το φως των αγαθών νέων, έτσι ώστε «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»​—Ρωμ. 10:13, ΜΝΚ.

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΠΡΩΤΙΣΤΗΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΟΣ

5, 6. (α) Ποιος είναι ο κύριος ανταγωνιστής της ζωής; (β) Πώς οι ψευδείς θρησκευτικοί ποιμένες κρατούν τους ανθρώπους στο σκότος και συνιστούν φιλία με τον κόσμο;

⁵ Επί αιώνες ο Σατανάς, ο αντίπαλος του Θεού, προσεπάθησε απεγνωσμένως να αποκλείση και σβήση αυτό το θαυμαστό φως και να περιορίση τους ανθρώπους της γης στο σκότος. Σχεδόν πριν από έξη χιλιάδες χρόνια στον κήπο της Εδέμ, όταν το φιλόδοξο αυτό πλάσμα επροκάλεσε τη δικαιωματική κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, άρχισε την άνομη πορεία του για να στρέψη όλο το ανθρώπινο γένος εναντίον του Δημιουργού των. Εχρησιμοποίησε πολλά πονηρά σχέδια για να το επιτελέση αυτό. Το πιο αποτελεσματικό από όλα αυτά υπήρξε η ψευδής θρησκεία, της οποίας οι ποιμένες έλαβαν την ηγεσία. Αν και οι θρησκευτικοί αυτοί ηγέται απεκλήθησαν διάκονοι του Θεού και εκέρδισαν τα προς το ζην με τον ισχυρισμόν αυτόν, τα γεγονότα δείχνουν ότι, αντί να φέρουν τιμή στο όνομα του Ιεχωβά, έκρυψαν και εβλασφήμησαν το όνομά του, αφαιρώντας το από τις σύγχρονες μεταφράσεις των της Αγίας Γραφής. Σαν τους ανειλικρινείς εμπόρους των αρχαίων χρόνων που ενέρωναν το κρασί για να αυξηθή η ποσότης του και έτσι ν’ αποφέρη περισσότερα χρήματα, οι κληρικοί έγιναν ψευδείς θρησκευτικοί έμποροι, νερώνοντας και νοθεύοντας τον λόγον του Θεού, αναμιγνύοντας λίγη Γραφική αλήθεια με πελώριες ποσότητες ανθρωπίνων παραδόσεων, ειδωλολατρικών διδασκαλιών και επιστημονικών φιλοσοφιών. Αντικατέστησαν τη Γραφή μ’ ένα κράμα παγανιστικών καθαρτηρίων και τριάδων, ειδωλαλατρικού άδου και αθανάτων ψυχών και για το σερβίρισμα αυτού του θρησκευτικού μίγματος, έλαβαν υλική υποστήριξι από το ποίμνιό των.

⁶ Οι θρησκευτικοί αυτοί ηγέται συνιστούν, επίσης, στον λαό φιλία με τον πονηρό αυτόν παλαιό κόσμο. Επί σαράντα χρόνια και πλέον έχουν υποστηρίξει την Κοινωνία των Εθνών και τη διάδοχό της οργάνωσι των Ηνωμένων Εθνών. Αντί να υποκλιθούν στον ενθρονισμένο βασιλέα του Θεού, τον Χριστό Ιησού, του οποίου το όνομα τα χείλη των επαναλαμβάνουν διαρκώς, υποστηρίζουν και ψηφίζουν για τα αξιώματα τους υποψηφίους των και κατόπιν προσεύχονται στον Θεό να τους δώση επιτυχία, τελείως αγνοώντας την προειδοποίησι του Θεού μέσω του Ιακώβου: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού;» (Ιακ. 4:4) Ο Ιησούς κατεδίκασε τους ψευδείς ποιμένας της εποχής του, καθώς και εκείνους της εποχής αυτής, αναφέροντας τους λόγους του Θεού μέσω του προφήτου Ησαΐα: «Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού.» (Ματθ. 15:8) Λόγω της παραπλανήσεως του κλήρου, η σημερινή μορφή λατρείας είναι χειρότερη παρά στην εποχή που ο απόστολος Παύλος βάδιζε στην πόλι των Αθηνών και βρήκε τους ανθρώπους να πιστεύουν σε πολλούς θεούς, ενώ ο αληθινός Θεός, ο Ιεχωβά, ήταν άγνωστος σ’ αυτούς.​—Πράξ. 17:23.

 7. Ποιους ψευδείς θεούς λατρεύουν οι άνθρωποι, και ποιοι θα φθάσουν να γνωρίζουν τον αληθινό Θεό;

⁷ Καθώς κυττάζομε γύρω μας σήμερα, ποιους αντικαταστάτας θεούς βλέπομε τους ανθρώπους να λατρεύουν και να υπηρετούν; Τους ανθρωπίνους ηγέτας, τον πόλεμο, τον υλισμό· αλλ’ ο αληθινός Θεός, ο Ιεχωβά, παραμένει γι’ αυτόν τον κόσμο ο άγνωστος Θεός. Αυτό, όμως, δεν θα συμβαίνη πάντοτε. Ο εκπεφρασμένος σκοπός του Ιεχωβά είναι όλοι να τον γνωρίσουν είτε για το καλό τους είτε για την αιώνιά τους καταστροφή. Μιλώντας μέσω του προφήτου του Ιεζεκιήλ, διακηρύττει: «Και θέλω μεγαλυνθή και αγιασθή· και θέλω γνωρισθή ενώπιον πολλών εθνών, και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.»​—Ιεζ. 38:23, ΜΝΚ.

 8. Ποιος είπε ο Ιησούς ότι ήταν ο σκοπός του και η αποστολή του για τα οποία ήλθε στη γη, και ποιοι έχουν όμοια αποστολή σήμερα;

⁸ Σε αρμονία με τον σκοπό του Ιεχωβά, ο Ιησούς έδειξε ότι ο κύριος λόγος για τον οποίον ήλθε στη γη, ήταν να υπερασπίση το όνομα και την κυριαρχία του Πατρός του. Όταν φέρθηκε σε δίκη ενώπιον του Πιλάτου, τολμηρά διεκήρυξε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.» (Ιωάν. 18:37) Ο Ιησούς ανεγνώρισε τη θεόδοτη αποστολή του και την διεκήρυξε δημοσία στη συναγωγή όταν ανέγνωσε από την προφητεία του Ησαΐα: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Ιεχωβά ενιαυτόν.» (Λουκ. 4:18, 19, ΜΝΚ) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα έχουν την ίδια αποστολή να κηρύξουν και να δώσουν μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά Θεού. Γι’ αυτούς ο Ιεχωβά διακηρύττει: «Σεις είσθε μάρτυρές μου.»​—Ησ. 43:10.

ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΣΥΝΑΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΒΛΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

 9. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα του κηρύγματος του Παύλου στον Λόφον του Άρεως, και τι μπορούμε να μάθωμε από τούτο;

⁹ Όταν ο απόστολος Παύλος ήταν στην Ελλάδα, ανεγνώρισε τη μεγάλη ευκαιρία που του παρείχετο να δώση μαρτυρία όσον αφορά τον μόνο αληθινό Θεό, ο οποίος ήταν άγνωστος στους Αθηναίους. Όταν είχε τελειώσει τον αξιομνημόνευτο εκείνο λόγο στον Ελληνικό Άρειο Πάγο, πολλοί τον ωνόμασαν σπερμολόγον και άρχισαν να τον χλευάζουν, δείχνοντας την πείσμονα, παράλογη, εριφοειδή διάθεσί των. Αλλά υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι δεν έδειξαν αυτή τη διάθεσι: «Τινές δε άνδρες προσεκολλήθησαν εις αυτόν, και επίστευσαν· μεταξύ των οποίων ήτο και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και γυνή τις ονόματι Δάμαρις, και άλλοι μετ’ αυτών.» (Πράξ. 17:33, 34) Αυτοί ήσαν οι άνθρωποι τους οποίους αναζητούσε ο Παύλος. Όπως ο Παύλος, οι διάκονοι του Θεού πρέπει να επωφελούνται από κάθε ευκαιρία να δώσουν μαρτυρία για την αλήθεια και θα βρεθούν να εκτελούν τη διακονία των ανάμεσα σε πολλούς εναντιουμένους για να εύρουν τα άλλα πρόβατα του Κυρίου. Θα πρέπει να μιλούν στους γείτονάς των, στους φίλους των, στους συγγενείς των και σ’ εκείνους με τους οποίους εργάζονται για να εύρουν τα πρόβατα του Ιεχωβά, άτομα καλής θελήσεως που θ’ ανταποκριθούν στη φωνή του Καλού Ποιμένος, Χριστού Ιησού, εκπεφρασμένη με τα χείλη των διακόνων του Ιεχωβά.

10. Γιατί είναι τόσο επείγον να διαχηρυχθή το άγγελμα της Βασιλείας τώρα, και σε εκπλήρωσι ποιας προφητείας;

¹⁰ Αυτή η ανεύρεσις και ο χωρισμός των προβάτων από τα ερίφια, που είναι ένας σκοπός της Χριστιανικής μας διακονίας, θετικά απεδείχθη ως ένα από τα γεγονότα που πρέπει να λάβουν χώραν στη διάρκεια της μεγάλης περιόδου κρίσεως που είναι τώρα επάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Προτού ο Ιεχωβά φέρη το πονηρό σύστημα του Σατανά στη συντριπτική του θραύσι στον Αρμαγεδδώνα, το άγγελμα της Βασιλείας πρέπει να διασαλπισθή από τους Χριστιανούς διακόνους του, ώστε να καταστή δυνατόν να εκπληρωθή η προφητεία του Ιησού: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων.»​—Ματθ. 25:31, 32· Αποκάλ. 16:16.

11. Τι μπορεί να λεχθή για το αν η διακονία μας τελειώνη με την ανεύρεσι των καλής θελήσεως ανθρώπων;

¹¹ Από αυτή την προφητεία μπορούμε να δούμε έναν άλλο μεγάλο σκοπό της διακονίας μας, τη σύναξι των «επιθυμητών πραγμάτων όλων των εθνών» στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. (Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ) Δεν είναι σκοπός μας να συνάξωμε απλώς αυτούς τους άλλους προβατοειδείς ανθρώπους. Αυτοί πρέπει να διδαχθούν για να μάθουν και να τηρήσουν το θείο θέλημα ώστε να λάβουν τις ευλογίες της ζωής. Ο Χριστός Ιησούς απεκάλυψε στον Ιωάννη στην Αποκάλυψι ότι θα υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος που θα ήθελε να γνωρίση και να υπηρετήση τον Ιεχωβά Θεό: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.»​—Αποκάλ. 7:9· Ιωάν. 17:3.

12. Ποια είναι η μεγάλη ανάγκη σήμερα, και τι δείχνει ότι δεν έχουν βρεθή όλα τα πρόβατα του Κυρίου;

¹² Οι διάκονοι, που έχουν σήμερα τα προσόντα να διδάσκουν και να βοηθούν αυτούς τους εκζητητάς της ζωής, είναι ολίγοι, όπως ακριβώς ήσαν και στις ημέρες του Ιησού. Στην εποχή του ο Ιησούς αισθάνθηκε τρυφερή στοργή για τα πλήθη που άκουαν προσεκτικά τις διδασκαλίες του, διότι είδε ότι «ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Τότε λέγει προς τους μαθητάς αυτού, Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.» (Ματθ. 9:36-38) Υπάρχει επείγουσα ανάγκη τώρα να συμμετάσχουν πολύ περισσότεροι σ’ αυτό το μεγάλο έργο της συνάξεως των άλλων προβάτων του Κυρίου. Δεν φαίνεται ότι όλα αυτά έχουν ήδη συναχθή. Στη Δημοκρατία της Γουινέας, το Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά του Έτους 1961 δείχνει ότι υπάρχει ένας μόνο μάρτυς σε κάθε 312.500 ανθρώπους. Στο Αφγανιστάν η αναλογία είναι ένας σε κάθε 1.714.286 ανθρώπους. Στο Ιράκ είναι ένας για κάθε 3.269.055 άτομα. Οι άνθρωποι σ’ αυτές τις χώρες, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, πρέπει να έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν αυτό το άγγελμα της Βασιλείας που διακηρύττεται από τους πιστούς διακόνους του Θεού.

13. (α) Λόγω της μεγάλης ποσότητος έργου που πρέπει ακόμη να γίνη, ποια ερωτήματα πρέπει να υποβάλωμε στον εαυτό μας; (β) Ποια πρόσκλησι που έγινε στον Παύλο μπορούμε να δεχθούμε;

¹³ Έχετε τα προσόντα να διδάσκετε και συμμετέχετε σ’ αυτό το σωτήριο έργο της διακονίας ίσως είχατε μια ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή από εκείνη που απολαμβάνετε τώρα; Διστάζετε λόγω κάποιας αντιγραφικής αιτίας, περιμένοντας ώσπου να έχετε αρκετά χρήματα στην τράπεζα για περισσότερη ασφάλεια, ή αναβάλλοντας για λίγα ακόμη χρόνια ώσπου να έχετε μια σύζυγο ή έναν σύζυγο; Μην περιμένετε! Τώρα είναι καιρός να κάμετε σκοπό σας στη ζωή τη διακονία του Ιεχωβά. Ανταποκριθήτε στην ικετευτική πρόσκλησι προς τους διακόνους του «διάβα εις Μακεδονίαν, και βοήθησον ημάς», όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος όταν η πρόσκλησις εδόθη σ’ αυτόν και στον Τιμόθεο: «Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς δια να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.» (Πράξ. 16:9, 10) Δεν είναι ανάγκη να περιορίσωμε τη διακονία μας στην κοινότητά μας, στον νομό μας ή στη χώρα μας. Ο Ιησούς είπε ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη.» (Ματθ. 14:14) Έτσι, σύμφωνα με τους λόγους του Ιησού, ο αγρός της διακονίας μας είναι παγκόσμιος. Ακολουθήστε το παράδειγμα του Ιησού, του Παύλου και άλλων διακόνων και πηγαίνετε, αν είναι δυνατόν, εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγάλη.

14. Ποια Γραφική μέθοδος απεδείχθη η πιο καλή για την ανεύρεσι των προβάτων, και ποιοι διάκονοι ακολουθούν αυτή τη μέθοδο;

¹⁴ Δεν υπάρχει νέος, σύγχρονος, ταχύς τρόπος ανευρέσεως, διατροφής και εκπαιδεύσεως των άλλων προβάτων του Κυρίου, έστω και αν ζούμε σ’ έναν κόσμο γοργών ειδήσεων και γρήγορων ταξιδιών. Η μέθοδος κηρύγματος είναι ακόμη η ίδια μ’ εκείνην που εχρησιμοποιείτο στις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων. Αυτή η ίδια, δοκιμασμένη από τον χρόνον, μέθοδος απεδείχθη από έτος σε έτος η πιο αποτελεσματική. Η μέθοδος αυτή περιγράφεται στην Αγία Γραφή με τα εξής λόγια: «Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 5:42) Στη διάρκεια του 1960, 916.332 μάρτυρες του Ιεχωβά επίστεψαν αυτά τα λόγια και ακολούθησαν τη δοκιμασμένη αυτή μέθοδο στο κήρυγμά των και στη διδασκαλία των.

15. Σύμφωνα με το Παροιμίαι 3:27, τι θα έκανε τη διακονία μας ατελή;

¹⁵ Η διακονία των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν περιορίζεται στο να πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων και να διαθέτουν Γραφές και Γραφικά βοηθήματα σ’ αυτούς. Αυτοί οι ευθείας καρδιάς άνθρωποι πρέπει όχι μόνο να ανευρεθούν, αλλά πρέπει και να τραφούν πνευματικώς. Τούτο απαιτεί επανεπισκέψεις στα σπίτια των από τους διακόνους του Θεού για να διδαχθούν τον λόγον του Ιεχωβά μέσω οικιακών Γραφικών μελετών. Χωρίς αυτό το ουσιώδες μέρος της διακονίας, η διακονία θα ήταν ατελής, επειδή η σοφή συμβουλή των Παροιμιών μάς λέγει: «Μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό.»​—Παροιμ. 3:27· Πράξ. 15:36· 1 Κορ. 3:6.

16. Μετά την ανεύρεσι και διατροφή εκείνων που αγαπούν τον Ιεχωβά, τι ακολουθεί, όπως περιεγράφη από τον Παύλο στις Πράξεις 20:20, και ποια υπήρξαν τα αποτελέσματα;

¹⁶ Ούτε ο σκοπός της διακονίας τελειώνει με την ανεύρεσι και διατροφή των καλής θελήσεως ατόμων. Το επόμενο βήμα είναι να εκπαιδευθούν αυτοί οι εκζητηταί της ζωής να είναι διάκονοι, όπως ακριβώς οι Χριστιανοί εξεπαιδεύθησαν πάντοτε ν’ ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού Ιησού. Σημειώστε πώς ο Παύλος ακολούθησε αυτή τη Χριστοειδή μέθοδο κάνοντας διακόνους: «Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» (Πράξ. 20:20) Πόσο αποτελεσματική υπήρξε αυτή η μέθοδος της ανευρέσεως, διατροφής και εκπαιδεύσεως νέων διακόνων; Τα βιβλία του έτους των μαρτύρων του Ιεχωβά δείχνουν τις ακόλουθες αυξήσεις σε νέους βαπτισμένους διακόνους: Στο 1957, 59.828· στο 1958, 62.666· στο 1959, 86.345· στο 1960, 69.027.

ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΟΡΘΟ ΕΙΔΟΣ ΔΙΑΚΟΝΩΝ

17. Τι προσδιορίζει την ταυτότητα του ορθού είδους διακόνων;

¹⁷ Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος απορεί και εκπλήσσεται για την αύξησι της κοινωνίας Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Αλλ’ οι διάκονοι του Θεού δεν απορούν. Γνωρίζουν ότι το πνεύμα του Ιεχωβά υπήρξε μαζί τους και τους ευλόγησε επειδή είναι διάκονοι μ’ ένα σκοπό. Υπήκουσαν στο θείο θέλημα και θα εξακολουθήσουν να το πράττουν αυτό, βεβαιωμένοι και πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά θα εξακολουθήση να τους ευλογή και ίσως ακόμη εκατομμύρια θα ενωθούν μαζί τους στη διακονία τους και θα προσθέσουν τις φωνές των στην κραυγή του αίνου που ακούεται γύρω στη γη. Αυτή είναι η ημέρα της καρποφορίας και αυξήσεως για την κοινωνία Νέου Κόσμου, όπως επροφήτευσε ο Ησαΐας: «Το ελάχιστον θέλει γείνει χίλια.» (Ησ. 60:22) Οι πολλές χιλιάδες των άλλων προβάτων που κάθε έτος ανευρίσκονται, διατρέφονται και εκπαιδεύονται για τη διακονία της Βασιλείας έχουν συμμετοχή στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά και είναι τελειωτική απόδειξις ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά πράττουν το θέλημα του Θεού και αποδεικνύονται το ορθό είδος διακόνων. Όπως το ορθό είδος ιατρού αναγνωρίζεται από τον αριθμό των ασθενών που μπορεί να θεραπεύση, όπως το ορθός είδος δικηγόρου προσδιορίζεται από τις δικαστικές υποθέσεις που κερδίζει, όπως το ορθό είδος γεωργού μαρτυρείται από τις άφθονες συγκομιδές του· έτσι και το ορθό είδος διακόνου αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα της διακονίας του. Μπορεί να συστήση εκείνους που εβοήθησε να έλθουν σε γνώσι της αληθείας και που ενώθηκαν μαζί του στη διακονία. Αυτοί είναι η συστατική του επιστολή ότι είναι διάκονος: «Μήπως έχομεν χρείαν, καθώς τινές, συστατικών επιστολών προς εσάς, ή συστατικών από σας; Σεις είσθε η επιστολή ημών, εγγεγραμμένη εν ταις καρδίαις ημών, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων.»​—2 Κορ. 3:1, 2.

18. Γιατί δεν είναι καλό να θέσωμε χρονικό όριο στη διακονία μας, και έως πότε ο Ιεχωβά είπε ότι πρέπει να κηρύττωμε;

¹⁸ Δεν πρέπει να θέσωμε ένα χρονικό όριο στη διακονία μας. Δεν πρέπει να σκεφθούμε: «Θα είμαι διάκονος για δύο, τρία, πέντε ή δέκα χρόνια. Τότε θα έλθη ο Αρμαγεδδών και δεν θα χρειάζεται να κηρύττω πια.» Μερικοί που είχαν αυτές τις ίδιες σκέψεις στο παρελθόν δεν είναι πια με την προοδεύουσα οργάνωσι του Ιεχωβά. Είναι πολύ καλύτερα να μάθωμε το μάθημα που ο Ιεχωβά εδίδαξε στον Ησαΐα όταν ερώτησε: «Ιεχωβά, έως πότε;» «Και απεκρίθη, Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.» (Ησ. 6:11, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει τον καιρό για την αποτελείωσι του κηρύγματος. Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που έδωσε τον λόγο για την έναρξι, και επομένως περιμένετε ώσπου ο Ιεχωβά να πη ότι είναι καιρός για σταμάτημα.

19. Τι έκαμαν ο Ιερεμίας και ο Ιησούς, που όλοι οι διάκονοι του Θεού σήμερα πρέπει να το μιμηθούν;

¹⁹ Ζούμε στην ημέρα του Ιεχωβά. Η εντολή του Ιεχωβά είναι να κηρύξωμε στους κατοίκους της γης. Αν θ’ ακούσουν οι άνθρωποι ή θ’ αρνηθούν ν’ ακούσουν, απόκειται σ’ αυτούς ν’ αποφασίσουν. Αν υπάρχη άρνησις, θα είναι δική τους, και όχι άρνησις από μέρους των διακόνων του Ιεχωβά να μεταβούν σ’ αυτούς με το άγγελμα της Βασιλείας. Τι είπε ο Ιεχωβά στον Ιερεμία να κάμη στους ισχυρογνώμονας, σκληροτραχήλους ανθρώπους της εποχής του; Μήπως είπε: «Άφησέ τους μόνους, είναι ερίφια οπωσδήποτε»; Όχι! Ακούστε τι είπε: «Δια τούτο θέλεις λαλήσει προς αυτούς πάντας τούτους τους λόγους, και δεν θέλουσι σε ακούσει· και θέλεις φωνάξει προς αυτούς, και δεν θέλουσι σοι αποκριθή.» (Ιερεμ. 7:27) Ο Ιησούς ακολούθησε το ίδιο υπόδειγμα με πλήρη γνώσι ότι το έθνος του δεν θα τον εδέχετο ως τον Μεσσία των. Ωστόσο εκήρυττε σ’ αυτούς οπωσδήποτε. Με βαθιά λύπη είπε: «Ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε;» (Ματθ. 23:37) Πολλά ειλικρινή άτομα άκουσαν τον Ιησούν και επρόσεξαν το κήρυγμά του, αλλά η μεγάλη πλειονότης απέρριψε και εμίσησε το ειρηνικό του άγγελμα, αποκορυφώνοντας το μοχθηρό των μίσος με το να τον θανατώσουν. Ο Ιησούς δεν απεθαρρύνθη από την εναντίωσι που συνήντησε, ούτε ανέμενε να μεταστρέψη τον κόσμο με τη διακονία του. Προειδοποίησε ότι οι ακόλουθοί του θ’ αντιμετώπιζαν την ίδια αντίδρασι: «Τότε θέλουσι σας παραδώσει εις θλίψιν, και θέλουσι σας θανατώσει· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το όνομά μου.»​—Ματθ. 24:9.

20. Γιατί δεν πρέπει να είμεθα ταχείς στο να κρίνωμε εκείνους που εναντιώνονται στο άγγελμα στην αρχή;

²⁰ Ενώ ο κόσμος μισεί και εναντιώνεται, μην είσθε ταχείς στο να κρίνετε άτομα που εναντιώνονται στη διακονία στην αρχή. Θυμηθήτε ότι καθώς μεταβάλλονται οι συνθήκες, έτσι μεταβάλλονται και οι διάνοιες των ανθρώπων. Τέτοια ήταν η περίπτωσις του εκ Ταρσού Σαούλ. Μετεβλήθη από έναν που εναντιώνετο στον Θεό και κατεδίωκε τους πιστούς του διακόνους σ’ έναν που ευαρεστούσε τον Θεό και έγινε πιστός διάκονος του Θεού στα έθνη. Πολλοί από τους πιστούς αφιερωμένους διακόνους του Θεού σήμερα εναντιώνοντο στο άγγελμα όταν το άκουσαν για πρώτη φορά.​—Πράξ. 9:11-15.

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

21. Τι ήταν εκείνο που έκαμε εντύπωσι στη βασίλισσα της Σεβά εν σχέσει με τη βασιλεία του Σολομώντος;

²¹ Υπάρχουν πολλές χιλιάδες προβάτων που πρέπει ακόμη να βρεθούν και να φερθούν στην κοινωνία Νέου Κόσμου, και τούτο σημαίνει ότι πρόκειται να απολαύσωμε πολλές χαρές και ευλογίες ως αποτέλεσμα της διακονίας. Θυμηθήτε την ευημερία, τη δόξα και τη λαμπρότητα της βασιλείας του Σολομώντος. Όταν η βασίλισσα της Σεβά επήγε ν’ αντιληφθή η ίδια, έμεινε άναυδη, καθώς λέγει το θείο υπόμνημα: «Έγεινεν έκθαμβος. Και είπε προς τον βασιλέα, Αληθής ήτο ο λόγος, τον οποίον ήκουσα εν τη γη μου, περί των έργων σου, και περί της σοφίας σου· αλλά δεν επίστευον εις τους λόγους, εωσού ήλθον, και είδον οι οφθαλμοί μου· και ιδού, το ήμισυ δεν απηγγέλθη εις εμέ· η σοφία σου και η ευημερία σου υπερβαίνουσι την φήμην την οποίαν ήκουσα· μακάριοι οι άνδρες σου, μακάριοι οι δούλοί σου ούτοι, οι ιστάμενοι πάντοτε ενώπιόν σου, οι ακούοντες την σοφίαν σου.»​—1 Βασ. 10:5-8.

22. (α) Ποιες ευλογίες βλέπουν τώρα οι διάκονοι του Ιεχωβά; (β) Σε ποια νοοτροπία δεν πρέπει να μπούμε ποτέ, και γιατί;

²² Σήμερα εκείνοι που είναι στην υπηρεσία του μεγαλυτέρου Σολομώντος, Χριστού Ιησού, μαρτυρούν με τα ίδια τους μάτια την ευημερία, τις χαρές και την ευτυχία της κοινωνίας Νέου Κόσμου εν δράσει. Βλέπουν και ακούουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά από κάθε μέρος της γης, που φανερώνουν το όνομα του Ιεχωβά Θεού. Η δόξα και η λαμπρότης της βασιλείας του Θεού και του Υιού του μπορεί επίσης να γίνη αντιληπτή από τους ανθρώπους καλής θελήσεως, και αυτοί εισρέουν στην οργάνωσί του στην αναλογία 1000 και πλέον ατόμων την εβδομάδα ανελλιπώς στα τελευταία δέκα χρόνια. Το να γνωρίζωμε τη χαρά της συγκομιδής των άλλων προβάτων του Κυρίου είναι μια άλλη ευλογία της διακονίας. Ποτέ μην ανταλλάσσετε θέσεις ή προνόμια της διακονίας αντί όλων των θέσεων που αυτός ο κόσμος έχει να προσφέρη. Η διακονία πρέπει να είναι η κυριώτερη κλίσις μας, η δε κοσμική μας ενασχόλησις πρέπει να είναι δευτερεύουσα. Είναι απλώς το μέσον που θα μας βοηθήση να συνεχίσωμε τη διακονία. Το μέλημά μας ως διακόνων του Θεού είναι να ‘ζητώμεν πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού’. (Ματθ. 6:33) Κατανοώντας ότι η απαίτησις αυτή βαρύνει κάθε έναν από τους διακόνους του Ιεχωβά, ποτέ δεν πρέπει να πέσωμε σε τέτοια νοοτροπία ώστε να λέμε: «Ω, το έργο θα γίνη χωρίς εμένα.» Φυσικά, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να κάμη να εκτελεσθή αυτή η διακονία χωρίς εμάς. Μπορεί, επίσης, να παραγάγη τον νέο του κόσμο χωρίς εμάς. Είναι πολύ καλύτερα να βλέπωμε τα πράγματα με τον εξής τρόπο: Αυτός θα μας χρησιμοποιήση και θα εξακολουθήση να μας χρησιμοποιή για πάντα στον νέο του κόσμο αν εκπληρώσωμε τον σκοπό της διακονίας μας τώρα. Ας ζητούν οι άνθρωποι του κόσμου υλικό πλούτο, εξουσία, δημοτικότητα, γόητρο και ηδονές, αλλά, θυμηθήτε ότι αυτοί οι σκοποί θα διαρκέσουν μόνο ως τον Αρμαγεδδώνα. Αλλ’ ο σκοπός σας ως διακόνων του Θεού να συμμετάσχετε στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, να βοηθήσετε και άλλους ανθρώπους να γνωρίσουν τον Ιεχωβά Θεό, και ν’ αποδειχθήτε πιστοί και παραγωγικοί διάκονοι, θα είναι ένας σκοπός που θα σας οδηγήση μέσα από τον Αρμαγεδδώνα και κατά συνέχειαν στον νέο κόσμο. Είθε η διακονία μας να φέρη ευχαρίστησι στον Ιεχωβά Θεό, και σε κάθε πιστόν την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής.

Αγρυπνείτε ως Υιοί Φωτός

«Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.»​—Ησ. 60:2, ΜΝΚ.

1, 2. Γιατί υπάρχει πολύ πνευματικό σκότος στη γη;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ σήμερα αιχμαλωτίζονται από την επιστημονική κατάκτησι των ουρανών. Τα έθνη υπήρξαν άγρυπνα στην προοπτική που διανοίγεται για το έθνος το οποίο κινείται με την πιο μεγάλη ταχύτητα στην τεχνολογία του αιώνος του διαστήματος. Εκατομμύρια δαπανώνται για να τεθή ένας άνθρωπος στο διάστημα και να επαναφερθή ζωντανός. Και αυτή είναι μόνο η αρχή, σύμφωνα με τους επιστήμονας.

² Εν τούτοις, ενώ διανοίγονται τέτοιες επιστημονικές προοπτικές, σκότος σκεπάζει τη γη όσον αφορά τους σκοπούς του Θεού. Σαν μια έκλειψις το πυκνό αυτό σκότος έχει κινηθή επάνω από την επιφάνεια της γης στη διάρκεια της περασμένης γενεάς, επισκοτίζοντας την όρασι πολλών ως προς το πραγματικό μέλλον του σύμπαντος. Στις Κομμουνιστικές χώρες δεν επιτρέπονται επισκευές στα εκκλησιαστικά κτίρια, αποθαρρύνεται η θρησκευτική εκπαίδευσις και το σκότος επάνω στους ανθρώπους γίνεται ολοένα μελανώτερο· ενώ στις μη Κομμουνιστικές χώρες τα θρησκευτικά συστήματα επιτρέπουν στους ανθρώπους των να ψηλαφούν στο ίδιο δογματικό και προφητικό σκότος που επικρατούσε στη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων. Είναι σαν ο ήλιος, η σελήνη και τ’ άστρα, να μην έδιναν πια φως στη γη.

 3. Ποια βεβαίωσι έχουν εκείνοι που αγαπούν το φως;

³ Σε αντίθεσι με τούτο, ο Ιεχωβά Θεός αφήνει το φως της αληθείας ν’ ακτινοβολή ολοένα λαμπρότερα καθώς αποκαλύπτει τους σκοπούς του σε ειλικρινείς άνδρες και γυναίκες που αποβλέπουν στον λόγον του για διαφώτισι. Στην οργάνωσί του αυτός κράζει: «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.» Όπως ακριβώς ο ήλιος φαίνεται λαμπρότερος μετά μια έκλειψι, έτσι και η αλήθεια είναι ακτινοβόλος και διαυγής σ’ εκείνους που βγαίνουν από το σκότος που τώρα σκεπάζει τη γη.​—Ησ. 60:1, 2, ΜΝΚ· 2 Κορ. 4:4.

ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 4. Ποιες περιστάσεις καθιστούν σπουδαίο το να εκτελήται το θέλημα του Ιεχωβά σήμερα;

⁴ Ναι, είναι κατ’ εξοχήν καιρός να εγερθούμε από το ζοφερό σκότος που περιβάλλει το σύστημα του παλαιού κόσμου, περιλαμβανομένων και των θρησκευτικών οργανώσεών του, και ν’ απολαύσωμε το αναψυκτικό φως της αληθείας. Επέρασαν ήδη πάνω από σαράντα χρόνια αφότου το πολλαπλούν σημείον της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού άρχισε να παρατηρήται με την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1914. Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας φθάνει τώρα στο αποκορύφωμά της. Αυτή είναι μια ημέρα που και οι άγγελοι ακόμη απέβλεπαν να ιδούν​—η ημέρα του Ιεχωβά, οπότε το όνομά του θα γίνη γνωστό ως του αιωνίου Θεού του σύμπαντος και το θέλημά του θα γίνη στη γη τόσο πλήρως όσο και στον ουρανό. Δεν είναι πια καιρός για να εκτελήται το θέλημα των εθνών, αλλά μάλλον για να γνωσθή και εκτελεσθή το θέλημα του Ιεχωβά.​—1 Πέτρ. 4:3.

 5. Ποια γεγονότα καθιστούν σαφές ότι ζούμε στον καιρό του τέλους;

⁵ Αυτή είναι η πιο σπουδαία περίοδος της ιστορίας του ανθρώπου. Ο περιωρισμένος χρόνος που ο Θεός όρισε γι’ αυτό το σύστημα του παρόντος κόσμου παρέρχεται γοργά· πράγματι, βρισκόμαστε στον καιρό του τέλους. Όταν ένας άνθρωπος που κοιμάται ακούη να ηχή το ξυπνητήρι, γνωρίζει ότι πρέπει να αφυπνισθή σε μια νέα ημέρα. Αυτό αληθεύει σήμερα μ’ ένα πνευματικό τρόπο. Η προειδοποίησις κινδύνου, την οποίαν έδωσε ο Ιησούς στους προφητικούς του λόγους, που αναγράφονται στο κατά Μάρκον 13:29, 30, ηχεί δυνατά και καθαρά για μας τώρα: «Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι, επί τας θύρας. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα. Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει· οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.» Ποια γεγονότα είχε περιγράψει ο Ιησούς τόσο ζωηρά; «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος», είπε​—γεγονός που απεδείχθη αληθινό όχι μια φορά, αλλά δύο φορές, εφόσον δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ερήμωσαν τη γη από το 1914. «Θέλουσι γείνει σεισμοί​—μια άλλη απόδειξις, και κάτι που ο άνθρωπος δεν το ελέγχει, αλλά που ο Ιησούς προείδε—​οι δε επιστήμονες εσημείωσαν μια χαρακτηριστική άνοδο στον αριθμό των σεισμών και στην καταστρεπτικότητά των σ’ αυτή τη γενεά. «Θέλουσι γείνει πείναι»· τούτο συνέβη ήδη, με τους τρομερούς λιμούς σε Ασιατικές χώρες στις πρόσφατες δεκαετίες, και τώρα υπάρχει αυξανόμενη απειλή από αυτή την αιτία με τη μεγάλη άνοδο του πληθυσμού σε ωρισμένες χώρες. Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Καθώς προειδοποίησε ο Ιησούς, «Ταύτα είναι αρχαί ωδίνων.» Ακόμη και ο στενός οικογενειακός κύκλος θα ήταν διηρημένος, «και θέλουσιν επαναστή τέκνα επί γονείς, και θέλουσι θανατώσει αυτούς», ένα τρομακτικό φαινόμενο των καιρών μας επειδή τέκνα έγιναν πληροφοριοδόται υπέρ του κράτους και εμαρτύρησαν εναντίον των γονέων των που αγαπούσαν ελευθερία.​—Μάρκ. 13:8-12.

 6. Σε ποια έκτασι κηρύττονται τα αγαθά νέα;

⁶ Εν τούτοις, υπάρχει ένα καλό χαρακτηριστικό του σημείου που δεν πρέπει να παραβλεφθή: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» Τούτο είναι τα αγαθά νέα όσον αφορά την ενθρόνισι του Ιησού στους ουρανούς το 1914 και το τέλος των ταραχών του αιώνος του διαστήματος, το οποίο τέλος πλησιάζει γοργά, καθώς προχωρεί η επικράτησις των νέων ουρανών και της νέας γης που δημιουργεί ο Θεός. Στο 1960 πάνω από 900.000 μάρτυρες του Ιεχωβά αφιέρωσαν πάνω από 131 εκατομμύρια ώρες σε 179 χώρες στο κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου και στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών με ενδιαφερομένους ανθρώπους σε αλάνθαστη εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού.

 7. Πώς έρχεται η ημέρα του Ιεχωβά;

⁷ Λόγω της λεπτομερούς προφητείας που εδόθη στη Γραφή όσον αφορά τους καιρούς αυτούς, δεν υπάρχει ανάγκη να απορή οποιοδήποτε ειλικρινές άτομο για το τι θα κάμη ο Θεός ή τι επιφυλάσσει το μέλλον. Καθώς έγραψε ο Παύλος: «Περί δε των χρόνων και των καιρών, αδελφοί, δεν έχετε χρείαν να σας γράφη τις· διότι σεις εξεύρετε ακριβώς, ότι η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί, ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, Ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος . . . Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα.» (1 Θεσ. 5:1-6, ΜΝΚ) Ενώ κανείς επάνω στη γη δεν γνωρίζει πότε ο Χριστός πρόκειται να πατάξη με καταστρεπτική δύναμι το παρόν σύστημα πραγμάτων, δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις για το γεγονός ότι ζούμε στη γενεά για την οποία μίλησε. Τα έθνη αναλαμβάνουν μια ισχυρή εκστρατεία για ειρήνη. Οι Ρώσοι προέτειναν αφοπλισμό από το ένα μέρος, ενώ ο κ. Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, όταν ήταν πρόεδρος, επευφημήθη από τους άλλους ως ο «Άρχων της Ειρήνης». Τούτο πρέπει να μας αφυπνίση ως προς την εγγύτητα της καταστροφής που τώρα έρχεται και να μας δείξη πόσο σοφό είναι να υπηρετούμε τον Χριστό Ιησού, τον αληθινό «Άρχοντα της Ειρήνης». Αφού κανείς δεν γνωρίζει πότε ακριβώς θα ξεσπάση η μανία του Αρμαγεδδώνος, τώρα είναι καιρός να προετοιμαζώμεθα.

 8. Γιατί είναι ανάγκη να αγρυπνούμε;

⁸ Καθώς είπε ο Ιησούς: «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε· διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός. Επειδή τούτο θέλει είσθαι ως άνθρωπος αποδημών, όστις αφήκε την οικίαν αυτού, και έδωκεν εις τους δούλους αυτού την εξουσίαν, και εις έκαστον το έργου αυτού, και εις τον θυρωρόν προσέταξε να αγρυπνή. Αγρυπνείτε λοιπόν· (διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, την εσπέραν, ή το μεσονύκτιον, ή όταν φωνάζη ο αλέκτωρ, ή το πρωί·) μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους. Και όσα λέγω προς εσάς, προς πάντας λέγω, Αγρυπνείτε.» (Μάρκ. 13:33-37) Στις ημέρες εκείνες οι άνθρωποι δεν είχαν τραίνα ή αεροπλάνα και μέχρι δευτερολέπτου ακριβή δρομολόγια, ώστε ο άνθρωπος που απουσίαζε σε ταξίδι να μπορή να πη στους δούλους του ότι θα έφθανε με το βραδινό τραίνο στις 5 και 35. Αν όλα επήγαιναν καλά, θα μπορούσε να είναι στο σπίτι κάποτε το βράδι, ή θα μπορούσε να είναι την επόμενη ημέρα ή την επόμενη εβδομάδα. Οι δούλοι έπρεπε να αγρυπνούν. Έτσι πρέπει να συμβαίνη με τους δούλους του Κυρίου στις ημέρες αυτές. Είναι καιρός να αγρυπνούμε, έτοιμοι για την άφιξι του Κυρίου για την τελική επιθεώρησι του παλαιού αυτού κόσμου στον Αρμαγεδδώνα.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΚΛΟΓΗ ΓΙΑ ΖΩΗ

 9. Ποια εκλογή βρίσκεται μπροστά σε κάθε άτομο;

⁹ Ειλικρινείς σπουδασταί της Βίβλου απέβλεπαν επί αιώνες σ’ αυτούς τους καιρούς. Η τρέχουσα εκτύλιξις των Βιβλικών προφητειών είναι καλύτερη από οποιοδήποτε δράμα της σκηνής ή της τηλεοράσεως, επειδή ο καθένας μπορεί να παίξη ένα μέρος σ’ αυτήν. Και το μέρος που παίζομε θα σημαίνη ζωή για μας τους ίδιους, για τις οικογένειές μας και για τους ανθρώπους καλής θελήσεως. Απόκειται στον καθένα να καθορίση την πορεία της ζωής του και το μέρος στο οποίο θα έχη συμμετοχή μένοντας άγρυπνος τώρα και ενεργητικός στην υπηρεσία του Βασιλέως Χριστού Ιησού. Η ζωή μας δεν εκβιάζεται από προορισμό ν’ ακολουθήση έναν καθωρισμένο τύπο ή να τελειώση σε μια μέρα καθωρισμένη από τη μοίρα. Όπως ο Ιησούς του Ναυή είπε στους Ισραηλίτας, απέκειτο σ’ αυτούς να εκλέξουν ποιον ήθελαν να λατρεύουν και ν’ αποφασίσουν για την πορεία ενεργείας που θ’ ακολουθούσαν. «Εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά», διεκήρυξε.​—Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ.

10. Ποιο προφητικό έργο εκτελείται;

¹⁰ Ποιον δρόμο θα εκλέξετε για ν’ ακολουθήσετε; Θα είναι αυτός ο μη δημοφιλής στενός δρόμος που ακολούθησαν οι άνδρες της πίστεως; ή ο πλατύς δρόμος του σκότους της πλειονότητος του παλαιού κόσμου; Μη λέτε, «δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να κάμω σχετικά με αυτό· τι και αν ζούμε, λοιπόν, στον καιρό του τέλους;» Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνη, εκείνοι δε που είναι υιοί φωτός, δεν αφήνονται σε άγνοια ως προς το τι είναι αυτό· διότι το Αμώς 3:7, 8 (ΑΣ) λέγει: «Βεβαίως Ιεχωβά ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας . . . Κύριος ο Ιεχωβά ελάλησε· τις δεν θέλει προφητεύσει;» Να προφητεύωμε είναι να μιλούμε για το μέλλον. Ακόμη και όταν λέμε την Κυριακή Προσευχή, «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης», επαναλαμβάνομε μια προφητική προσευχή. Αυτό είναι το ευαγγέλιον ή αγαθά νέα, για τα οποία ο Ιησούς είπε ότι οι δούλοι του θα επροφήτευαν σ’ αυτόν τον καιρό σε όλη την οικουμένη.

11, 12. Πρέπει να εξαρτώμεθα από κάποιον άλλον για θρησκευτική καθοδηγία;

¹¹ Θα έχετε συμμετοχή στο έργο που προείπε ο Ιησούς; Κάθε άτομο έχει την ευθύνη να κάμη μια εκλογή. Δεν μπορεί να αδιαφορήση λέγοντας, «Αφήνω τον κληρικό μου να φροντίση για θρησκευτικά ζητήματα.» Στον καιρό του Ιησού ο κλήρος εγνώριζε περισσότερα για τον καιρό παρά για τα σημεία που απεδείκνυαν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Ηρνούντο να πιστέψουν τα θαύματα που έκανε. Ομοίως σήμερα ο Ιησούς θα μπορούσε κάλλιστα να πη στην ίδια τάξι ανθρώπων: «Το μεν πρόσωπον του ουρανού εξεύρετε να διακρίνητε, τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε;» (Ματθ. 16:3) Για τούτο, είναι καλό, κάθε άτομο να είναι άγρυπνο ν’ ακολουθήση την ορθή πορεία αντί να εξαρτάται από κάποιον άλλον. Η ζωή διακυβεύεται.​—Ιωάν. 3:9-15.

¹² Μερικοί ισχυρίζονται ότι, επειδή δεν είναι εκπαιδευμένοι σε θρησκευτικά ζητήματα, πρέπει να εξαρτώνται από εκείνους που εμελέτησαν για να τους οδηγούν, όπως ακριβώς εξαρτώνται από ένα γιατρό για ιατρική συμβουλή. Εν τούτοις, αυτό δεν παραμένει αληθινό όσον αφορά μια μελέτη του λόγου του Θεού. Οι Γραφές εγράφησαν για να μπορούν να διαβάζωνται και να κατανοούνται από όλους τους ανθρώπους. Ο Ιησούς είπε: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ιωάν. 17:3) Δεν είπε ότι θα σας έδινε ζωή το να έχετε κάποιον άλλον που να λάβη τη γνώσι για σας· αλλ’ απόκειται στον καθένα να μάθη για τον εαυτό του εκείνο που ο Θεός απαιτεί απ’ αυτόν. Ο Ιεχωβά διδάσκει τον λαό του μέσω της οργανώσώς του. Λέγει: «Ακούσατέ μου μετά προσοχής . . . Κλίνατε το ωτίον σας, και έλθετε προς εμέ· ακούσατε, και η ψυχή σας θέλει ζήσει.» (Ησ. 55:2, 3) Το γεγονός ακριβώς ότι ο περιωρισμένος χρόνος που έχει ταχθή για το παλαιό σύστημα πραγμάτων εκπνέει γοργά, μας εμποδίζει από το ν’ αναβάλωμε επ’ αόριστον το να λάβωμε αυτή τη ζωοπάροχη γνώσι. Τώρα είναι καιρός να μάθωμε τους σκοπούς του Θεού για τη γη και τι αυτός απαιτεί από μας.

13. Γιατί είναι τόσο σπουδαία η εκπαίδευσις του νέου κόσμου;

¹³ Κάθε άτομο πρέπει να εργασθή σκληρά για ν’ αποκτήση προσωπική γνώσι του Ιεχωβά Θεού. Έχομε μια ευκαιρία εκλογής όσον αφορά την εκπαίδευσι που θέτομε πρώτη στη ζωή μας, είτε εκπαίδευσι του παλαιού κόσμου είτε του νέου κόσμου. Αλλ’ αν θέτωμε πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας, όπως ενουθέτησε ο Ιησούς, τότε θα μελετούμε τις Γραφές και θα συμβαδίζωμε με την προοδευτική κατανόησι της αληθείας καθώς το φως της γίνεται ολοένα λαμπρότερο. Σήμερα τα έθνη τονίζουν την εκπαίδευσι του παλαιού κόσμου για να εξασφαλίσουν την επιβίωσι των πολιτικών συστημάτων και να διατηρήσουν τη σημερινή ισορροπία δυνάμεως, αλλά η εκπαίδευσις του νέου κόσμου είναι η μόνη που καθιστά δυνατή την επιβίωσι ανθρώπων πίστεως για αιώνια ζωή.

14. Πώς μπορεί ένα άτομο να προοδεύση στη Χριστιανική ωριμότητα;

¹⁴ Στην αρχή μπορεί να είμεθα σαν μικρά παιδιά σχετικά με την κατανόησι των βαθέων του λόγου του Θεού, αν και μπορεί να είμεθα διανοητικώς σοφοί σύμφωνα με τους κανόνες εκπαιδεύσεως του παλαιού κόσμου. Σαν παιδιά, έχομε ανάγκη να συναναστρεφώμεθα μ’ εκείνους που μπορούν να μιλούν την καθαρή γλώσσα της αληθείας σ’ εμάς, που μπορούν ν’ απαντούν στις Βιβλικές ερωτήσεις μας και να μας δείχνουν πώς να μελετούμε και να βρίσκωμε τις απαντήσεις μόνοι μας. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά παρέχουν αυτή την υπηρεσία για ανθρώπους όλων των πίστεων, το περασμένο δε έτος διεξήγαγαν πάνω από 646.108 δωρεάν Γραφικές μελέτες σε όλο τον κόσμο επί μία ώρα την εβδομάδα. Αλλά η μελέτη της Γραφής δεν είναι ένας σκοπός αυτή καθ’ εαυτήν, όπως και η αποστολή ενός παιδιού στο σχολείο δεν είναι ο τελικός σκοπός του στη ζωή. Έρχεται καιρός για να εφαρμόση ένα παιδί την εκπαίδευσί του και να γίνη ένα παραγωγικό μέλος της κοινωνίας, συντηρώντας τον εαυτό του και την οικογένειά του. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ ένα σπουδαστή της Γραφής, που αποκτά πίστι στον Θεό: αναλαμβάνει τη διακονία ως ένας που ανήκει στην κοινωνία Νέου Κόσμου, διδάσκοντας εκείνα που έμαθε στους άλλους. Αναγνωρίζει τον Ιεχωβά ως πατέρα του και την οργάνωσι του Ιεχωβά ως μητέρα του. Αφυπνίζεται στο φως του νόμου του Θεού και βρίσκει τον εαυτό του στην οδό της ζωής. (Παροιμ. 6:20) Γνωρίζει ότι ένας σπουδαστής δεν θα προώδευε στο σχολείο αν δεν θα παρευρίσκετο στις ώρες της διδασκαλίας τακτικά και δεν θα μελετούσε καλά τα μαθήματά του· έτσι αν πρόκειται να προοδεύση γοργά στη Βιβλική γνώσι, βρίσκει ότι πρέπει να μελετά την ύλη που πρόκειται να εξετασθή στις δωρεάν Βιβλικές μελέτες των μαρτύρων του Ιεχωβά και παρακολουθή τακτικά τις συναθροίσεις. Μ’ αυτό τον τρόπο δείχνει ότι αγωνίζεται για Χριστιανική ωριμότητα. Δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό μόνος του, επειδή θα ήταν σαν να ψηλαφή μέσα από μια σκοτεινή μάζα θρησκευτικής παραδόσεως και συγχύσεως για να εύρη το φως· αλλ’ ο Ιεχωβά μάς δείχνει τον τρόπο και εφοδιάζει εκείνους που θέλουν να είναι υιοί φωτός με τη διαφωτιστική σειρά μαθημάτων που χρειάζονται μέσω της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Καθώς αυξάνει κανείς στη Χριστιανική ωριμότητα, γίνεται άγρυπνος να χρησιμοποιή την πληροφορία που αποκτά για να βοηθή άλλους και να προοδεύη στην υπηρεσία του προς τον Θεό. Διότι με τη γνώσι έρχεται ευθύνη, και με την ευθύνη γίνεται κανείς υπόλογος.

15. Ποια πορεία θα μας δώση ευνοϊκή στάσι ενώπιον του Ιεχωβά;

¹⁵ Κάθε άτομο ίσταται ή πίπτει ενώπιον του Ιεχωβά. Αν είμεθα αφυπνισμένοι ως προς τις ευθύνες μας και δείχνωμε έντονο ενδιαφέρον για τις οδηγίες που αυτός μας έδωσε στον λόγον του, τότε θα εξακολουθήσωμε να μένωμε στην εύνοιά του. (Ρωμ. 14:4) Πολλοί άνθρωποι αναγνωρίζουν την αλήθεια όταν τους παρουσιάζεται, αλλά δεν θέλουν ν’ αναλάβουν την ευθύνη που έρχεται μαζί της. Φρονούν ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάμουν το έργο του να μιλούν στους πλησίον των για τη Γραφή ή να διδάσκουν τους άλλους μέσω μιας οικιακής Γραφικής μελέτης. Πραγματικά δείχνουν έλλειψι πίστεως στον Ιεχωβά ως διδάσκαλον και δεν παρέχουν στον εαυτό τους μια ευκαιρία. Ακόμη και το μερμήγκι, σύμφωνα με την παροιμία, αν και δεν έχει άρχοντα, είναι πολυάσχολο στο να προετοιμάζη τροφή το θέρος. Ο συγγραφεύς της παροιμίας, λοιπόν, ερωτά: «Έως πότε θέλεις κοιμάσθαι, οκνηρέ; πότε θέλεις σηκωθή εκ του ύπνου σου;» (Παροιμ. 6:9) Μήπως κοιμάσθε ως προς τα προνόμιά σας, ενώ θα μπορούσατε να μεταδίδετε την αλήθεια στους άλλους, κοιτόμενοι επάνω στην εργασία σας αντί να συλλέγετε την πνευματική τροφή για χρήσι στη διακονία; Δεν μπορούμε απλώς να περιμένωμε επ’ αόριστον για να δούμε τι θα συμβή. Μερικοί εδοκίμασαν αυτή την πορεία ενεργείας στις πριν από τον Κατακλυσμό ημέρες, αλλά έχασαν τη ζωή τους για έλλειψι ανταποκρίσεως στην προειδοποίησι και μη συμμετοχή στο έργο που είχε δώσει ο Θεός για εκείνο τον καιρό.

16. Πώς μπορεί κανείς ν’ αποδειχθή υιός φωτός;

¹⁶ Αφού φθάσαμε σε ακριβή γνώσι της αληθείας, βρίσκομε ότι υπάρχει για μας ένα έργο να εκτελέσωμε. Φυσικά, δεν μπορούμε να κάνωμε το έργο εκτός αν είμεθα άγρυπνοι ως προς την κατάστασι και γνωρίζωμε τι πρέπει να γίνη. «Αλλά σεις, αδελφοί, δεν είσθε εν σκότει . . . Πάντες σεις είσθε υιοί φωτός και υιοί ημέρας.» (1 Θεσ. 5:4) Έτσι ο Παύλος έδειξε ότι ενώ οι άνθρωποι γενικά μπορεί να είναι στο σκότος που έρχεται προς το τέλος της ημέρας γι’ αυτό το παλαιό σύστημα, οι δούλοι του Θεού θ’ αντανακλούσαν το φως της νέας ημέρας της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Χριστού. Δεν θα ήσαν στο σκότος όσον αφορά τους σκοπούς του Θεού ή μια κατανόησι του λόγου του. Θα ήσαν αφυπνισμένοι και νηφάλιοι με κατάλληλη ισορροπία, θέτοντας τη διακονία πρώτη στη ζωή των. Αυτοί αναγνωρίζουν ότι η γνώσις της αληθείας που έχουν τους δίδει μια ευθύνη να βοηθήσουν άλλους· τους καθιστά υπολόγους ή υπευθύνους στον Θεό, κάτω από υποχρέωσι ν’ αποδώσουν σ’ αυτόν λογαριασμό για τη γνώσι που έλαβαν. Ο καθένας πρέπει να λογοδοτήση στον Θεό για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη ζωή του, είτε προς αίνον του Θεού, με ευλογίες και ευτυχία για τον εαυτό του και εκείνους που διακονεί, ή ανόητα χωρίς κατεύθυνσι, βλέψι ή σκοπό.

Αφυπνισμένοι ως Προς την Ευθύνη Μας

«Ο συνάγων εν τω θέρει είναι υιός συνέσεως· ο δε κοιμώμενος εν τω θερισμώ υιός αισχύνης.»​—Παροιμ. 10:5

 1. Ποιον σκοπό στη ζωή έχει κάθε Χριστιανός;

ΣΚΕΦΘΗΚΑΤΕ ποτέ σοβαρά για τον σκοπό σας στη ζωή εν σχέσει με τον Θεό και την ευθύνη σας προς τον Δημιουργό σας; Πολλοί άνθρωποι βυθίζονται στην καθημερινή συνήθεια να κερδίζουν τα προς το ζην, να ανατρέφουν την οικογένειά τους και να κάνουν σχέδια για τον παλαιό κόσμο, χωρίς ποτέ να εξετάσουν τι θα μπορούσαν να κάμουν στην υπηρεσία του Θεού. Εν τούτοις, ο Ιησούς ήταν αφυπνισμένος στο να πράττη το θέλημα του Θεού. Δεν ήταν ευχαριστημένος να μένη στο σπίτι και να περνά μια καλή ζωή ως ξυλουργός και να ανατρέφη οικογένεια, διότι εγνώριζε ότι ο Θεός απαιτούσε απ’ αυτόν περισσότερα. Για τους ακολούθους του είπε ότι έπρεπε να αγαπούν τον Θεό με όλη τους την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι και τον πλησίον τους σαν τον εαυτό τους. Δεν θεωρούσε βαριά αυτή την απαίτησι να υπηρετούν ολόκαρδα τον Θεό, αλλά την ωνόμασε ελαφρό φορτίο επειδή θα εγίνετο από εντατική αγάπη, η οποία προέρχεται από γνώσι του Δημιουργού.

 2. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε να βοηθήση πολλούς να επιτύχουν αυτόν τον σκοπό;

² Πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι έχουν επιθυμία να υπηρετήσουν τον Θεό, αλλά διερωτώνται τι μπορούν να κάμουν και πώς να το επιτύχουν. Τελευταίως ένας νέος εξέφρασε την επιθυμία να μπη στη διακονία. Όταν οι γονείς του μίλησαν για το ζήτημα αυτό με τον κληρικό των, βρήκαν τα εκπαιδευτικά έξοδα περισσότερα από όσα μπορούσαν να πληρώσουν, και έτσι ο νέος παρητήθη από την ιδέα να χρησιμοποιήση τη ζωή του για να υπηρετή τον Θεό. Σε μια άλλη περίπτωσι μια γυναίκα, αρκετά προχωρημένης ηλικίας, μίλησε σ’ έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά λέγοντας ότι απέβλεπε στο ν’ αποσυρθή σε λίγα χρόνια για να μπορέση να δαπανήση λίγον καιρό στην υπηρεσία του Θεού. Αλλά τι πρέπει να λεχθή για όλα τα χρόνια που αυτή θα μπορούσε να δείχνη την αγάπη που είχε για τον Θεό και για τον πλησίον της, χρόνια που πήγαν χαμένα επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» εδίδαξε τους ανθρώπους να είναι ακροαταί μάλλον παρά εκτελεσταί του λόγου; Ο Ιησούς δεν πήγε σ’ ένα θρησκευτικό εκπαιδευτήριο επί πολλά χρόνια προτού αναλάβη την υπηρεσία του ουρανίου Πατρός του, ούτε απαιτείται αυτό από εκείνους που τον ακολουθούν σήμερα. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ήταν ένας ένθερμος μελετητής της Γραφής, διότι σε ηλικία δώδεκα ετών εξέπληξε τους θρησκευτικούς πρεσβυτέρους της Ιερουσαλήμ, αλλά δεν εθεώρησε ότι ήταν ανάγκη ν’ ακολουθήση την κατά παράδοσιν σειρά μαθημάτων των γραμματέων ή των Φαρισαίων για να υπηρετήση τον Ιεχωβά.

 3. Σε ποιο έργο που άρχισε ο Ιησούς μπορούμε να συμμετάσχωμε εμείς σήμερα;

³ Τι έκαμε ο Χριστός που μπορούμε να κάμωμε κι εμείς σήμερα στην υπηρεσία του Θεού; Σύμφωνα με τους λόγους του που αναγράφονται στο κατά Λουκάν 4:18, 19, ευηγγελίζετο στους πτωχούς, εκήρυττε στους αιχμαλώτους ελευθερία και στους τυφλούς ανάβλεψι. Με το ενεργό του έργο κηρύγματος έδειχνε την αγάπη του και για τον Θεό και για τον πλησίον του. Πρέπει να κάμωμε ολιγώτερα; Αν ένα άτομο προσεύχεται την προσευχή που ο Ιησούς εδίδαξε στους μαθητάς του, «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης», δείχνει ότι αποβλέπει στο να δη να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη κάτω από τη χιλιετή διακυβέρνησι του Χριστού. Και αφού προσεύχεσθε για τούτο, πρέπει να χαίρετε να ενεργήτε σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού προς τους ακολούθους του: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Αυτά είναι αγαθά νέα που μπορούμε να διακηρύττωμε στον πνευματικώς πεινασμένο λαό κάθε χώρας. Με τη διακονία μας της Βασιλείας μπορούμε να ελευθερώνωμε τους θρησκευτικούς αιχμαλώτους από τον ζυγό της δουλείας, κάτω από τον οποίον βρίσκονται, και ν’ ανοίγωμε τους οφθαλμούς της νοήσεώς των στην αλήθεια. (Γαλ. 5:1· Εφεσ. 1:18) Ναι, και σεις επίσης μπορείτε να έχετε συμμετοχή στο έργο του κηρύγματος με τους μάρτυρας του Ιεχωβά είτε είσθε νέος είτε ηλικιωμένος, άνδρας ή γυναίκα, πλούσιος ή πτωχός και ασχέτως φυλετικής διακρίσεως. Ο Ιεχωβά δίνει το ίδιο έργο σε κάθε είδους ανθρώπους.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

 4. Πώς ένοιωθε ο Παύλος τη διακονία;

⁴ Πραγματικά, μας βαρύνει μια ευθύνη να συμμετέχωμε στη διακονία. Έτσι το ένοιωθε ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε: «Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω. Επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν.» (1 Κορ. 9:16, 17) Πιθανόν ο Παύλος να είχε στο νου πώς ο Ιησούς είχε εφαρμόσει τους λόγους του Ησαΐα 61:1, 2 (ΜΝΚ) στον εαυτό του και στη διακονία του. Ο Ησαΐας είπε προφητικά: «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς.» Τώρα ο Παύλος είχε επίσης λάβει το πνεύμα του Θεού για τον ίδιο σκοπό. Εγνώριζε ότι αν επρόκειτο να είναι πραγματικός Χριστιανός, έπρεπε ν’ ακολουθή τα ίχνη του Ιησού και να εκτελή το ίδιο έργο που εκτελούσε και ο Χριστός. Ή μπορεί να εσκέπτετο τις τελευταίες οδηγίες του Ιησού προς τους μαθητάς του και πώς αυτός είτε: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Παύλος ανεγνώριζε ότι είχε ένα έργο να κάμη, και αυτό πρέπει να είναι ειδικά αληθινό για τους Χριστιανούς τώρα στον καιρό του τέλους.

 5. Τι δείχνει ότι όλοι πρέπει να συμμετέχουν στη διακονία;

⁵ Αλλά μερικοί αντιτείνουν, ‘Επί τέλους, αυτός ήταν ένας από τους αποστόλους. Σήμερα ο κληρικός μας κάνει αυτό το έργο, όχι εμείς!’ Λησμονούν ότι ο Παύλος ήταν επίσης σκηνοποιός. Ήταν ένας εργαζόμενος άνθρωπος ακριβώς όπως και οποιοσδήποτε άλλος. Μερικοί από τους μαθητάς ήσαν αλιείς, ένας τελώνης, ένας ιατρός, αλλ’ αυτό δεν τους εμπόδιζε να συμμετέχουν στη διακονία και να κηρύττουν, τουλάχιστον διαθέτοντας μέρος του χρόνου των. Πραγματικά, όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί μετείχαν ενεργώς στη διακονία, όπως φαίνεται από την αφήγησι των Πράξεων 8:1-4. Ήταν ο καιρός τού μέχρι θανάτου λιθοβολισμού του Στεφάνου. «Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις· και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλήν των αποστόλων.» Κατόπιν τι έκαμαν αυτοί οι πρώτοι Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες; «Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» Δεν είπαν ότι, αφού οι απόστολοι ήσαν ακόμη στην Ιερουσαλήμ, δεν υπήρχε τίποτε που θα μπορούσαν αυτοί να κάμουν, παρά να περιμένουν ώσπου να γίνη δυνατόν κάποιος να βγη και να τους κηρύξη. Μάλλον, ο καθένας στην εκκλησία ήταν άγρυπνος ως προς τη θαυμαστή ευκαιρία που ήταν μπροστά του στην υπηρεσία του Θεού και έτσι μιλούσε για ό,τι επίστευε σε όλους όσους συναντούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που διεδόθη η Χριστιανοσύνη, επειδή κάθε πιστός χρησιμοποιούσε τον χρόνον για να κάμη μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών, διδάσκοντάς τους και έπειτα βαπτίζοντάς τους. Σήμερα μπορεί να είσθε απασχολημένος ως υπάλληλος ή ξυλουργός ή οδηγός ταξί, αλλά το ζήτημα είναι, Είσθε Χριστιανός; Αν ναι, έχετε ένα έργο να κάμετε για ν’ αποδειχθήτε Χριστιανός εμπράκτως και όχι στο όνομα μόνο.

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 6. Ποιες είναι μερικές απαιτήσεις για έναν άγρυπνο διάκονο;

⁶ Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ένα άτομο, που θέλει να βρεθή σε καλή στάσι ενώπιον του Θεού, πρέπει να φέρη τιμή στον Θεό με την προσωπική του διαγωγή. Ο Παύλος το ετόνισε αυτό στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:8-14. Ετόνισε την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας, δείχνοντας ότι αυτή αποτελεί εκπλήρωσιν του Νόμου, επειδή δεν θα διέπραττε κανείς μοιχεία, φόνο, κλοπή, απληστία, οποιοδήποτε κακό εις βάρος του πλησίον του, αν είχε κατάλληλη αγάπη για τον πλησίον του. Ένας που κάνει τέτοια πράγματα κοιμάται ως προς το τι ο Θεός απαιτεί απ’ αυτόν. Ο Παύλος έγραψε: «Είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν. Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν· ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους, και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα· μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον. Αλλ’ ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής.» Αν πάντοτε συμπεριφερώμεθα με αγάπη και σαν σε μεγάλο φως της ημέρας ενώπιον όλων των ανθρώπων, τότε δεν θα έχωμε ποτέ αιτία για λύπη. Το πνευματικό σκότος που σκεπάζει τον παλαιό κόσμο και τις σκιερές δοσοληψίες του και ασέλγειες έχει διεγείρει μια ανυψούμενη παλίρροια εγκληματικότητος. Ένας Χριστιανός πρέπει ν’ αποφεύγη τέτοια πράγματα με το να εξαρτίζεται με τα όπλα του φωτός. Ο Παύλος ανεφέρθη σε μερικά απ’ αυτά: «Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας. Διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ’ εις απόλαυσιν σωτηρίας, δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»​—1 Θεσ. 5:8, 9.

 7. Πώς μπορεί να ενισχυθή ένα άτομο ασθενές στην πίστι;

⁷ Αυτός ο θώραξ της πίστεως και η ελπίς της σωτηρίας που έχομε αποκτώνται μέσα σε μια χρονική περίοδο. Στην αρχή η πίστις μας και η ελπίδα μπορεί να είναι ασθενείς. Αλλά με μελέτη της Γραφής και με συναναστροφή με ωρίμους Χριστιανούς αδελφούς οικοδομούνται και ενισχύονται· φθάνομε να κατανοήσωμε ότι ο Θεός δεν έχει πολλούς τρόπους για σωτηρία, αλλά έναν, μέσω του Ιησού Χριστού, και ότι μπορούμε να βοηθήσωμε και άλλους να το κατανοήσουν αυτό με τη χρήσι των πνευματικών όπλων του φωτός. Η ευθύνη μας στον Θεό είναι μεγαλύτερη από το να διάγωμε απλώς μια καλή ζωή, ζώντας και αφήνοντας τους άλλους να ζουν, μη προξενώντας βλάβη. Πολλοί που δεν έχουν πίστι στον Ιεχωβά Θεό ή στον Χριστό Ιησού, βλέπουν τη σοφία σ’ έναν υψηλό κώδικα ηθικολογίας και ηθικής, αλλά δεν είναι αφυπνισμένοι ως προς την υπηρεσία του Θεού. Πρέπει να ενδιαφερώμεθα για ό,τι ο Θεός απαιτεί από μας, μαθαίνοντας ό,τι αυτός θέλει να μάθωμε, πράττοντας ό,τι αυτός θέλει να πράττωμε, και έτσι ζώντας σύμφωνα με την ευθύνη μας να υπηρετούμε Εκείνον που μας έδωσε ζωή. Όσο περισσότερο μελετούμε τη Γραφή, τόσο μεγαλύτερη εκτίμησι φθάνομε να έχωμε του γεγονότος ότι μπορούμε να κάμωμε κάτι για να υπηρετήσωμε τον Ιεχωβά και έτσι να δείξωμε την αγάπη μας γι’ αυτόν με αποκλειστική αφοσίωσι.​—Εφεσ. 5:3-14.

 8. Γιατί και πώς πρέπει να εκδηλωθή αγάπη για τον πλησίον;

⁸ Το να δείχνωμε αγάπη για τον πλησίον μας αποτελεί μέρος της υπηρεσίας μας στον Θεό. Θεωρείται εντελώς φυσικό από πολλούς ανθρώπους, όταν ιδούν κάποιον σε κίνδυνο, να θέλουν να τον ειδοποιήσουν για τον κίνδυνο ή να κάμουν ό,τι είναι δυνατόν να γίνη για να τον σώσουν. Αυτό είναι πραγματικά εκείνο που κάνομε όταν συμμετέχωμε στη διακονία της Βασιλείας. Αφού αναγνωρίζομε το σημείο της παρουσίας του Κυρίου στις καταθλιπτικές παγκόσμιες συμφορές των τελευταίων ετών και εφόσον μετέχομε στο κήρυγμα των αγαθών νέων παγκοσμίως προτού έλθη το πλήρες τέλος σ’ αυτό το παλαιό σύστημα στον Αρμαγεδδώνα, βοηθούμε άλλους να διαφύγουν στο δρόμο της ασφαλείας. Έχοντας γνώσι αυτών των αληθειών και αγάπη για τον Θεό, διστάζετε μήπως ακόμη να μεταδώσετε τη γνώσι σας σε άλλους; Το άτομο που μεταδίδει με θέρμη την αλήθεια και που κινείται από το πνεύμα του Θεού σε ενεργό κήρυγμα είναι ένα ευτυχισμένο, πνευματικώς αφυπνισμένο άτομο. Ζη τα λόγια του Παύλου: «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού. Το πνεύμα μη σβύνετε.»​—1 Θεσ. 5:16-19.

 9. Τι εμποδίζει μερικούς ν’ αποκτήσουν πνευματικούς θησαυρούς;

⁹ Ο Αχάν είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου που δεν έδειξε αγάπη για τον πλησίον αλλά, αντιθέτως, έθεσε τα συμφέροντά του πρώτα. Επειδή επήγε αντίθετα σ’ εκείνο που εγνώριζε ότι ο Θεός απαιτούσε απ’ αυτόν κλέπτοντας «το αργύριον, και την στολήν, και το έλασμα του χρυσού» για προσωπική χρήσι, η εύνοια του Ιεχωβά απεσύρθη από τον στρατό του Ισραήλ και αυτός ηττήθη στη μάχη από τους άνδρας της Γαι. (Ιησ. Ναυή 7:1-23) Μερικοί ακολουθούν μια όμοια πορεία σήμερα, προσπαθώντας ν’ αποθησαυρίσουν τα πλούτη του παρόντος κόσμου κι έτσι να γίνουν δούλοι στον υλισμό. Αρχίζουν να κάνουν σχέδια για τις επιθυμίες της σαρκός αντί να θέτουν την καρδιά τους στην πνευματική ευημερία και να εργάζωνται για να διατηρήσουν την εύνοια του Ιεχωβά. Αφιερώνουν ολοένα περισσότερον χρόνον και ενέργεια στην κοσμική εργασία για ν’ αποκτήσουν περισσότερο σπόρο στις αποθήκες των και χρυσόν στις τραπεζιτικές θυρίδες των. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν μπορούν να μετέχουν τακτικά στη διακονία· απουσιάζουν από τις συναθροίσεις και δεν μπορούν να βρουν καιρό να μελετήσουν και έτσι ν’ αποκτήσουν τα προσόντα ως υπηρέται στην εκκλησία· τελικά δε διαπιστώνουν ότι έχασαν στον πνευματικόν αγώνα και ίσως επροκάλεσαν, επίσης, απώλεια ζωής στις οικογένειές των. Λησμονούν ότι οι θησαυροί που εξοικονομούν θα πεταχθούν μια μέρα στους δρόμους. Ο πραγματικός θησαυρός, που αγνοούν, βρίσκεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά και στην υποβοήβησι ανθρώπων καλής θελήσεως να κατανοήσουν την αλήθεια.

10. Γιατί έπρεπε να είμεθα διδάσκαλοι;

¹⁰ Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος είπε: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία.» (Εβρ. 5:12) Αυτό είναι το έργο διδασκαλίας που ετόνισε ο Ιησούς για τη μαθήτευσι ανθρώπων όλων των εθνών. Αν αισθάνεσθε σαν να μιλή ο Παύλος σε σας επειδή γνωρίζετε τις Γραφικές αλήθειες αλλά δεν εδιδάξατε κάποιον άλλον, τότε προσπαθήστε ν’ αρχίσετε μια μελέτη της Γραφής με την οικογένειά σας ή με τους φίλους σας. Διαλέξτε ως μέσον μελέτης ένα από τα πολλά βοηθήματα της Εταιρίας, όπως το «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας», το «Έστω ο Θεός Αληθής» ή το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Εξετάστε τις ερωτήσεις σε κάθε παράγραφο και διαβάστε και συζητήστε τα εδάφια που αναφέρονται. Θα εύρετε ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθετε σεις ο ίδιος, με το να προσπασθήσετε να εξηγήσετε τα ζητήματα σ’ ένα άλλο άτομο και να το διδάξετε. Θα χρειασθή να μελετάτε καλά για να είσθε προετοιμασμένος, αλλά μπορείτε να το κάμετε αυτό αν είσθε πρόθυμος. Δεχθήτε την ευθύνη να βοηθήσετε εκείνους τους καλής θελήσεως ανθρώπους που αγαπούν επίσης την αλήθεια. Θυμηθήτε ότι ο θερισμός είναι πολύς και οι εργάται είναι ολίγοι. Μπορείτε να βοηθήσετε και σεις επίσης και μ’ αυτόν τον τρόπο θα ζήτε σύμφωνα με την ευθύνη σας και προς τον Θεό και προς τον πλησίον σας.​—Ματθ. 9:37, 38.

11. Ποιοι αφήνουν το φως των να λάμπη;

¹¹ Ο Ιησούς ετόνισε, στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων, την ανάγκη να μένωμε άγρυπνοι στην καθαρά λατρεία και ν’ αφήνωμε το φως της αληθείας να λάμπη. (Ματθ. 25:1-12) Προείδε την πιστή τάξι του δούλου που θα άφηνε το φως της αληθείας να λάμπη και που θα ήταν άγρυπνη στον καιρό της ελεύσεως του Νυμφίου στον ναό για κρίσι το 1918. Οι λυχνίες των ήσαν πλήρεις από το έλαιον της ευτυχίας που έρχεται στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς είπε ότι οι δούλοι του θα ήσαν το φως του κόσμου. Αυτό ακριβώς το φως της αληθείας είναι εκείνο που βοηθεί τώρα χιλιάδες ανθρώπων καλής θελήσεως κάθε έτος να ελευθερωθούν από το σκότος που σκεπάζει τις διδασκαλίες της ψευδούς θρησκείας. Μιλώντας, όμως, για τους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του, ο Ιησούς ανεφέρθη στην σκοτισμένη των κατάστασι και στην τυφλότητά των, λέγοντας: «Είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.»​—Ματθ. 15:14.

12. Είναι κάθε είδος πίστεως εν τάξει, ή τι απαιτείται για σωτηρία;

¹² Έτσι ακριβώς, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν είναι σπουδαίο αν ακολουθούν μια πίστι ή μια άλλη εφόσον έχουν πίστι σε κάτι. Αυτό είναι σαν να λέγουν ότι, όταν ένα άτομο πεθαίνη από μια θεραπεύσιμη ασθένεια, δεν ενδιαφέρει ποιο φάρμακο δοκιμάζει ή σε ποιον γιατρό πηγαίνει, εφόσον απλώς κάνει κάτι. Μολονότι πεθαίνει, αυτοί υπονοούν ότι το σπουδαίο πράγμα είναι ότι εδοκίμασε το φάρμακο και ότι είχε πίστι στον γιατρό του. Αλλά εκείνο που υπολογίζεται είναι, Ανέρρωσε; Το ίδιο αληθεύει και με τη θρησκεία. Το σπουδαίο πράγμα είναι όχι ότι έχετε κάποιο είδος πίστεως, αλλά, Θ’ αποκτήσετε ζωή; Το Ρωμαίους 10:2 λέγει: «Διότι μαρτυρώ περί αυτών, ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ’ ουχί κατ’ επίγνωσιν.» Ο Ησαΐας μίλησε με δύναμι εναντίον της ψευδούς λατρείας, αναφερόμενος στους ψευδείς οδηγούς ως κοιμωμένους κύνας, ποιμένας, οίτινες δεν γνωρίζουσι σύνεσιν. (Ησ. 56:10, 11) Και σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους ακόμη δεν διασαλπίζουν την προειδοποίησι. Επιχειρούν να διορθώσουν πρόχειρα τα κακά του κόσμου με το να προσεύχωνται για πολιτικές προσπάθειες σαν των Ηνωμένων Εθνών αντί να λέγουν στα ποίμνιά των ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίς. Αντί να είμεθα κοιμισμένοι κι εμείς οι ίδιοι, ας είμεθα άγρυπνοι κι ας δίνωμε την προειδοποίησι. Μπορείτε να κάμετε όπως είπε ο Παύλος: «Ότι εάν ομολογήσης δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν . . . Διότι πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»​—Ρωμ. 10:9, 10, 13, ΜΝΚ.

Η ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ ΦΕΡΕΙ ΕΥΘΥΝΗ

13. Τι πρέπει να σημαίνη η αφιέρωσις σ’ ένα Χριστιανό;

¹³ Αν πιστεύωμε με την καρδιά μας, τότε θα κινηθούμε σε ενέργεια για να καταδείξωμε την πίστι μας. Θα κάμωμε το ίδιο βήμα που έκαμε και ο Ιησούς αφιερώνοντας τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό και θα γίνωμε δραστήριοι στη διακονία, κάνοντας δημοσία διακήρυξι του λόγου. Τούτο δεν πρέπει να είναι μια αισθηματική απόφασις, αλλά μια απόφασις βασισμένη σε ακριβή γνώσι. Πρέπει να γίνη λόγω της αγάπης μας για τον Θεό και της επιθυμίας μας να υπηρετήσωμε τον Δημιουργό μας. Όταν αφιερώνωμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά Θεό, κάνομε μια ευχή να τον υπηρετήσωμε για ζωή· επομένως, η αφιέρωσις φέρει ευθύνη ακριβώς όπως και η γνώσις. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούν όλοι ν’ ανταποκριθούν στον ίδιο βαθμό στο προνόμιο να υπηρετούν τον Θεό. Μερικοί έχουν οικογενειακές ευθύνες, άλλοι δεν έχουν καλή υγεία, μερικούς επιβραδύνει η ηλικία, αλλά όλοι όσοι απολαμβάνουν το δώρο της ζωής μπορούν να κάμουν κάτι. (Ψαλμ. 115:17, 18) Έχοντας τούτο υπ’ όψιν, ο Ιησούς έδωσε την παραβολή των ταλάντων. Ο κύριος έδωσε τα υπάρχοντά του στους δούλους του για να φροντίσουν γι’ αυτά στη διάρκεια της απουσίας του: στον ένα εδόθησαν πέντε τάλαντα, στον άλλο εδόθησαν δύο και στον τρίτο δούλο εδόθη ένα τάλαντο. Εχρησιμοποίησαν όσα ήσαν εμπιστευμένα σ’ αυτούς συνετά, εκτός από τον τρίτο δούλο, ο οποίος έθαψε το τάλαντό του για να μην το χάση. Λόγω της αμελείας του αφηρέθη απ’ αυτόν και εδόθη σ’ έναν από εκείνους που εχρησιμοποίησαν τα δικά τους συνετά.​—Ματθ. 25:14-30.

14. Πώς μπορεί κανείς να αυξήση τα συμφέροντα της Βασιλείας που του είναι εμπιστευμένα;

¹⁴ Σήμερα κάθε αφιερωμένος Χριστιανός έχει ωρισμένα συμφέροντα της Βασιλείας για τα οποία μπορεί να φροντίση. Ενώ τα τάλαντα της Βασιλείας ή υπάρχοντα του Κυρίου είναι εμπιστευμένα στο πνευματικό υπόλοιπο, όλοι οι δούλοι του Θεού έχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιούν συνετά τη γνώσι και τις προσδοκίες υπηρεσίας που λαμβάνουν. Τι κάνετε με τα τάλαντά σας; Τα θάπτετε, ή τα χρησιμοποιείτε και έτσι λαμβάνετε τη χαρά που έρχεται με την ευλογία του Ιεχωβά; Ο Ιησούς το συνώψισε αυτό δείχνοντας ότι οι πραγματικά ευτυχείς είναι οι άγρυπνοι, οι δραστήριοι, εκείνοι που μένουν αφυπνισμένοι ως προς τις ευθύνες των. «Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή, και περισσευθή· από δε του μη έχοντος, και εκείνο το οποίον έχει, θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού.» (Ματθ. 25:29) Ας χρησιμοποιούμε, λοιπόν, ας αυξάνωμε και ας αποθησαυρίζωμε τα προνόμιά μας υπηρεσίας της Βασιλείας.

15. Ποια εξεικόνισις δείχνει την ανάγκη για αγρυπνία;

¹⁵ Αφού η διακονία μας της Βασιλείας είναι μια παρακαταθήκη από τον Θεό, πρέπει να είμεθα άγρυπνοι για να την διαφυλάττωμε. Αν σας εδίδετο ένα μεγάλο ποσόν χρημάτων για να το πάτε στην τράπεζα για τον εργοδότη σας, ασφαλώς δεν θα σκεπτόσαστε στο δρόμο να κοιμηθήτε στον πάγκο του πάρκου. Θα είσαστε άγρυπνος, αφυπνισμένος, για να εξασφαλίσετε το ότι δεν θα συμβή κανένα κακό, για το οποίο θα σας κρατούσαν υπόλογο. Έτσι ακριβώς πρέπει να νοιώθωμε και για την παρακαταθήκη της Χριστιανικής μας διακονίας. Αυτό περιλαμβάνει την απώλεια, όχι μόνο ενός χρηματικού ποσού, αλλά ζωής. Ο Ιησούς έδωσε μια εξεικόνισι της ανάγκης για αγρυπνία στην Αποκάλυψι 16:15, όταν είπε: «Ιδού έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.» Ήταν συνήθεια στις ημέρες του Ισραήλ να αγρυπνούν οι ιερείς και οι Λευίται στον ναό τη νύχτα για να φρουρούν από κλοπή ή παρεισδύοντα άτομα. Όποιοι συνελαμβάνοντο κοιμισμένοι όταν ο Αξιωματικός του Όρους του Ναού περιήρχετο για να δη αν όλα ήσαν εν τάξει, εγυμνώνοντο και εδέροντο. Εκείνοι οι ιερείς και Λευίται εξεικόνιζαν την ιερατική τάξι, τους 144.000, από τους οποίους ένα υπόλοιπο υπηρετούν σήμερα ως φρουροί του πνευματικού ναού. Επομένως, λαμβάνεται καλά η προειδοποίησις, όχι μόνο απ’ αυτούς, αλλά και από εκείνους που υπηρετούν ως σύντροφοι μαζί τους στη διακονία, να μη βρεθούν σε παραμέλησι καθήκοντος ή κοιμώμενοι στο έργο για να μη γυμνωθούν από το προνόμιο της υπηρεσίας που απολαμβάνουν ως μάρτυρες του Ιεχωβά, από τον επιθεωρητή του ναού Χριστό Ιησού.

16. Ποια πείρα είχαν οι μαθηταί;

¹⁶ Μη λέτε ότι αυτό ποτέ δεν θα συνέβαινε σε σας. Κάτι όμοιο συνέβη ακόμη και στους μαθητάς, όχι μια φορά, αλλά τρεις φορές! Ήταν το βράδι πριν από τον θάνατο του Ιησού όταν επήγε στον τόπο που ωνομάζετο Γεθσημανή για να προσευχηθή. Καθώς εξακολουθούσε να προσεύχεται, οι μαθηταί απεκοιμήθησαν. Τότε ο Ιησούς είπε στον Πέτρο: «Ούτω δεν ηδυνήθητε μίαν ώραν να αγρυπνήσητε μετ’ εμού; αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν· το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.» Ο Ιησούς δεν έκανε δικαιολογίες για τους μαθητάς, αλλά εγνώριζε ότι ήσαν κουρασμένοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν είχαν πλήρως κατανοήσει τα γεγονότα που επρόκειτο να λάβουν χώραν, η αφήγησις δεν θα έδειχνε ότι τη δεύτερη φορά «ευρίσκει αυτούς πάλιν κοιμωμένους διότι οι οφθαλμοί αυτών ήσαν βεβαρημένοι.» Αλλ’ ακόμη και την τρίτη φορά, όταν επέστρεψε από την προσευχή, ο Ιησούς είχε να τους πη: «Κοιμάσθε το λοιπόν, και αναπαύεσθε· ιδού, επλησίασεν η ώρα, και ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας αμαρτωλών.» (Ματθ. 26:40-45) Ο Πέτρος πρέπει να έμαθε το μάθημά του καλά, επειδή αργότερα έδωσε όμοια συμβουλή για αγρυπνία, λέγοντας: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.»​—1 Πέτρ. 5:8.

17. Πώς μπορεί αυτή η πείρα να μας βοηθήση;

¹⁷ Ενώ οι μαθηταί δεν απεγυμνώθησαν από τα προνόμιά των υπηρεσίας σ’ αυτή την περίπτωσι, ασφαλώς θα ελυπήθησαν πολύ κατόπιν επειδή δεν ήσαν άγρυπνοι με τον Ιησού στις τελευταίες του ώρες. Αυτό χρησιμεύει ως μια καλή προειδοποίησις σ’ εμάς να είμεθα δυο φορές άγρυπνοι σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους για να μην επιπληχθούμε όμοια ή ακόμη να χάσωμε τα προνόμια της υπηρεσίας μας. Να μη βρίσκεσθε, λοιπόν, κοιμισμένοι στο σπίτι, όταν οι αδελφοί συναθροίζωνται στην Αίθουσα Βασιλείας για προσευχή ή μελέτη. Ίσως κάποιος θα έχη να σας δώση συμβουλή όπως ακριβώς ο Ιησούς έδωσε στους μαθητάς. (Ψαλμ. 13:3) Αντιθέτως, ας διαφυλάξωμε τη θαυμαστή παρακαταθήκη που έχομε από τον Ιεχωβά εξακολουθώντας να μελετούμε και να συνερχώμεθα μαζί και να μετέχωμε στην υπηρεσία, για την οποίαν έχομε προσδιορισθή.​—1 Θεσ. 5:21, 22.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

18. Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα τέκνα των πνευματικώς;

¹⁸ Ένα μέρος της ευθύνης κάθε Χριστιανού γονέως είναι να φροντίζη καλά για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του. Όλοι οι στοργικοί γονείς αισθάνονται μια βαθιά ευθύνη για τα τέκνα των. Μέρα και νύχτα είναι άγρυπνοι για τις ανάγκες των. Φροντίζουν γι’ αυτά υπομονητικά στα πρώτα των χρόνια, τα τρέφουν, τα ενδύουν, τα διδάσκουν και τα βοηθούν ν’ αυξήσουν σε ωριμότητα ώσπου να μπορούν να προφυλάττουν τον εαυτό τους. Εκτός από την προμήθεια των υλικών πραγμάτων που είναι αναγκαία για τη ζωή, οι συνετοί γονείς θα δώσουν, επίσης, πολλή σκέψι στα πνευματικά συμφέροντα των τέκνων των για να τα βοηθήσουν να μάθουν για τον Δημιουργό των και το προνόμιο να τον υπηρετούν. (Εφεσ. 6:4) Αν οι γονείς λαμβάνουν την ηγεσία σ’ αυτό με το να διαβάζουν τη Γραφή στα τέκνα των, να μελετούν μαζί τους, να τα παίρνουν μαζί στις συναθροίσεις και έξω στην υπηρεσία της Βασιλείας, τότε τα τέκνα ευφραίνονται ν’ ακολουθούν. (Παροιμ. 22:6) Αυτή η Γραφική εκπαίδευσις είναι τόσο σπουδαία για την πνευματική ευεξία του τέκνου, ώστε οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να αφήνουν σε κάποιον άλλον την ευθύνη της εκπαιδεύσεως των νέων. Όπως ακριβώς ένας υπηρέτης στην εκκλησία της κοινωνίας Νέου Κόσμου έχει την ευθύνη για την εκκλησία να την οδηγή και να την βοηθή πνευματικώς, έτσι και οι γονείς εν σχέσει με τις οικογένειές των. Οι γονείς είναι οι επίσκοποι ή υπηρέται της οικογενειακής μονάδος. Ένας συνετός πατέρας θα λάβη την ηγεσία στη θρησκευτική εκπαίδευσι της οικογενείας του. Είσθε αφυπνισμένος ως προς την ευθύνη αυτή;

19. Πώς μπορούν οι γονείς να διδάσκουν τα τέκνα των, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

¹⁹ Η διδασκαλία των σκοπών του Ιεχωβά Θεού στα τέκνα δεν πρέπει να αναβάλλεται ως το εβδομαδιαίο σάββατο, αλλά πρέπει να είναι μια πρωινή, μεσημβρινή και νυκτερινή ευθύνη κάθε ημέρα της εβδομάδος. Η Βιβλική συμβουλή σχετικά με τούτο αναγράφεται στο Δευτερονόμιο 6:5-7 (ΜΝΚ): «Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου. Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Αν οι εντολές του Θεού είναι στην καρδιά σας, τότε θα μπορήτε να τις διδάσκετε στα τέκνα σας. Αλλά δεν μπορείτε να τα διδάσκετε κάτι που δεν το γνωρίζετε σεις ο ίδιος, ή να τους λέτε να κάμουν κάτι που δεν θα το κάμετε σεις και να ελπίζετε να έχετε καλά αποτελέσματα. Θυμηθήτε πώς ο Νώε έλαβε την ηγεσία στο έργο της κατασκευής της κιβωτού. Πήγε αμέσως να ασχοληθή στο έργο και οι γυιοί του τον βοηθούσαν. Μπορείτε να κάμετε το ίδιο για την οικογένειά σας φροντίζοντας ν’ αποκτήσουν ένα καλό, στερεό θεμέλιο γνώσεως της αληθείας με προσωπική εκπαίδευσι, με το να λάβετε την ηγεσία στην υπηρεσία και με το να τους ενθαρρύνετε να μπουν στη διακονία του σκαπανέως. Θυμηθήτε ότι η οικογένειά σας θα πρέπει να είναι έτοιμη για την τελική επιθεώρησι από τον Μέγαν Επιθεωρητήν του Ναού· ακολουθήστε, λοιπόν, την παραγγελία του Ιησού και «αγρυπνείτε» τηρώντας την οικογένειά σας άγρυπνη στην αλήθεια και προοδεύουσα στην υπηρεσία.

20 Ποιες είναι μερικές από τις ευθύνες ενός χριστιανού υπηρέτου;

²⁰ Ο αρχηγός της οικογενείας, ο οποίος δείχνει εκτίμησι της ευθύνης του για την οικογένειά του με το να λαμβάνη την ηγεσία και να εξασκή κατάλληλη Χριστιανική αρχηγία, δείχνει ότι είναι έτοιμος για προνόμια υπηρεσίας ως υπηρέτης στη Χριστιανική εκκλησία. Σε μια τέτοια περίπτωσι, περιλαμβάνονται, όχι μόνο η ευεξία μιας μικρής οικογενείας, αλλά και τα συμφέροντα μιας εκκλησίας. Επομένως, οι υπηρέται ιδιαίτερα έχουν ευθύνη να παραμένουν πνευματικώς αφυπνισμένοι. Ο διορισμός των από το άγιο πνεύμα τούς καθιστά υπολόγους στον Ιεχωβά. Οι υπηρέται δεν αφήνονται χωρίς βοήθεια όταν οδηγούν το ποίμνιο και το προστατεύουν. Έχουν τον λόγον του Ιεχωβά, ο οποίος κατευθύνει τον θεοκρατικό χειρισμό των πραγμάτων και την οργάνωσί του, η οποία τους συμβουλεύει και τους βοηθεί. (Ησ. 50:4) Οι υπηρέται πρέπει να βρεθούν άψογοι και χωρίς αιτία ονειδισμού από τους έξω. Όπως οι βασιλείς του Ισραήλ που ανεγίνωσκαν μέρος του νόμου του Θεού καθημερινά, έτσι και οι διωρισμένοι ως επίσκοποι ή υπηρέται του λαού του Θεού σήμερα πρέπει πραγματικά να γνωρίζουν τη Γραφή. Πρέπει να μεταδίδουν την αλήθεια δωρεάν στους άλλους, αφήνοντας το φως να λάμπη για να το βλέπουν όλοι, όπως ένα άστρο που δίδει φως. Σαν ένας καλός ποιμήν που είναι άγρυπνος να αναζητήση τα αποπλανημένα, ένας υπηρέτης προσέχει όχι μόνο εκείνους που είναι παρόντες στις συναθροίσεις, αλλά και εκείνους που λείπουν για να μπορέση να τους επισκεφθή και να τους βοηθήση. Ένας καλός ποιμήν γνωρίζει το ποίμνιο της κληρονομίας του Θεού και το μεταχειρίζεται σαν παρακαταθήκη από τον Ιεχωβά.​—1 Θεσ. 5:14, 15.

21. Ποια γεγονότα μας κάνουν αγρύπνους, και ποια συμβουλή μας δίδεται;

²¹ Καθώς γίνεται ολοένα σκοτεινότερο το πνευματικό νέφος που περιβάλλει τη γη, τώρα είναι καιρός να εξέλθωμε στο φως που απολαμβάνει η κοινωνία Νέου Κόσμου. Αυτό το φως της αληθείας γίνεται ολοένα λαμπρότερο από την ουράνια ενθρόνισι του Χριστού στο 1914. Ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς, ‘οι βασιλείς οι από ανατολών ηλίου’, ετοιμάζονται να συνάξουν τα έθνη στη μεγάλη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Δεν θα υπάρχη ουδέτερη στάσις σ’ αυτή τη μάχη, δεν θα υπάρχη τόπος για να κρυφθή κανείς. Όλες οι Γραφικές αποδείξεις από το λεπτομερές σημείο των καιρών που είπε ο Ιησούς είναι σαν ένας θείος κώδων κινδύνου που ηχεί δυνατά και καθαρά για την προειδοποίησί μας και την προστασία μας. (Ιωήλ 3:12-17) Τώρα δεν είναι καιρός για να αποκάμωμε από έτη αγαθοεργίας ή να επιβραδύνωμε το βήμα από τα βάρη της ζωής. Αντί τούτου, θυμηθήτε την προειδοποίησι του Ιησού που αναγράφεται στο κατά Λουκάν 21:34, 35: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης.»

22. Σε τι μπορούν ν’ αποβλέπουν τα πνευματικώς αφυπνισμένα άτομα;

²² Μην αφήνετε κάτι να σας εμποδίση από το να μπήτε στην ανοιχτή θύρα της υπηρεσίας του Ιεχωβά Θεού. Δείξτε στον Ιεχωβά ότι εκτιμάτε την επείγουσα ανάγκη των καιρών, ότι έχετε αγάπη γι’ αυτόν και για την αλήθεια που εμάθατε. Μεταδώστε την στους πλησίον σας με το να εργάζεσθε ολόψυχα στη διακονία της Βασιλείας. Αυτό είναι ένα έργο που θα τελειώση· απολαύστε το, λοιπόν, τώρα. (Ιερεμ. 31:34) Παραμείνατε πνευματικώς αφυπνισμένοι για ν’ αποφύγετε να υποστήτε με τα έθνη την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Να είσθε μεταξύ εκείνων που είναι ευτυχείς, αφυπνισμένοι ως προς τους καιρούς, άγρυπνοι στην ευκαιρία να υπηρετήτε μαζί με την οικογένειά σας και με την εκκλησία ως μέρος της οργανώσεως του Ιεχωβά. Τότε και σεις επίσης θ’ αποκτήσετε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και ζωή στον νέο κόσμο αφού ο Χριστός κάμη την επιθεώρησί του στον Αρμαγεδδώνα. Αυτό είναι το ευτυχές μέλλον για ανθρώπους πίστεως.

Βρίσκοντας Χαρά για Αιώνια Ζωή

 1. (α) Παρέχει η διοίκησις του παρόντος κόσμου ελπίδα ζωής; (β) Τι δείχνει η Γραφή όσον αφορά το παρόν σύστημα;

ΕΙΝΑΙ δυνατή η αιώνια ζωή επάνω στη γη; Κυττάζοντας την κατάστασι των πραγμάτων σ’ αυτή τη γη σήμερα, θα μπορούσε κανείς να δικαιολογηθή νομίζοντας ότι η αιώνια εξάλειψις τις ανθρώπινης φυλής είναι μια πιθανότης. Ενώ οι ηγέται του κόσμου περιφέρονται από χώρα σε χώρα μιλώντας για «ειρήνη», τα οπλοστάσιά των εξακολουθούν να παράγουν πιο φρικώδη μυστικά όπλα. Συλλαμβάνονται στη θηλειά αυτού του δίχως αγάπη πυρηνικού αιώνος, και ο καθένας αγωνίζεται να ξεπεράση τους άλλους στην προετοιμασία των οργάνων του θανάτου. Όλοι όσοι αγαπούν ζωή με χαρά πρέπει να συμπεράνουν ότι η διοίκησις αυτού του παρόντος κόσμου είναι θανατηφόρος και διεφθαρμένη. Η Γραφή δείχνει ότι αυτό είναι το σύστημα πραγμάτων του Σατανά, εξουσιαζόμενο από «τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον». (Εβρ. 2:14) Αυτό το παγκόσμιο σύστημα είναι στον καιρό της κρίσεώς του και πρόκειται ν’ αντιμετωπίση την εκτέλεσι αυτής της κρίσεως, τον αιφνίδιον όλεθρόν του από τα χέρια του Ιεχωβά Θεού.​—1 Θεσ. 5:2, 3.

 2. Ποια πρόσκλησι κάνει ο Ιεχωβά σ’ εκείνους που αγαπούν ζωή, και γιατί αυτοί μπορούν να χαίρουν;

² Όταν παρέλθη η θανατηφόρος διοίκησις του Σατανά, θα είναι δυνατή η αιώνια ζωή επάνω στη γη; Η Γραφή απαντά, Ναι! Επί πλέον, δείχνει ότι μια νέα διοίκησις για ζωή θα φέρη ευλογίες ως τώρα άγνωστες, σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη. Σχετικά με τη νέα αυτή διοίκησι, ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά ο ίδιος, διακηρύττει: «Επειδή, ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν. Αλλ’ ευφραίνεσθε και χαίρετε πάντοτε εις εκείνο το οποίον κτίζω· διότι, ιδού, κτίζω την Ιερουσαλήμ αγαλλίαμα, και τον λαόν αυτής ευφροσύνην. Και θέλω αγάλλεσθαι εις την Ιερουσαλήμ, και ευφραίνεσθαι εις τον λαόν μου· και δεν θέλει ακουσθή πλέον εν αυτή φωνή κλαυθμού, και φωνή κραυγής.»​—Ησ. 65:17-19.

 3. Ποιοι είναι οι «νέοι ουρανοί» και η «νέα γη», και πότε γίνονται αιτία χαράς;

³ Η τυπική Ιερουσαλήμ της αρχαίας Παλαιστίνης έχει παύσει από πολύν καιρό να είναι «χαρά πάσης της γης», και ασφαλώς ο Ιεχωβά δεν βρίσκει χαρά στη διηρημένη από διαμάχη Ιερουσαλήμ της συγχρόνου Ιορδανίας, η οποία απηγόρευσε τη δράσι των μαρτύρων Του. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά βρίσκει αμέτρητη χαρά στη «Νέα Ιερουσαλήμ», τους διοικητικούς του «νέους ουρανούς» ενός ειρηνικού νέου κόσμου, μέσω της οποίας ‘συγκεφαλαιώνει τα πάντα . . . και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης’ υπό «την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού». (Εφεσ. 1:7-10· Κολ. 1:13) Κάτω από αυτή τη βασιλεία των ουρανών ο Ιεχωβά εφύτευσε τώρα μια οργάνωσι «νέας γης», την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του, που περιλαμβάνει ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.» (Αποκάλ. 7:9) Από το 1914 μ.Χ. στους ουρανούς και από το 1919 μ.Χ. επάνω στη γη, η ένδοξη αυτή δημιουργία του Θεού υπήρξε πηγή χαράς και αναψυχής για όλους όσοι κατοικούν μέσα στα όριά της.

 4. Ποια ευλογία διατάσσει ο Ιεχωβά, και πώς θα την χορηγήση;

⁴ Οι δαιμονικοί «ουρανοί» του Σατανά, καθώς και η επίγεια διακυβέρνησίς του μέσω διεφθαρμένων πολιτικών και απλήστων δικτατόρων, θα σαρωθούν γρήγορα στη λήθη από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». (Αποκάλ. 16:14-16· 19:11-21) Τότε η «Νέα Ιερουσαλήμ» των «ουρανών» του Θεού θα κατεβή στη γη με την έννοια ότι θα βρέξη αναρίθμητες ευλογίες επάνω στο ευπειθές ανθρώπινο γένος. Πόσο χαρούμενη θα είναι αυτή η σχέσις του νέου κόσμου μεταξύ Θεού και ανθρώπου! Διότι, «ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.» (Αποκάλ. 21:1-5) Αιώνια απουσία θανάτου για τα τέκνα του Θεού! Μέσω της διοικήσεως των «νέων ουρανών» του ο Ιεχωβά διέταξε αυτή την ευλογία, «ζωήν έως του αιώνος».​—Ψαλμ. 133:3.

 5. (α) Πού βρίσκουν τώρα χαρά οι μάρτυρες του Ιεχωβά; (β) Πώς η κατάστασίς των έρχεται σε αντίθεσι με την κατάστασι των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων;

⁵ Οι ενωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά, θρεμμένοι με αυτές τις μεγαλειώδεις Βιβλικές αλήθειες, με χαρά δίνουν μαρτυρία ως τα πέρατα της γης, παρηγορώντας εκατομμύρια ανθρώπων με την ελπίδα ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. Τι χαρά βρίσκουν διακονώντας το άγγελμα του Θεού στους άλλους! Σε τι χτυπητή αντίθεσι έρχεται η πνευματική των ευημερία με την πνευματική πείνα που υπάρχει ανάμεσα στις θρησκείες των διαφόρων δογμάτων του συγχρόνου αυτού κόσμου! Συμβαίνει όπως ακριβώς προείπε ο Κύριος Ιεχωβά: «Ιδού, οι δούλοί μου θέλουσι φάγει, σεις δε θέλετε πεινάσει· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσι πίει, σεις δε θέλετε διψήσει· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσιν ευφρανθή, σεις δε θέλετε αισχυνθή· ιδού, οι δούλοί μου θέλουσιν αλαλάζει εν ευθυμία, σεις δε θέλετε βοά εν πόνω καρδίας, και ολολύζει υπό καταθλίψεως πνεύματος.» (Ησ. 65:13, 14) Πόσο αληθινό είναι αυτό για τη θρησκεία του κόσμου σήμερα! Δεν βρίσκει χαρά στο πλήθος των δογματικών της αποχρώσεων, και αρνείται να τεθή κάτω από την ενοποιητική διακυβέρνησι του «μακαρίου Θεού» και Υπερτάτου Κυριάρχου του σύμπαντος, του Ιεχωβά. Απορρίπτει την αρχική θρησκεία του αιωνίου Θεού.​—1 Τιμ. 1:11, 17.

ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ

 6. (α) Ποια μελέτη θα είναι τώρα ενδιαφέρουσα; (β) Από ποια άποψι πρέπει να εξετασθούν οι θρησκείες του κόσμου;

⁶ Εν τούτοις, δεν ισχυρίζονται μερικές από τις θρησκείες των διαφόρων δογμάτων ότι έχουν την αρχική θρησκεία; Δεν κατευθύνουν τον δάκτυλο του χλευασμού στους μάρτυρας του Ιεχωβά, και λέγουν, «Σεις είσθε μια νέα θρησκεία»; Θα ήταν τώρα ενδιαφέρον να εξετάσωμε τους ισχυρισμούς των υπό το φως της ιστορίας και της Βιβλικής αληθείας. Στην αρχή ένα πράγμα είναι σαφές: Η αρχική θρησκεία δεν μπορεί να είναι διαιρετική θρησκεία. Δεν μπορεί να είναι θρησκεία μιας οικογενείας, μιας κοινότητος, μιας φυλής ή ακόμη ενός έθνους. Ένας άνθρωπος του Θεού ορθά ανέφερε μια θεμελιώδη αλήθεια πριν από 1.900 χρόνια, όταν είπε: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» (Πράξ. 10:34, 35) Για να εκτιμήση ο άνθρωπος την αρχική θρησκεία, πρέπει να υψωθή πάνω από το τοπικό περιβάλλον του, ν’ απαλλαγή από τις υπερήφανες παραδόσεις που διαιρούν το ανθρώπινο γένος και να ζητήση τον ένα Θεό και Πατέρα, ο οποίος «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.» (Πράξ. 17:26, 27) Με μια τέτοια ευρύτερη άποψι, εξετάστε τώρα τα θρησκευτικά συστήματα του κόσμου.

 7. (α) Μπορεί ο Προτεσταντισμός να διατυπώση αξίωσι ότι είναι η αρχική θρησκεία; (β) Μπορεί ο Καθολικισμός; (γ) Μπορούν οι Ανατολικές θρησκείες;

⁷ Πρώτα, υπάρχει το Προτεσταντικό σύστημα. Αυτό άρχισε ως νέα δόγματα, ή αποστασίες από τον Καθολικισμό. Συχνά η αιτία για το σχίσμα ήταν πολιτική, γαμήλια, ή κάποιο άλλο κοσμικό συμφέρον, έτσι ώστε ο Προτεσταντισμός διακρατεί ακόμη πολλές από τις διδασκαλίες του Καθολικισμού. Αν και ηλικίας λίγο πάνω από τετρακοσίων χρόνων, ο Προτεσταντισμός ο ίδιος έχει τώρα διασπασθή σε πάνω από διακόσια συγκρουόμενα δόγματα, μερικά δε από τα κυριώτερα δόγματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάλι διαιρεθή για ζητήματα δογματικά ή διοργανωτικά σε είκοσι ή περισσότερες ομάδες. Ο αιώνιος Θεός, ο Ιεχωβά, δεν θα μπορούσε να είναι ο πρωτουργός τέτοιας συγχύσεως! (1 Κορ. 14:33, 40) Τι θα πούμε, λοιπόν, για το Καθολικό σύστημα; Ο Καθολικισμός καυχάται για τη μεγαλύτερη ηλικία του. Εν τούτοις, η ιστορία δείχνει ότι το ρωμαιοκαθολικό δόγμα χρονολογείται πραγματικά όχι παλαιότερα από το έτος 312 μ.Χ., οπότε ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος το ίδρυσε ως την επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τον ίδιο ως τον Μέγιστον Ποντίφηκα, ή πρώτον πάπα. Έτσι ο Ρωμαιοκαθολικισμός έλαβε αρχή ως κρατική θρησκεία. Είναι μόνο ένα από μερικά συγκρουόμενα Καθολικά δόγματα, που περιλαμβάνουν το Ελληνορθόδοξο, το Κοπτικό, το Αρμενικό Καθολικό, και άλλα. Επί πλέον, τα Καθολικά δόγματα είναι νέα εν συγκρίσει με τα Ανατολικά συστήματα του Κομφουκίου, του Βράχμα και Βούδδα, τα οποία όλα είχαν την αρχή τους τουλάχιστον οκτακόσια χρόνια πριν από τον Καθολικισμό. Είναι, λοιπόν, τα Ανατολικά συστήματα η αρχική θρησκεία; Μια εξέτασις δείχνει ότι οι θρησκείες αυτές έχουν ένα συγκεχυμένο πάνθεον και ότι έχουν επίσης διασπασθή σε πληθώρα δογμάτων. Ο Βουδδισμός της Κεϋλάνης, της Βούρμας και της Ταϋλάνδης διαφέρει από τον Βουδδισμό της Κίνας. Αυτός, εξ άλλου, είναι εντελώς διαφορετικός από τον Βουδδισμό της Ιαπωνίας, ο οποίος έχει μια μακρά ιστορία διαιρέσεως σε ανταγωνιζόμενα δόγματα, των οποίων ο αριθμός αυξήθηκε σε 165 τουλάχιστον στο πνευματικό κενόν που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.a

 8. (α) Ποιες είναι μερικές από τις αιτίες για τη σύγχυσι των διαφόρων δογμάτων; (β) Σε ποια κοινή καταγωγή μπορούν ν’ ανιχνευθούν οι σύγχρονες διαιρετικές θρησκείες;

⁸ Γιατί αυτός ο κόσμος παρουσιάζει μια τέτοια λυπηρή εικόνα πληθώρας θρησκευτικών αιρέσεων και πληθώρας θεών; Μία είναι η αιτία, ότι η θρησκεία του κόσμου δεν έχει στερεό θεμέλιο αληθείας. Δεν έχει συμπαγή βάσι ενός θεοπνεύστου γραπτού λόγου, τέτοια που έχει η αληθινή Χριστιανοσύνη στη Γραφή. Η βάσις της είναι συχνά μετακινούμενη άμμος δεισιδαιμονίας ή οι φιλοσοφίες των κατά κόσμον σοφών ανθρώπων που αγνοούν τον λόγον του αληθινού Θεού. Επί πλέον, η Γραφή και η κοσμική ιστορία, καθώς και οι ομοιότητες μορφής και διδασκαλίας, δείχνουν ότι όλα τα σημερινά συστήματα της θρησκείας του κόσμου έχουν κοινή προγονική καταγωγή, η οποία εγέννησε διαίρεσι. Είτε πρόκειται για το νήπιο Προτεσταντισμός, είτε για τον Καθολικισμό του μεσαίωνος, είτε για την με παλιά κεφαλή θρησκεία της Ανατολής​—όλα μπορούν να ανιχνευθούν στα «μυστήρια» της αρχαίας Βαβυλώνος, της πόλεως που ιδρύθη από τον Νεβρώδ πριν από 4.000 χρόνια και πλέον, λίγο μετά τον μεγάλο κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αμφιβάλλετε ότι η Βαβυλών είναι η πηγή της σύγχρονης διαιρετικής θρησκείας; Εξετάστε το ακόλουθο παράδειγμα:

 9. Πόσο διαδεδομένη είναι η διδασκαλία της τριάδος, και γιατί;

⁹ Τα «μυστήρια» της Βαβυλώνος διεκήρυτταν την ενότητα του «Μόνου Θεού», που περιελάμβανε τρία πρόσωπα, η ενότης δε αυτή σε τριάδα παριστάνετο μ’ ένα ισόπλευρο τρίγωνο.b Ομολογουμένως, μια τέτοια διδασκαλία όσον αφορά τη Θεότητα είναι μυστηριώδης και προκαλεί σύγχυσι, και, είναι λυπηρό να το πούμε, η Βαβυλωνιακή αυτή σύγχυσις έχει διαδοθή σε όλη τη γη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι υιοθέτησαν την ίδια διδασκαλία, και πάλι ένα τρίγωνο εχρησιμοποιείτο ως σύμβολο της «τριμόρφου θεότητος».c Ως την ημέρα αυτή, ο Ινδουϊσμός τιμά τον τρισυπόστατο Θεό, Τριμούρτι, του οποίου η τριπρόσωπη εικόνα βρίσκεται στα Σπήλαια Ελεφάντα της Ινδίας, προφέρεται δε μια κατάρα εναντίον όλων όσοι κάνουν διάκρισι μεταξύ Βράχμα, Βισνού και Σίβα, των τριών θεών που παριστάνονται σ’ αυτή την εικόνα.d Ο Ιαπωνικός Βουδδισμός έχει μια τρισυπόστατη εικόνα, Σαν-πο-Κοζίν, έναν ωργισμένο θεό με τρεις κεφαλές και έξη όπλα, ο οποίος φρουρεί τους «τρεις θησαυρούς» του αφηρημένου, τρισυποστάτου Βούδδα, Βού-Πο-Σο.e Μια «Αγία Τριάς» από τρεις Θεούς σ’ ένα Θεό λατρεύεται επίσης από πλείστα Καθολικά και Προτεσταντικά δόγματα, αυτή δε υιοθετήθη για πρώτη φορά ως Καθολική δοξασία στη Σύνοδο της Νικαίας του 325 μ.Χ. Μολονότι η «Αγία Τριάς» δεν αναφέρεται πουθενά στη Γραφή, η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία την χαρακτηρίζει ως «το κεντρικό δόγμα της Χριστιανικής θρησκείας». Προς υποστήριξιν του δόγματος της τριάδος η Καθολική εκκλησία έχει επίσης χρησιμοποιήσει εικόνες με τρεις κεφαλές σ’ ένα σώμα, όπως στο μοναστήρι των Τριαδιστών, στη Μαδρίτη της Ισπανίας.f

10. Τι λέγει ένας εξέχων Καθολικός εκπρόσωπος όσον αφορά την καταγωγή των διδασκαλιών και των τρόπων λατρείας της θρησκείας του;

¹⁰ Εν τούτοις, η τριάς είναι απλώς ένα παράδειγμα πολλών δοξασιών και τρόπων λατρείας, που βρίσκονται τόσο στον «Χριστιανικό κόσμο», όσο και στις Ανατολικές θρησκείες, και που έλαβαν αρχή στα «μυστήρια» της Βαβυλώνας. Ο Καρδινάλιος Νιούμαν, ένας εκπρόσωπος της Καθολικής θρησκείας, υποστηρίζει αυτή την άποψι στο βιβλίο του Δοκίμιον της Αναπτύξεως του Χριστιανικού Δόγματος: «Η χρήσις ναών, και τούτων αφιερωμένων σε ειδικούς αγίους, και στολισμένων κατά περιστάσεις με κλάδους δένδρων· το θυμίαμα, τα κανδήλια και τα κεριά . . . οι εορτές και οι εποχές, η χρήσις ημερολογίων, οι πομπές, οι ευλογίες των αγρών· τα ιερατικά ενδύματα, . . . οι εικόνες μεταγενέστερα, ίσως η εκκλησιαστική ψαλμωδία, . . . είναι όλα ειδωλολατρικής προελεύσεως και αγιάσθηκαν με την υοθέτησί τους από την εκκλησία.» Στον κατάλογο του καρδιναλίου θα μπορούσαν να προστεθούν το ροζάριο, οι επαναληπτικές προσευχές, οι φωτοστέφανοι​—πράγματι, ο Ανατολίτης που επισκέπτεται τη Δύσι, ή ο άνθρωπος της Δύσεως που επισκέπτεται την Ανατολή, δεν μπορεί να μην εκπλαγούν από την ομοιότητα των δύο συστημάτων θρησκείας. Όλα αυτά κατάγονται από την αρχαία Βαβυλώνα!

11. Από ποιες απόψεις ομοιάζει ο κομμουνισμός με τη Βαβυλωνιακή θρησκεία;

¹¹ Κάποιος υλιστής μπορεί τώρα να πη, «Αλλά κυττάξτε τον κομμουνισμό​—υπάρχει ένα σύστημα που απεκήρυξε τη θρησκεία.» Εν τούτοις, μπορεί πραγματικά να λεχθή ότι οι Κομμουνισταί είναι άθεοι; Δεν έχουν υιοθετήσει την ηρωολατρεία, με τον Μαρξ και τον Λένιν ως «θεούς», και στο 1950 η Συνέλευσις του Λαού στην δορυφόρο χώρα της Αλβανίας δεν εψήφισε ακόμη να εγείρη ανδριάντα στην «θεότητα, τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν»; Δεν εορτάζονται στην Ερυθρά Κίνα οι εορτές κάτω από υψωμένες προσωπογραφίες του Μάο-Τσε-τουνγκ και άλλων Κομμουνιστικών ειδώλων; Αυτό είναι το ίδιο είδος λατρείας που εχαρακτήρισε την ίδρυσι της Βαβυλώνος, όταν ο μιλιταριστής Νεβρώδ, ο οποίος «εξεδηλώθη ως ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά», εξυψώθη ως «θεός» και δικτάτωρ στη Βαβυλώνα. (Γέν. 10:9, 10, ΜΝΚ) Με τον ίδιο τρόπο ο σύγχρονος κομμουνισμός ως ο «βασιλεύς του βορρά» της Βιβλικής προφητείας, ‘μεγαλορρημονεί κατά του Θεού των θεών’ και τιμά τον «θεόν των οχυρωμάτων» συσσωρεύοντας μια τρομερή παράταξι πυρηνικών εξοπλισμών. (Δαν. 11:36, 38, ΜΝΚ) Το πνεύμα της υπερήφανης Βαβυλώνας διαιωνίζεται στην όχι και τόσο άθεη Ερυθρά θρησκεία του κομμουνισμού.

12. (α) Γιατί η θρησκεία της Βαβυλώνος μπορεί να ορισθή θρησκεία των νεκρών; (β) Ποια απαγγελία καταδίκης και προειδοποίησι κάνει ο ουρανός όσον αφορά αυτήν;

¹² Μήπως αυτό σημαίνει ότι η Βαβυλωνιακή θρησκεία, με τους κλάδους της που εκτείνονται σε όλη τη γη, αποτελεί την αρχική θρησκεία για το ανθρώπινο γένος; Πολύ απέχει απ’ αυτό! Η θρησκεία της Βαβυλώνος ήταν η αρχική διαιρετική θρησκεία μετά τον Κατακλυσμό, που ιδρύθη σε αντίθεσι προς τον Παντοδύναμο Θεό. Είναι μια θρησκεία των νεκρών, και όχι των ζώντων. Ως την ημέρα αυτή το κυριώτερο καθήκον πολλών από τους ιερείς της είναι να θάπτουν τους νεκρούς και να απαγγέλλουν προσευχές υπέρ των νεκρών. Είτε στη Δύσι είτε στην Ανατολή, είτε στην Ερυθρά Πλατεία της Μόσχας, αυτή εξακολουθεί να φυλάττη ιεροπρεπώς και να δοξάζη τους προγονικούς «μεγάλους», ενώ αγνοεί τον Ιεχωβά, τον Θεόν της ζωής. Όλοι όσοι ζητούν ζωή με χαρά πρέπει να προσέξουν την απαγγελία ουρανίας καταδίκης εναντίον της συγχρόνου Βαβυλώνος: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής. Και εσήκωσεν εις άγγελος ισχυρός λίθον ως μυλόπετραν μεγάλην, και έρριψεν εις την θάλασσαν, λέγων, Ούτω με ορμήν θέλει ριφθή η Βαβυλών η μεγάλη πόλις, και δεν θέλει ευρεθή πλέον.»​—Αποκάλ. 18:4, 21· βλέπε επίσης Ιερεμίας 51:6-8.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

13. Ποιος και μόνο μπορεί να εκλέξη την αληθινή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος, και πού συγκεντρώνεται η θρησκεία αυτή;

¹³ Ποια, λοιπόν, είναι η θρησκεία της ζωής; Όπως ακριβώς είναι σπουδαίο να δούμε την κοσμική θρησκεία σήμερα στην αληθινή της προοπτική ως παγκόσμιο σύστημα διαιρετικής συγχύσεως, έτσι είναι ανάγκη ν’ αποκτήσωμε την ορθή προοπτική της αληθινής θρησκείας. Πρώτα, ας σημειωθή ότι αυτή δεν είναι ανθρωποποίητη θρησκεία. Δεν είναι η θρησκεία της δικής σας εκλογής, αλλά η θρησκεία που εξέλεξε ο Ιεχωβά Θεός, όχι μόνο για το ανθρώπινο γένος, αλλά για όλα τα ευπειθή πλάσματα στην αχανή Του δημιουργία. Είναι πολύ, πολύ αρχαιότερη από τα σύντομα 4.000 χρόνια της Βαβυλώνος. Η αληθινή θρησκεία δεν συγκεντρώνεται σε κανένα επίγειο ανάκτορο ή ναό, αλλά στην εξυψωμένη παρουσία του Ιεχωβά Θεού, του αιωνίου Βασιλέως και της Πηγής κάθε ζωής και ενεργείας στο σύμπαν.​—Ησ. 66:1· Ψαλμ. 10:16· 36:9.

14. (α) Ποιο αξιόπιστο υπόμνημα προμηθεύει η Γραφή; (β) Ποιον εδημιούργησε πρώτα ο Ιεχωβά, και από τι συνίστατο τότε η αληθινή λατρεία;

¹⁴ Πώς το ξέρομε αυτό; Είναι γνωστό επειδή είναι γραμμένο στη Γραφή, η οποία είναι το αρχαιότατο και πιο αξιόπιστο υπόμνημα, τόσο ιστορικό όσο και προφητικό, αναφορικά με το ζωτικό ζήτημα της θρησκείας. Το αρχικό μέρος της Γραφής είναι «ιστορία των ουρανών και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά, καθ’ ην ημέραν εποίησεν Ιεχωβά ο Θεός γην και ουρανόν.» (Γέν. 1:1-2:4, ΜΝΚ) Εν τούτοις, η Γραφή επίσης δείχνει ότι ο Ιεχωβά παρήγαγε μια ένδοξη πνευματική δημιουργία «υιών Θεού» προτού θέση τα υλικά θεμέλια αυτής της γης. Ο πρώτος από αυτούς τους πνευματικούς υιούς ονομάζεται «ο Λόγος του Θεού». (Αποκάλ. 19:13) Περιγράφεται επίσης υπό την μορφή της «Σοφίας» και ως να λέγη, στις Παροιμίες 8:22-31 (ΜΝΚ): «Ο Ιεχωβά με είχεν εν τη αρχή των οδών αυτού, προ των έργων αυτού, απ’ αιώνος. Προ του αιώνος με έχρισεν, απ’ αρχής, πριν υπάρξη η γη . . . . Τότε ήμην πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού.» Με χαρά στην καρδιά ο Υιός ελάτρευε τον Πατέρα, εκτελώντας ευπειθώς το θείο θέλημα ως αριστοτέχνης εργάτης.

15. Σε τι οι πνευματικοί υιοί του Θεού βρήκαν ευφραντική χαρά;

¹⁵ Στην πορεία του χρόνου και άλλοι πνευματικοί υιοί εδημιουργήθησαν, και αυτοί δε επίσης βρήκαν ευφραντική χαρά στη λατρεία του Ιεχωβά. Οι υιοί αυτοί ήσαν παρόντες στη δημιουργία της γης, καθώς εξήγησε αργότερα ο Ιεχωβά στον ανθρώπινο δούλο του Ιώβ: «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; . . . Ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον;» (Ιώβ 38:4, 7) Πρέπει μήπως να υποτεθή ότι οι υιοί αυτοί του Θεού έστεκαν πλάι νωθροί, αλαλάζοντας ενώ ο Ιεχωβά και ο πρώτος Υιός του έκαναν όλο το έργο; Μάλλον, είναι βέβαιο ότι σε όλους τους υιούς Του είχε προσδιορισθή έργον σύμφωνα με το θέλημα και τους σκοπούς του Ιεχωβά, και ότι, με την ευπειθή αφωσιωμένη υπηρεσία των, απέδιδαν λατρεία στον Ιεχωβά. Παραγωγικό έργο σύμφωνα με το θείο θέλημα είναι μια θεμελιώδης αρχή στην αρχική θρησκεία της ζωής.​—Ιωάν. 5:17· 15:8.

16, 17. (α) Πότε για πρώτη φορά εμφανίσθηκε η αληθινή θρησκεία στη γη, και σε τι συνίστατο; (β) Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος τότε να έχη εύρει αιώνια ζωή επάνω στη γη;

¹⁶ Με τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπου, Αδάμ, η λατρεία και υπηρεσία του Ιεχωβά έφθασε να είναι η αληθινή θρησκεία γι’ αυτή τη γη. Η ακριβής χρονολογική αναγραφή της Βίβλου δείχνει ότι αυτό έγινε πριν από 5.980 χρόνια και κάτι. Από τι συνίστατο η αρχική αυτή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος; Δεν μπορούσε να είναι προγονική λατρεία, διότι ο Αδάμ δεν είχε προγόνους. Δεν εσχετίζετο με τελετουργίες για τους νεκρούς, διότι δεν υπήρχαν νεκροί. Ούτε ήταν η αρχική κατοικία του ανθρώπου, ο κήπος της Εδέμ, τόπος ναών, ειδώλων ή θυμιάματος. Ήταν ένας «παράδεισος τρυφής», ένας τόπος μεγάλης φυσικής ομορφιάς. Εκεί ο Θεός έθεσε μπροστά στον άνθρωπο, όχι μια μυστηριώδη, τυπική θρησκεία, αλλά έναν προσδιορισμό υπηρεσίας που θα έφερνε απεριόριστη χαρά στην εκτέλεσί της. Ο Ιεχωβά έδωσε στον άνθρωπο μια αξιαγάπητη σύζυγο και σύντροφο στην εργασία για να βοηθή στην υπηρεσία αυτή.

¹⁷ «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» Από τον Αδάμ απητείτο να εκτελέση αυτή την προσδιωρισμένη υπηρεσία με ταπεινή αναγνώρισι της εξαρτήσεώς του από τον Δημιουργό του, και γι’ αυτόν τον λόγο εδόθη η περαιτέρω εντολή: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γέν. 1:27, 28· 2:16, 17) Με ευπειθή και χαρούμενη υπηρεσία στον Ιεχωβά Θεό, ο Αδάμ θα μπορούσε να έχη εύρει αιώνια ζωή εδώ επάνω σ’ αυτή τη γη.

18. (α) Πώς άρχισε η ψευδής θρησκεία; (β) Μετεβλήθη τότε ο σκοπός του Ιεχωβά για τη γη, και πώς διαιωνίσθη τώρα η αληθινή θρησκεία επάνω στη γη;

¹⁸ Πώς άρχισε, λοιπόν, η ψευδής θρησκεία; Άρχισε όταν ένας φιλόδοξος πνευματικός υιός του Θεού εστασίασε εναντίον του Ιεχωβά. Έπεισε την Εύα και, μέσω αυτής, τον Αδάμ να εγκαταλείψουν την υπηρεσία του Ιεχωβά για τη διαιρετική θρησκεία την οποίαν αυτός, ο Σατανάς ή Διάβολος, εισήγαγε τώρα στη γη. Αυτοί έχασαν το χαρούμενο προνόμιό τους υπηρεσίας στο αγιαστήριο της Εδέμ. Έχασαν τη ζωή την ίδια όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλους τους απογόνους των. (Ρωμ. 5:12-14) Μήπως αυτό σημαίνει ότι η αρχική θρησκεία, η θρησκεία που έχει προοπτική αιωνίου ζωής, εχάθη από τη γη; Όχι ! Ο Ιεχωβά ‘έδωσε την γην εις τους υιούς των ανθρώπων’ για να είναι ένα αγιαστήριο ωραιότητος, ειρήνης και χαράς για πάντα. Ο σκοπός αυτός δεν μετεβλήθη. (Ψαλμ. 115:16· Ησ. 55:11) Επί πλέον, ο Ιεχωβά έδωσε υπόσχεσι στην Εδέμ ότι θα παρήγε από την όμοια με σύζυγο οργάνωσί του στον ουρανό ένα Σπέρμα, έναν κληρονόμο Βασιλείας, ο οποίος θα εσάρωνε τη διαιρετική λατρεία από τον ουρανό και τη γη και θα εγίνετο ο Αρχηγός των «νέων ουρανών» του Θεού για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους. (Γέν. 3:15· 2 Πέτρ. 3:13) Από την Εδέμ έως τώρα οι αληθινοί μάρτυρες του Ιεχωβά εμαρτύρησαν την ελπίδα αυτή. Το να δίδη κανείς μαρτυρία για το όνομα και τον σκοπό του Ιεχωβά, και όχι μια κενή επίδειξις πομπής και τελετουργίας, αποτελεί την αληθινή θρησκεία για το ανθρώπινο γένος ως την ημέρα αυτή.​—Ησ. 43:10-12.

19. Σχετικά με τι εκήρυτταν οι πρώτοι μάρτυρες του Ιεχωβά επάνω στη γη, και ποια ελπίδα διακρατούσαν;

¹⁹ Η γραμμή των τηρητών ακεραιότητος μαρτύρων του αληθινού Θεού αρχίζει με τον γυιό του Αδάμ, Άβελ. Κατόπιν προχωρεί μέσω του Ενώχ, ο οποίος επροφήτευσε για την κρίσι του Ιεχωβά εναντίον των ασεβών, και του Νώε, του ‘κήρυκος δικαιοσύνης’, ο οποίος εσώθη με την οικογένειά του μέσα από τον μεγάλο κατακλυσμό. (Ιούδ. 14, 15· 2 Πέτρ. 2:5) Αργότερα, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ έδωσαν χαρούμενη μαρτυρία, και ο Ιεχωβά τούς ευλόγησε, δίνοντας υπόσχεσι ότι ο κληρονόμος της Βασιλείας, ή Σπέρμα, θα προήρχετο από την οικογενειακή τους γραμμή. «Εν πίστει απέθανον ούτοι πάντες, μη λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά μακρόθεν ιδόντες αυτάς, και πεισθέντες, και εγκολπωθέντες, και ομολογήσαντες ότι είναι ξένοι και παρεπίδημοι επί της γης . . . . Τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν [πατρίδα], τουτέστιν επουράνιον· δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν.»​—Εβρ. 11:4-16.

20. Πώς μπορεί να λεχθή ότι αυτοί οι Μάρτυρες ασκούσαν μια θρησκεία ζωής;

²⁰ Αφού αυτοί οι άνδρες πίστεως απέθαναν όλοι χωρίς να λάβουν την ‘εκπλήρωσιν των επαγγελιών’, πώς μπορεί να λεχθή ότι ήταν δική τους η θρησκεία της ζωής; Αυτό συμβαίνει επειδή ο Ιεχωβά τους υπεσχέθη ανάστασι σε ζωή επάνω στη γη, για να μπορέσουν να εξακολουθήσουν να Τον υπηρετούν χαρούμενα σε όλους τους επερχομένους αιώνες. «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν . . . ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.» (Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά είναι επίσης ο Θεός του Μωυσέως, του Δαβίδ, και όλων όσοι χαρούμενα μαρτυρούν το ένδοξό του όνομα και την επαγγελία του για το Σπέρμα και κληρονόμον της Βασιλείας.​—Έξοδ. 3:15· Ψαλμ. 145.

21. (α) Ποιο θαυμαστό πράγμα συνέβη έπειτα; (β) Πώς ο Υιός εξεπλήρωσε τον σκοπό, για τον οποίον ο Θεός τον έστειλε εδώ στη γη;

²¹ Έπειτα, μετά από 4.000 ταραγμένα χρόνια ανθρωπίνης ιστορίας, συνέβη ένα θαυμαστό πράγμα! Ο Ιεχωβά έστειλε τον Υιό του, τον πρωτότοκο της κτίσεώς του και την πρώτη χαρά όλης της ουρανίας οικογενείας του, εδώ σ’ αυτή τη γη. «Και ο Λόγος έγεινε σάρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Ο Υιός ο ίδιος διεκήρυξε: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» (Ιωάν. 18:37) Εδίδαξε τους ακολούθους του να περιπατούν σύμφωνα με τη θρησκεία της ζωής, και να βρίσκουν χαρά πράττοντας το θείο θέλημα. Γι’ αυτούς τους πράους προβατοειδείς ανθρώπους είπε: «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.» (Ιωάν. 10:10, 11) Έδωσε την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως αντίλυτρο για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη. Αν και τούτο εσήμαινε θάνατο επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου, ο Υιός, Ιησούς Χριστός, βρήκε ασύγκριτη χαρά πράττοντας το θείο θέλημα ως ο Πρώτιστος Μάρτυς του Ιεχωβά επάνω στη γη.​—Ιωάν. 4:34· Εβρ. 12:1, 2.

22. Πώς οι μαθηταί του Ιησού ασκούσαν τη θρησκεία τους, και με ποια επιτυχία;

²² Μετά την ανάστασι και την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό, η χαρούμενη μαρτυρία για τη βασιλεία του Ιεχωβά και την ελπίδα αιωνίου ζωής απέκτησε περισσότερη ορμή, καθώς εξέχυσε ο Ιησούς το πνεύμα του Θεού επάνω στους μαθητάς του, εξουσιοδοτώντας τους να κηρύττουν «έως εσχάτου της γης». Πρώτα ολίγοι μεταξύ των Ιουδαίων, και έπειτα άνθρωποι όλων των εθνών εδέχθησαν το χαρούμενο άγγελμα της ζωής. «Και οι εθνικοί ακούσαντες έχαιρον και εδόξαζον τον λόγον του Ιεχωβά και επίστευσαν όσοι ήσαν ωρισμένοι δια την αιώνιον ζωήν. Και οι μαθηταί επληρούντο χαράς και πνεύματος αγίου.» Η θρησκεία της ζωής και της χαράς ευδοκιμούσε στη γη, καθώς οι πιστοί ‘εξέθετον δια μαρτυριών την βασιλείαν του Θεού’.​—Πράξ. 1:8· 8:25· 10:42· 13:48, 52, ΜΝΚ· 28:23.

23. (α) Γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος απέτυχε να διαιωνίση την αληθινή θρησκεία; (β) Τι δείχνουν η προφητεία και τα γεγονότα για τη θρησκεία των μαρτύρων του Ιεχωβά;

²³ Εν τούτοις, τι θα πούμε γι’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, αυτόν τον αιώνα του πυρηνικού διαστήματος, οπότε κακοί άνθρωποι απειλούν να σβήσουν κάθε ζωή επάνω στη γη με τις μεγάλης ολκής βόμβες των; Μπορεί να βρεθή η θρησκεία της ζωής επάνω στη γη σήμερα; Προσφέρει ελπίδα επιβιώσεως για το ανθρώπινο γένος; Ασφαλώς ο σύγχρονος «Χριστιανικός κόσμος» δεν διακηρύττει καμμιά τέτοια ελπίδα. Έγινε διαιρετικός και μέρος του κόσμου τούτου, και περιγράφεται από τον Χριστό τον ίδιο ως «ζιζάνια» που εχθρός έσπειρε στον αληθινό αγρό της μαρτυρίας. Αυτός ο ίδιος Υιός και Κληρονόμος, ο οποίος είναι τώρα ενθρονισμένος ως Βασιλεύς στους «νέους ουρανούς» του Ιεχωβά, αποστέλλει τους αγγέλους του να ‘συλλέξουν τα ζιζάνια’ και να ‘ρίψουν αυτά εις την κάμινον του πυρός’ της καταστροφής του Αρμαγεδδώνος. Αλλά τι πρέπει να λεχθή για την αληθινή Χριστιανοσύνη της Γραφής; Η ίδια προφητεία συνεχίζει: «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών.» (Ματθ. 13:24-30, 36-43) Πόσο θαυμάσια εξεπληρώθη αυτή η προφητεία στους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά! Επί σαράντα χρόνια τώρα το κεχρισμένο υπόλοιπο αυτών των Χριστιανών μαρτύρων άφησε το φως του να λάμπη ως τα πέρατα της γης. Με χαρά, οι καλής θελήσεως άνθρωποι μεταξύ των εθνών μαθαίνουν τη θρησκεία της ζωής, έτσι ώστε γίνονται και αυτοί επίσης ζηλωταί μάρτυρες υπέρ του ονόματος και της βασιλείας του Ιεχωβά. Από ολίγες χιλιάδες στο 1919, έγινε μια πρωτοφανής αύξησις σε 851.378 ενεργούς Μάρτυρας σε 179 χώρες παγκοσμίως στο 1960. Αυτοί εξακολουθούν να διδάσκουν από θύρα σε θύρα, «δοξολογούντες τον Θεόν, και ευρίσκοντες χάριν ενώπιον όλου του λαού», ‘ο δε Ιεχωβά προσθέτει εις αυτούς καθ’ ημέραν τους σωζομένους’. Ναι, κάθε ημέρα! Στα περασμένα δύο χρόνια πάνω από 180 νέοι διάκονοι εχειροτονούντο γι’ αυτή την υπηρεσία κάθε ημέρα του έτους!​—Πράξ. 2:47, ΜΝΚ.

24. Σε ποια έκτασι υπηρετούνται σήμερα οι άνθρωποι καλής θελήσεως από τη θρησκεία της ζωής, και με ποια προοπτική;

²⁴ Όπου κι αν ζήτε στη γη σήμερα, μπορείτε ν’ ακούσετε τα χαρούμενα νέα όσον αφορά τους «νέους ουρανούς» και την «νέαν γην» του Ιεχωβά. Αν ζήτε σε κάποια από τις σαράντα χώρες της Αφρικής, μπορείτε να τα ακούσετε από έναν από τους 119.409 Μάρτυρας που διαδίδουν φως σ’ αυτή την ήπειρο. Σε εξήντα επτά χώρες και νήσους της Αμερικής, υπάρχουν 353.632 ζηλωταί Μάρτυρες. Σε δεκαεννέα χώρες της Ευρώπης, 195.295 διάκονοι κηρύττουν αυτό το ίδιο μεγαλειώδες άγγελμα σε πολλές γλώσσες. Σαράντα έξη χώρες της Ασίας και νήσοι του Ειρηνικού υπηρετούνται από άλλους 9.695 διακόνους. Ακόμη και εκεί που ο κομμουνισμός ρίχνει τη σκοτεινή του σκιά, σε επτά Σοβιετοκρατούμενες χώρες, 123.383 Μάρτυρες αρνούνται να κατασιωπηθούν απέναντι σκληρών διωγμών. Άνθρωποι καλής θελήσεως σε όλη τη γη υπηρετούνται με τη θρησκεία της ζωής! Αυτή η παγγήινη μαρτυρία πρέπει να συνεχισθή ώσπου όλα τα άτομα καλής θελήσεως στο πρόσωπο της γης να έχουν συναχθή ως το ‘σπέρμα του λαού του Θεού’, για να παραμείνουν για πάντα στη χαρά της αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. «Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη, τα οποία εγώ θέλω κάμει, θέλουσι διαμένει ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά, ούτω θέλει διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας.»​—Ησ. 66:22, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Κρατείτε Σταθερά τη Χαρά Σας!

«Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.»​—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ

 1. (α) Γιατί μερικοί άνθρωποι λέγουν ότι δεν θέλουν να ζουν για πάντα; (β) Γιατί η αιώνια ζωή για το ανθρώπινο γένος είναι και λογική και βέβαιη;

ΑΝ ΚΑΙ μπορεί να φαίνεται παράδοξο, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που λέγουν ότι δεν θέλουν να ζουν για πάντα. Η αντίληψίς των για τη ζωή βασίζεται στον σημερινόν αγώνα επιβιώσεως, με τους φόβους του και τις αβεβαιότητες, τις φροντίδες του, τους πόνους και τις στενοχώριες του, και δεν μπορούν να οραματισθούν κανένα καλύτερο τρόπο ζωής. Μερικοί ακόμη λέγουν ότι αιώνια ζωή θα ήταν διαρκής ανία. Άλλοι λέγουν ότι η αιώνια ζωή είναι κάτι αδύνατο, και την αποπέμπουν με εσκεμμένη περιφρόνησι. Αγνοούν τα πορίσματα των συγχρόνων ιατρικών ερευνών, που δείχνουν ότι είναι δυνατή η διαιώνισις των ζωικών κυττάρων επ’ αόριστον, κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Εκείνο που είναι πιο σπουδαίο, είναι ότι αγνοούν τον λόγον του Πρωτουργού της ζωής, ο οποίος δείχνει ότι ο άνθρωπος πρόκειται να μπη σε μια ένδοξη αιωνιότητα όπου δεν θα υπάρχη θάνατος αλλά μια ευτυχισμένη ζωή. Ο μέγας Δημιουργός του σύμπαντος, ο Προμηθευτής της ενεργείας που το κρατεί σε κίνησι, ο Προμηθευτής της πυρηνικής καυσίμου ύλης που εκράτησε τον ήλιο μας φλεγόμενο επί δισεκατομμύρια έτη​—ναι, ο Πλάστης του ίδιου του ανθρώπου υπεσχέθη ότι θα προμηθεύση το αναγκαίο εφόδιο για τη διαιώνισι της ανθρωπίνης ζωής για πάντα σ’ αυτή τη γη. Είναι το θείο Του θέλημα να το πράξη αυτό!​—Ησ. 45:18· Αποκάλ. 7:9, 10, 16, 17.

 2. Από τι θα συνίσταται η ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, και σε ποια αντίθεσι θα βρίσκεται με τη σημερινή ζωή;

² Ποτέ μη νομίσετε ούτε για μια στιγμή ότι η αιώνια ζωή για την οποία μιλεί ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, θα είναι διαμορφωμένη σύμφωνα με τους αθλίους κανόνες ζωής του σημερινού ξεπεσμένου κόσμου. Μάλλον, θα είναι μια άφθονη ζωή. (Παροιμ. 10:22) Θα είναι σε τέτοια έντονη αντίθεσι με την ανιαρή ύπαρξι πλείστων ανθρώπων σήμερα, ώστε μπορεί αληθινά να λεχθή ότι ο «σύγχρονος» άνθρωπος δεν έχει καν αρχίσει να ζη. Πράγματι, από την άποψι του Θεού, ο καταραμένος για την αμαρτία άνθρωπος είναι σαν νεκρός. (Ματθ. 8:22) Ο Ιεχωβά, όταν υπόσχεται αιώνια ζωή σ’ εκείνους που τον αγαπούν, έχει στον νου την απόλυτη πληρότητα ευτυχισμένης ζωής​—ζωής που υπερχειλίζει από πλούσια σημασία και χαρούμενο σκοπό. Με τον ίδιο τρόπο που οι κληρονόμοι της ουρανίας βασιλείας του Θεού μπαίνουν στον ‘πλούτον της δόξης’ της υπηρεσίας του Θεού, θα απολαύσουν και τα άλλα πρόβατά του μια περίλαμπρη ζωή στην επίγεια επικράτεια της βασιλείας αυτής.​—Εφεσ. 1:18· Ματθ. 25:34.

 3. Πώς η ζωή του νέου κόσμου θα φέρη αίνο και δόξα στον Ιεχωβά;

³ Απεικονίστε αυτή την επικράτεια στο μάτι της διανοίας σας! Ο άφθονος πλούτος της γης θα χρησιμοποιήται, όχι για εξοπλισμούς του «αιώνος του διαστήματος» ή για την κατάκτησι του διαστήματος, αλλά για την «κυρίευσι» της γης και τον πλουτισμό της ως αιωνίας κατοικίας του ανθρώπου. Το ανθρώπινο γένος θ’ απολαμβάνη πληρότητα διανοητικής και φυσικής ισχύος, και ο άνθρωπος θα κάνη χρήσι των δυνάμεών του προς αίνον του Δημιουργού του και για την εποικοδόμησι του συνανθρώπου του. Ο καθένας θα έχη έναν προσδιωρισμένο τομέα προσπαθείας και θα είναι αριστοτέχνης σ’ αυτόν τον τομέα, βρίσκοντας ευχαρίστησι και απόλαυσι στην εκτέλεσι εξόχων έργων. Καμμιά επίμοχθη ή κατώτερη εργασία δεν θα γίνεται στον νέο κόσμο του Ιεχωβά! Προικισμένοι εργάται θα κατασκευάζουν κατοικίες εξαιρετικής ομορφιάς. Τα μνημειώδη θαύματα της φύσεως θα συμπληρώνονται από την ανθρώπινη καλλιτεχνία, καθώς θα καλλιεργή και θα φυτεύη ο θεοσεβής άνθρωπος, μεταμορφώνοντας ολόκληρη την υδρόγειο σ’ ένα επιβλητικό, περικαλλές τοπίο. Αλλεπάλληλοι θησαυροί θείας σοφίας θ’ αποκαλύπτωνται, καθόσον η τελεία, πλούσια προικισμένη διάνοια του ανθρώπου θα επιδιώκη επιστημονικές σπουδές για έναν ειρηνικό σκοπό και προς δόξαν του Θεού.​—Ψαλμ. 104:24, 31.

 4. Γιατί πρέπει τώρα να κρατούμε σταθερά τη χαρά μας, και με ποια διάθεσι της καρδιάς;

⁴ Αν μπορήτε να απεικονίσετε μέρος της μακαριότητος αυτού του ενδόξου μέλλοντος, τότε εγγίζετε το κράσπεδο των θαυμασίων που ο Ιεχωβά θ’ αποκαλύψη για το ανθρώπινο γένος σε όλη την αιωνιότητα. Χαίρετε για τη γνώσι των επαγγελιών του Θεού για αιώνια ζωή, και κρατείτε σταθερά τη χαρά σας! Τι συγκινητική προοπτική! Πρέπει να κάμη όλο το ανθρώπινο γένος να αναφωνήση μαζί με τον ψαλμωδό: «Ας υμνολογώσιν εις τον Ιεχωβά τα ελέη αυτού, και τα θαυμάσια αυτού τα προς τους υιούς των ανθρώπων.»​—Ψαλμ. 107:8, ΜΝΚ.

ΜΕΛΕΤΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΗΤΕ ΖΩΗ

 5. Γιατί είναι αναγκαία εξακολουθητική, επιμελής μελέτη για όλους όσοι ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα;

⁵ Όλοι όσοι αγαπούν ζωή και που επιθυμούν την άφθονη ζωή του νέου κόσμου του Θεού πρέπει να μελετούν για να γνωρίσουν τον λόγον του Θεού και να υπακούσουν σ’ αυτόν. Αυτό σημαίνει επιμελή μελέτη, πρώτα για ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά, και έπειτα για να διατηρήσωμε αυτή τη γνώσι και εποικοδομηθούμε σ’ αυτή ενώ προχωρούμε στη Χριστιανική ωριμότητα. Κανείς ποτέ ας μη γίνη νωθρός στις θεοκρατικές του μελέτες! Ακόμη και όταν οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν ‘εστηριγμένοι εις την παρούσαν αλήθειαν’ ο Πέτρος εθεώρησε επάναγκες να εξακολουθήση ‘να τους διεγείρη δια της υπενθυμίσεως’. (2 Πέτρ. 1:12-15) Ανασκόπησις και περαιτέρω μελέτη είναι εξίσου σπουδαία σήμερα​—ακόμη πιο σπουδαία, καθώς ο Διάβολος προετοιμάζει τώρα την τελευταία του επίθεσι εναντίον της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Τώρα, περισσότερο από όλους τους καιρούς, είναι καιρός «να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» Στους κεχρισμένους Χριστιανούς ο Παύλος λέγει: «Διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.» (Εβρ. 2:1· 3:14) Η ίδια αρχή εφαρμόζεται σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως που ζητούν ζωή στην παραδείσια γη.

 6. Ποια ωφέλεια προκύπτει από την καθημερινή μελέτη;

⁶ Εξακολουθήστε να πίνετε από την πηγή της Βιβλικής αληθείας! Καθώς υπόσχεται ο Ιησούς: «Όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα· αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γείνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» Τα λόγια του Ιησού είναι ‘πνεύμα και ζωή’. (Ιωάν. 4:14· 6:63) Ολόκληρος ο λόγος του Θεού «είναι ζων, και ενεργός». «Εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα», για να εύρης θησαυρούς σοφίας και διακρίσεως, και να τους κρατής στερεά για αιώνια ζωή. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλήτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων· και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»​—Εβρ. 4:12· Ιησ. Ναυή 1:8· Παροιμ. 3:13-18.

 7. (α) Πώς ένας εχθρός εναντιώνεται στη χαρούμενη αύξησι του λόγου; (β) Πώς μπορεί κανείς να εμμένη σταθερά στην αρχική του χαρά;

⁷ Υπάρχει κάποιος, εν τούτοις, που δεν θέλει να είναι ευτυχές το ανθρώπινο γένος. Αυτός ο «κάποιος» είναι «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Αυτός είναι που έσπειρε «ζιζάνια» δογματικής διαιρέσεως στην αληθινή θρησκεία της ζωής. Οι πανούργοι τρόποι του περιγράφονται περαιτέρω από τον Ιησού Χριστό στην παραβολή του που αναγράφεται στο κατά Λουκάν 8:4-15. Καθώς σπείρει ο μέγας Σπορεύς τον «καλόν σπόρον», τον «λόγον του Θεού», οι δεκτικές καρδιές «μετά χαράς δέχονται τον λόγον». Εν τούτοις, ο Διάβολος προσπαθεί να εμποδίση το να ριζώση ο σπόρος, ή προσπαθεί να τον συμπνίξη προτού αυξηθή σε «δένδρον ζωής». Όλοι όσοι επιθυμούν να εμμείνουν σταθερά στην αρχική των χαρά, πρέπει να καλλιεργούν την αγαθή γη της καρδιάς των διαμορφώνοντας τακτικές συνήθειες μελέτης. Πρέπει ν’ ανθίστανται στον καύσωνα της εναντιώσεως του παλαιού κόσμου, που μπορεί να ξηράνη το τρυφερό φυτό της νεογέννητης πίστεώς των. Σε δοκιμασία, και ακόμη σε διωγμό, πρέπει να τηρούν την όρασι των ενδόξων επαγγελιών του Ιεχωβά πιο λαμπρή μπροστά στα μάτια των, για να μην αποπλανηθούν ποτέ από το ακτινοβόλο μονοπάτι που αυτή φωτίζει ενώπιόν των. Πρέπει να μελετούν για να μετάσχουν στη νίκη της πίστεως. «Παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού, νικά τον κόσμον, και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.»​—1 Ιωάν. 5:4.

 8. Ποιες ‘μέριμνες’ πρέπει ν’ αποφεύγωνται, και γιατί;

⁸ Ο Κύριος μιλεί και για άλλες ύπουλες πιέσεις που ο Διάβολος επιφέρει στην πίστι μας. Προειδοποιεί για εκείνους «οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου, υπάγουσι, και συμπνίγονται, και δεν τελεσφορούσι.» Μέριμνες; Ναι, μερικοί γίνονται ανήσυχοι για την αύριον. Νομίζουν ότι πρέπει να αναλάβουν έκτακτη εργασία στη σπίτι για να συμπληρώσουν τον προϋπολογισμό της οικογενείας, ότι πρέπει να διευρύνουν μια επιχείρησι, ή να ζητήσουν προαγωγή σε μια πιο επικερδή θέσι, που καταναλίσκει όμως περισσότερον χρόνον. Μερικοί έχουν κάθε είδους στενοχώριες για το τι θα μπορούσε να συμβή στο μέλλον. Αστοχούν να προσέξουν τη συμβουλή του Ιησού: «Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής· αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.» Αν εσχεδίαζαν προσεκτικά ν’ αφήσουν τα συμφέροντα του νέου κόσμου του Θεού να έχουν την πρώτη θέσι στη ζωή τους, οι ανησυχίες των θα εξηφανίζοντο σαν την πρωινή ομίχλη. (Ματθ. 6:33, 34) Ο Ιεχωβά ποτέ δεν θα λησμονήση εκείνους που τον κρατούν πρώτον στις σκέψεις των και στη ζωή των. Από μια ευγνώμονα καρδιά, ο Δαβίδ μπορούσε να πη: «Νέος ήμην, και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον. «Όλην την ημέραν ελεεί και δανείζει, και το σπέρμα αυτού είναι εις ευλογίαν.»​—Ψαλμ. 37:25, 26.

 9. Πώς μπορεί ο «πλούτος» να γίνη κίνδυνος, αλλά τι πραγματικά είναι «μέγας πλουτισμός»;

⁹ Μερικοί παρασύρονται από τον «πλούτον». Πόσο ύπουλα μπορεί η αποπνικτική επιθυμία του να είναι κανείς πλούσιος, καθώς και η απόκτησις ολοένα περισσοτέρων από τα ωραία πράγματα που προσφέρει αυτός ο κόσμος, να εκτοπίσουν την πρώτη χαρά και αγάπη για τον Ιεχωβά και τις επαγγελίες της Βασιλείας του! Εν τούτοις, είναι λυπηρό να πούμε ότι πλήθος ανθρώπων που ξεκίνησαν στο δρόμο της ζωής επνίγησαν αργότερα στη θάλασσα του υλισμού. Καθώς εξηγεί ο απόστολος Παύλος, ο πραγματικός πλουτισμός, ο «μέγας πλουτισμός» είναι «η ευσέβεια μετά αυταρκείας»: «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Πόσο επίκαιρη είναι η συμβουλή προς όλους όσοι μπήκαν στο δρόμο της ζωής να μη «ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν»! Καθώς τελειώνει την πορεία του ο παροδικός αυτός κόσμος, ο Ιεχωβά προμηθεύει ικανοποιητικά πλούτη γνώσεως και υπηρεσίας. Μέσω αυτής της υπηρεσίας ας αγωνιζώμεθα τώρα να φθάσωμε τους μεγαλυτέρους ακόμη θησαυρούς που θα αφθονούν στον αιώνιο νέο κόσμο. Είναι σοφοί όσοι προσέχουν τη συμβουλή του αποστόλου «να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.»​—1 Τιμ. 6:6-19.

10. (α) Πώς μπορούν οι ‘ηδονές του βίου’ να κάμουν ύπουλη διείσδυσι; (β) Πώς μπορούν να εμποδισθούν από το να ριζώσουν;

¹⁰ Υπάρχουν μερικοί, οι οποίοι, αφού δεχθούν τον λόγον με χαρά και μπουν στην πραγματική ζωή, θα επιτρέψουν ακόμη στις ‘ηδονές του βίου’ να συμπνίξουν τις ανώτερες χαρές της μελέτης, της υπηρεσίας και της συναναστροφής στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Έπειτα από μια σκληρή εργασία της ημέρας είναι πολύ εύκολο να λυπηθή κανείς τον εαυτό του και να σκεφθή, «Είμαι πολύ κουρασμένος για μελέτη, πολύ κουρασμένος για συναθροίσεις, πολύ κουρασμένος για υπηρεσία.» Έτσι ζητείται ανάπαυσις αλλού. Μια κακή συνήθεια ριζώνει και αυξάνει. Στην πραγματικότητα, η πνευματική αναψυχή είναι η πιο καλή θεραπεία για κάθε είδους κόπωσι. Η αναψυχή αυτή μπορεί πάντοτε να βρεθή, με ικανοποιητική χαρά, στη μελέτη του λόγου του Θεού και στη συναναστροφή του λαού του. Αποφεύγετε τις οκνηρές κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου. Σε ημέρες που έχουν τεθή κατά μέρος για την υπηρεσία του Θεού, να είσθε όμοιοι με τους πιστούς Ιουδαίους υπό τον Ιωσαφάτ, οι οποίοι «εξεγερθέντες το πρωί, εξήλθον». (2 Χρον. 20:20-22) Ποτέ μην αφήνετε τις ηδονές να συνωστίζωνται στη ζωή σας ως το βαθμό να εκτοπίσουν σχεδιασμένη θεοκρατική μελέτη, υπηρεσία και συναναστροφή. Θυμηθήτε ότι μέρος του σημείου των «εσχάτων ημερών» είναι ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.» (2 Τιμ. 3:1, 4) Να είσθε φιλόθεος.

11. (α) Πού μπορούμε να βρούμε δύναμι σε καιρό δοκιμασίας; (β) Πώς ο Ιεχωβά συχνά ανταμείβει εκείνους που αποβλέπουν σ’ αυτόν;

¹¹ Έρχονται καιροί στην πείρα πλείστων από μας, που αντιμετωπίζομε προσωπικά προβλήματα, με πιέσεις από τον κόσμο, ή με διωγμούς που φαίνεται σχεδόν πολύ δύσκολο να τους βαστάσωμε. Σε τέτοιους καιρούς πρέπει να μένωμε κοντά στον Ιεχωβά με προσευχή, έχοντας πεποίθησι ότι θα μας υποστηρίξη μέσα από όλες τις δοκιμασίες μας. Διατηρείτε συναναστροφή στην κοινωνία Νέου Κόσμου και, επάνω απ’ όλα, τακτική εβδομαδιαία υπηρεσία στον Ιεχωβά. Η υπηρεσία του Θεού είναι σαν ενισχυτική τροφή. Όπως είπε ο Ιησούς: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Να είσθε αποφασισμένοι να τελειώσετε το έργο του Ιεχωβά με ακεραιότητα! Στην υπηρεσία του αγρού συχνά συμβαίνει να παρέχη ο Ιεχωβά την παρηγορία ακριβώς και την ενθάρρυνσι που χρειαζόμεθα, μέσω κάποιας συγκινητικής πείρας, ή άλλης έξοχης ευλογίας, και τότε με ενισχυμένη πίστι μπορούμε να δούμε το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»​—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

12. Πώς μπορούν ώριμοι διάκονοι να βοηθήσουν νέους στο να επανεύρουν χαρά σε καιρό δοκιμασίας;

¹² Υπάρχουν μερικοί που μόλις έχουν ξεκινήσει στο δρόμο της ζωής, αλλά που νωρίς αντιμετωπίζουν δοκιμασίες, οι οποίες απειλούν την πίστι των. Σε τέτοια περίπτωσι ο επίσκοπος, ή άλλος ώριμος διάκονος στην εκκλησία, πρέπει να είναι ταχύς στο να βοηθήση το νέο «πρόβατο» να επανεύρη την πρώτη του χαρά στην αλήθεια. Στην πρώτη εκδήλωσι δυσκολίας κάμετε μια φιλική επίσκεψι και βοηθήστε το άτομο αυτό ν’ αντιμετωπίση το πρόβλημα Γραφικώς. Συνεχίστε αυτή τη βοήθεια, με αγάπη και με τρυφερή στοργή, έτσι ώστε εκείνος που λαμβάνει βοήθεια ‘να σταθή τέλειος και πλήρης εις παν θέλημα του Θεού.’ (Κολ. 4:12· 1 Θεσ. 2:7, 8) Δείξτε απόφασι να παρασταθήτε στο πρόβατο. Με υπομονή περιποιηθήτε τους πνευματικώς ασθενείς, διότι θ’ ανταποκριθούν σε στοργική ποίμανσι. Αν είναι σωματικώς ασθενείς, βοηθήστε τους να λάβουν μέρος σε συμπτωματική μαρτυρία, έτσι ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν μια υγιή διάθεσι και να ευλογηθούν από τον Ιεχωβά. Υπάρχουν πολλοί που είναι ισχυροί και ενεργητικοί σήμερα στο έργο του Ιεχωβά, μερικοί απ’ αυτούς σκαπανείς διάκονοι, αλλ’ οι οποίοι θα είχαν χαθή για την κοινωνία Νέου Κόσμου αν δεν τους είχε δοθή πρόθυμη βοήθεια σε καιρό δοκιμασίας. Υπάρχει μεγάλη «χαρά εν τω ουρανώ» οποτεδήποτε ένα αποπλανημένο πρόβατο φέρεται πίσω στη μάνδρα!​—Λουκ. 15:4-7.

13. Πώς μπορεί κανείς να διατηρήση τον λόγον «εν καρδία καλή και αγαθή»;

¹³ Να είσθε επιμελείς στο να διατηρήσετε τη χαρά σας στην υπηρεσία του Θεού. «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες· εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» Αν το κάνετε αυτό, τότε τα περαιτέρω λόγια του αποστόλου θα έχουν εκπλήρωσι σε σας: «Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.» (Ρωμ. 12:12· 15:13) Η ελπίδα του νέου κόσμου, με την αιώνιά της χαρά και ειρήνη, είναι τώρα τόσο κοντά στην πραγματοποίησί της, ώστε πρέπει να αγωνίζεσθε με δύναμι και σθένος για ν’ αντισταθήτε σε κάθε παρείσδυσι από τον κόσμο του Διαβόλου. Ενεργώντας έτσι, θα είσθε σαν τον σπόρο που έπεσε επάνω σε καλή γη, ένας από εκείνους οι οποίοι «ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» Πόσο μεγάλη είναι η χαρά όλων εκείνων που πραγματικά καρποφορούν!​—Ματθ. 13:23.

ΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

14. Σύμφωνα με το Ματθαίος 5:3, ποιοι είναι οι μακάριοι σήμερα, και γιατί;

¹⁴ Ας έχωμε πάντοτε συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης! Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι κάθε ημέρα και κάθε ώρα πρέπει να εκτιμούμε την εξάρτησί μας από τον Ιεχωβά για τα πράγματα της ζωής. Χωρίς την αγάπη του δεν θα είχαμε ποτέ ζωή κατά πρώτον λόγον. Χωρίς τη στοργική του προμήθεια δεν θα είχαμε ποτέ την ευκαιρία για αιώνια ζωή. Χωρίς την πνευματική υποστήριξι που αυτός παρέχει, γρήγορα θα εσυρόμεθα προς τα πίσω, για να καταποθούμε από τον άπληστο κόσμο του Διαβόλου. Χρειαζόμεθα πάντοτε τη βοήθεια του Ιεχωβά. Θα είμεθα ευτυχείς αν δεχώμεθα ταπεινά αυτή τη βοήθεια καθώς αυτός την παρέχει με τη μελέτη του λόγου του, με τη διαφωτιστική και παρορμητική δύναμι του πνεύματός του, και μέσω του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, που υπηρετεί στην κοινωνία Νέου Κόσμου εδώ επάνω στη γη. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.»​—Ματθ. 5:3· 24:45-47.

15. (α) Πώς το ανθρώπινο γένος γενικά θεωρεί την προμήθεια του Ιεχωβά; (β) Πώς ο Ιεχωβά θεωρεί το αγνώμον ανθρώπινο γένος;

¹⁵ Λόγω της αγάπης του και της σοφίας του, ο Ιεχωβά έχει προνοήσει άφθονα για τις πνευματικές και υλικές ανάγκες του ανθρωπίνου γένους. Εν τούτοις, οι περισσότεροι από το ανθρώπινο γένος αγνωμόνως απολακτίζουν την πνευματική του προμήθεια. Συγχρόνως χρησιμοποιούν άπληστα την υλική του προμήθεια, για ιδιοτελές κέρδος, καυχώμενοι ότι δεν έχουν ανάγκη του Θεού. Στην πραγματικότητα, ο Ιεχωβά είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη του ανθρώπου, και θα μπορούσε να εξαλείψη σε μια στιγμή κάθε ανθρώπινη ζωή. «Πάντα τα έθνη ενώπιον αυτού είναι ως μηδέν· λογίζονται παρ’ αυτού ολιγώτερον παρά το μηδέν, και την ματαιότητα.» (Ησ. 40:17) Πρέπει να νοιώθωμε τον εαυτό μας πολύ ταπεινόν ενώπιον του Ιεχωβά. Η ακόλουθη εικόνα μπορεί να μας βοηθήση να κατανοήσωμε πόσο μικρός πραγματικά είναι ο άνθρωπος:

16. Πόσο μεγάλος είναι ο άνθρωπος;

¹⁶ Σύμφωνα με τους ανθρωπίνους κανόνες ένας άνθρωπος υπολογίζεται μεγάλος αν ζυγίζη 200 λίτρες. Μερικοί άνθρωποι θεωρούνται «μεγάλοι» λόγω της επιδεξιότητός των να εξακοντίζουν δορυφόρους στο διάστημα, όπου διανύουν την τροχιά τους επί ολίγες εβδομάδες ή μήνες. Και όμως πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος και οι δορυφόροι του όταν συγκριθούν με αυτή τη γη, η οποία ζυγίζει έξη τρισεκατομμύρια δισεκατομμύρια (21 0’ς) τόννους και η οποία έχει διανύσει αλάνθαστη τροχιά γύρω στον ήλιο, ταξιδεύοντας 58 χιλιάδες εκατομμυρίων μίλια το χρόνο, στη διάρκεια όλων των ετών της υπάρξεώς της! Ο Ιεχωβά έθεσε τη γη στην τροχιά της! Εν τούτοις, η γη είναι μικρή, επίσης, αν συγκριθή με την έκτασι του ηλιακού συστήματος​—ναι, μια αιχμή καρφίτσας σ’ ένα σύστημα που έχει διάμετρο πάνω από επτά χιλιάδων εκατομμυρίων μιλίων. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε το ηλιακό σύστημα! Αλλά πόσο μικρό είναι και το ίδιο το ηλιακό σύστημα! Διότι ο ήλιος της γης είναι μόνο ένα από τα 200 χιλιάδες εκατομμύρια άσπρα που αποτελούν τον Γαλαξία. Τόσο αχανής είναι ο Γαλαξίας ώστε μια λάμψις φωτός χρειάζεται 100.000 χρόνια για να περάση από τη μια πλευρά στην άλλη. Ο Ιεχωβά τοποθέτησε εκεί τον Γαλαξία! Αλλά ο Γαλαξίας είναι μικρός επίσης. Συμβαίνει να είναι μια μόνο από τις ακαταμέτρητες εκτάσεις δισεκατομμυρίων γαλαξιών, που το φως του πλησιεστέρου απ’ αυτούς χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να φθάση τα τηλεσκόπια του ανθρώπου σ’ αυτή τη γη. Ο Ιεχωβά εδημιούργησε όλους αυτούς τους ουρανούς!​—Γέν. 1:1.

17. (α) Τι μπορεί να λεχθή για τους ουρανούς της παρουσίας του Ιεχωβά; (β) Ποια θαυμαστά προνόμια διανοίγει ο Ιεχωβά στους ευπειθείς ανθρώπους;

¹⁷ Πολύ πριν τα σύγχρονα τηλεσκόπια εισδύσουν σ’ αυτή την απεραντωσύνη του διαστήματος, ο ψαλμωδός διεκήρυξε: «Ω Ιεχωβά ο Κύριος ημών, πόσον είναι θαυμαστόν το όνομά σου εν πάση τη γη! όστις έθεσας την δόξαν σου υπεράνω των ουρανών.» Πολύ υψηλότερη και πιο ένδοξη ακόμη από όλη την επιβλητική έκτασι των υλικών ουρανών, είναι η πνευματική επικράτεια και οι ουρανοί της παρουσίας του Ιεχωβά. Τι θαυμαστή παρ’ αξίαν αγαθότητα εξεδήλωσε ο Ιεχωβά μέσω του Υιού του, εξαγοράζοντας ολίγους του ανθρωπίνου γένους από τη γη, για να υπηρετούν για πάντα μαζί με τον Υιό του και Βασιλέα στους εξυψωμένους «νέους ουρανούς»​—όχι, όχι με άσχημες στολές του διαστήματος, αλλά με ένδοξα πνευματικά σώματα της αναστάσεώς των, προμηθευμένα για εξυψωμένη υπηρεσία στη λαμπρότητα της δόξης της παρουσίας του Ιεχωβά. Τι θαυμαστή αγάπη εκδηλώνει, επίσης, ο Ιεχωβά καθώς στρέφει την προσοχή σ’ αυτή τη μικροσκοπική κηλίδα, τη γη, καθαρίζοντάς την από κάθε διαιρετική θρησκεία και άλλη πονηρία, και εδραιώνοντάς την ως αγιαστήριο όπου οι άνθρωποι θα ζουν για πάντα με ειρήνη και χαρά. Είτε ο προορισμός μας είναι αφθαρσία στους «νέους ουρανούς», είτε αιώνια ζωή στη «νέα γη», όλοι εμείς μπορούμε ταπεινά να αναφωνήσωμε ενώπιον του Ιεχωβά: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;»​—Ψαλμ. 8:1, 4· 1 Κορ. 15:42-45· Αποκάλ. 14:3.

18. (α) Πού και μόνο στη γη μπορεί να βρεθή η πραγματική χαρά, και πώς το έδειξε αυτό ο Πέτρος; (β) Γιατί μπορεί να λεχθή ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι η μόνη ομάδα που κρατεί τη θρησκεία της ζωής σήμερα;

¹⁸ Βρήτε τη θέσι σας στη διάταξι του Θεού και εμμείνατε σ’ αυτήν! Σταθήτε πλησιέστατα στην οργάνωσί του, την κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι πουθενά αλλού επάνω στη γη δεν μπορούν να βρεθούν οι χαρές της πραγματικής ζωής. Στις μέρες του Ιησού, όταν μερικοί εσκανδαλίσθησαν από τις σκληρές αλήθειες που έλεγε και εστρέφοντο πίσω στον λαβύρινθο των διαιρετικών δογμάτων, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» Ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» (Ιωάν. 6:67-69) Τότε υπήρχε μόνο μια ομάδα που είχε τους λόγους της ζωής, και σήμερα ακόμη υπάρχει μια μόνο ομάδα. Αυτή είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, που εργάζεται με ενότητα κάτω από τη διεύθυνσι του ίδιου Κυρίου, του ήδη ανάσσοντος Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Είναι η μόνη ομάδα επάνω στη γη που απεχωρίσθη από την άπληστη, διεφθαρμένη πολιτική, θρησκεία, εμπόριο και μιλιταρισμό του κόσμου του Διαβόλου, και η οποία εσφυρηλάτησε ‘τας μαχαίρας δια υνία’, ώστε να διατηρή ενότητα αγάπης και αδελφότητος σε όλη τη γη. (Ησ. 2:4) Είναι η μόνη οργάνωσις που μεγαλύνει το μεγάλο όνομα του Ιεχωβά, και υποστηρίζει τη θρησκεία της ζωής, διακηρύττοντας τολμηρά τη βασιλεία του Θεού δια του Χριστού Ιησού ως το μέσον επιβιώσεως του ανθρωπίνου γένους, καθώς και χορηγήσεως των ευλογιών της ζωής στον νέο κόσμο του Θεού.​—Ψαλμ. 34:3· Ιωάν. 17:3· Ματθ. 24:14.

19. (α) Πώς μπορούν να εύρουν τη μόνη πραγματική θέσι ασφαλείας σήμερα εκείνοι που αγαπούν τη ζωή; (β) Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά τώρα είναι τόσο άφθονα μακάριοι;

¹⁹ Αναγνωρίζετε ταπεινά την πλήρη εξάρτησί σας από τον Ιεχωβά για ζωή και τις ευλογίες της; Τότε πρέπει επίσης ταπεινά ν’ αναγνωρίζετε την εξάρτησί σας από την επίγεια οργάνωσί του σήμερα. Δεν υπάρχει θέσις πραγματικής ασφαλείας έξω από την κοινωνία Νέου Κόσμου του Θεού. Όλοι όσοι αγαπούν ζωή πρέπει να εύρουν τη θέσι των, και να κρατήσουν τη θέσι των, μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, παρακολουθώντας τακτικά τη συνάθροισι μελέτης της Σκοπιάς, τη συνάθροισι υπηρεσίας και σχολής θεοκρατικής διακονίας, ακούοντας προσεκτικά τις δημόσιες Γραφικές ομιλίες, και υποστηρίζοντας τη μεσεβδομαδιαία μελέτη βιβλίου εκκλησίας. Μακάριοι είναι όλοι εκείνοι που υπερπληρούν όλες αυτές τις συναθροίσεις μέσα σε μια πολυάσχολη εβδομάδα, διότι έτσι κάνοντας εκτοπίζουν τα ανακόλουθα πράγματα που ο εχθρός θα ήθελε να σπείρη στη Χριστιανική ζωή των. Μακάριοι, επειδή έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης! Μακάριοι, επειδή προχωρούν στην ωριμότητα με όλους όσοι ανήκουν στον λαό του Θεού σε όλον τον ευρύν κόσμο! Μακάριοι, επειδή εποικοδομούν δύναμι για ν’ αντισταθούν στην τελική επίθεσι του κόσμου του Σατανά, ο οποίος ακόμη και τώρα επισωρεύει χλευασμό και διωγμούς επάνω στις κεφαλές των! «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού [του Ιησού]. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 5:11, 12.

20. (α) Ποια συναναστροφή πρέπει να διατηρήται κάτω από διωγμό; (β) Πώς οι Γερμανοί αδελφοί μας ευλογήθηκαν σε τούτο; (γ) Ποια συναναστροφή πρέπει να επιζητήται τώρα, με τον Αρμαγεδδώνα εν όψει;

²⁰ Ακόμη και όταν έρχωνται διωγμοί, διατηρείτε αυτές τις συναναστροφές με άλλους ομοίας πολυτίμου πίστεως, είτε σε ιδιωτικές κατοικίες, είτε σε υπόγεια οικήματα, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως ή στους ανοιχτούς αγρούς. Θυμηθήτε πώς οι Γερμανοί αδελφοί μας διετήρησαν την ωργανωμένη των οντότητα όταν ήσαν αναγκασμένοι να φύγουν από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως Ζαχσενχάουζεν στο αποκορύφωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ανάμεσα σε πυροβολισμούς, πολυβόλα, λεηλασίες και θάνατο από εξάντλησι, οι 230 αδελφοί μας εβάδιζαν με θεοκρατική τάξι, μια ομάδα, μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυσι του θανάτου και του πολέμου, που ενεπιστεύετο στον Ιεχωβά Θεό. Απήντησε μήπως ο Ιεχωβά στην ενωμένη των προσευχή για καθοδηγία; Ωδήγησε και επροστάτευσε αυτή τη μικρή ομάδα των λατρευτών του; Η έκθεσις λέγει: «Από την ομάδα μας, που απετελείτο από 230 περίπου αδελφούς και αδελφές, κανείς, ούτε ακόμη ο ασθενέστερος, δεν στρώθηκε στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι είχαμε μερικούς αδελφούς ηλικίας από 65 έως 72 ετών. Έστεκαν όλοι πιστά.»a Σε μέλλουσες δοκιμασίες και μέσα από την ίδια τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά αναμένει να εξακολουθήση να στέκη πιστά, στη μία ενωμένη, θεοκρατική τάξι. Τώρα είναι καιρός να ζητήσετε αυτή τη συναναστροφή, για να μπορέσετε και σεις να βρήτε χαρά λέγοντας: «Επί τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Ο πους μου ίσταται εν τη ευθύτητι· εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 26:1, 12, ΜΝΚ.

21. (α) Πώς μπορούμε τώρα να επιληφθούμε της πραγματικής ζωής; (β) Ποια πορεία θα φέρη την ανταμοιβή ‘πλούτου, και δόξης, και ζωής’;

²¹ «Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.» (Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ) Η χαρά του να γνωρίζετε τον Ιεχωβά Θεό, του να κατανοήτε τους ενδόξους δημιουργικούς του σκοπούς, του να υπηρετήτε ως μάρτυρές του στο τέλος του κόσμου​—όλα αυτά προστίθενται σε μια υπεράφθονη χαρά! Τι μερίδα χάνουν οι άνθρωποι του παλαιού κόσμου! Χάνουν, επίσης, την ευκαιρία για αιώνια ζωή! Επιληφθήτε σεις με βεβαιότητα της πραγματικής ζωής. Έχοντας εύρει αυτή τη χαρά, ποτέ μην την αφήνετε να φύγη! «Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε· διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού.» (1 Θεσ. 5:16-18) Χαίρετε για να μπορέσετε να έχετε μέρος, έστω και πολύ μικρό, στην εκτέλεσι του θελήματος του Θεού κατά τον καιρό που δημιουργεί «νέους ουρανούς και νέαν γην». Σφυρηλατήστε έναν αδιάρρηκτο δεσμό με την οργάνωσί του στη γη. Υπηρετείτε ταπεινά και με απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, γνωρίζοντας ότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Η Θέσις της Εκκλησίας Στην Αληθινή Λατρεία

«Ταύτα σοι γράφω . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύεσαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.»​—1 Τιμ. 3:14, 15.

 1. Ποια διοργανωτική ανάπτυξις που παρατηρείται ειδικά σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, έφερε, επίσης, τη λατρεία του Ιεχωβά στο προσκήνιον;

Ο ΕΙΚΟΣΤΟΣ αιών παρέστη μάρτυς της αναπτύξεως οργανώσεων σε εθνική και διεθνή κλίμακα που δεν έχει ακουσθή προηγουμένως. Οργανώσεις που αντιπροσωπεύουν διάφορες επιχειρήσεις, εργατικά, γεωργικά, καταναλωτικά, πολιτικά ή θρησκευτικά συμφέροντα, αγωνίζονται να συνδυάσουν τις δυνάμεις των έτσι ώστε να ασκούν μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή των ανθρώπων. Ανάμεσα σε όλες αυτές ενεφανίσθη μια γοργά αυξανόμενη, δυναμική κοινωνία Χριστιανών ανδρών και γυναικών που έχουν ένα σκοπό, και αυτός είναι να δώσουν μαρτυρία για το όνομα, τις θείες ιδιότητες και τον σκοπό του Δημιουργού, Ιεχωβά Θεού. Η κοινωνία αυτή, γνωστή ως η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, γρήγορα πλησιάζει το ένα εκατομμύριον, αλλά δεν είναι το μέγεθος ή ο αριθμός εκείνος που κάνει τόση εντύπωσι. Η κοινωνία αυτή αντιπροσωπεύει άνδρες και γυναίκες από όλες τις χώρες και από όλες τις εθνικές, φυλετικές, οικονομικές και άλλες ομάδες, άτομα που ζουν σε 179 τουλάχιστον χώρες, που είναι ενωμένα σε διδασκαλία, σε πίστι, σε διαγωγή και στη νομιμοφροσύνη των προς τον Ιεχωβά και τον ανάσσοντα Βασιλέα του, Χριστό Ιησού.

 2. Για ποιον από τους τρεις ενοποιητικούς παράγοντας σχετικά με τους μάρτυρας του Ιεχωβά διατυπώνεται ενίοτε αντίρρησις; Για ποιους λόγους;

² Όλο τούτο αποτελεί απόδειξι της ενοποιητικής δυνάμεως του αγίου πνεύματος και του λόγου του Θεού. Αλλά, άτομα που γνωρίζουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, παρατηρούν ένα πολύ ζωτικό παράγοντα σ’ αυτή την ενότητα και αυτός είναι η οργάνωσις. Μια εκτεταμένη οργάνωσις φανερώνεται στον τρόπο, με τον οποίον οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενωμένοι εκτελούν το έργο του κηρύγματός των, διοργανώνουν μεγάλες συνελεύσεις και διατηρούν τους ίδιους κανόνες διαγωγής στις 21.008 εκκλησίες των παγκοσμίως. Ενίοτε μερικά άτομα γίνονται επιφυλακτικά όταν βλέπουν μια μεγάλη οργάνωσι συνδεδεμένη με την πνευματική λατρεία του Θεού. Κατά καιρούς ακούει κανείς αντιρρήσεις όπως ότι υπάρχει κίνδυνος στο να ενταχθή κανείς σε οργάνωσι ή υπάρχει κίνδυνος να υπηρετήται ή ακόμη να λατρεύεται μια οργάνωσις αντί του Θεού. Μερικοί ερωτούν, «Δεν θα τείνη μια εκτεταμένη οργάνωσις να σβήση την ελεύθερη ροή του πνεύματος του Θεού και την αυθόρμητη εκδήλωσι αγάπης μεταξύ αφιερωμένων Χριστιανών;»

 3. (α) Γιατί ο Ιησούς δεν εσχημάτισε μια εκκλησία όταν ήταν στη γη; (β) Πώς γνωρίζομε ότι ήταν σκοπός του Θεού γι’ αυτόν να οικοδομήση μια εκκλησία;

³ Επειδή η εκκλησία σήμερα είναι πάρα πολύ συνδεδεμένη με τη λατρεία του Ιεχωβά, είναι ζωτικό να εύρωμε τις Βιβλικές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα που ανήκουν στην εκκλησία. Θα είναι καλό να εξετάσωμε το Γραφικό υπόμνημα όσον αφορά τη Χριστιανική εκκλησία στις ημέρες των αποστόλων. Είναι αλήθεια, όπως υποστηρίζουν μερικοί, ότι ο Ιησούς δεν οικοδόμησε μια οργάνωσι ή εκκλησία όταν ήταν στη γη· αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι η Χριστιανική εκκλησία ήταν μια ανθρώπινη ιδέα των αποστόλων. Ο Ιησούς εγεννήθη κάτω από ένα υφιστάμενο σύστημα πραγμάτων, που είχε ιδρυθή από τον Πατέρα του μέσω του Μωυσέως. Αυτό ίσχυε ακόμη, και συνεπώς, αν ο Ιησούς εσχημάτιζε μια άλλη οργάνωσι, αυτό θα τον καθιστούσε σχισματικόν. Αλλ’ ο Ιησούς ήλθε να εκπληρώση τον Νόμον με την προσφορά του αίματος της ζωής του και έτσι να θέση το θεμέλιο για να ιδρύση ο Θεός ένα νέο σύστημα πραγμάτων βασισμένο σε μια νέα διαθήκη. Έχοντας τούτο ακριβώς υπ’ όψιν ο Ιησούς είπε ότι θα οικοδομούσε μια εκκλησία επάνω στον εαυτό του ως ακρογωνιαίον λίθον.​—Ματθ. 5:17· 16:18· Εβρ. 8:6, 10-13.

 4. Ποια συμβουλή του Ιησού προς τους αποστόλους του δείχνει ότι θα υπήρχε μια ωργανωμένη διάταξις μεταξύ των;

⁴ Με αυτή την εκκλησία στον νου ο Ιησούς εχρησιμοποίησε μια ευκαιρία να διδάξη στους αποστόλους του την αρχή της διοργανωτικής ηγεσίας ή εποπτείας που θα εφηρμόζετο. Όταν ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης εζήτησαν να έχουν τις πιο υψηλές θέσεις στη Βασιλεία μετά τον Ιησού, αυτός απήντησε: «Εξεύρετε ότι οι νομιζόμενοι άρχοντες των εθνών, κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτά. Ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν· αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, θέλει είσθαι υπηρέτης υμίν· και όστις εξ υμών θέλει να γείνη πρώτος, θέλει είσθαι δούλος πάντων.» (Μάρκ. 10:42-44) Αυτό δεν εσήμαινε ότι δεν θα υπήρχε οργάνωσις, αλλά μάλλον ότι η διάταξις για οργάνωσι μεταξύ των ακολούθων του Ιησού, θα διεμορφώνετο με τον τρόπο του Ιεχωβά.​—Ματθ. 5:45, 48.

 5. Τι περιελαμβάνετο στην ευθύνη, με την οποίαν ο Ιησούς επεφόρτισε τους αποστόλους του σύμφωνα με το Ματθαίος 28:19, 20 και Ιωάννης 21:15-17;

⁵ Ο Ιησούς, λίγο πριν από την ανάληψί του στον ουρανό, διέταξε τους μαθητάς του να πορευθούν και να κάμουν μαθητάς από όλα τα έθνη, διδάσκοντάς τους όλα όσα τους είχε διατάξει. (Ματθ. 28:19, 20) Τούτο θα περιελάμβανε το να διδάξουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους την αρχή οργανώσεως που θα επικρατούσε, καθώς και την ανάγκη να είναι σε ενότητα με τον Χριστό, όπως τα κλήματα σε μια άμπελο. (Ιωάν. 15:4-7· 17:20, 21) Ο Ιησούς περαιτέρω έδειξε ότι οι απόστολοι εκείνοι, τους οποίους είχε διδάξει και εκπαιδεύσει με λόγο και παράδειγμα, θα είχαν θετικές ευθύνες να διδάξουν και εποπτεύσουν την πευματική αύξησι άλλων που θα άκουαν και θα εδέχοντο τη διδασκαλία των. Αυτοί δεν θα εδιδάσκοντο απλώς μερικές διδασκαλίες και ύστερα ν’ αφεθούν ν’ ακολουθήσουν την πορεία των ως ανεξάρτητοι πιστοί, αλλά θα εφέροντο σε ενότητα, θα συνηθροίζοντο σε μια εκκλησία, σαν πρόβατα σε μια μάνδρα. Ο Ιησούς διώρισε τους αποστόλους ως ποιμένας με την εντολή του: «Βόσκε τα αρνία μου», «Ποίμαινε τα πρόβατά μου», «Βόσκε τα πρόβατά μου». Αυτό επεφόρτισε τους αποστόλους μ’ ένα μεγάλο βαθμό ευθύνης να φροντίζουν για όλους εκείνους που θα συνηθροίζοντο.​—Ιωάν. 10:1-17· 21:15-17.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΟΡΦΗ

6, 7. Πώς η πρώτη εκκλησία άρχισε να λαμβάνη μορφή μετά την Πεντηκοστή, και πώς εποιμαίνετο ή επωπτεύετο;

⁶ Ότι επρόκειτο να συνάξουν μαθητάς σε επικοινωνία μαζί τους κατεδείχθη την Πεντηκοστή έπειτα από λίγες ημέρες. Οι απόστολοι, μόλις έλαβαν το άγιο πνεύμα ως απόδειξι ότι είχε ιδρυθή η νέα εκκλησία, εκήρυξαν και συνήθροισαν πολλά άτομα. Οι πρώτες τρεις χιλιάδες πιστοί δεν εδέχθησαν απλώς κάποια νέα διδασκαλία και έπειτα ν’ ακολουθήσουν το δρόμο τους. Είχαν ανάγκη να παραμένουν μαζί και να ωφελούνται από την επίβλεψι των αποστόλων. Διαβάζομε: «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.»​—Πράξ. 2:42.

⁷ Καθώς εκήρυτταν οι απόστολοι και άλλοι Χριστιανοί πιστοί, το άγγελμα διεδίδετο σε πολλές χώρες και χιλιάδες άτομα συνηθροίζοντο. Οπουδήποτε ευρίσκοντο​—στην Ιερουσαλήμ, στις περιφέρειες της Ιουδαίας και της Σαμαρείας, στη Μικρά Ασία, στην Ελλάδα, στη Ρώμη, ή σε άλλους τόπους—​επικοινωνούσαν με τους ομοίους των πιστούς και εγίνοντο εκκλησίες. (Πράξ. 8:1· 11:22· 13:1· 14:23, 26, 27· 16:5· Ρωμ. 16:5· Κολ. 4:16· 1 Θεσ. 1:1· Φιλήμ. 1:2) Οι απόστολοι εγνώριζαν ότι αυτοί μόνο δεν μπορούσαν να ποιμάνουν κατάλληλα αυτό το γοργά αυξανόμενο ποίμνιο, και γι’ αυτό εξεπαίδευαν ωρίμους και με προσόντα ανθρώπους, εκείνους που ήσαν αρκετά έμπειροι στη διδασκαλία, και τους διώριζαν ως υποποιμένας, ως επισκόπους και διακονικούς βοηθούς για να φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες όλων όσοι ανήκαν στις εκκλησίες. Σημειώνομε ότι η εκκλησία της Αντιοχείας είχε τις υπηρεσίες ‘προφητών και διδασκάλων’. (Πράξ. 13:1· 14:23· Τίτον 1:5-9· Φιλιππησ. 1:1) Εφόσον οι απόστολοι και πρεσβύτεροι της Ιερουσαλήμ ήσαν οι πιο ώριμοι και πεπειραμένοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά και είχαν εξουσιοδοτηθή από τον Ιησού να υπηρετούν ως ποιμένες, ήταν απλώς λογικό να γίνουν ένα κυβερνών σώμα για όλες τις νέες εκκλησίες, οι δε πείρες που είχαν στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμεύσουν ως πρότυπο ή παράδειγμα για να το ακολουθήσουν οι άλλες.​—Πράξ. 8:14-17· 16:4, 5· 1 Θεσ. 2:14· 1:6, 7· Εβρ. 6:12.

8, 9. (α) Τι θεωρούν οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος ότι είναι η εκκλησία; (β) Ποια πρέπει να είναι η διάθεσις όλων στην εκκλησία προς τους επισκόπους, σύμφωνα με το Εβραίους 13:7, 17;

⁸ Όλες οι εκκλησίες στην Ιουδαία, στη Σαμάρεια και αργότερα στη Μικρά Ασία, στην Ελλάδα, στη Ρώμη, στη Βαβυλώνα και σε άλλα μέρη, πραγματικά αποτελούσαν τη μία εκκλησία του Θεού. (Πράξ. 9:31) Αυτή ήταν μια ωργανωμένη διάταξις οικοδομημένη από το πνεύμα του Θεού. Μακριά από το να είναι μια ανθρώπινη οργάνωσις, αποκαλείται από τον Πέτρο το «ποίμνιον του Θεού», προτρέπει δε αυτός τους πρεσβυτέρους να ‘ποιμάνουν’ το ποίμνιο αυτό επιμελώς. Ο απόστολος Παύλος ετόνισε ότι αυτή ήταν διάταξις του Θεού όταν είπε στους επισκόπους της Εφέσου: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού.» Η εκκλησία ήταν του Θεού, οι δε επίσκοποι ήσαν υπεύθυνοι να διδάσκουν και εκπαιδεύουν και επιβλέπουν εκείνους που ήσαν εμπιστευμένοι σ’ αυτούς.​—1 Πέτρ. 5:1-4· Πράξ. 20:28· Τίτον 1:9· 2:15.

⁹ Όλοι εκείνοι που ήσαν στις εκκλησίες ώφειλαν να σέβωνται αυτή την ποιμαντική διάταξι ως προερχόμενη από τον Θεό και να υποτάσσωνται σ’ αυτήν. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Εβραίους: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.» Κανείς, λοιπόν, δεν θα μπορούσε δικαιωματικά ν’ απορρίψη τη συμβουλή ή έλεγχο ενός επισκόπου λέγοντας, «Υπηρετώ τον Θεό. Δεν έχω καμμιά ευθύνη απέναντί σου, ούτε συ έχεις κάποια υπεροχή απέναντί μου.» Οι επίσκοποι πρέπει ν’ αποδώσουν λόγον, και χάριν της εκκλησίας αυτό πρέπει να γίνη με χαρά. Οποιαδήποτε άλλη αναφορά θα ήταν επιβλαβής στους ανεξαρτήτους, ιδιοτελείς κακοποιούς.​—1 Πέτρ. 2:13, 14· Εβρ. 13:7, 17.

10, 11. (α) Ποιες αποδείξεις φανερώνουν ότι η ορατή, επίγεια εκκλησία ήταν «ο οίκος του Θεού»; (β) Ποια σπουδαιότητα αποδίδει ο Παύλος στην εκκλησία εν σχέσει με την αλήθεια;

¹⁰ Μερικά άτομα σ’ εκείνες τις αρχαίες ημέρες μπορεί να έκαναν τους εξής συλλογισμούς: «Η εκκλησία δεν είναι εξίσου σπουδαία όσο ο Λόγος και το Πνεύμα. Θ’ ακολουθήσω τα δύο αυτά, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ανάγκη να ενωθώ με μια εκκλησία ή να υπαχθώ σε μια οργάνωσι.» Άλλοι μπορεί να υπεστήριζαν ότι η αληθινή εκκλησία του Θεού είναι μια αόρατη, πνευματική ένωσις και δεν χρειάζεται έκφρασι μέσω μιας ορατής εκκλησίας. Αλλά όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο για τον διορισμό επισκόπων στην εκκλησία, και μιλούσε θετικά για την ορατή διάταξι της εκκλησίας επάνω στη γη και όχι για κάποια ουράνια πνευματική διάταξι, προσέθεσε: «Ταύτα σοι γράφω . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.» Ναι, αυτή η επίγεια, ορατή εκκλησία ωνομάζετο «οίκος Θεού», η «εκκλησία του Θεού του ζώντος», και, μακριά από το να είναι μικροτέρας σπουδαιότητος, ήταν «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας».​—1 Τιμ. 3:1-15· Εβρ. 3:4, 6.

¹¹ Όχι οι χωριστές εκκλησίες, αλλά η σύνθετη εκκλησία των ακολούθων του Χριστού παρωμοιάζετο προς ένα ανθρώπινο σώμα που έχει μέλη πολλά, τα οποία είναι ανάγκη να συνεργάζωνται το ένα με το άλλο. Στην ορατή εκκλησία θα εμάθαιναν οι Χριστιανοί να συνεργάζωνται ο ένας με τον άλλον. (1 Κορ. 12:4-30) Για μια ορατή εκκλησία έγραψε ο Παύλος όταν έλεγε: «Ο Θεός έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν», διότι κατόπιν αναφέρει αποστόλους, προφήτας, διδασκάλους, χαρίσματα ιαμάτων, είδη γλωσσών, και ούτω καθεξής, που όλα είχαν να κάμουν με τη διακονία και τα έργα της εκκλησίας επάνω στη γη και όχι με μια πνευματική ή ουράνια κατάστασι.​—1 Κορ. 12:18, 28.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

12. Με ποια έννοια οι πρώτοι Χριστιανοί επρόκειτο να είναι ως ξένοι, και με ποια έννοια ως ένας ωργανωμένος όμιλος;

¹² Ποιος ήταν ο σκοπός της εκκλησίας; Να εκπαιδεύση και ενώση όλους τους πιστούς. Οι Χριστιανοί δεν επρόκειτο να είναι ένα μεγάλο, μη αναγνωρίσιμο, μη συνδεδεμένο πλήθος ατόμων, που το καθένα τους θα είχε τις δικές του ιδέες και αφοσιώσεις, και που θα κρατούσαν τον εαυτό τους χωρισμένο από τον κόσμο και θα ζούσαν σαν διασκορπισμένοι αλλοδαποί σε μια ξένη χώρα. Μολονότι θα ζούσαν ως ξένοι και πάροικοι σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, οι Χριστιανοί επρόκειτο να είναι ως ‘λίθοι ζώντες, οικοδομημένοι εις οίκον πνενματικόν’, «έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός». Με άλλα λόγια, είχαν ανάγκη να είναι συναθροισμένοι και συναρμοσμένοι για να λατρεύουν ως όμιλος, ως εκκλησία, και αυτό μ’ έναν απτό τρόπο.​—1 Πέτρ. 2:5-11.

13. Πώς τρεις εικόνες, που χρησιμοποιούνται από τον απόστολο Παύλο στην προς Εφεσίους επιστολή του, δείχνουν ότι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ενοποιημένοι μ’ ένα απτό τρόπο;

¹³ Μια όμοια εξεικόνισις της διατάξεως της εκκλησίας εχρησιμοποιήθη από τον Παύλο στην εξήγησι του πώς, τόσο οι Ισραηλίται, όσο και οι μη Ισραηλίται, ενώθηκαν εν Χριστώ, έγιναν μια ενότης με κοινούς σκοπούς, υποχρεώσεις και ταυτότητα. «Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακραγωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν τω Ιεχωβά.» (Εφεσ. 2:19-21, ΜΝΚ) Ο Παύλος εδώ χρησιμοποιεί τρεις διαφορετικές εικόνες ατόμων ή πραγμάτων ωργανωμένων μαζί για να εξυπηρετήσουν έναν κοινό σκοπό. Πρώτον, «συμπολίται των αγίων», που δείχνει μια κοινή συμμετοχή σε ωρισμένα δικαιώματα, προνόμια και ευθύνες και ταυτότητα που δίνει αυτή η πολιτογράφησις. Με την εικόνα «οικείοι του Θεού» ο Παύλος δείχνει τον τρόπο που όλοι οι πιστεύοντες Χριστιανοί ωργανώθησαν ως μια οικογενειακή μονάδα. Σε κάθε οικογένεια υπάρχει μια οριστική διάταξις πραγμάτων, και όλοι πρέπει να σέβωνται την κεφαλή της οικογενείας και να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες του οίκου. Ο Παύλος, παραβάλλοντας τους Χριστιανούς προς λίθους οικοδομής ‘συναρμολογουμένους’, ‘εποικοδομουμένους’, δείχνει την ανάγκη μιας εκκλησίας. Μέσα στο πλαίσιο της εκκλησίας οι «λίθοι» αυτοί θα μπορούσαν να διαμορφωθούν, να λειανθούν και να προσαρμοσθούν. Μόνο όταν είναι ενωμένοι στην εκκλησία ως σώμα ανθρώπων και δεν ζητούν απομόνωσι, θα μπορούσαν να είναι ναός Θεού, και να υπηρετούν για την προαγωγή της αληθινής λατρείας, ενώ εκπαιδεύονται για τα μελλοντικά των υπουργήματα στην ουράνια οργάνωσι της Βασιλείας.​—1 Κορ. 3:16, 17· 6:19· 2 Κορ. 6:16.

14. Πώς θα μπορούσε η εκκλησία να φανερώση τη σοφία του Θεού, όπως αναφέρεται εις Εφεσίους 3:10, 11;

¹⁴ Έτσι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος επρόκειτο να είναι ενωτικοί, όχι αποχωριστικοί, προσπαθώντας να υπηρετούν τον Θεό ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον. Αφού η ουράνια διάταξις του Θεού ήταν εύτακτη και αρμονική, ασφαλώς ο συναθροισμένος όμιλος των δούλων του Θεού επάνω στη γη θα κατεδείκνυε αυτή την ίδια αρμονία. Αν η πολυποίκιλη σοφία του Θεού επρόκειτο να γίνη γνωστή μέσω της εκκλησίας, τότε αυτή η εκκλησία είχε ανάγκη να είναι καλά ωργανωμένη, αρμονική, και να μη βλέπη τα μέλη της ν’ αποχωρίζωνται το ένα από το άλλο για να επιδιώξουν τα ίδια τους συμφέροντα.​—1 Κορ. 14:33, 40· Εφεσ. 3:10, 11.

15. Ποια ήσαν τα «χαρίσματα» προς την εκκλησία, και ποιος ήταν ο σκοπός τους;

¹⁵ Μια καθαρή εικόνα της εκκλησιαστικής οργανώσεως, που ιδρύθη από το πνεύμα του Θεού, και του σκοπού της, σκιαγραφείται στο τέταρτο κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής του Παύλου. Πρώτον, ο Παύλος δείχνει τις ευθύνες που όλοι οι κεχρισμένοι Χριστιανοί έχουν προς τους άλλους σε μια ομάδα, ‘υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρούν την ενότητα του πνεύματος’. Κατόπιν, από το εδάφιο 11 και εφεξής, αναφέρει τη διοργανωτική προμήθεια για τούτο, δηλαδή, την εκκλησία με τις διάφορες μορφές εποπτείας και διδασκαλίας ως χαρίσματα από τον Χριστό. «Και αυτός έδωκεν [ως χαρίσματα] άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού.» Επομένως, το ότι ήσαν κεχρισμένοι με το πνεύμα δεν μετεμόρφωνε, αυτό καθ’ εαυτό, τους Χριστιανούς αυτούς σε τελειότητα μ’ ένα θαυματουργικό και στιγμιαίο τρόπο. Μάλλον, το πνεύμα τους ωδηγούσε στην εκκλησία, όπου, με τη βοήθεια του πνεύματος, του λόγου και των διοργανωτικών διατάξεων, θα εγίνοντο μιας γνώμης και θα εξεπαιδεύοντο για το διακονικό έργο.​—Εφεσ. 4:11-16· 1 Κορ. 1:10.

16. Πως βοηθούσε η εκκλησία σε οικοδομή των ατόμων στην αγάπη;

¹⁶ Με την επικοινωνία τους στην εκκλησία οι κεχρισμένοι και συνεισέφεραν και απεκόμιζαν ωφέλεια. Εδώ μ’ ένα πάρα πολύ απτό τρόπο ‘συνηρμολογούντο’, και όχι απλώς με κάποιον αόρατο πνευματικό τρόπο. Στην εκκλησία καθίσταντο ικανοί να συνεργάζωνται «δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους», πράγμα που κατέληγε στην «αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη». Η εκκλησιαστική οργάνωσις δεν κατέπνιγε ούτε έσβηνε την έκφρασι της αγάπης ούτε την καθιστούσε μηχανική σαν προσηρμοσμένη σε ικανότητες, αλλά μάλλον εξεπαίδευε και οικοδομούσε όλους στην αγάπη και τους έδινε ευκαιρία να την εξασκούν.​—Εφεσ. 4:16· 2 Θεσ. 1:1-3· Ρωμ. 1:9-13.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

17. Πώς επρόκειτο η εκκλησία να ενοποιή τη διδασκαλία, και πώς αυτό ήταν ευεργετικό;

¹⁷ Η εκκλησία, όχι μόνο εχρησίμευε να οικοδομή εκείνους στην αγάπη, αλλά και ενοποιούσε τη σκέψι των και την από μέρους των κατανόησι των Γραφών. Μερικοί από τους Εφεσίους μπορεί να είχαν παραπονεθή ότι η διάταξις αυτή κατέπνιγε την ατομική και ανεξάρτητη σκέψι και τους ανάγκαζε να δέχωνται μόνο τις ιδέες των αποστόλων αντί να είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι ν’ αναπτύσσουν τη δική τους φιλοσοφία επί των πραγμάτων. Αλλά η διάταξις αυτή δεν περιώριζε την έκτασι της κατανοήσεως της εκκλησίας στις στενές απόψεις ενός ή δύο ατόμων. Την επροστάτευε από το να υπόκειται σε «πάντα άνεμον της διδασκαλίας» και στη ‘δολιότητα των ανθρώπων’. Οι πιστοί Χριστιανοί δεν το θεωρούσαν αυτό ως κάποια μέθοδο ‘πλύσεως εγκεφάλου’. Είχαν εξέλθει από τον κόσμο και ήθελαν να απεκδυθούν την παλαιά προσωπικότητα και να ενδυθούν την νέα προσωπικότητα, η οποία εκτίσθη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Το ενοποιημένο διδακτικό πρόγραμμα της εκκλησίας προνοούσε γι’ αυτό.​—Εφεσ. 4:14, 17-24.

18. Ποια επιχειρήματα εχρησιμοποιήθησαν για να καταδειχθή ότι μια διδακτική εκκλησία δεν ήταν αναγκαία, αλλά τι αποδεικνύει αυτά τα επιχειρήματα ψευδή;

¹⁸ Μερικοί που προτιμούσαν να είναι ανεξάρτητοι από οποιαδήποτε εκκλησία δυνατόν να είχαν υποστηρίξει ότι μπορεί κανείς ν’ αποκτήση ακριβή γνώσι μέσω κοινωνίας με τον Θεό και μέσω του πνεύματός του, και γι’ αυτό μια διδακτική εκκλησία ή οργάνωσις δεν ήταν αναγκαία. Μπορεί να είχαν αναφερθή στο Εφεσίους 1:17, 18 ή 3:16-19, όπου ο Παύλος γράφει για τον Θεό, ότι δίδει στους πιστούς σοφία και επίγνωσι και λέγει ότι ο Χριστός θα κατοικούσε μέσα τους και θα καταλάβαιναν αυτά τα πράγματα διανοητικώς, ή στο 1 Ιωάννου 2:26, 27, όπου ο Ιωάννης γράφει: «Δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις. . . . σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων.» Αλλά σημειώστε ότι οι εκφράσεις αυτές βρίσκονται σε επιστολές καθοδηγίας, που οι απόστολοι Παύλος και Ιωάννης έστειλαν στις εκκλησίες και που θα εχρησιμοποιούντο να διδάξουν περαιτέρω εκείνους που ήσαν στην εκκλησία. Αν το πνεύμα θα έκανε όλη τη διδασκαλία απ’ ευθείας σε όλα τα αποκυημένα από το πνεύμα άτομα, δεν θα ήταν ανάγκη να γραφούν αυτές οι επιστολές στις εκκλησίες.​—1 Ιωάν. 1:3, 4.

19, 20. Ποιες είναι μερικές αλήθειες που έμαθαν οι πρώτοι Χριστιανοί, και πώς τις έμαθαν;

¹⁹ Στοχασθήτε για μια στιγμή μερικές από τις ζωτικές αλήθειες που οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί έμαθαν με το να συνδέωνται με την εκκλησία. Η απόφασις των αποστόλων και πρεσβυτέρων που διέμειναν στην Ιερουσαλήμ ως προς τις απαιτήσεις για τους μη Ιουδαίους πιστούς εστάλη με επιστολή στις εκκλησίες. Οι λεπτομέρειες του μυστηρίου του Θεού όσον αφορά την ‘οικονομίαν να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ’ και να ορίση ανθρώπους των εθνών ως συγκληρονόμους, απεκαλύφθη στις εκκλησίες μέσα στην προς Εφεσίους επιστολή. Οι αλήθειες για την αποστασία, την αποκάλυψι του ανθρώπου της ανομίας, την παρουσία του Χριστού, και το πώς η κραυγή «ειρήνη και ασφάλεια!» θα εσημείωνε το αποκορύφωμα της ημέρας του Ιεχωβά, εξηγήθη σ’ εκείνους που συνεδέοντο με τις εκκλησίες, όπου εμελετήθησαν οι προς Θεσσαλονικείς επιστολές ή αντίγραφα αυτών.​—Πράξ. 15:22-35· 16:4, 5· Εφεσ. 3:3-7· 1 Θεσ. 1:1· 4:13-18· 5:1-11· 2 Θεσ. 1:1· 2:2-11.

²⁰ Οι πρώτοι Χριστιανοί, με το να είναι συνδεδεμένοι με μια εκκλησία, εδιδάχθησαν από τις προς Κορινθίους επιστολές, οι οποίες περιείχαν εξηγήσεις για το δείπνον του Κυρίου, τη λειτουργία των πνευματικών χαρισμάτων και την ανάστασι. Ναι, όλες οι δογματικές εξηγήσεις που βρίσκονται στις επιστολές των αποστόλων ήσαν θεόπνευστη διδασκαλία δοσμένη μέσω μελών του κυβερνώντος σώματος και έφθασαν στους κεχρισμένους Χριστιανούς ατομικώς μέσω της εκκλησίας. Μόνο με το να συνέρχωνται με την εκκλησία μπορούσαν αυτοί να ωφεληθούν από τους ‘καλώς διακονήσαντας’ επισκόπους, τους ‘προσκεκολλημένους εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας’. Και μόνο έτσι μπορούσαν να μάθουν μ’ έναν απτό τρόπο ότι δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα σε Έλληνα ή Ιουδαίον, περιτετμημένον ή μη περιτετμημένον, ξένον, Σκύθην, δούλον, ελεύθερον, άρρεν ή θήλυ.​—1 Κορινθίους, κεφάλαια 11-15· 1 Τιμόθεον, κεφάλαιο 3· Κολ. 3:11.

21. Πώς διετήρησε η εκκλησία την ταυτότητά της, και τι αποτέλεσμα είχε τούτο στους πιστούς από πολλές χώρες;

²¹ Η εκκλησία οικοδομήθη από τον Θεό για να διακηρύξη τις αρετές του, για να φανερώση τη σοφία του. (1 Πέτρ. 2:9) Γι’ αυτό το λόγο η εκκλησία συνεμορφώθη προς το θέλημα του Θεού· δεν συνεμορφώθη προς το θέλημα και τα έθιμα των διαφόρων ανθρώπων και τις κατευθύνσεις των. (Εφεσ. 4:20-24) Καθώς η εκκλησία αυτή εξηπλώνετο σε πολλές χώρες, διατηρούσε την ταυτότητά της, τις αρχές της λειτουργίας της, την καθαρή της διδασκαλία και την ενότητά της. Αντί να χαρακτηρίζεται και διαμορφώνεται από κάθε άνεμον διδασκαλίας και κάθε είδους διαγωγή, έθεσε το σημείο της σ’ εκείνους που ήσαν συνταυτισμένοι μαζί της. Έπρεπε να τηρήται καθαρή και αγία· για τούτο ανήθικα άτομα απεκόπτοντο από την επικοινωνία. (1 Κορ. 5:13) Έπρεπε να ενώνη ανθρώπους με την αλήθεια του λόγου του Θεού· για τούτα εκείνοι που έφερναν διαίρεσι και ψευδή διδασκαλία απεκόπτοντο επίσης. (Τίτον 3:10· Ρωμ. 16:17) Μ’ αυτόν τον τρόπο η εκκλησία διετήρησε τη διοργανωτική της ταυτότητα και μορφή. Οι αρχές σκέψεως και διαβιώσεως που εδιδάσκοντο μέσω της εκκλησίας εχαρακτήριζαν τους πιστούς βαθιά, επηρεάζοντας την προσωπική τους ζωή, τον γάμο και την οικογενειακή ζωή, και τη σχέσι μεταξύ δούλων και κυρίων.​—Κολ. 3:5· Εφεσίους, κεφάλαιο 5.

22. Τι μέρος έπαιξε η πρώτη εκκλησία στην αληθινή λατρεία;

²² Αυτές είναι μόνο μερικές από τις Βιβλικές αποδείξεις που δείχνουν ότι η Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος έπαιξε ζωτικό μέρος στην εκπαίδευσι και εποικοδόμησι των κεχρισμένων Χριστιανών. Ήταν πράγματι ένας στύλος και εδραίωμα της αληθείας. Η εκκλησία απέδειξε ότι ήταν προμήθεια του Θεού για να διδάξη Χριστιανούς πιστούς για την ανάγκη που είχαν ο ένας από τον άλλον, τους έδωσε δε πλήρη ευκαιρία να εκδηλώσουν αγάπη, έλεος και συγχώρησι και να μάθουν σεβασμό για τη θεοκρατική εξουσία. Δεν έσβησε το πνεύμα του Θεού ούτε κατέπνιξε την έκφρασι της αγάπης, αλλά, μάλλον, με τη διδασκαλία και το παράδειγμα ήταν ικανή να οικοδομήση όλα τα μέλη της σε αγάπη και ωριμότητα έτσι ώστε να είναι πάρα πολύ δεκτικά της ενεργείας του αγίου πνεύματος.

Η Εκκλησία Στον Καιρό του Τέλους

1, 2. (α) Πώς προελέχθη η αποστασία της εκκλησίας, και πώς άρχισε να συμβαίνη; (β) Μήπως αυτό εσημείωσε το τέλος της εκκλησίας στους σκοπούς του Θεού;

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ εκκλησία του πρώτου αιώνος ήταν ισχυρή, ενωμένη και τελείως αφωσιωμένη στην προαγωγή της καθαράς λατρείας. Αλλά η κατάστασις αυτή δεν επρόκειτο να συνεχισθή αδιάρρηκτη δια μέσου των αιώνων ως τον καιρό του τέλους, στον οποίο βρισκόμαστε τώρα. Οι απόστολοι είχαν το κύρος να κρατήσουν την εκκλησία υποτεταγμένη στον Χριστό· αλλά προείπαν ότι αυτοί, που ενεργούσαν ως περιορισμός της ενεργείας της ανομίας στην εκκλησία, θα αφηρούντο δια του θανάτου και τότε η εκκλησία θα αποστατούσε στην ανομία και στην ψευδή διδασκαλία. (2 Κορ. 10:2-6· 2 Θεσ. 2:3-12· 2 Τιμ. 4:3, 4· Πράξ. 20:29, 30) Ο Ιησούς επίσης το προείπε αυτό όταν παρωμοίωσε την εκκλησία των πιστών εκείνου του καιρού προς το ορθό είδος σπόρου που αυτός έσπειρε σ’ έναν αγρό. Σύμφωνα με την παραβολή αυτή, θα επετρέπετο στον εχθρό να σπείρη ζιζάνια, μια κίβδηλη σπορά, η οποία θα επετρέπετο ν’ αυξήση ανάμεσα στον σίτο ως τον καιρό του θερισμού, ο οποίος θα ήταν στη συντέλεια του αιώνος. Αυτό εσήμαινε ότι η καθαρή ταυτότης και η διοργανωτική αγνότης της Χριστιανικής εκκλησίας θα επεσκοτίζετο και θα διεφθείρετο από την αύξησι των αποστατών. Λίγο μετά τον θάνατο των αποστόλων η ψευδής αυτή αύξησις άρχισε ν’ ακμάζη· ανθρώπινες φιλοσοφίες, ειδωλολατρικές διδασκαλίες και εορτασμοί απερροφήθησαν· συμμαχίες έγιναν με το πολιτικό κράτος, και η εκκλησία εσχηματίσθη, διεμορφώθη και εσημειώθη από τον παλαιό αυτόν κόσμο.​—Ματθ. 13:24-30, 37-43.

² Τούτο, όμως, δεν εσήμαινε ότι η ιδέα μιας εκκλησίας ήταν αποτυχία. Ο Ιησούς προείπε ότι στις έσχατες ημέρες, στη ‘συντέλεια του αιώνος’ θα εγίνετο θερισμός ή σύναξις της αληθινής φυτείας του Θεού και αποκατάστασίς της σε μια θεορατικώς ωργανωμένη εκκλησία, η οποία θα έπαιζε ζωτικό μέρος στη ζωή όλων των Χριστιανών στον καιρό του τέλους. Θα εξετάσωμε εδώ μερικές προφητείες που δείχνουν ότι αυτό ακριβώς θα συνέβαινε και θα τις παραβάλωμε με τις πείρες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά στον καιρό μας.

 3. (α) Τι θα συνέβαινε στους δούλους του Θεού στον καιρό του τέλους, σύμφωνα με την παραβολή του σίτου και των ζιζανίων; (β) Πώς θα μπορούσαν να είναι «φως του κόσμου» και ‘πόλις επάνω όρους’;

³ Ο Ιησούς, στην παραβολή του τού σίτου και των ζιζανίων, είπε ότι στον καιρό του τέλους ο σίτος, η αληθινή φυτεία του Θεού, θα συνήγετο στην αποθήκη και τα ζιζάνια θα εδένοντο και θα εξεβάλλοντο από τη βασιλεία για να καούν. «Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών.» (Ματθ. 13:43) Αυτό δεν αναφέρεται στην ουράνια κατάστασι των αναστημένων κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού, αλλά μάλλον στην αποκαταστημένη επίγεια κατάστασι. Στη γη συνάγονται και λάμπουν ως «φως του κόσμου», ενώ όλες οι αποστατικές οργανώσεις ή φυτείες θα εξεβάλλοντο από αυτή τη θέσι όπου είχαν ισχυρισθή ότι είναι η εκκλησία του Θεού. (Δαν. 12:3· Φιλιππησ. 2:15· 1 Πέτρ. 2:9) Ως προς το ότι είναι φως, ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή.» (Ματθ. 5:14) Στον καιρό του θερισμού επρόκειτο να γίνη σύναξις των πνευματικών αδελφών του Χριστού σε μια ομάδα ή εκκλησία έτσι ώστε θα είχαν μια ταυτότητα, θα ήσαν ενωμένοι στη διδασκαλία, θα εγίνοντο «φως του κόσμου», και θα ‘εξέλαμπαν ως η λαμπρότης του στερεώματος’. Η κατάστασίς των εχρειάζετο ν’ αποκατασταθή σ’ εκείνην της ωργανωμένης εκκλησίας του πρώτου αιώνος, έτσι ώστε θα μπορούσαν να γίνουν ‘πόλις επάνω όρους’.

 4. Τι φανερώνεται ως προς την κατάστασι του από τον Θεό κεχρισμένου υπολοίπου στο Ματθαίος 24:31, 45-47 και 25:31-46;

⁴ Αυτή η σύναξις υποστηρίζεται από το Ματθαίος 24:31, που αναφέρει ότι στον καιρό του τέλους οι εκλεκτοί πρόκειται να συναχθούν από τις τέσσερες γωνίες της γης. Ότι αυτοί θα ενώνοντο ως εκκλησία καταδεικνύεται περαιτέρω στα εδάφια 45 έως 47, όπου η κατάστασίς των παρομοιάζεται προς κατάστασιν υπηρετών στον οίκον ενός κυρίου [«οικετείας», Κείμενον], στους οποίους δίδεται τροφή εν καιρώ από ένα πιστόν δούλον. Όπως ακριβώς η πρώτη εκκλησία ωνομάσθη οίκος Θεού εις Εφεσίους 2:19 και 1 Τιμόθεον 3:15, έτσι και ο οίκος αυτός του κυρίου πρέπει ν’ αναφέρεται σε μια ωργανωμένη εκκλησία. Αυτή η ‘τάξις του δούλου’ απεδείχθη ότι είναι το κεχρισμένο υπόλοιπο των μαρτύρων του Ιεχωβά που εργάζεται με τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά και το οποίον είναι απασχολημένο στο να εφοδιάζη με πνευματική τροφή τα άτομα αυτού του οίκου παγκοσμίως. Σημειώστε ότι ο δούλος αυτός θα ήταν διωρισμένος επί όλων των υπαρχόντων του κυρίου. Τι περιλαμβάνει αυτό τονίζεται στο κατά Ματθαίον 25:31-46, στην παραβολή των προβάτων και εριφίων, όπου διαβάζομε πώς μια μεγάλη ομάδα προβατοειδών καλής θελήσεως ατόμων έρχεται στην εύνοια του Βασιλέως Χριστού Ιησού, επειδή ταυτίζεται, υποστηρίζει και συνεργάζεται με τους αδελφούς του Χριστού.

ΑΝΑΒΑΣΙΣ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

5, 6. (α) Πώς γίνεται μια ανύψωσις του «οίκου» που αναφέρεται στον Ησαΐα, κεφάλαιο 2, στον οποίο συρρέουν άνθρωποι των εθνών, και πώς φανερώνεται αυτό; (β) Ποια προμήθεια επρόκειτο να γίνη εδώ;

⁵ Μια άλλη εικόνα του πώς η επίγεια κατάστασις των κεχρισμένων δούλων του Θεού στον καιρό του τέλους θα ήταν σαν μια ωργανωμένη εκκλησία υπό την εγκαθιδρυμένη στους ουρανούς Σιών, βρίσκεται στον Ησαΐα 2:2, 3 (ΜΝΚ): «Εν ταις εσχάταις ημέραις, το όρος του οίκου του Ιεχωβά Θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος.» Φυσικά η «Σιών» είναι εκαθιδρυμένη στους ουρανούς, από τους οποίους εξέρχεται ο νόμος. Αλλά τα πλήθη ατόμων από όλα τα έθνη δεν μπορεί να συρρέουν στον ουρανό, διότι δεν είναι αποκυημένα από το πνεύμα. Επομένως, αυτός ο «οίκος του Ιεχωβά», στον οποίον έρχονται, πρέπει να έχη σχέσι με κάτι επάνω στη γη. Τι; Την εκκλησία των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, που φέρεται σε ενότητα με την ουράνια Σιών. Θυμηθήτε ότι έχει ήδη καταδειχθή ότι η εκκλησία στις ημέρες των αποστόλων ήταν οίκος Θεού. (Εβρ. 3:4, 6) Για ν’ αντιστοιχή με το όρος της λατρείας του Θεού, που εγκαθιδρύθη επάνω από κάθε δύναμι και εξουσία, η λατρεία του, καθώς αντιπροσωπεύεται από τον οίκον του, θα εχρειάζετο να «υψωθή», δηλαδή, να εξαρθή επάνω από όλα τα επίγεια πράγματα, οργανώσεις και συμφέροντα.

⁶ Ως λάτρεις του Ιεχωβά Θεού, οι πιστοί ακόλουθοι του Ιησού πρέπει να γίνουν ‘πόλις επάνω όρους’. Όχι μόνο θα μπορούσε να φανή αυτή η εκκλησία των αδελφών του Χριστού, αλλά και θα ήταν πολυάσχολη αφήνοντας το φως της να λάμπη έτσι ώστε να είναι ορατή και προσιτή για να έλθουν σ’ αυτήν άνθρωποι από όλα τα έθνη. Αυτή η «πόλις» θα έκανε, επίσης, προμήθεια για την εκπαίδευσι και διαπαιδαγώγησι ανθρώπων από τα έθνη. «Θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.» Επομένως, η προφητεία για τον «οίκον του Θεού του Ιακώβ» πραγματικά προείπε την εξύψωσι της λατρείας του Ιεχωβά μεταξύ του υπολοίπου της τάξεως του ναού ως εκκλησίας στις έσχατες ημέρες, σε μια καθαρή λατρεία που προνοεί για προσφορά αίνων στον Ιεχωβά και για τη συγκομιδή, εκπαίδευσι και διαπαιδαγώγησι του μεγάλου πλήθους των άλλων προβάτων, από όλα τα έθνη, που θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη.

 7. (α) Τι αντιπροσωπεύει ο ναός, όπου ο «πολύς όχλος, υπηρετεί τον Θεό όπως προελέχθη στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 7, και γιατί αυτό είναι αληθινό; (β) Πώς αυτό συμπίπτει με την προφητεία του Αγγαίου;

⁷ Ότι αυτό θα συνέβαινε στον καιρό του τέλους φανερώνεται επίσης σε μια άλλη προφητεία που αναγράφεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Εδώ απεκαλύφθη ότι αφού και το τελευταίο από τα 144.000 κεχρισμένα μέλη του σώματος του Χριστού θα είχε συναχθή και σφραγισθή, και αφού ο ενθρονισμένος Βασιλεύς Χριστός Ιησούς θα είχε αρχίσει τη θλίψι εναντίον του Σατανά και της οργανώσεώς του καταρρίπτοντας τον Σατανά από τον ουρανό, ένα μεγάλο πλήθος ανδρών και γυναικών από κάθε έθνος και γλώσσα θα συνήγετο και θα εφέρετο σε υπηρεσία στο ναόν του Θεού μέσω ενός εκτεταμένου έργου κηρύγματος. (Αποκάλ. 7:1-4, 9-17· 14:1-6) Αυτοί δεν σφραγίζονται με το πνεύμα του Θεού, ούτε είναι «ηγορασμένοι από της γης», και επομένως δεν μπορούν να μπουν στον ουράνιο ναό των αναστημένων κληρονόμων της Βασιλείας με τον Χριστό Ιησού. Εν τούτοις αναφέρεται, «Είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού.» Ο ναός αυτός πρέπει ν’ αντιπροσωπεύεται από μερικούς «ζώντας λίθους» επάνω στη γη. Γνωρίζοντας ότι στην πρώτη εκκλησία ελέχθη: «Ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις», μπορούμε να κατανοήσωμε ότι ο ναός που αναφέρεται εδώ αντιπροσωπεύεται σήμερα από την εκκλησία των κεχρισμένων ακολούθων την Χριστού, που τώρα είναι ένα απλό υπόλοιπο. (1 Κορ. 3:16, 17· 6:19· 2 Κορ. 6:16) Εκείνοι που ανήκουν στον «πολύν όχλον» φέρονται σε υπηρεσία ναού μέσα στην εκκλησία. Οι προφητείες του Ησαΐα, κεφάλαιο 2, και της Αποκαλύψεως, κεφάλαιο 7, αντιστοιχούν, επομένως, προς την προφητεία του Αγγαίου, η οποία δείχνει ότι αφού ο Θεός αποκαταστήση τον «οίκο» του ή ναόν λατρείας, θα σείση τα έθνη και θα φέρη τους ‘θησαυρούς’, ‘θησαυρισμένους’, ή ‘επιθυμητούς’ των εθνών στον οίκον και θα τον γεμίση με λαμπρότητα.​—Αγγαίος 1:7, 8· 2:7-9, ΜΝΚ.

 8. Πώς περιγράφεται η κατάστασις της εκκλησίας στον Ησαΐα, κεφάλαιο 60, και ποιες δύο ομάδες συνάγονται σ’ αυτήν;

⁸ Όχι μόνο βρίσκομε τις προφητείες ν’ αναφέρουν ένα οίκον ή ναόν ως εικόνα της αποκαταστημένης εκκλησίας στον καιρό του τέλους, αλλά και μια πόλις χρησιμοποιείται. Στον Ησαΐα, κεφάλαιο 60, τα λόγια που απευθύνονται στην ουράνια Σιών ή Ιερουσαλήμ, εφαρμόζονται επίσης στο αποκαταστημένο υπόλοιπο, για ν’ αφήση το φως του να λάμψη. Εδώ η εκκλησία του κεχρισμένου υπολοίπου προσφωνείται ως μέρος της πόλεως που πρώτα συνάγει μέσα της τον τελευταίον από τους πνευματικούς Ισραηλίτας, τα τέκνα της Σιών, και έπειτα γίνεται τόπος συνάξεως για ανθρώπους των εθνών. Τα «τείχη» της πόλεως οικοδομούνται μάλιστα από «αλλογενείς», οι οποίοι επίσης βοηθούν το αποκαταστημένο υπόλοιπο να φροντίση για ‘ποίμνια, αγρούς και αμπελώνας’.​—Ησ. 60:4, 9-11· 61:5.

9, 10. Τι είδους οργάνωσι έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι θα βρούμε ν’ αντιπροσωπεύη τον Ιεχωβά στον καιρό του τέλους, και ποια δείχνουν τα ιστορικά γεγονότα ότι είναι αυτή;

⁹ Όλες αυτές οι προφητείες και πολλές άλλες δείχνουν ότι θα εγίνετο σύναξις των δούλων του Θεού επάνω στη γη στον καιρό του τέλους και αποκατάστασις της αληθινής εκκλησίας του Θεού, η οποία θα ήρχετο σε εξέχουσα θέσι ως «φως του κόσμου». Υπάρχει άρα γε μια τέτοια οργάνωσις σήμερα, που περιέχει δύο τάξεις ατόμων, μια μικρότερη, σμικρυνόμενη ομάδα ατόμων που έχουν βεβαίωσι ότι είναι συγκληρονόμοι με τον Χριστό κι ένα γοργά αυξανόμενο πλήθος ανδρών, γυναικών και παιδιών «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών», που ελπίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα στη γη;

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

¹⁰ Η απόδειξις είναι σαφής ότι το σώμα των Χριστιανών ανδρών και γυναικών, που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά, έλαβε πείραν της εκπληρώσεως των ανωτέρω και πολλών άλλων προφητειών στα ογδόντα και πλέον χρόνια που εκτελεί το θέλημα του Θεού. Η σύναξίς των και η αύξησίς των στο φως της αληθείας από το 1870 έως το 1918 ήταν μια ετοιμασία των εκλεκτών για την έλευσι του Κυρίου Ιεχωβά στον ναόν του. Μολονότι είχαν αναμείνει ότι με την ίδρυσι της βασιλείας του Ιεχωβά δια του Χριστού το έργο των επάνω στη γη θα ετελείωνε και αυτοί θα ελαμβάνοντο στον ουρανό, άρχισαν να μαθαίνουν ότι υπήρχε και άλλο έργο εμπιστευμένο σ’ αυτούς. (Μαλαχ. 3:1-4· Ματθ. 24:45-47) Τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας έπρεπε να κηρυχθή σε όλον τον κόσμο στη διάρκεια του καιρού του τέλους και οι κεχρισμένοι δούλοι του Θεού εχρειάζετο να είναι καλύτερα ωργανωμένοι σε μια εκκλησία, ώστε να διδάξουν σ’ ένα μεγάλο πλήθος ανδρών και γυναικών τις κατευθύνσεις του Θεού.​—Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 14:6, 7.

11. Ποια ήταν η δράσις και οι πείρες της εκκλησίας των κεχρισμένων από το 1919 ως το 1931, και πώς αυτοί απέκτησαν μια πιο οριστική ταυτότητα;

¹¹ Η ιστορία δείχνει ότι στο 1918 η μικρή αυτή εκκλησία ανδρών και γυναικών είχε διασπασθή λόγω του σκληρού διωγμού που υπέστη στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά στο 1919 άρχισαν να αναδιοργανώνωνται και ν’ αποκαθίστανται στην «γην» ή κατάστασι της ευνοίας του Θεού, και άρχισαν να λαμβάνουν πείραν της εκπληρώσεως των προφητειών του Αγγαίου, του Ησαΐα και πολλών άλλων. Άρχισαν ένα εκτεταμένο έργο κηρύγματος, το οποίο, στα επόμενα δώδεκα χρόνια, εχρησίμευσε όχι μόνο για να γνωστοποιήση τις κρίσεις του Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά και για να συνάξη το υπόλοιπο των εκλεκτών, συμπληρώνοντας ευρέως τους 144.000. Στον καιρόν αυτόν η κατανόησις των δούλων του Ιεχωβά είχε καθαρισθή από πολλές εσφαλμένες ιδέες όσον αφορά τη διδασκαλία και τη σχέσι των με τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού ως τις υπερέχουσες εξουσίες. Η ομάδα αυτή απέκτησε μια καθαρώτερη ταυτότητα λαμβάνοντας το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά, που εσήμαινε τους πολλούς που θ’ αποτελούσαν τη μία τάξι του δούλου ή εκκλησία του Ιεχωβά επάνω στη γη.​—Ησ. 43:10-12.

12. (α) Ποια κυβερνητική διάταξις θα ανεμένετο σ’ αυτή την εκκλησία, και γιατί; (β) Τι μέρος είχαν σε τούτο οι ώριμοι αδελφοί της εκκλησίας Αλλεγκένης;

¹² Της εκκλησίας αυτής άρχισε να προσδιορίζεται η ταυτότης όχι μόνο από το όνομα και τα έργα της μαρτυρίας, αλλά και από την κυβερνητική της διάταξι. Σύμφωνα με την προφητεία επρόκειτο να είναι μια εκκλησία που θ’ αντιπροσώπευε τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά επάνω στη γη, τον οίκον ή ναόν του Ιεχωβά. Για τούτο έπρεπε να κυβερνάται θεοκρατικώς και όχι δημοκρατικώς. Και η καθοδηγία του Ιεχωβά θα ανεμένετο να εκδηλωθή μέσω των πνευματικώς ωρίμων στην εκκλησία όπως εγίνετο στις ημέρες των αποστόλων. Όπως ήταν αληθινό στον πρώτον αιώνα, έτσι μπορούσε ν’ αναμένεται και στον καιρό του τέλους, ότι οι ώριμοι αδελφοί που θα υπηρετούσαν ως επίσκοποι και βοηθοί των στο πρώτο ωργανωμένο σώμα ή εκκλησία θ’ ανελάμβαναν την πρωτοβουλία στη διάδοσι της αληθινής λατρείας με την επέκτασι του κηρύγματος σε άλλες περιοχές, και ότι θα εχρησίμευαν ως σύμβουλοι και παραδείγματα στις νεώτερες εκκλησίες. Ήδη από το 1879 και πρωτύτερα, η πρώτη επισυναχθείσα ομάδα του αποκαταστημένου υπολοίπου στην Αλλεγκένη της Πενσυλβανίας, εχρησίμευσε ως ένα είδος ηγετικής εκκλησίας, οι δε ώριμοι αδελφοί εκεί, συνεργαζόμενοι με τους επισκόπους άλλων εκκλησιών, έλαβαν την πρωτοβουλία στη διοργάνωσι της επεκτάσεως του κηρύγματος και στον σχηματισμό νέων εκκλησιών. Από αυτό ακριβώς το σώμα πρεσβυτέρων αδελφών στην Αλλεγκένη απεστέλλετο σε πολλά μέρη του κόσμου το περιοδικό που είναι τώρα γνωστό ως Η Σκοπιά, το οποίο εχρησιμοποιείτο ως βάσις για Γραφική μελέτη σε όλες τις εκκλησίες. Τούτο εχρησίμευσε στην ενοποίησι της σκέψεώς των και της κατανοήσεως των Γραφών από μέρους των, και στην εναρμόνισι των μεθόδων του κηρύγματός των.

ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

13. (α) Γιατί ήταν ανάγκη ν’ αντικατασταθούν οι δημοκρατικές μέθοδοι με θεοκρατικές μεθόδους στην εκκλησία, και πώς αυτό προελέχθη στον Ησαΐα 60:17-22; (β) Πώς αυτό συνέβη μεταξύ του 1919 και του 1938;

¹³ Οι τοπικές αυτές εκκλησίες ήσαν εν τούτοις πολύ ανεξάρτητες και αυτοκυβέρνητες, εκλέγοντας τους πρεσβυτέρους των και καθορίζοντας πολλές από τις διατάξεις των για μελέτη και υπηρεσία με τη δημοκρατική μέθοδο. Αλλ’ αν επρόκειτο ένα μεγάλο πλήθος ανδρών και γυναικών να συναχθή και να εκπαιθευθή στο θέλημα του Θεού, η διάταξις αυτή είχε ανάγκη βελτιώσεως· αλλιώς η μέθοδος εκπαιδεύσεως και οι κανόνες της αληθινής λατρείας θα μπορούσαν να διαφέρουν σημαντικά από το ένα μέρος στο άλλο, εξαρτώμενοι από την ωριμότητα μιας εκκλησίας. Οι κατώτερες μέθοδοι επιβλέψεως στην εκκλησία θα εχρειάζετο ν’ αντικατασταθούν από γνήσιες, θεόθεν κατευθυνόμενες αρχές, όπως προελέχθη στον Ησαΐα 60:17-22. Ήδη στο 1919, με την έναρξι του έργου διανομής του Χρυσού Αιώνος, η Εταιρία Σκοπιά, που υπηρετούσε ως μια μορφή κυβερνώντος σώματος για τις εκκλησίες και η οποία είχε μεταφέρει τα κεντρικά της γραφεία και το προσωπικό της στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, για να παράσχη πιο αποτελεσματική εποπτεία στο παγκόσμο κήρυγμα, άρχισε να εισάγη μια πιο θεοκρατική κυβερνητική διάταξι διορίζοντας ένα διευθυντή υπηρεσίας σε κάθε εκκλησία. Τον Οκτώβριο του 1932, οι εκκλησίες παγκοσμίως προχώρησαν στο να φέρουν την ταυτότητά των σε περισσότερη συμφωνία με τη Βιβλική προφητεία με το να καταργήσουν τους «δι’ εκλογής πρεσβυτέρους» και να εκλέγουν τους πιο ωρίμους και με πνευματική διάκρισι αδελφούς για να υπηρετούν ως «επιτροπή υπηρεσίας» που θα βοηθούσε τον από την Εταιρία διοριζόμενο διευθυντή υπηρεσίας. Αυτή η ανάπτυξις συνεπληρώθη το 1938 όταν οι εκκλησίες παγκοσμίως εξέφρασαν την επιθυμία των να οργανωθούν πλήρως υπό την διεύθυνσι της «Εταιρίας», της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου», η οποία στο εξής θα διώριζε όλους τους επισκόπους και τους βοηθούς των στις εκκλησίες και η οποία θα κατηύθυνε όλες τις διευθετήσεις μελέτης και κηρύγματος. Αυτό ήταν ανάγκη να γίνη, όχι μόνο για να φερθή το αγιαστήριο ή η εκκλησία των κεχρισμένων του Ιεχωβά επάνω στη γη στην κατάλληλη σχέσι προς αυτόν, αλλά και για να μπορέση η εκκλησία του Θεού στη γη να είναι ο κατάλληλος τόπος για τη διδασκαλία και εκπαίδευσι του «πολλού όχλου» που συνάγεται από όλα τα έθνη για να πράξη το θέλημα του Θεού.

14, 15. (α) Γιατί ήταν ειδική ανάγκη να συμπληρωθή στο 1938 αυτή η αλλαγή σε θεοκρατική κυβερνητική μορφή; (β) Τι εξησφάλισε αυτό για κείνους που ήσαν από τον «πολύν όχλον»; (γ) Τι πραγματικά έλαβε χώραν με την αποκατάστασι της εκκλησίας των κεχρισμένων στο 1919, σύμφωνα με το Ησαΐας 51:3-52:2;

¹⁴ Αυτή η εποικοδόμησις της εκκλησίας θεοκρατικώς εχρησίμευσε για να την φέρη στο προσκήνιο ως τόπον όπου θα μπορούσε κανείς να μάθη τις κατευθύνσεις του Θεού. Αν ήταν ακατάλληλο για την εκκλησία των κεχρισμένων να διευθύνεται με δημοκρατική ψήφο έτσι ώστε η πλειονότης, αποτελούμενη ίσως κατά μέγα μέρος από ανωρίμους, να διευθύνη αντί των πνευματικώς ωρίμων, θα ήταν ακόμη περισσότερο ακατάλληλο αυτό όταν θα συνήγετο ο «πολύς όχλος». Διότι αυτοί που θα ήρχοντο από τα έθνη, λόγω της αυξήσεώς των σε μια μεγάλη πλειονότητα, θα μπορούσαν ν’ αρχίσουν να διαμορφώνουν την εκκλησία σύμφωνα με το θέλημά των αντί να συμμορφωθούν αυτοί με το θέλημα του Θεού. Αλλά η επίβλεψις του Θεού σε τέτοια ζητήματα είναι πολύ φανερή, και η θεοκρατική εποπτεία λειτουργούσε πλήρως στο 1938, σ’ έναν καιρό που τα «άλλα πρόβατα» ή εκείνοι που ανήκαν στον «πολύν όχλον» ήσαν ακόμη μια μειονότης.

¹⁵ Αυτή η αρχή της εποπτείας ήταν αναγκαία, όχι μόνο για να ληφθή φροντίδα για το έργο του κηρύγματος, αλλά και για να χρησιμεύση στην εκπαίδευσι όλων εκείνων που ήσαν από τον «πολύν όχλον», για να υποταχθούν στο θέλημα του Θεού στη διάρκεια του καιρού του τέλους, πριν από τον Αρμαγεδδώνα, έτσι ώστε να είναι εκπαιδευμένοι και κατάλληλοι να προχωρήσουν μετά τον Αρμαγεδδώνα στον καθαρισμό και εξωραϊσμό της γης μ’ έναν εύτακτο και θεοκρατικό τρόπο. Η εκκλησία των κεχρισμένων επρόκειτο να είναι παράδειγμα ή υπόδειγμα. Σε τούτο βλέπομε την εκπλήρωσι μιας άλλης προφητείας, δηλαδή, του Ησαΐας 51:3-52:2, που δείχνει ότι με την αποκατάστασι του κεχρισμένου υπολοίπου στην ορθή σχέσι του και υπηρεσία προς τον Θεό στο 1919, ιδρύθη η «νέα γη». Αυτή είναι η αρχή διαμορφώσεως μιας κοινωνίας Νέου Κόσμου, η οποία θα συνήθροιζε και θα εξεπαίδευε τον «πολύν όχλον» και η οποία στην ωργανωμένη της μορφή, ως εκκλησία που θα λειτουργούσε υπό το νέο σύστημα πραγμάτων, θα διεφυλάσσετο μέσα από τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος που θα ετερμάτιζε το παλαιό αυτό σύστημα.​—Βλέπε «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη», σελίδες 332-352.

16. Πώς η θεοκρατική διάταξις κατέστησε δυνατόν να διατηρήση η εκκλησία την καθαρότητά της και την κατάλληλη σχέσι μεταξύ του υπολοίπου και του «πολλού όχλου»;

¹⁶ Μολονότι αυτή η αυξανόμενη εκκλησία ή κοινωνία Νέου Κόσμου έχει συνάξει πάνω από 800.000 άνδρες και γυναίκες και παιδιά από όλα τα έθνη, τις φυλές και τους λαούς, δεν έχει σχηματισθή ή διαμορφωθή σύμφωνα με τις ιδέες ή τα έθιμα που οι άνθρωποι αυτοί είχαν προηγουμένως, αλλά όλοι αυτοί διεμορφώθησαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Είναι ευδίδακτοι, πράοι, στοργικοί, επιδιώκουν ειρήνη και είναι σε ενότητα με όλους τους ομοπίστους των. Αν και αριθμούνται σε πάνω από 800.000 εν συγκρίσει με τους τώρα ολιγωτέρους από 14.000 κεχρισμένους, ή αποτελούν μια πλειονότητα από πενήντα τέσσερες περίπου προς ένα, όμως όλοι αυτοί οι ερχόμενοι από τα έθνη υπετάγησαν στο να εκπαιδευθούν σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του Θεού, από την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου», το υπόλοιπο. Μολονότι ο κόσμος αυτός από τον οποίον ήλθαν έχει επηρεασθή πολύ από ιδιοτέλεια, ανηθικότητα, ψεύδος, δολιότητα, αθεϊσμό, πνευματισμό και πολλές άλλες ασεβείς σκέψεις και πράξεις, όμως αυτά τα πράγματα δεν εισέδυσαν στην αληθινή εκκλησία του Θεού. Εκείνοι που θα επιχειρούσαν να διαφθείρουν την εκκλησία σήμερα με ανήθικη διαγωγή ή ψευδή διδασκαλία αποκόπτονται από την επικοινωνία, όπως συνέβαινε και στην εκκλησία του πρώτου αιώνος, έτσι ώστε η καθαρότης και η ταυτότης της εκκλησίας διαφυλάσσονται.

17, 18. (α) Πώς κατέστη δυνατόν η οργάνωσις να επεκταθή και να εκπαιδεύση και επιβλέψη εκατοντάδες χιλιάδων άτομα σε 179 χώρες όταν το υπόλοιπο γίνεται ολιγώτερο κάθε χρόνο; (β) Ποια εδάφια το προείπαν αυτό;

¹⁷ Η συγκομιδή τόσο πολλών εκατοντάδων χιλιάδων από όλες τις χώρες απαιτούσε μια οργάνωσι που θα μπορούσε πολύ να επεκταθή και όμως να διατηρή τη θεοκρατική της διάρθρωσι, όπως ακριβώς προελέχθη στον Ησαΐα 54:2, 3. Αλλά πώς θα μπορούσε αυτή η μικρή εκκλησία να επεκταθή όταν η κεχρισμένη τάξις εγίνετο μικρότερη και πολλοί από εκείνους που απέμειναν είχαν γίνει ηλικιωμένοι και ασθενικοί με το πέρασμα των ετών; Με το ν’ ακολουθηθή η συμβουλή του Παύλου εις 2 Τιμόθεον 2:1-3 και έτσι να εκπαιδευθούν εκείνοι που ανήκαν στον «πολύν όχλον», ώστε ν’ αποκτήσουν τα προσόντα ως επίσκοποι και ως διδάσκαλοι άλλων. Όχι μόνο χιλιάδες απ’ αυτούς εξεπαιδεύθησαν ως υπηρέται στις εκκλησίες, αλλά ειδικά στη διάρκεια των περασμένων είκοσι ετών χιλιάδες εισήλθαν στην ολοχρόνια διακονία ως σκαπανείς και επήγαν να εργασθούν σε απομονωμένες περιοχές, ενώ άλλοι εξεπαιδεύθησαν ειδικά για να διανοίξουν το έργο σε νέες χώρες, σχηματίζοντας νέες εκκλησίες, οικοδομώντας θυγατέρες «πόλεις», να το πούμε έτσι, ώστε να κάμουν τη διδασκαλία του οίκου του Θεού προσιτή σε όλους. Όλα αυτά έγιναν υπό την επίβλεψι του κεχρισμένου υπολοίπου.​—Ησ. 60:10· 61:4-6.

¹⁸ Υπάρχουν, λοιπόν, πολλές εκκλησίες και ακόμη ολόκληρες χώρες, όπου δεν υπάρχει κανείς από το υπόλοιπο. Εν τούτοις, είναι δυνατόν άνδρες και γυναίκες σε 179 χώρες να έλθουν στον «οίκον» του Θεού σε πάνω από 21.000 εκκλησίες, διότι όλοι οι επίσκοποι εδιδάχθησαν και εξεπαιδεύθησαν μέσω της εκκλησιαστικής διατάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου». Όλες οι εκκλησίες είναι υπό την επίβλεψι τοπικών επισκόπων και άλλων, οι οποίοι επισκέπτονται και επιθεωρούν εκκλησίες, περιοχές και γραφεία τμημάτων της Εταιρίας, έτσι ώστε όλα τα μέρη της οργανώσεως τηρούνται σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Μ’ αυτό τον τρόπο η κεχρισμένη τάξις ποιμαίνει το ποίμνιο του Θεού.

19. Πώς τα μέλη και του υπολοίπου και του «πολλού όχλου» βλέπουν τη γοργά επεκτεινόμενη οργάνωσι, και πώς βλέπουν τη σχέσι των μεταξύ των;

¹⁹ Μολονότι ο «πολύς όχλος» γίνεται μεγαλύτερος πάντοτε και το υπόλοιπο του «μικρού ποιμνίου» των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού γίνεται μικρότερο σε αριθμούς, όμως υπάρχει τελεία ενότης. Και εκείνοι που ανήκουν στον αυξανόμενον «όχλον», δεν προσεπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τους μεγαλυτέρους αριθμούς των για ν’ αποκτήσουν υπεροχή στην οργάνωσι. Με τη νομιμοφροσύνη των και την υπακοή των στη θεοκρατική διάταξι του Ιεχωβά μέσω της εκκλησίας, εκείνοι που αποτελούν τον «πολύν όχλον» δείχνουν τον πιο μεγάλο σεβασμό για τη σμικρυνόμενη ομάδα των κεχρισμένων. Δεν φρονούν ότι πρέπει να τους δοθή κάποιος έπαινος επειδή ανήκουν στην πλειονότητα και κάνουν σήμερα το περισσότερο έργο κηρύγματος. Κατανοούν ότι αυτό είναι για τη δόξα του Ιεχωβά, και, επίσης, ότι αυτή η αυξανόμενη ενοποιημένη εκκλησία είναι ένα απτό σημείο της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά για τους πιστούς κεχρισμένους του επάνω στη γη. Ούτε αυτοί οι κεχρισμένοι δυσφορούν για τον αυξανόμενον «όχλον» με τους αριθμούς του και τον νεανικό, ενεργητικό ζήλο του. Μάλλον, βλέπουν τους καρπούς πολλών ετών επιμόχθου έργου και χαίρουν να βλέπουν ότι αυτοί ακολούθησαν το παράδειγμά των σε ζήλο, υπακοή και νομιμοφροσύνη στον Ιεχωβά. «Σεις δε, ιερείς του Ιεχωβά θέλετε ονομάζεσθαι· Λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει.» (Ησ. 61:6-11, ΜΝΚ) Μόνο η αληθινή εκκλησία του Θεού θα μπορούσε να καταδείξη την αγάπη και ενότητα δύο τέτοιων ομάδων ατόμων.

20. (α) Τι δείχνουν οι Γραφές και τα γεγονότα όσον αφορά την κατάλληλη κατάστασι για τους δούλους του Θεού στον καιρό του τέλους; (β) Ποια πορεία ενεργείας συνιστάται για όλους;

²⁰ Έτσι, από το παράδειγμα της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος και την εξέτασι πολλών προφητειών που ανήκουν στην εποχή μας, έχομε απόδειξι ότι η κατάλληλη κατάστασις για τους αληθινούς δούλους του Θεού τώρα στον καιρό του τέλους δεν είναι η κατάστασις χαλαρά συνδεδεμένων ατόμων που ενεργούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Μάλλον, είναι η κατάστασις μιας σφιχτά ωργανωμένης εκκλησίας, ενοποιημένης και συναρμοσμένης σε μια παγκόσμια βάσι, και κάτω από την επίβλεψι του πεπειραμένου και πνευματικώς ωρίμου κεχρισμένου υπολοίπου του πνευματικού σώματος του Χριστού. Όλοι οι αναγνώσται αυτού του περιοδικού προτρέπονται να έλθουν μαζί με αυτή την εκκλησία, τους μάρτυρας του Ιεχωβά, να συνταυτισθούν μαζί των, να παραβάλουν τη διδασκαλία των, τη λατρεία των, τα έργα των και την εκκλησιαστική των οργάνωσι με τη Γραφή. «Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού.» Ερευνήστε και προσδιορίστε την ταυτότητα του λαού με τον οποίον είναι σήμερα ο Θεός, και συνταυτισθήτε μαζί του.​—Ησ. 2:2-4, ΜΝΚ· Ζαχ. 8:20-23.

Γονείς, Εκπαιδεύετε τα Τέκνα Σας;

 1. (α) Πότε πρέπει οι γονείς να εξετάσουν το μέλλον των τέκνων τους, και πόσο εντελές εκπαιδευτικό πρόγραμμα πρέπει να ετοιμάσουν γι’ αυτό; (β) Ποιον σκοπό πρέπει να στερεώσουν καλά οι γονείς στη διάνοια του παιδιού, και ποια βεβαίωσι έχουν οι γονείς αν ακολουθήσουν την προσταγή του Ιεχωβά που αναγράφεται στις Παροιμίες 22:6;

ΓΟΝΕΙΣ, προτού ακόμη γεννηθή το τέκνο σας, σταματήστε και σκεφθήτε για το μέλλον του, τους σκοπούς που θα θέσετε μπροστά του και το πώς μπορεί να επιτύχη αυτούς τους σκοπούς με τη βοήθειά σας. Αρχίστε σ’ αυτό το σημείο να διατυπώνετε μια σειρά οδηγιών τόσο εντελών και πλήρων όσο μπορείτε πιθανώς να επινοήσετε. Να είσθε έτοιμοι να διδάξετε το τέκνο σας πώς μπορεί να συμπεριφέρεται σε κάθε βήμα της ζωής του. Όταν αρχίζη να εννοή​—ναι, από την αρχή της παιδικής του ηλικίας—​εξηγήστε το μέλλον που είναι μπροστά του. Δείξτε του τα καθήκοντά του και τις ευθύνες του. Δώστε του διδασκαλία και κατεύθυνσι για το πώς να εκτελή τα καθήκοντα, να διαφεύγη τους κινδύνους και να εξασφαλίζη τις ευλογίες, που όλα αυτά βρίσκονται μπροστά του. Στερεώστε καλά τον σκοπό της αιωνίου ζωής στη διάνοια του παιδιού εντυπώνοντάς του σ’ αυτήν καθημερινά έπειτα με παράδειγμα οδηγήστε το σιγά-σιγά, βήμα προς βήμα, στον δρόμο της ζωής που εσκιαγραφήσατε μπροστά του, ώσπου κάθε βήμα να γίνη μια δυνατά εδραιωμένη συνήθεια. Προσεύχεσθε ακατάπαυστα για την ευλογία του Ιεχωβά σε όλη αυτή τη διδασκαλία και εκπαίδευσι. Τότε έχετε υπακούσει στην προσταγή του Ιεχωβά: «Δίδαξε το παιδίον την οδόν, την οποίαν πρέπει να ακολουθήση, και όταν γηράση δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής.» (Παροιμ. 22:6, ΑΣΜ) Έχομε τον λόγον του Θεού γι αυτό, ώστε, μια τέτοια εκπαίδευσις ενός παιδιού όταν είναι νέο και ευεπηρέαστο να μην εξαλειφθή ποτέ και τέτοιες καλές συνήθειες να μην καταστραφούν ποτέ.

 2. Τι σημαίνει η Εβραϊκή λέξις χανάκ, και ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν οι γονείς εν σχέσει με την εκπαίδευσι του τέκνου των;

² Η Εβραϊκή λέξις χανάκ, που μεταφράζεται «διδάσκω» ή «εισάγω», σημαίνει επίσης αφιερώνω. Συχνά χρησιμοποιείται εν σχέσει με την αφιέρωσι ενός ατόμου, ενός σπιτιού ή κάποιου πράγματος στην υπηρεσία του Θεού. Για τούτο, γονείς, αφιερώστε το τέκνο σας στον Θεό· έπειτα διδάξτε το, εκπαιδεύστε το και διαπαιδαγωγήστε το ως τέκνο Θεού, που αυτός το εμπιστεύθηκε στη φροντίδα σας. «Ιδού, κληρονομία παρά του Ιεχωβά είναι τα τέκνα· μισθός αυτού, ο καρπός της κοιλίας.» (Ψαλμ. 127:3, ΜΝΚ) Αν οι γονείς τηρούν αυτά τα λόγια και παρέχουν παράδειγμα με τη διαγωγή τους, τότε οι γυιοί τους και οι θυγατέρες τους θα έχουν καθαρά στρωμένον μπροστά τους τον δρόμο της ζωής και δεν θα εύρουν εύλογη αιτία ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτόν.

 3. Ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε από το ζωικό βασίλειο, το οποίο οι γονείς πρέπει να εντυπώσουν στα τέκνα των;

³ Οι γονείς του ζωικού βασιλείου λαμβάνουν μεγάλες φροντίδες για να εκπαιδεύσουν το νεογνό τους για επιβίωσι. Πάρτε ως παράδειγμα τη μητέρα ελαφίνα και το μικρό της ελαφάκι. Τι γνωρίζει το νήπιο ελαφάκι για τον άγριο λέοντα του βουνού και πώς να διαφύγη το να γίνη βορά του ισχυρού αυτού θηρίου; Κατ’ ουσίαν τίποτε. Αλλ’ ο Ιεχωβά έχει ενσταλάξει στη μητέρα ελαφίνα σοφία όσον αφορά τις τεχνικές μεθόδους επιβιώσεως. Ενστικτωδώς η μητέρα έλαφος εκπαιδεύει τα μικρά της πώς να διαφεύγουν τον κίνδυνο και να επιζούν. Ο πρώτος της κανών είναι απόλυτη υπακοή στις οδηγίες. Όταν απειλή κίνδυνος, η μητέρα έλαφος διατάσσει το μικρό της να μένη απολύτως ακίνητο. Το ελαφάκι, λαμπρά καμουφλαρισμένο και τελείως ασάλευτο, παραμένει κρυμμένο από τους εχθρούς του. Ο λέων βρυχάται για να τρομάξη το νεογνό ώστε να κινηθή και να προδώση τη θέσι του. Θα εφαίνετο πιο συνετό για το μικρό ελαφάκι να πηδήση και να τρέξη για τη ζωή του. Αλλά πόσο μακριά νομίζετε ότι θα έφθανε προτού επιπέση ο πεινασμένος λέων επάνω του; Όχι πολύ μακριά. Το μικρό υπακούει στη μητέρα του ώσπου να περάση ο κίνδυνος. Η μητέρα τότε επιστρέφει και δείχνει στο μικρό της ότι είναι ελεύθερο να κινηθή. Το μικρό πηδά γύρω, ευτυχισμένο που είναι ζωντανό. Η μητέρα το γλείφει στοργικά επειδή υπήκουσε. Ναι, η υπακοή σημαίνει ζωή, η παρακοή σημαίνει θάνατο. Το ζωτικό αυτό μάθημα οι γονείς τού ανθρωπίνου γένους πρέπει να το εντυπώσουν στα τέκνα των.

 4. Προτού μπορέσουν οι γονείς να διδάξουν τις Βιβλικές αρχές, τι πρέπει να γνωρίζουν, και ποια Γραφική συμβουλή παρέχεται στα παιδιά;

⁴ Προτού οι γονείς μπορέσουν να εντυπώσουν τεχνικές μεθόδους επιβιώσεως στα τέκνα των όπως εκτίθενται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, αυτοί οι ίδιοι πρέπει να τις γνωρίζουν και να οδηγούνται απ’ αυτές. Στους Ισραηλίτας γονείς ο Μωυσής είπε: «Ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου.» Έπειτα απ’ αυτό ο Μωυσής διεκήρυξε: «Θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» (Δευτ. 6:4-9) Τα τέκνα διατάσσονται από τον Ιεχωβά να υπακούουν σ’ αυτούς τους θεοκρατικά εκπαιδευμένους γονείς: «Υιέ μου, φύλαττε την εντολήν του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου. Περίαψον αυτά διαπαντός επί της καρδίας σου, περίδεσον αυτά περί τον τράχηλόν σου. Όταν περιπατής, θέλει σε οδηγεί· όταν κοιμάσαι, θέλει σε φυλάττει και όταν εξυπνήσης, θέλει συνομιλεί μετά σου. Διότι λύχνος είναι η εντολή, και φως ο νόμος, και οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.» Τα τέκνα πρέπει να τα κάμωμε να γνωρίζουν ότι είναι θέλημα του Ιεχωβά γι’ αυτά να προσέχουν τις οδηγίες των γονέων των, διότι αυτή είναι η οδός της ζωής.​—Παροιμ. 6:20-23· 4:10-13, 20-24.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΚΕΝΤΡΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ

 5. Ποιο είναι το κέντρον της εκπαιδεύσεως του παιδιού, ποιος είναι ο αρχηγός του, και γιατί είναι ουσιώδης αυτή η ηγεσία;

⁵ Το σπίτι είναι το κέντρον της θεοκρατικής εκπαιδεύσεως. Ό,τι συμβαίνει στο σπίτι θα επηρεάση το παιδί στο υπόλοιπο της ζωής του. Ο αρχηγός αυτού του κέντρου εκπαιδεύσεως είναι ο πατέρας. Αυτός πρέπει να επωμισθή την ευθύνη λαμβάνοντας την ηγεσία στην εκπαίδευσι των τέκνων του. Η Γραφή τονίζει τον μεγαλύτερο ρόλο που πρέπει να παίξουν οι πατέρες στην εκπαίδευσι των τέκνων των, με τα εξής λόγια: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Ο Δρ Βενιαμίν Σποκ λέγει: «Μερικοί πατέρες έφθασαν να νομίζουν ότι η φροντίδα των βρεφών και των τέκνων είναι εντελώς έργο της μητέρας. Αυτή είναι εσφαλμένη ιδέα.» Καθώς δείχνει η Γραφή, ένας άνδρας χρειάζεται να είναι μαζί με τα τέκνα του για την ανάπτυξί τους. Αν δεν είναι μαζί τους, αυτό επηρεάζει την ανάπτυξί τους, είτε ενδιαφέρεται γι’ αυτό είτε όχι. Το παιδί αγαπά πολύ τον πατέρα του. Συχνά θα πη, «Ο πατέρας μου ξέρει τι λέγει.» Αλλά όταν ο πατέρας παραλείπη να διδάξη ή να λάβη την ηγεσία, ή αν γίνεται υπερβολικά επικριτικός ή πολύ αυστηρός και σκληρός, το παιδί πληγώνεται ενδόμυχα. Αναμένει περισσότερα από τον πατέρα του και δικαίως.

 6. Ποιους πέντε παράγοντας απεκάλυψε μια δοκιμή που ετόνισε την οικιακή εκπαίδευσι;

⁶ Τελευταίως, έγινε μια δοκιμή που έδειξε πέντε παράγοντας που διέκριναν ένα μεγάλο αριθμό αμελών στα καθήκοντά τους παιδιών από έναν μεγάλο αριθμό μη αμελών στα καθήκοντά τους παιδιών. Η δοκιμή αυτή, η οποία εκάλυπτε περίοδο δέκα ετών, απεκάλυψε ότι οι παράγοντες διακρίσεως ήσαν: (1) διαπαιδαγώγησις από τον πατέρα, (2) επίβλεψις από τη μητέρα, (3) στοργή του πατέρα, (4) στοργή τις μητέρας, και (5) συνοχή της οικογενείας. Η εκπληκτική ανακάλυψις ήταν η έμφασις που έδωσαν τα παιδιά στην καθοδηγία, τη στοργή και τη διαπαιδαγώγησι του πατέρα. Ο υπερβολικά αυστηρός, σκληρός, παράλογος πατέρας έλαβε χαμηλό βαθμό. Ο σταθερός, φιλάγαθος πατέρας έλαβε υψηλό βαθμό. Η αμελής μητέρα που επέτρεπε στο παιδί της να περιπλανάται στους δρόμους διεβαθμίσθη πτωχά. Δεν υπάρχει διαφυγή από το ένα αυτό γεγονός: το αν τα τέκνα θα γίνουν καλά ή κακά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκπαίδευσι που λαμβάνουν στο σπίτι από τον πατέρα και τη μητέρα.

 7. Γιατί τα Κυριακά σχολεία δεν λαμβάνουν τη θέσι του σπιτιού ως κέντρα εκπαιδεύσεως;

⁷ Οι γονείς δεν πρέπει να απατούν τον εαυτό τους με το να νομίζουν ότι εκπληρώνουν την προσταγή του Θεού να εκπαιδεύουν ένα τέκνο, απλώς με το να στέλνουν το παιδί σε κάποιο Κυριακό σχολείο ή σε άλλη θρησκευτική συνάθροισι. Η βασική θρησκευτική εκπαίδευσις πρέπει να λαμβάνεται στο σπίτι. Αυτή την ευθύνη οι γονείς δεν μπορούν με ελαφρότητα να την διαβιβάσουν σ’ έναν άλλον. Οι εκθέσεις δείχνουν ότι δεν είναι η ευλογία του Θεού στο Κυριακό σχολικό σύστημα. Μολονότι υπάρχουν πάνω από 36.000.000 παιδιά που φοιτούν σε τάξεις 300.000 περίπου Κυριακών σχολείων στις Ηνωμένες Πολιτείες, «ολίγες ζωές μεταμορφώνονται σε αληθινή, γεμάτη Χριστό μαθητεία», είπε ένας εξέχων διάκονος. Θέλομε τα τέκνα μας ν’ αναπτυχθούν, όχι με μια δίαιτα αναιμικής πίστεως, αλλά με ισχυρή πνευματική τροφή που είναι ικανή να τα μεταβάλη σε ωρίμους Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες με ανακαινισμένες προσωπικότητες. Ο τόπος για τέτοια εκπαίδευσι είναι το σπίτι με τους γονείς στην ηγετική θέσι.

ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

 8. Ποιο ειδικό πρόγραμμα πρέπει να έχουν οι γονείς για τα τέκνα, και γιατί είναι πολύ σπουδαίο να ορισθή μια ειδική ώρα κάθε μέρα;

⁸ Η οικιακή εκπαίδευσις έχει καλύτερη ευκαιρία επιτυχίας αν οι γονείς έχουν καταστρώσει ένα ειδικό καθημερινό πρόγραμμα για να το ακολουθήσούν τα παιδιά. Σε μια προσδιωρισμένη ώρα κάθε μέρα πρέπει να διαβάζεται η Γραφή, κατόπιν πρέπει ν’ ακολουθή μια σύντομη ανασκόπησις για να φανή αν τα παιδιά εννόησαν εκείνο που διαβάσθηκε. Η ίδια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθήται κάθε μέρα όταν εξετάζεται το εδάφιο και τα σχόλια από το Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πρέπει επίσης να γίνεται μια εβδομαδιαία οικιακή Γραφική μελέτη με τα παιδιά και μια εβδομαδιαία οικογενειακή μελέτη της Σκοπιάς, στην οποία πρέπει να συμμετέχουν τα παιδιά. Σημειώστε: η ημέρα και ώρα για καθεμιά απ’ αυτές τις μελέτες πρέπει να είναι οριστική έτσι ώστε στην ειδική αυτή ημέρα και ώρα το παιδί να γνωρίζη ακριβώς τι να περιμένη. Μια και διαμορφωθούν συνήθειες μελέτης θα είναι δύσκολο να διακοπούν. Έπειτα, οποτεδήποτε το παιδί είναι μακριά από το σπίτι, η διάνοιά του θα ελκύεται σε ό,τι ο πατέρας και η μητέρα κάνουν στις ειδικές αυτές ώρες. Τούτο ελκύει το παιδί στενώτερα στον οικογενειακό κύκλο, και θα το κάμη ν’ αντανακλά τα καλά πράγματα που έμαθε στο σπίτι.

 9. Κατονομάστε τα διάφορα πράγματα που οι γονείς πρέπει να διδάσκουν στα τέκνα, και ειπέτε γιατί.

⁹ Τα παιδιά κρατούν πράγματα στη μνήμη πολύ εύκολα. Μάθετέ τα να χρησιμοποιούν τις διάνοιές των για να θυμούνται σπουδαία εδάφια της Γραφής. Διδάσκετέ τα να προφέρουν τα ονόματα των βιβλίων της Γραφής, άλλα Βιβλικά ονόματα και λέξεις ακριβώς. Εκπαιδεύετέ τα στη Γραφική διδασκαλία. Ενσταλάζετε μέσα τους την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις, να διακρίνουν το ορθό από το εσφαλμένο. Εκγυμνάζετέ τα να έχουν δύναμι θελήσεως. Αυτό θα τα βοηθήση ν’ αντισταθούν στον πειρασμό όταν θα γίνουν μεγαλύτερα στην ηλικία. Διδάσκετέ τα να μεταδίδουν στους άλλους. Αυτό θα δημιουργήση μέσα τους ένα πνεύμα γενναιοδωρίας. Να είσθε βραδείς στο να επικρίνετε, ταχείς στο να συμπαθήτε. Τα τέκνα πρέπει να διδάσκωνται ευλάβεια για ιερά πράγματα και σεβασμό για πρεσβυτέρους αδελφούς και αδελφές, συμπάθεια για τους ασθενείς, αγαθότητα προς όλους. (Λευιτ. 19:32) Πρέπει να διδάσκωνται ταπεινοφροσύνη, σεμνότητα και ηθική. Όταν το παιδί είναι δέκα ετών είναι πολύ ηθικό. Ενσταλάξτε σ’ αυτή τη δεκτική διάνοια τις Βιβλικές αρχές της ηθικής. Διδάξτε την ορθή και εσφαλμένη επικοινωνία με παιδιά του αντιθέτου φύλου, πώς να συμπεριφέρεται το παιδί σε κοινωνικές συγκεντρώσεις και ούτω καθεξής. Μεγάλα και μικρά πράγματα βαρύνουν πάρα πολύ σ’ αυτά τα ευεπηρέαστα χρόνια· λοιπόν, γονείς, εκπαιδεύσατε τα τέκνα σας. Μάθετέ τα να είναι καθαρά στο ντύσιμο, στις συνήθειες ομιλίας και σε άλλα πράγματα όταν είναι κατ’ ιδίαν στα σπίτια των καθώς και δημοσία. Μάθετέ τα να φροντίζουν για τα δωμάτιά των, τα υποδήματα, τα ενδύματα, και ούτω καθεξής. Σε ζητήματα χρηματικά διδάσκετέ τα τη διαφορά μεταξύ σπατάλης και φρονήσεως, μεταξύ φιλαργυρίας και γενναιοδωρίας. Ας δίδουν από ό,τι τους χορηγείται, για τη συντήρησι της Αιθούσης Βασιλείας. Ας πληρώνουν τα έντυπα που χρησιμοποιούν· έτσι διδάσκετέ τα την αξία του χρήματος. Διδάσκετέ τα να αναπέμπουν στοχαστικές, γεμάτες νόημα προσευχές. Εντυπώστε σ’ αυτά τους πιο καλούς τρόπους και θα σας είναι πάρα πολύ ευγνώμονα που τα εξεπαιδεύσατε έτσι. Εξ άλλου, θα δρέψετε μεγάλη χαρά για την υπομονή σας και το επίμοχθο έργο σας: «Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα· και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι· μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει.» Εν τούτοις, «ο άφρων υιός είναι βαρυθυμία εις τον πατέρα αυτού, και πικρία εις την γεννήσασαν αυτόν.» «Όστις γεννά άφρονα, γεννά αυτόν δια λύπην αυτού· και ο πατήρ του ανοήτου δεν απολαμβάνει χαράν.» (Παροιμ. 23:24, 25· 17:25, 21) Εκπαίδευσις στη νεότητα θα δημιουργήση τη διαφορά.

ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΙΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ

10. Γιατί η με προσευχή πορεία του Μανωέ αποτελεί καλό παράδειγμα για τους γονείς σήμερα;

¹⁰ Γονείς, επικαλεσθήτε τον Ιεχωβά να σας διευθύνη στο πώς να εκπαιδεύετε και διαπαιδαγωγήτε το τέκνο σας. Ο Μανωέ, ο πατέρας του Σαμψών, ήθελε ν’ ανατραφή ο γυιός του με το σωστό τρόπο. Προσηύχετο, λοιπόν, στον Ιεχωβά για καθοδηγία στην εκπαίδευσι του παιδιού του. «Δέομαι, Ιεχωβά», προσηυχήθη ο Μανωέ. «Ο άνθρωπος του Θεού, τον οποίον απέστειλας, ας έλθη πάλιν προς ημάς, και ας διδάξη ημάς τι να κάμωμεν εις το παιδίον, το οποίον μέλλει να γεννηθή.» «Και εισήκουσεν ο Θεός την φωνήν του Μανωέ· και ήλθε πάλιν ο άγγελος του Θεού» και τους εδίδαξε. Ο γυιός τους ανετράφη για να είναι ένας πιστός δούλος του Ιεχωβά. (Κριτ. 13:8-14, ΜΝΚ) Ακολουθήστε αυτό το καλό παράδειγμα. Προσεύχεσθε στον Ιεχωβά για καθοδηγία, και έπειτα ακολουθείτε την κατεύθυνσί του στον λόγο του.

11. Γιατί τα καλά παιδιά χρειάζονται επίβλεψι και διεύθυνσι, και τι λέγουν διάφορες αυθεντίες για την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι των παιδιών;

¹¹ Οσοδήποτε καλές και αν είναι οι προθέσεις ένας παιδιού, είναι ακόμη παιδί και πρέπει να συμπεριφερώμεθα σ’ αυτό σαν παιδί. Διαρκής επίβλεψις είναι αναγκαία, επειδή οι Παροιμίες λέγουν ότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού». Οι γονείς πρέπει να είναι λογικά συνεπείς στη διδασκαλία των. Πρέπει να αισθάνωνται, να μιλούν και να ενεργούν καθώς αναμένουν να συμπεριφέρεται το παιδί, και να φροντίζουν να συμπεριφέρεται έτσι. Υπάρχουν περιπτώσεις που η κατά γράμμα ράβδος πρέπει να χρησιμοποιήται για να διατηρηθή η ειρήνη και ο σεβασμός της οικογενείας. Οι Γραφές νουθετούν: «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του άδου.» (Παροιμ. 22:15· 23:13, 14) Ο Δρ Σποκ λέγει, «Σταθερή καθοδηγία, η οποία πηγάζει από αφοσίωσι, δεν είναι μόνο καλή για τα παιδιά​—αλλά και την αγαπούν» Ο πατέρας και η μητέρα πρέπει να φροντίζουν αρκετά για να διδάσκουν τα τέκνα των το ορθό και το εσφαλμένο. Ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών των Ηνωμένων Πολιτειών, λέγει: «Η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις, όταν επιβάλλεται με δικαιοσύνη και συνέπεια, εκτρέφει τη φιλοτιμία και τον σεβασμό. Και τα παιδιά θέλουν​—απελπιστικά—​να διαπαιδαγωγούνται. Επιφανειακά, μπορεί να επαναστατούν. Αλλά σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, όπου διαμορφώνεται ο χαρακτήρ, ένα παιδί θέλει να του πουν τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνη. Χρειάζεται οδηγητικές πινακίδες για να το βοηθούν να προσανατολισθή στον κόσμο. Αποβλέπει στους γονείς του γι’ αυτές τις οδηγητικές πινακίδες. Αν οι γονείς του είναι οκνηροί ή αδιάφοροι ή υπερβολικά επιεικείς, είναι μήπως παράδοξο ότι ένα παιδί χάνει την αγάπη και τον σεβασμό γι’ αυτούς; Πώς μπορεί ένα παιδί να εξακολουθήση ν’ αποβλέπη σ’ έναν γονέα που συνεχώς συμβιβάζεται και υποχωρεί σ’ αυτό;» Προς την ίδια αυτή κατεύθυνσι ο δικαστής του Δικαστηρίου Ανηλίκων του Ντένβερ (Κολοράντο) Φίλιπ Β. Τζίλλιαμ έδωσε κάποια άμεση νομοθεσία ενδιαφέρουσα και υποβοηθητική για τους ευσυνειδήτους γονείς, λέγοντας: «Οι νέοι έχουν ανάγκη από πολλή αγάπη των γονέων στη ζωή τους. Τούτο σημαίνει να παρέχωμε τη ρωμαλέα διαπαιδαγώγησι που χρειάζονται και ασυναίσθητα υπερεπιθυμούν. Και σημαίνει το να δίνετε συνετά από τον εαυτό σας, από την πείρα σας και από την κρίσι σας.» Μην κρατείτε, λοιπόν, μακριά από το απλό παιδί την πειθαρχική διαπαιδαγώγησι. Ένα ελαφρό χτύπημα στο πίσω μέρος, μόνο προς τα κάτω, δεν θα το σκοτώση. Θα το βεβαιώση ότι φροντίζετε γι’ αυτό. Τα επόμενα εδάφια τονίζουν πόσο συνετό είναι να χρησιμοποιούμε πειθαρχική διαπαιδαγώγησι: Παροιμίες 3:11, 12· 4:1· 13:1, 24· 19:18· 22:15· 23:13, 14.

12. Δείξτε πώς μια φαινομενικά σαφής διαταγή θα μπορούσε να φέρη σύγχυσι σ’ ένα παιδί. Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να γίνη σαφής η εκπαίδευσις στα παιδιά;

¹² Το ξύλισμα μπορεί να μην είναι πάντοτε η απάντησις όταν παρακούη το παιδί σας. Λεπτότης, ισορροπία, σοφία και λίγη φρόνησις από μέρους σας ως γονέων είναι ό,τι απαιτείται. Ένα θερμό χαμόγελο είναι πολύ αφοπλιστικό· ακόμη και μικρά παιδιά δεν μπορούν ν’ αντισταθούν σ’ αυτό. Εν τούτοις, προτού επιπλήξετε το παιδί σας να είσθε βέβαιος ότι σφάλλει αυτό και όχι σεις ο ίδιος. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να λέτε, «Γιαννάκη, μην κάνεις μολυβιές στα βιβλία της Εταιρίας, αλλιώς θα σε δείρω!» Αυτό φαίνεται αρκετά σαφές σε σας, αλλά είναι εξίσου και στο Γιαννάκη; Του επιτρέπετε να μολυβώνη άλλα βιβλία. Σας βλέπει να υπογραμμίζετε τη Γραφή σας, και έτσι στη μικρή διάνοια γεννάται η σκέψις, «Γιατί όχι κι αυτό;» Όταν εκπαιδεύετε, λοιπόν, το παιδί σας, κάμετέ το να γνωρίζη μ’ έναν τρόπο που θα εννοήση. «Αυτό το βιβλίο ανήκει στον μπαμπά. Δεν πρέπει να κάνης μέσα σημάδια.» Ή, «Αυτό το βιβλίο θα δοθή στην υπηρεσία. Δεν πρέπει να υπάρχουν σημάδια μέσα​—καταλαβαίνεις;» Δώστε του μια εξήγησι για τη διαταγή σας. Ένα ξύλισμα δεν θα βοηθήση πάντοτε.

13, 14. (α) Ποιον σκοπό θα θέλουν οι γονείς να θέσουν μπροστά στο παιδί τους, και πώς; (β) Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς να εκπαιδεύσουν το τέκνο των στην από θύρα σε θύρα διακονία; (γ) Ποιες ιδιότητες θα βοηθήσουν το παιδί να δη ότι η διακονία είναι μια επιθυμητή σταδιοδρομία που αξίζει να την επιδιώξη; (δ) Πώς μπορούν οι γονείς να εκπαιδεύσουν τα τέκνα των να εκτελούν έργο και να αναλαμβάνουν ευθύνη;

¹³ Οι θεοκρατικοί γονείς θα θέλουν να ενσταλάξουν στο τέκνο των μια επιθυμία να γίνη ένας από τους διακόνους του Ιεχωβά. Θέσατε αυτόν τον σκοπό μπροστά στην καρδιά του παιδιού ενωρίς. Μπορείτε άριστα να το κάμετε αυτό δίνοντας ένα καλό παράδειγμα τον εαυτό σας. Παίρνετε το τέκνο σας μαζί σας από σπίτι σε σπίτι στη διακονία, σε επανεπισκέψεις και σε οικιακές Γραφικές μελέτες. Εξηγήστε σ’ αυτό γιατί κάνετε αυτά τα πράγματα. Πρέπει να βεβαιωθήτε ότι το παιδί καταλαβαίνει και το πώς και το γιατί αναμένεται να κάμη αυτά τα πράγματα. Ειπέτε του γιατί εδώσατε αυτή την ειδική ομιλία στη θύρα, γιατί επροσφέρατε το βιβλίο αντί των περιοδικών. Προκαλέστε τα σχόλιά του. Εντυπώστε σεβασμό εκθέτοντας τις αιτίες. Είναι πιο καλά να μη διατάσσετε πάντοτε.​—Έξοδ. 12:26, 27.

¹⁴ Καλωσύνη, θέρμη και κατανόησις συμβαδίζουν επί ένα μακρό διάστημα για να δημιουργήσουν στο παιδί την επιθυμία να γίνη ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεν είναι αρκετό να λέτε απλώς στον γυιό σας ή στη θυγατέρα σας, «Θέλω να γίνης διάκονος του Ιεχωβά.» Το παιδί πρέπει να δη σε σας μια επαρκή αιτία για να γίνη ένας απ’ αυτούς. Το τι λέτε, το πώς ζήτε και συμπεριφέρεσθε ζυγίζονται στη διάνοια του παιδιού υπέρ ή εναντίον της διακονίας. Αν, λοιπόν, αναμιγνύετε την εκπαίδευσί σας με τρυφερή αγάπη και στοργή, το παιδί θα δη ότι η διακονία είναι μια επιθυμητή σταδιοδρομία που αξίζει να την επιδιώξη. Μην είσθε διστακτικοί να πήτε στο παιδί σας πόσο επιθυμείτε να το έχετε μαζί σας στην Αίθουσα Βασιλείας, πόσο ευχαριστείσθε με τα σχόλιά του και τις σημειώσεις που λαμβάνει. Ενθαρρύνετέ το οποτεδήποτε μπορείτε και κάμετέ το αυτό ειλικρινώς. Το αποτέλεσμα προς το καλό είναι πάρα πολύ ισχυρό. Εκφράζετε την εκτίμησί σας και για το πιο ασήμαντο έργο που μπορεί να κάμη. Μπορεί να το κάνη με βραδύτητα και ανικανότητα, αλλά θυμηθήτε ότι είναι ακόμη παιδί. Του χρειάζεται καιρός για ν’ αντιληφθή τα πράγματα και να μάθη να ενεργή. Μη δημιουργείτε μεγάλο ζήτημα ή, όπως λέγουν τα παιδιά, «μη χαλάτε τον κόσμο» για το κάθετι. Κάνετε τα πράγματα να φαίνωνται φυσικά, εύκολα και ορθά όταν εκπαιδεύετε τα παιδιά. «Εφόσον μια δουλειά είναι διασκεδαστική», λέγει ένας απογοητευμένος πατέρας, «τα παιδιά είναι ηλεκτρομηχανές αλλά όταν η δουλειά γίνεται ρουτίνα απαιτή κάποια εξαιρετική προσπάθεια, αποχωρούν.» Κάμετε, λοιπόν, το πλύσιμο των πιάτων, το θέρισμα του χόρτου, το γυάλισμα του αυτοκινήτου, το καθάρισμα της Αιθούσης Βασιλείας, τη δράσι του κέντρου υπηρεσίας και τη διακονία του αγρού ευχάριστα​—«διασκεδαστικά». Να είσθε, οπωσδήποτε, υπομονητικοί με τα παιδιά. Χρειάζεται καιρός για να αναπτυχθούν συνήθειες και διαθέσεις για καλό έργο. Αλλά με το καλό παράδειγμα των ενηλίκων και με καλή συνεργασία ενηλίκων και παιδιών, ο σκοπός της διακονίας μπορεί να επιτευχθή. Η Δρ Σαρλόττα Ο. Έλμοτ, διευθύντρια καθοδηγίας και κατωτέρας εκπαιδεύσεως στα σχολεία της Αγίας Βαρβάρας της Καλιφορνίας, εδήλωσε: «Μια και οι νέοι αποκτούν πείρα σε μια εργασία, πραγματικά αρχίζουν να αναπτύσσωνται.» Εκπαιδεύετέ τους να δέχωνται μικρές δουλειές στην αρχή, κατόπιν να δεχθούν βαρύτερο έργο και ευθύνη. Γρήγορα θα είναι σε θέσι να λάβουν την ηγεσία στην υπηρεσία και να αναλάβουν καθήκοντα υπηρέτου. Μην κατακρατείτε απ’ αυτούς το προνόμιο τούτο. Επίσης, εφοδιάστε το παιδί σας με μια τέχνη και ίσως μια προσφιλή ενασχόλησι. Τούτο θα συμβάλη στο να κρατηθή ισορροπημένο όταν θα γίνη μεγαλύτερο στην ηλικία.

ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ

15. Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς να χρησιμοποιήσουν λεπτότητα όταν εκπαιδεύουν τα τέκνα των;

¹⁵ Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα. Μικρά πράγματα σημαίνουν πολλά γι’ αυτά. «Θα θέλαμε η μαμά και ο μπαμπάς να μας έδειχναν περισσότερη εκτίμησι», λέγουν. Δείχνετε εκτίμησι. Επαινείτε το παιδί σας οποτεδήποτε μπορείτε. Να δείχνετε συμπάθεια και κατανόησι. Ειπέτε, «Νομίζω ότι η ανασκόπησις ήταν μάλλον δύσκολη, αλλά έχεις ένα λαμπρό βαθμό.» Πάντοτε να έχετε κάτι καλό να πήτε για ν’ αφαιρέσετε την οξύτητα από την επίκρισί σας. «Νομίζω ότι έκαμες μια καλή ομιλία στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, γυιέ μου. Αλλά εξακολούθησε να εργάζεσαι διορθώνοντας τα σημεία που ανέφερε ο υπηρέτης της σχολής.» Επιπλήττετε μόνο όταν είναι απόλυτη ανάγκη. Ακόμη και τότε, απαλύνετε αυτά τα χτυπήματα με αγάπη και στοργή και μ’ ένα τόνο κατανοήσεως. Να θυμάστε: «Περισσότερον τύπτει ο έλεγχος τον φρόνιμον.» Επίσης, μας λέγεται ‘να είμεθα πράοι προς πάντας’, πράγμα που περιλαμβάνει και τα παιδιά μας.​—Παροιμ. 17:10· 2 Τιμ. 2:24, 25· Γαλ. 6:1.

16. Ποιο είναι το πιο ζωτικό στοιχείο στην εκπαίδευσι τέκνων, και γιατί είναι σπουδαίο οι γονείς να διαθέτουν χρόνον για ν’ ακροασθούν τα τέκνα των;

¹⁶ Το πιο ζωτικό στοιχείο απ’ όλα στην εκπαίδευσι ενός τέκνου είναι ότι οι γονείς αγαπούν το τέκνο με την έννοια ότι είναι αφωσιωμένοι σ’ αυτό, θέλοντας να επιτύχη, απολαμβάνοντας όλες τις καλές του ιδιότητες. Ο Δρ Σποκ λέγει: Ένα παιδί «εκφράζει την αφοσίωσί του στους γονείς με το να διαπλάσσεται σύμφωνα με την εικόνα των· όχι απλώς με την έννοια ότι αντιγράφει τις δεξιότητές των, τις ασχολίες των, τον τρόπο της ομιλίας, αλλά ότι γνησίως προσπαθεί να είναι πολιτισμένο και αξιόπιστο σαν αυτούς. Έτσι ακριβώς το αγόρι αποκτά μέγα μέρος της επιθυμίας του να συνεργάζεται με άνδρες, να είναι γενναίο στον κίνδυνο, ευγενικό στις γυναίκες, πιστό σ’ ένα έργο, όπως είναι και ο πατέρας του. Έτσι ακριβώς ένα κορίτσι εμπνέεται να είναι υποβοηθητικό στο σπίτι, αφωσιωμένο στα βρέφη (ζωντανά και κούκλες), τρυφερό στα άλλα μέλη της οικογενείας, καθώς είναι και η μητέρα του.» Με τον ίδιο τρόπο το παιδί σας θα θέλη να σας μιμηθή για να γίνη ένας διάκονος του Θεού. Για τούτο, θέστε μπροστά του ένα καλό παράδειγμα. Δείξτε στα τέκνα αγάπη και συμπάθεια. Ακροασθήτε τα προβλήματά των και τις πείρες των. Το να τα ακούτε τους δίδει την αίσθησι ότι οι σκέψεις των είναι σπουδαίες για σας, ότι γνωρίζετε τι είναι στη διάνοιά των, ότι φροντίζετε γι’ αυτά και μπορείτε να τα βοηθήσετε στα προβλήματά των. Αν δεν τα ακούτε, κάποιος άλλος θα τα ακούση. Μπορεί να λάβουν κακή συμβουλή.

17. (α) Τι χρειάζεται κάθε παιδί, και πώς μπορεί να διευθετηθή αυτό; (β) Πώς μπορούν οι γονείς να ενσταλάξουν στο τέκνο των το ιεραποστολικό πνεύμα, και ποια είναι η μεγαλύτερη ευλογία που μπορούν να δώσουν σ’ ένα τέκνο;

¹⁷ Εκπαιδεύετε τα τέκνα σας όπως σεις οι ίδιοι θα θέλατε να σας εκπαιδεύσουν. Ενδιαφέρεσθε γι’ αυτά. Γονείς, πού είναι τώρα τα παιδιά σας; Τι κάνουν; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχατε μια καλή εγκάρδια συνομιλία μαζί τους; Κάθε παιδί χρειάζεται την ευκαιρία να έχη ένα γονέα εντελώς για τον εαυτό του. Δώστε του αυτή την ευκαιρία πηγαίνοντας έναν περίπατο μαζί του. Αυτό του επιτρέπει να γνωρισθή μαζί σας. Πάρτε το μαζί σας στην υπηρεσία, σε εκδρομές, σε περιπάτους με το αυτοκίνητο· παίζετε μαζί του. Πάρτε το παιδί σας σε υπηρεσίες βαπτίσματος, σε όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, στις εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά. Οποτεδήποτε είναι δυνατόν, εργάζεσθε παράπλευρα σ’ αυτό. Ενθαρρύνετέ το να κηρύττη και να διδάσκη ως σκαπανεύς διακοπών. Κάμετέ το να ενωθή μαζί σας στο να υπηρετήση εκεί που η ανάγκη για μαρτυρία της Βασιλείας είναι μεγάλη. Ενσταλάξτε στη νεαρή του διάνοια το ιεραποστολικό πνεύμα διαβάζοντας πείρες του Βιβλίου του Έτους, φιλοξενώντας ιεραποστόλους και σκαπανείς στο σπίτι σας. Διδάξτε το τέκνο σας ν’ αγαπά τους αδελφούς, την αλήθεια του λόγου του Θεού, την κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι αυτή είναι η οδός της ζωής. Ποια μεγαλύτερη ευλογία μπορεί να δώση ένας γονεύς στο παιδί του από μια καλή εισαγωγή στη διακονία της Βασιλείας, η οποία είναι η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή;

18. (α) Τέκνα που λαμβάνουν ποια διδασκαλία συνήθως εμμένουν σταθερά στην αρχική των εκπαίδευσι; (β) Τίνος αποτελεί δικαίωσι η κατάλληλη εκπαίδευσις του παιδιού;

¹⁸ Όταν τα τέκνα εκπαιδεύωνται να είναι φιλόπονα, όταν περιορίζωνται και διορθώνονται μ’ ένα κατάλληλο μίγμα σταθερότητος και στοργής, όταν διαπαιδαγωγούνται να υπομένουν κακουχίες, να κρατούν τη θέσι των και να υπακούουν, και όταν όλα αυτά επιβάλλωνται με καλά παραδείγματα που τίθενται μπροστά τους και όταν γίνωνται συνεχείς προσευχές γι’ αυτά και μαζί μ’ αυτά, τα τέκνα γενικώς δεν αποχωρούν από την οδό. Τα καλά αποτελέσματα της εκπαιδεύσεώς των μπορεί να τα δη κανείς οπουδήποτε πηγαίνουν και εφ’ όσον ζουν. Τέτοια καλώς εκπαιδευμένα τέκνα γίνονται πηγή βαθιάς χαράς στους γονείς των. Ναι, γονείς, ο λόγος του Ιεχωβά λέγει: «Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα.» (Παροιμ. 23:24) Για τούτο, γονείς, εκπαιδεύστε το παιδί σας στον δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήση. Αν το κάμετε αυτό, το παιδί σας θα είναι χαρά για σας, ευλογία στη θεοκρατική οργάνωσι και δικαίωσις της διατάξεως που ο Ιεχωβά εθέσπισε για την εκπαίδευσι των τέκνων, δηλαδή, του σπιτιού, με τον πατέρα και τη μητέρα στις κυριώτερες θέσεις.

Γονείς Προστατεύσατε τη Ζωή του Παιδιού Σας με Ακριβή Γνώσι

 1. Ποια ερωτήματα πρέπει να θέσουν τώρα στον εαυτό τους οι γονείς και τα τέκνα, και γιατί;

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ της κοινωνίας Νέου Κόσμου στέκουν τώρα με τα τέκνα των στους πυλώνες του υποσχεμένου νέου κόσμου του Θεού, αλλά υπολείπεται ακόμη να εισέλθουν. Ο Σατανάς και οι δαίμονές του και ένας τρομερά διεφθαρμένος και ασεβής κόσμος θα ήθελε, αν είναι δυνατόν, να τους εμποδίση από το να εισέλθουν. Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τα τέκνα τους από το να καταποθούν στη διαφθορά και καταστροφή αυτού του κόσμου; Τι μπορούν να κάμουν τα τέκνα για ν’ αποφύγουν τον μολυσμό με αυτόν τον παλαιό κόσμο, προστατεύοντας έτσι τον εαυτό τους από το να καταστραφούν μαζί του στον Αρμαγεδδώνα; Εκείνο, που πρέπει να γίνη και από τους γονείς και από τα τέκνα, πρέπει να είναι ενδιαφέρον για όλους όσοι επιθυμούν ζωή.

 2. Για να επιζήσουν από το τέλος αυτού του κόσμου, τι πρέπει να κάμουν οι γονείς και τα τέκνα;

² Ο Ιεχωβά Θεός μέσω του εμπνευσμένου του λόγου μάς πληροφορεί τι να κάμωμε για να επιζήσωμε από το τέλος αυτού του κόσμου. «Απόκτησον σοφίαν, απόκτησον σύνεσιν», είναι η σοφή συμβουλή. «Μη λησμονήσης αυτήν· μηδέ εκκλίνης από των λόγων του στόματός μου· μη εγκαταλίπης αυτήν, και θέλει σε περιφυλάττει· αγάπα αυτήν, και θέλει σε διατηρεί.» «Διότι η σοφία είναι σκέπη, ως είναι σκέπη το αργύριον· πλην η υπεροχή της γνώσεως είναι, ότι η σοφία ζωοποιεί τους έχοντας αυτήν.» Συνεπώς, αν οι γονείς πρόκειται να επιζήσουν σ’ αυτόν τον καιρό της θλίψεως μαζί με τα τέκνα των και να εισέλθουν στον υποσχεμένο νέο κόσμο, πρέπει να ερευνήσουν τη σοφία του Ιεχωβά, να διδαχθούν τις κατευθύνσεις του και να ζουν σύμφωνα μ’ αυτές. Η ακριβής γνώσις του λόγου του Ιεχωβά θα γίνη προσταπευτική ασπίδα γύρω τους σ’ αυτή την ώρα του πειρασμού και της κρίσεως.​—Παροιμ. 4:5, 6· Εκκλησ. 7:12.

 3. (α) Πότε πρέπει ν’ αρχίσουν να διδάσκωνται τα παιδιά, και πώς; (β) Ποια ευθύνη βαρύνει τους γονείς όσον αφορά τα τέκνα και τον σκοπό των στη ζωή; (γ) Για να εμποδισθούν τα τέκνα από το να λοξοδρομήσουν, τι άλλο πρέπει να διδαχθούν, και με ποιον τρόπο γίνεται αυτό καλύτερα;

³ Ενωρίς στη ζωή τα τέκνα πρέπει να διδαχθούν τη σοφία του Ιεχωβά, τις αρχές της Χριστιανικής ζωής. Μόλις το παιδί γίνη αρκετά ενήλικο ώστε να υποβάλλη ερωτήσεις για τη ζωή, είναι αρκετά ενήλικο για να λαμβάνη άμεσες απαντήσεις. Δεν είναι ανάγκη να εξηγήτε τα πράγματα λεπτομερώς σ’ ένα παιδί, απλώς απαντάτε στις ερωτήσεις σύντομα, καθαρά και χαρούμενα. Δεν υπάρχει λόγος να καλύπτετε τα πράγματα. Ο Ιεχωβά μιλεί καθαρά στη Γραφή και οι γονείς μπορούν να είναι εξίσου σαφείς όταν μιλούν στα τέκνα των. Αποτελεί ευθύνη των γονέων να δώσουν στο παιδί ένα σκοπό στη ζωή. Οι Χριστιανοί γονείς θέλουν να κάμουν τον νέο κόσμο, με τις ευλογίες του και ζωή, αυτόν τον σκοπό για το τέκνο τους. Γι αυτό θα εντυπώσουν τώρα στο τέκνο τους τις αρχές διαβιώσεως του νέου κόσμου. Τούτο πρέπει να περιλαμβάνη εκπαίδευσι ως προς τα γεγονότα της ζωής, τη βιολογική σύστασι του παιδιού, τις βασικές του συγκινήσεις και επιθυμίες. Ποτέ δεν πρέπει οι γονείς να αισθάνωνται ότι είναι ανάγκη να συνυφαίνουν ωραίες μυθικές ιστορίες για «πελαργούς που μεταφέρουν βρέφη» όταν εξηγούν την προέλευσι της ζωής. Το θαύμα της γεννήσεως δεν είναι κάτι για το οποίο να ντρέπεται κανείς. Ικανοποιήστε τις μικρές περίεργες διάνοιες με τα «γιατί» και τα «διότι» της ζωής, επειδή αν δεν τους τα ειπήτε σεις, κάποιος άλλος θα τα ειπή, αλλά εκείνο που τα παιδιά μπορεί να μάθουν από τους άλλους, ίσως δεν είναι πάντοτε η αλήθεια. Τα τέκνα πρέπει επίσης να διδαχθούν την ανάγκη εγκρατείας, ότι η ωθούσα δύναμις μέσα τους προς την αναπαραγωγή έχει τη δυνατότητα να ελκύη, να εμβάλλη σε αμηχανία, να διαιρή και να καταστρέφη μια ευτυχή σχέσι αν χρησιμοποιήται κακώς. Τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν ότι υπάρχουν ορθά και εσφαλμένα πράγματα και πρέπει να μάθουν να κάνουν διάκρισι μεταξύ αυτών. (Εβρ. 5:14) Πρέπει να αναπτυχθούν ώστε να εκτιμήσουν ότι πολλά εσφαλμένα πράγματα δεν κάνουν ένα ορθό, ότι η ευρέως διαδεδομένη ανηθικότης μεταξύ των ανθρώπων δεν δικαιολογεί το να γίνη κανείς ανήθικος, ότι επάνω από κάθε άλλο πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού οι νόμοι του Ιεχωβά αν πρόκειται κανείς να κερδίση ζωή. Επειδή «ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού», και επειδή «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου», μπορεί να παραστή ανάγκη να περιορισθή, να διαπαιδαγωγηθή και ακόμη να τιμωρηθή το παιδί για να εμποδισθή από το να λοξοδρομήση. (Γέν. 8:21· Παροιμ. 22:15) Ένα παιδί διδάσκεται άριστα με το στοργικό παράδειγμα των γονέων. Ένα παιδί, κατάλληλα εκπαιδευμένο, θα μπορή να πη όπως ο ψαλμωδός: «Από πάσης οδού πονηράς εκώλυσα τους πόδας μου, δια να φυλάξω τον λόγον σου.» Ναι, ο λόγος του Ιεχωβά θα είναι προστασία σ’ αυτόν τον δύστροπο κόσμο.​—Ψαλμ. 119:101-105.

 4. (α) Ποια Βιβλική προειδοποίησι έχομε για τους κινδύνους του φύλου; (β) Ποια είναι η ανθυγιεινή ηθική κατάστασις του κόσμου, και με ποια συνέπεια στη νεότητα;

⁴ Ίσως η πιο επικίνδυνη στη νεότητα από όλες τις διαφθορές είναι η σύγχρονη ροπή προς το έτερον φύλον. Το ίδιο συνέβαινε και με τα τέκνα του Ισραήλ λίγο πριν μπουν στη Γη της Επαγγελίας. Επί σαράντα χρόνια πολλοί απ’ αυτούς εγκαρτέρησαν· κατόπιν στις πεδιάδες του Μωάβ, λίγο προτού απολαύσουν την πραγματαποίησι του ονείρου των, χιλιάδες απ’ αυτούς έπεσαν θύματα ανηθίκων πράξεων με τις θυγατέρες του Μωάβ. Είκοσι τέσσερες χιλιάδες απ’ αυτούς χάθηκαν σε μια μέρα! (Αριθμ. 25:1-9) Εμείς σήμερα στέκομε σε μια όμοια θέσι. Μπροστά μας είναι ο νέος κόσμος της επαγγελίας, αλλά γύρω μας είναι ένας «σεξουαλικώς παράφρων» κόσμος. Όπως είπε ένας καθηγητής του Χάρβαρδ: Ζούμε κάτω από την «συνεχή πίεσι μιας γιγαντιαίας στρατιάς από πανταχού παρούσες σεξουαλικές παρορμήσεις.» Βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες που διεγείρουν τη λαγνεία είναι πολύ δημοφιλείς. Βιασμοί, ομοφυλοφιλία, αθέμιτες ενώσεις και αφροδίσια νοσήματα αφθονούν. Αφηγήσεις της ακόλαστης ζωής τιμωμένων πρωταγωνιστών του Χόλλυγουντ πλημμυρίζουν τις εφημερίδες, αλλά σπανίως, αν αυτό συμβαίνη ποτέ, διαβάζει κανείς για τη ζωή κοσμίων, ηθικών ανθρώπων που ανέθρεψαν υγιή τέκνα για το καλό της κοινότητος. Αυτή η ηθική κατάπτωσις προελέχθη ότι θα ελάμβανε χώραν «εν ταις εσχάταις ημέραις». (2 Τιμ. 3:1-7) Παράγει τον καρπό της: «Επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.» (Γαλ. 6:7) Παντού μπορεί να δη κανείς μια ανοιχτή επανάστασι εναντίον της ηθικής και των καλών τρόπων, μ’ ένα καταστρεπτικό αποτέλεσμα στη νεότητα ειδικώς. Μια έρευνα που έγινε σε διάφορα κολλέγια απεκάλυψε ότι 79 τοις εκατό από τους σπουδαστάς επεδοκίμαζαν τις σεξουαλικές σχέσεις πριν από τον γάμο. Περίπου 36 τοις εκατό από τα παιδιά που ερωτήθηκαν είπαν ότι ήσαν αποφασισμένα να προχωρήσουν όσο θα μπορούσαν περισσότερο όταν βγαίνουν με κορίτσια, μέσα σε τρεις καθωρισμένες συναντήσεις. Αξιαγάπητα παιδιά και κορίτσια είναι γνωστό ότι έχασαν πλήρως τον έλεγχο του εαυτού των ηθικώς και τελικά κατέληξαν σε σύγχυσι, φόβο, κατάπτωσι και στο χείλος της αυτοκτονίας. Γονείς της κοινωνίας Νέου Κόσμου, γνωρίζετε ότι τις συνθήκες αυτές τις αντιμετωπίζουν επίσης τα τέκνα σας που είναι υποχρεωμένα από τις περιστάσεις να έχουν επαφή με τα παιδιά του κόσμου. Επαγρυπνείτε, λοιπόν, στα παιδιά σας, επειδή περιλαμβάνεται και η ζωή των.

 5. Για να προστατευθούν τα παιδιά από τη διαφθορά του παλαιού κόσμου, ποια εκπαίδευσι πρέπει να λάβουν;

⁵ Θέλομε τα παιδιά μας ν’ ανατραφούν να είναι κόσμιοι, θεοσεβείς άνδρες και γυναίκες που κατανοούν και εκτιμούν τον ρόλο των στη ζωή. Αλλ’ απλώς το να επιθυμούμε αυτό, δεν θα το κάμη και πραγματικότητα. Πρέπει να είμεθα έτοιμοι να εντυπώσωμε δίκαιες αρχές που θα διαπλάσουν τα παιδιά σε επιθυμητούς συντρόφους. Πρέπει πολύ να τονισθή στη νεότητα η απαίτησις του Ιεχωβά για ορθή διαγωγή μεταξύ των φύλων, το πόσο επιθυμητή είναι η καθαρότης και ποιες είναι οι ανταμοιβές για τη διατήρησι ακεραιότητος. Η συνείδησις του παιδιού πρέπει να εκπαιδευθή ώστε να γνωρίζη ότι η αγαμία έχει τη θέσι της, αλλ’ ότι δεν πρέπει ποτέ να παρεισδύη στα προνόμια που ανήκουν μόνο σε νυμφευμένα άτομα· ότι το να μεταχειρίζεται κανείς με ελαφρότητα ή να κάνη κατάχρησι της εκπαιδευμένης συνειδήσεώς του σημαίνει ναυάγιο της πίστεώς του. Σημαίνει απώλεια ζωής στον νέο κόσμο. (1 Τιμ. 1:19) Η εκπαίδευσις αυτή πρέπει ν’ αρχίση ενωρίς στη νεότητα για να έχη άριστα αποτελέσματα.​—2 Τιμ. 3:15-17.

 6. Ποια εκπαίδευσι μπορούν να δώσουν οι γονείς στα τέκνα των για τα γεγονότα της ζωής και για τον γάμο και τις ευθύνες του, και πώς αυτό θα βοηθήση τα τέκνα;

⁶ Όταν το παιδί ερωτά τη μητέρα ή τον πατέρα, «Από πού έρχονται τα μωρά;» ή, «Γιατί τ’ αγόρια και τα κορίτσια γίνονται διαφορετικά;» είναι καιρός οι γονείς ν’ αρχίσουν να εκπαιδεύουν το παιδί για τον ρόλο του στη ζωή. Εξηγήστε στο παιδί ότι τα κορίτσια επλάσθηκαν από τον Θεό να έχουν μωρά, και γι’ αυτό είναι διαφορετικά. Ειπέτε τους πώς γεννάται ένα παιδί, πώς τα μωρά τρέφονται και διατηρούνται θερμά μέσα στη μητέρα ώσπου είναι έτοιμα να φάγουν και να αναπνεύσουν μόνα των· και ότι οι κατευθύνσεις αυτές είναι του Ιεχωβά και ότι πρέπει να είναι σεβαστές. Το παιδί θα φθάση τότε ν’ αγαπά τον Ιεχωβά και θα θέλη να εναρμονίση τη ζωή του με τις αρχές του. Σε στιγμές πειρασμού η εκπαιδευμένη του συνείδησις θ’ αποδειχθή δύναμις για το καλό και θ’ αναχαιτίση το παιδί από αδικαπραγία. Σε μεταγενέστερα χρόνια το παιδί θ’ αποβλέπη στις σχέσεις των φύλων, όχι σαν κάτι «τρομερό» ή «ακάθαρτο», αλλά κατάλληλο και καθαρό στη θέσι του​—τον γάμο. Οι γονείς μπορούν, επίσης, να κάμουν πολλά για να προετοιμάσουν τα παιδιά για υποχρεώσεις που συμβαδίζουν με τον γάμο, όπως διατήρησι σπιτιού, φροντίδα των τέκνων και μια ορθή διάθεσι προς τον γάμο και τις ευθύνες του. Η συζυγική διευθέτησις θα είναι τότε πολύ πιο εύκολη και ευτυχισμένη.​—Γέν. 1:28.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ

 7. Ποιοι είναι μερικά από τους κινδύνους της ασυνόδευτης ερωτοτροπίας, και πώς διάφορες μελέτες το αποδεικνύουν αυτό;

⁷ Σε μερικές χώρες μέσα και έξω από τον Χριστιανικό κόσμο» αποτελεί παραδεδεγμένο έθιμο σήμερα το να βγαίνουν έξω ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μαζί μόνα. Εσφαλμένως θεωρείται αυτό ως το πρώτο βήμα προς τη σχέσι ενηλίκων ανδρός και γυναικός. Εν τούτοις, μια τέτοια περίοδος αποκτήσεως γνωριμίας είναι γεμάτη από πολλούς κινδύνους. Το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός γονέων επιτρέπουν στα τέκνα των να βγαίνουν έξω μόνα με το αντίθετο φύλο ακόμη και πριν από τη δεκάτη τετάρτη επέτειο της γεννήσεώς των, δείχνει ότι οι γονείς αυτοί δεν κατανοούν τις ψυχολογικές και ηθικές περιπλοκές της πρώιμης ερωτοτροπίας από μέρους εκείνων του αντιθέτου φύλου. Τα παιδιά, στα οποία επιτρέπεται να λάβουν αυτή την πορεία, εκτίθενται σε προφανείς ηθικούς και κοινωνικούς κινδύνους που εγείρονται από πρώιμη σεξουαλική διέγερσι, η οποία δεν μπορεί, για αρκετά μελλοντικά χρόνια, να κορυφωθή σε μια δικαιωματική εκδήλωσι, δηλαδή, στον γάμο. Σε μια μελέτη 517 σπουδαστών κολλεγίου διεπιστώθη ότι εκείνοι που άρχισαν να βγαίνουν έξω μόνοι με το αντίθετο φύλο στη σχολή στοιχειώδους εκπαιδεύσεως ή στη σχολή μέσης εκπαιδεύσεως, είχαν συναισθηματικές ανωμαλίες. Η υπερισχύουσα σεξουαλική ορμή είχε ωθήσει πολλούς σε σημείο ανεπανόρθωτο στην αμαρτία. Το αποτέλεσμα είναι ότι, στα περασμένα δεκαπέντε χρόνια, οι αθέμιτες γεννήσεις μεταξύ κοριτσιών της εφηβικής ηλικίας έχουν υπερδιπλασιασθή. Η αύξησις των πρωίμων γάμων έχει απότομα υψωθή και το ίδιο συμβαίνει με την αναλογία των διαζυγίων ανάμεσα στην ομάδα αυτή. Πολλές ανώτερες σχολές αναφέρουν ότι έχουν ένα γάμο σε κάθε είκοσι αγάμους σπουδαστάς. Στην περίπτωσι θρησκευτικών κύκλων ένας μεγάλος αριθμός αγοριών και κοριτσιών ετέθησαν σε δοκιμασία, ή και απεκόπησαν ακόμη από τη Χριστιανική εκκλησία λόγω σοβαράς ανηθικότητος, προξενώντας έτσι μια κηλίδα στο υπόμνημα της διαγωγής των και χάνοντας τα προσόντα για έντιμα προνόμια θρησκευτικής υπηρεσίας επί πολλά χρόνια. Η αιτία για πολλά απ’ αυτά μπορεί ν’ ανιχνευθή στο ότι ακριβώς επετράπη σε αγόρια και κορίτσια να βγαίνουν έξω μόνα σε μια πρώιμη ηλικία πριν φθάσουν ή μόλις έφθασαν τα παιδιά αυτά στην εφηβική ηλικία.

 8. Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να προστατεύσουν τα τέκνα των από τους κινδύνους του να κάμουν μόνα των συμφωνίες με τους του αντιθέτου φύλου;

⁸ Τι μπορούν να κάμουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα τέκνα των ν’ αντιληφθούν τους κινδύνους της πρώιμης ερωτοτροπίας μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου χωρίς να έχουν συνοδό μαζί; Από τον καιρό που το παιδί είναι αρκετά ενήλικο ώστε να έχη τη σεξουαλική παρόρμησι να βγη έξω μόνο μ’ ένα νεαρό άτομο, ο πατέρας του και η μητέρα του πρέπει να έχουν μια μακρά συνομιλία μαζί του για τη δύναμι του πάθους, για τον κίνδυνο της θωπείας και για ό,τι αποτελεί κατάλληλη διαγωγή μεταξύ αγοριού και κοριτσιού όταν είναι μόνα. Ο απόστολος Παύλος ενουθέτησε τον νεαρό Τιμόθεο: «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε.» (2 Τιμ. 2:22) Το ν’ αποφεύγωμε τέτοιες επικίνδυνες επιθυμίες σημαίνει ν’ αποφεύγωμε άτομα και μέρη που θα μπορούσαν να διεγείρουν αυτές τις επιθυμίες. Επομένως, τα Χριστιανικά κορίτσια δεν πρέπει να επιτρέπουν να τα παίρνουν αγόρια σε μοναχικούς δρόμους ή σε απομονωμένους τόπους, όπου το πάθος θα μπορούσε να εκδηλωθή απαρατήρητα χωρίς χαλινό. Οι γονείς, που αφήνονται να επηρεασθούν ώστε να επιτρέψουν στα τέκνα των να έχουν συντροφιά μ’ εκείνους του αντιθέτου φύλου ασυνόδευτα, οφείλουν να προστατεύσουν τα τέκνα των με το να ορίζουν ώρα που αυτά πρέπει να βρίσκωνται στο σπίτι το βράδυ. Οι μετά το σκοτάδι ώρες είναι εκείνες που το σώμα γρήγορα κουράζεται, που η αντίστασις είναι μικρή και που η ικανότης λήψεως ορθών αποφάσεων προς ηθικές κατευθύνσεις ελαττώνεται πολύ. Οι φραγμοί καταπίπτουν. Το πάθος εύκολα διεγείρεται κι ένας νέος που ερωτοτροπεί μπορεί να μην πείθεται τόσο εύκολα ότι είναι κόσμιο και φρόνιμο να επιστρέψη στο σπίτι. Τα κορίτσια, ή οι θυγατέρες, πρέπει να κατανοήσουν ότι τα αγόρια είναι πολύ ευαίσθητα στον σεξουαλικό πειρασμό. Εξ άλλου, τα αγόρια πρέπει να γνωρίζουν ότι και τα κορίτσια είναι ομοίως ευαίσθητα. Συνεπώς θα ήταν πολύ απρεπές από μέρους κοριτσιών και αγοριών να εξάπτουν το ένα το άλλο με ακατάλληλη ενδυμασία ή ενέργεια ή αυτοεπίδειξι. Οι γονείς μπορούν να δείξουν ότι ενδιαφέρονται για το καλό του τέκνου των με το να λέγουν στον γυιό τους ή στη θυγατέρα τους τα γεγονότα της ζωής και το μέρος που παίζει το φύλον στη ζωή ενός ατόμου. Οι γονείς πρέπει να λέγουν στα τέκνα για τους κινδύνους της θωπείας. Ένας καλός κανών για τους γονείς είναι να μην αφήνουν ποτέ το αγόρι ή το κορίτσι τους να ερωτοτροπή με κάποιον που δεν θα ήθελαν να τον νυμφευθή το παιδί τους, διότι συχνά όλες αυτές οι ερωτοτροπίες καταλήγουν σε γάμο που είναι ενοχλητικός. Χάριν του παιδιού του ένας Χριστιανός γονεύς πρέπει ν’ απαγορεύη το να κάνη το παιδί κατ’ ιδίαν συμφωνίες μ’ έναν νεαρό του αντιθέτου φύλου που δεν είναι της ιδίας οικογενείας για να βγούν έξω ασυνόδευτοι για διασκέδασι ή αναζήτησι τέρψεως. Ένας πατέρας που είναι επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης μιας Χριστιανικής εκκλησίας βαρύνεται πράγματι από την υποχρέωσι να απαγορεύη στα τέκνα του τέτοιες ακατάλληλες ή άκαιρες πρώιμες συμφωνίες των φύλων.​—1 Τιμ. 3:4, 12, 13· Τίτον 1:5-9.

9, 10. (α) Γιατί η βαριά θωπεία δεν είναι φρόνιμη; (β) Γιατί το ποτό και η απλή ερωτοτροπία δεν αναμιγνύονται;

⁹ Σε πολλά μέρη της γης, άγαμα κοσμικά άτομα εντρυφούν κοινώς σε βαριά θωπεία. Όχι στοργή, αλλά σεξουαλική τέρψις είναι το ελατήριο της βαριάς θωπείας. Ο γάμος δεν είναι ο σκοπός, για τον οποίον η θωπεία αυτή οικοδομεί. Τα ζεύγη που επιτρέπουν στον εαυτό τους εναγκαλισμούς και βαριές θωπείες δείχνουν μια άγρια ώθησι των σεξουαλικών των συγκινήσεων. Φανερώνουν μια ανάγκη αυτοδιαπαιδαγωγήσεως και φανερώνουν επίσης την άγνοια που έχουν των παραδεδεγμένων κοινωνικών συνηθειών και των συνεπειών των. Όταν 159 γυναίκες ερωτήθηκαν για τις ερωτικές θωπείες, 25 τοις εκατό περίπου παρεδέχθησαν ότι αυτές τις έκαναν νευρικές. Μερικές ύστερ’ από βαριές θωπείες έκραζαν αχαλίνωτα προτού πέσουν να κοιμηθούν και δεν ήξεραν γιατί. Οι γιατροί, τους οποίους συνεβουλεύθησαν, συνέστησαν να έχουν λιγώτερη οικειότητα με τον νεαρό φίλο των. Όταν η οικειότης των με άρρενας θωπευτάς ελαττώθηκε, η κραυγή των εσταμάτησε επίσης. Η απουσία ερωτικής θωπείας διεπιστώθη ότι σχετίζεται με καλή ρύθμισι μετά τον γάμο. Συχνά ζεύγη αισθάνονται ασφαλή να θωπεύουν ερωτικώς όταν βρίσκωνται με μια ομάδα. Λέγουν ότι υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς. Αλλά τι συμβαίνει όταν οι θωπευταί αποσύρωνται για να είναι μόνοι; Ή τι προκύπτει αν ολόκληρη η ομάς θωπεύη ερωτικώς και εργάζεται η ίδια στο να προχωρήση πέρα από απλόν εναγκαλισμό και θωπεία; Ασφαλώς τίποτε άλλο παρά ανηθικότης. Θυμηθήτε, λοιπόν, την προειδοποίησι του αποστόλου Παύλου: «Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.»​—1 Κορ. 15:33.

¹⁰ Η διαγωγή ενός ατόμου όταν βρίσκεται έξω μόνο με το αντίθετο φύλο για απλή συντροφιά είναι μια από κοινού ευθύνη. Κανένα αγόρι ή κορίτσι δεν έχει το δικαίωμα να λαμβάνη πλήρη έλεγχο της καταστάσεως και να εκδηλώνη σεξουαλική ενημερότητα. Επί πλέον, η πόσις οινοπνευματωδών ποτών και η ερωτοτροπία δεν αναμιγνύονται καθόλου υγιεινά. Τα κορίτσια ειδικά πρέπει να το γνωρίζουν αυτό, εφόσον μερικοί άνδρες εσκεμμένως εισάγουν ποτά για να επιφέρουν χαλάρωσι σ’ ένα κορίτσι και για να ελαττώσουν την αντίστασί του και να το κάμουν να υποχωρήση σε σεξουαλικές προωθήσεις. Το ποτό διεγείρει το πάθος. Το ποτό εξασθενίζει τη δύναμι της θελήσεως. Έτσι εκθέτει τα θύματά του σε συμφορά. Ο λόγος του Θεού προειδοποιεί: «Ο οίνος είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά· και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος.»​—Παροιμ. 20:1.

11. Γιατί είναι φρόνιμο να συνιστάται στους γονείς ο ερωτικός σύντροφος ενός ατόμου, και πότε η ερωτοτροπία πρέπει να διαρρηχθή;

¹¹ Όταν η ερωτοτροπία θεωρηθή κατάλληλο να επιτραπή σε Χριστιανικά τέκνα, τότε η παρουσίασις του νεαρού φίλου ή της νεαράς φίλης στους γονείς είναι κάτι συνετό που ενδείκνυται να το πράξουν. Βοηθεί τους ενδιαφερομένους νέους να κρίνουν τους συντρόφους των του αντιθέτου φύλου σύμφωνα με την άποψι των γονέων. Τα μάτια των δεν είναι αμαυρωμένα με ειδυλλιακή φαντασία. Παραδείγματος χάριν, όταν ο δούλος του Αβραάμ βρήκε τη Ρεβέκκα στο φρέαρ, τι έκαμε η Ρεβέκκα; Η αφήγησις της Γενέσεως λέγει: «Δραμούσα δε η κόρη, ανήγγειλεν εις τον οίκον της μητρός αυτής τα πράγματα ταύτα.» Έτσι ο δούλος προσεκλήθη στο σπίτι, όπου είπε στην οικογένεια για τη πρότασι γάμου από μέρους του κυρίου του Αβραάμ για τον γυιό του Ισαάκ. Οι γονείς και ο αδελφός της Ρεβέκκας άκουσαν προσεκτικά και έπειτα ερώτησαν τη Ρεβέκκα αν ήθελε να πάη να νυμφευθή τον Ισαάκ. Η απάντησις της Ρεβέκκας ήταν: «Υπάγω.» Η Ρεβέκκα συνωδεύετο σε όλη την πορεία προς τον Ισαάκ από γυναίκες. Όταν συναντήθηκε μαζί του τελικά, ο Ισαάκ επήρε τη Ρεβέκκα και αυτή έγινε σύζυγός του και αυτός την αγάπησε. Έτσι αυτοί οι δύο ενυμφεύθησαν με την πατρική επιδοκιμασία. Όταν λοιπόν, έχη δοθή στα Χριστιανικά τέκνα η αναγκαία διδασκαλία και εκπαίδευσις ώστε να γίνουν ώριμα στα ζητήματα του φύλου έτσι ώστε να μπορή να επιτραπή ασφαλώς σ’ αυτά η ερωτοτροπία, τότε είναι φρόνιμο από μέρους των γονέων (και πρέπει να το κάμουν ενασχόλησί των) να συναντηθούν με το άτομο ή άτομα, με τα οποία το παιδί των βγαίνει έξω. Αν έπειτα από μερικές φορές ο νέος ή η νέα διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει αμοιβαίο ενδιαφέρον ή θρησκευτική συμφωνία, τότε είναι καλό να μην επιτραπή η αυξανόμενη αυτή φιλία ν’ ανθήση σε ερωτοτροπία. Δεν θα εξυπηρετούσε τα κάλλιστα συμφέροντα ούτε του ενός ούτε του άλλου μέρους το να συνεχισθή μια τέτοια σχέσις.​—Γέν. 24:15-67.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΙΑΣ

12. Ποια προβλήματα εγείρονται στην ερωτοτροπία, και πώς μπορεί κανείς να είναι λογικά βέβαιος ότι έχει τον κατάλληλο σύντροφο;

¹² Σε χώρες όπου η ερωτοτροπία επιτρέπεται, θεωρείται γενικά ως ένα μέσον υποβοηθήσεως των νέων να εκλέξουν τον τύπο του ατόμου που θα ήθελαν μια μέρα να νυμφευθούν. Συνήθως η ερωτοτροπία οδηγεί σε γάμο. Η ερωτοτροπία εισάγει ένα άτομο σε πολλά προβλήματα, αντιμετωπίζονται δε πολλοί ηθικοί κίνδυνοι που μπορεί πολύ να αυξηθούν από τη βαθύτερη έλξι μεταξύ των δύο λόγω της συχνότητος της συναντήσεώς των μόνων. Για να καθορισθή διαρκής συμφωνία πρέπει και τα δύο πρόσωπα που ερωτοτροπούν να εκτιμήσουν το ένα το άλλο. Αν σκέπτωνται για γάμο πρέπει να δουν ο ένας τον άλλον σε κάθε είδους καταστάσεις και συνθήκες. Η κόρη πρέπει να δη τον συντροφικό της νεαρό με τα ενδύματα της εργασίας του και στις διάφορες διαθέσεις και αντιδράσεις του. Ο άνδρας πρέπει να δη τη νεαρά του στο καθημερινό της φόρεμα στο σπίτι της και να γνωρίση τις αρέσκειές της και τις αντιπάθειές της και την ιδιοσυγκρασία της. Αν στην πορεία του χρόνου τα ζεύγη μπορούν ν’ απολαύσουν την ήσυχη παρουσία του ενός με τον άλλον πολύ πλησίον, αν αγαπούν να εργάζωνται μαζί και ο ένας για τον άλλον, αν ποθούν ο ένας τον άλλον και ενδιαφέρωνται ο καθένας για την υγεία του άλλου και προσεύχωνται ο καθένας για την επιτυχία του άλλου και την υπερνίκησι των προβλημάτων του, αν ένας λόγος του συντρόφου των τους φέρνη ενδόμυχη χαρά, αν η φωνή του ενός συγκινή τον άλλον, αν ό,τι λέγει οικοδομή τον άλλον και προάγη σεβασμό, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότης ότι η αγάπη των θα διαρκέση και ότι και οι δύο θα ευφραίνωνται ο ένας για τον άλλον δια μέσου των ετών μετά τον γάμο.​—1 Κορ. 13:4-8.

13, 14. (α) Γιατί πρέπει να κρατήται μακριά η εκούσια συναίνεσις για σεξουαλική διέγερσι στην ερωτοτροπία; (β) Επί πόσον καιρό πρέπει να συνεχίζεται η ερωτοτροπία, και ποιοι είναι οι κίνδυνοι παρατεταμένων ερωτοτροπιών εκεί που δεν υπάρχει το πνεύμα του Θεού;

¹³ Όπου επιτρέπεται ερωτοτροπία χωριστά από συνοδό, και τα δύο πρόσωπα πρέπει πάντοτε να κρατούν μακριά ή σε απόστασι τον κίνδυνο εκουσίας συναινέσεως σε σεξουαλική διέγερσι. Υπάρχει βεβαιότερη άποψις ευτυχίας αν η ερωτοτροπία παραμένη ακηλίδωτη από ανηθικότητα. Οι κηλιδωμένες ερωτοτροπίες συνήθως έχουν το ίδιο τέλος, δηλαδή, διαμάχη και αμοιβαία περιφρόνησι του ζεύγους μεταξύ των. Ας κρατούν εκείνοι που ερωτοτροπούν καθαρή τη σχέσι των ενώπιον του Ιεχωβά.​—Λευιτ. 19:2.

¹⁴ Εκεί που η ερωτοτροπία αποτελεί έθιμο, επί πόσον καιρό πρέπει να διαρκέση; Αν κανείς είναι σοβαρός σχετικά με τούτο και προχωρή σ’ αυτό με τον ορθό τρόπο, πρέπει να συνεχισθή ώσπου να πη κανείς ιεροπρεπώς ενώπιον μαρτύρων, «Αυτός είναι ο σύντροφος της ζωής μου.» Κατόπιν, ακόμη και έπειτα απ’ αυτό, μέσα στην έγγαμη ζωή, η ερωτοτροπία πρέπει να συνεχισθή. Σε μια ευρεία έρευνα μεταξύ γυναικών, 85 τοις εκατό ήσαν της γνώμης ότι ένα κορίτσι δεν πρέπει να νυμφευθή «εκτός αν συνανεστράφη τον πιθανόν σύντροφό της επί έξη μήνες έως δύο χρόνια». Εν τούτοις, οι κοσμικές αυτές γυναίκες ήσαν γενικά σύμφωνες ότι δύο άτομα θα μπορούσαν πιθανώς να γνωρισθούν αρκετά μέσα σ’ ένα χρόνο. Παρετήρησαν ότι, όσο περισσότερο συνεχίζετο η ερωτοτροπία, τόσο μεγαλύτερη εγίνετο η φυσική έλξις μεταξύ των φύλων και τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος της ανηθικότητος, δηλαδή, για κοσμικούς άνδρες και γυναίκες. Σε μια μελέτη 576 μνηστευμένων ζευγών εσημειώθη ότι, «ενώ όχι εντελώς 40 τοις εκατό από εκείνους που ήσαν μνηστευμένοι οκτώ μήνες ή λιγώτερο είχαν εντρυφήσει σε φυσική οικειότητα, σχεδόν οι μισοί (48,4 τοις εκατό) από εκείνους που ήσαν μνηστευμένοι επί 28 ή περισσότερους μήνες, δεν το είχαν κάμει αυτό. Πράγματι, η ίδια μελέτη έδειξε την παρουσία ισχυρής φυσικής έλξεως για τα δύο τρίτα σχεδόν σε καιρό ολιγώτερον από έξη μήνες.» Η πληροφορία αυτή που προέρχεται από κοσμικές πηγές αποδεικνύει μόνο ότι στην περίπτωσι ανδρών και γυναικών που δεν είναι αφιερωμένοι στον Θεό και που δεν έχουν το πνεύμα του Θεού, οι ερωτοτροπίες που παρατείνονται ατόπως επί πολύν καιρό για μη νομίμους λόγους, είναι όχι μόνο χωρίς σημασία, αλλά και επικίνδυνες. Αν ένα άτομο είναι άθλιο και δυσαρεστημένο στη διάρκεια της ερωτοτροπίας, θα ήταν καλύτερα να μη μπη σε μνηστεία για να νυμφευθή. Ένα άτομο δεν πρέπει ποτέ να οικοδομήση γάμο στη μετακινούμενη άμμο της αβεβαιότητος. Πρέπει να παρατηρηθή ότι στους Βιβλικούς καιρούς οι γονείς συχνά εμνήστευαν τα τέκνα των επί ένα έτος για να παράσχουν ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα για την εκπαίδευσι των τέκνων των σχετικά με τις ευθύνες του γάμου. Σε πολλές περιπτώσεις το έτος αυτό της μνηστείας ήταν εντελώς χωρίς οποιαδήποτε ερωτοτροπία ανάμεσα στο μνηστευμένο ζεύγος. Το επιθυμητόν του γάμου απεφασίζετο από τους γονείς ή κηδεμόνας του ζεύγους που εσκόπευε να νυμφευθή.

ΜΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ

15. Ποια ζητήματα πρέπει να εξετάζωνται στη διάρκεια της περιόδου της μνηστείας, και πόσο μακρά πρέπει να είναι η μνηστεία;

¹⁵ Μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο» η μνηστεία είναι μια σοβαρή υπόσχεσις γάμου. Στη διάρκεια της περιόδου αυτής τα ζεύγη μιλούν για τα σπουδαία ζητήματα που προβάλλουν μετά τον γάμο, όπως τέκνα, οικονομικά ζητήματα, θρησκεία, συγγενείς εξ αγχιστείας, και ούτω καθεξής. Τα ζεύγη αποκαλύπτουν την κατάστασι της υγείας των, αν ο ένας έχη μια ασθένεια που θα έθετε σε κίνδυνο την υγεία του άλλου και αν ο ένας είναι χρεωμένος, και αυτό επίσης γίνεται γνωστό. Αυτή η ανίχνευσις χρειάζεται χρόνον. Άτομα που επέρασαν ωραία μακρές μνηστείες βρέθηκαν ευτυχέστερα στον γάμο. Αλλά πόσο μακρά πρέπει να είναι μια μνηστεία; Δεν υπάρχουν άκαμπτοι και σταθεροί κανόνες. Πολλά εξαρτώνται από το ζεύγος, επί πόσον καιρό έχουν γνωρίσει ο ένας τον άλλον και πόσο μακρά υπήρξε η περίοδος της ερωτοτροπίας. Μια ημέρα δεν είναι αρκετός καιρός και δέκα χρόνια μπορεί να είναι πολύς καιρός. Οσοδήποτε μακρά και αν είναι η μνηστεία, δεν είναι ωστόσο γάμος και για τούτο οι μνηστευμένοι δεν έχουν δικαίωμα σεξουαλικών σχέσεων. Όταν οι δύο αποφασίσουν να νυμφευθούν, ένας γαμήλιος εορτασμός με φίλους παρόντας είναι αξιοσύστατος, ενώ η εκουσία απαγωγή απεδείχθη εξαιρετικά επικίνδυνη. Η παρουσία του Ιησού στον εν Κανά γάμον σφραγίζει την επιδοκιμασία του σε μια τέτοια διευθέτησι.​—Ιωάν. 2:1-11.

16. Με ποιον τρόπο δείχνουν μελέτες την ανάγκη ν’ αντιμετωπίσουν οι νέοι την πραγματικότητα όταν εξετάζουν τον γάμο· και όταν ζητούν ένα γαμήλιο σύντροφο, σε τι πρέπει ν’ αποβλέπουν οι νέοι;

¹⁶ Ο γάμος είναι για ωρίμους, ενηλίκους ανθρώπους. Δεν είναι για παιδιά. Μια πρόσφατη επιθεώρησις 15.000 παιδιών εφηβικής περίπου ηλικίας απεκάλυψε ότι 96 τοις εκατό ανέμεναν να έχουν πάνω από δύο δωμάτια λουτρού στα μελλοντικά των σπίτια. Μια άλλη επιθεώρησις που έγινε μεταξύ υποψηφίων για γάμο εικοσαετών γυναικών σε δώδεκα πόλεις απεκάλυψε ότι τα ιδανικά τους πρότυπα συζύγων ήσαν κινηματογραφικοί αστέρες. Τούτο δείχνει μια μη ρεαλιστική, παιδαριώδη διάθεσι για τον γάμο, η οποία εξηγεί τον υψηλό βαθμό διαζυγίων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δείχνει την ανάγκη ν’ αντιμετωπισθή η πραγματικότης όσον αφορά τον γάμο. Εξετάστε τον πιθανό σύντροφό σας όχι με τα επιπόλαια, μη ρεαλιστικά μάτια του Χόλλυγουντ, αλλά με τα μάτια του αλανθάστου λόγου του Θεού. Μια γυναίκα πρέπει να εξετάση τον σύντροφό της με τους όρους του τι αυτή θέλει: ένα σύζυγο, προμηθευτή, πατέρα· ένας άνδρας κατάλληλα θέλει μια σύζυγο, μαγείρισσα, νοικοκυρά και μητέρα για τα τέκνα του. Προτού νυμφευθή κανείς, πρέπει να έχη αρκετή φρόνησι ώστε να γνωρίζη ότι το συμβόλαιο του γάμου είναι για όλη τη ζωή. «Η γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου εφ’ όσον καιρόν ζη ο ανήρ αυτής.»​—1 Κορ. 7:39.

ΑΓΑΜΙΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

17. Γιατί είναι ειδικά κατάλληλο να εξετασθή η αγαμία σ’ αυτόν τον καιρό, και ποια αιτία προβάλλει ο Παύλος για την εκλογή της αγαμίας;

¹⁷ Στέκοντας τώρα στο κατώφλι του νέου κόσμου του Ιεχωβά, πολλοί νέοι μπορεί να θέλουν ν’ αναβάλουν τον γάμο έως μετά τον Αρμαγεδδώνα, οπότε η εκλογή μιας συζύγου θα γίνη κάτω από δίκαιες συνθήκες, και οπότε οι ευθύνες του γάμου θα εκπληρώνωνται χωρίς κανέναν από τους περισπασμούς που μαστίζουν τώρα το ανθρώπινο γένος. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών ενουθέτησε τους νέους: «Ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι.» (Εκκλησ. 12:1 ) Με τη γοργή προσέγγισι του Αρμαγεδδώνος, οι νέοι της κοινωνίας Νέου Κόσμου πρέπει να θέλουν να επιληφθούν του μεγάλου προνομίου που είναι δικό τους, δηλαδή, να δώσουν το παν των χάριν της Βασιλείας, προστατεύοντας έτσι τη θέσι των σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. Η κατάστασις της αγαμίας παρέχει μεγαλύτερη ελευθερία και λιγώτερους περισπασμούς, καθώς είπε ο απόστολος: «Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πώς να αρέση εις τον Κύριον· ο δε νενυμφευμένος μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέση εις την γυναίκα. Διαφέρει η γυνή και η παρθένος· η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, δια να ήναι αγία και το σώμα και το πνεύμα· η δε νενυμφευμένη μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέση εις τον άνδρα. Λέγω δε τούτο δια το συμφέρον υμών αυτών ουχί δια να βάλω εις εσάς παγίδα, αλλά δια το σεμνοπρεπές, και δια να ήσθε προσκεκολλημένοι εις τον Κύριον χωρίς περισπασμούς.» (1 Κορ. 7:32-35) Επομένως, για μια πιο απερίσπαστη ζωή, ο Παύλος ενεθάρρυνε την αγαμία, όχι τον γάμο.

18. Πότε πρέπει ένας άγαμος να εξετάση σοβαρά τον γάμο;

¹⁸ Η αγαμία είναι ένα χάρισμα που δίδεται σε μερικούς ως ανταμοιβή για τη νίκη του πνεύματος πάνω στη σάρκα. Συχνά είναι μια μοναχική, αλλά χαρούμενη ζωή. Ένας άγαμος μπορεί να είναι μονήρης αλλά ελεύθερος. Η ζωή του, η οποία δεν καταβαρύνεται τόσο από συνήθεις υλικές φροντίδες, μπορεί να πετά υψηλότερα. Εν τούτοις, είτε ζη κανείς μια έγγαμη είτε μια άγαμη ζωή, η ζωή που διάγει πρέπει να είναι καθαρή. Αν ένας άγαμος βρίσκη τον εαυτό του σε περισπασμό, δηλαδή, πιέζεται σκληρά λόγω του πάθους, αντί να πειράζεται διαρκώς από την πορνεία ή άλλες καταχρήσεις, θα ήταν σοφώτερο να ζητήση ένα σύντροφο και να νυμφευθή. Ο γάμος είναι έντιμος ενώπιον του Θεού· η πορνεία δεν είναι. Εκείνοι, εν τούτοις, που μπορούν να διατηρήσουν την αγαμία, πρέπει να τη διατηρήσουν. Ο Παύλος λέγει ότι αυτοί ‘πράττουν καλήτερα’ από εκείνους που νυμφεύονται.​—1 Κορ. 7:38· Ματθ. 19:12.

19, 20. (α) Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν πολλές άγαμες Χριστιανές γυναίκες σήμερα, και πώς πρέπει να θεωρήσουν αυτό το ζήτημα; (β) Με τον Αρμαγεδδώνα τόσο πλησίον, τι πρέπει να θέλουν να είναι όλοι οι Χριστιανοί, και γιατί;

¹⁹ Υπάρχουν πολλές αφιερωμένες Χριστιανές κόρες που θα ήθελαν να νυμφευθούν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, αλλά φαίνεται να υπάρχη σπάνις καλών, καθαρών εκλεξίμων συντρόφων. Τι πρέπει να κάμουν αυτές; Πρέπει να εκταθούν μήπως πέρα από την εκκλησία του Θεού για ν’ αποκτήσουν ένα σύντροφο μη αφιερωμένον στο να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά; Μερικές ενήργησαν έτσι προς λύπην των. Η Γραφική προσταγή είναι: Νυμφεύεσθε «μόνον . . . εν Κυρίω». (1 Κορ. 7:39) Είναι αλήθεια ότι η κατάστασις της αγαμίας μπορεί να επιβάλλη μεγάλη δοκιμή πίστεως σε πολλούς, αλλά η υπομονή δοκιμασιών χάριν δικαιοσύνης φέρνει την ευλογία του Θεού. Ένας που ζητεί τη συντροφιά των έξω μπορεί να καταλήξη στο να νυμφευθή έξω από την αλήθεια. Οι δοκιμασίες, που προκύπτουν από τέτοιους μικτούς γάμους, έρχονται ως αποτέλεσμα αγνοίας της συμβουλής του Θεού. Τέτοιες δοκιμασίες συχνά κάνουν μερικούς να γίνουν πνευματικώς ασθενείς και να εγκαταλείψουν την αλήθεια· έτσι χάνουν τη ζωή. Ο Πέτρος εδήλωσε: «Είναι καλήτερον να πάσχητε, εάν ήναι ούτω το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες, παρά κακοποιούντες.» (1 Πέτρ. 3:17) Υπομένετε κάτω από δοκιμασία μια ευλογία από μέρους του Ιεχωβά σας περιμένει.

²⁰ Με τον Αρμαγεδδώνα τόσο πλησίον, με τον νέο κόσμο της επαγγελίας επί θύραις, «καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά», έτσι ώστε να σας διαφυλάξη ζωντανούς στον νέο του κόσμο της επαγγελίας, για να τον υπηρετήτε εκεί για πάντα με δικαιοσύνη. Είθε αυτό να είναι η ευτυχισμένη μερίς σας.​—Ησ. 52:11, ΜΝΚ.

Εξάσκησις Μακροθυμίας

«Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου. Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον».​—Ιάκ. 5:7.

 1. Ποιος είναι ο Θεός της μακροθυμίας, και πώς το έδειξε αυτό;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο μεγάλος Θεός της μακροθυμίας. Η μακροθυμία αυτή βασίζεται στη μεγάλη του αγάπη και έλεος. Έχει καταδείξει την παρ’ αξίαν αγαθότητα και μακροθυμία του σε πολλές περιστάσεις. Την έδειξε δίνοντας προειδοποίησι στους ανθρώπους των ημερών του Νώε που εγέμιζαν τη γη με βία, ειδοποιώντας τον Φαραώ μέσω του Μωυσέως και αποστέλλοντας μια σειρά πληγών προτού επιφέρη θάνατο στα πρωτότοκα της Αιγύπτου, αποστέλλοντας αγγελικούς αγγελιαφόρους στον λαό των Σοδόμων και Γομόρρων, προφήτας στον Ισραήλ, και τελικά αποστέλλοντας τον Υιό του. Η μακροθυμία του Ιεχωβά κατεδείχθη πολλές φορές μέσα στη σύντομη ιστορία του ανθρώπου. Κατ’ επανάληψιν οι άνθρωποι απεμακρύνθησαν από την οδό της δικαιοσύνης, αλλ’ ο Ιεχωβά υπομονητικά έδωσε διόρθωσι και προειδοποίησι και έτσι εξεδήλωσε την παρ’ αξίαν αγαθότητά του, αγάπη και έλεος προς τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων.​—1 Πέτρ. 3:20.

 2. Πώς εξεικονίσθη η μακροθυμία του Ιεχωβά από τον Ιησούν;

² Ο Ιησούς το εξεικόνισε καλά αυτό με την εξής αφήγησί του: «Ήτο άνθρωπός τις οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα, και περιέβαλεν εις αυτόν φραγμόν, και έσκαψεν εν αυτώ ληνόν, και οικοδόμησε πύργον· και εμίσθωσεν αυτόν εις γεωργούς, και απεδήμησεν. Ότε δε επλησίασεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς, δια να λάβωσι τους καρπούς αυτού. Και πιάσαντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού, άλλον μεν έδειραν, άλλον δε εφόνευσαν, άλλον δε ελιθοβόλησαν. Πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους πλειοτέρους των πρώτων και έκαμαν εις αυτούς ωσαύτως. Ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού, λέγων, Θέλουσιν εντραπή τον υιόν μου. Αλλ’ οι γεωργοί ιδόντες τον υιόν, είπον προς αλλήλους, Ούτος είναι ο κληρονόμος· έλθετε, ας φονεύσωμεν αυτόν, και ας κατακρατήσωμεν την κληρονομίαν αυτού. Και πιάσαντες αυτόν, εξέβαλον έξω του αμπελώνος, και εφόνευσαν.»​—Ματθ. 21:33-39.

 3. Τι ανέγραφε ο Ιερεμίας για τη μακροθυμία του Θεού προς τον Ισραήλ;

³ Με όμοιο τρόπο ο Ιεχωβά ως ο ιδιοκτήτης του αμπελώνος έδειξε μακροθυμία σε πολλές περιστάσεις. Αλλά, καθώς είπε ο Ιερεμίας για τον Ισραήλ, «δεν ήκουσαν, ουδέ έκλιναν το ωτίον αυτών, αλλά περιεπάτησαν εν ταις βουλαίς, εν ταις ορέξεσι της πονηράς αυτών καρδίας, και υπήγον εις τα οπίσω, και ουχί εις τα εμπρός. Αφ’ ης ημέρας εξήλθον οι πατέρες σας εκ γης Αιγύπτου έως της ημέρας ταύτης, εξαπέστειλα προς εσάς πάντας τους δούλους μου τους προφήτας, καθ’ ημέραν εγειρόμενος πρωί και αποστέλλων.» Και όμως ο Ιεχωβά εξακολούθησε να τους δίνη προειδοποίησι, λέγοντας: «Δια τούτο θέλεις λαλήσει προς αυτούς πάντας τούτους τους λόγους, και δεν θέλουσι σε ακούσει και θέλεις φωνάξει προς αυτούς, και δεν θέλουσι σοι αποκριθή. Θέλεις όμως ειπεί προς αυτούς, Τούτο είναι το έθνος, το οποίον δεν ακούει την φωνήν Ιεχωβά του Θεού αυτού, ουδέ δέχεται παιδείαν.» Ακόμη και τότε ο Ιεχωβά έδειξε μακροθυμία αποστέλλοντας τον Υιό του, ο οποίος εφονεύθη όπως είχε προείπει στην παραβολή.​—Ιερεμ. 7:24-28, ΜΝΚ.

Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΣΕΒΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΩΡΙΣΜΕΝΗ

 4. Είναι ατελείωτη η μακροθυμία του Θεού; Πώς το γνωρίζομε;

⁴ Εν τούτοις, η μακροθυμία του Ιεχωβά δεν συνεχίζεται για πάντα. Αυτό το έδειξε ο Ιησούς εν σχέσει με αυτή την παραβολή· ερώτησε: «Όλοιπόν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι θέλει κάμει εις τους γεωργούς εκείνους;» Οι Ιουδαίοι είπαν σ’ αυτόν: «Κακούς κακώς θέλει απολέσει αυτούς· και τον αμπελώνα θέλει μισθώσει εις άλλους γεωργούς, οίτινες θέλουσιν αποδώσει εις αυτόν τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών.» (Ματθ. 21:40, 41) Μολονότι ο Ιεχωβά έδειξε όμοια μακροθυμία στον παρόντα πονηρό κόσμο, ο λόγος του δείχνει ότι σύντομα θα επιφέρη σ’ αυτόν την ανταπόδοσι που του οφείλεται επειδή τον εγκατέλειψε. Ο Θεός δεν εδίστασε σε μια προηγούμενη περίστασι να τιμωρήση ακόμη και αγγέλους που αμάρτησαν στις ημέρες τις πριν από τον Κατακλυσμό, φυλάττοντάς τους για κρίσι και καταστροφή. Δεν συνεκρατήθη από το να επιφέρη τη δέουσα τιμωρία σε ολόκληρο τον ασεβή κόσμο του καιρού του Νώε μ’ ένα παγγήινο κατακλυσμό. Και εκαθάρισε τις ασεβείς πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων με καταναλίσκουσα φωτιά. Ωδήγησε το έθνος Ισραήλ σε αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα και αργότερα επέτρεψε να κατεδαφισθή η Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους στρατιώτας επειδή η μακροθυμία του έφθασε το όριο του προσδιωρισμένου του καιρού.

 5. Αξίζει το παρόν σύστημα τη μακροθυμία του Ιεχωβά;

⁵ Υπάρχει επαρκής αιτία για να πιστεύωμε ότι η μακροθυμία του Ιεχωβά προς αυτόν τον παρόντα κόσμο τερματίζεται· διότι, καθώς προείπε ο Παύλος υπό έμπνευσιν, οι άνθρωποι έγιναν «φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:2-5) Ασφαλώς ο Ιεχωβά έχει κάθε λόγο για να μην είναι μακρόθυμος με ανθρώπους σαν αυτούς και να αναλάβη ενέργεια εναντίον του παρόντος συστήματος του κόσμου με τα διαμαχόμενα έθνη του και τα διηρημένα διεθνή συγκροτήματα δυνάμεως, και με τις φυλετικές και θρησκευτικές του εχθρότητες.

 6. Για ποιους λόγους ο Ιεχωβά ηνέχθη την πονηρία επί τόσον καιρό;

⁶ Ο Ιεχωβά έχει δείξει τέτοια μακροθυμία, ώστε πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στην ύπαρξί του. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά έχει μια αιτία για τη μακροθυμία του, όπως ακριβώς είπε στον Φαραώ μέσω του αντιπροσώπου του Μωυσέως: «Δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» Παραχωρεί τώρα καιρό για να δοθή μια προειδοποίησις προτού έλθη το τέλος σ’ αυτό το παρόν σύστημα, καιρό στον οποίον μπορεί να γίνη γνωστό το όνομά του Ιεχωβά, να συναχθούν άνθρωποι πίστεως και να κηρυχθούν τα αγαθά νέα όσον αφορά τη βασιλεία του.​—Έξοδ. 9:16.

 7. Ποιο έργο θα επιτελέση ο Θεός παρά τους χλευαστάς;

⁷ Ακόμη και τώρα ο Ιεχωβά προχωρεί με το έργον του διαχωρισμού των ανθρώπων, κοσκινίζοντας και θέτοντας κατά μέρος εκείνους που, σαν άχυρο, είναι κατάλληλοι μόνο για καταστροφή και προετοιμάζοντας για διαφύλαξι εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη και αλήθεια και που εμμένουν στις αρχές της ευσεβείας. (Ματθ. 3:12) Μεταξύ εκείνων που αντιμετωπίζουν καταστροφή είναι και όσοι διαρκώς αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού. Αυτοί λέγουν, Αν υπάρχη Θεός, γιατί δεν κάνει κάτι για τις συνθήκες που επικρατούν στη γη; Αυτοί είναι όμοιοι με τους χλευαστάς που ο Πέτρος προείπε ότι θα ήρχοντο με εμπαιγμό, λέγοντας: «Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.» Εν τούτοις, το τέλος αυτού του συστήματος θα έλθη πάρα πολύ γρήγορα γι’ αυτούς τους χλευαστάς. Επί 120 χρόνια ο Θεός ανεχαίτισε την οργή του για την πονηρία στις προκατακλυσμιαίες ημέρες και έπειτα επέφερε τον κατακλυσμό στο ασεβές εκείνο σύστημα. Η μακροθυμία του Θεού προς τον πονηρό εκείνο κόσμο ετερματίσθη. Με τον ίδιο τρόπο, σχολιάζει ο Πέτρος, οι «σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.»​—2 Πέτρ. 3:3-7.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ

 8. (α) Γιατί δεν μπορεί να λεχθή ότι ο Ιεχωβά βραδύνει; (β) Ποια διάθεσι εξεδήλωσε ο Νώε;

⁸ Οι άνθρωποι με τη σύντομη διάρκεια της ζωής των, εβδομήντα περίπου ετών, γίνονται ενίοτε ανυπόμονοι με την εκπλήρωσι των σκοπών του Ιεχωβά. Θέλουν να δουν άμεση ενέργεια. Αλλ’ αν ιδούμε το ζήτημα από την άχρονη άποψι του Παντοδυνάμου Θεού, μόνο μια βραχεία περίοδος από έξη χιλιετείς ημέρες, ολιγώτερο από μια εβδομάδα, παρήλθε από τη δημιουργία του ανθρωπίνου γένους. Ο Πέτρος εξηγεί: «Έν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί, ότι παρά τω Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» (2 Πέτρ. 3:8, 9, ΜΝΚ) Ο Νώε επίσης το κατενόησε αυτό στις πρακατακλυσμιαίες ημέρες όταν η πονηρία ήκμαζε τόσο στη γη. Είχε ασφαλώς κάθε είδους εναντίωσι από τους χλευαστάς της εποχής του καθώς άρχισε να κατασκευάζη την κιβωτό, αλλά ο Νώε είχε εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Δεν ήταν ένας που θα έλεγε, ‘Ιδού, Κύριε, κι ένα άλλο ακόμη έτος και τίποτε δεν συνέβη· αν δεν φέρης το τέλος στο 1641 από κτίσεως κόσμου, παραιτούμαι.’ Όχι, αλλά εξακολούθησε υπομονητικά με πίστι ώσπου ήλθε ο Κατακλυσμός μια δεκαετία αργότερα.

9, 10. Ποια είναι η σοφή πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε τώρα;

⁹ Το Γραφικό υπόμνημα δείχνει ότι ζούμε τώρα στον καιρό του τέλους αυτού του συστήματος πραγμάτων, οπότε οι θαυμαστοί σκοποί του Ιεχωβά θα εκπληρωθούν τελικά μέσω της βασιλείας του και παραδεισιακές συνθήκες θ’ αποκατασταθούν επάνω στη γη για κείνους που έχουν πίστι. Καθώς έγραψε ο ψαλμωδός Δαβίδ υπό έμπνευσιν Θεού: «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους, μηδέ ζήλευε τους εργάτας της ανομίας. Διότι ως χόρτος ταχέως θέλουσι κοπή, και ως χλωρά βοτάνη θέλουσι καταμαρανθή. Έλπιζε επί τον Ιεχωβά, και πράττε το αγαθόν· κατοίκει την γην,και νέμου την αλήθειαν και ευφραίνου εν τω Ιεχωβά, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.»​—Ψαλμ. 37:1-4, ΜΝΚ.

¹⁰ Εν όψει τούτου, ποια πορεία ενεργείας πρέπει να λάβουν οι άνθρωποι που ζουν τώρα για ν’ αξίζουν την εύνοια και την προστασία του Ιεχωβά, τέτοια που έδειξε στον Νώε, στον Λωτ και σ’ εκείνους που επέζησαν από την Ιερουσαλήμ; (2 Πέτρ. 2:5-9) Ένας συνετός άνθρωπος θα μιμηθή τον Ιεχωβά καταδεικνύοντας μακροθυμία ο ίδιος, ειδικά διαθέτοντας χρόνον και προσπάθεια για να βυθομετρήση τα πλούτη του λόγου του Θεού, πράγμα που θα σημαίνη ζωή γι’ αυτόν. Αν, λοιπόν, είσθε το είδος του ατόμου που έχει τάσι να είναι βιαστικό και ανυπόμονο, σταματήστε και εξετάστε το θαυμαστό παράδειγμα της μακροθυμίας που ο Παντοδύναμος Θεός έχει δείξει σ’ εμάς. Αν είσθε υπερβολικά γρήγορος στο να μιλάτε και να ενεργήτε, τότε αγωνισθήτε για να καλλιεργήσετε την ιδιότητα της μακροθυμίας. Είναι μια αρετή ή θεοειδής ιδιότης που ένας Χριστιανός χρειάζεται να έχη, ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά έδειξε μακροθυμία σ’ εμάς, μπορούμε κι εμείς να δείξωμε σε άλλους στην οικιακή μας ζωή και με φίλους, στο έργο ή μεταξύ ξένων.​—Ματθ. 18:23-35.

11. Γιατί η μακροθυμία είναι σημείο σοφίας;

¹¹ Η μακροθυμία θεωρείται από πολλούς ως σημείο αδυναμίας. Σ’ αυτόν τον αιώνα που όλοι είναι βιαστικοί, οι άνθρωποι συχνά γίνονται ανυπόμονοι με τους άλλους. Αλλά ο λόγος του Θεού μας συμβουλεύει: «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα. Μη σπεύδε εν τω πνεύματί σου να θυμόνης· διότι ο θυμός αναπαύεται εν τω κόλπω των αφρόνων.» Ένας συνετός άνθρωπος θα είναι ταχύς στο να μάθη για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του και να οδηγηθή αυτός και η οικογένειά του στην οδό που θ’ αξίζη την εύνοια και την προστασία του Θεού αντί να είναι ταχύς στο να δυσαρεστηθή.​—Εκκλησ. 7:8, 9.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

12. (α) Ποιο μεγάλο έργο χρειάζεται να γίνη; (β) Ποια προετοιμασία είναι αναγκαία;

¹² Η μακροθυμία του Ιεχωβά δεν πρέπει να συγχέεται με τη βραδύτητα. Όπως αυτός ανέλαβε ενέργεια για να καθαρίση τη γη στις ημέρες του Νώε, έτσι και τώρα σκοπεύει να καταστρέψη εκείνους που καταστρέφουν τη γη. Αλλά προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, ένα μεγάλο έργο πρέπει να γίνη. Όπως ο Νώε υπηρέτησε ως κήρυξ δικαιοσύνης στις προ του κατακλυσμού ημέρες, έτσι ο Ιησούς προείπε ότι τα αγαθά νέα για την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Ιεχωβά θα εκηρύττοντο σε όλη την οικουμένη ως προειδοποίησις στους ανθρώπους προτού έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Τα αγαθά αυτά νέα φέρονται τώρα υπό την προσοχή των ανθρώπων όλων των εθνών, με τις δραστήριες ενωμένες διακονικές προσπάθειες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η διακονία των μπορεί να παρομοιωθή από μερικές απόψεις με το έργο ενός γεωργού, η εικόνα δε αυτή βοηθεί στο να τονισθή η μεγάλη μακροθυμία που χρειάζεται στη διακονική υπηρεσία που ο Θεός ανέθεσε στους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα. Ένας άνθρωπος που δεν εκαλλιέργησε ποτέ δεν θα ωνειρεύετο να πάη και ν’ αγοράση γη και ν’ αρχίση να την καλλιεργή χωρίς να μάθη κάτι για τις μεθόδους καλλιεργείας και να λάβη πρώτα οδηγίες. Με όμοιο τρόπο μια περίοδος μελέτης, εκκλησιαστικής εκπαιδεύσεως και εκγυμνάσεως είναι αναγκαία προτού ένα άτομο μπορέση ν’ αναλάβη τη διακονική υπηρεσία. Ο Ιησούς ανεγνώρισε αυτή την ανάγκη εκπαιδεύσεως και απέστειλε τους μαθητάς του ανά δύο για να μπορέσουν να επωφεληθούν από τη συντροφιά και τις υποβοηθητικές εισηγήσεις του ενός προς τον άλλον.

13, 14. Πώς μπορεί η διακονία να παραβληθή με το έργο ενός γεωργού, και γιατί απαιτείται μακροθυμία;

¹³ Ένας γεωργός δεν πηγαίνει μια μέρα να φυτέψη το σπόρο κι έπειτα να επανέλθη την άλλη εβδομάδα για να θερίση τη συγκομιδή. Αντιθέτως, πρέπει να προετοιμάση το έδαφος, να το λιπάνη, να το οργώση, να το βωλοκοπήση, να φυτέψη σπόρο, να καλλιεργήση και να βοτανίση το έδαφος και να απομακρύνη τα πουλιά. Έπειτα ίσως να έχη ενόχλησι από μια πληγή εντόμων και έτσι να χρειασθή να ψεκάση τη συγκομιδή. Εν τούτοις, έπειτα από όλα αυτά, αντιμετωπίζει ξηρασία, και η συγκομιδή μπορεί να εξαλειφθή. Θα παραιτηθή μήπως ο γεωργός και θα πάη στην πόλι για εργασία ή για να αναλάβη άλλη ενασχόλησι; Όχι αν είναι πραγματικός γεωργός. Αντιθέτως, τον επόμενο χρόνο θα κάμη το ίδιο πράγμα πάλι. Μπορεί να φυτέψη μια σειρά δένδρων ως μέσον προφυλάξεως από τον άνεμο και απομάκρυνσι της σκόνης. Μπορεί να σκάψη ένα βαθύ πηγάδι για να αντλή νερό και να ποτίζη τη γη. Αλλά δεν παραιτείται. Έχει υπομονή και επιμένει να εργάζεται ώσπου τελικά λαμβάνει τον καρπό των κόπων του και δρέπει μια συγκομιδή, χάρις στην ευλογία του Ιεχωβά.

¹⁴ Ένας πραγματικός Χριστιανός που θέλει ν’ ακολουθήση τα ίχνη του Ιησού, μεταδίδει τις αλήθειες που έμαθε στους άλλους. Βρίσκει ότι, πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να καλλιεργήση το έδαφος. Αυτό μπορεί να γίνη με το να δώση στους γείτονάς του ένα καλό παράδειγμα ως Χριστιανός. Οι άνθρωποι σημειώνουν την πορεία της διαγωγής ενός ατόμου και τον τρόπο της ομιλίας του και, αν είναι σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές, τότε αυτοί θ’ ακούσουν πιο εύκολα το άγγελμα που φέρνει. Και αν ακόμη αυτό συμβαίνη, έπειτα από πολλές επισκέψεις και ομιλία σ’ αυτούς για τις Γραφές, μπορεί να μην υπάρχη πολλή ανταπόκρισις. Αλλά μη γίνεσθε ανυπόμονοι. Μη λησμονείτε ότι και τα τείχη της Ιεριχούς δεν έπεσαν, την πρώτη φορά που εκυκλώθησαν. Αντιθέτως, οι Ισραηλίται έπρεπε να κυκλώσουν τα τείχη επί έξη ημέρες και την εβδόμη ημέρα τα εκύκλωσαν επτά φορές, και τελικά τα τείχη κατέπεσαν. Δεν πρέπει να νομίζωμε ότι θα καταρρίψωμε τους ομοίους με τείχη φραγμούς των θρησκευτικών διδασκαλιών και δογματικών παραδόσεων, που έχουν οικοδομηθή δια μέσου των αιώνων, την πρώτη φορά που εξαγγέλλομε το άγγελμα της αληθείας. Αλλά εκτιμώντας τη σπουδαιότητα του αγγέλματος που φέρομε, έχομε ανάγκη να είμεθα ευγενικοί και υπομονητικοί και να δείχνωμε αγάπη. Δεν έχομε να κάμωμε με συγκομιδές όπως ένας γεωργός, αλλά με ζωές· υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη μεγαλύτερης ακόμη υπομονής.

15, 16. (α) Γιατί ένας Χριστιανός δεν πρέπει ν’ αποθαρρύνεται εύκολα στην υπηρεσία του; (β) Ποια καλή συμβουλή έδωσε ο Ιάκωβος;

¹⁵ Ο διάκονος, αφού επισκεφθή τους ανθρώπους καλής θελήσεως, φυτέψη το σπόρο της αληθείας εδώ κι εκεί, τον ποτίση με συμπτωματική μαρτυρία πότε-πότε ή με επανεπισκέψεις, όταν τελικά σημειώση λίγο ενδιαφέρον που εκδηλώνεται, σαν ένα φυτό που αρχίζει να ξεπετιέται από το έδαφος, τότε προσπαθεί να το βοηθήση ν’ αναπτυχθή και να γίνη ισχυρό πνευματικώς, καλλιεργώντας το νέο ενδιαφέρον με μια Γραφική μελέτη. Αλλ’ αν το φυτό εξασθενήση ή το ενδιαφέρον πεθάνη, θα πη μήπως, ‘Αυτό είναι αρκετό για μένα, δεν μπορώ να είμαι διδάσκαλος’; Όχι αν πραγματικά αφιερώθηκε στον Ιεχωβά Θεό και θέλη να τον υπηρετή με όλη του την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι. Ο αγρός είναι ο κόσμος και ο θερισμός είναι μεγάλος· υπάρχουν, λοιπόν, άφθονες ευκαιρίες για να προσπαθήσωμε πάλι και να δείξωμε μακροθυμία.

¹⁶ Ο Ιάκωβος ετόνισε αυτό το σημείο, λέγοντας: «Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί, έως της παρουσίας του Κυρίου. Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον. Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας διότι η παρουσία του Κυρίου επλησίασε.» ( Ιάκ. 5:7, 8) Ο Ιάκωβος ανεγνώριζε ότι μετά το φύτευμα ήταν αναγκαία η πρώιμη βροχή για να κάμη το σπόρο να βλαστήση και πάλι η όψιμη βροχή είναι αναγκαία για να φέρη το φυτό σε καρποφορία. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διακονία. Τα νερά της αληθείας βοηθούν την εκτίμησι του λόγου του Θεού να βλαστήση και φυτρώση σε ζωή στην καρδιά και στη διάνοια ενός ατόμου, αλλά μόνο εξακολουθητικό πότισμα και καλλιέργεια θα βοηθήσουν το άτομο να γίνη σαν ένα φύτευμα δικαιοσύνης, έτοιμο να φέρη καρπό προς αίνον και τιμήν του Δημιουργού.

17. Τι είναι εξέχον για τον καιρό που ζούμε;

¹⁷ Ο Ιάκωβος είπε στους πρώτους Χριστιανούς να εξασκήσουν μακροθυμία ως την παρουσία του Κυρίου. Στο κατά Ματθαίον 24:3 αναφέρεται ότι οι μαθηταί ερώτησαν τον Ιησούν για το σημείο της παρουσίας του, και αυτός τους έδωσε πολλαπλή απόδειξι σ’ ένα σύνθετο σημείο με τριάντα εννέα τουλάχιστον χωριστά χαρακτηριστικά. (Βλέπε «Πάντα Δοκιμάζετε», σελίς 316.) Μέρος αυτού του σημείου, που υπήρξε σε πορεία εκπληρώσεως από το 1914, ήταν ότι τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας θα εκηρύττετο σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη. Αυτό εκπληρώνεται κατά γράμμα στην εποχή μας καθώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, συμμετέχουν δραστήρια στο έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας παγκοσμίως σε 179 χώρες και νήσους της θαλάσσης. Η απόδειξις της εκτελέσεως του σκοπού του Ιεχωβά μπορεί να γίνη αντιληπτή στην εξακολουθητική επέκτασι και αύξησι της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Στο 1914, όταν άρχισε αοράτως η δευτέρα παρουσία του Χριστού, υπήρχαν μόνο ολίγες χιλιάδές διαγγελέων που ήσαν δραστήριοι στη διακονία. Στο 1938 υπήρχαν 59.000. Τώρα υπάρχουν πάνω από 916.000. Η ευλογία του Ιεχωβά υπήρξε στο έργο του φυτεύματος και του ποτίσματος, και αυτός έδωσε την αύξησι.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΜΕ ΔΡΑΣΙ

18. Πώς μπορούν οι Χριστιανοί να εξασκήσουν μακροθυμία τώρα;

¹⁸ Μολονότι δεν αποβλέπομε πια στην παρουσία του Κυρίου από την έναρξι της εκπληρώσεως του σημείου το 1914, εν τούτοις έχομε ακόμη ανάγκη να εξασκήσωμε μακροθυμία ώσπου να εκτελεσθή πλήρως το έργο του κηρύγματος και ο Ιεχωβά να ειπή αρκεί στον Αρμαγεδδώνα. Όταν ο Ιάκωβος είπε ότι πρέπει να μακροθυμήσωμε, τούτο δεν εσήμαινε ότι θα ήταν μια περίοδος αδρανείας και αναμονής, αλλ’ αντιθέτως θα ήταν περίοδος εξασκήσεως πίστεως και ελπίδος με μετάδοσι στους άλλους των αληθειών που εμάθαμε, και συγχρόνως με εμπιστοσύνη στον λόγον του Ιεχωβά και την έγκαιρη εκτέλεσι των σκοπών του. Καθώς προείπε ο ψαλμωδός, ο λαός του Ιεχωβά είναι πρόθυμος στην ημέρα της δυνάμεώς του. (Ψαλμ. 110:3) Αυτοί είναι ευτυχείς επειδή μπορούν να συμμετέχουν στην υπηρεσία του, και πολλές οικογένειες επώλησαν ακόμη και τα σπίτια των και εγκατέλειψαν την κοσμική εργασία των και μετεκόμισαν σε νέα εδάφη όπου η διακονική των δραστηριότης εξετιμήθη πολύ από τους ανθρώπους καλής θελήσεως, τους οποίους τώρα υπηρετούν.

19. Ποια καλή Γραφική συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθήσωμε, και γιατί;

¹⁹ Οι ειλικρινείς αυτοί Χριστιανοί κατανοούν πόσο σαφή είναι η συμβουλή που εδόθη από τον Ιησούν: «Ουδείς βαλών την χείρα αυτού επί άροτρον, και βλέπων εις τα οπίσω, είναι αρμόδιος δια την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 9:62) Αντί, λοιπόν, να βλέπουν προς τα οπίσω στο σύστημα του παλαιού κόσμου και τα προσωρινά οφέλη ή προαγωγές που προσφέρει, βλέπουν προς τα εμπρός στις ευλογίες του νέου κόσμου και κρατούν το μάτι των στον σκοπό της Βασιλείας, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να προαγάγουν τα συμφέροντα της Βασιλείας με διακονική δραστηριότητα. Ακολουθούν τη συμβουλή: «Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας [ή ‘τις μέλλουσες ζωές’].» (Λουκ. 21:19) Κατανοούν ότι το θαυμαστό δώρο ζωής στον νέο κόσμο είναι τόσο πολύτιμο, ώστε αξίζει να εργασθή κανείς γι’ αυτό υπομονητικά, και έτσι δεν αποθαρρύνονται. Κατανοούν ότι, αν και πολλές Γραφικές μελέτες μπορεί να χρειάζεται να διεξαχθούν προτού ένας φθάση να εκτιμήση την αλήθεια, όλο τούτο αποτελεί μέρος του έργου, του χωρισμού των προβάτων και των εριφίων, που προείπε ο Ιησούς, και είναι ευτυχείς να έχουν συμμετοχή σ’ αυτό. Αποβλέπουν στον καιρό που αυτό το έργο θα έχη εκτελεσθή και που όλοι όσοι ζουν θα γνωρίζουν τον Ιεχωβά.​—Ιερεμ. 31:34.

20. Τι περιλαμβάνεται στην απόκτησι της ευλογίας του Ιεχωβά πάνω στο έργο του κηρύγματός μας;

²⁰ Εφ’ όσον ένα άτομο εξακολουθεί να εκτελή το έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας με τον τρόπο που κατευθύνει ο Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του, αυτό δεν θα είναι εις μάτην, αλλά θα έχη την ευλογία του Ιεχωβά. Πάντοτε αποβλέπετε σ’ αυτόν για καθοδηγία και προσεύχεσθε για τη βοήθειά του μέσω του πνεύματός του. Καθώς εξήγησε ο Παύλος τη σχέσι του διακόνου προς τον Θεό: «Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον; Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν. Ώστε ούτε ο φυτεύων είναί τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.» Το εδάφιο προχωρεί για να εξηγήση ότι ο καθένας θα δρέψη από τη διακονία σύμφωνα με ό,τι καταβάλλει σ’ αυτήν, λέγοντας: «Και έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά του κόπου αυτού.» Εκτιμάτε το προνόμιο που έχετε να είσθε ένας από τους συνεργάτας του Θεού; Αν ναι, καταβάλατε κάθε προσπάθεια για να κάμετε τη διακονία σας καλή ενώπιόν του. «Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί· σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή.» (1 Κορ. 3:5-9) Ως μέρος του αγρού του Θεού υπό καλλιέργειαν, κάνετε ν’ αυξήση η πνευματική σας ωριμότης; Μην είσθε σαν μια παραφυάς σε μιαν άμπελο, πάντοτε απομυζώντας τροφή, αλλά ποτέ μην παράγοντας καρπό· αλλά μάλλον μελετάτε, παρακολουθείτε τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, και καταβάλλετε πραγματική προσπάθεια να είσθε ένας καλός διδάσκαλος, ολοένα ισχυρότερος στην αλήθεια, προετοιμασμένος να παραγάγετε καρπό ως συνεργάτης του Θεού. Τότε τα λόγια του Παύλου θα εφαρμόζωνται σ’ εσάς: «Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.»​—1 Κορ. 15:58.

21. Γιατί δεν πρέπει πια ν’ ακολουθούμε την αρχηγία του παλαιού κόσμου;

²¹ Υπάρχει κάθε λόγος να είμεθα μακρόθυμοι και σταθεροί στη διακονία μας τώρα που οι καιροί των Εθνών επέρασαν και ζούμε στον καιρό της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Ένας Χριστιανός, αντί να προχωρή σε μια πορεία ακολασίας και χαλαρής διαγωγής, ακολουθώντας την ηγεσία των εθνών αυτού του συστήματος του παλαιού κόσμου, έχει κάτι καλύτερο για το οποίο να ζη. (1 Πέτρ. 4:3) Θέλει να εργάζεται για την προαγωγή των συμφερόντων της Βασιλείας. Έχει τη θαυμαστή ελπίδα της Βασιλείας και όλες τις ευλογίες της που υπεσχέθη ο Ιεχωβά, και γνωρίζει ότι ο λόγος του Θεού ποτέ δεν επιστρέφει σ’ αυτόν κενός. (Ησ. 55:11) Με την καταπληκτική αύξησι της κοινωνίας Νέου Κόσμου, ο καθένας ας κινήται προς τα εμπρός μαζί της αυξάνοντας σε πνευματική ωριμότητα, προοδεύοντας σε ωριμότητα κατανοήσεως του λόγου του Θεού και συμμετέχοντας πλήρως στην υπηρεσία του.

22. Ποια συμβουλή έδωσε ο Παύλος στους Κολοσσαείς;

²² Όσο για κείνους που λέγουν ότι θα «περιμένουν να δουν», εκδηλώνοντας ελλειψι πίστεως, αυτοί είναι από την ίδια τάξι μ’ εκείνους που περίμεναν έξω από την κιβωτό της εποχής του Νώε για να δουν τι θα συνέβαινε. Δεν είχαν εμπιστοσύνη στον λόγον ή στους σκοπούς του Θεού, και επνίγησαν εξαιτίας τούτου. Η αληθινή πίστις ενός Χριστιανού συνδυάζει γνώσι και ελπίδα. Απαιτεί μακροθυμία και υπομονή. Γράφοντας στους Κολοσσαείς, ο απόστολος Παύλος ετόνισε την ανάγκη μακροθυμίας στην καθημερινή ζωή. Ανέφερε ότι δεν έπαυε να προσεύχεται. Ήθελε να δη τους Κολοσσαείς γεμάτους από ακριβή γνώσι, και εγνώριζε ότι αυτό θ’ απαιτούσε χρόνον και προσπάθεια. Τους ενεθάρρυνε να εξακολουθήσουν να καρποφορούν και ν’ αυξάνουν σε ακριβή γνώσι, να γίνουν πνευματικώς ισχυροί και δυνατοί, υπομένοντας πλήρως κάθε εναντίωσι και δείχνοντας μακροθυμία. Είπε ότι αν έκαναν αυτά τα πράγματα, θα περιπατούσαν αξίως του Ιεχωβά, ευαρεστώντας τον πλήρως με καρποφορία σε κάθε έργο αγαθό, και αυτός είναι ασφαλώς ο σκοπός όλων των αληθινών Χριστιανών. (Κολ. 1:9-11) Υπάρχει κάθε λόγος για να είμεθα ευγνώμονες επειδή ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος στην εκτέλεσι των σκοπών του, διότι αυτό σημαίνει ευκαιρία για μας να υπηρετήσωμε τώρα, κι ένα μέλλον αιωνίου ζωής σ’ ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης.​—2 Πέτρ. 3:15.

Μακροθυμία και Υπομονή

 1. Ποιες ευλογίες μπορούν ν’ απολαμβάνουν εκείνοι που βρίσκονται στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πηγή δυνάμεως για μακροθυμία και υπομονή είναι ο Ιεχωβά, ο Θεός της αιωνιότητος. Εκείνοι που γίνονται μέρος της Χριστιανικής οργανώσεως του Ιεχωβά, πρέπει να καταβάλουν προσπάθεια να διατηρήσουν τη θέσι των μέσα σ’ αυτήν. Δεν είναι μια επίτιμη θέσις. Απαιτείται υπομονή ώσπου να φερθή κανείς πραγματικά στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Καθώς αποβλέπει κανείς στον νέο κόσμο, μπορεί ν’ απολαμβάνη τα πνευματικά πλούτη που εκχέει ο Ιεχωβά στον λαό του καθώς το φως της αληθείας γίνεται ολοένα λαμπρότερο. Επιπρόσθετα, μπορεί να έχη συμμετοχή στο μεγάλο έργο της συγκομιδής που ο Ιησούς προσδιώρισε για τον καιρόν αυτόν. Καθώς εκτελεί αυτό το έργο, το πνεύμα του Ιεχωβά θα τον υποστηρίζη. (Ζαχ. 4:6) Το γεγονός ακριβώς ότι τόσο πολλοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά προσφέρονται πρόθυμα για να συμμετάσχουν σ’ αυτό το καταπληκτικό διεθνές έργο κηρύγματος αποτελεί ισχυρή απόδειξι της δευτέρας παρουσίας του Χριστού και παρέχει αιτία για υπομονή στη διακονία.

 2. Πώς έδειχναν υπομονή ο Ιησούς και οι μαθηταί του;

² Ο Ιησούς αρχικά ανέλαβε την αρχηγία γι’ αυτή τη μεγάλη δράσι κηρύγματος. Δεν απεθαρρύνθη όταν το πλήθος τον εχλεύασε, λέγοντας: «Δαιμόνιον έχεις»· ή όταν, έπειτα από μια σκληρή διδασκαλία, πολλοί από τους μαθητάς του εστράφησαν προς τα οπίσω στις προηγούμενες κατευθύνσεις των και δεν ήθελαν πια να περιπατούν μαζί του. Οι μαθηταί του επίσης είχαν το ορθό φρόνημα και δεν ετρόμαζαν. Όταν τους ερώτησε: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» (Ιωάν. 7:20· 6:66-68) Με όμοιο τρόπο δεν υπάρχει αιτία για κείνους που μετέχουν στο διακονικό έργο που άρχισε ο Ιησούς ν’ αποθαρρύνωνται όταν μερικοί που έδειξαν ενδιαφέρον και περιεπάτησαν μαζί τους για λίγον καιρό, απομακρύνωνται. (Ιεζ. 33:32) Ο Ιησούς ως τέλειος άνθρωπος μπορούσε να μιλή αποτελεσματικά σε μεγάλα πλήθη και να τους διδάσκη πειστικά. Εχρησιμοποίησε εξεικονίσεις πραγμάτων που εγνώριζαν: πρόβατα και ερίφια, καλλιέργεια της γης, ψάρεμα. Μπορούμε ομοίως να αντλούμε από τα γεγονότα της ημέρας, εκτελώντας ένα όμοιο έργο, μολονότι συνήθως με μικρότερα ακροατήρια. Μπορούμε να επισκεπτώμεθα τους ανθρώπους στα σπίτια των, να τους επανεπισκεπτώμεθα υπομονητικά, να διεξάγωμε Γραφικές μελέτες με οικογενειακούς ομίλους, δείχνοντας τρυφερό ενδιαφέρον για όλους. Θ’ ακολουθήσετε αυτή την ηγεσία που έθεσε ο Ιησούς για τη διακονία του αγρού και έτσι να είσθε Χριστιανός, όχι στο όνομα μόνο, αλλά και στην πράξι;

 3. Ποια πρόσκλησις γίνεται, και ποια είναι η ανταπόκρισις;

³ Ο Ιησούς μίλησε για έναν άνθρωπο που είχε έναν μεγάλον αμπελώνα έτοιμον για τον τρυγητό, ο οποίος εζήτησε από τους δύο γυιούς του να συμμετάσχουν στο έργο. Ο πρώτος γυιός συνεφώνησε να πάη, αλλά δεν επήγε· ενώ ο δεύτερος αρνήθηκε στον πατέρα του, αλλά έπειτα μετενόησε και πήγε. Τώρα είναι ο καιρός του τρυγητού ή θερισμού που προείπε ο Ιησούς, ο δε Ιεχωβά δείχνει μακροθυμία ώσπου να τελειώση το έργο της συγκομιδής. Πολλά άτομα που ισχυρίζονται ότι είναι γυιοί του ουρανίου Πατρός δεν είναι πρόθυμα να κάμουν το έργο που αυτός τους αναθέτει. Πράγματι, ο Ιησούς μιλούσε στους αρχιερείς και στους πρεσβυτέρους επιρροής όταν έλεγε: «Αληθώς σας λέγω, ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότεροι υμών εις την βασιλείαν του Θεού.» (Ματθ. 21:28-31) Όπως ακριβώς στην εποχή του Ιησού που ειλικρινείς και ταπεινοί άνθρωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων εδέχθησαν το άγγελμα και άρχισαν να συμμετέχουν στη διακονία, έτσι συμβαίνει και σήμερα. Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν διάθεσι μετανοίας και προθυμία να υπηρετήσουν τον Θεό και πριν ακόμη από την τάξι εκείνων που ισχυρίζονται ότι εκτελούν το έργον του. Ματθ. 23:2, 3.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΡΠΟ

 4. Πώς εξεικόνισε ο Ιησούς την αντίδρασι των ανθρώπων στο άγγελμα;

⁴ Όταν έχη κανείς ενεργό μέρος στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, βρίσκει ότι είναι αληθινή η παραβολή του Ιησού στο κατά Λουκάν 8:9-15, ότι υπάρχουν άνθρωποι κάθε είδους, όπως υπάρχουν και πολλά είδη εδαφών, μερικά πετρώδη, μερικά γεμάτα από αγκάθια, μερικά του ορθού είδους, καλά για φύτευμα. Ο Ιησούς εξήγησε: «Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· . . . Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.» Η μακρόθυμη προσωπική βοήθεια είναι αναγκαία εν σχέσει με πολλούς ανθρώπους. Μπορεί να μην κατανοούν τη σπουδαιότητα του αγγέλματος, ή μπορεί να έχουν τη διάνοιά τους γεμάτη από προκαταλήψεις ή παρανοήσεις, ή να είναι ειλικρινώς πεπεισμένοι ότι η πίστις των γονέων των είναι η ορθή. Όταν ο Μάρτυς επιστρέφη για να μιλήση περαιτέρω για τις Γραφικές αλήθειες, ο οικοδεσπότης μπορεί να προσπαθή να τον αποφύγη. Εν τούτοις ο Ιησούς μάς εβεβαίωσε ότι τα πρόβατα θα άκουαν τη φωνή του Κυρίου. Μπορούμε να βοηθήσωμε για να το κάμωμε αυτό δυνατόν, εγκαρτερώντας στη διακονία, δείχνοντας ‘υπομονήν έργου αγαθού’.​—Ρωμ. 2:7.

 5. Πώς εκδηλώνεται υπομονή στην παραγωγή καρπού της Βασιλείας;

⁵ Το περασμένο έτος διεξήχθησαν εβδομαδιίως 646.000 οικιακές Γραφικές μελέτες, και από τα άτομα αυτά εβαπτίσθησαν 69.027 σε όλο τον κόσμο επομένως, απαιτείται πολλή προσπάθεια για ν’ αποκτηθή καρπός. Καθώς ετόνισε ο Ιησούς, μερικοί από τους σπόρους της αληθείας που εφυτεύθησαν ‘πίπτουν παρά την οδόν’. Τότε έρχεται ο Διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από τις καρδιές των για να μην πιστεύσουν και σωθούν. Άλλος σπόρος πέφτει σε πετρώδες έδαφος. Ο λόγος του Θεού ακούεται με χαρά, αλλά το άγγελμα δεν ριζώνει βαθιά επειδή το έδαφος είναι πετρώδες· και έτσι πιστεύουν για ένα διάστημα, αλλά όταν έρχεται ο καύσων της εναντιώσεως, αυτοί μαραίνονται και πεθαίνουν. Άλλος σπόρος πέφτει ανάμεσα στ’ αγκάθια, καθώς οι άνθρωποι ακούουν το άγγελμα, αλλά είναι τόσο πολυάσχολοι με τις μέριμνες και τον πλούτο και τις ηδονές αυτού του βίου, και έτσι ο σπόρος συμπνίγεται και δεν φθάνει ποτέ σε ωριμότητα. Χρειάζονται πολλές μελέτες για να βρεθή το ορθό είδος γης με υπομονητικό και πρακτικό ξεκαθάρισμα του εδάφους από ό,τι είναι άκαρπο.

 6. Γιατί δεν πρέπει ν’ αποθαρρυνώμεθα όταν μερικοί απορρίπτουν το άγγελμα;

⁶ Ένας Γάλλος Μάρτυς εκήρυττε επί επτά χρόνια στους συναδέλφους του εργάτας χωρίς αποτελέσματα. Αλλά τελικά μπόρεσε να τακτοποιήση Γραφικές μελέτες με κάποιους απ’ αυτούς και μερικοί έκαμαν καλή πρόοδο στην αλήθεια. Η μακροθυμία του αντημείφθη. Μη γίνεσθε, λοιπόν, ανυπόμονοι στη διακονία επειδή δεν εγίνατε ευμενώς δεκτοί από πολλά άτομα. Δεν άκουαν όλοι ευμενώς τον Ιησούν, και πολλοί που άκουαν με περιέργεια δεν ήθελαν να πιστέψουν στις διδασκαλίες του· το ίδιο, λοιπόν, θα μπορούσε κάλλιστα να αναμένεται και σήμερα. Αν οι άνθρωποι δεν ήθελαν ν’ ακούσουν τον Ιησούν όταν εξηγούσε τις αλήθειες του ουρανίου Πατρός του σ’ αυτούς, τότε γιατί να περιμένωμε ότι θ’ ακούσουν τους δούλους του τώρα; Δεν υπάρχει αιτία να νομίζωμε ότι ο κόσμος θα μεταστραφή και ότι όλοι θα προσέξουν το άγγελμα. Ακόμη δίδεται μια προειδοποίησις όσον αφορά την ημέρα εκδικήσεως του Ιεχωβά ώστε εκείνοι που επιθυμούν ν’ ανταποκριθούν, να μπορέσουν να διαφύγουν την καταστροφή. Το έργο του χωρισμού των προβατοειδών από εκείνους που εκδηλώνουν εριφοειδή διάθεσι προχωρεί σε όλα τα μέρη του κόσμου. Ο τρόπος, με τον οποίον οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στο άγγελμα και μεταχειρίζονται τους φορείς του αγγέλματος, είναι εκείνος που καθορίζει τη θέσι των στα δεξιά της ευνοίας ή στα αριστερά της δυσμενείας του Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Καθώς αυτός είπε: «Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.» Όταν, λοιπόν, κάποιος απομακρύνη τον αγγελιαφόρον της Βασιλείας με τα λόγια, «Είμαι πολύ απασχολημένος», ή, «Δεν ενδιαφέρομαι», στην πραγματικότητα το λέγει αυτό στον Χριστό, υπέρ του οποίου υπηρετούμε ως πρέσβεις.​—Ματθ. 25:45· 2 Κορ. 5:20.

 7. Πώς μπορούμε να συστήσωμε την αλήθεια σε κάθε είδους ανθρώπους;

⁷ Ένας αντιπρόσωπος του Χριστού θέλει να εκτελή τη διακονία του μ’ έναν τρόπο που μπορεί αργότερα να διανοίξη το δρόμο για ένα μάρτυρα. Ο απόστολος Παύλος έδωσε καλές οδηγίες για τούτο, λέγοντας. «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να είναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν, και να ανανήψωσιν εκ της παγίδος του διαβόλου, υπό του οποίου είναι πεπαγιδευμένοι εις το θέλημα εκείνου.» (2 Τιμ. 2:24-26) Μερικοί από εκείνους που στην αρχή εναντιώνονται πολύ στο άγγελμα, το κάνουν αυτό λόγω της ειλικρινούς των πίστεως σε ό,τι είχαν προηγουμένως διδαχθή, όπως συνέβη και στην περίπτωσι του εκ Ταρσού Σαούλ. Αυτός επέφερε μεγάλον διωγμό εναντίον των πρώτων Χριστιανών λόγω του κακώς κατευθυνομένου ζήλου του, αλλά όταν εδέχθη τον Χριστιανικό τρόπο ζωής, εβάστασε το μέγιστο βάρος της εναντιώσεως κατά της Χριστιανοσύνης. Καθώς έγραψε: «Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν ραβδισμοίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις.»​—2 Κορ. 6:4-10.

 8. Πώς πρέπει ν’ αντανακλά η ζωή μας την αλήθεια;

⁸ Μπορεί να μην έχετε δοκιμάσει προσωπικώς τέτοια δριμεία εναντίωσι λόγω της Χριστιανικής σας πορείας διαγωγής, αλλά κάθε αφιερωμένος Χριστιανός μπορεί να συστήση τον εαυτό του ως διάκονον του Θεού με τους τρόπους που ο Παύλος ανέφερε καθώς συνέχισε, λέγοντας: «Εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω, εν εγάπη ανυποκρίτω· εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού· δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών· δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας . . . ως λυπούμενοι, πάντοτε όμως χαίροντες· ως πτωχοί, πολλούς όμως πλουτίζοντες· ως μηδέν έχοντες, και τα πάντα κατέχοντες.» Ο Παύλος έδειξε ότι είχε καλή ισορροπία και μια λεπτή εκτίμησι της αληθείας. Δεν άφησε τίποτε να τον αποθαρρύνη, αλλά έθεσε την υπηρεσία του Ιεχωβά πρώτη. Μπορούσε να είναι μακρόθυμος παρά τους ραβδισμούς, τη φυλάκισι και την εναντίωσι επειδή εγνώριζε ότι η πορεία του θα είχε την ευλογία του Ιεχωβά.

ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΙΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΝΑΝΤΙΩΣΙ

 9. Ποια είναι η καλύτερη πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε όταν αντιμετωπίζωμε οικογενειακή εναντίωσι;

⁹ Ίσως η πιο μεγάλη σας εναντίωσις προέρχεται από εκείνους που είναι κοντά σας. Ένας που εκτιμά τη μακροθυμία και την υπομονή που έδειξε ο Ιεχωβά προς το ανθρώπινο γένος, πρέπει ασφαλώς να εκδηλώση τις ίδιες ιδιότητες μακροθυμίας, αγαθότητος και υπομονής στη συμπεριφορά του προς άλλους και ιδιαίτερα προς την οικογένειά του, έστω και αν εναντιώνωνται στην αλήθεια. Μακροθυμία και μια στοργιική συμπεριφορά μπορεί να βοηθήσουν τους εναντιουμένους να δεχθούν εν καιρώ την αλήθεια. Το να γίνωμε ανυπόμονοι με το άλλο άτομο θα κάμη μόνο το χάσμα ευρύτερο. Αν μέλη της οικογενείας εναντιώνωνται επίμονα σ’ ένα Χριστιανό στη λατρεία του καθώς παρακολουθεί τις συναθροίσεις και συμμετέχει στην υπηρεσία, αυτός είναι δυνατόν να φθείρη αυτή την εναντίωσι, όχι με το να παραιτηθή, αλλά με το να θέση υπομονητικά τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα. Καθώς είπε ο Ιησούς: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 10:22, 34-39) Πάλι μας λέγεται: «Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.» (1 Πέτρ. 2:20) Έπειτα από ένα διάστημα οι εναντιούμενοι, οποιοιδήποτε και αν είναι, θα δουν ότι τίποτε δεν θα σας αποθαρρύνη ούτε θα υπερνικήση την υπομονή σας, και θα σας εκτιμήσουν για τη στάσι σας.

10, 11. (α) Ποια συμβουλή έδωσαν ο Πέτρος και ο Παύλος για τη Χριστιανική διαγωγή; (β) Πώς μπορεί ν’ ανταμειφθή η σταθερότης του Χριστιανού;

¹⁰ Ίσως το πρόβλημα να είναι τόσο μεγάλο, ώστε δεν μπορείτε ούτε καν να μιλήσετε για την αλήθεια με άλλους στην οικογένειά σας· αρνούνται ν’ ακούσουν. Ακόμη και τότε μπορεί να κερδηθούν χωρίς λόγο με καλή διαγωγή μαζί με βαθύν σεβασμό. (1 Πέτρ. 3:1, 2) Μια τέτοια πορεία ενεργείας είναι προωρισμένη να κάμη καλή εντύπωσι. Ένας Χριστιανός δεν πρέπει ν’ ανταποδίδη με τον τρόπο του παλαιού κόσμου, με τα ίδια λόγια, με περιφρονητικές ενέργειες και έλλειψι σεβασμού για την άποψι των άλλων. Μάλλον, καθώς είπε ο Παύλος: «Ζήτει . . . δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.» (1 Τιμ. 6:11) Όταν ένας σύζυγος λέγη ότι η Χριστιανή σύζυγός του δεν μπορεί να μετέχη στη διακονία ή να παρακολουθή συναθροίσεις, η σύζυγος γνωρίζει ότι έχει ένα σοβαρό πρόβλημα, επειδή υποσχέθηκε με αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά. Δεν θέλει να εναντιωθή στον άνδρα της, και όμως θέλει να παραμείνη αληθινή στον Δημιουργό της. Το εδάφιο την νουθετεί: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» Γνωρίζει ότι ο σύζυγός της δεν μπορεί να της δώση ζωή, αλλά μπορεί να συμβή ώστε, εξακολουθώντας σταθερά στην αλήθεια η ίδια, να τον κερδίση τελικά στο να δεχθή τον λόγον του Θεού. Θα δείξη όμως η σύζυγος ευσέβεια και υπομονή και θα κάμη τη δημοσία αυτή ομολογία; Τούτο ακριβώς θέλει ο Θεός. Αυτή δεν μπορεί να εγκαταλείψη την πίστι της αν θέλη ζωή· δείχνει, λοιπόν, την αγάπη της για τον σύζυγό της, αλλά εξακολουθεί να εκτελή την ευχή της αφιερώσεώς της στον Ιεχωβά.​—1 Τιμ. 6:12.

¹¹ Ένας Μάρτυς, που πρωτάκουσε για την αλήθεια πριν από είκοσι οκτώ χρόνια περίπου, συνήντησε σταθερή εναντίωσι από τη σύζυγό του και τους συγγενείς του. Έκαναν προσευχές γι’ αυτόν και άναβαν κεριά. Όταν εφυλακίσθη εξαιτίας της διακονίας του, είπαν ότι αυτό του εχρειάζετο. Η σύζυγός του επηρέασε τα τέκνα των να μην προσέχουν τις διδασκαλίες του πατέρα. Παρ’ όλα αυτά, αυτός κατέδειξε ότι ήταν ένας στοργικός γονεύς και ένας σταθερός προμηθευτής όπως πρέπει να είναι ένας Χριστιανός πατέρας, και ενέμεινε στερεά στην αλήθεια. Τελικά έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια, ένα άρθρο του Ξύπνα! για τη σπουδαιότητα της θρησκείας στην οικογενειακή ζωή έκαμε τόσο βαθιά εντύπωσι ώστε η σύζυγος εζήτησε να έχη μια Γραφική μελέτη με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τώρα δέχεται την αλήθεια μαζί με τον σύζυγό της και εβαπτίσθη, χαίρουν δε και οι δύο να είναι στενώτερα ενωμένοι παρά ποτέ με τον λόγον του Θεού.

12. Πώς ο Ιώβ είναι ένα καλό παράδειγμα υπομονής;

¹² Υπάρχουν πολλά Βιβλικά παραδείγματα που δείχνουν επίσης την ευλογία που προέρχεται από μακρόθυμη υπομονή. Ο Ιώβ είχε ένα όμοιο πρόβλημα. Αρρώστησε και υπέστη την απώλεια της οικογενείας του και της περιουσίας του. Οι φίλοι του εστράφησαν εναντίον του, λέγοντάς του ότι ασφαλώς είχε κάμει κάτι κακό και ότι ο Θεός τον τιμωρούσε. Η σύζυγός του τού έδωσε ανόητη συμβουλή, λέγοντάς του να καταρασθή τον Θεό και να πεθάνη. Αλλ’ αυτός ενέμεινε στην πίστι του αποφασιστικά, έτσι ώστε η μακρόθυμη υπομονή του Ιώβ είναι παροιμιώδης. Στην επιστολή του Ιακώβου 5:10, 11 (ΜΝΚ) μας λέγεται: «Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.» Επομένως, αν νομίζετε ότι έχετε προβλήματα, παρατηρήστε από τι πέρασε ο Ιώβ και έπειτα εξασκήστε μακροθυμία για να λάβετε και σεις επίσης ευλογία για τον εαυτό σας και για την οικογένειά σας όπως και ο Ιώβ. Μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι ο Ιεχωβά δεν θα επιτρέψη να πειρασθήτε ή δοκιμασθήτε πέρα από ό,τι μπορείτε να υποφέρετε, αλλά ότι θα κερδήσετε με το να μην παραιτηθήτε.​—1 Κορ. 10:13.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΑ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

13. Πώς μπορούν οι Ισραηλίται να είναι ένα προειδοποιητικό παράδειγμα για μας τώρα;

¹³ Όταν ένα άτομο δέχεται την αλήθεια από τον λόγον του Θεού και αρχίζη να συνδέεται με την κοινωνία Νέου Κόσμου, βρίσκεται σε μια θέσι όμοια με τη θέσι των Ισραηλιτών πριν από χιλιάδες χρόνια αφού εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και ξεκίνησαν στην πορεία των για τη γη της Επαγγελίας. Ομοίως οι άνθρωποι καλής θελήσεως σήμερα αφήνουν πίσω των το σύστημα πραγμάτων του παλαιού κόσμου και τον τρόπο της διαβιώσεώς του και θέτουν ως σκοπό των τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Είναι σπουδαίο, εν τούτοις, να μην αποθαρρύνωνται και γίνωνται ανυπόμονοι επειδή ο δρόμος φαίνεται μακρός ή σκληρός. Αμέσως μόλις εγκατέλειψαν την Αίγυπτο οι Ισραηλίται άρχισαν να παραπονούνται. Ολόκληρη η συναγωγή άρχισε να γογγύζη εναντίον του Μωυσέως και του Ααρών, λέγοντας: «Εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην, δια να θανατώσητε με την πείναν πάσαν την συναγωγήν ταύτην.» (Έξοδ. 16:2, 3) Ελησμόνησαν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που τους ωδηγούσε με μια νεφέλη την ημέρα και μια στήλη πυρός τη νύχτα. Ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που θα προνοούσε γι’ αυτούς, όπως το έδειξε σύντομα φέρνοντάς τους μάννα καθώς και ορτύκια για να φάγουν. Κατόπιν παρεπονέθησαν για ανεπαρκές νερό, αλλά ο Μωυσής τους επέπληξε με τα εξής λόγια: «Δια τι πειράζετε τον Ιεχωβά;» Ο Ιεχωβά δεν επρόκειτο ν’ αφήση τον λαό του να πεθάνη από δίψα προμήθευσέ νερό γι’ αυτούς στη Μεριβά. Έπειτα από όλα αυτά, όταν έστειλαν κάποιους από τους ανθρώπους των να κατασκοπεύσουν τη γη που επρόκειτο να καταλάβουν, εφοβήθησαν τους κατοίκους εξαιτίας της αναφοράς των κατασκόπων. Παρεπονέθησαν: «Δια τι μας έφερεν ο Ιεχωβά εις την γην ταύτην να πέσωμεν δια μαχαίρας; . . . Ας κάμωμεν αρχηγόν, και ας επιστρέψωμεν εις την Αίγυπτον.» Επειδή έτσι τελικά επέδειξαν έλλειψι πίστεως στον Ιεχωβά και στην ικανότητά του να τους οδηγήση και να τους προστατεύση, κατεδικάσθησαν να περιπλανώνται επί σαράντα χρόνια στην έρημο προτού μπουν τα παιδιά τους στη Γη της Επαγγελίας.​—Έξοδ. 17:2, 3, ΜΝΚ· Αριθμ. 14:3, 4, ΜΝΚ.

14. Πώς ο Χριστός υπηρετεί ως ο Μεγαλύτερος Μωυσής;

¹⁴ Σήμερα ακολουθούμε την ηγεσία του Χριστού Ιησού, του Μεγαλυτέρου Μωυσέως. Αυτός μας εφοδιάζει αφθόνως με πνευματική τροφή και με τα ύδατα της αληθείας στο μέσον μιας καψαλισμένης γης. Μας προστατεύει από όλη την εναντίωσι που ο Σατανάς και οι ορδές του μπορούν να επιφέρουν σ’ εμάς. Δεν θέλομε να δείξωμε τώρα την ίδια έλλειψι πίστεως και εκτιμήσεως που πολλοί από τους Ισραηλίτας έδειξαν, με το να γίνωμε ανυπόμονοι με τον Ιεχωβά και τις προμήθειές του ή με το δρομολόγιο της εκτελέσεως των σκοπών του. Θα κάμωμε καλά, αντιθέτως, να εξετάσωμε την επαγγελία που βρίσκεται στον Ψαλμό 37:7, 9 (ΜΝΚ): «Αναπαύου επί τον Ιεχωβά, και πρόσμενε αυτόν . . . Διότι οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην.»

15. Ποιο ήταν το άγγελμα προς την εκκλησία της Εφέσου, και πώς αυτό εφαρμόζεται τώρα;

¹⁵ Συμβουλή να συνεχίση με πλήρη πίστι και ζήλο εδόθη επίσης στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία της Εφέσου: «Εξεύρω τα έργα σου, και τον κόπον σου, και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς . . . Και έχεις υπομονήν, και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας.» Αυτό πρέπει να ετάραξε τους αδελφούς στην Έφεσο. Είχαν εργασθή σκληρά και είχαν δείξει υπομονή, αλλά τους έλλειπε ωστόσο ο ίδιος ζήλος και η έντονη αγάπη και ο ενθουσιασμός που είχαν στην αρχή για την αλήθεια. Σήμερα, αν και μπορεί να υπήρξατε δραστήριος επί πολλά χρόνια στην υπηρεσία, δεν πρέπει ν’ αφήσετε να ψυχρανθή ο ζήλος και η χαρά που είχατε στην αρχή, αλλά πρέπει να εργασθήτε να τα κρατήσετε ζωντανά ως τη δύναμι που ωθεί τη ζωή σας. (Αποκάλ. 2:2-4) Ο Ιησούς προεγνώρισε ότι το πρόβλημα αυτό θα υπήρχε σήμερα και ετόνισε ότι η αγάπη των πολλών θα εψυχραίνετο. Αλλ’ αν είμεθα ισχυροί στην πίστι, συνερχόμενοι τακτικά με την εκκλησία και δραστήριοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά, αυτό δεν θα συμβή σ’ εμάς. Αντί τούτου πρέπει να συνεχίσωμε μια ισορροπημένη πορεία ζωής, θέτοντας τα συμφέροντα του Ιεχωβά πρώτα και κρατώντας τη Βασιλεία ως τον σκοπό μας.

16. Γιατί μπορεί ν’ αναμένεται από ένα Χριστιανό εναντίωσις, αλλά τι πρέπει να κάμη;

¹⁶ Μια ιδιότης στενά συνδεδεμένη προς τη μακροθυμία είναι η υπομονή, η οποία λαμβάνει αποφασιστική στάσι υπέρ της αληθείας, μη υποχωρώντας κάτω από ταλαιπωρία ή διωγμό. Ο Ιησούς προειδοποίησε ότι θα υπήρχε μεγάλη εναντίωσις προς την αλήθεια, λέγοντας: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος. Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς, Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» (Ιωάν. 15:19, 20) Ένας δραστήριος Χριστιανός μπορεί να περιμένη εναντίωσι στη διακονία του, αλλά πρέπει να συνεχίση πιστά παρά τούτο, επειδή η υπομονή τώρα θα σημαίνη μέλλουσα ζωή στον νέο κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να τρέξη τον μισό μόνο δρόμο στην πορεία της ζωής και να περιμένη να λάβη το βραβείο· πρέπει να τρέξη ολόκληρο τον δρόμο. Ο Παύλος το ετόνισε αυτό στην προς Εβραίους επιστολή 10:36, λέγοντας: «Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.» «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.» (Εβρ. 12:1) Ποτέ μην προσκόπτοντας λόγω ελλείψεως πίστεως, αλλά συνεχίζοντας επίμονα ως το τέλος, ο Χριστιανός θα είναι ικανός να τρέξη αυτόν τον αγώνα της υπομονής με τη βοήθεια του Ιεχωβά.

17. Ποιον διωγμό για την αλήθεια αντιμετώπισαν μερικοί, αλλά τι παράγει αυτός;

¹⁷ Σε περασμένα χρόνια και έως τώρα πολλοί αδελφοί εξακολούθησαν να είναι πιστοί κάτω από δριμύν διωγμό. Δύο αδελφοί βρίσκονται ακόμη και τώρα στη φυλακή για δήθεν «αντεπαναστατική δράσι» σε μια χώρα, απλώς επειδή συνέχισαν τη διακονική των δράσι, φέροντας την ελπίδα της Βασιλείας υπό την προσοχή των ανθρώπων, καλής θελήσεως. Σε μια άλλη χώρα ένας αδελφός που είχε αναλάβει την ηγεσία στη Χριστιανική δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά επί πολλά χρόνια, υπέστη πολλά για την αλήθεια. Εφυλακίσθη υπό ένα καθεστώς και έπειτα απήλαυσε μια περίοδο ελευθερίας, στη διάρκεια της οποίας προώθησε τη διακονία. Επροδόθη τώρα από έναν στον οποίον είχε εμπιστοσύνη και πάλι έχει φυλακισθή. Εν τούτοις, τέτοιους πιστούς Χριστιανούς, ακόμη και η απειλή του θανάτου δεν τους απομακρύνει από τη λατρεία των προς τον Ιεχωβά. Τα λόγια του Παύλου δίνουν ισχυρή ενθάρρυνσι: «Αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια πνεύματος αγίου του δοθέντος εις ημάς.» (Ρωμ. 5:3-5· Ιάκ. 1:2, 3) Ολόγυρα στον κόσμο οι αδελφοί υπέμειναν πολλά, είτε σε αφθονία είτε σε έλλειψι, σε διωγμό ή σε ειρήνη. Αλλά είτε σε καλούς καιρούς είτε σε δυσκόλους καιρούς, γνωρίζουν ότι η χαρά τους και η ευτυχία τους προέρχεται από γεμάτη ζήλο δράσι στην υπηρεσία της Βασιλείας.​—Φιλιππησ. 4:11-13.

18. Πώς πρέπει να ενεργήσωμε σύμφωνα με τη γνώσι της αληθείας που έχομε;

¹⁸ Αυτοί δεν θέλουν να θάψουν τα τάλαντά των της Βασιλείας με το ν’ αρνούνται να ενεργήσουν σύμφωνα με τη γνώσι της αληθείας που τους έχει δοθή, αλλ’ αντιθέτως τα χρησιμοποιούν διαρκώς, φυτεύοντας, ποτίζοντας και καλλιεργώντας στις καρδιές άλλων την ίδια ελπίδα που αυτοί απολαμβάνουν. Οι δούλοι στην παραβολή του Ιησού εγνώριζαν ότι ο κύριος ήθελε να χρησιμοποιήσουν τα τάλαντα, να δείξουν αύξησι, όχι να θάψουν εκείνο που τους ήταν εμπιστευμένο, με το να μη το χρησιμοποιούν. Έτσι και σήμερα, θέλομε να συνεχίσωμε δραστήρια το έργο του θερισμού και όχι να συλληφθούμε απροετοίμαστοι σαν ψευδείς ποιμένες που γίνονται γεωργοί την τελευταία στιγμή για να διαφύγουν τη μομφή που επέρχεται σ’ αυτούς ως αποτέλεσμα των πολλών ετών που εκήρυτταν ψεύδη χάριν μισθού. (Ματθ. 25:14-30· Ζαχ. 13:4-6· Μιχ. 3:11) Οι δούλοι του Ιεχωβά θέλουν να είναι ικανοί να δείξουν ότι υπήρξαν δραστήριοι στον αμπελώνα, εργαζόμενοι στον αγρό υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, συμμετέχοντας στο μεγάλο έργο της συγκομιδής. Δεν θέλουν ν’ αποσυρθούν τώρα ενόσω ο θερισμός είναι σε πλήρη κίνησι, αλλά μάλλον να συνεχίσουν υπομονητικά ώσπου ο Ιεχωβά να ειπή αρκεί.​—Ησ. 6:11· 2 Θεσ. 1:4, 5· 2 Πέτρ. 1:6.

19. Τι θα μας φυλάξη από το να είμεθα αδρανείς ή άκαρποι, και γιατί πρέπει να είμεθα μακρόθυμοι και να υπομένωμε;

¹⁹ Και σεις, επίσης, μπορείτε να συμμετάσχετε σ’ αυτό το έργο της συγκομιδής. Αν προσθέσετε στην πίστι σας αρετή, γνώσι και υπομονή, τότε τίποτε δεν μπορεί να σας εμποδίση από το να είσθε δραστήριος και καρποφόρος καθώς χρησιμοποιείτε την ακριβή γνώσι που ελάβατε. Αν έχετε εξακολουθήσει υπομονητικά επί πολλά χρόνια να προάγετε τα συμφέροντα του Νέου Κόσμου, τότε κρατείτε σταθερά τα προνόμια της υπηρεσίας που έχετε, για να μη σας πάρη κανείς τον στέφανον της ζωής. (2 Πέτρ. 1:5-8· Αποκάλ. 3:10, 11) Μπορούμε να είμεθα μακρόθυμοι, επειδή έχομε τον καιρό με το μέρος μας. Αλλ’ ο καιρός παρέρχεται για το σύστημα του παλαιού κόσμου. Ο Σατανάς γνωρίζει ότι έχει μόνο ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ένα μέρος μόνον αυτής της γενεάς είναι εκείνο που θ’ απομείνη· υπομένετε, λοιπόν, μακρόθυμα ως το τέλος για σωτηρία. Εξακολουθήστε να κηρύττετε ώσπου ο Ιεχωβά να ειπή ότι ο θερισμός συνεπληρώθη και να φέρη τέλος στον παλαιό κόσμο με την καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Θυμηθήτε ότι «ο . . . υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»​—Ματθ. 24:13· 2 Θεσ. 3:5.

Εκτίμησις της Δυνάμεως της Διακρίσεως

«Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.»​—Εβρ. 5:14.

 1, 2. Γιατί ο Ιησούς ποτέ δεν έκαμε λάθος;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ποτέ δεν έκαμε λάθος. Όταν προεκλήθη από τους θρησκευτικούς ηγέτας σε μια περίπτωσι στη διάρκεια της επιγείου διακονίας του, είπε: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» (Ιωάν. 8:46) Συνέβη αυτό επειδή ήταν τέλειος; Όχι εντελώς. Ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τέλειοι επίσης, αλλά έκαμαν ένα από τα πιο σοβαρά λάθη που διεπράχθησαν ποτέ. Παρήκουσαν στον Ιεχωβά Θεό. Αυτή ήταν η διαφορά! Ο Αδάμ και η Εύα αρνήθηκαν να εξασκήσουν τις δυνάμεις των αντιλήψεως.

² Ο Ιησούς είχε διδαχθή από τον Θεό. Επί αμέτρητες χιλιετηρίδες ήταν στο πλευρό του Ιεχωβά πίνοντας βαθιά από την Πηγή της σοφίας. Η γνώσις πού είχε των οδών του Ιεχωβά ήταν απέραντη και κατανοούσε πλήρως τις αρχές που περιελαμβάνοντο στην απ’ αυτόν εκπλήρωσι του θείου θελήματος που ήταν προσδιωρισμένο γι’ αυτόν. Επί πλέον, ο Ιησούς ήταν πάντοτε ευπειθής και ακολουθούσε το τέλειο παράδειγμα που εδίδετο από τον ουράνιο Πατέρα του, εβασίζετο δε τελείως στην ενεργό δύναμι ή πνεύμα του Θεού για την εκπλήρωσι οιασδήποτε εντολής, η οποία του ανετίθετο. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι ο Ιησούς μπορούσε όχι μόνο να προβλέπη την έκβασι κάθε πιθανής πορείας που θα ήταν δυνατόν να λάβη καθώς διηνοίγετο σ’ αυτόν, αλλά μπορούσε επίσης να διακρίνη καθαρά ποια πορεία θα κατέληγε στον μεγαλύτερο αίνο για το όνομα του Πατρός του και θ’ απέληγε στη δική του αιώνια ευημερία. Επειδή αγαπούσε τον Πατέρα του πάντα από κάθε τι άλλο, ποτέ δεν εδίστασε να λάβη την ορθή πορεία. Για τούτο ήταν πάντοτε ευθύς.​—Ιωάν. 8:38· Εβρ. 10:7.

 3. Τι ώθησε την Εύα να λάβη πορεία που ωδήγησε στην απώλεια της ζωής της, και πώς η παράλειψις να εξασκήση τις δυνάμεις της αντιλήψεως συνέβαλε σ’ αυτή την απώλεια;

³ Ο Αδάμ και η Εύα, εξ άλλου, απέτυχαν να πράξουν το ορθόν επειδή δεν είχαν αυτή την αγάπη για τον Θεό. Στην περίπτωσι της Εύας, αυτή ήταν κατάλληλα πληροφορημένη για το θείο θέλημα μέσω του Αδάμ, της κεφαλής της, και της είχε λεχθή τι θα προέκυπτε από την παράλειψί της να το ακολουθήση. Για ένα διάστημα είχε ένα υπόμνημα ακηλίδωτης ακεραιότητος και συνεπώς ήταν μια τελεία γυναίκα. Έπειτα ξαφνικά αντιμετώπισε μια διαφορετική πορεία από εκείνην που είχε διατάξει ο Ιεχωβά. Τώρα είχε μια ευκαιρία ν’ αποδείξη την αγάπη της για τον Θεό, να εξασκήση τις δυνάμεις της αντιλήψεως και να ενισχύση τη γνώσι της περί καλού και κακού, προοδεύοντας σε τελειότητα ακεραιότητος και ωριμότητος. Αλλά η ιδιοτέλεια ήμβλυνε τις δυνάμεις της αντιλήψεως. Αρνήθηκε να στραφή στον Αδάμ ή στον Ιεχωβά για καθοδηγία και, αντί τούτου, ακολούθησε το παράδειγμα και τη συμβουλή ενός που δεν ήταν εξουσιοδοτημένος ως αγωγός επικοινωνίας του Θεού και έτσι ηπατήθη. Προβλέποντας μη επιτετραμμένα προσωπικά οφέλη, εγκατέλειψε την πίστι της στον λόγον του Θεού· το άδικο έγινε δίκαιο γι’ αυτήν και εσκεμμένως παρεβίασε την εντολή του Θεού. Η απειθής πράξις της διέρρηξε το υπόμνημα της ακεραιότητός της και αυτή έχασε τη στάσι της τελειότητός της. Το λάθος της παρακοής της τής εστοίχισε τη ζωή της.

 4. Ποιο φρόνημα από μέρους του Αδάμ τον έκαμε να ενωθή με την Εύα σε ανταρσία;

⁴ Και τι θα πούμε για τον Αδάμ; Ο Αδάμ επίσης ήταν πλήρως ενημερωμένος όσον αφορά το θείο θέλημα γι’ αυτόν αλλά, ανόμοια με την Εύα, δεν ηπατήθη ως προς το ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα γι’ αυτόν αν απειθούσε. (1 Τιμ. 2:14) Ακόμη, όμοια με την Εύα, η ιδιοτέλειά του παρεβίασε την αγάπη του για τον Θεό και ενώθηκε με την Εύα σε εκούσια αθέτησι της εντολής του Θεού, υποστηρίζοντας την Εύα στον κανόνα που μόνη της έκαμε περί καλού και κακού. Η από τον Αδάμ τελεία περιφρόνησις της ευαρεσκείας του Ιεχωβά και του πώς η πορεία που είχε εκλέξει θα επηρέαζε το όνομα και τον αίνον του Ιεχωβά, τον εβύθισε ολοκληρωτικά στην παρακοή και στον θάνατο, χωρίς καμμιά ελπίδα απολυτρώσεως. Οι δυνάμεις αντιλήψεως που ο Θεός του είχε δώσει, οι οποίες τον έκαναν ικανό να μιλή, να γράφη, να λατρεύη τον Θεό και να ζητά την παρουσία του «προς το δειλινόν» για να συνομιλήση μαζί του​—οι οξείες αυτές δυνάμεις αντιλήψεως αυτού του τελείου ανθρώπου εγκατελείφθησαν χάριν αυτοϊκανοποιήσεως. Τι αντίθεσις προς την πορεία που έλαβε ο Ιησούς ταπεινώνοντας τον εαυτό του και ζητώντας πάντοτε να πράττη το θέλημα του Θεού!​—Φιλιππησ. 2:5-8· Ιωάν. 5:30.

 5. (α) Πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε το θανατηφόρο σφάλμα των πρώτων μας γονέων; (β) Πώς το σφάλμα αυτό επηρέασε τους συγχρόνους κανόνες περί καλού και κακού, και τι, επομένως, είναι ανόητο να ισχυριζώμεθα;

⁵ Εμείς, που είμεθα ατελή τέκνα του Αδάμ και της Εύας, δεν μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα έχωμε ένα πανομοιότυπο των δυνάμεων αντιλήψεως του Ιησού ούτε μπορούμε τώρα να ζούμε τελείως απηλλαγμένοι από λάθη. (Ρωμ. 3:12) Αλλά μπορούμε ν’ αποφύγωμε το θανατηφόρο σφάλμα που έγινε από τους πρώτους μας ανθρωπίνους γονείς. Για να το πράξωμε αυτό πρέπει ν’ αναπτύξωμε και να εξασκήσωμε τις δυνάμεις μας διακρίσεως. Τα τέκνα γεννώνται χωρίς γνώσι του ορθού και του εσφαλμένου. Καθώς προχωρούν στην ενηλικίωσι, η αντίληψίς των για το τι είναι καλό και τι είναι κακό συνήθως αναπτύσσεται μέσω εκπαιδεύσεως από τους γονείς και μέσω πειρών που αντιμετωπίζουν στο περιβάλλον, στο οποίο μεγαλώνουν. Αν ο Αδάμ και η Εύα είχαν παραμείνει πιστοί, εμείς, ως τέκνα των, θα είχαμε κατάλληλα εκπαιδευθή σύμφωνα με τον λόγον του Θεού και ανατραφή σ’ ένα κλίμα δικαιοσύνης. Αλλά επειδή οι πρώτοι μας γονείς εσκεμμένως εγκατέλειψαν τον κανόνα που Θεού, εγκαθιστώντας το δικό τους υποκατάστατο, το οποίο παρέδωσαν στους μεταγενεστέρους των, έχομε μια βασική κληρονομία παρακοής και μια τάσι να πράττωμε το άδικο. (Ιώβ 14:4) Επί πλέον, δια μέσου των αιώνων δοξασίες και έθιμα έφθασαν να ποικίλλουν τελείως από το ένα άκρο της γης στο άλλο. Πόσο ανόητο και μυωπικό είναι απέναντι τέτοιων διαφορών να ισχυρίζεται κανείς ότι ο κανών του είναι ορθός και ασφαλής επειδή απλώς αυτός ανετράφη με τέτοιον τρόπο και επειδή είναι ο μόνος κανών που εγνώρισε ποτέ!

 6. Τι κατέστησε δυνατόν για μας να γνωρίσωμε τον τέλειο κανόνα του Θεού, και ποιο είναι το πρώτο βήμα στη χρήσι των δυνάμεών μας αντιλήψεως;

⁶ Μολονότι είμεθα σαρκικοί απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες για το ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ακόμη ο Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους, αν και μπορεί να είμεθα ατελή πλάσματά του και προσωρινά αποξενωμένα απ’ αυτόν με την κληρονομία μας από τον Αδάμ. Μπορούμε, επίσης, να είμεθα ευγνώμονες για το ότι ο Ιεχωβά δεν ελησμόνησε την αγάπη ενός Δημιουργού για μας και δεν μας εγκατέλειψε σε μια πορεία αδικοπραγίας χωρίς να μας δείξη τη διέξοδο. Σήμερα θα ήταν αδύνατο για οποιονδήποτε να φθάση σε ακριβή γνώσι του τελείου κανόνος του Θεού, αν ο Ιεχωβά ο ίδιος δεν τον είχε σαφώς περιγράψει για μας. Αυτό το έκαμε στο Βιβλίο των απαιτήσεών του, την Αγία Γραφή, αποστέλλοντας ακόμη του τέλειον Υιόν του για να δώση το κατάλληλο παράδειγμα. (2 Τιμ. 3:16, 17· Ιωάν. 13:15) Πόσο ζωτικό είναι, λοιπόν, ν’ αποκτήσωμε τον νουν του Ιησού Χριστού αντί να εμμένωμε πεισμόνως σε μια ψευδή άποψι, που εκληρονομήθη από τους πρώτους μας γονείς και η οποία διεφθάρη περαιτέρω από τους παραδεδεγμένους κανόνες αυτού του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων. Το ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα του Ιησού είναι πράγματι η πορεία της σοφίας. Είναι το πρώτο βήμα για την αποφυγή του σφάλματος που έγινε από τον Αδάμ και την Εύα. (2 Κορ. 11:3) Είναι το πρώτο βήμα στη χρήσι των δυνάμεών μας αντιλήψεως, η εξάσκησις της διακρίσεως στο να βλέπωμε πέρα από τους συγκεχυμένους και διεφθαρμένους ηθικούς κανόνες αυτού του διηρημένου παλαιού κόσμου και η ανακαίνισις των διανοιών μας ώστε να συμμορφώνωνται προς το τέλειο και πλήρες θέλημα του Θεού.​—Φιλιππησ. 2:5· Ρωμ. 12:2.

 7. Ποια ανταμοιβή φέρνει η απόκτησις αντιλήψεως, και τίνος αποτελεί απόδειξι;

⁷ Ένα ευαίσθητο και ανταποκρινόμενο παιδί γνωρίζει πότε ένας γονεύς δυσαρεστείται και θα καταβάλη προσπάθεια να κατευνάση τον γονέα και να συμμορφωθή με τις επιθυμίες του. Πρέπει μήπως να είμεθα λιγώτερο διακριτικοί στη σχέσι μας προς τον ουράνιο Πατέρα μας; Πώς μπορούμε να πούμε ότι έχομε οποιαδήποτε σχέσι μαζί του αν είμεθα χωρίς ευαισθησία στην κατεύθυνσί του αν διαρκώς αγνοούμε τις πολλές αποδείξεις της καθοδηγήσεώς μας εκ μέρους του; Αλλ’ η αναγνώρισις του ότι είμεθα αποξενωμένοι από τον Θεό και η εκζήτησις συμφιλιώσεως αποτελεί την αρχή ακριβώς της χρήσεως των δυνάμεών μας αντιλήψεως. Αφού θέσωμε κατά μέρος τα πολλά συγκρουόμενα θελήματα αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων και αφιερωθούμε στον Ιεχωβά να πράττωμε το θέλημά του, πώς μπορούμε να είμεθα ευχαριστημένοι να προχωρούμε με μόνο την πιο βασική κατανόησι της Γραφικής διδασκαλίας και των απαιτήσεων του Θεού για μας ως Χριστιανούς; Το να ζητούμε να προοδεύσωμε στη γνώσι του Θεού δεν αποτελεί μόνο απόδειξι της αγάπης μας για τον Ιεχωβά, αλλά είναι επίσης σημείο αληθινής ωριμότητος και εκτιμήσεως της προμηθείας που έκαμε ο Θεός για να μας εκπαιδεύση στην ακριβή διάκρισι του ορθού από το εσφαλμένο. Η απόκτησις τέτοιας αντιλήψεως φέρνει μεγάλη ανταμοιβή. Σημαίνει όχι μόνο αυξημένες ευθύνες, αλλά και πρόοδο στη θεοκρατική εκπαίδευσι στεφανωμένη με αιώνια ζωή. Ότι είναι ουσιώδης για ωριμότητα γίνεται σαφές από τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» Ή όπως το αποδίδει η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών: «Αλλ’ η στερεά τροφή ανήκει εις ωρίμους ανθρώπους, εις εκείνους οι οποίοι μέσω χρήσεως έχουν εκγυμνάσει τας δυνάμεις των αντιλήψεως δια να διακρίνωσι τόσον το ορθόν όσον και το εσφαλμένον.»​—Εβρ. 5:14.

 8. Γιατί μερικοί από τους πρώτους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς είχαν ειδική ανάγκη της νουθεσίας του Παύλου που βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή 5:14, και τι θα παρείχε σ’ αυτούς η στερεά τροφή;

⁸ Εκείνοι από την πρώτη Χριστιανική εκκλησία που είχαν ανατραφή σύμφωνα με τη θρησκεία των Ιουδαίων βρέθηκαν ότι είχαν ειδική ανάγκη αυτής της νουθεσίας. Ο Παύλος τούς έγραψε αυτά τα λόγια επειδή πολλοί από τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς εκείνο τον καιρό ήσαν τόσο λίγο προχωρημένοι σε κατανόησι, ώστε εγνώριζε ότι δεν θα μπορούσαν να εκτιμήσουν τα βαθύτερα πράγματα που αυτός θεωρούσε ζωτικά για την πνευματική τους διαφύλαξι και πρόοδο. Πράγματι, ο Πέτρος είπε για όσα έγραψε ο Παύλος: «Μεταξύ των οποίων είναι τινά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν ως και τας λοιπάς γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (2 Πέτρ. 3:16) Αν επρόκειτο οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί να παραμείνουν στην αλήθεια, δεν μπορούσαν να εξακολουθήσουν να είναι «αμαθείς και αστήρικτοι». Είχαν ανάγκη στερεάς τροφής, ισχυρού θεμελίου για να οικοδομήσουν επάνω σ’ αυτό, στερεής πεποιθήσεως για τα βασικά στοιχεία της αληθείας και για το τι ο ίδιος ο Ιεχωβά αναγνωρίζει ως καλό και κακό. Ομοίως, κι εμείς επίσης, για την προστασία μας, πρέπει να προοδεύωμε στην κατανόησι που έχομε της Χριστιανικής διδασκαλίας.

ΟΞΥΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ

 9. Πώς οι μαθηταί του Ιησού έδειξαν ότι ήσαν πρόθυμοι να οξύνουν τις δυνάμεις των αντιλήψεως, και ποια αντίθεσις φανερώνεται από την περιγραφή από τον Ιησούν άλλων που άκουαν την παραβολή του για τον σπορέα;

⁹ Οι απόστολοι και άλλοι μαθηταί που ακολουθούσαν τον Ιησούν στη διάρκεια της διακονίας του έδειξαν ότι ήσαν πρόθυμοι σε όλες τις περιστάσεις να οξύνουν τις δυνάμεις των αντιλήψεως και να οικοδομήσουν επάνω στο θεμέλιο της γνώσεως που είχαν ήδη βάλει. Μια περίπτωσις βρίσκεται στην αφήγησι του Ματθαίου. Ο Ιησούς, κηρύττοντας από ένα πλοιάριο επειδή τα πλήθη είχαν συναχθή γύρω του στην ακτή, διηγήθηκε στα συγκεντρωμένα πλήθη την παραβολή ενός σπορέως, ο οποίος έσπειρε σπόρο που έπεσε σε διάφορα είδη γης, που μερικά δεν παρήγαγαν και άλλα έδωσαν αύξησι σε ωριμότητα και πλήρη καρποφορία. Χωρίς να εξηγήση τη σημασία της ετελείωσε την αφήγησί του με τα εξής λόγια: «Ο έχων ώτα δια να ακούη, ας ακούη.» Από όλους εκείνους που άκουαν τους λόγους του φαίνεται ότι μόνο οι μαθηταί του Ιησού είχαν την οξύτητα της διακρίσεως να «ακούουν», επειδή η αφήγησις του Ματθαίου εξακολουθεί: «Και προσελθόντες οι μαθηταί, είπον προς αυτόν, Δια τι λαλείς προς αυτούς δια παραβολών; Ο δε αποκριθείς, είπε προς αυτούς, Διότι εις εσάς εδόθη να γνωρίσητε τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εις εκείνους όμως δεν εδόθη. Διότι όστις έχει, έτι θέλει δοθή εις αύτον, και θέλει περισσευθή· όστις όμως δεν έχει, και ό,τι έχει θέλει αφαιρεθή απ’ αυτού. Δια τούτο λαλώ προς αυτούς δια παραβολών, διότι βλέποντες δεν βλέπουσι, και ακούοντες δεν ακούουσιν, ουδέ νοούσι. Και εκπληρούται επ’ αυτών η προφητεία του Ησαΐου, η λέγουσα, “Με την ακοήν θέλετε ακούσει, και δεν θέλετε εννοήσει· και βλέποντες θέλετε ιδεί, και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς, και ακούσωσι με τα ώτα, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς.” Υμών δε οι οφθαλμοί είναι μακάριοι, διότι βλέπουσι· και τα ώτά σας, διότι ακούουσιν. Επειδή αληθώς σας λέγω, ότι πολλοί προφήται και δίκαιοι επεθύμησαν να ίδωσιν όσα βλέπετε, και δεν είδον· και να ακούσωσιν όσα ακούετε, και δεν ήκουσαν.»​—Ματθ. 13:9-17.

10. Η συνομιλία του Ιησού με τους μαθητάς του δείχνει ποια έλλειψι από μέρους μερικών από το πλήθος, και τι ο Ιησούς ετόνισε ως αναγκαίο για πραγματική διάκρισι;

¹⁰ Ίσως μερικοί από το πλήθος που άκουαν την παραβολή του Ιησού ενόμιζαν ότι εννοούσαν τη σημασία της χωρίς την εξήγησί του, αλλά η συνομιλία του Ιησού με τους μαθητάς του δείχνει ότι η παράλειψίς των να κυττάξουν βαθύτερα στην αφήγησί του είχε πολύ πιο σοβαρά υπονοούμενα από απλή αυτοϊκανοποίησι ή έλλειψι περιεργείας. Η πραγματική των έλλειψις ήταν έλλειψις πνευματικής διακρίσεως, την οποίαν έλλειψι εξέτρεφαν στις καρδιές των ως ένα εμπόδιο για την αλήθεια, ώστε να μην αντιληφθούν πραγματικά την πλήρη σημασία των λόγων του Ιησού και γίνουν έτσι υπεύθυνοι. Ως αληθινά τέκνα του Αδάμ και της Εύας προτιμούσαν ν’ ακολουθήσουν τη δική τους συμβουλή κι εκείνην των αυτοδιωρισμένων ηγετών τους μάλλον παρά να προσέξουν με όλη τους την καρδιά αυτόν τον εξουσιοδοτημένο αγωγό επικοινωνίας που ο Ιεχωβά είχε θέσει ανάμεσά τους. Εξ άλλου, οι μαθηταί του Ιησού κατανοούσαν ότι, έχοντας ήδη στρέψει τις καρδιές των στον Θεό και έχοντας δεχθή τα αρχικά στοιχεία των ιερών δηλώσεων του Θεού, έπρεπε να προχωρούν στην ωριμότητα. Εστράφησαν, λοιπόν, στον Ιησούν για την εξήγησι της παραβολής του. Απαντώντας ο Ιησούς τους είπε: «Σεις λοιπόν ακούσατε την παραβολήν του σπείροντος. Παντός ακούοντος τον λόγον της βασιλείας, και μη νοούντος, έρχεται ο πονηρός, και αρπάζει το εσπαρμένον εν τη καρδία αυτού· ούτος είναι ο σπαρθείς παρά την οδόν. . . . Ο δε σπαρθείς επί την γην την καλήν, ούτος είναι ο ακούων του λόγον, και νοών· όστις και καρποφορεί, και κάμνει, ο μεν εκατόν, ο δε εξήκοντα, ο δε τριάκοντα.»​—Ματθ. 13:18-23.

11. Από τι εξαρτάται η διάκρισις, και πώς γίνεται προφανής η ανάγκη να εκγυμνάσωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως;

¹¹ Τέτοια πνευματική διάκρισις απαιτεί εκπαίδευσι. Εκείνοι που την κατέχουν εμελέτησαν. Υπήρξαν αφυπνισμένοι στις ευκαιρίες των, εχρησιμοποίησαν τις δυνάμεις των αντιλήψεως και τις εξεγύμνασαν ώστε να διακρίνουν την αλήθεια από την πλάνη, το ορθόν από το εσφαλμένο. Ο πνευματικός σπόρος που εσπάρη σε τέτοια καλή γη εβυθίσθη βαθιά σε καλές καρδιές και ερρίζωσε στερεά. Ούτε μπορούμε να δικαιολογηθούμε λέγοντας: «Δεν είμαι ένα μελετηρό άτομο.» Οι μαθηταί του Ιησού δεν ήσαν πολυμαθείς άνθρωποι, αλλά εχρησιμοποίησαν τις φυσικές των ικανότητες στον πληρέστατο βαθμό και αντημείφθησαν πλούσια για την προσπάθειά των. (Ματθ. 11:25) Η Βιβλική μελέτη απαιτεί την εξάσκησι των διανοητικών δυνάμεων, είναι αλήθεια, αλλά η πραγματική διάκρισις εξαρτάται για επιτυχία περισσότερο από το να ενδίδωμε στο πνεύμα του Θεού. (1 Κορ. 2:11-13) Απορρόφησις της εννοίας της διδασκαλίας που δίδεται σημαίνει αναγνώρισι και αποδοχή των αρχών που περιλαμβάνονται και έπειτα χρησιμοποίησι αυτής της γνώσεως για τη λήψι ορθών αποφάσεων. Γίνεται ζήτημα κρίσεως μάλλον παρά δυνάμεων διανοήσεως, και αφού η πορεία μας στη διακονία εξαρτάται από την κατάλληλη κρίσι μας, και η ισορροπημένη κρίσις εξαρτάται από την οξύτητα των δυνάμεών μας αντιλήψεως, η ανάγκη εκγυμνάσεως αυτών των δυνάμεων είναι προφανής. Δεν είναι μήπως σαφές ότι αν δεν αντιλαμβανώμεθα την έννοια των όσων ακούμε και μελετούμε από τον λόγον του Θεού, δεν έχομε βάσι για διάκρισι ορθού και εσφαλμένου και γινόμεθα λεία της επιθέσεως του Σατανά; Τέτοια αποτυχία ή αμέλεια μάς θέτει σε μια επικίνδυνη θέσι, επειδή οι ανώριμα αναπτυσσόμενες δυνάμεις μας διακρίσεως δεν μπορούν να μας δώσουν την κατάλληλη κατεύθυνσι ισορροπημένης κρίσεως, και μπορεί να υπερνικηθούμε. Εν τούτοις, αν έχωμε τάσι να αποθαρρυνθούμε λόγω προσωπικών ελλείψεων, πρέπει να θυμώμαστε ότι ο Αδάμ, μολονότι οι διανοητικές του ικανότητες ήσαν τέλειες, απέτυχε να εξασκήση κρίσι και απέθανε, ενώ εμείς, αν και ατελείς στη διάνοια και στο σώμα, μπορούμε να εξασκήσωμε τη σοφία του Ιησού Χριστού και να ζήσωμε.​—1 Κορ. 1:26, 27.

12. Από ποια αρχή που αναγράφεται στη Βίβλο στο κατά Ματθαίον 25:21 μπορούμε να συμπεράνωμε ότι φαινομενικά ασήμαντες αποφάσεις επηρεάζουν τις μεγαλύτερες αποφάσεις μας;

¹² Για να προχωρήσωμε στα βαθύτερα πράγματα του λόγου του Θεού, πρέπει να μάθωμε να εκτιμούμε και μικρότερα πράγματα επίσης, εκείνα που ενίοτε θεωρούνται ασήμαντα. Χωρίς ένα ασφαλές θεμέλιο ακριβούς γνώσεως, το οικοδόμημα γίνεται αβέβαιο και ασταθές. Έτσι ακριβώς, οι μεγαλύτερές μας αποφάσεις βασίζονται σε μια συσσώρευσι μικροτέρων αποφάσεων και η κρίσις μας σε τέτοια ζητήματα καθορίζει τη χρησιμότητά μας και την πρόοδό μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά.​—Ματθ. 25:21.

13. Ποια Γραφική νουθεσία μας προειδοποιεί για μια περαιτέρω ανάγκη να προχωρήσωμε σε Γραφική γνώσι;

¹³ Τούτο τονίζει και μια άλλη ανάγκη για να προχωρήσωμε σε ακριβή γνώσι. Καθώς έγραψε ο Παύλος στους Κορινθίους: «Όντες δε συνεργοί αυτού, παρακαλούμεν ενταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως.» (2 Κορ. 6:1 ) Έχοντας κληθή από το σκότος του κόσμου τούτου στο θαυμαστό φως του σκοπού του Θεού και έχοντας αποκαταστασθή στην εύνοια του Θεού και τεθή στο δρόμο της δικαιοσύνης με την χάρι του Θεού, προειδοποιούμεθα από τον Παύλο να μην το βλέπωμε αυτό με αυτοϊκανοποίησι σαν μια εύνοια από τον Θεό απλώς για η σωτηρία μας και την προστασία μας. Πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Θεού με το να γινώμεθα εκτελεσταί του θελήματός του. Ο Ιάκωβος προσθέτει αυτόν τον λόγον της μαρτυρίας: «Γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς.»​—Ιάκ. 1:22.

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΩΜΕ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ

14. Τι είπε ο Παύλος στους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, το οποίο αποκαλύπτει τον σκοπό για τον οποίον ο Θεός μας δίνει διδασκαλία;

¹⁴ Το να αγνοούμε τον σκοπό για τον οποίον ο Ιεχωβά μας δίνει διδασκαλία στον λόγον του σημαίνει ότι εξαπατώμεθα με ψευδείς συλλογισμούς. Είναι αυτό εξάσκησις των δυνάμεών μας αντιλήψεως; Τώρα που η διάκρισίς μας μάς έχει οδηγήσει στον δρόμο της αληθείας, γιατί να τον εγκαταλείψωμε τόσα γρήγορα; Ο Παύλος, για να δείξη πόσο ελλιπείς ανταποκρίσεως στην ευθύνη των ήσαν μερικοί από τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς της εποχής του, βρήκε ότι ήταν ανάγκη να τους πη τα εξής στην προς Εβραίους επιστολή του: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης επειδή είναι νήπιος.» Κατόπιν τους λέγει ότι η στερεά τροφή ανήκει σ’ εκείνους «οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα.»​—Εβρ. 5:12-14.

15. Γιατί ήταν σπουδαίο γι’ αυτούς τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς να γίνουν βαθείς γνώσται των ισχυρών επιχειρημάτων του Παύλου που περιείχοντο στην προς Εβραίους επιστολή του;

¹⁵ Ο Παύλος κατανοούσε ότι πολλοί μεταξύ αυτών των πρώτων Χριστιανών ήσαν βραδείς στο να συλλάβουν την ευθύνη των ως διδασκάλων και ήσαν ακόμη ευχαριστημένοι να παραμένουν εντελώς στο πρώτο στάδιο της Χριστιανικής αναπτύξεως, απλώς ως μαθητευόμενοι. Η επιστολή του προς τους Εβραίους είχε σκοπό να εφοδιάση πιστούς Ιουδαίους μ’ ένα ισχυρό επιχείρημα που θα υπεστήριζε του Ιησούν ως τον υποσχεμένο Μεσσία, με διδασκαλία και νουθεσία για τη σωτηρία των καθώς και για την αιώνια ευημερία εκείνων στους οποίους εκήρυτταν. Συνετώς οι ώριμοι Χριστιανοί Ιουδαίοι θα ήσαν πρόθυμοι να συλλάβουν αυτή την προμήθεια του Θεού για να υποστηρίξουν τη θέσι των και θα εγίνοντο ταχέως βαθείς γνώσται αυτών των πειστικών επιχειρημάτων προς υπεράσπισιν της αληθούς πίστεως. Αλλά πώς θα μπορούσαν εκείνοι που ήσαν βραδείς στη μάθησι να εκτιμήσουν πιθανώς τη σοφία που περιείχετο στη θεόπνευστη παρουσίασι του Παύλου; Πώς θα μπορούσαν ακόμη να γνωρίζουν αν αυτά τα πράγματα ήσαν πράγματι έτσι, αφού οι δυνάμεις των αντιλήψεως, λόγω ελλείψεως χρήσεως, δεν ήσαν εκγυμνασμένες ώστε να διακρίνουν το ορθό και το εσφαλμένο; Ποιος επρόκειτο να πη αν αυτά τα βαθύτερα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι μεταξύ εκείνων που αυτοί θα ‘εστρέβλωναν . . . προς την ιδίαν αυτών απώλειαν’; Εν πάση περιπτώσει, αν αυτοί δεν ήσαν αρκετά προχωρημένοι οι ίδιοι για να κάμουν δικές των αυτές τις αλήθειες, πώς θα μπορούσαν πιθανώς να εκπληρώσουν τον σκοπό για τον οποίον εξεπαιδεύοντο, δηλαδή, να διδάξουν άλλους; Η ‘αρχική διδασκαλία του Χριστού’ που ο Παύλος είπε ότι την έμαθαν πρώτα δεν είναι δύσκολη: «θεμέλιον μετανοίας από νεκρών έργων, και πίστεως εις Θεόν, της διδαχής των βαπτισμών, και της επιθέσεως των χειρών, και της αναστάσεως των νεκρών, και της κρίσεως της αιωνίου.» (Εβρ. 6:1, 2) Αλλά με την εκμάθησι αυτών των ‘αρχικών στοιχείων των λόγων του Θεού’ πρέπει να έλθη η ικανότης καθορισμού και υποστηρίξεως της ακριβείας των. Μόνο επάνω σε τέτοιο θεμέλιο μπορεί να οικοδομηθή μια εκτενής Χριστιανική ωριμότης.

16. Πώς ο Ιησούς κατέδειξε στους μαθητάς του την πιο σπουδαία αιτία, για την οποία πρέπει να εκτιμήσωμε την αξία της διακρίσεως;

¹⁶ Άσχετα με το πόσο οξείς μπορεί να είμεθα στη φυσική διάκρισι, έχομε ωστόσο ανάγκη της κατευθύνσεως του Θεού για να έχωμε αποτελέσματα. Ο Ιησούς το κατέδειξε αυτό στους μαθητάς του, μερικοί από τους οποίους ήσαν έμπειροι αλιείς. Εδίδασκε τα πλήθη από το πλοιάριο του Σίμωνος Πέτρου. «Καθώς δε έπαυσε λαλών, είπε προς τον Σίμωνα, Επανάγαγε το πλοίον εις τα βαθέα, και ρίψατε τα δίκτυα υμών δια να οψαρεύσητε. Και αποκριθείς ο Σίμων είπε προς αυτόν, Διδάσκαλε, δι όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν· αλλ’ όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον. Και αφού έκαμον τούτο, συνέκλεισαν πλήθος πολύ ιχθύων, και διεσχίζετο το δίκτυον αυτών. Και έκαμον νεύμα εις τους συντρόφους τους εν τω άλλω πλοίω, δια να έλθωσι να βοηθήσωσιν αυτούς· και ήλθον, και εγέμισαν αμφότερα τα πλοία, ώστε εβυθίζοντο. Ιδών δε ο Σίμων Πέτρος, προσέπεσε προς τα γόνατα του Ιησού, λέγων, Έξελθε απ’ εμού, διότι είμαι άνθρωπος αμαρτωλός, Κύριε. Επειδή έκπληξις κατέλαβεν αυτόν και πάντας τους μετ’ αυτού, δια την άγραν των ιχθύων την οποίαν συνέλαβον . . . Και είπε προς τον Σίμωνα ο Ιησούς, Μη φοβού, από του νυν ανθρώπους θέλεις αγρεύει. Και αφού έφεραν τα πλοία επί την γην, αφήσαντες άπαντα ηκολούθησαν αυτόν.» (Λουκ. 5:4-11) Βλέποντας την πρόσκλησι του Ιησού, μπορούμε τώρα να αγνοήσωμε αυτή την πιο σπουδαία αιτία για την οποία πρέπει να εκτιμήσωμε την αξία των δυνάμεών μας αντιλήψεως και, αποβλέποντας στον λόγον του Θεού για την εκγύμνασί των, να προοδεύσωμε στην ωριμότητα;

17. Ποια είναι, λοιπόν, μια από τις πρώτες απαιτήσεις για την εκπλήρωσι της αποστολής μας ως διακόνων, και γιατί συμβαίνει αυτό;

¹⁷ Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα πρέπει ομοίως να είναι αλιείς ανθρώπων. Ο δρόμος της διακονίας σαφώς χαράσσεται σαν μια «κλήσις» για όλους όσοι έρχονται στη ζωή. Είναι μια ολοχρόνια κλήσις, είτε δαπανάται ολόκληρη η ημέρα του Χριστιανού, είτε μόνο μέρος αυτής, στο κήρυγμα από θύρα σε θύρα, και απαιτεί όλες τις δυνάμέις και ικανότητες ενός ατόμου για να γίνη επιτυχής. Η εκγύμνασις των δυνάμεών μας αντιλήψεως είναι επίσης μια ολοχρόνια υπόθεσις και μια από τις πρώτες απαιτήσεις για την εκπλήρωσι της αποστολής μας ως διακόνων. Αν εκτιμούμε το γεγονός αυτό, θα εξασκούμεθα τόσο επιμελώς ωσάν η ζωή μας να εξαρτάται απ’ αυτό, επειδή πράγματι εξαρτάται.

Εκγύμνασις των Δυνάμεών σας Αντιλήψεως

 1. Με τι παρωμοιώθη στην προφητεία η κλήσις των Χριστιανών διακόνων, και πώς ο Ιησούς κατέστησε σαφή τη σημασία της;

ΕΚΕΙΝΟΙ που ακολουθούν την κλήσι των αληθινών Χριστιανών διακόνων σήμερα παρωμοιώθηκαν στην προφητεία με αλιείς και κυνηγούς. Ο Ιερεμίας, προλέγοντας έναν καιρό που ο Θεός θα εκτελούσε έργο συνδιαλλαγής, ανέγραψε: «Ιδού, θέλω αποστείλει πολλούς αλιείς, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλουσιν αλιεύσει αυτούς· και μετά ταύτα θέλω αποστείλει πολλούς κυνηγούς, και θέλουσι θηρεύσει αυτούς από παντός όρους, και από παντός λόφου, και από των σχισμών των βράχων.» (Ιερεμ. 16:16, ΜΝΚ) Η σημασία αυτής της προφητείας έγινε σαφής όταν ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Έλθετε οπίσω μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων.»​—Ματθ. 4:19.

 2. Γιατί είναι σπουδαία στη διακονία η εκγύμνασις των δυνάμεών μας αντιλήψεως, και πώς εξεικονίζεται αυτό;

² Αν πρόκειται ν’ αποκτήσωμε τα προσόντα ως έμπειροι κυνηγοί και αλιείς ανθρώπων, πρέπει να είμεθα ακόλουθοι και μιμηταί του Χριστού Ιησού. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού όπως και ο Ιησούς, συλλαμβάνοντας την πλήρη σημασία του ώστε να είμεθα ικανοί να διακρίνωμε καθαρά την έκβασι της πορείας της ενεργείας μας. Τούτο σημαίνει να επιδοθούμε σοβαρά στην εκγύμνασι των δυνάμεών μας αντιλήψεως για χρήσι στη διακονία. Βγαίνοντας από τον κόσμο, είμεθα αρχάριοι στην τέχνη, άπειροι. Ο καθένας μπορεί να βαστά ένα όπλο μέσα στα δάση, αλλ’ αυτό δεν τον κάμει κυνηγό. Ο επιδέξιος κυνηγός είναι αφωσιωμένος στον αντικειμενικό του σκοπό, με μάτια και αυτιά άγρυπνα, παρατηρώντας για κάποιο σημείο θηράματος. Γνωρίζει ότι αλλιώς, θα μπορούσε να πεινάση ή, ακόμη χειρότερα, να σκοντάψη στο σπήλαιο ενός λιονταριού ή να πατήση επάνω σ’ ένα θανατηφόρο φίδι. Ο ικανός κυνηγός μαθαίνει να αναγνωρίζη κάθε σημείο κυνηγιού, μαθαίνει να εξηγή αυτά τα σημεία κατάλληλα στη θέσι των και μαθαίνει να χρησιμοποιή αυτά τα σημεία για να κυνηγήση επιτυχώς το θήραμά του. Ομοίως, όπως η επιδεξιότης του κυνηγού είναι τελεία στην πραγματική πείρα, και όπως ακριβώς ο Ιησούς έμαθε υπακοή από όσα έπαθε, έτσι και η εκγύμνασις των δυνάμεών μας διακρίσεως ως Χριστιανών διακόνων δεν είναι η απλή σύλληψις θεωρητικών ιδεών. (Εβρ. 5:8) Πρέπει να κάμωμε στη διακονία του αγρού εφαρμογή της εκλεκτής σοφίας που αποκτήσαμε άνωθεν, αν πρόκειται αυτή να είναι πρακτική και αν πρόκειται να φθάση σε πλήρη καρποφορία. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να απεργασθή τη σωτηρία μας και τη σωτηρία εκείνων που αναζητούμε.​—1 Τιμ. 4:16.

 3. Γιατί η παιδεία και μια προσεκτική κατεύθυνσις είναι σπουδαία για την εκγύμνασι των δυνάμεών μας αντιλήψεως;

³ Μια τέτοια πορεία δεν μπορεί ν’ ακολουθηθή χωρίς σημαντική προσπάθεια. «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.» (Εβρ. 12:11) Η δικαιοσύνη είναι μια πορεία του να πράττωμε το ορθόν και αν πρόκειται να την αναλάβωμε πρέπει να έχωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως εκγυμνασμένες με κατάλληλη παιδεία. Τούτο σημαίνει να κατευθύνωμε προσεκτικά τον εαυτό μας στο ν’ αποφεύγη την ανάπτυξι οκνηρών συνηθειών ή να συμπαρασύρεται στην αδιαφορία. Η αναζήτησις των κρυμμένων θησαυρών του λόγου του Θεού και η χρήσις της γνώσεως πολύ αποτελεσματικά στον αγρό απαιτούν αγρυπνία και παρατηρητική διάνοια. Ποια αποτελέσματα υποθέτετε ότι θα είχε ο κυνηγός που κάθεται ονειροπολώντας στη σκιά, με το όπλο του στηριγμένο σ’ ένα δέντρο;

 4. Με ποιους δύο τρόπους ιδιαίτερα μπορούν να εκγυμνασθούν οι δυνάμεις μας διακρίσεως;

⁴ Η παροιμία λέγει: «Ο σοφός ακούων θέλει γείνει σοφώτερος, και ο νοήμων θέλει αποκτήσει επιστήμην κυβερνήσεως.» (Παροιμ. 1:5) Αφού το ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι και να συλλάβωμε την έννοιά της είναι μια από τις πρώτες απαιτήσεις για την εκγύμνασι των δυνάμεών μας αντιλήψεως, πρέπει σοβαρά να επιδοθούμε στην τέχνη. Ας εξετάσωμε δύο τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνη αυτό: τη μελέτη και την παρατήρησι. Ο πεπειραμένος κυνηγός κατανοεί ότι το να γνωρίζη τι να ζητήση αποτελεί βασική γνώσι του επαγγέλματός του. Για τούτο έμαθε ν’ αναγνωρίζη και να διακρίνη τα διαφόρων ειδών ίχνη των ζώων. Φθάνει να γνωρίζη τις συνήθειες διατροφής ποικίλων ειδών κυνηγιού, τη σημασία όλων των διαφόρων ήχων που ακούει και αν είναι αμέσου ενδιαφέροντος για την πραγματοποίησι του αντικειμενικού του σκοπού. Με την εξάρτυσί του είναι προετοιμασμένος να ανιχνεύση τη λεία του και να την πλησιάση προσεκτικά. Μόνο ο αρχάριος ή άπειρος περιφέρεται απλώς ώσπου να πηδήση το κυνήγι απέναντί του.

 5. Γιατί δεν μπορούμε να είμεθα ικανοποιημένοι με μια απλή επιφανειακή άποψι των όσων μελετούμε στη Γραφή;

⁵ Η μελέτη της Γραφής που κάνομε πρέπει ν’ ακολουθήση το ίδιο πρότυπο. Αφού πρέπει να έχωμε ακριβή γνώσι εμείς οι ίδιοι αν πρόκειται να είμεθα αποτελεσματικοί στην αποστολή μας ως κυνηγών και αλιέων ανθρώπων, τότε πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να χρησιμοποιήσωμε την ίδια τεχνική κυνηγιού και ψαρέματος στην αναζήτησι που κάνομε των κρυμμένων αληθειών του λόγου του Θεού. Για τούτο πρέπει να μάθωμε ν’ αναπτύσσωμε μια οξεία ενημερότητα των όσων μελετούμε και του πώς αυτά σχετίζονται με τη διακονική μας αποστολή. Δεν θα είμεθα ικανοποιημένοι με μια απλή επιφανειακή άποψι, αλλά θα είμεθα άγρυπνοι σε κάθε πλευρά της εννοίας της ύλης που εξετάζομε.

 6. Όταν προπαρασκευαζώμεθα για τη μελέτη Σκοπιάς, τι περισσότερο μπορούμε να κάμωμε από το να σημειώσωμε απλώς τις απαντήσεις στις τυπωμένες ερωτήσεις, και γιατί είναι πολύ σπουδαίο να κάμωμε κάτι περισσότερο;

⁶ Παραδείγματος χάριν, όταν προπαρασκευάζεσθε για την εκκλησιαστική μελέτη Σκοπιάς, κάνετε μήπως κάτι περισσότερο από το να βρίσκετε και να σημειώνετε τις απαντήσεις των ερωτήσεων που είναι τυπωμένες στο κάτω μέρος της σελίδος; Θυμηθήτε το παράδειγμα του κυνηγού που ανιχνεύει τη λεία του και την παρατηρεί προσεκτικά. Το να εξετάζωμε μια μόνο παράγραφο τη φορά, με την ερώτησί της και την απάντησί της, είναι σαν να μιμούμεθα τον κυνηγό που βλέπει ένα μόνο αποτύπωμα μια φορά χωρίς αναγνώρισι του τι αντιπροσωπεύει αυτό εν σχέσει με τα ίχνη που άφησε το θήραμά του. Ένας τέτοιος κυνηγός μπορεί γρήγορα να χάση τα ίχνη τελείως με αποτέλεσμα να επιστρέψη στην κατασκήνωσι χωρίς το θήραμά του. Ενώ θα ωφεληθούμε αναμφιβόλως μαθαίνοντας μόνο μερικές απαντήσεις σε ολίγες ερωτήσεις στη μελέτη μας, δεν πρέπει να λησμονούμε τη συμβουλή του σοφού κυνηγού Παύλου, ο οποίος είπε: «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβρ. 2:1) Πόσο περισσότερο ενεργετικά και διαρκή θα είναι τ’ αποτελέσματα της μελέτης μας, αν συλλαμβάνωμε την «έννοια» ολοκλήρου του άρθρου, αναγνωρίζοντας και εφαρμόζοντας κάθε σημείο της μελέτης στην ανάπτυξι του θέματος του άρθρου, εξετάζοντας την εφαρμογή όλων των αναφερομένων αλλά μη παρατιθεμένων Βιβλικών εδαφίων, σκιαγραφώντας στη διάνοιά μας τα κύρια επιχειρήματα και τις Γραφικές αποδείξεις, που οδηγούν σε μια καθαρή τροχιά προς τα σπουδαία συμπεράσματα που είναι πάντοτε ο αντικειμενικός σκοπός κάθε άρθρου μελέτης τυπωμένου στη Σκοπιά.

 7. Ποια υψωμένη αντίληψις θα προκύψη από συνομιλία με τους αδελφούς μας επάνω σε νέα και δύσκολα σημεία που εμάθαμε;

⁷ Η προσωπική μελέτη υψώνεται αν είμεθα άγρυπνοι να εξετάσωμε μαζί με τους αδελφούς μας νέα ή δύσκολα σημεία που μαθαίνομε. Τα σημεία αυτά, όχι μόνο διακρίνονται έτσι πιο καθαρά, αλλά και είναι πιο βέβαιο ότι θα γίνουν ένα εύχρηστο μέρος της αποθήκης της γνώσεώς μας, εύκολα διαθέσιμο για ν’ αποτελέση θεμελιακά στοιχεία, επάνω στα οποία νέες και προχωρημένες αλήθειες μπορούν να οικοδομηθούν. Αυτή η διαρκής στροφή αποκτημένης πληροφορίας θα μας κάμη ασφαλείς από στασιμότητα, σπουδαίες δε αρχές, που αρχικά εμάθαμε πριν από πολλά χρόνια, θα είναι πάντοτε νωπές, όταν χρειάζωνται για τη λήψι αποφάσεων. Σε συνομιλίες με τους αδελφούς πριν και μετά τις συναθροίσεις, όταν πηγαίνετε στον τομέα και επιστρέφετε απ’ αυτόν, όταν προετοιμάζεσθε για γραπτές ανασκοπήσεις στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, το ενδιαφέρον σας να οξύνετε την προοπτική σας θα διεγείρη το ενδιαφέρον άλλων και θα κάνετε καλό και για τον εαυτό σας και για τους αδελφούς σας. «Όπου συμβούλιον δεν υπάρχει, οι σκοποί ματαιόνονται· εν δε τω πλήθει των συμβούλων στερεόνονται.»​—Παροιμ. 15:22.

ΑΝΑΓΚΗ ΟΜΑΔΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

 8. Γιατί οι ομαδικές μελέτες είναι τόσο ζωτικές για μια πλήρη και ακριβή διάκρισι του λόγου του Θεού;

⁸ Εν τούτοις, οσοδήποτε υποβοηθητική και αν είναι η προσωπική μελέτη και οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις με άλλους, πρέπει ωστόσο να παρακολουθούμε τις ομαδικές συναθροίσεις στην άμεσα γειτονική μας περιοχή, αν πρόκειται ν’ αναπτύξωμε τις δυνάμεις μας αντιλήψεως με μελέτη στο πλήρες. Όπως ακριβώς αποβλέπομε στον αγωγό επικοινωνίας του Θεού για εκπαίδευσι στον λόγον του, έτσι πρέπει να ζητούμε την ωργανωμένη εξέτασι αυτών των διδασκαλιών για την πληρέστατη κατανόησί των. Όταν μελετούμε σε μια ομάδα με άλλους που είναι ώριμοι, προστατευόμεθα από το να αντλήσωμε άσοφα συμπεράσματα ως αποτέλεσμα προσωπικής ερμηνείας κάποιου σημείου νουθεσίας. Είμεθα σε θέσι να συγκρίνωμε τις απαντήσεις των αδελφών μας μ’ εκείνες που έχομε προετοιμάσει. Είσθε άγρυπνος σ’ αυτή την ευκαιρία και προμήθεια; Εξελέγχετε μήπως τη γνώσι σας και την κατανόησί σας με όσα συζητούνται; Μπορεί να είσθε σε πλήρη συμφωνία με όσα λέγονται. Θα μάθετε ωστόσο νέους τρόπους εκφράσεως της ιδίας σκέψεως και ασφαλώς θ’ αποκτήσετε κάποιες νέες ιδέες σε κάθε συνάθροισι. Αλλ’ αν ακούτε να ερμηνεύεται ένα σημείο που δεν το κατανοείτε πλήρως ή που το έχετε εννοήσει διαφορετικά, τότε θα θέλετε με κάθε τρόπο να το σημειώσετε για να διευκρυνισθή αργότερα έτσι ώστε η επιδίωξις της αληθείας εκ μέρους σας να μη ματαιώνεται με ασαφή ή εσφαλμένα συμπεράσματα. Ένας συνετός και πεπειραμένος κυνηγός ποτέ δεν θα επιτρέψη να συρθή έξω από τα ίχνη του θηράματος όταν η μετάβασις είναι αβέβαιη. Θα επιβραδύνη το βήμα και θα κατοπτεύση ώσπου να είναι βέβαιος για τις κατευθύνσεις και έπειτα θα προχωρήση πάλι με κάθε ζέσι στην επιδίωξι του θηράματός του.

 9. (α) Ποια διανοητική διάθεσις στη δημοσία συνάθροισι, στη συνάθροισι υπηρεσίας και στη σχολή θεοκρατικής διακονίας θα μας ωφελήση περισσότερο; (β) Γιατί πρέπει να δεχώμεθα πρόθυμα κάθε ευκαιρία να εξασκήσωμε τη διάκρισί μας;

⁹ Όμοια πρέπει να είμεθα αφυπνισμένοι και ζωντανοί όταν ακούμε τις διδακτικές ομιλίες που παρουσιάζονται στις δημόσιες συναθροίσεις, στις συναθροίσεις υπηρεσίας και στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, που διεξάγονται στην Αίθουσα Βασιλείας. Μερικές φορές μπορεί να είμεθα διατεθειμένοι να καθήσωμε απλώς και ν’ αφήσωμε τις ομιλίες να εκχυθούν επάνω μας, απορροφώντας μόνο τα σημεία εκείνα που κατορθώνουν να προσκολλώνται σ’ εμάς. Αυτό μοιάζει πολύ με τον κυνηγό, ο οποίος παθητικά, μολονότι αισιόδοξα, περιμένει το θήραμα να πέση στην αγκαλιά του. Ένας πραγματικός σπουδαστής του λόγου του Θεού θα μάθη να «ακούη» όπως άκουαν και οι μαθηταί του Ιησού, προσέχοντας για να συλλάβη περισσότερα παρά απλώς τα ουσιώδη. (Μάρκ. 4:10) Αν είμεθα αληθινά άγρυπνοι όταν ακούμε μια ομιλία, δεν θα ακούμε μόνο τα λόγια που λέγονται, αλλά και θα σκεπτώμεθα, θα μαθαίνωμε ν’ ακολουθούμε το σχέδιο του ομιλητού, να αποτιμούμε τις ιδέες του ομιλητού, συνδέοντας τα σημεία που εισάγονται μ’ εκείνα που ήδη παρουσιάσθησαν, ζυγίζοντας τις αποδείξεις που παρέχονται για υποστήριξι επιχειρημάτων, εξετάζοντας την πληρότητα των αποδείξεων που παρουσιάζονται ή των απαντήσεων σε ερωτήματα που ήγειρε το θέμα. Αργότερα, για να δοκιμάσωμε την αντίληψί μας και να εκπληρώσωμε την περαιτέρω ευθύνη μας να κάμωμε καλή χρήσι των όσων μάθαμε, μπορούμε να προσπαθήσωμε να δώσωμε περίληψι μιας από τις ομιλίες σε κάποιον που δεν μπόρεσε να είναι παρών. Αναφέρατε τα σημεία που εκαλύφθησαν, τα επιχειρήματα και τα Γραφικά εδάφια που εχρησιμοποιήθησαν ως αποδείξεις. Τέτοια στοχαστική και επιμελής προσοχή σε ό,τι λέγεται απαιτεί εξάσκησι και οξύτητα διακρίσεως, αλλά πολλοί αρχάριοι έγιναν επιδέξιοι κυνηγοί αφού επεδόθησαν επιμελώς στην τέχνη. Εκτός αυτού, όταν εξηγήται ο λόγος του Θεού μπροστά μας, ποια άλλη διάθεσι πρέπει να έχωμε; Απλή εκτίμησις των αληθειών που προσφέρονται και ειλικρινής επιθυμία να μάθωμε πρέπει να είναι αρκετή για να μας κάμη να «προσέχωμεν περισσότερον», αλλά όταν κατανοούμε πόσο ζωτική είναι η εκγύμνασις των δυνάμεών μας αντιλήψεως για την πνευματική πρόοδο και ωριμότητα, θα δεχθούμε πρόθυμα κάθε ευκαιρία για να εξασκήσωμε τη διάκρισί μας.

10. Ποια παρατήρησι συνιστά ο Παύλος για να οικοδομήσωμε πίστι, και τι απαιτεί αυτό;

¹⁰ Ένας άλλος σπουδαίος τρόπος αποκτήσεως γνώσεως και πληροφορίας είναι η παρατήρησις. Ο απόστολος Παύλος νουθετεί: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας [δηλαδή, μέσα στην οργάνωσι του Θεού], οίτινες ελάλησαν προς εσάς του λόγον του Θεού των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 13:7) Σημειώστε ότι ο απόστολος δεν μας λέγει εδώ απλώς να «αντιγράψωμε» τις πράξεις αυτών των ανθρώπων. Λέγει ότι πρέπει να απορροφήσωμε την ίδια πίστι που τους ωθεί στα παραδειγματικά των έργα. Τούτο απαιτεί διάκρισι, οξεία αντίληψι. Η πρακτική συμβουλή του Παύλου εδώ σημαίνει ότι πρέπει να παρατηρούμε προσεκτικά την καθοδηγία του Ιεχωβά μέσω της οργανώσεώς του, δηλαδή, εκείνων που αντιπροσωπεύουν την οργάνωσι του Θεού στην εκκλησία ως επίσκοποι. Ειδικά μπορούμε να παρατηρούμε επωφελώς την τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου», την οποίαν αυτός διώρισε επί όλων των συμφερόντων της Βασιλείας του: «Δια της σοφίας οικοδομείται οίκος, και δια της συνέσεως στερεόνεται. Και δια της γνώσεως τα ταμεία θέλουσι γεμισθή από παντός πολυτίμου και ευφροσύνου πλούτου. Ο σοφός άνθρωπος ισχύει, και ο άνθρωπος ο φρόνιμος αυξάνει δύναμιν. Διότι δια σοφών βουλών θέλεις κάμει τον πόλεμόν σου· εκ του πλήθους δε των συμβούλων προέρχεται σωτηρία.»​—Παροιμ. 24:3-6.

11. Ποιοι κίνδυνοι και ποια κακά αποτελέσματα θ’ αποφευχθούν με το ν’ ακολουθούμε ατομικώς την πορεία στην οποίαν ο Θεός έχει κατευθύνει την οργάνωσί του;

¹¹ Ο Ιεχωβά κατευθύνει την πορεία της οργανώσεώς του μέσω του αγίου πνεύματός του, της ενεργού του δυνάμεως. Σε μια περίοδο ογδόντα χρόνων στους συγχρόνους καιρούς μπορέσαμε να παρατηρήσωμε την αξιοπιστία αυτής της πορείας. Αναγνωρίζοντας τις πλούσιες ευλογίες που ο Ιεχωβά εξέχυσε επάνω στον «πιστόν και φρόνιμον δούλον» ως τάξιν, δεν μπορούμε άρα γε να συμπεράνωμε ότι αυτά τα ίδια οφέλη θα προκύψουν σε άτομα που ακολουθούν αυτό το παράδειγμα, που συμμορφώνουν την πορεία των μ’ εκείνην που λαμβάνει η οργάνωσίς του; Γιατί, λοιπόν, να επιμένωμε να εκλέγωμε του δικό μας δρόμο, ορίζοντας δικούς μας κανόνες ή να προσπαθούμε ν’ αποτιμήσωμε την ατομική μας κρίσι πιο πάνω από εκείνην του δοκιμασμένου αυτού πιστού «δούλου»; Αυτό θα ήταν εξίσου άκαρπο όσο και η πορεία του κυνηγού που ακολουθεί ένα ψευδές ίχνος. Αδιάφορο πόσο μπορεί κανείς να πείση του εαυτό του ότι βρίσκεται στο σωστό μονοπάτι, η πραγματικότης είναι ότι το θήραμά του δεν βρίσκεται στο τέλος των ιχνών. Γιατί να εξαπατώμεθα με ψευδείς ελπίδες ή προσωπικές ιδέες; Αδιάφορο πόσο πεισμένοι μπορεί να είμεθα πόσο σκληρή προσπάθεια καταβάλλομε, το βραβείο της ζωής δεν πρόκειται να το έχωμε με το ν’ ακολουθούμε «μύθους σοφιστικούς». (2 Πέτρ. 1:16) «Η οδός του άφρονος είναι ορθή εις τους οφθαλμούς αυτού· ο δε ακούων συμβουλάς είναι σοφός.»​—Παροιμ. 12:15.

12. Εν τούτοις, ποια παγίδα πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν από αυτή την άποψι, και ποια προφυλακτικά λόγια περιέχονται στη συμβουλή του Παύλου;

¹² Εν τούτοις, δεν πρέπει να συλληφθούμε στην παγίδα τού ν’ ακολουθούμε τυφλά μια οργάνωσι ανθρώπων. Σημειώστε τη συμβουλή του Παύλου: ‘Έχετε προς οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.’ (Εβρ. 13:7) Πρέπει, λοιπόν, να γίνη επιμελής παρατήρησις των αποτελεσμάτων της δράσεώς των, αν είναι καλή η κακή. Τούτο είναι σε πλήρη αρμονία με τα περαιτέρω λόγια του Παύλου: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι, τούτο ας φρονώμεν·. . . εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα, ας φρονώμεν το αυτό. Αδελφοί, συμμιμηταί του γίνεσθε, και παρατηρείτε τους όσοι περιπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς.»​—Φιλιππησ. 3:15-17.

13. (α) Γιατί η πραγματική διάκρισις είναι τόσο ουσιώδης όταν ακολουθούμε εκείνους που λαμβάνουν την ηγεσία; (β) Ποια είναι η βαθύτερη σημασία της ‘διακρίσεως καλού και κακού’ και πώς πρέπει να μάθωμε να εκτιμούμε ένα ζήτημα;

¹³ Ενίοτε ένας επίσκοπος ή κάποιος εξέχων στην οργάνωσι του Θεού λαμβάνει μια άδικη πορεία και τα κακά αποτελέσματα δεν γίνονται φανερά για ένα διάστημα. Για τούτο ακριβώς είναι ουσιώδης η διάκρισις όταν ακολουθούμε το παράδειγμα εκείνων που λαμβάνουν την ηγεσία. Αν εμιμούμεθα ανθρώπους θα παρεπλανώμεθα εύκολα, αλλ’ αν ακολουθούμε τη συμβουλή του Παύλου και ζητούμε να μιμηθούμε την πίστι αυτών των ανθρώπων, τότε θα οδηγούμεθα από τον λόγον του Θεού και θα κατευθυνώμεθα από το πνεύμα του Θεού. Η εξάσκησις των δυνάμεών μας αντιλήψεως θα μας εκγυμνάση να διακρίνωμε το καλό και το κακό. Αυτό το ξεχώρισμα μεταξύ καλού και κακού δεν σημαίνει απλώς το να βλέπωμε και να χαράσσωμε διακρίσεις ή αντιθέσεις. Το κακό πρέπει να το βλέπωμε και να το μισούμε για ό,τι είναι, μια παραβίασις του νόμου του Θεού. (Αμώς 5:15· 1 Ιωάν. 3:4) Κάνοντας έτσι, δεν θα το συγχωρούμε επειδή γίνεται από κάποιον που μπορεί ν’ αγαπούμε ή να σεβώμεθα. (Δευτ. 13:6-9) Ο Αδάμ έκαμε αυτό το λάθος στην κρίσι. Εγνώριζε τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού και εγνώριζε ότι η Εύα είχε λάβει μια κακή πορεία, αλλά δεν μισούσε αρκετά την αδικοπραγία ώστε να επιτρέψη να εξελέγξη την αγάπη που ενόμιζε ότι είχε για την Εύα. Αν αγαπούσε αληθινά την Εύα θα επιζητούσε την ευημερία της και θα ελάμβανε πορεία συνεπή προς την κατανόησι που είχε ότι ο Ιεχωβά δεν μπορεί να ευλογήση και δεν θα ευλογήση άδικες πράξεις. Η παραβίασις μιας αρχής είναι άδικη αδιάφορο ποιος είναι ο ένοχος. Αν θα θέλαμε ν’ αναπτύξωμε αληθινή διάκρισι, πρέπει να μάθωμε να εκτιμούμε ένα ζήτημα από το φως και στο φως του λόγου του Θεού, όχι από τα άτομα που περιλαμβάνονται.​—Παροιμ. 3:5, 6· 10:23.

ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗΣ

14. Ποιος είναι ένας άλλος παράγων στη μάθησι μέσω παρατηρήσεως, και τι περιλαμβάνεται στο να λάβωμε τη μεγαλύτερη ωφέλεια απ’ αυτήν;

¹⁴ Ένας άλλος παράγων στην υποβοηθητική παρατήρησι είναι να συλλάβωμε την έννοια της συμβουλής όταν δίδεται. Η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις, κατάλληλα εφαρμοσμένη, θα εκγυμνάαση, είτε επιβάλλεται ατομικώς είτε συλλογικώς. «Ο ελέγχων άνθρωπον, ύστερον θέλει ευρεί περισσοτέραν χάριν, παρά τον κολακεύοντα δια της γλώσσης.» (Παροιμ. 28:23) Γνωρίζοντας ότι η συμβουλή είναι για το καλό μας, την αγαπούμε, όπως αγαπούμε και τον ουράνιο Πατέρα μας διότι μας την παρέχει στοργικά για τη σωτηρία μας. Αλλά η σύλληψις της εννοίας της συμβουλής απαιτεί εξέτασι με προσευχή. Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να περιμένωμε να λάβωμε γνώσι και να τη διατηρήσωμε χωρίς να τη χωνέψωμε πλήρως, έτσι δεν μπορούμε και να συλλάβωμε την πλήρη σημασία της παιδείας και της εκγυμνάσεως, να την εφαρμόσωμε σοφά, χωρίς να τη σκεφθούμε ειλικρινώς, να εξετάσωμε τα γεγονότα στο φως των Γραφικών εδαφίων που παρουσιάζονται, όπως ακριβώς ο επιδέξιος κυνηγός επισωρεύει αποδείξεις θηράματος για να οδηγηθή σε αλάνθαστη ανίχνευσι.

15, 16. Ποια πρέπει να είναι πάντοτε η διάθεσίς μας προς τη συμβουλή, είτε αυτή εφαρμόζεται άμεσα σ’ εμάς είτε όχι;

¹⁵ Άσχετα με τη συμβουλή που δίδεται ή σε ποιον απευθύνεται, μπορούμε σχεδόν βέβαια να βρούμε κάποιον τρόπο με τον οποίο να μπορή να εφαρμοσθή στον εαυτό μας αν είμεθα άγρυπνοι. «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί», λέγει ο Παύλος. (1 Τιμ. 5:20) Ο Ιησούς δεν έδωσε καμμιά δικαιολογία για αυτοδικαίωσι σ’ εκείνους που άκουαν την επί του όρους ομιλία του όταν τους κατέστησε προσεκτικούς: «Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, “Μη φονεύσης·” όστις δε φονεύση, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν. Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο οργιζόμενος αναιτίως κατά του αδελφού αυτού, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν.» Θα μπορούσε μήπως κάποιος από το ακροατήριό του να πη ότι δεν είχε ποτέ κάποια πικρία οποιαδήποτε προς οποιονδήποτε από τους αδελφούς του; Ο Ιησούς περαιτέρω προειδοποίησε τους ακροατάς του: «Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, “Μη μοιχεύσης.” Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.» (Ματθ. 5:21, 22, 27, 28) Ποιος στην περιοχή του ήχου της φωνής του Ιησού θα μπορούσε να πη ότι είχε καθαρή συνείδησι χωρίς νυγμόν ενοχής; Σ αυτές τις ημέρες της προχωρημένης πονηρίας, κι εμείς επίσης πρέπει να είμεθα άγρυπνοι να διακρίνωμε την έννοια όλων των λόγων της συμβουλής που λαμβάνομε από τον λόγον του Θεού μέσω της οργανώσεώς του.

¹⁶ Όταν διαβάζεται στην εκκλησία μια επιστολή που αποκόπτει από την επικοινωνία κάποιον για αδικοπραγία, τι αισθάνεσθε; Λύπη άρα γε που ένας αδελφός ή αδελφή παρέλειψε ή αρνήθηκε να εξασκήση αρκετή διάκρισι για να μιμηθή την πίστι του «πιστού και φρονίμου δούλου» του Θεού; Αυτό πρέπει να μας λυπή. Αλλά μήπως αισθάνεσθε επίσης την ανάγκη να ενισχύσετε τη δική σας θέσι μέσα στην προστασία της προμηθείας του Θεού για δίκαιες πράξεις; Εξετάζετε μήπως σοβαρά εκείνες τις πράξεις διαγωγής που συνέβαλαν, βήμα προς βήμα, στις συνέπειες, στις οποίες κατέληξε η πορεία του αδελφού σας; Παρατηρείτε ειλικρινώς τη δική σας πορεία διαγωγής για να εξαλείφετε κάθε πιθανότητα επαναλήψεως του σφάλματός του, ή δικαιολογείτε μικρότερες παραβάσεις ως ασήμαντες, όχι επαρκούς μεγέθους για να ενδιαφερθή κανείς γι’ αυτές; Ο ώριμος Χριστιανός γνωρίζει ότι δεν μπορεί να λάβη ποτέ κάτι ως δεδομένον, αδιάφορο πόσο εξεζητημένοι μπορεί να φαίνωνται τα τελικά αποτελέσματα κάποιας ελλείψεως.​—1 Κορ. 10:12.

17. (α) Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα για τη μη εφαρμογή στον εαυτό μας της συμβουλής και της εκπαιδεύσεως που λαμβάνεται μέσω της οργανώσεως του Θεού; (β) Τι πρέπει να κάμωμε ως άτομα για να προχωρήσωμε στην ωριμότητα;

¹⁷ Αν δεν εφαρμόζωμε στον εαυτό μας τη συμβουλή και την εκπαίδευσι που λαμβάνεται τακτικά μέσω της οργανώσεως του Θεού, τότε θα γίνωμε όμοιοι με τον κυνηγό που βλέπει σημεία θηράματος, αλλά που τα αγνοεί και πηγαίνει προς μια άλλη κατεύθυνσι. Η πορεία αυτή είναι αποτυχία να κάμωμε το πρώτο βήμα στη λήψι σαφών αποφάσεων, και τούτο μας καθιστά τελείως ακαταλλήλους να εκπληρώσωμε τον κύριο σκοπό για τον οποίο λαμβάνομε γνώσι και εκπαίδευσι, δηλαδή, να γίνωμε «εκτελεσταί του λόγου», χρησιμοποιώντας τον στο να κηρύξωμε και διδάξωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας». Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μια οργάνωσι αληθείας. Αυτή την απέκτησαν με το ν’ ακολουθούν πιστά την κατεύθυνσι του Ιεχωβά σε κάθε βήμα του δρόμου, αρνούμενοι να παροδηγηθούν από απατηλά μονοπάτια που διασχίζουν και διασταυρώνουν αυτόν τον δρόμο. Αν εμείς ως άτομα πρόκειται να προχωρήσωμε στην ωριμότητα, πρέπει να υποστηρίξωμε την αλήθεια αυτής της οργανώσεως. Πρέπει ν’ αποκτήσωμε ακριβή γνώσι χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μας αντιλήψεως, συλλαμβάνοντας την έννοιά της και εμμένοντας αυστηρά σ’ αυτήν, μη παρεκκλίνοντας στο ν’ ακολουθήσωμε απατηλά ίχνη. (1 Τιμ. 1:3, 4) Η προστασία μας πρόκειται να βρεθή σε προσεκτική και συνεχή μελέτη του λόγου του Θεού, σε αποδοχή επιπλήξεως και εκζήτησι διαρκώς συμβουλής από την οργάνωσι του Θεού και μέσω αυτής.

18, 19. Ποια ευεργετήματα πρόκειται να έχωμε αυξάνοντας την ικανότητά μας του σκέπτεσθαι και εκγυμνάζοντας τις δυνάμεις μας αντιλήψεως;

¹⁸ Ο καιρός αυτός δεν είναι καιρός να μένωμε ήσυχοι. Αποχωρίζοντας τον εαυτό μας από αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων με το ν’ ανακαινίσωμε τις διάνοιές μας και με το να συνταυτισθούμε με τη διάταξι του Θεού, εκάμαμε ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν δεν αυξήσωμε την ικανότητά μας του σκέπτεσθαι, θα χάσωμε τη θέσι μας στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Προσέξτε τον λόγον του Ιεχωβά: «Εάν η σοφία εισέλθη εις την καρδίαν σου, και η γνώσις ηδύνη την ψυχήν σου, ορθή βουλή θέλει σε φυλάττει, σύνεσις θέλει σε διατηρεί.» «Η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού. . . . Εκείνα τα οποία και εμάθετε, και παρελάβετε, και ηκούσατε, και είδετε εν εμοί, ταύτα πράττετε και ο Θεός της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»​—Παροιμ. 2:10, 11· Φιλιππησ. 4:7-9.

¹⁹ Εκγυμνάστε τις δυνάμεις σας αντιλήψεως. Ενεργώντας έτσι, όχι μόνο θα είσθε κατάλληλοι για τη στερεά πνευματική τροφή, την οποίαν ο Ιεχωβά προμηθεύει στην ώριμη οργάνωσί του, αλλά, μέσω των ορθών αποφάσεών σας κάτω από κάθε περίστασι δοκιμασίας, θα μπορήτε να παραμένετε με εμπιστοσύνη στις τάξεις εκείνων που είναι επιδέξιοι κυνηγοί και αλιείς ανθρώπων, διδάσκαλοι του λόγου στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά.

Πυργωτοί Ναοί των Αρχαίων Ειδωλολατρών

ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ πόλεις ή κωμοπόλεις η πιο περιφανής τοποθεσία κατέχεται από ένα θρησκευτικό οικοδόμημα. Το οικοδόμημα αυτό μπορεί να είναι το υψηλότερο μέσα στην κοινότητα. Αυτή η συνήθεια του να δίνουν στη θρησκεία μια τέτοια ξεχωριστή θέσι ανατρέχει πίσω στην εποχή του Νεβρώδ, που ήταν κυνηγός και έζησε λίγες μόνο γενεές μετά τον κατακλυσμό.

Φαίνεται ότι αυτός ο Νεβρώδ, με βία και εκφοβισμό, επέτυχε να ενώση και να στρατιωτικοποιήση ένα πολύ μεγάλο αριθμό οικογενειών από τους απογόνους του Νώε. Στις οδοιπορίες τους προς ανατολάς, σε τόπους που σήμερα είναι γνωστοί ως «Εύφορος Ημισέληνος», στάθηκαν σ’ ένα τμήμα της Μεσοποταμίας που λέγεται Σεναάρ. Εκεί έκτισαν τις αρχαίες πόλεις Βαβυλών, και Ερέχ και Αχάδ και Χαλνέ. Από την αρχή, αυτή η πρώτη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία εξηπλώθη πολύ γρήγορα και περιέλαβε πόλεις όπως η Νινευή προς βορράν. Ο Νεβρώδ ήταν ο υποκινητής στο να κτίσουν ένα πυργωτό ναό. Έγινε ένας ψευδής θεός, και μέχρι σήμερα, είτε το ξέρουν είτε δεν το ξέρουν, αναρίθμητα εκατομμύρια τον τιμούν.

Συνδεδεμένοι μ’ αυτόν τον βασιλέα και αυτές τις πόλεις ήσαν συμπαγείς πύργοι ή κλιμακωτοί ναοί. Ο σκοπός, για τον οποίον οικοδομήθηκε η πόλις της Βαβέλ και ο πύργος της, περιγράφεται στη Γραφική αφήγησι με τον ακόλουθο τρόπο: «Και είπον, Έλθετε, ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθάνη έως του ουρανού· και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γης.» Εξετάζοντας αυτό το υπόμνημα βαθύτερα, μαθαίνομε ότι η ανέγερσις των πόλεων και των αντιστοίχων πύργων απέβλεπε στο να εκπληρώση τρεις κυρίους σκοπούς: (1) Να ενώση τους ανθρώπους κάτω από ένα ορατό ηγεμόνα ή βασιλέα προκαλώντας έτσι τον αληθινό βασιλέα και Θεό Ιεχωβά· (2) Να προμηθεύση ένα καταφύγιον ασφαλείας, λόγω ελλείψεως πίστεως στην υπόσχεσι του Θεού ότι ουδέποτε θα κατέστρεφε πάλι τους πονηρούς ανθρώπους με κατακλυσμό, και (3) Να προμηθεύση για τον θεό ή τους θεούς των ένα τόπο όπου να κατοικούν.​—Γέν. 11:4.

ΣΥΓΧΥΣΙΣ

Η πρόθεσίς των, όμως, για παγκόσμια κυριαρχία παρεμποδίσθη από μια σύγχυσι γλωσσών. Η συνεργασία έγινε αδύνατος, αφού δεν μπορούσε να επικοινωνήση ο ένας με τον άλλον. «Κατέβη δε ο Ιεχωβά δια να ίδη την πόλιν και τον πύργον, τον οποίον ωκοδόμησαν οι υιοί των ανθρώπων. Και είπεν ο Ιεχωβά, Ιδού, είς λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμωσιν· έλθετε, ας καταβώμεν, και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσαν αυτών, δια να μη εννοή ο είς του άλλου την γλώσσαν. Και διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά εκείθεν επί του προσώπου πάσης της γης· και έπαυσαν να οικοδομώσι την πόλιν. Δια τούτο ωνομάσθη το όνομα αυτής Βαβέλ· διότι εκεί συνέχεεν ο Ιεχωβά την γλώσσαν πάσης της γης· και εκείθεν διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά επί το πρόσωπον πάσης της γης.» Τελικά, η εργασία για την πόλι και τον πύργο της εσταμάτησε και οι πιθανοί αυτοί ιδρυταί αυτοκρατορίας διεσκορπίσθησαν. Το Γραφικό υπόμνημα μας πληροφορεί ότι στις ημέρες του Φαλέγ «διεμερίσθη η γη,» πράγμα που σημαίνει ότι η σύγχυσις των γλωσσών συνέπεσε στο διάστημα της ζωής του ή 150 περίπου χρόνια μετά τον Κατακλυσμό.​—Γέν. 11:5-9· 10:25, ΜΝΚ.

Σύγχρονοι εθνολόγοι και φιλόλογοι μπορούν να χλευάζουν αυτή την απλή και πάνω στο σημείο αφήγησι, αλλά πρόκειται για ένα Γραφικό γεγονός που επιβεβαιώνεται περαιτέρω από την ιστορία, την αρχαιολογία και τις λαϊκές παραδόσεις. Ο ιστορικός Ιώσηπος, ο Ιουδαίος συγγραφεύς του πρώτου αιώνος, παραθέτει περικοπές από την Σίβυλλα, για να πη σχετικώς με τη σύγχυσι των γλωσσών: «Όταν όλοι οι άνθρωποι μιλούσαν μια γλώσσα, μερικοί από αυτούς έχτισαν έναν υψηλό πύργο, σαν να ήθελαν να ανεβούν με αυτόν στους ουρανούς, αλλά οι θεοί έστειλαν καταιγίδες και ανέμους κι εκρήμνισαν τον πύργο, και έδωσαν σε καθέναν μια ξεχωριστή γλώσσα, και γι’ αυτόν τον λόγο η πόλις ωνομάσθη Βαβυλών.» Βορείως του ναού του Μαρδώκ στη Βαβυλώνα υπήρχε κάποτε ένας πελώριος πύργος, και σ’ αυτή την περιοχή ο αρχαιολόγος Τζωρτζ Σμιθ ανεκάλυψε μια πινακίδα με μια παρόμοια αφήγησι. Τμήμα πινακίδος αναγράφει τα εξής: «Το κτίσιμο του περιφήμου αυτού πύργου προσέβαλε τους θεούς. Σε μια νύχτα εκρήμνισαν ό,τι είχαν κτίσει. Τους διεσκόρπισαν και έκαμαν παράδοξη την ομιλία τους. Παρεμπόδισαν την πρόοδό των». Διάφορες χώρες δίνουν πρόσθετες αποδείξεις δια μέσου των λαϊκών παραδόσεων, επιβεβαιώνοντας τη θαυματουργική αλλαγή των γλωσσών: «Παραδόσεις έχουν καταχωρηθή από τις περιοχές του Ζαμβέζη και της Ασαντί· ανάμεσα σε μερικούς Θιβετο-Βιρμανικούς λαούς του Ασσάμ βρίσκομε την ιστορία ενός πύργου και της συγχύσεως της ομιλίας. Παρόμοιοι θρύλοι βρίσκονται και στο Μεξικό». (Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. 2, σελ. 839) Αυτές οι ιστορίες των πύργων μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των, αλλά το γεγονός ότι όλες λέγουν ότι υπήρχε ένας πύργος και ότι οι γλώσσες των ανθρώπων άλλαξαν, είναι αξιοσημείωτο και υποστηρίζει την αυθεντική Γραφική αφήγησι.

Το σχέδιο του Νεβρώδ απέτυχε και η πόλις του, αντί να αποδειχθή ότι είναι Βαβίλ (που σημαίνει «Πύλη Θεού»), έγινε γνωστή ως Βαβέλ (που σημαίνει «Σύγχυσις»). Αν και εγκατέλειψαν το σχέδιο για την πόλι και τον πύργο των, οι ιδρυταί της, εν τούτοις, μετέφεραν μαζί των την αρχική ιδέα του Νεβρώδ. Ως συνέπεια αυτού του γεγονότος βρίσκονται σε όλες τις κυριώτερες πόλεις της περιοχής, που είναι γνωστή ως «Εύφορος Ημισέληνος», συμπαγείς πύργοι, «ζίγγουρατ», που σημαίνει κατά λέξιν «κορυφή όρους». Αυτά τα «ζίγγουρατ» ήσαν πάντοτε τοποθετημένα στο υψηλότερο μέρος της πόλεως· και την ιδέα της εξυψωμένης τοποθεσίας για λατρεία θα την βρούμε αργότερα στους υψηλούς τόπους που μνημονεύονται μέσα στη Γραφή, και οι οποίοι ήσαν μια τροποποίησις των πυργωτών ναών.

ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ ΠΥΡΓΩΤΟΙ ΝΑΟΙ

Με τι ήταν όμοιος ο αρχικός ναός της Βαβέλ ή Βαβυλώνος δεν γνωρίζομε, καίτοι ανακαλύψεις από ανασκαφές έχυσαν πολύ φως πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Οι μεταγενέστεροι πύργοι, χωρίς αμφιβολία, κατ’ απομίμησιν εκείνου της Βαβέλ, ήσαν σε εμφάνισι πυραμιδοειδείς. Το κτίσιμο αυτών των μεταγενεστέρων πύργων άρχιζε με την κατασκευή ενός υψηλού αναχώματος από αποξηραμμένη λάσπη, σ’ ένα αξιοσημείωτο ύψος. Το ανάχωμα αυτό το ισοπέδωναν κι εσκέπαζαν την επιφάνειά του με οπτοπλίνθους ή πέτρες, αν ήσαν διαθέσιμες. Πάνω σ’ αυτό το ανάχωμα τοποθετούσαν το θεμέλιο του πύργου σ’ ένα ύψος δύο ή τριών ποδιών, και ήταν τριγυρισμένο με πυκνή λάσπη, δίνοντας έτσι μεγαλύτερη στερεότητα στο κτίριο. Πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο εκτίζοντο αλλεπάλληλοι όροφοι από στερεή λάσπη και αποξηραμμένα στον ήλιο τούβλα, ο ένας πάνω στον άλλον, και καθένας μικρότερος σε μέγεθος από τον αντίστοιχο που ευρίσκετο από κάτω. Οι όροφοι γενικά ήσαν τέσσερις, επτά ή οκτώ, πάνω δε στον τελευταίο όροφο εκτίζετο ένα αγιαστήριο στον θεό της πόλεως. Ο πύργος της Ουρ είχε αρχικά 200 πόδια μήκος, 150 πόδια πλάτος και 70 πόδια ύψος. Ο πύργος της πόλεως Βόρσιππα είχε επτά ορόφους. Κάθε πλευρά του βασικού ορόφου είχε 272 πόδια μήκος, το δε ύψος του πρώτου και δευτέρου ορόφου ήταν 26 πόδια του καθενός. Ο τελευταίος όροφος έφθανε το ύψος 153 ποδιών.

Η πρόσφατος ανακάλυψις ενός Ελληνικού χειρογράφου (Αρποκράτιον) δίνει με ζωηρές λεπτομέρειες την περιγραφή ενός πύργου έξη ορόφων, που ήταν σε χρήσι επί ένα αιώνα μετά τον θάνατο του Ιησού. Κάθε όροφος είχε 28 πόδια ύψος και στην κορυφή υπήρχε ένα αγιαστήριο 15 ποδιών ύψους. Στο αγιαστήριο έφθαναν από μια σκάλα που είχε 365 σκαλοπάτια· τα πρώτα 305 σκαλοπάτια είχαν κατασκευασθή από ασήμι και τα τελευταία 60 από χρυσό. Κάθε όροφος ήταν βαμμένος με διαφορετικό χρώμα και ήταν αφιερωμένος σ’ ένα ιδιαίτερο αστέρα θεό. Ο πυργωτός ναός ως σύνολο ήταν αφιερωμένος σ’ ένα προστάτη θεό της πόλεως, όπως στην Έα της Ερίδου, την Ενλίλ του Νιππόρ, την Ανού της Ερέχ και την Σιν της Ουρ. Στα τελευταία χρόνια μερικοί αρχαιολόγοι έχουν προβάλει τη θεωρία ότι πάνω σε κάθε όροφο ήσαν φυτευμένα δένδρα, δενδρύλλια και θάμνοι κι ότι έτσι από μακριά εφαίνετο σαν να ήταν ένα υψηλό ανάχωμα ή λόφος.

Το αγιαστήριο, που ήταν κτισμένο στον τελευταίο όροφο, δεν ήταν ο πραγματικός ναός, αλλά επάνω σ’ ένα άλλο ανάχωμα, υψωμένο δίπλα στον πύργο, ήταν κτισμένος ο πραγματικός ναός. Επίσης, επάνω σ’ αυτό το ανάχωμα ευρίσκοντο ιερά σκεύη και παρεκκλήσια αφιερωμένα σε κατώτερες θεότητες. Σ’ αυτή την περιοχή ζούσε ο «πάτεσι» ή βασιλεύς-ιερεύς της πόλεως και οι άλλοι κριταί και ιερείς της πόλεως. Θυσίες προσεφέροντο μέσα σε ειδικά διαμερίσματα. Ολόκληρο αυτό το μέρος της πόλεως ήταν ένα φρούριο χωρισμένο από τη λοιπή πόλι μ’ ένα τοίχο. Στην κυρία πόλι, που ήταν κτισμένη χαμηλότερα από την περιοχή του ναού, ήσαν κτισμένοι άλλοι ναοί προς τιμήν άλλων θεών, που ήσαν βοηθοί του προστάτου της πόλεως θεού κι εφρόντιζαν για την πόλι και τους κατοίκους της.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΠΥΡΓΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΑΩΝ

Η Βαβυλωνιακή μορφή λατρείας ήταν μυστική και εβασίζετο στην αστρολογία και στη μαντική. Έτσι το αγιαστήριο τοποθετημένο στην κορυφή του πύργου, εκτός του ότι ήταν η κατοικία του θεού της πόλεως, εχρησίμευε και ως παρατηρητήριο για αστρονομικές και αστρολογικές μελέτες. Επίσης, η περιοχή του πύργου εχρησίμευε ως ένα είδος Τραπέζης, όπου έπρεπε να φυλάσσεται ο πλούτος της πόλεως. Αφού οι ιερείς εθεωρούντο ως αντιπρόσωποι των θεών, αυτοί φυσικά ήσαν οι φύλακες του χρήματος. Επειδή αυτοί ήσαν φιλόδοξοι άνθρωποι, εξεμεταλλεύοντο τον λαό επιβαρύνοντας τα δάνεια με τόκους που ενίοτε ήσαν 20 και 30 τοις εκατό! Ως αποτέλεσμα αυτής της απληστίας, οι ιερείς έγιναν εξαιρετικά πλούσιοι και άνθρωποι επιρροής. Εθεωρούντο, επίσης, ως ιατροί και μάγοι με υπερφυσική δύναμι για να θεραπεύουν και προλέγουν το μέλλον, κι έτσι ο περίβολος του ναού συχνά εχρησίμευε ως ένα είδος πρωτογόνου νοσοκομείου.

Από τη Σενναάρ η λατρεία των Νεβρώδ-Σεμιράμιδος εξηπλώθη σε άλλους τόπους και η Σεμίραμις έφθασε να λατρεύεται με σαράντα ένα περίπου διαφορετικά ονόματα και τίτλους. Αυτή η λατρεία ήταν διεφθαρμένη και φαύλη, και εξεμεταλλεύετο το φύλον.

ΠΥΡΓΩΤΟΙ ΝΑΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Άξιος ενδιαφέροντος είναι ο μεγάλος ναός του Μαρδώκ, κτισμένος στη Βαβυλώνα και ο οποίος ανοικοδομήθη από τον Ναβουχοδονόσορα με τον μεγάλο του πύργο προς βορράν που τον ωνόμαζαν στους αρχαίους χρόνους Ε-Τεμεράν-Κι. Πολλοί έχουν σήμερα τη γνώμη ότι αυτός ο πύργος προσδιορίζει την τοποθεσία του πρωταρχικού πύργου που εκτίσθηκε από τον Νεβρώδ. Καίτοι ο πύργος δεν υπάρχει πια, εν τούτοις, κάποτε εκάλυπτε μια περιοχή μεγαλύτερη από τρεις εκατοντάδες τετραγωνικά πόδια. Άλλοι νομίζουν ότι ο πύργος της Βόρσιππα (μέρος του οποίου υπάρχει ακόμη), ο οποίος εκτίσθη δέκα περίπου μίλια μακριά από το κέντρον της Βαβυλώνος, είναι τα λείψανα του πύργου της Βαβέλ.

Πύργοι δεν κτίζονται σήμερα με τον ίδιο σκοπό, όπως αυτός του Νεβρώδ και της συζύγου-μητρός του Σεμιράμιδος· ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν σε τροποποιημένα σχήματα. Ο διακεκριμένος ιστορικός και συγγραφεύς Τζαίημς Μπρέστεντ στο βιβλίο του Αρχαίοι Καιροί, μια Ιστορία του Αρχικού Κόσμου, παραβάλλει τον Μουσουλμανικό μιναρέ και το κωδωνοστάσιο της «Χριστιανικής» εκκλησίας με τους πύργους της Μεσοποταμίας.

Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν εμπιστεύονται σε ανθρωποποίητους θρησκευτικούς πύργους και δεν αποβλέπουν σ’ αυτούς ως τόπους ειδικής αγιότητος. Εμπιστεύονται, μάλλον, στον Ιεχωβά Θεό. «Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»​—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ.

Υπήρξε Ανάστασις;

ΥΠΗΡΞΕ ανάστασις εκ νεκρών, τον καιρό του θανάτου του Ιησού; Πολλοί σχολιασταί της Αγίας Γραφής το υποστηρίζουν. Βασίζουν τη γνώμη τους αυτή πάνω στο Ματθαίος 27:52, 53. Στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι (Η Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασις Συναδελφώσεως είναι σχεδόν απαράλλακτη), τα εδάφια αυτά έχουν ως εξής: «Τα μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την ανάστασιν αυτού, εισήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν εις πολλούς.»

Σύμφωνα με τα Ρωμαιοκαθολικά Σχόλια πάνω στην Αγία Γραφή, ο σεισμός που μνημονεύεται στο προηγούμενο εδάφιο, διήνοιξε τους βραχώδεις τάφους για να προετοιμάση την έξοδο των σωμάτων, που δεν είχαν αναστηθή έως και μετά την ανάστασι του Χριστού. Αλλά ας σημειωθή ότι αυτό δεν είναι εκείνο που εκθέτει το κείμενο στην πραγματικότητα, είτε στη Ρωμαιοκαθολική είτε στην Προτεσταντική μετάφρασι.

Αναφορικά με τα εδάφια αυτά ένας διακεκριμένος Προτεστάντης σχολιαστής της Γραφής, ο Αδάμ Κλαρκ, εκθέτει: «Είναι δύσκολο να κρίνωμε τα γεγονότα που αναφέρονται στα εδάφια52 και 53. Μερικοί νομίζουν ότι αυτά τα δύο εδάφια παρεισέφρησαν στο κείμενο του Ματθαίου από το Ευαγγέλιον των Ναζαρηνών, άλλοι νομίζουν ότι το απλό νόημα είναι αυτό:​—ότι με τον σεισμό αρκετά σώματα που ήσαν θαμένα πετάχτηκαν έξω και έγιναν ορατά και εξηκολούθησαν να μένουν επάνω στην επιφάνεια έως και μετά την ανάστασι του Χριστού και ότι πολλοί από τους ανθρώπους της πόλεως τα είδαν. Είναι δύσκολο να εννοηθή γιατί οι τάφοι θα άνοιγαν την Παρασκευή και τα σώματα δεν θα εγείροντο σε ανάστασι μέχρι την επομένη Κυριακή. Το μέρος αυτό είναι εξαιρετικά ασαφές.»

Ένας άλλος σχολιαστής της Γραφής, ο Δρ Τζενκς, λέγει αναφορικά με αυτά τα εδάφια: «Αυτό το θέμα δεν εξιστορείται τόσο καθαρά, όσο θα επιθυμούσε η περιέργειά μας. . . . Μπορούμε να εγείρωμε ερωτήματα σχετικά με αυτό στα οποία δεν μπορούμε να δώσωμε μια εξήγησι» Άλλοι σχολιασταί της Βίβλου εκφράζονται ομοίως.

Μπορούσε άραγε το γεγονός που μνημονεύεται σ’ αυτά τα δύο εδάφια να υπήρξε πράγματι η αρχή της αναστάσεως των νεκρών για την οποία μίλησε ο Ιησούς όπως αναφέρεται στο Ιωάννης 5:28, 29; Όχι, διότι ο Ιησούς είπεν ότι όλοι οι εν τοις μνημείοις θα εξήρχοντο είτε εις ανάστασιν ζωής είτε εις ανάστασιν κρίσεως. Αφού το υπόμνημα μας λέγει ότι αυτοί ήσαν «άγιοι» ή «όσιοι», θα έπρεπε να εγερθούν εις ανάστασιν ζωής. Έγινε έτσι; Απίθανον, άλλως θα εζούσαν ακόμη, όπως ο ίδιος ο Ιησούς εξακολουθεί να ζη μετά την ανάστασί του εις ζωήν.​—Αποκάλ. 1:18.

Γι’ αυτόν τον λόγο διαβάζομε ότι «ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων». «Όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, δια να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα.» Αυτοί οι άγιοι, λοιπόν, δεν μπορούσαν να έχουν αναστηθή με την ελπίδα μιας αιωνίου ζωής, προ της αναστάσεως του Ιησού.​—1 Κορ. 15:20· Κολ. 1:18.

Ακόμη δεν θα μπορούσαν να έχουν αναστηθή σε ζωή αμέσως μετά την ανάστασι του Ιησού, όπως αναφέρεται από μερικούς, διότι ο Παύλος υποδεικνύει ότι οι Χριστιανοί άγιοι θ’ αναστηθούν και θα λάβουν την ανταμοιβή τους «εν εκείνη τη ημέρα» όπου «αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού». Ο Παύλος, εξ άλλου, δεν τα έγραψε αυτά, παρά ύστερα από πολλά χρόνια μετά την ανάστασι του Ιησού, και επρόκειτο να εκπληρωθούν στο απώτερο μέλλον.​—2 Τιμ. 4:8· 1 Θεσ. 4:16.

Τότε θα μπορούσαμε να υποθέσωμε ότι αυτοί ήσαν προ-Χριστιανικοί άγιοι, προωρισμένοι να ζήσουν όχι στους ουρανούς, αλλά πάνω στη γη; Αν ναι, και πάλι δεν ήταν δυνατόν να αναστηθούν αυτοί συγχρόνως με τον Ιησούν, διότι αναφορικά μ’ αυτούς ο Παύλος έγραψε: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» Αν, λοιπόν, τότε αυτοί είχαν αναστηθή σε ζωή, θα είχαν λάβει τελειότητα χωρίς «ημών», των Χριστιανών αγίων.​—Εβρ. 11:39, 40.

ΟΧΙ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

Εξ άλλου, πουθενά μέσα στις Γραφές δεν διαβάζομε ότι τα σώματα των νεκρών θα εγερθούν, παρ’ όλον ότι το λεγόμενον Σύμβολον Πίστεως των Αποστόλων διδάσκει την ανάστασι του ανθρωπίνου σώματος. Των «νεκρών» ναι, αλλά όχι των «νεκρών σωμάτων». Νεκροί θα αναστηθούν στον προσδιωρισμένο από τον Θεό καιρό, και θα τους δοθή ένα κατάλληλο σώμα· θα έχουν την ίδια προσωπικότητα. Σημειώστε το καθαρό νόημα του Αποστόλου Παύλου πάνω σ’ αυτό το θέμα όσον αφορά την ανάστασι των Χριστιανών αγίων. «Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται; . . . εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται, εάν δεν αποθάνη. Και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, . . . Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε . . . Ούτω και η ανάστασις των νεκρών σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία . . . Σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματιικόν . . . Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν.»​—1 Κορ. 15:35-38, 42-44, 50.

Αφού λοιπόν η Γραφή δεν διδάσκει την έγερσι του ανθρωπίνου σώματος ούτε στην πρώτη ανάστασι ούτε σ’ αυτήν που θα επακολουθήση, το γεγονός ότι ηγέρθησαν σώματα, αποδεικνύει ότι αυτό δεν μπορούσε να είναι η απαρχή καμμιάς εκ των δύο αναστάσεων. Το πολύ-πολύ μπορούσε να ήταν απλώς η προσωρινή ανάστασις μερικών πιστών Ιουδαίων οι οποίοι προφανώς είχαν πεθάνει πρόσφατα. Η ανάστασίς των, λοιπόν, δεν μπορούσε να ήταν διαφορετική από την ανάστασι του φίλου του Ιησού, του Λαζάρου, ή άλλων όπως ο Λάζαρος.

Αλλά κι αυτή ακόμη η υπόθεσις πρέπει να διαλευκανθή με τις ακόλουθες ερωτήσεις: Αν οι τάφοι ηνοίχθησαν όταν απέθανε ο Ιησούς, γιατί τα σώματα των αγίων έπρεπε να περιμένουν μέχρι και μετά την ανάστασι του Ιησού, για να εξέλθουν των μνημείων και να εμφανισθούν σε πολλούς; Έγινε ένας σεισμός όταν ο Ιησούς ανέστη· γιατί δεν μπορούσαν να περιμένουν ως τότε; Σε ποιους εμφανίσθηκαν αυτά τα σώματα; Μήπως η ανάστασίς των συναγωνίσθηκε την ανάστασι του Ιησού, ο οποίος εμφανίσθηκε την τρίτην ημέραν στους μαθητάς του; Ποιος ήταν ο σκοπός της εμφανίσεώς των; Σε τι προκάλεσαν την προσοχή, ή για ποιο ζήτημα μίλησαν; Μήπως η ανάστασίς των εξύψωσε ή πρόσθεσε τίποτε στην ανάστασι του Ιησού ή συνέτεινε στην επιβεβαίωσι αυτής; Πώς συμβαίνει ώστε ένα τόσο ασύνηθες γεγονός να μην αναφέρεται πουθενά αλλού μέσα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές; Παράλληλα, γιατί ο απόστολος Παύλος δεν επέσυρε την προσοχή στην ανάστασί των στο επιχείρημά του, στην Πρώτη προς Κορινθίους 15, ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών; Αν, λοιπόν, πολλοί είχαν αναστηθή και πολλοί τους είχαν ιδεί, αυτά θα ήταν μια κοινή γνώσις και ο Παύλος θα ανέφερε το γεγονός.

Μια λογική λύσις σ’ αυτό το πρόβλημα εδόθη από την απόδοσι των εδαφίων αυτών στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Ενώ είναι κατά γράμμα μετάφρασις, προτάσσει την σαφήνεια της σκέψεως στην κατά γράμμα απόδοσι. Διαβάζομε: «Και τα μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα των κεκοιμημένων αγίων εξετινάχθησαν, (και άτομα, που προήρχοντο από τα μνημεία μετά την ανάστασιν αυτού, εισήλθον στην ιερή πόλι,) και έγιναν ορατά εις πολλούς.» Από τη μετάφρασι αυτή είναι φανερόν ότι δεν υπήρξε ανάστασις «κεκοιμημένων αγίων», αλλά απλώς μια εκβολή σωμάτων από τους τάφους των λόγω του σεισμού που ακολούθησε τον θάνατον του Ιησού.

Ούτε η Μετάφρασις Νέου Κόσμου είναι η μόνη που αποδίδει αυτά τα εδάφια έτσι. Σε μια σύγχρονη Γερμανική μετάφρασι διαβάζομε εντελώς τα ίδια: «Μνημεία ηνοίχθησαν και πολλά σώματα αυτών που είχαν ταφή, εστάθησαν όρθια. Σ’ αυτή τη στάσι προέβαλαν από τους τάφους και τα είδαν πολλοί που περνούσαν απ’ αυτό το μέρος, επιστρέφοντες στην πόλι.»​—Ματθ. 27:52, 53.

Ένα παρόμοιο περιστατικό έλαβε χώραν στο Εκουαντόρ το 1949. Εκεί οι νεκροί συνήθως θάπτονται σε μεγάλους νεκρικούς υπογείους θόλους, ένα ράφι επάνω στο άλλο, και ένας θόλος επάνω στον άλλον. Ένας σεισμός διέρρηξε και άνοιξε αυτούς τους θόλους και επέταξε έξω πολλά σώματα τα οποία έπρεπε να ξαναταφούν αμέσως για ν’ αποφύγουν τον κίνδυνο της μολύνσεως.

Σημειώνομε εδώ ότι, ακόμη και τα πλέον παλαιά χειρόγραφα δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο στην ανάγνωσι του κειμένου. Το Σιναϊτικόν παραλείπει τις λέξεις «και τα μνημεία ηνοίχθησαν» και «εισήλθον». Με όλα τα ερωτήματα που γεννώνται από αυτά τα κείμενα, την αντιφατική των ανάγνωσι, και τις διαφορές μεταξύ των που βρίσκομε στα πλέον αρχαία χειρόγραφα, μια άλλη εκδοχή δεν πρέπει να αποκλεισθή παντελώς. Και ποια είναι αυτή; Ότι τα εδάφια αυτά δεν εγράφησαν από τον Ματθαίο, αλλά προσετέθησαν από κάποιο χέρι αντιγραφέως. Αυτή η εξήγησις φαίνεται να βρίσκη περαιτέρω υποστήριξι από το γεγονός ότι η ιδιαίτερη Ελληνική λέξις «ηγέρθη» (Κείμενον) που χρησιμοποιείται εδώ αντί του «ανέστη» δεν εμφανίζεται σε κανένα άλλο μέρος των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Επίσης, εδώ υπάρχει η μοναδική χρησιμοποίησις της εκφράσεως «αγίων», μέσα σε όλα τα ευαγγέλια και κατόπιν αναφέρεται για πρώτη φορά μετά την Πεντηκοστή. Το γεγονός ότι τα εδάφια αυτά βρίσκονται στο απόκρυφον Ευαγγέλιο των Ναζαρηνών, και όχι σε κάποιο άλλο από τα κανονικά Ευαγγέλια, τα καθιστά περισσότερο ύποπτα. Στο σημείο αυτό αναφέρομε ότι το Ευαγγέλιο των Ναζαρηνών εφυλάσσετο από κάποιον που ενόμιζε ότι ήταν το πρωτότυπον Ευαγγέλιον του Ματθαίου στην Εβραϊκή και το οποίον αργότερα μετέφρασε στα Ελληνικά. Ομοιάζει με το κανονικόν Ευαγγέλιον σχεδόν εντελώς, μόνο που αρχίζει χωρίς τη γενεαλογία.

Δεν μπορούμε να παραβλέψωμε ότι τα εδάφια 52 και 53 του Ματθαίου στο κεφάλαιον 27 είναι ασαφή. Πράγματι είναι από τα πλέον δύσκολα για μετάφρασι εδάφια απ’ όλο το κείμενον των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Λόγω της ασαφείας των, κανείς δεν μπορεί δογματικά να αποφασίση πώς θα έπρεπε ν’ αποδοθούν ακριβώς. Εκείνο που κυριαρχεί στην μετάφρασι κειμένου σαν αυτό όπου υπάρχει μια ασάφεια στο πρωτότυπο, είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξη κριτική κειμένου, λόγω ακριβώς αυτής της ασαφείας. Μάλλον ερμηνεία ή Γραφική επεξήγησις της εννοίας που υπονοούσε ο πρωταρχικός συγγραφεύς, θα πρέπει να κυριαρχή. Ο τρόπος συνεπώς με τον οποίον κάθε μεταφραστής αποδίδει τέτοια εδάφια, εξηρτάτο από την κατανόησι που είχε του υπολοίπου μέρους της Γραφής. Τα ανωτέρω Γραφικά γεγονότα καθορίζουν το πώς πρέπει να γίνεται η μετάφρασις για να συμφωνή με τη λοιπή Γραφή.

Η Αλήθεια Ελευθερώνει

● Ο Ιησούς Χριστός είπε κάποτε: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:31, 32) Το πόσο αληθεύουν πραγματικά αυτά τα λόγια του Ιησού καταφαίνεται από την εξής πείρα:

● Σε ωρισμένες περιφέρειες της Λιβερίας το τολμηρό κήρυγμα της Γραφικής αληθείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά αντιμετώπισε δεισιδαιμονικούς σε χωριά νόμους, που απαγόρευαν διάφορα πράγματα όπως τη μνημόνευσι της λέξεως «λεοπάρδαλις» στην κοινότητα, τη μεταφορά ύδατος με άλλον τρόπο εκτός από την τοποθέτησι του δοχείου στο κεφάλι, το αλώνισμα ρυζιού ή την καύσι φοινικελαίου μετά τη δύσι του ηλίου, το σχίσιμο ξύλων μέσα στην πόλι, ή το να φέρη ένας βρεγμένο δίχτυ αλιείας μέσα στο χωριό. Όταν έμαθαν τη Γραφική αλήθεια μερικοί από τους χωρικούς, δεν υπετάσσοντο πια στους νόμους των ευπίστων. Αυτό συνήθως προκαλεί τρομερές συνέπειες σ’ εκείνους που μετεστράφησαν προς τον Ιεχωβά, αλλ’ όταν δεν τους συμβαίνη τίποτα το ασύνηθες, ολόκληρα χωριά βαθμιαίως απομακρύνονται από τέτοιους ανοήτους περιορισμούς. Μετά από ένα χρονικό διάστημα οι χωρικοί πραγματικά εκφράζουν εκτίμησι γι’ αυτό. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, που συνήθιζε να προσφέρη θυσίες στον νεκρό σύζυγό της στο παρελθόν, χαρωπά εδήλωσε σ’ ένα Μάρτυρα: «Είμεθα ελεύθεροι.»

Ένθερμη Συμμετοχή στη Διακονία

ΟΤΑΝ μελετούμε τη ζωή ανδρών όπως ο Ιεζεκιήλ, ο Ιερεμίας, ο Ιηού και ο Ιησούς, αναγκαζόμεθα να συμπεράνωμε ότι αυτοί ήσαν άνδρες εξαιρετικού ζήλου για τον Ιεχωβά. Στους άνδρες αυτούς ήταν εμπιστευμένη μια υπηρεσία και δεν επέτρεπαν σε τίποτε να τους κάμη να οπισθοχωρήσουν από την πλήρη συμμετοχή των σ’ αυτήν.

Παραδείγματος χάριν, ο Ιεζεκιήλ είχε σταλή προς «υιούς σκληροπροσώπους και σκληροκαρδίους». Η εντολή που είχε ήταν να επαναλάβη τους λόγους του Ιεχωβά «εάν τε ακούσωσιν, εάν τε απειθήσωσι.» Αυτό δεν ήταν ένας εύκολος διορισμός, και όμως ο Ιεζεκιήλ τον εξεπλήρωσε με παραδειγματικόν ζήλο. Τον Ιερεμία η διακονία τον έκαμε ‘θέμα χλευασμού όλη την ημέρα’· «πάντες με εμπαίζουσι», είπεν ο προφήτης. Εν τούτοις, αυτός προωθούσε τη διακονία, όχι σιωπώντας, αλλά θαρραλέα και άφοβα διακηρύττοντας τις κρίσεις του Ιεχωβά. Ο Ιηού ήταν άνθρωπος δράσεως. Αυτός ήλαυνε μανιωδώς, εκπληρώνοντας τον ρόλο του ως εκτελεστής, καλώντας και άλλους να γίνουν μάρτυρες του ζήλου του υπέρ του Ιεχωβά. Και για τον Ιησού Χριστό είναι γραμμένο: «Ο ζήλος του οίκου σου με κατέφαγε.» Αυτοί οι άνδρες εξήγησαν με το παράδειγμά των την ουσιώδη αυτήν ιδιότητα του ζήλου στην υπηρεσία του Ιεχωβά.​—Ιεζ. 2:4, 5· Ιερεμ. 20:7-9· 2 Βασ. 10:1-19· Ψαλμ. 69:9.

Η λέξις «ζήλος» σημαίνει βράσιμο· και ο ζηλωτής, ένθερμος διάκονος του Θεού, για τούτο, περιγράφεται στις Γραφές ως ζεστός, ή φλογερός από ενθουσιασμό για την υπηρεσία του Ιεχωβά, ενώ οι άνευ πίστεως λέγονται χλιαροί. Από αυτή τη φλογερή ιδιότητα του ζήλου, εκινήθησαν άνθρωποι να διαδώσουν τ’ αγαθά νέα της Χριστιανοσύνης μέχρι των άκρων της γης. Ο Δρ Γκούντσπηντ μαρτυρεί περί τούτου, όταν λέγη: «Υπήρχαν άνδρες στην αρχέγονη εκκλησία πολύ ζωντανοί . . . Στον ζήλο τους να διαδώσουν το Χριστιανικό άγγελμα πάνω σ’ εκείνον τον [Ελληνο-Ρωμαϊκό] κόσμο, [αυτοί] χρησιμοποιούσαν όλες τις μεθόδους της δημοσιεύσεως.»

Η Χριστιανική διακονία σήμερα ζητάει μιαν όμοια ισχυρή και ένθερμη εκστρατεία. Και, ως επί το πλείστον, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί ανταποκρίνονται με ζήλο στην ανάγκη της ώρας. Ο Κάρολος Μπραίηντεν, στο βιβλίο του Αυτοί Επίσης Πιστεύουν, γράφει: «Μπορεί να λεχθή αληθινά ότι κανένας χωριστός θρησκευτικός όμιλος στον κόσμο δεν έδειξε περισσότερο ζήλο και επιμονή στην προσπάθεια να διαδώση τα αγαθά νέα της Βασιλείας από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η περίπτωσίς των αποτελεί μια διακονία ένθερμης συμμετοχής, μια που λέγει περισσότερα παρά απλώς, «Εγώ πιστεύω».

Ένθερμη συμμετοχή σημαίνει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να συνταυτισθούν με την οργάνωσι του Ιεχωβά με δραστήρια συναναστροφή με αυτήν, όχι μόνον κατά περιστάσεις, αλλά με τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων. Ο απόστολος Παύλος τονίζει το σημείο τούτο, όταν λέγη: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Ο Παύλος ενθαρρύνει για δραστήρια συμμετοχή στη διακονία με τακτικές συναθροίσεις και παρακίνησι μεταξύ των Χριστιανών προς την αγάπη και τα καλά έργα.​—Εβρ. 10:23-25.

Ακόμη περισσότερα απαιτούνται σε μια ένθερμη διακονία, τα οποία ο απόστολος αποκαλύπτει με αυτά τα λόγια: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία [δημοσία διακήρυξις] προς σωτηρίαν». Ο Παύλος μάς εξάγει από την απατηλή ιδέα ότι μπορεί κανείς να λάβη σωτηρία με το να πιστεύη απλώς, χωρίς να εκφράζη την πίστι του. Ο Χριστιανός πρέπει να διακηρύττη τ’ αγαθά νέα περί του Χριστού όχι μόνον προς τους πιστούς αλλά και προς τους απίστους εξίσου. Η πίστις ενός Χριστιανού πρέπει να τον οδηγή από σπίτι σε σπίτι ενώ κηρύττει τις αλήθειες αναφορικά με τη Βασιλεία του Θεού, ακριβώς καθώς η πίστις ωδηγούσε τους πρώτους Χριστιανούς στις θύρες των ανθρώπων. (Ρωμ. 10:10· Πράξ. 5:42· 20:20) Ο Παύλος διεκήρυξε ότι ανάγκη ήταν γι’ αυτόν. «Ουαί δε είναι εις εμέ,» είπε ο απόστολος, «εάν δεν κηρύττω [τ’ αγαθά νέα!]»​—1 Κορ. 9:16.

Η Χριστιανική διακονία από σπίτι σε σπίτι πρέπει να διεξάγεται μ’ ενθουσιασμό και δύναμι ανάλογη με το παράδειγμα που ετέθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους. Η συμπεριφορά ενός στην υπηρεσία αυτή δεν πρέπει να είναι ακατάστατη, άτονη ή αδιάφορη, αλλά ζωντανή, με ζήλο. Οι ομιλίες ενός Χριστιανού πρέπει να μεταδίδουν πίστι· οι λόγοι του, αγάπη· ο ζήλος του, πεποίθησι. Καθώς η θερμότης γενικά κάνει μια ουσία να διαστέλλεται, έτσι και ο ζήλος ενός Χριστιανού πρέπει να δημιουργή μέσα του και σε άλλους την επιθυμία να πλατυνθή στη γνώσι του Θεού και στη διακονία.

Η ένθερμη συμμετοχή στη διακονία απαιτεί μεγάλη διανοητική και φυσική δύναμι. Για να εξακολουθήση κανείς να προχωρή με ζήλο, η ζωτική του δύναμις πρέπει να αναπληρώνεται με αλήθειες από τον λόγο του Θεού, τη Βίβλο. Ο Παύλος μάς βεβαιώνει: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός.» «Δεν είναι ο λόγος μου ως πυρ;» ρωτά ο Ιεχωβά. Με καθημερινή μελέτη και σκέψι επί του λόγου του Θεού, τα εφόδιά μας σε «καύσιμα» δεν θα σπαταληθούν. Θα έχωμε καύσιμα για να εξακολουθούμε «κατά το πνεύμα ζέοντες», όπως μας νουθετεί ο απόστολος.​—Εβρ. 4:12· Ιερεμ. 23:29· Ρωμ. 12:11.

Για να φυλάξωμε τον ζήλο μας ζωντανό, είναι επιτακτικό να είμεθα ενήμεροι για τους χρόνους και τους καιρούς που ζούμε, ώστε να διατηρούμε στερεά στη διάνοια την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά». (2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ ) Η ενημερότης μας για την εγγύτητα του Αρμαγεδδώνος πρέπει να μας διεγείρη σε μεγαλύτερη υπηρεσία και στο να προσφέρωμε εγκαρδίως τον εαυτό μας. Δεν μας συμφέρει να είμεθα απλώς ευχαριστημένοι επειδή έχομε κάποιο μέρος στη διακονία. Η διακονία μας πρέπει να είναι εξ όλης ψυχής· η αφοσίωσίς μας, αποκλειστική· η αγάπη μας, πλήρης. Δεν θέλομε να εμποδίσωμε τις ζωτικές μας ενέργειες. Καθώς ο Παύλος είπε στους Θεσσαλονικείς: «Ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» Ο Ιησούς επίσης δεν ημποδίσθη, αλλά «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον» προς όφελος των προβάτων του Πατρός του.​—1 Θεσ. 2:8· Ησ. 53:12.

Πώς είναι η αγάπη σας για τον Ιεχωβά και τα πρόβατά του; Είναι ακόμη θερμή καθώς ήταν τον πρώτο καιρό, ή την αφήσατε να κρυώση; Αν η αγάπη αφεθή να κρυώση, και ο ζήλος σας θα κρυώση. Αυτό μπορεί να φέρη έναν που υπηρετεί σε θανάσιμο σταμάτημα. Η εκκλησία στην Έφεσο είχε επιπληχθή γιατί επέτρεψε να ψυχρανθή η αρχική της αγάπη. Για ν’ αποφύγωμε να συμβή σ’ εμάς μια τέτοια τραγωδία, πρέπει ‘ν’ αναζωσθούμε τις διάνοιές μας για δράσι και να τηρηθούμε πλήρως ισορροπημένοι’. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμεθα ζωντανοί στα προνόμιά μας των συναθροίσεων και στο να παρακινούμε άλλους σε αγάπη και καλά έργα.​—Αποκάλ. 2:4· 1 Πέτρ. 1:13.

Το να διακρατούμε τη θερμή αγάπη περιλαμβάνει τη σκέψι του να φροντίζωμε για τα πρόβατα του Ιεχωβά. Όταν βρίσκωμε προβατοειδή άτομα, δεν θα τα μεταχειριζώμεθα σαν μια συνηθισμένη περίπτωσι, αλλά θα δείχνωμε οξύ ενδιαφέρον και βαθειά ανησυχία, γνωρίζοντας ότι η αιώνια ευημερία των διακυβεύεται. Θα θέλωμε να κάμωμε μια επανεπίσκεψι ευθύς αφού τα βρήκαμε, για να εγκαταστήσωμε αλήθειες στην καρδιά και τη διάνοιά τους και να ζωογονήσωμε μέσα τους την αγάπη για τον Ιεχωβά. Γι’ αυτόν τον σκοπό θα μιλούμε μ’ ενθουσιασμό για τη Βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες της. Οι πύρινοι λόγοι του Ιεχωβά θα μεταδώσουν μια φλόγα που θα τα κάμη να ζέουν με τη δύναμι του πνεύματός του. Όσο περισσότερο δαπανούμε τον εαυτό μας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η χαρά μας και βεβαιότερη η σωτηρία μας.

Εξ άλλου, κι εμείς, επίσης, δεν πρέπει ν’ αφήσωμε την κοσμική αδιαφορία να σβήση το πνεύμα μας ή να κρυώση τον ζήλο μας. Ούτε μπορούμε να αισθανώμαστε ότι η ανάγκη δεν είναι μεγάλη επειδή τα πρόβατα είναι λίγα φαινομενικώς στην περιοχή μας. Ας είναι η αγάπη το κίνητρο στο να προειδοποιούμε και να διδάσκωμε. Ο Θεός είναι πιστός που υπεσχέθη, συνεπώς προχωρείτε προς τα εμπρός με ζήλο. «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.»​—Γαλ. 6:9.

Άγγελοι του Θεού Πνευματικοί Αγγελιαφόροι

ΑΛΗΘΙΝΑ υπάρχουν άγγελοι; Σύμφωνα με τη γνώμη ωρισμένων νεωτέρων θεολόγων, η απάντησις είναι όχι. Λέγουν αυτοί: «Η πίστις σε αγγέλους δεν είναι πια ζήτημα διδασκαλίας, αλλά μάλλον ψυχολογίας και ποιητικών εικόνων.» «Οι ανακαλύψεις του τηλεσκοπίου και του μικροσκοπίου δεν άφησαν έδαφος για την θαυματουργική επέμβασι ουρανίων όντων». «Ένας κόσμος νόμου και προόδου δεν έχει ανάγκη από μια ζωντανή σκάλα που να οδηγή από τη γη κάτω στον Θεό ψηλά.»

Αλλά το απλό γεγονός ότι τα όργανα των νεωτέρων επιστημόνων υπήρξαν ανίκανα ν’ ανεύρουν αγγέλους δεν αποτελεί πρόσκομμα για τους Χριστιανούς. Μπόρεσαν οι επιστήμονες με τα όργανά των να ιδούν τον Θεό; Κι εν τούτοις ο Θεός υπάρχει. Αφού η Βίβλος είναι η αλήθεια, καθώς ο Ιησούς Χριστός επεβεβαίωσε, γνωρίζομε ότι άγγελοι υπάρχουν. Από τα πρώτα της κεφάλαια ως το τελευταίο, η Αγία Γραφή κάνει μνεία για αγγέλους, πνευματικούς αγγελιαφόρους, πράγματι εκατοντάδες φορές.​—Γέν. 3:24· Αποκάλ. 20:3.

Τόσο στα Εβραϊκά, όσο και στα Ελληνικά βιβλία της Αγίας Γραφής, οι λέξεις που μεταφράζονται «άγγελος» απλώς σημαίνουν έναν αγγελιαφόρο ή αντιπρόσωπο. Πράγματι, η Εβραϊκή λέξις, που χρησιμοποιείται για άγγελον, αποδίδεται σχεδόν τόσο συχνά με τη λέξι «αγγελιαφόρος» και εφαρμόζεται σε ανθρώπους, όσο επίσης αποδίδεται με τη λέξι «άγγελος». Και ενώ σε όλη την έκτασι των Γραφών ο όρος «άγγελος» συνήθως εφαρμόζεται σε πνευματικούς αγγελιαφόρους, μερικές φορές, όπως στην Αποκάλυψι, κεφάλαια 2 και 3, εφαρμόζεται σε ανθρώπινα πλάσματα.​—Γέν. 32:3· Ιακ. 2:25.

Ότι υπάρχουν πνευματικά σώματα ο απόστολος Παύλος το εκθέτει καθαρά. «Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν». Επειδή οι άγγελοι είναι πνευματικά πλάσματα, μερικές φορές προσδιορίζονται ως πνεύματα, και κατάλληλα γίνεται αυτό, γιατί εκείνο που είναι πνεύμα είναι τόσο αόρατο όσο και ισχυρό. Έτσι διαβάζομε: «Και εξήλθε το πνεύμα, και εστάθη ενώπιον του Ιεχωβά.» «Ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα.» «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα;» Στις Γραφές οι άγγελοι προσδιορίζονται επίσης ως «υιοί του Θεού», «άστρα της αυγής», και ‘άγιοι’, που έχουν κατοικία τον ουρανό, γιατί διαβάζομε για ‘αγγέλους τους εν τοις ουρανοίς’.​—1 Κορ. 15:44· 1 Βασ. 22:21, ΜΝΚ· Εβρ. 1:7, 14· Ιώβ 1:6· 2:1· 38:7· Δευτ. 33:2· Μάρκ. 12:25.

Πότε εδημιουργήθησαν; Μερικοί θεολόγοι ισχυρίζονται ότι η δημιουργία των έγινε στο διάστημα των έξη δημιουργικών «ημερών» που αναφέρονται στην Γένεσι, αλλά δεν είναι έτσι. Ακόμη και ο έναστρος ‘ουρανός και η γη’ η ίδια είχαν δημιουργηθή σε μια αρχή πριν αρχίση η πρώτη «ημέρα» της δημιουργίας. (Γέν. 1:1) Ο λόγος του Θεού δείχνει ότι άγγελοι, τα άστρα της αυγής και υιοί του Θεού, έψαλλαν και «ηλάλαζον» από χαρά όταν ετίθεντο τα θεμέλια της γης· συνεπώς αυτοί πρέπει να είχαν δημιουργηθή, πριν ακόμη γίνη η γη. Εφόσον δε ο Ιησούς Χριστός, στην προανθρώπινη ύπαρξί του ως ο λόγος, ήταν «η αρχή της κτίσεως του Θεού» κι εχρησιμοποιήθη από τον Θεό για να δημιουργήση όλα τα άλλα πράγματα, έπεται ότι οι άγγελοι εδημιουργήθησαν αφού ο Θεός είχε δημιουργήσει τον Λόγο και πριν από τη δημιουργία του υλικού σύμπαντος.​—Ιώβ 38:7· Αποκάλ. 3:14.

Επομένως οι Γραφές δεν παρέχουν υποστήριξι για το άσμα: «Θέλω να είμαι άγγελος και να ψάλλω με τους αγγέλους.» Όταν ο Ιησούς ήταν στην γη, εδήλωσε ότι ουδείς είχε αναβή εις τον ουρανόν μέχρι τότε, ακόμη δε και οι Εβραϊκές Γραφές προ του καιρού εκείνου κάνουν μνεία πολλές φορές για αγγέλους. Όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό, είχε εξυψωθή πολύ επάνω από τους αγγέλους, εκείνοι δε που θα συμμετάσχουν στην ουράνια δόξα μαζί του, μόνον 144.000, θα εξυψωθούν, ως νύμφη του, πολύ επάνω από τους αγγέλους.​—Ιωάν. 3:13· Εβρ. 1:4· Αποκάλ. 14:1, 3.

Όσο για τον αριθμό τους, η Βίβλος μάς βεβαιώνει ότι οι άγγελοι είναι σχεδόν αναρίθμητοι. Σε προφητική όρασι ο Δανιήλ είδε ότι «χίλιαι χιλιάδες υπηρέτουν εις αυτόν [τον Θεόν], και μύριαι μυριάδες παρίσταντο ενώπιον αυτού.» Ο απόστολος Ιωάννης λέγει ότι οι συμβολικές ουράνιες στρατιές σε αριθμό ήσαν «δύο μυριάδες μυριάδων,» ή 200 εκατομμύρια. Επανειλημμένως δε διαβάζομε για μυριάδες αγγέλων ή αγίων.​—Δαν. 7:10· Αποκάλ. 9:16· Εβρ. 11:22· Ιούδ. 14.

ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΔΗ ΑΓΓΕΛΩΝ

Αφού ο Ιεχωβά Θεός είναι Θεός τάξεως, είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι οι μυριάδες των ουρανίων αγγέλων του είναι ωργανωμένες, ακριβώς όπως ήταν το έθνος του Ισραήλ, όχι μόνο σε δώδεκα φυλές, αλλά με αρχηγούς πάνω σε χιλιάδες, εκατοντάδες, πεντηκοντάδες και δεκάδες. (Δευτ. 1:15) Ο Μέγιστος επάνω από όλους τους αγγέλους είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Λόγος, ο μόνος αρχάγγελος, ο Μιχαήλ. (Δαν. 12:1· Ιωάν. 1:1· Ιούδ. 9· Αποκάλ. 12:7) Αυτός επίσης ορίζεται ως ο άγγελος ή αγγελιαφόρος της διαθήκης στον Μαλαχία 3:1 και είναι ο άγγελος που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:1, 2, αυτός που δένει τον Σατανά και τους δαίμονές του και τους ρίχνει στην άβυσσο του θανάτου για χίλια χρόνια. Χωρίς αμφιβολία αυτός, επίσης, ήταν ο άγγελος, που ο Θεός διώρισε για να οδηγή τους υιούς Ισραήλ στο διάστημα της οδοιπορίας των στην έρημο: «Ιδού, εγώ αποστέλλω άγγελον έμπροσθέν σου, δια να σε φυλάττη εν τη οδώ. . . . ο άγγελός μου θέλει προπορεύεσθαι έμπροσθέν σου.» «Ο άγγελος της παρουσίας αυτού έσωσεν αυτούς.»​—Έξοδ. 23:20-23· Ησ. 63:2.

Μεταξύ των αγγελικών δυνάμεων περιλαμβάνονται τα σεραφείμ. Μόνον ο Ησαΐας αναφέρεται σ’ αυτά, επειδή τα είχε ιδεί σε μια όρασι του Ιεχωβά στον ναό του. Το όνομά τους σημαίνει «φλογεροί» ή «ευγενείς».​—Ησ. 6:2, 6.

Για τα χερουβείμ γίνεται συχνότερη μνεία στις Γραφές, όπου αναφέρονται περίπου 90 φορές. Χερούβ ήταν εκείνο στην Εδέμ, του οποίου η φιλοδοξία το έκαμε να γίνη Σατανάς, ο Διάβολος. Χερουβείμ εφύλασσαν την είσοδο της Εδέμ όταν ο άνθρωπος εξεδιώχθη από τον Παράδεισο, αναπαραστάσεις δε χερουβείμ είχαν τεθή πάνω στην κιβωτό της διαθήκης που είχε τοποθετηθή στα άγια των αγίων της σκηνής στην έρημο και αργότερα μέσα στον ναό του Σολομώντος. Τα χερουβείμ εμφανίζονται ως φορείς ή συνοδοί του θρόνου του Θεού, υποστηρίζοντας την μεγαλειότητά του.​—Ιεζ. 28:16· Γέν. 3:24· Έξοδ. 25:18-22· Ψαλμ. 80:1.

Και έπειτα υπάρχει το μεγάλο σώμα των αγγέλων ή πνευματικών αγγελιαφόρων. Δεν πρέπει να σκεφθούμε γι’ αυτούς ότι απλώς είναι κάτι σαν παιδιά για θελήματα, αλλά ότι είναι αντιπρόσωποι και απεσταλμένοι, όχι μόνο υπηρετώντας ως μέσα επικοινωνίας, αλλά επίσης διεκπεραιώνοντας τον σκοπό του Θεού, είτε αυτός είναι η προστασία και απελευθέρωσις του λαού του είτε η καταστροφή των πονηρών.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Μολονότι μερικοί θα ήθελαν ν’ αρνηθούν την ξεχωριστή προσωπικότητα στους αγγέλους ατομικά, η Βίβλος διδάσκει διαφορετικά. Η προσωπικότης των αγγέλων συνάγεται και από το γεγονός ότι αυτοί έχουν προσωπικά ονόματα ως Μιχαήλ και Γαβριήλ. (Δαν. 12:1· Λουκ. 1:26) Εν τούτοις, για να μη δίδεται προφανώς ανάρμοστος εξοχότης στους αγγέλους ατομικά, λίγα αναφέρονται για τα ονόματά των. Όταν οι γονείς του Σαμψών ερώτησαν το όνομα του αγγέλου που εμφανίσθηκε σ’ αυτούς, εκείνος τους επέπληξε, λέγοντας: «Δια τι ερωτάς περί του ονόματός μου; διότι είναι θαυμαστόν.»​—Κριτ. 13:18.

Οι άγγελοι γενικά παρουσιάζονται ως άρρενες, γιατί ο Θεός και ο υιός του αναφέρονται ως άρρενες. Εν τούτοις, δεν έχουν φύλο, γιατί ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι που επανέρχονται στη γη κατά την ανάστασι, δε θα νυμφεύωνται, επειδή θα είναι σαν άγγελοι. Οι σεξουαλικές ευχαριστήσεις ήσαν εκείνες που έκαμαν μερικούς αγγέλους να εγκαταλείψουν τις ουράνιες θέσεις των στις ημέρες του Νώε. Επίσης, οι άγγελοι επικοινωνούν μεταξύ των μέσω της λαλιάς ή ‘γλωσσών αγγέλων’.​—Ματθ. 22:30· 1 Κορ. 13:1.

Αφού οι άγγελοι είναι πνευματικά πλάσματα, δεν είναι δυνατόν σε ανθρώπους να ξέρουν με τι αυτοί μοιάζουν. Σ’ επαφές των με ανθρώπους, εμφανίσθηκαν άγγελοι μερικές φορές με ανθρώπινη μορφή και κατά περιστάσεις σαν πλάσματα με πτέρυγες. Εξ άλλου, για να επισύρουν την προσοχή στο τιμητικό λειτούργημά τους, μια φυσική δόξα και λαμπρότης μπορεί να λεχθή πως τους εχαρακτήριζε, κι έτσι εφαίνοντο τόσο λαμπεροί όσο είναι η αστραπή.​—Δαν. 10:6· Ματθ. 28:3.

Όπως συμβαίνει με τον άνθρωπο, οι άγγελοι είναι ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες, δηλαδή, μπορούν να εκλέγουν να πράττουν το καλό ή το κακό. Είναι νοήμονα πλάσματα, που μπορούν να λατρεύουν τον Θεό Ιεχωβά ή ν’ αρνηθούν να το κάμουν και να υποστούν τις συνέπειες. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν επαναστατήσει κατά του Θεού, ο κυριώτερος δε απ’ αυτούς είναι ο άρχων των Βεελζεβούλ, Σατανάς ο Διάβολος. Εκείνοι που εξακολουθούν να είναι πιστοί ορίζονται «άγιοι άγγελοι» και μετέχουν στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, καθώς πράττουν και οι πιστοί άνθρωποι.​—2 Πέτρ. 2:4· Ματθ. 12:24· Μάρκ. 8:38.

Εφόσον ο Θεός εδημιούργησε τον άνθρωπο ‘ολίγον τι κατώτερον των αγγέλων’, οι άγγελοι χωρίς αμφιβολία έχουν μεγαλύτερη διανοητική ικανότητα από τον άνθρωπο, και εν τούτοις υπάρχουν μερικά πράγματα, που ο Θεός τους τα απηγόρευσε. Έτσι ο Ιησούς είπε ότι οι άγγελοι δεν εγνώριζαν την ημέρα ή την ώρα, οπότε οι πονηροί ουρανοί και η γη θα κατεστρέφοντο. Και ο Πέτρος μάς λέγει ότι υπήρχαν ωρισμένα πράγματα, στα οποία οι άγγελοι επιθυμούσαν να παρακύψουν. Οι άγγελοι έχουν, ως φαίνεται, οξύ ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν στη γη, διότι λέγεται γι’ αυτούς ότι χαίρουν για τη μετάνοια ενός αμαρτωλού και παρακολουθούν το «θέατρον» που παίζεται από τους Χριστιανούς. Επί πλέον είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι οι άγγελοι μπορούν να μαθαίνουν με το να παρατηρούν τους Χριστιανούς, επειδή έχει λεχθή στις γυναίκες στη Χριστιανική εκκλησία να φορούν σημείο της εξουσίας επί της κεφαλής των «δια τους αγγέλους», κι έτσι να θέτουν στους αγγέλους ένα κατάλληλο παράδειγμα υποταγής στον κανόνα που καθώρισε ο Θεός.​—Ματθ. 24:36· 1 Πέτρ. 1:12· Λουκ. 15:10· 1 Κορ. 4:9· 11:10.

Ανάλογες με την εξυψωμένη θέσι των, είναι και οι υπερανθρώπινες δυνάμεις, με τις οποίες οι άγγελοι είναι προικισμένοι. Σε αρμονία με αυτό διαβάζομε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θ’ αποκαλυφθή «απ’ ουρανού μετ’ αγγέλων δυνάμεως αυτού.» «Ευλογείτε τον Ιεχωβά, σεις, άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον λόγον αυτού.» Και η δύναμίς των συμπεραίνεται από τα έργα που έχουν εκτελέσει, όπως στην περίπτωσι που δύο απ’ αυτούς κατέστρεψαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα και ένας πάλι που εξώντωσε την Ασσυριακή δύναμι των 185.000 πολεμιστών που είχαν στρατοπεδεύσει πλησίον της Ιερουσαλήμ στις ημέρες του Βασιλέως Εζεκία.​—2 Θεσ. 1:7 (Κείμενον)· Ψαλμ. 103:20 ΜΝΚ· Γέν. 19:13· 2 Βασ. 19:35.

Μπορούμε, επίσης, ασφαλώς να συμπεράνωμε ότι οι άγγελοι, οι πνευματικοί αυτοί αγγελιαφόροι του Θεού, ταξιδεύουν με καταπληκτικές ταχύτητες. Έτσι, όταν μια φορά ο Δανιήλ άρχισε να προσεύχεται, ο Θεός απέστειλε έναν άγγελο προς αυτόν, σε απάντησι στην προσευχή του. Ο άγγελος εκείνος, μολονότι ήρχετο από τη μακρινή επικράτεια του εξωτερικού διαστήματος, έφθασε στον Δανιήλ πριν αυτός τελειώση την προσευχή του.​—Δαν. 9:21.

ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Θα μπορούσε να προβληθή το επιχείρημα, όπως κάνουν οι νεωτερισταί, ότι καμμιά ανάγκη δεν υπάρχει για μια κλίμακα από αγγέλους που να οδηγή από την γη στον ουρανό, όπως την είδε ο Ιακώβ στο όνειρό του. Ο Θεός θα μπορούσε πολύ καλά να εκπληρώση τους σκοπούς του με άλλα μέσα. Αλλά ο Ιεχωβά Θεός απλούστατα δεν εδιάλεξε να κάμη έτσι. Αυτός, επίσης, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει κάθε τι ο ίδιος, ακριβώς όπως ο ίδιος «εγέννησε» τον μονογενή του Υιό, τον Λόγο, που αργότερα έγινε γνωστός ως Ιησούς Χριστός. Αλλά ο Θεός επροτίμησε ν’ αφήση τον Υιό του να υπηρετή ως ο ενεργός εκπρόσωπος στη δημιουργία όλων των άλλων πλασμάτων και πραγμάτων, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο στον Υιό του πολλή ευχαρίστησι, λαμβάνοντας και ο ίδιος, επίσης, χαρά καθώς παρατηρούσε την πλήρη αφοσιώσεως στο καθήκον πορεία του Υιού του. (Παροιμ. 8:22-30). Αυτή τη σοφή πορεία ο Ιεχωβά ακολούθησε, επίσης, σχετικά με τους αγγέλους. Αυτοί δεν είναι απαραίτητοι, αλλά ο Θεός εθεώρησε κατάλληλο να τους δημιουργήση με τον σκοπό να τους δώση ευτυχία και να εξυπηρετούν τις προθέσεις του με το να διεκπεραιώνουν το θέλημά του σχετικά με αυτούς.

Εν πρώτοις οι άγγελοι δείχνονται να υπηρετούν τον Θεό: «Χίλιοι χιλιάδες υπηρέτουν εις αυτόν.» Επανειλημμένως αυτοί εικονίζονται ως ευρισκόμενοι στην παρουσία του: «Άνωθεν αυτού ίσταντο Σεραφείμ.» «Ήκουσα φωνήν αγγέλων πολλών κυκλόθεν του θρόνου.» Συχνά απεστέλλοντο να φέρουν αγαθές ειδήσεις στον άνθρωπο, υπηρετώντας έτσι ως ευαγγελισταί, όπως στην περίπτωσι που ανήγγειλαν τη γέννησι του Σωτήρος. Ο Θεός εχρησιμοποίησε αγγέλους για ν’ ανακοινώση το θέλημά του σε δούλους του όπως ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Δανιήλ, ο Πέτρος, ο Παύλος και άλλοι. Και με το ότι τα αγγέλματά τους έγιναν μέρη του γραμμένου λόγου του Θεού, μπορούμε να πούμε ότι συνεισέφεραν στη συγγραφή της Βίβλου.​—Δαν. 7:10· Ησ. 6:2· Αποκάλ. 5:11· Λουκ. 2:13.

Ας σημειώσωμε, επίσης, την από τον Θεό χρησιμοποίησι των αγγέλων στη ζωή του Ιησού. Άγγελοι ανήγγειλαν τη σύλληψί του και τη γέννησί του. Τον υπηρετούσαν μετά τη νηστεία του των 40 ημερών και τον ενίσχυαν κατά την τελική του δοκιμασία. Όταν ο όχλος ήλθε να τον συλλάβη, δώδεκα λεγεώνες αγγέλων ήσαν έτοιμες ν’ απαντήσουν στην κλήσι του, αν απεφάσιζε να τις ζητήση. Άγγελοι, επίσης, ανήγγειλαν την ανάστασί του και ήσαν παρόντες κατά την ανάληψί του στον ουρανό.​—Ματθ. 4:11· Λουκ. 22:43· Ματθ. 26:53· 28:5-7· Πράξ. 1:10, 11.

Οι άγγελοι παρουσιάζονται ακόμη να συνοδεύουν τον Ιησού Χριστό, όταν έρχεται για κρίσι, χωρίζοντας τον σίτο από τα ζιζάνια και τα πρόβατα από τα ερίφια. Άγγελοι ενώνονται με τον Μιχαήλ στον πόλεμό του κατά του δράκοντος και των δαιμόνων του στον καιρό της γεννήσεως της βασιλείας του Θεού στον ουρανό. Οι ίδιοι άγγελοι θα υποστηρίξουν, επίσης, τον Μιχαήλ, όταν θα διεξάγη τον πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος, τον Αρμαγεδδώνα, καθώς σε αρχαίους καιρούς εχρησιμοποιήθησαν από τον Ιεχωβά Θεό για να εκτελέσουν τους πονηρούς.​—Ματθ. 13:41· 25:31· Αποκάλ. 12:7-10· 16:14, 16· 19:14.

Και τελικά, οι πνευματικοί αγγελιαφόροι του Θεού διακονούν τους δούλους του επί της γης σήμερα, πράγμα που είναι μια πολύ παρηγορητική σκέψις: «Δεν είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν;» «Μη καταφρονήσητε ένα των μικρών τούτων διότι σας λέγω, ότι οι άγγελοι αυτών εν τοις ουρανοίς διαπαντός βλέπουσι το πρόσωπον του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ο καθένας από τους πιστούς δούλους του Θεού έχει έναν άγγελο διωρισμένον γι’ αυτόν· αλλά ότι ένας άγγελος είναι διωρισμένος επί ενός αριθμού των δούλων του Θεού επί της γης.​—Εβρ. 1:14· Ματθ. 18:10.

Ναι, «ο άγγελος του Ιεχωβά στρατοπεδεύει κύκλω των φοβουμένων αυτόν, και ελευθερόνει αυτούς.» «Θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, δια να σε φυλάττωσιν εν πάσαις ταις οδοίς σου.» Αληθινά, οι άγγελοι δεν εμφανίζονται ορατώς με τον τρόπο που το έκαμαν στους αποστόλους για να τους ελευθερώσουν από την φυλακή, και με τον τρόπο που ένας φάνηκε στον Παύλο, όταν είχε ναυαγήσει. Αλλά μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι, άσχετα με τα όσα ασυνήθη συμβαίνουν εναντίον μας, και ανεξαρτήτως του πόσοι εχθροί μάς πιέζουν, αν εμείς έχωμε πνευματική όρασι, θα μπορούσαμε να ιδούμε να μας περικυκλώνουν και να μας προστατεύουν στρατιές πνευματικών αγγελιαφόρων του Θεού, ακριβώς όπως είχαν προστατευτικά περικυκλώσει τον προφήτη Ελισσαιέ και τον δούλο του, όταν ο βασιλεύς της Συρίας έστειλε μια μεγάλη στρατιωτική δύναμι, μαζί με ιππικό και πολεμικά άρματα, για να συλλάβη τον Ελισσαιέ.​—Ψαλμ. 34:7, ΜΝΚ· 91:11· Πράξ. 5:19· 12:7· 27:23· 2 Βασ. 6:13-17.

Πραγματικά, όσα έχει να μας πη η Γραφή για τους πνευματικούς αγγελιαφόρους του Θεού, τους αγγέλους, είναι τόσο διαφωτιστικά όσο και ενισχυτικά για την πίστι.

Η Βίβλος Φωτίζει την Ιστορία

ΛΙΓΑ ιστορικά βιβλία σήμερα χύνουν πραγματικά φως στην ιστορία. Μπορεί να εκθέτουν τι συνέβη σ’ έναν ωρισμένο καιρό, αλλά οι λόγοι για τους οποίους συνέβη τούτο ή εκείνο, συχνά είναι καθαρές εικασίες ανθρώπων. Τι είναι το εσφαλμένο; Οι ιστορικοί του κόσμου συχνά αγνοούν τον λόγο του Θεού· χωρίς γνώσι του θεοπνεύστου λόγου οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σε θέσι να καταλάβουν την ιστορία.

Όταν οι κοσμικοί ιστορικοί αγνοούν την Αγία Γραφή, το αποτέλεσμα των έργων των είναι να θέτουν πάρα πολύ έμφασι στον άνθρωπο, να δοξάζουν τον άνθρωπο και τα επιτεύγματά του. Η ιστορία, όμως, όταν φωτίζεται από τη Γραφή, πραγματικά δοξάζει τον Θεό και όχι τον άνθρωπο.

Καίτοι λίγοι ιστορικοί σήμερα φωτίζουν την ιστορία των με ακτίνες φωτός από τον λόγο του Θεού, εν τούτοις υπήρξαν ιστορικοί στο παρελθόν που απέδωκαν πλήρη πίστι στον Θεό. Ένας από αυτούς ήταν ο Κάρολος Ρολλέν, ο οποίος στον 18ον αιώνα εξέδωκε ένα τετράτομο σύγγραμμα, που γενικώς ονομάζεται «Αρχαία Ιστορία του Ρολλέν.» Στην εισαγωγή της ιστορίας του γράφει τα επόμενα:

«Μολονότι η κοσμική ιστορία αναφέρεται μόνο σε έθνη που είχαν ενστερνισθή όλες τις χίμαιρες μιας δεισιδαιμονικής λατρείας και είχαν αφεθή σε όλες τις παρεκτροπές, που η ανθρώπινη φύσις, μετά την πτώσι του πρώτου ανθρώπου, επεδόθη, εν τούτοις, αυτή διακηρύσσει παγκοσμίως τη μεγαλειότητα του Παντοδυνάμου, τη δύναμί του και τη δικαιοσύνη του . . . Εμείς πρέπει, επομένως, να θεωρούμε ως αδιαφιλονίκητη αρχή, και ως τη βάσι και θεμέλια για τη μελέτη της κοσμικής ιστορίας, το ότι η δικαιοδοσία του Παντοδυνάμου, έχει, από πολλών αιώνων, προσδιορίσει την εγκαθίδρυσι, τη διάρκεια, και την καταστροφή των βασιλείων και αυτοκρατοριών . . . .

»Ο Θεός ηυδόκησε να παραχωρήση σ’ εμάς το ν’ ανακαλύψωμε στην Αγία Γραφή ένα μέρος της σχέσεως των διαφόρων εθνών της γης προς τον δικό του λαό· και η Γραφή ρίχνει μεγάλο φως στην ιστορία των εθνών εκείνων, για τα οποία δεν έχομε παρά μια πολύ απλή γνώσι, εκτός αν ανατρέξωμε στους θεοπνεύστους συγγραφείς. Αυτοί μόνον εκθέτουν και φέρουν σε φως, τις μύχιες σκέψεις των αρχόντων, τα ασυνάρτητα σχέδιά τους, τη μωρία της υπερηφανείας των, τη σκληρή και ασεβή τους φιλοδοξία· αυτοί αποκαλύπτουν τις αληθείς αιτίες και τα σκοτεινά ελατήρια των νικών και των ολέθρων του μεγαλείου και της παρακμής των εθνών· της υψώσεως και ερειπώσεως των κρατών· και μας διδάσκουν την κρίσι που μορφώνει ο Παντοδύναμος για τους άρχοντας και τις αυτοκρατορίες, και συνεπώς, ποια αντίληψι πρέπει να διακρατούμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτούς . . .

»Ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλεύς της Βαβυλώνος, φαίνεται . . . . να κυβερνάται σαφώς από κάποια Πρόνοια . . . . Προχωρώντας επί κεφαλής του στρατού του, όταν έφθασε στο σταυροδρόμι των δύο λεωφόρων, της μιας που ωδηγούσε στην Ιερουσαλήμ, και της άλλης προς την Ραμπά, την πρωτεύουσα των Αμμωνιτών, ο βασιλεύς αυτός, μη γνωρίζοντας ποια θα ήταν η καλύτερη γι’ αυτόν για να την ακολουθήση, συζητεί λίγο με τον εαυτό του, και τέλος ρίχνει κλήρους. Ο Θεός έκαμε να πέση ο κλήρος στην Ιερουσαλήμ, για να εκπληρώση τις απειλές που είχε προαναγγείλει εναντίον της πόλεως εκείνης· δηλαδή να την καταστρέψη, να καύση τον ναό, και να φέρη τους κατοίκους της σ’ αιχμαλωσία.

»Θα εφαντάζετο κανείς, εκ πρώτης όψεως, ότι ο βασιλεύς αυτός είχε παρακινηθή να πολιορκήση την Τύρο, απλώς από μια πολιτική άποψι, δηλαδή, από το ότι δεν μπορούσε ν’ αφήση στα νώτα του μια τόσο ισχυρή και καλά ωχυρωμένη πόλι· εν τούτοις, μια ανώτερη θέλησις είχε διατάξει την πολιορκία της Τύρου . . . .

»Όταν λαμβάνωμε μια ιδέα για το μεγαλείο των αυτοκρατοριών, για τη μεγαλειότητα των αρχόντων, για τις ένδοξες πράξεις των μεγάλων ανδρών, για την τάξι των πολιτικών κοινωνιών και για την αρμονία των διαφόρων μελών, που τις απαρτίζουν, για τη σοφία των νομοθετών, και για τη μάθησι των φιλοσόφων, η γη δεν φαίνεται να επιδεικνύη στα μάτια του ανθρώπου τίποτε άλλο παρά μόνον ό,τι είναι μεγάλο και περίλαμπρο· εν τούτοις, στα όμματα του Θεού . . . αυτό ήταν καθ’ ολοκληρίαν μολυσμένο και ακάθαρτο . . . . Αφού είναι βέβαιο ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι άνδρες, που παρουσιάσθησαν με τόση καύχησι από την κοσμική ιστορία, ήσαν τόσο δυστυχείς ώστε να μη γνωρίσουν τον αληθινό Θεό, αλλά και να τον δυσαρεστήσουν, θα ηθέλαμε συνεπώς να είμεθα ιδιαιτέρως προσεκτικοί, για να μη τους εξυμνούμε πάρα πολύ.»

Έτσι η μελέτη της ιστορίας χωρίς οδηγία από τον λόγο του Θεού φέρνει τον σπουδαστή σε πολλές παγίδες, περιλαμβανομένων της ηρωολατρίας και των λανθασμένων συμπερασμάτων σχετικά με τις αιτίες που προκάλεσαν την πτώσι των πόλεων και των βασιλείων. Ο σοφός άνθρωπος αφήνει την Αγία Γραφή να φωτίση την ιστορία, όχι μόνο για να μπορέση να διακρίνη την αλήθεια, αλλά για να δοξάζεται ο Θεός.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Λόγω της σοβαρότητος της λήψεως αίματος στον ανθρώπινο οργανισμό με μετάγγισι, θα υπέβαλλε μήπως η παραβίασις των Αγίων Γραφών από αυτή την άποψι σε αποκοπή από την επικοινωνία της Χριστιανικής εκκλησίας το αφιερωμένο, βαπτισμένο άτομο που θα ελάμβανε αίμα με μετάγγισι;

Οι θεόπνευστες Άγιες Γραφές απαντούν ναι. Περί το μέσον του πρώτου «Χριστιανικού» αιώνος οι δώδεκα απόστολοι του Χριστού συναθροίσθηκαν με τους άλλους ωρίμους αντιπροσώπους της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ για να καθορίσουν ποια έπρεπε να είναι η Γραφική απαίτησις για την αποδοχή μη Ιουδαίων στη Χριστιανική εκκλησία. Οι δώδεκα απόστολοι και οι άλλοι εκπρόσωποι της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, που συναθροίσθηκαν στην περίστασι αυτή για να καθορίσουν το ζωτικό αυτό ζήτημα, ήσαν Ιουδαίοι ή περιτετμημένοι προσήλυτοι, και, ως τοιούτοι, υπέκειντο ως την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. στην απαγόρευσι που περιείχετο στον Μωσαϊκό νόμο αναφορικά με το να φάγουν ή να πιουν το αίμα ζώων. Στον Μωσαϊκό αυτόν νόμο, στο Λευιτικόν 17:10-12 (ΜΝΚ), ο Θεός έλεγε στους Ιουδαίους: «Και όστις άνθρωπος εκ του οίκου Ισραήλ, ή εκ των ξένων των παροικούντων μεταξύ σας, φάγη οιονδήποτε αίμα, θέλω στήσει το πρόσωπόν μου εναντίον εκείνης της ψυχής ήτις τρώγει το αίμα, και θέλω εξολοθρεύσει αυτήν εκ μέσου του λαού αυτής· διότι η ψυχή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής. Δια τούτο είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Ουδεμία ψυχή από σας θέλει φάγει αίμα· ουδέ ο ξένος, ο παροικών μεταξύ σας, θέλει φάγει αίμα.»

Οι Ιουδαίοι εκείνοι Χριστιανοί είχαν τώρα υπαχθή στη νέα διαθήκη που είχε καταστή έγκυρη με έκχυσι σε θάνατο του αίματος του Ιησού Χριστού, του Μεσίτου μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ποια ήταν, λοιπόν, η απόφασίς των ως προς τις απαιτήσεις που έπρεπε να επιβληθούν στους εξ εθνών πιστούς για να γίνουν δεκτοί στη Χριστιανική εκκλησία; Το θέσπισμα που εκθέτει την απόφασί τους απαντά: «Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι και οι αδελφοί, προς τους εξ εθνών αδελφούς τους κατά την Αντιόχειαν και Συρίαν και Κιλικίαν, χαίρειν. . . . Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς. Έρρωσθε.» (Πράξ. 15:23-29) Έτσι για όλους τους Χριστιανούς πιστούς το αποστολικό θέσπισμα υπό την καθοδηγία του αγίου πνεύματος του Θεού διεκήρυττε ότι μεταξύ των πραγμάτων που ήσαν αναγκαία γι’ αυτούς ήταν η αποχή από αίμα και από ζώα φονευμένα χωρίς να στραγγισθή το αίμα των. Έπειτα από χρόνια η απόφασις αυτή ίσχυε ακόμη για τους Χριστιανούς σύμφωνα με το Πράξεις 21:25. Η απόφασις αυτή δεν ανεκλήθη ποτέ, επειδή είναι θεόδοτη και εφαρμόζεται ακόμη στους Χριστιανούς σήμερα που είναι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι πιστοί, ακολουθώντας πιστά τα ίχνη του Ιησού Χριστού, που εγεννήθη Ιουδαίος πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια και πλέον.

Κάτω από τον νόμον του Θεού υπό την μεσιτεία του προφήτου Μωυσέως για το έθνος Ισραήλ, οι Ιουδαίοι εκείνοι ή οι περιτετμημένοι προσήλυτοι που παρέβαιναν την απαγόρευσι του Θεού αναφορικά με το να τρώγουν ή πίνουν αίμα ζώων, έπρεπε να αποκόπτωνται από τον εκλεκτό του λαό. Σύμφωνα με το αποστολικό θέσπισμα που εξεδόθη από τη διάσκεψι της Ιερουσαλήμ, η Χριστιανική εκκλησία υπέκειτο στην υποχρέωσι να πράττη κάτι όμοιο σ’ εκείνους οι οποίοι έτρωγαν ή έπιναν αίμα ζώων. Οι μεταγγίσεις αίματος δεν ήσαν του συρμού στις αποστολικές ημέρες. Εν τούτοις, μολονότι οι δώδεκα απόστολοι και τα συντροφικά των μέλη της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ μπορεί να μην είχαν στο νου κάτι σαν τη σύγχρονη μετάγγισι αίματος, το θέσπισμα ωστόσο που εξεδόθη απ’ αυτούς περιελάμβανε κάτι τέτοιο στην έκτασί του. Η ιατρική επιστήμη σήμερα παραδέχεται ότι η μετάγγισις αίματος είναι ένας άμεσος εφοδιασμός των αγγείων του αίματος του ανθρωπίνου σώματος με αίμα ενός άλλου ατόμου ή άλλων ατόμων, που ο ενεργών τη μετάγγισι αίματος λέγει ότι είναι απαραίτητο για την επιβίωσι το δεχομένου τη μετάγγισι.

Ο νόμος του Θεού θετικά λέγει ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι στο αίμα του. Επομένως εκείνος που δέχεται τη μετάγγισι αίματος τρέφεται με μια θεόδοτη ψυχή που περιέχεται στο αιμοφόρο σύστημα ενός ή περισσοτέρων συνανθρώπων. Τούτο είναι παραβίασις των εντολών του Θεού προς τους Χριστιανούς, της οποίας η σοβαρότης δεν πρέπει να σμικρυνθή με το να την παρέλθη κανείς με ελαφρότητα ωσάν να είναι κάτι το προαιρετικό που το αποφασίζει η συνείδησις ενός ατόμου. Το θέσπισμα των αποστόλων στην Ιερουσαλήμ διακηρύττει: «Από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς.» Επομένως ένας Χριστιανός που εσκεμμένως δέχεται τη μετάγγισι αίματος και έτσι δεν φυλάττει τον εαυτό του από αίμα, δεν πράττει καλώς πνευματικά. Σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσέως, ο οποίος παρέχει σκιές των μελλόντων, εκείνος που δέχεται μετάγγισι αίματος πρέπει ν’ αποκοπή από τον λαό του Θεού με το ν’ αποχωρισθή ή τεθή έξω από επικοινωνία.

Αν η αποδοχή μεταγγίσεως αίματος είναι το πρώτο παράπτωμα ενός αφιερωμένου, βαπτισμένου Χριστιανού, που οφείλεται σε έλλειψι ωριμότητας ή Χριστιανικής σταθερότητος και αυτός βλέπη το σφάλμα της ενεργείας του και λυπάται και μετανοή γι’ αυτό και ζητή τη θεία συγχώρησι και τη συγχώρησι της εκκλησίας του Θεού επάνω στη γη, τότε πρέπει να του εκδηλωθή έλεος και δεν είναι ανάγκη ν’ αποκοπή από την επικοινωνία. Χρειάζεται να τεθή κάτω από επιτήρησι και να εκπαιδευθή πλήρως σύμφωνα με τις Γραφές επάνω στο θέμα αυτό, και έτσι να βοηθηθή ν’ αποκτήση δύναμι για να λαμβάνη αποφάσεις σύμφωνα με τον Χριστιανικό κανόνα σε οποιεσδήποτε μελλοντικές περιπτώσεις.

Αν, εν τούτοις, αρνήται ν’ αναγνωρίση τη μη συμμόρφωσί του προς τον απαιτούμενο Χριστιανικό κανόνα και καθιστά το πράγμα επίμαχο ζήτημα στη Χριστιανική εκκλησία και προσπαθή να επηρεάση άλλους να τον υποστηρίξουν ή, αν στο μέλλον επιμένη να δεχθή μετάγγισι αίματος ή να δώση αίμα για την εκτέλεσι της ιατρικής αυτής ενεργείας σε άλλους, δείχνει ότι δεν μετενόησε πραγματικά, αλλ’ εσκεμμένως αντιτίθεται στις απαιτήσεις του Θεού. Ως στασιαστικά εναντιούμενος και άπιστο παράδειγμα στα συνάδελφα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας, πρέπει ν’ αποκοπή απ’ αυτήν με το να τεθή έξω από επικοινωνία. Έτσι η Χριστιανική εκκλησία δικαιώνει τον εαυτό της από κάθε κατηγορία συμμετοχής στην παραβίασι του νόμου του Θεού από ένα μέλος της εκκλησίας με μετάγγισι αίματος, και υποστηρίζει τον κατάλληλο Χριστιανικό κανόνα ενώπιον όλων των μελών της Χριστιανικής εκκλησίας, και τηρείται καθαρή από του αίματος πάντων, όπως έκαμε ακριβώς ο απόστολος Παύλος, ο οποίος κοινοποιούσε στις διάφορες εξ εθνών εκκλησίες το αποστολικό θέσπισμα που εξεδόθη στην Ιερουσαλήμ.​—Πράξ. 20:26.

● Ποια στάσι πρέπει να λάβουν τα τέκνα αφιερωμένων Χριστιανών γονέων, όσον αφορά τα σχολικά εορταστικά σχεδιάσματα; Τι θα λέγατε για τα Χριστουγεννιάτικα προγράμματα με τις ψαλμωδίες και τα Χριστουγεννιάτικα άσματα; Επίσης για τους εορτασμούς γενεθλίων στα σχολεία;​—Μ. Κ., Η.Π.Α.

Στη διάρκεια μιας εορταστικής περιόδου μπορεί ν’ απαιτηθή απ’ όλους τους μαθητάς να χρωματίζουν και ζωγραφίζουν εικόνες σχετικές με την ειδική αυτή εορτή μέσα στη σχολική αίθουσα της τάξεώς των. Είναι μέρος της εργασίας της τάξεως, και όταν ο νεαρός μαθητής ζωγραφίζη ή χρωματίζη απλώς τις εικόνες, δεν έπεται ότι τηρεί την εορτή ή ότι αποδίδει σ’ αυτήν οποιαδήποτε σημασία. Απλώς εκτελεί μια σχολική εργασία, στην οποία και η επιδεξιότης του δοκιμάζεται και εξασκείται. Συνεπώς, αφού είναι ζήτημα επιδεξιότητος, και σχολικής εργασίας, το παιδί των αφιερωμένων γονέων μπορεί να εκτελή μια τέτοια εργασία.

Εν τούτοις, η συμμετοχή σε εορταστικές διασκεδάσεις ή εορτασμούς, που δεν είναι εκπαιδευτικές αλλά πρωτίστως ψυχαγωγικές, είναι κάτι διαφορετικό. Εορτές, όπως η εορτή των Αγ. Πάντων, η ημέρα Ευχαριστιών, τα Χριστούγεννα, το Νέον Έτος, η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου και το Easter έχουν τις ρίζες των στον παγανισμό. Οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών δεν αναφέρουν καμμιά απ’ αυτές τις εορτές. Σχετικώς μ’ αυτές οι λόγοι του αποστόλου Παύλου μπορούν κατάλληλα να εφαρμοσθούν: «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων. Ή τον Ιεχωβά θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» «Τίνα δε συμφωνίαν [έχει] ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα;»​—1 Κορ. 10:20-22, ΜΝΚ· 2 Κορ. 6:15, 16.

Τώρα, όσον αφορά τις εορτές των γενεθλίων. Είναι πραγματικά μοναδικό, για να πούμε το ελάχιστον, το ότι, αν και έχομε αναγραφή γενεθλίων που εωρτάζοντο σε πολύ παλαιές εποχές όπως στην αρχαία Αίγυπτο, εν τούτοις, δεν γνωρίζομε την ημέρα της γεννήσεως του Ιησού ή οποιουδήποτε από τους αποστόλους του. Σαφώς, λοιπόν, εξάγομε το συμπέρασμα ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν θέλει να εορτάζωμε καμμιά τέτοια ημέρα γενεθλίων, διότι αλλιώς θα είχε καταγράψει αυτές τις ημερομηνίες. Στον λόγο του μόνον δύο ημέρες εορτασμού γενεθλίων αναφέρονται, και οι δύο ειδωλολατρών βασιλέων, σε κάθε μια δε από τις περιπτώσεις αυτές είναι συνυφασμένη και μια εκτέλεσις: του αρχισιτοποιού του Φαραώ και του Ιωάννου του Βαπτιστού. (Γέν. 40:20-22· Ματθ. 14:6-10) Ακόμη και οι Ιουδαίοι των ημερών εκείνων «θεωρούσαν τις εορτές των γενεθλίων ως μέρος της θρησκευτικής εκδηλώσεως των ειδωλολατρών,» και αυτό, χωρίς αμφιβολία, «λόγω των ειδωλολατρικών ιεροτελεστιών οι οποίες εγίνοντο προς τιμήν εκείνων που εθεωρούντο ως οι προστάται θεοί της ημέρας κατά την οποίαν εγίνετο η εορτή.»​—Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ.

Επομένως, τα παιδιά αφιερωμένων Χριστιανών γονέων δεν πρέπει να λαμβάνουν μέρος σε εορτασμούς τέτοιων εορτών ή γενεθλίων. Σ’ αυτό περιλαμβάνονται εορτές των εθνών καθώς κι εκείνες που έχουν εν μέρει ή εξ ολοκλήρου ειδωλολατρική προέλευσι. Τα παιδιά, αν παρίσταται ανάγκη, μπορούν τα ίδια να παρουσιάσουν αυτά τα πράγματα στους δασκάλους των· έτσι, με τη μαρτυρία τους δείχνουν ότι έχουν σταθερές Χριστιανικές πεποιθήσεις αν και είναι νεαροί. Αν όμως τα παιδιά δεν είναι σε θέσι να το κάνουν αυτό κατάλληλα, τότε, οπωσδήποτε, ένας από τους γονείς των θα πρέπει να φροντίση να δικαιολογήση τα παιδιά, με βάσι την αρχή της συνειδήσεως και της ελευθερίας λατρείας.​—Ψαλμ. 8:2· Παροιμ. 22:6.

● Το κατά Ματθαίον 11:11 λέγει ότι «ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών» είναι μεγαλύτερος του Ιωάννου του Βαπτιστού. Πώς πρέπει να κατανοηθή αυτό; Δεν θα καθήσουν όλα τα μέλη του σώματος του Χριστού σε ίσες θέσεις, ή μερικά θα κατέχουν ανώτερες θέσεις και άλλα μικρότερες εν συγκρίσει μ’ αυτές;​—Β.Κ., Η.Π.Α.

Πρώτ’ απ’ όλα, ας σημειώσωμε ότι, καθόσον αφορά την τάξι της βασιλείας των ουρανών επάνω στη γη, υπήρξαν πάντοτε σ’ αυτή μερικοί που κατείχαν θέσεις μεγαλυτέρας ευθύνης και άλλοι που είχαν μικρότερες θέσεις. Έτσι, από αυτή την άποψι τουλάχιστον, υπάρχουν μεγαλύτεροι και μικρότεροι στην τάξι της βασιλείας των ουρανών. Τέτοια είναι υποχρεωτικά η περίπτωσις οπουδήποτε υπάρχει οργάνωσις. Στον Ισραήλ, παραδείγματος χάριν, υπήρχαν χιλίαρχοι, εκατόνταρχοι, πεντηκόνταρχοι και δέκαρχοι για την εξασφάλισι ομαλής λειτουργίας της οργανώσεως.​—Έξοδ. 18:21.

Στην ουράνια βασιλεία ο Ιησούς Χριστός θα είναι επάνω από όλους τους 144.000 ως η κεφαλή των, και, βέβαια, εν συγκρίσει μ’ αυτόν θα είναι όλοι μικρότεροι. Περαιτέρω, διαβάζομε ότι η αγία πόλις, η ουράνια Ιερουσαλήμ, έχει ένα τείχος με «θεμέλια δώδεκα, και εν αυτοίς τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου.» (Αποκάλ. 21:14) Χωρίς αμφιβολία, οι υπόλοιποι από τους 144.000 θα είναι μικρότεροι εν συγκρίσει με αυτούς τους δώδεκα θεμελίους λίθους. Όσον αφορά άλλες διακρίσεις οι Γραφές σιωπούν, αλλά εν όψει της εικόνος που δίδεται στην Αποκάλυψι 7:1-4, για τις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ, που υπαινίσσονται οργάνωσι, μπορεί να λεχθή ότι υπονοούνται διάφοροι βαθμοί τάξεως στη βασιλεία των ουρανών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.​—2 Κορ. 11:2. Σ 1/3/61 7, 8α

2 Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν.​—Παροιμ. 4:1. Σ 15/3/61 8

3 Διά του δακτύλου του Θεού εκβάλλω τα δαιμόνια.​—Λουκ. 11:20. Σ 1/2/61 11

4 Τα καλά έργα τινών είναι φανερά· και όσα είναι κατ’ άλλον τρόπον, δεν δύνανται να κρυφθώσι.​—1 Τιμ. 5:25. Σ 15/1/60 8-14 α

5 Αγωνίζεσθε να εισέλθητε δια της στενής πύλης.​—Λουκ. 13:24. Σ 1/7/60 9α

6 Ο πολύς όχλος ήκουεν αυτόν ευχαρίστως.​—Μάρκ. 12:37. Σ 15/7/60 8

7 Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.​—Ματθ. 3:15. Σ 15/8/60 9

8 Δεν ηδίκησα κατ’ ουδέν . . . καθώς και συ γνωρίζεις κάλλιστα· διότι, εάν αδικώ, και έπραξα τι άξιον θανάτου, δεν φεύγω τον θάνατον.​—Πράξ. 25:10, 11. Σ 15/11/60 15

9 Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών.​—Δευτ. 7:3. Σ 1 /12/60 10

10 Επειδή ακούομεν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι.​—2 Θεσ. 3:11. Σ 1/10/60 13, 14

11 Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών, ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει ο Ιεχωβά.​—Ησ. 55:8, ΜΝΚ. Σ 1/5/60 26

12 Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.​—Ρωμ. 12:2. Σ 15/5/60 8-10

13 Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.”​—1 Κορ. 15:33. Σ 1/6/60 5, 6α

14 Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.​—Εφεσ. 5:3, 4. Σ 1/9/60 17, 18

15 Ο αγαθός άνθρωπος εκ του αγαθού θησαυρού της καρδίας αυτού εκφέρει το αγαθόν . . . διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα αυτού.​—Λουκ. 6:45. Σ 15/12/60 2α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Σε όλη τη διάρκεια του μηνός Μαΐου οι διάκονοι των Αγαθών Νέων θα παρουσιάζουν μια σύνθεσι από δύο θαυμάσια μεγάλα βιβλία, το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το «Έστω ο Θεός Αληθής» (2 Έκδοσις), αντί δρχ. 35. Πρόκειται για δύο πραγματικά πολύτιμα βοηθήματα για τη μελέτη και κατανόησι της Αγ. Γραφής. Προμηθευθήτε εγκαίρως αρκετά αντίτυπα από τα βιβλία αυτά και λάβετε ενεργό μέρος στη διακονία του ευαγγελίου. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 16.000.000 αντίτυπα σε 48 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπό σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

25 Ιουνίου: Οι Απαιτήσεις του Ιεχωβά για τους Εκζητητάς της Ζωής. Σελ. 245.

2 Ιουλίου: Ο Σκοπός της Διακονίας Μας. Σελ. 251.

Γιατί Πιστεύετε τη Γραφή;

ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ τη Γραφή; Σ’ αυτή την ερώτησι ο μέσος αναγνώστης των γραμμών αυτών αναμφιβόλως θ’ απαντήση «Μάλιστα». Εκτός τούτου όμως, αυτός, που αληθινά πιστεύει στη Γραφή, πρέπει να μπορή να δώση λογική εξήγησι γιατί την πιστεύει. Σεις μπορείτε;​—1 Πέτρ. 3:15.

Βεβαίως, ο κυριώτερος λόγος για να πιστεύη κανείς τη Γραφή είναι ότι το βιβλίο αυτό είναι ο εμπνευσμένος λόγος του Θεού. Τούτο δεν είναι απλώς κάτι, που της έχουν αποδώσει οι φίλοι της, αλλά είναι κάτι που αυτή το αξιοί για τον εαυτό της. «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος,» λέγει ο Απόστολος Παύλος. Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε «υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.» Και ιδιαιτέρως επί του σημείου είναι οι λόγοι του Ιησού: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»​—2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:21· Ιωάν. 17:17.

Αλλά και αυτή ακόμη η διαφύλαξις της Γραφής, ιδιαίτερα όταν έχωμε υπ’ όψιν όλες τις προσπάθειες των εχθρών της για να την καταστρέψουν, υποστηρίζει την αξίωσί της ότι είναι ο λόγος του Θεού: «Ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.» Έχει επιζήσει από τις αναρίθμητες δημόσιες με φωτιά καταστροφές της αφότου εφευρέθη η τυπογραφία, και κυρίως από την αποτέφρωσι πολλών χιλιάδων αντιτύπων Καινής Διαθήκης του Τίντεϊλ στο Λονδίνο μεταξύ του 1525 και 1530, ως τις αποτεφρώσεις Γραφών, που έλαβαν χώρα τον Μάιο του 1960 στο Κάλι της Κολομβίας και στο Κάγιεϋ του Πόρτο Ρίκο. Υπήρξε καιρός, που η μετάφρασις ή ακόμη και η κατοχή της Γραφής εσήμαινε θάνατο επί του ξύλου, όπως ήταν η τύχη του Τίντεϊλ και των φίλων του. Η Γραφή επέζησε, επίσης, απ’ όλες τις μοχθηρές επιθέσεις, που φαινομενικά έγιναν εναντίον της εξ ονόματος της λογικής και της επιστήμης. Και όχι μόνον επέζησε, αλλά σήμερα κυκλοφορεί σε ευρύτερες περιοχές, σε πολύ μεγαλύτερη έκτασι και σε περισσότερες γλώσσες​—1.151—​από κάθε άλλο βιβλίο. Όλο αυτό είναι εκείνο ακριβώς που θα μπορούσε κανείς να αναμείνη από ένα Βιβλίο που ο Δημιουργός επρομήθευσε για όλο το ανθρώπινο γένος.​—1 Πέτρ. 1:25, ΜΝΚ.

Μια τρίτη αιτία για πίστι στη Γραφή είναι ότι περιέχει μια αξιόπιστη ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ανώτεροι κριτικοί με επί κεφαλής τον Βελχάουζεν έχουν επιτεθή κατά της ιστορικότητός της απ’ αρχής μέχρι τέλους, αλλά διάσημοι Αμερικανοί αρχαιολόγοι ομιλούν περί «της ολοκληρωτικής καταρρεύσεως της θεωρίας του Βελχάουζεν κάτω από τα πλήγματα της προσφάτου γνώσεώς μας περί αρχαιότητος.» Η αρχαιολογία απέδειξε αληθή τη Γραφή σχετικά με «την αφήγησι των Πατριαρχών, την αρχαία ποίησι του Ισραήλ, την αντίθεσι της Ισραηλιτικής πίστεως με τη θρησκεία της Χαναάν, την Εξορία και Αποκατάστασι, και το Ευαγγέλιο του Ιωάννου.» Μάλιστα, «αρχαιολογικά στοιχεία . . . απέδειξαν την ουσιαστική προέλευσι των Βιβλίων του Ιερεμία και του Ιεζεκιήλ, του Έσδρα και του Νεεμία πέραν πάσης αμφιβολίας, και επεβεβαίωσαν την εκ παραδόσεως εικόνα των γεγονότων ως επίσης και τη σειρά των.»​—Η Γραφή Ύστερα από Είκοσι Χρόνια Αρχαιολογίας, υπό Β. Φ. Αλμπράιτ.

Αλλά, πολύ πριν σκεφθή κανείς περί αρχαιολογίας, άνδρες πίστεως εδέχθησαν τους ισχυρισμούς της Γραφής, λόγω της προφανώς ειλικρινείας των συγγραφέων της. Μόνον σε κάποιον ατόπως καχύποπτον, ή κάποιον που προσπαθεί να αποδείξη κάποια θεωρία, δεν θα έκανε εντύπωσιν η ευθύτης της μαρτυρίας των συγγραφέων της Γραφής. Τα σφάλματα πιστών ανθρώπων του Θεού, όπως ο Νώε, ο Μωυσής, ο Δαβίδ και ο Πέτρος αναφέρονται για να τα βλέπουν όλοι. Καθώς λέγει ο Τζ. Πάλμερ στο βιβλίο του: «Τα γεγονότα εξιστορούνται με τη μεγαλύτερη απλότητα. Η προσωπικότης του συγγραφέως δεν εμφανίζεται ποτέ. Δεν υπάρχει σημείον πάθους· καμμιά έκφρασις θαυμασμού για τον Κύριο, ή μνησικακίας έναντι των αντιπάλων Του. . . . Δεν υπάρχει επιδίωξις σκοπιμότητος· καμμιά προσπάθεια καλλιεπείας. Τα επίθετα είναι σπάνια· τα επιρρήματα και οι επιρρηματικές φράσεις σχεδόν λείπουν. Δεν υπάρχει παρά μια γυμνή έκθεσις γεγονότων, απλών και αχρωματίστων, σαν την απόδειξι ενός εντίμου μάρτυρος στην αίθουσα του δικαστηρίου.»

Μια άλλη, πέμπτη αιτία, για πίστι στη Γραφή, βρίσκεται στις προφητείες που περιέχει, η εκπλήρωσις των οποίων παρέχει την ισχυρότερη απόδειξι ότι ο Θεός την ενέπνευσε και Αυτός είναι ο Συγγραφεύς της. Προείπε την τραγική ιστορία του έθνους Ισραήλ, την ευημερία του, την αποστασία του και την εχθρότητά του. Η Γραφή επακριβώς προείπε την έγερσι και πτώσι της μιας παγκοσμίου δυνάμεως μετά την άλλη​—Βαβυλώνος, Μηδοπερσίας, Ελλάδος και Ρώμης. Προείπε το ακριβές έτος της ελεύσεως του Μεσσία, που θα εγεννάτο, τα έργα που επρόκειτο να κάμη, την καταδίωξί του, τον θάνατό του και την ανάστασί του. Ορθώς προείπε τις παγκόσμιες συνθήκες από το 1914. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προείπη ούτε τον αυριανό καιρό με αξιοπιστία, αλλ’ ο Θεός το πράττει και μπορεί να προείπη γεγονότα πριν από χιλιάδες χρόνια.​—Δευτ. 28:15-68· Δανιήλ κεφ. 7 ως 9· Μιχ. 5:2· Ησαΐας, κεφ. 53· Ψαλμ. 16:10· Ματθαίος, κεφ. 24· 2 Τιμ. 3:1-5.

Εξ άλλου, δεν θα ήταν λογικό να συμπεράνωμε ότι ο Δημιουργός θα επρομήθευε έναν οδηγό για τον άνθρωπο; Στα κατώτερα ζώα έχει δώσει αλάθητα ένστικτα για να τα οδηγούν από τη γέννησι ως τον θάνατό τους. Αγαπά ο Θεός τα ανθρώπινα δημιουργήματά του λιγώτερο από τα κατώτερα ζώα; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήση με ένστικτα. Ούτε μπορεί να οδηγήση τον εαυτό του, καθώς βλέπομε από τη κατάπτωσι του ανθρώπου, χωρίς ένα θείον οδηγό. Ο άνθρωπος υστερεί στο να γνωρίζη από πού προέρχεται, γιατί βρίσκεται εδώ και ποιος είναι ο προορισμός του. Θα ήταν δυνατόν για ένα Δημιουργό αγάπης να δώση στον άνθρωπο την ικανότητα να κάνη τέτοιες ερωτήσεις και έπειτα να μη του δίδη τις απαντήσεις; Ασφαλώς όχι. Δίδει τις απαντήσεις στο λόγο Του, στη Γραφή. Αυτή μας μιλά για τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό και τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό. Ο Θεός της αποκαλύπτεται ως ο Δημιουργός των πάντων, ορατών και αοράτων, ως ο Ύψιστος, ο Αιώνιος, η Πηγή της ζωής και τέλειος σε σοφία, δικαιοσύνη, αγάπη και δύναμι. Το γεγονός ότι η Γραφή απευθύνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στη λογική μας, στην αίσθησι δικαιοσύνης και στις ευγενέστερες φιλοδοξίες μας, αποτελεί έναν άλλον ακόμη λόγο, τον έκτο, για να τη πιστεύωμε.

Ο χώρος της παρούσης στήλης μας επιτρέπει να αναφέρωμε μόνον μία ακόμη αιτία από τις πολλές άλλες, που μπορεί να προβληθούν για να πιστεύωμε στη Γραφή, δηλαδή, το υψηλό της επίπεδο και η δύναμίς της για δικαιοσύνη. Όπου κι αν θελήσωμε να κυττάξωμε χωρίς τη Γραφή οι άνθρωποι ασχολούνται σε «ανιμισμόν» (ψυχοκρατίαν), στη λατρεία του ηλίου, των ζώων, του φύλου, των προγόνων, ή έχουν τους μυθολογικούς των θεούς, κανείς από τους οποίους δεν αποτελεί δύναμι για δικαιοσύνη. Η ειδωλολατρική θρησκεία υπήρξε η μάστιγα των Κινέζων, των Ιαπώνων, των Ινδών και των ιθαγενών Αφρικανών. Μολονότι οι Δυτικές χώρες δεν έχουν ακολουθήσει πιστά τη Γραφή, εν τούτοις, μέχρι του βαθμού που υιοθέτησαν τις αρχές που περιέχει, εσημείωσαν υπεροχή στη νομική τους επιστήμη, στην ηθικότητά τους και στην ελευθερία τους.

Η Γραφή έθεσε το Ισραηλιτικό έθνος πολύ υψηλότερα από τους συγχρόνους του κατά τον καιρό της αρχαιότητος, έπραξε το ίδιο για τους πρώτους Χριστιανούς και πράττει το αυτό για τους Χριστιανούς σήμερον. Οι Γραφικές αρχές λειτουργούν​—γεγονός που αποτελεί πολύ πρακτικώτερο λόγο για να πιστεύωμε στη Γραφή! Και με το να τις ακολουθούμε παρέχομε απόδειξι, όχι μόνο για το γιατί και τι πιστεύομε, αλλά και πώς.

Στενή η Πύλη Προς τη Ζωή

Γιατί ο Υιός του Θεού είπε: «Ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν»; Σεις πώς μπορείτε να την βρήτε;

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ εχάραξε το δρόμο για την αιώνια ζωή. Ο Υιός του Θεού διεκήρυξε: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»​—Ματθ. 7:13, 14.

Είναι εκπληκτικό το πόσο συχνά η δήλωσις αυτή του Υιού του Θεού παραβλέπεται από ανθρώπους που αξιούν ότι είναι Χριστιανοί και πόσοι κόποι έχουν καταβληθή για να αλλοιώσουν την έννοιά της. Η έννοιά της, όμως, ίσταται ως προειδοποίησις σήμερα για όλους, όσοι θα ήθελαν να κερδίσουν αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, εφόσον ελαλήθη από Εκείνον που μπορούσε να πη: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή.»​—Ιωάν. 14:6.

Γατί συμβαίνει το ότι «ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες» τη στενή πύλη προς τη ζωή; Το εξηγούν τρεις λόγοι: (1) Απαιτείται επιμελής προσπάθεια για να τη βρη κανείς (2) Ο «Χριστιανικός κόσμος», παρά τις πολλές του θρησκείες, δεν εισήλθε δια της στενής πύλης, και (3) η στενή πύλη οδηγεί στο δρόμο της Αγιότητος.

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΣΚΕΨΙΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΤΙΚΕΣ

Αλλά γιατί χρειάζεται επιμελής προσπάθεια για να εισέλθη κανείς δια της στενής πύλης; Επειδή όλοι έχουν γεννηθή στην ευρύχωρο ‘οδό την φέρουσαν εις την απώλειαν’. Φυσικώς, είμεθα ταξιδιώται της ευρείας λεωφόρου που οδηγεί στην απώλεια, καθώς εξήγησε ο Παύλος, ο απόστολος του Ιησού Χριστού, όταν έγραφε στους Εφεσίους Χριστιανούς: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν· εις τας οποίας περιεπατήσατε ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου . . . Μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών· και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί.»​—Εφεσ. 2:1-3.

Σημειώστε ότι ο απόστολος λέγει «ημείς πάντες», προτού εισέλθωμε δια της στενής πύλης, φυσικώς ακολουθούσαμε το δρόμο εκείνο που δεν ήταν σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Πλήθη ανθρώπων προχωρούν επί της ευρείας και ανέτου λεωφόρου με λίγη προσπάθεια, ακόμη κι όταν σπαταλούν το χρόνο τους στην επιδίωξι απολαύσεων ή στον ύπνο. Ώστε θα πρέπει κάτι να κάμωμε για να βγούμε από τον ευρύχωρο δρόμο που οδηγεί στην απώλεια. Αν θέλωμε να εγκαταλείψωμε το δρόμο στον οποίον ήδη βρισκόμαστε, αυτό βεβαίως θ’ απαιτήση σκέψι και προσπάθεια.

Τα περισσότερα από τα άτομα που βαδίζουν επί της ευρείας οδού λίγο απασχολούνται ως προς το ποιος είναι ο δρόμος, στον οποίον βρίσκονται, αλλά υπάρχουν μόνον δύο δρόμοι: Ο ένας προς ζωή και ο άλλος προς απώλειαν. Αφού η ευρεία οδός είναι «του συρμού» και είναι γεμάτη από τους ευγενείς, τους πλουσίους, τους σοφούς από την άποψι της κοσμικής σοφίας, οι ταξιδιώται του ευρυχώρου αυτού δρόμου λίγο υποψιάζονται ή καθόλου για το πού αυτός οδηγεί· συχνά δε εξοργίζονται πάρα πολύ μ’ εκείνους που τους προειδοποιούν ως προς το τέρμα του.

Απαιτείται προσπάθεια, αν κανείς πρόκειται να εγκαταλείψη την ‘ευρύχωρον οδόν,’ επειδή για να βρη τη στενή πύλη που οδηγεί στη ζωή χρειάζεται έρευνα. Η στενή πύλη είναι κάπως αφανής. Διαφημίζεται η στενή πύλη; Όχι απ’ αυτόν τον κόσμο! Τα περιοδικά του και οι εφημερίδες ασχολούνται με τον ιδιοτελή δρόμο επιδιώξεως ηδονών, διαφημίζοντας τις διασκεδάσεις και τη δημοτικότητα της ευρείας οδού. Η στενή πύλη, λοιπόν, δεν είναι μια φωταγωγημένη πύλη, με λαμπρό φωτισμό και πολύχρωμες από νέον επιγραφές, όπως συμβαίνει με τα απόμερα μέρη διασκεδάσεων και κέντρα ψυχαγωγίας του κόσμου τούτου. Η έρευνα απαιτεί προσπάθεια, πραγματική προσπάθεια. Ο Υιός του Θεού διεκήρυξε: «Αγωνίζεσθε να εισέλθητε δια της στενής πύλης· διότι πολλοί, σας λέγω, θέλουσι ζητήσει να εισέλθωσι, και δεν θέλουσι δυνηθή.»​—Λουκ. 13:24.

Ο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΥΧΩΡΗ ΟΔΟ

Με το να ενωθή ένα άτομο με μία από τις δημοφιλείς θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» θα μπορούσε εύκολα να πιστέψη ότι εισήλθε δια της στενής πύλης και ότι βρίσκεται στην οδό της ζωής. Αλλά ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει εισέλθει δια της στενής πύλης; Έχουν ακολουθήσει οι δημοφιλείς θρησκείες του προσεκτικά την οδόν, όπως αυτή εχαράχθη από τον Ιησού Χριστό; Έχουν προειδοποιήσει πραγματικά οι κοσμικές θρησκείες του τους ανθρώπους για την ευρύχωρη οδό και τους ωδήγησε προς τη στενή πύλη; Ή οι εκκλησίες οι ίδιες έγιναν μέρος του κόσμου τούτου, παρά τη δήλωσι του Ιησού, στο Ιωάννης 15:19, προς τους αληθινούς του ακολούθους: «Δεν είσθε εκ του κόσμου»;

Στο βιβλίο Το Νέο Σχήμα της Αμερικανικής Θρησκείας, ο Μάρτιν Ε. Μάρτυ καταδεικνύει τον εύκολο δρόμο που έχουν πάρει οι εκκλησίες: «Με τη διάβρωσι της λεπτολογίας και την αμαύρωσι της γραμμής μεταξύ της εκκλησίας και του κόσμου, η φράσις ‘Λαός του Θεού’ κατήντησε να είναι μία σχετικώς άνευ σημασίας έννοια. Ο καθένας ανήκει με ελάχιστες υποχρεώσεις και με ελάχιστη δαπάνη. Εκκλησίες που αποβλέπουν στην επιτυχία καθιστούν ευτελώς σαφές στις εκζητήσεις που κάνουν για οπαδούς ότι η εισδοχή στην εκκλησία γίνεται δια χειραψίας με τον Πάστορα που μειδιά . . . Από λίγους ζητείται να λάβουν το σχήμα του υπηρέτου, αλλά από όλους ζητείται να πάρουν μια δεσμίδα φακέλλων για χρηματικές εισφορές. Κανείς δεν είναι θρησκευτικός επειδή όλοι είναι ‘θρησκευτικοί’.»

Λίγη έκπληξι προκαλεί το ότι ο κληρικός Τζων Ο. Μέλλον, διάκονος της Πρώτης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας, στην πόλι της Νέας Υόρκης, προσφάτως εδήλωσε: «Κάποιος είπε ότι η εκκλησία είναι η μόνη οργάνωσις στον κόσμο που έχει λιγώτερες εισαγωγικές απαιτήσεις απ’ ό,τι χρειάζεται για να μπη κανείς στο λεωφορείο.» Ουόρστερ (Μασσαχουσέττης) Ήβνινγκ Γκαζέτ, 9 Ιανουαρίου 1959.

Οι όμοιες με είσοδο λεωφορείου απαιτήσεις των δημοφιλών θρησκειών του κόσμου τονίζουν το γεγονός ότι εκείνοι που εισέρχονται σ’ αυτή την οδό δεν είναι εκείνοι για τους οποίους ο Ιησούς είπε: «Ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.» Πολλοί από τις πολυάριθμες μάζες που βρίσκονται επί της ευρείας λεωφόρου που ‘φέρει εις την απώλειαν’ αξιούν ότι βρίσκονται επί της οδού ήτις ‘φέρει εις την ζωήν’, αλλά αστοχούν να πράξουν το θέλημα του Πατρός τού εν ουρανοίς. (Ματθ. 7:21-23) Ο «Χριστιανικός κόσμος», αντί ν’ αποτελή βοήθεια στην ανεύρεσι της στενής πύλης, έχει μεγίστη δυσκολία στο να καθορίση και το πού βρίσκεται ακόμη.

ΟΔΟΣ ΑΓΙΑ

Η πύλη προς ζωήν είναι στενή και είναι λίγοι αυτοί που την βρίσκουν, επειδή όσοι εισέρχονται από την πύλη αυτή πρέπει να διανύσουν τη λεωφόρο της αγιότητος. Δεν μπορεί να εισέλθη από τη στενή πύλη και να παραμείνη στην τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στη ζωή εκείνος, ο οποίος δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες της αγιότητος που έχουν τεθή από τον Θεό. Μιλώντας για την ‘Αγία Οδό’ ο προφήτης Ησαΐας έγραψε: «Και εκεί θέλει είσθαι λεωφόρος, και οδός, και θέλει ονομασθή, Οδός Αγία· ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’ αυτής, αλλά θέλει είσθαι δι’ αυτούς· ο οδεύων και οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι. Λέων δεν θέλει είσθαι εκεί· αλλά οι λελυτρωμένοι θέλουσι περιπατεί εκεί.»​—Ησ. 35:8, 9.

Δεν είναι παράδοξο ότι είναι μια στενή πύλη! Οι ανίερες πράξεις που ανήκουν στον κόσμο αυτόν δεν επιτρέπονται στο δρόμο της ζωής, συνήθειες όπως «πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι.» (Γαλ. 5:19-21) Όλοι όσοι εισέρχονται από τη στενή πύλη πρέπει να υπακούσουν στην αποστολική εντολή: «Ως τέκνα υπακοής, μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών· αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον “Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος”.»​—1 Πέτρ. 1:14-16.

Διαγωγή αγία απαιτείται στο δρόμο της ζωής, επειδή ο Ιεχωβά είναι άγιος και απαιτεί από τους εκζητητάς της ζωής να τον μιμούνται στην αγιότητά του. Με το να είναι ο Πρωτουργός της ‘Αγίας Οδού’ δεν επιτρέπει στους ακαθάρτους να πορεύωνται επί της ευλογημένης αυτής λεωφόρου. Άτομα φαύλης διαθέσεως που έχουν ζωώδη και κτηνώδη χαρακτηριστικά δεν θέλουν περάσει δι’ αυτής. Πρέπει να καθαρισθούν προτού δυνηθούν να οδεύσουν επ’ αυτής. Οι ανήθικες πράξεις αυτού του κόσμου δεν δύνανται να συνεχισθούν από αυτούς που πορεύονται στην αγία οδό της ζωής.

Ο άγιος Θεός Ιεχωβά και το άγιον θέλημά του πρέπει να λάβουν την πρώτη θέσι στη ζωή εκείνων που εισέρχονται δια της στενής πύλης. Μάλιστα, το άγιον θέλημα του Θεού πρέπει να οδηγή όλους εκείνους όσοι περιπατούν στη μεγάλη λεωφόρο που ονομάζεται «Οδός Αγία», την οδό που οδηγεί σε αιώνια ζωή. Πόσο είναι σαφές ότι ο κόσμος αυτός δεν περιπατεί σ’ αυτή την αγία οδό! Ο ίδιος ο «Χριστιανικός κόσμος» υπήρξε υπεύθυνος για τους δύο πιο αιματηρούς πολέμους σε ολόκληρη την ιστορία! Εξηγώντας πώς οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν ακολούθησαν την ‘Αγία Οδό’, ο Στάνλεϋ Ι. Ρόουλαντ γράφει στο βιβλίο του Χώρα εις Αναζήτησιν του Θεού:

«Ο Θεός δυνατόν ακόμη να λατρεύεται, αλλά δεν είναι πια ο Θεός του Μωυσή, του Ιερεμία και του Χριστού. Με πανουργία μετετράπη σε θεό που πάντα είναι στο ‘πλευρό μας’, συνήγορος του έθνους και ‘του τρόπου της ζωής μας’ αντί να είναι ο Κριτής της. Οι ακόλουθοι του θεού συνηγόρου πιστεύουν ότι το έθνος τους έχει πάντοτε δίκαιο ή πιστεύουν στο ‘η πατρίδα μου, δικαία η άδικη’.

»Αφού άπαξ ο λαός πιστεύση αυτό, τότε τα πάντα δικαιολογούνται εν τω ονόματι του έθνους. Το λογικό αποτέλεσμα υπήρξε η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, το Μπούχενβαλντ, η σφαγή καθενός που θα μπορούσε να εξασθενίση το έθνος επειδή δεν ανήκε στην ορθή πλευρά ή δεν είχε τις ορθές σκέψεις. Ο δι’ αερίων θάνατος των Ιουδαίων εδικαιολογήθη εν τω ονόματι της εθνικής ασφαλείας και πολιτικής. Δεν υπήρχε κρίνων Θεός, κανένας εξωτερικός κανών ηθικής, που θα ηνάγκαζε σε υπακοή μεγαλύτερη από την υπακοή προς το έθνος . . . .

»Όταν η θρησκεία καταντά στήριγμα του συστήματος ή του έθνους, δυνατόν να γίνη εκείνο που την αποκαλεί ο κομμουνισμός​—‘το όπιον του λαού’, που παρηγορεί αλλά δεν προκαλεί βελτίωσι. Η δραστική τρομοκρατία του Στάλιν προεσκιάσθη από την ασταθή τυραννία των Τσάρων. Καμμιά προληπτική κρίσις δεν εμνημονεύθη, καμμιά κοινωνική αφύπνισις δεν υπεκινήθη από τις εκκλησίες μέσω αιώνων Δυτικής διαφωτίσεως . . . Η έγερσις του εθνικοσοσιαλισμού και του ολοκληρωτικού κομμουνισμού εξέθεσαν την αληθινή υπακοή του λαού . . . Έλαβαν χώραν διαμαρτυρίες . . . αλλ’ ο λαός συνεβάδισε, έστω κι αν αυτό εσήμαινε την υποταγή του. Αλλά δεν είχαν άλλο θεό, δεν κατείχαν υψηλότερη ηθική, που να τους επρόσταζε την υπακοή τους μέχρι θανάτου. Δεν είχαν διέξοδο. Αν έχωμε διέξοδο εμείς στην Αμερική σήμερα, είναι ζήτημα.»

Ο κόσμος αυτός δεν βρίσκεται στην ‘Αγία Οδό’ και κανείς δεν δύναται να διανύση την οδό της ζωής εκτός ‘αν καταστή άγιος σε όλη του τη διαγωγή’. Για να το πράξουν αυτό, οι άνθρωποι πρέπει να αφιερώσουν τη ζωή τους στον άγιο Θεό Ιεχωβά, θέτοντας το θέλημά του πάνω από το δικό τους και πάνω από το θέλημα άλλων ανθρώπων, όταν το θέλημα αυτό συγκρούεται με το θέλημα του Θεού. Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Ο Ιησούς είπε: «Όστις θέλει να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.»​—Πράξ. 5:29· Μάρκ. 8:34.

Έτσι, η στενή πύλη που οδηγεί στην ‘Αγία Οδό’ δεν είναι μια οδός που προσκαλεί άτομα ανεξαρτήτου νοοτροπίας, αυτούς που θέλουν να πράττουν το δικό τους θέλημα. Επειδή κυβερνώνται από ανθρώπινη σοφία μάλλον παρά από θεία σοφία, τα άτομα αυτά είναι μωρά στα όμματα του Θεού, και «οι μωροί δεν θέλουσι πλανάσθαι» σ’ αυτή την ‘αγία οδό’. Δεν προσκαλεί εκείνους που θέλουν να πράττουν τις επιθυμίες της σαρκός. Αλλά μερικοί μπορεί να προσπαθήσουν να βρεθούν στην ‘Αγία Οδό’, ακριβώς για το σκοπό της ασεβούς διαγωγής, όπως η Γραφή προείπε: «Εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν.» (Ιούδ. 4) Άνθρωποι, οι οποίοι λαμβάνουν μια εμφάνισι αγιότητος για απωτέρους λόγους δεν εξαπατούν τους φρουρούς της ‘Αγίας Οδού’ διότι είναι άγγελοι· και όπως είπε ο Ιησούς: «Θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και θέλουσι συλλέξει εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα, και τους πράττοντας την ανομίαν· και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός.»​—Ματθ. 13:41, 42.

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΗ ΣΤΕΝΗ ΠΥΛΗ

Αν και ο κόσμος δεν φωτίζει τη στενή πύλη, εν τούτοις η πύλη αυτή τυγχάνει διαφημίσεως, ώστε αυτοί που εκζητούν τη ζωή να μπορέσουν να βρουν την ‘οδόν την φέρουσαν εις την ζωήν’. Το περιοδικό αυτό, που ευρέως κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο από την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, αποτελεί βοήθεια για την ανεύρεσι της στενής πύλης. Γραφικά βοηθήματα μελέτης όπως το περιοδικό Η Σκοπιά και το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, βοηθούν χιλιάδες άτομα να βρουν τη στενή πύλη. Για να βοηθήσουν ακόμη περισσότερο τους εκζητητάς της ζωής, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δαπανούν εκατομμύρια ωρών κάθε χρόνο στην παροχή δωρεάν Γραφικής κατ’ οίκον διδασκαλίας.

Έτσι, υπάρχει μια οργάνωσις λαού σήμερα που διαφημίζει τη στενή πύλη, βοηθώντας ανθρώπους όλων των φυλών, εθνικοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων για να βρουν τη στενή πύλη της ζωής. Η οργάνωσις διανύει την ‘Αγία Οδό’ και βοηθεί όλους όσοι εισέρχονται δια της στενής πύλης να παραμείνουν επ’ αυτής. Η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απαιτεί, όπως όλοι εκείνοι, που συναναστρέφονται μ’ αυτή την οργάνωσι των Χριστιανών μαρτύρων, συμμορφώνωνται με τους κανόνες της αγιότητος που έθεσε ο Θεός. Όλοι, όσοι τελικά θ’ αποκτήσουν αιώνια ζωή επί της γης κάτω από τη Βασιλεία του Θεού, πρέπει να βαδίσουν την αγία οδό. Αφού «ο ακάθαρτος δεν θέλει περάσει δι’ αυτής», εκείνοι που ασκούν την αμαρτία αποκόπτονται. Σ’ όλους, όμως, εκείνους που ειλικρινά επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Θεό, παρέχεται κάθε είδος βοηθείας, ώστε να μπορέσουν να συμμορφωθούν με την αγία διαγωγή, που απαιτείται από τον Θεό και να μπορέσουν να σταθούν στην οδό που φέρει εις την ζωήν.

Επωφεληθήτε από τα βοηθήματα που παρέχονται για να προσδιορίσετε τη στενή πύλη προς τη ζωή και να ακολουθήσετε την οδό που συγκριτικά λίγοι από τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης βρίσκουν. Θα απαιτήση χρόνο και προσπάθεια, αλλά η ευλογία τού να βαδίζετε στην ‘Αγία Οδό’ και η άφιξις στον προορισμό αξίζουν, μάλιστα, αξίζουν και τις πιο εντατικές προσπάθειες. «Αγωνίζεσθε», είπε ο Ιησούς, «ίνα εισέλθητε δια της στενής πύλης.»

Πρώην Ινδουιστής από την Κεϋλάνη Διακονεί την Αλήθεια

Ένας άλλοτε Ινδουιστής, ο οποίος τώρα είναι ειδικός σκαπανεύς εκθέτει την πείρα του: «Ενώ εκήρυττα σ’ ένα Ινδουιστικό σπίτι, μου ετέθη μια ερώτησις από τον οικοδεσπότη για το ζήτημα της μετά θάνατον ζωής. Ο οικοδεσπότης επίστευε βαθιά στην Ινδουιστική θεωρία της εκ νέου γεννήσεως της ψυχής. Τότε εξήγησα τη Γραφική διδασκαλία περί αναστάσεως, η δε απάντησίς του ήταν ότι ήταν φαντασιώδες το να νομίζη κανείς ότι ένας νεκρός θα μπορούσε ποτέ να ξαναζήση εν σαρκί. Ωστόσο, εξεπλάγη μαθαίνοντας για πρώτη φορά ότι υπήρχε τέτοιο πράγμα όπως η ανάστασις σε επίγεια ζωή με το ίδιο πρότυπο ζωής ή προσωπικότητα που κατείχε ένας προηγουμένως. Επειδή υπήρξα κι εγώ ο ίδιος ένας Ινδουιστής στο παρελθόν, λογικά του απέδειξα πόσο αβάσιμη είναι η θεωρία περί αθανασίας της ψυχής και εκ νέου γεννήσεώς της. Σε όλη τη διάρκεια της συνομιλίας, ένας ιθαγενής Ινδουιστής γιατρός, ο οποίος είχε επισκεφθή τον οικοδεσπότη, άκουε προσεκτικά. Με προσεκάλεσε να τον επισκεφθώ στο σπίτι του. Το έπραξα, και μπόρεσα εκεί ν’ αρχίσω μια οικιακή Γραφική μελέτη αμέσως μ’ αυτόν τον ιθαγενή γιατρό. Μέσα σε δεκαοκτώ μήνες, η νεαρή του θυγατέρα, που ήταν φοιτήτρια, σαφώς ανεγνώρισε την ανωτερότητα της αληθείας από τις συγκεχυμένες Ινδουιστικές δοξασίες. Τώρα έχει γίνει τακτική ευαγγελιζομένη στη νέα τοπική εκκλησία. Ήδη έχει κάμει τα βήματα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος, και τώρα απολαμβάνει τον δεύτερο μήνα έργου σκαπανέως διακοπών.»​—Από το 1961 Yearbook of Jehovahs Witnesses.

Οι Δέκα Εντολές​—Εκ Θεού, Όχι εξ Ανθρώπων

ΟΙ ΔΕΚΑ Εντολές αποτελούν χωρίς αμφιβολία το περισσότερο γνωστό τμήμα των Γραφών. Οι Ιουδαίοι, Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι είναι εξοικειωμένοι μ’ αυτές. Η δικαιοσύνη και η σοφία που εκδηλώνουν μαρτυρούν ότι είναι υπερανθρωπίνης προελεύσεως. Εύγλωττα προσθέτουν τη μαρτυρία τους ότι η Γραφή αποτελεί Θεία Αποκάλυψι.

«Η συντομία, η περιεκτικότης, η δύναμις . . . των Δέκα Εντολών τις έχει κάμει να εξέχουν απ’ όλες τις άλλες διδασκαλίες.»¹ «Κανένα άλλο θρησκευτικό κείμενο δεν έχει εξασκήσει ποτέ μεγαλύτερη επιρροή επί της ηθικής και κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, από τον Δεκάλογο.»² «Οι εντολές . . . αυτές καθ’ εαυτές απευθύνονται σε μας σαν να έρχωνται από υπεράθρωπη θεία πηγή, και κανείς συνειδητός ή λογικός άνθρωπος δεν μπόρεσε ακόμη να βρη σ’ αυτές ένα ελάττωμα. Απολύτως άψογες, αρνητικές σε όρια αλλά θετικές σε σημασία, ευκόλως στέκονται επί κεφαλής ολοκλήρου του ηθικού μας συστήματος και κανένα έθνος ή λαός δεν μπορεί να συνεχίση επί μακρόν μια ευτυχισμένη ύπαρξι αν ευρεθή σε ανοικτή ρήξι μ’ αυτές».³ «Το μέγιστον μέρος των αγγλικών και αμερικανικών νόμων μας μπορούν να περιορισθούν σε μερικές πολύ μεγαλειώδεις αρχές, που αποτελούν τα θεμέλια του συνόλου και οι οποίες εξηγγέλθησαν από τον Μωυσή.» Οι Δέκα Εντολές απεκλήθησαν, επίσης, ως «ο μεγαλύτερος σύντομος ηθικός κώδιξ που διετυπώθη ποτέ» και «το ιδεώδες πρότυπον όλων των νόμων»⁴.

Είναι ενδιαφέρον ότι η έκφρασις «Δέκα Εντολαί» δεν βρίσκεται στη Γραφή. Αντιθέτως, αυτή μιλεί γι’ αυτές ως «Δέκα Λόγους.» (Έξοδ. 34:28· Δευτ. 4:13· 10:4, Μετάφρασις Εβδομήκοντα) Κι έτσι προήλθε το όνομα «Δεκάλογος» που χρησιμοποιείται για τις δέκα εντολές. Πολύ κατάλληλα υπάρχουν δέκα, που είναι σύμβολο πληρότητος. Και από τις υπόλοιπες Γραφές μαθαίνομε ότι ο Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε αγγέλους για να τις διαβιβάση μέσω του Μωυσέως στους υιούς Ισραήλ και ότι ήταν ο ‘δάκτυλος του Θεού’, που έγραψε τις δέκα αυτές εντολές σε δύο λίθινες πλάκες.​—Πράξ. 7:53· Γαλ. 3:19· Έξοδ. 31:18.

Οι Δέκα Εντολές υπήρξαν ο στόχος των κριτικών της Γραφής επί πολλά έτη. Ο Τζ. Μπρέστεντ θα ήθελε να πιστεύωμε ότι «οι Αιγύπτιοι κατείχαν ένα πρότυπο ηθικών αρχών πολύ ανώτερο από το του Δεκαλόγου, πάνω από χίλια χρόνια προτού γραφή ο Δεκάλογος.»⁵ Εν τούτοις, το γεγονός παραμένει ότι οι Αιγύπτιοι «ουδέποτε μπόρεσαν ν’ αποκηρύξουν την λατρεία των ζώων ή να την καθαρίσουν από την αγροίκο μορφή της ή να παύσουν να σύρωνται ενώπιον των βασιλέων των ή να περιφρονούν τη φρίκη του θανάτου ή να νομίζουν ότι έχουν σχέσι στον τάφο με ευχαριστήσεις της σαρκός ή ν’ απορρίψουν την μαγεία.» Και όλα αυτά εξακολούθησαν μέχρι και του τελευταίου αιώνος προ της κοινής μας χρονολογίας.⁶

Ιδιαίτερα από τον Ιανουάριο του 1902, όταν οι Γάλλοι αρχαιολόγοι συνεπλήρωσαν την ανακάλυψι του κώδικος του Χαμμουραμπί, κριτικοί της Γραφής προσπάθησαν να μειώσουν τον Δεκάλογο με την αξίωσι ότι οι Ισραηλίται τον εδανείσθησαν απ’ αυτόν τον αρχαιότερον Κώδικα, που αποτελείται από τριακοσίους περίπου νόμους και που καλύπτει πράγματι κάθε φάσι της ανθρωπίνης προσπαθείας. Αλλά το πράγμα δεν έχει έτσι. Ακόμη και αν είχε προηγηθή του Δεκαλόγου επί 150 έως 250 έτη, δεν υπάρχει βάσις για συμπέρασμα ότι ο Δεκάλογος εδανείσθη από τον Κώδικα του Χαμμουραμπί.⁷ Η έμφασις του Δεκαλόγου είναι στο θρησκευτικό μέρος ενώ του Κώδικος είναι στο κοσμικό. Ένας εξέχων αρχαιολόγος λέγει τα εξής: «Μία σύγκρισις του Κώδικος του Χαμμουραμπί ως συνόλου και των νόμων της Πεντατεύχου ως συνόλου, ενώ αποκαλύπτει ωρισμένες ομοιότητες, πείθει τον σπουδαστή ότι οι νόμοι της Παλαιάς Διαθήκης δεν παρουσιάζουν κατά κάποιον ουσιώδη τρόπο εξάρτησι από τους Βαβυλωνιακούς νόμους. Όσες ομοιότητες υπάρχουν, φαίνεται σαφώς, ηγέρθησαν από μια ομοιότητα προηγουμένων και από μια γενική διανοητική άποψι· οι καταπληκτικές διαφορές δείχνουν ότι δεν υπήρξε άμεσος δανεισμός.»⁸

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Οι «Δέκα Λόγοι» διατυπώνονται σε οξεία, σύντομη γλώσσα, αποτελούμενοι, στο Εβραϊκό κείμενο, από 120 μόνον λέξεις.⁹ Αποκαλύπτουν σοφία και ηθική κατά πολύ υψηλότερες απ’ ό,τι θα μπορούσε να κατορθώση αβοήθητος ο πεπτωκώς άνθρωπος. Λογικά, ο Ιεχωβά Θεός τίθεται πρώτος. Και όμως αυτός είναι ο αντίθετος ακριβώς τρόπος από εκείνον, με τον οποίον θα τον είχαν γράψει οι σοφοί του κόσμου. Σπουδασταί Πανεπιστημίου, κατατάσσοντας τις Εντολές σε τάξι σπουδαιότητος, τοποθετούν το καθήκον του ανθρώπου προς άνθρωπον πρώτο.¹⁰ Αλλά η πρώτη είναι η πιο σπουδαία: «Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού.» Ο Ιεχωβά Θεός, ο μόνος που έβγαλε τους Ισραηλίτας έξω από την Αίγυπτο, απέδειξε ότι είναι ο Παντοδύναμος Θεός, ο Ύψιστος, ο Υπέρτατος Κυρίαρχος. Κατά συνέπειαν δεν θα ήταν δυνατόν να έχη αντιπάλους. Η πρώτη εντολή περιελάμβανε το αξίωμά του, την μοναδική του θέσι.​—Έξοδ. 20:3.

Η δευτέρα εντολή απηγόρευε την ειδωλολατρία· περιελάμβανε το πρόσωπον του Ιεχωβά, την οντότητά του· το να κάνη κανείς είδωλο ή αναπαράστασι του Ιεχωβά θα ήταν ύβρις προς τη δόξα της Προσωπικότητός του: «Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα είναι εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος [απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν], ανταποδίδων τας αμαρτίας των γονέων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με· και κάμνω έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με, και φυλαττόντων τα προστάγματά μου.»​—Έξοδ. 20:4-6, ΜΝΚ.

Εν όψει της λατρείας πλασμάτων στην Αίγυπτο και της ευρύτατα διαδεδομένης ειδωλολατρίας στη Χαναάν, ο νόμος αυτός ήταν πάρα πολύ ζωτικός. Ο άνθρωπος έχει την τάσι να κατασκευάζη αναπαραστάσεις για να τον βοηθούν στη λατρεία, με αποτέλεσμα να λαμβάνουν τη λατρεία οι αναπαραστάσεις μάλλον παρά ο Θεός. Η θεία σοφία προείδε αυτή την τάσι. Είναι ενδιαφέρον το ότι οι αρχαιολόγοι δεν βρήκαν ποτέ καμμιά αναπαράστασι του Ιεχωβά στις ανασκαφές τους. Όταν οι Ισραηλίται έπεσαν από την αληθινή λατρεία, έκαμαν είδωλα ειδωλολατρικών θεοτήτων και τα ελάπρευαν.¹¹​—Δευτ. 4:15-20.

Δεν θα πρέπει επίσης να παραβλεφθή το θετικό στοιχείο της δευτέρας εντολής: Η χρηστότης του Ιεχωβά είναι προς εκείνους που τον αγαπούν και υπακούουν στις εντολές του. Το να έλθουν οι συνέπειες των αμαρτιών των πατέρων επί των απογόνων των δεν αποτελεί αδικία καθόλου, αλλά λειτουργία απλώς των αδυσωπήτων νόμων της ανταποδόσεως και κληρονομικότητος. Ούτε ο Ιεχωβά είναι «ζηλότυπος» Θεός όπως είναι οι άνθρωποι ζηλότυποι, λόγω ιδιοτελείας και αδυναμίας. Όχι, απαιτεί την «αποκλειστικήν αφοσίωσιν» των πλασμάτων του, επειδή το να του την αποδίδουν αποτελεί προστασία των πλασμάτων του. Αν αστοχούσε να την απαιτήση, αυτό θα ήταν απάρνησις του εαυτού του, ως επίσης εκδήλωσις αδιαφορίας για την ευημερία των πλασμάτων του.

Η τρίτη εντολή λέγει: «Μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου επί ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Ιεχωβά τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.» (Έξοδ. 20:7, ΜΝΚ) Αναμφιβόλως, ο πρώτιστος σκοπός της εντολής αυτής ήταν να απαγορεύση να χρησιμοποιήται το όνομα του Ιεχωβά με ασεβή, ανίερο ή βλάσφημο τρόπο. Μερικοί που αστοχούν να προσέξουν την περίβλεπτη θέσι, που ο Ιεχωβά δίνει στο όνομά του δια μέσου όλου του λόγου του, ερωτούν γιατί αυτή να είναι μια από τις δέκα εντολές. Κατ’ επέκτασιν η εντολή αυτή θα επέσυρε την προσοχή εναντίον της αποδόσεως προς τον Ιεχωβά υπηρεσίας χειλέων, με το να αξιούν ότι κάποιος είναι εκ του λαού του Ιεχωβά και όμως να μη ζη σύμφωνα με ό,τι απαιτείται απ’ αυτόν. Όταν το έθνος Ισραήλ απεστάτησε, στην πραγματικότητα ελάμβαναν το όνομα του Ιεχωβά εις μάτην.​—Ησ. 43:10.

Χωρίς παράλληλο σε οποιονδήποτε άλλον αρχαίο κώδικα νόμων είναι η τετάρτη εντολή: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, δια να αγιάζης αυτήν· έξ ημέρας εργάζου, και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Ιεχωβά του Θεού σου· μη κάμης εν ταύτη ουδέν έργον, μήτε συ, μήτε ο υιός σου, μήτε η θυγάτηρ σου, μήτε ο δούλος σου, μήτε η δούλη σου, μήτε το κτήνος σου, μήτε ο ξένος σου, ο εντός των πυλών σου· διότι εις έξ ημέρας εποίησεν ο Ιεχωβά τον ουρανόν και την γην, την θάλασσαν, και πάντα τα εν αυτοίς· εν δε τη ημέρα τη εβδόμη κατέπαυσε· δια τούτο ευλόγησε Ιεχωβά την ημέραν του σαββάτου, και ηγίασεν αυτήν.»​—Έξοδ. 20:8-11, ΜΝΚ.

Ο νόμος αυτός, ενώ υπενθύμιζε στους Ισραηλίτας την καταλληλότητα της εργασίας, ενεργούσε κυρίως ως προληπτικόν μέτρον στο να γίνουν υλισταί. Απεριόριστη μέσα σ’ αυτόν τον νόμο ήταν η αγάπη του Θεού, η υγιής, κατάλληλη αγάπη προς τον εαυτό μας και η αγάπη προς τον πλησίον. Η εβδόμη ημέρα ανήκε στον Θεό· με το να μην εργάζωνται, και αυτό ήταν η απόδειξις, επλήρωναν την οφειλή τους προς τον Ιεχωβά για κάθε τι που μπορούσαν να προμηθευθούν εργαζόμενοι κατά τις έξη ημέρες. Μ’ ένα απτό τρόπο, ανεγνώριζαν έτσι τον Δημιουργό τους, και όχι μόνον με το να μην εργάζωνται αλλ’ επίσης με το να τον λατρεύουν κατά την ημέρα εκείνη: «Εάν αποστρέψης τον πόδα σου από του σαββάτου, από του να κάμνης τα θελήματά σου εν τη αγία μου ημέρα, και ονομάζης το σάββατον τρυφήν, αγίαν ημέραν του Ιεχωβά, έντιμον, και τιμάς αυτό, μη ακολουθών τας οδούς σου, μηδέ ευρίσκων εν αυτώ το θέλημά σου, μηδέ λαλών τους λόγους σου,» τότε ο Ιεχωβά Θεός θα σε ευλογήση.​—Ησ. 58:13, ΜΝΚ.

Επί πλέον, ο νόμος αυτός απέβλεπε στην ευημερία όλων των ζώντων πλασμάτων του Ισραήλ. Δεν μπορούσε κανείς να προχωρή ακατάπαυστα, αλλά έπρεπε να αναπαύεται μια ημέρα σε κάθε επτά· επίσης, η οικογένεια, ο δούλος και ο ξένος· ούτε παρεβλέποντο και τα υποζύγια κτήνη. Ο καθένας και όλοι έπρεπε να έχουν μια παύσι από την κουραστική, επίμοχθη και κοπιώδη εργασία μία ημέρα στις επτά. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι εχλεύαζαν την απώλεια χρόνου με την ανάπαυσι κάθε εβδόμης ημέρας· οι άθεοι Γάλλοι επαναστάται προσπάθησαν να εισαγάγουν το δεκαδικό σύστημα, μια ημέρα αναπαύσεως κάθε δέκα ημέρες, αλλ’ αυτό απέτυχε. Η αξία της αναπαύσεως την εβδόμη ημέρα εκτιμάται σήμερα από όλους, αν και λίγοι μόνον την χρησιμοποιούν για να τιμήσουν τον Θεό.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η πρώτη εντολή περιελάμβανε τη θέσι και το αξίωμα του Ιεχωβά Θεού, η δευτέρα την Οντότητά του ή Προσωπικότητά του, η τρίτη το όνομά του, η τετάρτη τα δικαιώματά του και όσα του ανήκαν. Αυτές οι τέσσερες γενικά καταγράφονται ως σχετιζόμενες με τον Θεό και οι υπόλοιπες έξη ως σχετιζόμενες με τον άνθρωπο, τις ανθρώπινες σχέσεις. Η πέμπτη εντολή, εν τούτοις, δύναται να λεχθή ότι περιελάμβανε και τα δύο, κατά το ότι οι γονείς εχρησίμευαν ως αντιπρόσωποι του Θεού, αποδίδοντας δ’ ένας τιμή και υπακοή σ’ αυτούς, θα εκτιμούσε τον Ιεχωβά και θα υπήκουε σ’ αυτόν. Η εντολή απαιτούσε: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, δια να γείνης μακροχρόνιος επί της γης, την οποίαν σοι δίδει Ιεχωβά ο Θεός σου.» (Έξοδ. 20:12, ΜΝΚ) Η εντολή αυτή, η μόνη που περιλαμβάνει υπόσχεσι, έφθανε στη ρίζα των ζητημάτων, εμποδίζοντας έτσι τη νεανική εγκληματικότητα. Το συμπέρασμα, βεβαίως, είναι ότι οι γονείς οι ίδιοι, υπήκουαν στον νόμο του Θεού. Άλλα μέρη του νόμου του Μωυσέως έδειχναν ότι ο νόμος αυτός είχε κυρώσεις, δόντια, όπως θα μπορούσε κανείς να πη. Κατάφωροι παραβάται του νόμου ελιθοβολούντο μέχρι θανάτου. (Δευτ. 21:18-21) Τέκνα που τιμούσαν και εσέβοντο τους γονείς των θα έκλιναν στο να σέβωνται όλους τους πρεσβυτέρους των και ως εκ τούτου να ακολουθούν την πορεία εκείνη που θα απεδεικνύετο ως η πιο υγιής γι’ αυτά.

Ερχόμενοι στις επόμενες πέντε εντολές, βρίσκομε ότι στην εβραϊκή διατυπώνονται πολύ απότομα, όπως, επί παραδείγματι, «Μη φονεύσης.» Μόνο σχετικά με το σημείο αυτό μπορεί να γίνη κάποια σύγκρισις μεταξύ του Δεκαλόγου και των κωδίκων άλλων λαών. Αλλ’ αυτό δεν θα απεδεικνύετο κάτι το εκπληκτικόν. Ακόμη και ο Κάιν ανεγνώρισε ότι για το φόνο του αδελφού του Άβελ ήταν άξιος θανάτου. Έτσι, στο Αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών, που εγράφη αιώνες προ του Δεκαλόγου, διαβάζομε ότι γίνεται από κάποιον επίκλησις των αρετών ενός που δεν είχε φονεύσει, ούτε κλέψει, ούτε διαπράξει μοιχεία ούτε ψευδομαρτυρήσει.¹²

Η θέσις των τελευταίων αυτών πέντε εντολών ενέχει μεγαλύτερη σημασία, διότι ακολουθούν μια σειρά από μεγαλύτερη βλάβη προς τη μικρότερη κατά του πλησίον. Έτσι, η έκτη εντολή απαγορεύει την αφαίρεσι της ζωής του πλησίον· η εβδόμη, της συζύγου του· η ογδόη, της περιουσίας του. Μεταβαίνοντας από έργα σε λόγους, η ενάτη απαγορεύει να ομιλή κανείς ψευδώς κατά του πλησίον του, η δε δεκάτη απαγορεύει τις ιδιοτελείς σκέψεις εναντίον του. Ο τελευταίος αυτός νόμος είναι, επίσης, μοναδικός στις Δέκα Εντολές. Κανείς άνθρωπος ή σώμα νομοθετών δεν ωνειρεύθη ποτέ να θεσπίση νόμο κατά της παρανόμου επιθυμίας. Γιατί; Διότι δεν υπάρχει τρόπος ανθρώπινος για να τον επιβάλη. Και όμως ο Ιεχωβά τον κατέστησε μέρος του Δεκαλόγου. Γιατί; Διότι μ’ αυτόν το νόμο έφθανε στην πηγή ή την αιτία παραβάσεως των άλλων εντολών, που περιελάμβαναν τον πλησίον, δηλαδή, στην ιδιοτέλεια. Και ενώ οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβάλουν τέτοιο νόμο, ο Ιεχωβά Θεός με το να τον δώση κατέστησε τον καθένα από τον λαό του πνευματικό ή ηθικό αστυφύλακα για τον εαυτό του, να το πούμε έτσι καθιστούσε τον καθένα υπεύθυνο στον Θεό ότι δεν θα επιθυμούσε κάτι που ανήκε στον πλησίον του.

Αφού οι Δέκα Εντολές, από την αρχή ως το τέλος, με τα όσα καθορίζουν, ως επίσης και με τη σειρά κατατάξεώς των, καθαρά δείχνουν ότι ο Ιεχωβά Θεός μόνος μπορούσε να είναι ο Συγγραφεύς των, σημαίνει αυτό ότι οι Χριστιανοί παραμένουν ακόμη δεσμευμένοι σ’ αυτές; Όχι, δεν μπορεί να είναι το συμπέρασμα αυτό κατ’ ανάγκην. Ο Θεός δύναται τόσο να θεσπίζη όσο και να καταργή τους νόμους του. Ο Δεκάλογος, μαζί με 600 περίπου άλλους νόμους του Μωσαϊκού Κώδικος Νόμων, ως επίσης με τις κυρώσεις λιθοβολισμού, εκαρφώθη επί του ξύλου του μαρτυρίου του Ιησού από τον Ιεχωβά Θεό, απελευθερώνοντας έτσι τους Χριστιανούς από τον Δεκάλογο. Οι Χριστιανοί ‘δεν είναι υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν’. Και αντί του Δεκαλόγου οι Χριστιανοί έχουν το πνεύμα του Θεού και την αγάπη ως δυνάμεις για τη δικαιοσύνη. Οι βασικές αρχές των Δέκα Εντολών, όμως, δεν διεγράφησαν· θα εφαρμόζωνται πάντοτε. Ακριβώς το πώς εμφανίζονται οι αρχές αυτές στις εντολές του Θεού για τους Χριστιανούς θα αφήσωμε να μας το πη το περιοδικό αυτό σ’ ένα μελλοντικό άρθρο του.​—Ρωμ. 6:14· 13:8-10· Εφεσ. 2:14-16· Κολ. 2:16, 17.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Εγκυκλοπαιδεία της Θρησκείας και Ηθικής.

2. Η Πεντάτευχος και οι Νόμοι, Εξοδος.

3. Μούουρ κατά Στρίκλινγκ (1899).

4. Ο Βιβλικός Νόμος υπό Κλαρκ.

5. Οι Αρχαίες Αναγραφές της Αιγύπτου​—Μπρίστεντ.

6. Το Βιβλίο των Βιβλίων: Μία Εισαγωγή​—Σ. Γκόλντμαν.

7. Αρχαιολογία και Βιβλική Ιστορία—Φρη.

8. Αρχαιολογία και η Βίβλος​—Μπάρτον.

9. Η Παγκόσμιος Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία.

10. Θεμέλια για Ανοικοδόμησι​—Ε. Τρούμπλουντ.

11. Εφημερίς Μελετών Εγγύς Ανατολής​—Τζ. Ε. Ράιτ.

12. Φως από το Αρχαίο Παρελθόν​—Φίνεγκαν.

Ευγνώμων Διότι Έμαθε Ανάγνωσι και Γραφή

Πόσο αποτελεσματικές αποδεικνύονται οι τάξεις υποβοηθήσεως αναλφαβήτων στο να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν, καταφαίνεται και από την επόμενη πείρα:

«Το πρόγραμμα εκμαθήσεως αναγνώσεως και γραφής που διεξήχθη στις εκκλησίες εβοήθησε εκατοντάδες άτομα να βελτιώσουν την αποδοτικότητά των στην υπηρεσία του αγρού. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνέβη στο Ρεσίφε, της Βραζιλίας, όπου ένας καλής θελήσεως άνθρωπος έλαβε μαρτυρία και την ανεγνώρισε ως την αλήθεια. Πήγε σε μια συνέλευσι κι άρχισε να παρακολουθή συναθροίσεις σε μια τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Όταν του εδόθη ένα αντίτυπο του περιοδικού για να παρακαλουθή τη μελέτη Σκοπιάς, ηναγκάσθη να ομολογήση, «Δεν μπορώ να διαβάσω.» Συνεστήθη αμέσως στον υπηρέτη αναγνώσεως και γραφής και ενεγράφη στην εβδομαδιαία σχολή που εγίνετο μέσα στην Αίθουσα Βασιλείας. Στην αρχή έφερε αντιρρήσεις κι ενόμιζε ότι αυτό ήταν περιττό, διότι είχε ήδη φοιτήσει σε άλλες σχολές και δεν είχε μάθει τίποτα. Αλλά σε πέντε μήνες έμαθε να προφέρη, να διαβάζη και να γράφη. Γράφοντας με το ίδιο του το χέρι συνεχίζει: «Κατόπιν άρχισα ν’ απαντώ στις συναθροίσεις. Τι χαρά! Μπορούσα να διαβάσω! Σήμερα με μεγάλη ικανοποίησι διαβάζω Γραφικά εδάφια στην υπηρεσία του αγρού και μπορώ να τα εξηγήσω και τώρα έχω εγγραφή στη σχολή θεοκρατικής διακονίας και δίνω ομιλίες σπουδαστού.»​—Από το 1961 Yearbook of Jehovahs Witnesses.

«Χαιρετάτε Αλλήλους»

ΠΟΣΟ διαφορετική είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου από τον ψυχρό και χωρίς αγάπη παλαιό κόσμο! Κάθε κοσμικό άτομο κυττάζει τα συμφέροντά του και δεν νοιάζεται πώς διάγει ο γείτονάς του. Ο καθένας δυσπιστεί και φθονεί τον πλησίον του, ακόμη και αν και οι δύο ανήκουν στην ίδια οικογένεια, εκκλησία, κατάλυμα ή εργατική ένωσι. Αλλά, δεν είναι αυτό ακριβώς εκείνο που θα έπρεπε ν’ αναμένωμε από ανθρώπους που είναι «άσπλαγχνοι» και «φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι»;

Μην απορείτε που δεν υπάρχει ενότης στον κόσμο! Σε καταπληκτική αντίθεσι μ’ αυτό ίσταται η κοινωνία του Νέου Κόσμου, που έχει ενότητα και τα πράγματα εκείνα που συντελούν για ενότητα. Πραγματικά, επανειλημμένως άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό έλκονται στην κοινωνία του Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά λόγω των θερμών αισθημάτων και της αγάπης που εκδηλώνονται από τα μέλη της. Κι έτσι θα έπρεπε να είναι, γιατί είναι Χριστιανοί και ο Ιησούς σχετικά με τους ακολούθους του είπε: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί του, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:34, 35.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξωμε αγάπη, τη δείχνομε δε ειδικά σε καιρούς στενοχωρίας και εναντιώσεως. Αλλά μας απασχολεί εξίσου και ενδιαφερόμεθα να εκδηλώσωμε αγάπη σε όλες τις εβδομαδιαίες συναναστροφές μας στις συναθροίσεις της εκκλησίας και στις διάφορες συνελεύσεις μας ή θα ήταν δυνατόν εδώ ακριβώς να μπορούμε να ‘περισσεύωμεν εις το μάλλον’;​—1 Θεσ. 4:1.

Παραδείγματος χάριν, το ζήτημα του να χαιρετούμε ο ένας τον άλλον. Οι συγγραφείς των Ελληνικών Χριστιανικών Γραφών πρέπει να το θεωρούσαν σπουδαίο, γιατί οι χαιρετισμοί αναφέρονται πάνω από πενήντα φορές και σε περισσότερα από τα μισά βιβλία. Στο τελευταίο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής και μόνον, τριάντα πέντε περίπου άτομα είτε λαμβάνουν χαιρετισμούς είτε αποστέλλουν, εκτός από διάφορες οικογένειες και εκκλησίες.

Ένας χαρούμενος χαιρετισμός είναι απλό πράγμα και όμως συμβάλλει σε ευτυχία, διότι είναι έκφρασις προσοχής και αγάπης. Μπορεί απλώς να είναι: «Χαίρω που σας βλέπω! Πώς είσθε;» ή μπορεί να προστεθή κάτι σαν κι αυτό, «Είχατε καμμιά ενδιαφέρουσα πείρα τώρα τελευταίως;» ή κάτι που να είναι περισσότερο προσωπικής φύσεως, ανάλογα με την οικειότητα που έχομε με τον αδελφό. Ή πιθανόν είχαμε ή ακούσαμε κάποια ενδιαφέρουσα πείρα που μπορούμε να αφηγηθούμε. Ένας χαιρετισμός μπορεί, επίσης, να συνοδευθή από ένα εποικοδομητικό σχόλιο για την πνευματική τροφή που απηλαύσαμε.

Αναμφιβόλως όλοι όσοι βρίσκονται στην Κοινωνία Νέου Κόσμου έχουν τη συνήθεια να χαιρετούν​—αλλά ποιους; Μήπως ρέπομε στην απερίσκεπτη συνήθεια να χαιρετούμε όλο τους ίδιους σε κάθε συνάθροισι, εκείνους, ίσως, με τους οποίους έχομε κάτι περισσότερο το κοινό όπως η ίδια ηλικία, η φυλή, η εθνικότης; Ή πιθανόν η ομοιότης πνευματικής ωριμότητος ή θέσεων υπηρεσίας μας κάνει να χαιρετούμε πάντοτε ωρισμένους και άλλους να παραβλέπωμε.

Κατά πάσαν πιθανότητα έχομε μάθει να δείχνωμε ενδιαφέρον στους ξένους, ή σ’ αυτούς που είναι καλής θελήσεως και αρχίζουν να συναναστρέφωνται μαζί μας, ιδιαίτερα δε αν αυτοί έτυχε να είναι εκείνοι με τους οποίους μελετούμε τη Γραφή. Αλλά με τους υπολοίπους τι πρέπει να κάνωμε; Μερικοί απ’ αυτούς μπορούν να βοηθηθούν από ένα φιλικό χαιρετισμό ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι ένας ξένος.

ΑΣ ΕΙΜΕΘΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ

Στο ζήτημα αυτό, του να χαιρετούμε και υποδεχώμεθα, πρέπει να εφαρμόζεται η αρχή που διεκήρυξε ο Ιησούς και που σχετίζεται με τις εορτές: «Όταν κάμνης γεύμα ή δείπνον, μη προσκάλει τους φίλους σου» και συγγενείς. «Αλλ’ όταν κάμνης υποδοχήν, προσκάλει πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς.» Μάλιστα, θα πρέπει να δείχνωμε στοργή για όλους. «Εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον,» δηλαδή, αν ακολουθήτε τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως ή φυσικής κλίσεως, «τι περισσότερον κάμνετε;»​—Λουκ. 14:12, 13· Ματθ. 5:47.

Ώστε, ας πηγαίνωμε στις εκκλησιαστικές μας συναθροίσεις με την απόφασι να προσέχωμε όλους τους αδελφούς μας. Αυτό βεβαίως θα περιλαμβάνη και εκείνους, που είναι πτωχοί στα αγαθά του κόσμου. Ας προσέχωμε να μη τεθούμε κάτω από την επίκρισι του Ιακώβου, που απηυθύνθη σε μερικούς στις ημέρες του, επειδή καταφρονούσαν τους πτωχούς ενώ επρόσεχαν τους πλουσίους!​—Ιάκ. 2:1-9.

Συνεπώς, αντί να χαιρετούμε μόνο μερικούς σε κάθε συνάθροισι, ας αναζητούμε τους αδυνάτους: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.» Αφού κάθε Χριστιανική εκκλησία είναι σαν το ανθρώπινο σώμα ‘όπου κάθε μέλος εξαρτάται από τα υπόλοιπα’, όλα «να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων,» ενθυμούμενοι ότι «είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν.»​—Ρωμ. 15:1, 2· 1 Κορ. 12:12-26.

Παρατηρούμε ένα γεροντώτερο αδελφό ή μια αδελφή να κάθωνται μόνοι; Αντί να περιμένωμε αυτοί να έλθουν προς εμάς, ας πάμε εμείς σ’ αυτούς να τους χαιρετήσωμε και να τους δείξωμε ότι εκτιμούμε το ότι τους έχομε μεταξύ μας.​—Παροιμ. 16:31.

Ούτε μπορούμε να παραβλέπωμε τα νεαρά άτομα. Προσέχοντας ένα νεαρό άτομο ή παιδί, το ενθαρρύνομε στην οδό της δικαιοσύνης. Καθώς είπε ο ίδιος ο Ιησούς: «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού.» Οι απόστολοι του Ιησού νόμισαν ότι ο Κύριός των δεν έπρεπε να ενοχληθή από τα παιδιά, αλλά πόσο είχαν κάνει λάθος!—Λουκ. 18:16.

Ειδικά, αν αντιλαμβανώμεθα, ότι κάποιος αδελφός ή αδελφή είναι μόνοι ή άθυμοι, πρέπει να τα θεωρήσωμε υπόθεσί μας να τους μιλήσωμε. Δυνατόν να φέρουν κάποιο βάρος που μπορούμε να ελαφρώσωμε· το ενδιαφέρον μας αυτό καθ’ εαυτό, θα τους κάμη να αισθανθούν τον εαυτό τους καλύτερα. Μάλιστα, «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.» «Παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς.»​—Γαλ. 6:2· 1 Θεσ. 5:14.

Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ

Πλουσία θα είναι η ανταμοιβή, αν προσέξωμε τη Γραφική συμβουλή του να χαιρετούμε αλλήλους. Βεβαίως με τούτο γινόμεθα αιτία ώστε να εγερθούν πολλές ευχαριστίες προς τον Θεόν εκ μέρους εκείνων στους οποίους δείχνομε το ενδιαφέρον μας. Θα γίνουν ισχυρότεροι και ευτυχέστεροι, γιατί και τα δύο αυτά συμβαδίζουν: «Διότι η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.» Επί πλέον, μ’ αυτό ενισχύεται η ενότης της Κοινωνίας Νέου Κόσμου, η ενότης που είναι τόσο ουσιώδης τώρα στον διαιρεμένο αυτόν κόσμο. Θα είμεθα «αρμονικά συνδεδεμένοι» με την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου.»​—2 Κορ. 9:12· Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ· Εφεσ. 4:16

Η προσωπική μας ανταμοιβή θα είναι μεγάλη, ακόμη και τώρα. Αν ‘δεν εκζητούμε μόνον τα συμφέροντά μας’, εάν ‘ζητούμε όχι τα δικά μας οφέλη, αλλά τα των άλλων’, αν ‘δεν αποβλέπωμεν έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων’, τότε θα εκτιμήσωμε στο πλήρες τις υποσχέσεις, όπως αυτές: «Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Ώστε κάμετέ το προσωπική σας υπόθεσι να «χαιρετάτε αλλήλους».​—1 Κορ. 13:5· 10:24· Φιλιππησ. 2:4· Παροιμ. 11:25· Πράξ. 20:35

Ερωτήσεις Από Αναγνώστας

● Ένας άνδρας διαζευγνύεται τη σύζυγό του για αντιγραφικούς λόγους. Αφού χορηγηθή το διαζύγιο, γίνεται γνωστό στη σύζυγο και στην εκκλησία ότι λίγο πριν από το διαζύγιο ο άνδρας έγινε ένοχος μοιχείας. Θα ελευθέρωνε μια τέτοια πράξις μοιχείας είτε τον άνδρα είτε τη γυναίκα Γραφικώς να ξανανυμφευθούν;

Σ’ αυτή την περίπτωσι το κρίσιμο ερώτημα, σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, είναι, Ποιος διαζευγνύει ποιον, και για ποιους λόγους; Ποιος έχει το δικαίωμα να διαζευγνύη; Σύμφωνα με τις Γραφές η ηθική κατάστασι του συζύγου δεν χρησιμεύει ως ο αποφασιστικός παράγων που του παρέχει το δικαίωμα να διαζευχθή τη σύζυγό του. Αντιθέτως, η ηθική κατάστασις εκείνου που υφίσταται τη διάζευξι είναι εκείνη που καθορίζει το δικαίωμα του διαζευγνύοντος να επιφέρη τη διάλυσι των δεσμών του γάμου. Σύμφωνα με τις θεόπνευστες Γραφές ο ακάθαρτος γαμήλιος σύντροφος είναι εκείνος που του δίδεται το έγγραφο του διαζυγίου από τον καθαρό, αμοίχευτο, αθώο γαμήλιο σύντροφο. Η γλώσσα του Δευτερονομίου 24:1-4 είναι αλάνθαστη από αυτή την άποψι.

Αυτός ο νόμος του Δευτερονομίου ήταν εκείνος που υπεβλήθη σε συζήτησι από τους Φαρισαίους, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 19:3-9. Ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους ότι ο Θεός δεν είχε δώσει στον πρώτον άνδρα Αδάμ το δικαίωμα να διαζευχθή τη σύζυγό του Εύα για οποιουσδήποτε λόγους. Απαντώντας οι Φαρισαίοι ανεφέρθησαν σ’ αυτόν τον νόμο του Δευτερονομίου με την ερώτησι: «Δια τι λοιπόν ο Μωϋσής προσέταξε να δώση έγγραφον διαζυγίου, και να χωρισθή αυτήν;» Αυτός ο Μωσαϊκός νόμος ειδικά αναφέρει την ακαθαρσία της συζύγου που απεπέμφθη, όχι κάποια ακαθαρσία του συζύγου της, του διαζευγνύοντος ή αποπέμποντος. Ο Ιησούς έδειξε τον κατάλληλο σεβασμό για τους περιορισμούς στο δικαίωμα να διαζευγνύη κανείς τον γαμήλιο σύντροφο, όταν είπε: «Ο Μωυσής δια την σκληροκαρδίαν σας συνεχώρησεν εις εσάς να χωρίζησθε τας γυναίκας σας· απ’ αρχής όμως δεν έγεινεν ούτω. Σας λέγω δε, ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, εκτός δια πορνείαν, και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός· και όστις νυμφευθή γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.» Αφού ο Ιησούς ακολουθούσε εδώ την παραπομπή στον Μωσαϊκό νόμο, μιλούσε για τη διάζευξι μιας συζύγου για λόγους άλλους παρά για τη δική της πορνεία, τη δική της μοιχεία, τη δική της ακαθαρσία, και όχι του συζύγου της. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς ο Ιωσήφ ο από Ναζαρέτ εσκέφθη να διαζευχθή ιδιωτικώς τη μνηστή του Μαρία, επειδή ενόμιζε ότι υπήρχε ακαθαρσία σ’ αυτήν· και μόνο θεία επέμβασις εμπόδισε αυτό το διαζύγιο. Επομένως ο ένοχος είναι εκείνος που πρέπει να αποπεμφθή. Ο ένοχος δεν είναι εκείνος που πρέπει να κάμη τη διάζευξι.

Ο ένοχος δεν αναμένεται να ενοχοποιήση τον εαυτό του και έπειτα με βάσι τη δική του αυτοενοχοποίησι να διαζευχθή τον αθώο γαμήλιο σύντροφο. Ο αθώος γαμήλιος σύντροφος που ενοχοποιεί τον ένοχον πρέπει να κάμη τη διάζευξι. Επομένως, αν ο διεζευγμένος αποδειχθή ότι είναι ο αθώος σύντροφος, τότε, αυτός ο αθώος, αμοίχευτος, διεζευγμένος σύντροφος είναι εκτεθειμένος σε ανηθικότητα. Καθώς λέγει ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 5:32: «Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, παρεκτός λόγου πορνείας, κάμνει αυτήν να μοιχεύηται· και όστις λάβη γυναίκα κεχωρισμένην, γίνεται μοιχός.» Επομένως, το δικαίωμα της καθαρής, αθώας, αμοίχευτης γαμηλίου συντρόφου αξίζει προστασία, και γι’ αυτόν τον λόγο μια αντιγραφική διάζευξίς της δεν είναι εν τάξει. Για πολύ προσωπικούς λόγους μια σύζυγος μπορεί να προτιμήση να παραβλέψη την ανηθικότητα του συζύγου της, και μπορεί να εξακολουθήση να του παρέχη τη γαμήλια οφειλή και να λαμβάνη τη γαμήλια οφειλή απ’ αυτόν. Γιατί; Για τον λόγο ακριβώς ότι ο γάμος δεν έχει διαλυθή λόγω της μοιχείας από μέρους του συζύγου της. Αυτή έχει νόμιμο και Γραφικό δικαίωμα να εξακολουθή να ζη μαζί του. Δεν γίνεται αυτομάτως ακάθαρτη με το να συνεχίση να έχη σεξουαλικές σχέσεις μαζί του μετά τη διάπραξι εκ μέρους του μοιχείας.

Αν ένας μοιχός σύζυγος δεν αποκαλύπτη τη μοιχεία του στην αθώα σύζυγό του, αλλά την ειδοποιή για τον σκοπό του να ζητήση διαζύγιο, τότε, αν αυτή συναινή σ’ αυτό το διαζύγιο χωρίς να γνωρίζη για τη μοιχεία του, αλλ’ απλώς με την ιδέα να χωρισθή νομίμως απ’ αυτόν με κοινή συναίνεσι κάτω από τον νόμο, μπαίνει σε ενέργεια διαζυγίου μαζί του επάνω σ’ αυτή τη βάσι. Αυτός προμηθεύει το διαζύγιο με τη συναίνεσί της και χωρίς τον ανταγωνισμό της. Έτσι συμφωνούν και οι δύο σ’ αυτό το διαζύγιο επάνω σε μια αντιγραφική βάσι, η οποία δεν τους ελευθερώνει για νύμφευσι εκ νέου. Όλο εκείνο που θέλουν είναι να ελευθερωθούν ο ένας από τον άλλον, και αυτό ακριβώς αποκτούν με το αντιγραφικό αλλά νόμιμο διαζύγιο. Και οι δύο πρέπει να υποστούν τις συνέπειες αυτού του τύπου αντιγραφικού διαζυγίου. Τούτο, φυσικά, αποστερεί εκείνην της Γραφικής εξουσιοδοτήσεως να ξανανυμφευθή. Εν τούτοις, ο υποκριτικός, μοιχός σύζυγος εδέσμευσε και αυτός επίσης τον εαυτό του, και ενώ έχει εκθέσει εκείνην σε μοιχεία, μπορεί να εύρη ότι είναι ακόμη δυσκολώτερο για τον εαυτό του ν’ αντισταθή σε μοιχεία μετά το διαζύγιο παρ’ ότι είναι για κείνην, εφόσον διέπραττε μοιχεία άγνωστη σ’ αυτήν προτού προμηθεύση το διαζύγιο. Λόγω απλώς της αγνοίας της συζύγου, η Χριστιανική εκκλησία δεν είναι δικαιολογημένη να θέση κατά μέρος τον κανόνα του Ιησού ότι ένας σύζυγος, αν πραγματικά επιθυμή ν’ απαλλαγή από τη σύζυγό του επάνω σε μια Γραφική βάσι, πρέπει να το κάμη αυτό παίρνοντας διαζύγιο απ’ αυτήν εξαιτίας της ακαθαρσίας της, της μοιχείας της. Αλλιώς, ο σύζυγος, αν μάλιστα ο ίδιος ήταν μοιχός πριν από το διαζύγιο, δεν είναι κατόπιν ελεύθερος να ξανανυμφευθή· αυτή δε, ακόμη και αν ενυμφεύθη εκ νέου νομίμως, εισέρχεται έτσι σε μοιχεία.

Εκείνος που ζητεί το διαζύγιο, άσχετα με την προσωπική του ηθικότητα πριν από το διαζύγιο, καθορίζει τους λόγους ή όρους του διαζυγίου. Αν τώρα το δικαστήριο χορηγήση το διαζύγιο υπ’ αυτούς τους όρους, τότε το διαζύγιο εφαρμόζεται υπ’ αυτούς τους όρους και φέρει σ’ εκείνον που χωρίζει τις αντίστοιχες συνέπειες.

Τι τώρα αν η αθώα σύζυγος ανακαλύπτη μετά το διαζύγιο, στο οποίο συνήνεσε ή συγκατετέθη, ότι ο σύζυγός της είχε διαπράξει μοιχεία μία ή δύο φορές πριν από το διαζύγιο, αλλά δεν την είχε πληροφορήσει; Αυτό δεν μεταβάλλει την κατάστασι. Δεν της δίνει το δικαίωμα να κάμη έφεσι για ανατροπή της αποφάσεως του διαζυγίου ή να κάμη έφεσι για αλλαγή των λόγων του διαζυγίου έτσι ώστε να κάμη τους λόγους εκείνους Γραφικούς αντί να είναι αντιγραφικοί. Είναι αλήθεια ότι, αφότου εδόθη το διαζύγιο, αυτή αποκτά νέα γνώσι όσον αφορά την ηθικότητα του πρώην νομίμου συζύγου της πριν από το διαζύγιο. Εν τούτοις, δεν μπορεί να κάμη αυτή τη νέα γνώσι να βαρύνη. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι στα δικαστήρια της χώρας, όταν γίνεται έφεσις για την ανατροπή μιας αποφάσεως κατωτέρου δικαστηρίου, καμμιά νέα απόδειξις ή χαρακτηριστικά δεν μπορούν να εισαχθούν στο εφετείον, τα οποία να βαρύνουν στην απόφασί του. Μόνο οι αποδείξεις που υπεβλήθησαν ήδη και επηρέασαν το κατώτερο δικαστήριο μπορούν να εξετασθούν και εξετάζονται από το εφετείον για να φθάση στη δική του απόφασι. Καμμιά ανατροπή ή ακύρωσις της αποφάσεως του κατωτέρου δικαστηρίου δεν επιτρέπεται με βάσι κάποια νέα απόδειξι. Αυτός ο ίδιος περιορισμός ως προς νέες αποδείξεις μετά ένα διαζύγιο εφαρμόζεται και στους επισήμους αντιπροσώπους μιας εκκλησίας, όταν μια αθώα, διεζευγμένη σύζυγος, ένα μέλος της εκκλησίας, φέρνη σε φως ενώπιόν των την απόδειξι της μοιχείας του πρώην νομίμου συζύγου της, πριν από το διαζύγιο.

Μόνο ανηθικότης μετά το διαζύγιο είτε από το ένα, είτε και από τα δύο διεζευγμένα πρόσωπα θα έδιδε ισχύν και αποτέλεσμα στο νόμιμο διαζύγιο έτσι ώστε να επιφέρη πραγματική διάλυσι στους δεσμούς του γάμου σύμφωνα με τις Γραφές. Ανήθικες σεξουαλικές σχέσεις έπειτα από ένα διαζύγιο για αντιγραφικούς λόγους προσθέτουν κάτι, όχι προς ανατροπήν της αποφάσεως του διαζυγίου για αντιγραφικούς λόγους, αλλά προς επιβεβαίωσιν του διαζυγίου και για να το κάμουν περισσότερο αποτελεσματικό. Με τη μοιχεία μετά το διαζύγιο έχει εισαχθή κάτι νέο που δεν υπήρχε τον καιρό που έγινε η αγωγή διαζυγίου, όταν οι όροι για την έκδοσι διαζυγίου εξετέθησαν από τον ενδιαφερόμενον με τη συναίνεσι ή συγκατάθεσι του άλλου προσώπου. Έτσι προσετέθη μετά το διαζύγιο ένας νέος παράγων για να κυρώση, όχι να ακυρώση, την απόφασι διαζυγίου. Τούτο είναι αληθινό ακόμη και αν ο ίδιος που προώθησε το διαζύγιο είναι εκείνος που διαπράττει τη μοιχεία μετά το διαζύγιο.

Η μοιχεία πριν από το διαζύγιο δεν διαλύει αφ’ εαυτής τον γαμήλιο δεσμό. Οι σεξουαλικές σχέσεις μπορεί να εξακολουθήσουν μεταξύ των νομίμως νυμφευμένων ακόμη και ύστερα από μια τέτοια πριν από το διαζύγιο μοιχεία. Ώσπου ν’ αποφασισθή και να ληφθή το βήμα αυτό με αγωγή για διαζύγιο, όλες οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ του νομίμως νυμφευμένου ζεύγους, αφότου ο άπιστος σύζυγος διέπραξε μοιχεία, θα ανέτρεπαν τη μοιχεία ως λόγον για να γίνη ενέργεια προς έκδοσιν διαζυγίου εις βάρος του μοιχού συντρόφου.

Εν τούτοις, εκείνος που προώθησε το διαζύγιο, με την μετά το διαζύγιο μοιχεία, εισάγει ένα αποτελεσματικό στοιχείο στην κατάστασι, ένα στοιχείο, στο οποίο αυτός ο ίδιος δεν είχε βασισθή από πριν όταν έκαμε αίτησι για διαζύγιο εις βάρος της αθώας συζύγου του. Τώρα κάνει να βαρύνη η μοιχεία επάνω στο ζήτημα έστω και αν αυτή η μοιχεία είναι από μέρους του. Με την μετά το διαζύγιο μοιχεία του θέτει τώρα στα χέρια της αθώας, διεζευγμένης συζύγου κάτι Γραφικώς έγκυρο για να μπορή να το κρατή και να το εφαρμόζη εναντίον εκείνου που προώθησε το διαζύγιο. Κάτω από τις διάφορες περιστάσεις δεν έχει τώρα ανάγκη να κάμη διευθέτησι για αγωγή διαζυγίου εφόσον υπάρχει ήδη ένα νόμιμο διαζύγιο σε ισχύν, που τους εχώρισε σύμφωνα με τον νόμο. Αλλά τώρα το στοιχείο της μοιχείας κάνει τον χωρισμό Γραφικόν και πραγματικά επιτελεί τη διάλυσι όλων των γαμηλίων δεσμών, και τούτο ενώπιον του Θεού και της Χριστιανικής του εκκλησίας καθώς και ενώπιον του νόμου της χώρας. Όσον αφορά το αντιγραφικό διαζύγιο, το αποτέλεσμα τούτο δεν υπήρχε πριν από το διαζύγιο αυτό εφόσον η γυναίκα ήταν ακόμη η σύζυγος του μοιχού συντρόφου λόγω του υφισταμένου ακόμη τότε νομίμου γάμου.

Σ’ αυτή την περίπτωσι που η Χριστιανική εκκλησία δεν ήταν ιδιωτικώς ειδοποιημένη από πριν για κάποιον άλλο βασικό λόγο διαζυγίου, κάποιον πραγματικά Γραφικό λόγο υποκείμενον στην αγωγή του διαζυγίου, το διαζύγιο έπρεπε να τηρηθή στους όρους διαζυγίου, βάσει των οποίων έκαμε την αγωγή ο ενδιαφερόμενος. Ένα διαζύγιο προσκολλάται στους δικούς του λόγους, όχι σε κάποια φαντασιώδη πιθανότητα του τι θα μπορούσε να είχε γίνει με βάσι μια πληρέστερη γνώσι. Επομένως καμμιά αναδρομική ενέργεια δεν μπορεί να επιτραπή πέρα από το πραγματικό περιεχόμενο των λόγων διαζυγίου με συμφωνία, για τον σκοπό προσαρμογής της εκτάσεως και του αποτελέσματος του διαζυγίου, ώστε να συμφωνούν με πρόσθετη γνώσι ή ανακάλυψι ενοχοποιητικής αποδείξεως. Αυτή η αυστηρά εμμονή στους όρους του διαζυγίου εμποδίζει κάποια συμπαιγνία από μέρους του διεζευγμένου ζεύγους, το οποίο θα μπορούσε να συμφωνήση στο να επινοήση κάτι έγκυρο που θα ήταν δυνατόν να τους ελευθερώση ή να τους απαλλάξη από τους πιεστικούς περιορισμούς που είναι επάνω τους λόγω της αντιγραφικότητος του διαζυγίου των.

Οι σκληρές συνέπειες του αντιγραφικού διαζυγίου βαρύνουν εξίσου επάνω σ’ εκείνον που προώθησε το διαζύγιο καθώς και στο άλλο πρόσωπο που συγκατετέθη. Για τούτο οι σκληρές συνέπειες ενός αντιγραφικού διαζυγίου πρέπει να στέκουν ως προειδοποίησις σε οποιονδήποτε που θα ήθελε πιθανώς να προωθήση ένα τέτοιο διαζύγιο, ώστε να εξετάση πρώτα τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς και τους κινδύνους που θα προέκυπταν από μια τέτοια αντιγραφική πορεία για τον εαυτό του καθώς και τον αθώο γαμήλιο σύντροφό του. Δεν είναι προνόμιο ή υποχρέωσις της Χριστιανικής εκκλησίας να ανακουφίση το διεζευγμένο ζεύγος από τις σκληρές συνέπειες του αντιγραφικού διαζυγίου των. Στην τάσι της για έλεος η Χριστιανική εκκλησία δεν πρέπει να υπερβή ό,τι είναι γραμμένο στον λόγον του Θεού και να αποπειραθή μια ανατροπή της καταστάσεως κάνοντας κάτι που δεν είναι εξουσιοδοτημένη να πράξη. Ένας άνδρας που εκβιάζει ένα αντιγραφικό διαζύγιο γίνεται πολύ υπεύθυνος απέναντι της αθώας, αναξιοπαθούσης συντρόφου εφόσον καθιστά την μετά το διαζύγιο ζωή και πορεία της πολύ σκληρή αναφορικά με την ηθικότητα. Αν η αθώα διεζευγμένη πάρη τον κακό δρόμο, η Χριστιανική εκκλησία δεν είναι κυρίως υπεύθυνη διότι δεν ενέκρινε την εκ νέου νύμφευσί της πριν από τον θάνατο ή την μετά το διαζύγιο μοιχεία του πρώην συζύγου της. Ο ιδιοτελής πρωτουργός του διαζυγίου είναι ο υπεύθυνος, σύμφωνα με τις Γραφές. Όλο εκείνο που μπορεί να κάμη νομίμως η Χριστιανική εκκλησία είναι να την βοηθήση να ορθοποδήση ηθικώς ως Χριστιανή με το να της παράσχη όλη τη δυνατή πνευματική βοήθεια.

Λόγω της προ του διαζυγίου μοιχείας του, ο αμετανόητος, άπιστος σύζυγος θα μπορούσε ν’ αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία, της οποίας δυνατόν να είναι βαπτισμένο μέλος. Αποκρύπτοντας τη μοιχεία του από τη σύζυγο και την εκκλησία, μπορεί ν’ αναβάλη την αποκοπή του επί ένα διάστημα. Αν, εκτός από την κρυμμένη μοιχεία του επιχειρή να διαζευχθή την αθώα σύζυγό του, δείχνει ότι δεν μετενόησε για τη μοιχεία του. Ούτε έχει τη συγχώρησι της συζύγου του γι’ αυτήν. Επομένως, πρέπει ν’ αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας, όταν τα γεγονότα της υποθέσεως γίνουν γνωστά. Στην αδικία που διέπραξε εναντίον της συζύγου του με τη μοιχεία που απέκρυψε απ’ αυτήν προσθέτει σκληρόκαρδα ζημία κάνοντας αγωγή διαζυγίου εναντίον της μέσα στην αθωότητά της. Για την ηθική του ακαθαρσία, για την οποία η υποκριτική του, άστοργη πορεία δείχνει ότι δεν μετενόησε, πρέπει ν’ αποκοπή από την επικοινωνία της Χριστιανικής εκκλησίας με βάσι τις αποδείξεις που ετέθησαν ενώπιον της δικαστικής επιτροπής της εκκλησίας.

● Στη σελίδα 129 του βιβλίου Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, αναφέρεται ότι ο Ιωάννης ήταν μόνος όταν ο Ιησούς ήλθε σ’ αυτόν για να βαπτισθή. Γιατί γίνεται αυτή η δήλωσις;​—Ι. Μπ., Η.Π.Α.

Δεν υπάρχει εδάφιο που κάνει ειδικά αυτή τη δήλωσι, αλλά όλη η Γραφική μαρτυρία στρέφεται προς αυτή την κατεύθυνσι. Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε εντολή στον Ιωάννη τον Βαπτιστή να συστήση τον Ιησούν ως τον Αμνόν του Θεού. Για να μπορέση ο Ιωάννης να προσδιορίση την ταυτότητα του Μεσσία όταν αυτός ήλθε και έτσι πειστικά να τον συστήση στους συντρόφους του Ιουδαίους, ο Ιεχωβά Θεός είπε σ’ αυτόν ότι σε όποιον θα έβλεπε να κατεβαίνη το πνεύμα του Θεού, αυτός θα ήταν ο υποσχεμένος Μεσσίας, εκείνος που θα εβάπτιζε με πνεύμα άγιο.​—Ιωάν. 1:29-34.

Έπεται, λοιπόν, ότι αφού αυτό επρόκειτο να είναι ένα σημείο που θα εδίδετο στον Ιωάννη για να τον καταστήση ικανόν να εκτελέση την αποστολή του, δεν θα το έβλεπαν άλλοι εφόσον δεν είχαν τέτοια αποστολή. Πραγματικά, αν ήταν εκεί ένα μεγάλο πλήθος και έβλεπε και άκουε εκείνο που έλαβε χώραν​—το άγιο πνεύμα να κατεβαίνη σε σωματική μορφή περιστεράς και να μένη επάνω στον Ιησούν, και τη φωνή του Ιεχωβά από τον ουρανό να διακηρύττη, «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην»—​αυτό θα είχε δημιουργήσει τέτοια εντύπωσι ώστε θα είχε διαδοθή μακριά αμέσως, και όλη η Γαλιλαία και η Ιουδαία θα είχαν μάθει γι’ αυτό. Επί πλέον, αν έτσι είχε το πράγμα, ασφαλώς ένας τουλάχιστον από τους συγγραφείς του Ευαγγελίου θα είχε αναγράψει το αποτέλεσμα που είχε αυτό το θαύμα επάνω σ’ εκείνους που υπήρξαν μάρτυρες. Για τούτο, ενώ δεν υπάρχει ειδικό Γραφικό εδάφιο που να δηλώνη με αρκετά λόγια ότι ο Ιωάννης και ο Ιησούς ήσαν μόνοι των τον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού, τέτοιο είναι το λογικό συμπέρασμα από τη Γραφική μαρτυρία που δίδεται επάνω σ’ αυτό το θέμα.​—Ματθ. 3:16, 17.

Σχετικά με τούτο είναι, επίσης, ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι όταν ο Ιεχωβά ηυδόκησε πάλι να δώση όμοια μαρτυρία για τον Ιησούν, ο Ιησούς επήρε μόνο τρεις από τους προτιμωμένους του αποστόλους μαζί του για να είναι μάρτυρες του θαύματος. Αυτό έγινε στο όρος της μεταμορφώσεως, όταν ο Ιεχωβά ελάλησε όμοια λόγια: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην· αυτού ακούετε.»​—Ματθ. 17:1-5.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Ο μεν ανήρ . . . είναι εικών και δόξα του Θεού η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός.​—1 Κορ. 11:7. Σ 1/3/61 10, 11

17 Τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχησθε από της πορνείας· να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή.​—1 Θεσ. 4:3, 4. Σ 15/3/61 1

18 Ο σοφός φοβείται, και φεύγει από του κακού· αλλ’ ο άφρων προχωρεί και θρασύνεται. Ο οξύθυμος πράττει αστοχάστως.​—Παροιμ. 14:16, 17. Σ 15/6/60 3α

1 9 Η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου με τον άνδρα ζώντα.​—Ρωμ. 7:2. Σ 1/8/60 7α

20 Φεύγετε την πορνείαν· παν αμάρτημα το οποίον ήθελε πράξει ο άνθρωπος, είναι εκτός του σώματος· ο πορνεύων όμως αμαρτάνει εις το ίδιον αυτού σώμα. Ή δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του αγίου πνεύματος του εν υμίν . . . ;​—1 Κορ. 6:18, 19. Σ 1/10/60 19

21 Παν ό,τι αν πράττητε . . . εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε.​—Κολ. 3:17. Σ 15/1/60 28

22 Αι γυναίκες υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας . . . Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας . . . Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα . . . Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα τέκνα σας.​—Κολ. 3:18-21. Σ 15/11/60 1, 2α

23 Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι δεν σπείρουσιν, . . . και ο Πατήρ σας ο ουράνιος τρέφει αυτά.​—Ματθ. 6:26. Σ 1/12/60 11

24 Ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.​—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ. Σ 15/2/61 44-46

25 Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον· και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε.​—Εφεσ. 5:10, 11. Σ 1/6/60 8α

26 Να δικαιώσω αυτούς με τας ασεβείς πλάστιγγας, και με το σακκίον των δολίων ζυγιών;—Μιχ. 6:11. Σ 1/10/60 24, 25

27 Μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.​—Εβρ. 10:25. Σ 15/12/60 9

28 Ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα.​—1 Τιμ. 2:13. Σ 1/3/61 1, 2, 4

29 Ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν.​—1 Θεσ. 4:7. Σ 15/3/61 6, 7

30 Έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αύτας εν τω αίματι του Αρνίου.​—Αποκάλ. 7:14. Σ 15/8/60 3α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Σε όλη τη διάρκεια του μηνός Μαΐου οι διάκονοι των Αγαθών Νέων θα παρουσιάζουν μια σύνθεσι από δύο θαυμάσια μεγάλα βιβλία, το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το «Έστω ο Θεός Αληθής» (2 Έκδοσις), αντί δρχ. 35. Πρόκειται για δύο πραγματικά πολύτιμα βοηθήματα για τη μελέτη και κατανόησι της Αγ. Γραφής. Προμηθευθήτε εγκαίρως αρκετά αντίτυπα από τα βιβλία αυτά και λάβετε ενεργό μέρος στη διακονία του ευαγγελίου. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 16.000.000 αντίτυπα σε 48 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπό σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Ιουλίου: Αγρυπνείτε ως Υιοί φωτός, και Αφυπνισμένοι ως προς την Ευθύνη Μας, §1-3. Σελ. 285.

16 Ιουλίου: Αφυπνισμένοι ως προς την Ευθύνη Μας, §4-22. Σελ. 291.

Είναι ο Ουρανός Προορισμός Σας;

ΕΛΠΙΖΕΤΕ σεις, όπως πάρα πολλά άτομα στον «Χριστιανικό κόσμο», να πάτε στον ουρανό όταν πεθάνετε; Ναι; Αλλά σκεφθήκατε ποτέ σοβαρά το γιατί ακριβώς έχετε αυτή την ελπίδα; Θέλετε πραγματικά να πάτε εκεί, ή θα προτιμούσατε να παραμείνετε σ’ αυτή την ωραία γη, ιδιαίτερα αν αυτή επρόκειτο να γίνη ένας παράδεισος; Μήπως, τελικά, είσθε σαν εκείνους για τους οποίους λέγει ένα λαϊκό τραγούδι: «Ο καθένας θέλει να πάη στον ουρανό, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνη»;

Όχι ότι υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να θέλη κανείς να πάη στον ουρανό. Ο ουρανός θα είναι ο προορισμός ωρισμένων ατόμων, διότι ο Ιησούς είπε καθαρά στους αποστόλους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ.» Ένεκα της υποσχέσεως αυτής ο Πέτρος μπορούσε να γράψη σε ωρισμένους Χριστιανούς: «Ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν . . . , εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς.»​—Ιωάν. 14:2, 3· 1 Πέτρ. 1:3, 4.

Μολονότι ‘μπορεί ο καθένας να θέλη να πάη στον ουρανό’, η Γραφή δείχνει ότι πολύ λίγοι θα μεταβούν εκεί. Έτσι, ο Ιησούς τους εχαρακτήρισε ως ένα «μικρόν ποίμνιον,» ενώ ο απόστολος Ιωάννης μάς δίνει τον ακριβή αριθμό, «εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες.» Εν συγκρίσει με τα δισεκατομμύρια της γης, βέβαια 144.000 είναι λίγοι, ένα μικρόν ποίμνιον.​—Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 7:4· 14:1.

Ένας παράγων που περιορίζει τον αριθμό εκείνων που πηγαίνουν στον ουρανό είναι ότι ο Ιησούς Χριστός πρώτος διήνοιξε ‘νέαν και ζώσαν οδόν’ προς τον ουρανό με τον θυσιαστικό του θάνατο και την ανάστασι. Γι’ αυτόν τον λόγο ούτε κι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν θα είναι στον ουρανό, μολονότι έχομε τα λόγια του ιδίου του Ιησού ότι ο Ιωάννης δεν είχε τον όμοιόν του ως προφήτης του Θεού. «Ουδείς ανέβη εις τον ουρανόν» πριν από τον Ιησούν.​—Εβρ. 10:20· Ματθ. 11:11· Ιωάν. 3:13.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι, εκτός απ’ τους πολύ λίγους που πηγαίνουν στον ουρανό, όλοι οι λοιποί του ανθρωπίνου γένους χάνονται; Όχι, διόλου! Όλοι οι άλλοι που είναι επιδεκτικοί δικαιοσύνης θα έχουν μια ευκαιρία ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή, τώρα ή αργότερα μέσω αναστάσεως, κατ’ ευθείαν εδώ πάνω στη γη. Αυτοί θα είναι υπήκοοι και δέκται των ευεργεσιών των 144.000 που πηγαίνουν στον ουρανό για να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό χίλια χρόνια. Ναι, μολονότι υπάρχει μια μόνο σωτηρία, υπάρχουν δύο διακεκριμένοι προορισμοί, ένας ουράνιος κι ένας επίγειος.​—Αποκάλ. 20:6.

Λόγω εσφαλμένης κατά γράμμα νοήσεως εκείνων που λέγει η Γραφή για ένα πύρινο τέλος του παρόντος κόσμου, πολλοί παρέβλεψαν εντελώς τα όσα λέγει ο λόγος που Θεού περί προορισμού της γης αυτής. Μακριά από το να καταστραφή η γη, ο Θεός ‘εθεμελίωσε την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.’ Ο Θεός δεν εδημιούργησε τη γη «ματαίως» αλλά «έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»​—Ψαλμ. 104:5· Ησ. 45:18.

Όχι μόνο θα εξακολουθήση αυτή η γη να υπάρχη επ’ άπειρον, αλλ’ ο Θεός υπεσχέθη ένδοξα πράγματα γι’ αυτήν. Γι’ αυτό μας εδίδαξε ο Ιησούς να προσευχώμεθα: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Τότε «δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει . . . διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Βαθμιαίως «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Σημειώστε ότι αυτή η υπόσχεσις εφαρμόζεται, όχι στον ουρανό, αλλά στη γη, όπου το ανθρώπινο γένος υπέστη δεινά στα περασμένα έξη χιλιάδες χρόνια.​—Ησ. 11:9, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:4.

Απλώς έτσι πρόκειται να γίνη, διότι αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού σχετικά με τη γη και τον άνθρωπο. Μήπως δεν είπε ο Θεός στους προγόνους μας να πληθυνθούν, να γεμίσουν τη γη, να την κυριεύσουν, δηλαδή να την κάμουν όλη σαν τον κήπο της Εδέμ, και να εξουσιάζουν τα κατώτερα ζώα; Απλώς επειδή ο Αδάμ παρήκουσε κι επομένως ηστόχησε να εκτελέση κατάλληλα την εντολή αυτή δεν σημαίνει ότι ηστόχησαν και οι σκοποί του Θεού σχετικά με τη γη. «Ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου . . . δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.» Αν ωρισμένα πλάσματα αποτυγχάνουν, αυτό απλώς σημαίνει ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήση άλλους για να εκπληρώση τους σκοπούς του.​—Γέν. 1:28· Ησ. 55:11.

Πολλοί άνθρωποι ελπίζουν να μεταβούν στον ουρανό επειδή ποτέ δεν άκουσαν γι’ αυτόν τον επίγειο προορισμό και διότι εσφαλμένα εδιδάχθησαν ότι έχουν μια αθάνατη ψυχή η οποία κατά τον θάνατο πηγαίνει ή στον ουρανό ή σ’ έναν πύρινο άδη. Εν τούτοις, η Αγία Γραφή σαφώς δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι ψυχή και ότι όταν πεθαίνη παραμένει νεκρός ως την ανάστασι.​—Γέν. 2:7· Εκκλησ. 9:5· Ιωάν. 5:28, 29.

Εκείνοι που είναι ενδεδειγμένοι για τον ουράνιο προορισμό φθάνουν εκεί μόνον ένεκα ωρισμένων ενεργειών που κάνουν και που κάνει κι ο Θεός υπέρ αυτών. Πρέπει να προσλάβουν γνώσι, ν’ ασκήσουν πίστι, ν’ αφιερωθούν και να βαπτισθούν και κατόπιν να παραμείνουν πιστοί στην αφιέρωσί των μέχρι θανάτου, ‘επιμελούμενοι περισσότερον να κάμουν βεβαίαν την κλήσιν και την εκλογήν των.’ Από μέρους του ο Θεός τους εκλέγει ατομικά, τους δικαιώνει, τους καθιστά πνευματικούς του γυιούς και τους χρίει με το πνεύμα του ως μέλη του σώματος του Χριστού.​—2 Πέτρ. 1:10.

Εκείνοι με τους οποίους ο Θεός πολιτεύεται έτσι έχουν μια σταθερή πεποίθησι βασισμένη στη μελέτη του λόγου του Θεού, με τις σχέσεις του Θεού προς αυτούς και με τη δική τους πορεία ενεργείας. Σαν τον απόστολο Παύλο, μπορούν να λέγουν: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού,» και θα γίνουν «συμμέτοχοι της δόξης αυτού» αν παραμείνουν πιστοί.​—Ρωμ. 8:16, 17.

Αλλ’ αν δεν έχωμε κάμει αυτά τα βήματα και δεν έχωμε ένδειξιν ότι ο Θεός πολιτεύεται έτσι μ’ εμάς και συγκεκριμένα αν δεν έχωμε μια έντονη ελπίδα και ζωηρό πόθο για την ουράνια αμοιβή, αναμφιβόλως είμεθα μεταξύ εκείνων των οποίων ο προορισμός, αν αποδειχθούν άξιοι, είναι μια ένδοξη παραδεισιακή γη. Δεν υπάρχει τίποτα το εσφαλμένο στο να μη θέλη κανείς να πάη στον ουρανό, αλλά θα ήταν ασύνετο να το θέλη κανείς αυτό αν δεν έχη βάσι για μια τέτοια ελπίδα. Όλες οι ευλογίες του Θεού είναι παρ’ αξίαν, η δε αγάπη και η σοφία δείχνουν ότι δεχόμεθα μ’ ευγνωμοσύνη οποιονδήποτε προορισμό που είναι για μας.

Το Άγγελμα της Βασιλείας Ακούεται Παντού

Η εχθρότης του σημερινού «βασιλέως του βορρά» δεν μπορεί να κάμψη την ακεραιότητα των διακόνων του ευαγγελίου. Παρά τις ενέργειές του να «προσθέση θλίψιν εις τα δεσμά» του λαού του Θεού, το αποτέλεσμα είναι ότι παντού ακούεται το άγγελμα των μαρτύρων. Χαρακτηριστική είναι μια έκθεσις από την Κομμουνιστική Ρωσία, όπως δημοσιεύεται στο Βιβλίο του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

«Λόγω του μίσους των εναντίον του αγγέλματος της Βασιλείας, οι αρχές έφθασαν στο σημείο να παραγάγουν μια κινηματογραφική ταινία για τους μάρτυρας του Ιεχωβά με τίτλο «Απόστολοι Αποκαλυπτόμενοι.» Προβολές της ταινίας αυτής έχουν γίνει σε διάφορες πόλεις. Χρησιμοποιείται ένα ηχητικό αυτοκίνητο για να συνδέη μικρές πόλεις και χωριά της περιοχής και να προσκαλή τον λαό στην προβολή. Πολλά άτομα έχουν ιδεί την ταινία. Οι αίθουσες γενικά είναι κατάμεστες. Οι εφημερίδες έχουν αναγράψει για την ταινία.

»Στην ταινία επιδεικνύονται και έντυπα, όπως λόγου χάριν περιοδικά Η Σκοπιά, βιβλιάρια και βιβλία που έχουν εκδοθή. Επίσης ένας πολύγραφος και νομίσματα, καθώς και χρυσαφικά στις διάφορες σκηνές. Ομιλούν για αρχηγούς του δόγματος του Ιεχωβά, και αναφέρουν ονόματα αδελφών, οι οποίοι λέγεται ότι διευθύνουν το συγκεκαλυμμένον έργον. Τα υπό την επιφάνειαν βιβλία, εξηγούν, προέρχονται από την Αμερικανική πόλι του Μπρούκλυν. Πολλές από τις σκηνές προεβλήθησαν στη Μολδαβία, Ζακαρπασία και στην Ιρκούτσκη. Επιδεικνύουν, επίσης, έναν αδελφό που εφονεύθη από σφαίρες συνοριακών φρουρών ενώ διέβαινε κολυμπώντας τον ποταμό Μπουγκ, όταν επεχείρησε να διέλθη τα σύνορα για υπηρεσιακό ζήτημα.

»Οι υπεύθυνοι αδελφοί μάς βεβαιώνουν στην έκθεσί τους: “Οι αδελφοί μας, ευρισκόμενοι, με άλλα λόγια, στην πραγματική καρδιά του βασιλέως του βορρά, εθυσίασαν υπέρ του Ιεχωβά και της αληθείας του ολόκληρη τη ζωή τους και όλα τους τα κτήματα και αποκτήματα και παραμένουν αφωσιωμένα και πιστά στο πλευρόν του Ιεχωβά Θεού, του Μεγάλου Κυριάρχου και Θεοκράτου. Σ’ αυτή την αποφασιστική και σκληρή μάχη υπέρ της πίστεως αγωνίζονται υπέρ του Θεού αυτών Ιεχωβά. Το άγγελμα της βασιλείας του Θεού θριαμβεύει από τα Καρπάθια Όρη ως τις Κουρίλες Νήσους”.»

Από τις Μακρινές Φιλιππίνες

«Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Φιλιππίνες έχουν απλή αλλά ισχυρή πίστι. Είναι μια πίστις βασισμένη στην ισχυρή επιθυμία να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά. Λάβετε ως παράδειγμα την πίστι μιας εκατονταετούς ευαγγελιζομένης. Μετά από μια Γραφική ομιλία επλησίασε τον ομιλητή και είπε: “Αδελφέ, έχω ένα πρόβλημα και θέλω να έχω τη συμβουλή σας. Ξέρετε, προσφάτως τα πόδια μου μ’ ενοχλούν και δεν μπορώ πια να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι. Τώρα, πραγματικά ανησυχώ, διότι υπάρχουν εδώ πολλοί καλής θελήσεως άνθρωποι. Φρονείτε ότι θα ήταν ευπρόσδεκτο στον Ιεχωβά αν καθόμουν απλώς στο παράθυρό μου και καλούσα τους διερχομένους να μπουν μέσα σε μια Γραφική συνομιλία;” Αυτή η αδελφή εγκατέλειψε το δόγμα των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας στην ηλικία των ενενήντα ενός ετών. Υπήρξε μια τακτική ευαγγελιζομένη από τότε. Είναι αξιόλογα άγρυπνη, όπως αποδεικνύεται από το ζωηρό ενδιαφέρον που έχει να μην παραμελή τις διακονικές της ευθύνες. Πόσο πλούσιοι σε νόημα είναι οι λόγοι του Ψαλμού 92:14, όταν εφαρμοσθούν στην αφωσιωμένη αυτή ευαγγελιζομένη!»​—1961 Yearbook of Jehovah’s Witnesses.

Ευθανασία και ο Νόμος του Θεού

Αν επάσχετε από ένα ανίατο νόσημα, τι θα επιθυμούσατε να πράξετε;

«ΑΠΟΜΑΧΟΣ Καταζητείται δια Θανάτωσιν εξ Οίκτου.» Έτσι εβροντοφώνησαν οι επικεφαλίδες της πρώτης σελίδος των απογευματινών εφημερίδων της Πόλεως Νέας Υόρκης, της 12ης Νοεμβρίου 1960. Κάποιος απόμαχος του πολέμου, παραπληγικός ο ίδιος, δηλαδή, ένας άνθρωπος με παραλελυμένα τα κάτω άκρα του, επυροβόλησε τη σύζυγό του στο κρανίο της και την εφόνευσε αυτοστιγμεί. Γιατί; Διότι αυτή προφανώς υπήρξε το χωρίς ελπίδες θύμα πολλαπλής σκληρώσεως, μιας νόσου του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η αστυνομία εξαπέστειλε μήνυμα σε δώδεκα πολιτείες για τον απόμαχον, ο οποίος μολονότι παραλυτικός στα κάτω του άκρα, μπόρεσε να διαφύγη με το ειδικής κατασκευής αυτοκίνητό του.

Γεγονότα σαν αυτό φέρνουν στη επιφάνεια το διαφιλονεικούμενο θέμα «Θανατώσεως εξ οίκτου» ή ευθανασίας. Οι συνήγοροι της ευθανασίας ισχυρίζονται ότι εδώ υπάρχει άλλη μια απόδειξις ότι πρέπει να εισαχθή στα νομικά βιβλία ένας νόμος που να νομιμοποιή την ευθανασία. Άλλοι αντιτίθενται έντονα ισχυριζόμενοι απλώς ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στον νόμον του Θεού: «Μη φονεύσης,» και ότι η ευθανασία αποτελεί φόνον. Τι λέγει η Γραφή; Υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες η ευθανασία μπορεί να δικαιολογηθή;​—Έξοδ. 20:13.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΔΗ

Η λέξις «ευθανασία» προέρχεται από δύο ρίζες, ευ, που σημαίνει «καλώς,» και θάνατος. Η ευθανασία, λοιπόν, είναι ένας θάνατος που υποτίθεται ότι είναι καλός, διότι τερματίζει μια οδυνηρή ζωή. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι επιβολής της ευθανασίας, το δε ανωτέρω παράδειγμα είναι το έσχατον μέσον. Οι γιατροί κατά καιρούς χρησιμοποιούν θανατηφόρο δόσι ναρκωτικών και κατόπιν πάλι μπορεί απλώς να σταματήσουν τη νοσηλεία, από την οποία εξαρτάται η ζωή του ασθενούς.

Εκείνοι που συνηγορούν υπέρ της ευθανασίας εμπίπτουν σε τρεις γενικές τάξεις. Οι σύλλογοι ευθανασίας συνηγορούν μόνον υπέρ της εκουσίας ευθανασίας, για κείνους που είναι πάνω από είκοσι ενός ετών και υποφέρουν μεγάλους πόνους από ανίατα νοσήματα. Για την πρόληψι καταχρήσεων, ο ασθενής κι ο γιατρός του θ’ απητείτο να κάμουν μια γραπτή αίτησι για ευθανασία, και μια επιτροπή διωρισμένη από δικαστήριο και αποτελουμένη από δύο άλλους γιατρούς κι ένα δικηγόρο πρέπει να ερευνήσουν και να κάμουν μια ευνοϊκή έκθεσι. Σε οποιοδήποτε στάδιο ενεργείας, ο ασθενής θα επετρέπετο ν’ αλλάξη τη γνώμη του.

Κατόπιν υπάρχουν εκείνοι που ευνοούν την ευθανασία μόνο για τους νεαράς ηλικίας, οι οποίοι είναι τερατουργήματα ή διανοητικώς ελαττωματικοί, και οι οποίοι θα ήσαν καταδικασμένοι να περάσουν μια άχρηστη ζωή. Μια μορφή αυτού του είδους ευθανασίας ασκείται τώρα, οπότε οι γιατροί δεν αφήνουν ν’ αναπνεύσουν στη γέννησί των τα πολύ δύσμορφα βρέφη.

Και τρίτον, υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν τα άκρα και οι οποίοι θα ήθελαν να εφαρμόσουν την ευθανασία και στους αθεράπευτα φρενοπαθείς, τους παραλυτικούς και τους πέραν πάσης βοηθείας αναπήρους, οι οποίοι θα ήσαν όλοι ένα βάρος στην κοινότητα καθώς και στον εαυτό τους. Ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλισταί του συνηγορούσαν υπέρ αυτής της μορφής ευθανασίας. Λίγον καιρό μετά την άνοδό των στην εξουσία εθέσπισαν νομοθετήματα που επέτρεπαν αυτή την ευθανασία· σκοπός των ήταν η εξόντωσις 1.380.000 ατόμων που ήσαν άχρηστα στο κράτος. Ωστόσο η Εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνησις δεν ετόλμησε να θέση αυτούς τους νόμους σ’ εφαρμογή παρά μετά την έναρξι του πολέμου στο έτος 1939. Στην ενέργεια αυτή, όλοι εκείνοι που μετείχαν, η αστυνομία, οι δικαστικοί και οι γιατροί, ήσαν ωρκισμένοι να τηρήσουν μυστικότητα. Αλλά πληροφορίες για τα γεγονότα αυτά άρχισαν να διαρρέουν κι εδημιούργησαν τόσο μεγάλο φόβο και αγανάκτησι ώστε όσο αμείλικτοι κι αν ήσαν οι Εθνικοσοσιαλισταί, εθεώρησαν άσκοπο να συνεχίσουν το σχέδιό τους. Ως τότε, όμως, είχαν εξοντωθή περίπου 200.000 «χαραμοφάγοι», όπως τους ωνόμαζαν οι Εθνικοσοσιαλισταί.

ΕΝΑΝΤΙΩΣΙΣ ΣΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Μολονότι η ευθανασία είχε τους συνηγόρους της από την εποχή της αρχαίας Ελλάδος, σήμερα κανένα έθνος δεν έχει νομιμοποιήσει την εκουσία ευθανασία. Η Ελβετία πλησιάζει πολύ στο να το πράξη αυτό. Κάτω από ωρισμένες συνθήκες επιτρέπει σ’ ένα γιατρό να προμηθεύση στον ασθενή του μια θανατηφόρο πόσι, την οποίαν, όμως, ο ίδιος ο ασθενής πρέπει να λάβη. Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι ηγέται, καθώς και εκπαιδευτικοί και γιατροί, με κάθε τρόπο, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Μεγάλη Βρεττανία, ευνοούν την εκουσία ευθανασία.

Στην πρώτη γραμμή της εναντιώσεως προς τη νομιμοποίησι της εκουσίας ευθανασίας είναι η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το βιβλίο Η Ηθική της εξ Οίκτου Θανατώσεως, υπό του ιερέως Ι. Β. Σούλλιβαν, παρουσιάζει την άποψι της εκκλησίας. Ισχυρίζεται ότι η δικαιολόγησίς των «εξ οίκτου θανατώσεων» θα επέτρεπε την εισαγωγή σφηνός εναντίον του Θείου νόμου, «Μη φονεύσης», ο οποίος θα μπορούσε βαθμιαίως να ευρυνθή. Αλλά ποια μεγαλύτερη εισαγωγή σφηνός εναντίον του Θείου νόμου, που απαγορεύει την αφαίρεσι ανθρωπίνης ζωής, θα μπορούσε να υπάρξη από τον σύγχρονο πόλεμο; Ωστόσο, η θρησκευτική οργάνωσις, που αντιτάσσεται τόσο στην νομιμοποιημένη εκουσία ευθανασία, υποστηρίζει αμετάτρεπτα τον πόλεμο. Προβάλλεται, επίσης, ο ισχυρισμός ότι με το να υποφέρη μπορεί κανείς να «κερδίση εύνοιες υπέρ των ψυχών που είναι στο καθαρτήριο, ίσως δε και να τις ανακουφίση από τα παθήματα.» Αλλ’ αυτό είναι ένα επιχείρημα, που θα ήταν ελκυστικό μόνο στους Καθολικούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι υπάρχει μια τέτοια θέσις όπως το καθαρτήριο. Δεν σημαίνει τίποτα για κείνους που παραδέχονται τη σαφή Γραφική διδασκαλία ότι, «οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.»​—Εκκλησ. 9:5.

Πραγματικά, η θέσις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι θέσις διαχωρισμού τριχών. Έτσι, ο Φ. Ι. Κόννελ, στο βιβλίο Ήθη στην Πολιτική και στα Επαγγέλματα, λέγει: «Κανένας γιατρός δεν μπορεί εσκεμμένως και αμέσως να επισπεύση τον θάνατο στην περίπτωσι ενός θνήσκοντος ατόμου . . . Θ’ αποτελούσε φόνον το να του δοθή ένα φάρμακο με την άμεση πρόθεσι να επισπευσθή η αποδημία του από τον παρόντα κόσμον.» Ωστόσο, ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ λέγεται ότι είπε: «Η αφαίρεσις του πόνου και της αισθήσεως δια φαρμάκων, όταν υπαγορεύεται από λόγους ιατρικούς, επιτρέπεται από τη θρησκεία και την ηθική και στον γιατρό και στον ασθενή, ακόμη κι αν η χρήσις των φαρμάκων θα βραχύνη τη ζωή.»

Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΟΨΙΣ

Δεν αντιβαίνουν στις Βιβλικές αρχές όλες οι μορφές της ευθανασίας· εν τούτοις, η βασική αρχή που διέπει τους συγχρόνους συλλόγους ευθανασίας αντιβαίνει. Λέγουν: «Όταν η πάθησις ενός ζώντος πλάσματος δεν μπορή ν’ ανακουφισθή, είναι πιο ηθικό να τερματισθή η ζωή του με ευσπλαχνικό φόνο παρά ν’ αφεθή να υπάρχη.»

Ίσως η μόνη Γραφική μνεία για κάτι συγγενές προς την ευθανασία και η οποία βέβαια αποκαλύπτει το Θείον θέλημα σ’ αυτό το ζήτημα, είναι εν σχέσει με τον θάνατο του Βασιλέως Σαούλ. Όταν αυτός επληγώθη βαριά, εζήτησε από τον οπλοφόρον του να τον φονεύση για να μην πέση στα χέρια των Φιλισταίων και υποστή εμπαιγμόν. Αλλ’ ο οπλοφόρος του ηρνήθη να το πράξη. Ο Αμαληκίτης που εξεζήτησε την εύνοια του Δαβίδ, ισχυριζόμενος ότι είχε συμμορφωθή με το αίτημα του Βασιλέως Σαούλ και τερματίσει την ταλαιπωρία του, επατάχθη κατ’ εντολήν του Δαβίδ. Πραγματικά, ο άπιστος Βασιλεύς Σαούλ εφήρμοσε την ευθανασία στον εαυτό του, διαπράττοντας αυτοκτονία για να μην υποφέρη περισσότερο στα χέρια των Φιλισταίων.​—1 Σαμ. 31:3, 4· 2 Σαμ. 1:2-16.

Ναι ο λόγος του Θεού σαφώς λέγει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και ότι εκείνος που αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή πρέπει να χάση τη δική του: «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» Αυτός ο νόμος κατ’ επανάληψιν είχε λεχθή στο έθνος Ισραήλ από τον Μωυσή και άλλους προφήτας, καθώς και στους ακολούθους του Ιησού Χριστού από τον ίδιον τον Ιησούν και τους αποστόλους του.​—Γέν. 9:6· Έξοδ. 20:13· Αριθμ. 35:30-32· Ματθ. 19:18· 1 Ιωάν. 3:15.

Αλλά δεν τονίζει ο λόγος του Θεού ότι ο Ιεχωβά είναι ελεήμων και οικτίρμων, και δεν απαιτεί να έχωμε κι εμείς τις ίδιες ιδιότητες; Σωστά όλ’ αυτά, αλλ’ ωστόσο εθεώρησε κατάλληλο ν’ αφήση τα παθήματα να συνεχισθούν επί έξη χιλιάδες χρόνια περίπου ως τώρα. Όχι μόνον αυτό, αλλά κι εκείνος, ο Παντοδύναμος κι ο Ύψιστος, έχει υποφέρει περισσότερο από οποιονδήποτε σε όλη τη διάρκεια του καιρού αυτού. Η αρχή του είναι ότι οι νόμοι του προηγούνται από τα παθήματα όπως ακριβώς στη μετάγγισι αίματος ο νόμος του Θεού λαμβάνει προτεραιότητα από τη ζωή ενός πλάσματος. Τα παθήματα αυτά καθ’ εαυτά δεν αποτελούν το μεγαλύτερο κακό της ζωής και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία για την παράβασι του Θείου νόμου σχετικά με την ιερότητα της ζωής.

Ιδιαίτερα δε η διεκδίκησις του ονόματος του Θεού λαμβάνει προτεραιότητα από τα παθήματα. Αν υπομείνη κανείς πιστά, τα παθήματα συντείνουν στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά, αποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι θα παραμείνουν πιστοί στον Θεό παρ’ όλα όσα πρέπει να υπομείνουν. Λάβετε υπ’ όψι τον Ιώβ. Αυτός υπέφερε πολύ από μια πολύ αηδή νόσον καθώς κι από πολλά ατυχήματα. Και για τον Ιησούν αναγινώσκομε ότι «έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε.»​—Ιώβ 2:4-10· Εβρ. 5:8.

Η εκτίμησις αυτών των πραγμάτων βοηθεί έναν να υποφέρη παθήματα. Εξ άλλου, οι Χριστιανοί έχουν επίσης την παρηγορία του λόγου του Θεού, τη συντηρητική δύναμι του πνεύματός του και το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής. Ούτε μπορεί να μη γίνη παραδεκτόν ότι ένας από τους μεγαλυτέρους παράγοντας στα παθήματα είναι η διανοητική στάσις ενός σχετικά με αυτά. Ο στασιασμός μπορεί να καταστήση τα παθήματα αφόρητα, ενώ η υποτακτικότης μπορεί να καταστήση έναν ικανόν να χαίρη σ’ αυτά, όπως έκαμαν οι απόστολοι όταν τους επετράπη να υποστούν παθήματα χάριν του Χριστού.​—Πράξ. 5:40, 41.

Υπάρχουν, επίσης, κι άλλα, μολονότι κατώτερα, σημεία για εξέτασι. Κατά καιρούς μια κατάστασις που φαίνεται απελπιστκή λαμβάνει μια στροφή προς το καλύτερο, χωρίς προφανώς κανένα λόγο. Εξ άλλου δε, ποιος ξέρει τι ασθένειες που θεωρούνται ανίατες σήμερα μπορούν να γίνουν θεραπεύσιμες αύριο; Βεβαίως ολοένα περισσότερα γίνονται για την ανακούφισι από τα παθήματα.

Όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι εκεί όπου ένα άτομο υποφέρει πολύ από ένα νόσημα και ο θάνατος είναι μόνο ζήτημα χρόνου πρέπει ο γιατρός να εξακολουθήση να λαμβάνη έκτακτα, περίπλοκα, θλιβερά μέτρα για να διατηρήση ζωντανό τον ασθενή. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της παρατάσεως της ζωής ενός ασθενούς και της επεκτάσεως της θανατικής ενεργείας. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θα αποτελούσε παράβασι του Θείου νόμου περί ιερότητος της ζωής το ν’ αφήνεται η θανατική ενέργεια ν’ ακολουθήση τη δέουσα πορεία της. Η ιατρική γενικά ενεργεί σύμφωνα με αυτή την αρχή.

Μπορούμε, λοιπόν, να ιδούμε ότι ένεκα του Θείου νόμου περί ιερότητος της ζωής και του Γραφικού προηγουμένου, η ζωή δεν πρέπει ν’ αφαιρήται ή να παραδίδεται απλώς ένεκα παθημάτων, όπως συνιστάται από πολλά καλών διαθέσεων άτομα. Αλλά συγχρόνως, ο Θείος νόμος δεν απαιτεί να λαμβάνωνται υπερβολικά μέτρα, τα οποία θα έκαναν απλώς την παρέλευσι της ζωής πιο παρατεταμένη και δαπανηρή. Έτσι, και οι δίκαιοι νόμοι του Θεού και το έλεός του αναγνωρίζονται· ο νόμος του περί ιερότητος της ζωής υποστηρίζεται, κι ωστόσο επιδεικνύεται οίκτος.

Η Τέχνη της Δημοσίας Γραφικής Ομιλίας

«ΚΑΙ πάντες εμαρτύρουν εις αυτόν, και εθαύμαζον δια τους λόγους της χάριτος τους εξερχομένους εκ του στόματος αυτού.» «Εξεπλήττοντο οι όχλοι δια την διδαχήν αυτού. Διότι εδίδασκεν αυτούς ως έχων εξουσίαν, και ουχί ως οι γραμματείς.» Και, «ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» είπαν οι υπηρέται που είχαν στείλει ο Ιουδαϊκός κλήρος για να τον συλλάβουν. Έτσι ανέγραψαν για τον μεγαλύτερο δημόσιο Γραφικό ομιλητή, που είδε ποτέ και άκουσε αυτή η γη, τον Ιησούν τον από Ναζαρέτ, τον Υιόν του Θεού, τρεις Ευαγγελισταί, από τους οποίους οι δύο ήσαν αυτόπται.​—Λουκ. 4:22· Ματθ. 7:28, 29· Ιωάν. 7:46.

Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι η εκστρατεία δημοσίων Γραφικών ομιλιών του Ιησού εδημιούργησε τόσο πολύ ενδιαφέρον! Εκτός από τα θαύματα του Ιησού, «πας ο λαός από του όρθρου συνήρχετο προς αυτόν εν τω ιερώ δια να ακούη αυτόν,» και «πας ο λαός ήτο προσηλωμένος εις το να ακούη αυτόν.»​—Λουκ. 21:37, 38· 19:48.

Χωρίς αμφιβολία ο λαός συνεκεντρώνετο για ν’ ακούση τον Ιησούν και για ό,τι έλεγε και για το πώς το έλεγε. Με σοφία εξήταζε τη ακροατήριό του, κανονίζοντας τις παρατηρήσεις του και τον τόνον της φωνής του σύμφωνα με το αν συνίστατο από τους πνευματικώς ασθενείς, τους θρησκευτικούς υποκριτάς ή τους ιδίους του αποστόλους. Οι πληροφορίες που έδινε ήσαν 100 τοις εκατό ακριβείς, όχι μόνο διότι ήταν τέλειος, αλλά και διότι ήταν τελείως προσεκτικός ώστε ό,τι κι αν έλεγε να είναι η αλήθεια. Παρουσιάζοντας το άγγελμά του κρατούσε κατάλληλη προοπτική και διατηρούσε καλή ισορροπία, παρουσιάζοντας τις Γραφές και τονίζοντας τα θετικά στοιχεία του λόγου του. Εδείχνετο ότι ήταν ένας τέλειος καλλιτέχνης με την ευφάνταστη και συμπαθητική χρήσι παραβολών. Τελικά δε, ενέδυε όλες τις σκέψεις του στην ωραία μουσική της εύγλωττης ειλικρινείας και του ζήλου, της θέρμης και του αισθήματος. Τι πρότυπον έθεσε για να το έχουν ως σκοπόν τους οι σύγχρονοι δημόσιοι Γραφικοί ομιληταί!

ΕΞΕΤΑΖΕΤΕ ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ

Όπως ο Ιησούς πάντοτε εξήταζε το ακροατήριό του, έτσι πρέπει να κάνη κι ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής. Αυτό είναι ειδικά ουσιώδες διότι ένας δημόσιος Γραφικός ομιλητής έχει πάντοτε ένα μικτό ακροατήριο. Δηλαδή, το ακροατήριό του πιθανώτατα συνίσταται κι από συνδιακόνους του κι από ξένους· μπορεί μάλιστα να συνίσταται κατά 95 τοις εκατό από συνδιακόνους και 5 τοις εκατό ξένους. Τότε τι θα κάμη; Ν’ απευθύνη την ομιλία του στους 95 τοις εκατό και ν’ αγνοήση τους 5 τοις εκατό; ή ν’ αγνοήση τους 95 τοις εκατό και ν’ απευθύνη την ομιλία του στους 5 τοις εκατό;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει να τηρή στη διάνοιά του και τις δύο ομάδες. Αφ’ ενός, εφόσον δίνει μια δημόσια ομιλία, όλες οι παρατηρήσεις του θα είναι τέτοιες ώστε να μπορή να τις καταλαβαίνη ένας εντελώς ξένος. Θ’ αποφεύγη, λοιπόν, επιμελώς όσα θα εθεωρούντο ως απλοί ισχυρισμοί στον ξένον, καθώς και οποιεσδήποτε εκφράσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να κάμουν τον ξένον να αισθάνεται σαν να είναι ένας εξωτερικός, καθώς επίσης και εκφράσεις που έχουν σημαντική σημασία ή έννοια για τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Δηλαδή, θα δώση αποδείξεις για δηλώσεις, οι οποίες δεν είναι γενικά παραδεδεγμένες· δεν θα ομιλήση γενικά για «το υπηρεσιακόν έτος» ή «τις συναθροίσεις μας υπηρεσίας,» ούτε θ’ αναφέρη κανένα εδάφιο «το οποίον όλοι σας γνωρίζετε καλά, επειδή το έχετε χρησιμοποιήσει στις ομιλίες σας από σπίτι σε σπίτι» ούτε θα χρησιμοποιήση τέτοιες εκφράσεις όπως «πρόβατα και ερίφια,» «οργάνωσις του Θεού,» ή «θεοκρατικός,» χωρίς να προσθέση κάποια χαρακτηριστική ή επεξηγηματική φράσι για να καταλάβη ο ξένος. Αλλιώς θα χάση την προσοχή του ξένου, εφόσον ο ξένος θα διερωτάται: «Ποια είναι η έννοια του όρου αυτού; Τι μου διαφεύγει;» Με άλλα λόγια, ο ομιλητής πρέπει να δώση μια καλής πίστεως δημοσία ομιλία.

Εξ άλλου, όμως, δεν μπορεί ν’ αγνοήση το γεγονός ότι 95 τοις εκατό του ακροατηρίου του μπορεί να είναι συνδιάκονοι, αλλιώς αυτοί θα γίνουν ανησυχητικοί ή θ’ αποκοιμηθούν, διότι μπορεί να έχουν ακούσει αυτό το θέμα εξεταζόμενο κατ’ επανάληψιν. Πρέπει, λοιπόν, να εργασθή σκληρά για να δώση σ’ αυτή την ύλη του πρόσθετο ενδιαφέρον με την πρόδηλη νωπότητά της. Αυτό μπορεί να το κάμη, χρησιμοποιώντας άλλα εκτός από τα πολύ κοινά αποδεικτικά εδάφια, βρίσκοντας νέες περικοπές από τον δημόσιο τύπο κι από κοσμικές αυθεντίες, καθώς και ενισχύοντας τη λογική του, βελτιώνοντας τη συνοχή του και καθιστώντας τη σχέσι του πιο εξέχουσα. Μπορεί, επίσης, να μεταδώση νωπότητα κι ενδιαφέρον στις παρατηρήσεις του ομιλώντας με θέρμη, πεποίθησι κι ενθουσιασμό, θέτοντας πραγματικά την καρδιά του μέσα στην ομιλία του.

Όταν κάνη έτσι ισχυρή την παρουσίασί του από κάθε άποψι, οι συνδιάκονοί του στο ακροατήριο θα προσηλωθούν σε κάθε λέξι του, διότι αυτός θα τους κάμη να εκτιμήσουν, όσο ποτέ πριν, πόσο δυνατή είναι πραγματικά η περίπτωσις για τον Ιεχωβά, τον λόγον Του και τους μάρτυράς Του σχετικά με το ιδιαίτερο αυτό θέμα. Ως αποτέλεσμα τούτου θα ενισχυθή η πίστις των και θα τους παρασχεθούν αποτελεσματικά σημεία για να τα χρησιμοποιήσουν στη δική τους διακονία του αγρού.

ΝΑ ΕΙΣΘΕ 100 ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ ΑΚΡΙΒΕΙΣ

Δεύτερον, ο Ιησούς ήταν 100 τοις εκατό ακριβής· έτσι πρέπει να προσπαθούν να είναι κι εκείνοι που τον μιμούνται σήμερα. Η ακρίβεια είναι ένας παράγων που είναι εύκολο να παραμεληθή. Αν οι δημόσιες Γραφικές ομιλίες σας ηχογραφούντο και αναμεταδίδοντο, ή εστενογραφούντο και κατόπιν εδημοσιεύοντο, δεν θα εκοκκίνιζε το πρόσωπό σας λόγω εσφαλμένων δηλώσεων; Αν δίδωνται χρονολογίες, Βιβλικές ή κοσμικές, πρέπει να είναι απολύτως ορθές· αν δίδωνται ονόματα, πρέπει να είναι τα ορθά. Και περισσότερο ακόμη, ένας δημόσιος ομιλητής πρέπει πάντοτε να μπορή να δίνη την αυθεντία της πηγής των δηλώσεών του αν προκληθή.

Ιδιαίτερα τα όσα προέρχονται από τις Γραφές πρέπει να παρατίθενται επακριβώς· πρέπει να ελέγχωνται προηγουμένως​—για πόσους ανθρώπους επρόκειτο, όταν ο Αβραάμ παρεκάλεσε τον Ιεχωβά για τις πόλεις των Σοδόμων και Γομόρρων;—​και λοιπά. Το ίδιο ισχύει και για τα Γραφικά εδάφια· προσέχετε να μη συγχέετε τους αριθμούς. Θέστε τον εαυτό σας στη θέσι ενός συνδιακόνου, ο οποίος έφερε έναν ξένο για ν’ ακούση την ομιλία σας. Φαντασθήτε τη στενοχωρία του που δεν μπορεί να βρή ένα ωρισμένο εδάφιο στην επιστολή 1 Πέτρου διότι έπρεπε να πήτε 2 Πέτρου! Προσέχετε λοιπόν να είσθε ακριβείς!

ΤΗΡΕΙΤΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΦΑΣΙ

Ένας τρίτος παράγων, για τον οποίον ο Ιησούς μάς έδωσε το ορθό παράδειγμα, είναι η τήρησις καταλλήλου προοπτικής και εμφάσεως. Μολονότι ο Ιησούς κατά καιρούς κατήγγελλε την υποκρισία κι εξέθετε την ψευδή διδασκαλία, η έμφασις και το μεγαλύτερο μέρος της διακονίας του ήταν για εποικοδομητικά πράγματα. Όπως κι ο Ιερεμίας, έτσι κι ο σύγχρονος δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει και να κατεδαφίζη και να οικοδομή, αλλά το δεύτερο είναι κατά πολύ σπουδαιότερο.​—Ιερεμ. 1:10.

Έτσι, δεν μπορούμε να ομιλούμε τόσο πολύ για τις αρνητικές απόψεις της ομιλίας μας ώστε να παραμελούμε ή ν’ αγνοούμε τις θετικές της απόψεις. Γενικά το ένα τέταρτο ή ένα τρίτο της ομιλίας είναι αρκετό για να δείξη τι είναι εσφαλμένο και γιατί· κατόπιν εποικοδομήστε τονίζοντας τι είναι ορθόν και γιατί. Αλλιώς ο ξένος μπορεί ν’ αποκομίση μια εσφαλμένη εντύπωσι για τον σκοπό της Γραφικής μας ομιλίας, μπορεί δε μάλιστα και ν’ απομακρυνθή πτωχευμένος, αφού θα έχουν καταρρεύσει μεν οι ψευδείς πεποιθήσεις του αλλά δεν θα έχουν επαρκώς αντικατασταθή με αληθινή διδασκαλία.

Η κατάλληλη προοπτική και η έμφασις απαιτούν επίσης ν’ αποδίδωμε στον λόγον του Θεού το οφειλόμενον. Ο Ιησούς βέβαια το έπραττε αυτό. Συνεχώς επεκαλείτο το κύρος του λόγου του Πατρός του. Μολονότι ο συλλογισμός, η λογική, τα κοσμικά γεγονότα και τα παρόμοια έχουν τη θέσι των μέσα σε μια δημόσια Γραφική ομιλία, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να βαστάζουν το μεγαλύτερο βάρος ή τη μερίδα του λέοντος από τον φόρτον των αποδείξεων ή το βάρος της επιχειρηματολογίας. Το πολύ αυτά είναι μόνο δευτερεύοντα. Κι’ αυτά ακόμη συντείνουν στην απόδειξι της αυθεντικότητος της Βίβλου· βέβαια, η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας αποτελεί μια πολύ πιο ισχυρή απόδειξι της θεοπνευστίας της παρά η πιστοποίησις της αρχαιολογίας, η οποία μπορεί να πιστοποιήση μόνο την ιστορική ακρίβεια της Βίβλου. Δώστε στη Γραφή την πρώτη θέσι και οι παρατηρήσεις σας θα είναι όχι μόνο πιο αποτελεσματικές και πειστικές, αλλά και πιο εποικοδομητικές, πιο επωφελείς.

Φυσικά, τα Γραφικά εδάφια μόνα των δεν σημαίνουν τίποτα ως προς την απόδειξι ενός σημείου. Τα περιεχόμενά των πρέπει τουλάχιστον ν’ αναφερθούν, επίσης δε, οι Γραφικές περικοπές χωρίς να δηλωθή σε ποιο μέρος της Γραφής βρίσκονται στερούνται βαρύτητος, ή έχουν λίγη. Αλλά για να έχη πραγματική δύναμι, το εδάφιο πρέπει ν’ αναγνωσθή από τη Γραφή—«Εκεί είναι!» Και ή προηγουμένως ή στη διάρκεια της αναγνώσεως ή μετά την ανάγνωσι του εδαφίου, ο ομιλητής πρέπει να εξηγήση τη σημασία του· τονίστε γιατί αναγινώσκεται το εδάφιον και τι αποδεικνύει. Αλλιώς το ακροατήριο μπορεί να πιστέψη κι ωστόσο να μην καταλάβη. Η ίδια αποτελεσματική μέθοδος διδασκαλίας που χρησιμοποιείται σε ομιλίες που γίνονται στα σπίτια πρέπει να χρησιμοποιήται και στο βήμα. Αν η απλή παράθεσις ενός εδαφίου ήταν αρκετή, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη να εξηγήσετε για τι προσεύχονται οι άνθρωποι όταν επαναλαμβάνουν: «Αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Ναι, όπως ο εύγλωττος Απολλώς, πρέπει να μπορούμε ‘ν’ αποδεικνύωμε δημοσία δια των Γραφών’ την αληθινότητα εκείνων που λέμε.​—Ματθ. 6:9, 10· Πράξ. 18:28.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ​—ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ

Ερχόμεθα στο τέταρτο σημείο μας​—κανένας ποτέ δημόσιος ομιλητής δεν εχρησιμοποίησε παραδείγματα πιο αποτελεσματικά από τον Ιησού. Πόσο καλά ενθυμούμεθα τις διδασκαλίες του λόγω των ευστόχων, ευφαντάστων και δυνατών παραδειγμάτων! Τα πρόβατα και τα ερίφια, ο πλούσιος και ο Λάζαρος, η άμπελος και τα κλήματα, το ξυλάριον στο μάτι του πλησίον μας και η δοκός στο δικό μας μάτι, ο άσωτος υιός, τα απολωλότα πρόβατα, ο καλός Σαμαρείτης, ο Φαρισαίος και ο τελώνης, για να μνημονεύσωμε λίγα μόνο. Οι απόστολοι και οι πρώτοι μαθηταί του Ιησού τον εμιμήθησαν σ’αυτό, όπως δείχνουν τα συγγράμματά των.

Η επιστολή του Ιακώβου είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη απ’ αυτή την άποψι. Όσο βραχεία κι αν είναι, περιέχει πολλά παραδείγματα: το κύμα της θαλάσσης, το άνθος της φυτείας, τον καθρέφτη, τον χαλινό ενός ίππου, το πηδάλιον ενός πλοίου, τη συκιά, τις εληές, τ’ αμπέλια, το αλμυρό και το γλυκό νερό, τον γεωργό​—παρμένα όλα απ’ τα κοινά πράγματα της ζωής. Έτσι, ο σημερινός δημόσιος Γραφικός ομιλητής πρέπει να φέρνη παραδείγματα που είναι γνωστά σε όλους, απλά κι εύστοχα, ενθυμούμενος ότι ένα παράδειγμα που μπορεί να εντυπώση ένα σημείο σε αγρότας μπορεί να πάη χαμένο σε κατοίκους πόλεων και αντιστρόφως.

Τα παραδείγματα βοηθούν στη συγκράτησι του ενδιαφέροντος, και στη διαφώτισι και απλοποίησι και κατανόησι σημείων. Βέβαια, η παραβολή του Ιησού για το σπίτι που εκτίσθη στην άμμο έδωσε κατανόησι του σημείου του ως προς την ανάγκη ενεργείας σύμφωνα με ό,τι είχε πει στους ακροατάς του. Ιδιαίτερα αποτελεσματική είναι η χρήσις ενός κτυπητού παραδείγματος στον πρόλογο, και κατόπιν συνέχισις αυτού, πράγμα που βοηθεί στο να γίνη η δημοσία Γραφική ομιλία όχι μόνο πιο ενδιαφέρουσα και πιο εύκολη στο να παρακολουθηθή, αλλά και βοηθεί στη συνοχή​—αρκεί να έχη καλά εκλεγή το παράδειγμα.

Μην παραβλέπετε το γεγονός ότι όταν πρόκειται για παραδείγματα, κανένα δεν είναι πιο εύστοχο και δυνατό απ’ εκείνα που βρίσκονται μέσα στη Γραφή. Ο Ιησούς έκανε συχνή χρήσι αυτών· το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι σύγχρονοι μιμηταί του. Έτσι επίσης κι ο μαθητής Ιάκωβος στην επιστολή του επεξηγούσε τα σημεία που έθιγε αναφέροντας τον Αβραάμ, την Ραάβ, τον Ιώβ και τον Ηλία. Ναι, «ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.»​—1 Κορ. 10:11.

ΟΜΙΛΕΙΤΕ Μ’ ΕΥΓΛΩΤΤΙΑ​—ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ!

Χωρίς αμφιβολία ο Ιησούς ήταν ο πιο εύγλωττος ομιλητής που άκουσαν ποτέ οι άνθρωποι πάνω στη γη. Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι οι υπηρέται εκείνοι που εστάλησαν να συλλάβουν τον Ιησούν επέστρεψαν χωρίς αυτόν! Αυτή, η τελική μας άποψις περί δημοσίας Γραφικής ομιλίας που εξετάζεται ενταύθα, απαιτεί τη μεγαλύτερη θέρμη και ειλικρίνεια. Δεν επιτρέπει να λέγωνται αστειότητες ή ανόητες ιστορίες ή αλλιώς πως να παρεισάγωνται ευθυμολογίες απλώς για να προκαλήται γέλιο. Ο σκοπός της δημοσίας Γραφικής ομιλίας είναι η διδασκαλία κι η εποικοδόμησις. Όπως καλά ελέχθη, ο Παύλος ‘δεν προέβη να κατανοήση με ευτράπελα μέσα εκείνους που επολιορκούντο ματαίως από την αλήθεια και τη σοβαρότητα,’ ούτε και κανείς απ’ εκείνους που τον μιμούνται όπως αυτός εμιμείτο τον Χριστόν, δεν πρέπει να το πράττη αυτό.​—1 Κορ. 11:1.

Ο ζήλος, η πεποίθησις, η εμπιστοσύνη, η θέρμη, το αίσθημα κι ο ενθουσιασμός αποτελούν την καρδιά κάθε καλής Γραφικής ομιλίας. Ο Απολλώς ήταν «ζέων κατά το πνεύμα,» με ενθουσιασμό. Αυτός ομιλούσε «ακριβώς,» κι επομένως καλά περιεγράφη ως «ανήρ λόγιος.» Πραγματικά, όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ‘ζέοντες κατά το πνεύμα,’ αλλ’ ειδικά ο δημόσιος Γραφικός ομιλητής.​—Πράξ. 18:24, 25, 28· Ρωμ. 12:11.

Επαναφέρατε στη μνήμη σας πώς συγκινηθήκατε σε μια πρόσφατη περιφερειακή συνέλευσι ή σε μια από τις μεγάλες διεθνείς συνελεύσεις. Γιατί επιθυμούμε να έχωμε ηχογραφήσεις των ομιλιών εκείνων και να τις ακούωμε κατ’ επανάληψι; Όχι μόνο ένεκα του ό,τι ελέχθη και ποιος το είπε, αλλ’ ένεκα της ζέσεως, του ενθουσιασμού, της ευγλωττίας που εξεδηλώθη. Ό,τι είχαν καθαρά εμφυτευμένο οι ομιληταί στη διάνοιά των το απέδωσαν με καρδιά γεμάτη αγάπη κι εκτίμησι. Ησθάνθησαν​—έτσι πρέπει κι εμείς—​όπως ο Ελιού: «Ας φανερώσω και εγώ την γνώμην μου. Διότι είμαι πλήρης λόγων . . . Θέλω λαλήσει δια να αναπνεύσω· θέλω ανοίξει τα χείλη μου, και αποκριθή.»​—Ιώβ 32:17-20.

Ασφαλώς, αν κάποιος έχη εύλογη αιτία να ομιλήση με όλη του την καρδιά, να ομιλήση με ζήλο, πεποίθησι, εμπιστοσύνη, θερμότητα, αίσθημα κι ενθουσιασμό, αυτός είναι ο Χριστιανός δημόσιος Γραφικός ομιλητής, ο οποίος ομιλεί από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον του κι ο οποίος έχει ένα τόσο σπουδαίο κι επείγον άγγελμα να δώση στην πονηρή αυτή εποχή. Αν αξίζη να γίνη κάποιο έργον με «απλότητα καρδίας,» και «εκ ψυχής . . . ως εις τον Ιεχωβά,» αυτό είναι το έργον της δημοσίας Γραφικής ομιλίας.​—Κολ. 3:22, 23, ΜΝΚ.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η δημοσία Γραφική ομιλία εμπερικλείει πολλά, και σε όλες τις πλευρές της ο Ιησούς Χριστός έδωσε το τέλειο παράδειγμα. Ο ομιλητής πρέπει να συγκρατή το ενδιαφέρον του ξένου καθώς και του συγ-Χριστιανού του· πρέπει να είναι ακριβής και να δίνη στην Αγ. Γραφή την πρώτη θέσι· πρέπει να τηρή τις αρνητικές απόψεις δευτερεύουσες ως προς τις θετικές, φροντίζοντας συγχρόνως να μην παραφορτώνη την ομιλία του με πάρα πολλή ύλη. Πρέπει να κάνη γενναιόδωρη αλλά και συνετή χρήσι παραδειγμάτων και, προ παντός, να ομιλή από μια καρδιά γεμάτη αγάπη, προς τον Ιεχωβά, προς το ακροατήριό του και προς το θέμα του. Κάνοντας τούτο, ασφαλώς θ’ αποδώση τιμή στο όνομα του Ιεχωβά και θα εποικοδομήση τους ακροατάς του καθώς και τον εαυτό του. Αναγνωρίζοντας δε τον υψηλόν κανόνα που έθεσε ο Ιησούς γι’ αυτόν, θα παραμένη μετριόφρων και ταπεινός.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί ο Ιεχωβά επέτρεψε να υποστούν οι Ισραηλίται ήτταν δυο φορές μπροστά στη φυλή Βενιαμίν προτού επιτρέψη να επιβάλουν τη δέουσα ποινή σ’ αυτή τη φυλή για το έγκλημά της στη Γαβαά; (Κριταί 20)​—Π. Γ., Σκωτία.

Το κεφάλαιο 19 των Κριτών μιλεί για κάποιους αχρείους άνδρες της Γαβαά, οι οποίοι εταπείνωσαν μια γυναίκα ολόκληρη νύχτα έτσι ώστε το πρωί ήταν νεκρή. Οι άνθρωποι της Γαβαά κατόπιν διέπραξαν το φρικαλέο έγκλημα να συγχωρήσουν αυτή την αμαρτία των κατοίκων της πόλεώς των. Η φυλή του Βενιαμίν ήταν επίσης ένοχη από αυτή την άποψι· αρνήθηκε ν’ ακούση τις απαιτήσεις των υπολοίπων φυλών να θανατωθούν οι αχρείοι. Αυτή η ανήθικη κατάστασις υπήρξε πρόκλησις στην πιστότητα των υπολοίπων φυλών του εκλεκτού λαού του Θεού.

Η σφαγή τόσο πολλών απ’ αυτούς στην αρχή ενέβαλε σε μεγάλη δοκιμασία τις πιστές φυλές, ειδικά όσον αφορά την ορθότητα της υποθέσεώς των. Ο Ιεχωβά, αφήνοντας τις πιστές φυλές να υποστούν τέτοιες απώλειες, σαράντα χιλιάδες άνδρες σε δυο ημέρες, τις εδοκίμαζε για να δη αν θα ενέμεναν σ’ αυτή τη αποφασισμένη προσπάθεια να ξερριζώσουν αυτό το χονδρικό κακό από τον Ισραήλ όταν έφερνε τέτοιες μεγάλες απώλειες σ’ αυτούς τους ίδιους.

Οι χιλιάδες των πιστών που πέθαναν λόγω της εκστρατείας για επιβολή τιμωρίας, πέθαναν για μια δικαία υπόθεσι. Εκείνοι που επέζησαν και κέρδισαν τη νίκη εδικαιώθησαν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού και ενώπιον όλων των αναγνωστών του λόγου του. Η δικαίωσις αυτή άξιζε τη δαπάνη, και το έθνος Ισραήλ εκαθαρίσθη από μια πολύ εξευτελιστική ηθική φαυλότητα.

● Πώς πρέπει ένας αφιερωμένος Χριστιανός να θεωρή Γραφικώς τις εργατικές ενώσεις και τη συμμετοχή στη δράσι των;​—Σ. Β., Η. Π. Α.

Οι Γραφές νουθετούν τους Χριστιανούς να ‘προνοούν τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων’. «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Αυτά τα εδάφια έχουν κάποια σημασία όσον αφορά τη συμμετοχή στις εργατικές ενώσεις, επειδή για να υπακούσωμε σ’ αυτά μπορεί να είναι ανάγκη να ενωθούμε με μια εργατική ένωσι. Θα μπορούσε να σημειωθή μια αναλογία μεταξύ των καθηκόντων ενός ατόμου ως μέλους μιας εργατικής ενώσεως και εκείνων που έχει ως πολίτης μιας χώρας. Ο Χριστιανός, για ευεργετήματα που λαμβάνει από το κράτος, πληρώνει φόρους· ομοίως, θα μπορούσε κατάλληλα να πληρώνη τα οφειλόμενα στην ένωσι, εφόσον αυτή θα ήταν πραγματικά μια εξασφάλισις εργασίας. Δεν υπάρχει, επομένως, αντίρρησις στο να ανήκη απλώς ένας Χριστιανός σε μια εργατική ένωσι, πληρώνοντας τις οφειλές και υπακούοντας στην κλήσι να σταματήση την εργασία σε περίπτωσι απεργίας.​—Ρωμ. 12:17· 1 Τιμ. 5:8.

Εν τούτοις, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να αναμιγνύεται στη δράσι της ενώσεως ως το βαθμό να κατέχη μια επίσημη θέσι στην ένωσι. Ούτε, σε περίπτωσι απεργίας, πρέπει να λαμβάνη μέρος ως φρουρός της απεργίας ή με άλλους τρόπους να δημιουργή ταραχή για την υπόθεσι της απεργίας. Επάνω απ’ όλα, δεν πρέπει να εμπλέκεται σε βία σε εργατικές φιλονεικίες, διότι ο «δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται». «Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.» Όπως ακριβώς ένας Χριστιανός είναι ουδέτερος όσον αφορά την πολιτική και τους πολέμους της χώρας του, έτσι το μέλος μιας ενώσεως που είναι Χριστιανός δεν αναμιγνύεται στις διοικητικές ενέργειες και στον οικονομικό πόλεμο της ενώσεως, αλλά πρέπει να παραμένη ουδέτερο.​—2 Τιμ. 2:24· Ρωμ. 12:18.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Παρακαλώ . . . δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.​—Ιωάν. 17:20, 22. Σ 1/1/61 5-7, 11

2 Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά . . . οικείοι του Θεού.​—Εφεσ. 2:19. Σ 1/5/60 12α

3 Εν τη ημέρα καθ’ ην ο Γωγ έλθη εναντίον της γης Ισραήλ, η οργή μου θέλει αναβή επί το πρόσωπόν μου, . . . Διότι εν τω ζήλω μου, . . . ελάλησα.​—Ιεζ. 38:18, 19. Σ 15/4/60 49

4 Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού. Μη γίνεσθε πρόσκομμα.​—1 Κορ. 10:31, 32. Σ 15/1/60 16, 17

5 Δεν είχε χρείαν δια να μαρτυρήση τις περί του ανθρώπου· επειδή αυτός εγνώριζε τι ήτο εντός του ανθρώπου.​—Ιωάν. 2:25. Σ 15/7/60 9-11

6 Θέλω βεβαίως σε συνάξει όλον, Ιακώβ· θέλω βεβαίως συλλέξει το υπόλοιπον του Ισραήλ· θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν, ως ποίμνιον εν μέσω της βοσκής αυτών.​—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ. Σ 1/1/61 2, 3α

7 Τα δε εξερχόμενα εκ του στόματος, εκ της καρδίας εξέρχονται, και εκείνα μολύνουσι τον άνθρωπον.​—Ματθ. 15:18. Σ 1/9/60 18, 19

8 Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, Θεέ· και πνεύμα ευθές ανανέωσον εντός μου.​—Ψαλμ. 51:10. Σ 15/3/61 32-34

9 Απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας.​—Κολ. 3:8. Σ 15/6/60 4, 5α

10 Ελεύθερος ων πάντων, εις πάντας εδούλωσα εμαυτόν.​—1 Κορ. 9:19. Σ 1/7/60 11, 12α

11 Ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.​—Πράξ. 2:42. Σ 1/6/60 12α

12 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή· διότι ο Ιεχωβά είναι δυνατός να στήση αυτόν.​—Ρωμ. 14:4. Σ 1/8/60 18α

13 Παρακαλώ . . . δια να ήναι πάντες έν.​—Ιωάν. 17:20, 21. Σ 1/11/60 5, 6

14 Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος.​—Κολ. 3:13. Σ 15/9/60 8-10

15 Και τώρα τι βραδύνεις; σηκωθείς βαπτίσθητι.​—Πράξ. 22:16. Σ 15/8/60 8α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η αγρυπνία είναι αναγκαία για να μπορέσωμε να κατευθύνωμε τη ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο, ώστε απασχολούμεθα πάντοτε σε ορθά και δίκαια έργα. Η αγρυπνία θα βοηθήση όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού στο να ανεύρουν και εξαγοράσουν καιρό τον Ιούνιο για να παρουσιάσουν το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με το επίσης έξοχο και πολύτιμο βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» αντί δρχ. 35.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

23 Ιουλίου: Βρίσκοντας Χαρά για Αιώνια Ζωή. Σελ. 309.

30 Ιουλίου: Κρατείτε Σταθερά τη Χαρά Σας! Σελ. 317.

Ποιο Είναι το Τέλος των Ασεβών;

ΠΟΙΟ είναι το τέλος των ασεβών; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ασφαλώς το έθεσαν πολλοί όταν έμαθαν για τη σύλληψι του Εθνικοσοσιαλιστού εγκληματίου, ενός ονόματι Άιχμαν, ο οποίος υπήρξε υπεύθυνος για τον θάνατο εκατομμυρίων Ιουδαίων κι ο οποίος εκαυχήθη ότι δεν ησθάνετο καμμιά λύπη. Θα υποφέρη ένας τέτοιος άνθρωπος, μετά την εκτέλεσί του, αιώνια βάσανα μέσα σ’ έναν φλεγόμενον άδη; Ή μήπως ο θάνατος τερματίζει τα πάντα; Ποιο τέλος ορίζει η Θεία δικαιοσύνη για τέτοιους ανθρώπους;

Για το εξής πράγμα μπορούμε να είμεθα βέβαιοι: η δικαιοσύνη θ’ αποδοθή. Γιατί; Διότι ο Θεός υπάρχει, και γι’ αυτόν είναι γραμμένο: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην.» Επομένως, ισχύει η Γραφική αρχή: «Ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει.»​—Ησ. 61:8, ΜΝΚ· Γαλ. 6:7.

Έτσι, ο λόγος τον Θεού μάς διαβεβαιώνει ότι «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.» Αλλ’ «οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον άδην· πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν.»​—Ψαλμ. 37:29· 9:17.

Αυτό, όμως, εγείρει το ερώτημα, τι ακριβώς είναι αυτός ο άδης, στον οποίον επιστρέφουν οι ασεβείς; Κατά τον άλλοτε Πάπαν Πίον ΙΒ΄, ο άδης είναι ένας πραγματικός τόπος αιωνίων βασάνων. Ένα λαϊκό Ρωμαιοκαθολικό βιβλίο, διευκρινίζοντας τις παρατηρήσεις του για μας, λέγει: «Δεν υπάρχει τίποτα το αμφίβολο στα λόγια του Χριστού, του Υιού του Θεού, περί της πραγματικότητος του άδου. Αυτός είπε καθαρά ότι είναι ο τόπος, στον οποίον οι αμετανόητοι αμαρτωλοί θα καταδικασθούν για πάντα, ότι εκεί, ‘ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται,’ και ότι ‘καλήτερόν σοι είναι να εισέλθης εις τον ουρανόν τυφλός, κουλλός ή χωλός παρά έχων δύο οφθαλμούς και δύο χείρας και δύο πόδας να ριφθής εις τα βάθη του άδου.’ . . . Ούτε έδωσε καθησυχαστική διαβεβαίωσι ότι πολύ λίγοι μόνο θα κατεδικάζοντο να παν στον άδη· μάλλον ωμίλησε περί του πλήθους στο οποίον επρόκειτο να πη: ‘Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πύρ το αιώνιον’.» Η άποψις αυτή, θα μπορούσε να προστεθή, ότι διακρατείται, επίσης, κι από πολλούς Διαμαρτυρομένους.​—Μάρκ. 9:43-48· Ματθ. 25:41.

Μπορεί, όμως, ο βασανισμός τόσων ανθρώπων σε όλη την αιωνιότητα να εναρμονισθή με ό,τι λέγει η Αγ. Γραφή περί του ουρανίου Πατρός μας ότι είναι δίκαιος, εύσπλαγχνος και φιλάγαθος; Ακόμη και οι νόμοι των ατελών ανθρώπων απαγορεύουν τη σκληρή και ασυνήθη τιμωρία. Μήπως ο Θεός είναι λιγώτερο δίκαιος και φιλάγαθος από τα ατελή και αμαρτωλά πλάσματά του;—Έξοδ. 34:6,7· 1 Ιωάν. 4:8.

Επίσης, αν οι λόγοι του Ιησού περί του τέλους των ασεβών πρέπει να νοηθούν κατά γράμμα, δεν είναι παράξενο το ότι, ενώ η Γραφή μάς λέγει ότι ο Θεός εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη, δεν λέγει τίποτα περί του ότι εδημιούργησε έναν τόπο αιωνίων βασάνων, ούτε για ένα καθαρτήριο, γι’ αυτό το ζήτημα; Πότε εδημιουργήθη ο άδης; Προτού αμαρτήση οποιοδήποτε από τα πλάσματα του Θεού, ή μόνο μετά; Και πού είναι;

Εγείρεται, επίσης, το ερώτημα περί του τι είναι αυτό που πηγαίνει στον άδη. Ασφαλώς όχι το φυσικό σώμα, διότι αυτό επιστρέφει στη γη. Η ψυχή, μήπως; Αλλά τι είναι ψυχή; Μήπως είναι, όπως ισχυρίζεται ο Αυγουστίνος, μια αθάνατη πνευματική ύπαρξις, δημιουργημένη από τον Θεό την ώρα της συλλήψεως ενός ανθρώπου, και η οποία στον θάνατο μεταβαίνει στον ουρανό, στο καθαρτήριο ή στον άδη;

Όχι, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Εκεί μας λέγεται ότι όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, «έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν,» και ότι ένεκα της αμαρτίας κανείς δεν μπορεί να ‘λυτρώση την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του τάφου.’ Έτσι, και ο Σαμψών επίσης προσηυχήθη: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Φιλισταίων.» Ναι, αναγινώσκομε καθαρά: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.»​—Γέν. 2:7· Ψαλμ. 89:48, ΚΕΜ· Κριτ. 16:30· Ιεζ. 18:20.

Εκείνο που γενικά παραβλέπεται είναι ότι εκείνο που έθεσε ο Θεός ενώπιον του Αδάμ δεν ήταν το ενδεχόμενο ζωής στον ουρανό και ζωής σε αιώνια βάσανα, αλλά ζωή (ύπαρξις) και θάνατος (ανυπαρξία). Ο Θεός δεν είχε πει τίποτα περί μεταβάσεως του Αδάμ στον ουρανό, αλλά μόνον ότι «καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού [του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού], θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Έτσι, λοιπόν, όταν ο Αδάμ και η Εύα παρήκουσαν, ο Θεός δεν τους κατεδίκασε σε μια αιωνιότητα βασανισμού, αλλά σε ανυπαρξία: «Γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Μωυσή για να θέση τα ίδια ερωτήματα ενώπιον του λαού του: «Έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον.» Γι’ αυτό και αναγινώσκομε, επίσης, ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος· το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος.»​—Γέν. 2:17· 3:19· Δευτ. 30:19· Ρωμ. 6:23.

Αυτό είναι λογικό, εύλογο και δίκαιο. Αν η ζωή είναι ένα δώρο, όπως λέγουν οι Γραφές, μπορεί να μη γίνη δεκτό. Αν ο άνθρωπος εγεννάτο με μια αθάνατη ψυχή, θα του ήταν επιβεβλημένη μια αιωνιότης μ’ ένα τελεσίγραφον υπακοής ή αιωνίου βασανισμού. Αυτό θα έδειχνε περίπου τόση αγάπη όση θα εδείχνετο από ένα νεανίαν, ο οποίος θα προσέφερε σε μια νεάνιδα ένα δακτύλιον αρραβώνα, καλώντας την να εκλέξη ή να τον δεχθή ή να της τινάξη τα μυαλά στον αέρα.

Τότε, λοιπόν, πώς πρέπει να νοήσωμε τα λόγια του Ιησού που παρατίθενται ανωτέρω προς υποστήριξιν του αιωνίου βασανισμού των ασεβών; Ως σχήματα λόγου, όπως πρέπει πράγματι να είναι ένεκα των συμφραζομένων. Όταν ο Ιησούς μιλούσε για την εξόρυξι ενός οφθαλμού ή την αποκοπή ενός ποδιού ή χεριού, μήπως εννοούσε το να κάνωμε κατά γράμμα ακρωτηριασμούς στον εαυτό μας, και θα κατοικούσαμε τότε σε όλη την αιωνιότητα στον ουρανό με ένα μόνο μάτι, ένα χέρι, ένα πόδι; Ασφαλώς όχι! Εφόσον αυτά τα λόγια πρέπει να νοηθούν μεταφορικώς, ή ως σύμβολα, έτσι πρέπει να νοηθούν και τα αναφερθέντα από τον Ιησούν για τον σκώληκα που δεν πεθαίνει και το πυρ που δεν σβήνεται. Το ίδιο αληθεύει και για την παραβολή του περί προβάτων και εριφίων. Όπως δεν ανεφέρετο σε κατά γράμμα πρόβατα και ερίφια, αλλά σε «προβατοειδείς» και «εριφοειδείς» ανθρώπους, έτσι επίσης δεν ανεφέρετο σε κατά γράμμα πυρ, αλλά σε πλήρη καταστροφή σαν με πυρ.

Η ψευδής θρησκευτική διδασκαλία ότι αιώνια βάσανα είναι το τέλος των ασεβών αποτελεί βλασφημία κατά του Θεού και απομακρύνει απ’ αυτόν τα ειλικρινή άτομα. Αλλ’ η αλήθεια τον τιμά και δείχνει ότι είναι σοφός, δίκαιος και στοργικός. Εκείνοι, που αγαπούν τον Θεό και υπακούουν σ’ αυτόν, θα λάβουν τα δώρα του, των οποίων το πρώτο είναι η ζωή. Εκείνοι, που δεν τον αγαπούν και δεν υπακούουν σ’ αυτόν, οι ασεβείς, θα εξαφανισθούν, θα χάσουν τη ζωή.

Στον παρόντα αιώνα του διαστήματος ο Θεός θέτει και πάλιν ενώπιον όλης της ανθρωπότητος τα ερωτήματα ζωής και θανάτου. Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας καταδεικνύει ότι ζούμε στις ημέρες που παρωμοίασε ο Ιησούς με τις ημέρες του Νώε. Όπως ο Νώε κι η οικογένειά του επέζησαν από τον Κατακλυσμό διότι εγνώριζαν κι έπρατταν το θέλημα του Θεού, έτσι και σήμερα μόνον εκείνοι που γνωρίζουν και πράττουν το θέλημα του Θεού θα επιζήσουν από την επικείμενη καταστροφή του Αρμαγεδδώνος. Το να σας παρασχεθή βοήθεια προς την κατεύθυνσι αυτή, αποτελεί έναν από τους σκοπούς του παρόντος περιοδικού.​—Ματθ. 24:37-39.

Υλισμός ή Πνευματικότης​—Ποιο χρειαζόμεθα;

Τι έκαμε τον υλισμό να θέση λαβή στην ανθρωπότητα; Πώς μπορεί να ενισχυθή η πνευματικότης;

ΜΑΣ πιέζει η εκλογή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Η πίεσις συνεχίζεται για να κάμη έναν να εκλέξη τον υλισμόν ως οδόν της ζωής. «Η τεράστια παραγωγική μας οικονομία,» είπε ο εμπορευτικός σύμβουλος Βίκτωρ Λεμπόου στη Τζόρναλ Ρηταίηλινγκ, «απαιτεί να κάμωμε την κατανάλωσι οδόν της ζωής μας, να μετατρέψωμε την αγορά και τη χρήσι των ειδών σε τυπικόν κανόνα, ν’ αναζητούμε τις πνευματικές μας ικανοποιήσεις, ή ικανοποιήσεις του εγώ, στην κατανάλωσι. . . . Τα πράγματα πρέπει να καταναλίσκωνται, να καίωνται, να φθείρωνται, ν’ αντικαθίστανται και ν’ αποβάλλωνται με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό.»

Είτε ζούμε στο μέρος εκείνο του κόσμου, όπου η τοπική οικονομία συχνά εξαρτάται από την υλιστική κατανάλωσι, είτε όχι, θ’ αντιμετωπίσωμε κατά πρόσωπον το ζωτικό αυτό ερώτημα: Υλισμός ή πνευματικότης; Η απλή παραμέλησις της πνευματικότητος από έναν τον θέτει στο πλευρόν του υλισμού, διότι υλιστής δεν είναι κατ’ ανάγκην ένας που έχει πολλά υλικά αποκτήματα. Μπορεί να είναι φτωχός κι ωστόσο να είναι υλιστής παραμελώντας την πνευματικότητα.

Όταν οι άνθρωποι αντιλαμβάνωνται τον θαυμασμό που αποδίδεται σ’ εκείνους που έχουν την πολυτέλεια του νεωτάτου τύπου, η επιθυμία για ίση φροντίδα συχνά αναπτύσσει έναν τόσο ισχυρό πόθο ώστε πράγματα, που άλλοτε εθεωρούντο ασήμαντα, γίνονται, με τη βοήθεια επιτηδείας διαφημίσεως, αναγκαιότητες. Πολλά άτομα, κατανοώντας ότι το εισόδημά των δεν θα επιτρέψη να τ’ αποκτήσουν, καταπραΰνουν τον πόνο της τιμής με το φάρμακο των μακροπροθέσμων πληρωμών. Ως τον καιρό που οι πληρωμές εξοφλούνται, συχνά συμβαίνει ώστε το είδος που ηγοράσθη, να καταστή εκτός μόδας, και γίνεται απαρχαιωμένο ή αχρηστεύεται, ο δε φαύλος κύκλος ξαναρχίζει.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Πόσο πρακτική είναι η οδός του υλισμού; Η απάντησις μπορεί να παρατηρηθή στον ολοένα αυξανόμενο βαθμό της ασθενείας και των νευρικών διαταραχών, των οποίων σχεδόν 800 νέα είδη ενεφανίσθησαν στα τελευταία είκοσι οκτώ έτη. Εν τούτοις, οι πρωτόγονες Ινδικές φυλές της βορείου Βραζιλίας, που δεν έχουν «ανώτερη εκπαίδευσι» ή σύγχρονες ανέσεις, μας εκπλήσσουν με το γεγονός ότι μεταξύ αυτών ασθένειες, όπως είναι η φυματίωσις, ο καρκίνος και οι καρδιακές διαταραχές, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Ο δρ Ουίλλιαμ Χωλ Χόλντεν, Αμερικανός εξερευνητής, αποδίδει την υγεία των σε απλή δίαιτα, όχι πολυφαγία, όχι υπερέντασι και υπερκόπωσι, όχι ανησυχία για χρήματα και όχι προσπάθεια εξισώσεως με τους πλουσίους. Η αρτηριακή πίεσις των γηραιοτέρων Ινδών μέσα στις φυλές ήταν περίπου ίση με την πίεσι ενός εικασιτριετούς ανδρός των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι υλικές ανέσεις μπορούν να ελκύσουν τον θαυμασμό των άλλων, αλλά μπορούν εύκολα ν’ αποβάλουν την αληθινή πνευματικότητα. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών κατενόησε τούτο και είπε: «Υπάρχει άνθρωπος όστις κάμνει τον πλούσιον, και δεν έχει ουδέν.» (Παροιμ. 13:7) Ναι, ο εμπνευστικός σκοπός της ζωής, του να τύχη αναγνωρίσεως από τον Θεό, ελλείπει. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη και οι αληθινοί φίλοι ελλείπουν, διότι οι ίδιοι οι σύντροφοι ενός μεταστρέφονται στο να γίνουν οι κύριοι ανταγωνισταί του. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα, η ειρήνη και η ασφάλεια, που προέρχονται από τη γνώσι τού ότι η ζωή ενός είναι η απόκτησις της θείας ευνοίας, ελλείπουν. «Έχω συναντήσει πολλούς πλουσιωτάτους ανθρώπους στη διάρκεια του μισού αιώνος της δημοσιογραφίας μου» λέγει ο Μάλκομ Γ. Μπίγκαιη, άλλοτε αρχισυντάκτης του Φρη Πρες του Ντητρόιτ, «και ποτέ δεν εγνώρισα έναν απ’ αυτούς, στον οποίον τα εκατομμύριά του να του φέρουν εσωτερική ειρήνη κι ευτυχία.»

Όταν εκείνοι, των οποίων η οδός της ζωής κατά πολύ εξαρτάται από την υλική ευημερία, φωνάζουν για περισσότερη πνευματικότητα, το βάρος του προβλήματος προσλαμβάνει πρόσθετη σπουδαιότητα. Ο βιομήχανος της πόλεως Νέας Υόρκης Ναύαρχος Μπεν Μόρηλ είπε: «Όταν ομιλούμε για ανώτερα επίπεδα διαβιώσεως, ας μην περιοριζώμεθα σε σκέψεις κοινών πραγμάτων ανέσεως και ευκολιών· διότι υπάρχει περισσότερο σ’ ένα επίπεδο ζωής από τα υλικά πράγματα. Χρειάζεται, επίσης, να φροντίσωμε και για ένα ολονέν υψούμενον επίπεδο πνευματικής ζωής.»

Η σύγκρουσις αυτή έπληξε σκληρά εκείνους ακριβώς που ευθύνονται για την πνευματική πρωτοπορία. Ο κληρικός Ε. Ρεξ Ταίυλορ, της Πρώτης Ηνωμένης Εκκλησίας της Οττάβας, Καναδά, εθρηνολόγησε: «Εκείνο που χρειαζόμεθα περισσότερο είναι δύναμις, το είδος της δυνάμεως, που εκινητοποίιησε την πρώτη εκκλησία και την έκαμε μια ζώσα, ζωτική δύναμι.»

ΑΜΕΛΕΙΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΑΙ

Γιατί λείπει ακόμη η ζωτική αυτή δύναμις, ακόμη και σε χώρες όπου το ενδιαφέρον για τη θρησκεία είναι λαϊκό; Μια απάντησις βρίσκεται στην Αγία Γραφή, στον Ιερεμία 2:13: «Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» Πολλοί από τους σημερινούς κληρικούς, αντί να κατευθύνουν τον λαό στην λόγον του Θεού, επικρίνουν τη Γραφή ως μη πρακτική και κατευθύνουν τους ανθρώπους σε ανθρώπινες οργανώσεις όπως είναι τα Ηνωμένα Έθνη. Οι κληρικοί, επίσης, πολύ συχνά αμαυρώνουν την καθαρή αλήθεια της Γραφής με φιλοσοφίες εξελίξεως, σύγχρονη ψυχιατρική και ανθρωποποίητες δοξασίες, που αντιβαίνουν στον λόγον του Θεού και στην υγιά λογική.

Οι καρποί των ιδίων των φιλοσοφιών τούς εκθέτουν ως αμελείς καθηκόντων πνευματικούς ηγέτας. Ο Ι. Έντγκαρ Χούβερ, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (F.B.I.), αναφέρει: «Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εγκληματίαι μάς αναγκάζουν να δαπανούμε κάθε χρόνο περισσότερο από τέσσερες και δύο τρίτα φορές γι’ αυτούς από όσον καιρό θα εδαπανούσαμε για όλες τις μορφές της εκπαιδεύσεως, δημοσίας και ιδιωτικής.» Διαφωτιστικό είναι να σημειωθή ότι 85 τοις εκατό των εγκληματιών αυτών ομολογούν ότι είναι μέλη Χριστιανικών θρησκειών.

Τι πρέπει να υποθέσωμε για τους θρησκευτικούς ηγέτας που εκλαϊκεύουν τη θρησκεία για να προσελκύσουν μεγαλύτερα πλήθη και να προκαλέσουν καλύτερη ανταπόκρισι στις συνεχώς εκκλήσεις για χρήματα; Λοιπόν, τι φρονούσε ο Θεός για τους ποιμένας του Ισραήλ που είχαν γίνει πνευματικά αμελείς καθηκόντων; Ο προφήτης του Θεού λέγει: «Ουαί εις τους ποιμένας του Ισραήλ, οίτινες βόσκουσιν εαυτούς! Οι ποιμένες δεν βόσκουσι τα ποίμνια; Σεις τρώγετε το πάχος, και ενδύεσθε το μαλλίον, σφάζετε τα παχέα· δεν βόσκετε τα ποίμνια. Δεν ενισχύσατε, το ασθενές, και δεν ιατρεύσατε το κακώς έχον, και δεν εκάμετε επίδεσμα εις το συντετριμμένον, και δεν επανεφέρατε το πεπλανημένον, και δεν εζητήσατε το απολωλός· αλλά εν βία και εν σκληρότητι εδεσπόζετε επ’ αυτά.»​—Ιεζ. 34:2-4.

Όταν οι ποιμένες δίνουν στη θρησκεία εμπορικό χαρακτήρα, πώς μπορούν να επιφέρουν αληθινή πνευματικότητα; Σκεφθήτε τις πράξεις του Ιησού στη διάρκεια της εποχής του Πάσχα, του έτους 33 μ.Χ. Πλήθη Ιουδαίων από τις γύρω περιφέρειες της Ιουδαίας είχαν έλθει στην Ιερουσαλήμ για να εορτάσουν το Πάσχα. Ερχόμενοι στον ναό, θα πλήρωναν τον φόρον του ναού σε νόμισμα του τόπου, μαζί με τη θυσίασι διαφόρων ζώων και περιστερών. Εφόσον αυτό αποτελούσε μέρος της μορφής της λατρείας των, οι ιερείς επέτρεψαν να στηθούν πάγκοι και παραπήγματα στην Αυλή των Εθνών μέσα στον αυλόγυρο του ναού, όπου μπορούσε να γίνη ανταλλαγή ξένων νομισμάτων και ν’ αγορασθούν θυσιαστικά ζώα. Ανάμεσα σε τέτοιο ηγιασμένο περιβάλλον και με την έγκρισι αφιερωμένων ιερέων, ποιος θα τολμούσε ν’ αμφισβητήση την κοσμιότητα αυτών των ενεργειών; Όχι μόνο ήταν κατάλληλο αυτό, αλλά και μήπως δεν απέβλεπαν όλ’ αυτά σε θρησκευτικούς σκοπούς; Εξωτερικώς όλα εφαίνοντο πολύ έντιμα, αλλά ήλθε ο Ιησούς, ο οποίος ανέτρεψε τα τραπέζια των χρηματικών συναλλαγών των, εκθέτοντας τη φιλαργυρία των και τη μορφή λατρείας των ως τίποτα περισσότερο από μια επιφανειακή, τυπικιστική, εξωτερική επίδειξι αυτοδικαιώσεως.​—Ματθ. 21:12.

Αφού η λαϊκή θρησκεία απέτυχε να θέση ένα στερεό θεμέλιο για την αληθινή πνευματικότητα, η νεότης εστράφη σήμερα σε υλικές ηδονές. Ένας νεανίας δεκαεννέα ετών, ομιλώντας για τις ομάδες των νεαρών στο Λονδίνον της Αγγλίας, είπε: «Υποθέτω ότι οι νεαροί δεν έχουν την αντοχή να παν στην εκκλησία. Ίσως από οκνηρία. Τι πρόκειται, όμως, ν’ αποδείξη οπωσδήποτε αυτό; Στρέφεσθε προς τη θρησκεία αν είσθε μονήρης ή υστερήτε σε κάτι. Οι νεαροί δεν υστερούν σε τίποτα . . . Διάγομε πολύ υλιστική ζωή. Ένας νεαρός δεν χρειάζεται Θεό! Έχει τον δικό του Θεό.» Αλλά για τους νεαρούς όσο και τους ενήλικας, η λατρεία στον ναΐσκο του υλισμού δεν έφερε την ευτυχία που εκζητούν και δεν τους παρέσχε βέβαιη ελπίδα για το μέλλον. Μόνο η αληθινή πνευματικότης μπορεί να το κάμη αυτό.

ΕΠΙΤΕΥΞΙΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

Η αληθινή πνευματικότης είναι το αντίθετο της φιληδονίας ή κοσμικότητος. Είναι η ειλικρινής επιθυμία για την επιδοκιμασία του Θεού, η επιθυμία της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού. Για να φθάση ένας στην αληθινή πνευματικότητα, πρέπει να κατανικήση την ιδιοτελή επιθυμία για γόητρο και τιμές μεταξύ των ανθρώπων. Ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους: «Δόξαν παρά ανθρώπων δεν λαμβάνω· αλλά σας εγνώρισα, ότι την αγάπην του Θεού δεν έχετε εν εαυτοίς. Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, και δεν με δέχεσθε· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι εαυτού, εκείνον θέλετε δεχθή. Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;» (Ιωάν. 5:41-44) Το να επιζητούμε δόξα για τον εαυτό μας είναι κοσμικότης· το να επιζητούμε δόξα, που προέρχεται από τον μόνον αληθινό Θεό, δείχνει πνευματικότητα.

Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, είναι μια δυναμική ενέργεια, βασισμένη στην ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού, η οποία μεταβάλλει και δίνει ένα εμπνευστικό σκοπό στη ζωή του ανθρώπου. Μεταβάλλει την όλη προσωπικότητα ενός ανθρώπου, ακριβώς όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν.»​—Κολ. 3:9, 10.

Μια επίδειξις αληθινής πνευματικότητος σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να παρατηρηθή μεταξύ εκείνων, οι οποίοι σας επρομήθευσαν αυτό το περιοδικό, δηλαδή, των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν υπάρχουν φυλετικές, εθνικές ή θρησκευτικές διαιρέσεις. Οι ηθικοί κανόνες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου είναι εκείνοι που απαιτεί η Αγ. Γραφή για όλους όσοι θ’ αποκτήσουν ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Η αληθινή πνευματικότης, λοιπόν, απαιτεί όχι μόνον ορθές πεποιθήσεις αλλά και ορθή ενέργεια, διαγωγή σε αρμονία με τον λόγον του Θεού.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αποστερούν τον εαυτό τους από ό,τι υλικές ευκολίες χρειάζεται ο άνθρωπος. Έμφασις, όμως, τίθεται στη μελέτη και στην εφαρμογή του λόγου του Θεού στην καθημερινή τους ζωή. Για να διατηρήσουν αληθινή πνευματικότητα γνωρίζουν ότι πρέπει να είναι εκλεκτικοί σε ό,τι αναγινώσκουν, διότι η αναγνώσιμη ύλη του κόσμου έχει διαφθαρή· αντί ν’ αποτελή βοήθεια για πνευματικότητα, καταστρέφει την πνευματικότητα. Τα λαϊκά μυθιστορήματα, λόγου χάριν, παρουσιάζουν τα φύλα ή τη βία ή και τα δύο. «Η φιλολογική ιδιότης που εκζητούν περισσότερο οι οίκοι ανατυπώσεων [βιβλίων],» λέγει κάποιος που θεωρείται αυθεντία, «είναι η ηδονιστική περιγραφή σεξουαλικών επεισοδίων.»

Όχι, η προς ανάγνωσιν ύλη του κόσμου τούτου, η οποία πνευματικώς απονεκρώνει, δεν είναι για κείνους που επιθυμούν την αληθινή πνευματικότητα. Εκείνοι, που θέλουν πνευματικότητα, χρησιμοποιούν τον λόγον του Θεού ως οδηγόν για ό,τι θέτουν μέσα στη διάνοιά τους: «Όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.»​—Φιλιππησ. 4:8.

ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Ν’ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το να βοηθούμε τους άλλους να διακρίνουν την ανάγκη του να έχουν αληθινή πνενματικότητα, βοηθεί, αντιστοίχως, και μας στο να κατέχωμε πνευματικότητα. Σχετικά με τούτο, ο Τζέραλδ Γκντόβιν, γράφοντας στο τεύχος Αυγούστου 1959 του Καθολικού περιοδικού Ινφορμέσιον, εσχολίασε ως εξής τη δράσι των μαρτύρων του Ιεχωβά: «Οι Καθολικοί λαϊκοί μπορούν να μάθουν ένα σπουδαίο μάθημα από τα μέλη των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δηλαδή να κάμουν τη θρησκεία τους ένα τόσο σπουδαίο στοιχείο στη ζωή τους, ώστε να θέλουν να δαπανούν πολύ περισσότερες ώρες απ’ όσες δαπανούν τώρα για να κάμουν πιο βαθιά τη γνώσι τους περί αυτής· και να τη διαδώσουν—σαν να επρόκειτο για ένα ‘ζήτημα ζωής και θανάτου.»

Πέρυσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν πάνω από 131 εκατομμύρια ώρες πλουτίζοντας τη ζωή περισσοτέρων από μισό εκατομμύριο οικογενειών σε 179 έθνη, διεξάγοντας οικιακές Γραφικές μελέτες και ομιλώντας στους άλλους για τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού. Η δράσις αυτή είναι η απάντησίς των στη διδασκαλία του Ιησού να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν’ και στην προφητεία του ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»​—Ματθ. 6:33· 24:14.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν ν’ αποκτήσετε αληθινή πνευματικότητα. Θα χαρούν να εξετάσουν την Αγ. Γραφή μαζί σας στο δικό σας σπίτι. Επιπρόσθετα, σχεδόν κάθε Κυριακή δίδονται πνευματικώς ενισχυτικές ομιλίες πάνω σε θέματα της Αγ. Γραφής στις Αίθουσες Βασιλείας. Είσθε ευπρόσδεκτοι να παρευρεθήτε.

Επιδιώκετε πνευματικότητα. Γιατί να θυσιάσετε τη ζωή σας στην επιδίωξι προσκαίρου γοήτρου; Επιζητείτε τη δόξα που προέρχεται από τον αληθινό Θεό. Ποιο θα είναι εκείνο που θα επιδιώκετε: ο υλισμός ή η πνευματικότης; Η ζωή και η ευτυχία σας εξαρτάται από την ορθή εκλογή.

Μια Πείρα από την Άπω Ανατολή

«Ένας ειδικός σκαπανεύς στο Τιμόρ εχρησιμοποίησε καλά τον χρόνον των διακοπών του. Συνεταξίδευσε μ’ ένα καλής θελήσεως άτομο στη Νήσο Ρότι για να επισκεφθή τους συγγενείς αυτού του ατόμου. Στο στενό μεταξύ Τιμόρ και Ρότι ηγέρθη μια ισχυρή θύελλα και το μικρό ιστιοφόρο άρχισε ν’ ανατρέπεται και να βυθίζεται. Απορρίπτοντας το φορτίο κι αδειάζοντας το νερό επί ώρες, οι ναύται κατώρθωσαν να φέρουν το πλοιάριο σε υπήνεμο όρμο της νήσου Ρότι, και τελικά όλοι απεβιβάσθησαν σώοι στην κυρία πόλι της νήσου. Οι επιβάται κι οι ναύται εγονυπέτησαν για να ευχαριστήσουν τον Θεό για τη διάσωσί των, όσοι ασκούσαν τη θρησκεία του Ισλάμ με τον δικό τους τρόπο προσευχής, κι οι Χριστιανοί με τον δικό τους τρόπο. Ο ειδικός σκαπανεύς προσεκλήθη να ενωθή κι αυτός με τους προσευχομένους. Έλαβε την ευκαιρία να εξηγήση από τη Γραφή τα περί προσευχής και ιδιαίτερα σχετικά με τη μεγαλύτερη απ’ όλες τις προσευχές, για την έλευσι της Βασιλείας. Σε λίγη ώρα διεδόθη ολόγυρα στην πόλι η είδησις ότι έφθασε ένας κήρυξ του ευαγγελίου. Κάθε βράδυ ο αδελφός ελάμβανε προσκλήσεις να επισκεφθή διάφορα σπίτια και να εξηγήση τα περί του νέου κόσμου. Αργότερα ο σκαπανεύς και το καλής θελήσεως άτομο μετέβησαν στην ενδοχώρα να παρακολουθήσουν τον γάμο ενός συγγενούς. Στην τελετή του γάμου, όπου παρευρέθησαν πάνω από τριακόσια πρόσωπα, ο ειδικός σκαπανεύς παρεκλήθη να ομιλήση και να δώση Γραφική συμβουλή περί γάμου. Το έπραξε αυτό, τονίζοντας πώς θα έφθανε ο γάμος στην εκπλήρωσι τον Θείου σκοπού του στον νέο κόσμο. Ο σκαπανεύς έλαβε την ευκαιρία να εξετάση τις ευλογίες του νέου κόσμου. Οι παρόντες κατεπλάγησαν με την πληροφορία. Την επόμενη μέρα, Κυριακή, ο σκαπανεύς έλαβε προσκλήσεις από τις τρεις εκκλησίες του χωρίου να ομιλήση στις λειτουργίες των. Εδέχθη μια πρόσκλησι, και μετά την κανονική λειτουργία ωμίλησε στα παρόντα 150 άτομα για το σημείον των εσχάτων ημερών. Ο ιερεύς τον παρεκάλεσε να ομιλήση πάλι εκείνο το βράδυ προς όφελος εκείνων, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στην πρωινή λειτουργία. Το έπραξε. Ο ‘ρατζά’ (τοπικός διοικητής) προσέφερε κατάλυμα στο σπίτι του, αν ο σκαπανεύς ήθελε να παραμείνη στο νησί και να τους διδάξη για την Αγ. Γραφή. Όταν έμαθε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, ερώτησε αν η Εταιρία θα μπορούσε να στείλη κάποιον άλλον να τους διδάξη. Φροντίζομε να στείλωμε δύο ειδικούς σκαπανείς εκεί σύντομα για να βοηθήσουν τους ταπεινούς αυτούς ανθρώπους.»​—Από το Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«Να Περιπατής Ταπεινώς Μετά του Θεού Σου»

«ΙΔΟΥ, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!» Ασφαλώς τα λόγια αυτά του Δαβίδ θίγουν μια ευαίσθητη χορδή στις καρδιές όλων εκείνων που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου, διότι πράγματι είναι χαρά να συνδέεσαι με Χριστιανούς αδελφούς που είναι σε ομόνοια «ως πρόβατα εις την μάνδραν.» Πόσο διαφορετικοί είναι από την πορεία που ακολουθεί η κοινωνία του παλαιού κόσμου! Όπως, παραδείγματος χάριν, όταν συνέρχωνται σε μια συνέλευσι τα Ηνωμένα Έθνη και επικρατή τέτοια οχλαγωγία, ώστε ο πρόεδρος θραύει το σφυρί του προσπαθώντας να αποκαταστήση μια τάξι και η συνεδρίασις λύεται λόγω της διαμάχης και της συγχύσεως!​—Ψαλμ. 133:1· Μιχ. 2:12.

Αλλά γιατί υπάρχει ενότης στην κοινωνία Νέου Κόσμου; Λόγω της αγάπης, που είπε ο Ιησούς ότι θα διέκρινε τους αληθινούς οπαδούς του. Μια τέτοια αγάπη δημιουργεί ταπεινοφροσύνη, χωρίς την οποία η ενότης δεν είναι δυνατή. Η υπερηφάνεια, το αντίθετο ακριβώς της ταπεινοφροσύνης, είναι εκείνη που από την αρχή επροκάλεσε προστριβές και διαιρέσεις, τα αντίθετα της ομονοίας.​—Ιωάν. 13:34, 35.

Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, επανειλημμένως ο λόγος του Θεού μάς παραγγέλλει να είμεθα ταπεινοί: «Να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» «Ταπεινώθητε ενώπιον του Ιεχωβά.» «Πάντες δε . . . ενδύθητε ταπεινοφροσύνην.» «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού.»​—Μιχ. 6:8· Ιάκ. 4:10, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 5:5, 6.

Η ανάγκη του να είμεθα ταπεινοί ετονίσθη κατ’ επανάληψι από τον Ιησούν: Να γίνητε ως τα παιδία· λάβε του έσχατον τόπον στους γάμους· όταν προσεύχεσαι να είσαι σαν τον ταπεινό τελώνη και όχι σαν τον αυτοδικαιούμενον Φαρισαίον. Σημειώστε, επίσης, ότι η εντολή να είμεθα ταπεινοί εχρησίμευσε ως ορμητήριο για τη δριμεία εκ μέρους του Ιησού καταγγελία των υπερηφάνων και υποκριτών θρησκευτικών ηγετών της εποχής του. Σε χτυπητή αντίθεσι προς την αλαζονική πορεία των, ήταν η ταπεινή πορεία του Ιησού, που εδόξαζε τον Θεό κάθε φορά: «Απ’ εμαυτού δεν κάμνω ουδέν.» Αυτή η έλευσίς του στη γη, όσο και ολόκληρη η επίγεια διαμονή του ήταν ένα λαμπρόν παράδειγμα ταπεινότητος, όπως ο απόστολος Παύλος τόσον καθαρά δείχνει εις Φιλιππησίους 2:5-8. Μια χαρακτηριστική απόδειξις της ταπεινότητος του Ιησού ήταν η προθυμία του να πλύνη τα πόδια των αποστόλων του.​—Ματθ. 18:3, 4· Λουκ. 14:7-11· 18:9-14· Ματθ. 23:12· Ιωάν. 8:28· 13:5.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ

Τι σημαίνει να είμεθα ταπεινοί; Η λέξις «ταπεινός» έχει την έννοιαν ότι «ένας σκέπτεται για τον εαυτό του χαμηλά· έχει μικρές αξιώσεις σαν ένας εγκαταλελειμμένος· όχι υπερήφανος ή δογματικός στο πνεύμα, στον τρόπο ή επιδεικτικός· ταπεινόφρων,»​—Ουέμπστερ.

Η Χριστιανική ταπεινότης είναι ειλικρινής. Δεν είναι μια ασθενική, άτονη υποταγή λόγω φόβου ή για ιδιοτελές όφελος, αλλά στηρίζεται επάνω σε δίκαιες αρχές, μια από τις οποίες είναι η δικαιοσύνη. Οφείλομε να είμεθα ταπεινοί απέναντι του Θεού. Από όλη τη νοήμονα δημιουργία του Θεού εμείς ειδικά οφείλομε να είμεθα ταπεινοί, διότι κατέχομε την πιο χαμηλή θέσι. Και λόγω αμαρτίας, δεν είναι επίσης το ανθρώπινο γένος το πιο ανάξιο; Διότι και τα πιο ισχυρά έθνη του κόσμου, συγκρινόμενα προς τον Ιεχωβά Θεόν, «είναι ως ρανίς από κάδου» και όλοι οι κάτοικοι «είναι ως ακρίδες» και «πάσα σαρξ είναι ως χόρτος.»​—Ησ. 40:15, 22· 1 Πέτρ. 1:24.

Οφείλομε, επίσης, να είμεθα ταπεινοί και απέναντι του πλησίον μας: «Τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» Συγχρόνως το να είμεθα ταπεινοί μας βοηθεί ν’ αποφύγωμε την παγίδα της υποκρισίας.​—1 Κορ. 4:7.

Η αρχή της αγάπης, επίσης, απαιτεί από μας να είμεθα ταπεινοί, και εδώ, επίσης, αντιστρόφως, το να είμεθα ταπεινοί θα μας κάνη περισσότερο στοργικούς. Αν αγαπούμε τον ουράνιο Πατέρα μας, δεν θα θέλομε να κάμωμε οτιδήποτε για να τον στερήσωμε από τη δόξα που οφείλομε σ’ αυτόν. Θα το θέλαμε μήπως; Η αγάπη, λοιπόν, προς τον Θεό θα μας κάμη να περιπατώμεν ταπεινώς ενώπιόν του. Και πώς είναι δυνατόν να λεχθή ότι το να είμεθα ταπεινοί αυξάνει την αγάπη μας προς τον Θεόν; Διότι η ταπεινότης μάς κάνει να έχωμε συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης και μας βοηθεί να εκτιμήσωμε ότι δεν μπορούμε κατευθύνωμε τα βήματά μας, που μας ελκύουν προς τον Θεό.​—Ματθ. 5:3· Ιερεμ. 10:23.

Ομοίως, η αγάπη προς τους αδελφούς μας θα μας κάμη ταπεινούς στις σχέσεις μας προς αυτούς διότι η ταπεινότης μάς βοηθεί, επίσης, να είμεθα περισσότερο στοργικοί. « Έχοντες την αυτήν αγάπην, όντες ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» Αν είμεθα ταπεινόφρονες δεν θα λέμε προς έναν άλλον, «Δεν έχω χρείαν σου», αλλά θα εκτιμήσωμε την αλληλοεξάρτησί μας. Αν είμεθα ταπεινοί, δεν θα αισθανώμεθα την προσβολή, οφείλομε να φαινώμεθα ότι είμεθα ασήμαντοι, Αν είμεθα ταπεινόφρονες, θα είμεθα ελεήμονες προς τους άλλους όπως ο Θεός είναι ελεήμων απέναντί μας και θα διακρατούμε και θα δείχνομε αγαθότητα και συμπάθεια. Ταπεινότης είναι ιδιαιτέρως το να προσαρμοζώμεθα με όλους εκείνους που ζητούν στοργή και αγάπη.​—Φιλιππησ. 2:2, 3· 1 Κορ. 12:20, 21.

Το ίδιο αληθεύει, επίσης, όσον αφορά την αρχή της σοφίας: μας υποχρεώνει να είμεθα ταπεινοί. Με το να είμεθα μόνον ταπεινόφρονες μπορούμε να έχωμε ειρήνη με τον Θεό: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» Αυτός κατοικεί «μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα.» Η σύνεσις μάς υπαγορεύει, επίσης, να είμεθα ταπεινοί τόσον ώστε να μπορέσωμε να ειρηνεύωμε με τον εαυτό μας. Εκείνος που είναι ταπεινόφρων, δεν είναι πιθανόν ότι θα γίνη ματαιόδοξος, ή ένας που σπαράσσεται από ιδιοτελείς φιλοδοξίες, αλλά με σοφία θα εκτιμά ότι η ευσέβεια μετ’ αυταρκείας είναι μεγάλος πλουτισμός.​—Ιακ. 4:6· Ησ. 57:15· 1 Τιμ. 6:6.

Το να είμεθα ταπεινοί είναι, επίσης, η πορεία της σοφίας, επειδή, εκτός του ότι συντελεί να ειρηνεύωμε με τον Θεό και τον εαυτό μας, μας κάνει, επίσης, να ειρηνεύωμε με τους συνανθρώπους μας και ιδιαιτέρως με τους ομοίους με μας Χριστιανούς. Αυτό ωφελεί στην ομαλή συνεργασία, στην ενότητα, διότι εκείνος που είναι ταπεινός δεν θα ανταγωνίζεται με τον σύντροφό του Χριστιανό· δεν θα προσπαθήση να τον επισκιάση. Οι ταπεινοί είναι με σοφία πειθήνιοι, και ευπειθείς και συνεπώς συντελούν στο να υπάρχη ειρήνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Η δικαιοσύνη, λοιπόν, η αγάπη και η σοφία, όλα δείχνουν ότι πρέπει να είμεθα ταπεινοί.

ΠΡΟΦΥΛΑΞΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Δεν είναι εύκολο για τον άνθρωπον, που συνελήφθη στην αμαρτία και εγεννήθη στην πλάνη, να είναι ταπεινόφρων. Η φιλαυτία κάνει τον καθένα να θέλη να εξυψώση τον εαυτό του όπως έκαμε ο Σατανάς. Γι’ αυτό, ο λόγος του Θεού όχι μόνον περιέχει πολλές εντολές για μας να είμεθα ταπεινοί, αλλ’ επίσης μας προειδοποιεί εναντίον της υπερηφανείας. Πράγματι, επανειλημμένως και τα δύο συμβαδίζουν, η συμβουλή να είμεθα ταπεινοί και η προειδοποίησις εναντίον της υπερηφανείας: «Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» «Προ του αφανισμού υψώνεται η καρδία του ανθρώπου· και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.» «Η υπερηφανία του ανθρώπου θέλει ταπεινώσει αυτόν· ο δε ταπεινόφρων απολαμβάνει τιμήν.»​—Ιακ. 4:6· Παροιμ. 18:12· 29:23.

Ενώ όλοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να προφυλαχθούν από το να μην είναι ταπεινοί, ειδικά τούτο απαιτείται από εκείνους που ασκούν εξουσία επάνω σε άλλους, όπως οι γονείς, από εκείνους στην εκκλησία που διδάσκουν άλλους στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, από τους διακονικούς βοηθούς της εκκλησίας και, προπάντων, από εκείνους που ασκούν εποπτεία, είτε είναι υπηρέται εκκλησίας, περιοχής, περιφερείας, τμήματος ή ζώνης.

Όλοι αυτοί έχουν την υποχρέωσι να είναι παραδείγματα στην ταπεινοφροσύνη βαδίζοντας με τον Θεό, όπως ακριβώς οφείλουν να είναι υποδείγματα στην γνώσι και στον ζήλο. Έτσι ο απόστολος Πέτρος συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους: «Μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου.» Διδάσκοντας τους άλλους, πρέπει να προσέχουν μήπως η επίπληξις του Παύλου εφαρμόζεται σ’ αυτούς: «Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις;»​—1 Πέτρ. 5:3· Ρωμ. 2:21.

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίον οι επίσκοποι πρέπει να προσέχουν, είναι ότι έχουν πολλούς αδελφούς, τους οποίους εξυπηρετούν. Κάθε επαφή παρέχει μία ευκαιρία να είναι βοηθητικοί, ή όχι, πράγμα που εξαρτάται από το αν είναι ταπεινοί ή όχι. Εξ άλλου, επίσης, λόγω της θέσεώς των κάθε τι που λέγουν ή κάνουν θεωρείται εξαιρετικά σοβαρόν παρά αν εγίνετο αλλιώς.

Αλλά και, λόγω των καθηκόντων που έχει ένας επίσκοπος, είναι πολύ εύκολο γι’ αυτόν να φαίνεται πολυάσχολος, ή πραγματικά να είναι πολύ ενεργητικός και αποτελεσματικός για να είναι αληθινά βοηθητικός σε εκείνους για τους οποίους είναι υπεύθυνος. Αυτό θα τον κάμη ελλιπή σε αισθήματα αγάπης προς τον πλησίον του. Έτσι μπορεί να αποτύχη στο να κατέλθη στο επίπεδο των άλλων και να μη μπορέση να λέγη, όπως έκαμε ο απόστολος Παύλος: «Έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς.»​—1 Κορ. 9:22.

Οι επίσκοποι πρέπει να ενθυμούνται επίσης την προειδοποίησι: «Η γνώσις . . . φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.» Η έμφυτη ικανότης, η απόκτησις γνώσεων ή ο διορισμός σε θέσι υπηρεσίας εύκολα μπορεί να κάμη ένα άτομο να αποβάλη την ταπεινοφροσύνη. Το «αυτός είναι καλός, αλλά το γνωρίζει», δεν πρέπει να λέγεται για κανένα επίσκοπο στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Οφείλει να είμαι πάντοτε ταπεινός και να έχη μια ορθή προοπτική, διότι διαφορετικά μπορεί αυτός πολύ εύκολα να υπερηφανευθή και να «πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.»​—1 Κορ. 8:1· 1 Τιμ. 3:6.

ΠΟΤΕ ΕΙΔΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΩΜΕΘΑ

Φαίνεται ότι υπάρχουν μερικές περιπτώσεις, στις οποίες πρέπει ειδικά να προφυλασσώμεθα για να κρατήσωμε την ταπεινότητά μας καθώς περιπατούμε ενώπιον του Θεού. Μια από τις περιπτώσεις αυτές είναι όταν λαμβάνωμε μια επίπληξι ή μια διόρθωσι. Καθώς ο Εκκλησιαστής σοφά συμβουλεύει: «Εάν το πνεύμα του ηγεμόνος εγερθή εναντίον σου, μη αφήσης τον τόπον σου· διότι η γλυκύτης καταπαύει αμαρτίας μεγάλας.» Έτσι, όταν ο Βασιλεύς Δαβίδ ήλθε αντιμέτωπος με τον προφήτη Νάθαν και του ελέχθη για την αμαρτία του, δεν εξηγριώθη εναντίον του προφήτου του Θεού, αλλά ταπεινώς εδέχθη την επίπληξι. Η ηρεμία του, η ταπεινοφροσύνη του, η μετάνοιά του ελάφρωσαν κάπως τη μεγάλη του αμαρτία κατά τούτο, ότι δεν του εκόστισε τον θρόνον τον ούτε την διαθήκη της Βασιλείας.​—Εκκλησ. 10:4· 2 Σαμ. 12:1-14.

Εξ άλλου, υπάρχει η περίπτωσις του Βασιλέως Οζία, που ήταν μια στρατιωτική μεγαλοφυΐα. Όταν αλαζονικά επροχώρησε για να προσφέρη θυμίαμα, αρνήθηκε ν’ αφήση τους ιερείς να τον ελέγξουν, αλλά με υπερήφανη μανία τους απώθησε παράμερα και το αποτέλεσμα υπήρξε να ταπεινωθή με το να παταχθή με λέπρα και να αποθάνη από την πληγή που προήλθε από τον Ιεχωβά. Όταν παίρνωμε συμβουλή ή επίπληξι από τους εκπροσώπους του Θεού, τότε είναι ο καιρός για μας να ταπεινωθούμε προσέχοντας τη συμβουλή: «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά.»​—2 Χρον. 26:16-21· Παροιμ. 3:11, 12, ΜΝΚ.

Μια άλλη ιδιαιτέρως ευαίσθητη ευκαιρία, που πρέπει να προσέξωμε να κρατήσωμε την ταπεινοφροσύνη μας, είναι όταν λαμβάνωμε μια θέσι ευθύνης. Δεν θέλομε να είμεθα σαν τον απορριφθέντα Βασιλέα Σαούλ, που ξεκίνησε ταπεινώς, αλλά όταν εξέλαβε τον εαυτό του πολύ σοβαρά, ενεργώντας απειθώς και αλαζονικώς, απώλεσε τα πάντα. Καθώς ο Σαμουήλ εχρειάσθηκε να του πη: «Ενώ συ ήσο μικρός έμπροσθεν των οφθαλμών σου, δεν έγεινες η κεφαλή των φυλών του Ισραήλ, και σε έχρισεν ο Ιεχωβά βασιλέα επί τον Ισραήλ; . . . Μήπως ο Ιεχωβά αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Ιεχωβά; Ιδού, . . . η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία.» Μόνον όταν εξακολουθούμε να μένωμε μικροί στα ίδια μας τα μάτια, μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα εξακολουθήσωμε ν’ απολαμβάνωμε τα πρόσθετα προνόμια που έρχονται στον δρόμο μας.​—1 Σαμ. 15:17, 22, 23, ΜΝΚ.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΙΜΕΘΑ ΤΑΠΕΙΝΟΙ

Τι βοηθήματα επρομήθευσε ο Θεός για να μας βοηθήση να ‘περιπατώμεν ταπεινώς μετά του Θεού ημών’; Βεβαίως, το πρώτιστον μεταξύ αυτών είναι ο λόγος του Θεού, η Γραφή. Έτσι ο βασιλεύς του Ισραήλ έπρεπε να κάμη για τον εαυτό του ένα αντίγραφον του Νόμου και «θέλει αναγινώσκει εν αυτώ πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού· δια να μάθη να φοβήται Ιεχωβά τον Θεόν αυτού, να φυλάττη πάντας τους λόγους του νόμου τούτου, και τα διατάγματα ταύτα, ώστε να εκτελή αυτά δια να μη υψωθή η καρδία αυτού υπεράνω των αδελφών αυτού.»​—Δευτ. 17:18-20, ΜΝΚ.

Το άγιο πνεύμα του Θεού είναι πνεύμα αγάπης και δυνάμεως και σωφρονισμού. Επομένως, θα μας βοηθήση επίσης να είμεθα ταπεινοί, να αποφεύγωμε το να φέρωμε βαρέως, όταν υποβαλλώμεθα σε πειθαρχικά μέτρα, και να προφυλασσώμεθα από το να γίνωμε υπερήφανοι, όταν τιμώμεθα με πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας. Βεβαίως ο φόβος του Ιεχωβά θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την ταπεινοφροσύνη με το να μας κάνη πάντοτε ενημέρους όσον αφορά τις σχέσεις μας με τον Ιεχωβά, τις ευθύνες μας, καθώς και την εξάρτησί μας απ’ αυτόν. Και ιδιαιτέρως η προσευχή θα είναι μια βοήθεια για να είμεθα ταπεινοί. Στην προσευχή ζητούμε ικετευτικά το έλεος του Θεού, συγχώρησι, σοφία, το άγιο πνεύμα του, ενίσχυσι και ευόδωσι των προσπαθειών μας και τα όμοια. Εκτιμώντας την αναξιότητά μας και τις ανάγκες μας, θα προσευχώμεθα προς τον Θεόν να μας προφυλαξη από την υπερηφάνεια.

Ας αποδεχθούμε, λοιπόν, εγκαρδίως τη συμβουλή να «περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Αυτό σημαίνει πολλές ευλογίες τόσο τώρα όσο και στον νέο κόσμο, διότι «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.»​—Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Ευλόγησεν αυτούς ο Θεός.​—Γέν. 1:28. Σ 1/3/61 12-14

17 Κατεσκεύασε Κύριος ο Θεός την πλευράν, την οποίαν έλαβεν από του Αδάμ, εις γυναίκα, και έφερεν αυτήν προς τον Αδάμ.​—Γέν. 2:22. Σ 1/4/61 1, 2

18 Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού.​—Ιακ. 1:5. Σ 1/12/60 18

19 Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.​—1 Πέτρ. 2:12. Σ 1/10/60 26, 27, 29

20 Τότε θέλουσι συναχθή ομού οι υιοί Ιούδα, και οι υιοί Ισραήλ, και θέλουσι καταστήσει εις εαυτούς αρχηγόν ένα . . . μεγάλη θέλει είσθαι η ημέρα του Ιεζραέλ.​—Ωσηέ 1:11. Σ 1/1/61 21, 22α

21 Σας παρακαλώ . . . να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη.​—Εφεσ. 4:1, 2. Σ 15/5/60 11α

22 Και καθώς εξηκολούθουν την οδόν, ήλθον εις τι ύδωρ· και λέγει ο ευνούχος, . . . τι με εμποδίζει να βαπτισθώ;​—Πράξ. 8:36. Σ 15/8/60 5, 6α

23 Εδέχθησαν τον λόγον. . . , εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς.​—Πράξ. 17:11. Σ 1/2/61 4, 5 α

24 Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.​—Παροιμ. 14:15. Σ 15/3/61 18-20α

25 Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 122:1, ΜΝΚ. Σ 15/12/60 10, 11

26 Έκαστος, αδελφοί, εις ό,τι εκλήθη, εν τούτω ας μένη παρά τω Θεώ.​—1 Κορ. 7:24. Σ 1/4/61 12, 15, 16

27 Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί! [Είναι] ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών.​—Ψαλμ. 133:1, 3. Σ 1/1/61 39α

28 Εκείνο . . . το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη.​—Ματθ. 19:6. Σ 1 /3/61 14-16

29 Ο Πέτρος είπε προς αυτούς, Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού.​—Πράξ. 2:38. Σ 15/8/60 9α

30 Ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, . . . δια να . . . φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων. Και είτε πάσχει έν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν· είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι.​—1 Κορ. 12:24-26. Σ 1/11/60 7-9

31 Η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται την δικαιοσύνην του Θεού.​—Ιακ. 1:20. Σ 15/6/60 1, 2α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η αγρυπνία είναι αναγκαία για να μπορέσωμε να κατευθύνωμε τη ζωή μας κατά τέτοιον τρόπο, ώστε απασχολούμεθα πάντοτε σε ορθά και δίκαια έργα. Η αγρυπνία θα βοηθήση όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού στο να ανεύρουν και εξαγοράσουν καιρό τον Ιούνιο για να παρουσιάσουν το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με το επίσης έξοχο και πολύτιμο βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» αντί δρχ. 35.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

6 Αύγουστου: Η Θέσις της Εκκλησίας στην Αληθινή Λατρεία. Σελ. 345.

13 Αυγούστου: Η Εκκλησία στον Καιρό του Τέλους. Σελ. 351.

Είναι Κάθε θρησκεία Καλή;

ΕΙΝΑΙ κάθε θρησκεία καλή; Κατά τους Κομμουνιστάς, καμμιά θρησκεία δεν είναι καλή. Τους αρέσει να αναφέρουν τον Μαρξ, που είπε ότι η θρησκεία είναι το όπιον του λαού. Ο Δαρβίνος, αφότου ησπάσθη τη θεωρία της εξελίξεως και ύστερα, δεν εχρειάσθη πια τη θρησκεία. Και ο Φρόυντ, ο πατέρας της ψυχαναλύσεως, έδωσε ορισμό της θρησκείας, «η Μεγάλη Ψευδαίσθησις».

Στο αντίθετο άκρο είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μια θρησκεία είναι τόσο καλή όσο και μια άλλη, τόσο αληθινή όσο και μια άλλη και ότι η θρησκεία αυτή καθ’ εαυτήν είναι ουσιαστικά ένα καλό πράγμα. Λέγουν ότι έπρεπε να υπάρχη περισσότερη θρησκεία στο σπίτι, στα σχολεία, στην εργασία και στην κυβέρνησι, χωρίς όμως ν’ αναφέρουν ποια θρησκεία έχουν κατά νουν. Αυτή είναι η θέσις που παίρνουν, επίσης, μερικοί σύγχρονοι ψυχοθεραπευταί, όπως ο Καρλ Τζανγκ. Πιστεύουν ισχυρά στη δύναμι της θρησκείας για να θεραπεύσουν εκείνους που είναι ψυχικά άρρωστοι. Ο Τζανγκ, στα έργα του, παραμερίζει τα ερωτήματα όσον αφορά την αξία ή το κύρος ωρισμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων· εκείνο που αποκλειστικά τον ενδιαφέρει είναι ότι η θρησκεία βοηθεί τους ασθενείς του.

Η ιστορία του ανθρώπου, και ιδιαιτέρως καθώς αναγράφεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, δεν μας επιτρέπει να υποστηρίζωμε ότι κάθε θρησκεία είναι καλή. Πράγματι, η θρησκευτική φιλοδοξία και ο θρησκευτικός φθόνος επροκάλεσαν τους πρώτους δύο φόνους, από τον Σατανά, τον Διάβολο, και τον Κάιν, τον πρώτο γυιό του Αδάμ. Το δε έθνος το Ισραηλιτικό υπέστη απειράριθμες βλάβες, υιοθετώντας τις θρησκείες των πέριξ αυτού λαών, τις ειδωλαλατρίες των, τη λατρεία του φύλου και τις ανθρωποθυσίες. Στη διάρκεια των Σκοτεινών Αιώνων και ακόμη ως τη σύγχρονη εποχή, μισαλλόδοξοι φανατικοί ζηλωταί διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα εν ονόματι της θρησκείας. Σε πολλά μέρη της γης η λατρεία των ζώων ακόμη αφθονεί και εκθέσεις για το «σούττυ»​—το έθιμο, δηλαδή, κατά το οποίο η χήρα πείθεται ή εξαναγκάζεται να προσφέρη τον εαυτό της θυσία επάνω στην νεκρική πυρά του συζύγου της—​ακούονται ακόμη. Διότι, το πιο επονείδιστο, το πιο απεχθές έγκλημα σ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, ο φόνος του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, υπεκινήθη από θρησκευτικούς αρχηγούς. Σαφώς, λοιπόν, πάσα θρησκεία δεν είναι καλή. Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι είναι, πλανώνται τόσο, όσο και οι άλλοι που υποστηρίζουν ότι πάσα θρησκεία είναι κακή.​—Ιωάν. 8:44· 1 Ιωάν. 3:12· Ματθ. 27:20.

Εν τούτοις, η Γραφή καθαρά δείχνει ότι υπάρχει καλή θρησκεία. Η θρησκεία είναι απλώς μια μορφή λατρείας, είναι υπηρεσία που προσφέρεται σε μια ανώτερη δύναμι, και ότι η θρησκεία μπορεί να είναι αληθινή όπως μπορεί να είναι και εσφαλμένη. Έτσι ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία.»​—Ιάκ. 1:26.

Η θρησκεία που είναι καλή πρέπει να μπορεί να μας πη πειστικά ποιον να λατρεύωμε, γιατί και πώς. Πρέπει να μας διαφωτίση όσον αφορά την τελική αιτία των πραγμάτων και τους λόγους των σημερινών συνθηκών. Επί πλέον, θα πρέπει να μας δώση ελπίδα σχετικά με το μέλλον και να παραγάγη το ορθό είδος των καρπών, αποδεικνύοντας ότι είναι η αληθινή θρησκεία. Με τους κανόνες αυτούς, η αληθινή Χριστιανοσύνη, καθώς αναφέρεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, και καθώς εδιδάχθη και εφηρμόσθη από τον Ιησούν και τους αποστόλους του, ταυτίζεται, αυτή μόνον, ως η μόνη καλή θρησκεία.

Ποιον οφείλομε να λατρεύωμε; Το βιβλίο μελέτης της μόνης καλής θρησκείας μάς λέγει: Τον μόνον αληθινόν αόρατον Θεόν, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Αυτός είναι εκείνος που εδημιούργησε και διατηρεί ή συντηρεί τα πάντα, τα έμψυχα και τα άψυχα, τα υλικά και τα πνευματικά. Γιατί οφείλομε να τον λατρεύωμε; Διότι είναι κάτι που το οφείλομε σ’ αυτόν ως Δημιουργό και Υπέρτατον Κυρίαρχον του σύμπαντος. Και όχι μόνον είναι ορθό να λατρεύωμε τον Ιεχωβά Θεό, αλλ’ είναι και μια πράξις σοφίας, αγάπης και ευγνωμοσύνης που πρέπει να κάμωμε. Θα καταλήξη σε αίωνια ζωή και ευτυχία για μας.​—Ψαλμ. 83:18· Ησ. 40:26· 42:8.

Πώς οφείλομε να λατρεύωμε τον Θεόν αυτόν; Υπακούοντας στις εντολές του, που συνωψίσθησαν από τον Υιόν του ως εξής: «Και θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου,» και θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» Με άλλα λόγια, λατρεύομε τον Θεό με το να δίνωμε σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι και με το να κάνωμε στους άλλους όπως θα θέλαμε να κάνουν εκείνοι σ’ εμάς.​—Μάρκ. 12:30, 31, ΜΝΚ· Έξοδ. 20:5· Ματθ. 7:12.

Η μία καλή θρησκεία, μέσω του ιδικού της βιβλίου μελέτης, της Αγίας Γραφής, μας δίνει, επίσης, την ακριβή πληροφορία, όσον αφορά την ανώτατη πηγή των πάντων και τους λόγους των σημερινών συνθηκών. Δείχνει ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, ότι τα πάντα σ’ αυτόν οφείλουν την ύπαρξί των και ότι πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον προέρχεται απ’ αυτόν. Επίσης μας λέγει γιατί ο Θεός επιτρέπει το κακόν: εξαιτίας των προκλήσεων της υπεροχής του Θεού και της ακεραιότητος του ανθρώπου, που ηγέρθησαν από τον Σατανά τον Διάβολο. Αυτό έδωσε σε όλους την ευκαιρία για ν’ αποδείξουν με το μέρος τίνος τάσσονται, είτε του Θεού, της αληθείας και της δικαιοσύνης ή εναντίον του. Εκείνοι που αποδεικνύουν τον Θεόν αληθή και τον Διάβολο ψεύτη, με το να κρατούν ακεραιότητα, θ’ ανταμειφθούν με ζωή αιώνια.​—Γέν. 1:27· Έξοδ. 9:16· Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2· Ψαλμ. 36:9· Παροιμ. 27:11.

Εξ άλλου, η μία καλή θρησκεία, μας δίνει μια σταθερή ελπίδα για το μέλλον. Μας βεβαιώνει ότι, επειδή ο Ιησούς Χριστός απέθανε για τις αμαρτίες μας και ανέστη εκ νεκρών από τον Πατέρα του, ανοίχθηκε μια οδός για μας για να συμφιλιωθούμε με τον Θεό και να κερδίσωμε αιώνια ζωή στον Θείο, νέον κόσμο της δικαιοσύνης. Για ενίσχυσι της ελπίδος μας, ο Ιησούς μάς εδίδαξε να προσευχώμεθα για τη βασιλεία του Θεού και για να γίνη το θέλημά Του επάνω στη γη όπως γίνεται στον ουρανό.​—Ματθ. 6:10· Ιωάν. 3:16· 1 Πέτρ. 3:18.

Και τελευταία, η μία καλή θρησκεία αποδεικνύεται ότι είναι τέτοια με τις αλλαγές που κάνει στη ζωή εκείνων που την εγκολπώνονται. Λόγω των παραδειγμάτων που δίνει ο λόγος του Θεού, των υψηλών αρχών που προβάλλει και των ανταμοιβών που προσφέρει, παρέχει ένα ισχυρό ελατήριο για να ζούμε σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Απόδειξις αυτού φαίνεται στη μεταμόρφωσι που φέρνει γύρω από τη ζωή δεκάδων χιλιάδων, κάνοντας τους ιθαγενείς Αφρικανούς να εγκαταλείπουν την πολυγαμία και τους φυλετικούς αγώνες, κατανικώντας τον εθνικιστικό εγωισμό και τον ιδιοτελή υλισμό, μεταβάλλοντας ακόμη και τους εγκληματίας σε εντίμους ανθρώπους που φοβούνται τον Θεό.

Θα θέλατε να λάβετε μια σοφή πορεία στον αιώνα αυτόν του διαστήματος, εξασφαλίζοντας το μέλλον σας; Τότε αποφεύγετε την πορεία τόσο του κομμουνισμού, όσο και του λεγομένου Χριστιανικού κόσμου. Μάθετε τη θρησκεία, που ο Ύψιστος Θεός ο ίδιος επιδοκιμάζει όπως εκτίθεται στον λόγον Του, την Αγία Γραφή. Αφήστε την να διαπλάση τη ζωή σας, εξασφαλίζοντας την ειρήνη και την ευτυχία σας τώρα και αιώνια ζωή με ευτυχία στον νέον κόσμο του Θεού. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά της κοινωνίας Νέου Κόσμου θα είναι ευτυχείς να σας βοηθήσουν προς τον σκοπόν αυτόν.

Είσθε Ώριμος;

ΕΙΣΘΕ ώριμος; Αν ναι, τότε είσθε πλήρως ανεπτυγμένος, ικανός να κάνετε έργον ανδρός ή γυναικός στην κοινότητά σας. Εμάθατε να συλλέγετε πληροφορίες, να στοχάζεσθε πάνω σ’ αυτές και να συνάγετε συμπεράσματα απ’ αυτές. Αν είσθε ώριμος, μπορείτε ν’ αντιμετωπίζετε δύσκολα προβλήματα χωρίς να χάνετε την ισορροπία σας. Μπορείτε να υπομένετε εξάψεις χωρίς να χάνετε την ψυχραιμία σας. Δεν αθυμείτε ούτε θίγεσθε εύκολα. Η γνώσις σας από τον λόγον του Θεού είναι περιεκτική, η ικανότης σας να βοηθήτε άλλους είναι αποτελεσματική, και η εφαρμογή των Γραφικών αρχών από σας στην ίδια σας ζωή είναι παραδειγματική. Ναι, όλ’ αυτά εμπεριέχονται στο να είσθε ώριμοι.

Ο όρος «ώριμος» έχει την έννοια του να είναι κανείς πλήρως ανεπτυγμένος, τελείως εξελιγμένος. Είναι η κατάστασις που περιγράφεται κατά καιρούς μέσα στην Αγ. Γραφή ως πλήρης ή τελεία. Μόνο με το να φθάσωμε σε ωριμότητα μπορούμε να κατανοήσωμε τον σκοπό της υπάρξεώς μας, εκπληρώνοντας κατάλληλα όλες τις υποχρεώσεις μας και τις ευθύνες.​—Ματθ. 5:48· 1 Κορ. 13:10.

Υπάρχουν τέσσερες απόψεις περί ωριμότητος, που αφορούν τους Χριστιανούς: φυσική, διανοητική, συναισθηματική και πνευματική. Η φυσική ωριμότης δεν μπορεί να επισπευσθή. Το πολύ μπορούμε μόνο να συνεργασθούμε με τη δύναμι της ζωής που την επιφέρει. Αλλ’ η διανοητική, η συναισθηματική και η πνευματική ωριμότης μπορούν να επιταχυνθούν, ανάλογα με τη διανοητική διάθεσι του ατόμου και του περιβάλλοντός του. Έπειτα η φυσική ωριμότης είναι κάτι εντελώς χειροπιαστό, ενώ η διανοητική, η συναισθηματική και η πνευματική ωριμότης είναι σχετικά, εξαρτώμενα από τις συνθήκες. Στην εποχή τους ο Μωάμεθ κι ο Καρλομάγνος εθεωρούντο διανοητικώς ώριμοι, κι ωστόσο ο ένας ήταν αγράμματος ο δε άλλος μόλις μπορούσε να γράψη τ’ όνομά του.

ΦΥΣΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΣ

Η φυσική ωριμότης δεν είναι επιτακτική για την πνευματική ωριμότητα, μολονότι αποτελεί μεγάλο βοήθημα και χωρίς αυτήν οι ενέργειες ενός ατόμου είναι σε κάποιο βαθμό περιωρισμένες. Λόγου χάριν, υπάρχουν απαιτήσεις ελαχίστου ορίου ηλικίας για να γίνη κανείς μέλος μιας οικογενείας Μπέθελ και για να δώση μια δημοσία Γραφική διάλεξι. Παρατηρείται έτσι ότι ο χρόνος αποτελεί ένα πολύ βασικό στοιχείο στη φυσική ωριμότητα και δεν μπορεί ν’ αγνοηθή. Συνήθως, η φυσική ωριμότης είναι συνδεδεμένη με την ενηλικίωσι, μολονότι ωρισμένοι φυσιολόγοι ισχυρίζονται ότι το ανθρώπινο σώμα εξακολουθεί ν’ αναπτύσσεται ώσπου να φθάση στην ηλικία των τριάντα ετών.

Η πορεία της φυσικής ωριμάνσεως μπορεί να λεχθή ότι αρχίζει κατά τη σύλληψι. Η μητρική στοργή αποτελεί ένα πολύ ζωτικόν παράγοντα, ειδικά στην αρχή της ζωής· πραγματικά, απ’ τον καιρό της συλλήψεως ακόμη, διότι αν είναι ένα ανεπιθύμητο βρέφος τότε γεννάται μ’ ένα ελάττωμα. Οι παιδίατροι ισχυρίζονται ότι η μητέρα δεν χρειάζεται να ενδιαφερθή και τόσο για το ποιο ακριβώς είδος βρεφικής τροφής θα χρησιμοποιήση ή πότε ακριβώς θα δώση τροφή στο βρέφος της όσο για το να λάβη το βρέφος άφθονη μητρική στοργή.

Η συνεργασία με την έμφυτη ζωική δύναμι για φυσική ωριμότητα απαιτεί, επίσης, να φροντίζουν οι γονείς, ώστε τα τέκνα των να λαμβάνουν, όχι μόνο αρκετή τροφή, αλλά και το ορθό είδος τροφής. Τα τερπνά εδέσματα, που γαργαλίζουν τον ουρανίσκο, όπως είναι τα ζυμαρικά, τα ζαχαρωτά, και λοιπά, μολονότι κάνουν ένα παιδί να προσθέση βάρος, μπορεί να το κάμουν να είναι ελαττωματικό από άλλες απόψεις.

Για φυσική ωριμότητα τα παιδιά χρειάζονται, επίσης, άσκησι, κάτι που παραμελείται πολύ σε μερικές χώρες, ένεκα όλων των ευκολιών του συγχρόνου αυτού αιώνος. Μολονότι τα παιδιά λαμβάνουν σωματική άσκησι από τα υγιή παιγνίδια υπάρχουν επίσης κι άλλοι τρόποι, με τους οποίους ενισχύονται οι μυώνες, όπως είναι η επωφελής κόπωσις, με την ενασχόλησι στη Χριστιανική διακονία και το απλό βάδισμα, στο σχολείο ή στο γωνιαίο παντοπωλείο. Οι πρακτικοί γονείς, λοιπόν, θ’ αφήνουν τα παιδιά τους να πεζοπορούν σε μια λογική απόστασι, αντί να τα μεταφέρουν πάντοτε με το οικογενειακό αυτοκίνητο. Γιατί να στερήτε τα τέκνα σας από υγιεινή σωματική άσκησι, και συγχρόνως να δίνετε σ’ αυτά τη μάταιη ιδέα ότι υπάρχετε αποκλειστικά για την ωφέλειά των;

Η ανάπαυσις κι ο ύπνος, επίσης, δεν πρέπει να παραμελούνται, για να μη παρεμποδίζεται η πρόοδος προς τη φυσική ωριμότητα. Οι συνήθειες της συγχρόνου ζωής αποστερούν τα παιδιά από τον αναγκαίον ύπνο. Ιδιαίτερα, η παρακολούθησις τηλεοράσεως συχνά υποκλέπτει από τα παιδιά ώρες, οι οποίες έπρεπε να δαπανηθούν σε ανάπαυσι και ύπνο.

Σε όλα αυτά υπάρχει ένα μάθημα για τους ενήλικας, των οποίων η φυσική υγεία δεν είναι το άπαντον που ποθείται. Δώστε αρκετή—αλλ’ όχι και πάρα πολλή—προσοχή στην κατάλληλη τροφή, σε επαρκή σωματική άσκησι, ανάπαυσι και ύπνο και θα μπορήτε καλύτερα να εκπληρώνετε τις υποχρεώσεις σας.

ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΣ

Υπό αυστηρή έννοια, η διανοητική ωριμότης σχετίζεται πρωτίστως με τη διάνοια ως μέσον σκέψεως, για ν’ αντιλαμβάνεται τα γεγονότα, για την εκτέλεσι συγκρίσεων, για την εξαγωγή συμπερασμάτων και κατόπιν για την εκδήλωσι αποφάσεως να γίνη κάποια ενέργεια σχετικώς μ’ αυτά. Ο χρόνος είναι ένας μείζων, αν και όχι άκαμπτος, παράγων στην επίτευξι διανοητικής ωριμότητος. Πρώτα οι γονείς και ύστερα οι διδάσκαλοι έχουν την ευθύνη του να κατευθύνουν και να υποβοηθούν τα καθήκοντα των παιδιών για να φθάσουν σε διανοητική ωριμότητα. Εν τούτοις, πρέπει να υπάρχη θέλησις για συνεργασία από μέρους του παιδιού, αν πρόκειται ν’ αποκτηθή διανοητική ωριμότης.

Όπως και στη φυσική ωριμότητα, η στοργή από μέρους των κηδεμόνων του παιδιού παίζει ένα ζωτικό ρόλο στην πρόοδο που γίνεται προς τη διανοητική ωριμότητα. Αφ ενός, κάνει τους γονείς και διδασκάλους πιο διακριτικούς και πιο αποδοτικούς εκπαιδευτάς, και αφ’ ετέρου, η στοργή δίνει στο παιδί ενθάρρυνσι καθώς και την κινητήριο δύναμι προς μάθησιν.

Φυσικά, για διανοητική ωριμότητα το παιδί πρέπει να έχη, επίσης, διανοητική τροφή του ορθού είδους. Εκτός από τα όσα το παιδί μαθαίνει από τα σχολικά βιβλία, επηρεάζεται και βοηθείται ή παρακωλύεται από το διανοητικό επίπεδο του περιβάλλοντός του. Οι γονείς, λοιπόν, πρέπει να προσέχουν το λεξιλόγιό τους και τον τρόπο της ομιλίας των. Η Αγία Γραφή, εκτός από την αξία της για την απόκτησι συναισθηματικής και πνευματικής ωριμότητος, εξαιτίας του τρόπου, με τον οποίον είναι γραμμένη, στην πιο κατάλληλη γλώσσα και με τον πιο σαφή στοχασμό και τη λογική, αποτελεί εξαίρετο βοήθημα για την απόκτησι διανοητικής ωριμότητος. Βοηθεί στην καλλιέργεια της ικανότητος του σκέπτεσθαι. Αυτό είναι κάτι που πρέπει ειδικά να το ενθυμούνται οι ενήλικοι, οι οποίοι μπορεί να μην είναι σε θέσι να φοιτήσουν σε σχολείο, αλλά θα ήθελαν να καλλιεργήσουν μια σαφή ικανότητα σκέψεως, προσλαμβάνοντας γνώσι από την ανάγνωσι, την παρατήρησι και την πείρα και φθάνοντας σε ορθά συμπεράσματα.​—Παροιμ. 2:10, 11· 2 Πέτρ. 3:1.

Η συναισθηματική ωριμότης απαιτεί ωρισμένη δόσι φυσικής και διανοητικής ωριμότητος. Οι Γραφικές αρχές παρέχουν την καλύτερη βοήθεια για την επίτευξι συναισθηματικής ωριμότητος. Έχει ορισθή ως η ικανότης του να διάγη κανείς αρμονικά με τους συντρόφους του με ελάχιστες προστριβές. Η ουσία της ωριμότητος αυτής είναι οι δύο Γραφικές απαιτήσεις περί αγάπης προς τον πλησίον και ασκήσεως εγκρατείας.​—Μάρκ. 12:31· Γαλ. 5:22, 23· 2 Πέτρ. 1:6.

Όπως είναι ουσιώδης η στοργή για τη φυσική και διανοητική ωριμότητα, ακόμη πιο ουσιώδης είναι για τη συναισθηματική ωριμότητα. Πραγματικά, θα μπορούσε να λεχθή ότι τα παιδιά δεν ωριμάζουν συναισθηματικά, αν δεν ανατραφούν σ’ ένα κλίμα αγάπης. Επίσης, τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν ν’ ασκούν τα ίδια αγάπη, να λαμβάνουν υπ’ όψι τους άλλους. Πρέπει να εκπαιδεύωνται με αρχές δικαιοσύνης κι ευθύτητος, πρέπει να μάθουν να υποτάσσωνται στην εξουσία και να κατανοούν ότι όλες οι ελευθερίες είναι σχετικές. Εκεί, όπου οι γονείς απέτυχαν σ’ αυτές τις κατευθύνσεις, το άτομο θα μπορούσε να φθάση σε συναισθηματική ωριμότητα με την εφαρμογή των Γραφικών αρχών και με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού και άλλων βοηθημάτων που παρεσχέθησαν δια θείας προβλέψεως. Εκτός από τις σαφείς και ρητές εντολές του λόγου του Θεού σχετικά με το τι απαιτείται από μας στο ν’ αγαπούμε τον εαυτό μας και τον πλησίον μας, η Γραφή περιέχει και πολλά ωραία παραδείγματα που πρέπει ν’ ακολουθούνται και πολλά προειδοποιητικά παραδείγματα πραγμάτων που πρέπει ν’ αποφεύγωνται, τα οποία είναι όλα συντελεστικά στο να φθάσωμε σε συναισθηματική ωριμότητα.

Η συναισθηματική ωριμότης περιλαμβάνει, επίσης, ικανοποιητική σεξουαλική προσαρμογή. Το συναισθηματικά ώριμο άτομο δεν απατάται, είτε νυμφευμένο είναι είτε άγαμο. Αν το άτομο είναι άγαμο, παραμένει αγνό, αποφεύγοντας την πορνεία. Αν είναι νυμφευμένο, περιορίζει το σεξουαλικό ενδιαφέρον του στον ιδικό του ένα σύντροφο, στην ιδική του σάρκα.​—1 Κορ. 6:18· Παροιμ. 5:15.

Το συναισθηματικά ώριμο άτομο είναι ικανό ν’ ασκή εγκράτεια άσχετα με τις περιστάσεις. Δεν χάνει τη διάθεσί του ούτε υποκύπτει σε πάθος κάτω από πειρασμό. Κι εδώ πάλι δεν έχομε καλύτερη βοήθεια από τον λόγον του Θεού με τις ρητές εντολές του, τα αίτια και τα παραδείγματα, όλα ενωμένα στο να μας ενισχύσουν ν’ ασκούμε εγκράτεια.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΣ

Η πνευματική ωριμότης είναι η πιο σπουδαία απ’ όλες, διότι εμπερικλείει όχι μόνο την παρούσα ζωή μας αλλά και τη μελλοντική μας τύχη. (1 Τιμ. 4:8) Ο «Χριστιανικός κόσμος» διόλου σχεδόν δεν στοχάζεται την πνευματική ή θρησκευτική ωριμότητα. Γι αυτό και η αύξησις του αριθμού μελών των εκκλησιών δεν είχε καμμιά επίδρασι στον ηθικό τόνο της κοινωνίας. Ένα κοινό μέλος εκκλησίας αδυνατεί να εξηγήση την αιτία των πεποιθήσεών του, η δε διαγωγή του δεν είναι διαφορετική απ’ τη διαγωγή εκείνων που δεν πηγαίνουν στην εκκλησία.

Αλλ’ η αληθινή Χριστιανοσύνη ενδιαφέρεται για την πνευματική ωριμότητα, διότι είναι επιβεβλημένη για τη διακράτησι της ακεραιότητος. Γι αυτό και οι Γραφές τονίζουν συνεχώς τη σπουδαιότητα και την ανάγκη της:

«Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει· ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε.» «Γίνεσθε . . . τέλειοι . . . εις τας φρένας.» «Ας φερώμεθα προς την τελειότητα.» Ο σκοπός ακριβώς του Θεού που επρομήθευσε αποστόλους, προφήτας, ποιμένας και διδασκάλους είναι για να καταστή δυνατόν οι Χριστιανοί να «καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού· δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι.»​—1 Κορ. 16:13· 14:20· Εβρ. 6:1· Εφεσ. 4:11-14.

Κατά ποιους τρόπους είναι διάφορος ένας ώριμος Χριστιανός από έναν ανώριμο; Ο ανώριμος Χριστιανός αναγινώσκει την Αγ. Γραφή και τα βοηθήματα μελέτης της Γραφής μόνο κατά τον καιρό που βρίσκει, πράγμα που γίνεται σπάνια. Ο ώριμος Χριστιανός δεν αρκείται στο να τ’ αναγινώσκη απλώς αυτά, αλλά τα μελετά για να κάμη την πληροφορία δική του και να μπορή να την εξηγήση καθαρά στους άλλους. Προγραμματίζει χρόνον για τη μελέτη του.​—2 Τιμ. 2:15.

Ο ανώριμος Χριστιανός επιτρέπει στην κακοκαιρία να τον εμποδίση από το να παρακολουθή συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας, έρχεται αργά κι απροετοίμαστος για να λάβη μέρος, κι αναχωρεί ευθύς μετά τη συνάθροισι. Ο ώριμος Χριστιανός προετοιμάζεται, έρχεται τακτικά, άσχετα με τον καιρό, λαμβάνει ενεργόν μέρος στη συνάθροισι κι αργοπορεί ύστερα για να συναναστραφή και να ενθαρρύνη τους άλλους.​—Εβρ. 10:23-25.

Ο ανώριμος Χριστιανός κηρύττει σπασμωδικά και αρκείται στο να ομιλή και να διαθέτη έντυπα. Ο ώριμος Χριστιανός υπηρετεί τακτικά σε όλες τις μορφές της διακονίας, είναι επιδέξιος στο να διδάσκη, κάνει επανεπισκέψεις κι επιτυγχάνει αποτελέσματα. Και περισσότερο ακόμη, βοηθεί στο να εκπαιδευθούν κι άλλοι στη διακονία.​—Ρωμ. 15:1-3.

Ο ανώριμος Χριστιανός προσβάλλεται εύκολα, και είναι πρόθυμος να συμβιβασθή, να υποκύψη σε πειρασμό, να δείξη φόβον ανθρώπου και να φθάση στα άκρα. Ο ώριμος Χριστιανός είναι συγχωρητικός, εκδηλώνει την καρποφορία του πνεύματος, είναι δυνατός και τηρεί ισορροπία, αποφεύγοντας τα άκρα. Μακριά από το ν’ αφήνη εξωτερικές επιρροές να τον διακυβερνούν, καθοδηγείται από αρχές. Συνεχώς εκζητεί πρώτα τη βασιλεία του Θεού κι αφήνει τα συμφέροντα αυτής να κυριαρχούν στη ζωή του, στις οικογενειακές του υποθέσεις, στην κοσμική του απασχόλησι και στις ώρες της αναψυχής του. Τηρεί κάθε πράγμα στη θέσι του δεν αφήνει την κοσμική του εργασία να τον παρασύρη, ούτε αφήνει την αναψυχή του να τον κυριαρχήση σαν μια έμμονη ενασχόλησις. Δεν απασχολείται τόσο στο κήρυγμα προς τους άλλους ώστε να παραμελή τον εαυτό του ή την οικογένειά του. Το ώριμο άτομο έχει ευσέβεια με αυτάρκεια και σκέπτεται τους άλλους και όχι μόνο του εαυτό του. Με αυτό το κριτήριον, είσθε σεις ώριμος; Αναμφιβόλως είσθε ώριμος από μερικές απόψεις, αν και όχι από άλλες. Επιζητήστε επιμελώς ν’ ασκήσετε την ωριμότητα που σας λείπει.​—1 Τιμ. 6:6· 1 Πέτρ. 1:13.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Ο πιο σπουδαίος και μοναδικός παράγων στην επίτευξι καθώς και στη διατήρησι πνευματικής ωριμότητος είναι το βάθος της αφοσιώσεως. Ως τον βαθμό που είναι αληθινά βαθιά η αφοσίωσίς μας, θα επωφεληθούμε απ’ τα διάφορα βοηθήματα που επρομήθευσε ο Θεός για να μας βοηθήση να φθάσωμε σε ωριμότητα: τον λόγον του, την ορατή του οργάνωσι, το άγιό του πνεύμα ή ενεργό δύναμι και την προσευχή. Με άλλα λόγια, θα έχωμε πάντοτε ζωηρή συναίσθησι της πνευματικής μας ανάγκης.​—Ματθ. 5:3.

Μεταξύ των πρωτίστων ουσιωδών στοιχείων για την απόκτησι πνευματικής ωριμότητος είναι η πνευματική τροφή, αυτό δε σημαίνει να μελετούμε τη Γραφή και τα βοηθήματα εκείνα, που επρομήθευσε ο Θεός για να μας καταστήση ικανούς να την κατανοούμε κατάλληλα. Υπάρχουν τόσο πολλά για να διαβάσωμε και τόσο πολλά για να μελετήσωμε, υπάρχουν τόσο πολλές συναθροίσεις για να προετοιμασθούμε και να τις παρακολουθήσωμε, ώστε δεν έχομε καιρό ή ενέργεια να διαθέσωμε για μηδαμινά πράγματα. Το ν’ αναγινώσκη κανείς ανώτερη κριτική είναι σαν να παίρνη λίγο-λίγο δηλητήριο. Μια τέτοια νοσηρή περιέργεια μπορεί να προξενήση τον θάνατό μας, πνευματικώς και τελικά φυσικώς. Η ανάγνωσις μυθιστορημάτων είναι σαν να κάνωμε το γεύμα μας από ζυμαρικά ή ζαχαρωτά. Μπορεί να είναι ευχάριστο στη γεύσι, αλλ’ η καλή πνευματική τροφή χρειάζεται για την πνευματική υγεία.​—Ματθ. 4:4.

Η συναναστροφή με τον ωργανωμένο λαό του Θεού, επίσης, επιβάλλεται για πνευματική ωριμότητα, κι αυτό για πολλούς λόγους. Η οργάνωσις του Θεού μάς προμηθεύει πνευματική τροφή, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσαμε να ωριμάσωμε πνευματικώς. Μας παρέχει, επίσης, φιλάγαθη φροντίδα και στοργή σαν μητέρα, τα οποία χρειαζόμεθα εμείς ως Χριστιανοί για να ευδοκιμήσωμε, το πράττει δε αυτό με τις διάφορες εκκλησιαστικές συναθροίσεις και τις μεγάλες συνελεύσεις. Μας παρέχει ευκαιρίες για πνευματική άσκησι, για την κήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, και μας εκπαιδεύει γι’ αυτή τη δράσι. Εδώ ιδιαίτερα δείχνομε ότι είμεθα ώριμοι Χριστιανοί. Ο ώριμος Χριστιανός είναι ικανός να «σταθή,» πλήρως ενδεδυμένος την πανοπλίαν του Θεού κι εξησκημένος στον χειρισμό της μαχαίρας του πνεύματος, του λόγου του Θεού. Προσέχει την εντολή του αποστόλου «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.»​—Εφεσ. 6:14-17· 2 Τιμ. 4:2.

Τελικά δε, για πνευματική ωριμότητα χρειαζόμεθα και το πνεύμα του Θεού και το να επικοινωνούμε με τον Θεό δια προσευχής, τα δύο δε αυτά είναι σχετικά. Λαμβάνομε το πνεύμα του Θεού με τη μελέτη του λόγου του, με τη συναναστροφή με την οργάνωσί του, με τη δράσι στην υπηρεσία του και με το να τα ζητούμε απ’ αυτόν μέσω προσευχής. Όσο για την προσευχή, αυτή μας τηρεί σε επαφή με τον Θεό, μας καθαρίζει από μια αίσθησι ενοχής, και μας δίνει παρηγοριά κι ελπίδα.

Δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι η πνευματική ωριμότης μπορεί να χαθή, αν δεν εξακολουθούμε ν’ αναπτυσσώμεθα πνευματικώς. Για να διατηρήσωμε την πνευματική μας ωριμότητα, πρέπει να εξακολουθούμε πιστά να χρησιμοποιούμε όλα τα βοηθήματα, που έχει προμηθεύσει ο Θεός και τα οποία πρωτίστως μας κατέστησαν ικανούς να φθάσωμε σε πνευματική ωριμότητα.

Διαφύλαξις με Υπακοή στον Νόμον του Θεού Περί Αίματος

ΖΩΗ ή θάνατος—η εκλογή είναι δική σας! Αλλά τι θα καθορίση την εκλογή σας; Αντιμετωπίζοντας μια κρίσι που σημαίνει και τη ζωή σας, θα κατευθύνετε την πορεία σας με τις αρχές που βρίσκονται στον λόγον του Θεού; Ή, αν αυτή η πορεία φαίνεται ότι θέτει σε κίνδυνο την άμεση προοπτική της ζωής σας, μήπως θα προτιμήσετε να υποχωρήσετε στη βία των ανθρώπων που σας πιέζουν ν’ αφήσετε κατά μέρος τον νόμον του Θεού;—Δευτ. 30:19, 20· Ματθ. 16:25.

Οι πρώτοι Χριστιανοί ηρνούντο να συμβιβασθούν. Το άφοβό τους κήρυγμα του λόγου του Θεού τούς έφερνε σε σύγκρουσι με τον Ρωμαϊκό κόσμο. Επειδή οι Χριστιανοί δεν εκτιμούσαν ό,τι θεωρούσαν ως τιμητικό οι Ρωμαίοι, η αποψίς των δεν εγίνετο ανεκτή. Ωστόσο δεν αποτελούσε δόξα για τη Ρώμη το να τους καταστρέψη απλώς. Εκείνο που ήθελαν ήταν να τους εξαναγκάσουν σε υποχώρησι. Με τους Ρωμαίους δικαστάς έκαμαν ως σκοπόν τους, όχι να τους εκτελούν, αλλά να τους εξαναγκάζουν εμπράκτως να δείχνουν ότι εγκατέλειψαν τη Χριστιανική τους πίστι. «Αν συγκατετίθεντο να ρίξουν λίγους κόκκους θυμιάματος πάνω στον βωμό [για λατρεία των εθνικών θεών], απελύοντο από το δικαστήριο ασφαλώς και με επευφημίες.» Ο δικαστής, προσπαθώντας να κάμη τις συγκινήσεις των κρατουμένων να κατανικήσουν τις Χριστιανικές πεποιθήσεις των, «έθετε ενώπιον των οφθαλμών των κάθε περιστατικό που θα καθιστούσε τη ζωή πιο ευχάριστη, ή τον θάνατο πιο τρομερό και τους εκλιπαρούσαν, μάλιστα τους ικέτευαν, να δείξουν κάποια συμπάθεια στον εαυτό των, στην οικογένειά των και στους φίλους των.»a

Ούτε η προσφορά θυμιάματος στον αυτοκράτορα δεν ήταν η μόνη παράδοσις που επιζητούσαν να παρακινήσουν αυτούς τους Χριστιανούς μάρτυρας να διαπράξουν. Ο Χριστιανός συγγραφεύς Τερτυλλιανός, επικρίνοντας τις μεθόδους του Ρωμαϊκού κόσμου της εποχής του, λέγει: «Η πλάνη σας ας ερυθριά ενώπιον των Χριστιανών, διότι εμείς δεν περιλαμβάνομε ούτε ζώων το αίμα στο φυσικό μας διαιτολόγιο. Απέχομε ένεκα τούτου από πράγματα πνικτά ή θνήσκοντα αφ’ εαυτών, για να μη μολυνθούμε με οποιονδήποτε τρόπο από αίμα, έστω κι αν αυτό είναι θαμμένο μέσα στο κρέας. Τέλος, όταν σεις δοκιμάζετε Χριστιανούς, τους προσφέρετε λουκάνικα γεμάτα από αίμα· γνωρίζετε, βέβαια, πολύ καλά ότι αυτό τους είναι απαγορευμένο· αλλά σεις θέλετε να τους κάμετε να διαπράξουν παράβασι.»b Ήταν, λοιπόν, πολύ γνωστόν ότι οι Χριστιανοί δεν θα ήθελαν να καταναλώσουν αίμα εφόσον και σ’ αυτή την αρχαία Ρώμη η παράβασις αυτής της αρχής από ένα Χριστιανό εθεωρείτο ως απάρνησις της Χριστιανικής πίστεως.

Μήπως δεν θα ήταν ένα μικρό πράγμα το να προσφερθή απλώς μια ελαχίστη ποσότης θυμιάματος στον αυτοκράτορα; Μήπως θα ήταν πράγματι μια τόσο φοβερή παράβασις για έναν Χριστιανό να λάβη λίγο αίμα; Οι πρώτοι Χριστιανοί εγνώριζαν ότι η εκλογή των εσήμαινε ζωή ή θάνατο. Το να κρατήσουν σταθερά την ακεραιότητά των θα τους εξησφάλιζε την εύνοια του Ζωοδότου, του ουρανίου Θεού αυτών, και απολύτρωσι από τον ίδιο τον θάνατο με μια ανάστασι σε ζωή αιώνια.​—Ματθ. 24:13.

Στην πίστι των ήσαν όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν προηγηθή απ’ αυτούς. Γι αυτούς είναι γραμμένο: «Εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως· άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν.» Ο Θεός δεν εμπόδισε το να φυλακισθούν, να δαρούν και να θανατωθούν ακόμη. Αλλ’ η πίστις των δεν εκλονίσθη. Δεν ανέμεναν να διαφυλαχθούν από δοκιμασίες στα χέρια των εχθρών του Θεού. Η επιθυμία των ήταν να διαφυλαχθούν στη μνήμη του Θεού με υπακοή στις εντολές του, για να μπορέσουν να τύχουν της αμοιβής της ζωής στον μέλλοντα κόσμο. Με ισχυρή πίστι, ηρνήθησαν να κυριευθούν από τη βία των ανθρώπων, οι οποίοι τους κατεπίεζαν για ν’ αφήσουν κατά μέρος τον νόμου του Θεού.​—Εβρ. 11:35-38. 1 Κορ. 10:13.

Η ανάγκη τέτοιας πίστεως δεν εμειώθη στον σύγχρονο αυτό κόσμο. Οι θείες εντολές δεν διαφέρουν για μας σήμερα απ’ εκείνες που ήσαν για τους πρώτους Χριστιανούς. Η πίεσις του κόσμου, είτε με τη μορφή της κτηνωδίας ή του παραπειστικού επιχειρήματος, δεν έχει ελαττωθή. Ο νόμος του Θεού εναντίον της ειδωλολατρίας τηρείται ακόμη από τους Χριστιανούς· έτσι είναι κι η εντολή του που απαγορεύει την κατανάλωσι αίματος.

Ο ΘΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΑΙΜΑΤΟΣ

Τι ακριβώς λέγει η Γραφή για τη χρήσι αίματος; Αμέσως μετά τον Κατακλυσμό της εποχής του Νώε, πριν από 4.300 χρόνια και πλέον, ο Ιεχωβά Θεός ευλόγησε τον Νώε και τους γυιούς του, τους οποίους είχε διαφυλάξει, και μαζί μ’ εκείνη την ευλογία συμπεριέλαβε και την περί αίματος εντολή του, λέγοντας: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις εσάς προς τροφήν· ως το χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» (Γέν. 9:3, 4) Η θεία αυτή απαίτησις κατ’ επανάληψιν ετονίσθη στο έθνος Ισραήλ. Πολλές φορές τους είχε λεχθή ότι έπρεπε ν’ απέχουν από αίμα. «Μόνον άπεχε ισχυρώς από του να φάγης το αίμα· διότι το αίμα είναι η ζωή· και δεν δύνασαι να φάγης την ζωήν μετά του κρέατος. Δεν θέλεις τρώγει αυτό· επί την γην θέλεις χύνει αυτό ως ύδωρ. Δεν θέλεις τρώγει αυτό· δια να ευημερής, συ και τα τέκνα σου μετά σε, όταν πράττης το αρεστόν ενώπιον του Ιεχωβά.» Οι εκούσιοι παραβάται του Θεοδότου αυτού νόμου εθανατώνοντο.​—Δευτ. 12:23-25, ΜΝΚ· Λευιτ. 17:14.

Η απαγόρευσις της καταναλώσεως αίματος δεν παρήλθε με τη διαθήκη του νόμου. Δεν επρόκειτο απλώς για ένα διαιτητικό νόμο των Ιουδαίων. Εφαρμόζεται σε όλους τους απογόνους του Νώε, σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ήταν, λοιπόν, κατάλληλο για το ιθύνον σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας κι απ’ τον πρώτον ακόμη αιώνα της υπάρξεώς της να τονίζη τη σπουδαιότητα του ζητήματος και να επισύρη σ’ αυτό την προσοχή όλων των πιστών και πάλι: «Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς.» (Πράξ. 15:28, 29) Ναι, αναγκαίον είναι ν’ απέχουν οι Χριστιανοί από αίμα. Το διάταγμα εκείνο, που υπεκινήθη από το άγιον πνεύμα του Θεού, την ενεργό του δύναμι, δεν περιώρισε τον σκοπό της απαγορεύσεως από ζωικό αίμα και τη λήψι αίματος δια του στόματος. Η ορολογία περιελάμβανε όλα: «Να απέχητε . . . από αίματος.»

Εφόσον η απαγόρευσις αφεώρα, την πόσιν ζωικού αίματος, πολύ περισσότερο ακόμη απέκλειε πράξεις τέτοιες όπως ήταν η εισβολή στη Ρωμαϊκή κονίστρα για την απομύζησι του αίματος των ηττηθέντων μονομάχων, όπως εγίνετο εκείνο τον καιρό. Εφόσον δε η απαγόρευσις εξίσου ισχύει στη ζωή των σημερινών Χριστιανών, όχι μόνον εμπερικλείει πράξεις παρόμοιες με την πόσι αίματος προσφάτως εσφαγμένων ζώων και τη βρώσι αιματωδών πλακούντων ή αιματούχων αλλαντικών, αλλά καθιστά και παράνομη την οικειοποίησι του αίματος της ζωής ενός ανθρώπου για τη διατήρησι της ζωής άλλου.

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΥΠΑΚΟΗΣ

Χαρακτηριστική των καταστάσεων που αντιμετωπίζονται σχεδόν κάθε μέρα σε όλα τα μέρη του κόσμου απ’ εκείνους που συμμορφώνονται με τον νόμο του Θεού περί αίματος είναι η περίπτωσις της εικοσαετούς Άννης στην Ολλανδία. Αυτή από ηλικίας ένδεκα ετών υπέφερε από αιμολυτική αναιμία, μια κατάστασι, στην οποία ο σπλην καταστρέφει υπερβολικό αριθμό ερυθρών αιμοσφαιρίων, με αποτέλεσμα την έλλειψι οξυγόνου στα κύτταρα του σώματος, πράγμα που κάνει το δέρμα να προσλάβη υποκίτρινο χρώμα.

Όταν η Άννα έφθασε δεκαεννέα ετών, οι προσβολές της νόσου επανήλθαν μετά από μια χαλάρωσι ολίγων ετών και αύξησαν σε σοβαρό βαθμό. Τελικά ένας ειδικός αιματολόγος συνεβούλευσε τον πατέρα της ότι ο σπλην έπρεπε ν’ αφαιρεθή. Η επέμβασις, ελέχθη στον πατέρα της, θ’ απαιτούσε και μεταγγίσεις αίματος, αλλ’ ο πατέρας εξήγησε ότι ως Χριστιανός δεν μπορούσε παρά ν’ αντιταχθή στη χρήσι αίματος μ’ αυτόν τον τρόπο, εφόσον ο λόγος του Θεού απαγορεύει την παροχή αίματος στο σώμα, είτε από το στόμα είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσον που έχει επινοηθεί από την επιστήμη.

Μετά από ένα εξάμηνο περίπου, η Άννα αρρώστησε βαριά. Ο πυρετός της έφθασε τους 105 βαθμούς Φαρενάιτ. Από μέρα σε μέρα η κατάστασίς της εχειροτέρευε. Ο θεράπων ιατρός υπέδειξε την επείγουσα ανάγκη μεταγγίσεως αίματος. Αλλ’ εγνώριζε την άποψι των γονέων και της κόρης και δεν εξεβίασε τα πράγματα, λέγοντας: «Σε πλείστες περιπτώσεις ένας ανακαλεί μια τέτοια απόφασι την τελευταία στιγμή.» Όταν η κατάστασίς της εχειροτέρεψε περισσότερο, ο πατέρας εκάλεσε τον γιατρό και τον επίεσε να κάμη ό,τι ήταν δυνατόν, αλλά χωρίς τη χρήσι μεταγγίσεως αίματος. Μετά από μια ώρα, το ασθενοφόρον όχημα έφθασε εμπρός στο σπίτι και το κορίτσι μετεφέρθη στο νοσοκομείο.

Στο νοσοκομείο οι γιατροί εβεβαίωσαν ότι αν δεν της γίνουν μεταγγίσεις αίματος, το κορίτσι θα πέθαινε οποιαδήποτε στιγμή, αλλά παρά τα ιατρικά επιχειρήματα και τις χλευαστικές κατηγορίες που προωρίζοντο να κάμουν τα συναισθήματα των γονέων να υπερισχύσουν από τις πεποιθήσεις των, δεν κατώρθωσαν να κλονίσουν τη βαθιά πίστι της οικογενείας στην ορθότητα του Θείου νόμου που απαγόρευε τη χρήσι αίματος. Μολονότι η ασθενής ήταν απελπιστικά αδύνατη κι εχρειάζετο συμπαθητική εξέτασι, έγιναν επανειλημμένες προσπάθειες για να την κάνουν να κλονισθή από την απόφασί της και ν’ αφήση κατά μέρος στην κρίσιμη εκείνη στιγμή την εμπιστοσύνη της στους νόμους του Θεού, γύρω από τους οποίους είχε οικοδομήσει τη ζωή της. Αφηγείται η ιδία την πείρα της:

«Τη νύχτα περιέπεσα σε μια βαθιά αναισθησία, και καθώς ήμουν σε μια θνήσκουσα κατάστασι, οι γονείς μου εκλήθησαν στο νοσοκομείο. Όλες οι αντιδράσεις μου εξέλιπαν, ως το σημείο να χρειασθή και τεχνητή αναπνοή, διότι δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Επειδή δεν είχα φάγει ούτε είχα πιει τίποτα επί αρκετές μέρες, παρέστη ανάγκη να τρέφεται το σώμα μου με εγχύσεις ορρών. Μολονότι το μοιραίον δεν επήλθε, η κατάστασίς μου παρέμενε σοβαρή και ήμεθα έτοιμοι για όλα. . . . Έγιναν όλες οι προσπάθειες για να μεταπεισθούν οι γονείς μου, ο αδελφός μου και ο μνηστήρ μου. Κατόπιν συνεβούλευσαν τον γιατρό να με ρωτήση ο ίδιος. . . . Μπορούσα να βλέπω το πρόσωπο του γιατρού και να μυρίζω τη διεγερτική οσμή του καπνού καθώς έσκυψε πάνω μου και μ’ ερώτησε: ‘Κορίτσι μου, λίγες ελπίδες έχεις να ζήσης . . . αν δεν δεχθής μετάγγισι θα είσαι νεκρή απόψε. Θέλεις τη μετάγγισι;’ Αρνήθηκα απερίφραστα, όχι μια φορά αλλά επτά φορές.»

Η ιατρική επιστήμη τελικά υπεχώρησε προ της Χριστιανικής ακεραιότητος. Η εγχείρησις έγινε, και χάρις στις Θεόδοτες σωματικές αναρρωτικές δυνάμεις, στην επιδεξιότητα του χειρουργού, τη στοργική περιποίησι των νοσοκόμων και την ισχυρή θέλησι της ασθενούς να ζήση, η Άννα πέρασε χωρίς μετάγγισι αίματος. Και το σπουδαιότερο γι’ αυτήν, δεν παρέβη την ακεραιότητά της στον Θεό.

Ένα άλλο γεγονός συνέβη πριν από λίγους μήνες στο Λος Άντζελες της Καλιφορνίας. Μια νεαρή γυναίκα, μια Μάρτυς, και τα δύο μικρά παιδιά της έπεσαν θύματα αυτοκινητικού δυστυχήματος που έσβησε τη ζωή του διετούς της γυιού και αφήκε εκείνη σε κρίσιμη κατάστασι. Όταν έφθασε στο νοσοκομείο, το ζήτημα που ηγέρθη αμέσως σχεδόν ήταν η μετάγγισις αίματος. Μολονότι αυτή ήταν ημιαναίσθητη, διεσαφήνισε ότι δεν ήθελε αίμα, κι όταν έφθασε ο σύζυγός της, και αυτός επίσης ηρνήθη να συγκατατεθή σε μια παράβασι αυτού του νόμου του Θεού. Ένας αυτόπτης μάρτυς λέγει: «Αν δεν ήμουν στο νοσοκομείο ακριβώς εκεί γύρω στις μέρες εκείνες, και δεν άκουα τη γλώσσα των γιατρών, και δεν παρατηρούσα τη συνεχή πίεσι που ασκούσαν στη νεαρή αυτή αδελφή και στον σύζυγό της, δεν φαντάζομαι πώς θα το πίστευα. Ήσαν ανηλεείς και άκαμπτοι στο να ενοχλούν τους δύο αυτούς πτωχούς αδελφούς. Αποκαλούσαν τον σύζυγο ‘φονέα’, ‘δολοφόνο’, ‘αμαθές κτήνος’, και τα παρόμοια, αρκετά μεγαλοφώνως ώστε ν’ ακούωνται σε ολόκληρο το διαμέρισμα εκείνο του νοσοκομείου. Στη νεαρή αδελφή κατ’ επανάληψιν έλεγαν ότι έβαινε στον θάνατο και μόνο το αίμα θα την έσωζε. Κατά τη γνώμη μου, δεν φρονώ ότι της έδωσαν την ευκαιρία να ζήση, διότι αυτή ετηρείτο σε μια κατάστασι φόβου μέρα και νύχτα απ’ τους γιατρούς και τις νοσοκόμους. Κάθε απόπειρα που εγίνετο από μένα η από άλλους αδελφούς να κάμωμε αυτούς τους γιατρούς να λογικευθούν συναντούσε μεγαλόφωνες αισθηματικές εκρήξεις.» Σε λίγες μέρες ή αδελφή πέθανε. Θα την έσωζε το αίμα; Αυτό είναι κάτι που κανένας γιατρός δεν μπορούσε να το εγγυηθή. Ασφαλέστατα δεν είναι αυτή η μόνη θεραπεία που υπάρχει, ούτε και της λείπουν οι θανάσιμοι κίνδυνοι.

Εφημερίδες παντού έχουν δημοσιεύσει περιπτώσεις σαν αυτές με χτυπητές εκφράσεις, αποδίδοντας στον γιατρόν ο οποίος προτρέπει τη χρήσι αίματος τον ρόλον του σωσιβίου και χαρακτηρίζοντας τον αρνούμενον να δεχθή αυτή τη θεραπεία ως φανατικόν. Στη διάρκεια ενός πολέμου, οι πατριώται θεωρούν τιμή για έναν άνθρωπο να πεθάνη για την πατρίδα του. Αλλά πόσοι το θεωρούν τιμή για έναν άνθρωπο να είναι πρόθυμος να πεθάνη, εν ανάγκη, λόγω αρνήσεώς του να παραβή την ακεραιότητά του στον Θεό; Συχνότερα, μιμούνται το παράδειγμα των ειδωλολατρών Ρωμαίων δικαστών, οι οποίοι επιζητούσαν να καταπατήσουν τις Χριστιανικές αρχές με ψυχολογικές εκκλήσεις.

Δεν πρέπει να συναχθή το συμπέρασμα ότι οι αφωσιωμένοι Χριστιανοί στρέφουν τα νώτα σε κάθε ιατρική βοήθεια και ότι δεν υπάρχει άλλο μέσον θεραπείας που μπορεί να χρησιμοποιηθή. Υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις, στις οποίες ασθενείς απεπέμφθησαν από χειρούργους, οι οποίοι ηρνούντο να τους χειρουργήσουν χωρίς αίμα, αλλά βρέθηκαν κι άλλοι γιατροί, οι οποίοι ήσαν πρόθυμοι να κάμουν τις εγχειρήσεις και είχαν πολλή επιτυχία​—χωρίς αίμα. Σε πολλές περιπτώσεις επήλθε σημαντική απώλεια αίματος, αλλ’ οι εκτατήρες όγκου πλάσματος, που συχνά καλούνται «υποκατάστατα αίματος», εχρησιμοποιήθησαν, και κατέστησαν δυνατόν να διατηρηθή η πίεσις του αίματος ώσπου να μπορέση το σώμα ν’ αντισταθμίση την απώλεια αίματος μέσω του ιδικού του μηχανισμού. Συχνά απητήθη περισσότερη επιδεξιότης και μεγαλύτερη προσοχή για να γίνη εγχείρησις χωρίς τη χρήσι αίματος, αλλά περισσότερο απ’ αυτό, απητήθη η πρόσκλησις γιατρού, ο οποίος ήταν πρόθυμος να σεβασθή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ασθενούς του και να κάμη επίσης και ό,τι μπορούσε για να βοηθήση. Υπάρχουν γιατροί σε αυξανομένους αριθμούς σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι, όταν ανεγνώρισαν τους ενυπάρχοντας κινδύνους της μεταγγίσεως αίματος και ιδιαίτερα όταν εξετίμησαν την ειλικρίνεια των θρησκευτικών πεποιθήσεων των ασθενών των, που ηρνούντο μετάγγισιν αίματος, ήσαν πρόθυμοι ν’ αναλάβουν τη θεραπεία σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Η ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΑΥΞΑΝΕΙ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Λόγω της θέσεως που έλαβε ο ιατρικός κλάδος γενικά ως προς τις μεταγγίσεις αίματος, ενδιαφέρει να εξετασθή η ιατρική πλευρά του ζητήματος.

Οι ιατροί γενικά θεωρούν τις μεταγγίσεις αίματος ως βιοσωστικές. Ακόμη κι εκείνοι που γράφουν για τις καταχρήσεις, οι οποίες γίνονται, γενικά τονίζουν ότι, από μια ιατρική άποψι, έχει γίνει μεγάλο καλό. Μπορεί όμως να λεχθή, έστω κι από ιατρική άποψι, ότι οι μεταγγίσεις αίματος είναι τελείως ασφαλείς και ότι μόνον καλό μπορεί να προκύψη απ’ αυτές;

Τα ίδια τα ιατρικά περιοδικά υπογραμμίζουν τη στάσι γιατρών οι οποίοι μ’ ελευθεριότητα δίνουν αίμα. Ο προϊστάμενος του Νομικού Τμήματος του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου είπε τα εξής, στο τεύχος Ιουνίου 1960 του Ιατρο-Δικαστικού Περιοδικού: «Η τεχνική της μεταγγίσεως αίματος έχει καταστή ζήτημα τέτοιας συνηθείας, ώστε μερικοί γιατροί τείνουν να παραβλέψουν τους ενυπάρχοντας κινδύνους που συνοδεύουν τις μεταγγίσεις αίματος και πλάσματος. Πάρα πολλοί γιατροί έχουν την εσφαλμένη εντύπωσι ότι μια μετάγγισις αίματος είναι τόσο ακίνδυνη όσο και μια ενδοφλέβιος έγχυσις γλευκοσακχάρου ή φυσιολογικού ορρού.»

Το αίμα είναι ένα πολύ περίπλοκο στοιχείο του ανθρωπίνου σώματος και η χρήσις του από τους γιατρούς στη μετάγγισι απήτησε τη μεγαλύτερη προσοχή κι εκτενή γνώσι του ιδίου του αίματος και των αντιδράσεων, που μπορεί να επέλθουν, όταν αυτό εισάγεται στο σώμα ενός άλλου ατόμου, αν πρόκειται ν’ αποφευχθούν σοβαρές επιπλοκές, και θάνατος ακόμη. Διεφύλαξαν όμως όλοι οι γιατροί τη σπουδαία αυτή πληροφορία; Ο Πωλ Χόξγουορθ, Μ. D., Μέλος του Αμερικανικού Κολλεγίου Χειρουργών, λέγει τα εξής στο Δελτίον του Αμερικανικού Συνδέσμου Τραπεζών Αίματος, του Μαρτίου 1960: «Η αύξησις της χρήσεως μεταγγίσεων αίματος στα πρόσφατα χρόνια είχε το παράδοξο αποτέλεσμα να γνωρίζουν πολλοί κλινικολόγοι λιγώτερα αντί περισσότερα σ’ αυτό το θέμα, απλώς διότι η αυξανόμενη πολυπλοκότης του το εισήγαγε στον τομέα των ειδικών γνώσεων. Ο γιατρός που διατάσσει αίμα για έναν ασθενή δεν μπορεί ν’ αναμένεται ότι γνωρίζει καλά όλες τις απόψεις αυτής της γνώσεως . . . [Ωστόσο] η μετάγγισις αίματος αποτελεί ριψοκίνδυνη ενέργεια, η οποία μπορεί να υπολογισθή μόνο με γνώσι των κινδύνων.»

Ακόμη και η πλήρης γνώσις όλων, όσα ο ιατρικός κλάδος έχει μάθει γι’ αυτό το θέμα, δεν μπορεί να άρη τους κινδύνους. Το Ιατρικόν Περιοδικόν της Αυστραλίας 24ης Σεπτεμβρίου 1960, λέγει τα εξής: «Το πρόβλημα είναι πραγματικά ότι, παρ όλες τις προόδους στην τεχνική της συγκεντρώσεως αίματος και μεταγγίσεως αίματος, δεν υπάρχει πλήρως ικανοποιητική δοκιμή αντιστοιχίας για όλες τις περιστάσεις, το δε δίλημμα του παθολόγου δεν μπορεί να λυθή προχείρως.» Με παρόμοιο τρόπο, το πολύ εκτιμώμενο Αγγλικό Ιατρικό περιοδικό, Δη Λάνσετ, τονίζοντας ότι η μέθοδος της μεταγγίσεως αίματος εμπερικλείει ζητήματα, τα οποία κανένας γιατρός δεν εννοεί πλήρως, αναφέρει: «Αναφύονται ενοχλήσεις, τις οποίες δεν μπορούμε να εξηγήσωμε. Παρ’ όλες τις προφυλάξεις, μερικοί ασθενείς αντιδρούν δυσμενώς σε μεταγγίσεις, οι οποίες γίνονται ορθώς.»

ΟΙ ΜΕΤΑΓΓΙΣΕΙΣ ΠΡΟΞΕΝΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Μια έκθεσις από το Πέμπτο Διεθνές Συνέδριο Μεταγγίσεως Αίματος, η οποία ανέφερε τα εξής για ένα κρούσμα, τονίζει τους κινδύνους που συνδέονται με τη μετάγγισι: «Μια ασθενής, που είχε εγχειρηθή για μια απλή κύστι της ωοθήκης και της οποίας η ανάρρωσις υπήρξε ομαλή, επρόκειτο να εξέλθη από το νοσοκομείο. Ο γιατρός παρετήρησε μια ελαφρή ωχρότητα, και μια πλήρης αιμομέτρησις απεκάλυψε χαμηλού βαθμού, δευτέρου βαθμού αναιμία. Εξήγησε στην ασθενή ότι μπορούσε να πάη σπίτι της εκείνο το απόγευμα αν το επιθυμούσε, αλλά θα εχρειάζετο τότε αυτός, στο γραφείο του, να θεραπεύη την αναιμία, πιθανώς για μια περίοδο έξη μηνών. Προσέθεσε, όμως, ότι, αν παρέμενε στο νοσοκομείο άλλη μια μέρα και της εγίνετο μετάγγισις αίματος, πιθανώτατα δεν θα εχρειάζετο άλλη θεραπεία. Αυτή επροτίμησε τη δεύτερη λύσι. Η εργαστηριακή εξέτασις κατέδειξε ότι το αίμα της ήταν της ομάδος Β Rhesus-θετικόν, και κατόπιν εντολής ελήφθησαν 500 κυβ. εκατ. αίματος ομάδος Β Rhesus-θετικού, διεσταυρώθησαν, διεπιστώθησαν σε αρμονία κι εδόθησαν στην ασθενή. Εκείνο το βράδυ, η θερμοκρασία της ασθενούς ήταν 106 βαθμών F. και την επομένη το πρωί είχε προσβληθή από ίκτερο και είχε ανουρία. Μέσα σε 24 ώρες πέθανε.»

Για κείνους που διαφεύγουν τον θάνατο λόγω σοβαρών μετά τη μετάγγισι αντιδράσεων, μόνο το πρώτο εμπόδιο έχει παρέλθει. Η ασθένεια μπορεί να προχωρή. Η σύφιλις, η ελονοσία, η ηπατίτις και άλλες ασθένειες, μπορούν να μεταδοθούν με το αίμα. Όχι μόνο μπορούν να μεταδοθούν με το αίμα, αλλά και έχουν μεταδοθή μ’ αυτόν τον τρόπο, και σήμερα ακόμη ανεφέρθησαν περιπτώσεις τοιαύτης μεταδόσεως με μετάγγισι αίματος.c Ναι, υπάρχουν δοκιμές που μπορούν να γίνουν για να προσδιορισθή αν το αίμα είναι ασφαλές, αλλ’ οι δοκιμές δεν είναι αλάνθαστες, ούτε αλάνθαστοι είναι εκείνοι που ελέγχουν τ’ αποτελέσματα. Πολλές τράπεζες αίματος δεν ρωτούν τους αιμοδότας αν έχουν σύφιλιν, διότι είναι μια ερώτησις που εμβάλλει σε αμηχανία κι αν το εγνώριζε ο αιμοδότης, θα μπορούσε να ψευσθή· ακόμη και οι εργαστηριακές δοκιμές δεν δείχνουν πάντοτε τον κίνδυνο. Όσο για την ελονοσία, η δυνατότης θεωρείται απομακρυσμένη σε πολλούς τόπους, κι έτσι λίγα μόνο γίνονται για τον έλεγχό της. Ακόμη κι αν γίνη έλεγχος, μπορεί να μην ανακαλυφθή. Στα μέρη δε της γης, όπου παρατηρείται άμεση παρουσία του κινδύνου, τόσο πολλοί αιμοδόται θα ήταν ανάγκη ν’ απορριφθούν, αν ληφθή υπ’ όψιν αυτός ο κίνδυνος, ώστε δεν θα υπήρχε αρκετό αίμα· γι’ αυτό οι γιατροί συχνά έχουν τη γνώμη ότι καλύτερο είναι να επιβάλουν το αίμα και κατόπιν να θεραπεύσουν την ελονοσία. Σχετικά με την ορρογενή ηπατίτιδα, που μεταδίδεται με κανονικές μεταγγίσεις αίματος και πλάσματος, το περιοδικό Η Σημερινή Υγεία, Οκτωβρίου 1960, λέγει ότι μεταδίδεται από τους αιμοδότας στους αιμολήπτας κατά μέσον όρον μια φορά σε κάθε 200 μεταγγίσεις πλήρους αίματος. ‘Δεν είναι γνωστή καμμιά εργαστηριακή δοκιμή που ν’ ανακαλύπτη τους αιμοδότας, οι οποίοι είναι φορείς του ιού της ηπατίτιδος’, λέγει ο Ιωάννης Β. Άλσεβερ, M.D., ιατρικός διευθυντής των Νοτιοδυτικών Τραπεζών Αίματος, Φοίνιξ, Αριζόνας. Η ιστορία του αιμοδότου δεν μπορεί να τύχη εμπιστοσύνης για ν’ αποκλεισθούν οι φορείς, εν μέρει λόγω της πιθανώς εσκεμμένης αποκρύψεως ή πενιχράς μνήμης, αλλά κυρίως διότι πλείστοι είναι άθεοι φορείς που δεν είχαν ποτέ μια κλινικώς διαγνώσιμη ασθένεια .»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΟΝ ΘΕΙΟ ΝΟΜΟ

Αυτές οι βεβαιώσεις από ιατρικά συγγράμματα διασαφηνίζουν ότι οι μεταγγίσεις αίματος δεν μπορούν να γίνουν δεκτές ως τελείως ασφαλή βιοσωστικά μέσα θεραπείας. Η ιατρική πείρα πιστοποιεί το γεγονός ότι ο Παντοδύναμος Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο μέγας Ιατρός, που γνωρίζει τη λειτουργία του ανθρωπίνου σώματος, όσο κανείς ποτέ ανθρώπινος γιατρός δεν θα γνωρίση, απαγορεύοντας τη χρήσι αίματος από τον άνθρωπο, όχι μόνον απαιτούσε υπακοή από τον άνθρωπο, αλλά και για κείνους, που υπήκουαν σ’ αυτόν τον νόμο, παρείχε διαφύλαξι από τα πολυάριθμα κακά που επήλθαν σε ανθρώπους ως άμεσον αποτέλεσμα της χρήσεως αίματος.

Οι γιατροί μπορεί να ισχυρισθούν ότι αξίζει ν’ αγνοηθή ο κίνδυνος αν υπάρχη κάποια δυνατότης να σωθή μια ζωή. Οι θρησκευτικοί ηγέται μπορεί να προσθέσουν τη δικαιολογία τους, ισχυριζόμενοι ότι ο νόμος του Θεού δεν εφαρμόζεται εκεί όπου πρόκειται περί ζωής. Και τα δύο είναι εσφαλμένα. Όταν επίκειται θάνατος δεν είναι καιρός αμφιταλαντεύσεως ή στροφής των νώτων προς τον Θεό. Είναι καιρός να εναποτεθή πλήρης εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον στου οποίου τα χέρια κείται η δύναμις της ζωής. Είναι καιρός, κατά τον οποίον όλα τα άλλα άτομα, είτε γιατροί είναι, είτε φίλοι, είτε συγγενείς, μπορούν να δείξουν την ειλικρινή των αγάπη στον ασθενή και τον φόβο τους στον Θεό, ενθαρρύνοντας τον ασθενή να κρατήση στερρώς την πίστι του, να μη φοβάται, αλλά να εναποθέση την εμπιστοσύνη του στον Παντοδύναμο Θεό.

Οι πιστοί Χριστιανοί ενθυμούνται την κατηγορία του Διαβόλου, ο οποίος είπε: «Δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα, όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού.» (Ιώβ 2:4) Ισχυρίσθη ότι κανείς δεν θα διακρατούσε πίστι στον Θεό και υπακοή στον νόμον Του αν διακινδυνεύη η ζωή του. Αλλ’ ο Διάβολος είναι ψεύτης, και οι Θεοσεβείς Χριστιανοί σε όλα τα μέρη της γης κάθε μέρα τον αποδεικνύουν τοιούτον με υπακοή στον Θείο νόμο περί αποχής από αίμα. Για την πιστότητά των ο Θεός θα τους διαφυλάξη, έστω κι αν πεθάνουν, εγείροντάς τους σε αιώνια ζωή στον δίκαιο νέο κόσμο του.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μπορείτε να μου πήτε γιατί, στο κατά Λουκάν 24:37 έως 43, ο Ιησούς λέγει ότι δεν ήταν ένα πνευματικό πλάσμα που είχε υλοποιηθή και ότι ήταν άνθρωπος και αρκετά πεινασμένος για να φάγη εκεί με τους μαθητάς του; Δεν διδάσκετε εσείς ότι ο Ιησούς εδώ ήταν ένα πνευματικό πλάσμα που υλοποιήθη;​—Κ. Σ., Η.Π.Α.

Τα υπό συζήτησιν εδάφια λέγουν: «Εκείνοι δε εκπλαγέντες και έμφοβοι γενόμενοι, ενόμιζαν ότι έβλεπαν πνεύμα. Και είπε προς αυτούς, Δια τι είσθε τεταραγμένοι; και δια τι αναβαίνουσιν εις τας καρδίας σας διαλογισμοί; Ιδέτε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ είμαι· ψηλαφήσατέ με και ιδέτε· διότι πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα. Και τούτο ειπών, έδειξεν εις αυτούς τας χείρας και τους πόδας. Ενώ δε αυτοί ηπίστουν έτι από της χαράς και εθαύμαζαν, είπε προς αυτούς, Έχετέ τι φαγώσιμον ενταύθα; Οι δε έδωκαν εις αυτόν μέρος οπτού ιχθύος, και από κηρήθραν μέλιτος. Και λαβών ενώπιον αυτών έφαγεν.»

Όπως εσημειώθη κατ’ επανάληψιν στις στήλες της Σκοπιάς, υπάρχει αφθονία Γραφικών μαρτυριών που πιστοποιούν ότι, όπως το εκφράζει ο απόστολος Πέτρος, ο Ιησούς «απέθανεν, . . . θανατωθείς μεν σαρκί ζωοποιηθείς δε πνεύματι». Δεν μπορούμε να το διαφύγωμε, αν ο Ιησούς ηγέρθη με το από σάρκα σώμα του, θα έπρεπε ν’ αναληφθή στον ουρανό μ’ αυτό, και «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν.» Κανένας ανθρώπινος σαρκικός Ιησούς Χριστός δεν μπορούσε να είναι ‘απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού’. Το ανθρώπινο σώμα του ήταν «ο άρτος . . . τον οποίον [έδωσε] . . . υπέρ της ζωής του κόσμου». Το ν’ αναστηθή μ’ αυτό ο Ιησούς θα εσήμαινε ότι είχε λάβει πίσω το δώρο της ζωής και ότι το ανθρώπινο γένος δεν ήταν πια απολυτρωμένο.​—1 Πέτρ. 3:18, Κριτ. Εκδ. Κειμ.· 1 Κορ. 15:50· Εβρ. 1:3· Ιωάν. 6:51.

Τότε πώς πρέπει να εννοήσωμε τα λόγια του Ιησού; Οι μαθηταί του ενόμιζαν, λόγω της αιφνιδίας εμφανίσεώς του στο μέσον των, ότι έβλεπαν φάντασμα, όπως ενόμιζαν το ίδιο όταν ήσαν ταραγμένοι, λόγω μιας τρικυμίας. (Ματθ. 14:26, 27) Ο Ιησούς, αντί να προσπαθήση να τους κάμη να κατανοήσουν κάτι για το οποίο δεν ήσαν ακόμη έτοιμοι, τους διεβεβαίωσε απλώς ότι δεν ήταν «πνεύμα» ή φάντασμα, όπως και δεν ήταν, αλλά ότι ήταν πράγματι αυτός και είχε αληθινά ένα σαρκικό σώμα, στο οποίο είχε δώσει πραγματική υπόστασι για την περίπτωσι. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς τους εβεβαίωνε ότι δεν ήταν προϊόν της φαντασίας των, ούτε ήταν κάποιος άλλος, αλλά αληθινά και πραγματικά ο ίδιος ο Ιησούς που είχαν γνωρίσει πριν από τον θάνατό του.

Η απάντησις του Ιησού στους μαθητάς του αργότερα, ως προς την αποκατάστασι της βασιλείας του εκείνο τον καιρό, ακολουθούσε την ίδια γραμμή. (Πράξ. 1:6) Δεν εσταμάτησε για να τους εξηγήση ότι η βασιλεία του θα ήταν ουράνια βασιλεία και ότι αυτοί θα εβασίλευαν μαζί του από τους ουρανούς· αυτοί δεν ήσαν προετοιμασμένοι για μια τέτοια εκπληκτικά νέα πληροφορία. «Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά.» (Ιωάν. 16:12) Έτσι ο Ιησούς τότε τους είπε απλώς ότι δεν άνηκε σ’ αυτούς να γνωρίζουν τον καιρό της αποκαταστάσεως της βασιλείας στον Ισραήλ· αφήνοντάς τους να διαπιστώσουν αργότερα ότι η βασιλεία δεν επρόκειτο ποτέ να αποκατασταθή στον σαρκικό Ισραήλ, αλλά να δοθή σ’ έναν πνευματικό Ισραήλ. Και το ίδιο συνέβη με τις παρατηρήσεις του Ιησού προς τους μαθητάς του, όπως αναγράφονται στο κατά Λουκάν 24:37-43. Αυτός δεν προσεπάθησε να εξηγήση ότι είχε αναστηθή ως πνευματικό πλάσμα και είχε τώρα υλοποιηθή προς όφελός των, αλλ’ απλώς ενετύπωσε το γεγονός ότι ήταν πραγματικά αυτός, ο Ιησούς που είχαν γνωρίσει όλον τον καιρό που ήσαν μαζί του. Εζήτησε κάτι να φάγη, όχι διότι πεινούσε, αλλ’ απλώς για να τους βοηθήση να σχηματίσουν την εντύπωσι ότι ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο, όχι φανταστικό.

● Πώς μπορούμε να εξηγήσωμε το εδάφιο του Ησαΐα 29:4;​—Π. Μ., Η.Π.Α.

Το Ησαΐας 29:4 λέγει: «Και θέλεις ριφθή κάτω, θέλεις λαλεί από του εδάφους, και η λαλιά σου θέλει είσθαι ταπεινή εκ του χώματος, και η φωνή σου εκ του εδάφους θέλει είσθαι ως του εγγαστριμύθου, και η λαλιά σου θέλει ψιθυρίζει εκ του χώματος.»

Το πρώτο εδάφιο του κεφαλαίου 29 του Ησαΐα δείχνει ότι τα λόγια αυτά απευθύνονται στην Αριήλ, για την οποίαν η υποσημείωσις της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου αναφέρει: «‘Αριήλ’. Σημαίνει, ίσως, ‘η εστία του θυσιαστηρίου του Θεού’· ή, ‘ο λέων του Θεού.’ Προσδιορίζει εδώ την Ιερουσαλήμ.» Επομένως, η προφητεία αυτή εφαρμόζεται στην πνευματική Ιερουσαλήμ καθώς αντιπροσωπεύεται επάνω στη γη από το υπόλοιπο.

Τα λόγια αυτά δείχνουν ότι η επίγεια οργάνωσις του Θεού θα υφίστατο επίθεσι και θα υπεβιβάζετο σε μια πολύ χαμηλή κατάστασι από τους εχθρούς της βασιλείας του Θεού. Ο λαός του Θεού θα συνετρίβετο στη γη, να το πούμε έτσι, στον καιρό της επιθέσεως του Γωγ εναντίον του, έτσι ώστε κάθε του έκφρασις, κάθε του φωνή θα ήρχετο από χαμηλά μέσα στην ταπείνωσί του. Θα ήταν ήχος που ανεβαίνει από το ίδιο το χώμα της γης. Θα ήταν σαν να μιλή ένας εγγαστρίμυθος με τη φωνή ανερχόμενη από το χώμα της γης. Εν τούτοις, τα επόμενα εδάφια δείχνουν ότι ο Θεός θα έστρεφε την προσοχή του στον πιστό του λαό, που φέρθηκε τόσο χαμηλά και θα έκανε θαύματα υπέρ αυτών για να τους ελευθερώση από τη δύναμι του εχθρού, έτσι ώστε οι εχθροί των και καταδυνάσται θα εγίνοντο σαν χώμα και άχυρο που γρήγορα διασκορπίζονται από βίαιη ανεμοθύελλα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον. Ας εκκλίνη από κακού, και ας πράξη αγαθόν· ας ζήτηση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν.​—1 Πέτρ. 3:10, 11. Σ 15/1/60 29, 30

2 Εάν όμως προσωποληπτήτε, κάμνετε αμαρτίαν και ελέγχεσθε υπό του νόμου ως παραβάται.​—Ιάκ. 2:9. Σ 1/6/60 18α

3 Εγώ εν αυτοίς, . . . δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι . . . ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.​—Ιωάν. 17:23. Σ 1/1/61 4, 12, 13α

4 Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.​—Ματθ. 10:33. Σ 1 /9/60 3α

5 Βαπτισθέντος και του Ιησού, και προσευχομένου, ηνοίχθη ο ουρανός.​—Λουκ. 3:21. Σ 15/8/60 25, 26α

6 Όστις εύρηκε γυναίκα, εύρηκεν αγαθόν, και απήλαυσε χάριν παρά του Ιεχωβά.​—Παροιμ. 18:22, ΜΝΚ. Σ 1/3/61 34

7 Παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· . . . απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών.​—Ρωμ. 1:26, 27. Σ 15/3/61 9, 10

8 Ο Θεός όμως προσεκάλεσεν ημάς εις ειρήνην.​—1 Κορ. 7:15. Σ 1/4/61 21, 22α

9 Έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχετε.​—2 Πέτρ. 1:19. Σ 1/12/60 10α

10 Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας . . . πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν.​—Κολ. 3:5. Σ 1/6/60 19α

11 Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό δια της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει την ψυχήν αυτού εκ του άδου.​—Παροιμ. 23:13, 14. Σ 1/5/60 19α

12 Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω . . . το θέλημά σου.​—Εβρ. 10:9. Σ 15/8/60 7, 8

13 Έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν.​—Ωσηέ 6:6. Σ 15/9/60 7, 8

14 Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· λαλείτε εν ταις καρδίαις υμών επί της κλίνης υμών, και ησυχάζετε. Θυσιάσατε θυσίας δικαιοσύνης, και ελπίσατε επί τον Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 4:4, 5, ΜΝΚ. Σ 1/10/60 3, 4α

15 Ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.​—2 Κορ. 7:1. Σ 15/11/60 12, 13α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στον Ψαλμό 133 τονίζεται πόσο είναι καλή και τερπνή η συγκατοίκησις αδελφών εν ομονοία! Τον Ιούλιο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα δώσουν μια απτή απόδειξι της συγκατοικήσεώς των «εν ομονοία» με όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως στη διάρκεια των Συνελεύσεων που θα έχουν. Εξ άλλου τον μήνα αυτόν η διακήρυξις των Αγαθών Νέων θα συγκεντρώση ιδιαίτερα το ενδιαφέρον όλων τον διακόνων της αληθείας κυρίως στις περιοχές εκείνες, που μόνον τους θερινούς μήνες μπορεί να προσφερθή υπηρεσία προς τους καλής θελήσεως ανθρώπους. Το βιβλίον Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με ένα βιβλιάριο αυτί δρχ. 22 θα είναι η προσφορά του μηνός. Μπορείτε να λάβετε και σεις μέρος στη διακονία αυτή. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ»

Θα ηθέλατε να ζήσετε αιωνίως κάτω από τέλειες και δίκαιες συνθήκες; Αν ναι, τότε το Γραφικό βοήθημα για σπουδή «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» θα σας ενδιαφέρη. Παρουσιάζει αξιόπιστη Γραφική βάσι για την ελπίδα αυτή, μια ελπίδα που εκτείνεται ακόμη και για εκείνους που είναι στους τάφους περιμένοντας την υποσχεμένη ανάστασι. Τονίζει τις απαιτήσεις του Θεού και την προοπτική που περιμένει εκείνους που τώρα ανταποκρίνονται σ’ αυτές και θα περάσουν από το παρόν αυτό πονηρό σύστημα πραγμάτων στο νέο κόσμο της δικαιοσύνης χωρίς να γευθούν θάνατο. Το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» περιέχει 320 σελίδες, έχει 30 κεφάλαια και ένα πίνακα Γραφικών εδαφίων. Είναι ωραία δεμένο και μπορείτε να το έχετε μαζί με ένα βιβλιάριο προς δρχ. 10.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

20 Αυγούστου: Γονείς, Εκπαιδεύετε τα Τέκνα Σας; Σελ. 376.

27 Αυγούστου: Γονείς, Προστατεύσατε τη Ζωή του Παιδιού Σας με Ακριβή Γνώσι. Σελ. 382.

Υπηρετείτε τον Θεό ή Αναμένετε τον Θεό να Σας Υπηρετήση;

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΘΕ τη Χριστιανοσύνη με την έννοια του να δίνετε ή με έννοια του να λαμβάνετε; Είναι πολύ δύσκολο το ν’ ασχολούμεθα μόνο με τη δική μας ευημερία κι έτσι, πραγματικά, ν’ αναμένωμε απ’ τον Θεό να μας υπηρετήση, αντί ν’ ασχολούμεθα με το να υπηρετούμε τον Θεό ευπρόσδεκτα. Αν επιδιδώμεθα στη λατρεία του Θεού απλώς ένεκα της ειρήνης διανοίας που μας παρέχει, της επιτυχίας, της καταστάσεως ή των φίλων που φέρνει, η επειδή παρέχει ελπίδα σωτηρίας μετά θάνατον, τότε, αντί να υπηρετούμε τον Θεό, αναμένομε από τον Θεό να μας υπηρετήση, το δε ελατήριό μας είναι εσφαλμένο.

Ένας τρόπος, με τον οποίον αποκαλύπτομε αυτή τη διανοητική διάθεσι, είναι με τις προσευχές μας. Από τι συνίστανται αυτές; Μόνον από αιτήσεις για τον εαυτό μας και για κείνους που μας είναι προσφιλείς; Τότε προδίδομε ότι αναμένομε από τον Θεό να μας υπηρετήση. Χαρακτηριστικόν της διανοητικής αυτής διαθέσεως είναι αυτό που κάνει η ευλαβής θρησκευομένη που κάνει τη «νόβενά» της ή εννεαπλή αίτησι στην Παναγία του Θαυματουργού Μεταλλίου για να επιτύχη μια εργασία, να εύρη ένα σύντροφο ή ν’ ανακτήση την υγεία της. Η ιδέα του να υπηρετήση τον Θεό ποτέ δεν εισέρχεται στη διάνοιά της. Η στάσις της είναι στάσις ενός λαοφιλούς θρησκευτικού συγγραφέως ενός προηγουμένου αιώνος, ο οποίος κάποτε είπε: «Αν και φαίνεται παράδοξο, η Χριστιανική θρησκεία είναι ιδιοτελής υπόθεσις. Ασχολείται πρωτίστως στο πώς θα σώση ένας τη δική του ψυχή.»

Αλλά δεν είναι έτσι! Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε τη Χριστιανική θρησκεία και φυσικά αυτός δεν ήλθε στη γη ως άνθρωπος για να σώση την ψυχή του. Αυτός δεν εχάνετο. Είχε ζωή και το δικαίωμα της ζωής. Μήπως δεν είχε ζήσει αναριθμήτους αιώνες με τον Πατέρα του; Ήλθε στη γη, όχι για να κάμη τον Θεό να τον υπηρετήση, αλλά για να υπηρετήση τον Θεό, διότι αυτό ήταν το ορθό και στοργικό πράγμα που έπρεπε να κάμη.

Ο Ιησούς αφιέρωσε τη ζωή του για να κάμη το θέλημα του Πατρός του. Όπως είπε ο ίδιος: «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» Με άλλα λόγια, Ήλθα για να υπηρετήσω τον Θεό.​—Ιωάν. 6:38.

Ο Ιησούς υπηρέτησε τον Θεό με πολλούς τρόπους. Εδόξασε τον Πατέρα του κι εφανέρωσε τ’ όνομά του στους ανθρώπους. Έφερε μαρτυρία στην αλήθεια. Υπηρέτησε δε τον λαόν του Θεού καθώς και όλη την ανθρωπότητα. «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε» είπε, «δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» Ο τρόπος με τον οποίον υπηρετούσε τους ανθρώπους ήταν το να κηρύττη σ’ αυτούς ‘τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού’ και να θεραπεύη όλους τους πάσχοντας που ήρχοντο σ’ αυτόν.​—Ιωάν. 17:4· 18:37· Ματθ. 20:28· Λουκ. 4:43· 6:19.

Για τον Ιησούν, το να υπηρετή τον Θεό εσήμαινε επίσης να τηρήται κεχωρισμένος από τον κόσμο: «Εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου», είπε. Αυτό επίσης εσήμαινε να απέχη από κάθε αμαρτία: «Τις από σας με ελέγχει περί αμαρτίας;» Κανείς δεν μπορούσε.​—Ιωάν. 17:16· 8:46.

Επειδή ο Ιησούς υπηρέτησε τον Πατέρα του τόσο πιστά και ανιδιοτελώς, ο Ιεχωβά Θεός τον αντήμειψε εξυψώσας αυτόν, δίνοντάς του «όνομα το υπέρ παν όνομα.»​—Φιλιππησ. 2:9.

Όχι ότι ο Θεός εχρειάζετο την υπηρεσία του Ιησού ή ότι χρειάζεται τη δική μας υπηρεσία. Επί μίαν αιωνιότητα στο παρελθόν ο Ιεχωβά Θεός υπήρξε τελείως αυτοτελής προτού δημιουργήση και τον Υιόν του και αν δεν εχρειάζετο την υπηρεσία του Υιού του, ασφαλώς δεν χρειάζεται τη δική μας υπηρεσία. Καθώς ο προφήτης αναφέρει γι’ αυτόν: «Εάν πεινάσω, δεν θέλω ειπεί τούτο προς σε· διότι εμού είναι η οικουμένη, και το πλήρωμα αυτής.» Οτιδήποτε κι αν μπορούμε να κάμωμε στο να υπηρετήσωμε τον Θεό, πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε τα λόγια του Ιησού ως αληθή : «Όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε, δούλοι αχρείοι είμεθα· επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.» Αλλ’ ο Θεός με την ανιδιοτελή του αγάπη δίνει στα πλάσματά του το προνόμιο να τον υπηρετήσουν για ν’ αποδειχθούν άξια των ευλογιών του.​—Ψαλμ. 50:12· Λουκ. 17:10.

Το να υπηρετούμε τον Θεό όπως ο Ιησούς δεν σημαίνει και για μας επίσης να κάνωμε θαύματα, να τρέφωμε τα πλήθη, να θεραπεύωμε τους ασθενείς και να εγείρωμε τους νεκρούς. Αυτά τα θαύματα, εφόσον εξυπηρέτησαν τον σκοπό τους να θεμελιώσουν τη θεία προέλευσι της Χριστιανοσύνης, έχουν εκλείψει. Ούτε σημαίνει για μας να δώσωμε τη ζωή μας θυσία ως αντίλυτρο. Αυτό είναι αδύνατον, διότι όλοι είμεθα αμαρτωλοί, και, εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς επρομήθευσε αντίλυτρον μια για πάντα με τη θυσία του.​—Εβρ. 9:26.

Μπορούμε όμως να υπηρετούμε τον Θεό κατά μίμησιν του Ιησού αποδίδοντας τιμή στον Ιεχωβά Θεό, κάνοντας γνωστή την αλήθειά του, τ’ όνομά του, τον λόγον του και τη βασιλεία του. Αυτή την εντολή έδωσε ο Ιησούς σε όλους τους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» Κάθε Χριστιανός, λοιπόν, έχει την υποχρέωσι να κηρύττη. Γι’ αυτό κι ο απόστολος Παύλος ανεφώνησε: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» Νομίζετε ότι εκείνη η εντολή ήταν μόνο για τους αποστόλους, ανθρώπους σαν τον Παύλο; Τότε σημειώστε ότι ο Παύλος επίσης έγραψε: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.»​—Ματθ. 28:19, 20· 1 Κορ. 9:16· 11:1.

Μολονότι πολύ λίγοι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί εκτιμούν αυτή την αλήθεια, αυτή βαθμιαίως αρχίζει ν’ αυγάζη στους ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου». Έτσι, η Συνδιάσκεψις των Αγγλικανών επισκόπων, που έγινε στο Λάμπεθ (Λονδίνου) το 1958, προσήγγισε στην αλήθεια όταν εδήλωσε: «Ο ευαγγελισμός δεν πρέπει να θεωρήται ως το καθήκον ολίγων εκλεκτών. Το βάπτισμα και το χρίσμα αποτελούν ‘χειροτονία των λαϊκών’ για το έργον του ευαγγελισμού. Κάθε Χριστιανός πρέπει να κάμη ό,τι έκαμε κι ο Ανδρέας για τον αδελφό του​—να λέγη, εύρομεν τον Μεσσίαν, και να τον φέρωμε στον Ιησούν.»​—Η Θεολογία Σήμερον, Ιούλιος 1960.

Ενώ το να κηρύττωμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού είναι ο καλύτερος τρόπος, με τον οποίον μπορούμε να υπηρετήσωμε τον Θεό, δεν μπορούμε να περιορισθούμε σ’ αυτό. Το να υπηρετούμε τον Θεό απαιτεί, επίσης, καθόσον έχομε την ευκαιρία, να «εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας.» Και μολονότι δεν μπορούμε να διάγωμε ζωή τελείως απηλλαγμένη από αμαρτία όπως ο Ιησούς Χριστός, για να υπηρετούμε τον Θεόν ευπρόσδεκτα πρέπει συνεχώς ν’ αγωνιζώμεθα εναντίον της αμαρτίας, για να μη μας γίνη συνήθεια. Ταυτοχρόνως πρέπει να τηρούμεθα ‘αμόλυντοι από του κόσμου.’​—Γαλ. 6:10· Ιάκ. 1:27.

Αν υπηρετούμε έτσι τον Θεό, αντί ν’ αναμένωμε να μας υπηρετήση εκείνος, αυτό θ’ αντανακλάται στις προσευχές μας. Τότε αντί να περιορίζωνται σε αιτήσεις για τον εαυτό μας, οι προσευχές μας θα περιλαμβάνουν αίνον κι’ ευχαριστία στον Θεό και αιτήματα για άλλους ιδιαίτερα δε για τον θρίαμβο της δικαιοσύνης. Και τότε το μέλλον μας σ’ αυτόν τον αιώνα του διαστήματος θα είναι, όχι σύγχυσις και καταστροφή, αλλ’ ευτυχία κι αιώνια ζωή.​—Ματθ. 6:9, 10.

Ένας Κόσμος Χωρίς Ξένους

Πώς είναι δυνατός ένας χωρίς ξένους κόσμος μέσα σ’ έναν κόσμο συνεχούς μεταβολής; Γιατί μια τέτοια ελπίδα δεν είναι φανταστική αλλ’ είναι μια επικείμενη πραγματικότης;

Ο ΚΟΣΜΟΣ, στον οποίο ζούμε, υπερχειλίζει από πληθυσμό. Μπορεί να μη φαίνεται έτσι ενόσω ταξιδεύετε από μίλι σε μίλι διασχίζοντας τις ανώμαλες πεδιάδες ή πετώντας πάνω από τα δάση, τις ερήμους και τις ζούγκλες της Ασίας, της Αφρικής και των άλλων ηπείρων του κόσμου. Ωστόσο, αυτό είναι γεγονός. Ήδη οι αρμόδιοι απορούν πώς θα μπορέση να συντηρηθή ο παρών πληθυσμός. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή, διότι οι άνθρωποι πρέπει να ζήσουν μαζί και με ειρήνη, αν πρόκειται να ζήσουν.

Επί του παρόντος υπάρχουν 2.900.000.000 άνθρωποι στη γη, ο δε αριθμός των αυξάνει κατά 49.000.000 το έτος. Σε τριάντα περίπου έτη, δηλαδή στο 1990, οι εμπειρογνώμονες των Ηνωμένων Εθνών υπολογίζουν ότι θα προστεθούν ακόμη 2.700.000.000 άνθρωποι. Στο τέλος του αιώνος, λέγουν, ο πληθυσμός του κόσμου μπορεί να είναι σχεδόν 7.000.000.000.

Σκεφθήτε τι θα σημάνη αυτό: άνθρωποι που θα εργάζωνται, θα παίζουν, θα λατρεύουν, ναι, θα ζουν μαζί, σε μεγαλυτέρους αριθμούς και σε πυκνότερη γειτνίασι. Η στενότης αυτή θα μπορούσε πολύ εύκολα να καταλήξη σε πρόσθετες δυσχέρειες, επαναστάσεις και πολέμους. Αφ’ ετέρου, θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για βελτίωσι σχέσεων με καλύτερη γνωριμία αλλήλων, μια κλείδα για ευρύτερη συνεργασία και μεγαλύτερη ευτυχία για όλους. Πολύ, ωστόσο, θα εξαρτηθή από τη διανοητική διάθεσι και την εκπαίδευσι των ανθρώπων.

Βασικώς, οι άνθρωποι έχουν ένα κοινό, ενοποιητικό παράγοντα στο να σχετίζωνται μεταξύ των μέσω του ενός ανθρώπου, Αδάμ. Αλλ’ αυτό το γεγονός καθ’ εαυτό δεν αρκεί για να εξασφαλίση ειρήνη και ασφάλεια, να θρέψη τη φυλή και να ευλογήση τους ανθρώπους μ’ ευτυχία, διότι η δύναμις που προέρχεται από μια τόσο κοινή σχέσι «αδελφού και αδελφής» δεν είναι αρκετά ισχυρή καθ’ εαυτήν για να εξαλείψη τις αιτίες που διαιρούν τους ανθρώπους.

Εν πρώτοις η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους είναι γενικά ξένοι προς αλλήλους, παρά την κοινή τους προέλευσι. Τι είναι «ξένοι»; Δεν είναι απλώς άνδρες και γυναίκες, που δεν έχομε συναντήσει ή άνθρωποι τους οποίους δεν γνωρίζομε; Πόσους από τους 2.900.000.000 κατοίκους της γης γνωρίζετε; Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο ξένων. Το γεγονός αυτό είναι μια διαιρετική δύναμις, μια δύναμις που υποθάλπει δυσπιστία και υπόνοια. Και θα παραμείνη έτσι ώσπου να μπορέσουν οι άνθρωποι να γνωρίσουν και ν’ αγαπήσουν αλλήλους.

Αλλά πώς μπορεί να υπάρξη φιλία και αγάπη αν δεν υπάρχη συνάντησις διανοιών; Πώς μπορεί να υπάρξη εμπιστοσύνη μεταξύ ανθρώπων χωρίς γνώσι, και γνώσις χωρίς μια θέλησι μαθήσεως;

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΞΕΝΟΣ

Στον αρχαίον Ισραήλ, όταν εθεσπίσθησαν νόμοι, που επροστάτευαν τα δικαιώματα του ξένου, οι σχέσεις ξένου και ιθαγενούς είχαν ένα μέτρον επιτυχίας.

Σύμφωνα με τη Νέα Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικών Γνώσεων του Εικοστού Αιώνος υπό Σαφ-Χέρτσογκ, η λέξις «ξένος» προέρχεται από την Εβραϊκή λέξι «τζερ» στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου ή Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι. Εδικά εφαρμόζεται σ’ «έναν αλλοδαπό που κατοικεί σε μια ξένη χώρα.» Ξένος, με την τεχνική Εβραϊκή έννοια του όρου, μπορεί να ορισθή ένα άτομο ξένης ή μη Ισραηλιτικής καταγωγής. Ήταν ένας που διέμενε μέσα στα όρια της Γης της Επαγγελίας. Διεκρίνετο από τον «αλλοδαπόν» καθότι ο τελευταίος ανήκε κόμη σε άλλη χώρα και θα επεσκέπτετο την Παλαιστίνη μόνον ως ταξιδιώτης. Αυτοί ποτέ δεν είχαν καμμιά σχέσι με τον λαό του Θεού. Οι Ιουδαίοι τους εχαρακτήριζαν ως ειδωλολάτρας.

Στον καιρό του Σολομώντος η Γη της Επαγγελίας είχε πολλούς ξένους. Η παρουσία των μεταξύ των Ισραηλιτών δεν είναι εκπληκτική, διότι η Γραφή ομιλεί για ένα «πλήθος σύμμικτον» που εξήλθε από την Αίγυπτο μαζί με τους Ισραηλίτας στον καιρό της εξόδου. Υπήρχαν επίσης και διάφορες άλλες ομάδες ξένων μεταξύ των Ιουδαίων: Ο Χαναναίος πληθυσμός που ποτέ δεν εξεδιώχθη από το έδαφος, οι αιχμάλωτοι πολέμου, οι φυγάδες, οι μισθωτοί δούλοι, οι έμποροι, και λοιποί. Ο γενικός αριθμός των ξένων ήταν μέγας. Η απογραφή αυτών στην εποχή του Σολομώντος απέδωσε 153.600 άνδρας, πράγμα που θα εσήμαινε ότι ο συνολικός αριθμός των ξένων ισούτο με το δέκατον περίπου του Ισραηλιτικού πληθυσμού.​—Έξοδ. 12:38· 2 Χρον. 2:17.

Επομένως, ήταν ένα εύλογο κι ευσπλαγχνικό πράγμα να καταρτισθούν νόμοι για να ρυθμίζουν και να προστατεύουν τα δικαιώματα του κατοίκου ξένου. Οι νόμοι αυτοί είχαν γίνει με πνεύμα μεγάλης γενναιοδωρίας. Εξαιρέσει των Μωαβιτών και Αμμωνιτών, οι οποίοι καταπολεμούσαν τον Ισραήλ, όλα τα έθνη ήσαν δεκτά στα πολιτικά δικαιώματα του έθνους Ισραήλ υπό ωρισμένες συνθήκες. Ο αλλοδαπός, ο οποίος απλώς διέβαινε τη χώρα ή διέμενε προσωρινά σ’ αυτήν, δεν απελάμβανε προνόμια εκτός από τη φιλοξενία που παρείχετο συνήθως στους ξένους. Αυτό το δικαίωμα ετηρείτο ιερό στην Ανατολή. Ως ένας ξενιζόμενος, ο ξένος ήταν ασφαλής, ακόμη και μέσα στη σκηνή του εχθρού του.

Όσο για τη θρησκεία, ήταν απόλυτα αναγκαίο να μην παραβή ο ξένος οποιονδήποτε από τους θεμελιώδεις νόμους του Ισραήλ. Του απηγορεύετο να βλασφημήση το όνομα του Ιεχωβά, να εργασθή το σάββατο, να φάγη ένζυμον άρτον στον καιρό του Πάσχα, να διαπράξη οποιαδήποτε παράβασι των νόμων περί γάμου, να λατρεύση ψευδείς θεούς, ή να φάγη αίμα.

Ένας απερίτμητος ξένος δεν εθεωρείτο ως ένας πλήρης πολίτης. Αν ο ξένος περιετέμνετο, τότε δεν υπήρχε διάκρισις ως προς τα νομικά δικαιώματα μεταξύ του ξένου και του Ισραηλίτου. «Είς νόμος» και για τις δύο τάξεις ήταν μια αρχή θεσπισμένη σχετικά με τους θρησκευτικούς τύπους και τις δικαστικές διαδικασίες. Οι δικασταί ήσουν αυστηρά προειδοποιημένοι ν’ απέχουν από κάθε μεροληψία στις αποφάσεις των. Ο Ισραηλίτης ήταν εντεταλμένος να μεταχειρίζεται τον ξένο σαν αδελφό. Τέτοιοι νόμοι εχρειάζοντο για ν’ αντιδρούν στη φυσική τάσι του να μεταχειρίζωνται τα άτομα που είχαν τη θέσι ξένων με αυστηρότητα.​—Αριθμ. 15:16.

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το φιλελεύθερο πνεύμα του Μωσαϊκού νόμου περί των ξένων παρουσιάζει μια έντονη αντίθεσι στην άκαμπτη αποκλειστικότητα των Ιουδαίων στην αρχή της Χριστιανικής εποχής. Η σταθερή των απόστασις από τους ξένους μπορεί να προήλθε εν μέρει από τις προσβολές που υπέστησαν οι Ιουδαίοι στα χέρια των αλλοδαπών όταν επέστρεψαν στην Παλαιστίνη από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία το 537 π.Χ., ίσως δε εν μέρει κι από φόβο μήπως η φυλή των συναναμιχθή με τους ξένους δια γαμηλίων δεσμών.

Ο Ιησούς Χριστός, όμως, δεν συνεβάδισε με μια τέτοια άκαμπτη αποκλειστικότητα, αλλά την κατεδίκασε στην παραβολή του καλού Σαμαρείτου. Εκεί δίνει τον ορισμό του όρου «πλησίον» με μια έννοια, η οποία ήταν εντελώς νέα για τους ακροατάς του.​—Λουκ. 10:36.

Οι προσήλυτοι, που μνημονεύονται στις Πράξεις 2:10, χαρακτηρίζονται ως ο αληθινός εκπρόσωπος του ξένου των Εβραϊκών Γραφών. Απέναντι αυτών, όπως και απέναντι των άλλων, οι πρώτοι Χριστιανοί εξεδήλωναν ένα εγκάρδιο αίσθημα. Πραγματικά, ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει τονίζοντας ότι όποιος επρόκειτο να είναι επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία έπρεπε να είναι «φιλόξενος» [«φίλος των ξένων», ΜΝΚ]. Φυσικά, οι ξένοι αυτοί ήσαν νεοφερμένοι στη Χριστιανική εκκλησία. Αυτοί έπρεπε να τυγχάνουν μεταχειρίσεως με κάθε τρυφερότητα. Με τη μελέτη της Γραφής και με την τακτική των συναναστροφή με τη Χριστιανική εκκλησία, δεν θα εθεωρούντο πια «ξένοι,» αλλά κανονικοί φίλοι της εκκλησίας. Εν τούτοις, θα εξακολουθούσαν ακόμη να τυγχάνουν της φιλοξενίας που παρείχετο στους ξένους.​—1 Τιμ. 3:2.

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΞΕΝΟΣ

Βέβαια, η λέξις «ξένος» σήμερα έχει προσλάβει μια εντελώς διαφορετική σημασία από εκείνη που είχε στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ. Τώρα η λέξις αυτή κοινώς εφαρμόζεται σ’ έναν άγνωστο, χωρίς γνωριμία σ’ ένα δεδομένο τόπο. Ένας αλλοδαπός, αφ’ ετέρου, είναι ένας που ανήκει σε άλλο έθνος. Η λέξις «αλλοδαπός» συχνά υποδηλοί έναν κάτοικο που έχει γεννηθή έξω από τη χώρα αυτή και δεν είναι πολίτης της.

Πρωτίστως αυτή η σύγχρονη έννοια του «ξένος» είναι εκείνη που πρόκειται να παρέλθη από τη γη· διότι εκείνοι που εξεικονίσθησαν από τους Θεοσεβείς «ξένους» της Βιβλικής προφητείας προορίζονται να κατοικήσουν για πάντα στη γη. Αυτοί προεικόνιζαν μια σημερινή τάξι ανθρώπων, οι οποίοι έχουν την ελπίδα να ζήσουν στη γη για πάντα. Αυτοί, όπως και οι ξένοι η αλλοδαποί, οι οποίοι ειλκύσθησαν προς τον αρχαίον Ισραήλ λόγω της λατρείας του αληθινού Θεού και λόγω της ευνοίας του προς τον Ισραήλ, ενώνονται με το υπόλοιπον του πνευματικού Ισραήλ σήμερα. Αυτό το έκαμαν κυρίως από το έτος 1931. Επειδή αυτοί δεν είναι πνευματικοί Ισραηλίται, αλλ’ είναι σύντροφοί των, χαρακτηρίζονται επομένως προφητικά ως «ξένοι» (ζαρίμ).​—Ησ. 61:5.

Με ενότητα το πνευματικό υπόλοιπο και η τάξις του ξένου έχουν συναχθή, σαν ένα ποίμνιο στη μάνδρα. Ένα καλό παράδειγμα της ενότητος και της ειρήνης των παρετηρήθη στη διάρκεια της Διεθνούς Συνελεύσεως Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» στο 1958. Από 123 χώρες ήλθαν λάτρεις του Ιεχωβά στη Νέα Υόρκη για μια οκταήμερη συνέλευσι. Ήσαν σχεδόν 5.000 απεσταλμένοι από την Ευρώπη, 106 από την Ασία, 263 από την Αφρική, 898 από την Κεντρική και τη Νότιο Αμερική, 1.341 από τις νήσους της θαλάσσης, εκτός από εικοσάδες χιλιάδων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, ανερχόμενοι όλοι σε 253.922, που εσημειώθη ως ανώτατον όριο παρευρισκομένων.

Εδώ, στην καρδιά ενός διαιρεμένου κόσμου, οι πνευματικοί Ισραηλίται και οι αντιτυπικοί ξένοι συνήλθαν μαζί ως εκκλησία έτσι όπως ποτέ άλλοτε στην ιστορία. Αλλά με πολλή διακριτικότητα, αγάπη κι αυταπάρνησι μπόρεσαν να εργασθούν και να ζήσουν μαζί σε στενή συναναστροφή επί μια εβδομάδα και πλέον, χωρίς διχόνοια, βία ή αιματοχυσία. Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι είναι δυνατόν να υπάρξη ένας ειρηνικός, αρμονικός κόσμος υπό τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. Αυτός υπεσχέθη τούτο.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΞΕΝΟΥΣ

Ο Ιεχωβά, μέσω του προφήτου του Δανιήλ, προλέγει την ίδρυσι βασιλείας «ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη,» λέγει, «δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Η ίδρυσις εκείνης της βασιλείας στους ουρανούς το έτος 1914 μ.Χ. εσήμαινε την αρχή του τέλους του διαιρεμένου αυτού κόσμου. Τώρα είναι καιρός να ετοιμασθούν οι λαοί για τον εισερχόμενο νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Η σύναξις της τάξεως του «ξένου» αποτελεί θετική απόδειξι ότι ζούμε στη μεταβατική περίοδο.

Πώς θα επιτελέση η κυβέρνησις της Βασιλείας εκείνο που απέτυχαν να κάμουν τα έθνη της γης; Πρώτ’ απ’ όλα, η Βασιλεία θα κυβερνήση όλη τη γη. Τα εναντιούμενα έθνη θ’ απολεσθούν. Δεύτερον, θ’ ανεχθή μόνο μία θρησκεία—τη λατρεία του αληθινού Θεού Ιεχωβά. Επομένως, όλοι οι εθνικιστικοί και θρησκευτικοί φραγμοί θα καταπέσουν. «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» «Η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν,» επροφήτευσεν ο Ησαΐας.​—Ησ. 54:13· 11:9, ΜΝΚ.

Η γνώσις περί του Ιεχωβά θα κάμη τη διαφορά. Θα ελκύση όλους τους ανθρώπους σε μια ενότητα που δεν είχε γίνει ποτέ άλλοτε. Αυτή έχει ήδη ενώσει τον αντιτυπικό «ξένον» με το υπόλοιπον του πνευματικού Ισραήλ με δεσμούς αγάπης και στοργής. Τους εκίνησε να σφυρηλατήσουν τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα. Ως ένας λαός αυτοί υπεσχέθησαν ότι δεν θα εγείρουν μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, «ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Επομένως, η ειρήνη των είναι άφθονη.​—Ησ. 2:3, 4.

Ένας άλλος παράγων που θα συντελέση στην εξάλειψι της συγχρόνου εννοίας περί ξένου είναι το γεγονός ότι «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον.» (Αποκάλ. 21:4) Με την έκλειψι του θανάτου, θα υπάρξη αρκετός χρόνος για να γνωρισθούν οι λαοί μεταξύ των. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»​—Ιωάν. 3:16· 10:28.

Αλλ’ αν δεν πεθαίνη πλέον κανένας, δεν θα υπερπληρωθή από ανθρώπους η γη σ’ ένα βραχύ διάστημα; Όχι. Ο Θείος πόλεμος του Αρμαγεδδώνος, ο οποίος θα τερματίση τον πονηρόν αυτόν κόσμον, θα ερημώση σημαντικά τη γη από κατοίκους. Η Γραφή λέγει ότι «ολίγοι άνθρωποι» θα επιζήσουν απ’ εκείνη τη μάχη. (Ησ. 24:6· Αποκάλ. 16:14, 16) Αλλ’ οι ολίγοι που θα επιζήσουν, θα νυμφευθούν και θ’ αποκτήσουν τέκνα. Θα γίνη επίσης ανάστασις νεκρών «δικαίων τε και αδίκων.» (Πράξ. 24:15) Όταν η γη θα έχη κατάλληλα κατοικηθή, πολύ πιθανόν να παύση τότε η τεκνοποιία. Οι κάτοικοι της γης θα ασχολούνται με τις ειρηνικές επιδιώξεις τού να κάμουν αυτή τη γη παράδεισο για όλη την αιωνιότητα.

Στη νέα γη που προείπαν οι προφήται κι οι απόστολοι, το ανθρώπινο γένος θα φθάση σε τελειότητα διανοίας και σώματος. Με τέλειες διάνοιες η ανθρώπινη οικογένεια θα μπορέση να διατηρήση στη μνήμη της ονομαστικώς όλους τους αδελφούς και αδελφές της που θα συναντήση. Ο καθένας θα ενδιαφερθή για τον άλλον και θα επιζητήση την ευημερία του άλλου. Εν καιρώ κι εκείνος που κατοικεί μακρότερα θα καταστή γνωστός. Δεν θα είναι πια ξένος. Η ανθρώπινη οικογένεια κάτω από τη διεύθυνσι του ιδικού των «Πατρός του μέλλοντος αιώνος» θα ευημερήση με ειρήνη κι ευτυχία, διότι αυτός είναι ο αναλλοίωτος σκοπός του Θεού ως προς αυτή τη γη.​—Ησ. 9:6· Ψαλμ. 72:1-8.

Η γη, λοιπόν, πρόκειται να μεταβληθή. Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι η μεταβολή θα επέλθη. Η επέλευσίς της δεν εξαρτάται από τα οράματα και την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων, αλλ’ από τη σοφία και τη δύναμι του Θεού. Καθόσον τα άτομα θ’ αφθονούν στη νέα γη της δημιουργίας του, θα καταστή σαφές ότι ο Θεός και όχι άνθρωπος είναι ο Φύλαξ της ανθρωπίνης φυλής. «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών,» είναι η θεόπνευστη επαγγελία. Το μόνο ερώτημα που απομένει είναι, θα είμεθα εμείς εκεί να την απολαύσωμε; Το αν θα είμεθα ή όχι εξαρτάται από τη σχέσι μας με τον Θεόν, ο οποίος υπεσχέθη να κάμη «νέα τα πάντα.»​—Αποκάλ. 21:3-5.

“Ποίμανε τα Πρόβατά Μου”

ΕΠΙ χιλιάδες χρόνια τα πρόβατα έπαιζαν ζωτικής σημασίας ρόλο στη ζωή των ποιμενικών λαών. Στους Βιβλικούς χρόνους αποτελούσαν ένα κοινό θέαμα, ενώ τα χαρακτηριστικά των ήσαν πολύ γνωστά στους ανθρώπους του καιρού εκείνου, καθώς και οι ευθύνες που εβάρυναν τους ποιμένας. Μπορεί, λοιπόν, να κατανοηθή, γιατί τα ήμερα αυτά ζώα αναφέρονται στην Αγία Γραφή 700 και πλέον φορές και χρησιμοποιούνται συχνά από αυτήν με συμβολικό τρόπο. Ο Ιησούς Χριστός τα εχρησιμοποίησε με αυτόν τον τρόπο όταν είπε στον Πέτρο: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» (Ιωάν. 21:16) Ανεφέρετο σε Χριστιανούς, για τους οποίους η φροντίδα είχε ανατεθή στα χέρια των επισκόπων σαν τον Πέτρο.

Ανόμοια με τα περισσότερα κατοικίδια ζώα, τα πρόβατα είναι συνεσταλμένα και ανίκανα να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Το γεγονός αυτό απαιτεί απ’ αυτά να εξαρτώνται εξ ολοκλήρου από τον ποιμένα τους για προστασία από ζώα αρπακτικά. Έτσι και οι Χριστιανοί εμπιστεύονται στον Καλόν Ποιμένα, τον Ιησού Χριστό, και τον Μέγαν Ποιμένα, τον Ιεχωβά Θεό. Στους Βιβλικούς χρόνους, όταν τα πρόβατα κατά την εσπέρα ωδηγούντο πίσω στην μάνδρα, δεν είχαν κανένα λόγο να φοβούνται τα άγρια ζώα που μπορούσαν να ενεδρεύουν στις σκοτεινές πλαγιές των βραχωδών κοιλάδων. Ο ποιμήν των ήταν μαζί τους και έτοιμος να τα προστατεύση με τη γερή του ράβδο και άλλα όπλα, ακόμη και με κίνδύνο της ζωής του.

Ο Δαβίδ, ο οποίος είχε μελετήσει καλά τα πρόβατα γιατί υπήρξε ο ίδιος ένας ποιμήν, εξέφρασε με ωραία λόγια αυτή την εμπιστοσύνη όταν έγραψε στον εικοστό τρίτο Ψαλμό: «Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ’ εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.» Σαν ένα πρόβατο που εμπιστεύεται, ο Δαβίδ απέβλεπε στον Ιεχωβά Θεό σαν Ποιμένα του για προστασία, οδηγία και για την ικανοποίησι των αναγκών του. «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός.»​—Ψαλμ. 23:4, 1, ΜΝΚ.

Μολονότι τα πρόβατα μπορούν να υπομένουν χωρίς νερό περισσότερο χρόνο παρά τα πλείστα κατοικίδια ζώα, εν τούτοις, πρέπει να βρίσκωνται σε θέσι που να φθάνουν εύκολα σ’ αυτό. Πίνουν νερό σε ποσότητα από 1 έως 4 κιλά κάθε μέρα, ανάλογα με τη θερμότητα του καιρού. Στους Βιβλικούς χρόνους οι ποιμένες έφερναν τα πρόβατά των στο νερό κατά το μεσημέρι, όταν ο ήλιος εγίνετο πολύ θερμός. Εκεί στην σκιερή τοποθεσία της πηγής άφηναν τα πρόβατα να πίνουν ώστε να χορτάσουν και ν’ αναπαύωνται σε χώρους με πράσινη χλόη, αναμασσώντας ευχαριστημένα την τροφή τους. Σε τούτο ανεφέρετο ο Δαβίδ, όταν έγραψε: «Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν· εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν. Ηνώρθωσε την ψυχήν μου.» (Ψαλμ. 23:2, 3) Έτσι και ο Χριστιανός αναψύχεται από τα ύδατα της αληθείας, τα οποία οι πνευματικοί του ποιμένες προσέχουν ώστε να τα λαμβάνη.

ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ

Συνήθεια των προβάτων είναι ν’ αρχίζουν να λαμβάνουν τροφή ενωρίς το πρωί και κατόπιν να ξαπλώνουν κάτω κατά το μεσημέρι σ’ ένα σκιερό τόπο για να επαναφέρουν στο στόμα την τροφή που έφαγαν, ώστε να μπορούν να την αναμασσούν τελείως. Όμοια και ο Χριστιανός, που έχει συνείδησι της πνευματικής του ανάγκης αρχίζει κάθε μέρα με τη διατροφή του από Γραφικές αλήθειες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας επαναφέρει πάλι στην ενθύμησί του εκείνα που έχει αναγνώσει ώστε να μπορή να σκέπτεται επάνω σ’ αυτά.

Ως ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του προβάτου μπορεί ν’ αναφερθή ότι το ζώο έχει στόμαχο με τέσσερα διαμερίσματα. Τα πρώτα δύο χρειάζονται σαν αποθηκευτικός χώρος για την τροφή που τρώγεται κατά τις ώρες της διατροφής. Αφού ληφθή η τροφή και αναμασσηθή με μηρυκασμό, καταπίνεται για δεύτερη φορά και περνά στο τρίτο διαμέρισμα του στομάχου, όπου λαμβάνει χώραν μια αξιόλογη πεπτική ενέργεια. Από εκεί κινείται προς τον πραγματικό στόμαχο και τελικά μέσα στα έντερα. Επειδή τα έντερα του προβάτου συχνά έχουν μήκος άνω των 100 ποδών, η τροφή χρειάζεται 3-5 ημέρες για να περάση μέσ’ απ’ αυτά. Σαν τα πρόβατα, οι Χριστιανοί χρειάζονται χρόνον για ν’ αφομοιώσουν τις βαρύτερες αλήθειες του λόγου του Θεού.

Οι ποιμένες της Παλαιστίνης δεν οδηγούν τα πρόβατά των σε μακρινούς βοσκοτόπους, όταν πλησιάζη η άνοιξις και στρώνη τη γη με πράσινη χλόη. Απεναντίας, τα βόσκουν κοντά στις κατοικίες των και σε χωράφια σίτου αμέσως μόλις θερισθούν. Αφού εκείνοι που μαζεύουν τα στάχυα τελειώσουν τη δουλειά των μέσ’ από τους αγρούς του σίτου που εθερίσθη προ ολίγου, ο ποιμήν φέρνει τα πρόβατά του μέσα στα χωράφια για να βοσκήσουν στα ξερά φύλλα του σίτου και της κριθής, και σε εύχυμους βλαστούς που μεγαλώνουν ανάμεσα στα καλάμια των σιτηρών και στα στάχυα που αφήκαν οι σταχυολόγοι. Όταν θα έχουν φαγωθή αυτά τα θρεπτικά βοσκήματα, τα πρόβατα οδηγούνται σε βοσκοτόπους πιο μακρινούς. Εκεί, η ανοιξιάτικη χλόη θα έχη γίνει τότε ξερή σαν σανός, κι έτσι γίνεται προμήθεια μιας καλά διατηρημένης τροφής για τα πρόβατα για όλο το καλοκαίρι και τους μήνες του φθινοπώρου. Καθώς οι ποιμένες αυτοί βεβαιώνονται ότι τα πρόβατά των έχουν σταθερό εφοδιασμό με τροφή, έτσι και οι υποποιμένες της Χριστιανικής εκκλησίας εξακριβώνουν ότι υπάρχει μια σταθερή προμήθεια πνευματικής τροφής για κείνους που έχουν τεθή κάτω από την επίβλεψί των. Με αυτόν τον τρόπο υπακούουν στην εντολή του Ιησού: «Βόσκε τα αρνία μου.»​—Ιωάν. 21:15.

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ

Επειδή η Παλαιστίνη πλήττεται από καταιγίδες κατά τον χειμώνα, οι ποιμένες δεν φέρνουν τα πρόβατά των σε μακρινούς βοσκοτόπους, που σαρώνονται από ανέμους και όπου δεν υπάρχουν καταφύγια! Μολονότι τα πρόβατα μπορούν να υπομένουν στον ψυχρό καιρό, εν τούτοις, έχουν ανάγκη προστασίας από την βροχή. Οι ποιμένες, επομένως, κρατούν τα πρόβατά των κοντά στις κατοικίες των μέχρι του θέρους, οπότε παύουν οι βροχές. Αν έχωμε υπ’ όψι τη συνήθεια αυτή, μπορούμε να συμπεράνωμε ότι η αναγγελία της γεννήσέως του Ιησού στους ποιμένες δεν θα μπορούσε να γίνη στους ανοικτούς αγρούς την 25 Δεκεμβρίου, όπως πολλοί που λέγονται Χριστιανοί οδηγούνται να πιστεύουν. Η Γραφική απόδειξις δείχνει ότι η αναγγελία έγινε το φθινόπωρο, όταν οι ποιμένες ήσαν ακόμα σε μακρινές βοσκές, όπου συνεκέντρωναν τα ποίμνιά των μαζί τη νύχτα για αμοιβαία προστασία.

Η μάνδρα των προβάτων στους Βιβλικούς χρόνους εγίνετο συνήθως από ένα ανοικτό περίφραγμα με τοίχους από πέτρες, και είχε μια μόνη είσοδο και μια σκέπη κάποιου είδους σε μιαν άκρη. Μερικές φορές δύο ή και περισσότερα ποίμνια εστεγάζοντο σ’ ένα περίφραγμα. Κατά το βράδυ, όταν ο ποιμήν επέστρεφε με τα πρόβατά του, εστέκοντο στην στενή είσοδο για να μετρήση τα πρόβατα και για να εμποδίση οποιαδήποτε άλλα ζώα, π.χ. κάποιο σκύλο, από το να εισδύση λαθραίως μέσα. Με την πόρτα της μάνδρας ασφαλώς κλειδωμένη, κανένας τρόπος δεν υπήρχε για να μπορέση ένα αρπακτικό ζώο ή ένας κλέφτης να μπη μέσα, εκτός από την αναρρίχησι επάνω από τους τοίχους.

Η μάνδρα εχρησιμοποιήθη σε μια εξεικόνισι που εδόθη από τον Ιησούν για να διδάξη μια σπουδαία αλήθεια, που ανεφέρετο σε συμβολικά πρόβατα. Είπε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, όστις δεν εισέρχεται δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνει αλλαχόθεν, εκείνος είναι κλέπτης και ληστής. Όστις όμως εισέρχεται δια της θύρας, είναι ποιμήν των προβάτων. Πάντες όσοι ήλθαν προ εμού, κλέπται είναι και λησταί.» (Ιωάν. 10:1, 2, 8) Οι κίβδηλοι μεσσίαι ουδέποτε ενδιεφέρθησαν για την ευημερία του λαού του Θεού, ο οποίος εξεικονίζεται εδώ με τα πρόβατα. Αλλά, σαν λησταί, επεζήτησαν να καταστρέψουν το ποίμνιο του Θεού.

Ο κλέπτης, που θα κατώρθωνε ν’ αναρριχηθή επάνω στον τοίχο της μάνδρας χωρίς ν’ ανακαλυφθή, θα έσφαζε γρήγορα τόσα πρόβατα όσα θα μπορούσε και κατόπιν θ’ ανέβαζε πάνω από τον τοίχο τα σφάγια δίνοντάς τα στους συνενόχους του. «Ο κλέπτης δεν έρχεται, ειμή δια να κλέψη και θύση και απολέση.»​—Ιωάν. 10:10.

Ο Ιησούς ήλθε για να δώση ζωή στον κόσμο της ανθρωπότητος, όχι για να ληστεύση και καταστρέψη. Καθώς ένας ποιμήν δείχνει στοργικό ενδιαφέρον για τα πρόβατά του, έτσι και ο Ιησούς Χριστός έδειξε στοργικό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, τα πρόβατα της βοσκής του Θεού. Απέδειξε ότι ήταν το ορθό είδος ποιμένος. «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων»​—Ιωάν. 10:10, 11.

Ο Ιησούς παρωμοίασε τον εαυτό του με τη θύρα της μάνδρας όταν είπε: «Εγώ είμαι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, θέλει σωθή, και θέλει εισέλθει και εξέλθει, και θέλει ευρεί βοσκήν.» (Ιωάν. 10:9) Εκείνο, που ο Ιησούς ήθελε εδώ να τονίση, ήταν το γεγονός ότι αυτός είναι ο Μεσίτης μεταξύ του ανθρωπίνου γένους και του Θεού. Με την αξία της απολυτρωτικής θυσίας του εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος, και επομένως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πλησιάζουν τον Θεό μέσω αυτού. «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» (Ιωάν. 14:6) Καθώς ένας ποιμήν οδηγεί τα πρόβατά του εντός των προστατευτικών ορίων της μάνδρας, ως επίσης τα παίρνει για βοσκή έξω από την μάνδρα, έτσι ο Ιησούς Χριστός φροντίζει για κείνους που, με την πίστι τους, αποδεικνύουν ότι είναι πρόβατα του Πατρός του.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Ένα φυσικό χαρακτηριστικό, που είναι μοναδικό στην διατροφή των προβάτων και κοινώς γνωστό στην Εγγύς Ανατολή, είναι μια υπερβολικά παχειά ουρά. Η ουρά γίνεται αποθήκη λίπους από την οποία το ζώο μπορεί ν’ αποσύρη δυνάμεις όταν σπανίζη η τροφή. Είναι μια μεγάλη και χαλαρή μάζα λίπους επάνω στα οπίσθια και γύρω από τη ρίζα της ουράς. Σε μερικές περιπτώσεις μια ουρά ζυγίζει περί τα 35 πάουντς. Όταν μεγαλώση και γίνη βαριά, ώστε να είναι πιθανή κάποια βλάβη, ο ποιμήν την υποστηρίζει επί ενός μικρού καρροτσιού, που το πρόβατο σύρει καθώς αυτό περιφέρεται. Το λίπος θεωρείται ως κάτι νόστιμο στην Εγγύς Ανατολή και συχνά χρησιμοποιείται στην κατασκευή ζυμαρικών. Αυτό το απόθεμα λίπους μπορεί να παρομοιωθή με τη δύναμι, ζήλο και αφοσίωσι των Χριστιανών, τα οποία χρειάζονται για ναι τους βοηθήσουν να διακρατήσουν ακεραιότητα προς τον Θεό.

Ότι αυτό το γένος των προβάτων φαίνεται να ήταν ο τύπος που εχρησιμοποιείτο στους Βιβλικούς χρόνους για θυσίες δείχνεται από Γραφικές παραπομπές που μνημονεύουν την παχειά ουρά: «Και θέλεις λάβει εκ του κριού το στέαρ και την παχείαν ουράν.» (Έξοδ. 29:22, ΜΝΚ) «Και θέλει προσφέρει εκ της θυσίας της κοινωνίας το πάχος της ως προσφοράν γινομένην δια πυρός εις τον Ιεχωβά. Ολόκληρος η παχεία ουρά πλησίον της σπονδυλικής στήλης, είναι εκείνο το οποίον θέλει αφαιρέσει.» (Λευιτ. 3:9, ΜΝΚ) Καθώς το πάχος των πράων αυτών προβάτων προσεφέρετο σε θυσία, έτσι και ο Ιησούς Χριστός, ο Αμνός του Θεού, προσέφερε τη δύναμί του, τον ζήλο και την αφοσίωσι ως ο αυτοθυσιαζόμενος Υιός του Θεού. Τούτο αποτελούσε μια οσμή ευωδίας για ειρήνευσι προς τον Ιεχωβά Θεό.

Τα πρόβατα έχουν το χαρακτηριστικό ότι συναγελάζονται μαζί και είναι πρόθυμα ν’ ακολουθούν ένα ηγέτη. Λόγω αυτού του ενστίκτου, ένας ποιμήν που βλέπει ένα πρόβατο μακριά από το ποίμνιο ξεύρει αμέσως ότι είναι ή άρρωστο, ή πληγωμένο, ή χαμένο. Θα πάη να το πιάση και θα το φέρη πάλι στο ποίμνιο, όπου θα δώση όποια βοήθεια μπορεί για την αρρώστια του. Αν το πρόβατο έχη πληγωθή, ο ποιμήν στην Παλαιστίνη θα επαλείψη την πληγή με λάδι εληάς, καθώς και ο Δαβίδ ανέφερε: «Ήλειψας εν ελαίω την κεφαλήν μου.»​—Ψαλμ. 23:5.

Τα συμβολικά πρόβατα πρέπει, επίσης, να συναθροίζωνται μαζί και ναι είναι πρόθυμα ν’ ακολουθούν την ηγεσία του Καλού Ποιμένος και των διωρισμένων επισκόπων των. Πραγματικά, διατάσσονται να μη λησμονούν την επισυναγωγή των. Αν κάποιος αποτυγχάνη να το κάμη, οι υποποιμένες της εκκλησίας γνωρίζουν ότι αυτός είναι πνευματικώς ασθενής και έχει ανάγκη βοηθείας. Αν τα αισθήματά του επληγώθησαν, το πραϋντικό έλαιο του λόγου του Θεού, αν χρησιμοποιηθή με τρυφερότητα και αγάπη, μπορεί συχνά να θεραπεύση την πληγή του.

Επειδή οι ποιμένες στην Εγγύς Ανατολή συνεχώς καλούν τα πρόβατά των καθώς τα οδηγούν και επίσης καλούν αυτά με το όνομά τους, αυτά αποκτούν οικειότητα προς τη φωνή του και αποκρίνονται σ’ αυτήν. Σ’ αυτό ανεφέρθη ο Ιησούς, όταν ωμιλούσε σχετικά με τον λαό του Θεού: «Εις τούτον ο θυρωρός ανοίγει· και τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά. Και όταν εκβάλη τα εαυτού πρόβατα, υπάγει έμπροσθεν αυτών· και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν, διότι γνωρίζουσι την φωνήν αυτού. Ξένον όμως δεν θέλουσιν ακολουθήσει, αλλά θέλουσι φύγει απ’ αυτού· διότι δεν γνωρίζουσι την φωνήν των ξένων.»​—Ιωάν. 10:3-5.

Ο ποιμήν έχει μια πολύ κουραστική εργασία που απαιτεί πολλή αγάπη για τα καθήκοντά του. Αυτός πρέπει να κρατή μαζί τα πρόβατα, να βρίσκη τα χαμένα και αποπλανημένα, να περιποιήται τα άρρωστα, να φροντίζη για τα πληγωμένα, να φυλάγη τους νεογέννητους αμνούς στη ζέστη και μακριά από υγρασία, να μεταφέρη τα κουρασμένα, να αντλή νερό για το ποίμνιο, να τα οδηγή σε δροσερές βοσκές και να τα προστατεύη. Τα άτομα που είναι διωρισμένα σε θέσεις εποπτείας στην Χριστιανική εκκλησία αναμένεται να δείξουν την ίδια στοργική φροντίδα για την εκκλησία.

Όταν ο Ιησούς ήταν επί της γης, άρχισε ναι συνάγη μια εκλεκτή ομάδα ατόμων που θα ελάμβαναν εν καιρώ το προνόμιο να κυβερνήσουν μαζί του στους ουρανούς. Αυτοί συμβολίζονται ως ένα μικρό ποίμνιο προβάτων, που ακολουθούν το Αρνίον, τον Ιησούν Χριστόν. «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.»​—Λουκ. 12:32.

Επιπρόσθετα σ’ αυτή τη μικρή ομάδα υπάρχει και μια άλλη ομάς συμβολικών προβάτων μη προσδιωρισμένου αριθμού, που θα κατοικήσουν στη γη κάτω από τη διακυβέρνησι του μικρού ποιμνίου. Μολονότι αυτά δεν είναι στη μάνδρα του μικρού ποιμνίου, που κληρονομεί την ουράνια βασιλεία με τον Χριστό, αυτά που τώρα ζουν συνάγονται για να σχηματίσουν, μαζί με το μικρό ποίμνιο, μια μεγάλη ποίμνη κάτω από τη προσεκτική φροντίδα του Αμνού του Θεού. «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.» (Ιωάν. 10:16) Οι πράοι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη.​—Ψαλμ. 37:11, 29.

Υπάρχει ένας τύπος μάνδρας, που έχει χρησιμοποιηθή στην Παλαιστίνη, με ένα χώρισμα χτισμένο στη μέση αυτής. Όταν ένας ποιμήν έχη ανάμικτο ποίμνιο προβάτων και εριφίων, χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια καθώς μπαίνουν στη μάνδρα το βράδυ, στέλλοντας τα πρόβατα στο ένα τμήμα της μάνδρας και τα ερίφια στο άλλο. Ο Ιησούς ανεφέρθη στη συνήθεια αυτή σε μια προφητεία που σχετίζεται με τις έσχατες ημέρες, όταν αυτός θα εχώριζε, ως ποιμήν, τους λαούς όλων των εθνών. «Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων· και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.»​—Ματθ. 25:32, 33.

Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά Γραφικά εδάφια, όπου χρησιμοποιούνται τα πειθήνια πρόβατα για να εξεικονίσουν τον λαό του Θεού. Από όλον τον κόσμο άνθρωποι που εκδηλώνουν προβατοειδή χαρακτηριστικά συνάγονται στην κοινωνία ενός Νέου Κόσμου αφιερωμένων δούλων του Θεού επί των οποίων διωρισμένοι επίσκοποι υπακούουν στην εντολή του Ιησού προς τον Πέτρο: «Ποίμαινε τα πρόβατά μου.» (Ιωάν. 21:16) Λόγω της καλής φροντίδας που λαμβάνουν, αυτά μπορούν αληθινά να λέγουν: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμήν μου. Δεν θέλω στερηθή ουδενός.»​—Ψαλμ. 23:1, ΜΝΚ.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια της εκφράσεως «ο αροτρεύς θέλει φθάσει τον θεριστήν» όπως βρίσκεται στον Αμώς 9:13;​—Ι. Γ., Βρεττανική Ονδούρα.

Το Αμώς 9:13, σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, λέγει: «Ιδού! Έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και ο αροτρεύς θέλει φθάσει τον θεριστήν, και ο ληνοβάτης τον σπείροντα τον σπόρον· και τα όρη θέλουσι σταλάξει γλεύκας, και πάντες οι βουνοί θέλουσι ρέει αγαθά.» Ο αρχαίος Ισραήλ ήταν πρωτίστως μια αγροτική χώρα. Το να φθάση ο αροτρεύς τον θεριστήν θα εσήμαινε έναν τόσο μεγάλο θερισμό που δεν θα είχε όλος ο σίτος συναχθή όταν θα ήρχετο ο καιρός για τη σπορά. Ομοίως το πάτημα των σταφυλών και η σπορά του σπόρου θα συνηντώντο λόγω της άφθονης συγκομιδής σταφυλών.

Η προφητεία αυτή έχει εφαρμογή στους εργάτας του πνευματικού παραδείσου του Ιεχωβά, στον οποίο βρίσκεται η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Προλέγει τη μεγάλη ευημερία που απολαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα σύμφωνα με την προφητική επαγγελία που αναφέρεται στον Μωσαϊκό νόμο στο Λευιτικόν 26:5: «Και το αλώνισμά σας θέλει σας φθάσει μέχρι του τρυγητού, και ο τρυγητός θέλει φθάσει μέχρι του σπορητού· και θέλετε τρώγει τον άρτον σας εις χορτασμόν· και θέλετε κατοικεί ασφαλώς εν τη γη ημών.» Απόδειξι τούτου μπορείτε να δήτε στην ετησία εκθεσι που δημοσιεύεται στη Σκοπιά.

● Παρακαλώ ειπέτε μου πώς να εξηγήσω το 1 Κορινθίους 14:2.​—Ι. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το υπό συζήτησιν εδάφιο λέγει: «Διότι ο λαλών λώσσαν αγνώριστον, δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν· διότι ουδείς ακούει αυτόν, αλλά με το πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια.» Το εδάφιο αυτό πρέπει να εννοηθή κάτω από το φως των εδαφίων 13-19 του ιδίου κεφαλαίου, που λέγουν:

«Δια τούτο ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, ας προσεύχηται δια να γείνη ικανός να διερμηνεύη. Διότι εάν προσεύχωμαι με γλώσσαν αγνώριστον, το πνεύμά μου προσεύχεται, αλλ’ ο νους μου είναι ακαρποφόρητος. Τι πρέπει λοιπόν; Θέλω προσευχηθή με το πνεύμα, θέλω δε προσευχηθή και με τον νουν· θέλω ψάλλει με το πνεύμα, θέλω δε ψάλλει και με τον νουν. Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου, πώς θέλει ειπεί το Αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις; Διότι συ μεν καλώς ευχαριστείς, ο άλλος όμως δεν οικοδομείται. Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου, ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς· πλην εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω δια του νοός μου, δια να κατηχήσω και άλλους, παρά μυρίους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον.»

Με άλλα λόγια, οποιοσδήποτε μιλεί σε μια γλώσσα μιλεί στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους αν δεν έχη κάποιον να εξηγήση την έννοια της ομιλίας του στους ανθρώπους που ακούουν. Η ομιλία είναι χωρίς σημασία στους ακροατάς που δεν εννοούν την ξένη γλώσσα του αγγέλματος όπως δίδεται από τη θαυματουργική δύναμι του αγίου πνεύματος του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο ο απόστολος Παύλος λέγει, «Ουδείς ακούει», επειδή κανείς δεν εννοεί. Μπορεί να συμβαίνη, επίσης, και ο ίδιος ακόμη εκείνος που μιλεί την ξένη γλώσσα να μην εννοή το άγγελμά του αλλιώς γιατί θα έλεγε ο Παύλος ότι ένας που μιλεί μια γλώσσα πρέπει να προσεύχεται να μπορή να διερμηνεύη; Και αυτός, λοιπόν, ακόμη δεν θα εννοούσε τι ο ίδιος λέγει με το πνεύμα, χωρίς να το διερμηνεύση ένας άλλος γι’ αυτόν.

Χωρίς, λοιπόν, κάποιος να διερμηνεύση ή μεταφράση το άγγελμά του, αυτός θα μιλούσε βέβαια μόνο στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Γι’ αυτό ακριβώς ο απόστολος Παύλος λέγει ότι αν δεν είναι παρόντες διερμηνείς, τότε εκείνος που μιλεί σε ξένη γλώσσα πρέπει να προσευχηθή για να μπορή, επίσης, να μεταφράζη και έτσι με τη μετάφρασί του να μπορή, επίσης, να μιλή στους ανθρώπους μ’ έναν οικοδομητικό τρόπο και προς αίνον του Θεού.

Πόσο διαφορετικός είναι ο απόστολος Παύλος από τα σύγχρονα δόγματα, που ισχυρίζονται ότι μπορούν να μιλούν γλώσσες! Αυτά δεν ενδιαφέρονται καθόλου να κατανοούν οι ακροαταί των εκείνα που φλυαρούν, αλλ’ απλώς θέλουν να τους εντυπωσιάζουν με την ακατάληπτη ομιλία των. Περαιτέρω, ο Παύλος προείπε ότι «είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει». Και έπαυσαν. Το θαυματουργικό χάρισμα των γλωσσών εχρειάζετο, μαζί με άλλες θαυματουργικές εκδηλώσεις του αγίου πνεύματος, για την ίδρυσι της Χριστιανικής εκκλησίας. Όταν η Χριστιανική εκκλησία έφθασε στην ωριμότητα, κατήργησε τα του νηπίου.​—1 Κορ. 13:8, 11.

● Με τα ολοένα καταστρεπτικώτερα πολεμικά όπλα και τη μειωμένη ηθικότητα και αγάπη προς τις ηθικές αρχές, ποια ελπίδα υπάρχει για τον άνθρωπο και τη γη; Θα τερματισθή ποτέ η ανομία;

Παρά την άμιλλα στην κατασκευή των φονικωτέρων όπλων της ανθρωπίνης ιστορίας, υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους που αγαπούν δικαιοσύνη, ελπίδα να ζήσουν για πάντα στη γη κάτω από ειρηνικές συνθήκες. Τα όπλα και η ανομία του ανθρώπου δεν καθιστούν αδύνατον έναν τέτοιο νέο κόσμο. Είναι, φυσικά, όπως εδήλωσε ο Ιησούς: «Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατον είναι, παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά.» Ο δε Θεός το υπεσχέθη αυτό: «Νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»​—Ματθ. 19:26· 2 Πέτρ. 3:13.

Ένας δίκαιος νέος κόσμος σημαίνει ειρήνη για τη γη, και μια ειρηνική κοινωνία Νέου Κόσμου έχει ήδη σχηματισθή. Και ζουν ήδη σε αρμονία με τη Βιβλική προφητεία: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία.»​—Ησ. 2:4.

Η κοινωνία Νέου Κόσμου δεν φοβάται μήπως η γη καταστραφή από ανθρώπινη αφροσύνη. Έχομε τη Θεία διαβεβαίωσι: «Ο θεμελιών την γην επί την βάσιν αυτής, δια να μη σαλευθή εις τον αιώνα του αιώνος.» Ούτε τα πυρηνικά όπλα θα καταστήσουν τη γη ακατοίκητη διότι ο Θεός «ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»​—Ψαλμ. 104:5· Ησ. 45:18.

Ο λόγος του Θεού αναγνωρίζει, εν τούτοις, ότι ο άνθρωπος προβαίνει στο να ερημώση τη γη. Γι’ αυτό ο Ύψιστος Θεός υπεσχέθη ν’ αναλάβη δράσιν ‘να διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην.’ Θα το πράξη αυτό σύντομα στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, που καλείται ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.’ Ο δίκαιος αυτός πόλεμος θα τακτοποιήση το μέγα ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά. Ο Σατανάς, που γνωρίζει ότι λίγος καιρός του μένει, δεν θα διαφύγη. Αυτός, μαζί με τους δαίμονές του, θ’ απομονωθή δέσμιος σε μια άβυσσο φυλακής. Έτσι, ο Αρμαγεδδών θα επιτελέση, ό,τι δεν έκαμε ποτέ ανθρώπινος πόλεμος—θα φθάση στη ριζική αιτία της ανομίας. Θα εκτελεσθούν, επίσης, όλοι όσοι διέπραξαν ανομίες, επειδή οι δυνάμεις του Ιεχωβά στον Αρμαγεδδώνα έρχονται ‘δια να κάμουν κρίσιν κατά πάντων, και να ελέγξουν πάντας τους ασεβείς εξ αυτών, δια πάντα τα έργα της ασεβείας αυτών.’​—Αποκάλ. 11:18· 16:14· 20:1-3· Ιούδ. 15.

Προτού ο Αρμαγεδδών διανοίξη τον δρόμο για τον νέο κόσμο του Θεού, πρέπει να δοθή μια προειδοποίησις. Η ειρηνική κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά διασαλπίζει αυτή την προειδοποίησι, για να μπορέσουν όλοι όσοι αγαπούν ηθικότητα να φύγουν απ’ τον καταδικασμένο κόσμο του Σατανά και να βρουν προστασία εμπιστευόμενοι στον Ιεχωβά: «Πρόσμενε τον Ιεχωβά, και φύλαττε την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί. Οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»​—Ψαλμ. 37:34, 11, ΜΝΚ.

● Το κατά Ιωάννην 21:22 αναφέρει: «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Εάν αυτόν θέλω να μένη εωσού έλθω, τι προς σε; συ ακολούθει μοι.» Τι σημαίνει αυτό το εδάφιο;​—Α. Α., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σ αυτό το εδάφιο ο Ιησούς μπορεί να ανεφερθή στην έλευσί του σε μικρογραφία το 70 μ.Χ. για την εκτέλεσι θείας εκδικήσεως επάνω στην πόλι της Ιερουσαλήμ, που κατέληξε στην καταστροφή της. Ο Ιωάννης θεωρείται ότι επέζησε αυτού του γεγονότος του 70 μ.Χ. και ότι έζησε ως το τέλος του πρώτου αιώνος, οπότε έγραψε την ιστορική του αφήγησι για τη ζωή του Ιησού και επίσης τις τρεις επιστολές και το βιβλίο της Αποκαλύψεως.

Έπειτα πάλι, ο Ιησούς μπορεί να ανεφέρθη, επίσης, στον απόστολο Ιωάννη με μια προφητική ή εικονική έννοια και μπορεί αυτός να προεσκίασε εδώ το υπόλοιπο του σώματος του Χριστού που παρέμεινε ως τη δευτέρα έλευσι του Κυρίου Ιησού Χριστού αοράτως στο 1914. Ακριβώς αυτό το υπόλοιπο, που επέζησε ως τον σημερινό καιρό, μαρτυρεί την εκπλήρωσι του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Γι’ αυτό ακριβώς αναφέρεται ότι το υπόλοιπο τούτο προεσκιάσθη από τον απόστολο Ιωάννη.​—Αποκάλ. 1:10.

● Σε ποιους ακριβώς αναφέρεται το «και καταχθονίων» στο Φιλιππησίους 2:10;​—Ρ. Τ., Η.Π.Α.

Στο Φιλιππησίους 2:10, 11 διαβάζομε: «Δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.» Εκείνοι, στους οποίους αναφέρεται εδώ το «καταχθονίων», είναι εκείνοι που ο Ιησούς είπε ότι βρίσκονται στα μνημεία αναμένοντας την ανάστασι. (Ιωάν. 5:28, 29) Τελικά όλοι αυτοί θα εγερθούν εκ νεκρών και, για να εξακολουθήσουν να ζουν, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουν τον Χριστό ως Κύριον, προς δόξαν Θεού. Μόνο εκείνοι που βρίσκονται στα μνημεία ή στη μνήμη του Θεού θα μπορούσε να λεχθή ότι υπάρχουν έστω και στα καταχθόνια, κοιμισμένοι στον θάνατο. Οι ασεβείς νεκροί, που δεν θ’ αφυπνισθούν, δεν υπάρχουν· έχουν εκλείψει.​—Ψαλμ. 37:10.

Κατάλληλοι εδώ είναι οι λόγοι του Παύλου εις Εφεσίους 1:9, 10, διότι αναφέρονται στο ίδιο πράγμα: «Κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης».

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Σεις δε είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.​—Ησ. 43:12, ΜΝΚ. Σ 1/2/61 18, 21, 22, 26

17 Θέλω λάβει την ράβδον του Ιωσήφ, . . . και θέλω βάλει . . . μετά. . . της ράβδου του Ιούδα, και κάμει αυτάς μίαν ράβδον.​—Ιεζ. 37:19. Σ 1/1/61 17α

18 Πριν το ψήφισμα γέννηση το αποτέλεσμα αυτού, . . . πριν επέλθη εφ’ υμάς η έξαψις της οργής του Ιεχωβά, πριν επέλθη εφ’ υμάς η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά, ζητείτε τον Ιεχωβά.​—Σοφον. 2:2, 3, ΜΝΚ. Σ 15/2/61 43, 44

19 Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.​—Ησ. 52:11, ΜΝΚ. Σ 15/8/60 4, 5α

20 Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού.​—1 Πέτρ. 5:2. Σ 15/5/60 6, 7α

21 “Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, . . . και μη εγγίσητε ακάθαρτον·” και “εγώ θέλω σας δεχθή.”—2 Κορ. 6:17. Σ 1/6/60 9, 10α

22 Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας.​—Εφεσ. 4:31. Σ 15/6/60 7, 8α

23 Αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να αντισταθήτε εν τη ημέρα τη πονηρά.​—Εφεσ. 6:13. Σ 1/8/60 16α

24 Προς τους όσοι έλαχον . . . πίστιν εις την δικαιοσύνην του Θεού ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.​—2 Πέτρ. 1:1. Σ 1/12/60 2, 1α

25 Ελθέ, λαέ μου, είσελθε εις τα ταμείά σου, και κλείσον τας θύρας σου οπίσω σου· κρύφθητι δια ολίγον καιρόν, εωσού παρέλθη η οργή.​—Ησ. 26:20. Σ 15/12/60 16

26 Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να λάβητε εκ των πληγών αυτής.​—Αποκάλ. 18:4. Σ 15/8/60 12α

27 Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματος μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιον σου, ω Ιεχωβά, φρούριόν μου, και Λυτρωτά μου.​—Ψαλμ. 19:14, ΜΝΚ. Σ 1/9/60 17, 18α

28 Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον, ούτω και ημείς οι πολλοί έν σώμα είμεθα.​—Ρωμ. 12:4, 5. Σ 15/10/60 14, 15α

29 Τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως.​—1 Πέτρ. 2:10. Σ 15/3/61 6α

30 Γίνεσθε πάντες ομόφρονες, . . . εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες.​—1 Πέτρ. 3:8. Σ 1/4/61 26, 27

31 Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών.​—Κολ. 3:14, 15. Σ 1/1/61 29α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στον Ψαλμό 133 τονίζεται πόσο είναι καλή και τερπνή η συγκατοίκησις αδελφών εν ομονοία! Τον Ιούλιο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα δώσουν μια απτή απόδειξι της συγκατοικήσεώς των «εν ομονοία» με όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως στη διάρκεια των Συνελεύσεων που θα έχουν. Εξ άλλου τον μήνα αυτόν η διακήρυξις των Αγαθών Νέων θα συγκεντρώση ιδιαίτερα το ενδιαφέρον όλων των διακόνων της αληθείας κυρίως στις περιοχές εκείνες, που μόνον τους θερινούς μήνες μπορεί να προσφερθή υπηρεσία προς τους καλής θελήσεως ανθρώπους. Το βιβλίον Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο μαζί με ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 22 θα είναι η προσφορά του μηνός. Μπορείτε να λάβετε και σεις μέρος στη διακονία αυτή. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ»

Θα ηθέλατε να ζήσετε αιωνίως κάτω από τέλειες και δίκαιες συνθήκες; Αν ναι, τότε το Γραφικό βοήθημα για σπουδή «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» θα σας ενδιαφέρη. Παρουσιάζει αξιόπιστη Γραφική βάσι για την ελπίδα αυτή, μια ελπίδα που εκτείνεται ακόμη και για εκείνους που είναι στους τάφους περιμένοντας την υποσχεμένη ανάστασι. Τονίζει τις απαιτήσεις του Θεού και την προοπτική που περιμένει εκείνους που τώρα ανταποκρίνονται σ’ αυτές και θα περάσουν από το παρόν αυτό πονηρό σύστημα πραγμάτων στο νέο κόσμο της δικαιοσύνης χωρίς να γευθούν θάνατο. Το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» περιέχει 320 σελίδες, έχει 30 κεφάλαια και ένα πίνακα Γραφικών εδαφίων. Είναι ωραία δεμένο και μπορείτε να το έχετε μαζί με ένα βιβλιάριο προς δρχ. 10.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

3 Σεπτεμβρίου: Εξάσκησις Μακροθυμίας. Σελ. 409.

10 Σεπτεμβρίου: Μακροθυμία και Υπομονή. Σελ. 415.

Η Ελπίδα Περιφρουρεί τη Διάνοια

Η ΖΩΗ είναι το πιο πολύτιμο απόκτημα του ανθρώπου. Εν τούτοις, χωρίς ελπίδα η ζωή χάνει την αξία και τη σημασία της. Κάθε εξήντα δευτερόλεπτα, σύμφωνα με τον Δρα Ευγένιο Γ. Κάνσκν, κάποιο άτομο στις Ηνωμένες Πολιτείες αποπειράται ν’ αυτοκτονήση, και κάθε χρόνο 20.000 περίπου το επιτυγχάνουν. Αυτό καθιστά την αυτοκτονία μια από τις μεγαλύτερες δέκα αιτίες του θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εφόσον η απελπισία οδηγεί στην απώλεια της ζωής, ένα συνετό άτομο επιζητεί να ενισχύση τη διάνοιά του με μια δυνατή, στερεή ελπίδα για το μέλλον. Οι Χριστιανοί ενθαρρύνονται να φορέσουν ως «περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.»​—1 Θεσ. 5:8.

Η ελπίδα ορίζεται ως μια «επιθυμία που συνοδεύεται από αναμονή για την επίτευξι εκείνου που ποθείται». Απ’ τον καιρό της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου από την τελειότητα λόγω στασιασμού εναντίον του Δημιουργού του, η ανθρώπινη φυλή εβυθίσθη στο τέλμα της θλίψεως, απελπισίας, ασθενείας και τελικά στον θάνατο. Ο άνθρωπος με λαχτάρα ποθεί καλύτερα πράγματα​—ειρήνη, ασφάλεια, υγεία και ζωή. Εναποθέτοντας την εμπιστοσύνη του στον υλικό πλούτο ή σε κάποιον άνθρωπο ή οργάνωσι, δημιουργεί μια προσδοκία για την επίτευξι των επιθυμητών αυτών πραγμάτων. Έτσι αναπτύσσει μια ελπίδα· αυτή τον προωθεί, λέγοντάς του ότι αύριο θα είναι καλύτερα. Αυτή η ελπίδα κάνει τη ζωή ν’ αξίζη και φέρνει χαρά στην καρδιά.

Ως παράδειγμα τούτου, όταν τα έθνη συνήλθαν από η φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ηγέται του κόσμου διεκράτησαν τα Ηνωμένα Έθνη ως την ‘καλύτερη ελπίδα του ανθρώπου για ειρήνη.’ Με την καρδιά τους γεμάτη λαχτάρα για ειρήνη, οι άνθρωποι απέβλεπαν σ’ αυτή την οργάνωσι με ζωηρή προσδοκία. Όταν υπεγράφη το καταστατικό των Ηνωμένων Εθνών στον Άγιο Φραγκίσκο το 1945, «εσήμαναν οι καμπάνες των εκκλησιών. Οι Χριστιανοί εγέμισαν ασφυκτικά τις εκκλησίες των. Έψαλαν χαρούμενα ωσαννά στον Άρχοντα της Ειρήνης. Ευχαρίστησαν τον Θεόν που εδημιουργήθη επί τέλους ένας θεσμός ‘για να σώση τις επόμενες γενεές από τη μάστιγα του πολέμου’.»​—Οι Εκκλησίες και τα Ηνωμένα Έθνη, υπό Βάλτερ Γ. Βαν Κιρκ.

Τι έγινε μ’ αυτές τις χαροποιές ελπίδες; Ο Βάλτερ Βαν Κιρκ ομολογεί: «Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι οι υψηλές ελπίδες που γεννήθηκαν στον Άγιο Φραγκίσκο δεν επραγματοποιήθησαν πλήρως.» Τι σμίκρυνσις πραγμάτων εξαιτίας της προσφάτου τροπής των γεγονότων! Ματαιωμένες ελπίδες και ανεκπλήρωτες προσδοκίες επέφεραν απογοήτευσι, αφήνοντας εκατομμύρια τεθλιμμένων. Το συχνά επαναλαμβανόμενο σφάλμα του ανθρωπίνου γένους υπήρξε το να θέτη ελπίδες στις προσπάθειες των αδυνάτων, θνητών ανθρώπων για να ικανοποιή τους πόθους της καρδιάς. Γι’ αυτό η σοφή συμβουλή από τον λόγον του Θεού είναι: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία. Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.»​—Ψαλμ. 146:3, 5, ΜΝΚ.

Οι ελπίδες που στηρίζονται σε υποσχέσεις ανθρώπων πολύ συχνά οδηγούν σε απογοήτευσι, αλλ’ ο Ιεχωβά είναι «ο Θεός της ελπίδος,» η οποία στηρίζεται στο ισχυρότερο θεμέλιο του σύμπαντος, στην ίδια την υπόσχεσι του Θεού. Η θεόπνευστη Αφήγησις βεβαιώνει ότι «είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός.» Έχομε λοιπόν «ισχυράν παρηγορίαν οι καταφυγόντες εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» Η ελπίδα που δίνει ο Θεός «δεν καταισχύνει.»​—Ρωμ. 5:13· Εβρ. 6:18, 19· Ρωμ. 5:5.

Οι καρδιές των ανθρώπων κράζουν για ειρήνη, ασφάλεια, υγεία και ζωή. Θέλουν να ζουν χωρίς την απειλή του πολέμου, του λιμού και της ασθενείας. Ο λόγος του Θεού τούς καλεί: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά, και πράττε το αγαθόν· . . . και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» Ο Ιεχωβά θα ικανοποιήση τα αιτήματα της καρδίας όλων εκείνων που εμπιστεύονται σ’ αυτόν προμηθεύοντας γι’ αυτούς ένα νέο κόσμο όπου «δικαιοσύνη κατοικεί.» Σ’ εκείνον τον νέο κόσμο «το . . . έργον της δικαιοσύνης θέλει είσθαι ειρήνη· και το αποτέλεσμα της δικαιοσύνης, ησυχία και ασφάλεια εις τον αιώνα. Και ο λαός μου θέλει κατοικεί ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.»​—Ψαλμ. 37:3, 4· 2 Πέτρ. 3:13· Ησ. 32:17, 18.

Ο Ιεχωβά θα ικανοποιήση ακόμη και την επιθυμία της καρδίας για τέλεια υγεία και ατελεύτητη ζωή. Διότι «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» Τι θαυμάσια ελπίδα είν’ αυτή! Είναι κάτι που όλοι μας ποθούμε, και μπορούμε να έχωμε την πληρέστερη εμπιστοσύνη ότι θα εκπληρωθή, διότι είναι υποσχεμένο από τον Παντοδύναμο Θεό! Ώστε ας χαίρωμε στην ελπίδα. Στοχάζεσθε πάνω σ’ αυτήν, αναπτύξατε ένα ζωηρό πόθο «ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων.»​—Αποκάλ. 21:4· Ρωμ. 12:12· Τίτον 1:2.

Κάνοντας ελπίδα μας την υπόσχεσι του Ιεχωβά, θα έχωμε μια σταθερή άγκυρα για την ψυχή μας. Η ελπίδα αυτή, σαν μια περικεφαλαία, θα προστατεύση τη διάνοιά μας. Καθόσον αυτός ο κόσμος εξακολουθεί ν’ αντιμετωπίζη τη μια συμφορά μετά την άλλη, φέρνοντας πικρή απογοήτευσι σ’ εκείνους των οποίων οι ελπίδες έχουν εναποτεθή σ’ αυτόν, η ελπίδα μας στον νέο κόσμο του Ιεχωβά θα γίνη λαμπρότερη και πιο πολύτιμη. Ακόμη και αν μας πλήξη συμφορά υπό μορφήν ατυχήματος, διωγμού, ασθενείας ή θανάτου ενός προσφιλούς μας, η ελπίδα μας θα μας διατηρήση, προτρέποντάς μας με τη διαβεβαίωσι της ευλογίας του Ιεχωβά στον νέο του κόσμο.

Ο Ιεχωβά είναι ευτυχής όταν οι υπηρέται του αποθησαυρίζουν το απ’ αυτόν διδόμενον δώρον της ζωής. Αυτό το δώρον χρησιμεύει ως περιφρούρησις της διανοίας μας. Πώς γίνεται αυτό; Υποσχεθήκατε σεις ποτέ σ’ ένα παιδί κάτι που τόσο ζωηρά το ζητούσε με την προϋπόθεσι ότι θα έπαιρνε ένα καλό βαθμό στις σχολικές του εξετάσεις; Το παιδί συνεκέντρωνε τη διάνοιά του στις μελέτες του, μη αφήνοντας εξωτερικά συμφέροντα να το περισπάσουν, διότι ήθελε ζωηρά να έχη το ωραίο εκείνο δώρο. Ενόσω μελετούσε, το παιδί ωραματίζετο την κατοχή του δώρου και, συγκινημένα με τη σκέψι εκείνη, μελετούσε σκληρότερα για να την καταστήση πραγματικότητα. Ομοίως ο Ιεχωβά υπόσχεται αιώνια ζωή ως αμοιβή για υπακοή στο θέλημά του. Συγκινούμενοι μ’ αυτή την προοπτική, θα προσηλώσωμε τη διάνοιά μας στην εκτέλεσι του Θείου θελήματος, χωρίς ν’ αφήσωμε τίποτα να μας περισπάση, για να έχωμε τη διαβεβαίωσι ότι θα κερδίσωμε τη ζωηρά ποθούμενη αμοιβή της ζωής.

Προφυλάξτε, λοιπόν, τη διάνοιά σας επαναπαύοντας την ελπίδα σας στις ασφαλείς υποσχέσεις του Ιεχωβά. Κάμετε αυτή την ελπίδα πραγματικότητα μαθαίνοντας το θέλημα του Θεού και κατόπιν πράττοντας αυτό. Η στάσις σας ας είναι εκείνη που διατυπώνεται στον Ησαΐα 25:9, ΜΝΚ: «Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.»

Η Διακονία ως ένα Στάδιον

ΠΩΣ θεωρείτε τη Χριστιανική διακονία; Μήπως τη θεωρείτε σαν ένα επάγγελμα που είναι λιγώτερο σπουδαίο απ’ το επάγγελμα ενός επιδεξίου τεχνίτου; Μήπως τη βλέπετε σαν ένα στάδιο, που είναι μόνο για ένα περιωρισμένο αριθμό ανθρώπων; Αν είναι έτσι, τότε κακώς το αντελήφθητε. Αφ’ ετέρου, δεν είσθε ένας που ξέρει ότι ο λόγος του Θεού καθιστά τη διακονία μια ευθύνη για όλους όσοι ισχυρίζονται ότι είναι ακόλουθοι του Χριστού, ή θεωρείτε ως το πιο σπουδαίο πράγμα της ζωής σας; Θεωρείτε την κοσμική σας απασχόλησι δευτερεύουσα; Εξακολουθείτε να προοδεύετε στη διακονία; Αν ναι, τότε εκάματε στάδιο τη διακονία.

Το στάδιον είναι μια πορεία συνεχούς προόδου ή προοδευτικών επιτευγμάτων σ’ ένα ωρισμένο πεδίον ή επιδίωξι. Αν δεν γίνη προσπάθεια προόδου στη διακονία, πολύ δύσκολα θα μπορούσε αυτή να ονομασθή στάδιον. Όσον αφορά το επάγγελμα ο απόστολος Παύλος ήταν σκηνοποιός, ο δε Λουκάς ήταν γιατρός, αλλ’ αυτοί δεν κατέστησαν στάδιόν των την επιδίωξι αυτών των επιτηδευμάτων. Μολονότι αυτές οι ασχολίες ήσαν ουσιώδεις γι’ αυτούς ως μέσα βιοποριστικά, τις είχαν κάμει δεύτερες μετά τη διακονία. Θεωρούσαν την κοσμική τους εργασία ως ένα μέσον για να τους βοηθήση να επιδιώξουν την ασχολία που θεωρούσαν ως την πιο σπουδαία και στην οποία ηγωνίζοντο για να κάμουν προοδευτικά επιτεύγματα. Η διακονία αποτελούσε το στάδιό των, όχι η σκηνοποιία ή η ιατρική.

Για να είναι στάδιό σας η διακονία, πρέπει να την καταστήσετε πρώτιστη απασχόλησί σας και να προοδεύετε συνεχώς σ’ αυτήν. Αν είσθε ένας αφιερωμένος Χριστιανός, μπορείτε ν’ ανατρέχετε στον καιρό που εκάματε την αφιέρωσί σας και να βλέπετε πού έχετε κάμει προόδους. Στην αρχή σας ήταν δύσκολο να εκφρασθήτε στις εκκλησιαστικές Βιβλικές συναθροίσεις, αλλά, καθόσον προωδεύατε, το να δίνετε σχόλια καθίστατο ευκολώτερο. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για την εκφώνησι ομιλιών. Στην αρχή σας ήταν δύσκολο να δώσετε μια ομιλία στο κήρύγμα των θείων αληθειών από σπίτι σε σπίτι, αλλά κι αυτό, επίσης, εγίνετο ευκολώτερο καθόσον προωδεύατε σε γνώσι και πείρα. Το να κάνετε επανεπισκέψεις, να διεξάγετε οικιακές Γραφικές μελέτες και να δίνετε ομιλίες στη σχολή θεοκρατικής διακονίας κατέστησαν πραγματικότητες για σας, μολονότι στην αρχή μπορεί να εφαίνοντο αδύνατα πράγματα. Όλες αυτές οι διακονικές ενέργειες μπορεί να υπήρξαν εμπόδια υψηλά σαν βουνά στην αρχή, αλλά με πίστι κι επιμελή προσπάθεια μπορέσατε να τ’ αφαιρέσετε.

Εκάματε πρόοδο στη διακονία, αλλά τώρα που σας είναι πιο εύκολη η διακονία κι εστερεώθη ως μέρος της ζωής σας, εξακολουθείτε να προοδεύετε; Τώρα που δεν είναι πια κάτι νέο για σας η διακονία, μήπως της επετρέψατε να μετακινηθή από τη θέσι της κυριωτέρας σπουδαιότητος στη ζωή σας; Μήπως τώρα έχετε διάθεσι ν’ αφήσετε άλλα πράγματα να προηγηθούν απ’ αυτήν; Αν κάμετε τη διακονία στάδιό σας δεν θα την αφήσετε να χάση τη σπουδαιότητά της επειδή η τακτική δράσις σ’ αυτή για μια περίοδο χρόνου μπορεί να την καστέστησε μια συνήθεια. Η τακτική δράσις πρέπει ν’ αυξάνη μάλλον την αξία και τη σπουδαιότητά της αντί να την μειώνη. Προσέξτε τη συμβουλή του Παύλου στον Τιμόθεο: «Σε υπενθυμίζω να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού, το οποίον είναι εν σοι.» (2 Τιμ. 1:6) Αναζωπυρώνετε, λοιπόν, το χάρισμα της διακονίας.

Αν η καρδιά σας είναι παραδεδομένη στη Χριστιανική διακονία, θα κάνετε προόδους σ’ αυτήν από έτος σε έτος. Δεν θα επιτρέψετε να καταστή αυτή δευτερεύουσα από άλλες ενέργειες. Αν το κάμετε αυτό, θα τείνετε να τη θεωρήσετε σαν κάτι το παρεμπίπτον στη ζωή σας όπως μεταχειρίζονται τις θρησκείες των οι λαοί του «Χριστιανικού κόσμου». Αντιθέτως, τηρήστε αναζωπυρωμένο το ενδιαφέρον σας για τη διακονία. Διατηρήστε τη διακονία ως στάδιό σας κάνοντας προοδευτικά επιτεύγματα σ’ αυτήν. Κάμετέ την να είναι η πιο σπουδαία δράσις στη ζωή σας.

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΜΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΕΝΑ ΣΤΑΔΙΟ

Ο απόστολος Πέτρος εγκατέλειψε την αλιευτική του εργασία για ν’ αφιερώση όλον του χρόνο του στη διακονία. Σχετικά με τούτο είπε στον Ιησούν: «Ιδού, ημείς αφήκαμεν πάντα, και σε ηκολουθήσαμεν.» Σε απάντησι ο Ιησούς είπε. «Αληθώς σας λέγω, ότι δεν είναι ουδείς όστις αφήκεν οικίαν, ή γονείς, ή αδελφούς, ή γυναίκα, ή τέκνα, ένεκεν της βασιλείας του Θεού, όστις δεν θέλει απολαύσει παλλαπλάσια εν τω καιρώ τούτω, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.» (Λουκ. 18:28-30) Απ’ αυτή τη δήλωσι κι απ’ την ενέργεια του Πέτρου μπορείτε να ιδήτε τι υψηλή αξία πρέπει ν’ αποδίδεται στη Χριστιανική διακονία. Είναι πιο σπουδαία από συγγενείς κι αποκτήματα.

Μολονότι ένας αφιερωμένος δούλος του Θεού σήμερα μπορεί να είναι ικανός ν’ ασχολήται σε ολοχρόνιο κήρυγμα ως σκαπανεύς σε τόπο μακρινό απ’ την πόλι της κατοικίας του, κι έτσι ν’ αφήση συγγενείς και σπίτι με μια κατά γράμμα έννοια, ένας άλλος αφιερωμένος δούλος μπορεί να κάμη μ’ έναν άλλο τρόπο ό,τι είπε ο Ιησούς. Πώς; Κάνοντας τη διακονία στάδιό του και αποδίδοντας λιγώτερη σπουδαιότητα σε γυναίκα, παιδιά, συγγενείς και σπίτι από όσην αποδίδει στη διακονία. Μ’ αυτή την έννοια τ’ αφήνει αυτά, μολονότι εξακολουθεί να εκπληρώνη τις οικογενειακές του υποχρεώσεις. Αυτή η τοποθέτησις της διακονίας σε μια θέσι που προηγείται ακόμη και της συζύγου είναι εκείνη για την οποία συνηγόρησε ο Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 7:29: «Και οι έχοντες γυναίκας να ήναι ως μη έχοντες.» Δεν ήθελε να πη ότι δεν έπρεπε να φροντίζουν για τις συζύγους των και να δίνουν σ’ αυτές την κατάλληλη προσοχή, αλλ’ ότι οι γυναίκες έπρεπε να αφήνωνται σε μια θέσι δευτερεύουσα από το στάδιον της διακονίας.

Είτε δαπανά ένα άτομο τον περισσότερο χρόνο του στη διακονία ως σκαπανεύς είτε αφιερώνει ένα μέρος του χρόνου του σ’ αυτήν χρησιμοποιώντας το υπόλοιπο για να φροντίζη για τις οικονομικές του υποχρεώσεις, μπορεί να κάμη τη διακονία στάδιόν του. Άσχετα με την ποσότητα χρόνου που μπορεί ν’ αφιερώση στο κήρυγμα, πρέπει να θεωρή τον εαυτό του ως ένα ολοχρόνιο διάκονο. Η διακονία είναι η κυρία του απασχόλησις. Η κοσμική του εργασία είναι δευτερεύουσα. Το ίδιο ισχύει και για μια οικοδέσποινα που είναι αφιερωμένη στον Θεό. Το στάδιό της είναι, όχι τα οικιακά, αλλά η διακονία.

Πολλά νεαρά άτομα ενόσω είναι στο σχολείο αποβλέπουν στον καιρό που μπορούν να επιδιώξουν ένα στάδιον, για το οποίον προετοιμάζονται με τα εκπαιδευτικά των μαθήματα. Πολλοί άλλοι περνούν από τις τάξεις του σχολείου χωρίς να έχουν υπ’ όψιν κανένα ιδιαίτερο στάδιον. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με τους νεαρούς, οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους να υπηρετούν του Θεό. Με την αφιέρωσί τους έχουν ήδη εκλέξει το στάδιόν τους​—το στάδιον της διακονίας. Πρέπει ν’ αποβλέπουν στην αποφοίτησι οπότε μπορούν να επιδιώξουν αυτό το στάδιον με μια πληρέστερη έννοια, δαπανώντας ίσως όλον τον χρόνον των στη διακονία ως σκαπανείς. Όταν είναι σε ηλικία, μπορούν, μ’ ένα κατά γράμμα τρόπο, να κάμουν όπως είπε ο Ιησούς​—ν’ αφήσουν γονείς, αδελφούς, αδελφές, κατοικία, χάριν της Βασιλείας. Μπορούν να το κάμουν αυτό επιδιώκοντας τη διακονία των εκεί όπου η ανάγκη ακροάσεως των θείων αληθειών είναι μεγάλη. Αυτό μπορεί να είναι ένα βήμα προς τα εμπρός στη διαρκή τους πρόοδο προς άλλες ευκαιρίες υπηρεσίες.

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΟ

Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες στη θεοκρατική οργάνωσι του λαού του Θεού για μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας για κείνους που είναι νέοι στην οργάνωσι και για κείνους που υπήρξαν σ’ αυτή επί μακρόν χρόνο. Η ίδια η διακονία του αγρού παρέχει απεριόριστες ευκαιρίες για όλους να βελτιωθούν και να προοδεύσουν. Κατόπιν υπάρχει πρόοδος στο να κηρύττη κανείς ολοχρόνια ως σκαπανεύς, ή να εργάζεται ως ειδικός περιοδεύων διάκονος υπηρετώντας σε εκκλησίες και συνελεύσεις του αφιερωμένου λαού του Ιεχωβά. Το έργον των για την ενθάρρυνσι και υποβοήθησι αυτών των συγχρόνων Χριστιανών μπορεί να παραβληθή με το έργον που εγίνετο από μερικούς επισκόπους στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος. Αυτοί εταξίδευαν από τη μια εκκλησία στην άλλη για να εποικοδομήσουν τους Χριστιανούς αδελφούς των και για να οργανώσουν τη διακονία. Η υπηρεσία του περιοδεύοντος εκπροσώπου του κυβερνώντος σώματος της Χριστιανικής οργανώσεως αποτελεί μεγαλειώδες προνόμιο για κείνους που είναι ενδεδειγμένοι. Είναι ένα μεγάλο βήμα στα προοδευτικά επιτεύγματα μέσα στη διακονία.

Το να υπηρετή κανείς σ’ έναν οίκον Μπέθελ που διευθύνει τη διακονία σε μια χώρα είναι άλλη μια μεγάλη ευκαιρία προόδου στη διακονία· κι αφού επιτευχθή αυτή η θέσις υπηρεσίας, η πρόοδος στη διακονία δεν σταματά. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για μεγαλύτερη ευθύνη και υπηρεσία για κείνους που υπηρετούν σ’ ένα οίκον Μπέθελ.

Στις εκκλησίες υπάρχουν θέσεις εποπτείας στις οποίες μπορεί κανείς να φθάση κι έτσι να προοδεύση στη διακονία. Ενθαρρύνεσθε από τις Γραφές να επιζητήσετε αυτές τις θέσεις: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Αν δεν επιθυμήτε να προοδεύσετε σε θέσεις ευθύνης μέσα σε μια εκκλησία ή τις αρνήσθε όταν σας δίδωνται, μπορείτε να πήτε ότι εκάματε τη διακονία στάδιό σας; Δεν εκλέγετε να μείνετε στάσιμοι αντί να προοδεύσετε;

Να αισθάνεσθε ενθάρρυνσι, όταν καλήσθε να εκπαιδεύσετε κάποιον στη διακονία, διότι αυτό αποτελεί ένδειξι ότι κάνετε προόδους σ’ αυτό σεις ο ίδιος. Θεωρήστε ως ένα άλλο προοδευτικό βήμα την ευκαιρία να υπηρετήσετε εκεί όπου η ανάγκη για διακονία είναι μεγάλη στην ίδια σας χώρα ή σε άλλη χώρα. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες υπηρεσίας στη θεοκρατική οργάνωσι που σας επιτρέπουν να προοδεύσετε στη διακονία. Σκιρτάτε σε κάθε ευκαιρία για προοδευτικά επιτεύγματα σ’ αυτήν. Μην αρκείσθε στο να είσθε στατικοί, αλλ’ επιδεικνύετε την προθυμία του Ησαΐα: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.»​—Ησ. 6:8.

Θέστε προσωπικούς σκοπούς επιτευγμάτων για να βελτιώνεται συνεχώς η ικανότης σας να χειρίζεσθε τον λόγον του Θεού και να τον κηρύττετε. Αυτοί οι σκοποί μπορεί να είναι η καλύτερη εκφώνησις ομιλιών, εκμάθησις Γραφικών επιχειρημάτων για την υπερνίκησι αντιρρήσεων στις αλήθειες του Θείου λόγου, εκμάθησις του τρόπου εξηγήσεως των Γραφικών διδασκαλιών που είναι δυσνόητες, απομνημόνευσις Γραφικών εδαφίων, καλύτερη παρουσίασις σε επανεπισκέψεις, βελτίωσις στη διεξαγωγή Γραφικών μελετών, και λοιπά. Όταν φθάνετε σ’ ένα στόχο, θέστε ένα νέο στόχο, για να εξακολουθήσετε να προοδεύετε και όχι να μένετε στάσιμοι.

Να είσθε ένας προοδευτικός δούλος του Θεού, έχοντας πάντοτε τη διακονία ως το κύριον ενδιαφέρον και απασχόλησί σας. Αντί ν’ ασχολήσθε υπερβολικά με την επίτευξι υλικών πραγμάτων, ζητείτε «πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Κάμετε τη διακονία στάδιόν σας.

Χώρα Χιλίων Θεών

«ΜΙΑ από τις έντονες επιβεβαιώσεις της Βιβλικής ιστορίας που προέρχεται από την επιστήμη της αρχαιολογίας,» λέγει ο Τζων Έλντερ στο βιβλίο του Προφήται, Είδωλα και Ερευνηταί, «είναι η ‘ανακάλυψις’ των Χετταίων λαών και των αυτοκρατοριών των. Ιδού ένας λαός, του οποίου το όνομα κατ’ επανάληψιν εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, αλλ’ ο οποίος στην κοσμική ιστορία είχε τελείως λησμονηθή και του οποίου η ίδια η ύπαρξις εθεωρείτο ως εξαιρετικά αμφίβολη.

♦ »Στη Γένεσι 26:34, ο Ησαύ λαμβάνει μια Χετταία κόρη για σύζυγο, προς μεγάλην λύπην της μητέρας του. Στο Βιβλίον της Εξόδου οι Χετταίοι συχνά μνημονεύονται στην απαρίθμησι των λαών, των οποίων τη χώρα οι Εβραίοι ξεκίνησαν για να κατακτήσουν. Στον Ιησούν του Ναυή 11:1-9, οι Χετταίοι ενώνονται στην ομοσπονδία των εθνών που προσπαθούν ν’ αντισταθούν στην προέλασι του Ιησού του Ναυή αλλά για να ηττηθούν παρά τα ύδατα Μερώμ. Στους Κριτάς, τελούνται γάμοι μεταξύ Εβραίων και Χετταίων. Στο βιβλίον 1 Σαμουήλ 26, οι Χετταίοι εντάσσονται στον στρατό του Δαβίδ, στη διάρκεια δε της Βασιλείας του ο Σολομών έκαμε τους Χετταίους δούλους στο βασίλειό του κι επέτρεψε στον λαό του να λάβουν Χετταίας γυναίκας. Αλλ’ ως τις εξερευνήσεις των συγχρόνων αρχαιολόγων, οι Χετταίοι παρέμεναν ένας σκιώδης και ακαθόριστος λαός.

♦ »Πήλινες πλάκες που βρέθηκαν στην Ασσυρία και στην Αίγυπτο μας δίνουν την πρώτη μας εικόνα περί Χετταίων και του τρόπου διαβιώσεώς των. Αιγύπτιοι καλλιτέχναι τους διεζωγράφισαν ως να έχουν χαρακτηριστικά που προσδιορίζομε ως Αρμενικά. . . . Μια Αιγυπτιακή πινακίδα εικονίζει μια άγρια μάχη μεταξύ του Ραμσή Β΄ και των Χετταίων στην Κάδη παρά τον Ορόντη Ποταμό. . . . Την πρώτη μέρα της μάχης ο Ραμσής ηττήθη και συνελήφθη, αλλ’ η έγκαιρη άφιξις ενισχύσεων τη δεύτερη μέρα μετέστρεψε το ρεύμα της μάχης. . . .

♦ »Εναπέμεινε στον Δρα Α. Χ. Σάυς, τον Ασσυριολόγο, και στον Δρα Ουίλλιαμ Ράιτ, . . . ν’ ανακαλύψουν τα πρώτα πραγματικά λείψανα των Χετταίων. Εν καιρώ αυτά βρέθηκαν σε όλη τη δυτική Μικρά Ασία και στη σύγχρονη Τουρκία. Ο Σάυς ανέγραψε την ιστορία των ευρημάτων του στο βιβλίο Οι Χετταίοι, Ιστορία μιας Λησμονημένης Αυτοκρατορίας. Το 1906, ο Δρ Γιούγκο Ουίγκλερ, ανασκάπτοντας στο Χαγκός-Κοΐ παρά τον Άλυν Ποταμόν, ενενήντα μίλια ανατολικώς της Αγκύρας, ανεκάλυψε την άλλοτε πρωτεύουσα κι ένα θησαυρικό εύρημα μ’ επιγραφές σε πήλινες πλάκες με κωνοειδή γραφή και γραμμένο στη Βαβυλωνιακή και στη Χετταία γλώσσα. Απητήθη χρονικό διάστημα για ν’ αποσαφηνισθή η Χετταία γλώσσα, αλλ’ αυτό κατωρθώθη. . . .

♦ »Η πρώτη διεθνής συνθήκη που ανεκαλύφθη ως τώρα είναι μια συνθήκη που υπεγράφη μεταξύ του Ραμσή Β΄ της Αιγύπτου και του Χαττουσιλίς Β΄ της Χετταίας Αυτοκρατορίας​—μια συνθήκη που υπέσχετο τη διατήρησι της ειρήνης και αρμονίας μεταξύ των.»

♦ Μέγα μέρος του κειμένου αυτής της συνθήκης ειρήνης παρατίθεται στο βιβλίο του Κ. Γ. Σεράμ Το Μυστικόν των Χετταίων. Η επίσημη συνθήκη ενεχαράχθη σε μια αργυρή πλάκα. Λέγει: «Η συνθήκη την οποίαν ο Μέγας Άρχων των Χάττι, ο ισχυρός Χατουσιλίς [Χαττουσιλίς Β΄] . . . έκαμε πάνω σε μια αργυρή πλάκα για τον Ραμσή Β΄, τον Μέγαν και ισχυρόν Άρχοντα της Αιγύπτου, . . . η καλή συνθήκη ειρήνης και αδελφότητος που θα δημιουργήση ειρήνη μεταξύ των για πάντα.»

♦ Η τελική περικοπή της συνθήκης ειρήνης μάς λέγει μ’ ενδιαφέρον κάτι για τον αριθμό των θεοτήτων των Χετταίων: «Και όσο γι’ αυτά τα λόγια, που είναι γραμμένα πάνω σ’ αυτές τις αργυρές πλάκες για τη Χώρα των Χάττι και τη Χώρα της Αιγύπτου​—όποιος δεν υπακούση σ’ αυτούς, είθε οι χίλιοι θεοί της Χώρας των Χάττι και οι χίλιοι θεοί της Χώρας της Αιγύπτου να καταστρέψουν το σπίτι του, το κτήμα του και τους δούλους του!»

♦ Λίγες από τις θεότητες των Χετταίων μνημονεύονται ονομαστικά σε μια ιερογλυφική Χετταία θυσιαστική διατύπωσι που μετεφράσθη από τον Χ. Τ. Μποσέρτ στο 1953: «Αλλά γι’ αυτούς μεταξύ των θεών εκείνων θα θυσιασθούν, για ετησία τροφή: στον θεό Καρχούα ένας ταύρος κι ένα πρόβατο· στη θεά Κουπάπα ένας ταύρος κι ένα πρόβατο· στη θεότητα Σαρκού ένα πρόβατο· κι ένα ‘κουτουπάλις’ πρόβατο στις αρσενικές θεότητες.» Το έθνος των Χετταίων, λέγει ο συγγραφεύς Σεράμ, δεν ήταν πνευματικά ενωμένο με μια ενιαία θρησκεία. (‘οι Χετταίοι έχουν χίλιους θεούς.’) Υπήρχαν πολλές θρησκείες, η μια δίπλα στην άλλη, μεμιγμένες με αναρίθμητα εθνικά και τοπικά δόγματα.»

♦ Οι ψευδείς θεοί των Χετταίων δεν μπορούσαν να προλάβουν την ανατροπή του έθνους των από τον Ασσύριο Βασιλέα Σαργών Β΄· ως λαός οι Χετταίοι εξηφανίσθησαν από την κοσμική ιστορία. Αλλ’ οι σπουδασταί της Βίβλου, δεν εχρειάσθη ν’ αναμείνουν την αρχαιολογική ανάστασι για να γνωρίσουν για τον λαό των Χετταίων. Οι Χετταίοι ήσαν Χαναναίοι, απόγονοι του Χετ (ΜΝΚ), γυιού του Χαναάν.​—Γέν. 10:15.

Οι Αρχές του Δεκαλόγου Ισχύουν Πάντοτε

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός ο ίδιος έγραψε τον Δεκάλογο ή Δέκα Εντολές. «Και έδωκεν εις τον Μωυσήν, αφού ετελείωσε λαλών προς αυτόν επί του όρους Σιών, δύο πλάκας του μαρτυρίου, πλάκας λιθίνας, γεγραμμένας με τον δάκτυλον του Θεού.»​—Έξοδ. 31:18.

Αυτές οι Δέκα Εντολές απελούν μέρος των ‘όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών.’ Μολονότι ως Χριστιανοί εμείς ‘δεν είμεθα υπό τον Μωσαϊκόν Νόμον, αλλ’ υπό χάριν,’ είμεθα δεσμευμένοι από τις αρχές που είναι ενσωματωμένες σ’ αυτές τις εντολές, διότι αυτές ισχύουν πάντοτε. Αυτό το γεγονός, ας σημειωθή, τελείως αναιρεί τον ισχυρισμό των ανωτέρων κριτικών ότι ο λόγος του Θεού δείχνει μια εξέλιξι στη νόησι του ανθρώπου και λατρεία του Θεού. Αντιθέτως, αυτές οι αρχές δείχνουν ότι ο Θεός του Μωυσέως είναι και Θεός του Ιησού Χριστού, διότι οι αρχές που ενεσωματώνοντο σε ό,τι παρέδωσε ο Μωυσής είναι ομοιότυπες με τις αρχές του Ιησού Χριστού και των θεοπνεύστων μαθητών του. Αυτό μπορεί να παρατηρηθή από το γεγονός ότι τόσον ο Μωυσής όσον κι ο Ιησούς Χριστός συνώψισαν τις Θείες απαιτήσεις στις δύο μεγάλες εντολές: Αγάπα τον Θεό, αγάπα τον πλησίον.​—Ρωμ. 15:4· 6:14· Μάρκ. 12:30, 31.

Η πρώτη και η δεύτερη εντολές ενσωματώνουν την ίδια αρχή, δηλαδή, ότι ο Ιεχωβά Θεός δίκαια απαιτεί να λατρεύεται μοναδικά, με αποκλειστική αφοσίωσι, χωρίς εναντίους θεούς ή εικόνες. Αυτές οι πρώτες δύο εντολές είναι τόσο βασικές ώστε τις βρίσκομε να μεταφέρωνται κατά γράμμα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.» «Εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις τον Θεόν· και δεν θέλω σεις να γίνησθε κοινωνοί των δαιμονίων. Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το πητήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων. Ή τον Ιεχωβά θέλομεν να διεγείρωμεν εις ζηλοτυπίαν; μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» Απολύτως όχι!​—Έξοδ. 20:2-6· 1 Ιωάν. 5:21· 1 Κορ. 10:20-22, ΜΝΚ.

Στους Χριστιανούς, όμως, υπάρχει επέκτασις αυτών των αρχών. Έτσι, ο απόστολος γράφει: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.» Η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία; Πώς αυτό; Διότι το να έχωμε πλεονεξία ή πόθο να έχωμε κάτι τόσο έντονα ώστε να μην εξετάζωμε αν είναι δίκαιο να το έχωμε ή αν ανήκη σε άλλον είναι ως να ειδωλοποιούμε ή να λατρεύωμε αυτό το πράγμα, κάνοντάς το αντίζηλο στον Ιεχωβά ως προς τη στοργή μας. Έτσι, όταν ο Αχάν πόθησε εκείνο, που ήταν αφιερωμένο στον Ιεχωβά, ο δε Αχαάβ επόθησε έναν αμπελώνα, ο οποίος ανήκε στον Ναβουθαί, και οι δύο ήσαν ένοχοι ειδωλολατρίας. Οι αρχές που είναι ενσωματωμένες στην πρώτη και δεύτερη εντολές απαγορεύουν επίσης σ’ ένα Χριστιανό ν’ αποδίδη ανάρμοστη τιμή σ’ ένα άτομο ή πράγμα με θρησκευτυκό χαιρετισμό ή προσκύνησί του.​—Κολ. 3:5.

Την αρχή που εμπερικλείεται στην τρίτη εντολή, σχετικά με τη χρήσι του ονόματος του Θεού, την επεξέτεινε ο Ιησούς στη χρήσι κάθε λόγου που ανεμίγνυε τον Θεό. Αυτή η αρχή, επομένως, διαγράφει την έκφρασι του ονόματος του Ιεχωβά κατά ένα τρόπο ανάξιο, ανευλαβή και βλάσφημο. Στην τρίτη εντολή είναι, επίσης, ενσωματωμένη η αρχή της τιμιότητος—προς τον Θεό. Το να παίρνη κανείς επάνω του το όνομα του Ιεχωβά και να μη ζη σύμφωνα με αυτό είναι ανέντιμο. Οι εκφράσεις της επεκτάσεως αυτής της αρχής στους Χριστιανούς είναι αυτές: «Μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως,» και «η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.»​—Έξοδ. 20:7· Ματθ. 5:34-37· 2 Κορ. 6:1· Ιάκ. 2:26.

Η διάκρισις μεταξύ των εκπεφρασμένων νόμων του Θεού και των αρχών που πουθενά αλλού δεν είναι τόσο έντονα καταφανής όσο είναι στην τετάρτη εντολή, σχετικά με την τήρησι του Σαββάτου. Επειδή ο Ιεχωβά ανεπαύθη την εβδόμη μέρα έταξε και στους Ισραηλίτας μια κατά γράμμα ανάπαυσι, μια μέρα στις επτά, την εβδόμη. Πουθενά, όμως, δεν διατάσσονται οι Χριστιανοί να τηρούν μια κατά γράμμα ανάπαυσι μια μέρα στις επτά. Αντιθέτως, σ’ αυτούς λέγεται: «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν, ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας σαββάτων.»​—Έξοδ. 20:8-11· Κολ. 2:16.

Πάλι, για τον ίδιο λόγο, δηλαδή, για το ότι ο Θεός ανεπαύθη από τα έργα του, ορίζεται ένα πνευματικό σάββατο ή ανάπαυσις για τους Χριστιανούς. Ανάπαυσις με ποια έννοια και σε ποιο βαθμό; Ανάπαυσις που είναι συνεχής, όχι μόνο μια μέρα την εβδομάδα αλλά και τις επτά μέρες. Η ανάπαυσίς των προέρχεται από πίστι και υπακοή· ανάπαυσις από ιδιοτελή έργα, περιλαμβανομένων και των προσπαθειών για την αποκατάστασι της ίδιας των δικαιοσύνης. Όπως δε και το κατά γράμμα σάββατον της εβδόμης ημέρας εχρησίμευε για να προφυλάξη τους Ισραηλίτες από το να κυριευθούν από τον υλισμό, έτσι και η πνευματική ανάπαυσις των Χριστιανών τους προφυλάσσει από την ίδια παγίδα. Αν τηρούν πιστά την πνευματική των ανάπαυσι της πίστεως και υπακοής, τότε, αντί να καταναλωθούν από μια πυρετώδη «φιλαργυρία», που είναι η «ρίζα πάντων των κακών», θα έχουν την ανάπαυσι που προέρχεται από την ‘ευσέβειαν μετά αυταρκείας,’ η οποία είναι μέγας πλουτισμός. Με άλλα λόγια, καθόσον αυτοί ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην του . . . ταύτα πάντα θέλουσι προστεθή’ σ’ αυτούς.​—1 Τιμ. 6:10, 6· Ματθ. 6:33.

Μεταφέρεται, επίσης, στο Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων η αρχή που είναι ενσωματωμένη στην πέμπτη εντολή, «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα.» Τα Χριστιανικά παιδιά πρέπει, βέβαια, να υπακούουν στους φυσικούς των πατέρας και μητέρας. (Εφεσ. 6:1-4) Εκτός απ’ αυτό, όλοι οι Χριστιανοί έχουν τον Ιεχωβά Θεόν ως τον «Πατέρα ημών,» και την ουράνια οργάνωσί του, Ιερουσαλήμ, ως τη «μητέρα ημών.» Αυτούς, πάνω από κάθε άλλο, πρέπει να τιμούν και να υπακούουν. Λογικώς, περιλαμβάνονται σ’ αυτή την τιμή και υπακοή οι επίγειοι εκπρόσωποι του ουρανίου Πατρός και μητρός. Για τους ενήλικας αυτό περιλαμβάνει όλους εκείνους που είναι σε θέσεις εξουσίας μέσα στη Χριστιανική εκκλησία ή την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, και για τα παιδιά, επιπρόσθετα, τους ‘γονείς των εν Κυρίω.’ Βέβαια, στον αρχαίον Ισραήλ ο χαρακτηρισμός αυτός δεν εχρειάζετο, διότι όλοι οι γονείς ήσαν εν τω Ιεχωβά, διότι αποτελούσαν μέρος ενός έθνους αφιερωμένου σ’αυτόν.​—Έξοδ. 20:12· Ματθ. 6:9· Γαλ. 4:26· Εβρ. 13:17· Εφεσ. 6:1.

Θα μπορούσε εύλογα να λεχθή ότι όλες οι αρχές που είναι ενσωματωμένες σ’ αυτές τις πρώτες πέντε εντολές του Δεκαλόγου βρίσκουν την ιδεώδη εκδήλωσί τους στην πρώτη μεγάλη εντολή: «Θέλεις αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Αν υπακούωμε σ’ αυτή την εντολή, ασφαλώς δεν θα λατρεύωμε αντιζήλους θεούς αλλά θ’ αποδίδωμε στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι, δεν θα λάβωμε το όνομά του επί ματαίω, θ’ απολαμβάνωμε την ανάπαυσι της πίστεως και υπακοής θέτοντας αυτόν πρώτον στη ζωή μας και θα τον τιμώμεν και θα υπακούωμε σ’ αυτόν και στην ουράνια οργάνωσί του καθώς και στους επιγείους εκπροσώπους της.​—Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ.

ΑΡΧΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ

Οι αρχές των υπολοίπων πέντε εντολών, οι οποίες, μαζί με την πέμπτη, σχετίζονται με τα καθήκοντά μας προς τον συνάνθρωπό μας, διατυπώνονται, επίσης, ιδεωδώς με θετικό τρόπο σε μια ενιαία εντολή, όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος: «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους· διότι ο αγαπών τον άλλον, εκπληροί τον νόμον. Επειδή το, “Μη μοιχεύσης, Μη φανεύσης, Μη κλέψης, Μη ψευδομαρτυρήσης, Μη επιθυμήσης,” και πάσα άλλη εντολή, εν τούτω τω λόγω συμπεριλαμβάνεται, εν τω, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.” Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον· είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη.» Οι πέντε αυτές εντολές συνοψίζονται, επίσης, από τους λόγους του Ιησού που ορίζονται συνήθως ως «ο Χρυσούς Κανών»: «Λοιπόν πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο Νόμος και οι προφήται.»​—Ρωμ. 13:8-10· Ματθ. 7:12.

Όσον αφορά για τον καθένα από τους νόμους αυτούς, θα μπορούσε να λεχθή ότι ο κάθε νόμος ενσωματώνει μια ή περισσότερες αρχές εκτός απ’ αυτή τη γενική αρχή. Έτσι, η αρχή που ενσωματώνεται στην έκτη εντολή, «Μη φονεύσης», είναι η αρχή της ιερότητος της ζωής και του αίματος, όπως μπορεί να παρατηρηθή από την πρώτη δήλωσι αυτής της εντολής στον Νώε και στην οικογένειά του: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει· και εξάπαντος το αίμά σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.»​—Έξοδ. 20:13· Γέν. 9:4-6.

Η λογική επέκτασις της αρχής αυτής της εντολής φαίνεται ότι είναι η εξάλειψις κάθε μίσους προς τον πλησίον, όπως ετόνισε ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία του. Όπως το εξέφρασε ο απόστολός του Ιωάννης: «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού, είναι ανθρωποκτόνος.» Γι’ αυτό τα έθνη του κόσμου προπαρασκευάζουν τους στρατιώτας των για τον φόνο του εχθρού με ενέργειες ψευδούς προπαγάνδας μίσους.​—Ματθ. 5:21, 22· 1 Ιωάν. 3:15.

Στην εβδόμη εντολή, «Μη μοιχεύσης» είναι ενσωματωμένες οι δύο αρχές της τηρήσεως της διαθήκης και της αγιότητος. Ενδιαφέρει το ότι σε μερικές γλώσσες η λέξις που σημαίνει μοιχεία είναι ‘διάσπασις γάμου,’ και στις Γραφές κάθε ανηθικότης στιγματίζεται ως ακαθαρσία. Για τον Χριστιανό δίδεται τριπλασία έμφασις σ’ αυτή την εντολή: «Τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός,» σχετικά με τις κατά γράμμα πράξεις. «Πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτην εν τη καρδία αυτού,» σχετικά με την άπληστη επιθυμία. Και πνευματική πορνεία: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; Όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» Η φιλία του κόσμου εμπερικλείει επίσης και διάσπασι διαθήκης με τον Θεό, και ένα άτομο ακάθαρτο, διότι ο Ιάκωβος επίσης συμβουλεύει τους Χριστιανούς να τηρούν τον εαυτό τους αμόλυντον από τον κόσμο.​—Έξοδ. 20:14· Εβρ. 13:4· Ματθ. 5:28· Ιάκ. 4:4· 1:27.

Η δίκαιη Χριστιανική αρχή, «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη,» είναι ενσωματωμένη στην ογδόη εντολή, που στρέφεται εναντίον της κλοπής. Πρέπει ναι κερδίζωμε εκείνο που χρειαζόμεθα και αποκτούμε. «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού.»​—Έξοδ. 20:15· 2 Θεσ. 3:10· Εφεσ. 4:28.

Όπως η αρχή που είναι ενσωματωμένη στην τρίτη εντολή εμπερικλείει την κατάλληλη χρήσι της γλώσσης προς τον Θεό, έτσι και η ενάτη εντολή, «Μη ψευδομαρτυρήσης κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή,» εμπερικλείει την κατάλληλη χρήσι της γλώσσης προς τον άνθρωπο. Σημειώστε ότι η έμφασις δεν τίθεται κατ’ ανάγκην στην αποκάλυψι της αληθείας καθ’ εαυτήν. Αντιθέτως, τίθεται στο να μη δίδεται ψευδής μαρτυρία εναντίον του πλησίον ένεκα ιδιοτελείας. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες, όπως αντιλαμβάνεσθε, θα ήταν σωστό ν’ αποκρύπτεται η αλήθεια προς το συμφέρον του πλησίον, όπως όταν η Ραάβ απεμάκρυνε τους ειδωλολάτρας διώκτας των Θεοσεβών Ισραηλιτών κατασκόπων με ό,τι είπε στους διώκτας εκείνους. Επίσης, με το να τηρούμε σιγή δεν εφαρμόζεται το ότι «η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών»; Βεβαίως!​—Έξοδ. 20:16· 1 Πέτρ. 4:8.

Και τέλος, στην τελευταία εντολή, «Μη επιθυμήσης» ή «ιδιοτελώς ποθήσης» ό,τι είναι του πλησίον σου, είναι ενσωματωμένη η αρχή, «Φύλαττε την καρδίαν σου διότι εκ τούτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής.» Γι’ αυτό είπε ο Ιησούς: «Εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι.» Αν φυλάττωμε την καρδιά μας, δεν θα υπάρχη κίνδυνος να επιθυμήσωμε εκείνο που ανήκει στον πλησίον μας ή να διαπράξωμε κάποια από τις ανήθικες πράξεις που μνημονεύει ενταύθα ο Ιησούς. Αντί να το πράξωμε αυτό, θα επιβλέπωμε ‘τα των άλλων’ συμφέροντα, επιζητώντας εκείνο που θα είναι προς όφελός των. Τότε, επίσης, αντί να επιθυμούμε την τιμή που λαμβάνει ο άλλος, θα ‘προλαμβάνωμεν να τιμώμεν αλλήλους.’​—Έξοδ. 20:17· Δευτ. 5:21· Παροιμ. 4:23· Ματθ. 15:19· 1 Κορ. 10:24· Φιλιππησ. 2:4· Ρωμ. 12:10.

Αληθινά, μολονότι εμείς ως Χριστιανοί ‘δεν είμεθα υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν,’ οι Δέκα Εντολές αποτελούν μέρος των όσα εγράφησαν στο παρελθόν για τη διδασκαλία μας, διότι οι αρχές που είναι ενσωματωμένες στον Δεκάλογο ισχύουν πάντοτε. «Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε αυτά.»​—Ιωάν. 13:17.

Η Πορεία των Παγκοσμίων Δυνάμεων στην Προφητεία

Ποια είναι η πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων; Τι σημαίνει αυτό για την εποχή μας;

ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ προφήται βλέπουν τις πολιτικές δυνάμεις σε πορεία προς την καταστροφή! Είναι ένα τρομακτικό θέαμα! Παραλυτικός φόβος συνέχει τις καρδιές των θεατών καθόσον στέκουν απελπισμένοι. Ο Μπέρντραντ Ράσσελ, επιφανής φιλόσοφος, περιέγραψε την πορεία σαν μια πορεία που ήταν προκαθωρισμένη, προωρισμένη για τον καιρό μας. «Πάντοτε από το έτος 1914,» είπε, «κάθε άνθρωπος που συνησθάνετο τις κατευθύνσεις του κόσμου ανησυχούσε πολύ από ό,τι εφαίνετο σαν μια μοιραία και προκαθωρισμένη πορεία προς ολοένα μεγαλύτερη καταστροφή.»

Οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι αιφνιδιάζονται από τη μαινόμενη πορεία των εθνών προς ό,τι φαίνεται να είναι μια βέβαιη καταστροφή. Η κατάστασις φαίνεται απελπιστική. Εν τούτοις, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι κατανοούν ότι η πορεία των πολιτικών δυνάμεων απαιτεί προσεκτική μελέτη και σκέψι, διότι επηρεάζει άμεσα το μέλλον του καθενός. Επομένως, προξενεί χαρά στην καρδιά το να μάθωμε ότι ο «Θεός που δίνει ελπίδα» έκαμε να γραφή στο βιβλίο της προφητείας του η πορεία ωρισμένων παγκοσμίων δυνάμεων. Η Γραφή, αρχίζοντας πριν από 2.565 έτη περίπου, απεκάλυψε προκαταβολικά την πορεία των παγκοσμίων αυτών δυνάμεων συνεχώς έως την εποχή μας και στο μέλλον ακόμη, όπου αποκαλύπτει το μεγάλο αποκορύφωμα στο οποίον βαδίζουν.​—Ρωμ. 15:13.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Στο έτος 607 π.Χ. οι βαβυλωνιακές ορδές του Ναβουχοδονόσορ εσάρωσαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ που είχε πληγή από λιμό για να θέσουν αιματηρό τέρμα στην από 510 έτη ύπαρξι του βασιλείου του εκλεκτού έθνους του Θεού Ισραήλ. Ο Σεδεκίας ήταν ο τελευταίος βασιλεύς του Ισραήλ που «εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά» ως ένας αντιπροσωπευτικός άρχων του Παντοδυνάμου Θεού. Οι προφητικοί αυτοί λόγοι του Ιεχωβά, που αναγράφονται στο βιβλίον του Ιεζεκιήλ 21:26, 27, απηυθύνοντο στον Σεδεκία, και βρήκαν έναρξι της εκπληρώσεώς των στο έτος 607 π.Χ.: «Σήκωσον το διάβημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» Έτσι, ο θρόνος του Ιεχωβά επρόκειτο να παραμείνη κενός ώσπου ήλθε εκείνος που είχε το νόμιμο δικαίωμα να γίνη ο αιώνιος του Ιεχωβά Βασιλεύς του υποσχεμένου του νέου κόσμου.​—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.

Με την ανατροπή τού αντιπροσωπευτικού άρχοντος του Ιεχωβά στο έτος 607 π.Χ. άρχισε η χρονική περίοδος για την οποία ωμίλησε ο Ιησούς ως τους «καιρούς των εθνών,» δηλαδή έναν καιρό που τα έθνη θα είχαν μια ανεμπόδιστη, αδιάκοπη διακυβέρνησι της γης. Αυτό, επίσης, εσημείωσε, όχι την αρχή των παγκοσμίων δυνάμεων, αλλά την έναρξι μιας πορείας των παγκοσμίων δυνάμεων όπως αναγράφεται προφητικά στο Γραφικό βιβλίο του Δανιήλ.​—Λουκ. 21:24.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΝΑΒΟΥΧΟΔΟΝΟΣΟΡ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Η Βαβυλών, υπό την ικανή ηγεσία του Ναβουχοδονόσορ, ηγέρθη στη θέσι μιας αδιαφιλονεικήτου παγκοσμίου δυνάμεως. Αυτός ήταν, επίσης, ο πρώτος που ανέτρεψε το εκλεκτόν έθνος του Θεού Ισραήλ. Επομένως, κατάλληλο ήταν να του δώση ο Παντοδύναμος Θεός το όνειρο που προλέγει την πορεία των παγκοσμίων δυνάμεων από την εποχή του ως τον σημερινό καιρό.

Όταν αφυπνίσθη ο Ναβουχοδονόσορ δεν μπορούσε να θυμηθή το πολύ ασύνηθες όνειρό του, και αυτό τον ανησυχούσε πολύ. Τελικά ο Δανιήλ, ένας θεοσεβής Ισραηλίτης αιχμάλωτος, προσήλθε και είπε στον Ναβουχοδονόσορ όχι μόνο το όνειρο αλλά και την ερμηνεία του. Ο Δανιήλ είπε: «Συ, βασιλεύ, εθεώρεις, και ιδού εικών μεγάλη.» Σύμφωνα με την περιγραφή του Δανιήλ, «η κεφαλή της εικόνος εκείνης ήτο εκ χρυσού καθαρού, το στήθος αυτής και οι βραχίονες αυτής εξ αργύρου, η κοιλία αυτής και οι μηροί αυτής εκ χαλκού, αι κνήμαι αυτής εκ σιδήρου, οι πόδες αυτής μέρος μεν εκ σιδήρου, μέρος δε εκ πηλού.»​—Δαν. 2:31-33.

Ποια θα μπορούσε να είναι η σημασία ενός τόσο παραδόξου ενυπνίου; Ο Δανιήλ ηρμήνευσε: «Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων, . . . Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή.» (Δαν. 2:37, 38) Η χρυσή κεφαλή λοιπόν εξεικόνιζε τον Ναβουχοδονόσορ ή, ακριβέστερα, τη δυναστεία των Βαβυλωνίων αρχόντων με τον Ναβουχοδονόσορ ως κατακτητή της Ιερουσαλήμ κι ετελείωνε με τον θάνατον του Βαλτάσαρ, μετά από εξήντα οκτώ χρόνια. Επειδή ο Ναβουχοδονόσορ ήταν πρώτος παγκόσμιος άρχων που κατέκτησε το ίδιο το έθνος του Θεού Ισραήλ, κατάλληλο ήταν να έχη η Βαβυλών τη θέσι της στην κεφαλή της εικόνος.

Τι να λεχθή για το στήθος και τους βραχίονας από άργυρον; Ο Δανιήλ υπό την καθοδηγίαν του πνεύματος του Θεού απεκάλυψε στον Ναβουχοδονόσορ, «Και μετά σε θέλει αναστηθή άλλη βασιλεία κατωτέρα σου.» (Δαν. 2:39) Αυτό διασαφηνίζει ότι κάθε μέταλλο παριστάνει μια βασιλεία ή δυναστεία και είναι στην πραγματικότητα μια προφητεία σχετικά με την πορεία αυτών των βασιλειών ή παγκοσμίων δυνάμεων. Το αργυρούν στήθος και οι βραχίονες παριστάνουν επομένως τη Μηδο-Περσική παγκόσμια δύναμι, η οποία ανέτρεψε τη Βαβυλώνα από την ανώτερη θέσι της το 539 π.Χ.

Η προφητική πορεία συνεχίζεται. Ο Δανιήλ, καθορίζοντας την ταυτότητα της τρίτης παγκοσμίου δυνάμεως σ’ αυτή την προφητεία, λέγει: «Και τρίτη άλλη βασιλεία εκ χαλκού, ήτις θέλει κυριεύσει επί πάσης της γης.» (Δαν. 2:39) Υπολογίζοντας τη Βαβυλώνα ως την πρώτη, η τρίτη παγκόσμια δύναμις ήταν η Ελλάς. Έτσι, η από χαλκό κοιλία και οι μηροί παριστάνουν τη Μακεδονική ή Ελληνική παγκόσμια δύναμι.

«Και τετάρτη βασιλεία,» δηλαδή, τετάρτη από τη Βαβυλώνα, συμβολίζεται από τις ‘κνήμες εκ σιδήρου.’ (Δαν. 2:40) Ο σίδηρος είναι πιο δυνατός απ’ τον χρυσόν, τον άργυρο και τον χαλκό. Ομοίως η Ρώμη, η επόμενη παγκόσμια δύναμις που θα ανήρχετο στη σκηνή, ήταν ισχυρότερη και πιο σιδηροειδής στην ικανότητά της να συντρίβη, από κάθε άλλη προηγούμενή της. Εν τούτοις, περισσότερα εσυμβολίζοντο από τις σιδηρές κνήμες παρά απλώς η Ρώμη. Η μεγαλύτερη και πιο σιδηροειδής απ’ όλες τις παγκόσμιες δυνάμεις ήταν η επόμενη δύναμις, δηλαδή, η Βρεττανική Αυτοκρατορία, που ενώθηκε κατόπιν με την Αμερική, σχηματίζοντας την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι.

Τι θα λεχθή για το τελευταίο μέρος της εικόνος, τους πόδας και τους δέκα δακτύλους των από σίδηρο και πηλό; Στη Βίβλο, ο αριθμός δέκα χρησιμοποιείται για να δείξη επίγεια πληρότητα. Έτσι, οι δέκα δάκτυλοι εξεικονίζουν όλες τις καπιταλιστικές δυνάμεις και κυβερνήσεις που υπάρχουν συγχρόνως στη διάρκεια του τέλους αυτής της συμβολικής εικόνος.

ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΞΕΙΚΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΘΗΡΙΑ

Πάνω από πενήντα χρόνια μετά την ερμηνεία του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ και στη διάρκεια της κυβερνήσεως του Βαλτάσαρ, ο Δανιήλ έλαβε δύο οράσεις από τον Θεό σε περίοδο τριών ετών, που επεβεβαίωναν κι εχρησίμευαν ως πρόσθετη μαρτυρία τού ότι η ερμηνεία του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ ήταν αληθινή. Ο Δανιήλ λέγει για την πρώτη του όρασι: «Εγώ εθεώρουν εν τω οράματί μου την νύκτα, και ιδού, . . . τέσσαρα θηρία μεγάλα ανέβησαν εκ της θαλάσσσης, διαφέροντα απ’ αλλήλων. Ταύτα τα μεγάλα θηρία, τα οποία είναι τέσσαρα, είναι τέσσαρες βασιλείς, οίτινες θέλουσιν εγερθή εκ της γης.» Έτσι, τα τέσσερα θηρία παριστάνουν τέσσερες βασιλείες ή παγκόσμιες δυνάμεις και αντιστοιχούν προς τα τέσσερα μέταλλα του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ.​—Δαν. 7:2, 3, 17.

Ο Δανιήλ είπε ότι το πρώτο θηρίο «ήτο ως λέων, και είχε πτέρυγας αετού.» (Δαν. 7:4) Η Βαβυλών έσπευσε να επιτεθή με την ταχύτητα ενός λέοντος βοηθουμένου με τα φτερά αετού. Κατεβρόχθισε βασίλεια, περιλαμβανομένου και του Θείου έθνους του Ισραήλ, για να εγκαθιδρυθή ως μια παγκόσμια δύναμις. Ωστόσο, γρήγορα επεβράδυνε την ταχύτητά του σε βήμα ανθρώπου με δύο πόδια και συνελήφθη και συνετρίβη από ένα «θηρίον δεύτερον, όμοιον με άρκτον.» (Δαν. 7:5) Αυτή, φυσικά, ήταν η επόμενη παγκόσμια δύναμις, η Μηδο-Περσία.

Η όρασις του Δανιήλ προέλεγε την έγερσι της Ελλάδος σε παγκόσμια περιωπή, όταν απεκάλυψε ένα τρίτον θηρίον «ως λεοπάρδαλις, έχον επί τα νώτα αυτού τέσσαρας πτέρυγας πτηνού.» Υπό τον Μέγαν Αλέξανδρον η Ελλάς εκινήθη με απίστευτη σχεδόν ταχύτητα στην κατάκτησί της, ‘σαν μια λεοπάρδαλις με φτερά.’ Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου η Ελλάς διηρέθη σε τέσσερες χωριστές μικρότερες αυτοκρατορίες, όπως ετόνισε η Γραφή λέγοντας, «το θηρίον είχεν έτι τέσσαρας κεφαλάς.»​—Δαν. 7:6.

Το «θηρίον τέταρτον, τρομερόν και καταπληκτικόν, και ισχυρόν σφόδρα· . . . και αυτό ήτο διάφορον πάντων των θηρίων των προ αυτού· και είχε δέκα κέρατα.» (Δαν. 7:7) Αυτό το θηρίο άρχισε από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλ’ όπως έδειχνε η προφητεία ότι θα συνέβαινε, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τελικά διελύθη, τα δε δέκα κέρατα εσυμβόλιζαν τα τμήματα στα οποία διεμερίσθη. Ανάμεσα σ’ αυτά τα δέκα κέρατα ηγέρθη ένα μικρό κέρας, το οποίον περιεγράφη ως ‘διάφορον από τα πρώτα.’ (Δαν. 7:8, 24) Αυτό το μικρό κέρας ηγέρθη ως η Βρεττανική Αυτοκρατορία ιδιαίτερα από τον δέκατον έβδομον αιώνα κι εμπρός, και αργότερα συνηνώθη με την Αμερική για να σχηματίση την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι.

Η δεύτερη όρασις του Δανιήλ χρησιμεύει σαν μια πρόσθετη επιβεβαίωσις κι αποδεικνύει ότι ο Ιεχωβά είναι ο απ’ αρχής αναγγέλλων το τέλος, και από πρότερον τα μη γεγονότα. (Ησ. 46:10) Ο Δανιήλ περιγράφει ότι είδε ένα κριόν κι ένα τράγον. Ο δικέρατος κριός υπερίσχυσε για λίγον καιρό και «ουδέν θηρίον ηδύνατο να σταθή έμπροσθεν αυτού,» αλλά κατόπιν ένας τράγος ηγέρθη από τη δύσι κι επετέθη εναντίον του κριού, τον έρριξε στη γη και τον κατεπάτησε σε υποταγή. Ο ασφαλής προφητικός λόγος του Ιεχωβά δεν αφήνει αμφιβολία ως προς τη σημασία των συμβολισμών αυτών: «Ο κριός, τον οποίον είδες, ο έχων τα δύο κέρατα, είναι οι βασιλείς της Μηδίας και της Περσίας. Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς. Το δε ότι συνετρίβη, και ανέβησαν τέσσαρα αντ’ αυτού, δηλοί ότι τέσσαρα βασίλεια θέλουσιν εγερθή εκ του έθνους τούτου πλην ουχί κατά την δύναμιν αυτού.»​—Δαν. 8:3-8, 20-22.

Η Μηδο-Περσία έγινε παγκόσμια δύναμις, όπως είχε προείπει η όρασις του Δανιήλ, και καθώς επίσης είχε προλεχθή, η Ελλάς υπό τον Μέγαν Αλέξανδρον, κατεπάτησε τη Μηδο-Περσία σε υποταγή. Όταν ο Αλέξανδρος, που εξεικονίσθη από το μέγα κέρας, εξέλιπε δια θανάτου, το βασίλειό του διηρέθη μεταξύ τεσσάρων στρατηγών του, και προέκυψαν τέσσερες Ελληνικές αυτοκρατορίες. Πόσο αξιοσημείωτος είναι ο λόγος του Θεού στο να προλέγη το μέλλον! Ασφαλώς μπορούμε να επιστηριζώμεθα στις προφητείες του!

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟΝ ΘΗΡΙΟΝ

Η Αγ. Γραφή χαρακτηρίζει την όλη ορατή οργάνωσι του Σατανά ως «θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά, και κέρατα δέκα.» (Αποκάλ. 13:1) Κατόπιν περιγράφει «άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου, και ελάλει ως δράκων.» (Αποκάλ. 13:11) Το δικέρατο αυτό θηρίο έλεγε στους «κατοικούντας επί της γης» «να κάμωσιν εικόνα εις το θηρίον» που είχε επτά κεφαλές και δέκα κέρατα.​—Αποκάλ. 13:14.

Το δικέρατο θηρίο που μιλούσε ως δράκων παριστάνει την Αγγλο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμι της Βρεττανίας και της Αμερικής. Εμφανίζεται σαν να έχη προβατοειδή κέρατα, μη επιθετική κατά τη φύσι της· αλλ’ ομιλώντας όπως ο δράκων Σατανάς ή Διάβολος, λέγει να κάμουν μια «εικόνα εις το θηρίον» για να χρησιμεύση ως στόμα για τη σατανική προπαγάνδα. Η Κοινωνία των Εθνών και ο διάδοχός της, τα Ηνωμένα Έθνη, απεδείχθησαν ότι είναι η εικών της όλης ορατής οργανώσεως του Σατανά. Και όπως προείπε η Γραφή, η Βρεττανία και η Αμερική την υπεστήριξαν και είναι υπεύθυνες για την ύπαρξί της.

Στην Αποκάλυψι, δέκατο έβδομο κεφάλαιο, αυτή η «εικών του θηρίου» καλείται, επίσης, «θηρίον κόκκινον», αποκαλύπτοντας δε αυτό ο άγγελος είπε: «Το θηρίον το οποίον είδες, ήτο, και δεν είναι, και μέλλει να αναβή εκ της αβύσσου και να υπάγη εις απώλειαν.» (Αποκάλ. 17:3, 8) Η Κοινωνία των Εθνών «ήτο,» αρχίζοντας να λειτουργή από τις 10 Ιανουαρίου 1920 αλλά στο έτος 1939 με την έκρηξι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πήγε στην άβυσσο της αδρανείας, για να ξαναβγή απλώς το 1945 ως η οργάνωσις των Ηνωμένων Εθνών.

Αυτό το θηρίον αποκαλύπτεται περαιτέρω από τη σχέσι του με τις προηγούμενες επτά παγκόσμιες δυνάμεις, κατά την αφήγησι των πραγμάτων, «είναι και αυτός ο όγδοος, και είναι εκ των επτά, και υπάγει εις απώλειαν.» (Αποκάλ. 17:11, περιθώριον) Μερικοί αναγνωρίζουν την καταστροφή του ως προσεχή. Ο Βρεττανός βουλευτής Άντονυ Φελ είπε: «Τα Ηνωμένα Έθνη εχρεωκόπησαν. Δικό μας δημιούργημα ήταν και μας απεγοήτευσε. Όχι λόγω ελλείψεως αγαθών προθέσεων, αλλά διότι είναι μια οργάνωσις καταδικασμένη σε αποτυχία.»

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΜΟΝΗ ΔΙΑΜΕΝΟΥΣΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ

Ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν εδώ στη γη, απέδειξε το νόμιμο δικαίωμά του να είναι ο αιώνιος Βασιλεύς του Ιεχωβά. Μετά την ανάστασί του από τον θάνατο στο έτος 33 μ.Χ., η αφήγησις λέγει ότι «εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Αυτή η περίοδος αναμονής έληξε με το τέλος των «καιρών των εθνών» στο έτος 1914. Αυτό εσήμανε τον καιρό του ν’ αρχίση να άρχη ο διωρισμένος βασιλεύς του Θεού που έχει νόμιμο δικαίωμα! Η Αποκάλυψις, δωδέκατον κεφάλαιον, περιγράφει τον Χριστόν ως να αναλαμβάνη το νόμιμο δικαίωμά του να άρχη και κατόπιν να καταρρίπτη τον Σατανάν και τους δαίμονές του απ’ τον ουρανό στη γη, όπου τους κρατεί επιφυλασσόμενος να τους καταστρέψη μαζί με όλη την ορατή θηριώδη οργάνωσι του Σατανά.

Γι’ αυτό, αναθαρρήστε, όλοι σεις οι ειρηνόφιλοι άνθρωποι της σημερινής εποχής. Ο Θεός εγκαθίδρυσε μια Παγκόσμια Εξουσία, τη βασιλεία του εις χείρας του Χριστού Αυτού! Ο Δανιήλ, ομιλώντας για την καταστροφή της εικόνος του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσορ, ωμίλησε για την εποχή μας, όταν είπε: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή . . . θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» Εναποθέστε, λοιπόν, την ελπίδα σας και την εμπιστοσύνη σας στη βασιλεία του Θεού κι επιζήστε με αυτήν στους αιώνες!​—Δαν. 2:44.

[Εικόνες στη σελίδα 357]

ΒΑΒΥΛΩΝ

ΜΗΔΟ-ΠΕΡΣΙΑ

ΕΛΛΑΣ

ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΑΙ ΑΓΓΛΟ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ

‘Ακριβής στις Ελάχιστες Λεπτομέρειες’

Ο Βέρνερ Κέλλερ, στο σύγγραμμά του Η Βίβλος ως Ιστορία, παραθέτει προς υποστήριξιν των ισχυρισμών του ένα παράδειγμα, το οποίο «δείχνει πόσο ακριβής είναι η Βίβλος και στις ελάχιστες ακόμη λεπτομέρειες και πόσο αξιόπιστες είναι οι ημερομηνίες και οι πληροφορίες της». Ο συγγραφεύς Κέλλερ παραθέτει πρώτα από το βιβλίο Η Εποποιία της Τελευταίας Σταυροφορίας, υπό του Ταγματάρχου Βίβιαν Τζίλμπερτ, αξιωματικού του Βρεττανικού Στρατού, τα εξής: «Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ένας ταγματάρχης ταξιαρχίας στον στρατό του Άλλεμπυ στην Παλαιστίνη ερευνούσε κάποτε στη Βίβλο του με το φως ενός κεριού, αναζητώντας κάποιο όνομα. Η ταξιαρχία του είχε λάβει διαταγές να καταλάβη ένα χωριό, που έκειτο σε μια βραχώδη προεξοχή στην απέναντι πλευρά μιας βαθιάς κοιλάδος. Το χωριό αυτό ελέγετο Μιχμάς, το δε όνομά του εφαίνετο κάπως γνωστό.

»Τελικά το βρήκε στο βιβλίο 1 Σαμουήλ 13 κι εδιάβασε εκεί: ‘Και ο Σαούλ, και Ιωνάθαν ο υιός αυτού, και ο λαός ο ευρεθείς μετ’ αυτών, εκάθηντο εν Γαβαά του Βενιαμίν· οι δε Φιλισταίοι ήσαν εστρατοπεδευμένοι εν Μιχμάς.’ Επροχώρησε κατόπιν στο να πη πώς ο Ιωνάθαν και ο οπλοφόρος του επέρασαν τη νύχτα προς το ‘στρατόπεδον των Φιλισταίων’ απέναντι, και πώς επέρασαν μέσ’ από δύο αποτόμους βράχους: ‘ήτο απότομος βράχος εξ ενός μέρους, και απότομος βράχος εκ του άλλου μέρους· και το όνομα του ενός Βοσές, το δε όνομα του άλλου Σενέ.’ [1 Σαμ. 14:4] Ανερριχήθησαν στον κρημνό και κατέβαλαν τη φρουρά ‘εις διάστημα γης ημίσεως στρέμματος.’ Το κύριο σώμα του εχθρού αφυπνισμένο από τη συμπλοκή ενόμισε ότι εκυκλώθη από τα στρατεύματα του Σαούλ και ‘διελύετο και βαθμηδόν διεσκορπίζετο.’ [1 Σαμ. 14:14-16].»

Ο συγγραφεύς Κέλλερ, αφηγούμενος συνοπτικά το υπόλοιπο της ιστορίας, λέγει: «Ο Σαούλ επετέθη με όλη τη δύναμί του και κατενίκησε τον εχθρό. . . . Ο ταγματάρχης της ταξιαρχίας εσκέφθη ότι πρέπει να υπάρχη ακόμη το στενό αυτό πέρασμα μέσ’ από τους βράχους, ανάμεσα στις δύο προεξοχές, και στο άκρον του να είναι ‘γη ημίσεως στρέμματος.’ Αφύπνισε τον διοικητή κι ανέγνωσαν μαζί όλο το εδάφιον άλλη μια φορά. Απεστάλησαν περίπολοι. Βρήκαν το στενόν, το οποίον εκρατείτο ελαφρά από τους Τούρκους, και το οποίον ωδηγούσε πέρα από δύο οδοντωτούς βράχους​—προφανώς τον Βοσές και τον Σενέ.

»Επάνω στην κορυφή, παράπλευρα στο στενό Μιχμάς μπορούσαν να βλέπουν στο φως της σελήνης ένα μικρόν επίπεδο αγρό. Ο ταξίαρχος άλλαξε το επιθετικό του σχέδιο. Αντί ν’ αναπτύξη την όλη ταξιαρχία, έστειλε ένα λόχο μέσ’ από το πέρασμα κάτω από το πέπλο του σκότους. Τους λίγους Τούρκους, τους οποίους συνήντησαν, κατενίκησαν χωρίς θόρυβο, ανερριχήθησαν στους κρημνούς και λίγο πριν από τη χαραυγή ο λόχος είχε καταλάβει μια θέσι στη γη του ‘ημίσεως στρέμματος.’ Οι Τούρκοι αφυπνίσθησαν κι ετράπησαν σε άτακτη φυγή επειδή ενόμισαν ότι εκυκλώθησαν από τη στρατιά του Άλλεμπυ . . . ‘Κι έτσι,’ καταλήγει ο Ταγματάρχης Τζίλμπερτ, ‘ύστερ’ από χιλιάδες χρόνια τα Βρεττανικά στρατεύματα επιτυχώς εμιμήθησαν την τακτική του Σαούλ και του Ιωνάθαν’.»

Αυθεντικότης

● Οι σύγχρονες αρχαιολογικές ανακαλύψεις κατέδειξαν ότι «η όλη ιστορία του Ιωσήφ πρέπει να διακηρυχθή, ακόμη και στις λεπτομέρειές της, για να φανή πλήρως η ανταπόκρισις με την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων στην αρχαία Αίγυπτο.»​—Σάαφ και Χέρτσογκ Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικών Γνώσεων.

Ποιοι Κηρύττουν Έναν Παράλογο Θεό;

ΤΟ τεύχος Ιανουαρίου 1957 του περιοδικού Δη Ντιόσεζαν, επισήμου οργάνου της Αγγλικανικής Εκκλησίας στη Νέα Γη, εδημοσιεύθη άρθρον του κληρικού Ρ. Φ. Πάλμερ. Κάτω από τον τίτλο «Τι να Λέμε στους Μάρτυρας του Ιεχωβά στην Πόρτα,» ο κληρικός αυτός γράφει: «Θαυμάζω τον ζήλόν σας στην προσπάθεια παρουσιάσεως των δοξασιών σας. Είμαι βέβαιος ότι είσθε ένας ειλικρινής άνθρωπος. Αλλά δεν μπορώ να δεχθώ τα συγγράμματά σας. Κηρύττετε ένα σκληρό και παράλογο θεό που πρόκειται να σαρώση τα περισσότερα από τα τέκνα του σε μια τρομερή μάχη Αρμαγεδδώνος ενώ σεις οι μάρτυρες θα παρίστασθε ως παρατηρηταί . . . . Εγώ δεν θέλω να έχω σχέσεις μ’ έναν τέτοιο θεό.»

Ποιος, όμως, είναι πραγματικά εκείνος που κηρύττει ένα σκληρό και παράλογο θεό; Ποιος είν’ εκείνος που κηρύττει ένα θεόν, ο οποίος τιμωρεί άτομα με κατά γράμμα βασανισμό σ’ ένα άσβεστο πυρ αιωνίως; Ποιος είν’ εκείνος που ήταν πάντοτε έτοιμος ν’ αναγνώση μια τελετουργία βαπτίσματος πάνω σ’ ένα πολεμικό πλοίο; Ποιος είν’ εκείνος που ήταν πάντοτε έτοιμος να προσεύχεται στον Θεό για την καταστροφή εθνικών εχθρών, ακόμη και αν αυτοί οι εχθροί ομολογούν την ίδια θρησκευτική πίστι μ’ εκείνους που προσεύχονται για την καταστροφή των; Ναι, ποιος είν’ εκείνος που υπεστήριξε τους αδίκους πολέμους του κόσμου τούτου​—πολέμους οι οποίοι απέτυχαν να τακτοποιήσουν οτιδήποτε μονίμως—​και συγχρόνως αρνείται στον Θεό το δικαίωμα να διεξαγάγη ένα δίκαιο πόλεμο για να εξαλείψη την ανομία για πάντα; Είναι ο ίδιος ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου»!

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αφ’ ετέρου, κηρύττουν τον Θεόν, ο οποίος έχει σκοπό να δημιουργήση ένα δίκαιο νέο κόσμο, τον Θεό που απεφάσισε να καταστρέψη αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων, θέτοντας τους ασεβείς, όχι μέσα σ’ ένα κατά γράμμα άδη αιωνίων βασάνων, αλλά εξολοθρεύοντάς τους για πάντα στον Αρμαγεδδώνα, «όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός, κάμνων εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· οίτινες θέλουσι τιμωρηθή με όλεθρον αιώνιον από προσώπου του Κυρίου.»—2 Θεσ. 1:7-9.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις υπό Ν. Χ. Μπάρμπερ

ΠΟΤΕ δεν θα λησμονήσω την πρώτη φορά που βγήκα στην υπηρεσία του Υψίστου Θεού. Ήταν μια ωραία μέρα του φθινοπώρου του έτους 1920 στο Ουίννιπεγκ Καναδά. Ο αδελφός μου κι εγώ διενέμαμε μόνο προγράμματα, αλλ’ η ευχαρίστησις κι η ειρήνη νοός που απεκόμισα απ’ την ελαφρά αυτή υπηρεσία μού παρέσχε διαβεβαίωσι ότι ο Παντοδύναμος, αντίθετα στους επιγείους κυρίους, ευαρεστείται πολύ ακόμη και με ατελείς και μικρές υπηρεσίες που παρέχονται σ’ αυτόν. Ακριβώς, όπως το άκουσμα της αληθείας φέρνει κάποια χαρά και ειρήνη νοός, έτσι και το βήμα της υπηρεσίας φέρνει μεγαλύτερη χαρά.

Όταν αργότερα ησχολούμην στη διανομή εντύπου ύλης από σπίτι σε σπίτι, εδοκίμασα μεγαλύτερες χαρές κι ευλογίες. Από τότε ως τώρα, ποτέ δεν βγήκα στο από σπίτι σε σπίτι έργον, χωρίς να λάβω προσωπική πείρα της καλωσύνης μερικών, της εκτιμήσεως για τον λόγον του Ιεχωβά από άλλους και, πρωτίστως, της παρά του Ιεχωβά ευλογίας της ειρήνης του νοός και της ευχαριστήσεως.

Αφού βαπτίσθηκα στο έτος 1921, άρχισα να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή ως ένας ολοχρόνιος υμνητής του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμ. 145:2) Μια αγγελία ανεγράφη στη Σκοπιά προς υποβολήν εκ μέρους νέων αιτήσεως για υπηρεσία στο Μπέθελ. Η αίτησίς μου έγινε δεκτή, και τον Μάιο του έτους 1923 ο αδελφός μου κι εγώ εφθάσαμε στον οίκον Μπέθελ του Μπρούκλιν για ν’ αρχίσωμε υπηρεσία στο τυπογραφείο της Εταιρίας, στην Οδόν Κόνκορντ 18. Ήταν τότε η αρχή ενός παραδόξου και θαυμαστού καιρού για μένα. Επειδή ήμουν λίγο ατίθασσος, δεν μου ήταν εύκολο να προσαρμοσθώ στις δίκαιες απαιτήσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Πολλά πράγματα έπρεπε να μάθω και να δείχνω πειθαρχία. Υπήρχε πολύς ζήλος μεταξύ των αδελφών, με την επιθυμία όλων να παράγουν «καλύτερα και περισσότερα βιβλία.» Από έτος σε έτος είχα το προνόμιο να παρίσταμαι μάρτυς της μεγάλης επεκτάσεως, ώσπου, σε λίγον καιρό, το υπ’ άριθ. 18 κτίριο της Οδού Κόνκορντ δεν μπορούσε πια να φιλοξενήση εκείνη την κυψέλη της δράσεως. Το έτος 1926 ετέθησαν σε ενέργεια από την Εταιρία σχέδια για την ανέγερσι ενός νέου εργοστασίου. Το 1927 το κτίριο ήταν περατωμένο και μετακομίσαμε εκεί. Αυτό έθεσε το πρότυπο για τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της οργανώσεως τον Ιεχωβά, ώσπου σήμερα βλέπομε μερικές μεγάλες προσθήκες στο αρχικό εκείνο κτίριο.

Μολονότι ένα άτομο μπορεί ν’ απολαμβάνη τα προνόμια υπηρεσίας που του δίνει ο Ιεχωβά, εν τούτοις, μπορεί να μην ακολουθή την καλύτερη πορεία και να μένη εκεί που είναι. Έτσι συνέβη μ’ εμένα. Στο 1929 απερίσκεπτα εγκατέλειψα το Μπέθελ κι εδοκίμασα την κοσμική διάταξι πραγμάτων. Γρήγορα έμαθα ότι λιγώτερο κι απ’ το τίποτα υπήρχε για μένα εκεί. Μερικοί άνθρωποι μπορεί ν’ απολαμβάνουν όλα όσα έχει να προσφέρη ο πονηρός αυτός κόσμος, αλλ’ εγώ δεν ήμουν ένας απ’ αυτούς. Μετά από χρονικό διάστημα λίγο μακρότερο του ενός έτους, διεπίστωσα ότι μέσα μου υπήρχε η επιθυμία να είχα παραμείνει στο Μπέθελ, αλλά τίποτα δεν υπήρχε που θα μπορούσα να κάμω σχετικά μ’ αυτό.

Ήμουν πολύ ευγνώμων όταν έτυχα του προνομίου ν’ αρχίσω έργον σκαπανέως στο 1930 και να είμαι στου Ιεχωβά την ολοχρόνια υπηρεσία κηρύγματος εξακολουθώντας να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή. Πραγματικά απήλαυσα το έργον σκαπανέως. Ποτέ δεν μου έλειψε το φαγητό, μολονότι ήταν στη διάρκεια της οικονομικής κρίσεως. Ποτέ δεν είχα αληθινή αιτία στενοχωρίας. Στο 1944 έγινα ειδικός σκαπανεύς. Κατόπιν στο 1946 είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τη χειμερινή τάξι στη Σχολή Γαλαάδ. Όπως και κάθε άλλος που απήλαυσε αυτό το μεγάλο προνόμιο, θα θυμούμαι πάντοτε τη Σχολή Γαλαάδ σαν μια από τις πιο λαμπρές κι ευτυχισμένες περιόδους της ζωής μου. Πάντοτε ευχαριστώ τον Ιεχωβά για τη θαυμάσια αυτή διάταξι και το προνόμιο που είχα να είμαι εκεί.

Η Βιρμανία ήταν ο τόπος διορισμού μου μετά την αποφοίτησί μου από τη σχολή Γαλαάδ. Αν δεν επρόκειτο για τη σοφή συμβουλή που μου εδόθη από τη θεοκρατική οργάνωσι, μπορεί να αμφέβαλλα για την ικανότητά μου να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή σ’ ένα τόσο μακρινό τόπο. Αλλά το να υπηρετώ τον Ιεχωβά είναι πραγματικά το σπουδαιότερο. Ο ένας τόπος είναι ακριβώς τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτήν την υπηρεσία. Αν μπορούσαν εκατομμύρια ανθρώπων να ζήσουν στη Βιρμανία, το ίδιο μπορούσα κι εγώ.

Πολύ απολαμβάνω το να είμαι ένας ιεραπόστολος σε μια χώρα όπου η ανάγκη είναι αληθινά μεγάλη. Αυτό το γεγονός, εκτός από το να είμαι εδώ λόγω διορισμού από τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά, με κάνει να χαίρω που είμαι στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά σ’ έναν ξένον αγρό. Κάποιος θα μπορούσε να πη, Προφανώς η Βιρμανία πρέπει να είναι ένας ιδεώδης τόπος, στον οποίον να εργασθή κανείς. Σ’ αυτό εγώ θα έλεγα, Όχι κατ’ ανάγκην έτσι. Φυσικά, το παν εξαρτάται από το πώς θεωρείτε ένα ξένο τόπο διορισμού. Αν ένα άτομο χαίρη να χρησιμοποιήται από τον Ιεχωβά, τότε ο ένας τόπος είναι τόσο καλός όσο κι ο άλλος γι’ αυτόν. Αλλ’ αν θεωρή τον τόπο από την άποψί του πώς θα του ταιριάξη, μπορεί να θεωρήση πολύ πιο δύσκολο το να είναι ευτυχής.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που μπόρεσα να λησμονήσω όλες τις ατομικές μου προτιμήσεις και αντιπάθειες γι’ αυτόν τον τομέα και να τον θεωρήσω σαν μια απεριόριστη εύνοια από τον Θεό, ένα πολύτιμο προνόμιο υπηρεσίας. Για να είμαι ειλικρινής, το τροπικό κλίμα δεν φρονώ ότι είναι το ιδεώδες κλίμα για διαμονή. Ούτε και ο τρόπος ζωής του τροπικού πληθυσμού είναι εκείνος, τον οποίον εγώ θα προτιμούσα να ζήσω. Αλλ’ υπάρχουν πιο σπουδαία πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψι παρά αυτά τα ασήμαντα ζητήματα. Το να μπορή κανείς να παρέχη βοήθεια σε ανθρώπους, οι οποίοι είναι πραγματικά πτωχοί πνευματικώς αποτελεί προνόμιον ανθρωπίνως ανέκφραστον.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ευγενείς, δεν είναι βίαιοι. Αυτό το γεγονός είναι πολύ παρορμητικό μέσον, όταν παρουσιάζη κανείς τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας. Πάρα πολύ λίγες πόρτες εδώ σας κλείονται κατά πρόσωπον, και σπάνια οργίζονται οι άνθρωποι μ’ ένα διαγγελέα της Βασιλείας. Πολλά είναι τα φλυτζάνια του τσαγιού και άλλες μικρές εκδηλώσεις φιλοφροσύνης που προσφέρονται. Υπάρχει χαρά στο να προσπαθή κανείς να εκμάθη αυτή την παράξενη Ανατολική γλώσσα που λίγοι δυτικοί μπόρεσαν να γνωρίσουν.

Εξαιτίας του ιεραποστολικού μου διορισμού στη Βιρμανία βρήκα τον γαμήλιο σύντροφό μου. Εξέλεξα για σύντροφό μου μια σκαπανέα αδελφή, η οποία είχε γεννηθή και ανατραφή στη Βιρμανία. Αυτό μ’ εβοήθησε να εξακολουθήσω να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή στον ξενικό μου τόπο διορισμού. Στα τελευταία πέντε έτη η σύζυγός μου κι εγώ υπηρετούσαμε ευτυχισμένοι τον Ιεχωβά μαζί σ’ αυτή τη χώρα όπου η πνευματική ανάγκη του λαού είναι μεγάλη.

Πάντοτε απέβλεπα με ζήλο στις διεθνείς συνελεύσεις της θεοκρατικής οργανώσεως. Απ’ εκείνην που είχε γίνει το 1924 στο Κολόμπους, Οχάιο, ως την τελευταία του 1958 στη Νέα Υόρκη, είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω όλες εκτός από μία. Μολονότι έπρεπε να ταξιδέψω οκτώ έως δέκα χιλιάδες μίλια για να βρεθώ στην καθεμιά από τις τρεις τελευταίες συνελεύσεις, δεν εδίστασα να το πράξω. Αλησμόνητη είναι η μεγαλύτερη και καλύτερη, απ’ όλες αυτές τις χαρωπές ευκαιρίες, η Διεθνής Συνέλευσις Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» που έγινε το έτος 1958. Ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες διότι ποτέ άλλοτε δεν είχαν συγκεντρωθή σ’ έναν τόπο τόσο πολλοί αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά από όλη τη γη. Το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν βέβαια άφθονο στη θαυμάσια αυτή συνέλευσι.

Το θεοκρατικό επίπεδο ηγέρθη ακόμη ψηλότερα στη μεγαλειώδη αυτή συνέλευσι. Η ψευδής θρησκεία κατηγγέλθη και πάλι. Ήμουν αληθινά χαρούμενος που αποτελούσα μέρος του μεγάλου εκείνου ακροατηρίου που ενέκρινε το Ψήφισμα που ανέφερε για την πιστότητα και τον χωρισμό από τον κόσμο.

Χάρις στην έγκαιρη και συνετή συμβουλή, που εδόθη από την Εταιρία μέσω των εκδόσεών της, και με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά, μπόρεσα να επιδιώξω τον σκοπό μου στη ζωή τα τελευταία τριάντα οκτώ χρόνια, από τα οποία τα δώδεκα εδαπανήθησαν σε μια ξένη χώρα. Ποτέ δεν θα ήθελα ν’ ακολουθήσω καμμιά άλλη πορεία στη ζωή μου. Όσο πιο πολύν καιρό απολαμβάνω αυτό το μεγάλο προνόμιο, τόσο περισσότερο ευχαριστώ τον Ιεχωβά που είναι πιο αγαθός από όσο θα ήταν δυνατόν να είναι οποιοσδήποτε άλλος κύριος και διότι μ’ εφύλαξε και με καθωδήγησε. Θέλω μόνο να τον ευαρεστώ για πάντα καθόσον εξακολουθώ να επιδιώκω τον σκοπό μου στη ζωή.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Γκαστ Γ. Μάκη

ΤΟΝ Δεκέμβριο του 1933, στην Τάμπα της Φλορίντας, ενώ ήμουν ενεργώς απασχολημένος στην εργασία μου επάνω στο ατμόπλοιο «Σαραμάκκα», ήλθε στο πλοίο ένας ξένος με μια σάκκα. Είπε ότι είχε βιβλιάρια με πέντε σεντς το καθένα ή είκοσι πέντε σεντς τα έξη. Τι μ’ έκαμε να σταματήσω; Επρόσεξα τις Γραφικές περικοπές και του έδωσα είκοσι πέντε σεντς. Αυτός μου έδωσε τα βιβλιάρια. Αφού τα έβαλα στην τσέπη μου, συνέχισα την εργασία μου.

Αφού παρέβαλα τα γεγονότα και τις συνθήκες της γης με τα Γραφικά εδάφια, ανατρέχοντας στα Γραφικά κείμενα μ’ αυτά τα βιβλιάρια, διευκρίνισα στη διάνοιά μου ότι αυτά ήσαν τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, για την οποία ο Ιησούς είχε διδάξει στους μαθητάς του να προσεύχωνται.

Εγνώρισα ότι βρήκα την αλήθεια, αλλά το πώς θα μπορούσα να είμαι ένας μάρτυς του Ιεχωβά δεν ήταν και τόσο σαφές. Άρχισα πρώτα με το να στέλλω το άγγελμα της Βασιλείας σε όλους τους συγγενείς και τους γνωστούς μου μακριά και κοντά και στους ξένους προσπαθούσα να δίνω βιβλιάρια, σε όσο το δυνατόν περισσοτέρους. Σε πολλούς από τους συγγενείς και φίλους μου έστειλα κι άλλα έντυπα κατ’ επανάληψιν, αλλά κανείς δεν ανταπεκρίθη ευνοϊκά. Η αδελφή μου στη Μιννεσότα απήντησε έτσι: «Κανείς εδώ δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτή τη θρησκεία.» Αυτή είχε γεννηθή ως Λουθηρανή, όπως κι εγώ, και δεν είχε σκοπό ν’ αλλάξη. Ένας άλλος υποτιθέμενος φίλος μού επέστρεψε τα βιβλία της Βασιλείας με την επιστροφή του ταχυδρομείου.

Τον Μάιο του έτους 1938, στο Πόρτλαντ της πολιτείας Όρεγκον, ήλθαν δυο ξένοι στο πλοίο. Ο ένας μου έδωσε μια κάρτα μαρτυρίας, μη γνωρίζοντας ότι εγώ ήμουν ενδιαφερόμενος. Τον παρέλαβα στην καμπίνα μου. Πολύ εξεπλάγη που είδε τις εκδόσεις της Εταιρίας, το ημερολόγιο και βιβλία ολόγυρα στην καμπίνα. Ο Αδελφός Βέντρος τότε μου εγνωστοποίησε τη μεγάλη συνέλευσι που επρόκειτο να γίνη τον Ιούνιο στο Σήατλ της πολιτείας Ουάσιγκτων. Για να παρευρεθώ στη συνέλευσι έπρεπε να εγκαταλείψω την εργασία μου. Από πολύν καιρό επεδίωκα να βαπτισθώ. Σ’ αυτή τη συνέλευσι εβαπτίσθησαν περίπου 260 από μας. Για μένα ήταν μια νέα αφετηρία.

Μετά τη συνέλευσι συνταυτίσθηκα με την εκκλησία του Σήατλ, όπου πολλοί ευαγγελιζόμενοι εχρησιμοποιούσαν για τη μαρτυρία φωνογράφο. Κι εγώ, επίσης, επρομηθεύθηκα ένα φωνογράφο. Αυτό ήταν μια πραγματική ευλογία για μένα, εφόσον αυτός έκανε το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας και έλαβε τη θέσι της κάρτας μαρτυρίας. Κι ένα άλλο: απέκτησα έναν από τους φωνογράφους της Εταιρίας και τον ετοποθέτησα μέσα σε μια βάρκα μεγέθους τριάντα ποδών για να παίζη δίσκους με θέματα της Βασιλείας στο θαλάσσιο μέτωπο. Αλλ’ αυτό δεν εφαίνετο να είναι τόσο αποτελεσματικό όσο ήταν η διάταξις του έργου σε σπίτια, κι έτσι το εγκατέλειψα.

Όσο περισσότερη μαρτυρία έδινα από σπίτι σε σπίτι, τόσο περισσότερο αισθανόμουν την υποχρέωσι της ολοχρονίου υπηρεσίας. Τον Δεκέμβριο του έτους 1939 έλαβα διορισμό σκαπανέως από την Εταιρία. Μετά από δύο χρόνια ολοχρονίου υπηρεσίας, εργαζόμουν ακόμη ως σκαπανεύς, αλλά μπορώ τώρα ν’ ανατρέξω στο παρελθόν και να ιδώ πολλές δυσχέρειες που είχα και να κατανοήσω ότι μόνο με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά μπόρεσα να προχωρήσω, ο δε Ιεχωβά εξακολουθούσε να προμηθεύη ακριβώς σαν από το «ρωγίον του ελαίου» της χήρας.​—1 Βασ. 17:16.

Στο Πορτ Άντζελες της πολιτείας Ουάσιγκτων, τον Νοέμβριο του έτους 1941, έλαβα διορισμό να μεταβώ ως ειδικός σκαπανεύς στην Ολύμπια της Ουάσιγκτων, μαζί με τρεις άλλους ειδικούς σκαπανείς. Γι’ αυτό ήμουν πολύ ευτυχής. Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα διόλου, αλλά εμάζευα τα πράγματά μου για ν’ αναχωρήσω νωρίς το πρωί. Όταν εφθάσαμε στην Ολύμπια, ένας από τους εκεί ευαγγελιζομένους μάς υπέδειξε ένα σπιτάκι σε απόστασι δύο μιλίων μέσα σε δάσος, που μπορούσαμε να το έχωμε δωρεάν. Καλό ήταν αυτό, αφού κανείς μας δεν είχε χρήματα γι’ αυτό.

Το σπίτι αυτό είχε μια παλιά θερμάστρα που λειτουργούσε με ξύλα· αλλά καθόσον διαρκούσε η περίοδος των βροχών, πολύ λίγο μαγείρευμα ή θέρμανσις μπορούσε να γίνη. Δύο από τα παιδιά είχαν αυτοκίνητα, και μ’ αυτά μπορούσαμε να πάμε στον τομέα μας και να επιστρέψωμε. Η υποδοχή που μας έγινε σε πολλά σπίτια ήταν τόσο ψυχρή όσο και το υγρό σπιτάκι του δάσους τον Δεκέμβριο. Αργότερα εγκατασταθήκαμε σ’ ένα οίκημα γι’ αυτοκίνητα, στην πόλι, το οποίον ήταν πολύ καλύτερο.

Αφού εργασθήκαμε λίγο καιρό στην Ολύμπια, η Εταιρία διήρεσε την ομάδα μας και πηγαίναμε ανά δύο. Ο αδελφός Δενερλάιν κι εγώ επρόκειτο να πάμε στο Γκραν Κούλι, Ουάσιγκτων. Εκεί ενοικιάσαμε ένα σπιτάκι, μη γνωρίζοντας πάλι κάποιο άτομο καλής θελήσεως, έναν καταστηματάρχη, και τι μπορούσε να κάμη αυτός για να μας βοηθήση. Μας έδωσε ένα σπίτι δωρεάν, καθώς και μια Αίθουσα Βασιλείας, επίσης δωρεάν. Απ’ αυτό το γεγονός κι άλλα παρόμοια, έμαθα τι είπε ο Ιησούς: «Εις οποίαν δε πόλιν ή κώμην εισέλθητε, εξετάσατε τις είναι άξιος εν αυτή, και εκεί μείνατε εωσού εξέλθητε,» χωρίς να μετακινήσθε από τόπο σε τόπο.​—Ματθ. 10:11· Λουκ. 9:4.

Εκείνο που κατέστησε το έργον σκληρότερο κατά καιρούς (εκτός από μερικούς «εριφοειδείς» ανθρώπους και τους μη ενδιαφερομένους) ήταν η παρεμπόδισις από την αστυνομία και τους αξιωματούχους του νόμου. Αυτοί συχνά με ανέκριναν, σαν να ήμουν ύποπτος. Έτσι, αφού έδωσα μαρτυρία στον προσδιωρισμένο τομέα τέσσερες φορές, ανυπομονούσα για μια μεταβολή. Αλλά και τότε ακόμη έβλεπα τους καλής θελήσεως ανθρώπους να εκδηλώνωνται ολοένα περισσότερο και την αστυνομία να γίνεται λιγώτερο καχύποπτη. Ήταν ακατάλληλος ο καιρός ν’ αφήση κανείς τον τομέα όταν είχε δημιουργήσει περιβάλλον καλής θελήσεως. Εθεώρησα, επίσης, καλό να δώσω μαρτυρία και στα όργανα του νόμου όσο το δυνατόν ταχύτερα. Έτσι, θα μ’ ενοχλούσαν λιγώτερο κατόπιν.

Όταν τον Αύγουστο του 1944 μου ήλθε ένας διορισμός για τη Σχολή Γαλαάδ, φαντάσθηκα πώς τότε ήμουν πολύ προχωρημένης ηλικίας (ήμουν τότε σαράντα πέντε ετών)· αλλά με την προοπτική του να λάβω διορισμό στο εξωτερικό, ενδιαφέρθηκα να κάμω μια δοκιμή. Επειδή τα μαθήματα της σχολής Γαλαάδ προχωρούσαν γοργά το ένα μετά το άλλο, δεν μπορούσα φυσικά ν’ απορροφήσω τόσα όσα οι νεώτεροί μου. Ένα δυνατό σημείο στη σχολή Γαλαάδ βρήκα ότι ήταν αυτό: ‘Προχώρει και μη γίνεσαι λιποτάκτης.’

Όταν εφεύγαμε από τη σχολή Γαλαάδ στις 22 Φεβρουαρίου 1945, ο Αδελφός Νορρ είπε στους αποφοίτους ότι μερικοί από μας θα έπρεπε ν’ αναμείνουν δυο έτη ώσπου να λάβουν διορισμό για το εξωτερικό. Τον Δεκέμβριο του 1946, ο Αδελφός Τζόνσον κι εγώ εκλήθημεν στο Μπρούκλυν από το Νιου Λόντον της πολιτείας Κοννέκτικατ, για να προετοιμασθούμε για τον αγρό του εξωτερικού. Πρώτα έπρεπε ν’ αναζητήσω ένα πλοίο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή στις Δυτικές Ινδίες. Αποτελούσε μια ευτυχή προσδοκία για μένα να μετάσχω στην επίδοσι μαρτυρίας σε μερικά από τα μικρά νησιά της θαλάσσης. Επήγα να φροντίσω για την ανανέωσι της θαλασσίας αδείας μου. Ο εκπαιδευτής της ναυσιπλοΐας με θυμόταν και προσεφέρθη να με στείλη μ’ ένα υπερωκεάνιο για ένα ταξίδι ως πρώτον αξιωματικό του πλοίου και στο δεύτερο ταξίδι ως πλοίαρχο. Όταν είπα στον εκπαιδευτή ότι δεν μπορούσα να το κάμω αυτό, διότι εταξίδευα ως ιεραπόστολος στις Δυτικές Ινδίες, δεν μπορούσε να καταλάβη γιατί θα έπρεπε να ενδιαφερθώ για μια τέτοια επιχείρησι εφόσον δεν θα απέφερε χρηματικό όφελος.

Τέλος, στις 16 Νοεμβρίου 1948, τέσσερες από μας ανεχωρήσαμε με το βοηθητικό πλοίο της Εταιρίας ένα είκοσι τόννων «σκούνερ-γιωτ» από τη Νέα Υόρκη για το Νασσάου Μπαχάμας. Μετά από ένα ανώμαλο, θυελλώδες ταξίδι τριάντα ημερών εφθάσαμε σώοι στο Νασσάου, πρωτεύουσα των Νήσων Μπαχάμας. Όλοι οι εκεί αδελφοί εχάρησαν που ήλθαμε να τους βοηθήσωμε. Ο Αδελφός Πόρτερ είπε: «Ο καιρός ήταν καλός· σας επερίμενα από πολύν καιρό.»

Μετά δύο εβδομάδες αρχίσαμε να δίνωμε μαρτυρία στα ακραία νησιά του συμπλέγματος Μπαχάμας, χρησιμοποιώντας το γιωτ για να μας μεταφέρη από τον ένα συνοικισμό στον άλλον. Το πλοίον ήταν επίσης και κατοικία μας για κάθε τι, από το μαγείρευμα ως το πλύσιμο των εσωρρούχων. Αγκυροβολούσαμε σε απόστασι από τα χωριά και κατόπιν χρησιμοποιούσαμε βάρκα με κουπιά για να βγούμε στην ακτή και να επιστρέψωμε στην πλωτή κατοικία μας. Οι κάτοικοι των νήσων μπορούν να επισημάνουν αμέσως ένα ξένο πλοίο και ξένους γενικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι να μάθουν τι νεώτερο υπάρχει. Σε μερικούς τόπους συνεκεντρώνετο ένα μεγάλο πλήθος στην προκυμαία για να ιδή τι συμβαίνει. Διεπιστώσαμε ότι είναι εύκολο να κηρύττωμε στους κατοίκους των Μπαχάμας. Σχεδόν κάθε σπίτι έχει και μια Αγία Γραφή. Είναι φιλόφρονες. Ο μέσος κάτοικος των ακραίων αυτών νησιών διαμένει σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι. Μερικοί ασχολούνται στο ψάρεμα· άλλοι επιδίδονται σε μικροκαλλιέργειες τοματών, μπιζελιών, αραβοσίτου και αμπελιών. Μερικοί διατρέφουν ζώα​—κατσίκες, πρόβατα αγελάδες. Άλλοι κάνουν αχυροπλέγματα, κατασκευάζουν ψάθες, καπέλλα και καλάθια.

Ενίοτε διεθέταμε δεκαπέντε ως είκοσι βιβλία την ημέρα, μολονότι οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί. Πολλοί ήθελαν να δώσουν και τα τελευταία τους δύο σελλίνια για ένα βοήθημα Γραφικής μελέτης.

Πολλοί από τους εντοπίους κληρικούς προσέφεραν τη χρήσι των εκκλησιών των. Εκεί εδώσαμε Γραφικές διαλέξεις. Στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου της μαρτυρίας μας στον λαό των Μπαχάμας στα ακραία νησιά δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου εναντίωσις.

Τον Ιούνιο του 1949, πριν από την ετήσια εποχή των καταιγίδων, μετεκομίσαμε στις Παρθένους Νήσους. Ο πρώτος μας σταθμός ήταν ο Σαιντ Τομάς, του συμπλέγματος Παρθένων Νήσων των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκεί συναντήσαμε ιεραποστόλους που ειργάζοντο σκληρά. Είχαν θέσει σ’ ενέργεια μια μικρή εκκλησία. Απ’ εκεί μετασταθμεύσαμε στον Σαιντ Τζων, των Παρθένων Νήσων, κατόπιν δε στις Βρεττανικές Παρθένους Νήσους. Όλα τα μεμονωμένα νησιά αποτελούσαν τομέα μας και δεν ήμεθα ακόμη στο τέλος του τομέως. Από τις Παρθένους Νήσους, επήγαμε στις μεμονωμένες Προσηνέμους και Υπηνέμους Νήσους. Σε όλα αυτά τα νησιά είχαμε μια καλή υποδοχή. Πολλοί ήθελαν να ρωτήσουν: «Πότε θα μας ξαναρθήτε;» Στον Άγιο Μαρτίνο, ένας εμπορευόμενος είπε: «Ο λαός ποτέ δεν συνήθιζε να ομιλή για την Αγία Γραφή, αλλ’ αφότου ήλθατε εδώ, όλοι ομιλούν για τη Γραφή.» Πολλοί είπαν ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ήλθε η αλήθεια σ’ αυτό το νησί.

Τον Ιούλιο του 1953, μετά τη συνέλευσι του Σταδίου Γιάγκη, ήλθε άλλη μια πρόοδος. Ελάβαμε ένα γιωτ (θαλαμηγό) είκοσι εννέα τόννων πετρελαιοκίνητο με διδύμους έλικες, που μπορούσε να πλεύση ταχύτερα και να πάη σε πιο πολλά μέρη. Όταν επέστρεφα στη Μεγάλη Ινάγουα, των Μπαχάμας, κι επεσκέφθηκα τον αρμοστή, ο οποίος είχε λάβει μερικά έντυπα πριν από τέσσερα χρόνια, του είπα για τις εξαίρετες μέρες που περάσαμε στο Στάδιο Γιάγκη, και μου είπε: «Ήμουν εκεί! Είχε, επίσης, μερικά από τα τελευταία έντυπα που εξεδόθησαν στο στάδιο. Στην Αγκουίλλα, των Βρετανικών Δυτικών Ινδιών, έδωσα μαρτυρία σε δύο αστυνομικούς. Ο ένας είπε: «Εγώ είμαι Αγγλικανός, αλλά δεν θα μου είναι και δύσκολο ν’ αλλάξω τη θρησκεία μου, κι αν το κάμω αυτό θα γίνω ένας μάρτυς του Ιεχωβά.» Ο άλλος αστυνομικός εμειδίασε, λέγοντας: «Αν διαβάσω περισσότερα απ’ αυτό το βιβλίο ‘Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη’ θα εγκαταλείψω το επάγγελμά μου.»

Στην τελευταία πενταετία είδα την ίδρυσι εκκλησιών από δεκαπέντε, δώδεκα και έξη ευαγγελιζομένους, στα τρία μεμονωμένα νησιά, όπου είχε γίνει μαρτυρία με τη χρήσι του πλοιαρίου. Σ’ ένα άλλο μεμονωμένο νησί, στην Αγκουίλλα, πέντε άτομα εσυμβόλισαν την αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα. Ένας απ’ αυτούς τους πέντε ενεγράφη ως σκαπανεύς. Μεταξύ του λαού των νησιών αυτών υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη επίδειξις καλής θελήσεως. Οι πιο πολλοί στα μικρότερα νησιά είναι πτωχοί, αλλά πολλοί επιδεικνύουν την καλωσύνη τους προσκαλώντας μέσα τους επισκέπτας να φάγουν κάτι ή να πιουν κάποιο ηδύποτο. Άλλοι σας δίνουν ένα ή δύο αυγά να πάρετε μαζί σας, ή οτιδήποτε άλλο πράγμα της εποχής.

Μια από τις ιεραποστόλους της Τρινιντάντ ήλθε στην Καριακού, και ενώ πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι, είπε: «Αυτό δεν είναι έργον σκαπανέως· αυτό είναι σαν μια μετάβασις για επίσκεψι.» Σε κάθε σπίτι όπου πηγαίναμε μας προσκαλούσαν μέσα και αν δεν εγίνετο αυτό, ετίθετο ένα κάθισμα στη σκιά του σπιτιού.

Οι περισσότεροι από τους μικρούς συνοικισμούς των νησιών δεν έχουν ηλεκτρικό φως, ούτε πολλά μέσα ψυχαγωγίας. Γι’ αυτό, για να γίνη μια δημόσια συνάθροισις κρεμούμε μια λάμπα πετρελαίου σε μια κατάλληλη θέσι, συνήθως σ’ ένα δένδρο ή σ’ ένα σπίτι κοντά στον δρόμο. Μετά τη Γραφική διάλεξι θα επακολουθήση μια καλή συζήτησις, η οποία μερικές φορές διαρκεί μια ώρα ή περισσότερο.

Μου αρέσει ο διορισμός μου στο εξωτερικό και δεν παρουσιάζει τόση εντατικότητα όση είχα αντιμετωπίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι άνθρωποι εδώ είναι πάντοτε πρόθυμοι να μιλούν με τους ξένους και είναι φιλόφρονες. Πολλοί σας καλούν να επανέλθετε για μια συμμελέτη κάθε μέρα ενόσω είσθε στο λιμάνι. Είναι σαν την γενέτειρα, όπου ο καθένας είναι γνωστός.

Πριν από ένα έτος και πλέον το ιεραποστολικό σκάφος «Φως» επωλήθη από την Εταιρία, κι έτσι τώρα, αντί να είμαι ένας θαλασσοπόρος πλοίαρχος, είμαι ένας χερσαίος στο νησί Σαιν Μαρτέν. Ήταν μεγαλειώδες να βλέπη κανείς την αύξησι του έργου στα νησιά της Καραϊβικής Θαλάσσης και το πώς, στο ένα νησί μετά το άλλο, ιδρύοντο εκκλησίες και το έργον αποκτούσε ένα στερεό θεμέλιο. Τώρα τα περισσότερα νησιά λαμβάνουν καλή μαρτυρία από ευαγγελιζομένους εκκλησιών ή από ειδικούς σκαπανείς ή από επισκέψεις υπηρετών περιοχής. Το Σαιν Μαρτέν είναι ένα φιλοφρονητικό νησάκι και αποτελεί πραγματική ευχαρίστησι να φέρη κανείς το άγγελμα της ζωής στους ανθρώπους εδώ. Στην Ολλανδική πλευρά του νησιού, όπου είμαι εγκατεστημένος, είχαμε δεκαεπτά παρόντας στην Ανάμνησι τον Απρίλιο του 1958, πράγμα που μας έκαμε όλους πολύ ευτυχείς. Η ευλογία του Ιεχωβά μπορεί να καταφανή σ’ αυτή την αύξησι. Ήταν ένα θαυμάσιο προνόμιο που μπόρεσα να παρευρεθώ στη Διεθνή Συνέλευσι «Το Θείον Θέλημα» στη Νέα Υόρκη από όπου επέστρεψα κατόπιν στο ιεραποστολικό έργον.

Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά που έχω το προνόμιο να είμαι δεκαεννέα χρόνια τώρα στην ολοχρόνια υπηρεσία, και λυπούμαι μόνο για το χρονικό διάστημα στο οποίο μπορούσα να είχα κάμει καλύτερη υπηρεσία.

Γνωρίζω ότι μόνο με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά μπορεί κανείς να είναι μέλος της κοινωνίας του Νέου Κόσμου.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Από την Έλεν Ουίλσων

ΠΟΙΟΣ θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δαπανήσω την ζωή μου; Αυτή ήταν η απόφασις, που έπρεπε να λάβω, όταν απεφοίτησα από το γυμνάσιο. Επρόκειτο ν’ αναζητήσω εργασία ώστε να κερδίζω χρήματα κι απλώς να προμηθεύω υλικά πράγματα στον εαυτό μου, ή υπήρχε κάτι πια αξιόλογο που έπρεπε να γίνη; Από την παιδική ηλικία είχα διδαχθή τις αλήθειες που ευρίσκοντο στη Βίβλο και είχα δαπανήσει κάποιον χρόνο κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας στη διάρκεια των σχολικών μου ετών. Αυτά τα πράγματα μ’ εβοήθησαν να καθορίσω την πορεία μου στη ζωή.

Το 1939 ενεγράφην ως σκαπανεύς στη διάρκεια των διακοπών και η διακονία σκαπανέως υπήρξε από τότε η τακτική μου ενασχόλησις. Είκοσι ένα έτη επέρασαν από τότε κι εδοκίμασα πολλή χαρά κι έλαβα πολλές ευλογίες στη διάρκεια όλων εκείνων των ετών ως σκαπανεύς. Τα πρώτα μου έτη δεν ήσαν τόσο εύκολα, αλλά είμαι ευγνώμων που ούτε μια φορά δεν εσταμάτησα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που η μητέρα μου, η αδελφή μου κι εγώ διωρισθήκαμε ως ειδικοί σκαπανείς για να βοηθήσωμε στην ενίσχυσι αδυνάτων εκκλησιών στη Βόρειο Καρολίνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι τρεις μας κατοικούσαμε σ’ ένα μικρό ρυμουλκούμενο σπίτι κι επειδή η βενζίνη ήταν ακριβή κι εδίδετο σε μικρές ποσότητες στη διάρκεια του πολέμου, εκάναμε ένα μεγάλο μέρος της μαρτυρίας μας με ποδήλατα.

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής μου ήλθε ένα πρωί όταν πήρα ένα γράμμα από το ταχυδρομείο. Μια επιστολή από το Μπρούκλυν από το Γραφείο του Προέδρου! «Τι μπορεί να είναι;» έλεγα στον εαυτό μου. Ήταν μια επιστολή που ανήγγελλε την έναρξι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς κι ένα έντυπο αιτήσεως για συμπλήρωσι από μένα. Ήταν κάτι που ποτέ δεν είχα ονειρευθή. Δεν ήταν εύκολο ν’ αφήσω τη μητέρα μου και την αδελφή μου, αλλ’ αφού εμελέτησα τα λόγια του Ιησού στο Μάρκος 10:29​—ότι «δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον»—​απεφάσισα να κάμω το βήμα.

Πόσο αληθινά απεδείχθησαν αυτά τα λόγια! Μόλις έφθασα στη Γαλαάδ, σύντομα εξοικειώθηκα με τη νέα και πολυάριθμη οικογένεια, με την οποία επρόκειτο να μελετώ και να εργάζωμαι στους επομένους πέντε μήνες. Εκείνοι οι μήνες ήσαν χαρωποί. Η στενή συντροφιά, αγάπη, κι ενότης που εξεδηλώθησαν απ’ όλους ήταν μια πρόγευσις του νέου κόσμου.

ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΑΛΑΑΔ

Η ημέρα της αποφοιτήσεως επλησίασε γρήγορα και όλοι είμεθα ανυπόμονοι να μάθωμε πού θα εστελλόμεθα. Τι συναρπαστική περίπτωσις, όταν ελήφθησαν οι διορισμοί! Σχεδόν όλοι μας διωρισθήκαμε σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής, όπου θα είμεθα ικανοί να χρησιμοποιήσωμε την Ισπανική που είχαμε σπουδάσει. Η σύντροφός μου, Έλεν Νίκολς, κι εγώ διωρισθήκαμε στο Μεξικό. Στο μεταξύ μας έστειλαν στη μικρή πάλι Γουεσλάκο, Τέξας, στα Μεξικά σύνορα, για να εργασθούμε ωσότου εκδοθούν τα διαβατήριά μας με τις θεωρήσεις για το Μεξικό. Οι μισοί και πλέον από τους κατοίκους της Γουεσλάκο απεδείχθη ότι ήσαν Μεξικανοί και μιλούσαν Ισπανικά. Έτσι, με το να είμεθα εκεί, ενομίζαμε ότι είμεθα ήδη στον τόπο διορισμού μας στο εξωτερικό.

Αμέσως αρχίσαμε να δίνωμε μαρτυρία μεταξύ του Μεξικανικού λαού. Ουδέποτε θα λησμονήσω την πρώτη μαρτυρία που έδωσα στην Ισπανική γλώσσα. Με τη βοήθεια του φωνογράφου κι ενός δίσκου στην Ισπανική, που εχρησιμοποιούντο ακόμη εκείνο τον καιρό, κατώρθωσα να διαθέσω το βιβλίο Τέκνα. Τι μεγάλη ικανοποίησις! Το επόμενο πρόβλημα ήταν ν’ αυξήσω επαρκώς το λεξιλόγιό μου για να κάνω επανεπισκέψεις και να συμμελετώ με ενδιαφερόμενα άτομα.

Πολύ μας εβοήθησε το να παρακολουθούμε συναθροίσεις στη γειτονική πόλι, όπου υπήρχε μια Μεξικανική εκκλησία. Στην αρχή μας εφαίνετο ότι οι αδελφοί μιλούσαν τρομερά γρήγορα εκφέροντας όλες τις λέξεις των μαζί. Ανεγνώριζα μόνο μια λέξι εδώ κι εκεί, αλλά σύντομα μπορέσαμε να συλλαμβάνωμε τα νοήματα. Δεν πέρασε πολύς καιρός κι άρχισα ν’ απαντώ σε μερικές από τις ερωτήσεις και να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες. Με τη βοήθεια και υπομονή εκείνων των ταπεινών ανθρώπων εκάναμε καλή πρόοδο.

Δύο και πλέον έτη πέρασαν, αλλ’ ακόμη δεν μπορούσαμε να επιτύχωμε θεωρήσεις για το Μεξικό. Εν τούτοις, στη διάρκεια μερικών μηνών του έτους, υπήρχαν Μεξικανοί λαθρομετανάσται, στους οποίους εδίναμε μαρτυρία. Διέσχιζαν τον ποταμό Ρίο Γκράντε παρανόμως για να κερδίσουν λίγα δολλάρια στη διάρκεια της συγκομιδής των φρούτων, επειδή η κοιλάς του Ρίο Γκράντε είναι φημισμένη για τα εσπεριδοειδή της. Στην επιστροφή τους στο Μεξικό μερικοί απ’ αυτούς θ’ αναζητούσαν τους Μάρτυρας στις πόλεις της καταγωγής των. Έτσι, αν και δεν μπορούσαμε να εισέλθωμε στο Μεξικό, είχαμε μια μικρή συμμετοχή στο να εισάγωμε το άγγελμα στη χώρα.

Στις αρχές του 1946 επήλθε αλλαγή στον τόπο διορισμού μας και καθωρίσθη η Κούβα κι εγκατεστάθημεν σ’ έναν οίκον μαζί με μερικούς από τους πρώην συμμαθητάς μας. Ήταν σαν να βλέπαμε πάλι μέρος της οικογενείας μας ύστερ’ από αποχωρισμό τριών σχεδόν ετών. Είμεθα έξη στον οίκο που συμμετείχαμε στην οικιακή εργασία, ως επίσης και στις πείρες του αγρού. Έπρεπε να εξοικειωθούμε με πολλά νέα πράγματα, όπως το να μαγειρεύωμε με κάρβουνα και να τρώμε νέες τροφές, αλλά διατηρούσαμε στοργικά το προνόμιο να είμεθα σ’ έναν τόπο διορισμού στο εξωτερικό. Γενικά, οι Κουβανέζοι είναι πολύ ταπεινοί και αυτό έκανε εύκολη τη μαρτυρία μας σ’ αυτούς. Ως αποτέλεσμα της προθυμίας των στο ν’ ανταποκρίνωνται στο άγγελμα, πολλές δραστήριες εκκλησίες εσχηματίσθησαν, όταν ιεραπόστολοι διωρίσθησαν στη νήσο.

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Αφού εμείναμε μερικούς μήνες στον τόπο διορισμού μας στην Κούβα, επιστρέψαμε στις Ην. Πολιτείες για να παρακολουθήσωμε τη συνέλευσι του 1946 στο Κλήβελαντ Οχάιο. Η σύντροφός μου κι εγώ εταξιδεύσαμε από το Μαϊάμι της Φλόριντας παίρνοντας μαζί μας τέσσερες Κουβανέζους σκαπανείς, στους οποίους περιελαμβάνετο και μία αδελφή ογδόντα ετών. Επειδή είχαμε λίγα χρήματα, σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου για λίγο ύπνο και πρόχειρα γεύματα, αλλά κανένα παράπονο δεν ακούσθηκε. Απολαύσαμε πολύ αυτή τη συνέλευσι, ειδικά το πρόγραμμα στην Ισπανική, όπου ακούσαμε τις πείρες των άλλων ιεραποστόλων κι εντοπίων στις άλλες Λατινοαμερικανικές χώρες. Με ανανεωμένο ζήλο επιστρέψαμε στον τόπο διορισμού μας, τον οποίον εμάθαμε ν’ αγαπούμε ολοένα περισσότερο καθώς προχωρούσαμε στο να γνωρίζωμε καλύτερα τον λαό.

Το θέρος του 1948 επληροφορήθημεν ότι μερικοί από τους ιεραποστόλους της Κούβας θα μετετίθεντο και θ’ απεστέλλοντο σε άλλες χώρες, τώρα που ισχυροί εντόπιοι ευαγγελιζόμενοι ήσαν ικανοί ν’ αναλάβουν τις ευθύνες του έργου εκεί. Ο όμιλός μας ερωτήθη αν θα είμεθα πρόθυμοι να πάμε. Εξεδηλώσαμε προθυμία να δεχθούμε οποιονδήποτε διορισμό, θεωρώντας τον ως από τον Ιεχωβά. Για λίγο διάστημα χρόνου είμεθα σε αναμονή κι εκάναμε υποθέσεις για κάθε χώρα πάνω στη γη, στην οποία ήταν ενδεχόμενο να σταλούμε​—εκτός από την Αργεντινή—​αλλ’ αυτή η χώρα ήταν εκείνη στην οποίαν πηγαίναμε.

Οι έξη από μας επρόκειτο να κάμωμε το ταξίδι με πλοίο, αποπλέοντας από τη Νέα Υόρκη. Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1948, αποχαιρετήσαμε τους αγαπητούς μας Κουβανέζους φίλους κι αρχίσαμε το μακρό ταξίδι μας. Αφού έγινε μια διακοπή του ταξιδίου στη Βόρειο Καρολίνα για να ιδώ την οικογένειά μου κι αφού διετέθησαν λίγες μέρες στη Νέα Υόρκη, ανεχωρήσαμε μια παγερή φθινοπωρινή μέρα του Οκτωβρίου. Όταν φθάσαμε στο Μπουένος Άυρες, ήταν άνοιξις· όχι ότι χρειασθήκαμε μήνες για να κάμωμε το ταξίδι, αλλά οι εποχές εδώ είναι ακριβώς αντίθετες από ότι είναι στις Ηνωμ. Πολιτείες.

Διεπιστώσαμε ότι το Μπουένος Άυρες είναι μια καθαρή σύγχρονη πόλις με τέσσερα περίπου εκατομμύρια κατοίκους, με υπόγεια τραίνα και άλλα σύγχρονα μέσα μεταφορών. Με το να είναι μια κοσμοπολιτική πόλις, το έργο από σπίτι σε σπίτι εγίνετο διαρκώς περισσότερο ενδιαφέρον, αφού ποτέ δεν εγνωρίζαμε από το ένα σπίτι στο άλλο τι είδους ανθρώπους θα συναντούσαμε.

Λίγο ύστερ’ από την αφιξί μας στο Μπουένος Άυρες, παρακολουθήσαμε την πρώτη μας συνέλευσι κι έτσι εγνωρίσαμε πολλούς από τους Αργεντινούς αδελφούς μας. Βρήκαμε μια μεγάλη ανάγκη για ιεραποστόλους, επειδή ο θερισμός ήταν μεγάλος και οι εργάται συγκριτικά τόσο λίγοι. Όταν φθάσαμε, υπήρχαν περίπου χίλιοι ενεργοί ευαγγελιζόμενοι σε όλη τη χώρα. Τώρα, δώδεκα σχεδόν έτη αργότερα, υπάρχουν περίπου 7.000.

Η επόμενη συνέλευσίς μας ήταν στον καιρό της επισκέψεως του Αδελφού Νορρ στις αρχές του 1949. Η συνέλευσις αυτή διελύθη από την αστυνομία, η οποία συνέλαβε εκατοντάδες από μας, οι οποίοι ήσαν κρατούμενοι ωσότου γίνουν ανακρίσεις. Επεβλήθη τότε απαγόρευσις σ’ όλες τις δημόσιες συνελεύσεις μας και οι θύρες όλων των Αιθουσών Βασιλείας εκλείσθησαν. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά ο Παντοδύναμος συνέχισε να ευοδώνη τις προσπάθειές μας και υπήρχε μια συνεχής αύξησις στον αριθμό ευαγγελιζομένων από έτος σε έτος.

Όλες οι συναθροίσεις μας έπρεπε να διεξάγωνται σε ιδιωτικές κατοικίες όπου δέκα ή δεκαπέντε από μας θα μελετούσαν μαζί. Ήταν πιο πολύ σαν μια οικογενειακή συγκέντρωσις και όλοι μας αισθανόμαστε ελεύθεροι να λαμβάνωμε μέρος. Είχα διορισθή ως οδηγός μελέτης ενός από τους ομίλους αυτούς, πράγμα που εσήμαινε επιπρόσθετη ευθύνη και ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά που είχα έτσι χρησιμοποιηθή.

Ύστερ’ από πέντε σχεδόν χρόνια παραμονής στον τόπο διορισμού μου στην Αργεντινή, έκαμα την πρώτη επίσκεψί μου επιστρέφοντας στις Ηνωμ. Πολιτείες. Αυτή ήταν στο 1953, για να παρακολουθήσω τη Διεθνή Συνέλευσι της Κοινωνίας Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήταν μια πάρα πολύ απολαυστική περίπτωσις. Είχα, επίσης, το προνόμιο να είμαι στη Διεθνή Συνέλευσι το Θείον Θέλημα το 1958. Μόλις επέστρεψα στην Αργεντινή εκείνον τον καιρό, διωρίσθηκα με τρεις άλλες ιεραποστόλους να εργασθούμε στην πόλι Σάλτα κοντά στα Βολιβιανά σύνορα. Είμεθα πολύ ευτυχείς σ’ αυτόν τον τόπο διορισμού κι είδαμε μια σταθερή αύξησι και σε αριθμούς και σε ωριμότητα της μικρής εκκλησίας, η οποία ήταν ήδη σχηματισμένη όταν εφθάσαμε.

Κυττάζοντας πίσω, μπορώ αληθινά να πω ότι τα δεκαεπτά έτη ιεραποστολικής υπηρεσίας μου άξιζαν τη δαπάνη. Παρά τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζαμε με καρτερία κατά καιρούς, έχομε ακόμη εκείνη την ειρήνη του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν. (Φιλιππησ. 4:7) Αληθινός στην υπόσχεσί του, ο Ιεχωβά ‘ανοίγει τους καταρράκτας του ουρανού, και εκχέει την ευλογίαν, ώστε να μη αρκή τόπος δι’ αυτήν.’​—Μαλαχ. 3:10.

Επιδιώκοντας τον Σκοπό μου στη Ζωή

Αφήγησις του Άλλεν Σ. Κόβιλ

ΣΤΟ Ηστ Εντ του Λονδίνου, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, άκουσα για τους μάρτυρας του Ιεχωβά για πρώτη φορά. Η νυμφευμένη αδελφή μου κατοικούσε στα περίχωρα του Λονδίνου και συνήθιζα να περνώ τα Σαββατοκύριακά μου εκεί. Αυτή ήδη μελετούσε τα συγγράμματα της αληθείας και παρευρίσκετο στις συναθροίσεις· και όταν διεπίστωνα ότι ήταν στον κήπο ή κάπου αλλού απασχολημένη, επιθυμούσα να βλέπω κρυφά μέσα στα βιβλία της Εταιρίας, που ήσαν τακτοποιημένα στις δύο πλευρές του ραδιοφώνου. Αργότερα, στο σπίτι, η αλήθεια μού έκαμε βαθιά εντύπωσι όταν ανέγνωσα τρία βιβλιάρια της Εταιρίας Σκοπιά: Άγγελοι· Οίκος και Ευτυχία και Ευημερία Βεβαία.

Παρακολουθούσα την Εκκλησία των Μεθοδιστών με τους γονείς μου, αλλά τελικά άρχισα να πηγαίνω στην Αίθουσα Βασιλείας. Τον Ιούνιο του 1938 απεφάσισα ν’ ασχοληθώ στο έργο του κηρύγματος. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε πρόγραμμα εκπαιδεύσεως ούτε τρίλεπτες έως οκτάλεπτες ομιλίες, ούτε σχολή διακονίας. Θυμάμαι ότι προσφέραμε τότε το μικρό βιβλιάριο Θεραπεία αντί μιας πέννας το αντίτυπο. Ύστερ’ από έξη πόρτες που κτυπήσαμε με ένα αδελφό, αυτός μου είπε: «Θα πας από εκεί, και εγώ θα είμαι από την άλλη πλευρά του δρόμου.» Καίτοι εστερούμην εντελώς διακριτικότητος, εν τούτοις έκαμα έναρξι στο έργο κηρύγματος· αλλά με τη βοήθεια των αδελφών και με την επιμονή και την υπομονή από μέρους μου εβελτίωσα τις παρουσιάσεις μου.

Κατόπιν ήλθε ο Σεπτέμβριος του 1938. Εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το εν ύδατι βάπτισμα στη διάρκεια της συνελεύσεως Ρόυγιαλ Άλμπερτ Χωλ, που έγινε στο Λονδίνο στις 9 ως τις 11 Σεπτεμβρίου. Μια από τις ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορδ στη συνέλευσι αυτή ήταν «Αντιμετωπίσατε τα Γεγονότα». Εσυνέχιζα τις μελέτες μου σε κάθε διαθέσιμη ώρα. Πήγαινα με τον υπόγειο σιδηρόδρομο στην εργασία μου, δαπανώντας κάθε μέρα στη διαδρομή σαράντα πέντε λεπτά περίπου, για μετάβασι και επιστροφή, και με τον τρόπο αυτόν εδιάβασα αρκετά αντίτυπα των εκδόσεων της Εταιρίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΝΑ ΥΠΑΓΩ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Έφθασε ο Δεκέμβριος του 1938 και ο Αδελφός Σρόεντερ, που ήταν την εποχή εκείνη υπηρέτης Τμήματος στην Αγγλία, επεσκέφθη την εκκλησία και με προσκάλεσε να ενταχθώ στο Μπέθελ. Έκαμα την ορθή απόφασι. Τα εννέα εκείνα χρόνια στο Μπέθελ του Λονδίνου ήσαν πάρα πολύ ευχάριστα, αν και περάσαμε μερικές πολύ στενόχωρες στιγμές σε ωρισμένες περιπτώσεις στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κήρυγμα και εργασία κάτω από συνθήκες συνεχών επιδρομών από αέρος ήταν μια πείρα, έπρεπε πραγματικά να αντιμετωπίσωμε.

Ήμουν ευγνώμων διότι μπόρεσα, εκτός από τα προνόμια του Μπέθελ, να υπηρετήσω και ως υπηρέτης εκκλησίας. Μέσα στα εννέα εκείνα χρόνια είχα την πείρα να υποστώ φυλάκισιν, διότι εκράτησα ουδετερότητα στην παγκόσμια σύγκρουσι. Το ίδιο και άλλοι οκτώ από τους αδελφούς του Μπέθελ και τελικά μας απέλυσαν στις 4 Ιουλίου 1944. Το έτος 1946 είδα τους γονείς μου ν’ αρχίζουν να σπουδάζουν την αλήθεια και ήταν μια χαρά για την αδελφή μου και μένα όταν τους είδαμε να βαπτισθούν και οι δύο στη συνέλευσι του Ουέμπλεϋ στο 1951.

Τότε στο τέλος του 1947 μου ήλθε μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου της Εταιρίας, που με προσκαλούσε να πάω στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. «Παρακαλείσθε να παρουσιασθήτε στην περίοδο που αρχίζει στις 25 Φεβρουαρίου 1948.» Εδώ έπρεπε να λάβω μια άλλη απόφασι· θα μπορούσα και να αποποιηθώ την πρόσκλησι. Καταλάβαινα ότι από την κοσμική μου εργασία είχα πάει κατ’ ευθείαν στο Μπέθελ. Και πολλές σκέψεις περνούσαν από τη διάνοιά μου όταν έλεγα στον εαυτό μου: ‘Ξέρεις ότι ουδέποτε υπήρξες σκαπανεύς. Αν υποτεθή ότι αποστέλλεσαι σε έργο ιεραπαστολικό κάπου σε μια χώρα του εξωτερικού, για να πηγαίνης από σπίτι σε σπίτι, να ομιλής κάθε μέρα σε ξένη γλώσσα, θα είσαι ικανός να το κάμης αυτό;’ Αλλά τον Δεκέμβριο του 1947 είκοσι τέσσερες Μάρτυρες επεβιβάζοντο από την Αγγλία στο υπερωκεάνειο Βασίλισσα Ελισάβετ για τη Νέα Υόρκη και μεταξύ αυτών ήμουν και εγώ.

Αποβιβασθήκαμε στις αρχές του Ιανουαρίου 1948 στη Νέα Υόρκη και αφού φθάσαμε στο Μπέθελ μάς έστειλαν σε διάφορες θέσεις στη Νέα Υόρκη και τα πέριξ περιμένοντας για το ταξίδι προς τη σχολή Γαλαάδ. Απήλαυσα τις ολίγες μέρες που πέρασα στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, όπου μπόρεσα να εργασθώ ύστερ’ από όσα είχα ακούσει γι αυτό.

Η σχολή Γαλαάδ άρχισε στις 25 Φεβρουαρίου και οι πεντέμιση μήνες που πέρασαν ουδέποτε θα λησμονηθούν. Υπήρχε η σκληρή μεν, αλλά τερπνή εργασία (ο όγκος της καθημερινής μελέτης, καθώς και οι μικροδουλειές του αγροκτήματος), η Χριστιανική συντροφιά (με αδελφούς διαφόρων εθνικοτήτων, που έδιδε μια πρόγευσι της ζωής στον μέλλοντα Νέον Κόσμο), και η εκτίμησις (για όσα η οργάνωσις εν τη αγάπη της, κάνει για κείνους που είναι ικανοί ν’ ανταπακρίνωνται στις απαιτήσεις για εκπαίδευσι στη Γαλαάδ). Ναι, τα πάντα κατευθύνονται προς τον ένα εκείνο σκοπό, την προπαρασκευή για το πραγματικό έργο που αργότερα θα έλθη με το να εξαρτιζώμεθα τώρα καλύτερα για να φροντίζωμε για τα «άλλα πρόβατα».

Η ημέρα της απονομής των πτυχίων έφθασε την 1η Αυγούστου 1948, και ήταν η πρώτη αποφοίτησις που έγινε στο γήπεδο έμπροσθεν της τότε νεόκτιστης οικοδομής της βιβλιοθήκης Σηλώ. Καθώς αφήναμε την Γαλαάδ, η αποχαιρετιστήριος ομιλία του Αδελφού Νορρ εξακολουθούσε να αντηχή στα αυτιά μου: ‘Η Εταιρία είναι μια ανθρώπινη οργάνωσις, αλλ’ έχει το πνεύμα και την ευλογία του Κυρίου και μπορώ να πω για την Εταιρία ότι δεν θα εγκαταλείψη κανένα από σας. Είμεθα μαζί με τον καθένα σας.’ Και πόσον αληθινό ήταν αυτό! Από τότε πολλοί από μας είδαμε ο ένας τον άλλον τουλάχιστον δύο φορές, το 1953 στο Στάδιο Γιάγκη και πάλι το 1958 στην ειδική συγκέντρωσι στο Νιου Ρόκλαντ Πάλας κατά την Διεθνή Συνέλευσι το Θείον Θέλημα.

ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙ ΓΑΛΑΑΔ

Μετά τη Γαλαάδ υπηρέτησα ως υπηρέτης περιοχής στην υπ’ αριθμόν τέσσερα περιοχή της Πενσυλβανίας, αρχίζοντας έτσι την εφαρμογή της Γαλααδικής εκπαιδεύσεώς μου. Έπειτα, ακριβώς ένα έτος μετά την αποβίβασί μου από το πλοίον, έξη από την αρχική ομάδα των είκοσι τεσσάρων είμεθα πάλιν επάνω στην Βασίλισσα Ελισάβετ, στον δρόμο της επιστροφής προς την Ευρώπη.

Διωρίσθηκα, μαζί με έναν άλλον Άγγλο αδελφό, στη Γαλλία ως ιεραπόστολος, για να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι καθημερινώς, ομιλώντας σε μια ξένη γλώσσα. Η πιθανότης, που είχε περάσει από την διάνοιά μου πριν πάω στη σχολή Γαλαάδ, επρόκειτο τώρα να γίνη πραγματικότης. Έτσι μια ομιχλώδη ημέρα του Ιανουαρίου 1949, το νυκτερινό πλοιάριο από το Σαούθαμπτον μπήκε στο λιμάνι της Χάβρης. Έτσι άρχισε για μας η πραγματική εφαρμογή της Γαλααδικής μας εκπαιδεύσεως.

Μας υπεδέχθησαν μερικοί από τους εντοπίους ευαγγελιζομένους, που μιλούσαν γρήγορα Γαλλικά ώστε δεν μπορούσαμε να τους εννοήσωμε. Αφήκαμε την αποβάθρα και προχωρήσαμε δια μέσου της πόλεως, κυττάζοντας την μελλοντική μας εδαφική περιοχή. Τελικά εφθάσαμε στην κατοικία μας, σ’ ένα υπερώο με μια οροφή χαμηλή, στο σπίτι ενός ηλικιωμένου αδελφού και αδελφής. Έκαμαν ό,τι μπορούσαν για μας και το εκτιμήσαμε, αλλ’ ήταν τόσο διαφορετικό! Εδώ άρχιζε για μας η υπομονή και η καρτερικότης και η πραγματική πίστις στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Στο τέλος τακτοποιηθήκαμε και αρχίσαμε να εργαζώμεθα, πράγμα που περιελάμβανε το πλύσιμο των ρούχων μας καθώς και το μαγείρευμα των φαγητών μας.

Αν και ωπλισμένοι με μια βασική γνώσι της Γαλλικής που ελάβαμε στη Γαλαάδ, εν τούτοις ήταν δύσκολο να δώσωμε μαρτυρία. Όταν ήμουν στην Αγγλία, είχε προετοιμασθή για μένα μια κάρτα γραμμένη στη γαλλική και αυτή συνήθιζα να χρησιμοποιώ για να παρουσιάζω τον εαυτό μου. Στο πρώτο σπίτι που επεσκέφθηκα βρήκα κάποιον που είχε μερικά βιβλία της Εταιρίας· δεν καταλάβαμε ότι τα είχαν, αλλά είδαμε ότι τα είχαν, διότι μας τα έδειξαν. Έτσι συνεχίσαμε λέγοντας αργά: «Θέλετε να διαβάσετε την κάρτα αυτή, παρακαλώ;» Τότε ακούομε ένα χείμαρρο λέξεων σ’ απάντησι.

Από εβδομάδα σ’ εβδομάδα οι γνώσεις μας στην Γαλλική βαθμιαίως εβελτιώνοντο και επηγαίναμε στις μελέτες της Σκοπιάς και με πιστότητα προχωρούσαμε στη Γαλλική γλώσσα.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΣΕ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Λόγω συνθηκών που ήσαν πέραν των δυνάμεών μας, δεν ήταν δυνατόν να μείνωμε περισσότερο από πέντε μήνες, και έτσι επιστρέψαμε στην Αγγλία. Έλαβα ένα άλλο διορισμό, αυτή τη φορά για το Βέλγιο. Έφθασα στο Βέλγιο την 1η Σεπτεμβρίου 1949. Ήδη εφωδιασμένος με αρκετές γνώσεις στη Γαλλική, και εκεί πλέον με άλλους τρεις ιεραποστόλους μαζί, εβελτίωσα βαθμηδόν τις γνώσεις μου στα γαλλικά. Και αληθινά μπορώ να πω ότι τη μεγαλύτερη βοήθεια στο να εννοώ και να ομιλώ τα Γαλλικά την πήρα με το να διεξάγω οικιακές Γραφικές μελέτες, τόσο στη Γαλλία όσο και στο Βέλγιο. Κατέπεισα τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι θα εκτιμούσα το να διορθώνουν τα καταφανή σφάλματά μου στην προφορά και στη γραμματική. Συγχρόνως και εγώ μπόρεσα να τους δείξω με τον λόγον του Ιεχωβά, πώς θα μπορούσαν να μάθουν την «νέα γλώσσα» της Γραφής. Βλέποντας τα όσα πέρασαν, μπορώ να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος σχετικά με τη γλώσσα το απεκόμισα​—βγαίνοντας έξω ανάμεσα στον λαό και μαθαίνοντας απ’ αυτούς και ταυτοχρόνως ωφελώντας τους για την πνευματική των ευημερία.

Κατά τον πρώτον μήνα της παραμονής μου στο Βέλγιο, που η προσφορά ήταν ένα βιβλιάριο, διέθεσα 514 βιβλιάρια και στον έβδομο μήνα είχα το προνόμιο να διεξάγω δεκαεννέα Γραφικές μελέτες.

Όταν ήμουν εδώ στο Βέλγιο, είχα διάφορα προνόμια υπηρεσίας: υπηρέτησα ως ιεραπόστολος, ως υπηρέτης περιοχής, ως μέλος της οικογενείας Μπέθελ των Βρυξελλών και ως υπηρέτης περιφερείας. Τον Ιούλιο του 1955, αφού υπηρέτησα τον Ιεχωβά μόνος επί δεκαεπτά σχεδόν χρόνια, ενυμφεύθηκα μια αδελφή που ήταν στη δεκάτη εβδόμη σειρά σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ και που ήταν στο έργο σκαπανέως από τον Μάιο του 1945. Εκάμαμε τον γάμο μας εδώ στις Βρυξέλλες και ως τώρα υπηρετούμε μαζί εδώ στο Βέλγιο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Το ιεραποστολικό έργο είναι μια ευτυχισμένη ζωή. Πρέπει να πω ότι εκείνοι οι λίγοι μήνες στη Γαλλία ευθύς αμέσως μετά τη σχολή Γαλαάδ ήσαν οι σκληρότεροι έως τώρα αλλά χαίρω τώρα που υπέμεινα τότε, διότι με τέτοιες πείρες χαλυβδώνεται ένας για άλλες δοκιμασίες.

Είμαι χαρούμενος, διότι έκαμα την απόφασι να πάω στο Μπέθελ του Λονδίνου τον Δεκέμβριο του 1938, διότι αυτό κατέληξε σε άφθονες ευλογίες. Πολλά προνόμια θα μας έλθουν, αν υιοθετήσωμε την στάσι του Ησαΐα: «Ιδού εγώ! Απόστειλόν με.» Όταν πρόκειται να λάβωμε αποφάσεις, είναι ορθό να λογαριάσωμε την δαπάνη, αλλ’ εκείνος που αποφασίζει υπέρ της Βασιλείας και των συμφερόντων της ουδέποτε θα απογοητευθή.

Σοφώτερη απ’ τους Διδασκάλους Της

ΑΥΤΟ συνέβη σ’ ένα σχολείο της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας. Εδιδάσκετο η θεωρία της εξελίξεως, και στα κορίτσια, ηλικίας δώδεκα ετών, ελέχθη να γράψουν μια έκθεσι όπου ν’ «αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει Θεός.» Ένα από τα κορίτσια, του οποίου η μητέρα είναι μάρτυς του Ιεχωβά, σηκώθηκε κι εζήτησε απ’ τη διδασκάλισσα να την απαλλάξη απ’ αυτό το καθήκον. «Δεν μπορώ να γράψω μια τέτοια έκθεσι,» είπε, «διότι εγώ πιστεύω στον ζώντα Θεόν.» Η διδασκάλισσα τότε της είπε να γράψη μια έκθεσι που ν’ αποδεικνύη ότι υπάρχει Θεός. Σε μια ώρα οι μαθήτριες έπρεπε να παραδώσουν τις γραπτές εκθέσεις των, το δε νεαρό αυτό κορίτσι είχε γράψει:

● «Συχνά παρατηρούμε την ομορφιά της φύσεως, και κάθε νοήμων άνθρωπος διερωτάται, Πώς ήλθαν σε ύπαρξι όλα αυτά; Η θεωρία της εξελίξεως μάς διδάσκει ότι δεν υπάρχει Θεός και όλα ήλθαν σε ύπαρξι μόνα των· ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και ότι η ζωή ανεπτύχθη από ένα μικρό σκώληκα, με τη δύναμι του ηλίου και των φυσικών νόμων ώσπου ενεφανίσθη ο άνθρωπος. Αλλ’ αυτά εγείρουν μερικά ερωτήματα:

● »Γιατί αυτή η εξέλιξις δεν προχωρεί, αφού υπάρχουν ακόμη τόσοι πίθηκοι; Γιατί ένας μόνο πίθηκος εξειλίχθη μ’ αυτόν τον τρόπο και όχι όλοι; Οι εξελικταί μάς λέγουν, σύμφωνα με τα όσα έχομε διδαχθή, ότι μόνον ένας θηλυκός πίθηκος γέννησε τον πρώτον άνθρωπο. Αλλά κι έτσι αν ήταν, ένας πίθηκος θα έπρεπε να γεννήση τον αρσενικό κι ένας άλλος πίθηκος θα έπρεπε να γεννήση τον θηλυκόν άνθρωπο για να εξασφαλισθή η αναπαραγωγή.

● »Αλλ’ ας παρατηρήσωμε και τη βλάστησι. Ένα φυτό κάνει τα πάντα για να ικανοποιήση τα έντομα, που πετούν από άνθος σε άνθος για να τα γονιμοποιήσουν· κι έτσι υπηρετούν τα άνθη και σ’ αντάλλαγμα λαμβάνουν τροφή απ’ αυτά. Τι θαυμάσια αρμονία! Και πώς προήλθαν όλα αυτά; Μήπως έκαμαν ποτέ συνδιάσκεψι τα φυτά με τα έντομα κι έκαμαν κάποια συμφωνία και τώρα εμμένουν σ’ αυτή τη συμφωνία, καλύτερα κι απ’ όσο οι άνθρωποι εμμένουν στις δικές τους συμφωνίες, αυτοί οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι τόσο νοήμονες; Είναι πολύ λογικό ότι όλ’ αυτά διέπονται από μια ανώτερη δύναμι! Οι άνθρωποι, που νομίζουν ότι είναι τόσο σοφοί, ας παραγάγουν ένα τέτοιο φυτό χωρίς κανένα κόκκο σπόρου κι ας αποδείξουν μ’ αυτόν τον τρόπο ότι αυτά τα φυτά μπορούν να έλθουν σε ύπαρξι από το μηδέν.

● »Και τι θα λεχθή για τ’ άστρα και το ανεξερεύνητο σύμπαν; Με τι θαυμάσια τάξι ο ήλιος, η σελήνη και τ’ άστρα κινούνται επί χιλιάδες χρόνια χωρίς κανένα λάθος. Οι μεγαλύτεροι επιστήμονές μας εξετόξευσαν δορυφόρους ολόγυρα στη γη, οι οποίοι μόλις επί ένα έτος παρέμειναν. Επομένως, θα μπορούσα να ρωτήσω: Οι περίφημοι σημερινοί επιστήμονες, δεν είναι άρα τόσον ευφυείς όσον αυτό που ονομάζουν φύσιν; Όχι! Απλούστατα δεν μπορώ να παραδεχθώ ότι αυτοί οι θαυμάσιοι νόμοι της φύσεως ήλθαν σε ύπαρξι αφ’ εαυτού των και λειτουργούν αφ’ εαυτού των. Πιστεύω ότι κάθε νοήμων άνθρωπος θα ομολογήση ότι κάποιος έπρεπε να έχη θεσπίσει αυτούς τους νόμους και να τους ελέγχη, και αυτός είναι ο Θεός!

● »Είναι γραμμένο στην Αγ. Γραφή ότι το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος επλάσθη από τον Θεό και υπήρχε ένα ομοιόμορφο κλίμα σε ολόκληρη τη γη, όπως εμάθαμε από το βιβλίο Η Νέα Γεωλογία, όπου αναγράφονται αυτά: ‘Απολιθώματα φυτών και ζώων αποδεικνύουν ότι σ’ εκείνους τους καιρούς υπήρχε ένα ήπιο εαρινό κλίμα σε όλη τη γη.’ Αυτό ανταποκρίνεται με την αναγραφή της Βίβλου περί των συνθηκών που υπήρχαν πριν από τον Κατακλυσμό. Ναι, μας λέγεται ότι ο Κατακλυσμός είναι απλώς ένας θρύλος, αλλ’ έχομε μάθει στο σχολείο από επιστήμονας, οι οποίοι γράφουν ότι στη Γροιλλανδία και στη Σπιτσβέργη έχουν βρεθή απολιθώματα φυτών, όπως είναι η δρυς και το κιννάμωμον και άλλα, τα οποία φυτρώνουν στην Ινδία και στην Κίνα. Όλ’ αυτά αποδεικνύουν ότι υπήρξε κατακλυσμός. Οι εκκλησίες παρέστησαν τον Θεό σαν ένα τύραννο, αλλ’ η Βίβλος διδάσκει ότι αυτός είναι τελεία αγάπη, ότι στην Εβραϊκή το όνομά του είναι ΓΧΒΧ, κοινώς δε το όνομα αυτό προφέρεται Ιεχωβά. Σ’ αυτόν τον Θεό πιστεύω, διότι αυτός υπεσχέθη ζωή αιώνια σε μια παραδεισιακή γη στους ευπειθείς ανθρώπους. Είναι λογικό και καλό να πιστευθή αυτό.»

● Μετά από λίγες μέρες τα χαρτιά των εκθέσεων επεστράφησαν. Αυτό το κορίτσι, όμως, δεν έλαβε το δικό του χαρτί εκθέσεως, η δε διδασκάλισσα είπε ότι η έκθεσις του κοριτσιού αυτού δεν ήταν καλή. Για να το δείξη αυτό σε όλες τις μαθήτριες της τάξεως, η διδασκάλισα είπε ότι θα αναγνώση την έκθεσι ενώπιόν τους και το έπραξε. Όταν ετελείωσε την ανάγνωσι, ολόκληρη η τάξις εχειροκρότησε, και μερικά κορίτσια ανέκραξαν: «Αυτή είναι η πιο καλή έκθεσις!» Η διδασκάλισσα εξεπλάγη απ’ αυτό κι έδωσε την έκθεσι στον διευθυντή της σχολής. Η έκθεσις εφέρθη ενώπιον του σχολικού συμβουλίου, όπου και ανεγνώσθη. Εκλήθη και το κορίτσι να εμφανισθή ενώπιον του σχολικού συμβουλίου. Εκεί μπόρεσε να δώση μαρτυρία για την ελπίδα της Βασιλείας, οπότε οι διδάσκαλοί της τής είπαν ότι ήταν πολύ μικρή ακόμη για να κρίνη σ’ αυτά τα ζητήματα. Αληθεύει αυτό για κείνους που εκπαιδεύονται στον λόγον του Θεού: «Δια των προσταγμάτων σου με έκαμες σοφώτερον των εχθρών μου.»​—Ψαλμ. 119:98.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από το Μεξικό

Σε δύο μικρά γειτονικά χωριά στο Γκουαναχουάτο του Μεξικού, που απετελούντο από ένα σύνολο μόνον 153 ψυχών, υπάρχουν 150 μάρτυρες του Ιεχωβά, οι δε υπόλοιποι τρεις είναι καλής θελήσεως στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό συνέβη με τον εξής τρόπο. Πριν από λίγον καιρό, ένας ειδικός εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά άρχισε να κηρύττη σ’ αυτούς τους ανθρώπους και τους βρήκε όλους ωπλισμένους με τυφέκια και πιστόλια λόγω διενέξεων, στις οποίες ολόκληρες οικογένειες είχαν αλληλοεξοντωθή. Όταν η κυβέρνησις προσεπάθησε να ασκήση ποινική δίωξι κατά των υπαιτίων, δεν βρήκαν κανένα διατεθειμένον να προβή σε μαρτυρική κατάθεσι. Στην αρχή οι άνθρωποι αυτοί υπωπτεύοντο ακόμη και τον διάκονον του Ιεχωβά που εστάλη εν μέσω αυτών· κατόπιν ένας από τους χωρικούς εδέχθη να κάνη Γραφική μελέτη στο σπίτι του, και σε λίγο αυτός κι όλη η οικογένειά του έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά. Τελικά όλοι οι γείτονες εδέχθησαν την αλήθεια σχετικά με τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του. Όταν ερωτήθηκαν τι τα έκαμαν τα πιστόλια και τα τυφέκια, ένας απ’ αυτούς απήντησε ήρεμα: «Τα πωλήσαμε και με τα χρήματα αγοράσαμε Άγιες Γραφές.»​—Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Γνωρίζετε Εκατό Γραφικά Εδάφια;

■ Ένα λεξιλόγιο από εκατό Γραφικά εδάφια θα ήταν ένα μεγάλο εφόδιο σε κάθε Χριστιανό διάκονο των αγαθών νέων. Αλλά για μερικούς, όπως είναι οι ιθαγενείς της Νέας Γουινέας, σχεδόν επιβάλλεται να έχουν ένα τέτοιο λεξιλόγιο. Πώς αποκτούν αυτοί ένα τέτοιο Γραφικό λεξιλόγιο; Λοιπόν, δίπλα σ’ έναν από τους οίκους των σκαπανέων διακόνων σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει μια ωραία Αίθουσα Βασιλείας που παρέχει εξαίρετες ευκολίες για να διδάσκωνται οι 100 έως 120 ιθαγενείς, που φεύγουν τα βράδυα απ’ το θορυβώδες περιβάλλον των για να λάβουν Γραφική διδασκαλία.

■ Έχουν οργανωθή τάξεις με δέκα έως δώδεκα άτομα σε καθεμιά κι έναν ώριμο Μάρτυρα για να επισκοπή. Η διδασκαλία αρχίζει με τη χρήσι απλών επεξηγηματικών ομιλιών, οι οποίες σχεδιάζονται καθαρά σε μαυροπίνακας· τα σχέδια βοηθούν πολύ στη μετάδοσι της σκέψεως στη διάνοια, ενώ ο προφορικός λόγος συχνά παρανοείται. Τα Γραφικά εδάφια επαναλαμβάνονται πολλές φορές και είναι καταπληκτικό να παρατηρηθή πόσοι απ’ αυτούς τους απλοϊκούς ανθρώπους γνωρίζουν έως εκατό Γραφικά εδάφια. Λίγες ώρες αυτής της συγκεντρωμένης μελέτης κάθε βράδυ έχει φέρει σημαντική ωριμότητα σε μερικούς ιθαγενείς. Επτά εβαπτίσθησαν προσφάτως και πολλοί άλλοι έχουν υπ’ όψι να προχωρήσουν σ’ αυτό το βήμα. Τέσσερες έχουν αναλάβει τη διακονία σκαπανέως διακοπών.​—Βιβλίον του Έτους 1961 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Μια Λουθηρανή Γίνεται Μάρτυς του Ιεχωβά

ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ το Τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στο Ελσίνκι της Φιλλανδίας έλαβε επιστολή από μια νεαρή γυναίκα η οποία έλεγε: «Είμαι μια πρότερον εχθρά της αληθείας, συκοφάντις των μαρτύρων του Ιεχωβά, που ήμουν σε μια τόσο απελπιστική κατάστασι ώστε δεν μπορούσα να ιδώ μια σπίθα φωτός μέσα στο ίδρυμα όπου υπηρετούσα ως διδασκάλισσα Κυριακού σχολείου και διευθύντρια σε μια ομάδα νεανίδων. Επί δώδεκα χρόνια και πλέον χρησιμοποιούσα το μεγαλύτερο μέρος του ελευθέρου χρόνου μου με ζήλο στους κύκλους της Λουθηρανικής Εκκλησίας. Το γεγονός ότι συχνά υπήρξα σε θρησκευτικές εορτές, όπου ιερείς εχλεύαζαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά και συνιστούσαν προφύλαξι απ’ αυτούς, μ’ έκαμε ν’ αρχίσω να σκέπτωμαι γι’ αυτό το ζήτημα. Τι γίνεται, αν αυτοί έχουν την αλήθεια; σκέφθηκα. Η καρδιά μου εκραύγαζε ματαίως, διότι ποθούσα να έχω κατανόησι των Γραφικών αποριών μου. Προσευχόμουν στον Θεό να με κατευθύνη σ’ εκείνους που τον λατρεύουν με τον ορθό τρόπο. Οι παραδόσεις των πατέρων μου δεν με ικανοποιούσαν πια. Αισθανόμουν ότι είχα ανάγκη του ορθού είδους πνευματικής τροφής για αιώνια ζωή.

»Σαν να ήταν απάντησις στην προσευχή μου, ήλθαν σ’ εμένα δύο άνθρωποι. Ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά. Ζητούσαν καταλύματα για μια συνέλευσι που θα είχαν στην πόλι μας. Τους προσεκάλεσα να μπουν μέσα, για μεγάλη έκπληξι της οικογενείας μου. Τους απηύθυνα ερωτήσεις τη μια μετά την άλλη και κάθε φορά ελάμβανα απάντησι από τη Γραφή. Όταν άκουσα την αλήθεια από τον Ιεχωβά Θεό, την ησπάσθην αμέσως, διότι ήταν ακριβώς αυτό που λαχταρούσα.

»Γρήγορα μου διηυκρινίσθη ότι οι διδασκαλίες της Γραφής που μου παρουσίασαν ήσαν πολύ διαφορετικές απ’ ό,τι είχα μάθει από παιδί. Αργότερα, καθώς συνωμιλούσα πάλι με μάρτυρας του Ιεχωβά, ένα γεγονός άρχισε να μ’ ενοχλή. Είχα σοβαρά παρεμποδίσει μια από τις μαθήτριές μου, που είχε έλθει να μου πη ότι άρχισε να πηγαίνη στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, επειδή δεν είχε αποκομίσει τίποτα από την εκκλησία. Τώρα ποθούσα να κράξω σ’ αυτό το ίδιο κορίτσι ότι έπρεπε εσπευσμένως να έλθη σ’ επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, διότι αυτοί έχουν την αλήθεια. Ένα μεγάλα βάρος αφηρέθη απ’ την καρδιά μου, όταν μια μέρα έλαβα επιστολή απ’ το ίδιο εκείνο κορίτσι που έλεγε ότι δεν έδωσε προσοχή στην προειδοποίησί μου αλλά, αφού μετέβη σε άλλη πόλι, άρχισε να πηγαίνη στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα ήταν μια απ’ αυτούς.

»Ενώπιόν μου ήταν μια απόφασις. Δεν ήταν εύκολο, αλλά κατάλαβα ότι η υπακοή ήταν καλύτερη από τη θυσία και η υποταγή από το πάχος των κριών. Εγκατέλειψα τη Λουθηρανική εκκλησία για μεγάλη λύπη του νουνού μου και ιερέως. Την ίδια μέρα έλαβα μέρος σε μια κοινωνική συναναστροφή, όπου ήσαν παρόντες όλοι οι νεανίαι της εκκλησίας, μαζί με διαφόρους ιερείς κι έναν επίσκοπο. Σε μια κατ’ ιδίαν συνομιλία μου με τον επίσκοπο, αυτός παρεδέχθη ότι το νηπιοβάπτισμα δεν ήταν Γραφικό. Τον ερώτησα γιατί τότε η εκκλησία το διδάσκει, κι έλαβα αυτή την απάντησι: ‘Έχομε συνηθίσει πάρα πολύ σ’ αυτό, κι αν το καταργήσωμε τώρα σύμφωνα με την Αγία Γραφή, μόνο μεγαλύτερη σύγχυσις θα επέλθη.’ Ώστε αυτό είναι!

»Η από πριν διευθετηθείσα ομιλία μου σ’ εκείνη την ομήγυρι ήταν κι ο αποχαιρετιστήριος λόγος μου προς την εκκλησία. Ωμίλησα πρώτα στους νεαρούς της εκκλησίας και είπα ότι οι δοξασίες περί αθανασίας της ψυχής, περί τριάδος, περί βαπτίσματος, κλπ. που τους είχα διδάξει, δεν ήσαν Γραφικές. Τους παρώτρυνα να είναι άγρυπνοι, να μην πιστεύουν μ’ ευπιστία οτιδήποτε διδάσκονται, αλλά να μελετούν πρώτα. Διεπίστωσα ότι ενώπιόν μου ήταν ένα πιο πρόθυμο ακροατήριο από κάθε άλλη φορά. Οι ιερείς κι ο επίσκοπος έγιναν κάτωχροι εξαιτίας εκείνων που άκουσαν. Χαίρω που δεν πρόκειται να είμαι πια μια δούλη και διδασκάλισσα ψευδών (μολονότι ελάμβανα 200 δολλάρια τον μήνα γι’ αυτά).

»Είμαι ευτυχής που μέσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο υπάρχει ακόμη ευκαιρία να φύγωμε από το βυθιζόμενο πλοίο σε ασφάλεια μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου, όπου μπορούμε να υπηρετούμε τον Θεό κατά το παράδειγμα του Χριστού. Ελπίζω ότι θα γίνω μια ώριμη μάρτυς ως προς τη θεοκρατική οργάνωσι κι ευπειθώς θα καταστήσω γνωστή τη Βασιλεία, της οποίας διωρισμένος Βασιλεύς είναι ο Λυτρωτής μας Χριστός Ιησούς.»

Ιωσήφ​—Ένας Πιστός Μάρτυς του Ιεχωβά

«ΟΛΗ η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Αυτό αληθεύει για τον λόγον του Θεού, όχι μόνον εξαιτίας των εμπνευσμένων αρχών και εντολών του, αλλ’ επίσης και εξαιτίας των εμπνευσμένων αφηγήσεων της πολιτείας του Θεού προς τους δούλους του. Μια ωραία εικόνα αυτού είναι η Γραφική αφήγησις για τον Ιωσήφ, που ήταν ένας από τους δώδεκα υιούς του πατριάρχου Ιακώβ. Η ζωή του Ιωσήφ είναι μία από τις ευγενέστερες που εξιστορήθηκε ποτέ. Ήταν ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά που εδόξασε τον Θεόν του τόσο με λόγια όσο και με τη διαγωγή του, θέτοντας ένα παράδειγμα για όλους τους υπηρέτας του Ιεχωβά Θεού σήμερα.​—2 Τιμ. 3:16, 17.

Ο Ιωσήφ ήταν μεν ο ενδέκατος υιός του Ιακώβ, αλλ’ ήταν και ο πρωτότοκος της Ραχήλ, της αγαπημένης συζύγου του Ιακώβ. Αυτή τον ωνόμασε Ιωσήφ που σημαίνει «Αυξητής». Ως παιδί της γεροντικής ηλικίας του Ιακώβ, ο Ιωσήφ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός από τον πατέρα του. Ένας από τους τρόπους, με τους οποίους ο Ιακώβ έδειξε την αγάπη του προς τον Ιωσήφ, ήταν όταν του έδωσε ένα μακρύ χρωματιστό φόρεμα με μανίκια σαν εκείνα που φορούσαν μόνο οι πλουσιώτερες τάξεις. Ο Ιακώβ, όμως, δεν άφηνε τη μεγάλη του αυτή αγάπη να βλάψη τον Ιωσήφ. Όχι, διότι η πορεία που ακολούθησε ο Ιωσήφ ως ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά, καθιστά σαφές ότι ο πατέρας του πράγματι τον ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.»​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

Η ιστορία μας αρχίζει το έτος 1750 π.Χ. Στην ισχυρή και πολιτισμένη Αίγυπτο οι Υξός ή Βασιλείς Ποιμένες μόλις τελευταίως είχαν αρχίσει την διακυβέρνησί των επί δύο περίπου αιώνες.a Στην περιοχή, που αργότερα έγινε γνωστή ως Παλαιστίνη, κατοικούσαν οι διασκορπισμένοι ειδωλολάτραι Χαναναίοι, καθώς και ο δούλος του Ιεχωβά Ιακώβ, μαζί με την μεγάλη οικογένειά του. Είχε εγκατασταθή στην κοιλάδα της Χεβρών, καλλιεργώντας την γην, ενώ οι υιοί του, βόσκοντας τα ποίμνιά των, περιεπλανήθησαν μακριά ως τη Δωθάν, εβδομήντα μίλια προς βορράν.

Τώρα, όμως, που ο Ιωσήφ ήταν ηλικίας δεκαεπτά ετών, συνώδευε κατά περιστάσεις τους ετεροθαλείς αδελφούς του στην ποίμανσι. Είχε ήδη δώσει απόδειξι της πιστότητός του, όταν ανέφερε κάποτε την απρεπή διαγωγή των τεσσάρων υιών των παλλακίδων του Ιακώβ προς τον πατέρα του. Είναι πολύ πιθανόν, γι’ αυτόν τον λόγο, να τον έστειλε τώρα ο Ιακώβ για να δη, αν όλα ήσαν καλά, και οι υιοί του και τα ποίμνιά του. Όταν ο Ιωσήφ τους συνήντησε, είχε κάμει όλον τον δρόμο ως τη Δωθάν.​—Γέν. 37:12-17.

Οι ετεροθαλείς αδελφοί του, με μάτια φθονερά, τον είδαν να έρχεται από μακριά. Δεν είναι μήπως αυτός «ο χαϊδεμένος του πατέρα», αυτός, που έλαβε το διακεκριμένο φόρεμα; Και για να προσθέσουν την ύβρι στη ζημία, δεν είχε πει αυτός​—με ελευθεροστομία και χωρίς κανένα φόβο εντελώς, μήπως τους δυσαρεστήση ότι είχε ονειρευθή κάποτε πώς τα δεμάτια όλων επροσκύνησαν το ιδικό του, και έπειτα πάλιν ότι ακόμη και ο ήλιος, η σελήνη και ένδεκα άστρα τού έδειξαν υπακοή; Αυτός ο ονειροπαρμένος! Θα τον κανονίσωμε! Θα τον φονεύσωμε, και έπειτα θα δούμε τι θα απογίνη με τα όνειρά του!​—Γέν. 37:18-20.

Με την παρέμβασι του Ρουβήν και, αργότερα, του Ιούδα, που ήσαν και οι δύο υιοί της Λείας της ολιγώτερον αγαπωμένης συζύγου του Ιακώβ, απετράπη το να θανατωθή ο Ιωσήφ αμέσως ή να εγκαταλειφθή ν’ αποθάνη μέσα σ’ ένα κενό ξερόλακκο. Αντί τούτου, επωλήθη σ’ ένα καραβάνι που περνούσε πηγαίνοντας στην Αίγυπτο. Εκεί ο Ιωσήφ επωλήθη στον Πετεφρή, αξιωματούχον της αυλής του Φαραώ. Για να συγκαλύψουν την απεχθή πράξι των, οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ έβαψαν τον διακριτικό χιτώνα στο αίμα και τον έστειλαν στον Ιακώβ. Με σκληρή καρδιά τον άφησαν να συμπεράνη ότι ο αγαπημένος υιός του Ιωσήφ είχε καταφαγωθή από άγριο θηρίο.​—Γέν. 37:21-36.

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΕΤΕΦΡΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Ιδιαιτέρως ο Ιωσήφ απέδειξε τον εαυτό του πιστόν μάρτυρα του Ιεχωβά, όταν ήταν σπίτι του Πετεφρή, και αργότερα, όταν ήταν στη φυλακή. Χωρίς να ‘μικροψυχήση εν τη ημέρα της συμφοράς’, ώπλισε τον εαυτό του με τόση καλή θέλησι ώστε, με την ευλογία του Ιεχωβά, ο Πετεφρής ανέθεσε σ’ αυτόν την φροντίδα όλου του οίκου του. Από τότε, συνεχώς ο Ιεχωβά ευλογούσε όλα όσα είχε ο Πετεφρής. Τι μάθημα για μας, να μην αφήνωμε τις άδικες περιστάσεις να μας εμποδίζουν από το να δίνωμε το καλύτερο που έχομε, αλλά πάντοτε να θυμούμεθα ότι οι πράξεις μας φέρουν είτε τιμή είτε μομφή στον Ιεχωβά!​—Παροιμ. 24:10· Γέν. 39:2-6.

Επειδή ο Ιωσήφ μεγαλώνοντας έγινε «ευειδής, και ωραίος την όψιν», η σύζυγος του Πετεφρή κατελήφθη από παράφορο έρωτα προς αυτόν. Καθημερινώς αυτή χωρίς εντροπή τον ενοχλούσε, αλλ’ ο Ιωσήφ της έλεγε: «Ιδού, ο κύριός μου . . . ούτε είναι απηγορευμένον εις εμέ άλλο τι πλην σου, διότι είσαι γυνή αυτού · και πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» Κάποτε μάλιστα αυτή προσπάθησε να τον εξαναγκάση, αλλ’ ο Ιωσήφ διέφυγε. Επειδή απέτυχε να τον δελεάση, τον κατηγόρησε ότι προσπάθησε να την βιάση. Ως αποτέλεσμα, ο σύζυγός της έκλεισε τον Ιωσήφ στην φυλακή. Η αγάπη προς τον Θεόν και ο φόβος μήπως τον δυσαρεστήσωμε, μαζί με την αγάπη προς τον πλησίον, θα μας κάμη ομοίως ικανούς να θριαμβεύσωμε κατά του πειρασμού.​—Γέν. 39:6-20.

Η μοίρα του Ιωσήφ συνεχώς εχειροτέρευε, αλλ’ αυτός δεν εστασίαζε και δεν απελπίζετο. Και στη φυλακή ομοίως απέδειξε τον εαυτό του πιστόν μάρτυρα, ώστε οτιδήποτε και αν έκανε αυτός, «ο Ιεχωβά ευώδονεν όσα αυτός έκαμνε.» Και εδώ, επίσης, του ανετέ0ησαν όλες οι φροντίδες για το κάθε τι. Προκειμένου να εξηγήση τα όνειρα δύο συγκρατουμένων του, του αρχιοινοχόου και του αρχισιτοποιού του Φαραώ, ο Ιωσήφ, ο πιστός μάρτυς, είπε: «Δεν ανήκουσιν εις τον Θεόν αι εξηγήσεις;»​—Γέν. 29:23, ΜΝΚ· 40:1-23.

Πέρασαν δυο χρόνια. Ο Ιωσήφ ήταν τριάντα ετών, όταν μια ημέρα ο Φαραώ είχε δει ένα όνειρο σε δυο μέρη: Πρώτα εφάνησαν επτά δαμάλια παχύσαρκα που έβοσκαν και κατόπιν επτά δαμάλια ισχνά που κατέφαγαν τα παχύσαρκα. Κατόπιν, είδε επτά στάχυα μεστά, που τα κατάπιαν επτά στάχυα λεπτά. Μάταια ο Φαραώ επεζητούσε μια εξήγησι από τους μάγους του και τους άλλους σοφούς άνδρες. Τότε ο αρχιοινοχόος υπενθύμισε ότι όταν ήταν στην φυλακή, ο Ιωσήφ ορθά εξήγησε το όνειρό του καθώς και του αρχισιτοποιού. Ο Φαραώ αμέσως έστειλε και εκάλεσε τον Ιωσήφ. Και πάλι αυτός σαν πιστός μάρτυς εδόξασε τον Θεόν του ενώπιον αυτού του ηλιολάτρου άρχοντος: «Ουχί εγώ· ο Θεός θέλει δώσει εις τον Φαραώ σωτήριον απόκρισιν.»​—Γέν. 41:16.

ΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ

Αφού ήκουσε τα όνειρα ο Ιωσήφ, έδωσε την εξήγησί των: Και τα δύο όνειρα αφορούν το ίδιο πράγμα, επιβεβαιώνοντας έτσι σταθερά το ζήτημα· επτά χρόνια αφθονίας θα ακολουθηθούν από επτά χρόνια πείνας. Ο Ιωσήφ τότε συνέστησε, όπως ένας φρόνιμος και συνετός άνθρωπος γίνη διαχειριστής επισιτισμού, να διευθύνη την συγκέντρωσι των τροφίμων και των γεννημάτων για την αντιμετώπισι των ετών της πείνας. Και ο Φαραώ είπε προς τους δούλους του: «Δυνάμεθα να εύρωμεν καθώς τούτον, άνθρωπον εις τον οποίον υπάρχει το πνεύμα του Θεού;» Η μαρτυρία του Ιωσήφ καθώς και ο τρόπος του​—είχε μάθει πολλά ως επιστάτης του οίκου του Πετεφρή και των φυλακισμένων του βασιλέως—​έκαμαν τόση εντύπωσι στον Φαραώ, ώστε έκαμε τον Ιωσήφ όχι μόνο διαχειριστή των τροφίμων, αλλά και αντιβασιλέα, δεύτερον αμέσως μετά τον εαυτό του σε όλη την Αίγυπτο. Επιπρόσθετα άλλαξε το όνομα του Ιωσήφ σε Ζαφνάθ-Πανεάχ, που σημαίνει «Αποκαλυπτής κρυμμένων πραγμάτων», και του έδωσε την Ασενέθ, την θυγατέρα του ιερέως της Ωνb ως σύζυγον.​—Γέν. 41:17-46.

Ο Ιωσήφ αμέσως απεδείχθη ικανός διαχειριστής του επισιτισμού. Διέτρεξε ολόκληρη την Αίγυπτο και έκαμε διευθετήσεις για την εναποθήκευσι τροφίμων και γεννημάτων. Καθώς περνούσε ο καιρός, οι ποσότητες του σίτου που εναποθηκεύοντο κάτω από τη διεύθυνσι του Ιωσήφ έγιναν τόσο μεγάλες ώστε τελικά «έπαυσε να μετρή αυτόν· διότι ήτο αμέτρητος.» Κατά τον καιρόν αυτόν εγεννήθησαν στον Ιωσήφ δύο υιοί, ο Μανασσής, που το όνομά του σημαίνει «Εκείνος που λησμονεί» και ο Εφραΐμ που σημαίνει «Διπλά καρποφόρος» ή «Αύξησις».​—Γέν. 41:49-52.

Έπειτα ήλθεν η πείνα. Όχι μόνον οι Αιγύπτιοι αλλ’ επίσης και όλοι οι λαοί από τους γύρω τόπους ήρχοντο να αγοράσουν τροφές από τον Φαραώ, που τους παρέπεμπε στον Ιωσήφ. Κάποια, όμως, ημέρα παρουσιάσθησαν μπροστά στον Ιωσήφ οι ετεροθαλείς αδελφοί του! Εν τούτοις, δεν τον ανεγνώρισαν αυτοί. Προσποιούμενος ότι δεν τους ανεγνώρισε, ο Ιωσήφ τους κατηγόρησε ότι ήσαν κατάσκοποι, κατόπιν δε της κατηγορίας αυτής τον διαβεβαίωσαν ότι ήσαν δέκα αδελφοί, που άφησαν πίσω στο σπίτι του πατέρα των και ένα νεώτερο αδελφό και ότι ένας άλλος αδελφός δεν υπήρχε πλέον. Αλλ’ ο Ιωσήφ επέμενε ότι ήσαν κατάσκοποι και τους έθεσε υπό κράτησιν. Την Τρίτη ημέρα τους είπε: «Τούτο κάμετε, και θέλετε ζήσει· διότι εγώ φοβούμαι τον Θεόν. Εάν ήσθε καλοί, είς εκ των αδελφών σας ας μείνη δέσμιος εν τη φυλακή, όπου είσθε· σεις δε υπάγετε, λάβετε σίτον δια την πείναν των οικιών σας· φέρετε όμως προς εμέ τον αδελφόν σας τον νεώτερον· ούτω θέλουσιιν αληθεύσει οι λόγοι σας, και δεν θέλετε αποθάνει.» Χωρίς αμφιβολία, η μαρτυρία του αυτή για τον φόβο Θεού ήταν εκείνο που έκαμε τους αδελφούς του να ίδουν στην απαίτησι αυτή θείαν ανταπόδοσι για την σκληροκαρδία τους, στο να πωλήσουν τον Ιωσήφ, που ήταν ακριβώς εκείνο που και αυτός εσκέπτετο.​—Γέν. 42:18-22.

Για τον Ιακώβ αυτό πράγματι ήταν μια κακή είδησις και μόνον οι συνθήκες της μεγάλης πείνας τον ηνάγκασαν να συγκατατεθή στην απαίτησι και ν’ αφήση τον Βενιαμίν να υπάγη. Όταν επέστρεψαν στην Αίγυπτο, προσεκλήθησαν να γευματίσουν μαζί με τον διαχειριστή του επισιτισμού, που τους ετακτοποίησε στο τραπέζι, προς μεγάλη των κατάπληξι, με σειρά ηλικίας και έδωσε στον Βενιαμίν μερίδα πενταπλάσια των άλλων. Ήσαν άρα γε τώρα φθονεροί; Αδύνατον!​—Γέν. 43:33, 34.

Όπως και στην προηγούμενη επίσκεψι, ο Ιωσήφ διέταξε να τοποθετηθούν τα χρήματα μέσα στο σακκίον του καθενός και επί πλέον το δικό του «ποτήριον το αργυρούν» στο σακκίον του Βενιαμίν. Όταν κατόπιν ξεκίνησαν στον δρόμο των, έστειλε και τους επρόλαβαν και τους κατηγόρησε για την κλοπή του αργυρού ποτηρίου. Φαυτασθήτε την κατάπληξί των, όταν το ποτήριο βρέθηκε και μάλιστα μέσα στο σακκίον του Βενιαμίν! Με βαριές καρδιές επέστρεψαν στον Ιωσήφ, ενώπιον του οποίου πάλιν προσεκύνησαν, εκπληρώνοντας επανειλημμένως το όνειρο της παιδικής του ηλικίας.​—Γέν. 44:1-17.

Ο Ιωσήφ τούς είπε ότι όλοι μπορούσαν να επιστρέψουν, εκτός από εκείνον στον οποίον βρέθηκε το κύπελλο. Είχαν άρα γε ακόμη το φθονερό πνεύμα του Κάιν; Αν ναι, θα συμφωνούσαν ν’ αφήσουν τον Βενιαμίν πίσω, χωρίς να λυπηθούν τον πατέρα των. Αλλ’ όχι! Αυτή τη φορά εσκέφθηκαν διαφορετικά. Οιονδήποτε άλλον εκτός από τον Βενιαμίν! Με συγκινητική ευγλωττία ο Ιούδας υπερήσπισε την υπόθεσί τους, προσφερόμενος να πάρη τη θέσι του Βενιαμίν μη τυχόν ο πατέρας των αποθάνη από λύπη αν συνέβαινε να μην επιστρέψη ο Βενιαμίν!​—Γέν. 44:18-34.

Ο Ιωσήφ τόσο πολύ συγκινήθηκε από τη συνηγορία του Ιούδα, ώστε δεν μπορούσε πια να συγκρατηθή. Απεμάκρυνε όλους τους ξένους απ’ εμπρός του και απεκαλύφθη στους αδελφούς του. Επειδή ήταν πιστός μάρτυς, είπε ο Ιωσήφ στους αδελφούς του να μη λυπούνται «επειδή εις διατήρησιν ζωής με απέστειλεν ο Θεός έμπροσθέν σας». Αυτό ήταν το δεύτερο έτος της πείνας και θα υπήρχαν άλλα πέντε χρόνια, «και ο Θεός με απέστειλεν έμπροσθέν σας δια να διατηρήσω εις εσάς διαδοχήν επί της γης . . . Τώρα λοιπόν δεν με απεστείλατε εδώ σεις, αλλ’ ο Θεός.» Ναι, ο Θεός, ο Θεός, ο Θεός εδοξάζετο από τον Ιωσήφ. Τι καλό παράδειγμα για μίμησι!​—Γέν. 45:1-8.

Ο Ιωσήφ κατόπιν προσέφερε στους αδελφούς του πολλά δώρα και με τη σοφή και παρήγορη συμβουλή, «Μη συγχύζεσθε καθ’ οδόν,» τους απέστειλε πίσω στον πατέρα τους στη γη Χαναάν. (Γέν. 45:24) Με πόση χαρά ο 130 ετών Ιακώβ τελικά εδέχθη το καλό άγγελμα ότι ο Ιωσήφ ήταν ζωντανός! «Θέλω υπάγει, και θέλω ιδεί αυτόν, πριν αποθάνω.» Εξαιτίας της πείνας ο Ιωσήφ εκάλεσε τον πατέρα του και όλον τον οίκον του να έλθουν στην Αίγυπτο, πράγμα που έκαμαν. Ο Φαραώ έδωσε σ’ αυτούς το εκλεκτό τμήμα της Γεσέν, όπου ετακτοποιήθησαν και όπου έζησαν κατά τα υπόλοιπα χρόνια της πείνας.​—Γέν. 45:28· 47:1-10.

Εφόσον η πείνα εξακολουθούσε χρόνο με το χρόνο οι Αιγύπτιοι βαθμηδόν εξαντλούσαν όλα τα υπάρχοντά των για ν’ αγοράσουν τροφή και στο τέλος επώλησαν ακόμη και τον εαυτό τους στον Φαραώ για να μπορέσουν να ζήσουν. Αυτό επέτρεψε στον Ιωσήφ να τους εγκαταστήση όπου έκρινε καλύτερα. Τους έδωσε σπόρον για να σπείρουν και από την εσοδεία, απητείτο απ’ αυτούς να πληρώσουν το έν πέμπτο στον Φαραώ για τη χρησιμοποίησι της καλλιεργησίμου γης.​—Γέν. 47:13-26.

Όταν απέθανε ο Ιακώβ στο 147ον έτος της ηλικίας του, ο Ιωσήφ εσεβάσθη την αίτησί του να ταφή στον αγρόν του Εφρών, όπου ο Αβραάμ και η Σάρρα, ο Ισαάκ και η Ρεβέκκα και η Λεία ετάφησαν. Αλλά τώρα που ο πατέρας των απέθανε, οι ετεροθαλείς αδελφοί του Ιωσήφ εξακολουθούσαν να βασανίζωνται από μια ένοχη συνείδησι, φοβούμενοι το πώς θα περνούσαν στα χέρια του Ιωσήφ. Και εδώ πάλιν ο Ιωσήφ εδόξασε τον Θεόν του με λόγια και με διαγωγή, λέγοντας προς αυτούς: «Μη φοβείσθε· μήπως αντί Θεού είμαι εγώ; σεις μεν εβουλεύθητε κακόν εναντίον μου· ο δε Θεός εβουλεύθη να μεταστρέψη τούτο εις καλόν, δια να γείνη καθώς την σήμερον, ώστε να σώση την ζωήν πολλού λαού· τώρα λοιπόν μη φοβείσθε· εγώ θέλω θρέφει εσάς, και τας οικογενείας σας.»​—Γέν. 49:29-32· 50:15-21.

Ο Ιωσήφ επέζησε από τον πατέρα του κατά πενήντα πέντε χρόνια, φθάνοντας στην ηλικία των 110 ετών. Ακριβώς πριν από τον θάνατό του, ακόμη μια φορά αυτός απεδείχθη ότι ήταν ένας πιστός μάρτυς, όταν ανεφέρθη στην υπόσχεσι του Θεού προς τον Αβραάμ: «Δια πίστεως ο Ιωσήφ αποθνήσκων προανήγγειλε περί της εξόδου των υιών Ισραήλ, και παρήγγειλε περί των οστέων αυτού,» δηλαδή, ότι, όταν οι Ισραηλίται τελικά θα εγκατέλειπαν την Αίγυπτο, έπρεπε να παραλάβουν μαζί των τα οστά του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εντολή αυτή του Ιωσήφ εχρησίμευσε ως μια πρόσθετη ακτίνα ελπίδος στους υιούς Ισραήλ στη διάρκεια των πολλών ετών, που υπέμειναν την τυραννική δουλεία στην Αίγυπτο.​—Εβρ. 11:22· Γέν. 50:24.

Ο Ιωσήφ αληθινά ήταν ένας πιστός μάρτυς του Ιεχωβά. Εδόξασε τον Θεό του με τη διαγωγή του προς τους αδελφούς του, στο σπίτι του Πετεφρή, στη φυλακή του βασιλέως και ως διαχειριστής επισιτισμού στην Αίγυπτο. Και ουδέποτε παρέλειψε ευκαιρία για να δώση μαρτυρία περί της υπεροχής του Θεού του: στη γυναίκα του Πετεφρή, στους φυλακισμένους συντρόφους του, στον Φαραώ και έπειτα επανειλημμένως στους αδελφούς του. Ασφαλώς το υπόμνημα της ζωής του βοηθεί να εξαρτισθούμε τελείως «εις παν έργον αγαθόν.»

Εκτός από το υπόδειγμα της ζωής του, ο Ιωσήφ επί πλέον μας ενδιαφέρει, διότι ο Ιεχωβά Θεός τον εχρησιμοποίησε για να εξεικονίση τον αληθινόν Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, τον μεγάλον Διαχειριστή της πνευματικής τροφής. Και για την πορεία της πιστότητός του, ο Ιωσήφ στην ανάστασι θα είναι ένας από εκείνους, τους οποίους θα διορίση άρχοντας σε όλη τη γη ο Χριστός, τον οποίον εξεικόνισε.​—Ψαλμ. 45:16.

[Υποσημειώσεις]

Ιούδας​—Εκείνος που Απεδείχθη Ανώτερος

Η ΜΕΛΕΤΗ των Βιβλικών χαρακτήρων ανταμείβει πάντοτε. Μέσω αυτής γνωριζόμεθα με κάποια από τα πιο θαυμαστά και αξιαγάπητα πρόσωπα που έζησαν ποτέ, καθώς επίσης μαθαίνομε καλύτερα να κατανοούμε την ανθρώπινη φύσι​—μια θελκτική μελέτη αυτή καθ’ εαυτήν. Επί πλέον, διδασκόμεθα πολύτιμα μαθήματα για το πώς να εφαρμόζωμε στη ζωή μας τις δίκαιες αρχές του Θεού και ποιες είναι οι ανταμοιβές όταν το πράττωμε αυτό.

Μεταξύ των Βιβλικών αυτών χαρακτήρων είναι ο Ιούδας, ένας από τους δώδεκα γυιούς του πατριάρχου Ιακώβ. Είναι αλήθεια ότι έσφαλε μερικές φορές, αλλά όπως αποκαλύπτει το θείο υπόμνημα, βαθμιαίως έγινε ισχυρότερος και πιο ώριμος, έτσι ώστε στο τέλος, χωρίς κανένα τέχνασμα από μέρους του, αναδύεται ως εκείνος που υπερείχε από τους αδελφούς του και που έγινε ο πρόγονος του Μεσσία: «Ο Ιούδας υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού, ώστε εξ αυτού να εξέλθη ο ηγούμενος.»​—1 Χρον. 5:2.

Ο Ιούδας ήταν ο τέταρτος γυιός της ολιγώτερο ευνοημένης συζύγου του Ιακώβ, της Λείας. Αυτή τον ωνόμασε Ιούδα, που σημαίνει «Αινούμενος· αντικείμενον Αίνου», από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά επειδή της έδωσε έναν τέταρτο γυιό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η διανοητική διάθεσις ευγνωμοσύνης από μέρους της μητέρας του αντανεκλάτο στη φροντίδα και στοργή που αυτή εξεδήλωνε για τον Ιούδα και συνέβαλε στο ν’ αναπτύξη ο Ιούδας το ορθό είδος προσωπικότητος.​—Γέν. 29:35.

Ο Ιούδας, επειδή ήταν ο τέταρτος γυιός, εντελώς φυσικά στην αρχή ακολούθησε την αρχηγία των πρεσβυτέρων αδελφών του. Έτσι, όταν η μόνη των αδελφή, η Δείνα, εβιάσθη από έναν Χαναανίτη άρχοντα, ο οποίος, εν τούτοις, ήταν υπερπρόθυμος να την νυμφευθή, ο Ιούδας, καθώς και οι άλλοι, ενώθηκε με τον Συμεών και τον Λευί για να κάμουν αιματηρή εκδίκησι. Σε αχαλίνωτη ανταπόδοσι ελεηλάτησαν ολόκληρη την πόλι του άρχοντος. Ο πατέρας των Ιακώβ τους επέκρινε έντονα τότε, μολονότι το πόσο έντονα τον ελύπησε αυτό, το μαθαίνομε για πρώτη φορά από την προφητεία της επιθανατίου κλίνης του όσον αφορά τον δεύτερο και τον τρίτο γυιό του: «Συμεών και Λευί οι αδελφοί, όργανα αδικίας είναι οι μάχαιραι αυτών· εις την βουλήν αυτών μη εισέλθης ψυχή μου· εις την συνέλευσιν αυτών μη ενωθής, τιμή μου· διότι εν τω θυμώ αυτών εφόνευσαν ανθρώπους, και εν τω πείσματι αυτών κατηδάφισαν τείχος· επικατάρατος ο θυμός αυτών, διότι ήτο αυθάδης και η οργή αυτών διότι ήτο σκληρά· θέλω διαμοιράσει αυτούς εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.»​—Γέν. 49:5-7.

Το γεγονός ότι ο Ιακώβ δεν εμνημόνευσε το μέρος που είχαν οι άλλοι σ’ αυτή την πράξι, δείχνει καθαρά ότι ο Συμεών και ο Λευί ήσαν οι κύριοι ένοχοι. Ακόμη, καθώς επρόσεξε ο Ιούδας πώς λυπήθηκε ο πατέρας του για όλα αυτά, αναμφιβόλως επεθύμησε κατ’ επανάληψιν να δείξη ότι δεν είχε τίποτε να κάμη με αυτή την τρομερή πράξι. Έτσι ο Ιούδας είχε έντονα κατανοήσει πόσο ανόητη είναι η τυφλή εκδίκησις και το ν’ ακολουθή κανείς τυφλά άλλους έστω και αν είναι πιο προχωρημένοι στα χρόνια.

Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται από την πορεία του Ιούδα όταν οι γυιοί του Ιακώβ εσχεδίασαν να θανατώσουν τον ετεροθαλή αδελφό τους Ιωσήφ, τον ευνοούμενο του πατρός των. Αυτή τη φορά ο Ιούδας εσκέφθη μόνος του. Ζητώντας μια ευκαιρία να σώση τον Ιωσήφ, την είδε όταν διέβαινε μια συνοδία εμπόρων. Αντί ν’ αφήση τον Ιωσήφ να πεθάνη στον κενό λάκκο, στον οποίο τον είχαν ρίξει, ο Ιούδας παρεκίνησε τους αδελφούς του ν’ ακολουθήσουν μια πορεία ενεργείας, η οποία αναμφιβόλως είχε κατευθυνθή από τον Θεό: «Τις η ωφέλεια, εάν φονεύσωμεν τον αδελφόν ημών, και κρύψωμεν το αίμα αυτού; έλθετε και ας πωλήσωμεν αυτόν εις τους Ισμαηλίτας· και ας μη βάλωμεν τας χείρας ημών επ’ αυτόν· διότι αδελφός ημών, σαρξ ημών είναι.» Ενώ μερικοί κριτικοί διαβλέπουν ένα ελατήριο φιλοχρηματίας στην έκκλησι του Ιούδα, ο τόνος της όμως καθιστά σαφές ότι το κύριο μέλημά του ήταν να σώση τη ζωή του Ιωσήφ. Πιθανώτατα ο Ιούδας έθεσε έτσι τα πράγματα λόγω της κακής διαθέσεως των αδελφών του, οι οποίοι κακεντρεχώς απέβλεπαν στο να θανατώσουν τον Ιωσήφ.​—Γέν. 37:26, 27.

Έτσι ο Ιούδας επέτυχε να σώση τη ζωή του Ιωσήφ. Ακόμη δεν είχε πλήρως ωριμάσει, διότι έγινε μέτοχος στη συνωμοσία σιωπής των αδελφών για να μην αποκαλύψουν στον πατέρα των την αλήθεια για τον Ιωσήφ. Υποθέστε ότι έλεγε στον πατέρα του τα γεγονότα. Δεν θα τον εξέθετε αυτό στον ονειδισμό των αδελφών του καθώς επίσης και του πατέρα του επειδή δεν ενήργησε πιο σθεναρά προς υπεράσπισιν του Ιωσήφ; Ο Ιούδας, λοιπόν, εσκέφθη ότι ήταν καλύτερο να παραμείνη σιωπηλός με τους υπολοίπους. Αλλά τι τύψεις συνειδήσεως και λύπη πρέπει να επακολούθησαν στο στήθος του Ιούδα, αν όχι και των άλλων αδελφών, όταν παρετήρησε τη θλίψι του πατέρα του που ωφείλετο σ’ αυτή τη συνωμοσία σιωπής! Αυτό συμβαίνει με μια κακή πράξι. Δεν σταματά στη μία και μόνη ενέργεια, αλλ’ αυξάνει μια συγκομιδή αθλιότητος για τον εαυτό μας καθώς και για άλλους.

ΙΟΥΔΑΣ ΚΑΙ ΘΑΜΑΡ

Ένα περιστατικό, που εγείρει ερωτήματα στις διάνοιες μερικών, περιλαμβάνει τις σχέσεις του Ιούδα με τη νύφη του Θάμαρ. Εκείνο τον καιρό ήταν σε ισχύν ο νόμος του ανδραδελφικού γάμου. Με συντομία, αυτός απαιτούσε ότι, όταν ένας άνδρας πέθαινε χωρίς κληρονόμο, ο αδελφός του έπρεπε να εφοδιάση τη χήρα με τη βάσι για ένα κληρονόμο. Ο πρωτότοκος γυιός του Ιούδα, προτού έχη γυιούς με τη σύζυγό του Θάμαρ, εθανατώθη από τον Ιεχωβά λόγω της κακίας του. Και επειδή ο δεύτερος γυιός του Ιούδα αρνήθηκε να συμμορφωθή με τον νόμο του ανδραδελφικού γάμου, ο Θεός τον εθανάτωσε επίσης. Τότε ο Ιούδας είπε στη Θάμαρ να περιμένη ώσπου να ωριμάση ο τρίτος γυιός του, ο Σηλά. Εν τω μεταξύ πέθανε η σύζυγος του Ιούδα. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, φαίνεται ότι ο Ιούδας περέλειψε να ζητήση από τον Σηλά να εκτελέση το καθήκον του προς την χήρα του αδελφού του· η Θάμαρ, λοιπόν, εσχεδίασε ν’ αποκτήση κληρονόμο μέσω του πενθερού της. Αυτό το έκαμε με το να μεταμφιεσθή ως ιερόδουλος και να καθήση στο δρόμο από τον οποίον εγνώριζε ότι θα περνούσε ο Ιούδας.

Ο Ιούδας εισήλθε σ’ αυτήν, μη γνωρίζοντας ποια ήταν. Αυτή με πανουργία απέκτησε τεκμήρια απ’ αυτόν για τις εύνοιές της, με τα οποία αργότερα μπόρεσε ν’ αποδείξη ότι είχε μείνει έγκυος απ’ αυτόν. Όταν απεκαλύφθη η αλήθεια, ο Ιούδας δεν την επέκρινε, αλλά ταπεινά είπε: «Αύτη είναι δικαιοτέρα εμού, διότι δεν έδωκα αυτήν εις τον Σηλά τον υιόν μου.» Και πολύ κατάλληλα, «έτι πλέον δεν εγνώρισεν αυτήν.»​—Γένεσις, κεφάλαιο 38.

Οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί τείνουν να επικρίνουν αυστηρά και τον Ιούδα και την Θάμαρ σ’ αυτό το ζήτημα, αλλά παραμένει γεγονός ότι ο λόγος του Θεού δεν τους επικρίνει. Επί πλέον, ο Ιεχωβά εθεώρησε κατάλληλο να προέλθη ο Υιός του μέσω του Φαρές, ενός από τους διδύμους της Θάμαρ με τον Ιούδα, αντί μέσω του Σηλά, του γυιού του Ιούδα με τη νόμιμο σύζυγό του, τη θυγατέρα του Σουά. Έτσι ο ίδιος ο Ιούδας εξεπλήρωσε την υποχρέωσι του ανδραδελφικού γάμου.

Ο ΙΟΥΔΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΓΙΑ ΤΡΟΦΗ

Ο Ιούδας κατόπιν φέρεται υπό την προσοχή μας στη διάρκεια μιας βαριάς πείνας όταν αυτός και οι αδελφοί του επήγαν στην Αίγυπτο για τροφή. Εκεί ο διαχειριστής της τροφής, ο Ιωσήφ, που δεν είχε αναγνωρισθή απ’ αυτούς, τους κατηγόρησε ότι ήσαν κατάσκοποι. Τους προειδοποίησε να μην επιστρέψουν χωρίς τον νεώτατον άδελφό τους, τον Βενιαμίν, για τον οποίον είχαν μιλήσει σ’ αυτόν υποστηρίζοντας την αθωότητά τους ως προς το ότι ήσαν κατάσκοποι. Εν τω μεταξύ ένας από τους αδελφούς εκρατήθη ως όμηρος.​—Γέν. 42:1-25.

Είναι περιττό να πούμε ότι ο Ιακώβ ηξηγέρθη στη σκέψι ν’ αφήση τον Βενιαμίν να συνοδεύση τους αδελφούς του στην Αίγυπτο. Είχε χάσει την ευνοημένη του σύζυγο Ραχήλ όταν γεννούσε τον Βενιαμίν, και ο Ιωσήφ ο ευνοημένος του γυιός δεν υπήρχε πια​—να χάση τώρα και τον Βενιαμίν; Όχι, αυτό ήταν πάρα πολύ! Όμως η ανάγκη για τροφή εγίνετο επείγουσα. Ποιος θα έπειθε τον Ιακώβ να εμπιστευθή την ασφάλεια του Βενιαμίν στη φροντίδα του; Ασφαλώς κανείς από εκείνους που εσχεδίασαν τον θάνατο του Ιωσήφ δεν θα μπορούσε να εγγυηθή να το πράξη με αγαθή συνείδησι. Ο Ρουβήν επεχείρησε, αλλά τα λόγια του δεν ήσαν πειστικά. Και δεν είναι παράδοξο: είχε μιάνει την παλλακή του πατέρα του Βαλλά.

Τότε μίλησε ο Ιούδας: «Απόστειλον το παιδάριον μετ’ εμού, και σηκωθέντες ας υπάγωμεν, δια να ζήσωμεν, και να μη αποθάνωμεν, και ημείς, και συ, και αι οικογένειαι ημών· εγώ εγγυώμαι περί αυτού· εκ της χειρός μου ζήτησον αυτόν· εάν δεν φέρω αυτόν προς σε, και στήσω αυτόν έμπροσθέν σου, τότε ας ήμαι διαπαντός υπεύθυνος προς σε επειδή, εάν δεν εβραδύνομεν, βέβαια έως τώρα δευτέραν ταύτην φοράν ηθέλομεν επιστρέψει.» Ναι, η κατεύθυνσις των συλλογισμών του Ιούδα και η βεβαίωσίς του έκαμαν αίσθησι. Ήταν εκείνος που μπορούσε να αρθή στο ύψος της περιστάσεως.​—Γέν. 43:8-10.

Έτσι ο Ιακώβ επέτρεψε στον Βενιαμίν να πάη κάτω από τη φροντίδα του Ιούδα. Από τώρα και στο εξής ο Ιούδας αναγνωρίζεται ως ο ηγέτης και εκπρόσωπος, διότι όταν, καθώς ξεκίνησαν πάλι για την πατρίδα, τους επρόφθασε ο επιστάτης του Ιωσήφ και τους κατηγόρησε για κλοπή (πράγμα που ήταν ένα τέχνασμα του Ιωσήφ), διαβάζομε ότι «εισήλθε . . . ο Ιούδας και οι αδελφοί αυτού εις την οικίαν του Ιωσήφ.» Και όταν απαντούν σ’ αυτή τη βασική κατηγορία, ο Ιούδας επίσης είναι εκείνος που μιλεί για τους ένδεκα: «Τι να είπωμεν προς τον κύριόν μου; τι να λαλήσωμεν; ή πώς να δικαιωθώμεν; ο Θεός εύρηκε την αδικίαν των δούλων σου.» Ναι, αθώοι από την κλοπή του αργυρού ποτηρίου του Ιωσήφ, για την οποία κατηγορήθησαν, αλλά ένοχοι διότι επώλησαν τον Ιωσήφ σε δουλεία!​—Γέν. 44:14-16.

Αλλά όλο εκείνο που ζητούσε ο Αιγύπτιος διαχειριστής της τροφής ήταν να κρατήση τον Βενιαμίν, εκείνον στου οποίου τον σάκκο είχε βρεθή το αργυρό ποτήρι. Τούτο έκαμε τον Ιούδα να εκφέρη μια ικεσία, για την οποίαν η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ αναφέρει: «Δεν υπάρχει στην όλη σειρά της φιλολογίας λεπτότερο κομμάτι φυσικής ευγλωττίας από εκείνο στο οποίον ο Ιούδας προσφέρεται να παραμείνη σκλάβος αντί του Βενιαμίν, για του οποίου την ασφαλή επιστροφή είχε καταστήσει τον εαυτό του υπεύθυνο.»

Η ΕΥΓΛΩΤΤΗ ΙΚΕΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

«Δέομαι, κύριέ μου ας λαλήση, παρακαλώ, ο δούλός σου λόγον εις τα ώτα του κυρίου μου, και ας μη εξαφθή ο θυμός σου κατά του δούλου σου· διότι συ είσαι ως Φαραώ. Ο κύριός μου ηρώτησε τους δούλους αυτού, λέγων, Έχετε πατέρα, ή αδελφόν; Και είπομεν προς τον κύριόν μου, Έχομεν πατέρα γέροντα, και παιδίον του γήρατος αυτού, μικρόν, ο δε αδελφός αυτού απέθανε· και αυτός μόνος έμεινεν εκ της μητρός αυτού, και ο πατήρ αυτού αγαπά αυτόν. Και είπας προς τους δούλους σου, Φέρετε αυτόν προς εμέ δια να ίδω αυτόν ιδίοις οφθαλμοίς. Και είπομεν προς τον κύριόν μου, Το παιδίον δεν δύναται να αφήση τον πατέρα αυτού· διότι, εάν αφήση τον πατέρα αυτού, ούτος θέλει αποθάνει. Συ δε είπας προς τους δούλους σου, Εάν δεν καταβή ο αδελφός υμών ο νεώτερος μεθ’ υμών, δεν θέλετε ιδεί πλέον το πρόσωπόν μου.

»Και ότε ανέβημεν προς τον δούλόν σου τον πατέρα μου, απηγγείλαμεν προς αυτόν τους λόγους του κυρίου μου. Ο δε πατήρ ημών είπεν, Υπάγετε πάλιν, αγοράσατε εις ημάς ολίγας τροφάς. Και είπομεν, Δεν δυνάμεθα να καταβώμεν· εάν ο αδελφός ημών ο νεώτερος ήναι μεθ’ ημών, τότε θέλομεν καταβή. διότι δεν δυνάμεθα να ίδωμεν το πρόσωπον του ανθρώπου, εάν ο αδελφός ημών ο νεώτερος δεν ήναι μεθ’ ημών. Και ο δούλός σου ο πατήρ μου είπε προς ημάς, Σεις εξεύρετε ότι δύο υιούς εγέννησεν εις εμέ η γυνή μου και ο είς εξήλθεν από πλησίον μου, και είπα, Βεβαίως κατεσπαράχθη υπό θηρίου· και δεν είδον αυτόν έως του νυν· εάν δε λάβητε και τούτον απ’ έμπροσθέν μου και συμβή εις αυτόν συμφορά, θέλετε καταβιβάσει την πολιάν μου μετά λύπης εις τον τάφον.

»Τώρα λοιπόν όταν υπάγω προς τον δούλόν σου τον πατέρα μου, και το παιδίον δεν ήναι μεθ’ ημών, (επειδή η ψυχή αυτού κρέμαται εκ της ψυχής εκείνου,) καθώς ίδη ότι το παιδίον δεν είναι, θέλει αποθάνει· και οι δούλοί σου θέλουσι καταβιβάσει την πολιάν του δούλου σου του πατρός ημών μετά λύπης εις τον τάφον. Διότι ο δούλός σου εγγυήθη περί του παιδίου προς τον πατέρα μου, λέγων, Εάν δεν φέρω αυτόν προς σε, τότε θέλω είσθαι υπεύθυνος προς τον πατέρα μου διαπαντός. Τώρα λοιπόν, δέομαί σου, ας μείνη ο δούλός σου αντί του παιδίου δούλος εις τον κύριόν μου, το δε παιδίον ας αναβή μετά των αδελφών αυτού· διότι πώς να αναβώ προς τον πατέρα μου, εάν το παιδίον δεν ήναι μετ’ εμού; ουχί, δια να μη ίδω το κακόν, το οποίον θέλει ευρεί τον πατέρα μου.»​—Γέν. 44:18-34.

Έπειτα από μια τέτοια συνταρακτική έκκλησι δεν είναι παράδοξο ότι «ο Ιωσήφ δεν ηδυνήθη να κρατήση εαυτόν», και, μόνος με τους αδελφούς του, κατέστησε σ’ αυτούς γνωστόν τον εαυτόν του! Έπειτα από αυτή τη συνδιαλλαγή, ο Ιούδας και οι αδελφοί του φορτώθηκαν με δώρα. Τι αγαθά νέα είχαν για τον πατέρα τους! ‘Ο Ιωσήφ ζη και θέλει εσύ και η οικογένειά σου να εισέλθετε στην Αίγυπτο για να ζήσετε!’ Κατόπιν, καθώς ο Ιούδας και η οικογένειά του επλησίαζαν στην Αίγυπτο, κατάλληλα ο Ιακώβ «απέστειλε . . . τον Ιούδαν έμπροσθεν αυτού προς τον Ιωσήφ, δια να καταβή προ αυτού εις Γεσέν.»​—Γέν. 45:1-3· 46:28.

ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ

Η τελευταία φορά που βλέπομε τον Ιούδα είναι στην επιθανάτιο κλίνη του πατέρα του, όταν αυτός και οι αδελφοί του εκλήθησαν μαζί για ν’ ακούσουν τις τελευταίες ‘παραγγελίες προς τους υιούς του’, που συνίσταντο από επίκρισι, έπαινο και προφητεία. Για τους πρώτους τρεις γυιούς του είχε μόνο αυστηρές επιπλήξεις: ‘Ρουβήν, εμίανες την κλίνην μου!’ ‘Συμεών και Λευί, επικατάρατος ας είναι ο θυμός σας.’ Αλλά για τον Ιούδα, ο ηλικιωμένος Ιακώβ είχε λόγια επαίνου: «Ιούδα, εσέ θέλουσιν επαινέσει οι αδελφοί σου· η χειρ σου θέλει είσθαι επί τον τράχηλον των εχθρών σου· οι υιοί του πατρός σου θέλουσι σε προσκυνήσει· σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας . . . τις θέλει εγείρει αυτόν; δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»​—Γέν. 49:1-10.

Αληθινά ο Ιούδας απεδείχθη ανώτερος από τους αδελφούς του σε καιρό εντάσεως. Ανέλαβε την ηγεσία σε ό,τι απέβη προς το καλύτερο. Και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, η ευλογία του Ιεχωβά ήταν επάνω στις προσπάθειές του. Ήταν απηλλαγμένος από μοχθηρία και κακή θέλησι. Έδειξε τρυφερό ενδιαφέρον για τον πατέρα του, για τον Ιωσήφ και για τον Βενιαμίν.

Η φυλή του Ιούδα έγινε η πιο πολυάριθμη και η βασιλική, μέσω της οποίας ήλθε η διαθήκη της Βασιλείας από τον Δαβίδ στον Ιησού Χριστό. Τι τιμή έλαβε να είναι ένας πρόγονος του Μεσσία, και αυτός να λάβη το όνομά του, «Ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα»! Αν και τώρα κοιμάται στον θάνατο, ζη όμως στη μνήμη του Θεού. Στον ωρισμένο καιρό του Θεού θ’ αναστηθή, αναμφιβόλως για να γίνη άρχων στον νέο κόσμο.​—Αποκάλ. 5:5· 2 Σαμ. 7:12, 13· Ψαλμ. 45:16.

Εκτός από τα μαθήματα που μπορούμε να μάθωμε από την πορεία του Ιούδα, η ζωή του φαίνεται επίσης ν’ αποτελή μέρος ενός προφητικού δράματος. Όπως κάποτε ο Ιούδας ήταν συνδεδεμένος μ’ εκείνους που μισούσαν τον Ιωσήφ, έτσι και σήμερα υπάρχουν άτομα πού ήσαν κάποτε συνδεδεμένα με τους εχθρούς του λαού του Θεού. Εν τούτοις, λόγω καλής καταστάσεως καρδιάς, αυτοί είναι επιδεκτικοί επιδράσεως από την αλήθεια του λόγου του Θεού και, μόλις έρχονται σ’ επαφή μ’ αυτήν, κάνουν μια αλλαγή λαμβάνοντας τη στάσι των με τον λαό του Θεού, όπως ακριβώς ο Ιούδας ικέτευσε προς χάριν του Βενιαμίν. Εκείνοι που ενεργούν έτσι, μπορούν να ελπίζουν ότι θ’ ανταμειφθούν και τώρα και στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού, που είναι πάρα πολύ πλησίον.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Αν ο αδελφός μου κατά σάρκα, ο οποίος έχει αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας, και η οικογένειά του έρχωνται να με επισκεφθούν από μέρος που είναι έξω από την πόλι, μπορώ να τους προσκαλέσω στο σπίτι μου και ακόμη να τους επιτρέψω να παραμείνουν όλη τη νύχτα αν είναι ανάγκη;​—Ε. Τ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η αποκοπή από την επικοινωνία της εκκλησίας ενός μέλους της συγγενείας μας δεν ακυρώνει τη φυσική συγγένεια σαρκός και αίματος. Παραδείγματος χάριν, η αποκοπή από την επικοινωνία αυτή καθ’ εαυτήν δεν θα διασπούσε τον γαμήλιο δεσμό. Επομένως, αν ένας αδελφός κατά σάρκα, που έχει αποκοπή από την επικοινωνία, μας επισκέπτεται με την οικογένειά του με βάσι, όχι τη Χριστιανική ενότητα, αλλά την οικογενειακή συγγένεια, τότε θα είχαμε το δικαίωμα να τον δεχθούμε με ευγένεια επάνω σ’ αυτή τη φυσική γήινη βάσι, όχι, βέβαια, για να έχωμε πνευματική συναναστροφή μαζί του και να τον μεταχειρισθούμε ως μέλος της εκκλησίας, αλλ’ απλώς για να συζητήσωμε σχετικά με την οικογενειακή συγγένεια και άλλα εγκόμια ζητήματα.

Πρέπει να είναι κανείς λογικός σ’ αυτό το ζήτημα, και αν ο συγγενής είναι από μια διαφορετική πόλι και δεν θα μπορούσε να επιστρέψη στο σπίτι του εκείνη την ημέρα, αλλά έχη ανάγκη στέγης για τη νύχτα, δεν θα υπήρχε τίποτε το εσφαλμένο αν εξεδηλώναμε αβροφροσύνη αφήνοντάς τον να παραμείνη τη νύχτα, απλώς επειδή ο συγγενής αυτός και εκείνοι που είναι μαζί του συνδέονται μαζί μας με στενούς δεσμούς σαρκός και αίματος, καίτοι όχι με πνευματικούς δεσμούς.

Φυσικά, δεν θα ήταν καλό το να ενθαρρύνη κανείς συχνές συναναστροφές απλώς επειδή έχει οικογενειακή συγγένεια. Αυτό θα παρενέβαινε στην εκτέλεσι των υποχρεώσεών μας προς Κύριο τον Θεό και θα μπορούσε να θέση σε κίνδυνο την πνευματική μας υγεία και ακεραιότητα. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψι την υποκειμένη αρχή που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 12:47-50. Όταν κάποιος είπε στον Ιησού: «Ιδού, η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου ίστανται έξω, ζητούντες να λαλήσωσι προς σε», αυτός απήντησε: «Τις είναι η μήτηρ μου, και τίνες είναι οι αδελφοί μου; . . . όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ.»

● Με ποια μορφή η τρόπο επήγε ο Σατανάς να πειράση τον Ιησούν; Μήπως ενεφανίσθη με μορφή ανθρώπου, ή ο Ιησούς άκουσε μόνο φωνή; Επίσης, πώς ήταν δυνατόν ο Ιησούς ν’ αφήση τον Σατανά να τον πάρη μαζί του έξω από την έρημο και, πραγματικά, κατ’ ευθείαν μέσα από την πόλι στον ναό και στην κορυφή του; Ελήφθη ο Ιησούς σωματικώς στην κορυφή του ναού;​—Ντ. Α., Σιέρρα Λεόνε.

Στην επιστολή του Ιούδα 6 διαβάζομε για τους αγγέλους, οι οποίοι «κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον», ότι ο Θεός τους «εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους, δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας». Η Σκοπιά της 1ης Ιανουαρίου 1956, σελίς 5, αφού δείχνει ότι το σκότος αυτό είναι πνευματικό και όχι κατά γράμμα, προχωρεί και λέγει: «Το ότι φυλάσσονται με παντοτεινά δεσμά προφανώς σημαίνει επίσης ότι δεν επιτρέπεται πια σ’ αυτά να υλοποιούνται με σάρκα όπως και πριν από τον Κατακλυσμό. Αυτή η δύναμις της υλοποιήσεως εξησκείτο από τους πιστούς αγγέλους του Θεού, περιλαμβανομένου και του Ιησού Χριστού, επί χιλιάδες χρόνια μετά τον Κατακλυσμό ως τις ημέρες των πιστών αποστόλων του Χριστού, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και για την εξυπηρέτησι των αγίων σκοπών του. Αλλά στους αμαρτωλούς αγγέλους δεν επετράπη πια να χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμι, επειδή θα την χρησιμοποιούσαν κακώς.» Ένεκα τούτου πρέπει να συμπεράνωμε ότι στον Σατανά ή Διάβολο επίσης απηγορεύθη να υλοποιηθή για να πειράση τον Ιησούν.

Όσον αφορά το αν ο Ιησούς επέτρεψε στον Σατανά να τον πάρη μαζί του στο πτερύγιο του ναού, δεν φαίνεται λογικό να λάβωμε κατά γράμμα όλα όσα αναφέρονται στην αφήγησι του πειρασμού του Ιησού στην έρημο. Ασφαλώς δεν υπάρχει όρος από το οποίο θα μπορούσε κανείς να δη «πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών». Έτσι επίσης, πρέπει λογικά να συμπεράνωμε ότι ο Σατανάς δεν παρέλαβε τον Ιησούν κατά γράμμα, σωματικώς, φυσικώς, «εις την αγίαν πόλιν» και τον έστησε «επί το πτερύγιον του ιερού». Αυτό δεν ήταν καθόλου επάναγκες για να έχη δύναμι ο πειρασμός.​—Ματθ. 4:3-10.

Η Σκέψις Πίσω από την Παροιμία

ΛΕΓΕΤΑΙ ότι μια παροιμία είναι «μια μεγάλη ποσότης σοφίας συγκεντρωμένης σε όσο το δυνατόν ολιγώτερες λέξεις». Η Εβραϊκή λέξις για τις παροιμίες είναι Μεσαλίμ και σημαίνει σύγκρισις. Περικλείει περισσότερα νοήματα απ’ όσα περιλαμβάνει η λέξις αυτή σε άλλες γλώσσες.

Μια παροιμία μπορεί να παραβληθή με κόκκον σίτου, ο οποίος, αν και μικρός ο ίδιος, έχει όμως την δύναμι να επεκτείνεται και να αυξάνη ώσπου να μπορέση να προμηθεύση τροφή για εκατομμύρια ανθρώπους. Μια παροιμία είναι, επίσης, σαν ένα πολύτιμο διαμάντι, το οποίο, αν και πολύ μικρό σε μέγεθος, εν τούτοις μπορεί να αποτελέση περιουσία. Ακόμη και ένα παιδάκι με λίγη δύναμι μπορεί να κρύψη και να μεταφέρη ένα διαμάντι. Αλλ’ αν η αξία του διαμαντιού υπελογίζετο σε σίδερο ή σε κανένα άλλο κατώτερο μέταλλο, θα εχρειάζετο η δύναμις πολλών για να μεταφερθή από τόπο σε τόπο. Έτσι συμβαίνει με τις παροιμίες που είναι σαν πολύτιμα μέταλλα στην ηθική σοφία· είναι αρκετά μικρές για να μεταφέρωνται και να συγκρατούνται από την πιο ασθενή μνήμη, εν τούτοις είναι ανεκτίμητες στη μορφωτική αξία των.

Στους αρχαίους χρόνους, όταν τα βιβλία εσπάνιζαν, ήταν φυσικό το ότι έπρεπε οι παρατηρήσεις επάνω στη ζωή και τα ήθη να διατυπώνωνται με όσο το δυνατόν λιγώτερες λέξεις και ν’ αποστηθίζωνται. Οι άνθρωποι διέδιδαν τα ρητά αυτά και τα έλεγαν από καιρό σε καιρό για να διατηρούνται. Ο κύριος σκοπός του βιβλίου των Παροιμιών της Γραφής περιέχεται στα εξής λόγια: «Δια να γνωρίση τις σοφίαν και παιδείαν, δια να νοήση λόγους φρονήσεως, δια να λάβη διδασκαλίαν συνέσεως, δικαιοσύνης, και κρίσεως, και ευθύτητος, δια να δώση νόησιν εις τους απλούς, και εις τον νέον μάθησιν και διάγνωσιν.»​—Παροιμ. 1:1-4.

Πολλές παροιμίες προήλθαν από συγκεντρωμένες πείρες και παρατηρήσεις, όχι ακριβώς από ένα σοφόν άνθρωπο μόνον, αλλά από πολλούς. Γι αυτό, το επίγραμμα του λόρδου Ράσσελ περιγράφει την παροιμία ως «η σοφία των πολλών και το πνεύμα του ενός.» Μερικές παροιμίες οφείλουν την προέλευσί των στις κοινές καταστάσεις της καθημερινής ζωής των εποχών, η γνώσις των οποίων είναι απαραίτητη για να διασαφηνίσωμε το πώς η παροιμία προήλθε και πώς πρέπει να την εννοήσωμε και να την εφαρμόσωμε. Για να διασαφηνίσωμε την βασική πρακτική αξία της σοφίας, που είναι ενσωματωμένη στις Παροιμίες, σημειώστε μερικές απ’ αυτές καθώς και τα μαθήματα που διδάσκουν.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 17:19

«Ο αγαπών έριδας, αγαπά αμαρτήματα· ο υπερυψώνων την πύλην αυτού ζητεί όλεθρον.»

Σε διάφορα μέρη της Παλαιστίνης οι Ιουδαίοι ήσαν υποχρεωμένοι να έχουν τις θύρες των αυλών των και των σπιτιών των πολύ χαμηλές, με ύψος όχι μεγαλύτερο από τρία πόδια, για να εμποδίζωνται οι ιππείς να μπαίνουν στις αυλές και τα σπίτια των και να διαρπάζουν τις περιουσίες των. Εκείνος που υψώνει την πύλην ή εξώθυρα προκαλεί την καταστροφή. Η παροιμία θα μπορούσε να λέγεται, επίσης, για το στόμα, που σαν εξώθυρα είναι υψηλή με καυχησιολογία και αλαζονική ομιλία. Τέτοιες ομιλίες έχουν την τάσι να διεγείρουν και να συνεχίζουν διαμάχη, που οδηγεί σε όλεθρο.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 20:14

«Κακόν, κακόν, λέγει ο αγοραστής αλλ’ αφού αναχωρήση, τότε καυχάται.»

Αυτή είναι μια κοινή παροιμία στις Ανατολικές χώρες. Ο αγοραστής λέγει για το προς πώλησι αντικείμενον ότι είναι «κακόν». Η τιμή ελαττώνεται. Το αγοράζει και αναχωρεί, καυχώμενος για την έξυπνη διαπραγμάτευσι, που έκαμε. Δεν χρειάζεται καμμιά επιτηδειότης ή πείρα για να χαρακτηρίση ένα αντικείμενο κακό, αλλά χρειάζεται κάποια γνώσις και κρίσις για να κάμη μια καλή τιμή στο αντικείμενο. Αν ο αγοραστής κλέπτη τον πωλητή με το να λέγη ότι το πράγμα είναι «κακό», δεν έχει λόγους για να καυχάται. Αδίκησε έναν άλλον και τον εαυτό του. Απάτησε τον πλησίον του για μερικά χρήματα και έβλαψε την ιδική του συνείδησι και πιθανόν να έχασε την εμπιστοσύνη του συνανθρώπου του. Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος για να καυχάται.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 21:1, ΜΝΚ

«Η καρδία του βασιλέως είναι εν τη χειρί του Ιεχωβά ως ρεύματα υδάτων· όπου θέλει, στρέφει αυτήν.»

Η παροιμία αναφέρεται στην Ανατολική μέθοδο ποτίσματος της γης. Πολλά αυλάκια σκάπτονται από ένα ποταμό, και με το άνοιγμα ενός ειδικού υδατοφράκτου ο καλλιεργητής μπορεί να κατευθύνη το ρεύμα σ’ όποιο μέρος θέλει. Έτσι και ο Ιεχωβά μπορεί να κατευθύνη τις σκέψεις ενός βασιλέως σύμφωνα με το θέλημα και τους κανόνες του. Εδώ, επίσης, φαίνεται ότι ο Ιεχωβά κυβερνά το πνεύμα του ανθρώπου στο ότι έχει είσοδο στις ενδόμυχες σκέψεις και αισθήματά του​—που είναι μία δύναμις, την οποίαν οι ανθρώπινοι μονάρχαι δεν μπορούν να αξιώσουν ότι έχουν.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 25:13

«Ως το ψύχος της χιόνος εν καιρώ του θερισμού, ούτως είναι ο πιστός πρέσβυς εις τους αποστέλλοντας αυτόν· διότι αναπαύει την ψυχήν των κυρίων αυτού.»

Μερικοί από τους ολίγους εκλεκτούς στην Ανατολή έχουν χιονόσπιτα, δηλαδή, μέρη σκαμμένα κάτω από το έδαφος, όπου εναποθηκεύουν χιόνι για να το χρησιμοποιήσουν το καλοκαίρι. Το χιόνι του Λιβάνου ή του όρους Αερμών ετοποθετείτο στο κρασί ή σε άλλο ποτό για να το κάμη περισσότερο αναψυκτικό στην εποχή του θερισμού. Αλλ’ ο κοινός λαός έψυχε τα ποτά του με την απλή μέθοδο της εξατμίσεως. Εβύθιζαν στο νερό ένα πανί, με το οποίον τύλιγαν τη φιάλη και έπειτα την εκρεμούσαν εκθέτοντάς την στη θερμότητα του ηλίου. Η εξάτμισις απεμάκρυνε τη ζέστη από το κρασί και ο τρόπος αυτός έκανε το κρασί σχεδόν τόσο κρύο όσο είναι ο πάγος. Οι καλές ειδήσεις είναι τόσο αναψυκτικές στην ψυχή όσο το κρύο ποτό στην εποχή του θερισμού.

Πώς ο Ιεχωβά Ευοδώνει το Έργον Του

Η πρωτοφανής αύξησις των μαρτύρων του Ιεχωβά σε 179 χώρες παρακινεί πολλούς να ρωτήσουν, Ποιος χρηματοδοτεί το έργον; Η Εταιρία ευαρεστείται ν’ απαντήση σ’ αυτό και σε άλλα σχετικά ερωτήματα.

Ε. Μήπως Οι μάρτυρες του Ιεχωβά εφαρμόζουν τα δέκατα;

Α. Όχι. Στην προ-Χριστιανική εκκλησία του Ιεχωβά ο δεκατισμός αποτελούσε Θεία μέθοδο για τη συντήρησι των εργαζομένων στον ναό που εκαλούντο Λευίται, και οι οποίοι είχαν εδαφική περιοχή της δικής των φυλής εκτός από ωρισμένες πόλεις. Και τότε ακόμη οι λάτρεις του Ιεχωβά ήσαν ελεύθεροι να δώσουν προαιρετικές εισφορές για ειδικούς σκοπούς, όπως ήσαν οι επιπλώσεις της σκηνής του μαρτυρίου και αργότερα του ναού. (Έξοδ. 35:29· 1 Χρον. 29:17) Ο Ιεχωβά προσήλωσε την παλαιά διαθήκη του Νόμου στο ξύλο του μαρτυρίου του Ιησού. Όπως λέγει ο Παύλος: «Το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός.» (Ρωμ. 10:4) Η Χριστιανική προσφορά ενεργείται εξ ολοκλήρου από αγάπη, ποτέ από εξαναγκασμό όπως εκτίθεται στην επιστολή 2 Κορινθίους 9:7: «Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην, ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Αυτή είναι η Γραφική μέθοδος που εφαρμόζεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

Ε. Μήπως εγκρίνετε φακέλλους εισπράξεων, εκλιπάρησι χρημάτων, γεύματα και παρόμοιες μεθόδους συλλογής χρημάτων;

Α. Όταν οι Χριστιανοί διδάσκωνται κατάλληλα τον λόγον του Θεού και γνωρίσουν τον Ιεχωβά και κατανοήσουν τους σκοπούς του, υποστηρίζουν εθελουσίως το έργον της Βασιλείας του. Δεν είναι ανάγκη να πεισθούν για να δώσουν, με εκκλήσεις στην ικανοποίησι της ευαρεσκείας των, ή με πιέσεις. Επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» παρέλειψε να δώση στους λαούς του πνευματική τροφή, πρέπει τώρα να καταφύγη σε πράγματα όπως είναι παιχνίδια, οι φιλανθρωπικές αγορές, οι κληρώσεις, τα «καρναβάλια», οι μισθώσεις στασιδίων, η περιφορά δίσκων, η είσπραξις δεκάτων, ακόμη δε και οι ειδικές προς υποστήριξιν εράνων ομιλίες. Ο Ιησούς ποτέ δεν εχρησιμοποίησε τέτοιες μεθόδους ούτε και οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν.​—Ματθ. 10:8

Ε. Πώς χρηματοδοτείτε τέτοια σχέδια όπως είναι το νέο σχολικό κτίριο και υπνωτήριο στο Μπρούκλυν, και τα νέα τμήματα σε όλο τον κόσμο; Μήπως όλ’ αυτά χρηματοδοτούνται από τα κεντρικά γραφεία;

Α. Ο Ιεχωβά Θεός απεκάλυψε τις θαυμάσιές του ιδιότητες της αγάπης, σοφίας, δικαιοσύνης και δυνάμεως στα τέκνα του σε κάθε χώρα. (Ιωάν. 6:45) Χωρίς διάκρισι, όποιος κάνει αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Θεού έχει το προνόμιο να δίνη τον χρόνο του, ενέργεια και υλική υποστήριξι στην υπόθεσι του Ιεχωβά, η οποία είναι η διεκδίκησις του ονόματός του μέσω της βασιλείας του δια Χριστού Ιησού. Ο Ιεχωβά εκχύνει το άγιό του πνεύμα σε όλους τους μάρτυράς του, καθιστώντας αυτούς ικανούς «να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.» (1 Τιμ. 6:18, 19) Αυτό το πνεύμα της ανιδιοτελείας υποκινεί τους μάρτυρας του Ιεχωβά να υποστηρίζουν το έργον της Βασιλείας στην ίδια τους χώρα όσον είναι δυνατόν. Πέρυσι σε 179 χώρες 916.332 Μάρτυρες συνεισέφεραν 131.662.684 ώρες στη διδασκαλία του Θείου λόγου στους άλλους. Έκαμαν 44.440.977 επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και κάθε εβδομάδα διεξήγαν 640.45$8 οικιακές Γραφικές μελέτες. Η δαπάνη μεταβάσεως κι επιστροφής απ’ αυτά τα σπίτια επληρώθη από τα άτομα που έκαμαν τις επισκέψεις. Η δαπάνη αυτή ήταν επιπρόσθετη στην παροχή οικονομικής υποστηρίξεως για τη συντήρησι των επιτοπίων Αιθουσών Βασιλείας όπου συνέρχονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτόν τον κόπον της αγάπης τον αντήμειψε ο Ιεχωβά με μια αύξησι 69.027 νεοβαπτισθέντων Μαρτύρων.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφάτως η Εταιρία διέγνωσε την ανάγκη νέων εγκαταστάσεων υπνωτηρίου και σχολής. Ανηγγέλθησαν οικοδομικά σχέδια στις εκκλησίες και οι Μάρτυρες εκλήθησαν να συνεισφέρουν σ’ αυτή τη δαπάνη. Η ανταπόκρισις ήταν ικανοποιητική. Πολλοί έστειλαν δώρα. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις αγάπης εξετιμήθησαν πολύ. Σήμερα η νέα Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ λειτουργεί με 101 σπουδαστάς στην τρέχουσα σειρά σπουδαστών που εφέρθησαν απ’ όλο τον κόσμο, με πληρωμένα τα έξοδά τους. Επίσης, σε διάφορες χώρες η Εταιρία εγκαινίασε σχολές Διακονίας της Βασιλείας, όπου οι τοπικοί προεδρεύοντες διάκονοι θα τύχουν δωρεάν εκπαιδεύσεως για να ποιμάνουν το ποίμνιον του Θεού πιο επιδέξια. Η Εταιρία, επίσης, χρησιμοποιεί χρήματα εισφορών που εστάλησαν σε οποιοδήποτε από τα τμήματά της για να συντηρήση 742 ιεραποστόλους σε 266 ιεραποστολικούς οίκους, εκτός από 1.299 χειροτονημένους διακόνους σε ογδόντα πέντε τμήματα. Πέρυσι η Εταιρία εβοήθησε 5.148 ειδικούς σκαπανείς διακόνους να παραμείνουν σε μεμονωμένα εδάφη για να διδάξουν τη Γραφή και να οργανώσουν νέες εκκλησίες. Ακόμη και με αυταπάρνησι σε μερικές περιπτώσεις, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις Ηνωμένες Πολιτείες εθελουσίως υποστηρίζουν αυτό το έργον αποστέλλοντας εισφορές στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, Γραφείον Θησαυροφύλακος, 124 Κολούμπια Χάιτς, Μπρούκλυν 1, Ν. Υ. Σε άλλες χώρες οι Μάρτυρες απευθύνουν τις δωρεές των στο επιτόπιο τμήμα, λαμβάνοντας τη διεύθυνσι από τον κατάλογο που εμφαίνεται στο πίσω μέρος των περισσοτέρων βιβλίων και βιβλιαρίων της Εταιρίας. Επειδή δίνουν από αγάπη, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, βρίσκουν μεγάλη ευχαρίστησι στο να προάγουν το παγκόσμιο Βιβλικής εκπαιδεύσεως έργον της Εταιρίας.

Ε. Γιατί δεν διατηρείτε σε λειτουργία ιεραποστολικά νοσοκομεία ή κλινικές και δεν ασχολείσθε σε περίθαλψι και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες όπως κάνουν πολλοί άλλοι θρησκευτικοί όμιλοι;

Α. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά συχνά ανταποκρίνονται σε επείγουσες ανάγκες που προξενούνται από πολέμους ή φυσικές καταστροφές. Τρόφιμα και, συχνότερα, πελώρια φορτία ειδών ιματισμού αποστέλλονται στο οικείον τμήμα του τόπου της καταστροφής για άμεση περίθαλψι γνωστών θυμάτων. Εν τούτοις, δεν διατηρούμε νοσοκομεία ή κλινικές, όπως δεν διατηρούμε και πυροσβεστικές υπηρεσίες ή αστυνομικές δυνάμεις που κι αυτές διατηρούν τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα. Ως αφιερωμένοι διάκονοι του ευαγγελίου έχομε ως ζωοσωτήριο έργον το να κηρύττωμε και να διδάσκωμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο πριν από το τέλος του συστήματος αυτού στον Αρμαγεδδώνα. (Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 16:14, 16) Όπως είπε ο Ιησούς, το έργον είναι μέγα οι δε εργάται είναι λίγοι. Θα ήταν ασυγχώρητο να παραμεληθή αυτό το σπουδαιότατο έργον και ν’ αναληφθούν άλλες ενέργειες, οσοδήποτε αξιέπαινες κι αν είναι. Τυγχάνει μερικοί μάρτυρες του Ιεχωβά να είναι γιατροί, νοσοκόμοι και βοηθοί σε νοσοκομεία, αλλ’ αυτά είναι επιπρόσθετα στην πρώτιστη απασχόλησί των, στη διακονία.

Ε. Μήπως κάποιος απ’ τους αξιωματούχους ή τα μέλη της Εταιρίας πραγματοποιεί χρηματικό πλούτο από τις εκτεταμένες τυπογραφικές σας εργασίες;

Α. Εμφατικώς, Όχι. Κατά καιρούς οι εχθροί μας συνεπέραναν ότι αυτό ίσως θα συνέβαινε, προφανώς για να προξενήσουν δυσπιστία στο γοργά επεκτεινόμενον έργον μας. Δια νόμου η Εταιρία είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο. Δεν υπάρχουν μέτοχοι, ούτε μερίσματα, ούτε και μισθοί ακόμη. Κάθε διάκονος στα κεντρικά γραφεία, περιλαμβανομένου και του προέδρου της Εταιρίας, των διευθυντών και των μελών, λαμβάνει μια αποζημίωσι 14 δολ. τον μήνα, εκτός της τροφής, στέγης και εξόδων ταξιδίου όταν τελή στην εργασία της Εταιρίας, συνήθως σε μια ασχολία ομιλιών ή σε περιοδεία. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν ζητούν χρήματα οι διάκονοί μας για την τέλεσι γάμων, βαπτισμάτων ή κηδειών. Δεν υπάρχουν δικαιώματα εσόδου ή εισπράξεις στις δημόσιες διαλέξεις μας ή συνελεύσεις, και προφανώς, αν το χρήμα ήταν ο σκοπός, δεν θα ήταν έτσι το πράγμα.

Παρεμπιπτόντως, σε μια πρόσφατη δικαστική ενέργεια που έγινε από την Εταιρία για την εξασφάλισι απαλλαγής φόρου, η οποία αδίκως δεν της ανεγνωρίσθη, το αντίδικον μέρος υπέβαλε τα οικονομικά στοιχεία της Εταιρίας σε λεπτομερή έλεγχο με σκοπό ν’ αποδείξη, αν ήταν δυνατόν, ότι η Εταιρία ασχολείται σε εκτυπώσεις χάριν κέρδους και συνεπώς δεν δικαιούται φορολογικής απαλλαγής. Όπως ανεγράφη στο περιοδικό Ξύπνα! της 22ας Ιανουαρίου 1961 (στην Αγγλική), το Εφετείο της Πολιτείας Νέας Υόρκης, στις 17 Νοεμβρίου 1960, παρεχώρησε το δικαίωμα απαλλαγής φόρου στην Εταιρία ως φιλανθρωπική, ευεργετική, μη κερδοσκοπική οργάνωσι. Το αντίδικον μέρος δεν βρήκε αποδείξεις για να στηρίξη την ψευδή κατηγορία ότι οι αξιωματούχοι ή τα μέλη της Εταιρίας αποκομίζουν εμπορικό κέρδος από το τυπογραφικό της έργον.

Ε. Αφού δεν περιάγονται ποτέ δίσκοι εισπράξεων, πώς ανταποκρίνονται στα έξοδά των οι κατά τόπους εκκλησίες;

Α. Ανταποκρίνονται στα έξοδά των επιτοπίως με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουν το έργον γενικά​—προαιρετικά. Ένα κουτί εισφορών υπάρχει κοντά στην είσοδο της Αιθούσης Βασιλείας. (2 Βασ. 12:9) Όλες οι δωρεές, περιλαμβανομένων και των «δύο λεπτών» της χήρας, βοηθούν στην αντιμετώπισι των εξόδων, και της κατασκευής της Αιθούσης Βασιλείας, του ενοικίου, των καυσίμων, του φωτισμού, της υδρεύσεως, και λοιπών. (Μάρκ. 12:42) Δεν λαμβάνονται ενέχυρα· δεν τηρείται κατάλογος δωρητών. Μια φορά τον μήνα ο διάκονος που ευθύνεται για τους λογαριασμούς αναγινώσκει μια συνοπτική κατάστασι στην εκκλησία, ανακοινώνοντας το σύνολον των εισφορών και των εξόδων. Όταν οι νέοι αφιερωμένοι Μάρτυρες καταλαβαίνουν αυτή τη διάταξι, λαμβάνουν μέρος προαιρετικά, ο καθένας «ό,τι αν ευπορή.» (1 Κορ. 16:2) Αυτή είναι συνήθεια στην καθεμιά από τις 21.008 εκκλησίες του κόσμου όλου.

Ε. Την Πεντηκοστή οι πρώτοι Χριστιανοί τα είχαν όλα κοινά. Αυτό το κάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

Α. Μετά την Πεντηκοστή είχε εγερθή ένα επείγον πρόβλημα διατροφής και στεγάσεως, οπότε οι νεοκατήχητοι Χριστιανοί παρέμεναν μέσα στην πόλι για να λάβουν περαιτέρω πνευματική διαφώτισι. Αυτό έγινε αιτία για εθελουσία πώλησι ιδιοκτησίας και κοινό συμμερισμό σε όλα τα πράγματα στη διάρκεια της παρατεταμένης εκείνης περιόδου της συναναστροφής. (Πράξ. 2:1, 38-47· 4:32-37) Κανείς δεν καθυποχρεώνετο να πωλήση ή να δωρήση, αλλ’ απ’ όλους ανεμένετο να λέγουν την αλήθεια. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα συνώμοσαν να ψευσθούν ως προς την έκτασι της εισφοράς των και απεκόπησαν από τον Θεό. (Πράξ. 5:1-11) Η από κοινού κατοχή πραγμάτων δεν ήταν Κομμουνισμός, όπως υποθέτουν μερικοί. Ήταν μια πρόσκαιρη διάταξις όμοια με ό,τι συμβαίνει, όταν μάρτυρες του Ιεχωβά, που κατοικούν σε μια πόλι συνελεύσεως της Σκοπιάς, υποδέχωνται επισκέπτας της συνελεύσεως στα σπίτια των και συντρώγουν και συστεγάζωνται. Επίσης, έχουν εκχωρηθή ιδιοκτησίες στην Εταιρία, η οποία και ωνομάσθη δικαιούχος σε Διαθήκες. Όλες αυτές οι δωρεές βοηθούν στη διάδοσι της πνευματικής διαφωτίσεως όπως στην Πεντηκοστή. Κανένα απ’ αυτά δεν είναι ποτέ επιτακτικό ή κομμουνιστικό.

Ε. Μήπως διδάσκετε ότι η υλική δωρεά είναι μέσον εξιλεώσεως από την αμαρτία;

Α. Όχι. Η Γραφή λέγει: «Εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών δια φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου.»​—1 Πέτρ. 1:18, 19.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι απαιτείται σημαντικό ποσόν χρημάτων για να διαδοθούν αποτελεσματικά τ’ αγαθά νέα του δικαίου νέου κόσμου του Θεού. (2 Πέτρ. 3:13) Αναγνωρίζουν, επίσης, ότι οι εισφορές που γίνονται γι’ αυτή τη διακήρυξι αποτελούν προνόμιο που παρέχεται από τον Ιεχωβά. Σαν τον Δαβίδ αυτοί λέγουν: «Σου, Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· . . . διότι τα πάντα έρχονται εκ σου, και εκ των σων δίδομεν εις σε.»​—1 Χρον. 29:11, 14, ΜΝΚ.

Έτσι ο Ιεχωβά ευοδώνει το έργον του.