που είναι αναγεγραμμένες στη Γραφή προς όφελός σας.

 5. Είναι οι διαθέσεις της κοσμικής νεότητος σήμερα διαφορετικές από εκείνες που ήσαν δημοφιλείς πριν από τον Κατακλυσμό;

⁵ ‘Ας φάμε, ας πιούμε και ας ευτυχήσωμε, χωρίς κάποια σοβαρή σκέψι για το παρελθόν ή το μέλλον’, φαίνεται να ήταν η τακτική των ανθρώπων εκείνων των πριν από τον Κατακλυσμό. Είναι μήπως διαφορετική σήμερα; Κυττάξτε γύρω στον κύκλο των γνωριμιών σας και παρατηρήστε μόνος σας. Οι επιθυμίες της σαρκός είναι υπέρτατες στη διάνοια. Η κενή, αναβράζουσα ιλαρότης μιας νυκτός δεν τελειώνει προτού εγερθή το ερώτημα, Τι θα κάμωμε αύριο τη νύχτα; Υπάρχει η αναζήτησις συγκινήσεων και «διεγερτικών» που δεν τελειώνει ποτέ. Δημοτικότης με το πλήθος είναι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός. Ο καθένας φαίνεται να είναι απασχολημένος στην προσπάθεια ν’ αποδείξη ότι είναι εξίσου καλός όσο και κάθε άλλος. Ανταρσία εναντίον της εξουσίας των γονέων οδηγεί σε άλλους τύπους ανομίας. Η στατιστική δείχνει μια συνεχιζόμενη αύξησι της νεανικής εγκληματικότητος. Τελεία περιφρόνησις των δικαιωμάτων, της ευτυχίας, της ευημερίας των άλλων χαρακτηρίζει τη διάθεσι της σημερινής νεότητος.

 6. (α) Πώς η διαγωγή των συγχρόνων εφήβων δείχνει ότι αυτή η γενεά ζη «κατά την σάρκα»; (β) Ποια επείγουσα πορεία είναι, επομένως, φρόνιμη;

⁶ Προσθέστε στα προηγούμενα τη χαλαρή και ανήθικη διαγωγή που επικρατεί στους εφηβικούς κύκλους. Οι πολλές συνήθειες που διεγείρουν το πάθος των κοσμικών νέων όπως η βαριά θωπεία, η υπερβολική οικειότης μεταξύ ατόμων του αντιθέτου φύλου, το άμετρο πιοτό, το να φορούν ενδύματα που ομολογουμένως έχουν σκοπό να διεγείρουν, η κατάχρησις σεξουαλικών λειτουργιών των οποίων η χρήσις περιορίζεται από τον νόμον του Θεού σε νυμφευμένα άτομα​—όλα αυτά τα πράγματα χαρακτηρίζουν αυτή τη γενεά ως γενεά που έχει το νου της στη σάρκα και σε υλικά πράγματα, χωρίς καιρό για νηφάλιες σκέψεις όπως οι ερωτήσεις αυτές, Γιατί μας εδόθη ζωή κατά πρώτον λόγον; και ποια πρόκειται να είναι η τελική μας τύχη; Αν είσθε σε αρμονία με κάποια από αυτές τις ακάθαρτες συνήθειες ή συμπαθείτε κάποια απ’ αυτές, τότε πρέπει να προσέξετε τα ακόλουθα πολύ σαφή λόγια: «Διότι οι ζώντες κατά την σάρκα, τα της σαρκός φρονούσιν· . . . Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος· το δε φρόνημα του πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν· επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ’ ουδέ δύναται. Όσοι δε είναι της σαρκός, δεν δύνανται να αρέσωσιν εις τον Θεόν.» (Ρωμ. 8:5-8) Αν, λοιπόν, αγαπάτε τη ζωή, εκείνο που είναι φρόνιμο να κάμετε είναι να προσέξετε την επείγουσα συμβουλή της Γραφής να ‘φεύγετε τας νεανικάς επιθυμίας’ και να εκζητήσετε τον δρόμο της ευνοίας του Θεού και της επιβιώσεως στο τέλος αυτού του κόσμου που πλησιάζει.​—2 Τιμ. 2:22.

 7. (α) Πώς η «επιθυμία των οφθαλμών» επηρεάζει ειδικά την εφηβική γενεά; (β) Ποιες προειδοποιήσεις πρέπει να τύχουν προσοχής;

⁷ Ολόκληρος αυτός ο κόσμος είναι εφωδιασμένος για να τροφοδοτή την ‘επιθυμίαν των οφθαλμών’ και ειδικά των οφθαλμών της νεότητος. Κάθε όπλο του διαφημιστικού οπλοστασίου του χρησιμοποιείται για να βομβαρδίζη τη διάνοια των νέων, τη διάνοιά σας, με τα φτηνά, θορυβώδη, συχνά δόλια, ελκυστικά τεχνικά του επιτεύγματα. Αναμφιβόλως έχετε συχνά επιπλήξει τον νήπιο αδελφό ή αδελφή σας για την ατελείωτη κραυγή του «θέλω αυτό, θέλω αυτό», καθώς προβάλλει στην όρασι κάθε νέο παιγνίδι. Αλλά είναι οι έφηβοι καλύτεροι; Είναι αλήθεια ότι θέλουν περισσότερο δαπανηρά «παιγνίδια» όπως αυτοκίνητα, πολλές φορεσιές της πιο συγχρονισμένης μόδας, την τελευταία συσκευή πιστής αποδόσεως· πράγματι, κάθε είδους μηχανήματα, που η κατοχή των δεν τους κάνει ευτυχεστέρους. Αλλά υποφέρουν ακόμη από μια παιδαριώδη μανία ν’ αποκτήσουν κάθε τι που βλέπουν. Αν η ζωή σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων είναι πραγματικά εκείνο που θέλετε, τότε θα πρέπει να μάθετε να λέτε Όχι στην ‘επιθυμίαν των οφθαλμών’. Και αυτό δεν σημαίνει να κλείσετε τα μάτια σας έτσι ώστε να μη μπορήτε να δήτε την επιδεικτική έκθεσι του παραθύρου του κόσμου τούτου. Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Προσέχετε [οράτε, Κείμενον] και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» Και πάλι: «Τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;»​—Λουκ. 12:15· Ματθ. 16:26.

 8. (α) Τι εννοείται με την «αλαζονεία του βίου»; (β) Κατονομάστε μερικά αποτελέσματα της υποκύψεως σ’ αυτή την κοσμική συνήθεια.

⁸ Η «αλαζονεία του βίου» υπολογίζεται να κάνη εντύπωσι στους άλλους. Νέοι και ενήλικοι, που διαμορφώνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου, που ενδιαφέρονται ατόπως για το τι οι σύντροφοί των ή οι γείτονές των σκέπτονται γι’ αυτούς, έχουν πραγματικά κάμει λίγη μόνο πρόοδο από το νηπιακό στάδιο, όταν υπερήφανα κρατούσαν κάτι το μηδαμινό που έλαμπε και έλεγαν: «Κύττα τι έχω!» Ο σημερινός νέος, για να είναι δημοφιλής, για να δείξη ότι είναι εξίσου καλός με οποιονδήποτε άλλον, θα κάμη κάτι, οσοδήποτε γελοίο ή ανόητο και αν είναι. Γρήγορα οι νέοι συμμορφώνονται με κάθε νέο είδος κοπής μαλλιών ή κτενίσματος μαλλιών και το υιοθετούν. Υποκύπτουν σε κάθε φαντασιοπληξία της μόδας, ακόμη και αν τους δίνη αφύσικη ή προκλητική εμφάνισι. Θα δαπανήσουν ώρες ολόκληρες στο δάπεδο του χορού δοκιμάζοντας κάθε είδους συστροφή στο χτύπημα των μοντέρνων τυμπάνων. Σχεδόν κάθε τι που κάνουν υπαγορεύεται από τον κανόνα της πλειονότητος, τον κανόνα του ομίλου. Η επιθυμία να σκέπτωνται οι άλλοι καλά γι’ αυτούς, οδηγεί τους νέους σε εξευτελιστικές και επιβλαβείς συνήθειες, όπως στο να καπνίζουν, να πίνουν υπερβολικά, να ρέπουν στα ναρκωτικά, καθώς και στο να διάγουν χαλαρή και ανήθικη ζωή. Αντί να θέτουν μπροστά τους ένα καλό παράδειγμα ή έναν υψηλό κανόνα, είναι ευχαριστημένοι ν’ αποβλέπουν στον πιο χαμηλό μέσον όρον. Οι γονείς συχνά ακούουν την έκφρασι, «Όλοι οι άλλοι το κάνουν αυτό, γιατί, λοιπόν, να μην το κάνω κι εγώ;» Αυτό παρουσιάζεται ως ένα ισχυρό επιχείρημα.

 9. Πώς μια πορεία επιζητήσεως δημοτικότητος μας οδηγεί κατ’ ευθείαν σε σύγκρουσι με τον Ιεχωβά Θεό;

⁹ Αν σταματήσετε μόνο και σκεφθήτε γι’ αυτό, αυτή η τοποθέτησις της γνώμης ατελών ομοίων μας πλασμάτων πιο πάνω από τις δίκαιες αρχές του Θεού είναι πράγματι ειδωλολατρία. Παρατηρήστε τι έχει να πη ο λόγος του Θεού γι’ αυτό: «Εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» «Διότι δεν βλέπει ο Κύριος καθώς βλέπει ο άνθρωπος· διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.» «Ουαί εις εσάς, όταν πάντες οι άνθρωποι σας ευφημήσωσι.» (Λουκ. 16:15· 1 Σαμ. 16:7, ΜΝΚ· Λουκ. 6:26) Ο βασιλεύς του Ισραήλ Σαούλ, όταν ήταν ήδη πολύ αργά, παρεδέχθη ότι εξεδήλωσε αυτή την επιθυμία για δημοτικότητα όταν είπε: «Ημάρτησα· διότι παρέβην το πρόσταγμα του Ιεχωβά, και τους λόγους σου, φοβηθείς τον λαόν, και υπακούσας εις την φωνήν αυτών.» (1 Σαμ. 15:24, ΜΝΚ) Στους δούλους ή υπαλλήλους δίδεται η νουθεσία, «υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά.» (Κολ. 3:22, ΜΝΚ) Πόσο πιο σπουδαίο θα ήταν για σας να έχετε την εύνοια του Θεού παρά όλη την τιμή και τις επευφημίες ενός καταδικασμένου κόσμου!

ΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΑΣ

10. (α) Ποια άμεσα βήματα πρέπει να λάβουν οι θεοσεβείς νέοι; (β) Πώς μπορεί να εξασφαλισθή επιτυχία;

¹⁰ Ακόμη καθώς κατανοείτε τη διαστροφή και ιδιοτέλεια και ακαθαρσία της σημερινής γενεάς των εφήβων, το ενδιαφέρον σας πρέπει να είναι ν’ αποχωρισθήτε απ’ αυτήν και να ζητήσετε συγχώρησι από τον Θεό και καθαρισμό των κατευθύνσεών σας αφού ήλθατε σε επαφή με τέτοιους ακαθάρτους συντρόφους, ίσως μάλιστα ‘συντρέχοντες με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας’. (1 Πέτρ. 4:4) Το κατάλληλο ερώτημα ηγέρθη και έλαβε απάντησι για σας στον λόγον του Θεού: «Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους λόγους σου.» (Ψαλμ. 119:9) Επομένως ο λόγος του Θεού πρέπει να γίνη ο φρουρός της ικανότητός σας για σκέψι και διάκρισι. Σ’ αυτόν πρέπει να προστρέξετε για να μελετήσετε τις δίκαιες αρχές διαβιώσεως. Σε αρμονία με το θέλημα του Θεού πρέπει να διαμορφώσετε τη ζωή σας, και όχι σύμφωνα με αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων. Ενεργώντας έτσι, μπορείτε να είσθε βέβαιοι για επιτυχία.​—Ιησ. Ναυή 1:8.

11. Πώς η εύτακτη οικογενειακή ζωή εξαίρεται στις Γραφές; Με ποια οφέλη;

¹¹ Η θεία σοφία εξαίρει την οικογένεια που τηρεί ευταξίαν ως το κατάλληλο εκπαιδευτικό έδαφος για τη νεότητα. Θυμηθήτε τη στερεή μικρή οικογενειακή ομάδα του Νώε. Σημειώστε, επίσης, ότι ο Μωυσής, ως αντιπρόσωπος του Θεού, οργάνωσε τους Ισραηλίτας με βάσι οικογενειακών μονάδων. Σ’ εκείνη την πρώτη μοιραία νύχτα του Πάσχα κάθε οικογένεια έπρεπε να συναθροισθή ασφαλώς μέσα στο σπίτι για να έχη την προστασία του Ιεχωβά και τελική απελευθέρωσι. Το στοργικό ενδιαφέρον του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα μπορεί να διακριθή στην προμήθεια που έκαμε τόσο πολλών σοφών συμβουλών για κατάλληλη διεξαγωγή των οικογενειακών υποθέσεων. Η θέσις των ανηλίκων μελών της οικογενείας είναι σαφής: «Υιός σοφός ευφραίνει πατέρα· υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού.» «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν· “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”.» (Παροιμ. 10:1· Κολ. 3:20· Εφεσ. 6:1-3) Ο Σημ, ο Χαμ και ο Ιάφεθ ασφαλώς παρέμειναν πολύ περισσότερο επάνω στη γη από τους προ του Κατακλυσμού συγχρόνους των.

12. (α) Τιμά η σημερινή νεότης τον πατέρα και τη μητέρα; (β) Ποιο αποτέλεσμα μπορεί ν’ αναμένεται από τη γενική διάθεσι σχετικά με τούτο;

¹² Οι νέοι σήμερα θ’ αρνηθούν ότι έχουν οποιαδήποτε πρόθεσι να φέρουν ατιμία στους γονείς. Εν τούτοις, τους μεταχειρίζονται ελαφρά, τους αγνοούν και είναι απειθείς σ’ αυτούς. Προτιμούν τη συντροφιά οποιουδήποτε άλλου. Στο σπίτι παίρνουν πολλά και δίνουν ολίγα. Η κοινή ευγνωμοσύνη και ο σεβασμός συχνά λείπουν. Υιοθετούν τη στάσι ότι ολίγη σύγχρονη σχολική μάθησις τους έθεσε πολύ μπροστά από τους γονείς των σε ικανότητα σκέψεως και διακρίσεως. Πράγματι, ο Μπαμπάς και η Μαμά είναι εντελώς απαρχαιωμένοι. Πού είναι, λοιπόν, η τιμή που οφείλεται στους γονείς; Η γενική αποτυχία σ’ αυτόν το λογαριασμό παρέχει ισχυρή αιτία για την πεποίθησι ότι πλήθη νέων θα χαθούν στην εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού εναντίον ενός πονηρού κόσμου. Ακόμη και αν οι νέοι παίρνουν στα ελαφρά αυτή τη διάθεσι προς τους γονείς, ο μέγας Δημιουργός δεν κάνει το ίδιο, διότι διακηρύττει: «Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει, και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.» (Παροιμ. 30:17) Όχι κοσμία ταφή, όχι μνημείον, αλλ’ ακριβώς σαν σκουπίδια που καταβροχθίζονται άπληστα από πτηνά που τρώγουν ακαθαρσίες.

13. Πόσο σπουδαίο είναι το σπίτι για ένα νέον που γνησίως επιζητεί να καθαρίση το δρόμο του;

¹³ Λοιπόν, νέοι, ας αρχίση η αλλαγή της κατευθύνσεώς σας ακριβώς στο σπίτι. Λάβετε μια νωπή, νέα άποψι για τους γονείς σας και όλα όσα έχουν κάμει για σας, Μπορεί να έχετε θεωρήσει το σπίτι ως πληκτικό και δίχως ζωή. Τι εκάματε ποτέ για να το μεταβάλετε σε κάτι άλλο; Ίσως απλώς να το εγκαταλείψατε. Γιατί να μην κάμετε τώρα κάτι για το σπίτι σας· όχι να το κάμετε απλώς μια θέσι για να φυλάττετε τις ενδυμασίες σας, όχι απλώς μια θέσι για να βρίσκετε τρία φαγητά την ημέρα κι ένα κρεββάτι τη νύχτα. Το σπίτι είναι το μέρος όπου αρχίζει η κατανόησις των άλλων ανθρώπων και των δικαιωμάτων των. Αν αποτυγχάνετε στο σπίτι, η πιθανότης για επιτυχία αλλού είναι πολύ μικρή. Εργασθήτε, λοιπόν, σκληρά για να κάμετε επιτυχημένη την οικογενειακή ζωή. Εκεί ακριβώς εκπαιδεύεσθε και ετοιμάζεσθε για μια μέλλουσα ημέρα που μπορεί να χρειασθή να προΐστασθε καλά μιας οικογενείας.

14. (α) Γιατί είναι αδικαιολόγητος ο στασιασμός εναντίον της εξουσίας των γονέων; (β) Ακόμη και εκεί που οι γονείς συμβαίνει να βρίσκωνται σε πλάνη, ποια πορεία είναι κατάλληλη για τέκνα που θέλουν να διατηρήσουν την εύνοια του Θεού;

¹⁴ Είναι αλήθεια ότι μερικοί γονείς δεν δέχονται τον λόγον του Θεού ως τον οδηγόν των για τη διοίκησι του οίκου, και άλλοι γονείς κάνουν λάθη και δεν ζουν πάντοτε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της θέσεώς των. Αλλά είναι αυτό βάσιμη αιτία για στασιασμό εναντίον των; Μπορεί να συλλογισθήτε ότι, αφού έσφαλαν σε κάποιο ζήτημα, δεν πρόκειται να είσθε πια υποκείμενοι σ’ αυτούς. Αλλά θα κάμουν δύο σφάλματα ένα ορθόν; Σημειώστε πώς ο λόγος του Θεού νουθετεί τις γυναίκες να επηρεάζουν για καλό τους πλανωμένους συζύγους των: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» (1 Πέτρ. 3:1, 2) Ασφαλώς αυτή η αρχή θα μπορούσε να λειτουργήση επίσης μεταξύ τέκνου και γονέως. Μερικοί άπιστοι και παράλογοι γονείς επηρεάσθησαν ευνοϊκά όταν είδαν το θαυμαστό αποτέλεσμα του λόγου του Θεού επάνω στη ζωή των τέκνων των.

15. Για να εγκαταστήσετε έναν αληθινό και άξιο σκοπό για την οικογένειά σας, ποιο πρέπει να είναι το πρώτο μέλημά σας;

¹⁵ Για επιτυχία η οικογένειά σας πρέπει κάπως να υψωθή επάνω από τους μηδαμινούς, ιδιοτελείς σκοπούς που οι κοσμικές οικογένειες ώρισαν για τον εαυτό τους. Πρέπει να έχετε έναν σκοπό που βρίσκεται σε αρμονία με τη βουλή του Θεού, η οποία σχετίζεται με το ανθρώπινο γένος και αυτή τη γη. Αν με μεγάλη ποσότητα ευφυΐας και επιδεξίας χειροτεχνίας είχατε παραγάγει ένα ωραία διακοσμητικό δοχείο και αργότερα το βρίσκατε να χρησιμοποιήται ως δοχείο σκουπιδιών, πώς θα θεωρούσατε μια τέτοια κατάχρησι; Πιθανώς θα αγανακτούσατε. Παρατηρήστε, λοιπόν, τη θέσι του Θεού. Αυτός μας έκαμε για τον σκοπό του, για να υπηρετούμε το θέλημά του και όχι το δικό μας. Το θέλημά του είναι, σε όλες μας τις σκέψεις και τις ομιλίες και τις κατευθύνσεις, να είμεθα για τη δόξα του· να είμεθα ζωντανές, νοήμονες αποδείξεις της απαράμιλλης δημιουργικότητός του. (Ησ. 42:5-8) Πόσο αηδιαστικό είναι να παρατηρούμε πώς οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αγνοούν και αρνούνται την ύπαρξι του Δημιουργού των, ενώ πολλοί σέρνουν ακόμη το Όνομά του στο βόρβορο με τις διεφθαρμένες διδασκαλίες των και τις κτηνώδεις συνήθειές των! Δεν είναι παράδοξο ότι επίκειται μια δευτέρα παγγήινη συμφορά!

16. (α) Περιγράψτε μερικούς από τους αντικειμενικούς σκοπούς που θα ανύψωναν την οικογένειά σας επάνω από τους χαμερπείς, ιδιοτελείς σκοπούς των οικογενειών του κόσμου τούτου. (β) Από ποιόν κίνδυνο πρέπει να φυλαγώμαστε;

¹⁶ Ο σκοπός της οικογενείας σας, λοιπόν, πρέπει να είναι να συνιστάτε σε όλους γύρω σας, με λόγο και καλή διαγωγή, τον Θεό που λατρεύετε. Οποιοιδήποτε επισκέπται στο σπίτι σας πρέπει να είναι ετοιμασμένοι να σεβασθούν αυτόν τον σκοπό ή να μένουν μακριά. Ούτε πρέπει να επιτρέψετε σε αθέους και ανικάνους εφήβους να σας δελεάσουν και σας απομακρύνουν από την οικογένειά σας και να μονοπωλήσουν τον χρόνο σας και την προσοχή σας. Αδιάφορο σε ποιο μέρος της γης κατοικείτε, η οικογένειά σας πρέπει να γίνη μια ιεραποστολική μονάς για τη διάδοσι της ορθής διδασκαλίας και της ζωοπαρόχου γνώσεως μεταξύ των συμπολιτών σας. Ο οίκος σας πρέπει να γίνη ένα κέντρον, στο οποίον οι άνθρωποι που βρίσκονται σε θλίψι μπορούν να ζητήσουν συμβουλή, ελπίδα και θάρρος. Ο μεγάλος εχθρός του Θεού και του ανθρώπου, ο Σατανάς, ζητεί σήμερα να διασπάση την οικογενειακή ζωή. Σ’ ένα μέρος του κόσμου αυτό κατορθώνεται με βαριά παρέμβασι του κράτους, και σε άλλο γίνεται με επιτήδειο διαχωρισμό των μελών της οικογενείας μέσω διαφόρων λεσχών ανδρών και λεσχών γυναικών, Κυριακών σχολείων των νεωτέρων και Κυριακών σχολείων των πρεσβυτέρων. Η οικογένειά σας, εν τούτοις, πρέπει να είναι μια οικογένεια αδιαίρετη από την ψευδή θρησκεία ή τα ανθρώπινα σχέδια για κοινωνική επιτυχία. Κάμετε το μέρος σας για να διατηρήσετε μια ενωμένη οικογένεια, μια οικογένεια αφωσιωμένη στο να ευαρεστή τον Δημιουργό. Θα χρειασθήτε τη στερεή υποστήριξί της καθώς φεύγετε από αυτή τη διεστραμμένη γενεά.

17. (α) Ποιες παγίδες σας περικυκλώνουν στη διάρκεια των σχολικών σας ετών; (β) Ποια στάσι πρέπει να υιοθετήσουν οι νέοι;

¹⁷ Εν τω μεταξύ, αν φοιτάτε ακόμη σε σχολείο, να είσθε ένας καλός αντιπρόσωπος του Δημιουργού σας εκεί μεταξύ των συμμαθητών σας. Επωφεληθήτε των ευκαιριών να μιλήτε για τους σκοπούς του Θεού σ’ αυτούς και στους διδασκάλους σας. Αντισταθήτε στις προσπάθειες που αυτοί θα κάμουν για να σας συνδέσουν με τις κοσμικές των κοινωνικές διευθετήσεις, όπως είναι η ένωσις με τις διάφορες ομάδες, χορωδίες, ομίλους, αθλητικές λέσχες, φιλολογικές εταιρίες και τα όμοια. Το να είσθε μέλη σ’ αυτές δεν είναι ουσιώδες για επιτυχή φοίτησι στο σχολείο. Και όσον αφορά τα θέματα που μελετώνται στο σχολείο, έχετε πάντοτε υπ’ όψιν ότι πολλή από αυτή τη μάθησι είναι προϊόν ατελούς ανθρωπίνου συλλογισμού, πολλή από αυτή θεωρία μόνο. Ποτέ δεν θα μπορούσε αυτή η διδασκαλία να συγκριθή σε κύρος και αληθινότητα με τον λόγον του Ιεχωβά, ο οποίος ‘διαμένει εις τον αιώνα’. Οι γονείς σας, αν είναι θεοσεβείς, αποτελούν τον από τον Θεό διατεταγμένον αγωγό, μέσω του οποίου πρέπει να λάβετε την υψίστη εκπαίδευσι, πνευματική εκπαίδευσι.

18. Σε ποιες χρήσιμες μελέτες πρέπει να δοθή ειδική προσοχή στο σχολείο; Εξηγήστε γιατί.

¹⁸ Επωφεληθήτε πληρέστατα από τις σχολικές σας ημέρες για να μάθετε να μιλήτε καλά, και να διαβάζετε και να γράφετε καλά, διότι αυτά είναι προσόντα που θα σας εξαρτίσουν σε μεταγενέστερα χρόνια να λάβετε μεγαλύτερη συμμετοχή στο παγκόσμιο έργο της διδασκαλίας του αγγέλματος του Θεού στο ανθρώπινο γένος ενόσω ακόμη απομένει χρόνος. «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας» είναι η συμβουλή του λόγου του Θεού. (Εφεσ. 4:29) Μη δίνετε ενθάρρυνσι σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν ακάθαρτη ομιλία, με το να προσέχετε ή με οποιονδήποτε τρόπο υποστηρίζετε ή επιδοκιμάζετε εκείνο που λέγουν. Με τα λόγια της εξεικονίσεως του Ιακώβου: «Μήπως, η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν;» (Ιάκ. 3:11) Ας είναι η ομιλία σας αναψυκτική, ανοικοδομητική και θεραπευτική, διότι αυτό είναι το αποτέλεσμα του λόγου του Ιεχωβά στο αυτί που ακούει. (Ψαλμ. 107:20) Ας είναι οι σκέψεις του στη διάνοιά σας και οι λόγοι του στα χείλη σας.

19. Ποιες δύο πορείες βρίσκονται μπροστά στους συγχρόνους νέους, και με ποιους προορισμούς;

¹⁹ Για να συνοψίσωμε, λοιπόν, το όλο ζήτημα, σεις νέοι πρέπει να παρατηρήσετε ότι η οδός του Θεού και η οδός αυτής της διεστραμμένης γενεάς οδηγούν σε αντίθετες διευθύνσεις. Δεν μπορείτε να ταξιδεύετε και στους δύο δρόμους. Ο σημερινός κυκεών αυτού του κόσμου είναι αρκετή απόδειξις ότι η οδός του κόσμου, η οδός της δημοτικότητος, η οδός των ιδιοτελών ευχαριστήσεων, η οδός της ανθρωπίνης ανεξαρτησίας, είναι η οδός της συμφοράς​—συμφοράς πολύ μεγαλύτερης από τη συμφορά της εποχής του Νώε. Εξ άλλου, η οδός του Θεού, η οδός της γνησίας αγάπης, η οδός της εξαρτήσεως από ουράνια διεύθυνσι, η οδός θεοσεβών οικογενειών συνδεδεμένων για ενωμένη υπηρεσία στον Δημιουργό, είναι η οδός ικανοποιητικής χρησιμότητος τώρα, και η οδός επιβιώσεως σε μια ζωή ατελεύτητης ευτυχίας. Πρέπει να λάβετε την απόφασί σας για το ποιόν δρόμο θ’ ακολουθήσετε ΤΩΡΑ.

20. (α) Πώς θα καταδείξετε ότι εκάματε την ορθή εκλογή; (β) Ποιο αποτέλεσμα ως ανταμοιβή μπορεί να αναμένεται με εμπιστοσύνη;

²⁰ Αν κάνετε ορθή εκλογή, αν τολμηρά αναλαμβάνετε την πρόκλησι αυτών των ημερών της καταπληκτικής αλλαγής, τότε θα υποταχθήτε στους γονείς σας, θα εργασθήτε μαζί τους στην κοινή προσπάθεια να οικοδομήσετε μια ισχυρή οικογένεια, η οποία θ’ αντισταθή στις αποφασιστικές παρεισδύσεις ενός απελπιστικά πονηρού κόσμου. Αυτό μπορείτε να το κάμετε με το να μελετάτε ενωμένοι την Αγία Γραφή στο σπίτι, με το να συνέρχεσθε με άλλες θεοσεβείς οικογενειακές ομάδες, και με το να συμμετέχετε ως οικογένεια στο ικανοποιητικό έργο της μεταδόσεως των θεραπευτικών αληθειών του Θεού στους άλλους. Θα εργασθήτε σκληρά για να βελτιώσετε την προσωπική σας ικανότητα για υπηρεσία, για ολοένα μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας στα έτη που βρίσκονται αμέσως μπροστά μας. Μπορείτε να είσθε συντελεστικός στο να βοηθήσετε τη δική σας καθώς και άλλες οικογένειες να επιζήσουν στη νέα τάξι πραγμάτων. Σκεφθήτε τη συγκίνησι ικανοποιητικής ευχαριστήσεως που θα δοκιμάσετε, όταν οι καταστρεπτικές δυνάμεις του Αρμαγεδδώνος θα ηρεμήσουν και θα βρεθήτε μέσα στην αγαπητή σας οικογένεια και περικυκλωμένος από άλλες ευτυχισμένες οικογένειες, προσφέροντας υποταγή και ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά τον Θεό σας διότι σας διήνοιξε ένα τέτοιο μεγαλειώδες και ειρηνικό μέλλον υπηρεσίας προς αίνον Του σ’ έναν καθαρισμένο επίγειο παράδεισο. (Γεν. 8:18-22) Είθε ο Ιεχωβά να σας δώση σοφία και δύναμι για να κάμετε την ορθή εκλογή και να ‘σωθήτε από αυτή τη διεστραμμένη γενεά’.​—Πράξ. 2:40.

Πιστές Γυναίκες Διάκονοι​—Μια Ευλογία στην Κοινωνία Νέου Κόσμου

«Η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά, αυτή θέλει επαινείσθαι.»​—Παροιμ. 31:30, ΜΝΚ.

 1. Ποιες ιδιότητες χαρακτηρίζουν τη γυναίκα, η οποία «θέλει επαινείσθαι», και ποιοι είναι μερικοί τρόποι, με τους οποίους η παρουσία της στη Χριστιανική εκκλησία είναι ευεργετική;

ΤΙ ΕΥΛΟΓΙΑ είναι μια θεοσεβής γυναίκα! Είτε είναι νέα είτε ηλικιωμένη, άγαμη ή έγγαμη, είτε είναι εύρωστη και σε καλή υγεία είτε υστερεί σε φυσική δύναμι, αν είναι γυναίκα που φοβείται τον Ιεχωβά, γυναίκα που Τον υπηρετεί με νομιμοφροσύνη και πιστότητα, τότε «αυτή θέλει επαινείσθαι.» (Παροιμ. 31:30) Αν είναι νυμφευμένη, τι ευλογία είναι η θεοσεβής γυναίκα στον σύζυγό της και στα τέκνα της! Και, είτε έγγαμη είτε άγαμη, τι ευλογία είναι μια τέτοια γυναίκα στη Χριστιανική εκκλησία! Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πράγματι πολύ ευγνώμονες διότι έχουν μεταξύ των πιστές γυναίκες διακόνους. Ο ζήλος των και η σταθερή των ακεραιότης είναι πηγή ενθαρρύνσεως, και οι εκκλησίες πλουτίζονται από τις θηλυκές των ιδιότητες συμπαθητικού ενδιαφέροντος και κατανοήσεως, καθώς εργάζονται μαζί όλες με ενότητα για να εύρουν τα «πρόβατα» και να φροντίσουν γι’ αυτά.

 2. Γιατί το κάλλος και η χάρις δεν είναι αποφασιστικοί παράγοντες για το αν μια γυναίκα είναι αληθινά ελκυστική;

² Τέτοιες γυναίκες είναι αληθινά ωραίες στα όμματα του Ιεχωβά και των θεοσεβών ανθρώπων. Η ωραιότης είναι ελκυστική, και η ελκυστικότης είναι ασφαλώς μια επιθυμητή ιδιότης. Πράγματι, θα ήταν αφύσικο για μια γυναίκα να μη θέλη να είναι ελκυστική στους άλλους. Η παροιμία λέγει: «Η εύκοσμος γυνή απολαμβάνει τιμήν.» » (Παροιμ. 11:16) Αλλά συγχρόνως οι Παροιμίες 31:30 (ΜΝΚ) αναφέρουν: «Ψευδής είναι η χάρις, και μάταιον το κάλλος· η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά, αυτή θέλει επαινείσθαι.» Το κάλλος και η επιπόλαιη χάρις χωρίς τον φόβον του Ιεχωβά θα ήσαν πράγματι μάταια και ψευδή. Δεν είναι λοιπόν αυτά οι αποφασιστικοί παράγοντες για το αν μια γυναίκα είναι αληθινά ελκυστική. Πραγματικά, μια γυναίκα μπορεί να είναι πολύ χαρίεσσα από μια φυσική άποψι και όμως, σ’ έναν άνδρα ωρίμου διακρίσεως, να μην είναι καθόλου ελκυστική. Λόγω της διαθέσεώς της, ίσως με το να είναι φιλόνεικη, μια αλλιώς ελκυστική γυναίκα μπορεί να απωθή τον σύζυγό της εξίσου βέβαια όσο αυτός απωθείται από νερό που στάζει από μια ελαττωματική στέγη σε καιρό βροχής.​—Παροιμ. 27:15.

Η ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

 3. Σε ποια θεοκρατική τοποθέτησι πραγμάτων έθεσε ο Ιεχωβά τη γυναίκα;

³ Κάθε τι λαμβάνει επιπρόσθετη ωραιότητα, όταν το βλέπωμε στην κατάλληλη τοποθέτησί του, επειδή προσαρμόζεται. Έξω απ’ αυτή την τοποθέτησι χάνει πολλή από την ωραιότητά του και μπορεί πράγματι να γίνη απλώς άτεχνο ή ακόμη και άσχημο. Ομοίως ο Ιεχωβά έχει προετοιμάσει την κατάλληλη τοποθέτησι για τη γυναίκα στη θεοκρατική του διάταξι πραγμάτων. Υπό έμπνευσιν ο απόστολος έγραψε στην 1 Κορινθίους 11:3: «Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.»

 4. Γιατί ο Ιεχωβά έκαμε διευθέτησι για αρχηγία στην οργάνωσί του, και έχει σκοπό ο προσδιορισμός τον ανδρός ως κεφαλής της γυναικός να υποτιμήση τη γυναίκα;

⁴ Αυτή η δήλωσις αρχής από τον λόγον του Θεού που διέπει τη σχέσι ανδρός και γυναικός μπορεί να είναι δύσκολο να γίνη δεκτή από μερικούς. Εκείνοι που συνηγορούν υπέρ της «χειραφετήσεως της γυναίκας» μπορεί να εξαιρούν την αρχή αυτή και μπορεί να φρονούν ότι το να την δεχθούν θα ήταν κάτι το οπισθοδρομικό. Αλλά εκείνο που γράφει ο απόστολος δεν έχει σκοπό να υποτιμήση τη γυναίκα, όπως δεν είναι υποτιμητικό για τον άνδρα το να έχη τον Χριστό ως κεφαλή. Και ασφαλώς ο Χριστός ο ίδιος δεν αισθάνεται δυσαρέσκεια έχοντας τον Ιεχωβά ως Κεφαλή του. Φυσικά, ο άνδρας δεν είναι ο Χριστός, ούτε στο ζήτημα αυτό είναι ο Χριστός Θεός. Συγχρόνως, «ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης», και η τάξις απαιτεί αρχηγία, κάποιον που να λαμβάνη την ευθύνη της διευθύνσεως στις διάφορες σφαίρες δράσεως όπου περισσότεροι από έναν περιλαμβάνονται.​—1 Κορ. 14:33.

 5. (α) Έτσι, σχετικά με τη διάταξι πραγμάτων του Ιεχωβά, πώς μπορεί η γυναίκα να είναι ευχαριστημένη και ευτυχής; (β) Τι προκύπτει σε μια γυναίκα που προσπαθεί να συναγωνίζεται τον άνδρα για αρχηγία;

⁵ Στη σχέσι ανδρός και γυναικός, ο Θεός, έχοντας δημιουργήσει τον άνδρα πρώτα, προσδιώρισε σ’ αυτόν, μαζί με τις ευθύνες που τον συνοδεύουν, τη θέσι της κεφαλής της οικογενείας, της κεφαλής της συζύγου του. Αυτό εσκόπευε να συντελέση στην ευλογία της οικογενείας, στην ειρήνη και την ευτυχία όλων των μελών της. Η έγγαμη γυναίκα, που αναγνωρίζει αυτό το γεγονός και που έχει για σύζυγο έναν άνδρα, ο οποίος εκπληρώνει τον ρόλο του ως Χριστιανική κεφαλή, ευλογείται πράγματι πάρα πολύ. Αυτή βρίσκεται στην τοποθέτησι που ο Θεός διευθέτησε γι’ αυτήν, και έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη και ευτυχής. Η φρόνιμη γυναίκα το εκτιμά αυτό και είναι ευγνώμων. Μια γυναίκα που απορρίπτει τη θέσι που ο Ιεχωβά προσδιώρισε γι’ αυτήν και που ζητεί να συναγωνίζεται τον άνδρα ως κεφαλή χάνει την ωραιότητά της ως γυναίκα. Δεν είναι πια το «γυναικείον γένος». (1 Πέτρ. 3:7) Ο σοφός, αν και το εξέθεσε με απότομο τρόπο, μιλούσε ωστόσο αληθινά όταν είπε: «Ως έρρινον χρυσούν εις χοίρου μύτην, ούτω γυνή ωραία χωρίς φρονήσεως.»​—Παροιμ. 11:22.

 6. Πώς περιγράφει ο Πέτρος τη θεοκρατική ελκυστικότητα της εγγάμου γυναικός;

⁶ Η αναγνώρισις της διατάξεως του Ιεχωβά από τη γυναίκα και η ευτυχής συμμόρφωσίς της μ’ αυτήν είναι ουσιώδεις για τη χαρά της και την ευχαρίστησί της και την καθιστούν πολυτιμότατο κεφάλαιο στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Ο απόστολος Πέτρος περιγράφει την αξία και ελκυστικότητα των εγγάμων γυναικών σ’ αυτή τη θεοκρατική τοποθέτησι με τα εξής λόγια: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»​—1 Πέτρ. 3:1-4.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΙΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΑΚΟΝΟ

 7. Είναι εσφαλμένο για μια γυναίκα να δίνη προσοχή στη φυσική της εμφάνισι, και όμως σε ποιόν στολισμό πρέπει να δίνη την πιο μεγάλη προσοχή;

⁷ Πρέπει μήπως να εννοήσωμε από αυτά τα λόγια του Πέτρου ότι είναι εσφαλμένο για μια γυναίκα να δίνη προσοχή στη φυσική της εμφάνισι; Όχι, καθόλου! Ο Πέτρος δεν λέγει ότι το πλέγμα των μαλλιών και η περίθεσις χρυσών κοσμημάτων είναι, αυτά καθ’ εαυτά, κάτι το εσφαλμένον, όπως δεν λέγει ότι είναι κακή η ένδυσις ενός εξωτερικού ιματίου. Ήταν κοινή συνήθεια στην εποχή του Πέτρου και σε παλαιοτέρους καιρούς για τις γυναίκες να έχουν πολύ μακριά την κόμη τους, το να την πλέκουν δε ήταν όχι μόνο για τον σκοπό της ωραιότητος, αλλά είχε και πρακτική αξία, επίσης. Εν τούτοις, όπως στην εποχή μας, έτσι και τότε, μερικές γυναίκες θα δαπανούσαν πολύν χρόνον για να στερεώσουν την κόμη τους, συχνά διακοσμώντας την με χρυσά στολίδια, ως το σημείο που αυτό εγίνετο μια πρωταρχική ιδέα, και αυτές ενδιεφέροντο περισσότερο για την εξωτερική τους εμφάνισι παρά για ό,τι πράγματι ήσαν εσωτερικά. Ο Πέτρος, λοιπόν, δείχνει πού πρέπει να τίθεται η έμφασις, για ποιο πράγμα να ενδιαφέρωνται κυρίως, δηλαδή, για ‘τον κρυπτόν άνθρωπον της καρδίας κεκοσμημένον με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος’.

 8. Γιατί πρέπει η γυναίκα διάκονος να χρησιμοποιή φρόνησι στον τρόπο με τον οποίο ντύνεται;

⁸ Η γυναίκα διάκονος, καθώς πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι μιλώντας στους ανθρώπους για τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, αντιπροσωπεύει τον Χριστό, όπως τον αντιπροσωπεύει και ένας άνδρας. Επομένως, η γυναίκα διάκονος θα θέλη να χρησιμοποιήση φρόνησι στον τρόπο με τον οποίο ντύνεται, έχοντας υπ’ όψι την αξιοπρέπεια του έργου που της ανετέθη, και ποτέ μη ντυνόμενη μ’ έναν τρόπο που θα έκανε κάποιον να προσκόψη στο άγγελμα που αυτή φέρει. Λόγω του δημοσίου τρόπου με τον οποίο διεξάγει τη διακονία της, είναι πάρα πολύ εκτεθειμένη στον δημόσιον οφθαλμόν. Οι παρατηρηταί τείνουν να κρίνουν το άγγελμά της σύμφωνα με την εξωτερική της εμφάνισι.

 9. Ποια τάσι του κόσμου θ’ αποφεύγη η γυναίκα διάκονος, και γιατί;

⁹ Ενώ είναι ντυμένη με γυναικεία φιλοκαλία, η γυναίκα διάκονος θ’ αποφεύγη την τάσι του κόσμου να τονίζη υπέρ το δέον το φύλον μέσω της υπερβολικής χρήσεως τύπων και τρόπων ενδυμασίας που είναι αισθησιακοί και προκλητικοί. Αυτό όχι μόνο θα εμπόδιζε τους ανθρώπους να την λάβουν στα σοβαρά ως Χριστιανή διάκονο, αλλά είναι πιθανώτερο να μεταδώση μια εντελώς αντίθετη εντύπωσι. (Ησ. 3:16-23) Αποφεύγει, λοιπόν, την τάσι του κόσμου να θέτη το ύψιστο βραβείο στο σεξουαλικό δέλεαρ ωσάν αυτό να είναι ο μόνος σκοπός στη ζωή, και έτσι δεν πέφτει στην παγίδα να γίνη υπερβολικά ανήσυχη για τέτοια ζητήματα, ή να φθάση σε τέτοια άκρα, ώστε η φυσική της εμφάνισις να αποτρέπη την προσοχή μάλλον παρά να γίνεται ελκυστική.

10. Ποιες άλλες ακρότητες πρέπει ν’ αποφεύγονται, και τι νουθετεί ο Παύλος για την αμφίεσι στο 1 Τιμόθεον 4:9, 10;

¹⁰ Συγχρόνως δεν θα θέλαμε ν’ αποτραπή η προσοχή ατόμων από το άγγελμά μας λόγω προδήλου ελλείψεως ενδιαφέροντος για την προσωπική μας εμφάνισι. Η Αγία Γραφή δεν καταδικάζει τη χρήσι κοσμημάτων και στολιδιών, ή άλλων πραγμάτων που μπορεί να θεωρηθούν βοηθήματα της ομορφιάς, δηλαδή, όταν αυτά χρησιμοποιούνται μ’ ένα σεμνό τρόπο και με καλή κρίσι. (Γέν. 24:22· Έξοδ. 35:22) Η ορθή στάσις ενδιαφέροντος εκφράζεται από τον Χριστιανό επίσκοπο Παύλο, ο οποίος έγραψε: «Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα, ή χρυσόν, ή μαργαρίτας, ή ενδυμασίαν πολυτελή· αλλά (το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν), με έργα αγαθά.» (1 Τιμ. 2:9, 10) Σε οποιαδήποτε χώρα και οποιαδήποτε κι αν είναι τα τοπικά έθιμα ενδυμασίας, η σεμνότης και ο σεβασμός για τον Θεό θα βοηθήσουν τη γυναίκα διάκονο ν’ αποφασίση πώς να ντύνεται κατάλληλα για κάθε ευκαιρία και περίστασι.

11. (α) Τι πραγματικά προσδιορίζει μια γυναίκα ως δούλην του Θεού και ως αληθινά ελκυστική; (β) Τι σημαίνει να έχη «πράον και ησύχιον πνεύμα»;

¹¹ Αλλά εκείνο που πραγματικά προσδιορίζει την ταυτότητα μιας γυναίκας ως δούλης του Θεού είναι τα καλά της έργα στη διακονία. Το να έχη την «αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος» την χαρακτηρίζει ως γυναίκα αληθινής ωραιότητος και ελκυστικότητος. Αυτός ο ‘ιματισμός’ είναι εκείνος που διακρίνει τη Χριστιανή γυναίκα από άλλες γυναίκες, Το να έχη ‘πράον και ησύχιον πνεύμα’ σημαίνει να έχη ήρεμη και ομαλή διάθεση διατηρώντας την ακόμη και σε καιρούς ταραχής. Σημαίνει να είναι ευχαριστημένη στη διάνοια, με καρδιά απηλλαγμένη από φθόνο, υπερηφάνεια ή μοχθηρία. Σημαίνει να έχη διάθεσι που εύκολα συμμορφώνεται προς το θέλημα του Ιεχωβά και συνεργάζεται με προθυμία και χαρά με τους συνδούλους στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Μια γυναίκα με καλή καρδιά και πράο πνεύμα παραμένει πάντοτε μια ευλογία σ’ εκείνους με τους οποίους συναναστρέφεται. Και, πιο σπουδαίο ακόμη, έχει την εύνοια του Ιεχωβά, που οδηγεί σε ατελεύτητη ζωή στη νέα του τάξι δικαιοσύνης.

ΠΙΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

12. Τίνος είναι η Σάρρα εξέχον παράδειγμα, και πώς ευλογήθηκε;

¹² Ο απόστολος Πέτρος, κυττάζοντας πίσω δια μέσου του χρόνου, συνεχίζει: «Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες, αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν, εστόλιζον εαυτάς υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών. Καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον· της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν.» (1 Πέτρ. 3:5, 6) Παρατηρήστε τι ευλογία έλαβε η πιστή Σάρρα από τον Ιεχωβά. Ως η σύζυγος του πιστού Πατριάρχου Αβραάμ, έγινε η μητέρα του Ισαάκ, ενός γυιού ‘γεννηθέντος κατά πνεύμα’, και έτσι έγινε μια πρόγονος του Ιησού Χριστού. (Γαλ. 4:29) Οι Χριστιανές γυναίκες σήμερα, που εκδηλώνουν τις ίδιες ιδιότητες με τη Σάρρα, ιδιαίτερα την ιδιότητα που εξετάζεται από τον Πέτρο, εκείνην της συζυγικής υποταγής με πιστότητα και νομιμοφροσύνη, χαρακτηρίζονται ως «τέκνα» της Σάρρας, όπως ακριβώς εκείνοι που εμμένουν στην πίστι του Αβραάμ ονομάζονται «υιοί» του.​—Γαλ. 3:7.

13. Ποιες ιδιότητες προσδιόρισαν τη Ρεβέκκα ως κατάλληλη νύμφη για τον Ισαάκ;

¹³ Και τι θα πούμε για την άλλη εκείνη πρόγονο του Ιησού, τη Ρεβέκκα, που περιγράφεται, στον καιρό που την συνήντησε ο δούλος του Αβραάμ, ως μια νέα γυναίκα «ωραία την όψιν σφόδρα»; Αλλά δεν ήταν μόνο η εξωτερική της εμφάνισις που ήταν ελκυστική, ούτε ήσαν τα φυσικά της θέλγητρα η ουσιώδης ιδιότης που επέφερε στη Ρεβέκκα ευλογία. Επειδή απεδείχθη σκληρά εργαζόμενη και σεμνή, γι’ αυτό ακριβώς ο δούλος του Αβραάμ μπόρεσε να την προσδιορίση ως την προσδοκώμενη νύμφη για τον Ισαάκ.

14. Ποια δοκιμή αντιμετώπισε η Ρεβέκκα, που ζητούσε απ’ αυτήν να καταδείξη αυτές τις ιδιότητες;

¹⁴ Η απλή δοκιμή, με την οποίαν απεφάσισε στο ζήτημα αυτό, δεν είχε τίποτε να κάμη με φυσική ωραιότητα. «Και η κόρη προς την οποίαν είπω, Επίκλινον, παρακαλώ, την υδρίαν σου, δια να πίω, και αυτή είπη, Πίε, και θέλω ποτίσει και τας καμήλους σου, αυτή ας ήναι εκείνη, την οποίαν ητοίμασας εις τον δούλόν σου τον Ισαάκ.» Και έτσι ακριβώς συνέβη. Όταν ο δούλος παρεκάλεσε τη Ρεβέκκα να του δώση να πίη, αυτή αμέσως συνεμορφώθη μ’ ένα ευλαβικό «Πίε, κύριε μου», και προσεφέρθη να ποτίση τις καμήλους «εωσού πίωσι πάσαι». Αυτό δεν ήταν μικρό έργον, διότι υπήρχαν, για να ποτισθούν, δέκα κάμηλοι. Έπειτα, αργότερα, όταν ο δούλος του Αβραάμ έκαμε γνωστή την αποστολή του, η Ρεβέκκα πρόθυμα εδέχθη το προνόμιο να γίνη σύζυγος του Ισαάκ. Δεν είναι παράδοξο ότι, όταν ο Ισαάκ τελικά έφθασε να συναντήση τη Ρεβέκκα, «ηγάπησεν αυτήν».​—Γέν. 24:14-21, 58, 67.

15. Πώς η αφήγησις για τον Ισαάκ και τη Ρεβέκκα περιέχει επίκαιρη συμβουλή για ένα νέον που σκέπτεται να νυμφευθή;

¹⁵ Αυτή η Βιβλική αφήγησις είναι, επίσης, επίκαιρη στην υπονοούμενη συμβουλή της προς τους Χριστιανούς άνδρες, που μπορεί να σκέπτωνται να νυμφευθούν, για το τι πρέπει να ζητούν σ’ ένα σύντροφο. Η Ρεβέκκα ήταν μια ωραία κόρη, αλλά ο δούλος του Αβραάμ εγνώριζε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό. Εβεβαιώθη ότι είχε τις ορθές ιδιότητες της καρδιάς για να είναι κατάλληλη ως σύζυγος του γυιού του κυρίου του. Ένας νέος είναι συνετός αν βεβαιώνεται ότι η κόρη που πρόκειται να νυμφευθή έχει όμοιες ιδιότητες, χρειάζεται δε να είναι αρκετά ώριμος ο ίδιος για να λάβη μια τέτοια απόφασι, αν οι γονείς του δεν αποφασίζουν γι’ αυτόν. Ενώ σε πολλές χώρες ένας νέος είναι ελεύθερος να κάμη τη δική του εκλογή ενός συντρόφου​—ελευθερία που δεν εξήσκησε ο Ισαάκ στην περίπτωσι της Ρεβέκκας—​θα έδειχνε ωστόσο ωριμότητα από μέρους του το να είναι προετοιμασμένος να προσέξη τη συμβουλή πιο ηλικιωμένων ατόμων, ειδικά των γονέων του, αν είναι ώριμοι Χριστιανοί οι ίδιοι, μολονότι η τελική απόφασις μπορεί να είναι δική του.

16. (α) Ποιο προνόμιο απήλαυσε η Δεβόρρα; (β) Ποια προνόμια ήλθαν στη Μαριάμ, αλλά πώς το υπόμνημα της ηχεί έναν τόνο προφυλάξεως;

¹⁶ Άλλες πιστές γυναίκες των αρχαίων χρόνων απήλαυσαν από τον Ιεχωβά ειδικά προνόμια υπηρεσίας. Η Δεβόρρα, παραδείγματος χάριν, έφθασε να είναι προφήτισσα και είχε τη συγκινητική ευκαιρία να εργασθή με τον Κριτήν Βαράκ, τον αρχηγό των δυνάμεων του Ισραήλ, ο οποίος κατέστρεψε τα στρατεύματα του βασιλέως της Χαναάν Ιαβείν με τη βοήθεια του Ιεχωβά, και απηλευθέρωσε το έθνος από είκοσι ετών καταδυνάστευσι. (Κριτ. 4:1-5:31) Η Μαριάμ ασφαλώς απήλαυσε πολλά ευλογημένα προνόμια υπηρεσίας σε σύνδεσμο με τον αδελφό της Μωυσή, καθώς ωδηγούσε το έθνος Ισραήλ έξω από την Αίγυπτο και δια μέσου της ερήμου. Μεταξύ άλλων, υπηρέτησε, επίσης, ως προφήτισσα και ως οδηγός των γυναικών ψαλτριών. (Έξοδ. 15:20) Αλλά το παράδειγμα της ηχεί έναν τόνο προφυλάξεως. Όταν εβάδισε έξω από τον θεοκρατικό της προσδιορισμό και μίλησε εναντίον του δούλου του Θεού Μωυσέως, επατάχθη με λέπρα. Η αηδία αυτής της νόσου αληθινά αντανακλούσε την έλλειψι ελκυστικότητας στην πορεία της διαγωγής της στα όμματα του Ιεχωβά και του Μωυσέως. Η συνέπεια ήταν ότι βρέθηκε αποκλεισμένη για λίγον καιρό από το στρατόπεδο του Ισραήλ.​—Αριθμ. 12:1-16.

17. Ποιες καλές ιδιότητες εξεδηλώθησαν από τη Δορκάδα; από τη Λυδία; Ποιες ευλογίες έλαβαν αυτές;

¹⁷ Έπειτα σκεφθήτε μερικές από τις πιστές γυναίκες που ευλογήθησαν στον καιρό του Ιησού και της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Σκεφθήτε τι συνέβη στη γενναιόδωρη Ταβιθά, ή Δορκάδα. Αυτή η μαθήτρια της πόλεως Ιόππης ήταν μια ράπτρια, που ειργάζετο σκληρά και η οποία ήταν «πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών.» Μια μέρα ασθένησε και πέθανε. Και τι απροσδόκητη ευλογία έλαβε​—να την εγείρη από τον θάνατο ο απόστολος Πέτρος! (Πράξ. 9:36-42.) Έπειτα ήταν η Λυδία από τα Θυάτειρα, μια γυναίκα, που, επίσης, ειργάζετο σκληρά, «πωλήτρια πορφύρας». Η καρδιά της ήταν πολύ δεκτική για το κήρυγμα των αγαθών νέων από τον Παύλο, και έδειξε αξιέπαινη φιλοξενία προσφέροντας καταλύματα στο σπίτι της για τον απόστολο και τους ιεραποστόλους που ήσαν μαζί του. Πράγματι, ο Λουκάς εκινήθη να γράψη, «και μας εβίασεν». Το σπίτι της προφανώς εχρησιμοποιήθη αργότερα ως τόπος συναθροίσεως για τους πιστεύοντας, και το όνομά της εξακολουθεί να ζη στο Βιβλικό υπόμνημα ως μαρτυρία των καλών της έργων.​—Πράξ. 16:14, 15, 40.

18. Τίνος ήταν η Πρίσκιλλα έξοχο παράδειγμα, και πώς το έδειξε αυτό, με αποτέλεσμα ποια προνόμια υπηρεσίας;

¹⁸ Η Πρίσκιλλα είναι μια άλλη γυναίκα, που αναφέρεται σε μερικές περιπτώσεις στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Είναι ενδιαφέρον, ότι στα έξη μέρη του θείου υπομνήματος, όπως εμφανίζεται το όνομά της, αναφέρεται πάντοτε μαζί με τον σύζυγό της. Μαζί του μετέσχε στην παροχή φιλοξενίας στον Παύλο στη διάρκεια της επισκέψεως του στην Κόρινθο και αναμφιβόλως έκαμε πολλά για την οικοδόμησι της νέας εκκλησίας εκεί. Σε μια τουλάχιστον περίστασι το πιστό αυτό ζεύγος «υπέβαλον υπό την μάχαιραν τον τράχηλον αυτών» για να σώσουν τον Παύλο και έτσι ήσαν άξιοι των ευχαριστιών όλων των εκκλησιών. Μαζί με τον σύζυγο της, η Πρίσκιλλα εταξίδεψε με τον Παύλο στην Έφεσο και εκεί είχε το προνόμιο να βοηθήση τον άνδρα επιρροής Απολλώ σε ακριβή γνώσι της αληθείας, το δε σπίτι της έγινε ο τόπος συναθροίσεων στο μέρος εκείνο για την εκκλησία. Έτσι αυτή αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα για γυναίκες σήμερα, που έχουν το προνόμιο να είναι νυμφευμένες με αφιερωμένους άνδρες, που μπορεί να είναι επίσκοποι εκκλησίας, περιοδεύοντες διάκονοι ή ιεραπόστολοι σε μια ξένη χώρα. Η πιστή υποστήριξίς των φέρνει μαζί της χαρούμενα προνόμια υπηρεσίας.​—Πράξ. 18:2, 18, 26· Ρωμ. 16:3-5· 1 Κορ. 16:19· 2 Τιμ. 4:19.

19. Σε ποιες δύο περιστάσεις στη διακονία του Ιησού, η Μαρία η αδελφή της Μάρθας ενήργησε μ’ έναν τρόπο που κατέληξε σε ευλογία γι’ αυτήν;

¹⁹ Όταν σκεπτώμεθα για πιστές γυναίκες στον καιρό του Ιησού, κανένα όνομα δεν έρχεται πιο εύκολα στο νου, όσο το όνομα της Μαρίας από τη Βηθανία, της αδελφής της Μάρθας και του Λαζάρου. Ποιος δεν άκουσε για την περίστασι, που ο Ιησούς επεσκέφθη το σπίτι της Μάρθας, η δε Μαρία, αντί να ενδιαφέρεται υπερβολικά για τα υλικά πράγματα, μάλλον «καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού, ήκουε τον λόγον αυτού»; Για τούτο, ο Ιησούς την επήνεσε. Σε μια άλλη περίστασι η Μαρία άλειψε τον Ιησούν με ακριβό μυρωμένο έλαιον στο σπίτι του Σίμωνος του λεπρού. Όταν άλλοι, περιλαμβανομένου και του Ιούδα του Ισκαριώτου, επέκριναν την ενέργεια της, ο Ιησούς είπε: «Καλόν έργον έπραξεν εις εμέ . . . Ό,τι ηδύνατο αύτη, έπραξε . . . Αληθώς σας λέγω, Όπου αν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εις όλον τον κόσμου, και εκείνο το οποίον έπραξεν αύτη, θέλει λαληθή εις μνημόσυνον αυτής.»​—Λουκ. 10:38-42· Μάρκ. 14:3-9· Ιωάν. 12:1-8.

20. (α) Βρίσκομε όμοιες γυναίκες στην κοινωνία Νέου Κόσμου σήμερα; (β) Ποια είναι μερικά από τα προνόμια υπηρεσίας που διανοίγονται σ’ αυτές;

²⁰ Και τι θα πούμε για σήμερα; Βρίσκομε μήπως γυναίκες σαν αυτή να υπηρετούν με τη σύγχρονη Χριστιανική εκκλησία; Γυναίκες σαν τη Σάρρα, η οποία έδωσε ένα έξοχο παράδειγμα συζυγικής υποταγής· γυναίκες σαν την ελκυστική και σκληρά εργαζόμενη Ρεβέκκα, σαν την φιλόξενη Λυδία και τη γενναιόδωρη Δορκάδα, σαν την νομιμόφρονα και πιστή Πρίσκιλλα και σαν τη Μαρία, που «ό,τι ηδύνατο αύτη, έπραξε» προς το συμφέρον της αληθινής λατρείας; Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά, βρίσκομε! Και τι συγκινητικά προνόμια διανοίγονται σε τέτοιες πιστές γυναίκες στην ημέρα αυτή! Μαζί με πιστούς άνδρες συμμετέχουν στα ίδια προνόμια να κάμουν αφιέρωσι να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά, να βαπτισθούν, να γίνουν διάκονοι των αγαθών νέων. Μπορούν να διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες με ενδιαφερόμενα άτομα και να συμμετέχουν στην εκπαίδευσι των τέκνων των για να γίνουν αφιερωμένοι διάκονοι κι αυτά, επίσης. Μπορούν ν’ αναλάβουν την ολοχρόνια διακονία ως σκαπανείς, ως ειδικοί σκαπανείς ή ακόμη ως ιεραπόστολοι σε ξένη χώρα, ή ίσως να μπουν στην υπηρεσία του Μπέθελ.

21. Πώς, λοιπόν, μπορούν οι αφιερωμένες γυναίκες να θεωρούν τις ευκαιρίες των υπηρεσίας στον Ιεχωβά;

²¹ Βλέποντας όλα αυτά, καμμιά αφιερωμένη γυναίκα δεν χρειάζεται να αισθάνεται ότι είναι με κάποιον τρόπο περιωρισμένη λόγω ελλείψεως ευκαιριών να υπηρετή τον Ιεχωβά. Μάλλον, υπάρχει κάθε ευκαιρία για τις γυναίκες διακόνους να διευρύνουν τα προνόμιά των υπηρεσίας, και κάθε αφιερωμένη γυναίκα θα θέλη να ‘κάμη ό,τι ημπορεί’ για να προχωρήση σε ωριμότητα, για να εκπληρώση τον ρόλο της μεταξύ του λαού του Θεού πιστά, και έτσι να είναι μεγάλης αξίας στα όμματα του Θεού και να κερδίση τον έντιμο έπαινο των ομοίων της Χριστιανών.

[Εικόνα στη σελίδα 399]

«Πίε, κύριε μου.»

Τα Προνόμια της Χριστιανής Γυναίκας

 1. Τι είδους σύζυγος θα θέλη να είναι η νυμφευμένη Χριστιανή γυναίκα;

Η ΚΛΑΣΣΙΚΗ περιγραφή της ιδεώδους γυναίκας βρίσκεται στη Γραφή στις Παροιμίες κεφάλαιο 31. Αλλά σ’ αυτόν τον κόσμο ατελών ανδρών και γυναικών μια τέτοια γυναίκα είναι δύσκολο να βρεθή. Ο συγγραφεύς, λοιπόν, αυτού του μέρους των θεοπνεύστων Γραφών εκινήθη να παρατηρήση: «Γυναίκα ενάρετον τις θέλει ευρεί; διότι η τοιαύτη είναι πολύ τιμιωτέρα υπέρ τους μαργαρίτας. Η καρδία του ανδρός αυτής θαρρεί επ’ αυτήν, και δεν θέλει στερείσθαι αφθονίας. Θέλει φέρει εις αυτόν καλόν, και ουχί κακόν, πάσας τας ημέρας της ζωής αυτής.» (Εδάφια 10-12) Αυτό είναι το είδος της συζύγου που η νυμφευμένη Χριστιανή γυναίκα θα θέλη να είναι, μια σύζυγος στην οποίαν ο άνδρας της έχει πλήρη πίστι και εμπιστοσύνη, μια σύζυγος που θα είναι ευλογία σ’ αυτόν εφ’ όσον ζουν και οι δύο.

 2. Πώς μπορεί ένα σπίτι να μαρτυρή για την αρετή της συζύγου;

² Υπάρχουν πολλοί πρακτικοί τρόποι με τους οποίους μια γυναίκα μπορεί να είναι τέτοια ευλογία στον σύζυγό της και στα τέκνα της, και εφαρμόζοντας αυτούς τους τρόπους έχει πολλή χαρά και ικανοποίησι. Ένα σπίτι, που κρατείται καθαρό, κομψό και εύτακτο, αποτελεί συνήθως μια μαρτυρία στο γεγονός ότι εδώ ζη μια ενάρετη σύζυγος. Αποτελεί μαρτυρία στο γεγονός ότι «επαγρυπνεί εις την κυβέρνησιν του οίκου αυτής, και άρτον οκνηρίας δεν τρώγει.» Για την πιστή γυναίκα διάκονο αποτελεί μέρος της μαρτυρίας που δίδει στην κοινότητά της για το ότι είναι μια αφιερωμένη δούλη του Ιεχωβά.​—Παροιμ. 31:27.

 3. Ποιες ευκαιρίες υπάρχουν για να δείξη η σύζυγος τις ικανότητες της εκεί που ο σύζυγος είναι, επίσης, ένας αφιερωμένος διάκονος του Ιεχωβά;

³ Η Χριστιανή γυναίκα, όταν ο σύζυγος της είναι, επίσης, αφιερωμένος μάρτυς του Ιεχωβά, έχει πράγματι πολλές ευκαιρίες να δείξη τις ικανότητες της ως συζύγου. Μπορεί να του δώση νομιμόφρονα υποστήριξι στη διακονική του δράσι, συμμετέχοντας μαζί του στο από σπίτι σε σπίτι κήρυγμα, στο να κάνη επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και στη διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών. Ίσως, εκτός του ότι είναι έξω στο έργον όλη την ημέρα και συμμετέχει στη δημοσία δράσι του κηρύγματος σε άλλες ώρες, ο σύζυγος είναι, επίσης, ένας επίσκοπος ή διακονικός βοηθός στην εκκλησία, και αυτό δημιουργεί πρόσθετες απαιτήσεις για τον καιρό του. Ενώ είναι αληθές ότι η πρώτη του υποχρέωσις είναι στην οικογένειά του, και δεν θα μπορούσε, πράγματι, να υπηρετήση κατάλληλα αν δεν ελάμβανε φροντίδα γι’ αυτή την υποχρέωσι, εν τούτοις, η πιστή και στοργική υποστήριξις της συζύγου του κάνει πολλά για να τον βοηθήση επιτυχώς να φροντίση για τις ευθύνες του. Αυτή μπορεί να κάμη εξίσου βολικό όσο και δυνατό γι’ αυτόν να προετοιμάση τα διάφορα καθήκοντά του και να βοηθήση στην εξοικονόμησι πολυτίμου χρόνου γι’ αυτόν και γι’ αυτή την ίδια με τα να έχη ένα καλό πρόγραμμα στο σπίτι, να έχη τα φαγητά εγκαίρως, να είναι έτοιμη να αναχωρήση για τις συναθροίσεις της εκκλησίας όταν πρέπει, θα θέλη να συνεργάζεται μαζί του σ’ ένα εποικοδομητικό πρόγραμμα οικογενειακής μελέτης. Μερικές φορές, ακόμη κι ένας αφιερωμένος σύζυγος χρειάζεται ενθάρρυνσι προς τις κατευθύνσεις αυτές, και μια συνετή και προσεκτική σύζυγος μπορεί να την παράσχη αυτήν ευγενικά και θεοκρατικά, όπως ακριβώς η Δεβόρρα, η σύζυγος του Λαφιδώθ, ενεθάρρυνε τον Κριτήν Βαράκ στο έργο που του είχε αναθέσει ο Ιεχωβά να εκτελέση.​—Κριτ. 4:8, 9.

 4. Πώς, υπό την διεύθυνσιν του συζύγου της, μπορεί η Χριστιανή σύζυγος να βοηθήση τα τέκνα της ν’ ακολουθήσουν το δρόμο που ευαρεστεί στον Ιεχωβά;

⁴ Υπό την διεύθυνσιν του συζύγου της, η Χριστιανή σύζυγος μπορεί να κάμη πολλά για να εκπαιδεύση τα τέκνα στην κατεύθυνσι που πρέπει ν’ ακολουθήσουν για να ευαρεστούν στον Ιεχωβά. Πρέπει να τα βοηθή να καλλιεργήσουν ένα υγιές σέβας για τον πατέρα τους, μην κάνοντας ποτέ κάτι για να υπονομεύσουν τη θέσι του ως κεφαλής της οικογενείας. Όχι μόνο με λόγια, αλλά και με παράδειγμα, πρέπει να θέτη τα τέκνα στις κατευθύνσεις της ορθής διαγωγής. Αναμφιβόλως θα έχη περισσότερον καιρό με τα τέκνα παρά με τον σύζυγό της, και μπορεί να κάμη καλή χρήσι του καιρού αυτού για να εποικοδομήση την εκτίμησι των τέκνων για την αλήθεια, για την οργάνωσί του Ιεχωβά, για τις συναθροίσεις, για τη διακήρυξι των αγαθών νέων, και να τα βοηθή να συμμετέχουν στις συναθροίσεις και στη διακονία στο βαθμό που μπορούν.​—1 Τιμ. 5:10.

 5. (α) Για ποιο περιβάλλον στο σπίτι εργάζεται η Χριστιανή σύζυγος, και γιατί; (β) Πώς δρέπει πλούσια ανταμοιβή σχετικά με τα τέκνα της; με τον σύζυγο της;

⁵ Η Χριστιανή σύζυγος μπορεί να κάμη πολλά για να δημιουργήση ένα ευτυχές και ειρηνικό περιβάλλον στο σπίτι. Εκτιμά ότι αυτό είναι το καλύτερο κλίμα για την ανάπτυξι των τέκνων της προς τη διανοητική και πνευματική ωριμότητα. Ενώ πάντοτε υποστηρίζει την αρχηγία του συζύγου της, συνεισφέρει πολλά στην κατεύθυνσι της αβρότητος και της κατανοήσεως για την ευεξία του οικογενειακού κύκλου. Είναι συνετή και λεπτή στην ομιλία της και «επί της γλώσσης αυτής είναι νόμος ευμενείας». Γι’ αυτό δρέπει μια πλούσια ανταμοιβή καθώς βλέπει τα τέκνα της να έρχονται στην ηλικία της ατομικής ευθύνης και να κάνουν την προσωπική των αφιέρωσι να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά. Οι γυιοί της, εκτιμώντας το μέρος που αυτή έπαιξε σ’ αυτό, θα προβούν στο να την ‘μακαρίσουν’ και ο συζυγικός της κάτοχος θα την επαινή, επίσης. Αληθινά μια καλή σύζυγος φέρνει τιμή στον σύζυγό της στην κοινότητα, τόσο ως Χριστιανόν διάκονο, όσο και ως κεφαλή της οικογενείας του. «Ο ανήρ αυτής γνωρίζεται εν ταις πύλαις, όταν κάθηται μεταξύ των πρεσβυτέρων του τόπου.»​—Παροιμ. 31:26, 28, 23.

ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 6. Πώς οι πιστές γυναίκες διάκονοι αποτελούν ευλογία στους άλλους στην εκκλησία, και με ποιους τρόπους μπορούν τέτοιες γυναίκες να προοδεύσουν στη συνεισφορά που μπορούν να κάμουν για την προαγωγή του έργου της Βασιλείας;

⁶ Η ίδια η παρουσία πιστών Χριστιανών γυναικών στην εκκλησία, το ότι εργάζονται με την εκκλησία ως διάκονοι των αγαθών νέων, έχει ένα υγιεινό αποτέλεσμα σε όλους εκείνους που είναι συνδεδεμένοι μ’ αυτήν. Η τακτικότης των στις συναθροίσεις και η υποστήριξις που παρέχουν στις διευθετήσεις της υπηρεσίας του αγρού είναι συχνά επαρκείς αυτές καθ’ εαυτές για να διεγείρουν άλλους σε όμοια δραστηριότητα, ακόμη και αν μπορή να μην είμεθα ενήμεροι τούτου. Αλλά καθώς βελτιώνεται μια αφιερωμένη γυναίκα στην αποτελεσματικότητα της διακονίας της, μπορεί ν’ αναλάβη πρόσθετα προνόμια. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να γίνη κατάλληλη για έναν διορισμό να εκπαιδεύη άλλες γυναίκες στην εκκλησία στο πώς να κηρύττουν τα αγαθά νέα. Μπορεί, επίσης, να εργάζεται να βελτιώση τη συμμετοχή της στις συναθροίσεις και έτσι να συμμετέχη στο προνόμιο να παρακινή άλλους σε αγάπη και καλά έργα. (Εβρ. 10:23-25) Και αν μπορή να διευρύνη τα προνόμιά της στο ν’ αναλάβη υπηρεσία σκαπανέως, τότε ακόμη πιο μεγάλες χαρές και ευλογίες την περιμένουν.

 7. (α) Στη συναναστροφή της με την εκκλησία, τι θα θέλη να έχη υπ’ όψιν η Χριστιανή γυναίκα; (β) Γιατί ο Ιεχωβά λαμβάνει υπ’ όψι τη διάκρισι των φύλων ως προς τις διατάξεις της εκκλησίας;

⁷ Αλλά πάντοτε η Χριστιανή γυναίκα θα θέλη να παραμένη στη διευθέτησι θεοκρατικής τάξεως, στην οποία την έθεσε ο Ιεχωβά. Δεν θα θέλη να είναι όπως η Μαριάμ και να μιλή εναντίον των αδελφών ή να τους συναγωνίζεται. Αλλά με διαγωγή και συνομιλία θα θέλη πάντοτε να δίνη υγιεινή υποστήριξι στην οργάνωσι, περιλαμβανομένων και των τοπικών υπηρετών. Ο Ιεχωβά είναι ο μέγιστος Οργανωτής. Γνωρίζει πώς να έχη άτομα να εργάζωνται μαζί με ενότητα για τη χαρά και εποικοδόμησι όλων. Γνωρίζει τις γυναίκες πολύ καλύτερα από όσο τις γνωρίζει οποιοσδήποτε άνδρας, διότι αυτός έδημιούργησε την πρώτη γυναίκα και αυτός γνωρίζει τις περιστάσεις που θα είναι πολύ συντελεστικές στην ευτυχία μιας γυναίκας. Γνωρίζει πώς αυτή μπορεί να τον υπηρετή καλύτερα προς αίνον του. Γι’ αυτούς τους λόγους λαμβάνει υπ’ όψι τη διάκρισι των φύλων ως προς τις διατάξεις υπηρεσίας στην οργάνωσί του.

 8. Ποιοι περιορισμοί υπήρχαν για τις γυναίκες στη συναγωγή του σαρκικού Ισραήλ, και όμως τι σχόλια δίνει ο Παύλος για κείνους που είναι σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού;

⁸ Στις ημέρες του έθνους Ισραήλ τα προνόμια των γυναικών εν σχέσει με τη λατρεία στον ναόν του Ιεχωβά ήσαν πολύ περιωρισμένα. Παραδείγματος χάριν, καμμιά γυναίκα δεν μπορούσε να υπηρετήση ως Λευιτικός ιερεύς ή ν’ αναλάβη καθήκοντα σχετικά με την υπηρεσία του ναού. Καμμιά γυναίκα δεν έπρεπε να καθήση στον θρόνο ως άρχων του Ισραήλ, η μόνη δε γυναίκα που το έκαμε αυτό ήταν η σφετερίστρια Γοθολία, που πέθανε εξαιτίας της αλαζονείας της. (Αριθμ. 3:1-10· 2 Βασ. 11:1-20) Αλλά, εν σχέσει με τον πνευματικόν Ισραήλ, ο απόστολος Παύλος έγραψε, απευθύνοντας τις παρατηρήσεις του εξίσου στις αφιερωμένες γυναίκες όσο και στους αφιερωμένους άνδρες: «Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην· δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού. Εάν δε ήσθε του Χριστού, άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι.»​—Γαλ. 3:26, 28, 29.

 9. (α) Ποια προνόμια ως προς τη Βασιλεία και το ιερατείον διανοίγονται στις Χριστιανές γυναίκες; (β) Ως αποτέλεσμα της λειτουργίας του αγίου πνεύματος, σε ποια δράσι συμμετέχουν τώρα αφιερωμένες, γυναίκες;

⁹ Αυτό εσήμαινε ότι οι γυναίκες μπορούσαν τώρα να συμμετέχουν με τους άνδρες στη θαυμαστή ελπίδα να γίνουν συγκληρονόμοι με τον Χριστό Ιησού στην ουράνια βασιλεία. Μερικές γυναίκες ήσαν τώρα στην κατεύθυνσι να γίνουν βασιλείς και ιερείς και να συμβασιλεύσουν με τον Χριστό Ιησού μαζί με το υπόλοιπο των 144.000 συντρόφων στη Βασιλεία. Αυτό, ωστόσο, δεν θα το απελάμβαναν ως γυναίκες, αλλά ως ένδοξα πνευματικά πλάσματα στους ουρανούς. (Ρωμ. 8:16, 17· Αποκάλ. 20:6· 14:1) Ως την ημέρα αυτή, ανάμεσα στο υπόλοιπο των 144.000, υπάρχουν πιστές γυναίκες στην κοινωνία Νέου Κόσμου, που έχουν αυτή τη μεγαλειώδη ελπίδα. Εχρίσθησαν με το άγιο πνεύμα ως μέλη του σώματος του Χριστού και, ως τοιαύτα, έγιναν «υιοί Θεού» μαζί με τα κεχρισμένα άρρενα μέλη του υπολοίπου. Όπως ακριβώς υπήρχαν γυναίκες παρούσες, όταν εξεχύνετο το άγιο πνεύμα στην Πεντηκοστή, ώστε να λάβουν μαζί με τους άνδρες από τα θαυματουργικά του χαρίσματα, έτσι και σήμερα γυναίκες, καθώς και οι άνδρες, συμμερίζονται τη μετάδοσι του αγίου πνεύματος για να τις οδηγή και τις κινητοποιή στην υπηρεσία του Ιεχωβά, ώστε και αυτές, επίσης, να μπορούν να διακηρύττουν «τα μεγαλεία του Θεού».​—Ιωήλ 2:28, 29· Πράξ. 1:14· 2:1-11.

Η ΔΙΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

10. Ποιες οδηγίες για τη διαγωγή της γυναικός στην εκκλησία βρίσκονται στην 1 Τιμόθεον 2:11-13 και 1 Κορινθίους 14:33, 34;

¹⁰ Αν και στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας οι γυναίκες που έκαναν αφιέρωσι και εβαπτίζοντο, απεκυούντο, επίσης, από το άγιο πνεύμα όπως και οι άνδρες, ωστόσο ήσαν ακόμη εν σαρκί, ο δε Ιεχωβά το ελάμβανε αυτό υπ’ όψι και είχε δώσει οδηγίες μέσω των αποστόλων για την κατάλληλη θεοκρατική ρύθμισι των πραγμάτων. Έτσι, στην 1 Τιμόθεον 2:11-13 διαβάζομε: «Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα.» Επίσης, το 1 Κορινθίους 14:33, 34 λέγει: «Διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης, καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων. Αι γυναίκες σας ας σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις· διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να λαλώσιν, αλλά να υποτάσσωνται.»

11. (α) Γιατί δεν μπορούσαν αυτές οι οδηγίες να σημαίνουν ότι οι γυναίκες δεν έπρεπε ποτέ να μιλούν στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις; (β) Τι, λοιπόν, σημαίνει γι’ αυτές να «σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις»;

¹¹ Μήπως αυτό σημαίνει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να μιλή σε μια συνάθροισι εκκλησίας; Όχι, δεν μπορεί να σημαίνη αυτό. Τότε οι γυναίκες καθώς και οι άνδρες ελάμβαναν τα χαρίσματα του πνεύματος, περιλαμβανομένων των χαρισμάτων ομιλίας γλωσσών και προφητείας, αυτά δε θ’ απαιτούσαν να μιλούν αυτές στην εκκλησία. Με ποιά, λοιπόν, έννοια έπρεπε να «σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις»; Προφανώς σ’ εκείνες τις περιπτώσεις, που η ομιλία θα έδειχνε έλλειψι υποταγής. Έτσι μια αδελφή δεν θα βρισκόταν να φιλονεική με αδελφούς ή να τους επικρίνη δημοσία, είτε σε μια συνάθροισι είτε σε άλλα μέλη της εκκλησίας σε άλλες περιπτώσεις, ούτε θα ασκούσε αυθεντία πάνω στους αδελφούς ως διδάσκαλος ή εκπαιδευτής. Αν μια γυναίκα είχε μια ερώτησι για ό,τι ένα άρρεν μέλος είπε στην εκκλησία, τότε μπορούσε να το εξετάση αυτό με τον σύζυγό της στο σπίτι.​—1 Κορ. 14:35.

12. Πώς, παραδείγματος χάριν, μπορούν γυναίκες να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της μελέτης και όμως να κρατούν ακόμη τη θεοκρατική τους θέσι;

¹² Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να μένη πάντοτε σιωπηλή. Παραδείγματος χάριν, στις συναθροίσεις της εκκλησίας οι αφιερωμένες γυναίκες μπορούν να δίνουν σχόλια σε ερωτήσεις που προβάλλονται στη διάρκεια συνεδριάσεων και ανασκοπήσεων μελέτης, και, ενεργώντας έτσι, κάνουν πολλά για να καταστήσουν τις συναθροίσεις ζωηρές και εποικοδομητικές για όλους τους παρόντας. Εκεί που παρέχεται ένα εσφαλμένο σχόλιο από ένα άρρεν άτομο του ακροατηρίου, στη διάρκεια της μελέτης της Σκοπιάς παραδείγματος χάριν, αυτό δεν απαιτεί από την αδελφή, αν κληθή ν’ απαντήση και αυτή, ν’ ακολουθήση την ίδια κατεύθυνσι και να κάμη το σχόλιο της να συμφωνή με την εσφαλμένη σκέψι που εδόθη. Αλλά ούτε με το σχόλιό της ούτε με τον τόνο της φωνής της δεν πρέπει να είναι επικριτική όσον αφορά την απάντησι του αδελφού. Με λεπτότητα μπορεί να παραθέση από ό,τι Η Σκοπιά η ίδια έχει να πη πάνω στο σημείο, ίσως προλογίζοντας τις παρατηρήσεις της με μια έκφρασι σαν αυτή: «Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε τα σχόλια που η παράγραφος της μελέτης μας δίνει επάνω σ’ αυτό . . .» Φυσικά, αν είναι άλλοι ώριμοι αδελφοί παρόντες, θα ήταν καλύτερα για τον οδηγό, καθώς σημειώνει μια εσφαλμένη απάντησι από έναν αδελφό, να καλή τους ωρίμους αυτούς για περαιτέρω διευκρίνισι του σημείου προς όφελος όλων, και έτσι ν’ αποφεύγη κάποια πιθανή αμηχανία.

13. Ποια είναι η επιθυμία όλων των πιστών γυναικών διακόνων, και όμως ποιες ερωτήσεις εγείρονται;

¹³ Είναι επιθυμία όλων των πιστών γυναικών διακόνων στην κοινωνία Νέου Κόσμου να συμπεριφέρονται σύμφωνα με του Ιεχωβά την αρχή θεοκρατικής αρχηγίας. Πράγματι, η νομιμόφρων υποστήριξίς των σ’ αυτό το ζήτημα, τόσο αντίθετη προς την κατεύθυνσι πολλών γυναικών στον κόσμο, είναι μια ευλογία στην κοινωνία Νέου Κόσμου και συμβάλλει πολύ στη θαυμαστή ενότητα και αρμονία μέσα σ’ αυτή. Αλλά, από καιρό σε καιρό, εγείρονται ερωτήσεις πάνω στο ζήτημα της αρχηγίας, όπως: Πότε ακριβώς απαιτείται από μια αδελφή κάλυψις της κεφαλής; Πότε μπορεί μια γυναίκα ν’ αναπέμπη προσευχή όταν άλλοι είναι παρόντες, και, αν αναπέμπη, θα εχρειάζετο πάντοτε κάλυψις της κεφαλής;

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΨΙ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ

14. Εν σχέσει με ποιά αρχή εξετάζει ο Παύλος το ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής της γυναικός, και τι λέγει γι’ αυτό στην 1 Κορινθίους 11:4-7;

¹⁴ Ότι ένα κάλυμμα κεφαλής ως σημείο υποταγής απαιτείται για μια γυναίκα σε ωρισμένες περιπτώσεις, σαφώς καταδεικνύεται στις Γραφές. Ο απόστολος, αφού εκθέτει την αρχή της αρχηγίας στην 1 Κορινθίους 11:3, προχωρεί να εφαρμόση την αρχή στη διεξαγωγή πραγμάτων στην εκκλησία. Έχετε υπ’ όψιν ότι τον καιρό που εδίδετο αυτή η συμβουλή, ήταν, επίσης, υπό εξέτασιν η ρύθμισις των θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος. Εν τούτοις, βασικά εκείνο που λέγεται για κάλυψι της κεφαλής εξακολουθεί να εφαρμόζεται στην εκκλησία σήμερα. Σημειώστε, λοιπόν, τι ακολουθεί στην 1 Κορινθίους 11:4-7: «Πας ανήρ προσευχόμενος ή προφητεύων, εάν έχη κεκαλυμμένην την κεφαλήν, καταισχύνει την κεφαλήν εαυτού. Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα με την κεφαλήν ασκεπή, καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής, διότι έν και το αυτό είναι με την εξυρισμένην. Επειδή αν δεν καλύπτηται η γυνή, ας κουρεύση και τα μαλλία αυτής· αλλ’ εάν ήναι αισχρόν εις γυναίκα να κουρεύη τα μαλλία αυτής, ή να ξυρίζηται, ας καλύπτηται. Διότι ο μεν ανήρ δεν χρεωστεί να καλύπτη την κεφαλήν αυτού, επειδή είναι εικών και δόξα του Θεού· η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός.»

15. (α) Γιατί δεν θα ήταν κατάλληλο για τον άνδρα να φορή κάλυμμα της κεφαλής ενώ προσεύχεται ή προΐσταται της εκκλησίας; (β) Γιατί, στις ίδιες περιστάσεις, πρέπει η γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής; (γ) Γιατί ο Παύλος παρομοίασε μια γυναίκα προσευχόμενη χωρίς κάλυμμα της κεφαλής στην εκκλησία προς μια γυναίκα με κουρεμένο κεφάλι;

¹⁵ Ως εικών και δόξα του Θεού, ο άνδρας εδημιουργήθη για να ενεργή ως αντιπρόσωπος του Θεού προς τη σύζυγό του και την οικογένειά του και έπρεπε να δεχθή την ευθύνη της αρχηγίας που η διάταξις αυτή έφερε σ’ αυτόν. Επί πλέον, στην εκκλησία ενεργούσε, επίσης, ως αντιπρόσωπος του Χριστού, της κεφαλής της εκκλησίας. Έτσι, όταν προσηύχετο ή προΐστατο σε μια συνάθροισι της εκκλησίας, δεν θα ήταν κατάλληλο γι’ αυτόν να φορή σημείο υποταγής στο κεφάλι του ωσάν από σεβασμό για άλλους ορατώς παρόντας. Το να πράττη αυτό θα ήταν, να το πούμε έτσι, σαν να εκάλυπτε την αρχηγία του και να ενεργούσε ωσάν ο διορισμός αυτός να μην ήταν κανονικός διορισμός γι’ αυτόν. Σε τούτο θα απετύγχανε να ενεργήση ως κατάλληλος αντιπρόσωπος του Χριστού στην εκκλησία, και έτσι θα ατίμαζε την κεφαλή του, τον Χριστό. Η γυναίκα, εξ άλλου, έπρεπε να έχη την κεφαλή της κεκαλυμμένη, όταν προσηύχετο ή επροφήτευε στην εκκλησία, από σεβασμό για τη θεοκρατική αρχή ότι αυτή ήταν κανονικά η λειτουργία του ανδρός, έτσι ώστε να μη φαίνεται ωσάν να προσπαθούσε να ενεργήση σαν άνδρας, να σφετερισθή τη θέσι του ανδρός. Αυτό θα ήταν καταισχύνη, όχι μόνο στα άρρενα μέλη της εκκλησίας, αλλά και στην κεφαλή της, στον σύζυγό της, ωσάν να μην ησθάνετο την ανάγκη να είναι σε υποταγή και σ’ αυτόν, επίσης. Έτσι, επιχειρηματολογεί ο Παύλος, αν μια γυναίκα επρόκειτο να ενεργήση μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε, επίσης, να φθάση στα άκρα και να κουρέψη την κόμη της σαν την κόμη ακριβώς ενός ανδρός ή μιας δούλης. Αλλ’ αυτό θα ήταν ατιμωτικό, δεν είναι έτσι; Ήταν ασφαλώς στην εποχή του Παύλου, διότι το ξύρισμα της κεφαλής μιας γυναικός ή το υπερβολικό κούρεμα των μαλλιών της ήταν κατ’ έθιμον σημείο του ότι ήταν δούλη, ή κάτι χειρότερο, του ότι ήταν γυναίκα που συνελήφθη σε ανηθικότητα ή μοιχεία και το κούρεμα της ήταν σημείο δημοσίου ονείδους.

16. Ποια αρχή ήταν σε αμφίσβήτησι στο ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής, και σχετικά με τούτο τι δείχνει η ίδια η φύσις;

¹⁶ Ήταν έθιμο για τις γυναίκες στις ημέρες των πρώτων Χριστιανών να φορούν ένα κάλυμμα της κεφαλής οποτεδήποτε επήγαιναν σε δημόσιο μέρος· διότι μια γυναίκα χωρίς κάλυμμα της κεφαλής σε δημόσιο μέρος εθεωρείτο ως γυναίκα ελευθέρων και εκλύτων ηθών, ως γυναίκα που δεν ανεγνώριζε αρχηγία είτε πατρός είτε συζύγου. Εν τούτοις, δεν ήταν αυτό το βασικό επίμαχο σημείο. Ήταν ζήτημα αναγνωρίσεως της θείας αρχής της αρχηγίας, ο δε Παύλος υποστηρίζει στα εδάφια 13 έως 15 πώς η ίδια η φύσις το δείχνει αυτό: «Κρίνατε σεις καθ’ εαυτούς· είναι πρέπον γυνή να προσεύχηται εις τον Θεόν ασκεπής; Ή ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει, ότι ανήρ μεν εάν έχη κόμην, είναι εις αυτόν ατιμία; Γυνή δε εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν διότι η κόμη εδόθη εις αυτήν αντί καλύμματος.» Όχι ότι η μακρά της κόμη ήταν αρκετό κάλυμμα της κεφαλής, όταν προσηύχετο ή επροφήτευε στην εκκλησία· αλλιώς, το έκτο εδάφιο δεν θα έδιδε σωστό νόημα. Μάλλον, η μακρά της κόμη θα ήταν μια υπόμνησις σ’ αυτήν σε τέτοιες περιπτώσεις, της ανάγκης για ένα κάλυμμα της κεφαλής ως σημείο υποταγής.

17. Ποια εκχώρησι αναγνωρίζει ότι έχει η ταπεινή γυναίκα;

¹⁷ Βέβαια μια γυναίκα με ξυρισμένο κεφάλι δεν θα ήταν πολύ ελκυστική, δεν είναι έτσι; Ομοίως, αν μια γυναίκα δεν έδειχνε σεβασμό για τη θεοκρατική τάξι, όπως αν επροφήτευε χωρίς κάλυμμα της κεφαλής στην πρώτη εκκλησία, δεν θα ήταν καθόλου ελκυστική στον Ιεχωβά και στα άλλα μέλη της εκκλησίας, διότι θα έδειχνε έλλειψι ταπεινοφροσύνης. Μια πιστή γυναίκα αναγνωρίζει εκείνο που της εκχωρείται στη διάταξι του Ιεχωβά. Καθώς γράφει ο Παύλος στα εδάφια 8 έως 10: «Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλ’ η γυνή εκ του ανδρός· επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ δια την γυναίκα, αλλ’ η γυνή δια τον άνδρα. Δια τούτο η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής, δια τους αγγέλους.»

18. Τι προφανώς είχε ο Παύλος στο νου λέγοντας ότι η γυναίκα «χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής, δια τους αγγέλους»;

¹⁸ Γιατί «δια τους αγγέλους»; Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι για να καταδειχθή υποταγή σ’ αυτούς. Στην 1 Κορινθίους 11:3, ο Παύλος δεν αναφέρει ότι οι άγγελοι έχουν αρχηγία επάνω στις γυναίκες που είναι στη γη. Οι άγγελοι δεν διωρίσθησαν για ν’ αναλάβουν την ηγεσία στη Χριστιανική εκκλησία ή να κηρύττουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Δεν υπάρχει, επομένως, ζήτημα του να πρέπει η γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής από σεβασμό για κάποιον άγγελο, τον οποίο θα μπορούσε ν’ αντικαθιστά. Αλλά τόσο οι αφιερωμένοι άνδρες όσο και οι γυναίκες είναι «θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους.» (1 Κορ. 4:9) Παραδείγματος χάριν, μια πιστή γυναίκα μπορεί να δώση ένα έξοχο παράδειγμα για τους αγγέλους. Συμμορφούμενη με νομιμοφροσύνη προς το θεοκρατικό πρότυπον του Ιεχωβά για υποταγή στη συζυγική της κεφαλή, καθώς επίσης δείχνοντας σεβασμό για τα άρρενα μέλη της εκκλησίας, δίνει ένα ορθό παράδειγμα για τους αγγέλους στον ουρανό στην εξακολουθητική των πιστή υποταγή στον Ιεχωβά και στον ανάσσοντα Βασιλέα Του, Ιησού Χριστό.

19. Ποια εκτίμησι της σχέσεως ανδρός και γυναικός διευκρινίζει ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 11:11, 12, και τι θα κρατήση ταπεινούς και τον άνδρα και τη γυναίκα στη διάταξι του Ιεχωβά;

¹⁹ Εν τούτοις, ο Παύλος, για να μη λάβη ο άνδρας την εσφαλμένη εντύπωσι από όσα έγραψε, ωσάν ο άνδρας να ήταν το κατ’ εξοχήν σπουδαίο πλάσμα και η γυναίκα ασήμαντη, προχωρεί και λέγει στα εδάφια 11 και 12 της 1^ης προς Κορινθίους επιστολής κεφάλαιο 11: «Πλην ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός, ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει, εν Κυρίω. Διότι καθώς η γυνή είναι εκ του ανδρός, ούτω και ο ανήρ είναι δια της γυναικός· τα πάντα δε εκ του Θεού.» Ναι, αυτό είναι εκείνο που πρέπει να κρατούμε στο νου​—ότι η διάταξις πραγμάτων όσον αφορά την αρχηγία, όσον αφορά τη σχέσι ανδρός και γυναικός, όσον αφορά τη διαγωγή και τάξι στην εκκλησία, είναι από τον Θεό και όχι από τον άνθρωπο. Το να έχωμε αυτή την άποψι των πραγμάτων μάς κρατεί ισορροπημένους, ταπεινούς και με εκτίμησι των ευλογιών του Ιεχωβά, είτε είμεθα άνδρας είτε γυναίκα.

20. Για ποιόν σκοπό εξετάζεται τώρα το ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής;

²⁰ Προφανώς υπήρχε κάποια φιλονεικία σ’ αυτό το ζήτημα της θέσεως της γυναικός στην εκκλησία της Κορίνθου, και έτσι ο απόστολος Παύλος διέθεσε χρόνον για να εκθέση τις αρχές ώστε να κατανοήσουν όλοι, και έπειτα συνεπέρανε: «Εάν τις όμως φαίνηται ότι είναι φιλόνεικος, ημείς τοιαύτην συνήθειαν δεν έχομεν, ουδέ αι εκλησίαι του Θεού.» (1 Κορ. 11:16) Ενώ αυτό μπορεί να μην είναι ζήτημα για φιλονεικία μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ αυτές τις ημέρες, όμως φαίνεται καλό σ’ αυτόν τον καιρό να εξετάσωμε το θέμα με κάποιες λεπτομέρειες ως προς την πρακτική του εφαρμογή στη Χριστιανική εκκλησία σήμερα. Έτσι, στο ακόλουθο τεύχος της Σκοπιάς, θα εξετάσωμε μερικές από τις περιστάσεις, που θα μπορούσε να εγερθή το ζήτημα της καλύψεως της κεφαλής, για να γνωρίζουν πιστές γυναίκες διάκονοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πώς να ενεργούν κατάλληλα σε αρμονία με τις Γραφές και με μια αγαθή Χριστιανική συνείδησι.

Η Ανάγκη της Χριστιανής Γυναικός για Κάλυψι της Κεφαλής Της​—Πότε;

«Διότι ο μεν ανήρ δεν χρεωστεί να καλύπτει την κεφαλήν αυτού, επειδή είναι εικών και δόξα του Θεού· η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός.»​—1 Κορ. 11:7.

 1. (α) Πώς μπορεί ο άνδρας να είναι δόξα του Θεού, και με το να είναι έτσι, πώς αυτό βοηθεί την σύζυγό του; (β) Πώς μπορεί μια γυναίκα να είναι δόξα του ανδρός;

ΟΤΑΝ ο άνδρας και η γυναίκα υπηρετούν τον Θεό σε αρμονία με τις αρχές Του θεοκρατικής τάξεως, φέρνουν τιμή και αίνο σ’ Αυτόν ως Δημιουργόν των. Όταν ένας άνδρας εκπληρώνη πιστά τον ρόλο του ως κεφαλή της οικογενείας του, όχι μόνο με το ν’ ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του ως εκείνος που κερδίζει τον άρτο και κάνει προμήθεια για τις υλικές ανάγκες, αλλά και με το να φροντίζη για τις πνευματικές ανάγκες της οικογενείας του με στοργικό και υπομονητικό ενδιαφέρον, αληθινά είναι δόξα του Θεού, Εκείνου, κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του οποίου επλάσθη. (Γέν. 1:26) Είναι επίσης, ευλογία στην οικογένεια του, και ασφαλώς καθιστά ευχαρίστησι για τη γυναίκα το να εκπληρώνη τον ρόλο της ως βοηθού συντρόφου και συζύγου. Εξ άλλου, με το ν’ αναγνωρίζη η σύζυγος τη σχέσι της προς τον σύζυγό της, ότι αυτός είναι η κεφαλή της, και με το να τιμά την κεφαλή της με πιστή και νομιμόφρονα υποστήριξί της, γίνεται δόξα του ανδρός.​—1 Κορ. 11:7.

 2. (α) Από σεβασμό για ποιά αρχή εγείρεται η ανάγκη για κάλυψι της κεφαλής; (β) Τι είναι σπουδαίο εν σχέσει με την κάλυψι της κεφαλής μιας γυναικός.

² Η γυναίκα μπορεί μόνο να είναι «δόξα του ανδρός» όταν κρατή την από τον Θεό διατεταγμένη σχέσι της προς τον άνδρα, μη σφετεριζόμενη ποτέ την αρχηγία του ανδρός. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγον μπορεί κάθε τόσο οι περιστάσεις ν’ απαιτήσουν να φορή η γυναίκα κάλυμμα της κεφαλής. Όπως είδαμε στο προηγούμενο τεύχος της Σκοπιάς, το επιχείρημα του Παύλου στην Πρώτη προς Κορινθίους επιστολή κεφάλαιο 11 για την ανάγκη καλύψεως της κεφαλής βασίζεται στην αρχή της θεοκρατικής αρχηγίας, την οποίαν αυτός εξέθεσε στο τρίτο εδάφιο: «Η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός [Ιησούς, όχι η εκκλησία]· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός.» Επομένως, η κάλυψις της κεφαλής καθίσταται αναγκαία για μια γυναίκα όταν εκτελή κάποια λειτουργία ή καθήκον, που κανονικά έπρεπε να εκτελήται από τον σύζυγό της ή από ένα αφιερωμένον Χριστιανόν άνδρα, και που αυτή εκτελεί μ’ ένα προσωρινό τρόπο ή λόγω ειδικών περιστάσεων. Εκείνο που είναι σπουδαίο δεν είναι το κάλυμμα της κεφαλής αυτό καθ’ εαυτό, αλλά η διάθεσις της καρδιάς και η κατάλληλη θεοκρατική συνείδησις της γυναικός που τα φορεί. Αυτή εκτιμά ότι η διάταξις αυτή είναι διάταξις του Θεού, και φορεί το κάλυμμα της κεφαλής πρωτίστως από σεβασμό γι’ Αυτόν και τη θεοκρατική Του διάταξι πραγμάτων καθ’ όσον αφορά τα φύλα. Μια γυναίκα μπορεί να έχη αγαθή συνείδησι σ’ αυτό το ζήτημα μόνο αν, εκτός του ότι φορεί το κάλυμμα της κεφαλής στην κατάλληλη ώρα, έχη έναν υγιεινό σεβασμό για κείνον του οποίου η αρχηγία τιμάται μ’ αυτόν τον τρόπο.

 3. Ποιες τρεις βασικές καταστάσεις εγείρονται που απαιτούν να φορή κάλυμμα της κεφαλής μια αφιερωμένη γυναίκα;

³ Ως το 1926 όλες οι γυναίκες της εκκλησίας φορούσαν καλύμματα της κεφαλής όταν παρευρίσκοντο στις συναθροίσεις. (Βλέπε Ο Χρυσούς Αιών της 8ης Σεπτεμβρίου 1926, σελίδες 780-791· Η Νέα Κτίσις (1904), σελίδες 271, 272· Η Σκοπιά της Σιών της 1ης Δεκεμβρίου 1907, σελίδες 360, 361​—στην Αγγλική.) Φαίνεται ότι υπάρχουν βασικώς τρεις καταστάσεις, που θα απαιτούσαν μια αφιερωμένη γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής. Αυτές μπορούν να εκτεθούν ως (1) όταν έχη να προσευχηθή ή να διδάξη παρουσία του συζύγου της, (2) αν διδάσκη έναν όμιλο, στον οποίον περιλαμβάνεται ένας αφιερωμένος αδελφός, και (3) όταν, λόγω της απουσίας ενός καταλλήλου άρρενος, έχη να προσευχηθή ή να προεδρεύση σε μια συνάθροισι εκκλησίας. Στο άρθρο αυτό και στο επόμενο θα εξετάσωμε κάθε μια από αυτές τις καταστάσεις με τη σειρά.

ΚΑΛΥΜΜΑ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ

 4. Αναφορικά με ποια ιδιαίτερη σχέσι του ανδρός και της γυναικός εγείρονται οι ερωτήσεις αρχηγίας και υποταγής;

⁴ Η βασική σχέσις μιας γυναικός προς ένα άνδρα είναι, στον γάμο, η της συζύγου προς ένα σύζυγο. Ο απόστολος Παύλος στις συζητήσεις του για τη συζυγική υποταγή στη Χριστιανική εκκλησία στην 1 Τιμόθεον 2:11-13 και 1 Κορινθίους 11:3-16 αναφέρεται στη δημιουργία του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους για να δείξη τη σχέσι του ενός προς τον άλλον, λέγοντας ότι ο άνδρας εδημιουργήθη πρώτος και του εδόθη η ευθύνη της αρχηγίας. Ασφαλώς, λοιπόν, στη γαμήλια σχέσι η Χριστιανή σύζυγος θα θέλη να δείξη κατάλληλη υποταγή, είτε ο σύζυγός της είναι όμοιος της διάκονος των αγαθών νέων είτε όχι.

 5. (α) Ποιος πρέπει κανονικά να αναμένεται ότι θα οδηγήση την οικογένεια στη Γραφική μελέτη και στην προσευχή; (β) Πότε, επομένως, εν σχέσει με αυτά τα ζητήματα, χρειάζεται μια γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής;

⁵ Πότε, λοιπόν, στη γαμήλια σχέσι θα μπορούσε να παραστή ανάγκη να φορή η γυναίκα ένα κάλυμμα της κεφαλής ως σημείο υποταγής στη συζυγική της κεφαλή; Ίσως το να θέσωμε μια άλλη ερώτησι θα μας βοηθήση γρήγορα να έχωμε την απάντησι. Αν ολόκληρη η οικογένεια είναι μαζί, ο σύζυγος, η σύζυγος και τα τέκνα, και πρόκειται να διεξαχθή μια οικογενειακή μελέτη ή ν’ αναπεμφθή μια προσευχή, ποιος θα ήταν φυσικό να χειρισθή αυτά τα ζητήματα; Ο σύζυγος, βέβαια! Ως κεφαλή της οικογενείας, ο πατέρας είναι εκείνος που θα ανεμένετο κανονικά να οδηγήση στη διδασκαλία της οικογενείας του και να αναθρέψη τα τέκνα εν «νουθεσία Ιεχωβά», και να τα αντιπροσωπεύη στην προσευχή προς τον Θεό. (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Αλλ’ αν ο σύζυγος δεν είναι αφιερωμένος Χριστιανός, και όμως του είναι ευάρεστον να καθήση στη μελέτη διεξαγόμενη από την αφιερωμένη σύζυγό του και στην οποία αυτή αναπέμπει προσευχή, τότε αυτή την ώρα που εκτελεί αυτές τις λειτουργίες, θα έπρεπε να φορή ένα κάλυμμα της κεφαλής. Εκτελεί αυτή τα καθήκοντα που κανονικά θα εξετελούντο από τον σύζυγό της, όταν είναι παρών. Φυσικά, αν δεν είναι παρών, τότε η σύζυγος δεν χρειάζεται να φορή κάλυμμα της κεφαλής, επειδή το να διδάσκη τα τέκνα της είναι επίσης προνόμιο της και ευθύνη της και δεν σφετερίζεται με τούτο τη θέσι της κεφαλής της. Αλλ’ αν ο άνδρας είναι παρών, τότε, αν αυτή διεξάγη τη μελέτη και αναπέμπη προσευχή, θα έπρεπε να το κάνη αυτό φορώντας κάλυμμα στην κεφαλή, αφού αυτή υπηρετεί προσωρινά ως τον καιρό που ο σύζυγος της θα δεχθή την αλήθεια και θα μπορή να φροντίζη γι’ αυτά τα καθήκοντα ο ίδιος.

 6. Ποια θα ήταν η κατάστασις, όταν ένας μη αφιερωμένος σύζυγος θα συνώδευε τη σύζυγό του σε μια Γραφική μελέτη με μια άλλη οικογένεια;

⁶ Ακόμη και έξω από το σπίτι η αρχή θα εφηρμόζετο. Αν ο σύζυγος, επειδή είναι ευνοϊκά διατεθειμένος, συνοδεύη τη σύζυγο του σ’ ένα άλλο σπίτι, όπου αυτή διεξάγει μια Γραφική μελέτη, θα έπρεπε αυτή να φορή κάλυμμα της κεφαλής ενώ προσεύχεται και ενώ διεξάγει τη μελέτη. Αν και μπορεί να είναι και ένας άλλος άνδρας παρών, όπως η κεφαλή του σπιτιού όπου γίνεται η μελέτη και ο οποίος είναι επίσης ένα μη αφιερωμένο άτομο που δείχνει ενδιαφέρον, η κάλυψις της κεφαλής της δεν θα ήταν εν σχέσει με αυτόν, επειδή αυτός δεν είναι η κεφαλή της ούτε μέλος της εκκλησίας. Η κάλυψις της κεφαλής σε μια τέτοια περίπτωσι θα έχρησίμευε ως σημείο υποταγής μόνο στη συζυγική κεφαλή της.

 7. Τι θα πούμε για τις ώρες του φαγητού;

⁷ Ομοίως, όταν βρίσκωνται στην τράπεζα του φαγητού. Αν ο μη αφιερωμένος σύζυγος παρακαλέση τη σύζυγό του να προσευχηθή, αυτή μπορεί να το πράξη, αλλά φορώντας στην κεφαλή κάλυμμα. Αλλά, στην απουσία του, όπου τρώγει το γεύμα μόνο με τα μικρότερά της μη αφιερωμένα τέκνα, δεν θ’ απητείτο γι’ αυτήν κάλυμμα της κεφαλής όταν προσεύχεται.

ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΑΡΡΕΝΑ ΤΕΚΝΑ

 8. Ποια κατάστασις ως προς την προσευχή εγείρεται εκεί που υπάρχει αφιερωμένος γυιός στην οικογένεια, και πότε η μητέρα θα έπρεπε να φορή κάλυμμα της κεφαλής σ’ αυτήν την περίπτωσι;

⁸ Αλλ’ αν, μολονότι ο σύζυγος ήταν απών, υπήρχε ένας αφιερωμένος γυιός της οικογενείας παρών, τι έπρεπε να γίνη τότε; Φυσικά, αν αυτός ο γυιός είναι ενήλικος, δεν θα υπήρχε αμφισβήτησις για την πορεία της ενεργείας που έπρεπε ν’ ακολουθηθή, επειδή αυτός φυσικά θα έκανε την προσευχή. Αλλά μπορεί να συμβαίνη ο γυιός να είναι ακόμη αρκετά νέος στα χρόνια, ίσως στην αρχή της εφηβικής του ηλικίας. Σ’ αυτή την περίπτωσι η μητέρα θα έπρεπε να κάμη χρήσι της δικής της διακρίσεως, είτε να τον καλέση να προσευχηθή είτε όχι. Αυτός είναι ακόμη κάτω από τη φροντίδα της ως μητέρας, και γι’ αυτό το λόγο είναι υποκείμενος σ’ αυτήν, και, πράγματι, πρέπει να της δίνη «τιμή» από αυτή την άποψι. (Εφεσ. 6:2) Επομένως, θα απέκειτο σ’ αυτήν το αν θα καλούσε αυτόν τον αφιερωμένο νέο γυιό να προσευχηθή ή, επειδή αισθανόταν ότι δεν ήταν ακόμη αρκετά ικανός ή λόγω ιδιαιτέρων περιστάσεων την ώρα εκείνη, θα εξέλεγε να αναπέμψη προσευχή η ίδια. Αλλ’ αν θα έκανε την προσευχή, θα ήταν κατάλληλο γι’ αυτήν να φορή κάλυμμα της κεφαλής, και αυτό θα εφηρμόζετο, επίσης, ενόσω διεξάγει μια μελέτη με τέτοιον αφιερωμένο γυιό. Γιατί;

 9. Ποιοι παράγοντες περιλαμβάνονται στην κάλυψι της κεφαλής της μητέρας εν σχέσει με τον μικρότερο αφιερωμένο γυιό, και πώς αυτό ενισχύει τη θέσι της;

⁹ Ο αφιερωμένος γυιός είναι τώρα ένα μέλος της εκκλησίας και, ως τοιούτο, θα εδιδάσκετο κατάλληλα, ή θα ανεπέμπετο προσευχή στην παρουσία του, από έναν ώριμο αφιερωμένον άρρενα. Στο σπίτι του, αυτό θα εγίνετο κανονικά από τον πατέρα του. Έτσι η μητέρα, φορώντας κάλυμμα της κεφαλής κάτω από τέτοιες περιστάσεις, ενεργεί με ικανότητα περισσότερη από μιας μητέρας, διότι το κάλυμμα της κεφαλής χρησιμεύει ως σημείο ή ένδειξις ότι αυτή ενεργεί αντί του συζύγου της, του πατέρα του αγοριού. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό ενισχύει τη θέσι της, καθιστώντας την ικανή να ενεργή θεοκρατικά προς τον αφιερωμένο γυιό εν σχέσει με πνευματικά πράγματα, όμως χωρίς κάποια παραβίασι της θεοκρατικής τάξεως. Σε άλλες περιπτώσεις, όταν δεν περιλαμβάνεται οικογενειακή λατρεία, αυτή μπορεί κατάλληλα να εξασκή τη θέσι της ως μητέρας προς τον γυιό της χωρίς κάποια απαίτησι καλύμματος της κεφαλής, δίνοντας την αναγκαία παιδεία και νουθεσία όπως απαιτείται.

10. Ποιο παράδειγμα δίδεται έτσι για τον αφιερωμένο γυιό από τη μητέρα, και ποια βαριά ευθύνη επικάθηται στον αφιερωμένο πατέρα;

¹⁰ Μια τέτοια μητέρα θα είναι στον αφιερωμένο της γυιό ένα έξοχο παράδειγμα του πώς πρέπει να ενεργή μια θεοκρατική γυναίκα, και αυτό θα είναι μεγάλης αξίας γι’ αυτόν, όταν αργότερα θα έχη μια σύζυγο και σπίτι δικό του. Επίσης, δεν θα έχη τόπο για παράπονο ότι η μητέρα του ενεργεί έξω της θέσεως της προς αυτόν ως αφιερωμένον άρρενα. Συγχρόνως η αφιερωμένη μητέρα θα ενδιαφέρεται να βοηθήση τον γυιό της να προοδεύση σε ωριμότητα, ώστε να μπορή επαρκώς να αντιπροσωπεύη την οικογένεια όταν είναι ανάγκη, σε προσευχή στον Ιεχωβά. Φυσικά, αν ο σύζυγος είναι, επίσης, ένας αφιερωμένος μάρτυς του Ιεχωβά, θα έχη πολύ περισσότερο την αιτία να εκπληρώνη προσωπικώς, όσο είναι δυνατόν, τις υποχρεώσεις του ως κεφαλής του οίκου, τώρα που έχει έναν αφιερωμένο γυιό ως μέλος του. Αυτός είναι εκείνος που μπορεί και πρέπει να παρέχη την πιο προωδευμένη εκπαίδευσι που χρειάζεται τώρα το παιδί.​—Παροιμ. 23:19, 24.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΠΟ ΜΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΥΣ

11. Πώς μπορεί η αφιερωμένη γυναίκα να συμπεριφέρεται απέναντι των προσευχών του μη αφιερωμένου συζύγου της (α) αν αυτός είναι ορθά διατεθειμένος και εκφράζη μια κατάλληλη προσευχή; (β) όταν οι προσευχές του δεν είναι σε αρμονία με τον λόγον του Θεού;

¹¹ Μπορεί να εγερθή η κατάστασις που η σύζυγος δέχεται την αλήθεια και γίνεται μία από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά ο σύζυγός της δεν την δέχεται, όμως εξακολουθεί να οδηγή την οικογένεια σε προσευχή τις ώρες του φαγητού. Αν είναι άτομο ορθά διατεθειμένο και κάνη ο ίδιος πρόοδο προς την αφιέρωσι, θα μπορούσε με ειλικρίνεια να δώση έκφρασι σε μια κατάλληλη προσευχή σε αρμονία με την αλήθεια του λόγου του Θεού, στην οποίαν η αφιερωμένη γυναίκα μπορεί να δώση ένα ευσυνείδητο «Αμήν». Ο άνδρας είναι ακόμη η κεφαλή του οίκου και κατάλληλα πρέπει να αναμένεται ότι θα οδηγήση την οικογένεια του στη λατρεία. Εν τούτοις, αν δεν εκδηλώνη ενδιαφέρον για τον λόγον του Θεού ή αν διακρατή θρησκευτικά σύμβολα πίστεως, που δεν είναι σε αρμονία με τη Γραφή και που αντανακλώνται στις προσευχές του, η φωτισμένη σύζυγος δεν θα μπορούσε να πη «Αμήν» σ’ αυτά. Ενώ αυτός προσεύχεται, αυτή θα μπορούσε ν’ αναπέμπη μια σιωπηλή προσευχή υπέρ αυτής της ιδίας και των τέκνων, με τη βεβαιότητα ότι ο Ιεχωβά θ’ ακούση την αίτησί της.

12. (α) Κάτω από ποιες περιστάσεις δεν θα ήταν κατάλληλο για τους Χριστιανούς να ενώνουν τα χέρια γύρω από το τραπέζι στη διάρκεια της προσευχής; (β) Γιατί αυτό δεν είναι μια άποψις των άκρων;

¹² Ένωσις των χεριών ενώ προσεύχονται είναι μια τακτική συνήθεια σε μερικές οικογένειες, αλλ’ αφού αυτό σημαίνει ενότητα στην προσευχή, δεν θα ήταν κατάλληλο για ένα Χριστιανό να συμμετέχη σ’ αυτό όταν η προσευχή αναπέμπεται από ένα μη αφιερωμένο άτομο, του οποίου οι σκέψεις δεν αποκλίνουν προς την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι για το οποίο πρέπει ν’ αγρυπνήτε, όταν προσκαλήσθε σ’ ένα γεύμα από άτομα που δεν είναι στην αλήθεια και όταν γνωρίζετε ότι αυτή είναι η συνήθεια της οικογενείας. Το ζήτημα είναι ότι δεν γνωρίζετε τι μπορεί να λεχθή στην προσευχή και όπως ακριβώς δεν θα μπορούσατε να δώσετε ένα «Αμήν» σ’ αυτήν, έτσι δεν θα θέλατε να δείξετε συγκατάθεσι στην προσευχή κρατώντας χέρια γύρω στο τραπέζι. Αλλά, μερικοί μπορεί να ερωτήσουν, δεν σημαίνει αυτό ότι οδηγούμε τα πράγματα στα άκρα; Όχι, καθόλου. Η προσευχή είναι ζήτημα λατρείας, κάτι που δεν πρέπει να το χειρίζεται κανείς με ελαφρότητα, αλλά κάτι που πρέπει να είναι άγιο και σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά. Για να διατηρήση μια αγαθή συνείδησι ο αφιερωμένος Χριστιανός δεν θα θέλη να δώση ούτε ακόμη μια εμφάνισι συμμετοχής σε κάποια λατρεία άλλη παρά την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά.​—1 Κορ. 10:20, 21· 2 Κορ. 6:14-18.

13. (α) Τι πρέπει να γίνη όταν ένας αποκεκομμένος σύζυγος αναπέμπη προσευχή στο τραπέζι του φαγητού; (β) Αν παρακαλή την αφιερωμένη σύζυγό του να προσευχηθή για την οικογένεια; (γ) Πώς αυτό επηρεάζει το ζήτημα του καλύμματος της κεφαλής;

¹³ Μια δύσκολη κατάστασις εγείρεται όταν ο σύζυγος έχη αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία και είναι ακόμη σε κατάστασι αποκοπής από την επικοινωνία της. Ενώ η σύζυγος είναι ακόμη υποκείμενη σ’ αυτόν ως σύζυγό της, όμως, σε αρμονία με τις Γραφές, μπορεί να μην έχη πνευματική επικοινωνία μαζί του. (Ρωμ. 16:17) Πώς θα μπορούσε αυτό να επηρεάση το ζήτημα της προσευχής στις ώρες του φαγητού; Αν αυτός θα επέμενε να προσεύχεται στην τράπεζα του φαγητού, η σύζυγος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο ν’ αναγνωρίση την προσευχή του, είτε μ’ ένα σιωπηλό, είτε μ’ ένα ακουστό «Αμήν». Αυτή μπορεί να αναπέμπη τη δική της προσευχή σιωπηλά στον Ιεχωβά, ενώ αυτός προσεύχεται ή κατόπιν, καθώς φρονεί ότι είναι κατάλληλο. Αν ο αποκεκομμένος σύζυγος ζητούσε από τη σύζυγό του να προσευχηθή για την οικογένεια στην παρουσία του, αυτή θα έπρεπε ν’ αρνηθή. Εν τούτοις, θα μπορούσε να προσευχηθή σιωπηλά για τον εαυτό της και για τα τέκνα, ακόμη και αν αυτός ήταν παρών, αλλά όχι υπό την διεύθυνσί του. Από τούτο μπορούμε να δούμε ότι το ζήτημα της ανάγκης καλύμματος της κεφαλής δεν θα προέβαλλε ποτέ σ’ αυτή την περίστασι, επειδή δεν θα υπήρχε καμμιά περίπτωσις που η σύζυγος θα εκτελούσε κάποια λειτουργία διδασκαλίας ή προσευχής ακουστά στην παρουσία του αποκεκομμένου συντρόφου.

ΔΙΑΓΩΓΗ ΠΡΟΣ ΑΠΙΣΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟΝ

14. (α) Ενώ χρειάζεται να φορή κάλυμμα της κεφαλής από καιρό σε καιρό, τι ιδιαίτερα θα έχη στο νου η Χριστιανή σύζυγος, έτσι ώστε να διατηρήση την ελκυστικότητα της στα όμματα του Ιεχωβά; (β) Τι θα πούμε όταν η διαγωγή του συζύγου δεν είναι σε αρμονία με καλές αρχές;

¹⁴ Η πιστή γυναίκα διάκονος, η οποία είναι η σύζυγος ενός ανδρός που δεν είναι στην αλήθεια, δηλαδή, ενός μη αφιερωμένου ανδρός, η οποία περίστασις μπορεί να καταστήση επάναγκες το να φορή ένα κάλυμμα της κεφαλής από καιρό σε καιρό στην παρουσία του, θα ενδιαφέρεται να είναι η διαγωγή της σύμφωνη με αυτό το εξωτερικό σημείο υποταγής. Η ελκυστικότης της στα όμματα του Ιεχωβά δεν εξαρτάται από μια τυπική απλώς επίδειξι υποταγής μέσω ενός καλύμματος της κεφαλής, αλλά έγκειται στο να τηρή σεμνά τη θέσι της ως συζύγου, πάντοτε φροντίζοντας να «σέβηται τον άνδρα». (Εφεσ. 5:24, 33) Αλλά, ίσως να ερωτήσετε, πώς μπορεί μια γυναίκα να σέβεται ένα σύζυγο, ο οποίος λαμβάνει μια πορεία μίσους προς την αλήθεια και προς τη λατρεία του Ιεχωβά που ασκεί η σύζυγος του; Ασφαλώς δεν μπορείτε να σέβεσθε τις απόψεις ενός ανδρός, όταν αυτές είναι εναντίον του Θεού, ή τους λόγους του, όταν αυτοί είναι βλάσφημοι και ίσως ακόμη ακάθαρτοι. Αλλ’ ακόμη και κάτω από τέτοιες περιστάσεις, με το να σέβεται η γυναίκα τη θέσι της αρχηγίας που ένας σύζυγος πρέπει να πληροί, είναι δυνατόν να διάγη μ’ έναν τρόπο ώστε ν’ αποφεύγη κάθε στασιαστική εκδήλωσι εναντίον της διατάξεως του Ιεχωβά. Κυρίως, μια γυναίκα, όταν βρίσκεται με άλλους, πρέπει ν’ αποφεύγη να μιλή υποτιμητικά για τον σύζυγό της, οσοδήποτε κακός και αν είναι.

15. Ποιο παράδειγμα αδίκου κακοπαθείας έχουν οι αφιερωμένες γυναίκες;

¹⁵ Για μια γυναίκα που βρίσκει τον εαυτό της στην κατάστασι τού να είναι νυμφευμένη μ’ έναν άνδρα που είναι δύσκολο να συμβαδίση μαζί του και που μπορεί ακόμη να είναι σκληρός στη διαγωγή του, υπάρχει παρηγορία στο παράδειγμα του Ιησού. Σημειώστε τα εισαγωγικά λόγια της Πρώτης Επιστολής του Πέτρου, κεφάλαιο 3: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών.» Με ποιόν τρόπο; Από μια άποψι, ο Πέτρος συζητούσε προ ολίγου την περίπτωσι των Χριστιανών οικιακών υπηρετών, που υπέφεραν αδίκως επειδή εμιμούντο τον Ιησούν, ο οποίος μας άφησε υπόδειγμα του πώς να συμπεριφερώμεθα κάτω από άδικα παθήματα. Γι’ αυτόν ο Πέτρος γράφει: «Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» Έτσι οι γυναίκες, που έχουν να υποφέρουν άδικη μεταχείρισι μπορούν να το πράττουν αυτό καθώς ενουθετούντο οι Χριστιανοί εκείνοι οικιακοί υπηρέται να το πράττουν και καθώς το έπραττε ο Ιησούς, παραδιδόμενοι στον Ιεχωβά, ο οποίος στον δέοντα καιρό θ’ ανταμείψη την πιστή διαγωγή των.​—1 Πέτρ. 2:18-23.

16. (α) Ποιό είδος υποταγής Χριστιανών συζητεί ο Πέτρος, και με ποια υποβοηθητική συμβουλή; (β) Ενώ η Χριστιανή σύζυγος είναι υποκείμενη με μια σχετική έννοια στον σύζυγο της, ποια δύο πράγματα πρέπει να λαμβάνη υπ’ όψι, με ποια απόφασι;

¹⁶ Αλλά η υποταγή οικιακών υπηρετών στους κυρίους μπορεί να περιλαμβάνη κάποτε και τους «διεστραμμένους». Λέγει, λοιπόν, ο Πέτρος: «Διότι τούτο είναι χάρις, το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.» (1 Πέτρ. 2:18-20) Όπως ακριβώς στην περίπτωσι των οικιακών υπηρετών, έτσι και στην περίπτωσι των γυναικών συζύγων, η υποταγή των είναι σχετική, αφού το θέλημα του Θεού και η συνείδησις πρέπει να λαμβάνωνται υπ’ όψιν. Αν, λοιπόν, ο σύζυγος αποδειχθή ότι είναι διεστραμμένος, ακόμη και ως το σημείο τελείας εναντιώσεως στη στάσι της συζύγου ως αφιερωμένης Χριστιανής, όμως η πιστή γυναίκα διάκονος θα εμμένη πάντοτε στην αφιέρωσί της να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά. Συγχρόνως θα ζητή πιστά να κρατή τη σχέσι της προς τον σύζυγό της όπως την διέταξε ο Ιεχωβά, έστω και αν αυτά αποδεικνύεται πολύ δύσκολο από καιρό σε καιρό.

17. Με ποια διαγωγή μπορεί ένας άπιστος σύζυγος να κερδηθή στην αλήθεια;

¹⁷ Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι σύζυγοι τόσο κακοί. Αλλά πολύ συχνά συμβαίνει να φαίνεται απλώς ο σύζυγος ότι δεν έχει ενδιαφέρον για την αλήθεια και δεν δείχνει επιθυμία να κάμη κάποιο βήμα για να συνδεθή με την κοινωνία Νέου Κόσμου. Τι θα γίνη τότε; Θυμάστε εκείνο που διαβάσαμε προηγουμένως από την 1 Πέτρου 3:1, 2; «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» Ναι, το ένα πράγμα που θα μπορούσε να κερδίση αυτούς τους συζύγους στην αλήθεια είναι η διαγωγή των συζύγων των, πιστή συζυγική υποταγή μαζί με βαθύν σεβασμό.​—1 Κορ. 7:16.

18. Τι διατηρεί η Χριστιανή σύζυγος με την πιστότητα της στη συζυγική υποταγή, και σε ποιόν είναι αυτό μια ειδική ευλογία;

¹⁸ Λόγω τέτοιας πιστότητος η Χριστιανή σύζυγος πάντοτε διατηρεί την πνευματική της ελκυστικότητα ενώπιον του Ιεχωβά και της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο αφιερωμένος άνδρας που είναι νυμφευμένος με τέτοια σύζυγο πρέπει να έχη μεγάλη εκτίμησι μιας τέτοιας ευλογίας, διότι η σύζυγος αυτή είναι πράγματι δόξα σ’ αυτόν. Αν ο σύζυγός της δεν εδέχθη ακόμη την αλήθεια, η Χριστιανή σύζυγος θα διατηρήση την αγνή διαγωγή της με βαθύν σεβασμό, διότι αυτό μπορεί ν’ ανοίξη τα μάτια του να δη τι έξοχη σύζυγο έχει και να οδηγηθή στο να δεχθή την αλήθεια. Τι θαυμαστή ευλογία θ’ αποδειχθή αυτό ότι είναι γι’ αυτόν και για κείνην!

Η Κάλυψις της Κεφαλής της και Εκκλησιαστικές Δραστηριότητες

1, 2. Από ποιες απόψεις μπορεί ένα κάλυμμα της κεφαλής ν’ αυξήση την ελκυστικότητα της Χριστιανής γυναίκας, και ποια ζητήματα που έχουν να κάμουν με κάλυψι της κεφαλής θα εξετασθούν τώρα;

ΕΝΑ κάλυμμα της κεφαλής που είναι καλά διαλεγμένο μπορεί να κάμη πολλά για να αυξήση τη φυσική ομορφιά και ελκυστικότητα μιας γυναίκας. Όταν τίθεται στην κεφαλή ως σημείο Χριστιανικής υποταγής, αυξάνει την πιο πολύτιμη πνευματική ελκυστικότητά της. Ενώ γι’ αυτόν τον τελευταίο σκοπό η Χριστιανή γυναίκα δεν θα εχρειάζετο να φορή ως κάλυμμα της κεφαλής κάποιον ελαφρόν και συναρπαστικόν ωρισμένον τύπον, όμως δεν υπάρχει λόγος γιατί το κάλυμμα της κεφαλής της να μη συμβάλλη συγχρόνως στην εξωτερική της εμφάνισι μ’ ένα σεμνό και αρμόζοντα τρόπο.

² Στο προηγούμενο άρθρο (παράγραφος 3) ανεφέρθησαν τρεις βασικές καταστάσεις, που θ’ απαιτούσαν να φορή μια γυναίκα ένα κάλυμμα της κεφαλής ως σημείο Χριστιανικής υποταγής. Η πρώτη απ’ αυτές εξητάσθη πλήρως, έτσι ώστε μπορούμε τώρα ν’ αναλάβωμε την εξέτασι των άλλων δύο. Αυτές έχουν να κάμουν με τη δράσι της γυναίκας εν σχέσει με την εκκλησία.

 3. (α) Μήπως μια αδελφή χρειάζεται να φορή κάλυμμα της κεφαλής όταν είναι στο από σπίτι σε σπίτι έργον συνοδευόμενη από έναν αδελφό, και γιατί αυτό; (β) Αλλά τι άλλο χρειάζεται να τηρήται υπ’ όψιν;

³ Πρώτα, θα μπορούσαμε να εξετάσωμε το ζήτημα από την άποψι της διακονίας αγρού των μαρτύρων του Ιεχωβά, από σπίτι σε σπίτι, με εκτέλεσι επανεπισκέψεων και διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών. Παραδείγματος χάριν, θα ήταν επάναγκες για μια γυναίκα να φορή ένα κάλυμμα κεφαλής, όταν βρίσκεται στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, αν συνοδεύεται από έναν άρρενα αφιερωμένο διάκονο, και όπου δίδει μια θρησκευτική ομιλία; Όχι, δεν φαίνεται να υπάρχη κάποια Γραφική αιτία που θα το απαιτούσε αυτό. Τούτο είναι μέρος του καθήκοντος που της ανετέθη να κηρύττη τα αγαθά νέα. (Ματθ. 24:14) Δεν σφετερίζεται τη θέσι ενός αδελφού. Αυτός απλώς την συνοδεύει, ίσως ως ένας υπηρέτης περιοχής ή ως ο τοπικός επίσκοπος της εκκλησίας, για να την βοηθή στη διακονία, όχι για να διδάσκεται απ’ αυτήν. Το ίδιο θα εφηρμόζετο στη διακονία επανεπισκέψεων. Εν τούτοις, ας έχωμε υπ’ όψι το ζήτημα της συνειδήσεως. Μπορεί κάποιες αδελφές να αισθάνωνται ότι πρέπει να φορούν κάλυμμα της κεφαλής κάτω από αυτές τις περιστάσεις, και βέβαια δεν υπάρχει αντίρρησις να ενεργούν έτσι αν αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κατευθύνει η συνείδησίς των.

 4. (α) Μπορεί ποτέ μια αδελφή να αναπέμψη προσευχή παρουσία ενός αφιερωμένου αδελφού; (β) Γιατί πρέπει η αδελφή, που διεξάγει μια Γραφική μελέτη μ’ έναν αφιερωμένο αδελφό παρόντα, να φορή κάλυμμα της κεφαλής;

⁴ Εν τούτοις, όταν πρόκειται για το έργο Γραφικής μελέτης, έχομε μια κάπως διαφορετική κατάστασι. Αν ένας αφιερωμένος αδελφός συνοδεύη μια αδελφή σε μια οικιακή Γραφική μελέτη, τότε αυτός πρέπει ν’ αναπέμπη προσευχή, επειδή μια αδελφή ποτέ δεν θα προσηύχετο στην παρουσία ενός αφιερωμένου αδελφού, ακόμη και με κάλυμμα της κεφαλής, εκτός αν υπήρχε κάποια εξαιρετική αιτία, όπως το ότι ο αδελφός έχασε τη φυσική δύναμι της λαλιάς. Αλλά, για τον σκοπό της εκπαιδεύσεως, η αδελφή μπορεί να διεξάγη τη μελέτη, αν και θα το έκανε αυτό με την κεφαλή της κεκαλυμμένη. Γιατί; Αυτό είναι κάτι περισσότερο από το να δίνη μια ομιλία από σπίτι σε σπίτι ή σε μια επανεπίσκεψι. Είναι μια από πριν διευθετημένη συνάθροισις για Γραφική μελέτη και ανοίγεται τυπικά με προσευχή. Εκείνος που διεξάγει τη μελέτη πραγματικά προΐσταται σε μια συνάθροισι, όπου είναι παρόν ένα αφιερωμένο άρρεν μέλος της εκκλησίας. Κανονικά, ο αφιερωμένος αδελφός θα προΐστατο σε μια τέτοια συνάθροισι, η οποία περιλαμβάνει διδασκαλία μ’ έναν ωργανωμένο τρόπο. (1 Τιμ. 2:12) Εν τούτοις, λόγω της εξαιρετικής περιστάσεως, της παροχής, δηλαδή, εκπαιδεύσεως για την αδελφή στη διακονία Γραφικής μελέτης, η αδελφή μπορεί να διεξάγη τη μελέτη. Αλλά, από σεβασμό για το άρρεν μέλος της εκκλησίας που είναι παρόν, αυτή θα φορούσε ένα κάλυμμα της κεφαλής στο διάστημα που το πράττει αυτό.

 5. (α) Αν ένας μη αφιερωμένος άρρην ευαγγελιζόμενος συνοδεύη μια αδελφή σε μια Γραφική μελέτη, ποιος πρέπει ν’ αναπέμπη προσευχή; (β) Θ’ απαιτούσαν οι περιστάσεις να φορή η αδελφή κάλυμμα της κεφαλής, και γιατί;

⁵ Μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις που μια αδελφή συνοδεύεται σε μια Γραφική μελέτη από έναν άρρενα συνδεδεμένο με την εκκλησία, που δεν είναι ακόμη βαπτισμένος, αν και κάνει αναφορά στην εκκλησία ως διαγγελεύς των αγαθών νέων. Ποια πρέπει να είναι η πορεία ενεργείας; Επειδή αυτός δεν είναι αφιερωμένος, δεν θα μπορούσε κατάλληλα ν’ αντιπροσωπεύη την αφιερωμένη αδελφή σε προσευχή στον Ιεχωβά, και επομένως θα ήταν κατάλληλο ν’ αναπέμπη αυτή προσευχή στη μελέτη. Εν τούτοις, θα μπορούσε να διεξάγη τη μελέτη. Η αδελφή, όμως, όταν προσεύχεται, καθώς επίσης αν αυτή διεξήγαγε τη μελέτη, θα το έκανε κατάλληλα αυτό με την κεφαλή της κεκαλυμμένη. Ενώ ο άνδρας αυτός δεν είναι ακόμη στην πληρέστατη έννοια μέλος της εκκλησίας, εν τούτοις είναι προσδοκώμενο τοιούτο, και όσον αφορά τους έξω ταυτίζεται με την εκκλησία λόγω της δράσεως του στο κήρυγμα, και δείχνει μια ευπειθή πορεία ενεργείας.

 6. Ποια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθήται, όταν μια αδελφή έχη να διεξαγάγη μια Γραφική μελέτη προς όφελος ενός νεωστί αφιερωμένου αδελφού;

⁶ Μπορεί να εγερθή η περίστασις, που μια αδελφή πραγματικά διεξάγει μια οικιακή Γραφική μελέτη προς όφελος ενός αφιερωμένου αδελφού. Μπορεί να είχε κηρύξει την αλήθεια σ’ αυτόν τον άνθρωπο, να είχε μελετήσει μαζί του και να τον είχε βοηθήσει στην αφιέρωσι και στο βάπτισμα και στην υπηρεσία. Λόγω ελλείψεως άρρενος ευαγγελιζομένου, αυτή η ίδια μπορεί να χρειάσθηκε να συνεχίση αυτή την οικιακή Γραφική μελέτη μ’ αυτόν τον νέον αδελφό για να συμπληρώση τα βιβλία «Έστω ο Θεός Αληθής» και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή». Αυτός χρειάζεται να μάθη αυτά τα πράγματα, και σ’ αυτή την περίπτωση αυτή είναι η μόνη εκεί για να τον βοηθήση. Κάτω από τέτοιες περιστάσεις θα φορούσε κατάλληλα ένα κάλυμμα της κεφαλής ενώ διεξάγει τη μελέτη, καίτοι την προσευχή πρέπει να την χειρίζεται ο νεωστί αφιερωμένος αδελφός.

 7. (α) Τι μπορεί να λεχθή για την υποβοήθησι ενός νέου αδελφού από μια αδελφή στην υπηρεσία αγρού; (β) Ενώ δεν συμβουλεύει τον αδελφό, πώς μπορεί η αδελφή να τον βοηθήση να βελτιωθή στη διακονία;

⁷ Φυσικά, στην αρχή, θα μπορούσε, επίσης, να χρειασθή να τον βοηθήση στη διακονία, αν και οι περιστάσεις θα καθώριζαν σε ποιο βαθμό μπορούσε να το κάμη αυτό και θα εχρειάζετο να κάμη διάκρισι. Η κατάστασις ενός ανδρός που πηγαίνει μόνος με μια γυναίκα στη διακονία, ειδικά αν ο ένας απ’ αυτούς ή και οι δύο είναι νυμφευμένοι, θα μπορούσε εύκολα να παρεξηγηθή και πρέπει ν’ αποφεύγεται, αν είναι δυνατόν. Σε μερικές χώρες, αυτό θα ήταν εντελώς ακατάλληλο. Πρέπει, λοιπόν, να γίνη κάποια άλλη διευθέτησις αν οπωσδήποτε είναι αυτό δυνατόν, και σε πλείστες εκκλησίες υπάρχουν άρρενες αδελφοί διαθέσιμοι, που μπορούν να βοηθήσουν αυτόν τον νέον. Αν δεν υπάρχη αδελφός διαθέσιμος στην εκκλησία, ίσως θα μπορούσε και μια δεύτερη αδελφή να πηγαίνη μαζί επίσης. Αν θα έπρεπε η αδελφή, κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις, να λάβη τον νέο αδελφό στην υπηρεσία, αυτό δεν θα ήταν διευθέτησις τακτικού εκπαιδευτικού προγράμματος, αλλά η αδελφή θα μπορούσε να βοηθήση τον νέον αδελφό αφήνοντας τον να παρατηρή τη δική της μέθοδο κηρύγματος. Δεν πρέπει να παρέχη συμβουλή πάνω στην παρουσίασί της με τον τρόπο που θα παρείχε ένας αδελφός, και, αφού δεν θα ενεργούσε έτσι, δεν θα ήταν αναγκαίο ένα κάλυμμα της κεφαλής, αν και πάλι η συνείδησις θα μπορούσε να επηρεάση το ζήτημα. Αν ο αδελφός ζητή κάποιες εισηγήσεις, η αδελφή μπορεί πάντοτε ν αναφέρεται στις εκδόσεις της Εταιρίας, ή ίσως να εξηγή πώς αυτή χειρίζεται διάφορες καταστάσεις, αλλά ν’ αποφεύγη να επικρίνη τη δική του παρουσίασι των αγαθών νέων. Το να έχη μια αδελφή τη δέουσα αντίληψι της καταλληλότητος των πραγμάτων και να έχη στο νου τις Γραφικές αρχές της αρχηγίας θα την βοηθήση κάτω από αυτές τις περιστάσεις να συμπεριφέρεται μ’ έναν τρόπο που αφ’ ενός μεν είναι υποβοηθητικός, αφ’ ετέρου δε δείχνει ωστόσο σεβασμό στην κατάστασι.

ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 8. (α) Ποια αρχή εφαρμόζεται σε γυναίκες για τις οποίες απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής στις συναθροίσεις της εκκλησίας; (β) Ποια κατάστασις μπορεί να εγερθή σε συναθροίσεις για υπηρεσία του αγρού, ποια πορεία ενεργείας πρέπει ν’ ακολουθηθή, και γιατί;

⁸ Ως προς την ανάγκη να φορούν οι γυναίκες καλύμματα της κεφαλής στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, αυτή δεν θα ηγείρετο κανονικά στην πλειονότητα των συναθροίσεων. Όπως έχει ήδη σημειωθή, η αρχή που εφαρμόζεται είναι: Κάλυμμα της κεφαλής απαιτείται εκεί που, λόγω απουσίας άρρενος με τα κατάλληλα προσόντα, χρειάζεται να προσευχηθή ή να προΐσταται μια αδελφή σε μια συνάθροισι της εκκλησίας. Η κατάστασις αυτή, παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να εγερθή σε μια συνάθροισι για υπηρεσία του αγρού, ίσως στο μέσον της εβδομάδος, και την οποία παρακολουθούν μόνο αδελφές. Σε τέτοιες περιστάσεις πρέπει ν’ αναπέμπεται προσευχή προς χάριν του ομίλου προτού αυτός αρχίση να μετέχη στην υπηρεσία του Ιεχωβά, και κάποιος πρέπει να προΐσταται ή διευθύνη τη συνάθροισι. (Εφεσ. 6:18) Επειδή η συνάθροισις αυτή είναι μια εκκλησιαστικώς διευθετημένη συνάθροισις, οι αδελφές, που προΐστανται ή προσεύχονται, χειρίζονται καθήκοντα, που συνήθως θα εξετελούντο από αδελφούς, και έτσι πρέπει να έχουν την κεφαλή τους κεκαλυμμένη, έστω και αν μόνο αδελφές είναι παρούσες. Μια αδελφή που είναι διωρισμένη ως οδηγός μελέτης βιβλίου θα έπρεπε, επίσης, να φορή κάλυμμα της κεφαλής. Όταν διεξάγη τη μελέτη και, επίσης, όταν προσεύχεται, αν δεν είναι παρών κανείς αφιερωμένος αδελφός ώστε να φροντίση γι’ αυτό.

 9. Πώς πρέπει να θεωρούν οι αδελφές τα μέρη, που μπορεί να έχουν στη συνάθροισι υπηρεσίας και στη σχολή διακονίας, και θα απαιτούσαν αυτά κανονικά να φορούν οι αδελφές κάλυμμα της κεφαλής;

⁹ Κανένα κάλυμμα της κεφαλής δεν απαιτείται για αδελφές που λαμβάνουν μέρος σε επιδείξεις, σε αφήγησι πειρών ή στον χειρισμό ομιλιών σπουδαστού που δίδονται στη σχολή διακονίας της εκκλησίας, Σε τέτοιες περιστάσεις οι αδελφές δεν προΐστανται στην εκκλησία. Δεν προσπαθούν να διδάξουν τους αδελφούς ή να τους κατευθύνουν σε ότι πρέπει να κάμουν, και έτσι, με το να μη φορούν κάλυμμα της κεφαλής δεν υπάρχει παραβίασις Γραφικής αρχής. Εν τούτοις, οι αδελφές πολύ συμβάλλουν στην εποικοδόμησι όλων στην εκκλησία. Γι’ αυτό το λόγο μια αδελφή ποτέ δεν πρέπει να υποτιμά το όφελος που προκύπτει από οποιοδήποτε μέρος που μπορεί να έχη στο πρόγραμμα, είτε αφηγούμενη μια πείρα είτε μετέχοντας σε μια επίδειξι.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΝΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

10. (α) Όπως διευκρινίζεται από την προς Ρωμαίους επιστολή 16:1, ποια κατάστασις απαντάται μερικές φορές σήμερα στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά; (β) Τι σημαίνει η Ελληνική λέξις επίσκοπος, και σε ποιους εφαρμόζεται;

¹⁰ Στην προς Ρωμαίους επιστολή 16:1 η Φοίβη χαρακτηρίζεται ως «διάκονος της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς». Ποια ακριβώς ήσαν τα καθήκοντά της δεν γνωρίζομε, αλλά, όπως προφανώς συνέβαινε με τη Φοίβη, έτσι και σήμερα, λόγω ελλείψεως καταλλήλων αρρένων αδελφών, μπορούν να χρησιμοποιηθούν αδελφές για να πληρώσουν θέσεις υπηρετών σε μια εκκλησία. Αυτό μπορεί ακόμη να περιλαμβάνη φροντίδα για τα καθήκοντα του υπηρέτου εκκλησίας. Εν τούτοις, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν θα εχαρακτηρίζαμε μια αδελφή ως επίσκοπον, επειδή η κατ’ εξοχήν έννοια της Ελληνικής λέξεως επίσκοπος, «ένας που επισκέπτεται για τον σκοπό επιθεωρήσεως», δείχνει ότι τέτοια θέσις μπορούσε κατάλληλα να κατέχεται μόνο από έναν αφιερωμένον άρρενα, ο οποίος, αν ήταν νυμφευμένος, έπρεπε να είναι σύζυγος μιας μόνο γυναικός. Κατάλληλα, διαβάζομε στην 1 Τιμόθεον 3:1: «Εάν τις [ανήρ] ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.»

11. Ποιους σκοπούς εξυπηρετεί το κάλυμμα της κεφαλής, όταν η γυναίκα προσεύχεται ή προΐσταται σε μια συνάθροισι εκκλησίας;

¹¹ Όταν, εκπληρώνοντας τα καθήκοντά της, η αδελφή υπηρέτης εκκλησίας, ή κάποια άλλη αδελφή, που είναι αφιερωμένη και βαπτισμένη, χειρίζεται καθήκοντα προεδρικής φύσεως, που κανονικά θα εξετελούντο από έναν επίσκοπο, διακονικόν υπηρέτη ή οδηγό μελέτης, τότε ένα κάλυμμα της κεφαλής είναι απαραίτητο γι’ αυτήν. Η αδελφή υπηρετεί προσωρινά ή λόγω των περιστάσεων στη θέσι ενός ανδρός, και με το να φορή κάλυμμα της κεφαλής, δείχνει κατάλληλον ευσυνείδητο σεβασμό για τη σχέσι της προς τη θεοκρατική οργάνωσι. Το κάλυμμα της κεφαλής, επίσης, θα μπορούσε να πη κανείς, ενεργεί σαν μια προφύλαξις για να μην προσπαθήση η αδελφή να προτρέξη ή να ασκήση κάποια αντιθεοκρατική επιρροή στην εκκλησία, όπως συνέβη στην εκκλησία των Θυατείρων καθώς περιγράφεται στην Αποκάλυψι 2:20.

12. Ποια πορεία ενεργείας θα ηκολουθείτο σε μια μελέτη Σκοπιάς, όπου δεν είναι παρόντες ικανοί αδελφοί, και τι μπορεί να λεχθή ως προς το κάλυμμα της κεφαλής για την αδελφή που διευθύνει καθώς και για κείνη που κάνει την ανάγνωσι των παραγράφων;

¹² Για να διευκρινίσωμε: Μια αδελφή, που διεξάγει την εκκλησιαστική μελέτη της Σκοπιάς, ή, όπως έχει ήδη αναφερθή, μια εκκλησιαστική μελέτη βιβλίου, πρέπει να φορή κάλυμμα της κεφαλής ενώ πράττει αυτό, όπως πρέπει να κάνη και μια αδελφή που αναπέμπει προσευχή σε τέτοιες συναθροίσεις, και να το πράττουν αυτό ακόμη και αν κάθωνται την ώρα εκείνη. Σε πλείστες περιπτώσεις, που μια αδελφή προΐσταται σε μια συνάθροισι με την κεφαλή της κεκαλυμμένη, ο αριθμός των παρόντων είναι εντελώς μικρός, και δεν θα ήταν κανονικά απαραίτητο γι’ αυτήν να στέκη ορθία ενώ διευθύνει. Ακόμη και στη μελέτη της Σκοπιάς το ακροατήριο μπορεί να μην είναι περισσότερο από εκείνο που συνήθως μπορεί να βρεθή σε μια εκκλησιαστική μελέτη βιβλίου, έτσι ώστε εκείνοι που παρευρίσκονται μπορούν να συγκεντρωθούν γύρω με τρόπον όμοιο με τον τρόπο μιας τέτοιας μελέτης, η δε οδηγός, ενώ αντικρύζει το ακροατήριο, μπορεί να παραμένη καθισμένη σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Η αδελφή που διαβάζει τις παραγράφους μπορεί να το κάμη αυτό από το κάθισμά της, και, ως εκείνη που διαβάζει, δεν χρειάζεται να έχη την κεφαλή της κεκαλυμμένη. Η Σκοπιά είναι εκείνη που κάνει τη διδασκαλία. Ακόμη και αν, λόγω μεγαλυτέρου ακροατηρίου και επειδή δεν υπάρχει κατάλληλος αδελφός διαθέσιμος, η αδελφή πρέπει να στέκη ορθία διαβάζοντας για ν’ ακούουν όλοι, δεν θα εχρειάζετο κατ’ ανάγκην να φορή κάλυμμα της κεφαλής, αφού δεν διδάσκει ούτε προΐσταται στη συνάθροισι. Δεν δίνει μια ομιλία, μόνο διαβάζει μια περίληψι από τη Σκοπιά. Εν τούτοις, και εδώ πάλι η αδελφή μπορεί να προτιμήση να φορή ένα κάλυμμα της κεφαλής ως κατάλληλο για την περίπτωσι, και έτσι αυτό θα ήταν σύμφωνο με τη συνείδησί της στο ζήτημα αυτό. Αν μια αδελφή φορή κάλυμμα της κεφαλής ως κανονική της συνήθεια, βέβαια δεν χρειάζεται να το αφαιρέση οποτεδήποτε ενώ διεξάγει αληθινή λατρεία.

13. Στις συναθροίσεις υπηρεσίας, πώς μπορεί να εξετασθή η ύλη που συνήθως παρουσιάζεται σε μορφή ομιλίας;

¹³ Ποια πρέπει να είναι η πορεία ενεργείας στη συνάθροισι υπηρεσίας και στη σχολή θεοκρατικής διακονίας, όταν απουσιάζουν αφιερωμένα άρρενα μέλη; Η αδελφή που προΐσταται σ’ αυτές τις συναθροίσεις θα το έκανε αυτά ενώ φορεί κάλυμμα της κεφαλής. Παρουσιάζοντας ύλη πρέπει να έχη υπ’ όψιν ότι η διδασκαλία στην εκκλησία είναι κάτι που εκχωρείται σε άρρενα μέλη, και έτσι οτιδήποτε στη φύσι της παρουσιάσεως ύλης στην εκκλησία σε μορφή ομιλίας από μια αδελφή πρέπει ν’ αποφεύγεται. Όταν η Διακονία της Βασιλείας ζητή την εξέτασι κάποιου θέματος στη μορφή ομιλίας, παραδείγματος χάριν, μια ομιλία βασισμένη στην ύλη της Σκοπιάς, το άρθρο του περιοδικού, ή τμήματα του άρθρου, μπορούν ν’ αναγνωσθούν από μία από τις αδελφές από το κάθισμά της στο ακροατήριο. Ο διαθέσιμος χρόνος θα καθώριζε ποια τμήματα του άρθρου μπορεί να χειρισθή η αδελφή, και οι ειδικές παράγραφοι μπορούν να ορισθούν από πριν έτσι ώστε το ζήτημα να μην αφήνεται στη διάκρισι της αδελφής που διαβάζει την ύλη.

14, 15. (α) Πώς μπορεί να παρουσιάζεται στη σχολή διακονίας ύλη προσδιορισμένη για ομιλία διδασκαλίας και πρώτη και δεύτερη ομιλία σπουδαστού; (β) Τι θα πούμε για τις ανασκοπήσεις με ερωταπαντήσεις;

¹⁴ Η ίδια μέθοδος πρέπει ν’ ακολουθηθή, όταν παρουσιάζεται η ύλη για την ομιλία διδασκαλίας και άλλες ομιλίες που συνήθως ανατίθενται στους αδελφούς στη σχολή διακονίας. Η ύλη μπορεί να αναγνωσθή από τις προσδιωρισμένες δημοσιεύσεις από αδελφές από τα καθίσματα των στο ακροατήριο, και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι αναγκαίο κάλυμμα της κεφαλής. Μ’ αυτό τον τρόπο η εκκλησία, αν και αποτελείται εξ ολοκλήρου από αδελφές, δεν θα χάση καμμιά από τις πληροφορίες που παρουσιάζονται σε άλλες εκκλησίες.

¹⁵ Όταν μια αδελφή προσδιορίζεται για να διευθύνη μια ανασκόπησι με ερωταπαντήσεις​—και αυτό είναι πάντοτε ωφέλιμο για συμμετοχή του ακροατηρίου—​πρέπει να εκτελέση εκείνο που της ανετέθη με την κεφαλή της κεκαλυμμένη, αφού αυτό είναι στη φύσι του να προΐσταται, έστω και αν διεξάγη την ανασκόπησι παραμένοντας καθιστή.

16, 17. Πώς μπορεί η αδελφή που ενεργεί ως υπηρέτης σχολής να βοηθήση (α) αδελφές εγγεγραμμένες στη σχολή; (β) ένα νέον αδελφό που ενώνεται με την εκκλησία και καταγράφεται στη σχολή;

¹⁶ Ως προς την αδελφή που ενεργεί ως υπηρέτης σχολής, πώς μπορεί αυτή να συμβουλεύη τους σπουδαστάς χωρίς πραγματικό να διδάσκη στην εκκλησία; Αυτή θα θέλη ασφαλώς ν’ αποφεύγη να δώση την εντύπωσι ότι ενεργεί ως τεχνοκρίτης ή εκπαιδευτής. Αλλά μπορεί, ωστόσο, να βοηθήση τις άλλες αδελφές, παρέχοντας εισηγήσεις, παραθέτοντας άμεσες περικοπές από τις εκδόσεις της Εταιρίας, αφήνοντας έτσι τα δημοσιεύματα της Εταιρίας να ενεργήσουν τη διδασκαλία. Μπορεί, επίσης, να κάνη αναγραφές στο δελτίο συμβουλής, και μπορεί πάντοτε να παρέχη περαιτέρω βοήθεια κατ’ ιδίαν στους σπουδαστάς που ζητούν αυτή τη βοήθεια.

¹⁷ Αλλά τι θα γίνη αν ένας άνδρας αρχίση να συνδέεται, αφιερώνη τον εαυτό του και καταγράφεται στη σχολή; Ώσπου ν’ αποκτήση τα προσόντα για να χειρίζεται τα καθήκοντα του υπηρέτου σχολής, η αδελφή μπορεί να χρειασθή να εξακολουθήση να φροντίζη γι’ αυτό το καθήκον επί κάμποσον καιρό. Αλλά δεν θα συμβουλεύη τον αδελφό, όταν αυτός δίνη μια ομιλία, ούτε γι’ αυτό το ζήτημα πρέπει να κάνη αναγραφές στο δελτίο του συμβουλής. Εν τούτοις, για να λάβη αυτός ο νέος αδελφός κάποια βοήθεια να βελτιώση την ικανότητά του να μιλή, θα ήταν καλά να του ανατίθεται μια ομιλία στη διάρκεια της επισκέψεως του υπηρέτου περιοχής, οπότε έπειτα ο υπηρέτης περιοχής μπορεί να του δίνη συμβουλή και να κάνη αναγραφές στο δελτίο του συμβουλής. Φυσικά, αυτός ο νέος αδελφός μπορεί να θέλη να έχη κάποια πρόσθετη βοήθεια μεταξύ τέτοιων επισκέψεων, και μπορεί να πλησιάζη την αδελφή, που είναι υπηρέτης σχολής, για μερικές εισηγήσεις, ίσως όσον αφορά κάποια ειδική δυσκολία. Αυτή μπορεί, βέβαια, να τον βοηθήση να εύρη υποβοηθητικά σημεία στις εκδόσεις της Εταιρίας και ίσως να τον βοηθήση να κατανοήση τις αρχές της ομιλίας που εξετάζονται εκεί, αλλά χωρίς να του δίνη άμεση συμβουλή.

18. Τι θα πούμε για κάλυμμα της κεφαλής σε μια αδελφή που ενεργεί ως μεταφραστής για έναν αδελφό που δίνει ομιλία;

¹⁸ Μερικοί απόρησαν για το ζήτημα καλύμματος της κεφαλής για μια αδελφή, που καλείται να ενεργήση ως διερμηνεύς για έναν αδελφό που εκφωνεί μια ομιλία. Βέβαια, η αδελφή δεν παράγει την ύλη· απλώς την επανεκθέτει. Από αυτή, λοιπόν, την άποψι θα εφαίνετο ότι δεν απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής. Συγχρόνως η γυναίκα που διερμηνεύει θα ησθάνετο περισσότερη άνεσι αν είχε κάλυμμα της κεφαλής. Επί τέλους, μπορεί να βρίσκεται σε μια κάπως εξέχουσα θέσι ενώπιον ενός μεγάλου ακροατηρίου και θα ήθελε να δώση αίσθημα και έμφασι στη μετάφρασι για ν’ αναπαραγάγη πιστά τα αισθήματα του ομιλητού, ο οποίος μπορεί να δίνη προτροπή και οξεία συμβουλή. Για ν’ αποφύγη την εμφάνισι διδασκάλου στους αδελφούς, θα μπορούσε να επιθυμή να φορή κάλυμμα της κεφαλής. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωσι, πάλι, η αδελφή θα έπρεπε ν’ αποφασίση σύμφωνα με τη συνείδησί της.

19. (α) Ποιοι υπήρξαν οι σκοποί αυτών των άρθρων για το κάλυμμα της κεφαλής; (β) Πώς μπορεί μια αδελφή να γνωρίζη πώς να ενεργήση σχετικά με το κάλυμμα της κεφαλής σε πολλές περιστάσεις;

¹⁹ Αυτά τα άρθρα για θεοσεβείς γυναίκες δεν απεπειράθησαν να εξετάσουν κάθε δυνατή κατάστασι, όπου θα μπορούσε να εγερθή το ζήτημα καλύψεως της κεφαλής, και έπειτα να καθορίσουν έναν κανόνα για καθεμιά. Μάλλον, εξέθεσαν, όσο ήταν δυνατόν, τις αρχές σχετικά με την αρχηγία και τη χρήσι καλύμματος της κεφαλής και διευκρινίσεις τού πώς αυτές οι αρχές πρέπει να εφαρμόζωνται στην εκκλησία του λαού του Θεού, ώστε όλα να «γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν», και ώστε πιστές γυναίκες διάκονοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου να μπορούν να γνωρίζουν πώς να συμπεριφέρωνται στην υπηρεσία του Ιεχωβά με αγαθή συνείδησι και με θεοκρατική ελκυστικότητα. (1 Κορ. 14:40) Αν έχη κανείς υπ’ όψι τον σκοπό τού καλύμματος της κεφαλής και τις βασικές καταστάσεις, που απαιτούν μια γυναίκα να το φορή αυτό, θα υπήρχε μικρή δυσκολία στον καθορισμό τού τι πρέπει να γίνη σε πλείστες περιστάσεις.​—Βλέπε παράγραφον 3 του προηγουμένου άρθρου.

20. (α) Τι μπορεί να κατευθύνη η συνείδησις για μερικές αδελφές, και πώς πρέπει να θεωρήται αυτό; (β) Εκεί που οι γυναίκες καθ’ έθιμον φορούν ένα κάλυμμα της κεφαλής, τι πρέπει να έχη υπ’ όψιν η αφιερωμένη Χριστιανή γυναίκα; (γ) Όταν απαιτήται κάλυμμα της κεφαλής εκεί που οι γυναίκες δεν το φορούν κατ’ έθιμον, τι είναι συνετό να γίνεται;

²⁰ Όταν λέγεται ότι δεν απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής κάτω από ωρισμένες περιστάσεις, αυτό δεν αποτελεί με κανένα τρόπο επίκρισι εκείνων των αδελφών που αισθάνονται περισσότερη άνεσι φορώντας ένα κάλυμμα της κεφαλής σε τέτοιες περιπτώσεις. Βέβαια σεβόμεθα τη συνείδησί των και την επιθυμία των ν’ αποφύγουν κάθε πταίσμα σε τέτοια ζητήματα. Πράγματι, σε μερικές χώρες είναι έθιμο να φορούν οι γυναίκες πάντοτε ένα κάλυμμα της κεφαλής, όταν βρίσκωνται σε δημόσιο μέρος ή στην παρουσία ανδρών. Εκείνο που είναι σπουδαίο είναι ότι, στις περιπτώσεις που Γραφικώς απαιτείται κάλυμμα της κεφαλής ως απόδειξις υποταγής σε μια συζυγική κεφαλή ή σε άρρενα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας, η αδελφή πρέπει να έχη συναίσθησι τούτου, έστω και αν θα ήταν δυνατόν κανονικά να φορή κάλυμμα της κεφαλής και σε άλλες ώρες επίσης. Όταν δεν είναι καθημερινό έθιμο η κάλυψις της κεφαλής, τότε εκεί που υπάρχει η πιθανότης να ζητήση μια γυναίκα κάλυμμα της κεφαλής, είτε για ν’ αναπέμψη προσευχή είτε για να προΐσταται μέρους της συναθροίσεως στην απουσία άρρενος αφιερωμένου μέλους, θα ήταν καλό να ειδοποιηθή η αδελφή από πριν, έτσι ώστε ν’ αποφύγη το να περιέλθη σε οποιαδήποτε αμηχανία.

21. Ποιες δοκιμασίες της πίστεως αντιμετωπίζουν σήμερα Χριστιανές γυναίκες, και πώς τις υπερνικούν;

²¹ Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά διότι έκαμε προμήθεια για να έχουν πιστές γυναίκες τέτοια μεγαλειώδη συμμετοχή στην τελική μαρτυρία, που δίδεται σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Οι πιστές γυναίκες διάκονοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά έχουν πολλά προβλήματα να υπερνικήσουν και με τη βοήθεια του Ιεχωβά τα υπερνικούν. Πολλές έρχονται από διηρημένους οίκους, όπου, λόγω της ανάγκης ν’ αποδίδουν σχετική υποταγή σ’ ένα μη αφιερωμένον άνδρα, υπάρχει διαρκής δοκιμασία της πίστεως των, και καθημερινά μπορεί ν’ απαιτηθή ν’ αντιμετωπίσουν εναντίωσι στο να συνέρχωνται με τον λαόν του Ιεχωβά και στο να συμμετέχουν στο δημόσιο κήρυγμα των αγαθών νέων. Στη Ρωσία, στην Ανατολική Γερμανία και σε άλλες Κομμουνιστικές και δικτατορικές χώρες, πιστές γυναίκες υπομένουν τη σκληρότητα της φυλακής και της ζωής του στρατοπέδου, και ακόμη ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους μαζί με τους αδελφούς των καθώς εξακολουθούν να είναι πιστές στην αφιέρωσί των να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά.

22. Τι επιτελείται από γυναίκες διακόνους στην κοινωνία Νέου Κόσμου, αποδεικνύοντας τι;

²² Σε πλείστες χώρες μπορεί αληθινά να λεχθή ότι το κύριο βάρος τής από σπίτι σε σπίτι διακονίας και του έργου Γραφικής μελέτης των μαρτύρων του Ιεχωβά αναλαμβάνεται από αυτές τις πιστές γυναίκες διακόνους. Κατά περιστάσεις αυτές υπερβαίνουν σε αριθμό τα άρρενα μέλη της εκκλησίας. Επίσης, οι γυναίκες συχνά έχουν περισσότερον καιρό διαθέσιμο για να συμμετάσχουν στη διακονία. Με τη σοφή χρήσι αυτού του χρόνου, και με την καλωσύνη, την υπομονή, τη συμπάθεια και την κατανόησι που δείχνουν καθώς επισκέπτονται τους ανθρώπους, αυτές οι πιστές γυναίκες διάκονοι επιτελούν πολλά σχετικά με το να κάνουν την εδαφική περιοχή πιο δεκτική του αγγέλματος της Βασιλείας καθώς στρέφουν πολλούς προς την αλήθεια και τους εποικοδομούν στην ορθή γνώσι μέσω των οικιακών Γραφικών μελετών που διεξάγουν. Όλα αυτά είναι απόδειξις της πιστής υποστηρίξεως που παρέχουν στις οργανώσεις της τοπικής εκκλησίας κάνοντας να κηρύττωνται τα αγαθά νέα της Βασιλείας στην προσδιωρισμένη εδαφική περιοχή.

23. Πώς θεωρεί η κοινωνία Νέου Κόσμου τις γυναίκες διακόνους της, και τι είθε να εξακολουθήσουν να πράττουν, με ποια αποτελέσματα;

²³ Οι Παροιμίες, κεφάλαιο 31, μιλούν για την ευλογία που μια φιλόπονη, πιστή γυναίκα μπορεί να είναι στην οικογένειά της και σε άλλους, και έπειτα δείχνουν πώς και αυτή με τη σειρά της ευλογείται. Τα εδάφια 28 και 31 λέγουν: «Τα τέκνα αυτής σηκόνονται και μακαρίζουσιν αυτήν· ο ανήρ αυτής, και επαινεί αυτήν. Δότε εις αυτήν εκ του καρπού των χειρών αυτής· και τα έργα αυτής ας επαινώσιν αυτήν εν ταις πύλαις.» Η κοινωνία Νέου Κόσμου εκτιμά πολύ όλες τις πιστές γυναίκες διακόνους που είναι στο μέσον της. (1 Πέτρ. 3:4) Είθε να εξακολουθήσουν ν’ απολαμβάνουν καλόν καρπό από τα έργα των. Είθε να εξακολουθήσουν να εξωραΐζουν την κοινωνία Νέου Κόσμου με τη θεοκρατική των ελκυστικότητα καθώς κρατούν την προσδιωρισμένη των θέσι στη διάταξι πραγμάτων του Ιεχωβά προς αίνον του και για τη δική τους αιώνια ευλογία.

[Εικόνα στη σελίδα 430]

Δεν απαιτείται κάλυψις της κεφαλής στο από σπίτι σε σπίτι κήρυγμα

[Εικόνα στη σελίδα 431]

Η κεφαλή καλύπτεται, όταν η γυναίκα προΐσταται ή προσεύχεται σε μια εκκλησιαστική συνάθροισι για διακονία αγρού

Ενδυναμωθήτε για Μελλοντική Δράσι

«Προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε.»​—2 Πέτρ. 3:17.

 1. Ποιες απόψεις που διαφέρουν υπάρχουν ως προς τη συνάθροισι για λατρεία;

ΠΑΡΑ πολλά άτομα, που θα διαβάσουν αυτά τα λόγια, ζουν σε μια χώρα που το να συναθροίζωνται για λατρεία είναι κάτι το αποδεκτό. Τόσο αποδεκτό ώστε συχνά λαμβάνεται ως δεδομένο και τυγχάνει ελαφράς μεταχειρίσεως ως Χριστιανική ευθύνη. Πάρα πολλά άτομα, όμως, θα συμφωνήσουν πρόθυμα ότι οποιαδήποτε πνευματικότητα έχουν οφείλεται στην επικοινωνία των με άλλους της πίστεώς των. Αλλά υποθέστε ότι έξαφνα εμείνατε χωρίς οποιαδήποτε εκκλησιαστική επικοινωνία. Υποθέστε ότι απηγορεύθη με νόμο το να συνέρχωνται πάνω από δύο ή τρία άτομα μαζί χωρίς ειδική αστυνομική άδεια και ότι όλες οι συναθροίσεις για λατρεία του Θεού προεγράφησαν. Υποθέστε ότι σας ηρνήθησαν το δικαίωμα να μιλήτε για τον Θεό ή να εκφράζετε σε κάποιον άλλον την πίστι σας στον Θεό και στις υποσχέσεις του για το ανθρώπινο γένος. Τότε τι θα εκάνατε;

 2. Ποιες συνθήκες θα μπορούσαν να κάνουν ένα άτομο να εξασθενήση στην πίστι, και ποιες ερωτήσεις πρέπει να εξετάσωμε σοβαρά:

² Υποθέστε, κάτω από τέτοιες συνθήκες, ότι ήταν δυνατόν οι αληθινοί Χριστιανοί να συνέρχωνται μόνο ‘εν κρυπτώ’, ανά δύο και τρεις και ότι εγνώριζαν ο ένας τον άλλον μόνο με αριθμό, έτσι ώστε αν ένας συνελαμβάνετο από τη μυστική αστυνομία δεν θα μπορούσε να παγιδευθή ή να βασανισθή ώστε να προδώση τους αδελφούς του. Υποθέστε ότι από καιρό σε καιρό μερικοί από εκείνους που συνέρχονται μ’ αυτό τον τρόπο συλλαμβάνονται και ρίχνονται στη φυλακή ή στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Υποθέστε, επίσης, ότι φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι ένας από εκείνους τους αδελφούς, που ήταν εξέχων στην πίστι, είχε «πωληθή» στη μυστική αστυνομία και είχε χρησιμοποιηθή ως πληροφοριοδότης. Υποθέστε, τότε, ότι μια μέρα είδατε αυτόν τον αδελφό να βαδίζη στο δρόμο σε συντροφιά με τη μυστική αστυνομία, όχι δεμένος με χειροπέδες, αλλά με την αστυνομία που τον μετεχειρίζετο σαν έναν από τους εαυτούς των. Τι θα εκάνατε; Θα εξακολουθούσατε να εμμένετε στην πίστι σας; Επί πόσον καιρό θα εξακολουθούσατε να μιλήτε στους άλλους για την ελπίδα σας καθώς θα παρουσιάζοντο ευκαιρίες; Επί πόσον καιρό θα κατεβάλλατε εξαιρετικές προσπάθειες για να δημιουργήσετε ευκαιρίες να εξυψώσετε το όνομα του Θεού και να βοηθήσετε τους γείτονάς σας ν’ αποσείσουν τα πνευματικά δεσμά που τους επεβλήθησαν από μια άθεη κυβέρνησι; Τι θα εκάνατε κάτω από αυτές τις διαφορετικές περιστάσεις;

 3. Σε τι υπεβλήθησαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε μια προσπάθεια των εχθρών των να διαρρήξουν την πίστι των, και ποια προστασία μπορούμε να λάβωμε μέσω του πνεύματος του Θεού;

³ Οι συνθήκες που αναφέρονται εδώ δεν είναι απλώς υπόθεσις ή φαντασία. Τα πράγματα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν στους μάρτυρας του Ιεχωβά σε πολλές χώρες σήμερα. Πολλοί πιστοί δούλοι του Θεού υπεβλήθησαν στην Εθνικοσοσιαλιστική και Φασιστική βάσανο σε μια προσπάθεια διαρρήξεως της ακεραιότητός των. Τώρα, επιπρόσθετα, πολλοί από αυτούς τους ίδιους Χριστιανούς υφίστανται μια μοχθηρή Κομμουνιστική επίθεσι στις διάνοιές των και στην πίστι των. Μόνο το πνεύμα του Διαβόλου του ίδιου θα μπορούσε να υποκινήση τέτοιες απατηλές μεθόδους ενεργείας σαν εκείνη που περιεγράφη πιο πάνω, την κυκλοφορία φημών ότι κάποιος καλά γνωστός στην οργάνωσι αρνήθηκε την πίστι και έγινε προδότης και τον εξαναγκασμό του να βαδίση στο δρόμο με μέλη της μυστικής αστυνομίας ωσάν να ήταν πραγματικά σε σύνδεσμο μαζί τους, προσπαθώντας έτσι να κάμη μερικούς να πιστέψουν ότι οι φήμες ήσαν αληθινές. Αλλ’ ακόμη και αν αυτά δεν ήσαν τέχνασμα της μυστικής αστυνομίας, και αν ακόμη ένας πρώην αδελφός έγινε Ιούδας, γιατί να κλονισθή η πίστις σας; Αν χωρισθήκατε από την εκκλησία λόγω διωγμού, γιατί να αισθάνεσθε εντελώς μόνος; Το πνεύμα του Θεού δεν θα σας εγκαταλείψη ποτέ, αν του εδώσατε σταθερή και διαρκή θέσι στην καρδιά σας. Ούτε ο Ιεχωβά θα σας αφήση αβοήθητους, αφού χιλιάδες άγγελοι είναι κάτω από τη διαταγή του να επαγρυπνούν επάνω σ’ αυτούς που αποτελούν τον λαό του και να τους υποστηρίζουν και να τους προστατεύουν. Αλλά η σχέσις σας με τον Θεό πρέπει να είναι στερεά εδραιωμένη για να συνεχισθή όταν είσθε χωρισμένοι από την εκκλησία. Γνωρίζετε ότι το πνεύμα του Θεού είναι εκεί όταν παρευρίσκεσθε, και παρευρίσκεσθε για να βοηθηθήτε να διατηρήσετε το πνεύμα του Θεού. Θέλετε να καταστήσετε βέβαιον ότι ενδυναμώνεσθε κατάλληλα ακόμη και μακριά από τη συνάθροισι για οτιδήποτε το μέλλον είναι δυνατόν να επιφυλάσση προς την κατεύθυνσι των δοκιμασιών, ή της δράσεως στην υπηρεσία.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ Ν’ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

 4. Τι προκύπτει από τη λατρεία πλασμάτων;

⁴ Πολλές φορές η αποτυχία να λάβωμε το πνεύμα του Θεού προκαλείται από το να βασιζώμεθα σε ανθρώπους μάλλον παρά στον Θεό. Ακόμη και στις ημέρες των αποστόλων υπήρχαν μερικοί που είχαν τάσι ν’ αποβλέπουν περισσότερο στο άτομο παρά στον Θεό ή στον Χριστό. Αυτή είναι μια μορφή κτισματολατρίας και είναι αντίθετη προς την αρχή που εκτίθεται στην 2 Κορινθίους 5:7: «Διότι περιπατούμεν δια πίστεως, ουχί δια της όψεως.» Το να κυττάζωμε πολύ στενά σ’ ένα άτομο επισκοτίζει την όρασι των οφθαλμών της πίστεως και βλέπει κανείς μόνο τη σκιά που ρίχνει ο ατελής άνθρωπος. Το υπόδειγμα του Χριστού χάνεται στα μάτια της πίστεως και δεν είναι δυνατά έργα πίστεως ανεξάρτητα από άλλους ανθρώπους. Ο κτισματολάτρης είναι ανίκανος να εξασκήση τον νουν του Χριστού επειδή ο νους του δεν είναι ελεύθερος και πρέπει να στηρίζεται εντελώς επάνω στο ατελές αντικείμενον της λατρείας του για όλες τις αποφάσεις ως προς την πορεία της ενεργείας του. Είναι ανίκανος να ‘βαστάση το εαυτού φορτίον’ ευθύνης.​—Γαλ. 6:5.

 5. Πώς το ν’ ακολουθούμε ανθρώπους θέτει μια απειλή στην ενότητα της οργανώσεως, και τι δείχνει αυτό από μέρους του μαθητού;

⁵ Ένας άλλος κίνδυνος από το ν’ ακολουθούμε ανθρώπους είναι η απειλή του για την ενότητα της οργανώσεως. Ο Παύλος απέδωσε αυτόν τον κίνδυνο στην έλλειψι ωριμότητος στην εκκλησία των Κορινθίων και βρήκε ότι ήταν ανάγκη να τους γράψη: «Και εγώ, αδελφοί, δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς, ως προς πνευματικούς, αλλ’ ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σας επότισα, και ουχί στερεάν τροφήν· διότι δεν ηδύνασθε έτι να δεχθήτε αυτήν· αλλ’ ουδέ τώρα δύνασθε έτι· επειδή έτι σαρκικοί είσθε· διότι ενώ είναι μεταξύ σας φθόνος και έρις και διχόνοιαι, δεν είσθε σαρκικοί, και περιπατείτε κατά άνθρωπον; Διότι όταν λέγη τις, Εγώ μεν είμαι του Παύλου· άλλος δε, Εγώ του Απολλώ· δεν είσθε σαρκικοί; Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται δια των οποίων επισπεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον;»​—1 Κορ. 3:1-5.

 6. Πώς έδειξε ο Παύλος ότι δεν είχε επιθυμία να δημιουργήση δικούς του ακολούθους;

⁶ Ο Παύλος δεν είχε επιθυμία να δημιουργήση δικούς του ακολούθους. Εγνώριζε ότι το να πράξη αυτό θα ήγειρε μόνο διαιρέσεις στην οργάνωσι και θα ήταν βέβαιη αιτία προσκόμματος. Είπε ότι ούτε αυτός ούτε ο Απολλώς ήσαν εκείνοι που έπρεπε ν’ ακολουθούνται. Αυτοί ήσαν μόνο διάκονοι Εκείνου. Μια επιθυμία του Παύλου ήταν να παρουσιάση τη Χριστιανική εκκλησία σε γάμο «με ένα άνδρα . . . παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν». Καθώς έγραψε στη δευτέρα προς Κορινθίους επιστολή του: «Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα» μέσω των αγαθών νέων που εκηρύχθησαν στην Κόρινθο. Ο Παύλος δεν μπορούσε, επομένως, να αποσπάση ακολούθους για τον εαυτό του, ούτε μπορούσε να επιτρέψη οποιονδήποτε άλλον να το πράξη αυτό. «Φοβούμαι όμως», έγραψε, «μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι αν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, ή λαμβάνετε άλλο πνεύμα το οποίον δεν ελάβετε, ή άλλο ευαγγέλιον το οποίον δεν εδέχθητε, καλώς ηθέλετε υποφέρει αυτόν.»​—2 Κορ. 11:2-4.

 7. (α) Ποιον κίνδυνο προείπε ο Ιησούς σχετικά με τούτο, και πώς θα μπορούσαν μερικοί να τείνουν εύκολα να πέσουν σ’ αυτόν; (β) Γιατί ο Παύλος τους ωνόμασε αυτούς ανωρίμους, και ποια συμβουλή έδωσε ο Ιωάννης ως προστασία;

⁷ Αυτή η πιθανότης αποστασίας, που ο Παύλος ανεγνώριζε, είναι ένας τρίτος κίνδυνος από το ν’ ακολουθούμε ανθρώπους μάλλον παρά τον Χριστό. Επειδή αν ακολουθήτε έναν άνθρωπο, πώς μπορείτε να είσθε μαθητής του Χριστού; Ο Ιησούς ο ίδιος προείπε αυτόν τον κίνδυνο όταν προειδοποίησε τους μαθητάς του: «Αδύνατον είναι να μη έλθωσι τα σκάνδαλα». Αλλά προσέθεσε: «Πλην ουαί εις εκείνον, δια του οποίου έρχονται.» (Λουκ. 17:1) Μπορεί να τείνετε ν’ αποβλέψετε σ’ έναν άνθρωπο για την πνευματική σας καθοδηγία, ίσως σ’ εκείνον που σας εβοήθησε να λάβετε γνώσι των σκοπών του Θεού. Αλλ’ αναγνωρίζετε μήπως τον κίνδυνο του τι θα μπορούσε να προκύψη αν εξακολουθήτε να βασίζεσθε σ’ αυτό το άτομο για όλη την πνευματική σας δύναμι, να εξαρτάσθε απ’ αυτό για να λάβετε όλες τις αποφάσεις σας όσον αφορά τη σχέσι σας με τον Θεό; Μπορεί να φρονήτε ότι αυτό το άτομο είναι ασφαλώς εκείνο στο οποίο πρέπει να εμπιστεύεσθε, όταν σπουδαία ζητήματα βαρύνουν τη διάνοιά σας. Ίσως είναι. Αλλά εξετάσατε ποτέ τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που θα επήρχοντο σε σας αν δεν ήταν; Είναι αλήθεια ότι η ευθύνη του μπορεί να είναι μεγαλύτερη, αλλ’ ο Ιησούς είπε ότι ένας τυφλός οδηγός και οι ακόλουθοί του καταλήγουν στον ίδιο λάκκο. (Ματθ. 15:14) Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος μίλησε για τους Κορινθίους ως ανωρίμους. Αυτοί ήσαν ανίκανοι να διακρίνουν το ορθό από το εσφαλμένο επειδή απέβλεπαν σε ανθρώπους μάλλον αντί να ζυγίζουν τα λόγια του ανθρώπου με τον αληθινό λόγο του Θεού. Καθώς το διετύπωσε ο απόστολος Ιωάννης έπειτα από πολλά χρόνια: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.»​—1 Ιωάν. 4:1.

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΣ

 8. Είναι ορθό να ζητούμε συμβουλή από κάποιον που λαμβάνει την ηγεσία σε πνευματικά ζητήματα, και πώς μπορούμε να γνωρίζωμε πότε δεν είναι ασφαλές;

⁸ Αυτό δεν σημαίνει ότι κανείς που λαμβάνει την ηγεσία σε πνευματικά ζητήματα δεν μπορεί να τύχη της εμπιστοσύνης μας ή να εκζητηθή για βοήθεια. Αντιθέτως. (1 Τιμ. 5:17· 1 Πέτρ. 5:2-4) Αλλά προελέχθη ότι μερικοί θ’ απετύγχαναν να διατηρήσουν την πνευματική τους επίγνωσι και, αποστατώντας, θα έπαιρναν και άλλους μαζί τους. Ο Πέτρος προειδοποίησε την πρώτη εκκλησία, και εμάς επίσης: «Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς Δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν. Και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών.» (2 Πέτρ. 2:1, 2) Ποια είναι η προστασία σας τότε; Αν είχατε επαρκή αιτία να βασίζεσθε στη διδασκαλία του λόγου του Θεού που ελάβατε μέσω κάποιου ατόμου, πώς μπορείτε να γνωρίζετε πότε δεν είναι πια ασφαλές να προσέχετε τη συμβουλή που προέρχεται από το άτομο αυτό; Αν εμελετήσατε κατάλληλα, μ’ έναν ορθό σκοπό εν όψει, θα είσθε εφωδιασμένος, σε κάποιο μέτρον τουλάχιστον, για να «δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού.» Έτσι θα είσθε ενδυναμωμένος για τη μελλοντική δράσι σας.

 9. (α) Ποια προστασία από τους κακοποιούς έδωσε ο Θεός μέσω της οργανώσεώς του; (β) Ποιοι ξεχωρίζουν ως παραδείγματα στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, και τίνος ήταν ένοχος ο καθένας;

⁹ Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός σάς έδωσε περαιτέρω προστασία στην οργάνωσι που έχει οικοδομήσει για το όνομά του. Μέσω αυτής της οργανώσεως πιστών δούλων απεφάσισε να διατηρήση ένα κανόνα για όλους εκείνους που θα τον αντιπροσωπεύουν. Οποιοσδήποτε που αποτυγχάνει να διατηρήση αυτόν τον κανόνα ή που αρχίζει ν’ αποσπά μαθητάς για τον εαυτό του, πρέπει να εκτεθή προς όφελος όλων εκείνων που μπορεί να έχουν τάσι να τον ακολουθήσουν. Αυτό το προηγούμενο ιδρύθη στην Ισραηλιτική εκκλησία του Θεού υπό την διεύθυνσιν αυτού. (Δευτ. 17:7) Μεταξύ τέτοιων στη Χριστιανική εκκλησία, των οποίων τα ονόματα ειδικά αναγράφονται στο Διαρκές Υπόμνημα, είναι ο Υμέναιος, ο Αλέξανδρος, ο Ερμογένης, ο Δημάς και ο Διοτρεφής. (1 Τιμ. 1:20· 2 Τιμ. 1:15· 2:17, 18· 4:10· 3 Ιωάν. 9, 10) Αυτοί, όπως εκείνοι που ήσαν ένοχοι ανηθίκου διαγωγής, εξεδιώχθησαν ή απεκόπησαν από την επικοινωνία της εκκλησίας, μάλιστα δε ο Παύλος ενουθέτησε την εκκλησία να ‘μη συναναστρέφωνται’ με τέτοιους, ‘με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγουν’.​—1 Κορ. 5:5, 11, 13.

10. (α) Γιατί οι διδάσκαλοι έχουν βαρύτερη ευθύνη; (β) Γιατί και πώς πρέπει εκείνοι που εκπαιδεύονται να μάθουν να βασίζωνται στον εαυτό τους; (γ) Ποιο είπε ο Πέτρος ότι είναι το όφελός μας με το να είμεθα προειδοποιημένοι;

¹⁰ Αν αυτή η προειδοποίησις έχη αξία για τους μαθητευομένους, πόσο πολύ πιο ζωτική είναι για κείνους που θα ήθελαν να είναι διδάσκαλοι; (Ιάκ. 3:1) Είσθε πολυάσχολος στο έργο της διδασκαλίας του λόγου του Θεού στους άλλους; Τότε έχετε όχι μόνο ένα χαρούμενο προνόμιο, αλλά και μια σοβαρή ευθύνη. Να θυμάστε διαρκώς ότι πολιτεύεσθε με τη ζωή των ανθρώπων. Εκείνο που μαθαίνουν μπορεί να είναι αποφασιστικό μεταξύ ζωής και θανάτου. Αν γίνουν «πρόβατα» του Θεού, θα είναι στο δρόμο προς την αιώνια ζωή. Τα κατευθύνετε σ’ αυτόν το δρόμο; Θα τα κατευθύνετε, αν τα προειδοποιήτε να μη επιστηρίζωνται σε ανθρώπους. Ευσυνείδητα και ακούραστα εργάζεσθε για να τα εμποδίσετε από το ν’ ακολουθούν εσάς. Υπομονητικά και φιλάγαθα διδάσκετέ τα, όταν λαμβάνουν τις αποφάσεις των, να βασίζωνται ολοένα περισσότερο στον εαυτό τους επειδή μελετούν τον λόγον του Θεού. Αυτό μπορείτε να το πράξετε εκπαιδεύοντάς τα να συλλογίζωνται τα εδάφια που διαβάζονται. Το να εφαρμόζουν ένα εδάφιο στην παράγραφο του εντύπου, που μελετάτε μαζί τους, μπορεί κάλλιστα να είναι ένα πρώτο βήμα προς την εφαρμογή αυτών των εδαφίων στα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Αυτό πρέπει να είναι μέρος του μαθήματος που μαθαίνουν, επειδή ο λόγος του Θεού δεν μας εδόθη απλώς για να μας γνωρίση με τον σκοπόν του Θεού ή για να μας δώση γνώσιν του τι ο Θεός απαιτεί. Η Γραφή πρέπει να γίνη η υποκινούσα δύναμις στη ζωή μας καθώς μπαίνει το πνεύμα του Θεού στην καρδιά μας και στη διάνοιά μας και μας διευθύνει σε μια σοφή χρήσι του λόγου του Θεού. Εσείς, ως διδάσκαλος της Γραφής, μπορείτε να είσθε ένα όργανον του πνεύματος του Θεού, καλλιεργώντας στον μαθητευόμενον την επιθυμία να γνωρίζη και να υποκινήται ο ίδιος από το πνεύμα του Θεού, οδηγούμενος σύμφωνα με το παράδειγμα του Χριστού και όχι ανθρώπων. Μ’ αυτό τον τρόπο εκείνοι τους οποίους διδάσκετε θα γνωρίζουν τι απαιτείται και αναμένεται σε υψηλές ηθικές αρχές και θα υποκινούνται ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Θα είναι ενδυναμωμένοι για οποιαδήποτε δράσι που μπορεί να είναι μπροστά τους και στην οποία το πνεύμα του Θεού θα τους οδηγήση. Με το να είναι προειδοποιημένοι, μπορούν να είναι προεξωπλισμένοι όπως ετόνισε ο Πέτρος: «Σεις λοιπόν, αγαπητοί, προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάσσεσθε, δια να μη παρασυρθήτε με την πλάνην των ανόμων, και εκπέσητε από τον στηριγμόν σας. Αυξάνεσθε δε εις την χάριν και εις την γνώσιν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.»​—2 Πέτρ. 3:17, 18.

ΜΙΜΗΤΑΙ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

11. Τι εννοούσε ο Παύλος όταν έγραφε στους Φίλιππησίους: «Συμμιμηταί μου γίνεσθε», και ποια άλλα γραφόμενά του διευκρινίζουν το σημείο;

¹¹ Ίσως απορείτε, εν όψει τούτου, γιατί ο Παύλος είπε στους Χριστιανούς στους Φιλίππους: «Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε.» (Φιλιππησ. 3:17) Βέβαια ο απόστολος δεν προσκαλούσε Χριστιανούς να είναι ακόλουθοί του. Αυτό ήδη το έχομε ιδεί. Πράγματι, και στις δεκατέσσερες επιστολές του δεν διαβάζετε τίποτε για κάποιους «μαθητάς» του Παύλου. Στην επιστολή του προς τους Κορινθίους δεν άφησε αμφιβολία πάνω σ’ αυτό το σημείο όταν έγραφε: «Διεμερίσθη ο Χριστός; Μήπως ο Παύλος εσταυρώθη δια σας; ή εις το όνομα του Παύλου εβαπτίσθητε;» (1 Κορ. 1:13) Πώς, λοιπόν, μπορούμε να γίνωμε «μιμηταί» του Παύλου; Και τι πρέπει να ‘μιμηθούμε’; Βέβαια όχι τον άνθρωπο. Ο Θεός επιθυμεί κάθε Χριστιανός ‘να μη μιμήται το κακόν, αλλά το αγαθόν’. (3 Ιωάν. 11) Ο Παύλος ο ίδιος είπε στους Εφεσίους: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά.» (Εφεσ. 5:1) Επί πλέον, αυτός ενουθέτησε τους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς: «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως.» (Εβρ. 12:1, 2) Σ’ αυτή την ίδια επιστολή διηύρυνε το σημείο όταν είπε: «[Γίνεσθε] μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.» «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 6:12· 13:7) Να μιμηθούμε τι; Την πίστι των, την υπομονή των, τη διαγωγή των, όσο ακριβώς είναι σύμφωνα με τις αρχές του λόγου του Θεού και το τέλειο παράδειγμα που έδωσε ο Ιησούς. (Ψαλμ. 119:105) Αυτό ακριβώς μας προσκαλεί ο Παύλος να κάμωμε. Αλλ’ αν ένας Χριστιανός χάση την πίστι του, αν αποτυγχάνη να υπομένη και φέρεται απρεπώς, τι υπολείπεται να μιμηθούμε σχετικά με αυτόν; Τίποτε.

12. Γιατί είναι αφροσύνη ν’ ακολουθήσωμε ένα αποκομμένο από την επικοινωνία άτομο σε πορεία ανταρσίας;

¹² Αυτή είναι η πιστή πορεία που λαμβάνεται από Χριστιανούς στην οργάνωσι του Θεού. Δεν μπορούν να συγχωρήσουν και δεν θα συγχωρήσουν την αδικοπραγία· αλλιώς θα εγίνοντο συνεργοί σ’ αυτήν. (1 Κορ. 5:6, 7) Αν, λοιπόν, κάποιος, στον οποίον απεβλέψατε σε περασμένους καιρούς, χάση την πίστι του και αποκοπή από την επικοινωνία, γιατί να τον ακολουθήσετε σε μια πορεία ανταρσίας; Μπορεί να φρονήτε ότι η ενέργεια που έγινε είναι άδικη, πολύ αυστηρή. Αλλά είναι αυτό αιτία για να εγκαταλείψετε την εκκλησία του Θεού; Ακόμη και αν νομίζετε ότι αυτή η συγκεκριμένη ενέργεια είναι εσφαλμένη, τι θα πήτε για όλο το καλό που δεχθήκατε από μέλη της εκκλησίας; Θα εγκαταλείπατε όλο το καλό που έγινε σε σας για ό,τι μπορεί να φρονήτε ότι είναι μικρό κακό; Τι περιμένετε να βρήτε πάλι πίσω στο παλαιό σύστημα πραγμάτων; Υπάρχει εκεί κάτι που ο Θεός θα το διατηρήση ζωντανό; Ασφαλώς δεν θα μιμηθούμε εκείνους που αποστατούν στην καταστροφή.

ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΣΑΣ

13. Πώς μπορούν οι γονείς να παρατηρούν την έκτασι της πίστεως των τέκνων των, και πώς μπορούν να τους δίνουν ένα καλό παράδειγμα;

¹³ Σεις που είσθε γονείς, ενδυναμώνετε τα τέκνα σας για τη μελλοντική δράσι των; Πόση πίστι έχουν; Γνωρίζετε; Πώς θεωρούν πραγματικά τη μελέτη του λόγου του Θεού; Είναι πρόθυμα, λαμβάνοντας την πρωτοβουλία, παρακινώντας σας να μοιρασθήτε μαζί τους αυτά τα καλά πράγματα που γνωρίζετε; Ή πρέπει διαρκώς να παρακινούνται να έλθουν μαζί σας, όταν συνέρχεσθε με άλλους στην Αίθουσα της Βασιλείας; Όταν τα τέκνα σας παρευρίσκωνται σε συναθροίσεις, προσέχουν πραγματικά; Μπορούν να αναφέρουν σε σας κατόπιν ένα πράγμα τουλάχιστον που έμαθαν από κάθε συνάθροισι; Τα έχετε σοβαρά ενθαρρύνει να δίνουν προσοχή και να κάνουν χρήσι της γνώσεως που αποκτάται με προσεκτική παρατήρησι; Τους δίνετε ένα ζωντανό παράδειγμα με τις εκφράσεις σας στις συναθροίσεις, ένα παράδειγμα που μπορούν να ιδούν και ν’ ακούσουν ως έργον πίστεως, και να μιμηθούν; Μιμούνται τα τέκνα σας την πίστι σας; Ή μιμούνται τους συντρόφους των στο παιγνίδι; Επαναλαμβάνουν τα όσα τους λέγετε από τον λόγον του Θεού ή φλυαρούν πάντοτε γύρω από άλλες δραστηριότητες, την τελευταία κινηματογραφική ταινία ή το τελευταίο πρόγραμμα τηλεοράσεως που είδαν ή την τελευταία επιτυχία τραγουδιού ή χορευτική τρέλλα; Ποιόν πραγματικά ακολουθούν τα τέκνα σας; Είναι μιμηταί του Χριστού, όπως είσθε σεις, ή ακολουθούν κάποιον που δεν είναι στον δρόμο για ζωή;

14. Πώς μπορούν οι γονείς να αντιδρούν στις επιρροές στις οποίες είναι αναγκαστικά εκτεθειμένα τα τέκνα των στη διάρκεια των ωρών που βρίσκονται μαζί με κοσμικούς συντρόφους, και γιατί αυτό είναι τόσο ζωτικό;

¹⁴ Η ζωή των τέκνων σας είναι στα χέρια σας. Είσθε μαζί τους διαρκώς· ή, είσθε μαζί τους; Είναι αλήθεια ότι τα τέκνα σας πρέπει ν’ αναπτύξουν τον δικό τους τύπο ζωής, πρέπει να πάνε στο σχολείο και να βρεθούν σε συντροφιά με άλλους της ηλικίας των, που έχουν ισχυρή έλξι επάνω τους. Αλλά οι ώρες αυτές, που απαιτείται να δαπανήσουν μακριά από σας, είναι ολιγώτερες από τον αριθμό των ωρών, που έχουν διαθέσιμες για να δαπανήσουν μαζί σας. Χρησιμοποιήστε αυτές τις άλλες ώρες σοφά. Θυμηθήτε τη νουθεσία του Θεού προς τον λαό του Ισραήλ: «Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» (Δευτ. 6:6, 7) Δεν είναι, λοιπόν, αρκετό το ν’ απαιτήτε να μένουν τα τέκνα σας στο σπίτι μαζί σας όλον τον καιρό. Αν δεν γεμίζετε αυτόν τον καιρό με δραστηριότητα, που φέρνει ανταμοιβή, δεν θ’ ανταποκριθούν. Μπορεί ακόμη ν’ αρχίσουν να δυσαρεστούνται για τις απαιτήσεις σας απ’ αυτά. Αλλ’ αν αρχίσουν να λαμβάνουν τη χαρά και τις ευλογίες που έρχονται με πιστή υπηρεσία στον Θεό, το πνεύμα του Θεού θα γεμίση τις μικρές των διάνοιες και καρδιές και η πίστις σας θα γίνη δική των δικαιωματικά. Αν θέλετε τα τέκνα σας να ενδυναμωθούν αληθινά έτσι ώστε να ‘μη παρασυρθώσι με την πλάνην των ανόμων και εκπέσουν’ από τη σταθερότητα που έχετε εντυπώσει σ’ αυτά, τότε πρέπει και αυτά να διδαχθούν σοβαρά αυτή την ‘από πριν γνώσιν’ για να μπορούν να φυλάττωνται.​—2 Πέτρ. 3:17, 18.

15. Ποιο πλεονέκτημα υπάρχει σ’ ένα παιδί να γνωρίζη ότι θα είναι διαφορετικό ως Χριστιανός, και ποιά νουθεσία του Παύλου προς τους Ρωμαίους πρέπει να έχη υπ’ όψιν;

¹⁵ Οι Χριστιανοί είναι διαφορετικοί από τους άλλους. Αν το τέκνο σας είναι Χριστιανός και πρόκειται να διατηρήση τη θέσι του, πρέπει να γνωρίζη ότι θα είναι διαφορετικό από εκείνους, τους οποίους πρέπει να συναναστρέφεται. Αλλά και πρέπει να γνωρίζη γιατί είναι διαφορετικό και να του δοθή πλήρης εκτίμησις των ωφελημάτων που έχει με το να είναι διαφορετικό. Πρέπει να γνωρίζη ότι αν είναι όμοιο με τον κόσμο θα τύχη ομοίας μεταχειρίσεως με τον κόσμο. (Γέν. 34:1, 2) Θα υποφέρη τα δεινά των, τους πόνους των, τις απογοητεύσεις των, την απώλεια που θα έχουν της αιωνίου ζωής. Εξ άλλου, ως Χριστιανός μπορεί να έχη διάνοια απηλλαγμένη από αβεβαιότητα ως προς το μέλλον του, τη σταδιοδρομία του, την τελική του επιτυχία στη ζωή. Θα είναι ήδη επιτυχία και παράδειγμα στους συντρόφους του. Τα παιδιά μπορούν να έχουν ισχυρή επιρροή προς το καλό ή προς το κακό το ένα επάνω στο άλλο. Αν το τέκνο σας μελετά μαζί σας τώρα, κάμετέ το να διαβάση το ίδιο το εξής εδάφιο: «Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν.» (Ρωμ. 12:21) Γνωρίζετε σεις παιδιά τι αυτό σημαίνει; Μπορείτε «να αγωνίζησθε δια την πίστιν», να είσθε όχι «εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής». Και όχι μόνο της ψυχής σας, αλλά και της ζωής, επίσης, εκείνων που ακολουθούν το παράδειγμά σας και μιμούνται την πίστι σας.​—Ιούδ. 3· Εβρ. 10:39· 1 Τιμ. 4:16.

16. Ποια διπλή ευθύνη έχουν όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί;

¹⁶ Παιδιά και ενήλικοι, επίσης, ως Χριστιανοί έχομε μια διπλή ευθύνη. Για να ενδυναμωθούμε για οποιεσδήποτε δοκιμασίες ή προνόμια υπηρεσίας, που βρίσκονται μπροστά μας, όχι μόνο πρέπει να ενισχύσωμε τη δική μας πίστι, αλλά πρέπει, επίσης, να μπορούμε να οικοδομήσωμε μια ισχυρή πίστι στους άλλους. Πρέπει ούτε ν’ ακολουθούμε ανθρώπους, ούτε να ζητούμε ανθρώπους να μας ακολουθήσουν. Τα έργα μας πρέπει να είναι έργα πίστεως, άξια μιμήσεως και όχι αιτία για πρόσκομμα. Πρέπει να γίνωμε καλά παραδείγματα «εις λόγον, εις συναναστροφήν, εις αγάπην, εις πνεύμα, εις πίστιν, εις καθαρότητα.» (1 Τιμ. 4:12) Με τον Ιησού Χριστό ως οδηγό μας και υπόδειγμα μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε ολόψυχα στη συμβουλή του Παύλου προς τους Κολοσσαείς: «Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους . . . εις τον Κύριον Χριστόν δουλεύετε.»​—Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ.

Οικοδομώντας ένα Σταθερό Θεμέλιο «Εν Χριστώ»

 1. Με ποιους τρόπους μερικοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί απέτυχαν ν’ ακολουθήσουν τον Ιησούν;

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ της Χριστιανοσύνης δεν καθιστά δύσκολο για οποιονδήποτε να είναι Χριστιανός. Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» Γιατί, λοιπόν, αποτυγχάνουν τόσο πολλοί; Ο Ιησούς δεν ήταν ένας φονεύς, ένας κλέπτης ή ένας εκβιαστής. Όμως οι φυλακές είναι γεμάτες από άνδρες και γυναίκες, που ομολογούν κάποια μορφή θρησκείας, η οποία ονομάζεται «Χριστιανική». Τι συνέβη στο δικό τους είδος «Χριστιανοσύνης»; Ούτε ο Ιησούς ήταν μέθυσος, μοιχός ή κακολόγος. Εν τούτοις, οι εκκλησίες από την πιο του συρμού ως την πιο ταπεινή μπορούν να αριθμήσουν πολλά τέτοια άτομα ανάμεσα στο εκκλησίασμά των. Τι τους λείπει που τους εμποδίζει ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Χριστού; Ο Ιησούς αφιέρωσε ολόκληρη την προσπάθειά του κατά την ενήλικη ζωή του στο να διδάσκη άλλους για τον Θεό και τη Βασιλεία Του. Αλλά, σήμερα, ανάμεσα στα εκατομμύρια, που θεωρούν τους εαυτούς των ακολούθους του Χριστού, μόνο ολίγες σχετικώς χιλιάδες μπορούν να βρεθούν που είναι πρόθυμοι να δαπανήσουν έστω και ολίγες ώρες τον μήνα κηρύττοντας το άγγελμα του Χριστού σ’ εκείνους που δεν εγνώριζαν προηγουμένως. Γιατί;​—Ματθ. 11:30· 1 Πέτρ. 4:15· 1 Κορ. 6:9, 10· Πράξ. 10:42.

ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΥ ΘΕΜΕΛΙΟΥ

 2. Τι ετόνισε ο Ιησούς στην κατακλείδα της «επί του όρους ομιλίας» του;

² Ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε την απάντησι ως την κατακλείδα μιας από τις πιο φημισμένες ομιλίες του, της «επί του όρους ομιλίας» του. Πολύ ολίγα άτομα που ομολογούν τη Χριστιανοσύνη δεν έχουν ακούσει τμήματα αυτής της ομιλίας πολλές φορές, αλλά πόσοι θυμούνται τα μαθήματα που εδίδασκε ο Ιησούς με αυτά τα φημισμένα λόγια; Ως αποκορύφωμα όλων όσα είπε σ’ αυτή την περίπτωσι, ετόνισε τη σπουδαιότητά των, λέγοντας: «Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν. Και πας ο ακούων τους λόγους μου τούτους, και μη κάμνων αυτούς, θέλει ομοιωθή με άνδρα μωρόν, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και έπεσε· και ήτο η πτώσις αυτής μεγάλη.» (Ματθ. 7:24-27) Πρέπει να συμπεράνωμε από αυτή την εξεικόνισι ότι το θεμέλιο επάνω στο οποίον οικοδομούμε πρέπει να είναι το πρώτο μέλημά μας. Δηλαδή υπακοή στους λόγους και στο θέλημα του Θεού όπως απεκαλύφθησαν από τον Υιό του.​—Ιωάν. 17:3.

 3. Γιατί η πλειονότης εκείνων που ομολογούν τη Χριστιανοσύνη αποτυγχάνει, και πώς ο Παύλος κατέστησε αυτό το σημείο σαφές και έδειξε τα αποτελέσματά του;

³ Αν το θεμέλιό μας πρόκειται να είναι επάνω στην πέτρα των λόγων του Ιησού, πρέπει να γνωρισθούμε με αυτά τα λόγια. Και εδώ ακριβώς αποτυγχάνει η πλειονότης εκείνων που ομολογούν τη Χριστιανοσύνη. Αυτοί δεν κάνουν ούτε έναρξι γνωριμίας, επειδή δεν έχουν πραγματική επιθυμία να γνωρίσουν τον Θεό. Ο Παύλος, ένας εξέχων απόστολος του Ιησού, κατέστησε αυτό το σημείο σαφές και έδειξε τα αποτελέσματα, λέγοντας: «Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα· πλήρεις όντες πάσης αδικίας, πορνείας, πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας· γέμοντες φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας· ψιθυρισταί, κατάλαλοι, . . . οίτινες, ενώ γνωρίζουσι την δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, ουχί μόνον πράττουσιν αυτά, αλλά και συνευδοκούσιν εις τους πράττοντας.» (Ρωμ. 1:28-32) Οι άνθρωποι σήμερα οικοδομούν επάνω στους μεταλλασσομένους ηθικούς κανόνες του παλαιού αυτού κόσμου, που είναι βέβαιο ότι θα χαθή όταν εκδηλωθή η οργή του Θεού. «Δια δε την σκληρότητά σου και αμετανόητον καρδίαν, θησαυρίζεις εις σεαυτόν οργήν εν τη ημέρα της οργής και της αποκαλύψεως της δικαιοκρισίας του Θεού, όστις θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού.»​—Ρωμ. 2:5, 6.

ΕΝΑ ΥΓΙΕΙΝΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

 4. Τι άλλο πρέπει να είναι αντικείμενον ενδιαφέροντος εκτός από την εκλογή του ορθού θεμελίου, και πώς κάνομε μια έναρξι προς αυτή την κατεύθυνσι;

⁴ Όχι μόνο πρέπει να εκλέξωμε το ορθό θεμέλιο για να οικοδομήσωμε επάνω σ’ αυτό, αλλά και το οικοδόμημα το ίδιο πρέπει να είναι ζωτικού ενδιαφέροντος. «Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ, ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα· άλλος δε εποικοδομεί· έκαστος όμως ας βλέπη πώς εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην· εκάστου το έργον θέλει φανερωθή· διότι η ημέρα θέλει φανερώσει αυτό· επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται· και το πυρ θέλει δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι.» (1 Κορ. 3:10-13) Ο Χριστός είναι το θεμέλιό μας και οι λόγοι του είναι οι λόγοι της ζωής, αλλ’ αν πρόκειται να λάβωμε ζωή μέσω αυτών, πρέπει να τους κάμωμε υπόδειγμα υγιεινής διδασκαλίας, διαμορφώνοντας τη ζωή μας σύμφωνα μ’ αυτούς. Δεν είναι αρκετό να γνωρίζωμε ότι ο λόγος του Θεού είναι αληθινός και να ενωθούμε με την οργάνωσι που ο Θεός έχει οικοδομήσει επάνω στην Πέτρα, τον Ιησού Χριστό. (Ρωμ. 2:13) Κι εμείς, επίσης, πρέπει να οικοδομήσωμε επιμελώς για να διαμορφώσωμε τη σκέψι μας και την πορεία της ενεργείας μας, ώστε να συμμορφωθή προς το υπόδειγμα που ελάβαμε από τον Θεό. «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»​—Ρωμ. 12:2.

 5. Ποιο είναι το άμεσο ενδιαφέρον των μαρτύρων του Ιεχωβά, και ποιά περαιτέρω ευθύνη έρχεται ως αποτέλεσμα;

⁵ Σήμερα χιλιάδες άτομα από όλο τον κόσμο αρχίζουν να βλέπουν την ανάγκη να στραφούν στον Ιεχωβά Θεό και στον Υιό του, Ιησού Χριστό. Επιθυμούν ειλικρινώς να οικοδομήσουν επάνω στο στερεό θεμέλιο του Χριστού, αλλά πολλοί βρίσκονται σε αμηχανία ως προς το από πού ν’ αρχίσουν. Το άμεσο ενδιαφέρον και το επείγον έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά βρίσκει και τρέφει αυτούς τους προβατοειδείς. Το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη εισροή ατόμων που ενώνονται με την εκκλησία που ο Θεός έχει οικοδομήσει για τον σκοπό του. Αυτό σημαίνει επέκτασι εκκλησιασμάτων των μαρτύρων του Ιεχωβά, με μια αντίστοιχο απαίτησι για εκπαιδευμένους και καταλλήλους υπηρέτας που να διευθύνουν τη δράσι αυτών των νεοερχομένων. Η ανάγκη να φερθούν αυτοί οι νεωστί συνδεδεμένοι σε ωριμότητα είναι προφανής, διότι, αν δεν βοηθηθούν να οικοδομήσουν ένα σταθερό θεμέλιο εν Χριστώ, σε μερικές εκκλησίες αυτοί οι νεωστί ενδιαφερόμενοι, που προσπαθούν ν’ ακολουθούν, επίσης, τις κατευθύνσεις του παλαιού συστήματος πραγμάτων, γρήγορα θα υπερβούν σε αριθμό εκείνους που εγύμνασαν τις ικανότητές των του σκέπτεσθαι σύμφωνα με το νέο σύστημα πραγμάτων και τελικά θα εκφυλισθούν στις κατευθύνσεις του παλαιού συστήματος πάλι. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι μια ζωτική φάσις του έργου, που είναι μπροστά μας για τη διατήρησι μιας υγιούς οργανώσεως, είναι ένα υγιεινό πρόγραμμα διδασκαλίας. Λαμβάνετε πλήρη ωφέλεια από αυτό το διδακτικό πρόγραμμα;

 6. Ποιο όφελος λαμβάνει η οργάνωσις από ένα υγιές πρόγραμμα διδασκαλίας, και ποιά ατομική ευθύνη φέρνει αυτό;

⁶ Ένα τέτοιο υγιεινό υπόδειγμα στην πρώτη εκκλησία είχε τεθή από τον Παύλο και εδόθη σχετική προτροπή στον νεαρό Τιμόθεο: «Συ λοιπόν, τέκνον μου, ενδυναμού δια της χάριτος της εν Χριστώ Ιησού· και όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» (2 Τιμ. 2:1, 2) Όχι μόνο αυτή η πορεία θέτει ένα σταθερό θεμέλιο για ισχυρούς, υγιείς Χριστιανούς, αλλά και παρέχει ικανούς ανθρώπους για την επέκτασι της υγιούς Χριστιανικής διδασκαλίας. Αυτή η πορεία περιλαμβάνει όχι μόνο την ατομική μας μελέτη και εκπαίδευσι, αλλά και την εφαρμογή αυτής της εκπαιδεύσεως σε πρακτική πείρα. Η Εταιρία Σκοπιά επρομήθευσε πολλά βοηθήματα για τους μάρτυρας του Ιεχωβά· αλλ’ αν πρόκειται να επιζήσωμε ατομικώς ως Χριστιανοί και να εκπληρώσωμε την εντολή που έρχεται σε όλους τους Χριστιανούς μέσω αφιερώσεως, πρέπει ατομικώς να είμεθα εφωδιασμένοι να μιλούμε από την καρδιά και τη διάνοια όταν χρησιμοποιούμε τη Βίβλο. Δεν μπορούμε να βασιζώμεθα αορίστως σε τυπωμένα βιβλία να μιλούν για μας όταν αναλαμβάνωμε τη διακονία ως ακόλουθοι στα ίχνη του Ιησού.

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΜΕΣΩ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ

 7. Ποιο είναι το πρώτο βήμα για την απόκτησι βάθους κατανοήσεως, και γιατί είναι σπουδαίο;

⁷ Ο Παύλος ετόνισε τη δύναμι που παράγεται από μια κατάλληλη κατανόησι του λόγου του Θεού, όταν έγραψε: «Δια να δώση εις εσάς κατά τον πλούτον της δόξης αυτού να κραταιωθήτε εν δυνάμει δια του πνεύματος αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον· δια να κατοικήση ο Χριστός δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών· ώστε να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων, τι το πλάτος και μήκος, και βάθος και ύψος.» (Εφεσ. 3:16-18) Τέτοιο βάθος κατανοήσεως έρχεται μέσω του πνεύματος του Θεού επάνω στην οργάνωσί του και ατομικώς ωφελούμεθα απ’ αυτό καθώς εφοδιαζόμεθα και ενδυναμούμεθα με το ίδιο είδος γνώσεως. Ο Θεός επρομήθευσε τον λόγον του τη Γραφή για μας, για να μπορούμε να γνωρίζωμε το θέλημά του και να είμεθα έτοιμοι για την υπηρεσία του. Αλλά διαβάζετε τη Βίβλο τακτικά; Πώς, αλλιώς, μπορούμε να γνωρίζωμε τον νουν του Θεού και να οικοδομήσωμε επάνω στο θεμέλιο ένα Χριστιανικό υπόδειγμα ζωής που θ’ αντισταθή στις πύρινες δοκιμασίες που δοκιμάζουν την πίστι ενός Χριστιανού;

 8. Γιατί τίθεται έμφασις στην ακριβή γνώσι, πώς την αποκτούμε, και σε τι καταλήγει;

⁸ Ο λόγος του Θεού είναι η βάσις της πίστεώς μας. Καθώς μελετούμε τις σελίδες του, η διάνοιά μας επικοινωνεί με τη διάνοια του Θεού. Η πίστις μας εδραιώνεται και ενισχύεται. Είμεθα «πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν» παρέχοντας ‘λόγον περί της ελπίδος της εν ημίν’, και είμεθα έτσι εφωδιασμένοι να διδάσκωμε άλλους την οδόν της ζωής. (1 Πέτρ. 3:15· 2 Τιμ. 2:2) Γιατί, όμως, τίθεται τέτοια έμφασις στην «ακριβή» γνώσι; Γιατί πρέπει να εξασκήται τέτοια προσοχή στη μελέτη που κάνομε των στηλών της Σκοπιάς, και στην εφαρμογή των Γραφικών εδαφίων στην υπό εξέτασιν ύλη; Μέσω ακριβώς των στηλών της Σκοπιάς ο Ιεχωβά παρέχει κατεύθυνσι και διαρκή Γραφική συμβουλή στον λαό του, και απαιτείται επιμελής μελέτη και προσοχή στις λεπτομέρειες για να εφαρμοσθή η πληροφορία αυτή, για ν’ αποκτηθή πλήρης κατανόησις των αρχών που περιλαμβάνονται, και για να βεβαιωθούμε για ορθή σκέψι σ’ αυτά τα ζητήματα. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο ‘μπορούμε να καταλάβωμε μετά πάντων των αγίων’ την πληρότητα της αποστολής μας και της ευθύνης του κηρύγματος, με την οποίαν ο Ιεχωβά επεφόρτισε όλους τους Χριστιανούς ως ακολούθους επί τα ίχνη του Υιού του. Οποιαδήποτε άλλη πορεία θα παρήγε ανεξάρτητη σκέψι και θα προκαλούσε διαίρεσι. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.» (1 Κορ. 1:10) Αν όλοι όσοι είναι συνδεδεμένοι στη Χριστιανική οργάνωσι έχουν τον νουν του Θεού και του Χριστού, θα υπάρχη ενότης και όλοι θα είναι εποικοδομημένοι σε ωριμότητα κατανοήσεως.

ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΜΕΣΩ ΔΡΑΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

 9. Πώς δράσις στην υπηρεσία του Θεού παρέχει μια πηγή δυνάμεως;

⁹ Ενώ γνώσις των σκοπών του Θεού και ακριβής κατανόησις των απαιτήσεών του μας εποικοδομούν, δράσις στην υπηρεσία του Θεού είναι, επίσης, αναγκαία για την παροχή μιας πραγματικής πηγής δυνάμεως. Ενισχυόμεθα με κάθε πείρα και εκγυμναζόμεθα για νέες και προχωρημένες ευκαιρίες στην υπηρεσία του Θεού. Προωθώντας την αληθινή λατρεία του Θεού δια μέσου των αιώνων, οι δούλοι του Ιεχωβά δεν εμποδίσθηκαν από απειλές εναντιώσεως από μέρους του εχθρού, επειδή ο πόλεμός των δεν είναι απλώς ένας αμυντικός πόλεμος, αλλά και ένας επιθετικός πόλεμος, επίσης. Στις ημέρες της επιστροφής του αρχαίου Ισραήλ από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, εναντίωσις του εχθρού απείλησε για ένα διάστημα να σταματήση την εκ νέου ανοικοδόμησι του ναού της λατρείας του Ιεχωβά. Αλλά η ανοικοδόμησις του ναού δεν επετράπη να παραμείνη αργή, επειδή ο ίδιος ο Θεός, μέσω του προφήτου του, ενίσχυσε τους δούλους του για το έργο που ήταν μπροστά τους. «Ενδυναμού, πας ο λαός του τόπου, λέγει ο Ιεχωβά, και εργάζεσθε· διότι εγώ είμαι με σας.»​—Αγγαίος 2:4, ΜΝΚ.

10. Τι έφερε αλλαγές στη φύσι του έργου μας;

¹⁰ Σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν μια ισχυρή οργάνωσι εργατών. Σε όλη τη νεώτερη ιστορία τους οι δούλοι του Ιεχωβά υπήρξαν ζηλωταί για τα έργα του Θεού, αλλά η εκγύμνασίς των και η ικανότης των στον αγρό ανεπτύχθησαν δια μέσου των ετών, πολλά δε απ’ αυτά υπήρξαν δύσκολα χρόνια πράγματι. Η τάξις του πιστού και φρονίμου δούλου του Θεού προωθείται τώρα ενεργητικά στην υπηρεσία του ναού. Αφότου ελευθερώθηκαν από την αιχμαλωσία στο 1919, η προς τα εμπρός κίνησις της Χριστιανικής των δράσεως δεν εχαλαρώθη ποτέ έως σήμερα. Η συγκομιδή του θερισμού των κεχρισμένων ακολούθων επί τα ίχνη του Ιησού Χριστού φέρθηκε σε αποτελείωσι. Τώρα, με τη σύναξι του πολλού όχλου των «άλλων προβάτων», η μαρτυρία της Βασιλείας έχει επεκταθή στις πιο μακρινές γωνίες της γης, και, έπειτα από εκείνο το πλήρες συμβάντων έτος 1919, μεγάλες αλλαγές έλαβαν χώραν στη φύσι του έργου.

11. Ποια στάσι λαμβάνουν εκείνοι που συμβαδίζουν με την οργάνωσι του Θεού; Σε τι κατέληξε αυτή;

¹¹ Όπως οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά των αρχαίων χρόνων (Εβραίους 11), εκείνοι που είναι σήμερα στην υπηρεσία του Θεού ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του Ιεχωβά και έχουν πλουσίως ευλογηθή. Εκείνοι, που συμβαδίζουν με την οργάνωσι του Θεού, προέβησαν από μία νέα μέθοδο υπηρεσίας σε άλλη, αναγνωρίζοντας ότι κάθε αλλαγή υπήρξε μια πρόοδος και κάθε μέθοδος έργου προωρίζετο να εκπληρώση έναν ιδιαίτερο σκοπό. Η ευλογία αυτών των πιστών προσπαθειών είναι απόδειξις της ευνοίας και επιδοκιμασίας του Θεού. Και εκείνοι, που υπήρξαν δραστήριοι σε όλον αυτόν τον «καιρόν του τέλους», έλαβαν τα πλήρη οφέλη αυτής της ευλογίας και της προχωρημένης μεθόδου κηρύγματος που απολαμβάνουν τώρα. Τι τους κατέστησε ικανούς να κινηθούν προς τα εμπρός από μια μορφή δράσεως σε άλλη; Ζητώντας να γνωρίσουν τον νουν του Θεού μέσω του λόγου του, ωδηγήθησαν κατά συνέχειαν από το άγιο πνεύμα του Θεού να ιδούν το έργο που εκτελεί ο Θεός και ν’ αναγνωρίσουν τον σκοπό του Θεού στην υπηρεσία των. Αυτό τους κατέστησε ικανούς να οικοδομήσουν ασφαλώς και τετραγωνικά επάνω στο θεμέλιο του Χριστού Ιησού. Τώρα ο λαός του Ιεχωβά λαμβάνει ένα από τα πιο έντονα εκπαιδευτικά προγράμματα που εδόθησαν ποτέ στους δούλους του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδων ικανών διακόνων με εμπιστοσύνη πλησιάζουν τις θύρες των ανθρώπων. Κηρύττουν σύντομες, διαφωτιστικές ομιλίες από τον λόγον του Θεού, εξετάζοντας με ικανότητα τις σελίδες της Βίβλου από εδάφιο σε εδάφιο για να εδραιώσουν σταθερά την αλήθεια του αγγέλματος που φέρουν. Τι έργο που οικοδομεί πίστι είναι αυτό που επετελέσθη! Και πόσο οικοδομεί την πίστι του λαού του Θεού το να βλέπη ένα τέτοιο επεκτεινόμενο στράτευμα να αναλαμβάνη καθημερινά την επίθεσι της αληθινής λατρείας προς σωτηρίαν εκείνων που είναι δεσμευμένοι στη δουλεία των ψευδών κανόνων αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων.

12. Ποια παραδείγματα έχομε που δείχνουν ότι ο Θεός δίνει κατάλληλες οδηγίες στους δούλους του;

¹² Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα για το ότι ποτέ δεν είχαμε τις οδηγίες του Θεού ανεπαρκείς για το έργο που είναι στα χέρια μας. Ποτέ οι δούλοι του Ιεχωβά δεν υπήρξαν επί μακρόν σε αμφιβολία ως προς το τι έπρεπε να πράξουν. (Ψαλμ. 25:9· Αμώς 3:7) Στον Νώε εδόθη ένα υπόδειγμα της κιβωτού. Στον Μωυσή εδόθη μια όρασις της σκηνής, και στον Δαβίδ του ναού. (Γέν. 6:14-16· Έξοδ. 25:40· 1 Χρον. 28:11, 12) Στους προφήτας του Θεού των αρχαίων χρόνων ελέχθη τι να πουν, και πού και πότε να το πουν. Η μόνη πρωτοβουλία που απητείτο από μέρους των ήταν να είναι ευπειθείς. Ο Ιωνάς προσεπάθησε ν’ αποφύγη την αποστολή που έλαβε από τον Ιεχωβά, αλλά το θέλημα του Θεού έγινε άσχετα με την προσωπική του προτίμησι ως ένα μάθημα για μας.​—Ιωνάς 1:1-3, 17· 3:1-3.

13. Ποιες προμήθειες είναι τώρα διαθέσιμες σ’ εμάς για να γνωρίζωμε το θέλημα του Θεού και τον τρόπο του να το πράξωμε;

¹³ Πολλές προμήθειες είναι τώρα διαθέσιμες σ’ εμάς για να γνωρίζωμε το θέλημα του Θεού και τον τρόπο του να το πράξωμε. Η Διακονία της Βασιλείας παρέχεται υπό μορφήν υπηρεσιακών οδηγιών. Κέντρα υπηρεσίας ιδρύθησαν στην εδαφική περιοχή όλων των εκκλησιών, όχι μόνο για Γραφική μελέτη, αλλά και για την υποβοήθησι όλων εκείνων, που γειτονεύουν, να συμμετάσχουν σε ενεργό υπηρεσία του αγρού. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα εισήχθη για την υποβοήθησι νέων διακόνων να προετοιμασθούν για την εκπλήρωσι της Χριστιανικής των ευθύνης κηρύγματος στους άλλους. Ομιλίες έχουν προετοιμασθή για χρήσι στη θύρα. Εκθέσεις δράσεως παρουσιάζονται στο Βιβλίον του Έτους. Τακτικές επισκέψεις ειδικά εκπαιδευμένων υπηρετών διευθετούνται για την υποβοήθησι των μελών των εκκλησιών στην ατομική τους διακονία. Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα στον Ιεχωβά μέσω της Εταιρίας διότι μας παρέχει τόσο πολλούς υποβοηθητικούς τρόπους οικοδομήσεως μιας ισχυρής Χριστιανικής πίστεως θεμελιωμένης στον Οδηγό και Αρχηγό μας, Ιησού Χριστό! Αλλά οικοδομείτε πραγματικά σ’ αυτό το θεμέλιο; Εξακολουθείτε να ‘βλέπετε’ πώς εποικοδομείτε σ’ αυτό;

ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙΣ ΜΕΣΩ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

14. Πώς η ορθή επικοινωνία παρέχει ισχυρό οικοδομικό υλικό, και γιατί οι νέοι δεν χρειάζεται να φρονούν ότι αφήνονται έξω από το ν’ ακολουθούν τη συμβουλή του Παύλου στην προς Εβραίους επιστολή 10:24;

¹⁴ Οι αποδείξεις εξακολουθούν να ανέρχωνται για το ότι η μεγάλη πλειονότης εκείνων που επικοινωνούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά παίρνουν στα σοβαρά τη διακονία τους. Αυτό συμβαίνει επειδή αναγνωρίζουν ότι ο Θεός είναι με τον λαό του, επάνω στον οποίον έθεσε το όνομά του, και θέλουν να έχουν μερίδα στον σκοπό του Θεού γι’ αυτούς. (Ησ. 2:2, 3) Αυτή η τρίτη πηγή ισχυρού οικοδομικού υλικού, η ορθή επικοινωνία, αποτελεί ανάγκη όλων. Αλλά καθώς χρειαζόμεθα το ορθό είδος επικοινωνίας, έτσι πρέπει να κάμωμε τους εαυτούς μας το ορθό είδος ατόμων προς επικοινωνίαν, για να μπορέσωμε να δώσωμε το πληρέστατο όφελος στους άλλους, ειδικά στους νέους. Το να «φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα» σημαίνει ότι εκείνοι που δίνουν τέτοια βοήθεια και ενθάρρυνσι πρέπει οι ίδιοι να είναι ισχυροί, ικανοί και εφωδιασμένοι να δίνουν από τον εαυτό τους. (Εβρ. 10:24) Οι νέοι, όμως, δεν χρειάζεται ν’ αποθαρρύνωνται με αυτή τη νουθεσία του αποστόλου, ούτε πρέπει να φρονούν ότι έτσι δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη συμβουλή. Μπορείτε και πρέπει να δίνετε από ό,τι έχετε. Αυτό μπορεί να είναι ολίγο στην αρχή, αλλά καθώς συμβάλλετε στην ενδυνάμωσι άλλων, και σεις, επίσης, ενδυναμώνεσθε και οικοδομείσθε σ’ ένα σταθερό θεμέλιο. Η πρόοδός σας θα είναι «φανερά εις πάντας». Αυτή η ανταλλαγή ενθαρρύνσεως από όλους όσοι μετέχουν στην επικοινωνία παρέχει αμοιβαία ωφέλεια για όλους.​—1 Τιμ. 4:15· Ρωμ. 1:12.

15. Πώς η προσευχή μάς εποικοδομεί;

¹⁵ Ένα ακόμη πράγμα που δεν πρέπει να παραβλέπεται ως ενισχυτικός παράγων στο οικοδομικό μας πρόγραμμα αποκτήσεως ακριβούς γνώσεως είναι η προσευχή. Στην επιδίωξί μας ορθής επικοινωνίας, η προσωπική μας επαφή με τον Θεό μας είναι κατά πολύ η πιο σπουδαία. Μέσω της προσευχής μπορούμε να υπερνικήσωμε τον φόβο μας, την αμφιβολία μας και την αβεβαιότητά μας. Μέσω της προσευχής μπορούμε να ενισχύσωμε την άποψι που έχομε του λόγου του Θεού και να ελκυσθούμε πλησιέστερα στην εφαρμογή του στη ζωή μας. Μέσω της προσευχής μπορούμε να κάμωμε γνωστές τις πνευματικές μας ελλείψεις και την ανάγκη μας για τον καθημερινό μας άρτο, και με τέτοια έκφρασι, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά το χέρι του Θεού να εργάζεται προς χάριν μας, ικανοποιώντας τις ανάγκες μας. Τι ενθάρρυνσις πρέπει να υπήρξε για τους Φιλιππησίους να διαβάσουν τους λόγους του Παύλου: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός· αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού»! (Φιλιππησ. 4:6, 7) Ο Ιησούς μάς έδωσε μια έξοχη προσευχή ν’ ακολουθήσωμε. Ακολουθείτε την προσευχή του Κυρίου; Ο Ιησούς είπε: «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις.»​—Βλέπε Ματθαίος 6:9-13.

16. Γιατί δεν πρέπει οι ελλείψεις μας να μας απασχολούν σε υπερβολικό βαθμό;

¹⁶ Ο Ιεχωβά χρειάζεται πλήρως ανεπτυγμένους άνδρες και γυναίκες στην υπηρεσία του. Καθώς έγραψε ο Παύλος στους Κορινθίους: «Αγρυπνείτε, στέκεσθε εν τη πίστει· ανδρίζεσθε, ενδυναμούσθε.» (1 Κορ. 16:13) Το μέλημά μας πρέπει να είναι ν’ ακολουθούμε πιστά την οργάνωσι του Ιεχωβά. Κάμετε με τιμιότητα κάθε έργο, μη δικαιολογώντας αποτυχίες να συμβαδίσετε. Υπάρχει γενικά μια αιτία αν αποτυγχάνωμε, και σπανίως αυτή είναι έλλειψις ικανότητος. Ο Ιεχωβά γνωρίζει τις ελλείψεις μας και θ’ ανταμείψη αν κάνωμε πλήρη χρήσι των ταλάντων μας, των ικανοτήτων μας, των ευκαιριών μας. Αν μελετούμε, παραμένωμε δραστήριοι στην υπηρεσία του Θεού, εμμένωμε στις ορθές επικοινωνίες μας και πάντοτε ζητούμε την καθοδηγία του Ιεχωβά όταν αντιμετωπίζωμε μια ευθύνη, ποτέ ας μη φοβούμεθα, ο Ιεχωβά θα κάμη συμπλήρωσι για ό,τι μας λείπει. Αποτυχία αντιμετωπίσεως ευκαιριών τώρα σημαίνει απώλεια προνομίων αργότερα, και χειρότερο ακόμη, πιθανή αποτυχία μας ως Χριστιανών.

17. Γιατί δεν είναι ανάγκη να φοβούμεθα, αν και βρισκόμαστε στον «καιρόν του τέλους»;

¹⁷ Βέβαια σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» δεν υπάρχει αιτία για φόβο, αβεβαιότητα ή έλλειψι δυνάμεως για μέλλουσα υπηρεσία. «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Ενισχύσατε τας χείράς σας, σεις οι ακούοντες εν ταις ημέραις ταύταις τους λόγους τούτους δια στόματος των προφητών . . . Διότι ο σπόρος θέλει είσθαι της ειρήνης· η άμπελος θέλει δώσει τον καρπόν αυτής, και η γη θέλει δώσει τα γεννήματα αυτής, και οι ουρανοί θέλουσι δώσει την δρόσον αυτών· και θέλω κληροδοτήσει εις το υπόλοιπον του λαού τούτου πάντα ταύτα. Και καθώς ήσθε κατάρα μεταξύ των εθνών, οίκος Ιούδα, και οίκος Ισραήλ, ούτω θέλω σας διασώσει, και θέλετε είσθαι ευλογία· μη φοβείσθε· ας ενισχύωνται αι χείρές σας.»​—Ζαχ. 8:9-13, ΜΝΚ.

18, 19. Τι θα μας κάμη «αμέμπτους εν τη ημέρα του Κυρίου»;

¹⁸ Τα χέρια μας πρέπει να είναι ισχυρά για να εργάζωνται κάτω από όλες τις περιστάσεις και σε οποιαδήποτε θέσι ο Ιεχωβά βλέπει κατάλληλο να μας τοποθετήση. «Πάντων δε το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς. Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών. Εάν τις λαλή, ας λαλή ως λαλών λόγια Θεού· εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως την οποίαν χορηγεί ο Θεός, δια να δοξάζηται εν πάσιν ο Θεός δια Ιησού Χριστού, εις τον οποίον είναι η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»​—1 Πέτρ. 4:7, 8, 11.

¹⁹ Το μέλλον μας είναι στα χέρια του Θεού. Ακολουθείτε πιστά τις οδηγίες του. Ετοιμασθήτε τώρα για ό,τι βρίσκεται μπροστά σας. Τοποθετήστε ένα σταθερό θεμέλιο εν Χριστώ Ιησού για το μεγαλειώδες τέλος και τους πολλούς ενδόξους θησαυρούς υπηρεσίας που είναι ακόμη μέλλοντες, και ο Θεός «θέλει σας στηρίξει έως τέλους αμέμπτους εν τη ημέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (1 Κορ. 1:8) Τώρα είναι καιρός να μελετάτε τον λόγον του Θεού σε επικοινωνία με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οικοδομώντας ένα σταθερό θεμέλιο εν Χριστώ, και έπειτα, «προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε.»​—2 Πέτρ. 3:17.

[Εικόνα στη σελίδα 471]

Επικοινωνία

Προσευχή

Υπηρεσία

Κατανόησις

Μελέτη

Η Ενότης της Οικογενείας του Θεού

«Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!»​—Ψαλμ. 133:1

 1. Πού εκδηλώνεται έλλειψις ενότητος;

ΖΟΥΜΕ σ’ ένα διηρημένο κόσμο. Την έλλειψι ενότητος σ’ αυτόν μπορούμε να τη δούμε παντού. Εκδηλώνεται έντονα στις διεθνείς σχέσεις, διότι ο κόσμος είναι διηρημένος σε διάφορα συγκροτήματα, όπως το Ανατολικό, το Δυτικό και το «Ουδέτερο» συγκρότημα εθνών. Αλλά έντασις και διαχωρισμός υπάρχει ακόμη και μέσα σ’ αυτές τις ομάδες των εθνών, και μέσα σε κάθε έθνος απ’ αυτά. Έλλειψις ενότητος βρίσκεται, επίσης, σε κάθε κράτος, επαρχία και κοινότητα. Η ίδια έντασις και διαχωρισμός μπορούν να βρεθούν σε αναρίθμητες οικογένειες, το βασικό κύτταρο της ανθρωπίνης κοινωνίας. Υπάρχουν, όχι μόνο μεταξύ γονέων, αλλά και μεταξύ γονέων και τέκνων. Πόσο αληθινά είναι τα λόγια του Ιησού: «Θέλει δε παραδώσει αδελφός αδελφόν εις θάνατον, και πατήρ τέκνον· και θέλουσιν επαναστή τέκνα επί γονείς, και θέλουσι θανατώσει αυτούς.»​—Μάρκ. 13:12.

 2. Γιατί ο καιρός αυτός αναφέρεται ως αιών διαχωρισμού;

² Όπως ποτέ προηγουμένως, ο αιών μας είναι πράγματι ο αιών διαχωρισμού και ελλείψεως ειρήνης. Η ειρήνη έχει αφαιρεθή από τη γη, όπως προείπε το τελευταίο βιβλίο της Γραφής, η Αποκάλυψις: «Και εξήλθεν άλλος ίππος κόκκινος· και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη. (Αποκάλ. 6:4) Σε εκπλήρωσι τούτου, ο Πρώτος και ο Δεύτερος Παγκόσμιοι Πόλεμοι διεξήχθησαν στον αιώνα μας, οι μέγιστοι πόλεμοι της ανθρωπίνης ιστορίας. Σαν να μην ήταν αρκετό, τα έθνη εξοπλίζονται πυρετωδώς για έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

 3. (α) Υπήρξε ικανή η κοσμική θρησκεία να προμηθεύση έναν δεσμό ενότητος; (β) Τι αναγκάσθηκε ο κλήρος να παραδεχθή;

³ Αυτή η φρικαλέα εικόνα διαχωρισμού σε όλο τον κόσμο ασφαλώς πρέπει να καταστρέψη κάθε αυταπάτη που μπορεί να έχουν ειλικρινείς άνθρωποι ότι οι πολλές θρησκείες και εκκλησίες θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν έναν ενοποιητικό δεσμό αρκετά ισχυρό για να φέρη και συγκρατήση σε ενότητα όλους τους λαούς. Επίσης, οι λεγόμενες Χριστιανικές εκκλησίες έχουν εντελώς αποτύχει να επιφέρουν αυτή την ενότητα. Ακόμη και οι οικουμενικές προσπάθειες, που είναι ευμενώς δεκτές από πολλούς, οι οποίοι αποβλέπουν στην ενότητα των πολλών διισταμένων θρησκευτικών δογμάτων, δεν θα μπορέσουν να επιφέρουν ενότητα και ειρήνη. Στο τέλος της συνελεύσεως του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, που έγινε στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, το 1948, η πλήρης συνέλευσις εδημοσίευσε μια δήλωσι που καθαρά παρεδέχετο πόσο διαχωρισμένες είναι οι εκκλησίες μεταξύ των. Η δήλωσις έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής: «Είμεθα διαχωρισμένοι ο ένας από τον άλλον, όχι μόνο σε ζητήματα δόγματος, οργανώσεως και παραδόσεως, αλλά, επίσης, και εξαιτίας της αμαρτωλής μας υπερηφανείας: εθνικής υπερηφανείας, ταξικής υπερηφανείας, φυλετικής υπερηφανείας. Συνεπώς είμεθα ανίκανοι να επιφέρωμε την ενότητα της εκκλησίας μόνοι μας.» (Νάσιοναλ-Τσάιτουνγκ, Βασιλεία, Αριθ. 425, της 14ης Σεπτεμβρίου 1948) Αυτή είναι μια ομολογία των ίδιων των εκκλησιών για την έλλειψι ενότητος μεταξύ των. Αληθινά, οι λεγόμενες Χριστιανικές εκκλησίες, όχι μόνο απέτυχαν να είναι ένας ενοποιητικός δεσμός για τους λαούς, αλλά απέδειξαν πραγματικά, με το να λαμβάνουν μέρος στην πολιτική και στους πολέμους, ότι είναι μια διαιρετική δύναμις. Είναι αυτό σε αρμονία με την αληθινή εκκλησία του Θεού; Όχι. Ο απόστολος Παύλος έθεσε την ερώτησι: «Διεμερίσθη ο Χριστός;» (1 Κορ. 1:13) Δεν είναι βέβαια δύσκολο να ιδούμε ότι όλες αυτές οι κοσμικές εκκλησίες δεν αποτελούν την αληθινή εκκλησία του Θεού. Μια εκκλησιαστική εφημερίς παρεδέχθη: «Ο άρχων του κόσμου τούτου [ο Σατανάς] επέτυχε να φέρη την εκκλησία σε εκούσια αιχμαλωσία.»​—Γιοχάννες ουντ Μάρκους—​Γεμάιντεμπλάττ, Βέρνη, Ελβετία, 4 Ιουλίου 1959.

 4. Ποια απόδειξι έχομε ότι η αληθινή Χριστιανική ενότης είναι δυνατή;

⁴ Βλέποντας την παγκόσμια κατάστασι, θα μπορούσε ένας να πειρασθή να ερωτήση: Είναι η αληθινή Χριστιανική ενότης απλώς ένα ιδεώδες που δεν μπορεί να επιτευχθή στον κόσμο μας, ο οποίος είναι τόσο διηρημένος πολιτικώς και ιδεολογικώς, με τέτοιες αντιθέσεις κοινωνικώς και με μακραίωνα σχίσματα και έριδες στο θρησκευτικό πεδίον; Σε πολλούς παρατηρητάς μπορεί να φαίνεται έτσι. Αλλά η αληθινή Χριστιανική ενότης δεν είναι απλώς ένα ιδεώδες, ένα όνειρο, αλλά μια πραγματικότης. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να βρεθή σ’ αυτόν τον κόσμο και στις κοσμικές του θρησκείες και εκκλησίες, αλλά μόνο σ’ εκείνη την ομάδα ανθρώπων που, αν και βρίσκονται σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν αποτελούν μέρος αυτού του κόσμου. Η ομάδα αυτή είναι γνωστή ως η Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί αποτελούν μια όασι ειρήνης και ενότητος ανάμεσα στην όμοια με έρημο κατάστασι αυτού του διαχωρισμένου κόσμου. Πώς αυτό έγινε δυνατόν; Τι επέφερε αυτή την ενότητα;

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

 5. Σε τι βασίζεται η Χριστιανική ενότης;

⁵ Η ενότης μεταξύ αληθινών Χριστιανών δεν πρέπει ν’ αποδοθή σε κάποιον άνθρωπο. Όπως ακριβώς η απελευθέρωσις του αρχαίου λαού του Ισραήλ από την Αιγυπτιακή δουλεία δεν ωφείλετο σε άνθρωπο, έτσι και η απελευθέρωσις των Χριστιανών μαρτύρων του Θεού από τον κόσμο, ο οποίος συμβολικά παρομοιάζεται με την Αίγυπτο, δεν οφείλεται σε ατελείς ανθρώπους. (Αποκάλ. 11:8) Η βάσις αυτής της απελευθερώσεως ετέθη από τον Ιεχωβά Θεό, με την αποστολή του Υιού του Ιησού Χριστού σ’ αυτόν τον κόσμο για να κηρύξη την αλήθεια και να πεθάνη θυσιαστικό θάνατο, ν’ αναστηθή και να δοξασθή και να εκχύση το πνεύμα του Θεού επάνω στους ακολούθους του. Με τούτο ανοίχθηκε η θύρα στον σχηματισμό της Χριστιανικής εκκλησίας και της Χριστιανικής ενότητος.​—Ιωάν. 18:37· Ματθ. 20:28· Ιωάν. 10:7.

 6. Σε ποια ενότητα αναφέρθηκε ο Ιησούς;

⁶ Επρόκειτο να υπάρχη πραγματική ενότης ανάμεσα στην αληθινή εκκλησία του Θεού. Αυτό είναι φανερό από την προσευχή που ο Ιησούς Χριστός απηύθυνε στον ουράνιο Πατέρα του λίγο πριν από τον θάνατό του: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών· δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι εδώκας, έδωκα εις αυτούς· δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί· δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν.»​—Ιωάν. 17:20-23.

 7. Πώς η γνώσις της αληθείας επηρεάζει την ενότητα, και πώς μερικοί εμποδίζονται από το να έλθουν σε ενότητα;

⁷ Το ελάχιστο που μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτή την προσευχή είναι ότι οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού πρόκειται να επιτύχουν μια ενότητα που παραβάλλεται με την ενότητα που υπάρχει μεταξύ του Ιεχωβά και του Υιού του Ιησού Χριστού. Αυτό είναι αναμφιβόλως θέλημα του Θεού για όλα τα πλάσματά του, στα οποία δίδεται υπόσχεσις αιωνίου ζωής, η τελεία δε αυτή ενότης μεταξύ του Θεού και του μονογενούς του Υιού είναι ο υψηλός κανών ενότητος γι’ αυτά. Ενότης είναι δυνατή μόνο εκεί που υπάρχει συμφωνία σκέψεων και ενεργείας. Η στερεή βάσις, επάνω στην οποία μπορεί να οικοδομηθή τέτοια ενότης, είναι ο κατάλληλα κατανοημένος λόγος του Θεού, η Γραφή. Αυτή ακριβώς η αλήθεια είναι εκείνη που ελευθερώνει και ενοποιεί τους ανθρώπους. «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.» (Ιωάν. 8:31, 32) Οι μαθηταί του Ιησού συμφωνούσαν με τις διδασκαλίες του και τις πράξεις του. Έγιναν ένα μαζί του. Αυτό επέφερε μια αλλαγή στη ζωή τους και ακολούθησαν τον Διδάσκαλό τους. Εξ άλλου, οι Φαρισαίοι διαφωνούσαν με τις διδασκαλίες και τα έργα του Ιησού. Η υπερηφάνειά των και η εσφαλμένη των ερμηνεία των Γραφών τούς εμπόδιζαν από το να έλθουν σε ενότητα μαζί του. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

 8. Με ποιους τρόπους το πνεύμα του Θεού βοηθεί έναν ειλικρινή Χριστιανό;

⁸ Η αποκεκαλυμμένη, ωστόσο, αλήθεια του λόγου του Θεού δεν μπορεί να κατανοηθή εκτός αν το άγιο πνεύμα του Θεού οδηγήση σ’ αυτή την αλήθεια ανθρώπους που είναι ειλικρινείς και αγαπούν την αλήθεια. Αυτό το άγιο πνεύμα παράγει τότε σε τέτοια άτομα τους θαυμασίους καρπούς του πνεύματος και τα καθαρίζει από τα έργα της σαρκός, τα οποία σαρκικά έργα έχουν ένα αποσυνθετικό αποτέλεσμα στις ανθρώπινες σχέσεις, και τα οποία αναφέρονται στην προς Γαλάτας επιστολή 5:19-21. Μεταξύ των έργων αυτών είναι έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, όλα τα πράγματα που διαιρούν τους ανθρώπους και προκαλούν μικρότερον ή μεγαλύτερον διαχωρισμό. Αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά, εν τούτοις, απομακρύνονται μέσω της επιρροής του πνεύματος του Θεού. Αυτό δεν συμβαίνει σε μια νύχτα, δια μιας, αλλά είναι μια πορεία, όμοια με την αύξησι καρπών που χρειάζονται χρόνον για ν’ αναπτυχθούν και να ωριμάσουν. Οι άνθρωποι που διαποτίζονται με το πνεύμα ή την ενεργό δύναμι του Θεού γίνονται αξιαγάπητοι, φιλικοί, ειρηνικοί, υπομονητικοί, αγαθοί, πράοι και μακρόθυμοι ο ένας απέναντι του άλλου. (Γαλ. 5:22, 23) Το πνεύμα του Θεού, επομένως, είναι ένας ουσιώδης και ισχυρός παράγων για την πραγματική Χριστιανική ενότητα. Χωρίς τον λόγον του Θεού και χωρίς το πνεύμα του Θεού η Χριστιανική ενότης είναι αδιανόητη.

ΑΝΑΓΚΗ ΤΑΞΕΩΣ

 9. Ποια γεγονότα αναγνωρίζει ο λαός του Ιεχωβά ως μια παγκόσμια οικογένεια Χριστιανών;

⁹ Αλλά η ενότης σχετίζεται, επίσης, στενά με την τάξι, όπως η έλλειψις ενότητος με την αταξία. Μια οικογένεια που έχει έλλειψιν ενότητος θα έχη, επίσης, έλλειψιν αρμονικής, εύτακτης οικογενειακής ζωής. Πιθανώτατα ο πατέρας θ’ ακολουθή τη δική του κατεύθυνσι, η μητέρα τη δική της και τα τέκνα τη δική των. Η οικογενειακή τάξις θα είναι διαταραγμένη. Το Χριστιανικό σώμα των μαρτύρων του Ιεχωβά μπορεί να ομοιωθή με μια παγκόσμια οικογένεια. Αφού η ενότης και η τάξις βρίσκονται σε αμοιβαία σχέσι μεταξύ τους, κάθε μέλος αυτής της μεγάλης οικογενείας πρέπει ν’ αναγνωρίζη και να εκτιμά την τάξι που κυβερνά αυτόν τον «οίκον της πίστεως». Ο Θεός είναι Θεός τάξεως. «Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης.» (1 Κορ. 14:33) Αυτός ο ίδιος είναι το κέντρον και η κορυφή αυτής της θαυμαστής τάξεως ή διευθετήσεως. Για τούτο όλα τα μέλη της μεγάλης του οικογενείας υποκλίνονται ενώπιόν Του με αγάπην Θεού. Όλα αναγνωρίζουν ότι ο Ιεχωβά ώρισε τον Υιό του Ιησού Χριστό κληρονόμον πάντων και απένειμε σ’ αυτόν κάθε εξουσία στον ουρανό και στη γη. (Ματθ. 28:18· Εβρ. 1:2) Εξαιτίας τούτου, ο Ιησούς Χριστός λαμβάνει δεύτερη θέσι σ’ αυτή τη θεία διάταξι πραγμάτων και πρέπει ν’ αναγνωρίζεται από όλους όσοι ανήκουν στην οικογένεια του Θεού. Οποιοσδήποτε δεν αναγνωρίζει τον Υιό, δεν θ’ αναγνωρισθή στην οικογένεια του Θεού και δεν έχει θέσι σ’ αυτήν. «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον· όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν, δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού.»​—Ιωάν. 3:36.

10. Ποια ιδέα έχουν μερικοί όσον αφορά την αληθινή εκκλησία, αλλά πώς Γραφικά εδάφια δείχνουν ότι δεν είναι αληθινή;

¹⁰ Η τάξις στην οικογένεια του Θεού βρίσκει, επίσης, την ορατή της εκδήλωσι εδώ επάνω στη γη. Η τάξις συνδέεται με οργάνωσι. Πολλοί άνθρωποι έχουν τη γνώμη ότι η αληθινή εκκλησία δεν είναι απαράλλακτη μ’ ένα ωργανωμένο σώμα ανθρώπων, αλλά, μάλλον, αποτελείται από πολλά άτομα διασκορπισμένα σε όλα τα διάφορα δόγματα της λεγομένης Χριστιανικής θρησκείας. Γι’ αυτούς, τούτο είναι η μόνη λογική εξήγησις, επειδή έχουν υπ’ όψι τη σύγχυσι και την αντιφατική ποικιλία των πολλών εκκλησιών. Αλλ’ αυτή η ιδέα ή δοξασία δεν είναι Γραφική. Αναμφιβόλως υπάρχουν πολλά ειλικρινή άτομα σε όλες αυτές τις διάφορες εκκλησίες, που αποτελούν μέρος της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Αλλά η Γραφή δείχνει ότι αυτά καλούνται έξω από αυτή τη Βαβυλώνα, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, και ότι πρέπει να εξέλθουν αν θέλουν να γίνουν δεκτά από τον Θεό. Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; Τίνα δε συμφωνίαν ο Χριστός με τον Βελίαλ; ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα; . . . Δια τούτο “εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε”, λέγει ο Ιεχωβά, “και μη εγγίσητε ακάθαρτον”· και “εγώ θέλω σας δεχθή, και θέλω είσθαι Πατήρ σας, και σεις θέλετε είσθαι υιοί μου και θυγατέρες”, λέγει Ιεχωβά ο Παντοκράτωρ.» (2 Κορ. 6:14-18, ΜΝΚ) Ο Ιωάννης, επίσης, έγραψε: «“Έπεσεν, έπεσε Βαβυλών” η μεγάλη, . . . Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.»​—Αποκάλ. 18:2, 4.

11. Πώς οι πρώτοι Χριστιανοί έδειξαν ότι ανεγνώριζαν ότι υπήρχε μία μόνο αληθινή πίστις:

¹¹ Αν η αληθινή εκκλησία του Θεού απετελείτο από άτομα διασκορπισμένα σε όλα τα εκκλησιαστικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου», πού θα ήταν η ενότης σε σκέψι και ενέργεια; Πού θα ήταν η ενότης που διείπε την πρώτη εκκλησία και που τόσο εμφατικά περιγράφεται στην προς Εφεσίους επιστολή, κεφάλαιο 4: «Έν σώμα και έν πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· είς Κύριος, μία πίστις, έν βάπτισμα· είς Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων, και δια πάντων και εν πάσιν υμίν»; (Εδάφια 4-6) Για να μπορέσουν οι πρώτοι Χριστιανοί να φθάσουν σ’ αυτή την ενότητα, εγκατέλειψαν όλοι την προηγούμενη θρησκεία τους και ενώθηκαν στη Χριστιανική εκκλησία. Οι Ιουδαίοι μαθηταί του Ιησού εγκατέλειψαν τον Ιουδαϊσμό και τις αιρέσεις του, οι Έλληνες μαθηταί απεμακρύνθησαν από τα φιλοσοφικά συστήματα της εποχής των και από την ειδωλολατρία και το ίδιο έκαμαν και οι Ρωμαίοι Χριστιανοί. Άσχετα με τον βαθμό στον οποίο έφθανε ο σύνδεσμός των με αυτά τα συστήματα, τα εγκατέλειψαν, εβγήκαν από αυτή τη Βαβυλωνιακή ψευδή θρησκεία, και ήλθαν στο ένα ορατό σώμα της Χριστιανικής εκκλησίας.

12. Ποια εύτακτη διάταξις υπήρχε στις πρώτες εκκλησίες;

¹² Αυτό το ορατό σώμα ανθρώπων είχε τη διάταξί του ή οργάνωσι. Υπήρχε ένα κυβερνών ή άρχον μέρος, αποτελούμενο από τους αποστόλους και άλλους ωρίμους άνδρας. Η τοπική εκκλησία είχε τους επισκόπους της και τους διακονικούς υπηρέτας της. (1 Τιμ. 3:1-9) Όλες οι εκκλησίες ελάμβαναν τη διδασκαλία των και την εκπαίδευσί των επάνω στην ίδια βάσι, τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού. Οι εκκλησίες ενουθετούντο ν’ αναγνωρίζουν τους τοπικούς επισκόπους καθώς και το κυβερνών σώμα. Ένας από τους κυρίως υπευθύνους αδελφούς, ο απόστολος Παύλος, έγραψε σ’ αυτούς: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.» (Εβρ. 13:17) Με το ν’ αναγνωρίζουν οι εκκλησίες τους αδελφούς τους επιφορτισμένους με το έργον, τοπικά και γενικά, διετηρείτο η ενότης. Αυτή η αναγνώρισις ήταν αναγκαία· έστω και αν όλοι αυτοί οι επίσκοποι και υπεύθυνοι αδελφοί ήσαν ατελείς άνθρωποι, υποκείμενοι στο να κάνουν λάθη. Αυτοί οι επίσκοποι είχαν το πνεύμα του Θεού.

13. Ποια συμβουλή έδωσε ο Παύλος για ενότητα;

¹³ Οι επίσκοποι δεν ήσαν ελεύθεροι να κηρύττουν και διδάσκουν στις εκκλησίες οτιδήποτε ήθελαν, ή να δέχωνται μόνο ωρισμένα τμήματα του λόγου του Θεού. Το ίδιο ήταν αληθινό για κάθε μέλος της εκκλησίας, στο οποίον ελέγετο να κηρύττη. Δεν ήσαν ελεύθεροι να κηρύττουν απλώς κάτι. Εκαλούντο όλοι να κηρύττουν την αλήθεια. Λογικά, λοιπόν, ήσαν υποχρεωμένοι να κηρύττουν το ίδιο άγγελμα, είτε αυτό εγίνετο στην Ιερουσαλήμ, είτε στη Ρώμη, είτε στην Κόρινθο. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, . . . να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.» (1 Κορ. 1:10) Δεν υπήρχε τόπος για αντιφατικά κινήματα, όπως συμβαίνει σήμερα, οπότε σε μια και την αυτή εκκλησία υπάρχει μια «θετική» ομάδα και έπειτα υπάρχει η «φιλελεύθερη» ομάδα, η οποία ούτε καν αναγνωρίζει τον θυσιαστικό θάνατο του Ιησού και την ανάστασί του. Ο απόστολος Παύλος έγραψε σ’ έναν επίσκοπο, τον Τίτο, ότι έπρεπε να δείχνη «εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν», και «λόγον υγιή και ακατάκριτον». (Τίτον 2:7, 8) Αυτό ασφαλώς εγράφη όχι μόνο προς όφελος του Τίτου και της εκκλησίας του, αλλά και για όλους τους Χριστιανούς επισκόπους όλων των καιρών.

14. Πώς έπρεπε να συμπεριφέρωνται προς άτομα που δημιουργούσαν διαιρέσεις;

¹⁴ Για να μπορέση, λοιπόν, να διατηρηθή η ενότης και ν’ αποφευχθούν αιρέσεις και σχίσματα, ο απόστολος Παύλος, ένας άνθρωπος του κυβερνώντος σώματος του αρχαίου εκείνου καιρού, έγραψε στην επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς: «Και εάν τις δεν υπακούη εις τον λόγον ημών τον δια της επιστολής, τούτον σημειόνετε· και μη συναναστρέφεσθε μετ’ αυτού, δια να εντραπή.» (2 Θεσ. 3:14) Ένα τέτοιο άτομο, που ήταν απρόθυμο να δεχθή τη θεόπνευστη διδασκαλία του αποστόλου, δεν ήταν ασφαλής σύντροφος στην εκκλησία. Δεν του επετρέπετο να ανέλθη στο βήμα ώστε να μπορέση να παρουσιάση τις δικές του γνώμες, αντίθετες προς ό,τι ο απόστολος είχε γράψει και ειπεί. Όχι, έπρεπε να αγνοήται, έτσι ώστε ένα τέτοιο άτομο θα έβλεπε το παράλογον της στάσεώς του και μέσω νουθεσίας θα μπορούσε τελικά να βοηθηθή σε υπακοή. Κάνοντας τούτο η εκκλησία διατηρούσε ενότητα στις τάξεις της και στη σχέσι της προς τις άλλες εκκλησίες και τους ιθύνοντας αδελφούς.

15. Ποια βάσι για ενότητα βρήκαν εκείνοι που εγκαταλείπουν τη Βαβυλωνιακή θρησκεία;

¹⁵ Σήμερα βρίσκομε την ίδια τάξι και τις ίδιες αρχές στις αποκαταστημένες Χριστιανικές εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Στο παρελθόν ολίγες δεκάδες εκατοντάδων χιλιάδων άνθρωποι καλής θελήσεως εγκατέλειψαν τις εκκλησίες των Βαβυλωνιακής θρησκείας, στις οποίες πλείστοι απ’ αυτούς είχαν έλθει μέσω γεννήσεως. Αυτοί εδέχθησαν το υγιεινό άγγελμα της βασιλείας του Θεού, έκαμαν αφιέρωσι στον Ιεχωβά και ενώθηκαν στις ωργανωμένες εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Είτε ήσαν προηγουμένως Καθολικοί, Προτεστάνται, Ιουδαίοι, Βουδδισταί, Μουσουλμάνοι, οπαδοί οποιασδήποτε άλλης πίστεως ή ακόμη άθεοι, συναντώνται τώρα στον κοινό παρονομαστή της Βιβλικής αληθείας, στη μεγάλη οικογένεια του Θεού υπό την βασιλεία του Θεού. Ευρήκαν μια ενότητα που δεν την είχαν γνωρίσει προηγουμένως.

ΟΧΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

16. Τι είναι δικτατορία, και ποιες ερωτήσεις ετέθησαν σχετικά με αυτήν;

¹⁶ Μερικοί άνθρωποι που παρατηρούν την παγκόσμια στενή ενότητα του λαού του Θεού, έχουν διερωτηθή μήπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά ζουν κάτω από δικτατορία, δεδομένου ότι όλοι υπόκεινται σε ωρισμένες αρχές. Με τον όρον «δικτατορία» εννοεί κανείς συνήθως σήμερα τη μορφή κυβερνήσεως που αναλαμβάνει απόλυτη εξουσία και κυβερνά με δύναμι και πίεσι. Εκατομμύρια ανθρώπων σήμερα ζουν κάτω από τέτοια δικτατορία, και συνήθως τέτοια συστήματα κυβερνήσεως βρίσκουν καλή υποστήριξι από τις εκκλησίες. Αλλά πόσοι από εκείνους που ζουν κάτω από δικτατορία είναι ευχαριστημένοι με μια τέτοια κυβέρνησι και ικανοποιημένοι μ’ αυτήν; Πόσοι υποφέρουν άδικα κάτω από μια δικτατορία; Πόσοι ποθούν απελευθέρωσι απ’ αυτήν; Πλείστοι από τους ανθρώπους που ζουν κάτω από μια τέτοια μορφή κυβερνήσεως δεν επιθυμούσαν αυτόν τον τρόπο ζωής. Τους επεβλήθη. Αλλά δεν έχουν άλλη εκλογή παρά να την αποδεχθούν.

17. Ποια αντίθεσις υπάρχει μεταξύ της διακυβερνήσεως του Θεού και μιας δικτατορίας;

¹⁷ Η βασιλεία του Θεού, ωστόσο, δεν είναι δικτατορία και η Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν είναι επίσης. Ο δικτάτωρ κυβερνά με καταναγκασμό· ο Ιεχωβά Θεός κάνει έκκλησι στην ελεύθερη και καλή θέλησι ειλικρινών ατόμων. Ο Θεός δεν βιάζει κανένα να τον υπηρετήση. «Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε.» (Ιησ. Ναυή 24:15) Αυτή υπήρξε πάντοτε η αρχή του Ιεχωβά, και είναι η ίδια σήμερα. Κανείς δεν εξαναγκάζεται να δεχθή τη θεοκρατική οργάνωσι που λειτουργεί στην οικογένεια του Θεού σήμερα. Είναι ζήτημα ελευθέρας εκλογής. Ο Ιεχωβά κερδίζει τους υπηκόους του δείχνοντάς τους αγάπη. Και περιμένει οι υπήκοοί του να τον αγαπούν ανεπιφύλακτα. (Ματθ. 22:37, 38) Η διακυβέρνησις του Θεού βασίζεται επάνω στην αγάπη, από την κορυφή ως τον πυθμένα. Αυτό δεν μπορεί να βρεθή σε καμμιά δικτατορία. Η διακυβέρνησις του Θεού περαιτέρω βασίζεται επάνω σε τελεία δικαιοσύνη, σοφία και δύναμι. Αυτό δεν μπορεί να βρεθή, επίσης, σε καμμιά δικτατορική διακυβέρνησι. Επειδή ο Ιεχωβά είναι ο Δημιουργός των πάντων, έχει απόλυτο και αναμφισβήτητο δικαίωμα στην τελεία υπακοή και αφοσίωσι όλων των πλασμάτων του. Καμμιά δικτατορία δεν μπορεί να αξιώση τέτοια δικαιώματα.

18, 19. (α) Τι επιθυμεί ο Θεός από μας; (β) Ποια πρέπει να είναι η στάσις μας ως μελών της οικογενείας του Θεού;

¹⁸ Η αγάπη που ένας Χριστιανός έχει για τον Θεό και τη βασιλεία Του υπό τον Χριστόν εκδηλώνεται με την υπακοή που δείχνει στις εντολές του Θεού. «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.» (1 Ιωάν. 5:3) Η υπακοή μας στον Θεό δεν υπάρχει κατόπιν εξαναγκασμού· αλλά είναι εκούσια και χαρούμενη. Δεν είναι βάρος κάτω από το οποίο στενάζομε και υποφέρομε. Ο Βασιλεύς της βασιλείας του Θεού είπε: «Ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» (Ματθ. 11:30) Υπάρχει ευτυχία στο να πράττωμε το θέλημα του Θεού, όπως διετυπώθη από τον ψαλμωδό με το λόγια: «Μακάριος ο άνθρωπος ο φοβούμενος τον Ιεχωβά· εις τας εντολάς αυτού ηδύνεται σφόδρα.»​—Ψαλμ. 112:1, ΜΝΚ.

¹⁹ Υπάρχει, λοιπόν, μια καταπληκτική διαφορά μεταξύ δικτατορίας και οργανώσεως του Ιεχωβά. Αναρίθμητοι άνθρωποι θα διέφευγαν από δικτατορικές διακυβερνήσεις αν μπορούσαν να το πράξουν. Εξ άλλου, βλέπομε ότι δεκάδες χιλιάδες ειλικρινή άτομα προσφεύγουν κάθε έτος στη βασιλεία του Θεού, επειδή εδώ υπάρχει η υπόσχεσις αιωνίου ζωής και ευτυχίας. Λαμβάνονται στην ενότητα της οικογενείας του Θεού. «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!»​—Ψαλμ. 133:1.

[Εικόνα στη σελίδα 490]

‘Παρακαλώ δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.’

[Εικόνα στη σελίδα 492]

Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας.»

Διατήρησις Ενότητος σε Δυσκόλους Καιρούς

«Ότι στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων.»​—Φιλιππησ. 1:27, 28.

 1. Από ποια άποψι υπάρχει αντίθεσις μεταξύ μαρτύρων του Ιεχωβά και του κόσμου;

ΔΕΝ υπάρχει αμφιβολία, ζούμε σε δυσκόλους καιρούς! Αυτοί προελέχθησαν και είναι επάνω μας. (2 Τιμ. 3:1) Σ’ αυτόν τον ταραχώδη «καιρόν του τέλους» με τα θυελλώδη του κύματα ανησυχίας στην ανθρώπινη κοινωνία, ξεχωρίζουν σε οξεία αντίθεσι η ηρεμία και η ενότης των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά η αρμονική αυτή κατάστασις δεν είναι κάτι που επήλθε μόνο του, αυτομάτως, χωρίς κάποια προσπάθεια, απλώς επειδή υπάρχουν εκκλησίες του λαού αυτού παντού. Το προηγούμενο άρθρο έδειξε κάποια από τα πνευματικά θεμέλια επάνω στα οποία στηρίζεται η ενότης αυτή. Αν και η ενότης αυτή δεν πρέπει ν’ αποδοθή σε ανθρώπους, ο καθένας που ανήκει σ’ αυτή τη μεγάλη οικογένεια του Θεού καλείται να πράξη ό,τι μπορεί καλύτερο για τη διατήρησι και τελειοποίησι αυτής της ενότητος.

2, 3. (α) Ποιες είναι μερικές παγίδες για την ενότητα; (β) Πώς μπορούν ν’ αποφευχθούν;

² Όπως ακριβώς υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν σ’ αυτή την ενότητα, υπάρχουν και πολλοί παράγοντες που απεργάζονται διαχωρισμό και ταραχές. Ο άγρυπνος δούλος του Θεού θα γνωρίζη και θα βλέπη αυτούς τους κινδύνους και θα τους αποφεύγη. Οι κίνδυνοι αυτοί της ενότητος προέρχονται από τον εχθρό του Θεού, τον Σατανά, ο οποίος πριν από πολύν καιρό επέτυχε να διασπάση την ενότητα της οικογενείας του Θεού. Οι κίνδυνοι αυτοί προέρχονται επίσης από τον κόσμο του, και τέλος, αλλά όχι ολιγώτερο, μπορούν να βρεθούν στον πεπτωκότα άνθρωπο τον ίδιο.​—1 Ιωάν. 5:19· Γαλ. 5:19-21.

³ Στον καιρό του ο απόστολος Παύλος είχε επαρκείς αιτίες για να νουθετή τους Χριστιανούς στην Κόρινθο να βρίσκωνται σε ενότητα. Είχε φθάσει να γνωρίζη ότι υπήρχαν κάποιες έριδες μεταξύ τους. «Διότι εφανερώθη εις εμέ . . . περί υμών, αδελφοί μου, ότι είναι έριδες μεταξύ σας.» (1 Κορ. 1:11) Αυτό μπορεί, επίσης, να συμβαίνη μια φορά σ’ ένα χρονικό διάστημα εδώ κι εκεί ανάμεσα στον λαό του Θεού σήμερα. Συχνά οι δυσκολίες αυτές είναι περισσότερο προσωπικής φύσεως, αλλά μερικές φορές έχουν, επίσης, τα αποτελέσματά των επάνω στην εκκλησία ως σύνολον. Οποιαδήποτε και αν είναι η κατάστασις, οι δυσκολίες αυτές πρέπει ν’ αποφεύγωνται και κάθε ένας που ενδιαφέρεται πρέπει να κάνη το καλύτερο που μπορεί για ν’ απομακρύνη την ταραχή όσο το δυνατόν ταχύτερα. «Ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας· μήτε δίδετε τόπον εις τον διάβολον.»​—Εφεσ. 4:26, 27.

ΦΥΛΑΞΙΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, ΠΡΟΘΥΜΙΑ ΣΤΟ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

 4. Γιατί πρέπει να φυλάττωμε τη γλώσσα μας;

⁴ Ένας παράγων που πολύ γρήγορα μπορεί να οδηγήση σε έντασι είναι η κακή χρήσις της γλώσσης μας. Η Γραφή μάς δείχνει ότι αυτό το μικρό μέλος του σώματός μας μπορεί να προξενήση μεγάλη ζημία. Ένα σπίρτο​—πόσο ασήμαντο και μικρό είναι—​και όμως μπορεί να βάλη φωτιά σ’ ένα δάσος, προξενώντας ζημία εκατομμυρίων δολλαρίων. «Ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί. Ιδού ολίγον πυρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει.» (Ιάκ. 3:5) Αν λέγωνται ψεύδη και γίνεται συκοφαντία για ένα άτομο, αυτό δεν δημιουργεί φιλικό αίσθημα, αλλά, μάλλον, ένα επιφυλακτικό αίσθημα, που φέρνει μαζί του το σπέρμα της διαιρέσεως και του διαχωρισμού. Φυσικά, λόγω τέτοιας προσωπικής διαιρέσεως ή δυσκολίας μια Χριστιανική εκκλησία δεν ξεπέφτει από την πίστι, αλλ’ όμως αυτό μπορεί να έχη τα αποτελέσματά του μια μέρα, δηλαδή, όταν εισρεύσουν συμπάθεια και αντιπάθεια και αρχίσουν να διαιρούν κάπως τα μέλη της εκκλησίας. Η εκκλησία συνέρχεται ακόμη και εκπληρώνει ακόμη την αποστολή της του κηρύγματος του ευαγγελίου, αλλά μπορεί να υπάρχη μια σκιά επάνω απ’ αυτήν και σβήσιμο της χαράς της.

 5. Πώς η ταπεινοφροσύνη συντελεί στη διατήρησι ενότητος;

⁵ Η γλώσσα πρέπει, συνεπώς, να χαλιναγωγήται. (Ιάκ. 3:10-18) Αν σκληρά, ανεξέλεγκτα, προσβλητικά ή αναληθή λόγια επροξένησαν έντασι ανάμεσα σε σας και στον αδελφό σας, δεν πρέπει να διστάζετε ν’ απολογηθήτε. Ναι, αυτό μπορεί ν’ απαιτή ταπεινοφροσύνη, αλλ’ αυτή ακριβώς η ταπεινοφροσύνη είναι εκείνη που με πάρα πολλούς τρόπους συντελεί σε ειρήνη και ενότητα. Ταπεινοφροσύνη σημαίνει ταπεινότης της διανοίας. Δεν είναι αδυναμία· αντιθέτως, είναι μια κατάστασις της διανοίας που ευαρεστεί τον Ιεχωβά. «Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην διότι “ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν”.» (1 Πέτρ. 5:5) Η ταπεινοφροσύνη θα καταστήση εύκολο για μας να παραδεχθούμε ένα λάθος και να παρουσιάσωμε την απολογία μας, άσχετα με το ποιά θέσι ευθύνης έχομε στην οργάνωσι του Θεού. Η ταπεινοφροσύνη θα καταστήση εύκολο για μας να προσαρμοσθούμε στην τάξι που υπάρχει στην οικογένεια του Θεού. Η ταπεινοφροσύνη, επίσης, θα μας βοηθήση να κρατήσωμε τη ζηλοτυπία έξω από την καρδιά μας αν άλλοι αδελφοί λαμβάνουν θέσεις υπηρεσίας που εμείς οι ίδιοι δεν έχομε. Θα μας βοηθή πάντοτε να βλέπωμε τους εαυτούς μας τόσο ασημάντους ανθρώπους σε κατάλληλη σχέσι και αναλογία προς τον ουράνιο Πατέρα μας, προς τους άλλους αδελφούς μας και προς τη θεοκρατική οργάνωσι. Η ταπεινοφροσύνη μάς φυλάττει από το να θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ σπουδαίον ή να παίρνωμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά.

 6. Γιατί πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να συγχωρήσωμε;

⁶ Έχετε συναντήσει ποτέ ανθρώπους που δεν συγχωρούσαν ο ένας τον άλλον; Οι προσωπικές των σχέσεις διασπώνται ή μειώνονται σ’ έναν ελάχιστο βαθμό. Αλλά πού θα είμεθα αν ο ουράνιος Πατέρας μας δεν θα μας συγχωρούσε; Η προθυμία για συγχώρησι είναι, επομένως, ένας πολύ σπουδαίος παράγων για τη διατήρησι Χριστιανικής ενότητος. Πόσο συχνά πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να συγχωρήσωμε; Αυτή η ερώτησις έλαβε απάντησι για τον Πέτρο. «Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Δεν σοι λέγω, έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.» (Ματθ. 18:22) Ένα άτομο που δεν είναι ετοιμασμένο να συγχωρή, εργάζεται εναντίον του ιδίου του συμφέροντος. Γιατί; Όχι μόνο επειδή η έχθρα και η μνησικακία είναι επιζήμια στην ειρήνη της διανοίας μας και στη φυσική μας υγεία, αλλά και επειδή ένα τέτοιο άτομο αντιμετωπίζει τον κίνδυνο ότι μια μέρα ο Θεός δεν θα συγχωρή τις αμαρτίες του πια. Αυτό ακριβώς λέγουν οι Γραφές: «Διότι εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος. Εάν όμως δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας.»​—Ματθ. 6:14, 15.

 7. Ποια στάσι πρέπει να έχωμε απέναντι προσωπικών αδικημάτων; Γιατί;

⁷ Πόσες φορές τα αδικήματα είναι απλώς ελαφράς φύσεως, και οφείλονται μόνο σε απερισκεψία, σε έλλειψι λεπτότητος ή ανατροφής ή σε στιγμιαία έξαψι και είναι χωρίς κακή πρόθεσι! Για τούτο, δεν πρέπει να είμεθα μικρόνοες, όταν πρόκειται να συγχωρήσωμε ο ένας τον άλλον, αλλά, μάλλον, να είμεθα ευρείας διανοίας και να λησμονούμε το αδίκημα. Έτσι τα επερχόμενα σκοτεινά σύννεφα στις προσωπικές μας σχέσεις γρήγορα θα διασκορπισθούν και ο ήλιος θα λάμψη πάλι. Κανείς από μας δεν είναι τέλειος. Όλοι εμείς έχομε τις ατέλειές μας και είμεθα όλοι ευγνώμονες αν άλλοι μας συγχωρούν. Αλλά είναι γεγονός ότι συνήθως βλέπομε τις ατέλειες του άλλου ανθρώπου πολύ ταχύτερα παρά τις δικές μας.

ΑΠΟΦΥΓΗ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

 8. (α) Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά απολαμβάνουν δογματική ενότητα; (β) Ποιες εισηγήσεις δίδονται για την υποβοήθησι της κατανοήσεως δυσκόλων σημείων και για τη διατήρησι ενότητος;

⁸ Διαχωρισμός μπορεί να επέλθη, επίσης, σε δογματικά ζητήματα. Πώς μπορεί ν’ αποφευχθή αυτό; Είναι καλό σε τέτοιες στιγμές να θυμούμεθα το εδάφιο κατά Ιωάννην 6:45, ΜΝΚ, όπου αναφέρεται: «Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά.» Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο λαμβάνουν τη διδασκαλία των βασισμένη επάνω στη Γραφή. Οι εξηγήσεις της Γραφής δίδονται από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, που αντιπροσωπεύει τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 24:45. Αυτή η συγκεντρωμένη και ομοιόμορφη διδασκαλία συνέβαλε πάρα πολύ στην ενότητα μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη γη. Αν, τώρα, ένα μέλος μιας εκκλησίας συναντά δυσκολίες στην κατανόησι ή αποδοχή ωρισμένου σημείου, έχει τη δυνατότητα να συζητήση το ζήτημα με αδελφούς, που έχουν ώριμη γνώσι. Αν το σημείο ακόμη δεν μπορή να κατανοηθή, τότε μπορεί να είναι καλύτερο ν’ αφεθή το ζήτημα να μένη. Ίσως η Εταιρία θα δημοσιεύση περισσότερα για το ζήτημα σε μεταγενέστερη χρονολογία, και τότε η κατανόησις θα διευρυνθή. Στην προσευχή μπορούμε να παρακαλέσωμε τον Ιεχωβά να μας δώση καλύτερη κατανόησι του ζητήματος. «Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως, και μη ονειδίζοντος· και θέλει δοθή εις αυτόν.» (Ιάκ. 1:5) Θα ήταν σφάλμα, εν τούτοις, να προσπαθήσετε να θέσετε τη δική σας διιστάμενη γνώμη όσον αφορά ωρισμένο δογματικό ζήτημα ενώπιον όσο το δυνατόν περισσοτέρων στην εκκλησία. Αυτό δεν απεργάζεται τη διαφύλαξι ενότητος, αλλά, μάλλον, μπορεί να σπείρη διαφωνία και δυσπιστία. Συνήθως αυτά τα σημεία αμφισβητήσεως είναι δευτερευούσης φύσεως. Αλλά μπορούν να γίνουν τόσο μεγάλα, ώστε επισκιάζουν τη μεγάλη αλήθεια της βασιλείας του Θεού, και μπορεί ακόμη να παύση κανείς να κηρύττη αυτά τα αγαθά νέα.

 9. Ποια άποψι πρέπει να κρατούμε όταν κάτι δεν έχη σαφώς κατανοηθή έως τώρα;

⁹ Η αλήθεια για τον αποκαλυμμένο σκοπό του Ιεχωβά μπορεί να ομοιωθή μ’ ένα θαυμάσιο ζωγραφικό πίνακα. Η ζωγραφιά αυτή μας μεταδίδει την ελπίδα και την προσδοκία να ζήσωμε για πάντα σε μια νέα τάξι. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η ζωγραφιά αυτή δεν έλαβε ακόμη το τελευταίο της άγγιγμα. Δεν εννοούμε ακόμη το κάθε τι. Και καθώς παρέρχεται ο καιρός μπορεί να κατανοήσωμε μερικά πράγματα καλύτερα. Επειδή δεν βλέπομε έως τώρα όλες τις λεπτομέρειες, μήπως πρέπει αυτό να γίνη για μας αιτία να χάσωμε τη χαρά μας και να προσπαθήσωμε να εύρωμε σφάλμα σε όλον τον λόγον του Θεού και στην οργάνωσί του; Όχι. Κυττάξτε πόση αλήθεια έχετε λάβει μέσω της Εταιρίας Σκοπιά, την οποία χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά. Τότε θα είσθε ευγνώμονες. Κυττάξτε πόσο ασφαλώς ο Ιεχωβά έχει οδηγήσει τον λαό του μέσω της οργανώσεώς του. Τότε θα έχετε εμπιστοσύνη. Ενώ δεν έχομε πάντοτε τον ίδιο βαθμό κατανοήσεως, δεν ελιμοκτονήσαμε ούτε εδιψάσαμε πνευματικώς, ούτε στερηθήκαμε την αγάπη Του. Μπορούμε, επομένως, να λέμε ευγνωμόνως, όπως έλεγε ο Δαβίδ: «Ο Ιεχωβά είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός. Εις βοσκάς χλοεράς με ανέπαυσεν· εις ύδατα αναπαύσεως με ωδήγησεν. Ηνώρθωσε την ψυχήν μου.»​—Ψαλμ. 23:1-3, ΜΝΚ.

ΕΝΟΤΗΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΔΙΩΓΜΟ

10, 11. Ποια Γραφική πορεία ακολουθεί ο λαός του Ιεχωβά κάτω από διωγμό;

¹⁰ Σε εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού που βρίσκεται στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιο 24, πολύς διωγμός επήλθε στους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους», τόσος ώστε δεν επέρασε απαρατήρητος από τον κόσμο. Σήμερα είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους μάρτυρας του Ιεχωβά να εκτελέσουν το Χριστιανικό των έργο σε ολοκληρωτικά κράτη, τα οποία επιφέρουν πίεσι και διωγμό εναντίον των. Με τη δύναμι του Θεού, τον υποφέρουν. Δεν στασιάζουν εναντίον της πολιτικής εξουσίας, δεν ανταποδίδουν τα ίσα, επειδή είναι πιστοί Χριστιανοί και όχι επαναστάται ή αντεπαναστάται. Δεν περιμένουν σωτηρία από κάποιο πολιτικό σύστημα, οποιοδήποτε και αν είναι, περιλαμβανομένης και της δημοκρατίας, αλλ’ αποκλειστικά από τη βασιλεία του Θεού. Μόνο η βασιλεία του Θεού θα κάμη τα πάντα νέα.​—Αποκάλ. 21:5.

¹¹ Αν είναι σπουδαίο για τους μάρτυρας του Ιεχωβά να κάμουν το καλύτερο που μπορούν πάντοτε για τη διατήρησι της ενότητός των γενικά, είναι πιο σπουδαίο ακόμη σε καιρούς ειδικής εντάσεως και διωγμού, όταν το έργο πρέπει να γίνεται κάτω από την επιφάνεια. Γιατί συμβαίνει αυτό;

12. Τι μπορεί να συμβή όταν το έργο έρχεται υπό απαγόρευσιν;

¹² Αν το έργο απαγορεύεται σε μια χώρα, όπως στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία ή στη Ρωσία, αυτό έχει άμεσο αποτέλεσμα στην ανταπόκρισι με τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν. Μπορεί να συμβή ώστε να μην είναι δυνατόν ν’ ανταλλαγούν επιστολές επί μήνες. Στην ίδια τη χώρα του δικτάτορος, σχεδόν κάθε ανταπόκρισις μεταξύ των εκκλησιών και των υπευθύνων αδελφών παύει, επίσης. Κανένας ταχυδρομικός διανομεύς δεν έρχεται στη θύρα για να φέρη τα περιοδικά της Εταιρίας ή τις επιστολές της διδασκαλίας και πληροφορίας. Η πνευματική τροφή, η οποία κάτω από κανονικές περιστάσεις φθάνει τόσο άφθονα στις εκκλησίες και στα άτομα, εντελώς ξαφνικά γίνεται σπανία. Πολλή απ’ αυτήν πιθανώς εδημεύθη από την αστυνομία. Οι Αίθουσες Βασιλείας είναι κλειστές και πιθανώτατα δεν υπάρχει πουθενά εκτενής βιβλιοθήκη δημοσιεύσεων της Σκοπιάς, που να μπορή εύκολα να την συμβουλευθή κανείς.

13, 14. Ποια προσπάθεια μπορεί να γίνη για το σταμάτημα της διακονίας, και συνεπώς τι είναι ουσιώδες;

¹³ Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Μπορεί κάλλιστα να συμβή ότι ο επίσκοπος της εκκλησίας και οι υπεύθυνοι αδελφοί του γραφείου του τμήματος έχουν αποστερηθή την ελευθερία των και μένουν κάπου στη φυλακή. Άλλοι αδελφοί πρέπει να λάβουν τις θέσεις των που μπορεί ίσως να μην είναι γνωστοί σε όλους τους αδελφούς προσωπικώς. Δεν υπάρχουν πια συναθροίσεις σε ευρεία κλίμακα, αλλά μόνο σε μικρές ομάδες κάτω από την επιφάνεια. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι όλα αυτά εκθέτουν σε μεγάλη έντασι την ενότητα του λαού του Θεού, και η ανάγκη του να γίνη παν το δυνατόν για τη διατήρησι ενότητος δεν μπορεί επαρκώς να τονισθή.

¹⁴ Ένα Λατινικό ρητό λέγει divide et impera και σημαίνει «διαίρει και βασίλευε». Αυτή η αρχή συχνά ακολουθείται σε ολοκληρωτικά κράτη, όπου η κυβέρνησις προσεπάθησε να συντρίψη την οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επειδή δεν μπορούσε να καταστρέψη την οργάνωσι με κατά μέτωπον επίθεσι, προσεπάθησε να τη διασπάση έσωθεν με τη χρησιμοποίησι κάθε είδους πανουργίας έτσι ώστε να διαχωρίση την ενότητα σε μέρη.

15. Πώς μερικοί Μάρτυρες αντέστησαν στον πειρασμό;

¹⁵ Παραδείγματος χάριν, μερικά άτομα σε τέτοιες ολοκληρωτικές χώρες προσεπάθησαν να κερδίσουν διαφόρους αδελφούς με κολακεία, λέγοντάς τους πόσο μεγάλο πλεονέκτημα θα ήταν γι’ αυτούς το να συνεργασθούν με την κυβέρνησι και να λησμονήσουν τις Χριστιανικές των αρχές, αντί να είναι τόσο «των άκρων», δογματικοί και πείσμονες και να υποστούν γι’ αυτό τιμωρία από την κυβέρνησι. Σε αδελφούς προσεφέρθη μια υπεύθυνη θέσις από την κυβέρνησι στην οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά, και η κυβέρνησις είπε ότι, αν εγίνετο δεκτή η θέσις αυτή, όλα θα ήσαν σε τελεία τάξι. Αλλά οι αδελφοί αρνήθηκαν να δεχθούν μια τέτοια αντιθεοκρατική προσφορά. Ένας απήντησε: «Δεν είμαι για πούλημα». Εγνώριζαν ότι ο διορισμός σε υπηρεσία στη θεοκρατική οργάνωσι δεν θα μπορούσε να προέλθη από κάποια κοσμική κυβέρνησι, αλλά μόνο μέσω της οργανώσεως της ίδιας. Αντέστησαν στην κολακεία.​—Ψαλμ. 12:2.

16. Ποιες σκευωρίες κατεβλήθη προσπάθεια να προξενήσουν σύγχυσι μεταξύ των Μαρτύρων;

¹⁶ Σε μια Κομμουνιστική χώρα, η μυστική αστυνομία του κράτους επολυγράφησε εγκυκλίους επιστολές που εστάλησαν σε διαφόρους αδελφούς, στις οποίες εγίνοντο βαριές επιθέσεις εναντίον διαφόρων υπευθύνων προσώπων στην οργάνωσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτά τα υπεύθυνα πρόσωπα κατηγορούντο ότι ήσαν μέθυσοι, μοιχοί και προδόται. Ο σκοπός αυτών των σκευωριών είναι πολύ σαφής: οι επιστολές αυτές εγράφησαν για να δημιουργήσουν σύγχυσι και να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη των αδελφών προς εκείνους που κατηγορούντο. Φυσικά, οι επιστολές αυτές δεν έλεγαν ότι η μυστική αστυνομία τις έγραψε και τις απέστειλε. Οι φάκελοι έδειχναν, μάλλον, διευθύνσεις πιστών αδελφών ως των αποστολέων, για να δοθή η εντύπωσις ότι οι επιστολές είχαν γραφή από αδελφούς. Σε μια άλλη χώρα η μυστική αστυνομία παρήγαγε ακόμη παραποιημένα αντίτυπα ενός τεύχους της Σκοπιάς, με τον ίδιο σκοπό να επιφέρη σύγχυσι στους αδελφούς. Στη σύνταξι αυτού του κιβδήλου τεύχους της Σκοπιάς ελήφθησαν άρθρα από το γνήσιο περιοδικό Η Σκοπιά και έπειτα διεστρεβλώθησαν έτσι ώστε να εξυπηρετούν τον σκοπόν του εχθρού. Αλλά οι αδελφοί μπόρεσαν να δουν τη διαφορά, και η σκευωρία αυτή απέτυχε.

17. Για ποιο πράγμα είμεθα υπεύθυνοι; Εξηγήστε.

¹⁷ Ένα άλλο μέσον του «διαίρει και βασίλευε» σε χώρες όπου το έργον είναι απαγορευμένο, συνίσταται στο να γίνεται εξαπάτη σ’ ένα άτομο απέναντι του άλλου. Ένας ανακριτής μπορεί να συλλέξη γεγονότα για το υπό την επιφάνειαν έργον, να τα παρουσιάση στους αδελφούς τους οποίους εξετάζει και να πη: «Ο αδελφός σας Ν. μου είπε όλα αυτά. Βλέπετε, είναι έτοιμος να συνεργασθή. Γιατί δεν έρχεσθε τώρα να συνεργασθήτε και σεις;» Με τούτο ο δικαστής δίνει την εντύπωσι ότι έγιναν θύματα προδοσίας. Αδελφοί που ήλθαν σε τέτοιες περιστάσεις εζήτησαν να αντιμετωπίσουν το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που υπετίθετο ότι είχαν είπει αυτά τα πράγματα στην αστυνομία. Συνήθως αυτό δεν γίνεται δεκτό και έτσι οι αδελφοί γνωρίζουν ότι οι δηλώσεις δεν είναι αληθείς. Σε καμμιά περίπτωσι δεν πρέπει να εντυπωσιάζεται κανείς από τέτοια στρατηγική και ψεύδη. Αλλά τι θα γίνη αν αποδειχθή βέβαιο ότι ένας αδελφός εσυνθηκολόγησε και εστράφη εναντίον των αδελφών του; Αυτό δεν αποτελεί αιτία για κάποιον άλλον ν’ ακολουθήση το παράδειγμά του. Δεν είσθε υπεύθυνος για ό,τι αυτός έπραξε. Είσθε υπεύθυνος για τις δικές σας πράξεις και για να προστατεύσετε τους πιστούς αδελφούς σας. Θυμηθήτε ότι τα παραδείγματα που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε είναι τα πιστά παραδείγματα και έχομε πολλά τέτοια, σε τωρινούς και αρχαίους καιρούς, όπως αναγράφεται στο κεφάλαιο 11 της προς Εβραίους επιστολής.

18. Γιατί οι Γραφές νουθετούν να μη διορίζεται νεοκατήχητο άτομο σε θέσι ευθύνης;

¹⁸ Οι Γραφές δεν συνιστούν τον διορισμό νεοκατηχήτων ανθρώπων σε αξιώματα στη Χριστιανική εκκλησία. «Να μη είναι νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου.» (1 Τιμ. 3:6) Ειδικά σε καιρούς διωγμού η αρχή αυτή δεν μπορεί να αγνοήται. Οι νεοκατήχητοι μπορεί να είναι ζηλωταί στην υπηρεσία της Βασιλείας, αλλά μπορεί να έχουν έλλειψι ωριμότητος. Κάτω από κανονικές συνθήκες τέτοια άτομα μπορεί να τύχουν καλυτέρας επαγρυπνήσεως και υποβοηθήσεως. Στο κάτω από την επιφάνεια έργο διακηρύξεως της βασιλείας του Θεού, αυτό είναι πιο δύσκολο. Ένας νεοκατήχητος μπορεί να προξενήση έριδες αν αρχίση να ενεργή ανεξάρτητα. Μπορεί να μην έμαθε ακόμα να εμπιστεύεται στην καθοδηγία του αξιοπίστου «πιστού και φρονίμου δούλου». Εμπιστεύεται πάρα πολύ στον εαυτό του. Έχει τις δικές του ιδέες αντί των ιδεών του Θεού. Δεν βλέπει ότι η ενέργειά του μπορεί να επιφέρη ανεπιθύμητες συνέπειες για τον εαυτό του και τους άλλους. Μπορεί να είναι πρόθυμος να συμβιβασθή ή να έχη απόψεις των άκρων και να τείνη να είναι φανατικός. Αν ήταν επίσκοπος στην εκκλησία, θα μπορούσε να είναι αιτία διαχωρισμού. Για τούτο στο κάτω από την επιφάνεια έργο πρέπει να δίδεται επιμελής προσοχή να διορίζωνται σε θέσεις υπηρεσίας καλά δοκιμασμένα και αξιόπιστα πρόσωπα. «Και ούτοι δε ας δοκιμάζωνται πρώτον, έπειτα ας γίνωνται διάκονοι, εάν ήναι άμεμπτοι.» (1 Τιμ. 3:10) Τούτο είναι αληθινό σε όλες τις περιπτώσεις επισκόπων, ειδικά υπηρετών περιοχής και περιφερείας, που διατηρούν τις σχέσεις με τις εκκλησίες σε μια χώρα.

19. Πώς θα μπορούσε να τακτοποιηθή η έλλειψις ενότητος σύμφωνα με Γραφικό προηγούμενο;

¹⁹ Αν συνέβαινε ποτέ να αναφανή διαχωρισμός, οι αδελφοί που περιλαμβάνονται πρέπει να μη διστάζουν να δεχθούν τις οδηγίες εκείνων των αδελφών που είναι υπεύθυνοι για το έργο στη χώρα, επειδή η νουθεσία των θα εβασίζετο στον λόγον του Θεού. Μπορεί ακόμη τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας να γράψουν μια επιστολή αν οι περιστάσεις το απαιτούν, η οποία επιστολή θα περιείχε νουθεσία ή αποφάσεις. Στην πρώτη εκκλησία έχομε ένα παράδειγμα που μια διαφορά γνώμης ετακτοποιήθη μέσω επιστολής του κυβερνώντος σώματος. Το επίμαχο ζήτημα τότε ήταν το ζήτημα της περιτομής. Μερικά άτομα διέδιδαν την ιδέα ότι η περιτομή ήταν αναγκαία για σωτηρία. Η άποψις αυτή ήταν εσφαλμένη. (Πράξ. 15:1) Επροξένησε όχι ολίγη διαφωνία. Αφού οι υπεύθυνοι αδελφοί στην Ιερουσαλήμ είχαν διευκρινίσει το ζήτημα, η κατάλληλη απάντησις, ότι η περιτομή δεν ήταν πια αναγκαία, εκοινοποιήθη στις εκκλησίες με επιστολή. Μπορούμε να διαβάσωμε τα ενδιαφέροντα περιεχόμενα αυτής της επιστολής ακόμη και σήμερα, στις Πράξεις 15:23-29. Η επιστολή του κυβερνώντος σώματος ήταν μια ενθάρρυνσις και πραγματική βοήθεια στους αδελφούς: «Αναγνώσαντες δε αυτήν εχάρησαν δια την γενομένην παρηγορίαν.»​—Πράξ. 15:31.

20. Ποιο πρόβλημα για τη Χριστιανική ουδετερότητα αντιμετωπίζεται, και πώς θα μπορούσε να υπερνικηθή;

²⁰ Στους ωρίμους Χριστιανούς, το ζήτημα του ποια στάσις πρέπει να λαμβάνεται στην υπόθεσι των πολιτικών εκλογών δεν παρουσιάζει διαφωνία. Στις ολοκληρωτικές χώρες συχνά οι άνθρωποι εξαναγκάζονται με νόμο να μεταβούν στον τόπο της ψηφοφορίας και μερικές φορές συλλέγονται ακόμη από το σπίτι και φέρονται στα εκλογικά τμήματα. Ακόμη και σε ωρισμένες δημοκρατίες ο νόμος καθιστά υποχρεωτικό για τους πολίτας να μεταβαίνουν στα εκλογικά τμήματα. Σε καμμιά χώρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν λαμβάνουν μέρος στην πολιτική. Δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. (Ιωάν. 17:14) Επομένως, δεν συμμετέχουν σ’ αυτόν με τρόπο που να εκδηλώσουν πολιτικές προτιμήσεις. Δεν είναι συμβιβασμός συνεπώς η επιφυλακτική στάσις που λαμβάνουν όταν καλούνται να εκφράσουν τις προτιμήσεις των. Εναπόκειται δε στη Χριστιανική συνείδησι του καθενός το να εκφράση κατά τον πλέον αποτελεσματικό και αναμφισβήτητο γι’ αυτόν τρόπο υπέρ τίνος ίσταται. Αυτός συνεμορφώθη με τον νόμο και πήγε στις κάλπες. Θυμηθήτε τη συμβουλή του Ιησού: «Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις, και απλοί ως αι περιστεραί.» (Ματθ. 10:16) Κανείς δεν πρέπει να κατακριθή επειδή ενεργεί έτσι. «Συ δε, δια τι κρίνεις τον αδελφόν σου; ή και συ, δια τι εξουθενείς τον αδελφόν σου; επειδή πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα του Θεού.»​—Ρωμ. 14:10, ΜΝΚ και Κριτ. Έκδ. Κειμένου.

21. Πώς μπορούμε να οδηγηθούμε σοφά αν είμεθα σε αμφιβολία;

²¹ Αλλά τι θα πούμε για επερχόμενες καταστάσεις, που δεν συνήντησε κανείς ποτέ προηγουμένως, ίσως δεν συνεζήτησε ποτέ προηγουμένως, καταστάσεις που απαιτούν αποφάσεις; Ίσως δεν υπάρχει κανείς γύρω που θα μπορούσατε να ερωτήσετε. Αν γνωρίζωμε τις αρχές του λόγου του Θεού που βρίσκονται στη Γραφή, δεν θα είναι τόσο δύσκολο για ένα αφιερωμένο άτομο να λάβη ορθές αποφάσεις. Γνωρίζομε τι οφείλομε στους ανθρώπους, αλλά, πρωτίστως, γνωρίζομε τι οφείλομε στον Ιεχωβά. Πρέπει να τον αγαπούμε και να υπακούωμε σ’ αυτόν επάνω από κάθε τι άλλο. (Ματθ. 22:36-40) Είμεθα στον κόσμο, αλλά δεν είμεθα μέρος του κόσμου. Συνεπώς είμεθα ουδέτεροι όσον αφορά την πολιτική και τους πολέμους. Γνωρίζομε την κατάλληλη σχέσι προς άτομα του αντιθέτου φύλου. Είμεθα πληροφορημένοι για την ακατάλληλη χρήσι αίματος. Γνωρίζομε τη Γραφική τάξι στην οικογένεια και στη Χριστιανική εκκλησία, την κατάλληλη στάσι απέναντι του εργοδότου μας και της κυβερνήσεως. Αν η συνείδησίς μας είναι φωτισμένη με το φως των Γραφικών αρχών, τότε θα μπορούμε να λάβωμε ορθές αποφάσεις. Αν είμεθα σε αμφιβολία ως προς το ποια είναι η ορθή απόφασις σ’ ένα ζήτημα, τότε ενεργούμε σοφά, αν αποφασίζωμε μ’ έναν τρόπο που αφήνει τη συνείδησί μας ανενόχλητη. Αν αντιμετωπίζωμε καταστάσεις που απαιτούν αποφάσεις από μας, θα κάμωμε καλά να ζητήσωμε την καθοδηγία του Ιεχωβά στο ζήτημα μέσω προσευχής. «Ένεκεν του ονόματός σου οδήγησόν με, και διάθρεψόν με.»​—Ψαλμ. 31:3.

22. Πώς το ανθρώπινο σώμα είναι μια έξοχη εξεικόνισις της διοργανωτικής ενότητος;

²² Η σκέψις της ενότητος και η στενώτατη συνεργασία πολύ κατάλληλα διευκρινίζεται στη Βίβλο. Διαβάστε την Πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή, κεφάλαιο 12. Το ανθρώπινο σώμα χρησιμοποιείται εδώ ως εξεικόνισις. Πραγματικά, το ανθρώπινο σώμα είναι μια ενότης και σε ενότητα, κάτι πλήρες. Λειτουργεί αρμονικά και για την ευεξία ολοκλήρου του οργανισμού. Αν ένα όργανο δεν λειτουργή κατάλληλα πια, τότε το αποτέλεσμα είναι συνήθως διαταραχές και ασθένειες. Η Κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, αν και διασκορπισμένη σε όλο τον κόσμο, μπορεί να παρομοιωθή μ’ ένα τέτοιο ανθρώπινο σώμα. Κατάλληλα, η οργάνωσις σε οποιαδήποτε χώρα μπορεί να παρομοιωθή μ’ ένα ανθρώπινο σώμα. Δεν εκτελούν την ίδια λειτουργία όλα τα μέλη της. «Εάν όμως πάντα ήσαν έν μέλος, πού το σώμα; Αλλά τώρα είναι μεν πολλά μέλη, έν όμως σώμα. Και δεν δύναται ο οφθαλμός να είπη προς την χείρα, Δεν έχω χρείαν σου· ή πάλιν η κεφαλή [να είπη] προς τους πόδας, Δεν έχω χρείαν υμών.»​—1 Κορ. 12:19-21.

23. Πώς μπορεί ενότης να διατηρηθή κάτω από εξωτερική πίεσι, και ποιο λάθος πρέπει ν’ αποφεύγεται;

²³ Στο κάτω από την επιφάνεια έργο αυτή η αρχή δεν μπορεί να αγνοηθή. Επίσης, κάτω από τέτοιες περιστάσεις το έργο διευθύνεται από μία μόνο κεντρική και υπεύθυνη θέσι σε μια χώρα, η οποία μπορεί να παρομοιωθή προς την κεφαλή του σώματος. Αυτή όχι μόνο λαμβάνει την πνευματική τροφή για να μπορέση να διανεμηθή σε ολόκληρη τη χώρα, αλλά λαμβάνει και τις αναγκαίες οδηγίες και συμβουλές. Θυμηθήτε ότι ο λόγος του Θεού είναι πάντοτε ο αληθινός οδηγός μας. Αν ζούμε μια Χριστιανική ζωή όπως έδωσε το παράδειγμα ο Ιησούς και, επιπρόσθετα, κηρύττωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, θα κάνωμε εκείνο που είναι ορθό. Αν ακολουθούμε αυτή την πορεία, η ενότης θα διατηρηθή ακόμη και κάτω από πίεσι και διωγμό. Θα θέλωμε, επίσης, να τηρούμεθα σε επαφή με την υπεύθυνη αντιπροσωπεία στη χώρα μας, αν αυτό είναι δυνατόν. Πρέπει να γνωρίζωμε τους πιστούς αδελφούς μας. Αν τους γνωρίζωμε, δεν θα κάμωμε το λάθος που μερικοί Κορίνθιοι αδελφοί έκαμαν: «Λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει, Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. Διεμερίσθη ο Χριστός;» (1 Κορ. 1:12, 13) Η απάντησις, φυσικά, είναι Όχι! Αδιάφορο, λοιπόν, που βρίσκονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά, μένετε κοντά με όλους τους πιστούς αδελφούς σας.

24. Πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός της αγάπης, και τι μπορεί να κάμη για μας;

²⁴ Ο Ιεχωβά εκάλεσε τον λαό του έξω από τη σύγχυσι του κόσμου τούτου. (1 Πέτρ. 2:9) Εκάλεσε όλο τον λαό του σε ενότητα, σε ενότητα με τον εαυτό του και σε ενότητα με τους αδελφούς των. Το νέο σύστημα πραγμάτων, που έρχεται πλησιέστερα ημέρα με την ημέρα, θα γνωρίζη μόνο αυτή την ενότητα. Για όλους εμάς που ζούμε σ’ αυτές τις ταραχώδεις ημέρες, η ημερησία διάταξις είναι να ζούμε με ενότητα τώρα, κάθε μέρα και κάτω από όλες τις περιστάσεις, είτε σε ελευθερία είτε κάτω από διωγμό, να εργαζώμεθα για ενότητα και να μένωμε ενωμένοι στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Ο τέλειος δεσμός για τούτο μας έχει δοθή: Αγάπη! «Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:14) Η αγάπη για τον Ιεχωβά και τον πλησίον μας μπορεί να είναι εξαιρετικά ισχυρή, ναι, ένας αδιάσπαστος δεσμός. Μας συνδέει όλους μαζί, είτε ζούμε στον Βορρά είτε στον Νότο, στην Ανατολή ή στη Δύσι. Μας ενώνει, είτε μπορούμε να κηρύττωμε το ευαγγέλιο ελεύθερα και να συναθροιζώμεθα ελεύθερα είτε πρέπει να το κάμωμε αυτό κάτω από την επιφάνεια, μυστικά. Η αγάπη θα μας εμποδίση από το να χρησιμοποιούμε εσφαλμένως τη γλώσσα μας και να βλάπτωμε τον αδελφό μας. Η αγάπη θα καταστήση εύκολο για μας ν’ αναγνωρίζωμε τη θεοκρατική τάξι στην οικογένεια του Θεού πάντοτε. Η αγάπη θα μας φυλάξη από το να ενεργούμε αλαζονικά και ανεξάρτητα. Θα μας φυλάξη από το να γίνωμε ιδιοτελείς, ευαρεστώντας τον εαυτό μας με απόψεις των άκρων ή πηγαίνοντας στο δρόμο της ελαχίστης αντιστάσεως. Θα μας εμποδίση, επίσης, από το να ελισσώμεθα σε θέσεις ευθύνης, στις οποίες δεν έχομε διορισθή. Θα μας διδάξη να περιμένωμε τον Ιεχωβά.

25. Ποια έξοχη συμβουλή έδωσε ο Παύλος για να μας βοηθήση να διατηρήσωμε ενότητα σε δυσκόλους καιρούς;

²⁵ Ας καλλιεργούμε, λοιπόν, αυτή τη θαυμαστή ιδιότητα, την αγάπη, τόσο περισσότερο όσο πλησιάζομε την πτώσι αυτού του παλαιού συστήματος πραγμάτων και τη δοκιμασία που αυτό θα φέρη επάνω στον εκλεκτό λαό του Ιεχωβά. Με λόγια που διεγείρουν την καρδιά ο απόστολος Παύλος μάς νουθετεί για ενότητα, όταν λέγη: «Μόνον πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού, δια να ακούσω, είτε όταν έλθω και σας ίδω, είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασίν σας, ότι στέκεσθε εις έν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μια ψυχή δια την πίστιν του ευαγγελίου· και μη φοβιζόμενοι εις ουδέν από των εναντίων· το οποίον εις αυτούς μεν είναι ένδειξις απωλείας, εις εσάς δε σωτηρίας, και τούτο από Θεού.»​—Φιλιππησ. 1:27, 28.

Χρησιμοποίησις της Ζωής στην Υπηρεσία του Ιεχωβά

«Και θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου· και θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος των υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν. Τότε θέλετε επιστρέψει, και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν, και του μη δουλεύοντος αυτόν.»​—Μαλαχ. 3:17, 18, ΜΝΚ.

 1. Πώς πρέπει να υπηρετούμε τον Ιεχωβά; και γιατί;

ΠΟΙΟΣ καλύτερος τρόπος για να χρησιμοποιήση κανείς τη ζωή του θα μπορούσε να υπάρξη από το να υπηρετή τον Ιεχωβά; Αυτό αντελήφθη και ο ψαλμωδός, όταν είπε: «Δουλεύσατε εις τον Ιεχωβά εν ευφροσύνη· έλθετε ενώπιον αυτού εν αγαλλιάσει. Γνωρίσατε ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός· αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς.» Και ο ψαλμωδός μας καλεί: «Εισέλθετε εις τας πύλας αυτού εν δοξολογία, εις τας πύλας αυτού εν ύμνω· δοξολογείτε αυτόν· ευλογείτε το όνομα αυτού.» Γιατί αυτή η επιθυμία υπηρεσίας στον Ιεχωβά; «Διότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός· εις τον αιώνα μένει το έλεος αυτού, και έως γενεάς και γενεάς η αλήθεια αυτού.»​—Ψαλμ. 100:2-5, ΜΝΚ.

 2. Πώς εθεώρησαν μερικοί την υπηρεσία του Θεού; Ποια είναι η σοφή πορεία;

² Κανένας ειλικρινής λάτρης δεν θέλει να έλθη κάτω από μια καταδίκη ωσάν εκείνη, που εξέφρασε ο Θεός εναντίον του Ισραήλ μέσω του Μαλαχία τον πέμπτο αιώνα προ Χριστού. Ο λαός ως ένα έθνος ήσαν αφιερωμένοι στον Θεό, και εν τούτοις είχαν πει: «Μάταιον είναι να δουλεύη τις τον Θεόν· και, Τις η ωφέλεια ότι εφυλάξαμεν τα διατάγματα αυτού, και ότι περιεπατήσαμεν πενθούντες ενώπιον του Ιεχωβά των δυνάμεων;» (Μαλαχ. 3:14, ΜΝΚ) Αντί να υπηρετούν τον Ιεχωβά με αγαλλίασι, απέρριψαν την ευκαιρία ωσάν να μην είχε αξία. Εφόσον, όμως, η ζωή προέρχεται από τον Ιεχωβά, το άτομο που την χρησιμοποιεί καθώς αυτός κατευθύνει είναι σοφό. Έχομε σοβαρούς λόγους να υπηρετούμε τον Ιεχωβά για την αγαθότητά του και την πιστότητά του. Αυτός είναι ο μέγας Ζωοδότης. Όχι μόνον κατέστησε ο Ιεχωβά δυνατή τη ζωή για το ανθρώπινο γένος, δίνοντας στον Αδάμ στην αρχή την πνοή της ζωής μαζί με προνόμια υπηρεσίας, αλλά έκαμε, επίσης, προμήθεια ώστε άνθρωποι πίστεως να μπορούν να τον υπηρετούν τώρα και να κερδίσουν την προσδοκία της αιωνίου ζωής. Βεβαίως μια ισόβια σταδιοδρομία υπηρεσίας στον Ιεχωβά Θεό είναι το ύψιστο δυνατό επίτευγμα που μπορεί ν’ απολαύση ο άνθρωπος.

3, 4. Ποια βήματα οδηγούν στην υπηρεσία; Τι μπορούμε να διδαχθούμε από το Λουκάς 17:12-19;

³ Όταν ένας έλθη σε κάποια γνώσι του Λόγου του Ιεχωβά και δεχθή την προμήθεια για ζωή μέσω του αντιλύτρου του Χριστού και αφιερώση τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά, τότε αρχίζει να βρίσκεται σε μια καθαρισμένη θέσι στα όμματα του Ιεχωβά. Αυτό εξεικονίσθη καλά από τους δέκα λεπρούς που εθεραπεύθησαν από τον Ιησού. Σύμφωνα με την αφήγησι του Λουκά, 17:12-19: «Είς δε εξ αυτών ιδών ότι ιατρεύθη, υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν. Και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν και αυτός ήτο Σαμαρείτης. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε, Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι; Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι δια να δοξάσωσι τον Θεόν, ειμή ο αλλογενής ούτος;»

⁴ Ακριβώς όπως οι λεπροί εκείνοι εκαθαρίσθησαν από την αηδή νόσο των, έτσι και πολλοί σήμερα θέτουν τον εαυτό τους σε μια κατάστασι που να μπορούν να καθαρισθούν από τ’ αποτελέσματα της κληρονομημένης αμαρτίας με το να δεχθούν την προμήθεια για ζωή από τον Ιεχωβά· εν τούτοις, μερικοί, όπως οι εννέα από τους λεπρούς εκείνους που εκαθαρίσθησαν, αποτυγχάνουν να επωφεληθούν της ευκαιρίας να χρησιμοποιήσουν τη ζωή τους για να αινούν τον Θεό. Άλλοι είναι δυνατόν να είναι ικανοποιημένοι προσπαθώντας να διάγουν μια ηθικώς ευθεία και καλή ζωή, αφήνοντας την πορεία της ενεργείας των να είναι ένας σιωπηλός μάρτυς της πίστεως των. Πόσο καλύτερο, όμως, είναι να δείχνη κανείς πραγματική εκτίμησι, «μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν»! Βεβαίως οι νεκροί δεν μπορούν να αινέσουν τον Ιεχωβά· τώρα, λοιπόν, είναι ο καιρός, για όσους εκτιμούν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τη δύναμι και την ευρωστία τους να υπηρετούν τον Ιεχωβά, μάλλον παρά να αναμείνουν ωσότου οι δυνάμεις της ζωής των εξασθενήσουν για να σκεφθούν τις υποχρεώσεις των προς τον Δημιουργό.​—Ψαλμ. 115:17, 18.

ΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

 5. Τι ανέμενε ο Θεός από τους Ισραηλίτας;

⁵ Πολλοί σήμερα έχουν τη γνώμη ότι όλο εκείνο, που απαιτεί από αυτούς ο Θεός, είναι να διάγουν μια κατάλληλη, έντιμη, ηθική και ευθεία ζωή. Είναι, όμως, αυτό το παν που μπορούμε να προσφέρωμε στον Θεό, συγκρατώντας απλώς τον εαυτό μας από την κακία; Πολλοί άνθρωποι δίχως πίστι στον Θεό κάνουν αυτό που είναι κατάλληλο και ηθικώς ορθό. Από όσα αναφέρονται στον Μιχαίας 6:8 θα μπορή να φαίνεται ότι αυτό είναι το παν που απαιτεί ο Ιεχωβά: «να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Αλλά πολλά περιλαμβάνονται στο να ‘περιπατή κανείς ταπεινώς με τον Θεό’. Θυμηθήτε, επίσης, ότι η κατεύθυνσις αυτή είχε δοθή στο έθνος Ισραήλ, ολόκληρο δε το έθνος εθεωρούντο ως δούλοι του Θεού, μολονότι μια φυλή, η φυλή του Λευί, είχε τεθή κατά μέρος για ειδική υπηρεσία. Εκτός από το να διάγουν μια ζωή σε αρμονία με τις εντολές, υπήρχαν και πολλά άλλα πράγματα, που ο Ιεχωβά ανέμενε από αυτούς, στα οποία περιελαμβάνοντο και τρία ταξίδια για εθνικές θρησκευτικές εορτές κάθε χρόνο καθώς και προσφορά θυσιών σε καθωρισμένες εποχές για τη συγχώρησι των αμαρτιών των. Κάθε πατέρας, επίσης, ήταν υποχρεωμένος, κάτω από τον νόμο του Θεού, να δίδη προσωπική θρησκευτική εκπαίδευσι στα παιδιά του το πρωί, το μεσημέρι και τη νύχτα.

 6. Περιώριζαν μήπως οι πρώτοι Χριστιανοί τη διακονία μόνο σε μια τάξι κλήρου;

⁶ Η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, έκδοσις 1882, Τόμος 2, σελίς 386, αντιπαραβάλλει τη διευθέτησι στον Ισραήλ, βάσει της οποίας μια φυλή είχε τεθή κατά μέρος για ειδική ιερατική υπηρεσία, με τη συνήθεια των πρώτων Χριστιανών σύμφωνα με την οποία όλοι ελάμβαναν ενεργό μέρος στη διακονία. Αναφέρει τα εξής: «Στην αποστολική εκκλησία ήταν γνωστόν ότι δεν υπήρχε χωριστή διάκρισις κληρικών και λαϊκών, όσον αφορά τα προνόμια ή την αγιότητα· όλοι οι πιστοί εκαλούντο σε προφητική, ιερατική και βασιλική υπηρεσία εν Χριστώ (1 Πέτρ. στίχ. 3). Η Ιουδαϊκή αντίθεσις κληρικών και λαϊκών ήταν αρχικώς άγνωστη μεταξύ των Χριστιανών· ‘μόνον δε όταν οι άνθρωποι έπεσαν από την ευαγγελική στην Ιουδαϊκή άποψι’, η ιδέα του γενικού Χριστιανικού ιερατείου όλων των πιστών έδωσε τόπο, σχεδόν πλήρως, στην ιδέα του ειδικού ιερατείου ή κλήρου . . . Καθώς ανεπτύσσετο η Ρωμαιοκαθολική ιεραρχία, ο κλήρος έφθασε να είναι όχι απλώς μια διακεκριμένη τάξις . . . αλλά ν’ αναγνωρίζεται, επίσης ως το μόνο ιερατείον, και το ουσιώδες μέσον επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπου και Θεού.»

 7. Ποια σχόλια έδωσε ο Πέτρος για την υπηρεσία ενός Χριστιανού;

⁷ Στον Ισραήλ, μολονότι μια οικογένεια είχε διορισθή στο ιερατείο, το σύνολο του έθνους εθεωρείτο από τον Θεό ως ένα άγιο έθνος, με ευθύνες υπηρεσίας. Οι πρώτοι Χριστιανοί παρεδέχοντο αυτή την άποψι ότι κανείς δεν εξαιρείται από τον πρωταρχικό σκοπό των στη ζωή, δηλαδή, να υπηρετούν τον Ιεχωβά, και γι’ αυτό ο Πέτρος κάνει γι’ αυτούς τα εξής σχόλια: «Σεις όμως είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός.» Και ποιος ήταν ο σκοπός του ιερατικού αυτού έθνους; «Δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» Αυτή ήταν η υπηρεσία που επιθυμούσε ο Ιεχωβά από τους πρώτους Χριστιανούς.​—1 Πέτρ. 2:9, 10.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΖΩΗ ΑΡΚΕΤΗ;

 8, 9. Είναι αρκετό για ένα Χριστιανό να διάγη μια καλή ζωή, και πώς το γνωρίζομε;

⁸ Οι Γραφές σαφώς δείχνουν ότι χρειάζονται περισσότερα για να είναι κανείς ένας Χριστιανός από το να διάγη απλώς μια καλή ζωή. Στη συνομιλία του με το νεαρό άρχοντα ο Ιησούς αντιπαρέβαλε τη σπουδαιότητα ακριβώς μιας απλώς παθητικής καταστάσεως του να κάνη ένας το καλό σε όλη τη διάρκεια της ζωής με τη σπουδαιότητα μιας ενεργού υπηρεσίας του Θεού για τους Χριστιανούς. Όταν ηρωτήθη, «Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλόν να πράξω δια να έχω ζωήν αιώνιον;» ο Ιησούς συνεβούλευσε τον νεαρό αυτόν Ιουδαίο να τηρή τις εντολές, «Μη φονεύσης· Μη μοιχεύσης· Μη κλέψης· Μη ψευδομαρτυρήσης», και λοιπά. Όταν ο νεανίσκος τον εβεβαίωσε ότι τις ετήρησε όλες αυτές, διάγοντας μια καλή ζωή, τότε ο Ιησούς του είπε να ‘πωλήση τα υπάρχοντα του και να δώση στους πτωχούς, και να έλθη να τον ακολουθήση’.

⁹ Ο πλούσιος αυτός νεαρός άρχων ήταν προφανώς ένας ευθύς άνθρωπος, ένας που ζούσε σύμφωνα με τις εντολές· όταν, όμως, το ζήτημα έφθασε στο σημείο να χρησιμοποιήση τη ζωή του για να υπηρετή τον Θεό ενεργώς και να προώθηση τη Χριστιανική διακονία μάλλον παρά τα δικά του συμφέροντα, αρνήθηκε. Είπε στην ουσία, ‘Μάταιον είναι να δουλεύη τις τον Θεόν’, διότι θεωρούσε προφανώς ως μεγαλυτέρας σπουδαιότητας τα υλικά αγαθά του. (Ματθ. 19:16-22) Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν εσκέπτοντο, εν τούτοις, έτσι, διότι πολλοί εδέχθησαν την πρόσκλησι του Ιησού να είναι οπαδοί του και να γίνουν δραστήριοι στη διακονία. Δεν εσκέφθησαν ότι αυτό ήταν ένα ειδικό προνόμιο που εχορηγήθη μόνο στον Ιησού και τους αποστόλους, αλλ’ ανεγνώρισαν ότι όλοι οι Χριστιανοί είχαν τη μεγάλη τιμή να υπηρετήσουν τον Δημιουργό τους κατά ένα πολύ θετικό τρόπο.

10. Πώς τα γραφόμενα του Παύλου δείχνουν ότι όλοι οι πρώτοι Χριστιανοί συμμετείχαν στη διακονία;

¹⁰ Σχετικά με αυτό σημειώστε ότι η πρώτη επιστολή του Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς απευθύνετο «προς την εκκλησίαν των Θεσσαλονικέων», όχι μόνον προς τους διακόνους ή επισκόπους της εκκλησίας. Ο Παύλος επαινούσε την εκκλησία για τη διακονία της. «Διότι από σας εξήχησεν ο λόγος του Ιεχωβά, ουχί μόνον εν τη Μακεδονία και Αχαΐα, αλλά και εν παντί τόπω έφθασεν η φήμη τής προς τον Θεόν πίστεώς σας· ώστε ημείς δεν έχομεν χρείαν να λαλώμέν τι.» Ναι, αυτοί που ανήκαν στην εκκλησία ήσαν εκείνοι, οι οποίοι διέδιδαν την πίστι «εν παντί τόπω». Με τον ίδιο τρόπο τα σχόλια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους απηυθύνοντο σ’ ολόκληρο τον όμιλο των αφιερωμένων Χριστιανών στους Φιλίππους: «προς πάντας τους αγίους εν Χριστώ Ιησού, τους όντας εν Φιλίπποις, μετά των επισκόπων και διακόνων.» Έτσι ο Παύλος ενεθάρρυνε ολόκληρη την εκκλησία να ‘λάμπουν ως φωστήρες εν τω κόσμω’, και αυτό μπορούσαν να το κάνουν, εφ’ όσον εμοιράζοντο το φως της αληθείας με άλλους. Ο Παύλος το περιέγραψε αυτό ως την ‘λειτουργίαν της πίστεως των’ [«δημοσίαν υπηρεσίαν εις την οποίαν η πίστις σας ωδήγησεν», ΜΝΚ]. Τελικά, παρατηρούμε πώς ο Παύλος απηύθυνε την επιστολή του «προς τους αγίους και πιστούς εν Χριστώ αδελφούς τους εν Κολοσσαίς.» Αυτοί οι «πιστοί αδελφοί» δεν ήσαν κάποιο μοναχικό τάγμα, αλλά ο Παύλος ανεφέρετο σε όλους τους αφιερωμένους Χριστιανούς εκείνης της εκκλησίας των πρώτων χρόνων, και τους έγραψε: «Ο λόγος του Χριστού ας κατοική εν υμίν πλουσίως, μετά πάσης σοφίας· διδάσκοντες.» Ναι, οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί ήσαν διδάσκαλοι και κήρυκες του λόγου του Θεού.​—1 Θεσ. 1:1,8, ΜΝΚ· Φιλιππησ. 1:1· 2:15-17· Κολ. 1:2· 3:16.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

11. Τι συνέστησε ο Ιησούς ως μια σταδιοδρομία της ζωής;

¹¹ Πολλά άτομα λέγουν ότι θα ήθελαν να υπηρετήσουν τον Θεό αλλά δεν γνωρίζουν τι να κάνουν ή πώς να ενεργήσουν σχετικά με αυτό. Πιθανόν να πιστεύουν ότι οι σχολικές απαιτήσεις για μια θεολογική εκπαίδευσι ή τα απαιτούμενα χρήματα το καθιστούν αδύνατο γι’ αυτούς. Ή μπορεί να προτιμούν να διοχετεύσουν την ενεργητικότητά τους προς άλλες υπηρεσίες όπως η νοσοκομειακή εργασία, διδασκαλία, ιατρική ή κοινωνιολογία· αλλά, μολονότι οι προσπάθειες αυτές είναι πολύ αξιέπαινες, ερωτούμε, Είναι αυτό που συνέστησε ο Ιησούς για ένα άτομο που επιθυμεί τη ζωή του για να υπηρετή τον Θεό; Είναι αυτό που εδίδαξε στους μαθητάς του; Είναι αλήθεια ότι οι απόστολοι είχαν εξουσία να θεραπεύουν ασθενείς, αυτό, όμως, το δώρον του πνεύματος ήταν δευτερεύον ως προς την υπηρεσία των ως πρέσβεων της Βασιλείας και διαγγελέων της αληθείας. Προφανώς το ειδικό αυτό δώρον του πνεύματος τους είχε δοθή για να εδραιωθή το γεγονός ότι η Χριστιανοσύνη ήταν του Θεού.​—Ματθ. 10:7, 8.

12. Πώς οι Γραφές τονίζουν τη διακονία, και γιατί;

¹² Ο Ιησούς όχι μόνο ωργάνωσε και απέστειλε τους μαθητάς να κηρύξουν, αλλά ανέλαβε την ηγεσία σ’ αυτή τη δράσι ο ίδιος. Το έργο που έχει ανατεθή στους Χριστιανούς δεν έχει αλλάξει από την εποχή του Ιησού. Οι τελικές του οδηγίες στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, οι οποίες εξακολουθούν να είναι εφαρμόσιμες μέχρι σήμερα, ήσαν: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» Γιατί ο Ιησούς ετόνισε ιδιαιτέρως τη διακονία; Διότι οι φυσικές θεραπείες δεν μπορούσαν να δώσουν αιώνια ζωή. Θα μπορούσαν να την παρατείνουν γι’ αυτόν που έπασχε κατά πέντε ή δέκα χρόνια, πώς, όμως, μπορεί να παραβληθή αυτό με την προσδοκία αιωνίας ζωής, που η αλήθεια μπορούσε να δώση; Έτσι, βέβαια, το κήρυγμα του λόγου του Θεού λαμβάνει προτεραιότητα. Είναι μια θαυμαστή προσδοκία για έναν να μπορή να χρησιμοποιήση τη ζωή του για να υπηρετή τον Ιεχωβά. Η πρόσκλησις αυτή για υπηρεσία δεν περιορίζεται λόγω ηλικίας, φυλής, γένους ή μορφώσεως, αλλά η πρόσκλησις είναι: «Όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ.»​—Ματθ. 28:19, 20· Αποκάλ. 22:17· Ιωάν. 17:3.

13. Πώς μπορεί κανείς να κάνη το θέλημα του Πατρός;

¹³ Ο Ιησούς έδωσε πολλές παραβολές ή εξεικονίσεις για να δείξη τη σπουδαιότητα αυτής της υπηρεσίας. Μίλησε για κάποιον άνθρωπο, που είχε δύο παιδιά. «Προς τον πρώτον, είπε, Τέκνον, ύπαγε σήμερον εργάζου εν τω αμπελώνί μου. Ο δε αποκριθείς είπε, Δεν θέλω· ύστερον όμως μετανοήσας, υπήγε. Και ελθών προς τον δεύτερον, είπεν ωσαύτως. Και εκείνος αποκριθείς είπεν, Εγώ υπάγω, κύριε· και δεν υπήγε. Τις εκ των δύο έκαμε το θέλημα του πατρός;» Έπειτα απευθυνόμενος δηκτικά προς τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους ανθρώπους επιρροής, οι οποίοι υπετίθετο ότι υπηρετούν τον Θεό, είπε: «Αληθώς σας λέγω, ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότερον υμών εις την βασιλείαν του Θεού.» Αυτοί ήσαν εκείνοι, οι οποίοι ήθελαν να μεταμορφώσουν τη ζωή τους και ν’ αναλάβουν το προνόμιο υπηρεσίας που κρατούσε ο Ιησούς.​—Ματθ. 21:28-31.

14. Για ποια υπηρεσία χρειάζονται εργάται;

¹⁴ Ο Ιησούς σαφώς έδειξε ότι, επειδή και μόνο ένας ενασχολείται σε θρησκευτική υπηρεσία κάποιου τύπου, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι αυτή η πορεία του ζωής ευαρεστεί τον Θεό. Παραδείγματος χάριν, ο απόστολος Ιωάννης λέγει ότι είναι «συνεργοί εις την αλήθειαν». (3 Ιωάν. 7, 8) Μήπως αυτό επιτυγχάνεται με τη δραστηριότητα της κοινότητος, ή την κοινωνική δράσι της εκκλησίας ή τα τυχερά παιγνίδια ή ακόμη και με φιλανθρωπικά έργα; Μπορούμε να βρούμε την απάντησί μας, αν κάνωμε την εξής ερώτησι, Είναι αυτό το έργο στο οποίο ο Ιησούς αφιερώθηκε; Πάλι ο Ιησούς ετόνισε την ανάγκη, όπως περισσότεροι χρησιμοποιήσουν τη ζωή τους στη διακονία, λέγοντας: «Διότι η βασιλεία των ουρανών είναι ομοία με άνθρωπον οικοδεσπότην, όστις εξήλθεν άμα τω πρωί δια να μισθώση εργάτας δια τον αμπελώνα αυτού.» Ο Ιησούς είπε ότι ο αγρός είναι ο κόσμος, και πολλοί εργάται χρειάζονται για να συμπληρωθή ο θερισμός. Καθώς είπε, «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι· παρακαλέσατε λοιπόν τον κύριον του θερισμού, δια να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.» Είναι, όμως, ορθό να παρακαλούμε για πρόσθετη βοήθεια στο έργο του θερισμού και έπειτα να μην πηγαίνωμε εμείς;​—Ματθ. 20:1· 9:37, 38.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΠΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΝ

15. Τι περιλαμβάνει η άσκησις πίστεως;

¹⁵ Σήμερα το έργο θερισμού διεξάγεται σε 194 χώρες από 1.040.836 άτομα που κάνουν Χριστιανικό έργο. Ενθυμούνται ότι ο Παύλος είπε στα μέλη της εκκλησίας της Εφέσου: «δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.» Ακολουθώντας το παράδειγμα αυτό των πρώτων Χριστιανών, οι μάρτυρες του Ιεχωβά μοιράζονται τις αλήθειες που έμαθαν από τον λόγο του Θεού δημοσία και κατ’ οίκους. Είναι η πίστις σας και η αγάπη σας προς τον Ιεχωβά αρκετά ισχυρές ώστε να κάνετε αυτό εσείς; Καθώς το ετόνισε ο Παύλος, χρειαζόμεθα όχι μόνο να έχωμε πίστι αλλά και να την ασκούμε αν ελπίζωμε να κερδίσωμε δικαιοσύνη. Το ζήτημα δεν είναι να γνωρίζη κανείς μόνο την αλήθεια, ή απλώς να έχη πίστι, αλλά το να την μοιράζεται με άλλους είναι εκείνο που υπολογίζεται στα όμματα του Θεού. Γι’ αυτό ο Παύλος εδήλωσε: «“Πλησίον σου είναι ο λόγος εν τω στόματί σου, και εν τη καρδία σου·” τουτέστιν ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»​—Πράξ. 20:20· Ρωμ. 10:4, 8-10.

16. Γιατί απαιτείται από τους Χριστιανούς να διακηρύττουν τα αγαθά νέα;

¹⁶ Πολλοί άνθρωποι ειλικρινώς επιθυμούν να γνωρίσουν την αλήθεια και χαίρουν όταν αυτή φερθή υπ’ όψιν των γι’ αυτό και ο Παύλος, επίσης, ετόνισε την ανάγκη για περισσοτέρους εργάτας. «Διότι “πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή”. Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων;» Οι πρώτοι Χριστιανοί ανεγνώρισαν και εδέχθησαν την ευθύνη να κηρύττουν ως ένα έργο που ο Ιεχωβά τους είχε αναθέσει. Πραγματικά, ο Παύλος το είχε αντιληφθή τόσο σοβαρά αυτό ώστε έγραψε: «Εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» Ως ένας Χριστιανός που είχε γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά, ο Παύλος εγνώριζε ότι αυτό αποτελούσε μια υποχρέωσι, μια επιστασία που του είχε ανατεθή.​—Ρωμ. 10:13, 14, ΜΝΚ· 1 Κορ. 9:16.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

17. Τι επιχειρήματα προβάλλουν μερικοί εναντίον της συμμετοχής στη διακονία; Είναι τα επιχειρήματα αυτά βάσιμα;

¹⁷ Ίσως να πήτε, ‘Καλά αυτό ήταν εν τάξει για τον Ιησού και τους αποστόλους, εγώ, όμως, δεν είμαι εκπαιδευμένος ή εξηρτισμένος για τη διακονία’. Σχετικά με αυτό είναι ενδιαφέρον να σημειώσετε τι λέγει Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1907, κάτω από τον τίτλο «Διαφθορά της Χριστιανοσύνης»: «Οι άνθρωποι ήσαν συχνά διατεθειμένοι να φαντάζωνται ότι οι ιερείς μπορούσαν να υπηρετούν τον Θεό από τη θέσι τους, και ότι υπήρχαν μυστήρια στη θρησκεία που οι ιερείς κατανοούσαν, αλλ’ από τα οποία οι λαϊκοί δεν εχρειάζετο να γνωρίζουν τίποτε και δεν εδικαιούντο να τα ερευνήσουν. Επομένως ήσαν έτοιμοι ν’ ακολουθούν τυφλά την καθοδήγησι των ιερέων σε θρησκευτικά ζητήματα, ακριβώς όπως ένας άνθρωπος εμπιστεύεται για τα νομικά του συμφέροντα στον δικηγόρο του, κάνοντας ό,τι αυτός του συνιστά και μη θεωρώντας αναγκαίο για τον εαυτό του να μελετήση τον νόμο.» Μολονότι αυτή είναι μια αντίληψις που επικρατεί σήμερα, θυμηθήτε ότι αυτό υπήρξε μια από τις διαφθορές της Χριστιανοσύνης.

18. Πώς ο λαός του Ιεχωβά διδάσκεται και εκπαιδεύεται;

¹⁸ Ο Θεός δεν αποκρύπτει τους σκοπούς του ή την αλήθεια του από τους ανθρώπους, οι οποίοι ειλικρινά επιθυμούν να μάθουν, ενώ την αποκαλύπτει σ’ ένα εκλεκτό όμιλο, ο οποίος μπορεί να επωφεληθή με το να την κηρύττη. Πραγματικά, ο Ιησούς εδήλωσε στο Ματθαίος 11:25: «Δοξάζω σε, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά εις νήπια.» Ναι, ακόμη και νεαρά παιδιά μπορούν να λάβουν ακριβή κατανόησι των Γραφικών αληθειών με οικογενειακή και εκκλησιαστική μελέτη και με την καθοδήγησι του πνεύματος του Θεού. Κατόπιν το επόμενο βήμα για έναν που επιθυμεί να ευαρεστήση τον Ιεχωβά είναι να θέση τη γνώσι αυτή σε χρήσι. Ακριβώς όπως ο Ιησούς απέστειλε τους πρώτους Χριστιανούς ανά δυο για την εκπαίδευσί τους και την ενθάρρυνσί τους, αφού προηγουμένως τους έδωσε οδηγίες, έτσι και οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα ακολουθούν ένα παρόμοιο υπόδειγμα εκπαιδεύσεως βασιζόμενο στο αποστολικό παράδειγμα. Εις Εφεσίους 4:12 ο Παύλος αναφέρει την «τελειοποίησιν των αγίων» από ικανούς άνδρες. Το εκπαιδευτικό αυτό έργο εξακολουθεί ακόμη να γίνεται σήμερα.

19. Πώς μπορεί να γίνη κανείς ικανός για τη διακονία;

¹⁹ Επί πλέον, οι ικανότητες γι’ αυτή την υπηρεσία δεν προέρχονται από ανθρώπους, αλλά, μάλλον, από τον Θεό και μέσω του Λόγου του, καθώς είπε ο απόστολος Παύλος: «Ουχί διότι είμεθα ικανοί αφ’ εαυτών να νοήσωμεν τι, ως εξ ημών αυτών, αλλ’ η ικανότης ημών είναι εκ του Θεού· όστις και έκαμεν ημάς ικανούς να ήμεθα διάκονοι της καινής διαθήκης.» (2 Κορ. 3:5, 6) Και σεις, επίσης, μπορείτε να εκπαιδευθήτε γι’ αυτή την υπηρεσία και να χρησιμοποιήσετε τη ζωή σας για να υπηρετήτε τον Ιεχωβά. Σ’ όλον τον κόσμο υπάρχουν τακτικές συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά προς τον σκοπόν της εκπαιδεύσεως ανδρών και γυναικών, που επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Δημιουργό τους και οι οποίοι θέλουν να συμμετάσχουν στην εκτέλεσι των οδηγιών του Ιησού να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Υπάρχει έργο για τον καθένα. Αυτή η δραστηριότης της διδασκαλίας των αληθειών του Λόγου του Θεού στους ανθρώπους διενεργείται ημέρα και νύχτα παγκοσμίως.​—Αποκάλ. 7:15.

20, 21. Πρέπει ν’ αναμείνη κανείς πολύν χρόνον προτού συμμετάσχη στη διακήρυξι της αληθείας σε άλλους; Γιατί είναι τώρα επείγον;

²⁰ Η μεγίστη ευτυχία στη ζωή έρχεται από τη διδασκαλία της αληθείας σε άλλους. Αφού μελετήσωμε για να μάθωμε την αλήθεια σχετικά με τους σκοπούς του Ιεχωβά όπως εκτίθενται στις Γραφές, τότε είμεθα σε θέσι να διδάξωμε άλλους. (Ρωμ. 2:21) Η Σαμαρείτις γυνή, στην οποία μίλησε ο Ιησούς κοντά στο φρέαρ, δεν απεσύρθη ωσότου έκρινε ότι έμαθε όλα όσα εχρειάζετο προτού σπεύση να πη στους ανθρώπους της πόλεως: «Έλθετε να ίδητε άνθρωπον, όστις μοι είπε πάντα όσα έπραξα· μήπως ούτος είναι ο Χριστός;» Εγνώριζε αρκετά ώστε να κατευθύνη τους ανθρώπους στην πηγή των πληροφοριών. Έπειτα, αφού οι Σαμαρείται ήλθαν και άκουσαν τον Ιησού της είπαν: «Δεν πιστεύομεν πλέον δια τον λόγον σου· επειδή ημείς ηκούσαμεν και γνωρίζομεν ότι ούτος είναι αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου.»​—Ιωάν. 4:29, 42.

²¹ Δεν υπάρχει, λοιπόν, ανάγκη αναβολής. Οι αλιείς μαθηταί στις ημέρες του Ιησού δεν ανέμεναν, αλλά τον ακολούθησαν στη διακονία. Ο Παύλος δεν ανέμενε όταν έλαβε την πρόσκλησι για τη διακονία και έλαβε οδηγίες από τον Ανανία, αλλ’ οι Γραφές τονίζουν ότι, ύστερ’ από λίγες μόλις ημέρες με τους μαθητάς στη Δαμασκό, «ευθύς εκήρυττεν εν ταις συναγωγαίς τον Χριστόν.» (Πράξ. 9:19, 20) Τώρα η διακονία είναι πολύ περισσότερο επείγουσα λόγω των καιρών στους οποίους ζούμε, οι δε λόγοι για να υπηρετήση κανείς τον Θεό είναι ακόμη ισχυρότεροι: «Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» Γι’ αυτό τώρα είναι καιρός να χρησιμοποιήση κανείς τη ζωή για να υπηρετήση τον Ιεχωβά.​—1 Ιωάν. 2:17.

22. Γιατί είναι σοφό να χρησιμοποιήσωμε τη ζωή μας για να υπηρετούμε τον Ιεχωβά;

²² Μη πήτε καθώς είπαν οι Ισραηλίται, όταν προσέφεραν χωλά και ανάπηρα ζώα για θυσία: «Μάταιον είναι να δουλεύη τις τον Θεόν.» Ελάμβαναν τη στάσι του «ημείς μακαρίζομεν τους υπερήφανους· ναι, οι εργαζόμενοι την ανομίαν υψώθησαν ναι, οι πειράζοντες τον Θεόν, και αυτοί εσώθησαν.» Αντιθέτως, θυμηθήτε ότι αυτός είναι ο καιρός που «οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους· και ο Ιεχωβά προσείχε, και ήκουε.» Και ποιο είναι το αποτέλεσμα της χρησιμοποιήσεως της ζωής στην υπηρεσία του Ιεχωβά; Μας διαβεβαιοί ότι «εγράφη βιβλίον ενθυμήσεως ενώπιον αυτού, περί των φοβούμενων τον Ιεχωβά, και των ευλαβουμένων το όνομα αυτού.» Έτσι, αν θέλετε να είσθε ένας από τους ευτυχείς εκείνους, τους οποίους θα ενθυμηθή ο Ιεχωβά για ζωή στο δίκαιο νέο του σύστημα πραγμάτων, τότε χρησιμοποιήστε τη ζωή σας για να υπηρετήτε αυτόν τώρα, εξαγγέλλοντας τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά.​—Μαλαχ. 3:14-16.

[Εικόνα στη σελίδα 518]

«Δεν ευρέθησαν άλλοι να υποστρέψωσι δια να δοξάσωσι τον Θεόν, ειμή ο αλλογενής ούτος;»

Ορθόν Ελατήριον στην Υπηρεσία του Θεού

 1. Πώς συμπαραβάλλεται το Χριστιανικό ελατήριο για υπηρεσία με τους κοσμικούς λόγους;

ΕΝΑΣ, που εκλέγει τη διακονία ως έργον της ζωής του είναι βέβαιο ότι θα ερωτάται από τους φίλους του, Γιατί να είναι κανείς ένας διάκονος; Οφείλεται μήπως στο ότι πραγματικά φρονεί πως αυτό είναι εκείνο που ζητεί ο Θεός, ή ποιος είναι ο λόγος της εκλογής αυτής; Ένας που εισέρχεται στον νομικό ή στον ιατρικό κλάδο μπορεί να φρονή ότι κατέχει ειδική ιδιοφυία γι’ αυτή την εργασία, ή ότι αυτό θα του αποφέρη καλό εισόδημα ή καλή θέσι στην κοινότητα. Ένας άλλος μπορεί να γίνη διδάσκαλος λόγω της ευκαιρίας που του παρέχει αυτό να διαμορφώση τη ζωή των μαθητών του. Αλλά το άτομο που εισέρχεται σε μια σταδιοδρομία ζωής με αληθινά ανιδιοτελή ελατήρια σπανίζει. Ωστόσο, αυτό συνέβη με τους πρώτους μαθητάς του Ιησού, ακριβώς όπως συμβαίνει με τους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα.

 2. Ποια ήταν η στάσις των μαθητών προς τη διακονία;

² Γιατί ο Ιησούς εγκατέλειψε την ξυλουργική αντί ν’ αφιερώση την ιδιοφυία του σ’ αυτή και ν’ αποκτήση φήμη ως τεχνίτης; Γιατί ο Λουκάς ο γιατρός διέκοψε το επικερδές του επάγγελμα για ν’ αφιερώση τη ζωή του στη διακονία; Γιατί οι απόστολοι εγκατέλειψαν τις εμπορικές των αλιευτικές επιδόσεις; Ασφαλώς οι άνθρωποι αυτοί δεν απέβλεπαν σε ιδιοτελή συμφέροντα ή σε μια υψηλή θέσι στην κοινότητα, όταν συνεδέθησαν με κάποιον, που περιεγράφη ως «καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων.» (Ησ. 53:3) Ειργάσθησαν με τον Ιησού στη διακονία διότι εγνώριζαν ότι αυτός είχε την αλήθεια. Όταν μερικοί μαθηταί προσέκοψαν λόγω δυσχερούς διδασκαλίας, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» Τότε ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» Εγνώριζαν ότι το να μάθουν την αλήθεια και κατόπιν να υπηρετήσουν τον Θεό θα τους απέδιδε ζωή αιώνια· γι’ αυτό και άλλαξαν εθελουσίως όλον τον τρόπο της ζωής των για να μετέχουν στη διακονία.​—Ιωάν. 6:67, 68.

 3. Γιατί ένας κληρικός εγκατέλειψε τη θέσι του;

³ Ακριβώς όπως υπήρχε μεγάλη αντίθεσις μεταξύ του πομπώδους, ιδιοτελούς κλήρου των ημερών του Ιησού και των αποστόλων, οι οποίοι συνεδέθησαν μαζί του για την αγάπη της αληθείας, έτσι και σήμερα υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του πληρωνομένου κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου» κι εκείνων, οι οποίοι προαιρετικώς διδάσκουν και κηρύττουν ως μάρτυρες του Ιεχωβά. (Ματθ. 23:5-8· Μιχ. 3:11) Αυτό αντικατοπτρίζεται στο σχόλιο ένας άλλοτε διακόνου, όπως αναγράφεται στο Εσπερινόν Ταχυδρομείον του Σαββάτου, 17 Νοεμβρίου 1962: «Δεν διεταράχθημεν από αυτό ακριβώς το γεγονός, ή ακριβώς από την εκκλησία μας, αλλ’ από ό,τι η διακονία μας γενικά έφθασε να σημαίνη. Σκεφθήκαμε τους συνδιακόνους μου στην περιοχή μας. Όλοι θεωρούσαν τους εαυτούς των Χριστιανούς. Ωστόσο εφαινόμεθα ως συναγωνισταί​—για τη μεγαλύτερη αύξησι μελών, το πιο εντυπωσιακό κτίριο, τα πιο εξέχοντα πιθανά μέλη. . . . Μερικοί πολιτικολογούσαν αναίσχυντα για τη φιλία των άλλων, οι οποίοι θα μπορούσαν να υποβοηθήσουν για την προαγωγή των σε πιο εξέχουσες εκκλησίες. Βεβαίως ποτέ δεν συνεζητήσαμε θεολογικά ζητήματα ή το πώς ν’ αντιμετωπίζαμε καλύτερα τις πνευματικές ανάγκες των κοινοτήτων μας. Στις διακονικές συναθροίσεις η ομιλία αφορούσε κυρίως κτίρια, μισθούς ή επινοήσεις για προσπάθεια αποκτήσεως μελών. . . . Αυτή δεν ήταν η διακονία, για την οποία αισθανόμουν ότι εκλήθην.» Μολονότι επίστευε ακόμη στον Ιησού Χριστό, εγκατέλειπε τη διακονία, διότι φρονούσε ότι η ζωή του θα εδαπανάτο άσκοπα στη διεύθυνσι μιας αναψυχής, ή σε κάτι που του εφαίνετο λίγο τι περισσότερο από μια Κυριακάτικη πρωινή επικοινωνία για αλληλοθαυμασμό.

 4. Για ποιο ποάγμα ενδιεφέρετο ο Ιησούς; Τι είχε να πη ο Παύλος για το ορθό ελατήριο προς υπηρεσίαν;

⁴ Βέβαια, μια απλώς αύξησις μελών ή η απόκτησις μιας εκκλησίας με άφθονα οικονομικά μέσα ή της πιο μεγάλης εκκλησίας δεν ήταν εκείνο που ενδιέφερε τον Χριστό ή εκείνους που συνυπηρετούσαν με αυτόν. Ο Ιησούς ενδιεφέρετο μάλλον να εύρη εκείνους, οι οποίοι θα ελάτρευαν τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία», παρά να έχη μεγάλα πλήθη που θα προσήρχοντο σ’ αυτόν για να τον ακούσουν να κηρύττη πραϋντικές ομιλίες. Πραγματικά, αυτός ετόνισε ότι ο δρόμος που θα ωδηγούσε στην καταστροφή θα ήταν ο ευρύς δρόμος, αλλ’ ο δρόμος της ζωής θα ήταν στενός κι ευθύς και δύσκολος ν’ ακολουθηθή. Και ο απόστολος Παύλος, επίσης, ανεγνώρισε ότι υπήρχαν μερικοί, που υπηρετούσαν τον Θεό με εσφαλμένο ελατήριο. Όπως είπε, «Τινές . . . και δια φθόνον και έριδα, . . . κηρύττουσι τον Χριστόν.» Αυτό φαίνεται να συμβαίνη σήμερα, που οι διάκονοι των σημερινών χρόνων συναγωνίζονται για μεγάλα κτίρια ή μεγάλα εκκλησιάσματα. Εν τούτοις, ο Παύλος περαιτέρω είπε, «τινές δε και από καλής θελήσεως. Οι μεν κηρύττουσιν εξ αντιζηλίας τον Χριστόν, ουχί εν καθαρότητι . . . Οι δε εξ αγάπης.»​—Φιλιππησ. 1:15- 17.

 5. Πώς μπορεί να εκδηλωθή πραγματικό ενδιαφέρον για την αληθινή λατρεία;

⁵ Ο Ιεχωβά δεν βλέπει μόνο την υπηρεσία που παρέχει ένα άτομο ή τη θέσι του, αλλά βλέπει την καρδιά για να διαπιστώση το ελατήριο εκείνων που τον υπηρετούν. Σε κάθε Χριστιανό, λοιπόν, ανήκει να εξετάση το προσωπικό του ελατήριο στην υπηρεσία του Θεού, αν είναι για προσωπικούς λόγους ή από έριδα ή από πνεύμα ανταγωνισμού, ή από αγάπη και με καλή θέλησι και μ’ ένα καθαρό ελατήριο. Μην αφήνετε την «υπηρεσία» σας να έχη περιεχόμενον ενός τυπικού λάτρεως, ο οποίος είναι ευχαριστημένος εφ’ όσον τίποτε δεν απαιτείται απ’ αυτόν. Αυτού του είδους οι λάτρεις μάλιστα αποστέργουν να διαθέσουν χρόνο για την εξέτασι της πίστεώς των. Όπως ο άλλοτε κληρικός, που ανεφέραμε προηγουμένως, παρεπονέθη, «Οι άνθρωποι θα ήθελαν μάλλον ν’ ακούσουν για τη δική τους ιδέα περί Χριστιανοσύνης, παρά για την του Χριστού. . . . Όχι μόνο δεν ήθελαν ν’ ακούσουν γι’ αυτή· δεν ήθελαν και να μιλήσουν γι’ αυτή.» Διεπίστωσε ότι εκείνοι, που εδίδασκαν σε αίθουσες Κυριακών σχολείων, παρημπόδιζαν την περαιτέρω διδασκαλία, και όταν αυτός προσπαθούσε ν’ αναπτύξη ένα πρόγραμμα για ολόκληρη την εκκλησία, με μικρές ομάδες συζητήσεων σε σπίτια των μελών για την πνευματική τους ανάπτυξι, ποτέ δεν παρίσταντο περισσότερα των δέκα ατόμων, και μέσα σε δύο μήνες το πρόγραμμα ήταν νεκρό. Αυτό, βέβαια, είναι μια μακρινή φωνή από τη Χριστιανοσύνη, που εδίδαξε ο Ιησούς, όταν είπε: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.» Ο Ιησούς έθεσε την αρχή δείχνοντας ότι η αληθινή λατρεία καταδεικνύεται από την υπηρεσία.​—Ματθ. 22:37, ΜΝΚ.

ΠΡΟΘΥΜΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

 6. Ποια στάσι λαμβάνουν χιλιάδες Χριστιανών σήμερα;

⁶ Ακριβώς όπως προείπε πριν από πολύν χρόνο ο ψαλμωδός, υπάρχουν άνθρωποι στη γη σήμερα, που επιθυμούν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά ολοψύχως. Ο Δαβίδ επροφήτευσε: «Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου.» (Ψαλμ. 110:3) Δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον να μάθουν και να μελετήσουν τον λόγον του Θεού. Είναι ευτυχείς μιλώντας για τις Γραφές και υποκινούνται από εγκάρδια επιθυμία να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Το αποτέλεσμα είναι ότι αφιερώνουν τη ζωή τους στον Ιεχωβά και το συμβολίζουν αυτό με δημόσιο βάπτισμα. Αυτό αποτελούσε την απλή, πρώτη Χριστιανική μορφή του να γίνη ένας μαθητής και είναι η ίδια μέθοδος που εφαρμόζεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά σήμερα. Είναι θαυμάσιο να βλέπη κανείς χιλιάδες άτομα να κάνουν αυτό το βήμα κάθε χρόνο. Πραγματικά, στη διάρκεια του έτους 1963, 62.798 άτομα σε όλον τον κόσμο εβαπτίσθησαν, συμβολίζοντας έτσι την αφιέρωσι της ζωής των στον Ιεχωβά για να μετέχουν στη διακονία. Δεν υπηρετούν χάριν οικονομικών ωφελημάτων, όπως δεν το έπρατταν αυτό και οι πρώτοι απόστολοι. Ούτε εμποδίζονται από την έλλειψι ενδιαφέροντος, που επιδεικνύεται από τον λαό γενικά, αλλ’ υπηρετούν χάριν της χαράς τού να εκπροσωπούν τον Ιεχωβά και να προάγουν τα συμφέροντα της Βασιλείας του. Υπηρετούν από αγάπη προς τον Θεό και αγάπη προς τον πλησίον. Αναγνωρίζουν την αληθινότητα των λόγων του Ιησού, «Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά», και γι’ αυτό προτάσσουν τα συμφέροντα της Βασιλείας και τη διακονία στη ζωή τους.​—Ματθ. 6:24· 1 Κορ. 9:18.

 7. Γιατί ήταν ψευδής η κατηγορία του Σατανά;

⁷ Από τον καιρό του Ιώβ υπήρξε ισχυρισμός του Σατανά ότι οι άνθρωποι υπηρετούν τον Θεό για ιδιοτελείς λόγους: «Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν, και την οικίαν αυτού, και πάντα όσα έχει; τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας . . . Πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον.» (Ιώβ 1:9-11) Αλλ’ ο Ιώβ δεν υπηρετούσε τον Θεό για ό,τι θα μπορούσε να λάβη σε υλικές ανέσεις ή μια ευημερία στη ζωή. Ακόμη κι όταν έχασε όλα τα υπάρχοντά του, καθώς επίσης, και τους γυιούς του και τις θυγατέρες του, σε μια σειρά συμφορών, και τότε ο Ιώβ είπε απλώς: «Ο Ιεχωβά έδωκε, και ο Ιεχωβά αφήρεσεν· είη το όνομα του Ιεχωβά ευλογημένον.» (Ιώβ 1:21, ΜΝΚ) Ο Ιώβ, λοιπόν, δεν υπηρετούσε τον Ιεχωβά για υλικά ωφελήματα, ούτε και ο λαός του Ιεχωβά σήμερα το πράττει αυτό. Αυτοί φρονούν ό,τι αισθανόταν και ο απόστολος Παύλος όσον αφορά την υπηρεσία του στον Θεό, όταν είπε: «Ημείς, καθώς οι πολλοί, δεν καπηλεύομεν τον λόγον του Θεού, αλλ’ ως από ειλικρινείας, αλλ’ ως από Θεού, κατενώπιον του Θεού, λαλούμεν εν Χριστώ.»​—2 Κορ. 2:17.

 8. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν το παράδειγμα του Παύλου;

⁸ Μπορεί να είναι καταπληκτικό για πολλούς να κατανοήσουν ότι στις 22.761 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά ανά τον κόσμον, ούτε ο προϊστάμενος διάκονος ούτε οι διακονικοί βοηθοί του υπηρετούν επειδή λαμβάνουν μισθό ή ενοριακό οίκημα ή ευεργετήματα λόγω αποχωρήσεως ή κάτι παρόμοιον. Αντιθέτως, αυτοσυντηρούνται όπως και οι πρώτοι Χριστιανοί και δέχονται τη διακονία σαν κάτι που τους έχει εμπιστευθή ο Θεός. Σ’ αυτό ακολουθούν το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Αυτός, για να μην επιβαρύνη τους Χριστιανούς που υπηρετούσε, εξασκούσε το επάγγελμα του ως σκηνοποιού. Γι’ αυτό μπορούσε να λέγη: «Αργύριον ή χρυσίον ή ιμάτιον ουδενός επεθύμησα. Σεις δε αυτοί εξεύρετε ότι εις τας χρείας μου και εις τους όντας μετ’ εμού αι χείρες αύται υπηρέτησαν.» Ο Παύλος, επίσης, ετόνισε το ορθόν ελατήριον για συμμετοχή στη διακονία, όταν εδήλωσε: «Ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, όταν αυτός ο ίδιος είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» Ο Παύλος, λοιπόν, δεν ήταν στη διακονία για κάποιο προσωπικό όφελος, αλλά, μάλλον, για τη χαρά που απέκτησε βοηθώντας τους άλλους και συμμεριζόμενος την αλήθεια με αυτούς.»​—Πράξ. 18:3· 20:33-35.

ΑΜΟΙΒΕΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

 9. Τι πρέπει να περιλαμβάνη η πίστις μας; Δώστε παραδείγματα ανθρώπων πίστεως και των πραγμάτων στα οποία απέβλεπαν.

⁹ Εν τούτοις, οι Γραφές τονίζουν ότι ο Ιεχωβά επιφυλάσσει πολλές πνευματικές ευλογίες καθώς και την αμοιβή της αιωνίου ζωής σ’ εκείνους, που τον υπηρετούν. Δεν πρόκειται για μια ιδιοτελή παρακίνησι σε υπηρεσία, αλλά, μάλλον, είναι μια ενθάρρυνσις για πίστι και εγκαρτέρησι και μια απόδειξις της αγάπης του Ιεχωβά. Οι Γραφές μάς λέγουν πώς άνθρωποι πίστεως στους αρχαίους χρόνους είχαν εμπιστοσύνη στις επαγγελίες που εδόθησαν από τον Ιεχωβά κι έλαβαν θάρρος σε περιπτώσεις σκληρών εναντιώσεων. Έτσι, το εδάφιο Εβραίους 11:6 λέγει: «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Μας λέγεται ότι ο Αβραάμ απέβλεπε στη βασιλεία του Θεού, «περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.» Για τον Μωυσή λέγεται: ‘Έκρινε τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν’.​—Εβρ. 11:10, 26.

10. Πώς γνωρίζομε ότι δεν είναι εσφαλμένο ν’ αποβλέπη κανείς στην υπόσχεσι μιας αμοιβής;

¹⁰ Ο Παύλος, επίσης, εμνημόνευσε τη Χριστιανική ελπίδα για το μέλλον ως λόγον για υπηρεσία, όταν έγραψε στους Κολοσσαείς: «Ακούσαντες την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν σας, και την εις πάντας τους αγίους αγάπην, δια την ελπίδα την αποτεταμιευμένην δια σας εν τοις ουρανοίς· την οποίαν προηκούσατε εν τω λόγω της αληθείας του ευαγγελίου.» Και για τον Ιησούν ακόμη ελέχθη: «Υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισε εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» Ώστε δεν είναι ιδιοτελές ή εσφαλμένον να πιστεύη κανείς ότι ο Θεός γίνεται μισθαποδότης σ’ εκείνους, οι οποίοι ένθερμα τον εκζητούν, ούτε μπορεί να λεχθή ότι το ελατήριό μας για υπηρεσία είναι εσφαλμένο, επειδή έχομε μια τέτοια ελπίδα.​—Κολ. 1:4, 5· Εβρ. 12:2· Ρωμ. 12:12.

11. Πώς βοηβεί κάποιον η προσδοκία των ευλογιών του μέλλοντος;

¹¹ Αυτή η προσδοκία για ζωή στο νέο σύστημα πραγμάτων με όλες τις θαυμαστές ευλογίες της είναι εκείνη που συχνά κινεί νέους σπουδαστάς των Γραφών να μοιράζωνται την αλήθεια με άλλους, καθώς δε προοδεύουν σε ωριμότητα, η πεποίθησις για τα όσα έμαθαν είναι εκείνη, η οποία τους κρατεί πιστούς ακόμη και ύστερ’ από πολλά χρόνια υπηρεσίας. Τους δίνει μια σταθερή απόφασι ν’ ανταποκριθούν στις θείες απαιτήσεις για ζωή, και έχουν εμπιστοσύνη ότι ο Θεός θ’ ανταμείψη εκείνους, οι οποίοι τον υπηρετούν πιστά, ακόμη και αν παραστή ανάγκη ν’ αντιμετωπίσουν θάνατο λόγω της πιστής των λατρείας, όπως ακριβώς συνέβη με τον Ιησού. Ο Ιησούς προεγνώρισε ότι στον έσχατο καιρό, στον οποίο τώρα ζούμε, θα υπήρχαν πολλοί άνδρες και γυναίκες που θα υπηρετούσαν με ζήλο τον Θεό, και γι’ αυτό επροφήτευσε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»​—Ματθ. 24:14.

12. Γιατί πρέπει να συνεχίσωμε την από σπίτι σε σπίτι διακονία παρά την εναντίωσι που συναντούμε;

¹² Το να είναι κανείς ένας από οικία σε οικία κήρυξ του ευαγγελίου αποτελεί ίσως το πιο δύσκολο έργο από οποιοδήποτε άλλο. Δεν πρόκειται να φέρη σε κάποιον μια δημοφιλή ζωή ή κολακευτικούς τίτλους ή ένα άνετο εισόδημα ή ισχυρές σχέσεις με την κυβέρνησι, όπως δεν έφερε στον Ιησού. Το γεγονός ότι οι λειτουργοί του «Χριστιανικού κόσμου» απολαύουν γενικά δημοσίας εκτιμήσεως και μιας σεβαστής κοινωνικής θέσεως, ενός ελκυστικού μισθού, και άλλων, τείνει να τους κατατάξη ως φίλους του κόσμου, όπως τους γραμματείς και Φαρισαίους της εποχής του Ιησού, οι οποίοι δεν ήσαν οι αληθείς διαγγελείς των αγαθών νέων αλλά πραγματικοί πολέμιοι των. Εκείνοι, που εργάζονται για να κερδίσουν την επιδοκιμασία του παρόντος κοσμικού συστήματος, έχουν την ανταμοιβή τους τώρα, εκείνοι, όμως, που υπηρετούν για την προώθησι των συμφερόντων της Βασιλείας, αποβλέπουν στην αμοιβή ζωής στη νέα διάταξι δικαιοσύνης. Αναγνωρίζουν ότι μαζί με την απόκτησι γνώσεως του λόγου του Θεού έρχεται και η υποχρέωσις της χρησιμοποιήσεώς της, και είναι ευτυχείς που έχουν ένα τέτοιο προνόμιο. Πραγματικά κάθε Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να υπηρετή ως ένας διάκονος του Θεού· άλλως δεν μπορεί πραγματικά να πη ότι είναι Χριστιανός ή οπαδός του Χριστού. Παρά τις ταλαιπωρίες, η διακονία είναι το πιο μεγάλο προνόμιο που μπορεί ν’ απολαύση ένας άνθρωπος, μια ευκαιρία που δεν μπορεί ν’ αγορασθή με χρήματα, επειδή παραχωρείται από τον Θεό.​—Ματθ. 23:8-10· Ιάκ. 4:4· Ιωάν. 17:14.

13. Πώς και γιατί οι Χριστιανοί έδειξαν την αφοσίωσί τους στον Ιεχωβά παρά τους διωγμούς;

¹³ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναμένουν ότι η συμμετοχή στη διακονία θα φέρη εναντίωσι, ακόμη και από εκείνους που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί. Συχνά τους κατηγόρησαν ψευδώς ως κατασκόπους, Σιωνιστάς, ανατροπείς, ακριβώς όπως και ο Παύλος είχε κατηγορηθή στην εποχή του ως ‘φθοροποιός, και διεγείρων στάσι μεταξύ όλων των κατά την οικουμένην Ιουδαίων, και πρωτοστάτης της αιρέσεως των Ναζωραίων’. Στη δάρκεια ετών πολέμων είχε δοθή σε Μάρτυρας η εκλογή ν’ αποκηρύξουν την πίστι των ή να πεθάνουν. Σε μερικές χώρες υπέμειναν μακροχρόνιες φυλακίσεις, διότι ηρνήθησαν να εγκαταλείψουν την ουδετέρα στάσι των ως διακόνων του Ιεχωβά, και μερικοί βρίσκονται ακόμη στις φυλακές. Γιατί θεωρούν την υπηρεσία του Θεού τόσο σπουδαία ώστε και τη ζωή τους ακόμη να δίνουν γι’ αυτή; Διότι πιστεύουν την αλήθεια του λόγου του Θεού και τρέφουν την ελπίδα να κερδίσουν την αμοιβή της αιωνίου ζωής. Καθώς εξήγησε ο Παύλος: «Διότι τώρα ανθρώπους πείθω ή τον Θεόν; ή ζητώ να αρέσκω εις ανθρώπους; διότι εάν ακόμη ήρεσκον εις ανθρώπους, δεν ήθελον είσθαι δούλος Χριστού.» Ο Παύλος ήταν τόσο πεπεισμένος για την πιστότητα του Θεού ώστε διεκήρυξε: «Ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα . . . θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού.» Ο Παύλος έδειξε την εκτίμησί του για την αγάπη του Θεού με την υπηρεσία του.​—Πράξ. 24:5· Γαλ. 1:10· Ρωμ. 8:38, 39.

14. Ποια σχέσι έχει η αγάπη με την υπηρεσία;

¹⁴ Ο Ιησούς, επίσης, μολονότι εγνώριζε την μερίδα που του επεφυλάσσετο, ενέμεινε στην πιστή διακονία του προς τον Ιεχωβά. Είχε έλθει για να κάμη το θέλημα του Πατρός του και απεφάσισε να το εκπληρώση μολονότι αυτό εσήμαινε τον θάνατό του. Η σταθερή του πορεία και η επιθυμία του να παραμείνη πιστός κάτω από όλες τις περιστάσεις εβασίζοντο, επίσης, στην αγάπη καθώς είπε: «δια να γνωρίση ο κόσμος, ότι αγαπώ τον Πατέρα.» Μια τέτοια αγάπη σήμερα μας βοηθεί να δίνωμε μαρτυρία σε όσους συναντούμε με μια τελεία παρρησία, μη συστελλόμενοι από το να εξηγούμε την αλήθεια σε άλλους. Καθώς είπε ο απόστολος Ιωάνννης: «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη.» Και γιατί οι Χριστιανοί έχουν αυτή την ακλόνητη αγάπη; ‘Διότι ο Θεός πρώτος ηγάπησεν ημάς’.​—Ιωάν. 14:31· 1 Ιωάν. 4:17-19.

ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

15. Γιατί ο Ιησούς και οι απόστολοι υπηρετούσαν τον Θεό;

¹⁵ Αν κάποιος σας ρωτούσε γιατί ένας Χριστιανός οφείλει να υπηρετή τον Θεό, πώς θ’ απαντούσατε; Μια νεαρή διαγγελεύς των αγαθών νέων, που προσέφερε έντυπα με Γραφικό περιεχόμενο σε μια οικοδέσποινα και ερωτήθηκε ποια αμοιβή επερίμενε για το έργο της, απήντησε, «Αιώνια ζωή!» Είχε πίστι στην υπόσχεσι του Ιεχωβά. Για ποιον λόγο θα ελέγατε σεις ότι υπηρετείτε τον Θεό, ώστε να ενθαρρύνετε και κάποιον άλλον να υπηρετήση; Θα μπορούσαμε να ερωτήσωμε, Γιατί ο Ιησούς υπηρετούσε τον Ιεχωβά; Διότι η αγάπη του για τον Πατέρα τον ώθησε να κάμη το θέλημα του Πατρός του και να δώση μαρτυρία για την αλήθεια. (Ιωάν. 18:37) Γιατί ο Παύλος υπηρετούσε τον Θεό; Διότι εγνώριζε ότι αυτό εσήμαινε ζωή γι’ αυτόν και για εκείνους που επρόσεχαν στο άγγελμα. Γι’ αυτό υπηρετούσε ως ένας πρέσβυς του ευαγγελίου, συνεχίζοντας το έργο που άρχισε ο Χριστός.​—2 Κορ. 5:20.

16. Ποιοι είναι μερικοί σοβαροί λόγοι για υπηρεσία;

¹⁶ Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι η υπηρεσία μας βασίζεται στην αγάπη προς τον Θεό και προς τον πλησίον, ότι γίνεται σύμφωνα με τις οδηγίες του ιδίου του Ιησού, και ότι το να την εκτελή κανείς σημαίνει σωτηρία. (Ματθ. 22:37-39· 28:19· 1 Τιμ. 4:16) Το να υπηρετή κανείς τον Θεό προσδίδει ένα πραγματικό σκοπό στη ζωή, όχι μόνο για την προσωπική μας επιβίωσι, αλλά για να συνεισφέρουμε κάτι εποικοδομητικό στους άλλους, δίδοντάς τους ελπίδα για ζωή σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού.​—Ρωμ. 8:28.

17. Σε τι πρέπει να βασίζεται η υπηρεσία μας και γιατί;

¹⁷ Μερικοί πιθανόν ν’ αρχίζουν την από σπίτι σε σπίτι διακονία, ιδιαίτερα παιδιά, επειδή επηρεάζονται από την οικογένεια ή από φίλους. Συνταυτίζονται με την τοπική εκκλησία και συμμετέχουν στην υπηρεσία δίχως να βάλουν σ’ αυτήν την καρδιά τους. Άλλοι πιθανόν να έχουν την αντίληψι ότι αυτή είναι η καλύτερη θρησκεία που βρήκαν και εν τούτοις ποτέ δεν εμελέτησαν αρκετά βαθιά ώστε ν’ αποκτήσουν μια επιθυμία που να τους ωθή στο να μοιρασθούν με άλλους αυτά που έμαθαν. Μερικοί πιθανόν ν’ απολαμβάνουν την καλή συντροφιά με εντίμους ανθρώπους και να πιστεύουν ότι αυτή είναι αξία της προσπάθειας να την καλλιεργή κανείς ενώ άλλοι πιθανόν να συνδέονται με τέτοιους ανθρώπους ακόμη και για ιδιοτελείς σκοπούς, για να διαφθείρουν ή να καταστρέψουν την πίστι εκείνων με τους οποίους σχετίζονται. Οποιοσδήποτε, όμως, και αν είναι ο σκοπός, ο Ιεχωβά γνωρίζει την καρδιά, και όσοι υπηρετούν με εσφαλμένο ελατήριο δεν θα λάβουν ποτέ την ευλογία του ή το δώρον της ζωής, Ώστε η υπηρεσία μας δεν πρέπει ποτέ να βασίζεται στον φόβο των συνεπειών λόγω αποτυχίας μας στην υπηρεσία, ούτε σε ιδιοτελείς προσωπικούς λόγους, αλλά, μάλλον, σε αληθινή και εγκάρδια αγάπη για τον Δημιουργό μας.​—2 Κορ.6:1, 2· Ιερεμ. 20:9.

18. Ποια στάσι πρέπει να τηρούμε προς εκείνους, που υπηρετούμε;

¹⁸ Υπάρχει ανάγκη για τον καθένα να οικοδομήση και ενισχύση την πίστι του, την αγάπη του και την εκτίμησί του για την αλήθεια, και κατόπιν ν’ ασκή επιμελώς την δικαιοσύνη του Θεού, η οποία κάνει την υπηρεσία μας δεκτή σ’ αυτόν. Ένας που συμμετέχει στη διακονία πρέπει να ενδιαφέρεται βαθιά για κείνους τους οποίους διακονεί και να καταβάλλη κάθε προσπάθεια για να βελτιώση την παρουσίασι του αγγέλματος και την αποτελεσματικότητά του ώστε να είναι σε θέσι να τους βοηθήση. Αυτή είναι η στάσις, την οποία ο ίδιος ο Ιεχωβά εξέφρασε στο Ιεζεκιήλ 33:11: «Δεν θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού, και να ζη· επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· δια τι να αποθάνητε;» Η υπηρεσία μας τώρα μπορεί κάλλιστα να σημαίνη ζωή για μας καθώς επίσης και για άλλους.

19. Τι θα συμβή σ’ εκείνους που υπηρετούν με ιδιοτελή ελατήρια;

¹⁹ Αν μερικοί υπηρετούν για να ευαρεστήσουν συγγενείς ή αγαπητά πρόσωπα, τι θα συμβή, όταν το παλαιό αυτό σύστημα πλησιάζη προς το τέλος του και ο Γωγ του Μαγώγ επιτεθή κατά του λαού του Ιεχωβά; Αν ο λόγος, για τον οποίον υπηρετούμε τον Θεό, είναι πραγματικά ν’ αρέσωμε σε ανθρώπους, δεν θ’ αρέσωμε στον Θεό και ούτε θ’ ανθέξωμε κάτω από την πίεσι της μεγίστης επιθέσεως. (Ιεζ. 38:11, 16) Όσοι υπηρετούν για εσφαλμένους λόγους ή για προσωπικά συμφέροντα θα εκριζωθούν εντός ολίγου. Όχι μόνο θα συναντήσουν εναντίωσι από κοσμικούς φίλους ή και από την ίδια την οικογένειά τους ακόμη όπως στην περίπτωσι του Ιώβ, αλλά θα καμφθούν κάτω από τις ψευδείς κατηγορίες που συχνά εγείρονται εναντίον Χριστιανών. Αν αυτοί που υπηρετούν με εσφαλμένα ελατήρια δεν αποσυρθούν εν καιρώ μόνοι τους λόγω ελλείψεως πίστεως, ο Ιεχωβά ο ίδιος μέσω των αγγέλων του θα διαχωρίση εκείνους που είναι ανάξιοι ζωής και θα τους παραδώση προς καταστροφήν κατά την επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος. (Ματθ. 24:12· 13:20, 21, 38-41) Είναι φανερό ότι εκείνοι, που μπορεί να υπηρετούν προσωρινώς για ιδιοτελείς λόγους, εξαπατούν μόνο τον εαυτό τους. Ο Ιησούς το ετόνισε αυτό, όταν είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ. Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 7:21-23.

20. Πώς μπορούμε να ενισχύσωμε τη θέσι μας στην εύνοια του Ιεχωβά;

²⁰ Αν ελπίζωμε να είμεθα μεταξύ του πλήθους των αληθινών υμνητών του Ιεχωβά, οι οποίοι θα λάβουν ένα στέφανο ζωής, τότε δεν πρέπει να καμφθούμε από οποιαδήποτε εναντίωσι που είναι πιθανόν να έλθη εναντίον μας. Αντιθέτως, όπως ο φρόνιμος άνθρωπος της παραβολής του Ιησού, θα οικοδομήσωμε την οικία μας επάνω στην πέτρα της υπακοής στον Ιησού Χριστό, ενισχύοντας την πίστι μας σ’ αυτόν και εργαζόμενοι για να βαθύνωμε, να διευρύνωμε και να ισχυροποιήσωμε τη γνώσι μας για την αλήθεια, με το να ζούμε σύμφωνα μ’ αυτήν και με το να βοηθούμε άλλους, επίσης, να κερδίσουν ένα παρόμοιο στερεό θεμέλιο υπακοής, που θα σημαίνη ζωή. Τότε, όταν οι θύελλες της εναντιώσεως, που προλέγουν οι Γραφές, επιπέσουν εναντίον του λαού του Ιεχωβά ως μια θλίψις, ομοία της οποίας δεν θέλει γίνει πλέον, η πιστή υπακοή μας δεν θα παρασυρθή, αλλά θα παραμείνη κάτω από κάθε φοβερή εναντίωσι και θα μας βοηθήση να παραμείνωμε σταθεροί υπέρ της ορθής λατρείας. (Ματθ. 7:24-27) Δεν υπάρχει τίποτε που μπορούμε να δώσωμε στον Θεό για να δείξωμε την αγάπη μας προς αυτόν και την εκτίμησί μας για τη ζωή και για τις μέλλουσες ευλογίες που αυτός επιφυλάσσει για μας, εκτός από τη λατρεία και την υπηρεσία μας· γι’ αυτό οφείλομε να τα δίδωμε αυτά ολοψύχως.​—Εβρ. 13:15.

21. Ποιες ευλογίες χορηγεί ο Ιεχωβά στους δούλους του τώρα, και τι απαιτείται από μας;

²¹ Το να γνωρίζη κανείς και να υπηρετή τον Ιεχωβά φέρει ευλογίες και τώρα ακόμη. Δεν έχομε λόγους ν’ ανησυχούμε για τις ακατάστατες συνθήκες που υπάρχουν στον κόσμο, αλλά, μάλλον, έχομε ειρήνη διανοίας κι εμπιστοσύνη λόγω των Γραφικών γνώσεων μας. Μολονότι είναι πιθανόν να χάσουμε τη φιλία κοσμικών γνωριμιών ή ακόμη και αυτής της οικογενείας μας, αποκτούμε αδελφούς και αδελφές, πατέρες και μητέρες και οικίες εκατονταπλάσια από την οικογένεια του Ιεχωβά, και, επί πλέον, την υπόσχεσι της αιωνίου ζωής. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι γι’ αυτό, «διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού.» Για να τα κερδίσωμε αυτά ο Παύλος συμβουλεύει: «Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»​—Εβρ.6:10-12· Ρωμ. 8:6· Μάρκ. 10:30.

22. Τι είναι εκείνο που καταλήγει σε ορθή στάσι ενώπιον του Ιεχωβά; Ποιο είναι το πλεονέκτημα για ένα που υπηρετεί τον Θεό;

²² Τοιουτρόπως, ενώ η πλειονότης μπορεί να εκλέγη μια σταδιοδρομία λόγω προσωπικών επιθυμιών για γόητρο ή για ένα καλό οικονομικό κέρδος, δεν είναι, όμως, αυτά, που εξασφαλίζουν την εύνοια του Θεού. Το να υπηρετή, όμως, κανείς κινούμενος από τα Γραφικά ελατήρια της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον και με εκτίμησι των ευλογιών και της ελπίδος που παρέχει σταθερά ο Ιεχωβά, καταλήγει σε μια ορθή στάσι ενώπιον του Θεού. Όπως ακριβώς υπάρχουν πολλά να γίνουν τώρα για το έργο του Ιεχωβά και για να μοιρασθούμε την αλήθεια με ανθρώπους που αναζητούν τον Θεό, έτσι, επίσης, θα χρειασθούν πολλά να γίνουν για τον εξωραϊσμό και την πλήρωσι της γης με ανθρώπους στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Το ελατήριο για να υπηρετούμε τότε θα εξακολουθήση να είναι η αγάπη μας για τον Ιεχωβά. Αν επιθυμήτε να ζήσετε στην ευτυχισμένη εκείνη εποχή, τότε δείξτε το με πιστή υπηρεσία. Θυμηθήτε ότι το βιβλίον ενθυμήσεως του Ιεχωβά γράφεται τώρα. Καθώς ο λόγος του αναγράφει: «Και θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου· και θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν. Τότε θέλετε επιστρέψει, και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν, και του μη δουλεύοντος αυτόν.»​—Μαλαχ. 3:17, 18, ΜΝΚ.

Ιεχωβά, ο Θεός της Προοδευτικής Αποκαλύψεως

 1. Ποια πρέπει να είναι η σχέσις του ανθρώπου προς τον Ιεχωβά, και τι προμηθεύει ο Ιεχωβά για τούτο;

Ο ΙΕΧΩΒΑ εδημιούργησε τον άνθρωπο να εξαρτάται από τον Πλάστη του. Ενώ ο άνθρωπος κατείχε το μεγάλο χάρισμα του ελευθέρου ηθικού παράγοντος, δεν επρόκειτο να είναι ανεξάρτητος από τον Ιεχωβά, αλλά θα εχρειάζετο να βασίζεται σ’ αυτόν για περαιτέρω εκπαίδευσι και καθοδηγία. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε επιτυχώς να κυβερνά ή να κυβερνάται χωρίς τη βοήθεια και πληροφορία που προέρχονται από τον Ιεχωβά. Πρέπει να έχη τον Θεό στη ζωή του για να είναι αληθινά ευτυχής και να είναι ευλογία στους άλλους. Επειδή ο άνθρωπος εδημιουργήθη εξηρτημένος από τον Ιεχωβά, αυτό εσήμαινε ότι ο αόρατος Ιεχωβά θα απεκάλυπτε τον εαυτό του στον άνθρωπο για να τον κρατή συνεχώς πληροφορημένον όσον αφορά τους σκοπούς Του και τις απαιτήσεις Του. Ότι ο Ιεχωβά αποκαλύπτει τον εαυτό του, το κατέστησε σαφές ο προφήτης Αμώς, όταν είπε: «Βεβαίως Κύριος ο Ιεχωβά δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας.» (Αμώς 3:7, ΜΝΚ) Ο δούλος του Δανιήλ είπε ομοίως στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα: «Αλλ’ είναι Θεός εν τω ουρανώ, όστις αποκαλύπτει μυστήρια.»​—Δαν. 2:28.

2, 3. Πόσα αποκαλύπτει ο Ιεχωβά στον άνθρωπο όσον αφορά τους σκοπούς του; Γιατί;

² Αυτή η αποκάλυψις των σκοπών του Ιεχωβά έρχεται στον κατάλληλο καιρό του. Δεν αποκαλύπτει αυτός το θέλημα του όλο δια μιας, αλλά το αποκαλύπτει προοδευτικά στη ροή του χρόνου, όπως το χρειάζονται εκείνοι που επηρεάζονται απ’ αυτό. Καθώς λέγουν οι Παροιμίες 4:18: «Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»

³ Ο Ιεχωβά έκαμε τη διάνοια του ανθρώπου. Αφού αυτός την εσχεδίασε, γνωρίζει τι είναι το καλύτερο γι’ αυτήν πολύ περισσότερο από τον κάτοχο της διανοίας, τον άνθρωπο. Συνεπώς ο Ιεχωβά αναγνωρίζει την ικανότητα και τους περιορισμούς του ανθρώπου ν’ απορροφά νέα πράγματα. Ο Ψαλμός 103:14 μας πληροφορεί: «Διότι αυτός γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα.» Λόγω αυτών των περιορισμών, περιλαμβανομένου του προσθέτου φορτίου της ανθρωπίνης ατελείας, που οφείλεται στην ανταρσία του κήπου της Εδέμ, ο Ιεχωβά παρέχει πνευματικές αλήθειες καθώς μπορεί ο άνθρωπος να τις απορροφά. Δεν είμεθα μήπως ευγνώμονες για την πρόοδο των εποχών βαθμιαίως έτσι ώστε τα σώματα μας να μην προσβάλλωνται από αιφνίδιες αλλαγές της θερμοκρασίας; Ο Ιεχωβά κυβερνά σοφά αυτές τις εποχές προς όφελος του ανθρώπου. Έκαμε το πέρασμα των βαθμιαίο έτσι ώστε το σώμα του ανθρώπου να μπορή να προσαρμόζεται στην αλλαγή. Η διάνοια του ανθρώπου χρειάζεται, επίσης, βαθμιαία διατροφή και αλλαγή, επειδή, αν είναι πολύ ολίγη, θα την κρατήση αδύνατη πνευματικώς, αλλά, αν είναι πάρα πολλή, δεν θ’ απορροφηθή και μπορεί να είναι συνταρακτική. Είναι σαν το πότισμα ενός τρυφερού φυτού. Πολύ ολίγο νερό δεν θα το διατηρήση, και το φυτό βαθμιαίως θα μαραθή και θα πεθάνη. Πάρα πολύ νερό μπορεί να είναι πέρα από την ικανότητα του φυτού να απορροφήση, και θα μπορούσε ακόμη να εμποδίση την ανάπτυξί του.

 4. Τι είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του, για να το επιβεβαιώση αυτό;

⁴ Επειδή ο Ιεχωβά γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να συλλάβωμε πάρα πολλά σε μια φορά, δεν αποκαλύπτει πάρα πολλά σε μια φορά, αλλ’ αποκαλύπτει εκείνο που χρειάζεται. Στις ημέρες του Ιησού οι μαθηταί έμαθαν ότι ο Ιεχωβά δεν θα τους έδινε εκείνο που δεν μπορούσαν ν’ απορροφήσουν στο δικό τους στάδιο ωριμότητος. Ακριβώς πριν από τον θάνατό του ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Έτι πολλά έχω να είπω προς εσάς, δεν δύνασθε όμως τώρα να βαστάζητε αυτά.» Οι μαθηταί δεν ήσαν ακόμη έτοιμοι για τις πολλές ισχυρές αλήθειες που επρόκειτο να μάθουν αργότερα. Όταν θα ήσαν έτοιμοι, τότε ο Ιεχωβά θ’ απεκάλυπτε αυτές τις αλήθειες σ’ αυτούς. Καθώς ο Ιησούς υπεσχέθη: «Όταν δε έλθη εκείνος, το πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα.»​—Ιωάν. 16:12, 13.

 5. Πώς κατεδείχθη η αγαθότης του Ιεχωβά εν σχέσει με τη γνώσι της βασιλείας των ουρανών;

⁵ Ότι οι μαθηταί είχαν πολλά να μάθουν, είναι φανερό από την ερώτησί τους στον Ιησού μετά την ανάστασί του. Τον ερώτησαν: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξ. 1:6) Αργότερα μόνο κατενόησαν πλήρως ότι η βασιλεία δεν επρόκειτο να είναι μια σαρκική βασιλεία στην οποία θα μετείχαν. Η Βασιλεία επρόκειτο να είναι μια ουράνια διάταξις. Μπορούμε να εκτιμήσωμε την αγαθότητα του Ιεχωβά που έδωσε στους μαθητάς αυτές τις αλήθειες βαθμιαίως, αφού η πίστις στην έλευσι ενός κατά γράμμα βασιλέως για να αποσείση τον Ρωμαϊκό ζυγό και να ιδρύση μια επίγεια βασιλεία, ήταν μια βαθιά ριζωμένη ελπίδα των Ιουδαίων εκείνο τον καιρό. Αν αυτή η αλήθεια ότι η βασιλεία θα ήταν στον ουρανό και όχι στη γη απεκαλύπτετο τον καιρό που ο Ιησούς αρχικά εκάλεσε τους μαθητάς του, θα μπορούσε να μην έχουν την ωριμότητα να εννοήσουν, να εκτιμήσουν και να εξακολουθήσουν να τον ακολουθούν. Ισχυρές αλήθειες που δίδονται πολύ γρήγορα μπορεί να είναι δύσπεπτες στον νεοκατήχητο. Ο αρχάριος, σαν βρέφος, χρειάζεται γάλα, όχι στερεά τροφή. Ο Παύλος αργότερα είπε: «Γάλα σας επότισα, και ουχί στερεάν τροφήν διότι δεν ηδυνασθε έτι να δεχθήτε αυτήν.»​—1 Κορ. 3:2.

Η ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

6, 7. (α) Περιγράψτε τι είδε ο Πέτρος, όταν έπεσε σε έκστασι. (β) Τι εγνώριζε ήδη για τα πράγματα που είδε;

⁶ Ένα παράδειγμα του πώς ο Ιεχωβά αποκαλύπτει αλήθειες προοδευτικά και θέτει υπό όρους τις διάνοιες του λαού του γι’ αυτές, ήταν η ετοιμασία της διανοίας του Πέτρου για το έργο που επρόκειτο να κάμη αργότερα. Στις Πράξεις, κεφάλαιο δέκατο, βρίσκομε την ενδιαφέρουσα αφήγησι της εκστάσεως στην οποίαν έπεσε ο Πέτρος. Τα εδάφια 10 έως 16 διηγούνται την πείρα: «Και πεινάσας ήθελε να φάγη, ενώ δε ητοίμαζον, επήλθεν επ’ αυτόν έκστασις· και θεωρεί τον ουρανόν ανεωγμένον, και καταβαίνον επ’ αυτόν σκεύος τι ως σινδόνα μεγάλην, το οποίον ήτο δεδεμένον από των τεσσάρων άκρων, και κατεβιβάζετο επί την γην εντός του οποίου υπήρχον πάντα τα τετράποδα της γης, και τα θηρία, και τα ερπετά, και τα πετεινά του ουρανού. Και έγεινε φωνή προς αυτόν, Σηκωθείς, Πέτρε, σφάξον και φάγε.»

⁷ Μπορούμε να φαντασθούμε τα αισθήματα του Πέτρου, αφού στους Ιουδαίους απηγορεύετο από τον Μωσαϊκό νόμο να τρώγουν κάποια από αυτά τα πράγματα. Χωρίς αμφιβολία θυμήθηκε τις αρχές που είναι κατατεθειμένες στον Νόμο, όπως εκείνες του Λευιτικού 11:41-43: «Και παν ερπετόν, έρπον επί της γης, θέλει είσθαι βδέλυγμα· δεν θέλει τρώγεσθαι. Παν ό,τι περιπατεί επί της κοιλίας, και παν ό,τι περιπατεί επί τέσσαρας πόδας, ή παν το έχον πολλούς πόδας, μεταξύ πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης, ταύτα δεν θέλετε τρώγει, διότι είναι βδέλυγμα. Δεν θέλετε κάμει βδελυκτάς τας ψυχάς σας δι’ ουδενός ερπετού έρποντος, ουδέ θέλετε μιανθή δι’ αυτών, ώστε να γείνητε ακάθαρτοι δι’ αυτών.»

 8. (α) Ποια ήταν η αντίδρασις του Πέτρου; (β) Πώς διωρθώθηκε αυτός;

⁸ Τι επρόκειτο να πράξη ο Πέτρος; Εδώ ήταν κάτι νέο που δεν μπορούσε να το εννοήση εντελώς. Με έκπληξι, απήντησε: «Μη γένοιτο, Κύριε· διότι ουδέποτε έφαγον ουδέν βέβηλον ή ακάθαρτον.» Σ’ αυτό το σημείο το πνεύμα παρέσχε την απάντησι: «Και πάλιν εκ δευτέρου έγεινε φωνή προς αυτόν, Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα. Έγεινε δε τούτο τρις· και πάλιν ανελήφθη το σκεύος εις τον ουρανόν.» Ναι, εδώ ήταν κάτι νέο για τον Πέτρο. Ο Θεός μπορεί να διατάξη να μην καλούνται πια αυτά τα πράγματα ακάθαρτα αν αυτό είναι το θέλημά του.

9-11. (α) Ποιο νέο δίλημμα αντιμετώπισε ο Πέτρος; (β) Γιατί ήταν καλύτερα προετοιμασμένος ν’ απορροφήση αυτή τη νέα απαίτησι;

⁹ Το να μάθη ο Πέτρος αυτή τη νέα σκέψι επρόκειτο να είναι αμέσου χρήσεως γι’ αυτόν, διότι αυτή ακριβώς τη στιγμή εδέχθη επισκέπτας. Αυτοί ήσαν άνδρες, που είχαν αποσταλή από τον Κορνήλιο, τον Ρωμαίο εκατόνταρχο. Το πνεύμα είπε στον Πέτρο: «Σηκωθείς, λοιπόν, κατάβηθι, και ύπαγε μετ’ αυτών, μηδόλως διστάζων, διότι εγώ απέστειλα αυτούς.» (Πράξ. 10:20) Οι άνδρες είπαν για την παράκλησι που έκανε ο Κορνήλιος να έλθη ο Πέτρος στο σπίτι αυτού του Εθνικού εκατοντάρχου. Αυτός ήθελε ν’ ακούση τα όσα ο Πέτρος είχε να του πη.

¹⁰ Πάλι μπορούμε να φαντασθούμε την αμηχανία του Πέτρου σχετικά με το να πάη στο σπίτι ενός Εθνικού. Δεν είχε μήπως εκφράσει φρίκη διότι του εζητήθη να φάγη ακάθαρτα πράγματα; Τώρα του εζητείτο να πάη στο σπίτι ενός που εθεωρείτο ακάθαρτος! Εν τούτοις, ο Πέτρος ήταν καλύτερα προετοιμασμένος τώρα. Η παράκλησις να έλθη στο σπίτι του εθνικού δεν ήταν τόσο συνταρακτική όπως θα μπορούσε να είναι χωρίς την προετοιμασία της διανοίας του Πέτρου με το όραμα που ο Ιεχωβά του έδωσε ενώ ήταν σε έκστασι. Ο Πέτρος αργότερα ανεγνώρισε ότι το όραμα αυτό τον είχε προετοιμάσει για την πιο σπουδαία αλήθεια που επρόκειτο να έλθη. Ωμολόγησε στον Κορνήλιο και στον οίκον του: «Σεις εξεύρετε ότι είναι ασυγχώρητον εις άνθρωπον Ιουδαίον να συναναστρέφηται ή να πλησιάζη εις αλλόφυλον· ο Θεός όμως έδειξεν εις εμέ να μη λέγω μηδένα άνθρωπον βέβηλον ή ακάθαρτον· όθεν και προσκληθείς ήλθον χωρίς αντιλογίας.»​—Πράξ. 10:28, 29.

¹¹ Ο Πέτρος είχε μάθει και δεχθή αυτή τη νέα αλήθεια. Ο Ιεχωβά παρέσχε νέα πληροφορία και νέα κατανόησι σ’ ένα ζήτημα προηγουμένως παραδεδεγμένο επί αιώνες. Ο Πέτρος κατενόησε το σημείο ότι, ενώ εμάθαινε κάτι νέο εν σχέσει με ό,τι μπορούσε ν’ αποκληθή καθαρό μεταξύ ζώων και ερπετών, προετοιμαζόταν πραγματικά για μια πολύ σπουδαιότερη αλήθεια όσον αφορά ανθρώπους, που εθεωρούντο προηγουμένως ακάθαρτοι, αλλά που ο Ιεχωβά τώρα ανεκήρυσσε καθαρούς. Ναι, ο Πέτρος ήταν έτοιμος να χρησιμοποιήση το δεύτερο κλειδί και ν’ αποκαλύψη τα απόρρητα όσον αφορά τη διάταξι της βασιλείας του Ιεχωβά σ’ αυτούς τους ανθρώπους των εθνών. Πόσο επίκαιρη ήταν η προετοιμασία της διανοίας του Πέτρου από τον Ιεχωβά έτσι ώστε να μπορέση ν’ απορρόφηση αυτές τις νέες αλήθειες!

ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

12. Γιατί το ‘βιβλίο της θείας δημιουργίας’ δεν είναι αρκετό για την κατανόησι των σκοπών του Θεού;

¹² Από τον καιρό του Αδάμ ο Ιεχωβά απεκάλυψε τις αλήθειές του, ειδικά της Βασιλείας, προοδευτικά στην ανθρώπινη οικογένεια. Σε κάποιο βαθμό εχρησιμοποίησε το ‘βιβλίο της θείας δημιουργίας’ για να το πράξη αυτό. Όπως αναφέρει η προς Ρωμαίους επιστολή 1:20: «Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης.» Εν τούτοις, ο Ιεχωβά δεν εθεώρησε αρκετό αυτό το μέσον αποκαλύψεως του εαυτού του. Καθώς μπορούμε να παρατηρήσωμε σε τόπους όπου οι άνθρωποι περιβάλλονται από φυσικά θαύματα, όπως στις ζούγκλες της Αφρικής και της Νοτίου Αμερικής ή στις ορεινές χώρες της Ασίας, επικρατεί ακόμη η λατρεία των ψευδών θεών.

13. Για να κατανοήσωμε τους σκοπούς του Ιεχωβά, τι είναι πολύ πιο σπουδαίο;

¹³ Έτσι, ενώ το ‘βιβλίο της θείας δημιουργίας’ είναι ένα βοήθημα για την κατανόησι του Ιεχωβά, πολύ πιο σπουδαίες είναι οι υπερφυσικές αποκαλύψεις, που προέρχονται από τον Ιεχωβά μέσω του «μονογενούς του Υιού», του Λόγου, και μέσω των αγγέλων, όλες δια του αγίου του πνεύματος. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο ο Ιεχωβά αποκαλύπτει προοδευτικά την αλήθεια. Εκείνοι που λαμβάνουν αυτές τις αλήθειες, άνθρωποι πιστοί στις απαιτήσεις του Ιεχωβά, έπειτα τις διανέμουν σε άλλους από το ανθρώπινο γένος. Μερικοί απ’ αυτούς τους ανθρωπίνους αντιπροσώπους έλαβαν το προνόμιο να καταγράψουν τις εμπνευσμένες των εκφράσεις στη Γραφή. Αλλά είτε καταγεγραμμένες είτε όχι, αυτές οι ανακοινώσεις από τον Ιεχωβά ελήφθησαν υπερφυσικά με τη μορφή οραμάτων, ονείρων, λέξιν προς λέξιν εμπνεύσεως, ή με τη ρύθμισι των σκέψεων ατόμων. Μερικοί από εκείνους με τους οποίους επεκοινώνησε ο Ιεχωβά για να διευρύνη την πληροφορία για τους σκοπούς του ήσαν ο Αδάμ (Γέν. 2:16), ο Ενώχ (Γέν. 5:24· Ιούδ. 14, 15), ο Νώε (Γέν. 6:9, 13), ο Αβραάμ (Γέν. 12:1-3), ο Μωυσής (Έξοδ. 31:18· 34:28), και οι διάφοροι προφήται (Αμώς 3:7).

14, 15. (α) Ποιες νέες διευθετήσεις επραγματοποιήθησαν για τη διανομή αληθειών στον πρώτον αιώνα; (β) Ποιες ήσαν μερικές από αυτές τις νέες αλήθειες;

¹⁴ Με την έλευσι του Μεσσία στο 29 μ.Χ., πολλές νέες αλήθειες απεκαλύφθησαν στο ανθρώπινο γένος, ειδικά όσον αφορά τη Βασιλεία. Τώρα ο Ιεχωβά μιλούσε στον άνθρωπο μέσω του Υιού του πάνω στη γη του Προσδιωρισμένου Βασιλέως. «Ο Θεός αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι’ ου έκαμε και τους αιώνας.» (Εβρ. 1:1, 2) Στην Πεντηκοστή το άγιο πνεύμα εξεχύθη στη νέα Χριστιανική εκκλησία. Αυτή ήταν τώρα η αντιπροσωπεία επάνω στη γη που εχρησιμοποιείτο για τη διανομή των προοδευτικών αληθειών των σκοπών του Ιεχωβά στην ανθρώπινη οικογένεια. Ο Παύλος έδειξε ότι αυτό ακριβώς συνέβαινε όταν έγραψε; «Λαλούμεν δε σοφίαν μεταξύ των τελείων· σοφίαν όμως ουχί του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των φθειρομένων αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού μυστηριώδη, την αποκεκρυμμένην, την οποίαν προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών την οποίαν ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου εγνώρισε· διότι αν ήθελον γνωρίσει, δεν ήθελον σταυρώσει τον Κύριον της δόξης· αλλά, καθώς είναι γεγραμμένον, “Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν”. Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού.»​—1 Κορ. 2:6-10.

¹⁵ Πολλές ήσαν οι νέες αλήθειες που ο Ιεχωβά απεκάλυψε στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος. Παραδείγματος χάριν, στην Πεντηκοστή ο Πέτρος εξήγησε την εκπλήρωσι του Ιωήλ 2:28, 29. (Πράξ. 2:14-21) Αργότερα, απεκάλυψε ότι η σωτηρία ήταν δυνατή μόνο μέσω του ονόματος του Ιησού. (Πράξ. 3:13-4:12) Μόνο έπειτα από λίγες ημέρες ο Πέτρος και ο Ιωάννης διεβίβασαν στους αδελφούς την αποκάλυψι ότι οι Χριστιανοί πρέπει να υπακούουν στον Θεόν μάλλον παρά στον άνθρωπο και ότι θα ελάμβαναν άγιο πνεύμα αν ενεργούσαν έτσι. (Πράξ. 5:29-32) Έπειτα από λίγον καιρό ο Στέφανος απεκάλυψε, υπό έμπνευσιν, ότι είδε τον Ιησούν να στέκη στα δεξιά του Θεού ως απόδειξιν του ότι ο Ιησούς είχε πράγματι επιστρέψει στον ουρανό.​—Πράξ. 7:56.

16, 17. Με ποιον τρόπο επεβεβαιώθη η νέα αλήθεια η σχετική με την περιτομή;

¹⁶ Περαιτέρω διευκρίνισις για την κατάστασι των Εθνικών ήταν προσεχής ακόμη και μετά την αποκάλυψι του Ιεχωβά προς τον Πέτρο για την πρόσκλησι των Εθνικών στη Χριστιανική εκκλησία. Στο 49 μ.Χ., σε μια συνέλευσι στην Ιερουσαλήμ, συνεζητήθη το θέμα της περιτομής για τους Εθνικούς προσηλύτους. Η απόφασις σ’ αυτό το ζήτημα κατηυθύνθη από τον Ιεχωβά και συνεδέθη με αλήθειες που είχαν αποκαλυφθή προηγουμένως. Εδώ μπορούμε να δούμε την βήμα προς βήμα πορεία που έλαβε ο Ιεχωβά για να οικοδομήση την εκτίμησι των μαθητών στο πώς να μεταχειρίζωνται τους Εθνικούς προσηλύτους. Σ’ αυτή την περίστασι ο Πέτρος αφηγήθη τι είχε συμβή πριν από χρόνια (το 36 μ.Χ.), όταν έφερε την αλήθεια στον Εθνικό Κορνήλιο, Ο Πέτρος είπε: «Άνδρες αδελφοί, σεις εξεύρετε ότι απ’ αρχής ο Θεός εξέλεξε μεταξύ ημών, δια του στόματος μου να ακούσωσι τα έθνη τον λόγον του ευαγγελίου, και να πιστεύσωσι. Και ο καρδιογνώστης Θεός έδωκεν εις αυτούς μαρτυρίαν, χαρίσας εις αυτούς το πνεύμα το άγιον καθώς και εις ημάς. Και δεν έκαμεν ουδεμίαν διάκρισιν μεταξύ ημών και αυτών, καθαρίσας τας καρδίας αυτών δια της πίστεως.» (Πράξ. 15:7-9) Έπειτα ο Ιάκωβος, που προήδρευε, εξήγαγε την απόφασι της συνελεύσεως λέγοντας: «Άνδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον.»​—Πράξ. 15:13-15.

¹⁷ Αυτό δεν ήταν απλώς ζήτημα αποφάσεως με ψήφο των αποστόλων και πρεσβυτέρων για το τι έπρεπε να γίνη. Ήταν η εξέτασίς των για το πώς ο Ιεχωβά είχε πολιτευθή μαζί τους και, επίσης, η από μέρους των εξέτασις της μαρτυρίας των Γραφών. Επομένως, από την έκκλησι της πείρας του Πέτρου, όταν είδε το πνεύμα του Ιεχωβά να εκχύνεται επάνω στον Κορνήλιο και στην οικογένειά του ακόμη και πριν από το βάπτισμά των, και από την έκκλησι των πειρών του Βαρνάβα και του Παύλου μεταξύ των Εθνικών, καθώς, επίσης, από την έκκλησι των Γραφών, ήταν φανερό ότι ο Ιεχωβά απεκάλυπτε σ’ αυτούς τη νέα αλήθεια ότι οι Εθνικοί δεν εχρειάζετο να περιτέμνωνται. Αυτή η απόφασις ελήφθη ομοφώνως και διεβιβάσθη στις εκκλησίες.

18. Τι άλλο έγραψε ο Παύλος σχετικά με τους Εθνικούς;

¹⁸ Έπειτα στο 56-61 μ.Χ. ο απόστολος Παύλος έγραψε περαιτέρω για το ζήτημα των Εθνικών, που δεν υπέκειντο στον νόμο του Μωυσέως. Από τις Γραφές έδειξε ότι ο Θεός είχε προσηλώσει τη διαθήκη του νόμου στον σταυρόν του Ιησού. (Ρωμ. 6:14· 15:7-13· Κολ. 2:13, 14) Οι αποκαλύψεις αυτές εβοήθησαν εκείνους, που ανήκαν προηγουμένως στην Ιουδαϊκή θρησκεία, να κατανοήσουν ότι ο Ιεχωβά έλεγε σ’ αυτούς ότι τώρα οι Εθνικοί μπορούσαν, επίσης, να κληθούν να γίνουν μέλη της νύμφης του Χριστού χωρίς να χρειάζεται να υπαχθούν σε προηγούμενες Ιουδαϊκές διατάξεις. Στο 60-61 μ.Χ. ο Παύλος έγραψε στους Εφεσίους και είπε: «Το οποίον [μυστήριον] εν άλλαις γενεαίς δεν εγνωστοποιήθη εις τους υιούς των ανθρώπων, καθώς τώρα απεκαλύφθη δια πνεύματος εις τους αγίους αυτού αποστόλους και προφήτας, να ήναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού εν τω Χριστώ, δια του ευαγγελίου.» (Εφεσ. 3:5, 6) Βαθμιαίως, λοιπόν, στην πορεία των ετών, η στάσις των πρώην Ιουδαίων απέναντι αυτών των Εθνικών πιστών μετεμορφώθη. Πόσο θα συνεταράσσοντο όλοι αν αυτό εγίνετο την πρώτη ημέρα που ο Ιησούς άρχισε τη διακονία του!

19. Πώς εχρησιμοποιήθη ο Ιωάννης στην προοδευτική αποκάλυψι του Ιεχωβά;

¹⁹ Αργότερα, στο 96 μ.Χ., ο απόστολος Ιωάννης εχρησιμοποιήθη μ’ ένα θαυμαστό τρόπο για να πληροφορήση τους πρώτους Χριστιανούς όσον αφορά την αποκάλυψι πραγμάτων που θα εγίνοντο σύντομα. Γράφοντας υπό έμπνευσιν απεκάλυψε νέες πληροφορίες, όπως τον αριθμό που αποτελεί την τάξι της Βασιλείας, τον αριθμό των παγκοσμίων δυνάμεων που επρόκειτο ακόμη να έλθουν, το μήκος του χρόνου, που ο Σατανάς επρόκειτο να είναι στην άβυσσο, και άλλες εξέχουσες αλήθειες. Προοδευτικά ο Ιεχωβά απεκάλυψε καταπληκτικές νέες αλήθειες στους προβατοειδείς. Συνέβη όπως ακριβώς είχε ειπεί ο Ιησούς ενωρίτερα: «Δοξάζω σε, Πάτερ, Κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά εις νήπια.»​—Ματθ. 11:25.

Η ΙΔΡΥΣΙΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

20. Όσον αφορά τις αποκαλυμμένες αλήθειες, τι έπρεπε να αναμένεται με την ίδρυσι της Βασιλείας;

²⁰ Βιβλικές προφητείες, όπως του Ματθαίου, κεφάλαιο 24, του Μάρκου, κεφάλαιο 13, του Λουκά, κεφάλαιο 21 και άλλες, οριστικά καταδεικνύουν το γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού ιδρύθη στους ουρανούς από το έτος 1914. Αφού ο Ιεχωβά απεκάλυψε πολλές αλήθειες σε προηγούμενες γενεές για να βοηθήση στην κατανόησι του σκοπού του μέσω της βασιλείας του, πρέπει μήπως να αναμένεται ολιγώτερη αποκάλυψις αληθειών με αυτή τη βασιλεία πλήρως εγκαθιδρυμένη και τον Βασιλέα​—Υιό του Ιησού Χριστό εγκατεστημένο στην εξουσία; Ασφαλώς όχι! Η ίδρυσις της Βασιλείας ήταν το σύνθημα για μια καταπληκτική αύξησι των αποκαλυμμένων αληθειών που θα διενέμοντο στον λαό του Ιεχωβά επάνω στη γη. Με την ενθρόνισι του Βασιλέως ήλθε η έκδοσις ενός συνεχούς ρεύματος οδηγιών για τους ευπειθείς υπηκόους αυτής της βασιλείας, για να καθαρισθή η κατανόησίς των σε διδασκαλία και πορεία. Εξησφαλίσθη μια συνεχής παροχή προοδευτικά αποσφραγισμένων αληθειών. Αυτό εξεικονίζεται στην Αποκάλυψι 5:1 έως 8:1.

21. Τι είχε προφητεύσει ο Ησαΐας όσον αφορά αυτό;

²¹ Πριν από αιώνες ο Ησαΐας είχε προείπει αυτή τη ροή της αληθείας: «Και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ. Και θέλει κρίνει αναμέσον των εθνών, και θέλει ελέγξει πολλούς λαούς· . . . Οίκος Ιακώβ, έλθετε, και ας περιπατήσωμεν εν τω φωτί του Ιεχωβά.»​—Ησ. 2:3-5, ΜΝΚ.

22. Μέσω ποιας επιγείου αντιπροσωπείας διανέμει ο Ιεχωβά τις αποκαλυμμένες αλήθειες σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες;

²² Όπως απεκάλυψε ο Ιεχωβά τις αλήθειες του μέσω της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος, έτσι τις αποκαλύπτει και σήμερα μέσω της Χριστιανικής εκκλησίας της σημερινής εποχής. Μέσω της αντιπροσωπείας αυτής κάνει να εκτελεσθή έργο προφητεύσεως σε μια εντατική και απαράμιλλη κλίμακα. Όλη αυτή η δράσις δεν είναι τυχαία. Ο Ιεχωβά είναι εκείνος που βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν. Η αφθονία της πνευματικής τροφής και οι καταπληκτικές λεπτομέρειες των σκοπών του Ιεχωβά, που απεκαλύφθησαν στους κεχρισμένους μάρτυρας του Ιεχωβά, αποτελούν σαφή απόδειξι ότι αυτοί είναι εκείνοι που ανεφέρθησαν από τον Ιησούν, όταν προείπε μια τάξι «πιστού και φρονίμου δούλου», που θα εχρησιμοποιείτο για να διανείμη τις προοδευτικές αποκαλύψεις του Θεού σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Γι’ αυτή την τάξι ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.»​—Ματθ. 24:47.

23. Ποια απόδειξι έχομε ότι αυτό συμβαίνει έτσι;

²³ Το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά εργάζεται δυνατά σήμερα! Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα για την προμήθεια που ο Θεός έκαμε αυτής της τάξεως του δούλου, του συγχρόνου πνευματικού υπολοίπου, καθώς διανέμει πιστά τις αποκαλυμμένες αλήθειες του Ιεχωβά! Με αυτές τις πλούσιες αλήθειες που φωτίζουν το δρόμο, οι Χριστιανοί δεν ψηλαφούν σ’ αυτόν τον σκοτεινό, όμοιον με ζούγκλα κόσμο καθώς ψηλαφούν οι μάζες των ανθρώπων του «Χριστιανικού» κόσμου και του ειδωλολατρικού εξίσου. Αντιθέτως, οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά φέρθηκαν προοδευτικά σε μια κατανόησι των σκοπών του Ιεχωβά, που είναι σαφέστεροι τώρα παρά ποτέ προηγουμένως στην ιστορία. Η οργάνωσίς των, απομιμούμενη τη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος, ευλογείται από τον Ιεχωβά. Αυτός ευώδωσε το έργον των διακηρύξεως ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’ σε 194 διαφορετικές χώρες σήμερα. Κάθε έτος συναθροίζουν στην οργάνωσι δεκάδες χιλιάδων νέων διακόνων, καθαρό προϊόν του πνεύματος του Ιεχωβά, που λειτουργεί μέσω του αοράτου Βασιλέως-Υιού του και των αγγελικών του αντιπροσώπων, και έπειτα μέσω της τάξεως του πιστού δούλου του επάνω στη γη σήμερα.​—Ματθ. 24:14.

[Εικόνα στη σελίδα 553]

«Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα.»

Συμβαδίζετε με την Αποκαλυπτόμενη Αλήθεια

1, 2. Γιατί πρέπει να συμβαδίζωμε με την αποκαλυπτόμενη αλήθεια;

ΠΑΡΑ πολλοί άνθρωποι συμβαδίζουν με τη μόδα των ενδυμάτων μέσα στα χρόνια. Λαμβάνουν γνώσιν των αλλαγών και κάνουν τις απαιτούμενες προσαρμογές έτσι ώστε να μη θεωρούνται ασυγχρόνιστοι εν σχέσει με τον συνάνθρωπό τους. Όλο αυτό, όμως, δεν προσθέτει τίποτε στο μήκος της ζωής τους. Πόσο πιο σπουδαίο είναι να συμβαδίζωμε με τον Ιεχωβά και τις προοδευτικά αποκαλυπτόμενες αλήθειες του! Αυτό δεν είναι ζήτημα του να είμεθα ασυγχρόνιστοι εν σχέσει με τον συνάνθρωπό μας, αλλά είναι ζήτημα του να είμεθα ασυγχρόνιστοι εν σχέσει με τον Υπέρτατον Κυρίαρχον ολοκλήρου του σύμπαντος! Το να συμβαδίζωμε με τον Ιεχωβά μπορεί να προσθέση αιωνιότητα στο μήκος της ζωής μας!

² Για να ευαρεστούμε τον Ιεχωβά πρέπει να πράττωμε το θέλημά του. Για να πράττωμε το θέλημα του Ιεχωβά, πρέπει να γνωρίζωμε ποιο είναι. Ο Παύλος ενουθέτησε: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.» (Εφεσ. 5:15-17, ΜΝΚ) Στους Κολοσσαείς ο Παύλος έδειξε τι εχρειάζετο: «Να εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως· δια να περιπατήσητε αξίως του Ιεχωβά ευαρεστούντες κατά πάντα.»​—Κολ. 1:9, 10, ΜΝΚ.

 3. Ποιες επικίνδυνες πορείες πρέπει ν’ αποφεύγωμε;

³ Αφού οι αλήθειες του Ιεχωβά αποκαλύπτονται προοδευτικά, πρέπει να είμεθα προοδευτικοί στο να τις λάβωμε. Το να καθυστερούμε, παραμελώντας το να συμβαδίζωμε με τη γνώσι που παρέχει ο Ιεχωβά, ή προχωρώντας με θεωρίες και φιλοσοφίες πέρα από ό,τι επρομήθευσε ο Ιεχωβά, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή μας. Ο Παύλος προειδοποίησε: «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβρ. 2:1) Ο Ιωάννης ενουθέτησε: «Προσέχετε εις εαυτούς, δια να μη χάσωμεν εκείνα τα οποία ειργάσθημεν, αλλά να απολάβωμεν πλήρη τον μισθόν. Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν δεν έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος έχει και τον Πατέρα και τον Υιόν.»​—2 Ιωάν. 8, 9.

4, 5. Πώς περιελαμβάνετο ζωή στο να συμβαδίζουν Ισραηλίται με τις νέες αλήθειες του Πάσχα;

⁴ Η Γραφή μάς δίνει άφθονες αποδείξεις της ανάγκης να συμβαδίζωμε με την αποκαλυπτόμενη αλήθεια. Στις ημέρες της Ισραηλιτικής δουλείας στην Αίγυπτο ο Ιεχωβά απεκάλυψε νέες αλήθειες για την απελευθέρωσί των. Αφού ο Μωυσής είχε εκφωνήσει την προειδοποίησι της τελευταίας πληγής στον Φαραώ, ο Ιεχωβά απηύθυνε μέσω του Μωυσέως νέες οδηγίες στους Ισραηλίτας, μεταξύ των οποίων ήταν η ακόλουθη: «Εκλέξατε και λάβετε εις εαυτούς εν αρνίον, κατά τας οικογενείας σας, και θύσατε το πάσχα· έπειτα θέλετε λάβει δέσμην υσσώπου, και θέλετε εμβάψει αυτήν εις το αίμα, το οποίον θέλει είσθαι εις λεκάνην και από του αίματος του εν τη λεκάνη, θέλετε κτυπίσει το ανώφλιον και τους δυο παραστάτας των θυρών και ουδείς από σας θέλει εξέλθει εκ της θύρας της οικίας αυτού έως το πρωί· διότι ο Ιεχωβά θέλει περάσει δια να πατάξη τους Αιγυπτίους· και όταν ίδη το αίμα επί το ανώφλιον και επί τους δύο παραστάτας, ο Ιεχωβά θέλει παραστρέξει την θύραν, και δεν θέλει αφήσει τον εξολοθρευτήν να εισέλθη εις τας οικίας σας, δια να πατάξη.»​—Έξοδ. 12:21-23, ΜΝΚ.

⁵ Τι θα είχατε κάμει, αν είσαστε ένας Ισραηλίτης εκείνο τον καιρό; Θα απουσιάζατε από τις συναθροίσεις που έγιναν για την εξέτασι αυτών των οδηγιών; Θα είχατε αγνοήσει τη διαταγή να σφάξετε το Πασχάλιο θύμα και να ραντίσετε το αίμα στο ανώφλιο της εισόδου και στους δύο παραστάτας; Φυσικά όχι! Αν είχατε αγνοήσει τη διαταγή, η ζωή του πρωτοτόκου σας θα είχε χαθή! Το θείο υπόμνημα μας λέγει ότι οι Ισραηλίται εξετίμησαν τούτο: «Και αναχωρήσαντες οι υιοί Ισραήλ, έκαμον καθώς προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν και τον Ααρών· ούτως έκαμον.» (Έξοδ. 12:28, ΜΝΚ) Πόσο ζωτικό ήταν να συμβαδίζουν μ’ εκείνες τις νέες αλήθειες του Πάσχα!

 6. Ποια νέα αλήθεια απεκαλύφθη μέσω του Ιερεμία για τη Βαβυλώνα, και τι συνέβη όταν παρημελήθη;

⁶ Σε μεταγενεστέρους χρόνους η ζωή των ανθρώπων του Ιούδα εξηρτάτο από το να συμβαδίζουν με μια νέα αλήθεια που είχε αποκαλυφθή μέσω του προφήτου Ιερεμία. Τον καιρό ακριβώς που οι Βαβυλώνιοι απειλούσαν τον Ιούδα, ο Ιερεμίας εξέθεσε το άγγελμα του Ιεχωβά: «Ελάλησα και προς τον Σεδεκίαν βασιλέα του Ιούδα κατά πάντας τους λόγους τούτους, λέγων, Φέρετε τους τραχήλους σας υπό τον ζυγόν του βασιλέως της Βαβυλώνος, και δουλεύσατε εις αυτόν και εις τον λαόν αυτού, και θέλετε ζήσει.» (Ιερεμ. 27:12) Αυτό ήταν κάτι νέο! Θα υπετάσσοντο οι Ιουδαίοι στον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα με ειρήνη; Η θεόπνευστη ιστορία μάς λέγει ότι δεν υπετάγησαν. Αρνήθηκαν να συμβαδίσουν με αυτή τη νεωστί αποκαλυμμένη αλήθεια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Ναβουχοδονόσορ επολιόρκησε την Ιερουσαλήμ. Πολλοί εσφάγησαν με το ξίφος. Άλλοι απέθαναν από πείνα και επιδημία. Εκείνοι που απέμειναν ήλθαν κάτω από τον ζυγό της Βαβυλώνος οπωσδήποτε.

 7. Πώς η ζωή εξηρτάτο από τη νέα αλήθεια που ο Ιησούς απεκάλυψε για την Ιερουσαλήμ;

⁷ Στον πρώτον αιώνα η ζωή των Χριστιανών εξηρτάτο από το να συμβαδίσουν με μια νέα αλήθεια αποκαλυμμένη από τον Ιησούν όταν είπε: «Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη· και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω· και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν.» (Λουκ. 21:20, 21) Στο 66 μ.Χ. οι Ρωμαϊκές στρατιές επήλθαν εναντίον της Ιερουσαλήμ, αλλά έπειτα απεσύρθησαν. Αυτό ήταν το σύνθημα! Οι Χριστιανοί, που είχαν συμβαδίσει με την αποκαλυμμένη αλήθεια, διέβησαν τον Ιορδάνη Ποταμό, απεσύρθησαν από το έδαφος της Ιουδαίας, και διεφύλαξαν τη ζωή τους. Οι Ιουδαίοι, που δεν συνεβάδισαν με αυτή τη νέα απαίτησι, εχάθηκαν ή υπεδουλώθησαν όταν η Ιερουσαλήμ και η Ιουδαία ερημώθηκαν με την επιστροφή των Ρωμαϊκών λεγεωνών υπό τον Στρατηγόν Τίτον το 70 μ.Χ.

8, 9. (α) Ποιες είναι μερικές από τις αλήθειες που απεκαλύφθησαν στον καιρό μας και που είναι ουσιώδεις για λατρεία; (β) Πώς η ροή της αληθείας εβελτίωσε την ποιότητα της διακονικής μας δραστηριότητος;

⁸ Είναι, ομοίως, επείγον να συμβαδίζωμε με τη ροή των αληθειών, που έχουν αποκαλυφθή στις ημέρες μας. Αμέσως μετά την ίδρυσι της Βασιλείας το 1914 έγινε φανερό ότι ένα μεγάλο έργο έπρεπε να γίνη πριν έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. Στο 1922 ο Ιεχωβά απεκάλυψε μέσω της ορατής του οργανώσεως ότι τώρα ήταν ο καιρός να ‘διαφημίσουν, διαφημίσουν, διαφημίσουν τον Βασιλέα και την βασιλείαν αυτού’. Περιελαμβάνετο μήπως η ζωή των εκζητητών ζωής στην υπακοή σ’ αυτή τη νέα αλήθεια; Ναι! Ο Παύλος έδειξε στην προς Ρωμαίους επιστολή 10:10 ότι «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Αν οι δούλοι του Θεού δεν έδιναν μαρτυρία, η σωτηρία των θα ετίθετο σε κίνδυνο! Η ιστορία δείχνει ότι οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά συνεβάδισαν με αυτή την αποκαλυμμένη αλήθεια. Στο 1939 η νέα αλήθεια του ζητήματος της ουδετερότητος απεκαλύφθη σαφώς. Ό,τι ακριβώς εχρειάζοντο οι δούλοι του Ιεχωβά! Ακριβώς στον καιρό για να βοηθηθούν ν’ αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα και να διακρατήσουν ουδετερότητα στη διάρκεια της ταραχώδους παγκοσμίου συρράξεως που άρχισε το ίδιο έτος! Από το έτος 1945 ειδικά, οι αλήθειες όσον αφορά το αίμα άρχισαν ν’ αποκαλύπτωνται και από τότε εχρησίμευσαν ως οδηγός για όλους όσοι έχουν σεβασμό για τον θείο νόμο της αγιότητος του αίματος. Υπακοή σ’ αυτές και σε πολύ περισσότερες τέτοιες αλήθειες προοδευτικά αποκαλυπτόμενες κατέστησε ικανούς τους δούλους του Θεού να τον λατρεύουν κατάλληλα και ν’ ανταποκρίνωνται στις απαιτήσεις του για ζωή.

⁹ Παρατηρήστε, επίσης, πώς η ροή της αληθείας από τον Ιεχωβά κατέστησε ικανούς τους μάρτυράς του να βελτιώσουν την ποιότητα της διακονικής των δραστηριότητος. Άλλοτε επεσκέπτοντο ανθρώπους στα σπίτια των με τη μαρτυρία των τυπωμένη σε μια μικρή κάρτα για να την αναγνώση ο οικοδεσπότης. Επίσης, φωνογράφοι εχρησιμοποιούντο για να δώσουν τη μαρτυρία. Από αυτές τις μεθόδους οι μάρτυρες του Ιεχωβά προώδευσαν στο σημείο που τώρα εκφωνούν έξοχες Γραφικές ομιλίες με τα στόματά των. Σταθερή πρόοδος, επίσης, έγινε στις διάφορες συναθροίσεις. Οι θεοκρατικές σχολές διακονίας, οι Σχολές Διακονίας της Βασιλείας, η Σχολή Γαλαάδ, οι δημόσιες συναθροίσεις και οι οικιακές Γραφικές μελέτες είναι λίγα μόνο από τα πολλά προοδευτικά βήματα που έγιναν υπό την καθοδηγία του Ιεχωβά για την πρόοδο του έργου της επιδόσεως μαρτυρίας προτού έλθη το τέλος.

10. Ποια επίκαιρη πληροφορία ελήφθη σχετικά με τον Γωγ του Μαγώγ;

¹⁰ Τώρα, στο 1964, ζούμε στο πεντηκοστό έτος της διακυβερνήσεως της Βασιλείας. Η επίθεσις του Γωγ του Μαγώγ, του Σατανά ή Διαβόλου, εναντίον όλων των Χριστιανών πλησιάζει γοργά. Μας έχει αφήσει ο Ιεχωβά απροετοίμαστους; Όχι! Πριν από δέκα χρόνια ο λαός του Ιεχωβά είχε προειδοποιηθή γι’ αυτή την ερχόμενη επίθεσι. Από τότε έγινε έξοχη πρόοδος στην οικοδομή της ωριμότητος νέων και ηλικιωμένων επίσης, έτσι ώστε, όταν έλθη η επίθεσις, θα είναι ικανοί οι δούλοι του Θεού να σταθούν στερεοί και να διακρατήσουν ακεραιότητα κάτω από δοκιμασία. Η προετοιμασία αυτή συνεχίζεται! Έχομε ανάγκη να εξακολουθήσωμε να εποικοδομούμε την πίστι μας για τις δύσκολες ημέρες που είναι μπροστά μας. Αυτό θα χρησιμεύση ως μια μεγάλη ασπίδα, με την οποία θα σβήσωμε τα πυρωμένα βέλη του πονηρού.​—Ιεζ. 38:14-23· Εφεσ. 6:10-18.

11, 12. Γιατί δεν πρέπει να χαλαρώσωμε τις προσπάθειές μας τώρα;

¹¹ Πίσω ακριβώς από την επίθεσι του Γωγ βρίσκεται η μάχη του Αρμαγεδδώνος, ο περιορισμός του Σατανά και των δαιμόνων του στην άβυσσο και η νέα τάξις του Ιεχωβά, έτσι ώστε τώρα δεν είναι καιρός να χαλαρώσωμε τις προσπάθειές μας. Ο Παύλος είπε: «Και τούτο προσεύχομαι, να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι μέχρι της ημέρας του Χριστού.» (Φιλιππησ. 1:9, 10) «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (1 Τιμ. 4:16) Ναι, ζωή περιλαμβάνεται! Αλλά ένας ακόμη περισσότερο σπουδαίος και επιτακτικός λόγος για να συμβαδίζωμε με την αποκαλυπτόμενη αλήθεια είναι το γεγονός ότι το όνομα του Ιεχωβά πρέπει να μεγαλυνθή και αγιασθή. Αυτό ο Ιησούς έθεσε πρώτο, όταν έδωσε στους μαθητάς του μια υποδειγματική προσευχή: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.»​—Ματθ. 6:9.

¹² Για να φέρωμε τιμή στο όνομα του Ιεχωβά και να εξακολουθήσωμε να εκφωνούμε τα αγγέλματά του εναντίον του κόσμου του Σατανά, πρέπει να μένωμε συγχρονισμένοι. Πολύ περισσότερες σκληρές αλήθειες θα εκφωνηθούν ακόμη εναντίον των εχθρών του Ιεχωβά στο προσεχές μέλλον. Για να είμεθα άγρυπνοι σ’ αυτές και να εργαζώμεθα σε αρμονία με την ορατή διάταξι του Ιεχωβά, πρέπει να ετοιμαζώμεθα συνεχώς. Θα μπορούσαμε να συγκρίνωμε αυτή την προετοιμασία μ’ εκείνην ενός ιατρού. Θα εμπιστευόσαστε τη ζωή σας, για μια σοβαρή εγχείρησι, σ’ έναν ιατρό που δεν είχε ποτέ σπουδάσει χειρουργική; Όχι, θα θέλατε έναν που κατέχει την πιο μεγάλη γνώσι κι επιδεξιότητα. Κι εμείς, επίσης, πρέπει να προοδεύωμε σε γνώσι και να γίνωμε επιδέξιοι στο να πράττωμε το θέλημα του Ιεχωβά, ώστε να μπορούμε να ‘κάμωμε την διακονία μας πλήρη’.​—2 Τιμ. 4:5.

ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΜΒΑΔΙΖΩΜΕ

13, 14. (α) Γιατί η Βίβλος δεν είναι ασυγχρόνιστη; (β) Τι πρέπει να κάμωμε για να ωφεληθούμε από την πνευματική τροφή που περιέχεται σ’ αυτήν;

¹³ Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, είναι μια ανεξάντλητη πηγή διατροφής. Ποτέ δεν γίνεται ασυγχρόνιστη. Οι κριτικοί μπορεί να λέγουν ότι είναι ασυγχρόνιστη, αλλ’ αυτό είναι σαν να λέγουν ότι το να τρώγωμε είναι ασυγχρόνιστο. Τρώγομε επί χιλιάδες χρόνια και αυτό είναι ακόμη πάρα πολύ του συρμού! Δεν θα παρητούμεθα από το να τρώγωμε επειδή αυτό είναι του παλαιού συρμού και δεν είναι πια ωφέλιμο. Η Γραφή, με το εφόδιο της πλουσίας πνευματικής τροφής, είναι περισσότερο ακόμη αναγκαία και είναι περισσότερο ακόμη συγχρονισμένη. Μας διατηρεί με πνευματική τροφή ζωτική για την αιώνιά μας ευημερία.

¹⁴ Οπωσδήποτε, πρέπει να λάβωμε αυτή την πνευματική τροφή για να μας ωφελήση. Πρέπει να σχεδιάσωμε και να θέσωμε κατά μέρος χρόνον για την πνευματική μας δραστηριότητα όπως θα εκάναμε για τα φαγητά μας. Από αυτή την άποψι, ένα προσωπικό πρόγραμμα για την εβδομάδα είναι ανεκτίμητο. Το ν’ αφήσωμε τα πράγματα για όταν έχωμε καιρό, συνήθως σημαίνει ότι δεν θα έχωμε ποτέ καιρό, αφού ο παλαιός κόσμος απαιτεί πολλά από μας. Ο χρόνος χρειάζεται να προγραμματισθή και να χρησιμοποιηθή για να συμβαδίζη με την αλήθεια. Όταν καταρτίζωμε τα πρόγραμμά μας για την εβδομάδα, υπάρχουν τρεις τύποι δράσεως που πρέπει να λάβωμε υπ’ όψι: (1) Εκείνα που πρέπει κανείς να κάμη, (2) εκείνα που θα επιθυμούσε να κάμη, και (3) εκείνα που θα κάμη κανείς μόνο αν ο χρόνος το επιτρέπη. Στην πρώτη κατηγορία, το σοφό άτομο θέτει ζητήματα που ανήκουν στην πνευματική του ζωή. Ο χρόνος είναι ζωή! Εκείνοι που δεν τον χρησιμοποιούν σοφά τώρα δεν θα τον έχουν καθόλου αργότερα.

15. Πώς πρέπει να θεωρούμε την κατ’ ιδίαν μελέτη;

¹⁵ Ποια είναι μερικά από τα ζωτικά πράγματα, που πρέπει να προγραμματίζωμε στη διάρκεια της εβδομάδος; Μια θεμελιώδης δράσις του Χριστιανού είναι η κατ’ ιδίαν απ’ αυτόν μελέτη της Γραφής και των Γραφικών βοηθημάτων. Με τον καιρό προγραμματισμένο και χρησιμοποιημένο για τούτο, ίσως στη διάρκεια της εσπέρας ή στην αρχή της πρωίας, θα κάνωμε κάτι που αξίζει ό,τι ο Ιεχωβά υπεσχέθη στο 1 Χρονικών 28:9: «Εάν εκζητής αυτόν, θέλει ευρίσκεσθαι υπό σου.» Στην κατ’ ιδίαν μελέτη μας, δεν πρέπει να είμεθα ικανοποιημένοι με μια επιπόλαιη ανάγνωσι της ύλης. Μάθετε να αναλύετε όχι μόνο το τι, αλλά και το πώς, το γιατί και το πότε. Οικοδομήστε επάνω σε ό,τι ήδη γνωρίζετε. Οραματισθήτε τη σύνθεσι και λεπτομέρειες εκείνου που διαβάζετε. Κάμετε αυτές τις αλήθειες δικές σας για να τις χρησιμοποιήτε στη διακονία. Αυτό θα εκπληρώση ένα βασικό σκοπό μελέτης, ο οποίος είναι η τοποθέτησις της διανοίας επάνω σ’ ένα θέμα συστηματικά για να μάθωμε γι’ αυτό για μέλλουσα χρήσι. Ερευνήστε επιμελώς για αλήθεια και ο Ιεχωβά θ’ ανταμείψη τις προσπάθειες σας. «Και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερεύνησης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.»​—Παροιμ. 2:3-5, ΜΝΚ.

16. Ποια πρόσθετα οφέλη παρέχονται από τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις;

¹⁶ Μπορούμε να οικοδομήσωμε επάνω σ’ αυτό το καλό θεμέλιο της κατ’ ιδίαν μελέτης με μια τακτική ομαδική μελέτη. «Ο σοφός ακούων θέλει γείνει σοφώτερος, και ο νοήμων θέλει αποκτήσει επιστήμην κυβερνήσεως.» (Παροιμ. 1:5) Αν προσέχωμε έντονα τα σχόλια που δίδονται στις πέντε εβδομαδιαίες συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, μας παρέχεται η ευκαιρία να συγκρίνωμε εκείνο που ακούομε με την πληροφορία που μαθαίνομε από την κατ’ ιδίαν μελέτη μας. Θ’ ακούσωμε εξέτασι σημείων νέων σ’ εμάς και θα λάβωμε απαντήσεις σε ερωτήσεις με τις οποίες είχαμε δυσκολίες. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά λειτουργεί σαν ένα αξιοσημείωτο διοργανωτικό μέσον, βοηθώντας την εκκλησία ως σύνολον και τον καθένα από μας ως άτομα. (Ματθ. 18:20) Στις συναθροίσεις πρέπει να «κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον». (Εβρ. 10:23) Το να κάνωμε ομολογία μετέχοντας διεγείρει τη διάνοια πολύ περισσότερο παρά η παθητική ακρόασις. Περιληφθήτε σε τούτο με το να σχολιάζετε όταν προσκαλήσθε, λαμβάνοντας σημειώσεις σε χαρτί ή στα περιθώρια των βοηθημάτων της μελέτης σας, εξετάζοντας εδάφια που αναφέρονται και ακολουθώντας την κατεύθυνσι των δημοσιεύσεων που εξετάζονται. Όσο περισσότερες από τις αισθήσεις μας χρησιμοποιούμε, τόσο πιο άγρυπνοι θα είμεθα και τόσο πιθανώτερο είναι να διατηρήσωμε εκείνο που μαθαίνομε.

17, 18. Πώς μπορούμε να μάθωμε από ωρίμους αδελφούς;

¹⁷ Έναν τρίτο τρόπο να συμβαδίζωμε εισηγούνται οι Παροιμίες 13:20: «Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός,» Συζητήσεις με ωρίμους αδελφούς μετά τις συναθροίσεις ή σε άλλες συναντήσεις θα προσθέσουν στη σοφία που έρχεται άνωθεν. Μην απομονώνεσθε μετά τις συναθροίσεις ή μη βιάζεσθε να φύγετε, όταν τερματίζονται. Θυμηθήτε την παροιμία: «Ο απομονούμενος ζητεί κατά την επιθυμίαν αυτού, και εναντιώνεται εις παν ό,τι είναι ορθόν.» (Παροιμ. 18:1, ΜΝΚ) Με το να συνομιλούμε με τους αδελφούς μας έχομε περαιτέρω ευκαιρία να μάθωμε και να διορθωθούμε. Επίσης, άμεση συνομιλία μάς κρατεί ενεργητικούς και οι αλήθειες που εξετάζομε θα εντυπωθούν βαθύτερα στη διάνοια μας.

¹⁸ Ένας τέταρτος τρόπος να συμβαδίζωμε είναι να παρατηρούμε την πιστή πορεία των αδελφών που λαμβάνουν την ηγεσία στη διακονία και να την μιμούμεθα. Ο Παύλος ενεθάρρυνε: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.»​—Εβρ. 13:7.

19. Γιατί η χρησιμοποίησις των όσων μαθαίνομε μας βοηθεί να συμβαδίζωμε;

¹⁹ Ένας πολύ σπουδαίος τρόπος να συμβαδίζωμε είναι το να χρησιμοποιούμε σταθερά εκείνο που εμάθαμε. Αν ένας ιατρός εσπούδασε ιατρική, αλλά δεν την εξήσκησε ποτέ, θα νοιώθατε άρα γε πεποίθησι να του πήτε να σας εγχειρήση; Θα νοιώθατε ενθάρρυνσι αν έλεγε: ‘Ποτέ δεν έχω εγχειρήσει προηγουμένως, αλλά θα ήθελα να δοκιμάσω σε σας’; Εδώ πάλι θα θέλατε αναμφιβόλως κάποιον, που είναι επιδέξιος λόγω σταθερής εξασκήσεως. Κι εμείς, επίσης, θα διευρύνωμε τις αντιληπτικές μας δυνάμεις, επαναλαμβάνοντας εκείνο που εμάθαμε. Γι’ αυτό ακριβώς τακτική συμμετοχή στη διακονία του αγρού αποδεικνύεται ανεκτίμητη στην εντύπωσι γνώσεως στη διάνοιά μας. Ο μέσος άνθρωπος θυμάται περισσότερα από όσα κάνει παρά από όσα ακούει ή βλέπει. Ο Παύλος ετόνισε την αξία της χρησιμοποιήσεως των όσων μαθαίνομε: «Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.»​—Εβρ. 5:14.

20. Γιατί να προσευχώμεθα για άγιο πνεύμα;

²⁰ Η προσευχή για βοήθεια από το άγιο πνεύμα είναι ζωτική, επειδή μας βοηθεί να συμβαδίζωμε με την αλήθεια. «Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την κραυγήν αυτών.» (Ψαλμ. 34:15, ΜΝΚ) Ο Ιησούς είπε: «Εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει πνεύμα άγιον εις τους αιτούντας παρ’ αυτού;» (Λουκ. 11:13) Πολύ απέχομε από το να είμεθα τέλειοι και χρειαζόμεθα συνεχώς βοήθεια. Πρέπει καθημερινά να κάνωμε αίτησι στον Ιεχωβά με προσευχή για σοφία, για κατανόησι και για την πνευματική δύναμι που είναι αναγκαία για να συνεχίσωμε τη διακονία. Ο Ιάκωβος 1:5 υπόσχεται: «Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως.»

ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΙΣ ΕΜΠΟΔΙΩΝ

21. Ποιο είναι το πρώτο βήμα που μπορούμε να κάμωμε για να υπερνικήσωμε εμπόδια;

²¹ Τι πρέπει να κάμωμε αν εγερθούν ωρισμένα εμπόδια για να εμποδίσουν την εκτέλεσι του προγράμματός μας για μελέτη και υπηρεσία; Επειδή ο Σατανάς θα φροντίση να εγερθούν τέτοια εμπόδια, πρέπει να πειθαρχήσωμε τις διάνοιές μας και τα σώματά μας να εμμένουν στο πρόγραμμά μας. Μιμηθήτε τον Παύλο όταν είπε: «Ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα· αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ.» (1 Κορ. 9:26, 27) Ας αποφασίσωμε από πριν ότι θα υπερνικήσωμε αυτά τα εμπόδια.

22. Πώς θ’ αντιμετωπίσωμε επισκέπτας που δεν ανεμένοντο;

²² Μερικές φορές καθώς προετοιμαζόμεθα να πάμε στις συναθροίσεις, έρχονται επισκέπται που δεν ανεμένοντο. Αν μείνωμε στο σπίτι και τους περιποιηθούμε, θα χάσωμε τις συναθροίσεις, όπου είναι το πνεύμα του Ιεχωβά. Μπορούμε, αντί τούτου, να εξηγήσωμε ότι είμεθα απασχολημένοι αυτό το βράδυ. Προσκαλέστε τους επισκέπτας να έλθουν μαζί σας στη συνάθροισι, εξηγώντας ότι αυτή αποτελεί μέρος της τακτικής σας λατρείας. Αν δεν επιθυμούν να σας συνοδεύσουν, μπορείτε να τους παρακαλέσετε να περιμένουν ως την επιστροφή σας, ή, αν αυτό δεν είναι πρακτικό, μπορείτε να τους προσκαλέσετε να επιστρέψουν μια άλλη φορά. Ας γνωρίσουν το πρόγραμμα σας, έτσι ώστε στο μέλλον να μπορούν να προσαρμοσθούν σ’ αυτό. Μην αναχαιτίζεσθε εύκολα λόγω απρογραμματίστων επισκέψεων συγγενών ή γνωρίμων. Εκείνοι που έχουν έντιμη καρδιά, θα έχουν υψηλή υπόληψι για σας και για τη λατρεία που παίρνετε τόσο στα σοβαρά, όπως φανερώνεται από την απόφασί σας να δίνετε την πρώτη θέσι στα πρώτα πράγματα.

23. Πώς μπορούμε να καταπολεμήσωμε την κούρασι μετά την εργασία;

²³ Ένα άλλο πρόβλημα για πολλούς είναι το ότι είναι κουρασμένοι έπειτ’ από σκληρή εργασία της ημέρας. Πόσο ωραίο θα ήταν να ξεκουρασθούν! Για μερικούς αυτή η κούρασις μπορεί να παρέλθη μ’ έναν ελαφρό ύπνο 20 ή 30 λεπτών πριν από το βραδινό φαγητό. Για άλλους αυτό θα ήταν καταστρεπτικό, επειδή θα εσήμαινε πτώσι σε τέτοιο βαθύν ύπνο, ώστε δεν θα μπορούσαν ν’ αναλάβουν εγκαίρως για να τηρήσουν το πρόγραμμά των. Αν είμεθα της τελευταίας αυτής διαθέσεως, θα ήταν καλύτερα ν’ απορροφηθούμε σε κάτι άλλο, όπως το να προετοιμασθούμε για τη συνάθροισι. Αυτό θα μας κρατήση αγρύπνους και δεν θα υπερνικηθούμε από ύπνο.

24. Πρέπει η κακοκαιρία να παρεμβαίνη στο πρόγραμμα μας;

²⁴ Μήπως η κακοκαιρία σάς εμποδίζει από το να τηρήσετε το πρόγραμμα σας; Αφού η κακοκαιρία συνήθως δεν παρεμβαίνει στο να πάμε στην κοσμική εργασία, πρέπει άρα γε να παρέμβη στο να κάμωμε το έργο του Ιεχωβά; Οι ταχυδρομικοί διανομείς πηγαίνουν έξω με κάθε είδους καιρό για να επιδώσουν αγγέλματα πολύ ολιγωτέρας σπουδαιότητας από το άγγελμα της ζωής με το οποίο είναι εμπιστευμένοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Η κακοκαιρία μπορεί ν’ αντιμετωπισθή με το να είμεθα αποφασισμένοι πριν εκδηλωθή να μην την αφήσωμε να μας εμποδίση και έπειτα με το να ντυνώμαστε κατάλληλα γι’ αυτήν.

25. Ποια πρέπει να είναι η στάσις των γονέων εν σχέσει με τον προγραμματισμό Χριστιανικής δράσεως για τα τέκνα των;

²⁵ Ενίοτε οι γονείς διστάζουν να φέρουν τα τέκνα στις συναθροίσεις στη διάρκεια της εβδομάδος λόγω της εργασίας των στο σπίτι. Πολλοί το έχουν λύσει αυτό με το να προγραμματίζουν την εργασία στο σπίτι αμέσως μετά το σχολείο. Η συνάθροισις και εκμάθησις με τον λαόν του Ιεχωβά είναι στο πεδίον της υψίστης εκπαιδεύσεως και οδηγεί σε ζωή. Ένα πρόσθετο όφελος είναι ότι η εκγύμνασις και εκπαίδευσις στη διακονία καθιστά ικανό το τέκνο να είναι ένας καλύτερος σπουδαστής και να κάμη ταχύτερη πρόοδο στο σχολικό έργο. Αναπτύσσει καλή σκέψι και συνήθειες μελέτης. Όπως είπε ένας συγγραφεύς: «Όσο περισσότερο σκέπτεται ένας άνθρωπος, τόσο καταλληλότερος γίνεται στο να σκέπτεται, και η εκπαίδευσις δεν είναι τίποτε αν δεν είναι η μεθοδική δημιουργία της συνηθείας του σκέπτεσθαι.»

26. Τι μπορούμε να κάμωμε αν παρεμβαίνη κοσμική εργασία;

²⁶ Μήπως η κοσμική σας εργασία παρεμβαίνει στο διακονικό σας πρόγραμμα; Αν παρεμβαίνη, τότε μπορεί να κινδυνεύση η πνευματική σας υγεία. Ίσως μπορείτε να μιλήσετε στον εργοδότη σας γι’ αυτό. Πολλοί έχουν διευθετήσει να αποσπούν χρόνον από την κοσμική εργασία για να παρευρίσκονται στις συναθροίσεις και να μετέχουν στη διακονία. Ή έχετε σκεφθή να αλλάξετε την εργασία σας; Αν η κοσμική σας εργασία ήταν κίνδυνος στη φυσική σας υγεία και ζωή και ο γιατρός σας σάς διέτασσε να κάμετε μια αλλαγή ειδ’ άλλως μπορούσε να πεθάνετε, δεν θ’ ανταπεκρίνεσθε; Ο Ιησούς υπεσχέθη ότι ο Ιεχωβά θα εφρόντιζε για τις ανάγκες μας αν εκάναμε το μέρος μας. Πηγαίνετε στον Θεό με προσευχή και ειλικρινώς παρακαλέστε τον να σας παράσχη εργασία που θα σας καταστήση ικανούς να επιδιώξετε τη διακονία.​—Ματθ. 6:33.

27. Πώς το να συμβαδίζωμε με την αποκαλυπτόμενη αλήθεια τώρα μας βοηθεί στο μέλλον;

²⁷ Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα πράγματα απαιτούν προσπάθεια, αλλά τα οφέλη είναι πολλαπλά. Υπάρχει μεγάλη ευτυχία στο να συμβαδίζουμε με την αποκαλυμμένη αλήθεια. Αυτό καλλιεργεί μέσα μας το ορθό φρόνημα, το οποίο μας καθιστά ικανούς ν’ ανταποκρινώμεθα πιο γρήγορα σε μέλλουσες αποκαλύψεις του θελήματος του Ιεχωβά. Αυτό, επίσης, αυξάνει τη ροή του αγίου πνεύματος του Θεού σ’ εμάς και του καρπού του μέσω ημών. Όσο περισσότερο μαθαίνομε και εκπαιδευόμεθα τώρα, τόσο πιο χρήσιμοι θα είμεθα στη νέα τάξι της δικαιοσύνης του Θεού. Θα υπάρχουν πολλά για να εκτελέσωμε τότε. Επιπρόσθετα προς το παγγήινο έργο ανοικοδομήσεως, αυτοί που συμβαδίζουν με την αλήθεια θα έχουν το προνόμιο να εκπαιδεύσουν όχι μόνο εκείνους που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα, αλλά και τα αναστημένα πλήθη επίσης. Τι μεγάλο εκπαιδευτικό έργο θα είναι αυτό! Τι χαρά και μεγάλο προνόμιο είναι να προετοιμάζωμεθα τώρα γι’ αυτό το θαυμάσιο έργο που είναι ακριβώς μπροστά μας! Ναι, συμβαδίζετε με τις αποκαλυπτόμενες αλήθειες του Ιεχωβά που διανέμονται προοδευτικά μέσω της τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, επειδή «μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν . . . και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»​—Παροιμ. 3:13, 18.

Συγκεντρωμένοι με Ενότητα για Έργο Διακονίας

«Κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν [ο Θεός] προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης . . . δια να ήμεθα [ή, να υπηρετώμεν, ΜΝΚ] εις έπαινον της δόξης αυτού.»​—Εφεσ. 1:9-12.

 1. Κατά ποιον τρόπο ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται σε αντίθεσι με τον εαυτό του;

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του σε μια πολύπλοκη και δυσχερή θέσι. Βρίσκεται σε αντίθεσι με τον εαυτό του. Αφ’ ενός, στο τελευταίο ήμισυ του αιώνος έμαθε πώς να δεσμεύη κατά κάποιον τρόπο και σε βαθμό που τις δυνάμεις της δημιουργίας του Θεού δεν ωνειρεύθηκαν οι προηγούμενες γενεές, ή αμυδρώς μόνον έκαναν εικασίες. Τρομακτικές πρόοδοι στα μέσα επικοινωνίας και ταξιδίων, πρόοδοι στον τομέα της μηχανικής, επίσης, στον τομέα της ιατρικής και της επιστήμης​—άνοιξαν τη θύρα για θαυμάσιες δυνατότητες. Αφ’ ετέρου, με τα ίδια αυτά μέσα, κάτω από τη διεύθυνσι και την παρόρμησι φιλοδόξων και ανηλεών ανθρώπων, η θύρα έχει ανοίξει, επίσης, και σε τρομερές δυνατότητες. Ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να ωφελήση τον εαυτό του κατά πολλούς τρόπους αγνώστους ως τώρα, αλλά έχει, επίσης, στα χέρια του τα μέσα σχεδόν να αφανίση τη γη και τους κατοίκους της. Οι άνθρωποι είναι υπερήφανοι για όσα επέτυχαν, αλλά συγχρόνως, καθώς προελέχθη, «οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Άνθρωποι επηρμένοι και ισχυρογνώμονες, είναι υποχρεωμένοι να παραδεχθούν ότι αυτοί είναι «καιροί κακοί», και δύσκολοι στην αντιμετώπισι. Τι αντίφασις!​—Λουκ. 21:26· 2 Τιμ. 3:1-5.

2, 3. Ποια ωραία αντίθεσις παρατηρείται όταν στραφούμε προς τον Παλαιόν των Ημερών;

² Αν, όμως, στρέψωμε την προσοχή μας μακριά από τον σύγχρονο άνθρωπο προς τον Παλαιόν των Ημερών, τον Δημιουργό, τι αντίθεσις! Στο κεφάλαιο 7 της προφητείας του Δανιήλ, εδάφια 9 έως 14, περιγράφεται ως ενθρονισμένος σε Δικαστήριο, με πολλές χιλιάδες παριστάμενες ενώπιόν του και που τον διακονούν.

³ Στα συμφραζόμενα της ιδίας εκείνης προφητείας γίνεται λόγος για άγρια θηρία, που παριστάνουν επίγεια βασίλεια, αγωνιζόμενα το ένα εναντίον του άλλου για υπεροχή και που προβάλλουν μεγάλες αξιώσεις. Η λύσις, όμως, όλης της διαμάχης βρίσκεται στα χέρια του Παλαιού των Ημερών, του Υπερτάτου. Προφέρεται κρίσις υπέρ κάποιου ο οποίος περιγράφεται ως ένας «υιός ανθρώπου . . . Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί . . . η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.» Δίδοντας περισσότερες λεπτομέρειες η προφητεία αργότερα λέγει ότι «εδόθη η κρίσις εις τους αγίους του Υψίστου . . . και η βασιλεία, και η εξουσία, και η μεγαλωσύνη των βασιλειών των υποκάτω παντός του ουρανού, θέλει δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου.»​—Δαν. 7:13, 14, 22, 27.

4, 5. Ποια είναι η ταυτότης εκείνων που αναφέρονται στην Αποκάλυψι ως (α) ο καθήμενος επί του θρόνου, (β) ο άξιος να ανοίξη το βιβλίον, και (γ) οι άγιοι, οι οποίοι συμμετέχουν στην εξουσία με τον Χριστόν;

⁴ Δεν μένει καμμιά αμφιβολία για την ταυτότητα αυτών των χαρακτήρων. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής το ίδιο θέμα αναλαμβάνεται και επεκτείνεται. Στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο 4, βρίσκομε την μεγαλοπρεπή περιγραφή του ουρανίου θρόνου και Εκείνου που κάθεται επάνω σ’ αυτόν. Εμπνέει βαθύν σεβασμό, αλλά δεν είναι τρομακτική. Ο καθήμενος επί του θρόνου αναφέρεται δύο φορές ονομαστικώς: «Άγιος, άγιος, άγιος, Ιεχωβά ο Θεός, ο Παντοκράτωρ, . . . Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»​—Αποκάλ. 4:8, 11, ΜΝΚ.

⁵ Στο κεφάλαιο 5, ο ένας και μόνος, ο οποίος έχει το δικαίωμα προσόδου στον θρόνο και ο οποίος είναι «άξιος να ανοίξη το βιβλίον και να λύση τας σφραγίδας αυτού», αναγνωρίζεται ως «ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα, η ρίζα του Δαβίδ», δηλαδή ο Χριστός Ιησούς. Μαζί του αναφέρονται, επίσης, οι άγιοι εκείνοι, άτομα απολυτρωμένα ή εξαγορασμένα δια του αίματος του Αρνίου, και οι οποίοι, μαζί με τον Χριστό Ιησού, ‘γίνονται εις τον Θεόν ημών βασιλείς και ιερείς και θέλουσι βασιλεύσει επί της γης’. Αυτοί αποτελούν την αληθινή εκκλησία, την Χριστιανική εκκλησία, οι οποίοι ‘έχουν μέρος εις την πρώτην ανάστασιν,’ και οι οποίοι «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»​—Αποκάλ. 5:5, 9, 10· 20:6.

 6. Ως ο Υπέρτατος, ποιες ιδιότητες κατέχει ο Ιεχωβά;

⁶ Τα εδάφια αυτά από τον λόγον του Θεού εντυπώνουν σ’ εμάς βαθιά το δικαίωμα απολύτου κυριαρχίας και την απρόσβλητη θέσι του Υπερτάτου, του Ιεχωβά. Μαζί του, τα πάντα είναι αρμονικά και ασφαλή. Δεν υπάρχει τίποτε το αντιφατικό, όπως θλιβερά καταφαίνεται στις υποθέσεις του συγχρόνου ανθρώπου. Στα χέρια του ο Ιεχωβά κρατεί την λύσι όλων των προβλημάτων και διαμαχών του ανθρώπου, όπως αποδεικνύεται από την εξουσία και βασιλεία, η οποία ανατίθεται με ασφάλεια στο Αρνίον, τον Χριστόν Ιησού, ο οποίος απεδείχθη άξιος να την λάβη. Το ότι άλλοι, ένας περιωρισμένος αριθμός αμαρτωλών ανθρώπων, καθίστανται ικανοί να συμμετάσχουν σ’ εκείνη την εξουσία και βασιλεία δεν είναι παρά μία πρόσθετη, μολονότι θαυμαστή, απόδειξις του πλούτου της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Ιεχωβά.

 7. Πώς η χάρις του Ιεχωβά τονίζεται στην αρχή της προς Εφεσίους επιστολής;

⁷ Αυτή η τελευταία άποψις είναι εκείνη, που ήταν προφανώς στη διάνοια του αποστόλου Παύλου, όταν έγραφε στους Χριστιανούς, «προς τους αγίους τους όντας εν Εφέσω.» Προσεύχεται υπέρ αυτών: «Χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών, και Κυρίου Ιησού Χριστού.» Έπειτα εξηγεί ότι η υιοθέτησίς των ως υιών του Θεού δια του Ιησού Χριστού ήταν «εις έπαινον της δόξης της χάριτος αυτού [του Θεού]», και ότι η ‘άφεσις των αμαρτημάτων των’, βασιζόμενη στο χυμένο αίμα και το αντίλυτρο του Ιησού, ήταν, επίσης, «κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού [του Θεού].»​—Εφεσ. 1:1-7.

8, 9. (α) Ποια θα πρέπει να είναι η στάσις μας απέναντι στη ζωή; (β) Ποια αποκάλυψι έκαμε ο Παύλος σχετικά με το θέλημα και τον σκοπό του Θεού;

⁸ Με αυτό υπ’ όψιν ο απόστολος κατόπιν συζητεί το ίδιο υψηλό θέμα όπως ανεφέρθη ήδη, δηλαδή, το κυρίαρχον θέλημα και σκοπόν του Θεού και τη θέσι όλων των πλασμάτων του σχετικά με αυτό. Δεν υπάρχει εξαίρεσις ή απαλλαγή. Ένα άτομο μπορεί κάποτε να πη, «Εγώ δεν εζήτησα να γεννηθώ», ως να ζητούσε μ’ αυτό ν’ απαλλαγή από κάποιο αίσθημα ευθύνης στη ζωή. Αλλ’ όχι. Δεν οφείλομε την ύπαρξί μας στην τύχη. Ο Ιεχωβά είναι ο Υπέρτατος και αυτός εδημιούργησε τα πάντα, περιλαμβανομένης και της ανθρωπίνης οικογενείας στην αρχική της τελειότητα, προικισμένης με τη θαυμαστή δύναμι της αναπαραγωγής. Από σεβασμό και εκτίμησι προς τον Δημιουργό, οφείλομε να πούμε ότι λόγω του θελήματός του έχομε έλθει σε ύπαρξι.​—Αποκάλ. 4:11.

⁹ Με αυτή την κατάστασι διανοίας ας προσέξωμε τι έχει να πη ο Παύλος. Εξηγεί ότι ο Θεός έκαμε να περισσεύση σε μας η χάρις του με το να μας γνωστοποιήση «το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης.»​—Εφεσ. 1:9, 10.

10, 11. Ποια σημασία και σπουδαιότης συνδέονται με τους όρους (α) «μυστήριον», και (β) «οικονομία»;

¹⁰ Αυτή η ίδια η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο απόστολος τονίζει τη σπουδαιότητα του υπερτάτου θελήματος και σκοπού του Ιεχωβά. Είχε κρατηθή για ένα μακρό διάστημα ως ένα «μυστήριον». Ποια ανταπόκρισι προκαλεί η έκφρασις αυτή σε μας! Τι ευχαρίστησι μας δίνει το ότι μας είναι εμπιστευμένο ένα μυστικό! Ακόμη και ένα παιδί, ιδιαίτερα ένα μικρό κορίτσι, αγαπά να έχη ένα μυστικό και, στην κατάλληλη στιγμή, να το ψιθυρίση στο αυτί της καλυτέρας του φίλης, παρατηρώντας προσεκτικά να βεβαιωθή ότι δεν υπάρχει άλλο παιδί σε απόστασι ακοής. Το μυστικό του πιθανόν να μη σημαίνη πολλά για μας τους ενηλίκους, το μυστικό, όμως, του Ιεχωβά είναι ιερό και ενσωματώνει ολόκληρο τον σκοπό του και είναι σπουδαιότατο τόσο για κείνον όσο και για μας. Το να το αγνοήση κανείς ή να προσκόψη σ’ αυτό, όπως συνέβη σε πολλούς, σημαίνει απώλεια των πάντων.

¹¹ Σκεφθήτε, επίσης, τον όρον «οικονομία» ή «διαχείρισις». Κι αυτός, επίσης, υποδεικνύει κάτι που είναι πραγματικής σπουδαιότητος, διότι χρησιμοποιείται συνήθως εν σχέσει με πράγματα όπως η αποτελεσματική διαχείρισις κυβερνητικών και νομικών υποθέσεων. Πολλοί αναγνώσται του περιοδικού Η Σκοπιά, όταν επισκέπτωνται μια μεγάλη συνέλευσι, απολαμβάνουν μια εκ του πλησίον επίσκεψι στα διάφορα τμήματα, βλέποντας ό,τι είναι δυνατόν να ιδούν, αλλά δεν χρονοτριβούν όταν φθάσουν μπροστά σε μια θύρα με την επιγραφή «Διαχείρισις». Α! όχι, δεν θέλουν να έχουν ανάμιξι σε αυτού του είδους την ευθύνη.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

12, 13. Όπως αναφέρεται εις Εφεσίους 1:10, τι έχομε να μάθωμε όσον αφορά την οικονομία του Θεού;

¹² Ποια είναι αυτή η ζωτική οικονομία [ή διαχείρισις] του Ιεχωβά, που εκρατήθη μυστική επί τόσον καιρό; Η απάντησις μας έχει δοθή. Ευηρεστήθη ο Ιεχωβά, κατά ‘το πλήρωμα των καιρών, . . . να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης’. (Εφεσ. 1:10) Από αυτό μπορούμε αμέσως να μάθωμε μερικά σπουδαία πράγματα:

¹³ (1) Δεν υπάρχει παρά μία μόνον συγκεφαλαίωσις υπό την μίαν οικονομίαν. Ο άνθρωπος, οσοδήποτε και αν είναι ειλικρινής, δεν μπορεί να οικοδομήση τη δική του θρησκευτική οργάνωσι και να ισχυρίζεται ότι αυτή είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό. (2) Συγκεφαλαίωσις σε ενότητα με τον Χριστό απαιτεί πνεύμα προθύμου υποταγής σ’ αυτόν ως τον Κεχρισμένον του Θεού, καθώς, επίσης, και πνεύμα ενότητος και προθύμου συνεργασίας με όλους τους άλλους που συγκεντρώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. (3) Όπως ακολούθως απεκαλύφθη, υπάρχει μια διακονία που ενεπιστεύθη ο Θεός σ’ εκείνους που συνάγονται. (4) Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά πρόκειται «να συγκεφαλαίωση [‘ανακεφαλαιώση’, Κείμενον] τα πάντα» υπονοεί μια προηγούμενη κατάστασι ευτυχισμένης ενότητος, η οποία για κάποιον λόγο δεν διετηρήθη, αλλά πρόκειται ν’ αποκατασταθή. (5) Περιλαμβάνεται και το στοιχείον του χρόνου. Το μεγάλο αυτό έργο λαμβάνει χώραν κατά ‘το πλήρωμα των καιρών’. Έτσι, θέλομε πρώτα να γνωρίζωμε, πότε είναι το πλήρωμα των καιρών και πότε εγκαινιάζεται πλήρως η οικονομία;a

14. Πότε είναι το «πλήρωμα των καιρών,» και από ποια γεγονότα καθορίζεται;

¹⁴ Το πλήρωμα φθάνει όταν, καθώς είπε ο Ιησούς στη μεγάλη του προφητεία, «εκπληρωθώσιν οι καιροί των εθνών.» (Λουκ. 21:24) Η βαρυσήμαντη αυτή στροφή στην ανάπτυξι της βουλής του Ιεχωβά και στην ανθρωπίνη ιστορία έφθασε το 1914, όπως αποδεικνύεται αφθόνως από όσα έλαβαν χώραν εδώ επί της γης σ’ εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας. Τότε είναι που η εξουσία εδόθη στον Χριστό Ιησού στους ουρανούς, όπως περιγράφεται στον Δανιήλ, κεφάλαιο 7, παρά την εναντίωσι των θηριωδών, κτηνωδών βασιλειών επί της γης. Καθώς, επίσης, προφητικώς περιγράφεται από τον ψαλμωδό, τα έθνη και οι άρχοντες των «συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του Χριστού αυτού», αλλ’ ο Ιεχωβά εγέλασε μυκτηριστικά μαζί τους και εδήλωσε: Αλλ’ εγώ . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» Όταν ο κεχρισμένος βασιλεύς του Ιεχωβά, Χριστός Ιησούς, εγκατεστάθη ή ενεθρονίσθη, τότε ακριβώς εγκαθιδρύθη η οικονομία. Αυτό δεν έλαβε χώραν στη Σιών, ή Ιερουσαλήμ, εκεί κάτω στην Παλαιστίνη, αλλά, όπως το εδάφιο λέγει, στο «Όρος Σιών, και εις πόλιν Θεού ζώντος, την επουράνιον Ιερουσαλήμ.»​—Ψαλμ. 2:2-6, ΜΝΚ· Εβρ. 12:22.

15, 16. (α) Πότε και πώς άρχισε η σύναξις σε ενότητα με τον Χριστό; (β) Τι σημειώνει την πλήρη εγκαθίδρυσι της οικονομίας του Θεού;

¹⁵ Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθή ότι, όταν έγραφε στους Εφεσίους, ο Παύλος ωμιλούσε για τη σύναξι σε ενότητα με τον Χριστό ωσάν να είχε ήδη αρχίσει. Αυτό αληθεύει, όσον αφορά τα βήματα προς την κατεύθυνσι εκείνη. Αυτό άρχισε την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. με τα πρώτα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας, όταν το πνεύμα του Θεού είχε εκχυθή επάνω τους. (Πράξ. 2:1-4) Ούτε, όμως, ενόσω ησχολούντο δραστηρίως στη διακονία των, ούτε κατά τον θάνατό τους, έλαβαν την πλήρη αμοιβή των. Καθώς ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής.» (2 Τιμ. 4:8) Η μεγάλη οικονομία του Ιεχωβά εισέρχεται σε πλήρη λειτουργία μετά το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914.

¹⁶ Αφού ήλθε ‘εκείνη η ημέρα’, τι βλέπομε; Με τους λόγους του συμβολικού οράματος, όπως περιγράφεται από τον Ιωάννη, μπορούμε τώρα να ιδούμε δια πίστεως: «Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.» Μετά το 1914, οι διοικητικοί «νέοι ουρανοί», με τον ενθρονισμένον Ιησού Χριστό ως τον Οικονόμον του Θεού, έρριψαν τον Σατανά ή Διάβολο και τους δαιμονικούς αγγέλους του κάτω στη γη μας και επροχώρησαν στο έργον της ενοποιήσεως, ιδιαίτερα από το 1919 και έπειτα, όπως αποδεικνύει η σύγχρονος ιστορία των μαρτύρων του Ιεχωβά. (Αποκάλ. 14:1· 12:1-13) Έτσι το έργον της οικονομίας προχωρεί πάντοτε εμπρός εκπληρώνοντας πλήρως το θέλημα του Υπερτάτου ακριβώς όπως ο ίδιος έκαμε να καταγραφή πριν από πολύν χρόνο με τα εξής λόγια: «Δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.»​—Φιλιππησ. 2:10, 11.

17. Σ’ αυτόν τον καιρό τι πρέπει ιδιαιτέρως να προσέξωμε;

¹⁷ Έτσι βρισκόμαστε στην ημέρα τη μεγάλη, οπότε θα κάνωμε καλά να προσέξωμε τα μαθήματα εκείνα, τα οποία τονίζουν την ανάγκη να έχωμε μια σαφή όρασι της θεοκρατικής οργανώσεως του Θεού, ως επίσης, να εκτιμήσωμε τον σκοπό, για τον οποίον συναγόμεθα σε ενότητα κάτω από την καθοδήγησί της, δηλαδή, για έργο διακονίας. Επιπροσθέτως, αυτό τονίζει την ανάγκη του πνεύματος υποταγής και συνεργασίας. Τα μαθήματα αυτά διευκρινίζονται με οξύτερο τρόπο καθώς παρατηρούμε περαιτέρω τα όσα ο Παύλος λέγει επάνω στο ίδιο αυτό θέμα.

ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΠΝΕΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΣΚΟΠΟ

18. Πάνω στη γη, πώς και γιατί η αρχική κατάστασις της ενότητος έφθασε σ’ ένα τέλος;

¹⁸ Για να εξάρωμε την ανάγκη για το κατάλληλο πνεύμα, αξίζει να παρατηρήσωμε προς τα πίσω, ιδιαίτερα στην επίγεια σκηνή, και να ιδούμε γιατί η αρχική κατάστασις της ευτυχισμένης ενότητος δεν διετηρήθη. Όταν η μητέρα Εύα επρόσεξε όσα είχε να ειπή ο όφις για τον απηγορευμένο καρπό, προέκυψε όχι μόνο μια δοκιμή υπακοής, αλλά και ταπεινοφροσύνης. Απατημένη από όσα της ελέχθησαν, άρχισε να βλέπη τον καρπό αυτόν από μια νέα άποψι. Θα της έδινε, όπως ενόμιζε, μια νεωστί ανακαλυφθείσαν ανεξαρτησία, η σκέψις δε αυτή την προσείλκυσε. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν ανέμενε καν να ερωτήση τον σύζυγό της γι’ αυτό, αλλά επροχώρησε με τη δική της πρωτοβουλία. Μπορούμε να την φαντασθούμε να λέγη: ‘Γιατί όχι; Έχω κι εγώ μυαλό, δεν είν’ έτσι; Γνωρίζω ότι ο σύζυγός μου δεν έλαβε ως τώρα από αυτόν τον καρπό, αλλ’ αφήστε το σ’ εμένα· θα φροντίσω να λάβη’. Και εφρόντισε!​—Γεν. 3:1-6· 1 Τιμ. 2:14.

19. Πώς εκδηλώνεται το πνεύμα του κόσμου σήμερα, και σε τι αυτό θα οδηγήση;

¹⁹ Όχι, δεν ακούσαμε τη μητέρα Εύα να μιλή στον εαυτό της μέσα στον κήπο της Εδέμ, δεν είναι όμως ασύνηθες ν’ ακούμε μερικές από τις θυγατέρες της να μιλούν έτσι. Μήπως δεν είναι το πνεύμα του κόσμου αυτό σήμερα, τόσο από εθνική όσο και από ατομική άποψι; Ακόμη και τα μικρότερα έθνη ζητούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα και την ανεξαρτησία τους. Το ίδιο πνεύμα, επίσης, επιδεικνύεται συχνά από άτομα, τα οποία λέγουν κατ’ ουσίαν: ‘Έχω δικαίωμα να ζήσω τη ζωή μου κατά τον δικό μου τρόπο’. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος, για τον οποίον πολλοί δεν προσέχουν το άγγελμα που τους φέρουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Γνωρίζουν ότι αυτό θα έλθη σε σύγκρουσι με την ανεξαρτησία τους. Και αυτοί και οι άρχοντές των, όμοια με την Εύα, προσέχουν μάλλον στα κομπαστικά όμοια με βατράχους ‘ακάθαρτα πνεύματα’, ή εκφράσεις που εμπνέονται από τους ψευδομένους δαίμονες. Μια τέτοια προπαγάνδα ταράσσει το πνεύμα της υπερήφανης ανεξαρτησίας των και καταλήγει στο να ‘συνάξη αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’.​—Αποκάλ. 16:13, 14, ΜΝΚ.

20. Ποιες δύο δυνατότητες αντιμετωπίζομε σήμερα;

²⁰ Δεν είναι περίεργο το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ναυαγήσει! Ασφαλώς είναι προφανές ότι οφείλομε να εγκαταλείψωμε ένα τέτοιο πνεύμα ανεξαρτησίας, οσοδήποτε και αν έχωμε εντρυφήσει σ’ αυτό κατά το παρελθόν. Βρισκόμαστε στην ημέρα, που ο Θεός συγκεφαλαιώνει «τα πάντα εν τω Χριστώ», συνάγοντας πρώτα σ’ αυτόν τους πιστούς Χριστιανούς, οι οποίοι είχαν κοιμηθή στον θάνατο, με το να τους αναστήση για να είναι με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό. (Εφεσ. 1:10· 1 Θεσ. 4:13-18) Αν δεν θέλωμε να συναχθούμε κάτω από τη δικαία οικονομία με πνεύμα υπακοής και πιστής αφοσιώσεως, τότε, εκουσίως ή ακουσίως, θα βρεθούμε συναγμένοι μαζί με τις αντίθετες δυνάμεις που βαδίζουν προς τον Αρμαγεδδώνα κάτω από την αρχηγία του Σατανά, για να πολεμήσουν εναντίον του Θεού του Παντοκράτορος. Όπως σαφώς είπε ο Ιησούς: «Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού.»​—Ματθ. 12:30.

21. Όπως εξεικονίσθη από τον Ιησούν, (α) ποιοι μόνο συνάγονται σ’ αυτόν, και (β) πάνω σε ποια βάσι κάνει κρίσι ο Ιησούς;

²¹ Χρησιμοποιώντας την εξεικόνισι του Ιησού, βρίσκομε ότι μόνο τα όμοια με πρόβατα άτομα συνάγονται σ’ αυτόν· πρώτον, το «μικρόν ποίμνιον», η Χριστιανική εκκλησία που αποτελεί τους «νέους ουρανούς», αλλά τώρα, επίσης, από το 1931 εκείνα τα «άλλα πρόβατα», τα οποία ζωηρά προσδοκούν τις ευλογίες της «νέας γης». Τα «άλλα πρόβατα» δεν τυγχάνουν διαφορετικής μεταχειρίσεως, αλλά όλα γίνονται ‘μία ποίμνη υπό ένα ποιμένα’, ή οικονόμον. Χρησιμοποιώντας μια άλλη εξεικόνισι του Ιησού, που εκπληρώθηκε στις ημέρες μας, οπότε είναι ενθρονισμένος ως Βασιλεύς, βλέπομε ότι περιέγραψε τα «άλλα πρόβατα» ως εκείνους, οι οποίοι υποστηρίζουν και προσφέρουν καλή συνεργασία ακόμη και ‘εις ένα τούτων των αδελφών του των ελαχίστων’, ή ακολούθων του. Όλοι οι άλλοι κρίνονται από αυτόν ως ερίφια, τα οποία, λόγω της ισχυρογνώμονος ανεξαρτησίας των, αρνούνται ή αποτυγχάνουν να προσφέρουν μια τέτοια συνεργασία.​—Ματθ. 25:31-46· Λουκ. 12:32· Ιωάν. 10:16.

22. Σε ποιες προσκλήσεις του λόγου του Θεού οφείλομε ν’ ανταποκριθούμε τώρα;

²² Στην ημέρα αυτή, οπότε ο Ιεχωβά συντόμως θα ‘συντρίψη’ όλους εκείνους, οι οποίοι εναντιώνονται σ’ αυτόν και τον κεχρισμένο βασιλέα του, και θα ‘καταπαύση τους πολέμους έως των περάτων της γης’, ας είμεθα όλοι σοφοί και ας ανταποκριθούμε με το κατάλληλο πνεύμα στις προσκλήσεις που γίνονται από τα ίδια Γραφικά εδάφια, όπου ο Ιεχωβά λέγει: «Ησυχάσατε, και γνωρίσατε ότι εγώ είμαι ο Θεός.» «Δουλεύετε τον Ιεχωβά εν φόβω . . . Φιλείτε τον Υιόν [Χριστόν Ιησούν], μήποτε οργισθή . . . Μακάριοι πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτόν.»​—Ψαλμ. 2:9-12· 46:9, 10, ΜΝΚ.

23, 24. Ποια είναι η πρόθεσις του Θεού γι’ αυτούς που συνάγονται σ’ ενότητα με τον Χριστό, και μπορούν να το αποφασίσουν μόνοι των αυτό;

²³ Ποιος είναι ο σκοπός του Θεού για όσους από μας ανταποκρίνονται και συνάγονται κάτω από την οικονομία του Χριστού; Είναι μήπως μόνον η ευλογία και η σωτηρία μας; Μπορούμε να το αποφασίσωμε αυτό μόνοι μας; Τούτο θα ήταν πάρα πολύ παράλογο, μολονότι μερικοί διέπραξαν αυτό το σφάλμα και έπεσαν από τις τάξεις των πιστών. Όχι, δεν είναι όπως πιθανόν εμείς να νομίζωμε, αλλά, καθώς ο Παύλος λέγει σχετικά με τους 144.000, που έχουν εκ των προτέρων καθορισθή, είναι «κατά την πρόθεσιν του ενεργούντος τα πάντα [Θεού] κατά την βουλήν του θελήματος αυτού.» Ώστε ποιά είναι η πρόθεσις του Θεού; Σημειώστε την απάντησι που δίδεται: «Δια να ήμεθα [υπηρετώμεν, ΜΝΚ] εις έπαινον της δόξης αυτού.» Έπειτα παρατηρήστε ότι σ’ αυτά που ακολουθούν αμέσως μας λέγεται πώς να υπηρετούμε την πρόθεσι του Θεού κατά τρόπον ευπρόσδεκτον. Αφού μίλησε για τον εαυτό του και για άλλους, οι οποίοι υπήρξαν οι «προελπίσαντες εις τον Χριστόν», ο Παύλος κατόπιν λέγει, «εις τον οποίον και σεις [στην Έφεσο] ηλπίσατε.»

²⁴ Πώς αυτό κατέστη δυνατόν; Ο Παύλος εξηγεί πώς αυτό έγινε: «ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας σας.» Αυτό μας διευκρινίζει το θέλημα του Υπερτάτου για εκείνους, οι οποίοι συνάγονται. Δεν πρέπει να κρατήσωμε τα αγαθά νέα για τον εαυτό μας, αλλά πρέπει να κάμωμε να τα ακούσουν και άλλοι ώστε και αυτοί, επίσης, να μπορέσουν να συμμετάσχουν και να απολαύσουν την ίδια ένδοξη ελπίδα. Αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίον μπορούμε να είμεθα «εις έπαινον της δόξης» του Ιεχωβά, σ’ αυτή δε η θεία πρόθεσις πρέπει να υπηρετηθή κάτω από τη διεύθυνσι μιας μόνο οικονομίας.​—Εφεσ. 1:11-13.

25. Ποια είναι η κατάλληλη άποψις του Χριστιανού σχετικά με τον εαυτό του και τα έργα του;

²⁵ Από μια άλλη γωνία, λίγο περαιτέρω, ο Παύλος παρουσιάζει πάλι επιχειρήματα υπέρ της κυριαρχίας του Θεού και κατά της από μέρους μας λήψεως μιας ανεξαρτήτου απόψεως των πραγμάτων. Μας υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να καυχηθούμε για το ότι εγίναμε Χριστιανοί. Δεν υπάρχει τίποτε για το οποίο να υπερηφανευώμεθα. Μάλλον, ως Χριστιανοί, «αυτού [του Θεού] ποίημα είμεθα.» Εν τούτοις, καίτοι είμεθα «σεσωσμένοι δια της πίστεως», δεν μπορούμε να μένωμε αργοί ούτε και μπορούμε ν’ αποφασίσωμε μόνοι μας πώς θα επεξεργασθούμε τη σωτηρία μας. Αντιθέτως, όπως ο Παύλος το εξέφρασε, συναγόμεθα σε ενότητα με τον Χριστό Ιησού «προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός, δια να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.»​—Εφεσ. 2:8-10.

26, 27. (α) Πώς εκδηλώνεται το κατάλληλο πνεύμα για τον κατάλληλο σκοπό; (β) Πώς ο Ιησούς έκαμε το ζήτημα σαφές;

²⁶ Από τα εδάφια, που εξητάσθησαν κάτω από αυτόν τον υπότιτλο, το μάθημα, που πρέπει να διδαχθούμε, και το ζήτημα, που περιλαμβάνεται, καθίστανται πολύ σαφή. Οφείλομε να έχωμε το κατάλληλο πνεύμα για τον κατάλληλο σκοπό, το πνεύμα της ανιδιοτελούς, ολοψύχου αφοσιώσεως στον Ιεχωβά, για να εξασφαλίσωμε την ευημερία μας με τα δίκαια έργα, τα οποία ητοίμασε για μας. Όχι μόνον πρέπει να συναχθούμε σε ενότητα με τον Χριστό εμείς οι ίδιοι, αλλά κάτω απ’ αυτόν οφείλομε να συμμετάσχωμε στη σύναξι άλλων με το ν’ ακούσουν από μας τα αγαθά νέα.

²⁷ Ο Ιησούς είπε: «Όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει.» Αυτό κάνει το ζήτημα σαφές. Αν αρνούμεθα να έλθωμε κάτω από την οικονομία του ή να παραμείνωμε μέσα σ’ αυτή, τότε είναι έκδηλο ότι έχομε το εσφαλμένο πνεύμα για τον εσφαλμένο σκοπό. Οποιαδήποτε σύναξις, που επιδιώκεται να γίνη χωριστά από την οικονομία του Χριστού, πρέπει να είναι σε αντίθεσι προς αυτήν, οσοδήποτε καλό και αν είναι δυνατόν να φαίνεται ότι είναι το έργο και το ελατήριο. Όπως είπε ο Ιησούς στα προηγούμενα σχόλιά του, αφού είχε κατηγορηθή ότι εκβάλλει δαιμόνια δια του Βεελζεβούλ, «Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής, ερημούται· . . . αν ο Σατανάς τον Σατανάν εκβάλλη, διηρέθη καθ’ εαυτού· πώς λοιπόν θέλει σταθή η βασιλεία αυτού;» Αυτό εξηγεί τον λόγο, για τον οποίον ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκεται σε αντίφασι με τον εαυτό του, παρά τις προσπάθειές του για ενότητα. Το ελατήριό του είναι μάλλον ιδιοτελές, και αυτό δεν αποτελεί βάσι για μια γνησία, διαρκή ενότητα. Ας μην είμεθα τυφλωμένοι ή παραπλανημένοι με το να υποστηρίζωμε την εσφαλμένη οικονομία.​—Ματθ. 12:24-30.

Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΟΡΦΗ

28. Κατά ποιον τρόπο βλέπομε τη Χριστιανική εκκλησία να παίρνη σχήμα;

²⁸ Συνεχίζοντας αυτό το ίδιο θέμα, ο απόστολος αποκαλύπτει μια περαιτέρω εξέλιξι, που λαμβάνει χώραν κάτω από την οικονομία του Χριστού. Αυτό είναι εντατικά ενδιαφέρον και δίνει μια πιο εξυψωμένη άποψι της οικονομίας. Εξηγεί ότι εκείνοι που συνάγονται δεν συνωθούνται απλώς ως να ήσαν γύρω από ένα κοινό κεντρικό σημείο. Αντιθέτως, παρουσιάζονται παίρνοντας ένα συγκεκριμένο σχήμα, παρομοιαζόμενοι με μια οικοδομή. Εν πρώτοις, ‘ακρογωνιαίος λίθος είναι αυτός ο Ιησούς Χριστός’. Οι απόστολοι και οι προφήται αποτελούν το υπόλοιπον του θεμελίου, επί του οποίου «πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Ιεχωβά . . . εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.» (Εφεσ. 2:20-22, ΜΝΚ) Τι εξυψωμένη αντίληψις! Όταν παρευρισκώμεθα σε μια συνάθροισι των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αίθουσα Βασιλείας των, ή σε μια μεγαλύτερη συνέλευσι, είναι δυνατόν να πειρασθούμε να τους βλέπωμε από μια σαρκική άποψι, επειδή παρατηρούμε μόνο την εξωτερική τους εμφάνισι. Μάλλον, θα έπρεπε να τους παρατηρήσωμε και να τους εκτιμήσωμε όπως ο Ιεχωβά το κάνει. Άλλα εδάφια, τα οποία χρησιμοποιούν την ίδια εξεικόνισι για τον ναό του Θεού, τονίζουν το ίδιο πράγμα, την ανάγκη για μας να έχωμε την πνευματική άποψι, καθώς και την ευθύνη εκείνων που ανήκουν στον ναό του Θεού όπως αποφύγουν να ‘ομοζυγούν με απίστους’.​—1 Κορ. 3:16, 17· 2 Κορ. 6:14-7:1.

29. Πώς ο πολύς όχλος των ‘άλλων προβάτων’ φαίνεται στην εξεικόνισι του ναού;

²⁹ Ολόκληρη η Χριστιανική εκκλησία των 144.000 μαζί με τον Ιησού Χριστό αποτελεί τον πνευματικό ναό, που αποτελείται από ‘λίθους ζώντας’. (1 Πέτρ. 2:4, 5· Ιωάν. 2:19-22) Πιθανόν να πήτε ότι αυτό το καταλαβαίνετε, αλλά ότι δεν έχει καμμιά σχέσι μαζί σας, διότι οι ελπίδες σας δεν είναι ουράνιες, όπως εκείνες του «μικρού ποιμνίου», αλλά γήινες. Πολλοί από τους αναγνώστας του περιοδικού Η Σκοπιά ίσως να φρονούν έτσι, αλλά μη πλανάσθε. Αν αγαπάτε τον Ιεχωβά και παρεδώσατε τον εαυτό σας σ’ αυτόν με αφιέρωσι, την οποίαν έχετε συμβολίσει με το εν ύδατι βάπτισμα, τότε βρίσκεσθε ακριβώς μέσα στην εικόνα. Για ενθάρρυνσί σας σάς υπενθυμίζομε ότι, μετά την περιγραφή του σχηματισμού του πνευματικού Ισραήλ, της τάξεως του αγιαστηρίου του ναού, εδόθη στον Ιωάννη μια όρασις ενός μεγάλου πλήθους από «άλλα πρόβατα», τα οποία λέγεται ότι «λατρεύουσιν αυτόν [τον Θεόν] ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού.» Δεν θα μπορούσαμε να φαντασθούμε μια ωραιότερη εικόνα στενής ενότητος και ομονοίας!​—Αποκάλ. 7:15.

30. Πώς το έργο της συνάξεως έλαβε σήμερα μεγαλύτερη έκτασι, τονίζοντας ποια ανάγκη;

³⁰ Για υποστήριξι τούτου διαβάζομε ότι ο Θεός «θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» (1 Τιμ. 2:4) Σήμερα άνθρωποι κάθε είδους ανταποκρίνονται στα αγαθά νέα και φέρονται σε αρμονία με αυτά, συγκεντρωμένοι σε ‘μία ποίμνη υπό ένα ποιμένα’. Οι Γραφές καθιστούν σαφές ότι όλοι αυτοί πρέπει με τη διαγωγή τους να υπηρετούν για τον αίνο της δόξης του Θεού με το να συμμετέχουν ενωμένα στο έργο της διακονίας, το οποίον πρέπει να συμπληρωθή πριν από το οριστικό τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Από τις ημέρες των αποστόλων και έπειτα η έμφασις είχε δοθή στη σύναξι της Χριστιανικής εκκλησίας των 144.000 συγκληρονόμων του Χριστού· τώρα, όμως, κατά το ‘πλήρωμα των καιρών’, το έργο της συνάξεως περιέλαβε μια μεγαλύτερη συγκέντρωσι από το 1931, η οποία γίνεται με πολύ επείγοντα ρυθμό, διότι ο καιρός είναι σύντομος. Έχομε ανάγκη κάθε δυνατής βοηθείας και ενθαρρύνσεως, και θα είναι επομένως καλό να προσέξωμε πολύ το διακονικό μας έργο, τόσο εντός όσο και εκτός της οργανώσεως του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 592]

Όμοια με βατράχους «ακάθαρτα πνεύματα» συνάγουν άρχοντας σ’ εναντίωσι προς τον Θεό

[Εικόνα στη σελίδα 593]

Υπηρετώντας ως διάκονος κάτω από την οικονομία του Χριστού

«Την Διακονίαν Σου Κάμε Πλήρη»

 1. Ποια πρέπει να είναι η άποψις για τη διακονία του Χριστιανού;

Ο ΘΕΟΣ δεν άφησε ποτέ εκείνους που αποτελούν τον λαό του ως να μην έχουν τίποτε να κάμουν. Τους έδωσε έργο να κάμουν και αφού αυτό έρχεται ως ένας διορισμός από αυτόν, μπορεί κατάλληλα να ονομασθή διακονικό έργο, διότι είναι υπό μορφήν υπηρεσίας που προσφέρεται σ’ αυτόν. Ένα τέτοιο έργο, λοιπόν, δεν μπορεί ποτέ να το χειρισθή κανείς ελαφρά, αλλά θα το βλέπη ως οικονομίαν, επιστασίαν. Είναι ένα μεγάλο προνόμιο και φέρνει πολλή ευτυχία, αλλά και μεγάλη ευθύνη. Τούτο δεν πρέπει να μας αναχαιτίση, διότι ο Θεός γνωρίζει καλά τις ατέλειες και αδυναμίες μας, και κατά την παρ’ αξίαν αγαθότητά του έκαμε άφθονες προμήθειες για μας.

 2. Τι πνεύμα δείχνουν οι επιστολές του Παύλου προς τον Τιμόθεο, και ποιό θεμέλιο θέτουν για τη διακονία;

² Προφανώς σκέψεις όπως αυτές υπήρχαν στη διάνοια του αποστόλου Παύλου, όταν έγραφε στον Τιμόθεο, καθώς τις βρίσκομε στις δύο επιστολές του, που αποτελούν μέρος των Αγίων Γραφών. Κάθε σελίδα αποπνέει το πνεύμα της ειλικρινούς προτροπής και ενθαρρύνσεως, συνοδευόμενο από επίκαιρες προειδοποιήσεις. Παραδείγματος χάριν, έγραψε: «Διαμαρτύρομαι λοιπόν εγώ . . . κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως· έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.» Έπειτα, αφού δίνει προειδοποίησι ότι πολλοί από «της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών», καταλήγει: «Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.» Σημειώστε, εν τούτοις, ότι πριν από τα λόγια αυτά βρίσκομε μια παραπομπή σ’ εκείνο, το οποίον τονίζει ως απαραίτητο θεμέλιο για την εκπλήρωσι μιας τέτοιας διακονίας. Ποιο είναι αυτό; Ο Παύλος είπε στον Τιμόθεο: «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν.» Κατόπιν προσθέτει: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 4:1-5· 3:15-17.

 3. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξέχουν ως διακρινόμενοι, και μήπως αυτό σημαίνει καθόλου ότι είναι υπεράνθρωποι;

³ Δεν μπορούμε επαρκώς να τονίσωμε την ανάγκη να είμεθα στενά προσκολλημένοι στον λόγον του Θεού σε όλη τη διακονία μας, τόσο εντός της οργανώσεώς του όσο και έξω στο κήρυγμα και την επίδοσι μαρτυρίας σε άλλους. Αυτά τα πράγματα είναι εκείνα, που διακρίνουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου». Δεν αποβλέπομε σε παραδόσεις, ή σε σύμβολα πίστεως, ή σε δικές μας ιδέες. Σε όλες τις διευθετήσεις μας, στη διεξαγωγή των συναθροίσεων, σε ζητήματα πειθαρχίας και ελέγχου και οικονομικά, επίσης, σε ό,τι διδάσκομε και στις μεθόδους μας διδασκαλίας, το κάθε τι έχει μια Γραφική βάσι. Αν γίνη κάποια αλλαγή, αυτό οφείλεται σε καλύτερη κατανόησι των εδαφίων, τα οποία σχετίζονται με το ζήτημα. Η Γραφή, ο λόγος του Θεού, είναι το απαραίτητο θεμέλιο για μια επιτυχή διακονία. Πρέπει πρώτον να προηγηθή μια κατάλληλη κατανόησις των Γραφών, υποστηριζόμενη από μια ειλικρινή και αποφασιστική προσπάθεια να τεθούν τα πράγματα αυτά σ’ εφαρμογή, τόσο στη ζωή μας όσο και για να βοηθήσωμε άλλους που ανταποκρίνονται στον λόγο της αληθείας. Μην πήτε ότι είναι πάρα πολύ για σας. Πολλές χιλιάδες μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλον τον κόσμο ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις απαιτήσεις, και κανείς δεν ισχυρίζεται έστω και για μια στιγμή ότι είναι υπεράνθρωπος. Έμαθαν πώς να χρησιμοποιούν και πώς να βασίζωνται στις προμήθειες του Ιεχωβά, παραμένοντας προσκολλημένοι σ’ αυτόν με προσευχή και παραμένοντας προσκολλημένοι στον λόγο του και την οργάνωσί του, που είναι οι κύριοι αγωγοί του αγίου του πνεύματος.​—Φιλιππησ. 4:13.

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

 4. Πώς εξεικονίσθη καλά η διακονία της τάξεως του αγιαστηρίου κατά την εποχή του Δαβίδ και του Σολομώντος;

⁴ Όταν σκεπτώμεθα ότι η Χριστιανική εκκλησία παρομοιάζεται με «ναόν άγιον δια τον Ιεχωβά . . . κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος», και ότι όλοι οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι καλούνται, όπως αποδώσουν στον Θεό αγία υπηρεσία σε στενή συνεργασία με το υπόλοιπο αυτής της τάξεως του αγιαστηρίου, που βρίσκεται ακόμη επάνω στη γη, βοηθούμεθα να οραματισθούμε την σοβαρότητα και την έκτασι του διακονικού έργου, το οποίον πρέπει να γίνη μέσα στην οργάνωσι του Θεού. Αυτό εξεικονίζεται καλά από μια μόνο άποψι σε ό,τι συνέβη, όταν ο Δαβίδ έκανε εντατικές προπαρασκευές για την οικοδόμησι του κατά γράμμα ναού και για τις υπηρεσίες του. Έκαμε λεπτομερείς διορισμούς Λευιτικής υπηρεσίας, στους οποίους περιελαμβάνοντο «τέσσαρες χιλιάδες υμνούντες τον Ιεχωβά, με τα όργανα, τα οποία έκαμα, (είπεν ο Δαβίδ,) δια να υμνώσι.» Αυτά ετέθησαν σε ενέργεια δεόντως από τον υιόν του Δαβίδ, τον Σολομώντα, ο οποίος έκαμε προμήθειες για κανονικές υπηρεσίες του ναού, που περιελάμβαναν «τους Λευίτας εις τας φυλακάς αυτών, δια να υμνώσι και να λειτουργώσι κατέναντι των ιερέων, κατά το απαιτούμενον εκάστης ημέρας.» Αυτή η διακονική υπηρεσία αίνου ώφειλε να εκτελήται σε στενή ενότητα, τόσο με ύμνους όσο και με έργα.​—Εφεσ. 2:21, 22, ΜΝΚ· 1 Χρον. 23:5, ΜΝΚ· 2 Χρον. 8:14.

 5. Ποια άλλη εξεικόνισι ανέπτυξε ο Παύλος σχετικά με τη διακονία;

⁵ Συζητώντας την ανάγκη για μια παρόμοια απαίτησι σχετικά με τον πνευματικό ναό, ο απόστολος, στην προς Εφεσίους επιστολή του, χρησιμοποιεί το παράδειγμα του ανθρωπίνου σώματος. Πρώτον, αφηγείται πώς ο Χριστός, αφού ανέβη εις ύψος, «έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους», περιλαμβανομένων αποστόλων, προφητών, ευαγγελιστών, ποιμένων και διδασκάλων, «προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού.» Κατά πρώτον, η Χριστιανική εκκλησία και τα μέλη της πληροφορούμεθα ότι ήσαν στη νηπιακή τους ηλικία, ωσάν βρέφη, αλλ’ ολόκληρος ο αντικειμενικός σκοπός ήταν ν’ αναπτυχθή και να προχωρήση σε ωριμότητα, τόσον συλλογικώς όσον και ατομικώς. Πώς γίνεται αυτό, κάτω από την Κεφαλήν τον Χριστόν, εκτίθεται πάρα πολύ κατάλληλα από τον Παύλο με αυτά τα λόγια: «Παν το σώμα συναρμολογούμενον και συνδεόμενον δια πάσης συναφείας των συνεργούντων μελών, κατά την ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους, κάμνει την αύξησιν του σώματος, προς οικοδομήν εαυτού, εν αγάπη.»​—Εφέσ. 4:8-16.

 6. Πώς η εξεικόνισις του ανθρωπίνου σώματος φαίνεται να εφαρμόζεται σήμερα;

⁶ Είναι σαφές ότι εδώ ο απόστολος είχε υπ’ όψι του το διακονικό έργο που πρέπει να γίνη εντός της οργανώσεως του Θεού, ‘την οικοδομήν εαυτής’. Οι αυτές αρχές και μέθοδοι οικονομίας εφαρμόζονται σήμερα, όπως ακριβώς και στην αρχική εκκλησία. Στο ανθρώπινο σώμα, οι αρθρώσεις, μεγάλες και μικρές, αποτελούν τους κυρίους κρίκους, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την ομαλή, αρμονική συνεργασία ολοκλήρου του σώματος. Ομοίως και στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά ως σύνολον, και στο κυβερνών σώμα της, καθώς, επίσης, και σε κάθε μια από τις εκκλησίες της, η κυριώτερη ευθύνη για καλή συνεργασία βαρύνει τους διωρισμένους υπηρέτας, τα «χαρίσματα εις τους ανθρώπους.» Αυτοί είναι οι αρθρώσεις.​—Εφεσ. 4:8.

 7. Ποια ενθάρρυνσι εξυπηρετεί το γεγονός ότι ‘κάθε σχετικό μέλος’ παίζει το μέρος του;

⁷ Αλλά ο απόστολος δεν εγκαταλείπει το ζήτημα εκεί. Ως ένα επιπρόσθετον παράγοντα αναφέρει την εργασία ή «ανάλογον ενέργειαν ενός εκάστου μέρους.» (Εφεσ. 4:16) Αυτό φέρνει μέσα κάθε άτομο, άρρεν και θήλυ, οσοδήποτε νέο και ανώριμο ή οσοδήποτε ηλικιωμένο και αδύνατο. Μην πήτε ότι σεις είσθε εκτός υπολογισμού. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Πραγματικά, μόλις έλθετε σ’ επαφή με μάρτυρας του Ιεχωβά δεν μπορείτε ν’ αστοχήσετε να είσθε ένα μέσον ενθαρρύνσεως, αν γίνεται εκ μέρους σας καλή πρόοδος. Το να εύρωμε κάποιον, ο οποίος ανταποκρίνεται καλά σε μια οικιακή Γραφική μελέτη, ή το να βλέπωμε νέα πρόσωπα στις συναθροίσεις μας, όχι μόνο μια φορά, αλλά ερχόμενα τακτικά, είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικό για όλους τους άλλους και είναι μια απόδειξις της ευλογίας και του πνεύματος του Ιεχωβά επάνω στη διακονία μας. Είναι, επίσης, πολύ εποικοδομητικό να βλέπωμε εκείνους, οι οποίοι έχουν φθάσει σε γεροντική ηλικία και αναπηρία, να καταβάλλουν προσπάθειες, που τους στοιχίζουν ακριβά, για να παρευρεθούν στις συναθροίσεις και να έχουν κάποιο μέρος, οσοδήποτε μικρό, δίνοντας μαρτυρία σε άλλους. Όπως συμβαίνει με το ανθρώπινο σώμα, το μικρότερο μέλος παίζει το μέρος του κατά το ανάλογο μέτρον. Πιθανόν να μη το έχωμε αντιληφθή όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, αλλά αν πάη κάτι άσχημα, έστω και σ’ ένα από τα μικρότερα μέλη, ίσως ένα νύχι στραφή μέσα στο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού, τότε αμέσως μαθαίνομε γι’ αυτό! Είναι ορθό ν’ αντιμετωπίσωμε το γεγονός ότι ο καθένας από μας μπορεί να συμμετάσχη σε ανάλογο μέτρο στη διακονία, η οποία πρέπει να γίνη εντός της οργανώσεως του Θεού ή της τοπικής εκκλησίας, στην οποία ανήκομε, «προς οικοδομήν . . . εν αγάπη.» Υπάρχουν πολλά να γίνουν και πάντοτε μεγαλύτερη πρόοδος να σημειωθή. Και στις δύο εξεικονίσεις εκείνο που τονίζεται είναι η αύξησις: Η ‘αύξησις του σώματος’, και «αυξάνεται εις ναόν άγιον δια τον Ιεχωβά.»​—Εφεσ. 4:16· 2:21, ΜΝΚ.

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

 8. Πώς οι Χριστιανοί αναφέρονται Γραφικώς ως φορείς φωτός;

⁸ Σε στενό σύνδεσμο με την εξεικόνισι ενός αγίου ναού, η Γραφή μιλεί, επίσης, για τη Χριστιανική εκκλησία των 144.000 κληρονόμων της Βασιλείας ως για ένα «ιεράτευμα άγιον». Ο απόστολος Πέτρος τα συνδέει μαζί, όταν γράφη: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον.» Ποιόν σκοπό εξυπηρετεί αυτό το ιεράτευμα; Ο απόστολος απαντά: «Είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» Ο ίδιος ο Ιησούς έκαμε μια έξοχη μνεία των αληθινών ακολούθων του ως φορέων φωτός. Είπε τα εξής: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή . . . ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς.» Αυτό συνδέεται στενά με την ένδοξη εικόνα της προφητείας του Ησαΐα, που εκπληρώθηκε στις ημέρες μας, οπότε στη Σιών, την οργάνωσι του Θεού, ομοίαν με πόλι επάνω σε όρος, λέγεται «Σηκώθητι, φωτίζου»! Και με ποιο αποτέλεσμα; «Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου. Ύψωσον κύκλω τους οφθαλμούς σου, και ιδέ· πάντες ούτοι συναθροίζονται, έρχονται προς σε.» Τούτο, εξ άλλου, συμφωνεί ακριβώς με την θεόπνευστη δήλωσι σχετικά με την «οικονομίαν [του Θεού] . . . να συγκεφαλαιώση [ή συλλέξη] τα πάντα εν τω Χριστώ.»​—1 Πέτρ. 2:5, 9· Ματθ. 5:14-16· Ησ. 60:1-4· Εφεσ. 1:10.

 9. Ποιο επιχείρημα αναπτύσσει ο Παύλος σχετικά με τη νέα διαθήκη και τη διακονία της;

⁹ Παρατηρήστε τώρα πώς ο Παύλος συζητεί ότι το να είμεθα φορείς του φωτός αποτελεί μέρος της διακονίας μας. Γράφοντας στους Κορινθίους, λέγει ότι ο Θεός «έκαμεν ημάς ικανούς να ήμεθα διάκονοι της καινής διαθήκης.» Κατόπιν αντιπαραβάλλει τη νέα αυτή διαθήκη, η οποία έγινε με τη Χριστιανική εκκλησία μέσω του Χριστού ως μεσίτου, με την παλαιά διαθήκη του Νόμου που είχε γίνει με το έθνος του Ισραήλ μέσω του Μωυσέως ως μεσίτου. Δείχνει ότι, η «διακονία του πνεύματος» κάτω από τη νέα διαθήκη είναι περισσότερον ένδοξος κατά πάντα τρόπον παραβαλλομένη με την δόξα που είχε η «διακονία του θανάτου, η εν γράμμασιν εντετυπωμένη εις λίθους.» Όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το όρος Σινά με τις δύο πλάκες του Μαρτυρίου, το πρόσωπό του έλαμπε, «ώστε οι υιοί Ισραήλ δεν ηδύναντο να ενατενίσωσιν εις το πρόσωπον του Μωυσέως.» Εξηγεί, όμως, ο Παύλος κατόπιν ότι η πραγματική δυσκολία προήρχετο από τους υιούς Ισραήλ τους ιδίους. «Ετυφλώθησαν αι διάνοιαι αυτών . . . . Αλλ’ έως σήμερον, όταν αναγινώσκηται ο Μωυσής, κάλυμμα κείται επί της καρδίας αυτών. Όταν όμως», συνεχίζει, «επιστρέψη προς τον Ιεχωβά [με ολόψυχη υποταγή και αφοσίωσι], θέλει αφαιρεθή το κάλυμμα.» Κατόπιν, αναφερόμενος στη διακονία, η οποία εδόθη σ’ εκείνους της νέας διαθήκης, ή σε όσους βρίσκονται σε στενή σχέσι μ’ αυτήν, όπως συμβαίνει με τα «άλλα πρόβατα», ο απόστολος λέγει ότι ‘ημείς πάντες αντανακλώμεν ως εν κατόπτρω την δόξαν του Ιεχωβά με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον.’​—2 Κορ. 3:6-8, 14-18, ΜΝΚ· Έξοδ. 34:29-35· Εβρ. 9:15.

10. Κατά ποιον τρόπο μπορούμε να ‘αντανακλώμεν ως εν κατόπτρω την δόξαν του Ιεχωβά’;

¹⁰ Ίσως ν’ απορήσετε πώς αδύνατα, θνητά πλάσματα μπορούν ν’ αντανακλούν τη δόξα του Ιεχωβά, όταν άνθρωπος δεν μπορή να ιδή το πρόσωπό του και να ζήση. (Έξοδ. 33:20 παράβαλε, επίσης, 1 Τιμόθεον 6:16) Αλλά, εκτός από την προσωπική δόξα του Ιεχωβά, υπάρχει, επίσης, η μεγαλοπρεπής δόξα της βουλής του, που συγκεντρώνεται στην βασιλεία του κάτω από τον αγαπητό του Υιό. Αυτή η βασιλεία, η κεντρική αλήθεια της Γραφής, και οι αλήθειες που συνδέονται στενά μ’ αυτήν​—αυτές αποτελούσαν τα «μεγαλεία του Θεού», τα οποία είχαν αρχίσει να διακηρύσσωνται από εκείνους, πάνω στους οποίους είχε εκχυθή το άγιον πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής, κάνοντας έτσι έναρξι της εξωτερικής διακονίας των. (Πράξ. 2:11) Σε αρμονία με αυτό, ο Παύλος λέγει σχετικά με «την διακονίαν ταύτην», ότι δεν ‘δολόνομεν τον λόγον του Θεού, αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώμεν εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων, ενώπιον του Θεού’.​—2 Κορ. 4:1, 2.

11. Τι μπορούμε ν’ αναμένωμε ως αποτελέσματα και καρποφορία της διακονίας μας;

¹¹ Ναι, αυτή είναι η αποστολή μας, να φανερώνωμε την αλήθεια. Δεν αποθαρρυνόμεθα, όταν βλέπωμε ότι ο Σατανάς ‘ο θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων ετύφλωσε τον νουν των απίστων’ και επομένως στις διάνοιες και τις καρδιές των υπάρχει βαρύ κάλυμμα. Δεν είναι, όμως, όλοι άπιστοι. Πολλοί, πάρα πολλοί, κρατούνται ακόμη άθελά των αιχμάλωτοι του Σατανά. Είναι οι ‘στενάζοντες και βοώντες δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα’ στο Σατανικό σύστημα πραγμάτων, και αποτελεί μέρος της αποστολής μας να ‘κηρύξωμεν προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν’.​—2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ· Ιεζ. 9:4· Λουκ. 4:18.

12. Πώς σήμερα κάνει ο Θεός το φως να λάμψη εκ του σκότους;

¹² Πόσο ευτυχής είναι η αποστολή μας και πόσο τρομερή η ευθύνη μας, ειδικώς στην εποχή αυτή της εγκαταστάσεως της Βασιλείας! Στην προφητεία του για την συντέλεια αυτού του συστήματος πραγμάτων ο Ιησούς είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Όλες οι υποσχέσεις και προφητείες του Θεού πρέπει να εκπληρωθούν και θα εκπληρωθούν δίχως εξαίρεσι. Κάποτε εκπληρώνονται κατά γράμμα και κάποτε με ένα μεταφορικό ή πνευματικό τρόπο. Αυτό εννοεί ο Παύλος, όταν παραθέτη την πρώτη εντολή που έχει καταγραφή: «Να λάμψη φως εκ του σκότους.» Αυτό εξεπληρώθη κατά γράμμα. Έπειτα δείχνει πώς το αυτό αληθεύει κατά ένα πνευματικό τρόπο, όταν προσθέτη: «Όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.»​—2 Κορ. 4:6.

13. Γιατί ο Θεός ανέθεσε σε ατελή πλάσματα μια τέτοια διακονία;

¹³ Όταν παρατηρούμε τον εαυτό μας, πιθανόν να αισθανώμεθα, πολύ ορθά, ότι ως καθρέπται είμεθα πολύ ελλιπείς. Αλλά, για παρηγορία μας και για να δείξη ο Παύλος ότι δεν στηριζόμεθα στη δική μας ανθρωπίνη δύναμι και σοφία για να εκπληρώσωμε την αποστολή μας, εξηγεί ότι «έχομεν . . . τον θησαυρόν τούτον [της διακονίας] εις οστράκινα [γήινα, ΜΝΚ] σκεύη, δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού, και ουχί εξ ημών.» Ο Θεός έχει κάμει προμήθεια με την οποία δυνάμεθα να προσφέρωμε ευπρόσδεκτη υπηρεσία, μολονότι κατά τρόπον ατελή. Εν τούτοις, αυτό δεν μας απαλλάσσει, από την υποχρέωσι να τηρούμε τους εαυτούς μας ως καθρέπτας σε όσο το δυνατόν καθαρή και καλή κατάστασι.​—2 Κορ. 4:7· βλέπε, επίσης, 1 Κορινθίους 1:26-31.

Η ΕΝΟΤΗΣ ΟΥΣΙΩΔΗΣ

14. Τι είδους ενότης παρατηρείται στον κόσμο, και από ποιά ελατήρια παρακινείται;

¹⁴ Σε όλη τη διακονία μας η ενότης είναι ουσιώδης. Είναι γεγονός ότι στον κόσμο συχνά παρουσιάζεται ένα ενωμένο μέτωπο, είτε από ένα πολιτικό κόμμα είτε εν καιρώ πολέμου. Στον θρησκευτικό κόσμο, επίσης, καταβάλλονται προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνσι, μολονότι συγκριτικά φαίνονται βραδείες και δυσκίνητες. Γενικά, εν τούτοις, δεν αληθεύει μήπως ότι το ελατήριο που κινεί το ενωμένο μέτωπο είναι συχνά ο φόβος, φόβος ένας κοινού εχθρού; Μόλις παρέλθη ο κίνδυνος, τότε πολύ συχνά οι παλαιές διχόνοιες εμφανίζονται πάλι. Ενότης, η οποία κινείται από ένα τέτοιο ελατήριο, είναι καταδικασμένη να ραγίση και να σπάση. Δεν είναι η αγάπη που τους κρατεί ενωμένους· η αγάπη, όμως, η Θεοειδής αγάπη, είναι εκείνη, η οποία μόνον θα εγκαταστήση και θα διατηρήση μονίμως μια πραγματική, γνησία ενότητα. Ας ιδούμε πώς αυτή ενεργεί μεταξύ όλων εκείνων οι οποίοι συνάγονται κάτω από την οικονομίαν του Χριστού.

15. Ποια αρχικά βήματα απαιτούνται για να έλθη κανείς σε ενότητα με τον Θεό;

¹⁵ Η ενότης σε οποιονδήποτε όμιλο ανθρώπων πρέπει ν’ αρχίζη από το άτομο. Σ’ αυτή την περίπτωσι ενδιαφερόμεθα για Χριστιανούς, ή για εκείνους που έχουν γίνει Χριστιανοί. Για να γίνουν τέτοιοι, το πρώτο ζωτικό βήμα είναι να έλθουν σε ενότητα με τον Θεό. Συχνά αυτό το βλέπουν ως μία συγκινητική πείρα, μία αιφνίδια μεταστροφή. Αλλά, η πραγματική ενότης απαιτεί ένα πιο στερεό θεμέλιο. Για να έλθη σε ενότητα με τον Θεό ένα άτομο πρέπει να φθάση να γνωρίζη τον νουν του Θεού σε όλα τα ζητήματα, που κατάλληλα τον αφορούν. Αυτό είναι μια από τις κυριώτερες αιτίες που ο Θεός μάς έχει δώσει τον λόγο του, την Αγία Γραφή. Αυτή εκφράζει τις σκέψεις και το θέλημα του Υψίστου. Καθώς την μελετούμε και αποκτούμε την κατανόησί της, οι διάνοιές μας επηρεάζονται από τις δίκαιες σκέψεις και, με τη σειρά μας, κινούμεθα να κάνωμε δίκαια έργα, εκείνα «τα οποία προητοίμασεν ο Θεός, δια να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.»​—Εφεσ. 2:10.

16. Πώς αναμιγνύεται και η καρδιά και σε ποια ευλογητή καρποφορία οδηγεί τούτο;

¹⁶ Αλλά και η καρδιά, επίσης, όπως η διάνοια, περιλαμβάνεται. Καθώς μαθαίνομε και αυξάνομε σε γνώσι, έτσι πρέπει, επίσης, ν’ αυξάνη και η εκτίμησίς μας για τον Θεό, την Πηγή πάσης γνώσεως και σοφίας. Οι καρδιές μας ελκύονται προς αυτόν μ’ ευγνωμοσύνη και λατρεία, οδηγώντας μας να κάνωμε το βήμα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος, που έχει ως αποτέλεσμα μια προσωπική και ενοποιημένη σχέσι με τον Ιεχωβά. Για να διατηρήσωμε αυτή τη σχέσι και ταυτότητα σκέψεων, είναι ανάγκη να συνεχίσωμε τη μελέτη του Λόγου του. Αυτή είναι μια συνεχής ανάγκη, όπως υπέροχα διετυπώθη στους Ψαλμούς: «Μακάριος ο άνθρωπος, . . . [του οποίου] εν τω νόμω του Ιεχωβά είναι το θέλημα αυτού και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα.» Με ποιο αποτέλεσμα; «Θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται· και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή.» Ποιες πλουσιώτερες ευλογίες θα μπορούσατε να επιθυμήσετε;​—Ψαλμ. 1:1-3, ΜΝΚ.

17. Εν όψει όλων των παθημάτων του, πώς μπορούσε ο Ιησούς να λέγη ότι έχαιρε να εκτελή το θέλημα του Θεού;

¹⁷ Προς επιβεβαίωσιν τούτου, ενθυμούμεθα, επίσης, τους προφητικούς λόγους των Ψαλμών, οι οποίοι εφαρμόζονται στον Ιησού την ώρα του βαπτίσματός του, όταν είπε: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» (Ψαλμ. 40:8· βλέπε Εβραίους 10:5-7) Πώς μπορούσε ο Ιησούς να πη ότι έχαιρε να εκτελή το θέλημα του Θεού, όταν εγνώριζε από μερικές γραφές, όπως το 53 κεφάλαιο του Ησαΐα, ότι η αφιερωμένη πορεία του θα επέφερε την πιο σκληρή ταλαιπωρία και ονειδισμό, διότι επρόκειτο να καταφρονηθή και να λογχισθή και να συνθλιβή και να ‘παραδώση την ψυχήν αυτού εις θάνατον’; (Ησ. 53:3, 5, 12) Διότι ο Λόγος και ο νόμος του Πατρός του ήσαν στο μέσον της καρδιάς του. Από την τελεία γνώσι και ενθύμησι του λόγου του Θεού, που είχε, εγνώριζε τον νουν του Πατρός του σε όλα αυτά τα πράγματα, και αυτό τον ωδηγούσε και τον υπεστήριζε συνεχώς. Εγνώριζε ότι ο θάνατός του ήταν «πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά», γι’ αυτό μπορούσε να πη, όπως προελέχθη: «Εις σε [Ιεχωβά] θέλω θυσιάσει θυσίαν αινέσεως . . . Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά.» Ο Ιησούς είναι το τέλειο παράδειγμα ενός, ο οποίος βρίσκεται σε ενότητα με τον Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 116:15-18, ΜΝΚ· βλέπε, επίσης, Ιωάννην 5:19, 30.

18. Ποια σημεία τονίζονται ιδιαιτέρως στη συμβουλή, που δίδεται στις συζύγους;

¹⁸ Υπάρχει, επίσης, προς εξέτασιν το ζήτημα της οικογενειακής ενότητος, διότι η κοινωνία του Νέου Κόσμου αποτελείται από οικογένειες, κατά μέγα μέρος. Το κλειδί σε τούτο βρίσκεται στους λόγους που απευθύνονται κατ’ ευθείαν στον σύζυγο, την κεφαλή της οικογενείας. Αυτό είναι ενδιαφέρον. Βρίσκεται στη λεπτομερή συμβουλή που δίδεται από τον Παύλο τόσο στις συζύγους όσο και στους συζύγους. Αναφέρομε πρώτα τις συζύγους, διότι τόσο ο Παύλος όσο και ο Πέτρος αυτό κάνουν, όταν δίδουν λεπτομερή συμβουλή. (Εφεσ. 5:22-33· 1 Πέτρ. 3:1-7) Σε κάθε περίπτωσι τονίζουν την ανάγκη υποταγής των γυναικών στους συζύγους των, όπως δίχως αντίρρησι «η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν», κατά πάντα. Αυτό γίνεται έκδηλο από το «κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος.» Αυτό είναι ουσιώδες για την οικογενειακή ενότητα. Αλλά μήπως, στην περίπτωσι του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, δεν ήταν η σύζυγος, η οποία πρώτη ενήργησε εσφαλμένα και επέφερε το πρώτο κτύπημα στην οικογενειακή ενότητα με το ότι επέδειξε πνεύμα ανεξαρτησίας;​—Εφεσ. 5:24· 1 Πέτρ. 3:4.

19. Ποια είναι η κυρία ευθύνη που επικάθηται στον σύζυγο, και σε ποια αποτελέσματα οδηγεί;

¹⁹ Το κλειδί, όμως, για το πρόβλημα δεν είχε δοθή στις συζύγους. Θέτοντας την ευθύνη κυρίως στους συζύγους, ο Παύλος τούς λέγει: «Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής.» (Εφεσ. 5:25) Το να εκτιμήση κανείς πλήρως και να μάθη πώς να εφαρμόση αυτή τη Χριστοειδή αγάπη σε όλη τη γνησία της θέρμη και αγνότητα και άκρα ανιδιοτέλεια είναι ένα έργον ολοκλήρου ζωής. Αυτή είναι μια επί πλέον αιτία για να βρίσκεται κανείς σε στενή επαφή με το Ιερόν Υπόμνημα με όλες τις πληροφορίες του πάνω σ’ αυτό το θέμα. Όπως ο σύζυγος μαθαίνει ολοένα περισσότερο πώς να εκδηλώνη την αγάπη του, έτσι και η σύζυγος, ως ένα μέρος της συζυγικής της υποταγής, μαθαίνει πώς ν’ ανταποκρίνεται στο ίδιο κλειδί, και έτσι οικοδομείται μεταξύ των μια ενότης, η οποία είναι μια αμοιβαία πηγή δυνάμεως και ειρήνης και μεγάλης ευτυχίας. Με τη σειρά τους, τα παιδιά ανατρέφονται στην ίδια ατμόσφαιρα και πάνω στις ίδιες αρχές, πράγμα που καταλήγει σε μια ευτυχή, ενωμένη οικογένεια, η οποία φέρει τιμή στην κοινωνία Νέου Κόσμου και, υπεράνω όλων, στον Ιεχωβά. Η κατάστασις είναι πολύ διάφορη, βέβαια, σε μια διηρημένη οικογένεια, αλλά και πάλι ο αφιερωμένος γονεύς, είτε ο σύζυγος είτε η σύζυγος, πρέπει να έχη ως σκοπό την οικογενειακή ενότητα κατά ένα τρόπο συνεπή προς τις Γραφικές αρχές, ζητώντας την καθοδήγησι του Θεού και αφήνοντας τα τελικά αποτελέσματα σ’ αυτόν.

20. Γιατί είναι σπουδαίο για τους υπηρέτας να ‘ταπεινώσουν εαυτούς ως το παιδίον’, κι εξαιτίας ποιών κινδύνων;

²⁰ Τώρα στρέφομε την προσοχή μας προς τους διωρισμένους υπηρέτας στην εκκλησία, οι οποίοι αντιστοιχούν προς τις αρθρώσεις του ανθρωπίνου σώματος. Εκείνο, που είναι μερικές φορές δύσκολο ν’ αντιληφθούν αυτοί οι υπηρέται, είναι ότι ενότης και ταπεινοφροσύνη συμβαδίζουν. Γιατί είναι δύσκολο; Διότι παρεμβάλλεται το ζήτημα της θέσεως. Το ‘κεχρισμένον χερούβ’ είχε μια θαυμαστή θέσι «εν τω όρει τω αγίω του Θεού» και είχε την επίβλεψι «εν Εδέμ τω παραδείσω του Θεού», αλλά δεν ήταν ευχαριστημένο. Εσχεδίασε ν’ ανέβη υψηλότερα και, στην εποχή της Βαβυλώνος, να ‘γίνη όμοιος του Υψίστου’. (Ιεζ. 28:13-15· Ησ. 14:14) Οι δώδεκα μαθηταί του Ιησού, όταν ήσαν μαζί του, έδειχναν, για το ζήτημα της θέσεως, πάρα πολύ ενδιαφέρον, που κάποτε ελάμβανε μορφή ‘φιλονεικίας’, ακόμη και προτού καν τους δοθή οποιαδήποτε θέσις. Πόσο όμοιο με την ανθρώπινη φύσι! Ο Ιησούς τούς είπε ότι ώφειλαν να ‘ταπεινώσουν εαυτούς ως το παιδίον’. Μερικές φορές μια γυναίκα προβάλλει επί της σκηνής, όπως η «μήτηρ των υιών του Ζεβεδαίου», η οποία εζήτησε από τον Κύριο ειδικές θέσεις για τους γυιούς της. Γι’ αυτό φαίνεται κατάλληλο, όπως οι υπηρέται και οι γυναίκες των και όλοι οι άλλοι προσέξουν τη συμβουλή του Πέτρου: «Πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην· διότι “ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερηφάνους, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν”.»​—Λουκ. 22:24· Ματθ. 18:1-4· 20:20-28· 1 Πέτρ. 5:5· βλέπε Ιωάννην 13:14, 15.

21. Πώς ο Παύλος εφαρμόζει την εξεικόνισι του φυτεύματος και ποτίσματος στους υπηρέτας;

²¹ Ο Παύλος, επίσης, έδωσε έξοχη συμβουλή στους διακονικούς υπηρέτας και στην εκκλησία της Κορίνθου, όπου υπήρχε «φθόνος και έρις». Τους υπενθυμίζει ότι οι υπηρέται, που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, οι οποίοι κάνουν έργο όπως το πνευματικό φύτευμα και πότισμα, είναι απλώς τίποτε δίχως τον Θεό, ο οποίος μόνον μπορεί πραγματικά να κάμη μια εκκλησία, όπως ένα φυτό, να μεγαλώση και να επιτελέση αύξησι. Εμείς δεν μπορούμε να κάμωμε κανένα να δη και να πιστεύση την αλήθεια. Μόνον, όπως ‘ο Κύριος δίνει εις έκαστον’, μπορεί ένας να γίνη πιστός και να προστεθή στις τάξεις των Χριστιανών. Τονίζοντας την ενότητα, προσθέτει: «Ο φυτεύων . . . και ο ποτίζων είναι έν.» Γιατί; Διότι όλο αυτό αποτελεί μια ενέργεια· «του Θεού είμεθα συνεργοί.» Αυτό δεν μας απαλλάσσει, όμως, από την προσωπική ευθύνη, διότι «έκαστος θέλει λάβει τον εαυτού μισθόν κατά τον κόπον αυτού.»​—1 Κορ. 3:3-9.

22. (α) Γιατί οι Ισραηλίται απέτυχαν ενώπιον του Ιεχωβά, και ποια εξεικόνισι τους έδωσε; (β) Πώς ο Ιεχωβά εφήρμοσε την εξεικόνισι;

²² Καθώς γνωρίζομε από τον Λόγο του Θεού, βεβαιωμένον από τα γεγονότα και την πείρα, το θέλημα και ο σκοπός του Υπερτάτου είναι προωρισμένα να επιτύχουν. Υπόσχεται επιτυχία στο άτομο, που παραμένει σε ενότητα μ’ αυτόν με το να έχη προσκολληθή στον Λόγο του. (Ψαλμ. 1:1-3) Υπόσχεται, επίσης, επιτυχία σε όλη την ομάδα των πιστών, που συνάγονται σε ενότητα με τον Χριστό τώρα στο ‘πλήρωμα των καιρών’. (Εφεσ. 1:10) Το κατά σάρκα έθνος Ισραήλ επροτίμησε ν’ ακολουθήση τον δικό του δρόμο με το πνεύμα της ανεξαρτησίας, και ο Ιεχωβά τούς είπε ότι οι δικές του σκέψεις και οδοί ήσαν κατά πολύ υψηλότερες και, πραγματικά, πολύ διαφορετικές, από τις δικές των σκέψεις και οδούς. Ο Ισραήλ απέτυχε ενώπιον του Ιεχωβά, αλλά μήπως αυτό σημαίνει ότι απέτυχε ο σκοπός του Ιεχωβά; Αυτός έδωσε την εξεικόνισι της βροχής και της χιόνος, που καταβαίνουν εκ του ουρανού και δεν επιστρέφουν (ως ατμός), αλλά πρώτα ποτίζουν την γην και κάνουν αυτήν να δώση «σπόρον εις τον σπείροντα, και άρτον εις τον εσθίοντα.» Εφαρμόζοντας την εξεικόνισι, ο Ιεχωβά λέγει με έμφασι: «Ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματός μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου, και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.» Για ποιον σκοπό απέστειλε ο Θεός τον λόγο του, με τη βεβαιότητα ότι «θέλει ευοδωθή»; Μιλώντας τώρα για τον πνευματικό Ισραήλ, τη Χριστιανική εκκλησία, μαζί με τους ομοίους με πρόβατα συντρόφους των, η προφητεία συνεχίζει: «Διότι θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη.» Κατόπιν ακολουθεί μια πολύ τερπνή περιγραφική σκηνή σε συγκινητική, μεταφορική γλώσσα για τις συνθήκες του αποκαταστημένου και ευτυχισμένου παραδείσου, από πνευματική άποψι, του αφιερωμένου λαού του Θεού, που συνάγεται σε ενότητα κάτω από την οικονομία του, η οποία είναι υπό τον Χριστόν. «Θέλει είσθαι εις τον Ιεχωβά δια όνομα, δια σημείον αιώνιον, το οποίον δεν θέλει εκλείψει.»​—Ησ. 55:8-13, ΜΝΚ.

23. Ποια παρηγορία και ενθάρρυνσι μας έδωσε ο Ιεχωβά για την εποχή μας;

²³ Τι αντίθεσις είναι αυτή αν παραβληθή με την αντιφατική σκηνή αυτού του συγχρόνου κόσμου, ο οποίος είναι σε ασυμφωνία με τον εαυτό του και τις βασιλείες του που βρίσκονται σε διαίρεσι μεταξύ των. Ο Ιεχωβά σήμερα έχει στείλει τον λόγο του και μας έχει δώσει φιλάγαθα την κατανόησί του, το αγνό άγγελμα της αληθείας. Με τον πλούτον της παρ’ αξίαν αγαθότητός του δεν θα σημειώσωμε αποτυχία ενώπιόν του, αλλά θα κάμωμε την διακονία μας πλήρη σε στενή ενότητα ο ένας με τον άλλον. Καθώς ο Ιεχωβά προείπε αναφορικά με την εποχή μας: «Διότι τότε θέλω αποκαταστήσει εις τους λαούς γλώσσαν καθαράν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν υπό ένα ζυγόν.»​—Σοφον. 3:9, ΜΝΚ.

«Ειρήνη εν Ανθρώποις Ευδοκίας» ή Αρμαγεδδών​—Ποίον;

«Δόξα εν υψίστοις Θεώ! Και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.»​—Λουκ. 2:14, ΜΙΡ.

 1. Γιατί ενδιαφέρει τώρα να διαπιστώση κανείς για τον εαυτό του ότι είναι μεταξύ των ‘ανθρώπων ευδοκίας’;

ΕΙΣΘΕ ένας άνδρας ή μια γυναίκα ευδοκίας, καλής θελήσεως; Αν είσθε, τότε είσθε ένας από εκείνους, για τους οποίους μια στρατιά ουρανίων αγγέλων μίλησε ομόφωνα, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια περίπου. Γιατί αυτοί οι άγγελοι παρουσιάσθηκαν και μίλησαν; Διότι ένα γεγονός είχε συμβή, που πρόκειται να καταλήξη σε αιώνια ειρήνη για σας ακριβώς εδώ επάνω σ’ αυτή τη γη, που απειλείται τώρα από ένα τρίτον παγκόσμιο πόλεμο.

 2. Ποιο ήταν το σπουδαίο γεγονός, και γιατί μπορούμε να πάρωμε πολύ σοβαρά σήμερα ό,τι έγραψε σχετικά μ’ αυτό ο Ιατρός Λουκάς;

² Το γεγονός αυτό ήταν η γέννησις ενός άρρενος βρέφους στη Μέση Ανατολή. Αυτό, που συνέβη στην περίπτωσι εκείνη, δεν ήταν καθόλου ιστορία φανταστικών υπάρξεων, ένας μύθος ή παραμύθι. Αλλά γεγονός που μαρτυρείται από έναν όμιλο εργατικών ανθρώπων, οι οποίοι ευρίσκοντο σ’ ένα λόφο στην ύπαιθρο. Υπεστηρίχθη ως αληθινό από ένα γιατρό, ο οποίος στην ιδική του «διήγησιν περί των μετά πληροφορίας βεβαιωμένων εις ημάς πραγμάτων», λέγει ότι ‘διηρεύνησε πάντα εξ αρχής ακριβώς, να γράψη κατά σειράν περί τούτων. . . , δια να γνωρίσης την βεβαιότητα των πραγμάτων, περί των οποίων κατηχήθης’. Ο συγγραφεύς ήταν ο Ιατρός Λουκάς. Έγραψε πριν από δέκα εννέα και πλέον αιώνες και η διήγησίς του διεφυλάχθη σε χιλιάδες χειρόγραφα αντίγραφα, σε μερικές αρχαίες γλώσσες ωσότου εφευρέθη η τυπογραφία τον δέκατο πέμπτον αιώνα. Μπορείτε, λοιπόν, να πάρετε πολύ σοβαρά σήμερα εκείνο που είπαν οι άγγελοι για σας ως έναν άνθρωπο ευδοκίας πριν από πολύν καιρό.​—Λουκάς, κεφάλαιο πρώτο, εδάφια ένα έως τέσσερα.

 3. Γιατί η γέννησις εκείνου του παιδιού ήταν σπουδαία στην ιατρική ιστορία, και πώς εδόθη δημοσία μαρτυρία για την πατρότητα αυτού του βρέφους;

³ Στην ιατρική ιστορία η γέννησις αυτού του άρρενος βρέφους είναι πολύ σπουδαία, διότι είναι η μόνη γέννησις ενός βρέφους από μια παρθένο που αναφέρεται. Η σύλληψις του παιδιού εντός της δεν έγινε, επομένως, από ένα άνδρα, αλλ’ από ένα ουράνιο πατέρα. Αν δεν είχε συμβή αυτό πραγματικά, οι άγγελοι του ουρανού δεν θα είχαν κανένα ενδιαφέρον για τη γέννησι του βρέφους. Αν ήταν ένα παράνομο βρέφος, του οποίου ο ανθρώπινος πατέρας εκρύπτετο από εντροπή για ν’ αποφύγη την ευθύνη του, οι άγιοι άγγελοι δεν θα εξευτελίζοντο να φέρουν μαρτυρία της γεννήσεώς του. Δεν θα υπήρχε κανένας λόγος χαράς για τη γέννησι ενός τέτοιου ανεπιθυμήτου παιδιού, από το οποίο κανένα καλό δεν επρόκειτο να έλθη στο ανθρώπινο γένος. Ως απόδειξι του ότι η γέννησις του βρέφους ήταν θαυματουργική, έντιμη, ωφέλιμη από μια αγνή παρθένο, η στρατιά των ουρανίων αγγέλων εμφανίσθηκε σε ανθρώπους και τους έκαμε γνωστό ποιος ήταν ο πατέρας του νεογεννήτου παιδιού. Οι άγγελοι εδόξασαν τον Θεό, και τοιουτοτρόπως απεκάλυψαν τον ουράνιο Πατέρα του αξιοσημειώτου αυτού βρέφους.

 4. Πού και κάτω από ποιες τοπικές συνθήκες εγεννήθη το παιδίον, και ποια ήταν η εποχή του έτους;

⁴ Την εποχή εκείνη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διατηρούσε την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Οι Άραβες δεν είχαν γίνει ακόμη Μωαμεθανοί. Στη Ρωμαϊκή Επαρχία της Ιουδαίας το παιδί είχε γεννηθή στην πόλι Βηθλεέμ, και, λόγω της καταστάσεως συνωστισμού στις κατοικίες εντός της πόλεως, η μητέρα του Μαρία ηναγκάσθη να το αποθέση μέσα στη φάτνη ενός σταύλου. Ο χρόνος που αυτό συνέβη ήταν κατά τα μέσα περίπου του Ιουδαϊκού μηνός Τισρί, ή περίπου πρώτη Οκτωβρίου, μια εποχή του έτους, που οι άνθρωποι έπρεπε να μετακινηθούν για φορολογική εγγραφή και που οι ποιμένες μπορούσαν να παραμείνουν έξω στα λειβάδια όλη τη νύχτα για να προσέχουν τα πρόβατά των. Ο Ιατρός Λουκάς συνεκέντρωσε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για ό,τι συνέβη τότε. Προς όφελος όλων των «ανθρώπων ευδοκίας» γράφει (Λουκάς 2:8-20, Μετάφρασις Νέου Κόσμου):

5, 6. (α) Ποια πληροφορία έφεραν οι άγγελοι, και σε ποιόν; (β) Πώς αυτοί έγιναν αυτόπται μάρτυρες της γεννήσεως, με ποιο αποτέλεσμα σ’ αυτούς;

⁵ «Και ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φυλακάς της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών. Και ιδού, άγγελος Ιεχωβά εξαίφνης εφάνη εις αυτούς, και δόξα Ιεχωβά έλαμψε περί αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν. Και είπε προς αυτούς ο άγγελος, Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον εις εσάς, Θέλετε ευρεί βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη. Και εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων τον Θεόν, και λεγόντων, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας. Και καθώς οι άγγελοι ανεχώρησαν απ’ αυτών εις τον ουρανόν, οι άνθρωποι οι ποιμένες είπον προς αλλήλους, Ας υπάγωμεν λοιπόν έως Βηθλεέμ, και ας ίδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός, το οποίον ο Ιεχωβά εφανέρωσεν εις ημάς. Και ήλθον μετά σπουδής, και εύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ, και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη.

⁶ »Και ιδόντες, διεκήρυξαν τον λόγον τον λαληθέντα προς αυτούς περί του παιδίου τούτου. Και πάντες οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των λαληθέντων υπό των ποιμένων προς αυτούς. Η δε Μαριάμ εφύλαττε πάντας τους λόγους τούτους, διαλογιζομένη περί αυτών εν τη καρδία αυτής. Και επέστρεψαν οι ποιμένες, δοξάζοντες και υμνούντες τον Θεόν, δια πάντα όσα ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθησαν προς αυτούς.»

 7. Σε αρμονία με ό,τι οι άγγελοι είπαν τότε εκεί, τι δεν έλλειπε εκείνον τον καιρό;

⁷ Την εποχή εκείνη, πριν από δύο χιλιάδες περίπου χρόνια, οι άγγελοι απέδωσαν δόξα στον εν υψίστοις Θεόν ως τον Ύψιστον ή Υπέρτατον. Οι πιστοί ποιμένες έγιναν αυτόπται μάρτυρες και επίσης απέδωσαν δόξα στον Θεό για ό,τι έκανε υπέρ του ανθρωπίνου γένους στέλνοντας τον υποσχεμένο Μεσσία ή Χριστό τον Κύριο, τον βασιλικό απόγονο του Βασιλέως Δαβίδ, διότι η Μαρία ήταν μια απόγονος του Δαβίδ. Ώστε δόξα στον εν υψίστοις Θεό δεν έλλειπε την εποχή εκείνη.

 8. Ποια άτομα απήλαυσαν ‘επί γης ειρήνην’ τότε, καθώς αποδεικνύεται από τα γεγονότα της εποχής εκείνης;

⁸ Αλλά τι να πούμε για το «επί γης ειρήνη»; Ασφαλώς οι ποιμένες εκείνοι ήσαν ‘άνθρωποι ευδοκίας’ καθώς ήσαν ο Ιωσήφ και η σύζυγός του Μαρία. Επίσης, ο γέρων Συμεών και η γηραιά προφήτις Άννα, διότι και οι δύο είδαν το βρέφος Ιησούν, όταν ο Ιωσήφ και η Μαρία το έφεραν εντός του ναού της Ιερουσαλήμ την τεσσαρακοστή ημέρα από της γεννήσεώς του στη Βηθλεέμ. Όλα αυτά τα γηραιά πρόσωπα ευχαρίστησαν τον Θεό γι’ αυτά που έκανε. Υπήρχε ειρήνη ανάμεσα σε όλα αυτά τα άτομα ως ‘ανθρώπους ευδοκίας’. Ο βασιλεύς της Ιερουσαλήμ, όμως, δεν ήταν άνθρωπος ευδοκίας, καλής θελήσεως. Ήταν ο Ηρώδης ο Μέγας, ένας Εδωμίτης, διωρισμένος από τη Ρώμη. Γι’ αυτό δεν είχε ειρήνη, αλλά προσπάθησε να καταστρέψη το βρέφος Ιησούν, όταν ήταν περίπου δύο ετών. Λίγο αργότερα ο Βασιλεύς Ηρώδης πέθανε από μια αηδή νόσο, αλλ’ ο Ιησούς διέφυγε και μεγάλωσε για να γίνη ο «Χριστός Κύριος».​—Λουκ. 2:25-40· Ματθ. 2:1-23.

ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

 9. Στη διάρκεια των αιώνων από τότε, μήπως η παράθεσις των λόγων «επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας» έκαμε εκείνους, που ισχυρίζοντο ότι είναι Χριστιανοί, πιο ειρηνικούς και τι λέγουν τα γεγονότα;

⁹ «Επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας»​—αυτή υπήρξε μια περίφημη Γραφική παράθεσις για τα τελευταία χίλια εννεακόσια χρόνια. Ποια, όμως, υπήρξε η επίδρασίς της επάνω στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους; Όσον αφορά τις διεθνείς υποθέσεις, τα χρόνια της ειρήνης του κόσμου υπήρξαν λίγα από την εποχή που οι άγγελοι είπαν για πρώτη φορά τα καταπραϋντικά αυτά λόγια. Από αυτή την άποψι η κατάστασις του κόσμου δεν μετεβλήθη από τη γέννησι του Ιησού στη Βηθλεέμ. Αυτός ο ίδιος εξήγειρε την εναντίωσι των θρησκευτικών αρχηγών της χώρας του, οι οποίοι τελικά τον εθανάτωσαν μέσω του Ρωμαίου Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου το έτος 33 μ.Χ. Αιώνες αργότερα πολλοί άνθρωποι ισχυρίσθηκαν ότι είναι ακόλουθοί του, αλλά είχαν μεγάλες θρησκευτικές φιλονεικίες μεταξύ τους. Εκείνοι, που ισχυρίζοντο ότι ήσαν Χριστιανοί, έκαναν αιματηρούς πολέμους με Μωαμεθανούς, επίσης δε εφόνευσαν και χιλιάδες Ιουδαίους. Αυτοί οι λεγόμενοι Χριστιανοί ακόμη διεξήγαγαν φανατικούς πολέμους μεταξύ τους, όχι μόνο για θρησκευτικές διαφωνίες, αλλά πιο συχνά για την πολιτική του κόσμου τούτου. Αυτοί οι λεγόμενοι Χριστιανοί κάθε άλλο παρά ειρηνικοί υπήρξαν· δεν υπήρξαν μια πραγματική δύναμις για την ειρήνη του κόσμου.

10. Σύμφωνα με στατιστικές, που παρουσιάσθησαν από ερευνητάς, πώς μπορούν να παραβληθούν τα έτη παγκοσμίου ειρήνης με τα έτη πολέμου από την εποχή του προφήτου Μωυσέως;

¹⁰ Ερευνηταί επί των πολέμων έκαμαν μια παγκόσμιο ανασκόπησι της ειρήνης και του πολέμου στη διάρκεια της μακράς περιόδου από το 1481 π.Χ. μέχρι του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το έτος εκείνο, 1481 π.Χ., το στρατιωτικοποιημένο έθνος της Αιγύπτου ήταν η κυριαρχούσα παγκόσμιος δύναμις. Τον καιρό εκείνο ο προφήτης Μωυσής και ο λαός του ήσαν μακριά έξω στην έρημο της Αραβικής χερσονήσου, ζώντας σύμφωνα με τις Δέκα Εντολές που είχε λάβει ο Μωυσής από τον Ιεχωβά Θεό. Σ’ όλη τη διάρκεια των 3.426 ετών από τότε μέχρι του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 υπήρξαν μόνο 268 χρόνια παγκοσμίου ειρήνης. Ώστε περισσότερα από τρεις χιλιάδες χρόνια υπήρξαν χρόνια πολέμου, στους οποίους περισσότερες από 8.000 διεθνείς συμβάσεις ειρήνης παρεβιάσθησαν. Έτσι υπήρξε ένα έτος ειρήνης έναντι δώδεκα ετών και οκτώ δεκάτων του έτους πολέμου στη διάρκεια όλου αυτού του χρόνου. Τι θα πούμε, όμως, για την παγκόσμιο ειρήνη από το έτος 1945 και την εγκαθίδρυσι των Ηνωμένων Εθνών για διεθνή ειρήνη και ασφάλεια; Η παγκόσμιος ειρήνη βρίσκεται σε κίνδυνο όπως ποτέ προηγουμένως!

11. Ποιο θέμα έχει υιοθετήσει ο «Χριστιανικός κόσμος» κατά τα Χριστούγεννά του, κι εν τούτοις σήμερα, ύστερ’ από δέκα έξη αιώνες, για ποια απειλή ομιλούν άνθρωποι του «Χριστιανικού κόσμου»;

¹¹ Επί χίλια και πλέον χρόνια υπήρξε πολύ εύκολο για τον «Χριστιανικό κόσμο» να ψάλλη «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας» στα Χριστούγεννά του. Η ιστορία, όμως, δείχνει ότι αυτό δεν προώθησε ή εγκατέστησε παγκόσμιο ειρήνη. Αφότου εισήχθησαν τα Χριστούγεννα στη θρησκεία του τον τέταρτον αιώνα, ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε αθλίως στο να τον κάμη έναν απόλεμο κόσμο. Σήμερα, ύστερ’ από δέκα έξη αιώνες εορτασμού των Χριστουγέννων, υπεύθυνοι άνδρες του «Χριστιανικού κόσμου» ομιλούν για την απειλή του Αρμαγεδδώνος.

12-14. Ποια μνεία έγινε περί Αρμαγεδδώνος (α) από τον αρθρογράφο των Τάιμς Νέας Υόρκης το 1962; (β) από τον πρώην Πρόεδρο Αϊζενχάουερ το 1961; (γ) από ένα αρθρογράφο την εποχή της Διασκέψεως στη Μόσχα, το 1960;

¹² Στις 6 Μαΐου 1962, και αναφέροντας πολύ γνωστά ονόματα, ο αρθρογράφος της εφημερίδος Τάιμς Νέας Υόρκης έγραφε: «Ωπλισμένος με μια καλή υπόθεσι και με την ασπίδα της αμυντικής στρατιωτικής δυνάμεως, ισχυροποιημένη περισσότερο με τις πυρηνικές μας δοκιμές, ο Πρόεδρος Κέννεντυ ανέλαβε τώρα μια νέα προσπάθεια για να εξεύρη κάποιο τρόπο συμβιβασμού με τη Σοβιετική Ρωσία για ν’ αποσοβηθή ένας ατομικός Αρμαγεδδών. Σ’ αυτή την προσπάθειά του συνεχίζει την πορεία που ακολούθησαν οι Πρόεδροι Ρούσβελτ, Τρούμαν και Αϊζενχάουερ.»

¹³ Ενωρίτερα, στις 16 Σεπτεμβρίου 1961, ο πρώην Πρόεδρος Αϊζενχάουερ μίλησε σ’ ένα γεύμα στο Σικάγο, Ιλλινόις. Είπε εκεί ότι, επειδή η καταστροφή που μας απειλεί τώρα είναι από πυρηνικό πόλεμο, αυτό τοποθετεί το Σικάγο «τριάντα μόλις λεπτά από τον Αρμαγεδδώνα.»

¹⁴ Κάτω από την επικεφαλίδα «Διάσκεψις στη Μόσχα» η εφημερίς Τάιμς Νέας Υόρκης της 6 Νοεμβρίου 1960, έγραφε από τις στήλες του κυρίου άρθρου της τα εξής: «Ίσως η πιο θεμελιώδης διαφορά στη στάσι των δύο πρωτευουσών [της Ρωσίας και της Κίνας] είναι το γεγονός ότι η Μόσχα κατέστησε σαφές ότι κατανοεί πλήρως την καταπληκτική πανωλεθρία που θα ξεσπούσε επάνω σε όλη την ανθρωπότητα μ’ ένα πόλεμο υδρογονικής βόμβας, ενώ το Πεκίνο ομιλεί κατά καιρούς ωσάν να μη φοβάται ούτε και ένα πυρηνικόν Αρμαγεδδώνα.»

15-17. (α) Λόγω της υδρογονικής βόμβας, ως τι αναφέρεται ότι θα είναι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος; (β) Κατά τις αρθρογραφίες των εφημερίδων, πώς περιγράφεται ότι θα είναι στο αποκορύφωμά του ο «ψυχρός πόλεμος»; (γ) Σύμφωνα με τον αρθρογράφο επί των Εξωτερικών Υποθέσεων, πού ωθούνται οι υποθέσεις του κόσμου;

¹⁵ Επειδή τώρα υπάρχει ανά χείρας η τρομερή υδρογονική βόμβα, ομιλούν περί του τρίτου παγκοσμίου πολέμου ως ενός «θερμοπυρηνικού Αρμαγεδδώνος».a

¹⁶ Σχετικά με τον συνεχή «ψυχρόν πόλεμο» μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων Ανατολής και Δύσεως, ένας αρθρογράφος λέγει: «Δεν είναι καμμιά φιλοσοφική εκστρατεία για ένα φαντασιώδες μέλλον. Είναι εναντίον όλων των δυνάμεων του πονηρού στον κόσμο, ένα είδος Αρμαγεδδώνος, του οποίου η έκβασις θα είναι νίκη ή ήττα όχι για ένα μόνο έθνος ή μια μόνο συμμαχία αλλά για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.»b

¹⁷ Ένας αρθρογράφος επί των Εξωτερικών Υποθέσεων μάς προειδοποιεί: «Δεν μπορούμε ν’ αποφύγωμε το να ωθούμεθα προς τον Αρμαγεδδώνα απλώς διότι κανείς δεν ενδιαφέρεται ν’ αντιμετωπίση το καταφανές πρόβλημα. Αν το καταφανές πρόβλημα δεν μελετηθή ταχέως, το μέλλον πρόκειται να φέρη καταστροφή.»c

18. Παρά τις υποσχέσεις κατά την έναρξι του πεντηκοστού έτους από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί υπάρχουν σοβαροί λόγοι φόβου μιας τρίτης παγκοσμίου συρράξεως;

¹⁸ Το πεντηκοστό έτος μετά την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου έκαμε έναρξι με μια μεγάλη επίθεσι ειρήνης από τους ηγέτας της παγκοσμίου πολιτικής. Ακόμη και ο Ποντίφηξ της Πόλεως του Βατικανού έκαμε ένα προσκύνημα σε τόπους θρησκευτικού ενδιαφέροντος στη Μέση Ανατολή, ένα ταξίδι που ελέχθη ότι θα είναι προς όφελος της ειρήνης και της ενότητος. Στις 21 Ιανουαρίου 1964, η Επιτροπή Αφοπλισμού των Ηνωμένων Εθνών συνήλθε και πάλι και παρέτεινε επί μήνες τις συζητήσεις​—αλλά δεν υπάρχει αφοπλισμός. Οι δύο τρομακτικοί Ερυθροί γίγαντες του Κομμουνισμού συνέχισαν να μη επιδεικνύουν αύξησι σε αγάπη προς αλλήλους, ενώ ο μη κομμουνιστικός δημοκρατικός κόσμος εβεβαιώνετο ότι δεν επρόκειτο να υπάρξη τέλος στον ψυχρό πόλεμο μεταξύ Κομμουνισμού και καπιταλιστικών χωρών «στην εποχή μας». Και οι προσευχές συνεχίζουν ν’ αναπέμπωνται στις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» και τις Ιουδαϊκές συναγωγές υπέρ των Ηνωμένων Εθνών στον ιδικό τους ρόλο του ειρηνοποιού. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι φόβου μιας τρίτης παγκοσμίου συρράξεως.

19. Για να είναι αληθινή, ποια σημασία πρέπει να δοθή στη λέξι «Αρμαγεδδών», και τι πρέπει ν’ αναμένεται από τους «ανθρώπους ευδοκίας» εκεί;

¹⁹ Σε όλες τις προειδοποιήσεις των περί Αρμαγεδδώνος οι άνθρωποι της θρησκείας, της πολιτικής, του στρατού και της επιστήμης συνεχώς παραβλέπουν κάτι. Τι είναι αυτό; Είναι εκείνο που ο Αρμαγεδδών πραγματικά θα είναι. Όλοι αυτοί οι ομιληταί και συγγραφείς εδανείσθηκαν το όνομα από την Αγία Γραφή, το ίδιο αυτό βιβλίο, που μας λέγει, επίσης, για το πώς μια στρατιά αγγέλων εμφανίσθηκε κατά τη γέννησι του Ιησού στη Βηθλεέμ και έφερε το άγγελμα της δόξης προς τον Θεό και ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων ευδοκίας. Στον Αρμαγεδδώνα, λοιπόν, πρέπει να δοθή η Γραφική σημασία του, όχι η σημασία που του δίνουν άνθρωποι σοφοί κατά κόσμον. Θέλουν να τον περιγράφουν ως μια τελική μάχη από μερικές ανώνυμες δυνάμεις του καλού εναντίον ανωνύμων δυνάμεων του κακού, μια πραγματική στρατιωτική μάχη, μεταξύ διαιρέσεων του ανθρωπίνου γένους. Αρέσκονται να θεωρούν τον εαυτό τους ως ευρισκόμενον μεταξύ των δυνάμεων του καλού, που θα νικήσουν. Εν τούτοις, η Γραφή σαφώς καθορίζει τις αντίπαλες δυνάμεις, οι οποίες θα εμπλακούν στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Στη μάχη εκείνη οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’ δεν θα πολεμήσουν, διότι ο Θεός των θα πολεμήση από τον ουρανό υπέρ εκείνου, το οποίον είναι δίκαιον.

20. Πόσες φορές συναντάται η λέξις «Αρμαγεδδών», πού, και σχετικά με τι;

²⁰ Για να διατηρήσωμε το ζήτημα αυτό ευθές στη διάνοιά μας, ας αναγνώσωμε την προφητική Γραφική αφήγησι για τον ερχόμενον αυτόν πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Μόνο μια φορά η δυναμική αυτή λέξις «Αρμαγεδδών» συναντάται στην Αγία Γραφή, και αυτό γίνεται στο τελευταίο βιβλίο της, που ονομάζεται Αποκάλυψις. Το τελικό αυτό βιβλίο είχε δοθή μέσω εμπνεύσεως στον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη για να δείξη στους πιστούς Χριστιανούς «όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως.» Η προφητική εκ των προτέρων όρασις του Αρμαγεδδώνος δίδεται σε συσχετισμό με την έκτη από μια σειρά επτά πληγών. Οι συμβολικές αυτές πληγές αναφέρονται ως ‘έσχαται πληγαί, διότι εν αυταίς ετελέσθη ο θυμός του Θεού’. (Αποκάλ. 1:1· 15:1· 16:12) Όταν εκχέεται η έκτη πληγή, αποκαλύπτει κάτι που επιφέρει τον θυμό του Θεού. Ιδού τι βλέπει ο απόστολος Ιωάννης, όταν εκχέεται η έκτη πληγή:

21. Στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο δέκατο έκτο, τι βλέπει ο Ιωάννης στην όρασί τον σχετικά με τον Αρμαγεδδώνα;

²¹ «Και είδον τρία ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, εξερχόμενα εκ του στόματος του δράκοντος, και εκ του στόματος του θηρίου, και εκ του στόματος του ψευδοπροφήτου· διότι είναι πνεύματα δαιμόνων εκτελούντα σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος . . . Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»​—Αποκάλ. 16:13-16.

22. Ποιοι συγκεντρώνονται στον Αρμαγεδδώνα, και γιατί είναι καταφανές ότι ούτε μερικοί έστω από αυτούς δεν είναι με το μέρος του Θεού του Παντοκράτορος;

²² Μήπως η έκφρασις «βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης» αφήνει έξω κάποιον από τους πολιτικούς άρχοντας της εποχής μας; Όχι· ασχέτως αν πρόκειται για βασιλείες, προέδρους, δημοκρατικούς, κομμουνιστικούς ή ουδετεροφίλους άρχοντας της εποχής μας. Όλοι τους συγκεντρώνονται στον τόπο, που καλείται Αρμαγεδδών για πόλεμο. Αλλά πόλεμο για ποιο ζήτημα; Όχι για πόλεμο μεταξύ των, με μερικούς τουλάχιστον από αυτούς τους πολιτικούς άρχοντας και στρατούς παρά το πλευρό του Θεού του Παντοκράτορος. Γιατί όχι; Διότι ο απόστολος Ιωάννης είδε τους «βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης» συγκεντρωμένους σ’ αυτόν τον πόλεμο από τους εχθρούς του Θεού του Παντοκράτορος. Οι βασιλείς συνάγονται από πνεύματα δαιμόνων, οι δε δαίμονες δεν είναι φίλοι του Θεού του Παντοκράτορος. Εις απόδειξιν τούτου ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος έγραψε προς τους Χριστιανούς, οι οποίοι μόνον ισχυρίζοντο ότι πιστεύουν: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς· καλώς ποιείς· και τα δαιμόνια πιστεύουσι, και φρίττουσι.»​—Ιάκ. 2:19.

23. Υπέρ τίνος συνάγονται οι «βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης» στον Αρμαγεδδώνα για να πολεμήσουν;

²³ Κάτω από την αόρατη επίδρασι τέτοιων δαιμόνων, που φρίττουν με τη σκέψι του Παντοκράτορος Θεού, οι «βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης» (περιλαμβανομένου και του «Χριστιανικού κόσμου») δέχονται να συναχθούν στον Αρμαγεδδώνα, για να πολεμήσουν γι’ αυτούς τους δαίμονας, φυσικά. Αυτό σημαίνει, επίσης, πόλεμο για τον αόρατο ‘άρχοντα των δαιμονίων’, δηλαδή, Σατανά τον Διάβολο. (Ματθ. 12:24) Στην Αποκάλυψι προς τον Ιωάννη, Σατανάς ο Διάβολος εικονίζεται από τον Δράκοντα, από το στόμα του οποίου εξέρχονται τα βατραχώδη εκείνα «πνεύματα» για να συνάξουν τους πολιτικούς άρχοντας στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.

24. Τι είναι το συμβολικό θηρίο, από το στόμα του οποίου εξέρχεται ένα από τα βατραχώδη «πνεύματα»;

²⁴ Ένα από τα δαιμονισμένα αυτά πνεύματα εξέρχεται, επίσης, από το στόμα του συμβολικού θηρίου. Η Αποκάλυψις στο κεφάλαιο δέκατο τρίτο, εδάφια δύο έως επτά, μας λέγει ότι ο Δράκων Σατανάς ο Διάβολος δίδει σ’ αυτό το «θηρίον» την δύναμί του, τον θρόνο και μεγάλη εξουσία, την οποίαν εξουσία θα ασκούσε επάνω σε κάθε φυλή, λαό, γλώσσα και έθνος. Έτσι το «θηρίον» είναι η ορατή πολιτική οργάνωσις πάνω στη γη κάτω από την αόρατη κυριαρχία Σατανά του Διαβόλου.

25. Τι είδους οργάνωσις είναι ο συμβολικός ψευδοπροφήτης;

²⁵ Ένα τρίτο δαιμονικό πνεύμα εξέρχεται από το στόμα του «ψευδοπροφήτου». Αυτό το ίδιο το όνομα της προφητικής αυτής οργανώσεως προδίδει ότι είναι ψευδής και συνεπώς δεν είναι προφήτης του Θεού του Παντοκράτορος στις πολιτικές υποθέσεις. Φυσικά η προφητική προπαγάνδα από το στόμα του βοηθεί στο να οδηγηθούν οι βασιλείς της γης στον Αρμαγεδδώνα.

26. (α) Μήπως ο «πόλεμος της μεγάλης ημέρας», στον οποίον συνάγονται, σημαίνει ένα «θερμοπυρηνικό Αρμαγεδδώνα», και τι φαίνεται ν’ αντιτίθεται προς μια τέτοια σκέψι; (β) Εν τούτοις, το ότι συνάγονται εκεί τι επί τέλους πραγματικά θα σημαίνη;

²⁶ Προσεκτικοί μελετηταί της Γραφής αγρυπνούν για την εκπλήρωσι των προφητειών της στα γεγονότα και στις καταστάσεις της εποχής μας. Βλέπουν όλους τους πολιτικούς άρχοντας και τις μαχητικές δυνάμεις των να συνάγωνται ομού με ακαταμάχητο τρόπο στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι συνάγονται σ’ ένα «θερμοπυρηνικόν Αρμαγεδδώνα», ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Στην επιφάνεια των πραγμάτων τουλάχιστον, όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες σήμερα μέσω της οργανώσεως Ηνωμένων Εθνών, το Ίδρυμα Παγκοσμίου Ειρήνης, τα Σώματα Ειρήνης, και άλλα όργανα ειρήνης φαίνονται να ευρίσκωνται στην αυτή κατεύθυνσι, σε μια μόνο παγκόσμια κατάστασι όπου οι λαοί θα πουν μ’ ένα αίσθημα αυτοβεβαιώσεως, «Ειρήνη και ασφάλεια!» (1 Θεσ. 5:3)d Παρά τις προσπάθειες αυτές για διεθνή ειρήνη, η κατευθυνόμενη από δαίμονας σύναξις των βασιλέων της γης στον Αρμαγεδδώνα προχωρεί σταθερά και τελικά θα σημαίνη ένα πόλεμο εναντίον του Παντοκράτορος Θεού.

27. Τι δείχνει το δέκατο έβδομο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως για τις σχέσεις των ‘βασιλέων ‘της γης με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη;

²⁷ Άσχετα με το πόσο μπορεί να έχη αντίρρησι ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» σε όσα λέμε για τους βασιλείς της γης, που είναι μέλη των εκκλησιών του, οι θεόπνευστες Γραφές δεν αφήνουν αμφιβολία για την πορεία αυτή προς τον Αρμαγεδδώνα. Έτσι, ανοίξτε, παρακαλούμε, στο επόμενο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, κεφάλαιο δέκατο έβδομο. Μας ομιλεί για τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, με την οποία οι βασιλείς της γης επόρνευσαν κατά ένα θρησκευτικό τρόπο. Λέγει ότι η Βαβυλών η Μεγάλη όχι μόνον βρίσκεται ενωμένη με τους βασιλείς της γης, αλλά, επίσης, κάθηται επάνω σε ‘λαούς και όχλους, και έθνη και γλώσσες’. (Αποκάλ. 17:1, 2, 15) Και είναι ευνόητο τούτο, διότι η Βαβυλών η Μεγάλη είναι η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, η οποία έχει τις βάσεις της στη θρησκεία της αρχαίας Βαβυλώνος. Επομένως είναι ψευδής. Πράγματι η αυτοκρατορία της ψευδούς Βαβυλωνιακής θρησκείας είναι εξαπλωμένη παγκοσμίως σήμερα. Είναι μια θρησκευτική σύγχυσις χωρίς ελπίδα.

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΜΑΧΗ

28. Παρά τους θρησκευτικούς των δεσμούς, εναντίον τίνος μάχονται αυτοί οι «βασιλείς» της γης, σύμφωνα με την Αποκάλυψι 17:13, 14;

²⁸ Όλοι οι «βασιλείς . . . της οικουμένης όλης» έχουν συνενωθή με τη θρησκεία. Επομένως το ανύποπτο πρόσωπο θα μπορούσε να σκεφθή ότι αυτή η συνένωσις της θρησκείας με την πολιτική θα ωδηγούσε τα έθνη στον Θεό. Η δημοφιλής αντίληψις είναι ότι οι λαοί όλοι λατρεύουν ένα και τον αυτόν Θεό, μόνον υπό διαφόρους εξωτερικούς τύπους με διάφορα θρησκευτικά ονόματα. Η αντίληψις αυτή δεν τραυματίζει κανενός τα αισθήματα, αλλά είναι ορθή; Τι λέγει το δέκατο έβδομο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, εδάφια δεκατρία και δεκατέσσερα, για τους βασιλείς αυτούς με τους οποίους η Βαβυλών η Μεγάλη έχει θρησκευτικούς δεσμούς και ενότητα; Λέγει τα εξής: «Ούτοι έχουσι μίαν γνώμην, και θέλουσι παραδώσει εις το θηρίον την δύναμιν και την εξουσίαν εαυτών. Ούτοι θέλουσι πολεμήσει με το Αρνίον, και το Αρνίον θέλει νικήσει αυτούς, διότι είναι Κύριος των κυρίων και Βασιλεύς των βασιλέων.» Ποιο είναι τα πρόσωπο, που καλείται εδώ «το Αρνίον» και ποιος είναι Κύριος κυρίων και Βασιλεύς βασιλέων; Είναι ο ουράνιος Ιησούς Χριστός, που είχε κάποτε γεννηθή ως ένας άνθρωπος στη Βηθλεέμ.

29. Γιατί αυτός καταλλήλως καλείται «το Αρνίον», και, όταν πολεμούν εναντίον του, εναντίον τίνος οι βασιλείς πραγματικά πολεμούν;

²⁹ Καλείται, επίσης, «ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιωάν. 1:29) Το Αρνίον αυτό απέθανε θυσιαστικά επί της γης, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός τον ήγειρε από τον θάνατο σε αθάνατη ζωή στον ουρανό ως ένα πνευματικό πρόσωπο. Ο Θεός κατέστησε τώρα τον δοξασμένο Ιησού έναν ουράνιο Βασιλέα με δικαίωμα διακυβερνήσεως όλης της γης. Όταν ήταν εδώ κάτω στη γη ο Ιησούς Χριστός δεν διέπραξε ποτέ θρησκευτική πορνεία με την Βαβυλώνα τη Μεγάλη, όπως έχουν κάμει οι «βασιλείς . . . της οικουμένης όλης.» Επομένως, όταν οι βασιλείς αυτοί κάτω από την επίδρασι της Βαβυλώνος της Μεγάλης πολεμούν εναντίον του Αρνίου, σημαίνει αυτό ότι πολεμούν υπέρ του Παντοδυνάμου Θεού ή εναντίον Του; Η μόνη απάντησις είναι, Εναντίον του!

30. Πώς εξεικονίζεται το Αρνίον του Θεού στην Αποκάλυψι 19:11-16;

³⁰ Η μάχη από τους βασιλείς της γης στον Αρμαγεδδώνα αναφέρεται μάλλον στην Αποκάλυψι 17:14. Η περιγραφή της δίδεται στην Αποκάλυψι 19:11-21. Εκεί ο απόστολος Ιωάννης μάς λέγει πώς, στους ανοιγμένους ουρανούς, βλέπει το Αρνίον του Θεού τώρα ως έναν πολεμιστή, που ιππεύει επάνω σ’ ένα λευκόν ίππο. Και, λέγει ο Ιωάννης, «καλείται το όνομα αυτού, Ο Λόγος του Θεού. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν. Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, δια να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει “ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά·” και αυτός πατεί τον ληνόν του οίνου του θυμού και της οργής του Θεού του Παντοκράτορος. Και επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού έχει γεγραμμένον το όνομα, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων.» Αυτός είναι Εκείνος, που μάχεται υπέρ του Θεού. Αλλά εναντίον τίνος;

31, 32. Εναντίον τίνος πολεμά και ποιος κερδίζει τη μάχη, σύμφωνα με την Αποκάλυψι 19:17-21;

³¹ Στην έκθεσι για τη μάχη ο απόστολος Ιωάννης μάς λέγει τα εξής: «Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης, και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα, δια να κάμωσι πόλεμον με τον καθήμενον επί του ίππου, και με το στράτευμα αυτού.» Σ’ εκείνη την ενέργεια μάχης αυτοί οι βασιλείς της γης και τα στρατεύματά των συνάγονται στον Αρμαγεδδώνα εκεί από τα πνεύματα δαιμόνων. Ποιος, λοιπόν, κερδίζει τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος που επακολουθεί, αυτόν τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος»; Ο Ιωάννης μάς λέγει:

³² «Και επιάσθη το θηρίον, και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου, και τους προσκυνούντας την εικόνα αυτού· ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός την καιομένην με το θείον. Και οι λοιποί εφονεύθησαν με την ρομφαίαν του καθημένου επί του ίππου,, την εξερχομένην εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών.»​—Αποκάλ. 19:11-21.

33. Τι θα συμβή, λοιπόν, σε όλα τα πολιτικά συστήματα και τους άρχοντας και τις μαχητικές των δυνάμεις στον Αρμαγεδδώνα;

³³ Αυτό δεν αφήνει καμμιά αμφιβολία για τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, που βρίσκεται ακριβώς ενώπιον όλου του ανθρωπίνου γένους. Πριν από δέκα εννέα αιώνες, σε προφητική όρασι, ο Ιωάννης είδε ποιος θα εκέρδιζε τον πόλεμο. Αυτό μας καθιστά βέβαιο τώρα ποιος θα κερδίση τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Θα είναι ο Πολεμιστής του Θεού, ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων, και τα ουράνια αγγελικά του στρατεύματα. Τα πολιτικά συστήματα πάνω στη γη, όπως εξεικονίζονται από το θηρίον και την εικόνα του και τον ψευδοπροφήτη, θα καταστραφούν τόσο ολοσχερώς όσο αν ερρίπτοντο μέσα σ’ ένα λάκκο πυρός και θείου. Ποτέ πια δεν θα υπάρξη μια διεθνής ένωσις μέσω των συμμαχιών της εποχής μας. Οι πολιτικοί άρχοντες και οι μαχητικές των δυνάμεις, πολιτικές και στρατιωτικές, θα φονευθούν από τις ουράνιες δυνάμεις. Δεν θα τους δοθή τιμητικός ενταφιασμός μέσα σε μνημεία αλλά θα γίνουν τροφή για όρνεα. Η σφαγή των θα προέλθη από τη συμβολική «ρομφαίαν» εκτελέσεως που εξέρχεται εκ του στόματος του Βασιλέως των βασιλέων. Και πάνω στη γη οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’ θα παραστούν μάρτυρες τούτου.

34. Τι θα σημαίνη για κάποιον η ανάμιξίς του σ’ εκείνον τον πόλεμο, και γιατί;

³⁴ Ας μη απατώμε, λοιπόν, τον εαυτό μας. Το ν’ αναμιχθή οποιοσδήποτε από μας στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος σημαίνει ν’ αναμιχθή με τον Θεό τον Παντοκράτορα, διότι πρόκειται περί πολέμου από τους πολιτικούς άρχοντας του κόσμου τούτου εναντίον του Θεού και εναντίον του Υιού του, Ιησού Χριστού, του Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων. Μια τέτοια ανάμιξις θα εσήμαινε την βεβαία καταστροφή μας, δίχως ελπίδα ν’ αναστηθούμε από τους νεκρούς κάτω από τη νικηφόρο βασιλεία του Θεού στη διάρκεια της χιλιετούς διακυβερνήσεως από τον θριαμβευτή Υιόν του Ιησούν Χριστόν.

Η ΕΚΛΟΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ

35. (α) Ποιο επίμαχο ζήτημα πρόκειται να τακτοποιηθή στον Αρμαγεδδώνα; (β) Γιατί είναι ο Θεός υποχρεωμένος να χρησιμοποιήση βία εκεί;

³⁵ Όταν βλέπωμε ποιοι αποτελούν τις δύο παρατάξεις σ’ αυτή τη θεαματική μάχη του Αρμαγεδδώνος, μπορούμε να δούμε, επίσης, ότι η μάχη είναι γύρω από το επίμαχο ζήτημα της κυριαρχίας της γης. Η ερώτησις που πρόκειται να τακτοποιηθή στον Αρμαγεδδώνα είναι, Ποιος έχει το δικαίωμα να κυβέρνηση όλη τη γη; Ποιος, πράγματι, θα κυβερνήση τη γη τώρα και πάντοτε​—οι πολιτικοί ηγέται του διεφθαρμένου αυτού συστήματος πραγμάτων ή ο Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός; Όταν το 1914-1918 διεξήγετο ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, κυρίως μεταξύ των εθνών του «Χριστιανικού κόσμου», ήταν γύρω από το ζήτημα του ποιος θα κυριαρχήση στη γη πολιτικώς και εμπορικώς. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος του 1939-1945, ο οποίος διεξήχθη, επίσης, κυρίως μεταξύ των εθνών του «Χριστιανικού κόσμου», ήταν γύρω από το ίδιο ζήτημα. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, που μπορούμε να παρατηρήσωμε σήμερα, ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα ήταν για το ίδιο επίμαχο ζήτημα. Σε αρμονία με το γεγονός αυτό, οι ανθρώπινοι άρχοντες της γης αυτής ενδίδουν τώρα στην αόρατη δαιμονική επιρροή των εχθρών του Θεού και αρνούνται να παραδώσουν την κυριαρχία της γης στον από τον Θεό διωρισμένο Βασιλέα, Ιησούν Χριστόν. Αναποφεύκτως ο Θεός είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήση βία στον Αρμαγεδδώνα. Ώστε τα έθνη φέρουν μόνα τους καταστροφή στον εαυτό τους από τα χέρια του Θεού του Παντοκράτορος στον Αρμαγεδδώνα, τη χειρότερη περίπτωσι θλίψεως που είδε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία.​—Ματθ. 24:21, 22.

36. Ποιες ερωτήσεις θα έπρεπε να υποβάλωμε σοβαρά στον εαυτό μας, και ποια είναι η απάντησις της Γραφής;

³⁶ Συνεπώς, οφείλομε να ερωτήσωμε σοβαρά τον εαυτό μας, Επιθυμούμε να υποστούμε καταστροφή μαζί με τα έθνη σ’ αυτόν τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος»; Επιθυμούμε να βρεθούμε σε πόλεμο με τον Θεό τον Παντοκράτορα στον Αρμαγεδδώνα; Αν δεν επιθυμούμε να μας συμβή αυτό, τότε τι σχετικά μπορούμε να κάμωμε; Υπάρχει μόνο μια εκλογή πορείας που μπορούμε να κάμωμε. Ποια είναι αυτή; Η Αγία Γραφή, ο Λόγος του Θεού, απαντά, Να ζητήσωμε ‘ειρήνην μεταξύ των ανθρώπων ευδοκίας’.

37. Από ποιόν προσφέρεται αυτή η «ειρήνη εν άνθρωποις ευδοκίας», και το να την απολαύσωμε ποιες συνέπειες θα έχη;

³⁷ Οι λόγοι «επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας» ελέχθησαν από την ουράνια στρατιά αγγέλων. Εν πρώτοις είπαν: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ.» Προφανώς, λοιπόν, η ειρήνη αυτή δεν είναι ειρήνη εγκατεστημένη από τα ανθρωποποίητα Ηνωμένα Έθνη ή μέσω της Βαβυλώνος της Μεγάλης, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας, η οποία στηρίζεται στη θρησκεία της αρχαίας Βαβυλώνος. Είναι μια ειρήνη, που προσφέρεται από τον Ύψιστο Θεό, για τον οποίον ο Ψαλμός 83:18 λέγει τα εξής, σύμφωνα με τη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Δεν θέλομε να μας ιδή ο Ιεχωβά ως εχθρούς του στον Αρμαγεδδώνα και επομένως να είναι σε πόλεμο μαζί μας εκεί. Η επιθυμία μας είναι να βρίσκεται ο Ιεχωβά σε ειρήνη μαζί μας τον κρίσιμο εκείνο καιρό. Το να βρίσκεται σε ειρηνική σχέσι μαζί μας τότε σημαίνει την επιβίωσί μας, τη σωτηρία μας. Η ειρήνη του Θεού, με τους δικούς του όρους, εκτείνεται στους ‘ανθρώπους ευδοκίας’.

38. (α) Από πότε υπάρχουν αυτοί οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’, για τους οποίους μίλησαν οι άγγελοι; (β) Γιατί αυτοί δεν περιλαμβάνουν εκείνους τους συνηγόρους του κόσμου περί ειρήνης;

³⁸ Η επομένη ερώτησίς μας, λοιπόν, είναι, Ποιοι είναι αυτοί οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’, και πώς μπορώ εγώ να γίνω ένας απ’ αυτούς; Αυτοί οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’ δεν ήλθαν σε ύπαρξι για πρώτη φορά στις ημέρες μας, ή στη γενεά μας. ‘Άνθρωποι ευδοκίας’, ή καλής θελήσεως, υπήρξαν πάντοτε αφότου οι ουράνιοι άγγελοι τούς ανέφεραν στους θεοφοβούμενους ποιμένες τον καιρό της γεννήσεως του Ιησού στη Βηθλεέμ. Δια μέσου των δέκα εννέα αιώνων της κοινής μας χρονολογίας υπήρξαν μερικοί επί της γης. Τώρα σ’ αυτή την πιο κρίσιμη περίοδο της ανθρωπίνης ιστορίας υπάρχουν ακόμη μερικοί επί της γης, μολονότι αποτελούν μια μειονότητα, όπως ήσαν πάντοτε. Μήπως αυτοί είναι οι εξέχοντες επί της γης, που διοργανώνουν τις πολύ διαφημιζόμενες πορείες και επιθέσεις ειρήνης; Είναι μήπως οι άνθρωποι αυτοί που ανήκουν στις πολιτικές εκείνες οργανώσεις για διεθνή ειρήνη, περιλαμβανομένων και των Ηνωμένων Εθνών; Όχι! Γιατί όχι; Διότι όλοι αυτοί ζητούν απλώς διεθνή ειρήνη με ανθρώπινα μέσα, και όχι ειρήνη με τον Θεό με τον τρόπο του Θεού.

39. Κατά ποιόν τρόπο οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται «ευδοκίας»;

³⁹ Από ποια άποψι οι άνθρωποι αυτοί, που ανεφέρθησαν από τους ουρανίους αγγέλους, επρόκειτο να είναι «ευδοκίας»; Σημαίνει μήπως ότι είναι καλής θελήσεως προς τον Θεό, έχοντας τάσι να τον θεωρούν μ’ ένα φιλικό και συγκαταβατικό τρόπο; Ή μήπως σημαίνει ότι ο Θεός έχει καλή θέλησι απέναντί τους, κάνοντάς τους έτσι άτομα που έχουν την ευδοκία του Θεού απέναντί τους; Προφανώς πρόκειται περί της ευδοκίας του Θεού προς πρόσωπα που αξίζουν. Πραγματικά, η στάσις καλής θελήσεως του Θεού είναι ο αποφασιστικός παράγων, το κρίσιμο πράγμα, όχι η δική μας καλή θέλησις προς αυτόν, διότι ο Θεός πρόκειται ν’ αποφασίση ποιος θα γίνη φίλος του και υπό ποίους όρους. Με το να έχη κανείς μια θρησκευτική διάθεσι προς τον Θεό και ν’ ανήκη σε κάποια εκκλησία του «Χριστιανικού κόσμου» ή σε κάποια συναγωγή του Ιουδαϊσμού δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις.

40. Πώς, στην περίπτωσι των φυσικών Ιουδαίων των ημερών του, ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι το να έχη κανείς απλώς μια θρησκευτική στάσι προς τον Ιεχωβά Θεό δεν είναι αρκετό;

⁴⁰ Παραδείγματος χάριν, πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, μεταξύ όλων των εθνών, οι Ιουδαίοι είχαν μια θρησκευτική στάσι προς τον Ιεχωβά Θεό κι εκαυχώντο στον πολυτελή του ναό στην Ιερουσαλήμ. Και όμως ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν ένας Ιουδαίος Φαρισαίος, είπε για κείνους που γεννήθηκαν φυσικοί Ιουδαίοι: Αδελφοί, η επιθυμία της καρδίας μου, και η δέησις η προς τον Θεόν υπέρ του Ισραήλ, είναι δια την σωτηρίαν αυτών. Διότι μαρτυρώ περί αυτών, ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ’ ουχί κατ’ επίγνωσιν. Επειδή μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού. Επειδή το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα.» (Ρωμ. 10:1-4) Τελικά ο απόστολος Παύλος εθεώρησε αναγκαίον να στραφή προς τους μη Ιουδαίους ή Εθνικούς με το άγγελμα του σωτηρίας. Επειδή οι φυσικοί Ιουδαίοι απέρριψαν την δικαιοσύνη του Θεού μέσω του Χριστού, ο Θεός απέρριψε το Ιουδαϊκό έθνος.

41. (α) Πώς έδειξε ο Θεός τελικά αυτή την απόρριψι του Ιουδαϊκού έθνους; (β) Ποιοί, λοιπόν, ήσαν οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’ της εποχής εκείνης;

⁴¹ Ο Θεός τελικά έδειξε αυτή την απόρριψι του έθνους των από αυτόν τριάντα επτά χρόνια μετά τον άδικο θάνατο του Ιησού Χριστού έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. Τότε, το έτος 70, ο Θεός επέτρεψε στις Ρωμαϊκές στρατιές να καταστρέψουν την Ιερουσαλήμ και το ναό της και να απαγάγουν 97.000, που επέζησαν, ως αιχμαλώτους σε δουλεία σε όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή δεν ήταν μια πράξις καλής θελήσεως από μέρους του Υψίστου Θεού προς το θρησκευτικό εκείνο έθνος, αλλά ήταν μια πολύ οδυνηρή εκδήλωσις της δυσαρεσκείας του. Εν τούτοις, ακριβώς εκείνο τον ιδιαίτερο καιρό ο Θεός επεδείκνυε καλή θέλησι προς ένα Ιουδαϊκό υπόλοιπο, που είχαν γίνει ακόλουθοι του Υιού του Ιησού Χριστού και επίσης προς πολλούς Εθνικούς ακολούθους του Υιού του. Αυτοί ήσαν οι «άνθρωποι ευδοκίας» την εποχή εκείνη. Διέφυγαν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και τη δουλεία των αθλίων που επέζησαν απ’ αυτήν. Εκείνα τα άτομα ευδοκίας απέδειξαν ότι ήσαν, επίσης, άξια να σωθούν αργότερα από τον θάνατο με μια ανάστασι κάτω από τη βασιλεία του Θεού.

42. Πώς μερικές σύγχρονες μεταφράσεις της Γραφής αποδίδουν την ίδια σκέψι σχετικά με τους ‘ανθρώπους ευδοκίας’;

⁴² Μερικές σύγχρονες μεταφράσεις της Γραφής προβάλλουν αυτή τη σκέψι καθώς περιλαμβάνεται στους λόγους της ουρανίας στρατιάς αγγέλων κατά τη γέννησι του Ιησού. Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις αποδίδει το Λουκάς 2:14 ως εξής: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων εις τους οποίους αυτός ευαρεστείται!» Η Νέα Αγγλική Βίβλος λέγει: «Δόξα εις τον εν υψίστοις ουρανοίς Θεόν, και επί γης ειρήνη δια τους ανθρώπους επί των οποίων επαναπαύεται η εύνοιά του.» Η μετάφρασις του Δρος Ιακώβου Μόφφατ λέγει: «Δόξα εις τον εν υψίστοις ουρανοίς Θεόν, και επί γης ειρήνη δια τους ανθρώπους τους οποίους αυτός ευνοεί.» Η Μία Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Δόξα τω Θεώ εν ουρανώ και επί γης! Ειρήνη εις τους ανθρώπους τους οποίους αυτός ευνοεί!» Άλλες σύγχρονες μεταφράσεις λέγουν παρόμοια. Καθιστούν πολύ σαφές ότι η ειρήνη του Θεού είναι μεταξύ των ανθρώπων τους οποίους αυτός ευδοκεί ή με τους οποίους ευαρεστείται.

43. (α) Στη Ναζαρέτ, πώς ο Ιησούς επέσυρε την προσοχή στο γεγονός ότι ο Θεός ασκούσε τότε ευδοκία; (β) Ποια αντίθεσι στις ενέργειες του Θεού εξέθετε η προφητεία εκείνη;

⁴³ Ο Ιησούς Χριστός, όταν ήταν επί της γης, επέστησε την προσοχή στο γεγονός εκείνο ότι ο Θεός τότε ειδικώς ασκούσε ευδοκία και ότι ήταν καιρός για τους Ιουδαίους να επωφεληθούν της ευδοκίας του Θεού για το αιώνιο καλό τους. Στη συναγωγή της πόλεως της Ναζαρέτ, όπου ο Ιησούς υπήρξε ένας ξυλουργός μέχρι της ηλικίας των τριάντα ετών, εδόθη σ’ αυτόν το βιβλίον του προφήτου Ησαΐα. Από αυτό ανέγνωσε τα εδάφια ένα και δύο του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου (ΜΝΚ), που λέγουν: «Πνεύμα Κυρίου Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν καλής θελήσεως εκ μέρους του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.» Η προφητεία εκείνη θέτει την ευδοκία του Ιεχωβά Θεού σε αντίθεσι προς την εκδίκησί του, ένα γεγονός που καθιστά έκδηλο ότι η ευδοκία του Θεού δεν είναι προς όλους τους ανθρώπους. (Λουκ. 4:16-19) Στον επικείμενο «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», τον Αρμαγεδδώνα, θα εκφράση την εκδίκησί του προς όλους εκείνους που θα είναι εκεί παρατεταγμένοι εναντίον του σε πόλεμο.

44. (α) Σύμφωνα με το Ησαΐας 49:8, 9, προς ποιόν υπήρξε η ευδοκία του Θεού πριν από δέκα εννέα αιώνες; (β) Πώς ελειτούργησε η ευδοκία του Θεού ώστε να καταστή δυνατή η εκπλήρωσις του υπολοίπου της προφητείας του Ησαΐα;

⁴⁴ Η ευδοκία του Θεού ήταν προς τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν ως άνθρωπον επί της γης. Στην προφητεία του Ησαΐα 49:8, 9 (ΜΝΚ) το προείπε αυτό ως εξής: «Ούτω λέγει ο Ιεχωβά· εν καιρώ δεκτώ επήκουσά σου, και εν ημέρα σωτηρίας σε εβοήθησα· και θέλω σε διαφυλάξει, και θέλω σε δώσει εις διαθήκην των λαών, δια να ανορθώσης την γην, να κληροδοτήσης κληρονομίας ηρημωμένας· λέγων προς τους δεσμίους, εξέλθετε· προς τους εν τω σκότει, Ανακαλύφθητε.»e Λόγω της ευδοκίας του Θεού προς τον πιστόν Υιό του Ιησού Χριστό, ο οποίος προσηύχετο σ’ αυτόν για σωτηρία, ο Παντοδύναμος Θεός τον έσωσε εκ του θανάτου του με το να τον αναστήση την τρίτη ημέρα. Έτσι, ζώντας εκ νεκρών για πάντα στον ουρανό, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός μπορούσε να εκπληρώση το υπόλοιπο της προφητείας του Ησαΐα.​—Εβρ. 5:7-9.

45. (α) Επομένως, για ποιο γεγονός εκείνοι, που θέλουν να είναι «άνθρωποι ευδοκίας», μπορούν να είναι ευτυχείς σήμερα; (β) Πώς ο απόστολος Παύλος καλεί την προσοχή μας σ’ αυτό, στη 2 Κορινθίους 6:1, 2;

⁴⁵ Αυτή είναι μια αιτία για μας τους ανθρώπους σήμερα να είμεθα ευτυχείς, αν επιθυμούμε να είμεθα «άνθρωποι ευδοκίας» και ν’ απολαύσωμε ειρήνη τόσον τώρα όσο και κατά τον κρίσιμο καιρό του Αρμαγεδδώνος. Σ’ αυτόν τον σύντομο χρόνο που απομένει πριν από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», όταν θα εκτελέση την εκδίκησί του επί των εχθρών του, είναι ακόμη «καιρός ευδοκίας» εκ μέρους Του. Είναι ακόμη μια «ημέρα σωτηρίας», στη διάρκεια της οποίας μπορούμε να επωφεληθούμε από τις προμήθειες του Θεού για σωτηρία από την καταστροφή. Ο απόστολος Παύλος σοβαρώς εφιστά την προσοχή μας σ’ αυτό, όταν γράφη τα εξής: «Όντες δε συνεργοί του Θεού, παρακαλούμεν εν ταυτώ να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως. Οι ίδιοι οι λόγοι του Θεού είναι: ‘Εν καιρώ της ευνοίας μου επήκουσά σου· και εν τη ημέρα της απολυτρώσεως ήλθον εις βοήθειάν σου’. Η ώρα ευνοίας έχει τώρα έλθει· τώρα, λέγω, ανέτειλε η ημέρα της απολυτρώσεως.»​—2 Κορ. 6:1, 2, Νέα Αγγλική Βίβλος.

46. Σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου, τι πρέπει να κάμωμε σήμερα, και το να ενεργήσωμε έτσι τι θα σημαίνη για μας;

⁴⁶ Πριν από δέκα εννέα αιώνες ήταν που ο απόστολος Παύλος ανέφερε τους λόγους αυτούς της προφητείας του Ησαΐα (49:8) και τους εφήρμοσε προς όφελός μας. Πόσο περισσότερο, λοιπόν, σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό, θα έπρεπε οι λόγοι του να κάνουν έκκλησι σε μας! Θα επωφεληθούμε τώρα πλήρως της παρ’ αξίαν αγαθότητος του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού εφ’ όσον ο χρόνος της ευδοκίας του είναι ακόμη εδώ; Το να ενεργήσωμε έτσι σημαίνει τη σωτηρία μας.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΩΜΕ ΤΗΝ ΕΥΔΟΚΙΑ ΤΟΥ

47, 48. Όπως εκατοντάδες χιλιάδων άλλοι σήμερα, πώς μπορούν άνθρωποι να γίνουν «ευδοκίας» σήμερα;

⁴⁷ Σήμερα εκατοντάδες χιλιάδων άνθρωποι, από κάθε είδους έθνος, από κάθε γλώσσα, και από κάθε χρώμα, τουλάχιστον σε 194 γνωστές χώρες, έγιναν «άνθρωποι ευδοκίας». Με όλες τις δυνάμεις που διαθέτουν αγωνίζονται να παραμείνουν στην εύνοια του Θεού, κάτω από την επιδοκιμασία του. Πώς έγιναν άνθρωποι «ευδοκίας»; Με το ν’ ακολουθήσουν την σοφία που εκτίθεται στην Αγία Γραφή. Στις Παροιμίες της (8:35, ΜΝΚ) αναφέρεται σχετικά με την απόκτησι ουρανίας σοφίας: «Όστις εύρη εμέ, θέλει ευρεί ζωήν, και θέλει λάβει ευδοκίαν παρά Ιεχωβά.»

⁴⁸ Οφείλομε να κάμωμε κάτι για να κερδίσωμε την ευδοκία του Θεού, διότι οι Παροιμίες 11:27 (ΜΝΚ) λέγουν: «Όστις προθυμείται εις το καλόν, θέλει απολαύσει ευδοκίαν [του Θεού]· αλλ’ όστις ζητεί το κακόν, θέλει επέλθει επ’ αυτόν.» Οφείλομε να γίνωμε, όχι Βαπτισταί, όχι Μεθοδισταί, ούτε Πρεσβυτεριανοί, όχι μέλη των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά ο αληθινός λαός του Θεού. Άλλως, δεν μπορούμε να έχωμε την ευδοκία, διότι ο Ψαλμός 149:4 (ΜΝΚ) λέγει: «Διότι ο Ιεχωβά ευδοκεί εις τον λαόν αυτού· θέλει δοξάσει τους πράους εν σωτηρία.» Ο Ψαλμός 147:11(ΜΝΚ) προσθέτει: «Ο Ιεχωβά ευαρεστείται εις τους φοβούμενους αυτόν, εις τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού.» Η ευαρέσκεια του Ιεχωβά σημαίνει την ευδοκία του.

49. (α) Σε τι είναι πολύ απησχολημένοι σήμερα οι πραγματικοί «άνθρωποι ευδοκίας»; (β) Πώς;

⁴⁹ Οι πραγματικοί «άνθρωποι ευδοκίας», τόσο εκείνοι που διατηρούν ουράνια ελπίδα, όσο και εκείνοι που διατηρούν γήινες Παραδεισιακές ελπίδες, είναι σήμερα πολύ απησχολημένοι στο να βοηθήσουν όλους εκείνους που ζητούν την χάρι του Θεού να την αποκτήσουν. Σ’ αυτούς τους ενδιαφερομένους εκζητητάς φέρνουν αντίγραφα της Αγίας Γραφής, στις γλώσσες που χρειάζονται, καθώς επίσης και έντυπη ύλη για να βοηθήσουν αυτούς τους εκζητητάς να κατανοήσουν το ιερό εκείνο Βιβλίο και να βρουν ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού για ν’ αποκτήσουν την ευδοκία του. Για ν’ αποφύγωμε την επιρροή των βατραχωδών δαιμονικών εκφράσεων, που εξέρχονται από τα στόματα του Δράκοντος, του θηρίου και του ψευδοπροφήτου, έχομε ανάγκη της ουρανίας σοφίας που βρίσκεται μέσα στην Αγία Γραφή, η οποία συνεγράφη με έμπνευσι του αγίου πνεύματος του Θεού. Για τον σκοπό αυτόν οι «άνθρωποι ευδοκίας» του Θεού σήμερα βοηθούν τους ειλικρινείς εκζητητάς διεξάγοντας μαζί τους προσωπικές Γραφικές μελέτες δωρεάν στα σπίτια των ανθρώπων αυτών. Προσκαλούν, επίσης, αυτούς τους μελετητάς της Γραφής στις εκκλησιαστικές των συναθροίσεις για συναναστροφή με «ανθρώπους ευδοκίας».

50, 51. Ποιοι είναι οι πραγματικοί «άνθρωποι ευδοκίας» σήμερα, και τίνος παράδειγμα εμιμήθησαν;

⁵⁰ Οι πραγματικοί «άνθρωποι ευδοκίας» είναι άτομα, που έχουν συμφιλιωθή με τον Θεό με το ν’ αφιερωθούν στον Θεό δια του Χριστού και κατόπιν με το να επιβεβαιώσουν την αφιέρωσί τους με το εν ύδατι βάπτισμα. Έχουν κάμει βαθιά εντύπωσι στο κοινό μάτι με το να βυθισθούν στο νερό, μερικές φορές χιλιάδες συγχρόνως, όπως, παραδείγματος χάριν, εκείνοι οι 7.136, που εβαπτίσθησαν στη διάρκεια της Διεθνούς Συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα», που έλαβε χώραν ταυτοχρόνως στο Στάδιο Γιάγκη και το Πόλο Γκράουντς, της Πόλεως Νέας Υόρκης, το καλοκαίρι του 1958.

⁵¹ Γιατί βαπτίσθηκαν έτσι; Βεβαίως, για να μιμηθούν το παράδειγμα του μεγίστου ανθρώπου ευδοκίας του Θεού, του Ιησού Χριστού του ιδίου. Αυτός απέστειλε τους οπαδούς του σ’ όλη τη γη με την εντολή: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 28:19, 20) Όταν εβαπτίσθη ο ίδιος ο Ιησούς, εσυμβόλισε την αφιέρωσί του στον Ιεχωβά Θεό για να κάνη το θείον θέλημα. Ομοίως και εκείνοι, που είναι τώρα «άνθρωποι ευδοκίας» και διωρισμένοι διάκονοι του Ιεχωβά, εσυμβόλισαν δημοσία την πλήρη αφιέρωσί των στον Θεό τους με το βάπτισμα.

52. Με ποια στάσι αντιμετωπίζουν τον Αρμαγεδδώνα αυτοί οι «άνθρωποι ευδοκίας», και ποια ειδοποίησι παρουσιάζουν στα έθνη, και γιατί;

⁵² Έτσι, ως αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, αντιμετωπίζουν άφοβα την επικείμενη έκρηξι του ‘πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’ στον Αρμαγεδδώνα. Γνωρίζουν ότι η υπόθεσις, για την οποία ο πόλεμος εκείνος διεξάγεται μέχρι τέλους, είναι η βασιλεία του Θεού εφ’ όλης της γης στα χέρια του Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων. Μακριά στο παρελθόν πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, ο Ιησούς Χριστός είδε ότι στην εποχή μας το ζήτημα αυτό πρέπει να τεθή σαφώς ενώπιον όλου του ανθρωπίνου γένους. Γι’ αυτό στην προφητεία του, τη σχετική με τη συντέλεια αυτού του συστήματος πραγμάτων των ημερών μας, είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Οι ‘άνθρωποι ευδοκίας’ του Θεού είναι εκείνοι, οι οποίοι εκπληρώνουν αυτή την επιτακτική προφητεία από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, και ιδιαίτερα από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1918. Με αυτόν τον τρόπο εδόθη ειδοποίησις σε όλα τα έθνη, και ειδικά του «Χριστιανικού κόσμου», ο οποίος προτιμά την οργάνωσι των Ηνωμένων Εθνών από τη Μεσσιανική βασιλεία του Θεού.

53, 54. (α) Καθώς τα αγαθά νέα εξακολουθούν να κηρύττωνται, ποια εκλογή κάνει ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, και τι αυτοί γίνονται; (β) Σε αρμονία με τις Παροιμίες, πώς κερδίζουν την ευαρέσκεια του ανάσσοντος Βασιλέως;

⁵³ Τα «αγαθά νέα» ότι η βασιλεία του Θεού έχει ιδρυθή στους ουρανούς με τον Μεσσιανικό Βασιλέα Του επί του θρόνου πρέπει να εξακολουθήσουν να κηρύττωνται ωσότου επέλθη το τέλος του καταδικασμένου αυτού συστήματος πραγμάτων. Καθώς το κήρυγμα συνεχίζεται κι εξαπλώνεται, ολοένα περισσότερα άτομα ενεργούν σύμφωνα με τα αγαθά νέα. Εκλέγουν ειρήνη με τον Θεό μάλλον παρά να υποστούν καταστροφή μαζί με τα έθνη στον Αρμαγεδδώνα.

⁵⁴ Έτσι, με το ν’ αφιερωθούν στον Θεό και την υπηρεσία του και να συμβολίσουν αυτή την αφιέρωσι με το εν ύδατι βάπτισμα δημοσία μπαίνουν στη γραμμή για την εύνοια του Θεού. Γίνονται «άνθρωποι ευδοκίας». Ενθυμούμενοι τον νεο-ενθρονισμένο Βασιλέα Ιησού Χριστό, θέτουν στην καρδιά τους τούς λόγους των θεοπνεύστων παροιμιών: «Εύνοια του βασιλέως είναι προς φρόνιμον δούλον.» «Τα δίκαια χείλη είναι ευπρόσδεκτα εις τους βασιλείς, και αγαπώσι τον λαλούντα ορθά.» (Παροιμ. 14:35· 16:13) Έτσι, με κατάλληλη άποψι των πραγμάτων οι αφιερωμένοι βλέπουν την υποχρέωσί των να χρησιμοποιούν τα χείλη των στο κήρυγμα των αγαθών νέων της νεογέννητου βασιλείας του Θεού παντού ως μαρτυρίαν. Ευπειθώς ενώνονται στο κήρυγμα.

55. (α) Πώς δείχνουν την αγάπη τους προς τους πνευματικούς αδελφούς του ανάσσοντος Βασιλέως; (β) Πώς το ότι έχουν την ευλογία του Πατρός του Βασιλέως τους δείχνει ποιοι είναι;

⁵⁵ Αυτά τα όμοια με πρόβατα άτομα όχι μόνον αγαπούν τον Βασιλέα Ιησού Χριστό, αλλ’ αγαπούν, επίσης, τους πνευματικούς αδελφούς του, από τους οποίους ένα μικρό υπόλοιπο παραμένουν ακόμη πάνω στη γη ως ηγέται στο έργο του κηρύγματος των αγαθών νέων. Οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι θέλουν να δείξουν την αγάπη τους στον Βασιλέα με το να κάνουν καλό στους πνευματικούς αδελφούς του. Γνωρίζουν ότι μπορούν να το κάνουν αυτό ιδιαίτερα με το να βοηθούν τους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού να συμπληρώσουν τη μαρτυρία της Βασιλείας. Έτσι συμμετέχουν μαζί τους στο κήρυγμα των νέων της Βασιλείας και στο να υποφέρουν μαζί τους ως μάρτυρες της Βασιλείας. Αποβλέπουν στον καιρό, που η επίδοσις της μαρτυρίας προς όλα τα έθνη θα έχη γίνει, διότι τότε ο Βασιλεύς θα πη σ’ αυτούς: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου. . . . Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον εκάμετε [καλόν] εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» Το να έχουν την ευλογία του ουρανίου Πατρός του Βασιλέως σημαίνει ότι ευρίσκονται μεταξύ των ‘ανθρώπων ευδοκίας’ του Θεού. Για να το δείξη αυτό, ο Βασιλεύς έθεσε μερικά τέτοια όμοια με πρόβατα άτομα στα δεξιά του.​—Ματθ. 25:31-40.

56. Πού θα πάνε οι όμοιοι με ερίφια άνθρωποι στον Αρμαγεδδώνα, αλλά σε ποια κληρονομία θα εισέλθουν οι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι, που βρίσκονται στα δεξιά του Βασιλέως;

⁵⁶ Τότε οι όμοιοι με ερίφια εχθροί της βασιλείας του Θεού θ’ απομακρυνθούν για αιώνια τιμωρία, την αιώνια αποκοπή από κάθε ύπαρξι οπουδήποτε. Οι δίκαιοι όμοιοι με πρόβατα άνθρωποι θα εισέλθουν «εις ζωήν αιώνιον» κάτω από τη βασιλεία του Θεού. (Ματθ. 25:46) Θα συνεχίσουν ν’ απολαύουν ‘ειρήνην εν ανθρώποις ευδοκίας’ του Θεού. Ο Θεός είχε από μακρού υπ’ όψι του τέτοιους ανθρώπους ευδοκίας. Ώστε από καταβολής κόσμου, πριν από έξη χιλιάδες περίπου χρόνια, ο Θεός προέβλεψε γι’ αυτούς. Έχει γι’ αυτούς υπ’ όψι του ένα Παραδεισιακό βασίλειο επάνω σε μια καθαρισμένη γη κάτω από τη βασιλεία του αγαπητού του Υιού Ιησού Χριστού. Στην ουράνια βασιλεία ο Βασιλεύς θα έχη τους πνευματικούς αδελφούς του που θα συμβασιλεύουν μαζί του για να ευλογηθή όλο το ανθρώπινο γένος. Η γη, όμως, καθαρισμένη στον Αρμαγεδδώνα από όλους εκείνους που δεν είναι ‘άνθρωποι ευδοκίας’, θα γίνη η επικράτεια της Βασιλείας, η επίγεια επικράτεια της ουρανίου βασιλείας. Θα έχη καλλωπισθή με Παραδεισιακές συνθήκες, που θα καταλήξουν σε αίνο και ευχαριστίες για τη βασιλεία του Θεού, στον Σατανά δε και τους δαιμονικούς του αγγέλους δεν θα επιτραπή να παρέμβουν.

57. Με ποια πορεία μπορεί τώρα να κερδηθή ένας ειρηνικός Παραδεισιακός οίκος στη γη;

⁵⁷ Τι ένδοξη, ειρηνική κατοικία θα γίνη η Παραδεισιακή αυτή γη για τους ‘ανθρώπους ευδοκίας’ αιωνίως! Θα την θέλατε και σεις αναγνώσται; Μπορεί να γίνη δική σας, αν τώρα κάμετε μια προσπάθεια για να διαφύγετε στον Αρμαγεδδώνα την καταστροφή μαζί με τους ανθρώπους εκείνους που έχουν την θεία αποδοκιμασία και εκλέξετε τώρα ολοψύχως να γίνετε ‘άνθρωποι ευδοκίας’ του Θεού απολαύοντας την ειρήνη Του.

[Υποσημειώσεις]

»Προφητεύω ότι η ειρήνη όχι μόνον είναι δυνατή στη γενεά μας· προλέγω ότι θα έλθη πολύ ενωρίτερα. Και αν λέγω ορθά, τότε, κατά την προσεχή Παγκόσμιο Έκθεσι, αι άνθρωποι θα ιδούν μια Αμερική τόσο διάφορη από σήμερα όσο διάφοροι είμεθα από το 1939. . . .

»Όλ’ αυτά τα όνειρα και αυτές οι ελπίδες και αυτές οι προσδοκίες εξαρτώνται από ένα κόσμο που θα είναι ελεύθερος από την απειλή του πολέμου . . .»​—Βλέπε Τάιμς Νέας Υόρκης, 23 Απριλίου 1964, σελίς 26.

Αντιμετώπισις των Σημερινών Προβλημάτων με Θάρρος

 1. Πώς μπορεί να λεχθή ότι αυτός ο κόσμος διέρχεται μια περίοδο γοργών και μεγάλων αναταραχών;

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος διέρχεται μια περίοδο γοργών και μεγάλων αναταραχών. Κανόνες και ιδρύματα, που παρέμειναν αμετάβλητα επί αιώνες, καταπίπτουν. Εκατομμύρια ανθρώπων που έδειξαν παθητική εγκαρτέρησι στη θέσι των στη ζωή ως τώρα, κραυγάζουν για μια νέα και πιο άξια ύπαρξι. Στη διεθνή σκηνή, η Δυτική Ευρώπη έχασε την κυριαρχία της στις παγκόσμιες υποθέσεις, σύμφωνα με μερικούς. Πέρα από τη μεγάλη γήινη μάζα της Ευρασίας και στην ήπειρο της Αφρικής, νέα έθνη ηγέρθησαν στη θέσι αποικιακών αυτοκρατοριών.

 2. (α) Τι πιστεύουν μερικοί όσον αφορά τις φιλοδοξίες του ανθρώπου για ειρήνη; (β) Ποια προβλήματα αντιμετωπίζει ο άνθρωπος σχετικά με τούτο; (γ) Πώς θεωρούν οι Χριστιανοί αυτούς τους βαρυσήμαντους καιρούς;

² Μερικοί πιστεύουν ότι το ανθρώπινο γένος ποθεί να πραγματοποιήση τις φιλοδοξίες του για ειρήνη. Αλλά φαίνεται ν’ αντιμετωπίζη δύο τουλάχιστον σκοτεινές απειλές. Καθ’ όσον αφορά τον άνθρωπο τον ίδιο οι απειλές αυτές είναι: (1) η Κομμουνιστική απειλή για επίτευξι παγκοσμίου κυριαρχίας, η οποία ζητεί να εκμεταλλευθή όλες τις δυσαρέσκειες και να μεγεθύνη όλες τις τάσεις, και (2) τα νέα όπλα της πολεμικής τέχνης που είναι ικανά να εξαλείψουν τον πολιτισμό. Για να προσθέσουν σ’ αυτούς τους δύο παράγοντας, επιμελείς Χριστιανοί θεωρούν αυτούς τους βαρυσήμαντους ταραχώδεις καιρούς ως εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας, η οποία αποδεικνύει ότι βρισκόμαστε στις κρίσιμες ημέρες πριν από τη μεγάλη μάχη του Αρμαγεδδώνος, του πολέμου που θα τερματίση όλους τους πολέμους.​—2 Τιμ. 3:1-5· Αποκάλ. 16:14, 16.

3, 4. Περιγράψτε τη σύγκρουσι που ο φόβος επέφερε σ’ αυτή τη γενεά. Δώστε τον ορισμό του «φόβου».

³ Ως αποτέλεσμα της συγκρούσεως, που ο πολιτισμός αυτός επέφερε στην ανθρωπότητα, ο φόβος, ο τρόμος και ο ενδοιασμός έχουν πολλαπλασιασθή. Παντού γύρω σ’ αυτή τη γη και σε κάθε επίπεδο οι άνθρωποι φοβούνται. Οι άνθρωποι φοβούνται την πείνα. Φοβούνται την αρρώστια. Φοβούνται την γεροντική ηλικία. Φοβούνται τον πόλεμο. Φοβούνται τη γνώσι. Φοβούνται τον πόνο. Φοβούνται το μέλλον με τις ατομικές δυνατότητες του. Πράγματι, ο φόβος φαίνεται να είναι μεταδοτικός. Δεν συμφωνείτε; Αλλά θα μπορούσατε κάλλιστα να ερωτήσετε, Τι είναι φόβος, και πώς μπορούμε ατομικώς να τον διασκορπίσωμε;

⁴ Φόβος, σύμφωνα με το Λεξικό του Ουέμπστερ, είναι «οδυνηρή συγκίνησις που χαρακτηρίζεται από προειδοποίησι κινδύνου· τρόμος· ανησυχία. Κατάστασις ή συνήθεια του να φοβάται κανείς· ανήσυχο ενδιαφέρον.» Ορίζεται, επίσης, ως «Δέος· βαθύς σεβασμός, ειδικά για το Υπέρτατον Ον.»

 5. Προελέχθη το σημερινό κλίμα του φόβου στη Γραφή; Εξηγήστε.

⁵ Ο φόβος, επομένως, μπορεί να είναι ένας τρομερός εχθρός. Πράγματι, χρειάζεται θάρρος για να τον υπερνικήσωμε. Επί πλέον, το ίδιο το κλίμα του φόβου στο οποίο ζούμε σήμερα προελέχθη σε μια πρόρρησι του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού του ίδιου. Αυτός είπε: «Επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, . . . οι άνθρωποι θέλουσιν αποψύχει εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.»​—Λουκ. 21:25, 26.

 6. Περιγράψτε την πραγματική πηγή του κοσμικού φόβον σύμφωνα με τη Γραφή.

⁶ Είναι ένα πράγμα το ν’ αναγνωρίζουμε τις αιτίες του φόβου, όπως τον διεθνή κομμουνισμό, τους διεστραμμένους πολιτικούς, την αρρώστια και ακόμη τον θάνατο. Αλλά είναι ένα άλλο πράγμα το ν’ αναγνωρίζωμε και κατανοούμε την πηγή ή τον υποκινητή του φόβου. Σύμφωνα με τη Γραφή, η πραγματική πηγή του φόβου και των βαρυσημάντων προβλημάτων του ανθρωπίνου γένους σήμερα είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, ο οποίος επροκάλεσε την υπεροχή του Παντοδυνάμου Θεού, Ιεχωβά. Αυτός είναι καταδικασμένος σε θάνατο από τον Θεό, αλλά του επετράπη να παραμείνη προσωρινά για να δείξη ότι η πρόκλησίς του εναντίον του Θεού απέτυχε, αποδεικνύοντας μια φορά και για όλη την αιωνιότητα ότι ο Ιεχωβά, ο Παντοδύναμος Δημιουργός, είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος.​—Ιώβ 1:9-12· Έξοδ. 9:16.

 7. Αναφέρατε λόγους που αποδεικνύουν ότι ο Σατανάς είναι ένα πραγματικό πλάσμα και όχι απλώς η προσωποποίησις του κακού.

⁷ Για πολλά άτομα, όμως, η ύπαρξις του Σατανά είναι απλώς μυθώδης. Ακόμη και στις διάνοιες πολλών, που ομολογούν ότι πιστεύουν στη Γραφή, ο Σατανάς απλώς δεν υπάρχει. Μερικοί πιστεύουν ότι ο Σατανάς είναι απλώς η προσωποποίησις του κακού. Μπορεί να συμβαίνη μερικοί από σας να είχαν αυτή την αντίληψι για τον Σατανά. Οπωσδήποτε σας προσκαλούμε να εξετάσετε τι είπε ο απόστολος Παύλος γι’ αυτό το ζήτημα: «Ο Θεός του αιώνος τούτου [του παρόντος συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ] ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων.» Ο Πέτρος μάς εξηγεί ποιος είναι αυτός ο «θεός», λέγοντας: «Ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.» Και σημειώστε τώρα, παρακαλούμε, την αφήγησι των πειρασμών του Ιησού: «Ελθών προς αυτόν ο πειράζων, είπεν, . . . ειπέ να γείνωσιν άρτοι οι λίθοι ούτοι. . . . Τότε παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις την αγίαν πόλιν . . . Πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος πολύ υψηλόν . . . και λέγει [ο Διάβολος] προς αυτόν [τον Ιησούν], Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με. Τότε ο Ιησούς λέγει προς αυτόν, Ύπαγε, Σατανά.» Ο Ιησούς εγνώριζε ότι ο Σατανάς κυβερνούσε αυτό το σύστημα πραγμάτων! Λόγω ακριβώς της πονηρής διακυβερνήσεως του Σατανά επάνω στη γη ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» Έτσι οι Γραφές δίνουν επαρκή μαρτυρία ότι ο Σατανάς είναι ένα πραγματικό πλάσμα και στις προσπάθειες του ν’ απομακρύνη τους ανθρώπους από τον Θεό προάγει την πονηρία και πολλαπλασιάζει τον φόβο που υπάρχει σήμερα.​—2 Κορ. 4:4, Κείμ.· 1 Πέτρ. 5:8· Ματθ. 4:1-11· Ιωάν. 18:36.

8, 9. (α) Ποια ελπίς υπάρχει γι’ απολύτρωσι από τέτοιον φόβο; (β) Αποδείξτε από τη Γραφή ότι η πηγή του φόβου αυτού γρήγορα θα εξαλειφθή τελείως.

⁸ Οι αληθινοί Χριστιανοί αναγνωρίζουν, όμως, ότι ο Σατανάς, που είναι αληθινά η πηγή του δουλικού φόβου, δεν θα κυβερνά για πάντα. Η Γραφή μάς βεβαιώνει ότι αυτό αληθεύει​—και δεν είναι αυτό μια παρήγορη σκέψις; Ο Ιησούς ο ίδιος έδειξε ότι λίγο προτού τελειώση η κυβέρνησις του Σατανά, ο φόβος και η αμηχανία θα ηύξαναν και όλες αυτές οι θλίψεις θα ήσαν «αρχή ωδίνων». Η αύξησίς των είναι με την υποκίνησι του Σατανά: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» Πρέπει αυτό να προσθέση στον φόβο μας; Όχι. «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» Απολύτρωσις; Ναι, διότι όπως η εκβλάστησις φύλλων από τη συκιά δείχνει ότι το θέρος είναι πλησίον, έτσι και οι τρομερές συνθήκες, που ο Ιησούς περιέγραψε στο κεφάλαιο 24 του Ματθαίου και στο κεφάλαιο 21 του Λουκά, δείχνουν ότι η καταστροφή του Σατανά πλησιάζει και ότι η γενεά αυτή που βλέπει τις σημερινές ουαί δεν θα παρέλθη με κανένα τρόπο ώσπου να συμβούν όλα αυτά τα πράγματα, περιλαμβανομένου και του τέλους του συστήματος του Σατανά.​—Ματθ. 24:8· Αποκάλ. 12:12· Λουκ. 21:28· Ματθ. 24:3, 34.

⁹ Τι έγκυρη αιτία για θάρρος είναι αυτή και επομένως πόσο σπουδαίο είναι για όλους τους Χριστιανούς να μελετούν τον λόγον του Θεού και να μάθουν για τον καιρό, που πρόκειται να έλθη σύντομα, οπότε η αληθινή πηγή του κοσμικού φόβου θα εξαλειφθή για πάντα! Πώς το ξέρομε αυτό; Λάβετε τη Γραφή σας και διαβάστε τον Ψαλμό 37:10 και την Αποκάλυψι 20:1-3 και ιδέτε τι λέγουν. Ιδού: «Διότι έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή.» «Και είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχε το κλειδίον της αβύσσου, και άλυσιν μεγάλην εν τη χειρί αυτού. Και επίασε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, όστις είναι Διάβολος και Σατανάς· και έδεσεν αυτόν χίλια έτη. Και έρριψεν αυτόν εις την άβυσσον, και έκλεισεν αυτόν, και εσφράγισεν επάνω αυτού, δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· και μετά ταύτα πρέπει να λυθή ολίγον καιρόν.»

ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΙΣ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΦΟΒΩΝ

10. Ποιος είναι, λοιπόν, ο μόνος τρόπος να νικήσωμε τον φόβο επιτυχώς;

¹⁰ Ποιος είναι, λοιπόν, ο μόνος τρόπος να νικήσωμε τον φόβο επιτυχώς; Είναι το να μελετούμε ατομικώς την Αγία Γραφή και να λάβουμε θάρρος από τον λόγον του Θεού. Αυτό θα δώση μια βεβαίωσι ότι το τέλος της πονηρίας και του πολλαπλασιαστού των φόβων είναι πλησίον. Δεν έγινε αρκετή προσωπική μελέτη του λόγου του Θεού από το ανθρώπινο γένος. Αν ο άνθρωπος μελετούσε τη Γραφή, θα είχε τις απαντήσεις στα καθημερινά μας προβλήματα, φόβους και ανησυχίες. (2 Τιμ. 3:16, 17) Μάθετε μόνοι σας πώς η Γραφή μπορεί να είναι φως στο δρόμο σας σ’ αυτούς τους δυσκόλους καιρούς. (Ψαλμ. 119:105) Επί πλέον, με το να υπακούη ο Χριστιανός στους νόμους και στις αρχές του Θεού, μεγάλη ειρήνη διανοίας και καρδιάς έρχεται σ’ αυτόν. Ο Δαβίδ εδήλωσε: «Επτάκις της ημέρας σε αινώ, δια τας κρίσεις της δικαιοσύνης σου. Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες τον νόμον σου· και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.» (Ψαλμ. 119:164, 165) Θέλετε προσωπικώς αυτή την ειρηνική, βεβαιωτική άποψι; Τότε μελετήστε περισσότερο τον λόγον του Θεού και επωφεληθήτε από τα λαμπρά παραδείγματα θάρρους σε περασμένους καιρούς. Μάθετε από την πορεία ενεργείας που εδόθη ως παράδειγμα από άνδρας όπως ο Δαβίδ, ο Ισαάκ και άλλοι.​—Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11.

11-13. (α) Πώς έδειξε ο Δαβίδ ότι θα μπορούσε ν’ αποκτηθή θάρρος; (β) Τι σημαίνει να ‘προσμένωμεν τον Ιεχωβά’; (γ) Ποια οφέλη έρχονται σ’ εκείνους που ‘προσμένουν τον Ιεχωβά’;

¹¹ Τώρα θα εξετάσωμε τι είχε να πη ένας άνθρωπος μεγάλου προσωπικού θάρρους για την απόκτησι θάρρους, της ιδιότητος αυτής της διανοίας που μας καθιστά ικανούς ν’ αντιμετωπίζωμε κίνδυνο και δυσκολίες με σταθερότητα. Ο Δαβίδ κάποτε είπε: «Επί σε, Ιεχωβά, ήλπισα· ας μη καταισχυνθώ εις τον αιώνα· εν τη δικαιοσύνη σου σώσόν με.» (Ψαλμ. 31:1, ΜΝΚ) Έτσι, το εισαγωγικό εδάφιο του Ψαλμού 31 παρέχει κάποια βοηθητική διεύθυνσι στην απόκτησι θάρρους, διότι δείχνει ότι ένας Χριστιανός πρέπει να καταφεύγη στον Ιεχωβά και ποτέ να μην αισχύνεται να τον επικαλεσθή για βοήθεια, αναγνωρίζοντας την πλήρη εξάρτησί του από τον Ιεχωβά. Σας προσκαλούμε τώρα να διαβάσετε ολόκληρον τον τριακοστό πρώτο Ψαλμό. Σ’ αυτόν θ’ ανακαλύψετε ότι ο Δαβίδ τελείως εβασίζετο στον Ιεχωβά σε όλα όσα έλεγε και έπραττε. Καθώς φθάνετε στο τέλος αυτού του Ψαλμού, θα παρατηρήσετε το κλειδί της όλης υποθέσεως, διότι η πραγματική βάσις για θάρρος είναι να ‘προσμένωμεν τον Ιεχωβά’.​—Ψαλμ. 31:24, ΜΝΚ.

¹² Τι σημαίνει να ‘προσμένωμεν τον Ιεχωβά’; Η λέξις «προσμένω» εδώ είναι το Εβραϊκό ρήμα Γιαχάλ, και συμπερασματικά η λέξις αυτή σημαίνει να είναι κανείς υπομονητικός, να ελπίζη, να περιμένη, να εμπιστεύεται. Ακόμη και όταν ο Δαβίδ είχε προγραφή από τον βασιλέα του ίδιου του έθνους Ισραήλ, του λαού του, δεν προσεπάθησε να πάρη τα πράγματα στο χέρι του, αλλ’ ανέμενε τον Ιεχωβά για την έκβασι, και ευλογήθηκε πράγματι απ’ αυτόν. Και τι θα πούμε για τον Ισαάκ; Επί 180 χρόνια ο πιστός αυτός άνθρωπος δεν είδε τη γη της επαγγελίας στην κατοχή του, και όμως, όπως ο Δαβίδ, προσέμενε τον Ιεχωβά. Το είχαν αυτό από κοινού. Αυτή ήταν η βάσις της προσκολλήσεώς των στο έργο που τους είχε δώσει ο Ιεχωβά. Ήταν η πηγή του θάρρους των. Τους κρατούσε να κινούνται προς τα εμπρός, να υπομένουν, ευτυχείς στα προνόμια των και στις ευθύνες των ενώπιον του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 146:5, ΜΝΚ.

¹³ Οι Χριστιανοί σήμερα θα κάμουν καλά να διδαχθούν από αυτά τα αρχαία παραδείγματα και να ‘προσμένουν τον Ιεχωβά’, βασιζόμενοι τελείως σ’ αυτόν και ακολουθώντας τις αρχές του πάντοτε. Γιατί; Μολονότι οι Χριστιανοί βρίσκονται στον κόσμο, δεν μπορούν να είναι μέρος του κόσμου. Συνεπώς, στους αφιερωμένους Χριστιανούς δίδεται η προτροπή: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.»​—1 Ιωάν. 2:15-17.

14. Απαριθμήστε μερικά από τα πράγματα στα οποία οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει θαρραλέα ν’ αντισταθούν.

¹⁴ Ναι, σαν μαγνήτης με μια έντονα ελκυστική δύναμι, ο κόσμος αυτός ελκύει ολοένα περισσότερο στην τροχιά του. Αληθινά χρειάζεται μεγάλο θάρρος για ν’ αντισταθή κανείς στη διαφθορά, στην ανειλικρίνεια, στην ανηθικότητα, στον υλισμό, στην έλλειψι πίστεως και στις πολλές άλλες πιέσεις που διαρκώς ενεργούν εναντίον του Χριστιανού, ο οποίος είναι στον κόσμο, αλλά όχι μέρος του κόσμου.​—Ιωάν. 15:19.

15. Περιγράψτε τα βήματα που είναι αναγκαία για ν’ αντισταθή κανείς σε παρεισδύσεις στην αληθινή λατρεία.

¹⁵ Σκεφθήκατε ποτέ πώς θα μπορούσατε προσωπικώς ν’ αντισταθήτε στο να ελκυσθήτε στην τροχιά αυτού του κόσμου και πραγματικά να λάβετε τη στάσι σας υπέρ της αληθείας και της δικαιοσύνης; Ένας αφιερωμένος Χριστιανός, για ν’ αντισταθή σε οποιεσδήποτε παρεισδύσεις στο δρόμο της λατρείας του ενώπιον του Θεού, πρέπει να φυλάγεται από κακή συναναστροφή, να προσεύχεται διαρκώς και να στέκη σταθερός στην πίστι.​—1 Κορ. 15:33· 1 Θεσ. 5:17· 1 Κορ. 16:13.

16. Τι πρέπει να κάνουν οι Χριστιανοί σ’ αυτούς τους κρίσιμους καιρούς; Γιατί η διαγωγή των έχει μεγάλη σπουδαιότητα;

¹⁶ Καθώς οι αφιερωμένοι Χριστιανοί ‘προσμένουν τον Ιεχωβά’ και αποβλέπουν στον καιρό που η βασιλεία του θα φέρη αιώνια ζωή και όλες τις ευλογίες της Βασιλείας που συνοδεύουν, τι πρέπει να κάνουν; Πρέπει να εδραιώνουν την πίστι των στον Ιεχωβά με έξοχα έργα. Πρέπει να κηρύττουν και να διδάσκουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας (Ματθ. 24:14), για να μπορέσουν να λάβουν θάρρος και άλλα άτομα προβατοειδούς διαθέσεως και να πράξουν το θέλημα του Θεού μαζί τους. Αλλά καθώς εκτελούν αυτό το ζωτικό έργον οι αφιερωμένοι αυτοί Χριστιανοί, πρέπει να θυμούνται ότι η διαγωγή των είναι όμοια μ’ ένα θεατρικό θέαμα σε ανθρώπους και αγγέλους. (1 Κορ. 4:9) Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν μπορούν να λέγουν ένα πράγμα και να πράττουν άλλο. Δεν έχουν διπλή σειρά κανόνων, αλλά πρέπει να είναι με όλη τους την καρδιά υπέρ της βασιλείας του Ιεχωβά 24 ώρες κάθε μέρα, 365 ημέρες κάθε χρόνο, 366 στα δίσεκτα έτη! Πράγματι, το να πράξουν κάτι ολιγώτερο θα ήταν υποκριτικό, δυσάρεστο στον Ιεχωβά.​—Παροιμ. 20:23· Ματθ. 23:28.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ ΣΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΠΕΔΟ

17. Σε ποια δράσι ενησχολήθη σταθερά ο λαός του Ιεχωβά από το 1914; Με ποια αντίδρασι από τον Διάβολο και τους επίγειους πράκτοράς του;

¹⁷ Οι Χριστιανοί καθημερινά αντιμετωπίζουν την ανειλικρίνεια και διαφθορά του εμπορικού κόσμου. Έχει λεχθή ότι ζούμε στο λυκόφως της τιμιότητος. Σε μεγάλο βαθμό, η τιμιότης και η σκληρή εργασία έχουν αντικατασταθή με απάτη και χασομέρι. Γιατί; Αναμφιβόλως η ελαττωματική εκπαίδευσις και το ελαττωματικό παράδειγμα έχουν πολλά να κάμουν με την παρακμή της τιμιότητος. Αλλά τι κάνομε εμείς ατομικώς για ν’ αντισταθούμε σε ό,τι είναι ανειλικρινές και διεφθαρμένο; Παραδείγματος χάριν, υπάρχουν άτομα που δεν θα εσκέπτοντο να κλέψουν από άλλα άτομα, αλλά που υιοθετούν μια διαφορετική τακτική απέναντι μεγάλων οργανώσεων ή σωματείων επειδή φρονούν ότι οι μεγάλες αυτές εταιρίες «δεν θ’ αποστερηθούν». Άσχετα με το γιατί οι άνθρωποι ψεύδονται, κλέπτουν, απατούν και διαπράττουν καταχρήσεις και χαρτοπαίζουν, τα πράγματα αυτά είναι κακά για τους Χριστιανούς, ή για οποιονδήποτε άλλον που ασχολείται μ’ αυτά. Η δημοτικότης ή η συχνότης δεν κάνει κακά πράγματα ορθά. Χρειάζεται θάρρος για να είμεθα αξιόπιστοι και ευθείς. Χρειάζεται θάρρος για να είμεθα διαφορετικοί αλλά δίκαιοι. Χρειάζεται θάρρος για να είμεθα Χριστιανοί, των οποίων οι κανόνες δεν επιτρέπουν φαυλότητα αντί αρετής.​—Εβρ. 13:18· Παροιμ. 6:16-19· 11:1.

18. (α) Για ν’ αντιστεκώμεθα στα δελεάσματα για ανειλικρίνεια και διαφθορά, τι πρέπει να φυλάγωμε; (β) Ποια συμβουλή έδωσε ο Ιάκωβος σχετικά με τούτο;

¹⁸ Για ν’ αποκτήσωμε αυτό το θάρρος που είναι τόσο ζωτικά αναγκαίο για ν’ αντιστεκώμεθα κάθε μέρα στα δελεάσματα της ανειλικρίνειας και διαφθοράς, πρέπει να φυλάγωμε την καρδιά μας ή έδρα του ελατηρίου. Ο Ιησούς είπε: «Όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.» (Ματθ. 6:21) Και πόσο καλά ο Ιάκωβος καθορίζει την αμαρτία και το πώς αυτή αρχίζει, όταν λέγη: «Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη, Ότι από του Θεού πειράζομαι· διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός ουδένα πειράζει. Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν· η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον.» (Ιάκ. 1:13-15) Ναι, αν επιτρέπωμε στη σκέψι μας να μολυνθή, στους κανόνες μας να χαμηλωθούν και στη λαγνεία ν’ αντικαταστήση την αγάπη για δίκαιες αρχές, τότε έχομε μια εύφορη έκτασι για τη δύναμι της κακής επιθυμίας! Αντισταθήτε σε τούτο με το να σκέπτεσθε για πράγματα που είναι ορθά και τίμια, και η ευλογία του Θεού θα είναι μερίς σας.​—Φιλιππησ. 4:8, 9.

19. Ποια σχόλια που προκαλούν σκέψι έκαμε τελευταίως ένας εκδότης εφημερίδος;

¹⁹ Οι Χριστιανοί, επίσης, αντιμετωπίζουν τον απειλητικό ηθικό πυρετό αυτής της γενεάς. Το παρετηρήσατε ποτέ αυτό στην κοινότητα σας; Τελευταίως ο εκδότης της εφημερίδος Ειδήσεις του Βραχώδους Όρους, Ιάκωβος Φόστερ, παρέσχε κάποια ειλικρινή και προκλητικά σχόλια στην ομιλία του προς μερικούς εκδότας εφημερίδων στην Ινδιάνα. Στο άρθρο του που ετιτλοφορείτο «Γνωρίζομε το Ορθό από το Εσφαλμένο;» ανέφερε: «Καθώς κυττάζω γύρω βρίσκω μερικά πράγματα που με ταράσσουν. Βρίσκω αδιαφορία, νωθρότητα στο να εκτελούνται τα πράγματα όσο το δυνατόν καλύτερα, βρίσκω ύψωμα των ώμων όταν ένας συνελήφθη κάνοντας κάτι σε μικρό μόνο βαθμό εσφαλμένο. Βρίσκω απροθυμία να σταθή κανείς και να λογαριασθή. Βρίσκω νέους σε πρωΐμους γάμους να προσπαθούν να είναι ενήλικοι και ενηλίκους να προσπαθούν να είναι νέοι στις προσπάθειες των να διαφύγουν ευθύνη. Βρίσκω απροθυμία αντιμετωπίσεως πραγμάτων, απλώς επειδή είναι οχληρά. Είδα ν’ ανεβαίνη ο βαθμός της νεανικής εγκληματικότητος, ο αριθμός των διηρημένων οίκων να υπερβαίνη τον αριθμό των οίκων στους οποίους η οικογενειακή ευθύνη ακόμη χρονοτριβεί. Είδα πνευματική χρεωκοπία στην υδρορρόη κι ένα σταμνί με δηλητηριώδες κρασί στα χέρια που έπρεπε να κρατούν ένα σχολικό βιβλίο. Είδα αποφοίτους γυμνασίου που δεν γνωρίζουν καν πώς να συνθέσουν μια μόνη παράγραφο.» Προκαλούν αυτά σκέψι, δεν είναι έτσι; Ναι, και είναι βέβαια αδύνατο να αρνηθούμε τη χειροτέρευσι του ηθικού πυρετού αυτής της γενεάς.

20. Πώς πρέπει οι Χριστιανοί γονείς ν’ απαντούν σ’ αυτή την πρόκλησι;

²⁰ Ασφαλώς οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να κάνουν κάθε τι που απόκειται στη δύναμί των για να εκπαιδεύσουν τα τέκνα των ν’ αναλαμβάνουν ευθύνη μάλλον παρά να την αποφεύγουν. Οι Χριστιανοί γονείς θ’ απετύγχαναν να δείξουν αγάπη για τα τέκνα των, αν δεν τα διαπαιδαγωγούσαν πειθαρχικά και δεν τα κατηύθυναν διαρκώς στον δρόμο που οδηγεί στη ζωή. (Παροιμ. 6:23· 15:33· 22:15· Εβρ. 12:5-11) Αν είσθε ένας γονεύς, αντιμετωπίζετε θαρραλέα τα ζητήματα της ζωής; Θ’ αφήσετε την έξοχη συμβουλή του λόγου του Θεού, γραμμένη από τον πρώτιστον γονέα και πατέρα στο σύμπαν, τον Ιεχωβά Θεό, να σας οδηγή; Θα ευλογηθήτε αν το πράξετε.

21, 22. (α) Ποια προβλήματα έχει επισπεύσει η κατάπτωσις στην ηθική; (β) Πώς μπορούν οι Χριστιανοί ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα αυτά με θάρρος και αποφασιστικότητα; (γ) Ποιόν ρόλο παίζουν οι γονείς από αυτή την άποψι;

²¹ Για να το μεταφέρωμε αυτό ένα βήμα πιο πέρα, εξετάστε, παρακαλούμε, τι ανέφεραν οι Τάιμς της Ινδιαναπόλεως της Τέταρτης, 5 Σεπτεμβρίου 1962, σ’ ένα άρθρο που ετιτλοφορείτο «Ηθική Καθυστέρησις Κατηγορουμένη για Περισσότερα Αφροδίσια Νοσήματα»: «Μια ηθική κατάπτωσις ειδικά μεταξύ εφήβων κατηγορήθη σήμερα για μια ‘τρομακτική αύξησι’ της συφιλίδος στον κόσμο. Ένας Βρεττανός ιατρός απέδωσε την άνοδο σε στελέχη αφροδισιακών νοσημάτων κυρίως σε μια χαλάρωσι των ηθικών κωδίκων ‘η οποία ενεθάρρυνε τη σεξουαλική μίξι χωρίς διάκρισι’.» Το πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζομε σήμερα, δεν σχετίζεται άμεσα προς την καθόλου ιατρική, είπε ο Δρ Κλαύδιος Σ. Νίκολς. Είναι ένα πρόβλημα αλλαγής των ηθικών μας αξιών. Ο Δρ Νίκολς κατηγόρησε την ηθική κατάπτωσι που οφείλεται στην αντικατάστασι της θρησκείας με την επιστήμη, στην εμπορική εκμετάλλευσι του φύλου, στην εξασθένισι των οικογενειακών δεσμών και στην απειλή του ατομικού πολέμου. Εξαιτίας τούτου, είπε, η σημερινή ηττημένη γενεά στερείται από ασφάλεια διανοίας, από πίστι στο μέλλον, από την ικανότητα να σχεδιάζη για το μέλλον. «Αυτοί οι σύγχρονοι επικούρειοι ζουν για λακτίσματα», είπε ο Δρ Νίκολς. «Πρέπει να δοκιμάσουν κάθε τι στη ζωή προτού είναι πολύ αργά, και του φύλου, φυσικά, περιλαμβανομένου.»

²² Χρειάζεται, βέβαια, μεγάλο θάρρος για ν’ αντισταθούμε στη σύγκρουσι που ο απειλητικός ηθικός πυρετός επέφερε σ’ αυτή τη γενεά. Οι Χριστιανοί, νέοι και ηλικιωμένοι εξίσου, όταν αντιμετωπίζουν καταστάσεις, που εισηγούνται πορνεία ή μοιχεία ή άλλα ηθικής φύσεως αδικήματα, πρέπει να φεύγουν, όπως έφυγε ο Ιωσήφ από τη σύζυγο του Πετεφρή. (Γέν. 39:10-12) Καλύτερα, όμως, πατρική εκπαίδευσις και προσωπική, καθώς και εκκλησιαστική μελέτη και εφαρμογή του λόγου του Θεού, προστατευτικά μας βοηθούν να φυλαγώμαστε από το να μπούμε σε τέτοιες καταστάσεις κατά πρώτον λόγον. Ο Παύλος είπε: «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζήτει την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.» (2 Τιμ. 2:22) Γονείς, έχετε εκπαιδεύσει τα τέκνα σας, ώστε να κατανοήσουν τις κατάλληλες σχέσεις μεταξύ των φύλων; Τους εδώσατε φιλάγαθη συμβουλή από τον λόγον του Θεού όσον αφορά τον φυσικό τους οργανισμό και το τι θαυμάσιο όργανο είναι αυτός; Προσπαθήσατε να δώσετε το πιο καλό παράδειγμα στη διαγωγή σας, στην ομιλία σας και στη στάσι σας γενικά; Αυτός είναι ο πιο πρακτικός τρόπος να βοηθήσετε τα τέκνα σας ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της καθημερινής ζωής με επιτυχία. Επί πλέον, δεν είναι μήπως γεγονός ότι όλοι αισθανόμεθα τον εαυτό μας ανεπαρκή από καιρό σε καιρό; Ωστόσο, αντλήστε θάρρος από τη δήλωσι του αποστόλου: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με Χριστού.» (Φιλιππησ. 4:13) Οι Χριστιανοί, νέοι και ηλικιωμένοι επίσης, έχουν, συνεπώς, μια απεριόριστη πηγή σθένους και δυνάμεως και μπορούν διαρκώς να λαμβάνουν θάρρος από τη μελέτη των και την εφαρμογή του λόγου του Θεού.

ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΑΠΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΩΝ

23. Τι είδους άτομα θα έχουν την εύνοια και ευλογία του Ιεχωβά; Γιατί απαντάτε έτσι;

²³ Οι αληθινοί Χριστιανοί αναγνωρίζουν ότι μόνο καθαρά άτομα θα έχουν την εύνοια και την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και θ’ αποκτήσουν είσοδο στη νέα του τάξι. Ο Παύλος κάποτε είπε: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετε τινές.»​—1 Κορ. 6:9-11.

24. (α) Πώς πραγματοποιείται η αποβολή της πονηρίας από τη Χριστιανική εκκλησία; (β) Είναι η διάταξις αυτή ελλιπής αγάπης;

²⁴ Ενωρίτερα σ’ αυτή την ίδια επιστολή προς τους Κορινθίους, ο Παύλος ανέφερε στη Χριστιανική

Διαπίστωσις Ωφελιμότητος του Έργου Σκαπανέως Διακοπών

Ένας αδελφός γράφει από τη Δημοκρατία του Κόνγκο (Μπραζαβίλ) τα εξής: «Ενώ παρακολουθούσα τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, άκουα συχνά να μιλούν γι’ αυτό που ονομάζεται ‘έργο σκαπανέως διακοπών’. Όταν, λοιπόν, έγινα ευαγγελιζόμενος και είχα πια τα προσόντα γι’ αυτή τη μορφή του έργου, εδαπάνησα ένα μήνα για να διαπιστώσω, αν πράγματι ήταν τόσο χαρούμενο και ωφέλιμο όσο μου είχε λεχθή. Ήταν; Ως ευαγγελιζόμενος δεν είχα ποτέ κατορθώσει να έχω μια συνεχή Γραφική μελέτη, αλλά στον ένα μήνα που έκαμα έργο σκαπανέως, κατώρθωσα ν’ αρχίσω οκτώ οικιακές Γραφικές μελέτες, οι οποίες συνεχίσθησαν και όταν επανήλθα στις τάξεις των ευαγγελιζομένων εκκλησίας. Δεν θα διστάσω, λοιπόν, ποτέ να επαναλάβω την υπηρεσία σκαπανέως διακοπών, όταν μου παρουσιασθή πάλι η ευκαιρία.»​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Φυλαχθήτε από το να Παίζετε με τη Σεξουαλική Ανηθικότητα!

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ του Θεού όσον αφορά τις σχέσεις των φύλων βρίσκονται στον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Αυτή καθιστά σαφές ότι οι σχέσεις των δύο φύλων είναι μόνο για κείνους που έχουν νυμφευθή καταλλήλως. Για τα άγαμα άτομα, το να έχουν σχέσεις με το έτερο φύλο είναι πορνεία. Για νυμφευμένα άτομα το να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με οποιονδήποτε που δεν είναι γαμήλιος σύντροφός τους είναι μοιχεία. Η Γραφή δηλώνει σαφώς: «Τους . . . πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός,» και ότι «ούτε πόρνοι, . . . ούτε μοιχοί, . . . δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»​—Εβρ. 13:4· 1 Κορ. 6:9, 10.

Το Χριστιανικό επίπεδο, εν τούτοις, είναι πολύ υψηλότερο από την απλή αποφυγή πορνείας και μοιχείας. Απαγορεύονται η χαλαρά διαγωγή και η ακαθαρσία εξίσου με την πλήρη πορνεία και μοιχεία. Αυτό βασίζεται επί της αρχής, που εξέθεσε ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία του: «Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.»​—Ματθ. 5:28.

Ενώ πολλοί αναγνωρίζουν ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι κακό, δεν αντιλαμβάνονται πάντοτε ότι ακόμη και το να «παίζουν» με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι, επίσης, κακό. Αλλ’ ο Ιησούς εδήλωσε ότι είναι κακό το ν’ αφήνη ένας τον εαυτό του να φλογίζεται από πάθος συνεχίζοντας να παρατηρή τα χαρακτηριστικά ενός άλλου που δεν είναι γαμήλιος σύντροφός του και κάνοντας αυτό με όχι αγνό ελατήριο. Είναι εξίσου ακριβώς κακό όπως το να επιδοθή σε οποιαδήποτε άλλη διαγωγή που έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

Γιατί το να παίζη κανείς με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι κακό και κάτι που πρέπει να το αποφεύγουν οι Χριστιανοί; Εν πρώτοις, παραβιάζει τις εκπεφρασμένες εντολές του Θεού. Αυτό προκαλεί τη δυσαρέσκειά του, αν όχι επίσης και τη δυσφήμησι του αγίου ονόματός του. Για τούτο ο Λόγος του συμβουλεύει: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολατρεία.» Ναι, όλα τα τοιούτου είδους «έργα της σαρκός» είναι μία μορφή ειδωλολατρίας και εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με την αρχαία φαλλική λατρεία, ή λατρεία του φύλου.​—Κολ. 3:5· Γαλ. 5:19-21.

Κατά δεύτερο λόγο, με το παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα θα μπορούσε να βλάψη άλλους, διανοητικώς, σωματικώς και πνευματικώς. Καταβαρύνεται με συγκινήσεις, ειδικώς για τη γυναίκα περί της οποίας πρόκειται. Μπορεί να προξενήση μεγάλη λύπη και αναταραχή στη διάνοια και στην καρδιά. Επί πλέον, αποτυγχάνοντας ένας να κάμη ‘ευθείας οδούς εις τους πόδας’ του, θα μπορούσε κάλλιστα να κάμη άλλους να στραφούν προς ανήθικες συνήθειες και να παρεκκλίνουν από το δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Μπορεί να τον οδηγήση στην αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία, και σε αιώνια καταστροφή από τον Θεό.

Το παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα οδηγεί εύκολα στην πορνεία, που μπορεί να καταλήξη σε αποτρόπαια αφροδίσια νοσήματα και ισόβιες θλίψεις, όπως στην περίπτωσι του να έχη ένας μη νομίμους απογόνους. Δεν είναι ασυνήθιστο. Έτσι, το 1962 υπήρχαν 8.835 παράνομες γεννήσεις στο Λονδίνο της Αγγλίας, που ήσαν το ένα έβδομον όλων των γεννήσεων που κατεγράφησαν στην πόλι αυτή σε ολόκληρο το έτος! Σχετικά δε με τα αφροδίσια νοσήματα, μια Αμερικανική αυθεντία εδήλωσε: «Τα αφροδίσια νοσήματα είναι σήμερα ένα σοβαρό και επιδεινούμενο πρόβλημα που απειλεί να σαρώση [τις Ηνωμένες Πολιτείες] όπως μια πυρκαϊά δάσους.»

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ;

Τι εννοείται με το «να παίζωμε» με τη σεξουαλική ανηθικότητα; Μ’ αυτό δεν εννοούμε την πορνεία ή τη μοιχεία, διότι αυτά δεν είναι «παιγνίδι» με την ανηθικότητα. Το να «παίζη» ένας με τη σεξουαλική ανηθικότητα υπονοεί ότι μπορεί να μην έχη στην αρχή πρόθεσι να διάπραξη εσκεμμένως πορνεία ή μοιχεία, αλλά, εν γνώσει ή εν αγνοία, προβαίνει σε ενέργειες που εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σ’ αυτά. Το σημείο, που πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν, είναι ότι το να παίζη ένας με την ανηθικότητα τον θέτει στο δρόμο προς την ανηθικότητα, και δεν μπορεί πάντοτε να σταματήση.

Λοιπόν, τώρα, ποιες είναι μερικές πράξεις που χαρακτηρίζονται ως χαλαρά διαγωγή, ή μερικά παιγνίδια με τη σεξουαλική ανηθικότητα χωρίς αυτά να είναι πράγματι πορνεία ή μοιχεία;

Ένα τέτοιο θα ήταν για ένα νυμφευμένο άτομο να ερωτοτροπή με πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο γαμήλιος σύντροφός του. Αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετήση καλό σκοπό. Συνήθως εντρυφά κανείς σ’ αυτό είτε για να εξυψώση τον εγωισμό του είτε χάριν της σεξουαλικής διεγέρσεως που προκαλεί. Είναι το να κυττάζη ένας κάποιο άλλο πρόσωπο με το κακό ελατήριο. Αν αυτό συνεχισθή, κατά λογική συνέπεια, θα καταλήξη σε μοιχεία.

Το να θέτετε τα χέρια σας με τρυφερότητα γύρω από πρόσωπα του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο σύζυγός σας, η σύζυγός σας ή στενοί συγγενείς, είναι, επίσης, παιγνίδι με την ανηθικότητα. Ένα άτομο μπορεί να εκδηλώση φιλικότητα χωρίς να φθάση σ’ αυτό το σημείο. Ενώ μπορεί να φαίνεται πολύ αθώο στην αρχή, τέτοιες πράξεις μπορούν να οδηγήσουν​—και έχουν οδηγήσει—​σε πορνεία και μοιχεία, που καταλήγουν σε κάποια αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία. Ας λεχθή παρεμπιπτόντως ότι το γεγονός ότι τα πρόσωπα πιθανόν να είναι έγγαμα, δεν σημαίνει ότι μπορούν να έχουν μεγαλύτερες ελευθερίες, από αυτή την άποψι, σε σύγκρισι με τα άγαμα άτομα. Εξίσου συχνά, αν όχι και συχνότερα, τα έγγαμα άτομα είναι εκείνα που μπαίνουν σε δυσκολίες κάνοντας τέτοια πράγματα με πρόσωπα που δεν είναι γαμήλιοι σύντροφοί των.

Το να λέγη ένας αισχρά αστεία αποτελεί παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Αρχίζει να υποβιβάζη το υψηλό Χριστιανικό επίπεδο. Αφήνεται να υπονοηθή ότι τέτοια πράγματα δεν είναι τόσο κακά αν οι Χριστιανοί μπορούν να ευφυολογούν γύρω απ’ αυτά, και, επί τέλους, κυττάξτε πόσοι γέλασαν! Αλλ’ είναι αυτό καθαρό ή ορθό; Όχι! οδηγεί σε εσφαλμένη κατεύθυνσι, στην κατεύθυνσι της ανηθικότητος, μολύνοντας τις σκέψεις του ανθρώπου.​—Εφεσ. 5:3, 4.

Το να χορεύετε μ’ ένα άτομο, που είναι γαμήλιος σύντροφος ενός άλλου, με τέτοιο τρόπο, ώστε να νοιώθετε ότι διεγείρεσθε ή ερεθίζεσθε σεξουαλικώς, αποτελεί, επίσης, παιγνίδι με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει δικαιολογία για ένα Χριστιανό να χορεύη σε στενή επαφή με τον γαμήλιο σύντροφο ενός άλλου. Σκεφθήτε το ως εξής: Θα σας ήταν αρεστό, αν ήρχετο κάποιος στο σπίτι σας κι έβαζε τα χέρια του γύρω από τη σύζυγό σας επί πέντε ή δέκα λεπτά κάθε ώρα στη διάρκεια της βραδιάς, απλώς καθήμενος, ή μένοντας όρθιος στο μέσον του δωματίου, εναγκαλιζόμενος τη σύζυγό σας; Α! Όχι, ασφαλώς δεν θα σας ήταν αρεστό! Τότε, γιατί αυτό θα ήταν δικαιολογημένο απλώς επειδή παίζει η μουσική ή επειδή γίνεται εν ονόματι του χορού; Δεν δικαιολογείται και πρέπει ν’ αποφεύγεται από τους Χριστιανούς. Υπάρχουν άλλα είδη χορού που δεν απαιτούν στενή προσέγγισι των χορευτικών συντρόφων, έναν πραγματικό εναγκαλισμό· χοροί, όπως είναι οι κατά τετράδες χοροί ή άλλοι ομαδικοί χοροί, ή εκείνοι, που εκτελούνται από άτομα του αυτού φύλου, αποφεύγουν αυτή την παγίδα. Εννοείται ότι, ακόμη κι εκεί όπου ένας χορός εκτελείται από ένα άτομο ή άτομα του αυτού φύλου, αν είναι διεγερτικός ή ανήθικος, προφανώς δεν είναι κατάλληλος για Χριστιανούς.

Το να διαβάζετε έντυπα ή να κυττάζετε εικόνες που σας διεγείρουν σεξουαλικώς αποτελεί παιγνίδι με την ανηθικότητα. Το να παρακολουθήτε κινηματογραφικές ταινίες και να παρατηρήτε εκπομπές τηλεοράσεως ή παραστάσεις από σκηνής που προβάλλουν την ανηθικότητα εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία, εφόσον γεμίζουν τη διάνοια ενός με ακάθαρτες σκέψεις.

Τα άγαμα άτομα, που διατηρούν επαφή μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου, πρέπει να προσέχουν να μην «παίζουν» με την ανηθικότητα. Ο μόνος βάσιμος λόγος για ένα Χριστιανό να διατηρή συνεχή συντροφιά μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου είναι να καλλιεργήση έναν έντιμο σύνδεσμο που τελικά θα καταλήξη σε γάμο. Αλλά οι «ρωμαντικοί» περίπατοι σε απομονωμένα μέρη είναι επικίνδυνοι, διότι το να είσθε μόνος μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου επί ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα να διεγερθήτε ως το σημείο ώστε να εντρυφήσετε σε εναγκαλισμούς ή θωπείες. Το γεμάτο πάθος φίλημα, που διεγείρει σεξουαλικώς, εκ μέρους αγάμων ατόμων, ακόμη και αν είναι μνηστευμένα προς γάμον, είναι ακατάλληλο, διότι διεγείρει αισθήματα, ύστερ’ από τα οποία δεν είναι δυνατόν να επακολουθήση σεξουαλική επαφή χωρίς αυτή ν’ αποτελή πορνεία. Είναι καλύτερα ένας ν’ αποφεύγη την κατάστασι που αφήνει ανοικτές πιθανότητες σεξουαλικής ανηθικότητος.

Το να έχη ένας «ραντεβού» με άνδρες ή γυναίκες, που δεν είναι αφιερωμένοι στον Θεό, μπορεί γρήγορα να οδηγήση σε παιγνίδι με την ανηθικότητα. Εν πρώτοις, ένας Χριστιανός δεν πρέπει να καλλιεργή στενό σύνδεσμο μ’ ένα άτομο του κόσμου. Ένα άτομο, που δεν κατευθύνεται από τον Λόγο του Θεού, υπόκειται σε μόλυνσι από τον χαλαρό κώδικα ηθικής που επικρατεί στον κόσμο και τείνει ν’ αποδεχθή το παιγνίδι με την ανηθικότητα σαν ζήτημα πορείας, σαν κάτι που είναι μια αποδεκτή κοινωνική διαγωγή. Αλλά δεν είναι. Είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού.

ΕΞΕΤΑΣΤΕ ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΕΘΙΜΑ

Τα τοπικά έθιμα, επίσης, πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Αν το τοπικό έθιμο θεωρή ως χαλαρά διαγωγή το να ανταλλάσσουν μόνοι τους επισκέψεις ένας άγαμος νέος και μια άγαμη νέα, ή να ορίζουν «ραντεβού» χωρίς συνοδό, τότε το έθιμο πρέπει να τύχη σεβασμού. Αν το τοπικό έθιμο θεωρή ως ακατάλληλο για άγαμα άτομα να κρατούν το ένα του άλλου τα χέρια, ακόμη και παρουσία των γονέων των, τότε οι Χριστιανοί πρέπει να εμμείνουν σ’ αυτό το έθιμο. Αν είναι κακό για άγαμα πρόσωπα ακόμη και να φιλούνται, σύμφωνα με τοπικό έθιμο, τότε ο Χριστιανός που ζη στη χώρα εκείνη εμμένει σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Ενώ δεν υιοθετούμε τα έθιμα μια χώρας, αν παραβαίνουν τις εντολές του Θεού, συγχρόνως δεν επιμένομε στο να παραβαίνωμε τοπικά έθιμα που δεν παραβιάζουν τη Χριστιανική συνείδησι.

Αφ’ ετέρου, αν το τοπικό έθιμο επιτρέπη στα νεαρά άτομα να συνάπτουν γνωριμία προ του γάμου, δεν υπάρχει αντίρρησις. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να βγαίνη έξω με κάθε ένα του αντιθέτου φύλου που θα δεχθή μια πρόσκλησι. Επί πλέον, μια Χριστιανή ορθώς θα υποθέση ότι, αν ένας Χριστιανός συνεχίζη να επιζητή τη συντροφιά της, τότε προτίθεται να καλλιεργήση ένα σύνδεσμο που θα οδηγήση σε γάμο. Αν δε συνεχίζουν να διατηρούν στενή συντροφιά μεταξύ των για μια παρατεταμένη περίοδο χρόνου, η Χριστιανική εκκλησία, με την οποία είναι συνταυτισμένοι, έχει, επίσης, κάθε λόγο να αναμένη ότι οι δύο αυτοί έχουν έντιμες προθέσεις γάμου.

Μερικές φορές νεαρά άτομα βλέπουν κινηματογραφικές ταινίες από άλλες χώρες. Βλέπουν «ρωμαντικές» σκηνές και θέλουν να τις μιμηθούν. Αλλ’ επειδή απλώς ένα πράγμα γίνεται σε μια άλλη χώρα, δεν σημαίνει ότι είναι ορθό να το κάνετε στη δική σας χώρα. Σε μερικά μέρη της γης οι άνθρωποι φορούν ελάχιστα πράγματα στο ντύσιμό τους, αλλά θα μπορούσατε να συλληφθήτε αν θα δοκιμάζατε να κάνετε το ίδιο εκεί που ζήτε. Πρέπει, επίσης, να έχετε υπ’ όψιν ότι εκείνο που απεικονίζεται στην οθόνη δεν αντιπροσωπεύει κατ’ ανάγκην αυτό που θεωρείται ηθικό ακόμη και στη χώρα όπου [το φιλμ] παρήχθη. Μπορεί να απεικονίζη αυτό που γίνεται, αλλά μπορεί να είναι ό,τι γίνεται από ανθρώπους χαλαρής διαβιώσεως!

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ​—ΠΩΣ;

Από τα προηγούμενα γίνεται φανερό ότι πρέπει συνεχώς να προσέχωμε να μην παίζωμε με τη σεξουαλική ανηθικότητα. Μ’ αυτό δεν θέλομε να πούμε ότι κανείς δεν πρέπει να τυγχάνη εμπιστοσύνης. Αλλά οι σύγχρονες διαφημίσεις, η τηλεόρασις, οι κινηματογραφικές ταινίες, τα θεατρικά έργα και τα παρόμοια γεμίζουν τη διάνοια με παραστάσεις του φύλου σε σημείο που οι άνθρωποι διαπλάσσονται να σκέπτωνται γι’ αυτό περισσότερο απ’ ό,τι είναι υγιές. Ακόμη κι ένα άτομο, που θέλει να πράξη το ορθόν, μπορεί να διαπιστώση ότι αυτές οι συνεχείς πιέσεις γύρω του, το ωθούν να πράξη ό,τι είναι κακό, αν δεν αναλάβη σκληρόν αγώνα για ό,τι είναι καλό.

Οι Γραφές μάς συμβουλεύουν να ‘μισούμε το κακόν’. (Ψαλμ. 97:10) Το να παίζωμε με τη σεξουαλική ανηθικότητα είναι κακό. Αποφεύγετέ την όπως θ’ αποφεύγατε ένα δηλητήριο που πιθανόν να είναι πολύ γλυκό αλλά μπορεί να φονεύση. Να ενθυμήσθε, ότι είναι εύκολο ν’ απατηθήτε. Οι εκφυλισμένες τάσεις της καρδιάς είναι όπως η όρεξις ενός αρρώστου ανθρώπου. Αυτός συχνά επιθυμεί εκείνο που ως επί το πλείστον θα προκαλούσε επιδείνωσι της παθήσεώς του, όπως ένας διαβητικός υπερεπιθυμεί τα γλυκίσματα.​—Ιερεμ. 17:9.

Λοιπόν, το μίσος εναντίον του ό,τι είναι κακό δεν έρχεται εκ φύσεως. Το μίσος αυτό για ό,τι είναι κακό πρέπει να καλλιεργηθή. Πώς; Με το να γεμίζετε τη διάνοιά σας με κατάλληλες σκέψεις. Η μόνη θέσις όπου μπορείτε να βρήτε μια ανεξάντλητη προμήθεια ορθών σκέψεων είναι μέσα στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτό θα σας καταστήση ικανούς να ‘μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας.’ (Ρωμ. 12:2) Θα σας βοηθήση να ‘απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και να ενδυθήτε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν’. (Κολ. 3:9, 10) Ναι, η Γραφή προμηθεύει ό,τι είναι ‘αληθινό, δίκαιο, καθαρό, προσφιλές, ενάρετο και αξιέπαινο’. (Φιλιππησ. 4:8) Εφ’ όσον προσλαμβάνομε αυτό το είδος της γνώσεως, δεν μένομε σε ό,τι είναι κακό. Αναπτύσσομε ορθές επιθυμίες και ορθό τρόπο του σκέπτεσθαι.

Εφ’ όσον οι ιδιαίτερες συμπάθειες ή αντιπάθειές μας βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις πείρες μας και στο περιβάλλον μας, πρέπει να εξασκούμε μεγάλη προσοχή στο να διατηρούμε συναναστροφή μ’ εκείνους που έχουν σεβασμό για τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Αν διατηρούμε επαφή με άτομα που παίρνουν στα ελαφρά την ηθικότητα, θα φθάσωμε με τον καιρό να σκεπτώμεθα κατά το δικό τους τρόπο. Έχομε ανάγκη από την καλή συναναστροφή των καθαρά σκεπτομένων Χριστιανών.

Ιδιαιτέρως, να είσθε άγρυπνοι έναντι της «χαλαράς διαγωγής». Αποφεύγετε όλες τις συνήθειες, που τείνουν να διεγείρουν ακατάλληλες σεξουαλικές επιθυμίες, όπως είναι οι σύγχρονες συνήθειες των νεαρών ατόμων, τα οποία δεν μεταβάλλουν διαγωγή μη δυνάμενα να ελπίζουν σε γάμο για αρκετά χρόνια, ή οι συνήθειες εγγάμων ατόμων που δείχνουν στοργή για πρόσωπα του αντιθέτου φύλου που δεν είναι γαμήλιοι σύντροφοί των. Αποφεύγετε όλα τα πορνογραφικά έντυπα, είτε είναι οπτικές εικόνες είτε περιγραφικές λεκτικές εικόνες. Σταθήτε μακριά από κάθε διασκέδασι που προβάλλει τα ακάθαρτα θέματα. Αποφεύγετε όλα τα άσματα και τους χορούς, που είναι διεγερτικά από σεξουαλικής απόψεως.

Αν με σκέψι γάμου ερωτοτροπήτε, σχεδιάστε να γεμίσετε τον χρόνο σας με εποικοδομητικά και χρήσιμα πράγματα, όταν είσθε μαζί με το σύντροφό σας. Ας γεμίζουν τις σκέψεις σας, τη συνομιλία και τις πράξεις σας υγιεινά πράγματα, όπως είναι τα παιγνίδια ή αθλητικές επιδόσεις, η ανάγνωσις καλών εντύπων, ειδικά της Γραφής, ή η ένασχόλησις στην υπηρεσία του Θεού.

Νέοι και γέροι, έγγαμοι και άγαμοι, όλοι πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ο Θεός μάς βλέπει πάντοτε. Αυτός «δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το Πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του Πνεύματος ζωήν αιώνιον.» (Γαλ. 6:7, 8) Κάνετε το θέλημα του Θεού. Φυλαχθήτε από το να θερίσετε φθορά με το να μην παίζετε με τη σεξουαλική ανηθικότητα, και ο Θεός θα σας ευλογήση με αιώνια ζωή στη νέα του τάξι πραγμάτων!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, Δευτερονόμιον 22:23-27, μια Ισραηλίτισσα αρραβωνιασμένη κόρη, αν ηπειλείτο με βιασμό, ήταν υποχρεωμένη να κραυγάση. Ποια είναι η θέσις μιας Χριστιανής γυναικός σήμερα, αν αντιμετωπίση παρομοία περίπτωσι; Πρέπει αυτή να κραυγάση και αν ακόμη ένας προσβολεύς απειλή τη ζωή της ενόπλως;​—Μ. Γ., Η.Π. Αμερικής.

Σύμφωνα με τον νόμο του Θεού μια κόρη Ισραηλίτισσα ήταν κάτω από την υποχρέωσι να φωνάξη: «Εάν νέα τις παρθένος ήναι ηρραβωνισμένη μετά ανδρός, και εύρη τις αυτήν εν τη πόλει, και κοιμηθή μετ’ αυτής, τότε θέλετε εκφέρει αυτούς αμφοτέρους εις την πύλην της πόλεως εκείνης, και θέλετε λιθοβολήσει αυτούς με λίθους, και θέλουσιν αποθάνει· την νέαν, διότι δεν εφώναξεν, ούσα εν τη πόλει· και τον άνθρωπον, διότι εταπείνωσε την γυναίκα του πλησίον αυτού.» Αν, όμως, η επίθεσις έλαβε χώραν σε αγρό και η γυναίκα εφώναξε και τοιουτοτρόπως προσεπάθησε ν’ απομακρυνθή από τον προσβολέα, δεν έπρεπε να λιθοβοληθή, εφ’ όσον αυτός την κατέβαλε και δεν υπήρχε κανείς να την σώση.​—Δευτ. 22:23-27.

Αλλά τι θα πούμε αν υποτεθή ότι ο άνδρας είχε ένα όπλο και απειλούσε να φονεύση την κόρη, αν αυτή ηρνείτο να κατακλιθή μαζί του; Τα Γραφικά αυτά εδάφια δεν εξασθενίζουν από το επιχείρημα, ούτε μεταβάλλεται η κατάστασις με το ν’ αναφέρη κανείς οποιεσδήποτε περιστάσεις προς δικαιολογίαν της σε περίπτωσι που δεν εφώναξε. Λέγουν, απερίφραστα, ότι έπρεπε να φωνάξη· όθεν, να εναντιωθή στην επίθεσι ασχέτως προς τις συνθήκες. Αν αυτή κατεβλήθη και ίσως εκτυπήθη ώστε να μείνη αναίσθητη και εβιάσθη πριν φθάση βοήθεια εις απάντησιν των κραυγών της, δεν θα ήταν δυνατόν να της αποδοθή ευθύνη. Η σκέψις μέσα στα Γραφικά εδάφια προφανώς είναι ότι η κραυγή της κόρης, με το να ελκύη την προσοχή των γειτόνων, θα μπορούσε να εκφοβίση τον προσβολέα της και να την σώση, ακόμη και αν απείλησε τη ζωή της λόγω του ότι δεν συνεμορφώθη ήσυχα με τις επιθυμίες του και τους γεμάτους πάθος πόθους του.

Τέτοια Γραφικά προηγούμενα μπορούν να εφαρμοσθούν σε Χριστιανούς, που είναι κάτω από την εντολή, «Φεύγετε την πορνείαν.» (1 Κορ. 6:18) Έτσι, αν μια Χριστιανή δεν εκβάλη κραυγή και δεν καταβάλη κάθε προσπάθεια να διαφύγη, θα μπορούσε να θεωρηθή ότι συναινεί στον βιασμό. Η Χριστιανή, λοιπόν, που θέλει να τηρηθή καθαρή και να υπακούση στις εντολές του Θεού, αν αντιμετωπίση σήμερα μια τέτοια κατάστασι, έχει ανάγκη να είναι θαρραλέα και να ενεργήση σύμφωνα με την υπόδειξι που κάνουν οι Γραφές και να κραυγάση. Στην πραγματικότητα αυτή η συμβουλή είναι για το καλό της· διότι, αν υποταχθή στις γεμάτες πάθος επιθυμίες του ανδρός, όχι μόνον θα συναινούσε σε πορνεία ή μοιχεία, αλλά και θα εβασανίζετο από καταισχύνη. Θα ησθάνετο εντροπή, όχι μόνο από την αποκρουστικότητα της πείρας, αλλά και λόγω του ότι θα έχη εξαναγκασθή να παραβιάση τον νόμο του Θεού με το να έχη σεξουαλικές σχέσεις με άλλον εκτός από τον νόμιμο γαμήλιο σύντροφο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούσε να καταστή μια άγαμος μητέρα, ή πιθανώς ν’ αποκτήση μια τρομερή νόσο από τον προσβολέα της που έχει εκπέσει ηθικώς.

Είναι αλήθεια ότι μια γυναίκα αντιμετωπίζει την πιθανότητα, ότι ο προσβολεύς της θα φέρη εις πέρας την απειλή του· αλλά, τότε, ποιά εγγύησι έχει αυτή ότι ένας τέτοιος εγκληματίας, ευρισκόμενος σε απόγνωσι, δεν θα την εφόνευε μετά την ικανοποίησι του πάθους του; Πράγματι, ένας τέτοιος, ίσως καταδιωκόμενος ήδη υπό του νόμου [για προηγούμενο έγκλημα], είναι πιθανώτερο να την φονεύση μετά την προσβολή, εφ’ όσον τότε αυτή θα είχε μεγαλύτερη ευχέρεια να δώση στοιχεία της ταυτότητός του και συνεπώς να είναι σε καλύτερη θέσι να παράσχη μια περιγραφή του στις δημόσιες αρχές. Σε μια τέτοια περίπτωσι, η εφαρμογή της Γραφικής συμβουλής περί κραυγής θα μπορούσε κάλλιστα να σώση τη ζωή μιας με το να ελκύση την προσοχή άλλων και να απομακρύνη τον προσβολέα από την αρχή, αντί να τον κάμη να αισθάνεται ότι πρέπει ν’ απαλλαγή από το θύμα του ένεκα φόβου μήπως εξακριβωθή η ταυτότης του αργότερα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αναμφιβόλως, είναι ζήτημα του να προκαλέση κανείς ψευδή εντύπωσι στον επιτιθέμενο, εφόσον οι κραυγές της κόρης θα μπορούσαν να καταλήξουν στη σύλληψί του γι’ απόπειρα βιασμού. Επίσης, αν πραγματοποιούσε την απειλή του και διέπραττε φόνο, θ’ αντιμετώπιζε την πιθανότητα συλλήψεως και καταδίκης γι’ αυτή την πολύ βαρύτερη προσβολή. Φυσικά, υπάρχει η πιθανότης ότι ο προσβολεύς, αντί να τραπή σε φυγή αμέσως, θα μπορούσε να πλήξη τα θύμα του ή να προξενήση ένα επιπόλαιο τραύμα για να κατασιωπήση τις κραυγές· αλλά, το να υποστή κανείς τέτοιο σωματικό πλήγμα δεν θα ήταν ασήμαντο, συγκρινόμενο με το όνειδος και την καταισχύνη λόγω υποταγής σ’ έναν ανήθικον άνδρα;

Μια Χριστιανή είναι εξουσιοδοτημένη να παλαίση για την παρθενικότητά της ή την γαμήλια πιστότητά της μέχρι θανάτου. Όσον αφορά, όμως, τον καλύτερο τρόπο, με τον οποίον μπορεί να υπερασπίση τον εαυτό της εναντίον οιουδήποτε που θέλει να την μολύνη, τούτο εξαρτάται από το θάρρος και την ταχεία αντίληψί της. Τουλάχιστον, όπως ανεφέρθη προηγουμένως, θα έπρεπε, εν πρώτοις, να προσπαθήση να εκφοβίση εκείνον που είχε την πρόθεσι να την βιάση με το να κραυγάση και να κάνη το περιστατικό να γίνη ένα θέαμα όσο μπορεί πιο ηχηρό και θορυβώδες, για να ληφθή οποιαδήποτε βοήθεια. Αν τούτο είναι ανέφικτο, τότε έχει το δικαίωμα να υπερασπίση την αρετή της με οποιοδήποτε μέσον μπορεί.

Τα ήθη της γενεάς αυτής έχουν καταπέσει σ’ ένα άνευ προηγουμένου χαμηλό επίπεδο, όπως ακριβώς προείπε η Βιβλική προφητεία γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Το φαινόμενο ότι πάνω από 15.000 γυναίκες το έτος, περίπου μία κάθε μισή ώρα, πίπτουν θύματα βιασμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνον, τονίζει το γεγονός αυτό. Επίσης, αυτό χρησιμεύει ως μια προειδοποίησις για τις γυναίκες ώστε να εξασκούν φροντίδα για την αποφυγή επικινδύνων καταστάσεων. Εφ’ όσον οι γυναίκες πίπτουν θύματα επιθέσεως ως επί το πλείστον όταν είναι μόνες, θα πρέπει να κάνουν διευθετήσεις ώστε να έχουν μαζί τους ένα συνοδό, ειδικώς όταν είναι έξω απ’ το σπίτι και αφού επικρατήση το σκοτάδι. Και σε μέρη, τα οποία θεωρούνται επικίνδυνα για τις γυναίκες ακόμη και την ημέρα, δεν θα πρέπει να βγαίνουν έξω μόνες αλλά να παίρνουν μαζί τους ένα συνοδό. Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Και εάν τις υπερισχύση κατά του ενός, οι δύο θέλουσιν αντισταθή εις αυτόν· και το τριπλούν σχοινίον δεν κόπτεται ταχέως.» (Εκκλησ. 4:12) Το να επιμένη μία Χριστιανή να εξέρχεται μόνη σε μια πόλι ή συνοικία, όπου οι γυναίκες πίπτουν συχνά θύματα επιθέσεως, είναι σαν να απευθύνη πρόσκλησι σε ταραχή και να θέτη σε κίνδυνο τη ζωή της άνευ λόγου. Είναι ένδειξις συνέσεως το να σκεφθή κανείς τι θα μπορούσε να συμβή σε δεδομένη περίπτωσι και τότε να λάβη τις δέουσες προφυλάξεις. Το συνετό άτομο προβλέπει τον κίνδυνο και λαμβάνει μέτρα για να τον αποφύγη. «Ο . . . φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.»​—Παροιμ. 14:15.

● Γιατί οι εκδόσεις της Σκοπιάς γράφουν ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή, εφόσον υποτίθεται ότι η Εβραϊκή γλώσσα ήταν νεκρή στις ημέρες του;​—Ε. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Υπάρχουν ωρισμένοι λόγοι, για τους οποίους πιστεύομε ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή. Εν πρώτοις, δεν μπορούμε να πάρωμε ως δεδομένο το ότι η Εβραϊκή ήταν μια νεκρή γλώσσα, όπως ο Γ. Έρνεστ Ράιτ δείχνει στο έργο του Βιβλική Αρχαιολογία (σ. 240): «Οι Ρωμαίοι στρατιώται και αξιωματικοί θα μπορούσαν ν’ ακουσθούν όταν συνωμιλούσαν στη Λατινική, ενώ οι ορθόδοξοι Ιουδαίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν μιλήσει μεταξύ τους σε μια σύγχρονη Εβραϊκή διάλεκτο, μια γλώσσα που γνωρίζομε ότι δεν ήταν ούτε κλασσική Εβραϊκή ούτε Αραμαϊκή, παρά τις ομοιότητές της και προς τις δύο αυτές.» Επίσης, στο βιβλίο Καθημερινή Ζωή στους Βιβλικούς Χρόνους, ο Άλμπερτ Έντουαρντ Μπέλεϋ παρέχει μια εικόνα της εκπαιδεύσεως της Ιουδαϊκής νεολαίας στον καιρό του Ιακώβου, υιού του Ζεβεδαίου:

«Τα αγόρια εξεπαιδεύοντο στην ευσέβεια από την πολύ πρώιμη ηλικία τους. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνη ότι τ’ αγόρια είχαν κάποια γνώσι του Νόμου, την οποίαν έδειχναν με το να είναι σε θέσι να τον αναγινώσκουν, να τον γράφουν και να εξηγούν τις απλές έννοιές του. . . . Τα αγόρια εκάθηντο ημικυκλικά επί του εδάφους, αντικρύζοντας τον διδάσκαλο. Εκεί εδιδάχθη ο Ιάκωβος να διαβάζη τον Νόμο στην Εβραϊκή, αρχίζοντας με το Βιβλίον του Λευιτικού, τα περιεχόμενα του οποίου ήταν ανάγκη να γνωρίζη κάθε Ιουδαίος αν επρόκειτο να ρυθμίζη τη ζωή του με τρόπο αποδεκτό στον Θεό· κι έπρεπε να προφέρη τις λέξεις ορθά και με σεβασμό. Η Εβραϊκή ήταν γι’ αυτόν μια παράξενη γλώσσα, διότι στο σπίτι και στα παιγνίδια μιλούσαν την Αραμαϊκή, και αργότερα, όταν άρχιζε να διεξάγη εμπορικές εργασίες, έπρεπε να ομιλή την Ελληνική. Η Εβραϊκή ήταν μόνον για τη συναγωγή. . . . Αφού μάθαιναν ανάγνωσι, ήρχετο η σειρά για το γράψιμο, πιθανώς στην Εβραϊκή και ασφαλώς στην Αραμαϊκή.»​—Σελίδες 248, 249.

Ως προς τη μαρτυρία για το ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή, υπάρχει μια υπολογίσιμη σειρά δηλώσεων από συγγραφείς που έζησαν από τον δεύτερο ως τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Εδώ δίδονται τα ονόματα μερικών απ’ αυτούς: Ο Παπίας του πρώτου και δευτέρου αιώνος έγραψε: «Ο Ματθαίος συνέγραψε τους λόγους [του Κυρίου] στην Εβραϊκή γλώσσα.» (Οι Προ της Νικαίας Πατέρες, Τόμ. Ι, σ. 155) Ο Ωριγένης του δευτέρου και τρίτου αιώνος έγραψε ότι το Ευαγγέλιον του Ματθαίου «εξεδόθη για τους Ιουδαίους πιστούς, και συνετάχθη με Εβραϊκά γράμματα.» (Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμ. 5, σ. 890) Στο ίδιο έργο παρατίθενται και τα λόγια του Ευσεβίου του τρίτου και τετάρτου αιώνος που γράφει: «Ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρέδωσε το Ευαγγέλιό του στην Εβραϊκή γλώσσα.»

Κατόπιν υπάρχει ο Ιερώνυμος του τετάρτου και πέμπτου αιώνος, ο οποίος έγραψε στο σύγγραμμά του Κατάλογος των Εκκλησιαστικών Συγγραφέων ότι ο Ματθαίος «συνέταξε ένα Ευαγγέλιο του Χριστού στην Ιουδαία στην Εβραϊκή γλώσσα και με Εβραϊκούς χαρακτήρες, προς όφελος των εκ της περιτομής που είχαν πιστεύσει . . . Επί πλέον, η Εβραϊκή η ίδια διατηρείται μέχρι σήμερα στη βιβλιοθήκη της Καισαρείας, την οποίαν ο μάρτυς Πάμφιλος με τόση επιμέλεια περισυνέλεξε.»

Μια δήλωσις από ένα σύγχρονο λόγιο της Γραφής, τον Χουγκ Γ. Σιόνφηλντ, είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Αυτός γράφει στη σελίδα 11 του συγγράμματός του, Ένα Αρχαίο Εβραϊκό Κείμενο του Ευαγγελίου του Αγ. Ματθαίου: «Στο παρελθόν μέχρι του τετάρτου αιώνος ακούμε για έναν Εβραίο ονόματι Ματθαίο που φυλάσσεται στα Ιουδαϊκά αρχεία στην Τιβεριάδα.»

Επιπρόσθετος λόγος για να πιστεύωμε ότι ο Ματθαίος έγραψε το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Εβραϊκή βασίζεται στο γεγονός ότι μια προσεκτική εξέτασις των παραπομπών του στις Εβραϊκές Γραφές δείχνει ότι παρέθεσε κατ’ ευθείαν από το Εβραϊκό κείμενο και όχι από την Μετάφρασι των Εβδομήκοντα. Αν ο Ματθαίος είχε γράψει το Ευαγγέλιό του πρώτα στην Ελληνική, είναι πιθανόν ότι θα είχε παραθέσει από τη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα.

Έχοντας υπ’ όψι τη μαρτυρία των πρώτων συγγραφέων, τη χρήσι της Εβραϊκής στις συναγωγές και τις παραθέσεις του Ματθαίου από την Εβραϊκή, φθάνομε σ’ αυτό το συμπέρασμα: Φαίνεται λογικό να πιστεύωμε ότι ο Ματθαίος έγραψε πρώτα το Ευαγγέλιό του στην Εβραϊκή, και αργότερα ο ίδιος, κατά πάσαν πιθανότητα, το μετέφρασε στην κοινή Ελληνική γλώσσα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.​—Ρωμ. 12:2. Σ 15/5/63 16, 17α

17 Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν . . . Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.​—Ματθ. 11:28-30. Σ 15/7/63 6, 7α

18 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθή.​—Ματθ. 6:33. Σ 1/5/63 16, 17α

19 Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.​—1 Τιμ. 6:12. Σ 1/2/63 2, 3α

20 Σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον.​—Ιερεμ. 31:3. Σ 1/6/63 4, 5α

21 Είδον . . . εν τω ουρανώ . . . αγγέλους επτά, οίτινες είχον τας επτά εσχάτας πληγάς.​—Αποκάλ. 15:1. Σ 15/1/64 26-28α

22 Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.​—Παροιμ. 11:25. Σ 1/8/63 13α

23 Το ωτίον, το οποίον ακούει τον έλεγχον της ζωής, διατρίβει μεταξύ των σοφών.​—Παροιμ. 15:31. Σ 15/8/63 16

24 Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, υποφέρετε τον λόγον της νουθεσίας· διότι εν συντομία σας έγραψα.​—Εβρ. 13:22. Σ 1/11/63 1α

25 Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.​—Ματθ. 28:19, 20. Σ 1/3/64 5α

26 Ο Ιεχωβά βασιλεύει· ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.​—Ψαλμ. 97:1, ΜΝΚ. Σ 15/10/63 42, 44

27 Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού.​—2 Σαμ. 23:2, ΜΝΚ. Σ 1/3/64 4, 7

28 Επί τον ήλιον· και εδόθη εις αυτόν να καυματίση τους ανθρώπους με πυρ. Και . . . εβλασφήμησαν το όνομα του Θεού.​—Αποκάλ. 16:8, 9. Σ 15/3/64 10

29 Αλλ’ ημείς δεν ελάβομεν το πνεύμα του κόσμου.​—1 Κορ. 2:12. Σ 15/1/64 5, 6

30 Ο Ιεχωβά είναι υπέρ εμού· δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;​—Ψαλμ. 118:6, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 7, 16

31 Σας έγραψα εν βραχυλογία δια να δώσω ενθάρρυνσιν.​—1 Πέτρ. 5:12, ΜΝΚ. Σ 1/11/63 7, 8

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Βρίσκονται διαρκώς στη διάνοια των Χριστιανών τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τα σχετικά με την εποχή μας, στην οποία πρέπει να διεξαχθή ένα παγκόσμιο έργο μαρτυρίας για τις επίκαιρες βουλές του Υψίστου, πράγμα που είναι σε αρμονία με το όνομά των Μάρτυρες του Ιεχωβά· συνεπώς και τον μήνα Ιούνιον θα επισκεφθούν τους ανθρώπους στα σπίτια των να τους μιλήσουν για την ίδρυσι της βασιλείας του Θεού και να θέσουν στη διάθεσί των δύο σπουδαία Γραφικά βοηθήματα για ευρύτερη κατατόπισί των στις διακηρύξεις του λόγου του Θεού. Αυτά είναι το Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο και το βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα», τα οποία θα δίδωνται προς δρχ. 22 και τα δύο.

Κατωτέρω παρατίθενται δύο σύντομα σημειώματα για το περιεχόμενον των βιβλίων αυτών.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Το βιβλιάριο αυτό έχει 32 σελίδες.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Αυγούστου: Διηγούμενοι «εις την Επερχομένην Γενεάν.» Σελ. 361.

9 Αυγούστου: Νέοι, Σωθήτε από Αυτή τη Διεστραμμένη Γενεά. Σελ. 367.

Η Απόκτησις του Σεβασμού που Σας Οφείλεται

Ο ΝΕΑΝΙΣΚΟΣ που έστεκε στη θέσι του οδηγού ήταν μόνο δέκα ετών, αλλ’ ενώπιόν του ήσαν συγκεντρωμένοι εκατό ησκημένοι μουσικοί, αριστοτέχνης ο καθένας τους. Μήπως δυσαρεστήθηκαν επειδή η διεύθυνσις έλαβε το θάρρος ν’ αφήση ένα απλό παιδάκι να διευθύνη μια από τις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου! Το έδειξαν αυτό με τις καταφρονητικές, προκλητικές εκφράσεις των προσώπων των μερικοί μάλιστα έγλυφαν ζαχαρωτά με ξυλίνη λαβή για να δείξουν την καταφρόνια τους.

Αλλ’ όχι για πολλή ώρα. Μια και ύψωσε το παιδί τη «μπαγκέτα» του κι άρχισε τη δοκιμή, λίγα λεπτά μόνο πέρασαν και οι αριστοτέχναι εκείνοι οργανοπαίκται επεδόθησαν πρόθυμα στο προκείμενο έργον. Ηγνοήθη τώρα το ότι ήταν ένα απλό παιδί. Τι συνετέλεσε ώστε η καταφρονητική έλλειψις υπολήψεως εκ μέρους των να μεταβληθή σε γεμάτη ευλάβεια στάσι, σ’ εκτίμησι, σε σεβασμό; Η ικανότης του παιδιού, διότι αληθινά ήταν ένα θαύμα. Είχε ολόκληρο τον μουσικό όμιλο στο κεφάλι του. Και μάλιστα, ήξερε τι έπρεπε ν’ αναμένη από κάθε οργανοπαίκτη, διότι μπορούσε ν’ αντιληφθή αμέσως αν κάποιος απ’ αυτούς έπαιζε εσφαλμένα. Παρά την ηλικία του, είχε ό,τι απητείτο για να είναι ένας οδηγός. Παρεμπιπτόντως, αυτό έγινε πριν από είκοσι χρόνια περίπου. Σήμερα ο Μάζελ είναι ακόμη διευθυντής ορχήστρας.

Όχι μόνο εκείνοι που διευθύνουν ορχήστρες, αλλά κι ένας μεγάλος αριθμός ατόμων στην καθημερινή ζωή δικαιούνται, λόγω των θέσεων των, σεβασμού, μάλιστα προσθέτου σεβασμού, διότι κάθε έντιμος άνθρωπος έχει δικαίωμα σ’ ένα μέτρον σεβασμού. Ιδιαίτερα πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού οι γονείς και οι διδάσκαλοι, οι επίσκοποι και οι διάκονοι​—για ν’ αναφέρωμε λίγους μόνο. Εν τούτοις, ενώ αυτοί θα εξηρτώντο μόνο από τη θέσι ή την υπηρεσία των, είναι πολύ καλύτερο για όλους όσοι ανωτέρω εμνημονεύθησαν ν’ αποκτήσουν αληθινά τον σεβασμό που τους οφείλεται.

Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, ρίχνει φως σ’ αυτό το ζήτημα της αποκτήσεως σεβασμού, όπως κάνει και για κάθε άλλη άποψι της ζωής. Έτσι, μας λέγει γι’ αγγέλους οι οποίοι δεν ακολούθησαν μια ωρισμένη πορεία​—κινούμενοι από σεβασμό προς τον Ιεχωβά Θεό. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ο Ιεχωβά, ο Δημιουργός όλων των ορατών και αοράτων, έχει δικαίωμα πάνω στον μεγαλύτερον σεβασμό όλων των πλασμάτων του.​—2 Πέτρ. 2:11.

Στη Γραφή διαβάζομε, επίσης, για ένα από τα πλάσματα του Θεού, τα οποία άλλοτε απελάμβαναν μεγάλο σεβασμό, δηλαδή, τον Ιώβ. Όπως μας λέγει ο ίδιος: «Ότε δια της πόλεως εξηρχόμην εις την πύλην, . . . και οι γέροντες εγειρόμενοι ίσταντο. Οι άρχοντες έπαυον ομιλούντες . . . Η φωνή των εγκρίτων εκρατείτο, . . . Εκαθήμην πρώτος, και κατεσκήνουν ως βασιλεύς.»​—Ιώβ 29:7-10, 25.

Και γιατί απεδίδετο τόσο μεγάλος σεβασμός στον Ιώβ; Ο ίδιος μας λέγει: «Διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα, και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν. Εφόρουν δικαιοσύνην, και ενεδυόμην την ευθύτητα μου ως επενδύτην και διάδημα. Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου, και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.» Επί πλέον, ο Ιώβ προχωρεί και απαριθμεί όλα τα ιδιοτελή και άνομα πράγματα που δεν είχε κάμει. Με λίγα λόγια, ως «ο μεγαλήτερος πάντων των κατοίκων της Ανατολής», «ήτο άμεμπτος και ευθύς, και φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού.» Καμμιά άμφισβήτησις ότι ο Ιώβ εκέρδισε τον μέγαν σεβασμόν που του απεδίδετο.​—Ιώβ 29:12, 14, 17· 1:1, 3· 31:5-40.

Σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, οι σύζυγοι δικαιούνται σεβασμού: «Η δε γυνή ας σέβηται τον άνδρα.» Ο Εβραίος πατριάρχης Αβραάμ ήταν ένας σύζυγος που εκέρδισε τον σεβασμό της συζύγου του, διότι αλλιώς αυτή, ούτε και σε απουσία του, δεν θ’ ανεφέρετο σ’ αυτόν ως ‘κύριόν της’. Μήπως η σύζυγός σας σάς εκτιμά έτσι; Πώς μπορείτε ν’ αποκτήσετε τον σεβασμό της συζύγου σας; Με το να είσθε άξιος εμπιστοσύνης, με το να είσθε σταθερός όταν είναι ανάγκη, με το να είσθε έντιμος όσον αφορά το χρήμα σας, τον χρόνο σας και το ενδιαφέρον σας για τις σχέσεις των δύο φύλων, με το να είσθε γενναιόδωροι, και, ιδιαίτερα, με το να δείχνετε στοργική, συνετή διάκρισι σε μικρά και μεγάλα πράγματα· με το να προσέχετε τη συμβουλή: «Οι άνδρες ομοίως, συνοικείτε με τας γυναίκάς σας εν φρονήσει, αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον.»​—Εφεσ. 5:33· Γέν. 18:12· 1 Πέτρ. 3:7.

Επίσης, και οι γονείς έχουν δικαιώματα πάνω στον σεβασμό των τέκνων των. «Έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς, και εσεβόμεθα αυτούς», έγραψε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος. (Εβρ. 12:9) Εκδηλώνουν τα τέκνα σας τέτοιο σεβασμό σε σας; Σας ακούουν όταν τους μιλήτε, χωρίς ν’ αντιλέγουν; Ακόμη κι όταν σκέπτωνται ότι δεν τα παρακολουθείτε, εξακολουθούν να μιλούν και να ενεργούν μ’ έναν τρόπο που δείχνει σεβασμό; Ακόμη κι αν διδάσκετε τα τέκνα σας να έχουν σεβασμό, απαιτείται συνεχής φροντίς από μέρους σας ν’ αντιδράτε στην επιρροή άλλων που μπορεί να έχουν συναναστροφή μαζί τους στο σχολείο και που μπορεί να μην έχουν μάθει να σέβωνται τους γονείς των και τους άλλους. Σαφώς, η απάντησις δεν έγκειται στο ν’ απαιτήτε απλώς σεβασμό από τα τέκνα σας· πρέπει ν’ ακολουθήτε και μια πορεία, που θα κερδίση τον σεβασμό τους. Για να το κάμετε αυτό, πρέπει να είσθε συνεπείς στις σχέσεις σας με αυτά· πρέπει να είσθε αμερόληπτος και λογικός, βοηθώντας αυτά να κατανοήσουν ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι πίσω από τα όσα τους ζητείτε. Να είσθε σταθεροί στην επιβολή πειθαρχίας. Είναι, επίσης, ουσιώδες να εκδηλώνετε αυτοκυριαρχία, διότι, όταν χάνετε την αυτοκυριαρχία, χάνετε και τον σεβασμό.

Ιδιότητες, όπως η ανωτέρω, απαιτούνται κι απ’ εκείνους που διδάσκουν άλλους, όπως είναι οι διδάσκαλοι σχολείων και οι καθηγηταί γυμνασίων. Εν τούτοις, επιπρόσθετα, αυτοί πρέπει να έχουν επαρκή γνώσι των θεμάτων, που διδάσκουν, αν θα ήθελαν να έχουν τον σεβασμό των μαθητών των. Ο σεβασμός εκφεύγει έξω από το παράθυρο, όταν οι μαθηταί αντιληφθούν ότι ο διδάσκαλος μεγαλαυχεί.

Μεταξύ άλλων θέσεων σεβασμού, που θα μπορούσαν να εξετασθούν, είναι η του Χριστιανού διακόνου. Αν είσθε ένας διάκονος του Θεού, τότε, υπεράνω άλλων προσώπων πρέπει να είσθε προσεκτικός στη διαγωγή σας· πρέπει να έχετε «παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν.» Και όπως οι άλλοι εκπαιδευταί, πρέπει να έχετε μια βάσι ακριβούς γνώσεως, αν θα θέλατε να κηρύττετε και να διδάσκετε με κύρος και με πειστικότητα. Μόνο, αν ανταποκρίνεσθε σ’ αυτές τις απαιτήσεις, μπορείτε ν’ αναμένετε ότι θα τύχετε του σεβασμού που σας οφείλεται.​—1 Τιμ. 3:7· 4:16.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις γι’ αυτό· μολονότι η θέσις σας μπορεί να σας παρέχη το δικαίωμα σεβασμού, είναι καλύτερο για όλους τους ενδιαφερομένους αν μπορήτε να κερδίσετε αυτόν τον σεβασμό και με τα προσόντα σας, τις επιτεύξεις σας και την πορεία της ενεργείας σας.

Τι Κάνετε για τον Θεό;

Πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι εκείνο που κάνετε τον ευαρεστεί; Είναι ζωτικό να το γνωρίζετε.

Ο ΑΠΟΘΑΝΩΝ Τζων Φ. Κέννεντυ, στην εναρκτήριο ομιλία του, που εξεφώνησε ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, εδήλωσε: «Μη ρωτάτε τι θα κάμη η χώρα σας για σας​—ρωτάτε τι σεις μπορείτε να κάμετε για τη χώρα σας.»

Δεν θα μπορούσατε ν’ αναμένετε από μια κυβέρνησι να εξακολουθή να προσφέρη σε σας τα οφέλη της, αν θα παρεβαίνατε το νόμο και θα ηρνείσθε να είσθε ένας φιλειρηνικός πολίτης. Αντίθετα, θα υφίστασθε τις κυρώσεις που επιβάλλονται κατά των παραβατών του νόμου. Για να ωφεληθήτε απ’ ό,τι προμηθεύει μια κυβέρνησις, πρέπει να κάνετε εκείνο που η κυβέρνησις αυτή απαιτεί νομίμως. Ο Χριστιανός το πράττει αυτό, διότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.»​—Ματθ. 22:21.

ΤΙ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Συχνότατα, όμως, κάτι που είναι πολύ περισσότερο ζωτικό για την ευημερία σας παραβλέπεται. Ενώ πρέπει να κάνετε εκείνο που με ορθό τρόπο απαιτούν οι πολιτικές εξουσίες, υπάρχει μια υπερτέρα εξουσία, για την οποία, επίσης, πρέπει να κάνετε κάτι. Ο Ιησούς, τελειώνοντας τη δηλωσί του σχετικά με την απόδοσι των του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, έδειξε τι ήταν αυτό όταν προσέθεσε, «. . . και τα του Θεού εις τον Θεόν.»

Όπως ακριβώς οι πολιτικές εξουσίες αποστερούν τους παραβάτας του νόμου της χώρας από μερικά οφέλη, έτσι, επίσης, ο Θεός αποστερεί από τις αιώνιες ευεργεσίες του εκείνους που δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις του, αλλ’ οι οποίοι παραβιάζουν τον Θείο νόμο.

Έχετε αναμφιβόλως παρατηρήσει ότι εκατομμύρια άτομα διαφόρων θρησκειών προσεύχονται στον Θεό για ευεργετήματα όπως είναι ο πλούτος, η επιτυχία στο εμπόριο, ο αθλητισμός και η πολιτική, ή για την υγεία και για μια ποικιλία άλλων πραγμάτων. Προφανώς, και σεις, επίσης, σ’ αυτή ή την άλλη περίπτωσι, έχετε προσευχηθή για να σας προμηθεύση ο Θεός κάτι που είχατε ανάγκη.

Αλλά, βασιζόμενοι σε τι, αναμένετε ν’ απαντήση ο Θεός; Αυτός έχει δείξει ήδη ανυπέρβλητη αγάπη για σας ως έναν από την ανθρώπινη οικογένεια. (Ιωάν. 3:16· 1 Ιωάν. 4:19) Σεις, τώρα, τι έχετε κάμει για τον Θεό για να συνεχίση αυτός να εκχέη ευλογίες κι ευημερία επάνω σας; Αν σκέπτεσθε διαρκώς εκείνο που ο Θεός πρέπει να κάμη για σας, αλλά δεν σκέπτεσθε εκείνο που πρέπει σεις να κάμετε για τον Θεό, δεν τοποθετείτε τον εαυτό σας στη θέσι εκείνου που αναμένει οφέλη από την κυβέρνησί του και όμως αρνείται να συμμορφωθή με τις απαιτήσεις αυτής της κυβερνήσεως;

Η ζωτική αρχή εδώ είναι αυτή: Δεν πρέπει πάντοτε να ζητήτε εκείνο που μπορεί ο Θεός να κάμη για σας, αλλά πρέπει επίσης να εξετάζετε τι σεις πρέπει να κάνετε για τον Θεό. Όχι διότι αυτός εξαρτάται από το να κάνουμε ωρισμένα πράγματα γι’ αυτόν, αλλ’ αυτό είναι απόδειξις της φιλάγαθης εκτιμήσεώς μας όταν τα εκτελούμε.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που εκάματε κάτι για τον Θεό; Αν είσθε όπως πολλά θρησκευόμενα άτομα, θα μπορούσατε να πήτε ότι πηγαίνετε τακτικά σε μια εκκλησία, συναγωγή, ναό ή τζαμί και, επίσης, ότι διάγετε μια καλή, αξιοπρεπή ζωή. Όμως, πώς μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι αυτό είναι ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε γι’ αυτόν;

Είναι μια τραγική αλήθεια, η οποία, όμως, φέρεται συνεχώς υπό την προσοχή των διακόνων του Θεού που επισκέπτονται τα σπίτια των ανθρώπων, ότι πολύ ολίγα άτομα, είτε στις Δυτικές είτε στις Ανατολικές θρησκείες, μπορούν να δηλώσουν με βεβαιότητα εκείνο που ο Θεός ζητεί απ’ αυτούς να κάνουν,

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΜΗ ΓΝΩΡΙΖΟΜΕ

Οσοδήποτε ειλικρινής κι αν είσθε σχετικά με τη θρησκεία σας, ωστόσο, και τότε ακόμη είναι επικίνδυνο για την αιώνια ευημερία σας το να νοιώθετε απλώς ή να νομίζετε ότι γνωρίζετε εκείνο που ο Θεός θέλει να κάνετε για να τον ευαρεστήσετε, μη γνωρίζοντας πράγματι με βεβαιότητα.

Πολλοί άνθρωποι σε περασμένους αιώνες ενόμιζαν ότι έκαναν ό,τι ήθελε ο Θεός, αλλά τα ιστορικά κείμενα δείχνουν ότι συχνά αυτό δεν ήταν πράγματι εκείνο που ήθελε ο Θεός να κάνουν, αλλά ήταν εκείνο που αυτοί ή μια οργάνωσις ανθρώπων ήθελε να κάνουν.

Ένα σχετικό παράδειγμα ενεφανίσθη στις ημέρες του Ιησού. Ένας θρησκευτικός όμιλος γνωστός ως Φαρισαίοι ενόμιζε ότι έκανε πάρα πολλά για τον Θεό. Αυτοί είχαν δημιουργήσει ένα σύστημα λατρείας κι επίστευαν ότι είχαν την επιδοκιμασία του Θεού. Εδήλωναν με πεποίθησι: «Ο πατήρ ημών είναι ο Αβραάμ.» (Ιωάν. 8:39) Ενόμιζαν ότι είχαν την ίδια πίστι με τον Αβραάμ, που ήταν φίλος του Θεού.

Ποια ταραχή αισθάνθηκαν, όταν ο Ιησούς απήντησε: «Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλετε κάμνει. Τώρα δε ζητείτε να με θανατώσητε, άνθρωπον όστις σας ελάλησα την αλήθειαν, την οποίαν ήκουσα παρά του Θεού· τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας.»​—Ιωάν. 8:39-41.

Αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέται, και τότε ακόμη, δεν κατενόησαν το ζήτημα. Διακρατούσαν την ιδέα ότι έπρατταν αυτό που ήθελε ο Θεός, διότι είπαν στον Ιησούν: «Ένα πατέρα έχομεν, τον Θεόν.»​—Ιωάν. 8:41.

Ήταν ο Θεός πράγματι ο πατέρας των; Απεδέχθη ο Θεός τη μορφή της θρησκείας των; Ο Ιησούς τούς έδειξε κατά πόσον ο Θεός επεδοκίμασε αυτό που έκαναν, διότι εμφατικά εδήλωσε σ’ αυτούς τους θρησκευόμενους Φαρισαίους: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.»​—Ιωάν. 8:44.

Ποιο ήταν το λάθος; Γιατί ο Θεός δεν απεδέχθη τον τρόπο λατρείας των; Ακούστε τι είπε ο Ιησούς γι’ αυτό το ζήτημα: «Δια τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας; . . . ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας. Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού”.»​—Ματθ. 15:1-8.

Αυτό είναι που ήταν λάθος! Ήταν αλήθεια ότι ασκούσαν λατρεία και έκαναν μερικά πράγματα, αλλ’ αυτό δεν ήταν εκείνο που ο Θεός ήθελε. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν απεδέχθη αυτό που έκαναν, έστω και αν υπετίθετο ότι εγίνετο γι’ αυτόν; Ο Ιησούς εφήρμοσε τα λόγια του προφήτου Ησαΐα σ’ αυτούς, όταν είπε: «Εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.»​—Ματθ. 15:9.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ;

Ασφαλώς θέλετε να λάβετε τις ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για τα ευπειθή ανθρώπινα πλάσματα, τις ευλογίες της αιωνίου ζωής με ευτυχία και τελεία υγεία στην παραδεισιακή του γη. Ασφαλώς θα θελήσετε ν’ αποφύγετε να υποπέσετε σε δυσμενή κρίσι ενώπιον του Θεού. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνετε τώρα για να κερδίσετε την επιδοκιμασία του Θεού;

Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνετε, είναι ν’ αρχίσετε να εξακριβώνετε για τον εαυτό σας ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος παρώτρυνε: «Πάντα δοκιμάζετε.» (1 Θεσ. 5:21) Πώς; Με το να προσλαμβάνετε γνώσι από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, στην οποία αυτός γνωστοποιεί σαφώς τις απαιτήσεις του. Να είσθε όπως εκείνοι οι άνθρωποι της αρχαίας πόλεως Βεροίας, οι οποίοι «εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.» (Πράξ. 17:11) Ναι, η προσωπική λεπτομερής εξέτασις του Λόγου του Θεού σάς είναι απολύτως αναγκαία για να καθορίσετε κατά πόσον η διδασκαλία που λαμβάνετε είναι ορθή ή εσφαλμένη.

Ποιος είναι ο σκοπός τούτου; Είναι να οικοδομήσετε την πίστι σας στον Θεό. Διότι «χωρίς . . . πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»​—Εβρ. 11:6.

Μήπως αυτό είναι όλο; Όχι, υπάρχει κάτι περισσότερο. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος είπε: «Η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.» (Ιάκ. 2:26) Ναι, πρέπει να κάμετε χρήσι της πίστεως που αποκτάτε, με το να κάνετε τα έργα του Θεού. Ο Ιησούς, επίσης, είπε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.»​—Ματθ. 7:21.

Τι έργα πρέπει να κάνετε; Αυτά που ανήκουν στην ‘αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, εγκράτεια’. (Γαλ. 5:22) Αυτό σημαίνει καλλιέργεια Χριστιανικών ιδιοτήτων, με το να ενδύεσθε βαθμηδόν μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα. Ο Παύλος εδήλωσε: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν . . . και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.»​—Εφεσ. 4:22-24.

Ένα άλλο ουσιώδες έργο είναι εκείνο που περιγράφεται στο Ρωμαίους 10:10:«Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Είναι το έργο αυτό αναγκαίο για σας; Το προηγούμενο εδάφιο του ιδίου αυτού κεφαλαίου απαντά: «Ότι εάν ομολογήσης δια του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή.» Τοιουτοτρόπως, το να κάνετε ομολογία, ή να δίνετε μαρτυρία για το όνομα του Θεού και τους σκοπούς του, είναι αναγκαίο ώστε και άλλοι να μπορέσουν ν’ ακούσουν και να μπουν στο δρόμο για τις ευλογίες του Θεού. Η σπουδαιότης αυτού του ανιδιοτελούς έργου προελέχθη από τον Ιησού, όταν εδήλωσε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Εκείνοι που θέλουν να πράξουν ό,τι είναι ορθόν, θα είναι ευτυχείς να έχουν συμμετοχή σ’ αυτό το έργο που σώζει ζωές.

Ωστόσο, που θα βρήτε τη γνώσι, την εκπαίδευσι και την ικανότητα να το κάνετε αυτό; Στο να συνέρχεσθε μ’ εκείνους που πράγματι κάνουν το έργο του Θεού μεταξύ των εθνών. Ναι, για να ευαρεστήσετε τον Θεό, πρέπει ‘να φροντίζετε περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνέρχεσθε ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν’. (Εβρ. 10:24, 25) Ο Θεός θέλει να συναθροίζεσθε με τον λαό του για να μπορέσετε να οικοδομήσετε την πίστι σας και να συμβάλετε στην οικοδόμησι πίστεως και άλλου ατόμου.

Συνεπώς, αν, απαντώντας στην ερώτησι, Τι κάνετε για τον Θεό; μπορήτε να πήτε ότι μελετάτε τον Λόγον του, οικοδομείτε την πίστι σας, ενδύεσθε μια νέα Χριστιανική προσωπικότητα, συνταυτίζεσθε με τον λαό του Θεού και κάνετε το έργο της μαρτυρίας για τη βασιλεία του πριν έλθη το τέλος, τότε μπορείτε να έχετε πεποίθησι ότι κάνετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάνετε. Θα είσθε όπως ο πιστός άνθρωπος των αρχαίων χρόνων, που επέζησε από μια παγκόσμιο καταστροφή. Το Γένεσις 6:22 μας λέγει γι’ αυτόν: «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» Γι’ αυτό επέζησε από το τέλος εκείνου του κόσμου. Άκουσε προσεκτικά τον Θεό και «ούτως έκαμε».

Σήμερα είναι καιρός αποφάσεως. Πρέπει ν’ αποφασίσετε αν θα κάμετε ό,τι ο Θεός θέλει να κάμετε ή όχι. Πριν έλθη το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, το θεόπνευστο Γραφικό υπόμνημα σας παρακινεί: «εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλομένος εις αυτόν· διότι τούτο είναι η ζωή σου, και η μακρότης των ημερών σου.»​—Δευτ. 30:19, 20, ΜΝΚ.

Λοιπόν, δείχνετε ενδιαφέρον όχι μόνον για ό,τι ο Θεός μπορεί να κάμη για σας, αλλ’ αν αγαπάτε τη ζωή, δείχνετε ενδιαφέρον για ό,τι σεις μπορείτε να κάμετε για τον Θεό.

Η Ανάμνησις του Θανάτου του Χριστού και Τι Σημαίνει για Σας

Η ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ του θανάτου του Χριστού, ή το «Δείπνον του Κυρίου», όπως, επίσης, καλείται, σημαίνει διάφορα πράγματα σε διαφόρους ανθρώπους. Αυτό ασφαλώς οφείλεται κατά μέγα μέρος σε διαφορά κατανοήσεως της σημασίας του. Ποια είναι η δική σας κατανόησις τούτου; Τι σημαίνει αυτό για σας; Για κείνους, που κατανοούν κατάλληλα την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, αυτή σημαίνει τόσο πολλά, ώστε να μην αφήνουν τίποτε να τους εμποδίση από το να την εορτάσουν.

Παραδείγματος χάριν, υπήρχε μια γηραιά Χριστιανή κυρία στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ήταν κατάκοιτη, αλλ’ η οποία είχε θέσει την καρδιά της στον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού με τους Χριστιανούς αδελφούς της. Με τη βοήθεια φορείου νοσοκομείου παρευρέθη, αλλά ξαπλωμένη στο φορείο. Τι ωραίο παράδειγμα εκτιμήσεως έδωσε!

Επίσης, ένας Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά ήταν απομεμονωμένος σε μια φυλακή της Κομμουνιστικής Κίνας. Αλλά κι αυτό το γεγονός ακόμη δεν τον εμπόδισε να εορτάση την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, όπως ο ίδιος αφηγείται:

«Κάθε χρόνο διευθετούσα να εορτάσω την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα. Από το παράθυρο της φυλακής μου παρακολουθούσα την ανάπτυξι της σελήνης σε πανσέληνο κατά τις αρχές της ανοίξεως. Υπελόγιζα όσο προσεκτικά μπορούσα την ημερομηνία του εορτασμού. Φυσικά, δεν υπήρχε τρόπος να προμηθευθώ τα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, οι δε φύλακες ηρνούντο να μου δώσουν τέτοια πράγματα. Γι’ αυτό, τα δύο πρώτα χρόνια μπορούσα μόνο τις τεχνητές κινήσεις να κάμω, χρησιμοποιώντας φανταστικά εμβλήματα . . . Κατόπιν, τον τρίτο χρόνο, βρήκα μερικά κουτιά μαύρης σταφίδος μέσα στο δέμα μου του Ερυθρού Σταυρού, κι απ’ αυτήν κατώρθωσα να παρασκευάσω οίνον, ενώ το ρύζι, που είναι μη ένζυμο, εχρησίμευσε ως άρτος. Εφέτος [το 1963] είχα και τον οίνον μου και μερικά άζυμα παξιμάδια από το δέμα του Ερυθρού Σταυρού.»

Ανατρέχοντας λίγο πιο πίσω, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, διαπιστώνομε ότι πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα εκείνοι που ήσαν κλεισμένοι σε Εθνικοσοσιαλιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, διεκινδύνευσαν αυστηρές ποινές, αν όχι και θάνατο, για να εορτάσουν την Ανάμνησι του Κυρίου. Μια Χριστιανή αδελφή, που ήταν μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, μας λέγει σχετικά μ’ αυτό:

«Ελέχθη στον καθένα να είναι στο πλυντήριο στις 11 μ.μ. Συγκεντρωθήκαμε ακριβώς στις 11 μ.μ., 105 τον αριθμό. Σταθήκαμε κοντά ο ένας με τον άλλον σε κύκλο, στο κέντρον του οποίου υπήρχε ένα σκαμνί σκεπασμένο μ’ ένα άσπρο πανί που έφερε τα εμβλήματα. Ένα κερί εφώτιζε τον χώρο, διότι το ηλεκτρικό φως θα ήταν δυνατόν να μας προδώση. Αισθανθήκαμε σαν τους πρώτους Χριστιανούς μέσα σε κατακόμβες. Ήταν μια σεμνοπρεπής τελετή. Εξεφράσαμε και πάλι τις ένθερμες ευχές μας στον Πατέρα μας να χρησιμοποιήσαμε όλη μας τη δύναμι για τη διεκδίκησι του Αγίου Του ονόματος, να μείνωμε πιστά στη Θεοκρατία και να προσφέρωμε εκουσίως τα σώματα μας ως ζώσας θυσίας ευπροσδέκτους στον Θεό.»

Όμοιους κινδύνους διέτρεξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στον Καναδά και σε άλλες χώρες στη διάρκεια εκείνων των ετών. Πραγματικά, ομοίους κινδύνους θα διατρέξουν κι εφέτος οπουδήποτε οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεξάγουν έργον υπό την επιφάνεια, όπως σε χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό: αυτοί εκτιμούν το προνόμιο να εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού.

ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ

Για να εκτιμήσετε τι σημαίνει για σας η Ανάμνησις του θανάτου του Χριστού, είναι ανάγκη να γνωρίζετε, πρώτ’ απ’ όλα, σε τι συνίσταται. Σχετικά με αυτήν έγραψε ο απόστολος Ματθαίος, ένας αυτόπτης μάρτυς: «Και ενώ έτρωγον, λαβών ο Ιησούς τον άρτον, και ευλογήσας, έκοψε, και έδιδεν εις τους μαθητάς, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμά μου. Και λαβών το ποτήριον, και ευχαριστήσας, έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Πίετε εξ αυτού πάντες· διότι τούτο είναι το αίμά μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Σ’ εκείνη την περίπτωσι ο Ιησούς παρήγγειλε, επίσης, όπως αναγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου.»​—Ματθ. 26:26-28· 1 Κορ. 11:24.

Ήταν πολύ κατάλληλο να διατάξη ο Ιησούς Χριστός να εορτάζεται ο θάνατός του. Βέβαια, το ότι πέθανε για να προμηθεύση έναν τρόπο ν’ απελευθερωθή το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον θάνατο και να αποκατασταθή στην εύνοια του Θεού εσήμανε ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα, αν όχι το πιο αξιοσημείωτο γεγονός που συνέβη στη γη έως τότε. Επίσης, με την πιστή του πορεία ο Ιησούς έθεσε ένα γνήσιο παράδειγμα για όλους τους ακολούθους του. Πρωτίστως δε, επειδή ο Ιησούς έμεινε εξακολουθητικά πιστός μέχρι θανάτου, παρ’ όλα όσα ο Διάβολος και τα όργανά του μπορούσαν να κάμουν για να τον κάμουν να παρεκκλίνη από την ορθή πορεία, ο Ιεχωβά Θεός αληθινά εκέρδισε μια αξιοσημείωτη νίκη εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, ο οποίος εκαυχάτο ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Ιεχωβά Θεό.​—Ιώβ 2:4, 5· Ματθ. 20:28· 1 Πέτρ. 2:21.

Ο Ιησούς, εγκαινιάζοντας την Ανάμνησι του θανάτου του, τι εννοούσε όταν είπε, «Τούτο είναι το σώμά μου», και «Τούτο είναι το αίμά μου»; Εφόσον δεν υπάρχει οποιαδήποτε Γραφική δήλωσις περί του εναντίου, πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Ιησούς απλώς εννοούσε το πιο προφανές πράγμα, δηλαδή, ότι ο άρτος και ο οίνος παρίσταναν, αντιπροσώπευαν ή εσήμαιναν το σώμα του, τα ίδιο του σώμα από σάρκα και αίμα· όχι ότι αυτά είχαν γίνει πραγματικά σαρξ και αίμα του. Γι’ αυτό μερικές μεταφράσεις αναφέρουν, «Τούτο σημαίνει το σώμά μου», ή, «Τούτο αντιπροσωπεύει το σώμά μου». Επειδή ο άρτος κι ο οίνος είναι έτσι σύμβολα, αναφέρονται κατάλληλα ως «εμβλήματα».

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ;

Πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζουν οι Χριστιανοί την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού; Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εορτάζει τη δική της περιγραφή τούτου, τη λειτουργία, κάθε μέρα του έτους εκτός από τη Μεγάλη Παρασκευή. Άλλοι, όπως οι Χριστάδελφοι, την εορτάζουν κάθε εβδομάδα. Άλλοι πάλι την εορτάζουν τρεις ή τέσσερες φορές το έτος.

Μολονότι ο ίδιος ο Ιησούς δεν ανέφερε ρητώς πότε και πόσο συχνά πρέπει να εορτάζεται ή να τηρήται η Ανάμνησις του θανάτου του, εν τούτοις, η λογική, ο χρόνος που εξέλεξε για να την εγκαινίαση, και ό,τι μας λέγει πάνω σ’ αυτό το ζήτημα το υπόλοιπο των Γραφών, όλα μας βοηθούν να φθάσωμε σε ορθά συμπεράσματα. Εν πρώτοις, δεν είναι μήπως λογικό να εορτάζεται ο θάνατος του Χριστού κάθε χρόνο; Όλα τα άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα εορτάζονται κάθε χρόνο. Το να εορτάζεται συχνότερα δεν θα προσέθετε τίποτα στη σπουδαιότητά του, αλλά θα εφαίνετο, μάλλον, ότι αφαιρεί απ’ αυτήν, κάνοντας την κάτι κοινό.

Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι του θανάτου του και πέθανε την πιο σημαντική μέρα της Ιουδαϊκής ιστορίας, τη δεκάτη τετάρτη μέρα του πρώτου μηνός του θρησκευτικού των σεληνιακού έτους, του Νισάν. Αυτή ήταν η νύχτα του Πάσχα, που ήταν σε ανάμνησι της απελευθερώσεως του έθνους Ισραήλ από την Αιγυπτιακή δουλεία και της διαφυλάξεως ή παρατρέξεως των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών. Αυτό εσήμαινε αμέσως τη γέννησι του έθνους Ισραήλ και μια πρωτοφανή νίκη του Ιεχωβά Θεού εναντίον της Διαβολοκρατουμένης παγκοσμίου δυνάμεως της Αιγύπτου. Επί πλέον, αναγινώσκομεν, «Το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός». Αφού ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται ενταύθα ως θυσία του πάσχα, το δε Πάσχα εωρτάζετο κάθε χρόνο στις 14 Νισάν, δεν είναι μήπως λογικό να συμπεράνωμε ότι προόριζε την ανάμνησι του θανάτου του να λάβη τη θέσι του Ιουδαϊκού πάσχα στη ζωή των ακολούθων του, που ήσαν τότε όλοι Ιουδαίοι, συνηθισμένοι να εορτάζουν το Πάσχα κάθε χρόνο, και μάλιστα στις 14 Νισάν; Πραγματικά, η ιστορία της πρώτης εκκλησίας αναγράφει ότι κάποτε πολλοί Χριστιανοί εώρταζαν την Ανάμνησι του Κυρίου μας στις 14 Νισάν.​—1 Κορ. 5:7, 8.

Σύμφωνα με τ’ ανωτέρω, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εορτάζουν την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού μόνο μια φορά το χρόνο, την 14ην Νισάν, που άρχισε εφέτος την 28ην Μαρτίου, μετά τη δύσι του ηλίου.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ;

Η ερώτησις, Συμμετέχετε; μπορεί να φαίνεται παράξενη σε μερικούς από τους αναγνώστας μας, διότι είναι κοινή συνήθεια σε πολλά μέρη του «Χριστιανικού κόσμου» να μετέχουν στον άρτον και στον οίνον όλοι όσοι παρακολουθούνταν εορτασμό του «Δείπνου του Κυρίου». Εν τούτοις, οι Γραφές δεν επιτρέπουν μια τέτοια χωρίς διάκρισι τήρησι. Όταν ο Ιησούς εγκαινίασε την Ανάμνησι, το έπραξε με τους ένδεκα πιστούς αποστόλους του, στους οποίους περαιτέρω είπε: «Εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων.» Έπεται, λοιπόν, ότι μόνον αν είσθε σ’ αυτή τη διαθήκη με τον Χριστό για μια βασιλεία μπορείτε να μετέχετε από τα εμβλήματα στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Εκείνους, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη, ο Ιησούς τους εχαρακτήρισε ως «μικρόν ποίμνιον», όπως και είναι, σχετικά, αφού ο αριθμός των περιορίζεται σε μόνο 144.000.​—Λουκ. 22:29, 30· 12:32· Αποκάλ. 7:4-8· 14:1, 3.

Εκείνοι, που είναι σ’ αυτή τη διαθήκη για μια βασιλεία, είναι άνθρωποι που αφιερώθησαν να πράξουν το θέλημα του Θεού, έγιναν δεκτοί από τον Ιεχωβά και κατόπιν εγεννήθησαν από το πνεύμα Του για να είναι πνευματικοί του υιοί, «αναγεγεννημένοι» και γενόμενοι μέλη του συμβολικού σώματος του Χριστού. Όλοι αυτοί μπορούν να λέγουν με τον απόστολο Παύλο: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»​—Ρωμ. 8:16, 17.

Αν είσθε μεταξύ εκείνων, που είναι άξιοι να μετάσχουν από τα εμβλήματα της Αναμνήσεως του Κυρίου, αυτό έχει μια ειδική σημασία για σας, διότι σημαίνει ότι έχετε κοινωνία με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό σ’ ένα θυσιαστικό γεύμα, κατά ένα τρόπο. (1 Κορ. 10:20, 21) Χρησιμεύει αυτό σαν μια υπόμνησις σε σας της μοναδικής σας θέσεως ως πνευματικού υιού του Θεού και ως ενός από τους αδελφούς του Χριστού. Σας υπενθυμίζει, επίσης, το γεγονός ότι πρέπει να είσθε πιστοί μέχρι θανάτου, όπως ήταν κι ο Ιησούς, και ότι έχετε την ελπίδα του «στεφάνου της ζωής», της αθανασίας, στον ουρανό, συμμεριζόμενοι έναν ουράνιο θρόνο με την κεφαλή σας, τον Ιησού Χριστό. Είναι για σας, επίσης, ένας καιρός αυτοεξετάσεως, για να εξακριβωθή αν μετέχετε, με εκτίμησι των εμβλημάτων, για να μην τρώγετε και πίνετε κατάκριμα.​—1 Κορ. 11:27-34· Αποκάλ. 2:10.

ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ

Σήμερα, η μεγίστη πλειονότης εκείνων που παρευρίσκονται στο δείπνον του Κυρίου δεν συμμετέχει στα εμβλήματα. Πραγματικά, στον εορτασμό της Αναμνήσεως του Κυρίου το 1963 μόνο δώδεκα χιλιάδες περίπου μετέσχον, μολονότι παρευρέθησαν περισσότεροι από 1.690.000· κατά μέσον όρον μόνο ένας στους 138. Αλλά μπορεί να ρωτήσετε, Γιατί πρέπει να παρευρεθώ, αφού δεν λαμβάνω τα εμβλήματα; Τι αξία έχει η Ανάμνησις του Κυρίου μας για μένα; Πολλή αξία! Για το δικό σας πνευματικό συμφέρον είναι να επιδείξετε σεβασμό στην εντολή του Ιησού σ’ εκείνους που ακολουθούν στα ίχνη του. Ωφελείσθε με το να είσθε παρόντες σ’ αυτή την «τράπεζα του Ιεχωβά» έστω κι αν δεν είσθε μέτοχος της θυσίας σε συμβολική κοινωνία.

Το να είσθε παρόντες στην Ανάμνησι θα μπορούσε να εξεικονισθή με το να παρευρίσκεσθε στον γάμο ενός άλλου. Σεις οι ίδιοι δεν νυμφεύεσθε, αλλ’ από αγάπη και σεβασμό στο νυμφικό ζεύγος και για την πρόσκλησι που σας απηύθυναν, τους τιμάτε με την παρουσία σας. Έτσι και με την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού· όλοι όσοι αγαπούν τον Κύριο Ιησού Χριστό και τη νύμφη του, τα μέλη του σώματός του, πρέπει να είναι παρόντες. Το να λεχθούν και πάλι η νίκη που εκέρδισε ο Ιεχωβά με την τήρησι ακεραιότητος του Ιησού, και τα όσα θα σημαίνη ο θάνατος του Χριστού για όλους τους ευπειθείς του ανθρωπίνου γένους, καθώς και η επαναφορά στη μνήμη μας του καλού παραδείγματος πιστότητος που έθεσε ο Ιησούς, πολύ θα ενισχύσουν την πίστι και την εκτίμησί σας. Θα λάβετε μια πνευματική ανάψυξι απ’ όσα θα ιδήτε και θ’ ακούσετε.

Αλλά μην κάμετε το λάθος να συμπεράνετε ότι όλο εκείνο που χρειάζεσθε να κάμετε είναι να παρευρίσκεσθε στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού μια φορά τον χρόνο. Προφανώς αυτό είναι ένα εύκολο λάθος, διότι αυτός είναι ο μόνος καιρός που παρατηρούνται πολλοί σε μια Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ασφαλώς, ένα γεύμα από γαλοπούλα με όλες τις διακοσμήσεις δεν θα μπορούσε να σας συντηρήση από φυσική άποψι επί ένα ολόκληρο έτος, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό, επίσης, κι οι Χριστιανοί έχουν ανάγκη να συναθροίζωνται τακτικά για να τρέφονται πνευματικώς, όχι μόνον όταν υπάρχη ένα ειδικό πνευματικό συμπόσιο, όπως είναι στην Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά παρακολουθούν πέντε συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Κατανοούν ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος», και ότι λόγω του ότι εγγίζει γοργά η ημέρα του Ιεχωβά, είναι πιο επείγον από κάθε άλλη φορά να μην εγκαταλείψουν την επισυναγωγή των.​—Λουκ. 4:4· Εβρ. 10:24, 25.

Φυσικά, ακόμη και η τακτική παρακολουθήσις όλων αυτών των συναθροίσεων δεν αποτελεί το σύνολον εκείνων που απαιτούνται από τους Χριστιανούς. Σ’ αυτές τις συναθροίσεις, λαμβάνετε γνώσι, παίρνετε· αλλ’ η Χριστιανοσύνη συνίσταται σε κάτι περισσότερο από το να παίρνετε, απαιτεί και να δίνετε. Δεν είπε ο Ιησούς, «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»; Ναι, γι’ αυτό και παρήγγειλε στους ακολούθους του: «Ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων.» Επί πλέον, προείπε ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Αυτή η προφητεία είναι, πραγματικά, μια εντολή προς όλους τους ακολούθους του να κηρύξουν αυτή τη βασιλεία. Θυμηθήτε, επίσης, ότι, ενώ «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην», εν τούτοις «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»​—Πράξ. 20:35· Ματθ. 5:16· 24:14· Ρωμ. 10:10.

Η Ανάμνησις του θανάτου του Χριστού εφιστά την προσοχή μας στη μεγάλη νίκη που κατήγαγε ο Ιεχωβά Θεός εναντίον του Σατανά ή Διαβόλου, και στο τι έκαμε για σας ο Ιησούς Χριστός. Επίσης, εξαίρει το παράδειγμα που έθεσε ο Χριστός για τους ακολούθους του. Ώστε καλά εκάματε που παρακολουθήσατε τον εορτασμό της Αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού το βράδυ της 28ης Μαρτίου. Αλλά μη σταματάτε σ’ αυτό το σημείο. Δείξτε την εκτίμησί σας εξακολουθώντας να είσθε συνταυτισμένοι μ’ εκείνους που ακολουθούν το παράδειγμα του Χριστού και συμμετέχετε με αυτούς στην κήρυξι ‘τούτου του ευαγγελίου [αγαθών νέων] της βασιλείας’.

Αποτελέσματα Συμπτωματικής Μαρτυρίας στην Αγγλία

Ένας αδελφός, στην Αγγλία, που η κοσμική του εργασία περιλαμβάνει επισκέψεις σε καταστήματα λιανικής πωλήσεως σε μεγάλες πόλεις, μπορεί να δαπανά μόλις λίγα δευτερόλεπτα για μαρτυρία, όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία, και γι’ αυτό συνηθίζει να έχη μαζί του φυλλάδια. Καθώς επεσκέφθη ένα κατάστημα, έδωσε ένα φυλλάδιο στην ταμία. Στην επομένη επίσκεψί του πήρε μαζί του περιοδικά και μπόρεσε να διεγείρη περισσότερο ενδιαφέρον και εν συνεχεία να κάμη μια συνδρομή στο περιοδικό Η Σκοπιά. Τελικά έδειξε στην ταμία το βιβλίο Παράδεισος και αυτή ενθουσιάσθηκε τόσο ώστε το έδειξε και σε άλλους στην εργασία της. Καθώς ο αδελφός έφευγε από το κατάστημα, ένας άλλος υπάλληλος τον σταμάτησε και ρώτησε, αν μπορή να προμηθευθή, επίσης, «ένα αντίτυπο από εκείνα τα περίφημα χρώματος πορτοκαλιού βιβλία». Στην προσεχή επίσκεψί του διέθεσε ακόμη ένα βιβλίο Παράδεισος καθώς επίσης μια Γραφή Μεταφράσεως Νέου Κόσμου. Στο μεταξύ ένας άλλος, που είδε τα δύο αυτά βιβλία, ζήτησε, επίσης, από ένα αντίτυπο. Καθώς μιλούσαν ο ένας στον άλλον, το τελικό αποτέλεσμα της αρχικής διαθέσεως ενός απλού φυλλαδίου ήταν να διαθέση πέντε Γραφές, τρία βιβλία Παράδεισος και τρεις συνδρομές στο περιοδικό Η Σκοπιά. Και τώρα η ταμίας, που αρχικά είχε πάρει το φυλλάδιο,, έκαμε διευθετήσεις να έχη μια τακτική Γραφική μελέτη.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Η Ιστορία μιας Παρεμβολής​—1 Ιωάννου 5:7, 8

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ κλασσικοί δεν διστάζουν να παραλείψουν από τις Βιβλικές μεταφράσεις των το νόθον χωρίον που βρίσκεται στην επιστολή 1 Ιωάννου 5:7, 8. Μετά τις λέξεις «Διότι τρεις είναι οι μαρτυρούντες» το προστεθειμένο αυτό χωρίον λέγει, «εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος, και το άγιον πνεύμα· και ούτοι οι τρεις είναι έν. [Εδάφιον 8] Και τρεις είναι οι μαρτυρούντες εν τη γη.» (Παραλείπεται από την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφραση από τη Μία Αμερικανική Μετάφρασι, από την Αγγλική Ανατεθεωρημένη Μετάφραση από τη Γραφή Μόφφατ, από τη Νέα Αγγλική Γραφή, από τη Γραφή Φίλιπς, από τη Γραφή Ρόδερχαμ, από την Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι, από τη Γραφή Σόνφηλδ, Ουέιντ, Ουάντ, Γουεϋμάουθ, κλπ.) Ο περίφημος κλασσικός και επίσκοπος Β. Φ. Ουέσκοτ, σχολιάζοντας αυτά τα λόγια, είπε, «Οι λέξεις που παρενεβλήθησαν στο κοινό Ελληνικό κείμενο στο χωρίον αυτό παρέχουν ένα διδακτικό παράδειγμα του σχηματισμού και της εισαγωγής ενός σχολίου μέσα στο αποστολικό κείμενο».¹ Ποια, λοιπόν, είναι η ιστορία πίσω απ’ αυτό το χωρίον, και πώς η επιστήμη της ασκήσεως κριτικής των κειμένων δείχνει τελικά ότι αυτό δεν αποτελεί μέρος του θεοπνεύστου λόγου, της Αγίας Γραφής;

ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΦΑΝΗ ΤΟ ΧΩΡΙΟΝ

Με την απομάκρυνσι από την αληθινή Χριστιανοσύνη επήλθε η έγερσις πολλής αντιλογίας εν σχέσει με τη διδασκαλία περί τριάδος, αλλά καίτοι αυτές οι λέξεις θα ήσαν πολύ προσφυείς, οι πρώτοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δεν τις εχρησιμοποίησαν ούτε μια φορά. Τα εδάφια έξη ως οκτώ του πέμπτου κεφαλαίου της επιστολής 1 Ιωάννου παρατίθενται από τον Ησύχιο, τον Λέοντα τον καλούμενο Μέγα, και τον Αμβρόσιο μεταξύ των Λατίνων και από τον Κύριλλο της Αλεξανδρείας, τον Οικουμένιο, τον Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και τον Νικήτα μεταξύ των Ελλήνων, για να ονομάσωμε λίγους μόνο, αλλά οι λέξεις αυτές ποτέ δεν εμφανίζονται στις παραθέσεις. Ως παράδειγμα, το ανώνυμο έργον υπό τον τίτλον «Περί Αναβαπτισμού», γραμμένο κατά το έτος 256 μ.Χ., λέγει: «Ο Ιωάννης, διδάσκοντάς μας, λέγει στην επιστολή του (1 Ιωάν. 5:6, 7, 8) ‘Ούτος είναι ο ελθών δι’ ύδατος και αίματος, Ιησούς ο Χριστός· ουχί δια του ύδατος μόνον, αλλά δια του ύδατος και του αίματος· και το πνεύμα είναι το οποίον μαρτυρεί, επειδή το πνεύμα είναι η αλήθεια. Διότι τρεις είναι οι μαρτυρούντες, το πνεύμα, και το ύδωρ, και το αίμα· και οι τρεις ούτοι αναφέρονται εις το έν’.»² Ούτε ο Ιερώνυμος δεν το είχε αυτό στη γραφή του. Ένας πρόλογος που του απεδίδετο και που υπεστήριζε το χωρίον, απεδείχθη ψευδής.

Το «Ιωάννειον κόμμα», όπως συνήθως καλείται η νόθος αυτή προσθήκη, εμφανίζεται πρώτη φορά στα έργα του Πρισκιλλιανού ηγέτου μιας αιρέσεως στην Ισπανία κατά τα τέλη του τετάρτου αιώνος μ.Χ.³ Στη διάρκεια του πέμπτου αιώνος περιελαμβάνετο σε μια ομολογία πίστεως που έγινε στον Χιλδερίχον, βασιλέα των Βανδάλων, και παρατίθεται στα Λατινικά έργα του Βιγιλίου του εκ Θάψου, σε ποικίλες μορφές. Βρίσκεται στο έργον υπό τον τίτλον «Κατά Βαριμάδου» που συνεγράφη μεταξύ των ετών 445 και 450 (μ.Χ.), ο δε Φουλγέντιος, ένας Αφρικανός επίσκοπος, το εχρησιμοποίησε λίγο αργότερα.

Ως τότε το «κόμμα» ενεφανίζετο ως μια ερμηνεία των γνησίων λέξεων, που αναγράφονται στο όγδοο εδάφιο, αλλά μια και καθιερώθη μ’ αυτόν τον τρόπο, άρχισε κατόπιν να εγγράφεται ως σχόλιον στο περιθώριο των Λατινικών Βιβλικών χειρογράφων. Αλλ’ ένα περιθωριακό σχόλιο μπορεί εύκολα να ερμηνευθή ως παράλειψις από το γνήσιο κείμενο, και γι’ αυτό στα μετέπειτα χειρόγραφα εγγράφεται ανάμεσα στους στίχους, κατόπιν δε τελικά κατέστη αναπόσπαστο μέρος του Λατινικού κειμένου, μολονότι η θέσις του ποικίλλει ανάλογα, ενίοτε δε βρίσκεται πριν από το όγδοο εδάφιο και άλλοτε μετά απ’ αυτό. (Παραβάλετε την Καινή Διαθήκη του Ιωάννου Ουέσλεϋ, όπου το έβδομο εδάφιο ακολουθεί το όγδοο.) Μια ενδιαφέρουσα έρευνα που έγινε πριν από έτη σε 258 Λατινικά Βιβλικά χειρόγραφα της Εθνικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων κατέδειξε την προοδευτική απορρόφησι της παρεμβολής αυτής δια μέσου των αιώνων.

[Πίνακας]

Αριθμός παραλειπόντων

Αιών την παρεμβολή

9ος 7 από 10, ήτοι 70%

10ος 3 από 4, » 75%

11ος 3 από 5, » 60%

12ος 2 από 15, » 13%

13ος 5 από 118, » 4%

14ος-16ος 1 από 106, » 1%

Το χωρίον αυτό προωθήθη περισσότερο σε μια σύνοδο, που έγινε στο έτος 1215, από τον Πάπα Ιννοκέντιον Γ΄, όταν κατεκρίθη ένα σύγγραμμα του Ηγουμένου Ιωακείμ περί τριάδος. Ολόκληρο το χωρίον με την παρεμβολή παρετέθη από τη Λατινική Βουλγάτα στα πρακτικά της συνόδου, που μετεφράσθησαν από τη Λατινική στην Ελληνική. Απ’ εδώ μερικοί Έλληνες συγγραφείς πήραν το χωρίον, συγκεκριμένα ο Καλέκας τον δέκατο τέταρτο αιώνα κι ο Βρυέννιος τον δέκατο πέμπτο αιώνα.

ΕΡΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΒΕΝΣ

Η εφεύρεσις της τυπογραφίας έδωσε αφορμή σε πολύ αυξημένη παραγωγή του πρωτοτύπου κειμένου της Γραφής. Η παρεμβολή στα εδάφια 1 Ιωάννου 5:7, 8 παρελείφθη στα Ελληνικά κείμενα του Εράσμου (1516 και 1519), του Άλδου Μανουτίου (1518) και του Γερβελίου (1521). Ο Δεζιδέριος Έρασμος υπέστη βίαιη επίθεσι επειδή δεν συμπεριέλαβε αυτό το χωρίον, από μέρους του Εδουάρδου Λη, του κατόπιν Αρχιεπισκόπου της Υόρκης, και του Ι. Λ. Στούνικα, ενός από τους συντάκτας του Κομπλουτενσιανού Πολυγλώττου, το οποίον είχε τυπωθή στο έτος 1514 αλλ’ ακόμη παρέμεινε έγκλειστο στην αποθήκη εν αναμονή της εγκρίσεως του πάπα. Η εναντίωσις κατά του Εράσμου εβασίζετο στην άποψι που διετυπώνετο σε μια επιστολή προς αυτόν από τον Μαρτίνο Ντορπ, ότι η Λατινική Βουλγάτα ήταν η επίσημη Βίβλος και δεν μπορούσε να είναι εσφαλμένη.

Ο Έρασμος, πεπεισμένος ότι κανένα Ελληνικό χειρόγραφο δεν περιείχε το «Ιωάννειον κόμμα», απήντησε απερισκέπτως ότι, αν ευρίσκετο έστω κι ένα Ελληνικό χειρόγραφο που να περιέχη αυτές τις λέξεις, αυτός θα τις περιελάμβανε στην προσεχή του έκδοσι. Του ελέχθη για τον Βρεττανικό Κώδικα των αρχών του δεκάτου έκτου αιώνος, που είναι καλύτερα γνωστός ως Κώδιξ Μονφορτιάνος (Αρ. 61). Ο Έρασμος, τηρώντας την υπόσχεσί του, εισήγαγε τις λέξεις αυτές στην τρίτη του έκδοσι του 1522, μολονότι προσήρτησε μια μακρά σημείωσι όπου παρέθετε συλλογισμούς κατά της προσθήκης αυτής.

Μια πλησιέστερη εξέτασις του Κωδικός Μονφορτιάνου αποκαλύπτει μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα. Ο συλλέκτης του, Ο. Τ. Ντόμπιν, έγραψε ότι η παρεμβολή στα εδάφια 1 Ιωάννου 5:7, 8, «όχι μόνο διαφέρει από το σύνηθες κείμενον, αλλ’ είναι και γραμμένη σε τέτοια Ελληνικά που προδίδει φανερά μια μετάφρασι από τα Λατινικά».⁴ Λόγου χάριν, επειδή η Λατινική δεν έχει το άρθρον «ο» πριν από την καθεμιά από τις εκφράσεις αυτές «Πατήρ», «Υιός» και «άγιον πνεύμα», δεν εσκέφθη ο μεταφραστής ότι η Ελληνική θα απαιτούσε άρθρα. Πόσης αξίας, λοιπόν, ήταν αυτός ο κώδιξ ως ένα «Ελληνικό» χειρόγραφο; Το ίδιο λάθος βρίσκεται στην άλλη αυθεντία που αναφέρεται κάποτε, στον Κώδικα Οττοβονιάνον 298 (Νο. 629) στα Λατινικά και στα Ελληνικά. Ο Έρασμος, στην τετάρτη του έκδοσι του 1527, εισήγαγε τα οριστικά άρθρα για να καταστήση το Ελληνικό κείμενο ακριβέστερο γραμματικώς.

Από τότε η παρεμβολή ενεφανίζετο και σε άλλα Ελληνικά κείμενα, των οποίων οι συγγραφείς ακολουθούσαν τις εκδόσεις του Εράσμου. Κατόπιν στο έτος 1550 επήλθε περαιτέρω σύγχυσις με την έκδοσι του Ροβέρτου Στήβενς που έγινε το έτος εκείνο. Περιείχε κριτικά σχόλια που εξέθεταν διάφορες διατυπώσεις από δεκαπέντε χειρόγραφα και στο εδάφιον 1 Ιωάν. 5:7 ένα ημικύκλιο κατευθύνει τον αναγνώστη στο περιθώριο, όπου μνημονεύονται επτά χειρόγραφα ως έγκυρα για την παράλειψι τριών λέξεων μόνο. Οι κριτικοί κατέδειξαν ότι αυτό το ημικύκλιον ετέθη κακώς, όπως και πολλά άλλα σημεία σε όλη αυτή την έκδοσι, και ότι έπρεπε να περιληφθή προς παράλειψιν ολόκληρο το «Ιωάννειον κόμμα». Αλλά και το χειρότερο, επειδή μόνο επτά χειρόγραφα εμνημονεύθησαν, υπετέθη από πολλούς αμαθείς ότι όλα τα υπόλοιπα των χειρογράφων του Στήβενς περιελάμβαναν την παρεμβολή, διότι δεν κατανοούσαν ότι τα υπόλοιπα χειρόγραφα δεν περιείχαν τις επιστολές του Ιωάννου οπωσδήποτε. Έτσι, από ένα πιθανόν 100 τοις εκατό (επτά χειρόγραφα) ούτε ένα δεν περιελάμβανε τις αμφισβητούμενες λέξεις.

Υπελείπετο τώρα μόνο ένα μικρό βήμα για να εισαχθή το χωρίον αυτό σε άλλων γλωσσών μεταφράσεις. Ενεφανίσθη ήδη στη μετάφρασι του Ουίκλιφ (1380), διότι αυτός μετέφρασε από τα Λατινικά, μη γνωρίζοντας τα Ελληνικά. Αλλά τώρα ανεγράφη σε μεταφράσεις που έγιναν από τα Ελληνικά, όπως οι μεταφράσεις του Τυντέιλ και του Κράνμερ, μολονότι ετυπώθη με επικλινή στοιχεία και εν παρενθέσει. Αλλά στον καιρό της μεταφράσεως Γενεύης του 1557 ακόμη κι αυτή η διάκρισις εξηφανίσθη και το χωρίον αυτό ετέθη με συνήθη στοιχεία χωρίς παρένθεσι. Έτσι, η παρεμβολή υπεισήλθε αφανώς στην εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου του 1611.

Η ΜΑΧΗ ΑΝΕΝΕΩΘΗ

Ελέχθη η τελευταία λέξις για το «Ιωάννειον κόμμα»; Ίσως να εφαίνετο έτσι, καθόσον προχωρούσε ο δέκατος έβδομος αιών, από την Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι. Αλλ’ οι ψιθυρισμοί ποτέ δεν έπαυσαν και η αναζήτησις του μυστηριώδους Βρεττανικού Κωδικός συνεχίσθη, διότι είχε εξαφανισθή αφότου ελέχθη τούτο στον Έρασμο. Προς το τέλος του αιώνος, μια προσωπικότης όπως ο Σερ Ισαάκ Νεύτων έστρεψε την προσοχή τής επιστημονικά εκπαιδευμένης διανοίας του σ’ αυτό το χωρίον. Στο έτος 1690 έστειλε στον Ιωάννη Λόκε την πραγματεία υπό τον τίτλον «Μια ιστορική Αφήγησις Δύο Αξιολόγων Παραφθορών στη Γραφή». Το βιβλιάριο αυτό εξέθετε σαφώς τους λόγους της απορρίψεως του χωρίου ως νόθου, μερικά δε αντίτυπα τούτου εκυκλοφόρησαν μεταξύ φίλων του Νεύτωνος, αλλ’ αυτό ποτέ δεν εδημοσιεύθη παρά μετά εβδομήντα σχεδόν χρόνια και τότε ατελώς μόνον.

Εν τω μεταξύ η αύξησις της κρίσεως επί του χωρίου αυτού προσέλαβε νέα ώθησι. Το χωρίον αυτό έγινε στόχος του Ριχάρδου Σίμον, ο δε Δρ Ιωάννης Μιλλ συνέλεξε αποδείξεις εναντίον του χωρίου, μολονότι παρέμεινε υπερασπιστής του. Αλλ’ ο Θωμάς Έμλυν έλαβε τις αποδείξεις του Μιλλ και παρεκίνησε και τους δύο οίκους Συγκλήσεως που συνήλθαν το 1717 ν’ αποκόψουν αμέσως τις λέξεις, διότι είπε, «ποτέ δεν εγκατελείφθη πλήρως, ώσπου ν’ απαλειφθή από τα έντυπα αντίτυπά μας».⁵ Σε λίγον καιρό ο Έμλυν υπέστη επίθεσι από τον Κον Μάρτιν, πάστορα της Γαλλικής Εκκλησίας στην Ουτρέχτη, του οποίου η ογκώδης και ευφυής απάντησις εφάνη ότι εξεκαθάρισε το έδαφος. Η απάντησις του Έμλυν έκαμε τον Μάρτιν να εξαπολύση δεύτερο κατηγορητήριο εναντίον του. Αλλ’ ο Έμλυν απέκτησε πολλούς υποστηρικτάς, μολονότι οι παραπλανητικοί ελιγμοί των αντιφρονούντων συχνά καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολο να βρεθή περί τίνος πραγματικά επρόκειτο.

Το 1729 ενεφανίσθη εδώ στην Αγγλία μια δίγλωττη μετάφρασις των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών υπό Δανιήλ Μέης. Σε μια δεκατετρασέλιδη σημείωσι ο μεταφραστής παρέθεσε τα Ελληνικά και Λατινικά χειρόγραφα, αρχαίες μεταφράσεις, που παρέλειψαν το χωρίον αυτό και το απέρριψαν με αυτόν τον επίλογο, «Σε μια λέξι, αν αυτή η απόδειξις δεν είναι επαρκής ν’ αποδείξη ότι το αντιλεγόμενο χωρίον του Αγ. Ιωάννου είναι νόθον με τι στοιχεία μπορεί ν’ αποδειχθή ότι οποιοδήποτε εδάφιον του Αγ. Ιωάννου είναι γνήσιον;»⁶ Κατόπιν, άλλες Αγγλικές μεταφράσεις άρχισαν να παραλείπουν το εδάφιον, όπως η του Ουίλλιαμ Ουίστον (1745), που είναι πασίγνωστος για τη μετάφρασι του Ιωσήπου, και η του Ιωάννου Ουόρσλεϋ το 1770.

Αν ο Εδουάρδος Γίββων ενόμιζε ότι ο τροχός εγύρισε ολοκύκλιον, όταν εξέδωκε το βιβλίο Η Παρακμή και η Πτώσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1781 έσφαλλε. Με τον συνήθη σαρκασμό του κατήγγειλε το χωρίον ως «ευσεβή απάτη». Εξηγέρθη ένας άλλος πρωταγωνιστής, ο Γεώργιος Τρέβης, ένας αρχιδιάκονος, ο οποίος έσπευσε να δράση για την υπεράσπισι του χωρίου. Οι υπέρτατες δηλώσεις του επροκάλεσαν συντριπτικές απαντήσεις από τον Καθηγητή Ριχάρδο Πόρσον (που υπερέβαιναν τις 400 σελίδες) και τον Ερβέρτο Μαρς, έναν επίσκοπο. Τελικά η παρεμβολή εξετέθη μ’ ένα λεπτομερή και πολύ ακριβή τρόπο.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

Μετά τον Πόρσον και τον Μαρς λίγα έμειναν να προστεθούν. Πολλοί λόγιοι του δεκάτου ενάτου αιώνος εθεώρησαν το θέμα λήξαν, αλλ’ απέμεινε ένα φρούριο, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Στο έτος 1897 εξεδόθη ένα παπικό διάταγμα που απηγόρευε στους πιστούς ν’ αμφισβητούν το «Ιωάννειον κόμμα». Εν μέρει αυτό έλεγε:

«Γραμματεία της Εκκλησίας του Αγίου Γραφείου της Ιεράς Εξετάσεως. Περί αυθεντικότητος του εδαφίου 1 Ιωάννου 5:7. (Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου 1897).

»Σε μια Αγία Συνάθροισι της Αγίας Ρωμαϊκής Εξετάσεως . . . προεβλήθη η επόμενη αμφισβητούμενη ερώτησις:

»Αν μπορούμε ορθώς ν’ αρνηθούμε, ή και να θεωρήσωμε ως θέμα αμφισβητήσιμο, την αυθεντικότητα του εδαφίου αυτού (1 Ιωάννου 5:7) . . .’

»Εφόσον τα πάντα εξετάσθησαν κι εσταθμίσθησαν επιμελώς, και ελήφθη η γνώμη των Κυρίων Συμβούλων, οι προμνησθέντες Λίαν Επιφανείς Καρδινάλιοι απεφάνθησαν ότι ‘η απάντησις είναι αρνητική’. Την Παρασκευή, 15η μέρα του προρρηθέντος μηνός και έτους, στη συνήθη ακρόασι που εδόθη στον σεβάσμιο πατέρα τον κύριο Διατιμητή του Αγίου Γραφείου, αφού έκαμε μια ακριβή έκθεσι των προμνημονευθεισών ενεργειών του Αγιωτάτου ημών Κυρίου Πάπα Λέοντος ΙΓ΄, η Αυτού Αγιότης ενέκρινε και επεβεβαίωσε την απόφασι αυτών των Επιφανέστατων Πατέρων . . .»​—Πράξεις Αγίας Έδρας, τόμος 29. 1896-7, σελ. 637.

Αλλ’ ο Πάπας Λέων γρήγορα κατενόησε ότι ενήργησε κατόπιν πιέσεως, και στο έτος 1902 ώρισε μια επιτροπή για μια πιο λεπτομερή μελέτη της Γραφής, κατευθύνοντας την ν’ αρχίση από το χωρίον 1 Ιωάννου 5:7, 8. Επειδή η σχετική έκθεσις ήταν δυσμενής προς το προγενέστερο διάταγμα, έπρεπε να τεθή κατά μέρος, αλλ’ ο πάπας εξακολουθούσε να ενοχλήται από την κατάστασι ως τον θάνατό του. Μερικοί Ρωμαιοκαθολικοί λόγιοι άρχισαν ν’ αγνοούν το διάταγμα. Ο Δρ Φόγκελς παρέλειψε το χωρίον από την Ελληνική Διαθήκη του που εξεδόθη το 1920. Άλλοι ήσαν στην αρχή πιο επιφυλακτικοί.

Στη Ρωμαιοκαθολική Μετάφρασι Ουεστμίνστερ της Καινής Διαθήκης, που εξεδόθη στο 1931, η υποσημείωσις για το χωρίον 1 Ιωάννου 5:7, 8, αφού εφιστά την προσοχή του αναγνώστου στην παράλειψι του πρωτοτύπου κειμένου, συνεχίζει, «Μέχρι περαιτέρω ενεργείας της Αγίας Έδρας δεν είναι ελεύθεροι οι Καθολικοί συγγραφείς ν’ αφαιρέσουν τις λέξεις από μια μετάφρασι που έγινε προς χρήσιν των πιστών».⁸ Αλλά στην ίδια μετάφρασι που επανεξεδόθη ως ένας τόμος το 1947 η παρεμβολή παραλείπεται, ο δε συγγραφεύς Κούθμπερτ Λάττεϋ μνημονεύει το Ελληνικό κείμενο που εδημοσιεύθη από τον Ιησουίτη λόγιον Α. Μερκ, το οποίον, επίσης, την παραλείπει.

Έτσι, η προοπτική, που ωραματίζετο ο Καθηγητής Ι. Σκωτ Πόρτερ το 1848, ηλήθευσε. «Πρέπει να ελπίζεται», έγραψε, μετά τη συνόψισι των αποδείξεων περί του 1 Ιωάννου 5:7, 8, «ότι σύντομα θα έλθη ο καιρός οπότε εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι την προετοιμασία εκδόσεων της Βίβλου για γενική κυκλοφορία, θα αισχύνωνται να δημοσιεύσουν μια γνωστή παρεμβολή ως ένα τμήμα του ιερού κειμένου».⁹ Σε προσφάτους καιρούς η ανακάλυψις τοιούτων Βιβλικών χειρογράφων όπως ο Σιναϊτικός Κώδιξ επεβεβαίωσε ότι αυτό ιδιαίτερα το εδάφιο δεν αποτελούσε μέρος του εμπνευσμένου λόγου του Θεού.

Με σύντομη περίληψι μπορούν να παρατεθούν τα λόγια του γνωστού Βιβλικού κριτικού Φ. Χ. Α. Σκρίβενερ: «Δεν πρέπει να διστάσωμε να εκδηλώσωμε την πεποίθησί μας στο ότι οι αμφισβητούμενες λέξεις δεν εγράφησαν από τον Αγ. Ιωάννη: ότι αυτές αρχικά εγράφησαν σε Λατινικά αντίτυπα στην Αφρική από το περιθώριο, όπου είχαν τεθή ως ένα ευλαβές και ορθόδοξο σχόλιο του εδαφ. 8: ότι από το Λατινικό υπεισήλθαν σε δύο ή τρεις προσφάτους Ελληνικούς κώδικας, και κατόπιν κατεγράφησαν στο έντυπο Ελληνικό κείμενο, σε τόπο όπου δεν είχαν δικαιωματική αξίωσι».¹⁰

Η πίστις μας στον λόγο του Θεού πολύ ενισχύεται, όταν ανασκοπούμε την ιστορία του εδαφίου αυτού και διανοούμεθα την αφθονία των αποδείξεων απ’ όλες τις πηγές που πιστοποιούν την ακρίβεια της Βίβλου που κρατούμε στα χέρια μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 ¹ Οι Επιστολές του Ιωάννου, υπό Β. Φ. Ουέστκοτ, 4η έκδοσις 1902, σελ. 202.

 ² Τα Εργα του Ν. Λάρδνερ, τόμος 3, σελ. 68.

 ³ Κόρπους Σκριπτόρουμ Εκκλεσιαστικόρουμ Λατινόρουμ, τόμος 18, 1889, υπό Γ. Σεπς, σελ. 6.

 ⁴ Ο Κώδιξ Μοντφορτιάνους, Α. Κολλέισον, υπό Ο. Τ. Ντόμπιν 1854, σελ. 9.

 ⁵ Πλήρης Έρευνα επί της Αρχικής Αυθεντίας του Κειμένου 1 Ιωάννου 5:7. . .» (δευτέρα έκδοσις), υπό Τ. Έμλυν 1717, σελ. 72.

 ⁶ Η Καινή Διαθήκη Ελληνιστί και Αγγλιστί, 1729, τόμος 2, σελίς 934.

 ⁷ Η Παρακμή και Πτώσις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, υπό Ε. Γίββων, κεφάλαιον 37, έκδοσις Κάντος, τόμος 2, σελίς 526.

 ⁸ Μετάφρασις Ουεστμίνστερ των Ιερών Γραφών, τόμος 4, σελίς 146.

 ⁹ Αρχαί Κριτικής Κειμένων, υπό Ι. Σκωτ Πόρτερ 1848, σελ. 510.

 ¹⁰ Μια Σαφής Εισαγωγή στην Κριτική της Καινής Διαθήκης, υπό Φ. Χ. Α. Σκρίβενερ, 4η έκδοσις 1894, τόμος 2, σελ. 407.

Ένας Ψυχρός Άδης

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» οραματίζονται επί αιώνες ένα φλογερόν άδη οδυνηρών βασάνων, ως τη βεβαία κατάληξι των αμαρτωλών. Από του άμβωνος και σε θρησκευτικές εκδόσεις έχουν χρησιμοποιήσει τις αχαλίνωτες φαντασίες τους για να περιγράψουν με αποτρόπαιες λεπτομέρειες τα τρομερά βάσανα που νομίζουν ότι οι «καταδικασμένοι» υποφέρουν αιωνίως στον άδη. Το έχουν κάμει αυτό χωρίς να υπήρξαν αυτόπται μάρτυρες ενός φλογερού άδου και χωρίς να έχουν βρει στον γραπτό Λόγο του Θεού τις περιγραφές που έχουν δώσει γι’ αυτόν. Το θέμα είναι ακόμη δημοφιλές μεταξύ μερικών θρησκευτικών ομίλων, αλλά η τάσις που αυξάνει μεταξύ των κληρικών είναι να σκέπτωνται μάλλον για ένα ψυχρόν άδη παρά για ένα κατά γράμμα φλογερόν.

Σχολιάζοντας το πώς οι θεολόγοι αρχίζουν σήμερα να θεωρούν τον άδη, ο κληρικός Τζων Μέλλιν, της Πρώτης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας της Νέας Υόρκης, παρετήρησε: «Σήμερα, οι περισσότεροι από τους Θεολόγους ορίζουν τον άδη ότι είναι αποκοπή από τον Θεό. Είναι μια παρούσα πείρα και μια διηνεκής διαδικασία, που είναι τώρα πραγματική ως επίσης και μετά θάνατον. Ολοένα περισσότερα άτομα εγκαταλείπουν την ιδέα ενός φυσικού βασιλείου φλογών που τρίζουν.» Ο κληρικός Π. Μ. Ντάλεϋ του Επισκοπελιανού Γενικού Θεολογικού Σεμιναρίου είπε: «Η μεσαιωνική εικών του άδου, ως τόπου φλεγομένων βασάνων, που εκυριάρχησε στις διάνοιες των ανθρώπων επί μερικές γενεές ήταν ανεπαρκής.» Εκτός του ότι είναι «ανεπαρκής», η αντίληψις περί ενός φλογερού άδου είναι αντιγραφική. Αλλά το λεγόμενο υπό του Μέλλιν ότι ο άδης είναι «μια παρούσα πείρα», ενώ εκφράζει μια κοινή κοσμική άποψι, δεν αποτελεί βελτίωσι από Γραφικής απόψεως. Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν τι ο Λόγος του Θεού διδάσκει περί άδου.

Υπάρχουν εδάφια στη Γραφή που μιλούν περί άδου, βασάνων και πυρός, αλλ’ αυτά τα εδάφια δεν λέγουν ότι οι αμετανόητοι αμαρτωλοί είναι περιωρισμένοι αιωνίως σ’ έναν πύρινο άδη, όπου λαμβάνουν πείραν συνειδητού βασανισμού ως ποινής για αμαρτίες. Η Γραφή εκθέτει ότι ο θάνατος, όχι βάσανα, είναι η ποινή της αμαρτίας. (Ρωμ. 6:23) Τα συχνά παρατιθέμενα εδάφια του δεκάτου έκτου κεφαλαίου του Λουκά, που μιλούν για έναν πλούσιο και έναν επαίτη ονόματι Λάζαρο, κάνουν λόγο περί άδου, φλογών και βασάνων, αλλ’ αυτό είναι μια εξεικόνισις ή παραβολή και όχι μια πείρα της πραγματικής ή της μεταθανατίου ζωής, όπως δείχνεται από το γεγονός ότι ο Ιησούς άρχισε την παραβολή αυτή με την ίδια έκφρασι, την οποία χρησιμοποιούσε για ν’ αρχίση άλλες παραβολές, δηλαδή, «άνθρωπός τις». Παραβάλετε το Λουκάς 16:19 με το εδάφιον 1 και με το Λουκάς 19:12.

Αν ο Ιησούς, με την παραβολή του τού Λαζάρου και του πλουσίου, είχε διδάξει ότι συνειδητά βάσανα σ’ ένα πύρινο άδη αναμένουν τους αμετανόητους αμαρτωλούς, είναι πολύ παράδοξο ότι δεν έκαμε μνείαν περί αμαρτίας στην παραβολή. Όλο εκείνο που λέγεται περί του πλουσίου είναι ότι ήταν πλούσιος και ηυφραίνετο μεγαλοπρεπώς. Αυτό και μόνον δύσκολα μπορεί να θεωρηθή ως δικαιολογητική βάσις για τον αιώνιο περιορισμό του σ’ ένα τόπο πυρίνου βασανισμού. Για τον Λάζαρο δεν λέγεται τίποτε περισσότερο, παρά ότι ήταν ένας επαίτης, που εκάθητο κοντά στην πύλη του πλουσίου ελπίζοντας να τραφή με τα ψιχία που έπιπταν από την τράπεζα του πλουσίου. Τούτο, μόνον, δεν συνιστά τον Λάζαρο για καλύτερη μεταχείρισι από τον πλούσιο.

Ο Ιησούς, με την παραβολή αυτή, εδίδασκε κάτι που δεν είχε σχέσι με ποινή λόγω αμαρτίας. Είχε σχέσι με τάξεις ανθρώπων και με μια αλλαγή ως προς την πνευματική τους κατάστασι. Σε περισσότερες από μια περιπτώσεις ο Ιησούς έδωσε παραβολές, που εφηρμόζοντο στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας των ημερών του, οι οποίοι αντετίθεντο στις αλήθειες που εκήρυττε στον κοινό λαό. Το κήρυγμά του τους εβασάνιζε τόσο πολύ ώστε τελικά τον εφόνευσαν. Εταίριαζαν καλά με τον πλούσιο της παραβολής του. (Λουκ. 20:19, 20, 46, 47) Εξ άλλου, οι κοινοί Ιουδαίοι, τους οποίους οι θρησκευτικοί ηγέται μετεχειρίζοντο ως επαίτας, εδοκίμασαν μια μεγάλη πνευματική αλλαγή, όταν έγιναν μαθηταί του Ιησού· εξεικονίσθησαν από τον Λάζαρο.​—1 Κορ. 1:26-29.

Στο Μάρκος 9:47 και 48, ο Ιησούς προειδοποιεί περί της Γεέννης, «όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται.» Εκείνο, που λέγει σ’ αυτά τα εδάφια και στα συμφραζόμενα, δεν υπαινίσσεται ότι εκείνοι που ρίπτονται στη Γέεννα έχουν συναίσθησι και υφίστανται εκεί βάσανα. Η μνεία του περί σκωλήκων συνδέει τη Γέεννα με σάρκες που αποσυντίθενται και όχι με αθάνατες ψυχές στον άδη. Η κοιλάς του Εννόμ (Γέεννα) κοντά στην Ιερουσαλήμ ήταν ένας τόπος όπου ερρίπτοντο σώματα νεκρά. Φωτιές ενισχυόμενες με θειάφι διετηρούντο φλεγόμενες για να καταναλώσουν τ’ απορρίμματα, και σκώληκες έτρωγαν νεκρές σάρκες που δεν τις έφθαναν οι φλόγες. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε τη Γέεννα για να συμβολίση την αιώνια καταστροφή των ασεβών. Απ’ αυτή την κοιλάδα που ήταν κοντά στην Ιερουσαλήμ ελήφθη το σύμβολο της ‘λίμνης του πυρός και του θείου’, που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:10.

Αν και η Αποκάλυψις μιλεί για τη λίμνη του πυρός ως τη θέσι όπου ο Διάβολος και η θηριώδης του οργάνωσις ρίχνονται και λέγει ότι «θέλουσι βασανίζεσθαι ημέραν και νύκτα, εις τους αιώνας των αιώνων», δεν μπορούμε να συμπεράνωμε ότι αυτός είναι ο πύρινος άδης, που ωραματίσθησαν ωρισμένοι θρησκευτικοί ηγέται. Στον δικό τους άδη ο Διάβολος είναι εκείνος που κάνει τον βασανισμό, όχι εκείνος που βασανίζεται. Επί πλέον, η λίμνη αυτή του πυρός προσδιορίζεται στο δέκατο τέταρτο εδάφιο. Εκεί μας λέγεται ότι ο άδης ρίχνεται μέσα σ’ αυτή. «Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.» Το ότι ρίχνεται ο θάνατος και ο άδης στη λίμνη του πυρός δείχνει το τέλος ή την καταστροφή τους. Αυτό επιβεβαιώνεται στην 1 Κορινθίους 15:26, που λέγει: «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.»

Όταν ο Αδαμιαίος θάνατος, ο θάνατος που όλοι μας έχομε κληρονομήσει από τον Αδάμ, παύση να έχη δύναμι επάνω στο ανθρώπινο γένος, θα έχη καταργηθή σαν να έχη ριφθή στην καταστρεπτική λίμνη του πυρός. Ο σύντροφός του, ο άδης, που επίσης καταργείται με το να ρίχνεται στη συμβολική λίμνη του πυρός, υπήρξε πάντοτε αχώριστα συνδεδεμένος με τον θάνατο. Κι αυτός, επίσης, θα γίνη πράγμα του παρελθόντος.

Η λέξις «άδης» είναι μετάφρασις της Εβραϊκής λέξεως «Σιεόλ». Ο Πέτρος έδειξε ότι αυτές οι δύο λέξεις έχουν την ίδια σημασία με το ότι εχρησιμοποίησε τη λέξι «Άδης», όπως αναφέρεται στις Πράξεις 2:27, όταν παρέθεσε τον Ψαλμό 16:10, που χρησιμοποιεί τη λέξι «Σιεόλ». Αυτές οι λέξεις δεν μεταδίδουν τη σκέψι περί ενός πυρίνου τόπου βασάνων. Η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου απέδωσε τη λέξι «Σιεόλ» ως άδην, τάφον και λάκκον. Στον Ιώβ 14:13 η Βιβλική αυτή μετάφρασις αποδίδει το «Σιεόλ» ως «τάφον», ενώ η Καθολική Μετάφρασις Ντουαί χρησιμοποιεί την λέξι «άδης». Το γεγονός ότι το εδάφιο αυτό μιλεί για τον Ιώβ προσευχόμενον για να κρυφθή στον άδη δίνει επί πλέον απόδειξι ότι ο άδης δεν είναι τόπος βασανισμού, αλλά ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους.

Μια προσεκτική εξέτασις του τρόπου, με τον οποίον χρησιμοποιούνται οι Γραφικές λέξεις για τον άδη, καθιστά προφανές ότι αυτές δεν αναφέρονται σ’ ένα πύρινο τόπο αιωνίου βασανισμού για «καταδικασμένες ψυχές». Ο άδης, που είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, περιέχει πρόσωπα νεκρά. Η Αποκάλυψις 20:13 λέγει για τον άδη ότι αποδίδει τους νεκρούς που είναι μέσα του. Ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, όπου όλα τα ανθρώπινα πλάσματα πηγαίνουν λόγω του Αδαμιαίου θανάτου, είναι πράγματι ο τάφος της Γραφής, από τον οποίον πλήθη κοιμωμένων νεκρών θα φερθούν πάλι στη ζωή.​—Ιωάν. 5:28, 29.

Ενισχυόμενοι Μέσω Αμοιβαίας Ενθαρρύνσεως

ΥΣΤΕΡ’ από ένα μακρό και κινδυνώδες ταξίδι και πολλή καθυστέρησι, ο δέσμιος απόστολος Παύλος έφθασε τελικά στη Ρώμη. Προτού, όμως, εισέλθη σ’ αυτήν, οι αδελφοί της Ρώμης βγήκαν να τον προϋπαντήσουν, κι έφθασαν έως του Αππίου φόρου και των Τριών Ταβερνών. «Τους οποίους ιδών ο Παύλος, ευχαρίστησε τον Θεόν, και έλαβε θάρρος.»​—Πράξ. 28:11-15.

Ναι, ακόμη κι ο απόστολος Παύλος εξετίμησε τη λήψι ενθαρρύνσεως από τους αδελφούς του, ακριβώς όπως τους είχε γράψει πριν από χρόνια: «Διότι επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμά τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών· τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.»​—Ρωμ. 1:11, 12.a

Ένας λόγος ενθαρρύνσεως δίνει ανακούφισι, παρέχει εμπιστοσύνη και δίνει δύναμι​—πράγματα που τόσο πολύ χρειαζόμεθα όλοι. Έσωθεν κατεχόμεθα από αδυναμίες, που μας κάνουν να προσκόπτωμε κι έξωθεν περιβαλλόμεθα από έναν εχθρικό κόσμο γεμάτον από κάθε είδους αδικία κι ο οποίος συνεχώς μας πιέζει.

Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου αλληλοσπαράσσονται και δεν μεταμελούνται που κάνουν τους άλλους να δυσφορούν. Μπορεί να κολακεύουν για λόγους υστεροβουλίας, αλλ’ η κολακεία δεν είναι ενθάρρυνσις. Η κολακεία είναι ψευδής, ανειλικρινής ή υπερβολικός έπαινος, προοριζόμενος να ικανοποιήση τη ματαιοδοξία του άλλου. Πώς μπορεί να παράσχη αληθινή ενθάρρυνσι;​—Παροιμ. 28:23.

Ο Ιεχωβά Θεός είναι πρώτιστος, όταν πρόκειται να δοθή ενθάρρυνσις. Με τις ασφαλείς επαγγελίες του και τη φιλάγαθη πολιτεία του παρέχει δύναμι στα πλάσματα του.​—Εβρ. 6:17-19· Ψαλμ. 103:13, 14.

Αμέσως μετά τον Ιεχωβά Θεό στην παροχή ενθαρρύνσεως ήταν και είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός έδωσε ενθάρρυνσι με τα λόγια του, με τη γεμάτη ζήλο δράσι του και με το παράδειγμα της ανιδιοτελείας του. (Ματθ. 11:28-30) Οι απόστολοί του ήσαν, επίσης, ενθαρρυντικοί. Τι ενθάρρυνσι έδωσε ο Παύλος με τις πολλές επιστολές του και τις προσωπικές επισκέψεις του! Και κατόπιν ήταν ο Πέτρος, που έγραψε την πρώτη επιστολή του ‘για να δώση ενθάρρυνσι’. Αυτό το έπραξε, μεταξύ άλλων, υπενθυμίζοντας στους αδελφούς του την ελπίδα των, η οποία τους έδωσε τόση δύναμι ώστε μπορούσαν να χαίρουν ακόμη και στις θλίψεις.​—1 Πέτρ. 5:12, ΜΝΚ.

Κατά καιρούς μπορεί να αισθανώμεθα την ανάγκη ενθαρρύνσεως και ν’ απογοητευθούμε επειδή δεν τη λαμβάνομε. Αλλ’ αντί ν’ αποβλέπωμε στους άλλους για ενθάρρυνσι, γιατί να μην αποβλέπωμε μάλλον σε ευκαιρίες για να δώσωμε ενθάρρυνσι σε άλλους, αφού μακάριον είναι το να δίνωμε μάλλον ενθάρρυνσι παρά να λαμβάνουμε; Υπάρχουν δε τόσο πολλοί τρόποι, με τους οποίους μπορούμε να το κάμωμε αυτό. Οι ειλικρινείς λόγοι επαίνων μπορεί να σημαίνουν πολλά κι έτσι μπορεί να δειχθή η θερμή εκτίμησις για μια καλωσύνη. Ένα φιλικό μειδίαμα, μια πράξις καλωσύνης, ή και απλώς η συντροφιά κατά καιρούς, μπορούν να δώσουν ενθάρρυνσι. Ενθαρρυντικό, επίσης, είναι ένα ένζηλο παράδειγμα, η παροχή κάποιας πολύτιμης αληθείας, η αφήγησις μιας πείρας που είχαμε στη Χριστιανική διακονία και η εκδήλωσις ενδιαφέροντος για κείνους που μπορεί να είναι ασθενείς, μ’ ένα δελτάριο ή με μια προσωπική επίσκεψι.​—Πράξ. 20:35.

Και τι ευκαιρίες υπάρχουν για ενθάρρυνσι μέσα στον οικογενειακό κύκλο! Οι σύζυγοι μπορούν να είναι πολύ ενθαρρυντικοί στις συζύγους των με το να εκφράζουν εκτίμησι για τις προσπάθειές των να είναι καλές νοικοκυρές και καλές μαγείρισσες ή για το μέρος που λαμβάνουν στη Χριστιανική διακονία. Οι γυναίκες μπορούν να είναι πολύ ενθαρρυντικές στους συζύγους των με το να θέτουν τα πνευματικά συμφέροντα πρώτα και με το να είναι πιστές και υποτακτικές. Ούτε θα έπρεπε να παραβλέψωμε την υποχρέωσι που έχουν οι γονείς να είναι ενθαρρυντικοί στα τέκνα των «δια να μη μικροψυχώσιν.»​—Παροιμ. 31:28· Κολ. 3:21.

Και τα παιδιά ακόμη μπορούν να δώσουν ενθάρρυνσι στους γονείς των. Πώς; Με το να εκδηλώνουν εκτίμησι για όλα όσα τους προμηθεύουν οι γονείς των, με το να ακούουν και υπακούουν όταν ομιλούν οι γονείς, με το να είναι πρόθυμοι εργάται, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία οσάκις βλέπουν πράγματα που είναι ανάγκη να γίνουν.​—Εφεσ. 6:1-3.

Ιδιαίτερα, όμως, ο επίσκοπος κάθε εκκλησίας έχει πολλές ευκαιρίες να παράσχη ενίσχυσι με το να δίνη ενθάρρυνσι, εφόσον αυτός έχει τόσο μεγαλύτερη επιρροή λόγω της θέσεώς του. Πρέπει, λοιπόν, να είναι προσεκτικός να μη σύρη τους αδελφούς πέρα από την ικανότητά τους, να μην αναμένη πάρα πολλά απ’ αυτούς, αλλά να λαμβάνη υπ’ όψι τις φυσικές και διανοητικές αδυναμίες και τις δυνατότητες κάθε ατόμου. Αυτός δεν θα θεωρήση τον εαυτό του υπεράνω των άλλων, αλλά θα διευκολύνη τους άλλους να προσέρχωνται σ’ αυτόν. Μπορεί, επίσης, να δώση ενθάρρυνσι με το να δείχνη στους αδελφούς του πώς να κάνουν κάθε τι, με το να δίνη ο ίδιος ένα καλό παράδειγμα γεμάτης ζήλον υπηρεσίας, και με το να φέρεται με καλωσύνη στους πλανωμένους, διορθώνοντάς τους με πραότητα.​—Γαλ. 6:1· 1 Πέτρ. 5:1-3.

Σήμερα ο λαός του Ιεχωβά έχει ένα μεγάλο έργον να κάμη, και για να γίνη αυτό πιστά απαιτείται ενίσχυσις. Πολλή από την απαιτούμενη ενίσχυσι μπορεί ν’ αποκτηθή με το να μιμούμεθα τον Ιεχωβά Θεό, τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους στο να δίνωμε ενθάρρυνσι προς αλλήλους.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Κατά το εδάφιον Έξοδος 12:37, υπήρχαν 600.000 άνδρες Ισραηλίται που έφυγαν από την Αίγυπτο, εκτός από τα παιδιά. Αφού 600.000 ενήλικοι άρρενες υπονοούν ένα σύνολο πληθυσμού περίπου δύο εκατομμυρίων ατόμων, πώς θα μπορούσε, να συμβή ώστε να υπάρχουν μόνο 22.273 πρωτότοκα αρσενικά, όπως αναφέρεται στους Αριθμούς 3:43; Δεν θα καθίστα αυτό δυσανάλογα μεγάλες τις οικογένειες;​—Α. Ρ., Παναμάς.

Όσο για τα πρωτότοκα, μας λέγονται τα εξής: «Και πάντα τα πρωτότοκα αρσενικά απαριθμηθέντα κατ’ όνομα, από ενός μηνός και επάνω, κατά την απαρίθμησιν αυτών, ήσαν είκοσι δύο χιλιάδες διακόσια εβδομήκοντα τρία.» (Αριθμ. 3:43) Επιφανειακώς θα μπορούσε να φανή ότι υπάρχει κάποια διαφορά, διότι έτσι θα μπορούσαν ν’ αναλογούν περίπου ενενήντα άτομα σε κάθε οικογένεια, αν υπελογίζετο ένα αρσενικό πρωτότοκο για κάθε οικογένεια. Εν τούτοις, πρέπει να σημειωθή ότι είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι υπήρχαν τόσα θηλυκά πρωτότοκα όσα και αρσενικά. Αυτό, λοιπόν, θα περιέκοπτε το μέγεθος των οικογενειών στο ήμισυ, δηλαδή σε σαράντα πέντε άτομα περίπου για κάθε οικογένεια.

Δεύτερον, τι θα λεχθή για τους πρωτοτόκους άρρενας που ήσαν πατέρες οι ίδιοι; Σημειώνομε ότι ο αριθμός των 600.000 αρρένων Ισραηλιτών (εξαιρουμένων των Λευιτών) περιελάμβανε μερικούς «από είκοσι ετών και επάνω». (Αριθμ. 1:13) Ενθυμούμεθα, επίσης, ότι, όταν η δεκάτη πληγή έπληξε την Αίγυπτο, δεν εφόνευσε τον Φαραώ, ο οποίος, πολύ πιθανώς, ο ίδιος ήταν πρωτότοκος αλλ’ εφόνευσε τον γυιό του, που ήταν ακόμη ανήλικος, θα υπήρχαν, λοιπόν, πολύ περισσότεροι από 22.273 πρωτοτόκους άρρενας στον Ισραήλ, αλλά δεν θα συμπεριελαμβάνοντο στον αριθμό που αναγράφεται στους Αριθμούς 3:43, διότι αυτός ο αριθμός αναφέρεται μόνο στους ανηλίκους. Δεν θ’ ανεφέρετο σε πατέρες ή πάππους ή προπάππους, οι οποίοι ήσαν πρωτότοκοι. Εφόσον είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι τρεις γενεές περίπου ζούσαν ταυτόχρονα, αυτό θα περιέκοπτε ακόμη περισσότερο το μέγεθος των οικογενειών.

Οικογένειες τόσων αριθμών μπορεί ακόμη να φαίνωνταί μεγάλες, αλλ’ ενθυμούμεθα ότι ο Ιακώβ είχε δεκατρία τέκνα από δύο συζύγους και δύο παλλακές. Αυτό δείχνει άλλον ένα παράγοντα: ότι στον Ισραήλ ένας μπορούσε να έχη πολλές συζύγους και παλλακές, και μόνο του πατρός το πρωτότοκο, και όχι της μητρός το πρωτότοκο, εθεωρείτο ως πρωτότοκο. Έτσι, στην περίπτωσι του Ιακώβ, η καθεμιά από τις συζύγους και τις παλλακές του είχε το πρωτότοκό της, αλλ’ ο Ιακώβ είχε ένα μόνο πρωτότοκο, τον Ρουβήν.​—Γέν. 49:3.

Από πού προήρχοντο οι επί πλέον γυναίκες σύζυγοι και παλλακές; Εν πρώτοις, η αφήγησις της Γραφής μάς λέγει ότι όταν οι γυιοί του Ιακώβ Συμεών και Λευί ανέλαβαν αυθαίρετα να εκδικήσουν την τιμή της αδελφής των Δείνας, εφόνευσαν κάθε αρσενικόν της πόλεως Συχέμ, αλλά έλαβαν τις γυναίκες και τα τέκνα ως λάφυρα, οι δε γυναίκες αναμφιβόλως εχρησίμευαν και ως δούλες ή σκλάβες και ως παλλακές. Επίσης, θα υπήρχαν ίσως περισσότερες γυναίκες στον Ισραήλ παρά άνδρες, ακριβώς όπως γίνεται σε μερικές χώρες σήμερα, όπου ο αριθμός των γυναικών υπερβαίνει τον αριθμό των ανδρών. Κάτω από τον θεσμό της πολυγαμίας οι γυναίκες αυτές είχαν συζύγους και οικογένειες.​—Γέν. 34:29.

Ειδικά διαφωτιστική είναι η άμεση ευλογία του Ιεχωβά Θεού ως προς το πώς μπορεί να δικαιολογούνται οι μεγάλες οικογένειες: «Και ηυξήνθησαν οι υιοί Ισραήλ, και επληθύνθησαν, και επολυπλασιάσθησαν και ενεδυναμώθησαν σφόδρα σφόδρα, ώστε ο τόπος εγέμισεν απ’ αυτών.» «Μετά εβδομήκοντα ψυχών κατέβησαν οι πατέρες σου εις την Αίγυπτον, και τώρα Ιεχωβά ο Θεός σου σε κατέστησεν ως τα άστρα του ουρανού κατά το πλήθος.» (Έξοδ. 1:7· Δευτ. 10:22, ΜΝΚ) Οι Ισραηλίται, με την ευλογία του Ιεχωβά επάνω τους, ηυξήθησαν τόσο γοργά ώστε ο βασιλεύς της Αιγύπτου κατεθορυβήθη. Βλέπομε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει τίποτε το άτοπο όσον αφορά τον υπολογισμό του συνόλου των δύο εκατομμυρίων Ισραηλιτών και του αριθμού των 22.273 αρρένων πρωτοτόκων.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Να περιπατής . . . μετά του Θεού σου.​—Μιχ. 6:8. Σ 1/6/63 4-6

2 Δεν παύομαι . . . μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου· δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, . . . πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως εις επίγνωσιν αυτού.–Εφεσ. 1:16, 17. Σ 1/10/63 30α

3 Μη κρίνετε δια να μη κριθήτε.​—Ματθ. 7:1. Σ 1/8/63 9, 10α

4 Εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.​—Γαλ. 6:9. Σ 15/8/63 19, 20α

5 Μακάριος ο άνθρωπος, όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών, . . . αλλ’ εν τω νόμω του Ιεχωβά είναι το θέλημα αυτού.​—Ψαλμ. 1:1, 2, ΜΝΚ. Σ 15/9/63 1, 2α

6 Εις σε θέλω θυσιάσει θυσίαν αινέσεως, και το όνομα του Ιεχωβά θέλω επικαλεσθή.​—Ψαλμ. 116:17, ΜΝΚ. Σ 1/6/63 6, 7α

7 Καθ’ ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ.​—Πράξ. 2:46. Σ 15/11/63 9, 10 α

8 Βαπτισθείς . . . ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.​—Ματθ. 3:16, 17, Σ 1/9/63 2, 3α

9 Ο Ιεχωβά είναι πλησίον πάντων των επικαλουμένων αυτόν· πάντων των επικαλουμένων αυτόν εν αληθεία. Εκπληροί την επιθυμίαν των φοβουμένων αυτόν, και της κραυγής αυτών εισακούει, και σώζει αυτούς.​—Ψαλμ. 145:18, 19, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 22

10 Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί· κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.​—Ματθ. 7:7. Σ 15/12/63 1, 2α

11Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα.​—2 Τιμ. 3:15. Σ 1/12/63 12, 13

12 Επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος.​—Ιωάν. 15:19. Σ 15/1/64 29, 31α

13 Να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.​—Μιχ. 6:8. Σ 1/6/63 34, 35

14 Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού· και προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.​—Αποκάλ. 14:7. Σ 15/2/64 25, 26

15 Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε· ζητεί δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.​—1 Τιμ. 6:11. Σ 1/3/64 19, 20

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν άγρυπνοι στους κρίσιμους αυτούς καιρούς, (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, όπως αυτή καθορίζεται από το Γραφικό εδάφιο Ματθαίος 24:14 «και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη», οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Ιουλίου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως το πολύτιμο Γραφικό βοήθημα σκληρόδετο βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με το βιβλιάριο Η Θεραπεία των Εθνών Επλησίασε προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, έγχρωμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

16 Αυγούστου: Πιστές Γυναίκες Διάκονοι​—Μια Ευλογία στην Κοινωνία Νέου Κόσμου, Σελ. 396.

23 Αύγουστου: Τα Προνόμια της Χριστιανής Γυναίκας. Σελ. 401.

Έχετε Υποβάλει τη Θρησκεία Σας σε Εξέτασι;

ΟΤΑΝ ήσθε στο σχολείο, οι διδάσκαλοι σας σάς έδωσαν δοκίμια για να διαπιστώσουν αν ανταποκρίνεσθε στους σχολικούς κανόνες. Αν συνεπώς απαντήσατε εσφαλμένα στα ερωτήματα, απετύχατε στην εξέτασι.

Τι θα λεχθή για τη θρησκεία σας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που την υπεβάλατε σ’ εξέτασι; Την έχετε εξετάσει υπό το φως του Θείου λόγου, της Αγίας Γραφής, για να ιδήτε αν ανταποκρίνεται στους Θείους κανόνες;

Είναι αναγκαίο αυτό; Ναι, διότι κάθε θρησκεία δεν είναι καλή. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Αλλά και εάν ημείς, ή άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττη άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας ήναι ανάθεμα.» (Γαλ. 1:8) Επίσης, ο Ιησούς Χριστός επροφήτευσε: «Πολλοί ψευδοπροφήται θέλουσιν εγερθή, και πλανήσει πολλούς.» (Ματθ. 24:11) Έτσι, σήμερα βρίσκομε εκατοντάδες θρησκειών στον κόσμο που διδάσκουν αντιφατικές δοξασίες και τηρούν διάφορα έθιμα. Εξ αιτίας των πολλών αυτών ψευδοθρησκειών, ο εμπνευσμένος λόγος του Θεού προτρέπει: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα [εις κάθε εμπνευσμένην έκφρασιν, ΜΝΚ], αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον.»​—1 Ιωάν. 4:1.

Πώς μπορείτε να υποβάλετε τη θρησκεία σας σε εξέτασι; Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή ως κανόνα μετρήσεως. Αυτός είναι ο κανών, παράπλευρα στον οποίον μπορείτε να θέσετε τις διδασκαλίες και τις συνήθειες της θρησκείας σας για να ιδήτε αν ανταποκρίνεται στους θείους κανόνες. Εξαιρετικά υποβοηθητική, επίσης, είναι η εξέτασις της διδασκαλίας της Γραφής και της θρησκευτικής συνηθείας μ’ εκείνους που έκαμαν σοβαρή μελέτη της Γραφής​—τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Ιδέτε πώς η κατανόησις της Γραφής από αυτούς εναρμονίζεται με τις διδασκαλίες της θρησκείας σας. Κατόπιν αποφασίστε για τον εαυτό σας πού κείται η αλήθεια, αφού ακούσετε και τις δύο πλευρές του ζητήματος. Μην απορρίπτετε αυτή τη συζήτησι, διότι η Γραφή συμβουλεύει: «Το να αποκρίνηταί τις πριν ακούση, είναι εις αυτόν αφροσύνη και όνειδος.»​—Παροιμ. 18:13.

Μην εφησυχάζετε με μια ψευδαίσθησι ασφαλείας και μη θεωρείτε βέβαιον ότι ό,τι ακούετε από τον άμβωνα είναι αυτομάτως η αλήθεια, επειδή λέγεται εν ονόματι της θρησκείας. Λόγου χάριν, σχεδόν κάθε θρησκεία διδάσκει ότι ο άνθρωπος έχει αθάνατη ψυχή και ότι ο προορισμός τής ψυχής είναι ο ουρανός ή ένας πύρινος άδης στην αιωνιότητα μετά θάνατον. Εν τούτοις, σύμφωνα και με την Καθολική Βιβλική Μετάφρασι Ντουαί, το εδάφιο Πράξεις 3:23 λέγει: «Και πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού.» Πώς μπορεί η ανθρώπινη ψυχή να είναι αθάνατη αν μπορή να καταστραφή; Προφανώς, δεν μπορεί να είναι αθάνατη.

Αυτό δεν είναι απλώς ένα μεμονωμένο εδάφιο. Σε όλη τη Γραφή υπάρχουν εκατοντάδες όμοιες χρήσεις της λέξεως «ψυχή». Αλλ’ ούτε μια φορά δεν δείχνει η Γραφή ότι η ψυχή είναι αθάνατη! Αντιθέτως, ο λόγος του Θεού τονίζει ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη θνητός. Εστασίασε κατά του Θεού και κατεδικάσθη σε θάνατο· ναι, θάνατο, και όχι αθάνατη ζωή στον ουρανό ή στο πυρ του άδου. Ο Θεός είπε: «Επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γέν. 3:19) Στον άνθρωπο δεν εδόθη υπόσχεσις περί αυτομάτου αθανασίας για την αμαρτία του, αλλά θάνατος.

Γι’ αυτό είναι τόσο αναγκαία η πίστις στον Θεό, διότι η άσκησις τέτοιας πίστεως αποτελεί τον μόνο τρόπο με τον οποίον μπορούμε ποτέ ν’ απαλλαγούμε από τη λαβίδα του θανάτου. Πώς; Ο Ιησούς υπεσχέθη: «Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.» (Ιωαν. 6:40) Σημειώστε ότι ο Ιησούς ωμίλησε για μια ανάστασι, και είπε ότι αυτή θα εγίνετο «εν τη εσχάτη ημέρα», όχι στον θάνατο ενός ανθρώπου.

Σκεφθήτε κι αυτό, επίσης. Αν είχατε μια αθάνατη ψυχή και στον θάνατο επήγαινε στον ουρανό, στο πυρ του άδου, ή στο καθαρτήριο, γιατί θα είχατε ποτέ ανάγκη αναστάσεως; Η απλή αλήθεια είναι ότι μια ανάστασις είναι αναγκαία για τους νεκρούς, για να τους επαναφέρη στη ζωή, διότι δεν είναι σε αθάνατη κατάστασι, αλλ’ είναι στους τάφους αναμένοντας την ανάστασι.

Όχι, η ψυχή σας δεν είναι αθάνατη. Πραγματικά, δεν έχετε ψυχή, αλλά είσθε ψυχή, όπως σαφώς εξηγεί το εδάφιο Γένεσις 2:7: «Και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Η λέξις «ψυχή» στη Γραφή είναι συνώνυμη με το ίδιο το πλάσμα. (Λευιτ. 11:46) Έτσι, η ελπίς του ανθρώπου δεν βασίζεται στην αθάνατη ψυχή του, αλλ’ είναι όπως είπε ο Ιησούς: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»​—Ιωάν. 5:28, 29.

Το ανωτέρω εκθέτει ένα μόνο δείγμα θρησκευτικής πλάνης. Ο κατάλογος των δοξασιών και συνηθειών που δεν επιβεβαιώνονται από τη Γραφή είναι μακρός. Αυτές πηγάζουν από την ειδωλολατρία, που είναι ριζωμένη στις διδασκαλίες της αρχαίας Βαβυλώνος πριν από χιλιάδες χρόνια! Όπως ο Τζων Χένρυ Νιούμαν, τον οποίον ο Πάπας Λέων ΙΓ΄ έκαμε καρδινάλιο, είπε για μερικές απ’ αυτές τις συνήθειες: «Η χρήσις ναών . . . θυμιάματος, λαμπτήρων και κεριών τα ‘τάματα’ για την ανάρρωσι ασθενών· το αγίασμα· τα άσυλα· οι εορτασμοί και οι νεομηνίες . . . οι εικόνες αργότερα, ίσως οι εκκλησιαστικές ψαλμωδίες, και το Κύριε Ελέησον, είναι όλα ειδωλολατρικής προελεύσεως.»​—Δοκίμιον Αναπτύξεως Χριστιανικών Δοξασιών, σελίδες 355, 371, 373, έκδοσις 1881.

Τι πρέπει να κάμετε, λοιπόν, αν η θρησκεία σας δεν βρεθή εν τάξει ύστερ’ από τη δοκιμασία του λόγου του Θεού; Έχετε μια βαριά ευθύνη. Η Θεόπνευστη προειδοποίησις λέγει: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο Λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.» (Αποκάλ. 18:4) Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψετε την ψευδή θρησκεία και να δεχθήτε την αληθινή θρησκεία, αν πρόκειται να διαφύγετε τις δυσμενείς κρίσεις του Θεού.

Η εξέτασις, που είναι ανάγκη να κάμετε με τη θρησκεία σας, είναι πολύ πιο σπουδαία από τις εξετάσεις που σας υπέβαλαν οι διδάσκαλοι σας στο σχολείο. Η αποτυχία σ’ εκείνες θα εσήμαινε ίσως να μείνετε πίσω ένα έτος. Εν τούτοις, η παράλειψις του να υποβάλετε σ’ εξέτασι τη θρησκεία σας μπορεί να σημαίνη το ν’ αποκλεισθήτε εντελώς από τους σκοπούς του Θεού. Όθεν, «εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει εαυτούς δοκιμάζετε.»​—2 Κορ. 13:5.

Μπορεί να σας κάμη να μην αισθάνεσθε άνετα η σκέψις ότι η θρησκεία σας είναι δυνατόν να μην είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό, αλλά θα συντελέση στο αιώνιο όφελός σας το να κάμετε τώρα την έρευνά σας. Αν ακολουθήτε ό,τι είναι αληθινό κι απορρίπτετε ό,τι είναι ψεύτικο, ο Θεός θα σας βλέπη με εύνοια. Κι εσείς τότε μπορείτε, επίσης, να έχετε ενώπιον σας τη λαμπρή προσδοκία να ζήτε παντοτινά στο Θείο νέο σύστημα πραγμάτων μετά το τέλος αυτού του κόσμου, διότι «οι δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει την γην, και επ’ αυτής θέλουσι κατοικεί εις τον αιώνα.»​—Ψαλμ. 37:29.

Περιθάλπετε την Ελευθερία Σας

Η ελευθερία είναι πολύτιμη, αλλ’ υπάρχει ελευθερία ακόμη περισσότερο επιθυμητή από όσο είναι η ελευθερία από πολιτική καταπίεσι. Απολαύετε τέτοιας ελευθερίας;

ΠΟΛΥΑΡΙΘΜΟΙ πόλεμοι κι επαναστάσεις έχουν εκραγή μέσα στην παρούσα ακριβώς γενεά για ν’ αποκτηθή ελευθερία από απαραδέκτους περιορισμούς καταπιεστικών κυβερνήσεων. Είναι ευνόητον ότι οι άνθρωποι πρέπει να αγαπούν την ελευθερία τους και ότι δεν θα ήθελαν να ζουν σ’ ένα αστυνομικό καθεστώς, όπου κάθε κίνησίς των παρακολουθείται. Αλλά παρά το επιθυμητόν της ελευθερίας από πολιτική καταπίεσι, υπάρχει μια ακόμη πιο σπουδαία ελευθερία, την οποίαν θα έπρεπε ένας να ενδιαφέρεται ν’ αποκτήση.

Αυτό δευκρινίσθη καλά στον πρώτον αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, όταν ο υποσχεμένος Μεσσίας Ιησούς Χριστός ήλθε ν’ απελευθερώση το Ιουδαϊκό έθνος από τη δουλεία. Οι Ιουδαίοι ήσαν υπόδουλοι στην Έκτη Παγκόσμιο Δύναμι, τη Ρώμη, κι ενόμιζαν ότι οι νόμοι αυτής της δυνάμεως που κυβερνούσε ήσαν σε απαράδεκτο βαθμό περιοριστικοί​—ενώ τα βαριά φορολογικά μέτρα ήσαν ιδιαζόντως επαχθή. Είχαν διακαή πόθο ν’ απελευθερωθούν απ’ αυτόν τον ζυγό της πολιτικής δουλείας στη Ρώμη. Ήθελαν τον δικό τους βασιλέα να τους κυβερνά, όπως κάποτε τους κυβερνούσε στις ημέρες τις πριν από την ανατροπή του Ιουδαϊκού βασιλείου στο 607 π.Χ. Πόσο απέβλεπαν στην έλευσι του Μεσσίου για να τους φέρη ανακούφισι!

Αλλ’ όταν ήλθε ο Ιησούς, οι Ιουδαίοι απεγοητεύθησαν, ως το σημείο μάλιστα να τον απορρίψουν. Γιατί αυτό; Διότι ο Ιησούς δεν έγινε αρχηγός μιας κινήσεως για να τους απελευθερώση από τον ζυγό της πολιτικής δουλείας στη Ρώμη. Οι Ιουδαίοι τόσο πολύ μεριμνούσαν για την απόκτησι πολιτικής ελευθερίας, ώστε παρέβλεψαν την πολύ σπουδαιότερη θρησκευτική ελευθερία, που έφερε ο Ιησούς σ’ αυτούς. Ο Ιησούς άνοιξε, να το πούμε έτσι, τις θύρες της φυλακής, αλλ’ η πλειονότης του λαού προτίμησε να μείνη μέσα.

‘ΜΕΝΕΤΕ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’

Μερικοί, ακόμη και όταν είχαν απελευθερωθή από τους θρησκευτικούς περιορισμούς που τους εδέσμευαν, επεθύμησαν να επιστρέψουν σ’ εκείνο από το οποίον είχαν ελευθερωθή. Αποτυγχάνοντας να εκτιμήσουν την ελευθερία τους, που μόλις είχαν αποκτήσει, ένοιωθαν μεγαλύτερη άνεσι κάτω από τους καταθλιπτικούς περιορισμούς του Μωσαϊκού νόμου. Αυτό ήταν το πρόβλημα πολλών Χριστιανών στη Ρωμαϊκή επαρχία της Γαλατίας. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος, που πρώτος είχε φέρει σ’ αυτούς το απελευθερωτικό άγγελμα του Χριστού, έγραψε μια συγκινητική επιστολή προς τους Γαλάτας, παρακινώντας τους: «Μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.»​—Γαλ. 5:1.

Ο Παντοδύναμος Θεός είχε δώσει στο Ισραηλιτικό έθνος του μια πολύ απαιτητική σειρά από εξακοσίους και πλέον νόμους, με τον σκοπό να τους διαφυλάξη ηθικώς καθαρούς και να τους οδηγήση στον Χριστό όταν αυτός θα ήρχετο. Αλλά οι Γαλάται, που είχαν απαλλαγή από τις υποχρεώσεις αυτού του Νόμου λόγω του ότι απεδέχθησαν τον Χριστό, υπετάσσοντο πάλι στα περιοριστικά της ελευθερίας διατάγματα του Νόμου. Για τούτο ο απόστολος Παύλος τούς εξήγησε, ότι «όσοι είναι εξ έργων νόμου, υπό κατάραν είναι», αλλ’ ότι «ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών.»​—Γαλ. 3:10-24.

Ναι, ο Μωσαϊκός νόμος κατέδειξε τα ανθρώπινα πλάσματα ως κατηραμένους αμαρτωλούς, διότι άσχετα με το πόσο σκληρά προσπαθούσε ένας, δεν μπορούσε να διακρατήση συνεχή υπακοή σε όλες του τις απαιτήσεις, ούτε υπήρχε τέλος στις θυσίες για αμαρτία τις οποίες απαιτούσε. (Γαλ. 3:10· Δευτ. 27:26) Το ανθρώπινο γένος, συνεπώς, είχε ανάγκη από ένα σωτήρα για να το απελευθερώση από την αμαρτία και τον θάνατο, στα οποία αυτός ο Νόμος το κατεδίκαζε. Έτσι, «ότε . . . ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», εξήγησε ο Παύλος, «εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού . . . δια να εξαγοράση τους υπό νόμον, δια να λάβωμεν την υιοθεσίαν. Όθεν δεν είσαι πλέον δούλος, αλλ’ υιός· εάν δε υιός, και κληρονόμος του Θεού.»​—Γαλ. 4:4, 5, 7.

Πόσο πρέπει να εχάρησαν οι Γαλάται γι’ αυτή την ελευθερία! Αποδεχόμενοι τα ευεργετήματα του αντιλύτρου του Χριστού και λαμβάνοντας το πνεύμα του Θεού, δεν ήσαν πλέον δούλοι του Μωσαϊκού νόμου, αλλ’ εδικαιώθησαν τώρα ως υιοί του Θεού για την αιώνια ζωή. Γιατί, λοιπόν, ένας να θέλη να εισέλθη πάλι σε δουλεία; Ο Παύλος τούς ρώτησε: «Πώς επιστρέφετε πάλιν εις τα ασθενή και πτωχά στοιχεία [που ανήκουν στον Μωσαϊκό νόμο], εις τα οποία ως πρότερον θέλετε να δουλεύητε; Ημέρας παρατηρείτε, και μήνας, και καιρούς, και ενιαυτούς. Φοβούμαι δια σας, μήπως ματαίως εκοπίασα εις εσάς.»​—Γαλ. 4:9-11.

Πριν από μερικά έτη, ο Παύλος είχε δαπανήσει πολύν χρόνο δίνοντας μαρτυρία στους λαούς της Ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας για την ελευθερία που επετελέσθη με τη θυσία του Ιησού. Σε μια από τις συναγωγές τους είχε εξηγήσει ότι μέσω του Ιησού «κηρύττεται προς εσάς άφεσις αμαρτιών· και από πάντων αφ’ όσων δεν ηδυνήθητε δια του νόμου του Μωυσέως να δικαιωθήτε, δια τούτου πας ο πιστεύων δικαιούται.» Οι Γαλάται εδέχθησαν αυτό το άγγελμα. Από αυτούς, εκείνοι, που τηρούσαν σχολαστικά την ημέρα του σαββάτου, απέχοντας από ωρισμένα φαγητά και που τηρούσαν άλλες απαιτήσεις του Νόμου, ήσαν προφανώς ευτυχείς ν’ απαλλαγούν απ’ αυτούς τους περιορισμούς. Αλλά τώρα υπεδουλώνοντο πάλι, και ο Παύλος εφοβείτο γι’ αυτούς.​—Πράξ. 13:38, 39.

«Είπατέ μοι», έγραψε, «οι θέλοντες να ήσθε υπό νόμον, τον νόμον δεν ακούετε;» Ο Παύλος έπειτα εσκιαγράφησε μια εξεικόνισι από τη Βιβλική αφήγησι τη σχετική με τη δούλη του Αβραάμ, την Άγαρ, και την αγαπημένη του σύζυγο Σάρρα. Η Άγαρ εξεικόνιζε τη διαθήκη του νόμου, ‘την γεννώσαν προς δουλείαν’, ως είπε ο Παύλος, ενώ η Σάρρα παρίστανε τη διαθήκη του Θεού με τον Αβραάμ, με την οποία παραμένοντας θα μπορούσε να παραγάγη το υποσχεμένο Σπέρμα, τον Ιησού Χριστό, μαζί με χιλιάδες άλλων πνευματικών τέκνων. Έτσι, ο Παύλος εξήγησε ότι είχε έλθει ο καιρός να ‘εκβάλη την δούλην και τον υιόν αυτής’, εφόσον η διαθήκη του νόμου που εξεικονίζετο απ’ αυτήν είχε εξυπηρετήσει τον σκοπό της και δεν ήταν πλέον αναγκαία.​—Γαλ. 4:21-31· Γέν. 21:1-21· 15:5· 22:16-18.

Η διαθήκη του νόμου εξέθετε τα τέκνα της ως αμαρτωλούς, και δεν περιείχε προμήθεια για διαρκή απομάκρυνσι της αμαρτωλότητός των. Πόσο ευτυχείς έπρεπε να ήσαν οι Γαλάται που ετέθη κατά μέρος από τον Θεό, και απελευθερώθησαν απ’ αυτή! ‘Με την ελευθερία αυτή, μας ελευθέρωσεν ο Χριστός’ διεκήρυξε ο Παύλος. Θα έπρεπε να περιθάλπουν αυτή την ελευθερία. «Λοιπόν, . . . μένετε σταθεροί», παρώτρυνε, «και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας.»

ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ακόμη και σήμερα υπάρχει κίνδυνος να έλθη ένας κάτω από δουλεία θρησκευτικών περιορισμών, από τους οποίους έχει απελευθερωθή με τη θυσία του Χριστού. Οι πολλοί Ιουδαίοι, που δεν δέχονται τον Ιησούν ως τον Μεσσία, αισθάνονται ότι είναι ακόμη υποχρεωμένοι να τηρούν τα διάφορα χαρακτηριστικά του Μωσαϊκού νόμου. Τηρούν εικοσάδες διατάξεων διαίτης, παρατηρούν ημέρας εορτών, ως, επίσης, τα διάφορα σάββατα. Ακόμη και μέχρι τώρα δεν αποδέχονται την ελευθερία που εχαρίσθη από τον Χριστό.​—Ρωμ. 6:14· 10:4· Εφεσ. 2:14-16· Κολ. 2:20-22.

Πολλά, όμως, άτομα μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο» δεσμεύονται, επίσης, από παραδόσεις, που ο Χριστός με κανένα τρόπο δεν τα υπεχρέωσε να τηρούν. Μερικές θρησκείες, παραδείγματος χάριν, απαιτούν ακόμη την τήρησι του εβδομαδιαίου Ιουδαϊκού σαββάτου. Όμως, ουδέποτε ο Χριστός έδειξε ότι η διάταξις αυτή επρόκειτο να συνεχισθή να εφαρμόζεται στους ακολούθους του. Πράγματι, ο απόστολος Παύλος είπε ότι διατελούσε σε φόβο επειδή οι Γαλάται είχαν υπαναχωρήσει στο να ‘παρατηρούν ημέρας, και μήνας, και καιρούς, και ενιαυτούς’. Ο Χριστός επετέλεσε μια απελευθέρωσι από τέτοιες απαιτήσεις τηρήσεως της ημέρας του σαββάτου.​—Γαλ. 4:10· Κολ. 2:13-17.

Μια άλλη απαίτησις του Μωσαϊκού Νόμου, που επιβάλλεται ακόμη σε πολλούς ενορίτας, είναι το να δίδουν δέκατον από το εισόδημα των στην εκκλησία. Εν τούτοις, εφόσον οι Χριστιανοί δεν δεσμεύονται πια από τον Νόμο, είναι απηλλαγμένοι από συνεισφορά σύμφωνα με τις δυνατότητές των. Δεν είναι περιωρισμένοι στο να δίδουν ακριβώς 10 τοις εκατόν, ούτε είναι υποχρεωμένοι να δίνουν τόσο πολλά.​—Αριθμ. 18:21, 24-26· 2 Κορ. 9:7.

Επιπροσθέτως, ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει προσθέσει πολλούς εποχιακούς εορτασμούς ως φορτίο επάνω στους λαούς του, για τους οποίους πουθενά μέσα στις Γραφές δεν δίδεται εξουσιοδότησις. Υπάρχουν η Ημέρα Ευχαριστιών, τα Χριστούγεννα, το Νέον Έτος, η Τεσσαρακοστή και το Πάσχα, για να κατονομάσωμε μόνον μερικούς. Στις ημέρες των Χριστουγέννων πολλοί αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένοι να μπουν σε χρέος για ν’ αποστείλουν «κάρτες» και να προσφέρουν δώρα σε πολυάριθμους γνωστούς των. Έπειτα, σε κάθε Πάσχα, εκατομμύρια ανθρώπων φθάνουν στο σημείο να νομίζουν ότι είναι υποχρεωμένοι ν’ αγοράσουν νέες ενδυμασίες για να εμφανισθούν στους γείτονάς των σύμφωνα με τον συρμόν. Πόσο ευτυχής μπορεί να είναι οποιοσδήποτε που οι διδασκαλίες του Χριστού προμηθεύουν ελευθερία από τέτοιους μη Χριστιανικούς εορτασμούς!

Οι Χριστιανοί μπορούν, επίσης, να χαίρουν για την ελευθερία από πολυάριθμους περιορισμούς κάτω από τους οποίους θέτουν τους λαούς των διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις. Για παράδειγμα, μερικές απαγορεύουν στο λαό να τρώγη κρέας σε ωρισμένες ημέρες και στους ιερείς των να νυμφεύωνται. Εκτός του γεγονότος ότι περιορίζουν την ελευθερία ενός ατόμου, και ο απόστολος Παύλος κάνει ρητή προειδοποίησι εναντίον αυτών των νόμων. Στην επιστολή του προς τον Τιμόθεο είπε ότι ‘θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως . . . εμποδίζοντες τον γάμον, προστάζοντες αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε δια να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας’.​—1 Τιμ. 4:1-4.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Τώρα, επειδή ακριβώς ο Χριστός επρομήθευσε απαλλαγή από τις υποχρεώσεις του Μωσαϊκού Νόμου, ως επίσης και από οποιεσδήποτε άλλες παρόμοιες περιοριστικές απαγορεύσεις, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Χριστιανοί είναι ελεύθεροι να υποπέσουν σε αδικοπραγίες. «Προσεκλήθητε εις ελευθερίαν», έγραψε ο Παύλος στους Γαλάτας· «μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν της σαρκός», ή, όπως είπε ο Πέτρος, ως «επικάλυμμα της κακίας». Αλλά, τουναντίον, «δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλους. Διότι όλος ο νόμος εις ένα λόγον συμπληρούται, εις τον, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.​—Γαλ. 5:13, 14· 1 Πέτρ. 2:16.

Αν οι Χριστιανοί κινούνται από το πνεύμα του Θεού, που είναι άγιο, ‘δεν θέλουσιν εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός’. «Πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων» θα είναι ξένα προς αυτούς. Ο απόστολος Παύλος ετόνισε ότι οι Χριστιανοί δεν είναι ελεύθεροι να κάνουν τέτοια στερούμενα από αγάπη πράγματα.​—Γαλ. 5:16-21.

Αλλά συμβαδίζοντας με το παράδειγμα του Χριστού οι Χριστιανοί θα ενστερνισθούν το πνεύμα του Θεού, ο καρπός του οποίου είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Οι Χριστιανοί περιθάλπουν την ελευθερία τους για να εκδηλώνουν τέτοια πράγματα, ελευθερωμένοι από οιουσδήποτε αντιγραφικούς περιορισμούς.​—Γαλ. 5:22-24.

Η Έμπνευσις Πίσω από τη Χριστιανική Επιστήμη

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ανά τον κόσμον γνωρίζουν κάπως τη Χριστιανική Επιστήμη. Σε αφετηρίες συγκοινωνιών, σε περίπτερα περιοδικών και σε δημόσιες βιβλιοθήκες έχουν ιδεί να εκτίθενται έντυπα της Χριστιανικής Επιστήμης, ως επίσης και σε πολλές από τις δικές των πόλεις διατηρούνται αναγνωστήρια της Χριστιανικής Επιστήμης σε επίκαιρες θέσεις που καλούν τους διερχόμενους να μπουν μέσα για να κάμουν μια ήσυχη μελέτη επάνω στα έντυπα της Χριστιανικής Επιστήμης. Ιδιαιτέρως εξέχει η διεθνής λαϊκή εφημερίς Δη Κρίστιαν Σάιενς Μόνιτορ, που έχει όχι μόνον έναν ευρύ κύκλο αναγνωστών, αλλά και 4.500 περίπου αρθρογράφους ως συνδρομητάς.

Αλλ’ ίσως για τους περισσοτέρους, αυτή είναι η στενότερή τους γνωριμία που έχουν με τη Χριστιανική Επιστήμη, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν γνωρίζουν γι’ αυτή τίποτε άλλο, πλην του ότι ιδρύθη προς το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνος από την Μαρία Μπαίκερ Έντυ. Άλλοι, εν τούτοις, μπορεί να είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με Χριστιανούς Επιστήμονας, και αν η συνομιλία περιέλαβε μια εξέτασι των δοξασιών των, είναι ευνόητον ότι ο ακροατής μπορεί να έχη υποστή κάποια σύγχυσι. Γιατί αυτό;

Λοιπόν, για παράδειγμα: Αν και καθημερινώς έχομε συναίσθησι της αδικοπραγίας στον κόσμο, σύμφωνα με τις δοξασίες της Χριστιανικής Επιστήμης, το κακό δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ο θάνατος, επίσης, λέγεται ότι είναι απλώς μια αυταπάτη, και μολονότι ένας φαίνεται ότι πεθαίνει, δεν είναι πράγματι νεκρός. Ακόμη κι ο πόνος, παρά το γεγονός ότι μπορεί να κάμη ένα άτομο να τρέμη από αγωνία, λέγεται ότι είναι μόνο φανταστικός, και δεν υφίσταται αληθινά. Τέτοιες εξηγήσεις μπορούν να κάμουν ένα ν’ απορή πώς αυτή η παράξενη θρησκεία έκαμε αρχή. Από που έλαβε η Μαρία Μπαίκερ Έντυ τις μοναδικές της διδασκαλίες; Είναι οι διδασκαλίες της Χριστιανικές;

ΕΜΠΝΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

Η Μαρία Μπαίκερ Έντυ και η Χριστιανική Επιστήμη μπορεί να λεχθή ότι είναι σχεδόν συνώνυμες, διότι τα συγγράμματά της είναι αυτή αυτή η βάσις της θρησκείας της Χριστιανικής Επιστήμης. Το πιο δημοφιλές σύγγραμμα της, το και βασικό βιβλίο της εκκλησίας είναι Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών, αν και το μικρό βιβλίο της Ενότης του Καλού εκτιμάται, επίσης, πάρα πολύ. Η Κα Έντυ έγραψε, επίσης, το Εγχειρίδιον της Μητρός Εκκλησίας, που περιέχει τους κανόνες και τις διατάξεις που διέπουν τους Χριστιανούς Επιστήμονας. Μερικά άλλα συγγράμματά της, που φυλάσσονται ως θησαυρός από πιστούς Χριστιανούς Επιστήμονας, είναι: Ανασκόπησις και Ενόρασις, που είναι μια αυτοβιογραφία, Ποικίλες Διατριβές 1883-1896 και το μικρό φυλλάδιο Όχι και Ναι.

Σύμφωνα με την Κα Έντυ, τα συγγράμματα αυτά τυγχάνουν θείας εμπνεύσεως. «Τα έργα που έχω γράψει επί της Χριστιανικής Επιστήμης περιέχουν απόλυτη Αλήθεια», ισχυρίσθη. Υπήρξα μια γραμματεύς υπό διαταγάς· και ποιος μπορεί να συγκρατηθή από το να μεταγράψη εκείνο που συντάσσει ο Θεός;»a Και περί των κανόνων και διατάξεων της εκκλησίας έγραψε: «Επεβλήθησαν από μια δύναμι όχι δική μου, εγράφησαν κατά διαφόρους καιρούς, και όπως απαιτούσε η περίπτωσις.»b

Ακόμη και σήμερα οι Χριστιανοί Επιστήμονες σέβονται τα συγγράμματα της Μαρίας Μπαίκερ Έντυ ως αυτόν τούτον τον λόγον του Θεού. Το επίσημο όργανο της εκκλησίας, Δη Κρίστιαν Σάιενς Τζόρναλ, στο τεύχος του Ιανουαρίου 1961, έλεγε: «Η Κα Έντυ δεν ήταν απλώς ένα άτομο, που έγραφε για τα πράγματα του Θεού. Η ανακάλυψίς της ήταν αυτή η ίδια η εμφάνισις των πραγμάτων. Γι’ αυτό ο λόγος της είναι νόμος, το έργον της αλάνθαστον, και τα συγγράμματά της εμπνευσμένα. Κάθε σελίδα των συγγραμμάτων αυτών υπηγορεύθη από τον Θεό· κάθε γραμμή λάμπει από δόξα· κάθε Διάταξις που ετέθη μέσα στο Εγχειρίδιον της Μητρός Εκκλησίας είναι Θεόδοτη και πρέπει να τυγχάνη υπακοής. Από του αιώνος και έως του αιώνος, η Επιστήμη αυτή θα εξακολουθήση να εξελίσσεται καθώς θα λάμπη με πληρέστερη πάντοτε έκλαμψι.»

ΕΞΥΨΩΣΙΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ

Ήταν προς το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνος, που οι οπαδοί της άρχισαν να επικροτούν την Μαρία Μπαίκερ Έντυ ως αγγελιαφόρο του Θεού. «Τι θριαμβευτική σταδιοδρομία είναι αυτή για μια γυναίκα!», ανέκραξε η Κρίστιαν Σάιενς Τζόρναλ τον Νοέμβριο του 1885. «Πώς θα τολμούσαμε να αντείπωμε, στο ότι είναι Θεόπεμπτη στον κόσμο, εξίσου με οποιονδήποτε χαρακτήρα των Ιερών Γραφών;» Η εκτίμησις της οποίας απήλαυε δείχνεται, επίσης, από τον πρόλογο της επομένης επιστολής, που εγράφη προς αυτή: «Αγαπητή Μητέρα:​—Η πιο ευλογημένη εκ των γυναικών! Ω, πόσο ποθώ να κάθημαι μέσα στην απόστασι που φθάνει η φωνή σου και ν’ ακούω την αλήθεια που έρχεται σε σένα άνωθεν!»c

Σε αρμονία με τέτοια αξίωσι, είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι σε διάφορα μέρη ενός κεφαλαίου της τρίτης εκδόσεως του Επιστήμη και Υγεία του 1881, ο Θεός απεκαλείτο «Μήτηρ», ακόμη δε και σε εκδόσεις που τώρα είναι σε κοινή χρήσι στη σελίδα 16, η Κα Έντυ αποδίδει την Κυριακή προσευχή ως εξής: «Θεέ, Πάτερ-Μήτερ ημών, παναρμονικέ, Λατρευτέ, Ελθέτω η βασιλεία Σου· Είσαι πανταχού παρών.» Δεν είναι αξιοσημείωτο ότι και η Κα Έντυ, επίσης, απεδέχθη τον τίτλο της Μητέρας, και ότι σε εκδόσεις του Εγχειριδίου της Μητρός Εκκλησίας πριν από το 1903 ανεφέρετο ότι κανένα άλλο μέλος της εκκλησίας δεν έπρεπε να λάβη αυτόν τον τίτλο;

Εν τούτοις, λόγω του χλευασμού που προήλθε από σαφείς υπαινιγμούς, έγινε μια αναθεώρησις στο Εγχειρίδιον της Εκκλησίας, έτσι ώστε το Άρθρον XXII να λέγη: «Αποτελεί καθήκον των Χριστιανών Επιστημόνων να εξαλείψουν τη λέξι μήτηρ και να την υποκαταστήσουν με τη λέξι Αρχηγός.» Αλλά για να διαφυλάξη την εξέχουσα θέσι της, η Κα Έντυ διέταξε να μην «ονομασθή» κανένα άλλο μέλος «Αρχηγός από τα μέλη αυτής της Εκκλησίας, όταν αυτός ο όρος χρησιμοποιήται εν σχέσει με τη Χριστιανική Επιστήμη.» Είναι κατανοητό ότι οι Χριστιανοί Επιστήμονες θα είχαν δυσκολία στο να εναρμονίσουν αυτή τη διάταξι με την εντολή του Ιησού: «Μηδέ ονομασθήτε ‘αρχηγοί’, διότι είς είναι ο Αρχηγός σας, ο Χριστός.»​—Ματθ. 23:10, ΜΝΚ.

Μια άλλη περισσότερο προφανής κίνησις για να εξασφαλίση την εξέχουσα θέσι της ήταν το ότι κατηργήθησαν οι πάστορες στο 1895, και αντί αυτών υπάρχουν μόνον αναγνώσται. Έτσι, στις συναθροίσεις και λειτουργίες της Χριστιανικής Επιστήμης, που διεξάγονται κάθε Τετάρτη βράδυ και Κυριακή, οι αναγνώσται απλώς διαβάζουν μέρη από τη Γραφή και από το Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών. Απαγορεύεται σ’ αυτούς από το Εγχειρίδιον της Εκκλησίας να κάμουν οιεσδήποτε «επεξηγηματικές παρατηρήσεις επάνω στο ΜΑΘΗΜΑ-ΟΜΙΛΙΑ», ή να δώσουν μια Γραφική διάλεξι. Ο περιορισμός αυτός κάνει να συγκεντρώνεται όλη η προσοχή σε ό,τι είπε η Μαρία Μπαίκερ Έντυ. Και ως ένα επί πλέον μέτρον προς εξύψωσιν της Κας Έντυ, το Εγχειρίδιον παρέχει την εξουσιοδότησι όπως σε κάθε λειτουργία «Οι Αναγνώσται του ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΕ ΚΛΕΙΔΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ, πριν αρχίσουν την ανάγνωσι απ’ αυτό το βιβλίο, ν’ αναγγέλλουν καθαρά τον πλήρη τίτλο του βιβλίου και να δίνουν το όνομα της συγγραφέως.»

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθή ότι, για να συμβαδίζουν με την τακτική αυτή, το όνομα της Κας Έντυ εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σελίδα των θρησκευτικών εκδόσεων της Χριστιανικής Επιστήμης. Είναι αναμφισβήτητο ότι όλοι οι Χριστιανοί Επιστήμονες αποβλέπουν στην Κα Έντυ ως στον διδάσκαλον. Αλλά πού είναι η Γραφική βάσις για να κατέχη μια γυναίκα τέτοια εξυψωμένη θέσι; Μήπως δεν είπε ο εμπνευσμένος απόστολος του Ιησού Χριστού: «Εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός»; Εν τούτοις, ακόμη και μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να κατέχουν πολλά αξιώματα γυναίκες ως διδάσκαλοι, μια γυναίκα δε, η Κα Έλεν Γουντ Μπάουμαν, κατέχει τώρα την υψηλότερη θέσι της εκκλησίας, ως πρόεδρος της Μητρός Εκκλησίας στη Βοστώνη.​—1 Τιμ. 2:11, 12.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΕΙΡΕΣ

Οι Χριστιανοί Επιστήμονες, όμως, θα δικαιολογήσουν την εξέχουσα θέσι που έχει απονεμηθή στην Κα Έντυ με τον ισχυρισμό ότι αυτή δεν ήταν κοινό πρόσωπο, αλλά έλαβε έμπνευσι άνωθεν. Για τις επικοινωνίες αυτές η Κα Έντυ η ίδια γράφει στο Ανασκόπησις και Ενόρασις:

«Όταν ήμουν περίπου οκτώ ετών, άκουσα επανειλημμένως μια φωνή, που με καλούσε καθαρά με τ’ όνομά μου . . . Ενόμιζα πώς αυτή ήταν η φωνή της μητέρας μου, και μερικές φορές πήγα σ’ αυτήν, ικετεύοντας την να μου πη τι ήθελε. Πάντοτε η απάντησίς της ήταν, ‘Τίποτα, παιδί μου! Τι εννοείς;’ . . . Μια ημέρα, όταν η εξαδέλφη μου Μέχιτεμπλ Χαντούν μάς έκαμε επίσκεψι, εγώ δε εκάθησα σε μια καρέκλα παραπλεύρως της στο ίδιο δωμάτιο με τη γιαγιά,​—ήλθε πάλι η κλήσις, τόσο δυνατή ώστε την άκουσε και η Μέχιτεμπλ.»

Η νεαρή Μαρία Μπαίκερ εξακολούθησε να δείχνη ευαισθησία στις πνευματικές επιρροές, όπως σημειώνει η Σίμπυλ Γουίλμπουρ στην εγκεκριμένη από την εκκλησία βιογραφία της: «Οι πνευματικές πείρες της Μαρίας Μπαίκερ εξακολούθησαν να είναι σοβαρές και ασυνήθεις, καθώς ήσαν και οι ‘Φωνές’ της.» Αλλά για να εκτιμήσωμε τη φύσι των πειρών αυτών είναι ανάγκη να κατανοήσωμε τις συνθήκες του καιρού εκείνου.

Η Μαρία Μπαίκερ εγεννήθη στο Μπάου, Νιού Χαμπσάιρ, το 1821, και όταν ήταν νεαρή γυναίκα η ύπαιθρος χώρα της Νέας Αγγλίας κατηγορείτο για το ζήτημα του Πνευματισμού. «Μέντιουμ παρουσιάζοντο από κάθε πλευρά», εξηγεί η Σίμπυλ Γουίλμπουρ, και «η θεραπεία ασθενειών με μαντική διάγνωσι καθώς και θεραπεία μέσω πνευματισμού επιστεύετο από το ευρύ κοινόν.» Μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της, του Τζώρτζ Ουάσιγκτων Γκλόβερ, στο 1844, η Μαρία είχε στενή ανάμιξι με τους Πνευματιστάς. «Συνεταυτίσθη με τους Πνευματιστάς επί έτη», παραδέχεται η Σίμπυλ Γουίλμπουρ, και «κατά καιρούς παρίστατο ακόμη και σε πνευματιστικές συνεδριάσεις.»

Αν και οι επίσημες πηγές προσπαθούν να σμικρύνουν τις πρώιμες σχέσεις της Μαρίας Γκλόβερ με τον Πνευματισμό, μια με βάσιμα στοιχεία βιογραφία από τη Τζιορτζίνα Μιλμάιν στο 1907, πιστοποιεί ότι:

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τώρα, οι οποίοι ενθυμούνται πολύ καλά την πνευματιστική μανία στο Τίλτον, και οι οποίοι ήσαν μάρτυρες των εκδηλώσεων της Κας Γκλόβερ ως μέντιουμ. Μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας ενθυμείται μια νύχτα που πέρασε με την Κα Γκλόβερ όταν η ανάπαυσίς της διεταράσσετο συνεχώς από τους παράξενους κτύπους και από τις συχνές αναγγελίες της Μαρίας περί της ‘εμφανίσεως’ διαφόρων πνευμάτων καθώς, ήρχοντο και απήρχοντο.»

Και σε μια ομολογία, κάποια κυρία Ρίτσαρντ Χαζελτάιν είπε:

«Η Κα Γκλόβερ μάς είπε, καθώς είχαμε συγκεντρωθή εκεί, ότι, λόγω ανωτέρας πνευματικής ιδιότητος της, και λόγω της αγνότητος της ζωής της, μπορούσε, αυτή και μόνον, να κρατήται στον πνευματικόν κόσμο από έναν απόστολο και τον Ιησού Χριστό. Όταν εισήλθε σε κατάστασι εκστάσεως και ανήγγειλε τις ανακοινώσεις της σε μέλη του κύκλου, ελέχθη από την Κα Γκλόβερ ότι αυτές οι ανακοινώσεις ήρχοντο, μέσω αυτής ως μέντιουμ, από το πνεύμα ενός των αποστόλων ή του Ιησού Χριστού.»

Ενώ έμενε μαζί με κάποια Κυρία Σάρρα Κρόσμπυ στη διάρκεια του θέρους του 1864, η πρώην Κα Γκλόβερ, που τώρα ήταν Κα Μαρία Πάττερσον λόγω του γάμου της με τον Δρα Ντανιέλ Πάττερσον στο 1853, έκαμε και πάλιν επίδειξι της ικανότητός της ως πνευματιστικό μέντιουμ. Εν τούτοις, σε μια προσπάθεια να την διαχωρίση από κάθε άμεση συμμετοχή στον Πνευματισμό, η Σίμπυλ Γουίλμπουρ στην από την εκκλησία εγκεκριμένη βιογραφία προσπαθεί να δώση εξηγήσεις, ότι η Μαρία το έκανε μόνο για παιγνίδι, ότι προσεποιείτο.

«Η Κα Πάττερσον συνέλαβε και έθεσε σ’ εφαρμογή ένα αξιοθαύμαστο απατηλό, αν και αβλαβές, τέχνασμα. Μια μέρα, όπως το περιέγραψε η Κα Κρόσμπυ, καθώς εκάθηντο μαζί σε αντίθετες πλευρές ενός τραπεζιού της μεγάλης κλινικής, η Κα Πάττερσον ξαφνικά έγειρε πίσω στην καρέκλα της, τρέμοντας από το κεφάλι ως τα πόδια, έκλεισε τα μάτια της, και άρχισε να μιλή με μια βαθιά φωνή σαν από τάφο. Η φωνή υποδηλούσε ότι ήταν του Αλμπερτ Μπαίκερ [του αποθανόντος αδελφού της Μαρίας] . . . Η Κα Πάττερσον ανέμενε ότι σύντομα η Κα Κρόσμπυ θα διέκρινε την προσποίησι και θα γελούσε μαζί της γι’ αυτό. Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. . . . [Συνεπώς] η Κα Πάττερσον, συνέχισε το απατηλό τέχνασμα με μια ευθυμία στην οποία σπανίως εντρυφούσε. Προσποιήθηκε ότι περιέπεσε σε μια άλλη ‘έκστασι’ την επόμενη μέρα.»

Είναι αλήθεια ότι αργότερα η Μαρία Μπαίκερ - Έντυ ηρνήθη σθεναρά ότι η “Επιστήμη” της είχε σχέσι με τον Πνευματισμό, και, πράγματι, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο στο Επιστήμη και Υγεία επάνω στο θέμα «Η Χριστιανική Επιστήμη Εναντίον του Πνευματισμού.» Ωστόσο, παραδέχεται την ικανότητα της να παράγη τα ίδια αποτελέσματα όπως οι Πνευματισταί, όπως θα παρατηρήσετε από τα επόμενα σχόλιά της στο Επιστήμη και Υγεία, δευτέρας εκδόσεως, του 1878, στη σελίδα 166:

«Υπάρχει ένα απλό θέμα στο οποίο θ’ αναφερθούμε· η σύγχρονη αντίληψις ότι θα πρέπει να είμαστε Πνευματισταί ή μέντιουμ . . . Αλλ’ ουδέποτε υπήρξαμε Πνευματισταί· ουδέποτε υπήρξαμε, και ουδέποτε ήταν δυνατόν να είμαστε, και ουδέποτε παραδεχθήκαμε ότι υπήρξαμε ένα μέντιουμ. Εξηγήσαμε στον όμιλο που αυτοκαλούνται Πνευματισταί κατά ποίον τρόπον τα σημεία και τέρατα των παράγονται, και το έχομε καταδείξει εκτελώντας τα· αλλά συγχρόνως είπαμε, Αυτό δεν είναι το έργον των πνευμάτων και εγώ δεν είμαι μέντιουμ.»

ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Αλλά παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς της Κας Έντυ, η Χριστιανική Επιστήμη είναι αχώριστα συνδεδεμένη με υπερφυσικά φαινόμενα πνευματιστικής φύσεως. Αυτό γίνεται ακόμη περισσότερο καταφανές καθώς εξετάζομε γεγονότα που συνέβησαν αμέσως πριν από το έτος 1866, το οποίον η Κα Έντυ ορίζει επισήμως ως χρονολογίαν της εκ μέρους της ανακαλύψεως της Χριστιανικής Επιστήμης.

Ένεκα της χρονίως όχι καλής υγείας της, που προοδευτικώς είχε επιδεινωθή, το 1862 η τότε Κα Πάττερσον, ως έσχατο καταφύγιο, επεζήτησε τον κατεργαζόμενο θαύματα θεραπευτή, Δρα Φινεές Π. Κουίμπυ από το Πόρτλαντ του Μαίην. «Δεν είχε σημασία αν ο Κουίμπυ ήταν υπνωτιστής, ή Πνευματιστής, ή αν μετεβίβαζε μαγνητικά ρεύματα», γράφει η Σίμπυλ Γουίλμπουρ. «Η ουσία είναι ότι εθεράπευε.» Η Κα Πάττερσον, λοιπόν, πήγε σ’ αυτόν και η προσωπικώς εγκεκριμένη βιογραφία της λέγει τι συνέβη: «Αυτός βαθμιαίως εχειρίζετο τους συλλαβισμούς του υπνωτισμού, και κάτω απ’ αυτήν την υποβολή αυτή απέβαλε το φορτίο του πόνου . . . Ο ίδιος ο Κουίμπυ εξεπλάγη για την αιφνιδία της θεραπεία.»

Κατόπιν τούτου η Κα Πάττερσον έγινε αφωσιωμένη μαθήτρια του Κουίμπυ. «Μιλούσε για τον Κουιμπισμό αποκλείοντας όλα τα άλλα θέματα», αναφέρει η εγκεκριμένη βιογραφία της. Εμελέτησε προσεκτικά τα προσωπικά του συγγράμματα, που αργότερα εδημοσιεύθησαν στον τόμο Τα Χειρόγραφα του Κουίμπυ, και υπερήσπισε την υπερφυσική του δύναμι θεραπείας, ότι ήταν «το αποτέλεσμα υπερτέρας σοφίας, που μπορεί να επίδειξη μια επιστήμη που δεν κατενοήθη.»d Αργότερα, όμως, όταν απεδείχθη ότι το βιβλίο της Επιστήμη και Υγεία ήταν παρόμοιο με τα χειρόγραφα του Κουίμπυ, ηρνήθη ότι είχε πάρει τις ιδέες της απ’ αυτόν και μίλησε ταπεινωτικά για τον Κουίμπυ, ότι ήταν ένας αμόρφωτος υπνωτιστής.

Μετά τον θάνατο του Κουίμπυ στο 1866, και στη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν, οπόταν έγραψε την πρώτη έκδοσι του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία, η Κα Πάττερσον εξακολούθησε τη στενή της επαφή με τους Πνευματιστάς. Σ’ αυτή περίπου την περίοδο, αυτή και ο δεύτερος σύζυγος της χώρισαν οριστικά και αυτή έζησε, διαδοχικά, με τις οικογένειες Κραφτ, Γουέμπστερ, με την δεσποινίδα Μπάγκλεϋ και την οικογένεια Γουέντγουρθ, που όλοι τους ήσαν Πνευματισταί. Ενόσω έμενε με τους Γουέμπστερς διεφήμιζε μάλιστα τη θεραπευτική της τέχνη στην εφημερίδα των Πνευματιστών Σημαία του Φωτός.

Τελικά, στο 1875, κατώρθωσε να τυπώση τα συγγράμματά της, και στην τετάρτη σελίδα της πρώτης αυτής εκδόσεως του Επιστήμη και Υγεία ισχυρίσθη: «Εκάμαμε την πρώτη μας ανακάλυψι, ότι η επιστήμη, εφαρμοζόμενη διανοητικώς θα εθεράπευε τον ασθενή στο 1864.» Αλλά σε μεταγενέστερες εκδόσεις μετέβαλε τη χρονολογία σε 1866, ισχυριζόμενη ότι είχε θεραπευθή θαυματουργικά στο έτος αυτό.

Έτσι εγεννήθη η Χριστιανική Επιστήμη, αλλά για αρκετό καιρό δεν εφαίνετο ότι θα έφθανε σε αξιόλογο σημείο. Όταν η Κα Έντυ ωργάνωσε για πρώτη φορά την Εκκλησία του Χριστού, Επιστήμονος, το 1879, υπήρχαν μόνον είκοσι έξη μέλη. Συγκρούσεις προσωπικοτήτων και παρεξηγήσεις είχαν καταστήσει αδύνατη την πρόοδο. Ακόμη και όταν η ηλικίας εξήντα ενός ετών Κα Έντυ μετώκησε στη Βοστώνη το 1882 είχε μόνον μια «χούφτα» οπαδών, ένας δε απ’ αυτούς ήταν ο τρίτος σύζυγος της Εϊσά Έντυ, τον οποίον είχε υπανδρευθή πριν από πέντε έτη. Το καλοκαίρι αυτό ο Κος Έντυ απέθανε· ολίγον δε κατόπιν άρχισε να υψούται το άστρον της κινήσεως της Χριστιανικής Επιστήμης.

Το 1885 κάποιος Κος Τζέημς Χένρυ Γουίγγιν, εξέχων στους φιλολογικούς κύκλους της Βοστώνης, εμισθώθη για να επεξεργασθή και να βελτιώση το λεκτικόν του στρυφνού και ανούσιου βιβλίου Επιστήμη και Υγεία. Εκ παραλλήλου η Κα Έντυ είχε μεταβάλει τη μορφή του λειτουργικού της βιβλίου· με προσθήκη κεφαλαίων και με διαγραφές, τώρα δε με βελτιωμένο το λεκτικό, το βιβλίο πραγματικά άρχισε να πωλήται. Η θρησκεία της Κας Έντυ άρχιζε ν’ αυξάνη σε οπαδούς, η δε αύξησις αυτή ήταν εξαιρετική. Στον καιρό του θανάτου της το 1910, σε ηλικία ογδόντα εννέα ετών, υπήρχαν δεκάδες χιλιάδων μελών συνταυτισμένων με 1.247 κεντρικές εκκλησίες. Έκτοτε επραγματοποιήθη μια αξιοσημείωτη αύξησις. Μολονότι είναι δύσκολο να έχωμε αριθμούς μελών, εν τούτοις, πριν από λίγο καιρό ανεφέρθη ότι υπήρχε ένα σύνολο περίπου 367.570 Χριστιανών Επιστημόνων, από τους οποίους 80 τοις εκατό ελέχθη ότι ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΠΑΡΑ ΘΕΟΥ;

Παρά την μάλλον τελειωτική απόδειξι ότι η Κα Έντυ έλαβε πολλές ιδέες της από τον Κουίμπυ και το γεγονός ότι ο Γουίγγιν έκαμε σημαντική αναθεώρησι των συγγραμμάτων της, εν τούτοις, οι Χριστιανοί Επιστήμονες ισχυρίζονται ότι αυτή ενεπνεύσθη από τον Θεό. Πιστεύουν ότι οι φωνές που άκουσε η Κα Έντυ και οι ασυνήθεις πείρες της με τα πνεύματα ήσαν από τον Θεό. Αλλά ήσαν πράγματι; Είναι οι διδασκαλίες που έλαβε, σε αρμονία με τον Λόγον του Θεού, τη Γραφή; Ας δούμε.

Εν πρώτοις, τι εδίδαξε η Κα Έντυ σχετικά με τον Θεό; Στο πρώιμο βιβλιάριο της Η Επιστήμη του Ανθρώπου, ισχυρίσθη: «Ο Ιεχωβά δεν είναι πρόσωπο. Ο Θεός είναι μια αρχή [κανών].» «Η αφετηρία της Θείας Επιστήμης», έγραψε στη σελίδα 275 του Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών, «είναι ότι ο Θεός, Πνεύμα, είναι τα Πάντα εν πάσι, και ότι δεν υπάρχει άλλη δύναμις ούτε Νους,​—ότι ο Θεός είναι Αγάπη, και συνεπώς είναι θεία Αρχή [κανών].»

Σε αρμονία με τη δοξασία αυτή, η Κα Έντυ έγραψε στο σύγγραμμα της Η Ενότης του Καλού: «Η αλήθεια είναι ο ΘΕΟΣ.» «Η Ζωή είναι ο ΘΕΟΣ.» «Ο Νους είναι ο ΘΕΟΣ.» «Για να συνοψίσωμε το όλον θέμα», είπε, «ο ΘΕΟΣ είναι το ΠΑΝ, και ο ΘΕΟΣ είναι Πνεύμα· συνεπώς δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά Πνεύμα· και κατά συνέπειαν δεν υπάρχει ύλη.» Έπειτα από μερικές σελίδες έκαμε τον συλλογισμό: «Επειδή ο ΘΕΟΣ υπάρχει παντού, πρέπει να συμπεράνωμε ότι ουδαμού δύναται να υπάρξη θάνατος· διότι δεν αφέθη χώρος γι’ αυτόν.» Και αυτό ωδήγησε στο συμπέρασμα της στη σελίδα 61: «Κατανοώ ότι ο άνθρωπος είναι τόσο οριστικός και αιώνιος όσο και ο ΘΕΟΣ, και ότι ο άνθρωπος συνυπάρχει με τον ΘΕΟ.»

Τοιουτοτρόπως, διαβάζομε στις σελίδες 475, 476 και 486 του βιβλίου Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα των Γραφών:

«Ο άνθρωπος δεν είναι ύλη· δεν είναι πλασμένος από εγκέφαλο, αίμα, οστά, και άλλα υλικά στοιχεία. . . . Ο άνθρωπος είναι πνευματικός και τέλειος . . . έτσι πρέπει να κατανοηθή στη Χριστιανική Επιστήμη. . . . Ο άνθρωπος είναι ανεπίδεκτος αμαρτίας, ασθενείας και θανάτου. Ο πραγματικός άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αποχωρισθή από την αγιότητα . . . Στη θεία Επιστήμη, ο Θεός και ο πραγματικός άνθρωπος είναι αδιαχώριστοι καθόσον αποτελούν θεία Αρχή.» «Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος ουδέποτε αποθνήσκει.»

Τι λέγει, όμως, για τις πέντε αισθήσεις μας​—την όρασι, αφή, όσφρησι, γεύσι και ακοή; Πώς εξηγούνται αυτές; Στη σελίδα 477 η Κα Έντυ έγραψε:

«Στις πέντε σωματικές αισθήσεις, ο άνθρωπος φαίνεται να είναι ύλη και νους ηνωμένα· αλλά η Χριστιανική Επιστήμη αποκαλύπτει τον άνθρωπο ως την ιδέα του Θεού, και διακηρύσσει ότι οι σωματικές αισθήσεις είναι θνητές και παραπλανητικές αυταπάτες. Η Θεία Επιστήμη δείχνει ότι είναι αδύνατο, ένα υλικό σώμα, μολονότι συνυφασμένο με υλικό της ανωτάτης κατηγορίας, κακώς ονομαζόμενο νους, να είναι άνθρωπος.»

Εντούτοις, η Γραφή στη Γένεσι 2:7 (ΜΝΚ) λέγει: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Πώς εξηγεί η Κα Έντυ το Γραφικό αυτό εδάφιο; Στη σελίδα 524 του λειτουργικού της βιβλίου το παραθέτει, και κατόπιν ερωτά: «Η δημιουργία αυτή [ο άνθρωπος], είναι πραγματική ή όχι; Είναι αλήθεια, ή είναι ένα ψεύδος;» Απαντά: «Πρέπει να είναι ψεύδος, διότι ο Θεός αμέσως καταράται το έδαφος.» Τοιουτοτρόπως απαρνείται τη σαφή Γραφική δήλωσι, που είναι σε αρμονία με την αποδεδειγμένη επιστήμη: «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός.»​—1 Κορ. 15:47.

Έτσι βλέπομε ότι η Κα Έντυ απεκήρυξε τη Γραφική διδασκαλία ότι ο Αδάμ και η Εύα ήσαν τέλειες ανθρώπινες δημιουργίες του Θεού, που ημάρτησαν αργότερα. «Οι θνητοί δεν είναι πεπτωκότα τέκνα του Θεού», έγραψε. «Ουδέποτε ήσαν σε τέλεια κατάστασι υπάρξεως, που μπορεί ν’ ανακτηθή μεταγενέστερα.»e Πρέπει, λοιπόν, να υποθέσωμε ότι ηρνήθη, επίσης, την απόλυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού; Δεν αφήνει αμφιβολία περί αυτού, διότι ισχυρίσθη: «Το υλικό αίμα του Ιησού δεν ήταν περισσότερο αποτελεσματικό για να κάμη καθαρισμό από την αμαρτία όταν εχύθη επάνω στο ‘κατηραμένο ξύλο απ’ όσο ήταν όταν έρρεε στις φλέβες του καθώς τριγυρνούσε καθημερινώς για την υπόθεσι του Πατρός του.»f

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ

Πόσο διαφέρουν τέτοιες διδασκαλίες από τον Λόγον του Θεού, τη Γραφή! «Ο Θεός έκαμε τον άνθρωπον ευθύν», λέγει ο Λόγος του. (Εκκλησ. 7:29· Δευτ. 32:4, 5) Ναι, ο Αδάμ και η Εύα εδημιουργήθησαν τέλειοι, αλλά κατόπιν ημάρτησαν και, εν συνεχεία, διεβίβασαν την αμαρτία στους απογόνους των. Ιδού πώς το εξηγεί ο Λόγος του Θεού: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 5:12· 3:23) Εν τούτοις, λόγω της μεγάλης του αγάπης, «απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον . . . δια να σωθή ο κόσμος [του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους] δι’ αυτού.» Αλλά για να πραγματοποιήση αυτή την απολύτρωσι ο Ιησούς έπρεπε να εκχύση το αίμα της ζωής του, διότι, σύμφωνα με τον νόμο του Θεού, «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.»​—Ιωάν. 3:17· Εβρ. 9:22.

Σημειώστε, λοιπόν, ότι ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης δεν είπε ότι ο άνθρωπος είναι «τέλειος» και «ανεπίδεκτος αμαρτίας», και ότι ‘το αίμα του Ιησού δεν μπορεί να επιφέρη καθαρισμό από την αμαρτία’. Αντιθέτως, έγραψε σε αρμονία με τον εμπνευσμένο Λόγο του Θεού: «Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού [του Θεού] καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν.»​—1 Ιωάν. 1:7, 8.

Πόσο είναι φανερόν ότι η νεφελώδης λογίκευσις της Κας Έντυ τρέπεται εις φυγήν εν όψει της Βιβλικής αληθείας! Τι κενή, αντιγραφική φιλοσοφία, να διακηρύσσουν ότι «Η Αλήθεια είναι ο ΘΕΟΣ», ή ότι ‘ο Θεός είναι πανταχού παρών’! Ο Ιεχωβά είναι προσωπικός Θεός με την υψίστη νοημοσύνη και δύναμι. Αυτός είναι Εκείνος που εδημιούργησε τον άνθρωπο. Αυτά δεν το έκαμε η αφηρημένη, άψυχη αλήθεια. Επανειλημμένως η Γραφή αποδίδει και προσωπικότητα και αξίωμα στον Θεό. Λόγου χάριν, ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι ο Ιησούς ανήλθεν «εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού.»​—Εβρ. 9:24.

Εφόσον η Γραφή λέγει ότι «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά,» και «Αυτός έκαμεν ημάς, και ουχί ημείς», πώς μπορεί ο άνθρωπος «να συνυπάρχη με τον ΘΕΟ;» Η Γραφή δείχνει ότι δεν μπορεί, ως επίσης αποκρούει τη διδασκαλία της Κας Έντυ ότι «στην πραγματικότητα ο άνθρωπος ουδέποτε αποθνήσκει.» Η σαφής δήλωσις του Θεού στον αμαρτωλό Αδάμ ήταν, «θέλεις εξάπαντος αποθάνει» αν παρακούσης. Και πράγματι απέθανε.​—Δευτ. 6:4, ΜΝΚ· Ψαλμ. 100:3· Γέν. 2:17.

Τι βλασφημία, να προσπαθή κανείς ν’ απαλλαγή της αμαρτίας, της ασθενείας και του θανάτου με τον αντεπιστημονικό συλλογισμό ότι οι θαυμάσιες αισθήσεις του ανθρώπου είναι «θνητές και παραπλανητικές αυταπάτες», και ότι «ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος από εγκέφαλο, αίμα και άλλα υλικά στοιχεία»! Ο άνθρωπος είναι μια θαυμαστή δημιουργία του Θεού, όπως έψαλε ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην.» Αληθινά, ο άνθρωπος έχει εκπέσει πολύ από την αρχική του τελειότητα, αλλά σύντομα, στη νέα τάξι του Θεού, το ανθρώπινο γένος, καθώς θα δέχεται τα ευεργετήματα της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού, θ’ αποκατασταθή σε ανθρώπινη τελειότητα.​—Ψαλμ. 139:14· Αποκάλ. 21:4.

Η Χριστιανική Επιστήμη το αρνείται αυτό. Οι προσπάθειές της κατευθύνονται προς τη θεραπεία φυσικών πόνων ενσταλάζοντας στον πάσχοντα την ιδέα ότι ο πόνος, ως επίσης και όλη η υλική ύπαρξις, δεν είναι πραγματικά, είναι φανταστικά. Αυτή, όμως, η διδασκαλία δεν είναι από τον Θεό· δεν υποστηρίζεται από τον Λόγο του Θεού, τη Γραφή, ή από επιστημονική απόδειξι. Συνεπώς, είναι προφανές ότι η έμπνευσις της Μαρίας Μπαίκερ Έντυ πρέπει να είχε προέλθει από πονηρές πνευματικές δυνάμεις, των οποίων οι προσπάθειες αποσκοπούν στο να τυφλώνουν τους ανθρώπους ως προς την αλήθεια, και εναντίον της επιρροής των οποίων ο Λόγος του Θεού προειδοποιεί σαφώς.​—Δευτ. 18:9-12· Γαλ. 5:19-21· Αποκάλ. 21:8.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Θα ήταν παράβασις των Γραφικών κανόνων για ένα Χριστιανό να επιτρέψη σ’ έναν κτηνίατρο να ενεργήση μετάγγισι αίματος σ’ ένα αγαπημένο ζώο; Και τι θα πούμε για την τροφή των ζώων; Μπορεί να χρησιμοποιηθή αν συντρέχη λόγος να πιστεύωμε ότι υπάρχει αίμα εντός αυτής; Επίσης, είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιούμε λίπασμα που περιέχει αίμα;

Ο ψαλμωδός διεκήρυξε στον Ψαλμό 119:97: «Πόσον αγαπώ τον νόμον σου! Όλην την ημέραν είναι μελέτη μου.» Τέτοια αγάπη για τον νόμο του Θεού κι ενδιαφέρον γι’ αυτόν θα έκανε ασφαλώς έναν αφιερωμένο δούλο του Θεού ν’ αποφύγη κάθε παράβασι του Θείου νόμου οιασδήποτε μορφής. Ο νόμος του Θεού σχετικά με το αίμα είναι πολύ σαφής. Το αίμα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθή ως τροφή και, όταν αφαιρεθή από ένα σώμα, πρέπει να εκχυθή στο έδαφος. (Γέν. 9:3, 4· Λευιτ. 3:17· Δευτ. 12:16, 23, 24· Πράξ. 15:20, 28, 29) Ασφαλώς οι Χριστιανοί δεν θα ήθελαν να κάμουν κάτι που αποτελεί παράβασι του νόμου του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα. Η αγάπη για τον Θεό και για τους δικαίους νόμους και τις δίκαιες αρχές του Λόγου του είναι η αιτία της λήψεως τέτοιας στάσεως, όσον αφορά ζητήματα σχετικά με το αίμα.

Εφόσον ο νόμος του Θεού σχετικά με το αίμα δεν έχει μεταβληθή δια μέσου των αιώνων, οι Χριστιανοί αντιλαμβάνονται σήμερα ότι δεσμεύονται απ’ αυτόν. Εν τούτοις, σημειώστε, παρακαλούμε, ότι δεν είναι ο φόβος κάποιας αντεκδικήσεως που τους κινεί να συμμορφωθούν με τον νόμο του Ιεχωβά σχετικά με το αίμα. Υπακούουν στον νόμο του Θεού όχι επειδή απλώς η παράβασίς του θα κατέληγε στην επιβολή κυρώσεων εκ μέρους της Χριστιανικής εκκλησίας της οποίας αποτελούν μέρος. Αγαπούν εκείνο που είναι ορθό. Επί πλέον, λόγω της αγάπης των για το νόμο του Θεού, δεν θα επινοούν ούτε θα επιζητούν τρόπους με τη χρήσι των οποίων φαίνεται ότι είναι δυνατόν να περιορίσουν την εφαρμογή του, φαινομενικά ατιμωρητί.

Πώς, λοιπόν, θ’ απαντήσωμε στην ερώτησι, ‘Θ’ αποτελούσε παράβασι των Γραφικών κανόνων για ένα Χριστιανό να επιτρέψη σ’ έναν κτηνίατρο να ενεργήση μετάγγισι αίματος σ’ ένα αγαπημένο ζώο’; Οπωσδήποτε, αυτό θα ήταν παράβασις των Γραφικών κανόνων. Η χρήσις αίματος για σκοπό μεταγγίσεως, ακόμη και στην περίπτωσι ενός ζώου, θα ήταν ακατάλληλη. Η Γραφή είναι πολύ σαφής δείχνοντας ότι το αίμα δεν πρέπει να τρώγεται. Συνεπώς, δεν πρέπει να εγχύνεται, για να ενισχύση τις ζωτικές δυνάμεις του σώματος, είτε πρόκειται περί ανθρώπου είτε πρόκειται περί αγαπημένου ζώου ή οιουδήποτε άλλου ζώου που είναι υπό τη δικαιοδοσία ενός Χριστιανού.

Σύμφωνα μ’ αυτό, ασφαλώς ένας Χριστιανός πατέρας δεν μπορεί να κάνη συλλογισμούς έτσι ώστε να συμπεράνη ότι ένα αγαπημένο ζώο ανήκει σ’ ένα μικρό παιδί κι έτσι αυτό το αβάπτιστο παίδι θα μπορούσε, αφ’ εαυτού του, να εξουσιοδοτήση έναν κτηνίατρο να χειρισθή το ζήτημα του αίματος. Όχι. Ο βαπτισμένος γονεύς φέρει την ευθύνη, διότι εκείνος ασκεί εξουσία επάνω στο παιδί και στο αγαπημένο ζώο και οφείλει να ρυθμίση το όλον ζήτημα. Αυτό αποτελεί υποχρέωσι του γονέως ενώπιον του Θεού.​—Εκκλησ. 12:13, 14· Ιάκ. 4:17.

Τι θα πούμε, έπειτα, για την τροφή ζώων; Μπορεί να χρησιμοποιηθή, αν συντρέχη λόγος να πιστεύη κανείς ότι υπάρχει αίμα σ’ αυτή; Όσον αφορά ένα Χριστιανό, η απάντησις είναι Όχι, με βάσι τις αρχές, που ήδη ανεφέρθησαν. Ως εκ τούτου, αν ένας Χριστιανός διαπιστώση ότι αναγράφονται στοιχεία αίματος στην ετικέττα ενός δοχείου που περιέχει τροφή σκύλου ή κάποιου άλλου ζώου, δεν μπορεί ευσυνείδητα να θρέψη με το προϊόν αυτό οιοδήποτε ζώο επί του οποίου έχει δικαιοδοσία. Δεν πρέπει να συμπεράνη ότι ενεργώντας έτσι είναι δικαιολογημένος· διότι αυτό δεν αποτελεί περίπτωσι ζώου, που φονεύει άλλο ζώο και λαμβάνει μόνο του το αίμα αυτού του πλάσματος. Όχι, αυτό θα ήταν άμεσος ενέργεια εκ μέρους του Χριστιανού, που θα τον καθιστούσε υπεύθυνο για τη διατροφή με αίμα ενός αγαπημένου ζώου ή άλλου ζώου που ανήκει σ’ αυτόν.

Εννοείται, αν δεν υπάρχη ένδειξις, επάνω στην ετικέττα του κυτίου με τροφή ζώων, ότι το προϊόν περιέχει αίμα, ένας Χριστιανός πιθανόν να συμπεράνη ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθή. Μολαταύτα, η συνείδησίς του πιθανόν να τον ήλεγχε. Στην περίπτωσι αυτή θα έπρεπε ν’ αναπαύση τη συνείδησί του κάνοντας μια λογική έρευνα και ενεργώντας σύμφωνα με την πληροφορία που λαμβάνει, διότι ένας Χριστιανός επιθυμεί ασφαλώς να έχη καλή συνείδησι ενώπιον του Θεού.​—1 Πέτρ. 3:21.

Αλλά τώρα, τι θα πούμε για το λίπασμα που περιέχει αίμα; Ένας που πρόκειται να δείξη σεβασμό για το νόμο του Θεού σχετικά με το αίμα, δεν θα το χρησιμοποιήση. Είναι αλήθεια ότι, σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, όταν το αίμα ελαμβάνετο από ένα σώμα, έπρεπε να εκχυθή επί του εδάφους και να καλυφθή με χώμα. (Λευιτ. 17:13, 14) Ο αντικειμενικός, όμως, σκοπός ήταν να μην εξυπηρετήση το αίμα κάποιον επωφελή σκοπό όταν διετίθετο έτσι. Δεν ετίθετο στο έδαφος με τη σκέψι στη διάνοια ότι θα εχρησίμευε ως λίπασμα. Λοιπόν, κάθε Χριστιανός γεωργός σήμερα δεν θα μπορούσε κατάλληλα να διασκορπίση αίμα στους αγρούς του για να λιπάνη το έδαφος, ούτε θα μετεχειρίζετο λίπασμα του εμπορίου που περιέχει αίμα. Τέτοια χρήσις αίματος θα ήταν εμπορικοποίησις ενός πράγματος που ο Θεός έχει φυλάξει για τον εαυτό του. Θα ήταν παράβασις του Λόγου του Θεού.

Στους δούλους του Θεού έχει λεχθή μέσα στις Γραφές τι πρέπει να γίνεται με το αίμα. Συνεπώς, γνωρίζουν ότι θα ετηρούντο υπεύθυνοι από τον Ιεχωβά για οποιαδήποτε κατάχρησι αίματος, πάνω στο οποίον θα μπορούσαν ν’ ασκήσουν έλεγχο. Επί πλέον, επειδή αγαπούν τον Θεό, είναι πρόθυμοι να τηρήσουν τους νόμους και τις αρχές του Λόγου του. Έτσι, κινούνται να τηρήσουν το νόμο του Ιεχωβά όσον αφορά το αίμα, ακόμη και σε περιπτώσεις που θα μπορούσαν να φαίνωνται ασήμαντες σε μερικούς. Δεν θεωρούν τη συμμόρφωσι προς αυτόν σαν ένα βάρος, διότι κρατούν στη μνήμη τους τούς λόγους της 1 Ιωάννου 5:3, όπου λέγεται: «Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού· και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι.»

● Υπάρχει καμμιά εξήγησις της φαινομενικής διαφωνίας μεταξύ των εδαφίων Ιερεμίας 52:12 και 2 Βασιλέων 25:8; Το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 λέγει τη δεκάτη μέρα του μηνός, ενώ το 2 Βασιλέων 25:8 λέγει την εβδόμη μέρα του μηνός.​—Γ. Γ., Η.Π.Α.

Το πλήρες κείμενον του 2 Βασιλέων 25:8 λέγει: «Εν δε τω πέμπτω μηνί, την εβδόμην του μηνός, του δεκάτου εννάτου έτους του Ναβουχοδονόσορ, βασιλέως της Βαβυλώνος, ήλθεν επί Ιερουσαλήμ Νεβουζαραδάν ο αρχισωματοφύλαξ, ο δούλος του βασιλέως της Βαβυλώνος.» Το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 ομιλεί συναφώς περί ‘δεκάτης ημέρας του μηνός’. Σχετικά με τη διαφορά των τριών ημερών, μερικοί έδωσαν την εξήγησι ότι ο Νεβουζαραδάν πήγε στην Ιερουσαλήμ, αναχωρώντας από τη Ριβλά την εβδόμη μέρα του μηνός, αλλά δεν έφθασε στην Ιερουσαλήμ ως τη δεκάτη μέρα του μηνός. Εν τούτοις, φαίνεται ότι αυτός ο υψηλός Βαβυλώνιος αξιωματούχος που ανέλαβε τη διοίκησι των Βαβυλωνιακών δυνάμεων μετά τη λήξι της πολιορκίας έφθασε επί σκηνής την εβδόμη μέρα του μηνός, για ν’ αρχίση την εκπόρθησι της πόλεως. Το έργον του θα ήταν να επιβλέπη την κατεδάφισι των οχυρωμάτων, τη λαφυραγώγησι της πόλεως, την κατεδάφισί της και την απαγωγή των κατοίκων σ’ αιχμαλωσία. Η δεκάτη μέρα του μηνός φαίνεται να σημαίνη το πέρας των επιχειρήσεων του.

Αξιοσημείωτον είναι ότι το 2 Βασιλέων 25:8 λέγει ότι την εβδόμη μέρα του μηνός ο Νεβουζαραδάν «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ». Δεν λέγει «εις» Ιερουσαλήμ. Αφ’ ετέρου το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 λέγει ότι αυτός ο Βαβυλώνιος ηγέτης, τη δεκάτη μέρα του μηνός, «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ». Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις δείχνει, επίσης, μια όμοια διάκρισι μεταξύ αυτών των δύο Γραφικών εδαφίων, το δε 2 Βασιλέων 25:8 λέγει ότι ο Βαβυλώνιος αρχισωματοφύλαξ «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ» την εβδόμη μέρα, και το εδάφ. Ιερεμίας 52:12 λέγει ότι τη δεκάτη μέρα «εισήλθεν εις Ιερουσαλήμ»,

Ο Βαβυλώνιος αρχηγός, φθάνοντας επί σκηνής, αναμφιβόλως έστησε την έδρα του ή κατέλαβε έδραν, η οποία ήδη είχε στηθή έξω από τα τείχη της πόλεως. Κατόπιν απ’ εκεί φαίνεται ότι κατηύθυνε τις επιχειρήσεις, όπως την κατακρήμνισι των τειχών της πόλεως. (2 Βασ. 25:10· Ιερεμ. 52:14) Τα Βαβυλωνιακά στρατεύματα, επίσης, ελεηλάτησαν την πόλι και εσύλησαν τον ναόν του Ιεχωβά και διεσκέδαζαν. (Ιερεμ. 52:17-23· 2 Βασ. 25:13-17· Δαν. 5:2, 3) Επειδή η λαφυραγώγησις της πόλεως και η κατακρήμνισις των τειχών απασχόλησαν τα Χαλδαϊκά στρατεύματα αρκετές μέρες, προφανώς δεν είχαν φθάσει στην πραγματική πυρπόλησι της πόλεως ως τη δεκάτη μέρα του μηνός. Εκείνη τη μέρα ο Νεβουζαραδάν «ήλθεν επί Ιερουσαλήμ» ή εισήλθε στην πόλι για να περατώση την επιχείρησι και, όταν ικανοποιήθη από τα πράγματα, έδωσε διαταγή να πυρποληθή η πόλις κι ο άγιος ναός της. Κατά τον Ιώσηπον (Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος, Βιβλίον ΣΤ΄, Κεψάλαιον Δ΄, 5, 8) ο Ναός του Ηρώδου ενεπρήσθη τη δεκάτη μέρα του πέμπτου μηνός (70 μ.Χ.), ο δε Ιώσηπος προσθέτει ότι είναι μια θαυμαστή σύμπτωσις το ότι ο πρώτος ναός ενεπρήσθη την ίδια μέρα από τους Βαβυλωνίους. Αναμφιβόλως, στο τέλος της δεκάτης μέρας, η πόλις εκαίετο και μέγα μέρος αυτής απετεφρώθη, ο δε Νεβουζαραδάν εξεπλήρωσε το καθήκον που του ανετέθη να πορθήση την πόλι.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Σεις είσθε το φως του κόσμου. Πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή.​—Ματθ. 5:14. Σ 1/2/63 46, 47

17 Ο πέμπτος άγγελος εξέχεε την φιάλην αυτού επί τον θρόνον του θηρίου· και έγεινεν η βασιλεία αυτού πλήρης σκότους· και εμάσσουν τας γλώσσας αυτών εκ του πόνου· και εβλασφήμησαν τον Θεόν του ουρανού δια τους πόνους αυτών και δια τα έλκη αυτών, και δεν μετενόησαν.​—Αποκάλ. 16:10, 11. Σ 15/3/64 11

18 Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.​—Μάρκ. 12:17. Σ 1/5/63 14α

19 Η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω.​—Ρωμ. 14:17. Σ 1/8/63 11α

20 Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του πνεύματος.​—Εφεσ. 6:18. Σ 1/6/63 8-10α

21 Και ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι.​—Εκκλησ. 12:1. Σ 15/9/63 15

22 Η . . . αγάπη οικοδομεί.​—1 Κορ. 8:1. Σ 1/11/63 19α

23 Ας ψάλλω προς τον Ιεχωβά· . . . ο Ιεχωβά είναι δυνατός πολεμιστής.​—Έξοδ. 15:1, 3, ΜΝΚ. Σ 15/2/64 51, 52

24 Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά.​—Γεν. 10:9, ΜΝΚ. Σ 15/1/64 12, 14

25 Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.​—Εβρ. 1:9. Σ 15/7/63 5α

26 Συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.​—Αποκάλ. 16:16. Σ 15/3/64 12

27 Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.​—Ψαλμ. 119:105. Σ 1/6/63 10, 11

28 Αλλά συ μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης.​—2 Τιμ. 3:14. Σ 1/3/64 10, 11

29 Γίνεσθε . . . εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.​—Εφεσ. 4:32. Σ 15/5/63 11-13α

30 Εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας.​—Κολ. 4:2. Σ 1/6/63 10, 11α

31 Δια τούτο ωνομάσθη το όνομα αυτής Βαβέλ· διότι εκεί συνέχεεν ο Ιεχωβά την γλώσσαν πάσης της γης· και εκείθεν διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά επί το πρόσωπον πάσης της γης.​—Γεν. 11:9, ΜΝΚ. Σ 1/4/64 25

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφωσιωμένοι δούλοι του Θεού παραμένουν άγρυπνοι στους κρισίμους αυτούς καιρούς. (Λουκ. 12:37) Είναι πάντοτε απησχολημένοι στο να πράττουν το έργο, που τους ανετέθη από τον Θεό. Εκπληρώνοντας τη Θεόδοτη αποστολή τους, όπως αυτή καθορίζεται από το Γραφικό εδάφιο Ματθαίος 24:14 «και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη», οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μηνός Ιουλίου, σε όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως το πολύτιμο Γραφικό βοήθημα σκληρόδετο βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με το βιβλιάριο Η Θεραπεία των Εθνών Επλησίασε προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

30 Αυγούστου: Η Ανάγκη της Χριστιανής Γυναικός για Κάλυψι της Κεφαλής Της​—Πότε; Σελ. 424.

6 Σεπτεμβρίου: Η Κάλυψις της Κεφαλής της και Εκκλησιαστικές Δραστηριότητες. Σελ. 429.

Η Ταπεινοφροσύνη Είναι για Όλους

ΠΟΙΟΣ λέγει ότι η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους; Κανείς άλλος από τον Θεό τον ίδιο στον λόγο του, την Αγία Γραφή. Πού; Στον Μιχαία 6:8 (ΜΝΚ), όπου αναγινώσκομε: «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»

Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι μια συνήθης ιδιότης· είναι σπανία, αν ποτέ διαβάζη κανείς κάτι γι’ αυτήν, η δε σύγχρονη τάσις είναι να υποτιμάται. Αυτό είναι ένα θλιβερό λάθος. Η ταπεινοφροσύνη είναι σπουδαία, αλλιώς ο Ιεχωβά Θεός δεν θα την διέτασσε. Πραγματικά, όλες οι αθλιότητες του κόσμου θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτές στην έλλειψι αυτής· γι’ αυτό είναι τόσο σπουδαία η ταπεινοφροσύνη. Πώς αυτό; Διότι ο Σατανάς ή Διάβολος έθεσε ενώπιον της Εύας, της πρώτης γυναίκας, την προοπτική τού να γίνη όπως ο Πλάστης της, ο Ιεχωβά Θεός. Αν είχε η Εύα κάποια ταπεινοφροσύνη, θ’ αναφωνούσε, «Αυτό είναι αδιανόητο!» όπως και πράγματι ήταν. Αλλά, λόγω ελλείψεως ταπεινοφροσύνης εκολακεύθη κι έτσι υπέκυψε στον πειρασμό. Ο σύζυγός της εσκεμμένα επροτίμησε ν’ ακολουθήση το παράδειγμά της, κι έτσι ήλθε στον κόσμο η αμαρτία κι ο θάνατος.​—Γέν. 3:1-19· Ρωμ. 5:12.

Φυσικά, υπό αυστηρή έννοια, υπάρχουν περισσότερα από ένα είδη ταπεινοφροσύνης. Υπάρχει η ταπεινοφροσύνη που συνδέεται με την αγνότητα, με την αιδώ και την κατάλληλη διαγωγή μεταξύ των φύλων. Υπάρχει, επίσης, η χρήσις της λέξεως «ταπεινόφρων» που σημαίνει μη υπερήφανος, σεμνός, μετριόφρων, όπως είναι ένα μέτριο εισόδημα, ένα μέτριο σπίτι ή μικρή εξοχική οικία, και λοιπά. Εν τούτοις, εδώ εμείς ενδιαφερόμεθα για την αρχική της βασική σημασία, με την οποία η ταπεινοφροσύνη είναι για τον καθένα. Η Αγγλική λέξις «modesty» [μετριοφροσύνη] προέρχεται από τη Λατινική ρίζα modestus, που σημαίνει «τηρών το δέον μέτρον». Σύμφωνα με αυτό βρίσκομε ηγετικά λεξικά της Αγγλικής γλώσσης που δίνουν μεταξύ των ορισμών των για τις λέξεις «μετριόφρων» και «μετριοφροσύνη» τα επόμενα: «μετριότης, αυτοκυριαρχία, το να έχη κανείς μέτρια γνώμη για τον εαυτό του, επιφύλαξις που πηγάζει από μια μη υπερβολική εκτίμησι των προσόντων ενός ανθρώπου, απαλλαγή από επίδειξι, αλαζονεία ή αναίδεια.» «Επίγνωσις των ορίων».

Η ταπεινοφροσύνη κατά κανόνα σημαίνει μέτρησι, σύγκρισι, με άλλα άτομα ή με ό,τι θα μπορούσε να υπάρχη. Έτσι, ο άνθρωπος παραγγέλλεται να περιπατή ταπεινώς μετά του Θεού του, διότι ιδέτε πώς ο μέγας Θεός παραβάλλεται με τον άνθρωπο. Ναι, «Ο Θεός είναι εν τω ουρανώ, συ δε επί της γης· όθεν οι λόγοι σου ας ήναι ολίγοι.» Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η ταπεινοφροσύνη δεν εφαρμόζεται στον Θεό είναι ασύγκριτος και οι αρετές του είναι άπειρες, απεριόριστες.​—Εκκλησ. 5:2.

Το ότι πρέπει ν’ αποφεύγωμε να έχωμε εξωγκωμένη γνώμη για τον εαυτό μας είναι προφανές από τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς Ρωμαίους 12:3: «Δια της χάριτος της εις εμέ δοθείσης, προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» Είναι ανάγκη να έχωμε κάποια ιδέα για τον εαυτό μας, αλλ’ η ταπεινοφροσύνη δεν αφήνει ένα να φρονή πάρα πολλά για τον εαυτό του· ούτε κάνει ένα να φρονή πολύ λίγο για τον εαυτό του. Δεν δίνει σ’ έναν κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητος.

Έπεται, λοιπόν, ότι η ταπεινοφροσύνη από μέρους των νέων δείχνει ότι αυτοί αναπτύσσουν μια ισορροπημένη προοπτική, ότι φρονούν έτσι ώστε να σωφρονούν. Αυτό τους εμποδίζει από το να βρίσκουν σφάλματα, να κομπάζουν, ν’ αλαζονεύωνται, να ενεργούν αναίσχυντα ή να εφιστούν απρεπώς την προσοχή των άλλων στον εαυτό τους. Η ταπεινοφροσύνη υπαγορεύει ότι οι νεαροί δεν πρέπει να κυριαρχούν στις συνομιλίες, όταν είναι παρόντες πρεσβύτεροι· η ταπεινοφροσύνη δεν επιτρέπει στους νέους να επιμένουν στη δική τους προτίμησι εναντίον της γνώμης των γονέων των, όπως, όταν, παραδείγματος χάριν, πρόκειται για το ποιο πρόγραμμα τηλεοράσεως θ’ απολαύση η οικογένεια.

Ομοίως, η ταπεινοφροσύνη προσήκει στο γυναικείο φύλο. Δεν μπορούμε ν’ αγνοήσωμε το Γραφικό ρητό ότι ‘το γυναικείο σκεύος είναι ασθενέστερο’. Όταν η γυναίκα είναι πρόθυμη να ‘παίξη δεύτερο βιολί’, αυτό θα συμβάλη στην ευαρέσκεια κι ευτυχία στο σπίτι. Αλλ’ αν παραλείπη να δεχθή αυτή την αλήθεια στον εαυτό της το αποτέλεσμα θα είναι μόνο ματαίωσις και δυστυχία στον σύζυγό της και στον εαυτό της.​—1 Πέτρ. 3:7.

Εν τούτοις, η ταπεινοφροσύνη δεν είναι μόνο για γυναίκες και παιδιά· είναι για όλους, όπως έδειξε με το παράδειγμα και με το δίδαγμα ο μεγαλύτερος άνθρωπος που περιεπάτησε ποτέ στη γη, ο Ιησούς Χριστός. Αυτός πάντοτε ανεγνώριζε την κατώτερη θέσι του και δεν ηρέσκετο στον εαυτό του. Όταν κάποτε ένας άρχων του είπε, «Διδάσκαλε Αγαθέ», ο Ιησούς απήντησε: «Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός.» Εδίδαξε δε και στους ακολούθους του ταπεινοφροσύνη όταν τους είπε: «Ούτω και σεις, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε, Ότι δούλοι αχρείοι είμεθα· επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.»​—Λουκ. 18:18, 19· 17:10· Ιωάν. 5:19, 30· 14:28.

Ναι, η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους, διότι κανείς δεν έχει λόγους να καυχάται: «Διότι τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» Ασφαλώς η ταπεινοφροσύνη αποβάλλει κάθε κομπασμό λόγω χρώματος του δέρματος, πλούτου, διανοητικών ή φυσικών ικανοτήτων ή επιδεξιοτήτων.​—1 Κορ. 4:7.

Η ταπεινοφροσύνη, επίσης, είναι για όλους, διότι είναι η ασφαλής πορεία. Εκείνος, που είναι ταπεινόφρων, δεν αναλαμβάνει ασκόπους κινδύνους. Δεν παίζει χωρίς λόγο με τη ζωή του, ούτε την παρούσα ούτε την αιώνια μέλλουσα ζωή του, όπως κάνει ο Χριστιανός που παίζει με την ανηθικότητα. Γι’ αυτό οι Χριστιανοί παραγγέλλονται: «Μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν.» «Μακάριος ο άνθρωπος ο φοβούμενος πάντοτε.» Το να λαμβάνετε κατάλληλα υπ’ όψι τις αδυναμίες σας, τα όριά σας, αποτελεί ταπεινοφροσύνη και ασφάλεια από πειρασμό και κολακεία. Θυμηθήτε την Εύα!​—Φιλιππησ. 2:12· Παροιμ. 28:14.

Επίσης, η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους διότι συντελεί στις καλές σχέσεις με τους άλλους, όπως απεργάζεται και με τον Θεό καλές σχέσεις. Η ταπεινοφροσύνη βοηθεί στο ν’ αποφεύγωνται ανταγωνισμοί και φιλονεικίες. Η ταπεινοφροσύνη εμποδίζει τους συζύγους και τις συζύγους από το να έχουν παράλογες απαιτήσεις ο ένας από τον άλλον. Κρατεί τα τέκνα από το ν’ αναμένουν πάρα πολλά από τους γονείς των. Η ταπεινοφροσύνη είναι κατάλληλη και στις προσευχές μας​—αυτές δεν πρέπει να προδίδουν απληστία ή αδικαιολόγητη φιλοδοξία. Η ταπεινοφροσύνη συμβάλλει στην αυτάρκεια, η οποία, μαζί με την ευσέβεια, είναι μέγας πλουτισμός.​—1 Τιμ. 6:6.

Αληθινά, η ταπεινοφροσύνη είναι για όλους. Μακάριοι είναι οι ταπεινόφρονες! Πόσο καλύτερος τόπος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν περισσότεροι άνθρωποι εκτιμούσαν αυτό το γεγονός!

Η Γραφή​—Είναι ένα «Βιβλίο του Λευκού Ανθρώπου»;

Γιατί πολλοί νομίζουν ότι Γραφή είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου»; Τίνος βιβλίο είναι; Για ποιόν είναι;

«ΜΙΑ θρησκεία που ωργανώθη και υποστηρίζεται από τους διαβόλους προς τον σκοπό να κάμη δούλους τους μαύρους του ανθρωπίνου γένους.» Αυτή είναι η περιγραφή της Χριστιανοσύνης, που εδόθη από τον αρχηγό μιας στρατιωτικής εγχρώμου οργανώσεως. Η Γραφή; Αυτήν την ωνόμασε «δηλητηριώδες βιβλίο».

Ενώ πολλοί στην επικράτεια του «Χριστιανικού κόσμου» μπορούν να θεωρούν αυτόν τον χαρακτηρισμό ως μια άποψι εξαιρετικά υπερβολική, εν τούτοις παραμένει το σκληρό γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός εγχρώμων λαών σε όλη την Αφρική και την Ασία, καθώς και οι έγχρωμοι άνθρωποι στα άλλα μέρη του κόσμου έχουν την ίδια γνώμη. Θεωρούν τη Χριστιανοσύνη ως μια «θρησκεία του λευκού ανθρώπου» και τη Γραφή ως ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου».

Μερικοί θα ήθελαν γρήγορα ν’ απορρίψουν αυτά τα συμπεράσματα των εγχρώμων ανθρώπων ως προκαταλήψεις και χωρίς καμμιά βάσι. Αλλ’ άρα γε είναι χωρίς βάσι αυτού του είδους οι απόψεις; Γιατί πολλοί από τους εγχρώμους ανθρώπους του κόσμου έχουν φθάσει σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα; Και, πράγμα που είναι ζωτικά σπουδαίο, είναι αλήθεια ότι η Γραφή, και επομένως η Χριστιανοσύνη, είναι κυρίως για τον λευκό άνθρωπο;

ΒΑΣΙΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Για να εκτιμήσωμε επαρκώς τα αισθήματα των εγχρώμων ανθρώπων, που έχουν αυτές τις αντιλήψεις, πρέπει να κάμωμε καθώς είπε κάποιος: «Να περπατήσετε πρώτα με τα ιδικά μου παπούτσια.» Αν οι λευκοί έθεταν τον εαυτό τους στη θέσι αυτών των εγχρώμων, δεν θα ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβουν γιατί πολλοί απ’ αυτούς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Γραφή είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου» και ότι η Χριστιανοσύνη που διδάσκει είναι κυρίως για τον λευκό άνθρωπο.

Επί δεκαετίες, σε μερικές περιπτώσεις εκατονταετίες, πολλοί από τους εγχρώμους λαούς της Ασίας και της Αφρικής ήσαν κάτω από την κυριαρχία των αποικιακών δυνάμεων, συνήθως Ευρωπαϊκών. Αυτές οι αποικιακές δυνάμεις αποτελούσαν την καρδιά του «Χριστιανικού κόσμου», διότι εκαλούντο όλες αυτές Χριστιανικά Έθνη, και λευκοί. Εκείνοι, που ήσαν κάτω από την κυριαρχία αυτών, ενόμιζαν, φυσικά, ότι αυτά τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» αντεπροσώπευαν τη Χριστιανοσύνη, επειδή επίστευαν ότι «Χριστιανικός κόσμος» και Χριστιανοσύνη είναι ένα και το αυτό πράγμα.

Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η αποικιακή κυβέρνησις ήταν καταπιεστική. Κρατούσε τους υπηκόους λαούς σε άγνοια μέσω πτωχής εκπαιδεύσεως. Οι εντόπιοι υπέφεραν οικονομικώς για να επωφεληθούν οι δυνάμεις που κυβερνούσαν. Οι κοινωνικές συνθήκες των εγχρώμων λαών ήσαν πολύ κατώτερες από το επίπεδο του αποικιακού «Χριστιανικού» έθνους που ασκούσε την εξουσία. Σε μερικές περιπτώσεις οι έγχρωμοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά επιάνοντο ως ζώα κι επωλούντο ως δούλοι σε άλλα «Χριστιανικά» έθνη.

Ακόμη και εκεί όπου αυτή η αποικιακή εξουσία είχε τα καλά της χαρακτηριστικά, οι έγχρωμοι υπήκοοι ένοιωθαν πληγωμένη την υπερηφάνειά των λόγω του ότι ευρίσκοντο κάτω από την εξουσία και την κυριαρχία ξένων δυνάμεων εναντίον της θελήσεώς των. Επίσης, η στάσις της υπεροχής που συχνά εξεδηλώνετο από τις λευκές δυνάμεις έκαναν τους εγχρώμους ανθρώπους συνεχώς να αισθάνωνται ως πολίται δευτέρας τάξεως, συχνά μέσα στη δική τους χώρα.

Επιπρόσθετα σ’ αυτά υπήρχε η έκφρασις μερικών ότι οι έγχρωμοι είναι «μια κατώτερη φυλή». Ένας νεαρός έγχρωμος το έμαθε αυτό, όταν παρετήρησε ένα μεγάλο διάγραμμα ζωγραφισμένο επάνω στον τοίχο ενός μουσείου, με μια γραμμένη επικεφαλίδα που τον επληροφορούσε ότι ήταν μια εξήγησις των φυλών του ανθρωπίνου γένους. Ο χάρτης είχε ζωγραφισθή έτσι ώστε να δείχνη τον έγχρωμο «κλάδο» με κάποιον τρόπο ανεπαίσθητα μόνον ανώτερον από τους πιθήκους και κατώτερον από το είδος που ήταν στην κορυφή του δένδρου, το οποίον είδος είχε ένα αξιοσημείωτο λευκό χρώμα.

Επί χρόνια οικοδομήθηκε η μνησικακία. Ένα άτομο έγχρωμο, που παρευρίσκετο στην ομάδα που σπούδαζαν τις φυλετικές σχέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, είπε: «Επί γενεές μας εξεπαίδευαν και μας συνεβούλευαν οι πρόγονοί μας να αποκρύπτωμε τις μνησικακίες μας και τα μίση μας​—διότι θα ήταν άσκοπο να κάμωμε αλλιώς. Αλλά στα τελευταία δύο χρόνια το μίσος αυτό έγινε εκρηκτικό και εκδηλώνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.» Όταν ένας λευκός φοιτητής ισχυρίσθηκε ότι πολλοί λευκοί στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες προηγουμένως εθεωρούσαν τους Νέγρους δούλους με πατρική και φιλική άποψι, μια νέα έγχρωμη κοπέλλα απήντησε: «Ναι, πάντοτε μας θεωρούσαν σαν σκυλάκια και δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί αρνούμεθα να είμεθα σκυλάκια.» (Τάιμς της Νέας Υόρκης, 10 Φεβρουαρίου 1964, σελ. 16) Το αίσθημα αυτό έγινε έντονο σε άλλες χώρες, όπου οι λευκές αποικιακές δυνάμεις είχαν κυριαρχήσει επάνω στην έγχρωμη πλειονότητα για μια μακρά περίοδο χρόνου.

Επειδή πολλοί έγχρωμοι, δίκαια ή άδικα, αισθάνονται ότι η μεγαλυτέρα έλλειψις εκπαιδεύσεώς των, η άνιση κοινωνική κατάστασίς των, το χαμηλότερο επίπεδο της ζωής και ο εξευτελισμός των προέρχονται από τους λευκούς αποικιακούς κυριάρχους των, για τούτο η δυσαρέσκειά των απλώνεται για να περιλάβη όλα που οι δυνάμεις εκείνες υπερασπίζουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι η θρησκεία των αποικιακών δυνάμεων κατήντησε ύποπτη.

Τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά, συλλογίζονται οι έγχρωμοι, και εν τούτοις συχνά καταπιέζουν και εξευτελίζουν τους εγχρώμους λαούς. Οι ιερείς και οι ιεραπόστολοί των εξαποστέλλονται για να μεταστρέψουν τον εντόπιο πληθυσμό στο είδος θρησκείας του «Χριστιανικού κόσμου». Αλλ’ από εκείνα, που πολλοί έγχρωμοι βλέπουν να γίνωνται εν τω ονόματι της Χριστιανοσύνης, σκέπτονται ότι η Χριστιανοσύνη δεν είναι γι’ αυτούς. Δεν τους εξυψώνει στο ίσο επίπεδο ούτε τους κάνει δεκτούς από τους λευκούς κυρίους των. Είναι, λοιπόν, λογικό γι’ αυτούς να συμπεράνουν ότι η θρησκεία του λευκού ανθρώπου είναι μόνον ένα όργανον για να ειρηνεύση τον εντόπιο πληθυσμό έτσι ώστε να μπορή να συνεχίση η υποδούλωσίς των. Ο «Χριστιανικός κόσμος» και η Χριστιανοσύνη, υποτίθεται, λοιπόν, ότι είναι οι αιχμές των λογχών για την αποικιοκρατία. Το επόμενο συμπέρασμα που έβγαλαν είναι ότι το βιβλίο, που ο «Χριστιανικός κόσμος» χρησιμοποιεί, πρέπει, επίσης, να είναι ένα βιβλίο των λευκών, ένα άλλο όργανο για να χρησιμοποιήται εναντίον των εγχρώμων λαών.

Δεν λέγομε ότι οι ισχυρισμοί περί καταπιέσεως είναι όλοι ορθοί ή ότι όλοι είναι εσφαλμένοι. Ούτε αγνοούμε το γεγονός ότι έγιναν πολλά καλά από πολλούς λευκούς, που ήσαν επί κεφαλής των αποικιακών διοικήσεων. Αλλ’ η θλιβερή αλήθεια παραμένει ότι συνέβησαν αρκετά σφάλματα για ν’ αναπτυχθή το αίσθημα της μνησικακίας.

Η ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΗ;

Οποιοσδήποτε, που μελετά την κατάστασι αμερόληπτα, μπορεί να δη γιατί πολλοί έγχρωμοι διατρέφουν τέτοια αισθήματα και γιατί έφθασαν να θεωρούν τη Χριστιανοσύνη ως θρησκεία του λευκού ανθρώπου και τη Γραφή ως ένα βιβλίο του λευκού ανθρώπου. Αλλά το ζήτημα μένει: Αληθεύει άρα γε ότι η Χριστιανοσύνη και η Γραφή είναι ελαττωματικά και κυρίως είναι για τον λευκόν άνθρωπο;

Η Γραφή η ίδια μας αντιμετωπίζει μ’ ένα χτυπητό γεγονός, γενικό για όλους τους ανθρώπους, λευκούς ή εγχρώμους, που θα έκαναν καλά να το εκτιμήσουν. Πειστικά εφιστά την προσοχή μας στο ότι η Χριστιανοσύνη της Γραφής θετικά δεν είναι η Χριστιανοσύνη που ασκείται από τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου»!

Η Γραφή δείχνει ότι εκείνο που ο «Χριστιανικός κόσμος» ασκεί είναι η αποστατημένη θρησκεία. Είναι η θρησκεία, που πήρε το όνομα της Χριστιανοσύνης, αλλά δεν την ασκεί αυτήν με καμμιά αληθινή σημασία της λέξεως. Είναι μια θρησκεία τόσο αποξενωμένη από τη Χριστιανική Γραφή, ώστε να εφαρμόζωνται τα λόγια του Ιησού Χριστού, που λέγει: «Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού· εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων”.»​—Ματθ. 15:7-9.

Τα λόγια αυτά είναι πολύ σαφή. Όσοι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί και, εν τούτοις, δεν ζουν σύμφωνα με τους κανόνας της Χριστιανοσύνης, καθώς βρίσκονται στη Γραφή, δεν είναι Χριστιανοί πραγματικά. Οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν είναι Χριστιανικές. Έφυγαν μακριά από τη Χριστιανοσύνη, που βρίσκεται μέσα στη Γραφή. Οι ρίζες των θρησκειών αυτών βρίσκονται στις διεστραμμένες διδασκαλίες και τις συνήθειες που βρίσκονται στην αρχαία Βαβυλώνα, που χρονολογείται αιώνες πρωτύτερα από την εποχή του Χριστού.

Επομένως, όσοι αισθάνονται αντιπάθεια προς τον «Χριστιανικό κόσμο» και αφήνουν τη μνησικακία αυτή να πέφτη επάνω στη Γραφή και την αληθινή Χριστιανοσύνη, πρέπει να ξέρουν ότι η Γραφή και η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν υποστηρίζουν όσα ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει κάμει. Η Γραφή σαφώς καταδικάζει τους πολέμους των, τα μίση τους, την ανηθικότητά τους, τις θρησκευτικές των εχθρότητες και υποκρισία, τη στάσι των ως υπερτέρων, τους εξευτελισμούς που κάνουν σε άλλους λαούς. Αλλά να ξέρετε πολύ καλά αυτό: Η Αγία Γραφή καταδικάζει τα ίδια πράγματα όταν γίνωνται από ανθρώπους οποιουδήποτε χρώματος!

Η ΓΡΑΦΗ​—ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

Αυτό οδηγεί την προσοχή μας σ’ ένα θεμελιώδες γεγονός σχετικά με τη Γραφή: Δεν είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου» μόνο, ούτε και είναι ένα «βιβλίο του εγχρώμου ανθρώπου» μόνο. Είναι για τους λαούς όλων των χρωμάτων του δέρματος. Δεν εγράφη από Ευρωπαίους, αλλ’ από Ασιάτας, από Ανατολίτας. Εν τούτοις, δεν επρόκειτο να παραμένη ατομικό κτήμα των Ανατολιτών· ένας ευσεβής άνθρωπος, του οποίου τα λόγια διατηρούνται στη Γραφή, είπε: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.»​—Πράξ. 10:34, 35.

Ο Θεός είναι Θεός αγάπης. Δεν εδημιούργησε τον άνθρωπον και έπειτα να ευνοή τον ένα περισσότερο από τον άλλον λόγω του χρώματος του δέρματός του. Όλοι έχουν τον ίδιο πρόγονο, αν στρέψωμε το βλέμμα μας αρκετά προς τα πίσω. Καθώς οι Πράξεις λέγουν 17:26: «[Ο Θεός] έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης.» Όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Η Γένεσις 3:20 λέγει: «Και εκάλεσεν ο Αδάμ το όνομα της γυναικός αυτού, Εύαν· διότι αυτή ήτο μήτηρ πάντων των ζώντων.»

Όχι, οι έγχρωμες φυλές δεν είναι υπό «κατάραν» καθώς ισχυρίζονται μερικοί. Ο ισχυρισμός αυτός είναι μια διαστροφή της αφηγήσεως της Γενέσεως 9:25, όπου μια κατάρα απηγγέλθη επάνω στον Χαναάν λίγο ύστερ’ από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αλλ’ οι απόγονοι του Χαναάν δεν ήσαν οι έγχρωμοι λαοί της Αφρικής. Οι απόγονοι του Χαναάν ήσαν λευκοί. Επομένως, αν πρέπει να υποστηριχθή το επιχείρημα, τότε ήταν μια «λευκή φυλή» εκείνη που ήταν υπό κατάραν! Αλλ’ αυτό δεν συμβαίνει, διότι η Γραφή σαφώς δείχνει ότι κανείς από τους λαούς δεν βρίσκεται κάτω από μια ειδική κατάρα σχετικά με το χρώμα του δέρματός των.

Δεν θα ήταν καλό για κανένα να υπερηφανεύεται για τους προγόνους του. Όλοι μας έχομε τα ίχνη μας από τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ. Αυτός εστασίασε εναντίον του Θεού. Τι υπάρχει για να κομπάζη κανείς γι’ αυτό; Η πορεία της ενεργείας του έφερε μεγάλες δυσκολίες σ’ όλους τους απογόνους του, σ’ όλη την ανθρώπινη οικογένεια. «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους.» (Ρωμ. 5:12) Για την αιτία αυτή όλοι έχουν την ανάγκη της απολυτρώσεως, που επρομήθευσε ο Ιησούς Χριστός. Αυτός έδωσε τη ζωή του, όπως όσοι λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό από όλα τα έθνη μπορέσουν ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στο νέο σύστημα πραγμάτων του Θεού. Καθώς η Γραφή το διατυπώνει: «Διότι καθώς δια της παρακοής του ενός ανθρώπου [του Αδάμ] οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, ούτω και δια της υπακοής του ενός [του Ιησού Χριστού] οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι.»​—Ρωμ. 5:19.

Ότι ο Θεός ευλογεί εκείνους που ταπεινά τον υπηρετούν, άσχετα με το χρώμα του δέρματος, η Γραφή το κάνει σαφές: «Επειδή δεν είναι διαφορά Ιουδαίου τε και Έλληνος· διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους επικαλούμενους αυτόν.» (Ρωμ. 10:12) Καθώς ο Θεός είπε σ’ έναν πιστόν άνθρωπο της Ανατολής της αρχαίας εποχής: «Εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» (Γέν. 22:18) Αργότερα οι συγγραφείς της Βίβλου το εβεβαίωσαν προσθέτοντας: «[Ο Θεός] θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας.» «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οιτίνες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, . . . κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» Ναι, οι ευλογίες του Θεού στη νέα του τάξι θα εκταθούν σ’ όλη τη γη και θα περιλαμβάνουν ανθρώπους, που υπήρξαν πιστοί σ’ αυτόν άσχετα με την εθνική τους καταγωγή ή το χρώμα του δέρματός των.​—1 Τιμ. 2:4· Αποκάλ. 7:9, 10.

Η ΓΡΑΦΗ ΘΑ ΔΙΑΜΕΝΗ

Η Γραφή θα διαμένη. Πώς μπορούμε να είμεθα τόσο βέβαιοι; Διότι ο συγγραφεύς της είναι ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός. «Όλη η Γραφή είναι Θεόπνευστος.» (2 Τιμ. 3:16) Πόσον καιρό θα διαμένη; «Ο χόρτος εξηράνθη, το άνθος εμαράνθη· ο λόγος όμως του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα.» (Ησ. 40:8) Όλη η εναντίωσις, η προκατάληψις και η κακή πληροφορία που υψώθηκαν εναντίον του λόγου του Θεού δεν θα υπερισχύσουν, διότι αυτός είναι ο συγγραφεύς και ο διατηρητής του. Το γεγονός ότι διέμεινε χιλιάδες χρόνια, παρά τις επανειλημμένες, τις μαινόμενες απόπειρες για να την καταστρέψουν, αυτό είναι μια εύγλωττη βεβαιότης ότι ο Θεός διεφύλαξε τον λόγο του εις το παρελθόν και θα κάμη το ίδιο και στο μέλλον.

Μη παρασύρεσθε από την προπαγάνδα που εκσφενδονίζουν εναντίον της Γραφής. Προέρχεται από τον Σατανά τον Διάβολον και τους δαίμονάς του. Είναι εκείνος «ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην.» (Αποκάλ. 12:9) Θέλει να δυσφημήση τη Γραφή για να απομακρύνη τους ανθρώπους από τον Θεό. Το κάνει μέσω των αθέων στοιχείων, όπως δείχνει αυτό το άρθρο που εδημοσιεύθη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, 2ας Ιουνίου 1963: «Το κύριο όργανο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ζένμιν Ζιχ Πάο του Πεκίνου, εδημοσίευσε ένα μεγάλο κύριο άρθρο στις 9 Μαΐου καταδικάζοντας τη Γραφή και τη Χριστιανοσύνη ως όργανα που εχρησιμοποιήθηκαν από την ‘τάξι των εκμεταλλευτών’ για να υπονομεύσουν τον Μαρξισμό.»

Η Γραφή δεν είναι βιβλίο για να εκμεταλλεύεται οποιονδήποτε. Το αντίθετο ακριβώς είναι αληθές. Είναι ένα βιβλίο ελευθερίας, προωρισμένον ν’ απελευθερώνη από τη δουλεία. Δεν προορίζεται να εξυπηρετήση ανθρώπους ενός μόνον ιδιαιτέρου χρώματος δέρματος. Δεν είναι βιβλίο ανθρώπου. Είναι βιβλίο του Θεού.

Θα πρέπει κανείς να φροντίζη να μη προσπαθή να δικαιολογήση την ιδιοτελή ατομική πορεία του υποτιμώντας τη Γραφή. Οι κανόνες της είναι υψηλοί και εκθέτει την υποκρισία και την πονηρία είτε προέρχεται από ένα του οποίου το δέρμα είναι λευκό ή από ένα του οποίου το δέρμα είναι έγχρωμο. Κατανοείτε ότι το κακό, που οποιοσδήποτε κάνει, σημειώνεται από τον Θεό, διότι αυτός βλέπει τα πάντα: «Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς.» (Παροιμ. 15:3, ΜΝΚ) Θα κρατή τους κακούς υπευθύνους για τις πράξεις των της αδικίας και θα ευλογή εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη. Η υπόσχεσίς του είναι υψηλοί και εκθέτει την υποκρισία και την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί.»​—Ψαλμ. 37:34, ΜΝΚ.

Όχι, η Γραφή δεν είναι ένα «βιβλίο του λευκού ανθρώπου». Μη επιτρέπετε ψευδείς κατηγορίες εναντίον της για να σας απομακρύνουν απ’ αυτή, διότι αυτό θα σας αποστερήση από τις ωφέλειες που αυτή προωρίσθη να σας φέρη. Η Γραφή μπορεί να σας διδάξη το δρόμο της ελευθερίας· μπορεί να σας ελευθερώση από την υποδούλωσι σ’ αυτό το παλιό σύστημα πραγμάτων· μπορεί να σας βάλη στον δρόμο, που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Αλλά για ν’ αποκτήσετε αυτά τα οφέλη, πρέπει να προσέχετε σ’ εκείνα που λέγει. Είναι βιβλίο του Θεού. Είναι προς όφελός σας, αδιάφορο ποιο χρώμα έχει το δέρμα σας.

Η Αρχή ενός Βιβλικού Μυστηρίου

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι Θεός φωτός. Καθώς απεργάζεται τους σκοπούς του έχει ιερά μυστικά, πλην όμως δεν τα κρατεί αιωνίως για τον εαυτό του, αλλά τα αποκαλύπτει πλήρως στον δέοντα καιρό του. Δεν είναι Θεός ανεξηγήτων μυστηρίων, αλλά ο αναγνώστης του Βιβλίου του, της Αγίας Γραφής, θα διαπιστώση ότι, αρχίζοντας με το πρώτο της βιβλίο, τη Γένεσι, και τελειώνοντας με το τελευταίο της βιβλίο, την Αποκάλυψι, αποκαλύπτει, βήμα προς βήμα, ένα μεγάλο μυστήριο, όχι δικής του επινοήσεως, αλλά με παραχώρησι του Θεού. Στο τέλος της Γραφής η λύσις αποκαλύπτεται ως στη λαμπρότητα του φωτός της ημέρας. Αν ακολουθήσετε το νήμα του μυστηρίου αυτού δια μέσου της Γραφής, θα βρήτε την παρά Θεού αποκάλυψί του ενδιαφέρουσα σε σημείο που να σας απορροφά περισσότερο από κάθε άλλο μυθολογικό μυστήριο και θα ενασχοληθήτε περισσότερο σ’ αυτό, όχι μόνον διότι πρόσωπα και πράγματα είναι πραγματικά, αλλά διότι αυτή η ίδια η ζωή σας εξαρτάται από την εκ μέρους σας κατανόησι της λύσεώς του. Δεν μπορείτε ν’ αγνοήσετε οιονδήποτε από τους υπαινιγμούς που γίνονται διαφορετικά, θα έχετε μια ασαφή μόνο κατανόησι κι έτσι δεν θα μπορέσετε ν ακολουθήσετε την πορεία που σώζει τη ζωή και την οποία ο Θεός φανερώνει καθώς το μυστήριο φθάνει στο αποκορύφωμά του.

Ποιό είναι το θέμα αυτού του μυστηρίου; Είναι η πτώσις της «Βαβυλώνος της Μεγάλης». Ο λόγος, για τον οποίον είναι τόσο ζωτική για τον αναγνώστη είναι ότι η πτώσις αυτή συνδέεται στενά με τη βασιλεία του Θεού. Πραγματικά, η πτώσις της σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού κυβερνά. Επρόκειτο να έλθη μ’ αιφνιδιαστικό τρόπο τόσο συγκλονιστικό, που η μεγάλη πλειοψηφία του ανθρωπίνου γένους επρόκειτο να εκπλαγή και να συλληφθή μέσα στις παγκοσμίου κλίμακος συνέπειές της. Η κατανόησις του μυστηρίου αυτού θα καταστήση ικανόν τον άνθρωπο που έχει ευθεία καρδιά να ενωθή με άλλους, οι οποίοι έχουν προσευχηθή επί αιώνες για το γεγονός αυτό, γνωρίζοντας ότι αυτό σημαίνει απελευθέρωσι από μια καταπίεσι που διήρκεσε τόσο πολύ.

Αν η Βαβυλών είναι καταδικασμένη, τότε τίθεται ενώπιόν μας μια εκλογή, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσωμε με εντιμότητα και θάρρος. Έχοντας πρόχειρο τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, δεν πρέπει ν’ αφήσωμε τον εαυτό μας σε άγνοια σχετικά με την εκλογή αυτή. Δια μέσου των σελίδων αυτού του Βιβλίου ακούμε τη διεγερτική εντολή προς εκείνους, που επιθυμούν να είναι λαός του Θεού για να εξέλθουν από τη Βαβυλώνα. Τούτο δηλοί ότι όλοι αυτοί είναι κατά ένα τρόπον σε αιχμαλωσία ως δούλοι της Βαβυλώνος. Πρέπει να γνωρίζωμε τι είναι η Βαβυλών η Μεγάλη και επίσης τι είναι η βασιλεία του Θεού, διότι η εκλογή είναι: Να μείνωμε στην καταδικασμένη Βαβυλώνα και να πεθάνωμε ή να βγούμε απ’ αυτή και να θέσωμε τον εαυτό μας υπό τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Θεού για ζωή.

Για ν’ αποκτήσωμε πλήρη κατανόησι του τι είναι η Βαβυλών η Μεγάλη, πρέπει πρώτα να εξετάσωμε την αρχαία Βαβυλώνα, που είχε στο έτος 539 π.Χ. μια πτώσι που παρέμεινε ιστορική. Πολλές πληροφορίες μπορούμε να έχωμε σχετικά με τη Βαβυλώνα, τόσο από αρχαιολογικής, όσο και από ιστορικής απόψεως, ειδικώς τώρα που τα ερείπιά της, τα οποία κάνουν εντύπωσι, έχουν αποκαλυφθή από το 1899 κι εντεύθεν και εφόσον η Γραφή μάς προσφέρει πολλά από την ιστορία της αρχαίας Βαβυλώνος. Γιατί η Γραφή περιέχει τόσο πολλά για την αρχαία Βαβυλώνα; Το Ρωμαίους 15:4 μας λέγει: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των Γραφών.» Το μυστήριο της Βαβυλώνος της Μεγάλης έχει τώρα σχεδόν συντελεσθή. Συνεπώς είναι ενδιαφέρον, ναι, πολύ επείγον να κατανοήσωμε την ιστορία της αρχαίας Βαβυλώνος, την πτώσι της και την τελική της καταστροφή, παίρνοντας απ’ εκεί φως για το αντίτυπό της, την Βαβυλώνα τη Μεγάλη, περί της οποίας το βιβλίο της Αποκαλύψεως αναφέρει ότι ασκεί κυβερνητική εξουσία σε πολύ μεταγενέστερο χρόνο αφότου η πόλις της Βαβυλώνος είχε απολέσει την παγκόσμια πολιτική της αυτοκρατορία.

ΕΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΑ

Η πρώτη-πρώτη μνεία περί της Βαβυλώνος στην Αγία Γραφή γίνεται στη Γένεσι, κεφάλαιο δέκατο, εδάφιο δέκατο, που λέγει: «Και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών.» Η Βαβυλών είναι η ίδια με την Βαβέλ, διότι η πρώτη γραπτή μετάφρασις των Εβραϊκών Γραφών σε ξένη γλώσσα είναι η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα και οι Ελληνόφωνοι Εβραίοι, που έκαμαν την εργασία αυτή, μετέφρασαν το όνομα Βαβέλ ως Βαβυλώνα. Η Λατινική μετάφρασις Βουλγάτα μεταχειρίζεται, επίσης, το όνομα Βαβυλών, όπως κάνουν και άλλες μεταφράσεις. Είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός ότι η Γραφή αποτελεί το μόνο ιστορικό υπόμνημα, που μας πληροφορεί για την αρχή και για τον ιδρυτή της Βαβέλ ή Βαβυλώνος. Μας λέγει ότι ο ιδρυτής της Βαβυλώνος ήταν ένας άνθρωπος ονόματι Νεβρώδ, απόγονος του Χους, υιού του Χαμ. Ήταν λοιπόν δισέγγονος του Νώε. Μας πληροφορεί, επίσης, ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς. Η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις της Γραφής παρουσιάζει την αφήγησι με αυτά τα λόγια: «Και αύται είναι αι γενεαλογίαι των υιών του Νώε, Σημ, Χαμ, και Ιάφεθ· και εγεννήθησαν εις αυτούς υιοί μετά τον κατακλυσμόν. Οι υιοί του . . . Χαμ, Χους, και Μισραΐμ, και Φουθ, και Χαναάν. . . . Και ο Χους εγέννησε τον Νεβρώδ. Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· δια τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, και Ερέχ, και Αχάδ, και Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ. Εκ της γης εκείνης εξήλθεν εις Ασσυρίαν, και ωκοδόμησε την Νινευή, και την Ρεχωβώθ-Ιρ, και την Χαλάχ, και την Ρεσέν μεταξύ της Νινευή και της Χαλάχ (η ιδία είναι η πόλις η μεγάλη).»​—Γέν. 10:1-12, ΜΝΚ.

Κυνηγοί με φήμη, ακόμη και σήμερα φέρουν το παρώνυμο «Νεβρώδ». Αλλ’ αυτός ο Νεβρώδ ήταν απλώς κυνηγός ζώων; Τι είδους ακριβώς κυνηγός ήταν; Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 9, έκδοσις 1909, σελίς 309, λέγει ότι ο Νεβρώδ, στα συγγράμματα των Ιουδαίων ραββίνων, «είναι το πρότυπον στασιαστικών ατόμων, το δε όνομά του εξηγείται, ‘εκείνος που έκαμε όλους τους ανθρώπους να στασιάσουν εναντίον του Θεού’.»

Ο Αλέξανδρος Μάρλοου, στο έργο του Το Βιβλίο των Γενέσεων, αποδίδει το Γένεσις 10:8, 9 ως ακολούθως: «Και ο Χους εγέννησε τον Νεβρώδ· ούτος ήρχισε να είναι ισχυρός τύραννος εις την γην. Ήτο τρομερός καταδυνάστης, προκαλών τον Ιεχωβά κατά πρόσωπον· όθεν λέγεται, καθώς ο Νεβρώδ, ο γιγάντειος κυνηγός, κατέχων αλαζονικώς την θέσιν του Ιεχωβά.»a

Η Εβραϊκή πρόθεσις λιφνεΐ είναι η λέξις που μεταφράζεται «ενώπιον» στην έκφρασι «ενώπιον του Ιεχωβά». Η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμος 7ος, έκδοσις του 1894, σελίς 109, λέγει:

Η πρόθεσις αυτή έχει συχνά, όπως ο [Λεξικογράφος] Γεσένιος παραδέχεται, εχθρική έννοια​—κατενώπιον, επί σκοπώ εναντιώσεως (Αριθμοί 16:2· 1 Χρονικών 14:8· 2 Χρονικών 14:10)· και η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα τέτοια έννοια αποδίδει στο υπό εξέτασιν εδάφιο​—εναντίον Κυρίου. Τα [Ιουδαϊκά] Ταργκούμ και ο [ιστορικός] Ιώσηπος δίδουν στην πρόθεσι την εχθρική αυτή έννοια. Επίσης τα συμφραζόμενα μας κάνουν να αποκλίνωμε προς αυτή. Το ότι το ισχυρό κυνήγι δεν περιωρίζετο στη θήρευσι καταφαίνεται από τη στενή του σχέσι με την ανοικοδόμησι οκτώ πόλεων . . . Εκείνο που έκανε ο Νεβρώδ στο κυνήγι ως ένας κυνηγός ήταν το πρώιμο τεκμήριο του τι επετέλεσε ως κατακτητής. Διότι, το κυνήγι και ο ηρωισμός ήσαν ειδικώς και κατά φυσικόν λόγον συνδεδεμένα από τους αρχαίους χρόνους, . . . Τα Ασσυριακά μνημεία, επίσης, απεικονίζουν πολλά κατορθώματα στο κυνήγι και η λέξις συχνά χρησιμοποιείται για να υποδηλώση εκστρατεία . . . Η έννοια, λοιπόν, θα είναι ότι ο Νεβρώδ ήταν ο πρώτος μετά τον κατακλυσμό που ίδρυσε βασίλειο, που ήνωσε τα υπολείμματα πατριαρχικής διακυβερνήσεως που είχε διασπασθή, και τα εστερεοποίησε συνηνωμένα κάτω από τον εαυτό του ως μοναδικήν κεφαλήν και κύριον· και όλο αυτό κατά πρόκλησιν του Ιεχωβά, διότι αυτό αποτελούσε τη βίαιη παρείσδυσι Χαμιτικής δυνάμεως σε Σημιτική περιοχή.

Σε αρμονία μ’ αυτή την διευκρινισμένη απόψι των πραγμάτων, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, έκδοσις 1961, μεταφράζει τα εδάφια Γένεσις 10:8-10 ως εξής: «Και ο Χους έγινε πατήρ του Νεβρώδ. Έκαμε αρχήν αποκτήσεως ισχύος επί της γης. Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά. Δια τούτο λέγεται: “Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά”. Και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη η Βαβέλ και η Ερέχ και η Αχάδ και η Χαλνέ, εν τη γη Σενναάρ.»

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΕΚΧΥΣΙ ΑΙΜΑΤΟΣ

Όταν ο Νώε και η οικογένειά του εξήλθαν στο ξηρό έδαφος έπειτα από διαμονή επί ένα ηλιακό έτος μέσα στην κιβωτό, είχαν το ίδιο πνεύμα ή την ίδια διανοητική διάθεσι. Η πρώτη τους πράξις, αφηγείται το υπόμνημα, ήταν η ανασύστασις της αληθινής λατρείας επί της γης με το να οικοδομήσουν ένα θυσιαστήριο και να προσφέρουν στον Δημιουργό και Διαφυλακτή των ευχαριστήριες θυσίες, ευάρεστες κι ευπρόσδεκτες. Αντιστοίχως, ο Θεός ηυλόγησε τον Νώε και τους υιούς του και εξέθεσε σ’ αυτούς τον νόμο που θα ερρύθμιζε τώρα τις σχέσεις του ανθρώπου με το βασίλειο των ζώων και τον συνάνθρωπό του. Για πρώτη φορά επέτρεψε σε ανθρώπινα πλάσματα να τρώγουν τη σάρκα ζώων, πτηνών και ιχθύων. Αλλά ως Δημιουργός και Κύριος των όλων, περιλαμβανομένης και της ζωής ζώων και ανθρώπων, ο Θεός διετύπωσε απεριφράστως στον Νώε, κατά τον καιρό εκείνο, το γεγονός ότι η ζωή είναι ιερά γι’ αυτόν. Αυτό συνέβη 1.657 χρόνια μετά τη δημιουργία του Αδάμ (2369 π.Χ., υπολογιζομένου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο).

Εδώ ο Ιεχωβά Θεός εξήγησε στον Νώε ότι η ζωή, ή ψυχή, της σαρκός είναι στο αίμα και ότι, ενώ τώρα παραχωρούσε στον άνθρωπο τη σάρκα των ζώων για να την τρώγη προς συντήρησιν της ζωής του, δεν είχε κανείς το δικαίωμα να τρώγη ή να πίνη το αίμα του πλάσματος, διότι αυτό θα εσήμαινε το να λάβη για τον εαυτό του τη ζωή του πλάσματος, η οποία ζωή ή ψυχή ανήκει στον Ζωοδότη. (Γέν. 9:3, 4) Ποιος ήταν ο τρόπος που έπρεπε να διατεθή αυτό τα αίμα; Έπρεπε ν’ αποστραγγισθή, όταν το ζώο εφονεύετο, και να εκχυθή στο έδαφος, στη «μητέρα» γη. (Λευιτ. 17:13· Δευτ. 12:16· 15:23· Πράξ. 15:20) Ήταν ως να έδιδε ένας πάλι τη ζωή στον Θεό, αλλ’ ελάμβανε μόνο τη σάρκα σαν κάτι που κατά χάριν του παρεχωρείτο. Ως εκ τούτου, η Γραφή δεν καταδικάζει το κυνήγι ζώων για τροφή, ενδυμασία ή για λόγους προστασίας, αλλά καταδικάζει πράγματι τον αχαλίνωτο φόνο χάριν αθλητισμού ή ψυχαγωγίας, με το να εκχύνεται το αίμα ή η ζωή για σκοπό που δεν είναι επωφελής ή διατεταγμένος από τον Θεό.

Σπουδαιότερη από τη ζωή των κατωτέρων ζωικών πλασμάτων είναι η ζωή του ανθρώπου, διότι ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού. Ο Θεός ετόνισε πόσο σοβαρά την θεωρούσε, όταν είπε στον Νώε και στους υιούς του: «Και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.»​—Γέν. 9:5, 6.

Λοιπόν, το αίμα ή ζωή του ανθρώπου εθεωρήθη πολύ περισσότερο πολύτιμη από εκείνη των ζώων, και ο Θεός είπε ότι θα ζητούσε λογαριασμό από οποιονδήποτε που θα ελάμβανε ανθρώπινη ζωή. Θα έπρεπε να πληρώση με τη δική του ζωή. Όλοι οι άνθρωποι, αφού είναι απόγονοι του Νώε και των υιών του, είναι δεσμευμένοι μ’ αυτόν τον νόμο του Θεού.

ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΗΣ ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ

Αλλά ο Νεβρώδ εξεδήλωσε διαφορετικό πνεύμα από τον Νώε και τον Σημ. Επέδειξε το κακό, ιδιοτελές, φιλόδοξο, αιμοδιψές πνεύμα του μεγάλου αντιπάλου του Θεού, Σατανά του Διαβόλου. Με το να είναι ο δισέγγονος του Νώε, ήταν ασφαλώς δεσμευμένος με τον νόμον εκείνον που καθώριζε τη χρήσι του αίματος. Αλλά η πορεία του έδειξε ότι κατείχετο από πλήρη περιφρόνησι για τον νόμο του Θεού, όχι μόνο κυνηγώντας άγρια θηρία με αχαλίνωτο τρόπο για να κάμη τον εαυτό του ήρωα, αλλ’ επεκτείνοντας το κυνήγι αυτό για κατακτήσεις με μάχες και φονεύοντας ανθρώπινα πλάσματα. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 10, σελίς 741, λέγει σχετικά με τον Νεβρώδ ως «ισχυρόν κυνηγόν ενώπιον του Κυρίου»: «Το τελευταίο αυτό μπορεί να ληφθή υπό στενήν έννοιαν​—κυνηγός αγρίων θηρίων, διότι τέτοιοι γνωρίζομε ότι υπήρξαν οι Βαβυλώνιοι πρίγκηπες· ή, υπό την έννοιαν του πολεμιστού, καθόσον η αρχική λέξις γκιμπόρ σημαίνει ‘ήρως’.» Με την τελευταία αυτή άποψι συμφωνεί Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 20, έκδοσις 1929, σελίς 350, λέγοντας: «Προσδιορίζεται ως ένας ‘ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Κυρίου’, που είναι μια ασαφής έκφρασις, αλλά προφανώς αναφέρεται σε μάχες και κατακτήσεις ως επίσης και στο κυνήγι.» Η Γραφή λέγει, στη Γένεσι 10:11, 12: «Εκ της γης εκείνης [της Σεναάρ] εξήλθεν εις Ασσυρίαν και ωκοδόμησε την Νινευή και την Ρεχωβώθ-Ιρ και την Χαλάχ και την Ρεσέν μεταξύ της Νινευή και της Χαλάχ· αύτη είναι η πόλις η μεγάλη.» (ΜΝΚ )

Στον καιρό του Νεβρώδ ο πληθυσμός πρέπει να είχε αυξηθή σε πολύ μεγάλο βαθμό από υπακοή προς την εντολή του Θεού, που εδόθη στον Νώε και στους υιούς του Σημ, Χαμ και Ιάφεθ να ‘αυξηθούν και να πληθυνθούν και να γεμίσουν την γην’. (Γέν. 9:1, 7) Συνεπώς υπήρχαν άνθρωποι για να θέση ο Νεβρώδ τον εαυτό του επάνω σ’ αυτούς ως βασιλέα στην πόλι της Βαβυλώνος (Βαβέλ) της χώρας Σενναάρ.

Κατόπιν, για να επεκτείνη την αυτοκρατορία του εντός της Ασσυρίας από τη Βαβυλώνα, έπρεπε να εισβάλη στην περιοχή του υιού του Σημ, διότι η Ασσυρία ήταν η χώρα του Ασσούρ, υιού του Σημ. (Γέν. 10:22) Αυτή ήταν πράξις επιθετική και αναμφιβόλως συνωδεύθη από αιματοχυσία, τουτέστι τον φόνο εκείνων, των οποίων την περιοχή κατέλαβε για να ιδρύση τη Νινευή, την πρωτεύουσα της Ασσυρίας. Έτσι, ο Νεβρώδ ήταν φονεύς, σε μεγαλύτερο ακόμη βαθμό από τον πρώτο φονέα, τον Κάιν. Η Βαβυλών, η πρωτεύουσα του Νεβρώδ, ήταν υπεύθυνη, διότι οικοδομούσε την αυτοκρατορία της με αιματοχυσία. Δεν είναι παράδοξο το ότι η χώρα της επιθετικής Ασσυριακής Παγκοσμίου Δυνάμεως ονομάζεται, στον Μιχαία 5:5, 6, η «γη του Νεβρώδ». Τι υπόδειγμα ήταν αυτό που ο Νεβρώδ έκαμε τη Βαβυλώνα να θέση για να το ακολουθήση το αντίτυπό της, η Βαβυλών η Μεγάλη!​—Αποκάλ. 17:5, 6.

Η Γραφή δεν μας λέγει πώς ο Θεός εξεζήτησε από τον Νεβρώδ όλο το αίμα που είχε χύσει, αλλά στον κατάλογο των ατόμων των οικογενειακών γραμμών των τριών υιών του Νώε, ο Νεβρώδ δεν αναφέρεται να έχη τέκνα. Συνεπώς, η Γραφή τον αποκόπτει, μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν τέκνα που είχε τυχόν αποκτήσει. Μύθοι και παραδόσεις, που αναφέρονται από ειδωλολάτρας ιστορικούς, δείχνουν ότι ο Νεβρώδ βρήκε βίαιο θάνατο στα χέρια εκτελεστών.

Αλλά ο Νεβρώδ δεν εσταμάτησε ούτε στους επιθετικούς πολέμους ούτε στους φόνους, παραβαίνοντας έτσι τον νόμο του Θεού στην πορεία του της «εναντιώσεως προς τον Ιεχωβά.» Όπως θα δούμε στο προσεχές τεύχος του περιοδικού αυτού, μετεχειρίσθη την πόλι του, τη Βαβυλώνα, για να προχωρήση, ακόμη και στο σημείο να προκαλέση την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού, προμηθεύοντας έτσι ένα άλλο υποβοηθητικό στοιχείο για τη λύσι του μυστηρίου της Βαβυλώνος της Μεγάλης.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 457]

ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ

Καθημέραν Περιπατώντας και Ομιλώντας με τον Θεό

ΠΩΣ μπορούν απλά ανθρώπινα πλάσματα, που δεν είναι παρά στίγματα στη γη, να περιπατούν με τον Θεό; Κι ωστόσο το γεγονός είναι ότι ο Θεός ο ίδιος μας παραγγέλλει να πράξωμε αυτό ακριβώς: «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.a

Γιατί ο Ιεχωβά Θεός μάς παραγγέλλει να περιπατούμε με αυτόν, και πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο πράγμα; Δίνει αυτή την εντολή λόγω της κυριαρχίας του, ως δικαίωμά του· δίνει την εντολή αυτή για να υπάρχη ειρήνη, τάξις και αρμονία στο σύμπαν, εντέλλεται δε αυτό για την ευημερία ημών των ιδίων. Θα μπορούσε να λεχθή ότι περιπατούμε με τον Θεό, όταν διεπώμεθα από τις δίκαιες αρχές του, όταν κάνωμε τον σκοπό του για τη διεκδίκησι του ονόματός του δικό μας σκοπό και όταν πάντοτε συμπεριφερώμεθα ως να βλέπωμε Αυτόν που είναι αόρατος.​—Εβρ. 11:27.

Εναντίον του να περιπατούμε με τον Θεό υπάρχουν τρεις ισχυροί εχθροί. Ποιοι ή τι είναι αυτοί; Ο Σατανάς ή Διάβολος, αυτός ο πονηρός κόσμος του ανθρωπίνου γένους και η αμαρτία που είναι στη σάρκα μας. Πρέπει συνεχώς να φυλαγώμεθα απ’ αυτούς τους εχθρούς, αν θέλαμε να περιπατούμε με τον Θεό μας.

Βεβαίως, μόνο με τις δυνάμεις και τη σοφία μας δεν θα μπορούσαμε να σημειώσωμε πρόοδο εναντίον μιας τέτοιας εναντιώσεως και γι’ αυτό ο Θεός μάς επρομήθευσε τρία βοηθήματα, τον λόγο του, την ορατή του οργάνωσι και το άγιο πνεύμα του. Αυτά μας δίνουν γνώσι και κατανόησι όσον αφορά το πώς ακριβώς να περιπατούμε με τον Θεό, τονίζουν τις παγίδες που θ’ αντιμετωπίσωμε και ενισχύουν την πίστι και την ελπίδα μας, δίδοντας μας θάρρος. Με τη βοήθειά τους μπορούμε να περιπατούμε με τον Θεό, ακριβώς όπως το επέτυχαν οι πιστοί άνδρες της προ-Χριστιανικής εποχής και καθώς το έκαμε ο Ιησούς Χριστός και οι πρώτοι μαθηταί του.​—Ψαλμ. 119:105· Ζαχ.4:6· Ματθ. 24:45-47.

Εννοείται ότι, προτού αρχίσωμε ακόμη να περιπατούμε με τον Θεό, θα έπρεπε να τον έχωμε συναντήσει με προκαθωρισμένες συνθήκες. (Αμώς 3:3) Αυτό σημαίνει ν’ αφιερωθούμε στο να κάνωμε το θέλημά του και να βαπτισθούμε για τον συμβολισμό αυτής της αφιερώσεως. Αφού θα έχωμε κάμει μια τέτοια ευχή, ευρισκόμεθα πλέον κάτω από την υποχρέωσι να την φέρουμε σε πέρας.​—Εκκλησ. 5:4-6.

Καθώς συνεχίζομε να περιπατούμε με τον Θεό, οφείλομε να ‘πράττωμε το δίκαιον’. Οφείλομε να προσέχωμε στο να είμεθα έντιμοι, ευθείς, αμερόληπτοι σε όλες τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε πρόκειται για ζήτημα χρόνου, χρημάτων, ενεργείας ή προσωπικής επιρροής. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο να μην επαναπαυώμεθα στους άλλους ή να επωφελούμεθα από αυτούς λόγω της προσωπικής μας επιρροής ή λόγω της γενναιοδωρίας ή των αδυναμιών των. Επίσης, όσον αφορά το τι κάνουν οι άλλοι, οφείλομε να ‘αγαπούμε έλεος’, δηλαδή, να είμεθα ελεήμονες και έτοιμοι να συγχωρήσωμε. Ναι, αυστηροί απέναντι του εαυτού μας, αλλά επιεικείς απέναντι των άλλων.

Ταπεινοφροσύνη, επίσης, απαιτείται από μας καθώς περιπατούμε με τον Θεό. Βεβαίως, αν ληφθή υπ’ όψιν Εκείνος, μετά του οποίου περιπατούμε, ταπεινοφροσύνη σε μέγιστο βαθμό αρμόζει σ’ εμάς. Αυτή είναι, επίσης, η σοφή πορεία, διότι θα μας προφυλάξη από την παγίδα του να διαπράξωμε το αμάρτημα της αλαζονείας.​—Ψαλμ. 19:13· Παροιμ. 11:2.

Θέλομε, επίσης, να ομιλούμε με τον Θεό, καθώς περιπατούμε μαζί του· αυτό το κάνομε προσευχόμενοι. Εν τούτοις, δεν πρέπει να θεωρήσωμε την προσευχή ως μια διμερή συνομιλία. Όχι, ο Θεός μάς ομιλεί μέσω του λόγου του, ενώ δια της προσευχής ομιλούμε προς αυτόν με αίνον, ευχαριστίες και αιτήματα. Και θέλομε να ομιλούμε με τον Θεό όχι μόνο σε κανονικές ώρες, όπως πριν και μετά από κάθε γεύμα και όταν εγειρώμεθα αλλά και πριν κοιμηθούμε, αλλ’, επίσης, συμπτωματικά καθώς παρουσιάζονται ευκαιρίες. Θέλομε να είμεθα άγρυπνοι στο ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν για σοφία και δύναμι σε κάθε καιρό ανάγκης και να είμεθα πάντοτε έτοιμοι να εκφράσωμε την ευγνωμοσύνη μας, καθώς λαμβάνομε την παρ’ αξίαν αγαθότητά του. Με το να ομιλούμε με τον Θεό, δείχνομε την πίστι μας στο ότι υπάρχει και στην αγαθωσύνη του.​—Ψαλμ. 103:2· Εβρ. 11:6.

Σύμφωνα με το εδάφιο Φιλιππησίους 4:6 «εν παντί . . . δια της προσευχής και της δεήσεως», πρέπει να ‘γνωρίζωνται τα ζητήματά μας προς τον Θεόν’. Μήπως αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να κάμωμε θέματα προσευχής πράγματα όπως η ανεργία, η ασθένεια και οι οικογενειακές ανωμαλίες; Ναι, βεβαιότατα μπορούμε· όχι ότι παρακαλούμε τον Θεό να κάμη θαύματα, αλλά, μάλλον, ότι μπορούμε να ζητήσωμε από τον Θεό σοφία και δύναμι για να μπορέσωμε να κάμωμε ό,τι είναι καλύτερο κάτω από τις περιστάσεις και για να μπορέσωμε να υπομείνωμε. Επίσης, στις προσευχές μας ας αγωνιζώμεθα για να είναι εγκάρδιες και να έχουν ποικιλία, ώστε να μην είναι στερεοτυπημένες, με λίγη σκέψι κι αίσθημα, απλώς λέξεις.

Σημειώστε ακόμη ότι πρέπει να περιπατούμε και να ομιλούμε με τον Θεό καθημέραν. Κάθε μέρα είμεθα αποδέκται των ευλογιών του Θεού και γι’ αυτό κάθε μέρα πρέπει να είμεθα άγρυπνοι να εξαγοράζωμε τον εύθετο χρόνο μας για την κήρυξι του Θείου λόγου. Πραγματικά, «είτε . . . τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετε τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.» Το ίδιο ισχύει και στο να ομιλούμε με τον Θεό, διότι μας δίδεται η εντολή να ‘προσευχώμεθα αδιαλείπτως’.​—1 Κορ. 10:31· 1 Θεσ. 5:17· Εφεσ. 5:15, 16.

Ευτυχείς είναι εκείνοι, που ασκούν δικαιοσύνη, που αγαπούν την καλωσύνη και είναι ταπεινοί, καθώς περιπατούν και ομιλούν κάθε μέρα με τον Θεό!

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς μπορούμε να εναρμονίσωμε την αφήγησι του Λουκά περί του Δείπνου του Κυρίου, στην οποίαν αυτός ομιλεί περί δύο ποτηρίων που εχρησιμοποιήθησαν, με τις αφηγήσεις των Ματθαίου, Μάρκου και Παύλου, που ομιλούν περί χρησιμοποιήσεως ενός μόνον ποτηρίου οίνου;​—Ρ. Δ., Η.Π.Α.

Παραβάλλοντας διάφορες Γραφικές αφηγήσεις περί του ιδίου γεγονότος ή συμβάντος, καλό είναι να έχωμε πάντοτε υπ’ όψι τούτο: Ακόμη κι αν ένας συγκεκριμένος συγγραφεύς μνημονεύη μόνον ένα άτομο ή αντικείμενο, αυτό, εν τούτοις, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι δεν μπορούσε να ήσαν περισσότερα του ενός. Έτσι, έχομε τον Ματθαίο, που αναφέρει ότι οι τυφλοί και οι δαιμονιζόμενοι που εθεραπεύθησαν ήσαν δύο, ενώ ο Μάρκος κι ο Λουκάς μνημονεύουν μόνον ένα από κάθε είδος. (Ματθ. 8:28· 20:30· Μάρκ. 5:2· 10:46, 47· Λουκ. 8:27· 18:35) Έπειτα και ο Ματθαίος και ο Μάρκος μνημονεύουν ένα μόνον άγγελο στον τάφο του αναστημένου Ιησού, ενώ ο Λουκάς αναφέρει δύο.​—Ματθ. 28:2-4· Μάρκ. 16:5-7· Λουκ. 24:4, 5.

Έτσι, επίσης, και σ’ αυτό το ζήτημα του αριθμού ποτηρίων, που περιέχεται στην αφήγησι του Λουκά 22:17-20, η οποία λέγει: «Και λαβών το ποτήριον, ευχαρίστησε και είπε, Λάβετε τούτο και διαμοιράσατε εις αλλήλους· διότι σας λέγω, ότι δεν θέλω πίει από του γεννήματος της αμπέλου, εωσού έλθη η βασιλεία του Θεού. Και λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε, και έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Τούτο είναι το σώμά μου, το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.»

Το πρώτον ποτήριον, που μνημονεύεται ενταύθα (εδάφιον 17), αναφέρεται στον εορτασμό του Πάσχα, όπως φαίνεται από το δέκατο πέμπτο εδάφιο. Ο εορτασμός του Πάσχα στην εποχή του Ιησού περιελάμβανε και τη χρήσι ποτηρίων οίνου. Πραγματικά, όπως αναγράφεται στην Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος Θ΄, σελίς 552, και στην Εγκυκλοπαιδεία του Μακ Κλίντοκ και Στρογκ, Τόμος Ζ΄, σελίς 739, υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερα ποτήρια οίνου, που χρησιμοποιούσαν οι Ιουδαίοι στον εορτασμό του Πάσχα. Το Μισνά λέγει θετικά: «Ακόμη κι ο πιο φτωχός μέσα στον Ισραήλ δεν πρέπει να φάγη αν δεν καθήση στο τραπέζι, και δεν πρέπει να τους δίδωνται λιγώτερα από τέσσερα ποτήρια κρασί για να πιουν.» (Πεσαχίμ 10:1) Το σχόλιο, λοιπόν, του Λουκά, στο δέκατο έβδομο εδάφιο, αναφέρεται σε ένα από τα οινοπότηρα που περιεφέρθησαν στη διάρκεια του εορτασμού του Πάσχα, και από το οποίον ποτήρι ήπιε κι ο ίδιος ο Ιησούς, λέγοντας: «Δεν θέλω πιει από του γεννήματος της αμπέλου, εωσού έλθη η βασιλεία του Θεού.»​—Λουκ. 22:18.

Με πρώτο το εδάφιο δεκαεννέα, που αποτελεί αρχή νέας παραγράφου στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, γίνεται μνεία τώρα όχι στο Πάσχα, αλλά στην εγκαινίασι του Δείπνου του Κυρίου. Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε λίγο από τον άζυμον άρτον κι ένα από τα ποτήρια οίνου, που ήσαν ήδη πρόχειρα. Το ποτήριον, που μνημονεύεται στο εδάφιο είκοσι, εκείνο που εχρησιμοποιήθη στο Δείπνον του Κυρίου, είναι το μόνο που μνημονεύεται από τον Ματθαίον (26:27) και τον Μάρκον (14:23), κι από τον Παύλο στην επιστολή 1 Κορινθίους 11:25. Εν τούτοις, το Δείπνον του Κυρίου δεν αποτελούσε μέρος του ιδίου του εορτασμού του Πάσχα· εκεί ο Ιησούς εγκαινίασε μια νέα διάταξι.

● Πώς ο Αδάμ, μετά την ανταρσία του, έμαθε ότι ο Θεός είπε, «Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως είς εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως·—»; (Γέν. 3:22)​—Ε. Δ., Η.Π.Α.

Αυτό το χωρίον δεν λέγει ότι ο Ιεχωβά Θεός το είπε αυτό στον εαυτό του ώστε να μην το ακούση ο Αδάμ. Μάλλον, καταφαίνεται έντονα ότι ο Ιεχωβά το είπε αυτό δυνατά για να το ακούση ο Αδάμ και να γνωρίση γιατί εξεδιώχθη από τον παράδεισο της τρυφής. Ο Θεός, κάνοντας τούτο, εξέπληξε τον Αδάμ με κάτι που δεν το εγνώριζε προηγουμένως, ούτε αυτός ούτε η σύζυγός του, η Εύα· δηλαδή, ότι στο μέσον του κήπου υπήρχε το «ξύλον [δένδρον, ΜΝΚ] της ζωής» και ότι για να έχη το προνόμιο να φάγη απ’ εκείνο το δένδρο κατεδείκνυε ότι εκείνος που θα έτρωγε ήταν άξιος αιωνίου ζωής μέσα στον παράδεισο.

Δεν υπάρχει τίποτε στην προηγούμενη αναγραφή που να δείχνη ότι είτε ο Αδάμ είτε η Εύα εγνώριζαν γι’ αυτό το «ξύλον της ζωής» στο μέσον του Παραδείσου της Εδέμ, όταν η Εύα συνήψε συνομιλία με τον όφιν. Τότε εμνημόνευσε μόνο τα δένδρα του παραδείσου και τα περιέλαβε όλα σε μια ομάδα κι έκαμε εξαίρεσι μόνο του «ξύλου [δένδρου, ΜΝΚ] της γνώσεως του καλού και του κακού», που ήταν απηγορευμένο και σ’ αυτή και στον σύζυγό της, αλλά δεν έκαμε μνεία στον όφιν περί του ‘ξύλου της ζωής εν μέσω του παραδείσου’, του δένδρου αυτού που μνημονεύεται στο ένατο εδάφιο του δευτέρου κεφαλαίου.

Έτσι, τώρα ο Θεός λέγει ότι για τον ειδικό σκοπό του να τους εμποδίση από το να φάγουν απ’ αυτό το δένδρο, τους εκδιώκει: «Όθεν Ιεχωβά ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. Και εξεδίωξε τον Αδάμ.» (Γέν. 3:23, 24, ΜΝΚ) Αναμφιβόλως, όταν ο Θεός τους εξεδίωξε, τους διέταξε να βγουν με κάποια ρηματική έκφρασι και τους είπε πραγματικά «Κινηθήτε!» Έτσι, είναι πολύ πιθανόν ότι ο Αδάμ έμαθε περί του ‘ξύλου της ζωής’ και της ενταύθα εκφράσεως του Θεού, «Έγεινεν ο Αδάμ ως είς εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν», με μια ακουστή έκφρασι από μέρους του Ιεχωβά Θεού, όχι με το να πη αυτό ο Θεός μέσα του και ύστερα να κάμη κάποια εμπνευσμένη αποκάλυψι στον Αδάμ αργότερα. Κατόπιν, όταν ο Αδάμ έγραψε το δεύτερο αυτό έγγραφο, μπορούσε να αναφέρη αυτό το «ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου» της Εδέμ.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/3/64 14

2 Προσκυνήσατε τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των υδάτων.​—Αποκάλ. 14:7. Σ 15/2/64 27.

3 Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, απόστρεφόμενος . . . τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως.​—1 Τιμ. 6:20. Σ 15/3/64 5, 6β

4 Ωκοδόμησεν ο Νώε θυσιαστήριον εις τον Ιεχωβά· και . . . προσέφερεν ολοκαυτώματα επί του θυσιαστηρίου. Και ωσφράνθη ο Ιεχωβά οσμήν ευωδίας.​—Γέν. 8:20, 21, ΜΝΚ. Σ 15/1/64 11

5 Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.​—Ρωμ. 15:4. Σ 1/3/64 2α

6 Επίγνωσις αγίων, φρόνησις.​—Παροιμ. 9:10. Σ 15/2/64 30-32

7 Ο Ιεχωβά θέλει είσθαι βασιλεύς εφ’ όλην την γην.​—Ζαχ. 14:9, ΜΝΚ. Σ 15/10/63 41

8 Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.​—Ιωάν. 17:17. Σ 15/3/64 11, 12β

9 Όστις έχει ωτίον, ας ακούση τι λέγει το πνεύμα.​—Αποκάλ. 2:7. Σ 15/7/63 11α

10 Όλη η γραφή είναι . . . ωφέλιμος προς διδασκαλίαν.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/3/64 3, 4α

11 Και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων;​—Ρωμ. 10:14. Σ 1/2/63 6α

12 Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες· εις την προσευχήν προσκαρτερούντες . . . Ευλογείτε τους καταδιώκοντας υμάς· ευλογείτε, και μη καταράσθε. Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού.​—Ρωμ. 12:12, 14, 17. Σ 1/5/63 15α

13 Και δι’ αυτό δε τούτο, καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν.​—2 Πέτρ. 1:5. Σ 15/5/63 14, 15α

14 Όστις προσκυνεί το θηρίον και την εικόνα αυτού, . . . και αυτός θέλει πίει εκ του οίνου του θυμού του Θεού​—Αποκάλ. 14:9, 10. Σ 15/2/64 41, 42

15 Τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων.​—Ρωμ. 1:20. Σ 15/3 64 7, 8β

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφιερωμένοι στον Θεό πιστοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, υπακούοντας στη ρητή εντολή τη σχετική με το κήρυγμα ‘του ευαγγελίου της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’ (Ματθ. 24:14), θα συνεχίσουν στη διάρκεια του μηνός Αυγούστου να επισκέπτωνται τους ανθρώπους για να τους κομίσουν το χαρμόσυνο αυτό άγγελμα και να προσφέρουν το σπουδαίο Γραφικό βοήθημα «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με το βιβλιάριο Η Θεραπεία των Εθνών Επλησίασε προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου, που είναι, σημειωτέον, σκληρόδετο.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

13 Σεπτεμβρίου: Ενδυναμωθήτε για Μελλοντική Δράσι. Σελ. 461.

20 Σεπτεμβρίου: Οικοδομώντας ένα Σταθερό Θεμέλιο «εν Χριστώ». Σελ. 467

Γιατί να Κάνωμε Βουνά τους Μικρούς Σωρούς Χώματος;

ΕΙΔΑΤΕ ποτέ το όμοιο με ποντικόν αυτό πλάσμα, τον ασπάλακα; Ίσως όχι, διότι αυτός διέρχεται το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κάτω από τη γη. Ο ασπάλαξ, ένα μικρό τρωγλοδυτικό μαστοφόρο, σε πολλά μέρη φθάνει κατά μέσον όρο μήκος μόνο 13 εκατοστά περίπου του μέτρου. Λόγω των συνηθειών του να χώνεται στη γη και να τρώγη έντομα και λόγω της γούνας του θεωρείται ως ένα αρκετά πολύτιμο πλάσμα.

Λόγω των συνηθειών του να εισδύη στη γη, ο ασπάλαξ συχνά προκαλεί φθορές στα λειβάδια και στους κήπους. Εν τούτοις, οι χωματόλοφοί του μπορούν να θεωρηθούν ως ασήμαντες βλάβες, διότι αυτοί έχουν ύψος κατά μέσον όρον πέντε έως δέκα εκατοστά του μέτρου.

Επειδή ένας σωρός χώματος γύρω από τη φωληά ασπάλακος είναι τόσο μικρός, κατέστη παροιμιώδης. Ένας λόφος ασπάλακος, λοιπόν, χρησιμοποιούμενος παραβολικώς, σημαίνει κάτι που θ’ αποτελούσε ενόχλησι, αλλά, βεβαίως, δεν θα παρουσίαζε κανένα σοβαρό πρόβλημα που θα προξενούσε μεγάλη ανησυχία. Τότε γιατί οι άνθρωποι κατά καιρούς κάνουν βουνά τους μικρούς σωρούς χώματος της φωληάς ασπάλακος; Λόγω μερικών αιτιών, από τις οποίες αρκετές ούτε οι ίδιοι θα τις γνωρίζουν, διότι, όπως μας λέγει η Γραφή, «η καρδία είναι απατηλή υπέρ πάντα.»​—Ιερεμ. 17:9.

Μερικοί κάνουν βουνά τους μικρούς σωρούς χώματος λόγω νεότητος, ελλείψεως γνώσεως και πείρας. Σ’ ένα μικρό παιδί και το παραμικρό πρόβλημα μπορεί να φαίνεται σαν ένα βουνό. Ένα ζεύγος νεονύμφων μπορεί ξαφνικά ν’ ανακαλύψη ότι οι καρδιές τους δεν χτυπούν πάντοτε σαν μια καρδιά, ούτε οι διάνοιές τους διακρατούν πάντοτε μια ενιαία σκέψι. Οι διαφορές τους μπορεί να είναι πολύ μικρές, πραγματικοί λόφοι ασπάλακος, αλλά λόγω ελλείψεως γνώσεως και πείρας μπορεί να τις κάνουν βουνά.

Άλλοι πάλι κάνουν βουνά τους μικρολόφους διότι είναι μικρόνοες. Σ’ ένα μερμήγκι, ένας λόφος ασπάλακος φαίνεται σαν βουνό, και για κείνους που ενδιατρίβουν σε μικροπράγματα κάθε ασήμαντη απερισκεψία ή ασύνετη λέξις ή πράξις καθίσταται έγκλημα.

Η θρησκευτική, φυλετική, εθνική ή οικογενειακή δυσμενής διάθεσις ή προκατάληψις συχνά αποτελούν αιτία, ώστε άνθρωποι να κάνουν βουνά τα μικροπράγματα. Κάθε βλάβη ή σφάλμα που γίνεται από τους δικούς των παραβλέπεται, αλλ’ όταν γίνεται από ένα άτομο άλλης φυλής ή θρησκείας υπερβάλλεται και γίνεται δικαιολογία για αφιλάγαθες, παράλογες λέξεις και πράξεις. Έτσι, και οι πεθερές, επίσης, μπορεί να παραβλέπουν τα σφάλματα των ιδίων των γόνων, αλλά κάνουν βουνά τα σφάλματα των γαμβρών των ή νυμφών των.

Επίσης, υπάρχουν κι εκείνοι που κάνουν βουνά τα μικροπράγματα, επειδή είναι αμυνόμενοι, ευαίσθητοι από μια ωρισμένη άποψι. Αν ένας άνθρωπος είναι εύθικτος ως προς το χρώμα ή τη θρησκεία του, ή μια γυναίκα για την ηλικία ή το βάρος της, θα προσβάλλεται αμέσως από οποιαδήποτε παράβλεψι ή ελαφρό σχόλιο, που θίγει το λεπτό αυτό σημείο, κι έτσι μεγαλοποιούν τα πράγματα.

Άλλοι πάλι μεγαλοποιούν τα πράγματα, διότι τρέφουν μνησικακία ή περιθάλπουν αποστροφή εναντίον του άλλου. Έχουν προσβληθή από εκείνον και γι’ αυτό επιζητούν ανταπόδοσι. Λόγω της κακής αυτής καταστάσεως καρδιάς, οτιδήποτε και κάθε τι που μπορεί να κάμη ο άλλος, το οποίον είναι και ελάχιστα ακόμη ανώμαλο ή μπορεί να είναι οχληρό, γίνεται δικαιολογία για την έκφρασι δυσαρεσκείας, δυσμενείας ή αγανακτήσεως, μολονότι θα παρεβλέπετο αν το έκανε κάποιος άλλος.

Κατά καιρούς γίνεται ένας εμπορικός συνεταιρισμός, μια συντροφιά σε θρησκευτική δράσι, σε γάμο ή σε υπόσχεσι γάμου που προκαλεί φορτικότητα στον έναν ή στον άλλον. Εκείνος, που θέλει να διαλύση τη συντροφιά, επιζητεί να εύρη μια ευκαιρία στη διαγωγή του άλλου για να δικαιολογήση την πορεία της ενεργείας του. Για να εκπληρώση τον σκοπό του κι αυτός, επίσης, μεγαλοποιεί τα πράγματα. Έτσι, διαπιστώνομε κατά καιρούς ότι ένας, που έκαμε αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού και καταπονείται στην εκτέλεσί του, θ’ αναζητήση κάποια δικαιολογία για ν’ αλλάξη την πορεία του, να την εγκαταλείψη. Συνήθως δε, αργά ή γρήγορα, κάποιος θα πη ή θα κάμη κάτι, ή κάτι θα δημοσιευθή, που θα του παράσχη την απαιτούμενη δικαιολογία. Απαρέγκλιτα πρόκειται για ένα μικρό πράγμα, που μεγαλοποιείται και γίνεται βουνό, κι ένα βουνό παρουσιάζεται ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο σ’ ένα τέτοιο άτομο.

Αλλά το να μεγαλοποιούνται τα πράγματα είναι ασύνετο, άδικο, αφιλάγαθο και κατά καιρούς προδίδει έλλειψι πίστεως. Είναι ασύνετο, διότι κανένα δεν κάνει ευτυχή παρά μόνο προσθέτει στις αθλιότητες της ζωής. Μας λέγεται ότι «η φρόνησις του ανθρώπου συστέλλει τον θυμόν αυτού· και είναι ωραιότης αυτού να παραβλέπη την παράβασιν.» Η σοφία γνωρίζει ότι κανένα καλό δεν προκύπτει με τη δημιουργία ζητημάτων από μηδαμινά πράγματα, με την εξόγκωσι των ελαχίστων πραγμάτων ή σφαλμάτων.​—Παροιμ. 19:11, ΜΝΚ.

Ο «χρυσούς κανών», τον οποίον έδωσε ο Ιησούς Χριστός, «καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς», επίσης εξαλείφει τη μεγαλοποίησι των μικροτήτων. Δεν επιτρέπει τη δημιουργία δυσμενούς διαθέσεως ή προκαταλήψεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητος ή οικογενειακής σχέσεως.​—Λουκ. 6:31.

Συγκεκριμένα, το να δημιουργούμε μεγάλα ζητήματα από μικρά σφάλματα των άλλων είναι αφιλάγαθο. «Η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών», αντί να τις εξογκώνη και να τις προσέχη χωρίς λόγο. Ναι, η αγάπη «δεν διαλογίζεται το κακόν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.» Είναι πρόθυμη να συγχωρήση, όχι μόνο επτά φορές, αλλά εβδομήντα επτά φορές.​—1 Πέτρ. 4:8· 1 Κορ. 13:5, 7· Ματθ. 18:22.

Τελικά δε είναι το ζήτημα της πίστεως κι εμπιστοσύνης στον Θεό και στον λόγο Του, την Αγία Γραφή. Αυτό όχι μόνο θα σας προφυλάξη από το να μεγαλοποιήτε τα πράγματα, αλλά και θα σας βοηθήση να μικροποιήτε, ας το πούμε έτσι, τις παρουσιαζόμενες ως βουνά καταστάσεις ή προβλήματα. Όπως είπε ο Ιησούς: «Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο. Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή, και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς.» Ο απόστολος Παύλος είχε τέτοια πίστι. Γι’ αυτό μπορούσε να εξομολογήται: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.»​—Ματθ. 17:20· Φιλιππησ. 4:13.

Φυλαχθήτε, λοιπόν, από το να μεγαλοποιήτε τα πράγματα, φυλάττοντας την καρδιά σας, και ας σας βοηθήσουν στις προσπάθειές σας η σοφία, η αγάπη και η πίστις.

Πρέπει ν’ Αλλάξετε τη Θρησκεία Σας;

Είναι ορθό να στραφήτε προς μια άλλη θρησκεία; Γιατί πολλοί κάνουν μια τέτοια αλλαγή;

ΟΤΑΝ μια πριγκίπισσα, δευτέρα στη γραμμή διαδοχής του θρόνου της Ολλανδίας, ανήγγειλε εσχάτως τη μεταστροφή της από τον Προτεσταντισμό στον Καθολικισμό, για να υπανδρευθή έναν Ισπανό πρίγκιπα, τούτο επροκάλεσε θύελλαν λογομαχιών. Πολλοί σ’ εκείνη τη χώρα αγανάκτησαν για το γεγονός, ότι αυτή είχε αλλάξει τη θρησκεία της.

Ενώ η ιδιαίτερη αυτή περίπτωσις έλαβε περισσότερη δημοσιότητα λόγω της εξοχότητος εκείνων που ήσαν αναμεμιγμένοι, εν τούτοις δεν είναι κάτι το ασύνηθες για πολλά άτομα να μεταστρέφωνται σε μια άλλη θρησκεία. Πολλοί το κάνουν αυτό, για διαφόρους δε λόγους. Όμως, είναι ορθόν στα όμματα του Θεού ν’ αλλάξη ένας τη θρησκεία του: Ζωτικού ενδιαφέροντος, επίσης, είναι για σας το ερώτημα: Θ’ αλλάζατε σεις τη θρησκεία σας;

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΤΗΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ

Στην περίπτωσι της πριγκιπίσσης της Ολλανδίας υπήρχε ενδιαφέρον αισθηματικής φύσεως, που ήταν η βάσις για την αλλαγή. Η επιθυμία αυτή, να νυμφευθή ένα πρόσωπο διαφορετικής θρησκείας, είναι κοινή αιτία μεταστροφής προς τη θρησκεία εκείνου του προσώπου. Πιστεύεται, ότι με το να γίνη αυτό θα υπάρξη μεγαλύτερη αρμονία στο σπίτι. Κατά καιρούς, η αλλαγή λαμβάνει χώραν διότι το ένα μέρος απαιτεί από το άλλο να ενωθή με τη δική του θρησκεία, αν πρόκειται να τελεσθή ο γάμος οπωσδήποτε. Αντί να εγκαταλείψη τον γάμο, το άλλο μέρος προτιμά μάλλον ν’ αλλάξη τη θρησκεία του.

Ένας άλλος λόγος, για τον οποίον μερικοί αλλάζουν τη θρησκεία τους, είναι ότι δεν μπορούν πια να συμμορφώνωνται προς τις απαιτήσεις της θρησκείας των. Αναζητούν τότε μια άλλη, της οποίας οι απαιτήσεις εναρμονίζονται με τις επιθυμίες των. Σχετική μ’ αυτό είναι η στροφή σε μια άλλη θρησκεία, λόγω του ότι το άτομο δεν βλέπει πια τη ζωή με τον τρόπο που εσυνήθιζε, κι αισθάνεται ότι έχει ανάγκη να ανήκη σε μια θρησκεία που εκπροσωπεί πιστότερα τις απόψεις, που κατέληξε ν’ αποκτήση.

Συχνά η αιτία στροφής σε μια άλλη θρησκεία είναι λόγοι ευκολίας, όπως εδήλωσε ένας σύζυγος, όταν εξηγούσε το γιατί μετέβη σε άλλη εκκλησία, μολονότι είχε ανατραφή ως Μεθοδιστής και είχε κάποτε διατελέσει Κογκρεγκασιοναλιστής. Είπε: «Η εκκλησία στο τέλος του δρόμου συμβαίνει ν’ αποτελήται από Πρεσβυτεριανούς. Η σύζυγός μου ανήκει στο θρησκευτικό σωματείο. Κι οι δυο μας συμπαθούμε τον κήρυκα. Αυτό μας διευκολύνει.»

Μερικοί αλλάζουν διότι επιθυμούν τα οφέλη, που μπορεί να προέλθουν από το να ανήκουν σε μια άλλη θρησκεία, όπως είναι το γόητρον, που μπορούν ν’ αποκτήσουν ενούμενοι με πιο εξέχουσα θρησκεία. Άλλοι επιθυμούν να δώσουν περισσότερη αξία στο κοινωνικό τους επίπεδο, τις εμπορικές βλέψεις των, ή ίσως ακόμη και στο πολιτικό μέλλον τους.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Κατά την ανάλυσι αυτών των λόγων αλλαγής θρησκείας γίνεται φανερό ότι η αλλαγή δεν σημαίνει καθόλου αλλαγή στην εκ μέρους του ατόμου κατανόησι των σκοπών και απαιτήσεων του Θεού. Το ν’ αλλάξη ένας τη θρησκεία του για προσωπικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, αισθηματικούς, εμπορικούς ή άλλους παρομοίους λόγους, δεν έχει πραγματικά καμμιά σχέσι με τις θεμελιώδεις πεποιθήσεις ενός ατόμου όσον αφορά τον Θεό και τις αλήθειές του. Μοιάζει περισσότερο με το να φορέση ένα διαφορετικό ένδυμα που μεταβάλλει την εξωτερική εμφάνισι, αλλά δεν μεταβάλλεται αυτός ως ύπαρξις από διανοητικής, πνευματικής ή ηθικής απόψεως.

Ο Ιησούς Χριστός μάς έδειξε τι ν’ αναζητούμε σε μια θρησκεία. Είπε: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.» (Ιωάν. 4:24) Όταν ένα άτομο αλλάζη τη θρησκεία του χάριν προσωπικού πλεονεκτήματος και όχι λόγω νοήμονος πεποιθήσεως βασισμένης σε μελέτη του Λόγου του Θεού, ούτε χάριν των αληθειών Του, τότε τέτοια αλλαγή δεν γίνεται ένεκα της επιθυμίας να Τον λατρεύη «εν πνεύματι και αληθεία.»

Δεν είναι απλώς η τυπικότης της λατρείας εκείνο που ο Θεός θέλει. Εν πρώτοις, αυτός θέλει τα άτομα να αποκτούν ακριβή γνώσι του Λόγου του. Σημειώστε το πώς η Γραφή εκφράζει αυτή τη σκέψι: «Διότι έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν· και επίγνωσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα.» (Ωσηέ 6:6) Σ’ αυτή τη γνώσι του Θεού πρέπει να προστεθή η υπακοή στο θέλημά του: «Η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών . . . Επειδή συ απέρριψας τον λόγον του Ιεχωβά, δια τούτο και αυτός απέρριψε σε.» (1 Σαμ. 15:22, 23, ΜΝΚ) Συνεπώς, και αν ακόμη ένα άτομο ενέμεινε αυστηρώς στα εντάλματα μιας νέας θρησκείας, αν η λατρεία του δεν εβασίσθη σε ακριβή ‘γνώσιν Θεού’, δεν θα ήταν ευπρόσδεκτο στον Θεό. Εκείνο που είναι ευπρόσδεκτο είναι η απόκτησις γνώσεως του Λόγου Του και του θελήματός Του και κατόπιν η υπακοή στις απαιτήσεις που ο Θεός έχει καθορίσει σ’ αυτόν τον Λόγο.

Έτσι, όταν λείπουν κάποια αγάπη και αναζήτησις προς γνώσιν των αληθειών του Θεού, όταν το κίνητρον δεν είναι η εκ καρδίας υπακοή στον Θεό, τότε ένας που στρέφεται σε μια άλλη θρησκεία δεν το κάνει αυτό για να ευαρεστήση τον Θεό. Δεν γίνεται αυτό χάριν των συμφερόντων του Θεού, αλλά μόνον για να ευχαριστηθή το άτομο.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

Από τα προηγούμενα θα ήταν δυνατόν να συμπεράνετε ότι θα ήταν καλύτερα να μη σκεφθήτε ν’ αλλάξετε τη θρησκεία σας, εφόσον δεν μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι μια νέα θρησκεία θα ευαρεστούσε τον Θεό. Αλλά πρέπει, επίσης, να σκεφθήτε τούτο: Πώς ξέρετε ότι η παρούσα θρησκεία σας είναι ευάρεστη στον Θεό; Πώς ξέρετε ότι ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του Θεού για την αληθινή λατρεία;

Αν δεν έχετε αποδείξει στον εαυτό σας από το Λόγο του Θεού, που είναι η Γραφή, ότι η θρησκεία, στην οποία ανήκετε, διδάσκει την αλήθεια και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του Θεού, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότης για τη θρησκεία σας να μην ευαρεστή τον Θεό. Γιατί μπορεί να λεχθή αυτό; Διότι η ορθή θρησκεία θα είχε ένα διαρκές πρόγραμμα για να σας διδάσκη και να σας καταρτίζη για να μπορήτε ν’ αποδείξετε την πίστι σας από τον Λόγο του Θεού, τη Γραφή. Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος, πρέπει να είσθε «πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν . . . προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.»​—1 Πέτρ. 3:15.

Αυτή δεν είναι, ασφαλώς, η μοναδική απαίτησις για αληθινή λατρεία, αλλά είναι μια από τις πιο θεμελιώδεις. Συνεπώς, αν η θρησκεία σας αποτυγχάνη να σας καταρτίση ώστε να κάμετε την απολογία της πίστεώς σας, για την οποία μιλεί ο Πέτρος, έχετε λόγον που σας επιβάλλει να σκεφθήτε περί αλλαγής της θρησκείας σας.

ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ

Πολλοί θρησκευτικοί ηγέται παραδέχονται φανερά ότι οι εκκλησιαστικές των οργανώσεις αποτυγχάνουν να εφοδιάσουν τα μέλη των με ό,τι χρειάζονται για ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού, και παραδέχονται ότι αυτοί οι ίδιοι δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις απαιτήσεις.

Γιατί αυτή η ομολογία αποτυχίας πρέπει να σας ενδιαφέρη; Διότι ο Ιησούς είπε: «Παν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται.» (Ματθ. 7:19) Οιαδήποτε θρησκεία, που δεν παράγει το είδος των Χριστιανών που απαιτεί ο Θεός, θα φθάση τελικώς στην καταστροφή. Τα άτομα, που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του Θεού, θα συναντήσουν παρομοία καταστροφή, διότι ο Ιησούς προσέθεσε: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς».​—Ματθ. 7:21.

Σημειώστε μερικές απ’ αυτές τις ομολογίες που πρέπει να σας αφυπνίσουν ως προς την πιθανότητα του να αποτυγχάνη η δική σας θρησκεία. Ο Αρχιεπίσκοπος Κόγγαν της Αγγλίας παρεδέχθη: «Η τραγωδία εντός της Εκκλησίας σήμερα, συχνότατα, οφείλεται στο ότι το ευαγγέλιον που κηρύττεται είναι μόνον ένα τμήμα, ένα απόσπασμα, του Ευαγγελίου, όπως τούτο μας έχει δοθή στην Καινή Διαθήκη.»

Το Ιταλικό περιοδικό Ευρωπαίος περιείχε το εξής σχόλιο σχετικά με την αποτυχία της εκκλησίας στην Ιταλία: «‘Η αυξανομένη υποστήριξις που παρέχεται στον Μαρξισμό στην Ιταλία’, υπεστήριξε ο Γενικός Πρόεδρος της Καθολικής Δράσεως, όταν έκαμε τις ανακοινώσεις του προς τον τύπο, ‘μπορεί να θεωρηθή ως μια άποψις του φαινομένου της παρακμής των πνευματικών και θρησκευτικών αξιών, η δε αιτία πρέπει να αποδοθή στην απώλεια της Χριστιανικής πνευματικότητος, του Χριστιανικού τρόπου κρίσεως, της Χριστιανικής αντιλήψεως όσον αφορά την ύπαρξί μας’.» Αλλά γιατί η παρακμή αυτή και η απώλεια έλαβαν χώραν; Το άρθρο προσθέτει: «Τα Καθολικά ήθη και η διαγωγή συντρίβονται αφ’ εαυτών στην πρώτη επαφή με τη νέα ιδεολογία, διότι επί αιώνες είχαν χάσει την ουσία τους και την αλήθειά τους, είχαν περορισθή σε τελετουργίες, σε συνήθειες, σε παλαιές δοξασίες».

Στην Αυστραλία, ο πρόεδρος της Νοτίου Αυστραλιανής Μεθοδιστικής Διασκέψεως εδήλωσε: «Η εκκλησία έχει κατασταθή μια λέσχη προς απόλαυσιν εκείνων που συγκαταλέγονται μεταξύ των μελών της και λησμονεί τον σκοπό της υπάρξεώς της.» Ένας Βαπτιστής κληρικός που ήταν εκεί, διεκήρυξε: «Έχομε χάσει το σημείο μας επαφής, το δρόμο μας, την πίστι μας. Είμεθα γεμάτοι από κακά προμηνύματα και φόβο, ανήσυχοι για τα πυρηνικά όπλα.» Πώς είναι δυνατόν οι θρησκείες αυτές να εκπροσωπούν την αληθινή λατρεία, όταν η Γραφή λέγη σαφώς ότι εκείνα τα άτομα που έχουν την ορθή θρησκεία δεν θα εφοβούντο διότι θα εγνώριζαν μετά βεβαιότητος εκείνο που το μέλλον επιφυλάσσει γι’ αυτή τη γη, ναι, γι’ αυτή ακριβώς τη γενεά, και ότι θα έδιναν μαρτυρία γι’ αυτό σε όλα τα μέρη της γης;​—Λουκ. 21:28· Ματθ. 24:14.

Από την άποψι αυτή, προκαλούν έκπληξι οι λόγοι του αποθανόντος Αρχιεπισκόπου της Σουηδίας Ύνγκβε Μπρίλιοθ, που είπε: «Κατά πόσον το ανθρώπινο γένος θ’ αποκτήση ποτέ ειρήνη, είναι ένα ερώτημα, του οποίου η απάντησις θ’ απαιτούσε προτερήματα προφήτου, τα οποία δεν έχω.» Αν εκείνο, που είχε ο κληρικός αυτός, ήταν η ορθή θρησκεία, θα εγνώριζε σαφώς ότι θα έλθη ειρήνη σ’ αυτή τη γη, και πώς θα έλθη, εφόσον η Γραφή απαντά εμφατικά σ’ αυτά τα ερωτήματα.

Ένας εξέχων Αμερικανός επίσκοπος, ο Τζαίημς Α. Πάικ, παρεδέχθη: «Η ιστορία της Χριστιανικής υφέσεως είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορία αριθμών. Είναι ιστορία μιας Εκκλησίας που είναι σε μεγάλο βαθμό αυτάρεσκη και ασυνεπής. Η Χριστιανική κοινότης φαίνεται ανίκανη να προσέξη τη θρησκευτική νουθεσία ‘να αγαπάς τον πλησίον σου’ καθ’ ον χρόνον η ανάγκη για μια τέτοια αγάπη ουδέποτε ήταν περισσότερο προφανής.» Αυτό, όμως, δεν θα μπορούσε να αληθεύη, αν αυτός εκπροσωπούσε την αληθινή θρησκεία, της οποίας οι οπαδοί πάντοτε εξεδήλωσαν τέτοια αγάπη και εκδηλώνουν ομοίως στον παρόντα καιρό. Πράγματι, αυτή αποτελεί ένα εξέχον χαρακτηριστικό που τους διακρίνει από εκείνους που έχουν την εσφαλμένη θρησκεία.​—Ιωάν. 13:34, 35.

Σχετικοί με αυτό είναι οι λόγοι του αποθανόντος Πάπα Ιωάννου 23ου, ο οποίος, μιλώντας περί πυγμαχίας, είπε: «Είναι βάρβαρο να επιτίθεται αδελφός εναντίον αδελφού.» Όμως, είναι πολύ περισσότερο βάρβαρο να βλέπη κανείς εκατομμύρια που ανήκουν στην ίδια θρησκεία να σφάζουν ο ένας τον άλλον στο πεδίον της μάχης εν καιρώ πολέμου, ενώ έκαστο μέρος υποστηρίζεται από τον αντίστοιχο κλήρο που είναι, επίσης, της ιδίας θρησκείας! Τι ασύλληπτη αποτυχία αυτών των θρησκειών, όταν παρατηρούμε τα λόγια του εδαφίου 1 Ιωάν. 3:10-12: «Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού, ουδέ όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού. . . . Να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού»!

Αν αντιμετωπίσετε τα πράγματα τιμίως, όπως πράγματι είναι, θα βρήτε ακριβή τα λόγια του εντύπου της Γερμανικής Λουθηρανικής εκκλησίας Επίσημος Εφημερίς της Εκκλησίας του Κηρύγματος, όταν έγραψε: «Σ’ αυτή την περίοδο στο τέλος του συγχρόνου κόσμου, εμείς οι θεολόγοι και οι κληρικοί, λόγω της εσφαλμένης πορείας μας, ανήκομε στην ίδια κατηγορία όπως οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι για τους οποίους γίνεται λόγος στο Ματθαίος 16:1-4. Κι εμείς, επίσης, αποτυγχάνομε να κατανοήσωμε τα σημεία των καιρών.»

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ;

Έχοντας υπ’ όψι όλες αυτές τις ομολογίες αποτυχίας, πρέπει να το θεωρήσετε επιτακτικό, αν αγαπάτε ό,τι είναι ορθό, να ελέγξετε και να δήτε, αν εκείνο, που η θρησκεία σας διδάσκει και πράττει, εναρμονίζεται με τη Γραφή. «Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε», είναι η συμβουλή, που ο Λόγος του Θεού δίνει στους εκζητητάς της αληθείας.​—1 Θεσ. 5:21.

Κάνετε όπως έκαμαν μερικοί στην πόλι της Βεροίας στον πρώτον αιώνα, αφού άκουσαν τον απόστολο Παύλο. Η Γραφή μάς λέγει ότι οι άνθρωποι αυτοί «ήσαν ευγενέστεροι παρά τους εν Θεσσαλονίκη, καθότι εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.» (Πράξ. 17:11) Ναι, έκαμαν έλεγχο σε ό,τι άκουσαν από τον Παύλο για να δουν αν αυτό συμφωνούσε μ’ εκείνο που έλεγαν οι Γραφές των. Έλαβαν έπαινο επειδή ενήργησαν μ’ αυτόν τον τρόπο.

Τι θα συνέβαινε, αν αυτά που άκουσαν και ήλεγξαν τις Γραφές τους διέφεραν απ’ ό,τι εδίδασκε και έπραττε η θρησκεία των; Τότε αυτό θα εσήμαινε ότι έπρεπε ν’ αλλάξουν τη θρησκεία τους, αν επρόκειτο να λάβουν την επιδοκιμασία του Θεού! Την άλλαξαν; Η αφήγησις λέγει: «Πολλοί μεν λοιπόν εξ αυτών επίστευσαν, και εκ των επισήμων Ελληνίδων γυναικών, και εκ των ανδρών ουκ ολίγοι.» (Πράξ. 17:12) Ναι, εγκατέλειψαν την προηγουμένη τους θρησκεία και απεδέχθησαν την αληθινή θρησκεία. Ακόμη και ο απόστολος Παύλος υπήρξε ένα εξέχον παράδειγμα τούτου, διότι ήταν ένας που είχε αλλάξει τη θρησκεία του. Και είχε διατελέσει κάποτε ένας λίαν διακεκριμένος θρησκευτικός αρχηγός!

Εν τούτοις, κανείς απ’ αυτούς τους ανθρώπους, που άλλαξαν τη θρησκεία τους, δεν ενήργησε έτσι για αισθηματικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς, εμπορικούς ή άλλους ιδιοτελείς λόγους. Ενήργησαν έτσι επειδή ήθελαν να λατρεύουν τον Θεό όπως ο Θεός ήθελε να τον λατρεύουν. Ήθελαν να υιοθετήσουν την αληθινή θρησκεία ώστε να κερδίσουν την επιδοκιμασία και την ευλογία του Θεού, γνωρίζοντας ότι εκείνος, που θα προσεκολλάτο στην ψευδή θρησκεία, θ’ απερρίπτετο από τον Θεό, όπως θ’ απερρίπτετο απ’ Αυτόν και η ίδια η ψευδής θρησκεία.

Αντιληφθήτε, λοιπόν, την ανάγκη για το ίδιο είδος εξετάσεως και αλλαγής, που έκαμαν αυτοί οι Χριστιανοί της Βίβλου και που κάνουν στην εποχή μας εκατοντάδες χιλιάδων άτομα που επιζητούν την αληθινή θρησκεία. Βγήτε έξω από την ψευδή θρησκεία, καθώς η Γραφή παραγγέλλει: «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε.» (2 Κορ. 6:17) Και τι θα εσήμαινε αν παρίσταται ανάγκη ν’ αλλάξετε τη θρησκεία σας αλλά δεν το κάνετε αυτό; Θα εσήμαινε ότι συνταυτίζεσθε με μια θρησκεία που έχει περάσει κάτω από τη δυσμενή κρίσι του Θεού και διαφυλάσσεται για καταστροφή που θα έλθη σύντομα. Καθώς ο Λόγος του Θεού προειδοποιεί σχετικά με τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής . . . εν μια ημέρα θέλουσιν ελθεί αι πληγαί αυτής, . . . και θέλει κατακαυθή εν πυρί, διότι ισχυρός είναι Ιεχωβά ο Θεός ο κρίνων αυτήν.»​—Αποκάλ. 18:4, 5, 8, ΜΝΚ.

Λοιπόν, ερευνήστε τις Γραφές. Θέστε τη θρησκεία σας υπό δοκιμήν. Εγκαταλείψτε την ψευδή θρησκεία προς χάριν της αληθινής θρησκείας. Ναι, αναζητήστε εκείνους που παίρνουν τη Γραφή στα σοβαρά και ζήστε σύμφωνα μ’ αυτή, εξ ολοκλήρου. Ενωθήτε μαζί τους στην αληθινή λατρεία. Αν το κάμετε αυτό, θα κάνετε το θέλημα του Θεού, και όποιος «πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.»​—1 Ιωάν. 2:17.

Η Ενωμένη Ανταρσία Εναντίον του Θεού Συντρίβεται

ΕΝΩΠΙΟΝ της αβεβαιότητος της παγκοσμίου καταστάσεως, ο δεδηλωμένος σκοπός των ηγετών του κόσμου είναι να έχουν μια ηνωμένη παγκόσμια κυβέρνησι. Αλλ’ υπάρχουν πολλά εμπόδια, μεταξύ των οποίων οι δύο χιλιάδες επτακόσιες και πλέον διαφορετικές γλώσσες, που ομιλούνται από τους λαούς του κόσμου. Συντελούν στη δημιουργία εθνικών φραγμών και διαιρέσεων ούτως ώστε κάθε τι που πλησιάζει την πλήρη ενότητα απεδείχθη αδύνατον να επιτευχθή. Εν τούτοις, υπήρξε ένας καιρός, που όλοι οι λαοί επί της γης, πλην μιας μικράς μειονότητος, εβασίζοντο σε μια προσπάθεια για ηνωμένη παγκόσμια κυβέρνησι. Της παρέσχον πλήρη υποστήριξι με σκέψι και με πράξι. Υπήρχαν δύο ισχυροί παράγοντες που τώρα δεν υφίστανται, με τη βοήθεια των οποίων θα είχαν πράγματι επιτελέσει τον σκοπό τους, να κρατήσουν ηνωμένο το ανθρώπινο γένος κάτω από τη διακυβέρνησι ενός ανθρωπίνου βασιλέως. Οι παράγοντες αυτοί ήσαν η στενή συγγένειά των και περισσότερο η μία κοινή των γλώσσα.

Εν τούτοις, μια τέτοια ηνωμένη προσπάθεια δεν επέτυχε. Γιατί; Μήπως δεν ήταν το σχέδιο αυτό αξιέπαινο; Μήπως οι ιδέες και αρχές, πάνω στις οποίες εβασίζετο, δεν θα έφερναν επιτυχία και επωφελή αποτελέσματα για όλους εκείνους που θα υπεστήριζαν μια τέτοια κυβέρνησι; Τι ήταν εκείνο που παρεισέδυσε κι επροκάλεσε την αποτυχία του; Με το να εξετάσωμε τους στόχους, τους σκοπούς και τις αρχές, που εχαρακτήριζαν την ηνωμένη προσπάθεια, μπορούμε να δούμε γιατί απέτυχε εξ ολοκλήρου. Λόγω των σημερινών προσπαθειών που είναι όμοιες από πολλές απόψεις, θα ήταν ανυπολόγιστα ωφέλιμο σε μας να εξετάσωμε και να βρούμε το γιατί ακριβώς αυτό το σχέδιο απέτυχε.

Είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός ότι αυτή η ηνωμένη απόπειρα να κυβερνηθή το ανθρώπινο γένος απετέλεσε το πρώτο ανθρώπινο βασίλειο, του οποίου η ιστορία προμηθεύει ένα υπόμνημα. Σ’ αυτό τον καιρό ο Νώε ζούσε ακόμη. Οι απόγονοι των υιών του είχαν πολύ αυξηθή σε αριθμούς, περιλαμβάνοντας το ανθρώπινο γένος του καιρού εκείνου. Μήπως ο Νώε επρόκειτο να είναι ο βασιλεύς αυτής της κυβερνήσεως; Όχι. Πράγματι, αυτός και ο υιός του Σημ ιδιαιτέρως, αντετίθεντο σ’ ένα τέτοιο πράγμα. Ο Νώε ήταν εκείνος που ευρίσκετο στην πιο εξέχουσα θέσι ώστε να είναι βασιλεύς. Αλλ’ ο Νώε ήταν ένας λάτρης του Θεού ως Βασιλέως. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός δεν διώρισε τον Νώε να είναι βασιλεύς πάνω σε οποιοδήποτε μέρος της ανθρωπίνης οικογενείας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Νώε αρνήθηκε ν’ ακολουθήση την πορεία που θα εσήμαινε ότι ήταν φιλόδοξος, ότι κατείχετο από απληστία ν’ αποκτήση δυναμι, και να στασιάση εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού. Ούτε θα επεδοκίμαζε να είναι βασιλεύς κάποιος από τους υιούς του ή τους εγγονούς του. Εν τούτοις, δεν ήταν η προς τούτο αντίθεσις του Νώε και του Σημ που προξένησε την αποτυχία του σχεδίου.​—Γέν. 6:9, 10· 10:32.

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ

Εκείνος που ήταν βασιλεύς σ’ αυτή την ηνωμένη προσπάθεια ήταν ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Νεβρώδ. Ήταν ένας δισέγγονος του Νώε, κι ένας υιός του Χους. Το σχέδιο αυτό του Νεβρώδ ήταν κατά πρόκλησιν του Θεού. Ήταν πράγματι μια ανταρσία εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού. Ο Νεβρώδ δεν είχε σταματήσει στο τοπικό βασίλειο της Βαβυλώνος. Είχε διευρύνει αυτή την ανταρσία του με σχέδια παγκοσμίου διακυβερνήσεως, εισβάλλοντας στην περιοχή του Σημ, επεκτείνοντας το βασίλειό του από τη Βαβυλώνα προς το εσωτερικό της Ασσυρίας.​—Γέν. 10:8-11.

Μερικοί λόγιοι κατανοούν το όνομα Νεβρώδ ως προερχόμενο από την Εβραϊκή λέξι μαράντ. Το όνομα θα ήταν το πρώτο πρόσωπο, πληθυντικού αριθμού, του ρήματος μαράντ, στον γραμματικό τύπο που θα εσήμαινε «Θα στασιάσωμεν!» ή, «Ας στασιάσωμεν!» Το Ταργκούμ της Ιερουσαλήμ, μια Ιουδαϊκή παράφρασις της Γραφής, λέγει για τον Νεβρώδ: «Ήταν δυνατός στο κυνήγι και στην πονηρία ενώπιον του Κυρίου, διότι ήταν κυνηγός των υιών των ανθρώπων, και τους έλεγε, ‘Εγκαταλείψατε την κρίσιν του Κυρίου, και εμμείνατε στην κρίσι του Νεβρώδ!’» Τόσο το Ταργκούμ του Ιωνάθαν όσο και ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος συμφωνούν μ’ αυτό, ο δε Ιώσηπος λέγει: «Τους έπεισε να μην το αποδώσουν στο Θεό, . . . αλλά να πιστεύουν ότι το θάρρος των ήταν εκείνο που έφερε την ευτυχία τους. Επίσης μετέτρεψε βαθμιαίως την κυβέρνησι σε τυραννία, . . . Τώρα το πλήθος ήταν πολύ πρόθυμο ν’ ακολουθήση την απόφασι του Νεβρώδ, και να το θεώρηση ως είδος δειλίας να υποταχθή στον Θεό· και έκτισαν έναν πύργο.»​—Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Βιβλίον 1, κεφάλαιον 4, παράγραφοι 2, 3, μετάφρασις υπό Ου. Χουίστον, 1737 μ.Χ., ως ανεθεωρήθη από τον Δόκτορα Σαμουήλ Μπάρντερ.

Η ΒΑΒΥΛΩΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΘΕΣΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΞ ΑΡΧΗΣ

Αυτό το όνομα, Νεβρώδ, αν έχη τη σημασία, που εσημειώθη ανωτέρω, πρέπει να του είχε δοθή όταν αυτός είχε αρχίσει τη στασιαστική του πορεία και όχι στον καιρό της γεννήσεώς του. Η πρωτεύουσά του, η Βαβυλών, ήταν η έδρα ενός βασιλείου σε κατάστασι ανταρσίας εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού. Η Βαβυλών, δια μέσου ολοκλήρου της ιστορίας της, και μεταγενέστερα, όταν η πόλις ήταν κάτω από τον έλεγχο ενός διαφορετικού κλάδου της ανθρωπίνης οικογενείας, ήταν πάντοτε αμετάβλητα εχθρική προς τον Θεό. Χίλια εξακόσια περίπου χρόνια αργότερα ο Θεός, μέσω του προφήτου του Ιερεμία, είπε για τη Βαβυλώνα: «Ημάρτησεν εις τον Ιεχωβά . . . Διότι υπερηφανεύθη κατά του Ιεχωβά.» Απευθυνόμενος προς τη Βαβυλώνα, είπε: «Εις τον Ιεχωβά αντεστάθης.» Έπειτα προσέθεσε: «Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, ω επηρμένη, λέγει ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, Ιεχωβά των δυνάμεων, διότι ήλθεν η ημέρα σου, ο καιρός της επισκέψεώς σου. Και ο επηρμένος θέλει προσκόψει και πέσει, και δεν θέλει υπάρχει ο αναστήσων αυτόν.»​—Ιερεμ. 50:14, 29, 24, 31, 32, ΜΝΚ.

Η Βαβυλών έκειτο στην πεδιάδα μεταξύ των δύο ποταμών, του Ευφράτου και του Τίγρητος, βορειοδυτικώς της Ουρ στο άκρον του Περσικού Κόλπου. Η πεδιάς αυτή έχει μήκος διακοσίων πενήντα περίπου μιλίων και πλάτος εκατό μιλίων στο ευρύτερό της τμήμα. Έφθασε να καλήται Μεσοποταμία, που σημαίνει «η χώρα μεταξύ των ποταμών.» Ήταν μια τοποθεσία πλουσία σε άσφαλτο, που μπορούσε να χρησιμοποιηθή ως πηλάσβεστον και είχε αφθονίαν αργίλλου για την κατασκευή πλίνθων. Οι άποικοι, ερχόμενοι εδώ σ’ αυτή την πεδιάδα, ήσαν καλά πληροφορημένοι για την εντολή προς τον Νώε και την οικογένειά του να πληθυνθούν και να γεμίσουν τη γη. Εγνώριζαν ότι επρόκειτο να κατανεμηθούν και να εξαπλωθούν επί της γης υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά και να κάμουν το όνομά του γνωστό στα τέκνα των ούτως ώστε η φήμη του Ιεχωβά Θεού και η λατρεία του να γίνουν γνωστά σε ολόκληρη τη γη. Δεν υφίστατο κατάστασις υπερπληθυσμού, ούτε ανάγκη κατακτήσεως εδαφών για περισσότερο ζωτικό χώρο, ώστε ν’ αφαιρέσουν οιαδήποτε περιοχή κατεχομένην από άλλον. Ούτε ήταν καιρός για τους ανθρώπους να συνωστίζωνται σε πόλεις και ν’ αναπτύσσουν έναν υλιστικό, στρατοκρατικό τρόπο ζωής και ν’ αδιαφορούν για την εντολή του Θεού.​—Γέν. 9:1.

Ενδιεφέροντο μήπως οι άνθρωποι αυτοί να εκτελέσουν την εντολή του Θεού; Όχι. Είπαν, υπό την κατεύθυνσι του Νεβρώδ, που ήταν ο βασιλεύς των: «Έλθετε, ας κάμωμε πλίνθους, και ας ψήσωμεν αυτάς εν πυρί . . . Έλθετε, ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθάνη έως του ουρανού· και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γης.» Έτσι, αντί να κάμουν όνομα για τον Θεό, έκαμαν όνομα για τον εαυτό τους, θεωρώντας τιμητικό για τον εαυτό τους να είναι πολίται αυτής της πόλεως. Θα έκαναν όνομα γι’ ανθρώπους και θα είχαν ήρωας, διακρινομένου του Νεβρώδ, του οποίου το όνομα θα εξύψωναν.​—Γέν. 11:3, 4.

Ο ΘΕΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΜΕ ΚΡΙΣΙ

Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός της ανοικοδομήσεως αυτού του πύργου; Ασφαλώς δεν υπήρχε ανάγκη καταφυγίου σε καιρό κατακλυσμού, διότι ο Θεός είχε υποσχεθή στον Νώε και στους υιούς του: «Και τα ύδατα δεν θέλουσιν είσθαι πλέον εις κατακλυσμόν δια να εξαλείψωσι πάσαν σάρκα.» (Γέν. 9:15) Εκτός αυτού, στη χαμηλή πεδιάδα της Σενναάρ δεν μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα έκτιζαν έναν πύργο αρκετά υψηλό, ώστε να διαφύγουν ένα τέτοιον κατακλυσμό σαν εκείνον που τα νερά του είχαν φθάσει είκοσι δύο πόδες πάνω από τα υψηλότερα βουνά που υπήρχαν τότε. Όχι, ο σκοπός του πύργου αυτού ήταν κάτι άλλο. Επρόκειτο να είναι ένας πύργος θρησκευτικής λατρείας, ένα «ζιγκουράτ» (πυργωτός ναός). Αρχαιολογικές αποδείξεις δείχνουν ότι δεν επρόκειτο να είναι ένας κυκλικός πύργος με ελικοειδή κλίμακα, αλλά, μάλλον, ένας τετραγωνικός ή ορθογώνιος πυραμιδοειδής πύργος με σειράν εξωστών. Λόγω του μεγάλου του ύψους ο πύργος θα εδέσποζε της πόλεως και θα έδιδε την πιο εξέχουσα θέσι στη θρησκεία. Θα εφιστούσε την προσοχή στον κυριώτερο θεό της πόλεως. Επρόκειτο να είναι μια θρησκευτική πόλις.

Ποια ήταν η άποψις και η στάσις του Θεού του Δημιουργού έναντι αυτού του σχεδίου; Οι Γραφές προχωρούν και λέγουν: «Κατέβη δε ο Ιεχωβά δια να ίδη την πόλιν και τον πύργον, τον οποίον ωκοδόμησαν οι υιοί των ανθρώπων. Και είπεν ο Ιεχωβά, Ιδού, είς λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ότι σκοπεύουσι να κάμωσιν.» Ο Θεός δεν είχε δώσει εξουσιοδότησι για την ανοικοδόμησι μιας πόλεως για να γίνη η έδρα ενός γηίνου άρχοντος. Ούτε πήρε στα ελαφρά αυτή την ηνωμένη προσπάθεια, ούτε εθεώρησε ως ασήμαντο πράγμα το ότι οικοδομούσαν έναν πύργο για ψευδή λατρεία. Αυτό ήταν ανταρσία, μια πράξις προδοτική εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του, μια αποστασία, εγκατάλειψις της λατρείας του Θεού του Νώε. Ήταν, επίσης, ανυπακοή στη Θεία εντολή να πληρωθή η γη με λατρευτάς του Ιεχωβά, ως Θεού. Ήταν ένα κακό έργο.​—Γέν. 11:5, 6, ΜΝΚ.

Ως ποιο σημείο θα συνέχιζαν τις ωργανωμένες προσπάθειές των σχετικά με το κακό αυτό έργο; Επρόκειτο να γίνη μόνο αρχή. Θα συνελάμβαναν φιλόδοξα την ιδέα ενός πράγματος κατόπιν του άλλου, το οποίον θα επετυγχάνετο με εσφαλμένο τρόπο, προς εσφαλμένη κατεύθυνσι, με ηνωμένη, ωργανωμένη προσπάθεια. Στη δήλωσι του Ιεχωβά σχετικά μ’ αυτό μπορούμε να εκτιμήσωμε πόσον ορθά μίλησε με την ικανότητά του να προβλέπη το μέλλον. Ακριβώς τώρα, με τις δύο μεγάλες ενώσεις εθνών του κόσμου παρατεταγμένες κατ’ αλλήλων, η μεταξύ των άμιλλα εξοπλισμών έχει φερθή πολύ υψηλότερα από ό,τι ο θρησκευτικός πύργος που ήταν εκεί στις όχθες του Ευφράτου, σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από την επιφάνεια των υδάτων του κατακλυσμού των ημερών του Νώε, ναι, σε μεγαλύτερα ακόμη ύψη του εξωτερικού διαστήματος, με την έκρηξι ενός θερμοπυρηνικού επιτεύγματος σε ύψος 250 μιλίων υπεράνω της επιφανείας της γης, χωρίς να ληφθή υπ’ όψιν το αποτέλεσμα που θα μπορούσε τούτο να έχη επί της υγείας και της ευημερίας όλου του ανθρωπίνου γένους. Έτσι, μπορούμε να δούμε ότι η γεμάτη φιλοδοξία και ιδιοτελώς ωργανωμένη αρχή στην αρχική Βαβυλώνα δεν είχε μικρές συνέπειες, Εκεί, πίσω στο παρελθόν, ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου, το εγνώριζε καλά αυτό.

Με βάσι ποιων αρχών εκτίσθησαν η Βαβυλών και ο πύργος της; Οι στασιασταί αυτοί εσκόπευαν να εγκαταστήσουν μια ψευδή θρησκεία ηνωμένη με μια κυβέρνησι, αρνούμενοι την ιδιότητα του Θεού ως βασιλέως. Εσκόπευαν, επίσης, να εμποδίσουν την εκπλήρωσι της εντολής του Θεού να γεμίσουν τη γη και να γνωστοποιήσουν το όνομά του σε όλη τη γη. Επρόκειτο να κάμουν όνομα για ανθρώπους, το οποίον θα εβασίζετο πάνω στις άδικες αρχές της φιλοδοξίας, της ιδιοτελείας και της ανυπακοής στον Δημιουργό τους. Είχαν κάμει δικούς των λογαριασμούς, χωρίς την εξουσιοδότησι του Ιεχωβά και, μάλιστα, αντίθετα προς την εντολή του. Τώρα έπρεπε να λογαριασθούν μαζί του. Αυτός ανέλαβε ταχεία δράσι, λέγοντας: «Έλθετε, ας καταβώμεν, και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσαν αυτών, δια να μη εννοή ο είς του άλλου την γλώσσαν. Και διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά εκείθεν επί του προσώπου πάσης της γης· και έπαυσαν να οικοδομώσι την πόλιν. Δια τούτο ωνομάσθη το όνομα αυτής Βαβέλ· διότι εκεί συνέχεεν ο Ιεχωβά την γλώσσαν πάσης της γης.»​—Γέν. 11:7-9, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά έφερε σε ύπαρξι εκείνο ακριβώς το πράγμα, προς ματαίωσιν του οποίου προσπαθούσαν να κτίσουν τον πύργο, δηλαδή, τον διασκορπισμό τους. Επέφερε κάποια μεταβολή στη νοημοσύνη της διανοίας των, η οποία εξήλειψε την ενθύμησι της προηγουμένης αρχικής των γλώσσης. Άρχισαν να μιλούν εντελώς καινούργιες γλώσσες​—ένας όμιλος αυτή τη γλώσσα και άλλος άλλη—​χωρίς κανένας να έχη προικισθή με την ικανότητα να κάνη μετάφρασι από μια γλώσσα σε άλλη. Αυτό δεν ήταν έκχυσις αγίου πνεύματος όπως στη Πεντηκοστή​—χάρισμα γλωσσών με ευλογία παρά Θεού. Όχι, τους έδωσε πράγματι νέες γλώσσες, αλλ’ ασφαλώς όχι υπό μορφήν ευλογίας των εσφαλμένων προσπαθειών των. Αυτό, εν τούτοις, απέβη πράγματι προς το καλό του ανθρωπίνου γένους, διότι εματαίωσε τους ασεβείς σκοπούς των και επέβαλε την πραγματοποίησι του σκοπού του Θεού. Επειδή δεν μπορούσαν πια να κατανοούν τους συνεργάτας των ως προς το σχέδιο του πύργου, διεπίστωσαν ότι τους έφερνε σε αμηχανία η προσπάθεια να συνεργασθούν. Βαθμιαίως εγκατέλειψαν την ανοικοδόμησι της πόλεως. Διεσκορπίσθησαν, ένας έκαστος προς τον δικό του γλωσσικό όμιλο. Η ενότης των σε ανταρσία εναντίον του Θεού συνετρίβη.

ΒΑΒΥΛΩΝ​—ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΟ ΟΝΟΜΑ

Η πόλις τώρα έλαβε ένα όνομα που έχει γίνει περιβόητο μέχρι σήμερα. Δεν είναι το όνομα, με το οποίον οι πρώτοι οικοδόμοι ήθελαν να γίνουν πασίγνωστοι ως πολίται της. Η γλώσσα του Νώε και του πιστού του υιού Σημ δεν υπέστη σύγχυσι. Αυτοί μιλούσαν ακόμη τη γλώσσα που αρχικά ωμιλείτο από τον Αδάμ, που αργότερα έγινε γνωστή ως Εβραϊκή. Το όνομα, με το οποίον ωνόμασαν την πόλι, δηλοί την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού επ’ αυτής. Το όνομα προέρχεται από το ρήμα βαλάλ, που σημαίνει «συμμιγνύω, ανακατεύω, συγχέω, ταράσσω.» Το όνομα συνετμήθη από Βαλβέλ σε Βαβέλ, που σημαίνει «Σύγχυσις».

Ο Ιώσηπος περιγράφει τη συντριβή της ανταρσίας. Λέγει: «Κατόπιν τούτου διεσκορπίσθησαν μακράν, λόγω της διαφοράς των γλωσσών των, και εξήλθαν κατά αποικιακούς ομίλους σε κάθε μέρος· και κάθε αποικία απέκτησε κατοχήν της χώρας, εκείνης στην οποία τους ωδηγήσε ο Θεός, ώστε ολόκληρη η ήπειρος εγέμισε απ’ αυτούς, τόσο οι ενδοχώρες όσο και οι παραθαλάσσιες χώρες . . . . Αλλά ο Νεβρώδ, ο υιός του Χους, παρέμεινε και ασκούσε τυραννία στη Βαβυλώνα, όπως έχομε ήδη παρατηρήσει.»a Οι κάτοικοι της Βαβυλώνος δεν συμπαθούσαν την αληθινή σημασία, που είχε προσαφθή στο όνομα αυτό, κι έτσι ανεπτύχθη μια τοπική παράδοσις, βασιζόμενη στον ισχυρισμό ότι το όνομα της πόλεως είχε ληφθή από τις δύο λέξεις Βαβ, που σημαίνει «Πύλη», και Ιλ, που σημαίνει «Θεός», για να το καταστήσουν ένα ιερό όνομα. Στους αρχαίους χρόνους το δικαστήριο κατά συνήθειαν συνεδρίαζε κοντά στην ευρύχωρη πύλη της πόλεως. Ως εκ τούτου Βαβ, που σημαίνει «Πύλη», είναι ο προσδιορισμός που δίδεται στην Εγγύς Ανατολή, σε έδρα κυβερνήσεως. Συνεπώς, από την άποψι των πολιτών της, η Βαβυλών ωνομάζετο η έδρα της κυβερνήσεως του Θεού, που δεν εσήμαινε, φυσικά, τον θρόνο του Ιεχωβά.

Από το παράδειγμα αυτό του Πύργου της Βαβέλ μπορούμε να δούμε την απατηλότητα του να εμπιστευώμεθα σε ανθρώπινα βασίλεια. Εκείνοι, που εμπιστεύονται σε ανθρώπινες προσπάθειες για έναν ηνωμένο κόσμο, οδηγούνται στην παγίδα του ν’ αποβλέπουν σε ανθρώπους ως σε ήρωες. Συμμετέχουν πράγματι σε μια ανταρσία κατά του Θεού ωσάν της Βαβυλώνος, και ασφαλώς δεν θα λάβουν την ευλογία του. Το αληθινό αυτό ιστορικό παράδειγμα θέτει για μας ένα πρότυπο για καθοδήγησι. Μας βοηθεί να δούμε ότι η οδός προς ειρήνην, όχι μόνο με τον συνάνθρωπό μας αλλά​—που είναι και σπουδαιότερο—​με τον Δημιουργό μας, που έχει μια ειδική βουλή και ειδικό σκοπό για τη γη μας, δεν βρίσκεται στο να ακολουθούμε τα σχέδια των ανθρώπων για παγκόσμια κυριαρχία, αλλά μέσω της βασιλείας του Θεού. Ο Λόγος του, η Γραφή, παρέχει άφθονη πληροφορία, δείχνοντας την πορεία του ν’ αναλάβωμε τώρα την υποστήριξι της βασιλείας του υπό τον Χριστόν.

Η ηνωμένη ανταρσία κατά της κυριαρχίας του Θεού συνετρίβη και η Βαβυλών απέτυχε σ’ εκείνο τον καιρό να καταστή παγκόσμιος δυναμις. Όχι μόνο είναι ένα ιστορικό παράδειγμα μιας κακής προσπαθείας, αλλά τα αποτελέσματά του εξακολουθούν να υφίστανται σήμερα σε πολύ κακή μορφή, πράγμα που θα εξετάσωμε στο προσεχές τεύχος της Σκοπιάς.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Υπάρχει οποιαδήποτε Γραφική αντίθεσις στη χρησιμοποίησι καταποτίων ελέγχου γεννήσεων;

Η χρήσις αντισυλληπτικών είναι θέμα προσωπικής αποφάσεως του ενδιαφερομένου ανδρογύνου, αφού η ίδια η Γραφή δεν κατακρίνει τον έλεγχο των γεννήσεων. Η Εταιρία δεν συμβουλεύει χρήσιν αντισυλληπτικών, όπως τονίζεται στη Σκοπιά 1ης Μαρτίου 1951, σελίδες 159, 160 (στην Αγγλική). Αλλά πρέπει να σημειωθή ότι η χρήσις αντισυλληπτικών, όπως είναι τα καταπότια ελέγχου των γεννήσεων, δεν είναι η ίδια με τη στείρωσι. Η στείρωσις, είτε προσωρινή είτε μόνιμη, για τον ειδικό σκοπό του ελέγχου γεννήσεων, θα ήταν αντι-Γραφική. (Για λεπτομέρειες Βλέπε Η Σκοπιά 15ης Μαΐου 1962, σελίδες 318-320.) Ως προς το θέμα των καταποτίων ελέγχου των γεννήσεων, αν αυτά χρησιμοποιούνται από έγγαμη γυναίκα, τότε πρέπει να ζητήται η συγκατάθεσις του συζύγου της.

Αναγνωρίζεται, βέβαια, από τους γιατρούς ότι η χρήσις φαρμακευτικού παρασκευάσματος αποτελεί υπολογισμένον κίνδυνο. Οι ιατρικές βιβλιοθήκες έχουν όλες συγγράμματα, που πραγματεύονται τις παρεπιδράσεις των φαρμάκων· αυτό, λοιπόν, δεν είναι κάτι το αμυδρώς γνωστό. Το προς απόφασιν ζήτημα είναι αν το άτομο είναι διατεθειμένο ν’ αντιμετωπίση τον κίνδυνο, που εμπερικλείεται πιθανώς, για την επίτευξι του ποθουμένου αποτελέσματος. Κανείς δεν μπορεί δογματικά να πη ότι ένα ωρισμένο φάρμακο είναι απολύτως αβλαβές· τα άτομα αντιδρούν διαφορετικά. Εν τούτοις, όσον αφορά τη Γραφή, η συνήθεια του ελέγχου των γεννήσεων με τη χρήσι καταποτίων παρασκευασμένων γι’ αυτόν τον σκοπό δεν απαγορεύεται· η απόφασις περί χρήσεως ή μη ενός τέτοιου προϊόντος αφήνεται σε κάθε ειδικώς ανδρόγυνο. Για περισσότερες λεπτομέρειες, βλέπε Ξύπνα! 22ας Οκτωβρίου 1962, σελίδες 25-27.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

16 Ο καπνός του βασανισμού αυτών αναβαίνει εις αιώνας αιώνων· και δεν έχουσιν ανάπαυσιν ημέραν και νύκτα όσοι προσκυνούσι το θηρίον και την εικόνα αυτού, και όστις λαμβάνει το χάραγμα του ονόματος αυτού.​—Αποκάλ. 14:11. Σ 15/2/64 44-46

17 Όλη η γραφή είναι . . . ωφέλιμος προς . . . έλεγχον.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/3/64 15-17α

18 Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.​—Ματθ. 23:10. Σ 15/6/63 19α

19 Να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί.​—1 Τιμ. 6:18. Σ 1/8/63 16α

20 Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματος σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι . . . και . . . θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως [θέλεις έχει κατανόησιν, Ο΄].​—Ιησ. Ναυή 1:8. Σ 1/10/63 23, 24α

21 Όστις . . . εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν . . . θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.​—Ιάκ. 1:25. Σ 15/9/63 9, 10α

22 Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ. Σ 1/11/63 10α

23 Ο λαός δεν θέλει ερωτήσει τον Θεόν αυτού; . . . Εις τον νόμον και εις την μαρτυρίαν.​—Ησ. 8:19, 20. Σ 15/3/64 13β

24 Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν [μέσω επιγνώσεως, ΜΝΚ].​—Κολ. 3:9, 10. Σ 1/5/63 20α

25 Όλη η γραφή είναι . . . ωφέλιμος προς . . . επανόρθωσιν.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/3/64 31, 32α

26 Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.​—Ματθ. 28:19. Σ 1/9/63 14

27 Όλη η γραφή είναι . . . ωφέλιμος προς . . . εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.​—2 Τιμ. 3:16. Σ 1/3/64 36α

28 Ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου.​—Δευτ. 6:6, 7. Σ 1/12/63 18

29 Εν αυτώ θέλεις μελετά . . . δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως.​—Ιησ. Ναυή 1:8. Σ 15/12/63 23, 24

30 Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή, και καρποφορούσιν εν υπομονή.​—Λουκ. 8:15. Σ 1/1/64 17, 18α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφιερωμένοι στον Θεό πιστοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, υπακούοντας στη ρητή εντολή τη σχετική με το κήρυγμα ‘του ευαγγελίου της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’ (Ματθ. 24:14), θα συνεχίσουν στη διάρκεια του μηνός Αυγούστου να επισκέπτωνται τους ανθρώπους για να τους κομίσουν το χαρμόσυνο αυτό άγγελμα και να προσφέρουν το σπουδαίο Γραφικό βοήθημα «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με το βιβλιάριο Η Θεραπεία των Εθνών Επλησίασε προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου, που είναι, σημειωτέον, σκληρόδετο.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

27 Σεπτεμβρίου: Η Ενότης της Οικογενείας του Θεού, και Διατήρησις Ενότητος σε Δυσκόλους Καιρούς, §1-3. Σελ. 489.

4 Οκτωβρίου: Διατήρησις Ενότητος σε Δυσκόλους Καιρούς, §4-25. Σελ. 496.

Είσθε Ένας Καιροσκόπος;

ΕΠΩΦΕΛΕΙΣΘΕ από τις ευκαιρίες; Ή είσθε ένας καιροσκόπος; Στην αρχή μπορεί να φαίνεται ότι είναι μικρή μόνο διαφορά μεταξύ των δύο. Αλλά με στενότερη εξέτασι το ένα θα βρεθή ότι είναι καλό, το άλλο κακό· τόσο κακό, μάλιστα, ώστε να κατακρίνεται κι από τον Θεό.

Το να επωφελούμεθα από ευκαιρίες είναι κατάλληλο, όταν εννοούμε τη λέξι «ευκαιρία» με τη σημασία «συνδυασμός περιστάσεων, χρόνου και τόπου καταλλήλων ή ευνοϊκών για μια ιδιαίτερη δράσι ή ενέργεια», όπως ορίζει ένα λεξικό. Λόγου χάριν, σχετικά με τη λήψι κάθε ευκαιρίας για να μπορέσωμε να υπηρετήσουμε τον Θεό, η Γραφή λέγει: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.» (Εφεσ. 5:15, 16) Ναι, ακόμη κι αν δανειζώμεθα χρόνον από άλλες επιδιώξεις, δημιουργώντας ευκαιρίες για να υπηρετούμε τον Θεό, είναι κατάλληλο.

Στη Χριστιανική εκκλησία, το να επωφελούμεθα από ευκαιρίες για να υπηρετήσωμε τον Θεό με μια μεγαλύτερη ιδιότητα, όπως η του επισκόπου, είναι αξιέπαινο: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Ο απόστολος Παύλος, ακόμη κι όταν συνεβούλευε δούλους, έλεγε: «Εκλήθης δούλος; Μη σε μέλη· αλλ’ εάν δύνασαι να γείνης ελεύθερος, μεταχειρίσου τούτο καλήτερα.» (1 Κορ. 7:21) Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπήρχε παράβασις της ορθής αρχής, επομένως οι ευκαιρίες μπορούσαν να ληφθούν.

Πόσο διαφέρει ο καιροσκοπισμός! Ο καιροσκοπισμός ορίζεται έτσι: «Η τέχνη, η μέθοδος ή συνήθεια του να επωφελήται κανείς από ευκαιρίες ή περιστάσεις, ειδικά λίγο ενδιαφερόμενος γι’ αρχές ή τελικές συνέπειες.»

Καιροσκόπος, λοιπόν, είναι ένας, που είναι ιδιοτελής, αδιαφορώντας για τα αισθήματα του Θεού ή ανθρώπου, αποβλέποντας πάντοτε στα δικά του συμφέροντα ακόμη και αν αυτό γίνεται εις βάρος των άλλων. Ο καιροσκόπος αδιαφορεί αν η ευκαιρία, από την οποίαν επωφελείται, αντιβαίνη στις αρχές του δικαίου.

Οι καιροσκόποι είναι πολυάριθμοι σ’ αυτόν τον κόσμο, πράγμα που εξηγεί τον λόγο, για τον οποίον οι ανέντιμες συναλλαγές, το ψεύδος, η απάτη κι η ανηθικότης επικρατούν τόσο πολύ σε υψηλά και χαμηλά επίπεδα. Πόσο συχνά οι κυβερνήσεις υπογράφουν συνθήκες ειρήνης μόνο για να τις παραβούν και να εισβάλουν και λεηλατήσουν το έδαφος γειτονικής χώρας, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν αρχές ή τις συνέπειες για τους ηττημένους! Ένα τραγικό παράδειγμα κυβερνητικής καιροσκοπίας έγινε προσφάτως, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρεβίασαν μια συνθήκη που έδινε σε μια Ινδική φυλή των Σένεκα έδαφος ως εκχώρησι. Οι αρχές ήθελαν ν’ ανεγείρουν υδατόφραγμα, που θα κατέκλυζε την εκχώρησι και θα εγίνετο αιτία ώστε οι Ινδοί να χάσουν τα σπίτια τους, τα κτήματα τους και τις κληρονομιές τους. Η συνθήκη που παρείχε εγγυήσεις για τα δικαιώματα των είχε υπογραφή το 1794 από τον Πρόεδρο Γεώργιο Ουάσιγκτον. Συνήθως οι συνθήκες υποστηρίζονται από τη δύναμι του νόμου, αλλ’ ούτε ακόμη το Ανώτατο Δικαστήριο δεν ήθελε να υποστηρίξη τα δικαιώματα των Ινδών που απέρρεαν από τη συνθήκη. Λόγω εμπορικού και πολιτικού καιροσκοπισμού, οι σχετικές με τους Ινδούς συνθήκες παρεβιάζοντο επί δεκαετηρίδες.

Μολονότι σεις μπορεί να μην έχετε την ευκαιρία να παραβιάσετε μια εθνική συνθήκη, έχετε περιπτώσεις στην καθημερινή ζωή για να δείξετε αν είσθε ένας καιροσκόπος. Λόγου χάριν, αν εκαλείσθε για φαγητό στο σπίτι ανθρώπων, οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να διαθέσουν κάτι εξαιρετικό, θ’ αδιαφορούσατε για την υπόσχεσι, αν αργότερα κάποιος άλλος προσέφερετο να σας πάη σ’ ένα πολύ δαπανηρό εστιατόριο και σ’ ένα θέατρο το ίδιο εκείνο βράδυ; Αν το εκάνατε αυτό, θα ήσθε ένας καιροσκόπος, εφόσον δεν ήταν ασθένεια, ένα ατύχημα ή κάποιο τέτοιο περιστατικό ή αιτία που σας έκαμε να προβήτε σ’ αυτή την αλλαγή, αλλ’ η επιθυμία σας για «κάτι καλύτερο».

Όταν κάνετε τη δήλωσι φόρου εισοδήματος, μήπως αφαιρείτε περισσότερα σε εισφορές για φιλανθρωπικούς σκοπούς απ’ όσα πραγματικά επληρώσατε; Όταν οδηγήτε αυτοκίνητο, διέρχεσθε από σήματα σταθμεύσεως ή ερυθρά φώτα σε μεμονωμένες περιοχές, όπου φρονείτε ότι κανείς δεν επιβλέπει; Όταν ψωνίζετε, μήπως παίρνετε πράγματα χωρίς να τα πληρώσετε, όταν δεν σας βλέπη κανένας; Μήπως κολακεύετε κάποιον που είναι στην εξουσία απλώς για προσωπικό σας όφελος; Αν κάνετε τέτοια πράγματα, είσθε ένας καιροσκόπος!

Μολονότι μπορεί να φρονήτε ότι αυτά είναι αθώα πράγματα, ειδικά ‘αφού ο καθένας τα κάνει’, πρέπει να κατανοήσετε ότι άνθρωποι που είναι υπέρ των αρχών του δικαίου δεν τα κάνουν. Γνωρίζουν ότι οι καιροσκόποι είναι βδελυκτοί στον Θεό. Όπως εκθέτει ο Ψαλμός 119:158: «Είδον τους παραβάτας, και εταράχθην· διότι δεν εφύλαξαν τον λόγον σου [του Θεού].»

Εν τούτοις, μήπως αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι παραβαίνουν συνθήκες είναι καιροσκόποι; Όχι. Αν ένας άνθρωπος συνάψη συμφωνία να ληστεύση μια τράπεζα, και κατόπιν τύπτεται από τη συνείδησι και παραβαίνη τη συμφωνία, δεν είναι καθόλου καιροσκόπος. Η συμφωνία, την οποίαν παρέβη, ήταν κακή από την αρχή. Την παρέβη λόγω των αρχών του δικαίου, όχι εναντίον αυτών.

Αυτό, επίσης, εφαρμόζεται εκεί όπου ένας γαμήλιος σύντροφος συνεφώνησε να δεχθή τη θρησκεία του συντρόφου του ή συνεφώνησε να αναθρέψη τα τέκνα του σε μια ωρισμένη θρησκεία, αλλά κατόπιν μαθαίνει για την αληθινή θρησκεία. Αλλάσσει την προηγούμενη θρησκεία του, υιοθετεί την αληθινή θρησκεία κι αρχίζει να διδάσκη τα τέκνα του στη νέα του πίστι. Είναι αυτό καιροσκοπισμός; Όχι, διότι γίνεται χάριν της αληθείας, για τους δικαίους νόμους του Θεού. Πραγματικά, θα δυσαρεστούσε τον Θεό, αν δεν επωφελείτο της ευκαιρίας να ασκήση την αληθινή θρησκεία. Το να συνεχίση παραμένοντας στην ψευδή θρησκεία είναι σφαλερό. Το να την εγκαταλείψη δεν είναι μόνο ορθό, αλλά κι επιβεβλημένο, έστω κι αν αυτό σημαίνη παράβασι προγενεστέρας σχετικής συμφωνίας.

Επωφεληθήτε από τις κατάλληλες ευκαιρίες να υπηρετήσετε Θεό και άνθρωπο. Αναπτύξτε μια προσωπικότητα βασισμένη στις δίκαιες αρχές της τιμιότητος, ακεραιότητος, εντίμων συναλλαγών και διακριτικότητος απέναντι των άλλων. Κάνετε όπως ο ψαλμωδός, ο οποίος είπε: «Ώμοσα, και θέλω εμμένει, να φυλάττω τας κρίσεις της δικαιοσύνης σου.» (Ψαλμ. 119:106) Ακολουθήστε το παράδειγμα του Ιησού Χριστού, όταν είπε: «Ας ήναι ο λόγος σας, Ναί, ναι· Ου, ου,» και μην είσθε καιροσκόπος!​—Ματθ. 5:37.

Γιατί Πεθαίνουν οι Άνθρωποι;

Οι άνθρωποι έχουν διάφορες γνώμες. Αλλά ποια απάντησι δίνει ο Λόγος του Θεού;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ δεν θέλουν να πεθαίνουν. Επιθυμούν να ζουν και ν’ απολαύουν τη ζωή. Γι’ αυτόν τον λόγο καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να εξαφανίσουν τις ασθένειες και τις νόσους και να παρατείνουν τη ζωή. Εν τούτοις, παρ’ όλες τις προσπάθειες, 142.000 άτομα, σύμφωνα με σχετικό υπολογισμό, πεθαίνουν καθημερινώς σ’ όλο τον κόσμο, ήτοι κατά μέσον όρο δύο άτομα σχεδόν σε κάθε δευτερόλεπτο. Στο 1962, στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, πέθαναν συνολικώς 608.082 άνθρωποι από καρδιακά νοσήματα και άλλοι 278.562 υπήρξαν θύματα του καρκίνου. Αλλά το απλούν γεγονός ότι ο θάνατος αποτελεί μια τόσο κοινή πείρα, ελάχιστα παρηγορεί έναν που καταθλίβεται για την απώλεια ενός προσφιλούς του προσώπου.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο θάνατος γίνεται κάτι περισσότερο από μια ψυχρή στατιστική απλώς. Είναι ένας άσπλαγχνος, ανηλεής εχθρός, και ω! πόσο εντελώς αβοήθητος αισθάνεται ένας ότι είναι μπροστά σ’ αυτόν! Σχεδόν ακουσίως έρχονται στα χείλη οι λέξεις, ΓΙΑΤΙ; Γιατί έπρεπε να γίνη αυτό; Γιατί ο αγαπητός μου να πεθάνη;

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Συχνά, όταν επιπίπτη ο θάνατος, οι άνθρωποι διερωτώνται κατά πόσον είναι θέλημα Θεού να πεθαίνουν οι άνθρωποι. Είναι αρκετά παράδοξον ότι οι διδασκαλίες που έχουν διακηρυχθή από τις περισσότερες θρησκευτικές οργανώσεις του κόσμου έχουν οδηγήσει πολλούς να πιστεύουν ότι είναι θέλημα Θεού. Παραδείγματος χάριν, τον Δεκέμβριο του 1962 ο Ρωμαιοκαθολικός καρδινάλιος, Ρίτσαρντ Κούσινγκ, έκαμε σχόλια πάνω στην αιτία για την οποία το ελκυστικό νεαρό κορίτσι Μάργκαρετ Κάντιγκαν πέθανε στα χέρια του αδελφού της: «Νομίζω ότι αυτή έλαβε την απάντησι, την και μόνη απάντησι που μπορούσε να λάβη από τον Παντοδύναμο Θεό», είπε ο Κούσινγκ. Και ποια ήταν αυτή; «‘Επειδή σε αγαπώ και σε θέλω μαζί μου’.»

Αλλά, αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον ο Τόμας Κάντιγκαν επέφερε με πνίξιμο τον θάνατο της αδελφής του; Του το έβαλε ο Θεός στην καρδιά του, να φονεύση την αδελφή του, επειδή ο Θεός την ήθελε μαζί Του στον ουρανό; Είναι πράγματι αυτός ο λόγος, για τον οποίον η Μάργκαρετ Κάντιγκαν υπέστη βίαιο θάνατο, και για τον οποίον χιλιάδες άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο με παρόμοιο θάνατο; Είναι ο ίδιος λόγος, επίσης, για τον οποίον οι άνθρωποι γερνούν και πεθαίνουν; Σκεπτόμενα άτομα ενδιαφέρονται να λάβουν μια αυθεντική απάντησι.

Η επιστήμη ισχυρίζεται ότι έχει μια τέτοια απάντησι, τουλάχιστον όσον αφορά τον θάνατο, που οφείλεται στα γηρατειά. «Όταν είμεθα νέοι, έχομε πολύ περισσότερα κύτταρα απ’ ό,τι πράγματι χρειαζόμεθα,» εξήγησε ο Δρ Άλασταιρ Γουώρντ, επιστημονικός ανταποκριτής του Εσπερινός Πολίτης της Γλασκώβης. «Αλλά καθώς προχωρούμε στην ηλικία και χάνομε σταθερά όλο και περισσότερα κύτταρα, φθάνομε τελικά σ’ ένα σημείο, όπου, απλούστατα, δεν υπάρχουν αρκετά κύτταρα σ’ ένα ωρισμένο όργανο ή ομάδα οργάνων.» Λοιπόν, εγκαίρως, είπε: «Γρήγορα περιπίπτομε σε μια προοδευτική ανώμαλη κατάστασι και ο σε μέγιστο βαθμό πολυσύνθετος οργανισμός του ανθρωπίνου σώματος διαλύεται στον θάνατο.»

Είναι ενδιαφέρον το ότι οι επιστήμονες δεν θεωρούν τα γηρατειά και τον θάνατο ως κάτι το αναπόφευκτο, αλλά μάλλον ως μια νόσο που ελπίζουν να θεραπεύσουν, «Δεν μπορώ να δω κανένα λόγο,» είπε ο βιοχημικός Ουίλλιαμ Μπεκ, «για τον οποίον ο θάνατος, στη φυσική πορεία των πραγμάτων, πρέπει να είναι αναπόφευκτος.» Ο παγκοσμίου φήμης ιατρικός επιστήμων Χανς Σέλυ έδειξε ότι «τα γηρατειά μπορούν να θεωρηθούν ως μια ασθένεια,» και ότι «όπως κάθε άλλη ασθένεια, είναι πιθανόν να προληφθή ή να θεραπευθή.» Σύμφωνα με τον Δρα Λίνος Πωλίν, κάτοχον του Βραβείου Νόμπελ: «Ο άνθρωπος, θεωρητικώς, είναι εντελώς αθάνατος. Οι ιστοί του σώματος του αντικαθίστανται μόνοι τους. Αυτός είναι μια μηχανή που αυτό-επισκευάζεται.» Εν τούτοις, παρά την δυνατότητα ατελευτήτου ζωής, οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν. Γιατί;

Μήπως διότι ο θάνατος είναι ένα ελατήριο που εκσφενδονίζει προς την ουράνια ζωή, και έχει φθάσει ο καιρός που ο Θεός θέλει εκείνο το πρόσωπο στον ουρανό; Ή μήπως διότι απλώς, καθώς ο άνθρωπος προχωρεί στην ηλικία, δηλητηριώδεις χημικές ουσίες μέσα στο σώμα φονεύουν περισσότερα κύτταρα απ’ όσα αντικαθίστανται; Είναι αυτή η απάντησις, ή μήπως υπάρχει ένας περισσότερο βάσιμος λόγος, για τον οποίον οι άνθρωποι πεθαίνουν; Είναι απλώς λογικό να θέλωμε να εξακριβώσωμε αυτό που έχει να πη πάνω στο ζήτημα αυτό Εκείνος, που έπλασε τον άνθρωπο.

Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ

Δεν είναι δυνατόν να υπάρξη αμφισβήτησις ότι ο με αξιοθαύμαστο τρόπο σχεδιασμένος ανθρώπινος οργανισμός είναι το προϊόν ενός Μεγάλου Δημιουργού, που ενδιαφέρεται για την ευημερία και την ευτυχία του ανθρώπου. Εξετάστε τις αξιοσημείωτες λειτουργίες του σώματος, ειδικώς την ικανότητά του να πολλαπλασιάζη ένα σε απέραντο βαθμό μικρό κύτταρο, σύμφωνα μ’ ένα αριστοτεχνικό σχέδιο, μέχρις ότου αυτό αναδύεται από τη μήτρα της μητρός του ως ένα κύτταρο κατά δισεκατομμύρια πολλαπλάσιο, που είναι το νεογέννητο νήπιο. Είναι παράλογο για οποιονδήποτε να πιστεύη ότι οι σωματικές λειτουργίες, όπως εκείνη της αναπαραγωγής, είναι το αποτέλεσμα μιας επί εκατομμύρια έτη τυφλής, χωρίς σκοπό εξελικτικής αναπτύξεως. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός· είναι η δημιουργία ενός νοήμονος Αριστοτέχνου Εργάτου.

Σε αρμονία με αυτό το λογικό συμπέρασμα είναι οι διδασκαλίες του πιο αρχαίου πάνω στη γη βιβλίου, το οποίον διατηρεί την αυθεντική αφήγησι για τον πρώτον άνθρωπο και τη δημιουργία του από τον Θεό. Το περίφημο αυτό βιβλίο, που σήμερα είναι γενικά γνωστό ως Αγία Γραφή, ή απλώς οι Γραφές, πιστοποιεί ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο τέλειο, ικανόν να ζη για πάντα. Στο πρώτο του μέρος, καλούμενο Γένεσις, εξηγεί: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Ο άνθρωπος, συνεπώς, εδημιουργήθη τέλειος, διότι η Γραφή λέγει για τη δημιουργία του Θεού: «Τα έργα αυτού είναι τέλεια.»​—Γέν. 2:7, ΜΝΚ· Δευτ. 32:4.

Αυτό εσήμαινε ότι η ευκαιρία της ατελευτήτου ζωής σ’ έναν γήινο παράδεισο έκειτο ενώπιον του τελείου ανδρός και της συζύγου του. Εφ’ όσον θα εξακολουθούσαν να υπακούουν στον ουράνιο Πατέρα των, Αυτός θα εφρόντιζε ώστε τα σώματα των να λειτουργούσαν κατάλληλα, όπως είχαν σχεδιασθή προς τούτο. Θα διετηρείτο τελεία προσαρμογή, ώστε τα κύτταρα του σώματος ν’ αντικαθίστανται συνεχώς και τα δηλητήρια ν’ αποβάλλωνται. Αυτό εσήμαινε σφριγηλή υγεία και ζωτικότητα γι’ αυτούς, χωρίς ποτέ ν’ αμαυρώνεται κάποια ημέρα από ασθένεια. Αλλά προφανώς κάτι συνέβη για ν’ αλλάξη όλο αυτό. Τι ήταν εκείνο που έκαμε τους ανθρώπους ν’ ασθενούν και να πεθαίνουν;

Η απάντησις δεν μπορεί να ευρεθή από τους λευκοντυμένους επιστήμονας που ερευνούν στους δοκιμαστικούς σωλήνες των εργαστηρίων των. Ούτε βρίσκεται η αλήθεια στις φιλοσοφικές διδασκαλίες εξεχόντων θρησκευτικών ηγετών, που προσπαθούν να γαργαλίσουν τ’ αυτιά εκείνων που πενθούν με αντιγραφικές αστειότητες. Όχι, αλλά η Γραφή, ο Λόγος του Θεού, μας δίνει την πραγματική πληροφορία πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Μας πληροφορεί ότι η συνεχής ζωή του ανθρώπου ως μέλους της μεγάλης οικογενείας του Θεού, που περιελάμβανε ήδη αναρίθμητα εκατομμύρια πνευματικών πλασμάτων, είχε χορηγηθή υπό τον όρον της υπακοής προς Αυτόν ως κεφαλήν της οικογενείας. Εκουσία ανυπακοή θα ετιμωρείτο με θάνατο.

Ο Ιεχωβά Θεός έδωσε οδηγίες περί αυτού στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος αμέσως μετά τη δημιουργία του. Μεταξύ άλλων, είπε στον άνδρα: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Αυτή είναι μια σαφής, κατανοητή γλώσσα. Αν ο άνθρωπος παρήκουε, θα επέθαινε.​—Γέν. 2:16, 17.

Ο άνθρωπος είχε έτσι δημιουργηθή από τον Θεό, ώστε εχρειάζετο όχι μόνον αέρα για να αναπνέη, νερό για να πίνη και τροφή για να τρώγη, αλλ’ εχρειάζετο, επίσης, να διατηρή κατάλληλες σχέσεις με τον Δημιουργό του. Αποτυχία να το κάμη αυτό θα είχε το ίδιο επιζήμιο αποτέλεσμα όπως η αποτυχία να ικανοποιήση την ανάγκη του σώματος για τροφή και ποτό. Θα ωδηγούσε τελικά στον θάνατο. Και αυτό έκαμε. Όταν οι δύο πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, παρήκουσαν εκουσίως και έφαγαν την απαγορευμένη τροφή, ο Θεός τούς έβγαλε έξω από τον παραδεισιακό κήπο, καταδικάζοντας τους σε μια ύπαρξι που έβαινε στον θάνατο στην έξω απ’ αυτόν γη.

Αλλ’ ο θάνατος δεν επακολούθησε αμέσως. Εφόσον ο Θεός τούς είχε δημιουργήσει τελείους, τα σώματα των διακρατούσαν ακόμη τεραστία ζωτικότητα. Τώρα, όμως, ήσαν ατελείς. Ο Θεός είχε αποσύρει την ευλογία του, και, εν καιρώ, η ατέλεια εξεδηλώθη με το ότι εγήρασαν κι έγιναν ασθενείς. Όπως ένα μηχάνημα ακριβείας θα παρουσιάση ελαττώματα και θα χειροτερεύση, αν δεν τίθεται σε λειτουργία σύμφωνα με τους προσδιορισμούς του κατασκευαστού, έτσι και το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, λόγω της παραβάσεως των νόμων του Πλάστου του, έγινε ατελές, παρουσίασε σημεία ατελείας στον οργανισμό τους, και άρχισε να χειροτερεύη. Υπεισήλθε ασθένεια και νόσος, και τελικά επακολούθησε ο θάνατος. Αφού είχε χρησιμοποιήσει μέχρι τέλους την τεραστία ζωτικότητα του άλλοτε τελείου σώματος του, ο Αδάμ απέθανε σε ηλικία 930 ετών, εντός του ορίου της χιλιετούς ημέρας που είχε θέσει ο Θεός.

Η ασθένεια και ο θάνατος είναι, συνεπώς, το αποτέλεσμα της παρακοής των πρώτων μας γονέων και της αποπομπής των από την οικογένεια του Θεού. Όπως ένα τέλειο μηχάνημα δεν μπορεί να παραχθή από ένα ατελές καλούπι, έτσι ο Αδάμ και η Εύα, στην ατέλεια τους, δεν μπορούσαν να παραγάγουν τέλεια τέκνα, απηλλαγμένα από την κλίσι προς την αμαρτία. Συνεπώς, όλοι οι απόγονοί τους έγιναν ατελείς, υποκείμενοι στην ασθένεια και στον θάνατο.​—Ιώβ 14:4.

Ναι, η κλίσις αυτή προς την αμαρτία είναι εκείνη, που φέρει την ευθύνη για την κατάστασι βίας που επικρατεί, όπως στην περίπτωσι του νέου που εφόνευσε την αδελφή του. Είναι, επίσης, υπεύθυνη για την κατάπτωσι του ανθρωπίνου οργανισμού, που τελικά οδηγεί στον θάνατο που οφείλεται στα γηρατειά και την ασθένεια. Αυτό συμβαίνει ακριβώς όπως ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εξήγησε: «Δια τούτο καθώς δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Αυτή είναι η αυθεντική Γραφική απάντησις στο γιατί σήμερα οι άνθρωποι γηράσκουν και πεθαίνουν.​—Ρωμ. 5:12.

ΕΛΠΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙ ΝΕΚΡΟΥΣ

Έτσι, αντί να είναι ο Θεός υπεύθυνος για τη βιαιότητα, με την οποία προσφιλή πρόσωπα αποχωρίζονται από τις οικογένειες των, όπως ισχυρίζονται πολλοί κληρικοί, ο άνθρωπος ο ίδιος είναι ο υπαίτιος. Ο Θεός έκαμε διευθετήσεις, ώστε ο άνθρωπος να ζη και ν’ απολαύη ζωή, αλλά το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος ήταν εκείνο που εστασίασε κι επέφερε την καταδίκη του θανάτου επάνω στον εαυτό του και σε όλους τους απογόνους του. Αυτό δεν εσήμαινε ότι λαμβάνουν ένα εισιτήριο μεταβάσεως των στον ουρανό, αλλά ότι σύμφωνα με τη Γραφή, στον θάνατο η ενεργός δύναμις της ζωής του ανθρώπου εξέρχεται, «αυτός επιστρέψει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.»​—Ψαλμ. 146:4.

Συνεπώς, αποτελεί απάτη και ψεύδος το να λέγουν οι κληρικοί ότι ο θάνατος είναι απλώς μια αλλαγή, μια απελευθέρωσις της ψυχής για ν’ απολαύση ζωή σε κάποια άλλη κατάστασι υπάρξεως. Ο άνθρωπος είναι ψυχή· «έγεινεν . . . εις ψυχήν ζώσαν.» (Γεν. 2:7· 1 Κορ. 15:45) Επανειλημμένως δε η Γραφή ομιλεί για την ψυχή ως υποκειμένην στον θάνατο. Παραδείγματος χάριν, στον Ιεζεκιήλ 18:4, όπου λέγει: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»

Ενώ είναι αληθές ότι, όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, δεν έχουν συναίσθησι και δεν μπορούν να νοιώσουν οποιαδήποτε αισθήματα, οι Γραφές προσφέρουν τη μεγάλη ελπίδα αναστάσεως από τον θάνατο. «Μη θαυμάζετε τούτο», είπε ο Ιησούς Χριστός, «διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» Αν και ο θάνατος είναι ένας τρομερός εχθρός, πόσο παρηγορητικό είναι να γνωρίζωμε για τη θαυμάσια υπόσχεσι του Θεού για μια ανάστασι σε ζωή!​—Ιωάν. 5:28, 29.

Καρποφόροι Επανεπισκέψεις δι’ Αλληλογραφίας

Ένας περιοδεύων στη Βραζιλία αντιπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά σταμάτησε σε μια απομονωμένη πόλι, όπου είχε την ευκαιρία να κηρύξη τη Βασιλεία σε πολλές οικογένειες. Μια από τις οικογένειες έδειξε πολύ ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας. Επειδή δεν υπήρχαν στην πόλι εκείνη μάρτυρες του Ιεχωβά για να παρακολουθήσουν και να φροντίσουν για τους ανθρώπους που ενδιεφέρθησαν, απεφάσισε να κάνη επανεπισκέψεις δι’ αλληλογραφίας. Εκάλεσε, λοιπόν, την οικογένεια να του γράφη και να θέτη τα ερωτήματά της. Η οικογένεια το έκαμε πράγματι. Ερωτήσεις, ομοίως, εστέλλοντο και στην οικογένεια για να ενθαρρυνθή στη μελέτη και έρευνα, η δε οικογένεια έστελνε τις απαντήσεις με το ταχυδρομείο. Η τακτική αυτή ανταλλαγή επιστολών κατέληξε σε μια Γραφική μελέτη που διεξήγετο δι’ αλληλογραφίας. Η οικογένεια άρχισε να δίνη μαρτυρία στους συγγενείς και γείτονας και να γράφη τις πείρες της. Όταν ήλθε ο καιρός της τοπικής συνελεύσεως περιοχής, προσεκλήθη και η οικογένεια. Εκεί είχαν το προνόμιο να συμμετάσχουν στη συνάθροισι υπηρεσίας και να λάβουν μέρος στο από θύρα σε θύρα κήρυγμα μαζί με ωρίμους ευαγγελιζομένους. Η εκγύμνασις αυτή ήταν πολύ ζωτική γι’ αυτούς και τους βοήθησε να κάμουν μεγαλύτερη πρόοδο στη διακονία. Τώρα όλοι τους είναι τακτικοί ευαγγελιζόμενοι. Ένας απομονωμένος όμιλος εσχηματίσθη και η οικογένεια θα λαμβάνη τώρα μεγαλύτερη βοήθεια κι εκπαίδευσι από τις τακτικές επισκέψεις του υπηρέτου περιοχής.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Φρούρια της Ψευδούς Θρησκείας που Ανηγέρθησαν Παγκοσμίως από τη Βαβυλώνα

ΧΡΟΝΟΣ: ολίγον περισσότερο των εκατό ετών μετά τον Κατακλυσμό. ΤΟΠΟΣ: κάπου στη Μεσοποταμία. Ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων ίστανται, ούτως ειπείν, στο κατώφλι μιας αχανούς ακατοικήτου γης. Μια θαυμάσια ευκαιρία ανοίγεται μπροστά τους. Οι προγονοί τους, υπό την ηγεσία του Νώε, που είναι ακόμη μαζί τους, είχαν διαβιβασθή με ασφάλεια από τον Ιεχωβά Θεό δια μέσου της καταστροφής ενός «κόσμου ασεβών» σε μια καθαρισμένη γη. Κάθε ψευδής λατρεία είχε καταστραφή. Πράγματι, η καθαρά λατρεία είχε επανιδρυθή από τον Νώε και τους άλλους επτά επιβιώσαντας του Κατακλυσμού καθώς προσέφεραν θυσίες ευχαριστίας προς τον Ιεχωβά για τη θαυμαστή του απελευθέρωσι.​—Γεν. 8:20, 21· 9:28.

Εξέχοντες μεταξύ του ηυξημένου ήδη πληθυσμού είναι εβδομήντα αρχηγοί οικογενειών που έχουν απολαύσει την ευκαιρία του να ζουν και να αυξάνονται υπό την διεύθυνσι του δούλου και προφήτου του Θεού Νώε. Είχαν την ευκαιρία να εξοικειωθούν καλώς με τους δικαίους Θεόδοτους νόμους και τα δεδικασμένα που έχει θέσει ο Νώε σ’ εφαρμογή για να κυβερνήση την ανθρώπινη κοινωνία και επίσης με το αποτέλεσμα της ανυπακοής του προκατακλυσμιαίου κόσμου. Είναι εξηρτισμένοι για να διακρατήσουν την καθαρά λατρεία επάνω στη γη.

Τώρα ο Νώε τούς πληροφορεί ότι είναι ο καιρός να φέρουν εις πέρας μια σπουδαία εντολή του Θεού. Δεν πρόκειται να παραμείνουν στην περιοχή μιας κοινότητος, αλλά πρέπει να εξαπλωθούν επάνω στη γη, να την κατοικίσουν με δικαίους λάτρεις του Ιεχωβά Θεού και να εγκαταστήσουν τη λατρεία του σ’ όλη τη γη. Αν αυτοί οι εβδομήντα αρχηγοί οικογενειών ενεργήσουν με πνεύμα υπακοής, μπορούν να εγκαταστήσουν φρούρια αληθινής λατρείας εφ’ όλης της γης. Τέτοια φρούρια χρησιμεύουν ως κέντρα διανομής της γνώσεως του Θεού και των απαιτήσεων της αληθινής λατρείας για όλα τα έθνη που δεν έχουν έλθει σε ύπαρξι ακόμη. Τι ωραία κληρονομία για τα τέκνα των! Τα οχυρά αυτά πρέπει να παραμείνουν ακλόνητα εναντίον του Σατανά του Διαβόλου, ο οποίος, αν μπορούσε, θα επανεισήγε την ψευδή θρησκεία. Με πόση σοφία ο Ιεχωβά επρονόησε για να προστατευθούν από την επανάληψι των προ του Κατακλυσμού συνθηκών εν μέσω των οποίων ένας κόσμος υπεδουλώθη στην ψευδή θρησκεία και την άγνοια ως προς τον μεγάλο Δημιουργό και Ζωοδότη!​—Γέν. 4:26· 6:5, 13.

Άτομα εξοικειωμένα με τη Βιβλική αφήγησι γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους εβδομήντα, που ήσαν επί κεφαλής οικογενειών και αρχηγοί, εστερούντο πίστεως στον Θεό. Δεν είχαν το όνομα και τη λατρεία του Θεού στην καλύτερη θέσι της καρδιάς των. Δεν είχαν στο νου τους την ευημερία των τέκνων των γενεών του μέλλοντος. Επέτρεψαν στον φόβο και στην ιδιοτέλεια να τους οδηγήση σε εναντίωσι προς τον Θεό και σε υπαναχώρησι ως προς το να φέρουν εις πέρας την αποστολή των. Αντιθέτως, όμως, υποχρεώθησαν να διασκορπισθούν αναγκαστικώς, με αλλαγή της γλώσσης των, σε πολλά μέρη της γης. Εκεί εγκατέστησαν οχυρά της ψευδούς θρησκείας μέσω της οποίας τα έθνη της γης ωδηγήθησαν μακριά από τον αληθινό Θεό, επιφέροντας μεγάλη θλίψι και στενοχωρία στο ανθρώπινο γένος.

ΒΑΒΥΛΩΝ​—ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΦΡΟΥΡΙΟ

Καθώς εξετάζομε τη Βιβλική αφήγησι, η απόδειξις αποκαλύπτει τον εχθρό του Θεού, τον Μεγάλον Όφιν, τον Σατανά τον Διάβολο που εκ του αφανούς ενήδρευε για ευκαιρία να ενσταλάξη το πνεύμα του μέσα στο ανθρώπινο γένος όπως είχε κάμει με τον Αδάμ και την Εύα αρχικώς. Εγνώριζε ότι αν κατώρθωνε να κατευθύνη αυτόν τον συγκεντρωμένο πυρήνα της ανθρωπίνης φυλής στο χρονικό αυτό σημείο εισάγοντας ψευδή θρησκεία, θα μπορούσε να επεκταθή πάρα πολύ, προσπαθώντας να κατευθύνη τις μετέπειτα γενεές σε όλη τη γη. Εκμεταλλεύτηκε τον φόβο τους και τη διστακτικότητα τους να προχωρήσουν ως σκαπανείς για τη λατρεία του Θεού μέσα στις αχανείς ακατοίκητες εκτάσεις της γης. Επί πλέον, έκαμε έκκλησι προς την ιδιοτέλειά τους, διεγείροντας μέσα τους επιθυμία να κάμουν όνομα, για τον εαυτό τους. Ο Νεβρώδ είχε ακριβώς το κατάλληλο πνεύμα για να χρησιμοποιηθή ως όργανο του Σατανά για να τους ενθαρρύνη προς την κατεύθυνσι αυτή. Υπ’ αυτόν, ως αυτο-διωρισμένον βασιλέα, άρχισαν να μεγαλαυχούν στην εναντίωσί τους προς τον Θεό και τους πιστούς δούλους του Νώε και Σημ. Ωδηγήθησαν να πιστεύουν ότι ένα μεγάλο οχύρωμα​—η πόλις της Βαβέλ με τον πύργο της—​θα τους ενδυνάμωνε να διασπάσουν τα δεσμά που είχαν επιβληθή επάνω στην ιδιοτελή τους δράσι από τους νόμους του Θεού και θα τους απήλλασσε από τις κρίσεις του. Ενόμιζαν ότι θα μπορούσαν, με την ενωμένη αυτή προσπάθεια, να εξαλείψουν την αληθινή λατρεία από τη γη, μαζί μ’ εκείνους που εκπροσωπούσαν τη λατρεία του Θεού.​—Γεν. 11:2-4· 10:8-10.

Μήπως διέταξε ο Θεός τον Νώε και τον Σημ να αναλάβουν εκστρατεία και να καταστρέψουν τον πύργο και την πόλι τους; Όχι. Όπως είπε ο Θεός, θα μπορούσαν οι οικοδόμοι να κάμουν ό,τι είχαν υπ’ όψι να κάμουν, εκτός αν ο ίδιος ανελάμβανε δράσι. Ο ίδιος ο Ιεχωβά, με το να επιφέρη σύγχυσι στη γλώσσα τους, τους διεσκόρπισε δια της βίας προς διάφορες κατευθύνσεις. Η γλώσσα του Νώε και του Σημ, που έλαβαν σταθερή στάσι υπέρ της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά, δεν υπέστη σύγχυσι και οι οίκοι των δεν διεσκορπίσθησαν. Οι απόγονοι του Σημ, ως επί το πλείστον, εγκατεστάθησαν στην περιοχή γενικώς καλούμενη Μεσοποταμία, αλλά οι υιοί του Ιάφεθ και Χαμ μετεκινήθησαν προς άλλα μέρη της γης.​—Γεν. 11:5-9.

Συνεπώς, βρίσκομε ότι η αληθινή θρησκεία ησκείτο υπό του Σημ και μιας πιστής γραμμής απογόνων όπως ήταν ο Αβραάμ στην περιοχή της Μεσοποταμίας, παρά την πολλή εναντίωσι εκ μέρους των Βαβυλωνίων και άλλων που εγκατεστάθησαν στα γειτονικά μέρη, ενώ η ψευδής θρησκεία είχε εξαπλωθή σε όλα τα μέρη της γης. Τοιουτοτρόπως αυτοί που είχαν διασκορπισθή, αντί να εξέλθουν και να εγκαταστήσουν οχυρά της αληθινής θρησκείας στη γη, από την οποίαν θα είχαν μεγάλες ευλογίες, συναπεκόμισαν την ψευδή θρησκεία της Βαβυλώνος (Βαβέλ). Αν και εξέφραζαν τις σκέψεις τους σε διαφορετικές γλώσσες, είχαν τις ίδιες Βαβυλωνιακές ιδέες εγκαθιστώντας βάσει αυτών οχυρά της ψευδούς θρησκείας οπουδήποτε εγκαθίσταντο. Αυτή ήταν η αρχή της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Ενώ δε αργότερα ανεπτύχθησαν διάφορες παραλλαγές, εν τούτοις ήταν πραγματικά μια θρησκεία εναντιουμένη προς τον Ιεχωβά και κάτω από τον έλεγχο του εχθρού του Σατανά του Διαβόλου.​—Γεν. 10:32.

Ως απόδειξιν αυτής της εξαπλώσεως της ψευδούς θρησκείας σε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, που εξήσκησε τρομακτική επιρροή σε κάθε φάσι της ζωής των ανθρώπων που διετέλεσαν υπό τον έλεγχό της, παραθέτομε από τα Αμερικανικά Χρονικά του 1962:

Ο διάσημος Ασσυριολόγος, Καθηγητής Σάμουελ Ν. Κράμερ του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, υπαινίσσεται ότι ο πολιτισμός του ποταμού Ινδού από το 2500 έως το 1500 π.Χ. είχε την αρχή του από έναν αρχαιότερο Μεσοποταμιακό (προ-Σουμεριανό) πολιτισμό που είχε στραφή ταχέως προς την Κοιλάδα του Ινδού, όταν οι Σουμέριοι μετέβησαν στη Μεσοποταμία εν δυνάμει. Υποψιάζεται ότι οι πολιτισμοί του Ινδού ποταμού εγκαθιδρύθησαν από τον λαό που αναφέρεται ενίοτε ως Ουβαϊδιανοί, από το Αλ Ουβαΐδ, μια τοποθεσία στη νότιο Μεσοποταμία (Ιράκ) όπου ανευρίσκονται τα ίχνη του πολιτισμού των.

Στην Ινδία, αρχαιολόγοι της κυβερνήσεως έχουν ανασκάψει την παραθαλάσσια πόλι Λοδαΐ της 3ης χιλιετηρίδας π.Χ., στη δυτική ακτή βορείως της Βομβάης . . . Προς τούτοις, δεικνύονται σύνδεσμοι μετά της μεμακρυσμένης Ασσυρίας και Αιγύπτου, . . . Η πόλις, που εκτίσθη επάνω σε μια επίπεδη επιφάνεια από πλίνθους, αποκαλύπτει μια προκεχωρημένη γνώσι σχεδίου πόλεως και δημοσίας υγιεινής.​—Κάτω από τον τίτλο «Αρχαιολογία», σελίς 44, παράγραφοι 2-4.

Ο ΝΕΒΡΩΔ ΕΓΙΝΕ ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΨΕΥΔΕΣ ΣΠΕΡΜΑ

Ο Νεβρώδ παρέμεινε ως ο πρώτος βασιλεύς της Βαβυλώνος, Ετηρείτο σε υψηλή εκτίμησι ως ο μέγας κυνηγός και βασιλεύς σε εναντίωσι προς τον Ιεχωβά και ως οργανωτής της παλαιάς αρχικής Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας. Επειδή είχε αρνηθή να αναγνωρίση τον Ιεχωβά ως τον αληθινό Θεό, οι Βαβυλώνιοι έκλιναν στο να λατρεύουν τον Νεβρώδ. Όταν απέθανε τον εθεοποίησαν, κάνοντάς τον πολιούχο​—Θεό της πόλεως Βαβυλώνος.​—Γέν. 10:9.

Περισσότερο από 1.500 χρόνια κατόπιν, όταν η Βαβυλών έφθασε τη μεγαλύτερη της δόξα στις ημέρες του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ Β΄, που αναφέρεται στην Αγία Γραφή, ο κυριώτερος Θεός της αυτοκρατορικής πόλεως ήταν ο Μαρδώκ. Ο ναός του εκεί εκαλείτο Ε-σαγκίλα (που σημαίνει «Υψηλός Οίκος»), του οποίου ο πύργος ωνομάζετο Ε-τεμέ-νανκί (που σημαίνει «Οίκος του Θεμελίου του Ουρανού και της Γης»). Εν σχέσει με τον Θεό Μαρδώκ, που ονομάζεται στη Γραφή Μερωδάχ (Ιερεμ. 50:1, 2), είναι ενδιαφέρον να διαβάσωμε τα ακόλουθα σχόλια:

Ο Νεβρώδ ταυτίζεται με τον Μερωδάχ, τον Θεό της Βαβυλώνος . . . Έχει ταυτισθή με τον Γιλγκαμέχ, τον ήρωα του έπους που περιέχει τη Βαβυλωνιακή ιστορία περί Κατακλυσμού . . . με διαφόρους ιστορικούς βασιλείς της Βαβυλωνίας, . . .​—Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 19, έκδοσις του 1911, σελίς 703.

Δύο θεωρίες διακρατούνται τώρα σχετικά με την ταυτότητα του Νεβρώδ: . . . Εκείνοι που ταυτίζουν τον Νεβρώδ με τον Μαρδώκ, εν τούτοις, [λέγουν] ότι . . . τα [σφηνοειδή] σημεία που απαρτίζουν το όνομα του Μαρδώκ, που επίσης περιστάνεται ως κυνηγός, διαβάζονται φωνητικώς «Αμάρ Ουντ»· και κατά την ιδεογραφική γραφή μπορούν να διαβασθούν «Ναμρ Ουντ»​—στα Εβραϊκά «Νιμρόντ».​—Η Εβραϊκή Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 9, σελίς 309.

Ο Αλέξανδρος Χίσλοπ, ο συγγραφεύς του βιβλίου Οι Δύο Βαβυλώνες, αν και συνάγει το όνομα Νεβρώδ από το Νιμρ, μία «λεοπάρδαλις», και ραντά ή ραντ, «υποτάσσω», ταυτίζει πράγματι τον Νεβρώδ με τον Θεό Μερωδάχ. «Δεν υπάρχει αμφιβολία», λέγει, «ότι ο Νεβρώδ ήταν ένας στασιαστής, και ότι η ανταρσία του εωρτάζετο στους αρχαίους μύθους· αλλά το όνομά του ως προς τον χαρακτήρα αυτόν δεν ήταν Νεβρώδ, αλλά Μερωδάχ, ή, όπως στους Ρωμαίους, Μαρς [Άρης], ‘ο στασιαστής’ ή, μεταξύ των Οσκανών της Ιταλίας, Μάμερς . . . , ‘Ο πρωτουργός της ανταρσίας’.»​—Σελίς 44, υποσημείωσις, του βιβλίου Οι Δύο Βαβυλώνες.

Στον αρχικό κήπο του ανθρώπου, στην Εδέμ, ο Θεός έδωσε μια υπόσχεσι. Αυτή η υπόσχεσις βρίσκεται στο Γένεσις 3:15, όπου ο Θεός κατεδίκασε σε θάνατο τον Μεγάλον Όφιν, Σατανά τον Διάβολο, επειδή παρεκίνησε το τέλειο ανθρώπινο ζευγάρι, τον Αδάμ και την Εύα, να ενωθούν μαζί του σε ανταρσία εναντίον του Δημιουργού των. Ο Θεός είπε: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Εν αντιθέσει με τους σημερινούς ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι η περί κήπου της Εδέμ αφήγησις είναι μόνο μύθος, οι άνθρωποι πίσω στο παρελθόν κατά τις ημέρες του Νεβρώδ ήσαν καλά εξοικειωμένοι μ’ αυτό το ιστορικό γεγονός κι εγνώριζαν απολύτως ότι ο Θεός έκαμε πράγματι αυτή την υπόσχεσι. Ως εκ τούτου, αντί να λέγουν μάλλον ότι ουδέποτε είχε γίνει τέτοια υπόσχεσις, ευρίσκοντο στην ανάγκη να διαστρέψουν την έννοια της υποσχέσεως και να την εφαρμόσουν στον εαυτό τους μ’ εσφαλμένο τρόπο. Όταν ο Νεβρώδ έγινε «ισχυρός επί της γης», επιδεικνυόμενος ως ισχυρός κυνηγός και εγκαθιστάμενος ως ο πρώτος βασιλεύς της Βαβυλώνος, ήταν εύκολο για τους Βαβυλωνίους να δραχθούν της περιστάσεως αυτής για να προτρέξουν της πραγματικής εκπληρώσεως της Εδεμικής προφητείας. Σύμφωνα με την ιδιοτελή τους επιθυμία να κάμουν όνομα εις εαυτούς, κατέστη γι’ αυτούς πατριωτικό, μάλιστα, εθνικιστικό, το να εφαρμόζουν την προφητεία τη σχετική με το σπέρμα της γυναικός, στον Νεβρώδ. Μια τέτοια άποψις, φυσικά, υπεστηρίζετο από τον Νεβρώδ, διότι αυτό θα εδέσμευε τους ανθρώπους πιο σταθερά μαζί του και με τους διαδόχους του στο αξίωμα. Η ευλογία του Νώε είχε δείξει ότι το σπέρμα θα ήρχετο μέσω της γραμμής του Σημ και όχι μέσω της γραμμής του Χαμ, του πάππου του Νεβρώδ. Συνεπώς, η εφαρμογή της προφητείας στη Γένεσι 3:15 από τους Βαβυλώνιους στον Νεβρώδ θα εσήμαινε, ψευδώς, ότι το σπέρμα της γυναικός θα ήταν Χαμιτικό, ένας Χουσίτης. Επίσης, αν οι θρύλοι περί του ότι ο Νεβρώδ συνήντησε βίαιο θάνατο είναι σωστοί, τούτο θα εξηγείτο από τους Βαβυλωνίους ως η προλεχθείσα πράξις του Μεγάλου Όφεως, να κεντήση την πτέρνα του σπέρματος της γυναικός.​—Γέν. 9:18, 24-27.

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ «ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΥΙΟΥ»

Ήταν επόμενον ότι η μητέρα του Νεβρώδ θα συνεκέντρωνε τα βλέμματα ως η «γυναίκα», η μητέρα του σπέρματος που επρόκειτο να συντρίψη τον Μεγάλον Όφιν στην κεφαλή, αν και η Γραφή δεν την αναφέρει. Ένεκα τούτου αυτή θα συμμετείχε στη δόξα του υιού της, του Νεβρώδ. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ετύγχανε σεβασμού και πιθανόν ότι θα εξυψούτο ως μια θεά. Αυτό θα ωδηγούσε στη λατρεία μητρός και υιού. Είναι πιθανόν, ότι γι’ αυτόν τον λόγο η σύζυγος του Χους έφθασε να ονομάζεται Σεμίραμις, ή Ζ’ εμίρ-αμίτ. Το όνομα σημαίνει «Η Κλαδοφόρος». Ο συμβολικός κλάδος θα ήταν ο Νεβρώδ ως εκείνος που επρόκειτο να φέρη ειρήνη και να κάμη να παρέλθη η παγκόσμια καταστροφή.

Σχετικά μ’ αυτό, το βιβλίο Οι Δύο Βαβυλώνες λέγει, στις σελίδες 20, 21:

Οι Βαβυλώνιοι, στη λαϊκή τους θρησκεία, ελάτρευαν πρωτίστως μια Θεά Μητέρα και έναν Υιό, ο οποίος παριστάνετο σε εξεικονίσεις και εικόνες ως ένα νήπιο ή παιδίον στον κόλπο της μητέρας του . . . Από τη Βαβυλώνα, αυτή η λατρεία της Μητρός και Τέκνου εξηπλώθη εις τα πέρατα της γης. Στην Αίγυπτο, η Μήτηρ και Τέκνον ελατρεύοντο υπό τα ονόματα Ίσις και Όσιρις. Στην Ινδία, ακόμη και σήμερα, ως Ισί και Ισουάρα· στην Ασία ως Κυβέλη και Άττις· στην ειδωλολατρική Ρώμη, ως Τύχη και Ζεύς-παιδίον· στην Ελλάδα ως Ρέα, η Μεγάλη Μήτηρ, με το νήπιον εις τον κόλπον της, ή ως Ειρήνη, ως θεά της ειρήνης, με το παιδίον Πλούτον επάνω στους βραχίονάς της· ακόμη δε και στο Θιβέτ, στην Κίνα και στην Ιαπωνία, οι Ιησουΐται ιεραπόστολοι εξεπλάγησαν όταν βρήκαν το αντίτυπον της Μαντόννας (Παναγίας) και του τέκνου της να λατρεύωνται με θεοσέβεια όπως στην ίδια την Παπική Ρώμη· την Σίνγκ Μου, την Αγία Μητέρα της Κίνας, που παριστάνετο μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά της και ένα φωτοστέφανο γύρω της, ακριβώς όπως θα ήταν αν ένας Ρωμαιοκαθολικός καλλιτέχνης είχε χρησιμοποιηθή για να την φιλοτεχνήση.

Το πρωτότυπο αυτής της μητέρας, που τόσον ευρέως ελατρεύετο, υπάρχει λόγος να πιστεύομε ότι ήταν η Σεμίραμις, που ήδη ανεφέρθη, και η οποία, ως είναι καλώς γνωστόν, ελατρεύετο από τους Βαβυλώνιους και άλλα ανατολικά έθνη, και μάλιστα υπό το όνομα της Ρέας, της μεγάλης Θεός «Μητέρας».

Η μητέρα του Νεβρώδ, που ήταν σύζυγος του Χους, ήταν εγγονή της συζύγου του Νώε, η οποία επέζησε του μεγάλου κατακλυσμού, με όμοιο τρόπο όπως και τα ψάρια. Σημειώστε, πώς η Βαβυλωνιακή ειδωλολατρική θρησκεία εχρησιμοποίησε αυτό το γεγονός για να θεοποίηση τη Σεμίραμι:

Περί αυτού έχομε ήδη απόδειξι στον [αρχαίο Έλληνα ιστορικό] Ηρόδοτο, που αποδίδει σ’ αυτήν τις όχθες που περιελάμβαναν τον Ευφράτη (i. 184) και γνωρίζει ότι το όνομά της ανεγράφετο σε μια πύλη της Βαβυλώνος (iii. 155) . . . σύμφωνα με τους θρύλους, στη γέννησί της καθώς και στην εξαφάνισί της από τη γη, η Σεμίραμις εμφανίζεται ως θεά, ως θυγάτηρ της ιχθυοειδούς θεάς Αταργάτιδος, [Ατάργατις, η ελληνική Δερκετώ], η ιδία δε συνδέεται με τις περιστερές της Ιστάρ ή Αστάρτης,​—Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 24, έκδοσις του 1911, σελίς 617.

Είναι εύκολο να δούμε πώς η ψευδής θρησκεία ανεπτύχθη περαιτέρω και ωκοδόμησε επάνω στις αρχικές Βαβυλωνιακές ιδέες, διδασκαλίες που βρίσκονται σε όλες τις θρησκείες του σημερινού κόσμου. Ένα εξέχον παράδειγμα τούτου βρίσκομε στη διδασκαλία της τριάδος, που αργότερα έγινε στύλος του ψευδό-θρησκευτικού οχυρώματος του «Χριστιανικού κόσμου». Ο Νεβρώδ, ως ο πρώτος θνητός που εθεοποιήθη μετά τον Κατακλυσμό, έγινε «ο πατήρ των θεών» στο Βαβυλωνιακό σύστημα της ψευδούς λατρείας. Παρομοίως, η ούτω καλουμένη Σεμίραμις έγινε «η μητέρα του θεού», ή «η μητέρα των θεών». Έτσι, στη θρησκεία του Χους και της συζύγου του και του Νεβρώδ, εδόθη περισσότερη δόξα και εξοχότης στον υιόν Νεβρώδ, όπως ακριβώς στην τριαδική διδασκαλία του «Θεού Πατρός, Θεού Υιού και Θεού Αγίου Πνεύματος», ο «Χριστιανικός κόσμος» δίνει μεγαλύτερη προσοχή στον Υιό παρά στον Πατέρα. Αλλά σε μερικές περιοχές του «Χριστιανικού κόσμου» περισσότερη τιμή και λατρεία προσφέρεται στην Παρθένον Μητέρα παρά στον Υιόν ή στον Πατέρα· διδάσκεται δε ότι η Μητέρα είναι εκείνη που πράγματι θα συντρίψη τον Μέγαν Όφιν στην κεφαλή, και αυτή εξυψώνεται ως Μητέρα του Θεού.​—Γέν. 3:15, Ντουαί.

Τι κακό ξεκίνημα εδόθη στα έθνη! Αντί μιας αληθείας από οχυρά αληθινής λατρείας, εκληρονόμησαν ψευδωσύνη και ασεβείς συνήθειες από τα ψευδό-θρησκευτικά κέντρα, λόγω της ιδιοτελούς, στερουμένης πίστεως, ανυπακοής των πατέρων των. Μήπως η έκβασις αυτή των γεγονότων έκαμε τον Ιεχωβά Θεό να ματαιώση τους σκοπούς του; Θα υπήρχε άρα γε τρόπος με τον οποίον ο Ιεχωβά θ’ αντεπεξήρχετο εναντίον αυτών των ψευδοθρησκευτικών οχυρωμάτων και τελικά θ’ απελευθέρωνε τους ανθρώπους με δικαία διάθεσι από τον κλοιό τους; Θα έφερε εις πέρας το σκοπό του, όπως είχε δηλώσει αρχικώς, να κάμη μέγα τ’ όνομά του και τη λατρεία του να είναι εγκαθιδρυμένη σε όλη τη γη χωρίς αντίπαλο; Προσέξατε τι λέγει: «Διότι καθώς καταβαίνει η βροχή και η χιών εκ του ουρανού, και δεν επιστρέφει εκεί, αλλά ποτίζει την γην, και κάμνει αυτήν να εκφύη και να βλαστάνη, δια να δώση σπόρον εις τον σπείροντα και άρτον εις τον εσθίοντα, ούτω θέλει είσθαι ο λόγος μου ο εξερχόμενος εκ του στόματος μου· δεν θέλει επιστρέψει εις εμέ κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά μου, και θέλει ευοδωθή εις ό,τι αυτόν αποστέλλω.»​—Ησ. 55:10, 11.

Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, εφόσον όλα τα έθνη έχουν σε μεγάλο βαθμό επηρεασθή, να δούμε ποια βήματα έχει κάμει ο Θεός για να θραύση τη δύναμι αυτών των οχυρωμάτων της ψευδούς θρησκείας και να ελευθερώση ανθρώπους εκ μέσου αυτών. Θα παρατηρήσωμε, σε επόμενες εκδόσεις αυτού του περιοδικού, την πρόοδο των σκοπών του παράλληλα με την ανάπτυξι της ψευδούς θρησκείας.

[Χάρτης στη σελίδα 537]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Plan of BABYLON

SUMMER PALACE OF NEBUCHADNEZZAR II

OUTER WALL OF NEBUCHADNEZZAR

Euphrates River

KUTHA CANAL

OUTER CITY WALL

MARDUK GATE

INNER WALL

Kutha Road

SIN GATE

Ninmah Temple

ISHTAR GATE

N. CITADEL

CITADEL

S. CITADEL

Hanging Gardens

PROCESSIONAL WAY

BANITU

Ishtar Temple

Kish Road

ZABABA GATE

ENLIL GATE

ESAGILA

TOWER OF BABEL

Marduk Temple

Gula Temple

Ninurta Temple

URASH GATE

Bridge

NEW CITY

LUGALGIRRA GATE

Adad Temple

HADAD GATE

Shamash Temple

SHAMASH GATE

0—500—1000 METERS

0—1000—2000—3000—4000 FEET

Αποτελέσματα Καλής Συμπεριφοράς

Φιλόστοργη υπομονή και καλή συμπεριφορά εκ μέρους μιας συζύγου μπορούν να κάνουν βαθιά εντύπωσι σ’ ένα σύζυγο καθώς δείχνει η ακόλουθη πείρα: Μετά τον θάνατο της συζύγου του που συνέβη λίγο μετά τον γάμο τους, κάποιος άνδρας, σύμφωνα με τα έθιμα του τόπου, στη Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής, εζήτησε από τους γονείς της μια άλλη σύζυγο για αντικατάστασι. Η οικογένεια, μη θέλοντας ν’ αρνηθή, του έδωσε τη νεώτερη αδελφή της γυναικός που πέθανε. Λίγον καιρό μετά τον γάμο η νεαρή σύζυγος έμαθε την αλήθεια και άρχισε να λαμβάνη ενεργό μέρος στη θεοκρατική δράσι. Αυτό έφερε βίαιη εναντίωσι εκ μέρους του συζύγου της, μέχρι του σημείου να την απειλή με το μαχαίρι. Έχοντας, όμως, την εμπιστοσύνη της στον Ιεχωβά, η νεαρή αυτή αδελφή ηρνήθη να εγκαταλείψη την πίστι της παρά τη φρικτή κακομεταχείρισι. Η Χριστιανική διαγωγή της και η συζυγική υποταγή της δεν πέρασαν απαρατήρητα από τον σύζυγο, ο οποίος τελικά εδήλωσε: «Εγώ γίνομαι άγριος μαζί σου και σε κατηγορώ για τόσα πράγματα, και συ ποτέ δεν χάνεις την ψυχραιμία σου ούτε απαντάς θυμωμένα. Πού διδάχθηκες αυτή τη διαγωγή; Μήπως είναι αυτά που σε διδάσκει η θρησκεία σου; Θα έλθω μαζί σου σήμερα για να ιδώ τι μαθαίνεις.» Επήγε και από τότε μελετά επιμελώς την Αγία Γραφή και συνοδεύει τη σύζυγό του σε όλες τις συναθροίσεις.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Δείχνοντας σε Άλλους Πόσον Ωφέλιμες Είναι οι Γραφές

ΠΟΛΛΕΣ είναι οι εταιρίες και οι οργανώσεις, οι οποίες εκτυπώνουν και διανέμουν αντίτυπα των Αγίων Γραφών σε μια ποικιλία γλωσσών. Πραγματικά, από χρόνο σε χρόνο, η Γραφή εξακολουθεί να είναι το καλύτερα πωλούμενο βιβλίο. Δεν θα έπρεπε αυτό να μας κάμη ν’ αναμένωμε ένα αυξημένο ενδιαφέρον για τον Θεό και τους σκοπούς του από ανθρώπους σ’ όλον τον κόσμο; Το γεγονός, εν τούτοις, είναι ότι οι άνθρωποι σήμερα δείχνουν ολοένα ολιγώτερο ενδιαφέρον για το θέλημα του Θεού. Στρέφονται προς την απιστία.

Η αιτία τούτου είναι πρόδηλη. Οι Γραφές, πραγματικά, διανέμονται ευρύτατα, αλλά η Γραφή παραμένει ένα κλειστό βιβλίο για τους πλείστους ανθρώπους. Γιατί; Διότι υπάρχει μια μεγάλη έλλειψις διδασκάλων, οι οποίοι θα βοηθήσουν τους εντίμους ανθρώπους να μάθουν πώς να μελετούν τη Γραφή και να εξάγουν από αυτή τα πλούτη γνώσεως και κατανοήσεως που περιέχει. Επομένως, εκείνοι, οι οποίοι εκτιμούν την αξία της Γραφής, θα είναι ανυπόμονοι να καλύψουν τη μεγάλη αυτή ανάγκη και θα θελήσουν από την καρδιά τους να εισέλθουν στο έργο εκείνο, που αποδεικνύει σε όσους θ’ ακούσουν πώς «όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.»​—2 Τιμ. 3:16.a

Μπορούμε να διδάξωμε εκείνους, που εκζητούν την αλήθεια πώς ν’ αποδείξουν από τη δική τους Γραφή τις βασικές διδασκαλίες της αληθινής Χριστιανοσύνης. Μπορούμε να επιδείξωμε με Γραφικά παραδείγματα πώς εσφαλμένες σκέψεις και εσφαλμένες ενέργειες ελέγχονται με αγαθότητα από τον Λόγο του Θεού. Μπορούμε ασφαλώς, επίσης, να τονίσωμε πώς η Γραφή μάς επανορθώνει όσον αφορά την σχέσι μας με τον μεγάλον Δοτήρα της Ζωής, τον Ιεχωβά Θεό. Και, επίσης, μπορούμε να δείξωμε πώς η Γραφή είναι μια θαυμαστή πηγή εκπαιδεύσεως, έτσι ώστε να δίνη στα σπουδαιότερα πράγματα την πρώτη θέσι στη ζωή μας και πρέπει να διατίθεται τακτικά χρόνος για τη ζωτική μελέτη των σπουδαίων μαθημάτων των Γραφών.

Τι προνόμιο να είμεθα ικανοί να δείχνωμε σε άλλους πόσο ωφέλιμη είναι η Γραφή! Μ’ ένα τόσο ικανοποιητικόν αγρό υπηρεσίας μπροστά μας, κάθε Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά θα θελήση να εξέλθη με χαρά και να αναζητήση μερικούς από εκείνους που περιγράφονται στις Γραφές ως ‘πεινώντες και διψώντες για δικαιοσύνη.’ Αφού βρουν αυτούς τους ανθρώπους, θα τους επισκέπτωνται τακτικά και θα τους βοηθούν να γίνουν ισχυροί μέσω της ωφελείας, που αποκομίζεται από τη Γραφική μελέτη. Ειδικά, στη διάρκεια του Σεπτεμβρίου, ας είμεθα σταθεροί όλοι μας στο έργο επανεπισκέψεων και οικιακών Γραφικών μελετών, δείχνοντας έτσι στους εντίμους ανθρώπους πόσο αληθινά ωφέλιμος είναι η Αγία Γραφή.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως τα Γραφικά εδάφια Ησαΐας 61:1, 2 αποτελούν τη χειροτονία των «άλλων προβάτων»;​—Λ. Χ., Η.Π.Α.

Τα εδάφια Ησαΐας 61:1, 2 (ΜΝΚ) λέγουν: «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας».

Σημειώστε ενταύθα ότι ο προφήτης λέγει ότι εχρίσθη από το πνεύμα του Ιεχωβά. Ο Ιησούς εφήρμοσε αυτή την προφητεία στον εαυτό του, αλλά μόνο αφού εχρίσθη από το άγιο πνεύμα του Θεού στον Ιορδάνη όταν εβαπτίσθη. (Λουκ. 3:21, 22· 4:17-21) Τα μέλη του σώματός του έχουν, επίσης, χρισθή με το πνεύμα του Ιεχωβά στον καιρό της γεννήσεως των από τον Ιεχωβά για να είναι υιοί του Θεού. Γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού, του Κεχρισμένου.​—2 Κορ. 1:21, 22.

Ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων», που μνημονεύεται και περιγράφεται στο κατά Ιωάννην 10:16 και στην Αποκάλυψι 7:9, δεν είναι κεχρισμένος με το πνεύμα του Ιεχωβά, μολονότι έχει ένα μέτρον του πνεύματός του, και γι’ αυτό τα εδάφια Ησαΐας 61:1, 2 δεν αποτελούν χειροτονία των να κηρύττουν. Εν τούτοις, αυτοί ορίζονται από τον Ιεχωβά Θεό να είναι διάκονοι του και ασφαλώς αυτοί δεν ορίζονται να κάμουν κάτι διαφορετικό τώρα από ότι το πνευματικό υπόλοιπο είναι κεχρισμένο να πράξη. Θα μπορούσαν, λοιπόν, κατάλληλα να παραθέτουν τα εδάφια Ησαΐας 61:1, 2 με την έννοια ότι αυτά καθορίζουν το έργον, στο οποίον είναι εντεταλμένοι να μετέχουν ως διωρισμένοι διάκονοι.

Η εντολή του Ιεχωβά Θεού σε όλους εκείνους που αφιερώνονται σ’ αυτόν να κηρύξουν το «ευαγγέλιον της βασιλείας», αποτελεί τους όρους του διορισμού του «πολλού όχλου» των «άλλων προβάτων». (Ματθ. 24:14) Η εντολή του Θεού σχετικά με την ευθύνη τού να κηρύττουν είναι στη Γραφή για να την αναγινώσκουν όλοι, αλλ’ αυτή η εντολή δεν αποτελεί τον διορισμό κανενός, παρά αφού ένας σπουδάση τον λόγον του Θεού, αποκτήση επίγνωσι, αφιερωθή στον Θεό να πράττη το Θείον θέλημα και κατόπιν συμβολίση την αφιέρωσί του με το εν ύδατι βάπτισμα. Έτσι, ο «πολύς όχλος» των «άλλων προβάτων» έχει τον διορισμό του από τον Θεό δυνάμει της εντολής που δίδεται στους αφιερωμένους Χριστιανούς να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, ο δε Ιεχωβά τους υποστηρίζει, επίσης, με το άγιό του πνεύμα, ακριβώς όπως το πνεύμα του ήταν πάνω στους προ-Χριστιανούς προφήτας και μάρτυράς του.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

1 Είδον άλλον άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις είχεν ευαγγέλιον αιώνιον, δια να κηρύξη εις τους κατοικούντας επί της γης.​—Αποκάλ. 14:6. Σ 15/10/63 39, 40

2 Κύριε, δίδαξον ημάς να προσευχώμεθα, καθώς και ο Ιωάννης εδίδαξε τους μαθητάς αυτού.​—Λουκ. 11:1. Σ 1/6/63 22, 23α

3 Τίμα τον Ιεχωβά από των υπαρχόντων σου, και από των απαρχών πάντων των γεννημάτων σου· και θέλουσιν εμπλησθή αι σιτοθήκαι σου από αφθονίας.​—Παροιμ. 3:9, 10, ΜΝΚ. Σ 1/8/63 17α

4 Κήρυξον . . . έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής. Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν.​—2 Τιμ. 4:2, 3. Σ 1/2/63 42, 43

5 Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας.​—Εφεσ. 4:31. Σ 15/5/63 10, 11α

6 Θέλω δε μείνει εν Εφέσω έως της Πεντηκοστής· διότι ηνοίχθη εις εμέ θύρα μεγάλη και ενεργητική.​—1 Κορ. 16:8, 9. Σ 1/9/63 14, 15α

7 Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις διδασκαλίαν.​—1 Τιμ. 5:17. Σ 1/10/63 7, 8α

8 Ο Ιεχωβά με έχρισε δια να . . . κηρύξω . . . ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.​—Ησ. 61:1, 2, ΜΝΚ. Σ 15/2/64 48, 49

9 Είδον γυναίκα καθημένην επί θηρίον κόκκινον . . . Και επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένον, Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη. . . . Και είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων.​—Αποκάλ. 17:3, 5, 6. Σ 15/3/64 44β

10 Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου.​—Δευτ. 7:3. Σ 15/9/63 12

11 Προσέχετε . . . εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.​—Εφεσ. 5:15, 16. Σ 1/8/63 7α

12 Θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι . . . ακρατείς . . . έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής· και τούτους φεύγε.​—2 Τιμ. 3:2, 3, 5. Σ 1/3/64 18, 19

13 Χάλαζα μεγάλη . . . κατέβαινεν . . . επί τους ανθρώπους· και εβλασφήμησαν οι άνθρωποι τον Θεόν δια την πληγήν της χαλάζης.​—Αποκάλ. 16:21. Σ 15/3/64 13

14 Των . . . απίστων . . . ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν.​—2 Κορ. 4:4. Σ 1/4/64 26, 27

15 Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού.​—Ψαλμ. 19:1. Σ 15/2/64 57

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφιερωμένοι στον Θεό πιστοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, υπακούοντας στη ρητή εντολή τη σχετική με το κήρυγμα ‘του ευαγγελίου της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’ (Ματθ. 24:14), θα συνεχίσουν στη διάρκεια του μηνός Σεπτεμβρίου να επισκέπτωνται τους ανθρώπους για να τους κομίσουν το χαρμόσυνο αυτό άγγελμα και να προσφέρουν το σπουδαίο Γραφικό βοήθημα «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με οποιοδήποτε βιβλιάριο προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου, που είναι, σημειωτέον, σκληρόδετο.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματα της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητάς της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

11 Οκτωβρίου: Χρησιμοποίησις της Ζωής στην Υπηρεσία του Ιεχωβά. Σελ. 517.

18 Οκτωβρίου: Ορθόν Ελατήριον στην Υπηρεσία του Θεού. Σελ. 523.

Προσπαθείτε να Είσθε Συνεπής

«ΣΥΝΕΠΕΙΑ, είσαι ένα κόσμημα!» Αυτή είναι μια έκφρασις που ακούεται συχνά, όταν κάποιος εκδηλώνη ασυνέπεια. Κι επειδή όλοι είμεθα ατελείς, όλοι είναι πιθανόν κατά καιρούς να είμεθα ασυνεπείς.

Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχωμε θέσει για σκοπό μας τη συνέπεια. Πρέπει, διότι συνέπεια σημαίνει «αρμονία διαγωγής ή πράξις με ομολογία· έμμονος προσήλωσις σε ηθικούς ή ηθικοπλαστικούς κανόνες σε σκέψι κι ενέργεια.» Με άλλα λόγια, πρέπει να πράττωμε αυτό που κηρύττομε και δεν πρέπει ν’ απομακρυνώμεθα από μια πορεία ορθής διαγωγής. Ο Δημιουργός, Ιεχωβά Θεός, κι ο Υιός του, Ιησούς Χριστός, είναι συνεπείς και πρέπει κι εμείς να είμεθα μιμηταί των σ’ αυτό.​—Ματθ. 5:48· Εβρ. 6:18· 13:8.

Επειδή η ασυνέπεια είναι ένα κοινό ανθρώπινο σφάλμα, δεν είναι εκπληκτικό το ότι έχει διαπιστωθή ότι εκείνοι που γράφουν γι’ αυτό το θέμα συχνά ομιλούν υποτιμητικά περί συνεπείας. «Μην είσθε ‘συνεπείς’ αλλά να είσθε απλώς αληθείς», είπε κάποτε ένας διάσημος Αμερικανός νομομαθής. Αλλ’ είχε κανένα λόγο; Όχι, σύμφωνα με το λεξικό. Κι ένας άλλος συγγραφεύς είπε γι’ αυτό το θέμα: «Η συνέπεια είναι η ιδιότης μιας στάσιμης διανοίας», ωσάν η συνέπεια να εξήλειφε την πρόοδο. Δεν είν’ έτσι. Κι ένας δημοφιλής Αμερικανός συγγραφεύς έγραψε πριν από χρόνια: «Με συνέπεια μια μεγάλη ψυχή δεν έχει απλώς τίποτα να κάμη». Αλλά μήπως οι νόμοι της φύσεως δεν είναι συνεπείς; Είναι, και αποτελούν προϊόν της μεγαλυτέρας ψυχής στο σύμπαν.​—Ιερεμ. 51:14.

Πολύ πιθανόν μερικοί να υποτιμούν τη συνέπεια, επειδή δεν θέλουν να υποταχθούν στις απαιτήσεις της. Έτσι, ένας ιστορικός λέγει ότι ο Θωμάς Τζέφφερσον, ο οποίος από πολλούς Αμερικανούς θεωρείται ως ο δημοκρατικός άνθρωπος, ο κατ’ εξοχήν φιλελεύθερος, προφανώς δεν είδε τίποτα το ασυνεπές μεταξύ των αυστηρών καταγγελιών περί δουλείας και του ότι αυτός ο ίδιος ήταν ιδιοκτήτης πολλών δούλων. Κατόπιν πάλιν, μολονότι εκήρυττε ότι ‘την πλάνη δεν πρέπει να φοβούμεθα ενόσω η λογική είναι ελεύθερη να την καταπολεμήση’, εν τούτοις επεζήτησε, ασυνεπώς, να κάμη το Πανεπιστήμιο της Βιργινίας φρούριον των Ουνιταριανών θρησκευτικών ιδεών του και της Δημοκρατικής πολιτικής φιλοσοφίας του.​—Χρονικά της Αμερικανικής Ακαδημίας Πολιτικής και Κοινωνικής Επιστήμης, Μάιος 1963.

Η Αγία Γραφή, ο μόνος ασφαλής οδηγός του ανθρώπου, δεν επαινεί την ασυνέπεια· δεν την παραβλέπει ούτε την συγχωρεί. Μάλλον, σε όλες τις σελίδες της, κατακρίνει έντονα την ασυνέπεια. Πόσο απερίφραστα ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, εξέθεσε την ασυνέπεια των θρησκευτικών ηγετών της εποχής του! Αυτοί ισχυρίζοντο ότι ήσαν τέκνα του Αβραάμ, αλλά δεν έκαναν τα έργα του Αβραάμ. Ισχυρίζοντο ότι επίστευαν στον Μωυσή· αλλ’ αν επίστευαν στον Μωυσή, θα επίστευαν, επίσης, και στον Ιησούν, διότι ο Μωυσής έγραψε για τον Ιησού.​—Ιωάν. 5:44-47· 8:39, 40.

Οι άνθρωποι εκείνοι εκάθησαν επί της καθέδρας του Μωυσέως, διδάσκοντας τον νόμον του, αλλ’ έκαναν ό,τι εκήρυτταν; Όχι, ήσαν ασυνεπείς. «Λέγουσι, και δεν πράττουσι», είπε ο Ιησούς. Ο Ιησούς, τονίζοντας περαιτέρω την ασυνέπειάν των, είπε ότι διύλιζαν τον κώνωπα και κατέπιναν την κάμηλον.​—Ματθ. 23:2, 3, 24.

Ο απόστολος Παύλος, μολονότι ήταν πολυμαθής, δεν υποτιμούσε τη συνέπεια, όπως είναι πρόθυμοι να κάμουν οι σύγχρονοι πολυμαθείς άνδρες. Μιμούμενος τον Ιησούν, εμαστίγωσε αυστηρά τους Ιουδαίους, που ήσαν ένοχοι ασυνεπείας: «Ο διδάσκων λοιπόν άλλον, σεαυτόν δεν διδάσκεις; ο κηρύττων να μη κλέπτωσι, κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι, μοιχεύεις;»​—Ρωμ. 2:17, 21, 22.

Σήμερα, ειδικά στους άμβωνας, υπάρχει μεγάλη ασυνέπεια. Άνθρωποι ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί διάκονοι κι ωστόσο γελοιοποιούν τις Βιβλικές αφηγήσεις περί δημιουργίας, περί κατακλυσμού των ημερών του Νώε, και λοιπά, γεγονότα τα οποία ο Ιησούς Χριστός ανέφερε ως ιστορικά. Άλλως τε, δεν είπε ο Ιησούς, «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια»; Όσον δε αφορά τον Ιησούν, ο γραπτός λόγος του Θεού τότε συνίστατο από τις Εβραϊκές Γραφές.​—Ιωάν. 17:17· Ματθ. 19:3-6· 24:37-39.

Η απαίτησις συνεπείας δεν χλευάζεται μόνο από τον κλήρο. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που μεγαλαυχούν για τον πατριωτισμό τους, κάνοντας επίδειξι αυτού υψώνοντας και χαιρετώντας σημαίες, ψάλλοντας το εθνικό θούριο κι εορτάζοντας εθνικές εορτές. Εν τούτοις, τ’ αληθινά τους χρώματα προδίδονται από την προθυμία τους ν’ απατήσουν τη χώρα τους στο ζήτημα της πληρωμής φόρων.

Επίσης, και οι γονείς συχνά υστερούν στο θέμα της συνεπείας απέναντι των τέκνων των. Προειδοποιούν τα τέκνα των ότι θα τιμωρηθούν αν κάμουν αυτό ή εκείνο, και ύστερα τα μεν τέκνα προχωρούν και το πράττουν οπωσδήποτε, ο δε γονεύς αγνοεί την ανυπακοή. Ή ένας γονεύς μπορεί να τιμωρήση ένα τέκνον επειδή έκαμε κάτι μια μέρα και μια άλλη μέρα ν’ αφήση το τέκνον να το πράξη χωρίς τιμωρία. Και το πιο σοβαρό απ’ όλα, η ασυνέπεια δείχνεται, όταν ένας γονεύς λέγη σ’ ένα τέκνον να μη ψεύδεται, να μη κλέπτη, να μη σπερμολογή και λοιπά, και κατόπιν το παίδι βλέπει κι ακούει τον γονέα να κάνη ακριβώς τα ίδια.

Τι κάνει τους ανθρώπους να είναι ασυνεπείς; Θα μπορούσε να είναι απλώς η έλλειψις προσοχής, ή θα μπορούσε να είναι η ιδιοτέλεια​—πολύ πιθανώς είναι σε πολλές περιπτώσεις. Εν τούτοις, θα μπορούσε, επίσης, να οφείλεται στο ότι ένας δεν έχει ή δεν αναγνωρίζει κανένα σταθερό και βάσιμο κανόνα από τον οποίον να καθοδηγήται.

Ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο Ιεχωβά Θεός, επρομήθευσε στον άνθρωπο έναν ασφαλή οδηγό, τον λόγον Του, την Αγία Γραφή. Ο οδηγός εδόθη για να χρησιμεύση ως ‘λύχνος εις τους πόδας μας και φως εις τας τρίβους μας’. Είναι γεμάτος από συνετές συμβουλές, που καλύπτουν όλες τις καταστάσεις και σχέσεις της ζωής. Αφ’ ενός, δείχνει ότι ‘ο Ιεχωβά Θεός και μόνο είναι εκείνος που πρέπει να λατρεύωμε’, και αφ’ ετέρου, ότι ‘πάντα όσα αν θέλωμε να κάμνωσιν εις εμάς οι άνθρωποι, ούτω και εμείς πρέπει να κάμνωμεν εις αυτούς’.​—Ψαλμ. 119:105· Ματθ. 22:37-39· 4:10, ΜΝΚ· 7:12.

Επί πλέον, η Γραφή, επίσης, παρέχει το κίνητρον για μια συνεπή δίκαιη πορεία ενεργείας. Αυτό το πράττει εντυπώνοντας στη διάνοια τον φόβον του Ιεχωβά, που σημαίνει μίσος για κάθε τι που είναι κακό, πράγμα που είναι η αρχή σοφίας. Το ν’ ακολουθούμε την πορεία της συνεπείας σημαίνει αγαθές σχέσεις τόσο με τον Πλάστη μας, τον Ιεχωβά Θεό, όσο και με τον συνάνθρωπό μας. Αυτό φέρνει ειρήνη διανοίας κι ευτυχία τώρα και θα οδηγήση σε ατελεύτητη ζωή στο τέλειο νέο σύστημα πραγμάτων, που είναι τόσο πλησίον. Η απαίτησις συνεπείας παρουσιάζεται ως μια πρόκλησις, αλλ’ ανάλογα με τον βαθμό στον οποίον ανταποκρινόμεθα στην πρόκλησι αυτή θα είμεθα ευτυχείς.

Σε Ποιόν Ανήκετε;

Ποια ευχέρεια εκλογής υπάρχει; Τι θα εκλέξετε σεις;

ΔΕΝ θα εθυμώνατε αν κάποιος άλλος άνδρας απαιτούσε να υποταχθή η σύζυγός σας ολοκληρωτικά σ’ αυτόν; Δεν θα εξωργίζεσθε αν απαιτούσε να προσφέρη η σύζυγός σας την αφοσίωσί της και τη νομιμοφροσύνη της σ’ αυτόν αντί σε σας, τον σύζυγο της;

Ένας άνδρας θα προσεβάλλετο μ’ αυτή την εισβολή στα συζυγικά του δικαιώματα. Μια σύζυγος ανήκει στον σύζυγο της. Κανένα άλλο άτομο δεν έχει το δικαίωμα να διαρρήξη τον συζυγικό δεσμό. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε έμφασι σ’ αυτό, όταν είπε: «Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη.»​—Ματθ. 19:6.

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Σήμερα υπάρχει μια κατάστασις όμοια προς την ανωτέρω περίπτωσι. Σχετίζεται με τις απαιτήσεις, τις οποίες το πολιτικό κράτος προβάλλει επί της ζωής των υπηκόων του. Σε πολλές χώρες κυβερνούν στρατιωτικοί δικτάτορες ή σιδηρόφρακτοι πολιτικοί, απαιτώντας ολοκληρωτική νομιμοφροσύνη από τον λαό. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις, που ελέγχουν περίπου το ένα τρίτον του παγκοσμίου πληθυσμού, είναι μεταξύ αυτών που απαιτούν μια τέτοια ολοκληρωτική υποταγή. Ολοένα περισσότερο, ισχυρές κυβερνήσεις επιζητούν να ρυθμίσουν και να υποβάλουν σε ομοιόμορφο διοίκησι τη ζωή των υπηκόων τους με πλήρη τρόπο. Αισθάνονται ότι ο λαός ανήκει σ’ αυτούς και ότι πρέπει να εκτελή όλα εκείνα που ζητούν οι άρχοντες.

Ωστόσο, για τον Θεό λέγεται ότι είναι ως σύζυγος έναντι του λαού του, ο οποίος είναι σε σχέσι διαθήκης μ’ αυτόν. Η Γραφή το θέτει ως εξής: «Ο ανήρ σου είναι ο Ποιητής σου.» (Ιερεμ. 31:32· Ησ. 54:5) Λόγω αυτής της σχέσεως ο Θεός έχει το δικαίωμα ν’ απαιτή από τον λαό του την τήρησι ωρισμένων πραγμάτων, που ανήκουν μόνο σ’ αυτή τη στενή, επιστήθια διευθέτησι. Άλλα, όπου το πολιτικό κράτος δεν αναγνωρίζει αυτή τη σχέσι, τότε δυνατόν ν’ ακολουθήση μια σύγκρουσις, όταν το Κράτος απαιτή απόλυτη υποταγή απ’ όλον τον λαό, περιλαμβανομένων και των δούλων του Θεού.

Πολλές από τις απαιτήσεις της πολιτικής εξουσίας είναι δίκαιες και ορθές. Επί τέλους, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είπε ότι κάθε άτομο πρέπει ‘ν’ αποδίδη . . . τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα.’ (Ματθ. 22:21) Είναι υποχρεωτικό, λοιπόν, να συμμορφώνωνται οι πολίται με όλες τις νόμιμες απαιτήσεις που ορίζονται γι’ αυτούς από την κυβέρνησι κάτω από την οποία ζουν. Αυτό είναι, επίσης, σε αρμονία με τους λόγους του αποστόλου Παύλου, όταν είπε: «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας,» εννοώντας το πολιτικό κράτος, ή τις πολιτικές εξουσίες.​—Ρωμ. 13:1.

Πραγματικά, οι νόμοι του Θεού απαιτούν όπως ο λαός του είναι υποδείγματα πολιτών σε οποιαδήποτε χώρα κι αν ζουν, με το να μην απατούν, να μη ψεύδωνται, να μη κλέπτουν, να μη διαπράττουν ανηθικότητα, με το να μη καταφεύγουν ποτέ σε βία εναντίον άλλου, και με το να υπακούουν σε όλους τους διαφόρους κανόνες και όλες τις διατάξεις που η Κυβέρνησις ορίζει γι’ αυτούς, και οι οποίες δεν συγκρούονται με τους νόμους του Θεού. Η ορθή, έντιμος και αξιοπρεπής πορεία των ενεργείας είναι στο ενεργητικό οιουδήποτε έθνους στο οποίο ζουν. Ουδεμία πολιτική εξουσία χρειάζεται ν’ ανησυχή για αντικοινωνική διαγωγή, ή για διάπραξι πλημμελημάτων ή εγκλημάτων εκ μέρους ενός τέτοιου λαού.

Μολαταύτα, μήπως αυτό σημαίνει ότι το άτομο, ειδικά ένας που ενδιαφέρεται ζωηρά να εκτελή το θέλημα του Θεού, ανήκει στο Κράτος με ολοκληρωτική ή πλήρη έννοια; Μήπως πρέπει ν’ αποδώση την υποταγή του ακόμη και με θυσία της ιδιαιτέρας του σχέσεως με τον Θεό, ο οποίος λέγει ότι είναι σαν σύζυγος προς τον λαό του; Όχι. Ενώ ο Ιησούς παρότρυνε τους ανθρώπους ν’ αποδώσουν στον Καίσαρα ό,τι ανήκε στον Καίσαρα, είπε, επίσης, ότι οι άνθρωποι πρέπει ν’ αποδώσουν «τα του Θεού εις τον Θεόν.»​—Ματθ. 22:21.

Έτσι, ενώ μερικές υπηρεσίες πρέπει να προσφερθούν στο Κράτος διότι ορθώς ανήκουν στη δικαιοδοσία του, υπάρχουν άλλες υπηρεσίες, που πρέπει να προσφερθούν μόνο στον Παντοδύναμο Θεό διότι ανήκουν στη δική του δικαιοδοσία και μόνον. Δεν μπορούν να προσφερθούν σε οποιονδήποτε άλλον. Όθεν, η υποταγή των θεοφοβουμένων ατόμων στο πολιτικό κράτος είναι σχετική, όχι ολοκληρωτική, διότι ουδείς άνθρωπος και ουδεμία οργάνωσις ανθρώπων μπορεί ν’ απαιτήση δικαιωματικά ό,τι ανήκει στον Θεό.

Το παράδειγμα ενός ανδρογύνου πάλιν μπορεί να εφαρμοσθή στην περίπτωσι αυτή. Μια σύζυγος δυνατόν να μεταβαίνη δικαιωματικά προς εργασίαν, για λογαριασμό άλλου ανδρός, στον τόπο των εργασιών του. Αλλ’ αν ο εργοδότης της απαιτούσε να υποταχθή αυτή εξ ολοκλήρου σ’ αυτόν, από πάσης απόψεως, περιλαμβανομένων των λεπτομερειών που αφορούν τη στενή έγγαμη ζωή, τότε οι απαιτήσεις του θα ήσαν εκτός τάξεως και δεν θα ήταν δυνατόν να γίνη συμμόρφωσις μ’ αυτές. Ο εργοδότης θα ζητούσε εκείνο που η σύζυγος ηδύνατο δικαιωματικά να δώση μόνον στον σύζυγό της. Κάθε πίεσις να την κάμη ν’ αποστρέψη τη νομιμοφροσύνη και την αγάπη της από τον σύζυγό της θα ήταν άδικη. Ο εργοδότης θα μπορούσε δίκαια ν’ απαιτήση μόνον το να εκπληρώνη αυτή τις υποχρεώσεις της κοσμικής της εργασίας. Αυτός δεν θα μπορούσε να προχωρήση δικαιωματικά πέραν αυτού, εισβάλλοντας σε περιοχή που ανήκει στον σύζυγό της, και αναμένοντας απ’ αυτήν να συμμορφωθή. Σαν σύζυγος αφωσιωμένη δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό.

Η ίδια αρχή εφαρμόζεται και στη σχέσι του ανθρώπου με τον Θεό. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Έδωσε στον άνθρωπο ζωή και του επρομήθευσε τα πράγματα που είναι αναγκαία για τη συντήρησι της ζωής. Μπορεί δικαιωματικά ν’ απαιτή κάτι προς ανταπόδοσι, όπως ένας σύζυγος, που προμηθεύει τ’ αναγκαία στη σύζυγό του, απαιτεί ωρισμένα πράγματα απ’ αυτήν. Ενώ ο Θεός επιτρέπει στις ανθρώπινες κυβερνήσεις ν’ ασκούν ένα μέτρον ελέγχου επί των ατόμων, όπως ένας εργοδότης θα μπορούσε επί της συζύγου ενός ανδρός, δεν δίνει σ’ αυτές τις ανθρώπινες κυβερνήσεις το δικαίωμα απολύτου ελέγχου, με το ν’ απαιτούν υποταγή ακόμη και στους τομείς εκείνους, που ανήκουν μόνον σ’ Αυτόν.

Εκείνοι, που συνδέονται δια διαθήκης με τον Θεό, έχουν μια ιδιαίτερη σχέσι μ’ αυτόν. Όλοι εκείνοι, που είναι αφιερωμένοι σ’ αυτόν, πρέπει να εκπληρώσουν τις έναντι αυτού υποχρεώσεις των. Εκτιμούν το ότι η νομιμοφροσύνη των, η ακεραιότης των, η αφοσίωσίς των και η λατρεία των ανήκουν στον Θεό. Το ίδιο συμβαίνει και με τη ζωή των. Δεν μπορούν να τις θυσιάσουν χάριν άλλου σκοπού. Εκτιμούν ότι πρέπει να δώσουν ολοκληρωτική υποταγή στον Θεό, ενώ δίνουν σχετική υποταγή σε οργανώσεις ανθρώπων, περιλαμβανομένων των πολιτικών κυβερνήσεων. Δεν μπορούν να δώσουν τη ζωή των, τη νομιμοφροσύνη και τη λατρεία των σε άλλον, όταν αυτά ανήκουν μόνο στον Θεό. Το να μεταβιβασθούν στο πολιτικό κράτος τέτοια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της σχέσεως ενός προς τον Θεό θ’ αποτελούσε παραβίασι αυτής της σχέσεως. Θα ήταν ωσάν να συμφωνούσε μία σύζυγος να έχη ιδιαίτερες σχέσεις μ’ έναν άλλον άνδρα, που δεν είναι ο σύζυγος της. Αυτά θα ήταν μοιχεία. Το να δώση ένας δούλος του Θεού ολοκληρωτική νομιμοφροσύνη και λατρεία στο πολιτικό κράτος θα ήταν, παρομοίως, μοιχεία, πνευματική μοιχεία. Είναι, όπως ο ίδιος ο Θεός εξηγεί στον Λόγο του: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.»​—Ιάκ. 4:4.

Άνθρωποι που κατέχουν θέσεις πολιτικής εξουσίας θα έκαναν καλά να εξετάσουν τούτο: Όπως ακριβώς ένας σύζυγος εξοργίζεται από κάποιον, που απαιτεί όπως η σύζυγος του παραβιάση τις υποχρεώσεις του γάμου της, έτσι και ο Θεός εξοργίζεται από οποιουσδήποτε που απαιτούν, όπως οι δούλοι του παραβιάσουν τις προς αυτόν υποχρεώσεις των. Όταν τέτοια άτομα φθάνουν στο σημείο να διώκουν εκείνους που θέλουν να κάμουν το θέλημα του Θεού, τι θα συμβή; Η Γραφή απαντά: «Ο Θεός εξάπαντος θέλει συντρίψει την κεφαλήν των εχθρών αυτού.» (Ψαλμ. 68:21) Ο Θεός μάς διαβεβαιώνει ότι θα ‘εκδικήση το αίμα των δούλων του.’ (Αποκάλ. 19:2) «Ο Ιεχωβά φυλάττει πάντας τους αγαπώντας αυτόν· θέλει δε εξολοθρεύσει πάντας τους ασεβείς.»​—Ψαλμ. 145:20, ΜΝΚ.

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΤΕ;

Όταν ένα άτομο αποδίδη στην πολιτική εξουσία ό,τι ανήκει σ’ αυτήν, και συγχρόνως αποδίδη στον Θεό ό,τι ανήκει στον Θεό, τότε είναι πράγματι δούλος του Θεού, ή υπηρέτης του. Ανήκει στον Θεό διότι διατηρεί την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων του Θεού και των απαιτήσεων του Κράτους. Αλλά, όταν ένα άτομο δίνη στις πολιτικές εξουσίες ό,τι ανήκει σ’ αυτές και συγχρόνως δίνη, επίσης, σ’ αυτές τις εξουσίες ό,τι θα έπρεπε να δοθή μόνο στον Θεό, τότε στην πραγματικότητα είναι δούλος της πολιτικής εξουσίας. Ανήκει, όχι στον Θεό, αλλά σ’ αυτή την κοσμική εξουσία.

Δεν είναι το ποιον νομίζομε ότι υπηρετούμε αυτό που έχει αξία. Αξίαν έχει το ποιον υπηρετούμε στην πραγματικότητα. Ο Ιησούς είπε: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη.» (Ματθ. 6:24) Ο απόστολος Παύλος προσέθεσε: «Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε;» (Ρωμ. 6:16) Έτσι, ενώ μερικοί πιθανόν να νομίζουν ότι δεν είναι υπό δουλείαν έναντι του Θεού και ότι ανήκουν συνεπώς στον εαυτό τους, στην πραγματικότητα ανήκουν στο πολιτικό κράτος, εφόσον υπακούουν σ’ αυτό ακόμη και όταν τούτο απαιτή ενέργειες που παραβιάζουν τον νόμο του Θεού. Συμβαίνει όπως λέγει η Γραφή: «Διότι από όντινα νικάταί τις, τούτου και δούλος γίνεται.»​—2 Πέτρ. 2:19.

Κανένας, που θέλει να πράττη το ορθόν στα όμματα του Θεού, δεν μπορεί να παραβλέψη αυτό το ζωτικό ζήτημα του να ανήκη στον ένα ή στον άλλον. Με τις πράξεις του ένα άτομο δείχνει ότι ανήκει είτε στον Θεό είτε στο Κράτος. Όλοι εκείνοι, που επιθυμούν τις ευλογίες του Θεού, θα ενδιαφερθούν για να καθορίσουν πού ίστανται. Πού ίστασθε;

Ο Παύλος προειδοποίησε: «Δια τιμής ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων.» (1 Κορ. 7:23) Ναι, ο Θεός ανέθεσε στον Υιό του Ιησού Χριστό ν’ απολυτρώση το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον θάνατο. Συνεπώς, είτε τρέφετε την ελπίδα ουρανίας ζωής είτε επιθυμείτε να ζήτε για πάντα επάνω στην παραδεισιακή γη, που υπόσχεται ο Θεός στους ευπειθείς, πρέπει να προσέξετε τη συμβουλή του Παύλου να «μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων.» Θα θελήσετε να είσθε όπως μια πιστή σύζυγος που με νομιμοφροσύνη προσκολλάται στον σύζυγο της και δεν παύει να τηρή τις γαμήλιες υποσχέσεις της όταν της προβάλλονται παράνομες αξιώσεις.

Εξακριβώστε τη θέσι σας ενώπιον του Θεού. Επιδοθήτε σε επιμελή μελέτη του Λόγου του, της Γραφής. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσετε να εξακριβώσετε σαφώς ποιες είναι οι ευθύνες σας έναντι του Θεού και έναντι των ανθρώπων. Επιδοθήτε ειλικρινώς στο να ζήτε σύμφωνα με τον τρόπο που ο Θεός επιθυμεί να ζήτε. Αποδώστε στον Καίσαρα ό,τι ανήκει στον Καίσαρα, αλλά βεβαιωθήτε ότι εκτελείτε κάτι πολύ σπουδαιότερο, δηλαδή, ότι αποδίδετε στον Θεό ό,τι ανήκει σ’ αυτόν. Να έχετε την ίδια διανοητική στάσι που είχε και ο απόστολος Παύλος, όταν είπε: «Επειδή εάν τε ζώμεν, δια τον Ιεχωβά ζώμεν· εάν τε αποθνήσκωμεν, δια τον Ιεχωβά αποθνήσκομεν. Εάν τε λοιπόν ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Ιεχωβά είμεθα.»​—Ρωμ. 14:8, ΜΝΚ.

Αν επιθυμήτε τις ευλογίες του Θεού, πρέπει ν’ ανήκετε σ’ αυτόν. Πρέπει να διατηρήτε την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ των σχέσεων σας με τον Θεό και των σχέσεων με τις πολιτικές εξουσίες. Τότε μπορείτε ν’ αποβλέπετε στον Θεό για τα οφέλη που προέρχονται απ’ αυτόν. Μπορείτε να λέτε όπως ο ψαλμωδός, ο οποίος ανεφώνησε: «Φύλαξον την ψυχήν μου, διότι είμαι όσιος· συ, Θεέ μου, σώσον τον δούλόν σου, τον ελπίζοντα επί σε. Ελέησόν με, ω Ιεχωβά, διότι προς σε κράζω όλην την ημέραν.»​—Ψαλμ. 86:2, 3, ΜΝΚ.

«Ούτω λέγει ο Θεός ο Ιεχωβά, ο ποιήσας τους ουρανούς, και εκτείνας αυτούς· ο στερεώσας την γην, και τα γεννώμενα εξ αυτής· ο διδούς πνοήν εις τον λαόν τον επ’ αυτής, και πνεύμα εις τους περιπατούντας επ’ αυτής. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.»​—Ησ. 44:5, 8, ΜΝΚ.

Η Βαβυλών Θέτει Θρησκευτικά Θεμέλια για Παγκόσμια Απάτη

ΟΤΑΝ ένα άτομο ή έθνος απομακρύνεται από τον Θεό και την αληθινή λατρεία, όπως αυτή περιγράφεται στον Λόγο του, την Αγία Γραφή, τότε στρέφονται αναποφεύκτως στη λατρεία κάποιου άλλου. Λόγω της εκ γενετής φύσεως του ανθρώπου, αυτός θα λατρεύση ή θ’ αποβλέψη σε κάτι άλλο ως ανώτερο. Μπορεί να είναι η λατρεία ενός εθνικού ηγέτου ή του Κράτους· μπορεί να είναι η εξευτελιστική λατρεία ζώων ή αψύχων πραγμάτων. Η ιστορία δείχνει ότι αυτό δίνει αφορμή στη δημιουργία πληθώρας θεών, μερικά δε έθνη σήμερα έχουν τόσο πολυπληθείς θεούς, όσος σχεδόν είναι και ο πληθυσμός των.

Παράλληλα με την αύξησι θεών υπεισέρχεται και μια πληθώρα ψευδών διδασκαλιών, που όλο και περισσότερο δηλητηριάζουν τις διάνοιες των ανθρώπων και τους δεσμεύουν πιο σφιχτά δια του φόβου και της υποδουλώσεως στην ψευδή των θρησκεία. Το αποτέλεσμα είναι αυξανόμενη πονηρία και κατάπτωσις. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει την κατάστασί των: «Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα· πλήρεις όντες πάσης αδικίας, . . . πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας· γέμοντες φθόνου, φόνου, έριδος.»​—Ρωμ. 1:28-32.

Εφόσον οι ειδωλολατρικοί θεοί είναι άψυχοι και δεν γνωρίζουν τίποτε, οι δε μεγαλύτεροι από τους ανθρώπους είναι απλώς θνητοί από σάρκα και αίμα καθώς οι λατρευταί των, σε ποιον απευθύνεται πραγματικά μια τέτοια λατρεία; Απευθύνεται και γίνεται δεκτή από τον μεγάλον εχθρό του Θεού, τον Σατανά τον Διάβολο. Εκείνοι, που αποδίδουν τέτοια λατρεία γίνονται στην πραγματικότητα δούλοι του Διαβόλου. Ο Παύλος έγραψε: «Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον, ή της υπακοής προς δικαιοσύνην;» Γίνονται ολοένα περισσότερο σαν τον Θεό που λατρεύουν. Πραγματικά, μπορούν ακόμη να ονομασθούν τέκνα του Διαβόλου. Ο Ιησούς διετύπωσε αυτόν τον κανόνα των πνευματικών σχέσεων, όταν μίλησε σε μερικά θρησκευόμενα άτομα, που εκαυχώντο για την καταγωγή τους από τον πατριάρχη Αβραάμ. Είπε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.» Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε αργότερα: «Εν τούτω γνωρίζονται τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας όστις δεν πράττει δικαιοσύνην, δεν είναι εκ του Θεού.»​—Ρωμ. 6:16· Ιωάν. 8:38-44· 1 Ιωάν. 3:10· Ψαλμ. 96:5· 1 Κορ. 10:20.

Η Βαβυλών είναι παράδειγμα αυτής της πορείας ενεργείας. Επί πλέον, αυτή ήταν η γήινη πηγή τοιούτων πραγμάτων, σαν ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο πρόκειται να κτισθή ένα μεγάλο ψευδοθρησκευτικό οικοδόμημα. Οι κάτοικοι της Βαβυλώνος, μη θέλοντας να λατρεύσουν τον Ιεχωβά Θεό, εστράφησαν στη λατρεία του Νεβρώδ. Ο Νεβρώδ είχε το πνεύμα του πρώτου εκείνου μεγάλου στασιαστού κατά του Ιεχωβά Θεού, το πνεύμα του Διαβόλου. Ήταν στην πραγματικότητα ένας λάτρης και μιμητής του Διαβόλου, που έκαμε έναρξι ανταρσίας στον ουρανό και κατόπιν επεξέτεινε την ανταρσία στη γη, μάλιστα στον κήπο της Εδέμ. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν μάλλον το όνομα Μερωδάχ (Μαρδώκ), που σημαίνει «στασιαστής», παρά το όνομα Νεβρώδ, για να υποδηλώσουν τον θεμελιωτή της πόλεως των. Έτσι, ο Νεβρώδ μπορεί να προσδιορισθή ως ένας που ανήκει στο σπέρμα του Διαβόλου, για το οποίο ο Θεός μίλησε στη Γένεσι 3:15. Ήταν ένα ψευδές σπέρμα, ένας ψευδής Μεσσίας. Μετά τον θάνατο του ο Νεβρώδ εθεοποιήθη από τους Βαβυλωνίους. Οι οπαδοί του, συνεπώς, κατευθύνοντας τη λατρεία τους προς τον Νεβρώδ, ελάτρευαν χωρίς να το γνωρίζουν τον Διάβολο και έγιναν το «σπέρμα» του, φέροντας εις πέρας το έργο του εναντιούμενοι στον Θεό. Όταν ο φημισμένος Χαμμουραμπί έγινε βασιλεύς κι έκαμε τη Βαβυλώνα πρώτη πόλι ολοκλήρου της Βαβυλωνίας, αυξήθηκε η σπουδαιότης του Μερωδάχ ως πολιούχου Θεού. Το κύριον όνομά του αντικατεστάθη αργότερα από τον τίτλο Βηλού («Κύριος»). Τελικά, κοινώς εκλήθη Βηλ, η δε σύζυγος του Βηλίτις («Κυρία»).

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΡΙΑΔΕΣ ΘΕΩΝ

Από την αρχή αυτή της λατρείας του Νεβρώδ, οι θεοί της πρώτης εκείνης Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας άρχισαν να πληθύνωνται. Μεταξύ αυτών ήταν ένας αριθμός τριάδων θεών ή θεοτήτων. Στη Βαβυλώνα ο ναός που είχε ανοικοδομηθή προς τιμήν του Θεού Βήλου, είχε ξεπερασθή, όπως αναφέρεται, από τρία αγάλματα, δηλαδή, του Βηλ (ή Βηλ-Μερωδάχ), της μητρός του Ρέας (Σεμιράμιδος), και της συζύγου του Βηλ-Μερωδάχ, της Ήρας ή Βηλίτιδος (Ζερ-πανίτου)​—σύμφωνα με τον αρχαίον Έλληνα ιστορικόν Κτησίαν. Σύμφωνα με τον μεταγενέστερον Έλληνα ιστορικόν Διόδωρον Σικελιώτην, σε κάποια περίοδο στη Βαβυλώνα, η θρησκευτική τριάς απετελείτο από δύο θέαινες και τον υιόν, δηλαδή, την Ήρα (την Γιούνο των Ρωμαίων), την Ρέα (ή Σεμίραμιν) και τον Δία (= Μερωδάχ, Νεβρώδ).

Σχετικά με τη θρησκεία της Βαβυλώνος και την τριαδική της λατρεία διαβάζομε: «Στην τελευταία Βαβυλωνιακή περίοδο η λατρεία φαίνεται να είναι αφιερωμένη κυρίως στον Μαρδώκ, Ναμπού [Νεβώ, που σημαίνει Εκφωνητής ή Αγγελιαφόρος], Σιν, Σαμάς και Ιστάρ. . . . Οι Βαβυλώνιοι, παρ’ όλα τους τα θαυμάσια προσόντα, ουδέποτε κατώρθωσαν να συλλάβουν την έννοια ενός Θεού, ενός μοναδικού Θεού, ενός Θεού του οποίου η ύπαρξις και μόνον κάνει λογικώς αδύνατη την ύπαρξι οποιασδήποτε άλλης θεότητος. Ο μονοθεϊσμός υπερβαίνει την πνευματική αντιληπτικότητα της Βαβυλωνιακής νοοτροπίας, . . . ούτε οι Βαβυλώνιοι ούτε οι Ασσύριοι ήρθησαν σε οιοδήποτε ύψος, τέτοιο, ώστε να διακρίνουν το Εβραϊκό βιβλίο των Ψαλμών.»​—Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, έκδοσις 1955, Τόμος 1, σελίς 370.

Μια άλλη τριάς ήταν εκείνη του Σιν (ο Θεός-σελήνη), του Σαμάς (ο Θεός-ήλιος) και της Ιστάρ​—αρχόντων των ζωδίων. Από τη Βαβυλώνα οι τριάδες των θεοτήτων διεδόθησαν σε όλη τη γη, ακόμη και στη διάρκεια του χρόνου της Χριστιανικής Εποχής.

Η πίστις σε μια τριάδα προκαλεί την κυριαρχία, ακόμη και την υπεροχή του ενός αληθινού Παντοδυνάμου Θεού. Εξυπηρετώντας κατάλληλα τον σκοπό του Διαβόλου, είναι ένα δραστικό δηλητήριο, που έχει μολύνει τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» σε βαθμό που η τριάς, για την οποίαν ισχυρίζονται ότι αποτελείται από τρία πρόσωπα σ’ ένα Θεό, αποκαλείται σήμερα «η κεντρική διδασκαλία της Χριστιανικής θρησκείας.»

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ, Η ΜΑΓΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ

Τι αποτέλεσμα έχει μια τέτοια διδασκαλία επί των ακολούθων της; Εξασθενίζει την πίστι τους στον Θεό. Μειώνει το αίσθημα της ευθύνης των έναντι του Θεού να υπακούουν απεριόριστα σ’ αυτόν και να του προσφέρουν αποκλειστική αφοσίωσι. Τους θέτει εκτός ισορροπίας, επισκοτίζει τους οραματισμούς των, τους ναρκώνει θρησκευτικώς. Τους εμβάλλει φόβο και καθιστά εύκολο γι’ αυτούς ν’ αρχίσουν ν’ αποδέχωνται πολλούς θεούς, τους οποίους πρέπει να εξευμενίσουν ή να ευαρεστήσουν ή στους οποίους πρέπει ν’ απευθύνουν ικεσίες, λόγου χάριν, τους καλουμένους «αγίους». Απ’ αυτό το σημείο ως τον φόβο των δαιμόνων είναι ένα μικρό βήμα, έτσι δε αυτό, ανάμεσα σε μερικούς λαούς, ωδήγησε άτομα σε μια κατάστασι αθλίας υπάρξεως​—σε μια ζωή φόβου που έχουν οι οπαδοί αυτού του είδους θρησκείας. Οι λατρευταί της Βαβυλώνος είχαν δηλητηριασθή πνευματικώς μ’ αυτόν τον τρόπο. Ο σερ Ε. Α. Ουάλλις Μποτζ γράφει στο βιβλίο Βαβυλωνιακή Ζωή και Ιστορία:

Οι δαίμονες και οι διάβολοι, που έκαναν τη ζωή του Βαβυλωνίου να είναι μια αθλιότης γι’ αυτόν, ήσαν πολλοί, αλλά οι μορφές των περισσοτέρων απ’ αυτούς και οι πονηρές των δυνάμεις ήσαν καλώς γνωστές. Περισσότερο εξ όλων αυτός εφοβείτο τα Επτά Πονηρά Πνεύματα, που ήσαν οι δημιουργοί παντός κακού. . . . Όπως υπήρχαν τριάδες θεών, έτσι υπήρχαν και τριάδες διαβόλων λόγου χάριν, ο Λαμπαρτού, ο Λαμπασού και ο Ακαζού. Ο πρώτος έβλαπτε τα μικρά παιδιά, ο δεύτερος προξενούσε την ασθένεια του τρόμου, και ο τρίτος έκανε την όψι ενός ανθρώπου κίτρινη και μαύρη. Μια άλλη τριάς περιελάμβανε τους Λιλού, Λιλιτού και Αρδάτ Λιλί. . . . Οι Βαβυλώνιοι . . . πήγαιναν στον ιερέα, που συχνά ανελάμβανε τον χαρακτήρα ενός Θεού, και που εξώρκιζε τους διαβόλους απαγγέλλοντας μαγικά άσματα, . . .​—Σελίδες 146, 147 (έκδοσις 1925). Βλέπε, επίσης, Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, έκδοσις 1955, Τόμος 1, σελ. 373.

Η μαγεία, η γοητεία και η αστρολογία ανεπτύχθησαν και όλοι εντρυφούσαν σ’ αυτές, από τον βασιλέα ως τον πιο ταπεινόν υπήκοόν του. Επίστευαν ακόμη και σε μια μάγισσα, που επιστεύετο ότι «κατείχε τη δύναμι της πτήσεως στον αέρα επάνω σε μια ράβδο.»​—Αρχαία Ιστορία, Μέρος Ι—Π. Β. Ν. Μάυερς, σελ. 72.

Η Γραφή ομιλεί για τις ειδωλολατρικές εικόνες του Βηλ και του Μερωδάχ και τις αποκαλεί «βδελύγματα» [«κοπρώδη είδωλα», ΜΝΚ] δηλαδή, ρυπαρά είδωλα. (Ιερεμ. 50:1, 2) Απευθυνόμενη προς τη Βαβυλώνα ως προς μια γυναίκα, η προφητεία του Ησαΐα 47:12, 13 λέγει: «Στήθι τώρα με τας γοητείας σου, και με το πλήθος των μαγειών σου, εις τας οποίας ηγωνίσθης εκ νεότητός σου [ως προς πόλιν]· . . . Ας σηκωθώσι τώρα οι ουρανοσκόποι, οι αστρολόγοι, οι μηνολόγοι προγνωστικοί, και ας σε σώσωσιν εκ των επερχομένων επί σε.»

Μαγικές τέχνες επενοήθησαν από τους Χαλδαίους της Βαβυλωνίας. Πόσο ισχυρή ήταν η λαβή της μαγείας και της γοητείας πάνω στη Βαβυλώνα μπορεί να φανή από το ότι, αιώνες μετά τον Νεβρώδ, αναφέρεται για τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα ότι κατέφυγε σ’ αυτές για να αποφασίση αν θα επετίθετο ή όχι κατά της Ιερουσαλήμ. Παραθέτομε αυτό που είπε ο Ιεχωβά Θεός σχετικά μ’ αυτό στον Ιεζεκιήλ:

«Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εστάθη εις το δυόδρομον, εν τη αρχή των δύο οδών, δια να ερωτήση τους μάντεις· ανεκάτωσε τα μαντικά βέλη, ηρώτησε τα γλυπτά, παρετήρησε το ήπαρ. Προς την δεξιάν αυτού έγεινεν ο χρησμός δια την Ιερουσαλήμ, δια να στήση τους κριούς, δια να ανοίξη το στόμα επί σφαγήν, να υψώση την φωνήν μετά αλαλαγμού, να στήση κριούς εναντίον των πυλών, να κάμη προχώματα, να οικοδομήση προμαχώνας.»​—Ιεζ. 21:20-22.

Με τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορα 2 η πόλις της Βαβυλώνος έφθασε στο αποκορύφωμα της δόξης της και ετέθη στη θέσι της Τρίτης Παγκοσμίου Δυνάμεως της Βιβλικής ιστορίας. Συνεπώς έφθασε στο μεγαλύτερο ύψος της λίγο πριν από την πτώσι της. Επειδή, και ο μεγαλύτερος ακόμη βασιλεύς της προσεκολλήθη στις μαγικές τέχνες, ο προφήτης του Ιεχωβά Ησαΐας μπορούσε, προλέγοντας την καταδίκη της, να της πη να καταφύγη στις μαγικές της τέχνες και στους αστρολόγους, γόητας και μηνολόγους της να προσπαθήσουν να την σώσουν από τον όλεθρο, αν μπορούσαν. Αλλά τούτο θα ήταν μάταιο, επειδή ο Ιεχωβά την είχε καταδικάσει.

Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ

Η ψευδής θρησκεία της Βαβυλώνος, που ιστορικώς απεκαλύφθη για πρώτη φορά με τον αρχικό της Πύργο της Βαβέλ, την κατεδίκασε εξ αρχής σε τελική καταστροφή. Στις ημέρες του πιο ενδόξου βασιλέως της, του Ναβουχοδονόσορος του Β΄, είχε τον θρησκευτικό της πύργο, οικοδομημένο αναμφιβόλως επάνω στα θεμέλια του ιδίου ακριβώς πύργου όπου ο Ιεχωβά Θεός επέφερε σύγχυσι στη γλώσσα των οικοδόμων. Η τοποθεσία της ήταν στο νότιο μέρος της πόλεως, όχι πολύ μακριά από την ανατολική ή δεξιά όχθη του Ευφράτου Ποταμού. Από τον Ναβουχοδονόσορα και τον βασιλικόν πατέρα του ωνομάζετο «Ζιγκουράτ Βαβίλι», που σημαίνει «Ο Πύργος της Βαβυλώνος». Ήταν αφιερωμένος στον κυριώτερο θεό της Βαβυλώνος, τον Μερωδάχ, και στη σύζυγο του Ζερ-πανίτουμ.

Ο πύργος είχε ένα μεγάλο θεμέλιο πάνω στο οποίο, ως εξέδρα, είχαν κτισθή έξη τετραγωνικά πατώματα, είχε δε επί της κορυφής του ένα αγιαστήριο, που ήταν αφιερωμένο στον Θεό Βηλ-Μερωδάχ, για τον οποίον η αρχαιολογική απόδειξις δείχνει ότι ήταν ο ισχυρός κυνηγός Νεβρώδ θεοποιημένος. Γύρω από τη βάσι του πύργου ήσαν μικροί ναοί ή παρεκκλήσια αφιερωμένα σε διαφόρους άλλους θεούς των Βαβυλωνίων.

Η ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΕΞΑΣΘΕΝΙΖΕΙ ΤΑ ΕΘΝΗ

Ένα άλλο εξέχον χαρακτηριστικό της θρησκείας της Βαβυλώνος είναι ότι εδίδαξε την αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής. Εννοείται, όταν η Βαβυλών εθεοποίησε τον πρώτον βασιλέα Νεβρώδ, κατά τον θάνατο του, που δεν περιγράφεται στη Γραφή, έπρεπε να προσδώση αθανασία ψυχής στον Νεβρώδ, ή Μερωδάχ. Στον Βαβυλωνιακό μύθο περί του Γιλγαμές, τον οποίον μερικοί ερευνηταί προσπαθούν να ταυτίσουν με τον Νεβρώδ, αυτός ο ημι-άνθρωπος και ημίθεος Γιλγαμές επιζητούσε αθανασία του ανθρωπίνου σώματος του, δηλαδή, ακατάστρεπτη ζωή πάνω στη γη. Στο δωδέκατο βιβλίο του έπους του Γιλγαμές του παραχωρείται μια συνέντευξις με τον νεκρόν άλλοτε φίλον του, ο οποίος «περιγράφει την μελαγχολική διαμονή του υπερπέραν, και αφηγείται τα διάφορα είδη του μέλλοντος που αναμένουν τους νεκρούς, σύμφωνα με τον τρόπο της τελευτής των.»​—Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1929, Τόμος 12, σελ. 654.

Στη Βαβυλωνιακή θρησκεία ο Νεργκάλ ήταν ο Θεός του κάτω κόσμου και η σύζυγος του Ερές-κιγκάλ ήταν η κυρίαρχος Κυρία τούτου. Δείχνοντας ότι οι Βαβυλώνιοι δεν επίστευαν στην αθανασία του ανθρωπίνου σώματος, αλλ’ επίστευαν στην αθανασία εκείνου που οι Έλληνες ωνόμαζαν «ψυχή», διαβάζομε τα ακόλουθα σχετικά με τα «έσχατα», όπως τα αντελαμβάνοντο οι Βαβυλώνιοι:

Μετά τον θάνατο, οι ψυχές των ανθρώπων υπετίθετο ότι συνέχιζαν την ύπαρξί τους. Τούτο δύσκολα μπορεί ν’ αποκληθή ζωή. Ο τόπος, στον οποίον έχουν μεταβή, ονομάζεται «η χώρα από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.» Εκεί ζούσαν σε σκοτεινούς χώρους ανάμεσα σε σκόνη και νυχτερίδες, καλυμμένες με ένα ένδυμα από πτερά, και κάτω από την κυριαρχία του Νεργκάλ και της Ερές-κιγκάλ. Όταν η ψυχή έφθανε ανάμεσα στους νεκρούς, έπρεπε να περάση από κρίσι ενώπιον των κριτών των νεκρών, των Αννουνάκι, αλλά λίγα πράγματα διεσώθησαν για μας όσον αφορά στον τρόπο αυτής της κρίσεως. Κατά καιρούς φαίνεται ότι υπήρξε μια ιδέα ότι θα ήταν δυνατόν για τους νεκρούς να επανέλθουν πάλι στη ζωή, διότι σ’ αυτόν τον κάτω κόσμο υπήρχε το νερό της ζωής, που εχρησιμοποιείτο όταν ο θεός Θαμμούζ επέστρεψε πάλι στη γη [ως φυτόν]. Οι Βαβυλώνιοι . . . τοποθετούσαν συχνά μαζί με τον νεκρό αντικείμενα, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στη μελλοντική του ύπαρξι. . . . Στον μέλλοντα κόσμο φαίνεται ότι υπήρχαν διακρίσεις που είχαν γίνει μεταξύ των νεκρών. Εκείνοι που έπεσαν σε μάχη φαίνεται ότι ετύγχαναν ειδικής εύνοιας. Τους εδίδετο φρέσκο νερό να πιούν, ενώ όσοι δεν είχαν απογόνους, για να τοποθετήσουν προσφορές στους τάφους των, υπέφεραν πόνους και πολλές στερήσεις. . . . Η Βαβυλωνιακή διδασκαλία ήταν ότι ο άνθρωπος, αν και ήταν Θείας προελεύσεως, δεν μετείχε της Θείας ιδιότητος της αθανασίας [δηλαδή, αθανασίας του σώματός του].​—Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, Τόμος Ι, σελ. 373.

Παράλληλα με την αστρολογία, τον φόβο των δαιμόνων και την τριάδα, η διδασκαλία αυτή, όπως έλαβε αρχή από την Βαβυλώνα κι επροπαγανδίσθη μεταξύ των λαών της γης, ωδήγησε στις αντιγραφικές διδασκαλίες του πυρός του άδου, του καθαρτηρίου, της μετενσαρκώσεως, της μετεμψυχώσεως και του πνευματισμού, με τις οποίες όλα τα έθνη και η πλειονότης των θρησκευόμενων τους εξασθενούν πνευματικώς μέχρι θανάτου. Αν η θρησκεία σας διακρατή οποιαδήποτε απ’ αυτές τις διδασκαλίες, μπορείτε να είσθε βέβαιος ότι είναι μολυσμένη από τη Βαβυλώνα και αποτελεί ένα από τα ψευδή θρησκευτικά οχυρά που αναπηδούν από τη στασιαστική Βαβυλωνιακή πηγή.

Αυτές είναι λίγες μόνο από τις απάτες που έχουν τα θεμέλια τους στην αρχαία δαιμονοκρατουμένη Βαβυλώνα, ως βάσι πάνω στην οποία ο αόρατος απατεών, Σατανάς ο Διάβολος, εγείρει ένα θρησκευτικό οικοδόμημα για παγκόσμια απάτη. Η Βαβυλών υπέστη μια πτώσι, όταν ο Ιεχωβά Θεός επέφερε σύγχυσι στη γλώσσα των οικοδόμων της στον Πύργο της Βαβέλ, αλλά δεν κατεστράφη εκείνο τον καιρό. Αργότερα πέρασε από τα χέρια των Χαμιτικών αρχόντων στους Σημιτικούς άρχοντες, αλλά τούτο δεν απεμάκρυνε την καταδίκη που της είχε επιβληθή από τον Θεό. Η καταστροφή που είχε προλεχθή επήλθε στη φημισμένη πόλι, και τελικά η ίδια η τοποθεσία της έγινε άγνωστη. Αλλά ποιά είναι η Μεγαλύτερη Βαβυλών, για την οποίαν έχει προλεχθή στη Γραφή ότι θα πέση με μια τρομακτική συντριβή; Περαιτέρω Γραφική έρευνα θα το αποκαλύψη.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στον Ησαΐα 14:23 χρησιμοποιεί τη λέξι «εχίνος» («ακανθόχοιρος») αντί της λέξεως «ερωδιός» ή άλλης λέξεως που θα είναι το όνομα ενός πτηνού;​—Μ. Σ., Η.Π.Α.

Η Εβραϊκή λέξις κιππόντ στον Ησαΐα 14:23 υπήρξε αντικείμενον πολλών αμφισβητήσεων για το τι υπονοεί, αν υπονοή ένα πτηνόν όπως ο ερωδιός ή ένα ζώον, είτε την ύστριχα, ένα πλάσμα που μοιάζει με τον ακανθόχοιρο, είτε τον ίδιο τον ακανθόχοιρο. Η προφητεία του Ησαΐα 14:23 σχετίζεται με την ολοσχερή ερήμωσι, που θα επέφερε ο Θεός εναντίον της Βαβυλώνος και λέγει, όπως αναγράφεται στη Νεοελληνική Μετάφρασι: «Και θέλω καταστήσει αυτήν κληρονομίαν εχίνων και λίμνας υδάτων· και θέλω σαρώσει αυτήν με το σάρωτρον της απώλειας.» Επίσης, σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου λέγει: «Θέλω καταστήσει αυτήν κατοικίαν εχίνων [ακανθοχοίρων] και καλαμώδεις λίμνας υδάτων, και θέλω σαρώσει αυτήν με το σάρωθρον της εκμηδενίσεως.» Η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου χρησιμοποιεί τη λέξι «ερωδιός», αντί της λέξεως ακανθόχοιρος, διότι ο ερωδιός είναι ένα μακρόλαιμο υδροβατικό πτηνό της οικογενείας των ερωδιδών, που κατοικεί σε βαλτώδεις τόπους. Η Βιβλική μετάφρασις υπό Γεωργίου Μ. Λάμσα λέγει: «Θέλω καταστήσει αυτήν κατοικίαν γλαυκών.» Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις και η μετάφρασις του Ρωμαιοκαθολικού Επισκόπου Ρόναλντ Ο. Νοξ, αποδίδουν όλες την εν λόγω λέξι ως «ύστριξ».

Τα λεξικά και τα σχολιολόγια της Γραφής είναι συχνά αβέβαια στην ερμηνεία της λέξεως κιππόντ. Έτσι, Η Γραφή του Ερμηνευτού λέγει απλώς: «Ποιο πλάσμα νοείται με το κιππόντ είναι αβέβαιον· αυτό μνημονεύεται μόνον εν σχέσει με τους ερήμους τόπους.» Το Λεξικό της Γραφής υπό Χάρπερ λέγει: «Ίσως ακανθόχοιρος ή κάποιο είδος σαύρας, μολονότι δεν καθορίζεται συγκεκριμένα.» Το Λεξικό της Γραφής υπό Δρος Ουίλλιαμ Σμιθ (έκδοσις 1888) λέγει: «Η Εβραϊκή λέξις υπήρξε θέμα διαφόρων ερμηνειών· οι παλαιότερες μεταφράσεις γενικά επικυρώνουν τη λέξι ‘ύστριξ’ ή ‘ακανθόχοιρος’ . . . η ‘χελώνη’, ο ‘κάστωρ’, η ‘ενυδρίς’, η ‘γλαύξ’, έγιναν, επίσης, αντικείμενα εικασίας, αλλά χωρίς την παραμικρή ένδειξι λογισμού.» Οι παλαιότερες μεταφράσεις, όπως είναι η Λατινική Βουλγάτα και η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, χρησιμοποιούν τη λέξι «ύστριξ» ή «εχίνος». Η Γραφή των Εβδομήκοντα, όπως μετεφράσθη από τον Κάρολο Θώμσον, αναθεωρημένη από τον Κ. Α. Μούζην, αποδίδει το εδάφιο Ησαΐας 14:23 ως εξής: «Θέλω ερημώσει την Βαβυλωνίαν: δια να κατοικώσιν αυτήν ακανθόχοιροι· και θέλει είσθαι ερήμωσις.»

Τα πρόσφατα Εβραιο-Αγγλικά λεξικά αναφέρουν την Εβραϊκή λέξι κιππόντ ως σημαίνουσαν ή ύστριχα ή ακανθόχοιρον. Επί πλέον, τα παλαιότερα λεξικά, όπως είναι του Λη, Πάρκχωρστ, Ουάινερ, Φυρστ και Γκεζένιους, μνημονεύουν όλα τη λέξι «ύστριξ» ή «ακανθόχοιρος» ως αντίστοιχον της Εβραϊκής λέξεως. Ο Γκεζένιους συνδέει την Εβραϊκή λέξι κιππόντ με την Αραβική κουνφούντ, ακανθόχοιρος, θεωρώντας αυτές ως ταυτόσημες.

Οι λόγοι, για τους οποίους μερικοί εξηγηταί επροτίμησαν τη λέξι «ερωδιός» στο εδάφιον Ησαΐας 14:23 είναι: (1) Οι ακανθόχοιροι δεν συχνάζουν σε καλαμώδεις λίμνες· (2) το εν λόγω πλάσμα υποτίθεται ότι μπορεί ν’ αναρριχηθή στην κορυφή των στύλων, έχοντας υπ’ όψι το εδάφιο Σοφονίας 2:14 και (3) πρέπει να είναι πτηνόν για να άδη, λόγω του ιδίου αυτού εδαφίου.

Αυτοί, όμως, οι λόγοι της προτιμήσεως του «ερωδιού» δεν είναι βάσιμοι. Πρέπει να σημειωθή ότι το εδάφιον Ησαΐας 14:23 δεν λέγει ότι οι υδρολίμνες θα εγίνοντο κατοικίες των ακανθοχοίρων λέγει ότι η Βαβυλών θα γίνη ‘κληρονομιά εχίνων και [όχι, εις] καλαμώδεις λίμναι υδάτων’. Η ιδέα που είναι πίσω από τις εκφράσεις εχίνοι [ακανθόχοιροι] και καλαμώδεις λίμνες υδάτων είναι η της ερημώσεως. Όσο για την προφητεία του Σοφονία (Σοφον. 2:13, 14), αυτή λέγει, κατά τη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου: «Και θέλει εκτείνει την χείρα αυτού κατά του βορρά, και αφανίσει την Ασσυρίαν· και θέλει καταστήσει την Νινευή εις αφανισμόν, τόπον άνυδρον ως η έρημος. Και ποίμνια θέλουσι βόσκεσθαι εν μέσω αυτής, πάντα τα ζώα των εθνών· και ο φαλακροκόραξ και ο ερωδιός θέλουσι κατοικεί εν τοις ανωφλίοις αυτής· η φωνή αυτών θέλει ηχήσει εις τα παράθυρα· ερήμωσις θέλει είσθαι εν τοις κατωφλίοις.»

Δεν είναι ουσιώδες, εν τούτοις, να μπορή ο κιππόντ ν’ αναρριχάται στην κορυφή των ορθίων στηλών, αφού ο υπαινιγμός είναι μάλλον για πεσμένους στύλους των ανακτόρων της Νινευή, όχι για τις κεφαλές των ορθίων στηλών. Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει την προφητεία του Σοφονία ως εξής: «Και θέλει καταστήσει την Νινευή εις αφανισμόν, τόπον άνυδρον ως η έρημος. Και ποίμνια θέλουσι βόσκεσθαι εν μέσω αυτής, πάντα τα άγρια ζώα των εθνών. Και ο πελεκάν και ο ακανθόχοιρος θέλουσι διανυκτερεύει μεταξύ των κιονόκρανων των στηλών. Μία φωνή θέλει ηχεί εις το παράθυρον. Ερήμωσις θέλει είσθαι εν τοις κατωφλίοις.» Η σκέψις είναι ότι τα άγρια πλάσματα θα κατοικούσαν μεταξύ των πεσμένων κιονόκρανων των στύλων της Νινευή, πράγμα που θα μπορούσαν εύκολα να κάμουν οι ακανθόχοιροι, αφού αυτοί συχνά κατοικούν μεταξύ των βράχων. Όσο για το τρίτο σημείο, η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου λέγει «η φωνή αυτών θέλει ηχήσει εις τα παράθυρα», αλλ’ η λέξις «αυτών» δεν υπάρχει στο αρχικό Εβραϊκό κείμενο· γι’ αυτό η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Μία φωνή θέλει ηχεί εις το παράθυρον», πράγμα που θα μπορούσε ν’ αναφέρεται σε οποιοδήποτε πτηνό, που θα επεκάθητο στο ερημωμένο παράθυρο ή στον ήχο του ανέμου. Η «φωνή» δεν αναφέρεται πάλι στον πελεκάνο ή στον ακανθόχοιρο, που ούτε για τον ένα ούτε για τον άλλον μπορεί να λεχθή ότι έχουν «ωδικές» φωνές.

Κι ο ερωδιός, επίσης, δεν έχει ωδική φωνή αλλά μια βομβώδη κραυγή το δε υδροβατικό αυτό πτηνό δεν είναι πιθανό να ταιριάζη στην κατάστασι της Νινευή, που προελέχθη ότι θα καταστή ‘τόπος άνυδρος ως η έρημος’. Εν τούτοις, ο ακανθόχοιρος κι ο πελεκάν θα ταίριαζαν εδώ. Ο πελεκάν, μολονότι είναι ένα ιπτάμενο υδρόβιο πτηνό, είναι, επίσης, πτηνόν της ερήμου, όπως έγραψε ο ψαλμωδός: «Κατεστάθην όμοιος του ερημικού πελεκάνος.» (Ψαλμ. 102:6) Ο πελεκάν, ένα πτηνόν ακάθαρτο κατά το Λευιτικόν 11:18, όχι σπάνια αποσύρεται στην ενδοχώρα σ’ ένα ερημικό τόπο και κάθεται σε μια στάσι μελαγχολίας, με το κεφάλι βυθισμένο στον ώμο του και το ράμφος του στηριζόμενο στο στήθος του. Ο πελεκάν, επίσης, εκλέγει ερημόνησα και βραχώδεις ακτές μακριά από ανθρώπινα κρησφύγετα ως τόπους γονιμοποιήσεως. Το νόημα της προφητείας είναι ότι η Νινευή θα ερημώνετο τελείως. Η Νέα Υόρκη, το Λονδίνον και το Παρίσι είναι ανάγκη να ερημωθούν τελείως προτού ο πελεκάν κι ο ακανθόχοιρος μπορέσουν να κατοικήσουν στο μέσον αυτών των τόπων.

Έτσι, τόσο για την έρημο της Νινευή όσο και για τα ερείπια της Βαβυλώνος, ο ακανθόχοιρος θα ήταν ένας ταιριαστός κάτοικος. Πραγματικά, Το Αυτοκρατορικό Λεξικό της Γραφής λέγει για τον ακανθόχοιρο: «Αφθονεί σε όλη την Παλαιστίνη, στη Συρία και στην κοιλάδα του Ευφράτου. Είναι νυκτόβιο ζώο, κι επομένως κατάλληλο να συναναστραφή τα ‘θλιβερά πλάσματα’, που είναι σύντροφοι του κιππόντ. Συνήθως κρύβεται μέσα σε σκοτεινούς και απομονωμένους τόπους, και, πραγματικά, βρίσκεται στα ερείπια της Ιδουμαίας [Ησ. 34:11] και της Βαβυλώνος. Ο κ. Ριτς [πρώην Βρεττανός κάτοικος της Βαγδάτης] ρητώς λέγει για τις προσπάθειες του να εξερευνήση τα καμένα αναχώματα της αρχαίας Βαβυλώνος, τα οποία βρίθουν από διαβάσεις και στοές. ‘Βρήκα ποσότητες από αγκάθια ακανθοχοίρων’.»

Ακανθόχοιροι, οι κάτοικοι των ερημωμένων ανακτόρων της Βαβυλώνος​—πόσο ταιριαστό! Τι τρομερό τέλος για μια τόσο μεγάλη πόλι! Λόγω των συνηθειών του και του ακανθωτού οπλισμού του, ο ακανθόχοιρος που έρπει είναι ένα πλάσμα που κατάλληλα μπορεί να εκφράση τι συνέβη στη Βαβυλώνα, καθώς και στη Νινευή, σύμφωνα με τον προφητικό λόγο του Ιεχωβά​—απουσία ανθρώπου, ολοτελής ερήμωσις.

● Στην Αποκάλυψι 12:3, 4 λέγεται ότι η ουρά του δράκοντος έσυρε το τρίτον των αστέρων. Ποιοι είναι οι αστέρες, και πρέπει το τρίτον να νοηθή κατά γράμμα;​—Κ. Σ., Η.Π.Α.

Τα σχετικά εδάφια λέγουν: «Ιδού, δράκων μέγας κόκκινος, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα· και επί τας κεφαλάς αυτού διαδήματα επτά· και η ουρά αυτού έσυρε το τρίτον των αστέρων του ουρανού, και έρριψεν αυτούς εις την γην.» Στις Γραφές τα πνευματικά όντα κατά καιρούς αναφέρονται ως αστέρες, όπως στον Ιώβ 38:7: «Ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον.» Προσφυώς ορίζονται ως αστέρες, διότι διαμένουν στους πνευματικούς ουρανούς, όπως οι κατά γράμμα αστέρες είναι στους κατά γράμμα ουρανούς.

Οι αστέρες της Αποκαλύψεως 12:4 φαίνεται ότι είναι πνευματικά όντα, που έγιναν δαίμονες λόγω της παρεκτροπής των, η οποία προεκλήθη από τον μέγαν Δράκοντα, τον Σατανά. Το ότι τους κάνει να ενωθούν μαζί του στην ανταρσία εξεικονίζεται από το ότι σύρει τους αστέρας με την ουρά του, όπως ένα μεγάλο φίδι, όταν επιτίθεται στα θύματα του, μπορεί να τα περιτυλίξη με το σώμα του ή με την ουρά του. Το ότι η πτώσις αυτών των αστέρων αναφέρεται μάλλον στην παρέκκλισί των παρά στην έξωσί των στον καιρό του πολέμου στον ουρανό, διασαφηνίζεται από το γεγονός ότι ο Δράκων, ο Σατανάς, λέγεται ότι ευθύνεται για την κατάρριψί των στη γη, ενώ ο Μιχαήλ και οι άγγελοί του, ο Ιησούς Χριστός και οι ουράνιες δυνάμεις του, είναι εκείνοι που καταρρίπτουν τον Σατανά και τους δαίμονες του, όπως αναγράφεται στην Αποκάλυψι 12:9.

Όσο για τη φράσι «το τρίτον των αστέρων», δεν πρέπει να υποθέσωμε ότι αυτό σημαίνει πώς κατά γράμμα ένα τρίτον απ’ όλους τους αγίους αγγέλους εξέκλιναν προς τον Σατανά, τον Δράκοντα, με την πάροδο των ετών. Μάλλον, αυτό φαίνεται ν’ αποτελή συμβολικό τρόπο εκφράσεως ότι επρόκειτο για ένα σημαντικό αριθμό, αλλ’ ωστόσο μικρότερο από το μισό, και συνεπώς συγκεκριμένα μια μειονότητα. Έτσι, διαπιστώνομε ότι στην Αποκάλυψι η έκφρασις «τρίτον» απαντάται επανειλημμένως, εν σχέσει με τη γη, τα δένδρα, τη θάλασσα, τα πλοία και τα πλάσματα της θαλάσσης, το νερό, τον ήλιο, τη σελήνη, τ’ άστρα, τη μέρα και τους ανθρώπους.​—Βλέπε Αποκάλυψις 8:7-12· 9:15.

● Υπάρχει καμμιά συμβολική σημασία του αριθμού σαράντα; Αν ναι, ποια είναι;​—Α. Λ., Η.Π.Α.

Όσον αφορά τον αριθμό σαράντα, πρέπει να σημειωθή ότι χρησιμοποιείται υπό πολλές και διάφορες σχέσεις στη Γραφή, όπως εμφαίνεται σ’ ένα λεπτομερές ταμείον της Γραφής. Η Εταιρία, στις εκδόσεις της, ποτέ δεν απέδωσε σ’ αυτόν τον αριθμό καμμιά ιδιαίτερη σημασία που να καλύπτη κάθε χρήσι του αριθμού. Εν τούτοις, στη Σκοπιά της 1ης Μαΐου 1941, σελίς 138 (στην Αγγλική), όπου εξετάζεται το εδάφιο Κριταί 5:31, βρίσκομε σχόλια για μια τεσσαρακονταετή περίοδον ειρήνης, μετά την απελευθέρωσι των Ισραηλιτών από την καταδυνάστευσι των Χαναναίων εκεί τονίζεται ότι αυτό προεσκίαζε τον καιρό της ειρηνικής 1000-ετούς βασιλείας του Κυρίου Ιησού Χριστού. Προφανώς αυτή η σημασία δεν μπορεί να έχη εφαρμογή σε όλες τις άλλες περιπτώσεις όπου απαντάται ο αριθμός μέσα στη Γραφή. Παραδείγματος χάριν, ο αριθμός αυτός μερικές φορές φαίνεται να συνδέεται με μια περίοδο κρίσεως ή τιμωρίας. Έτσι, η βροχή της εποχής του Νώε έπεφτε επί σαράντα μέρες. (Γέν. 7:4) Ο νόμος του Μωυσέως προέβλεπε να δίδωνται σαράντα μαστιγώσεις σε ωρισμένου τύπου παραβάτας. (Δευτ. 25:3) Ο Ισραήλ περιεπλανάτο στην έρημο επί σαράντα χρόνια ως τιμωρία για τη στασιαστική του πορεία. (Αριθμ. 14:34) Ο Ιωνάς προειδοποίησε τη Νινευή ότι σε σαράντα μέρες θα κατεστρέφετο. (Ιωνάς 3:4) Εν τούτοις, δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι κάθε φορά που απαντάται ο αριθμός σαράντα στις Γραφές έχει συμβολική σημασία.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

16 Τα μαρτύριά σου βεβαίως είναι η τρυφή μου, και οι σύμβουλοί μου.​—Ψαλμ. 119:24. Σ 15/12/63 6-8α

17 Ψάλατε εις τον Ιεχωβά· ευλογείτε το όνομα αυτού.​—Ψαλμ. 96:2, ΜΝΚ. Σ 15/11/63 7, 8α

18 Αρκετόν είναι εις τον μαθητήν να γείνη ως ο διδάσκαλος αυτού, και ο δούλος ως ο Κύριος αυτού.​—Ματθ. 10:25. Σ 1/1/64 10α

19 Υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, δια να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία.​—Ιωάν. 17:19. Σ 1/3/64 21

20 Είδον . . . θηρίον κόκκινον, γέμον ονομάτων βλασφημίας.​—Αποκάλ. 17:3. Σ 15/3/64 41β

21 Οι οφθαλμοί τον Ιεχωβά είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς.​—Παροιμ. 15:3, ΜΝΚ. Σ 1/12/63 19

22 Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου.​—Αποκάλ. 7:9. Σ 15/2/64 58

23 Ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν. Και . . . είχεν ευαγγέλιον αιώνιον δια να κηρύξη.​—Λουκ. 2:10· Αποκάλ. 14:6. Σ 1/3/64 8

24 Ο . . . καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.​—Γαλ. 5:22. Σ 1/9/63 16α

25 Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης.​—Ψαλμ. 72:7, 8. Σ 1/5/63 9, 10α

26 Να απέχητε από . . . πνικτού, και πορνείας.​—Πράξ. 15:29. Σ 15/5/63 8, 9

27 Πώς έπεσες εκ του ουρανού, Εωσφόρε, υιέ της αυγής! συνετρίφθης κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη!​—Ησ. 14:12. Σ 1/4/64 11, 12α

28 Υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού.​—Εφεσ. 5:21. Σ 1/6/63 35-37

29 Ο Παύλος διελέγετο προς αυτούς, μέλλων να αναχωρήση τη επαύριον . . . και ωμίλησε . . . μέχρι της αυγής, μετά ταύτα ανεχώρησε.​—Πράξ. 20:7, 11. Σ 1/1/64 21α

30 Ο Ιεχωβά με έχρισε δια να . . . κηρύξω . . . ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών.​—Ησ. 61:1, 2, ΑΣ. Σ 15/2/64 53, 54

31 Απεκρίθη ο Ιησούς προς αυτόν, λέγων, είναι γεγραμμένον.​—Λουκ. 4:4. Σ 1/3/64 6α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι αφιερωμένοι στον Θεό πιστοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, υπακούοντας στη ρητή εντολή τη σχετική με το κήρυγμα ‘του ευαγγελίου της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη’ (Ματθ. 24:14), θα συνεχίσουν στη διάρκεια του μηνός Σεπτεμβρίου να επισκέπτωνται τους ανθρώπους για να τους κομίσουν το χαρμόσυνο αυτό άγγελμα και να προσφέρουν το σπουδαίο Γραφικό βοήθημα «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί με οποιοδήποτε βιβλιάριο προς δρχ. 15.

Κατωτέρω παρατίθεται σύντομο σημείωμα για το περιεχόμενον του προσφερομένου βιβλίου, που είναι, σημειωτέον, σκληρόδετο.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματα της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητάς της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

25 Οκτωβρίου: Ιεχωβά, ο Θεός της Προοδευτικής Αποκαλύψεως. Σελ. 552.

1 Νοεμβρίου: Συμβαδίζετε με την Αποκαλυπτόμενη Αλήθεια. Σελ. 558.

Προκαλείτε τους Άλλους;

ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΩΣ θα έχετε παρατηρήσει άτομα, τα οποία, προκαλούμενα, έκαμαν και είπαν πράγματα, που δεν θα έπρεπε. Ίσως και να λυπήθηκαν κι εζήτησαν συγγνώμη κατόπιν. Πιθανώς και σεις οι ίδιοι είχατε τέτοια πείρα θυμού και είδατε τη βλάβη που μπορεί να επέλθη με το να ενεργήτε απερίσκεπτα όταν βρίσκεσθε σ’ αισθηματική ταραχή.

Στη Γραφή υπάρχει ένα εξέχον παράδειγμα απερίσκεπτου συμπεριφοράς σε κατάστασι προκλήσεως. Είναι το του Μωυσέως, ο οποίος προεκλήθη να εξοργισθή με τους Ισραηλίτας καθ’ οδόν προς τη Γη της Επαγγελίας. Οι Ισραηλίται ανησυχούσαν και ζητούσαν νερό από τον Μωυσή. Ο Θεός είπε στον Μωυσή να μιλήση σ’ ένα βράχο και θα ανέβλυζε νερό. Αλλ’ ο Μωυσής είπε με οργή στον λαό: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς· να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» (Αριθμ. 20:10) Εδώ ο Μωυσής έκαμε ένα σοβαρό σφάλμα. Στην εξημμένη κατάστασί του είπε «να σας εκβάλωμεν [ημείς] ύδωρ», αφαιρώντας έτσι τη δόξα από τον Θεό. Όπως του είπε ο Θεός: «Δεν με επιστεύσατε, δια να με αγιάσητε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ.»​—Αριθμ. 20:12.

Γιατί ο Μωυσής αμάρτησε με το στόμα του; Γιατί συμπεριεφέρθη απερίσκεπτα; Μερικοί σπεύδουν να επιρρίψουν όλη τη μομφή στον Μωυσή και λέγουν ότι απλώς έχασε την ψυχραιμία του. Αλλά μήπως ο Μωυσής ήταν ένας άνθρωπος με κακές διαθέσεις, που γύρευε πάντοτε αφορμές; Ακριβώς το αντίθετο αληθεύει. Η θεόπνευστη αφήγησις της Γραφής μάς πληροφορεί: «Και ο άνθρωπος ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης.» (Αριθμ. 12:3) Όχι, ο Μωυσής δεν ήταν ένας απερίσκεπτος άνθρωπος, αλλ’ ενήργησε απερίσκεπτα σ’ εκείνη την περίστασι λόγω των αδίκων πράξεων των άλλων. Ο Μωυσής προεκλήθη, ναι, εξωθήθη σε οργή από τις κακές πράξεις ενός στασιαστικού λαού.

Το ότι ο Μωυσής ωθήθη σε έξαψι παρατηρείται από την αφήγησι του Ψαλμού 106:32, 33, που λέγει: «Και παρώξυναν αυτόν [οι Ισραηλίται] εν τοις ύδασι της αντιλογίας, και έπαθε κακώς ο Μωυσής δι’ αυτούς [εξαιτίας αυτών, ΜΝΚ]· διότι παρώργισαν το πνεύμα αυτού, ώστε ελάλησεν αστοχάστως δια των χειλέων αυτού.» Ναι αυτοί ήσαν η ριζική αιτία της οργής του.

Κατά καιρούς οι Ισραηλίται και τον Θεόν ακόμη προεκάλεσαν σε οργή! «Και εγόγγυζεν ο λαός πονηρά εις τα ώτα του Ιεχωβά· και ο Ιεχωβά ήκουσε, και εξήφθη η οργή αυτού.» (Αριθμ. 11:1, ΜΝΚ) Επίσης, στο Δευτερονόμιο 32:21 αναγινώσκομε: «Αυτοί με παρώξυναν εις ζηλοτυπίαν με τα μη όντα Θεόν· με τα είδωλα αυτών με παρώργισαν.» Ναι, κι ο Θεός ο ίδιος προεκλήθη. Γιατί; Ένεκα των κακών ενεργειών των Ισραηλιτών. Ο θυμός του ήταν τελείως συγκρατημένος, φυσικά​—κάτι που δεν συνέβαινε στην περίπτωσι του Μωυσέως.

Όλα αυτά δείχνουν ότι όποιος προκαλεί τον άλλον έχει άδικο. Ένα άτομο θα ήταν δυνατόν να προκληθή και στην κατάστασι αυτή να μιλήση ή να πράξη απερίσκεπτα, αφού δεν έχει τον τέλειο έλεγχο που έχει ο Ιεχωβά. Είναι αλήθεια, ο άνθρωπος συμπεριφέρεται άδικα. Και γιατί ενήργησε έτσι; Διότι κάποιος τον επροκάλεσε! Ελέχθησαν ή έγιναν πράγματα, που διήγειραν τα συναισθήματά του. Τώρα, λοιπόν, είναι αθώος εκείνος που προκαλεί την έξαψι; Όχι, διόλου! Αν δεν προκαλούσε τον άλλον, τότε ο άνθρωπος εκείνος ίσως ποτέ δεν θα ωργίζετο ως το σημείο του να συμπεριφερθή απερίσκεπτα. Είναι όπως στην περίπτωσι του Μωυσέως. Αυτός, επειδή «ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους τους επί της γης», ασφαλώς δεν θα έχανε την ψυχραιμία του, αν δεν τον προκαλούσαν βαριά οι Ισραηλίται.

Ενώ, λοιπόν, μπορεί ν’ αναγνωρίζετε ότι ένας που ατόπως προκαλείται υστερεί στην άσκησι Χριστιανικής αγάπης, πρέπει, επίσης, ν’ αναγνωρίζετε το σοβαρό λάθος εκείνου, ο οποίος κάνει τον άλλον να οργίζεται. Είναι αληθές ότι στην καθημερινή ζωή η Χριστιανική αγάπη «δεν παροξύνεται.» (1 Κορ. 13:5) Αλλ’ είναι εξίσου αληθές ότι η Χριστιανική αγάπη δεν προκαλεί τους άλλους. Πραγματικά, το να προκαλή κανείς τον άλλον χωρίς λόγο αποτελεί εκδήλωσι μίσους: «Το μίσος διεγείρει έριδας.» (Παροιμ. 10:12) Φυσικά, υπάρχουν στιγμές, στις οποίες εκείνοι που κατέχουν υπευθύνους θέσεις πρέπει να δώσουν συμβουλές ή να ελέγξουν τους άλλους, αυτά δε, έστω και με αγάπη γινόμενα, μπορεί να προκαλέσουν. Αλλ’ αυτό δεν είναι άσκοπη πρόκλησις στην καθημερινή ζωή, που εξετάζεται ενταύθα.

Ένας άνθρωπος, με το να μιλή αφιλάγαθα στους άλλους, με το να είναι επικριτικός αντί να είναι συγχωρητικός, με το να μη λαμβάνη υπ’ όψι την ανθρώπινη ατέλεια των άλλων, με το να στενοχωρή συνεχώς τους άλλους με κακούς τρόπους, καθίσταται προκλητικός. Τότε δεν είναι δυνατόν καθόλου ν’ αναμένη να του γίνη καλό, διότι βαίνει κατά της ιδίας της φύσεως του ανθρώπου, ο οποίος δεν θέλει να τον προκαλούν οι άλλοι χωρίς λόγο. Με τι, λοιπόν, είναι όμοιο το να ομιλή κανείς απερίσκεπτα; Η Αγία Γραφή απαντά: «Ο φλύαρος είναι ως τραύματα μαχαίρας.» (Παροιμ. 12:18) Τι αποτέλεσμα μπορεί να έχη αυτό; «Ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν.» (Παροιμ. 15:1) Αν, λοιπόν, προκαλήτε τους άλλους, μην εκπλήττεσθε αν βλέπετε να εγείρεται η οργή των.

Συνεπώς, είναι πραγματικά αντιχριστιανικό να προκαλή ένας άσκοπα τους άλλους με ό,τι λέγει ή κάνει. Αυτό παραβιάζει τη μεγάλη αρχή, τη μεγάλη εντολή, που ετόνισε ο Ιησούς, όταν είπε: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39) Θα ήταν δυνατόν να εξωθήση κανείς τον συνάνθρωπό του σε παράπτωμα, όπως συνέβη με τον Μωυσή στη Μεριβά. Και πώς διάκειται ο Θεός σ’ εκείνους που κάνουν τους άλλους να σφάλλουν; Ο λόγος του μας λέγει: «Ο αποπλανών τους ευθείς εις οδόν κακήν, αυτός θέλει πέσει εις τον ίδιον αυτού λάκκον.»​—Παροιμ. 28:10.

Ο συνετός άνθρωπος, αντί να προκαλή τους άλλους, θεραπεύει με τους λόγους και τα έργα του. «Η . . . γλώσσα των σοφών [είναι] ίασις.» (Παροιμ. 12:18) Ο συνετός κατανοεί ότι τα προκλητικά λόγια και έργα εξοργίζουν τους άλλους, και γι’ αυτό αποφεύγει να λέγη ή να κάνη πράγματα που προκαλούν. Αγωνίζεται σκληρά για να έχη κυριαρχία του εαυτού του κι έτσι να ωφελή τον συνάνθρωπό του αντί να του δημιουργή θλίψι. Πριν ακολουθήση πορεία ενεργείας, η οποία θα προκαλούσε τους άλλους, ο συνετός άνθρωπος ερωτά τον εαυτό του: Πώς θα μου εφαίνετο αυτό, αν κάποιος το έλεγε ή το έκανε σ’ εμένα;

Να είσθε σαν τον συνετό άνθρωπο. Να εργάζεσθε σκληρά για ν’ αποφεύγετε το να προκαλήτε τους άλλους. Εφαρμόστε την αρχή που έθεσε ο Ιησούς για τις ανθρώπινες σχέσεις, όταν είπε: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.»​—Ματθ. 7:12.

Κηρήθρα μέλιτος οι ευάρεστοι λόγοι· γλυκύτης εις την ψυχήν, και ίασις εις τα οστά.»​—Παροιμ. 16:24.

Γιατί Αμφισβητούν την Ύπαρξι του Θεού

Περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν αυτό σήμερα. Η λογίκευσίς των δικαιολογεί το συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει Θεός;

ΣΤΟ τεύχος της 24ης Φεβρουαρίου 1962 του Άβε Μαρία ο Καθολικός Καρδινάλιος Ρίτσαρντ Κούσινγκ παρετήρησε: «Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, ο αθεϊσμός οδεύει προς τα εμπρός· η δε Εκκλησία είναι ανίσχυρη να εμποδίση το να προχωρή ο αντί-Χριστος.» Εξαπλούται γρήγορα σε όλο τον κόσμο. Η ιδέα ότι δεν υπάρχει Θεός όχι μόνον έχει καταπιεί μια εκτεταμένη μερίδα ανθρώπων, ένα δισεκατομμύριον και πλέον, που κυβερνώνται από τον κομμουνισμό, αλλά έχει κάμει καταπληκτικές διεισδύσεις στον τρόπο του σκέπτεσθαι των ατόμων σε μη κομμουνιστικές χώρες.

Αλλά γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι σήμερα αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού; Γιατί ο αθεϊσμός είναι τώρα σε πρόοδο και η εκκλησία είναι ανίκανη να τον σταματήση; Ποιος είναι υπεύθυνος για την άνευ προηγουμένου αυτή απιστία;

ΠΙΣΤΙΣ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο φιλόσοφος Σελεστίν Ν. Μπιττλ έγραψε στο βιβλίο του Ο Θεός και τα Πλάσματά Του: «Ουδείς λαός ανεκαλύφθη ποτέ, ο οποίος, υπό την στενήν έννοιαν του όρου, είναι ‘αθεϊστικός.’ Άτομα πιθανόν να είναι άθεοι· αλλ’ ένας λαός ουδέποτε. Αυτή η παγκόσμια δοξασία είναι ένα τρομακτικό γεγονός.» Είναι μια ισχυρή απόδειξις ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη αρχικώς με την έμφυτη κλίσι να παραδέχεται την ύπαρξι του Θεού.

Για να ικανοποιήση την τάσι προς έρευναν του ανθρώπου να μάθη γι’ Αυτόν, ο Θεός εφωδίασε τον άνθρωπο μ’ ένα εμπνευσμένο υπόμνημα για τον Εαυτό του. Στην αφήγησι αυτή ο Θεός εξηγεί, επίσης, την προέλευσι του ανθρώπου, το γιατί υπάρχουν η ασθένεια και ο θάνατος και ποιά ελπίς υπάρχει για το μέλλον. Η συλλογή αυτών των θεοπνεύστων συγγραμμάτων είναι τώρα γενικώς γνωστή ως Αγία Βίβλος ή Γραφές.​—2 Τιμ. 3:16.

Οι Γραφές είναι σε αρμονία με την έμφυτη κλίσι του ανθρώπου να αναγνωρίζη την ύπαρξι του Θεού και τείνουν να την υποστηρίξουν. Χαρακτηρίζουν τους υπερόχους ενάστρους ουρανούς, τη θαυμασία γη και τον νοήμονα άνθρωπο ως έργον των χειρών του Θεού. Δηλώνουν: «Εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην»· επίσης, «εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον». Ναι, η απόδειξις των Γραφών, οι φυσικές υπαγορεύσεις του ανθρωπίνου λογικού, καθώς και ο νόμος και η τάξις που διέπουν το σύμπαν, όλα πιστοποιούν το γεγονός ότι ο Θεός πράγματι υπάρχει.​—Γεν. 1:1, 27.

ΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ;

Εν τούτοις, είναι τα ασύγκριτα ανθρώπινα παθήματα επί της γης, που αποτελούν τον λόγο, για τον οποίον πολλά άτομα αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού. Τούτο ετονίσθη από μια συνταξιούχο Αγγλικανή ιατρική ιεραπόστολο, την Μάριαν Σέρμαν, που είπε το περασμένο φθινόπωρο: «Έγινα άθεη με πλήρη έννοια ένεκα των τρομερών παθημάτων των γυναικών της Ινδίας, οι οποίες ουδέποτε έπραξαν κάτι για να είναι άξιες αυτών. Πώς θα μπορούσε ένας πανάγαθος Θεός να επιτρέπη να συμβαίνη αυτό; Και είχαμε δύο φρικώδεις παγκοσμίους πολέμους. Είναι ακατανόητο.»

Δεν είναι λίγα τα άτομα που σκέπτονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Ένας φιλάγαθος Θεός, σκέπτονται, δεν θα επέτρεπε τα ανθρώπινα παθήματα· και εφόσον υπάρχουν παθήματα, συμπεραίνουν, δεν πρέπει να υπάρχη ένας Θεός, που είναι φιλάγαθος. Είναι μήπως το συμπέρασμα αυτό δικαιολογημένο;

Όχι, δεν είναι. Η ύπαρξις της πονηρίας και τα παθήματα, που αυτή επέφερε στο ανθρώπινο γένος, δεν μπορούν ν’ αποτελέσουν αυθαίρετη κρίσι, ότι δεν υπάρχει ένας Θεός αγάπης. Μια τέτοια άποψις παραβλέπει τελείως την ευθύνη του ανθρώπου. Είναι όπως ένας ασθενής, που αγνοεί τις συμβουλές ενός ιατρού και κατόπιν αρνείται την ύπαρξι του ιατρού επειδή υποφέρει. Ή, είναι όπως ένας μηχανουργός, που αρνείται ν’ ακολουθήση τη συμβουλή του κατασκευαστού και κατόπιν, όταν τα εργαλεία του δεν λειτουργούν κατάλληλα, αρνείται ότι υπάρχει ο κατασκευαστής. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν ανόητο ν’ αμφισβητήση ένας την ύπαρξι ενός συμπαθητικού ιατρού ή ενός επιδεξίου κατασκευαστού. Το άτομο το ίδιο πρέπει να τύχη μομφής για τα παθήματα και την ταλαιπωρία.

Παρομοίως συμβαίνει με το ανθρώπινο γένος σήμερα. Οι θεόπνευστες Γραφές δείχνουν ότι ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι τέλειο, με την προοπτική ν’ απολαύση ζωή σ’ έναν επίγειο παράδεισο ενόσω ζούσαν. Αυτή η προμήθεια ήταν απόδειξις της αγάπης του Θεού. Αλλ’ όταν οι άνθρωποι αρνήθηκαν ν’ ακολουθήσουν τις οδηγίες του Θεού, υπέστησαν τις συνέπειες. Αυτό δεν εσήμαινε ότι δεν υπήρχε ένας πανάγαθος Θεός. Ο Θεός τούς είχε προειδοποιήσει τι θα συνέβαινε· έτσι, ο άνθρωπος ήταν εκείνος, όχι ο Θεός, που ήταν υπεύθυνος για τα παθήματα, την ασθένεια και τον θάνατο που επακολούθησαν.​—Γεν. 1:27, 28· Δευτ. 32:4, 5· Εκκλησ. 7:29.

Είναι αλήθεια, ότι δεν θα ήταν φιλάγαθο αν επέτρεπε ώστε τα παθήματα αυτά να συνεχίζωνται επ’ αόριστον. Και ο Θεός δεν είχε πρόθεσι να το κάμη αυτό. Η ανθρώπινη πονηρία και τα παθήματα έγιναν ανεκτά μόνον διότι ηγέρθη ένα ζήτημα στον κήπο της Εδέμ. Ένα από τα πνευματικά πλάσματα του Θεού, που στη Βίβλο προσδιορίζεται ως Σατανάς ή Διάβολος, επηρέασε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, ώστε να παρακούσουν στον Θεό. Αυτό προεκάλεσε αμφισβήτησι της ιδιότητος του Θεού ως Δημιουργού και της δικαιοσύνης του σχετικά με την απαίτησι υπακοής ως όρου χορηγήσεως ζωής, χωρίς όμως και να έχη, φαινομενικώς, δημιουργήσει τον άνθρωπο με την ικανότητα να παραμένη νομοταγής στον Θεό.

Επομένως ο Θεός παρεχώρησε μια ωρισμένη περίοδο χρόνου προς τακτοποίησιν αυτού του ζητήματος, κατά πόσον οι άνθρωποι μπορούν να παραμείνουν πιστοί κάτω από δοκιμασία. Τώρα η περίοδος αυτή πλησιάζει στο τέλος της. Πολύ σύντομα ο Σατανάς και όλα τα ανθρώπινα παθήματα, για τα οποία υπήρξε υπεύθυνος, θα εξαλειφθούν. Ο φιλάγαθος Δημιουργός είναι εκείνος που θα προμηθεύση αυτή την ανακούφισι οδηγώντας τους ευπειθείς ανθρώπους σ’ ένα δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων.​—2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 12:12.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν έχουν διευκρινίσει στους ανθρώπους γιατί επετράπη να υπάρχουν στη γη η πονηρία και τα παθήματα για μια περίοδο χρόνου. Έχουν, μάλλον, διδάξει ψεύδη σχετικά με τον Θεό, σκιαγραφώντας τον ως ένα ανηλεή δαίμονα, που κρατεί τα ανθρώπινα πλάσματα ζωντανά σε κάποια υποχθόνια λίμνη πυρός, όπου ψήνονται και συρίζουν καιόμενα με οδυνηρούς πόνους στην αιωνιότητα. Τέτοιες διδασκαλίες έχουν στρέψει πολλούς μακράν του Θεού.

Πολλοί σύγχρονοι θεολόγοι και κληρικοί συμβιβάζονται ακόμη με τον αθεϊσμό. «Εκήρυξα στην περασμένη δεκαετία όλο και περισσότερο επί της αξίας του αθεϊσμού και του αγνωστικισμού», έγραψε ο Επισκοπελιανός Επίσκοπος Τζαίημς Α. Πάικ. «Πρέπει να υπάρχη μεγάλο ποσοστό αγνωστικισμού στην αληθινή θρησκεία», ισχυρίσθη.a Και το περιοδικό Τάιμ της 9ης Ιουνίου 1961, παρετήρησε ότι «ο Πωλ Τίλλιτς, ο πιο εξέχων θεολόγος της Αμερικής, ομιλεί περί Θεού ως ‘Αυθυπάρκτου Όντος’ ή ‘Εσχάτης Πραγματικότητος’.» Αυτός, όμως, ο χαρακτηρισμός, λέγει ένα άρθρο με τίτλο «Είναι η Σύγχρονη Θεολογία Αθεϊστική;» που ενεφανίσθη στη Διαμαρτυρομένη εφημερίδα «Ο Χριστιανικός Αιών», «απαλλάσσει τον Τίλλιτς από την κατηγορία του αθεϊσμού.» Αλλά δεν είναι μήπως αυτό το είδος της θεολογίας που συνορεύει με τον αθεϊσμό αρκετά, ώστε να κάμη πάρα πολλούς ανθρώπους ν’ αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού;

Κατά συνέπειαν, είναι προφανές ότι οι εκκλησίες, αντί να οικοδομήσουν πίστι στον Θεό, υπήρξαν υπεύθυνες για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που στρέφονται προς τον αθεϊστικό κομμουνισμό. Οι συγκρουόμενες διδασκαλίες των, οι θρησκευτικοί των διωγμοί, η πολεμοκαπηλεία των και το ότι είναι φορείς της ευνοίας των πλουσίων και των ανθρώπων επιρροής έγιναν αιτία ώστε πολλοί να κάμουν τη λογίκευσι ότι, αν οι εκκλησίες αντιπροσωπεύουν τον Θεό, τότε δεν πρέπει να υπάρχη Θεός. Πολλά άτομα σε υπεύθυνες θέσεις εκκλησιών παραδέχονται την ενοχή της θρησκείας.

«Γνωρίζω ότι εμείς, εμείς οι Χριστιανοί μόνον, είμεθα εκείνοι, που είναι υπεύθυνοι για τον Κομμουνισμό», παρεδέχθη ο κοσμήτωρ ενός Ευρωπαϊκού θεολογικού σχολείου. «Ενθυμείσθε ότι οι Κομμουνισταί ήσαν κάποτε Χριστιανοί. Αν δεν πιστεύουν σ’ ένα δίκαιο Θεό, τίνος λάθος είναι αυτό;»b Και ο κοσμήτωρ του καθηγητικού σώματος της Ενώσεως Θεολογικών Σεμιναρίων της Πόλεως Νέας Υόρκης παρεδέχθη: «Αυτός ούτος ο αθεϊσμός του Κομμουνισμού αποτελεί κρίσιν εναντίον των εκκλησιών, . . . οι οποίες υπήρξαν στολίδια της υφισταμένης καταστάσεως, αδιάφορο πόσο άδικο υπήρξε τούτο.»c

Η αποτυχία των εκκλησιών να μιμηθούν τον Χριστό και να προμηθεύσουν ακριβή γνώσι σχετικά με τον Θεό προετοίμασε τον δρόμο για τον αθεϊσμό.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ

Εκατοντάδες εκατομμυρίων ατόμων στις Κομμουνιστικές χώρες διδάσκονται συστηματικά ότι δεν υπάρχει Θεός, και η διδασκαλία των αρχών βρίσκεται σε άνοδο. «Ο αθεϊσμός θα διδαχθή εντατικώτερα στα εκπαιδευτικά κέντρα του κόμματος και σε ειδικές σειρές μαθημάτων για διδασκάλους, ιατρούς και δημοσιογράφους», εδημοσίευσε τελευταίως το περιοδικό Τάιμ. Αυτό το συνεχές πρόγραμμα της διδασκαλίας των αρχών, ειδικώς μεταξύ της νεολαίας, έκαμε πολλούς ν’ αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού.

Συχνά αυτή η προπαγάνδα φθάνει μέχρι της Δύσεως υπό μορφήν δημοσιογραφικών εκθέσεων. Παραδείγματος χάριν: «‘Η Γραφή λέγει ότι ο Δημιουργός έστειλε το μάννα στους Ιουδαίους’, είπε ο Πρωθυπουργός Κρούστσεφ. ‘Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι αληθινό, δεν το είδα να συμβαίνη. Δεν γνωρίζω αν το μάννα ήταν πρώτης ποιότητος ή κατά πόσον οι Ιουδαίοι συνέλεξαν αρκετό. Για να το εξακριβώσωμε, απεστείλαμε εκεί ψηλά τον Γκαγκάριν να ρίψη ένα βλέμμα. Αλλά ο Γκαγκάριν ανέφερε ότι δεν είδε τίποτε άλλο, παρά το κενό διάστημα. Γι’ αυτό απεστείλαμε την Βαλεντίνα Τερέσκοβα και της είπαμε, αν βρη μάννα, να μαγειρέψη ένα φαγητό για τον εαυτό της, αλλά δεν βρήκε τίποτε. Έτσι, δεν υπάρχει ελπίς ότι μπορούμε να προμηθευθούμε μάννα από τον ουρανό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευώμεθα στα σκληρά εργαζόμενα χέρια μας’.»​—Τάιμς της Νέας Υόρκης, 7 Απριλίου 1964.

Τι ανόητη βάσις, στην οποία θα θελήση να στηριχθή ένας για να αμφισβητήση την ύπαρξι του Θεού! Αλλά τα άτομα αυτά δεν εγκατέλειψαν για πρώτη φορά την πίστι στον Θεό μετά τα ταξίδια στο διάστημα. Μάλλον, στις ελεγχόμενες από τον Κομμουνισμό χώρες, η πίστις στον Θεό υπενομεύθη μεταξύ της νεολαίας με την συνεχή επανάληψι υπό διδασκάλων και εκπαιδευτών του ότι δεν υπάρχει Θεός. Άλλοι αμφισβητούν την ύπαρξι του Θεού διότι βλέπουν ανθρώπινα παθήματα, και δεν λαμβάνουν ικανοποιητική Γραφική απάντησι γι’ αυτά. Άλλοι δε ακόμη έχουν απομακρυνθή από τον Θεό λόγω των αντιφατικών διδασκαλιών και των αθεϊστικών τάσεων των θρησκευτικών ηγετών.

Αλλά υπάρχει ένας τουλάχιστον επί πλέον ζωτικός παράγων, που είναι υπεύθυνος για τις τόσο πολλές αμφισβητήσεις περί της υπάρξεως Θεού. Αυτός είναι, διότι θέλουν να πιστεύουν το ψεύδος ότι δεν υπάρχει Θεός. Ο δίκαιος νόμος του Θεού είναι ένας περιορισμός που τους φέρει δυσφορία. Θέλουν να είναι ελεύθεροι για να ακολουθήσουν την ιδιοτελή τους πορεία χωρίς τις τύψεις συνειδήσεως, που θα τους κατέτρωγαν, αν ήσαν υπόλογοι απέναντι του νόμου του Θεού. Επομένως, επειδή «δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας . . . θέλει πέμψει επ’ αυτούς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, ώστε να πιστεύσωσιν εις το ψεύδος.»​—2 Θεσ. 2:10, 11.

Ένα σοφό άτομο, εν τούτοις, που αγαπά τη δικαιοσύνη δεν θ’ απομακρυνθή ποτέ από τον Θεό. Θα μελετά τακτικά τη Γραφή, και θα αυξήση σε αγάπη προς τον Θεό για τις θαυμάσιες προμήθειες, που Αυτός έχει κάμει για μια ζωή σ’ ένα δίκαιο νέο σύστημα πραγμάτων. Πραγματικά, ο άφρων είναι εκείνος, ο οποίος «είπεν . . . εν τη καρδία αυτού, Δεν υπάρχει Θεός.»​—Ψαλμ. 14:1.

[Υποσημειώσεις]

Ας Καθαρίσωμε το Σπίτι, από Θρησκευτική Άποψι

ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ στους χρόνους της αρχαίας Βαβυλώνος και της Αιγύπτου, θα δούμε ότι η χρήσις θρησκευτικών αντικειμένων μέσα στα σπίτια υπήρξε δημοφιλής. Από τα ερείπια των αρχαίων σπιτιών οι αρχαιολόγοι ανέσυραν κάθε είδους θρησκευτικές εικόνες, αγάλματα, λειψανοθήκες, ζωγραφικές παραστάσεις και ίχνη θρησκευτικών συμβόλων, όπως ο σταυρός.

Πιθανόν αυτό να σας εκπλήξη, αλλά είναι γεγονός ότι θρησκευτικά αντικείμενα και συμβολισμοί, που εχρησιμοποιούντο στις αρχαίες ειδωλολατρικές Βαβυλώνα και Αίγυπτο, είναι σήμερα σε χρήσι σε πολλά «Χριστιανικά» σπίτια. Ο καιρός επείγει για κείνους, που θέλουν να είναι αληθινοί Χριστιανοί, να καθαρίσουν το σπίτι από θρησκευτική άποψι.​—Πράξ. 17:29-31.

Προτού εξετάσωμε τι έχει να πη η Αγία Γραφή σχετικά με τον καθαρισμό του σπιτιού από θρησκευτική άποψι, ας ρίψωμε ένα βλέμμα σ’ ένα τυπικό Λατινο-Αμερικανικό σπίτι, που είναι παρόμοιο από μερικές απόψεις με σπίτια στη Δομινικανή Δημοκρατία, στην Κούβα, στο Πόρτο Ρίκο και οπουδήποτε αλλού.

Καθώς πλησιάζομε το σπίτι, παρατηρούμε ένα μικρό βωμό κατά μήκος του πεζοδρομίου στη γωνία. Η μικρή τρύπα στην προσθία πλευρά είναι για τις προσφορές προς την εικόνα. Καθώς μπαίνομε στην αυλή, παρατηρούμε έναν άλλο οικογενειακό βωμό με την εικόνα εκείνου στον οποίον είναι αφιερωμένη η οικογένεια, συνήθως της εθνικής θεάς ή ενός αγίου, που διαφέρει από χώρα σε χώρα. Μερικές είναι πολύ επεξειργασμένες και δαπανηρές. Κοντά στην πόρτα μπορούμε να δούμε ένα σταυρό. Όταν κτυπούμε, μας υποδέχονται στο φιλόξενο σπίτι με τη φράσι, «Αντελάντε, τόμεν ασιέντο», που σημαίνει «Προχωρείτε μέσα, καθήστε.» Η οικοδέσποινα ευαρεστείται να μας δείξη το σπίτι της. Μήπως παρετηρήσατε εκείνη τη μικρή εξέδρα ή ράφι πάνω από το κεφάλι σας καθώς μπήκαμε; Μια θρησκευτική εικόνα μ’ ένα ποτήρι νερό ή κάτι φαγώσιμο είναι τοποθετημένο σ’ αυτή. Συχνά μπορείτε να δήτε τέτοια μικρά ράφια μπροστά από μια εικόνα ενός μέλους της οικογενείας που έχει πεθάνει με λουλούδια τοποθετημένα μπροστά σ’ αυτή.

Σ’ ένα λαϊκό ισόγειο σπίτι παρατηρούμε πάλι τον σταυρό ζωγραφισμένο σε κάθε πόρτα. Σε άλλα σπίτια θα βρεθή ένας σκαλιστός από μέταλλο ή ξύλο. Καθώς ακολουθούμε την οικοκυρά, παρατηρούμε το ίδιο αυτό θρησκευτικό σύμβολο στον τοίχο επάνω από τα κρεββάτια ή επάνω στο βωμό του σπιτιού, που μερικές φορές καταλαμβάνει μια γωνία του δωματίου η ακόμη έναν ολόκληρο τοίχο. Συνήθως αυτός είναι διακοσμημένος με στιλπνά χαρτιά πολλών χρωμάτων που φέρουν θρησκευτικές εικόνες, κηροπήγια ή έγχρωμα ηλεκτρικά φώτα και λουλούδια. Θρησκευτικές εικόνες της «Ιεράς Καρδίας» και του «Τελευταίου Δείπνου» θα βρήτε, επίσης, στα δωμάτια.

Τι πρέπει να σκεφθούμε για τη χρήσι αυτών των πολλών θρησκευτικών αντικειμένων και συμβόλων; Πρέπει να σκεφθούμε ό,τι σκέπτεται ο Θεός.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Δεν πρέπει να σκεφθούμε ότι υπάρχει κατ’ ανάγκην κάτι το εσφαλμένο σε κάθε αντικείμενο τέχνης, σε μια εικόνα ή άγαλμα. Επομένως, πρέπει να κάνωμε διάκρισι μεταξύ αντικειμένων που είναι απλώς έργα τέχνης και έργων θρησκευτικής αφιερώσεως, ήτοι εικόνων, που χρησιμεύουν για να παριστάνουν κάποιον άγιο ή Θεότητα. Αν ένας παίρνη λατρευτική στάσι προς μια εικόνα, καθιστώντας αυτό θρησκευτικό αντικείμενο, τότε ο κάτοχος αυτής της εικόνος πρέπει να κάμη σκέψεις επάνω στην άποψι του Θεού σχετικά με τις θρησκευτικές εικόνες. Λόγου χάριν, ο Θεός διέταξε τους Ισραηλίτας των αρχαίων χρόνων να μην έχουν κανένα ομοίωμα για να εκπροσωπή τον αληθινό Θεό. (Έξοδ. 20:4· Δευτ. 4:15-19) Ούτε έπρεπε να φέρουν τα ομοιώματα ή τα σύμβολα των ειδωλολατρών Αιγυπτίων και Χανανιτών μέσα στα σπίτια τους. Η σαφής διακήρυξις του Θεού ήταν:

«Τα γλυπτά των θεών αυτών θέλετε καύσει εν πυρί· δεν θέλεις επιθυμήσει το αργύριον ή το χρυσίον το επ’ αυτών, ουδέ θέλεις λάβει αυτό εις σεαυτόν δια να μη παγιδευθής εις αυτό· διότι είναι βδέλυγμα εις Ιεχωβά τον Θεόν σου. Και δεν θέλεις φέρει βδέλυγμα εις τον οίκόν σου, δια να μη γείνης ανάθεμα, ως αυτό· θέλεις αποστραφή αυτό διόλου, και θέλεις βδελυχθή αυτό διόλου· διότι είναι ανάθεμα.»​—Δευτ. 7:25, 26, ΜΝΚ.

Οι αληθινοί Χριστιανοί εκτιμούν αυτή την ίδια αρχή, προκειμένου περί ενός καθαρού, από θρησκευτική άποψι, σπιτιού, έχοντας ειδικώς υπ’ όψιν παρόμοιες εντολές που έχουν δοθή στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές: «Δεν πρέπει να νομίζωμεν τον Θεόν ότι είναι όμοιος με . . . κεχαραγμένα δια τέχνης και επινοίας ανθρώπου.» «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.» (Πράξ. 17:29· 1 Ιωάν. 5:21) Επομένως, οι πρώτοι Χριστιανοί τηρούσαν τα σπίτια τους απηλλαγμένα από θρησκευτικές εικόνες. Πώς, λοιπόν, έγινε αρχή εικόνων, παραδείγματος χάριν, του Χριστού; Στρεφόμενοι στα ιστορικά βιβλία, που πραγματεύονται περί των πρώτων Χριστιανών, θα μάθετε τούτο: «Οι ειδωλολάτραι, οι οποίοι, όπως ο [Αυτοκράτωρ] Αλέξανδρος Σεβήρος, διέκριναν κάτι το Θείον στον Χριστό, και τα δόγματα, που ανέμιξαν τον ειδωλολατρισμό και τη Χριστιανοσύνη, ήσαν οι πρώτοι που έκαμαν χρήσι εικόνων του Χριστού.»a Εφόσον εικόνες του Χριστού δεν εχρησιμοποιούντο από τους πρώτους Χριστιανούς, είναι φανερό ότι δεν είχαν εικόνες ούτε της Μαρίας, της μητρός του Ιησού.

Επομένως, όταν μια εικόνα γίνεται αντικείμενο θρησκευτικής αφοσιώσεως, είναι καιρός για τον κάτοχό της, αν θέλη να είναι Χριστιανός, να καθαρίση το σπίτι από θρησκευτική άποψι​—αδιάφορο ποιον εκπροσωπεί η εικόνα ή ποιος την έκαμε.

Είναι καλό για κάθε Χριστιανό να ενθυμήται τι έλαβε χώραν σχετικά με το ομοίωμα του χαλκίνου όφεως, που έγινε από τον Μωυσή. Στη διάρκεια του ταξιδιού των Ισραηλιτών στην έρημο, ο Θεός διέταξε τον Μωυσή, που είχε οδηγήσει τον Ισραήλ έξω από την Αίγυπτο, να κατασκευάση το ομοίωμα ενός χαλκίνου όφεως, που ήταν ένα σύμβολο και είχε προφητική σημασία, αλλά το οποίον δεν ήταν για θρησκευτική λατρεία. (Αριθμ. 21:4-9· Ιωάν. 3:14, 15) Έτσι, το ομοίωμα του χαλκίνου όφεως δεν το προσκυνούσαν, ούτε το χρησιμοποιούσαν για λατρεία στις ημέρες του Μωυσέως. Αν και αυτό το ομοίωμα έγινε κάτω από κατάλληλες περιστάσεις, και μάλιστα κατ’ εντολήν του Θεού, ωστόσο, τελικά, έπρεπε να καταστραφή. Γιατί έτσι; Διότι αιώνες μετά την εποχή του Μωυσέως, οι Ισραηλίται μετέτρεψαν το ίδιο αυτό ομοίωμα του χαλκίνου όφεως σε αντικείμενο θρησκευτικής αφοσιώσεως, καίοντας ακόμα και θυμίαμα ενώπιόν του. (2 Βασ. 18:4) Γι’ αυτό, όταν ο Βασιλεύς Εζεκίας έκαμε εκκαθάρισι της χώρας του Ιούδα από τις θρησκευτικές εικόνες, συνέτριψε τον χάλκινον όφιν που είχε κάμει ο Μωυσής και τον κατέστρεψε τελείως.

Η καταστροφή εκείνη των θρησκευτικών εικόνων είχε την ευλογία του Θεού, αφού ο αληθινός Θεός θέλει να λατρεύεται χωρίς εικόνες ή μέσω εικόνων, όπως εδήλωσε ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος: «Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.»​—Ιωάν. 4:24· 2 Βασ. 18:1-7.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Ποια αντίρρησις, όμως, θα μπορούσε να υπάρξη σχετικά με τις εικόνες; Ένας Χριστιανός θα μπορούσε, επί τέλους, να έχη ή να επιδεικνύη κατάλληλα μια φωτογραφία, ένα ιχνογράφημα ή ένα ζωγραφικόν πίνακα. Μπορεί να εξεικονίζη φίλους ή συγγενείς, ένα τοπίο ή Βιβλικά θέματα. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, λόγου χάριν, έχουν ένα ημερολόγιο με διαφορετική για κάθε χρόνο εξεικόνισι ενός σπουδαίου Γραφικού γεγονότος. Έτσι, λοιπόν, τι καθορίζει αν μια εικόνα είναι απορριπτέα ή όχι; Τούτο: Μήπως αποδίδεται στην εικόνα σεβασμός ή λατρεία, τιθεμένων ίσως και τροφών ενώπιόν της; Μήπως έχει η εικόνα κανένα ειδωλολατρικό συμβολισμό; Μήπως η εικόνα κακοπαριστάνει τη Γραφή;

Πάρετε, για παράδειγμα, μια εικόνα που εμφανίζεται σε πολλές αποδόσεις, την καλουμένη «Τελευταίο Δείπνο». Ο Ιησούς εθέσπισε «Το Δείπνον του Κυρίου» ή, όπως το ονομάζει μια σύγχρονη μετάφρασι της Γραφής, «το εσπερινό φαγητό του Κυρίου», κατά την ημερομηνία της 14 του Νισάν του 33 μ.Χ., μετά τις 6 μ.μ., ημέρα Πέμπτη. (1 Κορ. 11:20, 23, 24) Ακριβώς πριν από το Δείπνο του Κυρίου, ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοί του είχαν φάγει τον ετήσιο πασχάλιο αμνό. Αλλά, πόσα πιάτα με ψάρι βλέπετε στο τραπέζι μερικών ελαιογραφιών; Ο Ιησούς και οι απόστολοί του δεν έφαγαν ψάρι εκείνη τη νύχτα της Πέμπτης, αλλά, μάλλον, το κρέας ενός αμνού. Εικόνες που δείχνουν ψάρι κακοπαριστάνουν την Αγία Γραφή.

Η Γραφή δείχνει ότι, παράλληλα με το ψητό αρνί, εχρησιμοποιήθη άζυμος άρτος για το πάσχα. (Έξοδ. 12:8-15) Θα παρατηρήσετε ότι σε μερικές εικόνες τα πλακούντια​—ένα για κάθε απόστολο—​είναι ένζυμος ή φουσκωμένος άρτος. Η Γραφική αφήγησις δείχνει, επίσης, ότι οι πιστοί απόστολοι έφαγαν τεμάχια από έναν άζυμο άρτο· δεν είχε ο καθένας το δικό του ένζυμο πλακούντιο.​—Ματθ. 26:26.

Η Γραφή δείχνει, επίσης, ότι όλοι οι πιστοί απόστολοι επρόκειτο να πιουν από το ίδιο ποτήρι. (Ματθ. 26:27) Στις εικόνες οδηγούμεθα συνήθως να πιστεύωμε ότι μετά το πασχαλινό φαγητό και στη διάρκεια του Δείπνου του Κυρίου, κάθε απόστολος είχε το δικό του ποτήρι, ενώ ο Ιησούς μόνον είχε ένα ειδικό δισκοπότηρο οίνου. Στην πραγματικότητα, συμμετέσχον στον ίδιο άρτο και έπιαν από το ίδιο ποτήρι.

Θα παρατηρήσετε, επίσης, ότι σε πολλές εικόνες όλοι είναι καθιστοί. Το έθιμο στις μέρες του Ιησού ήταν να τρώγουν σε στάσι πλαγιαστή, όπως μπορούμε να σημειώσωμε όταν θα προσφύγωμε σ’ ένα λεξικό της Γραφής. Η ίδια η Γραφή δείχνει ότι ο Ιωάννης ήταν πλαγιαστός στον κόλπο του Ιησού, κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνη αν εκάθητο ενόσω έτρωγε.​—Ιωάν. 13:23-25.

Πόσους αποστόλους καταμετρείτε; Η Γραφή δείχνει ότι ο Ιούδας ανεχώρησεν «ευθύς» μετά τον εορτασμό του πάσχα και συνεπώς προτού να θεσπίση ο Ιησούς το Δείπνον του Κυρίου μαζί με τους πιστούς ένδεκα αποστόλους. (Ιωάν. 13:30) Εικόνες που δείχνουν δώδεκα αποστόλους μαζί με τον Ιησού δεν απεικονίζουν την αλήθεια.

Έτσι το παράδειγμά μας δείχνει κακοπαράστασι της Γραφής σχετικά με τον πασχάλιο αμνό, τον άζυμο άρτο, το ένα καρβέλι και ένα ποτήρι, τη στάσι της ανακλίσεως και τον αριθμό αποστόλων. Όταν μια εικόνα κακοπαριστάνη τον Άγιο Λόγο του Θεού, είναι καιρός να την αφαιρέσωμε.

Έπειτα, όσον αφορά τις εικόνες του Ιησού Χριστού, μήπως έχετε παρατηρήσει ένα φωτοστέφανο ή κύκλο φωτός που περικλείει την κεφαλή του; Αυτό ονομάζεται «νίμπους». Θα το βρήτε αποκαλυπτικό, αν ανατρέξετε σε μια καλή εγκυκλοπαιδεία και εξετάσετε τη λέξι «νίμπους», διότι θα πληροφορηθήτε ότι έχρησιμοποιείτο από τους αρχαίους ειδωλολάτρας Αιγυπτίους, Έλληνας και Ρωμαίους στη θρησκευτική τους τέχνη· ένα τέτοιο σύμβολο είναι Βαβυλωνιακής προελεύσεως, εφόσον εμφανίζεται σε καλλιτεχνικές εξεικονίσεις των κυριωτέρων θεοτήτων της Βαβυλώνος. Ο φωτεινός κύκλος ήταν το σύμβολο του Θεού-ηλίου, και συνεπώς αποτελεί ειδωλολατρισμό.

Καμμιά εικόνα που θυμίζει Βαβυλωνιακό ειδωλολατρισμό δεν έχει θέσι στον τοίχο ενός Χριστιανικού σπιτιού.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Ένα από τα σύμβολα που μπορείτε συνήθως να δήτε στα σπίτια είναι ο σταυρός. Στην πραγματικότητα, οι Άγιες Γραφές δείχνουν ότι ο Ιησούς Χριστός εσταυρώθη σ’ ένα ξύλο δένδρου ή πάσσαλο χωρίς οριζόντια δοκό. Ο απόστολος Πέτρος ανέφερε, τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις, ότι ο Ιησούς απέθανε επί ξύλου. (Πράξ. 5:30· 1 Πέτρ. 2:24) Η άλλη πρωτότυπη Ελληνική λέξις, που χρησιμοποιείται στη Γραφή, είναι σταυρός και σημαίνει πάσσαλο χωρίς οριζοντία δοκό οποιουδήποτε είδους.

Ακόμη κι αν είχε υπάρξει ένας σταυρός, στον οποίον καθηλώθη ο Ιησούς, θα ήταν μήπως αυτός ένα κατάλληλο θρησκευτικό σύμβολο για τους Χριστιανούς; Όχι, όχι περισσότερο απ’ ό,τι θα ήταν το να προσκυνούσε ένας ή να ελάτρευε μια σφαίρα ή μια μεγάλη μάχαιρα, που είχε φονεύσει έναν πολυαγαπημένο! Δεν είναι παράδοξο το ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν σταυρούς στα σπίτια τους! «Δεν εγίνετο χρήσις σταυρού με τον Εσταυρωμένο», λέγει ένας ιστορικός των πρώτων Χριστιανών, «και δεν υπήρχε υλική εξεικόνισις του σταυρού.»b

Από πού, λοιπόν, προήλθε ο σταυρός; Αιώνες προ Χριστού ο σταυρός εχρησιμοποιείτο από ειδωλολάτρας θρησκευομένους στην Ινδία, στην Κίνα, στην Περσία, στην Αίγυπτο και, φυσικά, στη Βαβυλώνα. Ο όρθιος σταυρός ήταν το ιερό σύμβολο του Βαβυλωνιακού θεού Θαμμούζ. Ήταν, επίσης, το σύμβολο του ηλιο-θεού Σολ, στην αρχαία Ρώμη. Ένας τέτοιος σταυρός ήταν η πρώτη μορφή του γράμματός των «Τ», που είναι το αρχικό γράμμα του ονόματος του θεού Ταμμούζ (στην Ελληνική Θαμμούζ).

Επί πλέον, μερικές εγκυκλοπαιδείες θα σας πουν ότι η αρχαία Αίγυπτος είχε ένα σταυρό, που ήταν σύμβολο ανήθικης σεξουαλικής λατρείας. Ο Αιγυπτιακός σταυρός, που ελέγετο ανκ (crux ansata, φορητός σταυρός), απετελείτο από ένα «Τ» με μια ωοειδή λαβή στην κορυφή του, που υπεδήλωνε τα άρρενα και θήλεα αναπαραγωγικά όργανα. Οι Ισραηλίται δεν χρησιμοποιούσαν αυτό το ειδωλολατρικό σύμβολο του φαλλικού σταυρού στα σπίτια τους.

Εν τούτοις, όπως συνέβαινε στην ειδωλολατρική Αίγυπτο, έτσι, επίσης, η χρήσις του φαλλικού συμβόλου είναι συνήθης στη Λατινική Αμερική και οπουδήποτε αλλού. Μερικά εκκλησιαστικά κτίρια έχουν κτισθή με βάσι το σχήμα του «Τ». Στον καθεδρικό ναό στην πόλι Σαν Πέντρο Σούλα της Ονδούρας, στην ασπίδα που είναι υπεράνω των θυρών χρησιμοποιείται ο σταυρός και η ωοειδής λαβή. Όπως οι αρχαίοι Αιγυπτιακοί τάφοι και οι μούμιες περιείχαν πολλούς σταυρούς, έτσι και σήμερα τα νεκροταφεία είναι γεμάτα με σταυρούς, μερικοί από τους οποίους περιλαμβάνουν και την ωοειδή λαβή.

ΑΣ ΚΑΘΑΡΙΣΩΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η στάσις μας έναντι των εικόνων, των ζωγραφικών πινάκων και των σταυρών; Όσον αφορά τις εικόνες και τα αγάλματα, ο κίνδυνος αναφαίνεται όταν οι άνθρωποι υποκλίνωνται ή προσεύχωνται ενώπιον αυτών των αψύχων ειδώλων, όταν προσφέρουν τροφή σ’ αυτά, όταν τα θεωρούν σαν κάτι άγιο. Αν και δεν υπάρχει κάτι το εσφαλμένο σε μια εικόνα, που εξεικονίζει σωστά ένα Γραφικό γεγονός, εν τούτοις, αν ένας αποδίδη σεβασμό και λατρεία σε μια εικόνα, αυτό είναι εσφαλμένο. Αν είναι ένας ζωγραφικός πίναξ ενός αποθανόντος προσφιλούς, μήπως ο κάτοχός του τού αποδίδει θρησκευτική αφοσίωσι; Τότε, φυσικά, είναι εσφαλμένο. Και αν ένας πίναξ κακοπαριστάνη τον άγιο Λόγο του Θεού ή περιέχη ειδωλολατρικούς συμβολισμούς, όπως ο φωτοστέφανος ή «νίμπους» κι ένας σταυρός, γιατί τότε να τον έχετε στο σπίτι;

Επομένως, ερευνήστε το σπίτι σας. Μήπως έχετε θρησκευτικές εικόνες; Μήπως έχετε θρησκευτικούς ζωγραφικούς πίνακες με τον ειδωλολατρικό φωτοστέφανο που να περικλείη την κεφαλή του απεικονιζομένου προσώπου; Μήπως έχετε παραστάσεις σταυρών; Μήπως έχετε εικόνες προς τις οποίες παίρνετε μια λατρευτική στάσι;

Αν έχετε, είναι καιρός να καθαρίσετε το σπίτι. Το να κάνετε αυτό το σταθερό βήμα, χωρίς φόβο ανθρώπων, προς την αγνή και αμόλυντη λατρεία του Ιεχωβά Θεού θα σημαίνη υπακοή στις εντολές του Θεού. Θα σημαίνη το τέλος ολοκλήρου του Βαβυλωνιακού ειδωλολατρισμού στα έργα τέχνης που είναι γύρω στο σπίτι σας. Αυτό θα καταδείξη την επιθυμία σας να λατρεύετε τον Θεό, όπως εδήλωσε ο Ιησούς Χριστός, «εν πνεύματι και αληθεία.» Επομένως, ας καθαρίσωμε το σπίτι μας από θρησκευτική άποψι.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 587]

Ο Θαμμούζ Φορώντας Σταυρούς

Πρωτοβουλία που Ευλογείται

Τα εργατικά χέρια είναι άφθονα και φθηνά στο Χονγκ Κονγκ, με αποτέλεσμα να εργάζωνται οι άνθρωποι πάρα πολλές ώρες. Αυτή η κατάστασις δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα τόσο στους διαγγελείς της βασιλείας όσο και στους ειλικρινείς φίλους των. Όσοι, όμως, χρησιμοποιούν πρωτοβουλία και υπερνικούν το πρόβλημα ευλογούνται. Μια αδελφή διηγείται σχετικώς την ακόλουθη πείρα: «Πριν από οκτώ περίπου μήνες συνήντησα ένα νέον, ο οποίος έδειξε πολύ ενδιαφέρον. Με παρεκάλεσε να επανέλθω πολύ αργά το βράδυ, όταν θα έχη επιστρέψει από την εργασία του. Έτσι έκαμα πράγματι, και αρχίσαμε μια μελέτη. Ο νέος εσημείωσε μεγάλη πρόοδο και έφθασε στο σημείο ν’ αντιληφθή ότι πρέπει να παρευρίσκεται στις συναθροίσεις. Πήγε, λοιπόν, στον εργοδότη του και ζήτησε να του επιτραπή να εγκαταλείπη την εργασία του ενωρίτερα την Τρίτη και Πέμπτη βράδυ, πράγμα που του επετράπη. Από τότε έκαμε γοργή πρόοδο στη γνώσι, πήγε στο έργο εφωδιασμένος με μια καινούργια Γραφή και αργότερα μ’ ένα νέο χαρτοφύλακα. Η μεγαλύτερη, όμως, χαρά όλων μας ήταν, όταν τον είδαμε να συμβολίζη την αφιέρωσί του όταν έγινε στο Χονγκ Κονγκ η συνέλευσις το «Αιώνιον Ευαγγέλιον».​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Ένα Πρότυπον Δράσεως για να Ευαρεστούμε τον Θεό

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ για σας το να ευαρεστή ένας τον Θεό; Είσθε μήπως ένα από τα πολλά άτομα που λέγουν: «Η θρησκεία των πατέρων μου είναι αρκετά καλή για μένα», ή, «Εγεννήθηκα στη θρησκεία μου και σ’ αυτήν θα πεθάνω»; Ή μήπως έχετε αναβάλει το να προβήτε σε κάποια ενέργεια σχετικά με το ζήτημα της θρησκείας ωσότου εξασφαλίσετε τη θέσι σας στον κόσμο, ή να διευθετήσετε μερικά πράγματα που θέλετε να κάμετε προηγουμένως; Ίσως να έχετε διερωτηθή, αν έχη κάποια αξία το να ευαρεστήτε τον Θεό, να είσθε φίλος του. Οποιαδήποτε κι αν είναι η θέσις σας, η ζωή σας έχει πάρα πολύ μεγάλη αξία για σας, προκειμένου να λάβετε οποιαδήποτε στάσι από τις ανωτέρω, εφόσον έχετε στη διάθεσί σας άφθονες πληροφορίες που θα σας καταστήσουν ικανό να είσθε βέβαιος ως προς την ενέργεια στην οποία θα προβήτε, έχοντας υπ’ όψι την ευτυχέστερη, την πιο ευεργετική έκβασι.

Ένα πραγματικό παράδειγμα για μας μπορεί να βρεθή στην αφήγησι της ζωής του ανθρώπου Αβραάμ, ενός από τους σχετικώς ολίγους ανθρώπους στην ιστορία που έγιναν φίλοι του Θεού. Μια εξέτασις της αφηγήσεως θα πείση τον έντιμο ερευνητή ότι δεν υπάρχει τίποτε, απ’ ό,τι θα μπορούσε οποιοσδήποτε άνθρωπος να επιτελέση προς την κατεύθυνσι αυτή, που θα εσυγκρίνετο ως προς την αξία του με τη φιλία του Θεού. Αλλ’ ένας, που επιθυμεί να έχη αυτή την πολύτιμη φιλία, πρέπει να είναι πρόθυμος να προβή σε ενέργειες για να την αποκτήση, διότι ο Θεός είναι Θεός δράσεως και απαιτεί ενεργό υπακοή εκ μέρους εκείνων που θα ήθελαν να τον ευαρεστήσουν.​—Ιάκ. 2:23.

Ο Αβραάμ ανήκε στη δεκάτη γενεά μετά τον Νώε, καταγόμενος από τον πιστό υιό του Νώε, τον Σημ. Ο Νεβρώδ, ο έγγονος του Χαμ και ο πρώτος βασιλεύς της αρχαίας Βαβυλώνος, δεν απεδείχθη ότι ήταν, όπως είχαν ελπίσει οι ακόλουθοί του, το υπεσχημένο στον κήπο της Εδέμ σπέρμα, που επρόκειτο να συντρίψη τον Μέγαν Όφιν στην κεφαλή. Όχι, το σπέρμα αυτό επρόκειτο να έλθη μέσω της γραμμής του Σημ, της μόνης οικογενειακής γραμμής που συνεχίζεται από γενεά σε γενεά δια μέσου των βιβλίων της Γραφής, ωσότου τελειώση με την έλευσι του αληθινού Σπέρματος της γυναικός του Θεού. Αυτό το αληθινό σπέρμα απεδείχθη ότι ήταν ο Υιός του Ιεχωβά Θεού.​—Γεν. 10:1· 11:10-26· Λουκ. 3:23-38.

Η Βιβλική αφήγησις αρχίζει με τον Αβραάμ (που τότε εκαλείτο Άβραμ), όταν ζούσε με τον πατέρα του στην Ουρ των Χαλδαίων, μια πολύ αρχαία πόλι που έκειτο στη νοτία Βαβυλωνία. Έγινε η πρωτεύουσα της Σουμερίας. Οι Σουμέριοι είχαν πολλούς θεούς. Αλλά κάθε πόλις είχε τον ιδιαίτερο θεό της, τον οποίον θεωρούσε ως προστάτη της.​—Γέν. 11:28, 29.

Όπως ακριβώς ο Μαρδώκ (Μερωδάχ) είχε φθάσει να γίνη ο θεός της πόλεως Βαβυλώνος, έτσι και ο Σιν ήταν ο πολιούχος θεός της Ουρ. Ο Σιν ήταν θεός της σελήνης κι ελατρεύετο επειδή το Βαβυλωνιακό έτος ήταν σεληνιακό, που έδιδε πολύ εξέχουσα θέσι στη σελήνη στο ημερολόγιό των. Εθεωρείτο ότι ήταν ο αόρατος κύριος της πόλεως και της περιοχής της σε καιρό ειρήνης και ο αρχηγός του στρατού της σε καιρό πολέμου.

Ο ΑΒΡΑΑΜ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Μήπως η κατάστασις αυτή έκαμε τη θέσι του Αβραάμ τέτοια ώστε να μπορή να συγκριθή με τις ημέρες μας; Ναι, διότι, όπως ακριβώς σήμερα, υπήρχαν πολλοί θεοί και μεγάλη ποικιλία ψευδούς θρησκείας. Επίσης, η θρησκεία είχε πολλές σχέσεις με την πολιτική​—με το Κράτος, όπως ακριβώς έχει και σήμερα. Ο Κ. Λέοναρντ Γούλλευ, σ’ ένα βιβλίο με τίτλο Οι Σουμέριοι, εκδόσεως 1929, στις σελίδες 128, 129, σχολιάζει:

Εξετάζοντας το ιερατείο πρέπει να ενθυμούμεθα ότι το Σουμεριακό κράτος ήταν κατ’ ουσίαν θεοκρατικό. Ο θεός της πόλεως ήταν στην πραγματικότητα ο βασιλεύς της· ο ανθρώπινος άρχων, πατέσι (κυβερνήτης) ή βασιλεύς, ήταν απλώς ο αντιπρόσωπός του​—‘ο μισθωτής-γεωργός’ του θεού. Τα πολιτικά και τα εκκλησιαστικά αξιώματα δεν διεκρίνοντο σαφώς. Ο βασιλεύς ή κυβερνήτης ήταν ιερεύς ο ίδιος, πράγματι δε στην περίπτωσι του πατέσι η θρησκευτική άποψις ήταν η παλαιότερη και κατά την αρχική περίοδο η σπουδαιότερη· . . . Η θεοποίησις των Σουμερίων βασιλέων είχε μόνον ως λογική της κατάληξι τη θεωρία ότι κυβερνούσαν εν ονόματι του θεού. Αντιστρόφως, ο αρχιερεύς ενός από τους μεγαλυτέρους ναούς ήταν πρόσωπο μεγάλης πολιτικής σπουδαιότητος και συχνά εξελέγετο από τον βασιλικόν οίκον. Εκκλησία και Κράτος ήσαν τόσο αναποσπάστως συνδεδεμένα, ώστε, ενώ το Κράτος έπρεπε να θεωρήται ως θεοκρατία, η Εκκλησία έπρεπε, εν μέρει τουλάχιστον, να κρίνεται ως πολιτικός θεσμός και η κρατική θρησκεία ως ένα πολιτικόν όργανον.

Ως εκ τούτου, είναι πιθανόν ότι ο πατήρ του Αβραάμ, ο Θάρρα, έλαβε μέρος στις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις της πόλεως, εφόσον ο Ιησούς του Ναυή 24:2 λέγει στους Ισραηλίτας: «Πέραν του ποταμού [Ευφράτου] κατώκησαν απ’ αρχής οι πατέρες σας, Θάρρα ο πατήρ του Αβραάμ, και ο πατήρ του Ναχώρ, και ελάτρευσαν άλλους θεούς.»​—Βλέπε, επίσης, εδάφιο 14.

Άσχετα προς τις θρησκευτικές δοξασίες του πατρός του, ο Αβραάμ (που εγεννήθη το 2018 π.Χ.) έδειξε πίστι στον Θεό του Σημ, που ζούσε ακόμη. Ο Χριστιανός μάρτυς Στέφανος μάς λέγει ότι ο Αβραάμ ήταν στην Ουρ όταν ο Ιεχωβά τον διέταξε: «Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει· και θέλω σε κάμει έθνος μέγα. . . και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης.»​—Γεν. 12:1-3· Πράξ. 7:2-4.

Ήταν μακρινό ταξίδι προς βορράν από την Ουρ προς την Χαρράν, που έκειτο επί του Ποταμού Μπελίκ, εξήντα μίλια από το σημείο όπου συναντά τον Ευφράτη. Εκεί, ο Θάρρα απέθανε και ο Αβραάμ, που ήταν τώρα εβδομήντα πέντε ετών, διεπέρασε τον Ευφράτη και εισήλθε στη χώρα όπου ζούσαν απόγονοι του Χαναάν, θείου του Νεβρώδ. Η ημερομηνία όταν διεπέρασε τον Ευφράτη ήταν η 14η του Νισάν του 1943 π.Χ.​—Γέν. 12:4, 5· Έξοδ. 12:40, 41.

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Αβραάμ δεν ήταν αδρανής, αλλ’ αμέσως άρχισε να επικαλήται τον Ιεχωβά και να διακηρύττη το όνομά του στους κατοίκους αυτής της χώρας. Αυτός και ο Λωτ, ο ορφανός ανεψιός του τον οποίον ο άτεκνος Αβραάμ είχε πάρει μαζί του στη χώρα, ήταν κτηνοτρόφοι. Τελικά εχωρίσθησαν· ο Αβραάμ, επειδή δεν ήταν υλιστής, επέτρεψε γενναιόδωρα στον Λωτ να εκλέξη την καλώς αρδευομένη περιοχή στην κοιλάδα του Ιορδάνου, που ήταν τόπος παραγωγικός «ως παράδεισος του Ιεχωβά.» Στην περιοχή αυτή ευρίσκοντο οι πόλεις της Πεδιάδος, τουτέστι, τα Σόδομα, Γόμορρα, Αδαμά, Σεβωείμ και Βελά ή Σηγώρ.​—Γέν. 12:8· 13:5-13, ΜΝΚ· 10:19· 14:2, 8.

Από την αρχή της παραμονής του Αβραάμ στη χώρα, αυτός απεδείχθη ένας αποφασιστικός, δραστήριος μαχητής υπέρ της αληθινής λατρείας. Διότι οι πέντε Χαναναίοι βασιλείς της περιοχής, όπου είχε εγκατασταθή ο Λωτ, ηνώθησαν σε ανταρσία εναντίον του Χοδολλογομόρ, βασιλέως της Ελάμ, μιας χώρας που έκειτο ανατολικά της Βαβυλωνίας, ο οποίος τους είχε κρατήσει σε υποταγή επί δώδεκα έτη. Το δέκατο τέταρτο έτος, ο Χοδολλογομόρ μαζί με τρεις άλλους βασιλείς, περιλαμβανομένου του Αμαρφέλ, βασιλέως της Σενναάρ, ήλθε για να πολεμήση εις την κοιλάδα Σιδδίμ, πλησίον των Σοδόμων. Οι πέντε Χαναναίοι βασιλείς ηττήθησαν και ο ανεψιός και συλλατρευτής του Αβραάμ, ο Λωτ, συνελήφθη και εφέρθη πάλι προς τη Σενναάρ της Βαβυλωνίας.​—Γέν. 14:1-12.

Ο Αβραάμ ζούσε σ’ ένα μέρος που ωνομάζετο Μαμβρή, πλησίον της Χεβρών. Όταν επληροφορήθη την αιχμαλωσία του Λωτ, ο Αβραάμ, που είχε εγκαταλείψει την Σενναάρ οριστικώς, ασφαλώς δεν εσκόπευε ν’ αφήση τον Λωτ να απαχθή, αν μπορούσε να του παράσχη βοήθεια. Γι’ αυτό συνεκέντρωσε 318 εκπαιδευμένους δούλους κι εξήλθε προς καταδίωξιν, συνοδευόμενος από τρεις συμμάχους. Αυτή δεν ήταν μια σύντομη καταδίωξις σε μήκος ολίγων μιλίων, αλλά μια μακρά καταναγκαστική πορεία έως την περιοχή Δαν, πλέον των εκατό μιλίων βορείως της Ιερουσαλήμ και ολιγώτερον των σαράντα μιλίων από τη Δαμασκό. Ήσαν από απόψεως αριθμού περισσότεροι, αλλά με ουράνια σοφία κατένειμε τις δυνάμεις του, τους ενίκησε και τους κατεδίωξε εκκαθαρίζοντας το έδαφος πέραν της Δαμασκού, ανακτώντας όλα τα αγαθά και ειδικώς τον Λωτ, τον συγγενή του.​—Γέν. 14:13-16.

ΛΑΤΡΕΥΤΑΙ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ποιος είχε την ευθύνη για τη νίκη εκείνη; Τα εδάφια Γένεσις 14:18-20 μας λέγουν ότι, καθώς ο νικηφόρος Αβραάμ επέστρεψε με κατεύθυνσι την Ιερουσαλήμ, «ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, έφερεν έξω άρτον και οίνον· ήτο δε ιερεύς του Θεού του Υψίστου. Και ευλόγησεν αυτόν, και είπεν, Ευλογημένος ο Άβραμ παρά του Θεού του Υψίστου, όστις έκτισε τον ουρανόν και την γην· και ευλογητός ο Θεός ο Ύψιστος όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρά σου. Και ο Άβραμ έδωκεν εις αυτόν δέκατον από πάντων.»

Επομένως, η αληθινή λατρεία δεν είχε εισαχθή στη χώρα από τον Αβραάμ, διότι εδώ βρίσκομε έναν πολύ σπουδαίο λάτρη του Ιεχωβά που ήταν ήδη εκεί, πραγματικά, τον πρώτο ιερέα ή κοέν που αναφέρεται στη Γραφή, που ήταν ιερεύς του ενός ζώντος και αληθινού Θεού και που συγχρόνως ήταν βασιλεύς, με διορισμό από τον Ύψιστο Θεό τον ίδιο. Ήταν βασιλεύς της Σαλήμ. Σύμφωνα με την αρχαία Ιουδαϊκή και Χριστιανική αντίληψι, η Σαλήμ ήταν το αρχικό μέρος εκείνης της πόλεως που έγινε η Ιερουσαλήμ. Τοιουτοτρόπως, σ’ αυτή την αρχαία πόλι ο Αβραάμ συνήντησε τον κοέν ή ιερέα του Ιεχωβά λίγον καιρό πριν από το 1933 π.Χ.​—Βλέπε Ψαλμόν 76:1, 2· 147:12.

Ο Μελχισεδέκ ήταν απόγονος του Νώε, που επέζησε από τον Κατακλυσμό, ενός ανθρωπίνου λατρευτού του Υψίστου Θεού, όχι ενός υλοποιημένου αγγέλου. Αλλά η Γραφή δεν λέγει σαφώς ότι ήταν ο Σημ, ο υιός του Νώε, που ζούσε ακόμη. Παραλείπει σκοπίμως κάθε πληροφορία σχετική με τους προγόνους του, τους απογόνους του και τον θάνατό του έτσι ώστε να είναι δυνατόν να χρησιμεύση ως προφητική εικών ή τύπος του υποσχεμένου Σπέρματος της γυναικός του Θεού, το οποίον καθίσταται ο αιώνιος Αρχιερεύς του Υψίστου Θεού, για να προσφέρη τη θυσία που καταλήγει σε αιώνια σωτηρία για το ανθρώπινο γένος.

Η σπουδαιότης αυτού του ανθρώπου περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο στα εδάφια Εβραίους 6:20 ως 7:7, στα οποία λέγει: «Απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος· μη έχων μήτε αρχήν ημερών, μήτε τέλος ζωής [στο γραπτό υπόμνημα]· αλλ’ αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού· μένει ιερεύς πάντοτε. Στοχασθήτε δε πόσον μέγας ήτο ούτος . . . Εκείνος δε [ο Μελχισεδέκ] όστις δεν εγενεαλογείτο εξ αυτών [των Λευιτών ιερέων], εδεκάτωσε τον Αβραάμ [από τον οποίον κατήγοντο οι Λευίται], και ευλόγησε τον έχοντα τας επαγγελίας [από τον Ιεχωβά Θεόν]. Χωρίς δε τινος αντιλογίας, το μικρότερον ευλογείται υπό του μεγαλητέρου.»

Ο Δαβίδ, ο βασιλεύς της Ιερουσαλήμ, έγραψε υπό έμπνευσιν, δείχνοντας ότι αυτός ο ερχόμενος, που θα ήταν ο μεγαλύτερος Αρχιερεύς παρόμοιος με τον Μελχισεδέκ, επρόκειτο να είναι ένας ουράνιος Αρχιερεύς, όταν είπε: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. Εκ της Σιών θέλει εξαποστείλει ο Ιεχωβά την ράβδον της δυνάμεώς σου . . . Ώμοσεν ο Ιεχωβά και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.»​—Ψαλμ. 110:1, 2, 4, ΜΝΚ.

Ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς της πόλεως αυτής που αργότερα έγινε η Ιερουσαλήμ, απεδείχθη ότι ήταν εναντίον της Βαβυλώνος, επειδή ηυλόγησε τον Αβραάμ λόγω του ότι είχε νικήσει και λαφυραγωγήσει τον βασιλέα της Σενναάρ και τους συμμάχους του. Αυτό αποδεικνύει ότι εξ αρχής οι δούλοι του Θεού ήσαν εχθροί της Βαβυλώνος, όχι μόνον διότι ο Αβραάμ εξήλθε από τη Βαβυλώνα όταν εκλήθη από τον Θεό, αλλ’ επίσης διότι επολέμησε εναντίον του βασιλέως της Βαβυλωνίας (Σενναάρ), όταν παρέστη ανάγκη. Ο Αβραάμ απέδωσε τη νίκη στον Θεό με το να δώση στον Μελχισεδέκ, τον ιερέα του Θεού, δέκατον από των λαφύρων, ενώ ηρνήθη να λάβη οτιδήποτε για τον εαυτό του.

Διαφέροντας από τον Νεβρώδ, που εναντιώθηκε προς τον Θεό και ως εκ τούτου έκαμε την πόλι του Βαβυλώνα να είναι εχθρά του Θεού σε όλη την ιστορία της, ο Αβραάμ ευλογήθηκε από τον Μελχισεδέκ. Η ευλογία αυτή, συνδυαζομένη με την υπόσχεσι του Θεού, που κατεγράφη στη Γένεσι 12:1-3, εσήμαινε ότι το Σπέρμα της γυναικός θα ήρχετο μέσω του Αβραάμ. Αυτός θα είχε απογόνους που θα εγίνοντο μεγάλο έθνος, και αυτό θα ήταν το έθνος, μέσω του οποίου θα ήρχετο το Σπέρμα της γυναικός του Θεού.

ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ

Ο Αβραάμ, που ήταν ακόμη άτεκνος στην ηλικία των ενενήντα εννέα ετών, εδέχθη επίσκεψι ενός αγγέλου του Θεού, που εστάλη για να του πη ότι θ’ αποκτούσε θαυματουργικά έναν υιό από την αληθινή σύζυγό του, τη Σάρρα, το επόμενο έτος. Η διαθήκη του Θεού, που περιείχε την ευλογία, επρόκειτο να διαβιβασθή σ’ αυτόν, ο οποίος θα ωνομάζετο Ισαάκ, που σημαίνει «Γέλως».​—Γεν. 17:19· 18:1-15.

Το επόμενο πρωί οι άγγελοι του Θεού εξήλειψαν τέσσερες από τις πονηρές πόλεις της Πεδιάδος. Ο Λωτ, στην κατάλληλη ακριβώς στιγμή, είχε φύγει έξω από τα Σόδομα οδηγούμενος υπό των αγγέλων του Ιεχωβά, μαζί με την σύζυγό του και τις δύο θυγατέρες του. Η Σηγώρ δεν περιελήφθη στην καταστροφή ώστε ο Λωτ να μπορή να βρη εκεί ασφάλεια. Καθ’ οδόν, η σύζυγος του Λωτ δεν ετήρησε τις αγγελικές οδηγίες και κατεστράφη.​—Γεν. 19:12-26.

Σχετικά με τον αγαπητό του υιό Ισαάκ, ο Αβραάμ υπεβλήθη σε μια πάρα πολύ βαριά δοκιμασία της πίστεώς του. Αυτό συνέβη όταν ο Θεός διέταξε να πάρη τον Ισαάκ, που ήταν τότε περίπου είκοσι πέντε ετών,a πίσω προς την Σαλήμ, όχι για να δη τον Μελχισεδέκ, αλλά για να προσφέρη τον υιό του Ισαάκ ως θυσία ανταποδόσεως στον Θεό, ο οποίος του τον έδωσε. Ο Αβραάμ ενήργησε με έργα πίστεως και μετέβη στο Όρος Μοριά, προς βορράν της Σαλήμ, σύμφωνα με τις οδηγίες. Εκεί, ουσιαστικώς, προσέφερε τον Ισαάκ, τον αγαπητό του υιό, ως θυσία. Η πίστις του Αβραάμ ήταν τέτοια ώστε δεν εταλαντεύθη στο να εκτελέση την εντολή του Θεού. Εγνώριζε ότι ο Ισαάκ επρόκειτο να είναι εκείνος, μέσω του οποίου θα ήρχετο το μεγάλο έθνος και ήταν βέβαιος ότι ο Θεός θα εξεπλήρωνε την υπόσχεσί του ανασταίνοντας, αν ήταν ανάγκη, τον Ισαάκ από τους νεκρούς. Τη στιγμή ακριβώς που επρόκειτο να χρησιμοποιήση μάχαιρά του, η προσοχή του Αβραάμ επεστήθη από τον άγγελον του Θεού σ’ έναν κριό, που είχε συλληφθή σε «φυτόν πυκνόκλαδον», τον οποίον έπρεπε να χρησιμοποιήση ως υποκατάστατο του Ισαάκ.

ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΑΡΕΣΤΗΣΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τώρα, παραπλεύρως του θυσιαστηρίου, ο Ιεχωβά Θεός επεβεβαίωσε την υπόσχεσί του προς τον Αβραάμ, αποσαφηνίζοντας ότι ο Ισαάκ, ο υιός της συζύγου του Αβραάμ Σάρρας, ήταν εικών του Σπέρματος της γυναικός του Θεού. Εφώνησε δια του αγγέλου του: «Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει ο Ιεχωβά, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού . . . και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.»​—Γεν. 22:15-18, ΜΝΚ· Εβρ. 11:17-19.

Αν και ο Αβραάμ δεν το εγνώριζε, ο Θεός επετέλεσε ένα δράμα τεραστίας σημασίας για μας. Αυτό συνωψίσθη από τον Ιησού Χριστό δεκαεννέα αιώνες αργότερα, όταν είπε: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Αυτός ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, ήταν Εκείνος που προεσκιάσθη από τον αγαπητό υιό του Αβραάμ, τον Ισαάκ και απ’ εκείνο το αρσενικό πρόβατο, που προσεφέρθη ως υποκατάστατο του Ισαάκ. Ο Υιός του Θεού έγινε πράγματι ο Αμνός του Θεού για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.​—Ιωάν. 3:16· 1:29, 36.

Πόσο πολύ ευλογήθηκε ο Αβραάμ επειδή είχε ενεργήσει σύμφωνα με την πρόσκλησι του Ιεχωβά να εξέλθη από τη Βαβυλωνία! Η διαθήκη της ευλογίας του Ιεχωβά έγινε βεβαία γι’ αυτόν. Απέθανε στην πολύ προχωρημένη ηλικία των 175 ετών, με τη βεβαιότητα αναστάσεως στη διάρκεια του κράτους της Βασιλείας του Ιησού Χριστού, του Σπέρματος της γυναικός. Ο Ιεχωβά προσωπικώς μετεβίβασε τη διαθήκη στον Ισαάκ, έπειτα στον υιό του Ισαάκ, τον Ιακώβ. Ο Ιακώβ απέκτησε δώδεκα υιούς, σχηματίζοντας ένα θεμέλιο για κείνο το ‘μέγα έθνος’ της επαγγελίας.​—Γεν. 26:1-5· 28:10-15· 29:1 έως 30:26· 35:16-20· Εβρ. 11:13-16.

Ο Αβραάμ προμηθεύει για μας ένα λαμπρό παράδειγμα πίστεως μαζί με έργα​—δράσι σε υπακοή προς αυτή την πίστι. Δεν ήταν ικανοποιημένος με το να λατρεύη τους ειδωλολατρικούς θεούς των πατέρων του. Απέφυγε την ψευδή θρησκεία και ενέμεινε στην αληθινή λατρεία. Δεν επεζήτησε ασφάλεια στην Ουρ των Χαλδαίων, μια πόλι με υψηλό πολιτισμό. Εξήλθε πηγαίνοντας σε μια χώρα από την οποία δεν εγνώριζε τίποτε κι έζησε ως ένας ξένος, μέσα σε σκηνές. Απέρριψε ευκαιρίες που θα τον έκαναν πλούσιο από υλιστικής απόψεως στην Ουρ. Όμως, πόσο ευτυχισμένη και γεμάτη σκοπούς ήταν η ζωή του, και τι λαμπρά ανταμοιβή τον αναμένει! Αν επιθυμούμε τη φιλία του Θεού, πρέπει ν’ ακολουθήσωμε την πορεία του πιστού Αβραάμ.

[Υποσημειώσεις]

Επιμελείς στη Διακήρυξι του Αιωνίου Ευαγγελίου

ΣΗΜΕΡΑ πολλοί άνθρωποι είναι επιμελείς. Οι πολιτικοί είναι επιμελείς στην επιδίωξί τους να εκλεγούν ή να επανεκλεγούν. Τραπεζίται, επιχειρηματίαι και εργοστασιάρχαι είναι επιμελείς επιδιώκοντας ν’ αυξήσουν τη δύναμι ή τα κέρδη τους ή και τα δύο. Ερευνηταί της ιατρικής είναι επιμελείς αναζητώντας να βρουν αιτίες και θεραπείες των ασθενειών. Και πολλοί γονείς είναι επιμελείς στην προσπάθειά τους να φροντίσουν για την οικογένειά τους.

Αν ο ανθρώπινος τρόπος λογικεύσεως και η σοφία αυτού του κόσμου δικαιολογούν επιμέλεια σε τέτοιες προσπάθειες, πόσο περισσοτέρους λόγους έχουν οι αφιερωμένοι Χριστιανοί για να είναι επιμελείς εργαζόμενοι για το αιώνιον ευαγγέλιον, για το οποίον ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Και είδον άλλον άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις είχεν ευαγγέλιον αιώνιον, δια να κηρύξη εις τους κατοικούντας επί της γης, και εις παν έθνος και φυλήν και γλώσσαν και λαόν· και έλεγε μετά φωνής μεγάλης, Φοβήθητε τον Θεόν, και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού.»—Αποκάλ. 14:6, 7.a

Βεβαίως, το ότι ‘ήλθεν η ώρα της κρίσεως του Θεού’ δεν είναι ευαγγέλιον για τον Σατανά τον Διάβολο ούτε για οποιονδήποτε που έχει το πνεύμα του, είναι όμως αγαθά νέα για όλους όσοι αγαπούν δικαιοσύνη. Σημαίνει το τέλος αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων με όλες τις θλίψεις, τους πόνους, τα δάκρυα, την αμαρτία και τον θάνατο, και την είσοδο μιας νέας τάξεως απηλλαγμένης από όλα αυτά τα πράγματα. Η απόλαυσις, όμως, αυτής της νέας τάξεως, θα γίνη μόνο με τους όρους του Θεού, κι επομένως μόνο για κείνους που είναι πρόθυμοι να συμμορφωθούν με τους όρους του Θεού που εκτίθενται σ’ αυτά τα πράγματι αγαθά νέα.—Αποκάλ. 21:4.

Το γεγονός ότι ο Ιωάννης είδε έναν άγγελο, που είχε αυτό το ευαγγέλιο, δείχνει ότι το κήρυγμά του θα εγίνετο κάτω από την διεύθυνσι αγγέλων, και αυτό είναι εκείνο που έπρεπε ν’ αναμένωμε λόγω του ρόλου που έπαιξαν οι άγγελοι φέροντας στο ανθρώπινο γένος τ’ αγαθά νέα της γεννήσεως του Ιησού πριν από δέκα εννέα αιώνες. (Λουκ. 2:9-14) Επί πλέον, δεν επροφήτευσε μήπως ο Ιησούς ότι άγγελοι θα τον συνώδευαν, όταν θα επανήρχετο; (Ματθ. 24:30, 31· 25:31, 32) Εκτός τούτου, δεν μας λέγεται ότι οι άγγελοι αυτοί είναι «λειτουργικά πνεύματα, εις υπηρεσίαν αποστελλόμενα, δια τους μέλλοντας να κληρονομήσωσι σωτηρίαν»; Αποτελεί πράγματι μια μεγάλη παρηγορία και πηγή ενθαρρύνσεως το να γνωρίζωμε ότι οι άγγελοι του Θεού καθοδηγούν, υποστηρίζουν και προστατεύουν εκείνους, οι οποίοι κηρύττουν το αιώνιον ευαγγέλιον.—Εβρ. 1:14.

Τι μεγάλο προνόμιο είναι να κηρύττη κανείς το αιώνιο ευαγγέλιο! Φέρει δόξα στον Θεό και ζωή σ’ εκείνους, οι οποίοι το δέχονται, καθώς, επίσης, και σ’ εμάς. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, τι σημασία έχει αν εναντιούμενοι άνθρωποι, προς απώλειάν των, προσπαθούν να μας σταματήσουν, ή τουλάχιστον να επιβραδύνουν τη δράσι μας; Αυτό δεν αποτελεί αιτία για φόβο. Στον Ιεχωβά Θεό πρέπει να υπακούσωμε, όχι σε ανθρώπους! Ας ομιλούμε, λοιπόν, με θάρρος και ας είμεθα επιμελείς να το πράττωμε, διότι ο καιρός είναι σύντομος. Εφόσον η Βαβυλών η Μεγάλη βαίνει προς την καταστροφή, δεν θα υπάρξη πια ευκαιρία για οποιουσδήποτε ακροατάς να λάβουν στάσι υπέρ του Ιεχωβά και να βρουν ασφάλεια.

Πώς μπορούμε να εκδηλώσωμε επιμέλεια στη θαρραλέα διακήρυξι των αγαθών νέων; Ένας τρόπος είναι με το να εξαρτισθούμε εμείς οι ίδιοι επιμελώς, ώστε να είμεθα ικανοί να παρουσιάσωμε τ’ αγαθά νέα με νοημοσύνη και πειστικότητα. Δεν θέλομε να ‘υπολογίζωμε χρόνο’ μόνο, αλλά να κάνωμε τον χρόνο υπολογίσιμο! Αλλά και περισσότερο απ’ αυτό, πρέπει να θέσωμε κατά μέρος χρόνο γι’ αυτό το έργο κηρύγματος, διότι, αν περιμένωμε ωσότου δεν έχομε τίποτε άλλο να κάμωμε, τότε δεν θα μπορέσωμε ποτέ ν’ ασχοληθούμε στη διακήρυξι των αγαθών νέων. Αυτό σημαίνει να ‘περιπατώμεν εν φρονήσει προς τους έξω, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν’. Με άλλα λόγια, πρέπει ν’ αφαιρέσωμε χρόνο από άλλες ασχολίες ή υποθέσεις για να τον χρησιμοποιήσωμε στη διακήρυξι του αιωνίου ευαγγελίου—Κολ. 4:5.

Και κάτι περισσότερο, για να είμεθα επιμελείς στη διακήρυξι των αγαθών νέων, πρέπει να προσέξωμε, ώστε οι ένοικοι κάθε σπιτιού στον τομέα μας να έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν τ’ αγαθά νέα, και μάλιστα επανειλημμένως. Θέλομε, επίσης, να είμεθα βέβαιοι ότι όλα τα άτομα, που έδειξαν ενδιαφέρον, έτυχαν επανεπισκέψεως και ότι, όπου αυτό ήταν δυνατόν, έγινε έναρξις Γραφικής μελέτης με άτομα που αγαπούν τη δικαιοσύνη, πιθανά άτομα καλής θελήσεως.

Θέλομε να δείξωμε όχι μόνο θάρρος και επιμέλεια στη διακήρυξι των αγαθών νέων αλλά, επίσης, και υπομονή. Το ότι υπομονή θα εχρειάζετο είναι σαφές από τους λόγους που αναφέρει ο Ιωάννης συναφώς με αυτό: «Εδώ είναι η υπομονή των αγίων· εδώ οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού.» Μολονότι γνωρίζομε ότι ο καιρός είναι σχετικώς σύντομος, δεν γνωρίζομε ακριβώς πόσο σύντομος. Γι’ αυτό θα χρειασθή υπομονή εκ μέρους μας, μια απόφασις να υπομείνωμε άσχετα με το τι είναι δυνατόν να κληθούμε να υποφέρωμε και άσχετα με το πόσος χρόνος θα παρέλθη ακόμη μέχρις ότου ο Ιεχωβά διατάξη να σταματήση η διακήρυξις των αγαθών νέων.—Αποκάλ. 14:12.

Στη διάρκεια του μηνός Οκτωβρίου οι αφιερωμένοι Χριστιανοί θα εξαγγείλουν τ’ αγαθά νέα προσφέροντας μια συνδρομή στο περιοδικό Ξύπνα!, κάθε τεύχος του οποίου έχει κάτι να πη περί του αιωνίου ευαγγελίου.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι σημαίνει το εδάφιο Δανιήλ 12:4, όταν λέγη «Πολλοί θέλουσι περιτρέχει»; Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα περιτρέχουν τη γη, κηρύττοντας και διδάσκοντας τη γνώσι της αληθείας του Θεού, ή μήπως σημαίνει ότι θα περιτρέχουν στις Γραφές;​—Κ. Φ., Αγγλία.

Αυτό το εδάφιο, που ελέχθη από τον άγγελο του Θεού στον Δανιήλ, λέγει: «Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους, και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει, και η γνώσις θέλει πληθυνθή.» Η Εβραϊκή λέξις του κριτικού Κειμένου που χρησιμοποιείται ενταύθα, σουτ, καθ’ εαυτήν δεν έχει την έννοια του «εξετάζω ή εξερευνώ», όπως αποκαλύπτεται από την εξέτασι των διαφόρων Εβραιο-Αγγλικών λεξικών. Η βασική έννοια του ρήματος είναι «περιφέρομαι». Το Λεξικόν των Βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης υπό Κέλλερ και Μπαουμγκάρτνερ δείχνει ότι το Εβραϊκό ρήμα σημαίνει «περιτρέχω», και έτσι αποδίδεται και στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, εδάφια Ιώβ 1:7· 2:2· Ιερεμίας 5:1· 49:3· Αμώς 8:12· Ζαχαρίας 4:10 και 2 Χρονικών 16:9. Το Εβραϊκόν και Χαλδαϊκόν Λεξικόν των Γραφών της Παλαιάς Διαθήκης, υπό Γεσενίου, στην έκδοσί του 1859, που έγινε στο Λονδίνον, ορίζει τη σημασία της λέξεως «τρέχω γρήγορα, τρέχω πάνω και κάτω, περιτρέχω (όπως κάνουν πολλοί σαν να χτυπούσαν τον αέρα με τα χέρια τους, ως κουπιά).» Όσον αφορά τη μορφή Πιλέλ του ρήματος, αυτό το Λεξικόν λέγει ότι το ρήμα σημαίνει, μεταφορικώς, «διεξέρχομαι ένα βιβλίο, δηλαδή, εξετάζω πλήρως, Δανιήλ 12:4.»

Έτσι, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου είναι συνεπής προς εαυτήν αποδίδοντας το Δανιήλ 12:4, «Πολλοί θέλουσι περιτρέχει, και η αληθής γνώσις θέλει πληθυνθή.» Η Γραφή των Εβδομήκοντα, μεταφρασμένη από τον Κάρολο Θώμψον, ανατεθεωρημένη από τον Κ. Α. Μιούζες, λέγει: «Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους, και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· εωσού πολλοί διδαχθούν και η γνώσις πληθυνθή.» Μερικοί, εν τούτοις, εκλαμβάνουν το περιτρέχειν υπό κακήν έννοιαν, κι έτσι η Μία Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Διότι πολλοί θέλουσι αποδειχθή άπιστοι, και οι αναταραχές θα είναι πολλές.»

Εν τούτοις, το εδάφιον αναφέρεται σ’ ένα καλό έργον. Σε αρμονία με τα γεγονότα της ημέρας, το εδάφιο φαίνεται να δείχνη ότι ο λαός του Ιεχωβά που αποκτά πίστι θα ερευνούσε για την αλήθεια εξετάζοντας προσεκτικά τις Γραφές, και Αυτός θα τους αντήμειβε με αφθονία αληθινής γνώσεως, την οποία, φυσικά, θα συνεμερίζοντο με άλλους.

● Θα μπορούσε να λεχθή ότι ο άγγελος της Αποκαλύψεως 14:6, που «είχεν ευαγγέλιον αιώνιον δια να κηρύξη», συμβολίζει την τάξιν του «πιστού και φρονίμου δούλου»; Επίσης, τι συμβολίζουν ο δεύτερος και ο τρίτος άγγελος στην Αποκάλυψι 14:8, 9;​—Ρ. Γ., Η.Π.Α.

Οι τρεις άγγελοι, που εξετάζονται στη Σκοπιά της 15ης Φεβρουαρίου 1964, στο άρθρον «‘Αιώνιον Ευαγγέλιον’ για τον ‘Καιρόν του Τέλους’», δεν συμβολίζουν τον «πιστόν και φρόνιμον δούλον», το κυβερνών σώμα, την Εταιρία Σκοπιά ή άλλους ορατούς επισκόπους του λαού του Θεού. Αντιθέτως, και οι τρεις αυτοί δίνοντας τ’ αγγέλματά των θα δείχνουν ότι υπάρχει συμμετοχή αγγέλων στο έργον του κηρύγματος. Αυτό καταφαίνεται, λόγου χάριν, εν σχέσει με τον πρώτον άγγελον, όταν, στη σελίδα 110 της Σκοπιάς εκείνης, λέγεται: «Από το έτος 1919 αυτός, ή η αγγελική οργάνωσις που συμβολίζει, εφρόντισε να φθάση σ’ αυτή την εδαφική περιοχή και τον πληθυσμό της με τις χαροποιές αγγελίες.» Οι κήρυκες του αγγέλματος της Βασιλείας στη γη συλλαμβάνουν τις αγγελικές δηλώσεις όπως αναγράφονται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως και τις διακηρύττουν· το πράττουν αυτό υπό αγγελικήν καθοδήγησιν.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

1 Ο Ιεχωβά είναι ο Κριτής ημών· ο Ιεχωβά είναι ο Νομοθέτης ημών· ο Ιεχωβά είναι ο Βασιλεύς ημών.​—Ησ. 33:22, ΜΝΚ. Σ 15/10/63 27

2 Έπεσε Βαβυλών, . . . η μεγάλη· διότι εκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής επότισε πάντα τα έθνη.​—Αποκάλ. 14:8. Σ 15/2/64 34

3 Ημείς . . . δεν είμεθα εκ των συρομένων οπίσω προς απώλειαν, αλλ’ εκ των πιστευόντων προς σωτηρίαν της ψυχής.​—Εβρ. 10:39. Σ 1/2/63 34, 35

4 Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.​—1 Τιμ. 5:8. Σ 15/5/63 19, 20

5 Έπεσεν, έπεσε Βαβυλών η μεγάλη . . . Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου.​—Αποκάλ. 18:2, 4. Σ 15/2/64 36, 37

6 Σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.​—Ησ. 52:11, ΜΝΚ. Σ 1/9/63 7

7 Σε αφήκα εν Κρήτη, δια να . . . καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα.​—Τίτον 1:5. Σ 15/6/63 20, 21

8 Και τρίτος άγγελος ηκολούθησεν αυτούς, λέγων μετά φωνής μεγάλης . . .​—Αποκάλ. 14:9. Σ 15/2/64 46

9 Τα ύδατα τα οποία είδες, όπου η πόρνη κάθηται, είναι λαοί και όχλοι, και έθνη και γλώσσαι. Και η γυνή την οποίαν είδες, είναι η πόλις η μεγάλη η έχουσα βασιλείαν επί των βασιλέων της γης.​—Αποκάλ. 17:15, 18. Σ 15/3/64 45, 46β

10 Ουδείς είδέ ποτε τον Θεόν· ο μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.​—Ιωάν. 1:18. Σ 15/7/63 3, 4α

11 Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού;​—Ιάκ. 4:4. Σ 15/1/64 30α

12 Η καρδία του συνετού ζητεί γνώσιν.​—Παροιμ. 15:14. Σ 15/12/63 14, 16, 17α

13 Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.​—Ιωάν. 8:32. Σ 1/8/63 10, 11

14 Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.​—Ρωμ. 15:1, 2. Σ 1/2/63 19, 20α

15 Και είπε προς αυτούς, Δια τι με εζητείτε; δεν εξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου;​—Λουκ. 2:49. Σ 1/10/63 13α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιεχωβά Θεός έχει προμηθεύσει αιώνιον ευαγγελίον, το οποίον σήμερα διακηρύττεται σε όλους τους λαούς, και αποτελεί προνόμιο των δούλων του στη γη να μετέχουν σ’ αυτή τη διακήρυξι. Στη διάρκεια του Οκτωβρίου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν να το πράττουν αυτό με το να δίνουν σύντομες Γραφικές ομιλίες στα σπίτια των ανθρώπων, με το να διεξάγουν χωρίς δαπάνη Γραφικές μελέτες με όσους εκδηλώνουν ενδιαφέρον και με το να προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικόν Ξύπνα! προς δρχ. 30.

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΣ

Εγνωρίζαστε ότι αυτό το περιοδικό, που κρατείτε στα χέρια σας, συνοδεύεται από ένα άλλο περιοδικό; Αυτό είναι το Ξύπνα! Όπως και Η Σκοπιά, είναι ένα πνευματικό ξυπνητήρι, διότι διέπεται από αληθινές Βιβλικές αρχές, όχι από φιλοσοφία ή σκοπιμότητα. Ούτε, όμως, χειρίζεται αποκλειστικά Γραφικές διδασκαλίες. Είναι ένα περιοδικό γεγονότων, ειδήσεων, καθημερινών προβλημάτων, πρακτικών επιστημών, ανθρωπίνων ενδιαφερόντων και των θαυμάτων της δημιουργίας του Θεού. Είναι διδακτικόν, εποικοδομητικόν ανάγνωσμα για όλους, όχι, όμως, από κάποια υλιστική άποψι. Στείλτε την παραγγελία σας για μια ετησία συνδρομή και θα λάβετε δωρεάν τρία βιβλιάρια που εξετάζουν επίκαιρα Γραφικά θέματα. Η ετησία συνδρομή είναι δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

8 Νοεμβρίου: Συγκεντρωμένοι με Ενότητα για Έργο Διακονίας. Σελ. 588.

15 Νοεμβρίου: «Την Διακονίαν Σου Κάμε Πλήρη.» Σελ. 595.

Ο Λόγος του Θεού Φέρει Εκπληκτική Αλλαγή

Ένας άνθρωπος, που ήταν πολύ γνωστός σε διάφορα χωριά των Παρθένων Νήσων λόγω της ζωής του σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου, άρχισε να σπουδάζη την αλήθεια. Η «σύζυγός» του και τα εννέα παιδιά των, επίσης, μελετούσαν, αλλά, λόγω του γεγονότος ότι δεν είχε νομιμοποιήσει τον γάμον του το ζεύγος αυτό, δεν ήταν δυνατόν να συμμετέχη στο έργον κηρύγματος. Το ζήτημα των δικαίων απαιτήσεων του Ιεχωβά ετέθη ενώπιόν τους και σύντομα εβοηθήθησαν να νομιμοποιήσουν τον γάμον των. Πόσο μεγάλη έκπληξις ήταν για τους κατοίκους της περιοχής εκείνης, που έβλεπαν αυτόν τον άνθρωπο πρώτα ν’ αρχίζη να μελετά την Αγία Γραφή, έπειτα να νομιμοποιή τον γάμο του ύστερ’ από ένα μικρό χρονικό διάστημα και ακολούθως να πηγαίνη από θύρα σε θύρα, με την Αγία Γραφή στο χέρι, κηρύττοντας και διδάσκοντας το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού!​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1964.

Ο Ιεχωβά Κάνει ένα Εξυψωμένο Όνομα για τον Εαυτό Του

«ΚΑΛΛΙΟΝ όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον», λέγουν οι Γραφές. (Εκκλησ. 7:1) Ναι, ένα καλό όνομα αξίζει περισσότερο από το χρήμα. Για να είναι ένα πρόσωπο άξιο σεβασμού και εμπιστοσύνης, πρέπει να έχη καλό όνομα. Ως Κυρίαρχος του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός θέλει να γνωρίσουν οι άνθρωποι το ένδοξό του όνομα. Εκείνοι, που αποβλέπουν σ’ αυτό το όνομα με σεβασμό για ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει, φέρουν ευτυχία σ’ αυτόν και αιώνια οφέλη στον εαυτό τους.

Ο Αβραάμ ήταν ένας άνθρωπος, που αγαπούσε τον Ιεχωβά, εσέβετο το όνομά του και απέδιδε στη φιλία ενός τέτοιου ασυγκρίτου Θεού μεγαλύτερη αξία από τον χρυσόν και όλους τους πολυτίμους λίθους. Ο Ιεχωβά ανταπεκρίθη στον εξαίρετο σεβασμό του Αβραάμ για το όνομά του με το να μεταβιβάση την Εδεμική επαγγελία περί ενός σπέρματος γυναικός σε μια διαθήκη προς τον Αβραάμ, υποσχόμενος να τον κάμη μέγα έθνος. Επί πλέον, στους απογόνους του Αβραάμ υπεσχέθη την γην «από του ποταμού της Αιγύπτου έως του ποταμού του μεγάλου, του ποταμού Ευφράτου.»​—Γέν. 3:15· 12:7· 13:14-17· 15:18-21.

Αυτό ήρχετο σε σύγκρουσι με τις φιλοδοξίες ωρισμένης ομάδος ανθρώπων, που εκείνον τον καιρό ησχολούντο πολύ επιτυχώς στο να κάμουν όνομα για τον εαυτό τους. Δεν υπονοούμε τους άρχοντας της Βαβυλώνος, διότι η πόλις αυτή απέτυχε να γίνη η Πρώτη Παγκόσμιος Δύναμις. Οι άνθρωποι για τους οποίους πρόκειται ήσαν οι άρχοντες της Αιγύπτου, που ανοικοδομούσαν μια αυτοκρατορία, η οποία εξετείνετο από ένα σημείο κείμενο 950 μίλια νοτίως του δέλτα του Νείλου με κατεύθυνσι προς βορράν​—κατ’ ευθείαν μέσω της Παλαιστίνης—​ως τον Ευφράτη Ποταμό.

Κάτω από τη διεύθυνσι του Σατανά του Διαβόλου η αυτοκρατορική Αίγυπτος έγινε η Πρώτη Παγκόσμιος Δύναμις της Βιβλικής ιστορίας. Όπως είχε διαμορφωθή η κατάστασις, κάποια σύγκρουσις ήταν αναπόφευκτη. Θα ήρχετο οπωσδήποτε καιρός για τον Ιεχωβά να επίδειξη τη δύναμί του επί της Αιγύπτου και να δείξη την κυριαρχία του σε όλη τη γη. Ο Ιεχωβά το προέβλεψε αυτό, όταν είπε στον Αβραάμ ότι οι απόγονοί του θα υπεδουλώνοντο, αλλ’ ότι στην τετάρτη γενεάa ο Ιεχωβά θα τους απελευθέρωνε και θα εκτελούσε κρίσεις επί του έθνους των καταδυναστών. Ουδεμία δύναμις, που θα ανθίστατο εναντίον του ονόματος του Ιεχωβά και θα επιζητούσε να κάμη όνομα για τον εαυτό της, θα μπορούσε με πιθανότητα επιτυχίας να σταθή ενώπιόν του.​—Γέν. 15:13-16.

Ο ΙΣΡΑΗΛ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΔΥΝΑΜΙ

Ο Αβραάμ κάποτε παρέμεινε στην Αίγυπτο για λίγο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια πείνης, και ο Θεός ευρέθη στην ανάγκη να επιπλήξη τον Φαραώ των ημερών εκείνων προς χάριν του Αβραάμ. (Γέν. 12:10-20) Επέπεσε πάλι πείνα που έφερε τον οίκο του Ιακώβ στην Αίγυπτο. Κατά θείαν πρόνοιαν, είκοσι έτη πριν από την πείνα αυτή, ο Ιωσήφ, ο υιός του Ιακώβ, είχε απαχθή και πωληθή ως δούλος στην Αίγυπτο. Ο Ιωσήφ υπέστη πολλές σκληρές δοκιμασίες νομιμοφροσύνης προς το όνομα του Θεού του Ιεχωβά, με το να υποδουλωθή, να φυλακισθή και φαινομενικά να γίνη ένας λησμονημένος άνθρωπος. Αλλά λόγω της νομιμοφροσύνης του, κι επειδή μιλούσε την αλήθεια εν ονόματι του Θεού, έγινε ο Θεός φίλος του. Αυτός απέστειλε στον Φαραώ ένα όνειρο που κανένας δεν μπορούσε να εξηγήση. Τελικά ενεθυμήθησαν τον Ιωσήφ και τον εκάλεσαν ενώπιον του Φαραώ, και με το πνεύμα του Ιεχωβά εξήγησε το όνειρο, το οποίον προέβλεπε επτά έτη αφθονίας, που θα τα ακολουθούσαν επτά χρόνια πείνας. Ο ευχαριστημένος Φαραώ τον έκαμε πρωθυπουργό. Έπειτα, όπως ακριβώς είχε προλεχθή, τα επτά έτη της ασυνήθους αφθονίας άρχισαν και ο Ιωσήφ είχε θέσει κατά μέρος σε αποθήκες τεράστιες προμήθειες τροφίμων. Όταν επήλθε η ανομβρία, ο Ιωσήφ ήταν σε θέσι να πωλή στον λαό τρόφιμα από τις αποθήκες.​—Γένεσις, κεφάλαια 37, 39-41.

Ο Ιακώβ, επάνω εκεί στη Χαναάν, υπέστη τον αντίκτυπο της πείνας κι εξηναγκάσθη ν’ αποστείλη τους γυιούς του κάτω στην Αίγυπτο για ν’ αγοράσουν τρόφιμα. Ο Ιωσήφ ανεγνώρισε τους δέκα αδελφούς του, αλλ’ εκείνοι δεν τον ανεγνώρισαν. Αφού απέδειξαν την αδελφική τους αγάπη κατόπιν αυστηρών δοκιμών, τους απεκαλύφθη. Τα πράγματα εξειλίχθησαν έτσι, ώστε το 1728 π.Χ. ο Ιακώβ ή Ισραήλ και όλοι οι ζώντες απόγονοί του, αριθμούμενοι σε εβδομήντα τον καιρό εκείνο, μετώκησαν στην Αίγυπτο, στην περιοχή που ωνομάζετο Γεσέν.​—Γέν. 42:1-45:28· 46:8-47:6.

Στην Αίγυπτο, η υπόσχεσις του Ιεχωβά προς τον Αβραάμ να κάμη το σπέρμα του όπως τα άστρα του ουρανού και η άμμος παρά το χείλος της θαλάσσης, άρχισε να εκπληρώνεται, διότι οι δώδεκα φυλές επληθύνοντο κατά τρόπον πρωτοφανή. Στο μεταξύ η δυναστεία των Υκσώς ή ποιμένων-βασιλέων, που κυβερνούσαν στις ημέρες του Ιωσήφ, απεμακρύνθη και αντικατεστάθη από μια νέα σειρά κυβερνητών. Οι νέοι αυτοί κυβερνήται δεν εγνώριζαν ούτε ενεθυμούντο το όνομα του Ιωσήφ και δεν έτρεφαν αίσθημα ευγνωμοσύνης προς τους Ισραηλίτας ή προς τον Θεό τους Ιεχωβά. Υπεδούλωσαν τους Ισραηλίτας, φθάνοντας ακόμη και στο σημείο να εφαρμόζουν γενοκτονία, δίδοντας διαταγή να πνίγωνται στον Νείλο όλα τα άρρενα βρέφη των Εβραίων κατά τη γέννησί τους.​—Έξοδ. 1:7, 22.

Στο σημείο αυτό οι Αιγύπτιοι αυθένται πιθανόν να ρώτησαν τους Εβραίους: «Πού είναι ο Ιεχωβά και η υπόσχεσίς του;» Αλλ’ υπήρχαν μεταξύ των Ισραηλιτών εκείνοι που διακρατούσαν ισχυρή πίστι στο όνομα του Θεού, άξιοι δε μνείας είναι ο Αμράμ και η σύζυγός του Ιωχαβέδ, οι γονείς του Μωυσέως. Ηρνήθησαν να υπακούσουν στις διαταγές του Φαραώ να εξολοθρεύσουν το παιδίον. Ο Μωυσής, κατά θείαν διευθέτησιν, ανετράφη από την μητέρα του εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά, κατόπιν δε υιοθετήθη από την θυγατέρα του Φαραώ. Στο τεσσαρακοστό έτος της ζωής του εφόνευσε έναν Αιγύπτιο, που κακομετεχειρίζετο έναν Εβραίο και αναγκάσθηκε να φύγη στη γη Μαδιάμ, όπου ενυμφεύθη και έγινε ποιμήν. Ο Θεός δεν ήταν ακόμη έτοιμος να κάμη το όνομά Του μέγα στην Αίγυπτο. Πέρασαν σαράντα χρόνια.​—Έξοδ. 2:1-21.

ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Ιεχωβά δεν είχε λησμονήσει την υπόσχεσί του προς τον Αβραάμ. Μια ημέρα, στους πρόποδας του Όρους Χωρήβ, ο άγγελος του Ιεχωβά μίλησε προς τον ποιμένα Μωυσή από μια βάτο, που εφλέγετο αλλά δεν κατεκαίετο από τις φλόγες. Εδώ ο Ιεχωβά απεκάλυψε ότι ο καιρός είχε έλθει ν’ απελευθερώση τον Ισραήλ και ότι τώρα θα έκανε μ’ έναν έξοχο τρόπο όνομα για τον εαυτό του. Ως πειστήρια, για να μπορέσουν οι Ισραηλίται να γνωρίσουν ότι ο Θεός είχε αναθέσει μια αποστολή στον Μωυσή, απεκαλύφθη υπό του Θεού στον Μωυσή ότι επρόκειτο να ομιλή εν ονόματι του Ιεχωβά· έπειτα τον ενεδυνάμωσε ώστε να είναι ο πρώτος άνθρωπος που εκτελούσε θαύματα με τη δύναμι αυτού του ονόματος. Οι προπάτορες τον είχαν γνωρίσει ως Θεόν Παντοκράτορα, αλλ’ αυτός δεν είχε κάμει τον εαυτό του γνωστό σ’ αυτούς με το όνομά του Ιεχωβά.​—Έξοδ. 3:1-17· 4:1-9· 6:3.

Μήπως οι πιστοί άνδρες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ δεν είχαν γνωρίσει το όνομα του Θεού Ιεχωβά; Μάλιστα, κι εγνώριζαν, επίσης, ότι αυτό εσχετίζετο με τον σκοπό του έναντι του λαού του. Ο Αβραάμ, ωστόσο, τον είχε γνωρίσει ως Θεόν Παντοκράτορα μ’ ένα πάρα πολύ οικείον κι επιβλητικόν τρόπο. Ο Θεός είχε εμφανισθή σ’ αυτόν, όταν αυτός και η σύζυγός του Σάρρα είχαν προχωρήσει πέραν της ηλικίας της αποκτήσεως τέκνων και τους είχε υποσχεθή έναν γυιό. Για να ενισχύση την πίστι τους σ’ αυτή την υπόσχεσι, ο Θεός είπε: «Εγώ είμαι Θεός ο Παντοκράτωρ.» Ο Αβραάμ, εντός του έτους, είδε ότι αυτή η υπόσχεσις είχε εκπλήρωσι και συνεπώς εγνώριζε από προσωπική πείρα ότι αυτός ήταν ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Αλλ’ ούτε ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ έζησαν να ιδούν τον δεδηλωμένο σκοπό του Ιεχωβά να φέρεται εις πέρας με το να κάνη το σπέρμα των πολυάριθμο, όπως τα άστρα του ουρανού, και ένα μεγάλο έθνος. Τώρα είχε έλθει ο καιρός για τον Θεό να συγκεντρώση ειδικώς το ενδιαφέρον επί του ονόματός του Ιεχωβά. Ο Μωυσής και οι αδελφοί του Ισραηλίται θα έβλεπαν και θα ελάμβαναν πείραν της σπουδαιότητος του ονόματος του Ιεχωβά σε μια λαμπρότητα με την οποία δεν είχε λάμψει ποτέ προηγουμένως.​—Γέν. 17:1, 21· 21:1-7.

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΔΥΝΑΜΙΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Μωυσής και ο μεγαλύτερος αδελφός του Ααρών επέστρεψαν στην Αίγυπτο. Κατά την εμφάνισί τους ενώπιον του βασιλέως αυτής της Πρώτης Παγκοσμίου Δυνάμεως αντιμετώπισαν την προκλητική απάντησι: «Τις είναι ο Ιεχωβά, εις του οποίου την φωνήν θέλω υπακούσει, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; δεν γνωρίζω ουδόλως τον Ιεχωβά.» (Έξοδ. 5:1, 2, ΜΝΚ) Ο Θεός κατόπιν αυτού ανεκοίνωσε προς τον Φαραώ: «Δια τούτο βεβαίως σε διετήρησα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και να κηρυχθή το όνομά μου εν πάση τη γη.» (Έξοδ. 9:16) Έτσι, έδωσε στον Φαραώ μια εξήγησι του γιατί τον διατηρούσε ζωντανό αντί να τον καταστρέψη αυτοστιγμεί. Μέσω των δέκα πληγών έδειξε την υπεροχή του έναντι των διαφόρων θεών της Αιγύπτου. Μετά την ενάτη πληγή ο Φαραώ είπε με σκληροκαρδία στον Μωυσή να εξέλθη. Προτού να απέλθη, ο Μωυσής απήντησε ότι μία μόνον επί πλέον πληγή​—η δεκάτη—​θα εξηνάγκαζε τον Φαραώ ν’ αφήση τους Ισραηλίτας να απέλθουν.​—Έξοδ. 10:27-29· 11:4-8.

Τώρα απητείτο κάποια προετοιμασία εκ μέρους του Ισραήλ που θα έδειχνε πίστι στο όνομα του Ιεχωβά και στον λόγο του. Υπήρχε κίνδυνος για τα πρωτότοκά τους, τόσο των ανθρώπων όσο και των κτηνών. Ο Ιεχωβά κατηύθυνε τον Μωυσή να συγκεντρώση τους πρεσβυτέρους, τους αρχηγούς των οικογενειών, για να τους πη τι έπρεπε να κάνουν για την προστασία των πρωτοτόκων των. Ο επί κεφαλής του οίκου ήταν εκείνος που έπρεπε ν’ αναλάβη δράσι· ειδεμή, δεν ήταν δυνατόν να κάνη τίποτε άλλο ο πρωτότοκος παρά να υποστή τις συνέπειες της αποτυχίας της κεφαλής του οίκου. Ο οίκος θα υφίστατο μια τρομερή απώλεια. Επιπρόσθετα, αν αυτοί οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ δεν υπήκουαν στις οδηγίες και έχαναν τον πρωτότοκό τους, τότε ο Φαραώ δεν θα έβλεπε καμμιά διαφορά μεταξύ των Ισραηλιτών και των Αιγυπτίων, οι δε Ισραηλίται δεν θα μπορούσαν να βαδίσουν έξω από τη χώρα ως ελεύθερος λαός την επομένη μέρα κάτω από την επείγουσα παρότρυνσι του Φαραώ.

Ο Ιεχωβά εθέσπισε ώστε ο μήνας Νισάν να υπολογίζεται τώρα ως πρώτος μήνας του έτους. Τη δεκάτη ημέρα του μηνός έπρεπε να εκλέξουν ένα άμωμο αρσενικό πρόβατο ή ερίφιο. Τη δεκάτη τετάρτη ημέρα, που άρχιζε κατά τη δύσι του ηλίου, ο επί κεφαλής της οικογενείας έπρεπε να σφάξη το πρόβατο και να ραντίση το αίμα του επάνω στους παραστάτας και στο ανώφλιο της κυρίας θύρας, όπου θα ήταν δυνατόν να διακρίνεται καθαρά. Έπειτα ολόκληρη η οικογένεια έπρεπε να έλθη μέσα στο σπίτι και να παραμείνη σ’ αυτό όλη τη νύχτα. Χωρίς να θραύσουν κανένα από τα οστά του προβάτου έπρεπε να το ψήσουν, και κατόπιν να το φάγουν μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα.​—Έξοδ. 12:1-13.

Έπρεπε να είναι ενδεδυμένοι και εξηρτισμένοι, τρώγοντας το πασχάλιο φαγητό ιστάμενοι, έτοιμοι ν’ αναχωρήσουν για την πορεία τους προς την ελευθερία. Ο άγγελος του Ιεχωβά θα περνούσε υπεράνω των σπιτιών, που επεδείκνυαν το αίμα όταν αυτός θα προχωρούσε για να φονεύση όλα τα πρωτότοκα ανθρώπων και ζώων. Αν κανείς, πρωτότοκος ή όχι, εξήρχετο από το σπίτι, μη ευρισκόμενος υπό την προστασίαν του αίματος, και αυτός, επίσης, θα υφίστατο θάνατο. «Κατά δε το μεσονύκτιον, ο Ιεχωβά επάταξε παν πρωτότοκον εν τη γη της Αιγύπτου· από του πρωτοτόκου του Φαραώ όστις κάθηται επί του θρόνου αυτού, έως του πρωτοτόκου του αιχμαλώτου, του εν τω δεσμωτηρίω· και πάντα τα πρωτότοκα των κτηνών.» (Έξοδ. 12:29, ΜΝΚ) Τι κραυγή από τα Αιγυπτιακά σπίτια που επατάχθησαν από την πληγή συνετάραξε τη σιγή του μεσονυκτίου εκείνης της νύχτας της 14ης του Νισάν! Αλλά συνέβη ακριβώς όπως ο αξιόπιστος λόγος του Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως είχε προειδοποιήσει τον Φαραώ: «Υιός μου είναι, πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ [ολόκληρο το έθνος]· και προς σε λέγω, Έξαπόστειλον τον υιόν μου [ολόκληρο το έθνος], δια να με λατρεύση· και εάν δεν θέλης να εξαποστείλης αυτόν, ιδού, εγώ θέλω θανατώσει τον υιόν σου, τον πρωτότοκόν σου.»​—Έξοδ. 4:22, 23.

Από μιας απόψεως οι πρωτότοκοι υιοί του Ισραήλ αντεπροσώπευαν ολόκληρο το έθνος, διότι οι πρωτότοκοι υιοί ήσαν εκείνοι που προωθούντο να γίνουν οι αρχηγοί των οικογενειών. Ο πρωτότοκος υιός ελάμβανε δύο μερίδες από την κληρονομία της οικογενείας. Επομένως, τα ιδιαιτέρας σημασίας άτομα, αμέσως υποκείμενα σε θανατική εκτέλεσι κατά τη διάρκεια της δεκάτης πληγής, αντεπροσώπευαν τον Ισραήλ ως σύνολον, το «πρωτότοκον» έθνος του Θεού.​—Δευτ. 21:17.

ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΜΙΚΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ ΜΑΛΑΚΩΝΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Φαραώ με τρόμο παρώτρυνε τους Ισραηλίτας να εξέλθουν από την Αίγυπτο. Το Έξοδος 12:40, 41(ΜΝΚ) αναφέρει: «Ο καιρός δε της παροικίας των υιών Ισραήλ, την οποίαν παρώκησαν εν Αιγύπτω, ήτο τετρακόσια και τριάκοντα έτη. Και μετά τα τετρακόσια και τριάκοντα έτη, την αυτήν εκείνην ημέραν, εξήλθον πάντα τα τάγματα του Ιεχωβά εκ γης Αιγύπτου.» Τούτο έλαβε χώραν στις 14 Νισάν του 1513 π.Χ., ακριβώς 430 έτη αφότου ο Αβραάμ είχε διασχίσει τον Ευφράτη Ποταμό και εισήλθε στη Χαναάν, από τα οποία έτη τα 215 διέρρευσαν στην ίδια την Αίγυπτο. Με τούτο συμφωνούν η Σαμαρειτική Πεντάτευχος και η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα.

Ο Ιεχωβά είχε λαμπρύνει το όνομά του ψηλότερα από όλους τους άλλους θεούς. Αλλ’ έπρεπε, επίσης, να καταγάγη ένα πλήρη θρίαμβο πάνω σ’ εκείνη τη μεγάλη Πρώτη Παγκόσμιο Δύναμι. Με ελιγμούς έδωσε αυτή την έκβασι στα πράγματα. «Και εσηκώθησαν από Ραμεσσή τον πρώτον μήνα, τη δεκάτη πέμπτη ημέρα του πρώτου μηνός· τη επαύριον του πάσχα εξήλθον οι υιοί Ισραήλ εν χειρί υψηλή ενώπιον πάντων των Αιγυπτίων· ενώ οι Αιγύπτιοι έθαπτον εκείνους, τους οποίους ο Ιεχωβά επάταξε μεταξύ αυτών, παν πρωτότοκον· και εις τους θεούς αυτών έκαμεν ο Ιεχωβά εκδίκησιν.» (Αριθμ. 33:3, 4, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά έκαμε για τον εαυτό του ένα τόσο περίφημο όνομα μέσω των πληγών, ώστε σε πολλά άτομα προεκλήθη ευνοϊκή εντύπωσις και οι καρδιές των εμαλάκωσαν έναντι αυτού του ονόματος και απεστράφησαν τους ψευδείς, θεούς των. «Μετ’ αυτών συνανέβη και μέγα πλήθος σύμμικτον ανθρώπων, και ποίμνια και αγέλαι, κτήνη πολλά σφόδρα.» Όλοι έπρεπε να εξαρτώνται από τον Ιεχωβά για να λάβη φροντίδα γι’ αυτούς.​—Έξοδ. 12:38.

Μια στήλη νεφέλης ενεφανίσθη θαυματουργικά επί κεφαλής της ωργανωμένης εκκλησίας. Δεν τους ωδήγησε στην Παλαιστίνη, αλλά στην Αιγυπτιακή ακτή της Ερυθράς Θαλάσσης. Ο Φαραώ το επληροφορήθη. Ενόμισε ότι επαγιδεύθησαν. Με σπουδή συνεκάλεσε τις άμαξές του και τις στρατιωτικές δυνάμεις του και εξώρμησε προς καταδίωξιν. Αλλά τι οδόφραγμα αντιμετώπισε! Με αγγελική ενέργεια η στήλη της νεφέλης μετεκινήθη από το έμπροσθεν μέρος των Ισραηλιτών στα νώτα τους, κατά μέτωπον των Αιγυπτίων, και τους εκράτησε μακράν των Ισραηλιτών καθ’ όλην την νύκτα.​—Έξοδ. 14:5-20.

Το πρωί, οι Αιγύπτιοι δύσκολα μπορούσαν να πιστεύσουν στα ίδια των τα μάτια. Η Ερυθρά Θάλασσα είχε διανοιχθή! κι εκεί, κάτω στο βάθος ενός μακρού διαδρόμου κατά μήκος ακριβώς του ξηρού πυθμένος της θαλάσσης, η οπισθοφυλακή των Ισραηλιτών διεκρίνετο σε μακρινή απόστασι. «Τα ύδατα ήσαν εις αυτούς τοίχος εκ δεξιών αυτών, και εξ αριστερών αυτών.» (Έξοδ. 14:29) Α, τα νώτα τους, όμως, εφαίνοντο να είναι εκτεθειμένα! «Κατεδίωξαν δε οι Αιγύπτιοι, και εισήλθον κατόπιν αυτών, πάντες οι ίπποι του Φαραώ, αι άμαξαι αυτού, και οι ιππείς αυτού, εν τω μέσω της θαλάσσης. Και εν τη φυλακή τη πρωινή, επέβλεψεν ο Ιεχωβά εκ του στύλου του πυρός και της νεφέλης επί το στράτευμα των Αιγυπτίων, και συνετάραξε το στράτευμα των Αιγυπτίων και εξέβαλε τους τροχούς των αμαξών αυτών, ώστε εσύροντο δυσκόλως· και είπον οι Αιγύπτιοι, Ας φύγωμεν απέμπροσθεν του Ισραήλ, διότι ο Ιεχωβά πολεμεί τους Αιγυπτίους υπέρ αυτών.»​—Έξοδ. 14:21-25, ΜΝΚ.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΑΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΑΣΜΑ

Αλλ’ ήταν πάρα πολύ αργά. Είχαν διαπράξει το σοβαρό λάθος να προκαλέσουν το όνομα του Ιεχωβά! Ο Θεός διέταξε τον Μωυσή να εκτείνη την χείρα του υπεράνω της θαλάσσης. Τα ύδατα ώρμησαν μαζί και οι Ισραηλίται, ασφαλείς στην ανατολική ακτή, είδαν τους Αιγυπτίους διώκτας των να κατασυντρίβωνται και τον καθένα να πνίγεται. Ο Ιεχωβά είχε δείξει την κραταιά κυριαρχική του δύναμι επάνω σ’ αυτή την παγκόσμιο δύναμι. Κατόπιν ο Μωυσής ωδήγησε τους Ισραηλίτας σ’ ένα ευχαριστήριο άσμα αίνου προς τον Ιεχωβά, αποδίδοντας σ’ αυτόν τιμή για τη νίκη, προς έπαινον του ονόματός του. Εξύμνησε τον Ιεχωβά ως ‘βασιλέα εις τους αιώνας των αιώνων’.​—Έξοδ. 14:26-31· 15:1-19· Ψαλμ. 136:15.

Ο Ιεχωβά είχε δείξει μεγάλο σεβασμό για τ’ όνομά του και για κείνο που συνεδέετο με τ’ όνομά του. Τώρα οι Ισραηλίται εγνώρισαν τον Ιεχωβά με τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι τον εγνώριζαν προηγουμένως. Είδαν επί τέλους την εκπλήρωσι της υποσχέσεώς του προς τον Αβραάμ να τους ελευθερώση με ‘υψηλόν βραχίονα’ και να κρίνη εκείνο το καταδυναστευτικό έθνος. Αυτό εξύψωσε το όνομά του σε νέα ύψη. Αλλ’ υπήρχε κάτι περισσότερο ακόμη, που θα έκανε ο Ιεχωβά, σ’ επόμενα δε τεύχη του περιοδικού αυτού θα δούμε πώς προχώρησε στο να τους εγκαταστήση ως ένα μεγάλο και ισχυρό έθνος που διετηρήθη επί αιώνες και εχρησίμευσε ως ένα σκαλοπάτι προς την τελική και μεγαλειωδώς ολοκληρωτική εκπλήρωσι της με διαθήκη υποσχέσεως προς τον αγαπητό του φίλο Αβραάμ, με την οποία θα φέρη μια ένδοξη λαμπρότητα στο όνομά του, η οποία θα κάμη την κραταιά απελευθέρωσι από την Αίγυπτο να φαίνεται συγκρινόμενη μικρή.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί ο νόμος που εδόθη στον Μωυσή απαιτούσε να τίθεται πρώτο το χέρι των μαρτύρων πάνω στο άτομο που κατεδικάσθη σε θάνατο, κι έχει αυτό κάποια εφαρμογή ή κάποιο μάθημα για μας σήμερα;

Για κείνους που κατεδικάζοντο σε θάνατο από το δικαστήριο του Ισραήλ, το Δευτερονόμιο 17:5-7 λέγει: « . . . και θέλεις λιθοβολήσει αυτούς με λίθους, και θέλουσιν αποθάνει. Επί στόματος δύο μαρτύρων, ή τριών μαρτύρων, θέλει θανατώνεσθαι ο άξιος θανάτου. . . . Αι χείρες των μαρτύρων θέλουσιν είσθαι αι πρώται επ’ αυτόν, εις το να θανατώνωσιν αυτόν, και έπειτα αι χείρες παντός του λαού. Ούτω θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου».

Όχι μόνο οι δικασταί και οι πρεσβύτεροι του έθνους ήσαν υπεύθυνοι να καθαρίσουν ό,τι ήταν κακό, αλλά και όλοι στον Ισραήλ έπρεπε να είναι ζηλωταί υπέρ της αληθινής λατρείας, πρόθυμοι να προσέχουν ώστε να μην επέρχεται μομφή στο όνομα του Θεού, να παραμένη καθαρή η οργάνωσις, αποφεύγοντας την κοινή κατάκρισι. Οι μάρτυρες έπρεπε να δείχνουν τον ζήλο τους, αναλαμβάνοντας την ηγεσία στην εκτέλεσι της καταδίκης. Τέτοιος ζήλος εδείχθη από τους Λευίτας όταν ενήργησαν εναντίον των Ισραηλιτών αδελφών των, που ήσκησαν τη λατρεία του μόσχου στο Σινά· από τον Φινεές τον Λευίτη στην εκτέλεσι του Συμεωνίτου Ζιμβρί, όταν πέθαναν 24.000 Ισραηλίται λόγω ανηθικότητος εν σχέσει με τον Βέελ-φεγώρ. (Έξοδ. 32:25-29· Αριθμ. 25:6-9) Οι γονείς υπεχρεούντο να φέρουν τον πείσμονα, αδιόρθωτο γυιό τους στους κριτάς, χωρίς να τον προασπίζουν από τη θανατική καταδίκη. Αν ένας εγίνετο ψευδοπροφήτης ή αποστάτης, η αγάπη του Ιεχωβά Θεού και η πιστότης σ’ αυτόν και στην οργάνωσί του προηγείτο κι απ’ τους στενωτέρους ακόμη φυσικούς δεσμούς, όπως οι του γυιού ή της θυγατρός.​—Δευτ. 21:18-21· 13:6-11.

Μια άλλη αρχή περιελαμβάνετο. Άλλο πράγμα είναι να καταμαρτυρή κάποιος εναντίον ενός ατόμου ενώπιον δικαστηρίου, αλλ’ είναι εντελώς άλλο πράγμα το να είναι κι ο εκτελεστής, χύνοντας πραγματικά το αίμα του ατόμου. Αυτό θα έκανε ένα μάρτυρα να σκεφθή πολύ προσεκτικά δίνοντας απόδειξι. Θα ήταν ένας πολύ σκληρός μάρτυς όποιος θα ψευδομαρτυρούσε, γνωρίζοντας ότι αυτός θα ήταν και ο πρώτος που θα ενεργούσε για τη θανάτωσι του ανδρός ή της γυναικός.

Έτσι και σήμερα, αν διαπράττεται ανομία από οποιονδήποτε μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, η δικαστική επιτροπή της εκκλησίας έχει ευθύνη να ερευνήση και να προβή σε αποκοπή από την επικοινωνία, για να ξεκαθαρίση ό,τι είναι κακό. Αλλ’ ο καθένας μέσα στην εκκλησία πρέπει να είναι εξίσου ζηλωτής για την καθαρότητα της εκκλησίας και την καλή κατάστασί της ενώπιον του Ιεχωβά, έστω κι αν ο ένοχος μπορή να είναι ακόμη κι ένας γυιός ή μια θυγατέρα. Ο καθένας πρέπει να έχη τον ζήλο να μαρτυρή ό,τι γνωρίζει για την υπόθεσι, χωρίς να κατακρατή πληροφορίες ή αποδείξεις ένεκα στενών οικογενειακών ή φιλικών δεσμών. Πρέπει να παραδέχεται την κρίσι της επιτροπής και να υποστηρίζη την ενέργειά της.​—Ζαχ. 13:3.

Επίσης, υπάρχει κι άλλο μάθημα για μας. Πρέπει πολύ να προσέχωμε να δίνωμε αληθινή, όχι ψευδή ή αμφισβητήσιμη μαρτυρία. Δεν πρέπει ν’ αφήνωμε την προκατάληψι ή μια προκατειλημμένη γνώμη να μας κάνουν να δίνωμε ψευδή, βεβιασμένη, απρόσεκτη ή ανακριβή μαρτυρία. Στέκομε υπόλογοι στον μεγάλο Κριτή, στον Ιεχωβά Θεό. Διότι πρέπει να ενθυμούμεθα ότι στον νόμο του Θεού προς τον Ισραήλ για ψευδή μαρτυρία επεβάλλετο η ποινή, που υπήρχε πρόθεσις να επιβληθή σε κείνον, κατά του οποίου εγίνετο η ψευδομαρτυρία.​—Δευτ. 19:18-20.

Έτσι, απ’ αυτόν τον νόμο, που είχε δοθή στον Ισραήλ, μπορούμε να εφαρμόσωμε στη σύγχρονη εποχή την αρχή του να είμεθα ζηλωταί για το δίκαιον, για την αγνή, την καθαρή λατρεία του Ιεχωβά, καθώς και την αρχή τού να είμεθα φιλαλήθεις, πολύ προσεκτικοί, όταν καταθέτωμε ως μάρτυρες, γνωρίζοντας ότι είμεθα ενώπιον του μεγάλου Κριτού, του Ιεχωβά, που μας κρίνει από τα λόγια που λέγομε σε μια τέτοια περίπτωσι.​—Ματθ. 12:36, 37.

● Είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να έχη ως προσφιλή ενασχόλησι μαγικά τεχνάσματα απλώς για διασκέδασί του;

Πιθανώς ένα άτομο να έχη ως προσφιλή ενασχόλησι το να κάνη τεχνάσματα, που δεν έχουν καμμιά σχέσι με την πραγματική μαγεία ή τον δαιμονισμό. Πιθανόν ένας να χρησιμοποιή απλώς ταχυδακτυλουργίες ή τεχνάσματα που περιέχουν αυταπάτες. Αν, λοιπόν, ένας επιδεικνύη απλώς πόσο επιδέξιος μπορεί να είναι με τα χέρια του, χωρίς την πρόθεσι να κάμη κάτι μαγικό, δεν μπορεί να υπάρξη αντίρρησις σε μια τέτοια ψυχαγωγία. Εν τούτοις, το αν ένας Χριστιανός θ’ αναμιχθή ή όχι σε τέτοιας φύσεως πράγματα, αυτό είναι κάτι που πρέπει να εξετασθή με περίσκεψι. Ένας μπορεί ν’ αρχίση εκτελώντας απλά τεχνάσματα, αλλ’ αυτό θα μπορούσε να οδηγήση σε πράξεις που, εν γνώσει ή εν αγνοία, μιμούνται τις μαγικές τέχνες. Ένας θα ήταν δυνατόν να μιμηθή με τέχνασμα πραγματικά μαγικά έργα, που εκτελούνται από δαίμονας, όπως είναι η αιώρησις στο κενόν, οι μυστηριώδεις μετακινήσεις αντικειμένων, οι εκτοπλασμικές υλοποιήσεις, και λοιπά. Αυτά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εμπλοκή με πονηρές πνευματικές δυνάμεις, διότι αυτό είναι ενασχόλησις σε ό,τι πραγματικά πράττουν οι δαίμονες.

Χαρακτηριστική του κινδύνου του να παίζη κανείς με οτιδήποτε που μοιάζει με δαιμονική ενέργεια είναι η πείρα μιας γυναίκας στο Λονδίνο. Η πείρα της περιγράφεται από τον Νάντορ Φόντορ στο βιβλίο Ο Στοιχειωμένος Νους. Αυτή η γυναίκα ήταν γοητευμένη από τη μαγεία και τον υπνωτισμό, και είχε μια εκτεταμένη βιβλιοθήκη περί μαγικών τεχνών. Η αφήγησις λέγει:

«Είχα ένα νεαρό παιδί που έμενε μαζί μου και υπεβάλλετο εύκολα στον υπνωτισμό. Εσχημάτισα ένα μαγικό κύκλο, έβαλα το παιδί μέσα και το υπνώτισα. Κατόπιν το διέταξα ν’ ανεβάση τον Διάβολο! Το παιδί κουλουριάσθηκε κι εκραύγαζε. Φοβήθηκε. . . . Τίποτα δεν συνέβη στις πρώτες πέντε υπνωτικές συνεδριάσεις. Αλλά την έκτη φορά κάτι έγινε, αυτό δε μ’ ετρόμαξε μέχρις αναισθησίας. Στον μαγικό κύκλο ενεφανίσθη ένα φως. Από μια φωτεινή ομίχλη δύο μάτια​—που είχαν το μέγεθος αυγών—​μ’ εκύτταζαν μ’ ένα φοβερό, διαπεραστικό βλέμμα, μια τρομερή έκφρασις. Ερώτησα βραχνά τι ήταν αυτό. Το παιδί απήντησε​—με μια εντελώς διαφορετική φωνή—​‘ο Δαίμων τον οποίον εξώρκισες σου μιλεί’. . . . Τόσο πολύ φοβήθηκα ώστε εκραύγασα, ‘Πίσω, μη ξανάρθης ποτέ! Δεν θα σ’ αφήσω, δεν σε θέλω!’ Το φως εξηφανίσθη με συρίζοντα ήχο και τα πράγματα επανήλθαν στην ομαλότητα. Αλλ’ εγώ ήμουν άσπρη σαν κιμωλία κι επί μέρες από τότε αισθανόμουν ως να μ’ εγκατέλειψε όλη η δύναμίς μου. Το παιδί ησθάνετο τα ίδια. Τέσσερες ή πέντε φορές ησθάνθη ότι μια δύναμις προσπάθησε να το κατακτήση.»

Το να παίζη κανείς με μαγικές επιδόσεις, έστω και αν τις ξεγελά, είναι άκρως επικίνδυνο, και είναι μια πρόσκλησις στους δαίμονας να κάμουν πραγματικά την εμφάνισί τους, όπως έκαμαν στην περίπτωσι ενός ανθρώπου, που δημιουργούσε πνευματιστικές συναθροίσεις, μόνο για να διαπιστώση ότι ενίοτε έκανε πραγματικά μεσαζοντικά φαινόμενα.​—Ωρολόγιον Χωρίς Δείκτας.

Ενίοτε εκείνοι που κάνουν τεχνάσματα προσπαθούν να κάμουν τους άλλους να πιστέψουν ότι κάνουν κάτι το υπερφυσικό, το μαγικό. Έτσι μπορεί, πραγματικά, ν’ αφήσουν τους εαυτούς των εκτεθειμένους σε πραγματικά δύσκολη θέσι με τους δαίμονας. Ασφαλώς κανένας Χριστιανός δεν θα ήθελε ν’ αξιώση ότι έχει υπερφυσικές δυνάμεις ή ν’ αφήση κάποια εντύπωσι ότι ασκεί Βαβυλωνιακή μαγεία, που καταδικάζεται από τον Θεό. (Δευτ. 18:10, 14) Ένας Χριστιανός πρέπει, επίσης, να έχη υπ’ όψιν ότι εκείνοι που τον γνωρίζουν ότι αυτός είναι ένας διάκονος του Θεού μπορεί να προσβλέπουν δυσμενώς στα όμοια με μαγικές ενέργειες τεχνάσματα· μερικοί μπορεί να προσκόψουν. Ένας Χριστιανός, λοιπόν, μπορεί εύκολα να διακρίνη ότι η επιδίωξις προσφιλούς ενασχολήσεως στα λεγόμενα «μαγικά» τεχνάσματα δεν είναι επωφελής.​—Φιλιππησ. 1:10· 1 Κορ. 6:12.

● Μήπως ο όφις απώλεσε μηρούς ή πόδια ως μέσα κινήσεως ως αποτέλεσμα της θείας κατάρας που αναγράφεται στη Γένεσι 3:14;

Στη Γένεσι 3:14 (ΜΝΚ) λέγει: «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου.» Αυτό είναι το μόνο μέρος της Γραφής, όπου δίδεται κάποια ένδειξις ότι ο όφις άλλοτε δεν περιπατούσε με την κοιλιά του.

Ό,τι λέγεται ενταύθα απευθύνεται, φυσικά, κυρίως στο αόρατο πνευματικό πλάσμα, που εχρησιμοποίησε τον κατά γράμμα όφιν ως όργανόν του. Προλέγει την ταπείνωσί του. Αλλά για να έχη κάποια ισχύ η συμβολική εφαρμογή της κρίσεως αυτής στο πονηρό πνευματικό πλάσμα που έγινε Σατανάς, πρέπει να υπάρχη εκπλήρωσίς της στον κατά γράμμα όφιν, ο οποίος εσυμβόλιζε τον Σατανάν. Είναι, επομένως, λογικό να συμπεράνωμε ότι προτού ο Θεός καταρασθή τον όφιν, αυτός είχε πόδια που τον ανύψωναν υπεράνω του εδάφους. Αφού ο Θεός είχε τη δύναμι να δημιουργήση εν πρώτοις τον όφιν, είχε και τη δύναμι να μεταβάλη το σώμα του έτσι ώστε να παύση να έχη πόδια και μπορούσε να περιφέρεται συρόμενος πάνω στην κοιλιά του.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

16 Όστις προσκυνεί το θηρίον . . . και αυτός θέλει πίει εκ του οίνου του θυμού του Θεού.​—Αποκάλ. 14:9, 10. Σ 15/2/64 40, 41

17 Εάν . . . αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου.​—Ματθ. 18:15. Σ 1/3/64 21, 22α

18 Η πόρνη η μεγάλη, η καθημένη επί των υδάτων των πολλών· μετά της οποίας επόρνευσαν οι βασιλείς της γης, . . . έχουσα εν τη χειρί αυτής χρυσούν ποτήριον, γέμον . . . ακαθαρσίας της πορνείας αυτής.​—Αποκάλ. 17:1, 2, 4. Σ 15/3/64 46, 47β

19 Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν ακακία μου· λύτρωσόν με, και ελέησόν με.​—Ψαλμ. 26:11. Σ 15/9/63 5, 6α

20 Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.​—Αποκάλ. 18:4. Σ 15/3/64 61, 62β

21 Βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς.​—1 Κορ. 1:26, 27. Σ 1/1/64 3α

22 Εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος, και ουχί εκ πίστεως μόνον. Ομοίως δε και η Ραάβ η πόρνη δεν εδικαιώθη εξ έργων . . . ; Διότι καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά.​—Ιάκ. 2:24-26. Σ 1/2/63 44, 45

23 Ηναντιώθην εις αυτόν κατά πρόσωπον, διότι ήτο αξιόμεμπτος.​—Γαλ. 2:11. Σ 1/3/64 18, 19α

24 Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα· αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας.​—1 Πέτρ. 2:25. Σ 1/11/63 13α

25 Θέλει βασανισθή με πυρ και θείον ενώπιον των αγίων αγγέλων και ενώπιον του Αρνίου.​—Αποκάλ. 14:10. Σ 15/2/64 43, 44

26 Φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς. Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην.​—1 Πέτρ. 4:7, 8. Σ 15/11/63 17, 18α

27 Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε.​—1 Τιμ. 4:15. Σ 15/12/63 19α

28 Κάλλιον το ολίγον του δικαίου, παρά ο πλούτος πολλών ασεβών. Διότι οι βραχίονες των ασεβών θέλουσι συντριφθή· τους δε δικαίους υποστηρίζει ο Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 37:16, 17, ΜΝΚ. Σ 1/1/64 18

29 Εδώ είναι η υπομονή των αγίων· εδώ οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού.​—Αποκάλ. 14:12. Σ 15/2/64 47

30 Ταύτα σοι γράφω, . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού.​—1 Τιμ. 3:14, 15. Σ 1/3/64 37-39α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Ιεχωβά Θεός έχει προμηθεύσει αιώνιον ευαγγέλιον, το οποίον σήμερα διακηρύττεται σε όλους τους λαούς, και αποτελεί προνόμιο των δούλων του στη γη να μετέχουν σ’ αυτή τη διακήρυξι. Στη διάρκεια του Οκτωβρίου, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν να το πράττουν αυτό με το να δίνουν σύντομες Γραφικές ομιλίες στα σπίτια των ανθρώπων, με το να διεξάγουν χωρίς δαπάνη Γραφικές μελέτες με όσους εκδηλώνουν ενδιαφέρον και με το να προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικόν Ξύπνα! προς δρχ. 30.

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΣ

Εγνωρίζατε ότι αυτό το περιοδικό, που κρατείτε στα χέρια σας, συνοδεύεται από ένα άλλο περιοδικό; Αυτό είναι το Ξύπνα! Όπως και Η Σκοπιά, είναι ένα πνευματικό ξυπνητήρι, διότι διέπεται από αληθινές Βιβλικές αρχές, όχι από φιλοσοφία ή σκοπιμότητα. Ούτε, όμως, χειρίζεται αποκλειστικά Γραφικές διδασκαλίες. Είναι ένα περιοδικό γεγονότων, ειδήσεων, καθημερινών προβλημάτων, πρακτικών επιστημών, ανθρωπίνων ενδιαφερόντων και των θαυμάτων της δημιουργίας του Θεού. Είναι διδακτικόν, εποικοδομητικόν ανάγνωσμα για όλους, όχι, όμως, από κάποια υλιστική άποψι. Στείλτε την παραγγελία σας για μια ετησία συνδρομή και θα λάβετε δωρεάν τρία βιβλιάρια που εξετάζουν επίκαιρα Γραφικά θέματα. Η ετησία συνδρομή είναι δρχ. 30.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυσι αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού· έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ.· επίσης περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

22 Νοεμβρίου: «Ειρήνη εν Ανθρώποις Ευδοκίας» ή Αρμαγεδδών​—Ποίον; §1-29. Σελ. 621.

29 Νοεμβρίου: «Ειρήνη εν Ανθρώποις Ευδοκίας» ή Αρμαγεδδών​—Ποίον; §30-57. Σελ. 627.

Πού Είναι η Αγάπη προς τον Πλησίον;

«Ω ΘΕΕ μου! Με μαχαίρωσε! Βοήθεια! Βοήθεια! Πεθαίνω! Πεθαίνω!» Έτσι επεκαλείτο βοήθεια η νεαρή γυναίκα, η κομψή Κίττυ Τζένοβεζ. Αλλ’ εις μάτην. Αργότερα, τριάντα οκτώ άτομα της από ευπόρους κατοικουμένης συνοικίας Κιού Γκάρντενς, στο Κουήνς, Νέας Υόρκης, ωμολόγησαν στην αστυνομία ότι είδαν να διαπράττεται αυτό το έγκλημα, αλλά τίποτε δεν έκαμαν γι’ αυτό· δηλαδή, τίποτε ώσπου ήταν πολύ αργά.»​—Τάιμς Νέας Υόρκης, 14, 27, Μαρτίου 1964.

Ύστερ’ από ένα μήνα ακριβώς, ένας νεαρός, ψυχοπαθής, ανερριχήθη στο γείσον του δωδεκάτου ορόφου ενός ξενοδοχείου στην πόλι Άλμπάνυ, Νέας Υόρκης, με την πρόθεσι ν’ αυτοκτονήση. Επί δύο ώρες εβημάτιζε στο γείσον, καπνίζοντας σιγαρέττα και συζητώντας τι να κάμη, κατά καιρούς μάλιστα γέρνοντας ως να προετοιμάζετο να πηδήση. Από κάτω είχαν συγκεντρωθή πλήθη, τελικά περίπου 4.000 σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας. Μεταξύ εκείνων που παρακολουθούσαν μερικοί φώναζαν: «Πήδα! Πήδα! Πήδα!» Ακούσθηκε, επίσης, κι η φωνή ενός νεαρού εγκληματίου συνήθους τύπου: «Άντε, λοιπόν, είσαι κοττόπουλο.» «Πήδα! Τι γίνεται, δειλέ;» Ένα κορίτσι, που δεν θα ήταν παραπάνω από δέκα ετών, σκαρφάλωσε σ’ ένα βάθρο ύψους πέντε ποδών, εκούνησε τα χέρια του κι εφώναξε: «Εγώ θα πηδήσω, θα πηδήσω.» Μια νεαρή γυναίκα ακούσθηκε να λέγη στον συνοδό της: «Θα ευχόμουν να πηδήση και να τελειώνωμε. Αν δεν πηδήση γρήγορα, θα χάσω με το τελευταίο μας λεωφορείο.» Μάταια διάφοροι αξιωματούχοι του δήμου κι ένας Καθολικός επίσκοπος προσπαθούσαν ν’ απομακρύνουν τον νεαρόν από το κινδυνώδες γείσον. Τελικά, όμως, ο επταετής ανεψιός του κατώρθωσε να τον κάμη ν’ αλλάξη σκέψι και ν’ αφεθή να οδηγηθή πάλι σε ασφαλές μέρος από το χέρι του παιδιού αυτού.​—Τάιμς, Νέας Υόρκης, 15 Απριλίου 1964.

Γιατί κάνουν έτσι οι άνθρωποι; Πώς ήταν δυνατόν τόσοι άνθρωποι να παρακολουθούν μια νέα γυναίκα να μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου​—ο επιτιθέμενος επανήλθε πολλές φορές επί τριάντα πέντε λεπτά και επανέλαβε τις μαχαιριές του—​κι ωστόσο τίποτε να μην κάνουν; Πραγματικά, περισσότεροι από τριάντα οκτώ ήσαν εκείνοι που παρέστησαν μάρτυρες· τριάντα οκτώ ωμολόγησαν ότι ήσαν αυτόπται μάρτυρες. Πολλοί άλλοι, που ήταν γνωστό ότι είδαν τη σκηνή, αρνήθηκαν να το ομολογήσουν. Κληρικοί, ψυχίατροι και κοινωνικοί επιστήμονες ή κοινωνιολόγοι εξήτασαν το γεγονός και παρέσχον διάφορες εξηγήσεις. Ένας κοινωνιολόγος εχαρακτήρισε τη στάσι των ανθρώπων εκείνων ως «παράλογη διαγωγή». Αλλ’ ήταν παράλογη;

Το γεγονός είναι ότι τα άτομα εκείνα θα μπορούσαν να εξηγήσουν τους λόγους, για τους οποίους παρέλειψαν να ενεργήσουν, μολονότι κατόπιν πολλοί απ’ αυτούς κατησχύνθησαν που παρέλειψαν να κάμουν κάτι. Η πιο κοινή δικαιολογία των ήταν ότι δεν ήθελαν ν’ αναμιχθούν. Αυτό μπορεί να είναι μια λογική δικαιολογία, αλλ’ είναι και βάσιμη; Δεν μπορούσαν αυτοί τουλάχιστον να καλέσουν αμέσως την αστυνομία; Η προς τον πλησίον αγάπη τουλάχιστον θα υπηγόρευε πολύ να ενεργήσουν έτσι.

Από μερικές απόψεις το γεγονός της Άλμπανυ, όπου έφηβοι και άλλοι προσεπάθησαν ανεπιτυχώς να κάμουν τον νεαρόν ν’ αυτοκτονήση, θα μπορούσε να λεχθή ότι ήταν μια ακόμη χειρότερη κηλίς για κείνους, που μιλούσαν κι ενεργούσαν με τέτοιον τρόπο. Απεδείχθησαν πιθανοί φονείς, διότι, αν κατώρθωναν να επηρεάσουν τον νεαρό ν’ αυτοκτονήση, το αίμα του θα ήταν επάνω στους ώμους των. Τι κάνει τους ανθρώπους να έχουν μια τόσο διεστραμμένη απόψι περί ζωής, ώστε να θέλουν να δοκιμάσουν τη συγκίνησι του να ιδούν ένα νεαρό ν’ αυτοκτονή; Γιατί προδίδουν τόση έλλειψι αγάπης στον πλησίον;

Αναμφιβόλως ένα μέρος της μομφής για μια νοοτροπία, που έχει τόσο σκληρυνθή, πρέπει ν’ αποδοθή στο έγκλημα και τη βία που επιδεικνύονται κάθε μέρα στις οθόνες της τηλεοράσεως και του κινηματογράφου. Όταν οι άνθρωποι παρακολουθούν κάθε μέρα αυτή τη βία, σκληρύνονται με αυτή κι έτσι την δέχονται ευμενώς βλέποντας την στην πραγματική ζωή σαν πιο συγκινητική ακόμη. Εν τούτοις, δεν συμβαίνει αυτό ως εάν δεν υπήρχε τίποτε άλλο να παρακολουθηθή. Υπάρχουν προγράμματα και ταινίες κινηματογράφου που πραγματικά καλλιεργούν συμπάθεια, κατανόησι και φιλαλληλία. Πόσο καλύτερο θα είναι να γεμίζωμε τη διάνοια μας με τέτοια εποικοδομητικά πράγματα!

Η ανθρώπινη φύσις, όπως έχει εκπέσει, είναι εμφύτως ιδιοτελής, αλλά μπορεί ν’ απογαλακτισθή από το να σκέπτεται μόνο τη δική της ευχαρίστησι και ωφέλεια με το να τρέφη τη διάνοια με το ορθό είδος διανοητικής τροφής. Και δεν μπορεί να βρεθή καλύτερη τροφή γι’ αυτό παρά στον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Αυτή τονίζει την προς τον πλησίον αγάπη από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι, τόσον αμέσως όσο και εμμέσως, με εντολές και με παραδείγματα και παραβολές. Έτσι, αναγράφοντας τα υποκριτικά λόγια του φονέως Κάιν αφού είχε θανατώσει τον αδελφό του​—«Μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;»—​εκθέτει και κατακρίνει τη σκληροκαρδία του. Ομοίως, το τελευταίο βιβλίο της Γραφής, αναγράφοντας την εντολή που σχετίζεται με το ύδωρ της ζωής, «Και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ», σιωπηρά κηρύττει την προς τον πλησίον αγάπη.​—Γέν. 4:9· Αποκάλ. 22:17.

Ιδιαίτερα ο Ιησούς Χριστός εκήρυττε την αγάπη προς τον πλησίον. Ετόνιζε ότι η δεύτερη εντολή ήταν, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν», και μας έδωσε τον «Χρυσούν Κανόνα»: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.» Αν σας εμαχαίρωναν, θα θέλατε να καλέση κάποιος την αστυνομία; Αν βρίσκεσθε σε τόση διανοητική αναταραχή, ώστε να θέλετε ν’ αυτοκτονήσετε, θα θέλατε να υποκινηθήτε να το πράξετε ή θα θέλατε οι άλλοι να επιδείξουν καλωσύνη κι ενδιαφέρον για την ευημερία σας;​—Μάρκ. 12:31· Λουκ. 6:31.

Πόσο κατάλληλη εδώ είναι η παραβολή του Ιησού για τον Καλόν Σαμαρείτη! Ένας άνθρωπος εληστεύθη, εδάρη κι αφέθη ημιθανής στο άκρον του δρόμου. Ένας ιερεύς κι ένας Λευίτης, δύο άτομα που κατείχαν θέσεις μεταξύ των Ιουδαίων, όπως έκαμαν και οι άνθρωποι του Κιού Γκάρντενς, αγνόησαν την αθλία κατάστασι του θύματος. Ένας καταφρονεμένος Σαμαρείτης, ο οποίος στην εποχή του Ιησού ήταν κάτω από εχθρική διάκρισι, όπως γίνεται σε πολλούς τόπους με τους Νέγρους σήμερα, για τους οποίους υπάρχει εχθρική διάκρισις, ήλθε κοντά και, βλέποντας την αθλία κατάστασι του θύματος, «εσπλαγχνίσθη· και πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού. . . . Και . . . έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον, και επεμελήθη αυτού.» Τι καλό παράδειγμα εκδηλώσεως αγάπης προς τον πλησίον!​—Λουκ. 10:30-34.

Ο Ιησούς, επίσης, είπε: «Ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι.» Καθ’ όσον παρέχεται ευκαιρία, λοιπόν, δίνετε χείρα βοηθείας στα μικρά πράγματα της ζωής, στο σπίτι, στον τόπο της εργασίας σας και στην εκκλησία σας, και κατόπιν σε καιρό κρίσεως ανταποκριθήτε όπως πρέπει. Αυτό, φυσικά, θα περιελάμβανε και το να δώσετε παρηγορία με το αιώνιον ευαγγέλιον περί της βασιλείας του Θεού σ’ εκείνους που στενάζουν και βοούν για τα βδελύγματα που βλέπουν να γίνωνται.​—Λουκ. 16:10· Ιεζ. 9:4.

Ποιο Είναι το Όνομα;

Πρέπει να χρησιμοποιούμε όνομα για τον Θεό; Αν ναι, πώς πρέπει να προφέρεται;

«ΓΙΑΤΙ έπαυσαν να θέτουν το όνομα του Θεού, ‘Ιεχωβά’, στη Βίβλο;» ρωτούσε μια επιστολή το θρησκευτικό τμήμα της εφημερίδος Εσπερινός Αστήρ της Ουάσιγκτων, D.C., την 30 Σεπτεμβρίου 1961. Στην ερώτησι εδόθη απάντησις από έναν κληρικό, ο οποίος είπε: «Ο κύριος λόγος για τον οποίον έχει παραλειφθή αυτό το όνομα από τις περισσότερες Αγγλικές Γραφές είναι ότι τούτο δεν ενεφανίσθη στα αρχικά Εβραϊκά χειρόγραφα.»

Κατά παρόμοιο τρόπο, όταν εξεδόθη η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις της Βίβλου το 1952, οι μεταφρασταί της εξήλειψαν τη χρήσι του ονόματος «Ιεχωβά», λέγοντας: «Η λέξις ‘Ιεχωβά’ δεν αντιπροσωπεύει επακριβώς κάποια μορφή του Ονόματος, που εχρησιμοποιήθη ποτέ στην Εβραϊκή.»

Παρόμοια, όταν το Ρωμαιοκαθολικό έντυπο Ο Κυριακάτικος Επισκέπτης Μας, της 1ης Οκτωβρίου 1961, έκαμε σχόλια επί του ονόματος «Ιεχωβά», είπε: «Το Ιεχωβά είναι ένα λάθος των Χριστιανών. Το όνομα ούτε εγράφετο ούτε επροφέρετο έτσι από τους Ιουδαίους.»

Ο τρόπος του σκέπτεσθαι, που αντιπροσωπεύεται απ’ αυτά τα παραδείγματα, είναι κοινός μεταξύ των θρησκευτικών ηγετών του «Χριστιανικού κόσμου». Γενικά, ισχυρίζονται ότι το να χρησιμοποιή ένας το όνομα «Ιεχωβά», αναφερόμενος στον Παντοδύναμο Θεό, είναι εσφαλμένο. Όθεν, πολλοί απ’ αυτούς το εξαλείφουν από τις μεταφράσεις της Γραφής των, από τις ομιλίες των, από τα συγγράμματά των, ως επίσης και από τη λατρεία των. Ναι, οι πιο μεγάλες θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» έχουν στην πραγματικότητα εγκαταλείψει τη χρήσι ενός ονόματος για τον Δημιουργό και ισχυρίζονται ότι τίτλοι, όπως «Κύριος» ή «Θεός» είναι αρκετοί.

ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ Ο ΘΕΟΣ;

Απ’ όλα αυτά, ο μέσος άνθρωπος, που δεν έχει εξοικειωθή με τη γνώσι της Γραφής, θα μπορούσε να συμπεράνη ότι δεν υπάρχει όνομα για τον Θεό· ότι ο όρος «Ιεχωβά» είναι μια επινόησις, που στην πραγματικότητα δεν έχει βάσι. Επομένως, μια βασική ερώτησις που θα μπορούσε τώρα να υποβληθή είναι: «Έχει όνομα ο Θεός;»

Πού θα πηγαίνατε να βρήτε απάντησι σ’ αυτή την ερώτησι; Αν κάποιος αμφέβαλλε για τα αν είχατε όνομα σεις, δεν θα ήταν το πιο λογικό πράγμα να ζητήση πληροφορίες από σας; Βεβαίως, διότι σεις θα ήσθε στην καλύτερη θέσι ν’ απαντήσετε, αν και θα σας εφαίνετο σαν μια πολύ ανόητη ερώτησις, εφόσον είχατε χρησιμοποιήσει τ’ όνομά σας σε όλη σας τη ζωή!

Κατά τον ίδιο τρόπο, θα ήταν πάρα πολύ λογικό να ρωτήσωμε τον Θεό τον ίδιο, αν έχη όνομα. Πού θα πάμε να το κάμωμε αυτό; Θα πάμε στο σύγγραμμα, που αυτός ενέπνευσε με το πνεύμα του το άγιο, το οποίον σύγγραμμα είναι η Αγία Γραφή. Σ’ αυτόν τον Λόγο του Θεού δηλούται, σύμφωνα με τη Ρωμαιοκαθολική μετάφρασι Ντουαί: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου.» (Ματθ. 6:9) Μια νεώτερη μετάφρασις, η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις, λέγει στον Ψαλμό 22:22: «Θέλω διηγείσθαι το όνομά σου προς τους αδελφούς μου.» Η ευρέως χρησιμοποιούμενη Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου αποδίδει το Ησαΐας 14:4 ως εξής: «Και εν εκείνη τη ημέρα θέλετε ειπεί, Δοξολογείτε τον ΚΥΡΙΟΝ, επικαλείσθε το όνομα αυτού, κάμετε γνωστά εις τα έθνη τα έργα αυτού, μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού.» Η Καθολική μετάφρασις Νοξ αποδίδει τα λόγια του Ιησού στο Ιωάννης 17:6 ως εξής: «Εγνωστοποίησα το όνομά σου.»

Ενώ υπάρχουν πολλά επί πλέον εδάφια από πολύ περισσότερες μεταφράσεις, που θα μπορούσαν να παρατεθούν για να καταδείξουν το ίδιο πράγμα, δεν πρέπει μήπως να συμπεράναμε υποχρεωτικά απ’ αυτά τα δείγματα εδαφίων ότι ο Θεός έχει όνομα; Όλοι οι λογικοί άνθρωποι θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι έχει. Αλλά μήπως το όνομα αυτό είναι «Θεός» ή «Κύριος»; Όχι, διότι αυτά δεν είναι ονόματα άλλα τίτλοι, όπως σεις θα μπορούσατε ν’ αποκληθήτε «Κύριος».

Το ότι είναι ζωτικό να γνωρίζετε το όνομα του Θεού και να το χρησιμοποιήτε, το διασαφηνίζει ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, διότι στο Ρωμαίους 10:13, που είναι παράθεσις από τον Ιωήλ 2:32, λέγει: «Διότι “πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή”.»​—Καθολική μετάφρασις Ντουαί.

Συνεπώς, η απόδειξις από τον Λόγο του Θεού άγει στο συμπέρασμα ότι ο Θεός έχει πράγματι ένα όνομα και ότι είναι σπουδαίο για τους εκζητητάς της ζωής να το γνωρίζουν και να το χρησιμοποιούν. Το ν’ αμφιβάλλετε ότι ο Θεός έχει όνομα είναι πολύ περισσότερο ανόητο από το ν’ αμφιβάλλετε αν σεις έχετε όνομα.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ;

Ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός έχει όνομα, παραμένει ακόμη η ερώτησις, Ποιο είναι αυτό;

Στο Εβραϊκό τμήμα των Γραφών το όνομα αυτό σαφώς εκφωνείται για μας δια τεσσάρων Εβραϊκών γραμμάτων, που ονομάζονται «τετραγράμματον». Αυτά τα τέσσερα Εβραϊκά γράμματα είναι τα ισοδύναμα προς τα δικά μας τέσσερα Ελληνικά γράμματα ΓΧΒΧ. Το άρθρο της εφημερίδος Εσπερινός Αστήρ της Ουάσιγκτων, που ανεφέρθη προηγουμένως, έγραφε σχετικά μ’ αυτό ότι το θείον όνομα «επροφέρετο με Εβραϊκά γράμματα που είναι αντίστοιχα των [Αγγλικών] YHWH.» Ο Κυριακάτικος Επισκέπτης Μας έγραψε: «Εγράφετο μόνον με σύμφωνα: YHWH [ΓΧΒΧ].» Ο πρόλογος στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι της Γραφής έκαμε λόγον για τα «τέσσερα σύμφωνα YHWH [ΓΧΒΧ] του Ονόματος.»

Εφόσον τα Εβραϊκά γράμματα του Θείου Ονόματος είναι τόσο καλά γνωστά, γιατί να υπάρχη οποιαδήποτε δυσκολία στο να καθορίσωμε ποιο είναι το όνομα; Η δυσκολία εμφανίζεται στη μετάφρασι της αρχαίας Εβραϊκής γλώσσης. Στην αρχαία Εβραϊκή γραφή εχρησιμοποιούντο μόνον σύμφωνα, όχι φωνήεντα. Εκείνοι που την μιλούσαν παρενέβαλλαν ήχους φωνηέντων βάσει της εκ μέρους των γνώσεως της Εβραϊκής προφοράς.

Επειδή το Θείον Όνομα αντιπροσωπεύεται από τέσσερα Εβραϊκά σύμφωνα, και όχι φωνήεντα, παρουσιάζεται η δυσκολία μόνη της. Οι εξοικειωμένοι με την Εβραϊκή, όπως ήσαν ο Ιησούς και οι αρχαίοι Εβραίοι πριν απ’ αυτόν, ασφαλώς εγνώριζαν καλά και επρόφεραν σωστά το όνομα, εφόσον ευρίσκετο 6.962 φορές στις Εβραϊκές Γραφές. Αλλ’ ειδικά μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ στο 70 μ.Χ., η ορθή προφορά έφθασε βαθμιαίως στο σημείο ν’ απολεσθή. Σ’ αυτό προσετέθη η αποστατική Ιουδαϊκή δεισιδαιμονία, ότι ήταν αμαρτία να προφέρουν το Θείον Όνομα, την οποία δεισιδαιμονία, φυσικά, δεν συνεμερίζοντο ο Ιησούς, οι πρώτοι Χριστιανοί, ή οι αρχαίοι πιστοί Εβραίοι. Έτσι, με τον καιρό, η κατάλληλη προφορά του ΓΧΒΧ κατέστη, γενικώς, άγνωστη.

Σημεία φωνηέντων στα Εβραϊκά αντίγραφα της Γραφής ετέθησαν σε χρήσι για πρώτη φορά τον έβδομον αιώνα της Κοινής μας Εποχής. Τα σημεία αυτά έδειχναν ποιοι ήχοι φωνηέντων έπρεπε να χρησιμοποιηθούν, όταν εδιάβαζαν το εξ ολοκλήρου από σύμφωνα αποτελούμενο Εβραϊκό κείμενο. Αλλά, λόγω της δεισιδαιμονίας να μην προφέρουν το Θείον Όνομα, παρενεβλήθησαν τα σημεία φωνηέντων για το Ελοχείμ (Θεός) και το Αδωνάι (Κύριος), για να προειδοποιούν τον αναγνώστη να προφέρη αυτές τις λέξεις αντί του Θείου Ονόματος. Με συνδυασμό αυτών των προειδοποιητικών σημείων φωνηέντων και των τεσσάρων Εβραϊκών συμφώνων, διεμορφώθησαν οι προφορές Γιεχοβί και Γιεχοβά, από τις οποίες παρήχθη στην Αγγλική μεν γλώσσα το «Τζεχόβα», στην Ελληνική δε το «Ιεχωβά». Έτσι εισήχθη στις Αγγλικές μεταφράσεις της Γραφής, περιλαμβανομένης της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου πριν από 350 περίπου έτη.

Μολονότι η ακριβής προφορά του Θείου Ονόματος στην Εβραϊκή δεν είναι σήμερα γνωστή, ποιά προφορά θα μπορούσε να είναι η πλησιέστερη; Μια πρόσφατη Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις, Η Αγία Βίβλος, που εξεδόθη από τον Μονσινιόρ Τ. Ο’Κόννελ, σχολιάζοντας το Έξοδος 3:14, λέγει: «Είμαι αυτός που είμαι: η έκφρασις αυτή είναι προφανώς η πηγή της λέξεως Γιαχβέ, που είναι το κατάλληλο προσωπικό όνομα του Θεού του Ισραήλ.» Η Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασις λέγει: «Σχεδόν, αν όχι απόλυτα, είναι βέβαιον ότι το Όνομα επροφέρετο αρχικά ‘Γιαχβέ’.» Το άρθρον του Εσπερινού Αστέρος έλεγε: «Αν το όνομα επρόκειτο να εκφωνηθή, θα ήταν ορθότερο να το εκφωνούμε ως ‘Γιαχβέ’.»

Μάλιστα, πολλοί σχολιασταί της Γραφής αναγνωρίζουν ότι το «Γιαχβέ» αντιπροσωπεύει πιστότερα την Εβραϊκή προφορά του θείου Ονόματος. Αλλ’ αυτό δείχνει, επίσης, την έλλειψι δικαιολογίας εκ μέρους των θρησκειών του «Χριστιανικού κόσμου» για την αφαίρεσι του θείου Ονόματος από τις μεταφράσεις της Γραφής και την καθημερινή λατρεία! Αν η προφορά «Γιαχβέ», ή έστω μια άλλη, λέγουν ότι είναι ορθότερη, τότε γιατί δεν την χρησιμοποιούν; Τι έννοια έχει να παραδέχωνται μια ορθότερη προφορά και κατόπιν να απαλείψουν τη χρήσι της εξ ολοκλήρου; Αληθινά, αποτελεί υποκρισία στο πλήρες, να υπερασπίζεται ένας μια προφορά έναντι μιας άλλης και κατόπιν να μην χρησιμοποιή ούτε τη μία ούτε την άλλη!

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΑΣ

Ποια προφορά θεωρούν οι μάρτυρες του Ιεχωβά ως περισσότερο ορθή; Στη σελίδα 25 του προλόγου της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, που εδημοσιεύθη από τη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά στο 1950, οι μεταφρασταί εδήλωσαν ότι έκλιναν στο να θεωρούν την προφορά ‘Γιαχ-βε’ ως την περισσότερο ορθή απόδοσι.

Αν το εκδοτικό όργανο των μαρτύρων του Ιεχωβά αναγνωρίζη ότι το «Γιαχβέ» είναι ορθότερο, γιατί, αντί αυτού, χρησιμοποιούν το «Ιεχωβά» (Αγγλ. «Τζεχόβα») στη μετάφρασι στα συγγράμματα και στη λατρεία τους; Διότι επί πολλούς αιώνες ο λαός έχει εξοικειώθη με τη μορφή «Ιεχωβά» και η μορφή αυτή του Ονόματος, εξίσου πιστά με άλλες μορφές, διατηρεί τους ήχους των τεσσάρων συμφώνων του τετραγραμμάτου. Επί πλέον, δεν μιλούμε την Εβραϊκή σήμερα! Μιλούμε άλλες γλώσσες. Όταν, λόγου χάριν, μιλούμε την Ελληνική, τότε χρησιμοποιούμε την Ελληνική προφορά του Θείου Ονόματος, η οποία είναι «Ιεχωβά». Σε άλλες γλώσσες το Θείον όνομα προφέρεται διαφορετικά, μολονότι αρκετά παρόμοια ως επί το πλείστον.

Εκείνοι, που απορρίπτουν το Αγγλικό «Τζεχόβα» και επιμένουν στη χρήσι της Εβραϊκής προφοράς, θα έκαναν καλά να ρωτήσουν τον εαυτό τους γιατί λέγουν «Τζήζας Κράιστ», ενώ δεν ήταν αυτός ο τρόπος, με τον οποίον επροφέρετο τ’ όνομά του στην Εβραϊκή. Αυτός είναι ο Αγγλικός τρόπος, που προέρχεται από την Ελληνική γλώσσα. Στην Εβραϊκή, το «Τζήζας» θα έπροφέρετο πιστότερα ως «Γιεόσιουα» και το «Κράιστ» ως «Μεσιάια». Λοιπόν, όπως λέγαμε «Τζήζας Κράιστ» στην Αγγλική γλώσσα, λέγομε, επίσης, «Τζεχόβα», αμφότερα δε είναι ορθά, όταν μιλούμε την Αγγλική.

Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος 8, έκδοσις του 1910, σελίς 329, σημειώνει την ορθότητα της χρήσεως του «Ιεχωβά» στην Αγγλική, όταν γράφη: «Ιεχωβά, το κατάλληλο όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.» Μ’ ενδιαφέροντα τρόπο, προσθέτει: «Διεκρατείτο η γνώμη από μερικούς σχολιαστάς του τελευταίου καιρού ότι η λέξις Ιεχωβά χρονολογείται μόνον από το έτος 1520. . . . Αλλ’ οι συγγραφείς του δεκάτου έκτου αιώνος, Καθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι, είναι τελείως εξοικειωμένοι με τη λέξι. . . . Εκτός αυτού, ο Δρούσιος το ανεκάλυψε στον Πορσέτον, έναν θεολόγο του δεκάτου τετάρτου αιώνος. Τέλος, η λέξις βρίσκεται ακόμη και στο ‘Πούγκιο Φιντέι’ του Ραϋμόνδου Μαρτέν, ένα έργο που εγράφη το 1270 περίπου. Πιθανώς η εισαγωγή του ονόματος Ιεχωβά είναι προγενεστέρα του Ρ. Μαρτέν.»

Συνεπώς, είναι απολύτως ορθό το ότι η Μετάφρασις Βασιλέως Ιακώβου λέγει στον Ψαλμό 83:18: «Ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου μόνου το όνομα είναι ΙΕΧΩΒΑ, είσαι ο ύψιστος επί πάσαν την γην.» Είναι, επίσης, ορθό για άλλες μεταφράσεις, όπως είναι η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις, η Γραφή του Συγχρόνου Αναγνώστου του Μούλτον, η μετάφρασις του Ρόμπερτ Γιάγκ, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, και άλλες, να μεταχειρίζωνται το «Τζεχόβα» στην Αγγλική [«Ιεχωβά» στην Ελληνική]. Μεταφράσεις σε πολλές άλλες γλώσσες χρησιμοποιούν το θείον Όνομα στα δικά των γλωσσικά ιδιώματα.

Το ότι το Θείον Όνομα έπρεπε να χρησιμοποιήται διετυπώθη καλώς από τον Γιόχαν Νταβίντ Μικαέλις στη Γερμανική του μετάφρασι της Παλαιάς Διαθήκης του δεκάτου ογδόου αιώνος. Όταν έκαμε σχόλια επί της Γενέσεως, είπε μεταξύ άλλων: «Αφ’ ετέρου, το όνομα Ιεχωβά [Γεχόβα, στη Γερμανική] χρησιμοποιείται εξίσου σε μακρά τμήματα [της Γραφής] και το Υπέρτατον Ον συνεχώς καλείται Ιεχωβά Θεός, προφανώς με την πρόθεσι να μεταδώση στον αναγνώστη [τη σκέψι] ότι ο Θεός, περί του οποίου ομιλεί ο Μωυσής, είναι εκείνος ο Θεός που έκαμε τον εαυτό του γνωστόν σ’ αυτόν με το όνομα Ιεχωβά και ο οποίος διεχώρισε τον εαυτό του απ’ όλους τους άλλους θεούς μέσω του ιδιαιτέρου αυτού ονόματος. . . . ως εκ τούτου το εθεώρησα ζήτημα ακεραιότητος να το προσδιορίσω στη μετάφρασι, μολονότι πιθανόν να μην ηχούσε πάντοτε ευχάριστα στο Γερμανικό αυτί.»

Στα σχόλια του επί του βιβλίου του Ιώβ, ο Μικαέλις είπε: «Τίποτε δεν ήγειρε σε μένα συχνότερες αμφιβολίες στη μετάφρασι από το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, που εμφανίζεται τόσο συχνά στην Εβραϊκή [Γραφή]. Μερικοί φίλοι μου επέμεναν να μην παρεισαγάγω καθόλου την ξενική αυτή λέξι. . . . Ιεχωβά είναι ένα ‘Κύριον Όνομα’, και, όπως ακριβώς διατηρώ καταλλήλως άλλα ‘κύρια ονόματα [όπως τα] Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, ή, όταν παίρνω ονόματα άλλων θεών ως παραδείγματα, Βάαλ, Ασταρώθ, Δαγών​—που μπορεί να ηχούν ως ξενικά, όπως και φαίνονται—​τούτο μπορεί κάλλιστα να συμβή στην περίπτωσι του ονόματος Ιεχωβά. Στη μετάφρασι [έργου] ενός κλασσικού συγγραφέως, ένας δεν θα είχε τον ελάχιστο δισταγμό ως προς τη χρήσι των ονομάτων Ζευς, Απόλλων [και] Άρτεμις· γιατί, λοιπόν, το όνομα του Μόνου Αληθινού Θεού να είναι πιο δυσάρεστο; Ως εκ τούτου δεν βλέπω τον λόγο να μην χρησιμοποιώ το όνομα Ιεχωβά στη Γερμανική Γραφή.»

Όπως ο μεταφραστής αυτός το διευκρινίζει τόσο καλά, το όνομα του Θεού, Ιεχωβά, εμφανίζεται τόσο πολύ συχνά στη Γραφή, ώστε οι άνθρωποι ακεραιότητος που φοβούνται τον Θεό, δεσμεύονται από τη συνείδησί τους ν’ αποδίδουν το Θείον Όνομα στις μεταφράσεις των και στη λατρεία των, οποιαδήποτε γλώσσα κι αν μιλούν.

Το ότι είναι ορθό να χρησιμοποιούμε το Θείον Όνομα στη γλώσσα που μιλούμε δεν πρέπει να φαίνεται τόσο παράδοξο. Το ίδιο συμβαίνει ακριβώς και με τ’ άλλα ονόματα. Είναι μήπως το όνομα σας «Τζων» στην Αγγλική; Λοιπόν δεν παραμένει το ίδιο στην Ισπανική γλώσσα, διότι στην Ισπανική θα ήταν «Χουάν». Στη Γαλλική γλώσσα το ίδιο αυτό όνομα θα ήταν «Ζαν». Στη Γερμανική γλώσσα είναι «Γιοχάννες». Στην Εβραϊκή είναι «Γιοχανάν». Σε άλλες γλώσσες το ίδιο αυτό όνομα δυνατόν να προφέρεται με ποικίλους τρόπους. Αλλ’ επειδή απλώς το όνομά σας προφέρεται διαφορετικά σε διάφορες γλώσσες, μήπως θα εγκαταλείπατε τελείως τη χρήσι του στη δική σας γλώσσα; Ασφαλώς όχι! Ούτε και το όνομα του Θεού θα έπρεπε να εγκαταλειφθή επειδή και μόνον προφέρεται διαφορετικά σε διάφορες γλώσσες!

ΤΟ ΖΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ

Το ζωτικό σημείο δεν είναι κατά πόσον το «Γιαχβέ» ή κάποια άλλη μορφή του Θείου Ονόματος είναι περισσότερο ορθή στην Εβραϊκή. Το ζωτικό σημείο είναι κατά πόσον χρησιμοποιείτε την προφορά που είναι κοινή στη γλώσσα σας. Οποιαδήποτε θρησκεία που εγκαταλείπει τη χρήσι του δεν μπορεί να είναι η αληθινή θρησκεία, διότι ο Θεός είπε: «Ο λαός μου θέλει γνωρίσει το όνομά μου.» Όχι μόνον γνωρίζουν πράγματι ποιο είναι Το Όνομα, αλλά γι’ αυτούς είναι ένα όνομα εξυψωμένο και το μεταχειρίζονται με σεβασμό.​—Ησ. 52:6, Μετ. Βασ. Ιακώβου και Νεοελληνική Μετάφρασις.

Εκείνοι, που θέλουν να υπηρετήσουν πιστά τον Θεό και να δεχθούν τις ευλογίες του, χρησιμοποιούν το όνομά του. Χρησιμοποιούν το Θείον Όνομα στη γλώσσα των και αγωνίζονται να το μεγαλύνουν στον μεγαλύτερο βαθμό που είναι δυνατόν. Αντιλαμβάνονται καλά ότι ο Θεός «επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού», και θέλουν να είναι συνταυτισμένοι μ’ εκείνον τον λαό.​—Πράξ. 15:14.

Έτσι, λοιπόν, ποιο είναι το όνομα του Θεού; Στην Αγγλική, μεταφραζόμενη πιστά από τις Εβραϊκές Γραφές, η Βίβλος απαντά: «Εγώ είμαι ο Τζεχόβα [στην Ελληνική: Ιεχωβά] Τούτο είναι το όνομά μου.»​—Ησ. 42:8, ΜΝΚ.

Από το Σκότος στο Φως

Αφήγησις υπό Γουέντζελ Κουν

‘ΜΑΣ εκάλεσε από το σκότος στο θαυμαστό του φως!’ Οι λόγοι αυτοί ενός αποστόλου του Ιησού Χριστού, στην 1 Πέτρ. 2:9, έχουν βαθιά σημασία για μένα. Αλλά για να αναδυθώ από το σκοτάδι αυτού του συστήματος πραγμάτων στο φως της αληθείας του Λόγου του Θεού δεν ήταν ένας Κυριακάτικος απογευματινός περίπατος.

Έχοντας γεννηθή προ της εισόδου του παρόντος αιώνος, πέρασα μια σχετικώς ευτυχισμένη περίοδο παιδικής ηλικίας σ’ ένα μικρό χωριό της ανατολικής γωνιάς της Βοημίας. Δεν ήμουν ακόμη πέντε ετών όταν ο πατέρας μου πέθανε. Από πολύ ενωρίς στην παιδική μου ηλικία επεδίωξα να μελετήσω με προσοχή πράγματα που είχαν σχέσι με την πίστι στον Θεό.

Έτσι, επεσκέφθηκα πολλές φορές μια πόλι προσκυνήματος που ήταν ευνοϊκή για τις μελέτες μου. Είδα εκεί πράγματα που μ’ ενέβαλαν σε σκέψεις: παλαιά δεκανίκια και ματογυάλια και παρόμοια πράγματα κρεμασμένα, που ανήκαν κάποτε σε άτομα τα οποία, όπως ελέγετο, είχαν ξαφνικά γίνει καλά με θαυματουργικό τρόπο. «Μητέρα, είναι δυνατόν σήμερα να θεραπευθή ένας τόσο γρήγορα;» ρώτησα κάποτε. «Πιθανώς, ν-α-ι», ήλθε η διστακτική απάντησις, αλλ’ η μητέρα δεν μπορούσε να μου πη μια συγκεκριμένη περίπτωσι. Η προσοχή μου ειλκύετο συχνά προς τις πομπές, επίσης, που συνέρρεαν προς το μέρος του προσκυνήματος από κοντά και μακριά, ενώ αυτοί που συμμετείχαν προσηύχοντο δυνατά σύμφωνα με το κομβολόγι προσευχών ή με λιτανευτικό τρόπο, συνοδευόμενοι μερικές φορές από ένα ομοίωμα της Μαρίας στερεωμένο σε μια ξύλινη βάσι και φερόμενο στους ώμους τεσσάρων ανδρών.

Αλλά και σε άλλα ακόμη μέρη προσκυνήματος πολύ πιο μακρινά με ωδήγησε η μητέρα μου. Εκείνο που είλκυσε την προσοχή μου κατά τις «μελέτες» μου ήταν η χτυπητή διαφορά των ενδυμασιών του Ιησού και των αποστόλων στις εικόνες, συγκρινομένων με τους πολυτελώς ντυμένους επισκόπους και πάπας. Οι πρώτοι ήσαν πάντοτε ντυμένοι όπως ο κοινός λαός. Γιατί να μην εμφανίζεται ποτέ και ο Ιησούς με θαυμάσια ιερατικά άμφια; Αυτός ασφαλώς, περισσότερο απ’ όλους, ως επίσης και οι απόστολοί του που εφόρεσαν μόνον συνήθεις ενδυμασίες, θα ήσαν άξιοι τέτοιας μεγαλειώδους αμφιέσεως, διαλογίσθηκα. Και πώς αυτή η περίβλεπτη αλλαγή στην ενδυμασία έλαβε χώραν; Δεν προχώρησα περισσότερο στους διαλογισμούς μου· εφαίνετο ότι μου έλειπε το «νήμα». Εκείνο τον καιρό δεν εγνώριζα καν την ύπαρξι της Αγίας Γραφής.

Βρισκόμουν πια στο δωδέκατο έτος της ηλικίας μου, όταν ένας ιερεύς έφερε μαζί του μια μέρα στο σχολείο ένα βιβλίο με μαύρο κάλυμμα για θρησκευτική διδασκαλία, εξηγώντας μας ότι αυτό το βιβλίο περιείχε τις Άγιες Γραφές και ότι υπήρχαν προφητείες σ’ αυτό. «Απλώς ένα βιβλίο για τους κληρικούς», σκέφθηκα.

Όταν άφησα το σχολείο στα δεκατέσσερά μου χρόνια, διάλεξα ένα επάγγελμα που μου επέτρεπε να δω κάτι από τον κόσμο. Ταξίδεψα από τη Βοημία στο Αυστριακά Τυρόλο, κι ένα έτος αργότερα, το 1914, στην Ελβετία. Στο τέλος του θέρους αυτού του έτους εγνώρισα τους μάρτυρας του Ιεχωβά και, μέσω αυτών, τη Γραφή.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΣΔΥΗ

Φθάνοντας στην Ελβετία, παρετήρησα στο Πληροφοριακό Δελτίο για την Πόλι της Βέρνης, που διενέμετο σε κάθε σπίτι της Βέρνης, την επικεφαλίδα «Θρησκευτικές Λειτουργίες» και τον μεγάλον αριθμό των συναθροίσεων των θρησκευτικών δογμάτων, που θα μπορούσε οποιοσδήποτε να παρακολουθήση. Πήγα σε μερικές. Αλλά δεν μου έκαναν εντύπωσι εκείνα που άκουσα. Εμελέτησα πάλι τη στήλη και βρήκα στο κάτω μέρος μια που ωνομάζετο «Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής». Γραφή; Δεν είχα ακούσει τη λέξι αυτή κάποτε πριν; Ναι, τότε στο σχολείο! «Σαν τι να είναι πράγματι αυτό το Βιβλίο, η Γραφή;», απορούσα. «Πρέπει να το εξακριβώσω.» Έτσι, παρακολούθησα τις συναθροίσεις των «Σπουδαστών της Γραφής», μια, δυο φορές, κι εξακολούθησα και κατόπιν να προσέρχωμαι. Ό,τι άκουσα εκεί διήγειρε τον μεγαλύτερο θαυμασμό μου. Η Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού, η από τον Θεό προς τον άνθρωπο αποκάλυψις των σκοπών του!

Δύσκολα μπορώ να περιγράψω τη βαθιά ευτυχία που ανέβλυσε στην καρδιά μου καθώς κρατούσα το πρώτο αντίτυπο της Γραφής που αγόρασα. Τα περιεχόμενά της με απερρόφησαν τελείως. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αρχίσει να μαίνεται γύρω στα σύνορα αυτής της χώρας, και οι «Σπουδασταί της Γραφής», που ελέγοντο μάρτυρες του Ιεχωβά εκείνον τον καιρό, μου έδειξαν στα βιβλία τους ότι τα γεγονότα που ελάμβαναν χώραν έδειχναν προς την αρχή του τέλους του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Οι χρονολογικές αποδείξεις που παρείχαν οι εκδόσεις με κατέθελξαν. «Είναι πράγματι δυνατόν ώστε ένα άτομο να μπορή να προβλέψη τέτοια γεγονότα μέσω της Γραφής;», διαλογίσθηκα. Τις πειστικές αποδείξεις γι’ αυτό τις κράτησα για να τις έχω πρόχειρες. «Τώρα εδώ μπορώ να μάθω ακόμη περισσότερα γι’ αυτόν τον μεγάλο Θεό», σκέφθηκα, και δεν έκαμα λάθος. Εδοκίμασα αλλεπάλληλες εκπλήξεις. Έμαθα ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, Ιεχωβά, ένα όνομα που δεν είχα ακούσει ποτέ προηγουμένως. Αυτά ήσαν εντελώς νέα πράγματα κι επροξένησαν πολύ μεγάλη εντύπωσι σ’ εμένα.

Έπρεπε να καταβάλω μεγάλες προσπάθειες σ’ αυτούς τους πρώτους λίγους μήνες, αφότου ήλθα σ’ επαφή μ’ αυτές τις Βιβλικές αλήθειες, να παλαίψω για να βγω από το πνευματικό μου σκοτάδι και να φθάσω σε μια αποσαφηνισμένη και αποκρυσταλλωμένη πεποίθησι. Εξακολουθούσα να πηγαίνω τις Κυριακές στην εκκλησία όπως με είχε διδάξει η μητέρα μου. Αλλ’ ενώ ο ιερεύς εδιάβαζε τη λειτουργία, έβγαλα τη Γραφή από τη τσέπη μου κι εδιάβαζα μέσα σ’ αυτή αντί στο προσευχητάριο. Αλλ’ είχα υπ’ όψι μου ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω επ’ αόριστον. Έπειτα από προσεκτική εξέτασι της όλης καταστάσεως, έλαβα την απόφασί μου να βγω από το σκοτάδι στο φως του Λόγου του Θεού, της Γραφής.

Η ΑΝΗΣΥΧΗ ΜΗΤΕΡΑ ΕΠΙΖΗΤΕΙ ΕΠΕΜΒΑΣΙ

Το ότι δεν μπορούσα να παραμείνω σιωπηλός όσον αφορά όλες τις θαυμάσιες αλήθειες που είχα μάθει ήταν απλώς φυσικό. Γεμάτος χαρά, έγραψα στη μητέρα μου σχετικά μ’ αυτές τις Γραφικές αλήθειες. Αλλ’ αυτή δεν συμμερίσθηκε τον ενθουσιασμό μου. Αντιθέτως, ένοιωσε μια βαθιά ταραχή. «Βαδίζεις κατ’ ευθείαν προς τον άδη», απήντησε. Αλλ’ όταν είδε ότι οι προειδοποιήσεις της και οι απειλές της δεν επέτυχαν να με στρέψουν πάλι προς την εκκλησία, έγραψε στις ενοριακές αρχές της Βέρνης να με αναλάβουν υπό την φροντίδα των. Ένας από τους ιερείς με παρεκάλεσε να τον επισκεφθώ, και μπόρεσα να συζητήσω μαζί του επί μακρόν σε τρεις ευκαιρίες. «Τι παράπονο έχεις κατά της εκκλησίας, που θέλεις να την εγκαταλείψης;» μ’ ερώτησε. «Η εκκλησία δεν διδάσκει ό,τι λέγει ο Λόγος του Θεού», απήντησα, και παρέθεσα τη διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής ως παράδειγμα. Στη διάρκεια όλων αυτών των συζητήσεων ο ιερεύς δεν μπόρεσε να με πείση για μια τέτοια διδασκαλία. Κατά συνέπειαν μπορούσα να διακρίνω το φως της αληθείας του Λόγου του Θεού πιο καθαρά ακόμη, όπως εκτίθεται στον Ιεζεκιήλ 18:4: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη ψυχή, μπορούσα να δω όλες τις άλλες διδασκαλίες, όπως είναι τα αιώνια βάσανα, το καθαρτήριον, οι προσευχές για τους νεκρούς και ούτω καθ’ εξής, να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Αποσύρθηκα από το να είμαι μέλος της εκκλησίας.

Όταν η μητέρα μου είδε ότι οι ενοριακές αρχές δεν μπόρεσαν να με παρακινήσουν για να «επιστρέψω», μου έγραψε ότι θα της είχε προξενήσει λιγώτερη λύπη αν είχα φονευθή στον πόλεμο παρά το να μεταπηδήσω σε άλλη θρησκεία. Σε άλλη επιστολή έστειλε μια φωτογραφία της με το πρόσωπό της κηλιδωμένο με μελάνη, δηλώνοντας με τούτο: Ντρέπομαι για σένα, δεν θα σε ξαναδώ πια! Και ότι εννοούσε αυτό σοβαρά, μου το έδειξε αργότερα. Το 1928 εκάμαμε διευθετήσεις να δη ο ένας τον άλλον στην Αυστρία, για πρώτη φορά αφότου την είχα αφήσει πριν από δεκαπέντε έτη. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, παρετήρησα ότι γρήγορα κρύφθηκε πίσω από κάτι έπιπλα. Εχαιρέτησα πρώτα τα άλλα άτομα που ήσαν παρόντα, τους μίλησα για το ταξίδι και περίμενα ήσυχα μέχρις ότου βγήκε από τον κρυψώνα της. Κατόπιν την έφερα στην Ελβετία για δυο εβδομάδες. Είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Αλλ’ η σιωπή της ήταν αξιοσημείωτη κατ’ επανάληψιν όταν της έλεγα, «Αυτό που λέγουν οι Άγιες Γραφές είναι το μόνο έγκυρο για μένα.»

Μη δυναμένη να υπερνικήση την αλήθεια του Λόγου του Θεού, η μητέρα μου υιοθέτησε το τελευταίο της όπλο: Τα δάκρυα! Τα λόγια της όχι σπανίως συνωδεύοντο από πολλά δάκρυα. Αυτό δεν διευκόλυνε πάντοτε τη μαρτυρία, αλλά δεν μπορούσα ν’ αφήσω τα δάκρυα να εξαλείψουν την αγάπη μου για τον Λόγο του Θεού και να μου επισκιάσουν το θαυμαστό φως της αληθείας. Στο τέλος ενός άλλου ακόμη επιχειρήματος και διαπιστώνοντας ότι όλες της οι προσπάθειες να με στρέψουν μακριά από τις δοξασίες μου, τις βασισμένες στη Γραφή, ήσαν άκαρπες, είπε γεμάτη δάκρυα: «Αλλοίμονο! Μακάρι να μη σε είχα γεννήσει!» «Είσαι σκληρός σαν πέτρα», ήταν η τελευταία της παρατήρησις και δεν υπήρξαν πλέον δάκρυα από την ημέρα αυτή κι έπειτα.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Έχοντας κληθή στο θαυμαστό φως της αληθείας του Θεού, εσκέφθηκα να κάμω νέα σταδιοδρομία μου το ολοχρόνιο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού. Παρουσιάσθηκα γι’ αυτή την υπηρεσία. «Μπορείς πράγματι να έλθης στον Οίκο της Γραφής· έχομε αρκετή εργασία για σένα εδώ», μου ελέχθη. Υπήρχε ήδη ένα Τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά που λειτουργούσε στη Βέρνη και που ωνομάζετο εκείνο τον καιρό ο «Οίκος της Γραφής». Κι έτσι έγινα μέλος αυτού του ιδρύματος, όπου έμαθα να χειρίζωμαι μια λινοτυπική μηχανή.

Το 1935 είχα τη χαρά να συναντήσω αρκετούς αδελφούς σ’ ένα ταξίδι προς την Αμερική για να παρακολουθήσω μια συνέλευσι στην Ουάσιγκτον, D.C. Ποτέ δεν είχα ιδεί ένα τόσο καταπληκτικό πλήθος ανθρώπων που αγαπούσαν την αλήθεια όπως τη φορά εκείνη στην Ουάσιγκτων​—9.000 απ’ αυτούς! Ήταν προνόμιό μου ν’ ακούσω την εντυπωσιακή αναγγελία ότι ο «πολύς όχλος», για τον οποίον γίνεται λόγος στην Αποκάλυψι 7:9-17, δεν είναι μια δευτερεύουσα ουρανία τάξις, αλλά είναι μια γήινη τάξις πιστών ανθρώπων που θα ζήσουν επί της γης υπό την βασιλείαν του Θεού. Αυτή η «νέα αλήθεια» μου υπενθύμισε ένα περιστατικό που είχε γίνει δέκα χρόνια πριν. Ένας άνδρας, που συγκαταριθμούσε, επίσης, τον εαυτό του μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά, είχε εκφράσει παρόμοιες σκέψεις βασισμένες στους δικούς του συλλογισμούς και άρχισε να διαδίδη τις ιδέες του. Αλλά πού ήταν τώρα αυτός ο άνθρωπος; Είχε βυθισθή στη λησμονιά. Αυτό μ’ εδίδαξε ότι και όταν ακόμη ένας νομίζη ότι κατανοεί κάτι καλύτερα απ’ ό,τι η οργάνωσις του Θεού διδάσκει κατά τον καιρό εκείνο, δεν πρέπει να προχωρή αλαζονικά.

Το 1953 κατέστη δυνατόν για μένα να παρακολουθήσω μια άλλη ακόμη συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης. Τέτοιες συνελεύσεις μου φαίνονται ότι είναι τεκμήρια του ότι ο Ιεχωβά επιδοκιμάζει το λαό του. Φέρνουν σ’ εξέχουσα θέσι προ των οφθαλμών μας το πόσο μεγαλειώδη οργάνωσι φωτός έχει ο Ιεχωβά επί της γης, που διανέμει πνευματική «τροφήν εν καιρώ».​—Ματθ. 24:45.

Ασφαλώς μια ολόκληρη ζωή υπηρεσίας σε οίκο Μπέθελ, όπου τέτοια ‘τροφή εν καιρώ’ παρασκευάζεται και διανέμεται, είναι ένα πολύ ευλογητό προνόμιο, διότι φέρνει ικανοποίησι, που κανένα κοσμικό επάγγελμα δεν μπορεί να δώση. Είναι μια ικανοποίησις με το συναίσθημα ότι ένας έχει εργασθή σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Ευχαριστώ τον μεγάλο Θεό Ιεχωβά που μ’ εκάλεσε έξω από το πνευματικό σκοτάδι στο ένδοξό του φως.

(Παρά την κλονισμένη υγεία του στα τελευταία του χρόνια, ο Αδελφός Κουν, που αγαπούσε την «άνω κλήσιν», η οποία αναφέρεται στην προς Φιλιππησίους επιστολή 3:14, παρέμεινε πιστός στη διακονία στο Μπέθελ της Βέρνης μέχρι του θανάτου του που έλαβε χώραν στις 5 Οκτωβρίου 1963.)

Υπακοή​—μια Πηγή Πλουσίων Ευλογιών

Αφήγησις υπό Χάινριχ Ντουένγκερ

ΗΜΟΥΝ ένα μειράκιον μόλις δεκαεπτά ετών, που διέμενα στο Αμβούργο της Γερμανίας, οπότε ενδιαφέρθηκα για την Αγία Γραφή και άρχισα να τη διαβάζω τακτικά. Αυτό ήταν πριν από εξήντα χρόνια. Πόσο ευτυχής είμαι τώρα που σ’ εκείνη τη νεαρή ηλικία εξετίμησα τον λόγο του Θεού αρκετά ώστε να ζητήσω βοήθεια για να τον κατανοήσω! Με υπακοή ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του, απήλαυσα πλούσιες ευλογίες, επειδή εδέχθηκα τη θεία καθοδήγησι στους πολύ ταραχώδεις καιρούς της ανθρωπίνης ιστορίας.

Η έναρξις, ωστόσο, της ερεύνης μου για την κατανόησι της Γραφής ήταν πολύ ανικανοποίητη. Μια εξέτασις των Ορθοδόξων Εκκλησιών μού απεκάλυψε ότι μάλλον οι θρησκευτικές παραδόσεις, παρά ο λόγος του Θεού, ήσαν τα χαρακτηριστικά της θρησκείας των, και ότι οι ενορίται, ως επί το πλείστον, ήσαν αδιάφοροι στις διδασκαλίες της Γραφής. Πού θα μπορούσα να βρω βοήθεια για να κατανοήσω τον λόγο του Θεού; Αναζητούσα καθοδήγησι.

Έπειτα, στο 1907, μια μέρα, όταν άνοιξα την εφημερίδα Γκενεράλ Αντσάιγκερ του Αμβούργου, ένα φυλλάδιο με τίτλο «Τα Δικαιώματα του Πρωτοτόκου Επωλήθησαν» γλύστρησε έξω. Η Εταιρία Σκοπιά στη Μπάρμεν της Γερμανίας (τμήμα της Βούππερταλ της Γερμανίας από το 1929), διεμοίραζε μια μεγάλη ποσότητα από τέτοια Γραφικά φυλλάδια μέσω της εφημερίδος εκείνης. Το διάβασα με ζωηρό ενδιαφέρον, και με χαρά δέχθηκα την πρόσκλησι να γράψω για τις διαφημιζόμενες Γραφικές Μελέτες. Τι χαρά απήλαυσα με τη μελέτη αυτών των τόμων! Επί τέλους είχα εύρει τη βοήθεια για την κατανόησι της Γραφής προς την οποία απέβλεπα.

ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΥΘΥΝΩΝ

Αμέσως έγινα συνδρομητής στο περιοδικό Η Σκοπιά και ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησι να διανέμω φυλλάδια από σπίτι σε σπίτι. Το έκαμα με την ελπίδα ότι και πολλοί άλλοι άνθρωποι θα έφθαναν σε μια κατανόησι της Γραφής και θα ήσαν τόσο ευτυχείς όσο ήμουν και εγώ. Αλλά γρήγορα βρήκα ότι δεν ήσαν πολλοί εκείνοι που ζητούσαν μια σαφή γνώσι της Γραφής. Όταν δε έδωσα τις Γραφικές Μελέτες και τα Γραφικά φυλλάδια στους γονείς μου και στους άλλους συγγενείς, αντί να τα δεχθούν με χαρά, εξεδήλωσαν εναντίωσι. Αυτό, όμως, δεν με απεθάρρυνε, διότι ήμουν πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η αλήθεια και ότι άλλοι, επίσης, θα εγίνοντο ευτυχείς με αυτή.

Έτσι έγραψα στην Εταιρία Σκοπιά, η οποία με έφερε σ’ επαφή με τρεις ή τέσσερες άλλους ενδιαφερομένους στο Αμβούργο. Ύστερ’ από λίγο καιρό αρχίσαμε μαζί τη μελέτη των τόμων των Γραφικών Μελετών. Την εποχή εκείνη ο επόπτης του τμήματος για το έργο του κηρύγματος στη Γερμανία έκαμε την εισήγησι να διευθετήσωμε δημόσιες Γραφικές συναθροίσεις στο Αμβούργο. Το κάμαμε με χαρά με τη βοήθεια ικανών αδελφών από το Κεντρικό Γραφείο της Μπάρμεν.

Το επόμενο έτος, στο 1909, επεσκέφθηκα τον οίκον Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιά στη Μπάρμεν, όπου είχα την ευκαιρία να συμβολίσω την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το βάπτισμα στο νερό. Αυτή ήταν μία ευτυχής ημέρα! Αλλά τότε αντιμετώπισα μια απόφασι. Ο υπηρέτης του τμήματος συνέστησε να εισέλθω στην υπηρεσία του ολοχρονίου κηρύγματος. Εγνώριζα ότι οι γονείς μου θ’ απεγοητεύοντο πολύ αν άφηνα την κοσμική μου εργασία. Εν τούτοις, ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του ζητήματος, επείσθηκα ότι για μένα ήταν θέλημα του Κυρίου να μπω στην υπηρεσία του σκαπανέως. Έτσι, εγκατέλειψα την κοσμική μου εργασία στις 30 Σεπτεμβρίου 1910 και την επόμενη ημέρα άρχισα το ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος στο Αμβούργο.

Η ευλογία του Κυρίου ήταν επάνω στις προσπάθειές μας και άλλοι άρχισαν να συνδέωνται με τον μικρό μας όμιλο συμμελέτης. Εργαζόμουν, επίσης, και σε άλλες πόλεις στην επαρχία του Σλέσβιχ-Χολστάιν. Αλλά τότε, το θέρος του 1911, εκλήθηκα από την Εταιρία να γίνω μέλος της οικογενείας Μπέθελ στη Μπάρμεν και με χαρά δέχθηκα την πρόσκλησι αυτή.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Τα αμέσως προηγούμενα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήσαν ευτυχισμένα χρόνια για μένα. Ένοιωθα χαρά εργαζόμενος με τους αδελφούς του Μπέθελ και μετέχοντας στη διακονία του αγρού τις Κυριακές, διανέμοντας φυλλάδια από θύρα σε θύρα. Ειδοποιούσαμε τους ανθρώπους ότι ένας καιρός μεγάλης θλίψεως θα ξεσπούσε το 1914, καθώς οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» επρόκειτο να τερματισθούν στο έτος εκείνο. (Λουκ. 21:24) Το 1910 ο υπηρέτης τμήματος έδωσε μια δημοσία διάλεξι σε μια μεγάλη αίθουσα στη Μπάρμεν επάνω στο θέμα αυτό και είχε διεγείρει μεγάλη προσοχή. Αυτό έκαμε τους αντιπάλους μας να χλευάσουν λέγοντας ότι ήσαν υποχρεωμένοι να μας ανέχωνται ως το 1914. Αλλ’ ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγη ξαφνικά, και ο χλευασμός των εσταμάτησε.

Αυτό ήγειρε το ζήτημα της στρατιωτικής υπηρεσίας. Πώς θα μπορούσα εγώ ένας Χριστιανός, που αγαπώ τους πλησίον μου, να αναλάβω, εν τούτοις, φονικά όπλα για να τους καταστρέψω; Ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του πράγματος επείσθηκα ότι έπρεπε να υπακούσω στις εντολές του Ιεχωβά και να αρνηθώ να λάβω μέρος στη στρατιωτική προσπάθεια της Γερμανίας. Έτσι την άνοιξι του 1915, όταν εκλήθηκα για πολεμική υπηρεσία, αμέσως έγραψα στις αρχές και είπα ότι αρνούμαι να δώσω τον στρατιωτικό όρκο και να φέρω όπλα.

Εξαιτίας της στάσεως μου εκλήθηκα ενώπιον ενός στρατιωτικού χειρουργού για εξέτασι. Προσεπάθησα να του δείξω ότι, αντίθετα προς εκείνο που οι εξουσίες μπορεί να νομίσουν, η στάσις μου απεδείκνυε ένα πνεύμα υγιεινής διανοίας. Κάποτε με ωδήγησαν στο δικαστήριο, Μ’ ερώτησαν: «Τι θα εκάναμε αν όλοι ενεργούσαν όπως εσύ;» Η σύντομη απάντησίς μου ήταν: «Τότε δεν θα είχαμε πόλεμο.» Μου υπέβαλαν πολλές ερωτήσεις, και υπήρξα ευτυχής για την ευκαιρία, που είχα να δώσω μια καλή μαρτυρία για την αλήθεια.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΕΙΤΑΙ

Ύστερ’ από τον πόλεμο ο Ιεχωβά άνοιξε τη θύρα για ένα πιο μεγάλο έργο κηρύγματος. Ο Γερμανικός λαός απεγοητεύθη πολύ από την έκβασι του πολέμου, και η επιρροή των κληρικών εξησθένησε σοβαρά. Γι’ αυτό δεν υπήρχε καμμιά εναντίωσις στο κήρυγμά μας, ακόμη και στα μέρη όπου πλεονάζουν οι Καθολικοί, και γρήγορα άρχισαν ν’ αναπηδούν σε όλη τη Γερμανία μικρές εκκλησίες. Μου ανετέθη από την Εταιρία να κάνω διευθετήσεις για δημόσιες Γραφικές ομιλίες σε πολλές πόλεις στη Δυτική Γερμανία και να βοηθήσω στη διοργάνωσι εκκλησιών εκεί. Τι χαρά ήταν για μένα να βλέπω την αναζωογόνησι του έργου της μαρτυρίας, που προσωρινά έκειτο ως νεκρό στους δρόμους!​—Αποκάλ. 11:8.

Με τη διάδοσι του κηρύγματος, τα καταλύματα στη Μπάρμεν γρήγορα πολλαπλασιάσθηκαν. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη μεταφοράς σε μεγαλύτερο κτίριο στο Μαγδεμβούργο, όπου συνεκροτήθη ένα τυπογραφικό εργοστάσιο. Στο 1931 ο αριθμός των διακόνων στον αγρό ηυξήθη σε 10.000 και πλέον, το δε τυπογραφείον στο Μαγδεμβούργο τους εφωδίαζε μ’ εκατομμύρια αντίτυπα Γραφικών βοηθημάτων για διανομή. Τα επόμενα δύο έτη είδαν μεγαλύτερες αυξήσεις, μ’ ένα αξιοσημείωτο αποκορύφωμα από 19.000 και πλέον που ελάμβαναν μέρος στο έργο του κηρύγματος στη Γερμανία στις αρχές του 1933.

Κατά την περίοδο αυτή ενισχυόμεθα για την τρομερή εποχή της ταλαιπωρίας, που επήλθε με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Η υιοθέτησις του ονόματος «μάρτυρες του Ιεχωβά» στο 1931 ήταν μια πραγματική ενθάρρυνσις να σταθούμε στερεοί στο πλευρό του μεγάλου Θεού Ιεχωβά. Γι’ αυτό, όταν στο 1933 έγινε η απαγόρευσις του έργου μας στη Γερμανία, οι αδελφοί εξετίμησαν την ανάγκη της αφόβου ενεργείας. Οι πολλές προτροπές «Μη φοβού», που υπάρχουν στη Γραφή, άρχισαν τότε ν’ ασκούν μεγάλη δύναμι στη ζωή μας.

ΑΠΟΔΟΧΗ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Με την έναρξι των δυσκολιών στο 1933 διετάχθηκα να ταξιδέψω στην Ουγγαρία για να βοηθήσω εκεί το έργο του κηρύγματος. Προς έκπληξί μου, η αστυνομία του Μαγδεμβούργου μού παρεχώρησε την άδεια ταξιδίου, και γρήγορα ανεχώρησα για την Ουγγαρία.

Εκεί στη Βουδαπέστη ο Ιεχωβά άνοιξε το δρόμο για τη Σκοπιά και διάφορα βιβλιάρια έπρεπε να τυπωθούν στην Ουγγρική γλώσσα. Οι αρχές δεν επεχείρησαν να επέμβουν για ένα χρονικό διάστημα, οι δε αδελφοί σ’ όλη την Ουγγαρία έλαβαν ενεργό μέρος στη διανομή των εντύπων. Έτσι, πολλά άτομα καλής θελήσεως συνεδέθησαν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Επί δυο χρόνια απήλαυσαν πολλές πλούσιες ευλογίες διαδίδοντας το άγγελμα της Βασιλείας στην Ουγγαρία.

Τότε μια μέρα πήρα είδησι ότι ο υπηρέτης τμήματος στη Γερμανία είχε φυλακισθή από τη Γκεστάπο στο Μαγδεμβούργο, κι εκλήθηκα να επιστρέψω και να συνεχίσω εγώ το έργον εκεί. Αλλ’ οι αδελφοί της Βουδαπέστης διεμαρτυρήθησαν: «Αν πάτε πίσω στη Γερμανία θα φυλακισθήτε πιθανόν, ενώ εδώ μπορείτε να εξακολουθήσετε να βοηθήτε εμάς.» Τους είπα ότι δεν είναι ζήτημα το αν θα φυλακισθώ ή όχι, αλλ’ ότι πήρα εντολές από την οργάνωσι του Ιεχωβά. «Η υπακοή είναι πάντοτε προτιμότερη», εξήγησα.

Όταν επέστρεψα στο Μαγδεμβούργο, έμαθα ότι η Γκεστάπο ανεκάλυψε ότι η Εταιρία είχε ενοικιάσει ένα δωμάτιο, όπου εφυλάσσοντο οι διευθύνσεις πολλών αναγνωστών της Σκοπιάς και άλλα έγγραφα. Με την έρευνα του δωματίου ήλπιζαν να παρουσιάσουν αποδείξεις ως βάσι για να δημεύσουν την περιουσία μας. Γι’ αυτό, χωρίς αναβολή μετέφερα τα πάντα από το δωμάτιο και όταν έφθασε η Γκεστάπο βρήκαν μόνον κενά ράφια. Η απογοήτευσίς των ήταν μεγάλη.

Η Γκεστάπο του Βερολίνου απεφάσισε τότε να λάβη αυστηρά μέτρα εναντίον μας. Ένα πρωί έφθασαν στο Μπέθελ του Μαγδεμβούργου, εσφράγισαν όλα τα τυπογραφικά μηχανήματα και έκαμαν έρευνα στα δωμάτια. Είχα την πρόθεσι να πάω στη Χάλλε να ιδώ τον δικηγόρο, που εφρόντιζε για τις υποθέσεις της Εταιρίας την εποχή εκείνη, αλλ’ η Γκεστάπο έφθασε στα Μπέθελ πριν αναχωρήσω. Είχα, επίσης, καθορίσει να συναντήσω τον υπηρέτη τμήματος της Ελβετίας στο Βερολίνο την επόμενη ημέρα, για να τακτοποιήσω σπουδαία ζητήματα, επειδή αυτός ήταν τότε υπεύθυνος για το έργο στη Γερμανία.

Αλλά τώρα εφαίνετο ότι η Γκεστάπο θα επενέβαινε στα σχέδια μου αυτά. Όταν έφθασαν, εγώ ήμουν σ’ ένα από τα δωμάτια. Επειδή ήταν αδύνατο να διαφύγω εκλείδωσα την πόρτα από μέσα. Πολλές φορές η λαβή της κλειδαριάς της πόρτας γύρισε με ορμή εμπρός και πίσω, αλλά δεν μπόρεσαν να παραβιάσουν τη πόρτα. Πόσες φορές εγώ και άλλοι αδελφοί είχαμε ιδεί τον εχθρό να περνά από κοντά μας ή κοντά στα έντυπα που επεδίωκαν να βρουν! Ήταν σαν να τους ετύφλωνε τα μάτια ο Ιεχωβά. Έτσι συνέβη και σ’ αυτή την περίπτωσι.

Τρεις ώρες αργότερα μπόρεσα να αναχωρήσω απαρατήρητος από μια άλλη έξοδο. Αφού δεν με βρήκαν, ο αρχηγός της Γκεστάπο Μαγδεμβούργου διετάχθη να κατευθυνθούν στον τόπο του δικηγόρου στο Χάλλε για να με συλλάβουν εκεί. Εν τω μεταξύ, είχε αφεθή φρουρά στο Μπέθελ για να με συλλάβουν, αν επέστρεφα. Τις ενέργειες αυτές έμαθα, όταν μετά δύο μέρες αργότερα συναντήθηκα στο Χάλλε με τον δικηγόρο μου. Ανεκάλυψα, επίσης, ότι, ως αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων, η Γερμανική ιθαγένεια μού αφηρέθη. Επομένως, όταν τελικά επεκοινώνησα με τον Ελβετό υπηρέτη Τμήματος στο Βερολίνο, απεφασίσθη ότι εγώ δεν μπορούσα να κάμω τίποτε πια στη Γερμανία και με έστειλε στο Ντάντσιχ, της Πολωνίας.

Αργότερα, ο ίδιος εφυλακίσθη από τη Γκεστάπο κι εκρατήθη επί μια εβδομάδα. Ύστερ’ από την απελευθέρωσί του με εκάλεσε στη Βέρνη της Ελβετίας.

Έπειτα στο 1936 έλαβα ένα διορισμό για να βοηθήσω στο Μπέθελ της Πράγας, στη Τσεχοσλοβακία. Επί τρία σχεδόν χρόνια υπηρετούσα εκεί, και ο Ιεχωβά πλούσια ευλόγησε το έργο μας στη χώρα εκείνη. Οι εκκλησίες έπαιρναν μέρος με χαρά στο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας και από μέρους των αρχών είχαμε μικρές ενοχλήσεις. Αλλ’ όταν οι Εθνικοσοσιαλισταί προσήρτησαν τη Σουδητία στο 1938, έγινε καταφανές ότι γρήγορα όλη η Τσεχοσλοβακία θα βρισκόταν στα χέρια των. Όταν δε ξαφνικά εβάδισαν ένα πρωί τον Μάρτιο του 1939 μέσα στην Πράγα, αμέσως αρχίσαμε να διαλύωμε τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις και κατωρθώσαμε να τα φορτώσωμε για την Ολλανδία. Έπειτα εργασθήκαμε κάτω από την επιφάνεια. Έλαβα οδηγίες ν’ αναχωρήσω για τη Βέρνη αφού οργανωθή το κάτω από την επιφάνεια έργο του κηρύγματος των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.

Αργά ένα βράδυ εγκατέλειψα την Πράγα, ενώ ενωρίς το πρωί της επομένης ένας αξιωματικός της Γκεστάπο ήλθε στο Μπέθελ της Πράγας για να με συλλάβη. Απόρησαν που δεν ήλθε πρωτύτερα, αφού είχαν ήδη φθάσει πριν από δύο εβδομάδες στην Πράγα. Ύστερ’ από ένα επικίνδυνο ταξίδι, έφθασα ασφαλώς στην Ελβετία μέσω της Ουγγαρίας.

ΠΟΛΛΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΝΗ

Ο πόλεμος ήταν απειλητικός και οι Ελβετικές αρχές επιθυμούσαν πολύ να εγκαταλείψουν τη χώρα όλοι οι ξένοι. Αυτό περιελάμβανε ακόμη και τους αδελφούς εκείνους που ήσαν πολλά χρόνια στο Μπέθελ της Βέρνης. Η Εταιρία Σκοπιά είχε κάμει διευθετήσεις για τους αδελφούς αυτούς να πάνε στη Βραζιλία και ν’ αναλάβουν εκεί υπηρεσία σκαπανέως. Έγιναν οι τελευταίες προετοιμασίες μας, εκρατήθησαν θέσεις, και καθωρίσθηκε η ημέρα και η ώρα της αναχωρήσεως. Αλλά μια ώρα πριν από την αναχώρησί μας από τη Βέρνη, μας ειδοποίησαν ότι το πλοίο δεν θα αναχωρούσε από τη Γένοβα, επειδή η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο. Επομένως έπρεπε να μείνωμε στη Βέρνη.

Πολλά ως τώρα χρόνια υπηρέτησα στο Μπέθελ της Βέρνης και απήλαυσα πολλές πλούσιες ευλογίες. Τι μεγάλη έκπληξις ήταν όταν ένας αδελφός της Ελβετίας με προσεκάλεσε να παρευρεθώ στη διεθνή συνέλευσι της Νέας Υόρκης στο 1950! Μου επεφυλάσσοντο άλλες πλούσιες ευλογίες, όταν η Εταιρία με εκάλεσε να παρευρεθώ στις ακόμη μεγαλύτερες συνελεύσεις της Νέας Υόρκης στο 1953 και 1958. Πόσο βαθιά εξετίμησα τη χάρι του Ιεχωβά διότι έκαμε δυνατόν για μένα το να παρευρεθώ σ’ εκείνες τις διεθνείς συνελεύσεις!

Όταν ατενίζω προς τα πίσω στα πενήντα τριάμισυ χρόνια της ολοχρονίου υπηρεσίας, που άρχισα με τις πρώτες ημέρες μου ως σκαπανέως στο Αμβούργο αισθάνομαι τον εαυτό μου ευτυχή που εδέχθηκα με σοβαρότητα τη Γραφική ευθύνη να κηρύττω τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Έχω δαπανήσει πολλά από τα χρόνια μου υπηρετώντας σε Οίκους Μπέθελ σε διάφορες χώρες, όπου η θέσις μου ήταν όχι να εκλέξω την υπηρεσία που θα μου ήταν αρεστή, αλλά, μάλλον, να εκτελώ τα έργα στα οποία διωριζόμουν. Πόσον ευτυχής είμαι διότι πάντοτε εφρόντιζα να ακολουθώ την κατεύθυνσι του Ιεχωβά μέσω της επιγείου οργανώσεώς του με πιστή εκτέλεσι αυτών των διορισμών! Διότι είναι αληθές ότι αυτή η υπακοή είναι που υπήρξε μια πηγή πλουσίων ευλογιών.

[Εικόνα στη σελίδα 439]

Bethel Home at Berne, Switzerland

Πιστότης στην Οργάνωσι του Ιεχωβά

ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΥΠΟ Σ. Α. ΛΙΒΑΓΚ

«ΕΝ ΕΖΗΤΗΣΑ παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά, και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού.»​—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ.

Το Γραφικό αυτό εδάφιο εκφράζει ακριβώς εκείνο που έχω επιθυμήσει αφότου εγνώρισα τον Ιεχωβά, η επιθυμία μου δε αυτή εμεγάλωσε περισσότερο δια μέσου των ετών. Έχω ιδεί πώς ο Ιεχωβά πάντοτε ευλογεί πλουσίως εκείνους, που υποστηρίζουν πιστά την οργάνωσί του στις προσπάθειές της. Επίσης, τέτοια πιστή υπηρεσία καταλήγει σε μεγάλη προσωπική ικανοποίησι και έχει ως αποτέλεσμα να βοηθηθούν πολλοί άλλοι για ν’ απολαύσουν το πέραν πάσης εκφράσεως προνόμιο να υπηρετούν τον Ιεχωβά μέσα στην ορατή του οργάνωσι.

Η ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΕΝΩΡΙΣ

Η πιστότης μου προς τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του εδοκιμάσθη ενωρίς και συχνά. Εγεννήθηκα σε μια Ρωμαιοκαθολική οικογένεια, αλλά πάντοτε ενδιαφερόμουν να μάθω ποιά είναι πράγματι η αλήθεια. Για τούτο, έκαμα εκτεταμένες έρευνες στη θρησκεία, όταν εδίδασκα σ’ ένα σχολείο στην πόλι Καμπανατουάν κατά τα πρώτα χρόνια μετά το 1930. Δεν βρήκα πραγματική ικανοποίησι στα έντυπα των διαφόρων θρησκειών που μελέτησα· έπειτα, όμως, ήλθα σ’ επαφή με τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά. Αφού τις μελέτησα, εγνώρισα ότι εκείνο που έλεγαν ήταν η αλήθεια. Εφόσον αυτό ήταν η αλήθεια, άξιζε να λεχθή σε άλλους. Έτσι κι έγινε, μέχρις ότου, το 1933, αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά.

Καθώς ηύξανα σε γνώσι, κατενόησα σαφέστερα τη θέσι ενός Χριστιανού αυτό το σύστημα πραγμάτων. Το βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου μού εξήγησε την υπέρτατη αλήθεια ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίς του ανθρώπου, το μόνο φάρμακο για όλους τους ασθενείς του κόσμου. Έκαμα τη σκέψι ότι, αν εψήφιζα οποιαδήποτε ανθρώπινη κυβέρνησι, οποιονδήποτε υποψήφιο ή πολιτικό κόμμα, δεν θα ήμουν ουδέτερος όπως ο Ιησούς Χριστός όσον αφορά τις υποθέσεις αυτού του κόσμου. (Ιωάν. 17:16) Θα ήμουν, στην ουσία, άπιστος σχετικά με την κυβέρνησι του Ιεχωβά και ένας αρνητής της μεγάλης αληθείας ότι η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίς του ανθρώπου. Αυτό δεν μπορούσα και ούτε ήθελα να το κάμω. Εν τούτοις, το γεγονός ότι έστρεψα τα νώτα μου προς την πολιτική του κόσμου εδημιούργησε κρίσι στην οικογένειά μας, που κατέληξε στο να με απαρνηθούν και στο ν’ απομακρυνθώ από το σπίτι.

Εφόσον ήμουν ο μόνος μάρτυς του Ιεχωβά στην κοινότητα, βρήκα ότι το προνόμιο της προσευχής ήταν μια μεγάλη πηγή δυνάμεως και παρηγορίας. Η γνώσις, ότι έκανα το θέλημα του Θεού και ότι υπέφερα χάριν της δικαιοσύνης, ήταν μια άλλη πηγή δυνάμεως και παρηγορίας. Αισθανόμουν τον Ιεχωβά Θεό πολύ κοντά μου καθώς επροχώρησα στο να εκφρασθώ, όπως αναγράφεται στον Ψαλμό 27:10 (ΜΝΚ): ‘Και αν ο πατήρ μου . . . με εγκαταλείψη, ο Ιεχωβά όμως θέλει με προσδεχθή.’ Και ο πιστός Θεός μου και ουράνιος Πατέρας έκαμε ακριβώς αυτό.​—Παροιμ. 18:10.

Κάτω από τη διεύθυνσι του γραφείου της Εταιρίας στη Μανίλα, έμαθα να κάνω το έργο του κηρύγματος πιο αποτελεσματικά. Επήγαινα από σπίτι σε σπίτι με μια θήκη γεμάτη από Γραφικά έντυπα, εισάγοντας πρώτα το άγγελμα με μια κάρτα μαρτυρίας κι έπειτα επεκτεινόμενος επί του αγγέλματος και παρουσιάζοντας τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης.

Καθώς συνέχιζα μ’ αυτόν τον τρόπο από μήνα σε μήνα, δεν αντελήφθηκα ότι είχα γίνει θέαμα στην κοινότητα, ειδικώς στους συναδέλφους μου, τους διδασκάλους. Κατόπιν ήλθε μια άλλη κρίσις, τη φορά αυτή σχετικά με το διδασκαλικό μου επάγγελμα. Μ’ εκάλεσαν στο γραφείο του διευθυντού του τμήματος εκπαιδεύσεως και μου είπαν ότι δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσω να κηρύττω από σπίτι σε σπίτι τα Σαββατοκύριακα και να μου επιτρέπεται συγχρόνως να διδάσκω στο σχολείο. Τους εξήγησα, ότι καθένας, περιλαμβανομένων και των δημοσίων διδασκάλων, έχει το δικαίωμα να ασκή τη θρησκεία του κατά τον δικό του τρόπο. Αλλά ήταν ανώφελο. Μου εζήτησαν να παραιτηθώ. Εν τούτοις, είπα στον διευθυντή ότι δεν παραιτούμαι. Μπορούσε να κάνη ό,τι του ήταν αρεστό και να αναλάβη την ευθύνη ενώπιον του Παντοδυνάμου Θεού.

ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ

Έγραψα στον πρόεδρο της Εταιρίας του καιρού εκείνου, Ι. Φ. Ρόδερφορδ, πληροφορώντας τον για ό,τι μου συνέβαινε. Μου απήντησε με πολύ φιλάγαθο τρόπο, συμβουλεύοντάς με να αναλάβω έργο σκαπανέως, αν με απέλυαν από το σχολείο ως διδάσκαλο. Το έκαμα αυτό, και από τότε απήλαυσα σε απεριόριστη έκτασι το ολοχρόνιο κήρυγμα και τη διδασκαλία, είτε εμφανώς είτε κάτω από την επιφάνεια. Η διακονία έχει αποδειχθή ασυγκρίτως περισσότερο χαρωπή και ικανοποιητική παρά η διδασκαλία στο σχολείο, ή το να κάνω οποιοδήποτε άλλο έργο ως επάγγελμα.

Αφού εσυμβόλισα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά Θεό με βάπτισμα στο νερό την 1η Οκτωβρίου 1934, διωρίσθηκα μαζί μ’ έναν άλλον σκαπανέα για να καλύψωμε την περιοχή Τάγκαλογκ στο κεντρικό τμήμα της Λουσών [Φιλιππίναι Νήσοι]. Αν και το έργο σκαπανέως εκείνη την εποχή δεν διεξήγετο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως τώρα, δεν ήταν όμως λιγώτερο ενθουσιώδες και απολαυστικό. Απαιτούσε πολλή πίστι όπως απαιτεί και σήμερα.

Όλοι οι τομείς εκείνο τον καιρό ήσαν εντελώς ανεπεξέργαστοι κι έπρεπε να μάθωμε νέες διαλέκτους για να μπορούμε να μιλούμε στους ανθρώπους εκάστης περιοχής στην οποία μεταβαίναμε. Όταν φθάναμε σε μια νέα πόλι, αναζητούσαμε εν πρώτοις ένα μέρος για να μείνωμε. Επειδή μερικές φορές δεν κατορθώναμε να βρούμε κατάλυμα αμέσως, ζητούσαμε την άδεια να καταλύσωμε στο δημαρχείο, αν όχι απλώς σ’ ένα κενό κελλί φυλακών. Καθώς πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι προσπαθούσαμε να διευθετήσωμε το ζήτημα στεγάσεως και τροφής και μετακομίζαμε όταν βρίσκαμε κατάλυμα.

Συνήθως εκηρύτταμε πρώτα στα κυβερνητικά γραφεία, στα σχολεία και στην πόλι την ίδια. Έπειτα εκηρύτταμε στον αγροτικό τομέα σε όσο βάθος μπορούσαμε να φθάσωμε. Εγεμίζαμε τους χαρτοφύλακές μας και μεταφέραμε επιπρόσθετα έντυπα σε δέσμες κάτω από τις μασχάλες μας. Περνούσαμε ποτάμια και ανεβαίναμε σε βουνά, τρώγοντας οποιαδήποτε τροφή μπορούσαμε να προμηθευθούμε στο δρόμο μας και κοιμώμενοι εκεί που ευρισκόμεθα, όταν έφθανε η νύχτα, ωσότου εξηντλείτο το απόθεμα των εντύπων μας. Οποτεδήποτε βρίσκαμε μέρος να κοιμηθούμε, ανταποδίδαμε τη φιλοξενία των οικοδεσποτών γνωστοποιώντας σ’ αυτούς τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του. Συχνά συνωμιλούσαμε μέχρις αργά τη νύχτα. Κατόπιν, προτού αναχωρήσωμε το επόμενο πρωί, τους παρουσιάζαμε μερικά βιβλιάρια ως δώρον, αν δεν είχαν ήδη αποκτήσει μερικά προηγουμένως.

Εφαρμόζαμε το σύστημα ανταλλαγής ειδών σε ευρεία κλίμακα, ειδικώς στους αγροτικούς τομείς, λαμβάνοντας ρύζι, αυγά, κοτόπουλα, ζάχαρη και άλλα εγχώρια προϊόντα προς ανταλλαγήν με Γραφικά έντυπα. Ελάβαμε πείραν της κατά γράμμα εκπληρώσεως των λόγων του Ιησού στο Ματθαίος 6:33, όταν είπε: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.»

Τον Φεβρουάριο του 1936 εκλήθηκα για υπηρεσία Μπέθελ στο τμήμα της Μανίλα. Απ’ εκεί ο πρώην σύντροφός μου στο έργο σκαπανέως κι εγώ εστάλημεν για να επεκτείνωμε το έργο στη Βυσάγυας και στη Μιντάναο. Αναχωρήσαμε για την πόλι Ζεμπού, που είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλις των Φιλιππίνων, απ’ όπου προχωρήσαμε για το έργο μας προς διάφορες κατευθύνσεις.

Καθώς μερικά ευνοϊκώς διακείμενα άτομα εδέχοντο την αλήθεια και αφιερώνοντο στον Ιεχωβά και ενώνοντο μαζί μας στο έργο, ο όμιλος ηύξανε ολοένα περισσότερο. Αυτό εδημιούργησε την ανάγκη να διαιρέσωμε τον όμιλο. Ο πιστός σύντροφός μου στο έργο σκαπανέως ωδήγησε τον έναν όμιλο ανατολικά προς τις επαρχίες των νήσων Βοόλ, Λέυτε και Μάσβατε. Εγώ ωδήγησα τον άλλον όμιλο δυτικά προς τις νήσους Νέγρος, Πανάυ και κατόπιν προς τα νότια στη Μιντάναο.

Παντού οι Καθολικοί ιερείς και οι Διαμαρτυρόμενοι ιεραπόστολοι όλων των δογμάτων αγωνίσθηκαν λυσσωδώς κατά του κηρύγματός μας. Μας επετέθησαν από τους άμβωνές των και με τις εκδόσεις των. Αλλά οι άνθρωποι, που αγαπούσαν τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του, συνέχιζαν να εκδηλώνωνται, όχι σπάνια, ως άμεσον αποτέλεσμα αυτής της βιαίας εχθρότητος που εσημειούτο εναντίον μας.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Ενωρίς το 1939 εκλήθηκα πάλι στη Μανίλα, όπου είχαμε την πρώτη μας συνέλευσι στις Φιλιππίνες, στην Αίθουσα της Μεγάλης Όπερας της Μανίλας. Έφτασε στο κατακόρυφον με την ομιλία του Αδελφού Ρόδερφορδ «Κυβέρνησις και Ειρήνη» η οποία κατεγράφη. Σχεδόν και οι 300 από μας διεφημίσαμε τη δημοσία ομιλία στους εμπορικούς τομείς της Μανίλας. Ήταν ενδιαφέρον να παρατηρή κανείς τις διάφορες αντιδράσεις των παρατηρητών​—Θαυμασμό, διασκέδασι, εμπαιγμό, μίσος. Ένας θεατής έκαμε τα εξής σχόλια: «Δεν εγνώριζα ότι υπήρχαν τόσο πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Κύτταξε, είναι σαν ακρίδες!»

Το 1940 εστάληκα προς βορράν, με έξη σκαπανείς, για να αρχίσωμε το έργο στην περιοχή Ιλόκος και στην κοιλάδα Καγκαγιάν. Κάποτε παρεμείναμε περισσότερο από ένα μήνα στη φυλακή λόγω του κηρύγματός μας, αλλ’ όταν αφεθήκαμε ελεύθεροι επεστρέψαμε εκεί που είχαμε διακόψει το έργο και συνεχίσαμε για να καλύψωμε τον τομέα μας προς την κοιλάδα Καγκαγιάν.

Στις αρχές του 1941 μ’ εκάλεσαν πάλι στη Μανίλα. Μου ανετέθη τότε να υπηρετήσω διαφόρους ομίλους στη Βισάγυα και στη Μιντάναο στο νότο. Στο τέλος του Νοεμβρίου του έτους εκείνου είχα εκπληρώσει την αποστολή μου στο νότο και μου ώρισαν δρομολόγιο για να επιβιβασθώ σ’ ένα πλοίο προς τη Μανίλα στις 8 Δεκεμβρίου.

Δεν το έκαμα αυτό. Μόλις είχα τελειώσει να υπηρετώ έναν όμιλο σκαπανέων στο Τορίλ, στην πόλι Νταβάο, όταν οι Ιαπωνικές αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις εκτύπησαν με μια συνδυασμένη επίθεσι.

Αφού φορτωθήκαμε όλα τα έντυπα, που μπορούσαμε να μεταφέρωμε, κατευθυνθήκαμε προς τους λόφους, με τους Ιάπωνες στρατιώτες ακριβώς πίσω μας. Μερικές φορές έφθασαν σε νευραλγικά σημεία που ήσαν μπροστά μας κι έτσι έπρεπε να κάνωμε γύρο και να πεζοπορήσωμε, ως επί το πλείστον τις νύχτες, μέσα σε γεμάτες από βδέλλες ζούγκλες και χωρίς μονοπάτια ορεινές περιοχές. Προχωρήσαμε ως εκεί που δεν είχε καταληφθή ο τομεύς, κατ’ άτομο και καθ’ ομίλους.

Μελετούσαμε τον Λόγο του Θεού όσο το δυνατόν περισσότερο, προσευχόμενοι ακατάπαυστα για θεία καθοδηγία, ενδυνάμωσι και προστασία. Δεν περιμέναμε να έλθουν οι ευκαιρίες σε μας πριν να κηρύξωμε, αλλά εδημιουργούσαμε ευκαιρίες για να διαβιβάσωμε τον Λόγον της παρηγοριάς και της ζωής σε άλλους. Επειδή το απόθεμα των εντύπων μας ηλαττώθη πολύ, εδανείζαμε απλώς βιβλιάρια στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα κι εκάναμε επανεπισκέψεις για να διεξάγωμε τακτικές Γραφικές μελέτες. Με τον καιρό εγίναμε μια κινητή εκκλησία διακοσίων σχεδόν ατόμων​—περίπου το ήμισυ Βισαγυανοί και το άλλο ήμισυ Ιλοκανοί—​των οποίων τις διαλέκτους εμάθαμε να μιλούμε προς όφελός των.

Κατ’ επανάληψιν περιεζώσθημεν από τα διασταυρούμενα πυρά μεταξύ των Ιαπωνικών στρατευμάτων και των τοπικών ατάκτων στρατιωτών ή επέσαμε στα χέρια περιπλανωμένων ενόπλων ληστών. Απ’ όλ’ αυτά ο υπέροχος Θεός μας Ιεχωβά μάς ελευθέρωσε, ούτως ώστε οι μόνες ζωές που εχάθησαν ήσαν εκείνων που απέθαναν από ελονοσία ή κάποια άλλη ασθένεια, ή λόγω καθαρής εξαντλήσεως εξαιτίας των σκληρών αυτών πειρών επί τέσσερα περίπου χρόνια.

Ήταν πολύ εκπληκτικό να διαπιστώνωμε ότι, όταν εγκαθιστάμεθα σ’ ένα ωρισμένο μέρος, εφόσον δεν είχαμε καλύψει όλα τα προσιτά τμήματα του τομέως απ’ αυτό το ιδιαίτερο σημείο, δεν κατορθώναμε να μετακινηθούμε προς άλλη θέσι. Εν τούτοις, όταν εγκαθιστάμεθα σ’ ένα μέρος κι ενοιώθαμε ότι θα μας ήταν αρεστό να παραμείνωμε περισσότερο, κάτι ελάμβανε χώραν με στερεότυπο τρόπο, όταν είχε καλυφθη όλος ο προσιτός τομεύς, κι εσχηματίζαμε αντίληψι ότι ήμαστε υποχρεωμένοι να μετακινηθούμε. Ήταν μήπως το χέρι του Ιεχωβά που μας κατηύθυνε; Δεν είχαμε αμφιβολία γι’ αυτό.

Επειδή η κατάστασις επεδεινώθη, χωρίς να έχωμε καμμιά επικοινωνία με αδελφούς, που ήσαν σε άλλα μέρη των Φιλιππίνων, βρεθήκαμε αναγκασμένοι να προχωρήσωμε όλο και πιο μακρύτερα, προς το κέντρον των παρθένων δασών της Μιντάναο. Οι Ιάπωνες με επεκήρυξαν​—νεκρό ή ζωντανό—​αντί ενός χρηματικού ποσού.

Επί δύο ακόμη χρόνια έπρεπε να μένωμε στη ζούγκλα σαν μια ξεχωριστή κοινότης, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο εκτός όταν εκηρύτταμε. Προβαίναμε σε αποψίλωσι του εδάφους, διετηρούμεθα δε στη ζωή με ρίζες και αγρίους καρπούς και με κρέας αγριόχοιρων και πιθήκων έως τη συγκομιδή μας του ρυζιού, του αραβοσίτου και της γλυκοπατάτας. Οι διάφοροι οικογενειακοί όμιλοι ωργανώθηκαν για να εξετάζουν το εδάφιο της ημέρας, συνήθως τα βράδυα, όταν οι απρόοπτες επιδρομές από τους Ιάπωνες ή ιθαγενείς που διεξήγαν κλεφτοπόλεμο ήσαν περισσότερο απίθανες. Και τα δύο μέρη έδειχναν μεγάλη αγανάκτησι που δεν ετασσόμεθα με τη σχετική των παράταξι. Μια φορά την εβδομάδα είχαμε μια μελέτη εκκλησίας στις γλώσσες Σεμπού-Βισάγυα και Ιλοκάνο.

Ήλθε ο καιρός που τα περισσότερα έντυπά μας είχαν απολεσθή ή είχαν φθαρή. Μας είχαν απομείνει μόνον ολίγα αντίτυπα της Γραφής. Πώς εγίνετο τότε το έργο του κηρύγματος; Λοιπόν, κατετάξαμε τους αδελφούς σε ομίλους των έξη έως οκτώ ατόμων. Το ήμισυ των ομίλων ειργάζετο για την υλική τροφή της κοινότητος τη μια εβδομάδα, ενώ το άλλο ήμισυ εξήρχετο για να κηρύξη. Την άλλη εβδομάδα εγίνετο το αντίστροφο. Σε κάθε όμιλο υπήρχε ένας ή δύο ώριμοι αδελφοί που μπορούσαν να δώσουν μαρτυρία μιας ώρας σχετικά με τη Βασιλεία. Κάθε όμιλος είχε ένα ή δύο παιδιά, που είχαν εκπαιδευθή να δίνουν μια πεντάλεπτη περίληψι του ιδίου θέματος. Σε κάθε όμιλο υπήρχε ένα αντίτυπο της Γραφής. Όταν ένας όμιλος ήρχετο σ’ ένα σπίτι ή μια καλύβα, ένας από τον όμιλο χαιρετούσε κι εξηγούσε τον σκοπό της επισκέψεως, εισηγούμενος τον ομιλητή και το θέμα του. Έπειτ’ από την ωριαία επίσημη ομιλία, ο «εισηγητής» συνιστούσε να έχουν μια περίληψι της ομιλίας, την οποίαν έκανε το παιδί-διάκονος. Μετά την περίληψι, ο εισηγητής προσκαλούσε τους οικοδεσπότας να θέσουν ερωτήσεις. Αν δεν είχαν ερώτησι ή ήσαν πολύ συνεσταλμένοι για να υποβάλουν, άλλοι από τον όμιλο υπέβαλλαν ερωτήσεις που είχαν ετοιμασθή εκ των προτέρων προς όφελος των οικοδεσποτών. Διάφορα μέλη του ομίλου συμμετείχαν στην απάντησι ερωτήσεων. Μ’ αυτό τον τρόπο συμμετείχαν όλοι στη μαρτυρία.

Προς το τέλος της κάτω από την επιφάνεια διακονικής αυτής δράσεως, έπεσα στα χέρια μιας Ιαπωνικής περιπόλου στη διάρκεια μιας επιδρομής εναντίον του κρησφυγέτου μας στη ζούγκλα. Εβάδισα, συνοδευόμενος ως ένας επικίνδυνος εγκληματίας, δια μέσου της ζούγκλας και μέσα στην πόλι ως την Ιαπωνική Διοίκησι. Ήμουν ευτυχής, όταν διεπίστωσα ότι είχα τη μικρή μου Γραφή της τσέπης, το μόνο πράγμα που κατώρθωσα να πάρω μαζί μου. Στο στρατόπεδο υπεβλήθηκα σ’ εξαντλητική εξέτασι από τον επί κεφαλής Ιάπωνα αξιωματικό μέσω διερμηνέως. Εξήγησα από τη Γραφή την ουδέτερη στάσι των μαρτύρων του Ιεχωβά και ως αφιερωμένοι διάκονοι του Θεού, ήμεθα πιστοί στην κυβέρνησι της ουρανίας βασιλείας του Ιεχωβά. Έπειτ’ από ώρες εξαντλητικής εξετάσεως που παρετάθη μέχρι βαθείας νυκτός, προς μεγάλη μου έκπληξι, αφέθηκα ελεύθερος! Γρήγορα επέστρεψα στους πολυαγαπημένους μου στο σπίτι μας της ζούγκλας, όπου οι θερμές προσευχές και η λύπη μετετράπησαν σε κραυγές χαράς και δάκρυα ευγνωμοσύνης προς τον Ιεχωβά για τις θαυμάσιές του πράξεις αγαθότητος.

ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ

Το 1945 ήλθαν οι Αμερικανικές απελευθερωτικές δυνάμεις και οι αδελφοί επέστρεψαν ο καθένας στην πόλι του. Οπουδήποτε κι αν επήγαιναν, μετέφεραν το νέο τρόπο ζωής που είχαν μάθει με άλλους από τον λαό του Θεού στη διάρκεια του πολέμου. Έτσι εξηγείται το ότι, μετά την Ιαπωνική κατοχή των Φιλιππίνων, εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια εδώ κι εκεί. Οι 373 Μάρτυρες προ του πολέμου έγιναν περισσότεροι από 2.000 μετά τον πόλεμο.

Απεχωρίσθηκα μακριά από τους προσφιλείς αδελφούς της Μιντάναο, κι έτσι μπορούσα να έρχωμαι σ’ επαφή με άλλους αδελφούς και ν’ αποστέλλω, επίσης, έκθεσι στο τμήμα της Μανίλας, όπου έφθασα προς το τέλος του 1945. Το 1946 υπηρέτησα ως υπηρέτης περιφερείας. Το 1947 ο πρόεδρος της Εταιρίας, Ν. Ο. Νορρ και ο γραμματεύς του Μ. Χένσελ, επεσκέφθησαν τις Φιλιππίνες. Η αξιομνημόνευτη αυτή επίσκεψις απεδείχθη ως ένας σταθμός για το έργο της Βασιλείας στις Φιλιππίνες, διότι έπειτα από λίγο, ετοποθετήθησαν στη χώρα ιεραπόστολοι εκπαιδευμένοι στη σχολή Γαλαάδ. Αυτό εσημείωσε την έναρξι της ταχείας αυξήσεως που έφθασε σε 33.737 ευαγγελιζομένους εν δράσει τον Δεκέμβριο του 1963!

Το 1949 εκλήθηκα στη Σχολή Γαλαάδ με δύο άλλους αδελφούς από τις Φιλιππίνες και έλαβα το πτυχίο στη Συνέλευσι «Αύξησις της Θεοκρατίας», στο Στάδιο Γιάγκη της πόλεως Νέας Υόρκης, το 1950. Διωρίσθηκα τότε πάλι στις Φιλιππίνες. Το επόμενο έτος, με τη βοήθεια της Εταιρίας και άλλων αγαπητών αδελφών, μπόρεσα να παρακολουθήσω τις Συνελεύσεις Καθαράς Λατρείας στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Το 1955 είχα το σπάνιο προνόμιο να παρακολουθήσω τις Συνελεύσεις της Θριαμβευούσης Βασιλείας στο Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Παρίσι, Νυρεμβέργη, Βερολίνο και Χάγη· επεσκέφθηκα δε, και άλλους αδελφούς στη Μαδρίτη, Ρώμη, Βυρηττό, Μπανγκόκ και Χόνγκ Κόνγκ κατά την επιστροφή μου.

Ευνοηθήκαμε από μια άλλη επίσκεψι του Αδελφού Νορρ στο 1956, και του αντιπροέδρου της Εταιρίας, Φ. Φραντς, στο 1957. Κατόπιν, στα 1958, ήμουν ένας από τους 81 αντιπροσώπους των Φιλιππίνων σ’ αυτή την αλησμόνητη Διεθνή Συνέλευσι του Θείου Θελήματος στο Στάδιο Γιάγκη και στο Πόλο Γκράουντς στην Πόλι της Νέας Υόρκης. Το 1963 σκιρτούσαμε από χαρά βλέποντας ότι η Μανίλα εχρησιμοποιείτο ως μια από τις πόλεις, που περιελήφθησαν στη μεγάλη Ανά-τον-Κόσμο Συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά. Πόσο πλήρεις ευγνωμοσύνης ήμεθα, βλέποντας 37.806 άτομα στο ακροατήριο της δημοσίας ομιλίας, πράγμα που υπερέβαινε τις προσδοκίες μας! Από τότε, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, συνεχίζω ν’ απολαύω πολλούς πολύτιμους θησαυρούς υπηρεσίας στο γραφείο του τμήματος της πόλεως Κουεζόν.

Ναι, η ζωή μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά είναι πλουσία πέραν οποιασδήποτε συγκρίσεως! Όλες τις πολλές ευλογίες που έχω απολαύσει, τις οφείλω στον υπέροχο Θεό μας, τον Ιεχωβά, και στην πιστή του οργάνωσι, που είναι τόσο αξία της εκ μέρους μας ανταποδόσεως πλουσίας αγάπης και πιστότητος.

Αν ήταν δυνατόν να επιστρέψω στην πρώτη μου νεότητα, θα ήθελα να κάμω την ίδια απόφασι που έκαμα πριν από τριάντα ένα έτη, μόνο με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα​—να υπηρετώ τον Ιεχωβά πιστά ολοχρονίως με την αξιοθαύμαστη οργάνωσί του.

Ήθελα να ‘Περιπατώ με τον Θεό’

ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΥΠΟ ΕΝΟΚ ΑΪΜΑΝ

ΕΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στη βόρειο Σουηδία, πλησίον των Φιλλανδικών συνόρων, πριν από ογδόντα τέσσερα έτη. Έζησα τα περασμένα εξήντα χρόνια ως ένας αφιερωμένος Χριστιανός, και τώρα που είμαι ένας άνθρωπος με άσπρα μαλλιά, είμαι ευτυχής κυττάζοντας πίσω στα πενήντα τρία χρόνια της ολοχρονίου υπηρεσίας στη διακονία του Ιεχωβά Θεού.

Ακόμη θυμούμαι πώς συνήθιζα να κάθημαι στα γόνατα της μητέρας μου, ενώ αυτή μ’ εδίδασκε για τον Θεό και τη δύναμί του. Όταν έγινα δεκατριών ετών, η δίψα μου για μάθησι αφυπνίσθη και άρχισα να διαβάζω πολύ. Οι ευχαριστήσεις του κόσμου μου εφαίνοντο κενές. Σαν νεαρός που ήμουν, μου επροξένησε βαθιά εντύπωσι όταν εδιάβασα στη Γραφή ότι «περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού.» Ήθελα να κάμω το ίδιο.

Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν, σε ηλικία είκοσι δύο ετών, στάθηκα έξω από το σπίτι μας μια έναστρη νύχτα κι εκύτταξα ψηλά προς τον Γαλαξία, κι εκείνη τη νύχτα αφιερώθηκα στον Δημιουργό αυτού του θαυμάσιου σύμπαντος που εμπνέει το δέος. Αλλ’ αυτό έγινε λίγα χρόνια προτού μάθω πραγματικά πώς να ‘περιπατώ με τον Θεό’.

Όταν ήμουν είκοσι τεσσάρων ετών, φοιτούσα σ’ ένα γυμνάσιο στο βόρειο μέρος της Σουηδίας. Στην ίδια τοποθεσία υπήρχε και μια γεωργική σχολή, και ο διευθυντής της ήταν προϊστάμενος και στα δύο σχολεία. Όταν, στο 1905, έγινα αγρονόμος, ο διευθυντής μού είπε: «Θέλω να επιστρέψω στη νότιο Σουηδία. Επί μερικά χρόνια τρέφω την ελπίδα να βρω ένα μαθητή που θα μπορούσα να βοηθήσω προς ανώτερες σπουδές και έπειτα να του παραδώσω τη θέσι μου ως διευθυντού των δύο αυτών σχολείων. Τώρα βρήκα αυτόν τον μαθητή. Είσαι συ, Αίμαν. Θα σου παραχωρήσω μερικό χρόνο να σκεφθής πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, κι έπειτα θα χαρώ να έχω την απάντησί σου.»

Σκέφθηκα σοβαρά πάνω στο ζήτημα αυτό, αφού είχα αποφασίσει να ‘περιπατώ με τον Θεό’. Προσευχήθηκα στον Θεό για καθοδηγία. Έπειτα από τριήμερη σκέψι γύρω απ’ αυτό το ζήτημα, η απόφασις ήταν καθαρή στη διάνοια μου. Είπα στον διευθυντή ότι ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου ως ένας γεωργός. Αυτός έσκυψε το κεφάλι του με απογοήτευσι, αλλά είπε: «Αίμαν, σ’ εκτιμώ βαθύτατα, και νομίζω πως κατενόησα το ωραίο σου ελατήριο. Σου εύχομαι τις μεγαλύτερες ευλογίες.»

Εφόσον επιθυμούσα μια κατοικία που να ήταν δική μου, κατεσκεύασα μια αγροικία κοντά σ’ εκείνη που είχε ο πατέρας μου. Χρειάσθηκα έξη χρόνια, διότι εργάσθηκα μόνος μου. Αλλά στη διάρκεια αυτών των ετών δεν παρημέλησα τη Γραφή. Μελετούσα συχνά τον λόγον του Θεού, καθώς επίσης και θρησκευτικά βιβλία, με την ελπίδα να βρω την αλήθεια ως προς τον κατάλληλο τρόπο του να ‘περιπατώ με τον Θεό’. Η διδασκαλία των αιωνίων βασάνων μού είχε προξενήσει μεγάλη λύπη. Όταν ρώτησα τους θρησκευτικούς ηγέτας γι’ αυτό, δεν μου έδωσαν ικανοποιητικές απαντήσεις. Είπαν: «Ένοκ, είσαι νέος, δεν πρέπει να σκέπτεσαι τέτοια πράγματα.»

ΜΑΘΑΙΝΩ ΠΩΣ ΝΑ ‘ΠΕΡΙΠΑΤΩ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ’

Το 1911, ένας νεαρός σκαπανεύς ή ολοχρόνιος κήρυξ των μαρτύρων του Ιεχωβά ονόματι Αύγουστος Αμπράχαμσον, μου έφερε το άγγελμα της αληθείας του Θεού, και πήρα απ’ αυτόν τον πρώτο τόμο των Γραφικών Μελετών, «Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων.» Εδιάβασα το βιβλίο και κατενόησα ότι ο καιρός, για τον οποίον μίλησε ο προφήτης Δανιήλ, είχε έλθει. Το βιβλίο μ’ εβοήθησε να διακρίνω το ψεύδος της διδασκαλίας των αιωνίων βασάνων. Αφού είχα μελετήσει αυτόν τον πρώτο τόμο, απεφάσισα να ‘περιπατώ με τον Θεό’ με το να δαπανώ όλο μου το χρόνο φέρνοντας στους ανθρώπους τη γνώσι του Θεού και της βασιλείας του· θα γινόμουν σκαπανεύς.

Από το γραφείο του Σουηδικού τμήματος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, που ήταν τότε στο Αίρεμπρου, προμηθεύθηκα τους άλλους πέντε τόμους και έγινα συνδρομητής στη Σκοπιά στη Σουηδική γλώσσα. Πήρα, επίσης, τη διεύθυνσι του Αδελφού Αμπράχαμσον. Διέτρεξα εβδομήντα πέντε περίπου μίλια με ποδήλατο για να φθάσω στο σπίτι του. Η σύζυγος του και τέσσεροι άλλοι φίλοι ήσαν παρόντες στο βάπτισμά μου που έγινε στον ποταμό Λούλε τον Σεπτέμβριο του 1911.

Μίλησα στους γονείς μου γι’ αυτό το ένδοξο φως της αληθείας που είχα εύρει. Τόσον ο πατέρας μου όσο και η μητέρα μου εχάρησαν πολύ, όταν το άκουσαν, ο δε πατέρας μου είπε: «Πρέπει να είναι όπως λες· τέτοιος πρέπει να είναι ένας Θεός αγάπης.» Του είπα: «Από τώρα και στο εξής, θα δαπανώ όλο μου το χρόνο στο να ‘περιπατώ με τον Θεό’ ως ένας σκαπανεύς της βασιλείας του. Μπορείς να πωλήσης την αγροικία σου και να μένης στο εξής στο καινούργιο μου σπίτι· είναι δώρο εκ μέρους μου σε σένα και στην αγαπητή μου μητέρα.»

Όταν ξεκίνησα για το έργο σκαπανέως, οι γονείς μου εστέκοντο στον εξώστη με δάκρυα στα μάτια, ο δε πατέρας μου έλεγε: «Γνωρίζω ότι υπηρετείς τον Κύριο, είθε να σε ευλογή.»

Έτσι, τα επόμενα έξη χρόνια περιέτρεχα στη βόρειο περιοχή της Σουηδίας και σ’ ένα μέρος της βορείου Φιλλανδίας. Μια νύχτα διέτρεξα παγοδρομώντας πενήντα τρία μίλια, και σε μια άλλη περίπτωσι διήνυσα πενήντα τέσσερα μίλια με έλκυθρο σε μια μέρα. Το καλοκαίρι ταξίδευα με ποδήλατο. Τον χειμώνα παγοδρομούσα, έχοντας το σάκκο μου γεμάτο από Γραφικά έντυπα, προς τις μεμονωμένες οικογένειες που ζούσαν πίσω από τα βουνά. Κατά κανόνα, δεν ήξευρα που θα εκοιμόμουν, όταν θα έφθανε η νύχτα, αλλ’ ουδέποτε συνέβη να βρεθώ χωρίς κρεββάτι. Διέθεσα πολλά Γραφικά έντυπα στους ανθρώπους. Όλοι οι ευγενικοί και φιλόξενοι άνθρωποι που συνήντησα καθώς και οι πολλές πείρες που είχα αποτελούν ένα μεγάλο θησαυρό χαρωπών αναμνήσεων της ζωής μου.

Κάποτε, κατά το 1915, έφθασα σ’ ένα μέρος που ελέγετο Μπέργκσζε. Ήθελα να βρω ένα δωμάτιο για τη νύχτα. Υπήρχαν πολλά σπίτια, αλλά​—δεν ξέρω πώς—​εδιάλεξα ένα. Όταν είπα στην κυρία του σπιτιού για το διακονικό μου έργο, απήντησε αμέσως: «Εγώ και ο σύζυγος μου είμαστε στην αλήθεια, κι αισθανόμεθα μεγάλη χαρά που σας βλέπομε· σας δεχόμαστε ευχαρίστως για να μείνετε μαζί μας ενόσω είσαστε εδώ.» Αυτοί οι δύο φίλοι, ο Αδελφός και η Αδελφή Μπρόντιν, ήσαν ευτυχείς που διέθεσα οκτώ βιβλία και μερικά βιβλιάρια στη γειτονιά. Πραγματικά, το χρονικό διάστημα που έμεινα στο σπίτι τους, ήταν ευλογημένο. Πολλά χρόνια αργότερα, στη συνέλευσι της Στοκχόλμης το 1955, ένας αδελφός ήλθε σε μένα και είπε: «Είμαι υιοθετημένος γυιός των ηλικιωμένων φίλων σας Μπρόντιν. Ήμουν τεσσάρων ετών, όταν εργασθήκατε στο Μπέργκσζε, και θυμάμαι τη στιγμή που μου είπατε ότι πρέπει να γίνω ένας μάρτυς της αληθείας του Θεού. Τα λόγια σας δεν τα ξέχασα ποτέ.»

Στη διάρκεια των ετών 1914-1915 εδαπάνησα μερικό καιρό στο γραφείο του Σουηδικού τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά. Τον Σεπτέμβριο του 1914 αρχίσαμε να δείχνωμε στη Σουηδία το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας», μια κινηματογραφική ταινία, που απεικόνιζε τον σκοπό του Θεού για τη γη και το ανθρώπινο γένος. Από τότε ως τον Μάιο του 1915, πολλές χιλιάδες ανθρώπων την είδαν δωρεάν. Διήγειρε μεγάλο ενδιαφέρον για τη Γραφή και για το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά.

ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ

Στο διάστημα του χειμώνος 1916-1917, εδαπάνησα μερικόν καιρό στο γραφείο της Εταιρίας στο Αίρεμπρου και απ’ εκεί ήλθα στο Όσλο για να υπηρετήσω ως υπηρέτης τμήματος. Ήταν η εβδόμη Φεβρουαρίου 1917 και σκέφθηκα: «Γνωρίζω άλλους αδελφούς, που είναι ικανώτεροι από μένα.» Αλλά το Εβραίους 10:38 μ’ εβοήθησε: «Εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.»

Επί μερικά χρόνια το γραφείο του Σουηδικού τμήματος είχε την εποπτεία του έργου στη Νορβηγία, αλλά το 1921 έλαβα μια επιστολή από τον πρόεδρο της Εταιρίας, Αδελφό Ρόδερφορδ, στην οποία μου έλεγε ότι έπρεπε να εργασθώ κατ’ ευθείαν κάτω από την καθοδηγία του γραφείου του προέδρου.

Το 1922 έγινα Νορβηγός πολίτης και στο έτος αυτό η Αδελφή Μαρία Ντρέγιερ έγινε σύζυγος μου. Η Μαρία έμαθε την αλήθεια στο 1911, στο ίδιο έτος που την έμαθα κι εγώ. Πέθανε στο 1944, σε ηλικία εβδομήντα ενός έτους, έχοντας την ελπίδα «δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.»​—Φιλιππησ. 3:14.

ΟΙ ΝΑΖΙΣΤΑΙ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ

Το έργο της Βασιλείας εσημείωσε αύξησι στη Νορβηγία και το 1940 υπήρχαν επτά από μας που ειργάζοντο στο γραφείο του τμήματος. Λίγες μέρες μετά την κατάληψι της Νορβηγίας από τους Γερμανούς, μ’ εφυλάκισαν. Αφού εδαπάνησα μερικόν καιρό στη φυλακή, έλαβα άδεια να πάω στο σπίτι, αλλά συχνά μ’ έπαιρναν πάλι κι έπρεπε ν’ απαντώ στις πολλές τους ερωτήσεις. Στις 8 Ιουλίου 1941, οι Ναζισταί έθεσαν υπό απαγόρευσιν το έργο μας, δημεύοντας όλη την περιουσία της Εταιρίας. Μόνο στη σύζυγο μου και σε μένα επέτρεψαν να παραμείνωμε στο σπίτι· οι υπόλοιποι πέντε έπρεπε να το εγκαταλείψουν. Εζούσαμε στο σπίτι κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Έπειτα από λίγο και οι Νορβηγοί Ναζισταί, επίσης, επεσκέφθησαν το σπίτι και με υπέβαλαν σε περισσότερες ανακρίσεις. Στη διάρκεια των πέντε ετών της κατοχής, οι Γερμανοί και οι Νορβηγοί Ναζισταί με ωδήγησαν στο γραφείο τους περισσότερες από εκατό φορές. Κάθε φορά που έπαιρνα τα δικαιολογητικά μου και άφηνα το σπίτι, τόσον εγώ όσο κι η σύζυγος μου νοιώθαμε ότι πιθανόν να ήταν η τελευταία φορά, δεδομένου ότι χιλιάδες Νορβηγών είχαν οδηγηθή σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Γερμανία ή είχαν φονευθή στη Νορβηγία.

Στη διάρκεια του πολέμου εργασθήκαμε «κάτω από την επιφάνεια». Με πολλούς θαυμάσιους τρόπους μάς απεστέλλετο Η Σκοπιά από τη Δανία και τη Σουηδία, οι δε Μάρτυρες στη Νορβηγία έκαναν αντίτυπα ώστε να μπορούν πολλοί να έχουν την πνευματική τροφή. Σ’ όλο το διάστημα βρισκόμουν σε συνεχή επαφή με τους αδελφούς· μου έγραφαν με έμμεσο τρόπο, εφόσον η «Γκεσταπό» με είχε υπό διαρκή παρακολούθησι.

Οι πείρες των πολεμικών ετών είχαν κλονίσει πολύ τη σωματική μου υγεία, κι εσκέφθηκα ότι ήταν καλύτερα για το έργο της Βασιλείας να πάρη ένας νεώτερος αδελφός τη θέσι μου. Όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας, Ν. Ο. Νορρ, μας επεσκέφθη στο Όσλο τις τελευταίες ημέρες του 1945, μου είπε ότι θα μπορούσα να μένω εδώ στο Μπέθελ όσον καιρό ήθελα. Ένας άλλος αδελφός διωρίσθηκε ως υπηρέτης τμήματος.

Στη διάρκεια των ετών του πολέμου μια αδελφή ονόματι Χάλντις ήλθε στο Μπέθελ για να βοηθήση τη σύζυγο μου και μένα. Ήταν μια πολύ καλή βοηθός κι εφρόντισε για τον οίκο Μπέθελ ως επίσης και για την άρρωστη σύζυγό μου ως τον θάνατο της. Χρόνια αργότερα, το 1953, ρώτησα την Αδελφή Χάλντις αν θα ήθελε να γίνη σύζυγος μου, και νυμφευθήκαμε, μετοικώντας σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι και συνεχίζοντας το έργο μας για τη βασιλεία του Θεού. Εγώ έγινα σκαπανεύς και η Χάλντις ειργάζετο ως νοσοκόμος, ως επίσης ειργάζετο πολύ στη διακονία της Βασιλείας.

Είμαι ακόμη σκαπανεύς. Είναι εξόχως πολύτιμο προνόμιο να βρίσκωμαι στο έργο σκαπανέως. Μου φέρνει, επίσης, μεγάλη χαρά να βρίσκωμαι στις συναθροίσεις της εκκλησίας, το θεωρώ δε μεγάλη απώλεια, όταν δεν είναι δυνατόν για μένα να είμαι εκεί. Ήταν πραγματικά ένα μεγάλο προνόμιο για μένα να παρευρεθώ στη Συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά το «Αιώνιον Ευαγγέλιον» στη Στοκχόλμη, το 1963. Σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων ετών, μπορώ να κυττάζω πίσω με χαρά κι ευγνωμοσύνη και να βλέπω την εκπλήρωσι της διακαούς επιθυμίας μου να ‘περιπατώ με τον Θεό’, υπηρετώντας τα συμφέροντα της ενδόξου Βασιλείας του.

Από Μικρές Αρχές σε Πνευματική Ευημερία

Αφήγησις υπό Λόυδ Μπερτς

ΜΕΓΑΛΩΣΑ ως ένα γυμνόποδο παιδί, ανάμεσα σε τριφύλλια, δρυς και έλατα στο μεσοδυτικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά το παλιό ξυλόσπιτο, όπου κατοικούσα, η ξυλαποθήκη κι ο δρύινος κάδος που εκρέματο στο πηγάδι εξηφανίσθησαν πριν από πολύν καιρό. Αφού έζησα στο αγρόκτημα λίγα χρόνια, μετοικήσαμε στο Γκραντ Ράπιντς του Μίσιγκαν, όπου η μητέρα μου πέθανε. Κατόπιν μετεκόμισα στη Νότιο Ντακότα για να συγκατοικήσω με τον αδελφό μου.

Ενώ εργαζόμουν σε κτήματα της Νοτίου Ντακότας, εδιάβασα μια από τις ομιλίες του Πάστορος Ρώσσελ σε μια αγροτική εφημερίδα. Καθόσον ενθυμούμαι, το θέμα ήταν για τον «Αρμαγεδδώνα και το Τέλος του Κόσμου». Αυτό ήγειρε πολύ το ενδιαφέρον μου, και μου διήγειρε την επιθυμία να μάθω περισσότερα για τη Γραφή. Το έτος ήταν 1912. Το επόμενο έτος με βρήκε στο Όρεγκον εργαζόμενον σ’ ένα γαλακτοκομείο. Ενώ ήμουν εκεί, βγήκε ένας νεαρός από την πόλι του Πόρτλαντ για να μιλήση στην οικογένεια του αγροκτήματος για τις αλήθειες του Θείου λόγου. Άκουα με έντονη προσοχή και γρήγορα πείσθηκα ότι ό,τι είπε ήταν η αλήθεια. Ύστερ’ από λίγον καιρό αφιέρωσα τη ζωή μου στην υπηρεσία του Θεού, συμβολίζοντάς την με το εν ύδατι βάπτισμα. Τι μεγάλη χαρά ήταν αυτή!

Η πρώτη μου πείρα στην υπηρεσία του Θεού ήταν η διανομή φυλλαδίων με Γραφικά θέματα από σπίτι σε σπίτι. Οι σύντροφοι μου κι εγώ χρησιμοποιούσαμε μια εφημερίδα που ελέγετο «Μηνιαία των Σπουδαστών της Γραφής». Θέλαμε να βγαίνωμε νωρίς το πρωί και να ρίχνωμε αυτές τις Γραφικές εκδόσεις στις πόρτες των ανθρώπων. Αρχίζοντας κατά τις 6 π.μ., ετελειώναμε μετά τρεις ώρες. Αυτή ήταν η τακτική μας υπηρεσία στον Θεό κάθε Κυριακή. Μ’ αυτόν τον τρόπο διεξήγετο μέρος της διακονίας εκείνο τον καιρό. Από μια μικρή αρχή ανεπτύχθη κι ευημέρησε.

Όταν άκουσα ότι ο Πάστωρ Ρώσσελ ήρχετο να επισκεφθή το Πόρτλαντ, συγκινήθηκα. Εφρόντισα να είμαι παρών, όταν έφθασε η ώρα να δώση τη διαφημισμένη ομιλία του «Ο Κόσμος Καίεται». Όχι μόνο ήμουν εκεί μέσα στην αίθουσα του γυμνασίου, όπου εγίνετο η ομιλία, αλλά και καθόμουν στην εξέδρα ακριβώς πίσω από τον Αδελφό Ρώσσελ. Επί δύο και πλέον ώρες μιλούσε για τη δημιουργία, για τις διαμορφώσεις πίστεων, για την ψυχή και για επερχόμενα πράγματα. Το ακροατήριο άκουσε με θελκτική σιωπή. Ωμίλησε χωρίς σημειώσεις με χαρίεντα κι εύκολο τρόπο. Ήταν μια μεγάλη μέρα αυτή στη ζωή μου, μια μεγάλη χαρά που ποτέ δεν την ελησμόνησα.

Την 31η Οκτωβρίου 1916 πέθανε ο Αδελφός Ρώσσελ. Τι θα εγίνετο τώρα με το έργον της επιδόσεως μαρτυρίας για τους σκοπούς και τις αλήθειες του Θεού; Θα συνεχίζετο το έργον; Πολλοί από μας διηρωτώντο. Μου είπαν μερικοί του στενού περιβάλλοντος του Αδελφού Ρώσσελ ότι αυτός είχε διαπιστώσει ότι επρόκειτο να γίνη ακόμη ένα μεγάλο έργον κηρύγματος. Είπε: «Πρέπει να πάμε στον λαό. Πρέπει να τους πάμε το άγγελμα». Το έργον συνεχίσθηκε.

Λίγοι από μας είχαν το προνόμιο να δείξουν το Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας, μια εικονογραφημένη Γραφική διάλεξι με έγχρωμα σλάιντς και κινηματογραφικές ταινίες. Η διάλεξις ήταν ηχογραφημένη σε δίσκους συγχρονισμένους με τα σλάιντς και τις κινηματογραφικές ταινίες. Αλλά μας επεφυλάσσοντο ανωμαλίες και μπορούσαμε να διαισθανθούμε την έλευσί των. Επρόκειτο να υποστούμε μεγάλες δοκιμασίες της πίστεως μας.

Οι θρησκευτικοί ηγέται εξεδήλωσαν πολύ μίσος εναντίον του Πάστορος Ρώσσελ και ημών οι οποίοι διενέμαμε τις διαφωτιστικές του εκδόσεις. Η παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, που καλείται στη Γραφή με τ’ όνομα «Βαβυλών η Μεγάλη», άρχισε να μας κυκλώνη. (Αποκάλ. 14:8) Λόγω των διωγμών, φόβος κατέλαβε πολλούς αδελφούς. Πολλοί, αδυνατώντας ν’ ανθέξουν στη δοκιμασία της πίστεώς των, εγκατέλειψαν την οργάνωσι του Θεού. Μια ισχυρή εκδήλωσις του εναντιουμένου κλήρου ανεφάνη στο βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, που είναι επίσης γνωστό ως ο «Έβδομος Τόμος», Επροξένησε έντασι του θρησκευτικού διωγμού, με τους θρησκευτικούς ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου» σχεδιάζοντας να εξοντώσουν τους «Ρωσσελιστάς», όπως τους έλεγαν.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΟΠΑΖΕΙ

Οι θρησκευτικοί ηγέται, ακολουθώντας το παράδειγμα των διωκτών των πρώτων Χριστιανών, σε λίγο επέτυχαν την απαγόρευσι του βιβλίου Γραφικής μελέτης Το Τετελεσμένον Μυστήριον. Ωστόσο, εμείς συνεχίσαμε τις επισκέψεις μας από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας παραγγελίες για το βιβλίο, το οποίο θα παρεδίδαμε σε μια επανεπίσκεψι. Όταν εκηρύχθη ο πόλεμος από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 6 Απριλίου 1917, οι εχθροί μας εξεμεταλλεύοντο τον πατριωτισμό του κοινού και τα συναισθήματά του για να επιτείνουν τον διωγμό εναντίον μας. Η Βαβυλών η Μεγάλη εγίνετο ολοένα πιο μισητή σ’ εμάς.

Ως να μην ήταν αρκετός ο διωγμός, ο Διάβολος άρχισε να προξενή διαιρέσεις και διαμάχες μέσα στις τάξεις του λαού του Θεού, προσπαθώντας να διασπάση από μέσα την οργάνωσι. Μερικά φιλόδοξα άτομα μέσα στην οργάνωσι άρχισαν ιδιοτελώς να επιζητούν την εξουσία. Ισχυρίζοντο ότι εκείνοι που ήσαν στα κεντρικά γραφεία της οργανώσεως, γνωστά ως Βιβλικός Οίκος, ήσαν συμβιβαστικοί και πολύ ευρύνοες. Τους αποκαλούσαν «ανθρώπους ευρέων απόψεων». Αυτό, βέβαια, ωδήγησε σε σύγχυσι και παρανόησι μεταξύ των αδελφών. Τι έπρεπε να κάμουν; Θα παρέμεναν νομιμόφρονες απέναντι εκείνων που ήσαν στον Βιβλικόν Οίκο ή θα εγκατέλειπαν την οργάνωσι; Μερικά άτομα που είχαν προεξέχουσες θέσεις εποπτείας στις εκκλησίες εγκατέλειψαν την οργάνωσι. Αυτοεκλήθησαν «Σταθεροί», λαμβάνοντας τ’ όνομά των από το βιβλίο της Γραφής προς Γαλάτας όπου, στην Εξουσιοδοτημένη Μετάφρασι της Γραφής, λέγει για το να είμεθα σταθεροί «εν τη ελευθερία . . . , με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός.» (5:1) Οι «Σταθεροί» αυτοί σε λίγο άρχισαν να διαπληκτίζωνται μεταξύ των.

Στη διάρκεια των δυσκόλων καιρών του 1918 άρχισε να εκδίδεται το Βιβλικό φυλλάδιο «Νέα της Βασιλείας». Η πρώτη έκδοσις εκυκλοφόρησε στις 15 Μαρτίου 1918, και ήταν προνόμιό μου να λάβω μέρος στη διανομή του.

Καθώς εξακολούθησα ν’ ασχολούμαι στο Χριστιανικό έργον της διανομής Γραφικών εκδόσεων, είχα μια πείρα όμοια μ’ εκείνη που είχε κι ο απόστολος Παύλος, όταν ήταν στους Φιλίππους. (Πράξ. 16:19-24) Εφυλακίσθηκα λόγω του Χριστιανικού μου έργου. Μια Κυριακή πρωί ένας αδελφός κι εγώ σηκωθήκαμε στις 5 το πρωί κι εβαδίσαμε προς τον τομέα του κηρύγματος μας. Ετελειώσαμε τη διανομή φυλλαδίων στα σπίτια στις 9 π.μ. Συνέπεσε, όμως, να κατοική σ’ εκείνο το μέρος ο εκτελών καθήκοντα δημάρχου της πόλεως. Όταν βρήκε το Βιβλικό άγγελμα, που αφήσαμε στην πόρτα του, βγήκε να μας αναζητήση και τελικά μας βρήκε εκεί που περιμέναμε το λεωφορείο. Μας συνέλαβε και μας πήγε στο αστυνομικό τμήμα. Επειδή εκεί δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα το παράνομο στα φυλλάδια μας, μας απήγγειλαν κατηγορία για διανομή εντύπων χωρίς άδεια και μας κατεδίκασαν σε δεκαεπτά ημερών φυλάκισι και σε 200 δολλαρίων πρόστιμο. Επειδή δεν μπορούσαμε να πληρώσωμε το πρόστιμο, εμείναμε στη φυλακή τριάντα μέρες, οπότε μερικοί από τους αδελφούς επλήρωσαν ό,τι υπελείπετο από το πρόστιμο, για ν’ αποφυλακισθούμε.

Η πρώτη μας μεγάλη συνέλευσις ήταν στο Σήνταρ Πόιντ της πολιτείας Οχάιο, 1-8 Σεπτεμβρίου 1919. Αυτή έφερε μια μεγάλη αλλαγή στους αδελφούς, φέρνοντας τους ένα νέο πνεύμα και μια νέα προοπτική. Οι αξιωματούχοι της Εταιρίας Σκοπιά, που είχαν φυλακισθή άδικα, απεφυλακίσθησαν τώρα και ήσαν αποφασισμένοι να προωθήσουν την παγκόσμια διακήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.

Ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» εχάρη, όταν εφυλακίσθησαν οι αξιωματούχοι της Εταιρίας στις 21 Ιουνίου 1918. Έκαμαν προς αλλήλους την εξής παρατήρησι: «Αυτοί είναι ‘τετελεσμένοι διάκονοι’.» Οι διώκται αυτοί είχαν υπ’ όψι το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, όταν μας αποκαλούσαν «τετελεσμένους διακόνους», με την πεποίθησι ότι επαύσαμε ως κήρυκες των αγαθών νέων. Ήλπιζαν ότι είχαν ιδεί τους τελευταίους από μας τους σπουδαστάς των Γραφών, αλλ’ η συνέλευσίς μας στο Σήνταρ Πόιντ το 1919 τους έδωσε να καταλάβουν ότι ήμεθα πάρα πολύ ζωντανοί κι ενεργητικοί, κι εξακολουθήσαμε να είμεθα τέτοιοι πάντοτε από τότε.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Ενώ ήμουν στο Λάνσινγκ, της Πολιτείας Μίσιγκαν, το έτος 1920, έγραψα στην Εταιρία Σκοπιά στο Μπρούκλυν εκφράζοντας την επιθυμία μου να υπηρετήσω στα εκεί κεντρικά γραφεία, που είναι γνωστά ως Μπέθελ. Ύστερ’ από λίγον καιρό έλαβα μια πρόσκλησι να υπάγω στο Μπέθελ, αλλ’ αυτό ήταν μια προσωρινή βάσις για να κάμω ένα ειδικό έργον εκεί. Έφθασα στο Μπέθελ τον Ιούνιο του 1920 για ν’ αρχίσω μια νέα πείρα, ένα νέο έργον και μια νέα χαρά.

Μου ανετέθη να βοηθώ στην περιτύλιξι του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών, που τώρα λέγεται Ξύπνα!, για ταχυδρόμησι. Ιδιαίτερα το τεύχος, στα οποίον εργαζόμουν, περιείχε μια καυστική έκθεσι της κτηνώδους μεταχειρίσεως που έγινε στους μάρτυρας του Ιεχωβά καθ’ υποκίνησιν του κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου». Αυτό το τεύχος, υπ’ αριθ. 27, διεκήρυσσε τις κρίσεις του Θεού εναντίον της Μεγάλης Βαβυλώνος, της παγκοσμίου αυτοκρατορίας της ψευδούς θρησκείας. Ο προσωρινός μου διορισμός στο Μπέθελ έγινε μόνιμος.

Εν καιρώ μου ανετέθη εργασία σ’ ένα επίπεδο τυπογραφικό πιεστήριο μέσα στις τυπογραφικές εγκαταστάσεις της Εταιρίας Σκοπιά, που ευρίσκετο τότε στη Λεωφόρο Μυρτλ 35, Μπρούκλυν. Αυτή ήταν η πρώτη τυπογραφική εγκατάστασις της Εταιρίας. Με τους τρεις μόνον ορόφους του κτιρίου, η τυπογραφική εργασία περιωρίζετο σε μόνο 3.000 τετραγωνικά πόδια εκτάσεως. Στο υπόγειο είχαμε ένα πιεστήριο που στοργικά εκαλείτο «το παλιό θωρηκτό». Εγέμιζε τον χώρο τόσο, ώστε μόλις μπορούσε κανείς να κυκλοφορήση. Στον τρίτο όροφο, όπου εργαζόμουν, υπήρχε ένα μικρό επίπεδο πιεστήριο που ετροφοδοτείτο δια χειρός. Είκοσι από μας ειργάζοντο εδώ σαν πολυάσχολες μέλισσες μέσα σε μια κυψέλη. Παρά τη μικρότητα του χώρου, απελαμβάναμε κάθε λεπτό της εργασίας μας, διότι ήταν υπηρεσία στον Θεό.

Ετυπώναμε πολλά πράγματα σ’ εκείνο το επίπεδο πιεστήριο, όπως λόγου χάριν καλύμματα για τα βιβλιάρια Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι και Συνομιλία με τους Νεκρούς. Όταν το «παλιό θωρηκτό» ενησχολείτο στην εκτύπωσι του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών και των βιβλιαρίων, ετυπώναμε το περιοδικό Η Σκοπιά στο επίπεδο πιεστήριο. Εκείνο τον καιρό μία εκτύπωσις 60.000 αντιτύπων από κάθε τεύχος εθεωρείτο ως ένας καταπληκτικός αριθμός περιοδικών. Τώρα Η Σκοπιά τυπώνεται σε 4.300.000 αντίτυπα σε 66 γλώσσες, μια τεραστία αύξησις από μια μικρή αρχή.

Εκείνες τις μέρες είχαμε κι άλλο ένα τυπογραφείο στο Μπέθελ, τον τόπο διαμονής των εργαζομένων στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας. Σ’ ένα μικρό δωμάτιο κάτω από την αίθουσα φαγητού είχαμε δύο λινοτυπικές μηχανές, δύο μικρά δια χειρός τροφοδοτούμενα πιεστήρια κι ένα περιωρισμένο συνθετήριο. Από τις μικρές αυτές αρχές τυπογραφικών προσπαθειών η Εταιρία ανεπτύχθη κι απέκτησε τρία πελώρια κτίρια, το μεγαλύτερο από τα οποία έχει δεκατρείς ορόφους, για την εκτύπωσι, βιβλιοδέτησι και ταχυδρόμησι Βιβλικών εκδόσεων. Η γιγαντιαία αυτή τυπογραφική εγκατάστασις τηρεί ένα εκατομμύριο και πλέον μάρτυρας του Ιεχωβά εφωδιασμένους με τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης, που διαθέτουν στη διακονία των. Όταν αυτό παραβληθή με τους 8.801, που ησχολούντο στη διακονία το 1922, είναι πολύ προφανές ότι έχομε αυξηθή από μια μικρή αρχή σε πνευματική ευημερία.

ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ

Την 1η Μαρτίου 1922, μετεφέραμε την τυπογραφική μας εγκατάστασι από τη Λεωφόρο Μυρτλ σε ευρύτερο χώρο, στην Οδό Κόνκορντ 18, Μπρούκλυν. Μ’ ένα μικρό φορτηγό αυτοκίνητο μετεφέραμε τα περισσότερα από τα βαριά πράγματα. Όταν εφθάσαμε στους μεγάλους κυλίνδρους του πιεστηρίου «θωρηκτού», διεπιστώσαμε ότι ήσαν πολύ βαρείς και δεν μπορούσε να τους μεταφέρη το φορτηγό αυτοκίνητο. Εμείναμε ενεοί. Δεν ξέραμε πώς θα κατωρθώναμε να τους μεταφέρωμε στο νέο κτίριο, αλλ’ όταν ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί, το πρόβλημα μας είχε λυθή.

Χιόνι ύψους δύο ιντσών έπεσε απροσδόκητα στη διάρκεια της νυκτός, κι έλυσε το πρόβλημα μας. Εκάμαμε ένα έλκηθρο κι εκυλίσαμε σ’ αυτό τους κυλίνδρους. Αγκιστρώνοντας το αυτοκίνητο στο έλκηθρο, το εσύραμε στη νέα θέσι, με την ομαλή διολίσθησι του ελκήθρου πάνω στο χιόνι. Οι κύλινδροι τότε κατεβιβάσθησαν μέσω του παραθύρου του υπογείου στον οικείο χώρο της Οδού Κόνκορντ. Ύστερ’ από τέσσερα χρόνια, ο διευθυντής του τυπογραφείου, Ρ. Ι. Μάρτιν, ευηρεστήθη να πη στους αδελφούς των συνελεύσεων για την απροσδόκητη αυτή χιονόπτωσι, που έλυσε το μετακομιστικό μας πρόβλημα.

Έχοντας περισσότερο χώρο για την τυπογραφική μας δράσι, απεφασίσαμε ν’ αποκτήσωμε περισσότερα εφόδια. Μερικά από τα μηχανήματα, που αγοράσαμε, ήσαν καινούργια και άλλα μεταχειρισμένα. Ένα από τα μεταχειρισμένα πιεστήρια «Πρέμιερ», που είχε αγορασθή, χρησιμοποιείται ακόμη σήμερα στη μεγάλη μας συγχρονισμένη εγκατάστασι. Η ηλικία του υπερβαίνει τα πενήντα χρόνια. Η παραγωγή μας στη νέα τοποθεσία της Οδού Κόνκορντ ηυξήθη σε 2.000 περίπου βιβλία την ημέρα και πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα της Σκοπιάς το έτος.

Το ίδιο εκείνο έτος 1922 παρακολουθήσαμε μια μεγαλειώδη συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο. Ένα εξαίρετο πνεύμα ήταν έκδηλο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι έχαιραν για τον τρόπο, με τον οποίον επανεγκαθίστατο η οργάνωσις μετά τα σοβαρά πλήγματα που της κατέφερε ο εχθρός το 1918. Η μεγάλη μέρα της συνελεύσεως αυτής ήταν όταν εξετυλίχθη μια σημαία πάνω από το βήμα, που απεκάλυπτε το ρητόν: «Διαφημίσατε τον Βασιλέα και τη Βασιλεία.» Αυτό ήταν συγκινητικό, και υπεκίνησε όλους τους παρόντας να επιληφθούν της διακονίας με μεγαλύτερο ζήλο,

Επίσης το 1922 η Εταιρία αγόρασε κτήμα στη Νήσο Στάτεν της Πόλεως Νέας Υόρκης για ν’ ανεγείρη ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Ένα Σάββατο απόγευμα ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Ρόδερφορδ, πήρε μερικούς από μας μαζί του στη Νήσο Στάτεν. Όταν εφθάσαμε στο κτήμα που αγοράσθηκε, έδειξε ένα μέρος στο κέντρον των δασών του χώρου εκείνου και είπε: «Λοιπόν, παιδιά, Απ’ εδώ αρχίζομε να σκάβωμε. Πρόκειται ν’ ανεγείρωμε ένα ραδιοφωνικό σταθμό στο κτήμα μας.» Κι εσκάβαμε! Κάθε Σαββατοκύριακο του θέρους εκείνου ήμεθα εκεί.

Μια Κυριακή απόγευμα μετά το έργον της ημέρας, συγκεντρωθήκαμε τρώγοντας γύρω σ’ ένα τραπέζι, στο ύπαιθρο. Ο Αδελφός Ρόδερφορδ μάς αφηγήθη μερικές πείρες που είχε στη φυλακή. Εφυλακίσθη άδικα το 1918 κι απεφυλακίσθη με δικαστική απόφασι το 1919. Όταν ήταν εκεί, έλαβε την απόφασι να πλήξη σκληρά τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη. Είπε: «Ήθελα να πιάσω τα σίδερα του παραθύρου μου να κυττάξω στ’ άστρα και να πω: ‘Κύριε, αν μ’ αφήσης ποτέ να βγω απ’ αυτόν τον τόπο, θα κάμω ό,τι μπορώ να κόψω στη μέση την παλιά Βαβυλώνα’.» Τώρα προσπαθούσε να εκτελέση την απόφασί του. Στη διάρκεια των ετών που διέρρευσαν, έπληξε βαριά τη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας. Λόγω της ειλικρινείας του να λέγη την αποκαλυπτική αλήθεια περί ψευδούς θρησκείας, ο κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» απεστρέφετο κι αυτή τη μνεία του ονόματος του.

Σε μια συνέλευσι που παρευρέθηκα στο Τορόντο του Καναδά, το 1927, άκουσα τον Αδελφό Ρόδερφορδ να δίνη τη διάλεξι «Ελευθερία για τους Λαούς». Έδωσε στην ψευδή θρησκεία ένα τρομερό χτύπημα μ’ εκείνη την ομιλία. Στη διάρκεια της διαλέξεως ο εκφωνητής της Εθνικής Ραδιοφωνικής Εταιρίας, που ήταν στο βήμα, διησθάνετο τη βεβαιότητα ότι το τηλέφωνο του θα ηχούσε σε οποιαδήποτε στιγμή για να τον πληροφορήση ότι η ομιλία διεκόπη. Παρά τις σκληρές αλήθειες που ελέχθησαν για την ψευδή θρησκεία, η ραδιεκπομπή συνεχίσθη χωρίς διακοπή. Έτσι, λοιπόν, ως τον θάνατο του το 1942, ο Αδελφός Ρόδερφορδ δεν εχαλάρωσε την επίθεσι του εναντίον της Βαβυλώνος της Μεγάλης. Η αποκαλυπτική του έκθεσις της υποκρισίας και των αντι-Γραφικών διδασκαλιών κι ενεργειών των θρησκευτικών ηγετών του «Χριστιανικού κόσμου» του εδημιούργησε πολλούς ασπόνδους εχθρούς μεταξύ του κλήρου. Οι κληρικοί κατέφυγαν σε κάθε είδους άνομα μέσα, περιλαμβανομένης και της οχλοκρατίας, προσπαθώντας να κατασιωπήσουν κι αυτόν και τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

ΕΝΑΡΞΙΣ ΝΕΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ

Μετά τον θάνατο του Αδελφού Ρόδερφορδ, άρχισε μια νέα διοίκησις με τον Νάθαν Ομήρου Νορρ ως πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά. Ετέθη σε λειτουργία ένα γιγάντειο εκπαιδευτικό έργον, με αντικειμενικό σκοπό την κατάρτισι όλων των ταυτισμένων με την Εταιρία διακόνων για να δίνουν ομιλίες στις πόρτες. Για την επίτευξι του σκοπού αυτού, άρχισε να λειτουργή μια σχολή διακονίας στις 16 Φεβρουαρίου 1942 στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν. Στα εγκαίνια της σχολής αυτής, ενθυμούμαι που άκουσα τον Αδελφό Νορρ να λέγη: ‘Αν ο κόσμος δεν μάθη τίποτε άλλο από μας, θα μάθη ένα πράγμα​—ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά υπήρξαν με τον Ιησούν κι έμαθαν απ’ αυτόν’.

Σε όλον τον κόσμο ιδρύθησαν σχολές θεοκρατικής διακονίας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στις κατά τόπους εκκλησίες των. Σ’ αυτές γέροι και νέοι εμάθαιναν να ομιλούν την καθαρή γλώσσα του Θείου λόγου με ενότητα κι αρμονία. Η Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ ιδρύθη επίσης στη Νέα Υόρκη το 1943 για να εκπαιδεύση ιεραποστόλους, οι οποίοι εξαπεστέλλοντο για να διανοίξουν νέους αγρούς και να ενισχύσουν τις εκκλησίες που ήδη υπήρχαν. Επί πλέον, από το έτος 1959, ανεπήδησαν κεντρικές Σχολές Διακονίας της Βασιλείας σε πολλά μέρη του κόσμου για να καταρτίσουν τους επισκόπους να έχουν την καλύτερη δυνατή πνευματική επίβλεψι του ποιμνίου του Θεού. Όπως θα ανεμένετο, η εκπαίδευσις αυτή για διακονία είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη αύξησι στην οργάνωσι του Ιεχωβά, διότι το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού εξακολούθησε να επεκτείνεται. Ο Ιεχωβά ευλόγησε αυτό το έργον, δίνοντας σ’ αυτούς τους κήρυκας της βασιλείας του ενότητα και αμοιβαία αγάπη.

Στο έτος 1942, όταν ετέθη σε λειτουργία το εντατικό αυτό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, υπήρχαν 5.232 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλον τον κόσμο που ανέφεραν έργον, με 106.000 άτομα περίπου, τα οποία μετείχαν στη δράσι του κηρύγματος κάθε μήνα. Τώρα υπάρχουν 22.761εκκλησίες και 1.040.836 διαγγελείς των αγαθών νέων της Βασιλείας ανά τον κόσμον.

Μου φαίνεται ότι ο Ψαλμός 90:16, 17, ΜΝΚ, θα εφηρμόζετο καλά σ’ αυτούς τους δούλους του Υψίστου, «Ας γείνη το έργον σου φανερόν εις τους δούλους σου, και η δόξα σου εις τους υιούς αυτών και ας ήναι η λαμπρότης Ιεχωβά του Θεού ημών εφ’ ημάς· και το έργον των χειρών ημών στερέονε εφ’ ημάς· ναι, το έργον των χειρών ημών, στερέονε αυτό.»

Οι συνελεύσεις, επίσης, συνέβαλαν στην αύξησι της θεοκρατικής οργανώσεως. Το 1955 είχα το προνόμιο να παρευρεθώ σε δύο συνελεύσεις του λαού του Θεού που έγιναν στην Ευρώπη. Ποτέ δεν θα λησμονήσω τη συγκινητική σκηνή που είδα στη Νυρεμβέργη της Γερμανίας. Στο τέλος της εκεί συνελεύσεως την Κυριακή, 14 Αυγούστου, μια βροχή, που έπεφτε στη διάρκεια της ημέρας, έπαυσε κι ένα ωραίο ουράνιο τόξο εμφανίσθηκε στον ουρανό καθώς ο ήλιος που έδυε έβγαινε από τα σύννεφα. Στην ωραία αυτή πλαισίωσι, το μεγάλο πλήθος των 100.000 ατόμων περίπου άρχισαν να κινούν τα μανδήλια τους για ν’ αποχαιρετήσουν τον Αδελφό Νορρ και άλλους εκπροσώπους των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας που ήσαν στο βήμα. Ενώ το έκαναν αυτό, η ορχήστρα επαιάνιζε τον ύμνο «Ο Θεός ας Είναι μεθ’ ημών, μέχρις ου συναντηθώμεν.» Αυτή η επίδειξις θερμής Χριστιανικής αγάπης και ενότητος ήταν τόσο συγκινητική ώστε πολλοί από μας εδάκρυζαν.

Φυσικά, υπήρχαν κι άλλες εξέχουσες συνελεύσεις στα πρόσφατα χρόνια, επίσης. Ιδιαίτερα σκέπτομαι τη Διεθνή Συνέλευσι Μαρτύρων του Ιεχωβά «Το Θείον Θέλημα» στη Νέα Υόρκη το 1958. Σ’ εκείνη τη συνέλευσι εγέμισαν μέχρις υπερχειλίσεως το Στάδιο Γιάγκη και το Πόλο Γκράουντς 253.922 άτομα από 123 χώρες, για να λάβουν Γραφική διδασκαλία, κι εβαπτίσθησαν 7.136 νέοι Μάρτυρες. Κατόπιν, το 1963, έγινε η θαυμαστή Συνέλευσις «Αιώνιον Ευαγγέλιον», η οποία πραγματικά εταξίδεψε ανά τον κόσμο με 583 εκπροσώπους, που συνήλθαν μαζί με χιλιάδες περισσοτέρους σε είκοσι τέσσερες κυριότερες πόλεις σε δέκα εβδομάδες. Γι’ αυτή τη συνέλευσι το σύνολον των παρόντων ήταν 580.509 άτομα από 161 χώρες, κι εβαπτίσθησαν 16.653. Τι θαυμαστή ένδειξις πνευματικής ευημερίας της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά!

ΣΚΕΨΕΙΣ

Όταν ανατρέχω στα έτη της υπηρεσίας μου στον Θεό ως το 1920, μπορώ σαφώς να διακρίνω πώς η οργάνωσις του Ιεχωβά, από μια μικρή αρχή, ανεπτύχθη σε μεγάλη πνευματική ευημερία. Από τη μικρή μας ομάδα των περίπου 8.000 μόνον διακόνων του 1920, παρέστημεν μάρτυρες μιας αυξήσεως σ’ ένα εκατομμύριο και πλέον διακόνους που κηρύττουν σε 194 χώρες και σε 162 γλώσσες. Αυτό υπήρξε πράγματι μια ευτυχής πείρα. Είδα τον Ιεχωβά ν’ ανυψώνη τον αφιερωμένο λαό του από τη δουλεία και τον περιορισμό στο 1918 σε ελευθερία, κάνοντας τον το μεγαλύτερο σώμα στον κόσμο που διακηρύττει τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και διδάσκει τις Γραφικές του αλήθειες. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τον λαό του με θαυμαστή πνευματική ευημερία.

Η ανάπτυξις των εκτυπωτικών ευκολιών μας από το 1920 αποτελεί άλλη μια ένδειξι της ευλογίας του Ιεχωβά στην οργάνωσί του. Όταν αρχίσαμε τις εκτυπώσεις μας στη Λεωφόρο Μυρτλ 35, είχαμε το «παλιό θωρηκτό» πιεστήριο κι ένα επίπεδο πιεστήριο που ετροφοδοτείτο με το χέρι. Τώρα έχομε τριάντα ένα πιεστήρια, με άλλα που προσετέθησαν ακόμη. Αντί των τριών ορόφων με χώρο δαπέδου 3.000 τετραγωνικών ποδών, έχομε χώρο δαπέδου 22 τετραγωνικών «μπλοκ». Το 1920 μπορούσαμε να δέσωμε 2.000 βιβλία την ημέρα· σήμερα δένομε 43.400 βιβλία σε μια μέρα. Το 1920 ετυπώναμε 60.000 αντίτυπα από κάθε τεύχος της Σκοπιάς, που ετίθεντο όλα με το χέρι στο μικρό επίπεδο πιεστήριο. Η σημερινή μας δυναμικότης με όλα τα πιεστήρια σε σταθερή λειτουργία είναι 1.250.000 περιοδικά την ημέρα. Ο,τι εκάναμε σε ένα έτος. τότε στο 1922 ως προς την εκτύπωσι περιοδικών, μπορούμε τώρα να το κάνωμε σε μια μέρα. Η θαυμαστή αυτή επέκτασις είναι όλη για τη δόξα και την τιμή του Ιεχωβά Θεού,

Το να παραστώ μάρτυς αυτής της αυξήσεως της συγχρόνου οργανώσεως του Ιεχωβά από μια μικρή αρχή, υπήρξε μια μεγάλη ευλογία. Η μεγάλη αύξησις της δυναμικότητός μας να εκτυπώνωμε Βιβλικές εκδόσεις καθώς και η ικανότης μας να διαθέτωμε αυτές τις εκδόσεις κατέστησε δυνατή την εκπλήρωσι της προφητείας ότι τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού θα εκηρύττοντο σε όλον τον κόσμο για μαρτυρία στα έθνη. (Ματθ. 24:14) Πολύ έργον έχει επιτελεσθή, αλλά το τέλος δεν ήλθε ακόμη. Πρόκειται να γίνη κι άλλο έργον ώσπου ο Ιεχωβά να διεκδικήση το όνομά του τερματίζοντας το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων και εισάγοντας την υποσχεμένη του νέα εποχή ειρήνης και δικαιοσύνης.

Πρόβλεψις για Φροντίδα Επεκτάσεως στη Δομινικανή Δημοκρατία

ΘΑ ΕΦΑΙΝΕΤΟ ως αδύνατον πριν από λίγα μόλις χρόνια. Η τυραννία του καθεστώτος Τρουγίλλο απώθησε με βία τους μάρτυρας του Ιεχωβά κάτω από την επιφάνεια, και πολλοί υπεβλήθησαν σε κτηνώδη μεταχείρισι σε φυλακές της Δομινικανής Δημοκρατίας. Αλλά τώρα, στις 12 Οκτωβρίου 1963, υπήρχαν 550 ενθουσιώδεις μάρτυρες που συγκεντρώθηκαν για ν’ αφιερώσουν ένα ωραίο νέο κτίριο του τμήματος. Τι κατέστησε δυνατόν αυτό;

Πρώτη ήλθε η άρσις της απαγορεύσεως που είχε γίνει εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά το 1960. Κατόπιν, τον Μάιο του 1961, ο δικτάτωρ Τρουγίλλο εδολοφονήθη και, εν καιρώ, ανέλαβε μια νέα κυβέρνησις. Αφού αποκατεστάθη η ελευθερία του κηρύγματος, κι επανήλθαν οι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς, ο αριθμός των ενεργών διακόνων των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία γρήγορα αυξήθηκε από 460 που ήσαν στο 1960 σ’ ένα αποκορύφωμα από 1.155 στο 1963.

Τον Απρίλιο του 1962, όταν ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά επεσκέφθη τη Δομινικανή Δημοκρατία, διέγνωσε την ανάγκη μεγαλυτέρων ευκολιών για τη φροντίδα επεκτάσεως του έργου κηρύγματος. Γι’ αυτό έγιναν διευθετήσεις για την αγορά εκλεκτού οικοπέδου σε απόστασι τριών μόνο οικοδομικών τετραγώνων από το Εθνικό Μέγαρο του Αγίου Δομίγκου. Απ’ αυτό το μεγάλο οικόπεδο στη διασταύρωσι της Λεωφόρου Φράνσια με την Οδό Γκάλβαν, υπήρχε θέα καθ’ όλον το μήκος ως τη θάλασσα.

Εν τούτοις, ύστερ’ από ένα μήνα, ελήφθη έγκρισις από την κυβέρνησι για την αγορά του οικοπέδου. Κατόπιν, τον Νοέμβριο του 1962, η κυβέρνησις ενέκρινε τα οικοδομικά σχέδια, και η ανοικοδόμησις άρχισε σχεδόν αμέσως. Την 1η Ιουλίου 1963, το διώροφο κτίριο ήταν έτοιμο και αρκετά περατωμένο ώστε να επιτρέπη την εγκατάστασι σ’ αυτό, μολονότι υπελείποντο ακόμη μερικές συμπληρώσεις.

Το Σάββατο, 12 Οκτωβρίου, εκατοντάδες επισκεπτών συνεκεντρώθησαν το απόγευμα για να επιθεωρήσουν το αποπερατωμένο κτίριο. Πόσο έξοχα προβάλλει στην κοινότητα το διώροφο αυτό κτίριο που έχει σχήμα L! Είναι ένα κομψό δίχρωμο οικοδόμημα, του οποίου το κάτω πάτωμα έχει το σκοτεινό χρώμα της κέδρου, το δε άνω πάτωμα, που προεξέχει κατά ολίγες ίντσες από το πρώτο πάτωμα, φέρει ανοιχτό αμμώδες χρώμα. Ένα χαμηλό τοίχωμα διαχωρίζει τα πεζοδρόμια από το οικόπεδο, κι ένα άνοιγμα επί της Οδού Γκάλβαν επιτρέπει στους επισκέπτας να μεταβούν στις πόρτες της Αιθούσης Βασιλείας.

Έναντι του σταυροδρομίου είναι η είσοδος της Αιθούσης Βασιλείας, με τις φαρδιές με δύο φύλλα πόρτες και την ελκυστική πρόσοψι, που έχει κατασκευασθή από πλίνθους και πέτρες. Η αίθουσα μπορεί να περιλάβη 200 άτομα, οι δε ήπιες θαλάσσιες αύρες παρέχουν αρκετό αερισμό.

Πιο πάνω στη Λεωφόρο Φράνσια είναι η κυρία είσοδος του κτιρίου. Εισερχόμενος ο επισκέπτης βρίσκεται στην αίθουσα αναμονής στρωμένη με μωσαϊκά, αριστερά της οποίας είναι τα Γραφεία του τμήματος κι η αποθήκη. Πίσω από την αίθουσα αναμονής μια πόρτα οδηγεί στη μακρά τραπεζαρία και στο συγχρονισμένο μαγειρείο. Αριστερά της αιθούσης αναμονής πίσω από το γραφείο, ένα ανοιχτό κλιμακοστάσιο οδηγεί στον δεύτερο όροφο. Στην κορυφή του κλιμακοστασίου είναι ένας μικρός διάδρομος, από τον οποίον μπορεί κανείς να προχωρήση προς τα έξη καλά αεριζόμενα υπνοδωμάτια στις δύο πτέρυγες του κτιρίου, με εγκαταστάσεις λουτρού και τουαλέττας. Πάνω στη στέγη μια υδροδεξαμενή χωρητικότητος 500 γαλλονίων εξασφαλίζει συνεχή ύδρευσι, ακόμη κι όταν λείπη η παροχή ύδατος από το δίκτυο της πόλεως.

Στις 7 μ.μ. ένα ακροατήριο 550 ατόμων κατέκλυσε την Αίθουσα Βασιλείας μέχρις υπερχειλίσεως, για ν’ απολαύση ένα δίωρο πρόγραμμα, που περιελάμβανε μια συναρπαστική ιστόρησι του έργου των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία από έναν, που ήταν έγκλειστος επί οκταετίαν στις φυλακές του Τρουγίλλο. Τελικά, ο πραγματικός σκοπός της περιστάσεως εκορυφώθη με την ομιλία αφιερώσεως του αντιπροέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, Φ. Γ. Φραντς.

Και η εμφάνισις μόνο του κτιρίου αυτού εξυπηρετεί ήδη τον επιδιωκόμενο σκοπό του να επιστήση την προσοχή των ανθρώπων στη βασιλεία του Θεού. Τα σιδερένια γράμματα υπεράνω της εισόδου της Αιθούσης Βασιλείας, Salón del Reino de los Testigos de Jehová (Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά), αναγινώσκονται κάθε μέρα μεγαλοφώνως και σχολιάζονται από τους διερχομένους. Ένα μικρό παιδί, ατενίζοντας προσεκτικά το κτίριο, είπε σε μια ιεραπόστολο: «Κυρία, αυτό το κτίριο εκτίζετο σιγά-σιγά, και ιδέτε τι όμορφο έγινε!»

Πόσο ευτυχείς είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία που έχουν αυτό το ωραίο κτίριο! Η επιθυμία τους είναι να χρησιμεύση αυτό στο να φέρη τ’ όνομα και τους σκοπούς του Ιεχωβά Θεού υπ’ όψιν χιλιάδων ακόμη από τους συμπολίτας των.

[Εικόνα στη σελίδα 381]

Τα Γραφεία του Τμήματος της Σκοπιάς στη Δομινικανή Δημοκρατία

Αλλαγή Διαθέσεως Στο Κουεμπέκ

ΕΝΑΣ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που παρηκολούθησε τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον» στην πόλι Τρουά-Ριβιέρ (Τρεις Ποταμοί), στο Κουεμπέκ του Καναδά, αφηγείται αυτή την πείρα: «Συνάντησα έναν άνδρα εβδομήντα και πλέον ετών στη συνέλευσι. Είχε άσπρα μαλλιά και μια ευγενική, αν και επίσημη, όψι. Είχε διατελέσει αστυνομικός, και το 1949 ήταν πολύ δραστήριος στο να οδηγή ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας στο Μόντρεαλ και να μεταφέρη πολλούς μάρτυρας του Ιεχωβά στο αστυνομικό τμήμα. Άρχισα ν’ αφηγούμαι μερικές πείρες μου, που είχα με την αστυνομία εκείνο τον καιρό. Κατέβασε το κεφάλι του, και κυττάζοντας το πάτωμα, είπε, ‘βρισκόμουν σε τόση άγνοια τότε’. Αγαπά τώρα τις αλήθειες του Λόγου του Θεού και ήθελε να καθήση εκεί, που θα μπορούσε ν’ ακούη κάθε λέξι. Κρατούσε σημειώσεις για να εξετάση τα Γραφικά εδάφια όταν θα επέστρεφε στο σπίτι του. Είπε ότι δεν είχε βαπτισθή ακόμη αλλ’ ήλπιζε να προβή σε βάπτισμα.»

Αλλαγή διαθέσεως εξεδηλώθη, επίσης, από τους σταθμούς ραδιοφώνου και τηλεοράσεως και από τις εφημερίδες, που γενικά, δεν είχαν δείξει φιλική στάσι στο παρελθόν. Για πρώτη φορά έλαβε χώραν συνέντευξις με τους μάρτυρας του Ιεχωβά στον Γαλλικό Ραδιοσταθμό του Καναδά (CBF), το πρόγραμμα δε ακούσθη σε όλες τις πόλεις της επαρχίας, ως επίσης και σε όλο το Γαλλικό δίκτυο στον Καναδά. Ο Αγγλικός ραδιοσταθμός του Μόντρεαλ (CBC) εξέπεμψε μια συνέντευξι οκτώ λεπτών. Ο ραδιοσταθμός CKLM του Μόντρεαλ στις εκπομπές του περιέλαβε μια συνέντευξι, δύο δε ραδιοσταθμοί στο Τρουά-Ριβιέρ έκαναν καθημερινώς σχόλια επί της συνελεύσεως στη διάρκεια της εβδομάδος της συνελεύσεως. Αυτοί που ελάμβαναν μέρος στις συνεντεύξεις στους διαφόρους σταθμούς ήθελαν να συζητήσουν ειδικά επάνω στις δοξασίες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επίσης, ο σταθμός τηλεοράσεως της Πόλεως Κουεμπέκ παρεχώρησε μια συνέντευξι, αν και η συνέλευσις διεξήχθη σε απόστασι εβδομήντα πέντε μιλίων. Η Γαλλική εφημερίδα της Τρουά-Ριβιέρ, Λε Νουβελλίστ, («Ο Νεολόγος») που δεν ήταν ευνοϊκή στο παρελθόν, διέθεσε περισσότερες από 100 ίντσες στήλης για τη συνέλευσι. Οι μεγαλύτερες εφημερίδες των πόλεων Μόντρεαλ και Κουεμπέκ, επίσης, εκάλυψαν με σχόλια τη συνέλευσι, μαζί με την εβδομαδιαία εφημερίδα του Μόντρεαλ, Λε Νουβώ Σαμντί (Το Νέο Σάββατο), που εδημοσίευε ένα άρθρο τεσσάρων σελίδων με πολλές φωτογραφίες, Το άρθρο, που εδημοσιεύθη στο τεύχος της 5ης Οκτωβρίου 1963, έλεγε μεταξύ άλλων:

«Τι είναι ένας μάρτυς του Ιεχωβά; Αναμφιβόλως, πολλοί υποβάλλουν αυτή την ερώτησι. Ποιοι είναι αυτά ‘τα πονηρά άτομα’, για τα οποία ακούσαμε στο παρελθόν, αυτοί οι Σατανικοί σκύλοι, για τους οποίους έχομε ακούσει ότι είναι σκοτεινότεροι από τον Διάβολο τον ίδιο; Είναι καλοί άνθρωποι, όπως σεις κι εγώ, οικογενειάρχαι, ταπεινοί εργάται, επαγγελματίαι, άνθρωποι από όλες τις τάξεις, που ζουν σύμφωνα με τις διδασκαλίες της Γραφής. Κάθε Μάρτυς πρέπει να βαδίζη στα ίχνη του Ιησού Χριστού και να εκδηλώση την πίστι του κηρύττοντας και διδάσκοντας . . . όπως έκαμαν ο Ιησούς και οι απόστολοί του.»

Εν συνόλω, διετέθησαν χίλιες και πλέον ίντσες στις στήλες των εφημερίδων για τη συνέλευσι και το έργο των Μαρτύρων. Αυτό χωρίς αμφιβολία εβοήθησε στο να μεταβάλουν τη στάσι τους και πολλά άλλα άτομα, που τα έκαμε να είναι ευνοϊκά διατεθειμένα απέναντι του αγγέλματος της βασιλείας του Θεού.

Ένας οικοδεσπότης, που ενοικίασε ένα δωμάτιο στους μάρτυρας του Ιεχωβά κατά τη διάρκεια της συνελεύσεως στη Τρουά-Ριβιέρ, του Κουεμπέκ, ετηλεφώνησε μετά τη συνέλευσι για να πη: «Δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να σας ευχαριστήσω για το προνόμιο που είχαμε να παραχωρήσωμε κατάλυμα σε μερικούς από τους αντιπροσώπους σας. Είχαμε και πολλούς άλλους φιλοξενήσει προηγουμένως αλλ’ ουδέποτε είχαμε τόσο ευγενικούς και διακεκριμένους ανθρώπους όπως οι δικοί σας. Είχαμε φαντασθή ότι οι άνθρωποί σας ήρχοντο πραγματικά να μας επιβάλουν τη θρησκεία σας, αλλά δεν το έκαμαν. Εμείς ήμεθα εκείνοι που εκάναμε ερωτήσεις, κι εμάθαμε τόσο πολλά απ’ αυτούς.»

Χρησιμοποίησις των Πόρων Μας μ’ ένα Θεοσεβή Τρόπο

«ΤΙΜΑ τον Ιεχωβά από των υπαρχόντων σου», λέγει ο εμπνευσμένος Λόγος του Ιεχωβά, η Αγία Γραφή. Τα υπάρχοντα αυτά, ή πόροι, αναφέρονται σ’ έναν ύμνο που ψάλλεται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Ο ύμνος που ονομάζεται «Αφιέρωσις» και που περιλαμβάνεται στο βιβλιάριο Ύμνοι προς Αίνον του Ιεχωβά, λέγει σε μια στροφή: «Πάρε μέρες και στιγμές κι ας κυλούνε όπως θες, πάρε άργυρο, χρυσό, μπρος σου τ’ αποθέτω ‘γω.»​—Παροιμ. 3:9, ΜΝΚ.

Τα λόγια αυτά εκφράζουν καλά τη στάσι του Χριστιανού έναντι των πόρων του από τον καιρό που κάνει αφιέρωσι προς τον Ιεχωβά Θεό· πράγματι, από τότε και στο εξής είναι υπόλογος προς τον Ιεχωβά για τη χρήσι των υπαρχόντων του μ’ ένα θεοσεβή τρόπο.

ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΘΕΟΣΕΒΗ ΤΡΟΠΟ

Ο χρόνος είναι ένα από τα υπάρχοντά μας, για το οποίον ο Θεός τηρεί υπόλογο τον αφιερωμένο Χριστιανό. Ο χρόνος του, ναι, αυτή αύτη η ζωή του ανήκει στον Ιεχωβά Θεό, διότι στους Χριστιανούς λέγεται: «Ηγοράσθητε δια τιμής· δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας». Εφόσον ο Χριστιανός έχει αγορασθή με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού, δεν είναι ελεύθερος να δαπανήση τον χρόνο του με ασεβείς τρόπους. Ένας απόστολος του Ιησού Χριστού έγραψε: «Αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών.»​—1 Κορ. 6:20· 1 Πέτρ. 4:3.

Ο καιρός, που κατά το παρελθόν εδαπανήθη σε ιδιοτελείς ευχαριστήσεις, δαπανάται τώρα χαρούμενα προς τιμήν του Θεού, ειδικώς με το να βοηθούνται άλλοι για να μάθουν περί της βασιλείας του Θεού και του πώς αυτή θα τερματίση το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων. «Διότι αι ημέραι είναι πονηραί», προειδοποιούν οι εμπνευσμένες Γραφές, «προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν.» (Εφεσ. 5:15, 16) Ο αφιερωμένος Χριστιανός ‘εξαγοράζει’ τον καιρόν επωφελούμενος απ’ όλα τα Χριστιανικά του προνόμια​—μελετώντας προσωπικά τον Λόγον του Θεού, παρακολουθώντας συναθροίσεις της Χριστιανικής εκκλησίας, συμμετέχοντας στο κήρυγμα του ευαγγελίου και ούτω καθεξής—​με θυσία λιγώτερο σπουδαίων πραγμάτων. Χρησιμοποιεί τον χρόνο του με θεοσεβή τρόπο.

ΧΡΗΣΙΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Ένας άλλος πολύτιμος πόρος, που κατέχουν οι αφιερωμένοι Χριστιανοί, είναι η σωματική τους δύναμις. Είναι αλήθεια, ότι μερικοί είναι προχωρημένης ηλικίας και έχουν περιωρισμένη ενεργητικότητα, αλλ’ ό,τι έχουν το χρησιμοποιούν προς δόξαν Θεού. Όταν δαπανάτε ενέργεια στην υπηρεσία του Θεού και καταπονήσθε, τούτο δεν είναι απογοητευτικό αίσθημα αλλά γνησίως ικανοποιητικό, διότι «ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.» (1 Κορ. 15:58) Θέλομε, έτσι, να μιμούμεθα τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος έδινε τόσο πλουσιοπάροχα από την ενέργειά του στην υπηρεσία του Θεού. Σε μια περίπτωσι, ο Ιησούς ήλθε στη Σαμαρειτική πόλι Σιχάρ, και η Βιβλική αφήγησις λέγει: «Ο Ιησούς λοιπόν κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκάθητο ούτως εις την πηγήν.» Είχε κουρασθή πολύ καθώς ωδοιπορούσε στη διακονία του Θεού και γι’ αυτό ανεπαύετο εκεί, ενώ οι μαθηταί του είχαν αποσταλή για ν’ αγοράσουν τρόφιμα. Εν τούτοις, όταν ανοίχθηκε ευκαιρία για να τιμήση τον Θεό, χρησιμοποιώντας τους διανοητικούς και σωματικούς του πόρους, ο Ιησούς, αν και κουρασμένος, την εξεμεταλλεύθη για να κηρύξη στην Σαμαρείτιδα, που ήλθε στο φρέαρ του Ιακώβ. Ως αποτέλεσμα, πολλοί επίστευσαν​—επειδή ο Ιησούς εχρησιμοποίησε την ενεργητικότητά του, αν και ήταν κατακουρασμένος, για να τιμήση τον Θεό και να εκτελέση το θέλημά Του.​—Ιωάν. 4:6-42.

Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς απεκοιμήθη, αν και ήταν ημέρα, επειδή είχε δώσει τόσο ολοκάρδια από τη δύναμί του και την ενεργητικότητά του με θεοσεβή τρόπο. Ο Ιησούς και οι μαθηταί του είχαν επιβιβασθή σ’ ένα πλοίο για να διασχίσουν τη λίμνη φθάνοντας στην απέναντι όχθη της. «Και εσηκώθησαν. Ενώ δε έπλεον, απεκοιμήθη.» Λόγω του ότι είχε ανάγκη να ανανεώση την ενεργητικότητά του, επειδή είχε δαπανήσει τόσο μεγάλο μέρος της στην υπηρεσία του Θεού, ο Ιησούς ένοιωσε μια τάσι προς ύπνον και απεκοιμήθη τόσο βαθιά, ώστε οι μαθηταί του παρέστη ανάγκη να τον εξυπνίσουν, όταν εξέσπασε τρικυμία, αφού ακόμη και ο σφοδρός άνεμος και τα μεγάλα κύματα δεν μπόρεσαν να τον αφυπνίσουν.​—Λουκ. 8:22-24· Ματθ. 8:24, 25.

Τι παράδειγμα έχει ο Χριστιανός στον Ιησού Χριστό, «τον Αρχηγόν και Τελειωτήν της πίστεως» ημών! Πρέπει ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτόν προσεκτικά, για να τον μιμηθούμε στη σοφή δαπάνη της ενεργητικότητος, μη σπαταλώντας την ποτέ σε ό,τι είναι ανωφελές. Ο Χριστιανός, αντί να κατασπαταλά ενέργεια σε συνήθειες βλαβερές στην υγεία, εντρυφώντας υπερβολικά σε διάφορες προσφιλείς ενασχολήσεις και αθλητικές επιδόσεις, παραμένοντας απησχολημένος έως πολύ αργά τη νύχτα ή αναπτύσσοντας κοινωνικότητα πέραν του δέοντος, συναισθάνεται την ευθύνη του προς τον Θεό για τον τρόπο με τον οποίον χρησιμοποιεί την ενέργειά του και γι’ αυτό την δαπανά με θεοσεβή τρόπο.​—Εβρ. 12:2.

ΧΡΗΣΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ

Ο πλούσιος άνθρωπος, θα ήταν σε πλεονεκτική θέσι, αν θα μπορούσε να πλουτίση τον Θεό με τους οικονομικούς πόρους του. Αλλά καθώς ο Δαβίδ είπε σε προσευχή: «Σου, ω Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης.» (1 Χρον. 29:11, ΜΝΚ) Εφόσον τα πάντα ανήκουν στον Ιεχωβά, δεν είναι δυνατόν να τον πλουτίσωμε εμείς· αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τους οικονομικούς μας πόρους για να τον τιμήσωμε και να τον δοξάσωμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι το χρήμα ενός πρέπει να δαπανάται στο καθ’ αυτό κήρυγμα της βασιλείας του Θεού ή ότι κάθε δραχμή πρέπει να ριφθή σ’ ένα κουτί συνεισφορών στην Αίθουσα Βασιλείας. Όχι· ένα μέρος των οικονομικών πόρων πρέπει να χρησιμοποιηθή για να ληφθή κατάλληλη φροντίδα για τις προσωπικές ανάγκες και την οικογένεια κάθε ατόμου. Αυτό αποτελεί χρήσι των οικονομικών πόρων με θεοσεβή τρόπο, εφόσον «εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν.»​—1 Τιμ. 5:8.

Ούτε, πράγματι, το να χρησιμοποιή ένας τους οικονομικούς πόρους του με θεοσεβή τρόπο απαιτεί μια ασκητική ζωή· δεν απαιτεί από τον Χριστιανό να εγκαταλείψη κάθε τι, χωρίς το οποίον θα μπορούσε να συνεχίση τη ζωή του. Λόγου χάριν, αν ένας έχη τη δυνατότητα, δεν θ’ αποτελούσε σπατάλη των οικονομικών του το ν’ αγοράση ένα καλό χαλί για το σπίτι του ή ένα ζωγραφικό πίνακα για τον τοίχο. Είναι αλήθεια ότι ένας θα μπορούσε να κάμη και χωρίς αυτά τα πράγματα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα ήταν κακή χρήσις των οικονομικών πόρων. Τι είναι εκείνο που καθορίζει αν ένας σπαταλά το χρήμα του ή όχι; Οι περιστάσεις· όπως είναι το εισόδημα ενός, οι ανάγκες και η χρήσις στην οποία θα τεθή κάθε είδος. Αλλ’ αν ένας Χριστιανός δαπανά το χρήμα του σε πράγματα, που ουδέποτε θα μετεχειρίζετο και που δεν εμπλουτίζουν τη ζωή του, δεν χρησιμοποιεί τους πόρους του με θεοσεβή τρόπο. Δεδομένου ότι οι συνθήκες διαβιώσεως ποικίλλουν, μια αγορά από ένα άτομο θα μπορούσε να είναι κατάλληλη χρήσις των πόρων, ενώ ένα άλλο πρόσωπο κάνοντας την ίδια αγορά θα μπορούσε να θεωρηθή ότι εντρυφά σε σπατάλη.

Εν τούτοις, μερικές χρήσεις των πόρων είναι εσφαλμένες άσχετα προς τις περιστάσεις ενός. Λόγου χάριν, θα μπορούσε κάποιος να πη, ‘Έχω περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζομαι και μπορώ να διαθέσω μερικά για τυχηρά παιγνίδια’. Αλλά τα τυχηρά παιγνίδια, αυτά καθ’ εαυτά, είναι κάτι κακό. Ένας Χριστιανός, λοιπόν, ουδέποτε θα μετεχειρίζετο το χρήμα του με τέτοιον τρόπο. Είναι υπεύθυνος απέναντι του Ιεχωβά Θεού για τη χρήσι όλων των πόρων, όχι ενός μέρους μόνον αυτών. Ουδέποτε είναι ορθό να σπαταλούμε τους πόρους μας.

Βέβαια, είτε λίγα έχει ένας είτε πολλά, ως αφιερωμένος Χριστιανός έχει το προνόμο να χρησιμοποιή μερικούς από τους πόρους του για την επέκτασι του κηρύγματος του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού, που διεξάγεται υπό την διεύθυνσι της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Το κάνει αυτό με διαφόρους τρόπους. Λόγου χάριν, αυτός προσωπικώς επιβαρύνεται με τις δαπάνες που γίνονται για την επίδοσι του αγγέλματος της Βασιλείας στους ανθρώπους του δικού του τομέως. Αυτό πιθανόν να περιλαμβάνη την προμήθεια εξαρτύσεως με την οποία θα εργασθή, έξοδα κινήσεως, κλπ. Επιπροσθέτως, έχει το προνόμιον να συνεισφέρη, καθ’ όσον δύναται, παρέχοντας βοήθεια για την κάλυψι των δαπανών που συνδέονται με την διατήρησι Αιθούσης Βασιλείας, στην οποία μπορεί να γίνωνται οι συναθροίσεις της εκκλησίας, εφόσον για όλες αυτές τις δαπάνες φροντίζουν οι τοπικές εκκλησίες.

Εκτός απ’ αυτές τις ευκαιρίες, όσοι μπορούν δύνανται ν’ αποστέλλουν συνεισφορές κατ’ ευθείαν στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας. Τώρα, πώς θα χρησιμοποιηθούν τα κεφάλαια αυτά; Με θεοσεβή τρόπο. Η Εταιρία δαπανά κεφάλαια, παραδείγματος χάριν, για να διατηρή τυπογραφεία στον Καναδά, στη Βρεττανία, στη Γαλλία, στη Δανία, στη Δυτική Γερμανία, στην Ελλάδα, στην Ινδία, στην Ιαπωνία, στις Φιλιππίνες, στην Αυστραλία, στη Νότιο Αφρική, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και σε άλλες ακόμη χώρες, για να προμηθεύη Γραφές και βοηθήματα Γραφικής μελέτης. Μέλη των κεντρικών γραφείων και του προσωπικού των τμημάτων, που είναι όλοι τους διάκονοι, λαμβάνουν ένα επίδομα 14 μόνον δολλαρίων κατά μήνα. Από τον πρόεδρο της Εταιρίας και όλα τα μέλη του συμβουλίου των διευθυντών ως το μέλος της οικογενείας που προσελήφθη εσχάτως, όλα τα μέλη της λαμβάνουν το ίδιο επίδομα. Αφιερώνουν τη ζωή τους για την προώθησι των συμφερόντων της Βασιλείας του Θεού, και το επίδομά τους απλώς τους βοηθεί να φροντίζουν για τις προσωπικές των ανάγκες και να καταβάλλουν τις δαπάνες που απαιτούνται στο να διακονούν προσωπικώς τους ανθρώπους στον τομέα των.

Η Εταιρία διατηρεί, επίσης τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, στην οποία εισάγονται δωρεάν σπουδασταί από όλα τα μέρη του κόσμου, στεγάζονται και διατρέφονται, τους παρέχεται δε ένα επίδομα και δωρεάν εκπαίδευσις επί δέκα μήνες. Έπειτα εξαποστέλλονται, κατόπιν διορισμού, σε ξένες χώρες όλων των τμημάτων της γης, για να συνεργασθούν στενά με συγ-Χριστιανούς των στο κήρυγμα του ζωτικού αγγέλματος της Βασιλείας.

Υπάρχουν, επίσης, οι κήρυκες της Βασιλείας του Θεού, που είναι γνωστοί ως ιεραπόστολοι και ειδικοί σκαπανείς, στους οποίους παρέχεται οικονομική βοήθεια κατ’ ευθείαν από την Εταιρία για να μπορούν να δαπανούν όλο τους το χρόνο στο πραγματικό έργο κηρύγματος. Το περασμένο έτος η Εταιρία εδαπάνησε 2.808.000 δολλάρια για να τους δώση την ευχέρεια να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα σε όλη την οικουμένη. Επιπροσθέτως εδαπανήθησαν από την Εταιρία 495.000 δολλάρια για να βοηθηθούν οι υπηρέται περιοχής και περιφερείας, που φθάνουν τον αριθμό των 1.983, να συνεχίσουν την ολοχρόνιο υπηρεσία των, που συνίσταται στο να επισκέπτωνται και ενισχύουν πνευματικώς εκκλησίες και να κάνουν διευθετήσεις για Χριστιανικές συνελεύσεις. Οι ολοχρόνιοι αυτοί διαγγελείς της Βασιλείας, μαζί με άλλους ολοχρονίους εργάτας, όπως είναι οι σκαπανείς, τακτικοί και διακοπών, λαμβάνουν όλοι σε τιμές κατώτερες του κόστους της παραγωγής Γραφικά έντυπα, τα οποία διαθέτουν για να έχουν την ευχέρεια ν’ αντιμετωπίσουν με περισσότερη άνεσι τις δαπάνες των. Μ’ αυτούς τους τρόπους η Εταιρία θέτει σ’ ενεργό χρήσι τα κεφάλαια, τα οποία λαμβάνει ούτως ώστε το επείγον έργον του κηρύγματος που προελέχθη στο Ματθαίος 24:14 να καταστή δυνατόν να πραγματοποιηθή από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Έτσι η Εταιρία χρησιμοποιεί όλους τους πόρους της με θεοσεβή τρόπο.

Για να βοηθήσουν την Εταιρία να διευθύνη και να επεκτείνη το κήρυγμα της Βασιλείας, οι εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, στον βαθμό που τους είναι δυνατόν, αποστέλλουν συνεισφορές κατ’ ευθείαν προς την Εταιρία Σκοπιά για να υποστηρίξουν το παγκόσμιο έργο κηρύγματος. Μάρτυρες του Ιεχωβά ως άτομα, ως επίσης και άλλα πρόσωπα που επιθυμούν να βοηθήσουν στην πρόοδο του έργου αυτού της εκπαιδεύσεως στον Λόγο του Θεού, έχουν το ίδιο προνόμιο. Αυτές οι συνεισφορές αποστέλλονται στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, 124 Columbia Heights, Brooklyn, New York 11201. Αυτοί που διαμένουν σε άλλες χώρες αποστέλλουν τις συνεισφορές των στο πλησιέστερο τμήμα.

Η Εταιρία το εκτιμά, όταν άτομα, που πράγματι συνεισφέρουν, αποστέλλουν, κατά τον Μάιο εκάστου έτους, ειδοποίησι προς την Εταιρία ή προς οιοδήποτε από τα τμήματά της, δηλώνοντας ότι στη διάρκεια του προσεχούς έτους ελπίζουν να μπορέσουν να συνεισφέρουν ένα ωρισμένο ποσόν κατ’ ευθείαν προς την Εταιρία για την περαιτέρω διάδοσι των αγαθών νέων. Η Εταιρία δεν το θεωρεί αυτό ως δεσμευτική υπόσχεσι, αλλά, μάλλον, ως έναν υπολογισμό του τι θα δώση έκαστος από τους οικονομικούς του πόρους, αν ο Ιεχωβά, με ανάλογο τρόπο, του χαρίση ευημερία. Αυτό αποτελεί μεγάλη βοήθεια προς την Εταιρία στο να προσχεδιάση το έργο της.

Από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν περιβάλλεται, ο αφιερωμένος Χριστιανός τιμά τον Ιεχωβά εκ των υπαρχόντων του. Και όλοι μας έχομε ένα ωρισμένο ποσόν χρόνου, ενεργείας και οικονομικών πόρων για να τιμήσωμε μ’ αυτά τον Θεό. Έτσι, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ψάλλουν τον ύμνον «Αφιέρωσις», στις Αίθουσές των Βασιλείας, εννοούν πραγματικά αυτό. Χρησιμοποιούν όλους τους πόρους των με θεοσεβή τρόπο.

Μαθηματικά και Δημιουργία

♦ Μια από τις ισχυρές αποδείξεις, που καταδεικνύουν νοήμονα δημιουργίαν του υλικού σύμπαντος, είναι ότι κάποια γνώσις ανωτέρων μαθηματικών είναι αναγκαία για να επιτευχθή κάποιος βαθμός κατανοήσεώς του. Τυχαία ενέργεια τυφλών δυνάμεων δεν είναι ο δημιουργός μαθηματικών νόμων και τάξεως. Σχολιάζοντας τον ρόλο των μαθηματικών στη φύσι, ο Π. Α. Μ. Ντιράκ δηλώνει στο περιοδικό Αμερικανός Επιστήμων του Μαΐου 1963: «Φαίνεται ότι είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της φύσεως το ότι θεμελιώδεις φυσικοί νόμοι διατυπώνονται φρασεολογικώς με όρους μιας μαθηματικής θεωρίας υπερόχου κάλλους και δυνάμεως, που απαιτούν ένα πολύ ανώτερο επίπεδο μαθηματικών από έναν για να την κατανοήση. Πιθανόν να διατυπώσετε την απορία: Γιατί η φύσις είναι δημιουργημένη κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ένας μπορεί απλώς ν’ απαντήση ότι η παρούσα γνώσις μας φαίνεται να δείχνη ότι έτσι έχει δημιουργηθή η φύσις. Απλώς, πρέπει να το αποδεχθούμε. Ένας άλλος θα μπορούσε ίσως να παρουσιάση το ζήτημα λέγοντας ότι ο Θεός είναι ένας μαθηματικός πολύ ανωτέρας τάξεως, κι εχρησιμοποίησε πολύ προχωρημένα μαθηματικά κατά τη δημιουργία του σύμπαντος. Οι ασθενείς μας προσπάθειες στον κλάδο των μαθηματικών μάς καθιστούν ικανούς να κατανοήσωμε ως ένα βαθμό το σύμπαν, και καθώς προχωρούμε ν’ αναπτύσσωμε ολοένα ανώτερα μαθηματικά μπορούμε να ελπίζωμε ότι θα κατανοήσωμε καλύτερα το σύμπαν.»

Η Δημοτικότης της Προρρήσεως

♦ Γράφοντας για το πόσο είναι δημοφιλής η τέχνη του να προλέγη κανείς τα μέλλοντα, που είναι μια απόδειξις της ενεργείας των πονηρών πνευματικών δυνάμεων σ’ όλο τον κόσμο (Πράξ. 16:16-18), ο Λέων Χριστιάνι αναφέρει στο σύγγραμμά του Αποδείξεις περί του Σατανά στον Σύγχρονο Κόσμο: «Η σύγχρονη δημοτικότης των διαφόρων μορφών της προρρήσεως του μέλλοντος είναι σχεδόν απίστευτη. Οι ακόλουθοι αριθμοί δίδονται για όλους τους τρόπους με τους οποίους προλέγουν το μέλλον στη Γαλλία: 6.000 τέτοιοι επαγγελματίαι κατεγράφησαν από την αστυνομία στο Παρίσι μόνον, και 60.000 για όλη τη Γαλλία, με ετήσιον κύκλον εργασιών που υπελογίσθη σε 60 εκατομμύρια φράγκα τουλάχιστον. Οι αρχαίες μορφές της μαντείας . . . έχουν υποχωρήσει για να κάμουν τόπο στα παιγνιόχαρτα, στις γραμμές των χεριών, στη μελέτη πάνω στο κατακάθισμα του καφέ και σ’ όλα τα είδη των άλλων μεθόδων, που είναι εξίσου εντυπωσιακές. Και, όπως στην αρχαιότητα, υπάρχει ακόμη η αστρολογία, που θεωρείται ότι είναι ο πιο ικανοποιητικός τρόπος για να προλέγη κανεις το ανθρώπινο πεπρωμένο. . . . Δεν είμαστε καθόλου λιγώτερο εξουσιοδοτημένοι να θεωρήσωμε ότι ο Διάβολος είναι αρκετά ικανοποιημένος με τέτοιου είδους αποπλανήσεις, και ότι η πρόρρησις του μέλλοντος, στις σύγχρονες μορφές της, είναι ένα από τα τεχνάσματα του Σατανά για να παγιδεύη την ανθρωπότητα.»

Σαφής Ομιλία για τη Νίκαια και την Τριάδα

Ο ΠΟΛΥ γνωστός συγγραφεύς και ιστορικός Ερ. Γ. Ουέλς είχε πολύ συγκεκριμένες ιδέες περί του δόγματος της τριάδος. Στο βιβλίο του υπό τον τίτλον Ο Θεός ο Αόρατος Βασιλεύς εξέθεσε τη δική του θρησκευτική πίστι και τον λόγο για τον οποίον απέρριψε την Τριάδα. Στον πρόλογο παρατηρεί τα εξής: «Ο συγγραφεύς έχει τη γνώμη ότι η Σύνοδος της Νικαίας, η οποία αναγκαστικώς απεκρυστάλλωσε τις αντιλογίες δύο αιώνων και διετύπωσε το δόγμα, στο οποίο βασίζονται όλες οι υφιστάμενες Χριστιανικές εκκλησίες, ήταν μια από τις πιο καταστρεπτικές και μια από τις λιγώτερο αξιοσέβαστες από όλες τις θρησκευτικές συγκεντρώσεις.

Ναι, απ’ εκεί εξεκίνησε όλη η ανωμαλία, εσκέφθη ο Ερ. Γ. Ουέλς, και όποιος ήγειρε φωνή διαμαρτυρίας δεν είχε ελπίδα επιτυχίας. Προσθέτει, «Η συστηματική καταστροφή από τους ορθοδόξους όλων των αιρετικών συγγραμμάτων, δεν είχε υπέρ αυτής καμμιά ιδιότητα εντίμου πεποιθήσεως, που έρχεται σ’ εκείνους, οι οποίοι έχουν πραγματική γνώσι περί Θεού· ήταν μια έρις διαφωνιών, που αν αφήνοντο να δράσουν, θα έφθειραν την καλή εργασία.» Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ηγήθη σ’ αυτό, διότι ήθελε να έχη μια ενωμένη αυτοκρατορία με κάθε θυσία.

Αλλ’ αν αυτό είναι αληθές, πώς θα μπορούσε μια τέτοια πλάνη να παραμείνη επί αιώνες ίσαμε σήμερα; Ο Ουέλς λέγει, «Μια μεγάλη πλειονότης εκείνων, οι οποίοι κατέχουν κι επαναλαμβάνουν τα Χριστιανικά δόγματα, απέκτησαν αυτή τη συνήθεια τόσο ασυναίσθητα από την άσκεπτη παιδική ηλικία, ώστε μόνο με τον πιο ελαφρό τρόπο εννοούν τη φύσι των δηλώσεων που υιοθετούν. Θέλουν να μιλούν και να σκέπτωνται για τον Χριστό και για τον Θεό με τρόπους, εντελώς ασυμβίβαστους με το δόγμα της Τριαδικής θεότητος, πάνω στην οποία, θεωρητικώς, στηρίζεται το όλον οικοδόμημα των εκκλησιών.»

Ήταν σταθερή πίστις του Ερ. Γ. Ουέλς ότι δεν υπήρχε μεγαλύτερος λίθος προσκόμματος στη κατανόησι περί Θεού από την τριάδα. Απεμακρύνθη απ’ αυτήν με το σχόλιο. «Δια πίστεως είπαμε για κείνο το παραγεμισμένο μορμολύκειον της θεότητος, αυτή την ασυνάρτητη συσσώρευσι αρχαίων θεολογικών ιδεών, τη θεότητα της Νικαίας, ‘Αυτός βέβαια δεν είναι Θεός’.»

Ενθυμείσθε;

Εδιαβάσατε προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Ποιο είναι το πρώτο ουσιώδες σημείο, αν θέλαμε να ευαρεστήσωμε τον Θεό;

Ακριβής γνώσις του ποιος είναι, ποιοι είναι οι σκοποί του και ποιο είναι το θέλημά του για μας.​—Σελ. 69.a

● Πώς η Ελληνική κυβέρνησις το 1963 φάνηκε ότι είναι σαν τον Πόντιο Πιλάτο;

Με το ότι αφέθη να επηρεασθή από τη θρησκευτική πίεσι για να διαπράξη μια χονδροειδή αδικία εναντίον των δούλων του Θεού.​—Σελ. 76.

● Τι προεξείχε στη μαρτυρία που έδωσαν οι απόστολοι, όταν εφέρθησαν στο δικαστήριο;

Η παρρησία των. (Πράξ. 4:13)​—Σελ. 74-79.

● Σε πόσες χώρες και νήσους της θαλάσσης εκήρυξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά το 1963, και σε πόσες γλώσσες διέθεσαν βοηθήματα Γραφικής μελέτης;

Σε 194 χώρες και σε 162 γλώσσες.​—Σελ. 86, 91.

● Ποιες δύο βασικές έννοιες έχει η Ελληνική λέξις «αιών»;

(1) Διάστημα χρόνου, περίοδος, ή εποχή, η δε χρονική αυτή περίοδος μπορεί να εξακολουθήση για πάντα. (2) Η κατάστασις ή «σύστημα πραγμάτων», που χαρακτηρίζει μια ωρισμένη χρονική περίοδο.​—Σελ. 268, 269.

● Με ποιους τρεις τρόπους χρησιμοποιείται η λέξις «κόσμος» στις Γραφές;

(1) Το πλαίσιο των πραγμάτων που περιβάλλουν το ανθρώπινο γένος. (2) Όλοι οι άνθρωποι που εναντιώνονται στον Θεό. (3) Όλα τα ανθρώπινα πλάσματα, χωριστά από την ηθική τους κατάστασι. Οι λαοί ως ένα σύνολο.​—Σελ. 273-275.

● Τι πρέπει να κάνη μια γυναίκα όταν απειλήται με βιασμό, και σε τι βαθμό πρέπει ν’ ανθίσταται;

Πρέπει να κραυγάζη και ν’ ανθίσταται έστω κι αν η ζωή της απειλήται.​—Σελ. 382, 383.

● Ποιοι παράγοντες είναι ζωτικοί στην κατανόησι των Βιβλικών προφητειών;

Ο ωρισμένος καιρός του Θεού, το άγιο πνεύμα του, η ορατή οργάνωσίς του ή επίγειο μέσον επικοινωνίας, μια ορθή κατάστασις καρδιάς.​—Σελ. 291, 292.

● Ποιες τρεις εκπληρώσεις είχε το κεφ. Ησαΐας 52;

Στο έτος 537 π.Χ., όταν οι Ιουδαίοι επέστρεψαν από τη Βαβυλώνα· στις ημέρες των αποστόλων· στην εποχή μας, από το έτος 1919.​—Σελ. 299, 303, 305.

● Ποιο Γραφικό εδάφιο δείχνει ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει ν’ αναμένουν ότι θα μπορέσουν να μιλούν γλώσσες σήμερα;

1 Κορινθίους 13:8: «Είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει».​—Σελ. 314.

● Γιατί η ειλικρίνεια της πίστεως δεν είναι αρκετή, αν θέλαμε να ευαρεστήσωμε τον Θεό;

Διότι μπορούσε ένας ειλικρινά να πιστεύη σε ειδωλολατρικά ψεύδη, τα οποία βέβαια δεν ευαρεστούν τον Θεό.​—Σελ. 325-327.

● Ποια δοκιμασία Θειότητος προτείνεται στο Ησαΐας 43, και ποιον αυτό αποδεικνύει ως τον αληθή Θεό;

Το να μπορούν να προείπουν το μέλλον και να κάμουν τις προρρήσεις των ν’ αληθεύσουν. Τον Ιεχωβά.​—Σελ. 335, 336.

● Ποια μωρία των ειδωλολατρών εκθέτει ο προφήτης Ησαΐας;

Το να λατρεύεται ένα είδωλο καμωμένο από τμήμα του ιδίου δένδρου, που χρησιμοποιείται για τροφοδότησι πυρός για μαγείρευμα φαγητού.​—Σελ. 339, 340.

● Πότε πρέπει ν’ αρχίζη η εκπαίδευσις του παιδιού;

Στην πρώτη βρεφική ηλικία.​—Σελ. 363.

● Ποιος είναι ένας ειδικά καλός τρόπος, με τον οποίον οι πατέρες μπορούν ν’ αποδείξουν την αγάπη τους για τα τέκνα τους;

Δίνοντάς τα από τον χρόνο τους, τη συντροφιά τους.​—Σελ. 365.

● Ποιες είναι μερικές μορφές του να παίζη κανείς με την ανηθικότητα, που πρέπει ν’ αποφεύγωνται;

Ερωτοτροπία ενός νυμφευμένου ατόμου με πρόσωπο του αντιθέτου φύλου, που δεν είναι ο γαμήλιος σύντροφός του, χορός σε στενή επαφή με άτομο του αντιθέτου φύλου που δεν είναι συζυγικός σύντροφός του, το να λέγωνται αισχρά αστεία, επιθυμία για σεξουαλική διασκέδασι, εντρύφησις σε έντυπα σεξουαλικού περιεχομένου.​—Σελ. 378.

● Σε ποιες τρεις περιπτώσεις πρέπει μια Χριστιανή γυναίκα να φορή κάλυμμα της κεφαλής;

Όταν διδάσκη ή προσεύχεται παρουσία του συζύγου της· όταν διδάσκη σε μια ομάδα, που περιλαμβάνει έναν αφιερωμένο Χριστιανό άνδρα· όταν, λόγω απουσίας καταλλήλου άρρενος Χριστιανού, αυτή προΐσταται ή προσεύχεται σε μια εκκλησιαστική συνάθροισι.​—Σελ. 425.

● Γιατί οι λόγοι «Διότι σου είναι η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας· Αμήν», δεν αναγράφονται σε πολλές σύγχρονες Βιβλικές μεταφράσεις ως μέρος της Κυριακής προσευχής;

Διότι δεν αποτελούν μέρος του Θεοπνεύστου ευαγγελίου.​—Σελ. 231, 232.

● Πώς θεωρούν πολλοί την υπηρεσία του Θεού, και πώς αυτή πρέπει να θεωρήται;

Σαν κάτι από το οποίον μπορούν να λάβουν κάτι, αντί να τη θεωρούν ως κάτι στο οποίον πρέπει να συμβάλλουν.​—Σελ. 389-391.

● Γιατί η αρχή της ηγεσίας δεν πρέπει να φαίνεται υποτιμητική στις γυναίκες;

Διότι εφαρμόζεται και στους άνδρες και μάλιστα στον Ιησού Χριστό.​—Σελ. 399.

● Σε ποιο είδος στολισμού πρέπει να δίνουν έμφασι οι Χριστιανές γυναίκες;

Στον κρυπτόν άνθρωπον της καρδίας, σ’ ένα πράον και ησύχιον πνεύμα.​—Σελ. 398.

● Ποιοι μόνο μπορούν κατάλληλα να μετέχουν στο δείπνον του Κυρίου;

Μόνο οι αναγεννημένοι από το πνεύμα και κεχρισμένοι Χριστιανοί, που εφέρθησαν στη διαθήκη για τη βασιλεία με τον Χριστό Ιησού, οι οποίοι έχουν τη μαρτυρία της πνευματικής υιοθεσίας και οι οποίοι ζουν σύμφωνα με την ευχήν των.​—Σελ. 394.

[Υποσημειώσεις]

Δυσαρεστημένα με τις Εκκλησίες

● Μια Μάρτυς που κατοικεί στην Πολιτεία Αιόουα (Η.Π.Α.) αφηγείται τι συνέβη μια μέρα, όταν δύο μικρά παιδιά, ηλικίας δέκα και επτά ετών, ήλθαν συγκινημένα στην πόρτα της κι ερώτησαν για την ώρα των συναθροίσεων που γίνονται από τους μάρτυρες του Ιεχωβά: «Είπαν ότι ήθελαν από πολύν καιρό να έλθουν, και τώρα η μητέρα τους τελικά συγκατετέθη να τα αφήση να έλθουν. Οι γονείς των τα είχαν αναγκάσει να πάνε σε διάφορες εκκλησίες, αλλ’ επειδή αυτά είχαν μάθει για τη Θεία νέα τάξι πραγμάτων από τη μάμμη τους πριν από λίγα χρόνια, ήσαν πολύ δυσαρεστημένα. Ήλθαν στην πρώτη τους συνάθροισι το ίδιο εκείνο βράδυ.»

Οφέλη από τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας

ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

● Στη διάρκεια σχολικού μαθήματος από τη Γραφή στην Ολλανδία, ένα κορίτσι ερώτησε τον δάσκαλο, «Κύριε, μπορείτε να μας πήτε κάτι για τους μάρτυρας του Ιεχωβά;» Ο δάσκαλος ήξερε ότι μια από τις μαθήτριές του ήταν μάρτυς του Ιεχωβά, και είπε ότι αυτή θα μπορούσε να δώση καλύτερη εξήγησι απ’ αυτόν. Ο δάσκαλος παρεχώρησε στη Μάρτυρα δεκαπέντε λεπτά, και όλες άκουαν προσεκτικά. Ύστερ’ από λίγες μέρες ο δάσκαλος της είπε να μιλήση εκτενέστερα γι’ αυτό το θέμα, η δε νεαρή Μάρτυς εδέχθη πρόθυμα. Της παρεχωρήθησαν τριάντα λεπτά για την ομιλία και πενήντα λεπτά για τη συζήτησι με ερωταπαντήσεις. Η Μάρτυς είπε, «Παρά τον ολίγο χρόνο της προετοιμασίας, πήρα τη Γραφή μου και είπα για τη σημασία του ονόματος ‘μάρτυρες του Ιεχωβά’, τι κηρύττουν και τη βάσι της ελπίδος του ανθρώπου σε μια νέα τάξι δικαιοσύνης. Ο δάσκαλος και οι συμμαθήτριές μου εκράτησαν σημειώσεις και, κατόπιν, απήντησα σε πολλές ερωτήσεις. Ένα κορίτσι είπε στη μητέρα του όλα όσα συνέβησαν. Τώρα πηγαίνω εκεί κάθε εβδομάδα για Γραφικές συζητήσεις. Πόσο ήμουν γεμάτη χαρά για το ότι παρακολουθούσα τακτικά τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, διότι εκεί έμαθα πώς να εκφράζω την πίστι μου ενώπιον των άλλων.»

«ΠΟΛΛΑ ΕΧΟΜΕ ΝΑ ΜΑΘΩΜΕ»

● Ένας νεαρός μάρτυς του Ιεχωβά στην Οκλαχόμα λέγει: «Όταν για πρώτη φορά άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν εκτιμούσα πλήρως τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Ήμουν δραστήριος σε συζητήσεις και δημόσιες ομιλίες του γυμνασίου, κι έτσι δεν ήμουν ανίδεος όσον αφορά τις δημόσιες ομιλίες. Εν τούτοις, την πρώτη φορά που στάθηκα ενώπιον ενός ομίλου για να μιλήσω περί του λόγου του Θεού, διεπίστωσα ότι πολλά είχα να μάθω. Ανακάλυψα ότι το να μιλώ για Γραφικά θέματα με ειλικρίνεια και πεποίθησι δεν είναι το ίδιο με τη ρητορική και τη διαλεκτική. Συχνά επεσκότιζα κι απέκρυπτα το σημείο που προσπαθούσα να εντυπώσω στον ακροατή μου. Τακτικές αναθέσεις ομιλιών επί τετραετίαν εβοήθησαν στην υπερνίκησι τούτου. Επειδή συγκεντρωνόμουν στο σημείο του τονισμού, παραμελούσα ένα άλλο σημείο και τώρα για τρίτη φορά ανεγράφη το σφάλμα μου στο δελτίο μου συμβουλής για ομιλία. Παρατηρώ, λοιπόν, ότι έχω πολύ να εργασθώ ακόμη και καταλαβαίνω ότι στη διάρκεια αυτού του συστήματος πραγμάτων ποτέ δεν θα μπορέσω να πω, ‘Δεν χρειάζομαι τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας’.»

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ

● Μια Μάρτυς σχολικής ηλικίας, που ενεγράφη στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας σε ηλικία εννέα ετών, αφηγείται την εξής πείρα: «Στο Αγγλικό μάθημα μια μέρα η δασκάλα μας ανέθεσε το καθήκον να πούμε για τα σχέδια που είχαμε για τη γιορτή της Ευχαριστίας. Εγώ εσχεδίαζα να λάβω μέρος στην ειδική δράσι Ημέρας Περιοδικού, και είπα στην τάξι μας πώς θα πηγαίναμε να αποδώσωμε αίνον στον Ιεχωβά και να δείξωμε αγάπη στους πλησίον μας λαμβάνοντας μέρος στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Μ’ αυτόν τον τρόπο εδόθη καλή μαρτυρία σε ολόκληρη την τάξι, και αργότερα η δασκάλα έκαμε ιδιαιτέρως πολλές ερωτήσεις για την πίστι μου. Είπε ότι η δική μου ενασχόλησις ήταν η καλύτερη από όλες τις μαθήτριές της· ότι η παρουσίασίς μου εδόθη καλά, δείχνοντας εμπιστοσύνη και σταθερότητα. Φρονώ ότι η εκπαίδευσις που έλαβα στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας μπορεί να επαινεθή για τον καλό βαθμό που πήρα σ’ αυτό το μάθημα.»

Εκδήλωσις Χριστιανικής Αγάπης στις Συνελεύσεις

«ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάν. 13:35) Ναι, είναι τόσο σπουδαία η Χριστιανική αγάπη, ώστε ο Ιησούς είπε στους ακολούθους του ότι αυτή θα τους έκανε να ξεχωρίζουν ως εκείνοι που έχουν την αληθινή πίστι. Οι Χριστιανοί, λοιπόν, θέλουν να ακολουθούν το παράδειγμα που έθεσε ο Ιησούς, καλλιεργώντας επιμελώς αυτή την εξέχουσα ιδιότητα, την αγάπη.

Η αγάπη εκδηλώνεται με έργα, δηλαδή, με ό,τι κάνει. Προχωρεί πολύ πέραν των εκφράσεων του στόματος. Υποστηρίζει αυτή την προφορική ομολογία με δράσι που έχει τη ρίζα της στην ανιδιοτελή φροντίδα για τον συνάνθρωπό μας. Αυτή η ανιδιοτελής δράσις εξέχει ειδικώς μεταξύ εκείνων που έχουν τη Χριστιανική πίστι.

Μια μεγάλη ευκαιρία προς επίδειξιν ειλικρινούς Χριστιανικής αγάπης είναι όταν ο λαός του Θεού συγκεντρώνεται κάθε έτος σε μεγάλες συνελεύσεις. Εδώ, οι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού, μαζί με πολλά νεωστί ενδιαφερόμενα άτομα, συνέρχονται για να διδαχθούν από τον Λόγο του Θεού. Διδάσκονται τη Χριστιανική διδασκαλία και πράξι, όλα δε αυτά τους βοηθούν στην πρόοδο τους προς τη Χριστιανική ωριμότητα. Τέτοιες συναθροίσεις είναι ιδιαιτέρως ουσιώδεις στον καιρό μας, που είναι οι τελευταίες ημέρες αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων. Ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούσω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»​—Εβρ. 10:24, 25.

Ένας από τους σπουδαιοτέρους τρόπους επιδείξεως αγάπης σε τέτοιες συνελεύσεις είναι το να συγκεντρώνεται ένας επί της διδασκαλίας που δίδεται από της εξέδρας. Αυτό φανερώνει αγάπη για τον Ιεχωβά, την οργάνωσί του, επίσης δε για τα άλλα άτομα που βρίσκονται στο ακροατήριο, εφόσον δεν θα αποσπώνται από το να προσέχουν λόγω απροσέκτων ενεργειών. Φυσικά, μερικά άτομα πιθανόν να διεξάγουν έργον αναγκαίο για τη συνέλευσι, αλλά κι αυτό, επίσης, τηρείται στο ελάχιστον, δυνατόν όριον. Ο κύριος σκοπός της συνελεύσεως πρέπει πάντοτε να τηρήται στη διάνοια και τίποτε δεν πρέπει να μας αποσπά απ’ αυτόν. Σημειώστε πώς δείχνει η Γραφή ποιος είναι αυτός ο σκοπός: «Σύναξον τον λαόν, τους άνδρας και τας γυναίκας, και τα παιδία, και τον ξένον σου τον εντός των πυλών σου, δια να ακούσωσι, και δια να μάθωσι, και να φοβώνται Ιεχωβά τον Θεόν σας, και δια να προσέχωσι να εκτελώσι πάντας τους λόγους του νόμου τούτου.» (Δευτ. 31:12, ΜΝΚ) Όταν ο νόμος του Θεού διασαφηνίζεται δεν είναι καιρός να τριγυρνούμε ή να κάνωμε επισκέψεις. Το πρόγραμμα είναι άξιο της πλήρους μας προσοχής.

Ένας άλλος πρακτικός τρόπος να δείξωμε αγάπη στις συνελεύσεις, είναι να είμεθα διακριτικοί ως προς τις διευθετήσεις καθισμάτων. Τα καθίσματα πρέπει να χρησιμοποιούνται με τον ίδιο τρόπο όπως και σε οποιαδήποτε Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά. Όπως εκεί δεν θα τοποθετούσαμε υμνολόγια, εφημερίδες ή ομπρέλλες επάνω στα καθίσματα για να τα «κρατήσωμε», δεν πρέπει παρομοίως να το κάνωμε αυτό σε μεγαλύτερες συνελεύσεις. Καθώς εισέρχεσθε, καταλάβετε τις θέσεις που είναι προσιτές ή εκείνες προς τις οποίες σας κατευθύνουν οι ταξιθέται. Ένας διακριτικός άνθρωπος δεν θα κρατήση θέσεις ώστε να παρεμποδίση άλλους από το να τις χρησιμοποιήσουν αν αυτός δεν είναι ακόμη έτοιμος να καθήση. Φυσικά, οι γονείς πρέπει να κάθωνται με τα παιδιά τους, και αν ένας από την οικογένεια καθυστερή επ’ ολίγον λόγω ευθυνών πριν αρχίση μια συνεδρίασις της συνελεύσεως, είναι απλώς φυσικό όπως τα άλλα μέλη της οικογενείας θελήσουν να του εύρουν μια θέσι για να καθήση με τους υπολοίπους εξ αυτών. Αλλ’ αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το να αποστέλλη κάποιος ένα άτομο εκ των προτέρων να κρατήση θέσεις για έναν όμιλο φίλων που δεν είναι ακόμη έτοιμοι να καθήσουν οι ίδιοι.

Όταν ένα άτομο εγκαταλείπη το κάθισμα του έπειτα από μια συνεδρίαση επίσης δείχνει διακριτικότητα αν πάρη τα πράγματά του μαζί του αντί να τ’ αφήση επάνω στο κάθισμα με σκοπό να το κρατήση για μεταγενέστερο χρονικό σημείο της ημέρας. Εννοείται, αν παρουσιασθή μια έκτακτη περίστασις και είναι ανάγκη ν’ απουσιάση ένας στη διάρκεια μιας συνεδριάσεως, πλην όμως πρόκειται να επιστρέψη ευθύς αμέσως, αυτό αποτελεί διαφορετική περίπτωσι. Έπειτα, επίσης, κατά καιρούς μερικά καθίσματα αποκλείονται με σχοινιά για να διευκολύνουν εργάτας της συνελεύσεως με υπηρεσίες που τους κρατούν μέχρι του τελευταίου λεπτού, και κανείς δεν στενοχωρείται γι’ αυτό· εκτιμούν την υπηρεσία που αυτοί οι αδελφοί αποδίδουν.

Η επίδειξις καλής διαγωγής στις συνελεύσεις περιλαμβάνει, επίσης, άλλα ζητήματα. Πόσο αδιάκριτο θα ήταν ν’ ασχολήται κανείς με ανόητες πράξεις στη διάρκεια των συνεδριάσεων, όταν διευκρινίζεται ο Λόγος του Θεού! Ένας ώριμος Χριστιανός προσέχει να μη δείχνη τέτοια διαγωγή η οποία σμικρύνει τη σεμνοπρέπεια της περιπτώσεως ή φέρει περισπασμό σε άλλους που κάθονται γύρω του. Όσον αφορά σ’ αυτό, τα νεαρά ειδικώς άτομα πρέπει να προσέχουν να μην ενδιαφέρωνται περισσότερο για την μεταξύ των συντροφιά παρά για ό,τι λέγεται και ενεργείται επί της εξέδρας. Επιδεικτικές εκδηλώσεις στοργής ενώπιον άλλων, επίμονη ομιλία, το να γελούμε ή να περιφερώμεθα ασκόπως κατά τις συνεδριάσεις, και το να βαδίζωμε χωρίς λόγο μπροστά από τους άλλους για να μπαίνουμε και να βγαίνωμε από τα καθίσματα, φανερώνει έλλειψι Χριστιανικής αγάπης. «Η αγάπη . . . δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής.»​—1 Κορ. 13:4, 5.

Εδώ οι γονείς υπέχουν βαριά ευθύνη για να διατηρήσουν κατάλληλη παιδεία για τους νεαρούς βλαστούς των. Πρέπει να γνωρίζουν σε κάθε στιγμή πού είναι τα παιδιά των, στη διάρκεια δε των συνεδριάσεων τα παιδιά πρέπει να κάθηνται μαζί με τους γονείς των. Αν άλλοι νεαροί θέλουν να έλθουν και να καθήσουν με την οικογένειά σας, τότε αυτό πρέπει να διευθετηθή κατάλληλα από τους αρχηγούς και των δύο οικογενειών. Συνεπώς, το πού θα καθήσουν μικρά παιδιά, περιλαμβανομένων και των εφήβων, δεν πρέπει ν’ αφεθή στη διάκρισι των νεαρών, ούτε πρέπει αυτοί ν’ αφεθούν μόνοι τους χωρίς επαρκή επίβλεψι, διότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου.»​—Παροιμ. 22:15.

Χριστιανική αγάπη δείχνεται, επίσης, με το να είμεθα διακριτικοί και υπομονητικοί όταν βρισκώμαστε στη γραμμή για τροφή ή έντυπα, ή σε άλλες περιπτώσεις. Αποτελεί, επίσης, εκδήλωσιν αγάπης να είμεθα διακριτικοί έναντι εκείνων στων οποίων το σπίτι διαμένομε. Εφόσον παρέσχον φιλοξενία, ανταποκρινόμεθα με αγάπη με το να προσέχωμε να θέτωμε ένα καλό παράδειγμα, μη παραμένοντας άγρυπνοι επί πολύ χρονικό διάστημα αφότου επιστρέψομε στα δωμάτιά μας, ομιλώντας δυνατά ή ανησυχώντας τον οικοδεσπότη με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Να λάβετε, επίσης, υπ’ όψιν σας, ότι δεν έχουν όλοι, εντός του ακροατηρίου, τον ίδιο βαθμό ωριμότητος. Μερικοί είναι εκεί για πρώτη φορά, άλλοι είναι νεαροί ή άνευ πείρας. Ο Χριστιανός, λοιπόν, δεν περιμένει τα ίδια πράγματα απ’ όλους και είναι μεγαλόψυχος στο να παραβλέπη τα σφάλματα των άλλων, διότι «η αγάπη μακροθυμεί.»​—1 Κορ. 13:4.

Με το να εκδηλώνωμε ισχυρά επιθυμία να θέσωμε σε πρακτική χρήσι την αγάπη που έχομε καλλιεργήσει στην τοπική Χριστιανική εκκλησία, θα κάνωμε εκείνο που συνεβούλευσε ο απόστολος Ιωάννης όταν είπε: «Μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.» (1 Ιωάν. 3:18) Και πώς οι άλλοι παρατηρούν αυτή την αγάπη! Σημειώστε τι έγραψε μια Νεοζηλανδική εφημερίς, Η Πρόκλησις στο φύλλο της 30ής Αυγούστου 1961, κάνοντας ρεπορτάζ επί μιας μεγάλης συνελεύσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά: «Δημοσιογράφοι του έθνους το παρετήρησαν, οικοδέσποινες το παρετήρησαν, κι εγώ το παρετήρησα​—το υψηλό επίπεδο διαγωγής μεταξύ των Μαρτύρων.»

Ναι, δείξτε Χριστιανική αγάπη στις συνελεύσεις, φέροντας μ’ αυτό ευτυχία στον εαυτό σας και στους άλλους στο ακροατήριο, και, πάνω απ’ όλα, τιμώντας το όνομα του Θεού!

Μια Κοινωνία που Ασκεί Δικαιοσύνη

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ του να ανήκη κανείς κάπου είναι έμφυτη στην ανθρώπινη οικογένεια. Βασικά ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό πλάσμα. Θέλει να συμμερίζεται τη ζωή του και τα συμφέροντά του με άλλους. Σήμερα, σ’ έναν ηθικά έκλυτο και διαπληκτιζόμενο κόσμο, ο πόθος πολλών είναι ν’ ανήκουν σε μια κοινωνία ανθρώπων που ασκούν δικαιοσύνη, μια κοινωνία στην οποία υπάρχει θέρμη και φιλία, και όπου υπάρχει πλήρης εμπιστοσύνη και αλληλεξάρτησις μεταξύ όλων των μελών της. Υπάρχει μια τέτοια κοινωνία;

Μεταξύ των πολλών κοινωνιών της γης υπάρχει μια παγκόσμιος κοινωνία, που είναι τόσο διαφορετική απ’ όλες τις άλλες, ώστε να καθίσταται αληθινά μοναδική. Τι είναι εκείνο που την καθιστά τέτοια; Δεν είναι οι αριθμοί της, που υπερβαίνουν το ένα εκατομμύριο, διότι πολλές κοινωνίες μπορούν να καυχώνται για τόσα και περισσότερα μέλη. Ούτε είναι ο μεγάλος πλούτος των μελών της, διότι μεταξύ αυτών βρίσκονται άνθρωποι κάθε οικονομικού επιπέδου, από πλουσίους έως πολύ πτωχούς. Ούτε είναι μοναδική η κοινωνία αυτή λόγω της μεγάλης μαθήσεως εκείνων, που ανήκουν σ’ αυτήν, διότι μεταξύ αυτών υπάρχουν όχι μόνο εμβριθείς επιστήμονες αλλά και άνθρωποι που έμαθαν για πρώτη φορά να διαβάζουν και να γράφουν αφότου συνεδέθησαν με αυτή την κοινωνία. Ούτε είναι κανένα ιδιαίτερο χρώμα δέρματος ή καμμιά ιδιαίτερη εθνικότης ή γλώσσα το διακριτικό χαρακτηριστικό, διότι στα μέλη αυτής της κοινωνίας περιλαμβάνονται άτομα όλων των φυλών, εθνών και γλωσσών. Ούτε διακρίνεται αυτή η κοινωνία ανθρώπων από ιδιοτυπία ενδυμασίας. Στον τυχαίο παρατηρητή δεν παρέχουν καθόλου διαφορετική εμφάνισι από εκείνους, μεταξύ των οποίων κατοικούν.

Τι, λοιπόν, κάνει την κοινωνία αυτή διαφορετική, μοναδική; Το γεγονός ότι τα μέλη της έχουν δώσει στον Θεό την πρώτη θέσι στη ζωή τους. Πώς; Παίρνοντας στα σοβαρά κι εφαρμόζοντας στη ζωή τους τη σαφή συμβουλή του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής, που διατυπώνεται στο επόμενο και σε πολλά άλλα παρόμοια εδάφια: «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.» «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» (Ματθ. 22:37, ΜΝΚ· Ιωάν. 17:3) Αυτό είναι το στερεό, βραχοειδές θεμέλιο της ενότητος και της ειρήνης των. Στενά συνδεδεμένη με αυτό, βέβαια, είναι η κοινή αποδοχή απ’ αυτούς της Αγίας Γραφής ως του γραπτού Οδηγού για ένα κατάλληλο τρόπο ζωής, διότι όλα τα μέλη αυτής της κοινωνίας συμφωνούν πλήρως με την εφαρμογή των λόγων του Ιησού και στα εξήντα έξη βιβλία της: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»​—Ιωάν. 17:17.

Τα μέλη της κοινωνίας αυτής συμμορφώνονται αυστηρά προς τους υψηλούς ηθικούς κανόνες, που εκτίθενται στην Αγία Γραφή. Μη αρκούμενοι σ’ αυτό, αναγνωρίζουν, επίσης, κι αποδέχονται την ευθύνη ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ιησού, ο οποίος ήταν ένας πιστός και ακούραστος κήρυξ της βασιλείας του Θεού. Αυτή, λοιπόν, η κοινωνία είναι αληθινά διακεκριμένη καθότι όλα τα μέλη της, νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, είναι Χριστιανοί διάκονοι. Μεταξύ αυτών δεν υπάρχει διαίρεσις σε κληρικούς και λαϊκούς. Όταν συνέρχωνται, ο καθένας τους, κατά την ευκαιρία που έχει, συμμετέχει στο ‘να κρατούν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· φροντίζοντες περί αλλήλων και παρακινώντας σε αγάπη και καλά έργα’.​—Ματθ. 24:14· Εβρ. 10:23, 24.

Η βασιλεία την οποία κηρύττουν, η ίδια βασιλεία, για την οποία ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται, είναι η μόνη κυβέρνησις, στην οποίαν υπακούουν απολύτως. Καίτοι αποδεικνύονται φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίται στις διάφορες χώρες, όπου βρίσκονται, όταν αντιμετωπίζουν σύγκρουσι μεταξύ των ανθρωπίνων νόμων και των θείων απαιτήσεων, υπακούουν στον Θεό πρώτα. (Πράξ. 5:29) Εκτιμώντας τα λόγια του Ιησού, «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου», και, «δεν είσθε εκ του κόσμου», δεν αναμιγνύονται στην πολιτική, και, μεταξύ των, δεν λαμβάνουν υπ’ όψι εθνικές διακρίσεις. Απ’ αυτή την άποψι, είναι αληθινά μια μοναδική κοινωνία, η μόνη πραγματικά διεθνής κοινωνία.​—Ιωάν. 18:36· 15:19.

Λόγω της παρούσης πλημμυρίδος του εθνικισμού σε πολλά μέρη της γης, όπως στην Αφρική με τις πολλές πολιτείες, που ανεκηρύχθησαν προσφάτως ανεξάρτητα κράτη, μέλη της κοινωνίας αυτής συνήντησαν τρομερό διωγμό. Οι κυβερνήσεις και τα άνομα στοιχεία, μη κατανοώντας πλήρως τη Γραφική των στάσι ουδετερότητος προς όλα τα εθνικά και πολιτικά κόμματα του κόσμου τούτου, επέβαλαν σκληρές ποινές στα μέλη της κοινωνίας αυτής. Οι τόποι των συναθροίσεών των επυρπολήθησαν, εκατοντάδες σπιτιών εκρημνίσθησαν, οι εσοδείες των κατεστράφησαν, και αναρίθμητες άλλες προσβολές επεσωρεύθησαν σ’ αυτούς σε μια προσπάθεια να θραυσθή η πιστότης των στον Θεό και στη βασιλεία του. Ωστόσο, αυτοί, που με πιστότητα πιστεύουν στη βασιλεία του Θεού, αντέστησαν σ’ αυτές τις εφόδους και διεκράτησαν μια ασυμβίβαστη στάσι υπέρ του Θεού και της δικαιοσύνης.

Μοναδικό, επίσης, είναι το γεγονός ότι τα μέλη της κοινωνίας αυτής έχουν πραγματικά «σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα.» Δεν πολεμούν μεταξύ τους, και προσπαθούν να ‘ειρηνεύωσι μετά πάντων ανθρώπων’. Ακόμη και ενώπιον προκλήσεως, όπως όταν γίνεται βίαιη και αδικαιολόγητη ενέργεια εναντίον των, αυτοί αρνήθηκαν ν’ αντεκδικηθούν ή αντενεργήσουν.​—Ησ. 2:4· Ρωμ. 12:18.

Η καθαρότης είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό της κοινωνίας αυτής. Τα μέλη τηρούνται από φυσική άποψι καθαρά και αγνά, αποφεύγοντας ρυπαρές συνήθειες, όπως είναι το κάπνισμα, η μάσησις και πτύσις καπνού. Τηρούνται ηθικώς καθαροί, αρνούμενοι να χαμηλώσουν τους υψηλούς Βιβλικούς κανόνες των σχέσεων μεταξύ των φύλων, την τιμιότητα στα οικονομικά και σε όλα τα άλλα ζητήματα, και ούτω καθεξής. Επίσης, τηρούνται καθαροί από θρησκευτική άποψι, αρνούμενοι να ταυτισθούν με μη Χριστιανικούς ομίλους ή με τους λεγομένους Χριστιανικούς ομίλους, που δεν συμμορφώνονται με τις γραπτές απαιτήσεις του λόγου του Θεού. Συμμορφώνονται με συνέπεια προς τη Θεόπνευστη συμβουλή: «Ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.»​—2 Κορ. 7:1.

Ποιο είναι το όνομα αυτής της αληθινά διαφορετικής κοινωνίας, αυτής της κοινωνίας ανθρώπων που ασκούν δικαιοσύνη, αυτού του είδους κοινωνίας, στην οποία τα ειλικρινή άτομα επόθησαν ν’ ανήκουν; Είναι η κοινωνία των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Όπως αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή, ΙΕΧΩΒΑ είναι το προσωπικό όνομα, που έδωσε στον εαυτό του ο μόνος αληθινός Θεός, εκείνοι δε οι άνθρωποι που αποτελούν την κοινωνία αυτή, είναι αφιερωμένοι στο έργον της επιδόσεως μαρτυρίας για την κυριαρχία του και για το ότι είναι άξιος να υπηρετηθή και λατρευθή από κάθε πλάσμα στο σύμπαν.​—Ησ. 42:8· 43:10.

Κάτω από Δικαία Διακυβέρνησι

ΚΑΘΕ κοινωνία πρέπει να υπόκειται σε κάποιο είδος κανόνος. Τα μέλη δεν πρέπει το καθένα ν’ αποτελή ένα νόμο του εαυτού του, διότι αυτό θα εσήμαινε αναρχία και όχι κοινωνία. Πρέπει να υπάρχη κάποιος κώδιξ διαγωγής, στον οποίον όλοι να υπόκεινται, και να υπάρχουν μερικά μέλη, στα οποία ν’ ανατίθεται εξουσία να φροντίζουν ώστε όλοι να κατανοούν τις απαιτήσεις και να συμμορφώνωνται με αυτές. Απ’ αυτή, λοιπόν, την άποψι, κυττάξτε την κοινωνία των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά.

Μια κεντρική εξουσία, που απαρτίζεται από μια ομάδα πρεσβυτέρων και ωρίμων Χριστιανών ανδρών, οι οποίοι είναι πλήρως αφιερωμένοι στον Θεό και στα συμφέροντα της βασιλείας του επί γης, που έχουν χρισθή με το πνεύμα του, και οι οποίοι μπορεί να αναφέρωνται ως κυβερνών σώμα, παρέχει αναγνώρισι στις εκκλησίες των Μαρτύρων σ’ όλον τον κόσμο. Από τα κεντρικά του γραφεία το κυβερνών σώμα παρέχει σε κάθε εκκλησία ύλη για μια καλά προγραμματισμένη Γραφική μελέτη καθώς και συμβουλή για το πώς να κηρύττεται το άγγελμα της Βασιλείας πιο αποτελεσματικά στον τομέα που παρεχωρήθη στην εκκλησία.​—Ματθ. 24:45-47.

Από κάθε εκκλησία τα ονόματα καταλλήλων και ικανών ανθρώπων υποβάλλονται συνοδευόμενα με συστάσεις στο κυβερνών σώμα. Το κυβερνών σώμα, αφού εξετάση κι εγκρίνη αυτές τις συστάσεις, εξουσιοδοτεί αυτούς που εξελέγησαν να εποπτεύουν και ρυθμίζουν τις ενέργειες της εκκλησίας. Σε όλ’ αυτά δεν υπάρχει ιδιοτελής ανταγωνισμός ή φιλόδοξη συμπεριφορά για θέσεις. Οι Γραφικές απαιτήσεις για τέτοιους ανθρώπους σαφώς κατανοούνται κι ακολουθούνται: «Οι διάκονοι ωσαύτως πρέπει να είναι σεμνοί, ουχί δίγλωσσοι, ουχί δεδομένοι εις οίνον πολύν, ουχί αισχροκερδείς, έχοντες το μυστήριον της πίστεως μετά καθαράς συνειδήσεως. . . . Οι διάκονοι ας ήναι μιας γυναικός άνδρες, κυβερνώντες καλώς τα τέκνα αυτών και τους οίκους αυτών.» «Άνδρας αξίους, φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν· και κατάστησον αυτούς επ’ αυτών, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους, και δεκάρχους· και ας κρίνωσι τον λαόν πάντοτε.» (1 Τιμ. 3:8, 9, 12· Έξοδ. 18:21, 22) Οι εκκλησίες μπορεί να περιλαμβάνουν δέκα, πενήντα, εκατό ή και περισσότερα άτομα, μια δε ομάδα εκκλησιών, που καλείται περιοχή, μπορεί να περιλαμβάνη ένα σύνολο από χιλίους ή και περισσοτέρους Μάρτυρας.

Το λειτούργημα των διωρισμένων αυτών ανθρώπων δεν είναι ν’ αυθεντεύουν ή ν’ ασκούν άτοπη εξουσία πάνω στα μέλη της κοινωνίας, διότι πάντοτε υπάρχει η σκέψις ότι ο καθένας ελεύθερα προσεφέρθη να είναι ένας μάρτυς του Ιεχωβά. Όχι, μάλλον, το έργον των ως υπηρετών είναι να βρίσκωνται συνεχώς έτοιμοι να βοηθήσουν οποιαδήποτε μέλη που χρειάζονται βοήθεια για να φέρουν εις πέρας την αφιέρωσί των να πράξουν το θέλημα του Θεού. Όταν μέλη ασθενούν, ή είναι σε έσχατη ένδεια, ή υφίστανται σοβαρές δοκιμασίες και διωγμούς λόγω της πίστεώς των, οι υπηρέται αυτοί προσπαθούν να σπεύσουν να τους επισκεφθούν και να τους βοηθήσουν, παρηγορώντας τους κι ενθαρρύνοντάς τους να διακρατήσουν Χριστιανική πιστότητα παρά τις ταλαιπωρίες που υφίστανται. Σαν καλοί ποιμένες, ενδιαφέρονται πραγματικά για το ποίμνιο, χωρίς να το θεωρούν ως δικό τους, αλλ’ ως ποίμνιον του Θεού που έχει ανατεθή μ’ εμπιστοσύνη στη φροντίδα των.​—Πράξ. 20:28· 1 Πέτρ. 5:2, 3.

Οι στοργικοί αυτοί επίσκοποι είναι, επίσης, υπεύθυνοι να λαμβάνουν προφυλακτικά μέτρα εναντίον κάθε διεισδύσεως κακοποιών ανθρώπων ή πονηρών έργων μέσα στην κοινωνία των Χριστιανών. Πρέπει, λοιπόν, κατά καιρούς να επιβάλλεται διόρθωσις, σταθερά, αλλά πάντοτε με αγάπη. Οι υπηρέται αυτοί πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του λόγου του Θεού, ο οποίος λέγει: «Νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας. Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους και εις πάντας.» (1 Θεσ. 5:14, 15) Όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, πρέπει να είναι, επίσης, έτοιμοι να ‘ελέγχουν τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί’. (1 Τιμ. 5:20) Η Χριστιανική αγνότης πρέπει να διατηρήται.

Λόγω του δικαίου αυτού κανόνος το κλίμα για την καλλιέργεια της καρποφορίας του πνεύματος του Θεού σε κάθε μέλος της κοινωνίας καθίσταται δυνατόν. Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» (Γαλ. 5:22) Όταν αυτές οι ιδιότητες αφθονούν μεταξύ των μελών αυτής της κοινωνίας, προκύπτει ένας βαθμός παραγωγικότητος στο έργον διακηρύξεως της Βασιλείας, που είναι αξιοσημείωτος και θαυμάζεται από τους έξω.

Αυτός ο δίκαιος κι επωφελής κανών της κοινωνίας των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη γη δεν πρέπει, ωστόσο, ν’ αποδίδεται σε κάποιον άνθρωπο ή ανθρώπους. Ο Θεός μόνος είναι Εκείνος, που έλαβε πρόνοια γι’ αυτό πριν από πολύν καιρό κι ενήργησε ώστε ο προφήτης του να γράψη γι’ αυτό προς όφελός μας: «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει. Και ο άνθρωπος θέλει είσθαι ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» (Ησ. 32:1, 2) Ποιος είναι αυτός ο βασιλεύς; Είναι ο προκαθωρισμένος που «το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Ησ. 9:6, 7) Δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό δοξασμένο στον ουρανό, τον βασιλέα της εκλογής του Θεού για όλη τη γη.

Η Βιβλική χρονολογία δείχνει ότι το έτος 1914 μ.Χ. εσήμανε τον χρόνο, που ο Χριστός Ιησούς άρχισε να βασιλεύη μ’ εξουσία από τον ουράνιο Πατέρα του. Με αυτόν τον δίκαιο και ισχυρό Άρχοντα, που κατευθύνει την κοινωνία των Χριστιανών μαρτύρων από τον ουράνιο θρόνο του, μπορούμε καλά να κατανοήσωμε γιατί οι άρχοντες, ή αρχηγοί, ή οι διωρισμένοι υπηρέται στην οργάνωσι κατέστησαν προστάται και παρηγορηταί για κάθε μέλος καθώς αγωνίζονται να υπηρετήσουν τον Θεό ανάμεσα σ’ ένα εχθρικό και άγονο σύστημα πραγμάτων. Από χρόνο σε χρόνο εβοηθήθησαν να διακρίνουν σαφέστερα το θέλημα του Θεού για τον λαό του στη γη, η δε κοινωνία αυτή κάτω από δίκαιη διακυβέρνησι ποτέ δεν εδίστασε να προχωρήση και να κάμη τις αλλαγές που θα την έφερναν σε στενώτερη συμμόρφωσι με τους σκοπούς του Θεού. Αποτελούν μια κοινωνία ευτυχισμένη και εργαζομένη με ωρισμένο σκοπό, ευγνώμονα για το ότι ο Ιεχωβά την έθεσε κάτω από τη διεύθυνσι ενός Δικαίου Άρχοντος, που επιβλέπει την οργάνωσι για καλό και της παρέχει θετική κι ευσεβή ηγεσία σε έργον που είναι ικανοποιητικό κι επωφελές.

Πόσο θαυμάσιο είναι το να μπορή κανείς να προσεύχεται μ’ εμπιστοσύνη, όπως έκαμε ο ψαλμωδός: «Ας ήναι η λαμπρότης Ιεχωβά του Θεού ημών εφ’ ημάς· και το έργον των χειρών ημών στερέονε εφ’ ημάς· ναι, το έργον των χειρών ημών, στερέονε αυτό»! (Ψαλμ. 90:17, ΜΝΚ) Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι μέλη της κοινωνίας αυτής κάτω από δικαία διακυβέρνησι παρίστανται στις Γραφές περιχαρή να βοούν: «Εις τον καθήμενον επί του θρόνου [τον Ιεχωβά Θεόν] και εις το Αρνίον [τον Χριστόν Ιησούν] έστω η ευλογία και η τιμή και η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκάλ. 5:13) Σ’ αυτούς ηνοίχθη ένας εντελώς νέος δρόμος ζωής.

Ένας Νέος Τρόπος Ζωής

ΓΙΑ τα μέλη της κοινωνίας των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, η θρησκεία είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Σημαίνει κάτι περισσότερο από το να είναι κανείς μέλος ενός θρησκευτικού δόγματος και να παρακολουθή μερικές εκκλησιαστικές λειτουργίες τις Κυριακές όταν υπάρχη ευκαιρία. Γι’ αυτούς η θρησκεία είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή τους. Αντιπροσωπεύει γι’ αυτούς ένα νέο τρόπο ζωής.

Η Χριστιανοσύνη, στη νηπιακή της ηλικία, ήταν γνωστή ως «Η Οδός». Έτσι διαβάζομε ότι ο Σαούλ από την Ταρσό κατεδίωκε τους «εκ της οδού ταύτης.» Για τους εναντιουμένους ελέγετο ότι ‘κακολογούσαν την οδόν’. (Πράξ. 9:2· 19:9, 23) Καλείται, επίσης, «η οδός του Ιεχωβά», «η οδός του Θεού» και «η οδός της αληθείας», εφ’ όσον αποτελεί τον δρόμο που επεσημάνθη από τον Θεό στον Λόγο του για να τον ακολουθήσουν όλοι οι αληθινοί λάτρεις. (Πράξ. 18:25, 26· 2 Πέτρ. 2:2) Ότι «Η Οδός» πρέπει πράγματι να είναι ένας νέος τρόπος ζωής για κείνους, που την ενστερνίζονται, είναι σαφές από τα Γραφικά παραδείγματα.

Για μερικούς, που ζούσαν στη λίαν διεφθαρμένη πάλι της Κορίνθου, προσηλύτους στη Χριστιανοσύνη, εσήμαινε μια ριζική αλλαγή στα ήθη, διότι ο απόστολος Παύλος λέγει σ’ αυτούς: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετε τινές· αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ’ εδικαιώθητε, δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού, και δια του πνεύματος του Θεού ημών.»​—1 Κορ. 6:9-11.

Το ν’ ακολουθήσουν «Την Οδόν» εσήμαινε, επίσης, πλήρη μεταβολή στάσεως για κείνους, που ασκούσαν προηγουμένως μαγεία, πνευματισμό και τα παρόμοια. Προφανώς, υπήρχαν πολλοί τέτοιοι στην Έφεσο, μια πολύ θρησκευόμενη πόλι, διότι διαβάζομε γι’ αυτούς: «Πολλοί των πιστευσάντων ήρχοντο εξομολογούμενοι και φανερόνοντες τας πράξεις αυτών. Πολλοί δε και εξ εκείνων οίτινες έκαμνον τας μαγείας, φέροντες τα βιβλία αυτών, κατέκαιον ενώπιον πάντων· και αριθμήσαντες τας τιμάς αυτών, εύρον πεντήκοντα χιλιάδας αργυρίου. Ούτω κραταιώς ηύξανε και ίσχυεν ο λόγος του Ιεχωβά.»​—Πράξ. 19:18-20, ΜΝΚ.

Αλλ’, ίσως, κανείς άλλος δεν εδοκίμασε περισσότερο εκκαθαριστική αλλαγή από τον παλαιό στον νέο τρόπο ζωής από τον απόστολο Παύλο. Ως Σαούλ από την Ταρσό υπήρξε, όπως ο ίδιος ομολογεί, ‘βλάσφημος, και διώκτης και υβριστής’, και ‘ο πρώτος των αμαρτωλών’. Αλλά μετά τη μεταστροφή του μπορούσε να γράψη: «Σεις είσθε μάρτυρες και ο Θεός, ότι οσίως και δικαίως και αμέμπτως εφέρθημεν προς εσάς τους πιστεύοντας· καθώς εξεύρετε, ότι ένα έκαστον υμών, ως πατήρ τα εαυτού τέκνα, σας προετρέπομεν και παρηγορούμεν· και διεμαρτυρόμεθα, δια να περιπατήσητε αξίως του Θεού, του προσκαλούντος υμάς εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν.»​—1 Τιμ. 1:13, 15· 1 Θεσ. 2:10-12.

Ό,τι ήταν αληθινό για κείνους, που απεδέχοντο τη Χριστιανοσύνη στις ημέρες των αποστόλων, είναι αληθινό, επίσης, για κείνους, που σήμερα αποδέχονται και ακολουθούν «Την Οδόν». Υιοθετούν νέο τρόπο σκέψεως, πίστεως, ομιλίας, ενεργείας, έναν εξ ολοκλήρου νέο τρόπο ζωής. Κάθε πλευρά της ζωής των επηρεάζεται. Άνθρωποι, με τους οποίους συνεδέοντο προηγουμένως, εκπλήσσονται με την αλλαγή που προέκυψε. Επρόσεξαν αληθινά τη συμβουλή του αποστόλου: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Έφθασαν στο σημείο να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν ότι το διακριτικό σημείο των αληθινών ακολούθων του Ιησού Χριστού είναι ότι ‘αγαπούν αλλήλους’.​—Ιωάν. 13:34, 35.

Ο νέος τρόπος ζωής απαιτεί κατάλληλη προσαρμογή στις οικογενειακές των σχέσεις. Οι άνδρες δείχνουν ότι αγαπούν τις γυναίκες των ως τα δικά των σώματα, ως μέρος του εαυτού των, ενώ οι γυναίκες πειθήνιες αποδίδουν υποταγή στους συζύγους των καθώς στον Κύριον. Οι γονείς, αν και σταθεροί όταν το απαιτή η περίστασις, μεταχειρίζονται τα τέκνα των με στοργικόν ενδιαφέρον. Δεν τα ερεθίζουν ούτε τα παροργίζουν χωρίς λόγο, αλλά, μάλλον, τα ανατρέφουν «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» Ακολουθώντας τα παιδιά αυτόν τον νέο τρόπο ζωής, προσέχουν την εντολή της Γραφής να υπακούουν στους γονείς των σ’ ενότητα με τον Κύριον «κατά πάντα».​—Εφεσ. 5:22-26· 6:1-4, ΜΝΚ· Κολ. 3:20, 21.

Παρομοίως, εκείνοι, που ακολουθούν «Την Οδόν», κατευθύνονται από τις Γραφικές αρχές στη συμπεριφορά των προς τους γείτονάς των. Δεν εκδηλώνουν προκατάληψι λόγω διαφοράς φυλής, εθνικότητος ή γλώσσης. Εφαρμόζουν τη διδασκαλία του Ιησού: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.» (Λουκ. 6:31) Απέναντι των εργοδοτών ενεργούν με τιμιότητα, αποδίδοντας έντιμο έργο μιας ημέρας αντί της αμοιβής μιας ημέρας. Δεν προσέρχονται αργά, ούτε αποχωρούν ενωρίς, αν σκέπτωνται ότι μπορούν να το επιτύχουν. Δεν γίνονται οκνηροί, όταν κανείς δεν επιβλέπη, ούτε υπεξαιρούν τα εμπορεύματα του εργοδότου των, τα μετρητά ή τα εργαλεία του, έστω και αν αυτό είναι δυνατόν να διαπραχθή χωρίς ν’ ανακαλυφθή. «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον», είναι η εντολή στην οποία υπακούουν.​—Εφεσ. 4:28.

Όσοι ακολουθούν «Την Οδόν» δεν εξαπατούν την κυβέρνησι, κάτω από την οποία ζουν, στο ζήτημα των φόρων. Δεν ασχολούνται σε πολιτικές ή κοινωνικές εκδηλώσεις ή αναταραχές, δεν διάγουν θορυβωδώς, δεν χαρτοπαίζουν. Αντιθέτως, έχουν την πρόθεσι να ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νέου τρόπου ζωής που διάλεξαν ν’ ακολουθήσουν. Δεν είναι μια εύκολη οδός, με ευρεία πύλη και ελευθερία κινήσεων για να ενεργή κανείς όπως του είναι αρεστόν, αλλά η πύλη είναι στενή και η ίδια η οδός «τεθλιμμένη». Ωστόσο, πόσο χαρούμενοι είναι που την βρήκαν, διότι οδηγεί σε ζωή.​—Ματθ. 7:13, 14.

Τι είναι εκείνο που καθιστά ικανούς αυτούς τους ανθρώπους να κάμουν μια τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους; Επιμελής μελέτη του Λόγου του Θεού, προσωπική και στις συναθροίσεις εκκλησίας, φέρει υπ’ όψιν τα παρορμητικά παραδείγματα εκείνων, που στο παρελθόν προτίμησαν να εγκαταλείψουν τον παλαιό και ιδιοτελή τρόπο ζωής και να υιοθετήσουν τον νέο. Μαθαίνουν ότι πιστή προσκόλλησις στα Γραφικά πρότυπα φέρει τώρα ειρήνη και ικανοποίησι, επίσης δε διανοίγει μια ατελείωτη προοπτική ζωής σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων, που ο Θεός υπόσχεται ως αμοιβή σ’ εκείνους, που παραμένουν πιστοί. Ανακαλύπτουν ότι η απαίτησις του Θεού για κείνους, που κερδίζουν ζωή στη νέα του τάξι πέραν του Αρμαγεδδώνος, είναι να προσπαθούν ευσυνείδητα να ζουν σύμφωνα με τον νέο τρόπο ζωής ΤΩΡΑ.

Μ’ εμπιστοσύνη τα μέλη αυτά της Χριστιανικής κοινωνίας των μαρτύρων του Ιεχωβά στηρίζονται στη μεγαλειώδη υπόσχεσι του Θεού των, την οποίαν και υποθάλπουν μέσα τους: «Και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν και οδόν μίαν, δια να με φοβώνται πάσας τας ημέρας, δια το καλόν αυτών, και των τέκνων αυτών μετ’ αυτούς· και θέλω κάμει διαθήκην αιώνιον προς αυτούς, ότι δεν θέλω αποστρέψει απ’ οπίσω αυτών, δια να αγαθοποιώ αυτούς· και θέλω δώσει τον φόβον μου εις τας καρδίας αυτών, δια να μη αποστατήσωσιν απ’ εμού· και θέλω ευφραίνεσθαι επ’ αυτούς εις το να αγαθοποιώ αυτούς, και θέλω φυτεύσει αυτούς εν τη γη ταύτη κατά αλήθειαν, εξ όλης μου της καρδίας και εξ όλης μου της ψυχής.»​—Ιερεμ. 32:39-41.

Ένας Λαός με Ένα Σκοπό

ΙΣΩΣ η πιο μεγάλη αιτία απαθείας για θρησκευτικά ζητήματα είναι το αίσθημα, που συμμερίζονται μεγάλα πλήθη ανθρώπων, ότι μεταξύ των θρησκευτικών οργανώσεών των δεν υπάρχει πραγματική κατεύθυνσις, ένας αξιόλογος σκοπός, για τον οποίον να κοπιάσουν, κάτι για το οποίον να ενθουσιασθούν. Οι οργανώσεις των δεν διακρατούν καμμιά ελπίδα μεταστροφής του κόσμου. Πραγματικά, υπάρχει κάθε ένδειξις ότι η αθεΐα κερδίζει έδαφος σε όλη τη γη.

Ακόμη και οι θρησκευτικοί ηγέται συμμερίζονται την ανησυχία και το αίσθημα της μη ωφελιμότητος, όπως μπορούμε να σημειώσωμε από την εξής δήλωσι ενός κληρικού: «Στις στιγμές της ταπεινοφροσύνης μας γνωρίζομε ότι αποτυγχάνομε, αν και δεν γνωρίζομε γιατί. Θέλομε να χρησιμοποιηθούμε από τον Θεό για το συμφιλιωτικό Του έργο στον κόσμο, αλλά έχομε εμπλακή και συλληφθή στην άσκοπο διάθεσι του χρόνου μας. Οι ίδιοι, επίσης, στραγγαλιζόμεθα από τα σχοινία των συμφερόντων μας που έχομε επενδύσει, και ματαίως παλαίομε ν’ απελευθερωθούμε απ’ αυτό το σώμα του θανάτου. Γνωρίζομε ότι είμεθα ξηρά οστά. . . . Είμεθα οι κούφοι άνθρωποι. Έχομε τον υλικό εξοπλισμό, αλλά στερούμεθα του Πνεύματος.» (Τα πλάγια γράμματα έχουν προστεθή.)

Τι αναψυκτική αντίθεσι αποτελεί η διαπίστωσις ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι με σκοπό, που είναι ενθουσιώδεις ως προς την πίστι τους, που εργάζονται ολόψυχα για να την διαδώσουν, και που έχουν εμπιστοσύνη όσον αφορά το μέλλον! Ναι, μιλούμε για την κοινωνία των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά. Άσχετα με το πού τους συναντάτε γύρω στον κόσμο, σημειώνονται ως ένας λαός του οποίου η ζωή περιστρέφεται γύρω από μια ζωτική δράσι, το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού από σπίτι σε σπίτι, και αυτό προς δόξαν Θεού και ευλογίαν των συνανθρώπων των. (Πράξ. 20:20) Είναι πραγματικά ευτυχείς. «Ω, πόσο θα ήθελα να είμαι σαν αυτούς», ακούσθηκαν μερικοί να λένε. Αν πραγματικά θέλετε να είσθε, μπορείτε να γίνετε σαν αυτούς.

Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ

Εν πρώτοις, πρέπει να μάθετε ποιος είναι ο υπέρτατος σκοπός που ωθεί σε δράσι αυτόν τον λαό. Δεν αποτελεί σκοπόν τους να αναμορφώσουν και να βελτιώσουν τις κυβερνήσεις ή τα βιοτικά επίπεδα. Ο αντικειμενικός τους σκοπός δεν είναι να μεταστρέψουν τον κόσμο. Είναι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, αποβλέποντας πάντοτε σ’ αυτόν ως το υπόδειγμα της πορείας των. Ο Ιησούς έθεσε το παράδειγμα στην πλήρη σκοπού ζωή του, πριν από 1.900 περίπου χρόνια, όταν είπε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» Φθάνοντας στο τέλος της επιγείας διακονίας του μπορούσε αληθινά να πη σε προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω.» (Ιωάν. 4:34· 6:38· 17:4) Επομένως, η δύναμις, που υπεστήριζε και κρατούσε τον Ιησούν σε δράσι, ήταν η πεποίθησις ότι όλες του οι ενέργειες ήσαν ευθυγραμμισμένες με τον σκοπό του Πατρός του. Δεν επέτρεπε σε άλλη σκέψι να τον αποτρέψη ή να τον εμποδίση από την πορεία αυτή.

Συνεπώς, όταν τα πλάσματα αφιερώνωνται κατά πρώτον και κύριον λόγον στο να πράττουν το θέλημα του Θεού, κάνουν στην πραγματικότητα τον σκοπό του Θεού δικό τους σκοπό, αφού δε ο σκοπός του Θεού είναι βέβαιον ότι θα πραγματοποιηθή, μπορούν πάντοτε να είναι βέβαιοι για μια ικανοποιητική επίτευξι. Και ποιος είναι ο σκοπός του Θεού; Ας απαντήσουν τα λόγια της Αγίας Γραφής: «Γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης.» (Εφεσ. 1:9, 10) Επομένως, είναι ο αναλλοίωτος σκοπός του Θεού, στον καθωρισμένο του χρόνο, να θέση τέρμα σε όλα τα διαιρετικά, αντιμαχόμενα στοιχεία σε όλο το σύμπαν, και να ενώση για πάντα τα ευπειθή πλάσματα κάτω από την ειρηνική διακυβέρνησι του εκλεκτού του βασιλέως, Ιησού Χριστού.

Ο παντοδύναμος Δημιουργός μπορεί να επιτελέση τον σκοπό του οποτεδήποτε επιθυμεί. Σήμερα ή αύριο μπορεί ν’ αποκόψη το νήμα της ζωής όλων εκείνων, οι οποίοι, χάριν ιδιοτελούς κέρδους, αντιτίθενται στον σκοπό του και προάγουν πολιτικές και κοινωνικές διαιρέσεις και φατρίες μέσα στην ανθρώπινη οικογένεια. Ωστόσο, προμηθεύει, εν πρώτοις, με έλεος χρόνο για μια παγκόσμιο διακήρυξι του σκοπού του, ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν νοημόνως να ευθυγραμμισθούν μαζί του ή με τους εχθρούς του. Επομένως, η κοινωνία των αφιερωμένων του μαρτύρων είναι εκείνη, που επιμελώς απασχολείται με το έργο που αποτελεί το θέλημα του Ιεχωβά στις ημέρες αυτές, ένα έργο που προελέχθη σαφώς με τα λόγια του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Το ευαγγέλιον της βασιλείας είναι πραγματικά ένα άγγελμα, που συνιστά τον Ιεχωβά Θεό ως τον αληθινό και κυρίαρχο Θεό, ως τον Μόνον, που είναι άξιος να υπηρετήται και να λατρεύεται, ως τον Μόνον, που μπορεί να εκπληρώση και θα εκπληρώση τις επιθυμίες των καρδιών των πράων και ταπεινών πλασμάτων.

Το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ένα σκοπό στη ζωή, τουτέστι, τον σκοπό του Ιεχωβά, τους κάνει αξιοσημείωτα διαφορετικούς και δυναμικούς. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον είναι τόσο ευδιάθετοι και απηλλαγμένοι από τους φόβους αυτού του συστήματος πραγμάτων. Κάθε αφιερωμένο, βαπτισμένο μέλος της κοινωνίας των είναι ένας διάκονος, ένας κήρυξ του ευαγγελίου. Τόσο πολύ κυριαρχεί στη ζωή τους αυτός ο σκοπός, ώστε ο Μάρτυς, ως άτομον, θ’ αποφύγη οτιδήποτε και κάθε τι, που απειλεί να παρέμβη σ’ αυτόν, έστω και αν αυτό θα εσήμαινε επιδίωξι κάποιας άλλης επαγγελματικής ενασχολήσεως. Η πρόοδος και η υψηλή θέσις ως προς την επαγγελματική δράσι συχνά θυσιάζονται χάριν του έργου του κηρύγματος. Τόσο μεγάλη απορροφητική δύναμι έχει αυτός ο σκοπός στη ζωή τους, ώστε, κατά περιστάσεις, ολόκληρες οικογένειες μετακινούνται από μια χώρα σε άλλη, όπου είναι δυνατόν να υπάρχη μεγαλύτερη ανάγκη για το κήρυγμα του ευαγγελίου. Ο ίδιος ζήλος κι ενθουσιασμός προς υποστήριξιν υποκινεί άνδρες με οικογένεια και γυναίκες με παιδιά να λάβουν αποφασιστική στάσι και να διαθέσουν χρόνο στη ζωή τους για να κηρύξουν το ευαγγέλιο σε όλους εκείνους στους οποίους μπορούν να φθάσουν. Τακτικά επισκέπτονται τα σπίτια των άλλων καθώς συμμετέχουν στη διακονία.

Πολλά άλλα άτομα έχουν ένα σκοπό στη ζωή, αλλά συχνά δεν τον επιτυγχάνουν, ή, αν τον επιτύχουν, απογοητεύονται κάπως στην πραγματοποίησί του. Το να υποτάσσωμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας στον σκοπό του Ιεχωβά φέρει ευτυχία και βεβαιότητα επιτυχίας. Πόσο ανόητο και μάταιο είναι να βυθιζώμεθα στους ευτελείς σκοπούς κι επιδιώξεις ανθρώπων και εθνών, όταν αυτά εξαφανίζωνται μπρος στον γνωστοποιημένον σκοπό του Παντοδυνάμου Θεού! Τελικά, όλες αυτές οι κινήσεις και οι υποστηρικταί των, που δεν έχουν σχέσι με τον Θεό και με την επίτευξι του σκοπού του, θα εύρουν το τέλος των στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», όταν ο Ιεχωβά θα εγερθή για να εκτελέση κρίσιν κατά των εχθρών του. (Αποκάλ. 16:14) Σοφά άτομα θα επιζητήσουν τώρα να κάμουν ειρήνη με τον Θεό, ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ αυτόν και να συμμετάσχουν, μαζί με την κοινωνία των Χριστιανών μαρτύρων του, στη διακήρυξι του σκοπού του σε όλους εκείνους που θ’ ακούσουν.

Και σεις, επίσης, μπορείτε να συμμερισθήτε την ευτυχία και την καταλληλότητα προς χρησιμοποίησιν αυτού του λαού με το να συνταυτισθήτε και να υπηρετήτε μ’ αυτούς κατά μίμησιν του Χριστού. «Σκεύη . . . προς χρήσιν τιμίαν» είναι ‘ηγιασμένα, εύχρηστα εις τον δεσπότην [Ιεχωβά Θεόν], ητοιμασμένα εις παν έργον αγαθόν’.​—2 Τιμ. 2:20, 21.

Η Πραγματική Ευημερία Έρχεται από τον Θεό

Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ συχνά μετράται εσφαλμένα με βάσι την οικονομική αξία, ή την πολιτική και κοινωνική επιτυχία. Εν τούτοις, ο καθένας πρέπει να γνωρίζη ότι δεν μπορεί να υπάρξη πραγματική ευημερία χωρίς ειρήνη και προοπτική για ζωή. Κατάλληλα, ο Ιησούς ήγειρε το ερώτημα: «Τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθ. 16:26) Η απάντησις είναι οφθαλμοφανής. Η εύνοια του Θεού και η ζωή απ’ αυτόν είναι ζωτικά στοιχεία πραγματικής ευημερίας.

Αν, λοιπόν, γίνη ορθή μέτρησις, δεν υπάρχει απόδειξις πραγματικής ευημερίας μεταξύ των εθνών του κόσμου. Όχι, ούτε ακόμη και μεταξύ των εθνών εκείνων που απολαύουν τα υψηλότερα βιοτικά επίπεδα. Η επιτυχία στα υλικά πράγματα και η αύξησις του χρόνου αναπαύσεως παρήγαγαν ένα πλήθος κακών, στα οποία περιλαμβάνονται η εγκληματικότης των ενηλίκων και των νεαρών, μια διάθεσις ανεξαρτοποιήσεως έναντι του Θεού, από τον οποίον προέρχονται τα πάντα, και ιδιοτελής συγκέντρωσις σε υλιστικούς σκοπούς και σαρκικές ευχαριστήσεις. Προσθέστε στα ανωτέρω την ακροσφαλή διεθνή κατάστασι., της οποίας οι πιθανοί κίνδυνοι γεμίζουν τη διάνοια τόσο των πλουσίων όσο και των πτωχών.

Πού πρόκειται να ευρεθή πραγματική ευημερία; Πώς διάγει η κοινωνία των μαρτύρων του Ιεχωβά; Ευημερούν; Για να έχωμε την ακριβή απάντησι, πρέπει να κάμωμε κάτι περισσότερο από το να ρίξωμε ένα επιπόλαιο βλέμμα στις πείρες των τών περασμένων πενήντα ετών. Είναι αλήθεια ότι εναντίον των εστράφη το μίσος όλων των εθνών στη διάρκεια δύο παγκοσμίων πολέμων, καθώς προελέχθη από τον Χριστόν Ιησού. (Ματθ. 24:9, 10) Ετέθησαν αδίκως εκτός νόμου στη μια χώρα κατόπιν της άλλης, επολιορκήθησαν βιαίως από όχλους, υπήρξαν ο στόχος κάθε είδους ψευδών κατηγοριών, εξωστρακίσθησαν. Ακόμη και σήμερα σε πολλούς κύκλους η μνεία του ονόματος «μάρτυρες του Ιεχωβά» είναι αρκετή για να προκαλέση εκφράσεις αβασίμου μισαλλοδοξίας από ανθρώπους που από άλλης απόψεως είναι πολύ ευγενείς.

Ένα πιο προσεκτικό, εν τούτοις, βλέμμα στους μάρτυρας του Ιεχωβά, αποκαλύπτει μερικά πολύ καταπληκτικά γεγονότα. Αυτοί, μόνοι απ’ όλες τις θρησκευτικές οργανώσεις, υπήρξαν ικανοί να εκπαιδεύσουν και να καταρτίσουν όλα τα μέλη των να είναι δραστήριοι διάκονοι του Θεού και κήρυκες της βασιλείας. Υπήρξαν ικανοί να επιτελέσουν κάτι, το οποίον τα Ηνωμένα Έθνη, με τα 112 κράτη-μέλη των, δεν κατώρθωσαν να κάμουν, δηλαδή, να συγκεντρώσουν με ειρήνη και συνεργασία ανθρώπους κάθε έθνους και γλώσσης και φυλής. Ανόμοια προς τόσες άλλες οργανώσεις, κατώρθωσαν να διατηρήσουν μεταξύ των μελών των τους υψηλούς Γραφικούς κανόνες ηθικής σε κάθε τομέα ανθρωπίνης σχέσεως. Κατά έξοχον τρόπο, έχουν διατηρήσει τους ισχυρούς δεσμούς της οικογενείας, με αποτέλεσμα, ώστε πλήθη νεαρών ατόμων να ενστερνίζωνται σοβαρά τον πραγματικό Χριστιανικό τρόπο ζωής και να συμμετέχουν στη διάδοσι του ευαγγελίου της Βασιλείας. Ασφαλώς, αυτά είναι σημεία πραγματικής ευημερίας! Αλλ’ υπάρχουν πολύ περισσότερα.

Τον Αύγουστο του 1923 ο ομιλητής των μαρτύρων του Ιεχωβά προσεφώνησε ένα πλήθος από 2.500 άτομα συγκεντρωμένα σε συνέλευσι στο Λος Άντζελες της Καλιφορνίας. Στο τέλος της ομιλίας το ακροατήριο εκείνο ηγέρθη μ’ ενθουσιασμό για να υιοθετήση μια Απόφασι, η οποία, στην πραγματικότητα, τους εδέσμευε να συμμετέχουν απεριορίστως στο έργον της διακηρύξεως της Βασιλείας, ώστε να καταστή δυνατόν τα προβατοειδή και τα εριφοειδή άτομα να διαχωρισθούν σύμφωνα με την παραβολή του Ιησού. (Ματθ. 25:31-46) Σαράντα χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1963, στην Πασαντένα της Καλιφορνίας, έλαβε χώραν η τελική συνάθροισις μιας γύρω στον κόσμο σειράς Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά, «Αιώνιον Ευαγγέλιον», συνελεύσεων, οι οποίες διήρκεσαν τρεις έως οκτώ ημέρες σε είκοσι τέσσερες κύριες πόλεις του κόσμου, και τις οποίες παρηκολούθησε ένα συνολικό πλήθος από 580.509 άτομα. Το χρονικό διάστημα μεταξύ των δύο αυτών συνελεύσεων εκαλύφθη προφανώς με πρόοδο και παγκόσμια επέκτασι καθώς οι προβατοειδείς συνηθροίζοντο στο ποίμνιο του Θεού.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ

Η σύγχρονη ιστορία των μαρτύρων του Ιεχωβά έχει να παρουσιάση περισσότερο καταπληκτικούς αριθμούς. Το 1918 ο αριθμός των Μαρτύρων, που δαπανούσαν χρόνο κάθε μήνα κηρύττοντας τ’ αγαθά νέα με «Γραφικές Μελέτες» ήταν περίπου 7.000. Δέκα χρόνια αργότερα ο αριθμός των κηρύκων ανήλθε σε 44.080. Είκοσι χρόνια αργότερα ήταν 59.047, τριάντα χρόνια αργότερα 260.756. Σαράντα χρόνια αργότερα, το 1958, ο αριθμός είχε διογκωθή σε 798.326. Τώρα, το 1964, ο αριθμός έχει φθάσει στο καταπληκτικό αποκορύφωμα 1.064.387. Στη διάρκεια της δεκαετίας 1942-1952 ο αριθμός των μαρτύρων του Ιεχωβά εδιπλασιάσθη στη Βόρειο Αμερική, επενταπλασιάσθη στην Ασία, αυξήθηκε έξη και πλέον φορές στις Νήσους του Ειρηνικού, επτά περίπου φορές στην Ευρώπη και την Αφρική, δώδεκα και πλέον φορές στις Νήσους του Ατλαντικού, και σχεδόν δεκαπέντε φορές στη Νότιο Αμερική. Από το 1953 ως το 1963 αυξήθηκαν δύο και πλέον φορές οι ώρες που αφιερώθησαν στο κήρυγμα σε όλη τη γη. Το μοναδικό στο 1900 γραφείο τμήματος έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες έχει τώρα συμπληρωθή με 91 άλλα τμήματα γύρω στον κόσμο. Τα Κεντρικά Γραφεία στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, διευθύνουν τώρα το έργο κηρύγματος σε 194 χώρες, και τα έντυπα εκδίδονται σε 162 γλώσσες. Αφού όλο αυτό έχει σχέσι με το ανιδιοτελές έργο της διαδόσεως του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού, μπορούμε αδίστακτα να πούμε ότι αυτό αποτελεί πραγματική ευημερία.

Κανείς άνθρωπος ή καμμιά οργάνωσις ανθρώπων δεν μπορεί να λάβη την τιμή για το αξιοθαύμαστο αυτό υπόμνημα της επεκτάσεως, που επετεύχθη παρά τα εμπόδια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και των Φασιστικών και Κομμουνιστικών διωγμών. Ακόμη και σήμερα, σε δεκατρείς χώρες, όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αναγκασμένοι να εργάζωνται κάτω από την επιφάνεια και κάτω από πολύ μεγάλες δυσκολίες, υπάρχουν 101.400 και πλέον διάκονοι, που με πιστότητα και συνεχώς εκτελούν ό,τι τους διέταξε ο Θεός να κάμουν. Ποιό, λοιπόν, είναι το μυστικό όλης αυτής της καταπληκτικής ευημερίας εν μέσω εθνικής και διεθνούς εναντιώσεως; Δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά το πνεύμα του Ιεχωβά Θεού, που υπεσχέθη: «Ουδέν όπλον κατασκευασθέν εναντίον σου θέλει ευοδωθή· και πάσαν γλώσσαν, ήτις ήθελε κινηθή κατά σου, θέλεις νικήσει εν τη κρίσει. Αύτη είναι η κληρονομία των δούλων του Ιεχωβά· και η δικαιοσύνη αυτών είναι εξ εμού.» (Ησ. 54:17, ΜΝΚ) Η πνευματική ευημερία φέρει μεγάλη ειρήνη και ευτυχία στον λαό του Ιεχωβά.

Το να προσπαθήσουν κάποιοι να εμποδίσουν το έργο και τον σκοπό του Παντοδυνάμου Θεού είναι όχι μόνο ματαιοπονία αλλά κι ένα θανατηφόρο εγχείρημα. Και το να καταδιώκουν τους διακόνους του αποτελεί ερωτοτροπία με την καταστροφή. Ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ του πρώτου αιώνος συνεβούλευσε: «Άνδρες Ισραηλίται, προσέχετε εις εαυτούς περί των ανθρώπων τούτων, τι μέλλετε να πράξητε. . . . Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αυτή ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» (Πράξ. 5:35-39) Οι άκαρπες προσπάθειες εκ μέρους ανθρώπων και κυβερνήσεων να σταματήσουν το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού αποτελούν προσθήκη μόνο στην απόδειξι, που ήδη είναι ισχυρή, ότι η ευημερία του έργου αυτού προέρχεται από τον Θεό. «Η βουλή μου θέλει σταθή,» λέγει αυτός, «και θέλω εκτελέσει άπαν το θέλημά μου.»​—Ησ. 46:10.