Ρωμαίους
14 Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα κατὰ τὴν πίστιν προσδέχεσθε, οὐχὶ εἰς φιλονεικίας διαλογισμῶν. 2 Ἄλλος μὲν πιστεύει ὅτι δύναται νὰ τρώγῃ πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν τρώγει λάχανα. 3 Ὁ τρώγων ἄς μή καταφρονῇ τὸν μή τρώγοντα, καὶ ὁ μή τρώγων ἄς μή κρίνῃ τὸν τρώγοντα· διότι ὁ Θεὸς προσεδέχθη αὐτόν. 4 Σὺ τίς εἶσαι ὅστις κρίνεις ξένον δοῦλον; εἰς τὸν ἴδιον αὑτοῦ κύριον ἵσταται ἤ πίπτει· θέλει ὅμως σταθῆ, διότι ὁ Θεὸς εἶναι δυνατὸς νὰ στήσῃ αὐτόν. 5 Ἄλλος μὲν κρίνει μίαν ἡμέραν ἁγιωτέραν παρὰ ἄλλην ἡμέραν, ἄλλος δὲ κρίνει ἴσην πᾶσαν ἡμέραν. Ἄς ἦναι ἕκαστος πεπληροφορημένος εἰς τὸν ἴδιον αὑτοῦ νοῦν. 6 Ὁ παρατηρῶν τὴν ἡμέραν παρατηρεῖ αὐτήν διὰ τὸν Κύριον, καὶ ὁ μή παρατηρῶν τὴν ἡμέραν διὰ τὸν Κύριον δὲν παρατηρεῖ αὐτήν. Ὁ τρώγων διὰ τὸν Κύριον τρώγει· διότι εὐχαριστεῖ εἰς τὸν Θεόν. Καὶ ὁ μή τρώγων διὰ τὸν Κύριον δὲν τρώγει, καὶ εὐχαριστεῖ εἰς τὸν Θεόν. 7 Διότι οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν ζῇ δι᾿ ἑαυτὸν καὶ οὐδεὶς ἀποθνήσκει δι᾿ ἑαυτόν. 8 ᾿Επειδή ἐὰν τε ζῶμεν, διὰ τὸν Κύριον ζῶμεν· ἐὰν τε ἀποθνήσκωμεν, διὰ τὸν Κύριον ἀποθνήσκομεν. ᾿Εὰν τε λοιπὸν ζῶμεν, ἐὰν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου εἴμεθα. 9 ᾿Επειδή διὰ τοῦτο ὁ Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἀνέζησε, διὰ νὰ ἦναι Κύριος καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων. 10 Σὺ δὲ διὰ τί κρίνεις τὸν ἀδελφὸν σου; ἤ καὶ σὺ διὰ τί ἐξουθενεῖς τὸν ἀδελφὸν σου; ἐπειδή πάντες ἡμεῖς θέλομεν παρασταθῆ εἰς τὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ. 11 Διότι εἶναι γεγραμμένον·
Ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, ὅτι εἰς ἐμὲ θέλει κάμψει πᾶν γόνυ,
καὶ πᾶσα γλῶσσα θέλει δοξολογήσει τὸν Θεόν.
12 Ἄρα λοιπὸν ἕκαστος ἡμῶν περὶ ἑαυτοῦ θέλει δώσει λόγον εἰς τὸν Θεόν.
13 Λοιπὸν ἄς μή κρίνωμεν πλέον ἀλλήλους, ἀλλὰ τοῦτο κρίνατε μᾶλλον, τὸ νὰ μή βάλλητε πρόσκομμα εἰς τὸν ἀδελφὸν ἤ σκάνδαλον. 14 ᾿Εξεύρω καὶ εἶμαι πεπεισμένος ἐν Κυρίῳ Ἰησοῦ ὅτι οὐδὲν ὑπάρχει ἀκάθαρτον ἀφ᾿ ἑαυτοῦ εἰμή εἰς τὸν ὅστις στοχάζεταί τι ὅτι εἶναι ἀκάθαρτον, εἰς ἐκεῖνον εἶναι ἀκάθαρτον. 15 ᾿Εὰν ὅμως ὁ ἀδελφὸς σου λυπῆται διὰ φαγητόν, δὲν περιπατεῖς πλέον κατὰ ἀγάπην· μή φέρε εἰς ἀπώλειαν μὲ τὸ φαγητὸν σου ἐκεῖνον, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν. 16 Ἄς μή βλασφημῆται λοιπὸν τὸ ἀγαθὸν σας. 17 Διότι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ· 18 ἐπειδή ὁ δουλεύων ἐν τούτοις τὸν Χριστὸν εὐαρεστεῖ εἰς τὸν Θεὸν καὶ εὐδοκιμεῖ παρὰ τοῖς ἀνθρώποις. 19 Ἄρα λοιπὸν ἄς ζητῶμεν τὰ πρὸς τὴν εἰρήνην καὶ τὰ πρὸς τὴν οἰκοδομήν ἀλλήλων. 20 Μή κατάστρεφε τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ διὰ φαγητόν. Πάντα μὲν εἶναι καθαρά, κακὸν ὅμως εἶναι εἰς τὸν ἄνθρωπον ὅστις τρώγει μὲ σκάνδαλον. 21 Καλὸν εἶναι τὸ νὰ μή φάγῃς κρέας μηδὲ νὰ πίῃς οἶνον μηδὲ νὰ πράξῃς τι, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ ἀδελφὸς σου προσκόπτει ἤ σκανδαλίζεται ἤ ἀσθενεῖ. 22 Σὺ πίστιν ἔχεις; ἔχε αὐτήν ἐντὸς σου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· μακάριος ὅστις δὲν κατακρίνει ἑαυτὸν εἰς ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἀποδέχεται. 23 Ὅστις ὅμως ἀμφιβάλλει, κατακρίνεται, ἐὰν φάγῃ, διότι δὲν τρώγει ἐκ πίστεως· καὶ πᾶν ὅ, τι δὲν γίνεται ἐκ πίστεως, εἶναι ἁμαρτία.