοι Χριστιανοί εξεδήλωναν ένα εγκάρδιο αίσθημα. Πραγματικά, ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει τονίζοντας ότι όποιος επρόκειτο να είναι επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία έπρεπε να είναι «φιλόξενος» [«φίλος των ξένων», ΜΝΚ]. Φυσικά, οι ξένοι αυτοί ήσαν νεοφερμένοι στη Χριστιανική εκκλησία. Αυτοί έπρεπε να τυγχάνουν μεταχειρίσεως με κάθε τρυφερότητα. Με τη μελέτη της Γραφής και με την τακτική των συναναστροφή με τη Χριστιανική εκκλησία, δεν θα εθεωρούντο πια «ξένοι,» αλλά κανονικοί φίλοι της εκκλησίας. Εν τούτοις, θα εξακολουθούσαν ακόμη να τυγχάνουν της φιλοξενίας που παρείχετο στους ξένους.​—1 Τιμ. 3:2.

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΞΕΝΟΣ

Βέβαια, η λέξις «ξένος» σήμερα έχει προσλάβει μια εντελώς διαφορετική σημασία από εκείνη που είχε στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ. Τώρα η λέξις αυτή κοινώς εφαρμόζεται σ’ έναν άγνωστο, χωρίς γνωριμία σ’ ένα δεδομένο τόπο. Ένας αλλοδαπός, αφ’ ετέρου, είναι ένας που ανήκει σε άλλο έθνος. Η λέξις «αλλοδαπός» συχνά υποδηλοί έναν κάτοικο που έχει γεννηθή έξω από τη χώρα αυτή και δεν είναι πολίτης της.

Πρωτίστως αυτή η σύγχρονη έννοια του «ξένος» είναι εκείνη που πρόκειται να παρέλθη από τη γη· διότι εκείνοι που εξεικονίσθησαν από τους Θεοσεβείς «ξένους» της Βιβλικής προφητείας προορίζονται να κατοικήσουν για πάντα στη γη. Αυτοί προεικόνιζαν μια σημερινή τάξι ανθρώπων, οι οποίοι έχουν την ελπίδα να ζήσουν στη γη για πάντα. Αυτοί, όπως και οι ξένοι η αλλοδαποί, οι οποίοι ειλκύσθησαν προς τον αρχαίον Ισραήλ λόγω της λατρείας του αληθινού Θεού και λόγω της ευνοίας του προς τον Ισραήλ, ενώνονται με το υπόλοιπον του πνευματικού Ισραήλ σήμερα. Αυτό το έκαμαν κυρίως από το έτος 1931. Επειδή αυτοί δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίται, αλλ’ είναι σύντροφοί των, χαρακτηρίζονται επομένως προφητικά ως «ξένοι» (ζαρίμ).​—Ησ. 61:5.

Με ενότητα το πνευματικό υπόλοιπο και η τάξις του ξένου έχουν συναχθή, σαν ένα ποίμνιο στη μάνδρα. Ένα καλό παράδειγμα της ενότητος και της ειρήνης των παρετηρήθη στη διάρκεια της Διεθνούς Συνελεύσεως Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» στο 1958. Από 123 χώρες ήλθαν λάτρεις του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη για μια οκταήμερη συνέλευσι. Ήσαν σχεδόν 5.000 απεσταλμένοι από την Ευρώπη, 106 από την Ασία, 263 από την Αφρική, 898 από την Κεντρική και τη Νότιο Αμερική, 1.341 από τις νήσους της θαλάσσης, εκτός από εικοσάδες χιλιάδων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, ανερχόμενοι όλοι σε 253.922, που εσημειώθη ως ανώτατον όριο παρευρισκομένων.

Εδώ, στην καρδιά ενός διαιρεμένου κόσμου, οι πνευματικοί Ισραηλίται και οι αντιτυπικοί ξένοι συνήλθαν μαζί ως εκκλησία έτσι όπως ποτέ άλλοτε στην ιστορία. Αλλά με πολλή διακριτικότητα, αγάπη κι αυταπάρνησι μπόρεσαν να εργασθούν και να ζήσουν μαζί σε στενή συναναστροφή επί μια εβδομάδα και πλέον, χωρίς διχόνοια, βία ή αιματοχυσία. Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι είναι δυνατόν να υπάρξη ένας ειρηνικός, αρμονικός κόσμος υπό τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. Αυτός υπεσχέθη τούτο.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΞΕΝΟΥΣ

Ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Δανιήλ, προλέγει την ίδρυσι βασιλείας «ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη,» λέγει, «δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Η ίδρυσις εκείνης της βασιλείας στους ουρανούς το έτος 1914 μ.Χ. εσήμαινε την αρχή του τέλους του διαιρεμένου αυτού κόσμου. Τώρα είναι καιρός να ετοιμασθούν οι λαοί για τον εισερχόμενο νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Η σύναξις της τάξεως του «ξένου» αποτελεί θετική απόδειξι ότι ζούμε στη μεταβατική περίοδο.

Πώς θα επιτελέση η κυβέρνησις της Βασιλείας εκείνο που απέτυχαν να κάμουν τα έθνη της γης; Πρώτ’ απ’ όλα, η Βασιλεία θα κυβερνήση όλη τη γη. Τα εναντιούμενα έθνη θ’ απολεσθούν. Δεύτερον, θ’ ανεχθή μόνο μία θρησκεία—τη λατρεία του αληθινού Θεού Ιεχωβά. Επομένως, όλοι οι εθνικιστικοί και θρησκευτικοί φραγμοί θα καταπέσουν. «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» «Η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν,» επροφήτευσεν ο Ησαΐας.​—Ησ. 54:13· 11:9, ΜΝΚ.

Η γνώσις περί του Ιεχωβά θα κάμη τη διαφορά. Θα ελκύση όλους τους ανθρώπους σε μια ενότητα που δεν είχε γίνει ποτέ άλλοτε. Αυτή έχει ήδη ενώσει τον αντιτυπικό «ξένον» με το υπόλοιπον του πνευματικού Ισραήλ με δεσμούς αγάπης και στοργής. Τους εκίνησε να σφυρηλατήσουν τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα. Ως ένας λαός αυτοί υπεσχέθησαν ότι δεν θα εγείρουν μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, «ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Επομένως, η ειρήνη των είναι άφθονη.​—Ησ. 2:3, 4.

Ένας άλλος παράγων που θα συντελέση στην εξάλειψι της συγχρόνου εννοίας περί ξένου είναι το γεγονός ότι «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.» (Αποκάλ. 21:4) Με την έκλειψι του θανάτου, θα υπάρξη αρκετός χρόνος για να γνωρισθούν οι λαοί μεταξύ των. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»​—Ιωάν. 3:16· 10:28.

Αλλ’ αν δεν πεθαίνη πλέον κανένας, δεν θα υπερπληρωθή από ανθρώπους η γη σ’ ένα βραχύ διάστημα; Όχι. Ο Θείος πόλεμος του Αρμαγεδδώνος, ο οποίος θα τερματίση τον πονηρόν αυτόν κόσμον, θα ερημώση σημαντικά τη γη από κατοίκους. Η Γραφή λέγει ότι «ολίγοι άνθρωποι» θα επιζήσουν απ’ εκείνη τη μάχη. (Ησ. 24:6· Αποκάλ. 16:14, 16) Αλλ’ οι ολίγοι που θα επιζήσουν, θα νυμφευθούν και θ’ αποκτήσουν τέκνα. Θα γίνη επίσης ανάστασις νεκρών «δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Όταν η γη θα έχη κατάλληλα κατοικηθή, πολύ πιθανόν να παύση τότε η τεκνοποιία. Οι κάτοικοι της γης θα ασχολούνται με τις ειρηνικές επιδιώξεις τού να κάμουν αυτή τη γη παράδεισο για όλη την αιωνιότητα.

Στη νέα γη που προείπαν οι προφήται κι οι απόστολοι, το ανθρώπινο γένος θα φθάση σε τελειότητα διανοίας και σώματος. Με τέλειες διάνοιες η ανθρώπινη οικογένεια θα μπορέση να διατηρήση στη μνήμη της ονομαστικώς όλους τους αδελφούς και αδελφές της που θα συναντήση. Ο καθένας θα ενδιαφερθή για τον άλλον και θα επιζητήση την ευημερία του άλλου. Εν καιρώ κι εκείνος που κατοικεί μακρότερα θα καταστή γνωστός. Δεν θα είναι πια ξένος. Η ανθρώπινη οικογένεια κάτω από τη διεύθυνσι του ιδικού των «Πατρός του μέλλοντος αιώνος» θα ευημερήση με ειρήνη κι ευτυχία, διότι αυτός είναι ο αναλλοίωτος σκοπός του Θεού ως προς αυτή τη γη.​—Ησ. 9:6· Ψαλμ. 72:1-8.

Η γη, λοιπόν, πρόκειται να μεταβληθή. Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι η μεταβολή θα επέλθη. Η επέλευσίς της δεν εξαρτάται από τα οράματα και την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων, αλλ’ από τη σοφία και τη δύναμι του Θεού. Καθόσον τα άτομα θ’ αφθονούν στη νέα γη της δημιουργίας του, θα καταστή σαφές ότι ο Θεός και όχι άνθρωπος είναι ο Φύλαξ της ανθρωπίνης φυλής. «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών,» είναι η θεόπνευστη επαγγελία. Το μόνο ερώτημα που απομένει είναι, θα είμεθα εμείς εκεί να την απολαύσωμε; Το αν θα είμεθα ή όχι εξαρτάται από τη σχέσι μας με τον Θεόν, ο οποίος υπεσχέθη να κάμη «νέα τα πάντα.»​—Αποκάλ. 21:3-5.

“Ποίμανε τα Πρόβατά Μου”

ΕΠΙ χιλιάδες χρόνια τα πρόβατα έπαιζαν ζωτικής σημασίας ρόλο στη ζωή των ποιμενικών λαών. Στους Βιβλικούς χρόνους αποτελούσαν ένα κοινό θέαμα, ενώ τα χαρακτηριστικά των ήσαν πολύ γνωστά στους ανθρώπους του καιρού εκείνου, καθώς και οι ευθύνες που εβάρυναν τους ποιμένας. Μπορεί, λοιπόν, να κατανοηθή, γιατί τα ήμερα αυτά ζώα αναφέρονται στην Αγία Γραφή 700 και πλέον φορές και χρησιμοποιούνται συχνά από αυτήν με συμβολικό τρόπο. Ο Ιησούς Χριστός τα εχρησιμοποίησε με αυτόν τον τρόπο όταν είπε στον Πέτρο: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» (Ιωάν. 21:16) Ανεφέρετο σε Χριστιανούς, για τους οποίους η φροντίδα είχε ανατεθή στα χέρια των επισκόπων σαν τον Πέτρο.

Ανόμοια με τα περισσότερα κατοικίδια ζώα, τα πρόβατα είναι συνεσταλμένα και ανίκανα να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Το γεγονός αυτό απαιτεί απ’ αυτά να εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τον ποιμένα τους για προστασία από ζώα αρπακτικά. Έτσι και οι Χριστιανοί εμπιστεύονται στον Καλόν Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, και τον Μέγαν Ποιμένα, τον Ιεχωβά Θεό. Στους Βιβλικούς χρόνους, όταν τα πρόβατα κατά την εσπέρα ωδηγούντο πίσω στην μάνδρα, δεν είχαν κανένα λόγο να φοβούνται τα άγρια ζώα που μπορούσαν να ενεδρεύουν στις σκοτεινές πλαγιές των βραχωδών κοιλάδων. Ο ποιμήν των ήταν μαζί τους και έτοιμος να τα προστατεύση με τη γερή του ράβδο και άλλα όπλα, ακόμη και με κίνδύνο της ζωής του.

Ο Δαβίδ, ο οποίος είχε μελετήσει καλά τα πρόβατα γιατί υπήρξε ο ίδιος ένας ποιμήν, εξέφρασε με ωραία λόγια αυτή την εμπιστοσύνη όταν έγραψε στον εικοστό τρίτο Ψαλμό: «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ’ εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.» Σαν ένα πρόβατο που εμπιστεύεται, ο Δαβίδ απέβλεπε στον Ιεχωβά Θεό σαν Ποιμένα του για προστασία, οδηγία και για την ικανοποίησι των αναγκών του. «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός.»​—Ψαλμ. 23:4, 1, ΜΝΚ.

Μολονότι τα πρόβατα μπορούν να υπομένουν χωρίς νερό περισσότερο χρόνο παρά τα πλείστα κατοικίδια ζώα, εν τούτοις, πρέπει να βρίσκωνται σε θέσι που να φθάνουν εύκολα σ’ αυτό. Πίνουν νερό σε ποσότητα από 1 έως 4 κιλά κάθε μέρα, ανάλογα με τη θερμότητα του καιρού. Στους Βιβλικούς χρόνους οι ποιμένες έφερναν τα πρόβατά των στο νερό κατά το μεσημέρι, όταν ο ήλιος εγίνετο πολύ θερμός. Εκεί στην σκιερή τοποθεσία της πηγής άφηναν τα πρόβατα να πίνουν ώστε να χορτάσουν και ν’ αναπαύωνται σε χώρους με πράσινη χλόη, αναμασσώντας ευχαριστημένα την τροφή τους. Σε τούτο ανεφέρετο ο Δαβίδ, όταν έγραψε: «Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν· εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν. Ηνώρθωσε την ψυχήν μου.» (Ψαλμ. 23:2, 3) Έτσι και ο Χριστιανός αναψύχεται από τα ύδατα της αληθείας, τα οποία οι πνευματικοί του ποιμένες προσέχουν ώστε να τα λαμβάνη.

ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

Συνήθεια των προβάτων είναι ν’ αρχίζουν να λαμβάνουν τροφή ενωρίς το πρωί και κατόπιν να ξαπλώνουν κάτω κατά το μεσημέρι σ’ ένα σκιερό τόπο για να επαναφέρουν στο στόμα την τροφή που έφαγαν, ώστε να μπορούν να την αναμασσούν τελείως. Όμοια και ο Χριστιανός, που έχει συνείδησι της πνευματικής του ανάγκης αρχίζει κάθε μέρα με τη διατροφή του από Γραφικές αλήθειες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας επαναφέρει πάλι στην ενθύμησί του εκείνα που έχει αναγνώσει ώστε να μπορή να σκέπτεται επάνω σ’ αυτά.

Ως ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του προβάτου μπορεί ν’ αναφερθή ότι το ζώο έχει στόμαχο με τέσσερα διαμερίσματα. Τα πρώτα δύο χρειάζονται σαν αποθηκευτικός χώρος για την τροφή που τρώγεται κατά τις ώρες της διατροφής. Αφού ληφθή η τροφή και αναμασσηθή με μηρυκασμό, καταπίνεται για δεύτερη φορά και περνά στο τρίτο διαμέρισμα του στομάχου, όπου λαμβάνει χώραν μια αξιόλογη πεπτική ενέργεια. Από εκεί κινείται προς τον πραγματικό στόμαχο και τελικά μέσα στα έντερα. Επειδή τα έντερα του προβάτου συχνά έχουν μήκος άνω των 100 ποδών, η τροφή χρειάζεται 3-5 ημέρες για να περάση μέσ’ απ’ αυτά. Σαν τα πρόβατα, οι Χριστιανοί χρειάζονται χρόνον για ν’ αφομοιώσουν τις βαρύτερες αλήθειες του λόγου του Θεού.

Οι ποιμένες της Παλαιστίνης δεν οδηγούν τα πρόβατά των σε μακρινούς βοσκοτόπους, όταν πλησιάζη η άνοιξις και στρώνη τη γη με πράσινη χλόη. Απεναντίας, τα βόσκουν κοντά στις κατοικίες των και σε χωράφια σίτου αμέσως μόλις θερισθούν. Αφού εκείνοι που μαζεύουν τα στάχυα τελειώσουν τη δουλειά των μέσ’ από τους αγρούς του σίτου που εθερίσθη προ ολίγου, ο ποιμήν φέρνει τα πρόβατά του μέσα στα χωράφια για να βοσκήσουν στα ξερά φύλλα του σίτου και της κριθής, και σε εύχυμους βλαστούς που μεγαλώνουν ανάμεσα στα καλάμια των σιτηρών και στα στάχυα που αφήκαν οι σταχυολόγοι. Όταν θα έχουν φαγωθή αυτά τα θρεπτικά βοσκήματα, τα πρόβατα οδηγούνται σε βοσκοτόπους πιο μακρινούς. Εκεί, η ανοιξιάτικη χλόη θα έχη γίνει τότε ξερή σαν σανός, κι έτσι γίνεται προμήθεια μιας καλά διατηρημένης τροφής για τα πρόβατα για όλο το καλοκαίρι και τους μήνες του φθινοπώρου. Καθώς οι ποιμένες αυτοί βεβαιώνονται ότι τα πρόβατά των έχουν σταθερό εφοδιασμό με τροφή, έτσι και οι υποποιμένες της Χριστιανικής εκκλησίας εξακριβώνουν ότι υπάρχει μια σταθερή προμήθεια πνευματικής τροφής για κείνους που έχουν τεθή κάτω από την επίβλεψί των. Με αυτόν τον τρόπο υπακούουν στην εντολή του Ιησού: «Βόσκε τα αρνία μου.»​—Ιωάν. 21:15.

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ

Επειδή η Παλαιστίνη πλήττεται από καταιγίδες κατά τον χειμώνα, οι ποιμένες δεν φέρνουν τα πρόβατά των σε μακρινούς βοσκοτόπους, που σαρώνονται από ανέμους και όπου δεν υπάρχουν καταφύγια! Μολονότι τα πρόβατα μπορούν να υπομένουν στον ψυχρό καιρό, εν τούτοις, έχουν ανάγκη προστασίας από την βροχή. Οι ποιμένες, επομένως, κρατούν τα πρόβατά των κοντά στις κατοικίες των μέχρι του θέρους, οπότε παύουν οι βροχές. Αν έχωμε υπ’ όψι τη συνήθεια αυτή, μπορούμε να συμπεράνωμε ότι η αναγγελία της γεννήσέως του Ιησού στους ποιμένες δεν θα μπορούσε να γίνη στους ανοικτούς αγρούς την 25 Δεκεμβρίου, όπως πολλοί που λέγονται Χριστιανοί οδηγούνται να πιστεύουν. Η Γραφική απόδειξις δείχνει ότι η αναγγελία έγινε το φθινόπωρο, όταν οι ποιμένες ήσαν ακόμα σε μακρινές βοσκές, όπου συνεκέντρωναν τα ποίμνιά των μαζί τη νύχτα για αμοιβαία προστασία.

Η μάνδρα των προβάτων στους Βιβλικούς χρόνους εγίνετο συνήθως από ένα ανοικτό περίφραγμα με τοίχους από πέτρες, και είχε μια μόνη είσοδο και μια σκέπη κάποιου είδους σε μιαν άκρη. Μερικές φορές δύο ή και περισσότερα ποίμνια εστεγάζοντο σ’ ένα περίφραγμα. Κατά το βράδυ, όταν ο ποιμήν επέστρεφε με τα πρόβατά του, εστέκοντο στην στενή είσοδο για να μετρήση τα πρόβατα και για να εμποδίση οποιαδήποτε άλλα ζώα, π.χ. κάποιο σκύλο, από το να εισδύση λαθραίως μέσα. Με την πόρτα της μάνδρας ασφαλώς κλειδωμένη, κανένας τρόπος δεν υπήρχε για να μπορέση ένα αρπακτικό ζώο ή ένας κλέφτης να μπη μέσα, εκτός από την αναρρίχησι επάνω από τους τοίχους.

Η μάνδρα εχρησιμοποιήθη σε μια εξεικόνισι που εδόθη από τον Ιησούν για να διδάξη μια σπουδαία αλήθεια, που ανεφέρετο σε συμβολικά πρόβατα. Είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις δεν εισέρχεται δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνει αλλαχόθεν, εκείνος είναι κλέπτης και ληστής. Όστις όμως εισέρχεται δια της θύρας, είναι ποιμήν των προβάτων. Πάντες όσοι ήλθαν προ εμού, κλέπται είναι και λησταί.» (Ιωάν. 10:1, 2, 8) Οι κίβδηλοι μεσσίαι ουδέποτε ενδιεφέρθησαν για την ευημερία του λαού του Θεού, ο οποίος εξεικονίζεται εδώ με τα πρόβατα. Αλλά, σαν λησταί, επεζήτησαν να καταστρέψουν το ποίμνιο του Θεού.

Ο κλέπτης, που θα κατώρθωνε ν’ αναρριχηθή επάνω στον τοίχο της μάνδρας χωρίς ν’ ανακαλυφθή, θα έσφαζε γρήγορα τόσα πρόβατα όσα θα μπορούσε και κατόπιν θ’ ανέβαζε πάνω από τον τοίχο τα σφάγια δίνοντάς τα στους συνενόχους του. «Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή δια να κλέψη και θύση και απολέση.»​—Ιωάν. 10:10.

Ο Ιησούς ήλθε για να δώση ζωή στον κόσμο της ανθρωπότητος, όχι για να ληστεύση και καταστρέψη. Καθώς ένας ποιμήν δείχνει στοργικό ενδιαφέρον για τα πρόβατά του, έτσι και ο Ιησούς Χριστός έδειξε στοργικό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, τα πρόβατα της βοσκής του Θεού. Απέδειξε ότι ήταν το ορθό είδος ποιμένος. «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων»​—Ιωάν. 10:10, 11.

Ο Ιησούς παρωμοίασε τον εαυτό του με τη θύρα της μάνδρας όταν είπε: «Εγώ είμαι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, θέλει σωθή, και θέλει εισέλθει και εξέλθει, και θέλει ευρεί βοσκήν.» (Ιωάν. 10:9) Εκείνο, που ο Ιησούς ήθελε εδώ να τονίση, ήταν το γεγονός ότι αυτός είναι ο Μεσίτης μεταξύ του ανθρωπίνου γένους και του Θεού. Με την αξία της απολυτρωτικής θυσίας του εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος, και επομένως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πλησιάζουν τον Θεό μέσω αυτού. «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) Καθώς ένας ποιμήν οδηγεί τα πρόβατά του εντός των προστατευτικών ορίων της μάνδρας, ως επίσης τα παίρνει για βοσκή έξω από την μάνδρα, έτσι ο Ιησούς Χριστός φροντίζει για κείνους που, με την πίστι τους, αποδεικνύουν ότι είναι πρόβατα του Πατρός του.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Ένα φυσικό χαρακτηριστικό, που είναι μοναδικό στην διατροφή των προβάτων και κοινώς γνωστό στην Εγγύς Ανατολή, είναι μια υπερβολικά παχειά ουρά. Η ουρά γίνεται αποθήκη λίπους από την οποία το ζώο μπορεί ν’ αποσύρη δυνάμεις όταν σπανίζη η τροφή. Είναι μια μεγάλη και χαλαρή μάζα λίπους επάνω στα οπίσθια και γύρω από τη ρίζα της ουράς. Σε μερικές περιπτώσεις μια ουρά ζυγίζει περί τα 35 πάουντς. Όταν μεγαλώση και γίνη βαριά, ώστε να είναι πιθανή κάποια βλάβη, ο ποιμήν την υποστηρίζει επί ενός μικρού καρροτσιού, που το πρόβατο σύρει καθώς αυτό περιφέρεται. Το λίπος θεωρείται ως κάτι νόστιμο στην Εγγύς Ανατολή και συχνά χρησιμοποιείται στην κατασκευή ζυμαρικών. Αυτό το απόθεμα λίπους μπορεί να παρομοιωθή με τη δύναμι, ζήλο και αφοσίωσι των Χριστιανών, τα οποία χρειάζονται για ναι τους βοηθήσουν να διακρατήσουν ακεραιότητα προς τον Θεό.

Ότι αυτό το γένος των προβάτων φαίνεται να ήταν ο τύπος που εχρησιμοποιείτο στους Βιβλικούς χρόνους για θυσίες δείχνεται από Γραφικές παραπομπές που μνημονεύουν την παχειά ουρά: «Και θέλεις λάβει εκ του κριού το στέαρ και την παχείαν ουράν.» (Έξοδ. 29:22, ΜΝΚ) «Και θέλει προσφέρει εκ της θυσίας της κοινωνίας το πάχος της ως προσφοράν γινομένην δια πυρός εις τον Ιεχωβά. Ολόκληρος η παχεία ουρά πλησίον της σπονδυλικής στήλης, είναι εκείνο το οποίον θέλει αφαιρέσει.» (Λευιτ. 3:9, ΜΝΚ) Καθώς το πάχος των πράων αυτών προβάτων προσεφέρετο σε θυσία, έτσι και ο Ιησούς Χριστός, ο Αμνός του Θεού, προσέφερε τη δύναμί του, τον ζήλο και την αφοσίωσι ως ο αυτοθυσιαζόμενος Υιός του Θεού. Τούτο αποτελούσε μια οσμή ευωδίας για ειρήνευσι προς τον Ιεχωβά Θεό.

Τα πρόβατα έχουν το χαρακτηριστικό ότι συναγελάζονται μαζί και είναι πρόθυμα ν’ ακολουθούν ένα ηγέτη. Λόγω αυτού του ενστίκτου, ένας ποιμήν που βλέπει ένα πρόβατο μακριά από το ποίμνιο ξεύρει αμέσως ότι είναι ή άρρωστο, ή πληγωμένο, ή χαμένο. Θα πάη να το πιάση και θα το φέρη πάλι στο ποίμνιο, όπου θα δώση όποια βοήθεια μπορεί για την αρρώστια του. Αν το πρόβατο έχη πληγωθή, ο ποιμήν στην Παλαιστίνη θα επαλείψη την πληγή με λάδι εληάς, καθώς και ο Δαβίδ ανέφερε: «Ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου.»​—Ψαλμ. 23:5.

Τα συμβολικά πρόβατα πρέπει, επίσης, να συναθροίζωνται μαζί και ναι είναι πρόθυμα ν’ ακολουθούν την ηγεσία του Καλού Ποιμένος και των διωρισμένων επισκόπων των. Πραγματικά, διατάσσονται να μη λησμονούν την επισυναγωγή των. Αν κάποιος αποτυγχάνη να το κάμη, οι υποποιμένες της εκκλησίας γνωρίζουν ότι αυτός είναι πνευματικώς ασθενής και έχει ανάγκη βοηθείας. Αν τα αισθήματά του επληγώθησαν, το πραϋντικό έλαιο του λόγου του Θεού, αν χρησιμοποιηθή με τρυφερότητα και αγάπη, μπορεί συχνά να θεραπεύση την πληγή του.

Επειδή οι ποιμένες στην Εγγύς Ανατολή συνεχώς καλούν τα πρόβατά των καθώς τα οδηγούν και επίσης καλούν αυτά με το όνομά τους, αυτά αποκτούν οικειότητα προς τη φωνή του και αποκρίνονται σ’ αυτήν. Σ’ αυτό ανεφέρθη ο Ιησούς, όταν ωμιλούσε σχετικά με τον λαό του Θεού: «Εις τούτον ο θυρωρός ανοίγει· και τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά. Και όταν εκβάλη τα εαυτού πρόβατα, υπάγει έμπροσθεν αυτών· και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν, διότι γνωρίζουσι την φωνήν αυτού. Ξένον όμως δεν θέλουσιν ακολουθήσει, αλλά θέλουσι φύγει απ’ αυτού· διότι δεν γνωρίζουσι την φωνήν των ξένων.»​—Ιωάν. 10:3-5.

Ο ποιμήν έχει μια πολύ κουραστική εργασία που απαιτεί πολλή αγάπη για τα καθήκοντά του. Αυτός πρέπει να κρατή μαζί τα πρόβατα, να βρίσκη τα χαμένα και αποπλανημένα, να περιποιήται τα άρρωστα, να φροντίζη για τα πληγωμένα, να φυλάγη τους νεογέννητους αμνούς στη ζέστη και μακριά από υγρασία, να μεταφέρη τα κουρασμένα, να αντλή νερό για το ποίμνιο, να τα οδηγή σε δροσερές βοσκές και να τα προστατεύη. Τα άτομα που είναι διωρισμένα σε θέσεις εποπτείας στην Χριστιανική εκκλησία αναμένεται να δείξουν την ίδια στοργική φροντίδα για την εκκλησία.

Όταν ο Ιησούς ήταν επί της γης, άρχισε ναι συνάγη μια εκλεκτή ομάδα ατόμων που θα ελάμβαναν εν καιρώ το προνόμιο να κυβερνήσουν μαζί του στους ουρανούς. Αυτοί συμβολίζονται ως ένα μικρό ποίμνιο προβάτων, που ακολουθούν το Αρνίον, τον Ιησούν Χριστόν. «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.»​—Λουκ. 12:32.

Επιπρόσθετα σ’ αυτή τη μικρή ομάδα υπάρχει και μια άλλη ομάς συμβολικών προβάτων μη προσδιωρισμένου αριθμού, που θα κατοικήσουν στη γη κάτω από τη διακυβέρνησι του μικρού ποιμνίου. Μολονότι αυτά δεν είναι στη μάνδρα του μικρού ποιμνίου, που κληρονομεί την ουράνια βασιλεία με τον Χριστό, αυτά που τώρα ζουν συνάγονται για να σχηματίσουν, μαζί με το μικρό ποίμνιο, μια μεγάλη ποίμνη κάτω από τη προσεκτική φροντίδα του Αμνού του Θεού. «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16) Οι πράοι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη.​—Ψαλμ. 37:11, 29.

Υπάρχει ένας τύπος μάνδρας, που έχει χρησιμοποιηθή στην Παλαιστίνη, με ένα χώρισμα χτισμένο στη μέση αυτής. Όταν ένας ποιμήν έχη ανάμικτο ποίμνιο προβάτων και εριφίων, χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια καθώς μπαίνουν στη μάνδρα το βράδυ, στέλλοντας τα πρόβατα στο ένα τμήμα της μάνδρας και τα ερίφια στο άλλο. Ο Ιησούς ανεφέρθη στη συνήθεια αυτή σε μια προφητεία που σχετίζεται με τις έσχατες ημέρες, όταν αυτός θα εχώριζε, ως ποιμήν, τους λαούς όλων των εθνών. «Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων· και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.»​—Ματθ. 25:32, 33.

Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά Γραφικά εδάφια, όπου χρησιμοποιούνται τα πειθήνια πρόβατα για να εξεικονίσουν τον λαό του Θεού. Από όλον τον κόσμο άνθρωποι που εκδηλώνουν προβατοειδή χαρακτηριστικά συνάγονται στην κοινωνία ενός Νέου Κόσμου αφιερωμένων δούλων του Θεού επί των οποίων διωρισμένοι επίσκοποι υπακούουν στην εντολή του Ιησού προς τον Πέτρο: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» (Ιωάν. 21:16) Λόγω της καλής φροντίδας που λαμβάνουν, αυτά μπορούν αληθινά να λέγουν: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν μου. Δεν θέλω στερηθή ουδενός.»​—Ψαλμ. 23:1, ΜΝΚ.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια της εκφράσεως «ο αροτρεύς θέλει φθάσει τον θεριστήν» όπως βρίσκεται στον Αμώς 9:13;​—Ι. Γ., Βρεττανική Ονδούρα.

Το Αμώς 9:13, σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, λέγει: «Ιδού! Έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και ο αροτρεύς θέλει φθάσει τον θεριστήν, και ο ληνοβάτης τον σπείροντα τον σπόρον· και τα όρη θέλουσι σταλάξει γλεύκας, και πάντες οι βουνοί θέλουσι ρέει αγαθά.» Ο αρχαίος Ισραήλ ήταν πρωτίστως μια αγροτική χώρα. Το να φθάση ο αροτρεύς τον θεριστήν θα εσήμαινε έναν τόσο μεγάλο θερισμό που δεν θα είχε όλος ο σίτος συναχθή όταν θα ήρχετο ο καιρός για τη σπορά. Ομοίως το πάτημα των σταφυλών και η σπορά του σπόρου θα συνηντώντο λόγω της άφθονης συγκομιδής σταφυλών.

Η προφητεία αυτή έχει εφαρμογή στους εργάτας του πνευματικού παραδείσου του Ιεχωβά, στον οποίο βρίσκεται η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Προλέγει τη μεγάλη ευημερία που απολαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα σύμφωνα με την προφητική επαγγελία που αναφέρεται στον Μωσαϊκό νόμο στο Λευιτικόν 26:5: «Και το αλώνισμά σας θέλει σας φθάσει μέχρι του τρυγητού, και ο τρυγητός θέλει φθάσει μέχρι του σπορητού· και θέλετε τρώγει τον άρτον σας εις χορτασμόν· και θέλετε κατοικεί ασφαλώς εν τη γη ημών.» Απόδειξι τούτου μπορείτε να δήτε στην ετησία εκθεσι που δημοσιεύεται στη Σκοπιά.

● Παρακαλώ ειπέτε μου πώς να εξηγήσω το 1 Κορινθίους 14:2.​—Ι. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το υπό συζήτησιν εδάφιο λέγει: «Διότι ο λαλών λώσσαν αγνώριστον, δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν· διότι ουδείς ακούει αυτόν, αλλά με το πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια.» Το εδάφιο αυτό πρέπει να εννοηθή κάτω από το φως των εδαφίων 13-19 του ιδίου κεφαλαίου, που λέγουν:

«Δια τούτο ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, ας προσεύχηται δια να γείνη ικανός να διερμηνεύη. Διότι εάν προσεύχωμαι με γλώσσαν αγνώριστον, το πνεύμά μου προσεύχεται, αλλ’ ο νους μου είναι ακαρποφόρητος. Τι πρέπει λοιπόν; Θέλω προσευχηθή με το πνεύμα, θέλω δε προσευχηθή και με τον νουν· θέλω ψάλλει με το πνεύμα, θέλω δε ψάλλει και με τον νουν. Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου, πώς θέλει ειπεί το Αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις; Διότι συ μεν καλώς ευχαριστείς, ο άλλος όμως δεν οικοδομείται. Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου, ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς· πλην εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω δια του νοός μου, δια να κατηχήσω και άλλους, παρά μυρίους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον.»

Με άλλα λόγια, οποιοσδήποτε μιλεί σε μια γλώσσα μιλεί στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους αν δεν έχη κάποιον να εξηγήση την έννοια της ομιλίας του στους ανθρώπους που ακούουν. Η ομιλία είναι χωρίς σημασία στους ακροατάς που δεν εννοούν την ξένη γλώσσα του αγγέλματος όπως δίδεται από τη θαυματουργική δύναμι του αγίου πνεύματος του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Παύλος λέγει, «Ουδείς ακούει», επειδή κανείς δεν εννοεί. Μπορεί να συμβαίνη, επίσης, και ο ίδιος ακόμη εκείνος που μιλεί την ξένη γλώσσα να μην εννοή το άγγελμά του αλλιώς γιατί θα έλεγε ο Παύλος ότι ένας που μιλεί μια γλώσσα πρέπει να προσεύχεται να μπορή να διερμηνεύη; Και αυτός, λοιπόν, ακόμη δεν θα εννοούσε τι ο ίδιος λέγει με το πνεύμα, χωρίς να το διερμηνεύση ένας άλλος γι’ αυτόν.

Χωρίς, λοιπόν, κάποιος να διερμηνεύση ή μεταφράση το άγγελμά του, αυτός θα μιλούσε βέβαια μόνο στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος λέγει ότι αν δεν είναι παρόντες διερμηνείς, τότε εκείνος που μιλεί σε ξένη γλώσσα πρέπει να προσευχηθή για να μπορή, επίσης, να μεταφράζη και έτσι με τη μετάφρασί του να μπορή, επίσης, να μιλή στους ανθρώπους μ’ έναν οικοδομητικό τρόπο και προς αίνον του Θεού.

Πόσο διαφορετικός είναι ο απόστολος Παύλος από τα σύγχρονα δόγματα, που ισχυρίζονται ότι μπορούν να μιλούν γλώσσες! Αυτά δεν ενδιαφέρονται καθόλου να κατανοούν οι ακροαταί των εκείνα που φλυαρούν, αλλ’ απλώς θέλουν να τους εντυπωσιάζουν με την ακατάληπτη ομιλία των. Περαιτέρω, ο Παύλος προείπε ότι «είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει». Και έπαυσαν. Το θαυματουργικό χάρισμα των γλωσσών εχρειάζετο, μαζί με άλλες θαυματουργικές εκδηλώσεις του αγίου πνεύματος, για την ίδρυσι της Χριστιανικής εκκλησίας. Όταν η Χριστιανική εκκλησία έφθασε στην ωριμότητα, κατήργησε τα του νηπίου.​—1 Κορ. 13:8, 11.

● Με τα ολοένα καταστρεπτικώτερα πολεμικά όπλα και τη μειωμένη ηθικότητα και αγάπη προς τις ηθικές αρχές, ποια ελπίδα υπάρχει για τον άνθρωπο και τη γη; Θα τερματισθή ποτέ η ανομία;

Παρά την άμιλλα στην κατασκευή των φονικωτέρων όπλων της ανθρωπίνης ιστορίας, υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη, ελπίδα να ζήσουν για πάντα στη γη κάτω από ειρηνικές συνθήκες. Τα όπλα και η ανομία του ανθρώπου δεν καθιστούν αδύνατον έναν τέτοιο νέο κόσμο. Είναι, φυσικά, όπως εδήλωσε ο Ιησούς: «Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον είναι, παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά.» Ο δε Θεός το υπεσχέθη αυτό: «Νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»​—Ματθ. 19:26· 2 Πέτρ. 3:13.

Ένας δίκαιος νέος κόσμος σημαίνει ειρήνη για τη γη, και μια ειρηνική κοινωνία Νέου Κόσμου έχει ήδη σχηματισθή. Και ζουν ήδη σε αρμονία με τη Βιβλική προφητεία: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία.»​—Ησ. 2:4.

Η κοινωνία Νέου Κόσμου δεν φοβάται μήπως η γη καταστραφή από ανθρώπινη αφροσύνη. Έχομε τη Θεία διαβεβαίωσι: «Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.» Ούτε τα πυρηνικά όπλα θα καταστήσουν τη γη ακατοίκητη διότι ο Θεός «ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»​—Ψαλμ. 104:5· Ησ. 45:18.

Ο λόγος του Θεού αναγνωρίζει, εν τούτοις, ότι ο άνθρωπος προβαίνει στο να ερημώση τη γη. Γι’ αυτό ο Ύψιστος Θεός υπεσχέθη ν’ αναλάβη δράσιν ‘να διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην.’ Θα το πράξη αυτό σύντομα στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, που καλείται ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.’ Ο δίκαιος αυτός πόλεμος θα τακτοποιήση το μέγα ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Ο Σατανάς, που γνωρίζει ότι λίγος καιρός του μένει, δεν θα διαφύγη. Αυτός, μαζί με τους δαίμονές του, θ’ απομονωθή δέσμιος σε μια άβυσσο φυλακής. Έτσι, ο Αρμαγεδδών θα επιτελέση, ό,τι δεν έκαμε ποτέ ανθρώπινος πόλεμος—θα φθάση στη ριζική αιτία της ανομίας. Θα εκτελεσθούν, επίσης, όλοι όσοι διέπραξαν ανομίες, επειδή οι δυνάμεις του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα έρχονται ‘δια να κάμουν κρίσιν κατά πάντων, και να ελέγξουν πάντας τους ασεβείς εξ αυτών, δια πάντα τα έργα της ασεβείας αυτών.’​—Αποκάλ. 11:18· 16:14· 20:1-3· Ιούδ. 15.

Προτού ο Αρμαγεδδών διανοίξη τον δρόμο για τον νέο κόσμο του Θεού, πρέπει να δοθή μια προειδοποίησις. Η ειρηνική κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά διασαλπίζει αυτή την προειδοποίησι, για να μπορέσουν όλοι όσοι αγαπούν ηθικότητα να φύγουν απ’ τον καταδικασμένο κόσμο του Σατανά και να βρουν προστασία εμπιστευόμενοι στον Ιεχωβά: «Πρόσμενε τον Ιεχωβά, και φύλαττε την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί. Οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»​—Ψαλμ. 37:34, 11, ΜΝΚ.

● Το κατά Ιωάννην 21:22 αναφέρει: «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Εάν αυτόν θέλω να μένη εωσού έλθω, τι προς σε; συ ακολούθει μοι.» Τι σημαίνει αυτό το εδάφιο;​—Α. Α., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σ αυτό το εδάφιο ο Ιησούς μπορεί να ανεφερθή στην έλευσί του σε μικρογραφία το 70 μ.Χ. για την εκτέλεσι θείας εκδικήσεως επάνω στην πόλι της Ιερουσαλήμ, που κατέληξε στην καταστροφή της. Ο Ιωάννης θεωρείται ότι επέζησε αυτού του γεγονότος του 70 μ.Χ. και ότι έζησε ως το τέλος του πρώτου αιώνος, οπότε έγραψε την ιστορική του αφήγησι για τη ζωή του Ιησού και επίσης τις τρεις επιστολές και το βιβλίο της Αποκαλύψεως.

Έπειτα πάλι, ο Ιησούς μπορεί να ανεφέρθη, επίσης, στον απόστολο Ιωάννη με μια προφητική ή εικονική έννοια και μπορεί αυτός να προεσκίασε εδώ το υπόλοιπο του σώματος του Χριστού που παρέμεινε ως τη δευτέρα έλευσι του Κυρίου Ιησού Χριστού αοράτως στο 1914. Ακριβώς αυτό το υπόλοιπο, που επέζησε ως τον σημερινό καιρό, μαρτυρεί την εκπλήρωσι του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Γι’ αυτό ακριβώς αναφέρεται ότι το υπόλοιπο τούτο προεσκιάσθη από τον απόστολο Ιωάννη.​—Αποκάλ. 1:10.

● Σε ποιους ακριβώς αναφέρεται το «και καταχθονίων» στο Φιλιππησίους 2:10;​—Ρ. Τ., Η.Π.Α.

Στο Φιλιππησίους 2:10, 11 διαβάζομε: «Δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.» Εκείνοι, στους οποίους αναφέρεται εδώ το «καταχθονίων», είναι εκείνοι που ο Ιησούς είπε ότι βρίσκονται στα μνημεία αναμένοντας την ανάστασι. (Ιωάν. 5:28, 29) Τελικά όλοι αυτοί θα εγερθούν εκ νεκρών και, για να εξακολουθήσουν να ζουν, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουν τον Χριστό ως Κύριον, προς δόξαν Θεού. Μόνο εκείνοι που βρίσκονται στα μνημεία ή στη μνήμη του Θεού θα μπορούσε να λεχθή ότι υπάρχουν έστω και στα καταχθόνια, κοιμισμένοι στον θάνατο. Οι ασεβείς νεκροί, που δεν θ’ αφυπνισθούν, δεν υπάρχουν· έχουν εκλείψει.​—Ψαλμ. 37:10.

Κατάλληλοι εδώ είναι οι λόγοι του Παύλου εις Εφεσίους 1:9, 10, διότι αναφέρονται στο ίδιο πράγμα: «Κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης».

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Σεις δε είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.​—Ησ. 43:12, ΜΝΚ. Σ 1/2/61 18, 21, 22, 26

17 Θέλω λάβει την ράβδον του Ιωσήφ, . . . και θέλω βάλει . . . μετά. . . της ράβδου του Ιούδα, και κάμει αυτάς μίαν ράβδον.​—Ιεζ. 37:19. Σ 1/1/61 17α

18 Πριν το ψήφισμα γέννηση το αποτέλεσμα αυτού, . . . πριν επέλθη εφ’ υμάς η έξαψις της οργής του Ιεχωβά, πριν επέλθη εφ’ υμάς η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά, ζητείτε τον Ιεχωβά.​—Σοφον. 2:2, 3, ΜΝΚ. Σ 15/2/61 43, 44

19 Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.​—Ησ. 52:11, ΜΝΚ. Σ 15/8/60 4, 5α

20 Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού.​—1 Πέτρ. 5:2. Σ 15/5/60 6, 7α

21 “Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, . . . και μη εγγίσητε ακάθαρτον·” και “εγώ θέλω σας δεχθή.”—2 Κορ. 6:17. Σ 1/6/60 9, 10α

22 Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας.​—Εφεσ. 4:31. Σ 15/6/60 7, 8α

23 Αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά.​—Εφεσ. 6:13. Σ 1/8/60 16α

24 Προς τους όσοι έλαχον . . . πίστιν εις την δικαιοσύνην του Θεού ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.​—2 Πέτρ. 1:1. Σ 1/12/60 2, 1α

25 Ελθέ, λαέ μου, είσελθε εις τα ταμείά σου, και κλείσον τας θύρας σου οπίσω σου· κρύφθητι δια ολίγον καιρόν, εωσού παρέλθη η οργή.​—Ησ. 26:20. Σ 15/12/60 16

26 Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να λάβητε εκ των πληγών αυτής.​—Αποκάλ. 18:4. Σ 15/8/60 12α

27 Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματος μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιον σου, ω Ιεχωβά, φρούριόν μου, και Λυτρωτά μου.​—Ψαλμ. 19:14, ΜΝΚ. Σ 1/9/60 17, 18α

28 Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον, ούτω και ημείς οι πολλοί έν σώμα είμεθα.​—Ρωμ. 12:4, 5. Σ 15/10/60 14, 15α

29 Τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως.​—1 Πέτρ. 2:10. Σ 15/3/61 6α

30 Γίνεσθε πάντες ομόφρονες, . . . εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες.​—1 Πέτρ. 3:8. Σ 1/4/61 26, 27

31 Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών.​—Κολ. 3:14, 15. Σ 1/1/61 29α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στον Ψαλμό 133 τονίζεται πόσο είναι καλή και τερπνή η συγκατοίκησις αδελφών εν ομονοία! Τον Ιούλιο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα δώσουν μια απτή απόδειξι της συγκατοικήσεώς των «εν ομονοία» με όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως στη διάρκεια των Συνελεύσεων που θα έχουν. Εξ άλλου τον μήνα αυτόν η διακήρυξις των Αγαθών Νέων θα συγκεντρώση ιδιαίτερα το ενδιαφέρον όλων των διακόνων της αληθείας κυρίως στις περιοχές εκείνες, που μόνον τους θερινούς μήνες μπορεί να προσφερθή υπηρεσία προς τους καλής θελήσεως ανθρώπους. Το βιβλίον Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 22 θα είναι η προσφορά του μηνός. Μπορείτε να λάβετε και σεις μέρος στη διακονία αυτή. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ»

Θα ηθέλατε να ζήσετε αιωνίως κάτω από τέλειες και δίκαιες συνθήκες; Αν ναι, τότε το Γραφικό βοήθημα για σπουδή «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» θα σας ενδιαφέρη. Παρουσιάζει αξιόπιστη Γραφική βάσι για την ελπίδα αυτή, μια ελπίδα που εκτείνεται ακόμη και για εκείνους που είναι στους τάφους περιμένοντας την υποσχεμένη ανάστασι. Τονίζει τις απαιτήσεις του Θεού και την προοπτική που περιμένει εκείνους που τώρα ανταποκρίνονται σ’ αυτές και θα περάσουν από το παρόν αυτό πονηρό σύστημα πραγμάτων στο νέο κόσμο της δικαιοσύνης χωρίς να γευθούν θάνατο. Το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» περιέχει 320 σελίδες, έχει 30 κεφάλαια και ένα πίνακα Γραφικών εδαφίων. Είναι ωραία δεμένο και μπορείτε να το έχετε μαζί με ένα βιβλιάριο προς δρχ. 10.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

3 Σεπτεμβρίου: Εξάσκησις Μακροθυμίας. Σελ. 409.

10 Σεπτεμβρίου: Μακροθυμία και Υπομονή. Σελ. 415.

Η Ελπίδα Περιφρουρεί τη Διάνοια

Η ΖΩΗ είναι το πιο πολύτιμο απόκτημα του ανθρώπου. Εν τούτοις, χωρίς ελπίδα η ζωή χάνει την αξία και τη σημασία της. Κάθε εξήντα δευτερόλεπτα, σύμφωνα με τον Δρα Ευγένιο Γ. Κάνσκν, κάποιο άτομο στις Ηνωμένες Πολιτείες αποπειράται ν’ αυτοκτονήση, και κάθε χρόνο 20.000 περίπου το επιτυγχάνουν. Αυτό καθιστά την αυτοκτονία μια από τις μεγαλύτερες δέκα αιτίες του θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εφόσον η απελπισία οδηγεί στην απώλεια της ζωής, ένα συνετό άτομο επιζητεί να ενισχύση τη διάνοιά του με μια δυνατή, στερεή ελπίδα για το μέλλον. Οι Χριστιανοί ενθαρρύνονται να φορέσουν ως «περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.»​—1 Θεσ. 5:8.

Η ελπίδα ορίζεται ως μια «επιθυμία που συνοδεύεται από αναμονή για την επίτευξι εκείνου που ποθείται». Απ’ τον καιρό της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου από την τελειότητα λόγω στασιασμού εναντίον του Δημιουργού του, η ανθρώπινη φυλή εβυθίσθη στο τέλμα της θλίψεως, απελπισίας, ασθενείας και τελικά στον θάνατο. Ο άνθρωπος με λαχτάρα ποθεί καλύτερα πράγματα​—ειρήνη, ασφάλεια, υγεία και ζωή. Εναποθέτοντας την εμπιστοσύνη του στον υλικό πλούτο ή σε κάποιον άνθρωπο ή οργάνωσι, δημιουργεί μια προσδοκία για την επίτευξι των επιθυμητών αυτών πραγμάτων. Έτσι αναπτύσσει μια ελπίδα· αυτή τον προωθεί, λέγοντάς του ότι αύριο θα είναι καλύτερα. Αυτή η ελπίδα κάνει τη ζωή ν’ αξίζη και φέρνει χαρά στην καρδιά.

Ως παράδειγμα τούτου, όταν τα έθνη συνήλθαν από η φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ηγέται του κόσμου διεκράτησαν τα Ηνωμένα Έθνη ως την ‘καλύτερη ελπίδα του ανθρώπου για ειρήνη.’ Με την καρδιά τους γεμάτη λαχτάρα για ειρήνη, οι άνθρωποι απέβλεπαν σ’ αυτή την οργάνωσι με ζωηρή προσδοκία. Όταν υπεγράφη το καταστατικό των Ηνωμένων Εθνών στον Άγιο Φραγκίσκο το 1945, «εσήμαναν οι καμπάνες των εκκλησιών. Οι Χριστιανοί εγέμισαν ασφυκτικά τις εκκλησίες των. Έψαλαν χαρούμενα ωσαννά στον Άρχοντα της Ειρήνης. Ευχαρίστησαν τον Θεόν που εδημιουργήθη επί τέλους ένας θεσμός ‘για να σώση τις επόμενες γενεές από τη μάστιγα του πολέμου’.»​—Οι Εκκλησίες και τα Ηνωμένα Έθνη, υπό Βάλτερ Γ. Βαν Κιρκ.

Τι έγινε μ’ αυτές τις χαροποιές ελπίδες; Ο Βάλτερ Βαν Κιρκ ομολογεί: «Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι οι υψηλές ελπίδες που γεννήθηκαν στον Άγιο Φραγκίσκο δεν επραγματοποιήθησαν πλήρως.» Τι σμίκρυνσις πραγμάτων εξαιτίας της προσφάτου τροπής των γεγονότων! Ματαιωμένες ελπίδες και ανεκπλήρωτες προσδοκίες επέφεραν απογοήτευσι, αφήνοντας εκατομμύρια τεθλιμμένων. Το συχνά επαναλαμβανόμενο σφάλμα του ανθρωπίνου γένους υπήρξε το να θέτη ελπίδες στις προσπάθειες των αδυνάτων, θνητών ανθρώπων για να ικανοποιή τους πόθους της καρδιάς. Γι’ αυτό η σοφή συμβουλή από τον λόγον του Θεού είναι: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.»​—Ψαλμ. 146:3, 5, ΜΝΚ.

Οι ελπίδες που στηρίζονται σε υποσχέσεις ανθρώπων πολύ συχνά οδηγούν σε απογοήτευσι, αλλ’ ο Ιεχωβά είναι «ο Θεός της ελπίδος,» η οποία στηρίζεται στο ισχυρότερο θεμέλιο του σύμπαντος, στην ίδια την υπόσχεσι του Θεού. Η θεόπνευστη Αφήγησις βεβαιώνει ότι «είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.» Έχομε λοιπόν «ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντες εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» Η ελπίδα που δίνει ο Θεός «δεν καταισχύνει.»​—Ρωμ. 5:13· Εβρ. 6:18, 19· Ρωμ. 5:5.

Οι καρδιές των ανθρώπων κράζουν για ειρήνη, ασφάλεια, υγεία και ζωή. Θέλουν να ζουν χωρίς την απειλή του πολέμου, του λιμού και της ασθενείας. Ο λόγος του Θεού τούς καλεί: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά, και πράττε το αγαθόν· . . . και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» Ο Ιεχωβά θα ικανοποιήση τα αιτήματα της καρδίας όλων εκείνων που εμπιστεύονται σ’ αυτόν προμηθεύοντας γι’ αυτούς ένα νέο κόσμο όπου «δικαιοσύνη κατοικεί.» Σ’ εκείνον τον νέο κόσμο «το . . . έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη· και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.»​—Ψαλμ. 37:3, 4· 2 Πέτρ. 3:13· Ησ. 32:17, 18.

Ο Ιεχωβά θα ικανοποιήση ακόμη και την επιθυμία της καρδίας για τέλεια υγεία και ατελεύτητη ζωή. Διότι «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» Τι θαυμάσια ελπίδα είν’ αυτή! Είναι κάτι που όλοι μας ποθούμε, και μπορούμε να έχωμε την πληρέστερη εμπιστοσύνη ότι θα εκπληρωθή, διότι είναι υποσχεμένο από τον Παντοδύναμο Θεό! Ώστε ας χαίρωμε στην ελπίδα. Στοχάζεσθε πάνω σ’ αυτήν, αναπτύξατε ένα ζωηρό πόθο «ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων.»​—Αποκάλ. 21:4· Ρωμ. 12:12· Τίτον 1:2.

Κάνοντας ελπίδα μας την υπόσχεσι του Ιεχωβά, θα έχωμε μια σταθερή άγκυρα για την ψυχή μας. Η ελπίδα αυτή, σαν μια περικεφαλαία, θα προστατεύση τη διάνοιά μας. Καθόσον αυτός ο κόσμος εξακολουθεί ν’ αντιμετωπίζη τη μια συμφορά μετά την άλλη, φέρνοντας πικρή απογοήτευσι σ’ εκείνους των οποίων οι ελπίδες έχουν εναποτεθή σ’ αυτόν, η ελπίδα μας στον νέο κόσμο του Ιεχωβά θα γίνη λαμπρότερη και πιο πολύτιμη. Ακόμη και αν μας πλήξη συμφορά υπό μορφήν ατυχήματος, διωγμού, ασθενείας ή θανάτου ενός προσφιλούς μας, η ελπίδα μας θα μας διατηρήση, προτρέποντάς μας με τη διαβεβαίωσι της ευλογίας του Ιεχωβά στον νέο του κόσμο.

Ο Ιεχωβά είναι ευτυχής όταν οι υπηρέται του αποθησαυρίζουν το απ’ αυτόν διδόμενον δώρον της ζωής. Αυτό το δώρον χρησιμεύει ως περιφρούρησις της διανοίας μας. Πώς γίνεται αυτό; Υποσχεθήκατε σεις ποτέ σ’ ένα παιδί κάτι που τόσο ζωηρά το ζητούσε με την προϋπόθεσι ότι θα έπαιρνε ένα καλό βαθμό στις σχολικές του εξετάσεις; Το παιδί συνεκέντρωνε τη διάνοιά του στις μελέτες του, μη αφήνοντας εξωτερικά συμφέροντα να το περισπάσουν, διότι ήθελε ζωηρά να έχη το ωραίο εκείνο δώρο. Ενόσω μελετούσε, το παιδί ωραματίζετο την κατοχή του δώρου και, συγκινημένα με τη σκέψι εκείνη, μελετούσε σκληρότερα για να την καταστήση πραγματικότητα. Ομοίως ο Ιεχωβά υπόσχεται αιώνια ζωή ως αμοιβή για υπακοή στο θέλημά του. Συγκινούμενοι μ’ αυτή την προοπτική, θα προσηλώσωμε τη διάνοιά μας στην εκτέλεσι του Θείου θελήματος, χωρίς ν’ αφήσωμε τίποτα να μας περισπάση, για να έχωμε τη διαβεβαίωσι ότι θα κερδίσωμε τη ζωηρά ποθούμενη αμοιβή της ζωής.

Προφυλάξτε, λοιπόν, τη διάνοιά σας επαναπαύοντας την ελπίδα σας στις ασφαλείς υποσχέσεις του Ιεχωβά. Κάμετε αυτή την ελπίδα πραγματικότητα μαθαίνοντας το θέλημα του Θεού και κατόπιν πράττοντας αυτό. Η στάσις σας ας είναι εκείνη που διατυπώνεται στον Ησαΐα 25:9, ΜΝΚ: «Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.»

Η Διακονία ως ένα Στάδιον

ΠΩΣ θεωρείτε τη Χριστιανική διακονία; Μήπως τη θεωρείτε σαν ένα επάγγελμα που είναι λιγώτερο σπουδαίο απ’ το επάγγελμα ενός επιδεξίου τεχνίτου; Μήπως τη βλέπετε σαν ένα στάδιο, που είναι μόνο για ένα περιωρισμένο αριθμό ανθρώπων; Αν είναι έτσι, τότε κακώς το αντελήφθητε. Αφ’ ετέρου, δεν είσθε ένας που ξέρει ότι ο λόγος του Θεού καθιστά τη διακονία μια ευθύνη για όλους όσοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόλουθοι του Χριστού, ή θεωρείτε ως το πιο σπουδαίο πράγμα της ζωής σας; Θεωρείτε την κοσμική σας απασχόλησι δευτερεύουσα; Εξακολουθείτε να προοδεύετε στη διακονία; Αν ναι, τότε εκάματε στάδιο τη διακονία.

Το στάδιον είναι μια πορεία συνεχούς προόδου ή προοδευτικών επιτευγμάτων σ’ ένα ωρισμένο πεδίον ή επιδίωξι. Αν δεν γίνη προσπάθεια προόδου στη διακονία, πολύ δύσκολα θα μπορούσε αυτή να ονομασθή στάδιον. Όσον αφορά το επάγγελμα ο απόστολος Παύλος ήταν σκηνοποιός, ο δε Λουκάς ήταν γιατρός, αλλ’ αυτοί δεν κατέστησαν στάδιόν των την επιδίωξι αυτών των επιτηδευμάτων. Μολονότι αυτές οι ασχολίες ήσαν ουσιώδεις γι’ αυτούς ως μέσα βιοποριστικά, τις είχαν κάμει δεύτερες μετά τη διακονία. Θεωρούσαν την κοσμική τους εργασία ως ένα μέσον για να τους βοηθήση να επιδιώξουν την ασχολία που θεωρούσαν ως την πιο σπουδαία και στην οποία ηγωνίζοντο για να κάμουν προοδευτικά επιτεύγματα. Η διακονία αποτελούσε το στάδιό των, όχι η σκηνοποιία ή η ιατρική.

Για να είναι στάδιό σας η διακονία, πρέπει να την καταστήσετε πρώτιστη απασχόλησί σας και να προοδεύετε συνεχώς σ’ αυτήν. Αν είσθε ένας αφιερωμένος Χριστιανός, μπορείτε ν’ ανατρέχετε στον καιρό που εκάματε την αφιέρωσί σας και να βλέπετε πού έχετε κάμει προόδους. Στην αρχή σας ήταν δύσκολο να εκφρασθήτε στις εκκλησιαστικές Βιβλικές συναθροίσεις, αλλά, καθόσον προωδεύατε, το να δίνετε σχόλια καθίστατο ευκολώτερο. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για την εκφώνησι ομιλιών. Στην αρχή σας ήταν δύσκολο να δώσετε μια ομιλία στο κήρύγμα των θείων αληθειών από σπίτι σε σπίτι, αλλά κι αυτό, επίσης, εγίνετο ευκολώτερο καθόσον προωδεύατε σε γνώσι και πείρα. Το να κάνετε επανεπισκέψεις, να διεξάγετε οικιακές Γραφικές μελέτες και να δίνετε ομιλίες στη σχολή θεοκρατικής διακονίας κατέστησαν πραγματικότητες για σας, μολονότι στην αρχή μπορεί να εφαίνοντο αδύνατα πράγματα. Όλες αυτές οι διακονικές ενέργειες μπορεί να υπήρξαν εμπόδια υψηλά σαν βουνά στην αρχή, αλλά με πίστι κι επιμελή προσπάθεια μπορέσατε να τ’ αφαιρέσετε.

Εκάματε πρόοδο στη διακονία, αλλά τώρα που σας είναι πιο εύκολη η διακονία κι εστερεώθη ως μέρος της ζωής σας, εξακολουθείτε να προοδεύετε; Τώρα που δεν είναι πια κάτι νέο για σας η διακονία, μήπως της επετρέψατε να μετακινηθή από τη θέσι της κυριωτέρας σπουδαιότητος στη ζωή σας; Μήπως τώρα έχετε διάθεσι ν’ αφήσετε άλλα πράγματα να προηγηθούν απ’ αυτήν; Αν κάμετε τη διακονία στάδιό σας δεν θα την αφήσετε να χάση τη σπουδαιότητά της επειδή η τακτική δράσις σ’ αυτή για μια περίοδο χρόνου μπορεί να την καστέστησε μια συνήθεια. Η τακτική δράσις πρέπει ν’ αυξάνη μάλλον την αξία και τη σπουδαιότητά της αντί να την μειώνη. Προσέξτε τη συμβουλή του Παύλου στον Τιμόθεο: «Σε υπενθυμίζω να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού, το οποίον είναι εν σοι.» (2 Τιμ. 1:6) Αναζωπυρώνετε, λοιπόν, το χάρισμα της διακονίας.

Αν η καρδιά σας είναι παραδεδομένη στη Χριστιανική διακονία, θα κάνετε προόδους σ’ αυτήν από έτος σε έτος. Δεν θα επιτρέψετε να καταστή αυτή δευτερεύουσα από άλλες ενέργειες. Αν το κάμετε αυτό, θα τείνετε να τη θεωρήσετε σαν κάτι το παρεμπίπτον στη ζωή σας όπως μεταχειρίζονται τις θρησκείες των οι λαοί του «Χριστιανικού κόσμου». Αντιθέτως, τηρήστε αναζωπυρωμένο το ενδιαφέρον σας για τη διακονία. Διατηρήστε τη διακονία ως στάδιό σας κάνοντας προοδευτικά επιτεύγματα σ’ αυτήν. Κάμετέ την να είναι η πιο σπουδαία δράσις στη ζωή σας.

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΜΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΝΑ ΣΤΑΔΙΟ

Ο απόστολος Πέτρος εγκατέλειψε την αλιευτική του εργασία για ν’ αφιερώση όλον του χρόνο του στη διακονία. Σχετικά με τούτο είπε στον Ιησούν: «Ιδού, ημείς αφήκαμεν πάντα, και σε ηκολουθήσαμεν.» Σε απάντησι ο Ιησούς είπε. «Αληθώς σας λέγω, ότι δεν είναι ουδείς όστις αφήκεν οικίαν, ή γονείς, ή αδελφούς, ή γυναίκα, ή τέκνα, ένεκεν της βασιλείας του Θεού, όστις δεν θέλει απολαύσει παλλαπλάσια εν τω καιρώ τούτω, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.» (Λουκ. 18:28-30) Απ’ αυτή τη δήλωσι κι απ’ την ενέργεια του Πέτρου μπορείτε να ιδήτε τι υψηλή αξία πρέπει ν’ αποδίδεται στη Χριστιανική διακονία. Είναι πιο σπουδαία από συγγενείς κι αποκτήματα.

Μολονότι ένας αφιερωμένος δούλος του Θεού σήμερα μπορεί να είναι ικανός ν’ ασχολήται σε ολοχρόνιο κήρυγμα ως σκαπανεύς σε τόπο μακρινό απ’ την πόλι της κατοικίας του, κι έτσι ν’ αφήση συγγενείς και σπίτι με μια κατά γράμμα έννοια, ένας άλλος αφιερωμένος δούλος μπορεί να κάμη μ’ έναν άλλο τρόπο ό,τι είπε ο Ιησούς. Πώς; Κάνοντας τη διακονία στάδιό του και αποδίδοντας λιγώτερη σπουδαιότητα σε γυναίκα, παιδιά, συγγενείς και σπίτι από όσην αποδίδει στη διακονία. Μ’ αυτή την έννοια τ’ αφήνει αυτά, μολονότι εξακολουθεί να εκπληρώνη τις οικογενειακές του υποχρεώσεις. Αυτή η τοποθέτησις της διακονίας σε μια θέσι που προηγείται ακόμη και της συζύγου είναι εκείνη για την οποία συνηγόρησε ο Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 7:29: «Και οι έχοντες γυναίκας να ήναι ως μη έχοντες.» Δεν ήθελε να πη ότι δεν έπρεπε να φροντίζουν για τις συζύγους των και να δίνουν σ’ αυτές την κατάλληλη προσοχή, αλλ’ ότι οι γυναίκες έπρεπε να αφήνωνται σε μια θέσι δευτερεύουσα από το στάδιον της διακονίας.

Είτε δαπανά ένα άτομο τον περισσότερο χρόνο του στη διακονία ως σκαπανεύς είτε αφιερώνει ένα μέρος του χρόνου του σ’ αυτήν χρησιμοποιώντας το υπόλοιπο για να φροντίζη για τις οικονομικές του υποχρεώσεις, μπορεί να κάμη τη διακονία στάδιόν του. Άσχετα με την ποσότητα χρόνου που μπορεί ν’ αφιερώση στο κήρυγμα, πρέπει να θεωρή τον εαυτό του ως ένα ολοχρόνιο διάκονο. Η διακονία είναι η κυρία του απασχόλησις. Η κοσμική του εργασία είναι δευτερεύουσα. Το ίδιο ισχύει και για μια οικοδέσποινα που είναι αφιερωμένη στον Θεό. Το στάδιό της είναι, όχι τα οικιακά, αλλά η διακονία.

Πολλά νεαρά άτομα ενόσω είναι στο σχολείο αποβλέπουν στον καιρό που μπορούν να επιδιώξουν ένα στάδιον, για το οποίον προετοιμάζονται με τα εκπαιδευτικά των μαθήματα. Πολλοί άλλοι περνούν από τις τάξεις του σχολείου χωρίς να έχουν υπ’ όψιν κανένα ιδιαίτερο στάδιον. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με τους νεαρούς, οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους να υπηρετούν του Θεό. Με την αφιέρωσί τους έχουν ήδη εκλέξει το στάδιόν τους​—το στάδιον της διακονίας. Πρέπει ν’ αποβλέπουν στην αποφοίτησι οπότε μπορούν να επιδιώξουν αυτό το στάδιον με μια πληρέστερη έννοια, δαπανώντας ίσως όλον τον χρόνον των στη διακονία ως σκαπανείς. Όταν είναι σε ηλικία, μπορούν, μ’ ένα κατά γράμμα τρόπο, να κάμουν όπως είπε ο Ιησούς​—ν’ αφήσουν γονείς, αδελφούς, αδελφές, κατοικία, χάριν της Βασιλείας. Μπορούν να το κάμουν αυτό επιδιώκοντας τη διακονία των εκεί όπου η ανάγκη ακροάσεως των θείων αληθειών είναι μεγάλη. Αυτό μπορεί να είναι ένα βήμα προς τα εμπρός στη διαρκή τους πρόοδο προς άλλες ευκαιρίες υπηρεσίες.

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΟ

Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στη θεοκρατική οργάνωσι του λαού του Θεού για μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας για κείνους που είναι νέοι στην οργάνωσι και για κείνους που υπήρξαν σ’ αυτή επί μακρόν χρόνο. Η ίδια η διακονία του αγρού παρέχει απεριόριστες ευκαιρίες για όλους να βελτιωθούν και να προοδεύσουν. Κατόπιν υπάρχει πρόοδος στο να κηρύττη κανείς ολοχρόνια ως σκαπανεύς, ή να εργάζεται ως ειδικός περιοδεύων διάκονος υπηρετώντας σε εκκλησίες και συνελεύσεις του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά. Το έργον των για την ενθάρρυνσι και υποβοήθησι αυτών των συγχρόνων Χριστιανών μπορεί να παραβληθή με το έργον που εγίνετο από μερικούς επισκόπους στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος. Αυτοί εταξίδευαν από τη μια εκκλησία στην άλλη για να εποικοδομήσουν τους Χριστιανούς αδελφούς των και για να οργανώσουν τη διακονία. Η υπηρεσία του περιοδεύοντος εκπροσώπου του κυβερνώντος σώματος της Χριστιανικής οργανώσεως αποτελεί μεγαλειώδες προνόμιο για κείνους που είναι ενδεδειγμένοι. Είναι ένα μεγάλο βήμα στα προοδευτικά επιτεύγματα μέσα στη διακονία.

Το να υπηρετή κανείς σ’ έναν οίκον Μπέθελ που διευθύνει τη διακονία σε μια χώρα είναι άλλη μια μεγάλη ευκαιρία προόδου στη διακονία· κι αφού επιτευχθή αυτή η θέσις υπηρεσίας, η πρόοδος στη διακονία δεν σταματά. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για μεγαλύτερη ευθύνη και υπηρεσία για κείνους που υπηρετούν σ’ ένα οίκον Μπέθελ.

Στις εκκλησίες υπάρχουν θέσεις εποπτείας στις οποίες μπορεί κανείς να φθάση κι έτσι να προοδεύση στη διακονία. Ενθαρρύνεσθε από τις Γραφές να επιζητήσετε αυτές τις θέσεις: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Αν δεν επιθυμήτε να προοδεύσετε σε θέσεις ευθύνης μέσα σε μια εκκλησία ή τις αρνήσθε όταν σας δίδωνται, μπορείτε να πήτε ότι εκάματε τη διακονία στάδιό σας; Δεν εκλέγετε να μείνετε στάσιμοι αντί να προοδεύσετε;

Να αισθάνεσθε ενθάρρυνσι, όταν καλήσθε να εκπαιδεύσετε κάποιον στη διακονία, διότι αυτό αποτελεί ένδειξι ότι κάνετε προόδους σ’ αυτό σεις ο ίδιος. Θεωρήστε ως ένα άλλο προοδευτικό βήμα την ευκαιρία να υπηρετήσετε εκεί όπου η ανάγκη για διακονία είναι μεγάλη στην ίδια σας χώρα ή σε άλλη χώρα. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες υπηρεσίας στη θεοκρατική οργάνωσι που σας επιτρέπουν να προοδεύσετε στη διακονία. Σκιρτάτε σε κάθε ευκαιρία για προοδευτικά επιτεύγματα σ’ αυτήν. Μην αρκείσθε στο να είσθε στατικοί, αλλ’ επιδεικνύετε την προθυμία του Ησαΐα: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.»​—Ησ. 6:8.

Θέστε προσωπικούς σκοπούς επιτευγμάτων για να βελτιώνεται συνεχώς η ικανότης σας να χειρίζεσθε τον λόγον του Θεού και να τον κηρύττετε. Αυτοί οι σκοποί μπορεί να είναι η καλύτερη εκφώνησις ομιλιών, εκμάθησις Γραφικών επιχειρημάτων για την υπερνίκησι αντιρρήσεων στις αλήθειες του Θείου λόγου, εκμάθησις του τρόπου εξηγήσεως των Γραφικών διδασκαλιών που είναι δυσνόητες, απομνημόνευσις Γραφικών εδαφίων, καλύτερη παρουσίασις σε επανεπισκέψεις, βελτίωσις στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών, και λοιπά. Όταν φθάνετε σ’ ένα στόχο, θέστε ένα νέο στόχο, για να εξακολουθήσετε να προοδεύετε και όχι να μένετε στάσιμοι.

Να είσθε ένας προοδευτικός δούλος του Θεού, έχοντας πάντοτε τη διακονία ως το κύριον ενδιαφέρον και απασχόλησί σας. Αντί ν’ ασχολήσθε υπερβολικά με την επίτευξι υλικών πραγμάτων, ζητείτε «πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Κάμετε τη διακονία στάδιόν σας.

Χώρα Χιλίων Θεών

«ΜΙΑ από τις έντονες επιβεβαιώσεις της Βιβλικής ιστορίας που προέρχεται από την επιστήμη της αρχαιολογίας,» λέγει ο Τζων Έλντερ στο βιβλίο του Προφήται, Είδωλα και Ερευνηταί, «είναι η ‘ανακάλυψις’ των Χετταίων λαών και των αυτοκρατοριών των. Ιδού ένας λαός, του οποίου το όνομα κατ’ επανάληψιν εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, αλλ’ ο οποίος στην κοσμική ιστορία είχε τελείως λησμονηθή και του οποίου η ίδια η ύπαρξις εθεωρείτο ως εξαιρετικά αμφίβολη.

♦ »Στη Γένεσι 26:34, ο Ησαύ λαμβάνει μια Χετταία κόρη για σύζυγο, προς μεγάλην λύπην της μητέρας του. Στο Βιβλίον της Εξόδου οι Χετταίοι συχνά μνημονεύονται στην απαρίθμησι των λαών, των οποίων τη χώρα οι Εβραίοι ξεκίνησαν για να κατακτήσουν. Στον Ιησούν του Ναυή 11:1-9, οι Χετταίοι ενώνονται στην ομοσπονδία των εθνών που προσπαθούν ν’ αντισταθούν στην προέλασι του Ιησού του Ναυή αλλά για να ηττηθούν παρά τα ύδατα Μερώμ. Στους Κριτάς, τελούνται γάμοι μεταξύ Εβραίων και Χετταίων. Στο βιβλίον 1 Σαμουήλ 26, οι Χετταίοι εντάσσονται στον στρατό του Δαβίδ, στη διάρκεια δε της Βασιλείας του ο Σολομών έκαμε τους Χετταίους δούλους στο βασίλειό του κι επέτρεψε στον λαό του να λάβουν Χετταίας γυναίκας. Αλλ’ ως τις εξερευνήσεις των συγχρόνων αρχαιολόγων, οι Χετταίοι παρέμεναν ένας σκιώδης και ακαθόριστος λαός.

♦ »Πήλινες πλάκες που βρέθηκαν στην Ασσυρία και στην Αίγυπτο μας δίνουν την πρώτη μας εικόνα περί Χετταίων και του τρόπου διαβιώσεώς των. Αιγύπτιοι καλλιτέχναι τους διεζωγράφισαν ως να έχουν χαρακτηριστικά που προσδιορίζομε ως Αρμενικά. . . . Μια Αιγυπτιακή πινακίδα εικονίζει μια άγρια μάχη μεταξύ του Ραμσή Β΄ και των Χετταίων στην Κάδη παρά τον Ορόντη Ποταμό. . . . Την πρώτη μέρα της μάχης ο Ραμσής ηττήθη και συνελήφθη, αλλ’ η έγκαιρη άφιξις ενισχύσεων τη δεύτερη μέρα μετέστρεψε το ρεύμα της μάχης. . . .

♦ »Εναπέμεινε στον Δρα Α. Χ. Σάυς, τον Ασσυριολόγο, και στον Δρα Ουίλλιαμ Ράιτ, . . . ν’ ανακαλύψουν τα πρώτα πραγματικά λείψανα των Χετταίων. Εν καιρώ αυτά βρέθηκαν σε όλη τη δυτική Μικρά Ασία και στη σύγχρονη Τουρκία. Ο Σάυς ανέγραψε την ιστορία των ευρημάτων του στο βιβλίο Οι Χετταίοι, Ιστορία μιας Λησμονημένης Αυτοκρατορίας. Το 1906, ο Δρ Γιούγκο Ουίγκλερ, ανασκάπτοντας στο Χαγκός-Κοΐ παρά τον Άλυν Ποταμόν, ενενήντα μίλια ανατολικώς της Αγκύρας, ανεκάλυψε την άλλοτε πρωτεύουσα κι ένα θησαυρικό εύρημα μ’ επιγραφές σε πήλινες πλάκες με κωνοειδή γραφή και γραμμένο στη Βαβυλωνιακή και στη Χετταία γλώσσα. Απητήθη χρονικό διάστημα για ν’ αποσαφηνισθή η Χετταία γλώσσα, αλλ’ αυτό κατωρθώθη. . . .

♦ »Η πρώτη διεθνής συνθήκη που ανεκαλύφθη ως τώρα είναι μια συνθήκη που υπεγράφη μεταξύ του Ραμσή Β΄ της Αιγύπτου και του Χαττουσιλίς Β΄ της Χετταίας Αυτοκρατορίας​—μια συνθήκη που υπέσχετο τη διατήρησι της ειρήνης και αρμονίας μεταξύ των.»

♦ Μέγα μέρος του κειμένου αυτής της συνθήκης ειρήνης παρατίθεται στο βιβλίο του Κ. Γ. Σεράμ Το Μυστικόν των Χετταίων. Η επίσημη συνθήκη ενεχαράχθη σε μια αργυρή πλάκα. Λέγει: «Η συνθήκη την οποίαν ο Μέγας Άρχων των Χάττι, ο ισχυρός Χατουσιλίς [Χαττουσιλίς Β΄] . . . έκαμε πάνω σε μια αργυρή πλάκα για τον Ραμσή Β΄, τον Μέγαν και ισχυρόν Άρχοντα της Αιγύπτου, . . . η καλή συνθήκη ειρήνης και αδελφότητος που θα δημιουργήση ειρήνη μεταξύ των για πάντα.»

♦ Η τελική περικοπή της συνθήκης ειρήνης μάς λέγει μ’ ενδιαφέρον κάτι για τον αριθμό των θεοτήτων των Χετταίων: «Και όσο γι’ αυτά τα λόγια, που είναι γραμμένα πάνω σ’ αυτές τις αργυρές πλάκες για τη Χώρα των Χάττι και τη Χώρα της Αιγύπτου​—όποιος δεν υπακούση σ’ αυτούς, είθε οι χίλιοι θεοί της Χώρας των Χάττι και οι χίλιοι θεοί της Χώρας της Αιγύπτου να καταστρέψουν το σπίτι του, το κτήμα του και τους δούλους του!»

♦ Λίγες από τις θεότητες των Χετταίων μνημονεύονται ονομαστικά σε μια ιερογλυφική Χετταία θυσιαστική διατύπωσι που μετεφράσθη από τον Χ. Τ. Μποσέρτ στο 1953: «Αλλά γι’ αυτούς μεταξύ των θεών εκείνων θα θυσιασθούν, για ετησία τροφή: στον θεό Καρχούα ένας ταύρος κι ένα πρόβατο· στη θεά Κουπάπα ένας ταύρος κι ένα πρόβατο· στη θεότητα Σαρκού ένα πρόβατο· κι ένα ‘κουτουπάλις’ πρόβατο στις αρσενικές θεότητες.» Το έθνος των Χετταίων, λέγει ο συγγραφεύς Σεράμ, δεν ήταν πνευματικά ενωμένο με μια ενιαία θρησκεία. (‘οι Χετταίοι έχουν χίλιους θεούς.’) Υπήρχαν πολλές θρησκείες, η μια δίπλα στην άλλη, μεμιγμένες με αναρίθμητα εθνικά και τοπικά δόγματα.»

♦ Οι ψευδείς θεοί των Χετταίων δεν μπορούσαν να προλάβουν την ανατροπή του έθνους των από τον Ασσύριο Βασιλέα Σαργών Β΄· ως λαός οι Χετταίοι εξηφανίσθησαν από την κοσμική ιστορία. Αλλ’ οι σπουδασταί της Βίβλου, δεν εχρειάσθη ν’ αναμείνουν την αρχαιολογική ανάστασι για να γνωρίσουν για τον λαό των Χετταίων. Οι Χετταίοι ήσαν Χαναναίοι, απόγονοι του Χετ (ΜΝΚ), γυιού του Χαναάν.​—Γέν. 10:15.

Οι Αρχές του Δεκαλόγου Ισχύουν Πάντοτε

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός ο ίδιος έγραψε τον Δεκάλογο ή Δέκα Εντολές. «Και έδωκεν εις τον Μωυσήν, αφού ετελείωσε λαλών προς αυτόν επί του όρους Σιών, δύο πλάκας του μαρτυρίου, πλάκας λιθίνας, γεγραμμένας με τον δάκτυλον του Θεού.»​—Έξοδ. 31:18.

Αυτές οι Δέκα Εντολές απελούν μέρος των ‘όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών.’ Μολονότι ως Χριστιανοί εμείς ‘δεν είμεθα υπό τον Μωσαϊκόν Νόμον, αλλ’ υπό χάριν,’ είμεθα δεσμευμένοι από τις αρχές που είναι ενσωματωμένες σ’ αυτές τις εντολές, διότι αυτές ισχύουν πάντοτε. Αυτό το γεγονός, ας σημειωθή, τελείως αναιρεί τον ισχυρισμό των ανωτέρων κριτικών ότι ο λόγος του Θεού δείχνει μια εξέλιξι στη νόησι του ανθρώπου και λατρεία του Θεού. Αντιθέτως, αυτές οι αρχές δείχνουν ότι ο Θεός του Μωυσέως είναι και Θεός του Ιησού Χριστού, διότι οι αρχές που ενεσωματώνοντο σε ό,τι παρέδωσε ο Μωυσής είναι ομοιότυπες με τις αρχές του Ιησού Χριστού και των θεοπνεύστων μαθητών του. Αυτό μπορεί να παρατηρηθή από το γεγονός ότι τόσον ο Μωυσής όσον κι ο Ιησούς Χριστός συνώψισαν τις Θείες απαιτήσεις στις δύο μεγάλες εντολές: Αγάπα τον Θεό, αγάπα τον πλησίον.​—Ρωμ. 15:4· 6:14· Μάρκ. 12:30, 31.

Η πρώτη και η δεύτερη εντολές ενσωματώνουν την ίδια αρχή, δηλαδή, ότι ο Ιεχωβά Θεός δίκαια απαιτεί να λατρεύεται μοναδικά, με αποκλειστική αφοσίωσι, χωρίς εναντίους θεούς ή εικόνες. Αυτές οι πρώτες δύο εντολές είναι τόσο βασικές ώστε τις βρίσκομε να μεταφέρωνται κατά γράμμα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.» «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το πητήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων. Ή τον Ιεχωβά θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» Απολύτως όχι!​—Έξοδ. 20:2-6· 1 Ιωάν. 5:21· 1 Κορ. 10:20-22, ΜΝΚ.

Στους Χριστιανούς, όμως, υπάρχει επέκτασις αυτών των αρχών. Έτσι, ο απόστολος γράφει: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.» Η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία; Πώς αυτό; Διότι το να έχωμε πλεονεξία ή πόθο να έχωμε κάτι τόσο έντονα ώστε να μην εξετάζωμε αν είναι δίκαιο να το έχωμε ή αν ανήκη σε άλλον είναι ως να ειδωλοποιούμε ή να λατρεύωμε αυτό το πράγμα, κάνοντάς το αντίζηλο στον Ιεχωβά ως προς τη στοργή μας. Έτσι, όταν ο Αχάν πόθησε εκείνο, που ήταν αφιερωμένο στον Ιεχωβά, ο δε Αχαάβ επόθησε έναν αμπελώνα, ο οποίος ανήκε στον Ναβουθαί, και οι δύο ήσαν ένοχοι ειδωλολατρίας. Οι αρχές που είναι ενσωματωμένες στην πρώτη και δεύτερη εντολές απαγορεύουν επίσης σ’ ένα Χριστιανό ν’ αποδίδη ανάρμοστη τιμή σ’ ένα άτομο ή πράγμα με θρησκευτυκό χαιρετισμό ή προσκύνησί του.​—Κολ. 3:5.

Την αρχή που εμπερικλείεται στην τρίτη εντολή, σχετικά με τη χρήσι του ονόματος του Θεού, την επεξέτεινε ο Ιησούς στη χρήσι κάθε λόγου που ανεμίγνυε τον Θεό. Αυτή η αρχή, επομένως, διαγράφει την έκφρασι του ονόματος του Ιεχωβά κατά ένα τρόπο ανάξιο, ανευλαβή και βλάσφημο. Στην τρίτη εντολή είναι, επίσης, ενσωματωμένη η αρχή της τιμιότητος—προς τον Θεό. Το να παίρνη κανείς επάνω του το όνομα του Ιεχωβά και να μη ζη σύμφωνα με αυτό είναι ανέντιμο. Οι εκφράσεις της επεκτάσεως αυτής της αρχής στους Χριστιανούς είναι αυτές: «Μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως,» και «η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.»​—Έξοδ. 20:7· Ματθ. 5:34-37· 2 Κορ. 6:1· Ιάκ. 2:26.

Η διάκρισις μεταξύ των εκπεφρασμένων νόμων του Θεού και των αρχών που πουθενά αλλού δεν είναι τόσο έντονα καταφανής όσο είναι στην τετάρτη εντολή, σχετικά με την τήρησι του Σαββάτου. Επειδή ο Ιεχωβά ανεπαύθη την εβδόμη μέρα έταξε και στους Ισραηλίτας μια κατά γράμμα ανάπαυσι, μια μέρα στις επτά, την εβδόμη. Πουθενά, όμως, δεν διατάσσονται οι Χριστιανοί να τηρούν μια κατά γράμμα ανάπαυσι μια μέρα στις επτά. Αντιθέτως, σ’ αυτούς λέγεται: «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν, ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας σαββάτων.»​—Έξοδ. 20:8-11· Κολ. 2:16.

Πάλι, για τον ίδιο λόγο, δηλαδή, για το ότι ο Θεός ανεπαύθη από τα έργα του, ορίζεται ένα πνευματικό σάββατο ή ανάπαυσις για τους Χριστιανούς. Ανάπαυσις με ποια έννοια και σε ποιο βαθμό; Ανάπαυσις που είναι συνεχής, όχι μόνο μια μέρα την εβδομάδα αλλά και τις επτά μέρες. Η ανάπαυσίς των προέρχεται από πίστι και υπακοή· ανάπαυσις από ιδιοτελή έργα, περιλαμβανομένων και των προσπαθειών για την αποκατάστασι της ίδιας των δικαιοσύνης. Όπως δε και το κατά γράμμα σάββατον της εβδόμης ημέρας εχρησίμευε για να προφυλάξη τους Ισραηλίτες από το να κυριευθούν από τον υλισμό, έτσι και η πνευματική ανάπαυσις των Χριστιανών τους προφυλάσσει από την ίδια παγίδα. Αν τηρούν πιστά την πνευματική των ανάπαυσι της πίστεως και υπακοής, τότε, αντί να καταναλωθούν από μια πυρετώδη «φιλαργυρία», που είναι η «ρίζα πάντων των κακών», θα έχουν την ανάπαυσι που προέρχεται από την ‘ευσέβειαν μετά αυταρκείας,’ η οποία είναι μέγας πλουτισμός. Με άλλα λόγια, καθόσον αυτοί ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην του . . . ταύτα πάντα θέλουσι προστεθή’ σ’ αυτούς.​—1 Τιμ. 6:10, 6· Ματθ. 6:33.

Μεταφέρεται, επίσης, στο Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων η αρχή που είναι ενσωματωμένη στην πέμπτη εντολή, «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα.» Τα Χριστιανικά παιδιά πρέπει, βέβαια, να υπακούουν στους φυσικούς των πατέρας και μητέρας. (Εφεσ. 6:1-4) Εκτός απ’ αυτό, όλοι οι Χριστιανοί έχουν τον Ιεχωβά Θεόν ως τον «Πατέρα ημών,» και την ουράνια οργάνωσί του, Ιερουσαλήμ, ως τη «μητέρα ημών.» Αυτούς, πάνω από κάθε άλλο, πρέπει να τιμούν και να υπακούουν. Λογικώς, περιλαμβάνονται σ’ αυτή την τιμή και υπακοή οι επίγειοι εκπρόσωποι του ουρανίου Πατρός και μητρός. Για τους ενήλικας αυτό περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι σε θέσεις εξουσίας μέσα στη Χριστιανική εκκλησία ή την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, και για τα παιδιά, επιπρόσθετα, τους ‘γονείς των εν Κυρίω.’ Βέβαια, στον αρχαίον Ισραήλ ο χαρακτηρισμός αυτός δεν εχρειάζετο, διότι όλοι οι γονείς ήσαν εν τω Ιεχωβά, διότι αποτελούσαν μέρος ενός έθνους αφιερωμένου σ’αυτόν.​—Έξοδ. 20:12· Ματθ. 6:9· Γαλ. 4:26· Εβρ. 13:17· Εφεσ. 6:1.

Θα μπορούσε εύλογα να λεχθή ότι όλες οι αρχές που είναι ενσωματωμένες σ’ αυτές τις πρώτες πέντε εντολές του Δεκαλόγου βρίσκουν την ιδεώδη εκδήλωσί τους στην πρώτη μεγάλη εντολή: «Θέλεις αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Αν υπακούωμε σ’ αυτή την εντολή, ασφαλώς δεν θα λατρεύωμε αντιζήλους θεούς αλλά θ’ αποδίδωμε στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι, δεν θα λάβωμε το όνομά του επί ματαίω, θ’ απολαμβάνωμε την ανάπαυσι της πίστεως και υπακοής θέτοντας αυτόν πρώτον στη ζωή μας και θα τον τιμώμεν και θα υπακούωμε σ’ αυτόν και στην ουράνια οργάνωσί του καθώς και στους επιγείους εκπροσώπους της.​—Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ.

ΑΡΧΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ

Οι αρχές των υπολοίπων πέντε εντολών, οι οποίες, μαζί με την πέμπτη, σχετίζονται με τα καθήκοντά μας προς τον συνάνθρωπό μας, διατυπώνονται, επίσης, ιδεωδώς με θετικό τρόπο σε μια ενιαία εντολή, όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος: «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους· διότι ο αγαπών τον άλλον, εκπληροί τον νόμον. Επειδή το, “Μη μοιχεύσης, Μη φανεύσης, Μη κλέψης, Μη ψευδομαρτυρήσης, Μη επιθυμήσης,” και πάσα άλλη εντολή, εν τούτω τω λόγω συμπεριλαμβάνεται, εν τω, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.” Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον· είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη.» Οι πέντε αυτές εντολές συνοψίζονται, επίσης, από τους λόγους του Ιησού που ορίζονται συνήθως ως «ο Χρυσούς Κανών»: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο Νόμος και οι προφήται.»​—Ρωμ. 13:8-10· Ματθ. 7:12.

Όσον αφορά για τον καθένα από τους νόμους αυτούς, θα μπορούσε να λεχθή ότι ο κάθε νόμος ενσωματώνει μια ή περισσότερες αρχές εκτός απ’ αυτή τη γενική αρχή. Έτσι, η αρχή που ενσωματώνεται στην έκτη εντολή, «Μη φονεύσης», είναι η αρχή της ιερότητος της ζωής και του αίματος, όπως μπορεί να παρατηρηθή από την πρώτη δήλωσι αυτής της εντολής στον Νώε και στην οικογένειά του: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει· και εξάπαντος το αίμά σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.»​—Έξοδ. 20:13· Γέν. 9:4-6.

Η λογική επέκτασις της αρχής αυτής της εντολής φαίνεται ότι είναι η εξάλειψις κάθε μίσους προς τον πλησίον, όπως ετόνισε ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία του. Όπως το εξέφρασε ο απόστολός του Ιωάννης: «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού, είναι ανθρωποκτόνος.» Γι’ αυτό τα έθνη του κόσμου προπαρασκευάζουν τους στρατιώτας των για τον φόνο του εχθρού με ενέργειες ψευδούς προπαγάνδας μίσους.​—Ματθ. 5:21, 22· 1 Ιωάν. 3:15.

Στην εβδόμη εντολή, «Μη μοιχεύσης» είναι ενσωματωμένες οι δύο αρχές της τηρήσεως της διαθήκης και της αγιότητος. Ενδιαφέρει το ότι σε μερικές γλώσσες η λέξις που σημαίνει μοιχεία είναι ‘διάσπασις γάμου,’ και στις Γραφές κάθε ανηθικότης στιγματίζεται ως ακαθαρσία. Για τον Χριστιανό δίδεται τριπλασία έμφασις σ’ αυτή την εντολή: «Τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός,» σχετικά με τις κατά γράμμα πράξεις. «Πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτην εν τη καρδία αυτού,» σχετικά με την άπληστη επιθυμία. Και πνευματική πορνεία: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» Η φιλία του κόσμου εμπερικλείει επίσης και διάσπασι διαθήκης με τον Θεό, και ένα άτομο ακάθαρτο, διότι ο Ιάκωβος επίσης συμβουλεύει τους Χριστιανούς να τηρούν τον εαυτό τους αμόλυντον από τον κόσμο.​—Έξοδ. 20:14· Εβρ. 13:4· Ματθ. 5:28· Ιάκ. 4:4· 1:27.

Η δίκαιη Χριστιανική αρχή, «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη,» είναι ενσωματωμένη στην ογδόη εντολή, που στρέφεται εναντίον της κλοπής. Πρέπει ναι κερδίζωμε εκείνο που χρειαζόμεθα και αποκτούμε. «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού.»​—Έξοδ. 20:15· 2 Θεσ. 3:10· Εφεσ. 4:28.

Όπως η αρχή που είναι ενσωματωμένη στην τρίτη εντολή εμπερικλείει την κατάλληλη χρήσι της γλώσσης προς τον Θεό, έτσι και η ενάτη εντολή, «Μη ψευδομαρτυρήσης κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή,» εμπερικλείει την κατάλληλη χρήσι της γλώσσης προς τον άνθρωπο. Σημειώστε ότι η έμφασις δεν τίθεται κατ’ ανάγκην στην αποκάλυψι της αληθείας καθ’ εαυτήν. Αντιθέτως, τίθεται στο να μη δίδεται ψευδής μαρτυρία εναντίον του πλησίον ένεκα ιδιοτελείας. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες, όπως αντιλαμβάνεσθε, θα ήταν σωστό ν’ αποκρύπτεται η αλήθεια προς το συμφέρον του πλησίον, όπως όταν η Ραάβ απεμάκρυνε τους ειδωλολάτρας διώκτας των Θεοσεβών Ισραηλιτών κατασκόπων με ό,τι είπε στους διώκτας εκείνους. Επίσης, με το να τηρούμε σιγή δεν εφαρμόζεται το ότι «η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών»; Βεβαίως!​—Έξοδ. 20:16· 1 Πέτρ. 4:8.

Και τέλος, στην τελευταία εντολή, «Μη επιθυμήσης» ή «ιδιοτελώς ποθήσης» ό,τι είναι του πλησίον σου, είναι ενσωματωμένη η αρχή, «Φύλαττε την καρδίαν σου διότι εκ τούτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής.» Γι’ αυτό είπε ο Ιησούς: «Εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι.» Αν φυλάττωμε την καρδιά μας, δεν θα υπάρχη κίνδυνος να επιθυμήσωμε εκείνο που ανήκει στον πλησίον μας ή να διαπράξωμε κάποια από τις ανήθικες πράξεις που μνημονεύει ενταύθα ο Ιησούς. Αντί να το πράξωμε αυτό, θα επιβλέπωμε ‘τα των άλλων’ συμφέροντα, επιζητώντας εκείνο που θα είναι προς όφελός των. Τότε, επίσης, αντί να επιθυμούμε την τιμή που λαμβάνει ο άλλος, θα ‘προλαμβάνωμεν να τιμώμεν αλλήλους.’​—Έξοδ. 20:17· Δευτ. 5:21· Παροιμ. 4:23· Ματθ. 15:19· 1 Κορ. 10:24· Φιλιππησ. 2:4· Ρωμ. 12:10.

Αληθινά, μολονότι εμείς ως Χριστιανοί ‘δεν είμεθα υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν,’ οι Δέκα Εντολές αποτελούν μέρος των όσα εγράφησαν στο παρελθόν για τη διδασκαλία μας, διότι οι αρχές που είναι ενσωματωμένες στον Δεκάλογο ισχύουν πάντοτε. «Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε αυτά.»​—Ιωάν. 13:17.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Δεν είναι διάφορα Ιουδαίου τε και Έλληνος· διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων.​—Ρωμ. 10:12. Σ 1/11/60 18

2 “Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.” Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν;​—Ρωμ. 10:13, 14. Σ 15/8/60 15α

3 Άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον λόγον αυτού, οι ακούοντες της φωνής του λόγου αυτού. Ευλογείτε τον Ιεχωβά, πάσαι αι δυνάμεις αυτού· λειτουργοί αυτού, οι εκτελούντες το θέλημα αυτού.​—Ψαλμ. 103:20, 21, ΜΝΚ. Σ 15/1/60 2-4β

4 Η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις.​—1 Τιμ. 2:14. Σ 1/3/61 22-24

5 Πάντες οι εισερχόμενοι προς αυτήν [την ξένην γυναίκα] δεν επιστρέφουσιν, ουδέ αναλαμβάνουσι τας οδούς της ζωής.​—Παροιμ. 2:19. Σ 15/3/61 13

6 Εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι. . . . μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν.​—Ίούδ. 4. Σ 1/4/61 17, 19α

7 Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε.​—Εβρ. 13:17. Σ 1/7/60 13α

8 Ότε δε ετελείωσεν ο Ιησούς τους λόγους τούτους, εξεπλήττοντο οι όχλοι δια την διδαχήν αυτού.​—Ματθ. 7:28. Σ 15/7/60 15-17

9 Συνέλθετε εις εαυτούς κατά το δίκαιον, και μη αμαρτάνετε· διότι τινές έχουσιν αγνωσίαν Θεού.​—1 Κορ. 15:34. Σ 1/10/60 17, 18

10 Ενθυμείσθε τους προεοτώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς όσας τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.​—Εβρ. 13:7. Σ 1 /6/60 13, 14α

11 Ο θυμώδης άνθρωπος διεγείρει μάχας.​—Παροιμ. 15:18. Σ 15/6/60 10-12α

12 Ενεπλήσθην δεχθείς . . . τα σταλέντα από σας, οσμήν ευωδιάς, θυσίαν δεκτήν, ευάρεστον εις τον Θεόν.​—Φιλιππησ. 4:18. Σ 15/9/60 14α

13 Αγαπητοί, . . . διεγείρω δι’ υπενθυμίσεως την ειλικρινή σας διάνοιαν· δια να ενθυμηθήτε τους λόγους τους προλαληθέντας υπό των αγίων προφητών, και την παραγγελίαν ημών των αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρος.​—2 Πέτρ. 3:1, 2. Σ 1/12/60 8, 9α

14 Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ;​—Ματθ. 24:45. Σ 15/10/60 13

15 Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά.​—Ησ. 43:10, ΜΝΚ. Σ 15/2/61 36

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Η πίστις είναι εξ ακοής· η δε ακοή δια του λόγου του Θεού.» (Ρωμ. 10:17) Ακριβώς δε για να ακούσουν τον λόγο του Θεού οι άνθρωποι καλής θελήσεως και μπορέσουν έτσι να οικοδομήσουν μια ισχυρή πίστι στις επαγγελίες του Θεού, οι διάκονοι των Αγαθών Νέων θα παρουσιάσουν σε όλη τη διάρκεια του μηνός Αυγούστου το βιβλίον Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί μ’ ένα μικρό βιβλιάριο αντί δρχ. 22. Στην αγωνιώδη και κινδυνώδη αυτή εποχή που διερχόμεθα, μόνον η πίστις προς τον Θεό σώζει. Εργασθήτε και σεις για ν’ ακούσουν οι καλής θελήσεως άνθρωποι τον λόγον του Θεού. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ»

Αυτός είναι ο τίτλος του Γραφικού βοηθήματος που έχει εκδοθή για να βοηθήση τους μελετητάς της Βίβλου να δουν και να εκτιμήσουν το ότι ένας νέος κόσμος είναι τώρα εγγύς, επί θύραις, ένας κόσμος τον οποίον θα «κτίση» ο Μέγας Δημιουργός του Σύμπαντος, ένας κόσμος που θα παραμένη σε τελειότητα αιωνίως. Το έξοχο αυτό βιβλίο εκθέτει πώς είναι δυνατή η είσοδος στον νέον αυτόν κόσμο που υπόσχεται ο Θεός και η απόκτησις αιωνίου ζωής από άτομα που ζουν σήμερα στη γη. Διαβάστε για την κοινωνία Νέου Κόσμου που τώρα διαμορφώνεται και μάθετε πώς θα μπορέσετε να αποτελέσετε μέρος της μεγάλης αυτής συνάξεως για επιβίωσι. Η τιμή του μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων είναι δρχ. 10.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

17 Σεπτεμβρίου: Εκτίμησις της Δυνάμεως της Διακρίσεως. Σελ. 440.

24 Σεπτεμβρίου: Εκγύμνασις των Δυνάμεών Σας Αντιλήψεως. Σελ. 446.

Τι Γνωρίζετε για τον Υιόν του Θεού;

«ΚΑΜΜΙΑ άλλη μορφή, πνευματική, φιλοσοφική, πολιτική ή διανοητική, δεν είχε μεγαλύτερη επίδρασι στην ανθρώπινη ιστορία. Οι Ιουδαίοι μπορεί να είναι υπερήφανοι για το γεγονός της υπάρξεώς του και για τις ιδέες του και για τις αξιώσεις του πάνω στην ιστορία. Μια νέα ανακάλυψις του Ιησού μπορεί να βοηθήση τους Ιουδαίους . . . να λησμονήσουν τους βασανιστάς των.» Έτσι έγραψε ο Αμερικανός Νόρμαν Κούζινς, ένας από τους κορυφαίους λογίους και δημοσιογράφους, στο περιοδικό Αμέρικαν Τζούνταϊσμ του Οκτωβρίου 1960. Ο σκοπός του ήταν να κάμη τόσο τους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς όσο και τους Ιουδαίους να απαλλαγούν από την απροθυμία που δείχνουν στο ν’ αναγνωρίσουν το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος. Η θέσις αυτή εθεωρείτο ότι ήταν αξία τόσο καταπληκτικού ενδιαφέροντος, ώστε μια από τις σοβαρές καθημερινές εφημερίδες της πόλεως της Νέας Υόρκης επραγματεύθη το θέμα σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Μελέτη του Ιησού που Αφορά τους Ιουδαίους.»​—Νέα Υόρκη Ουώρλντ-Τέλεγκραμ εντ Σαν, 15ης Οκτωβρίου 1960.

Αλλ’ ο Ιουδαϊσμός δεν είναι το μόνο θρησκευτικό τμήμα στον «Χριστιανικό κόσμο», που έχει ανάγκη από μια «νέα ανακάλυψι» του Ιησού. Αν και είναι τόσο πολλοί εκείνοι που φέρουν το όνομά του, εν τούτοις είναι θλιβερόν ότι δεν έχουν γνώσεις γι’ αυτόν. Έτσι, όταν ένας κληρικός απεφάσισε να δοκιμάση θεωρουμένους μορφωμένους ενηλίκους της εκκλησίας του επάνω στις Γραφικές των γνώσεις, απεκόμισε αποθαρρυντικά αποτελέσματα, για να πούμε το ελάχιστον. «Περίπου το ένα τέταρτο . . . δεν μπορούσε να κατονομάση τον Γολγοθάν ως τον τόπον του θανάτου του Ιησού. Περισσότεροι από το ένα τρίτο δεν εγνώριζαν ότι η Ναζαρέτ ήταν η πόλις όπου ο Ιησούς ανετράφη. Η ‘Γεθσημανή’ δεν εσήμαινε τίποτε για τους 43 τοις εκατόν. . . . Μόνο 58 τοις εκατό μπόρεσαν να προσδιορίσουν τα Ευαγγέλια.» Και μπορεί να παρατηρηθή ότι αυτά δεν είναι παρά τα πιο στοιχειώδη γεγονότα που σχετίζονται με τη ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού.​—Τορόντο, Καναδάς, Νταίηλυ Σταρ, 24ης Σεπτεμβρίου 1960.

Τι γνωρίζετε για τον Υιόν του Θεού; Ίσως είσθε μεταξύ εκείνων, που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός ουδέποτε υπήρξε, ότι δεν αποτελεί καμμιά ιστορική πραγματικότητα. Αν είναι έτσι, τότε σημειώστε τι ο Εβραίος ειδικός Κλάουσνερ λέγει στο βιβλίο του Ο Ιησούς της Ναζαρέτ. Αφού ανέφερε όσα το Ταλμούδ και οι Ελληνικές, οι Λατινικές και άλλες πηγές έξω της Γραφής είπαν για τον Ιησού Χριστό, συνώψισε όλη αυτή τη μαρτυρία με το να κάμη την παρατήρησι ότι το να αρνούμεθα την ιστορικότητα του Ιησού σημαίνει απλώς «να αρνηθούμε όλη την ιστορική πραγματικότητα». Όπως ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Ζακ Ρουσσώ παρετήρησε, αν οι συγγραφείς των ευαγγελίων εφεύραν τις αφηγήσεις των περί του Ιησού, αυτοί τότε επετέλεσαν ένα θαύμα ακόμη μεγαλύτερο από εκείνα που αποδίδονται στον Υιόν του Θεού.

Τι γνωρίζετε σεις για τον Ιησού Χριστό; Μήπως ανήκετε στη μεγάλη «φιλελεύθερη» πτέρυγα του «Χριστιανικού κόσμου», που παραδέχεται ότι ο Ιησούς ήταν ένας ευγενής άνθρωπος, ένας μεγάλος Διδάσκαλος και, ίσως, ένας προφήτης του Θεού, αλλ’ αρνείται ότι ήταν αυτός ο Υιός του Θεού με οποιανδήποτε μοναδική έννοια και ότι αυτός έκαμε θαύματα και ανεστήθη εκ νεκρών; Μια τέτοια πίστις αφήνει τους οπαδούς της χωρίς καμμιά εξήγησι για το γεγονός ότι ο Ιησούς είχε τη «μεγαλύτερη επίδρασι στην ανθρώπινη ιστορία» από οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο που έζησε ποτέ. Αρνούμενοι να πιστεύσουν στιςς αξιώσεις και τα θαύματα του Ιησού Χριστού, αντιμετωπίζουν έτσι ένα, ακόμη μεγαλύτερο, εμπόδιο.

Επί πλέον, σύμφωνα με την αφήγησι του Ευαγγελίου, ο Ιησούς Χριστός ισχυρίζεται ότι είναι Υιός του Θεού κατά τρόπον μοναδικόν και ότι επετέλεσε θαύματα. Αν αυτός προέβαινε σε ψευδείς βεβαιώσεις όσον αφορά τα σημεία αυτά, τότε αυτός ήταν ή ένα αυτοαπατώμενο θύμα και επομένως δεν ήταν ένας μεγάλος Διδάσκαλος, ή ήταν ένας αγύρτης και υποκριτής και βεβαίως όχι καλός άνθρωπος. Ούτε θα είναι αρκετό να ισχυριζώμεθα ότι απλώς οι ακόλουθοί του απέδωσαν τα πράγματα αυτά σ’ αυτόν. Τι είδους καλός άνθρωπος και μεγάλος Διδάσκαλος ήταν αυτός, αν οι ίδιοι οι μαθηταί του ήσαν ηλίθιοι ή ανέντιμοι συγγραφείς των χρονικών της ζωής του; Ναι, ακριβώς όπως τα γεγονότα δεν μας επιτρέπουν να αρνούμεθα την ιστορική πραγματικότητα του Ιησού, έτσι η κρίσις και η λογική δεν θα μας επιτρέψουν να αρνούμεθα τους ισχυρισμούς του καθώς αναφέρονται από τους ακολούθους του.

Τι γνωρίζετε σεις για τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού; Τι σημαίνει άρα γε αυτό για σας; Αν ανήκετε στην πιο συντηρητική πτέρυγα του «Χριστιανικού κόσμου», των Καθολικών ή Διαμαρτυρομένων, μπορείτε να αναφέρετε μια περικοπή από το «Σύμβολον Πίστεως των Αποστόλων», που είναι μια συνόψισις των όσων γνωρίζετε: «Πιστεύω . . . και εις τον Ιησούν Χριστόν τον μονογενή [Υιόν του Θεού], τον Κύριον ημών, τον εκ του Αγίου Πνεύματος συλληφθέντα· τον υπό της Παρθένου Μαρίας γεννηθέντα· επί Ποντίου Πιλάτου παθόντα, σταυρωθέντα, αποθανόντα και ταφέντα· κατελθόντα εις τον Άδην αναστάντα τη τρίτη ημέρα εκ νεκρών· ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθιζόμενον εν δεξιά του Θεού, του Παντοκράτορος Πατρός οπόθεν θα επανέλθη ίνα κρίνη ζώντας και νεκρούς.»

Όλ’ αυτά είναι εντελώς αληθινά, αλλά δεν είναι παρά τα πιο στοιχειώδη πράγματα. Πρέπει να προχωρήσωμε στην εκτίμησι του κυρίου σκοπού, για τον οποίον ήλθε στη γη, και εκείνων που αυτός απαιτεί από τους ακολούθους του επί πλέον της πίστεώς των προς αυτόν. Ποιός ήταν ο Κύριος σκοπός, για τον οποίον ήλθε στη γη; Καθώς είπε ο ίδιος στον Πιλάτο: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» Για να μαρτυρήση ήλθε πρώτον και δεύτερον για να προμηθεύση σωτηρία για τους ανθρώπους.​—Ιωάν. 18:37.

Τι απαιτεί, όμως, από τους ακολούθους του; Πρώτ’ απ’ όλα, καθώς είπε ο ίδιος στην προσευχή του προς τον ουράνιον Πατέρα του: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και την οποίαν απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» «Δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν.» Γνώσις περί του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του Ιησού Χριστού είναι επιτακτικά για τη σωτηρία.​—Ιωάν. 17:3· Πράξ. 4:12.

Μερικοί σταματούν έως εδώ, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, διότι «η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» Επί πλέον, για να πιστεύσωμε, πρέπει να κάμωμε τα βήματα της μετανοίας, της μεταστροφής, της αφιερώσεως στον Θεό για να κάνωμε το θέλημά του, να τελέσωμε το εν ύδατι βάπτισμα, και έπειτα κάθε ημέρα στον βίο μας οφείλομε να ζούμε ως Χριστιανοί, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού με τις πιο καλές ικανότητές μας, και όσον αφορά τη διαγωγή και στο να δίδωμε μαρτυρία της αληθείας.​—Ιάκ. 2:26.

Ακόμη και αυτό δεν είναι το όλο. Ο Ιησούς προείπε ότι θα επήγαινε και θα ελάμβανε μια βασιλεία και έπειτα θα επανήρχετο. Η εκπλήρωσις της Γραφικής προφητείας δείχνει ότι ο Ιησούς έλαβε τη βασιλεία αυτή και έχει επανέλθει και τώρα κυβερνά από τον ουρανό εν μέσω των εχθρών του. Επομένως, τώρα, αντί ν’ αποβλέπωμε σε ανθρώπους για ειρήνη και ασφάλεια, πρέπει να δώσωμε την υποταγή μας στον Ιησού Χριστό ως τον Βασιλέα του Θεού, που τώρα κυβερνά, με πλήρη πίστι ότι η βασιλεία του θα καταστρέψη όλη την πονηρία και θα εισαγάγη ένα δίκαιο νέο κόσμο. Αυτή είναι η μόνη πορεία της πρακτικής σοφίας στον αιώνα αυτήν του διαστήματος, διότι αυτό θα σημαίνη τόσο την επιβίωσί μας από την επικειμένη καταστροφή του πονηρού αυτού κόσμου, όσο και την αιώνια ζωή μας στον νέο κόσμο του Θεού.

Τι Συμβαίνει στην Πίστι;

Καταστρέφει ο υλισμός την πίστι; Μπορεί να υπάρξη σήμερα ισχυρή Χριστιανική πίστις;

Η ΠΙΣΤΙΣ δεν είναι κανένα δώρον, που άλλοι το λαμβάνουν και άλλοι δεν το λαμβάνουν. Δεν είναι κάτι με το οποίον ένας άνθρωπος γεννάται, αλλ’ είναι μια ιδιότης που πρέπει να καλλιεργηθή. Οι άνδρες των αρχαίων χρόνων, που απέκτησαν φήμη λόγω της πίστεώς των, δεν ήταν υπεράνθρωποι. Ήσαν άνθρωποι ακριβώς σαν εμάς. Καλλιεργούσαν την ισχυρή πίστι των καθόσον ηύξαναν σε γνώσι και κατανόησι του Ιεχωβά Θεού. Μπορούσαν να διακρίνουν τη σοφία και τη δύναμί του που αντενακλάτο στα πράγματα της δημιουργίας, και ήξεραν πώς αυτός επολιτεύετο μ’ εκείνους που έζησαν πριν από την εποχή των. Οι πείρες των με αυτόν συνέτειναν, επίσης, στην εποικοδόμησι της πίστεώς των. Βάσει της γνώσεως που απέκτησαν περί Εκείνου, εκαλλιέργησαν απεριόριστη πίστι σ’ αυτόν.

Η πίστις στον Ιεχωβά ήταν εκείνη που κατέστησε ικανό τον Μωυσή να πη μ’ εμπιστοσύνη στους φεύγοντας Ισραηλίτας: «Μη φοβείσθε· σταθήτε, και βλέπετε την σωτηρίαν του Ιεχωβά, την οποίαν θέλει κάμει εις εσάς σήμερον διότι τους Αιγυπτίους, τους οποίους είδετε σήμερον, δεν θέλετε ιδεί αυτούς πλέον εις τον αιώνα· ο Ιεχώβά θέλει πολεμήσει δια σας· σεις δε θέλετε μένει ήσυχοι.» (Έξοδ. 14:13, 14, ΜΝΚ) Του εχρειάζετο πίστις για να οδηγήση δύο εκατομμύρια και πλέον ανθρώπους να διαβούν την Ερυθρά Θάλασσα και να εισέλθουν στην έρημο, όπου η τροφή και το νερό εσπάνιζαν, αλλ’ ο Μωυσής είχε εμπιστοσύνη στον Θεό ότι ήταν μαζί τους, διότι έκανε όπως του παρήγγειλε ο Θεός.

Πολλοί ήσαν οι άνθρωποι που εκαλλιέργησαν μια ισχυρή πίστι που τους κατέστησε ικανούς να κάμουν μεγάλα πράγματα προς τιμήν του Ιεχωβά: «Και τι έτι να λέγω; Διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαβίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών· οίτινες δια της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων.» (Εβρ. 11:32-34) Η πίστις των τους κατέστησε εξόχους.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΙΣΤΙΣ;

Όταν διαβάζετε την αφήγησι της Γραφής για τη μεγάλη πίστι που επέδειξαν οι άνδρες των αρχαίων χρόνων, διερωτάσθε πού είναι σήμερα τέτοια πίστις; Ερωτάτε τον εαυτό σας, Τι απέγινε η πίστις; Πού υπάρχουν άνθρωποι με την πίστι του Νώε, του Αβραάμ, του Μωυσέως, του Δαβίδ και του Ιερεμία; Κυττάξτε σε όλο τον σύγχρονο κόσμο και θα βρήτε λίγη γνήσια πίστι στον Δημιουργό του ανθρώπου. Η υλιστική σκέψις τόσο κυριαρχεί στον κόσμο ώστε περισσότερη εμπιστοσύνη αποδίδεται στην ανθρώπινη γνώμη παρά στον λόγον του Θεού, στους ανθρωπίνους νόμους παρά στους νόμους του Θεού και στην ανθρώπινη δύναμι παρά στη δύναμι του Θεού.

Οι άνθρωποι της γενεάς αυτής, εμπιστευόμενοι στην ανθρώπινη σοφία και στη μαχητική δύναμι ως προστατευτικό βραχίονά τους, δείχνονται ότι στερούνται πίστεως στον Υπέρτατον Κυρίαρχον. «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού, και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Ιεχωβά. Διότι θέλει είσθαι ως η αγριομυρίκη εν ερήμω, και δεν θέλει ιδεί όταν έλθη το αγαθόν.»​—Ιερεμ. 17:5, 6, ΜΝΚ.

Επειδή ο Ιησούς προεγνώριζε ότι ο κόσμος θα εγέμιζε από καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, που θα επλησίαζαν τον Θεό με το στόμα των αλλ’ η καρδιά των θα απείχε πολύ απ’ αυτόν, είπε: «Πλην ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθη, άρά γε θέλει ευρεί την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18:8) Δεν μπορεί να την εύρη μέσα στις θρησκείες του Χριστιανικού κόσμου, διότι αυτοί οι άνθρωποι έγιναν στενοί φίλοι των εξουσιών του κόσμου τούτου. Αυτοί σπεύδουν να εκδηλώσουν πίστι σε ανθρωπίνους ηγέτας και σε ανθρώπινα σχέδια για ειρήνη αλλά είναι βραδείς στο να εκδηλώνουν εμπιστοσύνη στη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητος.

Η πίστις στη βασιλεία του Θεού και η εμπιστοσύνη στην προστατευτική του δύναμι μπορούν να βρεθούν, εν τούτοις, στην κοινωνία Νέου Κόσμου του μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί, αντί να εναποθέτουν την εμπιστοσύνη των στον βραχίονα της σαρκός για να φέρη έναν ειρηνικό κόσμο, θέτουν την εμπιστοσύνη των αποκλειστικά στον Ιεχωβά Θεό.

ΙΣΧΥΡΗ ΠΙΣΤΙΣ

Αν είσθε ένας αφιερωμένος Χριστιανός στην κοινωνία Νέου Κόσμου, πρέπει συνεχώς ν’ αγωνίζεσθε να καλλιεργήσετε μια ισχυρή πίστι και να τη διατηρήσετε. Επειδή ζήτε σ’ έναν κόσμο όπου η πίστις ελλείπει, δεν μπορείτε να χαλαρώσετε την καλλιέργειά της. Δεν πρέπει να επιτρέψετε στον υλισμό να παρεισδύση στα συμφέροντα και στον χρόνον σας ώσπου να εξασθενήση η πίστις σας. Σε όλους τους καιρούς έχετε ανάγκην της στάσεως των ακολούθων του Χριστού οι οποίοι του είπαν: «Αύξησον εις ημάς την πίστιν.»​—Λουκ. 17:5.

Πώς είναι η δική σας πίστις σε σύγκρισι μ’ εκείνην του Μωυσέως και του αποστόλου Παύλου; Έχετε την ίδια πίστι που εκίνησε τον Παύλο να υπομείνη πολλούς κινδύνους χάριν της διακονίας; «Τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρις εναυάγησα, έν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον· εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις· εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι.» (2 Κορ. 11:25-27) Έχετε την πίστι που απαιτείται για ν’ αντιμετωπίσετε τέτοιους κινδύνους και φυσικές ταλαιπωρίες για την υπηρεσία του Θεού; Είναι η υπηρεσία του τόσο σπουδαία για σας; Αν δεν είναι, τι συνέβη με την πίστι σας; Μήπως παρελείψατε να εξακολουθήσετε να την καλλιεργήτε;

Ο Παύλος διετήρησε μια ισχυρή πίστι στον Ιεχωβά ως τη μέρα του θανάτου του, περίπου τριάντα χρόνια αφότου έγινε Χριστιανός. Δεν επέτρεψε μια μακρά περίοδο υπηρεσίας να μειώση του ζήλο του ή να εξασθενίση την εμπιστοσύνη του στον Θεό. Δεν συνεστάλη από το να καταβάλη την καλύτερη προσπάθειά του στη διακονία. Μπορείτε σεις να πήτε ότι κάνετε το ίδιο;

ΔΑΠΑΝΗΘΗΤΕ

Ο βαθμός στον οποίον δαπανάσθε στη Χριστιανική διακονία μπορεί, κατά ένα τρόπον, ν’ αποτελή ένα μέτρον της πίστεώς σας. Αν κάνετε μικρή προσπάθεια από μέρους σας να υπηρετήσετε του Θεό κι αφήνετε άλλα συμφέροντα ν’ αφαιρέσουν μεγαλύτερο μέρος της προσοχής και του χρόνου σας, η πίστις σας είναι πολύ ασθενής. Η έλλειψις ενθουσιασμού εκ μέρους σας για την υπηρεσία του Θεού καταδεικνύει ότι δεν εμπιστεύεσθε πλήρως σ’ αυτόν ότι θα κάμη όπως αυτός υπεσχέθη. Έχετε ανάγκη να εποικοδομήσετε την πίστι σας, καλλιεργώντας την έτσι ώστε να γίνη ισχυρή. Αυτό είναι ουσιώδες για την ατομική σας επιβίωσι και για να κερδίσετε την επιδοκιμασία του Θεού. «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»​—Εβρ. 11:6.

Μήπως συστέλλεσθε να δώσετε ομιλίες σπουδαστού στη σχολή διακονίας ή να δεχθήτε μια υπεύθυνη θέσι στην εκκλησία επειδή αισθάνεσθε έλλειψιν ικανότητος; Μήπως ο Μωυσής δεν ησθάνετο έλλειψιν ικανότητος να πράξη ό,τι εζήτησε ο Θεός απ’ αυτόν να πράξη; Μήπως ο Ιερεμίας δεν ησθάνετο σαν να ήταν παιδί όταν του προσεφέρθη το γεμάτο από πολλές ευθύνες καθήκον του να είναι προφήτης του Θεού; Ωστόσο, με την πίστι αυτοί οι άνθρωποι έκαμαν ό,τι ενόμιζαν πως δεν θα μπορούσαν να κάμουν. Με την ίδια πίστι, μπορείτε να κάμετε πράγματα στη διακονία που μπορεί να νομίζετε ότι δεν μπορείτε να τα κάμετε. Αν αρνήσθε προνόμια υπηρεσίας, τι συνέβη με την πίστι σας; Δεν εμπιστεύεσθε στον Θεό να σας βοηθήση με το πνεύμα του; «Εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός.»​—1 Πέτρ. 4:11.

Για κείνους που είναι στην κοινωνία Νέου Κόσμου υπάρχει η ευκαιρία ν’ αφιερώσουν μια μεγάλη ποσότητα χρόνου στη διακονία ως σκαπανείς. Πολλοί εκδηλώνουν επιθυμία να κάμουν αυτό το έργον, αλλ’ είναι επιφυλακτικοί στο να μειώσουν τα υλικά των αποκτήματα και να κάμουν αλλαγές στην κοσμική των εργασία για να μπορέσουν ν’ ανταποκριθούν στο έργον αυτό. Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι η πίστις των είναι ασθενής; Μήπως είναι απρόθυμοι να επιδείξουν την πίστι του Παύλου προσφερόμενοι να υπηρετήσουν τον Θεό απ’ ευθείας με τον περισσότερο χρόνο των όπως εκείνος έκαμε; Πρέπει ν’ αναλογισθούν τη θέσι τους και να εποικοδομήσουν την πίστι τους, αν αυτή είναι η αιτία για την οποίαν αποτραβιώνται. Αν είσθε ένας, ο οποίος δεν είναι δεσμευμένος με αναπόφευκτες υποχρεώσεις, εκδηλώστε την πίστι σας αφιερώνοντας τον χρόνο σας στην υπηρεσία του Θεού ως σκαπανεύς. Καλλιεργήστε την εμπιστοσύνη σας στον Θεό και τον ζήλο σας προς Αυτόν όπως έκανε κι ο Παύλος.

Οι άνδρες των αρχαίων χρόνων εδαπανώντο στην υπηρεσία του Θεού διότι εγνώριζαν ότι αυτό ήταν το ορθόν που έπρεπε να πράξουν. Εγνώριζαν ότι το έργον που έκαναν ήταν για το καλό του ανθρώπου και προς τιμήν του Ιεχωβά Θεού. Σας υποκινεί η πίστις σας να κάνετε όπως κι εκείνοι; Μολονότι δεν έλαβαν τότε την εκπλήρωσι των θείων επαγγελιών για την πιστότητά των, θα τη λάβουν στον ωρισμένο καιρό, με την ανάστασί των εκ νεκρών. Για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ αναγινώσκομε: «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης» (Εβρ. 11:13) Εγνώριζαν ότι η υπηρεσία των στον Ιεχωβά δεν ήταν μάταιη και ότι αυτός θα εξεπλήρωνε κάθε υπόσχεσι σ’ αυτούς. Μπορείτε να έχετε την ίδια εμπιστοσύνη σήμερα χωρίς απογοήτευσι. Μπορείτε να κάμετε σχέδια για το μέλλον «επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων.»​—Τίτον 1:2.

Η ισχυρή πίστις, που είχαν οι άνθρωποι των αρχαίων χρόνων, μπορεί και σήμερα να υπάρχη. Μπορεί να καλλιεργηθή με την επίγνωσι των Γραφών, τη δραστηριότητα στη διακονία και την αγάπη στον Θεό. Μολονότι ο κόσμος γενικά εμπιστεύεται στον βραχίονα της σαρκός, όλοι μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου που καλλιεργούν πίστι εναποθέτουν την απεριόριστη εμπιστοσύνη των στον βραχίονα του Θεού. Αυτός είναι η δύναμίς των, η προστασία και η ελπίς των, και δεν θα επιτρέψουν στον υλισμό ή σε οτιδήποτε άλλο να καταστρέψη την πίστι των σ’ αυτόν. Όπως οι άνδρες των αρχαίων χρόνων, εμπιστεύονται σ’ αυτόν και δαπανούν τις ζωτικές των ενέργειες στην υπηρεσία του. «Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί τον Ιεχωβά, και του οποίου ο Ιεχωβά είναι η ελπίς.»​—Ιερεμ. 17:7, ΜΝΚ.

NO TITLE

Μια δυνατή Γραφική ομιλία που έχει πάντοτε την αξία της και την επικαιρότητά της είναι αυτή που αναγράφεται στο βιβλίο των Πράξεων Αποστόλων, κεφ. 17 και εδάφια 22-31. Διαβάστε την:

«Σταθείς δε ο Παύλος εν μέσω του Αρείου Πάγου, είπεν, Άνδρες Αθηναίοι, κατά πάντα σας βλέπω εις άκρον θεολάτρας. Διότι ενώ διηρχόμουν και ανεθεώρουν τα σεβάσματά σας, εύρον και βωμόν, εις τον οποίον είναι επιγεγραμμένον, ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ. Εκείνον λοιπόν τον οποίον αγνοούντες λατρεύετε, τούτον εγώ κηρύττω προς εσάς. Ο Θεός όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων, ως έχων χρείαν τινός, επειδή αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα. Και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών· δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να φηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών· διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν· καθώς και τινες των ποιητών σας είπον, “Διότι και γένος είμεθα τούτου. ” Γένος λοιπόν όντες του Θεού, δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με χρυσόν ή άργυρον ή λίθον, κεχαραγμένα δια τέχνης και επινοίας ανθρώπου. Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»

Ουδείς Προφήτης εκ της Γαλιλαίας;

«ΠΗΓΑΙΝΕ προς βορράν για πλούτη, πήγαινε προς νότον για σοφία.» Αυτά συνεβούλευε μια Ιουδαϊκή παροιμία στην εποχή του Χριστού. Γιατί επενοήθη αυτή η παροιμία; Διότι, αν και η Γαλιλαία προς βορράν της Παλαιστίνης ήταν το πιο εύφορο μέρος της, εν τούτοις ο ναός, το Σάνχεδριν και οι εκπαιδευμένες τάξεις ευρίσκοντο προς νότον, στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ.

Η άποψις, εν τούτοις, της παροιμίας δεν ήταν εντελώς αληθινή. Η Γαλιλαία, με τις πολλές πλούσιες και ακμάζουσες πόλεις της, με το εύφορο έδαφός της και την παραγωγική της λίμνη, αφθονούσε σε υλικά πλούτη. Αλλ’ η Ιουδαία κι η Ιερουσαλήμ, παρά τους ισχυρισμούς των, δεν μπορούσαν ν’ αξιώσουν ότι υπερείχαν σε σοφία. Αφού αναγινώσκομε στον λόγον του Θεού ότι «αρχή σοφίας φόβος Ιεχωβά,» και ότι «θέλει οδηγήσει τους πράους εν κρίσει, και θέλει διδάξει τους πράους την οδόν αυτού,» στη Γαλιλαία μάλλον, παρά στην Ιουδαία, εξεδηλώθη η αληθινή σοφία, διότι ο λαός της ήταν πολύ πιο πράος και ευδίδακτος, εκδηλώνοντας πολύ περισσότερο φόβο του Ιεχωβά, πράγματα που προαπαιτούνται για τη θεία σοφία.​—Ψαλμ. 111:10, ΜΝΚ· 25:9.

Κανείς δεν ήταν πιο πεπλανημένος από τους αυταρέσκους Φαρισαίους, οι οποίοι, ακούοντας τον Νικόδημο να λέγη για τον Γαλιλαίο Ιησού Χριστό: «Μήπως ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν δεν ακούση παρ’ αυτού πρότερον, και μάθη τι πράττει;» απήντησαν χλευαστικά και σαρκαστικά: «Μήπως και συ εκ της Γαλιλαίας είσαι; ερεύνησον και ιδέ, ότι προφήτης εκ της Γαλιλαίας δεν ηγέρθη.» Πόσο θλιβερά πεπλανημένοι ήσαν οι υπεροπτικοί εκείνοι Φαρισαίοι! Ο μεγαλύτερος προφήτης που είδε ποτέ ή θα ιδή αυτή η γη ήταν Γαλιλαίος. Εκτός απ’ αυτό, από τους δώδεκα αποστόλους, που εξέλεξε ο Γαλιλαίος εκείνος προφήτης, οι ένδεκα που παρέμειναν πιστοί ήσαν, επίσης, Γαλιλαίοι, εκείνος δε που έγινε προδότης ήταν Ιουδαίος.​—Ιωάν. 7:51, 52.

Τι έκαμε τους Φαρισαίους να ομιλούν με τέτοια διάθεσι για τη Γαλιλαία; Μήπως υπήρχε μια τόσο έντονη διαφορά μεταξύ Ιουδαίας και Γαλιλαίας όπως φαίνεται να σημαίνη η παρατήρησίς των; Πραγματικά υπήρχε, και κατά πολλούς μάλιστα τρόπους. Η Ιουδαία και η Γαλιλαία, τα δύο κύρια θέατρα του κηρύγματος και της διδασκαλίας του Ιησού, διέφεραν σε κλίμα, σε εμφάνισι, σε φυσικούς πόρους, σε καρποφορία, σε ιδιοσυγκρασία και μάθησι των ανθρώπων και, το σπουδαιότερο απ’ όλα, στην ανταπόκρισι που παρείχε ο καθένας στη διακονία του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του. Το να σημειώσωμε αυτές τις διαφορές θα αυξήση την κατανόησί μας και την εκτίμησι πολλών πραγμάτων που αναγράφονται στα θεόπνευστο Υπόμνημα για τη ζωή του Ιησού. Επιπρόσθετα, αυτή η πληροφορία εμπεριέχει κι ένα ζωτικό μάθημα για όλους όσοι εκζητούν την αλήθεια.

ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΙΟΥΔΑΙΟΥa

Η Γαλιλαία στην εποχή του Χριστού ήταν ο κήπος της Παλαιστίνης, αν όχι του κόσμου όλου. Το κλίμα της ήταν κλίμα ο διαρκούς ανοίξεως. Είχε μια σπάνια ομορφιά και μια ασυνήθως γόνιμη παραγωγικότητα· κάθε είδους καρποί και καρύδια, καθώς και μέλι και σίτος, ήσαν άφθονα και υπερείχαν σε ποιότητα. Οι πόλεις της ήσαν πολλές και ευημερούσαν.

Όλα αυτά ήσαν σε έντονη αντίθεσι προς την Ιουδαία, η οποία τότε ήταν η λιγώτερο ελκυστική και λιγώτερο εύφορη χώρα όλης της Παλαιστίνης και της οποίας πολλές πόλεις παρήκμαζαν ή ήσαν ήδη ερειπωμένες. Τα καλοκαίρια της ήσαν θερμότερα, οι χειμώνες της ψυχρότεροι από της Γαλιλαίας. Ενώ δε η Θάλασσα της Γαλιλαίας περιείχε υπεραφθονία ψαριών, η Νεκρά θάλασσα, που έφθανε στα σύνορα της Ιουδαίας, γρήγορα εφόνευε όλα τα ψάρια που έφθαναν ως αυτήν μέσω του Ιορδάνου Ποταμού.

Υπήρχε σχεδόν τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ των Γαλιλαίων και των Ιουδαίων όσο και μεταξύ των χωρών των. Οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τους Γαλιλαίους με μια κατά το μάλλον ή ήττον φανερή καταφρόνησι. Αυτή η στάσις από μέρους των πιθανώτατα ωφείλετο, εν μέρει, στο γεγονός ότι οι Γαλιλαίοι δεν ήσαν από τόσο αγνή καταγωγή όσο ήσαν οι Ιουδαίοι, διότι μεταξύ αυτών ήσαν και οι απόγονοι εκείνων, οι οποίοι είχαν αναγκαστικά περιτμηθή από τους Μακκαβαίους πριν έναν αιώνα, καθώς και στο γεγονός ότι οι Γαλιλαίοι συνολικά δεν ήσαν τόσο καλά εκπαιδευμένοι όσο οι Ιουδαίοι.

Οι Ιουδαίοι ήσαν αλαζονικοί, επιφυλακτικοί και θεωρούσαν τους εαυτούς των ως πραγματικούς τηρητάς του Νόμου. Μήπως οι Εβραϊκές Γραφές κατά το πλείστον δεν εγράφησαν κι αντεγράφησαν στην Ιουδαία; Είναι αληθές ότι οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι φιλονεικούσαν μεταξύ των πάντοτε, αλλ’ ήσαν ενωμένοι στη στάσι των απέναντι των ταπεινών Γαλιλαίων. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, ‘οι οποίοι εκάθισαν επί της καθέδρας του Μωυσέως,’ οι οποίοι έλεγαν αλλά δεν έπρατταν σύμφωνα με τους λόγους των, και οι οποίοι έδεναν φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και τα επέθεταν στους ώμους των ανθρώπων, δεν ήθελαν όμως ούτε με τον δάκτυλόν των να τα κινήσωσι,’ ήσαν πρωτίστως Ιουδαίοι, οι δε Γαλιλαίοι εστέναζαν κάτω από τον θρησκευτικό ζυγό των.​—Ματθ. 23:2-4.

Αντιθέτως, οι Γαλιλαίοι ήσαν άνθρωποι θερμοί, φιλόφρονες, σώφρονες κι ενθουσιώδεις, μολονότι μ’ ένα κάπως τραχύ εξωτερικό. Ο ορμητικός Πέτρος, και οι Ιάκωβος και Ιωάννης οι δύο «υιοί βροντής,» ήσαν τύποι χαρακτηριστικοί. Ελέγετο γι’ αυτούς τους Γαλιλαίους ότι ήσαν «υγιείς όσο και το κλίμα των, χαρωποί όσο κι ο ουρανός των.» Ακόμη κι όταν υπεκινούντο από θρησκευτική μισαλλοδοξία, ενεργούσαν διαφορετικά από τους Ιουδαίους. Όταν ωργίσθησαν με την απλή ομιλία του Ιησού στη συναγωγή της Ναζαρέτ, δεν προσεκόμισαν ψευδομάρτυρες και δεν εμηχανεύθησαν τη θανάτωσι του Ιησού, αλλά κατά παρόρμησιν , στην έξαψι της οργής των, επεδίωξαν να τον ρίξουν από τον κρημνό της πόλεώς των.​—Μάρκ. 3:17· Λουκ. 4:28-30.

Οι θρησκευτικοί ηγέται της Ιερουσαλήμ υπέβλεπαν τον κοινό λαό, τους γεωργούς, τους αλιείς και άλλους, που ησχολούντο σε έντιμη χειρωνακτική εργασία, στην οποίαν ησχολούντο οι περισσότεροι από τους Γαλιλαίους. Οι τελευταίοι περισσότερο εφρόντιζαν για ένα καλό όνομα οι πρώτοι για πλούτη. Οι Γαλιλαίοι, μολονότι δεν λογομαχούσαν για τις ωραιότητες του νόμου, ωστόσο έπαιρναν στο σοβαρά τη λατρεία του Θεού. Οι Γαλιλαίοι ετόνιζαν τον γραπτό νόμο· οι Ιουδαίοι την παράδοσι των πρεσβυτέρων.

Οι Γαλιλαίοι πιστά μετέβαιναν στην Ιερουσαλήμ για τις ετήσιες εορτές και, ενώ οι Ιουδαίοι είχαν τη συνήθεια ν’ αφιερώνουν πράγματα σε ιερείς, οι Γαλιλαίοι συχνότερα αφιέρωναν τις προσφορές των στον Ιεχωβά Θεό. Στους Ιουδαίους η θρησκεία ήταν κατά το πλείστον υπόθεσις τύπων· στους Γαλιλαίους ήταν υπόθεσις καρδιάς, προσωπικής σχέσεως με τον Θεό, όπως τονίζεται από τους προφήτας. Στους Ιουδαίους η ελευθερία από τον Ρωμαϊκό ζυγό ήταν κατά το πλείστον ζήτημα πολιτικής· στους Γαλιλαίους ήταν ελευθερία και θρίαμβος της δικαιοσύνης.

Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Ο Ιεχωβά Θεός με τη σοφία του εφρόντισε ώστε ο Ιησούς να γεννηθή στην Ιουδαία, στη Βηθλεέμ, για να εκπληρώση τις προφητείες του και σύμφωνα με τη βασιλική καταγωγή του Ιησού και τον μελλοντικό του ρόλο ως Βασιλέως των βασιλέων. Ταυτόχρονα κατηύθυνε τα πράγματα έτσι ώστε ο Ιησούς ν’ ανατραφή στη Γαλιλαία, στη χώρα που είχε το πιο ευνοϊκό περιβάλλον για τη νεότητα του Ιησού καθώς και το πιο ευνοϊκό έδαφος για το κήρυγμα και τη διδασκαλία του αφότου είχε αρχίσει την επίγεια διακονία του. Όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έτυχε καλής υποδοχής στη Γαλιλαία, έτσι κι ο Ιησούς. Αλλά με τον ζήλο του για δικαιοσύνη ο Ιωάννης κατήγγειλε την κακή πορεία του Ηρώδου Αντίπα, με αποτέλεσμα να φυλακίση τον Ιωάννη ο Ηρώδης.

«Ακούσας δε ο Ιησούς ότι ο Ιωάννης παρεδόθη, ανεχώρησεν εις την Γαλιλαίαν. Και αφήσας την Ναζαρέτ [όπου είχε ανατραφή], ήλθε και κατώκησεν εις Καπερναούμ [τη μεγαλύτερη πόλι της Γαλιλαίας] την παραθαλασσίαν, εν τοις ορίοις Ζαβουλών και Νεφθαλείμ· δια να πληρωθή το ρηθέν δια Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος, “Γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, κατά την οδόν της θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών· ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και εις τους καθημένους εν τόπω και σκιά θανάτου, φως ανέτειλεν εις αυτούς.” Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.»​—Ματθ. 4:12-17.

Οι Γαλιλαίοι που ήσαν οι ίδιοι ταπεινοί και πράοι κι εκζητούσαν ένθερμα την έλευσι του Μεσσίου και της βασιλείας του Θεού, δεν ήταν παράδοξο ότι ανταπεκρίθησαν στο άγγελμα και στον τρόπο με τον οποίον το παρουσίαζε ο Ιησούς κηρύττοντας «εν ταις συναγωγαίς αυτών, εις όλην την Γαλιλαίαν,» και μετά το οποίον ο Ιησούς «πάλιν εισήλθεν εις Καπερναούμ,» τον τόπον της κατοικίας του. Διόλου δεν είναι πιθανόν ότι στην Ιουδαία η επί του όρους ομιλία του, με τα σαφή λόγια του περί του τι ήταν αληθινά σπουδαίο, θα εγίνετο δεκτή με τον ίδιο τρόπο που είχε γίνει δεκτή στη Γαλιλαία, όταν είχε ομιλήσει ο Ιησούς. Εκεί όχι μόνο άκουσαν ό,τι είχε πει ο Ιησούς, αλλά κι εντυπωσιάσθησαν πολύ: «Εξεπλήττοντο οι όχλοι δια την διδαχήν αυτού. Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς.» Ως αποτέλεσμα, «Ότε . . . κατέβη από του όρους, ηκολούθησαν αυτόν όχλοι πολλοί.»​—Μάρκ. 1:39· 2:1· Ματθ. 7:28 έως 8:1.

Η διδασκαλία του Ιησού ήταν απλή, όχι περιελιγμένη, ασαφής ή πολυσύνθετη· οι απλές παραβολές του προσείλκυαν αυτούς τους Γαλιλαίους. Όχι ότι κι εδώ, επίσης, δεν συναντούσε αδιαφορία κι εναντίωσι. Εσημειώσαμε ήδη του καιρό που οι συμπατριώται του ήθελαν να τον ρίξουν από τον βράχο στον οποίον ήταν κτισμένη η πόλις. Γι’ αυτή την ίδια του πατρίδα ο Ιησούς είπε: «Δεν είναι προφήτης άνευ τιμής, ειμή εν τη πατρίδι αυτού, και εν τη οικία αυτού.» Και για τρεις άλλες πόλεις της Γαλιλαίας ο Ιησούς ανεφώνησε: «Ουαί εις σε, Χοραζίν· ουαί εις σε Βηθσαϊδά· διότι εάν εν τη Τύρω και Σιδώνι ήθελον γείνει τα θαύματα τα γενόμενα εν τω μέσω υμών»​—όπου, εν τούτοις, είχε δώσει μια ενδεικτική μαρτυρία—«προ πολλού ήθελον μετανοήσει καθήμεναι εν σάκκω και σποδώ. . . . Και συ, Καπερναούμ, ήτις υψώθης έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου.» Και οι τρεις αυτές πόλεις κατεβιβάσθησαν ως τον άδη, διότι δεν υπάρχουν πια σήμερα. Εν τούτοις, αυτοί δεν ήσαν οι ισχυρότεροι λόγοι καταγγελίας του. Εκείνους τους εφύλαξε για την Ιερουσαλήμ: «Δεν είναι δυνατόν προφήτης να απολεσθή έξω της Ιερουσαλήμ.»​—Ματθ. 13:57· Λουκ. 10:13-15· 13:33.

Η ΙΟΥΔΑΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΗΜΕΛΗΘΗ

Επειδή τα συνοπτικά ευαγγέλια πραγματεύονται κυρίως τη διακονία του Ιησού στη Γαλιλαία, μερικοί ήχθησαν στο συμπέρασμα ότι ο Ιησούς παρημέλησε την Ιουδαία, αλλά δεν έγινε αυτό. Όχι ότι δεν μπορούσε να διακονήση τους Ιουδαίους χωρίς να πάη στην περιοχή των, διότι η αφήγησις λέγει ότι πολλοί όχλοι ήρχοντο από την Ιουδαία για ν’ ακούσουν τον Ιησούν, όπως έκαναν πολλοί γραμματείς και Φαρισαίοι.​—Λουκ. 5:17.

Ωστόσο ο Ιησούς εδίδαξε δια μακρών και κατ’ επανάληψιν στην Ιερουσαλήμ, όπως τονίζει ο Ιωάννης ομιλώντας για τα ταξίδια του Ιησού στην Ιερουσαλήμ για την εορτή του πάσχα. Εξ άλλου, μήπως δεν εδήλωσε ο Ιησούς, όταν εξέφερε καταδίκη εναντίον της Ιερουσαλήμ: «Ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε;» Και δεν είπε, όταν εδικάζετο ενώπιον του Σάνχεδριν: «Καθ’ ημέραν εκαθήμην πλησίον υμών διδάσκων εν τω ιερώ, και δεν με επιάσατε»;​—Ματθ. 23:37· 26:55.

Πραγματικά, ο Ιησούς δεν θα εδικαιολογείτο στην έντονη καταγγελία του εναντίον της Ιερουσαλήμ και των θρησκευτικών ηγετών της αν δεν τους είχε δώσει πλήρη μαρτυρία. Επίσης, η φιλία του με τον Λάζαρο, τη Μαρία και τη Μάρθα, που κατοικούσαν στην Ιουδαία κοντά στην Ιερουσαλήμ, θα πιστοποιούσε ότι ήταν συχνός επισκέπτης των κι έτσι πρέπει να εκήρυττε συχνά επίσης στην Ιουδαία .Όχι, ο Ιησούς εστάλη σε όλα τα απολωλότα πρόβατα του οίκου Ισραήλ και δεν παρημέλησε κανένα απ’ αυτά. Στο τελευταίο έτος της διακονίας του εδαπάνησε περισσότερον καιρό στη Γαλιλαία, αλλά μόνο διότι εγνώριζε ότι ο καιρός του δεν είχε έλθει ακόμη: «Και περιεπάτει ο Ιησούς μετά ταύτα εν τη Γαλιλαία· διότι δεν ήθελε να περιπατή εν τη Ιουδαία, επειδή οι Ιουδαίοι εζήτουν να θανατώσωσιν αυτόν.»​—Ιωάν. 7:1.

Κατόπιν, μήπως οι Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς, που έγραψαν συνοπτικά, μας δίνουν μια μονόπλευρη εικόνα της διακονίας του Ιησού; Όχι κατ’ ανάγκην. Όπως και σήμερα η έκτασις, στην οποία έχει ένας ν’ αφηγηθή πείρες από το κήρυγμα, εξαρτάται μάλλον από τον αριθμό των προθύμων ν’ ακούσουν παρά από τον πραγματικό χρόνο που εδαπανήθη στο κήρυγμα, έτσι και μ’ εκείνους που κατέγραψαν για μας τις πείρες που είχε ο Ιησούς στη διακονία του. Οι ευθείς, ένθερμοι, ειλικρινείς, ταπεινοί και άδολοι Γαλιλαίοι απλώς ανταπεκρίθησαν πιο πρόθυμα στη διακονία του Ιησού παρά ο αλαζονικός, πλούσιος και πολυμαθής λαός της Ιουδαίας, και ειδικά στην Ιερουσαλήμ.

Εφόσον Ιουδαίοι από την Ιουδαία ακολούθησαν τον Ιησούν στη Γαλιλαία και Ιουδαίοι από τη Γαλιλαία ακολούθησαν τον Ιησούν στην Ιουδαία, μπορεί κάλλιστα να συνέβη ώστε το πλήθος που επευφήμησε τον Ιησούν ως βασιλέα πέντε μέρες πριν από τον θάνατό του ν’ απετελείτο κατά μέγα μέρος από Γαλιλαίους, οι οποίοι ακολουθούσαν τον Ιησούν ή ήλθαν για την εορτή του πάσχα. Μπορεί πολύ πιθανώς εξαιτίας αυτών να εφοβούντο οι ηγέται της Ιερουσαλήμ να συλλάβουν τον Ιησούν την ημέρα. Το γεγονός ότι, μετά την άρσιν του σώματος του σώματος από το ξύλο του μαρτυρίου, «ηκολούθησαν . . . γυναίκες, αίτινες είχον έλθει μετ’ αυτού από της Γαλιλαίας», οι οποίες εφρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του, φαίνεται να εσήμαινε τούτο. Πολύ πιθανώς, επίσης, ο όχλος που εκραύγαζε ζητώντας τον θάνατο του Ιησού στη δίκη του, απετελείτο κατά μέγα μέρος από Ιουδαίους, τους πιο εύκολα επηρεασμένους από τον κλήρο της Ιερουσαλήμ.​—Λουκ. 5:17· 23:55· Ματθ. 27:20-25.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι οι Φαρισιαίοι, που μιλούσαν τόσο ταπεινωτικά για τη Γαλιλαία, επέτρεψαν στην προκατάληψι να τους τυφλώση απέναντι της αληθείας και των πραγμάτων. Βρίσκουν το αντίστοιχό τους στον φαρισαϊκό κλήρο των ημερών μας. Έτσι, μια κριτική που εμφαίνεται κατ’ επανάληψιν σε θρησκευτικά δημοσιεύματα είναι ότι μεταξύ των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στην κοινωνία Νέου Κόσμου υπάρχουν συγκριτικά λόγοι απόφοιτοι πανεπιστημίων ή άνθρωποι ανωτέρας μαθήσεως. Σε οποιονδήποτε βαθμό κι αν αληθεύη αυτό, είναι εντελώς άσχετο με το άγγελμα που φέρουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Πραγματικά, αυτό είναι επιχείρημα υπέρ αυτών, διότι μήπως ο απόστολος Παύλος, που ήταν ο ίδιος ένας πολυμαθής άνθρωπος, δεν έγραψε ότι όχι πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ή ισχυροί κι ευγενείς εκλήθησαν; και δεν συνέβαινε αυτό ακριβώς και στην εποχή του Ιησού;​—1 Κορ. 1:26.

Επομένως, μην αφήνετε την κοινωνική τάξι ή τη μόρφωσι, τη φυλή ή τη μάθησι να σας υποκλέψουν την ικανότητα να εξετάσετε με ειλικρινή διάνοια και καρδιά το άγγελμα που σας φέρουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Παραβάλετέ το με την Αγ. Γραφή σας και κατόπιν ενεργήστε σύμφωνα με ό,τι διαπιστώνετε ότι είναι αληθές. Ας έχουν όλοι υπ’ όψιν ότι ενώπιον του Θεού μια καλή καρδιά έχει περισσότερη αξία από ένα γεμάτο κεφάλι!

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτης στη σελίδα 485]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΓΑΛΙΛΑΙΑ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ

Η Χρήσις της Λέξεως «Νόμος» από τη Βίβλο

Ο ΒΙΒΛΙΚΟΣ νόμος αποτελεί ένα πολύπλοκο μέρος των θείων αποκαλύψεων που κατεγράφησαν για μας στις Εβραϊκές και στις Ελληνικές Γραφές. Στα τεύχη Σκοπιάς της 15ης Σεπτεμβρίου, 1ης Οκτωβρίου και 15ης Οκτωβρίου 1952, εξητάσθησαν κι εμελετήθησαν βασικά νομικά θέματα. Εκεί ετονίσθη ότι οπουδήποτε συνέρχονται νοητικά πλάσματα για ένα ειδικό σκοπό, αποτελούν μια οργάνωσι. Για να λειτουργήσουν επιτυχώς αυτές οι οργανώσεις, χρειάζεται κάποιο είδος κυβερνήσεως. Κυβέρνησις, πάλι, ορίζεται ως η άσκησις εξουσίας σε πλάσματα μέσω νόμων, ώστε να τηρούνται σε λειτουργία οι τροχοί της οργανώσεως.

Τέλος, η ίδια η λέξις «νόμος» ορίζεται ως το σώμα των κανόνων ενεργείας ή κανόνων πορείας που κατευθύνουν και καθοδηγούν τα πλάσματα στις οδούς που επιθυμούνται από τις κυβερνήσεις, είτε ουρανίας προελεύσεως είναι οι κυβερνήσεις αυτές είτε ανθρωποποίητες. Αυτοί οι τρόποι καθοδηγήσεως των ανθρώπων μπορεί να είναι καλοί ή κακοί, αναλόγως του αν οι κυβερνήσεις που θέτουν τους νόμους είναι καλές ή κακές, τέλειες ή ατελείς. Οι κυβερνήσεις που είναι οι νομοθέται περιγράφονται ως «ανώτεροι», ενώ οι άνθρωποι που πρέπει να τηρούν τους νόμους λέγεται ότι είναι οι «κατώτεροι». Τα πεδία ενεργείας που υπόκεινται σε κανόνες και νόμους είναι τόσον ευρέα όσον και το σύμπαν της θείας δημιουργίας.

Για να κατανοηθή πλήρως η έννοια του όρου «νόμος» σε οποιοδήποτε μέρος της Βίβλου, απαιτείται πρώτα να προσδιορισθή από τα συμφραζόμενα της Βίβλου για ποιου είδους νόμο πρόκειται. Πρόκειται για νόμο που κατηρτίσθη από τον Ιεχωβά Θεό, ή πρόκειται για νόμο ανθρωπίνης ή και σατανικής ακόμη προελεύσεως και εφαρμογής; Όταν εξακριβωθή το πεδίον του νόμου, τότε μέσα στον οφθαλμό της διανοίας πρέπει να εισέλθη η εξέτασις περί του ποιοι είναι οι «ανώτεροι» που έκαμαν αυτό το νόμο, και οι «κατώτεροι» που αναμένεται να υπαχθούν στο νόμο. Επί πλέον, πρέπει να κατανοηθή ότι η λέξις «νόμος» μέσα στη Βίβλο μπορεί να χρησιμοποιηθή για να χαρακτηρίση ένα μεμονωμένο νόμο ή μπορεί να χρησιμοποιηθή περιληπτικά για να χαρακτηρίση ένα ολόκληρο σώμα κανόνων πορείας. Επίσης, μια «προσταγή», που δίδεται για να εφαρμοσθή σε περισσότερα του ενός άτομα, καλείται «εντολή», που είναι ένας άλλος όρος ο οποίος χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίση νόμο. Λόγου χάριν, οι Δέκα Εντολές που εδόθησαν στον Μωυσή ήσαν πραγματικά δέκα βασικοί νόμοι που εδόθησαν στους Ισραηλίτας.

Θα γίνη κατ’ αριθμητικήν σειράν μια εξέτασις έξη διαφόρων πεδίων νόμου που μνημονεύονται μέσα στη Βίβλο. Ανακαλύπτοντας ποιοι είναι οι «ανώτεροι» και ποιοι οι «κατώτεροι», θα εκπλαγούμε ευαρέστως για το πόσο απέραντα ηυξήθη η κατανόησίς μας περί των Ιερών Γραφών.

ΕΔΕΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

(1) Η λέξις «προσταγή» εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Βίβλο, στα εδάφια Γένεσις 2:16, 17, ΜΝΚ: «Προσέταξε δε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Καταφαίνεται αμέσως ότι αυτός ο νόμος ανάγεται στο πεδίον του Εδεμικού νόμου, νόμου επιβλητού εδώ πάνω στη γη, στον κήπο της Εδέμ και στον τέλειο πολιτισμό του. Ο Ιεχωβά Θεός είναι σαφώς ο νομοθέτης, ο ανώτερος. Ο Αδάμ και η Εύα και οι μέλλοντες απόγονοί των ως ανθρώπινο γένος είναι οι αναμενόμενοι τηρηταί του νόμου, εφόσον είναι οι κατώτεροι μέσα στη Θεία κυβερνητική οργάνωσι που λειτουργούσε στην παραδεισιακή Εδέμ. Η κύρωσις ή ποινή για την παράβασι του Εδεμικού αυτού νόμου δηλώνεται αλάθητα ότι είναι ο θάνατος, θετικός ή βέβαιος θάνατος.

Έτσι, λοιπόν, το πεδίον του Εδεμικού νόμου, του οποίου ο Αδάμ αργότερα διέπραξε μια μοιραία παράβασι, δεν ήταν κάτι το ασήμαντο και ανθρώπινο, αλλά προήρχετο από τον Κυρίαρχο Βασιλέα του σύμπαντος, ήταν από τον εμπνευσμένο θείο νόμο. Μολονότι το πεδίον την Εδεμικού νόμου ετερματίσθη από τον Ιεχωβά, εν τούτοις, οποιοσδήποτε θεόδοτος νόμος αποκαλύπτεται ως εφαρμόσιμος σήμερα είναι άξιος της πιο ζωηρής προσοχής μας.

(2) Οι επόμενες Βιβλικές μνημονεύσεις περί νόμου είναι οι κανόνες, τους οποίους ο Νώε και η οικογένειά του διετάχθησαν να τηρήσουν. «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα πρασέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» Εδώ έχομε το πεδίον του δικαίου πατριαρχικού νόμου, όπως άρχισε πριν από τον Κατακλυσμό. Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο νομοθετών Ανώτερος, ο δε Νώε και η οικογένειά του είναι οι κατώτεροι, τηρηταί του νόμου. Αυτό το σύστημα των λεπτομερών νομικών οδηγιών κατέστησε την πατριαρχική κοινωνία του Νώε και των συντρόφων του ικανή να περάση τον Κατακλυσμό και ν’ αρχίση ένα νέο, δίκαιο πολιτισμό επάνω σε μια καθαρισμένη γη.​—Γέν. 6:22· 7:9.

Στην εποχή του Αβραάμ όσοι ήσαν στη δίκαιη πατριαρχική κοινωνία έλαβαν κι άλλες νομικές εντολές που τους εδόθησαν. «Επειδή γνωρίζω αυτόν [τον Αβραάμ], ότι θέλει διατάξει προς τους υιούς αυτού, και προς τον οίκον αυτού, μεθ’ εαυτόν, και θέλουσι φυλάξει την οδόν του Ιεχωβά, δια να πράττωσι δικαιοσύνην και κρίσιν.» Ο νόμος της περιτομής ήταν ένας από τους πρόσφατα προστεθειμένους νόμους. Αργότερα, στον Πατριάρχη Ισαάκ, ο Ιεχωβά είπε τα εξής: «Και θέλουσιν ευλογηθή εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γης· επειδή ο Αβραάμ υπήκουσεν εις την φωνήν μου, και εφύλαξε τα προστάγματά μου, τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, και τους νόμους μου.» Είναι αληθές ότι αυτό το πεδίον του πατριαρχικού νόμου δεν είναι πια δεσμευτικό ως ένα νομικό σώμα νόμου· εν τούτοις, περιέχει πολλές αρχές και προφητικές σκιές μεγάλης αξίας στους Χριστιανούς της κοινωνίας Νέου Κόσμου σήμερα.​—Γέν. 17:11, 12· 18:19, ΜΝΚ· 26:4, 5.

ΜΩΣΑΪΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

(3) Η πιο λεπτομερής νομοθεσία που μνημονεύεται στις Γραφές είναι εκείνη που εδόθη μέσω του Μωυσέως το 1513 π.Χ. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, Ανάβηθι προς εμέ εις το όρος, και έσο εκεί· και θέλω σοι δώσει τας πλάκας τας λιθίνας, και τον νόμον, και τας εντολάς τας οποίας έγραψα, δια να διδάσκης αυτούς.» (Έξοδ. 24:12, ΜΝΚ) Ένας κώδιξ από περισσοτέρους των εξακοσίων νόμων, εκτός από τις Δέκα Εντολές, εδόθη επίσης στον Μωυσή. Αυτό το πεδίον του νόμου είναι κοινώς γνωστό στη Βίβλο ως ο «νόμος του Μωϋσέως» ή απλώς «ο νόμος». Ωργάνωσε τον Ισραήλ σε μια εθνική θεοκρατική κοινωνία με τον Ιεχωβά Θεό ως τον βασιλικό των Ανώτερο και τους ίδιους τους Ισραηλίτας ως κατωτέρους, υπηρέτας ή δούλους του Θεού.

Αυτό το σώμα του νόμου διετήρησε τους Ισραηλίτας ενωμένους σαν μια θεοκρατική κοινωνία επί χίλια πεντακόσια χρόνια περίπου, ώσπου ο ίδιος ο Θεός έφερε σ’ ένα νόμιμο τέλος, κατά την προσήλωσι του Ιησού στο ξύλο του μαρτυρίου το έτος 33 μ.Χ., τη χειρόγραφη αυτή νομική διαθήκη, περιλαμβάνοντας και τις Δέκα Εντολές. «Συγχωρήσας [ο Θεός] εις εσάς πάντα τα πταίσματα, εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού.» Οι Χριστιανοί, λοιπόν, σήμερα δεν βρίσκονται κάτω από το αρχαίο αυτό πεδίον του θείου νόμου που ετερματίσθη, μολονότι κι αυτό επίσης εμπεριέχει ένα πλούτον προφητικών τύπων και αρχών που πρέπει να εφαρμόζωνται στην κοινωνία Νέου Κόσμου, η οποία αναπτύσσεται από το έτος 1919.​—Κολ. 2:13, 14· Ρωμ. 7:4.

(4) Από το έτος 33 μ. Χ. οι πνευματικοί Ισραηλίται, οι κεχρισμένοι Χριστιανοί, εκουσίως υπετάχθησαν ως «κατώτεροι» ή δούλοι κάτω από ένα νέο πεδίον νόμου του Ιεχωβά γνωστού ως νέας διαθήκης, η οποία έγινε δια Ιησού Χριστού. «Διότι εάν η πρώτη εκείνη [διαθήκη του Μωσαϊκού νόμου] ήτο άμεμπτος, δεν ήθελε ζητείσθαι τόπος δια την δευτέραν [την νέαν διαθήκην]. Διότι αύτη είναι η διαθήκη την οποίαν θέλω κάμει προς τον [πνευματικόν] οίκον του Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Ιεχωβά, Θέλω δώσει τους νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί της καρδίας αυτών, και θέλω είσθαι εις αυτούς Θεός, και αυτοί θέλουσιν είσθαι εις εμέ λαός.»​—Εβρ. 8:7, 10, ΜΝΚ.

Επομένως, από τον καιρό του Ιησού ίσαμε σήμερα η κοινωνία των μαρτύρων του Ιεχωβά έχει αναπτυχθή και λειτουργήσει μέσα στο νομικό πλαίσιο του Χριστιανικού συστήματος πραγμάτων που ωκοδομήθη από τους κανόνες και τις εντολές οι οποίοι απηγγέλθησαν δια του Μεγαλυτέρου Νώε, του Μεγαλυτέρου Μωυσέως, Χριστού Ιησού, και των θεοπνεύστων αποστόλων του. Τα «άλλα πρόβατα» σύντροφοι των κεχρισμένων Χριστιανών επίσης φιλάγαθα και εκούσια συμμορφώνονται ως «κατώτεροι» κάτω απ’ αυτό το από Θεού δεδομένο πεδίον των Χριστιανικών κανονισμών, διότι γίνονται μέρος της «μιας ποίμνης».​—Ιωάν. 10:16.

ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ, ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΟΣ

(5) Εκτός από το ανωτέρω πεδίον του Θείου νόμου, ο Παύλος αναφέρεται σ’ ένα άλλο πεδίον νόμου κάτω από το οποίον οι Χριστιανοί βρίσκονται υποτεταγμένοι, αυτήν όμως τη φορά ακουσίως. «Άρα λοιπόν αυτός εγώ με τον νουν μεν δουλεύω [κατώτερος] εις τον νόμον του Θεού [που απεκαλύφθη δια της νέας διαθήκης] με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας.» (Ρωμ. 7:25) Αυτό είναι το πεδίον της νομικής δουλείας που είναι γνωστό ως ο «νόμος της αμαρτίας και του θανάτου.» (Ρωμ. 8:2) Ποιοι είναι οι ανώτεροι σ’ αυτό το πεδίον της πορείας; Ο Παύλος απαντά σ’ αυτό, τονίζοντας ότι η ‘Βασίλισσα Αμαρτία’ και ο ‘Βασιλεύς Θάνατος’, με τον Σατανά πίσω τους, είναι οι αμείλικτοι κύριοι. (Ρωμ. 5:21· Εβρ. 2:14) Εμείς ως αμαρτωλοί από τον καιρό του Αδάμ βρισκόμεθα πωλημένοι ως δουλικοί κατώτεροι λόγω της κληρονομημένης μας πεπτωκυίας σαρκός.​—Ρωμ. 7:24.

(6) Ο Ιεχωβά ήλθε προς σωτηρίαν μας, προμηθεύοντας στοργικά την απολυτρωτική θυσία την Ιησού Χριστού. Ο Παύλος τονίζει ότι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί είναι τώρα σε θέσι να υπαχθούν σ’ ένα άλλο πεδίον νόμου γνωστόν ως «ο νόμος του νοός μου,» τώρα που η καταδίκη του νόμου του Μωυσέως έχει αφαιρεθή, πράγμα που κατεδείκνυε την ανθρώπινη σάρκα των ως πολύ υπολειπομένην του Θείου σημείου τελειότητος. (Ρωμ. 3:21-23) «Τώρα όμως απηλλάχθημεν από του νόμου, αποθανόντος εκείνου υπό του οποίου εκρατούμεθα· δια να δουλεύωμεν [κατώτεροι] κατά το νέον πνεύμα, και ουχί κατά το παλαιόν γράμμα [τον Μωσαϊκόν νόμον].»​—Ρωμ. 7:6· Ματθ. 20:28.

Η παλαιά διαθήκη του νόμου μέσω του Μωυσέως αφορούσε την πεπτωκυία σάρκα και απέβλεπε στο να περιορίση τα έργα της σαρκός. (Γαλ. 5:19-21 ) Η κινητήριος δύναμις πίσω απ’ αυτή τη διαθήκη του νόμου ήταν εκείνη των ποινικών της κυρώσεων, που απειργάσθησαν μεγάλη κατάκρισι ή κατάρα εναντίον του Ιουδαϊκού λαού διότι συνεχώς απετύγχανε να τηρήση τον νόμο. (2 Κορ. 3:9) Αλλ’ η νέα οδός, την οποίαν άρχισε ο Ιησούς Χριστός, έχει τη δύναμι του πνεύματος του Θεού ως κατευθυντική της δύναμι. (2 Κορ. 3:6) Το πνεύμα του Θεού λοιπόν κατευθύνει τις διάνοιές μας στις τρίβους της δικαιοσύνης και εκπληρώνει ό,τι η παλαιά διαθήκη του νόμου, με τις Δέκα Εντολές της και τους άλλους νόμους της, απέτυχε να κάμη. «Αλλ’ εάν οδηγήσθε υπό του πνεύματος, δεν είσθε υπό νόμον.»​—Γαλ. 5:18.

Η προμήθεια του Ιεχωβά καθιστά, επίσης, δυνατόν για τους Χριστιανούς να πολεμούν εναντίον της κατωφερούς τάσεως της φυσικής σαρκός κάτω από τη ‘Βασίλισσα Αμαρτία’. «Ευρίσκω λοιπόν τον νόμον τούτον, ότι, ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν. Διότι ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού [που απεκαλύφθη δια της νέας διαθήκης] κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον· βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον [τον της σαρκός που υπόκειται στη ‘Βασίλισσα Αμαρτία’] αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις τον νόμον της αμαρτίας τον όντα εν τοις μέλεσί μου.» (Ρωμ. 7:21-23) Όλοι οι Χριστιανοί έχουν αυτόν τον μεγάλον αγώνα μεταξύ «πραγμάτων της σαρκός» και «πραγμάτων του πνεύματος.»​—Ρωμ. 8:4-8.

Αλλ’ ο Ιεχωβά εν τη αγαθότητί του έφερε στη Χριστιανική σκηνή τη διευθέτησι της παρ’ αξίαν αγαθότητος, για να «βασιλεύση δια της δικαιοσύνης» και να ασκήση μια ισχυρή επιρροή στις καρδιές μας όταν επωφελούμεθα επιμελώς από τη στοργική προμήθεια του Θεού δια Χριστού. (Ρωμ. 5:21) Γινόμεθα ‘δούλοι της δικαιοσύνης, πράγμα που καθιστά δυνατόν να διεξάγωμε ένα σκληρό αγώνα για καθαρή Χριστιανική ζωή και ακεραιότητα μολονότι η προς τα κάτω ροπή της σαρκός είναι ισχυρή. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά δια Χριστού Ιησού και μέσω της ισχυρής μας πίστεως, είμεθα ικανοί να εξέλθωμε νικηταί σ’ αυτόν τον αγώνα εναντίον της σαρκός. Κάτω απ’ αυτή τη νέα διευθέτησι είμεθα ικανοί να φέρωμε με αφθονία τον καρπό του πνεύματος προς αίνον του Ιεχωβά.​—Ρωμ. 6:17-20· Γαλ. 5:22-24.

Η βραχεία αυτή μελέτη για τη χρήσι της λέξεως «νόμος» από τη Βίβλο σας εβοήθησε για μεγαλύτερη κατανόησι της θέσεώς σας ως αφιερωμένου Χριστιανού, δούλου του Ιεχωβά Θεού; Το ελπίζομε.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

16 Πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί [ηγέται, ΜΝΚ]· διότι είς είναι ο καθηγητής σας [Ηγέτης σας, ΜΝΚ], ο Χριστός.​—Ματθ. 23:9, 10. Σ 1/1/61 28α

17 Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει κόλασιν [περιορισμόν, ΜΝΚ].​—1 Ιωάν. 4:18. Σ 1/5/60 23α

18 Δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν· οίτινες θέλουσιν αποδώσει λόγον εις εκείνον όστις είναι έτοιμος να κρίνη ζώντας και νεκρούς.​—1 Πέτρ. 4:4, 5. Σ 15/5/60 11

19 Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού.​—Γεν. 2:24. Σ 1/3/61 25-27

20 Τα κλοπιμαία ύδατα είναι γλυκέα.​—Παροιμ. 9:17. Σ 15/3/61 11, 14, 15

21 Δεν είναι μαθητής ανώτερος του διδασκάλου αυτού· πας δε τετελειοποιημένος θέλει είσθαι ως ο διδάσκαλος αυτού.​—Λουκ. 6:40. Σ 15/12/60 4-6α

22 Εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι. Ταύτα είναι τα μολύνοντα τον ανθρωπον.​—Ματθ. 15:19, 20. Σ 1/9/60 19

23 Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, δια να αγιάση αυτήν.​—Εφεσ. 5:25. Σ 1/4/61 27, 28

24 Αι κρίσεις του Ιεχωβά αληθιναί, δίκαιαι εν ταυτώ, πλέον επιθυμηταί παρά το χρυσίον . . . Ο δούλός σου μάλιστα νουθετείται δι’ αυτών· εις την τήρησιν αυτών η ανταμοιβή είναι μεγάλη.​—Ψαλμ. 19:9-11. Σ 15/1/60 20α

25 Πρέπει ο επίσκοπος να ήναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού· μη αυθάδης, μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής· αλλά . . . εγκρατής.​—Τίτον 1:7, 8. Σ 15/6/60 13, 15, 16α

26 Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από . . . πορνείας.​—Πράξ. 15:28, 29. Σ 1/8/60 7, 8α

27 Είναι ελευθέρα να υπανδρευθή με όντινα θέλει, μόνον εν Κυρίω.​—1 Κορ. 7:39. Σ 1/10/60 20, 21

28 Να υποτάσσησθε και σεις εις τους τοιούτους, και εις πάντα τον συνεργούντα και κοπιώντα.​—1 Κορ. 16:16. Σ 15/10/60 17, 18α

29 Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.​—Ιωάν. 18:37. Σ 1/2/61 27-29

30 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, όποιοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά.​—2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ. Σ 15/11/60 21α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Η πίστις είναι εξ ακοής· η δε ακοή δια του λόγου του Θεού.» (Ρωμ. 10:17) Ακριβώς δε για να ακούσουν τον λόγο του Θεού οι άνθρωποι καλής θελήσεως και μπορέσουν έτσι να οικοδομήσουν μια ισχυρή πίστι στις επαγγελίες του Θεού, οι διάκονοι των Αγαθών Νέων θα παρουσιάσουν σε όλη τη διάρκεια του μηνός Αυγούστου το βιβλίον Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί μ’ ένα μικρό βιβλιάριο αντί δρχ. 22. Στην αγωνιώδη και κινδυνώδη αυτή εποχή που διερχόμεθα, μόνον η πίστις προς τον Θεό σώζει. Εργασθήτε και σεις για ν’ ακούσουν οι καλής θελήσεως άνθρωποι τον λόγον του Θεού. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΝΕΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΝΕΑ ΓΗ»

Αυτός είναι ο τίτλος του Γραφικού βοηθήματος που έχει εκδοθή για να βοηθήση τους μελετητές της Βίβλου να δουν και να εκτιμήσουν το ότι ένας νέος κόσμος είναι τώρα εγγύς, επί θύραις, ένας κόσμος τον οποίον θα «κτίση» ο Μέγας Δημιουργός του Σύμπαντος, ένας κόσμος που θα παραμένη σε τελειότητα αιωνίως. Το έξοχο αυτό βιβλίο εκθέτει πώς είναι δυνατή η είσοδος στον νέον αυτόν κόσμο που υπόσχεται ο Θεός και η απόκτησις αιωνίου ζωής από άτομα που ζουν σήμερα στη γη. Διαβάστε για την κοινωνία Νέου Κόσμου που τώρα διαμορφώνεται και μάθετε πώς θα μπορέσετε να αποτελέσετε μέρος της μεγάλης αυτής συνάξέως για επιβίωσι. Η τιμή του μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων είναι δρχ. 10.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

1 Οκτωβρίου: Ευφροσύνη στις Συναναστροφές του Νέου Κόσμου. Σελ. 472.

8 Οκτωβρίου: Επίσκοποι για τη Χαρά του Ποιμνίου. Σελ. 478.

Διδάσκετε τα Τέκνα Σας τη Βουλή του Θεού;

ΤΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ; Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος, με τον οποίο μπορείτε να δείξετε την αγάπη σας γι’ αυτά από το να τα διδάσκετε τη βουλή του Θεού. Όλα τα υλικά καλά πράγματα που θα μπορούσατε να τους δώσετε δεν συγκρίνονται μ’ αυτήν σε αξία. Αποτυχία εκτιμήσεως του γεγονότος αυτού είναι η αιτία για την οποία υπάρχει τόσο ευρέως διαδεδομένη νεανική εγκληματικότης. Ακόμη και η μη αποστολή των, όπως λέγουν, σε Κυριακά σχολεία ή στην εκκλησία δεν εξηγεί αυτή την κατάστασι. Γιατί; Επειδή η έρευνα δείχνει ότι η μεγάλη πλειονότης των νεαρών εγκληματιών παρακολουθεί τις λειτουργίες αυτές. Καθώς εδήλωσε ένας εξέχων παιδίατρος των Ηνωμένων Πολιτειών σ’ ένα πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Γονείς: «Υπάρχει ένα αίσθημα ανησυχίας . . . ότι τόσον οι γονείς όσο και τα θρησκευτικά ιδρύματα αποτυγχάνουν να επηρεάσουν βαθιά και για κάποιο παρατεταμένο χρονικό διάστημα, τον χαρακτήρα των τέκνων μας που αναπτύσσονται.»

Εκείνο πού χρειάζεται είναι να αναλάβουν οι γονείς την ευθύνη που η Γραφή τοποθετεί τετραγωνικά επάνω στους ώμους των: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οικία σου, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.»​—Δευτ. 6:5-7· Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

Φυσικά, για να είσθε σεις γονείς ικανοί να το πράξετε αυτό, πρέπει να είσθε καλά πληροφορημένοι σεις οι ίδιοι για το ποια ακριβώς είναι η βουλή του Θεού. Επί πλέον, αν θα θέλατε να έχετε καλή επιρροή στη ζωή των τέκνων σας, πρέπει να ζήτε σεις οι ίδιοι τη βουλή του Θεού.

Πρέπει ν’ αρχίσετε αρκετά ενωρίς. Μην υποτιμάτε τις δυνατότητες των τέκνων σας. Πολλοί συνετοί γονείς αρχίζουν να διδάσκουν τα τέκνα των να διαβάζουν και να γράφουν ακόμη και προτού μπουν στο νηπιαγωγείο. Σε μια πρόσφατη συνάντησι εκπαιδευτών ένας ομιλητής έδωσε την προτροπή ν’ αρχίζουν οι γονείς να διδάσκουν τα τέκνα των θρησκεία προτού μπουν στο σχολείο. Και σύμφωνα με το Συμβούλιο Νεότητος της Ουάσιγκτων, D.C., μία έρευνα που περιελάμβανε χίλιες περιπτώσεις εβεβαίωσε «ότι ο κύριος παράγων που αποτελεί αιτία της νεανικής εγκληματικόπητος είναι το είδος του οικογενειακού περιβάλλοντος που είχε ένα παιδί στα προσχολικά του χρόνια.» Είναι, λοιπόν, επιτακτικό ν’ αρχίσετε ενωρίς.

Το πόσο ενωρίς μπορεί ν’ αρχίση ένα παιδί να μαθαίνη ετονίσθη από ένα παιδάκι δύο χρόνων που τον περασμένο Νοέμβριο εκάλεσε την τηλεφωνήτρια για να της πη ότι η θεία του ήταν άρρωστη. Το παιδάκι ήταν στο σπίτι μόνο με τη θεία του όταν η θεία του υπέστη καρδιακή προσβολή. Η τηλεφωνήτρια εξιχνίασε την κλήσι και η αστυνομία έφθασε εγκαίρως για να δώση οξυγόνο και να σώση τη ζωή της θείας. Το παιδάκι είχε ένα τηλέφωνο για να παίζη και πότε-πότε του επετρέπετο να παίρνη αριθμούς για ενηλίκους.

Μόλις μάθη ένα παιδί να μιλή, μπορεί να περιλάβη στο λεξιλόγιό του λέξεις που αναφέρονται στη βουλή του Θεού. Και ποια είναι η βουλή του Θεού; Περιλαμβάνεται σ’ αυτήν πίστις στη Γραφή ως τον λόγον του Θεού. Αναφέρατε στα τέκνα σας αιτίες για να πιστεύουν ότι η Γραφή είναι θεόπνευστη. Θα μπορούσε ένα τέτοιο σοφό βιβλίο, με τέτοιες υψηλές αρχές, τέτοια ακριβή ιστορία, τέτοια ωραία αρμονία και θαυμαστές προφητείες να είναι έργο απλώς ανθρώπων; Απολύτως όχι! Διαβάζετέ τους, λοιπόν, τακτικά από τις σελίδες του. Μόλις θα μπορούν να διαβάζουν, ας έχη κάθε παιδί τη δική του Γραφή και φροντίστε να εξοικειωθούν με τα περιεχόμενά της. Συγχρόνως διδάσκετέ τα να την μεταχειρίζωνται με προσοχή ωσάν να άξιζε χρυσόν ίσον με το βάρος της, διότι αυτό είναι.

Αλλά το πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι να μάθουν τα παιδιά να καταλαβαίνουν το άγγελμα που περιέχεται στη Γραφή. Το να ξέρουν πού βρίσκονται ωρισμένα πολύ γνωστά εδάφια στη Γραφή είναι καλό, αλλά δεν είναι αρκετό. Να γνωρίζουν τη βουλή του Θεού σημαίνει να καταλαβαίνουν τον λόγον του. Ο Θεός έχει ένα όνομα, Ιεχωβά. Η Γραφή έχει ένα θέμα, η βασιλεία του Θεού, μέσω της οποίας ο Θεός θ’ αποδείξη σε όλο το ανθρώπινο γένος όχι μόνο ότι υπάρχει, αλλά και ότι είναι ο Ύψιστος και Εκείνος που είναι τέλειος σε σοφία, δικαιοσύνη, αγάπη και δύναμι. Ο Ιεχωβά Θεός έχει έναν μονογενή Υιό, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είχε προανθρώπινη ύπαρξι, ήλθε στη γη να δώση μαρτυρία για την αλήθεια και να πεθάνη για τις αμαρτίες μας, ανεστήθη και ανελήφθη στον ουρανό και στον ωρισμένο καιρό του Θεού θ’ αποκαταστήση τον Παράδεισο σ’ αυτή τη γη. Αυτά είναι ολίγα από τα πιο στοιχειώδη μέρη της βουλής του Θεού που πρέπει να διδάσκετε στα τέκνα σας. Είναι επίσης σπουδαίο να διδάσκετε στα τέκνα σας πώς να προσεύχωνται και γιατί.

Για να διδάξετε στα τέκνα σας τη βουλή του Θεού πρέπει να έχετε μια τακτική εβδομαδιαία Γραφική μελέτη για την οικογένειά σας. Ως βιβλίο σπουδής για τη βοήθειά σας, το καλύτερο που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε είναι το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, που εξεδόθη από την Εταιρία Σκοπιά. Αν επιθυμήτε βοήθεια στη μελέτη σας, ζητήστε το ελεύθερα από έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην κοινότητά σας ή γράψτε στους εκδότας του περιοδικού αυτού.

Όσο και αν είναι σπουδαίες οι βασικές αυτές αλήθειες, η κατανόησις της βουλής του Θεού δεν είναι αρκετή. Πρέπει, επίσης, να εφαρμόζωμε τις αρχές της στη ζωή μας, και αυτό, επίσης, τα παιδιά πρέπει ν’ αρχίσουν να το μαθαίνουν σε μια τρυφερή ηλικία. Ιδιαίτερα σεις μητέρες, που είσθε μαζί με τα νεαρά σας τέκνα όλη την ημέρα, μπορείτε να εντυπώσετε στα τέκνα σας ορθές αρχές και αγάπη της δικαιοσύνης. Είναι άτακτα; Φιλονεικούν; Υπάρχει πάντοτε ένα Γραφικό εδάφιο για να το αναφέρετε, και επειδή είναι λόγος Θεού είναι η καλύτερη αυθεντία που μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε σε τέτοιες περιστάσεις: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας.» ‘Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι, πρέπει όμοια να κάνετε και σεις σ’ αυτούς.’ «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» «Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί.» «Να αγαπώμεν αλλήλους.»​—Εφεσ. 6:1· Ματθ. 7:12· Πράξ. 20:35· Ρωμ. 12:19· 1 Ιωάν. 4:11.

Ναι, γονείς, δείξτε την αγάπη σας για τα τέκνα σας με το να τα διδάσκετε τη βουλή του Θεού και έτσι προστατεύετέ τα από εγκληματικότητα για την αμοιβαία ευτυχία και μακροζωία κι αυτών και τη δική σας.

Τον Χρόνο Σας ή το Χρήμα Σας;

Το καθένα εξυπηρετεί τον δικό του σκοπό. Αλλά μην προσπαθείτε να κάμετε το ένα να εξυπηρετή τον σκοπό του άλλου, διότι ούτε αυτό μπορεί να γίνη.

ΤΟΝ χρόνο σας ή το χρήμα σας; Ποιο προτιμάτε να δώσετε; Ο ακίνητος, οκνηρός σύζυγος μπορεί να προτιμά να δώση μόνο τον χρόνον του. Κάθεται στο σπίτι όλη τη μέρα ή επισκέπτεται τα «παιδιά», ενώ η σύζυγός του παίρνει ρούχα για πλύσιμο για να συντηρήση την οοκογένεια. Αλλ’ η τάσις μεταξύ των περισσοτέρων ατόμων είναι να δίνουν χρήμα εκεί όπου θα έπρεπε να δίνουν χρόνο.

Ένας σοφός βασιλεύς είπε: «Χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν.» Εφόσον είναι αληθές αυτό, έπεται ότι όταν είναι ο ωρισμένος καιρός μας να δώσωμε από τον χρόνο μας δεν μπορούμε να τον αντικαταστήσωμε με το χρήμα μας, αλλιώς κάποιος πολύ πιθανώς θα υπέφερε. Αυτό ούτε συνετόν θα ήταν, ούτε δίκαιο ούτε στοργικό.​—Εκκλησ. 3:1.

Είναι αληθές ότι μερικά υλιστικά άτομα μπορεί να προτιμούν να σας κάμουν να δώσετε από το χρήμα σας μάλλον παρά από τον χρόνον σας, αλλ’ αν ήσαν αληθινά συνετοί, ή αν ήσαν αληθινά φίλοι σας, θα προτιμούσαν να σας κάμουν να δώσετε από τον χρόνο σας. Αλλά και πάλιν, εκείνο που προτιμούν οι άλλοι δεν είναι, και δεν πρέπει να είναι, σε τελευταία ανάλυσι, ο ρυθμιστικός παράγων. Μια ιδιοτελής σύζυγος ή διεφθαρμένα τέκνα μπορεί να προτιμούν χρήμα παρά τον χρόνο και τη στοργή εκείνων που τ’ αγαπούν. Τότε ποιος πρέπει να είναι ο ρυθμιστικός παράγων; Πρέπει να είναι εκείνο που οφείλομε. Ακριβώς όπως δεν μπορούμε να δίνωμε μόνο τον χρόνο μας, όταν οφείλωμε χρήμα, έτσι δεν μπορούμε να δίνωμε μόνο χρήμα όταν πρέπει να δίνωμε χρόνο. Σε πολλές περιπτώσεις, βέβαια, είμεθα υποχρεωμένοι να δίνωμε κι από τα δύο.

Ένας έγγαμος άνδρας οφείλει βέβαια και χρήμα και χρόνο στη σύζυγό του. Οι γονείς, επίσης, οφείλουν χρόνο και υλική συντήρησι στα τέκνα των, όπως και οι αφιερωμένοι Χριστιανοί οφείλουν και χρόνον και τα υλικά των αποκτήματα στον Θεόν των, Ιεχωβά. Αλλ’ εφόσον οφείλομε και τα δύο, μήπως αμελούμε να δώσωμε χρόνο επειδή είναι πιο εύκολο να δώσωμε χρήμα; Μήπως σώζομε τη συνείδησί μας επειδή παραλείπομε να δώσωμε τόσον από τον χρόνο μας όσο πρέπει με το να δώσωμε χρήμα;

Πριν από λίγα χρόνια υπήρχε ένας ευημερών δικηγόρος σε μια από τις μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Απήλαυε καλής φήμης κι έκαμε τη σύζυγό του ευτυχή με τη διακριτικότητά του και τη γενναιοδωρία με την οποία χρησιμοποιούσε το χρήμα του. Κατόπιν μια μέρα η ευτυχία της συνετρίβη. Γιατί; Έμαθε ότι αυτός είχε μια παλλακίδα σ’ ένα διαμέρισμα της κάτω πόλεως. Έδινε χρήμα στη σύζυγό του, αλλά προτιμούσε να δίνη τον χρόνο του στη φίλη του!

Ακόμη και έντιμοι σύζυγοι είναι συχνά πιθανό να σφάλλουν σ’ αυτό το ζήτημα. Εργάζονται σκληρά να προσπορίσουν στις συζύγους των γενναιόδωρα ό,τι χρειάζονται από υλική άποψι. Αλλά για ανακούφισι ή συντροφιά πηγαίνουν σε μια ταβέρνα η σ’ ένα οίκημα ή ακολουθούν κάποια προσφιλή απασχόλησι στην οποία οι γυναίκες των δεν μπορούν να μετάσχουν. Δίνουν χρήμα αλλ’ όχι χρόνον. Όχι ότι η σύζυγος σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να μη φταίη εν μέρει, αλλ’ αυτό δεν είναι το σημείο που εξετάζεται εδώ. Κι αν αυτή υστερή ακόμη, ο σύζυγός της έχει ωστόσο ένα χρέος χρόνου να της πληρώση, όπως εξακολουθεί να χρεωστή τη συντήρησί της και τα συζυγικά καθήκοντα. Η Γραφή λέγει, «Η αγάπη οικοδομεί.» Το χρήμα, μόνο του, δεν οικοδομεί. Για να εποικοδομήση τη σύζυγό του ένας άνδρας μπορεί να μην αρκήται στο να της δίνη μόνο χρήμα ή ν’ αφήνη το χρήμα να λαμβάνη τη θέσι τού να της δίνη τον χρόνο του.​—1 Κορ. 8:1.

Όχι ότι μόνον οι άνδρες σφάλλουν σ’ αυτό το ζήτημα. Και οι γυναίκες, επίσης, σφάλλουν κατά καιρούς. Έτσι, κάποια γεμάτη πονηρία νεαρή γυναίκα, που ηστεΐζετο λέγοντας ότι προτιμούσε να είναι η αγαπημένη ενός ηλικιωμένου παρά η σκλάβα ενός νέου, ενυμφεύθη στο τέλος έναν νεαρό. Αυτός έμαθε ένα επάγγελμα και είχε πολλή επιτυχία σ’ ένα από τα πιο συγχρονισμένα τμήματα μιας μεγάλης μεσοδυτικής πόλεως της Αμερικής. Η σύζυγός του, όμως, παρά την επιτυχία του και τις παρακλήσεις του να μένη στο σπίτι, επέμενε να πηγαίνη να εργάζεται· ήταν αποφασισμένη να εισφέρη το μερίδιό της με τον δικό της τρόπο. Εξακαλούθησε μάλιστα να κάνη το πλύσιμο, μολονότι αυτός εζήτησε απ’ αυτήν να στέλλη τ’ ασπρόρρουχα στο πλυντήριο για να της μένη περισσότερος χρόνος. Κατόπιν μια μέρα ήλθε στο σπίτι της από την εργασία για να διαπιστώση ότι αυτός είχε αυτοκτονήσει. Επέμενε να δίνη χρήμα, το οποίον αυτός δεν εχρειάζετο, και παρέλειπε να δίνη εκείνο που αυτός περισσότερο εχρειάζετο​—τη συντροφιά της, τον χρόνο της.

Μήπως ήταν αυτό περίπτωσις των άκρων; Ναι, αλλά η βασική αρχή παραμένει. Οι γυναίκες που εργάζονται, όταν δεν υπάρχη πραγματική ανάγκη, μπορεί ν’ αποτελέσουν ένα λόγο για τον οποίον η διάρκεια της ζωής των ανδρών είναι από έξη ως επτά χρόνια βραχύτερη των γυναικών, και πάρα πολλοί άνδρες γίνονται θύματα καρδιακών παθήσεων. Οι γυναίκες, που προτιμούν να διατηρούν μια εργασία έξω αντί να εργάζωνται μέσα στο σπίτι, πρέπει επομένως να διερωτηθούν: Μήπως ο σύζυγός μου, ή εμείς, χρειαζόμεθα τα επί πλέον δολλάρια περισσότερο απ’ όσο αυτός χρειάζεται τον χρόνον μου, τη φροντίδα, τη στοργή και την ηθική υποστήριξι που θυσιάζω εγώ χάριν μιας εργασίας; Με το να γίνωμαι μια ημερομισθία μήπως ανταγωνίζομαι αντί να συνεργάζωμαι με αυτόν; Ναι, το χρήμα δεν μπορεί να λάβη τη θέσι του χρόνου και των πραγμάτων που καθιστά ο χρόνος δυνατά.

ΓΟΝΕΙΣ

Η ίδια αυτή αρχή εφαρμόζεται με ίση έντασι στους γονείς. Οι σύγχρονοι γονείς συχνά είναι πρόθυμοι να υποκαταστήσουν με χρήμα τον χρόνον στις σχέσεις των με τα τέκνα των. Αγοράζουν στα τέκνα των δαπανηρά παιγνίδια, τους προμηθεύουν μια συσκευή τηλεοράσεως γι’ αυτά και είναι γενναιόδωροι στη δαπάνη χρημάτων και φρονούν ότι έκαμαν το καθήκον των. Έτσι, αισθάνονται την ελευθερία να επιδιώξουν τις ιδιοτελείς των ευχαριστήσεις, τρέχοντας σε θεάματα, σε χαρτοεσπερίδες και σε ό,τι άλλο. Αυτό είναι ένα σοβαρό σφάλμα! Διότι τα τέκνα για να ωριμάσουν κατάλληλα χρειάζονται τη συντροφιά των μεγαλυτέρων των. Έτσι, μια πρόσφατη επιστημονική έρευνα με πρόβατα, λόγου χάριν, κατέδειξε ότι τα αρνιά ωριμάζουν πολύ ταχύτερα κι αποκτούν αυτοπεποίθησι πολύ ενωρίτερα όταν αφήνωνται με τους γονείς των παρά όταν ξεχωρίζωνται με άλλα μικρά αρνιά. Τα τέκνα γεννώνται μιμητικά. Αυτός είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους μαθαίνουν καλύτερα. Ας έχουν, λοιπόν, μια ώριμη συντροφιά όσον το δυνατόν περισσότερο. Αυτό είναι ένα επιχείρημα, κατά σύμπτωσιν, υπέρ του να κρατούνται τα παιδιά στο σπίτι μάλλον παρά ν’ αφήνωνται να παίζουν με άλλα παιδιά που δεν ανατρέφονται κατάλληλα.

Αυτό είναι ορθό σύμφωνα με τη Γραφική εντολή που εδίδετο στους πατέρες του αρχαίου Ισραήλ: «Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Αυτό, βέβαια, απαιτούσε από τους πατέρες να δίνουν, όχι χρήμα, αλλ’ από τον χρόνον των, έτσι δεν είναι;​—Δευτ. 6:6, 7.

Θυμηθήτε δε σεις γονείς ότι δεν δίνετε στα τέκνα σας από τον χρόνον σας ενόσω αυτά παρακολουθούν τηλεόρασι. Ωρισμένοι συνετοί γονείς σε μια ανατολική πόλι των Ηνωμένων Πολιτειών πριν από λίγον καιρό παρέστησαν την αφροσύνη αυτής της πορείας για δική τους ικανοποίησι. Επειδή διεπίστωσαν ότι τα τέκνα επιδίδοντο στην τηλεόρασι, αποσυνέδεσαν τη συσκευή για ένα ολόκληρο έτος. Ξαφνικά διεπίστωσαν ότι είχαν καιρό να μάθουν να παίζουν μουσικά όργανα, για να ψυχαγωγούν αλλήλους με αυτά καθώς και να αναγινώσκουν μεγαλοφώνως προς αλλήλους, και λοιπά. Εγνωρίσθησαν καλύτερα και συνεδέθησαν καλύτερα από κάθε άλλη φορά. Στο τέλος του έτους η συσκευή ανασυνδέθη, αλλ’ εφηρμόσθησαν αυστηροί κανόνες ως προς τη χρήσι της. Η παρακολούθησίς της περιωρίζετο τώρα σε προγράμματα ειδικού ενδιαφέροντος ή αξίας και κατόπιν μόνο αφού εγίνοντο προηγουμένως όλες οι δουλειές του σπιτιού. Αληθινά μια συνετή οικογένεια! Οι γονείς αυτοί είχαν στοργικά την ευημερία των τέκνων των στην καρδιά κι έτσι δεν ηρκούντο στο να προμηθεύουν απλώς σ’ αυτά τα πράγματα που μπορούν ν’ αγορασθούν με χρήμα. Είναι εύκολο για τους πατέρες να παραβλέπουν την υποχρέωσί τους σ’ αυτό το ζήτημα, διότι οι σύγχρονες συνθήκες εργασίας και διαβιώσεως είναι συντελεστικές σε μια τέτοια παράβλεψι.

Στα πρόσφατα χρόνια και οι μητέρες, επίσης, σφάλλουν ολοένα περισσότερο σ’ αυτή την πορεία. Έχει καταδειχθή ότι ένα παιδί μπορεί να πη αν μια μητέρα εργάζεται έξω λόγω ανάγκης, για να συντηρήση τον εαυτό της και τα τέκνα της, ή αν εργάζεται διότι δεν θέλει να ενοχλήται με τις οικογενειακές της υποχρεώσεις ή βρίσκει βαριά την οικιακή εργασία. Κι αυτό δεν πρέπει να είναι δύσκολο να κατανοηθή, διότι στην καρδιά της μητέρας υπάρχει όλη η διαφορά που είναι στον κόσμο.

Όταν μια μητέρα πηγαίνη να εργασθή λόγω ανάγκης, πρέπει ν’ αποχωρισθή από τα τέκνα της και τα φιλεί αποχαιρετώντας τα κάθε πρωί με τα υπερτονισμένα, «Ω, λυπούμαι πολύ που θα σ’ αφήσω!» Αλλ’ αν πηγαίνη να εργασθή λόγω προτιμήσεως, ο αποχαιρετισμός της δεν έχει τόσο πλουσίους συναισθηματικούς υπερτονισμούς, όπως και δεν μπορεί, πραγματικά, να έχη. Συνειδητά ή ασυνείδητα, αισθάνεται ευχαρίστησι που απομακρύνεται απ’ το σπίτι. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι συχνά βρίσκονται άτακτα παιδιά σε σπίτια όπου οι μητέρες εργάζονται, ενώ πραγματικά δεν έχουν ανάγκη να εργασθούν. Τα τέκνα στασιάζουν όταν απορρίπτωνται από τη μητέρα τους. Έχουν ανάγκη της αγάπης της μητέρας των και εμφύτως αισθάνονται ότι έχουν δικαίωμα σ’ αυτό. Αν το στερηθούν, οι συγκινήσεις των γίνονται εξωφρενικές, κι αποφέρουν καρπούς όπως είναι η γκαγκστερική βία κι ο βανδαλισμός.

Κατ’ επανάληψιν αυτή η αρχή λειτουργεί κι αντίστροφα. Τα μεγαλωμένα παιδιά προμηθεύουν από υλική άποψι για τους παρήλικας γονείς των αλλ’ αμελούν να δώσουν σ’ αυτούς από τον χρόνο τους. Συχνά αυτό μπορεί να είναι περίπτωσις θερισμού τού ό,τι αυτοί οι ίδιοι έσπειραν.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Ανάμεσα στα πολλά άλλα πεδία των ανθρωπίνων σχέσεων και στην προσπάθεια, στην οποία είναι κοινό πράγμα να σφάλλωμε, δίνοντας χρήμα όταν έπρεπε να δώσωμε χρόνον, και που θα μπορούσε να μνημονευθή, είναι η περίπτωσις της θρησκείας. Σήμερα και ο κλήρος και τα ποίμνιά των, σχετικά λίγο στοχάζονται την υποχρέωσι να δώσουν χρόνο και τονίζουν μόνο το χρήμα. Φυσικά, ο ποιμήν ενός ποιμνίου, που ενδιαφέρεται μόνο για να κουρεύη τα πρόβατά του, θα τονίζη συνεχώς τα χρηματικά ζητήματα μάλλον παρά τη χορήγησι χρόνου, αλλ’ ένας αληθινός ποιμήν ψυχών θα θέση την έμφασι στο να δίνουν τον χρόνο τους.

Το γεγονός ότι «ο λαός . . . αγαπά αύτω» δεν καθιστά τούτο ορθόν. Πολλοί άνθρωποι φρονούν ότι το να πηγαίνουν στην εκκλησία την Κυριακή και να δίνουν 10 τοις εκατό του εισοδήματός των αποτελεί όλο εκείνο που πρέπει να γίνεται για να είναι ένας Χριστιανός. Το υπόλοιπον του χρόνου των είναι δικό τους. Ή φρονούν ότι ούτε μια φορά την εβδομάδα, αλλά μια φορά τον μήνα ή μόνο δυο φορές το έτος, το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, είναι αρκετό εφόσον ταχυδρομούν τακτικά τους φακέλλους των εισφορών των. Μερικές εκκλησίες μάλιστα, για να ενθαρρύνουν τις εισφορές, δημοσιεύουν και καταλόγους στο τέλος του έτους που εμφαίνουν το ποσόν που εισέφερε κάθε ενορίτης. Θα ήσαν πολύ συνετώτεροι, αν έδειχναν πόσον χρόνο έδωσε ο καθένας​—έδωσε στο έργον της εκκλησίας και, συγκεκριμένα, στο να ευαγγελίζεται. Προφανώς τ’ αποτελέσματα θ’ απείχαν του να είναι κολακευτικά!​—Ιερεμ. 5:31.

Είναι αληθές ότι οι Γραφές τονίζουν το να δίνη κανείς από τους πόρους του, στον Θεό και στον πλησίον: «Τίμα τον Ιεχωβά από των υπαρχόντων σου, και από των απαρχών πάντων των γεννημάτων σου.» «Διότι εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναι τις ευπρόσδεκτος, καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει.» «Ο σπείρων με φειδωλίαν, και με φειδωλίαν θέλει θερίσει· και ο σπείρων με αφθονίαν, και με αφθονίαν θέλει θερίσει. Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.»​—Παροιμ. 3:9, ΜΝΚ· 2 Κορ. 8:12· 9:6, 7.

Πολύ σπουδαιότερο είναι όμως το να δίνωμε από τον χρόνον μας, να δίνωμε από τον εαυτό μας, όπως έκανε ο απόστολος Παύλος. Αυτός δεν είχε χρήμα να δώση, αλλ’ είχε χρόνον, και τόσο αφειδώς τον έδινε! «Έχοντες έθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς. Διότι ενθυμείσθε, αδελφοί, τον κόπον ημών και τον μόχθον· επειδή νύκτα και ημέραν εργαζόμενοι, δια να μη επιβαρύνωμεν τινά εξ υμών, εκηρύξαμεν εις εσάς το ευαγγέλιον του Θεού.» Γι’ αυτό συνεβούλευσε: «Γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου.»​—1 Θεσ. 2:7-9· 1 Κορ. 15:58.

Αυτή ακριβώς είναι η προοπτική των μαρτύρων του Ιεχωβά. Εφόσον αυτοί τηρούν τα έξοδά των σ’ ένα ελάχιστον όριον με το να μην έχουν μια μισθοδοτούμενη τάξι ποιμένων, τα χρηματικά των ζητήματα τακτοποιούνται με τυπικά μέσα. Και πώς αυτοί τονίζουν το ζήτημα του να δίνουν χρόνο! Κάθε Μάρτυς προτρέπεται να παρακολουθή πέντε εκκλησιαστικές συναθροίσεις την εβδομάδα, 260 το έτος, δαπανά χρόνον κάνοντας ιδιωτική και οικογενειακή μελέτη της Γραφής και κατόπιν αφιερώνοντας όσον το δυνατόν περισσότερο χρόνο στη διακονία του αγρού. Κάθε εκκλησία έχει τη δική της αναλογία ωρών και κάθε Μάρτυς αγωνίζεται να τη φθάση ή να την υπερβή. Ο μέσος διάκονος σε μια εκκλησία δαπανά περίπου δέκα ώρες τον μήνα σ’ αυτό το έργον ευαγγελισμού. Πιστεύουν στο να ‘εξαγοράζουν τον καιρό’ τους για τον εαυτό τους.​—Εφεσ. 5:16.

Και περισσότερο ακόμη, ενώπιον κάθε τέτοιου διακόνου τίθεται ο σκοπός του να καταστή σκαπανεύς, ειδικός σκαπανεύς διάκονος ή ιεραπόσπολος, αφιερώνοντας ως τοιούτος από 100 ως 150 ώρες την μήνα σε έργον ευαγγελισμού. Πραγματικά, από την αρχή η Εταιρία Σκοπιά ετόνισε ότι αν ένας διάκονος έχη δύο οδούς ανοιχτές ενώπιόν του, μία του να δίνη περισσότερο χρήμα και άλλη του να δίνη περισσότερο χρόνο, πρέπει με κάθε μέσον να εκλέξη εκείνην που τον καθιστά ικανό να δίνη περισσότερο χρόνο. Έτσι θα ακολουθούσε στενώτερα επί τα ίχνη του Ιησού και των αποστόλων του, ‘ζητώντας πρώτα τη βασιλεία’ του Θεού.​—Ματθ. 6:33.

Ως αποτέλεσμα της ακολουθήσεως αυτής της πορείας, η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά όχι μόνον έγινε μια ταχέως αυξανόμενη κοινωνία αλλά και μια ισχυρή τοιαύτη, διότι εκείνοι που την αποτελούν δεν μπορούν να κηρύττουν και να διδάσκουν σε άλλους χωρίς να ωφελούνται οι ίδιοι, διότι αναγινώσκομε: «Όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» Ταυτοχρόνως αυτό ευνοεί τη δημιουργία μιας ευτυχισμένης κοινωνίας λαού, εφόσον «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»​—Παροιμ. 11:25· Πράξ. 20:35.

Ώστε, σύζυγοι [άνδρες και γυναίκες], γονείς και αφιερωμένοι Χριστιανοί ιδιαίτερα, να ενθυμήσθε ότι υπάρχει ωρισμένος καιρός για κάθε σκοπό κάτω από τον ήλιο. Το να δίνωμε από το χρήμα μας είναι αξιοσύστατο, αλλά ποτέ μην αφήνετε αυτό να παίρνη τη θέσι της υποχρεώσεώς μας να δίνωμε από τον χρόνο μας. «Μην αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμης αυτό.» Δώστε από τον χρόνο σας για το μεγαλύτερο καλό των άλλων καθώς και για την πιο αληθινή δική σας ευτυχία.​—Παροιμ. 3:27.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Από την Έλεν Ουίλσων

ΠΟΙΟΣ θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δαπανήσω την ζωή μου; Αυτή ήταν η απόφασις, που έπρεπε να λάβω, όταν απεφοίτησα από το γυμνάσιο. Επρόκειτο ν’ αναζητήσω εργασία ώστε να κερδίζω χρήματα κι απλώς να προμηθεύω υλικά πράγματα στον εαυτό μου, ή υπήρχε κάτι πια αξιόλογο που έπρεπε να γίνη; Από την παιδική ηλικία είχα διδαχθή τις αλήθειες που ευρίσκοντο στη Βίβλο και είχα δαπανήσει κάποιον χρόνο κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας στη διάρκεια των σχολικών μου ετών. Αυτά τα πράγματα μ’ εβοήθησαν να καθορίσω την πορεία μου στη ζωή.

Το 1939 ενεγράφην ως σκαπανεύς στη διάρκεια των διακοπών και η διακονία σκαπανέως υπήρξε από τότε η τακτική μου ενασχόλησις. Είκοσι ένα έτη επέρασαν από τότε κι εδοκίμασα πολλή χαρά κι έλαβα πολλές ευλογίες στη διάρκεια όλων εκείνων των ετών ως σκαπανεύς. Τα πρώτα μου έτη δεν ήσαν τόσο εύκολα, αλλά είμαι ευγνώμων που ούτε μια φορά δεν εσταμάτησα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που η μητέρα μου, η αδελφή μου κι εγώ διωρισθήκαμε ως ειδικοί σκαπανείς για να βοηθήσωμε στην ενίσχυσι αδυνάτων εκκλησιών στη Βόρειο Καρολίνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι τρεις μας κατοικούσαμε σ’ ένα μικρό ρυμουλκούμενο σπίτι κι επειδή η βενζίνη ήταν ακριβή κι εδίδετο σε μικρές ποσότητες στη διάρκεια του πολέμου, εκάναμε ένα μεγάλο μέρος της μαρτυρίας μας με ποδήλατα.

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου ήλθε ένα πρωί όταν πήρα ένα γράμμα από το ταχυδρομείο. Μια επιστολή από το Μπρούκλυν από το Γραφείο του Προέδρου! «Τι μπορεί να είναι;» έλεγα στον εαυτό μου. Ήταν μια επιστολή που ανήγγελλε την έναρξι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς κι ένα έντυπο αιτήσεως για συμπλήρωσι από μένα. Ήταν κάτι που ποτέ δεν είχα ονειρευθή. Δεν ήταν εύκολο ν’ αφήσω τη μητέρα μου και την αδελφή μου, αλλ’ αφού εμελέτησα τα λόγια του Ιησού στο Μάρκος 10:29​—ότι «δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον»—​απεφάσισα να κάμω το βήμα.

Πόσο αληθινά απεδείχθησαν αυτά τα λόγια! Μόλις έφθασα στη Γαλαάδ, σύντομα εξοικειώθηκα με τη νέα και πολυάριθμη οικογένεια, με την οποία επρόκειτο να μελετώ και να εργάζωμαι στους επομένους πέντε μήνες. Εκείνοι οι μήνες ήσαν χαρωποί. Η στενή συντροφιά, αγάπη, κι ενότης που εξεδηλώθησαν απ’ όλους ήταν μια πρόγευσις του νέου κόσμου.

ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΑΛΑΑΔ

Η ημέρα της αποφοιτήσεως επλησίασε γρήγορα και όλοι είμεθα ανυπόμονοι να μάθωμε πού θα εστελλόμεθα. Τι συναρπαστική περίπτωσις, όταν ελήφθησαν οι διορισμοί! Σχεδόν όλοι μας διωρισθήκαμε σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής, όπου θα είμεθα ικανοί να χρησιμοποιήσωμε την Ισπανική που είχαμε σπουδάσει. Η σύντροφός μου, Έλεν Νίκολς, κι εγώ διωρισθήκαμε στο Μεξικό. Στο μεταξύ μας έστειλαν στη μικρή πάλι Γουεσλάκο, Τέξας, στα Μεξικά σύνορα, για να εργασθούμε ωσότου εκδοθούν τα διαβατήριά μας με τις θεωρήσεις για το Μεξικό. Οι μισοί και πλέον από τους κατοίκους της Γουεσλάκο απεδείχθη ότι ήσαν Μεξικανοί και μιλούσαν Ισπανικά. Έτσι, με το να είμεθα εκεί, ενομίζαμε ότι είμεθα ήδη στον τόπο διορισμού μας στο εξωτερικό.

Αμέσως αρχίσαμε να δίνωμε μαρτυρία μεταξύ του Μεξικανικού λαού. Ουδέποτε θα λησμονήσω την πρώτη μαρτυρία που έδωσα στην Ισπανική γλώσσα. Με τη βοήθεια του φωνογράφου κι ενός δίσκου στην Ισπανική, που εχρησιμοποιούντο ακόμη εκείνο τον καιρό, κατώρθωσα να διαθέσω το βιβλίο Τέκνα. Τι μεγάλη ικανοποίησις! Το επόμενο πρόβλημα ήταν ν’ αυξήσω επαρκώς το λεξιλόγιό μου για να κάνω επανεπισκέψεις και να συμμελετώ με ενδιαφερόμενα άτομα.

Πολύ μας εβοήθησε το να παρακολουθούμε συναθροίσεις στη γειτονική πόλι, όπου υπήρχε μια Μεξικανική εκκλησία. Στην αρχή μας εφαίνετο ότι οι αδελφοί μιλούσαν τρομερά γρήγορα εκφέροντας όλες τις λέξεις των μαζί. Ανεγνώριζα μόνο μια λέξι εδώ κι εκεί, αλλά σύντομα μπορέσαμε να συλλαμβάνωμε τα νοήματα. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι άρχισα ν’ απαντώ σε μερικές από τις ερωτήσεις και να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες. Με τη βοήθεια και υπομονή εκείνων των ταπεινών ανθρώπων εκάναμε καλή πρόοδο.

Δύο και πλέον έτη πέρασαν, αλλ’ ακόμη δεν μπορούσαμε να επιτύχωμε θεωρήσεις για το Μεξικό. Εν τούτοις, στη διάρκεια μερικών μηνών του έτους, υπήρχαν Μεξικανοί λαθρομετανάσται, στους οποίους εδίναμε μαρτυρία. Διέσχιζαν τον ποταμό Ρίο Γκράντε παρανόμως για να κερδίσουν λίγα δολλάρια στη διάρκεια της συγκομιδής των φρούτων, επειδή η κοιλάς του Ρίο Γκράντε είναι φημισμένη για τα εσπεριδοειδή της. Στην επιστροφή τους στο Μεξικό μερικοί απ’ αυτούς θ’ αναζητούσαν τους Μάρτυρας στις πόλεις της καταγωγής των. Έτσι, αν και δεν μπορούσαμε να εισέλθωμε στο Μεξικό, είχαμε μια μικρή συμμετοχή στο να εισάγωμε το άγγελμα στη χώρα.

Στις αρχές του 1946 επήλθε αλλαγή στον τόπο διορισμού μας και καθωρίσθη η Κούβα κι εγκατεστάθημεν σ’ έναν οίκον μαζί με μερικούς από τους πρώην συμμαθητάς μας. Ήταν σαν να βλέπαμε πάλι μέρος της οικογενείας μας ύστερ’ από αποχωρισμό τριών σχεδόν ετών. Είμεθα έξη στον οίκο που συμμετείχαμε στην οικιακή εργασία, ως επίσης και στις πείρες του αγρού. Έπρεπε να εξοικειωθούμε με πολλά νέα πράγματα, όπως το να μαγειρεύωμε με κάρβουνα και να τρώμε νέες τροφές, αλλά διατηρούσαμε στοργικά το προνόμιο να είμεθα σ’ έναν τόπο διορισμού στο εξωτερικό. Γενικά, οι Κουβανέζοι είναι πολύ ταπεινοί και αυτό έκανε εύκολη τη μαρτυρία μας σ’ αυτούς. Ως αποτέλεσμα της προθυμίας των στο ν’ ανταποκρίνωνται στο άγγελμα, πολλές δραστήριες εκκλησίες εσχηματίσθησαν, όταν ιεραπόστολοι διωρίσθησαν στη νήσο.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Αφού εμείναμε μερικούς μήνες στον τόπο διορισμού μας στην Κούβα, επιστρέψαμε στις Ην. Πολιτείες για να παρακολουθήσωμε τη συνέλευσι του 1946 στο Κλήβελαντ Οχάιο. Η σύντροφός μου κι εγώ εταξιδεύσαμε από το Μαϊάμι της Φλόριντας παίρνοντας μαζί μας τέσσερες Κουβανέζους σκαπανείς, στους οποίους περιελαμβάνετο και μία αδελφή ογδόντα ετών. Επειδή είχαμε λίγα χρήματα, σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου για λίγο ύπνο και πρόχειρα γεύματα, αλλά κανένα παράπονο δεν ακούσθηκε. Απολαύσαμε πολύ αυτή τη συνέλευσι, ειδικά το πρόγραμμα στην Ισπανική, όπου ακούσαμε τις πείρες των άλλων ιεραποστόλων κι εντοπίων στις άλλες Λατινοαμερικανικές χώρες. Με ανανεωμένο ζήλο επιστρέψαμε στον τόπο διορισμού μας, τον οποίον εμάθαμε ν’ αγαπούμε ολοένα περισσότερο καθώς προχωρούσαμε στο να γνωρίζωμε καλύτερα τον λαό.

Το θέρος του 1948 επληροφορήθημεν ότι μερικοί από τους ιεραποστόλους της Κούβας θα μετετίθεντο και θ’ απεστέλλοντο σε άλλες χώρες, τώρα που ισχυροί εντόπιοι ευαγγελιζόμενοι ήσαν ικανοί ν’ αναλάβουν τις ευθύνες του έργου εκεί. Ο όμιλός μας ερωτήθη αν θα είμεθα πρόθυμοι να πάμε. Εξεδηλώσαμε προθυμία να δεχθούμε οποιονδήποτε διορισμό, θεωρώντας τον ως από τον Ιεχωβά. Για λίγο διάστημα χρόνου είμεθα σε αναμονή κι εκάναμε υποθέσεις για κάθε χώρα πάνω στη γη, στην οποία ήταν ενδεχόμενο να σταλούμε​—εκτός από την Αργεντινή—​αλλ’ αυτή η χώρα ήταν εκείνη στην οποίαν πηγαίναμε.

Οι έξη από μας επρόκειτο να κάμωμε το ταξίδι με πλοίο, αποπλέοντας από τη Νέα Υόρκη. Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1948, αποχαιρετήσαμε τους αγαπητούς μας Κουβανέζους φίλους κι αρχίσαμε το μακρό ταξίδι μας. Αφού έγινε μια διακοπή του ταξιδίου στη Βόρειο Καρολίνα για να ιδώ την οικογένειά μου κι αφού διετέθησαν λίγες μέρες στη Νέα Υόρκη, ανεχωρήσαμε μια παγερή φθινοπωρινή μέρα του Οκτωβρίου. Όταν φθάσαμε στο Μπουένος Άυρες, ήταν άνοιξις· όχι ότι χρειασθήκαμε μήνες για να κάμωμε το ταξίδι, αλλά οι εποχές εδώ είναι ακριβώς αντίθετες από ότι είναι στις Ηνωμ. Πολιτείες.

Διεπιστώσαμε ότι το Μπουένος Άυρες είναι μια καθαρή σύγχρονη πόλις με τέσσερα περίπου εκατομμύρια κατοίκους, με υπόγεια τραίνα και άλλα σύγχρονα μέσα μεταφορών. Με το να είναι μια κοσμοπολιτική πόλις, το έργο από σπίτι σε σπίτι εγίνετο διαρκώς περισσότερο ενδιαφέρον, αφού ποτέ δεν εγνωρίζαμε από το ένα σπίτι στο άλλο τι είδους ανθρώπους θα συναντούσαμε.

Λίγο ύστερ’ από την αφιξί μας στο Μπουένος Άυρες, παρακολουθήσαμε την πρώτη μας συνέλευσι κι έτσι εγνωρίσαμε πολλούς από τους Αργεντινούς αδελφούς μας. Βρήκαμε μια μεγάλη ανάγκη για ιεραποστόλους, επειδή ο θερισμός ήταν μεγάλος και οι εργάται συγκριτικά τόσο λίγοι. Όταν φθάσαμε, υπήρχαν περίπου χίλιοι ενεργοί ευαγγελιζόμενοι σε όλη τη χώρα. Τώρα, δώδεκα σχεδόν έτη αργότερα, υπάρχουν περίπου 7.000.

Η επόμενη συνέλευσίς μας ήταν στον καιρό της επισκέψεως του Αδελφού Νορρ στις αρχές του 1949. Η συνέλευσις αυτή διελύθη από την αστυνομία, η οποία συνέλαβε εκατοντάδες από μας, οι οποίοι ήσαν κρατούμενοι ωσότου γίνουν ανακρίσεις. Επεβλήθη τότε απαγόρευσις σ’ όλες τις δημόσιες συνελεύσεις μας και οι θύρες όλων των Αιθουσών Βασιλείας εκλείσθησαν. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά ο Παντοδύναμος συνέχισε να ευοδώνη τις προσπάθειές μας και υπήρχε μια συνεχής αύξησις στον αριθμό ευαγγελιζομένων από έτος σε έτος.

Όλες οι συναθροίσεις μας έπρεπε να διεξάγωνται σε ιδιωτικές κατοικίες όπου δέκα ή δεκαπέντε από μας θα μελετούσαν μαζί. Ήταν πιο πολύ σαν μια οικογενειακή συγκέντρωσις και όλοι μας αισθανόμαστε ελεύθεροι να λαμβάνωμε μέρος. Είχα διορισθή ως οδηγός μελέτης ενός από τους ομίλους αυτούς, πράγμα που εσήμαινε επιπρόσθετη ευθύνη και ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά που είχα έτσι χρησιμοποιηθή.

Ύστερ’ από πέντε σχεδόν χρόνια παραμονής στον τόπο διορισμού μου στην Αργεντινή, έκαμα την πρώτη επίσκεψί μου επιστρέφοντας στις Ηνωμ. Πολιτείες. Αυτή ήταν στο 1953, για να παρακολουθήσω τη Διεθνή Συνέλευσι της Κοινωνίας Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήταν μια πάρα πολύ απολαυστική περίπτωσις. Είχα, επίσης, το προνόμιο να είμαι στη Διεθνή Συνέλευσι το Θείον Θέλημα το 1958. Μόλις επέστρεψα στην Αργεντινή εκείνον τον καιρό, διωρίσθηκα με τρεις άλλες ιεραποστόλους να εργασθούμε στην πόλι Σάλτα κοντά στα Βολιβιανά σύνορα. Είμεθα πολύ ευτυχείς σ’ αυτόν τον τόπο διορισμού κι είδαμε μια σταθερή αύξησι και σε αριθμούς και σε ωριμότητα της μικρής εκκλησίας, η οποία ήταν ήδη σχηματισμένη όταν εφθάσαμε.

Κυττάζοντας πίσω, μπορώ αληθινά να πω ότι τα δεκαεπτά έτη ιεραποστολικής υπηρεσίας μου άξιζαν τη δαπάνη. Παρά τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζαμε με καρτερία κατά καιρούς, έχομε ακόμη εκείνη την ειρήνη του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν. (Φιλιππησ. 4:7) Αληθινός στην υπόσχεσί του, ο Ιεχωβά ‘ανοίγει τους καταρράκτας του ουρανού, και εκχέει την ευλογίαν, ώστε να μη αρκή τόπος δι’ αυτήν.’​—Μαλαχ. 3:10.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Άλλεν Σ. Κόβιλ

ΣΤΟ Ηστ Εντ του Λονδίνου, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, άκουσα για τους μάρτυρας του Ιεχωβά για πρώτη φορά. Η νυμφευμένη αδελφή μου κατοικούσε στα περίχωρα του Λονδίνου και συνήθιζα να περνώ τα Σαββατοκύριακά μου εκεί. Αυτή ήδη μελετούσε τα συγγράμματα της αληθείας και παρευρίσκετο στις συναθροίσεις· και όταν διεπίστωνα ότι ήταν στον κήπο ή κάπου αλλού απασχολημένη, επιθυμούσα να βλέπω κρυφά μέσα στα βιβλία της Εταιρίας, που ήσαν τακτοποιημένα στις δύο πλευρές του ραδιοφώνου. Αργότερα, στο σπίτι, η αλήθεια μού έκαμε βαθιά εντύπωσι όταν ανέγνωσα τρία βιβλιάρια της Εταιρίας Σκοπιά: Άγγελοι· Οίκος και Ευτυχία και Ευημερία Βεβαία.

Παρακολουθούσα την Εκκλησία των Μεθοδιστών με τους γονείς μου, αλλά τελικά άρχισα να πηγαίνω στην Αίθουσα Βασιλείας. Τον Ιούνιο του 1938 απεφάσισα ν’ ασχοληθώ στο έργο του κηρύγματος. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε πρόγραμμα εκπαιδεύσεως ούτε τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες, ούτε σχολή διακονίας. Θυμάμαι ότι προσφέραμε τότε το μικρό βιβλιάριο Θεραπεία αντί μιας πέννας το αντίτυπο. Ύστερ’ από έξη πόρτες που κτυπήσαμε με ένα αδελφό, αυτός μου είπε: «Θα πας από εκεί, και εγώ θα είμαι από την άλλη πλευρά του δρόμου.» Καίτοι εστερούμην εντελώς διακριτικότητος, εν τούτοις έκαμα έναρξι στο έργο κηρύγματος· αλλά με τη βοήθεια των αδελφών και με την επιμονή και την υπομονή από μέρους μου εβελτίωσα τις παρουσιάσεις μου.

Κατόπιν ήλθε ο Σεπτέμβριος του 1938. Εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα στη διάρκεια της συνελεύσεως Ρόυγιαλ Άλμπερτ Χωλ, που έγινε στο Λονδίνο στις 9 ως τις 11 Σεπτεμβρίου. Μια από τις ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορδ στη συνέλευσι αυτή ήταν «Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα». Εσυνέχιζα τις μελέτες μου σε κάθε διαθέσιμη ώρα. Πήγαινα με τον υπόγειο σιδηρόδρομο στην εργασία μου, δαπανώντας κάθε μέρα στη διαδρομή σαράντα πέντε λεπτά περίπου, για μετάβασι και επιστροφή, και με τον τρόπο αυτόν εδιάβασα αρκετά αντίτυπα των εκδόσεων της Εταιρίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΝΑ ΥΠΑΓΩ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Έφθασε ο Δεκέμβριος του 1938 και ο Αδελφός Σρόεντερ, που ήταν την εποχή εκείνη υπηρέτης Τμήματος στην Αγγλία, επεσκέφθη την εκκλησία και με προσκάλεσε να ενταχθώ στο Μπέθελ. Έκαμα την ορθή απόφασι. Τα εννέα εκείνα χρόνια στο Μπέθελ του Λονδίνου ήσαν πάρα πολύ ευχάριστα, αν και περάσαμε μερικές πολύ στενόχωρες στιγμές σε ωρισμένες περιπτώσεις στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κήρυγμα και εργασία κάτω από συνθήκες συνεχών επιδρομών από αέρος ήταν μια πείρα, έπρεπε πραγματικά να αντιμετωπίσωμε.

Ήμουν ευγνώμων διότι μπόρεσα, εκτός από τα προνόμια του Μπέθελ, να υπηρετήσω και ως υπηρέτης εκκλησίας. Μέσα στα εννέα εκείνα χρόνια είχα την πείρα να υποστώ φυλάκισιν, διότι εκράτησα ουδετερότητα στην παγκόσμια σύγκρουσι. Το ίδιο και άλλοι οκτώ από τους αδελφούς του Μπέθελ και τελικά μας απέλυσαν στις 4 Ιουλίου 1944. Το έτος 1946 είδα τους γονείς μου ν’ αρχίζουν να σπουδάζουν την αλήθεια και ήταν μια χαρά για την αδελφή μου και μένα όταν τους είδαμε να βαπτισθούν και οι δύο στη συνέλευσι του Ουέμπλεϋ στο 1951.

Τότε στο τέλος του 1947 μου ήλθε μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου της Εταιρίας, που με προσκαλούσε να πάω στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. «Παρακαλείσθε να παρουσιασθήτε στην περίοδο που αρχίζει στις 25 Φεβρουαρίου 1948.» Εδώ έπρεπε να λάβω μια άλλη απόφασι· θα μπορούσα και να αποποιηθώ την πρόσκλησι. Καταλάβαινα ότι από την κοσμική μου εργασία είχα πάει κατ’ ευθείαν στο Μπέθελ. Και πολλές σκέψεις περνούσαν από τη διάνοιά μου όταν έλεγα στον εαυτό μου: ‘Ξέρεις ότι ουδέποτε υπήρξες σκαπανεύς. Αν υποτεθή ότι αποστέλλεσαι σε έργο ιεραπαστολικό κάπου σε μια χώρα του εξωτερικού, για να πηγαίνης από σπίτι σε σπίτι, να ομιλής κάθε μέρα σε ξένη γλώσσα, θα είσαι ικανός να το κάμης αυτό;’ Αλλά τον Δεκέμβριο του 1947 είκοσι τέσσερες Μάρτυρες επεβιβάζοντο από την Αγγλία στο υπερωκεάνειο Βασίλισσα Ελισάβετ για τη Νέα Υόρκη και μεταξύ αυτών ήμουν και εγώ.

Αποβιβασθήκαμε στις αρχές του Ιανουαρίου 1948 στη Νέα Υόρκη και αφού φθάσαμε στο Μπέθελ μάς έστειλαν σε διάφορες θέσεις στη Νέα Υόρκη και τα πέριξ περιμένοντας για το ταξίδι προς τη σχολή Γαλαάδ. Απήλαυσα τις ολίγες μέρες που πέρασα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, όπου μπόρεσα να εργασθώ ύστερ’ από όσα είχα ακούσει γι αυτό.

Η σχολή Γαλαάδ άρχισε στις 25 Φεβρουαρίου και οι πεντέμιση μήνες που πέρασαν ουδέποτε θα λησμονηθούν. Υπήρχε η σκληρή μεν, αλλά τερπνή εργασία (ο όγκος της καθημερινής μελέτης, καθώς και οι μικροδουλειές του αγροκτήματος), η Χριστιανική συντροφιά (με αδελφούς διαφόρων εθνικοτήτων, που έδιδε μια πρόγευσι της ζωής στον μέλλοντα Νέον Κόσμο), και η εκτίμησις (για όσα η οργάνωσις εν τη αγάπη της, κάνει για κείνους που είναι ικανοί ν’ ανταπακρίνωνται στις απαιτήσεις για εκπαίδευσι στη Γαλαάδ). Ναι, τα πάντα κατευθύνονται προς τον ένα εκείνο σκοπό, την προπαρασκευή για το πραγματικό έργο που αργότερα θα έλθη με το να εξαρτιζώμεθα τώρα καλύτερα για να φροντίζωμε για τα «άλλα πρόβατα».

Η ημέρα της απονομής των πτυχίων έφθασε την 1η Αυγούστου 1948, και ήταν η πρώτη αποφοίτησις που έγινε στο γήπεδο έμπροσθεν της τότε νεόκτιστης οικοδομής της βιβλιοθήκης Σηλώ. Καθώς αφήναμε την Γαλαάδ, η αποχαιρετιστήριος ομιλία του Αδελφού Νορρ εξακολουθούσε να αντηχή στα αυτιά μου: ‘Η Εταιρία είναι μια ανθρώπινη οργάνωσις, αλλ’ έχει το πνεύμα και την ευλογία του Κυρίου και μπορώ να πω για την Εταιρία ότι δεν θα εγκαταλείψη κανένα από σας. Είμεθα μαζί με τον καθένα σας.’ Και πόσον αληθινό ήταν αυτό! Από τότε πολλοί από μας είδαμε ο ένας τον άλλον τουλάχιστον δύο φορές, το 1953 στο Στάδιο Γιάγκη και πάλι το 1958 στην ειδική συγκέντρωσι στο Νιου Ρόκλαντ Πάλας κατά την Διεθνή Συνέλευσι το Θείον Θέλημα.

ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙ ΓΑΛΑΑΔ

Μετά τη Γαλαάδ υπηρέτησα ως υπηρέτης περιοχής στην υπ’ αριθμόν τέσσερα περιοχή της Πενσυλβανίας, αρχίζοντας έτσι την εφαρμογή της Γαλααδικής εκπαιδεύσεώς μου. Έπειτα, ακριβώς ένα έτος μετά την αποβίβασί μου από το πλοίον, έξη από την αρχική ομάδα των είκοσι τεσσάρων είμεθα πάλιν επάνω στην Βασίλισσα Ελισάβετ, στον δρόμο της επιστροφής προς την Ευρώπη.

Διωρίσθηκα, μαζί με έναν άλλον Άγγλο αδελφό, στη Γαλλία ως ιεραπόστολος, για να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι καθημερινώς, ομιλώντας σε μια ξένη γλώσσα. Η πιθανότης, που είχε περάσει από την διάνοιά μου πριν πάω στη σχολή Γαλαάδ, επρόκειτο τώρα να γίνη πραγματικότης. Έτσι μια ομιχλώδη ημέρα του Ιανουαρίου 1949, το νυκτερινό πλοιάριο από το Σαούθαμπτον μπήκε στο λιμάνι της Χάβρης. Έτσι άρχισε για μας η πραγματική εφαρμογή της Γαλααδικής μας εκπαιδεύσεως.

Μας υπεδέχθησαν μερικοί από τους εντοπίους ευαγγελιζομένους, που μιλούσαν γρήγορα Γαλλικά ώστε δεν μπορούσαμε να τους εννοήσωμε. Αφήκαμε την αποβάθρα και προχωρήσαμε δια μέσου της πόλεως, κυττάζοντας την μελλοντική μας εδαφική περιοχή. Τελικά εφθάσαμε στην κατοικία μας, σ’ ένα υπερώο με μια οροφή χαμηλή, στο σπίτι ενός ηλικιωμένου αδελφού και αδελφής. Έκαμαν ό,τι μπορούσαν για μας και το εκτιμήσαμε, αλλ’ ήταν τόσο διαφορετικό! Εδώ άρχιζε για μας η υπομονή και η καρτερικότης και η πραγματική πίστις στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Στο τέλος τακτοποιηθήκαμε και αρχίσαμε να εργαζώμεθα, πράγμα που περιελάμβανε το πλύσιμο των ρούχων μας καθώς και το μαγείρευμα των φαγητών μας.

Αν και ωπλισμένοι με μια βασική γνώσι της Γαλλικής που ελάβαμε στη Γαλαάδ, εν τούτοις ήταν δύσκολο να δώσωμε μαρτυρία. Όταν ήμουν στην Αγγλία, είχε προετοιμασθή για μένα μια κάρτα γραμμένη στη γαλλική και αυτή συνήθιζα να χρησιμοποιώ για να παρουσιάζω τον εαυτό μου. Στο πρώτο σπίτι που επεσκέφθηκα βρήκα κάποιον που είχε μερικά βιβλία της Εταιρίας· δεν καταλάβαμε ότι τα είχαν, αλλά είδαμε ότι τα είχαν, διότι μας τα έδειξαν. Έτσι συνεχίσαμε λέγοντας αργά: «Θέλετε να διαβάσετε την κάρτα αυτή, παρακαλώ;» Τότε ακούομε ένα χείμαρρο λέξεων σ’ απάντησι.

Από εβδομάδα σ’ εβδομάδα οι γνώσεις μας στην Γαλλική βαθμιαίως εβελτιώνοντο και επηγαίναμε στις μελέτες της Σκοπιάς και με πιστότητα προχωρούσαμε στη Γαλλική γλώσσα.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΣΕ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Λόγω συνθηκών που ήσαν πέραν των δυνάμεών μας, δεν ήταν δυνατόν να μείνωμε περισσότερο από πέντε μήνες, και έτσι επιστρέψαμε στην Αγγλία. Έλαβα ένα άλλο διορισμό, αυτή τη φορά για το Βέλγιο. Έφθασα στο Βέλγιο την 1η Σεπτεμβρίου 1949. Ήδη εφωδιασμένος με αρκετές γνώσεις στη Γαλλική, και εκεί πλέον με άλλους τρεις ιεραποστόλους μαζί, εβελτίωσα βαθμηδόν τις γνώσεις μου στα γαλλικά. Και αληθινά μπορώ να πω ότι τη μεγαλύτερη βοήθεια στο να εννοώ και να ομιλώ τα Γαλλικά την πήρα με το να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες, τόσο στη Γαλλία όσο και στο Βέλγιο. Κατέπεισα τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι θα εκτιμούσα το να διορθώνουν τα καταφανή σφάλματά μου στην προφορά και στη γραμματική. Συγχρόνως και εγώ μπόρεσα να τους δείξω με τον λόγον του Ιεχωβά, πώς θα μπορούσαν να μάθουν την «νέα γλώσσα» της Γραφής. Βλέποντας τα όσα πέρασαν, μπορώ να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος σχετικά με τη γλώσσα το απεκόμισα​—βγαίνοντας έξω ανάμεσα στον λαό και μαθαίνοντας απ’ αυτούς και ταυτοχρόνως ωφελώντας τους για την πνευματική των ευημερία.

Κατά τον πρώτον μήνα της παραμονής μου στο Βέλγιο, που η προσφορά ήταν ένα βιβλιάριο, διέθεσα 514 βιβλιάρια και στον έβδομο μήνα είχα το προνόμιο να διεξάγω δεκαεννέα Γραφικές μελέτες.

Όταν ήμουν εδώ στο Βέλγιο, είχα διάφορα προνόμια υπηρεσίας: υπηρέτησα ως ιεραπόστολος, ως υπηρέτης περιοχής, ως μέλος της οικογενείας Μπέθελ των Βρυξελλών και ως υπηρέτης περιφερείας. Τον Ιούλιο του 1955, αφού υπηρέτησα τον Ιεχωβά μόνος επί δεκαεπτά σχεδόν χρόνια, ενυμφεύθηκα μια αδελφή που ήταν στη δεκάτη εβδόμη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ και που ήταν στο έργο σκαπανέως από τον Μάιο του 1945. Εκάμαμε τον γάμο μας εδώ στις Βρυξέλλες και ως τώρα υπηρετούμε μαζί εδώ στο Βέλγιο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το ιεραποστολικό έργο είναι μια ευτυχισμένη ζωή. Πρέπει να πω ότι εκείνοι οι λίγοι μήνες στη Γαλλία ευθύς αμέσως μετά τη σχολή Γαλαάδ ήσαν οι σκληρότεροι έως τώρα αλλά χαίρω τώρα που υπέμεινα τότε, διότι με τέτοιες πείρες χαλυβδώνεται ένας για άλλες δοκιμασίες.

Είμαι χαρούμενος, διότι έκαμα την απόφασι να πάω στο Μπέθελ του Λονδίνου τον Δεκέμβριο του 1938, διότι αυτό κατέληξε σε άφθονες ευλογίες. Πολλά προνόμια θα μας έλθουν, αν υιοθετήσωμε την στάσι του Ησαΐα: «Ιδού εγώ! Απόστειλόν με.» Όταν πρόκειται να λάβωμε αποφάσεις, είναι ορθό να λογαριάσωμε την δαπάνη, αλλ’ εκείνος που αποφασίζει υπέρ της Βασιλείας και των συμφερόντων της ουδέποτε θα απογοητευθή.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις της Εύας Μπάρνεϋ

ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ θα μπορούσε να θέλη ένα άτομο; Τι περισσότερο θα μπορούσε κανείς να επιθυμήση στη ζωή; Ευλογημένη μ’ ένα άνετο σπίτι, μια καλή εργασία, τα καλύτερα ενδύματα, χρήματα στην Τράπεζα, μετοχές σε μια καλή επιχείρησι, το οικογενειακό αυτοκίνητο για χρήσι σε οποιαδήποτε ώρα και θαυμάσιους γονείς​—σκεπτόμουνα: ‘Είναι αυτό επιδίωξις του σκοπού μου στη ζωή;’ Έχοντας κάνει αφιέρωσι στον Ιεχωβά το 1923, πρέπει να κάνω το θείον θέλημα. Η ζωή μου πρέπει εφεξής να κατευθύνεται από τον λόγον του Θεού, όπως μου διευκρινίζεται από το άγιο πνεύμα Του, και την οργάνωσί Του.

Ως αποτέλεσμα επιμελούς μελέτης της Βίβλου, απεκόμισα την πεποίθησιν ότι οι υλικές ανέσεις πρέπει να χρησιμοποιούνται για την επιδίωξι του σκοπού μου στη ζωή, με την εκκαθάρισι της οδού για την αφιέρωσι όλου του χρόνου μου, δυνάμεως και πόρων στο να κηρύττω «τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας.» Αλλά το να πεισθώ διανοητικώς ήταν ένα πράγμα, το να ενεργήσω όμως σε αρμονία μ’ εκείνες τις πεποιθήσεις το βρήκα υπερβολικά δύσκολο. Πώς θα μπορούσα ποτέ ν’ αφήσω μητέρα, πατέρα, σπίτι, εργασία και συγγενείς; Και για το οικονομικό ζήτημα; Τι θα εσκέπτοντο φίλοι και συγγενείς; Το να γνωρίζω ότι ο πατέρας θα εθύμωνε πολύ, αυτό μου δημιουργούσε περισσότερα ερωτήματα. Μπορούσα να τα καταφέρω;

ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Χωρίς καθόλου να γνωρίζω τον αγώνα, ο οποίος συνεχίζεται στη διάνοιά μου, η καλή μου φίλη Μπέση Χάαυ, μια πολύ ζηλώτρια μάρτυς του Ιεχωβά, μου έγραφε προσκαλώντας με να δαπανήσω τον χρόνο της αδείας μου από την εργασία μου υπηρετώντας ως σκαπανεύς μαζί της. Ευχαρίστως δέχθηκα την ευγενική και συνετή προσφορά της, έχοντας πολύ λίγη κατανόησι της αλλαγής, που θα εγίνετο στη ζωή μου από εκείνες τις δύο εβδομάδες στο από σπίτι σε σπίτι έργον. Έτσι, όπως βλέπετε, ήμουν πραγματικά μια σκαπανεύς διακοπών. Τώρα μπορώ να εκτιμήσω γιατί η Εταιρία εγκαινίασε την υπηρεσία σκαπανέως διακοπών, επειδή η υπηρεσία αυτή ήταν εκείνη που μου απεκάλυψε τον δρόμο για να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή.

Το πρώτο βήμα ήταν ν’ αφήσω το κοσμικό μου επάγγελμα. Κι εδώ πάλι η καλή μου φίλη Μπέση ήλθε προς βοήθειά μου, βοηθώντας να συντάξω μια παραίτησι. Το επόμενο πρωί με βρήκε στο γραφείο της διευθυντρίας με το έγγραφο της παραιτήσεως και το βιβλίο Απελευθέρωσις επειδή ήθελα να της τα δώσω προσωπικώς. Δεν ήταν στο γραφείο της. Φοβουμένη μήπως αλλάξω ξαφνικά διάθεσι διανοίας, τα έθεσα γρήγορα πάνω στο γραφείο της κι έφυγα. Στις τέσσερες εκείνο το απόγευμα ήλθε μια πρόσκλησις για να παρουσιασθώ στο γραφείο της. Έχοντας διαβάσει την επιστολή της παραιτήσεως, ήθελε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το αίτιο της αποχωρήσεώς μου. Εδώ ήταν μια πραγματική ευκαιρία κι επωφελήθηκα πλήρως απ’ αυτή. Η απάντησίς της στη μαρτυρία μου ήταν ότι ουδέποτε είχε λάβει τέτοια παραίτησι σε όλα της τα έτη υπηρεσίας της στην Εταιρία. Συνήθως οι υπάλληλοι αποχωρούσαν λόγω γάμου ή για να δεχθούν μια καλύτερα πληρωνόμενη θέσι. Επί πλέον, η θρησκεία της «δεν παρείχε εκείνο το είδος της πίστεως​—ν’ αφήση κανείς μια καλή εργασία για ένα έργο το οποίον δεν προσέφερε οικονομικά κέρδη.» Με αβρότητα μου προσέφερε μια άδεια απουσίας έξη μηνών για να «δοκιμάσω τη νέα μου εργασία.» Αρνουμένη την προσφορά της με βάσι ότι ‘όλες οι γέφυρες πρέπει να καούν,’ έφυγα με την ευλογία της και τις καλύτερες ευχές για επιτυχία. Η συμπλήρωσις αυτού του βήματος προς το υπέρτατο βραβείο έφερε μεγάλη ειρήνη διανοίας. Οι εκφράσεις μου ευγνωμοσύνης ανεπέμφθησαν προς τον Ιεχωβά για τη δύναμι που μου παρέσχε.

Ο πατέρας, βέβαια, εξωργίσθη όταν άκουσε γι’ αυτό και με θυμό διεκήρυξε ότι, αν άφηνα το σπίτι για να βγω «σ’ εκείνο το έργο κηρύγματος», δεν θα πρέπει ποτέ πλέον να έλθω στο σπίτι. Φυσικά ένοιωσα ένα αίσθημα τραυματισμού, αλλ’ ήμουν αποφασισμένη να προχωρήσω.

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΙ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Αφού απεχαιρέτησα φίλους και συγγενείς, η σύντροφός μου κι εγώ γρήγορα βρεθήκαμε στο δρόμο μας για τον πρώτο τόπο διορισμού μας, το Ιροκουά στο Οντάριο. Αφού εξευρέθη το δωμάτιό μας κι εγκατασταθήκαμε, αισθάνθηκα αιφνιδίως ένα κύμα νοσταλγίας. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στο σπίτι. Η φωνή της μητέρας μου ακούσθηκε τόσο ευχάριστη στ’ αυτιά μου, ώστε η νοσταλγία έφυγε, και στη θέσι της ήλθε η ευχαρίστησις .Ένα θαυμάσιο αίσθημα ελευθερίας ήλθε πάνω μου. Πόσο ευχάριστο ήταν! Ελευθερία από τις φροντίδες του κόσμου αυτού! Απηλλαγμένη απο βάρη! Η ολοχρόνια υπηρεσία στον Ιεχωβά μας ωδήγησε κοντά στην πόλι Κάρντιναλ, στο Οντάριο, και από εκεί κατευθυνθήκαμε στο Μόντρεαλ, της επαρχίας Κουεμπέκ. Πόσο αναψυκτικό ήταν να εργασθούμε με επτά άλλους σκαπανείς, νέους ανθρώπους σαν εμάς, ολοκληρωτικά αφιερωμένους στον Ιεχωβά! Μάλιστα, είχαμε τα προβλήματά μας: κακό καιρό, απρόβλεπτα έξοδα, ασθένεια, θρησκευτική εναντίωσι και σχεδόν συνεχή αστυνομική επέμβασι με μερικές συλλήψεις. Οποιεσδήποτε δυσάρεστες πείρες ελησμονούντο καθώς βρίσκαμε προβατοειδή άτομα καλής θελήσεως. Καθώς η εκτίμησίς των για το άγγελμα εμεγάλωνε, η χαρά μας ηύξανε.

Τακτικώς εστέλλοντο επιστολές στο σπίτι που περιέγραφαν εξέχουσες ευτυχείς πείρες. Η μητέρα τις εκτιμούσε, αλλά ο πατέρας ενδιεφέρετο μόνον για το πότε θα ερχόμουν στο σπίτι.

Με τον θάνατό του μια άλλη απόφασις έπρεπε να ληφθή. Θα συνέχιζα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή στο Μόντρεαλ, θα ελάμβανα τομέα στο σπίτι για να υπηρετώ ως σκαπανεύς εκεί, ή θα εύρισκα εργασία και θα γινόμουν μια ευαγγελιζομένη εκκλησίας για να είμαι στο σπίτι ως συντροφιά της μητέρας μου; Επειδή ήμουν μια αφιερωμένη Μάρτυς, η μητέρα επέμενε στο να συνεχίσω το έργον σκαπανέως. Επειδή αισθανόμουν ως υποχρέωσί μου να παραμείνω μαζί της, εζήτησα τομέα γύρω στην πόλι και υπηρετούσα ως σκαπανεύς ξεκινώντας από το σπίτι.

Αίφνης αισθάνθηκα κάποια έλλειψι ασφαλείας. Αμφιβολίες και φόβοι με κατέλαβαν. Όλη η τραπεζιτική μου κατάθεσις είχε χρησιμοποιηθή. Οι ομολογίες μου επωλήθησαν. Το να στηριχθώ στη δική μου σύνεσι είχε ως αποτέλεσμα το να πιστεύσω ότι χρειαζόμουν να δημιουργήσω ένα άλλο απόθεμα χρημάτων. Νωρίς ένα πρωί, καθώς επρόκειτο ν’ αφήσω το σπίτι προς αναζήτησιν εργασίας, η μητέρα μού ενεχείρισε ένα γράμμα. Τι μπορούσε να είναι αυτό, στις 7.30 το πρωί; Περιείχε χρήματα κι ένα σύντομο σημείωμα, που έλεγε: «Έλπιζε ότι αυτό θα σε βοηθήση στο έργο σκαπανέως.» Αυτό κι έγινε! Ποτέ από τότε δεν αμφέβαλλα για την υπόσχεσι του Ιησού ότι θα εγίνετο αναγκαία προμήθεια αν ζητούσαμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του. (Ματθ. 6:33) Αυτή η υπόσχεσις δεν έπαυσε εκπληρουμένη σ’ όλα μου τα τριάντα έτη σκαπανέως!

ΚΑΙΡΟΙ ΔΙΩΓΜΟΥ

Το 1933 ωργανώθη ένα ειδικό έργο για τη διανομή βιβλιαρίων στη Γαλλική γλώσσα στην πόλι Κουεμπέκ. Αν και υπήρχε πιθανότης συλλήψεων και φυλακίσεων, εν τούτοις διακόσιοι συμμετέσχον εθελοντικά. Σύντομα τριάντα άνδρες και γυναίκες συνελήφθησαν και μετεφέρθησαν στα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας «προς ανάκρισιν.» Εζητήθη κατάθεσις χρηματικής εγγυήσεως πριν από την απόλυσι. Αν και φυλακισμένοι, όλοι επεράσαμε ευτυχισμένες ώρες. Εκείνοι που αποτελούσαν το προσωπικόν των φυλακών, περιλαμβανομένης και της ηγουμένης, έμειναν κατάπληκτοι βρίσκοντας ανθρώπους που πραγματικά έχαιραν στη φυλακή. Και γιατί όχι; Είμεθα μάρτυρες του Ιεχωβά και δεν είχαμε τίποτε να φοβηθούμε. Απηγγέλθη κατηγορία για «στασιαστική συνωμοσία». Η δίκη, που διήρκεσε τέσσερες ημέρες, ήταν ζωηρή κι ενδιαφέρουσα. Ήταν μια θαυμασία πείρα. Ο Ιεχωβά μας έδωσε τη νίκη.

Στις αρχές του 1938, όταν η Εταιρία άρχισε τη διευθέτησι έργου για ειδικούς σκαπανείς, έλαβα ένα έντυπο αιτήσεως. Ενώ ευρισκόμουν στο στάδιο της σκέψεως πάνω σ’ αυτό, ένας ώριμος αδελφός μ’ ενουθέτησε να δέχωμαι οποιανδήποτε πρόσκλησι που απευθύνει η Εταιρία. Η αίτησις υπεγράφη και υπεβλήθη και ως αυτή την ημέρα συνεχίζω να ευχαριστώ τον Ιεχωβά για την εκπαίδευσι των λάτρεών του στο να συμβουλεύωνται ο ένας τον άλλον και να παρακινούν σε ορθά έργα.

Εκείνο το ίδιο έτος μια άλλη ευφρόσυνη προσδοκία παρουσιάσθη​—ο γάμος. Θα παρεμβάλλοντο δυσχέρειες με τον γάμο; Μπορούσαμε σαν ένα νυμφευμένο ζεύγος να συνεχίσωμε επιδιώκοντας τον σκοπό μας στη ζωή; Ο υποψήφιος σύζυγος ήταν, επίσης, ένας ειδικός σκαπανεύς. Σκεφθήκαμε ότι εφόσον μπορούσαμε να εργασθούμε ως ειδικοί σκαπανείς, όταν είμεθα άγαμοι, γιατί να μη μπορούμε να συνεχίσωμε την υπηρεσία σκαπανέως και νυμφευμένοι; Επί είκοσι δύο έτη ο σύζυγός μου υπήρξε ένας στοργικός με κατανόησι σύντροφος, πάντοτε έτοιμος να παρηγορήση και να ενθαρρύνη.

Δύο έτη αργότερα, το 1940, η Καναδική Κυβέρνησις έθεσε υπό απαγόρευσιν το έργον στον Καναδά. Αμέσως εθυμηθήκαμε τα λόγια ενός προηγουμένου προέδρου της Εταιρίας: «Δεν θα κρυφθούμε και δεν θα κρύψωμε τα πρόσωπά μας!» Έτσι απεφασίσαμε να συνεχίσωμε κηρύττοντας τούτο το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας και υποστηρίζοντας το όνομα του Ιεχωβά, αδιαφορώντας για την απαγόρευσι.

Το γεγονός ότι το έργον απηγορεύθη εχρησίμευσε μόνο στο να μας καταστήση αγρύπνους σχετικά με την πιθανότητα να συλληφθούμε και φυλακισθούμε. Δεν είχαμε να περιμένωμε πολύ. Την ακόλουθη πρωία, πλήρως ενήμεροι των ενδεχομένων συνεπειών, τρεις από εμάς εξώρμησαν για να δαπανήσουν την ημέρα στο έργον της μαρτυρίας. Ο σύζυγός μου συνελήφθη, η δε Μάρτζορυ Χελντ κι εγώ μετεφέρθημεν στον αστυνομικό σταθμό, όπου μας κράτησαν για λίγο κι έπειτα επήγαμε υπό συνοδείαν στο σπίτι. Αυτό συνέβη στο Κίνγκστον, της επαρχίας Οντάριο.

Από εδώ και πέρα επεδίωκα τον σκοπό μου στη ζωή από ένα ρυμουλκούμενο σπίτι. Υπηρετήσαμε στο Λόντον και Γούντστοκ, της επαρχίας Οντάριο, έπειτα στο Τρούρο, Γκλας Μπαίη και Σύντνεϋ Μάινς της Νέας Σκωτίας. Στη διάρκεια των ετών της απαγορεύσεως, το μικρό μας «σπίτι με τις ρόδες» υπέστη επιδρομή από την αστυνομία όχι λιγώτερες από δεκατέσσερες φορές. Είχαμε δε πολλές συγκινήσεις με το να δίνωμε μαρτυρία στους αξιωματικούς της αστυνομίας με την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι της Βίβλου!

Μια νέα μέρα άρχισε για μας! Ο σύζυγός μου έφερε στο σπίτι έναν μικρό φάκελλο. Ήταν μια επιστολή από το Γραφείο του Προέδρου, που μας προσκαλούσε να παρακολουθήσωμε την πέμπτη σειρά σπουδαστών της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς, στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Αυτό ήταν κάτι για το οποίο ελπίζαμε και προσευχόμεθα. Αυτό εσήμαινε: ετοιμασθήτε για πέντε μηνών συγκεντρωμένη μελέτη· συσκευάστε τα πράγματά σας και αφήστε τη χώρα· και να είμεθα πρόθυμοι να πάμε οπουδήποτε η Εταιρία μπορεί να μας στείλη. Υπήρχαν τόσο πολλά που δεν εγνωρίζαμε, τόσο πολλά που έπρεπε να μάθωμε! Εκείνοι οι πέντε μήνες απεδείχθησαν ότι ήσαν οι πιο ευλογητοί μήνες στη ζωή μας! Γεμάτοι τώρα από υπερχειλίζουσα στερεά πνευματική τροφή, είμεθα πρόθυμοι να πάμε στον τόπο διορισμού μας του «εξωτερικού», την ψυχρή, τραχεία αλλά πολύχρωμη νήσο Νέα Γη, έξω από την ανατολική ακτή του Καναδά.

‘ΑΛΙΕΥΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ’ ΣΤΗ ΝΕΑ ΓΗ

Καλά εκπαιδευμένοι τώρα για το έργο, αρχίσαμε την επίδοσί μας μ’ έναν πρακτικό τρόπο στην ανεύρεσι των «άλλων προβάτων» στη δευτέρα σε μέγεθος πόλι της Νέας Γης, την Κόρνερ Μπρουκ, που βρίσκεται στον Κόλπο των Νήσων στο στόμιο του Ποταμού Χάμπερ. Η κοιλάς Χάμπερ έχει γίνει περίφημη για τις φυσικές καλλονές της, τους μαγευτικούς λόφους της και την αλιεία σολωμού. Εδώ επρόκειτο ν’ αρχίσωμε την ‘αλιεία ανθρώπων.’​—Ματθ. 4:19.

Πόσο καλά μ’ έκανε να αισθάνωμαι ένα πρωί, όταν επεσκέφθηκα μια πολύ φιλική νεαρή γυναίκα, η οποία παρήγγειλε μια Βίβλο και μου ζήτησε να την επισκέπτωμαι το Σαββατοκύριακο, οπότε θα ήταν στο σπίτι ο σύζυγός της. Έκαμα επανεπίσκεψι και τον βρήκα χωρίς ενδιαφέρον για τη θρησκεία, ούτε δε είχε πάει στην εκκλησία από τότε που ενυμφεύθη. Του είπα: «Νομίζω ότι είσθε ακριβώς ο άνθρωπος που αναζητώ.» Με προσεκάλεσαν να τους επισκεφθώ πάλι. Επί αρκετές επισκέψεις άκουε μ’ εντατική προσοχή τα περιεχόμενα της Βίβλου. Τελικά άρχισε μια Γραφική μελέτη ανάμεσα σ’ ένα πραγματικό παραπέτασμα καπνού. Παρακολουθώντας τις συναθροίσεις και διακρίνοντας ότι δεν κάπνιζε κανείς, εγκατέλειψε το κάπνισμα αμέσως. Η σύζυγος και η οικογένειά του γρήγορα άρχισαν να εκτιμούν την αλήθεια. Οι περισσότεροι από την οικογένεια είναι τώρα αφιερωμένοι Μάρτυρες, επιδιώκοντας ειρήνη.

Στην ίδια γειτονική περιοχή, στην κορυφή ενός μακρού κρημνώδους λόφου, βρήκα μια οικογένεια, τα μέλη της οποίας ήσαν Αντβεντισταί της Εβδόμης Ημέρας, που όμως έδειξαν προθυμία για την αλήθεια. Πήραν την τρέχουσα προσφορά εντύπων και με προσεκάλεσαν να επανέλθω. Τακτικές εβδομαδιαίες μελέτες κατέληξαν στο να αφιερωθούν τα δύο κορίτσια στον Ιεχωβά και να δαπανήσουν τις σχολικές διακοπές των μαζί μας στο έργο του κηρύγματος. Αργότερα οι γονείς εβαπτίσθησαν. Το ένα από τα κορίτσια έγινε ιεραπόστολος στο Περού, αφού απεφοίτησε από τη Γαλαάδ· και το άλλο επιδιώκει τον σκοπό του στη ζωή στο Καρμπονήαρ, της Νέας Γης, ως ειδικός σκαπανεύς. Οι γονείς πιστά υπηρετούν ανήκοντας στην εκκλησία του Κόρνερ Μπρουκ.

Ένα άλλο κορίτσι σ’ αυτή την πόλι της δυτικής ακτής, που ήταν βαπτισμένη Μάρτυς πριν από την άφιξί μας, είχε εμπλακή σε κακές συναναστροφές, αλλ’ απεφάσισε ειλικρινά να τις διακόψη. Αφού εγκατέλειψε την εργασία της, παρηκολούθησε την πρώτη της μεγάλη συνέλευσι των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κλήβελαντ, Οχάιο, το 1946 και, όταν επέστρεψε στη Νέα Γη, άρχισε υπηρεσία σκαπανέως. Μετά από δύο έτη ολοχρονίου διακονίας έλαβε μια πρόσκλησι για τη Γαλαάδ και τώρα είναι ιεραπόστολος στο Σαιντ Τζων.

Οι λέξεις δεν με βοηθούν όταν προσπαθώ να εκφράσω όλες τις χαρές και ευλογίες που ελάβαμε στα έξη μας έτη στοργικής συνταυτίσεως με την εκκλησία Κόρνερ Μπρουκ. Το ν’ αφήσω αυτή την εκκλησία που ευημερούσε δεν ήταν εύκολο. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά είχε άλλο έργο για μας στον ιεραποστολικό οίκο του Σαιντ Τζων, όπου μπορούμε να εξακολουθούμε να μαθαίνωμε να εκδηλώνωμε την αγάπη μας για τον Ιεχωβά και τους αδελφούς μας, παρακινώντας ο ένας τον άλλον σε αγάπη και καλά έργα.

Πόσο μεγαλειώδες είναι το να βλέπωμε την Αίθουσά μας Βασιλείας γεμάτη από υμνητάς του Ιεχωβά και ανθρώπους καλής θελήσεως σε κάθε βραδινή συνάθροισι! Λόγω του γεγονότος αυτού, γίνονται διαπραγματεύσεις για την οικοδόμησι ενός νέου και μεγαλυτέρου οικοδομήματος. Μεταξύ αυτών των ευτυχισμένων ανθρώπων είναι μια οικογένεια, με την οποία ήλθαμε σ’ επαφή ένα πολύ ψυχρό πρωϊνό. Στο τέλος της ομιλίας και της προσφοράς προς εγγραφήν συνδρομών στη Σκοπιά και το Ξύπνα! ο επταετής υιός ανέκραξε: «Δώστε της δύο δολλάρια, μπαμπά, και πάρτε τα και τα δύο!» Αμέσως ο άνδρας ενεγράφη συνδρομητής και με προσεκάλεσε να επανέλθω. Αφού μελέτησα μ’ αυτή την οικογένεια επί δύο χρόνια, ήταν μια πραγματική χαρά να δω τον μεγαλύτερο υιό να συμβολίζη την αφιέρωσί του στον Ιεχωβά μαζί με τις πολλές χιλιάδες στη Συνέλευσι «Το Θείον Θέλημα» στην πόλι της Νέας Υόρκης το 1958.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΣΤΟ ΚΟΡΝΕΡ ΜΠΡΟΥΚ

Περισσότερες ευλογίες μας επεφυλάσσοντο το 1959! Μία απ’ αυτές ήταν η περιφερειακή Συνέλευσις των Αγρύπνων Διακόνων στο εκτεταμένο Χάμπερ Γκάρντενς, στο Κόρνερ Μπρουκ. Φθάνοντας με το τραίνο από το Σαιντ Τζων, παρετηρήσαμε ότι οι εξέδρες ήταν κατά γράμμα υπερπλήρεις από Μάρτυρες του Ιεχωβά κι έξω από τον σταθμό παρατεταγμένη μια μακρά γραμμή από αυτοκίνητα που διεφήμιζαν με πολύχρωμες πινακίδες τη δημοσία ομιλία που θα εξεφωνείτο από τον πρόεδρο της Εταιρίας στην τελευταία ημέρα της συνελεύσεως. Τι προνόμιο ήταν ν’ απολαύσωμε τέτοια στενή επαφή με άλλους από την ευτυχή οικογένεια του απεργαζομένου θαυμάσια Θεού, ειδικά εφόσον είχαμε μαζί μας τον αδελφό Νορρ και τη σύζυγό του. Χωρίς χρονοτριβή οι ερχόμενοι Μάρτυρες ελαμβάνοντο από αυτά τα αυτοκίνητα για το Χάμπερ Γκάρντενς. Σ’ αυτή τη συνέλευσι και οι δύο γονείς του αγοριού που εβαπτίσθη στη Νέα Υόρκη, έκαμαν το βήμα του εν ύδατι βαπτίσματος, για να συμβολίσουν την αφιέρωσί των στον Ιεχωβά.

Καθώς κυττάζω πίσω στα περασμένα τριάντα χρόνια επιδιώξεως του σκοπού μου στη ζωή, πόση ευγνωμοσύνη αισθάνομαι προς τον Ιεχωβά και την οργανωσί Του, επειδή με τη βοήθεια, καθοδηγία, προστασία και νουθεσία που επρομήθευσε, έφθασα στο να εκτιμήσω καθαρά ότι «εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» (Λουκ. 12:15) Η πιο ένθερμη προσευχή μου είναι, όπως συνεχίσω ν’ αγαπώ τον Ιεχωβά με όλη μου την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και τη δύναμι και τον πλησίον μου σαν τον εαυτό μου. Το να κάνωμε αυτό σημαίνει να βοηθήσωμε τους πλησίον να λάβουν γνώσι του ενός αληθινού Θεού και του Ιησού Χριστού, που καταλήγει σ’ ευλογία. Και η ευλογία του Ιεχωβά​—είναι εκείνη που κάμει έναν πλούσιο!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν ο αδελφός μου κατά σάρκα, ο οποίος έχει αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας, και η οικογένειά του έρχωνται να με επισκεφθούν από μέρος που είναι έξω από την πόλι, μπορώ να τους προσκαλέσω στο σπίτι μου και ακόμη να τους επιτρέψω να παραμείνουν όλη τη νύχτα αν είναι ανάγκη;​—Ε. Τ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας ενός μέλους της συγγενείας μας δεν ακυρώνει τη φυσική συγγένεια σαρκός και αίματος. Παραδείγματος χάριν, η αποκοπή από την επικοινωνία αυτή καθ’ εαυτήν δεν θα διασπούσε τον γαμήλιο δεσμό. Επομένως, αν ένας αδελφός κατά σάρκα, που έχει αποκοπή από την επικοινωνία, μας επισκέπτεται με την οικογένειά του με βάσι, όχι τη Χριστιανική ενότητα, αλλά την οικογενειακή συγγένεια, τότε θα είχαμε το δικαίωμα να τον δεχθούμε με ευγένεια επάνω σ’ αυτή τη φυσική γήινη βάσι, όχι, βέβαια, για να έχωμε πνευματική συναναστροφή μαζί του και να τον μεταχειρισθούμε ως μέλος της εκκλησίας, αλλ’ απλώς για να συζητήσωμε σχετικά με την οικογενειακή συγγένεια και άλλα εγκόμια ζητήματα.

Πρέπει να είναι κανείς λογικός σ’ αυτό το ζήτημα, και αν ο συγγενής είναι από μια διαφορετική πόλι και δεν θα μπορούσε να επιστρέψη στο σπίτι του εκείνη την ημέρα, αλλά έχη ανάγκη στέγης για τη νύχτα, δεν θα υπήρχε τίποτε το εσφαλμένο αν εξεδηλώναμε αβροφροσύνη αφήνοντάς τον να παραμείνη τη νύχτα, απλώς επειδή ο συγγενής αυτός και εκείνοι που είναι μαζί του συνδέονται μαζί μας με στενούς δεσμούς σαρκός και αίματος, καίτοι όχι με πνευματικούς δεσμούς.

Φυσικά, δεν θα ήταν καλό το να ενθαρρύνη κανείς συχνές συναναστροφές απλώς επειδή έχει οικογενειακή συγγένεια. Αυτό θα παρενέβαινε στην εκτέλεσι των υποχρεώσεών μας προς Κύριο τον Θεό και θα μπορούσε να θέση σε κίνδυνο την πνευματική μας υγεία και ακεραιότητα. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψι την υποκειμένη αρχή που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 12:47-50. Όταν κάποιος είπε στον Ιησού: «Ιδού, η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου ίστανται έξω, ζητούντες να λαλήσωσι προς σε», αυτός απήντησε: «Τις είναι η μήτηρ μου, και τίνες είναι οι αδελφοί μου; . . . όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ.»

● Με ποια μορφή η τρόπο επήγε ο Σατανάς να πειράση τον Ιησούν; Μήπως ενεφανίσθη με μορφή ανθρώπου, ή ο Ιησούς άκουσε μόνο φωνή; Επίσης, πώς ήταν δυνατόν ο Ιησούς ν’ αφήση τον Σατανά να τον πάρη μαζί του έξω από την έρημο και, πραγματικά, κατ’ ευθείαν μέσα από την πόλι στον ναό και στην κορυφή του; Ελήφθη ο Ιησούς σωματικώς στην κορυφή του ναού;​—Ντ. Α., Σιέρρα Λεόνε.

Στην επιστολή του Ιούδα 6 διαβάζομε για τους αγγέλους, οι οποίοι «κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον», ότι ο Θεός τους «εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας». Η Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1956, σελίς 5, αφού δείχνει ότι το σκότος αυτό είναι πνευματικό και όχι κατά γράμμα, προχωρεί και λέγει: «Το ότι φυλάσσονται με παντοτεινά δεσμά προφανώς σημαίνει επίσης ότι δεν επιτρέπεται πια σ’ αυτά να υλοποιούνται με σάρκα όπως και πριν από τον Κατακλυσμό. Αυτή η δύναμις της υλοποιήσεως εξησκείτο από τους πιστούς αγγέλους του Θεού, περιλαμβανομένου και του Ιησού Χριστού, επί χιλιάδες χρόνια μετά τον Κατακλυσμό ως τις ημέρες των πιστών αποστόλων του Χριστού, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και για την εξυπηρέτησι των αγίων σκοπών του. Αλλά στους αμαρτωλούς αγγέλους δεν επετράπη πια να χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμι, επειδή θα την χρησιμοποιούσαν κακώς.» Ένεκα τούτου πρέπει να συμπεράνωμε ότι στον Σατανά ή Διάβολο επίσης απηγορεύθη να υλοποιηθή για να πειράση τον Ιησούν.

Όσον αφορά το αν ο Ιησούς επέτρεψε στον Σατανά να τον πάρη μαζί του στο πτερύγιο του ναού, δεν φαίνεται λογικό να λάβωμε κατά γράμμα όλα όσα αναφέρονται στην αφήγησι του πειρασμού του Ιησού στην έρημο. Ασφαλώς δεν υπάρχει όρος από το οποίο θα μπορούσε κανείς να δη «πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών». Έτσι επίσης, πρέπει λογικά να συμπεράνωμε ότι ο Σατανάς δεν παρέλαβε τον Ιησούν κατά γράμμα, σωματικώς, φυσικώς, «εις την αγίαν πόλιν» και τον έστησε «επί το πτερύγιον του ιερού». Αυτό δεν ήταν καθόλου επάναγκες για να έχη δύναμι ο πειρασμός.​—Ματθ. 4:3-10.

Αυθεντικότης

● Οι σύγχρονες αρχαιολογικές ανακαλύψεις κατέδειξαν ότι «η όλη ιστορία του Ιωσήφ πρέπει να διακηρυχθή, ακόμη και στις λεπτομέρειές της, για να φανή πλήρως η ανταπόκρισις με την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων στην αρχαία Αίγυπτο.»​—Σάαφ και Χέρτσογκ Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικών Γνώσεων.

Ποιοι Κηρύττουν Έναν Παράλογο Θεό;

ΤΟ τεύχος Ιανουαρίου 1957 του περιοδικού Δη Ντιόσεζαν, επισήμου οργάνου της Αγγλικανικής Εκκλησίας στη Νέα Γη, εδημοσιεύθη άρθρον του κληρικού Ρ. Φ. Πάλμερ. Κάτω από τον τίτλο «Τι να Λέμε στους Μάρτυρας του Ιεχωβά στην Πόρτα,» ο κληρικός αυτός γράφει: «Θαυμάζω τον ζήλόν σας στην προσπάθεια παρουσιάσεως των δοξασιών σας. Είμαι βέβαιος ότι είσθε ένας ειλικρινής άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ τα συγγράμματά σας. Κηρύττετε ένα σκληρό και παράλογο θεό που πρόκειται να σαρώση τα περισσότερα από τα τέκνα του σε μια τρομερή μάχη Αρμαγεδδώνος ενώ σεις οι μάρτυρες θα παρίστασθε ως παρατηρηταί . . . . Εγώ δεν θέλω να έχω σχέσεις μ’ έναν τέτοιο θεό.»

Ποιος, όμως, είναι πραγματικά εκείνος που κηρύττει ένα σκληρό και παράλογο θεό; Ποιος είν’ εκείνος που κηρύττει ένα θεόν, ο οποίος τιμωρεί άτομα με κατά γράμμα βασανισμό σ’ ένα άσβεστο πυρ αιωνίως; Ποιος είν’ εκείνος που ήταν πάντοτε έτοιμος ν’ αναγνώση μια τελετουργία βαπτίσματος πάνω σ’ ένα πολεμικό πλοίο; Ποιος είν’ εκείνος που ήταν πάντοτε έτοιμος να προσεύχεται στον Θεό για την καταστροφή εθνικών εχθρών, ακόμη και αν αυτοί οι εχθροί ομολογούν την ίδια θρησκευτική πίστι μ’ εκείνους που προσεύχονται για την καταστροφή των; Ναι, ποιος είν’ εκείνος που υπεστήριξε τους αδίκους πολέμους του κόσμου τούτου​—πολέμους οι οποίοι απέτυχαν να τακτοποιήσουν οτιδήποτε μονίμως—​και συγχρόνως αρνείται στον Θεό το δικαίωμα να διεξαγάγη ένα δίκαιο πόλεμο για να εξαλείψη την ανομία για πάντα; Είναι ο ίδιος ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου»!

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αφ’ ετέρου, κηρύττουν τον Θεόν, ο οποίος έχει σκοπό να δημιουργήση ένα δίκαιο νέο κόσμο, τον Θεό που απεφάσισε να καταστρέψη αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων, θέτοντας τους ασεβείς, όχι μέσα σ’ ένα κατά γράμμα άδη αιωνίων βασάνων, αλλά εξολοθρεύοντάς τους για πάντα στον Αρμαγεδδώνα, «όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου.»—2 Θεσ. 1:7-9.

Ασυμπαθής Στον «Χριστιανικό Κόσμο»

Σε απάντησι στο ερώτημα, «Τι θα συνέβαινε αν ο Χριστός ενεφανίζετο μεταξύ μας σήμερα;» ο κληρικός Ραφλ Γ. Σόκμαν, της Εκκλησίας του Χριστού, της πόλεως Νέας Υόρκης, είπε: «Το κοινόν θέλει μια πιο άνετη θρησκεία απ’ εκείνη που ήλθε ο Χριστός να δώση. Ο Ιησούς δεν ήταν κανένας γυρολόγος που παρουσίαζε έναν τρόπο ευχάριστης κοινωνικής διαρρυθμίσεως και οικονομικής επιτυχίας. Τα πλήθη που επιζητούν εντυπωσιακά πράγματα και οι επιπόλαιοι εκκλησιαζόμενοι θα θεωρούσαν τον Ιησούν απογοητευτικόν και θα έπαυαν να τον ακούουν.

«Τι κρίσιν θα εξέφερε ο Χριστός για τον πολιτισμό μας; θα έλεγε ό,τι είπε στην ίδια του πρωτεύουσα, την Ιερουσαλήμ: ότι δεν γνωρίζομε και δεν πράττομε εκείνα που συντελούν στην αληθινή μας ειρήνη. Θα κατεδίκαζε τον υπερβολικό υλισμό μας, που μας δεσμεύει από τα πράγματα, τα οποία είναι αόρατα και αιώνια. Θα κατήγγελλε δριμέως τον στενό μας εθνικισμό, τις κοινωνικές μας τάξεις, και τους φυλετικούς μας φραγμούς. Ο Χριστός δεν θα ησθάνετο πνευματική άνεσι σε πολλές από τις εκκλησίες που ανηγέρθησαν στ’ όνομά του, διότι επέτρεψαν τον εκκλησιαστικισμό και στην κοσμικότητα να καταστρέψη την απλότητα και την ειλικρίνεια του αρχικού ευαγγελίου του.»​—Κοσμοπόλιταν, Δεκέμβριος 1958.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από το Μεξικό

Σε δύο μικρά γειτονικά χωριά στο Γκουαναχουάτο του Μεξικού, που απετελούντο από ένα σύνολο μόνον 153 ψυχών, υπάρχουν 150 μάρτυρες του Ιεχωβά, οι δε υπόλοιποι τρεις είναι καλής θελήσεως στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό συνέβη με τον εξής τρόπο. Πριν από λίγον καιρό, ένας ειδικός εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά άρχισε να κηρύττη σ’ αυτούς τους ανθρώπους και τους βρήκε όλους ωπλισμένους με τυφέκια και πιστόλια λόγω διενέξεων, στις οποίες ολόκληρες οικογένειες είχαν αλληλοεξοντωθή. Όταν η κυβέρνησις προσεπάθησε να ασκήση ποινική δίωξι κατά των υπαιτίων, δεν βρήκαν κανένα διατεθειμένον να προβή σε μαρτυρική κατάθεσι. Στην αρχή οι άνθρωποι αυτοί υπωπτεύοντο ακόμη και τον διάκονον του Ιεχωβά που εστάλη εν μέσω αυτών· κατόπιν ένας από τους χωρικούς εδέχθη να κάνη Γραφική μελέτη στο σπίτι του, και σε λίγο αυτός κι όλη η οικογένειά του έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά. Τελικά όλοι οι γείτονες εδέχθησαν την αλήθεια σχετικά με τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του. Όταν ερωτήθηκαν τι τα έκαμαν τα πιστόλια και τα τυφέκια, ένας απ’ αυτούς απήντησε ήρεμα: «Τα πωλήσαμε και με τα χρήματα αγοράσαμε Άγιες Γραφές.»​—Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Γνωρίζετε Εκατό Γραφικά Εδάφια;

■ Ένα λεξιλόγιο από εκατό Γραφικά εδάφια θα ήταν ένα μεγάλο εφόδιο σε κάθε Χριστιανό διάκονο των αγαθών νέων. Αλλά για μερικούς, όπως είναι οι ιθαγενείς της Νέας Γουινέας, σχεδόν επιβάλλεται να έχουν ένα τέτοιο λεξιλόγιο. Πώς αποκτούν αυτοί ένα τέτοιο Γραφικό λεξιλόγιο; Λοιπόν, δίπλα σ’ έναν από τους οίκους των σκαπανέων διακόνων σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει μια ωραία Αίθουσα Βασιλείας που παρέχει εξαίρετες ευκολίες για να διδάσκωνται οι 100 έως 120 ιθαγενείς, που φεύγουν τα βράδυα απ’ το θορυβώδες περιβάλλον των για να λάβουν Γραφική διδασκαλία.

■ Έχουν οργανωθή τάξεις με δέκα έως δώδεκα άτομα σε καθεμιά κι έναν ώριμο Μάρτυρα για να επισκοπή. Η διδασκαλία αρχίζει με τη χρήσι απλών επεξηγηματικών ομιλιών, οι οποίες σχεδιάζονται καθαρά σε μαυροπίνακας· τα σχέδια βοηθούν πολύ στη μετάδοσι της σκέψεως στη διάνοια, ενώ ο προφορικός λόγος συχνά παρανοείται. Τα Γραφικά εδάφια επαναλαμβάνονται πολλές φορές και είναι καταπληκτικό να παρατηρηθή πόσοι απ’ αυτούς τους απλοϊκούς ανθρώπους γνωρίζουν έως εκατό Γραφικά εδάφια. Λίγες ώρες αυτής της συγκεντρωμένης μελέτης κάθε βράδυ έχει φέρει σημαντική ωριμότητα σε μερικούς ιθαγενείς. Επτά εβαπτίσθησαν προσφάτως και πολλοί άλλοι έχουν υπ’ όψι να προχωρήσουν σ’ αυτό το βήμα. Τέσσερες έχουν αναλάβει τη διακονία σκαπανέως διακοπών.​—Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Μια Λουθηρανή Γίνεται Μάρτυς του Ιεχωβά

ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ το Τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στο Ελσίνκι της Φιλλανδίας έλαβε επιστολή από μια νεαρή γυναίκα η οποία έλεγε: «Είμαι μια πρότερον εχθρά της αληθείας, συκοφάντις των μαρτύρων του Ιεχωβά, που ήμουν σε μια τόσο απελπιστική κατάστασι ώστε δεν μπορούσα να ιδώ μια σπίθα φωτός μέσα στο ίδρυμα όπου υπηρετούσα ως διδασκάλισσα Κυριακού σχολείου και διευθύντρια σε μια ομάδα νεανίδων. Επί δώδεκα χρόνια και πλέον χρησιμοποιούσα το μεγαλύτερο μέρος του ελευθέρου χρόνου μου με ζήλο στους κύκλους της Λουθηρανικής Εκκλησίας. Το γεγονός ότι συχνά υπήρξα σε θρησκευτικές εορτές, όπου ιερείς εχλεύαζαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά και συνιστούσαν προφύλαξι απ’ αυτούς, μ’ έκαμε ν’ αρχίσω να σκέπτωμαι γι’ αυτό το ζήτημα. Τι γίνεται, αν αυτοί έχουν την αλήθεια; σκέφθηκα. Η καρδιά μου εκραύγαζε ματαίως, διότι ποθούσα να έχω κατανόησι των Γραφικών αποριών μου. Προσευχόμουν στον Θεό να με κατευθύνη σ’ εκείνους που τον λατρεύουν με τον ορθό τρόπο. Οι παραδόσεις των πατέρων μου δεν με ικανοποιούσαν πια. Αισθανόμουν ότι είχα ανάγκη του ορθού είδους πνευματικής τροφής για αιώνια ζωή.

»Σαν να ήταν απάντησις στην προσευχή μου, ήλθαν σ’ εμένα δύο άνθρωποι. Ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά. Ζητούσαν καταλύματα για μια συνέλευσι που θα είχαν στην πόλι μας. Τους προσεκάλεσα να μπουν μέσα, για μεγάλη έκπληξι της οικογενείας μου. Τους απηύθυνα ερωτήσεις τη μια μετά την άλλη και κάθε φορά ελάμβανα απάντησι από τη Γραφή. Όταν άκουσα την αλήθεια από τον Ιεχωβά Θεό, την ησπάσθην αμέσως, διότι ήταν ακριβώς αυτό που λαχταρούσα.

»Γρήγορα μου διηυκρινίσθη ότι οι διδασκαλίες της Γραφής που μου παρουσίασαν ήσαν πολύ διαφορετικές απ’ ό,τι είχα μάθει από παιδί. Αργότερα, καθώς συνωμιλούσα πάλι με μάρτυρας του Ιεχωβά, ένα γεγονός άρχισε να μ’ ενοχλή. Είχα σοβαρά παρεμποδίσει μια από τις μαθήτριές μου, που είχε έλθει να μου πη ότι άρχισε να πηγαίνη στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, επειδή δεν είχε αποκομίσει τίποτα από την εκκλησία. Τώρα ποθούσα να κράξω σ’ αυτό το ίδιο κορίτσι ότι έπρεπε εσπευσμένως να έλθη σ’ επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, διότι αυτοί έχουν την αλήθεια. Ένα μεγάλα βάρος αφηρέθη απ’ την καρδιά μου, όταν μια μέρα έλαβα επιστολή απ’ το ίδιο εκείνο κορίτσι που έλεγε ότι δεν έδωσε προσοχή στην προειδοποίησί μου αλλά, αφού μετέβη σε άλλη πόλι, άρχισε να πηγαίνη στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα ήταν μια απ’ αυτούς.

»Ενώπιόν μου ήταν μια απόφασις. Δεν ήταν εύκολο, αλλά κατάλαβα ότι η υπακοή ήταν καλύτερη από τη θυσία και η υποταγή από το πάχος των κριών. Εγκατέλειψα τη Λουθηρανική εκκλησία για μεγάλη λύπη του νουνού μου και ιερέως. Την ίδια μέρα έλαβα μέρος σε μια κοινωνική συναναστροφή, όπου ήσαν παρόντες όλοι οι νεανίαι της εκκλησίας, μαζί με διαφόρους ιερείς κι έναν επίσκοπο. Σε μια κατ’ ιδίαν συνομιλία μου με τον επίσκοπο, αυτός παρεδέχθη ότι το νηπιοβάπτισμα δεν ήταν Γραφικό. Τον ερώτησα γιατί τότε η εκκλησία το διδάσκει, κι έλαβα αυτή την απάντησι: ‘Έχομε συνηθίσει πάρα πολύ σ’ αυτό, κι αν το καταργήσωμε τώρα σύμφωνα με την Αγία Γραφή, μόνο μεγαλύτερη σύγχυσις θα επέλθη.’ Ώστε αυτό είναι!

»Η από πριν διευθετηθείσα ομιλία μου σ’ εκείνη την ομήγυρι ήταν κι ο αποχαιρετιστήριος λόγος μου προς την εκκλησία. Ωμίλησα πρώτα στους νεαρούς της εκκλησίας και είπα ότι οι δοξασίες περί αθανασίας της ψυχής, περί τριάδος, περί βαπτίσματος, κλπ. που τους είχα διδάξει, δεν ήσαν Γραφικές. Τους παρώτρυνα να είναι άγρυπνοι, να μην πιστεύουν μ’ ευπιστία οτιδήποτε διδάσκονται, αλλά να μελετούν πρώτα. Διεπίστωσα ότι ενώπιόν μου ήταν ένα πιο πρόθυμο ακροατήριο από κάθε άλλη φορά. Οι ιερείς κι ο επίσκοπος έγιναν κάτωχροι εξαιτίας εκείνων που άκουσαν. Χαίρω που δεν πρόκειται να είμαι πια μια δούλη και διδασκάλισσα ψευδών (μολονότι ελάμβανα 200 δολλάρια τον μήνα γι’ αυτά).

»Είμαι ευτυχής που μέσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο υπάρχει ακόμη ευκαιρία να φύγωμε από το βυθιζόμενο πλοίο σε ασφάλεια μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου, όπου μπορούμε να υπηρετούμε τον Θεό κατά το παράδειγμα του Χριστού. Ελπίζω ότι θα γίνω μια ώριμη μάρτυς ως προς τη θεοκρατική οργάνωσι κι ευπειθώς θα καταστήσω γνωστή τη Βασιλεία, της οποίας διωρισμένος Βασιλεύς είναι ο Λυτρωτής μας Χριστός Ιησούς.»

Οι Κομμουνισταί Αποτυγχάνουν να Μεταστρέψουν Μάρτυρας

◆ «Το πλήρες βάρος της Κομμουνιστικής εναντιώσεως επέπεσε στους Μάρτυρας του Ιεχωβά, ένα δόγμα, το οποίον επί πολύν καιρό είχε οπαδούς στην Ανατολική Ευρώπη κι έτσι ήταν πολύ γνωστό σε μερικά τμήματα του εκδιωχθέντος πληθυσμού. Οι Μάρτυρες υπήρξαν, επίσης, στόχος της Ναζιστικής εχθρότητος, και πολλές εκατοντάδες απ’ αυτούς απωλέσθησαν στο Νταχάου και σε άλλα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Στο έτος 1950, οι Κομμουνισταί απηγόρευσαν το δόγμα αυτό στην Ανατολική Γερμανία, με τη δικαιολογία ότι αποτελούσε κλάδον του Αμερικανικού ‘συστήματος κατασκοπείας,’ μολονότι είχε παρασχεθή σ’ αυτό ειδικά ευνοϊκή μεταχείρισις στην Πολωνία. Πιστεύεται ότι ως το τέλος του έτους οκτακόσιοι περίπου Μάρτυρες εξέτιαν ποινές σε φυλακές και σε στρατόπεδα εργασίας, και ότι είχαν επιβληθή ποινές ισοβίων δεσμών σε δεκατρείς από τους κυριωτέρους συνηγόρους των. . . .

◆ »Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι το τέλος του κόσμου πλησιάζει γοργά, βάσει των πορισμάτων των από την Αγία Γραφή, και γι’ αυτό επιδίδονται σε προφητεύσεις εν σχέσει με την επικείμενη μετάστασι του ημετέρου κόσμου, λόγω της αμαρτίας και της ασταθείας του. Κι ο Κομμουνισμός επίσης πιστεύει στην προφητεία, . . . Αλλ’ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, πεπεισμένοι ότι ο λόγος του Θεού είναι επιβεβαιωμένος γι’ αυτούς, είναι αμετάβλητοι. Ποτέ δεν ανεφέρθησαν από τις τάξεις των ‘πατριώται’ ή ‘δημοκράται’.»​—Η Θρησκεία Πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, υπό Σούστερ.

Γονείς, Εκπαιδεύετε τα Τέκνα Σας;

 1. (α) Πότε πρέπει οι γονείς να εξετάσουν το μέλλον των τέκνων τους, και πόσο εντελές εκπαιδευτικό πρόγραμμα πρέπει να ετοιμάσουν γι’ αυτό; (β) Ποιον σκοπό πρέπει να στερεώσουν καλά οι γονείς στη διάνοια του παιδιού, και ποια βεβαίωσι έχουν οι γονείς αν ακολουθήσουν την προσταγή του Ιεχωβά που αναγράφεται στις Παροιμίες 22:6;

ΓΟΝΕΙΣ, προτού ακόμη γεννηθή το τέκνο σας, σταματήστε και σκεφθήτε για το μέλλον του, τους σκοπούς που θα θέσετε μπροστά του και το πώς μπορεί να επιτύχη αυτούς τους σκοπούς με τη βοήθειά σας. Αρχίστε σ’ αυτό το σημείο να διατυπώνετε μια σειρά οδηγιών τόσο εντελών και πλήρων όσο μπορείτε πιθανώς να επινοήσετε. Να είσθε έτοιμοι να διδάξετε το τέκνο σας πώς μπορεί να συμπεριφέρεται σε κάθε βήμα της ζωής του. Όταν αρχίζη να εννοή​—ναι, από την αρχή της παιδικής του ηλικίας—​εξηγήστε το μέλλον που είναι μπροστά του. Δείξτε του τα καθήκοντά του και τις ευθύνες του. Δώστε του διδασκαλία και κατεύθυνσι για το πώς να εκτελή τα καθήκοντα, να διαφεύγη τους κινδύνους και να εξασφαλίζη τις ευλογίες, που όλα αυτά βρίσκονται μπροστά του. Στερεώστε καλά τον σκοπό της αιωνίου ζωής στη διάνοια του παιδιού εντυπώνοντάς του σ’ αυτήν καθημερινά έπειτα με παράδειγμα οδηγήστε το σιγά-σιγά, βήμα προς βήμα, στον δρόμο της ζωής που εσκιαγραφήσατε μπροστά του, ώσπου κάθε βήμα να γίνη μια δυνατά εδραιωμένη συνήθεια. Προσεύχεσθε ακατάπαυστα για την ευλογία του Ιεχωβά σε όλη αυτή τη διδασκαλία και εκπαίδευσι. Τότε έχετε υπακούσει στην προσταγή του Ιεχωβά: «Δίδαξε το παιδίον την οδόν, την οποίαν πρέπει να ακολουθήση, και όταν γηράση δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής.» (Παροιμ. 22:6, ΑΣΜ) Έχομε τον λόγον του Θεού γι αυτό, ώστε, μια τέτοια εκπαίδευσις ενός παιδιού όταν είναι νέο και ευεπηρέαστο να μην εξαλειφθή ποτέ και τέτοιες καλές συνήθειες να μην καταστραφούν ποτέ.

 2. Τι σημαίνει η Εβραϊκή λέξις χανάκ, και ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν οι γονείς εν σχέσει με την εκπαίδευσι του τέκνου των;

² Η Εβραϊκή λέξις χανάκ, που μεταφράζεται «διδάσκω» ή «εισάγω», σημαίνει επίσης αφιερώνω. Συχνά χρησιμοποιείται εν σχέσει με την αφιέρωσι ενός ατόμου, ενός σπιτιού ή κάποιου πράγματος στην υπηρεσία του Θεού. Για τούτο, γονείς, αφιερώστε το τέκνο σας στον Θεό· έπειτα διδάξτε το, εκπαιδεύστε το και διαπαιδαγωγήστε το ως τέκνο Θεού, που αυτός το εμπιστεύθηκε στη φροντίδα σας. «Ιδού, κληρονομία παρά του Ιεχωβά είναι τα τέκνα· μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας.» (Ψαλμ. 127:3, ΜΝΚ) Αν οι γονείς τηρούν αυτά τα λόγια και παρέχουν παράδειγμα με τη διαγωγή τους, τότε οι γυιοί τους και οι θυγατέρες τους θα έχουν καθαρά στρωμένον μπροστά τους τον δρόμο της ζωής και δεν θα εύρουν εύλογη αιτία ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτόν.

 3. Ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε από το ζωικό βασίλειο, το οποίο οι γονείς πρέπει να εντυπώσουν στα τέκνα των;

³ Οι γονείς του ζωικού βασιλείου λαμβάνουν μεγάλες φροντίδες για να εκπαιδεύσουν το νεογνό τους για επιβίωσι. Πάρτε ως παράδειγμα τη μητέρα ελαφίνα και το μικρό της ελαφάκι. Τι γνωρίζει το νήπιο ελαφάκι για τον άγριο λέοντα του βουνού και πώς να διαφύγη το να γίνη βορά του ισχυρού αυτού θηρίου; Κατ’ ουσίαν τίποτε. Αλλ’ ο Ιεχωβά έχει ενσταλάξει στη μητέρα ελαφίνα σοφία όσον αφορά τις τεχνικές μεθόδους επιβιώσεως. Ενστικτωδώς η μητέρα έλαφος εκπαιδεύει τα μικρά της πώς να διαφεύγουν τον κίνδυνο και να επιζούν. Ο πρώτος της κανών είναι απόλυτη υπακοή στις οδηγίες. Όταν απειλή κίνδυνος, η μητέρα έλαφος διατάσσει το μικρό της να μένη απολύτως ακίνητο. Το ελαφάκι, λαμπρά καμουφλαρισμένο και τελείως ασάλευτο, παραμένει κρυμμένο από τους εχθρούς του. Ο λέων βρυχάται για να τρομάξη το νεογνό ώστε να κινηθή και να προδώση τη θέσι του. Θα εφαίνετο πιο συνετό για το μικρό ελαφάκι να πηδήση και να τρέξη για τη ζωή του. Αλλά πόσο μακριά νομίζετε ότι θα έφθανε προτού επιπέση ο πεινασμένος λέων επάνω του; Όχι πολύ μακριά. Το μικρό υπακούει στη μητέρα του ώσπου να περάση ο κίνδυνος. Η μητέρα τότε επιστρέφει και δείχνει στο μικρό της ότι είναι ελεύθερο να κινηθή. Το μικρό πηδά γύρω, ευτυχισμένο που είναι ζωντανό. Η μητέρα το γλείφει στοργικά επειδή υπήκουσε. Ναι, η υπακοή σημαίνει ζωή, η παρακοή σημαίνει θάνατο. Το ζωτικό αυτό μάθημα οι γονείς τού ανθρωπίνου γένους πρέπει να το εντυπώσουν στα τέκνα των.

 4. Προτού μπορέσουν οι γονείς να διδάξουν τις Βιβλικές αρχές, τι πρέπει να γνωρίζουν, και ποια Γραφική συμβουλή παρέχεται στα παιδιά;

⁴ Προτού οι γονείς μπορέσουν να εντυπώσουν τεχνικές μεθόδους επιβιώσεως στα τέκνα των όπως εκτίθενται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, αυτοί οι ίδιοι πρέπει να τις γνωρίζουν και να οδηγούνται απ’ αυτές. Στους Ισραηλίτας γονείς ο Μωυσής είπε: «Ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου.» Έπειτα απ’ αυτό ο Μωυσής διεκήρυξε: «Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» (Δευτ. 6:4-9) Τα τέκνα διατάσσονται από τον Ιεχωβά να υπακούουν σ’ αυτούς τους θεοκρατικά εκπαιδευμένους γονείς: «Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Περίαψον αυτά διαπαντός επί της καρδίας σου, περίδεσον αυτά περί τον τράχηλόν σου. Όταν περιπατής, θέλει σε οδηγεί· όταν κοιμάσαι, θέλει σε φυλάττει και όταν εξυπνήσης, θέλει συνομιλεί μετά σου. Διότι λύχνος είναι η εντολή, και φως ο νόμος, και οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.» Τα τέκνα πρέπει να τα κάμωμε να γνωρίζουν ότι είναι θέλημα του Ιεχωβά γι’ αυτά να προσέχουν τις οδηγίες των γονέων των, διότι αυτή είναι η οδός της ζωής.​—Παροιμ. 6:20-23· 4:10-13, 20-24.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΚΕΝΤΡΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

 5. Ποιο είναι το κέντρον της εκπαιδεύσεως του παιδιού, ποιος είναι ο αρχηγός του, και γιατί είναι ουσιώδης αυτή η ηγεσία;

⁵ Το σπίτι είναι το κέντρον της θεοκρατικής εκπαιδεύσεως. Ό,τι συμβαίνει στο σπίτι θα επηρεάση το παιδί στο υπόλοιπο της ζωής του. Ο αρχηγός αυτού του κέντρου εκπαιδεύσεως είναι ο πατέρας. Αυτός πρέπει να επωμισθή την ευθύνη λαμβάνοντας την ηγεσία στην εκπαίδευσι των τέκνων του. Η Γραφή τονίζει τον μεγαλύτερο ρόλο που πρέπει να παίξουν οι πατέρες στην εκπαίδευσι των τέκνων των, με τα εξής λόγια: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Ο Δρ Βενιαμίν Σποκ λέγει: «Μερικοί πατέρες έφθασαν να νομίζουν ότι η φροντίδα των βρεφών και των τέκνων είναι εντελώς έργο της μητέρας. Αυτή είναι εσφαλμένη ιδέα.» Καθώς δείχνει η Γραφή, ένας άνδρας χρειάζεται να είναι μαζί με τα τέκνα του για την ανάπτυξί τους. Αν δεν είναι μαζί τους, αυτό επηρεάζει την ανάπτυξί τους, είτε ενδιαφέρεται γι’ αυτό είτε όχι. Το παιδί αγαπά πολύ τον πατέρα του. Συχνά θα πη, «Ο πατέρας μου ξέρει τι λέγει.» Αλλά όταν ο πατέρας παραλείπη να διδάξη ή να λάβη την ηγεσία, ή αν γίνεται υπερβολικά επικριτικός ή πολύ αυστηρός και σκληρός, το παιδί πληγώνεται ενδόμυχα. Αναμένει περισσότερα από τον πατέρα του και δικαίως.

 6. Ποιους πέντε παράγοντας απεκάλυψε μια δοκιμή που ετόνισε την οικιακή εκπαίδευσι;

⁶ Τελευταίως, έγινε μια δοκιμή που έδειξε πέντε παράγοντας που διέκριναν ένα μεγάλο αριθμό αμελών στα καθήκοντά τους παιδιών από έναν μεγάλο αριθμό μη αμελών στα καθήκοντά τους παιδιών. Η δοκιμή αυτή, η οποία εκάλυπτε περίοδο δέκα ετών, απεκάλυψε ότι οι παράγοντες διακρίσεως ήσαν: (1) διαπαιδαγώγησις από τον πατέρα, (2) επίβλεψις από τη μητέρα, (3) στοργή του πατέρα, (4) στοργή τις μητέρας, και (5) συνοχή της οικογενείας. Η εκπληκτική ανακάλυψις ήταν η έμφασις που έδωσαν τα παιδιά στην καθοδηγία, τη στοργή και τη διαπαιδαγώγησι του πατέρα. Ο υπερβολικά αυστηρός, σκληρός, παράλογος πατέρας έλαβε χαμηλό βαθμό. Ο σταθερός, φιλάγαθος πατέρας έλαβε υψηλό βαθμό. Η αμελής μητέρα που επέτρεπε στο παιδί της να περιπλανάται στους δρόμους διεβαθμίσθη πτωχά. Δεν υπάρχει διαφυγή από το ένα αυτό γεγονός: το αν τα τέκνα θα γίνουν καλά ή κακά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκπαίδευσι που λαμβάνουν στο σπίτι από τον πατέρα και τη μητέρα.

 7. Γιατί τα Κυριακά σχολεία δεν λαμβάνουν τη θέσι του σπιτιού ως κέντρα εκπαιδεύσεως;

⁷ Οι γονείς δεν πρέπει να απατούν τον εαυτό τους με το να νομίζουν ότι εκπληρώνουν την προσταγή του Θεού να εκπαιδεύουν ένα τέκνο, απλώς με το να στέλνουν το παιδί σε κάποιο Κυριακό σχολείο ή σε άλλη θρησκευτική συνάθροισι. Η βασική θρησκευτική εκπαίδευσις πρέπει να λαμβάνεται στο σπίτι. Αυτή την ευθύνη οι γονείς δεν μπορούν με ελαφρότητα να την διαβιβάσουν σ’ έναν άλλον. Οι εκθέσεις δείχνουν ότι δεν είναι η ευλογία του Θεού στο Κυριακό σχολικό σύστημα. Μολονότι υπάρχουν πάνω από 36.000.000 παιδιά που φοιτούν σε τάξεις 300.000 περίπου Κυριακών σχολείων στις Ηνωμένες Πολιτείες, «ολίγες ζωές μεταμορφώνονται σε αληθινή, γεμάτη Χριστό μαθητεία», είπε ένας εξέχων διάκονος. Θέλομε τα τέκνα μας ν’ αναπτυχθούν, όχι με μια δίαιτα αναιμικής πίστεως, αλλά με ισχυρή πνευματική τροφή που είναι ικανή να τα μεταβάλη σε ωρίμους Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες με ανακαινισμένες προσωπικότητες. Ο τόπος για τέτοια εκπαίδευσι είναι το σπίτι με τους γονείς στην ηγετική θέσι.

ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 8. Ποιο ειδικό πρόγραμμα πρέπει να έχουν οι γονείς για τα τέκνα, και γιατί είναι πολύ σπουδαίο να ορισθή μια ειδική ώρα κάθε μέρα;

⁸ Η οικιακή εκπαίδευσις έχει καλύτερη ευκαιρία επιτυχίας αν οι γονείς έχουν καταστρώσει ένα ειδικό καθημερινό πρόγραμμα για να το ακολουθήσούν τα παιδιά. Σε μια προσδιωρισμένη ώρα κάθε μέρα πρέπει να διαβάζεται η Γραφή, κατόπιν πρέπει ν’ ακολουθή μια σύντομη ανασκόπησις για να φανή αν τα παιδιά εννόησαν εκείνο που διαβάσθηκε. Η ίδια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθήται κάθε μέρα όταν εξετάζεται το εδάφιο και τα σχόλια από το Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πρέπει επίσης να γίνεται μια εβδομαδιαία οικιακή Γραφική μελέτη με τα παιδιά και μια εβδομαδιαία οικογενειακή μελέτη της Σκοπιάς, στην οποία πρέπει να συμμετέχουν τα παιδιά. Σημειώστε: η ημέρα και ώρα για καθεμιά απ’ αυτές τις μελέτες πρέπει να είναι οριστική έτσι ώστε στην ειδική αυτή ημέρα και ώρα το παιδί να γνωρίζη ακριβώς τι να περιμένη. Μια και διαμορφωθούν συνήθειες μελέτης θα είναι δύσκολο να διακοπούν. Έπειτα, οποτεδήποτε το παιδί είναι μακριά από το σπίτι, η διάνοιά του θα ελκύεται σε ό,τι ο πατέρας και η μητέρα κάνουν στις ειδικές αυτές ώρες. Τούτο ελκύει το παιδί στενώτερα στον οικογενειακό κύκλο, και θα το κάμη ν’ αντανακλά τα καλά πράγματα που έμαθε στο σπίτι.

 9. Κατονομάστε τα διάφορα πράγματα που οι γονείς πρέπει να διδάσκουν στα τέκνα, και ειπέτε γιατί.

⁹ Τα παιδιά κρατούν πράγματα στη μνήμη πολύ εύκολα. Μάθετέ τα να χρησιμοποιούν τις διάνοιές των για να θυμούνται σπουδαία εδάφια της Γραφής. Διδάσκετέ τα να προφέρουν τα ονόματα των βιβλίων της Γραφής, άλλα Βιβλικά ονόματα και λέξεις ακριβώς. Εκπαιδεύετέ τα στη Γραφική διδασκαλία. Ενσταλάζετε μέσα τους την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις, να διακρίνουν το ορθό από το εσφαλμένο. Εκγυμνάζετέ τα να έχουν δύναμι θελήσεως. Αυτό θα τα βοηθήση ν’ αντισταθούν στον πειρασμό όταν θα γίνουν μεγαλύτερα στην ηλικία. Διδάσκετέ τα να μεταδίδουν στους άλλους. Αυτό θα δημιουργήση μέσα τους ένα πνεύμα γενναιοδωρίας. Να είσθε βραδείς στο να επικρίνετε, ταχείς στο να συμπαθήτε. Τα τέκνα πρέπει να διδάσκωνται ευλάβεια για ιερά πράγματα και σεβασμό για πρεσβυτέρους αδελφούς και αδελφές, συμπάθεια για τους ασθενείς, αγαθότητα προς όλους. (Λευιτ. 19:32) Πρέπει να διδάσκωνται ταπεινοφροσύνη, σεμνότητα και ηθική. Όταν το παιδί είναι δέκα ετών είναι πολύ ηθικό. Ενσταλάξτε σ’ αυτή τη δεκτική διάνοια τις Βιβλικές αρχές της ηθικής. Διδάξτε την ορθή και εσφαλμένη επικοινωνία με παιδιά του αντιθέτου φύλου, πώς να συμπεριφέρεται το παιδί σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και ούτω καθεξής. Μεγάλα και μικρά πράγματα βαρύνουν πάρα πολύ σ’ αυτά τα ευεπηρέαστα χρόνια· λοιπόν, γονείς, εκπαιδεύσατε τα τέκνα σας. Μάθετέ τα να είναι καθαρά στο ντύσιμο, στις συνήθειες ομιλίας και σε άλλα πράγματα όταν είναι κατ’ ιδίαν στα σπίτια των καθώς και δημοσία. Μάθετέ τα να φροντίζουν για τα δωμάτιά των, τα υποδήματα, τα ενδύματα, και ούτω καθεξής. Σε ζητήματα χρηματικά διδάσκετέ τα τη διαφορά μεταξύ σπατάλης και φρονήσεως, μεταξύ φιλαργυρίας και γενναιοδωρίας. Ας δίδουν από ό,τι τους χορηγείται, για τη συντήρησι της Αιθούσης Βασιλείας. Ας πληρώνουν τα έντυπα που χρησιμοποιούν· έτσι διδάσκετέ τα την αξία του χρήματος. Διδάσκετέ τα να αναπέμπουν στοχαστικές, γεμάτες νόημα προσευχές. Εντυπώστε σ’ αυτά τους πιο καλούς τρόπους και θα σας είναι πάρα πολύ ευγνώμονα που τα εξεπαιδεύσατε έτσι. Εξ άλλου, θα δρέψετε μεγάλη χαρά για την υπομονή σας και το επίμοχθο έργο σας: «Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα· και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι· μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει.» Εν τούτοις, «ο άφρων υιός είναι βαρυθυμία εις τον πατέρα αυτού, και πικρία εις την γεννήσασαν αυτόν.» «Όστις γεννά άφρονα, γεννά αυτόν δια λύπην αυτού· και ο πατήρ του ανοήτου δεν απολαμβάνει χαράν.» (Παροιμ. 23:24, 25· 17:25, 21) Εκπαίδευσις στη νεότητα θα δημιουργήση τη διαφορά.

ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΙΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ

10. Γιατί η με προσευχή πορεία του Μανωέ αποτελεί καλό παράδειγμα για τους γονείς σήμερα;

¹⁰ Γονείς, επικαλεσθήτε τον Ιεχωβά να σας διευθύνη στο πώς να εκπαιδεύετε και διαπαιδαγωγήτε το τέκνο σας. Ο Μανωέ, ο πατέρας του Σαμψών, ήθελε ν’ ανατραφή ο γυιός του με το σωστό τρόπο. Προσηύχετο, λοιπόν, στον Ιεχωβά για καθοδηγία στην εκπαίδευσι του παιδιού του. «Δέομαι, Ιεχωβά», προσηυχήθη ο Μανωέ. «Ο άνθρωπος του Θεού, τον οποίον απέστειλας, ας έλθη πάλιν προς ημάς, και ας διδάξη ημάς τι να κάμωμεν εις το παιδίον, το οποίον μέλλει να γεννηθή.» «Και εισήκουσεν ο Θεός την φωνήν του Μανωέ· και ήλθε πάλιν ο άγγελος του Θεού» και τους εδίδαξε. Ο γυιός τους ανετράφη για να είναι ένας πιστός δούλος του Ιεχωβά. (Κριτ. 13:8-14, ΜΝΚ) Ακολουθήστε αυτό το καλό παράδειγμα. Προσεύχεσθε στον Ιεχωβά για καθοδηγία, και έπειτα ακολουθείτε την κατεύθυνσί του στον λόγο του.

11. Γιατί τα καλά παιδιά χρειάζονται επίβλεψι και διεύθυνσι, και τι λέγουν διάφορες αυθεντίες για την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι των παιδιών;

¹¹ Οσοδήποτε καλές και αν είναι οι προθέσεις ένας παιδιού, είναι ακόμη παιδί και πρέπει να συμπεριφερώμεθα σ’ αυτό σαν παιδί. Διαρκής επίβλεψις είναι αναγκαία, επειδή οι Παροιμίες λέγουν ότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού». Οι γονείς πρέπει να είναι λογικά συνεπείς στη διδασκαλία των. Πρέπει να αισθάνωνται, να μιλούν και να ενεργούν καθώς αναμένουν να συμπεριφέρεται το παιδί, και να φροντίζουν να συμπεριφέρεται έτσι. Υπάρχουν περιπτώσεις που η κατά γράμμα ράβδος πρέπει να χρησιμοποιήται για να διατηρηθή η ειρήνη και ο σεβασμός της οικογενείας. Οι Γραφές νουθετούν: «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του άδου.» (Παροιμ. 22:15· 23:13, 14) Ο Δρ Σποκ λέγει, «Σταθερή καθοδηγία, η οποία πηγάζει από αφοσίωσι, δεν είναι μόνο καλή για τα παιδιά​—αλλά και την αγαπούν» Ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να φροντίζουν αρκετά για να διδάσκουν τα τέκνα των το ορθό και το εσφαλμένο. Ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών των Ηνωμένων Πολιτειών, λέγει: «Η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις, όταν επιβάλλεται με δικαιοσύνη και συνέπεια, εκτρέφει τη φιλοτιμία και τον σεβασμό. Και τα παιδιά θέλουν​—απελπιστικά—​να διαπαιδαγωγούνται. Επιφανειακά, μπορεί να επαναστατούν. Αλλά σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, όπου διαμορφώνεται ο χαρακτήρ, ένα παιδί θέλει να του πουν τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνη. Χρειάζεται οδηγητικές πινακίδες για να το βοηθούν να προσανατολισθή στον κόσμο. Αποβλέπει στους γονείς του γι’ αυτές τις οδηγητικές πινακίδες. Αν οι γονείς του είναι οκνηροί ή αδιάφοροι ή υπερβολικά επιεικείς, είναι μήπως παράδοξο ότι ένα παιδί χάνει την αγάπη και τον σεβασμό γι’ αυτούς; Πώς μπορεί ένα παιδί να εξακολουθήση ν’ αποβλέπη σ’ έναν γονέα που συνεχώς συμβιβάζεται και υποχωρεί σ’ αυτό;» Προς την ίδια αυτή κατεύθυνσι ο δικαστής του Δικαστηρίου Ανηλίκων του Ντένβερ (Κολοράντο) Φίλιπ Β. Τζίλλιαμ έδωσε κάποια άμεση νομοθεσία ενδιαφέρουσα και υποβοηθητική για τους ευσυνειδήτους γονείς, λέγοντας: «Οι νέοι έχουν ανάγκη από πολλή αγάπη των γονέων στη ζωή τους. Τούτο σημαίνει να παρέχωμε τη ρωμαλέα διαπαιδαγώγησι που χρειάζονται και ασυναίσθητα υπερεπιθυμούν. Και σημαίνει το να δίνετε συνετά από τον εαυτό σας, από την πείρα σας και από την κρίσι σας.» Μην κρατείτε, λοιπόν, μακριά από το απλό παιδί την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι. Ένα ελαφρό χτύπημα στο πίσω μέρος, μόνο προς τα κάτω, δεν θα το σκοτώση. Θα το βεβαιώση ότι φροντίζετε γι’ αυτό. Τα επόμενα εδάφια τονίζουν πόσο συνετό είναι να χρησιμοποιούμε πειθαρχική διαπαιδαγώγησι: Παροιμίες 3:11, 12· 4:1· 13:1, 24· 19:18· 22:15· 23:13, 14.

12. Δείξτε πώς μια φαινομενικά σαφής διαταγή θα μπορούσε να φέρη σύγχυσι σ’ ένα παιδί. Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να γίνη σαφής η εκπαίδευσις στα παιδιά;

¹² Το ξύλισμα μπορεί να μην είναι πάντοτε η απάντησις όταν παρακούη το παιδί σας. Λεπτότης, ισορροπία, σοφία και λίγη φρόνησις από μέρους σας ως γονέων είναι ό,τι απαιτείται. Ένα θερμό χαμόγελο είναι πολύ αφοπλιστικό· ακόμη και μικρά παιδιά δεν μπορούν ν’ αντισταθούν σ’ αυτό. Εν τούτοις, προτού επιπλήξετε το παιδί σας να είσθε βέβαιος ότι σφάλλει αυτό και όχι σεις ο ίδιος. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να λέτε, «Γιαννάκη, μην κάνεις μολυβιές στα βιβλία της Εταιρίας, αλλιώς θα σε δείρω!» Αυτό φαίνεται αρκετά σαφές σε σας, αλλά είναι εξίσου και στο Γιαννάκη; Του επιτρέπετε να μολυβώνη άλλα βιβλία. Σας βλέπει να υπογραμμίζετε τη Γραφή σας, και έτσι στη μικρή διάνοια γεννάται η σκέψις, «Γιατί όχι κι αυτό;» Όταν εκπαιδεύετε, λοιπόν, το παιδί σας, κάμετέ το να γνωρίζη μ’ έναν τρόπο που θα εννοήση. «Αυτό το βιβλίο ανήκει στον μπαμπά. Δεν πρέπει να κάνης μέσα σημάδια.» Ή, «Αυτό το βιβλίο θα δοθή στην υπηρεσία. Δεν πρέπει να υπάρχουν σημάδια μέσα​—καταλαβαίνεις;» Δώστε του μια εξήγησι για τη διαταγή σας. Ένα ξύλισμα δεν θα βοηθήση πάντοτε.

13, 14. (α) Ποιον σκοπό θα θέλουν οι γονείς να θέσουν μπροστά στο παιδί τους, και πώς; (β) Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς να εκπαιδεύσουν το τέκνο των στην από θύρα σε θύρα διακονία; (γ) Ποιες ιδιότητες θα βοηθήσουν το παιδί να δη ότι η διακονία είναι μια επιθυμητή σταδιοδρομία που αξίζει να την επιδιώξη; (δ) Πώς μπορούν οι γονείς να εκπαιδεύσουν τα τέκνα των να εκτελούν έργο και να αναλαμβάνουν ευθύνη;

¹³ Οι θεοκρατικοί γονείς θα θέλουν να ενσταλάξουν στο τέκνο των μια επιθυμία να γίνη ένας από τους διακόνους του Ιεχωβά. Θέσατε αυτόν τον σκοπό μπροστά στην καρδιά του παιδιού ενωρίς. Μπορείτε άριστα να το κάμετε αυτό δίνοντας ένα καλό παράδειγμα τον εαυτό σας. Παίρνετε το τέκνο σας μαζί σας από σπίτι σε σπίτι στη διακονία, σε επανεπισκέψεις και σε οικιακές Γραφικές μελέτες. Εξηγήστε σ’ αυτό γιατί κάνετε αυτά τα πράγματα. Πρέπει να βεβαιωθήτε ότι το παιδί καταλαβαίνει και το πώς και το γιατί αναμένεται να κάμη αυτά τα πράγματα. Ειπέτε του γιατί εδώσατε αυτή την ειδική ομιλία στη θύρα, γιατί επροσφέρατε το βιβλίο αντί των περιοδικών. Προκαλέστε τα σχόλιά του. Εντυπώστε σεβασμό εκθέτοντας τις αιτίες. Είναι πιο καλά να μη διατάσσετε πάντοτε.​—Έξοδ. 12:26, 27.

¹⁴ Καλωσύνη, θέρμη και κατανόησις συμβαδίζουν επί ένα μακρό διάστημα για να δημιουργήσουν στο παιδί την επιθυμία να γίνη ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν είναι αρκετό να λέτε απλώς στον γυιό σας ή στη θυγατέρα σας, «Θέλω να γίνης διάκονος του Ιεχωβά.» Το παιδί πρέπει να δη σε σας μια επαρκή αιτία για να γίνη ένας απ’ αυτούς. Το τι λέτε, το πώς ζήτε και συμπεριφέρεσθε ζυγίζονται στη διάνοια του παιδιού υπέρ ή εναντίον της διακονίας. Αν, λοιπόν, αναμιγνύετε την εκπαίδευσί σας με τρυφερή αγάπη και στοργή, το παιδί θα δη ότι η διακονία είναι μια επιθυμητή σταδιοδρομία που αξίζει να την επιδιώξη. Μην είσθε διστακτικοί να πήτε στο παιδί σας πόσο επιθυμείτε να το έχετε μαζί σας στην Αίθουσα Βασιλείας, πόσο ευχαριστείσθε με τα σχόλιά του και τις σημειώσεις που λαμβάνει. Ενθαρρύνετέ το οποτεδήποτε μπορείτε και κάμετέ το αυτό ειλικρινώς. Το αποτέλεσμα προς το καλό είναι πάρα πολύ ισχυρό. Εκφράζετε την εκτίμησί σας και για το πιο ασήμαντο έργο που μπορεί να κάμη. Μπορεί να το κάνη με βραδύτητα και ανικανότητα, αλλά θυμηθήτε ότι είναι ακόμη παιδί. Του χρειάζεται καιρός για ν’ αντιληφθή τα πράγματα και να μάθη να ενεργή. Μη δημιουργείτε μεγάλο ζήτημα ή, όπως λέγουν τα παιδιά, «μη χαλάτε τον κόσμο» για το κάθετι. Κάνετε τα πράγματα να φαίνωνται φυσικά, εύκολα και ορθά όταν εκπαιδεύετε τα παιδιά. «Εφόσον μια δουλειά είναι διασκεδαστική», λέγει ένας απογοητευμένος πατέρας, «τα παιδιά είναι ηλεκτρομηχανές αλλά όταν η δουλειά γίνεται ρουτίνα απαιτή κάποια εξαιρετική προσπάθεια, αποχωρούν.» Κάμετε, λοιπόν, το πλύσιμο των πιάτων, το θέρισμα του χόρτου, το γυάλισμα του αυτοκινήτου, το καθάρισμα της Αιθούσης Βασιλείας, τη δράσι του κέντρου υπηρεσίας και τη διακονία του αγρού ευχάριστα​—«διασκεδαστικά». Να είσθε, οπωσδήποτε, υπομονητικοί με τα παιδιά. Χρειάζεται καιρός για να αναπτυχθούν συνήθειες και διαθέσεις για καλό έργο. Αλλά με το καλό παράδειγμα των ενηλίκων και με καλή συνεργασία ενηλίκων και παιδιών, ο σκοπός της διακονίας μπορεί να επιτευχθή. Η Δρ Σαρλόττα Ο. Έλμοτ, διευθύντρια καθοδηγίας και κατωτέρας εκπαιδεύσεως στα σχολεία της Αγίας Βαρβάρας της Καλιφορνίας, εδήλωσε: «Μια και οι νέοι αποκτούν πείρα σε μια εργασία, πραγματικά αρχίζουν να αναπτύσσωνται.» Εκπαιδεύετέ τους να δέχωνται μικρές δουλειές στην αρχή, κατόπιν να δεχθούν βαρύτερο έργο και ευθύνη. Γρήγορα θα είναι σε θέσι να λάβουν την ηγεσία στην υπηρεσία και να αναλάβουν καθήκοντα υπηρέτου. Μην κατακρατείτε απ’ αυτούς το προνόμιο τούτο. Επίσης, εφοδιάστε το παιδί σας με μια τέχνη και ίσως μια προσφιλή ενασχόλησι. Τούτο θα συμβάλη στο να κρατηθή ισορροπημένο όταν θα γίνη μεγαλύτερο στην ηλικία.

ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ

15. Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς να χρησιμοποιήσουν λεπτότητα όταν εκπαιδεύουν τα τέκνα των;

¹⁵ Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα. Μικρά πράγματα σημαίνουν πολλά γι’ αυτά. «Θα θέλαμε η μαμά και ο μπαμπάς να μας έδειχναν περισσότερη εκτίμησι», λέγουν. Δείχνετε εκτίμησι. Επαινείτε το παιδί σας οποτεδήποτε μπορείτε. Να δείχνετε συμπάθεια και κατανόησι. Ειπέτε, «Νομίζω ότι η ανασκόπησις ήταν μάλλον δύσκολη, αλλά έχεις ένα λαμπρό βαθμό.» Πάντοτε να έχετε κάτι καλό να πήτε για ν’ αφαιρέσετε την οξύτητα από την επίκρισί σας. «Νομίζω ότι έκαμες μια καλή ομιλία στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, γυιέ μου. Αλλά εξακολούθησε να εργάζεσαι διορθώνοντας τα σημεία που ανέφερε ο υπηρέτης της σχολής.» Επιπλήττετε μόνο όταν είναι απόλυτη ανάγκη. Ακόμη και τότε, απαλύνετε αυτά τα χτυπήματα με αγάπη και στοργή και μ’ ένα τόνο κατανοήσεως. Να θυμάστε: «Περισσότερον τύπτει ο έλεγχος τον φρόνιμον.» Επίσης, μας λέγεται ‘να είμεθα πράοι προς πάντας’, πράγμα που περιλαμβάνει και τα παιδιά μας.​—Παροιμ. 17:10· 2 Τιμ. 2:24, 25· Γαλ. 6:1.

16. Ποιο είναι το πιο ζωτικό στοιχείο στην εκπαίδευσι τέκνων, και γιατί είναι σπουδαίο οι γονείς να διαθέτουν χρόνον για ν’ ακροασθούν τα τέκνα των;

¹⁶ Το πιο ζωτικό στοιχείο απ’ όλα στην εκπαίδευσι ενός τέκνου είναι ότι οι γονείς αγαπούν το τέκνο με την έννοια ότι είναι αφωσιωμένοι σ’ αυτό, θέλοντας να επιτύχη, απολαμβάνοντας όλες τις καλές του ιδιότητες. Ο Δρ Σποκ λέγει: Ένα παιδί «εκφράζει την αφοσίωσί του στους γονείς με το να διαπλάσσεται σύμφωνα με την εικόνα των· όχι απλώς με την έννοια ότι αντιγράφει τις δεξιότητές των, τις ασχολίες των, τον τρόπο της ομιλίας, αλλά ότι γνησίως προσπαθεί να είναι πολιτισμένο και αξιόπιστο σαν αυτούς. Έτσι ακριβώς το αγόρι αποκτά μέγα μέρος της επιθυμίας του να συνεργάζεται με άνδρες, να είναι γενναίο στον κίνδυνο, ευγενικό στις γυναίκες, πιστό σ’ ένα έργο, όπως είναι και ο πατέρας του. Έτσι ακριβώς ένα κορίτσι εμπνέεται να είναι υποβοηθητικό στο σπίτι, αφωσιωμένο στα βρέφη (ζωντανά και κούκλες), τρυφερό στα άλλα μέλη της οικογενείας, καθώς είναι και η μητέρα του.» Με τον ίδιο τρόπο το παιδί σας θα θέλη να σας μιμηθή για να γίνη ένας διάκονος του Θεού. Για τούτο, θέστε μπροστά του ένα καλό παράδειγμα. Δείξτε στα τέκνα αγάπη και συμπάθεια. Ακροασθήτε τα προβλήματά των και τις πείρες των. Το να τα ακούτε τους δίδει την αίσθησι ότι οι σκέψεις των είναι σπουδαίες για σας, ότι γνωρίζετε τι είναι στη διάνοιά των, ότι φροντίζετε γι’ αυτά και μπορείτε να τα βοηθήσετε στα προβλήματά των. Αν δεν τα ακούτε, κάποιος άλλος θα τα ακούση. Μπορεί να λάβουν κακή συμβουλή.

17. (α) Τι χρειάζεται κάθε παιδί, και πώς μπορεί να διευθετηθή αυτό; (β) Πώς μπορούν οι γονείς να ενσταλάξουν στο τέκνο των το ιεραποστολικό πνεύμα, και ποια είναι η μεγαλύτερη ευλογία που μπορούν να δώσουν σ’ ένα τέκνο;

¹⁷ Εκπαιδεύετε τα τέκνα σας όπως σεις οι ίδιοι θα θέλατε να σας εκπαιδεύσουν. Ενδιαφέρεσθε γι’ αυτά. Γονείς, πού είναι τώρα τα παιδιά σας; Τι κάνουν; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχατε μια καλή εγκάρδια συνομιλία μαζί τους; Κάθε παιδί χρειάζεται την ευκαιρία να έχη ένα γονέα εντελώς για τον εαυτό του. Δώστε του αυτή την ευκαιρία πηγαίνοντας έναν περίπατο μαζί του. Αυτό του επιτρέπει να γνωρισθή μαζί σας. Πάρτε το μαζί σας στην υπηρεσία, σε εκδρομές, σε περιπάτους με το αυτοκίνητο· παίζετε μαζί του. Πάρτε το παιδί σας σε υπηρεσίες βαπτίσματος, σε όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, στις εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Οποτεδήποτε είναι δυνατόν, εργάζεσθε παράπλευρα σ’ αυτό. Ενθαρρύνετέ το να κηρύττη και να διδάσκη ως σκαπανεύς διακοπών. Κάμετέ το να ενωθή μαζί σας στο να υπηρετήση εκεί που η ανάγκη για μαρτυρία της Βασιλείας είναι μεγάλη. Ενσταλάξτε στη νεαρή του διάνοια το ιεραποστολικό πνεύμα διαβάζοντας πείρες του Βιβλίου του Έτους, φιλοξενώντας ιεραποστόλους και σκαπανείς στο σπίτι σας. Διδάξτε το τέκνο σας ν’ αγαπά τους αδελφούς, την αλήθεια του λόγου του Θεού, την κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι αυτή είναι η οδός της ζωής. Ποια μεγαλύτερη ευλογία μπορεί να δώση ένας γονεύς στο παιδί του από μια καλή εισαγωγή στη διακονία της Βασιλείας, η οποία είναι η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή;

18. (α) Τέκνα που λαμβάνουν ποια διδασκαλία συνήθως εμμένουν σταθερά στην αρχική των εκπαίδευσι; (β) Τίνος αποτελεί δικαίωσι η κατάλληλη εκπαίδευσις του παιδιού;

¹⁸ Όταν τα τέκνα εκπαιδεύωνται να είναι φιλόπονα, όταν περιορίζωνται και διορθώνονται μ’ ένα κατάλληλο μίγμα σταθερότητος και στοργής, όταν διαπαιδαγωγούνται να υπομένουν κακουχίες, να κρατούν τη θέσι των και να υπακούουν, και όταν όλα αυτά επιβάλλωνται με καλά παραδείγματα που τίθενται μπροστά τους και όταν γίνωνται συνεχείς προσευχές γι’ αυτά και μαζί μ’ αυτά, τα τέκνα γενικώς δεν αποχωρούν από την οδό. Τα καλά αποτελέσματα της εκπαιδεύσεώς των μπορεί να τα δη κανείς οπουδήποτε πηγαίνουν και εφ’ όσον ζουν. Τέτοια καλώς εκπαιδευμένα τέκνα γίνονται πηγή βαθιάς χαράς στους γονείς των. Ναι, γονείς, ο λόγος του Ιεχωβά λέγει: «Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα.» (Παροιμ. 23:24) Για τούτο, γονείς, εκπαιδεύστε το παιδί σας στον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήση. Αν το κάμετε αυτό, το παιδί σας θα είναι χαρά για σας, ευλογία στη θεοκρατική οργάνωσι και δικαίωσις της διατάξεως που ο Ιεχωβά εθέσπισε για την εκπαίδευσι των τέκνων, δηλαδή, του σπιτιού, με τον πατέρα και τη μητέρα στις κυριώτερες θέσεις.

Γονείς Προστατεύσατε τη Ζωή του Παιδιού Σας με Ακριβή Γνώσι

 1. Ποια ερωτήματα πρέπει να θέσουν τώρα στον εαυτό τους οι γονείς και τα τέκνα, και γιατί;

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ της κοινωνίας Νέου Κόσμου στέκουν τώρα με τα τέκνα των στους πυλώνες του υποσχεμένου νέου κόσμου του Θεού, αλλά υπολείπεται ακόμη να εισέλθουν. Ο Σατανάς και οι δαίμονές του και ένας τρομερά διεφθαρμένος και ασεβής κόσμος θα ήθελε, αν είναι δυνατόν, να τους εμποδίση από το να εισέλθουν. Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τα τέκνα τους από το να καταποθούν στη διαφθορά και καταστροφή αυτού του κόσμου; Τι μπορούν να κάμουν τα τέκνα για ν’ αποφύγουν τον μολυσμό με αυτόν τον παλαιό κόσμο, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό τους από το να καταστραφούν μαζί του στον Αρμαγεδδώνα; Εκείνο, που πρέπει να γίνη και από τους γονείς και από τα τέκνα, πρέπει να είναι ενδιαφέρον για όλους όσοι επιθυμούν ζωή.

 2. Για να επιζήσουν από το τέλος αυτού του κόσμου, τι πρέπει να κάμουν οι γονείς και τα τέκνα;

² Ο Ιεχωβά Θεός μέσω του εμπνευσμένου του λόγου μάς πληροφορεί τι να κάμωμε για να επιζήσωμε από το τέλος αυτού του κόσμου. «Απόκτησον σοφίαν, απόκτησον σύνεσιν», είναι η σοφή συμβουλή. «Μη λησμονήσης αυτήν· μηδέ εκκλίνης από των λόγων του στόματός μου· μη εγκαταλίπης αυτήν, και θέλει σε περιφυλάττει· αγάπα αυτήν, και θέλει σε διατηρεί.» «Διότι η σοφία είναι σκέπη, ως είναι σκέπη το αργύριον· πλην η υπεροχή της γνώσεως είναι, ότι η σοφία ζωοποιεί τους έχοντας αυτήν.» Συνεπώς, αν οι γονείς πρόκειται να επιζήσουν σ’ αυτόν τον καιρό της θλίψεως μαζί με τα τέκνα των και να εισέλθουν στον υποσχεμένο νέο κόσμο, πρέπει να ερευνήσουν τη σοφία του Ιεχωβά, να διδαχθούν τις κατευθύνσεις του και να ζουν σύμφωνα μ’ αυτές. Η ακριβής γνώσις του λόγου του Ιεχωβά θα γίνη προσταπευτική ασπίδα γύρω τους σ’ αυτή την ώρα του πειρασμού και της κρίσεως.​—Παροιμ. 4:5, 6· Εκκλησ. 7:12.

 3. (α) Πότε πρέπει ν’ αρχίσουν να διδάσκωνται τα παιδιά, και πώς; (β) Ποια ευθύνη βαρύνει τους γονείς όσον αφορά τα τέκνα και τον σκοπό των στη ζωή; (γ) Για να εμποδισθούν τα τέκνα από το να λοξοδρομήσουν, τι άλλο πρέπει να διδαχθούν, και με ποιον τρόπο γίνεται αυτό καλύτερα;

³ Ενωρίς στη ζωή τα τέκνα πρέπει να διδαχθούν τη σοφία του Ιεχωβά, τις αρχές της Χριστιανικής ζωής. Μόλις το παιδί γίνη αρκετά ενήλικο ώστε να υποβάλλη ερωτήσεις για τη ζωή, είναι αρκετά ενήλικο για να λαμβάνη άμεσες απαντήσεις. Δεν είναι ανάγκη να εξηγήτε τα πράγματα λεπτομερώς σ’ ένα παιδί, απλώς απαντάτε στις ερωτήσεις σύντομα, καθαρά και χαρούμενα. Δεν υπάρχει λόγος να καλύπτετε τα πράγματα. Ο Ιεχωβά μιλεί καθαρά στη Γραφή και οι γονείς μπορούν να είναι εξίσου σαφείς όταν μιλούν στα τέκνα των. Αποτελεί ευθύνη των γονέων να δώσουν στο παιδί ένα σκοπό στη ζωή. Οι Χριστιανοί γονείς θέλουν να κάμουν τον νέο κόσμο, με τις ευλογίες του και ζωή, αυτόν τον σκοπό για το τέκνο τους. Γι αυτό θα εντυπώσουν τώρα στο τέκνο τους τις αρχές διαβιώσεως του νέου κόσμου. Τούτο πρέπει να περιλαμβάνη εκπαίδευσι ως προς τα γεγονότα της ζωής, τη βιολογική σύστασι του παιδιού, τις βασικές του συγκινήσεις και επιθυμίες. Ποτέ δεν πρέπει οι γονείς να αισθάνωνται ότι είναι ανάγκη να συνυφαίνουν ωραίες μυθικές ιστορίες για «πελαργούς που μεταφέρουν βρέφη» όταν εξηγούν την προέλευσι της ζωής. Το θαύμα της γεννήσεως δεν είναι κάτι για το οποίο να ντρέπεται κανείς. Ικανοποιήστε τις μικρές περίεργες διάνοιες με τα «γιατί» και τα «διότι» της ζωής, επειδή αν δεν τους τα ειπήτε σεις, κάποιος άλλος θα τα ειπή, αλλά εκείνο που τα παιδιά μπορεί να μάθουν από τους άλλους, ίσως δεν είναι πάντοτε η αλήθεια. Τα τέκνα πρέπει επίσης να διδαχθούν την ανάγκη εγκρατείας, ότι η ωθούσα δύναμις μέσα τους προς την αναπαραγωγή έχει τη δυνατότητα να ελκύη, να εμβάλλη σε αμηχανία, να διαιρή και να καταστρέφη μια ευτυχή σχέσι αν χρησιμοποιήται κακώς. Τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν ότι υπάρχουν ορθά και εσφαλμένα πράγματα και πρέπει να μάθουν να κάνουν διάκρισι μεταξύ αυτών. (Εβρ. 5:14) Πρέπει να αναπτυχθούν ώστε να εκτιμήσουν ότι πολλά εσφαλμένα πράγματα δεν κάνουν ένα ορθό, ότι η ευρέως διαδεδομένη ανηθικότης μεταξύ των ανθρώπων δεν δικαιολογεί το να γίνη κανείς ανήθικος, ότι επάνω από κάθε άλλο πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού οι νόμοι του Ιεχωβά αν πρόκειται κανείς να κερδίση ζωή. Επειδή «ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού», και επειδή «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου», μπορεί να παραστή ανάγκη να περιορισθή, να διαπαιδαγωγηθή και ακόμη να τιμωρηθή το παιδί για να εμποδισθή από το να λοξοδρομήση. (Γέν. 8:21· Παροιμ. 22:15) Ένα παιδί διδάσκεται άριστα με το στοργικό παράδειγμα των γονέων. Ένα παιδί, κατάλληλα εκπαιδευμένο, θα μπορή να πη όπως ο ψαλμωδός: «Από πάσης οδού πονηράς εκώλυσα τους πόδας μου, δια να φυλάξω τον λόγον σου.» Ναι, ο λόγος του Ιεχωβά θα είναι προστασία σ’ αυτόν τον δύστροπο κόσμο.​—Ψαλμ. 119:101-105.

 4. (α) Ποια Βιβλική προειδοποίησι έχομε για τους κινδύνους του φύλου; (β) Ποια είναι η ανθυγιεινή ηθική κατάστασις του κόσμου, και με ποια συνέπεια στη νεότητα;

⁴ Ίσως η πιο επικίνδυνη στη νεότητα από όλες τις διαφθορές είναι η σύγχρονη ροπή προς το έτερον φύλον. Το ίδιο συνέβαινε και με τα τέκνα του Ισραήλ λίγο πριν μπουν στη Γη της Επαγγελίας. Επί σαράντα χρόνια πολλοί απ’ αυτούς εγκαρτέρησαν· κατόπιν στις πεδιάδες του Μωάβ, λίγο προτού απολαύσουν την πραγματαποίησι του ονείρου των, χιλιάδες απ’ αυτούς έπεσαν θύματα ανηθίκων πράξεων με τις θυγατέρες του Μωάβ. Είκοσι τέσσερες χιλιάδες απ’ αυτούς χάθηκαν σε μια μέρα! (Αριθμ. 25:1-9) Εμείς σήμερα στέκομε σε μια όμοια θέσι. Μπροστά μας είναι ο νέος κόσμος της επαγγελίας, αλλά γύρω μας είναι ένας «σεξουαλικώς παράφρων» κόσμος. Όπως είπε ένας καθηγητής του Χάρβαρδ: Ζούμε κάτω από την «συνεχή πίεσι μιας γιγαντιαίας στρατιάς από πανταχού παρούσες σεξουαλικές παρορμήσεις.» Βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες που διεγείρουν τη λαγνεία είναι πολύ δημοφιλείς. Βιασμοί, ομοφυλοφιλία, αθέμιτες ενώσεις και αφροδίσια νοσήματα αφθονούν. Αφηγήσεις της ακόλαστης ζωής τιμωμένων πρωταγωνιστών του Χόλλυγουντ πλημμυρίζουν τις εφημερίδες, αλλά σπανίως, αν αυτό συμβαίνη ποτέ, διαβάζει κανείς για τη ζωή κοσμίων, ηθικών ανθρώπων που ανέθρεψαν υγιή τέκνα για το καλό της κοινότητος. Αυτή η ηθική κατάπτωσις προελέχθη ότι θα ελάμβανε χώραν «εν ταις εσχάταις ημέραις». (2 Τιμ. 3:1-7) Παράγει τον καρπό της: «Επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.» (Γαλ. 6:7) Παντού μπορεί να δη κανείς μια ανοιχτή επανάστασι εναντίον της ηθικής και των καλών τρόπων, μ’ ένα καταστρεπτικό αποτέλεσμα στη νεότητα ειδικώς. Μια έρευνα που έγινε σε διάφορα κολλέγια απεκάλυψε ότι 79 τοις εκατό από τους σπουδαστάς επεδοκίμαζαν τις σεξουαλικές σχέσεις πριν από τον γάμο. Περίπου 36 τοις εκατό από τα παιδιά που ερωτήθηκαν είπαν ότι ήσαν αποφασισμένα να προχωρήσουν όσο θα μπορούσαν περισσότερο όταν βγαίνουν με κορίτσια, μέσα σε τρεις καθωρισμένες συναντήσεις. Αξιαγάπητα παιδιά και κορίτσια είναι γνωστό ότι έχασαν πλήρως τον έλεγχο του εαυτού των ηθικώς και τελικά κατέληξαν σε σύγχυσι, φόβο, κατάπτωσι και στο χείλος της αυτοκτονίας. Γονείς της κοινωνίας Νέου Κόσμου, γνωρίζετε ότι τις συνθήκες αυτές τις αντιμετωπίζουν επίσης τα τέκνα σας που είναι υποχρεωμένα από τις περιστάσεις να έχουν επαφή με τα παιδιά του κόσμου. Επαγρυπνείτε, λοιπόν, στα παιδιά σας, επειδή περιλαμβάνεται και η ζωή των.

 5. Για να προστατευθούν τα παιδιά από τη διαφθορά του παλαιού κόσμου, ποια εκπαίδευσι πρέπει να λάβουν;

⁵ Θέλομε τα παιδιά μας ν’ ανατραφούν να είναι κόσμιοι, θεοσεβείς άνδρες και γυναίκες που κατανοούν και εκτιμούν τον ρόλο των στη ζωή. Αλλ’ απλώς το να επιθυμούμε αυτό, δεν θα το κάμη και πραγματικότητα. Πρέπει να είμεθα έτοιμοι να εντυπώσωμε δίκαιες αρχές που θα διαπλάσουν τα παιδιά σε επιθυμητούς συντρόφους. Πρέπει πολύ να τονισθή στη νεότητα η απαίτησις του Ιεχωβά για ορθή διαγωγή μεταξύ των φύλων, το πόσο επιθυμητή είναι η καθαρότης και ποιες είναι οι ανταμοιβές για τη διατήρησι ακεραιότητος. Η συνείδησις του παιδιού πρέπει να εκπαιδευθή ώστε να γνωρίζη ότι η αγαμία έχει τη θέσι της, αλλ’ ότι δεν πρέπει ποτέ να παρεισδύη στα προνόμια που ανήκουν μόνο σε νυμφευμένα άτομα· ότι το να μεταχειρίζεται κανείς με ελαφρότητα ή να κάνη κατάχρησι της εκπαιδευμένης συνειδήσεώς του σημαίνει ναυάγιο της πίστεώς του. Σημαίνει απώλεια ζωής στον νέο κόσμο. (1 Τιμ. 1:19) Η εκπαίδευσις αυτή πρέπει ν’ αρχίση ενωρίς στη νεότητα για να έχη άριστα αποτελέσματα.​—2 Τιμ. 3:15-17.

 6. Ποια εκπαίδευσι μπορούν να δώσουν οι γονείς στα τέκνα των για τα γεγονότα της ζωής και για τον γάμο και τις ευθύνες του, και πώς αυτό θα βοηθήση τα τέκνα;

⁶ Όταν το παιδί ερωτά τη μητέρα ή τον πατέρα, «Από πού έρχονται τα μωρά;» ή, «Γιατί τ’ αγόρια και τα κορίτσια γίνονται διαφορετικά;» είναι καιρός οι γονείς ν’ αρχίσουν να εκπαιδεύουν το παιδί για τον ρόλο του στη ζωή. Εξηγήστε στο παιδί ότι τα κορίτσια επλάσθηκαν από τον Θεό να έχουν μωρά, και γι’ αυτό είναι διαφορετικά. Ειπέτε τους πώς γεννάται ένα παιδί, πώς τα μωρά τρέφονται και διατηρούνται θερμά μέσα στη μητέρα ώσπου είναι έτοιμα να φάγουν και να αναπνεύσουν μόνα των· και ότι οι κατευθύνσεις αυτές είναι του Ιεχωβά και ότι πρέπει να είναι σεβαστές. Το παιδί θα φθάση τότε ν’ αγαπά τον Ιεχωβά και θα θέλη να εναρμονίση τη ζωή του με τις αρχές του. Σε στιγμές πειρασμού η εκπαιδευμένη του συνείδησις θ’ αποδειχθή δύναμις για το καλό και θ’ αναχαιτίση το παιδί από αδικαπραγία. Σε μεταγενέστερα χρόνια το παιδί θ’ αποβλέπη στις σχέσεις των φύλων, όχι σαν κάτι «τρομερό» ή «ακάθαρτο», αλλά κατάλληλο και καθαρό στη θέσι του​—τον γάμο. Οι γονείς μπορούν, επίσης, να κάμουν πολλά για να προετοιμάσουν τα παιδιά για υποχρεώσεις που συμβαδίζουν με τον γάμο, όπως διατήρησι σπιτιού, φροντίδα των τέκνων και μια ορθή διάθεσι προς τον γάμο και τις ευθύνες του. Η συζυγική διευθέτησις θα είναι τότε πολύ πιο εύκολη και ευτυχισμένη.​—Γέν. 1:28.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ

 7. Ποιοι είναι μερικά από τους κινδύνους της ασυνόδευτης ερωτοτροπίας, και πώς διάφορες μελέτες το αποδεικνύουν αυτό;

⁷ Σε μερικές χώρες μέσα και έξω από τον Χριστιανικό κόσμο» αποτελεί παραδεδεγμένο έθιμο σήμερα το να βγαίνουν έξω ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μαζί μόνα. Εσφαλμένως θεωρείται αυτό ως το πρώτο βήμα προς τη σχέσι ενηλίκων ανδρός και γυναικός. Εν τούτοις, μια τέτοια περίοδος αποκτήσεως γνωριμίας είναι γεμάτη από πολλούς κινδύνους. Το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός γονέων επιτρέπουν στα τέκνα των να βγαίνουν έξω μόνα με το αντίθετο φύλο ακόμη και πριν από τη δεκάτη τετάρτη επέτειο της γεννήσεώς των, δείχνει ότι οι γονείς αυτοί δεν κατανοούν τις ψυχολογικές και ηθικές περιπλοκές της πρώιμης ερωτοτροπίας από μέρους εκείνων του αντιθέτου φύλου. Τα παιδιά, στα οποία επιτρέπεται να λάβουν αυτή την πορεία, εκτίθενται σε προφανείς ηθικούς και κοινωνικούς κινδύνους που εγείρονται από πρώιμη σεξουαλική διέγερσι, η οποία δεν μπορεί, για αρκετά μελλοντικά χρόνια, να κορυφωθή σε μια δικαιωματική εκδήλωσι, δηλαδή, στον γάμο. Σε μια μελέτη 517 σπουδαστών κολλεγίου διεπιστώθη ότι εκείνοι που άρχισαν να βγαίνουν έξω μόνοι με το αντίθετο φύλο στη σχολή στοιχειώδους εκπαιδεύσεως ή στη σχολή μέσης εκπαιδεύσεως, είχαν συναισθηματικές ανωμαλίες. Η υπερισχύουσα σεξουαλική ορμή είχε ωθήσει πολλούς σε σημείο ανεπανόρθωτο στην αμαρτία. Το αποτέλεσμα είναι ότι, στα περασμένα δεκαπέντε χρόνια, οι αθέμιτες γεννήσεις μεταξύ κοριτσιών της εφηβικής ηλικίας έχουν υπερδιπλασιασθή. Η αύξησις των πρωίμων γάμων έχει απότομα υψωθή και το ίδιο συμβαίνει με την αναλογία των διαζυγίων ανάμεσα στην ομάδα αυτή. Πολλές ανώτερες σχολές αναφέρουν ότι έχουν ένα γάμο σε κάθε είκοσι αγάμους σπουδαστάς. Στην περίπτωσι θρησκευτικών κύκλων ένας μεγάλος αριθμός αγοριών και κοριτσιών ετέθησαν σε δοκιμασία, ή και απεκόπησαν ακόμη από τη Χριστιανική εκκλησία λόγω σοβαράς ανηθικότητος, προξενώντας έτσι μια κηλίδα στο υπόμνημα της διαγωγής των και χάνοντας τα προσόντα για έντιμα προνόμια θρησκευτικής υπηρεσίας επί πολλά χρόνια. Η αιτία για πολλά απ’ αυτά μπορεί ν’ ανιχνευθή στο ότι ακριβώς επετράπη σε αγόρια και κορίτσια να βγαίνουν έξω μόνα σε μια πρώιμη ηλικία πριν φθάσουν ή μόλις έφθασαν τα παιδιά αυτά στην εφηβική ηλικία.

 8. Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να προστατεύσουν τα τέκνα των από τους κινδύνους του να κάμουν μόνα των συμφωνίες με τους του αντιθέτου φύλου;

⁸ Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα τέκνα των ν’ αντιληφθούν τους κινδύνους της πρώιμης ερωτοτροπίας μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου χωρίς να έχουν συνοδό μαζί; Από τον καιρό που το παιδί είναι αρκετά ενήλικο ώστε να έχη τη σεξουαλική παρόρμησι να βγη έξω μόνο μ’ ένα νεαρό άτομο, ο πατέρας του και η μητέρα του πρέπει να έχουν μια μακρά συνομιλία μαζί του για τη δύναμι του πάθους, για τον κίνδυνο της θωπείας και για ό,τι αποτελεί κατάλληλη διαγωγή μεταξύ αγοριού και κοριτσιού όταν είναι μόνα. Ο απόστολος Παύλος ενουθέτησε τον νεαρό Τιμόθεο: «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε.» (2 Τιμ. 2:22) Το ν’ αποφεύγωμε τέτοιες επικίνδυνες επιθυμίες σημαίνει ν’ αποφεύγωμε άτομα και μέρη που θα μπορούσαν να διεγείρουν αυτές τις επιθυμίες. Επομένως, τα Χριστιανικά κορίτσια δεν πρέπει να επιτρέπουν να τα παίρνουν αγόρια σε μοναχικούς δρόμους ή σε απομονωμένους τόπους, όπου το πάθος θα μπορούσε να εκδηλωθή απαρατήρητα χωρίς χαλινό. Οι γονείς, που αφήνονται να επηρεασθούν ώστε να επιτρέψουν στα τέκνα των να έχουν συντροφιά μ’ εκείνους του αντιθέτου φύλου ασυνόδευτα, οφείλουν να προστατεύσουν τα τέκνα των με το να ορίζουν ώρα που αυτά πρέπει να βρίσκωνται στο σπίτι το βράδυ. Οι μετά το σκοτάδι ώρες είναι εκείνες που το σώμα γρήγορα κουράζεται, που η αντίστασις είναι μικρή και που η ικανότης λήψεως ορθών αποφάσεων προς ηθικές κατευθύνσεις ελαττώνεται πολύ. Οι φραγμοί καταπίπτουν. Το πάθος εύκολα διεγείρεται κι ένας νέος που ερωτοτροπεί μπορεί να μην πείθεται τόσο εύκολα ότι είναι κόσμιο και φρόνιμο να επιστρέψη στο σπίτι. Τα κορίτσια, ή οι θυγατέρες, πρέπει να κατανοήσουν ότι τα αγόρια είναι πολύ ευαίσθητα στον σεξουαλικό πειρασμό. Εξ άλλου, τα αγόρια πρέπει να γνωρίζουν ότι και τα κορίτσια είναι ομοίως ευαίσθητα. Συνεπώς θα ήταν πολύ απρεπές από μέρους κοριτσιών και αγοριών να εξάπτουν το ένα το άλλο με ακατάλληλη ενδυμασία ή ενέργεια ή αυτοεπίδειξι. Οι γονείς μπορούν να δείξουν ότι ενδιαφέρονται για το καλό του τέκνου των με το να λέγουν στον γυιό τους ή στη θυγατέρα τους τα γεγονότα της ζωής και το μέρος που παίζει το φύλον στη ζωή ενός ατόμου. Οι γονείς πρέπει να λέγουν στα τέκνα για τους κινδύνους της θωπείας. Ένας καλός κανών για τους γονείς είναι να μην αφήνουν ποτέ το αγόρι ή το κορίτσι τους να ερωτοτροπή με κάποιον που δεν θα ήθελαν να τον νυμφευθή το παιδί τους, διότι συχνά όλες αυτές οι ερωτοτροπίες καταλήγουν σε γάμο που είναι ενοχλητικός. Χάριν του παιδιού του ένας Χριστιανός γονεύς πρέπει ν’ απαγορεύη το να κάνη το παιδί κατ’ ιδίαν συμφωνίες μ’ έναν νεαρό του αντιθέτου φύλου που δεν είναι της ιδίας οικογενείας για να βγούν έξω ασυνόδευτοι για διασκέδασι ή αναζήτησι τέρψεως. Ένας πατέρας που είναι επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης μιας Χριστιανικής εκκλησίας βαρύνεται πράγματι από την υποχρέωσι να απαγορεύη στα τέκνα του τέτοιες ακατάλληλες ή άκαιρες πρώιμες συμφωνίες των φύλων.​—1 Τιμ. 3:4, 12, 13· Τίτον 1:5-9.

9, 10. (α) Γιατί η βαριά θωπεία δεν είναι φρόνιμη; (β) Γιατί το ποτό και η απλή ερωτοτροπία δεν αναμιγνύονται;

⁹ Σε πολλά μέρη της γης, άγαμα κοσμικά άτομα εντρυφούν κοινώς σε βαριά θωπεία. Όχι στοργή, αλλά σεξουαλική τέρψις είναι το ελατήριο της βαριάς θωπείας. Ο γάμος δεν είναι ο σκοπός, για τον οποίον η θωπεία αυτή οικοδομεί. Τα ζεύγη που επιτρέπουν στον εαυτό τους εναγκαλισμούς και βαριές θωπείες δείχνουν μια άγρια ώθησι των σεξουαλικών των συγκινήσεων. Φανερώνουν μια ανάγκη αυτοδιαπαιδαγωγήσεως και φανερώνουν επίσης την άγνοια που έχουν των παραδεδεγμένων κοινωνικών συνηθειών και των συνεπειών των. Όταν 159 γυναίκες ερωτήθηκαν για τις ερωτικές θωπείες, 25 τοις εκατό περίπου παρεδέχθησαν ότι αυτές τις έκαναν νευρικές. Μερικές ύστερ’ από βαριές θωπείες έκραζαν αχαλίνωτα προτού πέσουν να κοιμηθούν και δεν ήξεραν γιατί. Οι γιατροί, τους οποίους συνεβουλεύθησαν, συνέστησαν να έχουν λιγώτερη οικειότητα με τον νεαρό φίλο των. Όταν η οικειότης των με άρρενας θωπευτάς ελαττώθηκε, η κραυγή των εσταμάτησε επίσης. Η απουσία ερωτικής θωπείας διεπιστώθη ότι σχετίζεται με καλή ρύθμισι μετά τον γάμο. Συχνά ζεύγη αισθάνονται ασφαλή να θωπεύουν ερωτικώς όταν βρίσκωνται με μια ομάδα. Λέγουν ότι υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς. Αλλά τι συμβαίνει όταν οι θωπευταί αποσύρωνται για να είναι μόνοι; Ή τι προκύπτει αν ολόκληρη η ομάς θωπεύη ερωτικώς και εργάζεται η ίδια στο να προχωρήση πέρα από απλόν εναγκαλισμό και θωπεία; Ασφαλώς τίποτε άλλο παρά ανηθικότης. Θυμηθήτε, λοιπόν, την προειδοποίησι του αποστόλου Παύλου: «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.»​—1 Κορ. 15:33.

¹⁰ Η διαγωγή ενός ατόμου όταν βρίσκεται έξω μόνο με το αντίθετο φύλο για απλή συντροφιά είναι μια από κοινού ευθύνη. Κανένα αγόρι ή κορίτσι δεν έχει το δικαίωμα να λαμβάνη πλήρη έλεγχο της καταστάσεως και να εκδηλώνη σεξουαλική ενημερότητα. Επί πλέον, η πόσις οινοπνευματωδών ποτών και η ερωτοτροπία δεν αναμιγνύονται καθόλου υγιεινά. Τα κορίτσια ειδικά πρέπει να το γνωρίζουν αυτό, εφόσον μερικοί άνδρες εσκεμμένως εισάγουν ποτά για να επιφέρουν χαλάρωσι σ’ ένα κορίτσι και για να ελαττώσουν την αντίστασί του και να το κάμουν να υποχωρήση σε σεξουαλικές προωθήσεις. Το ποτό διεγείρει το πάθος. Το ποτό εξασθενίζει τη δύναμι της θελήσεως. Έτσι εκθέτει τα θύματά του σε συμφορά. Ο λόγος του Θεού προειδοποιεί: «Ο οίνος είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά· και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος.»​—Παροιμ. 20:1.

11. Γιατί είναι φρόνιμο να συνιστάται στους γονείς ο ερωτικός σύντροφος ενός ατόμου, και πότε η ερωτοτροπία πρέπει να διαρρηχθή;

¹¹ Όταν η ερωτοτροπία θεωρηθή κατάλληλο να επιτραπή σε Χριστιανικά τέκνα, τότε η παρουσίασις του νεαρού φίλου ή της νεαράς φίλης στους γονείς είναι κάτι συνετό που ενδείκνυται να το πράξουν. Βοηθεί τους ενδιαφερομένους νέους να κρίνουν τους συντρόφους των του αντιθέτου φύλου σύμφωνα με την άποψι των γονέων. Τα μάτια των δεν είναι αμαυρωμένα με ειδυλλιακή φαντασία. Παραδείγματος χάριν, όταν ο δούλος του Αβραάμ βρήκε τη Ρεβέκκα στο φρέαρ, τι έκαμε η Ρεβέκκα; Η αφήγησις της Γενέσεως λέγει: «Δραμούσα δε η κόρη, ανήγγειλεν εις τον οίκον της μητρός αυτής τα πράγματα ταύτα.» Έτσι ο δούλος προσεκλήθη στο σπίτι, όπου είπε στην οικογένεια για τη πρότασι γάμου από μέρους του κυρίου του Αβραάμ για τον γυιό του Ισαάκ. Οι γονείς και ο αδελφός της Ρεβέκκας άκουσαν προσεκτικά και έπειτα ερώτησαν τη Ρεβέκκα αν ήθελε να πάη να νυμφευθή τον Ισαάκ. Η απάντησις της Ρεβέκκας ήταν: «Υπάγω.» Η Ρεβέκκα συνωδεύετο σε όλη την πορεία προς τον Ισαάκ από γυναίκες. Όταν συναντήθηκε μαζί του τελικά, ο Ισαάκ επήρε τη Ρεβέκκα και αυτή έγινε σύζυγός του και αυτός την αγάπησε. Έτσι αυτοί οι δύο ενυμφεύθησαν με την πατρική επιδοκιμασία. Όταν λοιπόν, έχη δοθή στα Χριστιανικά τέκνα η αναγκαία διδασκαλία και εκπαίδευσις ώστε να γίνουν ώριμα στα ζητήματα του φύλου έτσι ώστε να μπορή να επιτραπή ασφαλώς σ’ αυτά η ερωτοτροπία, τότε είναι φρόνιμο από μέρους των γονέων (και πρέπει να το κάμουν ενασχόλησί των) να συναντηθούν με το άτομο ή άτομα, με τα οποία το παιδί των βγαίνει έξω. Αν έπειτα από μερικές φορές ο νέος ή η νέα διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον ή θρησκευτική συμφωνία, τότε είναι καλό να μην επιτραπή η αυξανόμενη αυτή φιλία ν’ ανθήση σε ερωτοτροπία. Δεν θα εξυπηρετούσε τα κάλλιστα συμφέροντα ούτε του ενός ούτε του άλλου μέρους το να συνεχισθή μια τέτοια σχέσις.​—Γέν. 24:15-67.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΑΣ

12. Ποια προβλήματα εγείρονται στην ερωτοτροπία, και πώς μπορεί κανείς να είναι λογικά βέβαιος ότι έχει τον κατάλληλο σύντροφο;

¹² Σε χώρες όπου η ερωτοτροπία επιτρέπεται, θεωρείται γενικά ως ένα μέσον υποβοηθήσεως των νέων να εκλέξουν τον τύπο του ατόμου που θα ήθελαν μια μέρα να νυμφευθούν. Συνήθως η ερωτοτροπία οδηγεί σε γάμο. Η ερωτοτροπία εισάγει ένα άτομο σε πολλά προβλήματα, αντιμετωπίζονται δε πολλοί ηθικοί κίνδυνοι που μπορεί πολύ να αυξηθούν από τη βαθύτερη έλξι μεταξύ των δύο λόγω της συχνότητος της συναντήσεώς των μόνων. Για να καθορισθή διαρκής συμφωνία πρέπει και τα δύο πρόσωπα που ερωτοτροπούν να εκτιμήσουν το ένα το άλλο. Αν σκέπτωνται για γάμο πρέπει να δουν ο ένας τον άλλον σε κάθε είδους καταστάσεις και συνθήκες. Η κόρη πρέπει να δη τον συντροφικό της νεαρό με τα ενδύματα της εργασίας του και στις διάφορες διαθέσεις και αντιδράσεις του. Ο άνδρας πρέπει να δη τη νεαρά του στο καθημερινό της φόρεμα στο σπίτι της και να γνωρίση τις αρέσκειές της και τις αντιπάθειές της και την ιδιοσυγκρασία της. Αν στην πορεία του χρόνου τα ζεύγη μπορούν ν’ απολαύσουν την ήσυχη παρουσία του ενός με τον άλλον πολύ πλησίον, αν αγαπούν να εργάζωνται μαζί και ο ένας για τον άλλον, αν ποθούν ο ένας τον άλλον και ενδιαφέρωνται ο καθένας για την υγεία του άλλου και προσεύχωνται ο καθένας για την επιτυχία του άλλου και την υπερνίκησι των προβλημάτων του, αν ένας λόγος του συντρόφου των τους φέρνη ενδόμυχη χαρά, αν η φωνή του ενός συγκινή τον άλλον, αν ό,τι λέγει οικοδομή τον άλλον και προάγη σεβασμό, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότης ότι η αγάπη των θα διαρκέση και ότι και οι δύο θα ευφραίνωνται ο ένας για τον άλλον δια μέσου των ετών μετά τον γάμο.​—1 Κορ. 13:4-8.

13, 14. (α) Γιατί πρέπει να κρατήται μακριά η εκούσια συναίνεσις για σεξουαλική διέγερσι στην ερωτοτροπία; (β) Επί πόσον καιρό πρέπει να συνεχίζεται η ερωτοτροπία, και ποιοι είναι οι κίνδυνοι παρατεταμένων ερωτοτροπιών εκεί που δεν υπάρχει το πνεύμα του Θεού;

¹³ Όπου επιτρέπεται ερωτοτροπία χωριστά από συνοδό, και τα δύο πρόσωπα πρέπει πάντοτε να κρατούν μακριά ή σε απόστασι τον κίνδυνο εκουσίας συναινέσεως σε σεξουαλική διέγερσι. Υπάρχει βεβαιότερη άποψις ευτυχίας αν η ερωτοτροπία παραμένη ακηλίδωτη από ανηθικότητα. Οι κηλιδωμένες ερωτοτροπίες συνήθως έχουν το ίδιο τέλος, δηλαδή, διαμάχη και αμοιβαία περιφρόνησι του ζεύγους μεταξύ των. Ας κρατούν εκείνοι που ερωτοτροπούν καθαρή τη σχέσι των ενώπιον του Ιεχωβά.​—Λευιτ. 19:2.

¹⁴ Εκεί που η ερωτοτροπία αποτελεί έθιμο, επί πόσον καιρό πρέπει να διαρκέση; Αν κανείς είναι σοβαρός σχετικά με τούτο και προχωρή σ’ αυτό με τον ορθό τρόπο, πρέπει να συνεχισθή ώσπου να πη κανείς ιεροπρεπώς ενώπιον μαρτύρων, «Αυτός είναι ο σύντροφος της ζωής μου.» Κατόπιν, ακόμη και έπειτα απ’ αυτό, μέσα στην έγγαμη ζωή, η ερωτοτροπία πρέπει να συνεχισθή. Σε μια ευρεία έρευνα μεταξύ γυναικών, 85 τοις εκατό ήσαν της γνώμης ότι ένα κορίτσι δεν πρέπει να νυμφευθή «εκτός αν συνανεστράφη τον πιθανόν σύντροφό της επί έξη μήνες έως δύο χρόνια». Εν τούτοις, οι κοσμικές αυτές γυναίκες ήσαν γενικά σύμφωνες ότι δύο άτομα θα μπορούσαν πιθανώς να γνωρισθούν αρκετά μέσα σ’ ένα χρόνο. Παρετήρησαν ότι, όσο περισσότερο συνεχίζετο η ερωτοτροπία, τόσο μεγαλύτερη εγίνετο η φυσική έλξις μεταξύ των φύλων και τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος της ανηθικότητος, δηλαδή, για κοσμικούς άνδρες και γυναίκες. Σε μια μελέτη 576 μνηστευμένων ζευγών εσημειώθη ότι, «ενώ όχι εντελώς 40 τοις εκατό από εκείνους που ήσαν μνηστευμένοι οκτώ μήνες ή λιγώτερο είχαν εντρυφήσει σε φυσική οικειότητα, σχεδόν οι μισοί (48,4 τοις εκατό) από εκείνους που ήσαν μνηστευμένοι επί 28 ή περισσότερους μήνες, δεν το είχαν κάμει αυτό. Πράγματι, η ίδια μελέτη έδειξε την παρουσία ισχυρής φυσικής έλξεως για τα δύο τρίτα σχεδόν σε καιρό ολιγώτερον από έξη μήνες.» Η πληροφορία αυτή που προέρχεται από κοσμικές πηγές αποδεικνύει μόνο ότι στην περίπτωσι ανδρών και γυναικών που δεν είναι αφιερωμένοι στον Θεό και που δεν έχουν το πνεύμα του Θεού, οι ερωτοτροπίες που παρατείνονται ατόπως επί πολύν καιρό για μη νομίμους λόγους, είναι όχι μόνο χωρίς σημασία, αλλά και επικίνδυνες. Αν ένα άτομο είναι άθλιο και δυσαρεστημένο στη διάρκεια της ερωτοτροπίας, θα ήταν καλύτερα να μη μπη σε μνηστεία για να νυμφευθή. Ένα άτομο δεν πρέπει ποτέ να οικοδομήση γάμο στη μετακινούμενη άμμο της αβεβαιότητος. Πρέπει να παρατηρηθή ότι στους Βιβλικούς καιρούς οι γονείς συχνά εμνήστευαν τα τέκνα των επί ένα έτος για να παράσχουν ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα για την εκπαίδευσι των τέκνων των σχετικά με τις ευθύνες του γάμου. Σε πολλές περιπτώσεις το έτος αυτό της μνηστείας ήταν εντελώς χωρίς οποιαδήποτε ερωτοτροπία ανάμεσα στο μνηστευμένο ζεύγος. Το επιθυμητόν του γάμου απεφασίζετο από τους γονείς ή κηδεμόνας του ζεύγους που εσκόπευε να νυμφευθή.

ΜΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ

15. Ποια ζητήματα πρέπει να εξετάζωνται στη διάρκεια της περιόδου της μνηστείας, και πόσο μακρά πρέπει να είναι η μνηστεία;

¹⁵ Μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο» η μνηστεία είναι μια σοβαρή υπόσχεσις γάμου. Στη διάρκεια της περιόδου αυτής τα ζεύγη μιλούν για τα σπουδαία ζητήματα που προβάλλουν μετά τον γάμο, όπως τέκνα, οικονομικά ζητήματα, θρησκεία, συγγενείς εξ αγχιστείας, και ούτω καθεξής. Τα ζεύγη αποκαλύπτουν την κατάστασι της υγείας των, αν ο ένας έχη μια ασθένεια που θα έθετε σε κίνδυνο την υγεία του άλλου και αν ο ένας είναι χρεωμένος, και αυτό επίσης γίνεται γνωστό. Αυτή η ανίχνευσις χρειάζεται χρόνον. Άτομα που επέρασαν ωραία μακρές μνηστείες βρέθηκαν ευτυχέστερα στον γάμο. Αλλά πόσο μακρά πρέπει να είναι μια μνηστεία; Δεν υπάρχουν άκαμπτοι και σταθεροί κανόνες. Πολλά εξαρτώνται από το ζεύγος, επί πόσον καιρό έχουν γνωρίσει ο ένας τον άλλον και πόσο μακρά υπήρξε η περίοδος της ερωτοτροπίας. Μια ημέρα δεν είναι αρκετός καιρός και δέκα χρόνια μπορεί να είναι πολύς καιρός. Οσοδήποτε μακρά και αν είναι η μνηστεία, δεν είναι ωστόσο γάμος και για τούτο οι μνηστευμένοι δεν έχουν δικαίωμα σεξουαλικών σχέσεων. Όταν οι δύο αποφασίσουν να νυμφευθούν, ένας γαμήλιος εορτασμός με φίλους παρόντας είναι αξιοσύστατος, ενώ η εκουσία απαγωγή απεδείχθη εξαιρετικά επικίνδυνη. Η παρουσία του Ιησού στον εν Κανά γάμον σφραγίζει την επιδοκιμασία του σε μια τέτοια διευθέτησι.​—Ιωάν. 2:1-11.

16. Με ποιον τρόπο δείχνουν μελέτες την ανάγκη ν’ αντιμετωπίσουν οι νέοι την πραγματικότητα όταν εξετάζουν τον γάμο· και όταν ζητούν ένα γαμήλιο σύντροφο, σε τι πρέπει ν’ αποβλέπουν οι νέοι;

¹⁶ Ο γάμος είναι για ωρίμους, ενηλίκους ανθρώπους. Δεν είναι για παιδιά. Μια πρόσφατη επιθεώρησις 15.000 παιδιών εφηβικής περίπου ηλικίας απεκάλυψε ότι 96 τοις εκατό ανέμεναν να έχουν πάνω από δύο δωμάτια λουτρού στα μελλοντικά των σπίτια. Μια άλλη επιθεώρησις που έγινε μεταξύ υποψηφίων για γάμο εικοσαετών γυναικών σε δώδεκα πόλεις απεκάλυψε ότι τα ιδανικά τους πρότυπα συζύγων ήσαν κινηματογραφικοί αστέρες. Τούτο δείχνει μια μη ρεαλιστική, παιδαριώδη διάθεσι για τον γάμο, η οποία εξηγεί τον υψηλό βαθμό διαζυγίων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δείχνει την ανάγκη ν’ αντιμετωπισθή η πραγματικότης όσον αφορά τον γάμο. Εξετάστε τον πιθανό σύντροφό σας όχι με τα επιπόλαια, μη ρεαλιστικά μάτια του Χόλλυγουντ, αλλά με τα μάτια του αλανθάστου λόγου του Θεού. Μια γυναίκα πρέπει να εξετάση τον σύντροφό της με τους όρους του τι αυτή θέλει: ένα σύζυγο, προμηθευτή, πατέρα· ένας άνδρας κατάλληλα θέλει μια σύζυγο, μαγείρισσα, νοικοκυρά και μητέρα για τα τέκνα του. Προτού νυμφευθή κανείς, πρέπει να έχη αρκετή φρόνησι ώστε να γνωρίζη ότι το συμβόλαιο του γάμου είναι για όλη τη ζωή. «Η γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου εφ’ όσον καιρόν ζη ο ανήρ αυτής.»​—1 Κορ. 7:39.

ΑΓΑΜΙΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

17. Γιατί είναι ειδικά κατάλληλο να εξετασθή η αγαμία σ’ αυτόν τον καιρό, και ποια αιτία προβάλλει ο Παύλος για την εκλογή της αγαμίας;

¹⁷ Στέκοντας τώρα στο κατώφλι του νέου κόσμου του Ιεχωβά, πολλοί νέοι μπορεί να θέλουν ν’ αναβάλουν τον γάμο έως μετά τον Αρμαγεδδώνα, οπότε η εκλογή μιας συζύγου θα γίνη κάτω από δίκαιες συνθήκες, και οπότε οι ευθύνες του γάμου θα εκπληρώνωνται χωρίς κανέναν από τους περισπασμούς που μαστίζουν τώρα το ανθρώπινο γένος. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών ενουθέτησε τους νέους: «Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι.» (Εκκλησ. 12:1 ) Με τη γοργή προσέγγισι του Αρμαγεδδώνος, οι νέοι της κοινωνίας Νέου Κόσμου πρέπει να θέλουν να επιληφθούν του μεγάλου προνομίου που είναι δικό τους, δηλαδή, να δώσουν το παν των χάριν της Βασιλείας, προστατεύοντας έτσι τη θέσι των σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. Η κατάστασις της αγαμίας παρέχει μεγαλύτερη ελευθερία και λιγώτερους περισπασμούς, καθώς είπε ο απόστολος: «Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πώς να αρέση εις τον Κύριον· ο δε νενυμφευμένος μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέση εις την γυναίκα. Διαφέρει η γυνή και η παρθένος· η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, δια να ήναι αγία και το σώμα και το πνεύμα· η δε νενυμφευμένη μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέση εις τον άνδρα. Λέγω δε τούτο δια το συμφέρον υμών αυτών ουχί δια να βάλω εις εσάς παγίδα, αλλά δια το σεμνοπρεπές, και δια να ήσθε προσκεκολλημένοι εις τον Κύριον χωρίς περισπασμούς.» (1 Κορ. 7:32-35) Επομένως, για μια πιο απερίσπαστη ζωή, ο Παύλος ενεθάρρυνε την αγαμία, όχι τον γάμο.

18. Πότε πρέπει ένας άγαμος να εξετάση σοβαρά τον γάμο;

¹⁸ Η αγαμία είναι ένα χάρισμα που δίδεται σε μερικούς ως ανταμοιβή για τη νίκη του πνεύματος πάνω στη σάρκα. Συχνά είναι μια μοναχική, αλλά χαρούμενη ζωή. Ένας άγαμος μπορεί να είναι μονήρης αλλά ελεύθερος. Η ζωή του, η οποία δεν καταβαρύνεται τόσο από συνήθεις υλικές φροντίδες, μπορεί να πετά υψηλότερα. Εν τούτοις, είτε ζη κανείς μια έγγαμη είτε μια άγαμη ζωή, η ζωή που διάγει πρέπει να είναι καθαρή. Αν ένας άγαμος βρίσκη τον εαυτό του σε περισπασμό, δηλαδή, πιέζεται σκληρά λόγω του πάθους, αντί να πειράζεται διαρκώς από την πορνεία ή άλλες καταχρήσεις, θα ήταν σοφώτερο να ζητήση ένα σύντροφο και να νυμφευθή. Ο γάμος είναι έντιμος ενώπιον του Θεού· η πορνεία δεν είναι. Εκείνοι, εν τούτοις, που μπορούν να διατηρήσουν την αγαμία, πρέπει να τη διατηρήσουν. Ο Παύλος λέγει ότι αυτοί ‘πράττουν καλήτερα’ από εκείνους που νυμφεύονται.​—1 Κορ. 7:38· Ματθ. 19:12.

19, 20. (α) Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν πολλές άγαμες Χριστιανές γυναίκες σήμερα, και πώς πρέπει να θεωρήσουν αυτό το ζήτημα; (β) Με τον Αρμαγεδδώνα τόσο πλησίον, τι πρέπει να θέλουν να είναι όλοι οι Χριστιανοί, και γιατί;

¹⁹ Υπάρχουν πολλές αφιερωμένες Χριστιανές κόρες που θα ήθελαν να νυμφευθούν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, αλλά φαίνεται να υπάρχη σπάνις καλών, καθαρών εκλεξίμων συντρόφων. Τι πρέπει να κάμουν αυτές; Πρέπει να εκταθούν μήπως πέρα από την εκκλησία του Θεού για ν’ αποκτήσουν ένα σύντροφο μη αφιερωμένον στο να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά; Μερικές ενήργησαν έτσι προς λύπην των. Η Γραφική προσταγή είναι: Νυμφεύεσθε «μόνον . . . εν Κυρίω». (1 Κορ. 7:39) Είναι αλήθεια ότι η κατάστασις της αγαμίας μπορεί να επιβάλλη μεγάλη δοκιμή πίστεως σε πολλούς, αλλά η υπομονή δοκιμασιών χάριν δικαιοσύνης φέρνει την ευλογία του Θεού. Ένας που ζητεί τη συντροφιά των έξω μπορεί να καταλήξη στο να νυμφευθή έξω από την αλήθεια. Οι δοκιμασίες, που προκύπτουν από τέτοιους μικτούς γάμους, έρχονται ως αποτέλεσμα αγνοίας της συμβουλής του Θεού. Τέτοιες δοκιμασίες συχνά κάνουν μερικούς να γίνουν πνευματικώς ασθενείς και να εγκαταλείψουν την αλήθεια· έτσι χάνουν τη ζωή. Ο Πέτρος εδήλωσε: «Είναι καλήτερον να πάσχητε, εάν ήναι ούτω το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες, παρά κακοποιούντες.» (1 Πέτρ. 3:17) Υπομένετε κάτω από δοκιμασία μια ευλογία από μέρους του Ιεχωβά σας περιμένει.

²⁰ Με τον Αρμαγεδδώνα τόσο πλησίον, με τον νέο κόσμο της επαγγελίας επί θύραις, «καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά», έτσι ώστε να σας διαφυλάξη ζωντανούς στον νέο του κόσμο της επαγγελίας, για να τον υπηρετήτε εκεί για πάντα με δικαιοσύνη. Είθε αυτό να είναι η ευτυχισμένη μερίς σας.​—Ησ. 52:11, ΜΝΚ.

Εξάσκησις Μακροθυμίας

«Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου. Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον».​—Ιάκ. 5:7.

 1. Ποιος είναι ο Θεός της μακροθυμίας, και πώς το έδειξε αυτό;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο μεγάλος Θεός της μακροθυμίας. Η μακροθυμία αυτή βασίζεται στη μεγάλη του αγάπη και έλεος. Έχει καταδείξει την παρ’ αξίαν αγαθότητα και μακροθυμία του σε πολλές περιστάσεις. Την έδειξε δίνοντας προειδοποίησι στους ανθρώπους των ημερών του Νώε που εγέμιζαν τη γη με βία, ειδοποιώντας τον Φαραώ μέσω του Μωυσέως και αποστέλλοντας μια σειρά πληγών προτού επιφέρη θάνατο στα πρωτότοκα της Αιγύπτου, αποστέλλοντας αγγελικούς αγγελιαφόρους στον λαό των Σοδόμων και Γομόρρων, προφήτας στον Ισραήλ, και τελικά αποστέλλοντας τον Υιό του. Η μακροθυμία του Ιεχωβά κατεδείχθη πολλές φορές μέσα στη σύντομη ιστορία του ανθρώπου. Κατ’ επανάληψιν οι άνθρωποι απεμακρύνθησαν από την οδό της δικαιοσύνης, αλλ’ ο Ιεχωβά υπομονητικά έδωσε διόρθωσι και προειδοποίησι και έτσι εξεδήλωσε την παρ’ αξίαν αγαθότητά του, αγάπη και έλεος προς τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων.​—1 Πέτρ. 3:20.

 2. Πώς εξεικονίσθη η μακροθυμία του Ιεχωβά από τον Ιησούν;

² Ο Ιησούς το εξεικόνισε καλά αυτό με την εξής αφήγησί του: «Ήτο άνθρωπός τις οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα, και περιέβαλεν εις αυτόν φραγμόν, και έσκαψεν εν αυτώ ληνόν, και οικοδόμησε πύργον· και εμίσθωσεν αυτόν εις γεωργούς, και απεδήμησεν. Ότε δε επλησίασεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς, δια να λάβωσι τους καρπούς αυτού. Και πιάσαντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού, άλλον μεν έδειραν, άλλον δε εφόνευσαν, άλλον δε ελιθοβόλησαν. Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλειοτέρους των πρώτων και έκαμαν εις αυτούς ωσαύτως. Ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού, λέγων, Θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. Αλλ’ οι γεωργοί ιδόντες τον υιόν, είπον προς αλλήλους, Ούτος είναι ο κληρονόμος· έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και ας κατακρατήσωμεν την κληρονομίαν αυτού. Και πιάσαντες αυτόν, εξέβαλον έξω του αμπελώνος, και εφόνευσαν.»​—Ματθ. 21:33-39.

 3. Τι ανέγραφε ο Ιερεμίας για τη μακροθυμία του Θεού προς τον Ισραήλ;

³ Με όμοιο τρόπο ο Ιεχωβά ως ο ιδιοκτήτης του αμπελώνος έδειξε μακροθυμία σε πολλές περιστάσεις. Αλλά, καθώς είπε ο Ιερεμίας για τον Ισραήλ, «δεν ήκουσαν, ουδέ έκλιναν το ωτίον αυτών, αλλά περιεπάτησαν εν ταις βουλαίς, εν ταις ορέξεσι της πονηράς αυτών καρδίας, και υπήγον εις τα οπίσω, και ουχί εις τα εμπρός. Αφ’ ης ημέρας εξήλθον οι πατέρες σας εκ γης Αιγύπτου έως της ημέρας ταύτης, εξαπέστειλα προς εσάς πάντας τους δούλους μου τους προφήτας, καθ’ ημέραν εγειρόμενος πρωί και αποστέλλων.» Και όμως ο Ιεχωβά εξακολούθησε να τους δίνη προειδοποίησι, λέγοντας: «Δια τούτο θέλεις λαλήσει προς αυτούς πάντας τούτους τους λόγους, και δεν θέλουσι σε ακούσει και θέλεις φωνάξει προς αυτούς, και δεν θέλουσι σοι αποκριθή. Θέλεις όμως ειπεί προς αυτούς, Τούτο είναι το έθνος, το οποίον δεν ακούει την φωνήν Ιεχωβά του Θεού αυτού, ουδέ δέχεται παιδείαν.» Ακόμη και τότε ο Ιεχωβά έδειξε μακροθυμία αποστέλλοντας τον Υιό του, ο οποίος εφονεύθη όπως είχε προείπει στην παραβολή.​—Ιερεμ. 7:24-28, ΜΝΚ.

Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΣΕΒΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΩΡΙΣΜΕΝΗ

 4. Είναι ατελείωτη η μακροθυμία του Θεού; Πώς το γνωρίζομε;

⁴ Εν τούτοις, η μακροθυμία του Ιεχωβά δεν συνεχίζεται για πάντα. Αυτό το έδειξε ο Ιησούς εν σχέσει με αυτή την παραβολή· ερώτησε: «Όλοιπόν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι θέλει κάμει εις τους γεωργούς εκείνους;» Οι Ιουδαίοι είπαν σ’ αυτόν: «Κακούς κακώς θέλει απολέσει αυτούς· και τον αμπελώνα θέλει μισθώσει εις άλλους γεωργούς, οίτινες θέλουσιν αποδώσει εις αυτόν τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών.» (Ματθ. 21:40, 41) Μολονότι ο Ιεχωβά έδειξε όμοια μακροθυμία στον παρόντα πονηρό κόσμο, ο λόγος του δείχνει ότι σύντομα θα επιφέρη σ’ αυτόν την ανταπόδοσι που του οφείλεται επειδή τον εγκατέλειψε. Ο Θεός δεν εδίστασε σε μια προηγούμενη περίστασι να τιμωρήση ακόμη και αγγέλους που αμάρτησαν στις ημέρες τις πριν από τον Κατακλυσμό, φυλάττοντάς τους για κρίσι και καταστροφή. Δεν συνεκρατήθη από το να επιφέρη τη δέουσα τιμωρία σε ολόκληρο τον ασεβή κόσμο του καιρού του Νώε μ’ ένα παγγήινο κατακλυσμό. Και εκαθάρισε τις ασεβείς πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων με καταναλίσκουσα φωτιά. Ωδήγησε το έθνος Ισραήλ σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα και αργότερα επέτρεψε να κατεδαφισθή η Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους στρατιώτας επειδή η μακροθυμία του έφθασε το όριο του προσδιωρισμένου του καιρού.

 5. Αξίζει το παρόν σύστημα τη μακροθυμία του Ιεχωβά;

⁵ Υπάρχει επαρκής αιτία για να πιστεύωμε ότι η μακροθυμία του Ιεχωβά προς αυτόν τον παρόντα κόσμο τερματίζεται· διότι, καθώς προείπε ο Παύλος υπό έμπνευσιν, οι άνθρωποι έγιναν «φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:2-5) Ασφαλώς ο Ιεχωβά έχει κάθε λόγο για να μην είναι μακρόθυμος με ανθρώπους σαν αυτούς και να αναλάβη ενέργεια εναντίον του παρόντος συστήματος του κόσμου με τα διαμαχόμενα έθνη του και τα διηρημένα διεθνή συγκροτήματα δυνάμεως, και με τις φυλετικές και θρησκευτικές του εχθρότητες.

 6. Για ποιους λόγους ο Ιεχωβά ηνέχθη την πονηρία επί τόσον καιρό;

⁶ Ο Ιεχωβά έχει δείξει τέτοια μακροθυμία, ώστε πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στην ύπαρξί του. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά έχει μια αιτία για τη μακροθυμία του, όπως ακριβώς είπε στον Φαραώ μέσω του αντιπροσώπου του Μωυσέως: «Δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» Παραχωρεί τώρα καιρό για να δοθή μια προειδοποίησις προτού έλθη το τέλος σ’ αυτό το παρόν σύστημα, καιρό στον οποίον μπορεί να γίνη γνωστό το όνομά του Ιεχωβά, να συναχθούν άνθρωποι πίστεως και να κηρυχθούν τα αγαθά νέα όσον αφορά τη βασιλεία του.​—Έξοδ. 9:16.

 7. Ποιο έργο θα επιτελέση ο Θεός παρά τους χλευαστάς;

⁷ Ακόμη και τώρα ο Ιεχωβά προχωρεί με το έργον του διαχωρισμού των ανθρώπων, κοσκινίζοντας και θέτοντας κατά μέρος εκείνους που, σαν άχυρο, είναι κατάλληλοι μόνο για καταστροφή και προετοιμάζοντας για διαφύλαξι εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη και αλήθεια και που εμμένουν στις αρχές της ευσεβείας. (Ματθ. 3:12) Μεταξύ εκείνων που αντιμετωπίζουν καταστροφή είναι και όσοι διαρκώς αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού. Αυτοί λέγουν, Αν υπάρχη Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι για τις συνθήκες που επικρατούν στη γη; Αυτοί είναι όμοιοι με τους χλευαστάς που ο Πέτρος προείπε ότι θα ήρχοντο με εμπαιγμό, λέγοντας: «Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» Εν τούτοις, το τέλος αυτού του συστήματος θα έλθη πάρα πολύ γρήγορα γι’ αυτούς τους χλευαστάς. Επί 120 χρόνια ο Θεός ανεχαίτισε την οργή του για την πονηρία στις προκατακλυσμιαίες ημέρες και έπειτα επέφερε τον κατακλυσμό στο ασεβές εκείνο σύστημα. Η μακροθυμία του Θεού προς τον πονηρό εκείνο κόσμο ετερματίσθη. Με τον ίδιο τρόπο, σχολιάζει ο Πέτρος, οι «σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.»​—2 Πέτρ. 3:3-7.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ

 8. (α) Γιατί δεν μπορεί να λεχθή ότι ο Ιεχωβά βραδύνει; (β) Ποια διάθεσι εξεδήλωσε ο Νώε;

⁸ Οι άνθρωποι με τη σύντομη διάρκεια της ζωής των, εβδομήντα περίπου ετών, γίνονται ενίοτε ανυπόμονοι με την εκπλήρωσι των σκοπών του Ιεχωβά. Θέλουν να δουν άμεση ενέργεια. Αλλ’ αν ιδούμε το ζήτημα από την άχρονη άποψι του Παντοδυνάμου Θεού, μόνο μια βραχεία περίοδος από έξη χιλιετείς ημέρες, ολιγώτερο από μια εβδομάδα, παρήλθε από τη δημιουργία του ανθρωπίνου γένους. Ο Πέτρος εξηγεί: «Έν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί, ότι παρά τω Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:8, 9, ΜΝΚ) Ο Νώε επίσης το κατενόησε αυτό στις πρακατακλυσμιαίες ημέρες όταν η πονηρία ήκμαζε τόσο στη γη. Είχε ασφαλώς κάθε είδους εναντίωσι από τους χλευαστάς της εποχής του καθώς άρχισε να κατασκευάζη την κιβωτό, αλλά ο Νώε είχε εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Δεν ήταν ένας που θα έλεγε, ‘Ιδού, Κύριε, κι ένα άλλο ακόμη έτος και τίποτε δεν συνέβη· αν δεν φέρης το τέλος στο 1641 από κτίσεως κόσμου, παραιτούμαι.’ Όχι, αλλά εξακολούθησε υπομονητικά με πίστι ώσπου ήλθε ο Κατακλυσμός μια δεκαετία αργότερα.

9, 10. Ποια είναι η σοφή πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε τώρα;

⁹ Το Γραφικό υπόμνημα δείχνει ότι ζούμε τώρα στον καιρό του τέλους αυτού του συστήματος πραγμάτων, οπότε οι θαυμαστοί σκοποί του Ιεχωβά θα εκπληρωθούν τελικά μέσω της βασιλείας του και παραδεισιακές συνθήκες θ’ αποκατασταθούν επάνω στη γη για κείνους που έχουν πίστι. Καθώς έγραψε ο ψαλμωδός Δαβίδ υπό έμπνευσιν Θεού: «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους, μηδέ ζήλευε τους εργάτας της ανομίας. Διότι ως χόρτος ταχέως θέλουσι κοπή, και ως χλωρά βοτάνη θέλουσι καταμαρανθή. Έλπιζε επί τον Ιεχωβά, και πράττε το αγαθόν· κατοίκει την γην,και νέμου την αλήθειαν και ευφραίνου εν τω Ιεχωβά, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.»​—Ψαλμ. 37:1-4, ΜΝΚ.

¹⁰ Εν όψει τούτου, ποια πορεία ενεργείας πρέπει να λάβουν οι άνθρωποι που ζουν τώρα για ν’ αξίζουν την εύνοια και την προστασία του Ιεχωβά, τέτοια που έδειξε στον Νώε, στον Λωτ και σ’ εκείνους που επέζησαν από την Ιερουσαλήμ; (2 Πέτρ. 2:5-9) Ένας συνετός άνθρωπος θα μιμηθή τον Ιεχωβά καταδεικνύοντας μακροθυμία ο ίδιος, ειδικά διαθέτοντας χρόνον και προσπάθεια για να βυθομετρήση τα πλούτη του λόγου του Θεού, πράγμα που θα σημαίνη ζωή γι’ αυτόν. Αν, λοιπόν, είσθε το είδος του ατόμου που έχει τάσι να είναι βιαστικό και ανυπόμονο, σταματήστε και εξετάστε το θαυμαστό παράδειγμα της μακροθυμίας που ο Παντοδύναμος Θεός έχει δείξει σ’ εμάς. Αν είσθε υπερβολικά γρήγορος στο να μιλάτε και να ενεργήτε, τότε αγωνισθήτε για να καλλιεργήσετε την ιδιότητα της μακροθυμίας. Είναι μια αρετή ή θεοειδής ιδιότης που ένας Χριστιανός χρειάζεται να έχη, ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά έδειξε μακροθυμία σ’ εμάς, μπορούμε κι εμείς να δείξωμε σε άλλους στην οικιακή μας ζωή και με φίλους, στο έργο ή μεταξύ ξένων.​—Ματθ. 18:23-35.

11. Γιατί η μακροθυμία είναι σημείο σοφίας;

¹¹ Η μακροθυμία θεωρείται από πολλούς ως σημείο αδυναμίας. Σ’ αυτόν τον αιώνα που όλοι είναι βιαστικοί, οι άνθρωποι συχνά γίνονται ανυπόμονοι με τους άλλους. Αλλά ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα. Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» Ένας συνετός άνθρωπος θα είναι ταχύς στο να μάθη για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του και να οδηγηθή αυτός και η οικογένειά του στην οδό που θ’ αξίζη την εύνοια και την προστασία του Θεού αντί να είναι ταχύς στο να δυσαρεστηθή.​—Εκκλησ. 7:8, 9.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

12. (α) Ποιο μεγάλο έργο χρειάζεται να γίνη; (β) Ποια προετοιμασία είναι αναγκαία;

¹² Η μακροθυμία του Ιεχωβά δεν πρέπει να συγχέεται με τη βραδύτητα. Όπως αυτός ανέλαβε ενέργεια για να καθαρίση τη γη στις ημέρες του Νώε, έτσι και τώρα σκοπεύει να καταστρέψη εκείνους που καταστρέφουν τη γη. Αλλά προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, ένα μεγάλο έργο πρέπει να γίνη. Όπως ο Νώε υπηρέτησε ως κήρυξ δικαιοσύνης στις προ του κατακλυσμού ημέρες, έτσι ο Ιησούς προείπε ότι τα αγαθά νέα για την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Ιεχωβά θα εκηρύττοντο σε όλη την οικουμένη ως προειδοποίησις στους ανθρώπους προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Τα αγαθά αυτά νέα φέρονται τώρα υπό την προσοχή των ανθρώπων όλων των εθνών, με τις δραστήριες ενωμένες διακονικές προσπάθειες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η διακονία των μπορεί να παρομοιωθή από μερικές απόψεις με το έργο ενός γεωργού, η εικόνα δε αυτή βοηθεί στο να τονισθή η μεγάλη μακροθυμία που χρειάζεται στη διακονική υπηρεσία που ο Θεός ανέθεσε στους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα. Ένας άνθρωπος που δεν εκαλλιέργησε ποτέ δεν θα ωνειρεύετο να πάη και ν’ αγοράση γη και ν’ αρχίση να την καλλιεργή χωρίς να μάθη κάτι για τις μεθόδους καλλιεργείας και να λάβη πρώτα οδηγίες. Με όμοιο τρόπο μια περίοδος μελέτης, εκκλησιαστικής εκπαιδεύσεως και εκγυμνάσεως είναι αναγκαία προτού ένα άτομο μπορέση ν’ αναλάβη τη διακονική υπηρεσία. Ο Ιησούς ανεγνώρισε αυτή την ανάγκη εκπαιδεύσεως και απέστειλε τους μαθητάς του ανά δύο για να μπορέσουν να επωφεληθούν από τη συντροφιά και τις υποβοηθητικές εισηγήσεις του ενός προς τον άλλον.

13, 14. Πώς μπορεί η διακονία να παραβληθή με το έργο ενός γεωργού, και γιατί απαιτείται μακροθυμία;

¹³ Ένας γεωργός δεν πηγαίνει μια μέρα να φυτέψη το σπόρο κι έπειτα να επανέλθη την άλλη εβδομάδα για να θερίση τη συγκομιδή. Αντιθέτως, πρέπει να προετοιμάση το έδαφος, να το λιπάνη, να το οργώση, να το βωλοκοπήση, να φυτέψη σπόρο, να καλλιεργήση και να βοτανίση το έδαφος και να απομακρύνη τα πουλιά. Έπειτα ίσως να έχη ενόχλησι από μια πληγή εντόμων και έτσι να χρειασθή να ψεκάση τη συγκομιδή. Εν τούτοις, έπειτα από όλα αυτά, αντιμετωπίζει ξηρασία, και η συγκομιδή μπορεί να εξαλειφθή. Θα παραιτηθή μήπως ο γεωργός και θα πάη στην πόλι για εργασία ή για να αναλάβη άλλη ενασχόλησι; Όχι αν είναι πραγματικός γεωργός. Αντιθέτως, τον επόμενο χρόνο θα κάμη το ίδιο πράγμα πάλι. Μπορεί να φυτέψη μια σειρά δένδρων ως μέσον προφυλάξεως από τον άνεμο και απομάκρυνσι της σκόνης. Μπορεί να σκάψη ένα βαθύ πηγάδι για να αντλή νερό και να ποτίζη τη γη. Αλλά δεν παραιτείται. Έχει υπομονή και επιμένει να εργάζεται ώσπου τελικά λαμβάνει τον καρπό των κόπων του και δρέπει μια συγκομιδή, χάρις στην ευλογία του Ιεχωβά.

¹⁴ Ένας πραγματικός Χριστιανός που θέλει ν’ ακολουθήση τα ίχνη του Ιησού, μεταδίδει τις αλήθειες που έμαθε στους άλλους. Βρίσκει ότι, πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να καλλιεργήση το έδαφος. Αυτό μπορεί να γίνη με το να δώση στους γείτονάς του ένα καλό παράδειγμα ως Χριστιανός. Οι άνθρωποι σημειώνουν την πορεία της διαγωγής ενός ατόμου και τον τρόπο της ομιλίας του και, αν είναι σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές, τότε αυτοί θ’ ακούσουν πιο εύκολα το άγγελμα που φέρνει. Και αν ακόμη αυτό συμβαίνη, έπειτα από πολλές επισκέψεις και ομιλία σ’ αυτούς για τις Γραφές, μπορεί να μην υπάρχη πολλή ανταπόκρισις. Αλλά μη γίνεσθε ανυπόμονοι. Μη λησμονείτε ότι και τα τείχη της Ιεριχούς δεν έπεσαν, την πρώτη φορά που εκυκλώθησαν. Αντιθέτως, οι Ισραηλίται έπρεπε να κυκλώσουν τα τείχη επί έξη ημέρες και την εβδόμη ημέρα τα εκύκλωσαν επτά φορές, και τελικά τα τείχη κατέπεσαν. Δεν πρέπει να νομίζωμε ότι θα καταρρίψωμε τους ομοίους με τείχη φραγμούς των θρησκευτικών διδασκαλιών και δογματικών παραδόσεων, που έχουν οικοδομηθή δια μέσου των αιώνων, την πρώτη φορά που εξαγγέλλομε το άγγελμα της αληθείας. Αλλά εκτιμώντας τη σπουδαιότητα του αγγέλματος που φέρομε, έχομε ανάγκη να είμεθα ευγενικοί και υπομονητικοί και να δείχνωμε αγάπη. Δεν έχομε να κάμωμε με συγκομιδές όπως ένας γεωργός, αλλά με ζωές· υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη μεγαλύτερης ακόμη υπομονής.

15, 16. (α) Γιατί ένας Χριστιανός δεν πρέπει ν’ αποθαρρύνεται εύκολα στην υπηρεσία του; (β) Ποια καλή συμβουλή έδωσε ο Ιάκωβος;

¹⁵ Ο διάκονος, αφού επισκεφθή τους ανθρώπους καλής θελήσεως, φυτέψη το σπόρο της αληθείας εδώ κι εκεί, τον ποτίση με συμπτωματική μαρτυρία πότε-πότε ή με επανεπισκέψεις, όταν τελικά σημειώση λίγο ενδιαφέρον που εκδηλώνεται, σαν ένα φυτό που αρχίζει να ξεπετιέται από το έδαφος, τότε προσπαθεί να το βοηθήση ν’ αναπτυχθή και να γίνη ισχυρό πνευματικώς, καλλιεργώντας το νέο ενδιαφέρον με μια Γραφική μελέτη. Αλλ’ αν το φυτό εξασθενήση ή το ενδιαφέρον πεθάνη, θα πη μήπως, ‘Αυτό είναι αρκετό για μένα, δεν μπορώ να είμαι διδάσκαλος’; Όχι αν πραγματικά αφιερώθηκε στον Ιεχωβά Θεό και θέλη να τον υπηρετή με όλη του την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι. Ο αγρός είναι ο κόσμος και ο θερισμός είναι μεγάλος· υπάρχουν, λοιπόν, άφθονες ευκαιρίες για να προσπαθήσωμε πάλι και να δείξωμε μακροθυμία.

¹⁶ Ο Ιάκωβος ετόνισε αυτό το σημείο, λέγοντας: «Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου. Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον. Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε.» ( Ιάκ. 5:7, 8) Ο Ιάκωβος ανεγνώριζε ότι μετά το φύτευμα ήταν αναγκαία η πρώιμη βροχή για να κάμη το σπόρο να βλαστήση και πάλι η όψιμη βροχή είναι αναγκαία για να φέρη το φυτό σε καρποφορία. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διακονία. Τα νερά της αληθείας βοηθούν την εκτίμησι του λόγου του Θεού να βλαστήση και φυτρώση σε ζωή στην καρδιά και στη διάνοια ενός ατόμου, αλλά μόνο εξακολουθητικό πότισμα και καλλιέργεια θα βοηθήσουν το άτομο να γίνη σαν ένα φύτευμα δικαιοσύνης, έτοιμο να φέρη καρπό προς αίνον και τιμήν του Δημιουργού.

17. Τι είναι εξέχον για τον καιρό που ζούμε;

¹⁷ Ο Ιάκωβος είπε στους πρώτους Χριστιανούς να εξασκήσουν μακροθυμία ως την παρουσία του Κυρίου. Στο κατά Ματθαίον 24:3 αναφέρεται ότι οι μαθηταί ερώτησαν τον Ιησούν για το σημείο της παρουσίας του, και αυτός τους έδωσε πολλαπλή απόδειξι σ’ ένα σύνθετο σημείο με τριάντα εννέα τουλάχιστον χωριστά χαρακτηριστικά. (Βλέπε «Πάντα Δοκιμάζετε», σελίς 316.) Μέρος αυτού του σημείου, που υπήρξε σε πορεία εκπληρώσεως από το 1914, ήταν ότι τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας θα εκηρύττετο σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Αυτό εκπληρώνεται κατά γράμμα στην εποχή μας καθώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, συμμετέχουν δραστήρια στο έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας παγκοσμίως σε 179 χώρες και νήσους της θαλάσσης. Η απόδειξις της εκτελέσεως του σκοπού του Ιεχωβά μπορεί να γίνη αντιληπτή στην εξακολουθητική επέκτασι και αύξησι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Στο 1914, όταν άρχισε αοράτως η δευτέρα παρουσία του Χριστού, υπήρχαν μόνο ολίγες χιλιάδές διαγγελέων που ήσαν δραστήριοι στη διακονία. Στο 1938 υπήρχαν 59.000. Τώρα υπάρχουν πάνω από 916.000. Η ευλογία του Ιεχωβά υπήρξε στο έργο του φυτεύματος και του ποτίσματος, και αυτός έδωσε την αύξησι.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΜΕ ΔΡΑΣΙ

18. Πώς μπορούν οι Χριστιανοί να εξασκήσουν μακροθυμία τώρα;

¹⁸ Μολονότι δεν αποβλέπομε πια στην παρουσία του Κυρίου από την έναρξι της εκπληρώσεως του σημείου το 1914, εν τούτοις έχομε ακόμη ανάγκη να εξασκήσωμε μακροθυμία ώσπου να εκτελεσθή πλήρως το έργο του κηρύγματος και ο Ιεχωβά να ειπή αρκεί στον Αρμαγεδδώνα. Όταν ο Ιάκωβος είπε ότι πρέπει να μακροθυμήσωμε, τούτο δεν εσήμαινε ότι θα ήταν μια περίοδος αδρανείας και αναμονής, αλλ’ αντιθέτως θα ήταν περίοδος εξασκήσεως πίστεως και ελπίδος με μετάδοσι στους άλλους των αληθειών που εμάθαμε, και συγχρόνως με εμπιστοσύνη στον λόγον του Ιεχωβά και την έγκαιρη εκτέλεσι των σκοπών του. Καθώς προείπε ο ψαλμωδός, ο λαός του Ιεχωβά είναι πρόθυμος στην ημέρα της δυνάμεώς του. (Ψαλμ. 110:3) Αυτοί είναι ευτυχείς επειδή μπορούν να συμμετέχουν στην υπηρεσία του, και πολλές οικογένειες επώλησαν ακόμη και τα σπίτια των και εγκατέλειψαν την κοσμική εργασία των και μετεκόμισαν σε νέα εδάφη όπου η διακονική των δραστηριότης εξετιμήθη πολύ από τους ανθρώπους καλής θελήσεως, τους οποίους τώρα υπηρετούν.

19. Ποια καλή Γραφική συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθήσωμε, και γιατί;

¹⁹ Οι ειλικρινείς αυτοί Χριστιανοί κατανοούν πόσο σαφή είναι η συμβουλή που εδόθη από τον Ιησούν: «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 9:62) Αντί, λοιπόν, να βλέπουν προς τα οπίσω στο σύστημα του παλαιού κόσμου και τα προσωρινά οφέλη ή προαγωγές που προσφέρει, βλέπουν προς τα εμπρός στις ευλογίες του νέου κόσμου και κρατούν το μάτι των στον σκοπό της Βασιλείας, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να προαγάγουν τα συμφέροντα της Βασιλείας με διακονική δραστηριότητα. Ακολουθούν τη συμβουλή: «Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας [ή ‘τις μέλλουσες ζωές’].» (Λουκ. 21:19) Κατανοούν ότι το θαυμαστό δώρο ζωής στον νέο κόσμο είναι τόσο πολύτιμο, ώστε αξίζει να εργασθή κανείς γι’ αυτό υπομονητικά, και έτσι δεν αποθαρρύνονται. Κατανοούν ότι, αν και πολλές Γραφικές μελέτες μπορεί να χρειάζεται να διεξαχθούν προτού ένας φθάση να εκτιμήση την αλήθεια, όλο τούτο αποτελεί μέρος του έργου, του χωρισμού των προβάτων και των εριφίων, που προείπε ο Ιησούς, και είναι ευτυχείς να έχουν συμμετοχή σ’ αυτό. Αποβλέπουν στον καιρό που αυτό το έργο θα έχη εκτελεσθή και που όλοι όσοι ζουν θα γνωρίζουν τον Ιεχωβά.​—Ιερεμ. 31:34.

20. Τι περιλαμβάνεται στην απόκτησι της ευλογίας του Ιεχωβά πάνω στο έργο του κηρύγματός μας;

²⁰ Εφ’ όσον ένα άτομο εξακολουθεί να εκτελή το έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας με τον τρόπο που κατευθύνει ο Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του, αυτό δεν θα είναι εις μάτην, αλλά θα έχη την ευλογία του Ιεχωβά. Πάντοτε αποβλέπετε σ’ αυτόν για καθοδηγία και προσεύχεσθε για τη βοήθειά του μέσω του πνεύματός του. Καθώς εξήγησε ο Παύλος τη σχέσι του διακόνου προς τον Θεό: «Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον; Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναί τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.» Το εδάφιο προχωρεί για να εξηγήση ότι ο καθένας θα δρέψη από τη διακονία σύμφωνα με ό,τι καταβάλλει σ’ αυτήν, λέγοντας: «Και έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά του κόπου αυτού.» Εκτιμάτε το προνόμιο που έχετε να είσθε ένας από τους συνεργάτας του Θεού; Αν ναι, καταβάλατε κάθε προσπάθεια για να κάμετε τη διακονία σας καλή ενώπιόν του. «Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί· σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή.» (1 Κορ. 3:5-9) Ως μέρος του αγρού του Θεού υπό καλλιέργειαν, κάνετε ν’ αυξήση η πνευματική σας ωριμότης; Μην είσθε σαν μια παραφυάς σε μιαν άμπελο, πάντοτε απομυζώντας τροφή, αλλά ποτέ μην παράγοντας καρπό· αλλά μάλλον μελετάτε, παρακολουθείτε τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, και καταβάλλετε πραγματική προσπάθεια να είσθε ένας καλός διδάσκαλος, ολοένα ισχυρότερος στην αλήθεια, προετοιμασμένος να παραγάγετε καρπό ως συνεργάτης του Θεού. Τότε τα λόγια του Παύλου θα εφαρμόζωνται σ’ εσάς: «Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.»​—1 Κορ. 15:58.

21. Γιατί δεν πρέπει πια ν’ ακολουθούμε την αρχηγία του παλαιού κόσμου;

²¹ Υπάρχει κάθε λόγος να είμεθα μακρόθυμοι και σταθεροί στη διακονία μας τώρα που οι καιροί των Εθνών επέρασαν και ζούμε στον καιρό της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Ένας Χριστιανός, αντί να προχωρή σε μια πορεία ακολασίας και χαλαρής διαγωγής, ακολουθώντας την ηγεσία των εθνών αυτού του συστήματος του παλαιού κόσμου, έχει κάτι καλύτερο για το οποίο να ζη. (1 Πέτρ. 4:3) Θέλει να εργάζεται για την προαγωγή των συμφερόντων της Βασιλείας. Έχει τη θαυμαστή ελπίδα της Βασιλείας και όλες τις ευλογίες της που υπεσχέθη ο Ιεχωβά, και γνωρίζει ότι ο λόγος του Θεού ποτέ δεν επιστρέφει σ’ αυτόν κενός. (Ησ. 55:11) Με την καταπληκτική αύξησι της κοινωνίας Νέου Κόσμου, ο καθένας ας κινήται προς τα εμπρός μαζί της αυξάνοντας σε πνευματική ωριμότητα, προοδεύοντας σε ωριμότητα κατανοήσεως του λόγου του Θεού και συμμετέχοντας πλήρως στην υπηρεσία του.

22. Ποια συμβουλή έδωσε ο Παύλος στους Κολοσσαείς;

²² Όσο για κείνους που λέγουν ότι θα «περιμένουν να δουν», εκδηλώνοντας ελλειψι πίστεως, αυτοί είναι από την ίδια τάξι μ’ εκείνους που περίμεναν έξω από την κιβωτό της εποχής του Νώε για να δουν τι θα συνέβαινε. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στον λόγον ή στους σκοπούς του Θεού, και επνίγησαν εξαιτίας τούτου. Η αληθινή πίστις ενός Χριστιανού συνδυάζει γνώσι και ελπίδα. Απαιτεί μακροθυμία και υπομονή. Γράφοντας στους Κολοσσαείς, ο απόστολος Παύλος ετόνισε την ανάγκη μακροθυμίας στην καθημερινή ζωή. Ανέφερε ότι δεν έπαυε να προσεύχεται. Ήθελε να δη τους Κολοσσαείς γεμάτους από ακριβή γνώσι, και εγνώριζε ότι αυτό θ’ απαιτούσε χρόνον και προσπάθεια. Τους ενεθάρρυνε να εξακολουθήσουν να καρποφορούν και ν’ αυξάνουν σε ακριβή γνώσι, να γίνουν πνευματικώς ισχυροί και δυνατοί, υπομένοντας πλήρως κάθε εναντίωσι και δείχνοντας μακροθυμία. Είπε ότι αν έκαναν αυτά τα πράγματα, θα περιπατούσαν αξίως του Ιεχωβά, ευαρεστώντας τον πλήρως με καρποφορία σε κάθε έργο αγαθό, και αυτός είναι ασφαλώς ο σκοπός όλων των αληθινών Χριστιανών. (Κολ. 1:9-11) Υπάρχει κάθε λόγος για να είμεθα ευγνώμονες επειδή ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος στην εκτέλεσι των σκοπών του, διότι αυτό σημαίνει ευκαιρία για μας να υπηρετήσωμε τώρα, κι ένα μέλλον αιωνίου ζωής σ’ ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης.​—2 Πέτρ. 3:15.

Μακροθυμία και Υπομονή

 1. Ποιες ευλογίες μπορούν ν’ απολαμβάνουν εκείνοι που βρίσκονται στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πηγή δυνάμεως για μακροθυμία και υπομονή είναι ο Ιεχωβά, ο Θεός της αιωνιότητος. Εκείνοι που γίνονται μέρος της Χριστιανικής οργανώσεως του Ιεχωβά, πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια να διατηρήσουν τη θέσι των μέσα σ’ αυτήν. Δεν είναι μια επίτιμη θέσις. Απαιτείται υπομονή ώσπου να φερθή κανείς πραγματικά στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Καθώς αποβλέπει κανείς στον νέο κόσμο, μπορεί ν’ απολαμβάνη τα πνευματικά πλούτη που εκχέει ο Ιεχωβά στον λαό του καθώς το φως της αληθείας γίνεται ολοένα λαμπρότερο. Επιπρόσθετα, μπορεί να έχη συμμετοχή στο μεγάλο έργο της συγκομιδής που ο Ιησούς προσδιώρισε για τον καιρόν αυτόν. Καθώς εκτελεί αυτό το έργο, το πνεύμα του Ιεχωβά θα τον υποστηρίζη. (Ζαχ. 4:6) Το γεγονός ακριβώς ότι τόσο πολλοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά προσφέρονται πρόθυμα για να συμμετάσχουν σ’ αυτό το καταπληκτικό διεθνές έργο κηρύγματος αποτελεί ισχυρή απόδειξι της δευτέρας παρουσίας του Χριστού και παρέχει αιτία για υπομονή στη διακονία.

 2. Πώς έδειχναν υπομονή ο Ιησούς και οι μαθηταί του;

² Ο Ιησούς αρχικά ανέλαβε την αρχηγία γι’ αυτή τη μεγάλη δράσι κηρύγματος. Δεν απεθαρρύνθη όταν το πλήθος τον εχλεύασε, λέγοντας: «Δαιμόνιον έχεις»· ή όταν, έπειτα από μια σκληρή διδασκαλία, πολλοί από τους μαθητάς του εστράφησαν προς τα οπίσω στις προηγούμενες κατευθύνσεις των και δεν ήθελαν πια να περιπατούν μαζί του. Οι μαθηταί του επίσης είχαν το ορθό φρόνημα και δεν ετρόμαζαν. Όταν τους ερώτησε: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» (Ιωάν. 7:20· 6:66-68) Με όμοιο τρόπο δεν υπάρχει αιτία για κείνους που μετέχουν στο διακονικό έργο που άρχισε ο Ιησούς ν’ αποθαρρύνωνται όταν μερικοί που έδειξαν ενδιαφέρον και περιεπάτησαν μαζί τους για λίγον καιρό, απομακρύνωνται. (Ιεζ. 33:32) Ο Ιησούς ως τέλειος άνθρωπος μπορούσε να μιλή αποτελεσματικά σε μεγάλα πλήθη και να τους διδάσκη πειστικά. Εχρησιμοποίησε εξεικονίσεις πραγμάτων που εγνώριζαν: πρόβατα και ερίφια, καλλιέργεια της γης, ψάρεμα. Μπορούμε ομοίως να αντλούμε από τα γεγονότα της ημέρας, εκτελώντας ένα όμοιο έργο, μολονότι συνήθως με μικρότερα ακροατήρια. Μπορούμε να επισκεπτώμεθα τους ανθρώπους στα σπίτια των, να τους επανεπισκεπτώμεθα υπομονητικά, να διεξάγωμε Γραφικές μελέτες με οικογενειακούς ομίλους, δείχνοντας τρυφερό ενδιαφέρον για όλους. Θ’ ακολουθήσετε αυτή την ηγεσία που έθεσε ο Ιησούς για τη διακονία του αγρού και έτσι να είσθε Χριστιανός, όχι στο όνομα μόνο, αλλά και στην πράξι;

 3. Ποια πρόσκλησις γίνεται, και ποια είναι η ανταπόκρισις;

³ Ο Ιησούς μίλησε για έναν άνθρωπο που είχε έναν μεγάλον αμπελώνα έτοιμον για τον τρυγητό, ο οποίος εζήτησε από τους δύο γυιούς του να συμμετάσχουν στο έργο. Ο πρώτος γυιός συνεφώνησε να πάη, αλλά δεν επήγε· ενώ ο δεύτερος αρνήθηκε στον πατέρα του, αλλά έπειτα μετενόησε και πήγε. Τώρα είναι ο καιρός του τρυγητού ή θερισμού που προείπε ο Ιησούς, ο δε Ιεχωβά δείχνει μακροθυμία ώσπου να τελειώση το έργο της συγκομιδής. Πολλά άτομα που ισχυρίζονται ότι είναι γυιοί του ουρανίου Πατρός δεν είναι πρόθυμα να κάμουν το έργο που αυτός τους αναθέτει. Πράγματι, ο Ιησούς μιλούσε στους αρχιερείς και στους πρεσβυτέρους επιρροής όταν έλεγε: «Αληθώς σας λέγω, ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότεροι υμών εις την βασιλείαν του Θεού.» (Ματθ. 21:28-31) Όπως ακριβώς στην εποχή του Ιησού που ειλικρινείς και ταπεινοί άνθρωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων εδέχθησαν το άγγελμα και άρχισαν να συμμετέχουν στη διακονία, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν διάθεσι μετανοίας και προθυμία να υπηρετήσουν τον Θεό και πριν ακόμη από την τάξι εκείνων που ισχυρίζονται ότι εκτελούν το έργον του. Ματθ. 23:2, 3.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΡΠΟ

 4. Πώς εξεικόνισε ο Ιησούς την αντίδρασι των ανθρώπων στο άγγελμα;

⁴ Όταν έχη κανείς ενεργό μέρος στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, βρίσκει ότι είναι αληθινή η παραβολή του Ιησού στο κατά Λουκάν 8:9-15, ότι υπάρχουν άνθρωποι κάθε είδους, όπως υπάρχουν και πολλά είδη εδαφών, μερικά πετρώδη, μερικά γεμάτα από αγκάθια, μερικά του ορθού είδους, καλά για φύτευμα. Ο Ιησούς εξήγησε: «Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· . . . Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» Η μακρόθυμη προσωπική βοήθεια είναι αναγκαία εν σχέσει με πολλούς ανθρώπους. Μπορεί να μην κατανοούν τη σπουδαιότητα του αγγέλματος, ή μπορεί να έχουν τη διάνοιά τους γεμάτη από προκαταλήψεις ή παρανοήσεις, ή να είναι ειλικρινώς πεπεισμένοι ότι η πίστις των γονέων των είναι η ορθή. Όταν ο Μάρτυς επιστρέφη για να μιλήση περαιτέρω για τις Γραφικές αλήθειες, ο οικοδεσπότης μπορεί να προσπαθή να τον αποφύγη. Εν τούτοις ο Ιησούς μάς εβεβαίωσε ότι τα πρόβατα θα άκουαν τη φωνή του Κυρίου. Μπορούμε να βοηθήσωμε για να το κάμωμε αυτό δυνατόν, εγκαρτερώντας στη διακονία, δείχνοντας ‘υπομονήν έργου αγαθού’.​—Ρωμ. 2:7.

 5. Πώς εκδηλώνεται υπομονή στην παραγωγή καρπού της Βασιλείας;

⁵ Το περασμένο έτος διεξήχθησαν εβδομαδιίως 646.000 οικιακές Γραφικές μελέτες, και από τα άτομα αυτά εβαπτίσθησαν 69.027 σε όλο τον κόσμο επομένως, απαιτείται πολλή προσπάθεια για ν’ αποκτηθή καρπός. Καθώς ετόνισε ο Ιησούς, μερικοί από τους σπόρους της αληθείας που εφυτεύθησαν ‘πίπτουν παρά την οδόν’. Τότε έρχεται ο Διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από τις καρδιές των για να μην πιστεύσουν και σωθούν. Άλλος σπόρος πέφτει σε πετρώδες έδαφος. Ο λόγος του Θεού ακούεται με χαρά, αλλά το άγγελμα δεν ριζώνει βαθιά επειδή το έδαφος είναι πετρώδες· και έτσι πιστεύουν για ένα διάστημα, αλλά όταν έρχεται ο καύσων της εναντιώσεως, αυτοί μαραίνονται και πεθαίνουν. Άλλος σπόρος πέφτει ανάμεσα στ’ αγκάθια, καθώς οι άνθρωποι ακούουν το άγγελμα, αλλά είναι τόσο πολυάσχολοι με τις μέριμνες και τον πλούτο και τις ηδονές αυτού του βίου, και έτσι ο σπόρος συμπνίγεται και δεν φθάνει ποτέ σε ωριμότητα. Χρειάζονται πολλές μελέτες για να βρεθή το ορθό είδος γης με υπομονητικό και πρακτικό ξεκαθάρισμα του εδάφους από ό,τι είναι άκαρπο.

 6. Γιατί δεν πρέπει ν’ αποθαρρυνώμεθα όταν μερικοί απορρίπτουν το άγγελμα;

⁶ Ένας Γάλλος Μάρτυς εκήρυττε επί επτά χρόνια στους συναδέλφους του εργάτας χωρίς αποτελέσματα. Αλλά τελικά μπόρεσε να τακτοποιήση Γραφικές μελέτες με κάποιους απ’ αυτούς και μερικοί έκαμαν καλή πρόοδο στην αλήθεια. Η μακροθυμία του αντημείφθη. Μη γίνεσθε, λοιπόν, ανυπόμονοι στη διακονία επειδή δεν εγίνατε ευμενώς δεκτοί από πολλά άτομα. Δεν άκουαν όλοι ευμενώς τον Ιησούν, και πολλοί που άκουαν με περιέργεια δεν ήθελαν να πιστέψουν στις διδασκαλίες του· το ίδιο, λοιπόν, θα μπορούσε κάλλιστα να αναμένεται και σήμερα. Αν οι άνθρωποι δεν ήθελαν ν’ ακούσουν τον Ιησούν όταν εξηγούσε τις αλήθειες του ουρανίου Πατρός του σ’ αυτούς, τότε γιατί να περιμένωμε ότι θ’ ακούσουν τους δούλους του τώρα; Δεν υπάρχει αιτία να νομίζωμε ότι ο κόσμος θα μεταστραφή και ότι όλοι θα προσέξουν το άγγελμα. Ακόμη δίδεται μια προειδοποίησις όσον αφορά την ημέρα εκδικήσεως του Ιεχωβά ώστε εκείνοι που επιθυμούν ν’ ανταποκριθούν, να μπορέσουν να διαφύγουν την καταστροφή. Το έργο του χωρισμού των προβατοειδών από εκείνους που εκδηλώνουν εριφοειδή διάθεσι προχωρεί σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ο τρόπος, με τον οποίον οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στο άγγελμα και μεταχειρίζονται τους φορείς του αγγέλματος, είναι εκείνος που καθορίζει τη θέσι των στα δεξιά της ευνοίας ή στα αριστερά της δυσμενείας του Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Καθώς αυτός είπε: «Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.» Όταν, λοιπόν, κάποιος απομακρύνη τον αγγελιαφόρον της Βασιλείας με τα λόγια, «Είμαι πολύ απασχολημένος», ή, «Δεν ενδιαφέρομαι», στην πραγματικότητα το λέγει αυτό στον Χριστό, υπέρ του οποίου υπηρετούμε ως πρέσβεις.​—Ματθ. 25:45· 2 Κορ. 5:20.

 7. Πώς μπορούμε να συστήσωμε την αλήθεια σε κάθε είδους ανθρώπους;

⁷ Ένας αντιπρόσωπος του Χριστού θέλει να εκτελή τη διακονία του μ’ έναν τρόπο που μπορεί αργότερα να διανοίξη το δρόμο για ένα μάρτυρα. Ο απόστολος Παύλος έδωσε καλές οδηγίες για τούτο, λέγοντας. «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να είναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν, και να ανανήψωσιν εκ της παγίδος του διαβόλου, υπό του οποίου είναι πεπαγιδευμένοι εις το θέλημα εκείνου.» (2 Τιμ. 2:24-26) Μερικοί από εκείνους που στην αρχή εναντιώνονται πολύ στο άγγελμα, το κάνουν αυτό λόγω της ειλικρινούς των πίστεως σε ό,τι είχαν προηγουμένως διδαχθή, όπως συνέβη και στην περίπτωσι του εκ Ταρσού Σαούλ. Αυτός επέφερε μεγάλον διωγμό εναντίον των πρώτων Χριστιανών λόγω του κακώς κατευθυνομένου ζήλου του, αλλά όταν εδέχθη τον Χριστιανικό τρόπο ζωής, εβάστασε το μέγιστο βάρος της εναντιώσεως κατά της Χριστιανοσύνης. Καθώς έγραψε: «Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις.»​—2 Κορ. 6:4-10.

 8. Πώς πρέπει ν’ αντανακλά η ζωή μας την αλήθεια;

⁸ Μπορεί να μην έχετε δοκιμάσει προσωπικώς τέτοια δριμεία εναντίωσι λόγω της Χριστιανικής σας πορείας διαγωγής, αλλά κάθε αφιερωμένος Χριστιανός μπορεί να συστήση τον εαυτό του ως διάκονον του Θεού με τους τρόπους που ο Παύλος ανέφερε καθώς συνέχισε, λέγοντας: «Εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω, εν εγάπη ανυποκρίτω· εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού· δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών· δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας . . . ως λυπούμενοι, πάντοτε όμως χαίροντες· ως πτωχοί, πολλούς όμως πλουτίζοντες· ως μηδέν έχοντες, και τα πάντα κατέχοντες.» Ο Παύλος έδειξε ότι είχε καλή ισορροπία και μια λεπτή εκτίμησι της αληθείας. Δεν άφησε τίποτε να τον αποθαρρύνη, αλλά έθεσε την υπηρεσία του Ιεχωβά πρώτη. Μπορούσε να είναι μακρόθυμος παρά τους ραβδισμούς, τη φυλάκισι και την εναντίωσι επειδή εγνώριζε ότι η πορεία του θα είχε την ευλογία του Ιεχωβά.

ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΝΑΝΤΙΩΣΙ

 9. Ποια είναι η καλύτερη πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε όταν αντιμετωπίζωμε οικογενειακή εναντίωσι;

⁹ Ίσως η πιο μεγάλη σας εναντίωσις προέρχεται από εκείνους που είναι κοντά σας. Ένας που εκτιμά τη μακροθυμία και την υπομονή που έδειξε ο Ιεχωβά προς το ανθρώπινο γένος, πρέπει ασφαλώς να εκδηλώση τις ίδιες ιδιότητες μακροθυμίας, αγαθότητος και υπομονής στη συμπεριφορά του προς άλλους και ιδιαίτερα προς την οικογένειά του, έστω και αν εναντιώνωνται στην αλήθεια. Μακροθυμία και μια στοργιική συμπεριφορά μπορεί να βοηθήσουν τους εναντιουμένους να δεχθούν εν καιρώ την αλήθεια. Το να γίνωμε ανυπόμονοι με το άλλο άτομο θα κάμη μόνο το χάσμα ευρύτερο. Αν μέλη της οικογενείας εναντιώνωνται επίμονα σ’ ένα Χριστιανό στη λατρεία του καθώς παρακολουθεί τις συναθροίσεις και συμμετέχει στην υπηρεσία, αυτός είναι δυνατόν να φθείρη αυτή την εναντίωσι, όχι με το να παραιτηθή, αλλά με το να θέση υπομονητικά τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα. Καθώς είπε ο Ιησούς: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 10:22, 34-39) Πάλι μας λέγεται: «Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.» (1 Πέτρ. 2:20) Έπειτα από ένα διάστημα οι εναντιούμενοι, οποιοιδήποτε και αν είναι, θα δουν ότι τίποτε δεν θα σας αποθαρρύνη ούτε θα υπερνικήση την υπομονή σας, και θα σας εκτιμήσουν για τη στάσι σας.

10, 11. (α) Ποια συμβουλή έδωσαν ο Πέτρος και ο Παύλος για τη Χριστιανική διαγωγή; (β) Πώς μπορεί ν’ ανταμειφθή η σταθερότης του Χριστιανού;

¹⁰ Ίσως το πρόβλημα να είναι τόσο μεγάλο, ώστε δεν μπορείτε ούτε καν να μιλήσετε για την αλήθεια με άλλους στην οικογένειά σας· αρνούνται ν’ ακούσουν. Ακόμη και τότε μπορεί να κερδηθούν χωρίς λόγο με καλή διαγωγή μαζί με βαθύν σεβασμό. (1 Πέτρ. 3:1, 2) Μια τέτοια πορεία ενεργείας είναι προωρισμένη να κάμη καλή εντύπωσι. Ένας Χριστιανός δεν πρέπει ν’ ανταποδίδη με τον τρόπο του παλαιού κόσμου, με τα ίδια λόγια, με περιφρονητικές ενέργειες και έλλειψι σεβασμού για την άποψι των άλλων. Μάλλον, καθώς είπε ο Παύλος: «Ζήτει . . . δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.» (1 Τιμ. 6:11) Όταν ένας σύζυγος λέγη ότι η Χριστιανή σύζυγός του δεν μπορεί να μετέχη στη διακονία ή να παρακολουθή συναθροίσεις, η σύζυγος γνωρίζει ότι έχει ένα σοβαρό πρόβλημα, επειδή υποσχέθηκε με αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά. Δεν θέλει να εναντιωθή στον άνδρα της, και όμως θέλει να παραμείνη αληθινή στον Δημιουργό της. Το εδάφιο την νουθετεί: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» Γνωρίζει ότι ο σύζυγός της δεν μπορεί να της δώση ζωή, αλλά μπορεί να συμβή ώστε, εξακολουθώντας σταθερά στην αλήθεια η ίδια, να τον κερδίση τελικά στο να δεχθή τον λόγον του Θεού. Θα δείξη όμως η σύζυγος ευσέβεια και υπομονή και θα κάμη τη δημοσία αυτή ομολογία; Τούτο ακριβώς θέλει ο Θεός. Αυτή δεν μπορεί να εγκαταλείψη την πίστι της αν θέλη ζωή· δείχνει, λοιπόν, την αγάπη της για τον σύζυγό της, αλλά εξακολουθεί να εκτελή την ευχή της αφιερώσεώς της στον Ιεχωβά.​—1 Τιμ. 6:12.

¹¹ Ένας Μάρτυς, που πρωτάκουσε για την αλήθεια πριν από είκοσι οκτώ χρόνια περίπου, συνήντησε σταθερή εναντίωσι από τη σύζυγό του και τους συγγενείς του. Έκαναν προσευχές γι’ αυτόν και άναβαν κεριά. Όταν εφυλακίσθη εξαιτίας της διακονίας του, είπαν ότι αυτό του εχρειάζετο. Η σύζυγός του επηρέασε τα τέκνα των να μην προσέχουν τις διδασκαλίες του πατέρα. Παρ’ όλα αυτά, αυτός κατέδειξε ότι ήταν ένας στοργικός γονεύς και ένας σταθερός προμηθευτής όπως πρέπει να είναι ένας Χριστιανός πατέρας, και ενέμεινε στερεά στην αλήθεια. Τελικά έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια, ένα άρθρο του Ξύπνα! για τη σπουδαιότητα της θρησκείας στην οικογενειακή ζωή έκαμε τόσο βαθιά εντύπωσι ώστε η σύζυγος εζήτησε να έχη μια Γραφική μελέτη με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τώρα δέχεται την αλήθεια μαζί με τον σύζυγό της και εβαπτίσθη, χαίρουν δε και οι δύο να είναι στενώτερα ενωμένοι παρά ποτέ με τον λόγον του Θεού.

12. Πώς ο Ιώβ είναι ένα καλό παράδειγμα υπομονής;

¹² Υπάρχουν πολλά Βιβλικά παραδείγματα που δείχνουν επίσης την ευλογία που προέρχεται από μακρόθυμη υπομονή. Ο Ιώβ είχε ένα όμοιο πρόβλημα. Αρρώστησε και υπέστη την απώλεια της οικογενείας του και της περιουσίας του. Οι φίλοι του εστράφησαν εναντίον του, λέγοντάς του ότι ασφαλώς είχε κάμει κάτι κακό και ότι ο Θεός τον τιμωρούσε. Η σύζυγός του τού έδωσε ανόητη συμβουλή, λέγοντάς του να καταρασθή τον Θεό και να πεθάνη. Αλλ’ αυτός ενέμεινε στην πίστι του αποφασιστικά, έτσι ώστε η μακρόθυμη υπομονή του Ιώβ είναι παροιμιώδης. Στην επιστολή του Ιακώβου 5:10, 11 (ΜΝΚ) μας λέγεται: «Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.» Επομένως, αν νομίζετε ότι έχετε προβλήματα, παρατηρήστε από τι πέρασε ο Ιώβ και έπειτα εξασκήστε μακροθυμία για να λάβετε και σεις επίσης ευλογία για τον εαυτό σας και για την οικογένειά σας όπως και ο Ιώβ. Μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι ο Ιεχωβά δεν θα επιτρέψη να πειρασθήτε ή δοκιμασθήτε πέρα από ό,τι μπορείτε να υποφέρετε, αλλά ότι θα κερδήσετε με το να μην παραιτηθήτε.​—1 Κορ. 10:13.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΑ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

13. Πώς μπορούν οι Ισραηλίται να είναι ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για μας τώρα;

¹³ Όταν ένα άτομο δέχεται την αλήθεια από τον λόγον του Θεού και αρχίζη να συνδέεται με την κοινωνία Νέου Κόσμου, βρίσκεται σε μια θέσι όμοια με τη θέσι των Ισραηλιτών πριν από χιλιάδες χρόνια αφού εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και ξεκίνησαν στην πορεία των για τη γη της Επαγγελίας. Ομοίως οι άνθρωποι καλής θελήσεως σήμερα αφήνουν πίσω των το σύστημα πραγμάτων του παλαιού κόσμου και τον τρόπο της διαβιώσεώς του και θέτουν ως σκοπό των τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Είναι σπουδαίο, εν τούτοις, να μην αποθαρρύνωνται και γίνωνται ανυπόμονοι επειδή ο δρόμος φαίνεται μακρός ή σκληρός. Αμέσως μόλις εγκατέλειψαν την Αίγυπτο οι Ισραηλίται άρχισαν να παραπονούνται. Ολόκληρη η συναγωγή άρχισε να γογγύζη εναντίον του Μωυσέως και του Ααρών, λέγοντας: «Εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην, δια να θανατώσητε με την πείναν πάσαν την συναγωγήν ταύτην.» (Έξοδ. 16:2, 3) Ελησμόνησαν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που τους ωδηγούσε με μια νεφέλη την ημέρα και μια στήλη πυρός τη νύχτα. Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που θα προνοούσε γι’ αυτούς, όπως το έδειξε σύντομα φέρνοντάς τους μάννα καθώς και ορτύκια για να φάγουν. Κατόπιν παρεπονέθησαν για ανεπαρκές νερό, αλλά ο Μωυσής τους επέπληξε με τα εξής λόγια: «Δια τι πειράζετε τον Ιεχωβά;» Ο Ιεχωβά δεν επρόκειτο ν’ αφήση τον λαό του να πεθάνη από δίψα προμήθευσέ νερό γι’ αυτούς στη Μεριβά. Έπειτα από όλα αυτά, όταν έστειλαν κάποιους από τους ανθρώπους των να κατασκοπεύσουν τη γη που επρόκειτο να καταλάβουν, εφοβήθησαν τους κατοίκους εξαιτίας της αναφοράς των κατασκόπων. Παρεπονέθησαν: «Δια τι μας έφερεν ο Ιεχωβά εις την γην ταύτην να πέσωμεν δια μαχαίρας; . . . Ας κάμωμεν αρχηγόν, και ας επιστρέψωμεν εις την Αίγυπτον.» Επειδή έτσι τελικά επέδειξαν έλλειψι πίστεως στον Ιεχωβά και στην ικανότητά του να τους οδηγήση και να τους προστατεύση, κατεδικάσθησαν να περιπλανώνται επί σαράντα χρόνια στην έρημο προτού μπουν τα παιδιά τους στη Γη της Επαγγελίας.​—Έξοδ. 17:2, 3, ΜΝΚ· Αριθμ. 14:3, 4, ΜΝΚ.

14. Πώς ο Χριστός υπηρετεί ως ο Μεγαλύτερος Μωυσής;

¹⁴ Σήμερα ακολουθούμε την ηγεσία του Χριστού Ιησού, του Μεγαλυτέρου Μωυσέως. Αυτός μας εφοδιάζει αφθόνως με πνευματική τροφή και με τα ύδατα της αληθείας στο μέσον μιας καψαλισμένης γης. Μας προστατεύει από όλη την εναντίωσι που ο Σατανάς και οι ορδές του μπορούν να επιφέρουν σ’ εμάς. Δεν θέλομε να δείξωμε τώρα την ίδια έλλειψι πίστεως και εκτιμήσεως που πολλοί από τους Ισραηλίτας έδειξαν, με το να γίνωμε ανυπόμονοι με τον Ιεχωβά και τις προμήθειές του ή με το δρομολόγιο της εκτελέσεως των σκοπών του. Θα κάμωμε καλά, αντιθέτως, να εξετάσωμε την επαγγελία που βρίσκεται στον Ψαλμό 37:7, 9 (ΜΝΚ): «Αναπαύου επί τον Ιεχωβά, και πρόσμενε αυτόν . . . Διότι οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην.»

15. Ποιο ήταν το άγγελμα προς την εκκλησία της Εφέσου, και πώς αυτό εφαρμόζεται τώρα;

¹⁵ Συμβουλή να συνεχίση με πλήρη πίστι και ζήλο εδόθη επίσης στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία της Εφέσου: «Εξεύρω τα έργα σου, και τον κόπον σου, και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς . . . Και έχεις υπομονήν, και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας.» Αυτό πρέπει να ετάραξε τους αδελφούς στην Έφεσο. Είχαν εργασθή σκληρά και είχαν δείξει υπομονή, αλλά τους έλλειπε ωστόσο ο ίδιος ζήλος και η έντονη αγάπη και ο ενθουσιασμός που είχαν στην αρχή για την αλήθεια. Σήμερα, αν και μπορεί να υπήρξατε δραστήριος επί πολλά χρόνια στην υπηρεσία, δεν πρέπει ν’ αφήσετε να ψυχρανθή ο ζήλος και η χαρά που είχατε στην αρχή, αλλά πρέπει να εργασθήτε να τα κρατήσετε ζωντανά ως τη δύναμι που ωθεί τη ζωή σας. (Αποκάλ. 2:2-4) Ο Ιησούς προεγνώρισε ότι το πρόβλημα αυτό θα υπήρχε σήμερα και ετόνισε ότι η αγάπη των πολλών θα εψυχραίνετο. Αλλ’ αν είμεθα ισχυροί στην πίστι, συνερχόμενοι τακτικά με την εκκλησία και δραστήριοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά, αυτό δεν θα συμβή σ’ εμάς. Αντί τούτου πρέπει να συνεχίσωμε μια ισορροπημένη πορεία ζωής, θέτοντας τα συμφέροντα του Ιεχωβά πρώτα και κρατώντας τη Βασιλεία ως τον σκοπό μας.

16. Γιατί μπορεί ν’ αναμένεται από ένα Χριστιανό εναντίωσις, αλλά τι πρέπει να κάμη;

¹⁶ Μια ιδιότης στενά συνδεδεμένη προς τη μακροθυμία είναι η υπομονή, η οποία λαμβάνει αποφασιστική στάσι υπέρ της αληθείας, μη υποχωρώντας κάτω από ταλαιπωρία ή διωγμό. Ο Ιησούς προειδοποίησε ότι θα υπήρχε μεγάλη εναντίωσις προς την αλήθεια, λέγοντας: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος. Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς, Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» (Ιωάν. 15:19, 20) Ένας δραστήριος Χριστιανός μπορεί να περιμένη εναντίωσι στη διακονία του, αλλά πρέπει να συνεχίση πιστά παρά τούτο, επειδή η υπομονή τώρα θα σημαίνη μέλλουσα ζωή στον νέο κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να τρέξη τον μισό μόνο δρόμο στην πορεία της ζωής και να περιμένη να λάβη το βραβείο· πρέπει να τρέξη ολόκληρο τον δρόμο. Ο Παύλος το ετόνισε αυτό στην προς Εβραίους επιστολή 10:36, λέγοντας: «Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.» «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» (Εβρ. 12:1) Ποτέ μην προσκόπτοντας λόγω ελλείψεως πίστεως, αλλά συνεχίζοντας επίμονα ως το τέλος, ο Χριστιανός θα είναι ικανός να τρέξη αυτόν τον αγώνα της υπομονής με τη βοήθεια του Ιεχωβά.

17. Ποιον διωγμό για την αλήθεια αντιμετώπισαν μερικοί, αλλά τι παράγει αυτός;

¹⁷ Σε περασμένα χρόνια και έως τώρα πολλοί αδελφοί εξακολούθησαν να είναι πιστοί κάτω από δριμύν διωγμό. Δύο αδελφοί βρίσκονται ακόμη και τώρα στη φυλακή για δήθεν «αντεπαναστατική δράσι» σε μια χώρα, απλώς επειδή συνέχισαν τη διακονική των δράσι, φέροντας την ελπίδα της Βασιλείας υπό την προσοχή των ανθρώπων, καλής θελήσεως. Σε μια άλλη χώρα ένας αδελφός που είχε αναλάβει την ηγεσία στη Χριστιανική δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά επί πολλά χρόνια, υπέστη πολλά για την αλήθεια. Εφυλακίσθη υπό ένα καθεστώς και έπειτα απήλαυσε μια περίοδο ελευθερίας, στη διάρκεια της οποίας προώθησε τη διακονία. Επροδόθη τώρα από έναν στον οποίον είχε εμπιστοσύνη και πάλι έχει φυλακισθή. Εν τούτοις, τέτοιους πιστούς Χριστιανούς, ακόμη και η απειλή του θανάτου δεν τους απομακρύνει από τη λατρεία των προς τον Ιεχωβά. Τα λόγια του Παύλου δίνουν ισχυρή ενθάρρυνσι: «Αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια πνεύματος αγίου του δοθέντος εις ημάς.» (Ρωμ. 5:3-5· Ιάκ. 1:2, 3) Ολόγυρα στον κόσμο οι αδελφοί υπέμειναν πολλά, είτε σε αφθονία είτε σε έλλειψι, σε διωγμό ή σε ειρήνη. Αλλά είτε σε καλούς καιρούς είτε σε δυσκόλους καιρούς, γνωρίζουν ότι η χαρά τους και η ευτυχία τους προέρχεται από γεμάτη ζήλο δράσι στην υπηρεσία της Βασιλείας.​—Φιλιππησ. 4:11-13.

18. Πώς πρέπει να ενεργήσωμε σύμφωνα με τη γνώσι της αληθείας που έχομε;

¹⁸ Αυτοί δεν θέλουν να θάψουν τα τάλαντά των της Βασιλείας με το ν’ αρνούνται να ενεργήσουν σύμφωνα με τη γνώσι της αληθείας που τους έχει δοθή, αλλ’ αντιθέτως τα χρησιμοποιούν διαρκώς, φυτεύοντας, ποτίζοντας και καλλιεργώντας στις καρδιές άλλων την ίδια ελπίδα που αυτοί απολαμβάνουν. Οι δούλοι στην παραβολή του Ιησού εγνώριζαν ότι ο κύριος ήθελε να χρησιμοποιήσουν τα τάλαντα, να δείξουν αύξησι, όχι να θάψουν εκείνο που τους ήταν εμπιστευμένο, με το να μη το χρησιμοποιούν. Έτσι και σήμερα, θέλομε να συνεχίσωμε δραστήρια το έργο του θερισμού και όχι να συλληφθούμε απροετοίμαστοι σαν ψευδείς ποιμένες που γίνονται γεωργοί την τελευταία στιγμή για να διαφύγουν τη μομφή που επέρχεται σ’ αυτούς ως αποτέλεσμα των πολλών ετών που εκήρυτταν ψεύδη χάριν μισθού. (Ματθ. 25:14-30· Ζαχ. 13:4-6· Μιχ. 3:11) Οι δούλοι του Ιεχωβά θέλουν να είναι ικανοί να δείξουν ότι υπήρξαν δραστήριοι στον αμπελώνα, εργαζόμενοι στον αγρό υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, συμμετέχοντας στο μεγάλο έργο της συγκομιδής. Δεν θέλουν ν’ αποσυρθούν τώρα ενόσω ο θερισμός είναι σε πλήρη κίνησι, αλλά μάλλον να συνεχίσουν υπομονητικά ώσπου ο Ιεχωβά να ειπή αρκεί.​—Ησ. 6:11· 2 Θεσ. 1:4, 5· 2 Πέτρ. 1:6.

19. Τι θα μας φυλάξη από το να είμεθα αδρανείς ή άκαρποι, και γιατί πρέπει να είμεθα μακρόθυμοι και να υπομένωμε;

¹⁹ Και σεις, επίσης, μπορείτε να συμμετάσχετε σ’ αυτό το έργο της συγκομιδής. Αν προσθέσετε στην πίστι σας αρετή, γνώσι και υπομονή, τότε τίποτε δεν μπορεί να σας εμποδίση από το να είσθε δραστήριος και καρποφόρος καθώς χρησιμοποιείτε την ακριβή γνώσι που ελάβατε. Αν έχετε εξακολουθήσει υπομονητικά επί πολλά χρόνια να προάγετε τα συμφέροντα του Νέου Κόσμου, τότε κρατείτε σταθερά τα προνόμια της υπηρεσίας που έχετε, για να μη σας πάρη κανείς τον στέφανον της ζωής. (2 Πέτρ. 1:5-8· Αποκάλ. 3:10, 11) Μπορούμε να είμεθα μακρόθυμοι, επειδή έχομε τον καιρό με το μέρος μας. Αλλ’ ο καιρός παρέρχεται για το σύστημα του παλαιού κόσμου. Ο Σατανάς γνωρίζει ότι έχει μόνο ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα μέρος μόνον αυτής της γενεάς είναι εκείνο που θ’ απομείνη· υπομένετε, λοιπόν, μακρόθυμα ως το τέλος για σωτηρία. Εξακολουθήστε να κηρύττετε ώσπου ο Ιεχωβά να ειπή ότι ο θερισμός συνεπληρώθη και να φέρη τέλος στον παλαιό κόσμο με την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Θυμηθήτε ότι «ο . . . υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»​—Ματθ. 24:13· 2 Θεσ. 3:5.

Εκτίμησις της Δυνάμεως της Διακρίσεως

«Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.»​—Εβρ. 5:14.

 1, 2. Γιατί ο Ιησούς ποτέ δεν έκαμε λάθος;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ποτέ δεν έκαμε λάθος. Όταν προεκλήθη από τους θρησκευτικούς ηγέτας σε μια περίπτωσι στη διάρκεια της επιγείου διακονίας του, είπε: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:46) Συνέβη αυτό επειδή ήταν τέλειος; Όχι εντελώς. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τέλειοι επίσης, αλλά έκαμαν ένα από τα πιο σοβαρά λάθη που διεπράχθησαν ποτέ. Παρήκουσαν στον Ιεχωβά Θεό. Αυτή ήταν η διαφορά! Ο Αδάμ και η Εύα αρνήθηκαν να εξασκήσουν τις δυνάμεις των αντιλήψεως.

² Ο Ιησούς είχε διδαχθή από τον Θεό. Επί αμέτρητες χιλιετηρίδες ήταν στο πλευρό του Ιεχωβά πίνοντας βαθιά από την Πηγή της σοφίας. Η γνώσις πού είχε των οδών του Ιεχωβά ήταν απέραντη και κατανοούσε πλήρως τις αρχές που περιελαμβάνοντο στην απ’ αυτόν εκπλήρωσι του θείου θελήματος που ήταν προσδιωρισμένο γι’ αυτόν. Επί πλέον, ο Ιησούς ήταν πάντοτε ευπειθής και ακολουθούσε το τέλειο παράδειγμα που εδίδετο από τον ουράνιο Πατέρα του, εβασίζετο δε τελείως στην ενεργό δύναμι ή πνεύμα του Θεού για την εκπλήρωσι οιασδήποτε εντολής, η οποία του ανετίθετο. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι ο Ιησούς μπορούσε όχι μόνο να προβλέπη την έκβασι κάθε πιθανής πορείας που θα ήταν δυνατόν να λάβη καθώς διηνοίγετο σ’ αυτόν, αλλά μπορούσε επίσης να διακρίνη καθαρά ποια πορεία θα κατέληγε στον μεγαλύτερο αίνο για το όνομα του Πατρός του και θ’ απέληγε στη δική του αιώνια ευημερία. Επειδή αγαπούσε τον Πατέρα του πάντα από κάθε τι άλλο, ποτέ δεν εδίστασε να λάβη την ορθή πορεία. Για τούτο ήταν πάντοτε ευθύς.​—Ιωάν. 8:38· Εβρ. 10:7.

 3. Τι ώθησε την Εύα να λάβη πορεία που ωδήγησε στην απώλεια της ζωής της, και πώς η παράλειψις να εξασκήση τις δυνάμεις της αντιλήψεως συνέβαλε σ’ αυτή την απώλεια;

³ Ο Αδάμ και η Εύα, εξ άλλου, απέτυχαν να πράξουν το ορθόν επειδή δεν είχαν αυτή την αγάπη για τον Θεό. Στην περίπτωσι της Εύας, αυτή ήταν κατάλληλα πληροφορημένη για το θείο θέλημα μέσω του Αδάμ, της κεφαλής της, και της είχε λεχθή τι θα προέκυπτε από την παράλειψί της να το ακολουθήση. Για ένα διάστημα είχε ένα υπόμνημα ακηλίδωτης ακεραιότητος και συνεπώς ήταν μια τελεία γυναίκα. Έπειτα ξαφνικά αντιμετώπισε μια διαφορετική πορεία από εκείνην που είχε διατάξει ο Ιεχωβά. Τώρα είχε μια ευκαιρία ν’ αποδείξη την αγάπη της για τον Θεό, να εξασκήση τις δυνάμεις της αντιλήψεως και να ενισχύση τη γνώσι της περί καλού και κακού, προοδεύοντας σε τελειότητα ακεραιότητος και ωριμότητος. Αλλά η ιδιοτέλεια ήμβλυνε τις δυνάμεις της αντιλήψεως. Αρνήθηκε να στραφή στον Αδάμ ή στον Ιεχωβά για καθοδηγία και, αντί τούτου, ακολούθησε το παράδειγμα και τη συμβουλή ενός που δεν ήταν εξουσιοδοτημένος ως αγωγός επικοινωνίας του Θεού και έτσι ηπατήθη. Προβλέποντας μη επιτετραμμένα προσωπικά οφέλη, εγκατέλειψε την πίστι της στον λόγον του Θεού· το άδικο έγινε δίκαιο γι’ αυτήν και εσκεμμένως παρεβίασε την εντολή του Θεού. Η απειθής πράξις της διέρρηξε το υπόμνημα της ακεραιότητός της και αυτή έχασε τη στάσι της τελειότητός της. Το λάθος της παρακοής της τής εστοίχισε τη ζωή της.

 4. Ποιο φρόνημα από μέρους του Αδάμ τον έκαμε να ενωθή με την Εύα σε ανταρσία;

⁴ Και τι θα πούμε για τον Αδάμ; Ο Αδάμ επίσης ήταν πλήρως ενημερωμένος όσον αφορά το θείο θέλημα γι’ αυτόν αλλά, ανόμοια με την Εύα, δεν ηπατήθη ως προς το ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα γι’ αυτόν αν απειθούσε. (1 Τιμ. 2:14) Ακόμη, όμοια με την Εύα, η ιδιοτέλειά του παρεβίασε την αγάπη του για τον Θεό και ενώθηκε με την Εύα σε εκούσια αθέτησι της εντολής του Θεού, υποστηρίζοντας την Εύα στον κανόνα που μόνη της έκαμε περί καλού και κακού. Η από τον Αδάμ τελεία περιφρόνησις της ευαρεσκείας του Ιεχωβά και του πώς η πορεία που είχε εκλέξει θα επηρέαζε το όνομα και τον αίνον του Ιεχωβά, τον εβύθισε ολοκληρωτικά στην παρακοή και στον θάνατο, χωρίς καμμιά ελπίδα απολυτρώσεως. Οι δυνάμεις αντιλήψεως που ο Θεός του είχε δώσει, οι οποίες τον έκαναν ικανό να μιλή, να γράφη, να λατρεύη τον Θεό και να ζητά την παρουσία του «προς το δειλινόν» για να συνομιλήση μαζί του​—οι οξείες αυτές δυνάμεις αντιλήψεως αυτού του τελείου ανθρώπου εγκατελείφθησαν χάριν αυτοϊκανοποιήσεως. Τι αντίθεσις προς την πορεία που έλαβε ο Ιησούς ταπεινώνοντας τον εαυτό του και ζητώντας πάντοτε να πράττη το θέλημα του Θεού!​—Φιλιππησ. 2:5-8· Ιωάν. 5:30.

 5. (α) Πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε το θανατηφόρο σφάλμα των πρώτων μας γονέων; (β) Πώς το σφάλμα αυτό επηρέασε τους συγχρόνους κανόνες περί καλού και κακού, και τι, επομένως, είναι ανόητο να ισχυριζώμεθα;

⁵ Εμείς, που είμεθα ατελή τέκνα του Αδάμ και της Εύας, δεν μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα έχωμε ένα πανομοιότυπο των δυνάμεων αντιλήψεως του Ιησού ούτε μπορούμε τώρα να ζούμε τελείως απηλλαγμένοι από λάθη. (Ρωμ. 3:12) Αλλά μπορούμε ν’ αποφύγωμε το θανατηφόρο σφάλμα που έγινε από τους πρώτους μας ανθρωπίνους γονείς. Για να το πράξωμε αυτό πρέπει ν’ αναπτύξωμε και να εξασκήσωμε τις δυνάμεις μας διακρίσεως. Τα τέκνα γεννώνται χωρίς γνώσι του ορθού και του εσφαλμένου. Καθώς προχωρούν στην ενηλικίωσι, η αντίληψίς των για το τι είναι καλό και τι είναι κακό συνήθως αναπτύσσεται μέσω εκπαιδεύσεως από τους γονείς και μέσω πειρών που αντιμετωπίζουν στο περιβάλλον, στο οποίο μεγαλώνουν. Αν ο Αδάμ και η Εύα είχαν παραμείνει πιστοί, εμείς, ως τέκνα των, θα είχαμε κατάλληλα εκπαιδευθή σύμφωνα με τον λόγον του Θεού και ανατραφή σ’ ένα κλίμα δικαιοσύνης. Αλλά επειδή οι πρώτοι μας γονείς εσκεμμένως εγκατέλειψαν τον κανόνα που Θεού, εγκαθιστώντας το δικό τους υποκατάστατο, το οποίο παρέδωσαν στους μεταγενεστέρους των, έχομε μια βασική κληρονομία παρακοής και μια τάσι να πράττωμε το άδικο. (Ιώβ 14:4) Επί πλέον, δια μέσου των αιώνων δοξασίες και έθιμα έφθασαν να ποικίλλουν τελείως από το ένα άκρο της γης στο άλλο. Πόσο ανόητο και μυωπικό είναι απέναντι τέτοιων διαφορών να ισχυρίζεται κανείς ότι ο κανών του είναι ορθός και ασφαλής επειδή απλώς αυτός ανετράφη με τέτοιον τρόπο και επειδή είναι ο μόνος κανών που εγνώρισε ποτέ!

 6. Τι κατέστησε δυνατόν για μας να γνωρίσωμε τον τέλειο κανόνα του Θεού, και ποιο είναι το πρώτο βήμα στη χρήσι των δυνάμεών μας αντιλήψεως;

⁶ Μολονότι είμεθα σαρκικοί απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες για το ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ακόμη ο Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους, αν και μπορεί να είμεθα ατελή πλάσματά του και προσωρινά αποξενωμένα απ’ αυτόν με την κληρονομία μας από τον Αδάμ. Μπορούμε, επίσης, να είμεθα ευγνώμονες για το ότι ο Ιεχωβά δεν ελησμόνησε την αγάπη ενός Δημιουργού για μας και δεν μας εγκατέλειψε σε μια πορεία αδικοπραγίας χωρίς να μας δείξη τη διέξοδο. Σήμερα θα ήταν αδύνατο για οποιονδήποτε να φθάση σε ακριβή γνώσι του τελείου κανόνος του Θεού, αν ο Ιεχωβά ο ίδιος δεν τον είχε σαφώς περιγράψει για μας. Αυτό το έκαμε στο Βιβλίο των απαιτήσεών του, την Αγία Γραφή, αποστέλλοντας ακόμη του τέλειον Υιόν του για να δώση το κατάλληλο παράδειγμα. (2 Τιμ. 3:16, 17· Ιωάν. 13:15) Πόσο ζωτικό είναι, λοιπόν, ν’ αποκτήσωμε τον νουν του Ιησού Χριστού αντί να εμμένωμε πεισμόνως σε μια ψευδή άποψι, που εκληρονομήθη από τους πρώτους μας γονείς και η οποία διεφθάρη περαιτέρω από τους παραδεδεγμένους κανόνες αυτού του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων. Το ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα του Ιησού είναι πράγματι η πορεία της σοφίας. Είναι το πρώτο βήμα για την αποφυγή του σφάλματος που έγινε από τον Αδάμ και την Εύα. (2 Κορ. 11:3) Είναι το πρώτο βήμα στη χρήσι των δυνάμεών μας αντιλήψεως, η εξάσκησις της διακρίσεως στο να βλέπωμε πέρα από τους συγκεχυμένους και διεφθαρμένους ηθικούς κανόνες αυτού του διηρημένου παλαιού κόσμου και η ανακαίνισις των διανοιών μας ώστε να συμμορφώνωνται προς το τέλειο και πλήρες θέλημα του Θεού.​—Φιλιππησ. 2:5· Ρωμ. 12:2.

 7. Ποια ανταμοιβή φέρνει η απόκτησις αντιλήψεως, και τίνος αποτελεί απόδειξι;

⁷ Ένα ευαίσθητο και ανταποκρινόμενο παιδί γνωρίζει πότε ένας γονεύς δυσαρεστείται και θα καταβάλη προσπάθεια να κατευνάση τον γονέα και να συμμορφωθή με τις επιθυμίες του. Πρέπει μήπως να είμεθα λιγώτερο διακριτικοί στη σχέσι μας προς τον ουράνιο Πατέρα μας; Πώς μπορούμε να πούμε ότι έχομε οποιαδήποτε σχέσι μαζί του αν είμεθα χωρίς ευαισθησία στην κατεύθυνσί του αν διαρκώς αγνοούμε τις πολλές αποδείξεις της καθοδηγήσεώς μας εκ μέρους του; Αλλ’ η αναγνώρισις του ότι είμεθα αποξενωμένοι από τον Θεό και η εκζήτησις συμφιλιώσεως αποτελεί την αρχή ακριβώς της χρήσεως των δυνάμεών μας αντιλήψεως. Αφού θέσωμε κατά μέρος τα πολλά συγκρουόμενα θελήματα αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων και αφιερωθούμε στον Ιεχωβά να πράττωμε το θέλημά του, πώς μπορούμε να είμεθα ευχαριστημένοι να προχωρούμε με μόνο την πιο βασική κατανόησι της Γραφικής διδασκαλίας και των απαιτήσεων του Θεού για μας ως Χριστιανούς; Το να ζητούμε να προοδεύσωμε στη γνώσι του Θεού δεν αποτελεί μόνο απόδειξι της αγάπης μας για τον Ιεχωβά, αλλά είναι επίσης σημείο αληθινής ωριμότητος και εκτιμήσεως της προμηθείας που έκαμε ο Θεός για να μας εκπαιδεύση στην ακριβή διάκρισι του ορθού από το εσφαλμένο. Η απόκτησις τέτοιας αντιλήψεως φέρνει μεγάλη ανταμοιβή. Σημαίνει όχι μόνο αυξημένες ευθύνες, αλλά και πρόοδο στη θεοκρατική εκπαίδευσι στεφανωμένη με αιώνια ζωή. Ότι είναι ουσιώδης για ωριμότητα γίνεται σαφές από τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» Ή όπως το αποδίδει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών: «Αλλ’ η στερεά τροφή ανήκει εις ωρίμους ανθρώπους, εις εκείνους οι οποίοι μέσω χρήσεως έχουν εκγυμνάσει τας δυνάμεις των αντιλήψεως δια να διακρίνωσι τόσον το ορθόν όσον και το εσφαλμένον.»​—Εβρ. 5:14.

 8. Γιατί μερικοί από τους πρώτους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς είχαν ειδική ανάγκη της νουθεσίας του Παύλου που βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή 5:14, και τι θα παρείχε σ’ αυτούς η στερεά τροφή;

⁸ Εκείνοι από την πρώτη Χριστιανική εκκλησία που είχαν ανατραφή σύμφωνα με τη θρησκεία των Ιουδαίων βρέθηκαν ότι είχαν ειδική ανάγκη αυτής της νουθεσίας. Ο Παύλος τούς έγραψε αυτά τα λόγια επειδή πολλοί από τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς εκείνο τον καιρό ήσαν τόσο λίγο προχωρημένοι σε κατανόησι, ώστε εγνώριζε ότι δεν θα μπορούσαν να εκτιμήσουν τα βαθύτερα πράγματα που αυτός θεωρούσε ζωτικά για την πνευματική τους διαφύλαξι και πρόοδο. Πράγματι, ο Πέτρος είπε για όσα έγραψε ο Παύλος: «Μεταξύ των οποίων είναι τινά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν ως και τας λοιπάς γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (2 Πέτρ. 3:16) Αν επρόκειτο οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί να παραμείνουν στην αλήθεια, δεν μπορούσαν να εξακολουθήσουν να είναι «αμαθείς και αστήρικτοι». Είχαν ανάγκη στερεάς τροφής, ισχυρού θεμελίου για να οικοδομήσουν επάνω σ’ αυτό, στερεής πεποιθήσεως για τα βασικά στοιχεία της αληθείας και για το τι ο ίδιος ο Ιεχωβά αναγνωρίζει ως καλό και κακό. Ομοίως, κι εμείς επίσης, για την προστασία μας, πρέπει να προοδεύωμε στην κατανόησι που έχομε της Χριστιανικής διδασκαλίας.

ΟΞΥΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ

 9. Πώς οι μαθηταί του Ιησού έδειξαν ότι ήσαν πρόθυμοι να οξύνουν τις δυνάμεις των αντιλήψεως, και ποια αντίθεσις φανερώνεται από την περιγραφή από τον Ιησούν άλλων που άκουαν την παραβολή του για τον σπορέα;

⁹ Οι απόστολοι και άλλοι μαθηταί που ακολουθούσαν τον Ιησούν στη διάρκεια της διακονίας του έδειξαν ότι ήσαν πρόθυμοι σε όλες τις περιστάσεις να οξύνουν τις δυνάμεις των αντιλήψεως και να οικοδομήσουν επάνω στο θεμέλιο της γνώσεως που είχαν ήδη βάλει. Μια περίπτωσις βρίσκεται στην αφήγησι του Ματθαίου. Ο Ιησούς, κηρύττοντας από ένα πλοιάριο επειδή τα πλήθη είχαν συναχθή γύρω του στην ακτή, διηγήθηκε στα συγκεντρωμένα πλήθη την παραβολή ενός σπορέως, ο οποίος έσπειρε σπόρο που έπεσε σε διάφορα είδη γης, που μερικά δεν παρήγαγαν και άλλα έδωσαν αύξησι σε ωριμότητα και πλήρη καρποφορία. Χωρίς να εξηγήση τη σημασία της ετελείωσε την αφήγησί του με τα εξής λόγια: «Ο έχων ώτα δια να ακούη, ας ακούη.» Από όλους εκείνους που άκουαν τους λόγους του φαίνεται ότι μόνο οι μαθηταί του Ιησού είχαν την οξύτητα της διακρίσεως να «ακούουν», επειδή η αφήγησις του Ματθαίου εξακολουθεί: «Και προσελθόντες οι μαθηταί, είπον προς αυτόν, Δια τι λαλείς προς αυτούς δια παραβολών; Ο δε αποκριθείς, είπε προς αυτούς, Διότι εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη. Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αύτον, και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Δια τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι, και ακούοντες δεν ακούουσιν, ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ’ αυτών η προφητεία του Ησαΐου, η λέγουσα, “Με την ακοήν θέλετε ακούσει, και δεν θέλετε εννοήσει· και βλέποντες θέλετε ιδεί, και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς, και ακούσωσι με τα ώτα, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.” Υμών δε οι οφθαλμοί είναι μακάριοι, διότι βλέπουσι· και τα ώτά σας, διότι ακούουσιν. Επειδή αληθώς σας λέγω, ότι πολλοί προφήται και δίκαιοι επεθύμησαν να ίδωσιν όσα βλέπετε, και δεν είδον· και να ακούσωσιν όσα ακούετε, και δεν ήκουσαν.»​—Ματθ. 13:9-17.

10. Η συνομιλία του Ιησού με τους μαθητάς του δείχνει ποια έλλειψι από μέρους μερικών από το πλήθος, και τι ο Ιησούς ετόνισε ως αναγκαίο για πραγματική διάκρισι;

¹⁰ Ίσως μερικοί από το πλήθος που άκουαν την παραβολή του Ιησού ενόμιζαν ότι εννοούσαν τη σημασία της χωρίς την εξήγησί του, αλλά η συνομιλία του Ιησού με τους μαθητάς του δείχνει ότι η παράλειψίς των να κυττάξουν βαθύτερα στην αφήγησί του είχε πολύ πιο σοβαρά υπονοούμενα από απλή αυτοϊκανοποίησι ή έλλειψι περιεργείας. Η πραγματική των έλλειψις ήταν έλλειψις πνευματικής διακρίσεως, την οποίαν έλλειψι εξέτρεφαν στις καρδιές των ως ένα εμπόδιο για την αλήθεια, ώστε να μην αντιληφθούν πραγματικά την πλήρη σημασία των λόγων του Ιησού και γίνουν έτσι υπεύθυνοι. Ως αληθινά τέκνα του Αδάμ και της Εύας προτιμούσαν ν’ ακολουθήσουν τη δική τους συμβουλή κι εκείνην των αυτοδιωρισμένων ηγετών τους μάλλον παρά να προσέξουν με όλη τους την καρδιά αυτόν τον εξουσιοδοτημένο αγωγό επικοινωνίας που ο Ιεχωβά είχε θέσει ανάμεσά τους. Εξ άλλου, οι μαθηταί του Ιησού κατανοούσαν ότι, έχοντας ήδη στρέψει τις καρδιές των στον Θεό και έχοντας δεχθή τα αρχικά στοιχεία των ιερών δηλώσεων του Θεού, έπρεπε να προχωρούν στην ωριμότητα. Εστράφησαν, λοιπόν, στον Ιησούν για την εξήγησι της παραβολής του. Απαντώντας ο Ιησούς τους είπε: «Σεις λοιπόν ακούσατε την παραβολήν του σπείροντος. Παντός ακούοντος τον λόγον της βασιλείας, και μη νοούντος, έρχεται ο πονηρός, και αρπάζει το εσπαρμένον εν τη καρδία αυτού· ούτος είναι ο σπαρθείς παρά την οδόν. . . . Ο δε σπαρθείς επί την γην την καλήν, ούτος είναι ο ακούων του λόγον, και νοών· όστις και καρποφορεί, και κάμνει, ο μεν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα.»​—Ματθ. 13:18-23.

11. Από τι εξαρτάται η διάκρισις, και πώς γίνεται προφανής η ανάγκη να εκγυμνάσωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως;

¹¹ Τέτοια πνευματική διάκρισις απαιτεί εκπαίδευσι. Εκείνοι που την κατέχουν εμελέτησαν. Υπήρξαν αφυπνισμένοι στις ευκαιρίες των, εχρησιμοποίησαν τις δυνάμεις των αντιλήψεως και τις εξεγύμνασαν ώστε να διακρίνουν την αλήθεια από την πλάνη, το ορθόν από το εσφαλμένο. Ο πνευματικός σπόρος που εσπάρη σε τέτοια καλή γη εβυθίσθη βαθιά σε καλές καρδιές και ερρίζωσε στερεά. Ούτε μπορούμε να δικαιολογηθούμε λέγοντας: «Δεν είμαι ένα μελετηρό άτομο.» Οι μαθηταί του Ιησού δεν ήσαν πολυμαθείς άνθρωποι, αλλά εχρησιμοποίησαν τις φυσικές των ικανότητες στον πληρέστατο βαθμό και αντημείφθησαν πλούσια για την προσπάθειά των. (Ματθ. 11:25) Η Βιβλική μελέτη απαιτεί την εξάσκησι των διανοητικών δυνάμεων, είναι αλήθεια, αλλά η πραγματική διάκρισις εξαρτάται για επιτυχία περισσότερο από το να ενδίδωμε στο πνεύμα του Θεού. (1 Κορ. 2:11-13) Απορρόφησις της εννοίας της διδασκαλίας που δίδεται σημαίνει αναγνώρισι και αποδοχή των αρχών που περιλαμβάνονται και έπειτα χρησιμοποίησι αυτής της γνώσεως για τη λήψι ορθών αποφάσεων. Γίνεται ζήτημα κρίσεως μάλλον παρά δυνάμεων διανοήσεως, και αφού η πορεία μας στη διακονία εξαρτάται από την κατάλληλη κρίσι μας, και η ισορροπημένη κρίσις εξαρτάται από την οξύτητα των δυνάμεών μας αντιλήψεως, η ανάγκη εκγυμνάσεως αυτών των δυνάμεων είναι προφανής. Δεν είναι μήπως σαφές ότι αν δεν αντιλαμβανώμεθα την έννοια των όσων ακούμε και μελετούμε από τον λόγον του Θεού, δεν έχομε βάσι για διάκρισι ορθού και εσφαλμένου και γινόμεθα λεία της επιθέσεως του Σατανά; Τέτοια αποτυχία ή αμέλεια μάς θέτει σε μια επικίνδυνη θέσι, επειδή οι ανώριμα αναπτυσσόμενες δυνάμεις μας διακρίσεως δεν μπορούν να μας δώσουν την κατάλληλη κατεύθυνσι ισορροπημένης κρίσεως, και μπορεί να υπερνικηθούμε. Εν τούτοις, αν έχωμε τάσι να αποθαρρυνθούμε λόγω προσωπικών ελλείψεων, πρέπει να θυμώμαστε ότι ο Αδάμ, μολονότι οι διανοητικές του ικανότητες ήσαν τέλειες, απέτυχε να εξασκήση κρίσι και απέθανε, ενώ εμείς, αν και ατελείς στη διάνοια και στο σώμα, μπορούμε να εξασκήσωμε τη σοφία του Ιησού Χριστού και να ζήσωμε.​—1 Κορ. 1:26, 27.

12. Από ποια αρχή που αναγράφεται στη Βίβλο στο κατά Ματθαίον 25:21 μπορούμε να συμπεράνωμε ότι φαινομενικά ασήμαντες αποφάσεις επηρεάζουν τις μεγαλύτερες αποφάσεις μας;

¹² Για να προχωρήσωμε στα βαθύτερα πράγματα του λόγου του Θεού, πρέπει να μάθωμε να εκτιμούμε και μικρότερα πράγματα επίσης, εκείνα που ενίοτε θεωρούνται ασήμαντα. Χωρίς ένα ασφαλές θεμέλιο ακριβούς γνώσεως, το οικοδόμημα γίνεται αβέβαιο και ασταθές. Έτσι ακριβώς, οι μεγαλύτερές μας αποφάσεις βασίζονται σε μια συσσώρευσι μικροτέρων αποφάσεων και η κρίσις μας σε τέτοια ζητήματα καθορίζει τη χρησιμότητά μας και την πρόοδό μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά.​—Ματθ. 25:21.

13. Ποια Γραφική νουθεσία μας προειδοποιεί για μια περαιτέρω ανάγκη να προχωρήσωμε σε Γραφική γνώσι;

¹³ Τούτο τονίζει και μια άλλη ανάγκη για να προχωρήσωμε σε ακριβή γνώσι. Καθώς έγραψε ο Παύλος στους Κορινθίους: «Όντες δε συνεργοί αυτού, παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως.» (2 Κορ. 6:1 ) Έχοντας κληθή από το σκότος του κόσμου τούτου στο θαυμαστό φως του σκοπού του Θεού και έχοντας αποκαταστασθή στην εύνοια του Θεού και τεθή στο δρόμο της δικαιοσύνης με την χάρι του Θεού, προειδοποιούμεθα από τον Παύλο να μην το βλέπωμε αυτό με αυτοϊκανοποίησι σαν μια εύνοια από τον Θεό απλώς για η σωτηρία μας και την προστασία μας. Πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Θεού με το να γινώμεθα εκτελεσταί του θελήματός του. Ο Ιάκωβος προσθέτει αυτόν τον λόγον της μαρτυρίας: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.»​—Ιάκ. 1:22.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΩΜΕ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ

14. Τι είπε ο Παύλος στους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, το οποίο αποκαλύπτει τον σκοπό για τον οποίον ο Θεός μας δίνει διδασκαλία;

¹⁴ Το να αγνοούμε τον σκοπό για τον οποίον ο Ιεχωβά μας δίνει διδασκαλία στον λόγον του σημαίνει ότι εξαπατώμεθα με ψευδείς συλλογισμούς. Είναι αυτό εξάσκησις των δυνάμεών μας αντιλήψεως; Τώρα που η διάκρισίς μας μάς έχει οδηγήσει στον δρόμο της αληθείας, γιατί να τον εγκαταλείψωμε τόσα γρήγορα; Ο Παύλος, για να δείξη πόσο ελλιπείς ανταποκρίσεως στην ευθύνη των ήσαν μερικοί από τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς της εποχής του, βρήκε ότι ήταν ανάγκη να τους πη τα εξής στην προς Εβραίους επιστολή του: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης επειδή είναι νήπιος.» Κατόπιν τους λέγει ότι η στερεά τροφή ανήκει σ’ εκείνους «οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα.»​—Εβρ. 5:12-14.

15. Γιατί ήταν σπουδαίο γι’ αυτούς τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς να γίνουν βαθείς γνώσται των ισχυρών επιχειρημάτων του Παύλου που περιείχοντο στην προς Εβραίους επιστολή του;

¹⁵ Ο Παύλος κατανοούσε ότι πολλοί μεταξύ αυτών των πρώτων Χριστιανών ήσαν βραδείς στο να συλλάβουν την ευθύνη των ως διδασκάλων και ήσαν ακόμη ευχαριστημένοι να παραμένουν εντελώς στο πρώτο στάδιο της Χριστιανικής αναπτύξεως, απλώς ως μαθητευόμενοι. Η επιστολή του προς τους Εβραίους είχε σκοπό να εφοδιάση πιστούς Ιουδαίους μ’ ένα ισχυρό επιχείρημα που θα υπεστήριζε του Ιησούν ως τον υποσχεμένο Μεσσία, με διδασκαλία και νουθεσία για τη σωτηρία των καθώς και για την αιώνια ευημερία εκείνων στους οποίους εκήρυτταν. Συνετώς οι ώριμοι Χριστιανοί Ιουδαίοι θα ήσαν πρόθυμοι να συλλάβουν αυτή την προμήθεια του Θεού για να υποστηρίξουν τη θέσι των και θα εγίνοντο ταχέως βαθείς γνώσται αυτών των πειστικών επιχειρημάτων προς υπεράσπισιν της αληθούς πίστεως. Αλλά πώς θα μπορούσαν εκείνοι που ήσαν βραδείς στη μάθησι να εκτιμήσουν πιθανώς τη σοφία που περιείχετο στη θεόπνευστη παρουσίασι του Παύλου; Πώς θα μπορούσαν ακόμη να γνωρίζουν αν αυτά τα πράγματα ήσαν πράγματι έτσι, αφού οι δυνάμεις των αντιλήψεως, λόγω ελλείψεως χρήσεως, δεν ήσαν εκγυμνασμένες ώστε να διακρίνουν το ορθό και το εσφαλμένο; Ποιος επρόκειτο να πη αν αυτά τα βαθύτερα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι μεταξύ εκείνων που αυτοί θα ‘εστρέβλωναν . . . προς την ιδίαν αυτών απώλειαν’; Εν πάση περιπτώσει, αν αυτοί δεν ήσαν αρκετά προχωρημένοι οι ίδιοι για να κάμουν δικές των αυτές τις αλήθειες, πώς θα μπορούσαν πιθανώς να εκπληρώσουν τον σκοπό για τον οποίον εξεπαιδεύοντο, δηλαδή, να διδάξουν άλλους; Η ‘αρχική διδασκαλία του Χριστού’ που ο Παύλος είπε ότι την έμαθαν πρώτα δεν είναι δύσκολη: «θεμέλιον μετανοίας από νεκρών έργων, και πίστεως εις Θεόν, της διδαχής των βαπτισμών, και της επιθέσεως των χειρών, και της αναστάσεως των νεκρών, και της κρίσεως της αιωνίου.» (Εβρ. 6:1, 2) Αλλά με την εκμάθησι αυτών των ‘αρχικών στοιχείων των λόγων του Θεού’ πρέπει να έλθη η ικανότης καθορισμού και υποστηρίξεως της ακριβείας των. Μόνο επάνω σε τέτοιο θεμέλιο μπορεί να οικοδομηθή μια εκτενής Χριστιανική ωριμότης.

16. Πώς ο Ιησούς κατέδειξε στους μαθητάς του την πιο σπουδαία αιτία, για την οποία πρέπει να εκτιμήσωμε την αξία της διακρίσεως;

¹⁶ Άσχετα με το πόσο οξείς μπορεί να είμεθα στη φυσική διάκρισι, έχομε ωστόσο ανάγκη της κατευθύνσεως του Θεού για να έχωμε αποτελέσματα. Ο Ιησούς το κατέδειξε αυτό στους μαθητάς του, μερικοί από τους οποίους ήσαν έμπειροι αλιείς. Εδίδασκε τα πλήθη από το πλοιάριο του Σίμωνος Πέτρου. «Καθώς δε έπαυσε λαλών, είπε προς τον Σίμωνα, Επανάγαγε το πλοίον εις τα βαθέα, και ρίψατε τα δίκτυα υμών δια να οψαρεύσητε. Και αποκριθείς ο Σίμων είπε προς αυτόν, Διδάσκαλε, δι όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν· αλλ’ όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον. Και αφού έκαμον τούτο, συνέκλεισαν πλήθος πολύ ιχθύων, και διεσχίζετο το δίκτυον αυτών. Και έκαμον νεύμα εις τους συντρόφους τους εν τω άλλω πλοίω, δια να έλθωσι να βοηθήσωσιν αυτούς· και ήλθον, και εγέμισαν αμφότερα τα πλοία, ώστε εβυθίζοντο. Ιδών δε ο Σίμων Πέτρος, προσέπεσε προς τα γόνατα του Ιησού, λέγων, Έξελθε απ’ εμού, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, Κύριε. Επειδή έκπληξις κατέλαβεν αυτόν και πάντας τους μετ’ αυτού, δια την άγραν των ιχθύων την οποίαν συνέλαβον . . . Και είπε προς τον Σίμωνα ο Ιησούς, Μη φοβού, από του νυν ανθρώπους θέλεις αγρεύει. Και αφού έφεραν τα πλοία επί την γην, αφήσαντες άπαντα ηκολούθησαν αυτόν.» (Λουκ. 5:4-11) Βλέποντας την πρόσκλησι του Ιησού, μπορούμε τώρα να αγνοήσωμε αυτή την πιο σπουδαία αιτία για την οποία πρέπει να εκτιμήσωμε την αξία των δυνάμεών μας αντιλήψεως και, αποβλέποντας στον λόγον του Θεού για την εκγύμνασί των, να προοδεύσωμε στην ωριμότητα;

17. Ποια είναι, λοιπόν, μια από τις πρώτες απαιτήσεις για την εκπλήρωσι της αποστολής μας ως διακόνων, και γιατί συμβαίνει αυτό;

¹⁷ Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα πρέπει ομοίως να είναι αλιείς ανθρώπων. Ο δρόμος της διακονίας σαφώς χαράσσεται σαν μια «κλήσις» για όλους όσοι έρχονται στη ζωή. Είναι μια ολοχρόνια κλήσις, είτε δαπανάται ολόκληρη η ημέρα του Χριστιανού, είτε μόνο μέρος αυτής, στο κήρυγμα από θύρα σε θύρα, και απαιτεί όλες τις δυνάμέις και ικανότητες ενός ατόμου για να γίνη επιτυχής. Η εκγύμνασις των δυνάμεών μας αντιλήψεως είναι επίσης μια ολοχρόνια υπόθεσις και μια από τις πρώτες απαιτήσεις για την εκπλήρωσι της αποστολής μας ως διακόνων. Αν εκτιμούμε το γεγονός αυτό, θα εξασκούμεθα τόσο επιμελώς ωσάν η ζωή μας να εξαρτάται απ’ αυτό, επειδή πράγματι εξαρτάται.

Εκγύμνασις των Δυνάμεών σας Αντιλήψεως

 1. Με τι παρωμοιώθη στην προφητεία η κλήσις των Χριστιανών διακόνων, και πώς ο Ιησούς κατέστησε σαφή τη σημασία της;

ΕΚΕΙΝΟΙ που ακολουθούν την κλήσι των αληθινών Χριστιανών διακόνων σήμερα παρωμοιώθηκαν στην προφητεία με αλιείς και κυνηγούς. Ο Ιερεμίας, προλέγοντας έναν καιρό που ο Θεός θα εκτελούσε έργο συνδιαλλαγής, ανέγραψε: «Ιδού, θέλω αποστείλει πολλούς αλιείς, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλουσιν αλιεύσει αυτούς· και μετά ταύτα θέλω αποστείλει πολλούς κυνηγούς, και θέλουσι θηρεύσει αυτούς από παντός όρους, και από παντός λόφου, και από των σχισμών των βράχων.» (Ιερεμ. 16:16, ΜΝΚ) Η σημασία αυτής της προφητείας έγινε σαφής όταν ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Έλθετε οπίσω μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων.»​—Ματθ. 4:19.

 2. Γιατί είναι σπουδαία στη διακονία η εκγύμνασις των δυνάμεών μας αντιλήψεως, και πώς εξεικονίζεται αυτό;

² Αν πρόκειται ν’ αποκτήσωμε τα προσόντα ως έμπειροι κυνηγοί και αλιείς ανθρώπων, πρέπει να είμεθα ακόλουθοι και μιμηταί του Χριστού Ιησού. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού όπως και ο Ιησούς, συλλαμβάνοντας την πλήρη σημασία του ώστε να είμεθα ικανοί να διακρίνωμε καθαρά την έκβασι της πορείας της ενεργείας μας. Τούτο σημαίνει να επιδοθούμε σοβαρά στην εκγύμνασι των δυνάμεών μας αντιλήψεως για χρήσι στη διακονία. Βγαίνοντας από τον κόσμο, είμεθα αρχάριοι στην τέχνη, άπειροι. Ο καθένας μπορεί να βαστά ένα όπλο μέσα στα δάση, αλλ’ αυτό δεν τον κάμει κυνηγό. Ο επιδέξιος κυνηγός είναι αφωσιωμένος στον αντικειμενικό του σκοπό, με μάτια και αυτιά άγρυπνα, παρατηρώντας για κάποιο σημείο θηράματος. Γνωρίζει ότι αλλιώς, θα μπορούσε να πεινάση ή, ακόμη χειρότερα, να σκοντάψη στο σπήλαιο ενός λιονταριού ή να πατήση επάνω σ’ ένα θανατηφόρο φίδι. Ο ικανός κυνηγός μαθαίνει να αναγνωρίζη κάθε σημείο κυνηγιού, μαθαίνει να εξηγή αυτά τα σημεία κατάλληλα στη θέσι των και μαθαίνει να χρησιμοποιή αυτά τα σημεία για να κυνηγήση επιτυχώς το θήραμά του. Ομοίως, όπως η επιδεξιότης του κυνηγού είναι τελεία στην πραγματική πείρα, και όπως ακριβώς ο Ιησούς έμαθε υπακοή από όσα έπαθε, έτσι και η εκγύμνασις των δυνάμεών μας διακρίσεως ως Χριστιανών διακόνων δεν είναι η απλή σύλληψις θεωρητικών ιδεών. (Εβρ. 5:8) Πρέπει να κάμωμε στη διακονία του αγρού εφαρμογή της εκλεκτής σοφίας που αποκτήσαμε άνωθεν, αν πρόκειται αυτή να είναι πρακτική και αν πρόκειται να φθάση σε πλήρη καρποφορία. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να απεργασθή τη σωτηρία μας και τη σωτηρία εκείνων που αναζητούμε.​—1 Τιμ. 4:16.

 3. Γιατί η παιδεία και μια προσεκτική κατεύθυνσις είναι σπουδαία για την εκγύμνασι των δυνάμεών μας αντιλήψεως;

³ Μια τέτοια πορεία δεν μπορεί ν’ ακολουθηθή χωρίς σημαντική προσπάθεια. «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» (Εβρ. 12:11) Η δικαιοσύνη είναι μια πορεία του να πράττωμε το ορθόν και αν πρόκειται να την αναλάβωμε πρέπει να έχωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως εκγυμνασμένες με κατάλληλη παιδεία. Τούτο σημαίνει να κατευθύνωμε προσεκτικά τον εαυτό μας στο ν’ αποφεύγη την ανάπτυξι οκνηρών συνηθειών ή να συμπαρασύρεται στην αδιαφορία. Η αναζήτησις των κρυμμένων θησαυρών του λόγου του Θεού και η χρήσις της γνώσεως πολύ αποτελεσματικά στον αγρό απαιτούν αγρυπνία και παρατηρητική διάνοια. Ποια αποτελέσματα υποθέτετε ότι θα είχε ο κυνηγός που κάθεται ονειροπολώντας στη σκιά, με το όπλο του στηριγμένο σ’ ένα δέντρο;

 4. Με ποιους δύο τρόπους ιδιαίτερα μπορούν να εκγυμνασθούν οι δυνάμεις μας διακρίσεως;

⁴ Η παροιμία λέγει: «Ο σοφός ακούων θέλει γείνει σοφώτερος, και ο νοήμων θέλει αποκτήσει επιστήμην κυβερνήσεως.» (Παροιμ. 1:5) Αφού το ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι και να συλλάβωμε την έννοιά της είναι μια από τις πρώτες απαιτήσεις για την εκγύμνασι των δυνάμεών μας αντιλήψεως, πρέπει σοβαρά να επιδοθούμε στην τέχνη. Ας εξετάσωμε δύο τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνη αυτό: τη μελέτη και την παρατήρησι. Ο πεπειραμένος κυνηγός κατανοεί ότι το να γνωρίζη τι να ζητήση αποτελεί βασική γνώσι του επαγγέλματός του. Για τούτο έμαθε ν’ αναγνωρίζη και να διακρίνη τα διαφόρων ειδών ίχνη των ζώων. Φθάνει να γνωρίζη τις συνήθειες διατροφής ποικίλων ειδών κυνηγιού, τη σημασία όλων των διαφόρων ήχων που ακούει και αν είναι αμέσου ενδιαφέροντος για την πραγματοποίησι του αντικειμενικού του σκοπού. Με την εξάρτυσί του είναι προετοιμασμένος να ανιχνεύση τη λεία του και να την πλησιάση προσεκτικά. Μόνο ο αρχάριος ή άπειρος περιφέρεται απλώς ώσπου να πηδήση το κυνήγι απέναντί του.

 5. Γιατί δεν μπορούμε να είμεθα ικανοποιημένοι με μια απλή επιφανειακή άποψι των όσων μελετούμε στη Γραφή;

⁵ Η μελέτη της Γραφής που κάνομε πρέπει ν’ ακολουθήση το ίδιο πρότυπο. Αφού πρέπει να έχωμε ακριβή γνώσι εμείς οι ίδιοι αν πρόκειται να είμεθα αποτελεσματικοί στην αποστολή μας ως κυνηγών και αλιέων ανθρώπων, τότε πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να χρησιμοποιήσωμε την ίδια τεχνική κυνηγιού και ψαρέματος στην αναζήτησι που κάνομε των κρυμμένων αληθειών του λόγου του Θεού. Για τούτο πρέπει να μάθωμε ν’ αναπτύσσωμε μια οξεία ενημερότητα των όσων μελετούμε και του πώς αυτά σχετίζονται με τη διακονική μας αποστολή. Δεν θα είμεθα ικανοποιημένοι με μια απλή επιφανειακή άποψι, αλλά θα είμεθα άγρυπνοι σε κάθε πλευρά της εννοίας της ύλης που εξετάζομε.

 6. Όταν προπαρασκευαζώμεθα για τη μελέτη Σκοπιάς, τι περισσότερο μπορούμε να κάμωμε από το να σημειώσωμε απλώς τις απαντήσεις στις τυπωμένες ερωτήσεις, και γιατί είναι πολύ σπουδαίο να κάμωμε κάτι περισσότερο;

⁶ Παραδείγματος χάριν, όταν προπαρασκευάζεσθε για την εκκλησιαστική μελέτη Σκοπιάς, κάνετε μήπως κάτι περισσότερο από το να βρίσκετε και να σημειώνετε τις απαντήσεις των ερωτήσεων που είναι τυπωμένες στο κάτω μέρος της σελίδος; Θυμηθήτε το παράδειγμα του κυνηγού που ανιχνεύει τη λεία του και την παρατηρεί προσεκτικά. Το να εξετάζωμε μια μόνο παράγραφο τη φορά, με την ερώτησί της και την απάντησί της, είναι σαν να μιμούμεθα τον κυνηγό που βλέπει ένα μόνο αποτύπωμα μια φορά χωρίς αναγνώρισι του τι αντιπροσωπεύει αυτό εν σχέσει με τα ίχνη που άφησε το θήραμά του. Ένας τέτοιος κυνηγός μπορεί γρήγορα να χάση τα ίχνη τελείως με αποτέλεσμα να επιστρέψη στην κατασκήνωσι χωρίς το θήραμά του. Ενώ θα ωφεληθούμε αναμφιβόλως μαθαίνοντας μόνο μερικές απαντήσεις σε ολίγες ερωτήσεις στη μελέτη μας, δεν πρέπει να λησμονούμε τη συμβουλή του σοφού κυνηγού Παύλου, ο οποίος είπε: «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβρ. 2:1) Πόσο περισσότερο ενεργετικά και διαρκή θα είναι τ’ αποτελέσματα της μελέτης μας, αν συλλαμβάνωμε την «έννοια» ολοκλήρου του άρθρου, αναγνωρίζοντας και εφαρμόζοντας κάθε σημείο της μελέτης στην ανάπτυξι του θέματος του άρθρου, εξετάζοντας την εφαρμογή όλων των αναφερομένων αλλά μη παρατιθεμένων Βιβλικών εδαφίων, σκιαγραφώντας στη διάνοιά μας τα κύρια επιχειρήματα και τις Γραφικές αποδείξεις, που οδηγούν σε μια καθαρή τροχιά προς τα σπουδαία συμπεράσματα που είναι πάντοτε ο αντικειμενικός σκοπός κάθε άρθρου μελέτης τυπωμένου στη Σκοπιά.

 7. Ποια υψωμένη αντίληψις θα προκύψη από συνομιλία με τους αδελφούς μας επάνω σε νέα και δύσκολα σημεία που εμάθαμε;

⁷ Η προσωπική μελέτη υψώνεται αν είμεθα άγρυπνοι να εξετάσωμε μαζί με τους αδελφούς μας νέα ή δύσκολα σημεία που μαθαίνομε. Τα σημεία αυτά, όχι μόνο διακρίνονται έτσι πιο καθαρά, αλλά και είναι πιο βέβαιο ότι θα γίνουν ένα εύχρηστο μέρος της αποθήκης της γνώσεώς μας, εύκολα διαθέσιμο για ν’ αποτελέση θεμελιακά στοιχεία, επάνω στα οποία νέες και προχωρημένες αλήθειες μπορούν να οικοδομηθούν. Αυτή η διαρκής στροφή αποκτημένης πληροφορίας θα μας κάμη ασφαλείς από στασιμότητα, σπουδαίες δε αρχές, που αρχικά εμάθαμε πριν από πολλά χρόνια, θα είναι πάντοτε νωπές, όταν χρειάζωνται για τη λήψι αποφάσεων. Σε συνομιλίες με τους αδελφούς πριν και μετά τις συναθροίσεις, όταν πηγαίνετε στον τομέα και επιστρέφετε απ’ αυτόν, όταν προετοιμάζεσθε για γραπτές ανασκοπήσεις στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, το ενδιαφέρον σας να οξύνετε την προοπτική σας θα διεγείρη το ενδιαφέρον άλλων και θα κάνετε καλό και για τον εαυτό σας και για τους αδελφούς σας. «Όπου συμβούλιον δεν υπάρχει, οι σκοποί ματαιόνονται· εν δε τω πλήθει των συμβούλων στερεόνονται.»​—Παροιμ. 15:22.

ΑΝΑΓΚΗ ΟΜΑΔΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

 8. Γιατί οι ομαδικές μελέτες είναι τόσο ζωτικές για μια πλήρη και ακριβή διάκρισι του λόγου του Θεού;

⁸ Εν τούτοις, οσοδήποτε υποβοηθητική και αν είναι η προσωπική μελέτη και οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις με άλλους, πρέπει ωστόσο να παρακολουθούμε τις ομαδικές συναθροίσεις στην άμεσα γειτονική μας περιοχή, αν πρόκειται ν’ αναπτύξωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως με μελέτη στο πλήρες. Όπως ακριβώς αποβλέπομε στον αγωγό επικοινωνίας του Θεού για εκπαίδευσι στον λόγον του, έτσι πρέπει να ζητούμε την ωργανωμένη εξέτασι αυτών των διδασκαλιών για την πληρέστατη κατανόησί των. Όταν μελετούμε σε μια ομάδα με άλλους που είναι ώριμοι, προστατευόμεθα από το να αντλήσωμε άσοφα συμπεράσματα ως αποτέλεσμα προσωπικής ερμηνείας κάποιου σημείου νουθεσίας. Είμεθα σε θέσι να συγκρίνωμε τις απαντήσεις των αδελφών μας μ’ εκείνες που έχομε προετοιμάσει. Είσθε άγρυπνος σ’ αυτή την ευκαιρία και προμήθεια; Εξελέγχετε μήπως τη γνώσι σας και την κατανόησί σας με όσα συζητούνται; Μπορεί να είσθε σε πλήρη συμφωνία με όσα λέγονται. Θα μάθετε ωστόσο νέους τρόπους εκφράσεως της ιδίας σκέψεως και ασφαλώς θ’ αποκτήσετε κάποιες νέες ιδέες σε κάθε συνάθροισι. Αλλ’ αν ακούτε να ερμηνεύεται ένα σημείο που δεν το κατανοείτε πλήρως ή που το έχετε εννοήσει διαφορετικά, τότε θα θέλετε με κάθε τρόπο να το σημειώσετε για να διευκρυνισθή αργότερα έτσι ώστε η επιδίωξις της αληθείας εκ μέρους σας να μη ματαιώνεται με ασαφή ή εσφαλμένα συμπεράσματα. Ένας συνετός και πεπειραμένος κυνηγός ποτέ δεν θα επιτρέψη να συρθή έξω από τα ίχνη του θηράματος όταν η μετάβασις είναι αβέβαιη. Θα επιβραδύνη το βήμα και θα κατοπτεύση ώσπου να είναι βέβαιος για τις κατευθύνσεις και έπειτα θα προχωρήση πάλι με κάθε ζέσι στην επιδίωξι του θηράματός του.

 9. (α) Ποια διανοητική διάθεσις στη δημοσία συνάθροισι, στη συνάθροισι υπηρεσίας και στη σχολή θεοκρατικής διακονίας θα μας ωφελήση περισσότερο; (β) Γιατί πρέπει να δεχώμεθα πρόθυμα κάθε ευκαιρία να εξασκήσωμε τη διάκρισί μας;

⁹ Όμοια πρέπει να είμεθα αφυπνισμένοι και ζωντανοί όταν ακούμε τις διδακτικές ομιλίες που παρουσιάζονται στις δημόσιες συναθροίσεις, στις συναθροίσεις υπηρεσίας και στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, που διεξάγονται στην Αίθουσα Βασιλείας. Μερικές φορές μπορεί να είμεθα διατεθειμένοι να καθήσωμε απλώς και ν’ αφήσωμε τις ομιλίες να εκχυθούν επάνω μας, απορροφώντας μόνο τα σημεία εκείνα που κατορθώνουν να προσκολλώνται σ’ εμάς. Αυτό μοιάζει πολύ με τον κυνηγό, ο οποίος παθητικά, μολονότι αισιόδοξα, περιμένει το θήραμα να πέση στην αγκαλιά του. Ένας πραγματικός σπουδαστής του λόγου του Θεού θα μάθη να «ακούη» όπως άκουαν και οι μαθηταί του Ιησού, προσέχοντας για να συλλάβη περισσότερα παρά απλώς τα ουσιώδη. (Μάρκ. 4:10) Αν είμεθα αληθινά άγρυπνοι όταν ακούμε μια ομιλία, δεν θα ακούμε μόνο τα λόγια που λέγονται, αλλά και θα σκεπτώμεθα, θα μαθαίνωμε ν’ ακολουθούμε το σχέδιο του ομιλητού, να αποτιμούμε τις ιδέες του ομιλητού, συνδέοντας τα σημεία που εισάγονται μ’ εκείνα που ήδη παρουσιάσθησαν, ζυγίζοντας τις αποδείξεις που παρέχονται για υποστήριξι επιχειρημάτων, εξετάζοντας την πληρότητα των αποδείξεων που παρουσιάζονται ή των απαντήσεων σε ερωτήματα που ήγειρε το θέμα. Αργότερα, για να δοκιμάσωμε την αντίληψί μας και να εκπληρώσωμε την περαιτέρω ευθύνη μας να κάμωμε καλή χρήσι των όσων μάθαμε, μπορούμε να προσπαθήσωμε να δώσωμε περίληψι μιας από τις ομιλίες σε κάποιον που δεν μπόρεσε να είναι παρών. Αναφέρατε τα σημεία που εκαλύφθησαν, τα επιχειρήματα και τα Γραφικά εδάφια που εχρησιμοποιήθησαν ως αποδείξεις. Τέτοια στοχαστική και επιμελής προσοχή σε ό,τι λέγεται απαιτεί εξάσκησι και οξύτητα διακρίσεως, αλλά πολλοί αρχάριοι έγιναν επιδέξιοι κυνηγοί αφού επεδόθησαν επιμελώς στην τέχνη. Εκτός αυτού, όταν εξηγήται ο λόγος του Θεού μπροστά μας, ποια άλλη διάθεσι πρέπει να έχωμε; Απλή εκτίμησις των αληθειών που προσφέρονται και ειλικρινής επιθυμία να μάθωμε πρέπει να είναι αρκετή για να μας κάμη να «προσέχωμεν περισσότερον», αλλά όταν κατανοούμε πόσο ζωτική είναι η εκγύμνασις των δυνάμεών μας αντιλήψεως για την πνευματική πρόοδο και ωριμότητα, θα δεχθούμε πρόθυμα κάθε ευκαιρία για να εξασκήσωμε τη διάκρισί μας.

10. Ποια παρατήρησι συνιστά ο Παύλος για να οικοδομήσωμε πίστι, και τι απαιτεί αυτό;

¹⁰ Ένας άλλος σπουδαίος τρόπος αποκτήσεως γνώσεως και πληροφορίας είναι η παρατήρησις. Ο απόστολος Παύλος νουθετεί: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας [δηλαδή, μέσα στην οργάνωσι του Θεού], οίτινες ελάλησαν προς εσάς του λόγον του Θεού των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 13:7) Σημειώστε ότι ο απόστολος δεν μας λέγει εδώ απλώς να «αντιγράψωμε» τις πράξεις αυτών των ανθρώπων. Λέγει ότι πρέπει να απορροφήσωμε την ίδια πίστι που τους ωθεί στα παραδειγματικά των έργα. Τούτο απαιτεί διάκρισι, οξεία αντίληψι. Η πρακτική συμβουλή του Παύλου εδώ σημαίνει ότι πρέπει να παρατηρούμε προσεκτικά την καθοδηγία του Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του, δηλαδή, εκείνων που αντιπροσωπεύουν την οργάνωσι του Θεού στην εκκλησία ως επίσκοποι. Ειδικά μπορούμε να παρατηρούμε επωφελώς την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου», την οποίαν αυτός διώρισε επί όλων των συμφερόντων της Βασιλείας του: «Δια της σοφίας οικοδομείται οίκος, και δια της συνέσεως στερεόνεται. Και δια της γνώσεως τα ταμεία θέλουσι γεμισθή από παντός πολυτίμου και ευφροσύνου πλούτου. Ο σοφός άνθρωπος ισχύει, και ο άνθρωπος ο φρόνιμος αυξάνει δύναμιν. Διότι δια σοφών βουλών θέλεις κάμει τον πόλεμόν σου· εκ του πλήθους δε των συμβούλων προέρχεται σωτηρία.»​—Παροιμ. 24:3-6.

11. Ποιοι κίνδυνοι και ποια κακά αποτελέσματα θ’ αποφευχθούν με το ν’ ακολουθούμε ατομικώς την πορεία στην οποίαν ο Θεός έχει κατευθύνει την οργάνωσί του;

¹¹ Ο Ιεχωβά κατευθύνει την πορεία της οργανώσεώς του μέσω του αγίου πνεύματός του, της ενεργού του δυνάμεως. Σε μια περίοδο ογδόντα χρόνων στους συγχρόνους καιρούς μπορέσαμε να παρατηρήσωμε την αξιοπιστία αυτής της πορείας. Αναγνωρίζοντας τις πλούσιες ευλογίες που ο Ιεχωβά εξέχυσε επάνω στον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» ως τάξιν, δεν μπορούμε άρα γε να συμπεράνωμε ότι αυτά τα ίδια οφέλη θα προκύψουν σε άτομα που ακολουθούν αυτό το παράδειγμα, που συμμορφώνουν την πορεία των μ’ εκείνην που λαμβάνει η οργάνωσίς του; Γιατί, λοιπόν, να επιμένωμε να εκλέγωμε του δικό μας δρόμο, ορίζοντας δικούς μας κανόνες ή να προσπαθούμε ν’ αποτιμήσωμε την ατομική μας κρίσι πιο πάνω από εκείνην του δοκιμασμένου αυτού πιστού «δούλου»; Αυτό θα ήταν εξίσου άκαρπο όσο και η πορεία του κυνηγού που ακολουθεί ένα ψευδές ίχνος. Αδιάφορο πόσο μπορεί κανείς να πείση του εαυτό του ότι βρίσκεται στο σωστό μονοπάτι, η πραγματικότης είναι ότι το θήραμά του δεν βρίσκεται στο τέλος των ιχνών. Γιατί να εξαπατώμεθα με ψευδείς ελπίδες ή προσωπικές ιδέες; Αδιάφορο πόσο πεισμένοι μπορεί να είμεθα πόσο σκληρή προσπάθεια καταβάλλομε, το βραβείο της ζωής δεν πρόκειται να το έχωμε με το ν’ ακολουθούμε «μύθους σοφιστικούς». (2 Πέτρ. 1:16) «Η οδός του άφρονος είναι ορθή εις τους οφθαλμούς αυτού· ο δε ακούων συμβουλάς είναι σοφός.»​—Παροιμ. 12:15.

12. Εν τούτοις, ποια παγίδα πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν από αυτή την άποψι, και ποια προφυλακτικά λόγια περιέχονται στη συμβουλή του Παύλου;

¹² Εν τούτοις, δεν πρέπει να συλληφθούμε στην παγίδα τού ν’ ακολουθούμε τυφλά μια οργάνωσι ανθρώπων. Σημειώστε τη συμβουλή του Παύλου: ‘Έχετε προς οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.’ (Εβρ. 13:7) Πρέπει, λοιπόν, να γίνη επιμελής παρατήρησις των αποτελεσμάτων της δράσεώς των, αν είναι καλή η κακή. Τούτο είναι σε πλήρη αρμονία με τα περαιτέρω λόγια του Παύλου: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν·. . . εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα, ας φρονώμεν το αυτό. Αδελφοί, συμμιμηταί του γίνεσθε, και παρατηρείτε τους όσοι περιπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς.»​—Φιλιππησ. 3:15-17.

13. (α) Γιατί η πραγματική διάκρισις είναι τόσο ουσιώδης όταν ακολουθούμε εκείνους που λαμβάνουν την ηγεσία; (β) Ποια είναι η βαθύτερη σημασία της ‘διακρίσεως καλού και κακού’ και πώς πρέπει να μάθωμε να εκτιμούμε ένα ζήτημα;

¹³ Ενίοτε ένας επίσκοπος ή κάποιος εξέχων στην οργάνωσι του Θεού λαμβάνει μια άδικη πορεία και τα κακά αποτελέσματα δεν γίνονται φανερά για ένα διάστημα. Για τούτο ακριβώς είναι ουσιώδης η διάκρισις όταν ακολουθούμε το παράδειγμα εκείνων που λαμβάνουν την ηγεσία. Αν εμιμούμεθα ανθρώπους θα παρεπλανώμεθα εύκολα, αλλ’ αν ακολουθούμε τη συμβουλή του Παύλου και ζητούμε να μιμηθούμε την πίστι αυτών των ανθρώπων, τότε θα οδηγούμεθα από τον λόγον του Θεού και θα κατευθυνώμεθα από το πνεύμα του Θεού. Η εξάσκησις των δυνάμεών μας αντιλήψεως θα μας εκγυμνάση να διακρίνωμε το καλό και το κακό. Αυτό το ξεχώρισμα μεταξύ καλού και κακού δεν σημαίνει απλώς το να βλέπωμε και να χαράσσωμε διακρίσεις ή αντιθέσεις. Το κακό πρέπει να το βλέπωμε και να το μισούμε για ό,τι είναι, μια παραβίασις του νόμου του Θεού. (Αμώς 5:15· 1 Ιωάν. 3:4) Κάνοντας έτσι, δεν θα το συγχωρούμε επειδή γίνεται από κάποιον που μπορεί ν’ αγαπούμε ή να σεβώμεθα. (Δευτ. 13:6-9) Ο Αδάμ έκαμε αυτό το λάθος στην κρίσι. Εγνώριζε τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού και εγνώριζε ότι η Εύα είχε λάβει μια κακή πορεία, αλλά δεν μισούσε αρκετά την αδικοπραγία ώστε να επιτρέψη να εξελέγξη την αγάπη που ενόμιζε ότι είχε για την Εύα. Αν αγαπούσε αληθινά την Εύα θα επιζητούσε την ευημερία της και θα ελάμβανε πορεία συνεπή προς την κατανόησι που είχε ότι ο Ιεχωβά δεν μπορεί να ευλογήση και δεν θα ευλογήση άδικες πράξεις. Η παραβίασις μιας αρχής είναι άδικη αδιάφορο ποιος είναι ο ένοχος. Αν θα θέλαμε ν’ αναπτύξωμε αληθινή διάκρισι, πρέπει να μάθωμε να εκτιμούμε ένα ζήτημα από το φως και στο φως του λόγου του Θεού, όχι από τα άτομα που περιλαμβάνονται.​—Παροιμ. 3:5, 6· 10:23.

ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗΣ

14. Ποιος είναι ένας άλλος παράγων στη μάθησι μέσω παρατηρήσεως, και τι περιλαμβάνεται στο να λάβωμε τη μεγαλύτερη ωφέλεια απ’ αυτήν;

¹⁴ Ένας άλλος παράγων στην υποβοηθητική παρατήρησι είναι να συλλάβωμε την έννοια της συμβουλής όταν δίδεται. Η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις, κατάλληλα εφαρμοσμένη, θα εκγυμνάαση, είτε επιβάλλεται ατομικώς είτε συλλογικώς. «Ο ελέγχων άνθρωπον, ύστερον θέλει ευρεί περισσοτέραν χάριν, παρά τον κολακεύοντα δια της γλώσσης.» (Παροιμ. 28:23) Γνωρίζοντας ότι η συμβουλή είναι για το καλό μας, την αγαπούμε, όπως αγαπούμε και τον ουράνιο Πατέρα μας διότι μας την παρέχει στοργικά για τη σωτηρία μας. Αλλά η σύλληψις της εννοίας της συμβουλής απαιτεί εξέτασι με προσευχή. Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να περιμένωμε να λάβωμε γνώσι και να τη διατηρήσωμε χωρίς να τη χωνέψωμε πλήρως, έτσι δεν μπορούμε και να συλλάβωμε την πλήρη σημασία της παιδείας και της εκγυμνάσεως, να την εφαρμόσωμε σοφά, χωρίς να τη σκεφθούμε ειλικρινώς, να εξετάσωμε τα γεγονότα στο φως των Γραφικών εδαφίων που παρουσιάζονται, όπως ακριβώς ο επιδέξιος κυνηγός επισωρεύει αποδείξεις θηράματος για να οδηγηθή σε αλάνθαστη ανίχνευσι.

15, 16. Ποια πρέπει να είναι πάντοτε η διάθεσίς μας προς τη συμβουλή, είτε αυτή εφαρμόζεται άμεσα σ’ εμάς είτε όχι;

¹⁵ Άσχετα με τη συμβουλή που δίδεται ή σε ποιον απευθύνεται, μπορούμε σχεδόν βέβαια να βρούμε κάποιον τρόπο με τον οποίο να μπορή να εφαρμοσθή στον εαυτό μας αν είμεθα άγρυπνοι. «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί», λέγει ο Παύλος. (1 Τιμ. 5:20) Ο Ιησούς δεν έδωσε καμμιά δικαιολογία για αυτοδικαίωσι σ’ εκείνους που άκουαν την επί του όρους ομιλία του όταν τους κατέστησε προσεκτικούς: «Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, “Μη φονεύσης·” όστις δε φονεύση, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν. Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο οργιζόμενος αναιτίως κατά του αδελφού αυτού, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν.» Θα μπορούσε μήπως κάποιος από το ακροατήριό του να πη ότι δεν είχε ποτέ κάποια πικρία οποιαδήποτε προς οποιονδήποτε από τους αδελφούς του; Ο Ιησούς περαιτέρω προειδοποίησε τους ακροατάς του: «Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, “Μη μοιχεύσης.” Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.» (Ματθ. 5:21, 22, 27, 28) Ποιος στην περιοχή του ήχου της φωνής του Ιησού θα μπορούσε να πη ότι είχε καθαρή συνείδησι χωρίς νυγμόν ενοχής; Σ αυτές τις ημέρες της προχωρημένης πονηρίας, κι εμείς επίσης πρέπει να είμεθα άγρυπνοι να διακρίνωμε την έννοια όλων των λόγων της συμβουλής που λαμβάνομε από τον λόγον του Θεού μέσω της οργανώσεώς του.

¹⁶ Όταν διαβάζεται στην εκκλησία μια επιστολή που αποκόπτει από την επικοινωνία κάποιον για αδικοπραγία, τι αισθάνεσθε; Λύπη άρα γε που ένας αδελφός ή αδελφή παρέλειψε ή αρνήθηκε να εξασκήση αρκετή διάκρισι για να μιμηθή την πίστι του «πιστού και φρονίμου δούλου» του Θεού; Αυτό πρέπει να μας λυπή. Αλλά μήπως αισθάνεσθε επίσης την ανάγκη να ενισχύσετε τη δική σας θέσι μέσα στην προστασία της προμηθείας του Θεού για δίκαιες πράξεις; Εξετάζετε μήπως σοβαρά εκείνες τις πράξεις διαγωγής που συνέβαλαν, βήμα προς βήμα, στις συνέπειες, στις οποίες κατέληξε η πορεία του αδελφού σας; Παρατηρείτε ειλικρινώς τη δική σας πορεία διαγωγής για να εξαλείφετε κάθε πιθανότητα επαναλήψεως του σφάλματός του, ή δικαιολογείτε μικρότερες παραβάσεις ως ασήμαντες, όχι επαρκούς μεγέθους για να ενδιαφερθή κανείς γι’ αυτές; Ο ώριμος Χριστιανός γνωρίζει ότι δεν μπορεί να λάβη ποτέ κάτι ως δεδομένον, αδιάφορο πόσο εξεζητημένοι μπορεί να φαίνωνται τα τελικά αποτελέσματα κάποιας ελλείψεως.​—1 Κορ. 10:12.

17. (α) Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα για τη μη εφαρμογή στον εαυτό μας της συμβουλής και της εκπαιδεύσεως που λαμβάνεται μέσω της οργανώσεως του Θεού; (β) Τι πρέπει να κάμωμε ως άτομα για να προχωρήσωμε στην ωριμότητα;

¹⁷ Αν δεν εφαρμόζωμε στον εαυτό μας τη συμβουλή και την εκπαίδευσι που λαμβάνεται τακτικά μέσω της οργανώσεως του Θεού, τότε θα γίνωμε όμοιοι με τον κυνηγό που βλέπει σημεία θηράματος, αλλά που τα αγνοεί και πηγαίνει προς μια άλλη κατεύθυνσι. Η πορεία αυτή είναι αποτυχία να κάμωμε το πρώτο βήμα στη λήψι σαφών αποφάσεων, και τούτο μας καθιστά τελείως ακαταλλήλους να εκπληρώσωμε τον κύριο σκοπό για τον οποίο λαμβάνομε γνώσι και εκπαίδευσι, δηλαδή, να γίνωμε «εκτελεσταί του λόγου», χρησιμοποιώντας τον στο να κηρύξωμε και διδάξωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας». Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μια οργάνωσι αληθείας. Αυτή την απέκτησαν με το ν’ ακολουθούν πιστά την κατεύθυνσι του Ιεχωβά σε κάθε βήμα του δρόμου, αρνούμενοι να παροδηγηθούν από απατηλά μονοπάτια που διασχίζουν και διασταυρώνουν αυτόν τον δρόμο. Αν εμείς ως άτομα πρόκειται να προχωρήσωμε στην ωριμότητα, πρέπει να υποστηρίξωμε την αλήθεια αυτής της οργανώσεως. Πρέπει ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μας αντιλήψεως, συλλαμβάνοντας την έννοιά της και εμμένοντας αυστηρά σ’ αυτήν, μη παρεκκλίνοντας στο ν’ ακολουθήσωμε απατηλά ίχνη. (1 Τιμ. 1:3, 4) Η προστασία μας πρόκειται να βρεθή σε προσεκτική και συνεχή μελέτη του λόγου του Θεού, σε αποδοχή επιπλήξεως και εκζήτησι διαρκώς συμβουλής από την οργάνωσι του Θεού και μέσω αυτής.

18, 19. Ποια ευεργετήματα πρόκειται να έχωμε αυξάνοντας την ικανότητά μας του σκέπτεσθαι και εκγυμνάζοντας τις δυνάμεις μας αντιλήψεως;

¹⁸ Ο καιρός αυτός δεν είναι καιρός να μένωμε ήσυχοι. Αποχωρίζοντας τον εαυτό μας από αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων με το ν’ ανακαινίσωμε τις διάνοιές μας και με το να συνταυτισθούμε με τη διάταξι του Θεού, εκάμαμε ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν δεν αυξήσωμε την ικανότητά μας του σκέπτεσθαι, θα χάσωμε τη θέσι μας στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Προσέξτε τον λόγον του Ιεχωβά: «Εάν η σοφία εισέλθη εις την καρδίαν σου, και η γνώσις ηδύνη την ψυχήν σου, ορθή βουλή θέλει σε φυλάττει, σύνεσις θέλει σε διατηρεί.» «Η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού. . . . Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»​—Παροιμ. 2:10, 11· Φιλιππησ. 4:7-9.

¹⁹ Εκγυμνάστε τις δυνάμεις σας αντιλήψεως. Ενεργώντας έτσι, όχι μόνο θα είσθε κατάλληλοι για τη στερεά πνευματική τροφή, την οποίαν ο Ιεχωβά προμηθεύει στην ώριμη οργάνωσί του, αλλά, μέσω των ορθών αποφάσεών σας κάτω από κάθε περίστασι δοκιμασίας, θα μπορήτε να παραμένετε με εμπιστοσύνη στις τάξεις εκείνων που είναι επιδέξιοι κυνηγοί και αλιείς ανθρώπων, διδάσκαλοι του λόγου στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά.

Ευφροσύνη στις Συναναστροφές του Νέου Κόσμου

«Θέλεις ευφραίνεσθαι ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εις όσα επιβάλης την χείρα σου.»​—Δευτ. 12:18, ΜΝΚ

1, 2. (α) Ποια ιδιότητα είναι σκοπός του Ιεχωβά να εκδηλώνωμε στη λατρεία μας προς αυτόν; (β) Πώς κατεδείχθη αυτό εν σχέσει με την ίδρυσι της πρώτης εκκλησίας;

ΙΕΧΩΒΑ ο Θεός μας είναι ο «μακάριος Θεός», και ασφαλώς ευφραίνεται σε κάθε τι που αναλαμβάνει να πράξη. (1 Τιμ. 1:11) Αποτελεί σκοπό του να ευφραίνωνται και να είναι μακάρια στην προς αυτόν λατρεία των όλα τα πιστά πλάσματά του. Έτσι είναι πολύ κατάλληλο το ότι βρίσκομε αυτή την εντολή μέσα στη Γραφή να απευθύνεται στο τυπικό έθνος του Θεού, τον Ισραήλ: «Θέλετε τρώγει ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σας, και θέλετε ευφραίνεσθαι, σεις και οι οίκοι σας εις όσα επιβάλετε τα χείρας σας, εις ό,τι Ιεχωβά ο Θεός σου σε ηυλόγησε.» «Θέλεις ευφραίνεσθαι ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σου, εις όσα επιβάλης την χείρα σου.»​—Δευτ. 12:17, 18, ΜΝΚ

² Αργότερα, με την ίδρυσι της Χριστιανικής εκκλησίας ως του πνευματικού «Ισραήλ του Θεού», ο Ιεχωβά κατέστησε σαφές σ’ εκείνους που εκλήθησαν να είναι μέλη της, ότι εκλήθησαν σε μια ευτυχή επικοινωνία, στην οποία επρόκειτο να ευφραίνωνται μαζί. Ο Ιησούς, στην επί του όρους ομιλία του, ωνόμασε «μακαρίους» εκείνους που εκτιμούσαν την πνευματική τους ανάγκη, που πεινούσαν και διψούσαν για δικαιοσύνη, και που ακολουθούσαν την οδόν της ειρήνης. Ακόμη και όταν κατεδιώκοντο πικρά έπρεπε να ‘χαίρουν και να αγαλλιούν’. Ομοίως, βρίσκομε τον απόστολο Παύλο να γράφη στη χαροποιό επιστολή του προς τους Φιλιππησίους: «Χαίρετε εν Κυρίω.» «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε.»​—Γαλ. 6:16· Ματθ. 5:3-12· Φιλιππησ. 3:1· 4:4.

 3. Ποιον υγιά λόγον παρέσχε ο Ιεχωβά για την ευφροσύνη του λαού του;

³ Σήμερα ο Ιεχωβά Θεός προσκαλεί όλους όσοι αγαπούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη να συναχθούν μαζί με την ευτυχισμένη κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του. Ο ίδιος ο Θεός παρέχει τους υγιείς λόγους για ευφροσύνη μεταξύ του λαού του. Κάποτε οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά βρέθηκαν σε μια ερημωμένη και δυστυχή κατάστασι, ιδιαίτερα στο τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, στο 1918. Εξεικονίσθησαν στην προφητεία ως άτομα περιβεβλημένα με σάκκους, και ακόμη ως πτώματα που έκειντο στις πλατείες. (Αποκάλ. 11:3, 7-10) Άλλ’ ο Ιεχωβά έκαμε να αλλαγή η κατάστασις του λαού του από κατάστασι λύπης και πένθους σε κατάστασι χαράς και ευτυχίας. Απελευθέρωσε τους πιστούς του μάρτυρας από την όμοια με θάνατο κατάστασι της αδρανείας των, έθεσε το πνεύμα του επάνω τους και έκαμε να εκπληρωθούν σ’ αυτούς τα προφητικά λόγια του Ησαΐα, δηλαδή: «Και οι λελυτρωμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν επιστρέψει, και ελθεί εν αλαλαγμώ εις Σιών και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη και ο στεναγμός θέλουσι φύγει.»​—Ησ. 51:11, ΜΝΚ.

 4. Τι σημειώνουν τα άτομα καλής θελήσεως, και τι επιθυμούν;

⁴ Δεν είναι, επομένως, παράδοξο ότι τόσο πολλοί άνθρωποι στον κόσμο σημειώνουν την ευτυχία του λαού του Ιεχωβά. Πράγματι, είναι ένας παράγων που ελκύει πολλά άτομα ώστε να συνδεθούν μαζί μας. Αυτά βρίσκουν τον εαυτό τους να συμμερίζεται την επιθυμία του ψαλμωδού, ο οποίος έγραψε: «Δια να βλέπω το καλόν των εκλεκτών σου, δια να ευφραίνωμαι εν τη ευφροσύνη του έθνους σου.»​—Ψαλμ. 106:5.

 5. Κατονομάστε μερικά πράγματα που συμβάλλουν στη χαρά της κοινωνίας Νέου Κόσμου.

⁵ Πολλά πράγματα συμβάλλουν στη χαρά της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Τι χαρά υπάρχει στο να γνωρίζωμε και να κατανοούμε τη Γραφική αλήθεια, να είμεθα ενήμεροι του γεγονότος ότι ο Ιεχωβά ανέλαβε τώρα τη δύναμί του να κυβερνήση με την εγκατάστασι του Χριστού Ιησού ως Βασιλέως στην ουράνια βασιλεία και να γνωρίζωμε ότι σύντομα η παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά θα διεκδικηθή μέσω της βασιλείας αυτής όταν θα καταστρέψη όλους όσοι εναντιώνονται στη διακυβέρνησί της! (Ψαλμ. 97:1-12) Η ελπίδα που έχομε να ζήσωμε για πάντα στον Νέο Κόσμο που είναι πλησίον, η απόδειξις της εκχύσεως του πνεύματος του Ιεχωβά επάνω στον λαό του σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, μαζί με συγκινητικές αποκαλύψεις αληθείας και τη σύναξι ενός μεγάλου πλήθους ατόμων καλής θελήσεως στη μάνδρα του Νέου Κόσμου, αποτελούν περαιτέρω αιτίες για ευφροσύνη. Και, γνωρίζοντας τις ανάγκες των πλασμάτων του, ο Ιεχωβά παρέχει το ορθό κλίμα για ευφροσύνη—την ευτυχισμένη συντροφιά και συναναστροφή με άλλους ομοίας πίστεως.

6, 7. Από τι εξαρτάται η ευτυχία των πλασμάτων του Ιεχωβά; Συνεπώς, τι πρέπει να προστατεύεται;

⁶ Ο Ιεχωβά ο ίδιος δεν έχει ανάγκη της συντροφιάς άλλων για να είναι ευτυχής. Είναι πλήρης καθ’ εαυτόν. Εν τούτοις, εκλέγει να τέρπεται στους δούλους του και να βρίσκη ευχαρίστησι και αιτία ευφροσύνης στον λαό του. «Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εν μέσω σου, ο δυνατός, θέλει σε σώσει, θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά, θέλει αναπαύεσθαι εις την αγάπην αυτού, θέλει ευφραίνεσθαι εις σε εν άσμασι.» Όσον αφορά την αποκατάστασι του λαού του σε πνευματική ευημερία σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες, ο Ιεχωβά λέγει: «Θέλω αγάλλεσθαι εις την Ιερουσαλήμ, και ευφραίνεσθαι εις τον λαόν μου.» Εξ άλλου, κανένα από τα πλάσματα του Θεού δεν είναι πλήρες καθ’ εαυτό όπως είναι εκείνος. Όλα εξαρτώνται από τον Ιεχωβά για την ευτυχία των. Όλα έχουν ωρισμένες ανάγκες, οι οποίες πρέπει να ικανοποιηθούν, για να είναι αληθινά ευτυχή. Και αυτό βεβαιότατα είναι αληθινό για μας τα ατελή πλάσματα επάνω στη γη. Μια απ’ αυτές τις ανάγκες είναι η ορθή συντροφιά και συναναστροφή, και αυτήν ο Ιεχωβά την παρέχει με διαφόρους τρόπους, ειδικά στη Χριστιανική συναδελφότητα της κοινωνίας Νέου Κόσμου.​—Σοφον. 3:17, ΜΝΚ· Ησ. 65:19.

⁷ Επομένως, θέλωμε να εξακολουθήσωμε να ευφραινώμεθα σε κάθε τι που αναλαμβάνομε ως λαός του Θεού, έχομε ανάγκη να πραστατεύωμε και να διατηρούμε τη χαρά της επικοινωνίας μας. Η χαρά δεν έρχεται μόνη της, αλλά είναι το αποτέλεσμα ορθής πορείας διαγωγής στο κλίμα της αρμονίας και ειρήνης με τον λαόν του Θεού. Είναι ένας από τους καρπούς του πνεύματος. (Γαλ. 5:22) Πρέπει με κάθε τρόπο να προσευχώμεθα να υπάρχη χαρά ανάμεσά μας, αλλά χρειάζεται επίσης να την καλλιεργούμε παρέχοντας τη συμβολή μας στην εποικοδόμησι ευτυχίας στην εκκλησιαστική επικοινωνία.

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ ΜΑΣ

 8. Ποιοι ωφελούνται από την εκδήλωσι γενναιοδωρίας, και ποιο παράδειγμα το διευκρινίζει αυτό;

⁸ Η γενναιοδωρία είναι μια ιδιότης πολύ στενά συνδεδεμένη με την ευφροσύνη. Ακούσατε ποτέ για ένα άτομο που ήταν μικροπρεπές, φιλάργυρο, φανατισμένο και στενοκέφαλο, για το οποίο θα μπορούσε να λεχθή ότι ευφραίνεται σε όλες τις ενέργειές του; Ένα άτομο, που πάντοτε προσπαθεί ν’ αποκτήση κάτι από τη ζωή χωρίς να δίδη κάτι σε ανταπόδοσι, δεν είναι ποτέ ευτυχισμένο άτομο. Η χαρά γεννά γενναιοδωρία, και η γενναιοδωρία γεννά χαρά. Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας για τους Χριστιανούς της Μακεδονίας, έγραψε ότι «η περισσεία της χαράς αυτών . . . ανέδειξαν εκ περισσού τον πλούτον της ελευθερότητος αυτών.» Η γενναιοδωρία δίνει χαρά στον δότην, ακόμη περισσότερο όταν εκτιμά ότι μόνο λόγω της χάριτος του Ιεχωβά προς αυτόν είναι σε θέσι να δίδη, και παράγει επίσης ευφροσύνη στον λήπτην και πράγματι σ’ εκείνους που βλέπουν τα αποτελέσματα της γενναιοδωρίας. Όταν ο Βασιλεύς Δαβίδ έκανε προμήθειες υλικών για το ναό που επρόκειτο να οικοδομηθή αργότερα από τον γυιό του Σολομώντα «εχάρη . . . ο λαός, διότι επροθυμήθησαν, επειδή με πλήρη καρδίαν προσέφεραν αυτοπροαιρέτως εις τον Ιεχωβά· και ο Βασιλεύς Δαβίδ έτι εχάρη χαράν μεγάλην.» Και έτσι ο Δαβίδ προσηυχήθη στον Ιεχωβά: «Φύλαττε τούτο δια παντός εις τους διαλογισμούς της καρδίας του λαού σου, και κατεύθυνε την καρδίαν αυτών προς σε.»​—2 Κορ. 8:1, 2· 1 Χρον. 29:9, 14, 18, ΜΝΚ.

 9. Εκτός από το να είμεθα γενναιόδωροι με υλικά πράγματα και με τον μόχθο μας, με ποιον άλλο τρόπο μπορούμε να καταδείξωμε την ιδιότητα αυτή;

⁹ Έτσι και σήμερα όταν συμμετέχωμε σε κάποιο σχέδιο, όπως στην οικοδόμησι μιας Αιθούσης Βασιλείας ή σε εργασία σε μια συνέλευσι, όταν δίνωμε από τον μόχθο μας ή από τα χρήματά μας εκουσίως, όχι από εξαναγκασμό ή εκλιπάρησι, αυτό παράγει ευφροσύνη. Καθώς βλέπομε τη γενναιοδωρία των αδελφών μας σε τέτοια έργα, αυτό μας κάνει να ευφραινώμεθα, και πράγματι αφυπνίζει το πνεύμα της γενναιοδωρίας στις καρδιές όλων στην εκκλησία. Αλλά η γενναιοδωρία με τα υλικά μας αποκτήματα ή με τον χρόνον μας και τον μόχθο μιας δεν είναι αυτή καθ’ εαυτήν αρκετή αν πρόκειται να συμμετάσχωμε πλήρως στη χαρά του λαού του Ιεχωβά. Χρειάζεται να είμεθα γενναιόδωροι με τους αδελφούς μας, γενναιόδωροι στις δοσοληψίες μας, στο να είμεθα συγχωρητικοί και μακρόθυμοι και στο να συμμεριζώμεθα τη συντροφιά μας και τη συναδελφότητά μας ο ένας με τον άλλον, ιδιαίτερα εν σχέσει με τη Χριστιανική μας δράσι.

10. (α) Από τι πηγάζει βασικά η επιθυμία συντροφιάς; (β) Τι συχνά διέπει την εκλογή φίλων από άτομα του κόσμου;

¹⁰ Η εκζήτησις συναναστροφής με άλλους είναι βασικά μια εκδήλωσις αγάπης του εαυτού μας, αν και όχι κατ’ ανάγκην από ιδιοτέλεια με μια κακή έννοια. Έχομε ανάγκη συντροφιάς· είμεθα έτσι πλασμένοι. Από την αρχή ακόμη ο Θεός εθεώρησε καλό να δώση στον άνθρωπο ένα σύντροφο και βοηθό, διότι δεν ήταν καλόν να είναι ο άνθρωπος μόνος. (Γέν. 2:18) Αυτή ακριβώς η επιθυμία συντροφιάς είναι μια αρχική υποκινούσα αιτία που οδηγεί τον άνδρα ή τη γυναίκα σε γάμο. (Γέν. 2:24) Ομοίως η δημιουργία φίλων είναι βασικά πλήρωσις της ανάγκης συντροφιάς. Σ’ αυτό τον κόσμο οι άνθρωποι ζητούν να έχουν ως φίλους των άτομα που έχουν όμοιο κοινωνικό ή εκπαιδευτικό φόντο, ή με τα οποία συμμερίζονται κοινά συμφέροντα ή προσφιλείς απασχολήσεις, έτσι ώστε υπάρχει κάποιο κοινό έδαφος για συνομιλία ή δράσι. Δημιουργούν φιλία με άτομα που έχουν κάτι να συνεισφέρουν για την ευτυχία των. Πολύ συχνά οι κοσμικές αυτές φιλίες περιορίζονται στην ικανοποίησι και μόνο ιδιοτελών αναγκών, και όταν ο ένας δεν μπορή πια να συνεισφέρη για την ανάγκη του άλλου, ή αν παρουσιασθή κάποια πιο επωφελής φιλία, ο αρχικός σύντροφος απορρίπτεται. Αυτή η έλλειψις αληθινής στοργής στις λεγόμενες φιλίες είναι πιο αξιοσημείωτη σήμερα, διότι οι άνθρωποι έγιναν υπερβολικά «φίλαυτοι».​—2 Τιμ. 3:2, 3.

11. Από τι χρειάζεται να φυλαγώμαστε στην απόλαυσι συντροφιάς στην κοινωνία Νέοι Κόσμου;

¹¹ Στη Χριστιανική συναδελφότητα της κοινωνίας Νέου Κόσμου χρειάζεται να είμεθα άγρυπνοι για να μη γίνουν οι συναναστροφές μας με τους αδελφούς μας περιωρισμένες με ιδιοτέλεια μόνο και την ικανοποίησι των αναγκών μας για συντροφιά. Όταν ερχώμεθα στην αλήθεια βρίσκομε τον εαυτό μας ανάμεσα σε κάθε είδους ανθρώπους από κάθε είδους κοινωνική, εκπαιδευτική και φυλετική προέλευσι. Αν είμεθα ακόμη στον κόσμο, ίσως δεν θα είχαμε επιζητήσει μερικούς απ’ αυτούς για να είναι φίλοι μας, νοιώθοντας ότι δεν θα είχαν τίποτε να συνεισφέρουν στην ευτυχία μας. Και ακόμη στην κοινωνία Νέου Κόσμου βρίσκομε τον εαυτό μας να ελκύεται από ωρισμένους περισσότερο παρά από άλλους δεν είναι έτσι; Βέβαια είναι φυσικό να επιζητούμε τη συντροφιά εκείνων με τους οποίους εύκολα αισθανόμεθα άνεσι και των οποίων η συντροφιά βρίσκομε ευχάριστη και ικανοποιητική. Αλλ’ αν περιορίζωμε τη συντροφιά μας μόνο σε τέτοιους που βρίσκομε ότι είναι εύκολα να πηγαίνωμε μαζί τους, δεν είναι τούτο υποχώρησις στην ιδιοτέλεια; Αν πάντοτε συναναστρεφώμεθα μόνο τους ίδιους όταν είμεθα στην Αίθουσα Βασιλείας, δεν θα συνέβαλλε αυτό στο να δημιουργηθούν κλίκες και διαιρέσεις; Ναι, θα μπορούσαμε να βρούμε τον εαυτό μας να κάνη αστόχαστα μεροληπτικές διακρίσεις με βάσι το τι άλλοι είναι κατά σάρκα.​—Ιάκ. 2:4.

12, 13. Είναι εσφαλμένες οι ειδικές φιλίες;

¹² Μήπως αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι είναι εσφαλμένο ν’ απολαμβάνωμε μερικές φιλίες με άλλους στην εκκλησία, φιλίες που είναι στενώτερες από εκείνες που έχομε με άλλους; Όχι, όχι κατ’ ανάγκην. Οι Γραφές μιλώντας για τον Ιωάννη λέγουν ότι ήταν «ο μαθητής εκείνος, τον οποίον ηγάπα [επροτίμα, περιθώριον ΜΝΚ] ο Ιησούς», και άλλες περικοπές δείχνουν ότι υπήρχε περισσότερη από τη συνήθη φιλία μεταξύ του Ιωάννου και του Ιησού. Αλλ’ ο Ιησούς δεν απέκλειε έτσι τους άλλους από τη συντροφιά του και την αγάπη του. Ήταν πολύ γενναιόδωρος στις εκδηλώσεις της αγάπης του για τους αδελφούς του, δαπανώντας τον εαυτό του προς χάριν των ως το βαθμό του να καταθέση τη ζωή του γι’ αυτούς. Ασφαλώς στην περίπτωσί του, αυτός ‘ηυφραίνετο εις όσα επέβαλλε την χείρά του’. Επειδή ήθελε να μετέχουν οι ακόλουθοί του στη χαρά που είχε πράττοντας το θέλημα του Πατρός και δείχνοντας τέτοια ανιδιοτελή αγάπη για τους άλλους, τους προέτρεψε πριν ακριβώς από τον θάνατό του: «Ταύτα ελάλησα προς εσάς δια να μείνη εν εν υμίν η χαρά μου, και η χαρά υμών να ήναι πλήρης. Αύτη είναι η εντολή μου, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς σας ηγάπησα.»​—Ιωάν. 21:7· 15:11, 12.

¹³ Αλλά πρέπει να λαμβάνωμε υπ’ όψι τις προσωπικές αυτές φιλίες που υπάρχουν εκτός από τη συναναστροφή που απολαμβάνομε από κοινού με όλους τους αδελφούς μας. Άτομα που υπήρξαν επί πολύν καιρό στην αλήθεια μαζί, που συνεμερίσθησαν ωρισμένες πείρες, και που υπέμειναν όμοιες δοκιμασίες πίστεως, φθάνουν φυσικά σε μια κοινή κατανόησι και αμοιβαία φιλία. Αυτή η φιλία ανεπτύχθη με την προσωπική γνώσι των ιδιοτήτων πιστότητος και ακεραιότητος του ενός από τον άλλον, οι φιλίες δε αυτές είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να ευφραινώμεθα και ασφαλώς δεν πρέπει ν’ αποτελούν αιτία για ζηλοτυπία. Η ζηλοτυπία μπορεί ενίοτε ν’ αποτελή λόγον να ζητούν μερικοί προσωπικές φιλίες με άλλους αδελφούς, ιδιαίτερα μ’ εκείνους που βρίσκονται σε εξέχουσες θέσεις στην οργάνωσι· αλλά, επειδή είναι προϊόν ιδιοτελείας, οι φιλίες αυτές δεν παράγουν ευτυχία. Καθώς αυξάνομε στην αλήθεια, συμμετέχομε με τους αδελφούς μας στη διακονία της Βασιλείας, υπομένομε μαζί τους διωγμό και ονειδισμό, οι δεσμοί Χριστιανικής αγάπης και συναδελφότητος θα γίνουν ισχυροί μ’ ένα φυσικό και διαρκή τρόπο προς αμοιβαίαν χαράν μας.

ΠΛΑΤΥΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΠΛΑΓΧΝΑ ΜΑΣ

14. Πώς μπορεί η αρχή «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη» να εφαρμοσθή στις συναναστροφές μας στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

¹⁴ Δεν θέλομε να έχωμε ‘στενοχωρίαν εν τοις σπλάγχνοις ημών’ για τους αδελφούς. Μάλλον, ‘πλατύνατε’ την αγάπη σας για τους αδελφούς, περιλαμβάνοντάς τους όλους, μοιράζοντας τη συντροφιά σας γενναιόδωρα μαζί τους. Η αρχή «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη» εφαρμόζεται πολύ κατάλληλα σ’ αυτό το ζήτημα της επικοινωνίας. Παραδείγματος χάριν, ένα άτομο καλής θελήσεως αρχίζει να παρακολουθή τις συναθροίσεις. Λόγω συστολής και ελλείψεως εκπαιδεύσεως βρίσκει δυσκολία στο να εκφρασθή. Στην αρχή βρίσκομε ότι είναι δύσκολο να συνομιλήσωμε μαζί του, αλλά, επειδή έχομε αγάπη γι’ αυτό το νέο πρόβατο, συνεχίζομε τις προσπάθειές μας να το κάμωμε να αισθάνεται σαν στο σπίτι του μαζί μας. Στο κλίμα της ευτυχούς Χριστιανικής συναδελφότητος αρχίζει να χάνη τη συστολή του. Μέσω εκπαιδεύσεως στη σχολή διακονίας μαθαίνει να εκφράζεται για τους σκοπούς του Θεού, και έπειτα να μπορή να συμμετέχη αποτελεσματικά στη διακονία. Γρήγορα βρίσκει τον εαυτό του ν’ απολαμβάνη ευτυχείς πείρες στο έργο του κηρύγματος, και αυτές τις συμμερίζεται μαζί μας. Η συστολή και η σιωπή παρήλθαν. Αντιθέτως, αυτός κοχλάζει από χαρά κι εμείς χαίρομε μαζί του βλέποντας την πρόοδό του στην αλήθεια και την ευτυχή επικοινωνία του μαζί μας ως αδελφού. Αυτό θα το εχάναμε αν οι καρδιές μας είχαν παραμείνει σε ‘στενοχωρίαν’, δεν είχαν ‘πλατυνθή’ για να περιλάβουν αυτόν τον νέον μεταξύ μας.​—2 Κορ. 6:12, 13· Πράξ. 20:35.

15, 16. Πώς μπορούμε να δείξωμε ενδιαφέρον για τους αδελφούς μας;

¹⁵ Το να είσθε γενναιόδωροι στις συναναστροφές σας σημαίνει να ενδιαφέρεσθε για τους αδελφούς σας, ‘μη αποβλέποντες έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων’. Έχετε ειλικρινές ενδιαφέρον για την πνευματική πρόοδο των αδελφών σας, χαίροντας για κάθε βήμα που κάνουν προς τα εμπρός στο δρόμο προς τη Χριστιανική ωριμότητα. Πόσο ευτυχείς είμεθα όταν κάποιος με τον οποίο συμμελετούσαμε αρχίζη να έρχεται στις συναθροίσεις, κάνη τα πρώτα του σχόλια στη μελέτη της Σκοπιάς και αρχίζη να συμμετέχη στην υπηρεσία του αγρού! Πρόθυμα διηγούμεθα την πρόοδο του νέου στους αδελφούς μας διαγγελείς της Βασιλείας. Όταν αυτός έρχεται στις συναθροίσεις, είμεθα ευτυχείς να τον συστήσωμε στους υπηρέτας και σε άλλους που παρευρίσκονται. Επί τέλους, δεν είναι αυτός συστατική επιστολή για μας ως διακόνους; Αλλά για να φυλαχθούμε από κάθε τάσι καυχήσεως, ωσάν αυτό να ήταν αποτέλεσμα των προσπαθειών μας, ας είμεθα εξίσου έτοιμοι να χαρούμε μαζί με τους αδελφούς μας στις όμοιες πείρες των και με άλλους νέους που κάνουν τα ίδια βήματα σε Χριστιανική αύξησι.​—Φιλιππησ. 2:4· Ρωμ. 12:15, 16.

¹⁶ Να ενδιαφέρεσθε, επίσης, για κείνους που είναι αδύνατοι και μη τακτικοί στο να παρακολουθούν τις συναθροίσεις και που βρίσκονται σε κίνδυνο να υποπέσουν σε πνευματική καχεξία. Να είσθε έτοιμοι να μιλήτε ενθαρρυντικά σ’ αυτούς, όταν έρχωνται στις συναθροίσεις ή όταν τους επισκέπτεσθε. Ας ζωογονούνται από τέτοια επικοινωνία. Ο Παύλος έγραψε: «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» Μερικές φορές ένα φιλικό χαμόγελο, μια θερμή χειραψία ή μια πείρα στην οποία συμμετέχομε από κοινού, μπορεί να είναι το μέσον διεγέρσεως της καρδιάς των πνευματικώς ασθενών σε μια επιθυμία ανανεωμένης δράσεως στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αυτή η γενναιόδωρη δόσις από του εαυτό μας, το να ενδιαφερώμεθα ο ένας για τον άλλον, συμβάλλει πολύ στη χαρά της εκκλησίας με την οποίαν είμεθα συνταυτισμένοι.​—1 Κορ. 10:24.

17. Όταν κανείς αισθάνεται έλλειψι θερμής επικοινωνίας μεταξύ των αδελφών, τι θα ήταν καλό να πράξη;

¹⁷ Από καιρό σε καιρό μπορεί ν’ ακούσωμε το παράπονο: «Υπάρχει κάτι το εσφαλμένο στην εκκλησία μας. Δεν υπάρχει θέρμη μεταξύ των αδελφών, και αισθάνομαι σαν να αγνοούμαι όταν έρχωμαι στις συναθροίσεις.» Βέβαια αν υπάρχη κάποια έλλειψις του πνεύματος του Ιεχωβά και επομένως χαράς στην εκκλησία, αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να ενδιαφέρη όλους στην εκκλησία, και ειδικά τον επίσκοπο. Αλλά δεν θα ήταν καλά για εκείνον που αισθάνεται την έλλειψι θέρμης να ερωτήση μάλλον τον εαυτό του ειλικρινώς: «Τι κάνω εγώ για να προαγάγω χαρά μεταξύ των αδελφών; Πηγαίνω στις συναθροίσεις μόνο για ν’ αποκτήσω κάτι για τον εαυτό μου, ή πηγαίνω με την επιθυμία να συνεισφέρω κάτι προς την κατεύθυνσι των σχολίων και της επικοινωνίας μου με τους αδελφούς; Συνηθίζω να χαιρετώ θερμά τους άλλους και να συναντώ τους νέους; Ενδιαφέρομαι πραγματικά για τους αδελφούς μου ή έχω συγκεντρωθή στον εαυτό μου, αποβλέποντας μόνο στα προσωπικά μου συμφέροντα;» Ίσως ο παραπονούμενος είναι εκείνος που είναι ψυχρός, που του λείπει θέρμη, που είναι απρόσιτος. Για να παραγάγη η αγάπη πραγματική χαρά, πρέπει να υπάρχη συνεισφορά και από τα δύο μέρη. Συγχρόνως, επειδή ο ένας παραλείπει ν’ ανταποκριθή, δεν θα παραιτηθούμε από το να πράττωμε εκείνο που είναι ορθό εξακολουθώντας να μιλούμε ενθαρρυντικά σ’ αυτόν καθώς έχομε ευκαιρία.

18. Για ποια ζητήματα που αφορούν τους αδελφούς μας πρέπει να δείχνωμε ενδιαφέρον, αλλά τι πρέπει ν’ αποφεύγεται;

¹⁸ Το προσωπικό μας ενδιαφέρον για τους ομοίους μας Χριστιανούς δεν σημαίνει διείσδυσι στις ιδιωτικές και οικογενειακές υποθέσεις των, ώστε να γινώμεθα ως ‘περιεργαζόμενοι τα αλλότρια’. Βέβαια μπορούμε απολαμβάνωμε την κοινωνική συντροφιά των αδελφών μας καθώς έχομε ευκαιρία, και τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να είναι εξαιρετικά απολαυστικές και να συμβάλλουν πολύ στην ευτυχία μας. (Βλέπε Η Σκοπιά 1^ης Ιουνίου 1960, σελ. 255, 256) Αλλά το να παρεισδύωμε στις ιδιωτικές υποθέσεις ενός άλλου, ή ακόμη να δαπανούμε υπερβολικόν καιρό σε κοινωνικές επισκέψεις, μπορεί γρήγορα να ελαττώση τις χαρές της πνευματικής συναδελφότητος ή και να τις φθείρη εντελώς. (1 Πέτρ. 4:15· Παροιμ. 25:17) Για τη θεοκρατική δράσι και την πνευματική στρατεία των αδελφών μας πρέπει να ενδιαφερώμεθα, αντλώντας χαρά από τη θεοκρατική τους συναναστροφή, χαίροντας για τις υπηρεσιακές πείρες των, ευτυχείς που είμεθα μαζί τους μέτοχοι στην απόδοσι αίνου στο όνομα του Θεού μας Ιεχωβά. Ναι, στους αδελφούς μας βρίσκομε μεγάλη χαρά. Καθώς έγραψε ο απόστολος Παύλος στους Φιλιππησίους: «Αδελφοί μου αγαπητοί και επιπόθητοι, χαρά . . . μου.»​—Φιλιππησ. 4:1· 1 Θεσ. 2:19, 20.

19, 20. (α) Ποια πράγματα θα μας βοηθήσουν να οικοδομήσωμε συναναστροφές του Νέου Κόσμου επάνω σε ορθά θεμέλια; (β) Από ποια άποψι η συναναστροφή της κοινωνίας Νέου Κόσμου είναι όμοια με μια οικογένεια;

¹⁹ Για ν’ απολαύσωμε πλήρως το προνόμιο της συναναστροφής του Νέου Κόσμου χρειάζεται να είμεθα βέβαιοι ότι η σχέσις μας με τους αδελφούς είναι οικοδομημένη επάνω στο ορθό θεμέλιο. Αν είμεθα νέοι πρέπει να φυλαγώμαστε από το να δείχνωμε ανευλάβεια για τους πρεσβυτέρους στην εκκλησία με το να τους μεταχειριζώμεθα μ’ έναν υπερβολικά οικείο τρόπο. Μάλλον, να τους μεταχειρίζεσθε σαν «πατέρας». Δείχνετε σεβασμό για τη διαφορά του φύλου, τηρώντας τις συναναστροφές καθαρές και υγιεινές, μην κάνοντας ποτέ κατάχρησι του προνομίου της Χριστιανικής συναδελφότητος που απολαμβάνομε. Για να ευφραίνεται κανείς στη συναναστροφή του με τους αδελφούς δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι υπερβολικά διαχυτικός ή εκδηλωτικός. Θέλομε να φυλαχθούμε από μια τέτοια υποκριτική επίδειξι φιλίας, απ’ την οποία λείπει γνήσιο ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον.​—1 Τιμ. 5:1, 2· Ρωμ. 12:9.

²⁰ Όταν κανείς μπαίνη σε συναναστροφή μ’ εκείνους της κοινωνίας Νέου Κόσμου είναι σαν να έρχεται σε μια οικογένεια. Μέσα σε μια οικογένεια τα μέλη φθάνουν να γνωρίσουν το ένα το άλλο καλά, και ως προς τα λάθη των και ως προς τις καλές των ιδιότητες. Αλλά κάνουν παραχωρήσεις το ένα στο άλλο. Δεν προσπαθούν να υψώσουν ένα μέτωπο αυτοδικαιώσεως, διότι γνωρίζουν ότι τα άλλα μέλη της οικογενείας γρήγορα θα δουν μέσα απ’ αυτό. Και, πράγματι, είναι ευτυχισμένοι γι’ αυτό, επειδή μπορούν να είναι φυσικοί, να είναι αυτοί οι ίδιοι, και εμπιστεύονται στα άλλα μέλη της οικογενείας ώστε να έχουν αβροφροσύνη γι’ αυτά και να μην τα απορρίπτουν επειδή μπορεί να έχουν επιτηδεύσεις και τρόπους εκτελέσεως των πραγμάτων διαφορετικούς απ’ αυτούς. Ομοίως στην κοινωνία Νέου Κόσμου, οι αδελφοί μας μάς εμπιστεύονται και έτσι είναι αυτοί οι ίδιοι, φυσικοί και δεν κάνουν επίδειξι αυτοδικαιώσεως. Τούτο συντελεί σε μια ευτυχή σχέσι. Συγχρόνως ενδιαφερόμεθα όλοι να βοηθήσωμε αλλήλους να ανακαινίσωμε τις διάνοιές μας για να συμμορφωθούν προς τις κατευθύνσεις ζωής του Νέου Κόσμου. Ας ζητούμε πάντοτε ατομικώς να συμβάλωμε στο πνεύμα της ευφροσύνης μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου με το να είμεθα γενναιόδωροι, φιλάγαθοι, αβρόφρονες, ενδιαφερόμενοι ο ένας για τον άλλον περισσότερο παρά για τον εαυτό μας, οικοδομώντας ο ένας τον άλλον με χαρούμενη υπηρεσία της Βασιλείας προς αίνον του Ιεχωβά.​—Ρωμ. 12:2· Παροιμ. 19:22.

Επίσκοποι για τη Χαρά του Ποιμνίου

 1. Τι είναι ουσιώδες για να συνεχίσωμε επιμελώς οποιαδήποτε εργασία;

ΕΙΝΑΙ δύσκολο να συνεχίσωμε επιμελώς οποιοδήποτε έργο όταν δεν υπάρχη χαρά στην εκτέλεσί του. Έπειτα από ένα διάστημα το έργο γίνεται φορτικό και η επιθυμία να το εγκαταλείψωμε αυξάνει. Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιεχωβά καλεί τους δούλους του να ‘ευφραίνωνται εις όσα επιβάλουν την χείρα των’, ώστε να ‘μη αποκάμουν πράττοντες το καλόν’. Ένας που είναι λυπημένος και άθυμος δεν θα μπορούσε να βοηθήση να θεραπευθή ο στεναγμός και η κραυγή εκείνων που βλέπουν τις τρομερές συνθήκες γύρω τους σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο. Όπως το διατυπώνουν οι Παροιμίες 17:22: «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν· το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά.»​—Δευτ. 12:18· Γαλ. 6:9.

 2. Τι χρειάζεται να έχη πρώτα ένας επίσκοπος προτού μπορέση να υπηρετήση για τη χαρά του ποιμνίου;

² Οι επίσκοποι στις εκκλησίες του λαού του Θεού είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τους αδελφούς των να υπομείνουν πιστά στην υπηρεσία της Βασιλείας. Γι’ αυτό το λόγο γίνεται μέλημά των να φροντίσουν να βρίσκεται μεταξύ του ποιμνίου το πνεύμα της χαράς και της ευφροσύνης. Πρώτα ο επίσκοπος πρέπει να χαίρη για τον ίδιο του διορισμό. Αν επιτρέπη να γίνη φορτικός σ’ αυτόν ο διορισμός του υπηρεσίας προς τους αδελφούς του και δίνη τον χρόνο του και την ενέργειά του φειδωλά, μεμψίμοιρα, σαν κάτω από εξαναγκασμό, θα τείνη να ‘κατακυριεύση του ποιμνίου’ και θα είναι ελλιπής χαράς, θέρμης και προθυμίας. Ο επίσκοπος, λοιπόν, πρέπει να έχη βαθιά εκτίμησι για το θαυμαστό του προνόμιο υπηρεσίας, να είναι ευγνώμων γι’ αυτό, πάντοτε αποβλέποντας στον Ιεχωβά για να τον υποστηρίξη με το άγιό του πνεύμα, ώστε να μπορέση να υπηρετήση για τη χαρά του ποιμνίου.​—1 Πέτρ. 5:2, 3.

 3. Ποιο είναι το κύριο μέλημα του επισκόπου;

³ Οποιονδήποτε διορισμό υπηρεσίας και αν έχη κανείς στην εκκλησιαστική οργάνωσι, είτε υπηρέτου λογαριασμών, είτε υπηρέτου περιοδικών και τομέων, ή κάτι όμοιο, το καθήκον του υπηρέτου δεν είναι απλώς να τηρή αρχεία σαν κάποιος κληρικός εργάτης, ούτε είναι απλώς ζήτημα επαναλήψεως οδηγιών του κυβερνώντος σώματος στους αδελφούς. Μάλλον, το πιο σπουδαίο μέρος του διορισμού του είναι το να φροντίζη για την πνευματική ευεξία της εκκλησίας, ώστε να μπορή αυτή ν’ αποδίδη τον πιο αποτελεσματικό αίνο στον Ιεχωβά. Η καλή φυσική υγεία αντανακλάται σε όρεξι για ζωή. Η καλή πνευματική υγεία αντανακλάται σε ζήλο για την υπηρεσία του Ιεχωβά μαζί μ’ ένα ευτυχισμένο και χαρούμενο πνεύμα. Να είσθε άγρυπνοι στα συμπτώματα τις πνευματικής καχεξίας: την έλλειψι χαράς, την αίσθησι ότι το έργο του κηρύγματος είναι φορτικό, την έλλειψι αποτελεσμάτων στη διακονία. Τότε ζητήστε με προσευχή να εφαρμοσθή Γραφική θεραπεία για την αποκατάστασι της πνευματικής υγείας εκείνων πού είναι έτσι επηρεασμένοι.

 4. Πώς πρέπει να δίνη συμβουλή ο επίσκοπος, και τι απαιτείται γι’ αυτό;

⁴ Υγιής πρόοδος στο έργο της Βασιλείας ποτέ δεν κατορθώνεται με ώθησι ή επίπληξι. Μπορεί να υπάρχη κάποια αρχική πρόοδος ή αύξησις, αλλ’ αυτή ατονεί λόγω ελλείψεως χαράς από μέρους των αδελφών. Είναι εύκολο να είναι κανείς επικριτικός ή να βλέπη σφάλματα ή αδυναμίες. Χρειάζεται καιρός και σκέψις με προσευχή για να είναι κανείς σε θέσι να παρουσιάση καλή εποικοδομητική συμβουλή που θα ενθαρρύνη και θα ενισχύση και ακόμη θα δώση πρακτική βοήθεια για την υπερνίκησι των αδυναμιών. Ο επίσκοπος θα ζητήση να το πράξη αυτό αν ενδιαφέρεται αληθινά για τους αδελφούς του, αν είναι ο ίδιος χαρούμενος στην υπηρεσία του και έχη την επιθυμία να ιδή τους αδελφούς του να ‘ευφραίνωνται εις όσα επιβάλουν την χείρά των’.

5, 6. (α) Ποια είναι μια Βασική απαίτησις για χαρά; (β) Πώς δείχνει ο επίσκοπος ότι εκτιμά αυτή την απαίτησι;

⁵ Για να καλλιεργήση κανείς χαρά μεταξύ των αδελφών πρέπει να γνωρίζη τα πράγματα που συντελούν στη χαρά. Ο Παύλος έγραψε μια βασική απαίτησι για χαρά όταν έγραψε: «Και θέλω χαίρει . . . κατά την σταθεράν προσδοκίαν και ελπίδα μου.» Βέβαια ο Παύλος ο ίδιος είχε σταθερή προσδοκία και ελπίδα να κερδίση αιώνια ζωή με τον Χριστό Ιησού. Η καθαρή όρασις της ελπίδος του, που είχε, μαζί με μια εκτίμησι για τα συγκινητικά προνόμια υπηρεσίας που αυτή προσέφερε, του έδινε χαρά που τον υπεστήριζε μέσα από κάθε είδους διωγμό και δυσχέρειες. Και πόσο αληθινό ήταν τούτο για τον Κύριο Ιησού τον ίδιο, ο οποίος «υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν.» Είτε κρατεί κανείς την ελπίδα της ουρανίου ζωής ως ένας από το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου», είτε της επιγείου ζωής ως ένας από τα «άλλα πρόβατα, είναι σπουδαίο να κρατή αυτή την ελπίδα με πεποίθησι αν πρόκειται να τον υποστηρίξη με χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά.​—Φιλιππησ. 1:18-20· 3:13, 14· Εβρ. 12:2· Λουκ. 12:32· Ιωάν. 10:16.

⁶ Για να έχωμε ισχυρή πίστι και ‘ελπιζομένων πεποίθησι’ απαιτείται υγιής γνώσις του λόγου του Θεού. Ο επίσκοπος, εκτιμώντας τούτο, θα είναι ένας καλός σπουδαστής ο ίδιος και θα ενθαρρύνη την προσωπική μελέτη της Γραφής από όλους στην εκκλησία. Φροντίζοντας για την επίβλεψι της εκκλησίας θα προσέχη να είναι οι συναθροίσεις ζωντανές, εποικοδομητικές, διδακτικές και ενθαρρυντικές. Στις συνομιλίες του με τους αδελφούς θα μιλή για την ελπίδα που συμμερίζονται. Αν στη προσωπική του μελέτη της Γραφής, της Σκοπιάς και άλλων εκδόσεων της Εταιρίας, είναι άγρυπνος να σημειώνη νέες αλήθειες, ενθαρρυντικές εισηγήσεις και σημεία εποικοδομητικής συμβουλής, θα είναι προετοιμασμένος μ’ ένα πρακτικό τρόπο να εποικοδομήση τους αδελφούς του και να ενισχύση την ελπίδα των. Όταν επισκέπτεται αδυνάτους ή αδρανείς ευαγγελιζομένους, ας μην κάνη απλώς μια μηχανική επίσκεψι για να συλλεξη μια έκθεσι υπηρεσίας αγρού ή για να κόμη διευθετήσεις εξόδου στη δράσι κηρύγματος, αλλ’ ας χρησιμοποιή την ευκαιρία για να εποικοδομήση το άτομο, επιταχύνοντας την επιθυμία του για γνώσι, μη λησμονώντας ότι αν το άτομο αυτό πρόκειται να αναλάβη το έργο του Ιεχωβά και να εμμείνη σ’ αυτό, χρειάζεται να έχη την ορθή εκτίμησι γι’ αυτό και χαρά εκτελώντας το.​—Εβρ. 11:1· 1 Θεσ. 5:14.

 7. Με ποιον τρόπο εκφράζει ο Παύλος το κατάλληλο ενδιαφέρον ενός καλού επισκόπου;

⁷ Αν έχετε το προνόμιο να είσθε επίσκοπος, να βεβαιώνεσθε ότι το ενδιαφέρον σας για την εκκλησία περιλαμβάνει όλους τους συνταυτισμένους μ’ αυτήν. Ας είναι επιθυμία σας να βοηθήσετε κάθε έναν να ευφραίνεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Όπως ο Ιησούς και οι απόστολοι, να είσθε έτοιμοι να δαπανηθήτε γενναιόδωρα προς χάριν των. Ο Παύλος εξεφράσθη με τον εξής τρόπο: «Αλλ’ εάν και προσφέρω εμαυτόν σπουδήν επί της θυσίας και λειτουργίας της πίστεώς σας, χαίρω και συγχαίρω μετά πάντων υμών· ωσαύτως δε και σεις χαίρετε και συγχαίρετε μετ’ εμού.» Σημειώστε τα λόγια: «Συγχαίρω μετά πάντων υμών.» Σε μια άλλη λεπτή έκφρασι του ποια πρέπει να είναι η επιθυμία κάθε επισκόπου, ο Παύλος περαιτέρω γράφει: «Θέλω μείνει και συμπαραμείνει μετά πάντων υμών, δια την εις την πίστιν υπακοήν σας και χαράν· δια να περισσεύη δι’ εμού το καύχημά σας εις τον Ιησούν Χριστόν, δια της εμής πάλιν παρουσίας προς εσάς.»​—Φιλιπππησ. 2:17, 18· 1:25, 26.

 8. Πώς μπορεί ο επίσκοπος ή ο διακονικός υπηρέτης να ‘συγχαίρη μετά πάντων’ στην εκκλησία;

⁸ Ως επίσκοπος μπορεί να είθε πολύ απασχολημένος όταν βρίσκεσθε στην Αίθουσα Βασιλείας για τις συναθροίσεις της εκκλησίας. Πριν και μετά τις συναθροίσεις υπάρχουν αναγκαία πράγματα, στα οποία πρέπει να δώσετε προσοχή μαζί με τους άλλους υπηρέτας της εκκλησίας. Αλλά και πάλι διαθέστε χρόνον, έστω και ολίγα λεπτά, για να μιλήσετε με τους διαφόρους αδελφούς και αδελφές. Σε μεγάλες εκκλησίες δεν είναι δυνατόν να μιλήσετε ατομικώς σε όλους τους αδελφούς σε κάθε συνάθροισι, αλλά κάμετέ το σκοπό να μιλήτε σε διαφόρους κάθε φορά. Σημειώστε εκείνους που παρελείψατε και φροντίστε να μιλήσετε μαζί τους στην επομένη συνάθροισι, και έχετε κάτι ενθαρρυντικό να πήτε. Αυτό εφαρμόζεται, επίσης, στους άλλους διακονικούς υπηρέτας της εκκλησίας. Ο υπηρέτης Γραφικών μελετών, παραδείγματος χάριν, μπορεί να σημειώση μια έκθεσι νέας Γραφικής μελέτης που του παρεδόθη. Ίσως είναι η πρώτη Γραφική μελέτη που διεξάγεται από αυτόν τον διαγγελέα της Βασιλείας. Το προσωπικό ενδιαφέρον του υπηρέτου θα τον υποκινήση να διαθέση ολίγα λεπτά για να μιλήση σ’ αυτόν τον αδελφό, εκφράζοντας τη χαρά του για την πρόοδο του αδελφού στη διακονία και ερωτώντας με ενδιαφέρον μετά την έναρξι της νέας μελέτης. Ένας φιλάγαθος λόγος, μολονότι κατ’ ανάγκην σύντομος, από μέρους του επισκόπου ή άλλου υπηρέτου εκτιμάται πολύ από τους ευαγγελιζομένους και πολύ συμβάλλει στη χαρά των στην υπηρεσία. Κάνοντας τούτο ευφραίνεσθε μαζί τους και αυτοί, εξ άλλου, χαίρουν και ευφραίνονται με σας. Ποτέ να μην είσθε τόσο απασχολημένοι με διοργανωτικά ζητήματα, ώστε να μην έχετε ποτέ καιρό για έναν ενθαρρυντικό, εποικοδομητικό λόγο για τους συνδιακόνους σας.

9, 10. (α) Ποια ανταπόκρισις από μέρους της εκκλησίας κάνει χαρούμενη την υπηρεσία του επισκόπου; (β) Τι αποδεικνύεται επιζήμιο στη χαρά της εκκλησίας;

⁹ Αλλά για να κάμη καλά το έργο του ένας επίσκοπος, και να έχη χαρά και ικανοποίησι εκτελώντας το, χρειάζεται να υπάρχη ευτυχής ανταπόκρισις από εκείνους που υπηρετεί, όπως διετυπώθη πιο πάνω από τον Παύλο. Αν τα μέλη της εκκλησίας δείχνουν εκτίμησι για τη θεοκρατική οργάνωσι και είναι ευπειθή και υποτακτικά στο θείο θέλημα και στον εύτακτο τρόπο εκτελέσεως του θείου θελήματος υπό την διεύθυνσι των από το πνεύμα διωρισμένων επισκόπων, ανταποκρινόμενα γοργά στις εισηγήσεις και συμβουλές και απομακρύνοντας κάθε πνεύμα γογγυσμού, πόσο τούτο συμβάλλει στην ευτυχία του επισκόπου και πόσο πιο αποπελεσματική είναι η φροντίδα του για την πνευματική ζωή του ποιμνίου! Επομένως, «πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.»​—Εβρ. 13:17.

¹⁰ Πόσο αληθινά είναι τα λόγια αυτά! Εκεί που υπάρχει έλλειψις ενότητος και συνεργασίας μεταξύ της εκκλησίας και του επισκόπου, που απολήγει στο να φροντίζη ο επίσκοπος για τα καθήκοντά του ‘στενάζων’, ίσως μ’ ένα πνεύμα ερεθισμού ή αποθαρρύνσεως, δεν μας ζημιώνει αυτό όλους μας, οδηγώντας σε απώλεια της χαράς στη Χριστιανική μας δράσι και στις συναθροίσεις; Εξ άλλου, «τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» Σ’ ένα τέτοιο ακριβώς κλίμα ειρήνης και ενότητος μπορεί να ακμάζη καλό Χριστιανικό έργο, και οι καρποί του πνεύματος θ’ αυξάνουν άφθονα προς χαράν όλων.​—Ψαλμ. 133:1.

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΙΣ

11, 12. Πώς μπορεί έλλειψις πρακτικής σοφίας και προβλέψεως να επηρεάση την ειρήνη και ενότητα της εκκλησίας;

¹¹ Τέτοιες ευλογημένες συνθήκες χρειάζεται να καλλιεργούνται και να διατηρούνται, η δε πρακτική σοφία και η πρόβλεψις συμβάλλουν πολύ σ’ αυτόν τον σκοπό. Έλλειψις αυτών των ιδιοτήτων μπορεί να παραγάγη συνθήκες που πολύ διαταράττουν την ενότητα και την ειρήνη στην εκκλησία. Παραδείγματος χάριν, σχεδόν όλοι μας έχομε ακούσει για την παροιμιώδη οικογένεια που ξεκίνησε για ένα πικ-νικ. Εκάθησαν στο οικογενειακό αυτοκίνητο, γεμάτοι από μεγάλες ελπίδες για μια ευχάριστη μέρα στην εξοχή. Ταραχή αρχίζει όταν αποτυγχάνουν να πάρουν τον καλύτερο δρόμο που έπρεπε ν’ ακολουθήσουν. Κατόπιν, σε μια ερημική επέκτασι του δρόμου, εκτεθειμένη στον ζεστό ήλιο, το αυτοκίνητο αγκομαχά και σταματά​—ο πατέρας λησμόνησε να το γεμίση με βενζίνη! Ζητώντας να πιουν έναν αναψυκτικό καφέ για να μαλακώσουν τα νεύρα των, βρίσκουν το «θερμός» άδειο​—η μητέρα λησμόνησε να το γεμίση! Και έπεται συνέχεια, ώστε μια ημέρα που άρχισε με λαμπρές υποσχέσεις, τελειώνει σε φιλονεικία, μάταιες αντεγκλήσεις και απογοήτευσι για όλους. Με όμοιο τρόπο λαμπρές προοπτικές από θεοκρατική δράσι μπορούν να φθαρούν λόγω ελλείψεως σχεδίου και προβλέψεως. Αυτό θα μπορούσε να συμβή όσον αφορά την κατάστρωσι σχεδίου για την οικοδόμησι μιας Αιθούσης Βασιλείας, τη διευθέτησι μεταφορών για μια συνέλευσι, κάποια ειδική δράσι του αγρού σε απομονωμένη εδαφική περιοχή ή την παρουσίασι μιας σειράς δημοσίων συναθροίσεων. Προσεκτική προσχεδίασις των λεπτομερειών θα εξασφαλίση καλή επιτυχία και ευφροσύνη σε οτιδήποτε αναλαμβάνομε να κάμωμε.

¹² Είναι, επίσης, καλό να είμεθα σαφείς και κατηγορηματικοί όταν κάνωμε διευθετήσεις για οποιαδήποτε δράσι. Η ασάφεια οδηγεί σε παρανοήσεις, οι οποίες, εξ άλλου, οδηγούν σε απογοήτευσι και σπατάλη χρόνου και ενεργείας. Είναι αλήθεια ότι οφείλομε να είμεθα μακρόθυμοι και συγχωρητικοί, κάνοντας παραχωρήσεις για τα λάθη των άλλων, αλλά μπορούμε ν’ αποφεύγωμε να θέτωμε υπερβολική έντασι σ’ αυτές τις ιδιότητες, με το να χρησιμοποιούμε πρακτική σοφία και πρόβλεψι, η οποία συντελεί σε επιτυχή εκτέλεσι του σκοπού μας.​—Παροιμ. 11:14.

ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΣ ΧΑΡΑΣ ΜΕ ΣΟΦΗ ΕΠΙΒΛΕΨΙ

13. Γιατί είναι σπουδαίο να εξηγούμε τον σκοπό και την αιτία για κάθε δράσι ή συμβουλή;

¹³ Κάτι άλλο που συμβάλλει στην ευφροσύνη σε ό,τι αναλαμβάνομε να κάμωμε είναι το να εκτιμούμε όχι μόνο εκείνο που πρόκειται να γίνη, και πώς πρέπει να το πράξωμε, αλλά και την αιτία για την οποία πρέπει να εκτελεσθή. Όταν υποστηρίζη κανείς κάποια συγκεκριμένη δράσι ή εξαίρη κάποια νέο μέθοδο ή διευθέτησι, είναι πάντοτε καλό να βοηθή την εκκλησία να κατανοήση την αιτία γι’ αυτό, γιατί χρειάζεται να γίνη, και πώς θα ωφελήση τους άλλους. Χωρίς αυτό, το ζήτημα μπορεί να μη λάβη ολοκάρδια υποστήριξι. Ένας υπηρέτης περιοχής, παραδείγματος χάριν, δίνοντας συμβουλή στην εκκλησία, πρέπει να διαθέση καιρό για να δείξη τα οφέλη που προκύπτουν από το ν’ ακαλουθηθή ωρισμένη συμβουλή, γιατί πρέπει να προτιμηθή, και πώς θα συμβάλη στην ευεξία της εκκλησίας. Τότε οι αδελφοί θ’ ανταποκριθούν με ευγνωμοσύνη, εκτιμώντας το προνόμιο της υπηρεσίας. Ναι, το πνεύμα με το οποίο αναλαμβάνει κανείς ένα έργο έχει μεγάλη σχέσι με το να έχη χαρά όταν το εκτελή.

14, 15. Πώς αυτό εφαρμόζεται στην οικογενειακή ζωή, και όμως τι δεν σημαίνει αυτό;

¹⁴ Το ίδιο είναι αληθινό και στην εκπαίδευσι τέκνων. Οι θεοκρατικοί γονείς ενδιαφέρωνται για τη χαρά και την ευτυχία των τέκνων των. Έτσι, όταν αναθέτουν στα παιδιά δουλειές σχετικές με το σπίτι ή τα διορθώνουν για τον τρόπο με τον οποίον ενεργούν, οι σοφοί γονείς διαθέτουν χρόνον για να εξηγήσουν το γιατί, ώστε τα τέκνα να μπορούν να έχουν ικανοποίησι με το να είναι ευπειθή, εκτιμώντας ότι συμμετέχουν στην ευημερία και ευτυχία ολοκλήρου της οικογενείας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς πρέπει να υποχωρούν σε κάποια στασιαστική τάσι από μέρους του τέκνου. Χρειάζεται καιρός για ν’ αναπτυχθούν τα τέκνα ώστε να εκτιμήσουν γιατί μερικά πράγματα είναι ορθά και άλλα δεν είναι, και χρειάζεται επίσης πειθαρχική διαπαιδαγώγησις στην ενέργεια αυτή. Αλλά πάντοτε οι γονείς έχουν τα συμφέροντα των τέκνων των στην καρδιά τους· και καθώς οι γονείς αυξάνουν σε κατανόησι, θα είναι έτοιμοι να βοηθήσουν τα τέκνα να προχωρήσουν σε εκτίμησι των καλών πραγμάτων, έτσι ώστε να μάθουν να είναι ικανοποιημένα με ό,τι είναι ορθό και να ευφραίνωνται γνωρίζοντας και πράττοντας το θείο θέλημα.

¹⁵ Ομοίως στην εκκλησία, ο επίσκοπος, ενώ ενδιαφέρεται για τη χαρά και ευτυχία των αδελφών στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ποτέ δεν θα συμβιβασθή όσον αφορά τις Βιβλικές αρχές. Ποτέ δεν θα εγκαταλείψη την καλή θεοκρατική τάξι για να διευκολύνη ιδιοτελώς τους στασιαστάς. Συγχρόνως δεν θα καταβαρύνη τους αδελφούς με περιττούς κανόνας και κανονισμούς, αλλά θα ζητή να υπηρετή τους αδελφούς του, παρέχοντας διευθετήσεις για να εργάζωνται και συνέρχωνται με τον πιο αποτελεσματικό και κατάλληλο τρόπο.

16. (α) Πώς θα δείξη ο επίσκοπος ισορροπία στον χειρισμό δυσχερειών; (β) Ποια διερευνητικά ερωτήματα μπορούν κατάλληλα να τεθούν κάτω από τέτοιες περιστάσεις;

¹⁶ Όταν εγείρωνται δυσκολίες στην εκκλησία ο επίσκοπος πρέπει να διατηρήση υγιά ισορροπία. Ένας επίσκοπος μπορεί να ενδιαφιερθή τόσο για την προστασία της οργανώσεως, για να την διατηρήση καθαρή, ώστε μπορεί να λησμονήση την κατάστασι εκείνου που ακολούθησε κακή πορεία και την ανάγκη προσπαθείας να τον αποκαταστήση με αγάπη. Φυσικά, όταν ένα άτομο εκδηλώνη το πνεύμα της πονηρίας και είναι εκουσίως στασιαστικό και αμετανόητο, η αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας μπορεί να είναι η μόνη πορεία που διανοίγεται. Αλλά σε άλλες περιπτώσεις μπορούμε ν’ αποκαταστήσωμε τον σφάλλοντα; Πράγματι, θα ήταν δυνατόν να ερωτήσωμε τον εαυτό μας, Θα μπορούσε το λάθος του να έχη προληφθή με συμβουλή από πριν και νουθεσία από μέρους μας; Ήμεθα αρκετά άγρυπνοι στο ότι έγινε πνευματικώς ασθενής; Μήπως ήταν έλλειψις του ορθού πνεύματος της χαράς και της ευτυχίας στην εκκλησία εκείνη που ωδήγησε στην κατάστασι της εξασθενήσεώς του; Καθώς εξετάζομε ειλικρινώς αυτά τα ερωτήματα, μπορεί να οδηγηθούμε να δούμε μια ανάγκη μεγαλύτερη ακόμη από εκείνην του σφάλλοντος αδελφού μας, μια ανάγκη που επηρεάζει ολόκληρη την εκκλησία κι εμάς τους ίδιους ως διακονικούς υπηρέτας.​—Γαλ. 6:1, 2· 2 Κορ. 2:7, 8.

17, 18. Ποιες ιδιότητες του Φιλήμονος και του Τιμοθέου επαινούν οι Γραφές;

¹⁷ Ασφαλώς συνθήκες που προξενούν λύπη και αποθάρρυνσι σε μια εκκλησία χρειάζεται να θεραπεύωνται επειγόντως, ο δε επίσκοπος θα δείξη το ενδιαφέρον του για τη χαρά των αδελφών στρέφοντας πρόθυμα την προσοχή του σ’ αυτά τα ζητήματα. (2 Κορ. 1:24-2:4) Πάντοτε το έργο του επισκόπου ας είναι προϊόν εντόνου ενδιαφέροντος για την ευημερία του ποιμνίου που τελεί υπό την φροντίδα του και ας έχη ειδικά υπ’ όψι τη σωτηρία των προβάτων σε αιώνια ζωή. Προς τον σκοπόν αυτόν ο επίσκοπος ‘με άκραν χαράν θέλει δαπανήσει και όλως δαπανηθή’.​—2 Κορ. 12:15.

¹⁸ Τι ευλογία είναι για τους αδελφούς οι τέτοιου είδους επίσκοποι ! Η υπηρεσία των στην εκκλησία γίνεται πηγή πολλής χαράς και εποικοδομήσεως. Σε τέτοιους επισκόπους είναι πολύ κατάλληλος ο έπαινος που δίδεται στον Φιλήμονα: «Χαράν πολλήν έχομεν και παρηγορίαν δια την αγάπην σου, επειδή τα σπλάγχνα των αγίων ανεπαύθησαν δια σου, αδελφέ.» Ναι, αυτοί είναι όμοιοι με τον πιστό Επαφρόδιτο και τον Τιμόθεο, των οποίων η υπηρεσία μεταξύ των πρώτων Χριστιανών ήταν μια τέτοια ευλογία γι’ αυτούς. Για τον Τιμόθεο εγράφη ότι ο Παύλος δεν είχε «ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήση γνησίως περί της καταστάσεώς σας [της εκκλησίας “εν Φιλίπποις”].»​—Φιλήμ. 7· Φιλιππησ. 2:25-30, 19-23.

19. Τι θα έχουν, λοιπόν, υπ’ όψι οι περιοδεύοντες επίσκοποι όταν μιλούν στους αδελφούς των;

¹⁹ Όπως ο Επαφρόδιτος και ο Τιμόθεος, που ήσαν περιοδεύοντες αντιπρόσωποι του κυβερνώντας σώματος της πρώτης εκκλησίας, έτσι και σήμερα, υπάρχουν οι αδελφοί που περιοδεύουν για να επισκέπτωνται τις εκκλησίες, όπως οι υπηρέται περιοχής και περιφερείας, οι υπηρέται ζώνης και τμημάτων, μπορούν δε να επωφεληθούν καλά από το παράδειγμα εκείνων και από ό,τι ελέγετο απ’ αυτούς. Σ’ αυτές τις ημέρες που οι πιέσεις από τον μεγάλο εχθρό Σατανά είναι τόσο μεγάλες στις προσπάθειές του ν’ αποθαρρρύνη τους δούλους του Ιεχωβά και να τους κάμη να εγκαταλείψουν την υπηρεσία Του, πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη να μιλούν ενθαρρυντικά στις καρδιές των αδελφών! Αυτοί, λοιπόν, οι επισκεπτόμενοι διάκονοι θα θέλουν να πράξουν περισσότερα παρά να είναι περιωρισμένοι σε μια αναλυτική εξέτασι των συνθηκών που βρίσκουν και να παρέχουν πρακτικές συμβουλές για βελτίωσι· θα μιλούν με θέρμη και ενθάρρυνσι για να διεγείρουν τις καρδιές των αδελφών των σε χαρούμενη δραστηριότητα. Ο σκοπός της επισκέψεως που έκαμε στους αδελφούς της Εφέσου ο Τυχικός «ο αγαπητός αδελφός και πιστός διάκονος εν Κυρίω», ήταν «να παρηγορήση τας καρδίας [των].»​—Εφεσ. 6:21, 22.

20. Σε ποια επιχείρησι μπορούμε τώρα να συμμετέχωμε, και με ποιο πνεύμα;

²⁰ Οι προοπτικές της υπηρεσίας της Βασιλείας που είναι μπροστά μας, προτού η καταστροφή αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων στον Αρμαγεδδώνα φέρη τέλος στο κήρυγμά μας των αγαθών νέων, είναι συγκινητικές. Η αυξανόμενη εισροή ατόμων καλής θελήσεως από όλα τα έθνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου αποτελεί απόδειξι της μεγάλης συγκομιδής που προχωρεί τώρα. Επί πόσον καιρό θα διαρκέση το προνόμιο της συμμετοχής σ’ αυτή τη μεγαλειώδη προσπάθεια, δεν γνωρίζομε. Αλλ’ ας αποφασίσωμε να συμμετάσχωμιε σ’ αυτήν πλήρως με χαρά. Ας επιδιώκωμε όσα συντελούν σε ειρήνη, και ας ευφραινώμεθα με την ευφροσύνη του έθνους του Ιεχωβά.​—1 Πέτρ. 3:11, 12· Ψαλμ. 106:5.

Ζητείτε τα Προς Οικοδομήν Αλλήλων

«Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων.»​—Ρωμ. 14:19.

1, 2. (α) Πώς ήλθε σε ύπαρξι η γη, και γιατί είναι τόσο καλά προσαρμοσμένη στα ανθρώπινα πλάσματα; (β) Γιατί δεν είναι παράδεισος σήμερα;

Ο ΜΕΓΑΣ Δημιουργός του σύμπαντος είναι χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Ιεχωβά είναι το όνομά του. Ο Ιεχωβά υπήρχε επί αναρίθμητα εκατομμύρια χρόνια πριν από τη δημιουργία του σύμπαντος ή οποιουδήποτε πλάσματος σ’ αυτό. Σ αυτόν τον καιρό ο Ιεχωβά ήταν πλήρης· δεν είχε αίσθησι μονώσεως αν και ήταν μόνος. Ευηρεστήθη ο Ιεχωβά ν’ αρχίση να δημιουργή, ή να οικοδομή ένα σύμπαν και να κάνη πολλά πλάσματα να ζουν σ’ αυτό. Κάθε τι που έκαμε ο Ιεχωβά εν σχέσει με τη δημιουργία του σύμπαντος απεδείχθη ευεργετικό στους άλλους. Η γη είναι ένα εξέχον παράδειγμα του πώς η δημιουργία ωφέλησε άλλους. Η γη επλάσθη με σκοπό να ζουν πλάσματα επάνω σ’ αυτήν κάτω από δίκαιες συνθήκες και με ευτυχία και ελευθερία. Ο άνθρωπος έγινε η υψίστη μορφή ζωντανής, ορατής δημιουργίας και όλα τα άλλα δημιουργήματα επλάσθησαν σε μεγάλη ποικιλία και για να είναι ευχάριστα και ευεργετικά στον άνθρωπο. Η γη επλάσθη για να είναι μια άνετη, ευτυχής κατοικία για τον άνθρωπο, και είναι προφανές ότι ο μεγάλος Δημιουργός έδωσε στοχασμό και σκέψι σε ό,τι θα ήταν ευεργετικό στον άνθρωπο και θα έκαμε τη ζωή του επάνω στη γη ευχάριστη.​—Γέν. 1:28· Ψαλμ. 115:15, 16.

² Αναμφισβήτητα, το ελατήριο που ήταν πίσω από όλη αυτή τη στοχαστικότητα από μέρους του Ιεχωβά ήταν αγάπη. Ο Ιεχωβά είναι αγάπη, η μεγάλη προσωποποίησίς της, η εξάσκησις δε της αγάπης του ήταν εκείνη που έκαμε τον Ιεχωβά να προμηθεύση τόσο πολλά καλά πράγματα για την ωφέλεια και απόλαυσι των πλασμάτων του. Η εξάσκησις αληθινής αγάπης είναι πάντοτε εποικοδομητική και ευεργετική. Στην 1 Κορινθίους 8:1 ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι η αγάπη οικοδομεί. Αν το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη, που αντιπροσωπεύετο στην αρχή από τον Αδάμ και την Εύα, είχε δείξει αγάπη για τον Δημιουργό και είχε εποικοδομήσει κατάλληλο σεβασμό και λατρεία για τον Δημιουργό και μέσα στην αγάπη του είχε δείξει υπακοή στον Δημιουργό, όλο το ανθρώπινο γένος σήμερα θα απελάμβανε στο πλήρες τις πολλές ευλογίες και οφέλη του οικοδομητικού έργου που έκαμε ο Ιεχωβά δημιουργώντας τη γη και κάθε τι που οικοδόμησε επάνω σ’ αυτήν. Αλλά μια κατεδαφιστική πορεία άρχισε με την ανταρσία του Σατανά και την παρακοή του πρώτου ανδρός και της γυναικός. Όλη η ανθρώπινη φυλή έτσι υπέπεσε σε καταδίκη λόγω της αμαρτίας του Αδάμ και της Εύας. Εδώ ο Ιεχωβά επροχώρησε να εκφράση την αγάπη του και προέβη σε μια ανοικοδομητική εκστρατεία. Ο Ιεχωβά συνέλαβε ένα νέο σύστημα πραγμάτων και απεφάσισε την οικοδόμησι ενός νέου κόσμου.​—Γέν. 3:15· Εβρ. 11:3, 39, 40· 2 Πέτρ. 3:13.

 3. (α) Ποια προμήθεια έκαμε ο Ιεχωβά για την οικοδόμησι ενός αρμονικού κόσμου; (β) Τι είδους πνευματικό οικοδομικό έργο ακολούθησε τον θάνατο του Χριστού;

³ Ένα ισχυρό οικοδόμημα έχει ένα στερεό θεμέλιο, ο δε Ιεχωβά στο νέο του οικοδομικό πρόγραμμα επρονόησε για έναν ισχυρό θεμέλιο λίθο, τον Χριστό Ιησού. Η απεριόριστη αγάπη του Ιεχωβά φανερώνεται στην προσφορά του πιο πολυτίμου αποκτήματός του, του μονογενούς του Υιού Χριστού Ιησού, ως θυσίας για τις αμαρτίες του ανθρώπου. Με την αφαίρεσι της ανικανότητος μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού Ιησού το ανθρώπινο γένος κατενόησε τα οφέλη του οικοδομικού έργου του Ιεχωβά, διότι επάνω στο θεμέλιο του Χριστού Ιησού ο Ιεχωβά άρχισε να οικοδομή έναν πνευματικό οίκο αποτελούμενον από ζώντας λίθους και προωρισμένον να εκπληρώση ένα ειδικό έργο στον σκοπό του Ιεχωβά. Έτσι από τον θάνατο και την ανάστασι του Χριστού Ιησού επροχώρησε μια μεγάλη οικοδομική εκστρατεία. Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται σε τούτο στην 1 Κορινθίους 3:9, λέγοντας: «Σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή.» Έτσι ο Ιεχωβά οικοδομεί μια πνευματική οργάνωσι επάνω στο θεμέλιο του Χριστού Ιησού και χρησιμοποιεί αφιερωμένους Χριστιανούς επάνω στη γη ως συνεργάτας του.​—Ιωάν. 3:16· 1 Πέτρ. 2:4-10.

 4. Ποιοι συμμετέχουν στο πνευματικό οικοδομικό έργο, και τι τους υποκινεί να το εκτελούν;

⁴ Ο Παύλος και ο Απολλώς συμμετείχαν στην οικοδόμησι. Άλλοι επίσης έλαβαν μέρος σ’ αυτήν, όπως το εξηγεί ο Παύλος στην Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του, κεφάλαιο τρίτο. Όλοι εκείνοι που συμμετέχουν σ’ αυτό το οικοδομικό έργο συνεργάζονται με τον Θεό για την εκπλήρωσι του σκοπού του Θεού, και πρέπει ν’ αναμένεται ότι όλοι αυτοί θα είχαν την ίδια υποκινούσα δύναμι, δηλαδή, αγάπη. Οποιοσδήποτε είναι συνεργάτης του Θεού πρέπει να είναι όμοιος με αυτόν στα ελατήριά του, μολονότι με πολύ πιο περιωρισμένη ικανότητα. Πρέπει να έχη τελείως εντυπωθή σ’ αυτόν η σχέσις του προς τον Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά ο Παντοδύναμος Δημιουργός είναι πάρα πολύ μεγάλος εν συγκρίσει με τον μικρόν συνεργάτην που έχει το προνόμιο να συμμετέχη στο έργο για τους σκοπούς του Ιεχωβά.​—2 Κορ. 6:1· Εφεσ. 5:1.

 5. Ποιο παράδειγμα μας έδειξε ο Ιεχωβά με την πολιτεία του προς τους ασθενεστέρους, και επομένως τι πρέπει να κάνωμε;

⁵ Ο καθένας απ’ αυτούς τους συνεργάτας έχει το προνόμιο να υπηρετή μόνο επειδή ο μεγάλος Ιεχωβά επρομήθευσε το μέσον υπερνικήσεως της αδυναμίας μέσω της θυσίας του Χριστού Ιησού. Ο Ιεχωβά, ο Ισχυρός, στοχάζεται τις αδυναμίες του ανθρωπίνου πλάσματος. Αυτό το παράδειγμα μας δίνει, και επομένως η άποψίς μας πρέπει να είναι η ίδια απέναντι άλλων που μπορεί να μην είναι τόσο ισχυροί πνευματικώς όσο εμείς εφθάσαμε να είμεθα. Η πνευματική δύναμις έρχεται με το να λάβωμε γνώσι του λόγου του Θεού και να επιδοθούμε στη χρήσι των αρχών του Θεού, και με τη διδασκαλία, και με τη βοήθεια του Ιεχωβά και του πνεύματός του. Καιρός επίσης απαιτείται γι’ αυτή τη μελέτη και την εκπαίδευσι. Μερικοί που εδαπάνησαν χρόνια στη μελέτη του λόγου του Θεού γίνονται ισχυρότεροι από άλλους. Εκείνοι που επιδίδονται καλά γίνονται ισχυρότεροι από άλλους. Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας από εκείνους που επεδόθησαν επιμελώς στο να γίνουν πνευματικώς ισχυροί, και νουθετεί στην προς Ρωμαίους επιστολή 15:1-3: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.» Ο Χριστός Ιησούς εστοχάζετο τις αδυναμίες και τις πνευματικές ανάγκες των άλλων και παρείχε βοήθεια σ’ εκείνους που ήσαν γύρω του.

 6. Πώς καταδεικνύεται η επιρροή της αγάπης στον Χριστιανό οικοδόμο όταν χειρίζεται τα αγαθά νέα;

⁶ Τα συμφέροντα των πλησίον μας, ή εκείνων που είναι κοντά μας, πρέπει να τυγχάνουν προσοχής και όχι απλώς το ν’ αρέσωμε στον εαυτό μας. Έτσι εκφράζομε αληθινή αγάπη. Ο γνήσιος Χριστιανός θ’ αποβλέπη σε ό,τι είναι καλό για την οικοδομή του πλησίον του. Είναι μια ευκαιρία για ανιδιοτελή σκέψι και ενέργεια. Έτσι δεν εξυψώνονται ή μεγαλύνονται ως μεγάλης σπουδαιότητος οι επιθυμίες μας και το εγώ μας, αλλά η εκτέλεσις του θελήματος του Θεού γίνεται μεγίστης σπουδαιότητος. Τούτο σημαίνει το να στοχαζώμεθα τους άλλους χάριν του έργου του Θεού. Ένας οικοδόμος είναι ένας εργάτης και έχει ν’ αποτελειώση ένα σχέδιο. Πρέπει να εργάζεται μ’ έναν τρόπο που θα εκπληρώση το καθήκον που τίθεται μπροστά του. Υποτάσσει, λοιπόν, τη θέλησί του στην εκτέλεσι του μεγάλου έργου που συνδέεται με τη διάδοσι των αγαθών νέων. Ο Παύλος είναι ένα λαμπρό παράδειγμα: «Διότι ελεύθερος ων πάντων, εις πάντας εδούλωσα εμαυτόν, δια να κερδήσω τους πλειοτέρους. Και έγεινα εις τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, δια να κερδήσω τους Ιουδαίους εις τους υπό νόμον ως υπό νόμον, δια να κερδήσω τους υπό νόμον· εις τους ανόμους ως άνομος, (μη ως άνομος εις τον Θεόν, αλλ’ έννομος εις τον Χριστόν,) δια να κερδήσω ανόμους· έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς· εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς. Κάμνω δε τούτο δια το ευαγγέλιον, δια να γείνω συγκοινωνός αυτού.» (1 Κορ. 9:19-23) Ναι, είναι ανάγκη να βοηθήσωμε άλλους και ν’ αποφεύγωμε σκόπιμα να ερεθίζωμε εκείνους που είναι κοντά μας ή να είμεθα απρόσεκτοι για πράγματα που θα τους κατακρημνίσουν στην εκτίμησι που έχουν των πνευματικών πραγμάτων μάλλον παρά θα τους οικοδομήσουν.

ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΘΙΜΩΝ

7, 8. (α) Γιατί κανείς δεν πρέπει να επικρίνεται για τις σχετικές με τη δίαιτα συνήθειές του; (β) Πώς είναι δυνατόν να θέτη ένας χριστιανός εμπόδιο στο δρόμο ενός άλλου με ό,τι μπορεί να τρώγη ή να πίνη;

⁷ Οι άνθρωποι έχουν πολλά έθιμα. Έχουν τους τρόπους των με τους οποίους τρώγουν, πίνουν, ντύνονται, μιλούν και διεξάγουν την εργασία των. Ο κόσμος είναι διηρημένος σήμερα από τον εθνικισμό και από μια ποικιλία αντιλήψεων για τους κανόνες της ζωής. Και όμως από όλους αυτούς τους ανθρώπους των εθνών ο Ιεχωβά Θεός έχει ειπεί ότι συνάγει ανθρώπους για να είναι υμνηταί του. Επειδή ένας αποκτά κάποια γνώσι του Ιεχωβά Θεού και των σκοπών του και επιθυμεί να υπηρετήση τον Θεό, αυτό δεν σημαίνει ότι μεταβάλλει τελείως τις συνήθειές του. Επειδή αποκτά γνώσιν της αληθείας, αυτό δεν σημαίνει ότι θα μεταβάλη τις συυνήθειές του τις σχετικές με το φαγητό. Παραδείγματος χάριν, ένας άνθρωπος μπορεί να ζη με μια δίαιτα λαχανικών. Το αν τρώγη κρέας ή λαχανικά δεν έχει τίποτε να κάμη με την υπηρεσία του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος μπορεί να τρώγη και να πίνη όπως αισθάνεται καλύτερα για τη σωματική του ευεξία. Το να κάμη ένας ζήτημα το φαγητό ή το ποτό θα ήταν εκτροπή της προσοχής από τη σπουδαία δράσι της ζωής, την υπηρεσία του Δημιουργού και θα μπορούσε να οδηγήση σε φιλονεικίες και δυσκολίες. Θα ήταν ακατάλληλο για ένα Χριστιανό οικοδόμο να εργάζεται έτσι εναντίον άλλων που βρίσκονται στο μεγάλο οικοδομικό πρόγραμμα που διευθύνεται τώρα από τον Ιεχωβά. Κάθε οικοδόμος είναι ένας συνεργάτης του Θεού, ένας υπηρέτης του Θεού, και ίσταται ενώπιον του Θεού. Ο Θεός είναι ο Κριτής. «Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή· διότι ο Ιεχωβά είναι δυνατός να στήση αυτόν.»​—Ρωμ. 14:4, ΜΝΚ.

⁸ Εδώ στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής ο απόστολος Παύλος μιλεί για το να σεβώμεθα τα δικαιώματα των άλλων και να είμεθα ανεκτικοί για τον τρόπο της ζωής των. Χρησιμοποιεί την εικόνα της τροφής ως μέσον για να δείξη πώς ν’ αποφεύγωμε τον διαχωρισμό και τη διάσπασι λόγω απλώς ασυμφωνίας για το αν κάτι πρέπει να τρώγεται ή να μην τρώγεται. Το πρωταρχικό σημείο, η βασιλεία του Θεού, είναι εκείνο που αξίζει σοβαρή προσοχή από όλους όσοι είναι οικοδόμοι μαζί με τον Θεό. Ενώ θα μπορούσε κανείς να σημειώση ότι ένα άλλο άτομο δεν τρώγει ωρισμένες τροφές, γιατί αυτό να το κάμη ζήτημα; Πέρα απ’ αυτό, ένα άτομο θα μπορούσε να έχη τάσι να προσβληθή από το ότι ένα άλλο άτομο τρώγει ή πίνει ωρισμένες τροφές. Πραγματικά, θα ήταν δυνατόν να θέσωμε λίθον προσκόμματος στο δρόμο ενός ατόμου που δεν είναι ισχυρό στην πίστι αν ετρώγαμε κάποιο είδος τροφής σ’ ένα ωρισμένο μέρος της γης. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που εξεπαιδεύθησαν από τους γονείς των να πιστεύουν ότι είναι κακό το να τρώγουν βοδινό κρέας. Άλλοι απέχουν από το να τρώγουν χοιρινό κρέας. Σ’ ένα τμήμα του κόσμου είναι πολύ κοινό να πίνουν οι άνθρωποι κρασί ή οινοπνευματώδη ποτά, αλλά σ’ ένα άλλο μέρος της γης ένα άτομο θα το έβλεπαν με αντιπάθεια, ή θα το θεωρούσαν ως κακοποιό αν θα έπινε κάποιο οινοπνευματώδες ποτό.

 9. Έχοντας υπ’ όψι τον αντικειμενικό του σκοπό, ποια πορεία πρέπει να λάβη ο ώριμος Χριστιανός διάκονος εν σχέσει με το φαγητό το ποτό;

⁹ Ο ώριμος Χριστιανός, οικοδομώντας μαζί με τον Θεό, πρέπει να έχη υπ’ όψι πάντοτε τον αντικειμενικό του σκοπό. Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται σε κάποια κοινότητα ή είναι συνδεδεμένος με κάποιους ανθρώπους; Ως αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά Θεού πρέπει να βρίσκεται εκεί για να εκτελέση το έργο του Θεού που είναι διατεταγμένο γι’ αυτόν τον καιρό, και το οποίο είναι η διακήρυξις των αγαθών νέων της Βασιλείας. Αν είναι εντεταλμένος να κηρύττη τα αγαθά νέα της Βασιλείας, πρέπει να μπορή να μιλή στους ανθρώπους και να τους διδάσκη και να τους οικοδομή. Γιατί, λοιπόν, να μπη σε φιλονεικία με άτομα και να θέση ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στο δρόμο του πίνοντας ή τρώγοντας κάτι προσβλητικό για την κοινότητα; Λάβετε για παράδειγμα μια κοινότητα όπου ένα άτομο που παίρνει ένα οινοπνευματώδες ποτό θεωρείται ως αμαρτωλό. Αν ένας Χριστιανός διάκονος έλθη σ’ αυτή την κοινότητα από μια χώρα όπου το να πίνη κανείς κρασί είναι πολύ κοινό, πρέπει άρα γε να επιμείνη να πίνη κρασί και αν αυτό προσβάλλη τους ανθρώπους της κοινότητος και τους προδιαθέτη εναντίον του και εναντίον του αγγέλματος που κομίζει; Προφανώς η απάντησις είναι ότι θα ήταν καλύτερα για τον επισκεπτόμενο διάκονο να πάρη λίγο τσάϊ ή άλλα ποτά που συνηθίζονται στην κοινότητα, για τον λόγο ότι θέλει να προαγάγη το Χριστιανικό οικοδομικό πρόγραμμα. Δεν θα ζημιωθή ούτε θα πεθάνη αν δεν πιη κρασί, επειδή υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορεί κανείς να πιη.

10. Πώς πρέπει ένας ώριμος Χριστιανός να υποτάσση τις προσωπικές του κλίσεις χάριν της εκκλησίας, όπως δείχνει το Ρωμαίους 14:13-21;

¹⁰ Το ίδιο αληθεύει μ’ ένα άτομο που έρχεται σε μια κοινότητα και συνταυτίζεται με την εκκλησία των αδελφών του. Αν δεν είναι συνήθεια σ’ αυτή τη χώρα, ή σ’ εκείνο το μέρος του κόσμου, να πίνουν κρασί, ο επισκέπτης δεν πρέπει να βγαίνη δημοσία και να πίνη κρασί και να φέρνη δυσκολίες σε όλη την εκκλησία. Ο Παύλος λέγει στην προς Ρωμαίους επιστολή 14:13-21: «Τούτο κρίνατε μάλλον, το να μη βάλλητε πρόσκομμα εις τον αδελφόν, ή σκάνδαλον. Εξεύρω και είμαι πεπεισμένος εν Κυρίω Ιησού, ότι ουδέν υπάρχει ακάθαρτον αφ’ εαυτού, ειμή εις τον όστις στοχάζεταί τι ότι είναι ακάθαρτον, εις εκείνον είναι ακάθαρτον. Εάν όμως ο αδελφός σου λυπήται δια φαγητόν, δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην. Μη φέρε εις απώλειαν με το φαγητόν σου εκείνον, υπέρ του οποίου ο Χριστός απέθανεν. Ας μη βλασφημήται λοιπόν το αγαθόν σας. Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω· επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν, ευαρεστεί εις τον Θεόν, και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις. Άρα λοιπόν ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων. Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού δια φαγητόν. Πάντα μεν είναι καθαρά· κακόν όμως είναι εις τον άνθρωπον όστις τρώγει με σκάνδαλον. Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας, μηδέ να πίης οίνον, μηδέ να πράξης τι εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει.»

11. Πώς μπορούμε να πούμε ότι η πορεία αυτή είναι Χριστιανική;

¹¹ Εδώ πάλι βλέπομε το παράδειγμα ενός που δεν προτάσσει τον εαυτό του από το έργο του στην υπηρεσία του Θεού. Λίγο έπειτα από τα ανωτέρω ο Παύλος εδήλωσε: «Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.» Και έδειξε ότι πρέπει να έχωμε το ίδιο φρόνημα που είχε και ο Χριστός.

12. Σύμφωνα με την Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή, κεφάλαιο δέκατο, ποια στάσι λαμβάνει ο ώριμος Χριστιανός οικοδόμος;

¹² Ένα άτομο θα μπορούσε να θέλη να υποστηρίξη ότι θα τρώγη ή θα πίνη οτιδήποτε επιθυμεί αφού δεν είναι παράνομο ενώπιον του Θεού το να πίνη κρασί ή να τρώγη ωρισμένες τροφές. Αλλά και αν ακόμη ένα πράγμα δεν είναι παράνομο ενώπιον του Θεού, θα είναι εποικοδομητικό; Ο Παύλος το εξετάζει αυτό στην Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του, κεφάλαιο δέκατο, το οποίον αναφέρεται ομοίως σε τροφή και ποτό, και λέγει: «Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι. Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου. Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού. Μη γίνεσθε πρόσκομμα μήτε εις Ιουδαίους μήτε εις Έλληνας, μήτε εις την εκκλησίαν του Θεού· καθώς και εγώ κατά πάντα αρέσκω εις πάντας, μη ζητών το ιδικόν μου συμφέρον, αλλά το των πολλών δια να σωθώσι.»​—1 Κορ. 10:23, 24, 31-33.

13. Ποιους μιμούμεθα λαμβάνοντας αυτή την ανιδιοτελή πορεία;

¹³ Αυτή η μορφή του σεβασμού των δικαιωμάτων των άλλων χάριν του ευαγγελίου είναι η ορθή στάσις όλων των Χριστιανών. Δείχνει το ορθό φρόνημα όπως ακριβώς το εξεδήλωσε ο Χριστός. Ο Παύλος, λοιπόν, λέγει στην 1 Κορινθίους 11:1: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.» Πρέπει πάντοτε να ζητούμε το όφελος των άλλων χάριν των αγαθών νέων.

Η Σκέψις Πίσω από την Παροιμία

ΛΕΓΕΤΑΙ ότι μια παροιμία είναι «μια μεγάλη ποσότης σοφίας συγκεντρωμένης σε όσο το δυνατόν ολιγώτερες λέξεις». Η Εβραϊκή λέξις για τις παροιμίες είναι Μεσαλίμ και σημαίνει σύγκρισις. Περικλείει περισσότερα νοήματα απ’ όσα περιλαμβάνει η λέξις αυτή σε άλλες γλώσσες.

Μια παροιμία μπορεί να παραβληθή με κόκκον σίτου, ο οποίος, αν και μικρός ο ίδιος, έχει όμως την δύναμι να επεκτείνεται και να αυξάνη ώσπου να μπορέση να προμηθεύση τροφή για εκατομμύρια ανθρώπους. Μια παροιμία είναι, επίσης, σαν ένα πολύτιμο διαμάντι, το οποίο, αν και πολύ μικρό σε μέγεθος, εν τούτοις μπορεί να αποτελέση περιουσία. Ακόμη και ένα παιδάκι με λίγη δύναμι μπορεί να κρύψη και να μεταφέρη ένα διαμάντι. Αλλ’ αν η αξία του διαμαντιού υπελογίζετο σε σίδερο ή σε κανένα άλλο κατώτερο μέταλλο, θα εχρειάζετο η δύναμις πολλών για να μεταφερθή από τόπο σε τόπο. Έτσι συμβαίνει με τις παροιμίες που είναι σαν πολύτιμα μέταλλα στην ηθική σοφία· είναι αρκετά μικρές για να μεταφέρωνται και να συγκρατούνται από την πιο ασθενή μνήμη, εν τούτοις είναι ανεκτίμητες στη μορφωτική αξία των.

Στους αρχαίους χρόνους, όταν τα βιβλία εσπάνιζαν, ήταν φυσικό το ότι έπρεπε οι παρατηρήσεις επάνω στη ζωή και τα ήθη να διατυπώνωνται με όσο το δυνατόν λιγώτερες λέξεις και ν’ αποστηθίζωνται. Οι άνθρωποι διέδιδαν τα ρητά αυτά και τα έλεγαν από καιρό σε καιρό για να διατηρούνται. Ο κύριος σκοπός του βιβλίου των Παροιμιών της Γραφής περιέχεται στα εξής λόγια: «Δια να γνωρίση τις σοφίαν και παιδείαν, δια να νοήση λόγους φρονήσεως, δια να λάβη διδασκαλίαν συνέσεως, δικαιοσύνης, και κρίσεως, και ευθύτητος, δια να δώση νόησιν εις τους απλούς, και εις τον νέον μάθησιν και διάγνωσιν.»​—Παροιμ. 1:1-4.

Πολλές παροιμίες προήλθαν από συγκεντρωμένες πείρες και παρατηρήσεις, όχι ακριβώς από ένα σοφόν άνθρωπο μόνον, αλλά από πολλούς. Γι αυτό, το επίγραμμα του λόρδου Ράσσελ περιγράφει την παροιμία ως «η σοφία των πολλών και το πνεύμα του ενός.» Μερικές παροιμίες οφείλουν την προέλευσί των στις κοινές καταστάσεις της καθημερινής ζωής των εποχών, η γνώσις των οποίων είναι απαραίτητη για να διασαφηνίσωμε το πώς η παροιμία προήλθε και πώς πρέπει να την εννοήσωμε και να την εφαρμόσωμε. Για να διασαφηνίσωμε την βασική πρακτική αξία της σοφίας, που είναι ενσωματωμένη στις Παροιμίες, σημειώστε μερικές απ’ αυτές καθώς και τα μαθήματα που διδάσκουν.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 17:19

«Ο αγαπών έριδας, αγαπά αμαρτήματα· ο υπερυψώνων την πύλην αυτού ζητεί όλεθρον.»

Σε διάφορα μέρη της Παλαιστίνης οι Ιουδαίοι ήσαν υποχρεωμένοι να έχουν τις θύρες των αυλών των και των σπιτιών των πολύ χαμηλές, με ύψος όχι μεγαλύτερο από τρία πόδια, για να εμποδίζωνται οι ιππείς να μπαίνουν στις αυλές και τα σπίτια των και να διαρπάζουν τις περιουσίες των. Εκείνος που υψώνει την πύλην ή εξώθυρα προκαλεί την καταστροφή. Η παροιμία θα μπορούσε να λέγεται, επίσης, για το στόμα, που σαν εξώθυρα είναι υψηλή με καυχησιολογία και αλαζονική ομιλία. Τέτοιες ομιλίες έχουν την τάσι να διεγείρουν και να συνεχίζουν διαμάχη, που οδηγεί σε όλεθρο.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 20:14

«Κακόν, κακόν, λέγει ο αγοραστής αλλ’ αφού αναχωρήση, τότε καυχάται.»

Αυτή είναι μια κοινή παροιμία στις Ανατολικές χώρες. Ο αγοραστής λέγει για το προς πώλησι αντικείμενον ότι είναι «κακόν». Η τιμή ελαττώνεται. Το αγοράζει και αναχωρεί, καυχώμενος για την έξυπνη διαπραγμάτευσι, που έκαμε. Δεν χρειάζεται καμμιά επιτηδειότης ή πείρα για να χαρακτηρίση ένα αντικείμενο κακό, αλλά χρειάζεται κάποια γνώσις και κρίσις για να κάμη μια καλή τιμή στο αντικείμενο. Αν ο αγοραστής κλέπτη τον πωλητή με το να λέγη ότι το πράγμα είναι «κακό», δεν έχει λόγους για να καυχάται. Αδίκησε έναν άλλον και τον εαυτό του. Απάτησε τον πλησίον του για μερικά χρήματα και έβλαψε την ιδική του συνείδησι και πιθανόν να έχασε την εμπιστοσύνη του συνανθρώπου του. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος για να καυχάται.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 21:1, ΜΝΚ

«Η καρδία του βασιλέως είναι εν τη χειρί του Ιεχωβά ως ρεύματα υδάτων· όπου θέλει, στρέφει αυτήν.»

Η παροιμία αναφέρεται στην Ανατολική μέθοδο ποτίσματος της γης. Πολλά αυλάκια σκάπτονται από ένα ποταμό, και με το άνοιγμα ενός ειδικού υδατοφράκτου ο καλλιεργητής μπορεί να κατευθύνη το ρεύμα σ’ όποιο μέρος θέλει. Έτσι και ο Ιεχωβά μπορεί να κατευθύνη τις σκέψεις ενός βασιλέως σύμφωνα με το θέλημα και τους κανόνες του. Εδώ, επίσης, φαίνεται ότι ο Ιεχωβά κυβερνά το πνεύμα του ανθρώπου στο ότι έχει είσοδο στις ενδόμυχες σκέψεις και αισθήματά του​—που είναι μία δύναμις, την οποίαν οι ανθρώπινοι μονάρχαι δεν μπορούν να αξιώσουν ότι έχουν.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 25:13

«Ως το ψύχος της χιόνος εν καιρώ του θερισμού, ούτως είναι ο πιστός πρέσβυς εις τους αποστέλλοντας αυτόν· διότι αναπαύει την ψυχήν των κυρίων αυτού.»

Μερικοί από τους ολίγους εκλεκτούς στην Ανατολή έχουν χιονόσπιτα, δηλαδή, μέρη σκαμμένα κάτω από το έδαφος, όπου εναποθηκεύουν χιόνι για να το χρησιμοποιήσουν το καλοκαίρι. Το χιόνι του Λιβάνου ή του όρους Αερμών ετοποθετείτο στο κρασί ή σε άλλο ποτό για να το κάμη περισσότερο αναψυκτικό στην εποχή του θερισμού. Αλλ’ ο κοινός λαός έψυχε τα ποτά του με την απλή μέθοδο της εξατμίσεως. Εβύθιζαν στο νερό ένα πανί, με το οποίον τύλιγαν τη φιάλη και έπειτα την εκρεμούσαν εκθέτοντάς την στη θερμότητα του ηλίου. Η εξάτμισις απεμάκρυνε τη ζέστη από το κρασί και ο τρόπος αυτός έκανε το κρασί σχεδόν τόσο κρύο όσο είναι ο πάγος. Οι καλές ειδήσεις είναι τόσο αναψυκτικές στην ψυχή όσο το κρύο ποτό στην εποχή του θερισμού.

Η Σκέψις Πίσω από την Παροιμία

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ των Παροιμιών είναι ένα πλούσιο μεταλλείο πρακτικών συμβουλών. Κάθε φάσις ανθρωπίνης σχέσεως φαίνεται να καλύπτεται. Υπάρχουν συμβουλές περί του πώς να φέρεται κανείς σε φίλους, ν’ ανατρέφη τέκνα, για τις παγίδες που ενεδρεύουν στο μονοπάτι των νέων και των ηλικιωμένων, και για τους κινδύνους της υπερβολικής αυτοπεποιθήσεως. Για να ωφεληθούμε απ’ αυτό το μεταλλείον της αληθείας, απαιτείται σκάψιμο από μέρους μας. «Εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.» (Παροιμ. 2:4, 5, ΜΝΚ ) Η εξέτασις της σκέψεως πίσω από τη θεόπνευστη παροιμία αποτελεί ένα πολύ επωφελή τρόπο σκαψίματος για τους θησαυρούς της θείας σοφίας.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 1:8, 9

«Άκουε, υιέ μου, την διδασκαλίαν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Διότι ταύτα θέλουσιν είσθαι στέφανος χαρίτων εις την κορυφήν σου, και περιδέρραιον περί τον τράχηλόν σου.»

Ένα τέκνον πρέπει να λαμβάνη τις πρώτες του ιδέες περί Θεού από τους γονείς του, η δε αγάπη του πατρός του και της μητρός του πρέπει ν’ αποτελούν τις βαθμίδες, στις οποίες ανέρχεται για να κατανοήση την αγάπη του Θεού, του ουρανίου Πατρός του. Έτσι διδάσκει η παροιμία. Η διδασκαλία και η πειθαρχία της σοφίας μπορεί στην αρχή να φαίνωνται δύσκολα και σκληρά πράγματα, σαν σιδερένιες χειροπέδες που περιορίζουν τη διαφθορά και την ανταρσία που είναι έμφυτη, αλλ’ εν καιρώ γίνονται σαν χρυσές αλυσίδες, που φορούνται σαν στολίδια και δεν βαρύνουν διόλου.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 1:17

«Διότι ματαίως εξαπλόνεται δίκτυον έμπροσθεν των οφθαλμών παντός πτερωτού.»

Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις αποδίδει το εδάφιο με τη σημασία ότι, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στα πουλιά που δεν αφήνονται να πιασθούν, όταν απλώνωνται δίκτυα προ των ομμάτων των, οι ασεβείς άνθρωποι βαίνουν τυφλά προς την ίδια τους καταστροφή. Σ’ αυτό το κεφάλαιο οι ασεβείς παριστάνονται ότι βυσσοδομούν κατ’ ιδίαν να παγιδεύσουν τους αθώους. Αν ήσαν γνωστά τα σχέδιά των, οι αθώοι θα διέφευγαν την παγίδα, «διότι ματαίως εξαπλόνεται δίκτυον έμπροσθεν των οφθαλμών παντός πτερωτού.» Η σοφή συμβουλή είναι να προσέχετε τις οδηγίες του Ιεχωβά και θα ιδήτε τα σχέδια των ασεβών κι έτσι θα μπορέσετε ν’ αποφύγετε τις παγίδες των, όπως κάνει το πουλί, που βλέπει το δίκτυον προ των ομμάτων του.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 11:26

«Όστις κρατεί σίτον, θέλει είσθαι δημοκατάρατος· ευλογία δε θέλει είσθαι επί την κεφαλήν του πωλούντος.»

Φαίνεται ότι ο ταχύς τρόπος αποκτήσεως χρήματος στους παλαιούς καιρούς ήταν ν’ αγοράζη κανείς σιτάρι, όταν οι τιμές ήσαν χαμηλές, και κατόπιν να περιμένη ώσπου να επέλθη πίεσις βαριάς σιτοδείας και τότε να πωλήση το σιτάρι σε τιμές λιμού. Ήταν ένα είδος αρχαίας διατυπώσεως της μαύρης αγοράς. Μολονότι κάποιο καλό εγίνετο με την πράξι του ατόμου, με το να περιορίζη την κατανάλωσι και να διατηρή ένα απόθεμα, ωστόσο οι άνθρωποι τον καταφρονούσαν για την ιδιοτέλειά του κι ευλογούσαν εκείνον που απείχε από το ν’ αποκομίζη μεγάλα κέρδη από μια περίπτωσι επειγούσης ανάγκης. Ένας τέτοιος θα λάβη την αμοιβή του από τον Θεό.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 13:23

«Πολλήν τροφήν δίδει ο αγρός των πτωχών· τινές δε δι’ έλλειψιν κρίσεως αφανίζονται.»

Το νόημα εδώ είναι ότι το λίγο γίνεται πολύ με την εργασία και την ευλογία του Θεού, αλλ’ ότι το πολύ μπορεί να γίνη λίγο με την ανομία και την αμέλεια.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 20:5

«Η βουλή εν τη καρδία του ανθρώπου είναι ως ύδατα βαθέα· αλλ’ ο συνετός άνθρωπος θέλει ανασύρει αυτήν.»

Η βουλή κάποτε ενέχει τη σκέψι του σκοπού. Ο Ιεχωβά λέγει: «Η βουλή μου θέλει σταθή.» (Ησ. 46:10) Ο σκοπός ενός ανθρώπου, η πραγματιική του πρόθεσις στα βάθη της καρδιάς του, συχνά βρίσκεται όπως τα νερά ενός πηγαδιού, πολύ βαθιά. Είναι δύσκολο να φθάση κανείς σ’ αυτή τη βουλή. Απαιτείται υπομονή κι επιδεξιότης για ν’ ανασυρθή από αυτά το κέντρον του ανθρώπου. Όταν εγράφη αυτή η παροιμία, το νερό δεν μπορούσε να βρεθή εύκολα ήταν βαθιά μέσα στα πηγάδια. Αυτό εσήμαινε εργασία. Απητήθη πραγματική εργασία για ν’ ανασύρη η Ρεβέκκα νερό για τις καμήλες του δούλου του Αβραάμ. (Γέν. 24:19, 20) Έτσι είναι και με τη βουλή που είναι βαθιά μέσα στην καρδιά ενός ανθρώπου. Για να φθάση κανείς σ’ αυτόν τον σκοπό, πρέπει να κατεβάση τον κουβά του και να τον ανασύρη, κατόπιν. Ο άνθρωπος της διαγνώσεως, που θέλει να ξέρη τι είναι μέσα στην καρδιά ενός άλλου ανθρώπου, πρέπει να κάμη κάποια εξέτασι. Μπορεί να πλησιάση από μια οδό κι ύστερ’ από άλλη. Η επιμονή του τελικά εξάγει τον σκοπό του άλλου ανθρώπου. Τότε ο άνθρωπος της διαγνώσεως θα γνωρίση αν το άτομον εκείνο είναι εχθρικό ή είναι καλό άτομο για συναναστροφή. Έτσι, και οι βουλές του Θεού δεν είναι στην επιφάνεια. Πολλοί άνθρωποι διαβάζουν τη Γραφή αλλά δεν καταλαβαίνουν το θείον θέλημα. Γιατί; Δεν κατεβάζουν τους κουβάδες των· δεν καταβάλλουν την απαιτούμενη προσπάθεια. Με τα να πηγαίνη κανείς στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις του λαού του Θεού, δείχνει ότι είναι διατεθειμένος να κατεβάση τον κουβά του, ανασύροντας έτσι τις αναψυκτικές αλήθειες του λόγου του Θεού.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 27:17

«Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον· και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού.»

Μια λεπίς, που εγνώρισε πολλή σκληρή εργασία, πρέπει να έλθη σ’ επαφή μ’ ένα άλλο σκληρό αντικείμενο για ν’ αποκατασταθή η κόψη της. Έτσι και η διανοητική και πνευματική κατάστασις του ανθρώπου έρχεται, κατά καιρούς, σε ανάγκη ακονίσματος. Η επαφή με ανομοιογενή πρόσωπα και πράγματα και οι απογοητεύσεις έχουν μια τάσι να εξαντλήσουν τις ενέργειές μας και να καταπιέσουν τις διαθέσεις μας. Όταν είμεθα σε μια τέτοια κατάστασι, ένα βλέμμα συμπαθείας και μια λέξις ενθαρρύνσεως από έναν που μας καταλαβαίνει είναι πραγματικά πολύ ανορθωτικό. Όταν μια τέτοια ενθάρρυνσις βασίζεται σε ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού, έχει τεράστια δύναμι ν’ αναζωογονήση μέσα μας νέα ελπίδα για ανανέωσι δράσεως.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 28:1

«Οι ασεβείς φεύγουσιν, ουδενός διώκοντος· οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.»

Ο άνθρωπος που φεύγει χωρίς κανείς να καταδιώκη, με μια έννοια φεύγει από τον εαυτό του, από την ίδια του συνείδησι· επομένως, οι προσπάθειές του είναι άκαρπες. Ο δίκαιος άνθρωπος έχει αληθινό θάρρος, συναισθανόμενος την ίδια του αθωότητα και την επιδοκιμασία του Ιεχωβά Θεού.

Ιούδας​—Εκείνος που Απεδείχθη Ανώτερος

Η ΜΕΛΕΤΗ των Βιβλικών χαρακτήρων ανταμείβει πάντοτε. Μέσω αυτής γνωριζόμεθα με κάποια από τα πιο θαυμαστά και αξιαγάπητα πρόσωπα που έζησαν ποτέ, καθώς επίσης μαθαίνομε καλύτερα να κατανοούμε την ανθρώπινη φύσι​—μια θελκτική μελέτη αυτή καθ’ εαυτήν. Επί πλέον, διδασκόμεθα πολύτιμα μαθήματα για το πώς να εφαρμόζωμε στη ζωή μας τις δίκαιες αρχές του Θεού και ποιες είναι οι ανταμοιβές όταν το πράττωμε αυτό.

Μεταξύ των Βιβλικών αυτών χαρακτήρων είναι ο Ιούδας, ένας από τους δώδεκα γυιούς του πατριάρχου Ιακώβ. Είναι αλήθεια ότι έσφαλε μερικές φορές, αλλά όπως αποκαλύπτει το θείο υπόμνημα, βαθμιαίως έγινε ισχυρότερος και πιο ώριμος, έτσι ώστε στο τέλος, χωρίς κανένα τέχνασμα από μέρους του, αναδύεται ως εκείνος που υπερείχε από τους αδελφούς του και που έγινε ο πρόγονος του Μεσσία: «Ο Ιούδας υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού, ώστε εξ αυτού να εξέλθη ο ηγούμενος.»​—1 Χρον. 5:2.

Ο Ιούδας ήταν ο τέταρτος γυιός της ολιγώτερο ευνοημένης συζύγου του Ιακώβ, της Λείας. Αυτή τον ωνόμασε Ιούδα, που σημαίνει «Αινούμενος· αντικείμενον Αίνου», από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά επειδή της έδωσε έναν τέταρτο γυιό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η διανοητική διάθεσις ευγνωμοσύνης από μέρους της μητέρας του αντανεκλάτο στη φροντίδα και στοργή που αυτή εξεδήλωνε για τον Ιούδα και συνέβαλε στο ν’ αναπτύξη ο Ιούδας το ορθό είδος προσωπικότητος.​—Γέν. 29:35.

Ο Ιούδας, επειδή ήταν ο τέταρτος γυιός, εντελώς φυσικά στην αρχή ακολούθησε την αρχηγία των πρεσβυτέρων αδελφών του. Έτσι, όταν η μόνη των αδελφή, η Δείνα, εβιάσθη από έναν Χαναανίτη άρχοντα, ο οποίος, εν τούτοις, ήταν υπερπρόθυμος να την νυμφευθή, ο Ιούδας, καθώς και οι άλλοι, ενώθηκε με τον Συμεών και τον Λευί για να κάμουν αιματηρή εκδίκησι. Σε αχαλίνωτη ανταπόδοσι ελεηλάτησαν ολόκληρη την πόλι του άρχοντος. Ο πατέρας των Ιακώβ τους επέκρινε έντονα τότε, μολονότι το πόσο έντονα τον ελύπησε αυτό, το μαθαίνομε για πρώτη φορά από την προφητεία της επιθανατίου κλίνης του όσον αφορά τον δεύτερο και τον τρίτο γυιό του: «Συμεών και Λευί οι αδελφοί, όργανα αδικίας είναι οι μάχαιραι αυτών· εις την βουλήν αυτών μη εισέλθης ψυχή μου· εις την συνέλευσιν αυτών μη ενωθής, τιμή μου· διότι εν τω θυμώ αυτών εφόνευσαν ανθρώπους, και εν τω πείσματι αυτών κατηδάφισαν τείχος· επικατάρατος ο θυμός αυτών, διότι ήτο αυθάδης και η οργή αυτών διότι ήτο σκληρά· θέλω διαμοιράσει αυτούς εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.»​—Γέν. 49:5-7.

Το γεγονός ότι ο Ιακώβ δεν εμνημόνευσε το μέρος που είχαν οι άλλοι σ’ αυτή την πράξι, δείχνει καθαρά ότι ο Συμεών και ο Λευί ήσαν οι κύριοι ένοχοι. Ακόμη, καθώς επρόσεξε ο Ιούδας πώς λυπήθηκε ο πατέρας του για όλα αυτά, αναμφιβόλως επεθύμησε κατ’ επανάληψιν να δείξη ότι δεν είχε τίποτε να κάμη με αυτή την τρομερή πράξι. Έτσι ο Ιούδας είχε έντονα κατανοήσει πόσο ανόητη είναι η τυφλή εκδίκησις και το ν’ ακολουθή κανείς τυφλά άλλους έστω και αν είναι πιο προχωρημένοι στα χρόνια.

Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από την πορεία του Ιούδα όταν οι γυιοί του Ιακώβ εσχεδίασαν να θανατώσουν τον ετεροθαλή αδελφό τους Ιωσήφ, τον ευνοούμενο του πατρός των. Αυτή τη φορά ο Ιούδας εσκέφθη μόνος του. Ζητώντας μια ευκαιρία να σώση τον Ιωσήφ, την είδε όταν διέβαινε μια συνοδία εμπόρων. Αντί ν’ αφήση τον Ιωσήφ να πεθάνη στον κενό λάκκο, στον οποίο τον είχαν ρίξει, ο Ιούδας παρεκίνησε τους αδελφούς του ν’ ακολουθήσουν μια πορεία ενεργείας, η οποία αναμφιβόλως είχε κατευθυνθή από τον Θεό: «Τις η ωφέλεια, εάν φονεύσωμεν τον αδελφόν ημών, και κρύψωμεν το αίμα αυτού; έλθετε και ας πωλήσωμεν αυτόν εις τους Ισμαηλίτας· και ας μη βάλωμεν τας χείρας ημών επ’ αυτόν· διότι αδελφός ημών, σαρξ ημών είναι.» Ενώ μερικοί κριτικοί διαβλέπουν ένα ελατήριο φιλοχρηματίας στην έκκλησι του Ιούδα, ο τόνος της όμως καθιστά σαφές ότι το κύριο μέλημά του ήταν να σώση τη ζωή του Ιωσήφ. Πιθανώτατα ο Ιούδας έθεσε έτσι τα πράγματα λόγω της κακής διαθέσεως των αδελφών του, οι οποίοι κακεντρεχώς απέβλεπαν στο να θανατώσουν τον Ιωσήφ.​—Γέν. 37:26, 27.

Έτσι ο Ιούδας επέτυχε να σώση τη ζωή του Ιωσήφ. Ακόμη δεν είχε πλήρως ωριμάσει, διότι έγινε μέτοχος στη συνωμοσία σιωπής των αδελφών για να μην αποκαλύψουν στον πατέρα των την αλήθεια για τον Ιωσήφ. Υποθέστε ότι έλεγε στον πατέρα του τα γεγονότα. Δεν θα τον εξέθετε αυτό στον ονειδισμό των αδελφών του καθώς επίσης και του πατέρα του επειδή δεν ενήργησε πιο σθεναρά προς υπεράσπισιν του Ιωσήφ; Ο Ιούδας, λοιπόν, εσκέφθη ότι ήταν καλύτερο να παραμείνη σιωπηλός με τους υπολοίπους. Αλλά τι τύψεις συνειδήσεως και λύπη πρέπει να επακολούθησαν στο στήθος του Ιούδα, αν όχι και των άλλων αδελφών, όταν παρετήρησε τη θλίψι του πατέρα του που ωφείλετο σ’ αυτή τη συνωμοσία σιωπής! Αυτό συμβαίνει με μια κακή πράξι. Δεν σταματά στη μία και μόνη ενέργεια, αλλ’ αυξάνει μια συγκομιδή αθλιότητος για τον εαυτό μας καθώς και για άλλους.

ΙΟΥΔΑΣ ΚΑΙ ΘΑΜΑΡ

Ένα περιστατικό, που εγείρει ερωτήματα στις διάνοιες μερικών, περιλαμβάνει τις σχέσεις του Ιούδα με τη νύφη του Θάμαρ. Εκείνο τον καιρό ήταν σε ισχύν ο νόμος του ανδραδελφικού γάμου. Με συντομία, αυτός απαιτούσε ότι, όταν ένας άνδρας πέθαινε χωρίς κληρονόμο, ο αδελφός του έπρεπε να εφοδιάση τη χήρα με τη βάσι για ένα κληρονόμο. Ο πρωτότοκος γυιός του Ιούδα, προτού έχη γυιούς με τη σύζυγό του Θάμαρ, εθανατώθη από τον Ιεχωβά λόγω της κακίας του. Και επειδή ο δεύτερος γυιός του Ιούδα αρνήθηκε να συμμορφωθή με τον νόμο του ανδραδελφικού γάμου, ο Θεός τον εθανάτωσε επίσης. Τότε ο Ιούδας είπε στη Θάμαρ να περιμένη ώσπου να ωριμάση ο τρίτος γυιός του, ο Σηλά. Εν τω μεταξύ πέθανε η σύζυγος του Ιούδα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, φαίνεται ότι ο Ιούδας περέλειψε να ζητήση από τον Σηλά να εκτελέση το καθήκον του προς την χήρα του αδελφού του· η Θάμαρ, λοιπόν, εσχεδίασε ν’ αποκτήση κληρονόμο μέσω του πενθερού της. Αυτό το έκαμε με το να μεταμφιεσθή ως ιερόδουλος και να καθήση στο δρόμο από τον οποίον εγνώριζε ότι θα περνούσε ο Ιούδας.

Ο Ιούδας εισήλθε σ’ αυτήν, μη γνωρίζοντας ποια ήταν. Αυτή με πανουργία απέκτησε τεκμήρια απ’ αυτόν για τις εύνοιές της, με τα οποία αργότερα μπόρεσε ν’ αποδείξη ότι είχε μείνει έγκυος απ’ αυτόν. Όταν απεκαλύφθη η αλήθεια, ο Ιούδας δεν την επέκρινε, αλλά ταπεινά είπε: «Αύτη είναι δικαιοτέρα εμού, διότι δεν έδωκα αυτήν εις τον Σηλά τον υιόν μου.» Και πολύ κατάλληλα, «έτι πλέον δεν εγνώρισεν αυτήν.»​—Γένεσις, κεφάλαιο 38.

Οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί τείνουν να επικρίνουν αυστηρά και τον Ιούδα και την Θάμαρ σ’ αυτό το ζήτημα, αλλά παραμένει γεγονός ότι ο λόγος του Θεού δεν τους επικρίνει. Επί πλέον, ο Ιεχωβά εθεώρησε κατάλληλο να προέλθη ο Υιός του μέσω του Φαρές, ενός από τους διδύμους της Θάμαρ με τον Ιούδα, αντί μέσω του Σηλά, του γυιού του Ιούδα με τη νόμιμο σύζυγό του, τη θυγατέρα του Σουά. Έτσι ο ίδιος ο Ιούδας εξεπλήρωσε την υποχρέωσι του ανδραδελφικού γάμου.

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΓΙΑ ΤΡΟΦΗ

Ο Ιούδας κατόπιν φέρεται υπό την προσοχή μας στη διάρκεια μιας βαριάς πείνας όταν αυτός και οι αδελφοί του επήγαν στην Αίγυπτο για τροφή. Εκεί ο διαχειριστής της τροφής, ο Ιωσήφ, που δεν είχε αναγνωρισθή απ’ αυτούς, τους κατηγόρησε ότι ήσαν κατάσκοποι. Τους προειδοποίησε να μην επιστρέψουν χωρίς τον νεώτατον άδελφό τους, τον Βενιαμίν, για τον οποίον είχαν μιλήσει σ’ αυτόν υποστηρίζοντας την αθωότητά τους ως προς το ότι ήσαν κατάσκοποι. Εν τω μεταξύ ένας από τους αδελφούς εκρατήθη ως όμηρος.​—Γέν. 42:1-25.

Είναι περιττό να πούμε ότι ο Ιακώβ ηξηγέρθη στη σκέψι ν’ αφήση τον Βενιαμίν να συνοδεύση τους αδελφούς του στην Αίγυπτο. Είχε χάσει την ευνοημένη του σύζυγο Ραχήλ όταν γεννούσε τον Βενιαμίν, και ο Ιωσήφ ο ευνοημένος του γυιός δεν υπήρχε πια​—να χάση τώρα και τον Βενιαμίν; Όχι, αυτό ήταν πάρα πολύ! Όμως η ανάγκη για τροφή εγίνετο επείγουσα. Ποιος θα έπειθε τον Ιακώβ να εμπιστευθή την ασφάλεια του Βενιαμίν στη φροντίδα του; Ασφαλώς κανείς από εκείνους που εσχεδίασαν τον θάνατο του Ιωσήφ δεν θα μπορούσε να εγγυηθή να το πράξη με αγαθή συνείδησι. Ο Ρουβήν επεχείρησε, αλλά τα λόγια του δεν ήσαν πειστικά. Και δεν είναι παράδοξο: είχε μιάνει την παλλακή του πατέρα του Βαλλά.

Τότε μίλησε ο Ιούδας: «Απόστειλον το παιδάριον μετ’ εμού, και σηκωθέντες ας υπάγωμεν, δια να ζήσωμεν, και να μη αποθάνωμεν, και ημείς, και συ, και αι οικογένειαι ημών· εγώ εγγυώμαι περί αυτού· εκ της χειρός μου ζήτησον αυτόν· εάν δεν φέρω αυτόν προς σε, και στήσω αυτόν έμπροσθέν σου, τότε ας ήμαι διαπαντός υπεύθυνος προς σε επειδή, εάν δεν εβραδύνομεν, βέβαια έως τώρα δευτέραν ταύτην φοράν ηθέλομεν επιστρέψει.» Ναι, η κατεύθυνσις των συλλογισμών του Ιούδα και η βεβαίωσίς του έκαμαν αίσθησι. Ήταν εκείνος που μπορούσε να αρθή στο ύψος της περιστάσεως.​—Γέν. 43:8-10.

Έτσι ο Ιακώβ επέτρεψε στον Βενιαμίν να πάη κάτω από τη φροντίδα του Ιούδα. Από τώρα και στο εξής ο Ιούδας αναγνωρίζεται ως ο ηγέτης και εκπρόσωπος, διότι όταν, καθώς ξεκίνησαν πάλι για την πατρίδα, τους επρόφθασε ο επιστάτης του Ιωσήφ και τους κατηγόρησε για κλοπή (πράγμα που ήταν ένα τέχνασμα του Ιωσήφ), διαβάζομε ότι «εισήλθε . . . ο Ιούδας και οι αδελφοί αυτού εις την οικίαν του Ιωσήφ.» Και όταν απαντούν σ’ αυτή τη βασική κατηγορία, ο Ιούδας επίσης είναι εκείνος που μιλεί για τους ένδεκα: «Τι να είπωμεν προς τον κύριόν μου; τι να λαλήσωμεν; ή πώς να δικαιωθώμεν; ο Θεός εύρηκε την αδικίαν των δούλων σου.» Ναι, αθώοι από την κλοπή του αργυρού ποτηρίου του Ιωσήφ, για την οποία κατηγορήθησαν, αλλά ένοχοι διότι επώλησαν τον Ιωσήφ σε δουλεία!​—Γέν. 44:14-16.

Αλλά όλο εκείνο που ζητούσε ο Αιγύπτιος διαχειριστής της τροφής ήταν να κρατήση τον Βενιαμίν, εκείνον στου οποίου τον σάκκο είχε βρεθή το αργυρό ποτήρι. Τούτο έκαμε τον Ιούδα να εκφέρη μια ικεσία, για την οποίαν η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ αναφέρει: «Δεν υπάρχει στην όλη σειρά της φιλολογίας λεπτότερο κομμάτι φυσικής ευγλωττίας από εκείνο στο οποίον ο Ιούδας προσφέρεται να παραμείνη σκλάβος αντί του Βενιαμίν, για του οποίου την ασφαλή επιστροφή είχε καταστήσει τον εαυτό του υπεύθυνο.»

Η ΕΥΓΛΩΤΤΗ ΙΚΕΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

«Δέομαι, κύριέ μου ας λαλήση, παρακαλώ, ο δούλός σου λόγον εις τα ώτα του κυρίου μου, και ας μη εξαφθή ο θυμός σου κατά του δούλου σου· διότι συ είσαι ως Φαραώ. Ο κύριός μου ηρώτησε τους δούλους αυτού, λέγων, Έχετε πατέρα, ή αδελφόν; Και είπομεν προς τον κύριόν μου, Έχομεν πατέρα γέροντα, και παιδίον του γήρατος αυτού, μικρόν, ο δε αδελφός αυτού απέθανε· και αυτός μόνος έμεινεν εκ της μητρός αυτού, και ο πατήρ αυτού αγαπά αυτόν. Και είπας προς τους δούλους σου, Φέρετε αυτόν προς εμέ δια να ίδω αυτόν ιδίοις οφθαλμοίς. Και είπομεν προς τον κύριόν μου, Το παιδίον δεν δύναται να αφήση τον πατέρα αυτού· διότι, εάν αφήση τον πατέρα αυτού, ούτος θέλει αποθάνει. Συ δε είπας προς τους δούλους σου, Εάν δεν καταβή ο αδελφός υμών ο νεώτερος μεθ’ υμών, δεν θέλετε ιδεί πλέον το πρόσωπόν μου.

»Και ότε ανέβημεν προς τον δούλόν σου τον πατέρα μου, απηγγείλαμεν προς αυτόν τους λόγους του κυρίου μου. Ο δε πατήρ ημών είπεν, Υπάγετε πάλιν, αγοράσατε εις ημάς ολίγας τροφάς. Και είπομεν, Δεν δυνάμεθα να καταβώμεν· εάν ο αδελφός ημών ο νεώτερος ήναι μεθ’ ημών, τότε θέλομεν καταβή. διότι δεν δυνάμεθα να ίδωμεν το πρόσωπον του ανθρώπου, εάν ο αδελφός ημών ο νεώτερος δεν ήναι μεθ’ ημών. Και ο δούλός σου ο πατήρ μου είπε προς ημάς, Σεις εξεύρετε ότι δύο υιούς εγέννησεν εις εμέ η γυνή μου και ο είς εξήλθεν από πλησίον μου, και είπα, Βεβαίως κατεσπαράχθη υπό θηρίου· και δεν είδον αυτόν έως του νυν· εάν δε λάβητε και τούτον απ’ έμπροσθέν μου και συμβή εις αυτόν συμφορά, θέλετε καταβιβάσει την πολιάν μου μετά λύπης εις τον τάφον.

»Τώρα λοιπόν όταν υπάγω προς τον δούλόν σου τον πατέρα μου, και το παιδίον δεν ήναι μεθ’ ημών, (επειδή η ψυχή αυτού κρέμαται εκ της ψυχής εκείνου,) καθώς ίδη ότι το παιδίον δεν είναι, θέλει αποθάνει· και οι δούλοί σου θέλουσι καταβιβάσει την πολιάν του δούλου σου του πατρός ημών μετά λύπης εις τον τάφον. Διότι ο δούλός σου εγγυήθη περί του παιδίου προς τον πατέρα μου, λέγων, Εάν δεν φέρω αυτόν προς σε, τότε θέλω είσθαι υπεύθυνος προς τον πατέρα μου διαπαντός. Τώρα λοιπόν, δέομαί σου, ας μείνη ο δούλός σου αντί του παιδίου δούλος εις τον κύριόν μου, το δε παιδίον ας αναβή μετά των αδελφών αυτού· διότι πώς να αναβώ προς τον πατέρα μου, εάν το παιδίον δεν ήναι μετ’ εμού; ουχί, δια να μη ίδω το κακόν, το οποίον θέλει ευρεί τον πατέρα μου.»​—Γέν. 44:18-34.

Έπειτα από μια τέτοια συνταρακτική έκκλησι δεν είναι παράδοξο ότι «ο Ιωσήφ δεν ηδυνήθη να κρατήση εαυτόν», και, μόνος με τους αδελφούς του, κατέστησε σ’ αυτούς γνωστόν τον εαυτόν του! Έπειτα από αυτή τη συνδιαλλαγή, ο Ιούδας και οι αδελφοί του φορτώθηκαν με δώρα. Τι αγαθά νέα είχαν για τον πατέρα τους! ‘Ο Ιωσήφ ζη και θέλει εσύ και η οικογένειά σου να εισέλθετε στην Αίγυπτο για να ζήσετε!’ Κατόπιν, καθώς ο Ιούδας και η οικογένειά του επλησίαζαν στην Αίγυπτο, κατάλληλα ο Ιακώβ «απέστειλε . . . τον Ιούδαν έμπροσθεν αυτού προς τον Ιωσήφ, δια να καταβή προ αυτού εις Γεσέν.»​—Γέν. 45:1-3· 46:28.

ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ

Η τελευταία φορά που βλέπομε τον Ιούδα είναι στην επιθανάτιο κλίνη του πατέρα του, όταν αυτός και οι αδελφοί του εκλήθησαν μαζί για ν’ ακούσουν τις τελευταίες ‘παραγγελίες προς τους υιούς του’, που συνίσταντο από επίκρισι, έπαινο και προφητεία. Για τους πρώτους τρεις γυιούς του είχε μόνο αυστηρές επιπλήξεις: ‘Ρουβήν, εμίανες την κλίνην μου!’ ‘Συμεών και Λευί, επικατάρατος ας είναι ο θυμός σας.’ Αλλά για τον Ιούδα, ο ηλικιωμένος Ιακώβ είχε λόγια επαίνου: «Ιούδα, εσέ θέλουσιν επαινέσει οι αδελφοί σου· η χειρ σου θέλει είσθαι επί τον τράχηλον των εχθρών σου· οι υιοί του πατρός σου θέλουσι σε προσκυνήσει· σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας . . . τις θέλει εγείρει αυτόν; δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»​—Γέν. 49:1-10.

Αληθινά ο Ιούδας απεδείχθη ανώτερος από τους αδελφούς του σε καιρό εντάσεως. Ανέλαβε την ηγεσία σε ό,τι απέβη προς το καλύτερο. Και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, η ευλογία του Ιεχωβά ήταν επάνω στις προσπάθειές του. Ήταν απηλλαγμένος από μοχθηρία και κακή θέλησι. Έδειξε τρυφερό ενδιαφέρον για τον πατέρα του, για τον Ιωσήφ και για τον Βενιαμίν.

Η φυλή του Ιούδα έγινε η πιο πολυάριθμη και η βασιλική, μέσω της οποίας ήλθε η διαθήκη της Βασιλείας από τον Δαβίδ στον Ιησού Χριστό. Τι τιμή έλαβε να είναι ένας πρόγονος του Μεσσία, και αυτός να λάβη το όνομά του, «Ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα»! Αν και τώρα κοιμάται στον θάνατο, ζη όμως στη μνήμη του Θεού. Στον ωρισμένο καιρό του Θεού θ’ αναστηθή, αναμφιβόλως για να γίνη άρχων στον νέο κόσμο.​—Αποκάλ. 5:5· 2 Σαμ. 7:12, 13· Ψαλμ. 45:16.

Εκτός από τα μαθήματα που μπορούμε να μάθωμε από την πορεία του Ιούδα, η ζωή του φαίνεται επίσης ν’ αποτελή μέρος ενός προφητικού δράματος. Όπως κάποτε ο Ιούδας ήταν συνδεδεμένος μ’ εκείνους που μισούσαν τον Ιωσήφ, έτσι και σήμερα υπάρχουν άτομα πού ήσαν κάποτε συνδεδεμένα με τους εχθρούς του λαού του Θεού. Εν τούτοις, λόγω καλής καταστάσεως καρδιάς, αυτοί είναι επιδεκτικοί επιδράσεως από την αλήθεια του λόγου του Θεού και, μόλις έρχονται σ’ επαφή μ’ αυτήν, κάνουν μια αλλαγή λαμβάνοντας τη στάσι των με τον λαό του Θεού, όπως ακριβώς ο Ιούδας ικέτευσε προς χάριν του Βενιαμίν. Εκείνοι που ενεργούν έτσι, μπορούν να ελπίζουν ότι θ’ ανταμειφθούν και τώρα και στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού, που είναι πάρα πολύ πλησίον.

Πώς ο Ιεχωβά Ευοδώνει το Έργον Του

Η πρωτοφανής αύξησις των μαρτύρων του Ιεχωβά σε 179 χώρες παρακινεί πολλούς να ρωτήσουν, Ποιος χρηματοδοτεί το έργον; Η Εταιρία ευαρεστείται ν’ απαντήση σ’ αυτό και σε άλλα σχετικά ερωτήματα.

Ε. Μήπως Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εφαρμόζουν τα δέκατα;

Α. Όχι. Στην προ-Χριστιανική εκκλησία του Ιεχωβά ο δεκατισμός αποτελούσε Θεία μέθοδο για τη συντήρησι των εργαζομένων στον ναό που εκαλούντο Λευίται, και οι οποίοι είχαν εδαφική περιοχή της δικής των φυλής εκτός από ωρισμένες πόλεις. Και τότε ακόμη οι λάτρεις του Ιεχωβά ήσαν ελεύθεροι να δώσουν προαιρετικές εισφορές για ειδικούς σκοπούς, όπως ήσαν οι επιπλώσεις της σκηνής του μαρτυρίου και αργότερα του ναού. (Έξοδ. 35:29· 1 Χρον. 29:17) Ο Ιεχωβά προσήλωσε την παλαιά διαθήκη του Νόμου στο ξύλο του μαρτυρίου του Ιησού. Όπως λέγει ο Παύλος: «Το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός.» (Ρωμ. 10:4) Η Χριστιανική προσφορά ενεργείται εξ ολοκλήρου από αγάπη, ποτέ από εξαναγκασμό όπως εκτίθεται στην επιστολή 2 Κορινθίους 9:7: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Αυτή είναι η Γραφική μέθοδος που εφαρμόζεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ε. Μήπως εγκρίνετε φακέλλους εισπράξεων, εκλιπάρησι χρημάτων, γεύματα και παρόμοιες μεθόδους συλλογής χρημάτων;

Α. Όταν οι Χριστιανοί διδάσκωνται κατάλληλα τον λόγον του Θεού και γνωρίσουν τον Ιεχωβά και κατανοήσουν τους σκοπούς του, υποστηρίζουν εθελουσίως το έργον της Βασιλείας του. Δεν είναι ανάγκη να πεισθούν για να δώσουν, με εκκλήσεις στην ικανοποίησι της ευαρεσκείας των, ή με πιέσεις. Επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» παρέλειψε να δώση στους λαούς του πνευματική τροφή, πρέπει τώρα να καταφύγη σε πράγματα όπως είναι παιχνίδια, οι φιλανθρωπικές αγορές, οι κληρώσεις, τα «καρναβάλια», οι μισθώσεις στασιδίων, η περιφορά δίσκων, η είσπραξις δεκάτων, ακόμη δε και οι ειδικές προς υποστήριξιν εράνων ομιλίες. Ο Ιησούς ποτέ δεν εχρησιμοποίησε τέτοιες μεθόδους ούτε και οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν.​—Ματθ. 10:8

Ε. Πώς χρηματοδοτείτε τέτοια σχέδια όπως είναι το νέο σχολικό κτίριο και υπνωτήριο στο Μπρούκλυν, και τα νέα τμήματα σε όλο τον κόσμο; Μήπως όλ’ αυτά χρηματοδοτούνται από τα κεντρικά γραφεία;

Α. Ο Ιεχωβά Θεός απεκάλυψε τις θαυμάσιές του ιδιότητες της αγάπης, σοφίας, δικαιοσύνης και δυνάμεως στα τέκνα του σε κάθε χώρα. (Ιωάν. 6:45) Χωρίς διάκρισι, όποιος κάνει αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Θεού έχει το προνόμιο να δίνη τον χρόνο του, ενέργεια και υλική υποστήριξι στην υπόθεσι του Ιεχωβά, η οποία είναι η διεκδίκησις του ονόματός του μέσω της βασιλείας του δια Χριστού Ιησού. Ο Ιεχωβά εκχύνει το άγιό του πνεύμα σε όλους τους μάρτυράς του, καθιστώντας αυτούς ικανούς «να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.» (1 Τιμ. 6:18, 19) Αυτό το πνεύμα της ανιδιοτελείας υποκινεί τους μάρτυρας του Ιεχωβά να υποστηρίζουν το έργον της Βασιλείας στην ίδια τους χώρα όσον είναι δυνατόν. Πέρυσι σε 179 χώρες 916.332 Μάρτυρες συνεισέφεραν 131.662.684 ώρες στη διδασκαλία του Θείου λόγου στους άλλους. Έκαμαν 44.440.977 επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και κάθε εβδομάδα διεξήγαν 640.45$8 οικιακές Γραφικές μελέτες. Η δαπάνη μεταβάσεως κι επιστροφής απ’ αυτά τα σπίτια επληρώθη από τα άτομα που έκαμαν τις επισκέψεις. Η δαπάνη αυτή ήταν επιπρόσθετη στην παροχή οικονομικής υποστηρίξεως για τη συντήρησι των επιτοπίων Αιθουσών Βασιλείας όπου συνέρχονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτόν τον κόπον της αγάπης τον αντήμειψε ο Ιεχωβά με μια αύξησι 69.027 νεοβαπτισθέντων Μαρτύρων.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφάτως η Εταιρία διέγνωσε την ανάγκη νέων εγκαταστάσεων υπνωτηρίου και σχολής. Ανηγγέλθησαν οικοδομικά σχέδια στις εκκλησίες και οι Μάρτυρες εκλήθησαν να συνεισφέρουν σ’ αυτή τη δαπάνη. Η ανταπόκρισις ήταν ικανοποιητική. Πολλοί έστειλαν δώρα. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις αγάπης εξετιμήθησαν πολύ. Σήμερα η νέα Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ λειτουργεί με 101 σπουδαστάς στην τρέχουσα σειρά σπουδαστών που εφέρθησαν απ’ όλο τον κόσμο, με πληρωμένα τα έξοδά τους. Επίσης, σε διάφορες χώρες η Εταιρία εγκαινίασε σχολές Διακονίας της Βασιλείας, όπου οι τοπικοί προεδρεύοντες διάκονοι θα τύχουν δωρεάν εκπαιδεύσεως για να ποιμάνουν το ποίμνιον του Θεού πιο επιδέξια. Η Εταιρία, επίσης, χρησιμοποιεί χρήματα εισφορών που εστάλησαν σε οποιοδήποτε από τα τμήματά της για να συντηρήση 742 ιεραποστόλους σε 266 ιεραποστολικούς οίκους, εκτός από 1.299 χειροτονημένους διακόνους σε ογδόντα πέντε τμήματα. Πέρυσι η Εταιρία εβοήθησε 5.148 ειδικούς σκαπανείς διακόνους να παραμείνουν σε μεμονωμένα εδάφη για να διδάξουν τη Γραφή και να οργανώσουν νέες εκκλησίες. Ακόμη και με αυταπάρνησι σε μερικές περιπτώσεις, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες εθελουσίως υποστηρίζουν αυτό το έργον αποστέλλοντας εισφορές στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, Γραφείον Θησαυροφύλακος, 124 Κολούμπια Χάιτς, Μπρούκλυν 1, Ν. Υ. Σε άλλες χώρες οι Μάρτυρες απευθύνουν τις δωρεές των στο επιτόπιο τμήμα, λαμβάνοντας τη διεύθυνσι από τον κατάλογο που εμφαίνεται στο πίσω μέρος των περισσοτέρων βιβλίων και βιβλιαρίων της Εταιρίας. Επειδή δίνουν από αγάπη, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, βρίσκουν μεγάλη ευχαρίστησι στο να προάγουν το παγκόσμιο Βιβλικής εκπαιδεύσεως έργον της Εταιρίας.

Ε. Γιατί δεν διατηρείτε σε λειτουργία ιεραποστολικά νοσοκομεία ή κλινικές και δεν ασχολείσθε σε περίθαλψι και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες όπως κάνουν πολλοί άλλοι θρησκευτικοί όμιλοι;

Α. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά συχνά ανταποκρίνονται σε επείγουσες ανάγκες που προξενούνται από πολέμους ή φυσικές καταστροφές. Τρόφιμα και, συχνότερα, πελώρια φορτία ειδών ιματισμού αποστέλλονται στο οικείον τμήμα του τόπου της καταστροφής για άμεση περίθαλψι γνωστών θυμάτων. Εν τούτοις, δεν διατηρούμε νοσοκομεία ή κλινικές, όπως δεν διατηρούμε και πυροσβεστικές υπηρεσίες ή αστυνομικές δυνάμεις που κι αυτές διατηρούν τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα. Ως αφιερωμένοι διάκονοι του ευαγγελίου έχομε ως ζωοσωτήριο έργον το να κηρύττωμε και να διδάσκωμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο πριν από το τέλος του συστήματος αυτού στον Αρμαγεδδώνα. (Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 16:14, 16) Όπως είπε ο Ιησούς, το έργον είναι μέγα οι δε εργάται είναι λίγοι. Θα ήταν ασυγχώρητο να παραμεληθή αυτό το σπουδαιότατο έργον και ν’ αναληφθούν άλλες ενέργειες, οσοδήποτε αξιέπαινες κι αν είναι. Τυγχάνει μερικοί μάρτυρες του Ιεχωβά να είναι γιατροί, νοσοκόμοι και βοηθοί σε νοσοκομεία, αλλ’ αυτά είναι επιπρόσθετα στην πρώτιστη απασχόλησί των, στη διακονία.

Ε. Μήπως κάποιος απ’ τους αξιωματούχους ή τα μέλη της Εταιρίας πραγματοποιεί χρηματικό πλούτο από τις εκτεταμένες τυπογραφικές σας εργασίες;

Α. Εμφατικώς, Όχι. Κατά καιρούς οι εχθροί μας συνεπέραναν ότι αυτό ίσως θα συνέβαινε, προφανώς για να προξενήσουν δυσπιστία στο γοργά επεκτεινόμενον έργον μας. Δια νόμου η Εταιρία είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο. Δεν υπάρχουν μέτοχοι, ούτε μερίσματα, ούτε και μισθοί ακόμη. Κάθε διάκονος στα κεντρικά γραφεία, περιλαμβανομένου και του προέδρου της Εταιρίας, των διευθυντών και των μελών, λαμβάνει μια αποζημίωσι 14 δολ. τον μήνα, εκτός της τροφής, στέγης και εξόδων ταξιδίου όταν τελή στην εργασία της Εταιρίας, συνήθως σε μια ασχολία ομιλιών ή σε περιοδεία. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν ζητούν χρήματα οι διάκονοί μας για την τέλεσι γάμων, βαπτισμάτων ή κηδειών. Δεν υπάρχουν δικαιώματα εσόδου ή εισπράξεις στις δημόσιες διαλέξεις μας ή συνελεύσεις, και προφανώς, αν το χρήμα ήταν ο σκοπός, δεν θα ήταν έτσι το πράγμα.

Παρεμπιπτόντως, σε μια πρόσφατη δικαστική ενέργεια που έγινε από την Εταιρία για την εξασφάλισι απαλλαγής φόρου, η οποία αδίκως δεν της ανεγνωρίσθη, το αντίδικον μέρος υπέβαλε τα οικονομικά στοιχεία της Εταιρίας σε λεπτομερή έλεγχο με σκοπό ν’ αποδείξη, αν ήταν δυνατόν, ότι η Εταιρία ασχολείται σε εκτυπώσεις χάριν κέρδους και συνεπώς δεν δικαιούται φορολογικής απαλλαγής. Όπως ανεγράφη στο περιοδικό Ξύπνα! της 22ας Ιανουαρίου 1961 (στην Αγγλική), το Εφετείο της Πολιτείας Νέας Υόρκης, στις 17 Νοεμβρίου 1960, παρεχώρησε το δικαίωμα απαλλαγής φόρου στην Εταιρία ως φιλανθρωπική, ευεργετική, μη κερδοσκοπική οργάνωσι. Το αντίδικον μέρος δεν βρήκε αποδείξεις για να στηρίξη την ψευδή κατηγορία ότι οι αξιωματούχοι ή τα μέλη της Εταιρίας αποκομίζουν εμπορικό κέρδος από το τυπογραφικό της έργον.

Ε. Αφού δεν περιάγονται ποτέ δίσκοι εισπράξεων, πώς ανταποκρίνονται στα έξοδά των οι κατά τόπους εκκλησίες;

Α. Ανταποκρίνονται στα έξοδά των επιτοπίως με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουν το έργον γενικά​—προαιρετικά. Ένα κουτί εισφορών υπάρχει κοντά στην είσοδο της Αιθούσης Βασιλείας. (2 Βασ. 12:9) Όλες οι δωρεές, περιλαμβανομένων και των «δύο λεπτών» της χήρας, βοηθούν στην αντιμετώπισι των εξόδων, και της κατασκευής της Αιθούσης Βασιλείας, του ενοικίου, των καυσίμων, του φωτισμού, της υδρεύσεως, και λοιπών. (Μάρκ. 12:42) Δεν λαμβάνονται ενέχυρα· δεν τηρείται κατάλογος δωρητών. Μια φορά τον μήνα ο διάκονος που ευθύνεται για τους λογαριασμούς αναγινώσκει μια συνοπτική κατάστασι στην εκκλησία, ανακοινώνοντας το σύνολον των εισφορών και των εξόδων. Όταν οι νέοι αφιερωμένοι Μάρτυρες καταλαβαίνουν αυτή τη διάταξι, λαμβάνουν μέρος προαιρετικά, ο καθένας «ό,τι αν ευπορή.» (1 Κορ. 16:2) Αυτή είναι συνήθεια στην καθεμιά από τις 21.008 εκκλησίες του κόσμου όλου.

Ε. Την Πεντηκοστή οι πρώτοι Χριστιανοί τα είχαν όλα κοινά. Αυτό το κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

Α. Μετά την Πεντηκοστή είχε εγερθή ένα επείγον πρόβλημα διατροφής και στεγάσεως, οπότε οι νεοκατήχητοι Χριστιανοί παρέμεναν μέσα στην πόλι για να λάβουν περαιτέρω πνευματική διαφώτισι. Αυτό έγινε αιτία για εθελουσία πώλησι ιδιοκτησίας και κοινό συμμερισμό σε όλα τα πράγματα στη διάρκεια της παρατεταμένης εκείνης περιόδου της συναναστροφής. (Πράξ. 2:1, 38-47· 4:32-37) Κανείς δεν καθυποχρεώνετο να πωλήση ή να δωρήση, αλλ’ απ’ όλους ανεμένετο να λέγουν την αλήθεια. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα συνώμοσαν να ψευσθούν ως προς την έκτασι της εισφοράς των και απεκόπησαν από τον Θεό. (Πράξ. 5:1-11) Η από κοινού κατοχή πραγμάτων δεν ήταν Κομμουνισμός, όπως υποθέτουν μερικοί. Ήταν μια πρόσκαιρη διάταξις όμοια με ό,τι συμβαίνει, όταν μάρτυρες του Ιεχωβά, που κατοικούν σε μια πόλι συνελεύσεως της Σκοπιάς, υποδέχωνται επισκέπτας της συνελεύσεως στα σπίτια των και συντρώγουν και συστεγάζωνται. Επίσης, έχουν εκχωρηθή ιδιοκτησίες στην Εταιρία, η οποία και ωνομάσθη δικαιούχος σε Διαθήκες. Όλες αυτές οι δωρεές βοηθούν στη διάδοσι της πνευματικής διαφωτίσεως όπως στην Πεντηκοστή. Κανένα απ’ αυτά δεν είναι ποτέ επιτακτικό ή κομμουνιστικό.

Ε. Μήπως διδάσκετε ότι η υλική δωρεά είναι μέσον εξιλεώσεως από την αμαρτία;

Α. Όχι. Η Γραφή λέγει: «Εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών δια φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου.»​—1 Πέτρ. 1:18, 19.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι απαιτείται σημαντικό ποσόν χρημάτων για να διαδοθούν αποτελεσματικά τ’ αγαθά νέα του δικαίου νέου κόσμου του Θεού. (2 Πέτρ. 3:13) Αναγνωρίζουν, επίσης, ότι οι εισφορές που γίνονται γι’ αυτή τη διακήρυξι αποτελούν προνόμιο που παρέχεται από τον Ιεχωβά. Σαν τον Δαβίδ αυτοί λέγουν: «Σου, Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· . . . διότι τα πάντα έρχονται εκ σου, και εκ των σων δίδομεν εις σε.»​—1 Χρον. 29:11, 14, ΜΝΚ.

Έτσι ο Ιεχωβά ευοδώνει το έργον του.

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει τα πρόσφατα ατομικά σας τεύχη της Σκοπιάς με προσοχή; Αν είναι έτσι, τότε πρέπει ν’ αναγνωρίσετε αυτά τα σπουδαία σημεία. Κάμετε αυτοέλεγχον.

● Με ποιους τρεις τρόπους ασχολούνται οι Χριστιανοί σε οικοδομητικό έργο σήμερα;

Ατομικώς αυξάνουν στην καρποφορία του πνεύματος αριθμητικώς, σε αριθμούς Μαρτύρων· και με την ανέγερσι Αιθουσών Βασιλείας, εγκαταστάσεων για εκτύπωσι Γραφικών βιβλίων, και λοιπά.​—Σελ. 31, 32, 45.a

● Ποιος είναι ο κυριώτερος καρπός του πνεύματος, και γιατί;

Αγάπη. Διότι όλοι οι άλλοι καρποί του πνεύματος είναι απλώς διάφορες απόψεις της αγάπης ή προκύπτουν από την εφαρμογή της.​—Σελ. 34.

● Ανεστήθησαν οι άγιοι στον καιρό του θανάτου του Ιησού;

Όχι, μόνο τα νεκρά σώματα των αγίων εξετινάχθησαν λόγω σεισμού.​—Σελ. 261.

● Ποιος είναι ο πρώτιστος σκοπός όλων των μαρτύρων του Ιεχωβά;

Να μετέχουν στη διεκδίκησι του Ιεχωβά, διακηρύττοντας τ’ όνομά του και τους σκοπούς του.​—Σελ. 251.

● Ποια είναι η έννοια του «ζήλου», και πώς εφαρμόζεται στη διακονία μας;

Σημαίνει βράσιμο· έτσι, ένας ζηλωτής διάκονος είναι ένθερμος ή φλογερός από ενθουσιασμό για την υπηρεσία του Ιεχωβά.​—Σελ. 263.

● Ποιος ήταν ο άγγελος που ωδηγούσε τους Ισραηλίτας στην έρημο;

Ήταν ο Λόγος, ο Ιησούς Χριστός στην προανθρωπίνη του ύπαρξι.​—Σελ. 266.

● Φροντίζουν οι άγγελοι για τους δούλους του Θεού στη γη;

Ναι, ‘διακονούν τους μέλλοντας να κληρονομήσουν σωτηρίαν.’ Ο Ιησούς είπε: «Οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου.» Όχι κατ’ ανάγκην ότι κάθε πιστός άνθρωπος έχει κι έναν άγγελο διωρισμένο σ’ αυτόν, αλλ’ ότι ένας άγγελος είναι διωρισμένος σ’ έναν αριθμό δούλων του Θεού στη γη.​—Σελ. 268.

● Μπορεί ένα άτομο που λαμβάνει μετάγγισι αίματος ν’ αποκοπή γι’ αυτό;

Ναι, αν πρόκειται για εσκεμμένη πράξι και δεν υπάρχη μετάνοια για την άδικη πράξι και ζήτησις συγχωρήσεως της εκκλησίας του Θεού. Αν πρόκειται για πρώτη παράβασι και ο παραβάτης διακρίνη το σφάλμα του, μετανοή γι’ αυτό και ζητή συγχώρησι, μπορεί να τεθή υπό δοκιμήν και να του δοθή επιμελής διδασκαλία από τις Γραφές γι’ αυτό το ζήτημα.​—Σελ. 270, 271.

● Τι καθιστά μοναδική τη Δεκάτη Εντολή;

Αυτή δεν μπορεί να επιβληθή από ανθρώπους, απαγορεύουσα την παράνομη επιθυμία. Ο Θεός την έδωσε διότι φθάνει στη ρίζα της αδικοπραγίας και καθιστά τον καθένα ηθικό αστυνόμο για τον εαυτό του, να το πούμε έτσι.​—Σελ. 284.

● Είναι η ευθανασία Χριστιανική;

Η ευθανασία είναι «θανάτωσις εξ οίκτου» και δεν είναι Χριστιανική, διότι παραβιάζει τον νόμον του Θεού σχετικά με την ιερότητα της ζωής. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι, όταν επίκειται ο θάνατος, πρέπει ο γιατρός να λάβη έκτακτα και δαπανηρά μέτρα για να διατηρήση στη ζωή του πάσχοντα.​—Σελ. 326.

● Πρέπει ένας Χριστιανός ν’ ασχολήται σε ενέργειες των εργατικών ενώσεων;

Μπορεί να είναι ένα μέλος, αλλά δεν θα δεχθή μια επίσημη θέσι ούτε θ’ ασχολήται ως φρουρός της απεργίας ή με άλλους τρόπους να δημιουργή ταραχή για την υπόθεσι της απεργίας.​—Σελ. 335, 336.

● Πώς άτομα όλων των εθνών ‘αναβαίνουν εις τον οίκον του Ιεχωβά’;

Όχι αναβαίνοντας στον ουρανό, αλλ’ ερχόμενοι σε ενεργό συναναστροφή με την εκκλησία των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, που περιγράφεται στην Αγία Γραφή ως ο «οίκος του Θεού» και «ο ναός του Θεού» και η οποία είναι σε ενότητα με την ουράνια Σιών.​—Σελ. 352, 353.

● Πότε ειδικά έχομε ανάγκη να φυλαγώμεθα από υπερηφάνεια;

Όταν επιπληττώμεθα και όταν μας ανατίθενται μεγαλύτερες ευθύνες υπηρεσίας.​—Σελ. 363, 364.

● Ενεφανίσθη ο Σατανάς ορατός στον Ιησούν στην έρημο;

Δεν είναι πιθανόν, αφού ο Σατανάς ήταν περιωρισμένος με λύσεις σκότους μαζί με τους άλλους δαίμονας απ’ τον καιρό του Κατακλυσμού.​—Σελ. 367.

● Πρέπει οι Χριστιανοί γονείς να επιτρέπουν σ’ ένα νεαρό παιδί να δεσμευθή κατ’ ιδίαν για μια εσπέρα διασκεδάσεως μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου χωρίς ένα συνοδό;

Όχι, αυτό δεν θα ήταν συνετό πράγμα. Ακόμη και όταν το παιδί είναι αρκετά μεγάλο ώστε ν’ ασχοληθή σ’ ερωτοτροπίες αποβλέποντας σε γάμο είναι συνετό για τους γονείς να συναντήσουν το άτομο με το οποίον κάνει συντροφιά το παιδί τους. Εν τούτοις, προτού ισχυροποιηθή η επιθυμία γι’ αυτή τη συναναστροφή, οι γονείς πρέπει να εντυπώσουν στα παιδιά τους μια ακριβή γνώσι των απαιτήσεων του Ιεχωβά στις σχέσεις μεταξύ των φύλων, και πρέπει να τους δώσουν σαφή συμβουλή για την αποφυγή περιστατικών που θα μπορούσαν να τους κάμουν να παραβούν τις δίκαιες αυτές απαιτήσεις.​—Σελ. 385-387.

● Ποια είναι η σημασία της ωριμότητος και ποιες τέσσερες απόψεις του θέματος αυτού είναι ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος στους Χριστιανούς;

Ωριμότης είναι η κατάστασις του να είναι κανείς πλήρως ανεπτυγμένος, τελείως εξελιγμένος ή τέλειος. Ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για τους Χριστιανούς είναι η φυσική, διανοητική, συναισθηματική και πνευματική ωριμότης.​—Σελ. 391.

● Ποια ήταν η διαφορά μεταξύ «ξένων» και «αλλοδαπών» στον αρχαίον Ισραήλ;

Ξένος ήταν ένας μη Ισραηλίτης κάτοικος της Γης της Επαγγελίας· ένας αλλοδαπός ανήκε σε μια άλλη χώρα κι επεσκέπτετο την Παλαιστίνη μόνον ως ταξιδιώτης.​—Σελ. 406.

● Ποιο υπέρτατο παράδειγμα μακροθυμίας πρέπει να μας υποκινή ν’ ασκούμε αυτή την ιδιότητα;

Το παράδειγμα του Ιεχωβά προς το ανθρώπινο γένος.​—Σελ. 411.

● Τι είναι εκείνο που ιδιαίτερα κάνει το πρόβλημα επιβιώσεως του ανθρώπου μεγάλου ενδιαφέροντος στην εποχή μας;

Όχι μόνο τα όπλα που ανέπτυξε ο άνθρωπος. Μάλλον, το γεγονός ότι είμεθα τώρα πολύ πάνω από σαράντα χρόνια μέσα στον έσχατο καιρό που προελέχθη στη Γραφή και όλες οι αποδείξεις δείχνουν ότι πλησιάζει η ημέρα που θα εκτελέση ο Ιεχωβά κρίσι σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο, μέσα σ’ αυτή τη γενεά.​—Σελ. 223.

[Υποσημειώσεις]

Διάνοιξις της Οδού Προς Ζωήν για τους Λαούς της Ινδίας

ΤΟ ΕΤΟΣ 1912 ήταν ένα έτος υψίστης σπουδαιότητος για τους λαούς της Ινδίας. Ήταν αδύνατο να προβλέψη τότε κανείς το πόσο σπουδαίο πράγματι ήταν. Το έτος εκείνο εσημείωσε την αρχή μιας κινήσεως στην Ινδία, που τελικά θα εσήμαινε αιώνια ζωή για πολλούς από τους κατοίκους της.

Κατανόησις της αληθείας σχετικά με τον παντοδύναμο Θεό, τον Δημιουργό, είναι ουσιώδης για την απόκτησι αιωνίου ζωής· η αλήθεια όμως αυτή ποτέ δεν υπήρξε δημοφιλής, διότι «ο κόσμος όλος κείται εν τη εξουσία του πονηρού», Σατανά του Διαβόλου. Ως «ο θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων», ο Σατανάς «ετύφλωσε τον νουν των απίστων, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.» (1 Ιωάν. 5:19, ΜΝΚ· 2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ) Έτσι κάθε κίνησις, η οποία θα διανοίξη αυτούς τους τυφλωμένους οφθαλμούς της διανοίας και θα φωτίση την οδό προς την αιώνια ζωή, είναι ασφαλώς μια σπουδαία κίνησις. Μια τέτοια ακριβώς κίνησις άρχισε στην Ινδία το έτος 1912.

Αυτό το έτος μια ομάς από επτά άνδρες έκαμε μια περιοδεία ανά τον κόσμο. Ήταν μέρος μιας προσπαθείας υποστηριζομένης από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, καθώς είναι γνωστή σήμερα. Η Εταιρία θεωρούσε ευθύνη της να διαδώση το άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού σε όλο τον κόσμο, υπακούοντας στον Ιησού Χριστό και εκπληρώνοντας τους προφητικούς λόγους του, που αναγράφονται στο Ματθ. 24:14: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»

Ο Κ. Τ. ΡΩΣΣΕΛ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Αυτοί οι επτά άνδρες ήσαν άνδρες δράσεως, άνδρες με ελπίδα. Η ελπίδα τους εβασίζετο στη βεβαιότητα του λόγου του Θεού, τον οποίον ο Χριστιανικός κόσμος ομολογεί ότι πιστεύει και διδάσκει. Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να εξακριβώσουν για τον εαυτό τους αν μια Χριστιανική ιεραποστολή έκανε πραγματικά αυτά που υπετίθετο ότι πρέπει να κάμη: δηλαδή, το να δώσουν μαρτυρία για την προσέγγισι του τέλους αυτού του παλαιού συστήματος πραγμάτων και να διδάξουν στους ανθρώπους την αλήθεια σχετικά με τη βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που θα φέρη πάνω στη γη αυτή η βασιλεία.

Έτσι, λοιπόν, εταξίδευσαν. Από την Αμερική πήγαν στη Χαβάη, την Ιαπωνία, την Κίνα και δια μέσου της Ασίας στην Ινδία. Εκεί εξεφώνησαν Γραφικές ομιλίες στις πόλεις Τριβάντρουμ, Κοτταρακάρα, Ναγκερκόϊλ, Πουράμ, Μαντράς, Βιζαπαπατάμ, Καλκούττα, Μπενάρες, Λουκνόου και Βομβάη. Τα πλήθη άκουσαν. Μερικοί άκουσαν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους άλλους. Ένας μάλιστα εξεδήλωσε περισσότερο από απλό ενδιαφέρον. Διέκρινε την αλήθεια που ποτέ άλλοτε προηγουμένως δεν του εδόθη η ευκαιρία ν’ ακούση. Εζήτησε μια ιδιαίτερη συνάντησι με τον πρόεδρο αυτής της επιτροπής των επτά ανδρών, τον Κάρολο Τ. Ρώσσελ. Με ένα τέτοιο πολυάσχολο πρόγραμμα, ο Ρώσσελ προσεφέρθη να δώση στον νεαρό Ιωσήφ, γιατί αυτό ήταν το όνομα του ενδιαφερομένου, μια συνάντησι μισής ώρας. Αυτή η συνέντευξις παρετάθη δύο ώρες και ωδήγησε σε μια μόνιμη διευθέτησι για τη συνέχισι της Βιβλικής διδασκαλίας στην Ινδία, που σήμερα έχει ως αποτέλεσμα να φέρη την ελπίδα αιωνίου ζωής σε πολλούς ταπεινούς ανθρώπους της χώρας αυτής.

Εκείνες τις ημέρες του 1912, οι βασικές αλήθειες εμανθάνοντο, αλλά δεν εδίδετο μεγάλη προσοχή στον τρόπο της θεοκρατικής οργανώσεως όσον αφορά τη μέθοδο διδασκαλίας αυτών. Υπηρεσίες κηρύγματος ελάμβαναν χώρα κάθε εβδομάδα και τάξεις μελέτης ωργανώθησαν. Μερικοί απτό τους πιο ζηλωτές δαπανούσαν χρόνο διανέμοντας φυλλάδια ή μιλούσαν στους ανθρώπους διαφημίζοντας συναθροίσεις καθώς, επίσης, ιδιωτικώς από σπίτι σε σπίτι. Αλλά αυτό ήταν η αρχή μιας κινήσεως στην Ινδία που επρόκειτο να αυξηθή και να γίνη το όργανο του Θεού για να κάμη γνωστόν το θέλημά του και τους σκοπούς του.

Κατ’ αρχήν η κίνησις περιωρίσθη στο νότιο τμήμα της Ινδίας, ιδιαίτερα στο Τραβανκόρ, όπως το σημερινό κράτος της Κεράλα ωνομάζετο τότε. Γραφικές μελέτες ωργανώθησαν σε πολλά μέρη και τα μέλη των έγιναν γνωστά ως «Σπουδασταί της Γραφής», από την ονομασία του Βρεττανικού τμήματος της παγκοσμίου αυτής Εταιρίας, δηλαδή, του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής. Λίγο καιρό μετά ταύτα, ένας αντιπρόσωπος από τα Κεντρικά Γραφεία της Αμερικής εστάλη στην Ινδία να βοηθήση στην προαγωγή του έργου. Αλλά ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγη το 1914, και εκρίθη σκόπιμον γι’ αυτόν να επιστρέψη οίκαδε. Υπήρξε κάποια καθυστέρησις στο έργον. Κατόπιν ένας άλλος εστάλη από τα κεντρικά γραφεία και το έργο επεξετάθη· αλλά και πάλι οι συνθήκες πολέμου τον ανάγκασαν να εγκαταλείψη τη χώρα. Υπήρξε μια μικρή περίοδος ανησυχίας γι’ αυτή τη νεαρά κίνησι. Το 1926 ήταν το έτος που ο δρόμος ανοίχθηκε πάλι για την προώθησι και επέκτασι αυτού του ζωοπαρόχου έργου.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΡΟ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ

Ύστερ’ από μια σπουδαία συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνο, του Μάιο του 1926, δύο άτομα εξελέγησαν για έργο στην Ινδία. Ο σύντροφος του ενός απ’ αυτούς είχε επιστρέψει στον τομέα του για κήρυγμα στη Νότιο Ουαλλία, μάλλον διερωτώμενος τι του επεφύλασσε το μέλλον τώρα που ο σύντροφός του είχε αποσταλή σε υπηρεσία στο εξωτερικό. Μία ή δύο μέρες αργότερα αυτός ο νεαρός, ο Φ. Ε. Σκίννερ, επέστρεψε στο κατάλυμά του, αφού προηγουμένως διένειμε μερικές προσκλήσεις για μια Γραφική διάλεξι και βρήκε ένα τηλεγράφημα να τον αναμένη.

Το τηλεγράφημα έγραφε: «Ο αδελφός Ρόδερφορδ θέλει να σας δη.» Ο αδελφός Ρόδερφορδ ευρίσκετο τότε στο Λονδίνο, και ήταν γνωστόν ότι μερικοί αδελφοί από τον Βρεττανικό αγρό εστέλλοντο σε ξένες χώρες να οργανώσουν το έργον του κηρύγματος. Έτσι η πρώτη σκέψις που κατέκλυσε το νου του νεαρού εκείνου, καθώς εταξίδευε προς το Λονδίνο με την επόμενη πρωινή αμαξοστοιχία, ήταν, «Τι σημαίνει αυτό; Ασφαλώς θα πρέπει να σημαίνη κάποια υπηρεσία στο εξωτερικό. Απορώ, όμως, πού;» Ένα πράγμα ήταν εντελώς οριστικό στο νου του νεαρού εκείνου, και αυτό ήταν, «Οπουδήποτε και αν είναι, είμαι έτοιμος να πάω.»

Με αυτή τη διανοητική διάθεσι έφθασε στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας στο Λονδίνο και γρήγορα βρήκε τον Αδελφό Ρόδερφορδ. «Σε ενδιαφέρει σε ποιο μέρος της γης εργάζεσαι;» ερώτησε ο Αδελφός Ρόδερφορδ. «Όχι,» ήταν η απάντησις. «Θα σου άρεσε να πας στην Ινδία;» ήταν η επόμενη ερώτησις. «Πότε θέλετε να πάω;» απήντησε ο νεαρός. Έτσι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ελήφθησαν αποφάσεις και οι δύο πρώην σύντροφοι επρόκειτο πάλι να συνδεθούν σε αυξημένες ευθύνες: να οργανώσουν και διαδώσουν στην Ινδία, το έργον της Βασιλείας που είχε αρχίσει στο 1912. Ο Τζωρτζ Ράιτ, ο πρώτος από τους νέους που είχε κληθή σ’ αυτό το καθήκον, ζούσε στο Λονδίνο, ενώ το σπίτι του συντρόφου του ήταν στο Σέφηλντ. Έτσι ο Τζωρτζ ανέλαβε το άμεσο καθήκον να τακτοποιήση τα διαβατήρια και να κρατήση θέσεις στο πλοίο από το Λονδίνο στη Βομβάη, ενώ ο σύντροφός του πετάχτηκε στο Σέφηλντ ν’ αποχαιρετήση γονείς και φίλους​—για αόριστο χρόνο. Όλα έμοιαζαν σαν την κλήσι που έλαβε ο Αβραάμ: «Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει.» «Και εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει.»​—Γέν. 12:1· Εβρ. 11:8.

Το ταξίδι στην Ινδία ήταν γεμάτο από νέες και μυθιστορηματικές πείρες, καθώς μίλι με μίλι, ημέρα το πλοίο διέσχιζε τα συνεχώς θερμότερα νερά, μέσω της θαυμασίως γαλανής Μεσογείου Θαλάσσης, προς το Πορτ Σάιντ. Εδώ ήταν η πρώτη ματιά της ζωής της Ανατολής, αλλά βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου προς τα εκεί. Διασχίσαμε τον Ισθμό του Σουέζ και περάσαμε τα φοβερά εκείνα γυμνά, άδενδρα ερημικά βουνά του Σινά που είχε διασχίσει το έθνος Ισραήλ στην πορεία του από την Αίγυπτο στη γη της Επαγγελίας. Διεπλεύσαμε την μακρά Ερυθρά Θάλασσα ως το Άντεν και κατόπιν μέσω της Αραβικής Θαλάσσης φθάσαμε στη Βομβάη επί της Δυτικής ακτής της Ινδίας. Εκεί στην αποβάθρα ήταν ένας Ινδός αδελφός, ο ίδιος Αδελφός Ιωσήφ που είχε έλθει σε επαφή με τον Πάστορα Ρώσσελ προ δεκατεσσάρων ετών. Αφού εδαπάνησαν μία ή δύο ημέρες μαζί συζητώντας για τα σχέδια για το μέλλον, οι δύο Βρεττανοί μας σύντροφοι αφέθησαν μόνοι στη μεγάλη πόλι της Βομβάης για ν’ αρχίσουν το σπουδαίο έργο που ήσαν εντεταλμένοι να κάμουν: να φέρουν το άγγελμα της αιωνίου ζωής μέσω της βασιλείας του Ιεχωβά στα εκατομμύρια των ατόμων στην Ινδία.

Δεν ήταν ένα εύκολο ξεκίνημα. Έγιναν αμέσως σχέδια για δύο δημοσίως διαφημισμένες Γραφικές ομιλίες με τους εκπληκτικούς τίτλους: «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε Θέλουσιν Αποθάνει!» και «Πού Είναι οι Νεκροί;» Το ακροατήριο που ήλθε ν’ ακούση εκείνες τις ομιλίες ήταν ανάμικτο, αλλά μερικοί άφησαν τα ονόματά τους για περαιτέρω συζήτησι και τους έγινε επίσκεψις. Ύστερ’ από λίγο διάστημα διεφημίσθη μια σειρά ομιλιών στο εργαστήριο ενός σιδηροδρομικού τεχνίτου. Αυτές οι ομιλίες είχαν ως αποτέλεσμα την οργάνωσι τακτικών εβδομαδιαίων Γραφικών τάξεων μελέτης· και υπάρχουν γενναίοι δούλοι του Θεού που υπηρετούν ακόμη δραστήρια ως μάρτυρες του Ιεχωβά, και που είχαν πρώτη φορά παρευρεθή σ’ εκείνες τις συναθροίσεις. Ήταν ένα έργο που έστρεφε τις διάνοιες των ανθρώπων από τις θρησκευτικές παραδόσεις στον αγνό λόγο του Θεού και τους έδινε ελπίδα αιωνίου ζωής σε μια παραδεισιακή γη.

Αλλά η κίνησις δεν επρόκειτο να περιορισθή στη Βομβάη, ούτε στο Τραβανκόρ. Σε όλη την Ινδία έπρεπε να δοθή η ευκαιρία να ακούση. Υπήρχαν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες σε αρκετά μέρη στην Ινδία και σ’ αυτούς έπρεπε να γίνη επίσκεψις. Έτσι έγιναν διευθετήσεις, ώστε οι δύο μας σύντροφοι στη Βομβάη να περιέλθουν με τη σειρά τους τη χώρα για να επισκεφθούν τους μεμονωμένους. Εταξίδευσαν προς βορράν, προς νότον, προς ανατολάς και δυσμάς, κυρίως στις πόλεις που ευρίσκοντο Βρεττανοί ή Βρεττανικής καταγωγής (Αγγλο-Ινδοί) άτομα.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ήταν προφανές ότι μια τέτοια αχανής χώρα μ’ ένα τόσο τεράστιο πληθυσμό ποτέ δεν θα μπορούσε να καλυφθή επαρκώς από δύο ή τρεις ανθρώπους. Έτσι εστάλη κλήσις για προσθέτους εργάτας. Δύο ακόμη ήλθαν στο 1928 και άλλοι δύο στο 1929. Αλλά αυτό ήταν ανεπαρκές. Επί πλέον, τα μέσα ταξιδίου ήσαν πολύ ακατάλληλα, για να μην αναφέρωμε τα μέσα καταλύματος στις μικρότερες πόλεις και τα χωριά. Έτσι για να υπερνικήσωμε το τελευταίο αυτό πρόβλημα, ηγοράσθη ένα αυτοκίνητο Φορντ, του φημισμένου τύπου Α, και προσηρμόσθη σ’ αυτό ένα κλειστό αμάξωμα εφωδιασμένο με ευκολίες ύπνου και μαγειρεύματος. Αυτό έκαμε τουλάχιστον τους ταξιδιώτας να μην έχουν ανάγκη από ξενοδοχεία, που συχνά μάλιστα δεν υπήρχαν.

Έπειτα, στο 1931, τρεις ακόμη Βρεττανοί προσεφέρθησαν εκουσίως για υπηρεσία στην Ινδία και ανύψωσι της δυνάμεως του έργου. Επίσης, ηγοράσθη άλλο ένα ρυμουλκούμενο σπίτι και το έργον της περιοδείας επεξετάθη. Όχι πολύ αργότερα ένας εντόπιος αδελφός αγόρασε ένα ρυμουλκούμενο σπίτι και κάποιος άλλος αδελφός αγόρασε ακόμη ένα. Στη διάρκεια του 1933 ένας σκαπανεύς εταξίδευσε μόνος του όλο το έτος σ’ ένα ρυμουλκούμενο σπίτι εφωδιασμένο με κινηματογραφικό μηχάνημα για να προβάλλεται «Το Φωτόδραμα της Δημιουργίας»· έτσι πολλές χιλιάδες ατόμων έλαβαν μια πλήρη μαρτυρία για την ελπίδα της Βασιλείας. Στο 1934 υπήρχαν τέσσερα ρυμουλκούμενα σπίτια, που περιήρχοντο συνεχώς την Ινδία, διανέμοντας συγγράμματα που περιείχαν το άγγελμα της αιωνίου ζωής.

Στο 1937 το βιβλίο Πλούτη εξεδόθη σε τέσσερες Ινδικές διαλέκτους· αυτό το Γραφικό βοήθημα μελέτης εβοήθησε πολλούς ν’ αποκτήσουν μια καλή γνώσι της αληθείας. Μια έκθεσις από το Πουνζάμπ το 1937 έλεγε: «Το βιβλίο Πλούτη στη γλώσσα Ουρδού το βλέπει κανείς στα χέρια κάθε ανδρός και γυναικός που γνωρίζουν να διαβάζουν Ουρδού στα Χριστιανικά χωριά γύρω από το Κάνεβαλ.» Το έτος εκείνο υπήρχαν 28 σκαπανείς και 365 ευαγγελιζόμενοι εκκλησίας που εκήρυτταν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού στην Ινδία.

Όταν εξερράγη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στο 1939, αυτή η μικρή ομάς εργατών είχε διανείμει πολύ περισσότερα από μισό εκατομμύριο βιβλίων και βιβλιαρίων, καλύπτοντας τις περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις και πολλά χωριά αυτής της αχανούς χώρας μεγέθους σχεδόν ηπείρου. Έτσι οι βασικές αλήθειες των βουλών του Θεού έγιναν προσιτές σε πολλά εκατομμύρια ατόμων.

Πολλές και ποικίλες ήσαν οι πείρες των σκαπανέων εκείνες τις ημέρες πριν εγκατασταθούν πρατήρια βενζίνης στις λεωφόρους. Συχνά οι δρόμοι ήσαν μονοπάτια για κάρρα. Οι ποταμοί ήσαν γενικά χωρίς γέφυρες και συχνά τα ρυμουλκούμενα σπίτια έπρεπε να ξεφορτωθούν στη μέση του ποταμού και οι οπίσθιοι τροχοί να ανυψωθούν από τη λάσπη, ενώ το νερό είχε βάθος ενός ποδός περίπου, για να φθάσουν στην απέναντι όχθη. Ή έπρεπε να διασχίσουν μια μακρά έκτασι πολύ θερμής άμμου κατά η διάρκεια της ξηράς εποχής, και παρίστατο ανάγκη να ξεφουσκώσουν κατά το ήμισυ τα λάστιχα για να μη βυθίζωνται στην άμμο και να τα ξαναφουσκώσουν με τρόμπα του ποδιού στην άλλη πλευρά. Το 1940 μια ομάς σκαπανέων στο Τράβανκορ ενοικίασε ένα πλοιάριο και περιήλθε τα χωριά τα απομονωμένα πίσω από ακτές. Χίλια περίπου άτομα άκουσαν τις διαλέξεις, κι εξακόσια περίπου βιβλία και βιβλιάρια διετέθησαν στους ανθρώπους. Το ίδιο έτος ο διευθυντής του «Τώκυ Θήατερ» εζήτησε ωρισμένους δίσκους από τη σειρά «Κυβέρνησις και Ειρήνη» για να παίζωνται στα διαλείμματα στη διάρκεια της προβολής της ταινίας «Ναζιστής Κατάσκοπος.» Ως αποτέλεσμα διετέθηκαν πολλά βιβλία.

«Η ΣΚΟΠΙΑ» ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΙ

Στη διάρκεια που Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου απηγορεύθη κάθε εισαγωγή των συγγραμμάτων της Εταιρίας στην Ινδία· στην Καλκούττα αφηρέθησαν τα έντυπα από τους σκαπανείς. Αλλ’ οι αξιωματούχοι δεν μπορούσαν ν’ απαγορεύσουν την αλήθεια, διότι αυτό το έργον ήταν διατεταγμένο από τον Θεό και τίποτα δεν μπορούσε να το σταματήση. Αν και Η Σκοπιά ήταν υπό απαγόρευσιν, ούτε ένα τεύχος δεν έλειψε. Και επί πλέον, εξετυπώσαμε αντίτυπα κάθε τεύχους και τα διωχετεύσαμε στα χέρια εκείνων που ήθελαν να τα διαβάσουν.

Προς το τέλος του πολέμου, στο 1944, μερικά μέλη του Νομοθετικού Σώματος απησχολήθησαν με την περίπτωσι της απαγορεύσεως των εντύπων μας. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Υπουργός των Εσωτερικών ενέκρινε την άρσι της απαγορεύσεως. Μια συνέλευσις έγινε στην Τζουμπουλπόρ εν μέσω μεγάλης αγαλλιάσεως, διότι ακόμη μια φορά ήταν δυνατόν να διαφημίσωμε μια δημόσια Γραφική διάλεξι και να διανείμωμε Γραφικά έντυπα, χωρίς φόβο αστυνομικής επεμβάσεως.

Στη διάρκεια των ετών του πολέμου η Εταιρία άνοιξε μια σχολή Γραφικής εκπαιδεύσεως στην Αμερική, γνωστή ως Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Αυτό έγινε για τον σκοπό να εκπαιδευθούν άνδρες και γυναίκες για ιεραποστολική υπηρεσία στο εξωτερικό. Θα συνεμερίζετο και η Ινδία αυτή την προμήθεια; Ναι, πράγματι. Ένα βράδυ στη διάρκεια της εβδομαδιαίας συναθροίσεως υπηρεσίας σε μια εκκλησία της Βομβάης ο υπηρέτης του τμήματος, Φ. Ε. Σκίννερ, έλαβε ένα τηλεγράφημα. Νομίζοντας ότι ήταν μια επείγουσα παραγγελία για έντυπα από κάποιον σκαπανέα, το άνοιξε και διάβασε: «Παρακολουθήστε τη Γαλαάδ.»

Αν και ο πόλεμος είχε λήξει, δεν υπήρχε ακόμη διαθέσιμη τακτική ναυτική εξυπηρέτησις για το κοινόν. Ήταν πρόβλημα το πώς να μεταβή κανείς από την Ινδία στην Αμερική εγκαίρως για την επόμενη τάξι της Γαλαάδ. Τέλος εκλείσθη μια θέσις σ’ ένα πρώην στρατιωτικό μεταγωγικό που είχε διατεθή, για πολιτικούς ταξιδιώτας. Εξετέλεσε το ταξίδι από την Ινδία προς ανατολάς μέσω του Ειρηνικού Ωκεανού μέσω Σιγκαπούρης και Σαγκάης. Τι συγκινητικό ήταν ν’ αποβιβασθή στον Άγιο Φραγκίσκο και να βρη θερμή φιλοξενία στο σπίτι ενός Αμερικανού αδελφού! Κατόπιν δια μέσου της Αμερικανικής ηπείρου στο Σικάγο, Μπούφφαλο και εν συνεχεία στην Ίθακα, Νέας Υόρκης και στη Σχολή Γαλαάδ.

Η εκπαίδευσις στη Γαλαάδ ακολουθήθηκε από εξάμηνη περιοδεία των εκκλησιών στην Αμερική σε έργον υπηρέτου περιοχής. Μετά απ’ αυτό, κάθε χρόνο, περισσότεροι ιεραπόστολοι διωρίζοντο στην Ινδία απόφοιτοι της Γαλαάδ. Η ελπίς αιωνίου ζωής εφυτεύθη στις καρδιές πολλών ατόμων. Από 300 περίπου μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου στο 1950, ηύξησαν σε 1.500 και πλέον το 1960.

ΝΕΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Περαιτέρω ώθησις εδόθη από τις επισκέψεις του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά. Κατόπιν ήλθε ένα άλλο σπουδαίο βήμα προς τα εμπρός: η Ινδία επρόκειτο ν’ αποκτήση νέο οικοδόμημα για γραφεία του τμήματος και στέγασι του προσωπικού των γραφείων. Η εργασία άρχισε με τη θεμελίωσι ενός ευρυχώρου οικοδομήματος γραφείων στα προάστια της Βομβάης, πλησίον της θαλάσσης και σε μια καθαρή ήσυχη τοποθεσία. Βαθμιαίως από τον τσιμέντινο σκελετό ανυψώθη ένα ωραίο οικοδόμημα, και τώρα η ερώτησις ήταν, Πότε και από ποιους θα ηνοίγετο επισήμως και θα αφιερούτο στον Ιεχωβά, τον Δοτήρα αυτής της προμηθείας;

Ήταν τώρα Νοέμβριος 1960, και ήταν συνήθεια, όπως ένας περιοδεύων αντιπρόσωπος της Εταιρίας επισκεφθή, την Ινδία τον Δεκέμβριο. Ναι η αναμενόμενη επίσκεψις ανεκοινώθη. Πόσο κατάλληλο θα ήταν γι’ αυτόν να αφιερώση το νέο κτίριο! Έτσι διευθετήθη ένα πρόγραμμα αφιερώσεως. Έτυχε ο υπηρέτης περιφερείας, ο Αδελφός Σάντερσον, να έχη διακοπές και μπορούσε εύκολα να έλθη στη Βομβάη για την περίπτωσι· και αυτός επίσης προσεκλήθη ν’ απευθυνθή στην ευτυχή συγκέντρωσι.

Ο υπηρέτης Τμήματος ήταν ο πρώτος μιας σειράς ομιλητών. Εξήτασε την δράσι που περιγράφεται από τον προφήτη Ζαχαρία, όπου η οργάνωσις του Ιεχωβά συμβολίζεται από μια ατείχιστη πόλι ένεκα του εν αυτή πλήθους, προστατευομένη από «τείχος πυρός κύκλω,» μάλιστα από τον ίδιον τον Ιεχωβά, του οποίου η δόξα εγέμισε τον τόπον. Εσκιαγράφησε τα πρώτα ξεκινήματα του έργου της Βασιλείας στην Ινδία, την αύξησί του ως τη σημερινή ημέρα και την περαιτέρω προφητεία του Ζαχαρία, όπου περιέγραψε «δέκα άνδρες» να πιάνουν το κράσπεδον ενός ανδρός Ιουδαίου (πνευματικού Ισραηλίτου) διότι θα ήταν ένα ανεγνωρισμένο γεγονός ότι «ο Θεός είναι με σας.»​—Ζαχ. 2:4, 5· 8:23

Κατόπιν ήλθε η ομιλία από τον υπηρέτη περιφερείας, που μίλησε για το παρόν έργον του κηρύγματος των αγαθών νέων στην Ινδία. Ετόνισε την σπουδαιότητα της διακρατήσεως ακεραιότητος κάτω από δυσκολίες, παραθέτοντας παραδείγματα για το πώς οι αδελφοί το πράττουν αυτό. Διηγήθη την περίπτωσι ενός αδελφού, που βρήκε ένα πορτοφόλι στο δρόμο, που περιείχε ένα σημαντικό ποσόν χρημάτων. Είδε τότε ένα Ρωμαιοκαθολικό ιερέα που περπατούσε αργά στον δρόμο, προφανώς στενοχωρημένος, κυττάζοντας πρώτα προς τη μια διεύθυνσι, κατόπιν προς την άλλη. Ο αδελφός επλησίασε τον ιερέα και τον ερώτησε μήπως έψαχνε να βρη κάτι. Ναι, είχε χάσει το πορτοφόλι του. Ο αδελφός επέστρεψε το χαμένο πορτοφόλι προς μεγάλην ανακούφισι του ιερέως. Ερωτηθείς ποιος είναι, ο αδελφός απήντησε: «Ήμουν Ρωμαιοκαθολικός, και αν ήμουν ακόμη τέτοιος θα κρατούσα το πορτοφόλι και δεν θα έλεγα τίποτα, αλλά τώρα είμαι ένας μάρτυς του Ιεχωβά. Ορίστε το πορτοφόλι σας.»

Ο αδελφός Ντάουερ, μέλος του προσωπικού του γραφείου της Βομβάης, μίλησε κατόπιν με θέμα «Οικοδομείτε για το Μέλλον.» Έδειξε ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποιήτους ναούς, αλλά ότι ευαρεστείται να χρησιμοποιή οικοδομήματα για την εκτέλεσι των βουλών του. Κατόπιν η ομιλία της αφιερώσεως από τον υπηρέτη ζώνης, Γ. Δ. Κινγκ. Ήταν μια καλά διατυπωμένη έκφρασις ευγνωμοσύνης στον Ιεχωβά, τον Δοτήρα αυτού του ωραίου νέου οικοδομήματος, που πρόκειται να αφιερωθή αποκλειστικά στην εκτέλεσι του θείου θελήματος. Έπειτα επακολούθησε προσευχή· κατόπιν ο Αδελφός Κινγκ εξεεφώνησε μια υπηρεσιακή ομιλία στο ακροατήριο των 263, που είχαν έλθει από διάφορες εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βομβάη.

Το κτίριο αυτό είναι μια διώροφος οικοδομή με σκελετό από μπετόν και με διαχωρίσματα από τούβλα. Ολόκληρη η πρόσοψις είναι διαμορφωμένη από πέτρα και προσθέτει ομορφιά και αξιοπρέπεια στο κτίριο. Στη μία άκρη είναι μια κυρία είσοδος που πλαισιώνεται με φατνώματα από φαιόχρουν μάρμαρο, και εκατέρωθεν της κλίμακος υπάρχουν εντοιχισμένα κιβώτια για άνθη. Ο προθάλαμος επίσης σχηματίζει μια αίθουσα υποδοχής και αυτή είναι διακοσμημένη με ένα γυάλινο φάτνωμα από εγχαραγμένο γυαλί που παριστά μια ωραία εικόνα της παραδεισιακής γης. Στο ισόγειο είναι η τραπεζαρία, το μαγειρείο και γενικοί χώροι αποθηκεύσεως. Στον επάνω όροφο είναι έξη κοιτώνες και μια ευρύχωρη, καλά φωτισμένη Αίθουσα Βασιλείας που εξυπηρετεί 250 άτομα. Επάνω στην ταράτσα υπάρχει αρκετός χώρος για υπαίθριες συναθροίσεις. Το όλο οικοδόμημα περιβάλλεται από κήπο, που, εν καιρώ θα αυξήση σε παραδεισιακή ωραιότητα.

Αυτή, λοιπόν, είναι η πρόοδος μιας κινήσεως που άρχισε με ένα μικρό τρόπο στην Ινδία το 1912. Είναι ένα σύνηθες ρητό στην Ινδία ότι «όλες οι θρησκείες διδάσκουν τα ίδια,» «όλες οι θρησκείες είναι καλές,» «όλες οδηγούν στο ίδιο τέρμα.» Αλλά είναι έτσι πραγματικά; Όχι διότι ο Ιησούς είπε: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.» (Ματθ. 7:13, 14) Είναι η στενή οδός, σε αντίθεσι με την ευρύχωρη οδό του κόσμου αυτού, που οδηγεί σε αιώνια ζωή στο νέο κόσμο. Ναι, ήταν μια πολύ σπουδαία κίνησις που άρχισε δείχνοντας στους κατοίκους της Ινδίας αυτή τη στενή οδό της ζωής στο 1912.

[Εικόνα στη σελίδα 489]

Το νέο κτίριο των γραφείων του τμήματος στην Ινδία