τους πορεία μαζί με την κοινωνία Νέου Κόσμου. Ένας εξέχων επιχειρηματίας, ο μη πιστεύων σύζυγος μιας ευγενούς συζύγου, η οποία είναι μια από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, λέγει στους εμπορικούς συνεταίρους του, με μια έκφρασι ηθικής αποδοκιμασίας των δίχως σκοπό, αργοσχόλων, συχνά μεθυσμένων συζύγων των, ότι, όταν έρχεται στο σπίτι, προτιμά να εύρη τη σύζυγό του ενεργητική στην «Αγία Γραφή μάλλον παρά στη μποτίλια». Ποια είναι, λοιπόν, μερικά σημεία ενθαρρύνσεως ως προς τη Χριστιανική διαγωγή σε διηρημένους οίκους, που θα κερδίσουν έπαινο και πιθανώς θα φέρουν ζωή στους μη πιστεύοντας προσφιλείς;—1 Κορ. 7:16.

 4. Τα να συμβαδίζει κανείς με απίστους συγκεντρώνεται μήπως πάντοτε γύρω στην υπακοή στους νόμους του Θεού;

⁴ Ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξη συμβιβασμός σε ό,τι αφορά την υπακοή στον Ιεχωβά. Ο Υιός του Ιησούς επρολόγισε τη σκέψι για διηρημένους οίκους με τα εξής λόγια, «Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» (Ματθ. 10:32-37) Αλλά το ζήτημα του να συμβαδίζη κανείς με τους άλλους στη διηρημένη οικογένεια δεν συγκεντρώνεται πάντοτε γύρω σ’ ένα σημείο υπακοής στους νόμους του Ιεχωβά. Μερικές φορές εξαρτάται από την υποβοηθήσι των άλλων μελών της οικογενείας να κατανοήσουν ορθά την πίστι και τις πράξεις του Χριστιανού, το γιατί αισθάνεται με τον τρόπο που αισθάνεται και θέλει να παρακολουθή συναθροίσεις και να εξέρχεται στο έργο της δημοσίας μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι. Μερικές φορές μπορεί αυτό να περιλαμβάνη μια φιλονεικία για πράγματα που δεν απαιτούνται πραγματικά από τον Θεό, πράγματα που μπορούν να γίνουν διαφορετικά ή σε διαφορετικό χρόνο για να μη συγκρουσθούν με συμφέροντα και ενέργειες μη αφιερωμένων μελών του οίκου. Μερικές φορές ο αφιερωμένος μπορεί να επιμένη σε κάτι που ποθεί ή επιθυμεί, σε μια βλέψι ή πρόθεσι ή συνήθεια, που μπορεί να είναι κάτι το προσωπικό που δεν απαιτείται από τον Θεό. Για να δούμε το ζήτημα κάτω από το κατάλληλο φως, ας λάβωμε μερικές υποθέσεις σχετικές με τη διαγωγή ενός Χριστιανού κάτω από αυτές τις περιστάσεις.

ΟΤΑΝ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΗ

 5. Σ’ ένα διηρημένον οίκο, ποιες ευθύνες αποδέχεται ένας Χριστιανός σύζυγος;

⁵ Όταν ένας άνδρας είναι ο αφιερωμένος Χριστιανός και η σύζυγός του εναντιώνεται ή είναι αδιάφορη, αυτός βρίσκεται σε πολύ πιο ευνοϊκή θέσι παρά αν η κατάστασις ήταν αντίστροφη. Αυτός μπορεί Γραφικώς να ασκή αρχηγία, και αυτό είναι υποχρεωμένος να το κάμη. Οι γυναίκες νουθετούνται: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός.» Αυτή η υποταγή υποχρεώνει τον σύζυγο να προνοή για τη γυναίκα του και για τα τέκνα του, επίσης, όπως ακριβώς γράφει ο απόστολος στην Πρώτη προς Τιμόθεον επιστολή 5:8: «Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν.» Αυτή είναι επίσης μια νόμιμη υποχρέωσις. Συνήθως οι γυναίκες που εναντιώνονται στο Χριστιανικό θέλημα, επιμένουν σ’ αυτό το τελευταίο μέτρον έστω και αν αρνούνται να παραχωρήσουν υποταγή. Επί πλέον, ένας σύζυγος οφείλει στη σύζυγό του αγάπη και συντροφιά, και τούτο περιλαμβάνει τις συζυγικές οφειλές σεξουαλικής ικανοποιήσεως, διότι αλλιώς μπορεί να ενθαρρύνη τέτοια ικανοποίησι από έναν άλλον και έτσι να προωθήση την εκδήλωσι απιστίας από μέρους της συζύγου του. Έτσι, και αν ακόμη η σύζυγος εναντιώνεται ή είναι πολύ αδιάφορη, οι συζυγικές αυτές υποχρεώσεις είναι δεσμευτικές για τον Χριστιανό.—Εφεσ. 5:22, 23· 1 Κορ. 7:3.

 6, 7. (α) Ποιες είναι μερικές Γραφικές απαιτήσεις που ένας Χριστιανός σύζυγος δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη για να ευχαριστήση τη σύζυγο που δεν πιστεύει; (β) Πώς πρέπει να φέρεται προς την εναντιούμενη σύζυγό του;

⁶ Ένας σύζυγος κάτω από τέτοιες περιστάσεις δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη τις Γραφικές απαιτήσεις που τον βαρύνουν, για ν’ αρέση στη γυναίκα του ή να ελαττώνη την εναντίωσί της. Όλα τα αφιερωμένα άτομα απαιτείται να μελετούν, να συναθροίζωνται με άλλους Χριστιανούς, και να εκτελούν τακτική διακονική υπηρεσία. Αυτά μπορούν να εκτελεσθούν χωρίς να παραμεληθούν τα συμφέροντα της συζύγου που δεν είναι στην αλήθεια. Ο σύζυγος μπορεί να προσκαλή τη σύζυγό του να τον συνοδεύση στη λατρεία και, αν αυτή αρνήται να το πράξη, αυτός ωστόσο πρέπει να μετέχη. Γιατί να μην προσκαλή, αν αυτός ο ίδιος δεν επιμένη σε τέτοια πορεία για τον εαυτό του; Και αν παρητείτο από το να εμμένη στη Χριστιανική μελέτη και συναναστροφή και διακονική υπηρεσία, δεν θα ενεθάρρυνε αυτό τη σύζυγό του στην ισχυρογνωμοσύνη της και στην εναντίωσί της; Αν ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η σύζυγος εναντιώνεται, έχη τέκνα που μεγαλώνουν, πρέπει να επιζητή, όχι μόνο τη φυσική, αλλά και την πνευματική τους ευημερία, και αυτό θα περιελάμβανε το να παρευρίσκωνται αυτά στις συναθροίσεις και την προσωπική μελέτη τους. Η αρχηγία του συζύγου του επιτρέπει να επιμένη στη συμμετοχή των τέκνων σ’ αυτά τα πράγματα. «Και οι πατέρες, . . . εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Επομένως, αποτυχία να το πράξη αυτό, θα ήταν αποτυχία του στο να προνοή για τις πνευματικές ανάγκες της οικογενείας.

⁷ Το να είναι ο πατέρας προσεκτικός για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του θα περιελάμβανε, επίσης, τη χρήσι όλης της δυνατής διακριτικότητος και αγαθότητος απέναντι της συζύγου του σε μια προσπάθεια να την βοηθήση να διακρίνη την αλήθεια. Δεν υπάρχει ανάγκη να οργίζεται μαζί της και να φωνάζη σχετικά με αυτό. Όπως ακριβώς και όταν πρόκειται για ένα μη Χριστιανικό άτομο έξω από την οικογένεια, γνωρίζομε την ανάγκη να παρουσιάζωμε την αλήθεια διακριτικά και μ’ έναν τρόπο που θα προξενούσε την ελαχίστη αντίδρασι. Μ’ αυτόν τον ίδιο τρόπο ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η γυναίκα εναντιώνιεται, πρέπει να παρουσιάζη την αλήθεια ευγενικά και με οποιονδήποτε τρόπο που θα εκέρδιζε τον πιο μεγάλο σεβασμό και κατανόησι της αληθείας.

ΟΤΑΝ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΟΣ

 8. Πώς μια γυναίκα μ’ έναν άπιστο σύζυγο έχει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα;

⁸ Αλλά τώρα τι γίνεται αν η κατάστασις αντιστραφή, αν είναι ο κλήρος της γυναικός να έχη έναν άπιστο σύζυγο, έναν που δεν ενώνεται μαζί της στη λατρεία; Αυτό μπορεί να θέτη ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, ενώ και άλλα πράγματα είναι παρόμοια, διότι η σύζυγος αυτή δεν μπορεί να ασκήση αρχηγία απλώς διότι ο σύζυγός της δεν είναι στην αλήθεια. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη συζυγική υποταγή, που σημαίνει ότι θ’ αφήση τον σύζυγό της να λάβη τις αποφάσεις για την εργασία, τη θέσι της κατοικίας, τους κανόνες διαβιώσεως και ούτω καθεξής. Μπορεί μια γυναίκα σ’ αυτές τις περιστάσεις ν’ αγαπά πραγματικά τον σύζυγό της, αφού αυτός δεν προτιμά να δεχθή Χριστιανική αφιέρωσι; Ναι, αν αυτός δείχνη αφοσίωσι σ’ αυτήν και είναι ηθικώς καθαρός. Τον αγαπούσε προτού αυτή αφιερωθή. Η αφιέρωσις δεν την κάνει να παύση να τον αγαπά. Πρέπει άρα γε να του παρέχη τις γαμήλιες οφειλές; Ναι, διότι είναι ακόμη νυμφευμένοι. Η αφιέρωσις δεν διασπά έναν γαμήλιο δεσμό. Ακόμη και αν ο σύζυγος μερικές φορές εναντιώνεται βίαια και προσπαθή να διευθετήση έτσι τα πράγματα, ώστε η αφιερωμένη σύζυγος να μην μπορή ν’ απολαύση θεοκρατική συναναστροφή και υπηρεσία, αυτή ωστόσο οφείλει στον σύζυγό της τις κανονικές γαμήλιες υποχρεώσεις. Πρέπει να φροντίζη για το σπίτι, να προετοιμάζη τα φαγητά και να επιζητή τα συμφέροντά του στον δυνατό βαθμό. Αν αυτός γίνεται τόσο βίαιος ώστε να απειλή ότι θα της προξενήση κακό, τότε πρέπει αυτή να εξετάση το ζήτημα του χωρισμού χάριν ασφαλείας.—1 Κορ. 7:15.

 9. Τι πρέπει να κάμη η σύζυγος, όταν ο σύζυγός της εναντιώνεται στο έργο της μαρτυρίας της την Κυριακή;

⁹ Τι θα πούμε για την από σπίτι σε σπίτι διακονική υπηρεσία όταν ο σύζυγος εναντιώνεται σ’ αυτήν; Υποθέστε ότι αυτός της απαγορεύει να πηγαίνη σ’ αυτή την υπηρεσία τις Κυριακές όταν αυτός βρίσκεται στο σπίτι ή ίσως κάνει διευθέτησι και για τους δυο τους να είναι απασχολημένοι αλλού. Τότε τι πρέπει να γίνη; Θα μπορούσε να είναι πιο συνετό για τη σύζυγο να διευθετήση εκ νέου το πρόγραμμά της υπηρεσίας και να την εκτελή σε ώρες που δεν θα συνεκρούοντο με τις οικογενειακές της σχέσεις. Αυτό θα ήταν το ίδιο σαν να μετέβαλλε το πρόγραμμά της υπηρεσίας αγρού χάριν της ενασχολήσεώς της στο πλυντήριο του οίκου της, και ούτω καθεξής. Η εντολή του Ιησού για το κήρυγμα των αγαθών νέων δεν ώριζε ειδικώς ότι αυτό μπορεί να γίνεται μόνο την Κυριακή πρωί· και, ενώ τούτο μπορεί να είναι πιο επιθυμητό, δεν είναι ωστόσο ζήτημα απιστίας στον Ιεχωβά το να κάνη η σύζυγος τη μαρτυρία της σε άλλες ημέρες και ώρες αν αυτό το υπαγορεύη η συζυγική εξουσία.

10. Πώς θα πολιτευθή η σύζυγος με τα τέκνα της σε πνευματικά ζητήματα, και γιατί;

¹⁰ Μια Χριστιανή σύζυγος μ’ έναν άπιστο σύζυγο μπορεί να ασκήση πολλή καλή επιρροή στα τέκνα των σε πνευματικά ζητήματα, ακόμη και αν αυτός το αποδοκιμάζη έντονα. Κάνοντας τούτο, θα είναι προσεκτική να μην απαμακρύνη τα τέκνα από τον πατέρα των απλώς επειδή αυτός δεν βλέπει την αλήθεια· αλλά, ενόσω τα τέκνα είναι νεαρά και τα έχει μαζί της όλη την ημέρα, θα φροντίζη εντέχνως να δαπανάται χρόνος κάθε μέρα στο να μιλή σ’ αυτά για την Αγία Γραφή. Ενώ μπορεί να μην είναι ικανή ν’ αναπληρώση εντελώς την έλλειψι της διδασκαλίας ενός πατέρα στα τέκνα του, όμως έχει υποχρέωσι να διδάσκη όσο είναι δυνατόν. Οι Παροιμίες λέγουν (στο 6:20): «Μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου», και (στο 10:1), «Υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού», δείχνοντας έτσι ότι η μητέρα συμμερίζεται την ευθύνη να διδάσκη τα τέκνα, ότι αργότερα μπορεί να μην αισχυνθή για το ότι ένας γυιός ενεργεί με αφροσύνη λόγω της παραλείψεώς της να τον διδάξη. Γιατί το να υποφέρη μια σύζυγος αυτά τα εμπόδια και να εξακολουθή να εργάζεται επιδέξια, σημαίνει ότι διακρατεί ακεραιότητα μ’ έναν έμμεσο τρόπο; Επειδή αυτός είναι ο τρόπος να υποστηρίξη την αρχή της συζυγικής υποταγής. Δείχνει την πιστότητά της στον λόγον και νόμον του Ιεχωβά. Μπορεί να καταλήξη στο να μεγαλώσουν τα τέκνα της εκπαιδευμένα στη Χριστιανική κατεύθυνσι παρά την παράλειψι του συζύγου να επωμισθή την ευθύνη.

11. Τι είναι εκείνο που έχει μεγάλη αξία για έναν διακρίνοντα αν και άπιστο σύζυγο;

¹¹ Αυτό δεν εμποδίζει μια σύζυγο να μιλή για τη Γραφή στην οικογένειά της, περιλαμβανομένου και του συζύγου της που δεν την ευνοεί. Αλλ’ αυτό το τελευταίο πρέπει ασφαλώς να γίνεται με λεπτότητα και διακριτικότητα, σε ώρες πολύ ευνοϊκές γι’ αυτό και όχι μ’ έναν εξοργιστικό τρόπο, μάλλον όταν αυτός βρίσκεται σε μια ήρεμη διανοητική κατάστασι και σε μια ευνοϊκή διάθεσι. Η ορθή διαγωγή από μέρους της Χριστιανής συζύγου κάνει μια ισχυρή εντύπωσι στον άπιστο σύζυγό της, μερικές δε φορές ακόμη και πάνω από την προσωπική ελκυστικότητα. Ο απόστολος λέγει: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας . . . του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» (1 Πέτρ. 3:1-6) Αυτό έχει αληθινά μεγάλη αξία στα μάτια ενός διακρίνοντος αν και απίστου συζύγου!

ΤΕΚΝΑ ΑΠΙΣΤΑ

12, 13. (α) Τι αποτελεί ακατάλληλη στάσι ως προς τα άπιστα τέκνα; (β) Ποια πείρα αναφέρεται σχετική με τη συμπεριφορά προς τέκνα που φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται για τη Γραφή;

¹² Μερικές φορές η διαίρεσις σε μια οικογένεια είναι μεταξύ γονέων και τέκνων· ακόμη και μικρότερα παιδιά μπορεί να αρνούνται να παρακολουθούν συναθροίσεις και να πηγαίνουν στην υπηρεσία του αγρού. Οι έφηβοι κατά καιρούς εκδηλώνονται στασιαστικά και με μίσος εναντίον της Αγίας Γραφής. Οι Χριστιανοί γονείς μπορεί να φρονούν, «Τα παιδιά μου δεν έχουν ενδιαφέρον για την αλήθεια. Θα τ’ αποκόψω! Δεν θα κάνω τίποτε άλλο από ό,τι ο νόμος απαιτεί, θα τα τρέφω μόνο και θα τα ντύνω και θα τα αφήνω να παραμένουν κάτω από τη στέγη μου και, όταν ενηλικιωθούν αρκετά, μπορούν ν’ ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, οπότε η σύζυγός μου και εγώ μπορούμε ν’ ασχοληθούμε σε έργο σκαπανέως.» Θα ήταν άρα γε αυτή μια κατάλληλη στάσις σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές;

¹³ Όχι! Διότι η Χριστιανική πατρότης ή μητρότης απαιτεί κάτι περισσότερο από φυσική τροφή, ένδυμα και στέγη. Το να «εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά» σημαίνει εκπαίδευσι στη Γραφή. (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Περιλαμβάνει τακτική συμμετοχή σε Χριστιανική συνομιλία και εμπερικλείει το να παίρνωμε τα τέκνα στις συναθροίσεις, όπου οι συζητήσεις είναι Βιβλικές. Ποτέ μην υποτιμάτε την αξία των συναθροίσεων! Ενώ το τέκνο μπορεί να νομίζη ότι αυτές δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες όσο ο κινηματογράφος ή η τηλεόρασις, εν τούτοις, η πείρα δείχνει ότι η εκπαίδευσις του παιδιού ανταμείβει στα μετέπειτα χρόνια. Δύο αγόρια, που και τα δύο εύρισκαν την παρακολούθησι των συναθροίσεων ανιαρή, φέρθηκαν στην Αίθουσα Βασιλείας από τους γονείς. Το ένα αγόρι εστάλη τότε σ’ ένα γειτονικό κινηματογράφο ενώ οι γονείς του παρηκολούθησαν τις συναθροίσεις. Το άλλο αγόρι το έκαμε ο πατέρας του να μπη μέσα και να καθήση στη διάρκεια των συναθροίσεων. Το πρώτο αγόρι νυμφεύθηκε μ’ ένα κοσμικό κορίτσι και εγκατέλειψε την αλήθεια, ενώ άλλο αγόρι ανεπτύχθη στην αγάπη της αληθείας, νυμφεύθηκε ένα κορίτσι που ήταν αφιερωμένο και αργότερα έγιναν και οι δύο μέλη της οικογενείας του Μπέθελ. Επομένως, η επίβλεψις και εξουσία των γονέων απαιτεί τα κοσμικής τάσεως τέκνα να φέρονται τακτικά στις συναθροίσεις. Είναι ακόμη περισσότερο αναγκαίο να τηρούνται τέτοια τέκνα σε στενή επαφή με τη Χριστιανοσύνη ενόσω αυτά νομίμως και Γραφικώς βρίσκονται ακόμη κάτω από τον έλεγχο των Χριστιανών γονέων. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις. Στα μεγαλύτερα και πιο δύστροπα τέκνα, που είναι ισχυρογνώμονα και τάσσονται εναντίον της Γραφής, είναι πιο δύσκολη η διόρθωσις. Περισσότερο αυστηρά μέτρα πρέπει να ληφθούν για να θεραπευθούν αυτά.—Παροιμ. 23:13.

14. Τι χρειάζονται τα δύσκολα τέκνα, και πώς μπορούν οι γονείς να φέρωνται σ’ αυτά;

¹⁴ Δεν είναι ανάγκη όπως η Χριστιανοσύνη επιβάλλεται στα τέκνα με βίαια μέσα. Η συνεχής επίπληξις και το ντρόπιασμα ενός τέκνου, του οποίου οι φυσικές τάσεις δεν είναι προς τη Γραφή, μπορεί να αποθαρρύνη μάλλον παρά να προαγάγη αποδοχή της αληθείας. Επομένως οι Χριστιανοί γονείς πρέπει να φροντίζουν ώστε η διδακτική των ικανότης να ενισχύεται και αναπτύσσεται σε μια ανώτερη ικανότητα για ν’ αντιμετωπίζη το πρόβλημα των τέκνων που δεν φαίνεται να προσέχουν την αλήθεια. Τέτοια τέκνα χρειάζονται μεταχείρισι με διακριτικότητα, με κατανόησι, όχι να επιπλήττωνται συνεχώς και να καταισχύνωνται με το να λέγεται σ’ αυτά ότι είναι κατώτερα από τέκνα που προφανώς δέχονται την αλήθεια. Ένα μέσον υποβοηθήσεως θα ήταν να τα κάνωμε να αισθάνωνται ότι είναι καλότυχα που βρίσκονται σε μια Χριστιανική οικογένεια και θεωρούνται από άλλους ως αντιπρόσωποι ενός λαού με υψηλές αρχές, κάτοχα μιας καλύτερης επιγνώσεως και κατανοήσεως επειδή είναι εκτεθειμένα στον φωτισμό των Γραφών. Η αντιπάθεια ενός τέκνου προς την αλήθεια πρέπει να ελαττωθή. Πάρα πολλά τέκνα πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν με ολίγη χρήσι πειθούς σε ό,τι αφορά τη μελέτη.

ΓΟΝΕΙΣ ΑΠΙΣΤΟΙ

15. (α) Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα πιστεύοντα τέκνα, των οποίων οι γονείς είναι άπιστοι; (β) Ποια κατάλληλη πορεία πρέπει να λάβουν;

¹⁵ Αλλά τώρα εξετάστε την περίπτωσι τέκνων που έρχονται σε γνώσι της αληθείας, αλλά των οποίων οι γονείς έχουν διαφορετική θρησκεία ή δεν έχουν καμμιά απολύτως. Τι μπορεί να γίνη αν αυτοί οι γονείς αρνούνται στα τέκνα τα προνόμια να πηγαίνουν στις συναθροίσεις και να βγαίνουν στην από σπίτι σε σπίτι υπηρεσία του αγρού; Μπορούν τα τέκνα να στασιάσουν εναντίον του περιορισμού των γονέων, αγνοώντας τελείως τις επιθυμίες των, να απομακρυνθούν και να μετάσχουν στη θεοκρατική δράσι οπωσδήποτε; Αυτή δεν θα ήταν Χριστιανική διαγωγή, διότι ο κανών είναι ότι τα τέκνα πρέπει να τιμούν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Είναι αλήθεια ότι τελεία άρνησις κάθε συναναστροφής μπορεί ν’ απαιτή μάλλον μέτρα των άκρων για να διατηρηθή κανείς ζωντανός πνευματικώς και να πράττη το θέλημα του Θεού κηρύττοντας στους άλλους, Αν δίδωνται διαταγές σ’ έναν Χριστιανό να απέχη από ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να βαδίζη αντίθετα προς τις Χριστιανικές αρχές, τότε αυτός πρέπει να υπακούση στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Αλλά σε πλείστες περιπτώσεις ο μη Μάρτυς γονεύς δεν προχωρεί τόσο πολύ, ώστε ν’ απαγορεύση άμεσα το θέλημα του Ιεχωβά στα αφιερωμένα τέκνα, και επομένως ο περιορισμός των γονέων είναι όμοιος με οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο που παρακωλύει ένα άτομο, όπως υγείας, κοσμικής ενασχολήσεως ή φυσικής ανικανότητος. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να το υπομείνωμε, εκτός αν μπορή να επιτευχθή κάποιος νόμιμος τρόπος για την άρσι του εμποδίου, πράγμα που εξαρτάται από την ευφυΐα ενός ατόμου. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να είναι το ανήλικο τέκνο υποτακτικό, ευλαβές, στοχαστικό και πρόθυμο να συνεργασθή με τους μη Μάρτυρας γονείς. Σημειώστε το παράδειγμα του Ιησού πάνω στο σημείο αυτό, όπως βρίσκεται στο κατά Λουκάν 2:51, 52. Επομένως, τα αφιερωμένα τέκνα μπορούν να ‘αναμένουν τον καιρό τους’, προοδεύοντας στην αλήθεια μέσω προσωπικής μελέτης και οποιασδήποτε συναναστροφής και υπηρεσίας, αν και περιωρισμένης, η οποία επιτρέπεται σ’ αυτά από τους μη Μάρτυρας γονείς, βελτιώνοντας τις ικανότητές των, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν θα μεγαλώσουν και θα έχουν ολιγώτερο περιωρισμένη ζωή.—Έξοδ. 20:12· Πράξ. 5:29.

16. Πρέπει τέτοια τέκνα να θεωρούνται ηττημένα, και πώς μπορούν να είναι τιμή στον Ιεχωβά;

¹⁶ Στην περίπτωσι που τέκνα είναι στην αλήθεια, των οποίων οι γονείς δεν την δέχονται, το να εμμένουν στην υπακοή και αναγνώρισι της πατρικής εξουσίας είναι αυτό καθ’ εαυτό τιμή στον Ιεχωβά. Ο νόμος Του υποστηρίζεται, το θέλημά Του εκτελείται. Η προσεκτική προσπάθεια ενός τέκνου να μη συμβιβασθή στις εντολές του Ιεχωβά αλλά να συναινή στην εξουσία των γονέων, είναι με άλλο τρόπο υπακοή στον Ιεχωβά. Σε τέτοιες περιστάσεις τα τέκνα δεν πρέπει να αισθάνωνται ότι είναι ηττημένα από τους περιορισμούς των γονέων, τους οποίους άλλων τέκνων οι γονείς, που βρίσκονται στην αλήθεια, δεν επιβάλλουν. Αντιθέτως, πρέπει να υπολογίζουν πόση θεοκρατική δράσις επιτρέπεται και τόση ακριβώς να κάνουν. Θυμηθήτε, ότι δεν βαρύνει το πόσο κανείς αποδίδει, αλλά μάλλον είναι σπουδαία η απόφασις ενός ατόμου να αποδώση ό,τι μπορεί. Μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται καθαρός και ευθύς, και με τη ζωή του δίδει μαρτυρία. «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα.» (Παροιμ. 20:11) Ένα νεαρό άτομο χρειάζεται καθοδηγία, και ένα αφιερωμένο τέκνο, του οποίου οι γονείς δεν είναι αφιερωμένοι, πρέπει να το κατανοήση αυτό. Τίποτε δεν είναι σοφώτερο από το να προσεύχεται κανείς για καθοδηγία.

17-19. (α) Πώς θα μπορούσαν τέτοια τέκνα να μιλούν στους γονείς των για τη Γραφή; (β) Πώς μπαίνει στην εικόνα το ζήτημα της αγάπης για τον πλησίον; (γ) Τι πρέπει να χρησιμοποιούμε, όταν πολιτευώμεθα με το «μέτωπο σπιτιού», και μπορεί αυτό να φέρη ανταμοιβή;

¹⁷ Με διακριτικότητα ένα αφιερωμένο τέκνο πρέπει να δίνη μαρτυρία στους γονείς του και να προσπαθή να εξηγήση τη Γραφή σ’ αυτούς. Μελέτη από πριν είναι αναγκαία εδώ. Ποτέ δεν πρέπει ένα τέκνο να είναι υβριστικό ή αλαζονικό στην οικογένειά του, ποτέ δεν πρέπει να τους λέγη τα πράγματα «έξω από τα δόντια» ή να «ανταποδίδη τα ίσα» για την εναντίωσί τους και ποτέ δεν πρέπει να χρησιμοποιή τη Γραφή ως ρόπαλο. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη ότι επιθυμεί να κατανοήσουν οι γονείς του τη Γραφή. Μην τους μιλείτε καταφρονητικά, αλλά λογικεύεσθε μαζί τους, ζητείτε τη συμβουλή τους με τέτοιον τρόπο ώστε να τους κάμετε ν’ απαντούν υποστηρίζοντας τη Γραφή. «Πατέρα, δεν θα ήθελες μάλλον να πηγαίνω στις συναθροίσεις παρά να περιπλακώ σε κάποια διαβολοδουλειά με άλλα παιδιά;» Οταν οι γονείς ξεσπούν, «Παράτησε αυτή την τρελλή θρησκεία!» μπορείτε τίμια ν’ απαντήσετε, «Πολύ καλά, θα την παρατήσω—αν είναι τρελλή. Αλλά αν είναι τρελλή, γιατί δεν μπορεί ο λειτουργός να δείξη πού είναι το σφάλμα της;» Έτσι σπέρματα αληθείας τίθενται στη διάνοια των γονέων. Μπορεί να μην περάση πολύς καιρός ώσπου ν’ αναγνωρίσουν ότι το αφιερωμένο τέκνο έχει κάτι που ο κληρικός δεν μπορεί να το αναιρέση, και κάτι που οι γονείς θα έκαναν πάρα πολύ καλά να το προσέξουν.

¹⁸ «Αλλά η περίπτωσίς μου είναι των άκρων», μπορεί να πη κανείς, «και τα εδοκίμασα όλα αυτά. Τι άλλο υπάρχει για να κάμω;» Ο Ιησούς είπε ότι η πρώτη εντολή είναι να ‘αγαπάτε και υπακούετε στον Ιεχωβά με όλα όσα έχετε’. (Ματθ. 22:37, ΜΝΚ) Σε κάθε περίπτωσι, λοιπόν, η διακονία, η λατρεία μας στον Ιεχωβά, έρχεται πρώτη, προηγείται από τις άλλες εντολές. Ο Ιησούς έδωσε εντολές που κατ’ ουσίαν είναι εντολές του Πατρός του, και γι’ αυτές είπε: «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε.» (Ιωάν. 14:15) Δεν μπορούμε να υπακούωμε στις επιθυμίες της οικογενείας μας για μας, αν αυτό σημαίνη το να αντιλέγωμε σε ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να το αρνούμεθα. Ο Ιησούς είπε ότι η δευτέρα εντολή είναι: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39) Μεταξύ των πλησίον μας τα μέλη της οικογενείας μας είναι τα πιο πλησίον και τα πιο προσφιλή, ακόμη και αν εναντιώνωνται στη Γραφή. Αυτά, λοιπόν, απαιτούν το πιο μεγάλο ενδιαφέρον μας. Θέλομε να τα βοηθήσωμε στην αλήθεια. Επειδή ακριβώς δεν διακρίνουν την αλήθεια τόσο γρήγορα όσο την διεκρίναμε εμείς, αυτό δεν αποτελεί αιτία για να χαλαρώσωμε τους δεσμούς μαζί τους. Επί τέλους, άλλοι στην κοινότητά μας, που δεν δέχονται την αλήθεια, που είναι αδιάφοροι σ’ αυτήν και ακόμη είναι μικροπρεπείς απέναντί της, έχουν την εκδήλωσι του στοργικού μας ενδιαφέροντος με το να πηγαίνωμε συνεχώς να δίνωμε μαρτυρία σ’ αυτούς στα σπίτια τους. Ασφαλώς οφείλομε να κάμωμε τα ίσα στα μέλη της οικογενείας μας· δεν είναι έτσι; Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να καταβάλωμε προσπάθειες για να τους κερδίσωμε, όχι να τους αποξενώσωμε. Πείσατέ τους, μην τους προκαταλαμβάνετε. Ας τους κάμωμε να μας αγαπούν και ας μην τους κάμωμε απλώς να μας υποφέρουν.

¹⁹ Πρέπει, λοιπόν, να εξακολουθήση κανείς να καταστρώνη σχέδια και να χρησιμσποιή στρατηγική στο μέτωπο του σπιτιού για να κερδίση την οικογένεια στην αληθινή Χριστιανοσύνη. Όταν πρόκειται για την οικογένειά μας, ιδιαίτερα μεταξύ συζύγων, θα γνωρίζη ήδη στενά ο ένας τον άλλον και θα μπορούμε να ξέρωμε τι θα ενεργήση καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Οι ανταμοιβές για τέτοια στοργική μακροθυμία απέναντι των εναντιουμένων προσφιλών είναι μεγάλες !

20, 21. (α) Τι χαρακτηρίζει εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου; (β) Πώς επιτυγχάνονται αυτές οι ιδιότητες; (γ) Περιγράψτε μερικές απ’ αυτές;

²⁰ Αληθινά ένα θαύμα λαμβάνει χώραν στη γη σήμερα ως προς τα μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου, είτε ανήκουν σε διηρημένους οίκους είτε σε ωλοκληρωμένους οίκους ενωμένων οικογενειακών κύκλων! Ξεχωρίζουν μέσα στον κόσμο αυτόν άτομα νέας προσωπικότητος και αναπτύσσονται σ’ ένα υψηλό επίπεδο άσχετα με την εθνική προέλευσι. Το αληθινό, άφοβο άτομον, με όλη την από τον Θεό σχεδιασμένη αξιοπρέπειά του, εκδηλώνεται σε όλη την υδρόγειο ανάμεσα σε παρακμάζουσες κοινωνικές τάξεις. Αυτό είναι κάτι, που η Σοβιετική κοινωνία με το προϊόν της του συλλογικού ανθρώπου και η δημοκρατική κοινωνία με το προϊόν της του ανθρώπου-μηχανής δεν μπορούν να κατορθώσουν. Μέσω ενός προγράμματος εφαρμογής Βιβλικών αρχών στην ανθρώπινη ζωή, οι ακόλουθες βασικές ιδιότητες χαρακτηρίζουν τώρα αξιοσημείωτα εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου.

Αγάπη: ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους βασιζόμενο σε Βιβλικές αρχές.

Χαρά: μια βαθιά εσωτερική αίσθησις απολαύσεως, τέρψεως, ικανοποιήσεως, ευχαριστήσεως.

Ειρήνη: μια εσωτερική κατάστασις ησυχίας, ανέσεως, ηρεμίας· χωρίς ταραχή, αρμονικής.

Μακροθυμία: εγκαρτέρησις, ανοχή, υπομονή, ικανότης να υποφέρη κανείς άτομα και περιστάσεις.

Χρηστότης: το να είναι κανείς ευγενής, συμπαθών, υποχρεωτικός, με καλούς τρόπους, αβρός.

Αγαθωσύνη: το να εκτελή κανείς έργα γενναιοδωρίας, ελευθεριότητος, φιλοξενίας.

Πίστις: η κατοχή σταθερής πεποιθήσεως, στερεής βεβαιώσεως, τελείας εμπιστοσύνης.

Πραότης: έλεγχος της ψυχικής διαθέσεως, του πνεύματος, του θυμού· ευδίδακτη διάθεσις.

Εγκράτεια: το να διατηρή κανείς τις φυσικές και διανοητικές δυνάμεις περιωρισμένες, ευσταθείς, ισορροπημένες.

Αρετή και Αγνότης: το να είναι κανείς τίμιος, ευθύς, δίκαιος, και να τηρή ηθική σεξουαλική ακεραιότητα.

Λογικότης: το να είναι κανείς ειλικρινής, ευπρόσιτος, όχι ισχυρογνώμων, όχι δογματικός.

Προθυμία για υπακοή: το να είναι κανείς ταχύς στο ν’ ακολουθήση τις οδηγίες του θείου θελήματος, όχι πείσμων.

Έλεος: το να είναι κανείς οικτίρμων, αναχαιτίζοντας δίκαιη επίκρισι εναντίον εκείνων που μετανοούν.

Αμεροληψία: το να παρέχη κανείς ίση τιμή, να είναι απροκατάληπτος, απροσωπόληπτος.

Ανυποκρισία: όχι προσποίησις, όχι ψευδές μέτωπο, να είναι κανείς πάντοτε γνήσιος, πραγματικός.—Γαλ. 5:22, 23· Εφεσ. 4:23, 24.

²¹ Όλα αυτά συμβάλλουν στο ν’ αυξήση κανείς στην εικόνα του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού, οι οποίοι υπερέχουν σε όλες αυτές τις ιδιότητες. Ζητείτε τώρα ενεργό συναναστροφή με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά για να μεταμορφωθήτε, για να μπορήτε να έχετε τα προσόντα να ζήσετε για πάντα σ’ αυτή τη γη, που είναι προωρισμένη να γίνη παράδεισος!—Εφεσ. 5:1, 2.

Επίσκοποι της Ζωής

 1. Για να εξασφαλίση ο Ιεχωβά το να είναι όλη η κτίσις σε αρμονία μαζί του, ποια διευθέτησι έκαμε, και τι είναι επάναγκες για να έχωμε ζωή;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο μέγας Επίσκοπος. Επιβλέπει πιστά όλη την κτίσι του για να βεβαιωθή ότι το θέλημά του εκτελείται και ότι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα της ζωής περιπατούν στην πρέπουσα κατεύθυνσι για να το διατηρήσουν. Είναι Θεός σκοπού και Θεός τάξεως. Για να διατηρηθή καλή οργάνωσις, τα πνευματικά πλάσματα και τα έμψυχα και άψυχα σώματα ετέθησαν όλα στις οικείες θέσεις των, και καθωρίσθησαν νόμοι ηθικοί καθώς και φυσικοί για να κρατούν κάθε δημιουργία σε αρμονία μαζί του. Αν και βρίσκεται αναρίθμητα μίλια μακριά από μερικά δημιουργήματά του, μπορεί ωστόσο να ασκή στενή εποπτεία. Ο ψαλμωδός Δαβίδ, σχολιάζοντας το πόσο μακριά εκτείνεται ο Ιεχωβά, ανεφώνησε: «Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού· ο Ιεχωβά εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων.» (Ψαλμ. 11:4, ΜΝΚ) Ως ο μέγας Επίσκοπος, επιθεωρεί, διευθύνει και διορθώνει καθώς είναι ανάγκη. Το να βρεθή κανείς σε αρμονία με τις διατάξεις του σημαίνει ζωή, είτε αυτό συνέβη στο μακρινό παρελθόν είτε σ’ αυτή τη σύγχρονη γενεά. Η ημέρα της επισκέψεώς του πλησιάζει.—1 Πέτρ. 2:12.

 2. Ποια είναι η σημασία της λέξεως «επίσκοπος» και της αντίστοιχης στην Εβραϊκή;

² Η λέξις «επίσκοπος» στην Ελληνική και η αντίστοιχη παγκίντ στην Εβραϊκή έχουν και οι δύο ληφθή από ριζικές έννοιες που υπαινίσσονται έναν ο οποίος επισκέπτεται για τον σκοπό επιθεωρήσεως. Η επίσκεψις ή επιθεώρησις θα μπορούσε να είναι φιλική ή εχθρική, πράγμα που εξαρτάται από την κατάστασι που ευρέθη και από το τι εχρειάζετο για να διορθωθή. Ένας επίσκοπος, για να εκπληρώση τις ευθύνες του κατάλληλα, θα έπρεπε να γνωρίζη τι να αναζητή, πού να το ζητή και πώς να εφαρμόζη τις αρχές του Υπέρτατου όταν αντιμετωπίζη μια δεδομένη κατάστασι. Μέσα στο χέρι του θα υπήρχε σαν μια παρακαταθήκη η δύναμις ν’ απονέμη ευλογία και έπαινο καθώς και να επιβάλλη τιμωρία και διόρθωσι· αλλά και αυτός, επίσης, θα ήταν υπεύθυνος στον Ιεχωβά για το πώς εχειρίσθη αυτή την παρακαταθήκη.

 3. Πώς ο μονογενής Υιός απεδείχθη ότι ήταν κάλος επίσκοπος;

³ Η πρώτη κτίσις του Ιεχωβά, ένας μονογενής Υιός, απεδείχθη πιστός επίσκοπος. Εργαζόμενος μαζί με τον Πατέρα του ως αριστοτέχνης Εργάτης, έκαμε «τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς, και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε [αυτά ήσαν] θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί, είτε εξουσίαι.» (Κολ. 1:16) Λόγω της αξιοπιστίας του στο να λαμβάνη φροντίδα για την «επισκοπή» του όταν ήταν στη γη, μεγαλύτερη δόξα και εξουσία εδόθησαν σ’ αυτόν ως τον Βασιλέα της βασιλείας του Ιεχωβά, «δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων.»—Φιλιππησ. 2:10.

 4. Αντιπαραβάλατε την πορεία του μονογενούς Υιού μ’ εκείνην του επισκιάζοντας χερούβ.

⁴ Η πορεία της ζωής του μονογενούς Υιού είναι σε πολύ μεγάλη αντίθεσι με την πορεία ενός άλλου από τους πνευματικούς υιούς του Ιεχωβά, ενός χερούβ, που επεφορτίσθη με ωρισμένες ενέργειες επάνω στον πλανήτη γη. Αυτός δεν ήταν ασήμαντος διορισμός, έστω και αν ο πλανήτης μας γη είναι, σε σύγκρισι προς την αχανή δημιουργία του σύμπαντος, μια απλή κηλίδα σκόνης. Είχε έλθει ο καιρός να δημιουργήση ο Θεός νοήμονα σαρκικά πλάσματα, που θα μπορούσαν να σκέπτονται και να ενεργούν όπως Αυτός, μ’ ένα μικρογραφικό τρόπο. «Κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.» (Γεν. 1:27) Δεν υπάρχει ένδειξις ότι αυτά τα πλάσματα επρόκειτο να είναι κάπου αλλού στο σύμπαν. Επρόκειτο να πληθυνθούν, να γεμίσουν τη γη και να την καθυποτάξουν όλη ώστε να γίνη παράδεισος. Ο πνευματικός επίσκοπος έπρεπε να ενδιαφέρεται έντονα για την εκπλήρωσι του θελήματος του Θεού επάνω στη γη και την απόδοσι κάθε αίνου και λατρείας στον Δημιουργό και αυτού του ιδίου και των ανθρωπίνων πλασμάτων. Αυτός δεν θα ήταν καιρός να επιστηρίζεται κανείς στη δική του σύνεσι.

 5. (α) Πώς το επισκιάζον χερούβ καθώς και ο Αδάμ και η Εύα έδειξαν περιφρόνησι για την εποπτεία του Ιεχωβά; (β) Ποιος κίνδυνος προκύπτει από τον διορισμό ενός ‘νεοκατηχήτου’ ως επισκόπου;

⁵ Αυτός ο τέλειος και ευπειθής υιός του Θεού εστράφη εναντίον του Πρωτίστου Επισκόπου, του Ιεχωβά, και έγινε συκοφάντης, εναντιούμενος, διεφθαρμένος στην καρδιά. Αυτός και ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα κατεδικάσθησαν σε θάνατο χωρίς περαιτέρω προνόμια επιβλέψεως διαθέσιμα σ’ αυτούς για την επέκτασι του Παραδείσου σε όλη τη γη. Η γυναίκα Εύα αγνόησε τη διάταξι οργανώσεως να ζητή κατεύθυνσι από την κεφαλή της, τον Αδάμ. Ο Αδάμ, εξ άλλου, επέτρεψε στον εαυτό του να τυφλωθή από ιδιοτέλεια έτσι ώστε να διευθυνθή από ένα ανθρώπινο πλάσμα κατώτερο απ’ αυτόν διοργανωτικώς μάλλον παρά από τον Ιεχωβά, ο οποίος του είχε δώσει ειδικές οδηγίες. Απέτυχαν στην επιθεώρησι, όταν ο μέγας Επίσκοπος, ‘περιπατών εν τω παραδείσω προς το δειλινόν’, ήλθε να ζητήση λογαριασμό. (Γέν. 3:8) Έπειτα από χρόνια ο απόστολος Παύλος αναφέρθηκε στην πτώσι του πνευματικού επισκόπου της γης, όταν ο Παύλος έδινε οδηγίες στον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο και εξέθετε απαιτήσεις για τους επισκόπους στη Χριστιανική εκκλησία. Ένας επίσκοπος δεν έπρεπε να είναι «νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, δια να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.» (1 Τιμ. 3:6, 7) Η εξουσία που δίδεται σ’ έναν επίσκοπο δεν αποτελεί αιτία για να φουσκώνη από υπερηφάνεια, ένας δε νεοκατήχητος θα ήταν ανάγκη να δείξη ότι θα μπορούσαν να του εμπιστευθούν ασφαλώς αυτή την εξουσία. Περιλαμβάνεται ζωή.

 6. Πώς οι ολίγοι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά, σε αντίθεσι με τους πολλούς απίστους στο παρελθόν, έδειξαν εκτίμησι της εποπτείας του;

⁶ Τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα εξέλεξαν να μην ποιμαίνωνται από τον Ιεχωβά, το αποτέλεσμα δε ήταν ότι και αυτοί και οι απόγονοι των υπήχθησαν στην καταδίκη της αμαρτίας και του θανάτου. Μόνο πολύ ολίγα ανθρώπινα πλάσματα δια μέσου της πορείας της ανθρωπίνης ιστορίας εξέλεξαν να ζητούν την εύνοια του Ιεχωβά και συνεφιλιώθησαν μ’ αυτόν, αλλά οι ολίγοι αυτοί έχαιραν να τους επιβλέπουν τα μάτια του Ιεχωβά. Έχαιραν για ό,τι αυτός έκαμε προς χάριν των. Όταν οι αριθμοί των ηύξησαν, έτσι ώστε να απαιτήται οργάνωσις, νόμοι και διατάγματα, έχαιραν να υποτάσσωνται στις κατευθύνσεις του. Χαίρουν, επίσης, ότι η ιστορία της γης, η δράσις του ανθρώπου επάνω σ’ αυτήν, καλή και κακή, και οι σκοποί του Θεού για το μέλλον, έχουν όλα καταγραφή σ’ ένα Βιβλίο, υπό θείαν έμπνευσιν. Εξετάζοντας τούτο, βλέπομε πώς ο Θεός επολιτεύθη μ’ εκείνους που εξέλεξαν να τον υπηρετούν και πώς αντήμειψε εκείνους που υποτάσσονται στην κατεύθυνσί του.

 7. Ποιοι μνημονεύονται ευνοϊκά πριν από τον κατακλυσμό, και ποια κατάστασις επέφερε τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε;

⁷ Πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό, ο οποίος συνέβη μετά χίλια εξακόσια περίπου χρόνια από την πτώσι του Αδάμ, μόνο πολύ ολίγοι άνθρωποι μνημονεύονται ευνοϊκά στη Γραφή. Ο Άβελ, ο οποίος πέθανε πιστός δούλος του Ιεχωβά, και ο Ενώχ, πιστός προφήτης του Ιεχωβά, ήσαν εξέχοντες μεταξύ αυτών. Ο Νώε, ο δισέγγονος του Ενώχ, αφού επέρασε τα πεντακόσια χρόνια ηλικίας, έγινε πατέρας του Σημ, του Χαμ και του Ιάφεθ. Ο Ιεχωβά έκαμε μια διερευνητική εξέτασι της διεφθαρμένης κατευθύνσεως, στην οποίαν είχε αναπτυχθή το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη κατά τον καιρόν αυτόν, λίγο πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, και βρήκε μόνο οκτώ εξαιρέσεις σε μια κατάστασι που «πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού [του ανθρώπου] ήσαν μόνο κακία πάσας τας ημέρας.»—Γεν. 6:5.

 8. Πώς ο Νώε απεδείχθη καλός διοργανωτής υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, και με ποιο αποτέλεσμα σ’ αυτόν και στην οικογένεια του;

⁸ Ο Νώε υπεβλήθη στην επίβλεψι του Ιεχωβά, ο δε Ιεχωβά διωργάνωσε αυτόν και την οικογένειά του για ν’ αποτελειώσουν την κιβωτό και να διαφυλαχθούν ζωντανοί, μαζί μ’ ένα τεκμαιρόμενον αριθμό ζώων, ώστε να παρασχεθή ένα νωπό νέο ξεκίνημα στο πρόσωπο της γης. Καλή επίβλεψις θα ήταν απολύτως αναγκαία από μέρους του Νώε για την περάτωσι του πλοίου προτού ξεσπάσουν τα νερά του κατακλυσμού και για την περισυλλογή των ζώων και τη φροντίδα να υπάρχη αρκετή τροφή στο πλοίο γι’ αυτά καθώς και για τον ίδιο και την οικογένεια του. Τίποτε δεν μπορούσε ν’ αφεθή στην τύχη. Περιελαμβάνετο ζωή. Κάθε τι έπρεπε να εξελεγχθή, και μόνο όταν όλα ήσαν εν τάξει, «έκλεισεν ο Ιεχωβά την κιβωτόν επάνω αυτού». «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» (Γεν. 7:16, ΜΝΚ· 6:22) Αυτό ακριβώς έκαμε τον Νώε επιτυχημένον επίσκοπο.

 9. Πώς μπορούμε να λάβωμε προειδοποίησι από ό,τι συνέβη στις ημέρες του Νώε;

⁹ Ο μεγάλος αυτός κατακλυσμός απεδείχθη ότι ήταν εξεικόνισις του τρόπου, με τον οποίον ο Ιεχωβά θα καταστρέψη την πονηρία στις έσχατες ημέρες και θα διαφυλάξη ζωντανούς εκείνους που επιθυμούν να τον υπηρετούν ορθά σ’ ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης. Ζούμε σ’ αυτή την ημέρα τώρα, και θα κάμωμε καλά να θυμηθούμε το καλό παράδειγμα του Νώε και της οικογενείας του που ανταπεκρίθησαν στην επίβλεψι του Ιεχωβά, του Μεγάλου Ποιμένος, και της οργανώσεώς του.—Ησ. 26:20, 21· Ματθ. 24:36-42.

10. Πώς ο Ιεχωβά διωργάνωσε το έθνος Ισραήλ εκπληρώνοντας την επαγγελία του στον Αβραάμ;

¹⁰ Περίπου 426 έτη μετά τον Κατακλυσμό μάς λέγεται για τη μεγάλη πίστι του Αβραάμ, η οποία ωδήγησε στη διαθήκη για την παραγωγή του σπέρματος της ευλογίας για όλο το ανθρώπινο γένος. Οι δώδεκα γυιοί του εγγόνου του Ιακώβ ήσαν οι οικογενειακές κεφαλές του έθνους Ισραήλ. Ο μέγας Επίσκοπος, Ιεχωβά, απεδείχθη πιστός στην επαγγελία του προς τον Αβραάμ και μολονότι είχαν λάβει χώραν γεγονότα που έφεραν αυτούς τους Ισραηλίτας σε δουλεία στην Αίγυπτο, ο Ιεχωβά τους ωργάνωσε στοργικά και επέβλεψε την επιστροφή των στη γη της επαγγελίας. «Ο δε Ιεχωβά προεπορεύετο αυτών, την ημέραν, εν στύλω νεφέλης, δια να οδηγή αυτούς εν τη οδώ· την δε νύκτα, εν στύλω πυρός.»—Έξοδ. 13:21, ΜΝΚ.

11. Πώς ο Μωυσής διωργάνωσε το έθνος Ισραήλ σύμφωνα με τη θεία σοφία;

¹¹ Σκεφθήτε για τη μετακίνησι ενός καραβανιού από δύο ή τρία εκατομμύρια ανθρώπους, με τα υπάρχοντά των και όλα τα μέρη της σκηνής, χωρίς τις νεώτερες ευκολίες μεταφοράς που έχομε σήμερα. Δεν ήταν μικρό έργο διοργανώσεως· αλλά οι εβδομήντα διοργανωτικές κεφαλές υπό τον Μωυσή, οι ιερείς, οι χιλίαρχοι, οι εκατόνταρχοι, οι πεντηκόνταρχοι και οι δέκαρχοι, όλοι εγνώριζαν καλά τις εργασίες των και συνειργάζοντο ως μια στενά υφασμένη οργάνωσις. Κάθε φυλή είχε καθωρισμένη τη θέσι της γύρω στη σκηνή και τη θέσι της στην τάξι της οδοιπορίας. Έπειτα ήταν η διαχείρισις των νόμων και αρχών για την τακτοποίησι ερωτημάτων και φιλονεικιών. Το έργο απεδείχθη πολύ μεγάλο για τον Μωυσή μόνο, και αυτός ακολούθησε τη συμβουλή του πενθερού του Ιοθόρ, η οποία απεδείχθη ότι ήταν πρακτική σοφία από τον Θεό, να διορίση άλλους να τον βοηθούν στο έργο του: «Έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους, φοβούμενους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν· και κατάστησον αυτούς επ’ αυτών, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους, και δεκάρχους· και ας κρίνωσι τον λαόν πάντοτε· και πάσαν μεν μεγάλην υπόθεσιν, ας αναφέρωσι προς σε· πάσαν δε μικράν υπόθεσιν, ας κρίνωσιν αυτοί.»—Έξοδ. 18:21, 22.

12. Σε ποια ευεργετήματα για τους Ιουδαίους θα κατέληγε η υποταγή στην εποπτεία του Ιεχωβά;

¹² Το έθνος επρόκειτο να είναι «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» προπαρασκευαστικό της ελεύσεως του Μεσσία. Αφού έλαβε τους νόμους και τα διατάγματα από τον Ιεχωβά, «ήλθεν ο Μωυσής, και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους του λαού, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών πάντας εκείνους τους λόγους, τους οποίους προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά. Και απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει.» (Έξοδ. 19:6-8, ΜΝΚ) Πιστότης σ’ αυτή τη διαθήκη θα τους έφερνε πάντοτε ευημερία από τον Ιεχωβά, αλλά παρακοή θα έφερνε την απόρριψί των. «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σου περιπατεί εν μέσω του στρατοπέδου σου, δια να σε ελευθερώση, και δια να παραδώση τους εχθρούς σου έμπροσθέν σου· δια τούτο θέλει είσθαι άγιον το στρατόπεδόν σου· δια να μη βλέπη ακαθαρσίαν τινά εν σοι, και αποστρέψη από σου.»—Δευτ. 23:14, ΜΝΚ.

13. Σε αντίθεσι με την υπόσχεσι των Ισραηλιτών, τι δείχνει η Βιβλική ιστορία ως προς το αν έζησαν σύμφωνα μ’ αυτήν;

¹³ Για την πλειονότητα η απάντησίς των, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει», απεδείχθη ότι ήσαν κενά λόγια. Η ιστορία του Ιουδαϊκού έθνους είναι μια ταραχώδης περίοδος που διεδέχετο μια άλλη, χαρακτηριζόμενη από απείθεια, ανταρσία, γογγυσμό, αποστασία και διαφθορά. Φθάνοντας στη Γη της Επαγγελίας, δεν ήσαν ευχαριστημένοι με τον Ιεχωβά ως Βασιλέα και με τους κριτάς και ιερείς που διεχειρίζοντο τις υποθέσεις του έθνους. Εζήτησαν βασιλέα, μόνο για να υποδουλωθούν απ’ αυτόν. Μεταξύ άλλων βδελυκτών πραγμάτων, ο Σαούλ, ο πρώτος βασιλεύς, άρχισε αλαζονικά να προσφέρη θυσία στον Ιεχωβά χωρίς να περιμένη να φθάση ο προφήτης του Θεού Σαμουήλ προτού κινηθούν τα στρατεύματα σε μάχη. Η βασιλεία απεσπάσθη απ’ αυτόν και εδόθη στον Δαβίδ, άνθρωπο κατά την καρδίαν του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Δαβίδ και τη βασιλεία του για να εξεικονίση τη διακυβέρνησι του ουρανίου Βασιλέως του, του Χριστού Ιησού. Ο Δαβίδ δεν προέβη σε πραξικόπημα για να εκθρονίση τον Σαούλ προώρως, αλλ’ ανέμεινε ώσπου ο Ιεχωβά είδε κατάλληλο να μετακινήση αυτόν τον άπιστον—καλό παράδειγμα για μας σήμερα.

14. Πώς διωργάνωσε ο Ιεχωβά τον λαόν του για την επανίδρυσι της αληθινής λατρείας στην Ιερουσαλήμ;

¹⁴ Εξακολουθητική απιστία ωδήγησε στην πλήρη πτώσι του έθνους και στο να φερθή σε εβδομήντα ετών αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, την έδρα της ψευδούς λατρείας. Ο Ιεχωβά, αληθινός στην υπόσχεσί του, επέφερε απελευθέρωσι, και εδόθησαν οδηγίες για την ανοικοδόμησι του οίκου του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Έργον ναού διωργανώθη υπό τον Κυβερνήτην Ζοροβάβελ και τον Αρχιερέα Ιησούν. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειες αυτών των πιστών επισκόπων που επιθεωρούσαν, διηύθυναν και διόρθωναν τα πράγματα εν σχέσει με αυτό το ευρύ σχέδιο. Όταν συνεπλήρωναν το έργο του ναού, έγινε μια εγκαινίασίς του. «Και έστησαν τους ιερείς εις τας διαιρέσεις αυτών, και τους Λευίτας εις τα υπουργήματα αυτών, δια την υπηρεσίαν του Θεού την εν Ιερουσαλήμ, κατά το γεγραμμένον εν τω βιβλίω του Μωυσέως.»—Έσδρας 6:18.

15. Πώς ο Έσδρας και ο Νεεμίας απεδείχθησαν καλοί επίσκοποι;

¹⁵ Ο Ιεχωβά έθεσε στην καρδιά του Βασιλέως Αρταξέρξου 1 να κατευθύνη τον Έσδρα όσον αφορά τη διοργάνωσι. «Και συ, Έσδρα, κατά την εν σοι του Θεού σου σοφίαν, κατάστησον κριτάς και δικαστάς, δια να κρίνωσι πάντα τον λαόν τον πέραν του ποταμού, πάντας τους ειδότας τους νόμους του Θεού σου και διδάσκετε τους μη ειδότας,» (Έσδρας 7:25) Τα τείχη και το υπόλοιπο έργο ανοικοδομήσεως της πόλεως συνεπληρώθησαν υπό τον Νεεμία. Αντίθετα προς μερικούς άλλους επισκόπους στο παρελθόν, αυτός δεν κατεδυνάστευσε τον λαό ούτε εζήτησε ειδικές εύνοιες. «Αλλ’ εγώ δεν έκαμνον ούτω, φοβούμενος τον Θεόν. Και μάλιστα ενισχύθην εις το έργον τούτου του τείχους, και αγρόν δεν ηγοράσαμεν και πάντες οι δούλοι μου ήσαν συνημμένοι εκεί εις το έργον.» Με καθαρή συνείδησι μπορούσε να προσεύχεται; «Μνήσθητί μου, Θεέ μου, επ’ αγαθώ, κατά πάντα όσα εγώ έκαμον υπέρ του λαού τούτου.»—Νεεμ. 5:15, 16, 19.

16. Σε ποιο βαθμό είχε χειροτερεύσει η αληθινή λατρεία με την έλευσι του Χριστού, και γιατί ο καιρός αυτός ήταν κρίσιμος;

¹⁶ Υπελείποντο περίπου 450 χρόνια ως την έλευσι του Χριστού, στη διάρκεια δε του καιρού αυτού δύο ακόμη παγκόσμιες δυνάμεις, η Ελλάς και η Ρώμη, επρόκειτο να κυριαρχήσουν πάνω στην Ιερουσαλήμ και να επιβάλουν ξένη διακυβέρνησι καταδυναστεύσεως. Υπήρχε ύπουλη υποτίμησις της αληθινής λατρείας εκ των άνω προς τα κάτω και των κάτω προς τα άνω. Διαδοχικές επαναστάσεις των Ιουδαίων δεν έφεραν ανακούφισι, αλλά έφεραν περισσότερη καταδυνάστευσι από τα έθνη. Στον πρώτον αιώνα το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων περιεστρέφετο γύρω στο Σάνχενδριν και γύρω στην επιβολή της ανθρωπίνης παραδόσεως μάλλον παρά του αγνού λόγου του Θεού. Υπήρχε ακόμη ένας αρχιερεύς και βοηθητικοί ιερείς για να προσφέρουν θυσία και να διαχειρίζωνται τα του ναού, αλλά οι τοπικισμοί και οι δογματικές διδασκαλίες παρεβίαζαν τελείως το πνεύμα του Μωσαϊκού νόμου. Πόσο ο λαός εχρειάζετο έναν ηγέτη, ένα πιστόν επίσκοπο, για να τους επαναφέρη στην αληθινή λατρεία! Η ίδια η ζωή τους εξηρτάτο απ’ αυτό, διότι είχε έλθει ο καιρός τώρα να δώσουν λογαριασμό.

17. Ως επίσκοπος του νέου συστήματος πραγμάτων, τι έκαμε ο Ιησούς ενόσω ήταν στη γη;

¹⁷ Η Ρωμαϊκή κυριαρχία αντιπροσωπεύετο από τον Κυβερνήτη Πιλάτο στην Ιερουσαλήμ όταν ο Χριστός Ιησούς άρχισε τη διακονία του. Ο Ιησούς δεν επεζήτησε να εγκατασταθή ως βασιλεύς του Ισραήλ ούτε προσεπάθησε να εκτοπίση την αυτοκρατορική εξουσία της Ρώμης. Ήλθε μόνο για «να ζητήση και να σώση το απολωλός» και να προετοιμάση τα δρόμο για το νέο σύστημα πραγμάτων που θα έφερνε εκπλήρωσι όλων των επαγγελιών του Θεού για την εξάλειψι της παρακοής, της αμαρτίας, του θανάτου και όλων των τρομερών συνεπειών. Ο Ιησούς επρόκειτο να είναι ο αληθινός επίσκοπος, εχαρακτήρισε δε τον εαυτό του ως τον Καλόν Ποιμένα. «Τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά.» «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.»—Λουκ. 19:10· Ιωάν. 10:3, 10, 11.

18. Με ποιον τρόπο εξεπαίδευσε ο Ιησούς εκείνους που ανταπεκρίθησαν στο άγγελμά του, και τι προέκυψε σ’ εκείνους που απέρριψαν το άγγελμα του;

¹⁸ Επί τριάμισυ χρόνια το άγγελμά του επήγε στους Ιουδαίους. Εκτός από τη δική του σθεναρή εκστρατεία κηρύγματος, εξεπαίδευσε τους αποστόλους και μαθητάς του για να συνεχίσουν το έργο αφού αυτός θα είχε επιστρέψει στον ουρανό. Αγάπη επεδείχθη σε όλη τη δράσι του. Διόρθωσις και τιμωρία εχρειάζοντο από καιρό σε καιρό, αλλ’ αυτά τα διεχειρίζετο με διάκρισι, γνωρίζοντας τι εχρειάζετο και πώς έπρεπε να δοθή. Ήταν ένας ηγέτης και εκάλεσε τους ακολούθους του να έλθουν κατόπιν του. Ως έθνος οι Ιουδαίοι τον απέρριψαν ως επίσκοπόν των και ζωοδότην. Συνεπώς, είπε: «Ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, σας αφίνεται ο οικός σας έρημος.» Πόσο φρικαλέο ήταν το έτος 70, όταν οι Ρωμαίοι ελεηλάτησαν την πόλι, και όλα αυτά «διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεως σου».—Λουκ. 13:34, 35· 19:44.

19. Πώς ανεπτύχθη η Χριστιανική εκκλησία μετά τον θάνατο του Χριστού, και με ποια αποτελέσματα;

¹⁹ Ο θάνατος του Ιησού και ο διωγμός που επήλθε στους ακολούθους του μετά την Πεντηκοστή δεν εσταμάτησαν το έργο, αλλά επροξένησαν τη διάδοσι του ευαγγελίου. Στην Πεντηκοστή το υποσχεμένο άγιο πνεύμα ελήφθη ως βοηθός. Ένα σώμα πρεσβυτέρων, περιλαμβανομένων και των αποστόλων, ανέλαβε τη φροντίδα του έργου και απέστειλε αντιπροσώπους από την Ιερουσαλήμ σε διάφορα μέρη της χώρας. «Αναβάς [ο Ιησούς] εις ύψος . . . έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους . . . άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.» (Εφεσ. 4:8, 11, 12) Διωργανώθησαν εκκλησίες αγίων. Διωρίσθησαν επίσκοποι σ’ αυτές. Εστάλησαν οδηγίες από το κυβερνών σώμα στην Ιερουσαλήμ για να ενισχύσουν και βεβαιώσουν την πίστι των. Ένα αξιοσημείωτο διάταγμα του κυβερνώντος σώματος ήταν εκείνο που περιγράφεται στις Πράξεις, κεφάλαιο 15. Εμμένοντας πιστά στον λόγον του Θεού και ανταποκρινόμενοι στη διεύθυνσι του αγίου πνεύματος, εξέδωκαν απόφασι, η οποία ήταν σύμφωνη με τις Χριστιανικές αρχές, αλλά όχι ατόπως περιοριστική. Η πιστή εμμονή της επιγείου οργανώσεως του Ιεχωβά εκείνο τον καιρό σ’ αυτή τη διεύθυνσι είχε ως αποτέλεσμα το ότι οι εκκλησίες εξακολουθητικά «εστερεούντο εις την πίστιν, και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.»—Πράξ. 16:5.

20. Για ποιον σκοπό άφησε πίσω στην Κρήτη ο Παύλος τον Τίτο, και τι ζητούσε εξετάζοντας πιθανούς επισκόπους;

²⁰ Ο Παύλος, ο Βαρνάβας και άλλοι πιστοί εκπρόσωποι του κυβερνώντος σώματος, καθώς επεσκέπτοντο τις εκκλησίες, ανεγίνωσκαν αυτή την απόφασι και υπηρετούσαν καλά ως επίσκοποι. Σ’ ένα ιεραποστολικό ταξίδι ο απόστολος Παύλος άφησε τον Τίτο πίσω στην Κρήτη. Τον εξουσιοδότησε: «να διόρθωσης τα ελλείποντα, και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα.» (Τίτον 1:5-9) Όμοιες οδηγίες εδόθησαν στον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο. (1 Τιμ. 3:1-7) Ο επίσκοπος πρέπει να είναι άμεμπτος από κάθε άποψι. Η οικογένεια του πρέπει να είναι σε τάξι, και πρέπει να παράγη τον καρπό του πνεύματος και να είναι «προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας.»

21. Εκτός από το να είναι ηθικώς ευυπόληπτος άνθρωπος, τι άλλο απαιτείται από έναν επίσκοπο;

²¹ Ένας επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία πρέπει αληθινά να είναι άμεμπτος, αλλά πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από έναν ηθικώς καθαρό άνθρωπο και έναν που έχει καλή μαρτυρία από μέσα και απ’ έξω από την εκκλησία. Πρέπει να είναι ένας άνθρωπος γεμάτος από καλά έργα και πρέπει να έχη στοργικό ενδιαφέρον για όλους όσοι υπάγονται στην εποπτεία του. Πρέπει να προστατεύη το ποίμνιο όπως ένας ποιμήν προστατεύει τα πρόβατα που είναι κάτω από τη φροντίδα του. Ο απόστολος Παύλος, σ’ ένα ταξίδι με πλοίο στην Ιερουσαλήμ, βγήκε στο λιμάνι της Μιλήτου, η δε αφήγησις των Πράξεων, κεφάλαιο 20, μας πληροφορεί ότι απέστειλε στην Έφεσο και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Τους επέστησε την προσοχή στο ότι ήταν καθαρός από το αίμα όλων, διότι δεν συνεστάλη να αναγγείλη σ’ αυτούς όλη τη βουλή του Θεού, και έπειτα προσέθεσε: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου Υιού. . . . Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς, ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:27-35, ΜΝΚ.

22. (α) Πώς ο απόστολος Ιωάννης ήταν κάλος επίσκοπος των εκκλησιών στο τελευταίο μέρος της διακονίας του; (β) Το κεφάλαιο 1 της Αποκαλύψεως τι απεικονίζει τον Χριστό να κάνη, δείχνοντας ότι είναι ένας τέλειος επίσκοπος;

²² Οι απόστολοι, μέχρι και του τελευταίου, του αποστόλου Ιωάννου, ενδιεφέροντο έντονα για τις εκκλησίες. Εκτός από το ότι περιώδευαν σ’ αυτές και έδιναν προσωπική ενθάρρυνσι, διδασκαλία και διόρθωσι, έγραφαν επιστολές στις εκκλησίες, που ετίθεντο σε γενική κυκλοφορία τότε, και που είμεθα ευτυχείς να τις έχωμε σήμερα ως μέρος της Αγίας Γραφής. Εν τούτοις, σύμφωνα με την προφητεία, ο «άνθρωπος της αμαρτίας»—οι αποστάται ηγέται των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών—επρόκειτο να ασκήση διαρκώς ισχυρότερη επιρροή επάνω στη Χριστιανική εκκλησία. Ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης επρόκειτο γρήγορα να παρέλθη, γύρω στο 100 μ.Χ., και έτσι ο τελευταίος από εκείνους, που ενεργούσαν ως περιορισμός σ’ αυτή την παρείσδυσι, θα έβγαινε από τη μέση. (2 Θεσ. 2:1-12) Υπήρχε ανάγκη για να δοθή ισχυρή αλλά και ενθαρρυντική συμβουλή από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Υιού του, του Χριστού, και εν συνεχεία του Ιωάννου, για να την μεταβίβαση αυτός στους επισκόπους των εκκλησιών. Οι επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας παρίσταναν όλες τις τότε εκκλησίες, αλλά κυρίως όλες τις εκκλησίες των από το πνεύμα αποκυημένων επάνω στη γη σήμερα, αφού ο Ιωάννης με έμπνευσι βρέθηκε στην «Κυριακήν ημέραν» όταν ελάμβανε την όρασι. Είδε επτά λυχνίες, που εξεικόνιζαν όλες τις εκκλησίες των αποκυημένων από το πνεύμα. Ανάμεσα στις λυχνίες περιπατούσε ο Χριστός Ιησούς, ο πιστός επίσκοπος, εξελέγχοντας, εκπαιδεύοντας και διορθώνοντας τα πράγματα που έστεκαν ως εμπόδιο στο δρόμο της αληθινής λατρείας και της θεοκρατικής προόδου. Υπήρχε ένας επίσκοπος για κάθε εκκλησία, που παριστάνετο από έναν αστέρα. Οι επτά (πλήρης αριθμός) ήσαν στο δεξιό χέρι του Χριστού για να τους εξελέγχη. Έπρεπε ν’ ακολουθούν τη διεύθυνσί του και να θυμούνται πάντοτε ότι βρίσκονται στη θέσι αυτή με την ενέργεια του αγίου πνεύματος μέσω του Χριστού και ότι είναι υπεύθυνοι σ’ αυτόν. Όπως το φως ενός αστέρος είναι ισχυρότερο από το φως μιας λυχνίας, αυτοί έπρεπε να λάμπουν έντονα με καλά έργα, καλή διαγωγή και παράδειγμα.

23. Από ποια άποψι ελάμβαναν έπαινο μερικοί από τις εκκλησίες, και πώς μερικοί υστερούσαν;

²³ Οι συνθήκες στις επτά εκκλησίες τότε εξεικόνιζαν τι μπορεί να υπάρχη στις εκκλησίες σήμερα, και, ακολουθώντας τη συμβουλή που δίδεται, οι επίσκοποι θα γνωρίζουν πώς να πολιτευθούν ανάλογα με τις συνθήκες. Μερικοί από τις εκκλησίες ελάμβαναν έπαινο για τον μόχθο τους και την υπομονή τους, αλλά είχαν γίνει αμελείς στην υπηρεσία και στην παρακολούθησι των συναθροίσεων. Μερικοί ήσαν πνευματικώς νεκροί λόγω παραλείψεως να εκτελέσουν όλες τις μορφές της υπηρεσίας του Θεού, και υπήρχε ανάγκη να αφυπνισθούν, να γίνουν επιμελείς στην κατ’ ιδίαν μελέτη, στην παρακολούθησι των συναθροίσεων και στη διακονική δράσι. Ο επίσκοπος πρέπει να λαμβάνη την ηγεσία κατευθύνοντας πάλι την εκκλησία στην προτέρα της αγάπη. Μερικοί ελάμβαναν έπαινο επειδή δεν ενέδιδον σε υλιστικές επιρροές, αλλά υπήρχε κίνδυνος να πέσουν θύματα του πνεύματος του εθνικισμού και των θρησκευτικών δογμάτων. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι προσεκτικός να μη εμπορικοποιή τη θέσι του ούτε να πίπτη θύμα της σεξουαλικής ανηθικότητος ούτε να επιτρέπη να διαφθείρεται μ’ αυτή η εκκλησία. Οι αδελφές πρέπει να κρατούν τη θέσι τους μέσα στην εκκλησία και να συνεργάζωνται, μ’ ένα ήσυχο και πράο πνεύμα, που αρμόζει στις Χριστιανές γυναίκες. Δεν υπάρχει τόπος για χλιαρότητα. Πρέπει κανείς να είναι πλήρως με το μέρος του Ιεχωβά και να εκτιμά τα πνευματικά πλούτη, που προέρχονται από την απόδοσι αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Ιεχωβά.—Αποκάλ. κεφάλαια 1 έως 3.

24. Τι έπρεπε να προστατεύεται στην εκκλησία, και πώς απεστάλησαν οι οδηγίες στις εκκλησίες;

²⁴ Η συμβουλή που εδόθη στους επισκόπους των επτά εκκλησιών της Ασίας έπρεπε να εφαρμοσθή πλήρως, ώστε να μπορέσουν οι εκκλησίες να ευημερήσουν και να μην παραμένη σ’ αυτές κάποια κατάστασις που θα εμπόδιζε την πλήρη ροή του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά. Είναι αξιοσημείωτο εδώ ότι οι οδηγίες πρώτα εδόθησαν στον Ιωάννη επάνω στη γη και έπειτα έπρεπε να μεταβιβασθούν στους επισκόπους των εκκλησιών για ενέργεια σύμφωνα με τις κατευθύνσεις. Ο Ιεχωβά έχει πάντοτε εργασθή μέσω του διοργανωτικού του αγωγού για την εκπλήρωσι του θελήματός του. Είναι Θεός τάξεως, Θεός σκοπού και Θεός αρχών. Το να είναι ένας δούλος του σε αρμονία με την οργάνωσί του και να εργάζεται σε αρμονία με τους επισκόπους του, αδιάφορο σε ποιόν καιρό έζησε, εσήμαινε γι’ αυτόν ευλογία και ευημερία. Αιώνια ζωή είναι η ανταμοιβή εκείνων που ανταποκρίνονται στη στοργική εποπτεία του Ιεχωβά.

Επίσκοποι, Κάμετε τη Διακονία σας Πλήρη

 1. Τι δεν θα καθιστούσε ένα άτομο κατάλληλο για τη θέσι επισκόπου στην εκκλησία;

ΜΗΠΩΣ συμβαίνει να έχετε το προνόμιο να είσθε επίσκοπος στην οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα; Δώστε ευχαριστία στον Ιεχωβά γι’ αυτό το προνόμιο! Μήπως απεκτήσατε αυτή τη θέσι λόγω της δημοτικότητάς σας στην εκκλησία; Μήπως λόγω ενός εκλεκτού μισθού που σας ήταν εξασφαλισμένος κάθε μήνα, ή μήπως λόγω της ειδικής μορφώσεως σας ή της εύγλωττης ομιλίας σας; Γνωρίζετε ότι κανένα απ’ αυτά τα πράγματα δεν σας έβαλε σ’ αυτή τη θέσι. Όχι, διότι αν δεν ανταπεκρίνεσθε στα προσόντα που εκτίθενται στον λόγον του Θεού για τη θέσι του επισκόπου, δεν θα ήσαστε εκεί. Η δημοτικότης δεν αποτελεί προσόν για οποιονδήποτε. Το χρήμα δεν μπορεί να είναι έλξις για οποιονδήποτε ανιδιοτελή. Η πιο καλή μόρφωσις που αποκτάται σε θεολογικό σεμινάριο θα ήταν ανωφελής, και πόσο κενά θα ήσαν τα λόγια σας, αν και ελέχθησαν μ’ ευγλωττία, αν ενδιαφέρεσθε μόνο να γαργαλίζετε τα αυτιά της εκκλησίας!

 2. Τι πράγματι καθιστά ένα άτομο κατάλληλο για θέσι εποπτείας στην εκκλησία, και ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα της καλής ηγεσίας στα περασμένα χρόνια;

² Σεις, επομένως, είσθε στη θέσι σας υπηρεσίας επειδή η ορατή οργάνωσις του Θεού, υπό την διεύθυνσι του αγίου πνεύματός του, είδε κατάλληλο να ‘επιθέση χείρας’ επάνω σας, ναι, να σας διορίση να υπηρετήτε. Η προσπάθειά σας για μεγαλύτερη ωριμότητα και η επίδοσίς σας στη διακονία κατέληξαν σ’ αυτή τη μεγαλύτερη ευθύνη. Είναι μια σοβαρή ευθύνη, διότι σε κάθε στροφή απαντάτε στο άγιο πνεύμα, και όμως είναι μια ευτυχής ευθύνη. Γιατί; Διότι, καθώς το διατυπώνουν τα λόγια του Ιησού, που ανέφερε ο απόστολος Παύλος στους επισκόπους της Εφέσου, «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Η καλή εποπτεία, η επιμελής προσοχή σ’ εκείνους που είναι ολιγώτερο ώριμοι, η φροντίδα να τηρήται η εκκλησία καθαρή για την αληθινή λατρεία και να παραμένη ισχυρή η εκτίμησις για τη διακονία, είναι όλα παράγοντες ουσιώδεις για ένα υγιές, ευτυχές ποίμνιο που αυξάνει. Η οργάνωσις του Ιεχωβά σήμερα, όπως ο οργανωμένος λαός του στο παρελθόν, ευημερεί επειδή εκείνοι που βρίσκονται σ’ αυτήν επιθυμούν με όλη τους την καρδιά να εργάζονται μαζί, με ενότητα, για την εκπλήρωσι του θελήματός του. Αυξάνουν, όχι μόνο σε αριθμούς, αλλά και σε ποιότητα. Καλύτερη διακονία αγρού, με βραχείες, ενδιαφέρουσες ομιλίες στις θύρες, κατέληξε σε αποτελεσματικώτερο κήρυγμα των αγαθών νέων. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την υποβοήθησι ολιγώτερο πεπειραμένων διαγγελέων εβελτίωσε την ποιότητα του έργου. Οι επίσκοποι δίνουν τη δέουσα προσοχή στην οργάνωσι και επισκέπτονται εκείνους που έχουν ανάγκη βοηθείας για να τους ενθαρρύνουν πνευματικώς.

 3. Γιατί δίδονται πολλές νουθεσίες στους επισκόπους από τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του;

³ Πλείστοι επίσκοποι κάνουν μια πολύ καλή εργασία, και τα καλά των έργα δεν μένουν απαρατήρητα από τον Ιεχωβά ή από τους συμμάρτυράς των. «Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες. Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.» (Εβρ. 6:10-12) Επειδή ακριβώς ο επίσκοπος και οι βοηθοί του πρέπει να δείχνουν «την αυτήν σπουδήν» ως το τέλος, γι’ αυτό δίνονται τόσο πολλές συμβουλές στη Σκοπιά, στη Διακονία της Βασιλείας, στις συνελεύσεις και σε άλλες περιπτώσεις όσον αφορά την πιστότητα στις θέσεις εποπτείας.

 4. Γιατί είναι ανάγκη να κάνουν πλήρη τη διακονία των οι επίσκοποι;

⁴ Πόσο κατάλληλη είναι η συμβουλή στον επίσκοπο Τιμόθεο: «Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη»! Υπήρχαν ισχυροί λόγοι για να κάνουν πλήρη τη διακονία των οι επίσκοποι στην εποχή του Τιμοθέου, και οι ίδιοι λόγοι αληθεύουν και σήμερα. Ο απόστολος μάς λέγει στο ίδιο τέταρτο κεφάλαιο: «Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν· αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν· και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.»—2 Τιμ. 4:3-5.

 5. Ποια είναι η σημασία του «πλήρη», και τι προκύπτει όταν ο επίσκοπος φροντίζη πλήρως για τα καθήκοντά του;

⁵ Πώς πρόκειται ο επίσκοπος να κάμη τη διακονία του πλήρη; «Πλήρη» σημαίνει «μ’ ένα πλήρη τρόπο, σ’ ένα πλήρη βαθμό, τελείως, εντελώς, καθ’ ολοκληρίαν.» Αν ένας επίσκοπος εκτελή πλήρως τη διακονία του, δεν αφήνει τίποτε απαρακολούθητο ή μόνο μισοφτιαγμένο. Δίνει την κατάλληλη προσοχή σε όλες τις ευθύνες που αποτελούν μέρος της διακονίας του. Όταν ο επίσκοπος είναι ενθουσιώδης, προοδευτικός και ανήσυχος να εκπληρώση τις ευθύνες του και είναι ταχύς στο ν’ ανταποκρίνεται σε οδηγίες, η εκκλησία συχνά θ’ αντανακλά το ίδιο πνεύμα. Και το αντίστροφο είναι επίσης αληθινό. Αν ο επίσκοπος έχη έλλειψι πρωτοβουλίας, είναι βραδύς στο ν’ ακολουθή εντελώς τις οδηγίες, το ίδιο πνεύμα συνήθως θ’ αντανακλάται στην εκκλησία. Πρώτα απ’ όλα, ο επίσκοπος πρέπει να είναι καλός διάκονος στον αγρό. Πρέπει να γνωρίζη πώς να κηρύττη τα αγαθά νέα αποτελεσματικά, αν πρόκειται να είναι καλός διδάσκαλος των άλλων. Περισσότερα απαιτούνται από τον επίσκοπο, και έτσι πρέπει να υπάρχη καλή διακονία αγρού και επί πλέον καλό ποιμαντικό έργο από μέρους του. «Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.»—Λουκ. 12:48.

 6. Γιατί δεν πρέπει ο επίσκοπος ν’ αποθαρρύνεται αν ορισμένες συνθήκες ανωριμότητος εκδηλώνωνται κατά καιρούς;

⁶ Είναι η εκκλησία σας μια μικρή εκκλησία; Υπάρχει έλλειψις ωρίμων αδελφών για να αναλάβουν την ηγεσία, με συνέπεια να βαρύνη εσάς πολλή ευθύνη; Είναι μήπως η πρόοδος κάπως βραδεία ή ανταποκρίνονται οι αδελφοί με κάποια βραδύτητα; Μην αποθαρρύνεσθε. Ο Ιησούς δεν απεθαρρύνετο όταν ήσαν ολίγοι μόνο συνδεδεμένοι μαζί του. Με καλή επίβλεψι απ’ αυτόν οι αριθμοί ηύξαναν και ηύξανε επίσης η ωριμότης και η ανταπόκρισίς των στη διδασκαλία της αληθείας. Δεν υπάρχει λόγος ο επίσκοπος να φρονή ότι υπηρετεί απλώς ώσπου κάποιος άλλος πιο κατάλληλος να έλθη στη σκηνή. Θυμηθήτε ότι το άγιο πνεύμα σάς διώρισε μέσω της οργανώσεως του Ιεχωβά. Ακολουθείτε εντελώς με πιστότητα τις απαιτήσεις της θέσεως.

 7. Πώς μπορεί ο επίσκοπος να εκτελή στο πρόγραμμά του όλα τα ανατεθειμένα σ’ αυτόν καθήκοντα;

⁷ Η πλήρης εκπλήρωσις της διακονίας από μέρους του επισκόπου δεν απαιτεί πάντοτε περισσότερον καιρό, αλλ’ απαιτεί καιρό καλά δαπανημένο. Ένας επίσκοπος έχει μια βαριά ευθύνη και πολλά καθήκοντα να επιτελέση· αλλά ένα σταθερό, κανονικό βήμα θα κάμη να εκτελεσθούν όλα μέσα στο εβδομαδιαίο του πρόγραμμα. Πρόβλεψις απαιτείται για να δη τι χρειάζεται και να σχεδιάση ανάλογα. Ο επίσκοπος πρέπει να μάθη να αναθέτη κατάλληλα και σε άλλους ευθύνη, καθώς αναλαμβάνει και αυτός επίσης τη δική του μερίδα, σαν τον πιστό Νεεμία, ο οποίος όχι μόνο κατηύθυνε το πώς έπρεπε να γίνη το έργο, αλλά και συμμετείχε στο έργο με τους βοηθούς του. Επωφελείσθε πλήρως όλων των ευκαιριών για την εκτέλεσι των όσων σας ανατίθενται.

 8. Ποια είναι μια πρωταρχική ευθύνη του επισκόπου απέναντι εκείνων που είναι ασθενείς πνευματικώς;

⁸ Αποτελεί ευθύνη του επισκόπου να επισκέπτεται εκείνους που έχουν ανάγκη βοηθείας και να τους ενισχύη πνευματικώς. Πόσο αναψυκτική είναι σ’ αυτούς μια συζήτησις που συγκεντρώνεται στον λόγον του Θεού ή σ’ ένα πρόσφατο άρθρο της Σκοπιάς ή στις ευλογίες μιας πρόσφατης συνελεύσεως! Πότε μπορεί να κάνη αυτή την επίσκεψι; Εκτός από το να διαθέτη χρόνον για να επισκέπτεται αυτούς στα σπίτια τους σε κατάλληλες ώρες, μπορεί να χρησιμοποιή χρόνον για να επισκέπτεται τα κέντρα υπηρεσίας, πριν και μετά από τις συναθροίσεις, και όταν εκπαιδεύωνται διαγγελείς στην υπηρεσία του αγρού. Με το να γνωρίζη τι χρειάζεται και τις γενικές περιστάσεις του καθενός, μπορεί να δημιουργή ευκαιρίες για να εκπληρώνη αυτή τη Χριστιανική ευθύνη που βαρύνει τον επίσκοπο.

 9. Πώς μπορεί ο επίσκοπος να βοηθήση εκείνους που χρειάζονται ενθάρρυνσι και να δώση συμβουλή για προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

⁹ Οι ασθενέστεροι έχουν προβλήματα. Ενώ δεν αποτελεί ευθύνη του επισκόπου το να περιεργάζεται τις ιδιωτικές υποθέσεις των άλλων, εν τούτοις, ενθάρρυνσις και φιλάγαθη συμβουλή απ’ αυτόν θα βοηθήση συχνά έναν αδελφό, που βρίσκεται σε αποθάρρυνσι, για ν’ αντιμετωπίση καλύτερα την κατάστασί του. Δώστε υπόμνησι του λόγου του Θεού. Είναι ισχυρός και έχει την απάντησι για όλα τα προβλήματά μας. Ο επίσκοπος είναι πολυάσχολος, και αν είναι σε μια αρκετά μεγάλη εκκλησία, πολλοί θα επιθυμούν να μιλήσουν μαζί του στις συναθροίσεις, ειδικά αν αυτός είναι ευπρόσιτος και θέλη να βοηθήση τους αδελφούς. Αυτό θ’ απαιτήση να δώση προτεραιότητα σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη να τον ιδούν· αλλιώς, μερικοί θα λάβουν μέγα μέρος του χρόνου του, και άλλοι, βλέποντας ότι είναι πολύ απασχολημένος, θα διστάσουν να τον πλησιάσουν. Ο επίσκοπος δεν πρέπει ποτέ να είναι πάρα πολύ απασχολημένος ή πάρα πολύ αναμεμιγμένος σε άλλες υποθέσεις, ώστε να μη διαθέτη καιρό να μιλήση μ’ εκείνους που είναι δειλοί ή διστακτικοί να συζητήσουν την πνευματική τους ευεξία ή να ζητήσουν βοήθεια.

10. Πώς μπορούν όλοι στην εκκλησία να συνεργάζονται μ’ εκείνους που λαμβάνουν την ηγεσία στην εκκλησία, και, εκτός από την ενθάρρυνσι, τι χρειάζεται κατά καιρούς για να εξασφαλίζεται ενότης;

¹⁰ Ο επίσκοπος πρέπει να μπορή να προσαρμόζεται σε καταστάσεις που εγείρονται. Πρέπει να είναι φιλάγαθος και διακριτικός, αλλ’ όμως κατά καιρούς είναι ανάγκη να νουθετή τους ατάκτους. «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας. Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας. Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας.»—1 Θεσ. 5:12-15.

11. Πώς πρέπει ο επίσκοπος να δίνη προσοχή στην πνευματική ευεξία του και στο πρόγραμμά του εκτελέσεως καθηκόντων;

¹¹ Ένας καλός επίσκοπος πρέπει να παραμένη ισχυρός στην πίστι ο ίδιος και συγχρονισμένος στις ευθύνες του. Πρέπει να διαθέτη χρόνον τακτικά για κατ’ ιδίαν μελέτη και για προπαρασκευή των συναθροίσεων, κατανοώντας ότι μια καλή πνευματική δίαιτα είναι πολύ αναγκαία για τον εαυτό του και για ένα υγιές ποίμνιο. Δεν μπορεί να περιμένη ως την τελευταία στιγμή για να κάμη την προετοιμασία του. Αυτό είναι αναβολή και δείχνει ότι λείπει ένα καλό πρόγραμμα. Το να μην περιμένη ως την τελευταία στιγμή του παραχωρεί χρόνον για να σκεφθή τα πράγματα και να βλέπη προς τα εμπρός και έτσι ν’ αποφεύγη οποιαδήποτε άσοφη κίνησι. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι αξιόπιστος, και στην ώρα του, πράγμα που σημαίνει επίσης ότι και οι συναθροίσεις πρέπει να είναι στην ώρα των. Πρέπει ν’ αποτελή εξαίρεσι όταν οι συναθροίσεις υπερβαίνουν τον προσδιωρισμένον χρόνον. Όλοι στην εκκλησία πρέπει να γνωρίζουν τι να περιμένουν, ώστε να μπορούν να συνεργασθούν. Οι καλές συνήθειες είναι μεταδοτικές, Αν ο επίσκοπος έχη μια καλή τακτική κι ένα καλό πρόγραμμα, και άλλοι θα τείνουν ν’ ακολουθήσουν.

12. Για να εξασφαλισθή καλή οργάνωσις, τι απαιτείται συνεχώς από μέρους του επισκόπου;

¹² Ακρίβεια απαιτείται από μέρους του επισκόπου στη διευθέτησι της δράσεως της εκκλησίας. Οι διακονικοί υπηρέται διορίζονται για να τον βοηθούν. Πρέπει να υπάρχη στενή συνεργασία μεταξύ όλων όσοι βρίσκονται σε θέσεις προσδιορισμένων καθηκόντων. Ο επίσκοπος πρέπει να λαμβάνη την ηγεσία, και όμως δεν είναι ένας διευθυντής. Εξ άλλου, πρέπει να τυγχάνη σεβασμού ως ο κυρίως υπεύθυνος στο να κατευθύνη τις υποθέσεις της εκκλησίας, θα χρειάζεται να συνεργάζεται στενά με τους βοηθούς του και να τους εκπαιδεύη όταν είναι ανάγκη, έτσι ώστε το έργον των να εκτελήται επίσης πλήρως. Όλα τα μέρη της εκκλησίας απαιτούν επιθεώρησι, έλεγχο, προσαρμογή, προτροπή, εξομάλυνσι πραγμάτων, βελτίωσι συνεργασίας, λείανσι τραχειών θέσεων, και ούτω καθεξής. Όλη η δράσις πρέπει να προχωρή ομαλά, αλλά όχι με τόση γοργότητα ή τόσο ψυχρή αποτελεσματικότητα ώστε οι ανάγκες των προβάτων να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν.—1 Πέτρ. 5:1-4.

13. Πώς ατομική προσοχή δίδεται στον καθένα στην οργάνωσι, και τι μπορεί να κάμη ο επίσκοπος για να βελτιώση αυτή τη διευθέτησι;

¹³ Όχι ανόμοια με τη διοργάνωσι των Ισραηλιτών υπό τον Μωυσή, η εκκλησία είναι διηρημένη σε ομίλους δέκα ή περισσοτέρων, με βοηθούς του επισκόπου διωρισμένους να φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες κάθε ομάδος. Εδώ ακριβώς μπορεί να δίδεται ατομική προσοχή. Σ’ αυτά τα κέντρα υπηρεσίας γίνεται κάθε εβδομάδα μελέτη βιβλίου και διευθετείται δράσις του αγρού από αυτές τις βασικές τοποθεσίες. Η Εταιρία εισηγήθη ένα πρόγραμμα για να επισκέπτεται ο επίσκοπος αυτά τα κέντρα υπηρεσίας και να εξελέγχη την πρόοδο τους. Ως επίσκοπος θα φροντίζη να βλέπη πώς προοδεύει ο όμιλος, τόσο σε πνευματική γνώσι, όσο και στο κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ο οδηγός μελέτης βιβλίου είναι υπεύθυνος να λαμβάνη την ηγεσία, ο δε επίσκοπος επιθεωρεί πώς διεξάγεται η μελέτη και πώς ο όμιλος οδηγείται στη διακονία του αγρού. Υπάρχουν μήπως κάποια προβλήματα, όσον αφορά την κάλυψι του τομέως με το άγγελμα και την παρακολούθησι των ενδιαφερομένων με επανεπισκέψεις και Γραφικές μελέτες, ώστε κατάλληλα να συναθροισθούν τα «άλλα πρόβατα»; Εργάζεται ο όμιλος μαζί με ενότητα; Λειτουργεί αποτελεσματικά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα; Ίσως ο όμιλος γίνεται κάπως μεγάλος και χρειάζεται να σχηματισθή ένας νέος όμιλος. Τότε μπορεί να υπάρχη μια ιδιαίτερη αδυναμία στη δράσι του αγρού ή στην υποστήριξι της μελέτης. Ο επίσκοπος μπορεί φιλάγαθα να μιλή με τον όμιλο και τα άτομα καθώς χρειάζεται για να ενθαρρύνη σε μεγαλύτερη δράσι και πιστότητα.

14, 15. Ποια πρόσθετη ευθύνη βαρύνει τον επίσκοπο, καθώς και όλους όσοι είναι συνδεδεμένοι στην εκκλησία, όσον αφορά την καθαρότητα της οργανώσεως;

¹⁴ Πλήρης εκτέλεσις της διακονίας από μέρους του επισκόπου απαιτεί επίσης επιμέλεια στο να διατηρήται η οργάνωσις καθαρή. Ενώ ο επίσκοπος και οι δύο άλλοι αδελφοί της υπηρεσιακής επιτροπής της εκκλησίας έχουν την κυρία ευθύνη να φροντίζουν για την καθαρότητα της οργανώσεως, ευθύνη βαρύνει και όλους στην εκκλησία να εμποδίζουν το να διαπεράση κάποια ζύμη την εκκλησία και να την διαφθείρη. Η επιτροπή πρέπει να παρατηρή «μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού· “μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν,” και δια ταύτης μιανθώσι πολλοί· μήπως ήναί τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού.»—Εβρ. 12:15, 16.

¹⁵ Ο επίσκοπος και οι βοηθοί του θα είναι προσεκτικοί να μην περιεργάζωνται τις προσωπικές υποθέσεις των άλλων. Οι προσωπικές υποθέσεις συχνά μπορούν και πρέπει να τακτοποιούνται με το ν’ ακολουθήται η Γραφική πορεία ενεργείας που περιγράφεται στο κατά Ματθαίον 18:15, 16. Αν είναι ανάγκη, μια υπόθεσις μπορεί να χρειάζεται την προσοχή της εκκλησίας μέσω των αντιπροσωπευτικών της μελών, της επιτροπής, και τούτο μπορεί να γένη σε αρμονία με το Ματθαίος 18:17. Μια ισχυρή και δραστήρια εκκλησία ενδυναμώνεται απέναντι των παρεισδύσεων της πονηρίας.

16. Πώς εξεικόνισε ο Ιησούς τη σπουδαιότητα του να λάβωμε φροντίδα για τα συμφέροντα της Βασιλείας που μας είναι εμπιστευμένα, είτε μας εξεχωρήθησαν πολλά είτε ολίγα;

¹⁶ Ο Καλός Ποιμήν, Χριστός Ιησούς, ετόνισε τη σπουδαιότητα της επιμελούς εκτελέσεως από τους επισκόπους τού ανατεθειμένου σ’ αυτούς έργου, μέσω μιας παραβολής. Σε τρεις δούλους εδόθησαν μναι για να εμπορευθούν μ’ αυτές. Ο πρώτος δούλος με σκληρή εργασία μπόρεσε να μετατρέψη τη μία μνα σε δέκα μνας. Έλαβε λόγια επαίνου από τον κύριο: «Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων.» Ο δεύτερος δούλος έλαβε μία μνα και την μετέτρεψε σε πέντε μνας. Και αυτός επίσης έλαβε ένα «Εύγε» και του εδόθη εξουσία επάνω σε πέντε πόλεις. Ένας τρίτος έλαβε μία μνα, αλλά φοβήθηκε να την διακινδυνεύση ή να τη χάση· την έκρυψε, λοιπόν. Ο κύριος στην επιστροφή την πήρε απ’ αυτόν με μια επίπληξι και την έδωσε σ’ εκείνον που είχε δέκα. Αυτό εξεικονίζει καλά τη σπουδαιότητα της βελτιώσεως, προαγωγής και αυξήσεως των συμφερόντων της Βασιλείας που είναι εμπιστευμένα στη φροντίδα μας.—Λουκ. 19:15-27.

17. Γιατί οι επίσκοποι πρέπει να είναι επιμελείς στο να φροντίζουν καλά για ό,τι είναι εμπιστευμένο στη φροντίδα τους, και πώς ο Ιησούς έδωσε καλό παράδειγμα επισκόπου;

¹⁷ Οι επίσκοποι ιδιαίτερα είναι υπεύθυνοι να φροντίζουν πιστά για τα συμφέροντα του Βασιλέως εδώ στη γη ως για κάτι εμπιστευμένο σ’ αυτούς, αποβλέποντας στον καιρό που ο Κύριος θ’ απαιτήση λογαριασμό των αποτελεσμάτων του έργου των. Εκείνο που σας ανετέθη μπορεί να είναι βαρύ και κατά καιρούς μπορεί να είσθε καταπονημένοι καθώς εργάζεσθε επιμελώς για να εκτελέσετε ό,τι απαιτείται. Εξ άλλου, εκείνο που σας ανετέθη μπορεί να φαίνεται σ’ εσάς μικρό και, κατά συνέπειαν, μπορεί να του δώσετε ολίγη μόνο προσοχή. Θυμηθήτε, εκείνος, που είναι πιστός στα ολίγα, θα είναι πιστός και στα πολλά. Φροντίστε καλά για οποιαδήποτε ευθύνη και για όλες τις ευθύνες που σας εδόθησαν από τον Ιεχωβά, πάντοτε αποβλέποντας σ’ αυτόν για να λάβετε τη δύναμι και τη σοφία που σας χρειάζονται για να εκτελέσετε το έργο σας καλά. Ο Ιησούς ήταν ένα καλό παράδειγμα επισκόπου από αυτή την άποψι. «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Αργότερα σε προσευχή στον Ιεχωβά είπε: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω.»—Ιωάν. 17:4.

18. Πώς ο απόστολος Παύλος έδωσε καλό παράδειγμα επισκόπου ή οικονόμου στην οργάνωσι του Θεού;

¹⁸ Ο απόστολος Παύλος ενεθάρρυνε άλλους να τον ακολουθούν όπως ακριβώς αυτός ακολουθούσε τον Χριστό. Εξετάζοντας την «οικονομία» του, είπε: «Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω. Επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν.» (1 Κορ. 9:16, 17) Αργότερα, στον Τιμόθεο, μέσα στην τελευταία κανονική επιστολή του, ανέφερε: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»—2 Τιμ. 4:6-8.

19. Ποια πρέπει να είναι η διάθεσις όλων εν σχέσει με μεγαλύτερα προνόμια στην οργάνωσι του Ιεχωβά, και ποια θα είναι η ανταμοιβή στον καθένα, ανάλογα με το πώς υποτάσσεται στη διεύθυνσι του Ιεχωβά ως του μεγάλου Επισκόπου;

¹⁹ Επίσκοποι, αποδειχθήτε πιστοί και εκτελέστε πλήρως τη διακονία σας όπως έκαμαν αυτοί που είναι καλά παραδείγματα. Βοηθοί υπηρέται και οδηγοί, χωρίς φιλοδοξία και απληστία, αναζητήστε μεγαλύτερα προνόμια, στέκοντας πάντοτε έτοιμοι να αναλάβετε ολοένα περισσότερη ευθύνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Και, είτε είσθε ένας επίσκοπος είτε ένας ταπεινός κήρυξ των αγαθών νέων, να θυμάστε τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς τους Εβραίους: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.» (Εβρ. 13:17) Η ημέρα της επιθεωρήσεως είναι παρούσα. Ο Ιεχωβά λαμβάνει από όλα τα έθνη εκείνους που είναι άξιοι αιωνίου ζωής, για να ζήσουν υπό την βασιλεία του Υιού του. Αυτή εξεικονίσθη από τον Ιωάννη ως μια λάμπουσα πόλις, της οποίας οι πύλες παραμένουν ανοιχτές για να δέχονται όλους όσοι διψούν δικαιοσύνη. «Και δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν ουδέν το οποίον μιαίνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψεύδος· αλλά μόνον οι γεγραμμένοι τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου.»—Αποκάλ. 21:27.

Ο Πιστός Δημιουργός

«Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.»—Έξοδ. 34:6.

 1, 2. Ποιες είναι μερικές από τις σύγχρονες ιδέες περί «Θεού»;

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ να λατρεύη κανείς κάποιον ή κάτι είναι έμφυτη σε όλους τους ανθρώπους. Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές και διάφορες ιδέες περί «Θεού». Μερικοί λέγουν, Δεν μπορώ να κατανοήσω τον «Θεό», και δεν κάνουν καμμιά προσπάθεια να κατανοήσουν. Άλλοι λέγουν, Δεν υπάρχει Θεός. Εν τούτοις, λατρεύουν το «εγώ», τους αθλητικούς ήρωας, τους κινηματογραφικούς αστέρας και τα όμοια. Έπειτα υπάρχουν άλλοι, των οποίων η αντίληψις περί «Θεού» παριστάνεται σε μια μυστική τριάδα, σ’ ένα φωτοστεφανωμένον άγιο ή Βούδδα, ή σε κάποιον δαπανηρό θρησκευτικό ναό. Μερικοί θεοί είναι θεοί που φαίνονται άκακοι, θεοί «καλής τύχης». Άλλοι είναι οι με στοργή περιβαλλόμενες ψυχές πολεμιστών, ή πνεύματα προγόνων που λέγεται ότι επιστρέφουν σε ωρισμένες εορτάσιμες ημέρες για να λάβουν τις σπάταλες προσφορές τροφής και ποτού που κάνουν οι επιζώσες οικογένειες των.

² Σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα υπάρχουν πλήθη νέων θεών, ή παλαιών θεών με νέα ονόματα. Ένας όμιλος από είκοσι πέντε Καθολικούς και Διαμαρτυρόμενους θεολόγους της Αμερικής έδωσε προσφάτως σε μερικούς απ’ αυτούς τα ονόματα «φυσική δύναμις και άνεσις», «οικονομική ασφάλεια», «γόητρον», «φύλον», «επιστήμη», «κοινωνική θέσις», «ατομική δύναμις», «σεξουαλική επιθυμία» και «πόλεμος».a Ακόμη και τα Σοβιέτ έχουν τους θεούς των, όπως τον Μαρξ, τον μονήρη Λένιν και τον «θεόν των φρουρίων».—Δαν. 11:38, ΜΝΚ.

 3. Ποιες σαφείς δηλώσεις κάνει η Βίβλος για τον πιστό Θεό;

³ Απέναντι της συγχύσεως του κόσμου περί «Θεού», τι χαρά είναι να διαβάζωμε τις σαφείς δηλώσεις της Βίβλου για τον πιστό Θεό και Δημιουργό, ο οποίος είναι «πολυέλεος και αληθινός»! Αυτός είναι που εκφράζει πιστή αγάπη προς το πλάσμα του τον άνθρωπο, οδηγώντας τον σε κατευθύνσεις δικαιοσύνης και διδάσκοντάς τον την αλήθεια των αιωνίων σκοπών Του. Αυτός είναι όχι μόνο ο αληθινός Θεός και Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους, αλλά και ο αξιόπιστος Φίλος ανθρώπων πίστεως. (Γεν. 5:22-24· 6:9· Ιάκ. 2:23) Εκείνοι που γίνονται φίλοι αυτού του στοργικού Θεού ευφραίνονται ν’ ακούουν το όνομά του και να ονομάζονται με το όνομά του, διότι αυτό το όνομα φέρει μαζί του κάθε τι που πρέπει να υπεραγαπάται προς την κατεύθυνσι του ελέους, της πιστότητος και της αληθείας.

 4, 5. (α) Πώς ο Δημιουργός ο ίδιος έκαμε διακήρυξι όσον αφορά το όνομά του; (β) Ποιο βάθος εννοίας έχει το όνομά του για κείνους που αυτός ευνοεί;

⁴ Ποιος θα μπορούσε να είναι περισσότερο αρμόδιος να κάμη γνωστό το ένδοξο όνομα του Θεού, του Δημιουργού, από τον πιστό Δημιουργό τον ίδιο; Και αυτό κάνει! Ακούστε τα λόγια του προς τον προφήτη Μωυσή: «Και παρήλθεν ο Ιεχωβά έμπροσθεν αυτού, και εκήρυξε: ‘Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός’.» (Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ) Τι έμφασι δίδει στο γεγονός ότι έχει όνομα! Είναι ένα όνομα που τον προσδιορίζει ως τον Μέγαν Θεόν Προθέσεων, ο οποίος εκπληρώνει το θέλημά του με βέβαιη επιτυχία, Ιεχωβά! Ιεχωβά! Είναι το όνομα το υπεράνω όλων των άλλων ονομάτων—αμετάβλητο, αιώνιο και που εκφράζει τη μεγαλοπρεπή προσωπικότητα του πιστού Δημιουργού του ίδιου.—Ησ. 55:8-11.

⁵ Στον νέο κόσμο, που σκοπεύει ο Ιεχωβά να δημιουργήση, το απαράμιλλο όνομά του θα εξυψώνεται επάνω από όλους τους ουρανούς. Και η γη, επίσης, θα γίνη ένα αγιαστήριο για τον αίνο του. Τότε θα εκπληρωθή η ένδοξη υπόσχεσίς του: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.» (Αποκάλ. 21:3, 4) Αυτή η ευτυχής σχέσις μεταξύ Θεού και ανθρώπου θα είναι τόσο στενή και θα αφθονή τόσο από την υπεροχή του ελέους, ώστε η ζωή στον νέο κόσμο θα υπερχειλίζη από χαρά και αγαλλίασι. (Ησ. 65:17, 18) Ένας πιστός Φίλος και Δημιουργός πράγματι! Ένας Θεός ελεήμων και φιλάνθρωπος, και διακρινόμενος από όλους τους «μη θεούς» αυτού του διεφθαρμένου κόσμου με το μοναδικό, το ασύγκριτο, το μεγαλοπρεπές όνομά του—ΙΕΧΩΒΑ!—Ψαλμ. 115:1-4· Ησ. 37:18-20, ΜΝΚ.

Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ

 6. (α) Τι πρέπει να εμπνέουν σ’ εμάς τα πιστά δημιουργήματα του Ιεχωβά; (β) Πώς ψάλλονται στους ουρανούς οι αίνοι του δημιουργού;

⁶ Παρατηρήστε την πιστότητα του Ιεχωβά όπως εκφράζεται στα δημιουργήματά του. Δεν εμπνέει τούτο και σ’ εμάς πιστότητα στο να μελετούμε τον λόγον του και να πράττωμε το θείο του θέλημα; (Ψαλμ. 19:1, 14) Από αμνημονεύτων χρόνων τα πλήθη του ουρανού αινούσαν τον Ιεχωβά για τα πιστά δημιουργήματα του. (Ιώβ 38:4-7) Ως την ημέρα αυτή, η πιστή αυτή οργάνωσις ζώντων πλασμάτων προσφέρει «δόξαν και τιμήν και ευχαριστίαν εις τον καθήμενον επί του θρόνου, εις τον ζώντα εις τους αιώνας των αιώνων». Εκείνοι που ηγοράσθησαν από τη γη για να κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία με τον Χριστό Ιησού, τον Υιόν του Θεού, αναλαμβάνουν επίσης το άσμα του αίνου: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»—Αποκάλ. 4:9-11, ΜΝΚ.

 7. Πώς παρατηρείται σκοπός στη δημιουργία της γης από τον Ιεχωβά;

⁷ Οι δημιουργίες του Ιεχωβά αφθονούν από θαυμαστό σκοπό. Μολονότι η γήινη δημιουργία είναι μια μικρότερη αντανάκλασις της δόξης της ουρανίας δημιουργίας, όμως εμείς επάνω στη γη μπορούμε να θαυμάζωμε για τη γενναιόφρονα προμήθεια που έκαμε ο Θεός για το ανθρώπινο γένος. Έθεσε στη θέσι των τον ήλιο, τη γη και τη σελήνη, όλα σε κατάλληλη σχέσι μεταξύ των, έτσι ώστε η γη να εφοδιάζεται με θερμότητα, φως και ενέργεια, με νύχτα και ημέρα, με τις εποχές και τις παλίρροιες. Οι φυσικές δυνάμεις της γης ισορροπήθησαν όλες θαυμαστά, σύμφωνα με το σχέδιο της μεγάλης Δημιουργικής διανοίας. Αληθινά, «μεγάλα τα έργα του Ιεχωβά, εξηκριβωμένα υπό πάντων των ηδυνομένων εις αυτά. Ένδοξον και μεγαλοπρεπές το έργον αυτού, και η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα. Αξιομνημόνευτα έκαμε τα θαυμάσια αυτού.—Ψαλμ. 111:2-4, ΜΝΚ.

 8. Για ποιες επίγειες προμήθειες πρέπει ο άνθρωπος να αποδίδη στον Δημιουργό εγκάρδιες ευχαριστίες και αίνο;

⁸ Αυτά τα έργα εκπλήττουν με τη σοφία τους και την έκτασί τους. Πόσο πλούσιο είναι το απόθεμα της γης σε ορυκτά και έλαια, και πόσο άφθονο εκείνο το ουσιωδώς χρήσιμο στοιχείο—το νερό! Ο Ιεχωβά έκαμε επίσης τον αέρα για να τον αναπνέη ο άνθρωπος, και να διατηρήται σε δροσερότητα και καθαρότητα—μια προμήθεια που οι αχάριστοι άνθρωποι κατεχράσθησαν σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με καπνό και ραδιενέργεια. (2 Τιμ. 3:1, 2) Παρήγαγε μια άφθονη ποικιλία φυτικής ζωής, προικισμένης με αξιοσημείωτες δυνάμεις φωτοσυνθέσεως, με την οποία το ηλιακό φως συλλαμβάνεται και οικοδομείται σε τροφή που είναι πλούσια σε ενέργεια. Και τι ευρεία σειρά εδεσματολογίων ετοίμασε για τη μέλλουσα απόλαυσι του ανθρώπου! Επί πλέον, εδημιούργησε την έγχρωμη παράταξι ψαριών, πουλιών και ζώων, για την εξυπηρέτησι και ευχαρίστησι του ανθρώπου. Αληθινά η από τον Θεό προετοιμασία και προμήθεια της γης ως δώρου του για το ανθρώπινο γένος είναι ένα υπέρτατο παράδειγμα της πιστότητός του και του ελέους του. Τι εγκάρδιο θαυμασμό και αίνο πρέπει να διεγείρη ανάμεσα στους Θεοσεβείς ανθρώπους!—Ψαλμ. 37:29· Ιώβ 12:7-10.

 9, 10. Από ποιες απόψεις ο άνθρωπος ο ίδιος είναι ένα αριστούργημα ανάμεσα στα δημιουργήματα του Ιεχωβά;

⁹ Δημιουργώντας τον ίδιο τον άνθρωπο, ο Ιεχωβά επρομήθευσε διάνοια, σώμα, μια σειρά οργάνων και ικανότητα και δεξιότητα για εργασία, τα οποία είναι θαύμα θαυμάτων σε όλη την υλική δημιουργία. Παρατηρήστε, παραδείγματος χάριν, τις Θεόδοτες ικανότητες της λαλιάς, της ακοής, της γραφής και της αναγνώσεως. Ο άνθρωπος του Θεού, αν και πεσμένος από την τελειότητα, μπορεί να αναφωνή: «Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο.»—Ψαλμ. 139:14.

¹⁰ Τι θαυμαστό αριστούργημα κατασκευής είναι ο ευθύς ανθρώπινος σκελετός! Το σχέδιο και η ισορροπία του σώματος, η μηχανική του και η χημεία του, και το καταπληκτικό σύστημα των νεύρων, της διανοίας και των αισθήσεων, δεν έχουν το όμοιό των στις ανθρώπινες επιστημονικές επιτεύξεις. Συλλογισθήτε εκείνους τους δέκα θαυμαστά σχεδιασμένους μοχλούς, τα ανθρώπινα δάκτυλα. Ακόμη και ο ευφυέστερος μηχανικός δεν θα μπορούσε ποτέ να έχη επινοήσει, ή κατασκευάσει, κάτι τόσο ωραίας χρησιμότητος. Συλλογισθήτε, επίσης, ότι καμμιά ανθρώπινη παραγωγή σ’ αυτή τη γη, από ένα μικροσκοπικό «τρανσίστορ» ως ένα ισχυρό υπερωκεάνειο, δεν θα μπορούσε να έχη κατασκευασθή χωρίς τον επιδέξιο χειρισμό αυτών των Θεοδότων δακτύλων.—Παροιμ. 31:10-13.

11. Πώς το θαύμα της αναπαραγωγής δείχνει την πιστότητα του Δημιουργού;

¹¹ Μια περαιτέρω στοργική προμήθεια του πιστού Δημιουργού προς τον άνθρωπο, είναι ότι τον επροίκισε με τη δύναμι της αναπαραγωγής του είδους του. «Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γέν. 1:27, 28) Υπάρχει κάτι τόσο θαυμαστό στο βασίλειο της υλικής δημιουργίας όπως αυτό το θαύμα της αναπαραγωγής; Κανείς εξωτερικός αρχιτέκτων ή φωτογραφικό σχεδιάγραμμα δεν καθορίζει τη μορφή που θα λάβη ένα αναπτυσσόμενο έμβρυο. Το ωοκύτταρο, μια και έγινε γόνιμο, διαιρείται και πολλαπλασιάζεται μόνο του. Με θαυματουργικές μεθόδους—σχεδιασμένες από τον πάνσοφο Δημιουργό και διαβιβαζόμενες μέσα από κάθε γενεά του ανθρωπίνου γένους—το έμβρυο αναπτύσσεται σύμφωνα με το πρότυπο, παράγοντας κεφαλή, σώμα, βραχίονας και σκέλη. Δεν χρειάζεται να εισαχθούν εξωτερικά οικοδομικά υλικά για να διαμορφωθούν εκείνα τα σπινθηρίζοντα μάτια, εκείνη η ισχυρή καρδιά, ή η μαλακή κόμη, που θα παράσχη ομορφιά και προστασία. Όλα παράγονται με θαυμάσιο τρόπο από το χημικό εργαστήριο των πάντοτε πολλαπλασιαζομένων κυττάρων. Ως κατάληξις αυτής της από τον Θεό διατεταγμένης μεθόδου, γεννάται ένα άλλο βρέφος, με προοπτική περαιτέρω αναπτύξεως ως την πλήρη ακτινοβολία της ανδρικής ή γυναικείας φύσεως. Αληθινά μπορούμε να ευχαριστούμε και αινούμε τον πιστό Δημιουργό για τη διάταξί του, με την οποία έχομε λάβει το δώρο της ανθρωπίνης ζωής.—Ψαλμ. 139:15-17· Εκκλησ. 11:5.

12. Πώς πρέπει το ανθρώπινο γένος να εκφράση τις ευχαριστίες του για τις προμήθειες του Θεού;

¹² Με τελειότητα σοφίας ο Ιεχωβά εδημιούργησε τη γη για τον άνθρωπο και τον άνθρωπο για τη γη. Με ευγνωμοσύνη όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει να διακηρύξη: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά. Ιεχωβά Θεέ μου, εμεγαλύνθης σφόδρα· τιμήν και ευπρέπειαν είσαι ενδεδυμένος. Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, ω Ιεχωβά! τα πάντα εν σοφία εποίησας.» Ο θνητός άνθρωπος πρέπει να θέλη να χρησιμοποιή όλο το Θεόδοτο σώμα του, τις ικανότητές του και τη ζωτική του δύναμι προς τιμήν του Θεού του και Πλάστου του. Η έκφρασίς του πρέπει να είναι: «Η γη, ω Ιεχωβά, είναι πλήρης του ελέους σου· δίδαξόν με τα διατάγματα σου. Πάντα τα προστάγματα σου είναι πιστότης.»—Ψαλμ. 104:1, 24· 119:64, 86, ΜΝΚ.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

13. Γιατί μπορεί ο άνθρωπος να είναι ευγνώμων επειδή επλάσθη κατ’ εικόνα του Θεού και του Υιού του;

¹³ «Δίδαξόν με τα διατάγματά σου.» Πόσο κατάλληλη είναι αυτή η αίτησις! Το έλεος του πιστού Δημιουργού πρέπει να υποκινήση τη Θεόδοτη ανθρώπινη διάνοια να κάμη μια τέτοια ακριβώς ικεσία. Τι θαυμαστή ικανότης είναι η ικανότης της διανοίας! Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα για το ότι «είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών»! Έτσι ο Ιεχωβά έθεσε στον θνητό άνθρωπο θεοσεβή νοημοσύνη και ιδιότητες διανοίας, που τόσο θαυμαστά ασκούν Αυτός και ο αγαπητός Του ουράνιος Υιός. Ο άνθρωπος επλάσθη με την ικανότητα να εκτιμά τις θείες αρχές που θα κυβερνούσαν την ύπαρξί του. Οι νόμοι του Θεού εξετέθησαν σαφώς σ’ αυτόν. Με στοργική υπακοή ο άνθρωπος μπορούσε τώρα να δείξη ευγνωμοσύνη για όλη τη γενναιόδωρη προμήθεια του Ιεχωβά στον επίγειο παράδεισο.—Γέν. 1:26-31.

14, 15. (α) Σε τι απέτυχε ο Αδάμ, και με ποιο αποτέλεσμα στο ανθρώπινο γένος; (β) Πώς ενήργησε τώρα ο Δημιουργός για την εκτέλεσι του θελήματός του όσον αφορά τη γη;

¹⁴ Ο πρώτος άνθρωπος απεδείχθη άπιστος σ’ αυτή την ένδοξη παρακαταθήκη, και ως αποτέλεσμα ο θάνατος εβασίλευσε πάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος. (Ρωμ. 5:12-14) Τι χονδροειδής αγνωμοσύνη από μέρους του Αδάμ! Εν τούτοις, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να είναι πάντοτε πιστός στον θείο του σκοπό όσον αφορά αυτή τη γη, η οποία εδημιουργήθη για να γίνη ένας παγγήινος παράδεισος προς αίνον του. (Ησ. 45:18, 19) Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, απέστειλε τον αγαπητό του Υιό στη γη για να κάμη γνωστό το όνομα του πιστού Δημιουργού και να γίνη αντίλυτρον για κείνους που εξασκούν πίστι στην προμήθεια του Θεού.—Ιωάν. 1:14· 3:16· 17:6.

¹⁵ Αυτός ο Υιός, Ιησούς Χριστός, ήταν πιστός στη μαρτυρία του για τον Ιεχωβά, ακόμη και ως ένα σκληρό θάνατο επάνω σε ξύλο. (Αποκάλ. 1:5· 3:14) Για τούτο ο Ιεχωβά ανέστησε τον Υιό του και τον εξύψωσε στα δεξιά Του, στη θέσι της ευνοίας Του στους αοράτους ουρανούς. Από το 1914 μ.Χ. ο Υιός κυβερνά στη βασιλεία του Θεού, έχοντας λάβει εξουσία και δύναμι για την εκτέλεσι του θελήματος του Δημιουργού όσον αφορά αυτή τη γη. Εκλήθη «Πιστός και Αληθινός» και σε αρμονία με τούτο προετοιμάζεται τώρα να διεξαγάγη τον δίκαιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, για τον σκοπό του καθαρισμού του ουρανού και της γης και από το τελευταίο ίχνος πονηρίας.—Αποκάλ. 19:11-21.

16. Ποια νέα κτίσι παρήγαγε ο Ιεχωβά, και ποια προσδοκία βρίσκεται εμπρός για το ευπειθές ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Με πιστότητα στον σκοπό του ο Ιεχωβά παρήγαγε τώρα μια νέα κτίσι: «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα.» (2 Κορ. 5:17) Αυτοί οι «εν Χριστώ» είναι οι «κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» μέσα από το ανθρώπινο γένος, και θα κυβερνήσουν ως βασιλείς με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία του για την ευλογία των εθνών του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Ήδη «όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση», έχει συναχθή από 185 έθνη και νησιωτικές περιοχές της γης, και προετοιμάζεται να επιζήση πέρα από το τέλος αυτού του κόσμου, για αιώνια ζωή στην επίγεια επικράτεια της Βασιλείας.—Αποκάλ. 17:14· 14:3· 7:4, 9-17· Ματθ. 25:31-34.

17. Τι απαιτείται από όλους όσοι θα εισέλθουν στον νέο κόσμο του Δημιουργού, και ποια παραδείγματα πρέπει ν’ ακολουθήσουν αυτοί;

¹⁷ Πιστότης και ακεραιότης απαιτούνται από όλους όσοι θα εισέλθουν στον δίκαιο νέο κόσμο του Δημιουργού. Ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι πιστός σε όλη τη δημιουργία του και τη δράσι του, οι δε αφιερωμένοι Χριστιανοί πρέπει επίσης να καλλιεργούν αυτή την ιδιότητα. «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Ο Χριστός Ιησούς είναι επίσης εξέχων στην πιστότητά του να πράττη το θείο θέλημα. Ο Ψαλμός 40:8 εξεπληρώθη αληθινά σ’ αυτόν: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» Κι εμείς επίσης μπορούμε να έχωμε τον νόμον του Θεού γραμμένον στα ενδόμυχά μας με το να μελετούμε με προσευχή τον λόγον του, με το να έχωμε συνεχή επικοινωνία με τον λαόν του σε συνάθροισι και σε υπηρεσία, και με το ν’ ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες της επιδοκιμασμένης οργανώσεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους.—Ματθ. 24:14, 45-47.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΙΣ ΘΕΙΕΣ ΑΡΧΕΣ

18. (α) Ποια είναι η προσευχή εκείνων που υποστηρίζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας; (β) Πώς ο Θεός αποδεικνύεται πιστός σε καιρό δοκιμασίας;

¹⁸ Σ’ αυτή την πονηρή ημέρα, η προσευχή μας είναι «να τρέχη ο λόγος του Ιεχωβά και να δοξάζηται». Αν όλοι κρατούμε ακεραιότητα για την υποστήριξι των συμφερόντων της Βασιλείας, τότε ασφαλώς θα εξακολουθήσωμε να συμμετέχωμε σε μια μεγαλειώδη επέκτασι του έργου. Επί πλέον, ο πιστός Δημιουργός θα μας ενισχύση να σταθούμε απέναντι των ραπισμάτων του κόσμου του Σατανά. «Πιστός όμως είναι ο Κύριος, όστις θέλει σας στηρίξει και φυλάξει από του πονηρού.» (2 Θεσ. 3:1-3, ΜΝΚ) Σε καιρούς πειρασμού και διωγμού θα εύρωμε δύναμι στις περαιτέρω υποσχέσεις του: «Πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1 Κορ. 10:13) «Ώστε και οι πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού, ας εμπιστεύωνται τας εαυτών ψυχάς εις αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία.» (1 Πέτρ. 4:19) Να έχετε πάντοτε εμπιστοσύνη ότι πιστότης στην υποστήριξι του έργου του Θεού και των αρχών του θα φέρη πλούσια ανταμοιβή από τον «Ιεχωβά, όστις είναι πιστός».—Ησ. 49:7, ΜΝΚ.

19. Ποια αρχή τηρούν οι αληθινοί Χριστιανοί σχετικά με την αποκλειστική αφοσίωσι, και πώς;

¹⁹ Ποιες είναι μερικές από αυτές τις αρχές; Μια εξέχουσα αρχή, που εξετέθη μέσω του Μωυσέως, και επανελήφθη από τον Χριστό Ιησού όταν ήταν στη γη, είναι ότι «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά». (Δευτ. 6:4· Μάρκ. 12:29, ΜΝΚ) Αυτή η θεμελιώδης αρχή αληθινής λατρείας εξαλείφει όλους τους άλλους θεούς, είτε αυτοί είναι ο Βάαλ, μια τριάς θεών, ο Αλλάχ, ο Βράχμα, ο Βούδδας, είτε ο Ερυθρός θεός του Κομμουνισμού. Σε αρμονία με αυτή την αρχή, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα συμβιβασθούν, όπως στο να συναινέσουν σε μια κατά μέρος Χριστιανική και κατά μέρος Βουδδιστική υπηρεσία κηδείας. Ούτε θα συμβιβασθούν λαμβάνοντας μέρος σε μια τοπική θρησκευτική ιεροτελεστία προς τιμήν θεών της κοινότητος. «Μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.»—Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ.

20. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποφεύγουν μικτούς γάμους;

²⁰ Από σεβασμό γι’ αυτή την αρχή, επίσης, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να λάβουν μέρος σε μικτούς γάμους ή να συναινέσουν στον γάμο των γυιών των και των θυγατέρων των με οπαδούς ενός άλλου θεού ή εντελώς αθέους. Ο κίνδυνος από την πορεία αυτή είναι εξίσου πραγματικός όσο και στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ, όταν ο Ιεχωβά προειδοποιούσε σχετικά με τα γύρω έθνη: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου· διότι θέλουσιν αποπλανήσει τους υιούς σου απ’ εμού, και θέλουσι λατρεύει άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σε εξολοθρεύσει.» (Δευτ. 7:3, 4, ΜΝΚ) Η προειδοποίησις αυτή φέρει πρόσθετο βάρος, καθώς στεκόμεθα τώρα στο κατώφλι του πολέμου του Αρμαγεδδώνος.

21. Ποιες προφυλάξεις πρέπει συνετά να ληφθούν για να μη επιστρέψη η δαιμονολατρία;

²¹ Μια οικογένεια, προηγουμένως μιας ειδωλολατρικής θρησκείας, μπορεί να έλθη σε γνώσι της Βιβλικής αληθείας και ν’ αφιερωθή στον Ιεχωβά. Τι πρέπει τότε να γίνη με τα προσαρτήματα της δαιμονολατρίας, τις εικόνες, τους οικογενειακούς βωμούς, τις εικονογραφικές πλάκες των νεκρών; Όσον καιρό τα πράγματα αυτά παραμένουν στο σπίτι αποτελούν πνευματικόν κίνδυνο. Αν ο αρχηγός του σπιτιού εκτιμά τις θείες αρχές, πρέπει να φροντίση να αφαιρεθούν αυτά τα εμβλήματα της θρησκευτικής ασεβείας. Έτσι θ’ απομακρυνθή ο κίνδυνος να μολυνθή ο οίκος πάλι με δαιμονολατρία. Ακόμη και ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, ο οποίος κάποτε έδωσε υψηλή θέσι στις θείες αρχές, διεφθάρη από τα είδωλα που επέτρεψε να φέρουν στον Ισραήλ οι ειδωλολάτρισσες γυναίκες του.—Ψαλμ. 106:36· 1 Βασ. 11:1-13.

22. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν σεβασμό για την αρχή που εκτίθεται στη 2 Κορινθίους 10:3, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Μια σπουδαία Χριστιανική αρχή εκτίθεται σαφώς στη 2 Κορινθίους 10:3: «Αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα.» Οι διηρημένες δυνάμεις του κόσμου του Σατανά μπορεί να φέρουν εναντίον μας όλη την εθνικιστική τους δύναμι, αλλά ποτέ δεν θα επιτρέψωμε να διασπάση τούτο τον δεσμό της αγάπης που ενώνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά παγκοσμίως. Πρέπει να είμεθα πιστοί στη θεία αρχή. Αυτή ακριβώς η πιστότης στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έκαμε τους μάρτυρας του Ιεχωβά παγκόσμιο θέαμα ενότητος. Έτσι κατέδειξαν, και εξακολουθουν να καταδεικνύουν, ότι είναι οι μόνοι άνθρωποι επάνω στη γη που εκτιμούν πλήρως τη θεία αρχή, η οποία περιλαμβάνεται στη ‘σφυρηλάτησι των μαχαιρών σε υνία και των λογχών σε δρέπανα’. (Ησ. 2:4) Ούτε οι Κομμουνιστικοί εκφοβισμοί ούτε οι δημοκρατικές πολεμικές υστερίες μπορούν να τους μετακινήσουν από την πιστότητά των στη θεία αρχή.

23. Πώς δημιουργείται η ‘νέα προσωπικότης’ σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;

²³ Καθώς ζη πιστά σύμφωνα με το θείο θέλημα κάθε Χριστιανικό άτομο, θα έχη επιτυχία στο να ενδυθή τον «νέον άνθρωπον» που περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσ. 4:23, 24) Πιστότης στο θείο θέλημα απαιτεί να μη μολύνεται ο Χριστιανός με τις νέας επινοήσεως μωρίες ή τις τελευταίας ανακαλύψεως καινοτομίες του θνήσκοντος κόσμου του Σατανά που αντιβαίνουν στη Χριστιανική ακεραιότητα.—1 Τιμ. 4:7-10.

24, 25. (α) Πώς πρέπει να θεωρήται η σύγχρονη μωρία μεταγγίσεως αίματος από εκείνους που σέβονται την θεία αρχή και τον θείο νόμο; (β) Πώς μπορούν οι μεταγγίσεις αίματος να βλάψουν τη ‘νέα προσωπικότητα’;

²⁴ Μια τέτοια μωρία είναι η σύγχρονη πλημμύρα μεταγγίσεων αίματος που έχει εξαπολυθή στον κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται μικρή υπόθεσις σ’ έναν κόσμο που έχει ραντισθή με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε δύο παγκοσμίους πολέμους. (Γέν. 9:5, 6) Εν τούτοις, είναι μια σπουδαία υπόθεσις για τους πιστούς Χριστιανούς που εμμένουν στη θεία αρχή ότι το αίμα είναι ιερό στον Ιεχωβά. Ο πιστός Δημιουργός και Ζωοδότης ο ίδιος λέγει: «Η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής.» (Λευιτ. 17:14) Το αίμα είναι πολύτιμο ενώπιον του Θεού, και αυτός σοφά έκαμε νόμους που κυβερνούν τη χρήσι του, οι οποίοι νόμοι είναι προς όφελος του ανθρώπου. Ο νόμος του που εδηλώθη στον Νώε και ανεγράφη στη Γένεσι 9:4 εφαρμόζεται σε όλο το ανθρώπινο γένος ως απογόνους του Νώε: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» Αυτός ο νόμος επαναλαμβάνεται για τη διδασκαλία όλων των αληθινών Χριστιανών σε μια απόφασι που εξεδόθη από το κυβερνών σώμα της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας: «Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.»—Πράξ. 15:28, 29.

²⁵ Βλάπτουν η ειδωλολατρία και η πορνεία τη Χριστιανική προσωπικότητα; Την βλάπτουν καταστρεπτικά! Το ίδιο συμβαίνει και με τη λήψι αίματος, είτε μέσω τροφών με αίμα είτε μέσω μεταγγίσεών αίματος, διότι το Χριστιανικό κυβερνών σώμα το περιέλαβε και αυτό στην ίδια κατηγορία με τα άλλα κακά. Επί πλέον, πρόσφατη ιατρική έρευνα κατέδειξε μ’ ένα ρεαλιστικό τρόπο πώς οι μεταγγίσεις αίματος μπορούν να βλάψουν την προσωπικότητα του ατόμου. Σύμφωνα με μια αυθεντία: «Το αίμα οποιουδήποτε ατόμου είναι στην πραγματικότητα το άτομο το ίδιο. Περιέχει όλες τις ιδιορρυθμίες του ατόμου από το οποίο προέρχεται. Τούτο περιλαμβάνει κληρονομικά μολύσματα, ευαισθησίες σε νόσους, δηλητήρια που οφείλονται σε συνήθειες προσωπικής διαβιώσεως, φαγητού και ποτού.»b Η μετάγγισις αίματος, λοιπόν, μπορεί να ισοδυναμή με μετάγγισι χαρακτηριστικών μολυσμένης προσωπικότητος. Πόσο μεγάλος μπορεί να γίνη ο κίνδυνος αν το αίμα λαμβάνεται από τράπεζες αίματος, στις οποίες έχουν συνεισφέρει εγκληματίαι και άλλα ναυάγια της κοινωνίας! Σοφά και με πιστότητα ο Δημιουργός του ανθρώπου τον επροφύλαξε απ’ αυτό, και από άλλες επιβλαβείς συνέπειες, με τον νόμο του που απαγορεύει το αίμα.—Λευιτ. 17:11-14.

26. Ποιες ανταμοιβές αναμένουν εκείνους που είναι πιστοί στο θέλημα του πιστού Δημιουργού;

²⁶ Εκείνοι, που παραμένουν νομιμόφρονες και πιστοί στο να πράττουν το θέλημα του Δημιουργού, ποτέ δεν θα στερηθούν την εύνοιά του και την ευλογία του. «Διότι ο Ιεχωβά είναι δίκαιος· αγαπά δικαίας πράξεις. Οι ευθείς θέλουσι βλέπει τα πρόσωπον αυτού.» (Ψαλμ. 11:7, ΜΝΚ) Αυτοί θα φθάσουν πραγματικά να γνωρίζουν τον Ιεχωβά ως τον Θεόν, ο οποίος είναι «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός». Θα εξακολουθήσουν να χαίρουν στο όνομά του και στην παρεχόμενη προστασία του όταν σύντομα θα επιφέρη τον Αρμαγεδδώνα της καταστροφής σ’ αυτή την τελευταία γενεά των ‘μισούντων αυτόν’. Όλοι όσοι θα επιζήσουν, θα γνωρίσουν ότι «Ιεχωβά ο Θεός σου, αυτός είναι ο Θεός, ο Θεός ο πιστός, ο φυλάττων την διαθήκην και το έλεος προς τους αγαπώντας αυτόν και φυλάττοντας τας εντολάς αυτού, εις χιλίας γενεάς». Έτσι η τελεία πληρότης του ανθρωπίνου γένους, ως τη συμβολική ‘χιλιοστή γενεά’, θ’ αποκτήση την ανταμοιβή αιωνίου ζωής στην παραδείσια γη, για μια αιωνιότητα αίνου στον πιστό Δημιουργό.—Δευτ. 7:9-11, ΜΝΚ· Ψαλμ. 98:1-3.

[Υποσημειώσεις]

Το Όνομα του Ιεχωβά—Πύργος Οχυρός

«Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ.

 1. Τι είναι ουσιώδες για επιβίωσι στο τέλος αυτού του κόσμου, και πού πρόκειται να βρεθή;

Η ΔΥΝΑΜΙΣ της πίστεως—μιας ισχυρής, αταλάντευτης πίστεως, βασισμένης στην ακριβή γνώσι του Ιεχωβά, του Υιού του Χριστού Ιησού και των ενδόξων σκοπών του για τη Βασιλεία—είναι ουσιώδης για προστασία και επιβίωσι σ’ αυτή την ώρα του λυκόφωτος του κόσμου του Σατανά. Τι είναι πίστις; Αυτή δεν πρέπει να συγχέεται με τη νοθευμένη ευπιστία της θρησκείας του «Χριστιανικού κόσμου». Δεν πρόκειται να βρεθή στη λατρεία εικόνων, λειψάνων και μυστικών τριάδων. Ούτε πρόκειται να βρεθή ανάμεσα σε καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, που είναι βυθισμένοι στην ανηθικότητα και στις ειδωλολατρικές υλιστικές επιδιώξεις, και των οποίων η εμπιστοσύνη είναι στις πολλών μεγατόννων βόμβες του Θεού του πολέμου, αντί να είναι στον οχυρό πύργο των αληθινών Χριστιανών—στο όνομα του Ιεχωβά Θεού.—Ψαλμ. 20:7, ΜΝΚ.

 2. Ποια είναι η κρίσις του Δημιουργού εναντίον του «Χριστιανικού κόσμου;

² Ο πλαστός «Χριστιανικός κόσμος» έχει απορρίψει το όνομα του Ιεχωβά. Γι’ αυτό το λόγο στέκει καταδικασμένος όπως ο άπιστος Ισραήλ των αρχαίων χρόνων: «Θέλεις όμως ειπεί προς αυτούς, Τούτο είναι το έθνος, το οποίον δεν ακούει την φωνήν Ιεχωβά του Θεού αυτού, ουδέ δέχεται παιδείαν· η αλήθεια εξέλιπε, και εχάθη από του στόματος αυτών. . . . ανάλαβε θρήνον επί τους υψηλούς τόπους διότι ο Ιεχωβά απέρριψε και εγκατέλιπε την γενεάν, κατά της οποίας ωργίσθη.» (Ιερεμ. 7:28, 29, ΜΝΚ) Ζούμε τώρα στις ημέρες αυτής της γενεάς, η οποία θα δρέψη τον αποκορυφωτικό ανεμοστρόβιλο της μανίας του Αρμαγεδδώνος. (Ωσηέ 8:7) Ανωφελής είναι ο κομπασμός του «Χριστιανικού κόσμου» για στρατηγική αεροπορική δύναμι και πυρηνικά πολεμικά μέσα. Έχασε την πίστι του στον ισχυρό πύργο της αληθινής δυνάμεως και ακολουθεί ψευδείς ποιμένας. Συνεπώς ο Ιεχωβά διακηρύττει: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά των ποιμένων, και θέλω τιμωρήσει τους τράγους.» (Ζαχ. 10:3) Ο «Χριστιανικός κόσμος» πρέπει να υποστή την ανώτατη ποινή διότι απέρριψε τον πιστό Δημιουργό.—Ιερεμ. 23:1-4.

 3. Ποια είναι μια αιτία για την έλλειψι πίστεως στον «Χριστιανικό κόσμο»;

³ Γιατί υπάρχει τέτοια έλλειψις πίστεως στον «Χριστιανικό κόσμο»; Μια αιτία αποδεικνύεται σ’ ένα μήνυμα ΑΡ από τη Νέα Υόρκη, με ημερομηνία 10 Ιουνίου 1961. Αυτό ανέφερε τα συμπεράσματα του γενικού γραμματέως των Ηνωμένων Βιβλικών Εταιριών ως αποτέλεσμα μιας παγκοσμίου ερεύνης: «Επιπρόσθετα εκατομμύρια ανθρώπων αποκτούν Γραφές αυτές τις ημέρες, αλλά το βιβλίο δεν διαβάζεται πολύ—εκτός από μη Χριστιανούς. . . . Η εξαίρεσις, είπε, ήταν στις μη Χριστιανικές Ασιατικές χώρες, όπου υπήρχε ‘νέο ενδιαφέρον για τη Γραφή’.»a Οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, φαίνεται, αγοράζουν Γραφές, αλλά δεν τις διαβάζουν, πολύ δε ολιγώτερο τις μελετούν. Δεν είναι παράδοξο ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» βρίσκεται στην αγωνία μιας πείνας «ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά»!—Αμώς 8:11, ΜΝΚ.

 4. Σε ποιες πραγματικότητες βασίζεται η πίστις του Χριστιανού;

⁴ Η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι ζωντανή και γεμάτη σημασία. Πολύ διαφορετική από τον έμφοβο «Χριστιανικό κόσμο», κρατεί θαρραλέα ελπίδα στον Ιεχωβά, τον πιστό Δημιουργό και Θεό της Γραφής, του οποίου το όνομα παραμένει πάντοτε πύργος οχυρός προστασίας. Η πίστις του αληθινού Χριστιανού βασίζεται στη γνώσι της Γραφής και φέρει πεποίθηση. Είναι «ελπιζωμένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». (Εβρ. 11:1) Τι μεγαλειώδη βεβαίωσι αυτών των αοράτων πραγμάτων απήλαυσε η κοινωνία Νέου Κόσμου στα σαράντα και πλέον χρόνια υπηρεσίας στο όνομα του Ιεχωβά! Το άφθονο έλεός του, η αλήθεια του, η κατανόησις και εκτίμησις της βασιλείας του δια του Χριστού ως μιας ενδόξου πραγματικότητος από το 1914 μ.Χ., η ευόδωσις και παγγήινη επέκτασις του έργου της μαρτυρίας της Βασιλείας, οι αξιοσημείωτες εκπληρώσεις προφητειών σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους»—όλα αυτά έγιναν μια φανερή βεβαίωσις σ’ εμάς. Αποτελούν την πίστι μας.

 5. Τι εκτιμά ο άνθρωπος πίστεως όσον αφορά τη μακροθυμία του Θεού;

⁵ Οι σύγχρονοι κοσμικόφρονες χλευάζουν τον Ιεχωβά και τον οχυρό του πύργο. Αστοχούν να εκτιμήσουν πόσο μικρός είναι πραγματικά ο άνθρωπος. Αστοχούν να εκτιμήσουν το ότι ο άνθρωπος εξαρτάται τελείως από την υποστηρίζουσα δύναμι και το έλεος του Δημιουργού του. Για ένα βραχύ χρονικό διάστημα ακόμη, ο Ιεχωβά θα ‘ανατέλλη τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και θα βρέχη επί δικαίους και αδίκους’, αλλά έπειτα η μακροθυμία του θ’ αποσυρθή από αυτή τη γενεά των αδίκων, και μόνο οι δίκαιοι θα παραμείνουν για να δουν την αυγή του νέου Του κόσμου της ευλογίας. (Ματθ. 5:45) Μακάριος είναι ο άνθρωπος πίστεως που καταφεύγει στον οχυρό πύργο του Ιεχωβά για προστασία! Έχει εγκάρδια εκτίμησι του γεγονότος ότι ‘ο Θεός αν και ήθελε να δείξη την οργήν αυτού και να κάμη γνωστήν την δύναμιν αυτού, υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας σκεύη οργής κατεσκευασμένα εις απώλειαν, και δια να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν.’—Ρωμ. 9:22, 23.

 6, 7. (α) Ποια πράγματα είναι πέρα από την κατανόησι του υλιστικού ανθρώπου; (β) Σε τι φθάνουν εκείνοι που είναι εν Χριστώ; (γ) Πού θα γίνη το θέλημα του Ιεχωβά εν σχέσει με το ανθρώπινο γένος;

⁶ Με όλη την περίφημη γνώσι του και ικανότητα, ο υλιστικός άνθρωπος ποτέ δεν θ’ αρχίση να πλησιάζη τον ‘πλούτον της δόξης’ της ‘νέας κτίσεως εν Χριστώ Ιησού’. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να καυχάται για την εφευρετική του δύναμι και τους πυραύλους, ωστόσο τα τηλεσκόπιά του πρέπει να του έχουν πει ότι ακόμη και το υλικό σύμπαν είναι μια έκτασις που πολύ υπερβαίνει τη δύναμί του το να την εξετάση επιμελώς. Η αιωνιότης του χρόνου υπερβαίνει, επίσης, την κατανόησι του θνητού ανθρώπου. Το ανθρώπινο γένος σήμερα κατέχει την πιο μικρή κηλίδα του απεριορίστου διαστήματος και ζη σε μια φευγαλέα στιγμή ενός ατέρμονος χρόνου. Όπως ο χόρτος, το ανθρώπινο γένος ανθεί για μια στιγμή, έπειτα πεθαίνει. Εν τούτοις, ο άνθρωπος του Θεού απολαμβάνει τις αποδείξεις που πείθουν για πιο ένδοξα πράγματα. Εξασκεί πίστι στο όνομα και στον λόγον του Ιεχωβά. «Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος, και πάσα δόξα ανθρώπου ως άνθος χόρτου· εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν· ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»—1 Πέτρ. 1:24, 25, ΜΝΚ.

⁷ Μακάριοι είναι εκείνοι που βασίζονται στον «λόγον του Ιεχωβά»! Θα ‘ζήσουν εκ πίστεως’. (Γαλ. 3:11) Αυτοί αναγνωρίζουν ότι οι ουρανοί ανήκουν στον Ιεχωβά, και ότι οι πνευματικοί ουρανοί της παρουσίας του θα κατοικούνται από τους αγίους του αγγέλους και από την εκλεκτή ομάδα εν Χριστώ, την οποίαν ‘ο Ιεχωβά μεταμορφώνει από δόξης εις δόξαν’, σύμφωνα με τη διάταξι της νέας διαθήκης του. (2 Κορ. 3:18, ΜΝΚ) Αναγνωρίζουν ότι η γη η ίδια, όχι το διάστημα, είναι δώρον του Θεού στον άνθρωπο και ότι εδώ ακριβώς, σ’ αυτή τη γη, πρέπει να γίνη το θέλημα του Ιεχωβά όσον αφορά το ανθρώπινο γένος. (Ψαλμ. 115:16· Ματθ. 6:10) Αυτοί δεν θέλουν να είναι όμοιοι με αυτή τη σύγχρονη γενεά που χλευάζει τις μεγάλες πράξεις του Θεού στο παρελθόν και περιγελά την απ’ αυτόν διακηρυγμένη καταστροφή του πονηρού αυτού κόσμου στον Αρμαγεδδώνα. Ο «λόγος του Ιεχωβά» και η απόδειξις των κραταιών του πράξεων, όπως διεφυλάχθησαν στη Γραφή, είναι πραγματικά γι’ αυτούς.—2 Πέτρ. 3:3-7, ΜΝΚ.

 8. Γιατί είναι πραγματικός για μας ο προειπωμένος Αρμαγεδδών;

⁸ Ποτέ δεν θα δούμε εκείνες τις κραταιές πράξεις του παρελθόντος, όπως τον παγγήινο κατακλυσμό της εποχής του Νώε και την καταστροφή των ορδών του Φαραώ στην Ερυθρά θάλασσα. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, που δεν πρόκειται να επαναληφθή, αλλά τούτο δεν υποστηρίζει ότι δεν έλαβαν χώραν. Ο λόγος του Θεού τα περιγράφει ως πραγματικότητες, και, επί πλέον, δείχνει ότι αποτελούν προφητείες μεγαλυτέρων πραγματικοτήτων του μέλλοντος. (Ματθ. 24:37-39· 1 Κορ. 10:11) Δεν μπορούμε ακόμη να δούμε εκείνες τις πραγματικότητες του μέλλοντος, αλλά τούτο δεν υποστηρίζει ότι δεν θα έλθη η προφητευμένη καταστροφή του Αρμαγεδδώνος γι’ αυτόν τον κόσμο, θα έλθη ακριβώς στον καιρό της! Μόλις η ροή του χρόνου φθάση στον ωρισμένο καιρό του Θεού για τον Αρμαγεδδώνα, είναι βέβαιο ότι ο πονηρός αυτός κόσμος θα βυθισθή στην άβυσσο της καταστροφής. «Ολολύζετε, Ουαί! δια την ημέραν! Διότι πλησίον είναι η ημέρα, ναι, η ημέρα του Ιεχωβά είναι πλησίον.»—Ιεζ. 30:2, 3, ΜΝΚ· Ιερεμ. 25:31-36.

 9. Πώς βλέπουν οι άνθρωποι πίστεως την εκπλήρωσι του Λουκάς 21:25-28;

⁹ Αμφιβάλλει κανείς ότι τα νερά πάνω από ένα Νιαγάρα θα βυθισθούν τελικά στον αφρίζοντα λέβητα από κάτω; Ασφαλώς όχι! Η βεβαιότης της βυθίσεως αυτής γίνεται πιο φανερή καθώς αρχίζουν τα νερά να πηδούν και να σκιρτούν και να γλιστρούν ολοένα πιο γοργά προς το χείλος του κρημνού. Με όμοιο τρόπο το ρεύμα των γεγονότων ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος έρρευσε προς τον καιρό της ταραχής που προελέχθη από τον Ιησούν: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.» Με όλη την κομπορρημοσύνη τους, οι άρχοντες του κόσμου τούτου βλέπουν τα σημεία της επικειμένης καταστροφής. Αντί να οικοδομούν για ειρήνη, προσπαθούν να διατηρούν την «ισορροπία του τρόμου» επισωρεύοντας διαρκώς περισσότερες βόμβες, αρκετές για να εκμηδενίσουν την ανθρώπινη φυλή κατ’ επανάληψιν. Μόνο οι άνθρωποι πίστεως είναι εκείνοι που κάνουν τη ρεαλιστική προσέγγισι στην κρίσι. Γι’ αυτούς είναι πραγματική η υπόσχεσις: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.»—Λουκ. 21:25-28.

10. Αντιπαραβάλατε τον άνθρωπο χωρίς πίστι με τον άνθρωπο πίστεως.

¹⁰ Μικρός και ασήμαντος ο άνθρωπος, που λέγει ότι δεν μπορεί να πιστέψη στον Θεό επειδή δεν μπορεί να Τον ιδή από τη χαμηλή του θέσι στο δημιουργημένο διάστημα! Μικρός και ασήμαντος ο άνθρωπος, που βασίζει όλα τα συμπεράσματα του στις ολίγες γενεές με τις οποίες έχει γνωρισθή, αλλ’ αγνοεί τον λόγον του Θεού, ο οποίος περιγράφει τις γενεές του ανθρωπίνου γένους από τη δημιουργία και έπειτα, και την ευλογία Του «εις χιλίας γενεάς» εκείνων που τον αγαπούν! (Δευτ. 7:9· Ψαλμ. 135:13) Ο άνθρωπος χωρίς πίστι είναι χαμένος, δυστυχής και χωρίς πραγματικό σκοπό στη ζωή. Ο άνθρωπος πίστεως έχει λαμπρή ελπίδα, μαζί με θερμή αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον. Η ζωή, η προσδοκία αιωνίου ζωής ανάμεσα σε όλη τη δημιουργία του πιστού Θεού, είναι πραγματική σ’ αυτόν και εργάζεται με ευχάριστη διάθεσι ν’ αποδειχθή άξιος αυτής της ευλογίας. Ευφραίνεται να ονομάζεται με το όνομα του Ιεχωβά. Γι’ αυτόν «το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός» τωρινής δυνάμεως και διαμένων πύργος που κρατεί επαγγελία ‘ζωής έως του αιώνος’.—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ· Ψαλμ. 133:3.

ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

11. Ποια ενθάρρυνσι αντλούμε από το κεφάλαιο 11 της προς Εβραίους επιστολής, και από το παράδειγμα του Ιησού;

¹¹ Τι μεγαλειώδης ορισμός πίστεως βρίσκεται και στα σαράντα εδάφια του κεφαλαίου 11 της προς Εβραίους επιστολής! Η ακατανίκητη δύναμις του Ιεχωβά και οι στοργικές υποσχέσεις του ήσαν πραγματικές στους πιστούς εκείνους ανθρώπους που μνημονεύονται εκεί! Αυτοί υπέμειναν στο όνομα του Ιεχωβά ως ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’. Είναι για μας ένα παράδειγμα που εμπνέει, για να μην πέσωμε ποτέ πάλι στην εύκολα εμπεριπλέκουσα αμαρτία της ελλείψεως πίστεως. Μας λέγεται, επίσης, να ‘αποβλέπωμεν εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως’, ο οποίος υπέμεινε με χαρά, για να μην ‘αποκάμωμεν χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς μας’ εμείς οι ίδιοι.—Εβρ. 12:1-3.

12. (α) Τι υπήρξε εξέχον στην περίπτωσι του Ιησού και άλλων πιστών ανθρώπων επάνω στη γη; (β) Ποιο έξοχο παράδειγμα έδωσε η πρώτη Χριστιανική εκκλησία;

¹² Τι βρίσκομε εξέχον στον Ιησού και σε όλους τους ανθρώπους που υπηρέτησαν πιστά τον Ιεχωβά σ’ αυτή τη γη; Ήσαν άνθρωποι δράσεως. Η πίστις των ήταν ζώσα και δυναμική, γεμίζοντας τη ζωή τους με θεοσεβή έργα. (Ιωάν. 5:17) Ήταν πρακτική πίστις. Επειδή η γνώσις ήταν η βάσις της πίστεώς των, διήγειραν διαρκώς τη διάνοιά των, και τη διάνοια ο ένας του άλλου, στο να βαθύνουν την εκτίμησί των για τα μεγαλεία του Θεού. (Πράξ. 2:11· 2 Πέτρ. 1:12-15) Όταν για πρώτη φορά ωργανώθη η Χριστιανική εκκλησία, δεν υπήρχε απρόθυμη, κατά περιστάσεις γινόμενη, συγκέντρωσις, αλλά «ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία» της πνευματικής προμηθείας του Ιεχωβά γι’ αυτούς. ‘Καθ’ ημέραν ενέμενον ομοθυμαδόν εν τω ιερώ’, διότι εκεί συνηθροίζοντο για να εξετάσουν τον λόγον του Ιεχωβά.—Πράξ. 2:42, 46.

13. Τι λέγει το θείο υπόμνημα για την εντέλεια της εκκλησίας στους αποστολικούς χρόνους;

¹³ Η εκκλησία είχε, επίσης, έντονη δραστηριότητα στη μαρτυρία των σκοπών της Βασιλείας του Ιεχωβά. Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Πέτρος «διεμαρτύρετο και προέτρεπε, λέγων, Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς». (Πράξ. 2:40) Η αναγραφή της ενεργού και πλήρους μαρτυρίας συνεχίζεται σε όλο το βιβλίο των Πράξεων. (4:32, 33· 8:25· 10:42· 18:5· 20:20, 21) Ναι, ως αυτό το τελευταίο κεφάλαιο, όπου διαβάζομε ότι ο Παύλος «εξέθεσε δια μαρτυριών την βασιλείαν του Θεού, και έπειθεν αυτούς εις τα περί του Ιησού από τε του νόμου του Μωυσέως και των προφητών, από πρωί έως εσπέρας». (Πράξ. 28:23) Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η πρώτη Χριστιανική εκκλησία εγνώριζε τις Γραφές και ότι όλα τα κεχρισμένα μέλη της ήσαν πολύ δραστήρια και ακριβή στο να παρακολουθούν τους ενδιαφερομένους, να έχουν μελέτες, εξηγώντας και διασαφηνίζοντας τους σκοπούς της Βασιλείας του Ιεχωβά με μεγάλη δύναμι.

14, 15. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά καταφεύγουν στον οχυρό του πύργο σήμερα;

¹⁴ Σήμερα οι μάρτυρές του, για να καταφύγουν στον οχυρόν πύργον της προστασίας του Ιεχωβά, πρέπει να είναι εξίσου δραστήριοι στην τακτική των εβδομαδιαία υπηρεσία, επισκεπτόμενοι κατ’ επανάληψιν άτομα καλής θελήσεως και μελετώντας τη Γραφή μαζί τους. Οι απόστολοι προέτρεπαν όλους τους ανθρώπους πίστεως σε τέτοια δραστηριότητα. «Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»—Εβρ. 6:11, 12.

¹⁵ Αυτή ακριβώς η «σπουδή», αυτή η δυναμική πίστις, έφερε τους μάρτυρας του Ιεχωβά ως τα πέρατα της γης. Τους εχαρακτήρισε ως διαφορετικούς από όλες τις άλλες θρησκείες και τους εξεχώρισε ως σημείον και τεράστιον μεταξύ των εθνών. (Ησ. 8:18) Ούτε οι θρησκευτικοί κληρικοί ούτε οι Κομμουνισταί φωνασκοί μπόρεσαν να εύρουν την απάντησι σ’ αυτή την πίστι που διαδίδεται για να αιχμαλωτίση τις διάνοιες και τις καρδιές ανθρώπων καλής θελήσεως σε κάθε χώρα υπό τον ήλιον.—Ρωμ. 10:18.

16. (α) Ποιες είναι οι ανταμοιβές εκείνον που επιδεικνύουν το πνεύμα του σκαπανέως; (β) Γιατί πρέπει να συνιστάται τώρα η υπηρεσία του σκαπανέως;

¹⁶ Ιεραπόστολοι, που ‘ειργάσθησαν εκ ψυχής ως εις τον Ιεχωβά’, είχαν συχνά μεγάλες δοκιμασίες πίστεως, αλλ’ οι ανταμοιβές υπήρξαν θαυμαστά διεγερτικές, δεν ήταν δε η μικρότερη απ’ αυτές το μεγάλο πλήθος ιθαγενών διακόνων που βγήκαν ν’ απορροφήσουν το ίδιο πνεύμα σκαπανέως. (Κολ. 3:23, ΜΝΚ) Ασφαλώς αυτό το πνεύμα της δραστηριότητος, το αληθινό πνεύμα σκαπανέως που κινητοποιούσε τον Ιησού και τους αποστόλους και που έχει κινητοποιήσει τους συγχρόνους μάρτυρας του Ιεχωβά, πρέπει να το εγκολπωθούν όλοι όσοι έρχονται σε γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά για τη Βασιλεία! Η ανάγκη δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη για σκαπανείς διακόνους, για να δοθή μια εντελής μαρτυρία σε όλες τις εδαφικές περιοχές που είναι τούτο δυνατόν πριν από το τέλος του κόσμου. Αυτό γίνεται με το να δίδωμε την απόλυτη πληρότητα του χρόνου μας και της ενεργείας μας σε ‘έργον πίστεως’ και «κόπον της αγάπης», ώστε να μπορέσωμε να υπομείνωμε «μετά χαράς πνεύματος αγίου». (1 Θεσ. 1:2-7) Αυτή η υπομονή με τη χαρά του σκαπανέως είναι πολύ προτιμότερη από το να προσπαθούμε να υπομείνωμε μ’ ένα τρόπο δυστυχή και με μισή καρδιά, με μόνο μια κατά περιστάσεις ώρα υπηρεσίας χάριν της αναγραφής στο δελτίο.—Αποκάλ. 3:14-18.

17. Ποια μεγαλειώδη βεβαίωσι μπορεί ν’ αξιώση ο λαός του Ιεχωβά; Πώς;

¹⁷ «Οι προσμένοντες τον Ιεχωβά θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει, και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι περιπατήσει, και δεν θέλουσιν ατονίσει.» (Ησ. 40:31, ΜΝΚ) Αξιώστε ως δική σας όλη αυτή τη μεγαλειώδη βέβαιωσι. Βαδίζετε τακτικά από θύρα σε θύρα στην υπηρεσία του Ιεχωβά· η δράσις θα σας αναψύξη. Επεκτείνατε την υπηρεσία σας. Τρέξτε! Δοκιμάστε την υπηρεσία σκαπανέως διακοπών· δεν θα σας κουράση, αλλά μάλλον θα σας εφοδιάση με συγκινητικές πείρες υπηρεσίας, νέες μελέτες και μια αυξημένη εκτίμησι και επιθυμία να επεκτείνετε τη δράσι της Βασιλείας. Να είσθε οξυδερκής, όπως ο αετός, αναβαίνοντας και συλλαμβάνοντας την ευκαιρία μιας ολόκληρης ζωής υπηρεσίας τακτικού ή ειδικού σκαπανέως! Όσο μεγαλύτερη είναι η δράσις σας, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δύναμις του πνεύματος του Ιεχωβά προς χάριν σας. Πόσο πλούσιες ανταμοιβές του πνεύματος θ’ απολαύσετε κάνοντας το προς τα εμπρός βήμα στην υπηρεσία σκαπανέως, και παραμένοντας σ’ αυτή την υπηρεσία!—Ματθ. 11:28-30.

18. Τι προκύπτει από το να εγκαρτερούμε σε πιστή δράσι;

¹⁸ Υπομείνατε, λοιπόν, σε χαρούμενη δράσι. Εξακολουθήστε να οικοδομήτε πίστι και εκτίμησι για κάθε τι που προέρχεται από την αγαθότητα του Ιεχωβά. Αυτή η εκτίμησις θα βαθαίνη δια μέσου των ετών καλά δαπανημένων στην υπηρεσία της Βασιλείας, έτσι ώστε θα αναφωνήσετε ευγνώμονα μαζί με τον Δαβίδ: «Ουαί, εάν δεν επίστευον να ίδω τα αγαθά του Ιεχωβά εν γη ζώντων!» Σαν τον Δαβίδ, θα μπορήτε να συστήσετε την αγαθότητα του Ιεχωβά στους άλλους: «Έλπιζε εις τον Ιεχωβά· έσο θαρραλέος, και ας κραταιωθή η καρδία σου. Ναι, έλπιζε εις τον Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 27:13, 14, ΜΝΚ) Το όνομά του είναι ο οχυρός μας πύργος!

ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΟΧΥΡΟΝ ΠΥΡΓΟΝ

19. Ποιες ισχυρές βεβαιώσεις δίδονται σ’ εκείνους που εγκαρτερούν με πίστι;

¹⁹ Η πιστή δράσις θα φέρη τις δοκιμασίες της. Εν τούτοις, ο Ιησούς νουθετεί: «Ας μη ταράττηται η καρδία σας· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε.» (Ιωάν. 14:1) Ο Ιεχωβά μέσω του Χριστού δίνει δύναμι σε όλους όσοι παραμένουν στον οχυρό πύργο με το να δίνουν μαρτυρία για το όνομά Του. Μερικές δοκιμασίες είναι ειδικώς σκληρές. Η προφητεία του Ιησού για το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων είχε την κατά γράμμα εκπλήρωσί της στις Κομμουνιστικές και σε μερικές άλλες χώρες: «Θέλετε δε παραδοθή και υπό γονέων και αδελφών και συγγενών και φίλων· και θέλουσι θανατώσει τινάς εξ υμών· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου.» Εν τούτοις, εκείνοι που υπομένουν με πίστι, έχουν επίσης την ισχυρή βεβαίωσι: «Πλην θριξ εκ της κεφαλής σας δεν θέλει χαθή. Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας.»—Λουκ. 21:16-19.

20. Γιατί πρέπει η καρδιά και η διάνοια να φυλάσσονται α’ αυτή την πονηρή ημέρα, και με ποιον τρόπο;

²⁰ Υπάρχει κάτι περισσότερο ακόμη από το να υποφέρη κανείς οικογενειακή εναντίωσι, στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές και χλευασμούς και σκληρά λόγια από κοσμικούς ανθρώπους. Ο Σατανάς φέρνει από πολλές διευθύνσεις πίεσι για να μας κάνη να υποφέρωμε. Αν δεν μπορή να επιτύχη με την άμεση κατά μέτωπον επίθεσι των διωγμών, θα επιχειρήση πιο πανούργες προσεγγίσεις μέσω του υλισμού ή του ηθικού πειρασμού. Γι’ αυτό ακριβώς είναι ανάγκη, και να ‘αναζωσθήτε τας οσφύας της διανοίας σας’, και να «εγκρατεύεσθε», με διάνοιες που έχουν αδιαίρετα τεθή επάνω στην ελπίδα για «την χάριν την ερχομένην εις εσάς όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός» στον Αρμαγεδδώνα. «Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.» (1 Πέτρ. 1:13· 1 Θεσ. 5:6, 8) Φυλάσσετε την καρδιά και τη διάνοια από την πιο ελαφρή διείσδυσι κοσμικών επιθυμιών ή ανηθίκων σκέψεων. Αν αυτά επιτραπή να ριζώσουν, θ’ αυξηθούν ώσπου να προφθάση συμφορά τον απρόσεκτον.—1 Ιωάν. 2:15-17· Ιάκ. 1:14-16.

21. Πώς μπορούμε να εξακολουθήσωμε να ενδυναμούμεθα εν Κυρίω;

²¹ Ποια αξία έχουν μακρά έτη εγκαρτερήσεως κάτω από διωγμούς, ακόμη και ως το σημείο του θανάτου, αν αναδυθή κανείς από τον διωγμό για να μπη σε μια ζωή ανηθικότητος; Τι ωφελεί ένα υπόμνημα πιστής διακονίας επί πολλά χρόνια, αν αυτό τελικά κηλιδωθή με επιστροφή στις κατευθύνσεις του κόσμου του Σατανά, ώστε ν’ αποκοπή κανείς από την καθαρή οργάνωσι του Ιεχωβά; Μην κάνετε λάθος! Για τον καθένα από μας, η πνευματική μάχη συνεχίζεται ως το τέλος. Όλοι εμείς έχομε ανάγκη να ‘ενδυναμούμεθα εν Κυρίω, και εν τω κράτει της ισχύος αυτού’, και να αναλάβωμε και διατηρήσωμε «την πανοπλίαν του Θεού». (Εφεσ. 6:10, 11) Έχομε ανάγκη να κρατούμε την καρδιά, τη διάνοια και το σώμα δραστήρια στην υπηρεσία της Βασιλείας, και να καλλιεργούμε εξακολουθητικά τον ‘καρπόν του πνεύματος’. (Γαλ. 5:22, 23) Άσχετα με το πόσα είναι τα χρόνια μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά, πρέπει να προσέξωμε τη νουθεσία του Παύλου: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.»—2 Κορ. 13:5.

22. Από τι μας λέγεται «φεύγετε»; Πώς το κάνομε αυτό;

²² Η ίδια επιστολή του αποστόλου που μας λέγει «φεύγετε από της ειδωλολατρείας», μας λέγει επίσης «φεύγετε την πορνείαν». (1 Κορ. 10:14· 6:18) Ναι, φεύγετε! Βγήτε από την κατεύθυνσι των καταστάσεων όπου ο πειρασμός θα μπορούσε ν’ αποκτήση ρίζες. Θυμηθήτε πώς ο δίκαιος Ιωσήφ έφυγε από την ηδυπαθή σύζυγο του Πετεφρή. (Γεν. 39:7-21) Είναι μωρία να νομίζη κανείς ότι μπορεί να βυθίζεται στην αμαρτία και έπειτα να ξαναβρίσκη το δρόμο του προς τον οίκον του Ιεχωβά, διότι μια και αφαιρεί ο Ιεχωβά το πνεύμα Του, ο αμαρτωλός είναι χωρίς βοήθεια σ’ έναν άθεο κόσμο. Για προστασία πρέπει να παραμένωμε στον «οχυρόν πύργον», ως τιμή στο όνομα του Ιεχωβά, πάντοτε. Η σωτηρία μας πρόκειται να βρεθή στην επιδίωξι δικαιοσύνης πάντοτε. «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζήτει την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.»—2 Τιμ. 2:22· βλέπε επίσης 1 Τιμ. 6:9-11.

23, 24. Πώς μπορούμε να παραμένωμε ασφαλείς στον οχυρόν πύργον του Ιεχωβά;

²³ Ο αγών δρόμου πλησιάζει στη γραμμή του τέρματος. Ας εγκρατευώμεθα, λοιπόν, για να μην τρέχωμε αβέβαια. (1 Κορ. 9:24-27) Η φοβερή ημέρα του Αρμαγεδδώνος πλησιάζει απειλητικά, πλησιάζει δε επίσης και το βραβείο της αιωνίου ζωής. Είθε να είμεθα σαν τον απόστολο Παύλο, ο οποίος ‘τον δρόμον ετελείωσε, την πίστιν διετήρησε’, για να μετάσχη στην ανταμοιβή, την οποίαν «ο Κύριος θέλει . . . αποδώσει . . . ο δίκαιος κριτής . . . εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.» (2 Τιμ. 4:7, 8) Είθε να τελειώσωμε τον δρόμο με χαρά, ασφαλείς στον οχυρό πύργο του Ιεχωβά.

²⁴ Μεγάλες είναι οι ανταμοιβές που θ’ απολαύσουν όλοι όσοι ζητούν καταφύγιο στο όνομα του Ιεχωβά και που κρατούν τη θέσι των στην αφιέρωσι. Ο Πέτρος, μιλώντας για την αμάραντη κληρονομία που επιφυλάσσεται για τους νικητάς, γράφει: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.»—1 Πέτρ. 1:6, 7.

25, 26. (α) Ποια προσδοκία βρίσκεται μπροστά σ’ εκείνους που πιστεύουν σήμερα; (β) Τι πρέπει αυτοί να κάμουν τώρα;

²⁵ Ας ρίξη ο Γωγ του Μαγώγ όλες τις Σατανικές ορδές του, ορατές και αόρατες, εναντίον της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά! Δεν μπορεί να καταστρέψη την πίστι εκείνων που εμπιστεύονται στο όνομα του Ιεχωβά! Αυτοί θα υπομείνουν στον οχυρό πύργο Του. Έπειτα όταν ο αγαπημένος Βασιλεύς, Χριστός Ιησούς, θ’ αποκαλυφθή με πύρινο μεγαλείον στον Αρμαγεδδώνα, για να εκτελέση κρίσιν εναντίον του Γωγ και του όχλου του, θα λάβωμε ‘το τέλος της πίστεως μας, την σωτηρίαν των ψυχών μας’. Αν και τώρα δεν βλέπομε τον Χριστό μ’ ένα φυσικό τρόπο, όμως η πίστις μας μάς δίδει απόλυτη πεποίθησι στη δύναμί του να πολεμήση στον Αρμαγεδδώνα ως ένα αποφασιστικό τέλος. Αφού πιστεύομε σ’ αυτόν, ‘αγαλλιώμεθα με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον’.—1 Πέτρ. 1:8, 9.

²⁶ Πόσα μεγάλη είναι αυτή η χαρά! Είναι μια χαρά που βρίσκεται μόνο στον οχυρό πύργο του ονόματος του Ιεχωβά. Αυτή η χαρά είναι η κληρονομία εκείνων που παραμένουν σ’ αυτόν τον πύργο, δίνοντας πιστά μαρτυρία για τους σκοπούς της Βασιλείας του πιστού Δημιουργού και υποστηρίζοντας τις δίκαιες αρχές του. Σε όλους αυτούς ο απόστολος λέγει: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω ειπεί, Χαίρετε.»—Φιλιππησ. 4:4.

[Υποσημειώσεις]

Γιατί Πρέπει να Βαπτισθούμε;

 1. Γιατί δεν είναι απεχθές στη λογικευόμενη διάνοια το να γίνη κανείς δούλος του Ιεχωβά;

Η ΔΟΥΛΕΙΑ είναι απεχθής στη λογικευόμενη διάνοια. Ένας που ελευθερώθηκε από δεισιδαιμονία, πλάνη και παραδόσεις αγωνίζεται να μην υποδουλωθή η διάνοια πάλι. Ο άνθρωπος αγαπά ελευθερία να σκέπτεται και να ενεργή. Εν τούτοις, η φωτισμένη διάνοια δεν αποκρούει τη σκέψι να γίνη κανείς δούλος του Ιεχωβά. Γιατί; Αυτό συμβαίνει επειδή μια επιμελής μελέτη του λόγου του Θεού απέδειξε στη διάνοια ότι το να παραδοθή κανείς τελείως στην υπηρεσία του Θεού είναι η μόνη φυσιολογική, κατάλληλη και λογική ενέργεια που πρέπει να κάμη. Μας κάνει εντύπωσι πρώτα η έκκλησις του Θεού να έλθωμε και να λογικευθούμε μαζί, μάλλον παρά να μας εξαναγκάζη ν’ ακολουθήσωμε ωρισμένη πορεία. Φθάνομε να γνωρίζωμε ποιος είναι αυτός και τι εκπροσωπεί. Μαθαίνομε ότι είναι ο Δημιουργός, όχι μόνο του υλικού σύμπαντος, αλλά και ημών των ιδίων. Μαθαίνομε ότι είναι η πηγή της αγάπης και της σοφίας, ότι είναι δίκαιος και έχει τη δύναμι να υποστηρίζη τις δικαστικές αποφάσεις του και το άγιο θέλημά του. Είναι τέλειος και δεν ανέχεται την αδικοπραγία από μέρους των δούλων του, όμως είναι ελεήμων με τα ατελή ανθρώπινα πλάσματα όπως υπάρχουν σήμερα. Όλα αυτά τα πράγματα μας κάνουν να θέλωμε να ζούμε μια ζωή στην παρουσία του και να έχωμε την εύνοιά του. Αισθανόμεθα ένα μαζί του και η καρδιά μας μάς λέγει ότι δεν υπάρχει πραγματική απώλεια ελευθερίας αν τεθούμε τελείως στα χέρια του να πράττωμε το θέλημά του και να ζούμε όπως αυτός θέλει να ζούμε, διότι έτσι ακριβώς μας έπλασε.

 2. Αφού κάμη κανείς αφιέρωσι, πώς καταδεικνύεται τούτο δημοσία;

² Όταν λάβωμε κατάλληλη κατανόησι της σχέσεώς μας προς τον Ιεχωβά, αφιερώνομε πρόθυμα τη ζωή μας στην υπηρεσία του και δεν έχομε δισταγμό ν’ ακολουθήσωμε την κατάλληλη πορεία ενεργείας για να καταδείξωμε τούτο σ’ αυτόν, στον εαυτό μας και στα όμοιά μας ανθρώπινα πλάσματα. Ο Ιεχωβά περιέγραψε στις Γραφές ποια είναι αυτή η πορεία ενεργείας, και πολύ κατάλληλα διέταξε ότι πρέπει να υποβληθούμε σε βάπτισμα με νερό ως δημοσία εκδήλωσι για τον συμβολισμό της αφιερώσεώς μας να πράττωμε το θέλημά του. Καταβιβάζεται κανείς στο νερό από έναν αφιερωμένο δούλο του Θεού και τελείως βυθίζεται. Κατόπιν ανυψώνεται πάλι από το νερό για να σταθή ορθός και στο εξής να ζη μια αφιερωμένη ζωή στην υπηρεσία του Θεού. Με τούτο δείχνομε ότι επιθυμούμε αδίστακτα να είμεθα αφιερωμένοι υπηρέται, ναι, δούλοι, στην υπηρεσία του στοργικού μας Θεού Ιεχωβά.

 3. (α) Μολονότι το βάπτισμα απαιτείται Γραφικώς, τι περισσότερο σπουδαίο προηγείται του βαπτίσματος; (β) Γιατί πολύ νεαρά παιδιά δεν μπορούν να κάμουν έγκυρη αφιέρωσι;

³ Μερικοί νομίζουν ότι το βάπτισμα είναι μια τελετουργία που φέρνει ωρισμένες άμεσες πνευματικές χορηγήσεις από τον Θεό. Μια προσεκτική μελέτη των οδηγιών που εδόθησαν από τον Ιησούν και τους μαθητάς του για το βάπτισμα αποδεικνύει κάτι διαφορετικό. Επειδή συμβολίζει κάτι άλλο, προφανώς δεν είναι τόσο σπουδαίο όσο το συμβολιζόμενο, δηλαδή η αφιέρωσις. Το βήμα της αφιερώσεως πρέπει να γίνη μόνο αφού θα έχη κανείς αρκετή γνώσι για ν’ αποφασίση σαφώς ότι επιθυμεί να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά και όχι το δικό του· αλλιώς η πράξις του βαπτίσματος είναι χωρίς σημασία. Έπεται, λοιπόν, ότι θα ήταν ακατάλληλο να βαπτίζωνται βρέφη. Πρέπει κανείς να γνωρίζη γιατί βαπτίζεται. Πολύ νεαρά παιδιά θα είχαν έλλειψι κατανοήσεως. Είναι αλήθεια ότι ο Χριστός Ιησούς είπε: «Αφήσατε τα παιδία να έρχωνται προς εμέ.» Αλλά δεν υπάρχει αναγραφή ότι εβάπτισε κανένα παιδί ή διέταξε να βαπτισθή. Μάλλον, αυτά πρέπει να διδαχθούν από τους γονείς των «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά», ώστε να ετοιμασθούν για αφιέρωσι και βάπτισμα όταν θα έχουν αυξηθή σε κατανόησι ως το σημείο που θα μπορούν να κάμουν νοήμονα αφιέρωσι.—Μάρκ. 10:14· Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

 4. Γιατί δεν πρέπει να υπάρχη δισταγμός στο να γίνη το βήμα του βαπτίσματος;

⁴ Αν ένας κατανοή γιατί πρέπει να βαπτισθή, δεν πρέπει πραγματικά να διστάζη να εκτελέση πλήρως αυτή τη θεία απαίτησι. Δεν μπορούμε ν’ αγαπήσωμε κάποιον που δεν γνωρίζομε, αλλά η ακριβής γνώσις του Θεού θα μας οδηγήση στην κατάλληλη πίστι σ’ αυτόν. Πίστις και αφοσίωσις στον Θεό οδηγεί στο να κατανοήσωμε την αγάπη του και την αξιότητά του να λάβη τιμή και λατρεία. Ο καθαρός στην καρδιά θα ελκυσθή προς αυτόν, διότι η αγάπη φυσικά ζητεί το αντικείμενο της αφοσιώσεώς της. Ο Ιεχωβά θα μπορούσε να εκβιάση την υπακοή μας, αλλά έδωσε στον άνθρωπο ελευθερία εκλογής. Διαφεύγει, όμως, πολλούς το γεγονός, ότι ο Θεός δεν μπορεί για πάντα να ανέχεται εκείνους που εναντιώνονται σ’ αυτόν και στον εαυτό τους. Έθεσε όριο για το πόσον καιρό θα συνεχισθή αυτός ο κόσμος. Εν τω μεταξύ, έδωσε ευκαιρία σε όλους όσοι είναι καλής θελήσεως να μάθουν γι’ αυτόν και να δώσουν σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι, ώστε να έχουν αιώνια ζωή και τις ευλογίες που την συνοδεύουν.

 5. Ποια πρόσκλησι εξέτεινε ο Ιεχωβά, για να μπορέσουν οι άνθρωποι ν’ ανταποκριθούν στην αγάπη του;

⁵ Οι Γραφές μάς λέγουν ότι «ο Θεός είναι αγάπη». Αγάπη ήταν που τον υπεκίνησε να στείλη τον Υιό του για την απολύτρωσι του ανθρώπου. Αφού ο Θεός εξεδήλωσε τόση αγάπη για μας, πρέπει ν’ ανταποκριθούμε με ευγνωμοσύνη και εκτίμησι. Πρέπει να τον αγαπούμε με όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμι. Αληθινή αγάπη είναι εκείνη που τα περιλαμβάνει όλα. Εμείς πραγματικά δεν ανήκομε στον εαυτό μας, είτε πρόθυμα εκλέγομε να τον υπηρετούμε είτε όχι. Εν τούτοις, εκτείνοντας ο Θεός μια πρόσκλησι σ’ εμάς, μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσωμε τη δική μας ελεύθερη ηθική ενέργεια για να εκλέξωμε ν’ αφοσιώσωμε τη ζωή μας και τη δράσι μας σε ό,τι είναι ορθόν, στην ευσέβεια. «Η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.»—1 Ιωάν. 4:8· 1 Τιμ. 4:8.

ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΘΟΥΝ

 6. (α) Πώς λέγεται προφητικώς ότι ο λαός του Ιεχωβά θ’ ανταπεκρίνετο στις έσχατες ημέρες; (β) Τι πρέπει να γίνη αν ένας φρονή ότι η γνώσις του είναι ατελής ή αισθάνεται ότι ο ίδιος είναι ανεπαρκής;

⁶ Λέγεται προφητικώς για τον λαόν του Ιεχωβά ότι στις «έσχατες ημέρες» και πριν ακριβώς από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, θα ‘ήσαν πρόθυμοι εν τη ημέρα της δυνάμεώς του’. Ο Ιεχωβά ευαρεστείται ειδικά, όταν με προθυμία και υπακοή διακρίνουν το θέλημά του και προχωρούν επιμελώς να το πράξουν. Ωστόσο, μερικοί, για διαφόρους λόγους, διστάζουν να βαπτισθούν. Έχουν μερική μόνο γνώσι, έχουν κάποιες αμφιβολίες, και, σε μερικές περιπτώσεις, αυτό ισοδυναμεί με αποφυγή ευθύνης. Τι πρέπει να γίνη; Πρώτα, υπάρχουν εκείνοι που φρονούν ότι η γνώσις των είναι ατελής ή ότι αυτοί είναι ανεπαρκείς για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Θα ήθελαν να περιμένουν περισσότερο προτού κάμουν το βήμα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος. Είναι, φυσικά, κατάλληλο για τον καθένα που μπαίνει σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά, να έχη μια βασική γνώσι της αληθείας και, μέσω πίστεως και του οφθαλμού της διανοίας, να έχη μια κατάλληλη αντίληψι του Ιεχωβά και των δικαίων αρχών του· αλλά έχομε πολλά παραδείγματα στις Γραφές εκείνων που αμέσως αφιερώθησαν και εβαπτίσθησαν με μόνο τη βασική γνώσι της αληθείας. Δεν είναι πάντοτε σπουδαίο το πόσα γνωρίζετε, αλλά το πόσο αγαπάτε εκείνα που γνωρίζετε.—Ψαλμ. 110:3.

 7. Πρέπει να διστάζη κανείς να κάμη αφιέρωσι και να βαπτισθή αν το ηθικό του παρελθόν δεν υπήρξε καλό;

⁷ Ο λόγος Του μας λέγει, επίσης, ότι ο Ιεχωβά αποστέλλει την πρόσκλησι σε ανθρώπους που βρίσκονται σε όλες τις περιστάσεις, άσχετα με το ποιοι είναι αυτοί ή το παρελθόν τους. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται κανείς τον εαυτό του ανεπαρκή. Μπορεί ένας να μην έχη φυσική ικανότητα και μπορεί να αισθάνεται ότι είναι κάπως δειλός, ή ίσως το ηθικό του παρελθόν δεν υπήρξε το άριστο. Εκείνο που ζητεί ο Ιεχωβά είναι να τον πιστέψετε όταν λέγη «πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή». Αυτός θα σας διαπαιδαγωγήση, θα σας εκπαιδεύση στη δικαιοσύνη. Θα σας οδηγήση στην ωριμότητα· αλλά πρέπει να είσθε πρόθυμος να μεταμορφώνετε εξακολουθητικά τη διάνοιά σας σύμφωνα με το θέλημά του. Αιώνια ζωή είναι η ανταμοιβή γι’ αυτή την ενέργεια.—Ρωμ. 10:13, ΜΝΚ.

 8. Πώς αντιδρούν μερικοί όταν βλέπουν ευθύνη μπροστά; Τι πρέπει να κάμουν;

⁸ Μερικοί διστάζουν να βαπτισθούν επειδή βλέπουν ευθύνη μπροστά. Επιθυμούν αιώνια ζωή, και απολαμβάνουν την ευχάριστη συναναστροφή εκείνων που είναι στην κοινωνία Νέου Κόσμου, αλλά το να αναλάβουν την ευθύνη του κηρύγματος των αγαθών νέων και υποβοηθήσεως άλλων φαίνεται να είναι πάρα πολύ για να ζητηθή απ’ αυτούς. Υπάρχουν οι φίλοι και γείτονες που πρέπει να τους σκεφθούν και είναι καιρός που απαιτείται να επισκεφθούν τα σπίτια των ανθρώπων και να παρακολουθήσουν τους ενδιαφερομένους με επανεπισκέψεις και Γραφικές μελέτες. Επίσης, φαίνεται να υπάρχουν πάρα πολλές συναθροίσεις για να τις παρακολουθούν. Αλλά γιατί να υπάρξη αργοπορία επειδή αποφεύγει κανείς την ευθύνη ή την αύξησι στη Χριστιανική ωριμότητα; Ο απόστολος Παύλος αναφέρει: «Ούτως ας μας θεωρή πας άνθρωπος, ως υπηρέτας του Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.» Οκνηροί άνθρωποι αποφεύγουν το έργον. Επίσης, προσπάθεια να προστατεύση κανείς την υπόληψί του απέναντι των άλλων με το ν’ αρνήται να διακηρύξη τον εαυτό του με τον λαόν του Θεού είναι υπερήφανη και επικίνδυνη.—1 Κορ. 4:1, 2.

 9. Γιατί είναι μωρία να συμπεράνωμε ότι υπάρχει καιρός για ν’ απολαύσωμε κοσμικές τέρψεις προτού συμβολίσωμε την αφιέρωσί μας;

⁹ Έπειτα υπάρχουν μερικοί που αναβάλλουν να κάμουν το βήμα του βαπτίσματος επειδή φρονούν ότι ο Αρμαγεδδών δεν είναι πραγματικά τόσο πλησίον και υπάρχει καιρός ακόμη ν’ απολαύσουν μερικές από τις τέρψεις του κόσμου τούτου. Αυτός είναι απατηλός συλλογισμός και κατάχρησις της μακροθυμίας του Ιεχωβά. Προσέξτε τα επίκαιρα λόγια του Πέτρου που εγράφησαν υπό θείαν έμπνευσιν: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά.» Όχι, μην παραπλανάσθε από εσφαλμένους συλλογισμούς, αλλά διεγείρατε τον εαυτό σας και αρχίστε να βαστάζετε τις ευθύνες σας ενώπιον του Ιεχωβά. Είναι πολύ εύκολο να καταποθήτε από τα δελεάσματα και τον υλισμό του κόσμου τούτου. «Ως τέκνα υπακοής, μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών.»—2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 1:13-15.

10. Πώς ένα ανεξάρτητο πνεύμα αποτελεί εμπόδιο για να κάμη κανείς αφιέρωσι;

¹⁰ Παραδόξως υπάρχει και μια άλλη αιτία κάπως διαφορετική στη φύσι της από τις τρεις που ανεφέρθησαν πιο πάνω ως προς το γιατί μερικοί δεν κάνουν το βήμα του βαπτίσματος. Υπάρχει κάποιο πνεύμα ανεξαρτησίας που είναι παρόν στη διάνοιά των. Αυτοί δεν επιθυμούν να είναι περιωρισμένοι στην ελευθερία των, μη κατανοώντας ότι πραγματικά υποβάλλουν τον εαυτό τους σε δουλεία στη δική τους λογίκευσι και στον παρόντα κόσμο. Και μερικές φορές, για να δικαιολογήσουν αργοπορία από μέρους των, προβάλλουν μικρά σημεία αντιρρήσεως, τα οποία μέσα τους είναι ασήμαντα, αλλά μεγαλοποιούνται αναλόγως, έτσι ώστε το υπεράνω όλων επίμαχο ζήτημα και η αληθινή λατρεία του Θεού τίθενται στο βάθος. Υπερηφάνεια, ένα ισχυρό εγώ, το πνεύμα του κόσμου τούτου και μια αυξάνουσα τάσις σήμερα να υπολογίζη κανείς τα πάντα για τον εαυτό του και να πιστεύη μόνο σ’ εκείνο που μπορεί να δη, κάνει το πνεύμα της ανεξαρτησίας να ριζώση και ν’ αντιστέκεται στη φυσική επιθυμία του ανθρώπου να φθάση να γνωρίζη τον Ιεχωβά και ν’ αποδίδη ιερή υπηρεσία σ’ αυτόν με μια σχέσι αφιερώσεως. Μην αφήνετε να σας αναχαιτίση ένα ανεξάρτητο πνεύμα του κόσμου τούτου. Εξ άλλου, «εάν . . . ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι». Περαιτέρω, «εν τη ελευθερία . . . , με την οποίαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας». Η αγάπη σας για τον Ιεχωβά ας σας κάμη να παραδοθήτε σ’ αυτόν με ευπειθή υπηρεσία.—Ιωάν. 8:36· Γαλ. 5:1· 2 Πέτρ. 2:19-21.

ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΜΟΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ;

11, 12. (α) Τι πρέπει να γίνη αν έχη κανείς αμφιβολίες για το κύρος της αφιερώσεως και του βαπτίσματός του; (β) Γιατί δεν θ’ απαιτούσε κατ’ ανάγκην αναβαπτισμό η περιωρισμένη γνώσις ή η αδράνεια επί ένα διάστημα;

¹¹ Μερικοί, λόγω ωρισμένων περιστάσεων τον καιρό που εβαπτίσθησαν ή λόγω εξελίξεων που ακολούθησαν, έχουν αμφιβολίες για το κύρος της αφιερώσεως και βαπτίσματος, που έκαμαν στο παρελθόν, και διερωτώνται αν πρέπει να αναβαπτισθούν. Μπορεί να εβαπτίσθησαν σε μικρή ηλικία ή σε καιρό που ήσαν πολύ ανώριμοι στην αλήθεια, ή, αφού εβαπτίσθησαν, έγιναν αδρανείς στη διακονία για ένα διάστημα. Στην τελετή του βαπτίσματος γίνεται μια ομιλία για το βάπτισμα, για να διευκρινισθή τι περιλαμβάνεται στο ζήτημα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος. Αν κανείς έχη αργότερα μερικές αμφιβολίες για το κύρος της αφιερώσεώς του, πρέπει να ερωτήση τον εαυτό του αν κατενόησε ότι το εν ύδατι βάπτισμα εσυμβόλιζε μια αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά και αν είχε πραγματικά κάμει πριν από το βάπτισμα μια αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά, έστω και αν η γνώσις που είχε της αληθείας ήταν περιωρισμένη τότε και μπορεί να είχε αποκτήσει ακριβή γνώσι από μια Γραφική μελέτη επί ένα βραχύ μόνο χρονικό διάστημα. Οι ερωτήσεις που έγιναν στο τέλος της τελετής έτυχαν άρα γε καταφατικής απαντήσεως και με μια βασική κατανόησι της σημασίας των;

¹² Φυσικά όλοι πρέπει να έχουν αυξήσει την εκτίμησι στην αφιέρωσί των αφότου την εσυμβόλισαν με κατάδυσι στο νερό. Ασφαλώς δεν την εκτιμούσαμε πλήρως όταν την εκάμαμε, ή τόσο πλήρως όσο την εκτιμούμε τώρα. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι πρέπει να βαπτισθούμε πάλι, έστω και αν η ανωριμότης μας θα μπορούσε να έχη αργότερα προξενήσει ένα προσωρινό ολίσθημα στην εκπλήρωσι των διακονικών μας ευθυνών. Αλλ’ αν υπεβλήθη κανείς στο βάπτισμα κυρίως λόγω αισθηματικών παραγόντων και χωρίς κατάλληλη κατανόησι, ή για να ευαρεστήση τους γονείς του ή άλλους, και αν αυτό το βάπτισμα δεν εσυμβόλιζε μια προηγούμενη αφιέρωσι να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά, θα ήταν κατάλληλο να βαπτισθή πάλι. Η αφιέρωσις πρέπει να προηγήται από το βάπτισμα και όχι να έπεται.

13. Προτού προσέλθωμε στον Ιεχωβά για αφιέρωσι, τι πρέπει πρώτα να λάβη χώραν, ώστε να είμεθα ευπρόσδεκτοι σ’ αυτόν;

¹³ Ωρισμένες προσωπικές περιστάσεις που υφίσταντο στον καιρό του βαπτίσματος θα καθιστούσαν αναγκαίο τον αναβαπτισμό. Ο ψαλμωδός Δαβίδ, σ’ ένα άσμα αίνου στον Ιεχωβά, ανέφερε: «Τις θέλει αναβή εις το όρος του Ιεχωβά; και τις θέλει σταθή εν τω τόπω τω αγίω αυτού; Ο αθώος τας χείρας, και ο καθαρός την καρδίαν· όστις δεν έδωκεν εις ματαιότητα την ψυχήν αυτού, και δεν ώμοσε μετά δολιότητος. Ούτος θέλει λάβει ευλογίαν παρά του Ιεχωβά, και δικαιοσύνην παρά του Θεού της σωτηρίας αυτού.» (Ψαλμ. 24:3-5, ΜΝΚ) Η αφιέρωσις είναι μια διμερής διάταξις. Ο Ιεχωβά είναι ο υπέρτερος και εμείς είμεθα οι κατώτεροι. Ο Ιεχωβά υπαγορεύει τους όρους της αφιερώσεως· εμείς συμμορφούμεθα μ’ αυτούς. Αυτός απαιτεί να μετανοήσωμε πρώτα, ν’ απομακρυνθούμε από τις προηγούμενες ακάθαρτες συνήθειές μας και να παρουσιασθούμε ως καθαροί ενώπιόν του.

14, 15. (α) Ποιες περιστάσεις θα έκαναν άκυρη μια ομολογούμενη αφιέρωσι και βάπτισμα; (β) Αν ο βαπτιστής βρίσκη την ανάγκη να αναβαπτισθή, μήπως αυτό καθιστά άκυρα την αφιέρωσι και το βάπτισμα εκείνων που αυτός εβάπτισε;

¹⁴ Δεν θα μπορούσαμε να φαντασθούμε ότι ο Ιεχωβά αποδέχεται την αφιέρωσι κάποιου που ζη σε μια ανήθικη κατάστασι ή ενεργεί στον καιρό του βαπτίσματος πράξεις που θα κατέληγαν στο ν’ αποκοπή από την εύνοια του Ιεχωβά με απομάκρυνσι από την επικοινωνία, αν ήταν ήδη στη Χριστιανική εκκλησία. Στις συνήθεις συναλλαγές ένα συμβόλαιο δεν είναι έγκυρο αν δεν έχη υπογραφή και σφραγισθή κατάλληλα από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Αν στηριχθούμε σ’ αυτή την αρχή, θα ήταν ανάγκη ένα πρώην ακατάλληλο πρόσωπο να βαπτισθή πάλι και αν ακόμη μετά το προηγούμενο βάπτισμά του διέκοψε την άδικη πορεία του και έκαμε πρόοδο στην αλήθεια και στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Το πρώτο βάπτισμα δεν μπορούσε να συμβολίζη μια αφιέρωσι που έγινε κάτω από περιστάσεις κατάλληλες που θα μπορούσε ν’ αποδεχθή ο Ιεχωβά. Πρέπει τώρα το πρόσωπο αυτό να λάβη μια σταθερή απόφασι να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά και έτσι ν’ αφιερώση τη ζωή του στην υπηρεσία του Ιεχωβά και έπειτα να υποβληθή σε βάπτισμα στην πρώτη ευκαιρία. Αν μια ακάθαρτη κατάστασις αναπτυχθή κάποτε μετά την αφιέρωσι και το βάπτισμα, αυτή δεν θα έκανε άκυρη την αφιέρωσι. Το άτομο, εν τούτοις, θα ήταν υποκείμενο σε κατάλληλη πειθαρχική διαπαιδαγώγησι από την οργάνωσι.

¹⁵ Ενώ εκείνος που τελεί το βάπτισμα πρέπει να είναι ένας αφιερωμένος αδελφός, δεν αποτελεί ο βαπτιστής το σπουδαίο πράγμα που πρέπει να εξετασθή για να καθορισθή το κύρος του βαπτίσματος. Το κύριο ζήτημα είναι, Ακούσαμε την ομιλία της αφιερώσεως που διευθετήθη από τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά και υπεβάλαμε τον εαυτό μας στο να βαπτισθή από έναν που προσδιωρίσθη από την οργάνωσι; Δεν θα μας ενδιέφερε αργότερα αν διεπιστώνετο ότι εκείνος που ετέλεσε το βάπτισμα ή εκείνος που έκαμε την ομιλία του βαπτίσματος βρέθηκε ο ίδιος στην ανάγκη να βαπτισθή πάλι. Εκείνο που είναι σπουδαίο είναι το κύρος της οργανώσεως που αυτός αντιπροσώπευε τότε και με την εξουσιοδότησι και τον διορισμό της οποίας ετέλεσε το εν ύδατι βάπτισμα.

ΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΙ ΤΗΣ ΑΦΙΕΡΩΣΕΩΣ

16. (α) Στο όνομα ποιών τριών βαπτιζόμεθα; (β) Το ότι βαπτιζόμεθα στο όνομα του Πατρός σημαίνει ότι αναγνωρίζομε τι;

¹⁶ Αλλ’ ας μη νομίση κανείς από μας ότι θα μπορούσαμε να εκπληρώσωμε την αφιέρωσί μας με τη δική μας δύναμι. Χρειάζεται η βοήθεια του Ιεχωβά· είναι απαραίτητη. Γινόμεθα ενήμεροι της ανάγκης για θεία βοήθεια με την εντολή του Ιησού προς τους ακολούθους του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20) Η κατανόησίς μας όσον αφορά το βάπτισμα αυξάνει όταν κατανοούμε γιατί βαπτιζόμεθα στο όνομα αυτών των τριών. Το ότι βαπτιζόμεθα στο όνομα του Πατρός σημαίνει ότι αναγνωρίζομε τον Ιεχωβά ως τον πνευματικόν Πατέρα, τον Ζωοδότην. Αναγνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά είναι ο Κυρίαρχος του σύμπαντος και ότι απαιτεί την αποκλειστική μας αφοσίωσι. Επί πλέον, αφιερώνοντας τη ζωή μας, δείχνομε ότι κατανοούμε και θέλομε να λάβωμε τη στάσι μας με την κατάλληλη πλευρά στο επίμαχο ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας.

17, 18. (α) Γιατί βαπτιζόμεθα στο όνομα του Υιού; (β) Γιατί βαπτιζόμεθα, επίσης, στο όνομα του αγίου πνεύματος;

¹⁷ Το ότι βαπτιζόμεθα στο όνομα του Υιού σημαίνει ότι εκτιμούμε τη θέσι του μονογενούς Υιού του Θεού, ότι είναι ο Βασιλεύς του Ιεχωβά στον νέο κόσμο. Πρέπει ν’ αναγνωρίσωμε ότι μέσω της θυσίας του Ιησού θα αρθούν τα αποτελέσματα της αμαρτίας και του θανάτου από το πιστό ανθρώπινο γένος. Αυτός είναι ο «Αιώνιος Πατήρ» του «πολλού όχλου» των «άλλων προβάτων».—Ησ. 9:6, ΜΝΚ· Ιωάν. 10:16.

¹⁸ Το ότι βαπτιζόμεθα στο όνομα του αγίου πνεύματος σημαίνει ότι εκτιμούμε το μέρος που εκτελείται από την ενεργό δύναμι του Ιεχωβά. Μη έχοντας προσωπικότητα, αλλά επαρκώντας για κάθε έργο που απαιτείται από τον Ιεχωβά, το πνεύμα του μπορεί ν’ αποστέλλεται σε οποιοδήποτε μέρος του σύμπαντος για να εκτελέση το ακαταμάχητο θέλημα του Ιεχωβά. Είναι η δύναμις που εφοδιάζει τα πρόθυμα ανθρώπινα πλάσματα με κατανόησι του θελήματος και των σκοπών του Ιεχωβά. Και είναι η δύναμις που διευθύνει την οργάνωσί του σήμερα, στην υποστήριξι της αληθινής λατρείας και στο να υπομένη εναντίωσι από τον εχθρό. Η Γραφή ως ο λόγος του Θεού είναι προϊόν του αγίου πνεύματος, τον οποίον λόγον πρέπει να μελετούμε.

19. (α) Ποια ειδική σχέσι φέρνει σε ύπαρξι η αφιέρωσις και το βάπτισμα κάτω από κατάλληλες περιστάσεις; (β) Ποια είναι η βέβαιη ελπίδα εκείνων που είναι πιστοί, και ποια προνόμια υπηρεσίας διανοίγονται μετά το βάπτισμα;

¹⁹ Ποια είναι τα προνόμια και η βέβαιη ελπίδα εκείνων που κάνουν το βήμα του βαπτίσματος; Πρώτ’ απ’ όλα, προκύπτει μια πολύ ειδική σχέσις με τον Ιεχωβά μέσω του Υιού του, Χριστού Ιησού. Αν προσέρχεται κανείς στον Ιεχωβά χωρίς επιφύλαξι και αφιερώνη τη ζωή του κάτω από καθαρές περιστάσεις, τότε το άτομο μπορεί να έχη πεποίθησι ότι η σχέσις αυτή υπάρχει. Απόδειξις τούτου έρχεται με την ευλογία του Ιεχωβά στην υπηρεσία του και την αύξησί του σε γνώσι και κατανόησι και στον καρπό του πνεύματος. Έχει ισχυρή πίστι και μια βέβαιη ελπίδα στις υποσχέσεις του Ιεχωβά, που του δίνουν κληρονομία με τους δικαίους στη γη. Έρχεται, επίσης, μια ειδική σχέσις με τα όμοιά του μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Αποκτά χιλιάδες αδελφούς και αδελφές που έχουν την ίδια πίστι και κάνουν το ίδιο έργο στην αληθινή λατρεία του Θεού. Η αύξησίς του και η εκτίμησις του επιμάχου ζητήματος της παγκοσμίου κυριαρχίας και η αφοσίωσίς του στον Ιεχωβά και στις αρχές του, τον καθιστούν αρμόδιον να είναι ένας ικανός αντιπρόσωπος του Ιεχωβά. Είναι πλήρως εντεταλμένος να εξέλθη και να διακηρύξη τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας. Είναι αληθινά ένας διάκονος του Θεού· και καθώς εξακολουθεί ν’ αυξάνη σε ωριμότητα, διανοίγονται σ’ αυτόν πρόσθετα προνόμια, όπως το να είναι διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία για να χειρίζεται ωρισμένα διοργανωτικά καθήκοντα, ή να είναι ένας ολοχρόνιος κήρυξ καταγεγραμμένος από την κεντρική οργάνωσι που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά για τη διεύθυνσι του έργου του κηρύγματος. Με τον καιρό η ωριμότης του και η κατανόησις από μέρους του τού λόγου του Ιεχωβά μπορεί να τον καταστήσουν αρμόδιον να είναι επίσκοπος σε μια εκκλησία.—Γαλ. 5:22, 23· 1 Τιμ. 3:1-13.

ΕΚΛΕΞΑΤΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΗΤΕ

20. Γιατί έχομε μια πάλη μ’ αυτόν τον κόσμο για να λάβωμε απόφασι ν’ αφιερωθούμε στην υπηρεσία του Ιεχωβά;

²⁰ Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες έχει οικοδομηθή ένα μεγάλο παγκόσμιο σύστημα. Είναι άγριο, είναι ιδιοτελές, και είναι έτσι κατασκευασμένο ώστε να σας κάμη δούλον του. Από εμπορική, θρησκευτική και πολιτική άποψι, όλα τα μέρη του αποβλέπουν στο να σας φθάσουν και σας αποκτήσουν, στο να πάρουν τον καιρό σας, την ενέργειά σας, τις ιδιοφυίες σας και, μάλιστα, την αφοσίωσί σας. Είναι, επίσης, πολύ ύπουλο, διότι είναι ελκυστικό. Είτε είσθε ένας μέσος άνθρωπος που ζη σ’ αυτόν τον κόσμο, που αγωνίζεται να υπάρχη, που απολαμβάνει μερικές από τις φυσικές ανέσεις του, μαζί με πολλούς από τους ψυχικούς πόνους του, είτε έχετε αποκτήσει μερικές από τις κοσμικές γνώσεις του και αφιερώνετε φιλόδοξα τον χρόνον σας στο να κάμετε μια προσωπικότητα τον εαυτό σας, αυτό δεν δημιουργεί διαφορά για τον Διάβολο κι εκείνους που αυτός χρησιμοποιεί για να εξαπατήση ολόκληρο τον κόσμο. Είναι πανούργος στο να παροδηγή με διάφορα μέσα εκείνους που διστάζουν ν’ ανταποκριθούν στην αγάπη του Θεού και στη δύναμι της αληθείας. Υπάρχουν μεγάλοι ανθρωπισταί, υπάρχουν μεγάλοι ηγέται σε διάφορα πεδία προσπαθείας, αλλά η αφιέρωσίς των είναι σ’ ένα έργο ή, με πνεύμα υπερβολικά εθνικιστικό, σ’ έναν εξέχοντα άνθρωπο. Πόσο διαφορετική είναι η περίπτωσις ενός δούλου του Ιεχωβά Θεού! Γιατί; Επειδή αυτός αφιερώνεται στον Θεό του και όχι απλώς σ’ ένα έργο, μολονότι η αφιέρωσίς του περιλαμβάνει εποικοδομητικά έργα προς αίνον του Ιεχωβά.

21. Πώς μπορούμε να κάμωμε σοφή εκλογή και να ζήσωμε; Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνη από εκείνους που δεν έκαμαν ακόμη αφιέρωσι και δεν την εσυμβόλισαν με εν ύδατι βάπτισμα;

²¹ Συνεπώς, η απόφασις που αντιμετωπίζει όλο το ανθρώπινο γένος ατομικώς είναι, Ποιόν θα υπηρετήσω, τον Ιεχωβά ή τον Σατανά; Το σύστημα του παρόντος κόσμου, ή τα συμφέροντα της Βασιλείας; Θα είναι η απόφασίς σας όμοια με του Ιησού του Ναυή; «Εγώ όμως και ο οίκός μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά»; Και με του Ιησού Χριστού: «Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου»; Σ’ αυτή την απόφασι περιλαμβάνεται η εντολή του Χριστού να βαπτισθούμε. Είναι ένα ουσιώδες βήμα, αν επιθυμούμε να είμεθα σε ειδική σχέσι με τον Ιεχωβά και τον Υιό του. Δεν μπορούμε εκουσίως να αρνηθούμε να βαπτισθούμε και να έχωμε, επίσης, την εύνοιά του. Μελετήστε επιμελώς τον λόγον του Θεού, πράγμα που θ’ αυξήση την κατανόησι που έχετε των ευθυνών της αφιερώσεως και θα σας δώση πληρέστερο νόημα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος. Κατόπιν, αδίστακτα και με υπακοή, κάμετε αυτό το βήμα, αν δεν το εκάματε ήδη, και έτσι τεθήτε στη γραμμή για την εύνοια του Ιεχωβά και για ζωή στον νέο του κόσμο.—Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ· Εβρ. 10:9.

22. Εκπληρώνοντας τις ευθύνες μας που απορρέουν από την αφιέρωσί μας, σε ποιο έργο πρέπει να μετάσχωμε ευπειθώς σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες;

²² Όσο για κείνους που έχουν ήδη εισέλθει σε διαθήκη με τον Ιεχωβά, ας θυμούνται αυτοί εξακολουθητικά την ευχή των και ας παραμένουν πιστοί σ’ αυτήν. Ας κρατούν ισχυρή την αγάπη των γι’ αυτόν και ας μη λησμονούν, επίσης, ποτέ την αγάπη των για τον πλησίον των. Ο Ιησούς, δίνοντας την εντολή να πορευθούν και να κάμουν μαθητάς και να τους βαπτίζουν για συμβολισμό της αφιερώσεώς των στον Ιεχωβά, είπε: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.» Δεν μπορούμε συνετά να αναβάλωμε να γίνωμε μαθηταί του Ιησού και ν’ ακολουθήσωμε την εντολή του που εδόθη αφού έλαβε κάθε εξουσία, δηλαδή, να βαπτισθούμε και να συμμετάσχωμε στη διακήρυξι των αγαθών νέων.—Ματθ. 28:18.

Γιατί Πρέπει οι Χριστιανοί να Δεχθούν και να Εκπληρώσουν Ευθύνη;

«Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού. Διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.»—Γαλ. 6:2, 5.

 1. Τι θα έκανε κανείς αν προσεκαλείτο να εργασθή για την οικοδόμησι του ανακτόρου ενός βασιλέως, στο οποίο θα είχε επίσης μια θέσι να ζη;

ΑΝ ΕΝΑΣ βασιλεύς απεφάσιζε να χτίση ένα ανάκτορο και ευηρεστείτο, όχι μόνο να σας χρησιμοποιήση στην ανέγερσι της οικοδομής, αλλά, επιπρόσθετα, σας υπέσχετο μια θέσι για να κατοικήτε μέσα, τι θα αισθανόσαστε γι’ αυτό; Τι θα εκάνατε; Βέβαια, θα πήτε, με χαρά και ευγνωμοσύνη θα επήγαινα να εργασθώ και θα έκανα το καλύτερο που μπορούσα και θα μιλούσα σε όλους με τους οποίους θα ερχόμουν σε επαφή για την αγαθότητα και τη γενναιοφροσύνη αυτού του βασιλέως.

 2. Πότε άρχισε η κατασκευή αυτού του ανακτόρου, και ποιοι είναι οι οικοδόμοι και ο Αριστοτέχνης Εργάτης;

² Για ένα τέτοιο βασιλικό ανάκτορο μιλεί προφητικά ο Ψαλμός 29:9. Υπήρξε σε πορεία κατασκευής επί χίλια εννιακόσια χρόνια και πλέον. Είναι ένας οίκος ή ναός που ο ίδιος ο Θεός οικοδομεί, όχι με άψυχους λίθους, αλλά με ζωντανό υλικό, με ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες ομοίως, που ελήφθησαν από αυτή τη γη. Εκείνο που είναι σπουδαιότερο, έθεσε την εποπτεία της οικοδομής στα χέρια του πιο καλού, του πιο επιδεξίου, του Αριστοτέχνου Εργάτου, ενός που έχει αναρίθμητα έτη στην υπηρεσία αυτού του μεγάλου Κυριάρχου. Αυτός είναι ο Υιός του Θεού, ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος, στις Παροιμίες 8:22-31 (ΜΝΚ) αναφέρεται ως η σοφία του Θεού προσωποποιημένη, και ο οποίος λέγει: «Ο Ιεχωβά με παρήγαγεν εν τη αρχή της οδού αυτού, απαρχήν των έργων αυτού, απ’ αιώνος. . . . Ήμην πλησίον αυτού ως αριστοτέχνης εργάτης· και εγώ ήμην καθ’ ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού.»—Κολ. 1:15, 16· Ιωάν. 1:3.

 3. Ποιον έθεσε ο Ιεχωβά ως θεμέλιον λίθων, και γιατί;

³ Ευηρεστήθη ο Θεός, ο Παγκόσμιος Βασιλεύς, να θέση τον Υιό του ως τον θεμέλιον λίθον του οίκου, επάνω στον οποίον όλοι οι άλλοι λίθοι θα οικοδομούντο. Όσον αφορά αυτόν ο Πέτρος γράφει: «Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.» (1 Πέτρ. 2:4, 5) Το έκαμε αυτό επειδή ο Ιησούς απεδείχθη ότι ήταν ‘λίθος εκλεκτός, έντιμος ακρογωνιαίος, θεμέλιον ασφαλές’.—Ησ. 28:16.

 4. Τίνος οίκος είναι, ποιος δίνει το αρχιτεκτονικό σχέδιο για την κατασκευή του, και ποια είναι η σχέσις των οικοδόμων προς τον ιδιοκτήτην του οίκου;

⁴ Μολονότι ο Ιησούς είναι ο «αριστοτέχνης εργάτης», το ανάκτορο ή οίκος ανήκει στον Θεό και οικοδομείται γι’ αυτόν, για να κατοική εκεί με το πνεύμα του. (Ψαλμ. 26:8) Ο απόστολος Παύλος, επίσης, μας πληροφορεί γι’ αυτό, λέγοντας: «Ο δε Χριστός, ως υιός επί τον οίκον αυτού· του οποίου ημείς είμεθα οίκος, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την παρρησίαν και το καύχημα της ελπίδος.» (Εβρ. 3:6) Ο Θεός, που είναι ο σοφός Αρχιτέκτων, είναι επίσης Εκείνος που δίνει «το αρχιτεκτονικό σχέδιο», ή τις λεπτομέρειες, στον Αριστοτέχνη Εργάτη για την κατασκευή του οίκου. (1 Χρον. 28:12, 19) Συνεπώς, όλοι εκείνοι που εργάζονται στην οικοδομή χαρακτηρίζονται ως «συνεργοί Θεού». Διαβάζομε, λοιπόν; «Διότι του Θεού είμεθα συνεργοί· σεις είσθε του Θεού αγρός, του Θεού οικοδομή.»—1 Κορ. 3:9.

 5. (α) Στη Γραφή, με τι συνδέεται επίσης αυτός ο «πνευματικός οίκος», και πόσοι θα τον απαρτίσουν; (β) Για ποιον λόγο προσκαλούνται ν’ αποτελέσουν μέρος του;

⁵ Αυτός ο «πνευματικός οίκος» ή βασιλικό ανάκτορο συνδέεται επίσης στη Βίβλο με τη βασιλεία που ο Μέγας Αρχιτέκτων, ο Ύψιστος Θεός, προσφέρει στον πιστό του Υιό, ο οποίος, εξ άλλου, εκτείνει στους συντρόφους του την πρόσκλησι να γίνουν «“γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως». (1 Πέτρ. 2:9) Ο αριθμός των είναι περιωρισμένος σε μόνο 144.000, όπως μας λέγεται στην Αποκάλυψι 7:4-8 και 14:1-3. Τη νύχτα που ο Ιησούς επροδόθη είπε στους πρώτους που είχε εκλέξει: «Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου· και να καθίσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.»—Λουκ. 22:28-30· 10:20· Δαν. 7:13-22.

 6. Προτού εγκαταλείψη τη γη, τι είπε ο Ιησούς στους μαθητάς του για τη βασιλεία του, και τι δείχνουν τα πραγματικά γεγονότα για την εγκαθίδρυσί της;

⁶ Ο Ιησούς, προτού εγκαταλείψη την επίγεια σκηνή, μιλώντας στους μαθητάς του, αναφέρθηκε στον εαυτό του ως ‘άνθρωπόν τινα ευγενή, ο οποίος υπήγεν εις χώραν μακράν, δια να λάβη εις εαυτόν βασιλείαν, και να υποστρέψη’. (Λουκ. 19:11, 12) Τους είπε αυτή την παραβολή για να εντυπώση στη διάνοιά των ότι η βασιλεία του δεν «έμελλεν ευθύς να φανή», δηλαδή, δεν θα εγκαθιδρύετο στις ημέρες των, αλλά θα εγκαθίστατο έπειτα από μακρόν χρόνον. Πράγματι, αυτό έγινε σχεδόν δεκαεννέα αιώνες αργότερα. Τα πραγματικά γεγονότα σήμερα, αν τεθούν παράπλευρα στις εκπληρωμένες προφητείες, αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η βασιλεία αυτή έχει εγκαθιδρυθή στους ουρανούς και ότι ο Άρχων Οικοδόμος έχει έλθει. Στο 1914, όταν εξέπνευσαν οι καιροί των εθνών, ο Ιησούς έλαβε τη μεγάλη του δύναμι και άρχισε να κυβερνά εν μέσω των εχθρών του. (Ψαλμ. 110:1, 2) Για την απόδειξι τούτου παρακαλούμε τον αναγνώστη να μελετήση με προσοχή και προσευχή το Ματθαίος 24, Λουκάς 21 και Μάρκος 13. Επίσης, για λεπτομερή εξήγησι, ιδέτε, παρακαλούμε, τη Σκοπιά της 15ης Οκτωβρίου 1958, κάτω από την επικεφαλίδα «Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά—Είναι το Τέλος του Κόσμου Πλησίον;»

 7. Στην παραβολή του «ευγενούς», τι έδωσε ο Ιησούς στους εργάτας, για να κάμουν τι μ’ αυτά;

⁷ Στην παραβολή του «ευγενούς» ο Ιησούς φανερώνεται ως να έχη καλέσει δέκα δούλους του και δώσει σ’ αυτούς δέκα «μνας», λέγοντάς τους, «Πραγματεύθητε εωσού έλθω.» (Λουκ. 19:13) Ο Ματθαίος, εκθέτοντας μια όμοια παραβολή, χρησιμοποιεί τη λέξι «τάλαντα» αντί της λέξεως «μναι». Και οι δύο λέξεις αναφέρονται στο έργον που οι εργάται ανέλαβαν να κάμουν στη διακήρυξι της Βασιλείας, δηλαδή, στη σύναξι της τάξεως της Βασιλείας, κατόπιν δε στη σύναξι και οικοδομή των υπηκόων της Βασιλείας. Αυτοί είχαν ευγνωμόνως δεχθή την ευθύνη αυτή και τώρα έπρεπε πιστά να την εκπληρώσουν. Αλλ’ αφού ο «ευγενής», Χριστός ο Βασιλεύς, ‘έλαβε την βασιλείαν’ στο 1914 (μ.Χ.) και αφού ήλθε στους δούλους του στην επιφάνειά του το 1918 (μ.Χ.) για να δη αν κατάλληλα και με ζήλο εξεπλήρωσαν την ευθύνη των ή όχι, τι διεπίστωσε;

 8. Ποια κατάστασι βρήκε ο «ευγενής» μεταξύ των δούλων του όταν επέστρεψε;

⁸ Βρήκε δύο τάξεις δούλων. Η μία τάξις, που είχε την όρασι του νικητού Βασιλέως εν δράσει, ήταν πιστά ενασχολημένη στο κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας και στην υποβοήθησι των κληρονόμων της Βασιλείας που προσέθετε ο Ιεχωβά για να έλθουν σε ωριμότητα, ώστε και αυτοί επίσης να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν στη λειτουργία αυτής της ενδόξου κυβερνήσεως. Καθώς το διατυπώνει ο απόστολος Παύλος, η προμήθεια του Θεού έγινε «προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας». (Εφεσ. 4:12) Εκείνοι που ανήκαν στην άλλη τάξι δούλων, αν και είχαν λάβει τις ίδιες ευκαιρίες υπηρεσίας και τις είχαν αποδεχθή, παραμέλησαν το καθήκον και την ευθύνη τους, έστρεψαν την προσοχή τους στο να τύπτουν τους συνδούλους των, έγιναν οκνηροί και εσταμάτησαν το να ‘πραγματεύωνται’ με τα «τάλαντά» των. Εφύλαξαν τας «μνας» των σε μαντήλι με το να γίνουν αδρανείς στην υπηρεσία του Κυρίου, στο κήρυγμα της Βασιλείας.—Λουκ. 19:20· Ματθ. 24:48, 49.

 9. Πώς ενήργησε, λοιπόν, προς την πρώτη τάξι;

⁹ Βλέποντας τούτο, τι έκαμε ο Κύριος; Αμέσως ανέλαβε ενέργεια. Στον πρώτον δούλον είπε: «Εύγε, αγαθέ δούλε· επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων.» (Λουκ. 19:17) Σε τέτοιου είδους δούλους εδόθησαν περισσότερα προνόμια της Βασιλείας στη σύναξι των κληρονόμων της Βασιλείας· η χαρά των και η ευτυχία των ηύξησαν πολύ κι εξακολούθησαν ν’ αυξάνουν από τότε.

10. Τι είπε και έκαμε στους αδρανείς, και γιατί;

¹⁰ Σημειώστε τώρα την κατάστασι του αδρανούς δούλου, που παρίστανε μια τάξι ανθρώπων. Αυτός δεν ήταν μόνο οκνηρός και χωρίς εκτίμησι, αλλά, επιπρόσθετα, πονηρός και επικριτικός. Κατηγόρησε τον στοργικό του Κύριο ως σκληρόν, που απαιτεί και θερίζει όπου δεν έσπειρε και συνάγει από όπου δεν διεσκόρπισε. (Λουκ. 19:20, 21· Ματθ. 25:24, 25) Αλλά ηνέχθη μήπως ο Κύριος τέτοια άδικη και πονηρή κατηγορία; Χωρίς αναβολή απήγγειλε δυσμενή κρίσι εναντίον του. Απηυθύνθη σ’ αυτόν ως πονηρόν και οκνηρόν, αχρείον δούλον. Αφήρεσε τα τάλαντά του απ’ αυτόν και τα έδωσε σ’ εκείνον που είχε τα δέκα τάλαντα, τον δε άπιστον δούλον έρριψε στο σκότος το εξώτερον. (Λουκ. 19:22, 23· Ματθ. 25:28-30) Γιατί; Διότι εκείνοι που ήσαν από την τάξι αυτή είχαν γίνει οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού (1 Κορ. 4:1)· είχαν συμφωνήσει να χρησιμοποιηθούν στη διατροφή των «προβάτων» του Ιεχωβά με το να συνάξουν και οικοδομήσουν τους προβατοειδείς ακολούθους του Χριστού, αλλά έγιναν αμελείς, αδρανείς. Σημειώστε ότι ερρίφθησαν έξω στο σκότος, όχι λόγω ανηθικότητος ή κάποιου άλλου είδους σαρκικής αμαρτίας, αλλά επειδή δεν ειργάσθησαν για ν’ αυξήσουν τα τάλαντά των στην υπηρεσία της Βασιλείας· δεν επρόσεξαν την ευθύνη των.

ΠΙΣΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

11. Με ποιον τρόπο είναι εξέχον το παράδειγμα του Ιησού ως ζηλωτού εργάτου;

¹¹ Οι Γραφές είναι γεμάτες από πιστά παραδείγματα εργατών που ευγνωμόνως επωμίσθησαν την ευθύνη των. Το μεγαλύτερο παράδειγμα από όλα είναι το παράδειγμα του Ιησού Χριστού, ο οποίος πραγματικά είχε έναν καταναλίσκοντα ζήλο για τον οίκον του Ιεχωβά και εργάσθηκε γι’ αυτόν. Δεν εδίστασε να προχωρήση, λέγοντας στον Πατέρα του: «Το έργο που μου έδωσες είναι πάρα πολύ και απαιτεί πολλές ώρες και πολλή προσπάθεια.» Όχι, αλλά επροχώρησε κατ’ ευθείαν προς τα εμπρός, με τα λόγια: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.» (Ψαλμ. 40:8· Εβρ. 10:7-9) Σημειώστε την αρχική λέξι, «Χαίρω.» Εκτελούσε το θέλημα του Πατρός του στην οικοδομή των «ζώντων λίθων» του πνευματικού ναού του Θεού από αγάπη, και έχαιρε σ’ αυτό το έργο. Ο Θεός τού είχε δώσει δώδεκα αποστόλους ως δευτερεύοντας θεμελίους λίθους της οικοδομής· τους εδίδαξε και στοργικά τους εξεπαίδευσε να είναι κήρυκες και διδάσκαλοι με το να είναι κάθε μέρα μαζί τους. Τους αγαπούσε τόσο πολύ ώστε κατέθεσε τη ζωή του γι’ αυτούς και για όλα τα «πρόβατά» του. Εξεπλήρωσε την ευθύνη του ως το τέλος. Άρα γε εμείς, ως Χριστιανοί, δείχνομε τέτοιο ζήλο για τα «πρόβατα» του Ιεχωβά;—Ιωάν. 10:11-17.

12. (α) Τι ησθάνετο απέναντι των αδελφών του ένας άλλος που εδέχθη και εξεπλήρωσε ευθύνη; (β) Ποια λόγια στοργής έγραψε στους Θεσσαλονικείς;

¹² Ένα άλλο πιστό παράδειγμα αποδοχής και εκπληρώσεως ευθύνης για τα «πρόβατα» του Θεού είναι το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Αυτός ο συνεργάτης του Θεού έλαβε την ευθύνη του τόσο σοβαρά στην καρδιά του ώστε έχαιρε να ‘δαπανήση και όλως να δαπανηθή υπέρ των ψυχών’ των αδελφών του. (2 Κορ. 12:15) Μολονότι εγνώριζε, από τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού από πόλι σε πόλι, ότι ‘δεσμά και θλίψεις τον περιέμεναν στην Ιερουσαλήμ’, επροχώρησε κατ’ ευθείαν προς τα εμπρός, καθώς λέγει: «Δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων, ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά χαράς, και την διακονίαν την οποίαν έλαβον παρά του Κυρίου Ιησού, να διακηρύξω το ευαγγέλιον της χάριτος του Θεού.» (Πράξ. 20:24) Μια άλλη φορά, γράφοντας στους συνοικοδόμους του στη Θεσσαλονίκη, ανέφερε: «Έχοντες ένθερμον αγάπην προς εσάς, ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.» (1 Θεσ. 2:8) Τι ήταν εκείνο που τον υποκινούσε ως το σημείο να μεταδώση ακόμη και την ψυχή του; Ο ζήλος και η αγάπη για τους «ζώντας λίθους» του οίκου του Ιεχωβά.

13. Με ποιον τρόπο ο Παύλος απέδειξε την ευθύνη του για τους «ζώντας λίθους»;

¹³ Και δεν προφέρει απλώς λόγια, αλλά το αποδεικνύει. Γράφοντας στους Κορινθίους, οι οποίοι απέτυχαν να τον αγαπήσουν με τον τρόπο που τους αγαπούσε, και λέγοντάς τους για τα παθήματά του χάριν της πνευματικής οικοδομής των αδελφών του, αναγράφει μερικές κακοποιήσεις που υπέστη στη διάρκεια της διακονίας του—τέτοιες, που πολύ λίγοι από μας σήμερα θα μπορούσαν να τον προσεγγίσουν καν σε παθήματα. Προχωρεί, λέγοντας: «Εκτός των εξωτερικών [δηλαδή, των καθημερινών του κινδύνων και εναντιοτήτων], ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;» (2 Κορ. 11:23-29) Σκεφθήτε! Στο μέσον όλων αυτών των κινδύνων και εναντιοτήτων είχε τη μέριμνα όλων των εκκλησιών. Εστενοχωρείτο μέσα στο ενδιαφέρον του για την πνευματική τους ευημερία. Αγαπούσε τους αδελφούς του. Τους εσκέπτετο. Ησθάνετο βαθιά την ευθύνη του γι’ αυτούς.

14. Πώς πρέπει οι μάρτυρες του Ιεχωβά να εκπληρώσουν την ευθύνη τους απέναντι των αδυνάτων;

¹⁴ Μιμούνται άρα γε όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά τον Παύλο από αυτή την άποψι; Φροντίζομε όμοια για τους αδυνάτους αδελφούς μας; Όλοι εμείς που είμεθα υπηρέται και οδηγοί μελετών, επισκεπτόμεθα αυτά τα πνευματικώς ασθενή «πρόβατα» στα σπίτια τους για να τα βοηθήσωμε; Έχομε αυτή την ανησυχία, που ήταν ιδιάζουσα στον Παύλο, να επαγρυπνούμε από φόβο μήπως κάποιοι από τους αδελφούς μας έγιναν πνευματικώς ασθενείς ή προσέκοψαν γι’ αυτόν ή εκείνο το λόγο; Εσείς πιθανώς παρετηρήσατε ότι μερικοί από τους αδυνάτους διαγγελείς της Βασιλείας έπαυσαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις και δεν έδωσαν έκθεσι υπηρεσίας αγρού επί μία ή δύο εβδομάδες, να πούμε. Το εκάματε έργον σας να τους επισκεφθήτε, ετοιμασμένοι από πριν να δώσετε πνευματική συμβουλή και διδασκαλία με σκοπό τη θεραπεία της πνευματικής ασθενείας των; ‘Παρηγορείτε αυτούς τους ολιγοψύχους’; (1 Θεσ. 5:14) Επήγατε στο σπίτι τους, ζητώντας με διακριτικότητα απ’ αυτούς να έλθουν μαζί σας για να κάμουν μία ή δύο επανεπισκέψεις σε ανθρώπους καλής θελήσεως στη γειτονική τους περιοχή; Είσθε ενήμερος του γεγονότος ότι θα δώσετε λογαριασμό για την απώλεια και ενός ακόμη «προβάτου»; (Εβρ. 13:17) Έχετε υπ’ όψιν ότι αυτή είναι διαταγή του Ιεχωβά μέσω του Ησαΐα, ο οποίος λέγει στους ωρίμους εργάτας: «Ενισχύσατε τας κεχαυνωμένας χείρας· και στερεώσατε τα παραλελυμένα γόνατα.» (Ησ. 35:3) Στον ίδιο σκοπό αποβλέπουν τα λόγια του Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή 15:1, 2: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.» Εφαρμόζομε εμείς, ως Χριστιανοί, αυτή τη συμβουλή στον εαυτό μας;

«ΤΑ ΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ»

15. Σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους, τι είναι σκοπός του Ιεχωβά να πράξη στον οίκον του, και πώς τα λόγια του Ιησού είναι σε αρμονία με τούτο;

¹⁵ Όπως απεδείχθη προηγουμένως σ’ αυτό το περιοδικό, ο ναός, οίκος, ή ανάκτορον του Ιεχωβά αποτελείται από 144.000 και Έναν «ζώντας λίθους». Σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους, το μεγαλύτερο μέρος απ’ αυτούς έχουν τεθή στον ουρανό με το ν’ αναστηθούν εκ νεκρών, μόνο δε ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς βρίσκονται ακόμη στη γη περιμένοντας την αλλαγή των. (1 Θεσ. 4:15-17) Τώρα ο Πρωτουργός αυτού του ενδόξου οίκου, μέσα στο άπειρο έλεός του, θέλει να γεμίση αυτόν τον οίκον με ανθρώπους που εκτιμούν την αγάπη του και την αγαθότητά του. Με άλλα λόγια, ευαρεστείται να εκτείνη σε εκατοντάδες χιλιάδων από την ανθρώπινη φυλή το προνόμιο του να συνδεθούν με τους «ζώντας λίθους» του ναού, ώστε να λάβουν και αυτοί, επίσης, αιώνια ζωή στον νέο κόσμο με το να γνωρίσουν τον Ιεχωβά και τον Υιό του και με το να γίνουν συλλατρευταί με τους «ζώντας λίθους». Αυτοί οι σύντροφοι είναι εκείνοι που ο Ιησούς είχε υπ’ όψιν όταν έλεγε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.»—Ιωάν. 10:16· 17:3.

16. (α) Πότε και έπειτα από ποιο γεγονός άρχισαν να έρχωνται αυτά «τα επιθυμητά πάντων των εθνών»; (β) Από πού έρχονται, και για ποιον σκοπό;

¹⁶ Πότε έλαβε χώραν η σύναξις αυτών των «άλλων προβάτων»; Ο Ησαΐας υπό έμπνευσιν μας λέγει: «Εν ταις εσχάταις ημέραις», όταν «το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων». (Ησ. 2:2, ΜΝΚ )· Και πώς τους συνάγει ο Ιεχωβά; Αυτός λέγει: «Έτι άπαξ μετ’ ολίγον εγώ θέλω σείσει τον ουρανόν, και την γην, και την θάλασσαν, και την ξηράν. Και θέλω σείσει πάντα τα έθνη, και θέλουσιν ελθεί τα επιθυμητά πάντων των εθνών· και θέλω εμπλήσει τον οίκον τούτον δόξης, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» (Αγγαίος 2:6, 7, ΜΝΚ) Ο βασιλικός οίκος άρχισε να γεμίζη από αυτά «τα επιθυμητά πάντων των εθνών» μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς το 1914 (μ.Χ.) και αφού άρχισε η μεγάλη θλίψις εναντίον του Σατανά και του πονηρού του πλήθους στον ουρανό. Καθώς επληροφόρησε τον Ιωάννη ένας από τους πρεσβυτέρους όσον αφορά τον «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων»: «Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης· και έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου.» (Αποκάλ. 7:9-14) Αυτοί οι πράοι, προβατοειδείς άνθρωποι, οι οποίοι, σύμφωνα με την όρασι του Ιωάννου, είναι αναρίθμητο μεγάλο πλήθος, άρχισαν να έρχωνται στον βασιλικόν οίκον ή ναόν αφού άκουσαν να κηρύττεται σ’ αυτούς η βασιλεία του Θεού από το 1919 μ.Χ. και έπειτα. Έρχονται τώρα από 185 περίπου χώρες και νήσους της θαλάσσης, για να διδαχθούν ‘τας οδούς του Ιεχωβά’ και να περιπατήσουν ‘στας τρίβους του’.—Ησ. 2:3, ΜΝΚ.

17. (α) Ποια είναι, λοπόν, η ευθύνη των αληθινών ποιμένων; (β) Ποια προειδοποίησι δίνει ο Αρχιεπιθεωρητής στους αυτοϊκανοποιημένους;

¹⁷ Ποιος πρόκειται να τους εκπαιδεύση αυτούς; Ο Ιεχωβά μάς βεβαιώνει ότι σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους θα ‘καταστήση ποιμένας επ’ αυτά, και θέλουσι ποιμαίνει αυτά’. (Ιερεμ. 23:4) Είσθε ένας απ’ αυτούς τους ποιμένας; Δεχθήκατε αυτή την ευθύνη και την εκπληρώνετε; Αναφέρεται ότι σε εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά υπάρχουν μερικοί κατάλληλοι, ώριμοι αδελφοί που έχουν την ικανότητα να δίδουν βοήθεια και να εκπαιδεύουν αυτούς τους προβατοειδείς ευδιδάκτους ανθρώπους, αλλά οι οποίοι δεν το πράττουν. Γιατί; Επειδή δεν θέλουν να δεσμευθούν. Λησμονούν ότι τώρα, λίγο καιρό πριν από τον Αρμαγεδδώνα, ο αόρατος Επιθεωρητής Ιησούς Χριστός λέγει σ’ εκείνους από τις εκκλησίες που νομίζουν ότι ‘ζουν, αλλά είναι νεκροί’: «Γίνου άγρυπνος, και στήριξον τα λοιπά τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι.» (Αποκάλ. 3:1-3) Τέτοιο πνεύμα αυτοϊκανοποιήσεως υπάρχει ανάμεσα σε μερικούς σ’ έναν αριθμό εκκλησιών του λαού του Θεού και αν δεν μετανοήσουν και αφυπνισθούν ως προς τις ευθύνες των με το να βοηθήσουν «τα λοιπά τα οποία μέλλουσι να αποθάνωσι», θα χάσουν την πνευματική των όρασι και δεν θα γνωρίζουν τον χρόνον που θα έλθη ο Χριστός για να λογαριασθή μαζί τους.

18. (α) Τι λέγουν, κατ’ ουσίαν, οι αδιάφοροι στον Ιεχωβά και στην όμοια με σύζυγό του οργάνωσι; (β) Πώς πρέπει να ενεργούν απέναντι αυτών των πνευματικών βρεφών οι ώριμοι αδελφοί και οι οδηγοί μελετών;

¹⁸ Ο Ιεχωβά τώρα φέρνει στον ναό του δεκάδες χιλιάδων πράους και ευδιδάκτους ανθρώπους από όλα τα έθνη κάθε χρόνο. Εκείνοι που αποφεύγουν τις ευθύνες των κατ’ ουσίαν λέγουν σ’ αυτόν, ‘Πατέρα, σταμάτησε, παρακαλούμε, να τους φέρνης’, και στην όμοια με σύζυγό του οργάνωσι, ‘Σταμάτησε να τους γεννάς· είναι πάρα πολλοί για μας· δεν έχομε καιρό να τους θρέψωμε.’ Δεν καταλαβαίνετε ότι με την αδιάφορη, νωθρή πορεία ενεργείας σας υπαγορεύετε κατ’ ουσίαν στον Θεό πώς πρέπει να διευθύνη την εργασία του; Ποιος, λοιπόν, πρόκειται να θρέψη αυτά τα πρόβατα, να τα εκπαιδεύση και να τα διαπαιδαγωγήση; Μήπως περιμένετε αυτά τα βρέφη να τραφούν μόνα των; Ετρέφατε μόνος σας τον εαυτό σας όταν ήσαστε βρέφος; Οι πιστοί εργάται πρέπει να μιμηθούν τον Παύλο, ο οποίος ‘εστάθη γλυκύς εν τω μέσω των αδελφών, καθώς η τροφός περιθάλπει τα εαυτής τέκνα’. (1 Θεσ. 2:7) Αυτό σημαίνει ότι όταν οι οδηγοί Γραφικών μελετών και οι ώριμοι διαγγελείς της Βασιλείας βλέπουν τα «πρόβατα» του Θεού να έχουν δυσκολία στο ν’ απαντούν στις ερωτήσεις στη Γραφική των μελέτη, πρέπει να το κάμουν εργασία τους το να τα επισκέπτωνται και να τα διδάσκουν πώς να μελετούν τεμαχίζοντας την τροφή γι’ αυτά ώσπου ν’ αυξήσουν σε ωριμότητα.

19. (α) Γιατί μερικοί σήμερα έγιναν χαλαροί απέναντι της ευθύνης των; (β) Ποια παραδείγματα, αρχαία και σύγχρονα, αποδεικνύουν ότι το επιχείρημά των είναι αβάσιμο;

¹⁹ Παρετηρήθη ότι μερικοί στις εκκλησίες έγιναν χαλαροί και υπήρξαν απρόθυμοι να εκπληρώσουν την ευθύνη των θέτοντας την κοσμική τους εργασία πιο πάνω από τα συμφέροντα της Βασιλείας και ότι ακόμη κάνουν υπερωρίες για να εξασφαλίσουν τις ευκολίες και τις πολυτέλειες του κόσμου τούτου. Απουσιάζουν από τις συναθροίσεις και συχνά από την υπηρεσία του αγρού. Αποστερούν τον εαυτό τους από τη συναδελφότητα και συναναστροφή των πιστών αδελφών των, που είναι τόσο ουσιώδης και ενθαρρυντική σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους. Υποστηρίζουν: «Είμεθα νυμφευμένοι, έχομε τέκνα, πρέπει να εργαζώμεθα προνοώντας για τις οικογένειές μας.» Αυτό είναι πολύ αληθινό. Σύμφωνα με τον Παύλο, «εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» (1 Τιμ. 5:8) Αλλά τι θα πούμε για τους προφήτας Ησαΐαν, Ιεζεκιήλ και Ωσηέ και για τον απόστολο Πέτρο; Τι θα πούμε για χιλιάδες άλλους σήμερα, που είναι νυμφευμένοι και έχουν πολλά τέκνα και όμως εργάζονται σκληρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά; Πώς κατορθώνουν να προχωρούν; Πού είναι η πίστις των χαλαρών αδελφών; Χωρίς αμφιβολία παίρνουν στα ελαφρά τα λόγια του Ιησού, του Αριστοτέχνου Εργάτου: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» (Ματθ. 6:33· Ψαλμ. 37:25) Αυτοί οι αδελφοί θέτουν το κάρρο της παροιμίας πριν από το άλογο, και γι’ αυτό ακριβώς δεν έχουν τη χαρά του Κυρίου των.

20. (α) Ποιο προνόμιο έχομε σήμερα, και τι πρέπει να πράξωμε για να είμεθα στη χαρά του Κυρίου μας; (β) Ποίων το ακούραστο σύγχρονο παράδειγμα πρέπει να μιμηθούν εκείνοι που λέγουν, ‘Είμαι κουρασμένος’;

²⁰ Αποτελεί προνόμιο το να είναι κανείς εργάτης στην υπηρεσία του Ιεχωβά και ειδικά τώρα στην τελική συγκομιδή των ‘επιθυμητών πάντων των εθνών’. Αν θέλωμε ν’ ακούσωμε να ηχούν στ’ αυτιά μας οι λόγοι, «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· . . . είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου», πρέπει να δεχθούμε και να εκπληρώσωμε την ευθύνη μας. Αν οραματιζώμεθα τον Μεσσιανικόν Βασιλέα να κατακυριεύη εν μέσω των εχθρών του και αν είμεθα σε αρμονία με τον δίκαιο πόλεμο που διεξάγει εναντίον του Σατανά και των πονηρών του δυνάμεων, πρέπει να προσφερθούμε πρόθυμα σ’ αυτή την ημέρα της στρατιωτικής του δυνάμεως. Αλλιώς θ’ αποτύχωμε. Τι θα σκεφθή ο νικητής Βασιλεύς για κείνον που δεν έρχεται ούτε στη Γραφική μελέτη, όπου τα ασθενή «πρόβατα» έρχονται για τη μελέτη του λόγου του Θεού, για να δώση τη βοήθειά του σ’ αυτά, και που δικαιολογεί τον εαυτό του, λέγοντας ότι το σπίτι τον βρίσκεται αρκετά μέτρα μακριά; Τι θα πη ο αδελφός αυτός για τους Αφρικανούς μάρτυρας της Νυασαλάνδης, οι οποίοι, για να παρευρεθούν στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, πρέπει να ‘βαδίσουν επτά έως δεκαπέντε μίλια στη βροχή και να διαβούν κολυμβώντας έναν ή δύο ποταμούς που τους λυμαίνονται κροκόδειλοι’; Το ισχνό επιχείρημα, ‘Είμαι κουρασμένος’, δεν θα τον βοηθήση. Ο Αριστοτέχνης Εργάτης δεν θέλει οκνηρούς ανθρώπους στο στράτευμά του. Θα τον εξεμέση από το στόμα του ως ανάξιο στρατιώτη και εργάτη.—Αποκάλ. 3:16.

21. (α) Είναι κατάλληλο να επιζητούμε τη θέσι οποιουδήποτε είδους υπηρέτου στην εκκλησία; (β) Για ποιους δύο λόγους πρέπει όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά να δεχθούν και να εκπληρώσουν ευθύνη;

²¹ Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για εκκλησιαστικούς υπηρέτας και οδηγούς Γραφικής μελέτης, οι οποίοι να φροντίζουν για τη μεγάλη συγκομιδή των «άλλων προβάτων». Ο απόστολος Παύλος ενθαρρύνει τους ικανούς αδελφούς να επιζητούν ένθερμα τις θέσεις αυτές με το να νουθετή τον Τιμόθεο: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Το ένδοξο ανάκτορο του σοφού Κυριάρχου πολύ γρήγορα θα έχη συμπληρωθή, όταν τα τελευταία μέλη που είναι τώρα στη γη θα έχουν ενωθή μ’ εκείνους τους «ζώντας λίθους» που βρίσκονται ήδη στους ουρανούς. Η εισροή των «επιθυμητών πάντων των εθνών» είναι εν προόδω και επιταχύνεται. Τι θα κάμωμε; Ως ώριμοι Χριστιανοί, είτε είμεθα από τους κεχρισμένους, εκείνους που θ’ αποτελέσουν το ανάκτορο του Ιεχωβά στους ουρανούς, είτε από τα επίγεια «άλλα πρόβατα», έχομε δεχθή ευθύνη να εργασθούμε στη σύναξι άλλων πράων ανθρώπων και να τους κάμωμε πιστούς λάτρεις του Ιεχωβά και διδασκάλους. Την ευθύνη αυτή πρέπει με αγάπη να την εκπληρώσωμε. Γιατί; Πρώτον, επειδή το να είμεθα συνεργάται του Υψίστου Θεού σ’ αυτό το μεγαλειώδες έργο αποτελεί ανεκτίμητο προνόμιο και τιμή· και, δεύτερον, επειδή υπάρχει ζωή για τον διδάσκαλον και για εκείνους που διδάσκονται. Αυτό το καθιστά πολύ σαφές ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος, όταν γράφη στον Τιμόθεο: «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά.» Γιατί; «Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.»—1 Τιμ. 4:16.

Προλέγοντας Αυτόν στον Οποίον Ανήκει η Υπακοή Όλων των Λαών

«Συνάχθητε, δια να σας αναγγείλω τι μέλλει να συμβή εις εσάς, εν ταις εσχάταις ημέραις.»—Γέν. 49:1.

 1. Σε ποια χρονική περίοδο ζούμε, και ποιας αρχαίας προρρήσεως βλέπομε την εκπλήρωσι;

ΖΟΥΜΕ στις «έσχατες ημέρες», είτε το πιστεύομε είτε όχι. Βλέπομε να λαμβάνη εκπλήρωσι μια αρχαία πρόρρησις που δεν διέφυγε την προσοχή ούτε της παγκοσμίου εκείνης οργανώσεως, των Ηνωμένων Εθνών. Περιηγηταί, που επισκέπτονται την έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη δυτική όχθη του ποταμού Χάντσον στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, διαβάζουν αυτή την πρόρρησι εγχαραγμένη σ’ έναν από τους μαρμάρινους τοίχους:

Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.

Επειδή η περικοπή αυτή αφήνεται χωρίς παραπομπή στην πηγή της, ολίγοι μόνο περιηγηταί κατανοούν ότι παρατίθεται από την προφητεία του Ησαΐα που βρίσκεται στην Αγία Γραφή. Αλλά το κύριο σημείο που πρέπει να σημειώσωμε είναι ότι ο προφήτης Ησαΐας είπε ότι αυτό επρόκειτο να συμβή στο τέλος μιας χρονικής περιόδου.

 2, 3. (α) Πότε λέγει η προφητεία του Ησαΐα ότι έπρεπε η πρόρρησις αυτή να εκπληρωθή; (β) Αν η προφητεία του Ησαΐα εκπληρώνεται σήμερα, πού, λοιπόν, πρέπει να βρισκώμαστε;

² Παραθέτοντας από μια σύγχρονη μετάφρασι της Γραφής, δίνομε εδώ την πλήρη προφητεία, για να δείξωμε πότε πρέπει να εκπληρωθή:

Εν ταις εσχάταις ημέραις, το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ. Και θέλει κρίνει αναμέσον των εθνών, και θέλει ελέγξει πολλούς λαούς· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.—Ησ. 2:2-4, Μετάφρασις Νέου Κόσμου.

³ Αν, τώρα, η προφητεία αυτή εκπληρώνεται σήμερα από ανθρώπους πολλών εθνικοτήτων που δεν πολεμούν πια ο ένας τον άλλον και που δεν σχεδιάζουν να το πράξουν αυτό επειδή δεν μαθαίνουν πια τον πόλεμο, τότε πρέπει να είμεθα στις «έσχατες ημέρες»—δηλαδή, στις τελευταίες ημέρες αυτού του πολεμοπλήκτου κόσμου. Επομένως ένας κόσμος δίχως πόλεμο πρέπει να είναι πλησίον, όπως εξεικονίζεται από ένα λαό που παρατηρείται σήμερα ευρύτατα.

 4. Ποιος λαός παρατηρείται έτσι ευρέως σήμερα, και σε ποια προφητική εντολή υπακούει, που κατεγράφη από τον Ησαΐα;

⁴ Ποιόν λαό; Σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα θα έπρεπε να είναι εκείνος ο λαός που λατρεύει τον Θεό, του οποίου το όνομα μνημονεύεται τρεις φορές σ’ αυτή την προφητεία. Επειδή το όνομά του είναι Ιεχωβά, ο λαός πρέπει να είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί ασφαλώς εξυψώνουν τη λατρεία του Ιεχωβά υπεράνω «της κορυφής των ορέων» και την υψώνουν «υπεράνω των βουνών». Από τις τέσσερες γωνίες της γης, από «πάντα τα έθνη» και από ‘πολλούς λαούς’, πλήθη ενώνονται στη λατρεία του Ιεχωβά ως του Μόνου ζώντος και αληθινού Θεού και γίνονται μάρτυρές του. Υπακούουν στην προφητική του εντολή που κατεγράφη στον Ησαΐα, κεφάλαιο τεσσαρακοστό τρίτο, εδάφιο δωδέκατο (ΜΝΚ): «Σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.»

 5. Τι δείχνει το Βιβλίο του Έτους 1962 ότι έπραξε ο λαός αυτός στο περασμένο υπηρεσιακό έτος για να προσκαλέση ανθρώπους να λατρεύσουν τον Ιεχωβά;

⁵ Ας στραφούμε, λοιπόν, στο Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά του Έτους 1962 και ας συμβουλευθούμε τον Πίνακα των Χωρών, όπου αυτοί δίνουν μαρτυρία και έχουν οργανώσει εκκλησίες. Εκεί μετρούμε 188 χώρες, από το Άντεν ως τη Ζανζιβάρη. Συμβουλευόμενοι τον πίνακα, που εκτείνεται στις σελίδες 34-41 και εκθέτει λεπτομερώς τα διοργανωτικά χαρακτηριστικά και τη δράσι σε καθεμιά από τις χώρες αυτές, μαθαίνομε ότι, στη διάρκεια του περασμένου υπηρεσιακού έτους, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έθεσαν στον αγρό ένα μέσον όρον 884.587 εργατών μηνιαίως, που επήγαιναν στις κατοικίες όλων των ανθρώπων ασχέτως φυλής, χρώματος, εθνικότητος, θρησκείας ή κοινωνικής καταστάσεως και διεκήρυτταν σ’ αυτούς τα αγαθά νέα της βασιλείας του Ιεχωβά μέσω του εγκατεστημένου Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Στη διάρκεια του υπηρεσιακού αυτού έτους εδαπάνησαν 132.695.540 ώρες κηρύττοντας έτσι την βασιλεία του Θεού, σε 150 και πλέον γλώσσες. Αυτό ήταν πραγματικά μια μεγάλη ποσότης χρόνου που εχρησιμοποιήθη για να προσκληθούν άνθρωποι να λατρεύσουν τον Ιεχωβά.

 6. Αντίτυπα ποιου ψηφίσματος ανέγνωσαν εκατομμύρια ανθρώπων στο 1958-1959 και ποια ήταν μια εξέχουσα απόφασις που περιείχετο σ’ αυτό;

⁶ Τον Δεκέμβριο του 1958 και εν συνεχεία το 1959, εκατομμύρια άτομα σε όλη τη γη ανέγνωσαν ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο, που αυτοί οι Μάρτυρες έθεσαν σε κυκλοφορία σε 53 γλώσσες σε αριθμό 72.348.403 αντιτύπων. Αυτό έλεγε για ένα Ψήφισμα που υιοθετήθη στη διεθνή των συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη και στο Πόλο Γκράουντς της πόλεως Νέας Υόρκης. Την Παρασκευή, 1η Αυγούστου 1958, η Απόφασις αυτή υπεβλήθη σ’ ένα αριθμημένο ακροατήριο 194.418 ατόμων από 123 χώρες, και αυτό την υιοθέτησε δια βοής, με μεγάλη επευφημία. Εξέχουσα μεταξύ των όσων υιοθετήθησαν ήταν η απόφασίς των να εξακολουθήσουν να ζουν σύμφωνα με την προφητεία του Ησαΐα 2:4, την οποίαν ανεγνώρισαν ως εκπληρωνόμενη σ’ αυτούς.

 7. Πώς έζησαν σύμφωνα με αυτή την προφητεία ως την ημέρα αυτή, και ποιου γεγονότος απόδειξι αποτελεί τούτο;

⁷ Ως την ημέρα αυτή, άσχετα με τις πολιτικές και θρησκευτικές φιλονεικίες των κοσμικών εθνών, αυτοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ενώθηκαν σε πολεμικές προπαρασκευές, ούτε ‘εσήκωσαν μάχαιραν’ εναντίον των Χριστιανών αδελφών των σε άλλα έθνη. Δεν μαθαίνουν πλέον τον πόλεμον. Τούτο παρά το γεγονός ότι η παγκόσμια οργάνωσίς των αυξάνει κατά δεκάδας χιλιάδων κάθε έτος. Το πράγμα αυτό είναι από τον Ιεχωβά. Αποτελεί εύγλωττη απόδειξι ότι ζούμε στις «έσχατες ημέρες».

 8. Για να βεβαιωθούμε πιο πολύ γι’ αυτό, σε ποιόν προφήτη στρεφόμεθα, που αναφέρεται στο Ησαΐας 2:3, και ποια ερωτήματα εγείρονται όσον αφορά αυτόν;

⁸ Για να βεβαιωθούμε ακόμη περισσότερο γι’ αυτό το γεγονός, ας εξετάσωμε μια άλλη προφητεία που εδόθη όσον αφορά τις «έσχατες ημέρες». Εδόθη από έναν προφήτη που κατονομάζεται ανωτέρω στην προφητεία του Ησαΐα. Είναι κατάλληλο να αναφέρωμε το όνομά του εδώ, επειδή το Ησαΐας 2:3 (ΜΝΚ) λέγει ότι εκείνοι οι άνθρωποι, που σήμερα ζητούν να λατρεύσουν τον αληθινό Θεό, θα έλεγαν: «Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκο του Θεού του Ιακώβ.» Ποιος είναι αυτός ο Ιακώβ, του οποίου Θεός ήταν ο Ιεχωβά; Τι επροφήτευσε όσον αφορά τις «έσχατες ημέρες»;

 9. Πού εδαπάνησε τη ζωή του αυτός ο προφήτης;

⁹ Ο Ιακώβ προήλθε από το μέρος εκείνο της νοτιοδυτικής Ασίας που είναι γνωστό σήμερα ως η Μέση Ανατολή. Επί είκοσι χρόνια ζούσε στη Συρία, όπου έγινε πατέρας δώδεκα τέκνων. Αλλά τον καιρό που έδινε αυτή την προφητεία για τις ημέρες μας, ζούσε στην Αίγυπτο, τη σημερινή Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία. Ο Ιακώβ ήταν γυιός του Ισαάκ και εγγονός του Αβραάμ. Το περισσότερο μέρος της ζωής του ζούσε με τον πατέρα του και τον πάππο του στην εδαφική περιοχή που τώρα κατέχεται από τις χώρες της Ιορδανίας και του Ισραήλ. Τα τελευταία δεκαέξη χρόνια της ζωής του τα εδαπάνησε στην Αίγυπτο με όλη την οικογένειά του, ως ξένος και πάροικος.

10, 11. (α) Γιατί όλες οι φυλές της γης πρέπει να ενδιαφέρωνται γι’ αυτόν τον Ιακώβ; (β) Με ποια ομάδα προφητών ήταν συνδεδεμένος ο Ιακώβ;

¹⁰ Όλοι επάνω στη γη οφείλουν να ενδιαφέρωνται γι’ αυτόν τον Ιακώβ. Γιατί; Εξαιτίας εκείνων που ο Θεός είπε στον Ιακώβ σε μια θαυμαστή όρασι. Ο Ιακώβ είχε μόλις αφήσει τον πατέρα του Ισαάκ προς νότον στη Βηθ-σαβεέ και επήγαινε στη Συρία για να νυμφευθή. Στο δρόμο του προς βορράν κοιμήθηκε έξω στον αγρό που ήταν κοντά στη Βαιθήλ (τώρα Βεϊτίν, στην Ιορδανία). Τη νύχτα εκείνη είδε το ενύπνιό του, μια κλίμακα που έφθανε από τη γη στον ουρανό, και από την κορυφή της κλίμακος ο Θεός μίλησε και είπε στον Ιακώβ:

«Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός του Αβραάμ του πατρός σου, και ο Θεός του Ισαάκ· την γην, επί της οποίας κοιμάσαι, εις σε θέλω δώσει αυτήν, και εις το σπέρμα σου· και θέλει είσθαι το σπέρμα σου ως η άμμος της γης, και θέλεις εξαπλωθή προς δύσιν, και προς ανατολήν, και προς βορράν, και προς νότον· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου, πάσαι αι φυλαί της γης.»—Γέν. 28:13, 14, ΜΝΚ.

¹¹ Λόγω αυτής της θείας υποσχέσεως, όλοι όσοι θέλουν να ευλογηθούν επάνω στη γη, αδιάφορο από ποια φυλή είναι, θα πρέπει να ευλογηθούν μέσω ενός «σπέρματος» ή απογόνου αυτού του Ιακώβ. Αργότερα ο Ιεχωβά Θεός μετέβαλε το όνομα του Ιακώβ σε Ισραήλ, έτσι ώστε στη Γραφή ονομάζεται και με τα δύο ονόματα, πότε Ιακώβ και πότε Ισραήλ. Όπως ο Αβραάμ και ο Ισαάκ, έτσι και ο Ιακώβ έγινε προφήτης του Ιεχωβά. Ο Ψαλμός 105:14, 15 σαφώς αποκαλεί τον Ιακώβ προφήτη. Αφού μιλεί για τις περιπλανήσεις του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ στη Γη της Επαγγελίας, λέγει πώς τους επροστάτευσε ο Ιεχωβά Θεός και αναφέρει: «Δεν αφήκεν άνθρωπον να αδικήση αυτούς· μάλιστα υπέρ αυτών ήλεγξε βασιλείς, λέγων, Μη εγγίσητε τους κεχρισμένους μου, και μη κακοποιήσητε τους προφήτας μου.»

12. Πότε ο Ιακώβ φαίνεται να είχε το καλύτερο αποτέλεσμα ως προφήτης;

¹² Φυσικά, κάθε φορά που ο Ιακώβ μιλούσε στον οικογενειακό του κύκλο για την επαγγελία που έδωσε ο Θεός σ’ αυτόν στη Βαιθήλ, ενεργούσε ως προφήτης. Αλλά σε καμμιά περίπτωσι το αξίωμά του ως προφήτου δεν φαίνεται να είχε καλύτερο αποτέλεσμα παρά όταν έδωσε λόγους αποχαιρετισμού στους γυιούς του και στους εγγονούς του. Όταν, λοιπόν, στο 1712 π.Χ. ήταν στην επιθανάτια κλίνη του, εκάλεσε μαζί τους δώδεκα γυιούς του στο δωμάτιο της ασθενείας του για να πη προς αυτούς τα τελευταία του λόγια, καθώς εκάθητο με τα πόδια του κρεμάμενα προς τα κάτω στη μία πλευρά του κρεββατιού. Αυτό έγινε αφού είχε ήδη ευλογήσει τους εγγονούς του, Μανασσή και Εφραΐμ, που ήσαν γυιοί του Ιωσήφ, του ενδεκάτου γυιού του Ιακώβ. Ο Ιωσήφ υπηρετούσε τότε ως πρωθυπουργός της Αιγύπτου, πρώτιστος δούλος του Φαραώ του βασιλέως της Αιγύπτου.—Γέν. 48:1-22.

13. Δίνοντας την τελική του προφητεία, ποιο ύφος εκφράσεως εχρησιμοποίησε ο Ιακώβ;

¹³ Καθώς έδινε ο Ιακώβ τα τελικά του αγγέλματα στους δώδεκα γυιούς του, χρησιμοποιούσε το ποιητικό ύφος των Εβραίων προφητών, διότι ο Ιακώβ ήταν Εβραίος, όπως ήσαν και ο Αβραάμ και ο Ισαάκ. Η ποίησίς του δεν εξεδηλώνετο με «ρίμα» ή ομοιοκαταληξία στο τέλος των γραμμών ή των στίχων. Συνίστατο στο να κάνη τις ρυθμικές γραμμές να δίνουν παράλληλες σκέψεις ή ιδέες, όπως, παραδείγματος χάριν, μιλώντας για τον εαυτό του σε μια πρότασι ως Ιακώβ και έπειτα στην επόμενη πρότασι ως Ισραήλ, τα οποία ονόματα ανεφέροντο και τα δύο στο ίδιο πρόσωπο. Επομένως, η προφητική αυτή ποίησις είναι κάτι περισσότερο από ό,τι καλείται ανομοιοκατάληκτος στίχος, δηλαδή, στίχος χωρίς ρίμα, στον οποίο τα τέλη των γραμμών δεν έχουν όμοια. Η Εβραϊκή ποίησις εκφράζεται σε γραμμές που πηγαίνουν παράπλευρα η μία με την άλλη στην ίδια κατεύθυνσι σκέψεως και που έτσι εκφράζουν όμοιες ιδέες, μα που πραγματικά διευρύνουν τη σκέψι ή την ιδέα ή το θέμα. Καθώς προχωρούμε στην ποιητική επιθανάτια προφητεία του Ιακώβ, θα μπορέσωμε να το σημειώσωμε αυτό.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑ ΚΛΙΝΗ

14. Κάτω από ποια δύναμι μίλησε τότε ο Ιακώβ, και τι λέγει η Γένεσις 49:1, 2 για να το δείξη αυτό;

¹⁴ Η σκηνή της επιθανάτιας κλίνης στην κατοικία του Ιακώβ στην Αίγυπτο το 1712 π.Χ. περιγράφεται στη Γένεσι, κεφάλαιο τεσσαρακοστό ένατο. Το Θείο πνεύμα της εμπνεύσεως ήλθε επάνω στον Ιακώβ σ’ αυτή την περίστασι, και μίλησε σαν προφητικός μάρτυς του Ιεχωβά. Δείχνοντας τούτο, η Γένεσις 49:1, 2 (Μετ. Ο΄) μας λέγει: «Εκάλεσε δε ο Ιακώβ τους υιούς αυτού, και είπε,

Συνάχθητε, ίνα αναγγείλω υμίν, τι απαντήσει υμίν επ’ εσχάτων των ημερών· αθροίσθητε και ακούσατέ μου, υιοί Ιακώβ, ακούσατε Ισραήλ του πατρός υμών.»

15. Ποια χαρακτηριστικά της Εβραϊκής ποιήσεως παρατηρούμε στα αρχικά λόγια του Ιακώβ;

¹⁵ Παρατηρήστε πώς (1) η έκφρασις «Συνάχθητε» είναι «παράλληλη ποιητικώς με την όμοια έκφρασι «αθροίσθητε»· (2) η έκφρασις «και ακούσατέ μου» είναι παράλληλη προς την έκφρασι «ίνα αναγγείλω υμίν»· (3) η έκφρασις «και ακούσατέ μου» προς την έκφραση «ακούσατε»· και η έκφρασις «Ισραήλ του πατρός υμών» προς την έκφρασι «υιοί Ιακώβ». Σε όλη την προφητεία του Ιακώβ θα παρατηρήσωμε αυτόν τον ποιητικό παραλληλισμό σκέψεων ή σχετικών εκφράσεων. Όλο τούτο χρησιμεύει για να δώση έκτασι στη σκέψι και να διευρύνη την έννοια καθώς και να κάμη πιο βέβαιη την υπονοούμενη σκέψι.

16. Σε ποιον καιρό απέβλεπε τότε προφητικά ο Ιακώβ;

¹⁶ Ο πατριάρχης Ιακώβ που πέθαινε κύτταζε πολύ πιο πέρα από τις ημέρες των δώδεκα γυιών που τον άκουαν προσεκτικά. Κύτταζε πολύ πιο πέρα από τον καιρό που οι οικογένειες των δώδεκα γυιών του θα εσχημάτιζαν δώδεκα φυλές, οι οποίες, μαζί, θ’ αποτελούσαν ένα ενωμένο έθνος στην Υποσχεμένη Γη της Παλαιστίνης, ένα έθνος ονομαζόμενο με το όνομα του πατέρα του Ιακώβ ή Ισραήλ. Ο Ιακώβ απέβλεπε στον καιρό ενός νέου έθνους, ενός πνευματικού έθνους του εκλεκτού λαού του Θεού, ενός πνευματικού Ιακώβ ή Ισραήλ.

17, 18. (α) Σε ποια θεμέλια εβασίζετο ολόκληρο το έθνος Ισραήλ; (β) Πώς κάτι που αντιστοιχεί μ’ αυτό, είναι αληθινό για τον πνευματικό Ισραήλ;

¹⁷ Ο Ιακώβ, ως ο κοινός πατέρας, εχρησίμευε ως το ευρύ θεμέλιο για ολόκληρο το έθνος του φυσικού Ισραήλ, ή Ισραήλ κατά σάρκα. Οι δώδεκα γυιοί του Ιακώβ χρησίμευαν ως δώδεκα δευτερεύοντα θεμέλια ή δώδεκα στύλοι που εβασίζοντο επάνω στον Ιακώβ. Επάνω σ’ αυτά τα δώδεκα στηρίγματα ή στύλους εβασίζετο ολόκληρο το έθνος Ισραήλ, με αδελφοσύνη.

¹⁸ Κάτι σαν αυτό είναι αληθινό για τον πνευματικό Ισραήλ, «τον Ισραήλ του Θεού», όπως τον απεκάλεσε αργότερα ένα θεόπνευστο μέλος του. (Γαλ. 6:16) Όπως ακριβώς το έθνος του αρχαίου Ισραήλ ήταν μια μεγάλη σύναξις ή εκκλησία για τη λατρεία του Θεού του Ιακώβ, του Ιεχωβά, έτσι και ο πνευματικός Ισραήλ είναι μια μεγάλη σύναξις ή εκκλησία για τη λατρεία του ίδιου Θεού. Εκείνος που αντιστοιχεί με τον πατριάρχη Ιακώβ είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, επειδή αυτός είναι το θεμέλιο αυτής της συνάξεως ή εκκλησίας του πνευματικού Ισραήλ. Ο Ιησούς το έδειξε αυτό όταν είπε σ’ έναν από τους δώδεκα αποστόλους του: «Συ είσαι Πέτρος [Λίθος], και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου.» (Ματθ. 16:18) Ο Ιησούς, οικοδομώντας αυτή την εκκλησία ή σύναξι επάνω στον εαυτό του, κάνει χρήσι δώδεκα αποστόλων, που αντιστοιχούν προς τους δώδεκα γυιούς του Ιακώβ. Στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής αυτοί καλούνται ‘οι δώδεκα απόστολοι του Αρνίου’, οι δε δώδεκα θεμέλιοι λίθοι της Νέας Ιερουσαλήμ έφεραν τα δώδεκα ονόματα των αποστόλων εκείνων του Αρνίου Ιησού Χριστού. Αλλά οι δώδεκα πύλες της Νέας Ιερουσαλήμ ήσαν χαραγμένες με τα ονόματα των «δώδεκα φυλών των υιών Ισραήλ».—Αποκάλ. 21:12-14.

19. Από ποιους αποτελείται η ουράνια κυβερνώσα τάξις, και πώς περιγράφονται αυτοί στην Αποκάλυψι 7:4-8;

¹⁹ Η ουράνια κυβερνώσα τάξις συμβολίζεται από την ένδοξη Νέα Ιερουσαλήμ. Θ’ αποτελήται από 144.000 δοκιμασμένους και πιστούς ακολούθους του Αρνίου Ιησού Χριστού. Αυτοί σφραγίζονται με το άγιο πνεύμα από τον Θεό, και διατηρούν αυτή τη σφραγίδα ως το τέλος της επιγείου δοκιμασίας των. Η Αποκάλυψις 7:4-8 αναφέρεται σ’ αυτούς ως πνευματικόν Ισραήλ και τους εικονίζει ότι αποτελούνται από δώδεκα φυλές. Τα ονόματα αυτών των φυλών τα λαμβάνει από τους γυιούς και τους εγγονούς του πατριάρχου Ιακώβ. Τους τοποθετεί σε κάποια τάξι, ως εξής:

Και [εγώ ο απόστολος Ιωάννης] ήκουσα τον αριθμόν των εσφραγισμένων· εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες ήσαν εσφραγισμένοι εκ πάσης φυλής των υιών Ισραήλ·

εκ [1] φυλής Ιούδα, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [2] φυλής Ρουβήν, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [3] φυλής Γαδ, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [4] φυλής Ασήρ, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [5] φυλής Νεφθαλείμ, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [6] φυλής Μανασσή, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [7] φυλής Συμεών, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [81 φυλής Λευί, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [9] φυλής Ισσάχαρ, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [10] φυλής Ζαβουλών, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [11] φυλής Ιωσήφ, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι·

εκ [12] φυλής Βενιαμίν, δώδεκα χιλιάδες εσφραγισμένοι.

20. (α) Τι πρέπει να παρατηρηθή για την τάξι της κατονομασίας των φυλών, αλλά ποιος αριθμός των διατηρείται; (β) Τι πρέπει να παρατηρηθή για όλες εκείνες τις φυλές, με ποιο αποτέλεσμα στην όλη οργάνωσι;

²⁰ Δεν είναι αυτή η τάξις στην οποία εγεννήθησαν οι γυιοί του πατριάρχου Ιακώβ ή Ισραήλ. Επί πλέον, λείπει το όνομα του πέμπτου γυιού του Ιακώβ, του Δαν, λαμβάνει δε τη θέσι του Δαν το όνομα του εγγόνου του Ιακώβ, που ελέγετο Μανασσής. Αν κάτι από την ιστορία της φυλής του Δαν υπηγόρευσε το να χρησιμοποιηθή ο Μανασσής αντί του Δαν, θα το εξετάσωμε αργότερα. Οπωσδήποτε η Αποκάλυψις 7:4-8 διατηρεί τον αριθμό δώδεκα ως τον αριθμό των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ. Επίσης, όλα τα ονόματα είναι ονόματα των ένδεκα γυιών του Ιακώβ και ενός από τους εγγονούς του Ιακώβ μέσω του Ιωσήφ. Παρατηρούμε, επίσης, ότι κάθε φυλή έχει ίσον αριθμόν μελών. Έτσι καμμιά φυλή δεν είναι αριθμητικώς μεγαλύτερη από τις άλλες, αλλά ολόκληρη η οργάνωσις του πνευματικού Ισραήλ εικονίζεται ότι βρίσκεται σε τελεία ισορροπία, κάθε φυλή δε μόνη της τονίζει πάλι τον αριθμό δώδεκα.

21. Προφητεύοντας, ακολούθησε μήπως ο Ιακώβ τη σειρά της γεννήσεως των γυιών του, και ως τι μπορούσε να τους προσφωνήση όλους;

²¹ Εν τούτοις, όταν ο πατριάρχης Ιακώβ έδωσε την επιθανάτια προφητεία του, δεν έβαλε όλους τους γυιούς του στη σειρά της γεννήσεώς των από τις τέσσερες μητέρες των, δηλαδή, την πρώτη σύζυγο του Ιακώβ, τη Λεία, και την υπηρέτριά της ή δούλη της Ζελφά, και τη δεύτερη σύζυγο του Ιακώβ, τη Ραχήλ, και την υπηρέτριά της Βαλλά. Ο Ιακώβ, ως ο κοινός πατέρας των, μπορούσε να τους προσφωνήση όλους ως ‘υιούς του Ιακώβ’ και να ονομάση τον εαυτό του ‘Ισραήλ τον πατέρα των’.

22. Προς όφελος ποιων πραγματικά επροφήτευε τότε ο Ιακώβ, αλλά και ποιοί άλλοι σήμερα πρέπει επίσης να ενδιαφέρωνται;

²² Ο Ιακώβ συνήθροισε τους δώδεκα γυιούς του για να τους πη τι θα συνέβαινε σ’ αυτούς ή σ’ εκείνους που προεικονίζοντο απ’ αυτούς «εν ταις εσχάταις ημέραις». Αυτό σημαίνει στις ημέρες μας, οι οποίες είναι οι ‘τελευταίες ημέρες’ του πνευματικού Ισραήλ επάνω στη γη, προτού το μικρό υπόλοιπο των 144.000 μελών του εισέλθη στην ουράνια Νέα Ιερουσαλήμ με τον Υιόν του Θεού, το Αρνίον Ιησούν Χριστόν. Επομένως, εκείνο που είπε ο Ιακώβ στους δώδεκα γυιούς του πριν από τρεις χιλιάδες εξακόσια χρόνια και πλέον, το είπε πραγματικά προς όφελος του μικρού υπολοίπου του πνευματικού Ισραήλ που είναι στη γη τώρα, σ’ αυτή την πιο θαυμαστή περίοδο της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους. Και επειδή αυτοί είναι μέλη του πνευματικού εκείνου «σπέρματος του Αβραάμ», μέσω του οποίου πρόκειται να ευλογηθούν για πάντα όλα τα έθνη και οι φυλές της γης, έπεται ότι εκείνα τα άτομα από όλες τις φυλές και τα έθνη της γης, που ενδιαφέρονται έτσι να ευλογηθούν, πρέπει να ενδιαφέρωνται να εξετάσουν τώρα μαζί μας τα επιθανάτια λόγια του Ιακώβ.

ΡΟΥΒΗΝ

23. Πώς συνέβη να λάβη το όνομά του ο πρωτότοκος γυιός του Ιακώβ, και ποια ερωτήματα τώρα ηγέρθησαν ως προς τη θέσι του ως πρωτοτόκου;

²³ Ο Ιακώβ, μιλώντας με ποιητικούς παραλληλισμούς, επροφήτευσε για τον Ρουβήν, τον πρωτότοκό του γυιό μέσω της πρώτης, αλλά ολιγώτερο αγαπωμένης συζύγου του Λείας, μιας Συρίας κόρης. Η Λεία, λοιπόν, στη γέννησί του είπε: «Ιδού υιός!» και κατόπιν έκαμε αυτή την εκφώνησι όνομά του, Ρουβήν. Ως ο πρωτότοκος γυιός του Ιακώβ, ο Ρουβήν φυσικά είχε τα δικαιώματα του πρωτοτόκου γυιού της οικογενείας. Ως τοιούτος είχε δικαίωμα δύο μερίδων στην περιουσία που άφησε πίσω του ο Ιακώβ ο πατέρας του. Το ερώτημα ήταν, Θα εισήρχετο τώρα ο Ρουβήν σ’ αυτά τα δικαιώματα του πρωτοτόκου; Επίσης, ο πατριάρχης Ιακώβ, ως κεφαλή της οικογενείας, είχε ενεργήσει ως ιερεύς του Ιεχωβά για ολόκληρη την οικογένεια και είχε προσφέρει θυσίες στο οικογενειακό θυσιαστήριο και είχε οδηγήσει σε προσευχή και στο να δίδεται θρησκευτική διδασκαλία. Ως πατέρας είχε επίσης ενεργήσει ως ο κυβερνήτης της όλης οικογενείας και όλων των δούλων της και των κτηνών της και των κτημάτων της. Τι θα πούμε γι’ αυτά τα προνόμια;

24. Πώς επρόκειτο να διάγουν οι δώδεκα οικογένειες μετά τον θάνατο του Ιακώβ, και ποια ζητήματα έπρεπε τώρα να τακτοποιήσουν οι λόγοι του για τον Ρουβήν;

²⁴ Με τον θάνατο του κοινού των πατέρα οι δώδεκα γυιοί δεν επρόκειτο να διασπασθούν σε δώδεκα οικογένειες, που η καθεμιά θ’ ακολουθούσε τον δρόμο της· επρόκειτο να είναι προσκολλημένοι μαζί σαν ένας λαός, ένα έθνος. Αλλά ποιος επρόκειτο τώρα να ενεργή ως ιερεύς γι’ αυτόν τον λαό ή εκκλησίασμα; Ποιος επρόκειτο να ενεργή στην κυβερνητική θέσι; Επρόκειτο αυτά τα προνόμια που κανονικά ανήκαν στον πρωτότοκον να απονεμηθούν στον Ρουβήν με την έμπνευσι του πνεύματος του Θεού; Προσέχομε, λοιπόν, στα λόγια του Ιακώβ με τόσο τουλάχιστον ενδιαφέρον, όσο είχαν οι δώδεκα γυιοί του Ιακώβ όταν άκουαν:

«Ρουβήν ο πρωτότοκός μου, συ ισχύς μου, και αρχή της γεννητικής μου δυνάμεως· εξοχότης αξιοπρεπείας και εξοχότης δυνάμεως· με απερίσκεπτον ελευθερίαν ως ύδατα, δεν έχεις την υπεροχήν διότι ανέβης επί την κλίνην του πατρός σου· τότε εμίανας αυτήν· επί την κλίνην μου ανέβη!»—Γεν. 49:3, 4. ΜΝΚ.

25, 26. (α) Με ποια έκφρασι ετόνισε ο Ιακώβ ότι ο Ρουβήν ήταν ο πρωτότοκός του, και τίνος άξιος έπρεπε να έχη αποδειχθή; (β) Τι εννοείται με την έκφρασι «εξοχότης αξιοπρεπείας»; Με την έκφρασι «εξοχότης δυνάμεως»;

²⁵ Πριν από τη νύχτα του γάμου του με την πρώτη του σύζυγο Λεία, ο Ιακώβ δεν είχε ποτέ σεξουαλική επικοινωνία. Δεν είχε προηγουμένως υποσκάψει τη δύναμί του να παράγη τέκνα, μολονότι τότε (στο 1774 π.Χ.) ήταν ηλικίας ογδόντα τεσσάρων ετών. Το τελευταίο του τέκνο και γυιός δεν εγεννήθη παρά δεκατρία και πλέον έτη μετά ταύτα. Μπορούσε, λοιπόν, να προσφωνήση τον πρωτότοκόν του Ρουβήν ως «συ ισχύς μου, και αρχή της γεννητικής μου δυνάμεως». Ο Ρουβήν έπρεπε να είναι ο καλύτερος γυιός της οικογενείας, άξιος να έχη διπλάσια κληρονομία από οποιονδήποτε από τους αδελφούς του. (Δευτ. 21:17) Έπρεπε να υπερέχη από τους αδελφούς του από όλες τις απόψεις.

²⁶ Στον Ρουβήν έπρεπε να περιέλθη φυσικά ‘η εξοχότης της αξιοπρεπείας και η εξοχότης της δυνάμεως’. Με την έκφρασι «εξοχότης αξιοπρεπείας» φαίνεται να εννοήται το ιερατείο του έθνους. Το ιερατείο θα έπρεπε να εφοδιάζεται από τα άρρενα μέλη της φυλής του Ρουβήν. Με την έκφρασι «εξοχότης δυνάμεως» μπορεί να εννοήται η κυβερνητική ή βασιλική ιδιότης, όταν κάποτε ο λαός αυτός θα εγίνετο βασίλειο. Η αξιοπρέπεια του ιερατείου του Ιεχωβά Θεού θα έπρεπε να συμπέση στον Ρουβήν, και η δύναμις της κυβερνήσεως ή βασιλείας θα έπρεπε να τεθή επάνω στους ώμους του. Τι έκαμε εν σχέσει με αυτό η προφητεία του Ιακώβ; Επηλήθευσε η προφητεία του Ιακώβ;

27. Ποια αναρμοδιότητα θυμήθηκε ο Ιακώβ εναντίον του Ρουβήν;

²⁷ Ο Ιακώβ θυμήθηκε μια αναρμοδιότητα για τον Ρουβήν, η οποία τον επηρέασε και για τα τρία προνόμια, του πρωτοτόκου, του ιερατείου και της κυβερνήσεως. Ο Ρουβήν είχε καταισχύνει τον πατέρα του. Είχε διαπράξει αιμομικτική ανηθικότητα με την παλλακή του πατρός του, Βαλλά, την υπηρέτρια της αγαπημένης συζύγου του Ιακώβ, Ραχήλ. Αυτό έγινε λίγο μετά τον θάνατο της προσφιλούς Ραχήλ, αφού εγέννησε τον Βενιαμίν. Το Βιβλικό υπόμνημα δεν εξηγεί αν ο πρωτότοκος Ρουβήν εβίασε τη δούλη Βαλλά για να εμποδίση το να λάβη αυτή τη θέσι της Ραχήλ στη στοργή του Ιακώβ και έτσι να γίνη πιο ευνοημένη από τη μητέρα του Ρουβήν Λεία, ή αν ο Ρουβήν ενήργησε από καθαρή λαγνεία για την Βαλλά. Απλώς λέγει: «Και ότε κατώκει ο Ισραήλ εν τη γη εκείνη, υπήγεν ο Ρουβήν και εκοιμήθη μετά της Βαλλάς παλλακής του πατρός αυτού· και ήκουσε τούτο ο Ισραήλ.» Η δε Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα προσθέτει: «Και πονηρόν εφάνη εναντίον αυτού.»—Γεν. 35:22· 35:21, ΜΟ΄.

28. (α) Πότε συνέλαβε τον Ρουβήν η αμαρτία του, και με ποιές συνέπειες; (β) Πώς ενήργησε ο Ρουβήν, και πώς έπρεπε να έχη ενεργήσει;

²⁸ Στον καιρό αυτής της σοβαρής προσβολής εναντίον του πατρός του Ιακώβ και εναντίον της μητρός των ετεροθαλών αδελφών του Δαν και Νεφθαλείμ, ο πρωτότοκος Ρουβήν δεν απεβλήθη ούτε απερρίφθη. Αλλά τώρα τελικά, περίπου πενήντα χρόνια αργότερα, η αμαρτία του Ρουβήν τον ευρίσκει, τον συλλαμβάνει. (Αριθμ. 32:6, 23) Υπό θείαν έμπνευσιν ο θνήσκων πατέρας του τού μιλεί για τις συνέπειες της αχρείας του πράξεως. Ο Ιακώβ τού λέγει: «Δεν έχεις την υπεροχήν.» Έτσι ο Ρουβήν απογυμνώνεται από την ‘εξοχότητα της αξιοπρεπείας και την εξοχότητα της δυνάμεως’ και επίσης από το δικαίωμα ενός πρωτοτόκου γυιού σε δύο μέρη της κληρονομίας του πατρός του. Γιατί; Επειδή ενήργησε με «απερίσκεπτον ελευθερίαν ως ύδατα». Απεδείχθη είτε ασταθής όπως τα νερά είτε ταραχώδης και ορμητικός σαν νερά που ξεσπούν σ’ ένα φράγμα ή κατεβαίνουν με μανία σαν χείμαρρος σε μια κοιλάδα. Απερίσκεπτη ελευθερία που δεν προσέχει τις συνέπειες δεν συμβαδίζει με εξοχότητα. Ο Ρουβήν έπρεπε να έχη ασκήσει εγκράτεια. Έπρεπε να έχη δείξει τον σεβασμό ενός γυιού για την αξιοπρέπεια του πατρός του και για την τιμή των δύο γυιών της Βαλλάς, της παλλακής του πατρός του.

29, 30. (α) Αργότερα, ποια περίπτωσις στην εκκλησία της Κορίνθου, ήταν όμοια με του Ρουβήν; (β) Ποιοι υπέφεραν για την ανηθικότητα του Ρουβήν, και πώς;

²⁹ Ο Ρουβήν εβεβήλωσε τη γαμήλια κλίνη του πατρός του. Αυτό ήταν κάτι σαν την περίπτωσι της Χριστιανικής εκκλησίας της Κορίνθου πολύ αργότερα, στην οποίαν ο απόστολος Παύλος απέκοψε από την επικοινωνία έναν καθ’ ομολογίαν Χριστιανόν, ο οποίος επήρε τη σύζυγο του πατέρα του και είχε σεξουαλικές σχέσεις μαζί της. (1 Κορ. 5:1-13) Ο Ιακώβ, βρίσκοντας αηδές το να μιλήση περαιτέρω άμεσα στον Ρουβήν γι’ αυτή την επαίσχυντη διαγωγή, κλείνει την προφητική του κρίσι για τον πρωτότοκο Ρουβήν λέγοντας: «Επί την κλίνην μου ανέβη!» Για την ανηθικότητα του Ρουβήν οι γυιοί του, ναι, ολόκληρη η φυλή του υπέφερε. Πώς έγινε αυτό, αναφέρεται στο 1 Χρονικών 5:1, 2:

³⁰ «Οι δε υιοί του Ρουβήν πρωτοτόκου του Ισραήλ, (διότι ούτος ήτα ο πρωτότοκος· επειδή όμως εμίανε την κοίτην του πατρός αυτού, τα πρωτοτόκια αυτού εδόθησαν εις τους υιούς του Ιωσήφ, υιού του Ισραήλ· πλην ουχί δια να έχη τα πρωτοτόκια ως προς την γενεαλογίαν· διότι ο Ιούδας υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού, ώστε εξ αυτού να εξέλθη ο ηγούμενος· τα πρωτοτόκια όμως ήσαν του Ιωσήφ).»

31, 32. (α) Πώς οι απόγονοι του Ρουβήν δεν είχαν υπεροχή ή διάκρισι στον Ισραήλ; (β) Πώς εξεδηλώθησαν στις ημέρες του Κριτού Βαράκ και στην εποχή που η Ασσυρία αιχμαλώτισε τον Βόρειον Ισραήλ;

³¹ Τα προνόμια εποπτείας στο έθνος Ισραήλ αφηρέθησαν από τον Ρουβήν επειδή ατίμασε τη φυσική του θέσι ως πρωτοτόκου. Κανείς από τους απογόνους του Ρουβήν δεν έγινε ένας από τους κριτάς, τους προφήτας ή τους αρχηγούς του Ισραήλ. Όταν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ εγκατεστάθησαν στη Γη της Επαγγελίας στον δέκατον πέμπτον αιώνα π.Χ., στον Ρουβήν εδόθη το τμήμα της γης του ανατολικά της Νεκράς Θαλάσσης και του Ιορδάνου ποταμού. Αργότερα, όταν διεξήχθη η μάχη στα «ύδατα του Μεγιδδώ» για την ελευθέρωσι της γης από τον Χαναναίο καταδυνάστη Βασιλέα Ιαβείν και τον στρατηγό του Σισάρα, οι Ρουβηνίται δεν επήγαν να υποστηρίξουν τον Κριτήν Βαράκ και την προφήτιδα Δεβόρρα. Συνεπώς στο άσμα της νίκης των ο Βαράκ και η Δεβόρρα, έλαβαν σημείωσι της παραλείψεως των Ρουβηνιτών, ψάλλοντας: «Εις τας διαιρέσεις του Ρουβήν ηγέρθησαν μεγάλαι συζητήσεις καρδίας. Ο Γαλαάδ [παράπλευρα στον Ρουβήν] ησύχαζε πέραν του Ιορδάνου.»—Κριτ. 5:15, 17, ΜΝΚ.

³² Έπειτα από αιώνες, όταν το βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ φέρθηκε αιχμάλωτο στην Ασσυρία, οι Ρουβηνίται ήσαν μεταξύ των πρώτων που μετοικίσθησαν. (1 Χρον. 5:26) Αληθινά η φυλή του Ρουβήν δεν είχε υπεροχή από τις όμοιές της φυλές στον Ισραήλ.

33. Ποια θέσις δίδεται στη φυλή του Ρουβήν στην όρασι που είδε ο Ιεζεκιήλ για τη διανομή της γης υπό την βασιλεία του Θεού;

³³ Στην όρασι της διαιρέσεως της γης, που είδε ο Ιεζεκιήλ και που εξεικονίζει τη διανομή της γης υπό την βασιλεία του Θεού στον νέο κόσμο, ο Ρουβήν δεν λαμβάνει θέσι αμέσως έπειτα από την «αγία μερίδα» γης στην οποία βρίσκεται ο ναός του Ιεχωβά, η πόλις Ιεχωβά-Σαμμά και η περιοχή του άρχοντος. Ο Ιούδας τίθεται ακριβώς προς βορράν της αγίας μερίδος, και ο Ρουβήν είναι ο επόμενος προς βορράν του Ιούδα.—Ιεζ. 48:6-22.

34. Τι δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, εν σχέσει με την όρασι της σφραγίσεως των 144.000, αλλά τι υπενθυμίζεται στα μέλη με τούτο;

³⁴ Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, ότι στην όραση που είδε ο απόστολος Ιωάννης για τη σφράγισι των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ, η φυλή του Ρουβήν δεν λαμβάνει την κυριώτερη μνεία, αλλά κατονομάζεται δεύτερη, ή μετά τη φυλή του Ιούδα. (Αποκάλ. 7:5· βλέπε σελίδα 556.) Έτσι στα μέλη των 144.000 πνευματικών Ισραηλιτών υπενθυμίζεται πώς ο Ρουβήν απεστερήθη πολύτιμα προνόμια επειδή δεν έδωσε το ορθό παράδειγμα ως πιστός επίσκοπος μεταξύ του εκλεκτού λαού του Ιεχωβά Θεού.

35. Για απερίσκεπτη ελευθερία σαν του Ρουβήν, ποιες συνέπειες θα επακολουθήσουν σε πνευματικούς Ισραηλίτας, και πώς διευκρινίσθη τούτο στην περίπτωσι του ανηθίκου Χριστιανού της Κορίνθου;

³⁵ Οποιαδήποτε αφιερωμένα, βαπτισμένα άτομα στον πνευματικόν Ισραήλ, που ασκούν απερίσκεπτη ελευθερία και δείχνουν αστάθεια και ορμούν απερίσκεπτα προς τη μοιχεία ή πορνεία, είναι προωρισμένα να αποτύχουν γι’ αυτό. Μπορεί να δείξουν ειλικρινή μετάνοια για την ανηθικότητά των, αλλά έχουν ανεξάλειπτα κηλιδώσει το υπόμνημά των. Έδωσαν πτωχό παράδειγμα για το ποίμνιο του Θεού. Όπως εκείνος ο άνθρωπος στην εκκλησία της Κορίνθου, που εβεβήλωσε τη γαμήλια κλίνη του πατέρα του, μπορεί ν’ απεκόπησαν από την επικοινωνία και να επανεγκατεστάθησαν αργότερα λόγω της κατά Θεόν λύπης των που οδηγεί σε μετάνοια. Αλλ’ ο Κορίνθιος εκείνος, αφού απεκόπη έτσι από την επικοινωνία, δεν μπορούσε να παρουσιάση τον εαυτό του ως εφωδιασμένον με τα προσόντα για την παραδειγματική θέσι επισκόπου στη Χριστιανική εκκλησία. (2 Κορ. 7:9, 10· 2:6-11) Δεν ήταν άμεμπτος και δεν ήταν υγιές παράδειγμα για το ποίμνιο του Θεού, όπως έπρεπε να είναι ένας επίσκοπος. (1 Τιμ. 3:1-4· Τίτον 1:5-9) Όπως η φυλή του Ρουβήν, δεν ήταν κατάλληλος ν’ αναλάβη ηγετική θέσι στον πνευματικό Ισραήλ.

36. (α) Ποιας τάξεως είναι και οι 144.000 της εκκλησίας; (β) Αν και υπάρχει φυλή του Ρουβήν στον πνευματικό Ισραήλ, από τι δεν πρέπει να λαμβάνουν θάρρος οι 144.000 και γιατί;

³⁶ Στο φως, επομένως, της ταπεινωτικής κρίσεως που ο θνήσκων πατέρας του Ρουβήν επρόφερε γι’ αυτόν, η περίπτωσίς του έχει ένα σοβαρό μάθημα για το μικρό υπόλοιπο των 144.000 μελών του πνευματικού Ισραήλ που βρίσκεται ακόμη στη γη. Και οι 144.000 αποτελούν την «εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς», και οφείλουν να συμπεριφέρωνται ως τοιούτοι πάντοτε. (Εβρ. 12:23) Αλλά μερικοί, επειδή ενεργούν απρόσεκτα, χωρίς να σκέπτωνται τις συνέπειες, όπως ενήργησε και ο Ρουβήν, μπορεί να υποστούν απώλεια ειδικών προνομίων στη Χριστιανική εκκλησία εδώ επάνω στη γη, ανεκκλήτως. Μόνο με το έλεος του Θεού και επειδή υποβάλλονται σε πνευματική θεραπεία δεν αποβάλλονται μονίμως και δεν παραμένουν έξω από τον πνευματικόν Ισραήλ. Με τη στοργική αγαθότητα του Θεού υπάρχει μια φυλή Ρουβήν στον πνευματικό Ισραήλ. Για τούτο μπορούμε να είμεθα ευγνώμονες· αλλ’ ας μη λαμβάνωμε θάρρος από το έλεος του Θεού και έτσι να ριψοκινδυνεύωμε. Ο Ρουβήν υπέστη συνέπειες. Το ίδιο θα συμβή και μ’ εμάς!

ΣΥΜΕΩΝ ΚΑΙ ΛΕΥΙ

37, 38. (α) Σε ποιο βαθμό ήσαν αδελφοί ο Συμεών και ο Λευί, και τι σημαίνουν τα ονόματά των; (β) Σύμφωνα με τα τελικά λόγια του Ιακώβ, σε τι υπήρξε η αδελφική των συνεργασία;

³⁷ Ο πατριάρχης Ιακώβ, αφού παρήλθε τον πρωτότοκο γυιό του, έστρεψε την προσοχή του στον δεύτερο γυιό του, τον Συμεών, και στον τρίτο γυιό του, τον Λευί, που και οι δύο ήσαν γυιοί από την πρώτη του σύζυγο Λεία. Προφητεύοντας στο ύφος της Εβραϊκής ποιήσεως, ο θνήσκων Ιακώβ είπε:

«Συμεών και Λευί οι αδελφοί, όργανα βίας τα σφαγιαστικά όπλα αυτών· εις την βουλήν αυτών μη εισέλθης ψυχή μου· εις την συνέλευσιν αυτών μη ενωθής διάθεσίς μου· διότι εν τω θυμώ αυτών εφόνευσαν ανθρώπους, και εν τω πείσματι αυτών κατηδάφισαν τείχος· επικατάρατος ο θυμός αυτών, διότι ήτο αυθάδης· και η οργή αυτών, διότι είναι σκληρά· θέλω δώσει εις αυτούς μερίδα εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.»—Γεν. 49:5-7, ΜΝΚ.

³⁸ Αυτοί οι δύο ομοπάτριοι και ομομήτριοι αδελφοί συνειργάσθησαν, αλλ’ αυτό το έκαμαν σε κακά έργα. Το όνομα Συμεών σημαίνει «Ακοή», δηλαδή, με αποδοχή· και το όνομα Λευί σημαίνει «Ενωμένος· Προσκόλλησις.»

39, 40. (α) Ποια ήταν η ειδική περίπτωσις που ο Συμεών και ο Λευί εχρησιμοποίησαν όργανα βίας ως τα σφαγιαστικά των όπλα; (β) Πώς απήντησαν τότε στον πατέρα των σ’ αυτό το ζήτημα;

³⁹ Η ειδική περίπτωσις που ήσαν όργανα βίας τα σφαγιαστικά των όπλα, ήταν όταν ανέλαβαν αυθαίρετα να εκδικήσουν οι ίδιοι την τιμή της από τον ίδιο πατέρα και μητέρα αδελφής των Δείνας. Αυτό έγινε προτού ο πρεσβύτερος αδελφός των Ρουβήν βιάση την παλλακή του πατέρα των Βαλλά. Όταν η κατασκήνωσις του πατριάρχου Ιακώβ ήταν κοντά στην πόλι Συχέμ στη Γη της Επαγγελίας, παρεβιάσθη η παρθενία της Δείνας. Αυτό έγινε από τον γιό του Ευαίου άρχοντος της πόλεως εκείνης. Οι αδελφοί της Δείνας εσχεδίασαν να λάβουν εκδίκησι. Επιμένοντας ότι ο βιαστής έπρεπε να περιτμηθή σαν Ισραηλίτης προτού μπορέση να νυμφευθή τη Δείνα, έκαμαν όλα τα αρσενικά της Συχέμ να περιτμηθούν. Την τρίτη ημέρα της περιτομής των, όταν οι περιτετμημένοι άνδρες πονούσαν τόσο πολύ, ώστε δύσκολα μπορούσαν να κινηθούν, ο Συμεών και ο Λευί ενήργησαν.

⁴⁰ «Δύο εκ των υιών του Ιακώβ, ο Συμεών και ο Λευί, αδελφοί της Δείνας, έλαβον έκαστος την μάχαιραν αυτού, και εισήλθον εις την πόλιν ασφαλώς, και εφόνευσαν παν αρσενικόν. Και τον [Άρχοντα] Εμμώρ και τον Συχέμ τον υιόν αυτού, εφόνευσαν εν στόματι μαχαίρας· και έλαβον την Δείναν εκ του οίκου του Συχέμ, και εξήλθον.» Ακολούθησε η λεηλασία της πόλεως και η αιχμαλωσία των γυναικών και παιδιών από τα χέρια των άλλων γυιών του Ιακώβ «επειδή είχον μιάνει την αδελφήν αυτών». Όταν ο Ιακώβ δεν έδειξε συμπάθεια σε ό,τι είχε γίνει και επέπληξε τον Συμεών και τον Λευί, αυτοί απήντησαν: «Έπρεπε λοιπόν την αδελφήν ημών να μεταχειρισθώσιν ως πόρνην;»—Γέν. 33:18 έως 34:31.

41. Ποια ήταν η πρόθεσίς των για τον Ιωσήφ όταν ήταν ηλικίας δεκαεπτά ετών, και πότε ο πατέρας των το ανεκάλυψε αυτό;

⁴¹ Έπειτα από χρόνια, όταν ο ετεροθαλής αδελφός των Ιωσήφ είχε γίνει ηλικίας δεκαεπτά ετών, ο Συμεών και ο Λευί ήθελαν να τον φονεύσουν επειδή τον φθονούσαν διότι ήταν ο ευνοημένος γυιός του πατέρα των. Ο Ρουβήν ο πρεσβύτερος αδελφός των δεν ήθελε να φονεύση τον Ιωσήφ, ούτε ο Ιούδας, ο αδελφός ο αμέσως μεγαλύτερος από τον Συμεών και τον Λευί. Και οι νεώτεροι ακόμη αδελφοί, οι τέσσερες γυιοί των δύο παλλακών του Ιακώβ, διέκειντο φιλικώς προς τον Ιωσήφ ή τον ηνείχοντο. Και οι ακόμη νεώτεροι, ο Ισσάχαρ και ο Ζαβουλών, δεν είχαν φωνή εξουσίας στο ζήτημα. Όταν, λοιπόν, ο Ιωσήφ τούς έκαμε επίσκεψι επιθεωρήσεως κοντά στην πόλι Δωθάν, προφανώς ο Συμεών και ο Λευί ήσαν εκείνοι που «συνεβουλεύθησαν κατ’ αυτού να φονεύσωσιν αυτόν». Η εισήγησις του Ιούδα τους απέτρεψε από το να τον φονεύσουν, ο δε Ρουβήν επανήλθε μεταξύ των πολύ αργά για να εμποδίση το να πωλήσουν τον Ιωσήφ ως δούλον για να ληφθή στην Αίγυπτο. (Γεν. 37:2-36) Στον δέοντα καιρό, αφού ο Ιωσήφ βρέθηκε ζωντανός στην Αίγυπτο ως πρωθυπουργός της, ο Ιακώβ έμαθε πώς είχε συμβή η αιφνίδια εξαφάνισις του γυιού του. Πιθανόν ο Ιακώβ είχε και αυτό επίσης στο νου όταν μίλησε για τα «όργανα βίας» του Συμεών και του Λευί.

42. Αν δεν είχαν χρησιμοποιήσει όργανα βίας, σε ποια θέσι θα μπορούσε να έχη έλθει ο Συμεών και ο Λευί έπειτα απ’ αυτόν;

⁴² Είναι αλήθεια ότι ο Ιωσήφ ήταν ο πρωτότοκος γυιός της αγαπημένης συζύγου τού πατέρα του Ραχήλ, αλλά εγεννήθη επειτα από χρόνια μετά τον Συμεών και τον Λευί, ως ενδέκατος γυιός του Ιακώβ. Επομένως, αν δεν υπήρχε η εκδικητική των βία εναντίον των κατοίκων της Συχέμ χωρίς τη συναίνεσι του πατρός των, θα μπορούσαν να έχουν έλθει στη θέσι της ηγεσίας αφού την απεστερήθη ο Ρουβήν, θα είχε δε ο Συμεών την πρώτη ευκαιρία και ο Λευί θα ήταν έπειτα απ’ αυτόν. Αλλά η έκφρασις κρίσεως εναντίον των από τον Ιακώβ στην επιθανάτια κλίνη του έδειξε καθαρά ότι και οι δύο είχαν αποστερηθή από αυτή την ευκαιρία.

43. Πώς, στην τελευταία ημέρα της ζωής του, ο Ιακώβ έδειξε ότι δεν είχε και δεν ήθελε καμμιά κοινοτική ευθύνη για το έγκλημά των;

⁴³ Έτσι στην τελευταία ημέρα της ζωής του ο Ιακώβ εκαθάρισε τον εαυτό του από κάθε σχέσι με τη βία που διεπράχθη εναντίον της πόλεως Συχέμ. Ο βιασμός της θυγατρός του Δείνας δεν την έκαμε δικαία. Η ψυχή του Ιακώβ, ο οποίος επρόκειτο να πεθάνη εκεί στην Αίγυπτο, δεν ήθελε οικειότητα με τον Συμεών και τον Λευί σ’ ένα τέτοιο έγκλημα. Η ίδια η διάθεσις του Ιακώβ ήταν εναντίον τού να ενωθή με την συνέλευσι ατόμων έσχατης βίας σαν αυτήν. Προτού τελειώση τη πορεία του στη ζωή διεκήρυξε ότι δεν είχε κοινοτική ευθύνη γι’ αυτή την έκχυσι αίματος. Ο Συμεών και ο Λευί είχαν αφήσει την οργή να τους καταλάβη όσο το δυνατόν περισσότερο· είχαν ενεργήσει αυθαίρετα κάνοντας μια τέτοια εκδικητική πράξι χωρίς πρώτα να συμβουλευθούν τον πατέρα των. Τον είχαν κάμει δυσωδία σε όλη τη Χαναάν.

44. Επάνω σε τι ο Ιακώβ προέφερε την κατάρα του, και τι ήταν αποφασισμένος να κάμη όσον αφορά τις μέλλουσες δυνατότητες του Συμεών και του Λευί;

⁴⁴ Τώρα, όμως, έπειτα από πενήντα περίπου χρόνια, ο Ιακώβ, με την θνήσκουσα πνοή του, δεν κατηράσθη τον Συμεών και τον Λευί τους ίδιους. Κατηράσθη τον θυμό των «διότι ήτο αυθάδης» και την οργή των, «διότι είναι σκληρά». Δεν μπορούσε να την επιδοκιμάση ούτε και στους γυιούς του, ούτε και όταν εξεχύνετο χάριν της αδελφής των. Τους συνεχώρησε, αλλά δεν θα μετέβαλλε τις συνέπειες γι’ αυτούς. Δεν μπορούσε να διορίση κανένα απ’ αυτούς στην ηγετική θέσι ή στη διακυβέρνησι. Δεν έκαμε αυτούς και τις φυλές των αποβλήτους στον Ισραήλ, αλλά θα διασπούσε τώρα την ενότητά των και τη συνεργασία των σε έργα αυθάδους θυμού και σκληρής οργής. Κάτω από προφητική έμπνευσι ο Ιακώβ προσδιώρισε γι’ αυτούς μια θέσι στη γη που ο Θεός είχε υποσχεθή να δώση σ’ αυτόν και στους απογόνους του. Ήλθαν σ’ αυτήν έπειτα από 239 χρόνια, αλλ’ ο Ιακώβ προείπε ότι δεν θα ήσαν γείτονες στη γη.

45. Σε αρμονία με την απόφασι του Ιακώβ, τι είδους μερίς στον Ισραήλ εδόθη στον Συμεών και στον Λευί;

⁴⁵ Προφητικώς, και ως κληρονόμος της Γης της Επαγγελίας, ο Ιακώβ έδωσε στον Συμεών και στον Λευί «μερίδα εις τον Ιακώβ», αλλά για κανένα απ’ αυτούς δεν ήταν στερεή μερίς, αδιάσπαστη μερίς. Ο Ιακώβ έδωσε στους δύο αδελφούς χωριστή μερίδα στη γη. Έτσι όχι μόνο διεχωρίσθησαν ο Συμεών και ο Λευί ο ένας από τον άλλον στη γη, αλλά ο καθένας ήταν ο ίδιος διηρημένος. Όταν ο προφήτης Μωυσής ευλόγησε τις φυλές του Ισραήλ λίγο προτού διαβούν τον Ιορδάνη Ποταμό για να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, ούτε καν ανέφερε το όνομα του Συμεών. (Δευτ. 33:16-23) Η φυλή του Συμεών ήταν τοποθετημένη σε μικρές νήσους εδάφους που είχαν κατανεμηθή εδώ κι εκεί στο έδαφος της φυλής του Ιούδα. Καμμιά απ’ αυτές τις λωρίδες που περιεβάλλοντο από την περιοχή του Ιούδα δεν ήταν παράπλευρα στην πόλι της Ιερουσαλήμ, η οποία έγινε η εθνική πρωτεύουσα. Όταν οι φυλές συνεισέφεραν πόλεις από την περιοχή των στους Λευιτικούς ιερείς για να χρησιμεύουν ως πόλεις καταφυγίου και να προσφεύγουν σ’ αυτές οι ακούσιοι φονείς, καμμιά πόλι δεν συνεισέφερε η φυλή του Συμεών. Όταν προσδιωρίσθησαν σαράντα οκτώ πόλεις για όλους τους Λευίτας περιλαμβανομένων και των ιερέων, μόνο δεκατρείς απ’ αυτές συνεισέφεραν οι φυλές του Ιούδα, του Συμεών και του Βενιαμίν. Επομένως οι Λευίται πρέπει να διέμεναν σε ολίγες μόνο πόλεις της φυλής του Συμεών.—Ιησ. Ναυή 20:7-9· 19:1-9· 21:3, 4.

46. Μέσω των οδηγιών του Θεού προς τον Μωυσή, με ποιο προνόμιο ετιμήθησαν οι Λευίται, και πώς αυτό τους καθιστούσε ικανούς να έρχωνται όλοι μαζί πάλι για έργο;

⁴⁶ Όχι με την προφητεία του Ιακώβ, αλλά με τη μεταγενέστερη οδηγία του Ιεχωβά προς τον Λευιτικό προφήτη Μωυσή, η φυλή του Λευί ετιμήθη με το προνόμιο της ιερατείας και της διακονίας στον ναό της λατρείας του Ιεχωβά. Επομένως οι Λευίται δεν έλαβαν κληρονομία στη Γη της Επαγγελίας, εφόσον ο Ιεχωβά ο Θεός ήταν πράγματι η κληρονομία των. Ό,τι θα μπορούσε να είναι ο εδαφικός των κλήρος στη Γη της Επαγγελίας, εδόθη στη φυλή ενός από τους γυιούς του Ιωσήφ· έτσι ώστε το όλον έθνος Ισραήλ είχε ακόμη δώδεκα φυλετικές περιοχές. Αυτές οι δώδεκα φυλές συνεισέφεραν όλες ένα σύνολον από σαράντα οκτώ πόλεις για τη διαμονή των Λευιτών, όταν δεν υπηρετούσαν στον ναό του Ιεχωβά. Έτσι συνέβαινε ώστε τα μέλη της φυλής του Λευί να είναι διασκορπισμένα χειρότερα από όσο ήσαν τα μέλη της φυλής του Συμεών, δηλαδή, σε όλη τη γη του Ισραήλ. Μόνο στον ναό του Ιεχωβά ήρχοντο πάλι όλοι οι Λευίται μαζί, για ένα καλό έργο στην υπηρεσία του Ιεχωβά στις τακτικές του προσδιωρισμένες εορτές και στην ημέρα του εξιλασμού. Πόσο θαυμάσια εβεβαιώθη η αλήθεια των λόγων του Ιακώβ προς τον Συμεών και τον Λευί: «Θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ»!

47, 48. (α) Πώς αυτό παραμένει αληθινό σχετικά με τον Συμεών και τον Λευί ακόμη και στην όρασι του Ιεζεκιήλ για τη διαίρεσι της γης; (β) Τι τονίζει αυτός ο συνεχής διαχωρισμός των δύο αδελφών;

⁴⁷ Αυτό παρέμεινε αληθινό ακόμη και στην προφητική όρασι του Ιεζεκιήλ για τη διαίρεσι της γης κάτω από την ερχόμενη βασιλεία του Θεού. Τα μέλη της φυλής του Λευί ήσαν τοποθετημένα στην «αγίαν μερίδα» γύρω στο αγιαστήριο του Ιεχωβά. Η φυλή του Συμεών ήταν χωρισμένη στα νότια της Αγίας Μερίδος, αμέσως κάτω από τη φυλή του Βενιαμίν, η οποία συνώρευε με τα νότια της Αγίας Μερίδος. (Ιεζ. 48:8-14, 22, 24) Έτσι ο Συμεών δεν ήταν σε άμεση επαφή με την κυβέρνησι της γης. Και στην όρασι του Ιεζεκιήλ για την έδρα της κυβερνήσεως, η πόλις που ονομάζεται Ιεχωβά Σαμμά (που σημαίνει «Ο Ιεχωβά ο Ίδιος Είναι Εκεί»), οι πύλες του Συμεών και του Λευί δεν είναι παράπλευρα η μια στην άλλη, αλλά η πύλη του Συμεών είναι εβδόμη και στα νότια, αν και η πύλη του Λευί είναι τρίτη και στα βόρεια.—Ιεζ. 48:31, 33, ΜΝΚ· βλέπε σελίδα 559.

⁴⁸ Αυτός ο συνεχής διαχωρισμός του Συμεών και του Λευί τονίζει το πώς ο Θεός αποδοκιμάζει αδελφούς ή άλλους που ενεργούν μαζί σ’ ένα τραχύ, σκληρό έργο κάτω από την επιρροή της οργής.

49. Πώς ο ιερεύς Φινεές έδειξε ότι εκτιμούσε το γεγονός αυτό, και τίνος απεδείχθη άξιος;

⁴⁹ Ο Ιερεύς Φινεές από τη φυλή του Λευί έδειξε ότι εκτιμούσε το γεγονός αυτό με τον τρόπο που ενήργησε στις πεδιάδες του Μωάβ ακριβώς στην αντίπερα όχθη του Ιορδάνου Ποταμού από τη Γη της Επαγγελίας. Όταν οι Ισραηλίται άρχισαν να έχουν ανήθικες, ειδωλολατρικές σχέσεις με τις θυγατέρες του Μωάβ, ο Άρχων Ζιμβρί από τη φυλή του Συμεών αναιδώς έφερε μια ειδωλολάτρισσα κόρη, τη Μαδιανίτιδα αρχόντισσα Χασβί, μέσα από το στρατόπεδο του Ισραήλ και στη σκηνή του για να έχη σεξουαλική τέρψι μαζί της. Μήπως ο Λευίτης Φινεές το επεδοκίμασε αυτό επειδή έγινε από έναν άνθρωπο της φυλής του Συμεών; Μήπως συνειργάσθη με τον Ζιμβρί, όπως ο Λευί είχε συνεργασθή με τον Συμεών σε μια καταραμένη πράξι; Όχι! Αλλ’ ο Φινεές εισώρμησε στη σκηνή του Συμεωνίτου μ’ ένα δοράτιο και εφόνευσε και τον Ζιμβρί και την ειδωλολάτρισσα φίλη του. Λόγω αυτού του ζήλου για τη λατρεία του Θεού ο Φινεές έλαβε την ευλογία του Θεού. Έδειξε ότι, ως Λευίτης, ήταν άξιος της ιερατείας.—Αριθμ. 25:1-15.

50, 51. (α) Η παρουσία μιας φυλής Λευί στον πνευματικόν Ισραήλ, τι δεν σημαίνει γι’ αυτή τη φυλή, και γιατί; (β) Τι μας υπενθυμίζει η προφητεία του Ιακώβ για τον Συμεών και τον Λευί, και πώς μέλη του πνευματικού Ισραήλ υπήρξαν ένοχα από αυτή την άποψι;

⁵⁰ Στη σειρά των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ ο Συμεών κατατάσσεται έβδομος και ο Λευί όγδοος. (Βλέπε σελίδα 556.) Το γεγονός ότι κατονομάζεται μια φυλή για τον Λευί δεν σημαίνει ότι οι 12.000 αυτής της φυλής υπηρετούν ως ιερατείο για όλον τον πνευματικόν Ισραήλ. Όχι· αλλά και οι 144.000 είναι ιερείς. Και για τους 144.000 είναι γραμμένο: «Θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» (Αποκάλ. 20:6) Επομένως το όνομα Λευί πρέπει να μας υπενθυμίζη κάτι άλλο παρά ιερατείο. Ομοίως και το όνομα Συμεών.

⁵¹ Εκείνο που μας υπενθυμίζει η επιθανάτια προφητεία του Ιακώβ εν σχέσει με τον Συμεών και τον Λευί είναι ότι κατάρα επικάθηται στη χρήσι οργάνων βίας ως όπλων σφαγής για να δοθή διέξοδος σε σκληρό θυμό και αυθάδη οργή. Εκείνοι που αποτελούν τις πνευματικές φυλές του Συμεών και του Λευί μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα με οργή και θυμό για τη σφαγή των συνανθρώπων των σε στρατιωτικές συμπλοκές αυτού του κόσμου ή ακόμη για την προσωπική τους εκδίκησι ή την υπεράσπισι του οικογενειακού ονόματος. Αλλά τώρα που έγιναν μέλη του πνευματικού Ισραήλ εγκαταλείπουν αυτές τις καταραμένες συνήθειες, γνωρίζοντας ότι «έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι» είναι τα «έργα της σαρκός» και δεν είναι ο «καρπός του πνεύματος» του Θεού.—Γαλ. 5:19-22.

52, 53. (α) Ποια ενέργεια ανέλαβε το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ που είναι ακόμη στη γη έναντι των οργάνων της βίας; (β) Ποιών φυλών οι άνδρες, επομένως, μπορούν ασφαλώς να καταταχθούν μαζί, και γιατί;

⁵² Έχομε αποδείξεις ότι πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν τα δώδεκα αποστολικά θεμέλια της Νέας Ιερουσαλήμ ήσαν ακόμη στη γη, οι Χριστιανοί εφήρμοσαν στον εαυτό τους τα προφητικά λόγια του Ησαΐα 2:4 που τα έχουν σήμερα κακώς οικειοποιηθή τα Ηνωμένα Έθνη. Ομοίως σήμερα εκείνοι που μπορεί να είναι από τις πνευματικές φυλές του Συμεών και του Λευί επάνω στη γη, πραγματικά, το μικρό υπόλοιπο και των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ επάνω στη γη, αποκηρύττουν τη χρήσι οργάνων βίας και όπλων σφαγής και προσπαθούν να ζουν σύμφωνα με το Ησαΐας 2:4, που λέγει: «Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Επομένως, εκείνοι που ανήκουν στις πνευματικές φυλές του Συμεών και του Λευί έχουν υποστή αλλαγή προσωπικότητος. Αν και στον πνευματικόν Ισραήλ κατατάσσονται ο ένας έπειτα από τον άλλον, μπορούν να τύχουν εμπιστοσύνης ότι θα εργασθούν μαζί ασφαλώς, διότι τώρα υπακούουν στο Ρωμαίους 12:17-19, (ΜΝΚ):

⁵³ «Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού· . . . Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον, “Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά”.»

ΙΟΥΔΑΣ

54. Γιατί ο Ιούδας μπορεί να ανέμενε επίπληξι από τον Ιακώβ, αλλά πώς η υπόθεσίς του εξειλίχθη χωρίς αισχύνη για τον Ιούδα;

⁵⁴ Ως ο τέταρτος γυιός του Ιακώβ με την πρώτη του σύζυγο Λεία, ο επόμενος φυσικά στη γραμμή για να τον προσέξη ο θνήσκων πατέρας του, ήταν ο Ιούδας. Και αυτός, επίσης, μπορεί να ανέμενε μια επίπληξι, διότι είχε χωρίς να το γνωρίζη μια υπόθεσι με την πρώην νύμφη του Θάμαρ. Αλλ’ αντί ο Ιούδας να διαπράξη μοιχεία με μια πόρνη ή ιερόδουλον, εξηπατήθη επιδέξια να εκτελέση εκείνο που είχε παραμελήσει, δηλαδή, να δώση ανδραδελφικό σύζυγο στη χήρα Θάμαρ. Επομένως, σ’ αυτή την περίπτωσι ο Ιούδας επήρε τη θέσι του γυιού του Σηλά, του αδελφού του Ηρ, του νεκρού συζύγου της Θάμαρ. Έτσι οι δίδυμοι γυιοί του Ιούδα μέσω της Θάμαρ δεν ήσαν τέκνα μοιχείας, ούτε οι Γραφές τους αναφέρουν με ατιμία· πράγματι, ο ένας απ’ αυτούς έγινε πρόγονος του Ιησού Χριστού. Όταν ο Βοόζ, πρόγονος του Χριστού, επήρε τη Ρουθ ως σύζυγό του, ο λαός είπε στον Βοόζ: «Ας γείνη ο οίκός σου ως ο οίκος του Φαρές, τον οποίον εγέννησεν η Θάμαρ εις τον Ιούδαν, εκ του σπέρματος το οποίον ο Ιεχωβά θέλει δώσει εις σε εκ της νέας ταύτης [της Ρουθ].»—Ρουθ 4:12, ΜΝΚ· Γέν. 38:6-30.

55. Τι θυμήθηκε αναμφιβόλως ο Ιακώβ για τον Ιούδα, και με ό,τι είπε για τον Ιούδα, ποια ζήτημα εκανόνισε όσον αφορά τον Ισραήλ;

⁵⁵ Επομένως ο θνήσκων Ιακώβ δεν είχε αιτία να προβάλη αυτή την υπόθεσι ως εναντίον του Ιούδα. Αναμφιβόλως ο Ιακώβ θυμήθηκε πώς ο Ιούδας ήταν εναντίον της θανατώσεως του Ιωσήφ και είχε επίσης ευγενικά προσπαθήσει να διαφυλάξη τη ζωή και την ελευθερία του αδελφού του Ιωσήφ, του Βενιαμίν, ακόμη και να προσφερθή να λάβη τη θέσι του Βενιαμίν ως δούλου στην Αίγυπτο. (Γέν. 37:26· 43:8-10· 44:18-34) Έτσι, με το ποιητικό ύφος της Εβραϊκής προφητείας, ο Ιακώβ μίλησε και εκανόνισε τώρα το ζήτημα της μελλοντικής διακυβερνήσεως στον Ισραήλ, λέγοντας:

«Ιούδα, εσέ θέλουσιν επαινέσει οι αδελφοί σου· η χειρ σου θέλει είσθαι επί τον τράχηλον των εχθρών σου· οι υιοί του πατρός σου θέλουσι σε προσκυνήσει·· σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας· εκ του θηρεύματος υιέ μου ανέβης· αναπεσών, εκοιμήθη ως λέων, και ως σκύμνος λέοντος· τις θέλει εγείρει αυτόν; δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών. Εις την άμπελον δένει το πωλάριον αυτού, και εις τον εκλεκτόν βλαστόν, το παιδίον της όνου αυτού· θέλει πλύνει εν οίνω το ένδυμα αυτού, και εν το αίματι της σταφυλής το περιβόλαιον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού θέλουσιν είσθαι ερυθροί εκ του οίνου, και οι οδόντες αυτού λευκοί εκ του γάλακτος.»—Γέν. 49:8-12.

56. Τι εσήμαινε το όνομα του Ιούδα, και πώς ο Ιακώβ του έδωσε μια εφαρμογή στον Ιούδα, δείχνοντας συγχρόνως μια αντίθεσι μεταξύ των αδελφών του και των εχθρών του;

⁵⁶ Καθώς η Λεία εδοξολόγησε ή ήνεσε τον Ιεχωβά για τη γέννησι αυτού του τετάρτου γυιού της, ωνόμασε το όνομα του Ιούδας, που σημαίνει «Αινούμενος, Αντικείμενον Αίνου.» (Γέν. 29:35) Ο Ιακώβ άφησε το όνομα να παραμείνη, και στην επιθανάτια κλίνη του τού έδώσε επίσης μια εφαρμογή στον φορέα του, τον Ιούδα. Οι ένδεκα αδελφοί του θα τον επαινούσαν και για τις ιδιότητές του και για την υπηρεσία που θα προσέφερε στο έθνος. Φυσικά, οι εχθροί του δεν θα τον επαινούσαν, τουλάχιστον όχι εκούσια, διότι το χέρι του θα ήταν ‘επί τον τράχηλόν των’. Στον πόλεμο θα εκέρδιζε τη νίκη και θα έτρεπε τους εχθρούς του σε φυγή ή θα τους υπέβαλλε σε υποταγή.

57, 58. (α) Με ποιόν τρόπο οι αδελφοί του Ιούδα επρόκειτο να τον προσκυνήσουν, και γιατί; (β) Πώς, ακόμη και ως την κατάκτησι της γης Χαναάν, εφάνη ότι η ηγεσία επεφυλάσσετο για τη φυλή του Ιούδα;

⁵⁷ Ως προς το πώς θα τον επαινούσαν οι αδελφοί του, αυτό δεν θα ήταν μόνο με προφορικό λόγο, αλλά και με το πώς θα συμπεριεφέροντο προς αυτόν. Οι ένδεκα αδελφοί του ήσαν όλοι γυιοί του πατέρα του, αλλά μόνο πέντε εκτός από τον ίδιο ήσαν γυιοί της μητέρας του Λείας. Όχι τον Ρουβήν τον πρωτότοκο, αλλά τον Ιούδα θα προσκυνούσαν οι αδελφοί του. Αυτό εσήμαινε ότι οι αδελφοί του θα τον ανεγνώριζαν ως ανώτερόν των, ως άρχοντά των. Σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο καιρό, αυτός και οι αδελφοί του προσεκύνησαν τον Ιωσήφ ως πρωθυπουργό της Αιγύπτου, όπως ζούσαν τότε. Αλλ’ όσον αφορά τις εσωτερικές υποθέσεις των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, οι αδελφοί, περιλαμβανομένου και του Ιωσήφ, επρόκειτο να προσκυνήσουν τον Ιούδα. Αυτό, φυσικά, μιλούσε για τη φυλή του Ιούδα, και προέλεγε ότι ο άρχων τον οποίον το έθνος θα προσκυνούσε, θα ήταν από τον Ιούδα.

⁵⁸ Αργότερα το 1 Χρονικών 5:2 εξέθεσε ωραία το ζήτημα, λέγοντας: «Διότι ο Ιούδας υπερίσχυσεν υπέρ τους αδελφούς αυτού, ώστε εξ αυτού να εξέλθη ο ηγούμενος· τα πρωτοτόκια όμως ήσαν του Ιωσήφ.» Σε αρμονία με τούτο, όταν ο Ιεχωβά Θεός απηλευθέρωσε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ από την Αίγυπτο, όπου είχαν υποδουλωθή μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, η φυλή του Ιούδα ήταν εκείνη που ωδήγησε στην πορεία μέσα από την έρημο προς την Υποσχεμένη Γη της Χαναάν. (Αριθμ. 2:3· 10:12-14) Όταν δώδεκα κατάσκοποι απεστάλησαν στη Γη της Επαγγελίας για να την κατοπτεύσουν και να επιστρέψουν με μια αναφορά, ο Ιούδας ήταν εκείνος που παρήγαγε τον Χάλεβ, έναν από τους δύο πιστούς κατασκόπους, που επέζησαν για να ξαναμπούν στη Γη της Επαγγελίας. Αυτός ο Χάλεβ έλαβε ενεργό μέρος στην καθυπόταξι εκείνου του τμήματος της γης που απενεμήθη στη φυλή του Ιούδα. (Αριθμ. 13:6, 30· 14:6-10, 38· Ιησ. Ναυή 15:13-20· 14:6-14) Όταν έλαβε χώραν η κλήρωσις για τη διαμοίρασι της κατακτημένης γης, στον Ιούδα εδόθη η πρώτη απονομή. (Ιησ. Ναυή 15:1) Στην κατάκτησι και κυρίευσι της γης, ο Ιεχωβά Θεός ώρισε να λάβη την ηγεσία η φυλή του Ιούδα. (Κριτ. 1:1-8) Τότε άρχων της φυλής Ιούδα ήταν ο Σαλμά, ο οποίος έγινε απώτερος πρόπαππος του Δαβίδ. (1 Χρον. 2:10, 11· Ρουθ 4:20-22· Ματθ. 1:5, 6) Στη Γη της Επαγγελίας η περιοχή του Ιούδα έκειτο στο πλήρες μήκος της δυτικής ακτής της Νεκράς Θαλάσσης και εξετείνετο προς δυσμάς ως τη Μεσόγειο Θάλασσα.

59. Πώς η φυλή του Ιούδα απεδείχθη ως σκύμνος λέοντος;

⁵⁹ Έτσι η φυλή του Ιούδα ήταν σαν λέων μεταξύ των κτηνών του δάσους. (Μιχ. 5:8) Με κάθε καταλληλότητα ο πατριάρχης Ιακώβ μπορούσε να πη: «Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας.» Η φυλή του Ιούδα παρέσχε τη μόνιμη δυναστεία ή οικογένεια βασιλέων για το έθνος Ισραήλ. Ο Δαβίδ έγινε η κεφαλή αυτής της δυναστείας βασιλέων, επειδή ο Ιεχωβά Θεός έκαμε μαζί του διαθήκη για αιώνια βασιλεία στην οικογένειά του. Στην αρχή η φυλή του Ιούδα μπορεί να υπήρξε σαν σκύμνος λέοντος, όταν ο Βασιλεύς Σαούλ από τη φυλή του Βενιαμίν κυβερνούσε όλον τον Ισραήλ, και ο Δαβίδ, ο φονεύς του γίγαντος, έγινε αξιωματικός στον στρατό του Βασιλέως Σαούλ. Αλλ’ ο Θεός απεφάσισε να μη συνεχίση τη βασιλεία του Ισραήλ στην οικογένεια του Σαούλ λόγω της εκουσίας παρακοής του Σαούλ· και έτσι στο 1070 π.Χ., μετά τον θάνατο του Βασιλέως Ισ-βοσθέ του γυιού του Σαούλ, και οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ έκαμαν βασιλέα των τον Δαβίδ από τη φυλή του Ιούδα.

60, 61. (α) Πώς ο Δαβίδ έζησε σύμφωνα με το όνομα της φυλής του, και ποια σχέσι είχε με τον Ιησού Χριστό; (β) Τι πρέπει να αναμένωμε εμείς οι αναγνώσται για περαιτέρω εξέτασι της προφητείας του Ιακώβ;

⁶⁰ Έτσι σε μεγάλη κλίμακα εξεπληρώθη η προφητεία του Ιακώβ, ότι οι αδελφοί του Ιούδα θα τον επαινούσαν και θα τον προσκυνούσαν. (2 Σαμ. 4:5 έως 5:5) Κατά μέγιστον μέρος, ο Δαβίδ, τον οποίαν η φυλή του Ιούδα επρομήθευσε ως εθνικόν ηγέτην, συμπεριεφέρθη μ’ ένα επαινετό τρόπο. Έγινε προφητικός τύπος του ερχομένου Βασιλέως, στον οποίο θα ανήκε η ενωμένη υπακοή όλων των ανθρώπων, όπως προελέχθη από τον Ιακώβ. Πράγματι, ο Δαβίδ έγινε ο επιφανής πρόγονος του προφητευμένου Εκείνου, του Ιησού Χριστού· και από τον Βασιλέα Δαβίδ ο Ιησούς Χριστός εκληρονόμησε το δικαίωμα να είναι άρχων στον Ισραήλ.—Λουκ. 1:26-33.

⁶¹ Ωστόσο, για περαιτέρω εξέτασι της προφητείας του Ιακώβ όσον αφορά Αυτόν, στον οποίον ανήκει η υπακοή όλων των λαών, πρέπει να αναμένωμε τη δημοσίευσι του άρθρου «Συνάρχοντες με τον ‘Λέοντα εκ της Φυλής Ιούδα’.»

(Βλέπε το τεύχος της Σκοπιάς της 1ης Οκτωβρίου 1962)

[Πίνακας στη σελίδα 556]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Χάρτης των Δώδεκα Υιών τον Ιακώβ

Πρώτη σύζυγος, Λεία Ιακώβ Παλλακή, Ζελφά

Ρουβήν Συμεών Λευί Ιούδας Ισσάχαρ Ζαβουλών Δείνα Γαδ Ασήρ

(1) (2) (3) (4) (9)(10) (θυγάτηρ)(7) (8)

Δευτέρα σύζυγος, Ραχήλ Ιακώβ Παλλακή, Βαλλά |

Ιωσήφ Βενιαμίν Δαν Νεφθαλί

(11)(12)(5) (6)

Μανασσής Εφραΐμ

[Χάρτης στη σελίδα 559]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΟΡΑΣΙΣ ΙΕΖΕΚΙΗΛ της Αγίας Μερίδος και των Δώδεκα Φυλών (Ιεζεκιήλ 48:1-28)

ΔΑΝ (1)

ΑΣΗΡ (2)

ΝΕΦΘΑΛΙ (3)

ΜΑΝΑΣΣΗΣ (4)

ΕΦΡΑΪΜ (5)

ΡΟΥΒΗΝ (6)

ΙΟΥΔΑΣ (7)

Ο ΑΡΧΩΝ

Αγία Μερίς

Ο ΑΡΧΩΝ

ΒΕΝΙΑΜΙΝ (8)

ΣΥΜΕΩΝ (9)

ΙΣΣΑΧΑΡ (10)

ΖΑΒΟΥΛΩΝ (11)

ΓΑΔ (12)

Η ΜΕΓΑΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ιορδάνης Ποταμός

Νεκρά Θάλασσα

Κοιλ. Χειμάρ. Αιγύπτου

Β

Α

Δ

Ν

Συνάρχοντες με τον ‘Λέοντα εκ της Φυλής Ιούδα’

«Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»—Γέν. 49:10.

 1. Γιατί, παρά τον τίτλο που ανέλαβε, η υπακοή των ανθρώπων δεν ήλθε στον Πάπα Λέοντα XIII, και σε ποιον δίδει αυτόν τον τίτλο η Γραφή;

ΟΤΑΝ ο Ιταλός Ιωακείμ Πέκκι εξελέγη πάπας από το κολλέγιον των καρδιναλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και ανήλθε στον παπικό θρόνο την 3η Μαρτίου 1878, έλαβε τον τίτλο Leo XIII. Η Λατινική λέξις leo σημαίνει «λέων». Λίγο μετά τη στέψι του ως πάπα υπέγραψε Λατινικά «Leo de tribus Juda», δηλαδή, «Ο λέων ο εκ της φυλής Ιούδα». Μήπως η υπακοή των λαών, έστω και μ’ ένα θρησκευτικό τρόπο, ήλθε στον Πάπα Λέοντα XIII; Η ιστορία απάντα όχι! Αυτό και μόνο ήταν εκείνο που μπορούσε να αναμένεται, διότι ο πάπας δεν ήταν Ιουδαίος, δεν ήταν μέλος της φυλής του Ιούδα. Επομένως η υπακοή αυτή όλων των λαών που ζουν στη γη δεν ανήκε σ’ αυτόν. Το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, που εγράφη από τον απόστολο Ιωάννη, δίδει αυτόν τον τίτλο σ’ έναν που πραγματικά εγεννήθη Ιουδαίος στη φυλή Ιούδα και στη βασιλική οικογένεια του Βασιλέως Δαβίδ, δηλαδή, στον Ιησού Χριστό δοξασμένον.

 2. Κάτω από ποιες περιστάσεις εμνημονεύθη αυτός ο τίτλος και απεκαλύφθη εκείνος που είναι άξιός του;

² Ο απόστολος Ιωάννης λέγει πώς στη θεόπνευστη όρασί του έκλαιε επειδή κανείς στον ουρανό ή στη γη δεν ήταν τη στιγμή εκείνη άξιος να λάβη το προφητικό βιβλίο από το δεξιό χέρι του Θεού και να το ανοίξη για να το διαβάση και να κάμη να επαληθεύσουν τα περιεχόμενά του. Έπειτα ο Ιωάννης λέγει: «Και είς εκ των πρεσβυτέρων μοι λέγει, Μη κλαίε· ιδού, υπερίσχυσεν ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα, η ρίζα του Δαβίδ, να ανοίξη το βιβλίον, και να λύση τας επτά σφραγίδας αυτού.» Ο Ιωάννης παρηγορήθη όταν είδε το Αρνίον του Θεού, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον οποίον είχε γνωρίσει πριν από εξήντα χρόνια στη γη, να εμφανίζεται και να λαμβάνη το προφητικό βιβλίο και να κάνη να επαληθεύσουν τα περιεχόμενά του.—Αποκάλ. 5:1-10.

 3. Γιατί δεν θα κάμη καλό σε κανένα άνθρωπο το ν’ αναλάβη αυτόν τον τίτλο επάνω στη γη;

³ Συνεπώς κανείς άνθρωπος επάνω στη γη σήμερα, άσχετα με τη θρησκευτική ή πολιτική του θέσι, δεν έχει το δικαίωμα να αναλάβη τον τίτλο «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα» (Κείμενον). Δεν θα τον ωφελήση το να τον αναλάβη, διότι δεν θα ανήκη σ’ αυτόν η υπακοή όλων των λαών ούτε θα έλθη ποτέ σ’ αυτόν. Τώρα ο τίτλος αυτός πρόκειται να έλθη μόνο στον δοξασμένο και ενθρονισμένο Ιησού Χριστό στον ουρανό.

 4. (α) Γιατί ο Ιησούς Χριστός ωνομάσθη κατάλληλα με αυτόν τον τίτλο; (β) Γιατί, λοιπόν, βρίσκεται κατάλληλα μια φυλή Ιούδα στον πνευματικόν Ισραήλ και της δίδεται η θέσις της κατατάξεώς της;

⁴ Στην επιθανάτια προφητεία του ο αρχαίος πατριάρχης Ιακώβ είπε: «Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας.» Ήταν, επομένως, πολύ κατάλληλο, ο Ιησούς, που εγεννήθη στη φυλή του Ιούδα και στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ, να ονομασθή «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα.» Αυτός ενίκησε τον πονηρό αυτόν κόσμο του Σατανά ή Διαβόλου, αν και αυτό του εστοίχισε την επίγεια ζωή του. (Ιωάν. 16:33) Είναι, επίσης, κατάλληλο ότι, ανάμεσα στους 144.000 Χριστιανούς που ανήκουν στις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ, μια φυλή ονομάζεται «η φυλή του Ιούδα». Επειδή στον Ιούδα, αν και είναι ο τέταρτος γυιός του πατριάρχου Ιακώβ, εδόθη η ηγεσία με την επιθανάτια προφητεία του Ιακώβ, η φυλή του Ιούδα κατατάσσεται πρώτη στις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ.—Αποκάλ. 7:4, 5.

 5. Τι δεν σημαίνει γι’ αυτή τη φυλή το ότι φέρει αυτό το όνομα, αλλά γιατί είναι σπουδαίο το να υπάρχη μια φυλή μ’ αυτό το όνομα στον πνευματικόν Ισραήλ;

⁵ Αυτό δεν σημαίνει ότι η πνευματική φυλή του Ιούδα είναι προσδιωρισμένη για να κυβερνήση τις ένδεκα άλλες πνευματικές φυλές· ούτε σημαίνει ότι μόνο οι 12.000 της πνευματικής φυλής του Ιούδα είναι προσδιωρισμένοι να συμβασιλεύσουν με τον «Λέοντα τον εκ της Φυλής Ιούδα» στην ουράνια βασιλεία. Όχι· και οι 144.000 και των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ είναι συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού. Όσον αφορά και τους 144.000 η Αποκάλυψις 20:4, 6 λέγει: «Και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσιν βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» Επομένως μια φυλή που προσδιορίζεται με το όνομα του Ιούδα περιλαμβάνεται στον πνευματικόν Ισραήλ, επειδή, αν δεν συνέβαινε αυτό, τότε η ομοιότης του πνευματικού Ισραήλ προς τον αρχαίον φυσικόν Ισραήλ θα ήταν ελλιπής σε κάτι πολύ σπουδαίο.

 6. Πώς ο Ιούδας ήταν σαν λέων που ανέβαινε από το θήρευμα;

⁶ Σημειώστε τώρα πώς ο θνήσκων πατριάρχης Ιακώβ στο έτος 1712 π.Χ. έδειξε τη μελλοντική έλευσι αυτού του συμβολικού «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα». Αφού παρωμοίασε τον γυιό του Ιούδα προς σκύμνον λέοντος, ο Ιακώβ είπε: «Εκ του θηρεύματος, υιέ μου, ανέβης· αναπεσών, εκοιμήθη ως λέων, και ως σκύμνος λέοντος· τις θέλει εγείρει αυτόν;» (Γέν. 49:9) Λαμβάνοντας μέρος στη διεξαγωγή των μαχών του Ιεχωβά η φυλή του Ιούδα συνελάμβανε θήρευμα σαν λέων, νικώντας τους εχθρούς του Ιεχωβά και λαμβάνοντας λάφυρα απ’ αυτούς. Αφού τελικά η Ιερουσαλήμ κατεκτήθη από τον Βασιλέα Δαβίδ, και αφού πολλή από την περιοχή του Ιούδα ήταν επάνω στα όρη, μπορούσε κάλλιστα να λεχθή ότι όσοι ανήκαν σ’ αυτή τη φυλή ανέβαιναν από το θήρευμα όταν επέστρεφαν στις κατοικίες των.

 7, 8. (α) Πώς ήταν ο Ιούδας σαν λέων αναπαυόμενος και που δεν έπρεπε να τον εγείρη κανείς, και πώς αυτό εξεικονίσθη καλά; (β) Σε τι, λοιπόν, δεν πρέπει να μιμηθούμε τα έθνη, που το πράττουν από το 1914 μ.Χ.;

⁷ Πόλεμος δεν θα ήταν η μόνη ενασχόλησις και πείρα αυτής της φυλής Ιούδα, αλλά θα υπήρχαν καιροί ειρήνης και αναπαύσεως, σαν ένος αρυέχ (το Αφρικανικό όνομα για τον «λέοντα»). Έτσι, όταν η φυλή Ιούδα απελάμβανε ειρήνη και τα προϊόντα του έργου της, ποιος τολμούσε να εγείρη τη φυλή σε πόλεμο, αφού η φυλή ήταν σαν λεμπί (Ασιατικό όνομα για τον «λέοντα») σε αγριότητα;

⁸ Η ανάπαυσις του λέοντος ειρηνικά, με ικανοποίησι, εξεικονίσθη καλά στην ειρηνική βασιλεία του σοφού Βασιλέως Σολομώντος επί σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του πατρός του Δαβίδ. Ο Μεγαλύτερος από τον Βασιλέα Σολομώντα, δηλαδή, «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα», θα φέρη μια ειρηνική βασιλεία χιλίων ετών. Από την αρχή της ουρανίας Βασιλείας του το 1914 μ.Χ. τα έθνη του πονηρού κόσμου του Σατανά τολμούν να τον εγείρουν αψηφώντας το δικαίωμά του να κυβερνήση όλους τους λαούς της γης, παρά την προειδοποίησι του Ιακώβ πριν από πολύν καιρό. Στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, που είναι τώρα τόσο πλησίον, ο «Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα» θα κατασυντρίψη τα έθνη και θα ανέλθη από το θήρευμα νικητής. Κανείς λοιπόν από μας ας μην τον εγείρη ποτέ!

 9. Ποια θεόπνευστη αιτία έδωσε ο Ιακώβ, για την οποίαν οι άλλες φυλές έπρεπε να είναι νομοταγείς και υποτακτικές στον Ιούδα, αλλά γιατί στην αρχή ο Ιούδας έπρεπε να έχη υπομονή;

⁹ Ο Ιακώβ, για να δώση θεόπνευστη αιτία ως προς το γιατί οι ένδεκα άλλες φυλές του Ισραήλ έπρεπε να είναι νομοταγείς και υποτακτικές στη φυλή του Ιούδα, διηύρυνε την προφητεία του για τον Ιούδα, λέγοντας: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού έλθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.» (Γέν. 49:10) Η φυλή του Ιούδα, ιδιαιτέρως, μπορεί να παραξενεύθηκε όταν ένας άνθρωπος από τη φυλή του Βενιαμίν, δηλαδή, ο Σαούλ ο υιός τους Κεις, εξελέγη από τον Θεό για να είναι ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς του Ισραήλ. Ωστόσο, η φυλή του Ιούδα επολέμησε πιστά στο πλευρό του Βενιαμίτου Βασιλέως Σαούλ, διότι εγνώριζε ότι στον δέοντα καιρό του Θεού το σκήπτρον και η ράβδος του αρχηγού θα ήρχοντο στην κατοχή της φυλής του Ιούδα και έτσι, μια και θα εγίνοντο δικά τους, δεν θα εξέλειπαν απ’ αυτούς ώσπου ο μόνιμος Άρχων θα ήρχετο από τη φυλή τους και τότε θα ήσαν πάντοτε δικά του. Έτσι οι Ιουδαίοι είχαν υπομονή.

ΣΗΛΩ

10. Γιατί αυτός ο μόνιμος Άρχων καλείται προφητικά Σηλώ;

¹⁰ Γιατί αυτός ο μόνιμος Άρχων καλείται Σηλώ; Επειδή αυτό το όνομα εξαίρει το δικαίωμά του, διότι αυτό το όνομα σημαίνει «Αυτός του Οποίου Είναι», ή, «Αυτός στον Οποίον Ανήκει». Συνεπώς, η Μετάφρασις Καθολικής Συναδελφότητος αποδίδει το εδάφιο: «Έως ότου έλθη αυτός εις τον οποίον ανήκει.» Βέβαια σε κανένα άλλον δεν θα ανήκε δικαιωματικά η υπακοή των λαών.

11. Ποιο ήταν το πραγματικό όνομα του υποσχεμένου Σηλώ, και πώς το δικαίωμά του απεκτήθη και επεβεβαιώθη;

¹¹ Το όνομα εκείνου, που απέδειξε ότι ήταν αυτός ο υποσχεμένος Σηλώ, ήταν πράγματι Ιησούς, ο Υιός του Θεού. Ήλθε από τον ουρανό και εγεννήθη ως Ιουδαίος στη γενεαλογική γραμμή του Βασιλέως Δαβίδ. Μέσω της μητέρας του Μαρίας είχε ένα φυσικό δικαίωμα στη βασιλική ιδιότητα του Δαβίδ· μέσω του θετού πατρός του Ιωσήφ είχε ένα νόμιμο δικαίωμα στο σκήπτρο και στην ράβδο αρχηγίας του Δαβίδ. Αλλά όταν ο Θεός έχρισε τον Ιησού με άγιο πνεύμα από τον ουρανό, αυτό, και επεβεβαίωσε το δικαίωμα του Ιησού, και τον διώρισε, επίσης, σε μια βασιλεία μεγαλύτερη από του Δαβίδ, στη βασιλεία των ουρανών.

12. Πότε εφάνη ότι το σκήπτρον και η ράβδος του αρχηγού απεσπάσθησαν από τον Ιούδα, αλλά τι δείχνει το Ιεζεκιήλ 21:26, 27;

¹² Η φυλή του Ιούδα άρχισε να χειρίζεται το σκήπτρο με τον Δαβίδ, και επί πεντακόσια σχεδόν χρόνια η ράβδος του αρχηγού ανεπαύετο μεταξύ των γονάτων αυτού και των υιών του καθώς εκάθηντο στον θρόνο. Στο 607 π.Χ. στην οικογένεια του Δαβίδ επεβλήθη διακοπή του να κρατή το σκήπτρον και την ράβδο του αρχηγού. Αυτό συνέβη, όταν η παγκόσμια δύναμις Βαβυλών ανέτρεψε τη βασιλεία, κατέστρεψε την πρωτεύουσά της Ιερουσαλήμ και κατηδάφισε τον ναό, που είχε οικοδομηθή από τον Βασιλέα Σολομώντα για τη λατρεία του Ιεχωβά, και ο Ισραήλ έχασε την εθνική κυριαρχία του. Αυτό δεν εσήμαινε ότι το σκήπτρον και η ράβδος του αρχηγού είχαν αποσπασθή από τον Ιούδα. Το δικαίωμα σ’ αυτά παρέμενε ακόμη στον Ιούδα, στη βασιλική οικογένεια του Δαβίδ. Ο Ιεχωβά Θεός το έδειξε αυτό όταν ενέπνευσε τον προφήτη του Ιεζεκιήλ να πη στον Σεδεκία, τον τελευταίον κυβερνώντα βασιλέα στην Ιερουσαλήμ:

«Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:26, 27.

13, 14. (α) Σε ποιον είπε ο άγγελος Γαβριήλ ότι ο Θεός θα έδιδε τη βασιλεία του Δαβίδ; (β) Μετά το βάπτισμά του, τι μπορούσε ο Ιησούς να πη για τη βασιλεία, αλλά πότε ήλθε σ’ αυτήν, για να εκπληρώση το Δανιήλ 7:13, 14;

¹³ Όταν ο άγγελος Γαβριήλ ανήγγειλε στην παρθένο Ιουδαία Μαρία την ερχόμενη γέννησι του Ιησού, ο Γαβριήλ διεκήρυξε ότι ο Θεός θα έδινε στον Ιησού τον θρόνο του προπάτορός του Δαβίδ. (Λουκ. 1:31-33) Σε ηλικία τριάντα ετών ο Ιησούς εβαπτίσθη στο νερό και εχρίσθη με το πνεύμα του Θεού, και έτσι μπορούσε να πη ακόμη και στους Ιουδαίους εχθρούς του: «Η βασιλεία του Θεού είναι εντός [εν μέσω] υμών.» (Λουκ. 17:21) Αφού ανέστη από ένα θάνατο μάρτυρος και εξυψώθη στον ουρανό, εκάθησε στα δεξιά του Θεού για να περιμένη τον καιρό που ο Θεός θα τον έστεφε ουράνιον βασιλέα και θα τον εξουσιοδοτούσε να χρησιμοποιήση το σκήπτρον και την ράβδο του αρχηγού.

¹⁴ Στο έτος 1914, σύμφωνα με τη χρονολογία της Γραφής, αυτός ήλθε στην ουράνια βασιλεία του και άρχισε να κυβερνά, αντίθετα προς τις επιθυμίες των εχθρών του στον ουρανό και στη γη. (Εβρ. 10:12, 13· Ψαλμ. 110:1, 2) Η προφητεία του Δανιήλ 7:13, 14 προείπε αυτή την έλευσι, με τα εξής λόγια:

«Ιδού, ως υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.»

15. (α) Σε ποιον, συνεπώς, ανήκει η υπακοή μας, και ποιοι επάνω στη γη σήμερα την αποδίδουν σ’ αυτόν; (β) Τι θα συμβή σ’ εκείνους που δεν την αποδίδουν, και γιατί;

¹⁵ Λόγω της ενθρονίσεώς του στον ουρανό το 1914, αυτός είναι Εκείνος που πρέπει να αναγνωρίσωμε ως τον Άρχοντα, στον οποίον ανήκει η υπακοή μας. Οι ολίγες εκείνες χιλιάδες από τα 144.000 μέλη του πνευματικού Ισραήλ, που παραμένουν ακόμη στη γη, νομοταγώς δίδουν σ’ αυτόν την υπακοή των. Υπακούουν στην εντολή του, ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Εκατοντάδες χιλιάδων προβατοειδών ατόμων, που ακούουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας, αναγνωρίζουν αυτόν τον Σηλώ ως Εκείνον στον οποίον ανήκει η υπακοή των. Ενώνονται, λοιπόν, ευπειθώς στη διακήρυξι των αγαθών νέων της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού. Όλα τα άτομα, που δεν του αποδίδουν τώρα την υπακοή των, θα καταστραφούν, όταν έλθη το τέλος αυτού του πονηρού παλαιού κόσμου σε μια συμφορά Αρμαγεδδώνος. Αυτός ο Σηλώ, «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα», πρέπει να βασιλεύη ώσπου όλοι οι εχθροί του να τεθούν υπό τους πόδας του.—1 Κορ. 15:25.

16. Πώς η προφητική αναφορά του Ιακώβ σ’ έναν όνο επηλήθευσε στην επίγεια ζωή του Ιησού, και με ποια σημασία;

¹⁶ Όπως προελέχθη από τον θνήσκοντα πατριάρχην Ιακώβ, ένας όνος και μια άμπελος προέβαλλαν εξόχως στην επίγεια ζωή του Ιησού Χριστού. Λίγες μόνο ημέρες προτού θανατωθή διότι εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού, ο Ιησούς εισήλθε επί πώλου όνου στην Ιερουσαλήμ, ενώ πλήθη Ιουδαίων τον επευφημούσαν ως βασιλέα. Στους αρχαίους χρόνους, εξέχοντες Ισραηλίται, κριταί και προφήται είχαν εποχηθή επάνω σε όνους. (Κριτ. 5:10· 10:3, 4· Αριθμ. 22:22-33) Ο Σολομών, ο υιός του Δαβίδ, που εξελέγη βασιλεύς, επωχήθη, για να χρισθή στο αξίωμα, επάνω στην ημίονον του πατρός του. (1 Βασ. 1:33-40) Ομοίως ο Ιησούς εξεπλήρωσε την προφητεία του Ζαχαρία 9:9 με το να εισέλθη στην Ιερουσαλήμ, όχι έφιππος, αλλά επί πώλου όνου. Αλλά ο πολιτικού φρονήματος Ιουδαίος αρχιερεύς αρνήθηκε να τον χρίση ως τον υποσχεμένον Σηλώ στον ναό. Αργότερα εκραύγαζε για τον θάνατο του Ιησού.

17. (α) Πώς ο Ιησούς έδεσε τον όνο του σε μια εκλεκτή άμπελο; (β) Πώς «θέλει πλύνει εν οίνω το ένδυμα αυτού, και εν τω αίματι της σταφυλής το περιβόλαιον αυτού»;

¹⁷ Ο Ιησούς δεν έδεσε τον όνο του σε μια κατά γράμμα άμπελο. Έδεσε τις βασιλικές αξιώσεις του σε μια συμβολική άμπελο, μια πνευματική άμπελο, δηλαδή, τη βασιλεία του Θεού. Παρωμοίασε τον εαυτό του προς μια πνευματική άμπελο και τους κεχρισμένους ακολούθους του προς κλήματα αυτής της βασιλικής αμπέλου. (Ιωάν. 15:1-8) Είπε στους Ιουδαίους, οι οποίοι τον απέρριψαν, μια παραβολή ή εξεικόνισι για έναν αμπελώνα. Έπειτα εφήρμοσε το μάθημα της παραβολής, λέγοντας σ’ αυτούς: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:33-43) Εν τούτοις, οι πιστοί κληρονόμοι αυτής της ουράνιας βασιλείας θα είναι σαν μια πολύ καρποφόρος άμπελος, προμηθεύοντας πολύν χυμό σταφυλών για την παρασκευή οίνου. Ο Θεός θα διαφυλάξη αυτή τη συμβολική άμπελο που αφθονεί από καρπόν της Βασιλείας, αλλά θα καταστρέψη την ψευδή θρησκευτική άμπελο που παράγει ξυνά σταφύλια. Το αίμα των σταφυλιών αυτής της ψευδούς αμπέλου θα είναι τόσο πολύ όταν ο Χριστός θα συντρίψη την ψευδή άμπελο και τα άφθονα κακά σταφύλια της, ώστε, «θέλει πλύνει», να το πούμε έτσι, «εν οίνω το ένδυμα αυτού, και εν τω αίματι της σταφυλής το περιβόλαιον αυτού». Η βαφή της στολής του θα σημαίνη νίκη.—Αποκάλ. 14:19, 20· Ησ. 63:1-6.

18. Ποια είναι η σημασία του ότι οι οφθαλμοί του είναι ερυθροί εκ του οίνου, και οι οδόντες του λευκοί εκ του γάλακτος;

¹⁸ Σύμφωνα με τις αποδόσεις του Γένεσις 49:12 στην Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα, στη Λατινική Βουλγάτα και στη Συριακή Μετάφρασι της Βίβλου, οι οφθαλμοί του Ιούδα επρόκειτο να είναι ερυθρότεροι από σπινθηρίζοντα οίνον, και οι οδόντες του λευκότεροι από το γάλα. Εν τούτοις, το Ησαΐας 55:1-4 συνδέει τον οίνον και το γάλα με τη διαθήκη της Βασιλείας που ο Ιεχωβά Θεός έκαμε με τον Βασιλέα Δαβίδ. Επομένως, η προφητεία του Ιακώβ φαίνεται ν’ αναφέρεται στην πνευματική αφθονία και χαρά των Χριστιανών που λαμβάνονται σ’ αυτή τη διαθήκη της Βασιλείας για να συμβασιλεύσουν με τον «Λέοντα τον εκ της Φυλής Ιούδα». Επομένως δεν εννοείται μέθη με την προφητεία για οφθαλμούς ερυθρούς εκ του οίνου, ή ανωριμότης, νηπιότης με την προφητεία για οδόντας λευκούς εκ του γάλακτος. Αφού η άμπελος εσήμαινε χαρά και το γάλα πλούτον και πάχος, η βασιλεία του «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα» πρέπει να είναι βασιλεία θεοσεβούς χαράς και πνευματικής ευημερίας. Τέτοια πράγματα έρχονται στους ευπειθείς.

ΖΑΒΟΥΛΩΝ

19. (α) Ποια θέσι είχε ο Ζαβουλών στην τάξι γεννήσεως των γυιών του Ιακώβ; (β) Γιατί εκείνο που επροφήτευσε ο Ιακώβ για τον Ζαβουλών ήταν σε αρμονία με τη σημασία του ονόματός του;

¹⁹ Στην τάξι γεννήσεως όλων των γυιών του Ιακώβ μέσω των δύο συζύγων του και των δύο παλλακών του, ο Ισσάχαρ ήταν ο ένατος γυιός του και ο Ζαβουλών ο δέκατος. Ανάμεσα στις φυλές του πνευματικού Ισραήλ ή της τάξεως της Βασιλείας, η φυλή του Ζαβουλών κατατάσσεται δεκάτη. (Αποκάλ. 7:8) Ο πατριάρχης Ιακώβ, όταν έδιδε την τελική του προφητεία, έθεσε τον Ζαβουλών πριν από τον Ισσάχαρ, μολονότι ο Ισσάχαρ ήταν ο πέμπτος γυιός του Ιακώβ με την πρώτη του σύζυγο Λεία, ενώ ο Ζαβουλών ήταν ο εκτός του γυιός μ’ αυτήν. Στην όρασι του Ιεζεκιήλ για τη διαίρεσι της γης κάτω από την κυβέρνησι του νέου κόσμου του Θεού, ο Ισσάχαρ τίθεται κατάλληλα πριν από τον νεώτερο αδελφό του Ζαβουλών. Ομοίως στις πύλες της συμβολικής πόλεως Ιεχωβά-σαμμά (που σημαίνει «ο Ιεχωβά ο Ίδιος Είναι Εκεί»). (Ιεζ. 48:25, 26, 33) Το όνομα Ζαβουλών σημαίνει «Κατοικία· Διαμονή.» Στην επιθανάτια προφητεία του ο Ιακώβ προείπε την τοποθεσία του Ζαβουλών στη Γη της Επαγγελίας, λέγοντας:

«Ο Ζαβουλών θέλει κατοικήσει εν λιμένι θαλάσσης, και θέλει είσθαι εν λιμένι πλοίων· το δε όριον αυτού θέλει εκτανθή έως Σιδώνος.»—Γέν. 49:13.

20. Πώς επραγματοποιήθη η προφητεία του Ιακώβ στην τοποθέτησι του Ζαβουλών στη γη Ισραήλ;

²⁰ Εδώ ο Ιακώβ λέγει πού θα κατοικήση η φυλή του Ζαβουλών στην ‘γην την ρέουσαν γάλα και μέλι’. Όταν η γη είχε εν μέρει κατακτηθή έπειτα από έξη χρόνια μαχών, ο Κριτής Ιησούς του Ναυή έσυρε τον τρίτο κλήρο για τον Ζαβουλών, αλλά οι πόλεις και κωμοπόλεις που προσδιωρίσθησαν για τον Ζαβουλών δεν συνώρευαν άμεσα με τη θάλασσα. Η περιοχή του ευρίσκετο μεταξύ της Θαλάσσης της Γαλιλαίας στα ανατολικά και της Μεσογείου στα δυτικά. Στις ακτές αυτών των θαλασσών είχε εύκολη προσέλευσι. (Ιησ. Ναυή 19:10-16) Αφού ο φοινικικός λιμήν της Σιδώνος ήταν προς βορράν του Ισραήλ και αφού το όριον του Ζαβουλών επρόκειτο να εκταθή προς τη Σιδώνα, η τοποθεσία της περιοχής του Ζαβουλών επρόκειτο να είναι βορεία. Μολονότι η περιοχή του απεκόπτετο από τις θάλασσες, από τις περιοχές άλλων φυλών, η γη του Ζαβουλών διεσχίζετο από την παλαιά διεθνή λεωφόρο που ήταν γνωστή ως «οδός θαλάσσης». Ευρίσκετο, λοιπόν, στην περιφέρεια που ωνομάζετο «Γαλιλαία των εθνών».—Ησ. 9:1· 1 Βασ. 9:11· Ιησ. Ναυή 20:7.

21. Σύμφωνα με το Ησαΐας 9:1, 2, τι επρόκειτο να έλθη στη γη του Ζαβουλών, και πώς αυτό πράγματι ήλθε;

²¹ Όταν ο προφήτης Ησαΐας προέλεγε τη γέννησι του υποσχεμένου Σηλώ, επάνω στους ώμους του οποίου θα ανεπαύετο η εξουσία του άρχοντος, ωνόμασε ειδικά τον Ζαβουλών ως περιοχή, στην οποία θα ήρχετο μεγάλη διαφώτισις, για να διασκορπίση μια βαθιά σκιά όμοια με του θανάτου. Η διαφώτισις αυτή, που θα ωδηγούσε σε απελευθέρωσι από την αμαρτία και τον θάνατο, ήλθε όταν ο υποσχεμένος Σηλώ, ο Ιησούς Χριστός, εκήρυττε στη Γαλιλαία των εθνών, λέγοντας: «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ησ. 9:1, 2, 6, 7· Ματθ. 4:12-23) Ο Ιησούς επήγε ακόμη και προς βορράν του Ζαβουλών και εμπήκε «εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος», όπου έκαμε ένα θαύμα για μια Φοίνισσα γυναίκα. (Ματθ. 15:21-29) Έτσι ο Ζαβουλών κατώκησε σε μια πολύ ευνοϊκή τοποθεσία στη γη του Ισραήλ.

22, 23. Στη Βιβλική ιστορία ποια ευνοϊκή μνεία έλαβε ο Ζαβουλών (α) στην εποχή του Βαράκ, (β) στην εποχή του Γεδεών, και (γ) στην εποχή του Βασιλέως Δαβίδ;

²² Στη Βιβλική ιστορία ο Ζαβουλών έλαβε κατ’ επανάληψιν ευνοϊκή μνεία. Όταν ο Ιεχωβά επολέμησε για τον καταπιεζόμενο λαό του στα ‘ύδατα του Μεγιδδώ’, στις ημέρες του Κριτού Βαράκ και της προφήτισσας Δεβόρρας, οι άνδρες του Ζαβουλών προσεφέρθησαν εθελοντικά στον στρατό της απελευθερώσεως. Συνεπώς ο Βαράκ και η Δεβόρρα έψαλαν με εκτίμησι γι’ αυτούς, λέγοντας: «Εκ του Μαχείρ κατέβησαν οι αρχηγοί, και εκ του Ζαβουλών οι κρατούντες ράβδον γραμματέως [για να αριθμούν και καταγράφουν τα στρατεύματα]. Ο Ζαβουλών είναι λαός προσφέρων την ζωήν αυτού εις θάνατον.» (Κριτ. 5:14, 18, 19· 4:16) Έπειτα από χρόνια ο Θεός ήγειρε τον Κριτή Γεδεών για την απελευθέρωσι του Ισραήλ. Ο Γεδεών «εξαπέστειλεν έτι μηνυτάς προς τον Ασήρ, και προς τον Ζαβουλών, και προς τον Νεφθαλί· και ανέβησαν εις συνάντησιν αυτών.» Είναι πιθανόν ότι μερικοί από το εκλεκτό στράτευμα των τριακοσίων, με τους οποίους ο Γεδεών έτρεψε σε φυγή τους Μαδιανίτας επιδρομείς, ήσαν από τη φυλή του Ζαβουλών.—Κριτ. 6:34, 35· 7:1-7.

²³ Όταν ήλθε ο καιρός να παραδώσουν όλες οι φυλές τη βασίλεια όλου του Ισραήλ στον Δαβίδ, η φυλή του Ζαβουλών εχορήγησε ένα αρκετά μεγάλο σώμα ανδρών, για το οποίο το 1 Χρονικών 12:33 λέγει: «Μάχιμοι εκ παρατάξεως, ουχί με διπλήν καρδίαν.»

24. Άνδρες του Ζαβουλών ήλθαν στη γραμμή για ποιο πράγμα, και πώς;

²⁴ Όταν ο Ιησούς εκήρυττε στον πρώτον μας αιώνα σε περιοχή που ανήκε στον Ζαβουλών, πολλοί από εκεί συνέρρευσαν σ’ αυτόν και ήλθαν στη γραμμή για να είναι μέλη των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ.

ΙΣΣΑΧΑΡ

25. Γιατί ήταν κατάλληλο να τονίση ο Ιακώβ τον προσδιορισμό της γης που θα είχε ο Ισσάχαρ;

²⁵ Στη γη του Ισραήλ η περιοχή του Ισσάχαρ συνώρευε εν μέρει με το ανατολικό όριο του Ζαβουλών και εξετείνετο ως τον Ιορδάνη Ποταμό. Ευρίσκετο στην εύφορη πεδιάδα, που ονομάζεται Εσδραελών, και η διεθνής λεωφόρος Via Maris ή «οδός θαλάσσης» διήρχετο απ’ αυτήν προτού φθάση στον Ζαβουλών. Όταν ανεσύρθησαν οι κλήροι για τις περιοχές στις ημέρες του Κριτού Ιησού του Ναυή, ο τέταρτος κλήρος έπεσε στον Ισσάχαρ, κατωνομάσθησαν δε δέκα πόλεις στην περιοχή του. (Ιησ. Ναυή 19:17-23) Ο θνήσκων πατριάρχης Ιακώβ προφητικώς υπέδειξε αυτόν τον έξοχο προσδιορισμό γης όταν είπε, όπως αναγράφει η Γένεσις 49:14, 15, ΜΝΚ:

«Ο Ισσάχαρ είναι όνος δυνατός, κοιτόμενος εν τω μέσω των δισακκίων· και θα ίδη ότι ο τόπος της αναπαύσεως είναι καλός και ότι η γη αυτή είναι τερπνή· και θα κλίνη τον ώμον του εις φορτία και θα υποβληθή εις δουλικήν αναγκαστικήν εργασίαν.»

26. Για ποιο πράγμα, λοιπόν, δεν είχε ο Ισσάχαρ παράπονα να κάμη, και με τι τον παρωμοίασε ο πατέρας του;

²⁶ Το όνομα Ισσάχαρ σημαίνει «Αυτός Είναι Μισθός», ή, «Αυτός Φέρνει Μισθόν». Αναφέρεται στο πώς η μητέρα του Λεία έλαβε το προνόμιο να τον γεννήση στον Ιακώβ. (Γέν. 30:14-18) Ήταν ο ένατος γυιός του Ιακώβ, και στην κατάταξι των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ ο Ισσάχαρ κατονομάζεται ένατος. Ο πατέρας του Ιακώβ τον παρωμοίασε προς δυνατό, σκληρά εργαζόμενο φορτηγό κτήνος, που προσκολλάται στο φορτίο του, που μπορεί να αναπαυθή χωρίς να απαλλαγή από το διπλό του βάρος. Τα δύο δισάκκια μπορεί να εξεικονίζουν τα βάρη της ειρήνης και του πολέμου που ο Ισσάχαρ εβάσταζε στη διάρκεια της ιστορίας του Ισραήλ. Ήταν πρόθυμος να εργάζεται, διότι είδε ότι η τοποθεσία του στον Ισραήλ ήταν καλή. Δεν είχε παράπονα να κάμη για την περιοχή που του εξεχωρήθη στη γη της Επαγγελίας. Εκτιμούσε ότι ο τόπος της αναπαύσεώς του ήταν καλός και η γη του τερπνή.

27. (α) Τι υπαινίσσεται η σημασία του ονόματος Ισσάχαρ; (β) Πώς ο Κριτής Βαράκ έγινε όμοιος με τους άνδρας του Ισσάχαρ;

²⁷ Το όνομα του Ισσάχαρ θα μπορούσε να υπαινίσσεται ότι αυτός θα εμίσθωνε τον εαυτό του για έργο. Οπωσδήποτε, ήταν πρόθυμος να κλίνη τον ώμο του για να αναλάβη το φορτίο της ευθύνης. Στη διάρκεια της περιόδου που ο Ισραήλ είχε κριτάς ως Θεοδότους ορατούς άρχοντας, η φυλή του Ισσάχαρ επρομήθευσε ένα κριτήν που ωνομάζετο Θωλά. Επί είκοσι τρία έτη υπηρέτησε ως κριτής του Ισραήλ. (Κριτ. 10:1, 2) Αρκετά χρόνια πριν απ’ αυτό, ο Κριτής Βαράκ και η προφήτισσα Δεβόρρα είχαν λόγους επαίνου για τους άνδρας του Ισσάχαρ, λέγοντας στο νικητήριο άσμα τους: «Ο λαός του Ιεχωβά κατέβη μετ’ εμού εναντίον των δυνατών. Και οι άρχοντες του Ισσάχαρ μετά της Δεβόρρας, και ως ο Ισσάχαρ, ούτως ήτο και ο Βαράκ.» (Κριτ. 5:13, 15 ΜΝΚ) Οι άρχοντες έλαβαν την ηγεσία για τη φυλή του Ισσάχαρ όταν η πρόσκλησις στο καθήκον ήλθε για την απελευθέρωσι του λαού του Ιεχωβά. Όλοι οι άνδρες του Ισσάχαρ παρουσίασαν ένα έξοχο παράδειγμα θάρρους και ζήλου, έτσι ώστε ο Κριτής Βαράκ έγινε όμοιος με αυτούς στον πόλεμο.

28. (α) Τι είδους στρατεύματα επρομήθευσε ο Ισσάχαρ για πόλεμο; (β) Πώς οι άνδρες του Ισσάχαρ έδειξαν ότι ήσαν οξείς στο να διακρίνουν τους καιρούς;

²⁸ Η ανδρεία των εξεδηλώθη πάλι στις ημέρες του Δαβίδ. Συνεπώς, για έναν από τους προγόνους του Κριτού Θωλά, είναι γραμμένο: «Υιοί του Θωλά . . . δυνατοί εν ισχύι εις τας γενεάς αυτών· ο αριθμός αυτών ήτο, εν ταις ημέραις του Δαβίδ, εικοσιδύο χιλιάδες και εξακόσιοι. . . . ήσαν τάγματα παραταττόμενα εις πόλεμον, . . . Και οι αδελφοί αυτών, μεταξύ πασών των οικογενειών του Ισσάχαρ, δυνατοί εν ισχύι, πάντες απαριθμηθέντες κατά τας γενεαλογίας αυτών, ογδοήκοντα επτά χιλιάδες.» (1 Χρον. 7:1-5) Οι άνδρες του Ισσάχαρ ήσαν άγρυπνοι στις υποδείξεις του Θεού για ό,τι αυτός ήθελε να γίνη σ’ έναν ωρισμένο καιρό. Έδωσαν, λοιπόν, στον Δαβίδ μια στρατιωτική συνοδεία, όταν ήλθε ο καιρός να τεθή στα χέρια του Δαβίδ η βασιλεία επάνω σε όλον τον Ισραήλ. Διαβάζομε: «Εκ των υιών Ισσάχαρ, άνδρες συνετοί εις την γνώσιν των καιρών, ώστε να γνωρίζωσι τι έπρεπε να κάμνη ο Ισραήλ· οι αρχηγοί αυτών ήσαν διακόσιοι· και πάντες οι αδελφοί αυτών υπό την διαταγήν αυτών.»—1 Χρον. 12:23, 32.

29. Τίνος έκφρασις ήταν το ότι ο Ισσάχαρ έκλινε τον ώμο του για να βαστάση φορτία, και με ποιον τρόπο έδειξε προθυμία;

²⁹ Έτσι, όταν ο Ισσάχαρ έκλινε τον ώμο του για να βαστάση φορτία, αυτό ήταν μια έκφρασις της πιστότητός του στο εκλεκτό έθνος του Θεού και στους αρχηγούς, τους οποίους ήγειρε ο Θεός, όπως ήταν ο Δαβίδ. Παράλληλη με τούτο ήταν η προθυμία του Ισσάχαρ να υποβληθή στα καθήκοντα που όλα τα μέλη της εθνικής οργανώσεως είχαν να εκτελέσουν από κοινού. Ήταν όπως ακριβώς το προείπε ο θνήσκων πατριάρχης Ιακώβ. «Και θα υποβληθή εις δουλικήν αναγκαστικήν εργασίαν.»

30. Σε τι, λοιπόν, αναφέρεται το ότι υπεβάλλετο σε δουλική αναγκαστική εργασία;

³⁰ Αυτό δεν ανεφέρετο στο ότι ο Ισσάχαρ επήγε σε κάποια αιχμαλωσία και έγινε δούλος σε ξένες πολιτικές οργανώσεις. Ανεφέρετο σε περιστάσεις στη ζωή του έθνους του Θεού που εχρειάζετο να προσφερθούν ειδικές υπηρεσίες από όλους, όταν έπρεπε να γίνη στρατολογία εργατών για ένα ειδικό έργο που ήταν ανάγκη να εκτελεσθή σ’ έναν ωρισμένο καιρό, μέσα σε μια καθωρισμένη χρονική περίοδο, για ν’ αντιμετωπισθή μια επείγουσα ανάγκη ή να ληφθή φροντίδα για ένα ειδικό σχέδιο που δεν μπορούσε ν’ αναβληθή ή να παραταθή επ’ αόριστον. Έπρεπε να γίνη ομαδική εργασία, και θα ήταν δουλικού αναγκαστικού είδους. Αλλ’ ο Ισσάχαρ θα ήταν λογικός· θα έβλεπε την ανάγκη της εργασίας αυτής. Δεν θα ήταν στασιαστικός ωσάν να απητούντο απ’ αυτόν ή επεβάλλοντο σ’ αυτόν περισσότερα από ό,τι ήταν δίκαιο. Δεν θα απέφευγε να εκτελέση το μέρος του. Θα έκανε τη δέουσα συνεισφορά του, διότι θα έβλεπε τις άμεσες ανάγκες του καιρού και θα έχαιρε να ενωθή στο να λάβη φροντίδα γι’ αυτές για το καλό όλων των αδελφών του.

31, 32. (α) Για ποιον εδούλευε ο Ισσάχαρ, και γιατί; (β) Πού ήταν καλό να υπάρχη λαός σαν τον Ισσάχαρ, και τι προλέγεται γι’ αυτούς;

³¹ Ο Ισσάχαρ εγνώριζε ότι εδούλευε για τον Ιεχωβά και θα ελάμβανε την δέουσα ανταμοιβή απ’ αυτόν. Ο Ισσάχαρ εγνώριζε ότι έπρεπε ν’ αγαπά τους αδελφούς του. Η οργάνωσις του Θεού δεν τον κατεδυνάστευε. Συνέβαινε απλώς ότι ειδικές περιστάσεις επέβαλλαν έκτακτη εργασία στον Ισσάχαρ και σε όλους.

³² Έτσι μεταξύ των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ ήταν καλό να υπάρχη λαός σαν τον Ισσάχαρ, μια «φυλή Ισσάχαρ.» (Αποκάλ. 7:7) Για τις σκηνές του Ισσάχαρ προελέχθη ευφροσύνη, και μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί ευφροσύνη θα εγέμιζε τα οικήματά του.—Δευτ. 33:18.

ΔΑΝ

33. (α) Προφητεύοντας ο Ιακώβ για τον Δαν, ποιο λογοπαίγνιο έκαμε στο όνομα «Δαν»; (β) Τι μπορεί να λεχθή για την τοποθεσία του στον Ισραήλ;

³³ Ο πατριάρχης Ιακώβ, όταν επροφήτευε για τον πέμπτο γυιό του, τον Δαν, έκαμε ένα λογοπαίγνιο στο όνομά του. «Δαν» σημαίνει «Κριτής»· και ο Ιακώβ είπε, στα Εβραϊκά: Δαν Γυαδίν, που σημαίνει «Ο Δαν θα κρίνη», ή «(ο) Κριτής θα κρίνη». Ο Δαν ήταν ο πρώτος γυιός που εγεννήθη στον Ιακώβ από την παλλακή του Βαλλά, την υπηρέτρια της αγαπητής συζύγου του Ιακώβ, τη Ραχήλ. Με κλήρο, τον έβδομο κλήρο που ανεσύρθη στην Παλαιστίνη, προσδιωρίσθη στη φυλή του Δαν ένα μικρό τμήμα γης στον Ισραήλ. Το δυτικό του όριο ήταν στη Μεσόγειο Θάλασσα, αλλά στις άλλες του πλευρές συνώρευε με τρεις φυλές. (Ιησ. Ναυή 19:40-49) Αργότερα, μέλη της φυλής του Δαν ανέλαβαν μόνα των να κινηθούν μακριά προς βορράν και να εγκατασταθούν κοντά στους πρόποδας του όρους Αερμών, κοντά στις πηγές του Ιορδάνου Ποταμού. Στην προφητική, λοιπόν, όρασι του Ιεζεκιήλ είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι η περιοχή του Δαν είναι στην κορυφή, στον μακρινώτατο βορρά, στην περιοχή Αριθ. 1. (Ιεζ. 48:1, 2) Όσον αφορά τον ρόλο του Δαν στον Ισραήλ, ο πατριάρχης Ιακώβ επροφήτευσε, όπως αναγράφεται στη Γένεσι 49:16-18, ΜΝΚ:

«Ο Δαν θέλει κρίνει τον λαόν αυτού, ως μία εκ των φυλών του Ισραήλ· Ο Δαν θέλει είσθαι όφις επί της οδού, ασπίς επί της τρίβου, δάκνων τας πτέρνας του ίππου, ώστε ο ιππεύς αυτού θέλει πίπτει εις τα οπίσω. Την σωτηρίαν σου θέλω περιμένει, Ιεχωβά.»

34. Ποια πείρα είχε η φυλή του Δαν κρίνοντας τον λαό του;

³⁴ Ποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του Σαμψών, του πιο ισχυρού ανδρός που έζησε ποτέ επάνω στη γη, ο οποίος τελικά κατεκρήμνισε τον ναό του ψευδούς θεού Δαγών, βυθίζοντας έτσι τρεις χιλιάδες ή περισσοτέρους εχθρούς Φιλισταίους σε αιφνίδιο θάνατο; Αυτός ο Σαμψών ήταν από τη φυλή του Δαν. Επί είκοσι χρόνια έκρινε το έθνος του Ισραήλ. Ήταν ο μόνος από τους κριτάς του Ισραήλ που έπεσε σε εχθρικά χέρια, αλλά στο τέλος εθριάμβευσε με την πιο μεγάλη του νίκη. Ήταν ο τελευταίος από τους κριτάς του Ισραήλ που ειδικά ήγειρεν ο Ιεχωβά. Η επόμενη εξέχουσα μορφή στον Ισραήλ ήταν ο προφήτης Σαμουήλ.—Κριταί, κεφάλαια 13-16· Πράξ. 3:24.

35. Μήπως ο Ιακώβ υποτιμούσε τον Δαν παρομοιάζοντάς τον προς ένα κερασφόρο φίδι, και με ποιον τρόπο ήταν αληθινή η προφητική παρομοίωσις;

³⁵ Ο Ιακώβ παρωμοίασε τον Δαν προς όφιν, ένα κερασφόρον όφιν. Αλλ’ αυτό δεν έγινε για να υποτιμήση τον Δαν, ωσάν να ήταν ένα χαμερπές φίδι στο χορτάρι κατάλληλο μόνο να συντριβή κάτω απ’ την πτέρνα. Μάλλον, με την ικανότητα ενός φιδιού, ο Δαν θα εξυπηρετούσε έναν μεγάλο εθνικό σκοπό. Αν και μικρός εν συγκρίσει μ’ έναν πολεμικό ίππο, θα μπορούσε να ανατρέψη τον πολεμιστή που θα επέβαινε του ίππου. Ενεδρεύοντας θα μπορούσε να δαγκάση τις πτέρνες του ίππου και να τον κάμη να υψωθή και να ρίξη τον αναβάτη του προς τα πίσω. Με την αφίππευσι του αναβάτου, ο Δαν θα μπορούσε να του προξενήση μεγάλη πτώσι. Έτσι, αν και μικρός, ο Δαν θα ήταν τόσο επικίνδυνος στους ταραξίας όσο ένα κερασφόρο φίδι (ασπίς). Ωσάν στην πτέρνα των πραγμάτων, όταν οι δώδεκα φυλές ωδοιπορούσαν μέσα από την έρημο προς την Υποσχεμένη Γη της Χαναάν, η φυλή του Δαν αποτελούσε τα μετόπισθεν. Επομένως, αυτή η φυλή του Δαν επρομήθευε μια πτέρνα ή οπισθοφυλακή «κατόπιν πάντων των στρατοπέδων [του Ισραήλ] κατά τα τάγματα αυτών», πράγμα που δεν ήταν ένα ασήμαντο έργο πράγματι.—Αριθμ. 10:25.

36. Για όλα τα οφέλη της κρίσεως του Δαν, από ποιον έπρεπε να έλθη πλήρης σωτηρία, όπως έδειξε ο Ιακώβ;

³⁶ Ο Δαν επρόκειτο να κρίνη τον λαό του, με αισθητά οφέλη. Ωστόσο πλήρης απελευθέρωσις δεν επρόκειτο να έλθη μέσω του Δαν. Πλήρης σωτηρία από όλους τους εχθρούς έπρεπε να έλθη από τον Θεόν του Ισραήλ. Για να εξάρη αυτό το σημείο, ο Ιακώβ έστρεψε την προσοχή του μακριά από τον Δαν στον Θεό και είπε: «Την σωτηρίαν σου θέλω περιμένει, Ιεχωβά.» Σύμφωνα με ό,τι είπε ο άγγελος του Ιεχωβά στους γονείς του Κριτού Σαμψών, αυτός επρόκειτο να λάβη την ηγεσία στο να σώση τους Ισραηλίτας από τα χέρια των ειδωλολατρών Φιλισταίων. (Κριτ. 13:5) Αλλά για πλήρη σωτηρία, ο Ισραήλ και όλοι οι άλλοι λαοί έπρεπε να περιμένουν για έναν μεγαλύτερο Δαν, έναν μεγαλύτερο Κριτή, τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Ιεχωβά Θεού.—Πράξ. 10:38-42.

37. Ως προς τον Δαν, τι βρίσκομε αναφορικά με τις δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ, και ποια αντικατάστασις πρέπει να έλαβε χώραν;

³⁷ Ο Ιησούς Χριστός, «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα», είναι η κεφαλή των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ. Μεταξύ αυτών των δώδεκα φυλών όπως κατονομάζονται στην Αποκάλυψι 7:4-8 δεν περιλαμβάνεται φυλή του Δαν. Αντί τούτου βρίσκομε να περιλαμβάνεται η φυλή του Μανασσή. Ο αρχικός Μανασσής ήταν ανεψιός του Δαν και εγεννήθη στην Αίγυπτο ως γυιός του Ιωσήφ. Επομένως ήταν εγγονός του Ιακώβ. Εν τούτοις, ο Ιακώβ είπε ότι ο Μανασσής επρόκειτο να έχη χωριστή περιοχή στη γη του Ισραήλ όπως ακριβώς και οι άμεσοι γυιοί του Ιακώβ. (Γέν. 48:13-20) Μεταξύ των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ αναγράφεται μια φυλή του Ιωσήφ. Επομένως η φυλή του γυιού του Ιωσήφ Μανασσή πρέπει να έλαβε τη θέσι της φυλής του Δαν.

38, 39. (α) Γιατί αυτή η αντικατάστασις δεν ήταν σκέψις εναντίον της φυλής του Δαν; (β) Γιατί το όνομα του Δαν δεν παρελείφθη από τον πνευματικόν Ισραήλ επειδή ο Δαν είχε παρομοιασθή προς όφιν, και για ποιο πράγμα δικαιολογούμεθα ν’ αποβλέπωμε στον Δαν;

³⁸ Εν τούτοις, δεν πρέπει να το ερμηνεύσωμε αυτό ως κάποια σκέψι εναντίον της φυλής του Δαν. Αυτό απλώς εναρμονίζεται με μια διευθέτησι του Θεού. Ο πρωτότοκος γυιός του Ιακώβ, ο Ρουβήν, έχασε τα δικαιώματά του ως πρωτότοκος γυιός, και τα προνόμια του πρωτοτόκου έγιναν του Ιωσήφ. (1 Χρον. 5:1, 2) Ως πρωτότοκος, ο Ιωσήφ ήταν εξουσιοδοτημένος να έχη δύο μέρη στον Ισραήλ· έτσι ο πατέρας του Ιακώβ τού έδωσε «μερίδιον έν υπέρ τους αδελφούς σου». (Γέν. 48:21, 22) Σε αρμονία με τούτο, ο Ιωσήφ φανερώνεται, ακόμη και στον πνευματικόν Ισραήλ, ότι έχει δύο μερίδια, δικαίωμα πρωτοτόκου. Αφού ο νεώτερος γυιός του Ιωσήφ Εφραΐμ έγινε πιο εξέχων στον Ισραήλ από τον Μανασσή, ο Ιωσήφ κάλλιστα αντιπροσώπευε τον πιο εξέχοντα γυιό του Εφραΐμ, ενώ ο μεγαλύτερος, πρωτότοκος γυιός Μανασσής αντιπροσώπευε τη δευτέρα μερίδα του Ιωσήφ στον πνευματικόν Ισραήλ. Ο Δαν έδωσε διέξοδο για να καταδειχθή αυτό το γεγονός στον πνευματικόν Ισραήλ.

³⁹ Έτσι, παρά την αφαίρεσι μιας φυλής του Δαν, ο αριθμός των φυλών του πνευματικού Ισραήλ συμφωνούσε με τον αριθμό των αρχικών φυλών του φυσικού Ισραήλ, δηλαδή, δώδεκα. Ο Δαν δεν παρελείφθη επειδή ο πατριάρχης Ιακώβ τον είχε παρομοιάσει προς ένα κερασφόρον όφιν, επειδή αυτή δεν ήταν μια επονείδιστη παρομοίωσις για τον Δαν. Ο Ιακώβ δεν θα μπορούσε ορθά να παρομοιάση τον Δαν προς ένα λέοντα, διότι είχε ήδη παρομοιάσει τον Ιούδα προς λέοντα. Έτσι ο Ιακώβ παρωμοίασε τον Δαν προς έναν άλλο επικίνδυνο πολέμιο των εχθρών, έναν όφιν που θαρραλέα ανέλαβε να συμπλακή μ’ ένα μεγάλον πολεμικόν ίππο. Αλλ’ όταν ο προφήτης Μωυσής έδωσε την αποχαιρετιστήρια ευλογία του στις φυλές του Ισραήλ προτού διαβούν τον Ιορδάνη Ποταμό για να μπουν στη Γη της Επαγγελίας, είπε: «Ο Δαν είναι σκύμνος λέοντος· θέλει πηδήσει από Βασάν.» (Δευτ. 33:22) Έτσι προελέχθη ότι ο Δαν θα είχε να παίξη ένα ευγενές, θαρραλέο μέρος στον Ισραήλ. Επομένως οι πνευματικοί Ισραηλίται δικαιολογούνται ν’ αποβλέπουν στον Δαν για ιδιότητες ή ιστορικά κατορθώματα άξια της μιμήσεώς των.

ΓΑΔ

40. (α) Γιατί ο έβδομος γυιός του Ιακώβ ωνομάσθη Γαδ; (β) Στα τελικά του λόγια, για ποιο πράγμα μίλησε φαινομενικά ο Ιακώβ όσον αφορά τον Γαδ;

⁴⁰ Ο έβδομος γυιός του Ιακώβ ωνομάζετο Γαδ, αλλά ήταν γυιός της παλλακής του Ζελφά, ο πρώτος της γυιός. Το όνομά του νοείται ότι σημαίνει «Καλοτυχία». Αυτό εθεώρησε η Λεία ότι ήταν, όταν η υπηρέτριά της Ζελφά εγέννησε αυτόν τον γυιό ως μια άλλη συνεισφορά στον σύζυγό της Ιακώβ από μέρους της στην οικογένειά του, επειδή η Λεία επιθυμούσε έντονα την αγάπη του συζύγου της. (Γέν. 30:9-11) Όταν ο θνήσκων Ιακώβ είπε τα τελικά του λόγια για τον Γαδ, φαινομενικά μίλησε για την εκτεθειμένη τοποθεσία που θα κατείχε η φυλή του Γαδ στη γη του Ισραήλ. Αυτή ήταν κατά μήκος της ανατολικής ακτής του Ιορδάνου Ποταμού και ήταν, επομένως, εκτεθειμένη στην εισβολή των μη φιλικώς διακειμένων Αμμωνιτών από τα ανατολικά. Αλλ’ αυτή ήταν η περιοχή που η φυλή του Γαδ, ως φυλή κτηνοτρόφων, εζήτησε για τον εαυτό της προτού οι Ισραηλίται διέλθουν τον Ιορδάνη Ποταμό για να μπουν στη Γη της Επαγγελίας. (Αριθμ. 32:1-5· 34:13-15) Εντελώς κατάλληλα ο Ιακώβ επροφήτευσε:

«Τον Γαδ, θέλουσι πειρατεύσει πειραταί· πλην και αυτός εις το τέλος θέλει πειρατεύσει.»—Γέν. 49:19.

41, 42. Όταν έλαβαν κατοχή της γης των, πώς έδειξαν οι από την φυλή του Γαδ ότι δεν ήσαν φυλή δειλών;

⁴¹ Ο Γαδ επρόκειτο ν’ αποδειχθή όχι φυλή δειλών, που εφοβούντο να έχουν μία πλευρά των συνόρων των ανοιχτή σε πειρατάς. Η φυλή δεν εξέλεξε να ζη στις ανατολικές ορεινές χώρες για ν’ αποφύγη ακριβώς να πολεμήση για τη γη Χαναάν. Με υπακοή στο θέλημα του Θεού απέστειλαν την αναλογία των πολεμιστών των πέρα από τον Ιορδάνη για να βοηθήσουν τους συντρόφους των τών άλλων φυλών να λάβουν υπό την κατοχή των τη Γη της Επαγγελίας. Δεν υπέπεσαν σε καμμιά αμαρτία παραλείψεως από αυτή την άποψι. (Αριθμ. 32:6-36· Ιησ. Ναυή 4:12, 13· 13:24-28· 22:1-9) Για τον σκοπό αυτό παρέμειναν σε καλή μαχητική διάθεσι, και επολέμησαν ώμος προς ώμον με τους αδελφούς των.

⁴² Τα αποχαιρετιστήρια λόγια του Ιακώβ προς τον Γαδ ήσαν σαν μια διαταγή γι’ αυτόν ν’ ανταποδώση κτύπημα με πεποίθησι σ’ εκείνους που τους επειράτευαν και παρεβίαζαν τα σύνορά του. Αναμφιβόλως στις ημέρες του Κριτού Ιεφθάε οι Γαδίται επολέμησαν υπ’ αυτόν εναντίον των επιθετικών Αμμωνιτών, οι οποίοι προέβαλλαν αξιώσεις για τη γη. Ωφελήθησαν από τη νίκη του Κριτού Ιεφθάε εναντίον των εχθρών εκείνων που ήσαν στα σύνορά των. Και αυτοί, με τη σειρά των, επειράτευσαν τους πειρατάς, κάνοντάς τους να τραπούν σε φυγή και καταδιώκοντάς τους μέχρις εσχάτων. (Κριτ. 11:1-33) Όταν ήλθε η δοκιμασία για τη θανάτωσι ενός φεύγοντος υπολοίπου ανδρών που είχαν επαναστατήσει και διήγειραν διαμάχη και πολεμούσαν εναντίον των αδελφών των, οι πολεμισταί της φυλής του Γαδ μπόρεσαν να προφέρουν ορθά τον λόγον αναγνωρίσεως «Σχίββωλεθ». Έτσι δεν έπεσαν σε θάνατο με το σπαθί της εκτελέσεως.—Κριτ. 12:1-6.

43. Ποια θέσι βρήκε ο Γαδ στην όρασι του Ιεζεκιήλ για τη διαίρεσι της γης και στην όρασι του Ιωάννου για τον πνευματικόν Ισραήλ;

⁴³ Στην όρασι της διαιρέσεως της γης που είδε ο Ιεζεκιήλ, η περιοχή του Γαδ αφέθηκε πάλι ανοιχτή στη νοτία της πλευρά, διότι αποτελούσε τη νοτιώτατη περιοχή ανάμεσα στις εκχωρήσεις προς τις φυλές. Ο Γαδ ήταν έτσι δωδέκατος στην τάξι. Αλλά στην τάξι των πυλών της πόλεως Ιεχωβά-σαμμά, η πύλη του Γαδ ήταν δεκάτη. (Ιεζ. 48:27, 28, 34) Η φυλή του Γαδ ετιμήθη επίσης με τρίτη μνεία στον κατάλογο των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ, διότι στον Γαδ υπήρχαν ιδιότητες που ήσαν επίσης καλές για να τις έχουν οι πνευματικοί Ισραηλίται.—Αποκάλ. 7:5.

ΑΣΗΡ

44. Γιατί ο όγδοος γυιός του Ιακώβ ωνομάσθη Ασήρ, και τι είδους τελικόν λόγον είχε ο Ιακώβ για τον Ασήρ;

⁴⁴ Η γέννησις του ογδόου γυιού του Ιακώβ έφερε ευτυχία, ειδικά στη μητέρα του Ζελφά και στην κυρία της Λεία. Ποιο καλύτερο όνομα θα υπήρχε γι’ αυτόν από το όνομα Ασήρ; Το όνομα σημαίνει «Ευτυχής· Ευτυχία.» (Γέν. 30:12, 13) Στην επιθανάτια κλίνη του ο Ιακώβ είχε έναν ευτυχή λόγο γι’ αυτόν τον γυιό, λέγοντας:

«Του Ασήρ ο άρτος θέλει είσθαι παχύς· και αυτός θέλει δίδει βασιλικάς τρυφάς.»—Γέν. 49:20.

45. Πώς ο άρτος του Ασήρ απεδείχθη παχύς, καθώς εδηλώθη επίσης από τον Μωυσή;

⁴⁵ Ο προφήτης Μωυσής προσέθεσε σ’ αυτή την πρόρρησι για την παχύτητα της μερίδας του Ασήρ στη γη λέγοντας: «Ας ήναι ευλογημένος από τέκνων ο Ασήρ· ας ήναι δεκτός εις τους αδελφούς αυτού, και εις έλαιον ας βάψη τον πόδα αυτού.» (Δευτ. 33:24) Άσχετα με το πόσο μεγάλος θα εγίνετο ο πληθυσμός του, η μερίδα του Ασήρ θα ήταν παχεία ή άφθονη. Στη γη του Ισραήλ η περιοχή του Ασήρ έκειτο κατά μήκος της Μεσογείου Θαλάσσης, προς τα νότια του Φοινικικού λιμένος της Τύρου. Ο Ασήρ είχε τις περιοχές του Ζαβουλών και του Νεφθαλί κατά μήκος των ανατολικών συνόρων του. Η γη του παρήγε τροφή αφθόνως.—Ιησ. Ναυή 19:24-31.

46. (α) Πώς ο Ασήρ μπορούσε να ‘δίδη βασιλικάς τρυφάς’; (β) Τίνος θύμα έπεσε ο Ασήρ στις ημέρες του Βαράκ και της Δεβόρρας, και πώς;

⁴⁶ Λόγω της τοποθεσίας του, ο Ασήρ μπορούσε ν’ απολαμβάνη ένα εξαγωγικό εμπόριο. Μπορούσε έτσι να προμηθεύη τα εύγευστα πράγματα τα κατάλληλα για ένα βασιλέα. Ένεκα τούτου υπήρχε ο κίνδυνος να πέση θύμα της φαυλότητος του υλισμού και να γίνη αυτοσυγκεντρωμένος, επιδιώκοντας τις ανέσεις και αφήνοντας τους αδελφούς του να φροντίζουν για τον εαυτό τους. Η υποδουλωτική αυτή δύναμις του υλισμού εξεδηλώθη στις ημέρες του Κριτού Βαράκ και της προφήτισσας Δεβόρρας. Όταν επήγε στις φυλές η πρόσκλησις για εθελοντάς, ο Ασήρ δεν ανταπεκρίθη. Για τούτο έχασε το μεγάλο προνόμιο να συμμετάσχη στη νίκη του Ιεχωβά κατά την μάχη των ‘υδάτων του Μεγιδδώ’. Θα ησχύνθη ο Ασήρ όταν ο Βαράκ και η Δεβόρρα έψαλαν το νικητήριο άσμα των και είπαν: «Ο Ασήρ εκάθητο εις τα παράλια, και ησύχαζεν εις τους λιμένας αυτού.» (Κριτ. 5:17) Ο Ασήρ ήταν νωθρός, όχι στις υλιστικές επιδιώξεις, αλλά στην άμεση υπηρεσία του Ιεχωβά.

47. (α) Σε ποιους πρέπει να ‘δίδωμε βασιλικάς τρυφάς’ και πώς; (β) Σχετικά με τούτο, τίνος πείραν θα λάβωμε σύμφωνα με τη σημασία του ονόματος του Ασήρ;

⁴⁷ Εκτιμώντας κανείς την παχύτητα του «άρτου» ή τροφής που λαμβάνει από τον Θεό, πρέπει ν’ ανταποδίδη «βασιλικάς τρυφάς» διότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μέγας «Βασιλεύς της Αιωνιότητος». Αυτός κυβερνά τώρα δια του Υιού του Ιησού Χριστού, του «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα». Στην περίπτωσι των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ, η αναγραφή μιας φυλής Ασήρ ως τετάρτης στην τάξι σημαίνει ότι οι πνευματικοί Ισραηλίται θα είχαν μια παχεία μερίδα πνευματικώς και θα ήσαν πολύ καρποφόροι. Θα παρήγαν προϊόντα ειδικώς καλής γεύσεως για τον Θεό των Ιεχωβά και για τον κεχρισμένον Βασιλέα του Ιησού Χριστό, πνευματικάς «τρυφάς», όχι πάντοτε τα συνηθισμένα απλώς πράγματα. Θα ελάμβαναν πείραν των «Μακαρισμών» ή Ευτυχισμών που περιεγράφησαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό στην επί του Όρους Ομιλία του.—Ματθ. 5:1-12.

ΝΕΦΘΑΛΙ

48. (α) Γιατί ο εκτός γυιός του Ιακώβ ωνομάσθη Νεφθαλί; (β) Με τι ο Ιακώβ παρωμοίασε τον Νεφθαλί;

⁴⁸ Ο προφήτης Ιακώβ, λέγοντας στους γυιούς του τι θα τους συνέβαινε στις «έσχατες ημέρες», έστρεψε την προσοχή του στον Νεφθαλί, δέκατον σε τάξι. Αλλά ο Νεφθαλί ήταν πραγματικά ο έκτος γυιός του Ιακώβ, ο γυιός της παλλακής του πατρός του Βαλλά, της υπηρετρίας της Ραχήλ, της αγαπητής συζύγου του Ιακώβ. Έως τότε η Ραχήλ η ίδια δεν είχε γεννήσει τέκνα. Επομένως, όταν η υπηρέτριά της εγέννησε αυτόν τον δεύτερο γυιό Νεφθαλί, αυτό ήταν εντελώς ένα κατόρθωμα στον αγώνα της Ραχήλ να δώση κάποιον καρπό γάμου στον σύζυγό της Ιακώβ. Εκφράζοντας τούτο εκάλεσε το όνομα του παιδιού Νεφθαλί, που σημαίνει «Πάλη μου». (Γέν. 30:7, 8) Στην περίπτωσί του ο πατέρας του ανέφερε μια έξοχη παρομοίωσι λέγοντας:

«Ο Νεφθαλί είναι έλαφος απολελυμένη, δίδων λόγους κομψότητος.»—Γέν. 49:21, ΜΝΚ.

49. (α) Πώς ήταν η φυλή του Νεφθαλί σαν έλαφος; (β) Για ποιο πράγμα ενδιεφέροντο πρώτ’ απ’ όλα στις ημέρες του Βαράκ;

⁴⁹ Ο Ιακώβ τον παρωμοίασε προς ένα ζώο που είναι και ταχύ και χαριτωμένο στην κίνησι. Επειδή η φυλή του Νεφθαλί παρήγε μαχητάς, οι ιδιότητες αυτές ήσαν καλές για να τις έχουν άνδρες πολέμου. Αυτοί ήσαν επιδέξιοι στον πόλεμο και ταχείς στην καταδίωξι του εχθρού. Ο Κριτής Βαράκ ήταν από τη φυλή αυτή, διότι η προφήτισσα Δεβόρρα τον εκάλεσε από τη βόρεια πόλι Κέδες-νεφθαλί για να αναλάβη υπηρεσία Θεού εναντίον του εχθρού. Οι άνδρες της φυλής Νεφθαλί ήσαν απ’ ευθείας με τον Βαράκ σ’ αυτή τη μάχη για την ελευθέρωσι του λαού του Ιεχωβά και για την τιμή του ονόματος του Ιεχωβά. Δεν ενδιεφέροντο πρώτ’ απ’ όλα για τη ζωή τους. Το νικητήριο άσμα του Κριτού Βαράκ και της Δεβόρρας σημειώνει αυτή τη θαυμαστή διάθεσι, λέγοντας: «Ο Ζαβουλών είναι λαός προσφέρων την ζωήν αυτού εις θάνατον, και ο Νεφθαλί, επί τα ύψη της πεδιάδος. Ήλθον οι βασιλείς, επολέμησαν· τότε επολέμησαν οι βασιλείς Χαναάν εν Θαανάχ πλησίον των υδάτων του Μεγιδδώ· λάφυρον αργυρίου δεν έλαβον. Εκ του ουρανού επολέμησαν, οι αστέρες εκ της πορείας αυτών επολέμησαν εναντίον του Σισάρα.» (Κριτ. 5:18-20) Σ’ αυτή τη μάχη οι άνδρες της φυλής του Νεφθαλί ήσαν αναμφιβόλως σαν έλαφοι.

50, 51. (α) Πώς εδόθησαν ‘λόγοι αρεστοί’ στην «γην Νεφθαλί» πριν από δεκαεννέα αιώνες; (β) Τι είδους μέλη φυλής είναι επίσης κατάλληλο να έχωμε στον πνευματικόν Ισραήλ;

⁵⁰ Ο Νεφθαλί επρόκειτο να είναι κομψός, όχι μόνο στο να προχωρή σαν μια λεπτή έλαφος, αλλά και «δίδων λόγους». Στην υπηρεσία του Θεού οι «κομψοί λόγοι» είναι πολύ επιθυμητοί· και στην περιοχή του Νεφθαλί ελαλούντο λόγοι πριν από δεκαεννέα αιώνες, που ήσαν ειδικώς κομψοί. Μέρος της περιοχής του Νεφθαλί ήταν κατά μήκος της δυτικής ακτής της Θαλάσσης Σιννερώθ, που αργότερα ωνομάσθη η Θάλασσα της Γαλιλαίας. Εδώ, εν μέρει, εξεπληρώθη η προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο ένατο, εδάφια πρώτο και δεύτερο. Ο απόστολος Ματθαίος αναγράφει την εκπλήρωσί της λέγοντας:

«Και αφήσας την Ναζαρέτ, ήλθε και κατώκησεν εις Καπερναούμ την παραθαλασσίαν, εν τοις ορίοις Ζαβουλών και Νεφθαλείμ· δια να πληρωθή το ρηθέν δια Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος, “Γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, κατά την οδόν της θαλάσσης, πέραν του Ιορδάνου, Γαλιλαία των εθνών· ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και εις τους καθήμενους εν τόπω και σκιά θανάτου, φως ανέτειλεν εις αυτούς.” Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγη, Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.»—Ματθ. 4:13-17.

⁵¹ Στο να ‘δίδη λόγους κομψούς’ κανείς άνθρωπος δεν υπερέβη τον Ιησού Χριστό καθώς εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού. Αυτός έγινε σαν ένας ιθαγενής της περιοχής, διότι αν και ανετράφη στη Ναζαρέτ, κατέστησε την Καπερναούμ στην περιοχή του Νεφθαλί «εαυτού πόλιν.» (Ματθ. 9:1) Όχι φίλοι, αλλά υπηρέται απεσταλμένοι να τον συλλάβουν ήσαν εκείνοι που είπαν για τη λαλιά του Ιησού: «Ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ούτω, καθώς ούτος ο άνθρωπος.» (Ιωάν. 7:46) Τι διαφώτισι έφεραν οι κομψοί του λόγοι στους εκζητητάς του Θεού, για να τους δείξουν τη διέξοδο από το σκότος της δυσμενείας του Θεού και της καταδίκης του σε θάνατο! Είναι πολύ κατάλληλο, λοιπόν, ότι οι φυλές του πνευματικού Ισραήλ περιλαμβάνουν μια φυλή Νεφθαλί, την πέμπτη φυλή που κατονομάζεται. (Αποκάλ. 7:6) Αυτό μας υπενθυμίζει ότι όλοι οι πνευματικοί Ισραηλίται είναι διαφωτισμένοι με το άγγελμα της βασιλείας του Θεού, για να το κηρύττουν με «λόγους κομψούς» σαν εκείνους του Νεφθαλί.

ΙΩΣΗΦ

52. (α) Ποια ήταν η σειρά του Ιωσήφ ως γιού του Ιακώβ; (β) Τι είδους υπόμνημα ζωής είχε ο Ιωσήφ, και τούτο παρά ποιο γεγονός που εσημειώθη στους τελικούς λόγους του Ιακώβ;

⁵² Ο ενδέκατος γυιός του πατριάρχου Ιακώβ ήταν ο Ιωσήφ, γυιός της γεροντικής ηλικίας του Ιακώβ, και πολύ αγαπητός. Αλλά ο Ιακώβ εδίστασε να προφητεύση για τον Ιωσήφ προτού να έλθη η σειρά του, ως ενδεκάτου, μη δίνοντας έτσι τόπο στον αισθηματισμό. Το όνομα του Ιωσήφ σημαίνει «Αυξάνων· Προσθέτων»· και ήταν ο πρώτος γυιός της ευνοημένης συζύγου του Ιακώβ, της Ραχήλ. (Γέν. 30:22-24) Το υπόμνημα της ζωής του Ιωσήφ ήταν έξοχο. Και ο πατέρας του και οι ένδεκα αδελφοί του ήσαν οφειλέται σ’ αυτόν, καθώς τώρα ήταν πρωθυπουργός και διαχειριστής της τροφής της Αιγύπτου που είχε πληγή από πείνα. Προφητεύοντας για τον Ιωσήφ, ο θνήσκων Ιακώβ έλαβε σημείωσι τού πώς ο Ιωσήφ διήλθε ταλαιπωρίες, λέγοντας:

«Ο Ιωσήφ, κλάδος καρποφόρου δένδρου, κλάδος καρποφόρου δένδρου πλησίον πηγής, του οποίου οι βλαστοί εκτείνονται επί του τοίχου· οι τοξόται επίκραναν αυτόν, και ετόξευσαν κατ’ αυτού, και εχθρεύθησαν αυτόν· αλλά το τόξον αυτού έμεινε δυνατόν, και οι βραχίονες των χειρών αυτού ενεδυναμώθησαν, δια των χειρών του ισχυρού του Ιακώβ· εκείθεν ο ποιμήν, η πέτρα του Ισραήλ· και τούτο, δια του Θεού του πατρός σου, όστις θέλει σε βοηθεί, και δια του Παντοδυνάμου, όστις θέλει σε ευλογεί, ευλογίας του ουρανού άνωθεν, ευλογίας της αβύσσου κάτωθεν, ευλογίας των μαστών και της μήτρας· οι ευλογίαι του πατρός σου υπερίσχυσαν υπέρ τας ευλογίας των προγόνων μου, έως των υψηλών κορυφών των αιωνίων ορέων· θέλουσιν είσθαι επί της κεφαλής του Ιωσήφ, και επί της κεφαλής του εκλεκτού μεταξύ των αδελφών αυτού.»—Γέν. 49:22-26, ΜΝΚ.

53. (α) Ποιο ήταν αυτό το ‘καρποφόρον δένδρον πλησίον πηγής’; (β) Πώς ο Ιωσήφ έγινε ένας από τους κλάδους του που εξετάθησαν επάνω στον τοίχο;

⁵³ Ο Ιακώβ, ο πατέρας δώδεκα γυιών και μιας θυγατέρας, είναι ο ίδιος το συμβολικό «καρποφόρον δένδρον», του οποίου ο Ιωσήφ είναι κλάδος. Καλά υδρευόμενο από μια πηγή, αυτό το «δένδρον» εξέτεινε τους βλαστούς του επάνω στον περικλείοντα τοίχο. Ο Ιωσήφ έγινε ένας από τους υψηλούς και εξέχοντας εκείνους κλάδους, μαζί με τον Ιούδα, ο οποίος έλαβε τη βασιλεία του έθνους Ισραήλ. Εν τούτοις, ο Ιωσήφ έλαβε τα πρωτοτόκια από τον Ιακώβ λόγω της σοβαράς ηθικής αστοχίας του Ρουβήν, του μεγαλυτέρου ετεροθαλούς αδελφού του Ιωσήφ. Επειδή ήταν κληρονόμος δύο μερίδων της κληρονομίας του πατρός του, ο Ιωσήφ έλαβε ειδικά εξέχουσα θέσι μέσω των δύο του γυιών, Μανασσή και Εφραΐμ, τους οποίους ο πατριάρχης Ιακώβ προσδιώρισε να είναι δύο φυλές στον Ισραήλ, ίσες με τις φυλές των αμέσων γυιών του Ιακώβ. Στη δυτική πλευρά του Ιορδάνου Ποταμού οι περιοχές των έκειντο παράπλευρα η μία στην άλλη, αν και η περιοχή του Μανασσή εξετείνετο επίσης ανατολικά πέρα από τον Ιορδάνη Ποταμό στη Γαλαάδ.—Ιησ. Ναυή 16:1 έως 17:11.

54. Ως προς την εξέχουσα θέσι στον Ισραήλ, πώς κατεδείχθη αυτή στην όρασι του Ιεζεκιήλ (α) της γης και (β) της πόλεως Ιεχωβά-σαμμά και (γ) της εκ νέου ενοποιήσεως του Ισραήλ, και (δ) στην προφητεία του Ζαχαρία;

⁵⁴ Στην όρασι της διαιρέσεως της γης που είδε ο Ιεζεκιήλ, ο Ιωσήφ δεν κατονομάζεται, αλλ’ αντιπροσωπεύεται από τους δύο του γυιούς, τον Μανασσή και τον Εφραΐμ, που κατέχουν την τέταρτη και την πέμπτη απονομή. Εν τούτοις, στην πόλι Ιεχωβά-σαμμά μια πύλη κατονομάζεται με το όνομα του Ιωσήφ και όχι των γυιών του. Στην όρασι του Ιεζεκιήλ για την εκ νέου ενοποίησι του λαού του Ιεχωβά, γίνεται λόγος για τον Ιωσήφ ως αρχηγόν του ενός μέρους του έθνους και για τον Ιούδα ως τον αρχηγόν του άλλου μέρους. (Ιεζ. 48:4-6, 32· 37:15-26) Και στην προφητεία του Ζαχαρία που έβλεπε προς τα εμπρός, προς την εποχή μας, ο Ιεχωβά Θεός λέγει: «Και θέλω ενισχύσει τον οίκον Ιούδα, και τον οίκον Ιωσήφ θέλω σώσει, και θέλω επαναφέρει αυτούς, διότι ηλέησα αυτούς.» (Ζαχ. 10:6) Έτσι στο έθνος Ισραήλ ο Ιωσήφ ήταν πάντοτε εξέχων, σαν ένας υψηλός κλάδος.

55. (α) Πώς οι «τοξόται» έβαλαν κατά του Ιωσήφ; (β) Πώς η δύναμις των βραχιόνων του Ιωσήφ έγινε ευλύγιστη για να εντείνη το «τόξον» του;

⁵⁵ Ως νέος ο Ιωσήφ είχε πολλούς που τον ετόξευσαν μεταφορικώς, για να τον καταστρέψουν λόγω της ευνοίας του Θεού προς αυτόν. Αυτή ήταν ειδικώς η περίπτωσις εν σχέσει με τους ετεροθαλείς αδελφούς του. Μολονότι εξεδήλωσαν εχθρότητα εναντίον του, ο Ιωσήφ δεν τους ανταπέδωσε τα ίδια. Σε ανταπόδοσι, συμπεριεφέρθη σ’ αυτούς με έλεος και αγαθότητα, και αυτά ήσαν σαν βέλη που εφόνευσαν την εχθρότητά των. Ο βραχίων της δυνάμεώς του ήταν ισχυρός για να κρατήση το τόξο που έρριχνε τέτοια βέλη ελέους, μακροθυμίας, συγχωρήσεως, που δεν εφόνευαν ανθρώπους, αλλ’ ωδηγούσαν στη σωτηρία ανθρωπίνης ζωής. Έτσι οι εχθρικοί τοξόται όχι μόνο απέτυχαν να φονεύσουν τον Ιωσήφ, αλλά και δεν εξησθένισαν τον Ιωσήφ στην αφοσίωσί του προς τη δικαιοσύνη και την αδελφική αγαθότητα. Με το πνεύμα του Θεού επάνω του ο Ιωσήφ παρέμεινε ισχυρός υπέρ της δικαιοσύνης, και ενίκησε το κακόν δια του αγαθού.—Ρωμ. 12:21.

56. (α) Πώς ο «ποιμήν» ήλθε από τα χέρια του «ισχυρού» του Ιακώβ; (β) Πώς η «πέτρα του Ισραήλ» ήλθε επίσης από εκεί;

⁵⁶ Ο Ιεχωβά Θεός ήταν ο «ισχυρός» του πατρός του Ιωσήφ, του Ιακώβ. Τα ισχυρά του χέρια ενίσχυσαν τον Ιωσήφ. Από τα χέρια εκείνα έρχεται ο ποιμήν του λαού. Ο Ιωσήφ έγινε ποιμήν ή επίσκοπος για τον λαό Ισραήλ. Ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού γίνεται ο Καλός Ποιμήν που καταθέτει τη ζωή του για όλα τα πρόβατα του Θεού. (Ιωάν. 10:11-16) Από τον παντοδύναμον Ιεχωβά, επίσης, έρχεται η «πέτρα του Ισραήλ». Αυτό ακριβώς έγινε ο Ιωσήφ, όταν δεν έλαβε εκδίκηση αλλά ενήργησε ως επιμελητής, διατροφεύς και προστάτης των δώδεκα φυλών του Ισραήλ στην Αίγυπτο στη διάρκεια της πείνης. Από τον ισχυρόν Θεόν του Ιακώβ προήλθε, επίσης, η συμβολική Πέτρα του πνευματικού Ισραήλ, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο Θεμέλιος Ακρογωνιαίος Λίθος, επάνω στον οποίον στηρίζεται ο πνευματικός ναός του Θεού, στον οποίον όλοι οι άνθρωποι που ζητούν ζωή πρέπει να λατρεύσουν τον Θεό. (Εφεσ. 2:20-22· 1 Πέτρ. 2:4-6) Επομένως, ο Ποιμήν, η Πέτρα του Ισραήλ, είναι ένα δώρο από τον Θεό του Ιακώβ, του πατρός του Ιωσήφ. Αυτός ο Ποιμήν είναι με τον Παντοδύναμο Θεό. Είναι στο πλευρό του Παντοδυνάμου Θεού και περιπατεί μαζί του. Μπορούμε ασφαλώς να εμπιστευώμεθα τον εαυτό μας σ’ αυτόν τον Ποιμένα.

57. (α) Με τι επρόκειτο να ευλογηθή ο Ιωσήφ στη γη του Ισραήλ; (β) Πόσο ανώτερες και πόσο συνεχείς επρόκειτο να είναι οι ευλογίες αυτές επάνω στην κεφαλή του Ιωσήφ;

⁵⁷ Ο πατριάρχης Ιακώβ εβεβαίωσε τον Ιωσήφ ότι στη γη του Ισραήλ ο Παντοδύναμος Θεός θα ευλογούσε τις φυλές των γυιών του, Εφραΐμ και Μανασσή, με τα αναγκαία εφόδια νερού, από τον ουρανό και από κάτω από το έδαφος, για πόσι και για τη γεωργία. Ο Παντοδύναμος θα τους ευλογούσε, επίσης, μ’ ένα μεγάλο πληθυσμό, κάνοντας τις γαστέρες των συζύγων των πολύ γόνιμες και κάνοντας τους μαστούς των να θηλάζουν πολλά βρέφη. Οι ευλογίες σαν εκείνες, που ο Ιακώβ, ο πατέρας του Ιωσήφ, απήλαυσε και οι ευλογίες που ο Ιακώβ προέφερε επάνω στον αγαπητό του γυιό Ιωσήφ, θα ήσαν σαν κόσμημα στις δύο φυλές που επήγασαν από τον Ιωσήφ. Οι ευλογίες αυτές θα ήσαν ένα κόσμημα ανώτερο από τις ευλογίες των δασών και πηγών που στολίζουν τα αιώνια όρη και τους λόφους που διαμένουν παντοτινά. Θα ήσαν μόνιμες ευλογίες, που θα συνεχίζοντο επάνω στην κεφαλή του Ιωσήφ και εκείνων που θα κατήγοντο απ’ αυτόν εφ’ όσον θα συνεχίζοντο τα όρη και οι λόφοι.

58, 59. (ο) Πώς ο Ιωσήφ ξεχωρίσθηκε από τους αδελφούς του, για να γίνη άξιος τίνος; (β) Πώς ηυνοήθη στον πνευματικόν Ισραήλ;

⁵⁸ Σύμφωνα με τη διαγωγή του ο Ιωσήφ άξιζε τέτοιες ευλογίες. Δεν ήταν περίπτωσις μεροληψίας υπέρ αυτού. Ήταν ‘εκλεκτός μεταξύ των αδελφών αυτού’, όχι επειδή ο πατέρας του τον αγαπούσε ειδικά ως γυιό της γεροντικής του ηλικίας μέσω της ευνοημένης συζύγου του, αλλά επειδή ο Θεός τον εξέλεξε να εκτελέση έναν έξοχο προφητικό ρόλο. Ο Ιωσήφ δεν ξεχώρισε τον εαυτό του από τους αδελφούς του, αλλ’ αυτοί ήσαν εκείνοι που απηλλάγησαν απ’ αυτόν για ένα διάστημα. Όχι με το να μένη απρόσιτος, αλλά με το να δείχνη εξοχότητα πνεύματος και την ικανότητα να διευθύνη και να επιβλέπη και να οργανώνη, ο Ιωσήφ ξεχώρισε τον εαυτό του πιο πάνω από τους αδελφούς του. Ήταν απλώς δίκαιο το ότι ειδικές ευλογίες κατήλθαν στην κορυφή της κεφαλής του.

⁵⁹ Ασφαλώς από κατάλληλη εκτίμησι για τον Ιωσήφ, μια φυλή εκλήθη με το όνομά του μάλλον παρά με το όνομα του δευτέρου του γυιού Εφραΐμ, μεταξύ των δώδεκα φυλών του πνευματικού Ισραήλ.—Αποκάλ. 7:8.

ΒΕΝΙΑΜΙΝ

60. Ποια σχέσι είχε ο Βενιαμίν με τον Ιωσήφ στο ζήτημα της στοργής και στο ζήτημα της τοποθεσίας στον Ισραήλ;

⁶⁰ Ο Βενιαμίν, ο ομοπάτριος και ομομήτριος αδελφός του Ιωσήφ, ήταν ο δωδέκατος και τελευταίος γυιός του πατριάρχου Ιακώβ. Η μητέρα του Ιωσήφ, η Ραχήλ, ήταν επίσης μητέρα του Βενιαμίν. Αυτό παρήγαγε μια ισχυρή φυσική αγάπη στον Ιωσήφ για τον νεώτερο αδελφό του, τον Βενιαμίν. Ο πατέρας του Ιακώβ του έδωσε αυτό το όνομα, που σημαίνει «Υιός της Δεξιάς Μου.» (Γέν. 35:16-18) Στην κατάταξι των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, αυτοί οι ομοπάτριοι και ομομήτριοι αδελφοί, ο Ιωσήφ και ο Βενιαμίν, γενικά τίθενται παράπλευρα. (Βλέπε Δευτερονόμιον 33:12, 13· Ιεζεκιήλ 48:32· Αποκάλυψις 7:8) Στη Γη της Επαγγελίας η περιοχή του Βενιαμίν συνώρευε με την περιοχή του ανεψιού του Εφραΐμ, του νεωτέρου γυιού του Ιωσήφ· και αμέσως μετά την περιοχή του Εφραΐμ ήταν η περιοχή του Μανασσή, του μεγαλυτέρου γυιού του Ιωσήφ.

61. (α) Στη διαίρεσι του Βασιλείου του Ισραήλ με ποιον ετάχθη ο Βενιαμίν, και γιατί; (β) Πώς είναι τοποθετημένος ο Βενιαμίν στην όρασι της γης που είδε ο Ιεζεκιήλ και κατά γράμμα στη γη του Ισραήλ;

⁶¹ Εν τούτοις, όταν ήλθε η μεγάλη διαίρεσις του Βασιλείου του Ισραήλ μετά τον θάνατο του Βασιλέως Σολομώντος, η φυλή του Βενιαμίν προσεκολλήθη πιστά στη φυλή του Ιούδα, μάλλον παρά στον Εφραΐμ και στον Μανασσή που εστασίασαν. Γιατί; Επειδή από τον Ιούδα επρόκειτο να έλθη ο «Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα», ο υποσχεμένος Σηλώ. (Γέν. 49:9, 10) Επομένως στην όρασι της διαιρέσεως της γης υπό την βασιλεία του Θεού, την οποίαν είδε ο Ιεζεκιήλ, ήταν απλώς σε αρμονία με την πιστή πορεία του Βενιαμίν το ότι η φυλή του Βενιαμίν ετοποθετήθη ακριβώς στο νότιο όριο της Αγίας Μερίδος με τον ναό της και την πόλι Ιεχωβά-σαμμά, ενώ η φυλή του Ιούδα ήταν ακριβώς απέναντι, στο βόρειο όριο της Αγίας Μερίδος. (Ιεζ. 48:8, 22, 23) Ομοίως στην Υποσχεμένη Γη της Παλαιστίνης, η πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ με το βασιλικό της ανάκτορο και τον ναό έκειτο μεταξύ των φυλών του Ιούδα και του Βενιαμίν.—Κριτ. 1:21· 1 Σαμ. 17:54· 2 Σαμ. 5:4-9.

62. Τι πρέπει να περιμένωμε από την προφητεία του Ιακώβ για τον Βενιαμίν, και γιατί;

⁶² Το όνομα «Υιός της Δεξιάς Μου» δείχνει έναν ευνοημένο γυιό. Έτσι ακριβώς, ως την επιθανάτια προφητεία του Ιακώβ, ο Βενιαμίν ήταν ένας πολύ αγαπημένος γυιός. Ως τότε δεν υπήρχε τίποτε στο υπόμνημα εναντίον του Βενιαμίν. Επομένως δεν έπρεπε ν’ αναμένεται ότι ο Ιακώβ θα επροφήτευε κάτι εναντίον του Βενιαμίν, για να τον υποβιβάση στην εκτίμησί μας. Ο Ιακώβ είπε:

«Ο Βενιαμίν θέλει κατασπαράττει ως λύκος· το πρωί θέλει κατατρώγει θήραμα, και το εσπέρας θέλει διαιρεί λάφυρα.»—Γέν. 49:27, ΜΝΚ.

63, 64. (α) Πώς ο Βενιαμίν επρόκειτο να είναι σαν λύκος, και μεταξύ ποιων; (β) Πώς ήταν ο Βενιαμίν σαν ένας τέτοιος λύκος στις ημέρες των κριτών του Ισραήλ;

⁶³ Ο Ιακώβ είχε παρομοιάσει τον Ιούδα με λέοντα και τον Δαν με όφιν ή ασπίδα· και τώρα παρωμοίασε τον αγαπητό του γυιό Βενιαμίν με λύκον. Αυτό ήθελε να πη ότι ο Βενιαμίν ή η φυλή του θα ήσαν σαν λύκος, όχι μεταξύ του λαού του Ιεχωβά Θεού, αλλά μεταξύ των εχθρών του λαού του Θεού. Αυτό εσήμαινε ότι οι Βενιαμίται θα ήσαν μαχηταί υπέρ της λατρείας και της κυβερνήσεως που θα ίδρυε ο Ιεχωβά Θεός. Αλλ’ απέναντι των εχθρών του Θεού θα ήσαν τόσο άγριοι όσο λύκοι της εσπέρας, και θα τους κατεσπάραζαν σαν λύκος. (Αββακ. 1:8) Μεταξύ των μαχητικών ικανοτήτων των Βενιαμιτών ήταν και η ικανότης να εκσφενδονίζουν λίθους είτε με το δεξιό χέρι είτε με το αριστερό, και όμως να μην αποτυγχάνουν. (Κριτ. 20:14-16· 1 Χρον. 12:1, 2) Ο αριστερόχειρ Κριτής Αώδ ήταν Βενιαμίτης, και εχρησιμοποίησε το αριστερό του χέρι για να φονεύση τον παχύν καταδυνάστη του Ισραήλ.—Κριτ. 3:15-21.

⁶⁴ Μετά τη μάχη για ελευθέρωσι στα «ύδατα του Μεγιδδώ», ο Κριτής Βαράκ και η προφήτισσα Δεβόρρα έψαλαν το νικητήριο άσμα των, που περιελάμβανε και τα εξής λόγια για την καταγωγή εκείνων που τους εβοήθησαν στη μάχη: «Ο λαός του Ιεχωβά κατέβη μετ’ εμού εναντίον των δυνατών. Εκ του Εφραΐμ [του ανεψιού του Βενιαμίν] οι καταγόμενοι από την χαμηλήν πεδιάδα, κατόπιν σου, Βενιαμίν, μεταξύ των λαών σου.»—Κριτ. 5:13, 14, ΜΝΚ.

65. Πώς μπορούσε να λεχθή ότι ο Βενιαμίν ήταν σαν ένας τέτοιος λύκος το πρωί και το εσπέρας;

⁶⁵ Σαν λύκος στο κυνήγι για τροφή, ο Βενιαμίν επρόκειτο να είναι ένας επιτυχημένος κυνηγός. Σαν λύκος που τρώγει το πρωί το ζώο που συνέλαβε, η φυλή του Βενιαμίν επρομήθευσε τον πρώτον βασιλέα στον Ισραήλ, την αυγή της βασιλείας του Ισραήλ. Ο βασιλεύς αυτός ήταν ο Σαούλ ο γυιός του Κεις, και ήταν άγριος μαχητής εναντίον των Φιλισταίων. (1 Σαμ. 9:15-17) Επί πλέον, σαν λύκος, που την εσπέρα μοιράζει τα λάφυρα από το κυνήγι του, έτσι στην εσπέρα του έθνους Ισραήλ η φυλή του Βενιαμίν επρομήθευσε τη Βασίλισσα Εσθήρ και τον Πρωθυπουργό Μαροδοχαίο για την Περσική Αυτοκρατορία στις ημέρες του Βασιλέως Ασσουήρου. Αυτοί οι δύο Βενιαμίται εχρησιμοποιήθησαν για να επιφέρουν την καταστροφή του τελευταίου από τους εχθρούς Αμαληκίτας που προσεπάθησε να καταστρέψη τους Ισραηλίτας σε όλη την αυτοκρατορία.—Εσθήρ 2:5-7.

66. Ποιος από τον Βενιαμίν έγινε εξέχων μαχητής υπέρ του «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα», και πού η φυλή Βενιαμίν έχει μια θέσι που της αξίζει;

⁶⁶ Αφού ο Ιησούς Χριστός, «Ο Λέων ο εκ της Φυλής Ιούδα», απέθανε και ανέστη, πολλοί από τους Βενιαμίτας έγιναν ακόλουθοί του. Μεταξύ αυτών ήταν ο Σαούλ ο εκ Ταρσού, ο οποίος έγινε ο απόστολος Παύλος. (Ρωμ. 11:1· Φιλιππησ. 3:5) Άλλοτε άγριος μαχητής εναντίον της Χριστιανοσύνης, έγινε ένας από τους ικανωτέρους μαχητάς της. Περιέβαλε τον εαυτό του με την «πανοπλίαν του Θεού» και εχειρίζετο με δύναμι την «μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού». (Εφεσ. 6:11-17) Όπως ένας λύκος, ο Βενιαμίτης Παύλος κατεξέσχισε τα ψευδή δόγματα και τις ανθρώπινες παραδόσεις των εχθρών της Χριστιανοσύνης. Η φυλή του Βενιαμίν έχει επαξίως μια θέσι μεταξύ των φυλών του πνευματικού Ισραήλ. (Αποκάλ. 7:8) Από πολλές απόψεις ο Βενιαμίν είναι ένα καλό παράδειγμα για τους Χριστιανούς.

«ΑΙ ΔΩΔΕΚΑ ΦΥΛΑΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ»

67. (α) Έτσι τι μπορούμε να εκτιμήσωμε σήμερα ότι ήταν ο Ιακώβ; (β) Τελικά, αφού είπε τα παραπάνω λόγια στους γυιούς του, τι έκαμε ο Ιακώβ;

⁶⁷ Έτσι η προφητεία του Ιακώβ, η οποία είχε αρχίσει με μια κάπως ευτελή ιστορική αναφορά, ετελείωσε με μια παρομοίωσι που προέβλεπε ένδοξη νίκη για τον λαόν του Ιεχωβά. Έπειτα από τρεις χιλιάδες χρόνια και πλέον από τον θάνατο του Ιακώβ, μπορούμε να εκτιμήσωμε ότι αυτός ήταν αληθινός προφήτης, πιστός μάρτυς του Ιεχωβά. Ετελείωσε τις ημέρες του μιλώντας την αλήθεια, την προφητική αλήθεια, η οποία βρήκε την πληρέστατη πραγματοποίησί της στον πνευματικόν Ισραήλ, οικοδομημένον επάνω σε κάποιον μεγαλύτερον από τον Ιακώβ, δηλαδή, τον Ιησού Χριστό. Αφού ο Ιακώβ επροφήτευσε για τους γυιούς του, τους έδωσε την αποχαιρετιστήρια ευλογία του. Έτσι ακριβώς διαβάζομε: «Πάντες ούτοι είναι αι δώδεκα φυλαί του Ισραήλ, και τούτο είναι το οποίον ελάλησε προς αυτούς ο πατήρ αυτών, και ευλόγησεν αυτούς· έκαστον κατά την ευλογίαν αυτού ευλόγησεν αυτούς.» Έπειτα παρήγγειλε να τον θάψουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ στη Γη της Επαγγελίας. «Και αφού ετελείωσεν ο Ιακώβ παραγγέλλων εις τους υιούς αυτού, έσυρε τους πόδας αυτού επί την κλίνην, και εξέπνευσε· και προσετέθη εις τον λαόν αυτού.» (Γέν. 49:28-33) Κοιμάται ακόμη, περιμένοντας την ανάστασι στον νέο κόσμο του Θεού.

68. (α) Τι έγιναν εκείνες οι ‘δώδεκα φυλές του Ισραήλ’ από μια τυπική άποψι; (β) Πώς εικονίζονται ως συνάρχοντες του «Λέοντος του εκ της φυλής Ιούδα»;

⁶⁸ Οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ που άφησε πίσω ο Ιακώβ, έγιναν προφητικός τύπος των πνευματικών δώδεκα φυλών του Ισραήλ, που αποτελούνται από 144.000 μέλη υπό την αρχηγία του ουρανίου Ηγέτου των, του Ιησού Χριστού, του «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα». Πριν από πολύν καιρό στο όρος των Δέκα Εντολών ο Θεός έδωσε στον γήινο Ισραήλ την ευκαιρία να γίνη γι’ αυτόν «βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον». (Έξοδ. 19:1-6) Αλλά τώρα οι δώδεκα φυλές του πνευματικού Ισραήλ απεδείχθησαν άξιες να γίνουν αυτό το βασίλειον ιεράτευμα υπό τον Αρχιερέα των Ιησού Χριστό, το Αρνίον του Θεού. Ο απόστολος Ιωάννης, που ήταν ένα από τα δώδεκα αποστολικά θεμέλια του πνευματικού Ισραήλ, είδε τις δώδεκα πνευματικές φυλές, τα 144.000 μέλη, να στέκουν στην ουράνια έδρα κυβερνήσεως, την Σιών, με το Αρνίον. Έτσι εικονίζονται ως συνάρχοντες του «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα». Αυτόν ακολουθούν οι 144.000, «όπου αν υπάγη».—Αποκάλ. 14:1-4.

69. Τι κάνει επάνω στη γη το υπόλοιπο εκείνων των συναρχόντων του Λέοντος σύμφωνα με την προφητεία του Ιακώβ;

⁶⁹ Σήμερα μόνο ένα υπόλοιπο των 144.000 είναι ακόμη ζωντανό στη γη και ακολουθεί τα ίχνη του. Αυτοί γνωρίζουν ότι η χιλιετής βασιλεία του «Λέοντος του εκ της φυλής Ιούδα» είναι πλησίον. Για τούτο κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη, όπως προείπε ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 24:14. Τον υποδεικνύουν ως τον προειπωμένο Σηλώ, στον οποίον ανήκει η υπακοή όλον των ανθρώπων, διότι σ’ αυτόν ανήκει το δικαίωμα της Βασιλείας και το έλαβε από τον Ιεχωβά Θεό. Είτε το θέλουν τα έθνη είτε όχι, αυτός θα βασιλεύση επάνω σε όλους τους ανθρώπους που ζουν στη γη.

70. Πώς πρέπει να είναι συνετοί τώρα οι άνθρωποι της γης, και γιατί;

⁷⁰ Να είσθε, λοιπόν, συνετοί, όλοι εσείς οι άνθρωποι. Δεχθήτε το «ευαγγέλιον της βασιλείας», και δώστε την πλήρη υπακοή σας σ’ Εκείνον, στον οποίο δικαιωματικά ανήκει, στον «Λέοντα τον εκ της Φυλής Ιούδα». Το να κάμετε αυτό σημαίνει αιώνια ζωή, ειρήνη και χαρά για σας σ’ αυτή τη γη, όταν θα μεταμορφωθή σε παράδεισο από τη χιλιετή βασιλεία του «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα» και των συναρχόντων του.

[Χάρτης στη σελίδα 585]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Χάρτης των ΔΩΔΕΚΑ ΦΥΛΩΝ του ΙΣΡΑΗΛ

Η Μεγάλη Θάλασσα

ΑΣΗΡ

ΝΕΦΘΑΛΙ

ΖΑΒΟΥΛΩΝ

ΜΑΝΑΣΣΗΣ

ΙΣΣΑΧΑΡ

ΜΑΝΑΣΣΗΣ

ΓΑΔ

ΕΦΡΑΪΜ

Ιορδάνης Ποταμός

ΔΑΝ

ΒΕΝΙΑΜΙΝ

Ιερουσαλήμ

Νεκρά Θάλασσα

ΡΟΥΒΗΝ

ΣΥΜΕΩΝ

ΙΟΥΔΑΣ

«Αύξησον εις Ημάς την Πίστιν»

«Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.»—Ρωμ. 1:17.

 1. Τι χρειάζεται ο άνθρωπος, αλλά πώς αυτό θεωρείται συχνά;

ΕΙΝΑΙ η φύσις των ανθρώπων να πιστεύουν σε κάτι, ακόμη και μόνο στον εαυτό τους. Αν και τα παγκόσμια προβλήματα και η έντασις εξακολουθούν να επισωρεύωνται, οι άνθρωποι διατηρούν ακόμη ελπίδα ότι τα πράγματα θα έχουν την πιο καλή έκβασι. Αλλά είναι δυνατή μια ασφαλής πίστις στο μέλλον; Πού μπορεί να βρεθή μια τέτοια πίστις; Επί αιώνες οι άνθρωποι εδιδάχθησαν να θέτουν την εμπιστοσύνη των στη θρησκεία. Ενώ ο αριθμός εκείνων που πηγαίνουν στην εκκλησία παραμένει υψηλός σε μερικές Δυτικές χώρες, αυτό δεν γίνεται επειδή οι άνθρωποι φρονούν ότι οι διδασκαλίες της εκκλησίας παρέχουν τη λύσι των προβλημάτων της ημέρας. Πράγματι, ακόμη και οι εκκλησιαστικοί ηγέται θεωρούν τις θεμελιώδεις διδασκαλίες της Γραφής ως απλώς δεισιδαιμονίες και μύθους. Στις αθεϊστικές χώρες η επιστήμη και η στρατιωτική ισχύς θεωρούνται ως ο σωτήρ των ανθρώπων, ενώ οι θρησκευτικές διδασκαλίες λογίζονται ως γραώδεις μύθοι.

 2. Πόσο βαθιά είναι η πίστις πολλών σήμερα;

² Η θρησκευτική «πίστις» σήμερα φαίνεται να είναι περισσότερο μια μορφή λατρείας παρά ένα σημείο κάποιας θετικής πεποιθήσεως. Έτσι ο «Χριστιανικός κόσμος» προσεύχεται να έλθη η βασιλεία του Θεού, αλλά την προεξοφλεί λέγοντας ότι είναι μόνο μια κατάστασις της καρδιάς, ή, αν είναι πραγματική, δεν θα έλθη στον καιρό μας. Οι άνθρωποι μιλούν για την πίστι των στον Θεό και αναφέρουν περικοπές από την επί του όρους ομιλία, όπου ο Ιησούς εξήγησε ότι ο Θεός τρέφει τα πουλιά και ενδύει τα φυτά και ασφαλώς θα έκανε προμήθεια για τον λαό του· αλλά δεν παραμένουν ωστόσο ήσυχοι ώσπου ν’ αποδώση η πολιτική των ασφαλείας και να έχουν χρήματα στην τράπεζα. Αυτό το είδος πίστεως είναι απλό επίχρισμα, και όχι το είδος που θα μετακινούσε όρη ή θα έκανε έναν άνθρωπο να περιπατή επάνω στο νερό.

 3. Πώς εκλονίσθη η πίστις μερικών, αλλά επάνω σε τι πρέπει να είναι εδραιωμένη;

³ Αλλά ίσως θα ερωτήσετε, Υπάρχει κάποια πραγματική και βάσιμη αιτία για θρησκευτική πίστι σ’ αυτό τον φωτισμένο αιώνα; Δεν είναι η πίστις συγγενής με την ευπιστία, την τυφλή εμπιστοσύνη; Η πίστις δεν πρέπει να είναι απλώς ζήτημα του να πιστέψωμε εκείνο που μας προσάγεται για να το αποδεχθούμε θρησκευτικώς, αλλιώς μπορεί ν’ απογοητευθούμε. Μια γενεά ανθρώπων στην Ιαπωνία είχε διδαχθή να θεωρή τον αυτοκράτορα ως θεό. Αλλά στο 1946 ο Αυτοκράτωρ Χιροχίτο ανήγγειλε δημοσία ότι αυτή η δοξασία ήταν μόνο «επινόημα και μύθος» και οι άνθρωποι έπρεπε ν’ αλλάξουν την άποψί των. Χωρίς αμφιβολία πολλοί άνθρωποι στην Ιταλία που ωρμούσαν όταν εγίνετο έκρηξις του Βεζουβίου για να θέσουν τα θρησκευτικά των αγάλματα στο δρόμο της ρευστής λάβας, διηρωτώντο αν η πίστις των δεν ήταν κακά τοποθετημένη όταν η λάβα εκυλίετο για να καταπιή τα χωριά που ευρίσκοντο στο δρόμο της. Είναι μήπως η θρησκευτική σας πίστις μια στερεή πίστις βασισμένη στην προσωπική σας έρευνα· ή πιστεύετε όπως πιστεύετε επειδή έτσι ανατραφήκατε;—Ματθ. 15:14.

 4. Είναι πίστις το να βλέπωμε;

⁴ Είναι εύκολο να ειπή κανείς, θα πιστέψω όταν θα ιδώ. Έτσι η περικοπή μιας ραδιοφωνικής εκπομπής της Μόσχας, που παρετέθη στο περιοδικό Ρήντερ’ς Ντάητζεστ, έλεγε «ο πύραυλός μας διήλθε πέρα από τη σελήνη. Πλησιάζει τον ήλιο, και δεν ανακαλύψαμε τον Θεό . . . Ας προχωρήσωμε, και ο Χριστός θα μετατεθή στη μυθολογία.» Είναι μήπως αυτό ένα συμπέρασμα που συντρίβει την πίστι; Καθόλου. Ως επιστήμων ο Λεκόντ ντυ Νογύ εδήλωσε: «Οποιαδήποτε προσπάθεια ν’ αντιληφθούμε οπτικώς τον Θεό αποκαλύπτει μια εκπληκτική παιδαριωδία. Δεν μπορούμε να Τον συλλάβωμε, όπως δεν μπορούμε να συλλάβωμε ένα ηλεκτρόνιο. Εν τούτοις, πολλοί δεν πιστεύουν στον Θεό, απλώς επειδή δεν μπορούν να Τον αντιληφθούν οπτικώς. Λησμονούν ότι η ανικανότης αυτή δεν είναι, καθ’ εαυτήν, απόδειξις μη υπάρξεως, αν σκεφθούμε ότι αυτοί πιστεύουν στερεά στο ηλεκτρόνιο.»

 5. Είναι αντιεπιστημονικό το να πιστεύωμε στον Θεό;

⁵ Χρειάζεται προσπάθεια για να ιδρύσωμε μια υγιά και λογική βάσι για πίστι σε κάτι που δεν μπορούμε να δούμε. Μερικοί διάσημοι επιστήμονες επιστοποίησαν την πίστι των στον Θεό. Ο καθηγητής Ζίμμερμαν του Χάρβαρδ, άλλοτε αθεϊστής, σχολιάζει: «Οι μεγάλοι επιστήμονες υπετίθετο . . . ότι επίστευαν ολοένα ολιγώτερο στον Θεό καθώς προώδευαν σε μεγαλείο . . . Ήταν της μόδας να γίνεται αντικείμενον αστεϊσμών η θρησκεία επειδή η σημασία της δεν κατενοείτο από ανωρίμους σπουδαστάς.» Ο Βίκτωρ Ες του Πανεπιστημίου του Φόρντχαμ, που εκέρδισε το Βραβείο Νόμπελ, είπε: «Μπορεί ένας καλός επιστήμων να πιστεύη στον Θεό; Νομίζω ότι η απάντησις είναι: Ναι . . . Πρέπει να ομολογήσω ότι σε όλα τα χρόνια της ερεύνης μου στη φυσική και στη γεωφυσική δεν βρήκα ποτέ μια περίπτωσι που η επιστημονική ανακάλυψις ήταν σε σύγκρουσι με τη θρησκευτική Πίστι.»

ΘΕΜΕΛΙΟ ΓΙΑ ΠΙΣΤΙ

 6. Πώς μπορεί να ορισθή η πίστις, και ποια βεβαίωσι της πίστεως έδωσε ο Παύλος;

⁶ Μολονότι πολλοί ισχυρίζονται ότι η πίστις βασίζεται στη συγκίνησι ή στην προσωπική φιλοσοφία, όμως ένας διάσημος σπουδαστής του νόμου των αρχαίων χρόνων, ο απόστολος Παύλος, είπε: «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» Ο Παύλος ήταν ένας λογικός, σώφρων άνθρωπος, όπως δείχνουν τα συγγράμματά του, και ήταν συμπέρασμά του ότι μια βάσις για πίστι θα μπορούσε να καταδειχθή, βασιζόμενη στην πραγματικότητα. Αν η πίστις πρόκειται να βεβαιωθή πρέπει να υπάρχη κάποια απόδειξις γι’ αυτήν· πρέπει να είναι θεμελιωμένη στη λογική και στη γνώσι. Πάνω σ’ αυτό το σημείο ο Παύλος εδήλωσε: «Ό,τι δύναται να γνωρισθή περί Θεού, είναι φανερόν εν αυτοίς· διότι ο Θεός εφανέρωσε τούτο προς αυτούς. Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα δια των ποιημάτων, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι.»—Εβρ. 11:1· Ρωμ. 1:19, 20.

 7. Αναφέρατε άλλους λόγους για πίστι στον Θεό και στη δημιουργική του δραστηριότητα.

⁷ Σε ποια φανερή απόδειξι μπορούσε ν’ αναφέρεται ο Παύλος; Ο Ψαλμός 19:1 υπενθυμίζει: «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργον των χειρών αυτού.» Αλλά πραγματικά αυτό αποδεικνύει την ύπαρξι Θεού; ή μήπως όλα αυτά έγιναν απλώς με εξέλιξι; Η Γραφική αφήγησις καθαρά λέγει: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» (Γεν. 1:1) Μπορεί αυτό να επιβεβαιωθή; Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης αναφέρουν ότι πληροφορίες που συνελέγησαν από έναν πρόσφατο δορυφόρο δείχνουν ότι υπήρξε ένα κεντρικό σημείο ενάρξεως για το σύμπαν και ότι το σύμπαν πάντοτε επεξετείνετο από τότε: «Τώρα ο Εξερευνητής XI παρέσχε έμμεση απόδειξι που υποστηρίζει τη θεωρία ότι το σύμπαν άρχισε όλο με μια μεγάλη πρωτόγονη έκρηξι πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.» Τούτο φαίνεται να επιβεβαιώνη την αφήγησι της Γενέσεως για το ότι Θεός έκαμε έναρξι δημιουργίας. Η σκέψις αυτή βεβαιώνεται, επίσης, από τον Α. Ρ. Σορτ στο δημοσίευμά του «Γιατί Πιστεύομε;» Αυτός αναφέρει: «Όπως έγραψε κάποτε ο Σερ Ι. Ζανς, ο έξοχος αστρονόμος, ‘Το σύμπαν είναι όμοιο μ’ ένα ωρολόγιο που εργάζεται, ένα ωρολόγιο το οποίο, καθ’ όσον γνωρίζει η επιστήμη, κανείς ποτέ δεν το κουρδίζει . . . το οποίο πρέπει κάποτε στο παρελθόν να έχη κουρδισθή με κάποιον τρόπο άγνωστον σ’ εμάς . . . Κάθε τι τονίζει με συντριπτική δύναμι ένα θετικό γεγονός, ή σειρά γεγονότων, δημιουργίας σ’ έναν καιρό ή άλλο, όχι αορίστως απομακρυσμένον’.» Αν αληθεύη κάτι, είναι ότι, η επιστημονική έρευνα της γενεάς μας κάνει τον άνθρωπο να στέκη με δέος μπροστά στη σοφία του Δημιουργού του. Όπως είπε ο επιστήμων Ι. Ζανς, σχολιάζοντας την εύτακτη πρόοδο των ατομικών βαρών που υπάρχουν στα στοιχεία: «Το σύμπαν φαίνεται να εσχεδιάσθη από έναν τέλειο μαθηματικό.» Έχομε, λοιπόν, πρόσθετη αιτία να πιστεύωμε στην ύπαρξι Θεού και στο Γραφικό Υπόμνημα ως θεόπνευστο.—Ρωμ. 11:33, 34.

 8. Αναφέρατε λόγους που βεβαιώνουν ότι η Γραφή είναι το εμπνευσμένο υπόμνημα του Θεού.

⁸ Γιατί δεν θα επρομήθευε ο Δημιουργός ένα εμπνευσμένο γραπτό υπόμνημα των δημιουργικών του έργων και σκοπών; Ο Θεός εγνώριζε ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να κατανοήση ένα υπόμνημα της καταγωγής του και να φθάση να έχη πίστι στην έκθεσι των σκοπών του Δημιουργού του. (Ρωμ. 15:4) Μερικοί συγγραφείς της Βίβλου επιβεβαιώνουν την αυθεντικότητα του υπομνήματος, περιλαμβανομένου και του απόστολου Πέτρου, ο οποίος εδήλωσε: «Σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος.» Τι εννοούσε με τούτο; Ο Πέτρος εδώ ανεφέρετο στη μεταμόρφωσι, όταν αυτός, μαζί με τους δύο αδελφούς Ιάκωβον και Ιωάννην, είδε τον Ιησού σ’ ένα όραμα μαζί με τον Μωυσή και τον Ηλία. Αυτό δεν ήταν απλώς ένα όνειρο του Πέτρου, διότι υπήρχαν τρεις μάρτυρες, και η ασυνήθης πείρα επιστοποιήθη και εβεβαιώθη από τους παρόντας. Για τούτο ο Πέτρος εδήλωσε: «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε.»—2 Πέτρ. 1:16-19.

 9. (α) Πώς η μαρτυρία του Δανιήλ δείχνει θεοπνευστία; (β) Πώς μπορούν να κατανοηθούν οι προφητείες, και από ποιους;

⁹ Είναι θεόπνευστη η Βίβλος όπως εβεβαίωσε ο Πέτρος; Ο Βιβλικός συγγραφεύς Δανιήλ ωμολόγησε ότι δεν ενόησε τη σημασία εκείνων που έγραψε, όταν τα διετύπωσε υπό την διεύθυνσι του Θεού. Έγραψε: «Και εγώ ήκουσα, αλλά δεν ενόησα.» Εν τούτοις, ο Δανιήλ είχε ειδοποιηθή να σφραγίση τα γεγραμμένα ως τον καιρό του τέλους, στον οποίο καιρό θα μπορούσαν να εννοήσουν εκείνοι που θα είχαν επίγνωσι. (Δαν. 12:8-10) Αυτή η κατανόησις, όπως ετόνισε ο Πέτρος, δεν θα ήταν με κάποια ιδιωτική ερμηνεία, αλλ’ αφού η προφητεία ήταν θεόπνευστη και είχε γραφή υπό την διεύθυνσι του Θεού, η κατανόησις και η εκπλήρωσις της προφητείας θα ήσαν επίσης υπό την διεύθυνσι του Θεού και με την καθοδηγία του πνεύματός του. Δεν ήταν ασφαλώς πρόθεσις του συγγραφέως των Γραφών να συσκοτίση τον λόγο του ή να κρύψη την έννοια ακόμη και από το πιο ταπεινό άτομο, που ειλικρινώς επιθυμεί να την κατανοήση σ’ αυτόν τον καιρό.—Ματθ. 11:25.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΠΙΣΤΙ

10. Αναφέρατε μερικές εκπληρωμένες προφητείες που δείχνουν τη θεοπνευστία της Γραφής.

¹⁰ Ένας από τους πιο ισχυρούς λόγους για πίστι στη Γραφή ως τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού είναι το γεγονός ότι οι Βιβλικές προφητείες εξεπληρώθησαν και εκπληρώνονται. Επειδή οι άνθρωποι εξεδηλώνοντο ως «μισούντες το καλόν, και αγαπώντες το κακόν», η αφήγησις στον Μιχαία 3:2, 12 προειδοποιούσε: «Η Σιών εξ αιτίας σας θέλει αροτριασθή ως αγρός, και η Ιερουσαλήμ θέλει γείνει σωροί λίθων.» Εκατό χρόνια πέρασαν, και τότε η Ιερουσαλήμ κατεστράφη, όπως προελέχθη, από τις στρατιές του Ναβουχοδονόσορος. Λίγο πριν απ’ αυτό ο Ησαΐας είχε ορθώς προείπει ότι ο ισχυρός Σενναχειρείμ της Ασσυρίας θ’ απετύγχανε να κυριεύση την Ιερουσαλήμ, και η προφητεία απεδείχθη αληθής. (Ησαΐας 37) Και ο Ησαΐας και ο Ιερεμίας προείπαν την επιστροφή των Ιουδαίων από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, αν και τότε εφαίνετο αδύνατος, και ο μεν Ησαΐας προείπε ότι η απελευθέρωσις θα εγίνετο δια του Κύρου, ο δε Ιερεμίας επροφήτευσε υπό έμπνευσιν ότι θα εγίνετο έπειτα από μια περίοδο αιχμαλωσίας 70 ετών. (Ησ. 45:1· Ιερεμ. 25:11) Σε μια άλλη μεγάλη προφητεία ο Δανιήλ προείπε το έτος του χρίσματος του Ιησού με άγιο πνεύμα καθώς επίσης του θανάτου του.—Δαν. 9:25-27.

11. Ποιες είναι μερικές από τις προφητείες που αναφέρονται στον Ιησούν;

¹¹ Αξιοσημείωτες προφητείες στις Εβραϊκές Γραφές, που προέλεγαν γεγονότα σχετικά με τον Μεσσία, εξεπληρώθησαν λεπτομερέστατα από τον Ιησούν. Θυμηθήτε ότι πολλές από τις προφητείες αυτές ήσαν πράγματα που δεν τα είχε υπό τον έλεγχό του, όπως το ότι θα εγεννάτο από τη φυλή του Ιούδα, θα εγεννάτο στη Βηθλεέμ από μια παρθένο, θα εκαλείτο από την Αίγυπτο, θα επροδίδετο για τριάντα κέρματα αργυρίου, θα ερρίπτοντο κλήροι για τον ιματισμό του, θα εθάπτετο με τον πλούσιο, και αναρίθμητες άλλες λεπτομέρειες, πολλές από τις οποίες αναγράφονται χτυπητά από τον Ησαΐα, κεφάλαιο 53.

12. Ποιες υποσχέσεις για το μέλλον περιέχει η Γραφή;

¹² Έτσι, όταν αυτός ο μέγιστος από όλους τους προφήτας ενεφανίσθη στη σκηνή, θα περιμέναμε πάλι ακριβείς μακράς σειράς προβλέψεις υπό θείαν έμπνευσιν. Στην συχνά επαναλαμβανόμενη προσευχή του ο Ιησούς είπε προφητικά: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» Άλλα εδάφια δείχνουν ότι η «βασιλεία» εδώ αναφέρεται στην κυβέρνησι του Θεού, στην ουράνια ‘ηγεμονική εξουσία’ με τον Χριστό ως Βασιλέα. Δεν θα είναι τέλος στην παγκόσμια εξουσία αυτής της βασιλείας ή στην ειρήνη που αυτή θα φέρη. (Ματθ. 6:9, 10· Ησ. 9:6, 7· Δαν. 4:34) Αυτή η διακυβέρνησις με την κατεύθυνσι του Θεού θα επιτελέση το θέλημά του στη γη αιωνίως. Οι θαυμαστά αλλαγμένες συνθήκες που η εξουσία αυτή θα φέρη στη γη προελέχθησαν από τον Ησαΐα, τον Πέτρο και τον Ιωάννη που επεβεβαίωσαν προφητείες. (Ησ. 66:22· 2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 21:1, 3, 4) Οι Βιβλικοί αυτοί συγγραφείς ήσαν σε απόλυτη συμφωνία περιγράφοντας τη διάταξι της Βασιλείας, που τώρα αποβλέπομε να την απολαύσωμε στο προσεχές μέλλον. Έτσι ο ίδιος ο λόγος του Ιεχωβά μάς δίδει την κατανόησι της προφητείας, και μπορούμε να έχωμε εμπιστοσύνη και πίστι ότι εκείνα που εδήλωσε ο Ιεχωβά θα τα εκπληρώση. (Ησ. 55:11) Επειδή απλώς μερικοί σήμερα δεν χουν πίστι, αυτό δεν σημαίνει ότι οι σκοποί του Θεού και η εγκαθίδρυσις της νέας του γης δεν θα επαληθεύσουν.—Ρωμ. 3:4.

13, 14. (α) Πώς οι παγκόσμιες συνθήκες υποστηρίζουν το Ματθαίος 24:34; (β) Πώς πολλοί ανταπεκρίθησαν στην εκπλήρωσι της προφητείας;

¹³ Ακόμη και οι συνθήκες επάνω στη γη σήμερα δίδουν ισχυρή ένδειξι μιας επικειμένης αλλαγής. Οι ηγέται του κόσμου μιλούν συνεχώς για την πιθανότητα μιας παγκοσμίου καταστροφής με πόλεμο, λέγοντας ότι αυτή μπορεί να μην έλθη τούτο το έτος ή το επόμενο, αλλά είναι πιθανή μέσα σ’ αυτή τη γενεά. Ανησυχούν για την εξέγερσι του πληθυσμού και την πιθανότητα ότι οι ανάγκες των ανθρώπων γρήγορα θα υπερβούν τα εφόδια τροφής. Έπειτα, επίσης, αν η ραδιενέργεια εξακολουθήση ν’ αυξάνη στους προσεχείς μήνες, ποιες είναι οι προοπτικές για μέλλουσα ζωή επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη; Αυτές οι ερωτήσεις μάς κάνουν να σκεφθούμε σοβαρά τα λόγια του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 24:34: «Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» Όχι, ο Ιεχωβά, αντί ν’ αφήση τον άνθρωπο να ερημώση με ραδιενέργεια αυτόν τον ωραίο πλανήτη στον οποίο ζούμε, έδωσε προειδοποίησι ότι θα ‘διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην’.—Αποκάλ. 11:18.

¹⁴ Όταν, λοιπόν, η χτυπητή προφητεία του Ιησού, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιο 24, άρχισε να έχη την εκπλήρωσί της στο 1914 με την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η πίστις, που η ακριβής εκπλήρωσις αυτής της προφητείας εγέννησε στις καρδιές πολλών ανθρώπων γύρω στον κόσμο, είχε ως αποτέλεσμα το ν’ αναλάβουν το έργον που αυτός είχε προείπει: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

ΕΠΙΔΕΙΞΙΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΕ ΕΡΓΑ

15. Ποια επίδειξι πίστεως έχομε σήμερα;

¹⁵ Μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά βρίσκονται τώρα άνθρωποι όλων των θρησκευτικών προελεύσεων, φυλών και κοινωνικών καταστάσεων, που εργάζονται μαζί ενωμένοι για να αναγγείλουν τη θαυμαστή ελπίδα της βασιλείας του Θεού. Αυτό είναι «βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων». Σε όλο τον κόσμο ένα αυξανόμενο πλήθος ανθρώπων με αυτή την πεποίθησι καταδεικνύει την πίστι του με τη διακονική του δραστηριότητα, διδάσκοντας τον λόγον του Θεού σε κάθε είδους ανθρώπους. (Ψαλμ. 110:3) Ως απάντησις σ’ εκείνους που λέγουν ότι, εφ’ όσον υπάρχουν άνθρωποι στη γη, θα υπάρχουν πάντοτε πόλεμοι, διχόνοιες και ασυμφωνίες, η ενότης πίστεως και η αδελφοσύνη που εκδηλώνονται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αποτελούν μια ισχυρή βεβαίωσι της ενότητος και της αρμονικής ενεργείας που θα υπάρχη κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του Χριστού Ιησού.—2 Κορ. 10:5· Ιωάν. 13:35· 1 Κορ. 1:10.

16. Τι πρέπει να συνοδεύη την πίστι για ν’ αποκτήσωμε ζωή; Ποια εξεικόνισι μπορείτε να δώσετε;

¹⁶ Ο Ιησούς, αφού έδωσε σαφείς λεπτομέρειες των γεγονότων που χαρακτηρίζουν τις έσχατες ημέρες αυτού του συστήματος πραγμάτων, καλύπτοντας 29 τουλάχιστον διακριτικά σημεία εν όλω, προείπε το αποτέλεσμα της αναγγελίας που θα προκαλούσε διαίρεσι μεταξύ των ανθρώπων των εθνών, με την οποία οι προβατοειδείς θα εφέροντο στα δεξιά του Βασιλέως, ενώ τα «ερίφια» θα επήγαιναν στα αριστερά, σε μια θέσι δυσμενείας και απορρίψεως. Σημειώστε ότι η τάξις των «εριφίων» δεν καταδικάζεται λόγω της εναντιώσεώς της στους διαγγελείς της Βασιλείας, ούτε λόγω χονδροειδούς ανηθικότητος, ούτε ακόμη επειδή είναι ελλιπείς πίστεως, αλλά, μάλλον, επειδή δεν ενήργησαν σύμφωνα με τη γνώσι που είχαν. Ανεγνώριζαν τον Ιησούν ως Κύριον, λέγοντας, «Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα, ή διψώντα, . . . και δεν σε υπηρετήσαμεν;» Αυτός απεκρίθη, «Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.» (Ματθ. 25:44, 45) Εγείρεται, λοιπόν, το ερώτημα, Μας κινεί η πίστις μας σε υπηρεσία και σε μια θέσι στα δεξιά της ευνοίας; Εκτελούμε το έργο που προσδιωρίσθη γι’ αυτή την ημέρα, την αναγγελία των αγαθών νέων της Βασιλείας; Ή είναι η πίστις μας τόσο νεκρά, χωρίς ωθούσα δύναμι, όπως ένα σώμα χωρίς πνοή;—Ιάκ. 2:20, 26.

17. (α) Υπάρχει βάσις για πίστι στην αφήγησι για τον Κατακλυσμό; (β) Γιατί μας ενδιαφέρει σήμερα;

¹⁷ Το γεγονός, ότι πάνω από 968.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά γύρω στον κόσμο αφιερώνουν τον καιρό τους και τις ενέργειές τους στη διακονική υπηρεσία ως μάρτυρες του Ιεχωβά, πρέπει να εμπνέη πίστι. Επί πλέον, η Γραφική αφήγησις δείχνει ότι ένα όμοιο έργο εξετελέσθη στον καιρό του Κατακλυσμού. Ο Νώε υπηρέτησε ως κήρυξ δικαιοσύνης, αλλά οι άνθρωποι ηγνόησαν την προειδοποίησι που είχε δώσει ο Θεός ώσπου ήταν πολύ αργά και ο κατακλυσμός ήλθε και τους εσάρωσε. Θυμηθήτε ότι ο κατακλυσμός αυτός δεν είναι μυθολογία· τον αναφέρει το θεόπνευστο Γραφικό υπόμνημα, το οποίον επιβεβαιώνεται από αρχαιολογικά και γεωγραφικά ευρήματα. (Βλέπε Η ιστορία του Κατακλυσμού σε Λίθους, υπό Β. Σ. Νέλσον.) Καθώς είπε ο Σίλλιμαν, πρώην διευθυντής του γεωλογικού τμήματος του Πανεπιστημίου της Γαίηλ: «Όσον αφορά τον Κατακλυσμό δεν μπορεί να υπάρξη παρά μια γνώμη· η γεωλογία επιβεβαιώνει πλήρως τη Γραφική ιστορία του γεγονότος.» Ο Ιησούς, πιστοποιώντας ότι ο Κατακλυσμός ήταν ιστορικό συμβάν, είπε προφητικά: «Και καθώς αι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» Έτσι από πολλές πηγές βεβαιώνεται η πίστις μας.—Ματθ. 24:37.

18. Ποια πορεία πρέπει ν’ ακολουθήσωμε για να επιτύχωμε ασφάλεια, σύμφωνα με τις Γραφές;

¹⁸ Σήμερα πρέπει να δεχθούμε την ηγεσία του Μεγαλυτέρου Νώε, του Χριστού Ιησού, προτού η αποκαθαρτική θύελλα του Αρμαγεδδώνος σαρώση αυτό το σύστημα του παλαιού κόσμου για να καθαρίση το δρόμο για τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. (Πράξ. 4:12) Αν βρισκόσαστε σ’ ένα εκτεθειμένο μέρος και βλέπατε μια τρομερή θύελλα να έρχεται, θα ζητούσατε μια ασφαλή θέσι καταφυγίου. Βλέποντας αυτή τη θέσι της προστασίας δεν θα εξεδηλώνατε πείσμονα άρνησι να μπήτε μέσα αν δεν θα μπορούσατε να μπήτε από το βορρά ή από την ανατολή ή από τη δύσι αν η μόνη είσοδος ήταν από τον νότο. Όταν, λοιπόν, βρίσκετε ότι ο λόγος του Ιεχωβά ακριβώς προλέγει τα γεγονότα του καιρού μας και δείχνει τον μόνο δρόμο σωτηρίας μέσω του Ιησού, γιατί ν’ απορρίψετε την προμήθεια ασφαλείας; Μην κλείσετε τα μάτια σας σ’ αυτή την προμήθεια επειδή έχετε ανατραφή στις θρησκευτικές διδασκαλίες της ανατολής ή της δύσεως ή του βορρά ή του νότου, αλλά ενεργήστε συνετά, και εξετάστε τις αποδείξεις και έπειτα αποφασίστε πού πρέπει να τεθή η πίστις σας. Ο Ιεχωβά δεν είναι μεροληπτικός για κανένα, αλλά προσκαλεί όλους όσοι εξασκούν πίστι να εισέλθουν στη σύγχρονη «κιβωτό» της ασφαλείας, στο νέο σύστημα πραγμάτων που ο Θεός οικοδομεί μέσω του Ιησού Χριστού.—Ιωάν. 10:9· Ιωήλ 2:32.

ΖΩΗ ΜΕΣΩ ΠΙΣΤΕΩΣ

19. Πώς και γιατί πρέπει να εξασκήται η πίστις μας;

¹⁹ Καθώς λέγει ο Ιωάννης 3:16: «Δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Είναι σπουδαίο να σημειώσωμε ότι αυτή η πίστις δεν είναι απλώς μια παθητική πίστις, αλλά είναι κάτι που πρέπει να εξασκηθή με την αποδοχή του προνομίου της διακονικής υπηρεσίας που ο Ιησούς εξεχώρησε στους μαθητάς του. Ο Παύλος εξήγησε αυτό το σημείο περαιτέρω στους Φιλιππησίους, αναφερόμενος στην ‘θυσίαν και λειτουργίαν της πίστεώς σας’. (Φιλιππησ. 2:17) Αυτή η λειτουργία ή δημοσία υπηρεσία εκτελείται τώρα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στο διακονικό τους έργο σε 188 χώρες σε όλο τον κόσμο. Η σπουδαιότης του να έχη ο καθένας μέρος σ’ αυτό ετονίσθη στα σχόλια του Παύλου προς τους Ρωμαίους. Ο Παύλος το ονομάζει αυτό, «ο λόγος της πίστεως τον οποίον κηρύττομεν». Δείχνει ότι αν εξασκούμε την πίστι μας μετέχοντας στη διακονική δράσι θα λάβωμε το βραβείον της ζωής, διότι λέγει: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:8-10.

20. Με ποιο μέσον ο Ιεχωβά ικανοποιεί τις πνευματικές ανάγκες του λαού του;

²⁰ Η πίστις μας θα μας ωδηγούσε να περιμένωμε ότι, για να εκτελεσθή αυτό το καταπληκτικό παγκόσμιο έργο κηρύγματος μ’ ένα συστηματικό και εύτακτο τρόπο, ο Ιεχωβά θα είχε μια οργάνωσι επάνω στη γη για την εκπλήρωσι του θελήματός του, όπως ακριβώς ενήργησε και στις πρώτες ημέρες της Χριστιανικής οργανώσεως. Και όπως προεγνώρισε ο Ιησούς, η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου», οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, θα ήσαν ακόμη παρόντες για να προμηθεύσουν την πνευματική τροφή που χρειάζονται οι δούλοι του. (Ματθ. 24:15) Ενώ αθεϊστικές θεωρίες, που δηλητηριάζουν την πίστι, παρατίθενται στους ανθρώπους σε πολλά μέρη του κόσμου, μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι η οργάνωσις του Ιεχωβά θα παρέθετε στον λαό του την πνευματική τροφή, που έχει ανάγκη, για να διατηρηθή πνευματικά ισχυρός. Για την ικανοποίησι αυτής της ανάγκης Η Σκοπιά έχει τώρα κυκλοφορία 4.000.000 αντιτύπων κάθε τεύχους σε 64 γλώσσες.

21. Τι περιλαμβάνει η ‘εκτέλεσις του θελήματος του Πατρός’;

²¹ Ποιος θα φέρη αυτή την πνευματική τροφή στους ανθρώπους; Αν είσθε ένας που έχετε πάντοτε διδαχθή ότι όλο εκείνο που απαιτεί ο Θεός είναι να πηγαίνη κανείς στην εκκλησία και να κάθεται και ν’ ακούη, γινόμενος έτσι ακροατής, αλλά όχι εκτελεστής του λόγου, τότε εξετάστε τα λόγια του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 7:21: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.» Αυτό το θέλημα για τον λαόν του Ιεχωβά σήμερα είναι να κάμη μαθητάς από ανθρώπους όλων των εθνών διδάσκοντάς τους και βαπτίζοντάς τους· και τούτο σημαίνει ενεργό διακονική υπηρεσία, όχι μια παθητική μορφή ψευδοχριστιανοσύνης. Καθώς μελετάτε τον λόγον του Θεού, οικοδομώντας έτσι την πίστι σας επάνω στη γνώσι, ακολουθήστε τη Γραφική συμβουλή να συναναστρέφεσθε μ’ εκείνους που θέτουν πίστι στον λόγον Του, και έπειτα εξαγγέλλετε με πλήρη καρδιά τα όσα εμάθατε και επιστέψατε. Καθώς κάνετε τούτο, θ’ αρχίσετε να δοκιμάζετε τις χαρές και τις ευλογίες που έρχονται με την εξάσκησι αληθινής πίστεως μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά.—Εβρ. 10:25· Ιάκ. 1:22.

22. Γιατί μερικοί έχουν έλλειψι πίστεως; Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η επιθυμία μας;

²² Θυμηθήτε ότι, όταν ζητήτε κατανόησι, πρέπει να ζητήτε με πίστι. Εκείνοι, που διαρκώς υποκύπτουν σε αμφιβολίες και είναι αναποφάσιστοι, δεν θα λάβουν ποτέ την πλούσια πνευματική ευλογία που έρχεται σ’ εκείνους που θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον Ιεχωβά.( Ιάκ. 1:5-8· Ρωμ. 10:17) Στη 2 προς Θεσσαλονικείς 3:2, 3, ο Παύλος δηλώνει σαφώς: «Η πίστις δεν υπάρχει εις πάντας. Πιστός όμως είναι ο Κύριος, όστις θέλει σας στηρίξει.» Αντί, λοιπόν, ν’ ακολουθήτε την ηγεσία των χλευαστών που εμπαίζουν τους θαυμαστούς σκοπούς του Ιεχωβά, ακολουθείτε τη σοφή πορεία, στέκοντας στον φόβο του Δημιουργού, επιθυμώντας να εκτελέσετε το θέλημά του και να τον υπηρετήσετε με πλήρη καρδιά. Στις προσευχές σας προς τον Ιεχωβά κάνετε την ίδια αίτησι που οι μαθηταί έκαμαν στον Ιησού: «Αύξησον εις ημάς την πίστιν.»—Λουκ. 17:5.

23. Τι μπορεί να κατορθώση η πίστις;

²³ Όπως τόσο δυνατά το εξεικόνισε ο Ιησούς, ακόμη και ολίγη πίστις, αν και μπορεί να είναι ασθενής στην αρχή, μπορεί να κατορθώση μεγάλα πράγματα. Ο Ιησούς είπε: «Εάν είχετε πίστιν ως κόκκον συνάπεως, ηθέλετε ειπεί εις την συκάμινον ταύτην, Εκριζώθητι, και φυτεύθητι εις την θάλασσαν· και ήθελε σας υπακούσει.» Όπως ακριβώς ο Ιησούς με τη δύναμι του πνεύματος του Θεού και με την εξάσκησι πίστεως επιτελούσε θαυματουργικές θεραπείες και ιάσεις δαιμονιζομένων ανθρώπων στην εποχή του, έτσι και σήμερα μπορούμε να λάβωμε την ακόμη μεγαλύτερη ευλογία πνευματικής θεραπείας, που θα σημαίνη ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Αλλ’ απαιτείται πίστις.—Λουκ. 17:6, 19.

24. Ποια βεβαίωσι για την πίστι μας έδωσε ο Ιησούς;

²⁴ Οι Φαρισαίοι ερώτησαν τον Ιησούν πότε θα ήρχετο η βασιλεία του Θεού, και αυτός τους απάντησε, λέγοντας: «Δεν έρχεται η βασιλεία του Θεού ούτως, ώστε να παρατηρήται.» Το να περιμένωμε ώσπου να την ιδούμε, θα ήταν πολύ αργά· για τούτο πίστις απαιτείται τώρα για να προχωρήσωμε με το έργο του κηρύγματος. Αλλ’ ο Ιησούς μάς βεβαιώνει: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα. Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.» Όπως, λοιπόν, έχομε εμπιστοσύνη στη μονιμότητα των ουρανών και της γης, μπορούμε να έχωμε εμπιστοσύνη στη μονιμότητα του λόγου του Θεού και στις θαυμαστές προοπτικές για μέλλουσα ζωή κάτω από τη δικαία διακυβέρνησι της Βασιλείας του.—Λουκ. 17:20· Ματθ. 24:34, 35.

Η Απατηλή Δύναμις του Πλούτου

«Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος· αρκείσθε εις τα παρόντα· διότι αυτός είπε, “Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει·” ώστε ημείς θαρρούντες να λέγωμεν, “Ο Ιεχωβά βοηθός μου, και δεν θέλω φοβηθή”.»—Εβρ. 13:5, 6, ΜΝΚ.

 1. Ποιο είναι το αποτέλεσμα της ελλείψεως πίστεως;

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι σήμερα θέτουν τον υλικό πλούτο ως τον πρώτο σκοπό της ζωής τους, εν μέρει διότι έχουν έλλειψι πίστεως στον Θεό, ότι θα προνοήση για τις καθημερινές των ανάγκες. Ένας άνθρωπος παρουσίασε ένα χαρτονόμισμα ενός δολλαρίου στον φίλο του και διεκήρυξε: «Αυτός είναι ο θεός μου.» Τέτοιοι άνθρωποι δαπανούν τον χρόνο τους και την ενέργειά τους για ν’ αποκτήσουν μεγαλύτερη ασφάλεια σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων αντί να καταδείξουν πίστι στον Ζωοδότη, Ιεχωβά Θεό.

 2. Τι θέλουν πολλοί από τη ζωή, δείχνοντας ποια έλλειψι;

² Η ζωή έχει γίνει ένας αγών δρόμου, όχι απλώς για επιβίωσι, αλλά για να προχωρούν οι άνθρωποι υλικώς και ν’ αποκτούν διαρκώς το καλύτερο. Πάρα πολλοί προσπαθούν να συμβαδίζουν τουλάχιστον με τους γείτονάς των σ’ αυτόν τον αγώνα. Αν ένας χρωματίζη το σπίτι του, τότε και ο άλλος χρωματίζει το σπίτι του. Αν κάποιου ο γείτονας αποκτά ένα νέο αυτοκίνητο, τότε και ο άλλος πρέπει ν’ αποκτήση ένα νέο αυτοκίνητο. Μεγάλοι εμπορικοί διαφημισταί τούς δελεάζουν με λαμπρές περιγραφές υλικών πραγμάτων. Μια γελοιογραφία έδειχνε έναν άνθρωπο κλονιζόμενον κάτω από το βάρος χρεών για τηλεόρασι, ένα αυτοκίνητο, ενδύματα, αθλητικά εφόδια, κοσμήματα και όμως επιδιώκοντα ακόμη περισσότερα που επεγράφοντο «100 χρόνια πληρωμής». Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν κατάλληλη ισορροπία στα πράγματα που προσφέρει το σύστημα αυτό, αλλά, σαν ένα ψάρι που τσιμπά στο δόλωμα, εξακολουθούν να δαγκάνουν μεγαλύτερα κομμάτια, ώσπου αγκιστρώνονται από χρέη τόσο, που δεν μπορούν να ελευθερωθούν.

 3. Αναφέρατε μερικά πράγματα μεγαλυτέρας αξίας. Τι πρέπει να έρχεται πρώτο;

³ Παρατηρήστε πόσο λιγώτερο σπουδαίες είναι αυτές οι αποδείξεις του πλούτου σε σύγκρισι με την ευτυχία της οικογενείας σας, την καλή υγεία, την απόλαυσι ειρήνης, το να έχη κανείς αληθινούς φίλους και την ευλογία της ζωής με την εύνοια του Θεού. Αυτά είναι πολύ πιο σπουδαία, και όμως όλοι μπορούν να τα απολαμβάνουν, είτε πλούσιοι είτε πτωχοί, νέοι ή ηλικιωμένοι. Πραγματικά, ο Ιεχωβά ο ίδιος δίδει την πρόσκλησι: «Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα· και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε, και φάγετε· ναι, έλθετε, αγοράσατε οίνον· και γάλα, άνευ αργυρίου και άνευ τιμής. Δια τι εξοδεύετε αργύρια ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν;» Ναι, η σπουδαία πνευματική τροφή είναι διαθέσιμη για όλους χωρίς τιμή. Για τούτο, ας κρατούμε στην κατάλληλη θέσι της την αναζήτησι των υλικών αποκτημάτων, τηρώντας την ισορροπία που παρέχει η πίστις, έτσι ώστε να μη λαμβάνη τη μικρότερη θέσι στη ζωή μας η πιο σπουδαία λατρεία και υπηρεσία του Θεού.—Ησ. 55:1, 2.

 4. Πώς μπορεί η συμβουλή του Παύλου να εφαρμοσθή τώρα;

⁴ Ο απόστολος Παύλος ενουθέτησε τον νεαρό Τιμόθεο ν’ ακολουθή μια πορεία ‘ευσεβείας μετά αυταρκείας’. «Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμεν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Ο Παύλος είπε ότι αυτή η πορεία θα ήταν «μέγας πλουτισμός», δηλαδή πλουτισμός από μια πνευματική άποψι καθώς επίσης και στην απόλαυσι και ικανοποίησι της ζωής.—1 Τιμ. 6:6-8.

 5. Γιατί ήταν σοφή η συμβουλή του Ιωάννου;

⁵ Γιατί να επισωρεύωμε πλούτον για έναν καιρό που δεν θα έλθη ποτέ, θησαυρούς για έναν κόσμο που παρέρχεται; Ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» Ζούμε στον καιρό για τον οποίον έγραφε ο Ιωάννης. Παρατηρήστε ότι το εδάφιο εδώ μιλεί για τις επιθυμίες μας, την επιθυμία της σαρκός, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονική επίδειξι του πλούτου. Αυτά δεν είναι πράγματα που χρειαζόμεθα, αλλά είναι περιπλέον, είναι πράγματα που επιθυμούμε. Ο Ιεχωβά προμηθεύει τα πράγματα που χρειαζόμεθα, αλλά τα πράγματα που είναι πέρα απ’ αυτά, μας λέγεται, ότι δεν προέρχονται από τον Πατέρα, αλλ’ από τον κόσμο. Πώς συμβαίνει αυτό; Επειδή αυτά είναι τα πράγματα που μας αποσπούν από τον Πατέρα και τη λατρεία μας και υπηρεσία μας προς αυτόν, καταναλίσκοντας τον χρόνον μας και την ενέργειά μας.—1 Ιωάν. 2:15-17.

ΡΙΖΑ ΤΟΝ ΚΑΚΩΝ

 6. Σε τι οδηγεί η αγάπη του χρήματος;

⁶ Η επιθυμία για υλικά πλούτη οδηγεί σ’ ένα φαύλο κύκλο. Όσο περισσότερο χρήμα και πλούτο έχει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερα αγοράζει, και όσο περισσότερα αγοράζει, τόσο περισσότερα χρήματα χρειάζεται για να διατηρήση ό,τι έχει· και αυτό προχωρεί ολοένα πιο πολύ. Έτσι μια επισκόπησις, από κοινωνικούς επιστήμονας, της καταστάσεως ανθρώπων διαφόρων επιπέδων εισοδήματος, έδειξε ότι εκείνοι που εκέρδιζαν 5.000 δολλάρια ήθελαν 10.000 δολλ., εκείνοι που εκέρδιζαν 10.000 δολλ. ήθελαν 20.000 δολλάρια. Ακόμη κι εκείνοι που είχαν εκατομμύρια ήθελαν περισσότερα εκατομμύρια. Συνήθως, όσο περισσότερα έχει ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερα θέλει, και σε μερικές περιπτώσεις η αγάπη του χρήματος γίνεται τόσο ισχυρή ώστε οδηγεί σε καταχρήσεις, έγκλημα, βία, ακόμη δε και φόνο. (Παροιμ. 28:20) Αληθινά, τα πράγματα έχουν βγη τόσο έξω από την ισορροπία, ώστε περισσότερο χρήμα δαπανάται στις Ηνωμένες Πολιτείες στο χαρτοπαίγνιο, λόγω της επιθυμίας ενός ευκόλου εισοδήματος, παρά στη δημοσία σχολική εκπαίδευσι.

 7. Πώς μπορεί το Ματθαίος 4:4 ν’ αποδειχθή αληθινό;

⁷ Ακόμη κι ένας εκατομμυριούχος μόνο μια φορεσιά μπορεί να φορή κάθε φορά. Μπορεί να τρώγη μόνο ωρισμένη ποσότητα σ’ ένα γεύμα. Καθώς λέγει ο Εκκλησιαστής 5:11: «Πληθυνομένων των αγαθών, πληθύνονται και οι τρώγοντες αυτά· και τις η ωφέλεια εις τους κυρίους αυτών;» Στην αφήγησι του Λουκά 12:16-21, ο Ιησούς μιλεί για κάποιον πλούσιο, του οποίου τα χωράφια είχαν καλή παραγωγή. Τελικά αποφάσισε να γκρεμίση τις αποθήκες του και να οικοδομήση μεγαλύτερες, και επειδή είχε περίσσευμα για πολλά χρόνια, αποφάσισε να αναπαυθή, να πιή και να φάγη και να ευφρανθή. «Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι;» Ο Ιησούς ετόνισε το σημείο ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θ’ απελάμβανε ο ίδιος όλον τον υλικό του πλούτο· άλλοι θα έδρεπαν τα αποτελέσματα του κόπου του. Εξήγησε: «Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.» Τι θα θέλατε μάλλον να έχετε, αποθήκες γεμάτες από σιτηρά, ή μια ζωή πλούσια από την άποψι του Θεού;—Ματθ. 4:4.

 8. Γιατί η αξία του πλούτου είναι απατηλή;

⁸ Ο Ιησούς ετόνισε το γεγονός ότι ο πλούτος έχει μόνο προσωρινή, απατηλή δύναμι και δεν διαρκεί όπως τα πνευματικά πλούτη. Αυτό απεδείχθη αληθινό πολλές φορές ακόμη και σ’ αυτή τη γενεά. Όταν η Εθνικιστική κυβέρνησις εξεβλήθη από την Κίνα, οι άνθρωποι έπρεπε να πάρουν βαλίτσες ή μονότροχα χειραμάξια γεμάτα από χαρτονομίσματα αν ήθελαν ν’ αγοράσουν ένα καρβέλι ψωμί. Στη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1923, ένα τρισεκατομμύριο χάρτινα μάρκα είχαν φθάσει να ισοδυναμούν με την αξία ενός μόνο μάρκου σε κέρμα. Στην Κορέα εντελώς πρόσφατα η αξία των χαρτονομισμάτων ήταν τόσο ασταθής, ώστε όλα τα δάνεια επεφορτίζοντο με υψηλό τόκο. Τελικά η κυβέρνησις έλαβε δραστικά μέτρα, «παγώνοντας» όλα τα δάνεια που είχαν τόκο πάνω από 20 τοις εκατό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες περιουσίες δημιουργήθηκαν και χάθηκαν από οικονομικές διακυμάνσεις, όπως στη διάρκεια της χρεωκοπίας της αγοράς αποθεμάτων. Ένας σερβιτόρος που ειργάζετο κοντά στο Ουώλ Στρητ είπε: «Δεν έχετε ιδέα τι ήταν αυτό. Άνθρωποι έμπαιναν κάτοχοι ενός εκατομμυρίου δολλαρίων τη μια μέρα και την επομένη πηδούσαν έξω από το παράθυρο.» Περιουσίες χάνονταν σε μια νύχτα. Για άλλους, ο πληθωρισμός στα τελευταία χρόνια κατέστησε τις ασφάλειες ζωής μικράς αξίας.

 9. Πώς μπορεί ο πλούτος ν’ αποδειχθή ότι είναι κατάρα;

⁹ Επομένως τα υλικά πλούτη είναι απατηλά. Δεν έχουν διαρκή αξία και μπορούν να σαρωθούν από κλοπή, φωτιά, πόλεμο ή πληθωρισμό. Επί πλέον, αν τέτοια πράγματα δεν μπορούν ν’ αγοράσουν ζωή ή υγεία ή αληθινούς φίλους, τότε ποια πραγματική αξία έχουν; Ένας άνθρωπος που πεθαίνει θα μπορούσε να προσφέρη σ’ ένα γιατρό δισεκατομμύρια, αλλά ο γιατρός και πάλι δεν θα μπορούσε να εμποδίση τον θάνατό του. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι, όπως διεπιστώθη, οι Ινδοί στη βόρειο Βραζιλία έχουν ολιγώτερες ασθένειες, καρκίνο και καρδιακές διαταραχές από ανθρώπους βιομηχανοποιημένων σε μεγάλο βαθμό περιοχών, με τις μεγαλύτερες οικονομικές πιέσεις των. Επομένως, μπορεί κάλλιστα να λεχθή ότι η ανήσυχη επιδίωξις των υλικών πραγμάτων μπορεί να γίνη πολύ επιβλαβής στην υγεία. Έτσι ο Ιησούς ενουθέτησε τον άνθρωπο που τον ήθελε για να κρίνη ως διαιτητής μια κληρονομική αμφισβήτησι που είχε με τον αδελφό του: «Προσέχετε και φυλάττεσθε από της πλεονεξίας· διότι εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» Ναι, αντί να είναι ευλογία, ο πλούτος μπορεί ν’ αποδειχθή ότι είναι κατάρα.—Λουκ. 12:15.

10. Από τι πρέπει να φυλαγώμαστε;

¹⁰ Ο Παύλος έγραψε στον νεαρό Τιμόθεο, ο οποίος εκείνο τον καιρό είχε θέσει κατά μέρος τις υλιστικές επιδιώξεις της εποχής του για την ολοχρόνια διακονία: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» (1 Τιμ. 6:9, 10) Σημειώστε ότι ο Παύλος εξήγησε ότι η αγάπη ή άπληστη επιθυμία του πλούτου είναι εκείνη που πρέπει ν’ αποφεύγεται. Η ιδιοτελής απόφασις να είναι κανείς πλούσιος είναι εκείνο που μπορεί να πάρη προτεραιότητα στη ζωή ενός ατόμου πάνω από τα πιο σπουδαία πνευματικά πράγματα και έτσι να αποπλανήση τον άνθρωπο εκείνο από την πίστι, καυτηριάζοντας τη συνείδησί του με δόλιες ή παράνομες εμπορικές συνήθειες, ή με το να καταναλίσκη όλον τον καιρό του και την ενέργειά του ώσπου να γίνη υλικώς ευδαίμων, αλλά πνευματικώς ασθενής.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

11. Ποια είναι η κατάλληλη άποψις για τις υλικές ανάγκες;

¹¹ Εν τούτοις, μπορεί να λάβετε την άποψι ότι προσπαθείτε απλώς να προμηθεύσετε πράγματα αναγκαία για την οικογένειά σας και δεν γίνεσθε υλιστής λόγω ελλείψεως πίστεως· και τούτο είναι εντελώς κατάλληλο. Πράγματι, ο άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί τον Θεό και δεν προνοεί για την οικογένειά του έχει αρνηθή την πίστι και είναι χειρότερος και από τον άπιστο. (1 Τιμ. 5:8) Συγχρόνως, πιστεύοντας στην προσευχή προς τον Θεό να προμηθεύση τον καθημερινό μας άρτο, μπορεί να βρούμε ότι είναι δυνατόν να αφιερώσωμε ολιγώτερον χρόνον στις κοσμικές επιδιώξεις και περισσότερον στη διακονία. Σε χώρες όπου οι άνθρωποι ζουν πιο απλά, δεν δαπανούν μακρές ώρες βλέποντας τηλεόραση ή γυαλίζοντας το αυτοκίνητο το απόγευμα του Σαββάτου, ή διορθώνοντας το σπίτι, και έτσι μπορούν αληθινά να θέτουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή τους. Ο Ιησούς μάς ενουθέτησε να προσευχώμεθα για «τον άρτον ημών τον επιούσιον», όχι για τις ανάγκες μας μετά πέντε ή δέκα χρόνια από τώρα.—Ματθ. 6:11.

12. Ποια καλή συμβουλή δίδει ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 6:24-34;

¹² Προχωρώντας είπε: «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· . . . Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά. Δια τούτο σας λέγω, Μη μεριμνάτε περί της ζωής σας, τι να φάγητε και τι να πίητε· μηδέ περί του σώματός σας, τι να ενδυθήτε.» Επειδή απλώς τα έθνη επιδιώκουν ένθερμα υλιστικούς σκοπούς στη ζωή, πρέπει κι εμείς να δείξωμε τόσο λίγη πίστι; Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και πάντα ταύτα θέλουσι σας προστεθή. Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον· διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής.»—Ματθ. 6:24-34.

13. Πώς ο Ψαλμός 37 δίνει ενθάρρυνσι για ολοχρόνια υπηρεσία;

¹³ Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιστηριζώμεθα στον Θεό και να περιμένωμε ότι αυτός θα θέση την τροφή στο στόμα μας. Ακόμη και τα πουλιά και τα ζώα αναζητούν εκείνο που χρειάζονται. Αλλ’ αν κάμωμε το μέρος μας, πρέπει να έχωμε πίστι ότι ο Θεός θα ικανοποιήση τις ανάγκες μας. (Ψαλμ. 37:25, 26) Ο Ιεχωβά είναι ο εξοχώτερος προμηθευτής που μπορεί να έχη κανείς· γιατί, λοιπόν, να μην έχωμε την υπηρεσία του πρώτη στη ζωή μας; Αυτή πρέπει να είναι μια ολοκάρδιος υπηρεσία, που να θέτη τα πρώτα πράγματα πρώτα· και ασφαλώς στο προνόμιο του να υπηρετούμε τον Δημιουργό μας, Εκείνον που μπορεί να μας δώση ζωή, πρέπει να δοθή ο πρώτος στοχασμός μας.

14. Γιατί ο Ιησούς είπε ότι θα ήταν δύσκολο να εισέλθη ο πλούσιος στη Βασιλεία;

¹⁴ Σε μια περίπτωσι ένας νέος ερώτησε τον Ιησούν: «Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλόν να πράξω δια να έχω ζωήν αιώνιον;» Ο Ιησούς τού έδωσε τη νουθεσία ότι το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάμη ήταν να ευθυγραμμίση τη ζωή του με τις εντολές του Θεού, υπακούοντας στον νόμο του. Ο νέος τον εβεβαίωσε ότι τα εφύλαξε όλα αυτά. Τότε ο Ιησούς του είπε: «Εάν θέλης να ήσαι τέλειος, ύπαγε, πώλησον τα υπάρχοντά σου, και δος εις πτωχούς· και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ· και ελθέ ακολούθει μοι.» Εν τούτοις, όταν ο νέος το άκουσε αυτό, ελυπήθη επειδή ενδιεφέρετο περισσότερο για τα πολλά υλικά υπάρχοντα που απελάμβανε παρά για την υπηρεσία του Δημιουργού του. Όπως σ’ αυτή την περίπτωσι, πολλοί με μεγάλον υλικό πλούτο βρίσκουν ότι το χρήμα των μιλεί. Πράγματι, το χρήμα των διαμορφώνει, επίσης, τη σκέψι των, επειδή του δίδουν τον πρώτο στοχασμό αντί να κρατούν κατάλληλη πνευματική ισορροπία στη ζωή. Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε στους μαθητάς του: «Αληθώς σας λέγω, ότι δυσκόλως θέλει εισέλθει πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών.»—Ματθ. 19:16-26.

15. Αν η πίστις μας είναι ασθενής, πώς μπορεί να ενισχυθή;

¹⁵ Ο καθένας πρέπει να διεξάγη συνεχή μάχη για να κρατή καλή πνευματική ισορροπία. Αν βρίσκωμε ότι αφήνομε τις υλικές μέριμνες να καταπνίξουν την υπηρεσία μας στον Θεό, ίσως αυτό συμβαίνει επειδή δεν εξασκούμε πίστι. Ποιο είναι το φάρμακο; Ενισχύστε αυτή την πίστι. Μελετάτε τον λόγον του Θεού· παρακολουθείτε τις συναθροίσεις, όπου η πίστις μπορεί να αναζωογονηθή με καλή συναναστροφή και με το να λαμβάνετε γενναιόδωρη μερίδα του πνεύματος του Θεού. Εποικοδομήστε ένα πνευματικό απόθεμα με Γραφική οικιακή μελέτη με την οικογένειά σας και με το να διδάσκετε σε άλλους τις αλήθειες που γνωρίζετε, καταδεικνύοντας έτσι την πίστι σας. Ποτέ μην αφήνετε η κοσμική ενασχόλησίς σας να σας εμποδίση από το να παρακολουθήτε τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις για Γραφική μελέτη ή από το να παρευρίσκεσθε σε συνελεύσεις αφιερωμένες στην καθαρά λατρεία. Υπάρχουν και άλλες εργασίες για έναν άνδρα πίστεως, και «εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων.» Όσο περισσότερα υλικά πλούτη έχει ένας άνθρωπος, τόσο δυσκολώτερο είναι γι’ αυτόν να δεχθή τις Γραφικές αλήθειες και να τις εφαρμόση. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει ένα μεγάλο στοίχημα στον παλαιό κόσμο· και όσο μεγαλύτερο είναι το στοίχημα, τόσο δυσκολώτερο είναι να το κερδίση. Ο Ιησούς το εξεικόνισε αυτό, λέγοντας: «Ευκολώτερον είναι να περάση κάμηλος δια τρυπήματος βελόνης, παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.» Μόνο με πίστι μπορεί ένα τέτοιο άτομο να σωθή από καταστροφή.—Ματθ. 19:24.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΤΕΩΣ

16. Γιατί λέμε ότι είναι πρακτικό το ν’ αφήσωμε τη ζωή μας να είναι ελεύθερη από τη φιλαργυρία;

¹⁶ Ίσως θα πήτε ότι όλ’ αυτά ηχούν ωραία, αλλ’ ασφαλώς δεν είναι πρακτικά. Εν τούτοις, το να ενεργή κανείς με τον τρόπο που κατευθύνει ο Ιεχωβά και με τον τρόπο που νουθετεί ο λόγος του, είναι πάντοτε το πιο σοφό και το πιο πρακτικό. Υπάρχουν πολλά εξέχοντα παραδείγματα ανθρώπων περιωπής στον κόσμο που βρήκαν ότι ο πιο μεγάλος θησαυρός των ήταν στα πνευματικά πράγματα. Ο ένας ήταν άνθρωπος που είχε την πιο καλή εκπαίδευσι που ο παλαιός κόσμος είχε να προσφέρη. Έγινε ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσωμε ο πρωθυπουργός ενός νέου έθνους, του Ισραήλ. Ήταν ειδικά πολύ γνωστός ως νομοθέτης και κριτής. Εχρησίμευσε ως ειδικός πρέσβυς του Ιεχωβά σ’ ένα εχθρικό έθνος, την Αίγυπτο, και τελικά έφθασε να προεικονίζη τον Χριστό Ιησού. Αυτός ήταν ο Μωυσής. Η γνώμη του για την απατηλή δύναμι του πλούτου εκφράζεται στην προς Εβραίους επιστολή 11:24-26: «Δια πίστεως ο Μωυσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, . . . κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.» Ναι, ο Μωυσής έκαμε τα συμφέροντα του Ιεχωβά συμφέροντά του, όχι τον υλισμό. Είχε πίστι.

17. Γιατί ο Ιώβ ήταν σοφός με το να μη θέτη την εμπιστοσύνη του στο χρυσίον;

¹⁷ Ένα άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωσις ενός πολύ γνωστού κατόχου περιουσίας. Ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη οικογένεια, που είχε ένα τεράστιο κτηνοτροφείο με πάνω από 11.000 ζώα και είχε πολλούς δούλους. Επειδή είχε τόσο πολλά υπάρχοντα ωνομάσθη ο μεγαλύτερος όλων των κατοίκων της Ανατολής. Ποιος ήταν αυτός; Ο Ιώβ. Ήταν η πίστις του σε υλικά πράγματα; Διαβάστε τα λόγια του στο Ιώβ 31:24-28: «Αν έθεσα εις το χρυσίον την ελπίδα μου, ή είπα προς το καθαρόν χρυσίον, Συ είσαι το θάρρος μου, αν ευφράνθην διότι ο πλούτος μου ήτο μέγας, και διότι η χειρ μου εύρηκεν αφθονίαν, . . . και τούτο ήθελεν είσθαι ανόμημα κατάδικον· διότι ήθελον αρνηθή τον Θεόν τον Ύψιστον.» Ο Ιώβ δεν αρνήθηκε τον Δημιουργό του και, παρ’ όλες τις δυσκολίες που διήλθε επειδή έθετε την πίστι του στον Θεό πρώτα, οι τελευταίες του ημέρες ήσαν πιο πλούσια ευλογημένες από την νεότητά του.

18. Τι θεωρούσε ο Παύλος ως τα μεγαλύτερα πλούτη;

¹⁸ Ένας άλλος άνθρωπος, που έδωσε ισχυρή μαρτυρία υπέρ της πνευματικότητος και εναντίον της απατηλής δυνάμεως του πλούτου, ήταν ένας που εξεπαιδεύθη από κάποιον από τους πιο μεγάλους λογίους της εποχής του. Έγινε ένας ηγέτης της πρώτης Χριστιανικής οργανώσεως και ένας από τους δώδεκα «αποστόλους του Αρνίου». Αυτός ήταν ο Παύλος. Στη 2 Κορινθίους 6:10 περιέγραψε τη θέσι του: «Ως πτωχοί, πολλούς όμως πλουτίζοντες· ως μηδέν έχοντες, και τα πάντα κατέχοντες.» Όταν ο Παύλος μπήκε στη διακονία δεν ερώτησε ποιος θα ήταν ο μισθός του ή τι επρόκειτο να κερδίση απ’ αυτήν. Εξήσκησε πίστι στον Ιεχωβά ότι θα προνοούσε, και έχαιρε διότι είχε το προνόμιο να δίδη τόσο άφθονα από τα πνευματικά πλούτη σε τόσο πολλούς.

19. Ενεθάρρυνε ο Ιησούς τον υλισμό;

¹⁹ Τελικά, έχομε τα λόγια του πιο μεγάλου ανθρώπου όλων των καιρών, του Χριστού Ιησού, ο οποίος επηρέασε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, και του οποίου τα λόγια αναφέρονται πιο συχνά από τα λόγια οποιουδήποτε ζωντανού ανθρώπου. Αυτός είπε: «Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς, και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας· ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλήν.» Προφανώς ο υλισμός δεν ήταν η κατεύθυνσίς του στη ζωή. Στους μαθητάς του εδίδαξε: «Μη βαστάζετε βαλάντιον, μη σακκίον, μηδέ υποδήματα.» Εγνώριζε ότι ένας εργάτης είναι άξιος του μισθού του και ότι ο Ιεχωβά θα προνοούσε για κείνους που τον υπηρετούν. (Λουκ. 9:58· 10:4, 7.) Αυτοί οι άνθρωποι ήσαν ανάμεσα στους πιο εξόχως επιτυχημένους του καιρού των. Ανεγνώριζαν τη παροδική αξία των υλικών αποκτημάτων, και έτσι εξέλεξαν την πορεία που οδηγεί στα πνευματικά πλούτη και στην εύνοια του Θεού.

20. Ποια σύγχρονα παραδείγματα ανθρώπων πίστεως έχομε;

²⁰ Ό,τι έγινε γι’ αυτούς τους ανθρώπους θα γίνη και για μας σήμερα. Ερωτήστε οποιονδήποτε που είναι στην ολοχρόνια διακονία ως ιεραπόστολος, υπηρέτης περιοχής ή υπηρέτης περιφερείας, Προμηθεύει ο Ιεχωβά ό,τι χρειάζεσθε; Ποια θα είναι η απάντησις; Φυσικά, προμηθεύει! Ερωτήστε τους, Ποια είναι τα πιο γεμάτα από ανταμοιβές και τα πιο απολαυστικά χρόνια της ζωής σας; και θα σας πουν, Τα χρόνια που είναι αφιερωμένα στην ολοχρόνια διακονία. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν σχεδόν 30.000 άτομα δραστήρια στην ολοχρόνια διακονία, άνδρες και γυναίκες που εμπιστεύονται στον Δημιουργό των για την προμήθεια της τροφής και της στέγης που χρειάζονται καθημερινά, και που απολαμβάνουν μεγάλη ευτυχία επειδή θέτουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή των. Αυτοί οι ολοχρόνιοι εργάται μπορεί να μην έχουν πολύν υλικό πλούτο, αλλά έχουν ασφάλεια που μόνο ο Ιεχωβά μπορεί να δώση, πραγματική ασφάλεια ζωής.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΛΟΥΤΗ

21. Ποιες ερωτήσεις πρέπει ο καθένας να εξετάση;

²¹ Είναι μια τέτοια πορεία δυνατή για σας; Μπορεί να έχετε οικογενειακές υποχρεώσεις που σας αναχαιτίζουν. Αν συμβαίνη αυτό, ενθαρρύνετε μήπως την οικογένειά σας να εκτιμά τα πνευματικά πλούτη; Ενθαρρύνετε τα τέκνα σας να εξετάσουν την ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέως; Θέτετε κατά μέρος χρόνον για τακτική μελέτη της Γραφής και για να παρακολουθήτε τις συναθροίσεις για την εποικοδόμησι πνευματικής γνώσεως; Εκείνοι που θέτουν τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα δεν θ’ απογοητευθούν ποτέ. Τελευταίως, ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που συμμετείχε στην ολοχρόνια διακονία, προσεκλήθη να παρακολουθήση τη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για ένα μήνα ειδικής εκπαιδεύσεως υπό εκκλησιαστικήν εποπτεία. Κατοικούσε αρκετές χιλιάδες μίλια μακριά και είχε να προνοήση για την οικογένειά του, που περιελάμβανε δύο τέκνα. Ήλθε ο καιρός για να αναχωρήση, αλλά προσεκτικός υπολογισμός έδειξε ότι του έλειπαν ολίγα χρήματα για να κάμη το ταξίδι και να είναι βέβαιος ότι η οικογένειά του θα είχε αρκετά στη διάρκεια της απουσίας του. Τότε ακριβώς ένα άτομο με το οποίο είχε κάμει συμμελέτη, ήλθε στο σπίτι και άφησε 20 δολλάρια για να βοηθήση στα έξοδα—ακριβώς ό,τι εχρειάζετο. Το χρήμα δεν μπορεί να αγοράση φίλους σαν αυτόν, αλλά εκείνοι που μοιράζονται πνευματικά πλούτη με άλλους, μπορούν συχνά να αφηγηθούν τέτοιες ευλογίες.—1 Κορ. 9:14.

22. Τι είναι μεγαλυτέρας αξίας από τον άργυρο και τον χρυσό; Γιατί;

²² Η μεγάλη αξία του πνευματικού πλούτου περιγράφεται καλά στις Παροιμίες 3:13-18: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν· διότι το εμπόριον αυτής είναι καλήτερον παρά το εμπόριον του αργυρίου, και το κέρδος αυτής παρά χρυσίον καθαρόν. Είναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων· και πάντα όσα επιθυμήσης δεν είναι αντάξια αυτής. Μακρότης ημερών είναι εν τη δεξιά αυτής· εν τη αριστερά αυτής, πλούτος και δόξα. Αι οδοί αυτής είναι οδοί τερπναί, και πάσαι αι τρίβοι αυτής ειρήνη. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν· και μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»

23. Ποια καλή συμβουλή μας δίδει ο Παύλος;

²³ Αν θέλετε να είσθε μεταξύ των μακαρίων στο δρόμο της τέρψεως και της ειρήνης με την προοπτική αιωνίου ζωής, τότε κρατήστε μια καλή ισορροπία μεταξύ υλικών και πνευματικών αναγκών για τον εαυτό σας και την οικογένειά σας. Θυμηθήτε τη νουθεσία του Παύλου στον Τιμόθεο εναντίον της φιλαργυρίας: «Ταύτα φεύγε· ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης . . . Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν· να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν δια το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.» Αυτή είναι καλή συμβουλή, διότι ασφαλώς το χρήμα δεν μπορεί να αγοράση την εύνοια του Θεού και την ευλογία της αιωνίου ζωής.—1 Τιμ. 6:11, 12, 17-19.

24. Ποια προειδοποίησι δίνει ο Ιεζεκιήλ;

²⁴ Μην απατάσθε με τα φαινομενικά πλεονεκτήματα του πλούτου για το παρόν, διότι δεν είναι μακριά ο καιρός που η προφητεία του Ιεζεκιήλ 7:19, 27 (ΜΝΚ) θα εκπληρωθή: «Το αργύριον αυτών θέλουσι ρίψει εις τας οδούς, και το χρυσίον αυτών θέλει είσθαι ως ακαθαρσία· το αργύριον αυτών και το χρυσίον αυτών δεν θέλουσι δυνηθή να λυτρώσωσιν αυτούς εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά. . . . και θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά.» Όχι, το χρήμα δεν μπορεί ν’ αγοράση την προστασία του Θεού στην ερχόμενη καταστροφή του Αρμαγεδδώνος.

25. Πώς μπορούμε ν’ αποταμιεύσωμε θησαυρούς στον ουρανό;

²⁵ Ας δείξωμε ότι θέτομε τα πνευματικά πλούτη πρώτα, με τους λόγους μας και με τις πράξεις μας, απολαμβάνοντας πλήρως τις πολλές προμήθειες που έκαμε ο Ιεχωβά, τις συναθροίσεις, την υπηρεσία και την καλή αδελφική συναναστροφή. Αν κάνωμε αυτά τα πράγματα, αποταμιεύοντας για τον εαυτό μας «θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν», θα μπορέσωμε ν’ απολαύσωμε εκείνα τα πράγματα που είναι μεγίστης αξίας, τις προσδοκίες διαρκούς ζωής με υγεία στον νέο κόσμο, ειρήνη και υπηρεσία με τους αδελφούς μας, και την εύνοια του Ιεχωβά. Κάμετε πρώτα στη ζωή σας τα συμφέροντα της Βασιλείας, και όχι τον προσωρινό πλούτο του παλαιού κόσμου που πρόκειται γρήγορα να παρέλθη. Να εύρετε τα αληθινά πνευματικά πλούτη βασισμένα στην ακριβή Γραφική γνώσι, που μπορεί να μεταμορφώση τη ζωή σας και να δώση σκοπό σ’ αυτήν. Μην υποκινείσθε από την αγάπη του χρήματος, αλλ’ από την αγάπη του Ιεχωβά του Δημιουργού μας. Επειδή όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας.»—Ματθ. 6:19-21.

Οικοδομώντας μια Ευτυχισμένη Οικογένεια

 1. (α) Γιατί ο οικογενειακός κύκλος είναι η βασική μονάς της ανθρωπίνης κοινωνίας; (β) Ποιες ισχυρές δυνάμεις είναι σε ενέργεια και απειλούν την ύπαρξι του οικογενειακού κύκλου;

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ εχαρακτηρίσθη από ειδικούς και μη ειδικούς εξίσου ως η βασική μονάς της ανθρωπίνης κοινωνίας. Από οικογένειες προέρχονται χωριά, κωμοπόλεις, πόλεις, πολιτείες ή επαρχίες και τέλος ολόκληρα έθνη. Αναγνωρίζεται γενικά ότι καλές οικογένειες κάνουν καλές κοινότητες, και όμως η οικογένεια βρίσκεται κάτω από πίεσι όπως ποτέ προηγουμένως και εκ των έσω και εκ των έξω. Ισχυρές δυνάμεις είναι σε ενέργεια και απειλούν την ίδια την ύπαρξι της οικογενειακής ζωής. Η βιομηχανική επανάστασις, η έγερσις του εθνικισμού, η κραυγή για ανεξαρτησία, νέες απόψεις για το φύλον και τη ζωή, έλαβαν όλα τον φόρο τους εις βάρος του οικογενειακού κύκλου. Αυτός ο κύκλος φαίνεται ότι συνετρίβη σχεδόν ως το θεμέλιο της ανθρωπίνης κοινωνίας.

 2. Περιγράψτε συνθήκες στους αρχαίους οικογενειακούς κύκλους.

² Στην αρχαία ανθρωπότητα η γεωργία ήταν ο κύριος τρόπος ζωής. Ο πατέρας ήταν κεφαλή και άρχων της οικογενείας του. Αυστηρή υπακοή ήταν ο πρώτος κανών του οίκου. Οι οικογένειες ανεπτύσσοντο μαζί, ζούσαν μαζί, ειργάζοντο μαζί και πολεμούσαν μαζί. Το σπίτι ήταν το κέντρον της θρησκευτικής εκπαιδεύσεως. Το διαζύγιο ήταν απεχθές. Εκείνοι που ελάμβαναν διαζύγιο εθεωρείτο ότι παρέβαιναν τον νόμον του Θεού. Ενώ κανένα από αυτά τα πράγματα δεν εξηφανίσθη εντελώς από την οικογενειακή ζωή, η συνδυασμένη των επιρροή δεν είναι η ίδια. Οι καιροί άλλαξαν. Μερικοί πιστεύουν ότι ο οικογενειακός κύκλος είναι στο δρόμο της φθοράς του.

 3. Ποιοι παράγοντες, όπως πιστεύουν μερικές αυθεντίες, συνέβαλαν στην πτώσι αρχαιοτέρων πολιτισμών;

³ Πολλοί ιστορικοί συμφωνούν ότι ο πρώτος παράγων στην πτώσι του Ελληνικού και του Ρωμαϊκού πολιτισμού ήταν η παρακμή και κατάπτωσις του οικογενειακού κύκλου. Επιπρόσθετα, ένας διακεκριμένος κοινωνιολόγος του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ τελευταίως έγραψε: «Η ανηθικότης συνέβαλε στην καταστροφή πολλών μεγάλων εθνών στους περασμένους αιώνες. Σήμερα απειλεί ακόμη και τις Ηνωμένες Πολιτείες . . . Πολλοί επιστήμονες διερωτώνται ήδη αν υπάρχη σχέσις ή όχι μεταξύ της επισφαλούς καταστάσεως της σεξουαλικής μας ηθικής και της υψώσεως της αναλογίας του εγκλήματος, της αυτοκτονίας, της νεανικής εγκληματικότητος και της παραφροσύνης.» Υπό το φως αυτών των παρατηρήσεων, τι χρειάζεται για να σωθή ο οικογενειακός κύκλος και ν’ αποκατασταθή στο κατάλληλο θεμέλιο του ως η βασική μονάς της ανθρωπίνης κοινωνίας; Ουσιωδώς, πώς μπορεί η ευτυχία να επιτευχθή σ’ αυτή τη θεμελιώδη μονάδα; Επίσης, πώς μπορεί να ορισθή μια οικογένεια, και για ποια αιτία ο οικογενειακός κύκλος φέρθηκε σε υπαρξι;

 4. Πώς μπορεί να ορισθή ο όρος «οικογένεια»;

⁴ Η οικογένεια περιεγράφη ως «ομάς στενά σχετιζομένων ατόμων ή ομάδων, ή ομάς που περιλαμβάνει αμέσους συγγενείς, ειδικά ομάς που αποτελείται από γονείς και τέκνα». Ένας άλλος ορισμός είναι, «Μια επίδημη ένωσις εγκαθιδρυμένη σύμφωνα με έθιμον και νόμον που συνδέει αυστηρά τα άτομα τα ενωμένα με γάμον, τα τέκνα των εκ γεννήσεως και υιοθεσίας και όλα τα άλλα άτομα στον ίδιον οίκον με γενικώς αναγνωριζόμενα και επιβαλλόμενα δικαιώματα και καθήκοντα.» Τα τέκνα αποτελούν συνήθως μια σπουδαία όψι της οικογενειακής μονάδος.

 5. (α) Δείξτε πώς ήλθε σε ύπαρξι ο πρώτος ανθρώπινος οικογενειακός κύκλος. (β) Τι είναι ευτυχία, και πώς είναι ουσιώδης στον Χριστιανικό οικογενειακό κύκλο;

⁵ Από την αρχή ακόμη ο Ιεχωβά Θεός σαφώς εσκόπευε για τον Αδάμ να είναι ένας πιστός άνδρας με οικογένεια. Η αφήγησις της Γενέσεως λέγει: «Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γέν. 1:28) Με αυτή τη θεία εντολή είναι φανερό ότι ο θεμελιώδης σκοπός του γάμου καθωρίσθη ως η τεκνογονία, το να φερθή σε ύπαρξι ο πλήρης οικογενειακός κύκλος. Επί πλέον, επειδή τα τέκνα αυτά, που παρήχθησαν από την ένωσι του γάμου, θα μπορούσαν να διδαχθούν να λατρεύουν τον Θεό και να δίνουν αίνο σ’ αυτόν ως τον Δημιουργό των, πράγμα που ο Θεός επιθυμεί και απαιτεί, μπορούμε να δούμε γιατί υπήρχε πρόθεσις αρχικά να ζη ο άνθρωπος σε μια οικογενειακή μονάδα με ευτυχία. (Έξοδ. 20:5) Αλλά τι είναι ευτυχία; Η ευτυχία ορίζεται ως κατάστασις ευεξίας και ευχάριστης ικανοποιήσεως. Σ’ αυτή την ευχάριστη ατμόσφαιρα η οικογενειακή ζωή θα συντελούσε σε ικανοποίησι, ασφάλεια και αίνο στον Θεό.

 6. Σύμφωνα με τι είναι διαμορφωμένος ο ανθρώπινος οικογενειακός κύκλος;

⁶ Επί πλέον, είναι υποβοηθητικό να κατανοήσωμε ότι, με μια εικονική έκφρασι, ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος χαρακτηρίζεται ως σύζυγος, η κεφαλή του παγκοσμίου οικογενειακού του κύκλου. Η σύζυγός του, η μητέρα της μεγάλης του οικογενείας, είναι η μητέρα όλων σ’ αυτή την παγκόσμια οργάνωσι, και τα τέκνα είναι οι νομοταγείς του υπήκοοι μιας τέτοιας ενώσεως. Ο Ησαΐας λέγει: «Ο ανήρ σου είναι ο Ποιητής σου· το όνομα αυτού είναι, ο Ιεχωβά των δυνάμεων και ο Λυτρωτής σου είναι ο Άγιος του Ισραήλ· αυτός θέλει ονομασθή, ο Θεός πάσης της γης.» (Ησ. 54:5, ΜΝΚ) Ο ανθρώπινος οικογενειακός κύκλος, διαμορφωμένος σύμφωνα με μια τέτοια υψηλή και επιτυχή διάταξι στον ουρανό, είναι κατ’ ουσίαν βεβαιωμένος για ευτυχία αρκεί μόνο ν’ ακολουθούμε τις αρχές που διέπουν την οικογενειακή ζωή, οι οποίες αρχές περιεγράφησαν από τον Ιεχωβά στον λόγον του, τη Γραφή.

 7. (α) Ποια διπλή ευθύνη έχει για την οικογένειά του ένας Χριστιανός ποτέρας; (β) Πώς θα θεωρή ένας καλός πατέρας τον οικογενειακό του κύκλο;

⁷ Αφού ο μεγάλος Σύζυγος και Δημιουργός, ο Ιεχωβά, βαστάζει το φορτίο της ευθύνης στην οικογένειά του, είναι απλώς λογικό να ζητήσωμε ένα τέτοιο παράδειγμα ηγεσίας και στον ανθρώπινο πατέρα. Τι, όμως, βλέπομε σήμερα; Ο Δρ Τζων Ι. Καίην, διευθυντής του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Νοτρ Νταμ, εδήλωσε ότι σήμερα «η απασχόλησις του πατέρα είναι σχεδόν εξίσου αχρηστευμένη, όσο ενός κατασκευαστού ιπποσκευών ή ενός σιδηρουργού». Εν τούτοις, εδώ είναι το εναρκτήριο σημείο για ευτυχείς οικογενειακούς κύκλους, διότι η ευθύνη του πατέρα είναι διπλή: να προνοή για την οικογένειά του και πνευματικώς και υλικώς. Αυτό θα θέλη να το πράττη με αγάπη. (1 Κορ. 13:4-7) Γιατί; Επειδή η αγάπη δεν είναι ούτε σκληρή ούτε δικτατορική, αλλά δεν είναι, βέβαια, ούτε αισθηματική. Ένας καλός πατέρας αναγνωρίζει ότι ο οικογενειακός κύκλος είναι σαν μια λεπτή μηχανή με μέρη που εργάζονται με οικειότητα μαζί. Χωρίς λάδι θα υπήρχε φθορά και τριβή. Έτσι ο φρόνιμος πατέρας θα λάβη την ηγεσία στο να προμηθεύη το λάδι της αγάπης, που μαλακώνει τη ζωηρή εκδήλωσι της παρεξηγήσεως και των διαφωνιών και κρατεί τα οικογενειακά συμφέροντα κατάλληλα ισορροπημένα. Αλλά πώς καταδεικνύεται πραγματικά αυτή η αγάπη; Καλύτερα με το παράδειγμα, διότι οι πράξεις μιλούν δυνατώτερα από τα λόγια. Ίσως το άριστο παράδειγμα είναι όταν ο πατέρας καταδεικνύη έντονο ενδιαφέρον να είναι η οικογένεια του μια ευτυχισμένη οικογένεια υμνητών του Θεού. Σχετικά μπορούμε να πούμε ότι οι ευτυχισμένες οικογένειες δεν υπάρχουν απλώς κατά τύχην—σχεδιάζονται και οικοδομούνται σύμφωνα με λεπτομερείς ειδικούς όρους.

 8. (α) Τι τονίζουν ερευνητικές μελέτες ως σπουδαίον παράγοντα επιτυχίας στον γάμο; (β) Πώς και ο Μωυσής και ο απόστολος Παύλος υπεγράμμισαν την ευθύνη των γονέων εν σχέσει με τη θρησκευτική εκπαίδευσι των τέκνων;

⁸ Είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι, σύμφωνα με ερευνητικές μελέτες, τα γεγονότα δείχνουν ότι γενικά στον πολιτισμό μας η παρουσία μιας θρησκευτικής πίστεως συνδέεται με περισσότερο ευνοϊκές ευκαιρίες για συζυγική ευτυχία. Ένας ερευνητής, αναφέροντας στη μελέτη του για τους ευτυχισμένους και δυστυχισμένους νυμφευμένους ανθρώπους, λέγει: «Δυσμενείς διαθέσεις προς τη θρησκεία χαρακτηρίζουν τους περισσοτέρους από τους δυστυχείς ανθρώπους. Οι ευτυχείς νυμφευμένοι άνθρωποι αποτελούν μια διακεκριμένη πλειονότητα μεταξύ εκείνων . . . που πιστεύουν ότι είναι ουσιώδες τα τέκνα να έχουν θρησκευτική εκπαίδευσι.» Για πολλούς γονείς, όμως, αυτό σημαίνει αποστολή των τέκνων των σ’ ένα Κυριακό σχολείο ή σε μια εκκλησιαστική λειτουργία καθ’ ον χρόνον αυτοί ίσως παραμένουν στο σπίτι. Είναι μήπως αυτό εκείνο που διδάσκει η Γραφή; Αντιθέτως, η εντολή του Ιεχωβά εκτίθεται στο Δευτερονόμιο 6:6, 7: «Και ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Επομένως η ευθύνη των γονέων είναι θεία εντολή όταν αφορά τη θρησκευτική εκπαίδευσι από τον λόγον του Θεού. Για να υπογραμμισθή αυτή η αρχή, σημειώστε τι έγραφε ο απόστολος Παύλος: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον, “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν· “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης.” Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.»—Εφεσ. 6:1-4, ΜΝΚ.

 9. Ποια καλή συνήθεια πρέπει να διαμορφώσουν οι Χριστιανοί γονείς, και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθή διδασκαλία εκεί;

⁹ Μια καλή συνήθεια που πρέπει να διαμορφώσουν οι Χριστιανοί γονείς είναι η εξέτασις ενός Γραφικού εδαφίου κάθε μέρα. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά συγκατατίθενται σ’ αυτή την ιδέα διαβάζοντας το εδάφιο και τα σχόλια που δίδονται για κάθε μέρα στο Βιβλίο του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μερικοί γονείς φρονούν ότι αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια που μπορεί να παραβλεφθή· εν τούτοις, οι καλοί γονείς, σαν καλοί αρχιτέκτονες, δεν μπορούν να παραβλέψουν τις λεπτομέρειες. Προσοχή ακόμη και στις πιο μικρές λεπτομέρειες είναι εκείνη που παράγει ποιότητα, και δεν θέλετε μήπως τα τέκνα σας ν’ αποδίδουν αίνο υψίστης ποιότητας στον Ιεχωβά; Αν δεν είναι δυνατόν να εξετάζετε αυτή την ημερήσια Γραφική ύλη το πρωί ως οικογενειακή ομάς, ίσως μπορεί να διατίθεται χρόνος στο βραδινό φαγητό. Ενθαρρύνετε τα τέκνα να διαβάζουν το εδάφιο και τα σχόλια κάθε μέρα. Να έχετε ένα πρόχειρο λεξικό και παρακινείτε τα να προστρέχουν σ’ αυτό για να εξακριβώνουν τη σημασία των αγνώστων λέξεων. Υποβάλλετε με τη σειρά ερωτήσεις που είναι απλές και στο σημείο. Διδάξτε τον καθένα να δίνη ένα βραχύ σχόλιο· και έπειτα ο πατέρας μπορεί να δώση μια ενδιαφέρουσα περίληψι, περιλαμβάνοντας κατάλληλη συμβουλή για την εποικοδόμησι του οικογενειακού του κύκλου από μια πνευματική άποψι. Αν έτσι εξετάζεται το καθημερινό Γραφικό εδάφιο, θ’ αποβλέπουν όλοι σ’ αυτό εκ των προτέρων και θα είναι μια αναψυκτική περίοδος εκπαιδεύσεως κάθε μέρα.

10. (α) Γιατί πρέπει να ενθαρρύνεται συστηματική Γραφική μελέτη σε μια πολύ τρυφερή ηλικία; (β) Τι διευκρινίζει γιατί πρέπει να διδάσκεται στα τέκνα η αυτοπεποίθησις και η πρωτοβουλία από μια πρώιμη ηλικία;

¹⁰ Επιπρόσθετα, ένα ουσιώδες μέρος της ευθύνης ενός Χριστιανού πατέρα είναι να προνοή για μια τακτική περίοδο συστηματικής Γραφικής μελέτης με την οικογένειά του. Τα νεανικά χρόνια είναι διαπλαστικά χρόνια. Μερικοί γονείς μπορεί να εκπλήττωνται για την πρώιμη ηλικία στην οποία τα τέκνα των γίνονται άγρυπνα για νέα πράγματα και νέο περιβάλλον. Σε πολύ τρυφερή ηλικία η αυτοπεποίθησις και η πρωτοβουλία μπορούν να διδαχθούν στα τέκνα. Πολλοί γονείς, ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν το πρώτο τους παιδί, δεν κατανοούν σε πόσο πρώιμη ηλικία μπορεί να εμφανισθή η παρόρμησις του παιδιού για ανεξαρτησία. Παραδείγματος χάριν: Η μητέρα ενός βρέφους εννέα μηνών επάλευε την ώρα του γεύματος με το βρέφος στην ψηλή του καρέκλα. Κάθε φορά που του προσέφερε τροφή μ’ ένα κουτάλι, αυτό κουνούσε το χέρι της και συχνά επετύγχανε να πετάξη είτε την τροφή είτε το κουτάλι στο πάτωμα. Η μητέρα έλεγε, «Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο άτακτο τελευταία. Είναι κάτι τρομερό όταν το ταΐζω.» Ένας φίλος είπε, «Γιατί δεν το αφήνετε να ταϊσθή μόνο του; Μπορεί να κουνά το κουτάλι επειδή θα ήθελε να το πιάση και να φάγη μόνο του αντί να σπρώχνετε εσείς μέσα του την τροφή.» Η μητέρα γρήγορα διεπίστωσε, παρά τις διαμαρτυρίες της, ότι το παιδί ετάιζε τον εαυτό του· χωρίς περισσότερο λέρωμα από εκείνο που εγίνετο όταν η μητέρα του προσπαθούσε να το ταΐση, και η μεγάλη του ικανοποίησις να μπορή να ενεργή μόνο του ανεξάρτητα, φαινόταν εύκολα στον ενθουσιασμό με τον οποίον υπεδέχετο την ώρα του φαγητού. Ναι, τα παιδιά είναι πολύ άγρυπνα από μια τρυφερή ηλικία και μπορούν να βοηθηθούν να μάθουν πολλά χρήσιμα και πρακτικά πράγματα.

11. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι τα τέκνα είναι ικανά να μάθουν πολλά από μια Γραφική μελέτη; Με ποια ωφέλεια στους γονείς; στα τέκνα;

¹¹ Μερικοί γονείς μπορεί να υποστηρίζουν ότι τα τέκνα των είναι πολύ νέα για να εννοήσουν πολλά από Γραφική μελέτη. Αλλ’ αν παιδιά τεσσάρων και πέντε ετών ηλικίας μπορούν να επαναλάβουν εμπορικές διαφημίσεις της τηλεοράσεως λέξιν προς λέξιν και μαθαίνουν συναρπαστικές φράσεις από ωρισμένα προγράμματα, ασφαλώς είναι ικανά να μάθουν Γραφικές αρχές. Ένα παιδί τεσσάρων ετών μπορεί ήδη να δείξη τις ογδόντα και πλέον εικονογραφίες του Βιβλικού εκπαιδευτικού βοηθήματος που εξεδόθη από την Εταιρία Σκοπιά, Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, και μπορεί να πη τι περιγράφεται από κάθε εικόνα ή ποια ιστορία συνδέεται με κάθε χαρακτήρα. Σκεφθήτε την εκπαίδευσι που λαμβάνει το παιδί αυτό και σκεφθήτε, επίσης, τα οφέλη που λαμβάνουν οι γονείς. Γιατί; Επειδή χρειάζεται επιμελής μελέτη της Γραφής από μέρους των για να προετοιμάσουν εποικοδομητικές μελέτες, με τα τέκνα των. Ποια μπορεί να είναι η έκβασις; Θυμηθήτε τι λέγει το Παροιμίαι 22:6: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.»

12. Γιατί πρέπει οι γονείς να ενδιαφέρωνται να δίδουν τα ορθά παραδείγματα σχετικά με τη λατρεία;

¹² Οι γονείς, επίσης, πρέπει να ενδιαφέρωνται για την τακτική ομαδική συνάθροισι της οικογενείας στο τοπικό μέρος λατρείας. Τα τέκνα γεννώνται μιμηταί. Γονείς, δίνετε στα τέκνα σας καλά παραδείγματα για να μιμηθούν; Ή περιμένετε τα τέκνα σας να πηγαίνουν στις συναθροίσεις, ενώ εσείς μένετε στο σπίτι βλέποντας τηλεόρασι ή κάνοντας μερικές μικροδουλειές γύρω στο σπίτι; Θυμηθήτε, επίσης, ότι αποτελεί ευθύνη σας να δίδετε ένα καλό παράδειγμα παρέχοντας σχόλια σ’ αυτές τις συναθροίσεις, έτσι ώστε τα τέκνα σας να μάθουν σε μικρή ηλικία ότι αυτό δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά και ό,τι αναμένεται να πράττουν.—Εβρ. 10:24, 25.

13. (α) Πόσο ζωτικό είναι να δίδομε επαρκή φροντίδα και προσοχή στην οικογένειά μας; (β) Ποια εδάφια, αποδεικνύουν ότι η σωτηρία της οικογενείας πρέπει να συγκεντρώνη μεγαλύτερο ενδιαφέρον των γονέων;

¹³ Και όταν πρόκειται για εκπαίδευσι νεαρών τέκνων και κατεύθυνσί των στην οδό της σωτηρίας, εδώ ίσως βρίσκεται η πιο μεγάλη δοκιμή της επιδεξιότητος των γονέων ως διδασκάλων. Ενώ πολλοί γονείς έχουν επιτυχία στην εκπαίδευσι άλλων, ποια αποτελέσματα έχετε με τα δικά σας τέκνα; Συχνά Χριστιανοί γονείς απορροφώνται τόσο στο να δείξουν την οδό της σωτηρίας στους άλλους, ώστε δεν δίδεται αρκετή φροντίδα και προσοχή στις οικογένειές των. Θυμηθήτε ότι η οδός της σωτηρίας αρχίζει στον οικογενειακό μας κύκλο. Η οικογενειακή φροντίδα και εκπαίδευσις είναι μια θεία αρχή. Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Ο Παύλος έγραψε περαιτέρω πάνω σ’ αυτό το ζήτημα; «Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου. Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (1 Τιμ. 5:8· 4:15, 16) Γονείς, θέλετε να «σώσετε» τα τέκνα σας; Τέκνα έτσι εκπαιδευμένα μπορούν να βοηθηθούν να εκπαιδεύσουν άλλους, όπως ακριβώς έγραψε ο Παύλος στον Τιμόθεο, στη 2 Τιμόθεον 2:1, 2: «Συ λοιπόν, τέκνον μου, ενδυναμού δια της χάριτος της εν Χριστώ Ιησού· και όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» Η εκπαίδευσις αυτή, αρχίζοντας στο οικογενειακό επίπεδο, θα επεκταθή και θα εξαπλωθή, παρέχοντας διαρκώς περισσοτέρους ικανούς διακόνους για τη διάδοσι τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας.—Ματθ. 24:14.

14. Πώς μπορούν τα τέκνα να εκπαιδεύονται στις θεμελιώδεις αρχές της Χριστιανικής διακονίας; Με ποιό αποτέλεσμα;

¹⁴ Από πείρα πολλοί γονείς έμαθαν ότι ο πιο καλός τρόπος να εκπαιδεύσουν τα τέκνα των στη Χριστιανική διακονία είναι να τα κάμουν ν’ αρχίσουν την από σπίτι σε σπίτι διανομή των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! (Πράξ. 20:20) Αυτό είναι ένα υγιές έργο, στο οποίο μπορούν εύκολα να ενασχοληθούν τα παιδιά και που γενικά παράγει καλά αποτελέσματα, καθιστώντας ικανούς ειλικρινείς ερευνητάς να μάθουν για τη βασιλεία του Θεού. Γονείς, βοηθείτε μήπως τα τέκνα σας να έχουν κατάλληλα λόγια για κάθε περιοδικό, ώστε οι παρουσιάσεις των να είναι και αποτελεσματικές και μεταδοτικές γνώσεως; Ναι, το να διδάσκη ο γονεύς τα τέκνα του είναι πρωταρχική του ευθύνη και αμφότεροι οι γονείς πρέπει να συμμετέχουν σ’ αυτήν πλήρως. Αυτή η διδασκαλία και εκπαίδευσις από μέρους των γονέων οδηγεί στην οικογενειακή ωριμότητα.—Εφεσ. 4:13, 14.

15. (α) Διευκρινίστε την ευθύνη των γονέων εν σχέσει με την εφαρμογή των Βιβλικών αρχών. (β) Πώς πρέπει να γίνεται η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις;

¹⁵ Εν τούτοις, είναι ένα πράγμα το να γνωρίζωμε κάποιες Βιβλικές αρχές, αλλά είναι ένα άλλο το να κατανοούμε πού και πώς να τις εφαρμόσωμε. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό στην περίπτωσι των τέκνων. Επομένως, συνετοί γονείς θα το αναγνωρίσουν αυτό και θα βοηθούν διαρκώς τα τέκνα των να κατανοήσουν τα διατί και τα διότι. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να λεχθή σ’ ένα παιδί να μην κλέπτη. Αυτό δεν σημαίνει πολλά σ’ ένα νεανία που δεν έχει αίσθησι δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και που βλέπει κάτι που το θέλει. Οι γονείς, λοιπόν, θα πρέπει να καθήσουν και με απλότητα να εξηγήσουν τι είναι κλοπή και ότι αυτή άρχισε με τον Σατανά και, επειδή δεν θέλομε να είμεθα όμοιοι μ’ αυτόν, ή να έχωμε το ίδιο με αυτόν τέλος, δεν θα κάμωμε τα πράγματα που πηγάζουν απ’ αυτόν. (Ησ. 14:12-15) Επίσης, όταν συμβαίνουν κακές πράξεις και πρέπει να γίνη πειθαρχική διαπαιδαγώγησις, αυτή πρέπει να γίνη με αγάπη και σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού. Μερικά παιδιά χρειάζονται μόνο ένα λόγο και εννοούν. Μερικά χρειάζονται σταθερώτερη πειθαρχική διαπαιδαγώγησι αρκετά χαμηλή και αρκετά σκληρή. Άλλα ακόμη θ’ ανταποκριθούν καλύτερα, αν αποστερηθούν από κάτι που αγαπούν πάρα πολύ. Οι συνετοί γονείς θα μάθουν ποιό φάρμακο ενεργεί καλύτερα και έπειτα θα το χειρισθούν στις κατάλληλες δόσεις και στις κατάλληλες ώρες.—Παροιμ. 23:13, 14.

16. (α) Πώς πρέπει οι γονείς ν’ αποβλέπουν στα λόγια του Παύλου στην 1 Κορινθίους 15:33; (β) Πώς μπορούν οι Χριστιανοί γονείς να οδηγούν επιτυχώς τα τέκνα των στα σχολικά χρόνια;

¹⁶ Ένα άλλο σημείο, που είναι άξιο εξετάσεως, είναι ότι βρισκόμαστε στον καιρό του τέλους, σύμφωνα με τη Γραφή. (2 Τιμ. 3:1-5) Για τούτο, οι συνετοί γονείς θα προσέξουν τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου στην 1 Κορινθίους 15:33: «Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί”.» Γονείς, φυλάξτε τα τέκνα σας από ακατάλληλες συναναστροφές και κακές σκέψεις. Όταν τα τέκνα αρχίζουν να πηγαίνουν στο σχολείο, πολλοί γονείς σημειώνουν μια αλλαγή στη σκέψι και στη διάθεσι των τέκνων των. Για μερικά γίνεται πιο δύσκολο το να τα διευθύνουν λόγω του περιβάλλοντος, στο οποίο τώρα βρίσκονται. Άλλα γίνονται τόσο απορροφημένα στη μελέτη, ώστε βρίσκουν λίγο μόνο χρόνο ή καθόλου για Γραφικές μελέτες, διακονική δράσι και οικογενειακές επιδιώξεις. Είναι καιρός για ισορροπημένη διεύθυνση από μέρους των γονέων. Τα σχολικά χρόνια μπορούν να είναι εποικοδομητικά χρόνια αλλά συγχρόνως, χωρίς κατάλληλη διαπαιδαγώγησι και καθοδηγία από τους γονείς, μπορούν να είναι δύσκολα χρόνια.

17. Πώς πρέπει να θεωρήται από τους γονείς και τα τέκνα η έξω από το πρόγραμμα των μαθημάτων δράσις;

¹⁷ Παραδείγματος χάριν, ένα σημείο, στο οποίο πάρα πολλά τέκνα χρειάζονται καθοδηγία, είναι το ζήτημα της έξω από το πρόγραμμα των μαθημάτων δράσεως. Αθλήματα και άλλη δράσις μπορεί να καταναλίσκουν χρόνον και να κάνουν τη σκέψι ενός παιδιού να βρίσκεται έξω από ισορροπία. Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Και γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν. Διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης. Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος. Επειδή δια τούτο και κοπιάζομεν και ονειδιζόμεθα, διότι ελπίζομεν εις τον ζώντα Θεόν, όστις είναι ο Σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα των πιστών.» (1 Τιμ. 4:7-10) Συνεπώς, οι Χριστιανοί γονείς θα βοηθούν πάντοτε τα τέκνα των να βλέπουν το σχολείο στην κατάλληλη προοπτική του, δηλαδή, ως μέσον αποκτήσεως της αναγκαίας εκπαιδεύσεως. Τα τέκνα στην κοινωνία Νέου Κόσμου παρατηρούνται ως παραδείγματα και πρέπει ν’ αγωνίζωνται να παρουσιάζουν καλά, υγιεινά σχολικά πρότυπα, διότι τούτο αποτελεί, αυτό καθ’ εαυτό, έπαινο και μαρτυρία. Η διαγωγή των, επίσης, πρέπει να φρουρήται ζηλότυπα, για να μη φερθή όνειδος στο όνομα και στην οργάνωσι του Ιεχωβά.

18. Τι είναι αναψυχή, και πώς μπορεί να υιοθετηθή στον οικογενειακό κύκλο μια ισορροπημένη άποψις αναψυχής;

¹⁸ Σ’ αυτό το σημείο θα ήταν καλά να εξετάσωμε το θέμα της αναψυχής. Τι είναι αναψυχή και ποιες μορφές μπορεί να λάβη; Η αναψυχή γενικά ορίζεται ως δροσισμός ή αναζωογόνησις της δυνάμεως και των πνευμάτων έπειτα από κόπο· ψυχαγωγία ή ένας τρόπος ψυχαγωγίας. Βασικά σημαίνει αλλαγή βήματος, και η αναψυχή φαίνεται να είναι ένας ζωτικός παράγων για ισορροπημένη ζωή. Ποια ακριβώς μορφή πρέπει να λάβη η αναψυχή, θα έπρεπε να το αποφασίση ο Χριστιανός σε αρμονία με τη φωτισμένη, του συνείδησι. (2 Κορ. 1:12) Συμμετοχή σε παιγνίδια του ενός ή του άλλου είδους θα ήταν αναψυχή για μερικούς. Άλλοι φρονούν ότι τα διάβασμα, ο περίπατος ή η πεζοπορία μέσα από τα δάση ή ίσως ακόμη μια προσφιλής ενασχόλησις θα ήσαν ευπρόσδεκτα. Το κύριο ζήτημα είναι να μην αφήνωμε την αναψυχή να γίνη ο μέγιστος παράγων στη ζωή, αλλά, μάλλον, πρέπει αυτή να προσαρμόζεται στη θέσι της, με τονισμό του πιο σπουδαίου πράγματος, δηλαδή, του κηρύγματος τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας. Εν τούτοις, είναι ζωτικό οι γονείς να δαπανούν λίγον χρόνον με τα παιδιά των σε αναψυκτική δράσι· και σχετικά έχει λεχθή, «Σπάνια οποιοδήποτε αγόρι θα ήταν ένα παιδί-πρόβλημα, αν ο πατέρας του το έπαιρνε από καιρό σε καιρό μαζί του στο ψάρεμα για να κρατή το κουτί με τα δολώματα. Άσχετα με τη μορφή που λαμβάνει η αναψυχή, εφόσον είναι υγιεινή και δεν παραβιάζει τις Χριστιανικές αρχές, τα καλά της αποτελέσματα θα εκτιμηθούν από ισορροπημένους Χριστιανούς.

19. (α) Εν σχέσει με τι πρέπει οι γονείς να ενισχύουν τα τέκνα των; Διευκρινίστε. (β) Πώς ο Παύλος έδειξε ότι οι Χριστιανοί θα υπέφεραν;

¹⁹ Ένας άλλος παράγων, που πρέπει οι Χριστιανοί γονείς να εξετάσουν προσεκτικά, είναι ότι η νεότης πρέπει να ενισχύεται όταν περιγελάται από άλλους. Τα παιδιά, περισσότερο ακόμη και από τους ενηλίκους, θέλουν να σκέπτωνται οι άλλοι ευμενώς γι’ αυτά. Μερικά παιδιά έγιναν γνωστά ότι κλέπτουν για να έχουν απλώς αρκετά χρήματα για να ντυθούν καλύτερα και να πηγαίνουν σε διάφορα μέρη με τους φίλους των. Άλλα παιδιά το βρίσκουν δύσκολο ν’ αντισταθούν στις πιέσεις που εξασκούνται λόγω της στάσεώς των σε ωρισμένα ζητήματα. Σχετικά με τούτο, πρέπει να εξηγηθή υπομονητικά και στοργικά ότι ο Χριστιανικός τρόπος ζωής είναι ανώτερος και ακολουθεί τον κανόνα που ετέθη από τον Ιησού Χριστό. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος είπε: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» Τα Χριστιανικά τέκνα, επομένως, μπορεί να υποφέρουν ή να υπάρχη κακή ιδέα γι’ αυτά, επειδή δεν παρευρίσκονται στα έξαλλα «πάρτυ», δεν χτενίζονται μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, δεν συμμορφώνονται με ωρισμένους τύπους ενδυμασίας και δεν περιφέρονται για κλοπές. Είναι μήπως εσφαλμένο να υπάρχη μια τέτοια κακή ιδέα γι’ αυτά; Όχι! Ο έπαινος από τον Ιεχωβά είναι καλύτερος από τη δημοτικότητα, και η αρετή πρέπει να είναι πιο επιθυμητή από τη φαυλότητα.—2 Τιμ. 3:12.

20. Ποια Γραφική συμβουλή δίδεται για την αποφυγή κακής συναστροφής;

²⁰ Επίσης, μήπως είναι εσφαλμένο οι γονείς να δίνουν ευθεία αλλά στοργική συμβουλή στα τέκνα των τονίζοντας την παγίδα του να πηγαίνουν σε «ραντεβού» και με άλλους τρόπους να έχουν συντροφιά με πρόσωπα που δεν ανήκουν στην πίστι των; Όχι! Οι συνετοί γονείς θα εφαρμόζουν τι διατάσσει ο Ιεχωβά, στο Δευτερονόμιο 7:3: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου.» Ο απόστολος Παύλος, επίσης, εδήλωσε: «Μόνον να γίνηται τούτο [ο γάμος] εν Κυρίω.» (1 Κορ. 7:39) Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψη αυτή τη θεία εντολή και να περιμένη να έχη την ευαρέσκεια του Ιεχωβά. Γονείς, έχετε βαριά ευθύνη να οδηγήτε τα τέκνα σας στο σωστό δρόμο, αποβλέποντας σε γάμο που είναι και έντιμος και Γραφικώς υγιής.

21. Γιατί η Χριστιανική εκκλησία μπορεί ορθώς να αναμένη καλά παραδείγματα από Χριστιανούς πατέρες;

²¹ Επίσης, ο Παύλος, δίνοντας σχόλια για τους Χριστιανούς πατέρες που θα είχαν τα προσόντα να είναι επίσκοποι και διακονικοί βοηθοί, έγραψε στον Τιμόθεο: Πρέπει να είναι άνθρωπος «κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος (διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πώς θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;)» (1 Τιμ. 3:1-7) Επομένως, η Χριστιανική εκκλησία μπορεί ορθώς να αναμένη καλά οικογενειακά παραδείγματα από επισκόπους και διακονικούς βοηθούς. Οι Χριστιανοί πατέρες που αποτυγχάνουν να παράσχουν τέτοια παραδείγματα, θα ήταν δύσκολο να αναμένεται ότι θα διατηρηθούν σε θέσεις εποπτείας.

Ο Ρόλος της Συζύγου και των Τέκνων σε μια Ευτυχισμένη Οικογένεια

 1. Πώς μπορεί η Χριστιανή σύζυγος να συμβάλη πολύ στην ευτυχία του οικογενειακού κύκλου;

ΠΟΙΟΣ συνεργάζεται τόσο στενά με τον αρχηγό της οικογενείας για να κάμη τον οικογενειακό κύκλο μια ευτυχισμένη διάταξι; Ποιος συμμερίζεται αυτή την ευθύνη και το προνόμιο; Ο Σολομών ήταν εκείνος που είπε: «Όστις εύρηκε γυναίκα, εύρηκεν αγαθόν.» (Παροιμ. 18:22) Πόσο αληθινά είναι τα λόγια αυτά! Πολύ συχνά στο βάθος και ίσως ακόμη απαρατήρητη βρίσκεται η καλή σύζυγος που είναι μεγάλη πηγή εμπνεύσεως για τον αρχηγό της οικογενείας που σημειώνει επιτυχίες. Πόσο ακριβώς μεγάλη μπορεί να είναι η συνεισφορά της συζύγου στην ευτυχία του οικογενειακού κύκλου; Ενώ έχομε ήδη εξετάσει τον ρόλο των γονέων σε κάποια έκτασι, ιδού μερικά πρόσθετα σημεία για τις συζύγους για σχετική εξέτασι. Πρώτ’ απ’ όλα, οι σύζυγοι—άνδρας και γυναίκα—πρέπει να εργάζωνται σαν ένας, να σκέπτωνται σαν ένας, και έτσι να παρουσιάζουν έναν ακατανίκητο συνδυασμό. Αυτή είναι Θεία διάταξις. (Ματθ. 19:5) Μια καλή σύζυγος ενεργεί ως συμπλήρωμα του συζύγου της και θα συμφωνή με τις αποφάσεις του, εξ άλλου δε ο καλός σύζυγος θα θέλη να συμβουλεύεται τη σύζυγό του σε οικογενειακά ζητήματα, για να μπορή να επικρατή ειρήνη και αρμονία.

 2. Τι είναι ζωτικό για να διατηρηθή ο οικογενειακός κύκλος μια ισορροπημένη διάταξις;

² Ο απόστολος Παύλος σχολιάζει αυτή τη θαυμαστή διάταξι για τους δύο πρωτίστους στον οικογενειακό κύκλο, όταν λέγη: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα.» (Εφεσ. 5:22-24) Αυτή είναι μια ισορροπημένη διάταξις, και μόνο όταν βγαίνη από την ισορροπία θα υπάρχη δυστυχία και έλλειψις επιτυχίας. Παραδείγματος χάριν, σημειώστε τη συμβουλή του εδαφίου 22, ότι οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσωνται στους συζύγους των ως εις τον Κύριον επειδή ο ανήρ είναι η κεφαλή της γυναικός του. Η αρχή αυτή πρέπει να κυβερνά την άποψι μιας γυναικός για τον σύζυγό της όταν πρόκειται για οικογενειακές αποφάσεις.

 3. Πώς μπορεί να εξασθενήση σημαντικά η θέσις του ανδρός στον οικογενειακό κύκλο;

³ Σχετικά με τούτο, αν ο άνδρας και η γυναίκα συζητούν μπροστά στα παιδιά, για το ποιος πρέπει να λαβαίνη αποφάσεις και να διευθύνη τα πράγματα, αυτό θα εξασθενίση ασφαλώς τη διάρθρωσι του οικογενειακού κύκλου. Η θέσις του ανδρός θα εξασθενήση ως το σημείο που τα

Πού Συνέβη Αυτό;

Γεγονότα της Ζωής του Ιησού Χριστού

Συμπληρώστε τα κενά με την ακριβέστερη δυνατήν απάντησι, χρησιμοποιώντας ονόματα του χάρτου.

 1. Ο Ιησούς Χριστός εγεννήθη στη ---------

 2. Λόγω της οργής του Ηρώδου μετεφέρθη ως βρέφος στην ---------

 3. Ανετράφη στη ---------

 4. Εβαπτίσθη στον ---------

 5. Εξετέλεσε το πρώτο του θαύμα, μεταβάλλοντας το νερό σε κρασί, στην ---------

 6. Περπάτησε επί των υδάτων της ---------

 7. Στην --------- έφερε το άγγελμα της σωτηρίας στον τελώνη Ζακχαίο.

 8. Εκήρυξε και εξετέλεσε τόσο πολλά θαύματα στην --------- ώστε έφθασε να ονομάζεται «πόλις του».

 9. Στη --------- ανέστησε τον νεκρόν, τον μονογενή γυιό μιας χήρας.

10. Στις περιοχές της --------- εξέβαλε ένα δαιμόνιο από την θυγατέρα μιας Ελληνίδος.

11. Στην --------- απήγγειλε ουαί εναντίον των γραμματέων και Φαρισαίων επτά φορές, για τις υποκριτικές και θρησκευτικές των συνήθειες.

12. Αν και κουρασμένος από ένα ταξίδι, έλαβε την ευκαιρία να κηρύξη στη Σαμαρείτιδα στο φρέαρ της ---------

13. Ανέστησε τον Λάζαρο στη ---------

14. Στο --------- επρόφερε τη μεγάλη του προφητεία για τις έσχατες μέρες και το τέλος του κόσμου.

15. Πέθανε πάνω στον σταυρόν του μαρτυρίου στον ---------

(Απαντήσεις στη σελίδα 444)

ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΑΥΤΟ;

Απαντήσεις στο πρόβλημα της σελίδος 439

 1. Βηθλεέμ (Ματθ. 2:2)·

 2. Αίγυπτο (Ματθ. 2:13-15)·

 3. Ναζαρέτ (Λουκ. 4:16)·

 4. Ιορδάνη Ποταμό (Ματθ. 3:13)·

 5. Κανά (Ιωάν. 2:1-11)·

 6. Θαλάσσης της Γαλιλαίας (Ιωάν. 6:1, 16-21)·

 7. Ιεριχώ (Λουκ. 19:1-10)·

 8. Καπερναούμ (Ματθ. 9:1· Μάρκ. 2:1)·

 9. Ναΐν (Λουκ. 7:11-17)·

10. Τύρου (Μάρκ. 7:24-30)·

11. Ιερουσαλήμ (Ματθ. 21:1, 18· 23:1-39· Μάρκ. 11:27· 12:38-41)·

12. Συχάρ (Ιωάν. 4:5-42)·

13. Βηθανία (Ιωάν. 11:1-44)·

14. Όρος των Ελαιών (Ματθ. 24:3-51)·

15. Γολγοθά ή Κρανίου Τόπον (Ιωάν. 19:17, 18).

[Χάρτης στη σελίδα 439]

(For fully formatted text, see publication)

Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Μεσόγειος Θάλασσα

Όρ. Αερμών

Τύρος

Καπερναούμ

Κανά

Όρ. Κάρμηλον

Θάλασσα της Γαλιλαίας

Ναζαρέτ

Όρ. Θαβώρ

Ναΐν

Σαμάρεια

Συχάρ

Ιορδάνης Ποταμός

Ιόππη

Βαιθήλ

Ιεριχώ

Γολγοθάς

Όρ. Των Ελαιών

Ιερουσαλήμ

Βηθανία

Βηθλεέμ

Νεκρά Θάλασσα

Γάζα

Χεβρών

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Ένα Βλέμμα στον Μορμονισμό

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ Εκκλησία των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας πολύ απέχει από το να είναι μια ασήμαντη θρησκευτική οργάνωσις. Έχοντας στο 1960 περισσότερα από ενάμισυ εκατομμύριο μέλη, είναι πράγματι αρκετά μεγάλη για να καταστήση την παρουσία της αισθητή στον σύγχρονο αυτόν κόσμο. Η ένζηλος δράσις 6.000 ολοχρονίων ιεραποστόλων και περισσοτέρων από 7.000 ημιχρονίων ιεραποστόλων έχει φέρει τον Μορμονισμό σ’ επαφή με ανθρώπους πολλών χωρών, οι οποίοι σχεδόν τίποτα δεν γνωρίζουν γι’ αυτόν. Προς όφελός των, ας ρίξωμε από κοντά ένα βλέμμα σ’ αυτόν.

Οι Μορμόνοι, ισχυριζόμενοι ότι αποτελούν μια σαφώς διακρινόμενη διαφορετική θρησκευτική οργάνωσι, αποκρούουν έντονα οποιαδήποτε σχέσι με τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό. Ο ιδρυτής των, Ιωσήφ Σμιθ, είχε πεισθή ότι δεν υπήρχε αλήθεια ούτε στη μία ούτε στην άλλη απ’ αυτές τις μεγάλες θρησκευτικές διαιρέσεις του «Χριστιανικού κόσμου». Οι Μορμόνοι, καυχώμενοι για το ότι διαφέρουν από τις άλλες εκκλησίες, θεωρούν την εκκλησία τους ως την αποκατάστασι της εκκλησίας του Χριστού, η οποία, όπως πιστεύουν, κατεστράφη όταν πέθαναν οι απόστολοι. Λησμονώντας ότι ο Χριστός είναι το κύριο θεμέλιο της εκκλησίας του, συμπεραίνουν ότι η εκκλησία δεν θα μπορούσε να υπάρχη χωρίς τους ζώντας αποστόλους ως θεμέλιο. Πιστεύουν ότι η αποκατάστασις της εκκλησίας του Χριστού άρχισε όταν ο Ιωσήφ Σμιθ είχε οράματα ουρανίων αγγελιαφόρων.

Στο έτος 1820 ο Ιωσήφ Σμιθ είχε το πρώτο του όραμα. Ισχυρίσθη ότι, όταν ήταν μόνος μέσα στα δάση, είδε όραμα δύο λαμπερών προσωπικοτήτων που έστεκαν πάνω του και του είπαν να μην ενωθή με καμμιά εκκλησία. Αυτά τα πρόσωπα, όπως προβάλλεται η αξίωσις, ήσαν ο ουράνιος Πατήρ και ο Υιός του, Ιησούς Χριστός. Ύστερ’ από τρία χρόνια είπε ότι είδε άλλο ένα όραμα. Αυτή τη φορά ήταν ένας ουράνιος αγγελιαφόρος που αυτωνομάζετο «Μορόνι» και του είπε για ένα κρυμμένο βιβλίο γραμμένο σε χρυσές πλάκες. Ακολουθώντας τις οδηγίες του αγγελιαφόρου, είπε, εξήγαγε τις πλάκες από τον κρυψώνα τους αφού επερίμενε επί τέσσερα χρόνια. Το χρυσό αυτό βιβλίο υποτίθεται ότι είναι «το Βιβλίον του Μορμόνου».

Ο Ιωσήφ Σμιθ ισχυρίσθη ότι είχε κι άλλο όραμα στο έτος 1829, οπότε του ενεφανίσθη ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ως ουράνιος αγγελιαφόρος, και απένειμε σ’ αυτόν και στον σύντροφό του, Όλιβερ Κάουντερυ, το ιερατείον του Ααρών, μετά το οποίον αλληλοεβαπτίσθησαν μυστικά. Αυτή η αξίωσις έγινε παρά το γεγονός ότι η Αγία Γραφή λέγει ότι το Ααρωνικόν ιερατείον άλλαξε, όταν ο Ιησούς ετερμάτισε τον Μωσαϊκό νόμο. Αυτό το όραμα κι ένα επόμενο τριών αποστόλων πιστεύεται ότι έδωσε σ’ αυτούς τους δύο άνδρες εξουσία ν’ αποκαταστήσουν την εκκλησία του Χριστού.—Εβρ. 7:11, 12, 18.

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Οι Μορμόνοι ομολογούν ότι παραδέχονται την Αγία Γραφή ως τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού, αλλά σπεύδουν να καθορίσουν το είδος της παραδοχής των αυτής λέγοντας: «Πιστεύομε ότι η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού εφόσον μεταφράζεται ορθώς.» Αυτή η υπεκφυγή τους επιτρέπει ν’ απορρίπτουν κάθε Γραφική δήλωσι που αντίκειται στη Μορμονική διδασκαλία. Έτσι οι Μορμονικές διδασκαλίες και τα συγγράμματα κατέστησαν ο κάλαμος μετρήσεως της αληθείας.

Από την εποχή της μεταφράσεως της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου, η γνώσις των Βιβλικών γλωσσών εβελτιώθη πολύ και ανευρέθησαν χιλιάδες παλαιοτάτων χειρογράφων της Βίβλου. Οι παράγοντες αυτοί κατέστησαν δυνατές τις σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου με ακρίβεια κειμένου πλησιέστατη προς τα πρωτόγραφα συγγράμματα. Η Αγία Γραφή είναι ένας αξιόπιστος οδηγός και δεν χρειάζεται ούτε τα απόκρυφα συγγράμματα της Καθολικής εκκλησίας ούτε το Βιβλίον του Μορμόνου για να την καταστήσουν πλήρη.—2 Τιμ. 3:16, 17.

Όπως η Καθολική εκκλησία, που αρνείται να παραδεχθή την Αγία Γραφή ως τη μόνη αυθεντία σε θρησκευτικές δοξασίες, έτσι και οι Μορμόνοι επιμένουν ότι υπάρχουν κι άλλες αυθεντίες ισοβάθμιες με την Αγία Γραφή. Αυτή η άποψις είναι ζωτική σε κάθε θρησκεία που έχει διδασκαλίες, οι οποίες στερούνται Γραφικής υποστηρίξεως. Ο Ουάλλας Φ. Μπέννετ, στο βιβλίο του Γιατί Είμαι ένας Μορμόνος, εκφράζει τη Μορμονική άποψι όταν λέγη: «Αναγνωρίζομε τα όρια της Γραφής καθώς και την αξία της. Δεν αποδίδομε τελεσίδικον κύρος σε οποιαδήποτε από τις δηλώσεις της, διότι πιστεύομε ότι ο Θεός έχει ανασυστήσει την εξουσία του να ομιλούμε εν τω ονόματί του και την επανέδωσε σε δικαίους ανθρώπους.» Πάνω στο ίδιο αυτό θέμα, ο Ιωσήφ Σμιθ, ο Νεώτερος, εξέθεσε τα εξής στο βιβλίο Τεκμηριωμένη Ιστορία της Εκκλησίας: «Είπα στους αδελφούς ότι το Βιβλίον του Μορμόνου ήταν το ορθότερο από κάθε άλλο βιβλίο στη γη και ο κεντρικός λίθος της θρησκείας μας, κι ένας άνθρωπος θα επλησίαζε περισσότερο τον Θεό εμμένοντας στα διδάγματα αυτού μάλλον παρά οποιουδήποτε άλλου βιβλίου.» Μήπως η Αγία Γραφή δεν πρέπει να είναι ο κεντρικός λίθος της Χριστιανικής πίστεως;

Η Γραφική περικοπή του Ιεζεκιήλ 37:16, 17 χρησιμοποιείται από τους Μορμόνους προς απόδειξιν του ισχυρισμού των ότι η Αγία Γραφή και το Βιβλίον του Μορμόνου προελέχθησαν προφητικά. Διισχυρίζονται ότι οι δύο ράβδοι, για τις οποίες ομιλεί ο προφήτης Ιεζεκιήλ παριστάνουν αυτά τα δύο βιβλία. Αλλά οι ράβδοι της προφητείας του Ιεζεκιήλ δεν σχετίζονται με βιβλία, το γεγονός δε αυτό τονίζεται απ’ τον ίδιον τον Ιεζεκιήλ. Αυτός προώρισε τη μία ράβδο για τον Ιούδα, η δε άλλη ήταν η «ράβδος του Εφραΐμ.» Η φυλή του Εφραΐμ προήρχετο από τον Ιωσήφ κι έγινε η κεφαλή των δέκα φυλών που απεσπάσθησαν στις ημέρες του Βασιλέως Ιεροβοάμ. Λόγω της ηγεσίας αυτής, το όνομα Εφραΐμ έφθασε να εφαρμόζεται στο δεκάφυλο βασίλειο. Μετά την απελευθέρωσι των Ισραηλιτών από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος, οι δέκα φυλές ενώθηκαν πάλι με τις άλλες δύο φυλές και τους Λευίτας. Η επανένωσις αυτή των βασιλείων του Ισραήλ, βορείου και νοτίου, ήταν εκείνο που προείπε ο Ιεζεκιήλ, όταν είπε ότι οι δύο ράβδοι θα εγίνοντο μία ράβδος. Η Γραφή, λοιπόν, δεν υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι και κάποιο άλλο θρησκευτικό βιβλίο είναι ίσου κύρους με αυτήν.

Η ΙΔΕΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ

Ο Ιησούς Χριστός είπε σχετικά με τον Πατέρα του, στο κατά Ιωάννην 4:24, «Ο Θεός είναι πνεύμα». Οι Μορμόνοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός δεν είναι πνεύμα αλλά πρόσωπον από σάρκα και οστά. «Εκείνο που θέλω να σας εντυπώσω», είπε ο Ιωσήφ Σμιθ στο περιοδικό Λόγκαν Τζόρναλ της 14ης Μαρτίου 1911, «είναι ότι ο Θεός είναι πραγματικός, ένα πρόσωπο με σάρκα και οστά, όπως είμεθα σεις κι εγώ. Ο Χριστός είναι το ίδιο, αλλά το Άγιον Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο πνεύματος.» Αυτοί οι τρεις αποτελούν, κατά τη Μορμονική δοξασία, μια τριάδα ή μια θεότητα, αλλ’ όχι με τον ίδιο τρόπο της τριάδος που αντιλαμβάνεται ο Καθολικισμός. Η Μορμονική τριάς συνίσταται από τρία διακεκριμένα πρόσωπα, που είναι ενωμένα κατά τον σκοπό. Χαρακτηρίζουν και τα τρία ως Θεόν τον Πατέρα, Θεόν τον Υιόν και Θεόν το Άγιον Πνεύμα.

Οι Μορμόνοι υποδεικνύουν τη Γραφική δήλωσι ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη κατ’ εικόνα Θεού ως απόδειξιν του ισχυρισμού των ότι ο Θεός έχει σώμα με σάρκα και οστά, αλλ’ αυτό το συμπέρασμα δεν συμφωνεί με τις Γραφές. Το ότι είναι κατ’ εικόνα Θεού δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος και ο Θεός είναι όμοιοι στην ουσία. Τα σάρκινα σώματα είχαν διαμορφωθή για ζωή επάνω στη γη, όχι για ύπαρξι στο πνευματικό βασίλειο. Γι’ αυτό είπε ο Παύλος: «Άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων.» (1 Κορ. 15:40) Ο άνθρωπος μοιάζει τον Θεό διότι απεικονίζει τις ιδιότητες του Θεού, που κάνουν τον άνθρωπο ανώτερον από τα κτήνη.

Τίποτα δεν επιτυγχάνεται με τον ισχυρισμό ότι τα ουράνια σώματα του Θεού και του Χριστού είναι σαρξ και οστά μάλλον παρά σαρξ και αίμα. Σώματα από σάρκα και οστά δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς αίμα, διότι η Γραφή λέγει: «Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι». (Λευιτ. 17:11) Ένα σώμα από σάρκα και οστά θα ήταν επομένως νεκρό. Είναι εξίσου αδύνατο για ένα σώμα σαρκός και οστέων να είναι στην ουράνια βασιλεία όσο αδύνατον είναι αυτό και για ένα σώμα σαρκός και αίματος. Ο απόστολος Παύλος το διασαφηνίζει αυτό, όταν λέγη ειδικά ότι σαρξ δεν μπορεί να πάη εκεί. «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν.»—1 Κορ. 15:50.

Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός δεν είχε σάρκινο σώμα όταν ήλθε στην παρουσία του Θεού μετά την ανάληψί του. Ο Πέτρος τονίζει ότι ο Χριστός ανεστήθη με πνευματικό σώμα, όχι με υλικό σώμα σαρκός και οστέων χωρίς αίμα. «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος.» (1 Πέτρ. 3:18) Εξετάστε επίσης τη μαρτυρία του Παύλου: «Ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν». (1 Κορ. 15:45) Τα σάρκινα σώματα, που είχε ο Ιησούς επάνω στη γη μετά την ανάστασί του, ήσαν υλοποιήσεις όπως εκείνες που εγίνοντο από αγγέλους σε πολλές περιπτώσεις ως τον πρώτον αιώνα. Ο Ιησούς είχε τη δυνατότητα να πραγματοποιή ένα σάρκινο σώμα.

Το αντι-γραφικό συμπέρασμα του Μορμονισμού ότι ο Θεός έχει σώμα σαρκός και οστέων ωδήγησε στον ισχυρισμό ότι ο Θεός ήταν κάποτε άνθρωπος. Ο Ιωσήφ Σμιθ, ο Νεώτερος, είπε στο περιοδικό Χρόνοι και Καιροί της 15ης Αυγούστου 1844: «Είναι η πρώτη αρχή του ευαγγελίου το να γνωρίζωμε με βεβαιότητα τον χαρακτήρα του Θεού και να γνωρίζωμε ότι μπορούμε να συνδιαλεχθούμε με αυτόν, όπως ένας άνθρωπος συνδιαλέγεται με άλλον και ότι ο Θεός ήταν κάποτε άνθρωπος όπως εμείς· ναι, ότι ο ίδιος ο Θεός, ο Πατήρ όλων μας, διέμενε σε μια γη, όπως κι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.» Για να υποστηρίξουν αυτή την άποψι οι Μορμόνοι είναι αναγκασμένοι να ανατρέξουν στα ίδια των συγγράμματα μάλλον παρά στην Αγία Γραφή.

Η αντίληψις ότι υπάρχει μια θεότης από τρεις Θεούς, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα, επίσης δεν έχει βάσι στη Γραφή. Η Βίβλος διδάσκει ότι υπάρχει μόνον ένας Θεός, ο οποίος είναι και θα είναι πάντοτε χωρίς όμοιον. «Αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν· και είς Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα, και ημείς δι’ αυτού.» (1 Κορ. 8:6) Ο Ιησούς Χριστός, αντί ν’ αποτελή μέρος μιας θεότητος και τελικά να εξισώνεται με τον Πατέρα, είναι ένα πλάσμα, που, όπως και τ’ άλλα πλάσματα, αποβλέπει στον Πατέρα ως Θεόν του και υπόκειται αιωνίως σ’ αυτόν. Γι’ αυτό είπε στη Μαρία: «Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.»—Ιωάν. 20:17· 1 Κορ. 15:28.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Όπως ο Ινδουισμός κι ο Βουδδισμός, έτσι κι ο Μορμονισμός πιστεύει ότι η ύπαρξις ενός ανθρώπου εκτείνεται πριν από την ημέρα της γεννήσεώς του και πέραν της ημέρας του θανάτου του, πράγμα που αποτελεί μια μακρά προχώρησιν αντιλήψεως. Αυτό το βασίζουν στον ισχυρισμό των ότι το πνεύμα του ανθρώπου είναι αθάνατον. Σχετικά με τούτο, ο Στέφανος Λ. Ρίτσαρντς, ένας από τους προέδρους των Μορμόνων, είπε: «Κατά την αντίληψί των, το πνεύμα του ανθρώπου όχι μόνο ποτέ δεν πεθαίνει αλλά και ζη δια μέσου καταστάσεων αιωνίας προόδου. Οτιδήποτε μαθαίνεται ή αποκτάται στη ζωή ενός ανθρώπου, συνεχίζεται σε μια επόμενη ζωή. Η καταδίκη ή ‘κατάκρισης’ δεν είναι παρά μια επιβράδυνσις της προόδου. Η Καλωσύνη επιταχύνει την πρόοδο—η κακία την επιβραδύνει. Δεν υπάρχει αντιληπτός περιορισμός στα επιτεύγματα του καλού. Μπορούν τελικά να γίνουν δια της προόδου τόσον νοήμονες και τόσον παντοδύναμοι όσον ο Θεός ο ίδιος.» Ένας άλλος εκπρόσωπος των Μορμονών, ο Τζέημς Ε. Τάλματζ, εδήλωσε: «Υπάρχει στον άνθρωπο ένα αθάνατο πνεύμα που έζησε ως ένα νοητικόν ον προτού σχηματισθή το σώμα, και αυτό θα εξακολουθήση να υπάρχη ως το ίδιο αθάνατο άτομο μετά τη φθορά του σώματος.»

Η Γραφή είναι πολύ σαφής στο να καταστήση γνωστό το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρχε στο πνευματικό βασίλειο προτού γίνη άνθρωπος. Αν αυτό το ίδιο ίσχυε για όλους τους ανθρώπους, δεν θα το διεσαφήνιζε επίσης η Γραφή; Αν μια τέτοια δοξασία ήταν αληθινή, θα ήταν τόσο μεγάλης σπουδαιότητος ώστε η Γραφή ασφαλώς θα την ανέφερε, αλλά τίποτα δεν λέγει περί του ότι οι άνθρωποι είχαν προανθρώπινη ύπαρξι.

Ωστόσο οι Μορμόνοι επικαλούνται ένα ερώτημα, που ετέθη από τους μαθητάς του Ιησού για ένα τυφλόν ως απόδειξι προϋπαρξίας. Το Γραφικό εδάφιο που χρησιμοποιούν είναι το κατά Ιωάννην 9:1-3, που λέγει: «Και ενώ ανεχώρει, είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής. Και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες, Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ώστε να γεννηθή τυφλός; Απεκρίθη ο Ιησούς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού». Αλλ’ ο Ιησούς δεν είπε ότι είχαν την ορθή ιδέα. Μάλλον, τους διώρθωσε όταν είπε ότι ούτε ο άνθρωπος εκείνος ούτε οι γονείς του είχαν αμαρτήσει. Πιθανώς αυτοί οι μαθηταί επίστευαν σε μερικούς Ραββίνους ότι ένα άτομο μπορεί ν’ αμαρτήση στην κοιλία της μητρός του πριν γεννηθή. Εφόσον ο στοχασμός των ήταν εσφαλμένος, το ερώτημά των δεν υποστηρίζει τη δοξασία της προϋπαρξίας.

Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας για τον Ησαύ και τον Ιακώβ, υπεστήριξε τη Γραφική άποψι ότι η ύπαρξις ενός ανθρώπου αρχίζει στη γέννησί του και όχι σε κάποιο πνευματικό βασίλειο πριν από τη γέννησί του. Ο Παύλος είπε: «Πριν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πριν πράξωσι τι αγαθόν ή κακόν.» (Ρωμ. 9:11) Αν αυτοί είχον προανθρώπινη ύπαρξι, ο Παύλος δεν θα το έλεγε αυτό. Ο ίδιος ο Ιησούς κατέδειξε ότι οι άνθρωποι δεν προέρχονται από τα άνω πνευματικά βασίλεια, όπως αυτός. Στους Ιουδαίους είπε: «Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω. Σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου.»—Ιωάν. 8:23.

Επίσης, η πίστις των Μορμόνων, ότι το πνεύμα ενός ανθρώπου χωρίζεται από το σώμα του στον θάνατο και συνεχίζει την ύπαρξί του σ’ έναν τόπο καλούμενο «παράδεισο», όπου του δίδεται ευκαιρία ν’ ακούση το ευαγγέλιο και να μετανοήση για τις αμαρτίες του, δεν βρίσκει υποστήριξι στον λόγον του Θεού. Η Γραφή λέγει ότι οι νεκροί δεν μπορούν να σκεφθούν και να λάβουν αποφάσεις. Σημειώστε τι είναι γραμμένο στον Ψαλμό 146:4: «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» Εφόσον αφανίζονται οι διαλογισμοί του, το πνεύμα του δεν θα μπορούσε να είναι κάτι που συνεχίζει τη συνειδητή του υπάρξι, αλλ’ αντιθέτως είναι η απρόσωπη δύναμις της ζωής. Έν’ άλλο Γραφικό εδάφιο λέγει: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.» (Εκκλησ. 9:5) Η ελπίς για τους νεκρούς είναι η ανάστασις, μια αφύπνισις απ’ τον θάνατο στη ζωή.

Τα λόγια του Πέτρου στην επιστολή 1 Πέτρου 4:6, επίσης, δεν υποστηρίζουν τη Μορμονική άποψι. Ο Πέτρος δεν ωμιλούσε για τα πνεύματα των νεκρών όταν είπε: «Επειδή δια τούτο εκηρύχθη το ευαγγέλιον και προς τους νεκρούς, δια να κριθώσι μεν κατά ανθρώπους εν σαρκί.» Εφόσον οι φυσικώς νεκροί «δεν γνωρίζουσιν ουδέν,» οι νεκροί που μνημονεύονται ενταύθα είναι οι ίδιοι νεκροί που εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς,» και οι ίδιοι που εννοούσε ο Παύλος, όταν είπε: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν [ο Θεός].» Ζώντα άτομα, που είναι νεκρά στα όμματα του Θεού λόγω των αμαρτιών των, μπορούν ν’ ακούσουν το ευαγγέλιο, να σκεφθούν και να μετανοήσουν. «Τα πνεύματα τα εν τη φυλακή», στα οποία εκήρυξε ο Ιησούς ήσαν πεπτωκότες άγγελοι, όχι πνεύματα νεκρών ανθρώπων.—Ματθ. 8:22· Εφεσ. 2:1· 1 Πέτρ. 3:18, 19.

ΓΑΜΟΣ

Λόγω της αντιγραφικής πίστεως ότι η συνειδητή ύπαρξις του ανθρώπου συνεχίζεται μετά θάνατον, προβάλλεται από τους Μορμόνους ο ισχυρισμός ότι ο γαμήλιος δεσμός συνεχίζεται μετά θάνατον. Ο Ουάλλας Μπέννετ λέγει: «Οι Μορμόνοι πιστεύουν ότι, όταν η τελετουργία γίνεται σ’ ένα ναό, από έναν που έχει την απαιτούμενη εξουσία, η ένωσις είναι αιώνια σε διάρκεια και εκτείνεται πέραν του θανάτου.» Τίποτα δεν υπάρχει στη Γραφή που να επιβεβαιώνη αυτό το συμπέρασμα.

Αντίθετα προς τη διδασκαλία των Μορμόνων, η Γραφή αποκαλύπτει ότι ο θάνατος διαλύει τον δεσμόν του γάμου. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 7:2 είναι γραμμένο: «Η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου με τον άνδρα ζώντα· εάν δε αποθάνη ο ανήρ, απαλλάττεται από του νόμου του ανδρός.» Δεν την δεσμεύει πια ο γαμήλιος δεσμός με αυτόν. Σημειώστε επίσης τι είπε ο Ιησούς Χριστός: «Εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ.» (Ματθ. 22:30) Εφόσον γίνονται σαν τους αγγέλους ως προς τον γάμον, είναι άγαμοι. Ο Μπρίγκαμ Γιώνγκ παρεδέχθη τον άγαμο βίον των αγγέλων όταν είπε: «Αυτοί είναι άγαμοι, χωρίς οικογένειες ή βασίλεια στα οποία να βασιλεύουν.» Η αλήθεια του πράγματος είναι ότι ο θάνατος τερματίζει τον γαμήλιο δεσμό.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟΝ

Πολύ ιεραποστολικό έργον γίνεται από τους Μορμόνους για τη διάδοσι των δοξασιών των, αλλά κανείς στην εκκλησία των Μορμόνων δεν κάνει το ιεραποστολικό έργον προορισμό του ή μόνιμη ενασχόλησί του, όπως έκαμε ο Ιησούς κι ο απόστολος Παύλος. Οι ιεραπόστολοι είναι συνήθως νεαροί, γύρω στα είκοσι τους χρόνια, οι οποίοι δαπανούν δύο έτη σε Αγγλόφωνες χώρες και δυόμισυ έτη σε χώρες όπου ομιλείται διάφορη γλώσσα. Μετά απ’ αυτή τη βραχεία διαμονή, επιστρέφουν στους τόπους των για να επαναλάβουν το δικό τους πρότυπτο διαβιώσεως στην κοινότητά τους.

Στη διάρκεια της πραμονής των σε μια χώρα οι ιεραπόστολοι εργάζονται κατά ζεύγη, κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι. Όταν ένας οικοδεσπότης τούς καλή μέσα, προβαίνουν στη διεξαγωγή, με φιλικό τρόπο, μιας σειράς μαθημάτων στις δοξασίες της εκκλησίας των με τον αντικειμενικό σκοπό να προσηλυτίσουν τον οικοδεσπότη στη θρησκεία των. Μολονότι ο οικοδεσπότης μπορεί ν’ απολαμβάνη τη φιλία των και να φθάση στο να εξαρτάται απ’ αυτούς για πνευματική εκπαίδευσι και καθοδήγησι, αυτοί δεν ενδιαφέρονται αρκετά γι’ αυτόν, ώστε να παραμείνουν στη χώρα πέραν των δύο ή δυόμισυ ετών που απαιτούνται απ’ αυτούς. Όταν φεύγουν, ο οικοδεσπότης ανατίθεται σε μια νέα σειρά ιεραποστόλων, αν φθάση νέα σειρά.

Δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις για την ειλικρίνεια των Μορμόνων στις δοξασίες των, αλλ’ η ειλικρίνεια δεν καθιστά αληθείς τις δοξασίες των. Η αλήθεια δεν αποκαθίσταται με την ατομική πεποίθησι. Πολλά άτομα από τις ημέρες των αποστόλων ισχυρίσθησαν ότι είχαν οράματα και ήσαν προφήται του Θεού. Η ακλόνητη πεποίθησις εκείνων που τους επίστεψαν δεν κατέστησε αληθείς τις διδασκαλίες των ανθρώπων αυτών. Συνήθως οι αυτόκλητοι αυτοί προφήται διεκήρυξαν τα ίδια των συγγράμματα ως αγίαν γραφήν αντί ν’ ανεύρουν υποστήριξι των διδασκαλιών των στην Αγία Γραφή, όπου δεν δίδεται τοιαύτη. Η καλύτερη προστασία από τέτοιες πλάνες είναι η αντιπαραβολή των θρησκευτικών διδασκαλιών με την Αγία Γραφή. Χρησιμοποιείτε αυτήν ως την ράβδον μετρήσεως της αληθείας. Ακολουθείτε τη συμβουλή του Ιωάννου: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήταί εξήλθον εις τον κόσμον.»—1 Ιωάν. 4:1.

Εκτίμησις για τη «Μετάφρασι Νέου Κόσμου» Σ’ Ένα Μοτέλ

Ένας σκαπανεύς διάκονος από το Κολοράντο γράφει: «Έκαμα μια επίσκεψι με μια αδελφή σ’ ένα μέρος, όπου οι άνθρωποι είχαν ένα μοτέλ. Ενώ χρησιμοποιούσα τη Βίβλο μου της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, ο άνθρωπος την πρόσεξε και ρώτησε γιατί ήταν απλούστερη από τη δική του Βίβλο. Του εξήγησα. Μου είπε: ‘Θέλω μια, και, μάλιστα με την ευκαιρία αυτή, θέλω μια για κάθε δωμάτιο του μοτέλ. Πόσο στοιχίζουν;’ Του απήντησα ένα δολλάριο. Μου είπε: ‘Φέρε μου ένα κιβώτιο’.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού.—Ρωμ. 15:10. Σ 15/3/62 25-27α

17 Κηρύξατε τούτο εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, διεγείρατε τους μαχητάς, ας πλησιάσωσιν, ας αναβαίνωσι πάντες οι άνδρες του πολέμου· σφυρηλατήσατε τα υνία σας εις ρομφαίας, και τα δρέπανά σας εις λόγχας· ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός.—Ιωήλ 3:9, 10. Σ 1/4/62 51-53

18 Ο Ιεχωβά φυλάττει τους πιστούς . . . Ανδρίζεσθε, και ας κραταιωθή η καρδία σας, πάντες οι ελπίζοντες επί τον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 31:23, 24, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 5, 6

19 Ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.—Πράξ. 15:14. Σ 1/3/62 21, 22

20 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή· διότι ο Ιεχωβά είναι δυνατός να στήση αυτόν.—Ρωμ. 14:4, ΜΝΚ. Σ 1/9/61 7

21 Ο . . . δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται αλλά να ήναι πράος προς πάντας, . . . ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.—2 Τιμ. 2:24, 25. Σ 15/9/61 26, 27

22 Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;—2 Κορ. 6:14. Σ 1/10/61 14, 18α

23 Γίνεσθε . . . εκτελεσταί του λόγου και μη μόνον ακροαταί.—Ιάκ. 1:22. Σ 15/3/62 19α

24 Ζητήσατε το πρόσωπόν μου.—Ψαλμ. 27:8. Σ 15/1/62 6α

25 Εδόθη εις αυτάς [τας ακρίδας] να μη θανατώσωσιν αυτούς, αλλά να βασανισθώσι πέντε μήνας· και ο βασανισμός αυτών ήτο ως βασανισμός σκορπίου, όταν κτυπήση άνθρωπον.—Αποκάλ. 9:5. Σ 1/4/62 26

26 Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος, αλλά δια του πνεύματός μου.—Ζαχ. 4:6. Σ 15/10/61 18α

27 Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.—1 Πέτρ. 4:9. Σ 1/9/61 13α

28 Να απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων, και από της πορνείας, . . . και του αίματος.—Πράξ. 15:20. Σ 15/12/61 8, 9

29 Να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν· δια να δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν.—Ρωμ. 15:5, 6. Σ 1/1/62 29, 30α

30 “Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά ενιαυτόν.” Και κλείσας το βιβλίον, απέδωκεν εις τον υπηρέτην.—Λουκ. 4:18-20, ΜΝΚ. Σ 15/3/62 23α

31 Διότι τότε θέλω δώσει εις τους λαούς αλλαγήν εις μίαν καθαράν γλώσσαν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν ώμος προς ώμον.—Σοφον. 3:9, ΜΝΚ. Σ 15/2/62 50, 53

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Το να έχη ο άνθρωπος το προνόμιο να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά Θεού καταλήγει σε αναρίθμητες ευλογίες. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν με βαθιά εκτίμησι στον πνευματικόν αυτόν οίκον, τον ναόν του Θεού και αγωνίζονται να βοηθήσουν και άλλους να τον εκτιμήσουν επίσης. Τον Ιούλιο, αυτό θα γίνη με την παρουσίασι του βιβλίου Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής· εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Σεπτεμβρίου: Ο Οικογενειακός Κύκλος σ’ Αυτές τις Έσχατες Ημέρες. Σελ. 425.

9 Σεπτεμβρίου: Χριστιανική Διαγωγή σ’ Ένα Διηρημένον Οίκο. Σελ. 432.

Ζώντας Τώρα για τον νέο Κόσμο του Θεού

ΜΟΝΟΝ ο Παντοδύναμος Θεός θα μπορούσε να θέση ενώπιον δικαίων ανδρών και γυναικών τη βέβαιη ελπίδα αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο. Ο υποσχεμένος νέος κόσμος του Θεού δεν θα είναι όμοιος με τον παρόντα κόσμο, που είναι γεμάτος αβεβαιότητα, φαυλότητα, απογοήτευσι, πόνους και παθήματα. Εφόσον ο νέος κόσμος πλησιάζει, ο παρών κόσμος είναι περιορισμένος, οι μέρες του είναι μετρημένες. Αλλ’ οι μέρες του νέου κόσμου, τον οποίον δημιουργεί ο Ιεχωβά Θεός, θα είναι αναρίθμητες. Για να τον απολαύση καθείς, πρέπει να ζη για πάντα· αλλά για να ζη κανείς αιωνίως στον νέο κόσμο του Θεού, πρέπει ν’ αρχίση από τώρα να ζη για τον νέο κόσμο.

Πώς γίνεται αυτό; Αρχίστε από το να εξακριβώσετε τι θέλει ο Θεός να κάμετε. Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να πληροφορηθούν τι ακριβώς θέλει ο Θεός να κάμουν. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να ζη κανείς για τον νέο κόσμο του Θεού. Εκείνοι, που θα ήθελαν να ζουν τώρα για τον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αρχίσουν να πληροφορούνται για τις απαιτήσεις του Θεού για ζωή και κατόπιν να φροντίσουν να ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτές.

Ένας που ζη τώρα για τον νέο κόσμο θ’ αποχωρισθή σαφώς από τον παρόντα κόσμο με το να μη τον χρησιμοποιή ως πρότυπο για τη διαγωγή του: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Για να ζη ένας για τον νέο κόσμο, δεν μπορεί να είναι σαν τον παρόντα κόσμο. Αλλ’ αφού αυτός ο κόσμος εναντιώνεται στο ν’ αλλάξη ένας και να πάη προς την αντίθετη κατεύθυνσι, χρειάζεται μια σθεναρή προσωπική προσπάθεια.

Για να ζήσωμε για τον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αποδείξωμε για τους εαυτούς μας «το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Πρέπει, λοιπόν, να γνωρίζωμε τι είδους άτομα μας θέλει ο Θεός να είμεθα. Οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είναι εικόνες του Ιεχωβά Θεού και αντίτυπα του Ιησού Χριστού. Αυτό απαιτεί ανακαίνισιν του νοός, διότι δεν μπορεί ένας να τρέχη τον δρόμον του κόσμου, που είναι καταδικασμένος, και συγχρόνως να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού και τους κανόνες του Νέου Κόσμου. Δεν μπορούμε να ζούμε για τις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά μάλλον πρέπει να ζούμε για το θέλημα του Θεού. Πρέπει να κάνωμε όπως λέγει ο Πέτρος στο τέταρτο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής του: «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα [του Χριστού]· διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.»—1 Πέτρ. 4:1, 2.

Ενταύθα ο Πέτρος τονίζει ότι ο πραγματικός σκοπός του ανθρώπου στη ζωή είναι η εκτέλεσις του Θείου θελήματος, σε αντίθεσι με το θέλημα των ανθρώπων και των εθνών. Ο Πέτρος δείχνει, επίσης, ότι αν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θα υποφέρωμε. Σήμερα υπάρχουν πολλά δεινά στον κόσμο, αλλά τα περισσότερα οφείλονται στην αδικία. Λόγω ασεβούς ζωής πολλοί άνθρωποι υποφέρουν. Αλλ’ ο Πέτρος λέγει ότι εκείνοι, οι οποίοι ανακαινίζουν τον νου τους και ζουν για τον νέο κόσμο, έπαυσαν από το ν’ αμαρτάνουν και τώρα πρέπει να οπλισθούν με το φρόνημα του Χριστού. Αυτό σημαίνει λήψιν γνώσεως του τι εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός και κατόπιν μια ζωή σύμφωνη με τις αρχές αυτές, που είναι πραγματικά κανόνες του Νέου Κόσμου.

Είναι αρκετά κακό το ότι ένας διέπραττε και υπηρετούσε την αμαρτία στο παρελθόν, χωρίς να πούμε για τη συνέχισί του στο μέλλον μέχρι σταματήματος στον Αρμαγεδδώνα. Ο Πέτρος, λοιπόν, συνεχίζει στα επόμενα δύο εδάφια: «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.»—1 Πέτρ. 4:3, 4.

Όσοι θέλουν να ζήσουν για τον νέο κόσμο του Θεού δεν μπορούν να φοβηθούν για ό,τι οι άνθρωποι του κόσμου τούτου θα σκεφθούν γι’ αυτούς και θα τους κάμουν. Η οικειότης με τον κόσμο ποτέ δεν έφερε ζωή και ποτέ δεν μπορεί να τη φέρη· μάλλον φέρνει εχθρότητα με τον Θεό. (Ιάκ. 4:4) Όταν εγκαταλείπετε την πορεία του κόσμου τούτου και βαδίζετε την οδόν του Νέου Κόσμου, ο παλαιός κόσμος θ’ αντιταχθή εναντίον σας με εμπαιγμούς κι εχθρότητα. Επειδή δεν τρέχετε μαζί με τον κόσμο, οι κοσμικοί μπορεί να σας βλασφημούν. Ωστόσο, αυτή η πορεία ζωής του Νέου Κόσμου είναι η ορθή και κερδίζει τη φιλία του Θεού.

Ζήτε για τον νέο κόσμο τώρα εξοικονομώντας τον χρόνο σας, εξαγοραζόμενοι αυτόν με τη δαπάνη ασημάντων πραγμάτων. Εκείνοι, που δεν εξαγοράζουν τον χρόνον για να ζουν κατά το θείον θέλημα αλλ’ εξακολουθούν να ‘ζουν τον επίλοιπον χρόνον των κατά τις επιθυμίες των ανθρώπων’ δεν ζουν για τον νέο κόσμο και δεν θα έχουν τη θεία προστασία για να επιζήσουν από τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και να ζήσουν στον δίκαιο νέο κόσμο.

Διαθέστε χρόνον, λοιπόν, για να μελετήσετε τον λόγον του Θεού. Κάμετε το αυτό συνταυτιζόμενοι μ’ εκείνους που πιστεύουν στις επαγγελίες του Νέου Κόσμου και που ζουν για τον νέο κόσμο τώρα· δηλαδή, την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επωφεληθήτε από την ευκαιρία να έχετε μια οικιακή Γραφική μελέτη, χωρίς καμμιά υλική δαπάνη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην κοινότητά σας είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν να προοδεύσετε σε ζωή στον Νέο Κόσμο.

Τώρα είναι ο πιο κατάλληλος καιρός να μείνετε σταθεροί, διορατικοί, βαδίζοντας στο φως του νέου κόσμου που προχωρεί. Τηρείτε αγρυπνία, μήπως το πλήρες τέλος, στον Αρμαγεδδώνα, σας καταλάβη εξ απρόοπτου. Έρχεται ως παγίς σ’ αυτόν τον κόσμο, όπως προειδοποίησε ο Ιησούς Χριστός: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν.»—Λουκ. 21:34-36.

Τα μέλη της γενεάς αυτής, που ποθούν να λάβουν το βραβείον της ζωής στον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αφυπνισθούν ως προς το θέλημα του Θεού, αποχωριζόμενα από τον παλαιόν αυτόν κόσμο πριν από το καταστρεπτικό του τέλος. Όλοι οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί και τα άτομα καλής θελήσεως πρέπει τώρα ν’ αποδείξουν αν ζουν γι’ αυτόν τον καταδικασμένο κόσμο ή ζουν για τον δίκαιο νέο κόσμο της ατελευτήτου επιτυχίας. Ο περασμένος χρόνος ζωής των Χριστιανών είναι αρκετός που έκαναν το θέλημα των εθνών, βαδίζοντας την οδόν της κοσμικής πλειονότητος. Ο νέος κόσμος πλησιάζει. Στρέψατε την προσοχή και τις ελπίδες όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων στον νέο κόσμο. Ζήτε γι’ αυτόν τώρα κι εξασφαλίστε την αιώνια ζωή σ’ αυτόν μετά το τέλος του παρόντος κόσμου.

Γιατί οι Δίκαιοι Πάσχουν;

Πώς αντιδράτε στα παθήματα; Μήπως κατηγορείτε τον Θεό;

ΟΤΑΝ σεισμοί και καταιγίδες φονεύουν και ακρωτηριάζουν χωρίς διάκρισι ως προς το αν τα θύματα των είναι άνθρωποι δίκαιοι ή άδικοι, κατηγορείτε μήπως τον Θεό; Όταν διαβάζετε ότι ένας αθώος επέρασε χρόνια στη φυλακή για το αδίκημα ενός άλλου, μήπως απορείτε γιατί συμβαίνουν τέτοιες αδικίες; Τι σκέπτεσθε όταν ένας ευθύς, θεοσεβής Χριστιανός συστρέφεται από τον πόνο ενός ανιάτου καρκίνου, ενώ ο γείτονας του, που διάγει μια χαλαρή, χωρίς αρχές ζωή, ευημερεί και απολαμβάνει εξαίρετη υγεία; Μήπως σας κάνει να απορήτε γιατί οι δίκαιοι πάσχουν;

Μερικοί φρονούν ότι ένα δίκαιο άτομο πρέπει να ανταμείβεται με απαλλαγή από παθήματα, ότι τα παθήματα αποτελούν απόδειξι ότι ένας διέπραξε άδικες πράξεις. Αυτό ήταν το επιχείρημα που εχρησιμοποίησαν οι τρεις δήθεν φίλοι του Ιώβ όταν ήλθαν να τον παρηγορήσουν. Ο Ιώβ υπέφερε απερίγραπτα από ασθένεια και πόνο. Είχε χάσει όλα τα υλικά του υπάρχοντα, περιλαμβανομένων και των δέκα αγαπητών του τέκνων. Οι αδελφοί του και οι στενοί του γνώριμοι, που τον είχαν σε μεγάλη εκτιμήσι, απεστρέφοντο την ίδια του την παρουσία. Ακόμη και η σύζυγός του απεμακρύνθη απ’ αυτόν και του συνέστησε να καταρασθή τον Θεό και να πεθάνη.—Ιώβ, κεφάλαια 1, 2· 19:13-19.

Αφού οι τρεις επισκέπται του Ιώβ είχαν σιωπηλά παρατηρήσει τον βασανιστικό πόνο του και την άκρα ταπείνωσί του επί επτά ημέρες και νύχτες, τελικά ένας απ’ αυτούς μίλησε, όχι παρηγορητικά ή συμπαθητικά, αλλά με δηκτικά, αιχμηρά λόγια που κατηγορούσαν τον Ιώβ για άδικες πράξεις, για τις οποίες τώρα υπέφερε τιμωρία. «Ενθυμήθητι, παρακαλώ·» είπε ο Ελιφάς: «Τις αθώος ων, απωλέσθη; και πού εξωλοθρεύθησαν οι ευθείς; Καθώς εγώ είδον, όσοι ηροτρίασαν ανομίαν, και έσπειραν ασέβειαν, θερίζουσιν αυτάς· εξολοθρεύονται υπό του φυσήματος του Θεού, και από της πνοής των μυκτήρων αυτού αφανίζονται.» Ναι, ισχυρίσθη ο Ελιφάς, ο Θεός σε τιμωρεί για τις αμαρτίες σου, Ιώβ. Γι’ αυτό πάσχεις.—Ιώβ 4:7-9.

Δεν έχετε μήπως ακούσει ανθρώπους, μάλιστα κληρικούς, να χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα: ότι οι συμφορές είναι πράξεις του Θεού για την τιμωρία ανθρώπων για τις αμαρτίες των; Εν τούτοις, η κατηγορία εναντίον του Ιώβ ήταν ψευδής. Ο Θεός δεν τον τιμωρούσε για κάποια αδικήματα που είχε διαπράξει. Ο Ιώβ ήταν δίκαιος. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά είπε στον Ελιφάς τον Θαιμανίτη: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου, και κατά των δύο φίλων σου· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλος μου Ιώβ.»—Ιώβ 42:7.

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΑΙ

Σήμερα τα ανθρώπινα παθήματα παρατηρούνται προς κάθε κατεύθυνσι. Εκατομμύρια ανθρώπων λιμοκτονούν και ζουν σε άκρα πενία. Ανόμοια με τον Ιώβ, ο οποίος «δεν ημάρτησε . . . και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν», πολλοί επικράθηκαν και κατηγόρησαν τον Θεό. Αυτό υπήρξε ειδικά αληθινό στη διάρκεια του 2 Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι βόμβες έπεφταν σαν βροχή από τον ουρανό, σκορπίζοντας θάνατο και παθήματα και σε καλούς ανθρώπους και σε κακούς. Όμως, όταν οι άνθρωποι παραβαίνουν τους νόμους του Θεού, μισώντας και πολεμώντας ο ένας τον άλλον, είναι άρα γε πρέπον να Τον κατηγορούν όταν τους πλήττουν τα αποτελέσματα; Αν ένας γονεύς προειδοποιή τα τέκνα του ότι δεν πρέπει να μάχωνται μεταξύ τους και αυτά περιφρονούν την καλή συμβουλή και επιτίθενται το ένα εναντίον του άλλου με ξύλα και πέτρες, είναι μήπως ο γονεύς υπεύθυνος αν επέλθουν μωλωπισμοί και ζημίες; Δεν είναι υπεύθυνος όπως δεν είναι υπεύθυνος και ο Θεός για τα ανθρώπινα παθήματα, όταν οι άνθρωποι περιφρονούν τους νόμους του.

Ακόμη και όταν δίκαιοι δούλοι του Θεού υποφέρουν εξαιτίας πολέμων και άλλων συμφορών, π. χ. καταιγίδων, πλημμύρων και σεισμών, και πάλι ο Θεός δεν πρέπει να κατηγορήται. Είναι αλήθεια ότι σε ειδικές περιπτώσεις στο παρελθόν ο Θεός επέφερε συμφορές για να εκτελέση τους ασεβείς, αλλά στις περιπτώσεις εκείνες, όπως στην περίπτωσι του κατακλυσμού της εποχής του Νώε, εδόθη προειδοποίησις, ώστε δεν υπήρχε αμφιβολία σε κανενός τη διάνοια ότι ο Θεός επέφερε την καταστροφή καθώς προειδοποίησε. Αλλά δεν υπάρχει Γραφικό κύρος για να πιστεύωμε ότι οι καταστροφές εν γένει είναι συμφορές που επιφέρει ο Θεός στους ανθρώπους για να τους τιμωρήση για τις αμαρτίες των. Αντιθέτως, οι σεισμοί, λόγου χάριν, διαπιστώνεται ότι προκαλούνται κυρίως από το κατακάθισμα της γης, και όχι από άμεση παρέμβασι του Θεού. Αντί να είναι οι συμφορές αυτές ενέργειες του Θεού, η τύχη και το απρόβλεπτον περιλαμβάνονται σ’ αυτές.

Όταν το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος εκουσίως παρήκουσε στον Θεό, εξεδιώχθη από τον κήπο της Εδέμ. Έχασαν έτσι για τον εαυτό τους και τους απογόνους των την ειδική προστασία και ευλογία του Δημιουργού των. Συνεπώς, αν εξαιρέσωμε ειδικές περιστάσεις που περιελάμβαναν την εκτέλεσι του σκοπού του Θεού, ό,τι συνέβη στο ανθρώπινο γένος από ημέρα σε ημέρα ερρυθμίζετο από την τύχη και όχι από την κατεύθυνσι του Θεού. Έτσι συμβαίνει «διότι καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς», ώστε οι καλοί άνθρωποι και οι κακοί υποφέρουν όμοια από φυσικές συμφορές, δυστυχήματα, πυρκαϊές, και ούτω καθεξής.—Εκκλησ. 9:11.

ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΠΑΣΧΟΥΝ

Η νόσος και η ασθένεια είναι μια κυρία αιτία παθημάτων. Ακόμη και οι νέοι υποφέρουν από οδυνηρές ασθένειες, και αυτό είναι αληθινό είτε είναι κανείς δίκαιος είτε πονηρός. Ο πιστός νεαρός Τιμόθεος είχε στομαχική ενόχλησι και υπέφερε από ‘συχνάς ασθενείας’. (1 Τιμ. 5:23) Αφού ο Παύλος κάνει ιδιαίτερη μνεία τούτου στην επιστολή του, φαίνεται ότι η ασθένεια του Τιμοθέου είχε ως αποτέλεσμα το να δοκιμάζη ο Τιμόθεος πολλούς πόνους. Φαίνεται ότι και ο Παύλος ομοίως υπέφερε κάποια φυσική κατάθλιψι, την οποίαν ανέφερε ως ‘σκόλοπα εις την σάρκα’.—2 Κορ. 12:7-9.

Γιατί έπασχαν αυτοί οι δίκαιοι άνθρωποι, όπως και άλλοι πιστοί χαρακτήρες της Βίβλου; Για την ίδια αιτία που πάσχουν σήμερα οι δίκαιοι δούλοι του Θεού—λόγω των κληρονομημένων ατελειών που οφείλονται στην αμαρτία. Οι άνθρωποι έλαβαν ατελή σώματα από τους γονείς των, η δε ορθή διαγωγή των ενώπιον του Θεού δεν αλλάσσει τώρα ούτε θεραπεύει αυτές τις κληρονομημένες ατέλειες ή την ευαισθησία στην ασθένεια. Ένεκα τούτου ένα δίκαιο άτομο μπορεί να υποφέρη, και ακόμη να πεθάνη, αλλά ένας πονηρός μπορεί να συνεχίση πολύν καιρό ζώντας στην κακία του. Εξ άλλου, και οι πονηροί, επίσης, γεννώνται με κληρονομημένες φυσικές αδυναμίες που μπορεί να οδηγήσουν στο να δοκιμάσουν παθήματα. Το ζήτημα της τύχης και του απροβλέπτου περιλαμβάνονται κι εδώ.—Ιώβ 14:4· Ρωμ. 5:12.

Εκείνοι που περιεπάτησαν στις κατευθύνσεις της δικαιοσύνης μπορεί, επίσης, να υποφέρουν επειδή εξασκούν πτωχή κρίσι ή παραλείπουν να εφαρμόσουν τη Γραφική συμβουλή πάντοτε. Αυτό αληθεύει για ένα Χριστιανό, ο οποίος, αντίθετα προς τη Γραφική νουθεσία, νυμφεύεται μ’ έναν άπιστο και υποφέρει από συζυγικές θλίψεις ως αποτέλεσμα. Ή ίσως εξασκεί πτωχή κρίσι, μη τρώγοντας κατάλληλα, και λαμβάνοντας ανεπαρκή ανάπαυσι, έτσι ώστε να προξενή κατάπτωσι στον εαυτό του και να υποφέρη εξαιτίας τούτου. Ο Δαβίδ απέτυχε σε μια περίπτωσι να εφαρμόση Γραφική συμβουλή και διέπραξε μοιχεία με την Βηθ-σαβεέ. Αυτή η ανόητη ενέργεια του έφερε πολλά παθήματα, μολονότι μετενόησε και δεν επανέλαβε την αμαρτία του. Ο Πέτρος, επίσης, σε μια πνευματικώς εξασθενημένη κατάστάσι, αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές. Οι Γραφές λέγουν ότι έκλαψε πικρά.—2 Σαμ. 11:2-4· Ματθ. 26:75.

Ο Πέτρος απεκόμισε ένα καλό μάθημα και αργότερα έδωσε την εξής κατάλληλη προειδοποίησι στους Χριστιανούς: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια.» Ακόμη και αν προηγουμένως ακολούθησε κανείς δικαία πορεία, μια τέτοια κακή διαγωγή δικαιολογεί διόρθωσι, η οποία μπορεί να είναι οδυνηρή. Ένας, που πάσχει για τέτοια πράγματα, δεν πάσχει ως δίκαιος άνθρωπος. Λάβετε, λοιπόν, φροντίδα να μην υποφέρετε για έλλειψι καλής κρίσεως ή παράλειψι να προσέξετε τη Γραφική συμβουλή.—1 Πέτρ. 4:15.

Οι πονηροί συχνά πάσχουν επειδή αγνοούν τη συμβουλή του Θεού με το να επιδιώκουν ζωή υπερβολικής εντρυφήσεως και ακόλαστης διαβιώσεως. Λέγεται ότι ο Ηρώδης ο Μέγας υπέφερε από αηδείς ασθένειες, που τις απέκτησε λόγω των κακών του έξεων διαβιώσεως, και ότι το ανάκτορο του αντηχούσε από τις αγωνιώδεις κραυγές του. Σήμερα χιλιάδες άτομα διάγουν μια ζωή αθλιότητος ως αποτέλεσμα αφροδισίων νόσων, από τις οποίες προσεβλήθησαν λόγω της χαλαρής των ζωής. Μολονότι, όμως, ο νόμος του Θεού αποτελεί προστασία για τους δικαίους, φαίνεται, ωστόσο, ότι αυτοί έχουν κάτι περισσότερο από τη μερίδα των σε παθήματα. Υπάρχουν αιτίες γι’ αυτό;

ΠΑΣΧΟΝΤΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

Παρατηρείται ότι άτομα που εδοκίμασαν πολλά παθήματα είναι συχνά υποτακτικά στη δικαιοσύνη. Η πείρα των τα εμαλάκωσε τόσο, ώστε εύκολα συμμορφώνονται προς τον νόμον του Θεού και ακολουθούν δίκαιη πορεία. Εν τούτοις, μια κυρία αιτία, για την οποίαν οι δίκαιοι πάσχουν, είναι το ότι είναι δίκαιοι. Η περίπτωσις της αδίκου φυλακίσεως του Ιωσήφ χρησιμεύει ως παράδειγμα.

Όταν ο Ιωσήφ επωλήθη σε δουλεία στην Αίγυπτο, ηγοράσθη από τον Αιγύπτιο αυλικό Πετεφρή. Γρήγορα έφθασε να γίνη επιστάτης ολοκλήρου του οίκου του. Ο Ιωσήφ ήταν ένας πολύ ωραίος άνδρας και η σύζυγός του Πετεφρή επόθησε να έχη σχέσεις μαζί του· συνεχώς τον προέτρεπε να συγκοιμηθή μαζί της. Τελικά ο Ιωσήφ, ένας δίκαιος άνθρωπος, απήντησε: «Πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» Αυτό εξώργισε τόσο τη σύζυγο του Πετεφρή, ώστε κατηγόρησε ψευδώς τον Ιωσήφ και έκαμε να ριφθή στη φυλακή, όπου υπέφερε άδικον περιορισμό επί δύο χρόνια και πλέον.—Γέν. 39:9.

Δεν θαυμάζετε έναν άνθρωπο σαν αυτόν, έναν που υποστηρίζει το δίκαιο; Δεν θα είσαστε υπερήφανος για έναν γυιό που τόσο θα εκτιμούσε τη συμβουλή σας, ώστε θα υπέφερε χλευασμό και διωγμό για να ζήση σύμφωνα μ’ αυτήν; Φαντασθήτε, λοιπόν, πόσο ευτυχής είναι ο Θεός, όταν τα τέκνα του διατηρούν μια πορεία ορθής διαγωγής σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο με όλους τους πειρασμούς του. Αλλά μπορεί να ρωτήσετε, Γιατί επιτρέπει ο Θεός να πάσχουν οι δούλοι του; Η απάντησις βρίσκεται σ’ ένα επίμαχο ζήτημα που ηγέρθη από τον στασιαστή άγγελο Σατανά, τον Διάβολο. Το επίμαχο ζήτημα περιλαμβάνει την ακεραιότητα του ανθρώπου, και αυτό καταδεικνύεται στην περίπτωσι του δικαίου Ιώβ.

Σε μια συγκέντρωσι των αγγελικών υιών του Θεού στον ουρανό ο Ιεχωβά ερώτησε τον Σατανά: «Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού;» Το γεγονός ότι ο Θεός επέστησε την προσοχή του Σατανά στην πιστότητα του Ιώβ, δείχνει ότι υπήρχε διχογνωμία για το αν ανθρώπινα πλάσματα θα κρατούσαν ακεραιότητα στον Θεό. Η απάντησις του Σατανά αποδεικνύει ότι υπήρχε ένα τέτοιο επίμαχο ζήτημα, διότι αμέσως παρέχει δικαιολογίες για την πιστότητα του Ιώβ. Βεβαιώνει ότι ο Ιώβ υπηρετεί τον Θεό λόγω των υλικών ευλογιών που έλαβε και όχι επειδή τον αγαπά. Εισηγείται: «Πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου.»—Ιώβ 1:7-12, ΜΝΚ.

Ο Ιώβ διετήρησε μια δίκαιη πορεία παρ’ όλα όσα ο Διάβολος μπορούσε να πράξη· απέδειξε ότι υπηρετούσε τον Θεό επειδή τον αγαπούσε και ήθελε να είναι ευάρεστος ενώπιόν του. Ο Ιώβ επίστευε στην ακεραιότητα της πορείας του, και έτσι διεκήρυξε στους κατηγόρους του: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.»—Ιώβ 27:5.

Άνθρωποι ακεραιότητος υπήρξαν πάντοτε πρόθυμοι να υποφέρουν για κείνο στο οποίον επίστευαν. Μερικοί εθυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους λόγω αγάπης για ένα άτομο ή μια χώρα. Η Γραφή αναγράφει αλλεπάλληλα παραδείγματα ατόμων που είχαν ισχυρή αγάπη για τον Παντοδύναμο Θεό. Επάνω από κάθε άλλο, ήθελαν να ζουν μια δίκαιη ζωή για να είναι τιμή στον Θεό και έτσι ν’ αποδείξουν ότι είναι ψεύδος ο ισχυρισμός του Διαβόλου ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη από τον Θεό όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Μολονότι η επιδίωξις πορείας δικαιοσύνης κατέληξε στο να υποφέρουν πολύ, διετήρησαν μια κατάλληλη στάσι.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΑΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ

Είναι αληθές ότι τα παθήματα, αυτά καθ’ εαυτά, δεν φέρνουν ευτυχία αλλ’ αν γνωρίζη κανείς ότι ένας αγαπητός ευεργετείται ή γίνεται ευτυχής, τότε μπορεί να χαίρη ακόμη και στα παθήματα. Γι’ αυτό οι απόστολοι, αφού εδέχθησαν ένα μαστίγωμα επειδή εκήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού, «ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι». Υπήκουαν στη διαταγή του Θεού να κηρύττουν και ήξεραν ότι τούτο ήταν ευάρεστο σ’ αυτόν. Συνεπώς ήσαν πολύ ευτυχείς, διότι, όπως το Γραφικό εδάφιο λέγει, «εάν και πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι».—Πράξ. 5:40, 41· 1 Πέτρ. 3:14.

Τούτο μας βοηθεί να εκτιμήσωμε τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε στην επί του όρους ομιλία: «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:10-12) Όταν ένας Χριστιανός διακρατή ακεραιότητα προς τον Θεό και υποφέρη λόγω αυτής, χαίρει με τη γνώσι ότι αποδεικνύει τον Διάβολο ψεύτη και κάνει έτσι την καρδιά του Ιεχωβά να ευφραίνεται. Μολονότι τα παθήματα δεν τον κάνουν ευτυχή, το γεγονός ότι συμβάλλει στην υπεράσπισι του ονόματος του Θεού τον κάνει ευτυχή. Έπειτα, επίσης, μπορεί κανείς να χαίρη λόγω της ανταμοιβής που είναι υποσχεμένη στον πιστόν.—Παροιμ. 27:11.

Ο καθένας σήμερα είναι προωρισμένος να δοκιμάση παθήματα επειδή ζη ανάμεσα σ’ αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων και υπόκειται σε κληρονομημένες ατέλειες που οφείλονται στην αμαρτία. Οι δίκαιοι μπορούν, επίσης, να περιμένουν ότι θα υποφέρουν λόγω διακρατήσεως ακεραιότητος προς τον Θεό. Αλλά μπορούν να λάβουν θάρρος και να χαίρουν, διότι υπάρχει ένας νέος κόσμος που τον δημιουργεί ο Θεός και που είναι τώρα πάρα πολύ πλησίον. Εκεί τα παθήματα δεν θα υπάρχουν πια, διότι ο Θεός υπόσχεται ότι «θέλει εξαλείψει . . . παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Ποτέ, λοιπόν, μην αφήνετε τα τωρινά παθήματα να σας πικράνουν. Αποβλέπετε στο μέλλον. Ναι, θέστε την ελπίδα σας και την εμπιστοσύνη σας στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, όπου δεν θα υπάρχουν πια παθήματα.—Αποκάλ. 21:4· 2 Πέτρ. 3:13.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από το Λάος

Ένας Βουδδιστής επιθυμούσε από πολύν καιρό να συναντήση κάποιους Χριστιανούς, επειδή νόμιζε ότι αυτοί θα είχαν πιθανώς να του προσφέρουν μια ελπίδα καλύτερη από εκείνη που του έδινε η δική του Βουδδιστική θρησκεία. Όπως ο Κορνήλιος της αρχαιότητος, προσευχήθηκε στον Θεό να τον βοηθήση στην αναζήτησί του. Καίτοι δεν είχε ποτέ προηγουμένως ακούσει για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν πέρασε πολύς καιρός ωσότου συνήντησε μερικούς απ’ αυτούς, εφόσον αυτοί είναι οι μόνοι που πηγαίνουν «κατ’ οίκους». Άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον το άγγελμά τους και έγινε διευθέτησις να τους επισκεφθή μια άλλη φορά στον ιεραποστολικό τους οίκο για ευρύτερη συζήτησι και για μια Γραφική μελέτη. Από την πρώτη επίσκεψι θέλησε να έχη μια Γραφή, και, αφού αμέσως προμηθεύθηκε μία, αντελήφθη ότι αυτό πραγματικά ήταν μια απάντησις στην προσευχή του. Ύστερ’ από λίγες μόνο Γραφικές μελέτες, κατενόησε την ευθύνη που έχει κάθε άτομο να δίδη μαρτυρία για τον Ιεχωβά. Έκαμε γοργή πρόοδο και σύντομα αντελήφθη τις βασικές αλήθειες του λόγου του Ιεχωβά, πριν δε περάση πολύς καιρός άρχισε να δίνη μαρτυρία σε όλους τους Βουδδιστάς φίλους του.—Από το Ετήσιον Βιβλίον του 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«Η Σοφία Είναι μετά των Ταπεινών»

ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ να διαφύγετε πολλές από τις παγίδες και στενοχώριες της ζωής; Θα θέλατε ν’ αποφύγετε το να θίξετε τους άλλους χωρίς να υπάρχη ανάγκη, αλλά μάλλον να αγαπάσθε από τους γύρω σας; Προ πάντων δε, θα θέλατε να μειώσετε την πιθανότητα να πταίσετε στον Δημιουργό σας; Τότε καλλιεργήστε την αρετή της ταπεινότητος, διότι αυτή πολύ θα σας βοηθήση απ’ όλες αυτές τις απόψεις.

Πολλά έχουν γραφή προς έπαινον της ταπεινότητος. Το καλύτερο, όμως, απ’ όλα σ’ αυτό το θέμα βρίσκεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Η Γραφή, με την παροιμία και τα παραδείγματα​—που τονίζουν και τ’ αγαθά αποτελέσματα του να είναι κανείς ταπεινός και το κακό που προκύπτει από την έλλειψι αυτής—​μας διδάσκει την αρετή του να είμεθα ταπεινοί.

«Ταπεινότης» και «ταπεινός» έχουν διάφορες σημασίες, τρεις από τις οποίες χρησιμοποιούνται γενικώτερα. Μια σημασία του ταπεινού σχετίζεται με το μέγεθος. Ομιλούμε για ένα ταπεινό εισόδημα, μια ταπεινή κατοικία ή μια ταπεινή Αίθουσα Βασιλείας. Μ’ αυτή την έννοια ταπεινός σημαίνει εκείνον που είναι μετριόφρων και αφιλόδοξος. Οι αρχές είναι συνήθως μετριοπαθείς, και γι’ αυτό ο Θεός ερώτησε τους Ιουδαίους που επέστρεψαν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία: «Τις κατεφρόνησε την ημέραν των μικρών πραγμάτων;» Η ανοικοδόμησις του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ είχε μια μετριοπαθή αρχή, αλλά δεν έπρεπε να καταφρονηθή. Άλλως τε, εμπεριέκλειε την αγνή λατρεία του Ιεχωβά Θεού.​—Ζαχ. 4:10.

«Ταπεινός» και «ταπεινότης» χρησιμοποιούνται, επίσης, με την έννοια της αγνότητος, ευπρεπείας και κοσμιότητος. Γενικά οι άνθρωποι είναι ανάγκη να φυλάγονται από ασέμνους λόγους, οι γυναίκες από άσεμνη αμφίεσι. Όταν ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τις γυναίκες να ντύνονται με την πρέπουσα μετριότητα, εχρησιμοποίησε τον όρον με αυτήν την έννοια: «Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς.» Η λέξις «αιδώς» προέρχεται από μια ρίζα, που ενέχει τη σκέψι των κατηφών οφθαλμών ή της κατηφείας. Η παρούσα χορευτική φρενίτις «το τουίστ» αντιπροσωπεύει το άκρως αντίθετον αυτού του είδους της ταπεινότητος.​—1 Τιμ. 2:9.

Η τρίτη κοινή σημασία που αποδίδεται στη λέξι ταπεινότης και εκείνη, για την οποία ειδικά ασχολούμεθα στην παρούσα μελέτη, είναι «επίγνωσις των ορίων ικανότητος που έχει κανείς· αποφυγή κάθε μη ορθής αυτοπεποιθήσεως· έλλειψις ματαιότητος ή υπεροψίας». Το να είναι κανείς ταπεινός με αυτή την έννοια σημαίνει να έχη μια «περιορισμένη και όχι υπερβολική εκτίμησι των ικανοτήτων ή της αξίας του». (Ουέμπστερ) Σημαίνει άσκησιν επιφυλακτικότητος και είναι το ακριβώς αντίθετον της υπερβολικής υπερηφανείας: «Όπου εισέλθη υπερηφανία, εισέρχεται και καταισχύνη· η δε σοφία είναι μετά των ταπεινών».​—Παροιμ. 11:2.

Η Εβραϊκή λέξις, που αποδίδεται ενταύθα «ταπεινός», βρίσκεται, επίσης, στον Μιχαία 6:8, όπου συνήθως μεταφράζεται «ταπεινώς». Αλλ’ η Γραφή Σονσίνο για τη φράσι αυτή «να περιπατής ταπεινώς» λέγει τα εξής: «Είναι επιφυλακτικός κανείς ν’ αμφισβητήση μια φράσι που έχει βαθιά βυθισθή στο θρησκευτικό αίσθημα του ανθρωπίνου γένους· ωστόσο είναι αμφίβολο αν το ταπεινώς είναι μια ικανοποιητική μετάφρασις από το Εβραϊκό. Στη Γραφή η ρίζα τσάνα βρίσκεται μόνον εδώ και στις Παροιμίες 11:2 (αλλού χρησιμοποιείται η λέξις ανάβ για να εκφράση ταπεινότητα). Το λεξικό στρέφεται στη Ραββινική Εβραϊκή για διευκρίνισι της σημασίας της, και η λέξις εκεί σημαίνει ‘μετριοφροσύνη’, . . .» Αλλ’ είναι «μετριοφροσύνη με την έννοια της ευπρεπείας και σεμνότητος, όπως προχωρώντας λέγει το Ραββινικό Εβραϊκό κείμενο; Όχι, διότι τα συμφραζόμενα του Μιχαίας 6:8 καθιστούν πολύ πρόδηλον ότι ενταύθα, όπως και στις Παροιμίες 11:2, εκείνο που τονίζεται δεν είναι η μετριοφροσύνη με την έννοια της σεμνότητος και κοσμιότητος, αλλά μετριοφροσύνη με την έννοια της ενημερότητος των περιορισμών ενός ατόμου, της σχέσεως ενός ατόμου προς τον Πλάστη του. Έτσι λοιπόν σωστά, και ίσως μοναδικά, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Αυτός σοι είπεν, ω γήινε άνθρωπε, τι είναι καλόν. Και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράτης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και να ήσαι ταπεινός όταν περιπατής μετά του Θεού σου;»

ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΣ

Μετριοφροσύνη και ταπεινότης είναι στενά συνδεδεμένα, αλλά δεν σημαίνουν το ίδιο. Το αντίθετο της ταπεινότητος είναι υπερηφάνεια· το αντίθετον της μετριοφροσύνης είναι η πολλή υπεροψία, η ματαιότης και η αλαζονεία.

Η μετριοφροσύνη μπορεί να λεχθή ότι είναι μια άποψις της ταπεινότητος, η οποία είναι η βασικώτερη ιδιότης. Ένα ταπεινό άτομο, που έχει καλή νόησι, που είναι συνετό, που χρησιμοποιεί ένα υγιαίνοντα νουν, θα είναι, επίσης, μετριόφρον. Ένα ταπεινό άτομο δεν θ’ αποστραφή τις υποδείξεις ή την κριτική, αλλ’ ένα μετριόφρον άτομο είναι πιο πιθανό να ρωτήση, Πού μπορώ να βελτιωθώ; Έχετε τίποτα να προσφέρετε;

Εφόσον μετριοφροσύνη σημαίνει επίγνωσις των ορίων ικανότητος ενός ατόμου, είναι μια ιδιότης ατόμων που είναι πεπερασμένα. Όλα τα πλάσματα έχουν τους περιορισμούς των, κι επομένως η μετριοφροσύνη τούς αρμόζει. Αλλ’ ο Δημιουργός, ως απέραντος, δεν έχει περιορισμούς, και γι’ αυτό πουθενά δεν αναγινώσκομε στον λόγον του για ένα τέτοιο πράγμα, αλλ’ αναγινώσκομε για την αγαθότητά του: «Και η αγαθότης σου με εμεγάλυνεν.» «Τις ως Ιεχωβά ο Θεός ημών; ο κατοικών εν υψηλοίς; ο συγκαταβαίνων δια να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη.»​—Ψαλμ. 18:35· 113:5, 6, ΜΝΚ.

Σημαίνει αυτό ότι ο Θεός στερείται κοσμιότητος; Όχι, διόλου. Σημαίνει απλώς ότι η μετριοφροσύνη είναι μια αρετή που δεν έχει εφαρμογή σ’ αυτόν.

Η μετριοφροσύνη, ως μορφή της ταπεινότητος, που εμπερικλείει υγιαίνοντα στοχασμό, θεωρείται ως υπονοούμενη στη συμβουλή του Παύλου προς Ρωμαίους: «Διότι λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» Ναι, ακριβώς όπως είναι ανάγκη ν’ αγαπούμε τον εαυτό μας, κι ωστόσο να μην τον αγαπούμε πάρα πολύ, έτσι είναι ανάγκη και να σκεπτώμεθα κάτι για τον εαυτό μας, αλλ’ όχι και πάρα πολλά.​—Ρωμ. 12:3.

Για να εκτιμήσωμε τη διάκρισι μεταξύ μετριοφροσύνης και ταπεινότητος μάς βοηθεί το Γραφικό υπόμνημα, που τονίζει ότι, ενώ οι πιστοί δούλοι του Θεού ήσαν πάντοτε ταπεινοί, κατά καιρούς έσφαλλαν ως προς το να είναι μετριόφρονες. Εν πρώτοις, μπορεί να έσφαλλαν, επειδή δεν ήσαν ενήμεροι των αδυναμιών των. Ο απόστολος Πέτρος ήταν βέβαια ένας ταπεινός άνθρωπος, αλλ’ ωστόσο κατ’ επανάληψιν εσκέφθη να βελτιωθή σε ό,τι ο τέλειος Διδάσκαλός του είπε και έπραξε. Την έλλειψι μετριοφροσύνης του ιδιαίτερα την επρόδωσε, όταν είπε: «Και εάν πάντες σκανδαλισθώσιν, εγώ όμως ουχί.» Ταπεινός ήταν, αλλ’ έσφαλλε ως προς τη μετριοφροσύνη, διότι δεν ήταν ενήμερος των ιδίων του περιορισμών.​—Μάρκ. 14:29.

Κατά καιρούς, μεγάλη πίεσις μπορεί να κάμη έναν ταπεινό δούλο του Θεού να πλανηθή σ’ αυτό το ζήτημα. Ο Μωυσής, μολονότι ήταν ο πιο πράος άνθρωπος όλης της γης, σε μια περίπτωσι, όταν οδυνηρά εδοκιμάσθη, επήρθη πάρα πολύ: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς· να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» Ο Θεός έκρινε σοβαρά το σφάλμα του Μωυσέως: ‘Επειδή δεν . . . με αγιάσατε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ’, αλλά χωρίς μετριοφροσύνη ελάβατε τον έπαινο για τον εαυτό σας, «δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν ταύτην» στη Γη της Επαγγελίας.​—Αριθμ. 20:10, 12.

Ο ΘΕΟΣ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΝΑΣ

Γιατί λέγεται ότι «η σοφία είναι μετά των ταπεινών»; Πρώτ’ απ’ όλα, διότι ο Ιεχωβά Θεός μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήση εκείνους, που είναι μετριόφρονες, που δεν εμπιστεύονται στον εαυτό τους, που είναι ενήμεροι των περιορισμένων ικανοτήτων τους. Οι τοιούτοι δεν αποσπούν την προσοχή από τον Ιεχωβά Θεό στον εαυτό τους, και είναι πιθανότερο ν’ αποβλέπουν στον Ιεχωβά Θεό για καθοδηγία κι ενίσχυσι.

Όπως πρέπει ν’ αναμένεται, ο Ιησούς Χριστός αποτελεί το πιο εξέχον παράδειγμα μετριοφροσύνης που βρίσκεται στις Γραφές. Γι’ αυτό ο Πατήρ του μπόρεσε ν’ αναθέση τόσο πολλά πράγματα στα χέρια του. Μολονότι κανείς δεν μπορούσε να τον επικρίνη για αμαρτία, ο δε Θεός έκαμε αυτόν να είναι η μόνη οδός πλησιάσματος προς τον Πατέρα του, ο Ιησούς παρέμεινε μετριόφρων, κατευθύνοντας πάντοτε τη δόξα στον Πατέρα του: «Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός». «Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού». «Δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με».​—Λουκ. 18:18, 19· Ιωάν. 5:19, 30· 8:46·14:6.

Ο Μωυσής, που προεσκίαζε τον Ιησού Χριστό, ήταν επίσης γενικά μετριόφρων. Πραγματικά, ήταν οδυνηρά ενήμερος των περιορισμένων ικανοτήτων του. (Έξοδ. 3:11, 12· 4:10-13) Ο Γεδεών είχε την ίδια διανοητική διάθεσι: «Ω Ιεχωβά, με τι θέλω σώσει τον Ισραήλ; Ιδού, η οικογένειά μου είναι η ταπεινότερα μεταξύ του Μανασσή, και εγώ ο μικρότερος εν τω οίκω του πατρός μου». Η αλαζονεία του Βασιλέως Σαούλ τον έκαμε να έχη κακό τέλος, αλλά στην αρχή ήταν μετριόφρων: «Ενώ συ ήσο μικρός έμπροσθεν των οφθαλμών σου, δεν έγεινες η κεφαλή των φυλών του Ισραήλ, και σε έχρισεν ο Ιεχωβά βασιλέα επί τον Ισραήλ;»​—Κριτ. 6:15, ΜΝΚ· 1 Σαμ. 15:17, ΜΝΚ.

Ο Βασιλεύς Σολομών, επίσης, ξεκίνησε με μετριοφροσύνη: «Κύριε Θεέ μου, συ έκαμες τον δούλόν σου βασιλέα αντί Δαβίδ του πατρός μου· και εγώ είμαι παιδάριον μικρόν· δεν γνωρίζω πώς να εξέρχομαι και να εισέρχομαι». Ο Ιερεμίας, όταν απεστάλη ως προφήτης στα έθνη, εξεφράσθη με τον ίδιο τρόπο: «Ω, Ιεχωβά Θεέ! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Ας σημειωθή δε ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο Ιεχωβά Θεός συμπλήρωσε τις ελλείψεις των, και τους έδινε ενθάρρυνσι.​—1 Βασ. 3:7· Ιερεμ. 1:6, ΜΝΚ.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η μετριοφροσύνη είναι ένα προσόν στις σχέσεις μας με τον Δημιουργό μας. Εκείνος που θα εχρησιμοποιείτο πληρέστερα από αυτόν πρέπει να είναι μετριόφρων περιπατώντας με τον Θεόν του. Αληθινά, είναι αξιέπαινο πράγμα να επιζητή κανείς τη θέσι του επισκόπου, αλλ’ αυτό πρέπει να γίνεται, όχι με φιλοδοξία, αλλά με την πρέπουσα επίγνωσι των περιωρισμένων ικανοτήτων που έχει το άτομο.​—1 Τιμ. 3:1.

Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΝΕΙ ΦΙΛΟΥΣ

Η σοφία, επίσης, είναι με τους μετριόφρονας, διότι η μετριοφροσύνη βοηθεί στην αποφυγή πταισμάτων και στην απόκτησι φίλων. Λίγα πράγματα επιδρούν τόσο οχληρά στους άλλους όσο η έλλειψις μετριοφροσύνης, και λίγα πράγματα αντισταθμίζουν την καλή θέλησι όσο η μετριοφροσύνη. Ένας που μεγαλαυχεί πολύ σπεύδει να υπεισέλθη στα δικαιώματα των άλλων κι έτσι εγείρει φόβο κι ανταγωνισμό. Ένας, που δεν είναι ενήμερος των ορίων του, θα παρενοχλή τους άλλους. Αν είμεθα μετριόφρονες, δεν θα μιλούμε πάρα πολύ, δεν θα μονοπωλούμε τις συνομιλίες, δεν θα υπερβαίνωμε την ώρα όταν δίνωμε μια προγραμματισμένη ομιλία. Επίσης, δεν θα φαίνωμεθα σκληροί, τραχείς ή υψηλόφωνοι χωρίς λόγο, αλλ’ ο ίδιος ο τόνος της φωνής μας θα είναι μετριοπαθής, μετριόφρων.

Επίσης, δεν θα αποξενώσωμε τους γνωρίμους μας, εγείροντας φθόνο, ανταγωνισμό ή το πνεύμα της αμίλλης με τους γείτονάς μας με λόγο ή πράξι. Μάλλον, θα είμεθα μετριόφρονες στα ρούχα που φοράμε, στο αυτοκίνητο που οδηγούμε και στο σπίτι που κατέχομε. Δεν θα επισύρωμε την προσοχή στα κατορθώματά μας, είτε στην εργασία μας, είτε σε αθλήματα, είτε σε τέχνες, είτε στη Χριστιανική διακονία. Όπως μας υπενθυμίζουν οι παροιμίες: «Δεν είναι ένδοξον να ζητή [τις] την ιδίαν αυτού δόξαν». Ας σε επαινή άλλος, και μη το στόμα σου· ξένος, και μη τα χείλη σου». Ο μετριόφρων άνθρωπος δεν σαλπίζει για να επισύρη την προσοχή στα καλά του έργα, αλλά θα φυλάξη το δεξί του χέρι από το να γνωρίση τι κάνει το αριστερό του.​—Παροιμ. 25:27· 27:2· Ματθ. 6:1-6.

Μπορούμε ακόμη να ειρηνεύσωμε με φιλοδόξους αντιπάλους παρεκκλίνοντας από την οδόν μας για να εκδηλώσωμε μετριοφροσύνη. Αυτό έκαμε ο Γεδεών, όταν οι Εφραϊμίται «ελογομάχησαν σφόδρα μετ’ αυτού». Καθησύχασε την ταραχή τους λέγοντας: «Τι έκαμα τώρα ως προς εσάς; . . . παρέδωκεν ο Θεός εις τας χειράς σας τους αρχηγούς του Μαδιάμ . . .;» Η μετριοφροσύνη του Γεδεών τα εξομάλυνε, διότι «το πνεύμα αυτών ησύχασε προς αυτόν, ότε ελάλησε τον λόγον τούτον».​—Κριτ. 8:1-3.

Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΞΙΣ

Η μετριοφροσύνη είναι επίσης η πορεία της σοφίας διότι ενεργεί ως προφύλαξις. Εν πρώτοις, βοηθεί στην προστασία από τις παγίδες του Διαβόλου. Αν ο Ιησούς δεν ήταν μετριόφρων, θα ήταν δυνατόν να υποχωρήση σ’ έναν από τους πειρασμούς του Σατανά. Ο Σατανάς επαγίδευσε πολλούς στη μεταποστολική Χριστιανική εκκλησία, λόγω ελλείψεως μετριοφροσύνης απ’ αυτούς.

Η μετριοφροσύνη προστατεύει επίσης κι από τους πειρασμούς που φέρνει ο κόσμος. Ούτε ο Γεδεών ούτε ο Ιησούς επέτρεψαν στον λαό να τους κάμουν βασιλείς. Ένα λιγώτερο μετριόφρον άτομο θα υπέκυπτε. Η μετριοφροσύνη προστατεύει έναν από την κοσμική ‘επιθυμίαν των οφθαλμών, και την αλαζονείαν του βίου.’​—1 Ιωάν. 2:16.

Η μετριοφροσύνη, επίσης, μας προστατεύει κι από τις δικές μας αδυναμίες. Μας φυλάττει από το ν’ απατηθούμε ή ν’ απογοητευθούμε αποβλέποντας πολύ ψηλά στις φιλοδοξίες ή τους σκοπούς μας. Οι δύο μαθηταί που παρακάλεσαν να καθήσουν δεξιά κι αριστερά του Ιησού στη βασιλεία του δυσαρεστήθηκαν κι εχρειάσθη να τους πη ο Ιησούς: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε».​—Μάρκ. 10:38.

Η μετριοφροσύνη μάς φυλάγει από το να επηρεασθούμε χωρίς λόγο είτε από δημόσιο έπαινο είτε από δημοσία επίκρισι. Κάνει ευκολώτερο για τα τέκνα να είναι ευπειθή στους γονείς των· οι σύζυγοι στους συζύγους των· τα μέλη μιας εκκλησίας στους επισκόπους των. Η μετριοφροσύνη μάς φυλάγει από το να καυχηθούμε για την αύριο. Μας φυλάγει, επίσης, από άσκοπη στενοχωρία, όπως όταν έχωμε κατά νουν να λάβωμε την πιο εξέχουσα θέσι σ’ ένα γεύμα και κατόπιν να χρειασθή να την παραχωρήσουμε σ’ έναν πιο διακεκριμένον από μας.​—Λουκ. 14:8-10.

Αληθινά «η σοφία είναι μετά των ταπεινών», ο δε λόγος του Θεού μάς δίνει πολλές συμβουλές περί μετριοφροσύνης. Η μετριοφροσύνη μάς κάνει καταλλήλους να χρησιμοποιηθούμε περισσότερο από τον Δημιουργό μας, επιφέρει καλύτερες σχέσεις με τον συνάνθρωπό μας, μας προφυλάσσει από τους πειρασμούς του Σατανά, του κόσμου και της σαρκός και μας βοηθεί ν’ αποφεύγωμε άσκοπες απογοητεύσεις, απάτες και στενοχώριες. Κάμετε λοιπόν φίλους με τη μετριοφροσύνη. Περιβληθήτε μετριοφροσύνη.

Τήρησις Διεθνούς Ενότητος Κάτω από τη Βασιλεία του Θεού

ΤΙ ΕΛΛΕΙΨΙ ενότητος παρουσιάζει αυτός ο κόσμος! Όπου κι αν παρατηρήσωμε, βλέπομε σύγχυσι, διαίρεσι και διαμάχη. Πολιτικώς ο κόσμος είναι διαιρεμένος σε συγκροτήματα εθνών, διαπληκτιζόμενα μεταξύ των· το κάθε έθνος βρίσκεται σε αντίθεσι προς τα άλλα, ακόμη δε και μέσα στα ίδια τα έθνη τα πολιτικά κόμματα μάχονται σκληρά μεταξύ των. Θρησκευτικώς, εμπορικώς και φυλετικώς το ίδιο συμβαίνει· κι επιστημονικώς ακόμη. Η επιστήμη υποτίθεται ότι είναι η αλήθεια, αλλ’ ωστόσο και οι επιστήμονες είναι διαιρεμένοι σε πάρα πολλά θέματα. Λόγου χάριν: Κορυφαίοι φυσιοδίφαι διαφωνούν ριζικώς μεταξύ των ως προς τη σχετική βλάβη, που απειλείται από την πτώσι της ατομικής ραδιενεργού κόνεως, όπως και οι γιατροί έχουν εντόνους αντιρρήσεις μεταξύ των ως προς την αιτία, τη φύσι και τη θεραπεία του καρκίνου.

Τι τερπνή και ανακουφιστική αλλαγή απ’ όλ’ αυτά παρουσιάζεται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι έχουν ενωθή κάτω από τη βασιλεία του Θεού! Η ενότης των είναι πραγματικά μια ενότης διεθνής, διότι αυτοί προήλθαν «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών». Η ενότης των προ πολλού ελέχθη από τους προφήτας του Ιεχωβά: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία». «Θέλω θέσει αυτούς ομού ως πρόβατα της Βοσόρρας, ως ποίμνιον εν μέσω της μάνδρας αυτών.»—Αποκάλ. 7:9· Ησ. 2:4· Μιχ. 2:12.a

Αυτό είναι όπως έπρεπε να είναι, διότι μήπως δεν είναι ο Ιεχωβά Θεός και ο Υιός του σε πλήρη ενότητα, και δεν προσηυχήθη ο Ιησούς να έχουν οι ακόλουθοι του όμοια ενότητα; Πραγματικά, ο Ιησούς είπε ότι η αγάπη θα εχαρακτήριζε τους ακολούθους του, και δεν είναι η αγάπη ένας «σύνδεσμος της τελειότητος»;—Κολ. 3:14· Ιωάν. 17:21.

Χαρακτηριστικό της μοναδικής ενότητος αυτών των Χριστιανών είναι αυτό που κατεδείχθη στο γεγονός που έλαβε χώραν στη Νέα Βρεττανία, ένα νησί του Νοτίου Ειρηνικού, όπως αναφέρεται στο Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκεί, στη διάρκεια των περυσινών οχλοκρατιών, που έγιναν στη Ραμπάουλ, οι ιθαγενείς της ενδοχώρας και οι εντόπιοι των άλλων ιεραποστολών εμάχοντο και εφόνευαν αλλήλους χωρίς να παρουσιάζεται από τους θρησκευτικούς των ηγέτας κάποια επιρροή προς κατάπαυσιν. Εν τούτοις, εκείνοι, που είχαν διδαχθή από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, όχι μόνον απέσχον οι ίδιοι από κάθε διαμάχη, αλλά και απέκρυψαν όσους ανήκαν σε άλλη φυλή, που διέτρεχαν κίνδυνον θανάτου.

Τι κατέστησε δυνατή τη διεθνή αυτή ενότητα; Εν πρώτοις, εκείνοι, που ήσαν σε ενότητα, είχαν απ’ αρχής καλή και ειλικρινή καρδιά. Κατόπιν, όλοι αυτοί λατρεύουν τον ίδιο Θεό, τον Δημιουργό, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Έπειτα, όλοι αυτοί δέχονται την Αγία Γραφή ως τον αλάνθαστο εμπνευσμένο λόγον του Θεού. Επίσης, όλοι αυτοί αποβλέπουν στον Ιεχωβά για το άγιο πνεύμα του, που τους διαφωτίζει και τους ενισχύει. Η κοινή υποταγή όλων αυτών στη βασιλεία του Θεού έχει χρησιμεύσει ιδιαίτερα στο να τους φέρη σε ενότητα. Ούτε πρέπει να παραβλέπεται το μέσον, που χρησιμοποιεί κι ευλογεί σήμερα τόσον καταφανώς ο Ιεχωβά Θεός, δηλαδή, ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», τον οποίον ο Κύριος, Ιησούς Χριστός, κατέστησεν εφ’ όλων των υπαρχόντων του.—Ματθ. 24:45-47.

Ως αποτέλεσμα των ενοποιητικών αυτών δυνάμεων οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εκδηλώνουν ενότητα από κάθε άποψι. Άσχετα με το μέρος της γης, στο οποίον τυγχάνει να ζουν, άσχετα με το χρώμα του δέρματός των, το οικονομικό ή το μορφωτικό τους επίπεδο, αυτοί έχουν τις ίδιες σκέψεις! Προσέχουν τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην επιστολή 1 Κορινθίους 1:10, κι έτσι δεν υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ των, αλλ’ όλοι ομοφωνούν και είναι «εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην». Γι’ αυτόν τον σκοπό μελετούν συνεχώς τον λόγον του Θεού ατομικά και ομαδικά, σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις και μεγαλύτερες συγκεντρώσεις.

Η διεθνής των ενότης εκδηλώνεται επίσης με το ότι διάγουν κατά τον ίδιο τρόπο ζωής. Ο καθένας τους ενασχολείται στη μεταμόρφωσί του με την ανακαίνισι του νοός του· ο καθένας ενασχολείται στο ν’ απεκδυθή τον παλαιόν άνθρωπο και στο να ενδυθή τον νέον άνθρωπο. Ναι, ο καθένας προσπαθεί να παραγάγη τους καρπούς του πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Εργάζονται δε συνεχώς για να παραγάγουν αυτούς τους καρπούς.—Γαλ. 5:22, 23.

Η πιο πασιφανής άποψις της διεθνούς των ενότητος είναι το ομοιόμορφο κήρυγμά των· φέρουν το ίδιο άγγελμα, χρησιμοποιούν τις ίδιες χαρακτηριστικές μεθόδους. Εκτιμούν το ότι ακριβώς, όπως ο ειδικός σκοπός για τον οποίον ο Ιησούς ήλθε στη γη ήταν ‘να μαρτυρήση εις την αλήθειαν’, έτσι κι αυτοί πρέπει να κάμουν τη μαρτυρία κυριώτερο σκοπό τους στη ζωή. Όπως ο Παύλος, αναφωνούν: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω».—Ιωάν. 18:37· 1 Κορ. 9:16.

Με το να σκέπτονται ομοίως, να ζουν ομοίως και να κηρύττουν ομοίως οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά διατηρούν τη διεθνή των ενότητα κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Τον Αύγουστο θα εκδηλώσουν αυτή την ενότητα παρουσιάζοντας, μεταξύ άλλων, σε κάθε ευκαιρία, το εκ 400 σελίδων βοήθημα Γραφικής μελέτης Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς πρέπει να εννοήσωμε τη σημασία της λέξεως «αναγκάζω», όπως χρησιμοποιείται στο κατά Λουκάν 14:23, το οποίον λέγει: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς, και ανάγκασον να εισέλθωσι, δια να γεμισθή ο οίκός μου»;—Π. Φ., Η.Π.Α.

Η έννοια της λέξεως «αναγκάζω» στο Λουκάν 14:23 μπορεί κάλλιστα να εκτιμηθή σε συνάρτησι με το ιστορικό της παραβολής του «μεγάλου δείπνου», του οποίου το εδάφιον αυτό αποτελεί μέρος. Αυτή η παραβολή μπορεί ν’ αντιπαραβληθή με την παραβολή των γάμων που εκτίθεται στο Ματθαίον 22:1-14. Εκεί διασαφηνίζεται ότι ο «άνθρωπός τις», που ετέλεσε μέγα δείπνον και εκάλεσε πολλούς, ήταν ένας βασιλεύς, που είχε προετοιμάσει μια γαμήλιο τελετή για τον γυιό του. Έστειλε προσκλήσεις, αλλ’ όταν οι προσκλήσεις στη γαμήλιο τελετή απερρίφθησαν με διάφορες δικαιολογίες από τους προσκεκλημένους, τότε ο βασιλεύς εστράφη σε άλλα μέσα για να έχη αρκετούς παρόντας η τελετή. Εφόσον αυτός ήταν βασιλεύς και όλοι οι άνθρωποι του βασιλείου ήσαν υπήκοοι του, είχε δικαίωμα να εξαποστείλη τους δούλους του και τώρα, αντί απλώς να καλέση αδιακρίτως άτομα στις οδούς και παρόδους της πόλεως, περιλαμβανομένων των πτωχών, αναπήρων, χωλών και τυφλών, να προσέλθουν στο συμπόσιο, αυτός ως υπέρτατος κύριος των τους ηνάγκασε να έλθουν. Ασφαλώς τους ηνάγκασε διότι, επειδή αυτοί ήσαν απλώς κοινοί άνθρωποι του δρόμου, θα συνεστέλλοντο να δεχθούν μια πρόσκλησι, θεωρώντας τον εαυτό τους ανάξιο να παραστή σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός, για το οποίον αρχικά εκλήθησαν οι έγκριτοι της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να γίνη σημαντική μετάπεισις.

Αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει στην εκπλήρωσι της εικόνος. Μολονότι ο καθείς αφήνεται στην ελευθέρα του θέλησι, εν τούτοις γίνεται πολλή πειθώ, κι αυτή με πολύ σθένος και δαπάνη ενεργείας και προσπαθείας από μέρους εκείνων που φέρουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας και καλούν τους έχοντας ώτα για να ακούουν να έλθουν στο μεγάλο πνευματικό συμπόσιο που έχει διευθετήσει ο Ιεχωβά στη βασιλεία του. Η επείγουσα αυτή ενέργεια στους δεκτικούς αυτούς ανθρώπους παραβάλλεται με την ενέργεια των αγγέλων, που επεσκέφθησαν τον Λωτ στα Σόδομα και οι οποίοι στη μέρα της καταστροφής της πόλεως παρέστη ανάγκη να πάρουν απ’ το χέρι τον Λωτ και την αργοπορημένη οικογένειά του και να τους βγάλουν απ’ την πόλι και να τους θέσουν έξω απ’ αυτήν και κατόπιν να τους πιέσουν να διαφύγουν στα όρη για να μην παρασυρθούν στην καταστροφή.—Γέν. 19:15-17.

Σήμερα ο μέγας Βασιλεύς, Ιησούς Χριστός, κάνει να δοθή ένα παρόμοιο επείγον άγγελμα από το κεχρισμένο υπόλοιπο στην τάξι των άλλων προβάτων, που κι αυτά κατόπιν ενώνονται με αυτούς για να δώσουν το άγγελμα σε άλλους. Εκείνοι, που φέρνουν αυτό το άγγελμα, κατανοώντας τι εμπερικλείεται σ’ αυτό—η διεκδίκησις του ονόματος του Ιεχωβά και η αιώνια ζωή των ακροατών του—το καθιστούν όσο το δυνατόν εντονώτερο, προτρέποντας, παροτρύνοντας, υποχρεώνοντας, αναγκάζοντας, κατά ένα τρόπον, τους ακροατάς των να ενεργήσουν και να λάβουν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά και της βασιλείας του. Ενώ, βέβαια, τονίζουν έτσι το επείγον και τη σπουδαιότητα του αγγέλματός των, δεν καταπατούν την ελεύθερη εκλογή των ανθρώπων αυτών, τους οποίους πλησιάζουν με το άγγελμα της σωτηρίας. Σχετικά με τούτο, θα μπορούσε να γίνη μια συμπαραβολή με τη φιλοξενία της Λυδίας προς τον Παύλο και τους συντρόφους του και για την οποία ο Λουκάς έγραψε: «Και μας εβίασεν». Αυτή δεν μπορούσε να εξαναγκάση τον Παύλο και τους συντρόφους του, αν εκείνοι ήσαν πραγματικά αποφασισμένοι να μη δεχθούν τη φιλοξενία της. Έτσι κι οι Χριστιανοί, δίνοντας μαρτυρία με το να μην αποθαρρύνωνται εύκολα, «αναγκάζουν» ή «κάνουν» τους ανθρώπους να έρχωνται στα ύδατα της ζωής.—Πράξ. 16:15· Αποκάλ. 22:17.

● Λόγω του ότι ανεγράφη στις εκδόσεις Σκοπιάς, ότι οι θεραπείες που έκαμαν ο Ιησούς και οι απόστολοι του δεν εξηρτώντο από την πίστι εκείνον που εθεραπεύθησαν, πώς πρέπει να νοήσωμε το κατά Ματθαίον 13:58, που λέγει: «Και δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα δια την απιστίαν αυτών»;—Ν. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σήμερα πολλοί θεραπευταί δια πίστεως, όταν αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν ένα άτομο, ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται σε έλλειψι πίστεως εκ μέρους του. Εν τούτοις, αυτό είναι απλώς μια υπεκφυγή για να δικαιολογήσουν την ανικανότητά των να θεραπεύσουν. Αυτό, όμως, δεν συνέβαινε στην περίπτωσι του Ιησού και των αποστόλων του. Δεν αναγράφεται τίποτα που να δείχνη ότι η χήρα της Ναΐν ήσκησε πίστι ότι ο γυιός της θα επανήρχετο στη ζωή. Ο Ιησούς απλώς παρετήρησε την πενθούσα μητέρα και την παρηγόρησε ανασταίνοντας τον γυιό της από τους νεκρούς. Έτσι επίσης, κι ο Πέτρος κι ο Ιωάννης εθεράπευσαν ένα χωλόν στην πύλη του ναού χωρίς καμμιά εκδήλωσι πίστεως από μέρους του. Αυτός τους κύτταξε αναμένοντας να λάβη κάποια ελεημοσύνη, και, προς κατάπληξιν και θαυμασμόν του, έγινε αρτιμελής.—Λουκ. 7:12-15· Πράξ. 3:1-8.

Εκείνο που αναγράφουν οι Γραφές στο κατά Ματθαίον 13:58 είναι ότι ο Ιησούς δεν έκαμε πολλά δυνατά έργα λόγω ελλείψεως πίστεως απ’ αυτούς, όχι ότι δεν θα μπορούσε να κάμη έργα εκεί. Προφανώς λίγοι βγήκαν εκεί για να τον ιδούν και να θεραπευθούν. Αυτό ήταν σε έντονη αντίθεσι προς άλλα μέρη για τα οποία αναγινώσκομε: «Και ήλθον προς αυτόν όχλοι πολλοί, έχοντες μεθ’ εαυτών χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κουλλούς, και άλλους πολλούς· και έρριψαν αυτούς εις τους πόδας του Ιησού, και εθεράπευσεν αυτούς». Το ίδιο το γεγονός ότι έφεραν αυτούς στον Ιησούν ήταν μια επαρκής πράξις πίστεως. Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνη ότι ο Ιησούς τούς εξήτασε αυτούς ως προς την πίστι των.—Ματθ. 15:30.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοόντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 1/11/61 12

2 Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.—Ησ. 6:11. Σ 1/5/61 18, 19α

3 Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν.—Εβρ. 4:12. Σ 15/3/62 24, 25, 27

4 Οίμοι δια την ημέραν εκείνην! διότι η ημέρα του Ιεχωβά επλησίασε, και θέλει ελθεί ως όλεθρος από του Παντοδυνάμου.—Ιωήλ 1:15, ΜΝΚ. Σ 1/4/62 3

5 Εγώ . . . δεν θέλω σε λησμονήσει. Ιδού, επί των παλαμών μου σε εζωγράφισα· τα τείχη σου είναι πάντοτε ενώπιόν μου.—Ησ. 49:15, 16. Σ 15/1/62 9-11α

6 Μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού. Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι έκαμεν υψηλά· γνωστόν είναι εις πάσαν την γην.—Ησ. 12:4, 5, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 2α

7 Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί.—1 Κορ. 13:4, Σ 15/1/61 11, 12α

8 Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 15/11/61 18, 19

9 Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.—1 Θεσ. 5:8. Σ 15/5/61 7α

10 Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.—Ιωάν. 4:34. Σ 1/6/61 11, 13α

11 Σεις δε, ιερείς του Ιεχωβά θέλετε ονομάζεσθαι· Λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει.—Ησ. 61:6, ΜΝΚ. Σ 15/6/61 19α

12 Η φωνή των πτερύγων αυτών ήτο ως φωνή αμαξών ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον.—Αποκάλ. 9:9. Σ 1/4/62 3

13 Γέμισον τα πρόσωπα αυτών από ατιμίας, και θέλουσι ζητήσει το όνομά σου, ω Ιεχωβά. Ας καταισχυνθώσι, και ας ταραχθώσι διαπαντός· . . . και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.—Ψαλμ. 83:16-18, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 3α

14 Ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι.—Εβρ. 5:12. Σ 15/3/62 24α

15 Του Ιεχωβά είναι η μάχη.—1 Σαμ. 17:47, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 7-10

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στο ευαγγέλιο κατά Ματθαίον και στο κεφάλαιο 24 αναγράφεται η απάντησις, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς στην ερώτησι που του έθεσαν οι μαθηταί του: «Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Είναι πραγματικά ζωτικής σπουδαιότητος να πληροφορηθούν οι άνθρωποι την απαίτησι, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς, και να μάθουν ότι η γενεά μας παρίσταται μάρτυς της εκπληρώσεως των λόγων του, που συνθέτουν την πειστική απόδειξι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εγγύς, επί θύραις. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ασχολούνται στο έργον της γνωστοποιήσεως του χαρμοσύνου αυτού αγγέλματος περί της Βασιλείας του Θεού και παρουσιάζουν τώρα στους ανθρώπους καλής θελήσεως το 400 σελίδων βιβλίο τους Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων που φέρει τον επίκαιρο τίτλο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» αντί δρχ. 10. Προμηθευθήτε τα δύο αυτά πολύτιμα Γραφικά βοηθήματα και λάβετε και σεις μέρος στη Χριστιανική αυτή διακονία. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες,

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

16 Σεπτεμβρίου: Επίσκοποι της Ζωής, §1-21. Σελ. 457.

23 Σεπτεμβρίου: Επίσκοποι της Ζωής, § 22-24, και Επίσκοποι, Κάμετε τη Διακονία Σας Πλήρη. Σελ. 462.

Σε Ποιόν Μπορούμε να Εμπιστευώμεθα;

ΟΛΟ το χρήμα, που χάνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο με διαρρήξεις, ληστείες και κλοπές, δεν εξισώνεται με τα όσα κλέπτουν οι ανέντιμοι έμποροι από το κοινόν με την ελλιπή ζύγισι, δολία μέτρησι ή ανειλικρινή συναλλαγή. Είτε κρέας αγοράζετε, είτε τυποποιημένα είδη, είτε καύσιμα, βενζίνη ή οποιαδήποτε άλλα προϊόντα, το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε είναι πού μπορείτε να βρήτε έναν έμπορο, στον οποίον μπορείτε να εμπιστευθήτε. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζετε, όταν απαιτούνται επισκευές στο σπίτι σας, στο αυτοκίνητό σας, στο ραδιόφωνο σας ή στη συσκευή σας τηλεοράσεως. Πού μπορείτε να βρήτε έναν επιδιορθωτή, που να μην επιχειρήση να σας απατήση χρησιμοποιώντας κατώτερα υλικά, χρεώνοντας σας για εργασία που δεν έκαμε πραγματικά, προσθέτοντας πράγματα που δεν τα χρειάζεσθε, και λοιπά; Το να μη γνωρίζετε σε ποιόν μπορείτε να εμπιστευθήτε δημιουργεί ένα απατηλό αίσθημα, που δεν συντελεί σε ήρεμη ζωή. Αλλά τι γίνεται μ’ εσάς; Μπορούν οι άλλοι να σας εμπιστευθούν;

Εκείνο που επιθυμείτε στις σχέσεις σας με τους άλλους είναι τα όσα σεις πρέπει να κάνετε όταν αυτοί συναλλάσσωνται μ’ εσάς. Αυτή ήταν η αρχή που ετέθη από τον Ιησούν Χριστό, όταν είπε: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» (Ματθ. 7:12) Η αναξιοπιστία μερικών ανθρώπων στην κοινότητά σας δεν αποτελεί λόγον για να εγκαταλείψετε την ωραία αυτή αρχή. Πρέπει αυτή να διέπη τις πράξεις σας άσχετα με το τι πράττουν οι άλλοι. Το να εφαρμόζετε σεις αυτή την αρχή ενθαρρύνει τους άλλους να πράττουν το ίδιο κι έτσι οι ενέργειές σας συμβάλλουν στον ηθικό τόνο της κοινότητος.

Αν αποκτήσετε μια σταθερή καλή φήμη λόγω αξιοπιστίας, οι άνθρωποι θ’ αναζητούν εσάς για να συναλλάσσωνται μαζί σας. Αυτοί προτιμούν, όσο και σεις, να συναλλάσσωνται μ’ έναν έμπορο ή έναν επιδιορθωτή, στον οποίον μπορούν να εμπιστευθούν. Αν είσθε ένας υπάλληλος, ο εργοδότης σας είναι πιο πιθανό να σας δώση μεγαλύτερη ευθύνη, αν γνωρίζη ότι είσθε αξιόπιστος. Όταν αυτός απουσιάζη, ο νους του είναι αναπαυμένος, διότι ξέρει ότι σεις θα φροντίσετε έντιμα για τα εμπορικά του συμφέροντα. Γνωρίζει, επίσης, ότι θα του δώσετε πλήρες μέτρον εργασίας για τον μισθό που σας πληρώνει. Η αξιοπιστία αυτή αναζητείται από τους εμπορευομένους, που δυσκολεύονται να εύρουν υπαλλήλους στους οποίους να μπορούν να εμπιστευθούν.

Από εμπορική άποψι είναι προσοδοφόρο το να είναι κανείς αξιόπιστος, αλλ’ αυτό δεν πρέπει να είναι το κίνητρό σας. Πρέπει να είναι πολύ βαθύτερο απ’ αυτό. Πρέπει να προέρχεται από καλές αρχές, που κατευθύνουν τη ζωή σας, διέποντας τις αποφάσεις σας και τις πράξεις σας οπουδήποτε μπορεί να είσθε. Οι καλές αρχές πρέπει ν’ αποτελούν μέρος του εαυτού σας και όχι όπως ένα σακκάκι, που το φοράτε όταν πηγαίνετε να εργασθήτε και το βγάζετε όταν φθάνετε στο σπίτι σας. Εξαιτίας των αρχών αυτών ο αξιόπιστος άνθρωπος μπορεί να τύχη εμπιστοσύνης από τον εργοδότη του, από τους φίλους του, από τους γείτονας του, ναι, κι από τη σύζυγό του.

Εκείνος, που είναι ένοχος συζυγικής απιστίας, αποκαλύπτει έλλειψι καλών αρχών στον χαρακτήρα του, η οποία έλλειψις ρίχνει μια καταδικαστική σκιά στην εξωτερική του εμφάνισι ως ανθρώπου ακεραιότητος. Δεν αγαπά την ειλικρίνεια και τη δικαιοσύνη. Ένας αληθινά αξιόπιστος άνθρωπος μπορεί να τυγχάνη εμπιστοσύνης από τη σύζυγό του πάντοτε. Αυτή γνωρίζει τις καλές αρχές, με τις οποίες αυτός ζη και πόσο σταθερά οι αρχές αυτές αποτελούν μέρος του. Η εμπιστοσύνη αυτή συντείνει απείρως σε μια ευτυχή συζυγική σχέσι, αλλά πώς μπορεί η ευτυχία να είναι παρούσα εκεί όπου η εμπιστοσύνη απουσιάζει; Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος, στον οποίον μπορεί να στηριχθή εμπιστοσύνη διότι ζη σύμφωνα με τις ορθές αρχές, ωφελείται στον γάμο του καθώς και στην εργασία του.

Όταν άπαξ ένας άνθρωπος δεν φανή άξιος της εμπιστοσύνης που του εδείχθη, είτε από τη σύζυγό του είτε από άλλους, αντιμετωπίζει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργον για να την επανακτήση. Οσοδήποτε μετανοιωμένος κι αν μπορή να είναι, μια αμφιβολία είναι βέβαιο ότι θα παραμείνη στη διάνοια εκείνων, των οποίων επρόδωσε την εμπιστοσύνη. Η επάνοδος στην πλήρη εμπιστοσύνη των απαιτεί πολύν χρόνο και είναι δύσκολη. Ένας άνθρωπος βρίσκεται πάντοτε σε πολύ καλύτερη θέσι, αν εμμένη συνεχώς σε καλές αρχές μάλλον παρά αν τις εγκαταλείψη χάριν των στιγμιαίων «ωφελειών» της απιστίας. Αλλά πού μπορεί να εύρη τις αρχές αυτές;

Η καλύτερη πηγή για καλές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ζη κανείς, είναι η Αγία Γραφή. Οι ωραίες αρχές και οι σοφές εντολές της μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στον δρόμο που είναι ο καλύτερος γι’ αυτόν, σ’ ένα δρόμο που διατηρεί γι’ αυτόν ειρήνη νοός και τον σεβασμό των άλλων. Τι καλύτερη αρχή υπάρχει για καλές ανθρώπινες σχέσεις από εκείνη που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 22:39, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν»; Με τέτοια αγάπη θα μπορούσατε ποτέ ν’ απατήσετε τον πλησίον σας μη δίνοντας του πλήρες μέτρον έναντι του χρήματος του; Θα μπορούσατε να κλέψετε από τον εργοδότη σας; Θα μπορούσατε να ψευσθήτε για κάτι που επιδιορθώσατε ή κάτι που πουλάτε; Θα μπορούσατε να κάμετε οτιδήποτε από όσα στιγματίζουν ένα άτομον ως αναξιόπιστο; Τέτοιες πράξεις δεν θ’ αποτελούσαν εκδήλωσι αγάπης.

Το άτομο, που έχει βαθύ σεβασμό στον λόγο του Θεού και ζωηρή επιθυμία να κάνη ό,τι είναι ορθόν στους οφθαλμούς Του, δεν θα προσπαθήση να παραβιάση τις Γραφικές αρχές, μεταπειθόμενος από ανεντίμους συνεργάτας του ή πιεζόμενος από την ανήθικη τακτική που οι άλλοι ακολουθούν στις εργασίες των. Πώς μπορεί να το κάμη αυτό, όταν οι αρχές αυτές καθωρίσθησαν από τον Θεό; Το να έλθη σε αντίθεσι μ’ αυτές σημαίνει ότι εναντιώνεται στον Θεό, κι ένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν θα υπεστήριζε ποτέ ένα τέτοιο πράγμα. Έχετε σεις την ίδια σταθερή πεποίθησι, που να σας υποκινή να κάνετε ό,τι είναι ορθόν; Έχετε την ίδια ζωηρή επιθυμία να δείξετε αγάπη στον πλησίον σας, ή σε άλλους; Έχετε την ίδια απόφασι να είσθε αξιόπιστοι σε όλα όσα κάνετε; Το να έχετε την ωραία αυτή διανοητική διάθεσι είναι προς όφελός σας. Φαντασθήτε σε τι διαφορετική κοινότητα θα μπορούσατε να ζήτε αν ο καθένας μέσα σ’ αυτή ζούσε σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές!

Οι αρχές και οι εντολές της Γραφής, που διέπουν την ανθρώπινη διαγωγή, παρέχουν τη βάσι για μια κοινωνία αξιοπίστων ανθρώπων, μια κοινωνία στην οποίαν οι πόρτες δεν θα εχρειάζοντο να κλειδώνωνται, ούτε τα τιμαλφή να φυλάσσωνται σε ασφαλές μέρος, μια κοινωνία στην οποία ο καθένας θα έκανε, όπως παραγγέλλεται στην επιστολή προς Εφεσίους 4:25: «Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού». Ότι είναι δυνατόν να υπάρξη μια τέτοια κοινωνία αποδεικνύεται από τη γενική διαγωγή της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Υψίστου Θεού έχουν κάμει τις αρχές και τις εντολές του οδηγό της ζωής των.

Αν δεν έχετε επιτρέψει ως τώρα στις Γραφικές αρχές να κατευθύνουν τη ζωή σας, τότε κάμετε όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας». (Ρωμ. 12:2) Ο λόγος του Θεού ας κοθορίζη τους ηθικούς κανόνες σας, και κατόπιν μην παρεκκλίνετε απ’ αυτούς. Όπως θέλετε να είναι οι άνθρωποι ειλικρινείς και αξιόπιστοι σ’ εσάς, έτσι και σεις να είσθε σ’ αυτούς.

Η Σοφία του Θεού

Μια σειρά ερωτημάτων που έθεσε ο Παντοδύναμος Θεός στον Ιώβ μπορεί να μας οδηγήση στην οδόν της αληθινής σοφίας.

ΑΠΕΡΑΝΤΗ είναι η σοφία του Θεού! Και είναι μεγάλη η δύναμις Εκείνου ο οποίος μπορεί να κάμη οτιδήποτε και έχει κάμει τα πάντα. Ναι, τα δημιουργήματά του στον ουρανό και στη γη μαρτυρούν για την κυριαρχία του και την ακαταμέτρητη σοφία του. Η σοφία του έκδηλη στη φύσι, άψυχη και έμψυχη, μας εγείρει στο να τον λατρεύωμε και να τον δοξάζωμε, τηρώντας μας έτσι ταπεινούς. Αυτός ερωτά τον άνθρωπο στη γη:

«Δύνασαι να δέσμευσης τας γλυκείας επιρροάς της Πλειάδος, ή να λύσης τα δεσμά του Ωρίωνος; Δύνασαι να εκβάλης τα Ζώδια εις τον καιρόν αυτών; ή δύνασαι να οδηγήσης τον Αρκτούρον μετά των υιών αυτού; Γνωρίζεις τους νόμους του ουρανού; δύνασαι να διάταξης τας επιρροάς αυτού επί την γην;»—Ιώβ 38:31-33.

Ο Παντοδύναμος Θεός ήγειρε αυτά τα ερωτήματα για να δείξη τη μικρότητα του ανθρώπου, και σε σοφία και σε δύναμι, όταν συγκρίνεται με τον Δημιουργόν του. Μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξη τους πολλούς ουρανίους αστερισμούς, στους οποίους αντανακλάται η σοφία του Θεού; «Υπάρχουν 88 γνωστοί αστερισμοί στους ουρανούς τώρα», λέγει ο Τζέιμς Σ. Πίκερινγκ στο βιβλίο του Απάντησις σε 1001 Αστρονομικά Ερωτήματα. «Οι αστερισμοί πρέπει να εξετάζωνται με το ίδιο φως όπως και οι γεωγραφικές οντότητες. Καθορίζουν ειδικές περιφέρειες στην ουράνια σφαίρα, και είναι οι διευθύνσεις όλων των άστρων και άλλων σωμάτων που μένουν μονίμως μέσα στα όριά των και των πλανητών, κομητών, μετεωριτών, του Ηλίου, της Σελήνης και άλλων προσκαίρων επισκεπτών των περιφερειών των. Οι αστερισμοί είναι απέραντοι σε βάθος.»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

Δεν γνωρίζομε για ποιον από τους ισχυρούς αστερισμούς ή συγκροτήματα αστέρων ομιλεί ο Ύψιστος Θεός σ’ εκείνα τα ερωτήματα προς τον Ιώβ. Πολλοί νομίζουν ότι νοείται ο Ωρίων με τον όρον αστερισμός Κεσίλ, και ότι ο αστερισμός Κιμάχ είναι οι Πλειάδες και ότι ο αστερισμός Ας είναι η Μεγάλη Άρκτος, Μερικοί αστερισμοί, όπως οι πλειάδες και ο Ωρίων, αποτελούνται από άστρα που δίνουν την εμφάνισι ότι συγκρατούνται με αλυσίδες και σχοινιά· η ιδέα, λοιπόν, είναι: Μπορεί ο άνθρωπος να λύση τα δεσμά ενός συγκροτήματος αστέρων έτσι ώστε να κινούνται χωριστά και να μη φαίνωνται πια σαν ένας παγίου σχήματος αστερισμός; Μπορεί ο άνθρωπος να μετακινήση τα ισχυρά αυτά άστρα από τις θέσεις, που προσδιόρισε ο Θεός γι’ αυτά με τη σοφία του; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να θέση σε τάξι το σύμπλεγμα Κιμάχ, ούτε να μεταθέση τα δεσμά του αστερισμού Κεσίλ. Μπορεί απλώς να βλέπη τη δύναμι και τη σοφία του Θεού.

Η θαυμάσια τάξις, που είναι καταφανής σε ολόκληρη την ουράνια σφαίρα, οφείλεται στα προστάγματα που έδωσε ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος, Ιεχωβά Θεός. Ο Θεός είναι Εκείνος που μπορεί να φέρη τον αστερισμό Μαζαρώθ στον ωρισμένο του καιρό. Ο Ιεχωβά λέγει για όλες τις ουράνιες δυνάμεις: «Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν». (Ησ. 40:26) Ο Θεός, που μπορεί να ονομάση όλα τ’ αστέρια με τ’ όνομά τους, είναι Εκείνος, που τα καλεί να εξέλθουν στις ωρισμένες τους εποχές δεν πρόκειται, όμως, εδώ για έναν ανθρώπινο τομέα. Ο Θεός μπορεί ακόμη να εξαγάγη τ’ άστρα σε μάχη, όπως έκαμε στις μέρες της Δεβόρρας και του Βαράκ: «Εκ του ουρανού επολέμησαν, οι αστέρες εκ της πορείας αυτών επολέμησαν εναντίον του Σισάρα». Είναι πέραν από τη δύναμι του ανθρώπου το να διατάσση τις κινήσεις των αστέρων, ούτε έχει ανατεθή στον άνθρωπο η καθοδήγησις αυτών.—Κριτ. 5:20.

Ακόμη κι αν ο σύγχρονος άνθρωπος απέκτησε λίγη γνώσι για τους «νόμους των ουρανών», μήπως μπορεί να θέση την εξουσία του στη γη; Οι νόμοι της φύσεως είναι οι σκέψεις του Θεού. Με τη σοφία του εθέσπισε αυτούς τους νόμους που κατευθύνουν τα ουράνια σώματα. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι τα ουράνια σώματα ασκούν μια ελεγκτική επιρροή στον καιρό μας, στις παλίρροιες και στην ατμόσφαιρα, αλλά πόσο ανίσχυρος είναι στην άσκησι οποιασδήποτε εξουσίας! Τα ουράνια σώματα, όπως είναι ο ήλιος μας, ασκούν εξουσία με ασυνήθεις τρόπους, όπως λέγει το βιβλίο Η Καταπληκτική Μας Ατμόσφαιρα:

«Τα μελανά στίγματα του ηλίου, τα οποία εμείς αποκαλούμε κηλίδες του ηλίου, πιστεύεται ότι είναι περιφέρειες εντατικής δράσεως. Μεγάλες δονήσεις ατομικών αναστατώσεων αναβράζουν από το εσωτερικόν του ηλίου. Οι ηλιακές αυτές εκρήξεις συνοδεύονται από πελώριες εκλάμψεις, που, όπως φαίνεται, εκπέμπονται από την επιφάνεια του ηλίου στο διάστημα. Με τις εκλάμψεις αυτές συνδέονται και ρεύματα από ηλεκτροφόρτιστα ατομικά σωματίδια, που εκβάλλονται απ’ τον ήλιο σαν νερό από υδροσωλήνα. . . . Όταν οι ηλιακές κηλίδες είναι σε ενέργεια, τότε ο γήινος μαγνητισμός διαταράσσεται. Οι μαγνητικές βελόνες παρεκτρέπονται, η δε γη ενεργεί σαν να ήταν ένας μαγνήτης επηρεασμένος από τρομερά ηλεκτρικά ρεύματα διερχόμενα κοντά σ’ αυτήν. Ευθύς μόλις γίνη ορατή μια έκλαμψις ηλιακής κηλίδος, επέρχεται μια ανωμαλία στις ραδιεπικοινωνίες σε όλη την ηλιοφώτιστη έκτασι της γης. Και μετά από μια μέρα επέρχεται η μαγνητική θύελλα, το σέλας, και άλλη αναταραχή στις ραδιεπικοινωνίες, λιγώτερο σοβαρή από την πρώτη αλλά με επήρεια σ’ όλο τον κόσμο. Τα ηλεκτρικά ρεύματα, που βρίσκονται στον φλοιό της γης, μπορούν να είναι αρκετά ισχυρά για ν’ ανατρέψουν ακόμη και τις τηλεφωνικές συγκοινωνίες.»

ΣΟΦΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Αν ο άνθρωπος δεν μπορή να ελέγξη τους νόμους των ουρανών και ν’ ασκήση εξουσία στα ουράνια σώματα, τι γίνεται με τα όσα βρίσκονται πλησιέστερα στη γη—τα σύννεφα; Ο Θεός ερωτά: «Δύνασαι να υψώσης την φωνήν σου εις τα νέφη, δια να σε σκεπάση αφθονία υδάτων; Δύνασαι να αποστείλης αστραπάς, ώστε να εξέλθωσι, και να είπωσι προς σε, Ιδού, ημείς; Τις έβαλε σοφίαν εντός του ανθρώπου; ή τις έδωκε σύνεσιν εις την καρδίαν αυτού; Τις δύναται να αριθμήση τα νέφη δια σοφίας; ή τις δύναται να κενόνη τα δοχεία του ουρανού, δια να χωνευθή το χώμα εις σύμπηξιν, και οι βώλοι να συγκολλώνται;»—Ιώβ 38:34-38.

Ποιος είν’ εκείνος, που μπορεί να υψώση τη φωνή του στο σύννεφο, ώστε ν’ απολύση αφθονία βροχής; Όχι ο Ιώβ. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διατάξη ένα σύννεφο να εμφανισθή υπεράνω αυτού και κατόπι να το προστάξη ν’ απολύση το νερό του. Η ενέργεια της απολύσεως του ύδατος ενός νέφους δείχνει μεγάλη σοφία. Η έρευνα στη σχετική με τα νέφη φυσική έχει κάμει μεγάλη πρόοδο, αλλ’ ό,τι έχομε ήδη μάθει είναι ότι πρόκειται για ένα από τα πολλά σύνθετα ουράνια φαινόμενα. Πολλοί παράγοντες εμπερικλείονται στην ενέργεια της βροχής, για τους οποίους ο άνθρωπος πολύ λίγα γνωρίζει. Το σύγγραμμα υπό τον τίτλον Ο Κόσμος στον Οποίον Ζούμε λέγει:

«Οι ενέργειες, με τις οποίες ένα νέφος παρασκευάζει βροχήν, παραμένουν σκοτεινές· φαίνεται ότι μπορεί να λειτουργούν διάφοροι μηχανισμοί, οι οποίοι ποικίλλουν ανάλογα με τη θερμοκρασία του νέφους. Στα ψυχρά ανώτερα στρώματα των υψηλών νεφών πιστεύεται ότι ο υδρατμός πήγνυται σε μικροσκοπικά επιπλέοντα παγοκρύσταλλα, που αυξάνουν συνεχώς ώσπου ν’ αποκτήσουν αρκετό βάρος για να πέσουν. Όταν φθάσουν σε θερμότερα επίπεδα, τήκονται και κατέρχονται ως βροχή. Στα χαμηλότερα επίπεδα οι σταγόνες βροχής, με απλή συνένωσί τους με μικρότατα σταγονίδια, σχηματίζουν μεγάλες σταγόνες. Φαίνεται, όμως, πως απαιτούνται κι άλλα. Μια θεωρία απαιτεί την παρουσία μικροσκοπικών πυρήνων, σε μορφή μορίων κόνεως ή άλατος, στους οποίους ο υδρατμός μπορεί να συμπυκνωθή για να σχηματίση τα σταγονίδια των νεφών. Μια άλλη θεωρία ισχυρίζεται ότι ο ηλεκτρισμός παίζει ζωτικό ρόλο στον σχηματισμό της βροχής».

Σοφία στα στρώματα των νεφών πράγματι! Και ποιος έχει τη σοφία ν’ αριθμήση ακριβώς τ’ αναρίθμητα σύννεφα; Εκείνος για τον οποίον λέγεται: «Αριθμεί τα πλήθη των άστρων», ο μέγας Ποιητής νεφών και βροχής, ο Ιεχωβά. (Ψαλμ. 147:4) Ο Ιεχωβά, η Πηγή πάσης σοφίας, καθορίζει τον αριθμό των νεφών και τον καιρό της εκχύσεως του περιεχομένου των στη γη.

Ο Θεός παρομοιάζει τα βροχοφόρα νέφη με ουράνιες υδρίες, και μπορεί να τις θίξη κατά την ευαρέσκειά του. Όταν δε τα νέφη χύσουν βροχή με αφθονία, έτσι ώστε το χώμα να γίνη βάλτος και οι βώλοι της γης να συσφιγχθούν, ποιος μπορεί να πωματίση τις υδρίες εκείνες του ουρανού και να παρεμποδίση την περαιτέρω βροχόπτωσι; Ο Ιεχωβά μπορεί να σταματήση τη βροχή όσο και να την παραγάγη. Ο προφήτης Ηλίας προσηυχήθη στον Θεό να σταματήση τη βροχή: «Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος ομοιοπαθής με ημάς, και προσηυχήθη ενθέρμως να μη βρέξη· και δεν έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας έξ· και πάλιν προσηυχήθη, και ο ουρανός έδωκε βροχήν, και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής.» (Ιάκ. 5:17, 18) Όσοι έχουν αληθινή σοφία αναλαμβάνουν τους λόγους του Ιερεμία: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; ή οι ουρανοί δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι αν αυτός ο δοτήρ, Ιεχωβά Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.»—Ιερεμ. 14:22, ΜΝΚ.

Με τη βροχή και τα σύννεφα συχνά υπάρχει αστραπή. Μπορεί κανένας άνθρωπος να δώση ζωή στις αστραπές, ώστε να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του; Ο άνθρωπος μπορεί να χειρίζεται ηλεκτρικές δυνάμεις, αλλά τις αστραπές ποιος μπορεί να τις στείλη και ποιος μπορεί να τις ελέγξη; Στα λόγια του Θεού προς τον Ιώβ οι αστραπές παριστάνονται ως ν’ αναφέρουν στον Θεό την εκπλήρωσι του έργου των: «Ιδού, ημείς!» Θα μπορούσε ο Ιώβ να κάμη τις αστραπές να πράξουν τούτο γι’ αυτόν; Μια από τις καθορισμένες ενέργειες της αστραπής είναι να λιπαίνη τη γη ηλεκτρικώς. «Η αστραπή είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο παραγωγός αζωτούχων συνθεμάτων», έλεγε το περιοδικά Σάιενς Ντάιτζεστ του Ιουλίου 1956. «Σε πολύ διαλελυμένες μορφές, τα συνθέματα αυτά πέφτουν στη γη με τη βροχή. . . . θεωρείται μάλιστα πιθανόν ότι χωρίς αστραπή, κατ’ ουσίαν όλη η φυτική ζωή της γης θα μπορούσε πραγματικά να μαραθή και να πεθάνη». Τι σοφία στην αστραπή! «Η επιστημονική μελέτη της αστραπής συνεχίζετο επί δύο εκατονταετηρίδες και πλέον», αναφέρει το σύγγραμμα Η Καταπληκτική Μας Ατμόσφαιρα. «Μολονότι η αστραπή ανεγνωρίζετο επί τόσον καιρό ως ένα μαμούθ ηλεκτρικής λάμψεως, η αιτία και οι λεπτομέρειες των εκδηλώσεών της παρέμειναν μυστήρια ως τον σημερινό καιρό.»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΖΩΙΚΗ ΚΤΙΣΙ

Ο Ιεχωβά τώρα λαμβάνει παραδείγματα της σοφίας του από τη ζωική κτίσι, που εξεικονίζουν τα διάφορα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες με τα οποία έχουν προικισθή τα ζώντα κτίσματα. Ο Ιεχωβά ερωτά: «Θέλεις κυνηγήσει θήραμα δια τον λέοντα; ή χορτάσει την όρεξιν των σκύμνων, όταν κοίτωνται εν τοις σπηλαίοις, και κάθηνται εις τους κρυπτήρας δια να ενεδρεύωσι; Τις ετοιμάζει εις τον κόρακα την τροφήν αυτού, όταν οι νεοσσοί αυτού κράζωσι προς τον Θεόν, περιπλανώμενοι δι’ έλλειψιν τροφής;»—Ιώβ 38:39-41.

Όλη η ζωική κτίσις δείχνει το απαράμιλλον έργον των χειρών του Θεού και τη στοργική πρόνοιά του πέρα από την ανθρώπινη αντίληψι. Προτού ακόμη δημιουργηθή ο άνθρωπος και του δοθή εξουσία στα ψάρια και στα πτηνά και στα θηρία και στα ερπετά, ο Θεός προνοούσε γι’ αυτά τα κτίσματα, για τον λέοντα καθώς και για τον κόρακα. Ο Θεός ρωτά τον Ιώβ αν θ’ ανελάμβανε να προμηθεύη τροφή στους λέοντας. Μήπως δεν ήταν αυτό πέρα από τη δύναμί του; Οι λέοντες μπορούν μόνοι να μετακινηθούν. «Οι σκύμνοι βρυχώνται δια να αρπάσωσι, και να ζητήσωσι παρά του Θεού την τροφήν αυτών».—Ψαλμ. 104:21.

Η φροντίς του Θεού δεν τελειώνει με τον ευγενή λέοντα· εκτείνεται ακόμη και στον κόρακα, μολονότι ήταν ακάθαρτος κατά τον Μωσαϊκό νόμο. (Δευτ. 14:11-14) Ο κόραξ ήταν το πρώτο πλάσμα που βγήκε απ’ την κιβωτό και παρέμεινε έξω κι ενεπιστεύθη στον Ιεχωβά Θεό να προνοήση γι’ αυτόν στη γη που εκαθαρίσθη με τον παγκόσμιο Κατακλυσμό. (Γεν. 8:6, 7) Όχι μόνο η κατοικία του κόρακος είναι σ’ ερημικούς τόπους, αλλά και η τροφή του σπανίζει και πρέπει ν’ αναζητηθή σε ευρεία έκτασι της υπαίθρου χώρας, όπως καταφαίνεται από τη συνήθειά του να πετά αδιάκοπα εδώ κι εκεί σε αναζήτησι τροφής. Λαμβάνουν την τροφή των από τον Θεό. Ο ίδιος ο Υιός του Θεού είπε: «Παρατηρήσατε τους κόρακας, ότι δεν σπείρουσιν, ουδέ θερίζουσιν· οίτινες δεν έχουσι ταμείον, ουδέ αποθήκην, και ο Θεός τρέφει αυτούς· πόσω μάλλον σεις διαφέρετε των πτηνών;» (Λουκ. 12:24) Αφού ο Θεός προνοεί για τον ακάθαρτο κόρακα, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν θα λησμονήση ούτε θα εγκαταλείψη εκείνους που θέτουν την εμπιστοσύνη των σ’ αυτόν.

Ο Θεός προνοεί για τα άγρια ζώα στην εποχή της μεγάλης των ανάγκης. Το ένστικτο των προέρχεται απ’ ευθείας από τον Θεό και τα οδηγεί για να βοηθηθούν όταν γεννούν. Ο Θεός, λοιπόν, ερωτά τον Ιώβ: «Γνωρίζεις τον καιρόν του τοκετού των αγρίων αιγών του βράχου; δύνασαι να σημειώσης πότε γεννώσιν αι έλαφοι; Δύνασαι να αριθμήσης τους μήνας τους οποίους πληρούσιν; ή γνωρίζεις τον καιρόν του τοκετού αυτών; Αυταί συγκάμπτονται, γεννώσι τα παιδία αυτών, ελευθερόνονται από των ωδίνων αυτών. Τα τέκνα αυτών ενδυναμούνται, αυξάνουσιν εν τη πεδιάδι· εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι πλέον εις αυτάς.»—Ιώβ 39:1-4.

Μπορεί κανένας άνθρωπος να τηρήση ακριβές βιβλίο όλων αυτών των γεγονότων και ν’ ασκήση μια τέτοια προνοητική φροντίδα γι’ αυτά τα πλάσματα, τους αιγάγρους και τα ελάφια, ώστε να τα προφυλάσση από κινδύνους στη διάρκεια του τοκετού των; Οι αίγαγροι και τα ελάφια συνεχίζονται από αιώνα σε αιώνα, αλλ’ όχι με τη φροντίδα του ανθρώπου. Ακόμη και αν εγνώριζε ο άνθρωπος πότε πρόκειται να γεννήσουν, θα μπορούσε να τα περιποιηθή, όπως μπορεί να περιποιήται τα κατοικίδια ζώα;

Ο άνθρωπος δυσκολεύεται και να πλησιάση ακόμη τους αιγάγρους, να τους παρατηρήση στην άγρια κατάστασί τους. «Τα όρη τα υψηλά», έγραψε ο ψαλμωδός, «είναι δια τας δορκάδας». (Ψαλμ. 104:18) Κάποτε ο Σαούλ κυνηγούσε τον Δαβίδ «επί τους βράχους των αγρίων αιγών». (1 Σαμ. 24:3) Οι ερημικοί βράχοι πάνω από τη Νεκρά θάλασσα στην έρημο Εν-γαδδί πρέπει να ήσαν ειδικές σπηλιές για αιγάγρους. Αλλ’ οπουδήποτε κι αν ζουν, ο άνθρωπος δεν μπορεί εύκολα να τους πλησιάση. Όπως έγραψε ο Ελβετός περιηγητής Γιόχαν Μπούρκχαρντ στο βιβλίο του Ταξίδια στη Συρία:

«Καθόσον πλησιάζαμε στην κορφή του όρους [Αγίας Αικατερίνης, παράπλευρα στο Όρος Σινά], είδαμε σε απόστασι ένα μικρό κοπάδι από αιγάγρους που έβοσκαν ανάμεσα στους βράχους. Ένας από τους Άραβες μας μάς άφησε, κι από μια περιφερική οδό μεγάλου κύκλου προσεπάθησε να φθάση στο υπήνεμο μέρος των και αρκετά κοντά για να τους πυροβολήση· μας διέταξε να παραμείνωμε παρατηρώντας τους μόνο και να καθήσωμε κάτω για να μην τους εκφοβίσωμε. Είχε φθάσει σχεδόν σ’ ένα ευνοϊκό σημείο πίσω από ένα βράχο, οπότε οι αίγαγροι ξαφνικά άρχισαν να τρέχουν. Δεν ήταν δυνατόν να είχαν ιδεί τον Άραβα· αλλ’ ο άνεμος άλλαξε, κι έτσι τον αντελήφθησαν με την όσφρησί τους.»

Ακριβώς όπως οι αίγαγροι πηγαίνουν χωρίς άνθρωπο, έτσι και τα ελάφια, τα θηλυκά ζαρκάδια. Με Θεόδοτο ένστικτο, όταν η ελαφίνα γνωρίζη ότι πρόκειται να γεννήση, απομονώνεται στο δάσος και κρύβει το νεογνό της και το περιποιείται. Τα νεογνά της γρήγορα «ενδυναμούνται» και «εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι». Μετακινούνται μόνα των, και τυγχάνουν της φροντίδος του Θεού.

Οι ερωτήσεις του Ιεχωβά προς τον Ιώβ πρέπει να μας υποκινούν να τον λατρεύωμε, να εμπιστευώμεθα σ’ αυτόν και να μελετούμε, όχι μόνο το Βιβλίον της φύσεως, αλλά και τον γραπτό λόγο του, το Βιβλίον της ζωοπαρόχου σοφίας. Τότε η ευγνωμοσύνη μας για την αγαθότητα του θ’ αυξηθή: «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά, ευχαριστούντες· . . . τον σκεπάζοντα τον ουρανόν με νεφέλας· τον ετοιμάζοντα βροχήν δια την γην· τον αναδιδόντα χόρτον επί των ορέων· τον διδόντα εις τα κτήνη την τροφήν αυτών, και εις τους νεοσσούς των κοράκων, οίτινες κράζουσι προς αυτόν.» «Αγαθός ο Ιεχωβά προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού».—Ψαλμ. 147:7-9· 145:9, ΜΝΚ.

Το Βιβλίο του Μορμόνου Παραβαλλόμενο με τη Βίβλο

ΣΤΑ μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας, το Βιβλίο του Μορμόνου είναι ο λόγος του Θεού και θεωρείται ότι είναι σε πλήρη αρμονία με την Αγία Γραφή. Η άποψίς των εδηλώθη συνοπτικά από τον Μπρίγκαμ Γιώγκ στη Τζόρναλ οφ Ντισκόρσες της 13ης Ιουλίου 1862: «Το Βιβλίο του Μορμόνου σε καμμιά περίπτωσι δεν αντιφάσκει στη Γραφή. Έχει πολλές λέξεις όμοιες με της Γραφής, και ως σύνολον αποτελεί μια ισχυρή μαρτυρία για τη Γραφή.» Οι Μορμόνοι, με τη στερρή αυτή πεποίθησι στο Βιβλίο του Μορμόνου, δεν πρέπει να έχουν αντίρρησι, όταν οι άλλοι παραβάλλουν το βιβλίο των με την Αγία Γραφή. Η δημοσία εκπεφρασμένη πεποίθησίς των, ότι το βιβλίο των είναι αληθές, αποτελεί πρόσκλησι στους άλλους να κάμουν μια τέτοια σύγκρισι. Αλλ’ ας συγκρίνωμε πρώτα σύντομα το ιστορικό των δύο αυτών βιβλίων.

Η συγγραφή της Βίβλου έγινε σε χρονική περίοδο που υπερβαίνει τα 1600 χρόνια, μέγα δε μέρος της ιστορικής της αφηγήσεως επεβεβαιώθη από πολλά αρχαιολογικά ευρήματα καθώς και από κοσμικούς ιστορικούς διαφόρων εποχών. Χιλιάδες αντίγραφα της Βίβλου στις πρωτότυπες γλώσσες, που έχουν γίνει με το χέρι και χρονολογούνται από την εποχή σχεδόν των αποστόλων, υπάρχουν σήμερα. Αυτά είναι στη διάθεσι των λογίων όλων των γλωσσών για εξέτασι.

Το Βιβλίο του Μορμόνου ισχυρίζεται ότι καλύπτει περίοδο από το έτος 600 π.Χ. περίπου ως το 421 μ.Χ. περίπου. Ο Ιωσήφ Σμιθ ισχυρίσθη ότι το μετέφρασε από χρυσές πλάκες, τις οποίες βρήκε μέσα σε μια κρύπτη που του απεκάλυψε ένας άγγελος. Ο λόγος, για τον οποίον οι πλάκες ή αντίτυπα του κειμένου αυτών δεν διατίθενται για εξέτασι, εξηγείται με το ότι ο άγγελος απηγόρευσε στον Ιωσήφ Σμιθ να τις δείξη σε οποιονδήποτε εκτός απ’ εκείνους που ωρίσθησαν από τον άγγελο. Αφού έγινε το έργον της μεταφράσεως, ο άγγελος λέγεται ότι αφήρεσε τις πλάκες.

Το πλήθος των αρχαιολογικών στοιχείων και οι κοσμικές ιστορήσεις, που επιβεβαιώνουν την ακρίβεια της Βιβλικής ιστορίας, απουσιάζουν καταφανώς όσον αφορά το τμήμα που λέγεται ότι είναι ιστορικό αφήγημα στο Βιβλίο του Μορμόνου. Ούτε η βαθιά μυστικότης, που περιέβαλε τη συγγραφή του Βιβλίου του Μορμόνου, αποτελεί χαρακτηριστικόν της συντάξεως της Γραφής. Οι λίθινες πλάκες, πάνω στις οποίες ο Θεός έγραφε τον Νόμο, ούτε ελήφθησαν πίσω από κανέναν άγγελο, ούτε και στον Μωυσή απηγορεύθη να τις επιδείξη. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για τα άλλα συγγράμματα, που αποτελούν τη Γραφή. Αυτά επεδείχθησαν δημοσία, αντίγραφα δε αυτών διενεμήθησαν ευρύτατα.

ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ ΟΝ

Αν το Βιβλίο του Μορμόνου περιέχη τον λόγον του Θεού, οι δοξασίες του πρέπει να εναρμονίζωνται με την Αγία Γραφή. Ας ιδούμε αν είναι έτσι ως προς το τι λέγει περί του Θεού. Σχετικά με Αυτόν ο Μωσίας 3:15 λέγει: «Διότι ιδού, έρχεται ώρα, και δεν είναι πολύ μακράν, ότε με δύναμι, ο Παντοδύναμος Κύριος, ο οποίος βασιλεύει και ο οποίος είναι από όλη την αιωνιότητα σε όλη την αιωνιότητα, θέλει καταβή από τον ουρανό αναμέσον των τέκνων των ανθρώπων, και θέλει κατοικήσει σε μια χοϊκή σκηνή και θέλει προχωρήσει μεταξύ των ανθρώπων, απεργαζόμενος θαύματα μεγάλα». Ενταύθα βρίσκομε ν’ αντανακλάται η λαϊκή δοξασία περί τριάδος, των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου», τις οποίες εκκλησίες ο Ιωσήφ Σμιθ θεωρούσε ως πεπλανημένες.

Εξετάστε λίγα ακόμη παραδείγματα και παρατηρήστε πώς το Βιβλίο του Μορμόνου τολμηρά βεβαιώνει ότι ο Θεός κι ο Χριστός είναι ένας Θεός. Το Άλμα 11:38, 39 λέγει: «Τώρα ο Ζεεσρώμ λέγει πάλι σ’ αυτόν: Είναι ο Υιός του Θεού ο ίδιος ο Αιώνιος Πατήρ; Και ο Αμολέκ είπε σ’ αυτόν: Ναι, είναι ο ίδιος ο Αιώνιος Πατήρ του ουρανού και της γης». Ο Μορμόνος 7:7 ομιλεί περί ωδής αίνων «προς τον Πατέρα, και προς τον Υιόν, και προς το Άγιο Πνεύμα, που είναι ένας Θεός, σε μια κατάστασι ευτυχίας που δεν έχει τέλος.» Το Βιβλίο του Μορμόνου λέγει ότι ο Ιησούς Χριστός είπε καθαρά, στο 3 Νέφι 11:14, «Εγώ είμαι ο Θεός του Ισραήλ, και ο Θεός όλης της γης, και έχω φονευθή για τις αμαρτίες του κόσμου».

Πουθενά η Γραφή δεν κάνει τέτοιες τριαδικές δηλώσεις. Ποτέ ο Ιησούς Χριστός δεν ισχυρίσθη ότι είναι ο «Θεός πάσης της γης» ή ο «Θεός του Ισραήλ». Σ’ αυτό το σημείο το Βιβλίο του Μορμόνου αντιφάσκει προς την Αγία Γραφή. Η Γραφή, αντί να λέγη ότι ο Πατήρ και ο Υιός είναι ένας Θεός, αποκαλύπτει ότι ο Υιός είναι ένα κτίσμα, που υπήρξε η αρχή της κτίσεως του Δημιουργού και που υπόκειται στον Πατέρα, ακόμη και μετά την ανάληψί του στον ουρανό. Αυτό καταφαίνεται στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:28, «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι».

Ο Ιησούς Χριστός, αντί να ισχυρίζεται ότι είναι ο Θεός εν σαρκί, ετόνισε την εξάρτησί του από τον Πατέρα και την κατωτερότητα του σχετικά μ’ αυτόν, λέγοντας τα εξής: «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός».—Ιωάν. 5:30.

Συχνά το Εβραϊκό κείμενο της Βίβλου αναφέρεται στη μεγάλη πηγή της ζωής ως Ελοχίμ. Η περί τριάδος δοξασία δεν αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αυτή η λέξις απαντά στον γραμματικό τύπο του πληθυντικού. Εφαρμόζεται όχι μόνο στον αληθινό Θεό αλλά και στον ειδωλολατρικό θεό Δαγών, όπως αναφέρεται στους Κριτάς 16:23, 24. Το οριστικό άρθρο χα, όταν αναφέρεται στον Πατέρα, ο οποίος καθορίζεται στη Γραφή με το κύριον όνομα Ιεχωβά, συχνά χρησιμοποιείται πριν από τη λέξι Ελοχίμ. Αντί να δείξη πλειότητα θεών ή προσώπων σ’ ένα Θεό, σημαίνει τον πληθυντικό αριθμό της μεγαλειότητος ή εξοχότητος, όπως συμβαίνει με τη βασιλική έκφρασι «ημείς».

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Μερικά βιβλία μέσα στο Βιβλίο του Μορμόνου χρονολογούνται πριν από την έλευσι του Χριστού, αλλά μιλούν επανειλημμένως για τον Ιησού Χριστό, για την εξιλεωτική θυσία του, για την ανάστασί του, για το βάπτισμα του στο νερό, για το βάπτισμά του από το άγιο πνεύμα, για τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω του Χριστού και για την ανάγκη της ασκήσεως πίστεως σ’ αυτόν για σωτηρία. Αυτά τα πράγματα μνημονεύονται με τη μεγάλη συχνότητα, που χαρακτηρίζει τα φιλολογικά έργα, τα οποία έγιναν μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού. Τέτοιες δηλώσεις γι’ αυτόν γίνονται αναχρονισμοί με τη χρονική τοποθέτησι που τους δίδεται από το Βιβλίο του Μορμόνου. Αυτές, επειδή δεν είναι με χρονολογική τάξι, συγκρούονται με τη Γραφή, η οποία θέτει όμοιες δηλώσεις μετά Χριστόν, όχι πριν από την έλευσί του.

Όπως θ’ ανεμένετο, όταν γίνεται λόγος περί γεγονότων χωρίς χρονολογική τάξι, το Βιβλίο του Μορμόνου κατά περιστάσεις μεταπηδά και τ’ αναφέρει σε παρελθόντα χρόνο αντί σε μέλλοντα. Στο 2 Νέφι 31:6, 8 αυτό γίνεται. Αυτά τα εδάφια, μιλώντας για τον Ιησού Χριστό, λέγουν: «Τώρα, θα ήθελα να σας ρωτήσω, αγαπητοί μου αδελφοί, πού ο Αμνός του Θεού εξεπλήρωσε πάσαν δικαιοσύνην βαπτιζόμενος με νερό; Γι’ αυτό και μετά το βάπτισμα του με νερό το Άγιο Πνεύμα κατήλθε επάνω του με μορφή περιστεράς». Σ’ αυτά τα εδάφια ορίζεται χρονολογία μεταξύ του 559 π.Χ. και 545 π.Χ. Το ίδιο γίνεται και στο 2 Νέφι 33:6: «Αγάλλομαι στον Ιησούν μου, διότι ελύτρωσε την ψυχήν μου από τον άδη». Πώς μπορεί ένα άτομο που υποτίθεται ότι έζησε πολύ πριν από τη θυσία του Χριστού να πη ότι ο Χριστός τον ελύτρωσε;

Περίπου 124 χρόνια πριν γεννηθή ο Ιησούς στη Βηθλεέμ, το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει λαόν που αναφωνεί: «Ω ελέησέ μας, και υπολόγισε σε μας το απολυτρωτικό αίμα του Χριστού για να λάβωμε άφεσι των αμαρτιών μας, και αγνισμό των καρδιών μας· διότι πιστεύομε στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ο οποίος εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη, και τα πάντα· ο οποίος θα καταβή μεταξύ των τέκνων των ανθρώπων». (Μωσίας 4:2) Πώς μπορεί ένας λαός να κράζη για συγχώρησι αμαρτιών με το εξιλεωτικό αίμα του Χριστού πολύ πριν χυθή αυτό το αίμα και σε καιρό που ο λαός του Θεού απητείτο να στηρίζεται στις θυσίες ζώων σύμφωνα με τον Νόμο για την εξάλειψι αμαρτιών;

Γιατί κανένας από τους συγγραφείς της Εβραϊκής Βίβλου δεν ομιλεί για τον Ιησού Χριστό, για την εξιλεωτική του θυσία και την ανάστασί του, όπως λέγει το Βιβλίο του Μορμόνου; Μήπως ο Θεός απεκάλυψε τα ζωτικώς σπουδαία αυτά πράγματα σε ανθρώπους που ζούσαν στη Βόρειο Αμερική εκείνο τον καιρό και όχι σ’ αυτούς τους αγαπητούς Εβραίους δούλους του; Ο Μωσίας 3:13 λέγει: «Κύριος ο Θεός απέστειλε τους αγίους προφήτας του αναμέσον όλων των τέκνων των ανθρώπων, για να αναγγείλωσι αυτά σε κάθε φυλή, έθνος, και γλώσσα, ώστε οποιοσδήποτε ήθελε πιστεύσει ότι ο Χριστός θα ήρχετο, να λάβη άφεσι των αμαρτιών του». Γιατί, τότε, οι προφήται που έζησαν πριν από το έτος 124 π.Χ., οπότε υπετίθετο ότι είχε γραφή το βιβλίο του Μωσία, δεν τα μνημονεύουν αυτά στα θεόπνευστα συγγράμματα των;

Θα ήταν εντελώς απίστευτο να ισχυρισθή κανείς ότι το κείμενο της Γραφής, όπως το έχομε σήμερα, είναι τόσο ελαττωματικό λόγω σφαλμάτων κατά την αντιγραφή, ώστε να μη παραμείνη ούτε μια μνεία περί του Ιησού Χριστού ονομαστικά και περί της θυσίας του στα άφθονα συγγράμματα των Εβραϊκών Γραφών. Αν υπήρξαν ποτέ τέτοιες μνείες, οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών ασφαλώς θα τις εμνημόνευαν. Το Βιβλικό κείμενο, όπως το έχομε σήμερα, αντί να είναι χονδροειδώς ελαττωματικό, έχει διυλισθή με τη συμπαραβολή του με πολύ αρχαία χειρόγραφα ως το σημείο που να είναι πολύ ακριβές, λίγο διάφορο απ’ ό,τι είχαν οι απόστολοι. Εκείνο, που υπόκειται σε υπόνοια, δεν είναι η ακρίβεια της βίβλου, αλλ’ η ακρίβεια του Βιβλίου του Μορμόνου.

Παρά το γεγονός ότι η Ελληνική λέξις βιβλία, από την οποία λαμβάναμε τη λέξι Βίβλος, δεν εχρησιμοποιείτο ως τίτλος για τις Γραφές ως τον πέμπτον αιώνα μετά Χριστόν, το Βιβλίο του Μορμόνου έχει τη λέξι που εχρησιμοποιείτο 500 και πλέον χρόνια προ Χριστού. Λέγει στο 2 Νόφι 29:3, 10, «Πολλοί από τους Εθνικούς θα είπουν: Μια Βίβλος! Μια Βίβλος! Έχομε μια Βίβλο, και δεν μπορεί να υπάρξη οποιαδήποτε άλλη Βίβλος. Γι’ αυτό, επειδή έχετε μια Βίβλο δεν είναι ανάγκη να υποθέσετε ότι περιέχει όλους τους λόγους μου». Η λέξις «Βίβλος», ή βιβλία, ή «βιβλιάρια», εφαρμόζεται στο σύνολο των θεοπνεύστων συγγραμμάτων, που είναι δεμένα σε μορφή κώδικος, δηλαδή με φύλλα και καλύμματα. Δεν υπήρχε μια τέτοια συλλογή, όταν υπετίθετο ότι εγράφη το 2 Νέφι. Ιδού, λοιπόν, άλλη μια ασυνέπεια από μέρους του Βιβλίου του Μορμόνου.

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ

Ένα πράγμα, που προξενεί μεγάλη κατάπληξι όσον αφορά το Βιβλίο του Μορμόνου, είναι οι συχνές περικοπές ή σχεδόν περικοπές που παραθέτει από τη Γραφή, την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι ή Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου. Αυτή ήταν η λαϊκή μετάφρασις των ημερών του Ιωσήφ Σμιθ. Τα βιβλία της Γραφής αρχικά εγράφησαν στην Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική χωρίς διαιρέσεις σε κεφάλαια και εδάφια. Αυτές έγιναν στον δέκατο έκτο αιώνα μετά Χριστόν. Αλλά στις πολυάριθμες άμεσες περικοπές της Γραφής, που παρατίθενται στο Βιβλίο του Μορμόνου, γενικά χρησιμοποιούνται οι ίδιες ακριβώς διαιρέσεις εδαφίων, που βρίσκονται και στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι. Εκτός από την κατά περιστάσεις προσθήκη ολίγων λέξεων, οι περικοπές είναι ομοιότυπες με εκείνες της Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως. Παραδείγματος χάριν: Τα 1 Νέφι 20 και 21 είναι τα ίδια όπως και στον Ησαΐα 48 και 49· τα 2 Νέφι 7 και 8 είναι τα ίδια που είναι και στον Ησαΐα 50 έως 52:2· Το 2 Νέφι 12 έως 24 είναι τα ίδια με το Ησαΐας 2 έως 14· τα 2 Νέφι 27:25-35 είναι τα ίδια του Ησαΐα 29:13-24· Το Μωσίας 14 είναι το ίδιο με το Ησαΐας 53· το 3 Νέφι 24 είναι το ίδιο με το Μαλαχίας 3· το 3 Νέφι 25 είναι το ίδιο με το Μαλαχίας 4, το δε Μορόνι 10:9-17 είναι κατά βάσιν το ίδιο με το 1 Κορινθίους 12:8-11. Αυτές είναι λίγες μόνον από τις πολλές άμεσες σχεδόν περικοπές που έχουν ληφθή από την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου.

Αρκετά ενδιαφέρον είναι ότι το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι έζησαν μερικές εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού, να χρησιμοποιούν εκφράσεις που βρίσκονται στις Ελληνικές Γραφές της Βίβλου, οι οποίες Γραφές εγράφησαν μετά την εποχή του Χριστού. Η έκφρασις του Παύλου στην επιστολή προς Εβραίους 13:8 χρησιμοποιείται τουλάχιστον πέντε φορές. Ο Παύλος είπε: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας». Η πρώτη του εμφάνισις στο Βιβλίο του Μορμόνου είναι στο 1 Νέφι 10:18, που υποτίθεται ότι εγράφη πάνω από 600 χρόνια πριν από την εποχή του αποστόλου Παύλου. Λέγει: «Διότι αυτός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα, και στους αιώνες». Τα άλλα μέρη, όπου εμφαίνεται είναι το 2 Νέφι 27:23, Άλμα 31:17, Μορμόνος 9:9 και Μορόνι 10:19. Η φράσις που εχρησιμοποίησε ο Παύλος για την ανάστασι των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:53, χρησιμοποιείται, επίσης, σε διάφορα μέρη. Ο Παύλος είπε: «Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν». Παρατηρήστε την ομοιότητα του Μωσίας 16:10 με την περίφημη αυτή φράσι: «Και το θνητόν αυτό θα ενδυθή αθανασίαν, και η φθορά αυτή θα ενδυθή αφθαρσίαν». Ποικιλίες τούτου εμφαίνονται στο Άλμα 40:2 και 41:4. Και τα δύο αυτά βιβλία χρονολογούνται προ Χριστού.

Στην επιστολή προς Εβραίους 3:8, 11, που παραθέτει από τον Ψαλμό 95:8, 11, είναι γραμμένο: «Μη σκληρύνητε τας καρδίας σας, ως εν τω παραπικρασμώ, κατά την ημέραν του πειρασμού εν τη ερήμω. “Ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, Δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου”.» Ιδέτε την ομοιότητα της δηλώσεως αυτής στο Άλμα 12:35, που χρονολογείται 82 π.Χ.: «Όποιος σκληρύνει την καρδιά του και πράξη αδικία, ιδού, εγώ ομνύω εν τη οργή μου ότι δεν θέλει εισέλθει εις την ανάπαυσίν μου». Τα εδάφια 36 και 37 επαναλαμβάνουν αυτή τη φράσι. Λίγα εδάφια πίσω στο ίδιο κεφάλαιο υπάρχει άλλη φράσις που βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή του Παύλου με μια ελαφρά παραλλαγή. Ο στίχος 27 λέγει: «Ήταν καθωρισμένον για τους ανθρώπους ότι πρέπει ν’ αποθάνωσι· και μετά τον θάνατον, πρέπει να έλθουν σε κρίσι». Η ίδια φράσις αναγράφεται στην επιστολή προς Εβραίους 9:27.

Ενίοτε ένας στίχος στο Βιβλίο του Μορμόνου περιέχει γνωστές φράσεις που αναγράφονται σε δύο ή και περισσότερες θέσεις στην Αγία Γραφή. Παραδείγματος χάριν, το Άλμα 34:36 λέγει: «Γνωρίζω τούτο, διότι ο Κύριος είπε ότι δεν κατοικεί εις ανοσίους ναούς, αλλ’ εις τας καρδίας των δικαίων κατοικεί· είπε δ’ επίσης ότι οι δίκαιοι θέλουσι καθήσει εν τη βασιλεία του, ίνα μη εξέλθουν πλέον· πλην τα ιμάτιά των πρέπει να λευκανθούν δια του αίματος του Αρνίου». Το μέρος που λέγει ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε ναούς είναι μια παραλλαγή της δηλώσεως του Στεφάνου στις Πράξεις 7:48. Ο Ιησούς ήταν εκείνος, που είπε ότι οι δίκαιοι θα καθήσουν στη βασιλεία. Τα λόγια του αναγράφονται στο Λουκάν 13:29. Το μέρος που λέγει για τα λευκά μάτια ανταποκρίνεται προς το εδάφιο Αποκάλυψις 7:14. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Μορμόνος 9:9: «Διότι, δεν αναγινώσκομεν ότι ο Θεός είναι ο αυτός χθες, σήμερον, και πάντοτε, και σ’ αυτόν δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής;» Αυτές οι φράσεις προήλθαν από τα εδάφια Εβραίους 13:8 και Ιακώβου 1:17. Μολονότι ο Μορμόνος υποτίθεται ότι τα είπε αυτά στη Βόρειο Αμερική, 400 περίπου χρόνια μετά Χριστόν, προφανές είναι από πού προήλθε αυτή η δήλωσις.

Το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό εμφανιζόμενον εν σαρκί στον λαό της Βορείου Αμερικής μετά την ανάστασι και την ανάληψί του. Μέγα μέρος απ’ αυτά, που τον παρουσιάζει να μιλή στον λαό, είναι φράσεις γραμμένες μέσα στη Βίβλο. Μακρές περικοπές από την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι εκείνων που είχε πει στην Παλαιστίνη τίθενται στο στόμα του ως λεχθέντα στη Βόρειο Αμερική. Παραδείγματος χάριν, το 3 Νέφι 12:3-18, 21-28 και 31-45 είναι σχεδόν ομοιότυπα, εδάφιο προς εδάφιο, με το κατά Ματθαίον 5:3-18, 21-28 και 31-45 στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι. Αυτό θα διαπιστωθή, επίσης, όταν συμπαραβληθή το 3 Νέφι 13 με το κατά Ματθαίον 6 καθώς και το 3 Νέφι 14 με το κατά Ματθαίον 7. Ο τύπος των ομοιοτήτων, που αποκαλύπτει η συμπαραβολή των χωρίων αυτών, δεν θα υπήρχε, αν ο Ιησούς επανελάμβανε αληθινά αυτά τα πράγματα σε άλλο λαό κι εγράφοντο αυτά από διαφόρους συγγραφείς σε μια διαφορετική γλώσσα.

Πολλές από τις δηλώσεις του Ιησού, που αναγράφονται στη Γραφή, μπορούν να βρεθούν γενναιόδωρα εγκατεσπαρμένες σε όλο το Βιβλίο του Μορμόνου, από τα μέρη που χρονολογούνται σχεδόν 600 χρόνια πριν από τη γέννησί του ως εκείνα που χρονολογούνται πάνω από 400 χρόνια μετά τη γέννησί του. Ό,τι είπε ο Ιησούς για τα πρόβατα του στο κατά Ιωάννην 10:9, 14, 16 βρίσκεται, εν μέρει, στο 1 Νέφι 22:25, που χρονολογείται 588 χρόνια προ Χριστού. Το Άλμα 31:37 χρησιμοποιεί τα λόγια του Ιησού στο κατά Λουκάν 12:22, μολονότι αυτό το βιβλίο είναι χρονολογημένο 74 χρόνια πριν από τη γέννησί του. Η πασίγνωστη φράσις του Ιησού στο Ματθαίον 16:19, όπου είπε στον Πέτρο: «Ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς», βρίσκεται στο Χελαμάν 10:7, το οποίον λέγει: «Ιδού, σου δίνω εξουσία, και ό,τι σφραγίσης πάνω στη γη θα είναι σφραγισμένο στον ουρανό· και ό,τι λύσης επάνω στη γη θα είναι λελυμένο στον ουρανό». Αυτό χρονολογείται είκοσι τρία χρόνια πριν από τη γέννησι του Ιησού. Θα ήταν ενδιαφέρον να μνημονεύσωμε ενταύθα ότι, ό,τι είπε ο Πέτρος για τον Ιησού στις Πράξεις 3:22-25, εμφαίνεται, μ’ εξαίρεσι ολίγων αλλοιώσεων, στο 3 Νέφι 20:23-25, ως λόγοι, τους οποίους ο Ιησούς υποτίθεται ότι είχε πει στο έτος 34 μ.Χ. σε λαόν της Βορείου Αμερικής, αλλ’ η μεγάλη ομοιότης του με την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου καθορίζει την ταυτότητα της πηγής του.

Στη γενναιόδωρη χρήσι, που κάνει το Βιβλίο του Μορμόνου, εκείνων που είναι γραμμένα στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι, συμπεριέλαβε και το νόθον χωρίον, που εμφαίνεται σ’ αυτή τη μετάφρασι, κατά Ματθαίον 6:13, του οποίου χωρίου το δεύτερο μέρος αναγνωρίζεται ότι είναι μια μη θεόπνευστη προσθήκη στα πρωτόγραφα Βιβλικά συγγράμματα. Το νόθον αυτό χωρίον κατά Ματθαίον 6:13, που λέγει: «Διότι σου είναι η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας· Αμήν», αναγράφεται σε ομοιότυπη μορφή στο 3 Νέφι 13:13. Επίσης, τα προφανώς νόθα εδάφια κατά Μάρκον 16:17, 18 εμφαίνονται σχεδόν λέξιν προς λέξιν στον Μορμόνον 9:24.

Μετά τη συμπαραβολή του Βιβλίου του Μορμόνου με την Αγία Γραφή, τα αναπόφευκτα συμπεράσματα, που πρέπει να συναχθούν, είναι αυτά: Το Βιβλίο του Μορμόνου δεν είναι σε αρμονία με την Αγία Γραφή, αλλά διδάσκει δοξασίες, που συγκρούονται με την Αγ. Γραφή. Ο λόγος, για τον οποίον το βιβλίο αυτό έχει, όπως είπε ο Μπρίγκαμ Γιώγκ, «πολλές λέξεις όπως εκείνες της Βίβλου», είναι ότι παίρνει από την Αγ. Γραφή, σε μεγάλο αριθμό, φράσεις που χρησιμοποιούνται από τους συγγραφείς της Βίβλου και τις συνυφαίνει στο δικό του κείμενο. Εκείνο, επίσης, που περιβάλλει το βιβλίο έτσι ώστε να φαίνεται σαν τη λαοφιλή Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου, είναι η συνεχής χρήσις της αρχαϊκής Αγγλικής γλώσσης της μεταφράσεως αυτής.

Το Βιβλίο του Μορμόνου, όταν μετράται προς τη λεπτομερή ιστορία της Πεντατεύχου, τη μεγαλειώδη ωραιότητα των Ψαλμών, τη συνοπτικά εκπεφρασμένη σοφία των Παροιμιών και τις εποικοδομητικές συμβουλές των επιστολών του Παύλου, στέκει σαν μια ευτελής, μη θεόπνευστη και σε οδυνηρό βαθμό φλύαρη απομίμησις του λόγου του Θεού.

Τι Λέγουν για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά και σ’ Αυτούς

ΜΕΤΑΞΥ των πολλών ενδιαφερουσών εκφράσεων που λέγονται για τους μάρτυρας του Ιεχωβά και σ’ αυτούς τους ίδιους από δημοσίους λειτουργούς, κληρικούς και άλλους, όπως αναγράφονται στο Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι και τ’ ακόλουθα:

Ένας δήμαρχος της Δημοκρατίας του Κονγκό, όταν είδε στο σπίτι του την ταινία των Μαρτύρων «Η Ευτυχία της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου», είπε: «Πρόκειται για κάτι που πρέπει να το ενισχύσωμε όσο το δυνατόν περισσότερο».

Ο αναπληρωτής δήμαρχος κάποιας πόλεως της Γαλλικής Γουυάνας έκαμε μια παρόμοια δήλωσι όταν είδε την ίδια ταινία: «Πρώτη φορά είναι που είδα ένα τέτοιο πράγμα στη ζωή μου! Όλοι πρέπει να ιδούν αυτή την ταινία!» Επίσης, έκαμε διευθετήσεις με τον δήμαρχο για την προβολή της ταινίας στη μεγαλύτερη αίθουσα της πόλεως. Μεταξύ των σχολίων που ηκούσθησαν ήταν κι αυτό: «Τώρα ο ιερεύς μάς λέγει να διαβάζωμε τις Γραφές μας, αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να μας τις εξηγήσουν».

Στη Δημοκρατία της Μαλαγκάσης, ένας Διαμαρτυρόμενος κληρικός, ύστερ’ από μερικές συζητήσεις μ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά, ωμολόγησε: «Διψώ να γνωρίσω την Αγία Γραφή, να γνωρίσω την αλήθεια . . . Μπορώ να διακρίνω ότι σεις διδάσκετε μόνον ό,τι είναι μέσα στην Αγία Γραφή».

Στη συνέλευσι του Αμβούργου, Γερμανίας, το 1961, πολλές χιλιάδες Μαρτύρων εστεγάσθησαν σε σχολεία, που είχαν μετατραπή σε υπνωτήρια. Ο επιστάτης ενός των σχολείων αυτών, όπου παρέμειναν 500 Μάρτυρες, έκαμε τα εξής σχόλια: «Οι οκτώ αυτές μέρες ήσαν οι καλύτερες της όλης ζωής μου, και πολύ λυπήθηκα, όταν οι αδελφοί ανεχώρησαν κι άφησαν κενό το σχολείο.»

Ένας κληρικός στη Σικελία, όταν συνήντησε ένα Μάρτυρα που επεσκέπτετο τους οικοδεσπότας, προσεκάλεσε τον Μάρτυρα να τον επισκεφθή. Ο κληρικός τότε είπε μεταξύ άλλων: «Επί χρόνια ήρχεσο σ’ αυτόν τον τομέα με τα βιβλία σου, και οι ενορίται μου μού επρομήθευαν περιοδικά· αλλ’ αντί να τα καίω, εγώ τα διάβαζα». Ως προς το να λάβη τη στάσι του υπέρ του Ιεχωβά, απήντησε συγκαλυμμένα: «Όταν ο καρπός ωριμάση, πέφτει στη γη μόνος του».

Στις Μπαχάμας, ένας θεατής βαπτίσματος Μαρτύρων ερώτησε: «Από τους μάρτυρας του Ιεχωβά γίνεται αυτό;» Όταν εβεβαιώθη γι’ αυτό, είπε: «Ήξερα ότι έτσι θα ήταν· σε καμμιά άλλη οργάνωσι δεν θα έβλεπε κανείς ποτέ έναν λευκό να βαπτίζη έναν μαύρο. Πρέπει να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά».

Εξητάζετο το θέμα περί άδου στο σπίτι ενός ανθρώπου που αγαπούσε τη δικαιοσύνη στη Δομινικανή Δημοκρατία από ένα Μάρτυρα κι έναν Ευαγγελικό κήρυκα. Ο κήρυξ, αδυνατώντας ν’ αναιρέση τη Γραφική παρουσίασι του Μάρτυρος, εσηκώθη πηδώντας κι εκραύγασε με οργή: «Κύτταξε! άνθρωπε, ο Θεός δεν είναι Θεός αγάπης!» Και τότε έφυγε, για να μην επιστρέψη ποτέ. Και τι απέγινε με τον οικοδεσπότη; Λέγει ότι τώρα αυτός και ο οίκος του είναι υπέρ του Ιεχωβά!—Ιησ. Ναυή 24:15.

Ένας άνθρωπος που πεινούσε για την αλήθεια στη Σομαλία της Αφρικής, παρεπονέθη στον Μάρτυρα που τον επεσκέφθη: «Γιατί δεν μας λέγει ο τοπικός ιερεύς αυτά τα καλά πράγματα, αντί να περνά τα βράδια του παίζοντας χαρτιά με τα παιδιά στη λέσχη;»

Στη Γκάνα ένας επίσκοπος εκκλησίας κι ο βοηθός του έκαμαν επίσκεψι σ’ έναν από τους Μάρτυρας που είχε εξασθενήσει πνευματικώς. Οι άλλοι που ήσαν μέσα στο σπίτι κρυφάκουαν τις παρατηρήσεις των, που έκαμαν τον ένα απ’ αυτούς να πη: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά καλοί Χριστιανοί· ο αδελφός τους δεν πήγαινε μαζί τους αυτές τις μέρες, και γι’ αυτό ήλθαν να τον ενισχύσουν, και τώρα ιδέτε πόσο ευτυχής έχει γίνει. Αν έκανε κι ο ιερεύς μας το ίδιο πράγμα, δεν θα έχανε η Εκκλησία, θα εξετάσω πληρέστερα αυτή τη θρησκεία.»

Μάρτυρες στις Προσήνεμους Νήσους της Καραϊβικής θαλάσσης, μεταβαίνοντας στη συνέλευσί των, εχάρησαν όταν άκουσαν τον υπάλληλο της υπηρεσίας μεταναστεύσεως να λέγη: «Θα περιλάβωμε πρώτα όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά σε μια ομάδα. Γνωρίζω ότι μπορούμε να βασισθούμε σ’ αυτούς για το ότι θα επιστρέψουν, όταν τελειώση η συνέλευσίς των. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν μας προξενούν καμμιά ανωμαλία».

Μια γυναίκα στην Τσεχοσλοβακία, όταν εζήτησε βοήθεια για να εννοήση ωρισμένες Βιβλικές δοξασίες, εξεπλάγη, όταν, σε απάντησι της αιτήσεως της αυτής, άκουσε τα ακόλουθα από τον Ρωμαιοκαθολικό ιερέα της: «Αγαπητή κυρία, εγώ δεν είμαι σε θέσι να σας δώσω μια πλήρη απάντησι σ’ αυτά τα Βιβλικά ερωτήματα. Πραγματικά, εμείς, η εκκλησία, είμεθα υπεύθυνοι για το ότι ο λαός ξέρει τόσο λίγα πράγματα για την Αγία Γραφή, και ξέρω ότι θα υποστούμε την τιμωρία του Θεού γι’ αυτό. Αλλ’ αν θέλετε να γνωρίσετε περισσότερα για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, υπάρχουν άνθρωποι που κατοικούν στην πόλι μας, οι οποίοι θα μπορέσουν να σας πουν πολλά για τα ερωτήματά σας και αυτούς [τους μάρτυρας του Ιεχωβά] πρέπει να τους ιδήτε». Αυτή η γυναίκα είχε αρχίσει να συμμελετά με τους μάρτυρας του Ιεχωβά κι εταράχθη διαπιστώνοντας ότι η διδασκαλία τους είναι τόσο διαφορετική από την της Καθολικής Εκκλησίας. Τώρα, όμως, δεν έχει πια ενδοιασμούς στο να συνεχίση τη συμμελέτη της μαζί τους!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σχετικά με τις νεαρές χήρες η Γραφή λέγει ότι «αφού εντρυφήσωσι κατά του Χριστού, θέλουσι να υπανδρεύωνται· έχουσαι την καταδίκην, διότι ηθέτησαν την πρώτην πίστιν». Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι νεαρές χήρες που νυμφεύονται είναι άπιστες;—Β. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν θα μπορούσε να είναι ορθό, διότι μετά από δύο εδάφια ο Παύλος λέγει, «θέλω . . . οι νεώτεραι [χήραι] να υπανδρεύωνται». Μια εκτίμησις της διατάξεως είναι αναγκαία· ας αναγνώσωμε λοιπόν τα εδάφια 1 Τιμόθεον 5:3-14:

«Τας χήρας τίμα, τας αληθώς χήρας. Εάν δε τις χήρα έχη τέκνα ή έκγονα, ας μανθάνωσι πρώτον να καθιστώσιν ευσεβή τον ίδιον αυτών οίκον, και να αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών· διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού. Η δε αληθώς χήρα και μεμονωμένη ελπίζει επί τον Θεόν, και εμμένει εις τας δεήσεις και τας προσευχάς νύκτα και ημέραν· η δεδομένη όμως εις τας ηδονάς, ενώ ζη είναι νεκρά. Και ταύτα παράγγελλε, δια να ήναι άμεμπτοι, Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.

»Ας καταγράφηται χήρα ουχί ολιγώτερον των εξήκοντα ετών, ήτις υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα· εάν ανέθρεψε τέκνα, εάν περιέθαλψε ξένους, εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν.

»Τας δε νεωτέρας χήρας απόβαλλε· διότι αφού εντρυφήσωσι κατά του Χριστού, θέλουσι να υπανδρεύωνται· έχουσαι την καταδίκην, διότι ηθέτησαν την πρώτην πίστιν. Και ενταυτώ μανθάνουσι να ήναι αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας· και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα. Θέλω λοιπόν οι νεώτεραι να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να κυβερνώσιν οίκον, να μη δίδωσι μηδεμίαν αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδορή».

Όταν ο Παύλος είπε να τιμώνται οι χήρες, είχε υπ’ όψιν την υλική βοήθεια σ’ αυτές, ο δε Ιησούς ετόνισε ότι η απόδοσις τιμής στους γονείς περιελάμβανε υλικά αγαθά. (Ματθ. 15:1-6) Ο Παύλος κατέδειξε ότι αυτή η τιμή με υλικά πράγματα έπρεπε να δείχνεται από στενούς συγγενείς και αν δεν υπήρχαν συγγενείς να φροντίσουν για μια γεροντότερη χήρα καλής φήμης στην εκκλησία, τότε η εκκλησία έπρεπε να την καταγράψη στον κατάλογο που τηρούσε για κείνες που ήσαν άξιες εκκλησιαστικής βοηθείας ή υποστηρίξεως. Κατόπιν προχωρεί να δείξη ότι οι νεώτερες χήρες δεν έπρεπε να καταγράφωνται σ’ αυτόν τον κατάλογο, διότι αφού εξέφρασαν πίστι να διατηρήσουν τον άγαμον βίον των κι εξεδήλωσαν την απόφασί των να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά με την πλήρη, αποκλειστική, απερίσπαστη αφοσίωσι που θα επέτρεπε η χηρεία των, κατέληγαν στο να προσέχουν τις σεξουαλικές των κλίσεις και να υπανδρεύωνται οπωσδήποτε. Καλύτερο, λοιπόν, θα ήταν να μην κάνουν αυτή τη δήλωσι οι νεαρές χήρες και να μην καταγράφωνται στον κατάλογο για εκκλησιαστική βοήθεια και κατόπιν ν’ αποτυγχάνουν, επιφέροντας καταδίκη στον εαυτό τους. Καλύτερο θα είναι να υπανδρεύωνται και ν’ ασχολούνται στην ανατροφή τέκνων και στη διακυβέρνησι του οίκου. Βλέπομε λοιπόν ότι τα εδάφια 1 Τιμόθεον 5:11, 12 δεν υποστηρίζουν ότι οι νεαρές χήρες, που υπανδρεύονται, είναι άπιστες.

● Υπάρχει καμμιά αντίρρησις στο ν’ ανήκη ένας αφιερωμένος Χριστιανός διάκονος σ’ έναν όμιλο γυμνιστών ή να ζη μέσα σε μια κατασκήνωσι ή σ’ ένα εντευκτήριο γυμνιστών;»—Μ. Δ., Ηνωμ. Πολιτείες.

Το αν ο άνθρωπος θα εξακολουθούσε να είναι γυμνός, αν δεν αμάρτανε, δεν το εκθέτει ρητώς ο λόγος του Θεού. Εν τούτοις, σημειούμεν ότι, μετά την αμαρτία του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε ενδύματα γι’ αυτούς, σφάζοντας ζώα για να προμηθεύση τα δέρματα. (Γεν. 3:21) Ασφαλώς αυτό ήταν μια αλλαγή από την αρχική τους γυμνότητα. Αλλ’ αφού αυτά τα ενδύματα τα επρομήθευσε ο ίδιος ο Δημιουργός, ποιος θα ετολμούσε να ισχυρισθή ότι ο Αδάμ και η Εύα θα περνούσαν καλύτερα χωρίς αυτά; Βεβαίως σε όλη τη Γραφή παρατηρούμε ότι οι δούλοι του Θεού φορούσαν ενδύματα, συχνά δε και περιγράφεται τούτο.

Εκτός από τ’ ανωτέρω, ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα στη γη που έχει ανάγκη ρουχισμού, και τούτο για τρεις τουλάχιστον υγιαίνοντας λόγους. Πρώτον, για προστασία από τα στοιχεία και τη φύσι, από τη ζέστη και το ψύχος, από τραχέα εδάφη ή αγκάθια, και λοιπά. Δεύτερο, είναι το ζήτημα της ωραιότητος και κομψότητος. Τα ρούχα προσθέτουν στην εμφάνισι, βοηθούν στο να δοθή σ’ έναν κάποιο μέτρον εμπιστοσύνης και χρησιμεύουν στο να καλύπτουν τα απρεπή μέρη, όπως ορίζει κι ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 12:23. Και τρίτον, είναι το ζήτημα της κοσμιότητος. Αναγινώσκομε, λοιπόν, στην Αποκάλυψι 16:15 ότι οι Χριστιανοί πρέπει να προσέχουν μήπως χάσουν τα ιμάτιά των κι εκτεθούν σε αισχύνη. Αληθές είναι ότι αυτό αναφέρεται σε πνευματικά ιμάτια, αλλά το παράδειγμα θα ήταν ανίσχυρο αν η κατάστασις του γυμνού έπρεπε να προτιμάται από την του ενδεδυμένου.

Επίσης, οι Γραφές νουθετούν τις Χριστιανές γυναίκες να είναι σεμνές και κόσμιες στην περιβολή τους: «Ωσαύτως και οι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς.» (1 Τιμ. 6:9) Θα ήταν υπερβολική ευπιστία το να πιστευθή, όπως ισχυρίζονται οι γυμνισταί, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες του κόσμου είναι τόσον υψηλού ηθικού τόνου ώστε στην παρουσία γυμνών γυναικών δεν θα υπήρχε πιθανότης να υποπέσουν σε παράβασι εκείνων που εμνημόνευσε ο Ιησούς στο Ματθαίον 5:28: «Πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού».

Κανείς, λοιπόν, αφιερωμένος Χριστιανός διάκονος δεν μπορεί να παραμείνη σε καλή υπόστασι μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά και συγχρόνως να είναι μέλος μιας ομάδος γυμνιστών ή να συχνάζη σε κατασκηνώσεις γυμνιστών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

16 Να στρατεύης κατ’ αυτάς την καλήν στρατείαν, έχων πίστιν, και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν.—1 Τιμ. 1:18, 19. Σ 1/7/61 4, 5α

17 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.—Γαλ. 6:2. Σ 15/8/61 16α

18 Πρέπει να βασιλεύη . . . έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.—1 Κορ. 15:25, 26. Σ 15/3/62 2, 3

19 Θέλουσιν εκπλαγή και τρομάξει δια πάντα τα αγαθά, και δια πάσαν την ειρήνην, την οποίαν θέλω κάμει εις αυτήν.—Ιερεμ. 33:9. Σ 1/3/62 11, 12α

20 Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί . . . Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον. Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας.—Ιάκ. 5:7, 8. Σ 15/7/61 15, 16

21 Θέλουσι τρέξει ως μαχηταί· ως άνδρες πολεμισταί θέλουσιν αναβή το τείχος· και θέλουσιν υπάγει έκαστος εις την οδόν αυτού, και δεν θέλουσι χαλάσει τας τάξεις αυτών.—Ιωήλ 2:7. Σ 1/4/62 43, 44

22 Υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπον σου επί Γωγ, την γην του Μαγώγ.—Ιεζ. 38:2. Σ 15/1/62 18-20

23 Ας φερώμεθα προς την ωριμότητα.—Εβρ. 6:1, ΜΝΚ. Σ 15/9/61 1-3α

24 Μη γίνεσθε πρόσκομμα.—1 Κορ. 10:32. Σ 1/9/61 9

25 Πρώτον εν Αντιοχεία ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί.—Πράξ. 11:26. Σ 1/3/62 27, 28

26 Ο Ιησούς λέγει προς αυτόν, Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει.—Ματθ. 4:10, ΜΝΚ. Σ 15/3/62 6α

27 Θέλουσι περιτρέχει εν τη πόλει· θέλουσι δράμει επί το τείχος, θέλουσιν αναβαίνει επί τας οικίας· θέλουσιν εμβαίνει δια των θυρίδων ως κλέπτης. Η γη θέλει σεισθή έμπροσθεν αυτών· οι ουρανοί θέλουσι τρέμει.—Ιωήλ 2:9, 10. Σ 1/4/62 47, 48

28 Και έχεις υπομονήν, και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας.—Αποκάλ. 2:3, 4. Σ 15/7/61 15α

29 Ο Θεός είναι η σωτηρία μου· θέλω θαρρεί, και δεν θέλω φοβείσθαι.—Ησ. 12:2. Σ 15/1/62 12, 13

30 Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.—Εβρ. 10:36. Σ 15/7/61 16, 17α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στο ευαγγέλιο κατά Ματθαίον και στο κεφάλαιο 24 αναγράφεται η απάντησις, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς στην ερώτησι που του έθεσαν οι μαθηταί του: «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Είναι πραγματικά ζωτικής σπουδαιότητος να πληροφορηθούν οι άνθρωποι την απάντησι, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς, και να μάθουν ότι η γενεά μας παρίσταται μάρτυς της εκπληρώσεως των λόγων του, που συνθέτουν την πειστική απόδειξι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εγγύς, επί θύραις. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ασχολούνται στο έργον της γνωστοποιήσεως του χαρμοσύνου αυτού αγγέλματος περί της Βασιλείας του Θεού και παρουσιάζουν τώρα στους ανθρώπους καλής θελήσεως το 400 σελίδων βιβλίο τους Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων που φέρει τον επίκαιρο τίτλο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» αντί δρχ. 10. Προμηθευθήτε τα δύο αυτά πολύτιμα Γραφικά βοηθήματα και λάβετε και σεις μέρος στη Χριστιανική αυτή διακονία. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

30 Σεπτεμβρίου: Ο Πιστός Δημιουργός. Σελ. 489.

7 Οκτωβρίου: Το Όνομα του Ιεχωβά—Πύργος Οχυρός. Σελ. 495.

Προσέχετε εις την Σοφίαν

ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΤΕ σ’ ένα παιδί για να εύρετε υγιά κρίσι και οξεία διάκρισι περί της ζωής; Προφανώς, όχι. Τα παιδιά είναι πάρα πολύ ανώριμα ώστε ν’ αποτελούν πηγή σοφής συμβουλής. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον η παροιμία της Βίβλου λέγει: «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου.» (Παροιμ. 22:15) Γνωρίζοντας ότι θα μπορούσατε να λάβετε ανοησίαν μάλλον παρά σοφίαν από το στόμα ενός παιδιού, το πιθανώτερον είναι ότι θα πηγαίνατε σ’ έναν ώριμο άνδρα, ο οποίος έζησε επί μακρόν και ο οποίος είναι διάσημος επειδή δίνει σοφή συμβουλή. Αλλά εφόσον αυτός είναι ατελής, η συμβουλή του μπορεί κατά καιρούς να είναι εσφαλμένη. Μπορεί να μην είναι εκείνη που είναι η καλύτερη για σας. Εκείνο που σας χρειάζεται να κάμετε είναι να στραφήτε προς τη μόνη αξιόπιστη πηγή σοφίας.

Η αληθής πηγή της σοφίας είναι ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου. Η κρίσις του ουδέποτε είναι εσφαλμένη και η διάκρισίς του ποτέ δεν είναι λανθασμένη. Η συμβουλή που δίδει αυτός είναι η καλύτερη που μπορείτε να βρήτε. Καθώς ένα παιδί μπορεί ν’ αποβλέπη σ’ έναν καλό πατέρα για διδασκαλία, συμβουλή και κανόνες που εξυπηρετούν τα καλύτερα συμφέροντά του, έτσι και σεις μπορείτε να προσβλέπετε προς τον Ιεχωβά Θεό για τα ίδια πράγματα. «Διότι ο Ιεχωβά δίδει σοφίαν· εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις.» (Παροιμ. 2:6, ΜΝΚ) Αν θα ήσθε προσεκτικός σε ό,τι ένας σοφός άνθρωπος λέγει, για ισχυρότερη αιτία πρέπει να είσθε προσεκτικός σε όσα λέγει ο πάνσοφος Δημιουργός.

Ο ουράνιος Πατήρ έκαμε ώστε η σοφή του συμβουλή και οι καλοί κανόνες του για τον άνθρωπο να αναγραφούν στη Βίβλο. Εκεί μπορείτε να βρήτε τις σκέψεις του, τις διεισδυτικές του κρίσεις, τις σοφές διδασκαλίες του και τις στοργικές εντολές του. Ο γραπτός του Λόγος περιέχει, όχι μόνο γνώσι περί του εαυτού του και του θελήματός του για τον άνθρωπο, αλλ’ επίσης και σοφία, που θα σας βοηθήση να εκλέξετε μια πορεία ζωής που είναι η καλύτερη για σας.

Η σοφία είναι περισσότερο από μια απλή γνώσι. Περιλαμβάνει διάκρισι και καλή κρίσι, ειδικώς αναφορικά με γεγονότα που σχετίζονται με τη ζωή και τη διαγωγή. Τα όσα λέγει η Αγία Γραφή για τη ζωή φανερώνουν ακριβώς μια τέτοια καλή κρίσι. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι παραμελούν αυτή την αξιόπιστη πηγή σοφίας με το να διαβάζουν σπανίως, ή ίσως ποτέ, την Αγία Γραφή. Αν θα ήθελαν να ζητήσουν τη συμβουλή του Λόγου του Θεού και να δώσουν έντονη προσοχή στη σοφία που αυτός περιέχει, θα μπορούσαν ν’ αποφύγουν πολλή σύγχυσι, δυστυχία και πολλές θλίψεις. Δεν θα έκαναν τα σοβαρά σφάλματα, που μεταβάλλουν σ’ ερείπια τόσες ζωές και καταστρέφουν τόσους γάμους. Ένα άτομο ουδέποτε μπορεί να βαδίζη εσφαλμένα εφόσον δίνει μεγίστη προσοχή στη σοφία του Λόγου του Θεού και την ακολουθεί.

Ακούστε την πατρική νουθεσία που δίνει ο Ιεχωβά: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.» (Παροιμ. 2:1-5, ΜΝΚ) Η «επίγνωσις του Θεού» είναι η γνώσις που συντηρεί τη ζωή και την οποίαν αυτός έκαμε να γραφή στη Βίβλο. Αλλά επιμελής προσπάθεια πρέπει να γίνη για ν’ ανασύρωμε τη γνώσι αυτή.

Ένας κρυμμένος θησαυρός σπανίως βρίσκεται με μια βιαστική έρευνα· είναι αναγκαία μια λεπτομερής εξέτασις του τόπου όπου υποτίθεται ότι υπάρχει. Έτσι, επίσης, η γνώσις και η σοφία που περιέχονται στη Βίβλο πρέπει να αναζητώνται με πολλή επιμέλεια και έντονη προσοχή για λεπτομέρειες. Απλή επιφανειακή ανάγνωσις των Γραφών είναι ανεπαρκής. Ένθερμη προσπάθεια πρέπει να γίνη για να ανασύρη ένας τον θησαυρόν εκείνον μέσω τακτικής και στοχαστικής μελέτης της Βίβλου. «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελέτα ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως.» (Ιησ. Ναυή 1:8) Με την ενθύμησι εκείνων, τα οποία διαβάζετε στον Λόγο του Θεού, παρεμποδίζετε την σοφίαν του ν’ απομακρυνθή από σας. Όταν έχετε αυτό κατά νουν, κλίνετε την καρδιά σας προς τη σοφία και θα θερίσετε τα πολλά οφέλη που η σοφία φέρει.

Ακολουθώντας την οδηγία της θείας σοφίας, μπορείτε ν’ αποκτήσετε μια κατανόησι του δικαίου. Αυτή σας δίδει τον καλύτερο κανόνα για να προσδιορίζετε τι είναι καλό και τι είναι κακό. Με αυτόν τον κανόνα μπορείτε να κρίνετε φρονίμως ποια είναι η καλύτερη πορεία που πρέπει να λάβετε, όταν αντιμετωπίζετε άδικη λογίκευσι και ενέργειες. Σε τέτοιες στιγμές η σοφία των Γραφών μπορεί να σας βοηθήση να βαδίσετε σε δρόμο που είναι ευθύς και καλός, στον δρόμο που σας φέρνει ευτυχία, ευχαρίστησι, ειρήνη του πνεύματος και ζωή. Αν δίδετε προσοχή στη θεία σοφία, θέλετε «εννοήσει δικαιοσύνην, και κρίσιν, και ευθύτητα, πάσαν οδόν αγαθήν.» (Παροιμ. 2:9) Οι πολλοί άνδρες των αρχαίων χρόνων, που έλαβαν την επιδοκιμασία του Υψίστου, διεπίστωσαν ότι έτσι είναι. Και σεις επίσης μπορείτε.

Όπως οι ανώριμες διάνοιες των παιδιών θεωρούν εξαιρετικά δύσκολο το να κρίνουν τι είναι δίκαιο και πρέπει να ζητούν τη συμβουλή ατόμων που έχουν ζήσει περισσότερο, έτσι και σεις έχετε ανάγκη να ζητήτε την οδηγία του Ιεχωβά, ο οποίος γνωρίζει περισσότερα για τη ζωή από οιονδήποτε άνθρωπο που έζησε ποτέ. Να είσθε προσεκτικοί σε όσα αυτός λέγει. Όταν διάσημοι άνθρωποι εκφράζουν γνώμες που ανταγωνίζονται με τον Λόγο του Ιεχωβά, το καλύτερο είναι ν’ ακολουθούμε όσα λέγει ο Ιεχωβά. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη και πρέπει ν’ αλλάζουν τις γνώμες των, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός ουδέποτε σφάλλει. Τόσο ζωτικά σπουδαία είναι η σοφία του Λόγου του ώστε η ίδια η ζωή σας εξαρτάται από αυτήν.

Αν δίδετε προσοχή στη θεία σοφία, αυτή θα σας οδηγήση μέσ’ από την ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος, οπότε ο Θεός θα καταστρέψη το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων. Μέσα στη νέα τάξι, που θ’ ακολουθήση εκείνη τη μεγάλη ημέρα, αυτή θα σας οδηγή. Εξακολουθώντας ν’ αφήνετε τη θεία σοφία να οδηγή τας οδούς σας, τελικά το δώρο της αιωνίου ζωής θα είναι δικό σας. Αυτό το ασύγκριτο δώρο προέρχεται από τον Ιεχωβά Θεό ως αμοιβή εξακολουθητικής πιστότητος. «Μακάριος ο άνθρωπος όσης εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν.»—Παροιμ. 3:13, 18.

Στραφήτε στον γραπτό Λόγο του Θεού και αφήστε τη σοφία του να οδηγή την κρίσι σας και την αντίληψί σας για τη ζωή. Μη γίνεσθε όμοιοι μ’ ένα ανώριμο παιδί και νομίζετε ότι η σοφία του ουρανίου Πατρός είναι παράλογη ή μη πρακτική. Απεναντίας, δώστε πολύ μεγάλη προσοχή σ’ αυτήν και θερίστε τις πλουσιοπάροχες ευλογίες που αυτή μπορεί να σας φέρη.

Οι Νεκροί θα Ξαναζήσουν;

Εκατομμύρια έχουν θέσει αυτή την ερώτησι. Ιδού η έγκυρη απάντησις της Βίβλου.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΣ, κάτω από την επιγραφή «Εις Μνήμην», εδημοσιεύθησαν οι παρακάτω λέξεις σε μια έγκριτη εφημερίδα: «Στην αγαπητή μας Μπρόντυ-Ίρις (Μητέρα Θυγατέρα) στην πρώτη επέτειο του θανάτου της. Εις ένδειξιν αγάπης και αιωνίου μνήμης. Ο Πατέρας, η Μητέρα και ο Μάικελ». Παρακάτω μια παρόμοια αναγραφή έλεγε: «Στη Ντόνελλυ-Άντελαϊν Μόκλαιρ. Εις ένδειξιν λατρείας και αιωνίου μνήμης μιας θαυμασίας συζύγου και μητρός τής οποίας την απώλεια αισθανόμεθα περισσότερο κάθε ημέρα.»

Τέτοιες γεμάτες αγάπη εκφράσεις δείχνουν το κοινό αίσθημα των ζώντων—μας λείπουν οι νεκροί μας. Η απουσία των είναι μια πραγματική απώλεια. Καθώς αληθεύει για κάθε μεγάλη απώλεια, διερωτώμεθα αν υπάρχη κάποια πιθανότης για την επανάκτησί της. Κάποτε πιστεύομε ότι θα μπορούσε να αποφευχθή η απώλεια, αν ο αγαπημένος μας είχε μια πιο έγκαιρη και καλύτερη θεραπεία. Αυτή ήταν η πεποίθησις της Μάρθας, που εξέχυσε τη θλίψι της στον Ιησού: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.» Όταν ο Υιός του Ιεχωβά Θεού απήντησε: «Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή,» η Μάρθα ανταπεκρίθη: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 11:21, 23, 24.

Πώς το εγνώριζε αυτό η γυναίκα εκείνη; Μήπως ήταν θύμα πλάνης, ή μιας αγαπητής δεισιδαιμονίας; Μήπως η επιθυμία εγέννησε την πεποίθησι αυτή; Διόλου. Η Μάρθα είχε πίστι στον Ιεχωβά, τον Θεό που επιτελεί θαύματα, τον αληθινό Δημιουργό της ζωής. Αναμφιβόλως, από μικρή ακόμη ηλικία, η Μάρθα εγνώριζε ότι η Θεόπνευστη Αγία Γραφή ανέφερε για τη δημιουργία του πρώτου ανδρός και της πρώτης γυναικός. Η Μάρθα εγνώριζε ότι ο Θεός της έπλασε τον Αδάμ από το χώμα της γης. Ενεφύσησε στους μυκτήρας αυτού την πνοή της ζωής και ο άνθρωπος έγινε μια ζώσα ψυχή. (Γέν. 2:7) Δεν ήταν δύσκολο για τη Μάρθα να πιστεύη ότι ένας τέτοιος Θεός θα μπορούσε να εγείρη τους νεκρούς, ακόμη και όταν θα είχαν γίνει και πάλι χώμα.

Πραγματικά, στην ιερή ιστορία των προγόνων της η Μάρθα μπορούσε να μάθη πολλά πράγματα που εμπνέουν πίστι στην ανάστασι. Υπήρχε η παλαιά αφήγησις της Γραφής για τον πατριάρχη Αβραάμ, παραδείγματος χάριν. Προς απόδειξιν της πίστεώς του ότι ο Ιεχωβά μπορεί να εγείρη τους νεκρούς, ο Αβραάμ ήταν πρόθυμος να υπακούση στην εντολή του Θεού να θυσιάση τον υιό του Ισαάκ. (Εβρ. 11:17-19) Απ’ το παλαιό βιβλίο του Ιώβ η Μάρθα θα ενεθυμείτο ίσως τα λόγια εκείνου που διεκράτησε ακεραιότητα: «Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή· θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.»—Ιώβ 14:14, 15.

Η πεποίθησις της Μάρθας ότι οι νεκροί θα ξαναζήσουν εστηρίζετο πιθανώτατα στην ιερή ιστορική αφήγησι για μια ανάστασι που έγινε στην πόλι Σαρεπτά. Εκεί είχεν αποθάνει ο υιός μιας χήρας κατά τη διάρκεια της επισκέψεως του προφήτου Ηλία. Όταν ο Ηλίας εδεήθη ένθερμα στον Ιεχωβά να επανέλθη η ζωή του παιδαρίου στο νεκρό σώμα του, ο Θεός εισήκουσε και ενήργησε—το νεκρό παιδί ανέζησε. (1 Βασ. 17:17-23) Επίσης, το ιερό κείμενο για τον λαό της Μάρθας αναγράφει την υπόσχεσι του Θεού στον αγαπητό προφήτη Δανιήλ: «Θέλεις αναπαυθή, και θέλεις σταθή εν τω κλήρω σου εις το τέλος των ημερών.»—Δαν. 12:13.

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΗ ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ

Η έλευσις του Ιησού, του από πολλού αναμενομένου Μεσσία, επρομήθευσε περισσότερη βεβαίωσι ότι οι νεκροί θα αναζήσουν. Μια μέρα, πριν ασθενήση και αποθάνη ο Λάζαρος, ο αδελφός της Μάρθας, ο Ιησούς παρέσχε νέα πληροφορία για την ελπίδα της αναστάσεως, λέγοντας: «Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:21, 25, 28, 29) Αργότερα, ο Ιησούς επανήλθε στο θέμα, λέγοντας: «Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 6:39, 40.

Κατόπιν της σαφούς αυτής διδασκαλίας του Ιησού, δεν πρέπει να μας εκπλήττη ότι η Μάρθα απήντησε ότι ο αδελφός της «θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.» Η ισχυρή πίστις της εστηρίζετο στην ακριβή γνώσι του σκοπού του Θεού. Εν τούτοις, δεν εγνώριζε ότι ο Ιησούς θα ήγειρε τον Λάζαρο την ώρα εκείνη! Πηγαίνοντας στο μνήμα, όπου ο Λάζαρος είχε ταφή πριν από τέσσερες ημέρες, ο Ιησούς προσηυχήθη στον Ιεχωβά και κατόπιν ανεφώνησε με φωνή μεγάλη: «Λάζαρε, ελθέ έξω.» Αμέσως ο Λάζαρος εξήλθε, φέροντας ακόμη τα νεκρικά περιτυλίγματα. «Λύσατε αυτόν,» είπε ο Ιησούς, «και αφήσατε να υπάγη.» (Ιωάν. 11:41-44) Η είδησις διεδόθη ταχέως. Όταν κάποτε αργότερα ο Ιησούς επεσκέφθη τον Λάζαρο και τις αδελφές του, «έμαθε . . . όχλος πολύς εκ των Ιουδαίων ότι είναι εκεί· και ήλθον ουχί δια τον Ιησούν μόνον, αλλά δια να ίδωσι και τον Λάζαρον, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών. Συνεβουλεύθησαν δε οι αρχιερείς, δια να θανατώσωσι και τον Λάζαρον· διότι πολλοί των Ιουδαίων δι’ αυτόν υπήγαινον, και επίστευον εις τον Ιησούν.» (Ιωάν. 12:1, 2, 9-11) Από τον καιρό του Ιησού και έπειτα, η πίστις σ’ αυτόν κατέστη ένα ουσιώδες μέρος της ελπίδος στην ανάστασι. Ο θυσιαστικός του θάνατος και η ανάστασίς του από τον Ιεχωβά άνοιξαν την οδό για όλους που είναι στα μνημεία να εξέλθουν στον ωρισμένο καιρό του Θεού.

Βεβαίως, τα αγαθά αυτά νέα δεν ήταν κάτι που επρόκειτο να αποκρυβή από τους ανθρώπους των άλλων εθνών. Ο Ιησούς έδωσε οδηγίες στους ακολούθους του να φέρουν το παρήγορο άγγελμα «έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8· Ματθ. 24:14) Στην ειδωλολατρική πόλι των Αθηνών ήλθε ο Παύλος ύστερ’ από λίγα χρόνια, λέγοντας στο λαό, καθώς και στους Επικουρείους και Στωικούς φιλοσόφους «τα αγαθά νέα περί του Ιησού και της αναστάσεως». Όταν ωδηγήθη ενώπιον του Αθηναϊκού δικαστηρίου του Αρείου Πάγου με την κατηγορία της «αιρέσεως», ο Παύλος εδήλωσε με θάρρος ότι ο Θεός «προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός [του Ιησού] τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:17, 31.

Η μέλλουσα εκείνη «ημέρα», όταν ο Χριστός Ιησούς θα κρίνη την οικουμένην «εν δικαιοσύνη», είναι η χιλιετής Βασιλεία, για την οποία εδίδαξε όλους τους Χριστιανούς να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Αυτή θα είναι μια ουρανία κυβέρνησις, η οποία, όπως υπεσχέθη ο Θεός, θα αποκαταστήση τον παράδεισο σε όλη τη γη. Ο απόστολος Ιωάννης έλαβε εντολή να εκθέση μια ζωηρή περιγραφή του ευτυχούς εκείνου καιρού, και το έκαμε με τους εξής λόγους: «Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον. Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:2-5.

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΗ

Σε κάθε χώρα υπάρχει μια πρωτεύουσα ή κυβερνητική οργάνωσις στην οποία μια μειονότης κατέχει την εξουσία. Οι αποφάσεις και ενέργειες των κυβερνητικών αξιωματούχων επιδρούν στη ζωή της πλειονότητος που ζη κάτω από αυτή την κυβέρνησι. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διακυβέρνησι της γης από τη Βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός είναι ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού, ενώ μια μειονότης, την οποίαν ο Ιησούς απεκάλεσε «μικρόν ποίμνιόν» του, λαμβάνεται με ανάστασι στην ουράνια πρωτεύουσα οργάνωσι, όπου «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» (Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 20:6) Ο Κύριος Ιησούς, στην Αποκάλυψι προς τον απόστολό του Ιωάννη, απεκάλυψεν ότι θα είναι μόνον 144.000 εκείνοι που θα ληφθούν από τη γη για να ενωθούν μαζί μ’ αυτόν, το Αρνίον του Θεού, στο ουράνιο Όρος Σιών, στην οργάνωσι της Βασιλείας. (Αποκάλ. 14:1-3) Οι πιστοί απόστολοι ήσαν οι πρώτοι που εκλήθησαν στο ουράνιο αυτό «μικρόν ποίμνιον», και σχετικά με αυτούς και τους συγκληρονόμους των του ουρανίου βραβείου ο Ιωάννης έγραψε: «Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν.» (Αποκάλ. 20:6· 1 Πέτρ. 1:4) Αλλ’ είναι φανερό ότι ο μικρός αυτός αριθμός δεν περιλαμβάνει όλους όσοι εξήσκησαν πίστι στον Ιησού και στην ελπίδα της αναστάσεως. Τι θα γίνη με τους άλλους, που αποτελούν τη μεγίστη πλειοψηφία των πιστευόντων;

Η πλειονότης των μελών του ανθρωπίνου γένους που πρόκειται ν’ αναστηθούν θα επανέλθουν ως υπήκοοι, όχι ως άρχοντες, της ουρανίου βασιλείας. Θα ευλογηθούν με ζωή σε μια παραδεισία γη, ελεύθεροι από παθήματα και θλίψι. Σ’ αυτούς τους επιγείους υπηκόους της βασιλείας του ανεφέρετο ο Ιησούς, όταν έλεγε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [της ουρανίας]· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.»—Ιωάν. 10:16.

Όπως ανέφερε ο Ιησούς, μεταξύ εκείνων που θ’ αναστηθούν θα υπάρχουν «οι πράξαντες τα αγαθά» καθώς και μερικοί «πράξαντες τα φαύλα». (Ιωάν. 5:29) «Οι πράξαντες τα αγαθά» ήσαν πιστοί δούλοι του Θεού, άτομα που διαμόρφωσαν τον τρόπο της ζωής των σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτοί θα λάβουν «ανάστασιν ζωής», και, καθώς είδαμε, η μεγίστη πλειονότης απ’ αυτά τα άτομα θα επανέλθουν σε ζωή επάνω στη γη. Ο Βαπτιστής Ιωάννης θα περιλαμβάνεται μεταξύ των ατόμων αυτών. Επειδή πέθανε πριν η θυσία του Ιησού ανοίξη την οδό για την ουράνια ζωή, η ανάστασίς του δεν μπορεί να είναι ουρανία, και γι’ αυτό ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών, είναι μεγαλήτερος αυτού.» (Ματθ. 11:11) Πολλοί άνδρες και γυναίκες από τον Άβελ ως τον Ιωάννη διεκράτησαν ακεραιότητα προς τον Θεό «δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.» (Εβρ. 11:35) Γι’ αυτούς ο Παύλος έγραψε: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» (Εβρ. 11:39, 40) Ώστε οι επίγειοι υπήκοοι της Βασιλείας θα ελάμβαναν την αμοιβή τους μόνο μετά την εγκαθίδρυσι της ουρανίας κυβερνητικής οργανώσεως.

Ότι ο Ιεχωβά Θεός θα ενθυμηθή ασφαλώς εκείνους τους δούλους του που έζησαν προ Χριστού, βεβαιούμεθα από τα λόγια του Ιησού: «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»—Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ.

Με το έλεος του Θεού, ακόμη και μερικοί που ‘έπραξαν τα φαύλα’ θα εγερθούν από τους νεκρούς, για να κριθούν σύμφωνα με όσα θα πράξουν κατόπιν. Ο κακούργος, που εθανατώθη παράπλευρα με τον Ιησούν, θα περιλαμβάνεται μεταξύ αυτών. (Λουκ. 23:43) Όχι οι αδιόρθωτοι ασεβείς, αλλ’ άτομα που, μολονότι έπραξαν κακά με άγνοια, θα συμμορφωθούν πρόθυμα με τους κανόνες της δικαιοσύνης, θα συμπεριληφθούν μεταξύ εκείνων που θ’ αναστηθούν και θα τους δοθή η ευκαιρία να μάθουν και να συμμορφωθούν προς το θείο θέλημα.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ

Στηριζόμενοι σ’ αυτή τη Γραφική πληροφορία, μπορούμε σήμερα ν’ αποβλέπωμε προς τα εμπρός με χαρά σε «νέους ουρανούς και νέαν γην, . . . εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Η δικαία εκείνη διακυβέρνησις με τη θαυματουργική ανάστασι όλων εκείνων που βρίσκονται στα μνημεία θα φέρη αγαλλίασι στην καρδιά πολλών που τώρα πενθούν για την απώλεια των προσφιλών των.

Ενθυμείσθε την ευτυχία της μητρός και του πατρός του μικρού εκείνου κοριτσιού, που ανέστησεν ο Ιησούς; «Εξεπλάγησαν με έκπληξιν μεγάλην.» (Μάρκ. 5:42) Αυτή θα είναι η αγαλλίασις, που θα συμμερισθήτε και σεις, βλέποντας την ανάστασι ανδρών, γυναικών και παιδιών που σας ήσαν προσωπικώς γνωστοί ή τους εγνωρίζατε από τη μελέτη των Γραφών. Όπως ακριβώς διατηρείτε την ταυτότητά σας από παιδί ως την ενηλικίωσί σας, μολονότι η εμφάνισίς σας μεταβάλλεται, έτσι και η προσωπικότης εκείνων που θ’ αναστηθούν θα αναγνωρισθή με οποιοδήποτε σώμα ο Θεός ευαρεστηθή να τους προικίση.

Γονείς, δεχόμενοι το επανερχόμενο στη ζωή νεκρό παιδί τους, θα έχουν τέτοια αγαλλίασι, ώστε δεν θα λυπηθούν διότι το παιδί πρέπει να αναπτυχθή και να κάμη τη δική του ζωή. Ζεύγη, όπως ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, που αποκτούν την ουρανία ανάστασι με την αιώνια χαρά ως «νύμφη» του Χριστού, δεν θα αισθάνωνται λύπη που δεν θα είναι πια άνδρας και γυναίκα. (Ρωμ. 16:3) Η χαρά των, όταν θα εγερθούν, του Αβραάμ και της Σάρρας, του Ισαάκ και της Ρεβέκκας, του Ιακώβ, της Λείας και της Ραχήλ δεν θα είναι μειωμένη, διότι, όπως οι άγγελοι, «ούτε νυμφεύουσιν, ούτε νυμφεύονται.» Η υπερτάτη αγαλλίασίς των θα είναι να ζουν μέσα στον οικογενειακό κύκλο του Θεού «όντες υιοί της αναστάσεως.» (Λουκ. 20:34-36) Ώστε οποιοσδήποτε από μας ιδή ένα προηγούμενο παιδί, σύζυγο ή γυναίκα, πατέρα ή μητέρα να επανέρχωνται από τους νεκρούς, θα στέκεται πλησίον του με μεγάλη έκπληξι. Η ευτυχία αυτή δεν θα είναι μειωμένη επειδή ο ουράνιος πατήρ δεν θα ενώση και πάλι με γάμο τα άτομα που θα αναστηθούν και τα οποία ήσαν μια φορά σύζυγοι. Η χαρά των θα υπερχειλίζη, επειδή θα μπορούν ν απολαμβάνουν τη συντροφιά αλλήλων ως συγκληρονόμοι της ζωής. Προσευχές ευγνωμοσύνης θ’ ανέρχονται προς τον Ιεχωβά Θεό, διότι ένας από τους προσφιλείς μας επανήλθε στον οικογενειακό κύκλο του Θεού για να συμμερισθή τις ευλογίες μιας ατέλειωτης ζωής στον δίκαιο νέο κόσμο. Τα ευγνώμονα τέκνα του Θεού δεν θα ζητούσαν περισσότερο απ’ αυτό.

Η πραγματοποίησις του δικαίου αυτού κόσμου, που τώρα επίκειται, θ’ αποδώση πλήρη δικαίωσι στο όνομα του Ιεχωβά ως Θεού αγάπης, σοφίας, δικαιοσύνης και δυνάμεως. Έτσι, στην ερώτησι, «Οι νεκροί θα ξαναζήσουν;» έχομε τώρα την αυθεντική απάντησι: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού και θέλουσιν εξέλθει.»—Ιωάν. 5:28, 29.

Αίθουσα Βασιλείας Μέσα σε Νοσοκομείο

Στην Κόστα Ρίκα, σε χρονικό διάστημα ολίγων εβδομάδων, τρεις ευαγγελιζόμενοι από διάφορα τμήματα της χώρας παρέστη ανάγκη να εισαχθούν σ’ ένα σανατόριο, που ευρίσκετο στην πλαγιά ενός όρους. Άρχισαν αμέσως μια Γραφική μελέτη, οι δε άλλοι ασθενείς άρχισαν να θέτουν ερωτήσεις πάνω στη Γραφή. Μολονότι είναι κρατικό το σανατόριο, διευθύνεται από ιερείς και μοναχές. Ο ιερεύς της υπηρεσίας δεν ήθελε ν’ ακούουν οι άλλοι ασθενείς τις Γραφικές διδασκαλίες των Μαρτύρων, και γι’ αυτό πήρε τις Γραφές των και τα Γραφικά βοηθήματά των και τους είπε να μην ομιλούν σε άλλους ασθενείς. Τελικά τους άφησε να έχουν ένα αντίτυπο της Καθολικής Γραφής. Ενώπιον άλλων αυτοί συνωμίλησαν μαζί του περί αναστάσεως, αλλ’ αυτός δεν μπορούσε να εύρη τίποτα σχετικό στη Γραφή του, και γι’ αυτό οι Μάρτυρες του έδειξαν τα Γραφικά εδάφια που εσχετίζοντο μ’ αυτό το θέμα. Τότε αυτός απεφάσισε να τους μεταφέρη σε ξεχωριστό θάλαμο για να μη «μολυνθούν» οι άλλοι. Στους Μάρτυρας ωμολόγησε ότι δεν ήθελε να γνωρίζουν οι Καθολικοί ασθενείς ότι η Γραφή υποστηρίζει τις διδασκαλίες των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλ’ οι άλλοι είχαν προσλάβει μια γεύσι της αληθείας κι επιθυμούσαν να μάθουν περισσότερα, και γι’ αυτό επεσκέφθησαν τους Μάρτυρας να συμμελετήσουν με αυτούς. Όταν το έμαθε αυτό ο ιερεύς, τους μετέθεσε κι αυτούς μαζί με τους ευαγγελιζομένους και ο θάλαμος εκείνος ωνομάσθη «Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά». Ίσαμε σήμερα μετεκομίσθησαν πέντε σ’ αυτόν τον θάλαμο.—Από το Ετήσιον Βιβλίον του 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Επεσκέφθη ο Ιησούς ή οι Απόστολοι τη Βρεττανία;

Κι εβάδισαν τα πόδια εκείνα, στον παλιό καιρό, στης Αγγλίας τα πράσινα βουνά; Κι είδε κανείς τον Άγιο του Θεού Αμνό στις τερπνές της Αγγλίας βοσκές;

ΟΤΑΝ ο Γουλιέλμος Μπλαίηκ έγραψε τα λόγια του γνωστού αυτού άσματος, επανέλαβε ένα ερώτημα που τίθεται συχνά και προσέθεσε σε πολλές παραδόσεις, που εκύλησαν δια μέσου των ετών. Επεσκέφθη ποτέ ο Ιησούς ο ίδιος τη Βρεττανία, και τι γνωρίζομε για την πρώτη εισαγωγή της Χριστιανοσύνης σ’ αυτές τις νήσους;

Οι παραδόσεις φαίνεται ότι αυξάνουν καλύτερα, όταν εκλείπουν οι αποδείξεις, διότι υπάρχει περισσότερη αιτία για θεωριολογία· κι έτσι έχομε εδώ πολλές ιστορίες, αλλά πολύ λίγες αποδείξεις. Λέγεται, λόγου χάριν, ότι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, μαζί με τον Λάζαρο, τη Μαρία, τη Μάρθα και άλλους μαθητάς, έπλευσαν με πλοίο χωρίς κουπιά και πανιά στη Μεσόγειο Θάλασσα. Τελικά, φθάνοντας στη Μασσαλία, διέσχισαν τη Γαλλία, απεβιβάσθησαν στη Βρεττανία και κατηυθύνθησαν στο Γκλάστονμπουρυ της κομητείας Σόμερσετ. Στο Ουίρραλ, ή Λόφον του Ουίρυαλ, ο Ιωσήφ εφύτευσε τη ράβδο του, από την οποία ξεφύτρωσε ένα θαυματουργικό ακανθόδενδρο, το πρώτο από τα είδη, που είναι ακόμη γνωστό ίσαμε σήμερα ως άκανθα του Γκλάστονμπουρυ. Αυτός κι οι ακόλουθοί του λέγεται ότι ανήγειραν μια μικρή πλινθόκτιστη εκκλησία και κατώκησαν κοντά σ’ ένα αρχαίο φρέαρ των Δρουιδών που τώρα λέγεται Ποτηρίου Φρέαρ, διότι υποτίθεται ότι εκεί κοντά ο Ιωσήφ έθαψε το ποτήριον που εχρησιμοποιήθη στο δείπνον του Κυρίου.

Ένας άλλος θρύλος πλέκεται γύρω από τα μη ιστορούμενα χρόνια της ζωής του Ιησού, από δώδεκα ως τριάντα ετών. Ήταν, όπως νομίζουν, ο καιρός για να επισκεφθή την Αγγλία! Έτσι, με τον φύλακά του, Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας, όπως λέγεται, ήλθε να κάμη μια εμπορική επίσκεψι, που εσχετίζετο με το εμπόριο των μετάλλων, λόγος, για τον οποίον η ιστορία βρίσκεται στην αρχαία μεταλλευτική κομητεία κασσιτέρου της Κορνουάλλης. Λέγεται ότι αργότερα ο Ιησούς επέστρεψε και παρέμεινε στο Γκλάστονμπουρυ για να ετοιμασθή για τη διακονία του. Αυτή η συναναστροφή έδωσε αφορμή στον Ιωσήφ να επιστρέψη εκεί αργότερα.

Αλλ’ αυτά δεν είναι όλα. Κι ο Παύλος, επίσης, ήλθε στη Βρεττανία, όπως λέγουν μερικοί, εκήρυξε στο Λονδίνον στο Γκόσπελ Όουκ και στον τόπο του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Παύλου και ίδρυσε το Αββαείον του Μπάγκορ στη Βόρειο Ουαλλία. Για καλή αναλογία ο κατάλογος των επισκεπτών πλαισιώνεται με τον Σίμωνα τον Ζηλωτήν, τον Αριστόβουλον και τον Πέτρον ακόμη.

ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ

Πόσο ακριβώς ισχυρές είναι οι αποδείξεις για οποιονδήποτε απ’ αυτούς τους θρύλους ή ιστορίες; Εν πρώτοις, οι περισσότερες πηγές, που παρατίθενται για την υποστήριξι αυτών, είναι πρόσφατες ή είναι πολύ γενικές σε χαρακτήρα και επεξετάθησαν με τη θεωρία. Ένα σχόλιο, που έγινε από ένα συγγραφέα, μεταπλέκεται και διευρύνεται από μεταγενεστέρους, κι όταν γίνεται αυτό μισή δωδεκάδα φορές, το αποτέλεσμα είναι προφανώς έξη διαφορετικές «πηγές». Τα προεξέχοντα μεταξύ των συγγραμμάτων, που μνημονεύονται συχνά, είναι τα του Ουίλλιαμ Μάλμεσμπουρυ, αλλ’ επειδή αυτός έζησε στον δωδέκατον αιώνα, πολύ απομακρυσμένος από τα φημολογούμενα γεγονότα, οι ιστορήσεις του συχνά αποτυγχάνουν ν’ αντικατοπτρίσουν τα γνήσια γεγονότα. Προσθέστε σ’ αυτό την αντιλογία, που βρίσκεται μεταξύ της μιας παραδόσεως και της άλλης, και είναι πρόδηλον ότι «είναι σχεδόν αδύνατον να προσδιορισθούν τα μέσα, με τα οποία η Χριστιανοσύνη εισήχθη για πρώτη φορά στη Βρεττανία . . . όπως σκευωρούν οι διάφοροι θρύλοι . . . πρέπει να παρατηρηθή ότι ελάχιστη προσκομίζουν ιστορική υποστήριξι.»¹

Ο ιστορικός Γκίλδας, γράφοντας στον έκτον αιώνα, βεβαιώνει ότι η Χριστιανοσύνη ήλθε στη Βρεττανία στο τελευταίο έτος του Ρωμαίου αυτοκράτορας Τιβερίου Καίσαρος και κατόπιν μειώνει τη δύναμι του επιχειρήματός του, όταν παραπονήται για την παντελή έλλειψι στοιχείων σ’ αυτό το θέμα κατά τους πρώτους αιώνες. Δεν κάνει υπαινιγμό για κάποια αντίθετη θεωρία, ότι έγινε με τη μεταστροφή στον δεύτερον αιώνα ενός βασιλέως των Βρεττανών, του Λουκίου, οπότε εγκαθιδρύθη για πρώτη φορά η Χριστιανοσύνη. Όταν μαθαίνωμε ότι δίδονται είκοσι τρεις διάφορες χρονολογίες γι’ αυτή τη μεταστροφή, κι αυτό γίνεται αμφίβολο. Μια επιστολή, την οποίαν έστειλε δήθεν ο Λούκιος στον πάπα, απεδείχθη ότι ήταν πλαστή.

Ονόματα τόπων συνελέγησαν ως λεπτά άχυρα υποστηρίξεως για τις επισκέψεις του Ιησού και του Παύλου. Μεταξύ αυτών είναι τα χωρία Κρος και Κρίστον, πλησίον του Πρίντυ, Σόμερσετ· το Φρέαρ του Ιησού πλησίον του Πάντστοου, Κόρνουωλ· ο Παράδεισος κοντά στο Μπώρνχαμ, Σόμερσετ· το Άλσος του Παύλου, στο Πόρτσμουθ Χάρμπορ· και το Αρουίστλι (Αριστόβουλος), στο Μοντγκομερυσάιρ, Ουαλλία. Ωστόσο, μολονότι η προέλευσις πολλών απ’ αυτά τα ονόματα μπορεί να είναι πολύ παλαιά, καμμιά απόδειξις δεν προβάλλεται για το ότι αυτά υπήρχαν και πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια. Τα υποβλητικά ονόματα τόπων ακούονται πολύ ωραία, ώσπου να βρούμε, λόγου χάριν, ότι το «Κρουξ» ή Κρος Πηκ απλώς αντανακλά την αρχαία Αγγλική λέξι «κρουκ» που σημαίνει λόφος.

Λαμβάνοντας υπ’ όψι τη βαρβαρική φύσι των ιθαγενών κατοίκων της Βρεττανίας του καιρού εκείνου, η δήθεν προθυμότης του λαού για τη Χριστιανοσύνη είναι αινιγματική. Ούτε εκείνοι που ακολουθούσαν τη Δρουιδική θρησκεία δεν ήσαν ήδη διατεθειμένοι να την αποδεχθούν διότι επίστευαν στην αθανασία της ψυχής και σε μια τριάδα (αποτελούμενη από τον Βελί, τον Ταράν και τον Εσού). Αυτές οι δοξασίες δεν αποτελούσαν μέρος της αποστολικής Χριστιανοσύνης. Ήσαν ειδωλολατρικές και χρησιμοποιούσαν ειδωλολατρικά σύμβολα, όπως ο ιξός με τα τρία λευκόμουρά του, που παρίσταναν την τριάδα και ξεφύτρωναν από μια απλή δρυ, που εθεωρείτο ως το ιερό δένδρο ή η βασική θεότης.a

ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ

Επειδή ο Παύλος εξέφρασε την επιθυμία να πάη στην Ισπανία (Ρωμ. 15:24, 28), διετυπώθη η εικασία ότι συνέχισε το ταξίδι του για να επισκεφθή τις Βρεττανικές Νήσους. Αυτή η ιδέα βασίζεται μερικώς στο σχόλιο του Κλήμεντος Ρώμης, ενός αρχαίου συγγραφέως, ο οποίος είπε ότι ο Παύλος, «έχοντας διδάξει δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο και έχοντας φθάσει στο άκρον όριον της δύσεως . . . υπέστη μαρτύριον». Μολονότι πολύ αόριστο αυτό, η Βρεττανία λέγεται ότι ήταν αυτό το άκρον όριον. Αλλά πόσο δυνατός είναι αυτός ο ισχυρισμός, όταν δεν γνωρίζωμε αν ο Παύλος κατώρθωσε καν να φθάση και στην Ισπανία;

Περαίνοντας τη δεύτερη επιστολή του προς τον Τιμόθεο, ο Παύλος έστειλε τους χαιρετισμούς των αδελφών, κατονομάζοντας μεταξύ άλλων τον Πούδην και την Κλαυδία. (2 Τιμ. 4:21) Ένας αρχαίος Βρεττανός βασιλεύς είχε μια κόρη που ωνομάζετο Κλαυδία, η οποία είχε σταλή στη Ρώμη για να εκπαιδευθή. Επειδή ο Ρωμαίος σύζυγός της ωνομάζετο Πούδης, το ζεύγος συνεδέθη μ’ αυτό το εδάφιο για να καταδειχθή μια σχέσις με Χριστιανούς στη Βρεττανία, παρά το γεγονός ότι τα δύο αυτά ονόματα είναι χωρισμένα στην προς Τιμόθεον επιστολή με το όνομα Λίνος, πράγμα ασύνηθες προκειμένου για ανδρόγυνο.b Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τα ονόματα για να υποστηρίξη την ταυτότητα και, επειδή και τα δύο ονόματα συναντώνται συχνά στα κλασικά συγγράμματα του καιρού εκείνου, η ομοιότης δεν έχει αξία.

Η σιωπή του Βιβλικού υπομνήματος απαιτεί τον σεβασμό μας. Πουθενά οι Γραφές δεν υπαινίσσονται ότι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν φύλαξ του Ιησού. Αν ήταν σπουδαίο να γνωρίζωμε το αν ανεχώρησε ο Ιησούς από την Παλαιστίνη μεταξύ του δωδεκάτου και του τριακοστού έτους της ηλικίας του, η πληροφορία αυτή θα εδίδετο στη Γραφή. Γιατί να σπαταλούμε χρόνον σε θεωρίες περί «σιωπηλών ετών» και να χάνωμε τον ακριβή σκοπό της διακονίας του Ιησού επάνω στη γη;

ΑΠΟΒΑΛΕΤΕ ΤΟΥΣ ΘΡΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙ

Δεν υπάρχει πραγματική υποστήριξις για τις πολλές παραδόσεις που πείθουν μόνον τους ευπίστους. «Οσοδήποτε χαριτωμένοι και συγκινητικοί κι αν είναι αυτοί οι θρύλοι, η αλήθεια της ιστορίας μάς αναγκάζει να ομολογήσωμε ότι δεν έχουν θεμέλιο πραγματικά. Η Χριστιανοσύνη στη Βρεττανία στη διάρκεια της Ρωμαϊκής κατοχής δεν μπορεί να καυχηθή ούτε για αποστολική προέλευσι ούτε για σθεναρή ζωή».²

Δεν θ’ αναγνώσωμε, λοιπόν, στη Γραφή μας περισσότερα απ’ όσα εκτίθενται σαφώς εκεί, ούτε θ’ αρπάσωμε άχυρα βρυκόλακος για να προσπαθήσωμε να υποστηρίξωμε μια θεωρία, της οποίας κύριος σκοπός είναι να υποστηρίξη την αξιοπιστία του ισχυρισμού της Αγγλικανικής Εκκλησίας περί αποστολικής προελεύσεως. Ο άλλοτε πρεσβύτερος του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Παύλου Ερρίκος Χ. Μίλμαν, είπε ότι «Η επίσκεψις του Αγίου Παύλου στη Βρεττανία, κατά τη γνώμη μου, είναι ένας μύθος εθνικής θρησκευτικής ματαιοδοξίας».³

Οι πρώτοι Χριστιανοί ησχολούντο στη διάδοσι των αγαθών νέων όσο το δυνατόν περισσότερο, και το έκαναν αυτό χωρίς μεροληψία, πηγαίνοντας εκεί όπου το πνεύμα τούς ωδηγούσε. Αντί να ξεχωρίζουν ένα μικρό νησί και ν’ αγάλλωνται σε παραδόσεις αμφιβόλου κύρους, οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα θα δαπανήσουν επίσης χρόνον στη διάδοσι του Θείου λόγου, όχι μόνο στη Βρεττανία, αλλά και σ’ όλη την υφήλιο.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Το Αιώνιον Ευαγγέλιον, υπό Ε. Νιούγκας, σελίς 19.

 ² Ιστορία της Εκκλησίας της Αγγλίας, υπό Χ. Ο. Ουέικμαν, σελίς 4, έκδοσις 7η.

 ³ Η Ιστορία της Χριστιανοσύνης, υπό Χ. Χ. Μίλμαν, τόμος 1ος, σελίς 458.

[Υποσημειώσεις]

Πείρες Από το Κήρυγμα του Ευαγγελίου

♦ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πραγματικά ευλογητές πείρες κηρύττοντας «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» στις διάφορες χώρες της γης. Ιδού μερικές:

Στην Αγγλία, ένας νέος ευαγγελιζόμενος επεσκέφθη το σπίτι ενός ανθρώπου που εγνώριζε καλά τις δοξασίες των «Πλύμουθ Μπρέδρεν» και έτυχε χλευαστικής υποδοχής. Ο ευαγγελιζόμενος, χωρίς να ταραχθή, εσημείωσε τα σημεία, που του ετονίσθησαν, κι επανήλθε με απαντήσεις, που είχε ζητήσει από πιο πεπειραμένους ευαγγελιζομένους. Μια μέρα προσεκάλεσε αυτόν τον άνθρωπο στην Αίθουσα Βασιλείας, αυτός δε ήλθε με σκοπό, όπως αργότερα απεκάλυψε, να επιδειχθή στους αδελφούς με το να θέτη δύσκολα ερωτήματα. Εν τούτοις, μετά τη συνάθροισι ήταν σιωπηλός, ακόμη και όταν οι αδελφοί τον ερώτησαν αν έχη ερωτήσεις. Το μόνο του σχόλιο ήταν ότι, αντίθετα προς ό,τι ανέμενε, ποτέ δεν άκουσε στη ζωή του να μνημονεύεται το όνομα του Ιησού τόσο πολλές φορές σε μια συνάθροισι. Έκαμε καλή πρόοδο στην αλήθεια και αργότερα, σε μια συνέλευσι περιοχής, εξέθεσε πώς μισούσε πραγματικά τους Μάρτυρας, πιστεύοντας ότι ήσαν χειρότεροι από τους αθέους—ως τότε που παρηκολούθησε εκείνη τη συνάθροισι.

♦ Στην Ιαπωνία, ένας υπηρέτης εκκλησίας έκαμε διευθετήσεις να εργασθή από σπίτι σε σπίτι με μια νέα αδελφή για να την εκπαιδεύση στη χρήσι της Γραφικής ομιλίας για πρώτη φορά. Εκείνη προετοιμάσθηκε πλήρως. Στο πρώτο σπίτι ο υπηρέτης έκαμε την παρουσίασι, χρησιμοποιώντας την προσφορά της συνδρομής, αλλά συνήντησε σταθερή άρνησι. Για ενθάρρυνσι της νέας ευαγγελιζομένης, της εξήγησε ότι ο κάθε οικοδεσπότης δεν γίνεται συνδρομητής. Στο επόμενο σπίτι η αδελφή έδωσε μια εξαίρετη Γραφική ομιλία, που την είχε συνθέσει όλη μόνη της, και ήγειρε τέτοιο ενδιαφέρον ώστε ο οικοδεσπότης πρόθυμα έγινε συνδρομητής. Κατόπιν, ήταν πάλι σειρά του υπηρέτου. Προσεπάθησε εντατικά, αλλά δεν μπόρεσε να διαθέση ούτε ένα περιοδικό. Αυτή τη φορά δεν έκαμε σχόλια. Στο τέταρτο σπίτι η αδελφή πάλι έδωσε μια ενθουσιώδη ομιλία, κι επέτυχε πάλι μια συνδρομή στη Σκοπιά. Ο υπηρέτης εκκλησίας πραγματικά ησθάνθη ότι κι αυτός, επίσης, ελάμβανε κάποια εκπαίδευσι. Κατόπιν η νέα ευαγγελιζομένη προετοιμάσθη με τον ίδιο πλήρη τρόπο να κάμη τις επανεπισκέψεις σ’ αυτά τα σπίτια. Και στα δύο σπίτια μπόρεσε ν’ αρχίση νέες Γραφικές μελέτες, και τώρα οι δύο σύζυγοι της κάθε οικογενείας παρακολουθούν συναθροίσεις. Πολλοί άλλοι ζηλωταί νέοι ευαγγελιζόμενοι αποδίδουν, επίσης, καρπούς.—Από το Ετήσιον Βιβλίον του 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Εξετάζοντας τις Προσπάθειες του «Χριστιανισμού» να Ενωθή

ΣΤΙΣ ημέρες των αποστόλων δεν υπήρχε ποικιλία μορφών Χριστιανοσύνης. Δεν υπήρχαν μια Λουθηρανική Εκκλησία, μια Μεθοδιστική Εκκλησία ή μια Επισκοπελιανή Εκκλησία, που να διδάσκουν όλες και να πιστεύουν κάτι διαφορετικό και συγχρόνως να ισχυρίζωνται όλες ότι είναι Χριστιανικές. Το άγγελμα που επέδιδαν οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν το ίδιο, είτε ζούσαν στην Ιερουσαλήμ, είτε στη Μικρά Ασία, είτε στη Ρώμη. Όλοι επίστευαν κι εδίδασκαν κατά τον ίδιο τρόπο, διότι ήσαν «εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην», σ’ εκπλήρωσι της προσευχής του Ιησού για να είναι πάντες έν.—1 Κορ. 1:10· Ιωάν. 17:21-23.

Πόσο διαφορετική είναι σήμερα! «Ο ατελείωτος πολλαπλασιασμός των δογμάτων αναγνωρίζεται γενικά ως σκάνδαλο του «Χριστιανικού κόσμου», παρετήρησε ο κληρικός Τζων Α. Ο’ Μπράιεν. «Είναι ακριβώς το αντίθετο από εκείνη την ενότητα που ο Χριστός είπε ότι θα εχαρακτήριζε αιωνίως την Εκκλησία του: ‘Και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν’.» (Ιωάν. 10:16) Σε μια ομιλία το περασμένο φθινόπωρο, ο Κέιθ Ρ. Μπρίντστον, πρώην εκτελεστικόν μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, περιγράφει το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ελλείψεως ενότητος: «Αν η εκκλησία εξέρχεται να κηρύξη το Ευαγγέλιο, ιδιαίτερα σε μη Χριστιανικές περιοχές, η εκκλησία παρίσταται τόσο διηρημένη, ώστε ο μη Χριστιανός έχει ν’ αποφασίση όχι μόνον αν θέλη να είναι Χριστιανός, αλλά και τι είδους Χριστιανός. Ένας Μεθοδιστής Χριστιανός; Ένας Λουθηρανός Χριστιανός; Ένας Επισκοπελιανός Χριστιανός; Έτσι θα μπορούσε να καταλήξη στην ιδέα να μη θέλη να γίνη καθόλου Χριστιανός.»

Ολονέν περισσότερο ο «Χριστιανικός κόσμος» βλέπει τώρα τη διαίρεσί του ως μια απειλή εναντίον της ιδίας του υπάρξεως. Ο άθεος κομμουνισμός αμείλικτα εισχωρεί στα εδάφη του και ολίγον κατ’ ολίγον κατακτά τη σκέψι των λαών που βρίσκονται σε σύγχυσι. Σε μερικές περιοχές της Αφρικής η θρησκεία του Ισλάμ κερδίζει περισσοτέρους προσηλύτους από τις αποστολές του «Χριστιανικού κόσμου» λαμβανόμενες όλες μαζί. Πολλοί φοβούνται ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» με τις συνθήκες διαιρέσεως που τον περιβάλλουν θ’ αποτύχη· γι’ αυτό κατά τα τελευταία ολίγα έτη έγινε ένα εντατικό πρόγραμμα ενώσεως.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΕΩΣ

Το βιβλίο Η Βασιλική Εξουσία του Χριστού εξετάζει την ιστορία των προσπαθειών του παρόντος καιρού για την ένωσι των πολλών δογμάτων του «Χριστιανικού κόσμου». Και στο εισαγωγικό του κεφάλαιο αναφέρει: «Οι Χριστιανοί ούτε είναι ενωμένοι σε μια Εκκλησία, ούτε βρίσκονται σε οποιαδήποτε θέσι για να καταστείλουν τα κακά του Εθνικισμού, ή να διορθώσουν τις αδικίες στη γύρω των κοινωνία. Δεν είναι άξιο απορίας ότι μια κίνησις, που επιζητεί να υπερνικήση τις διαιρέσεις μέσα στην Εκκλησία και να ενώση τις διάφορες Χριστιανικές κοινότητες, πρέπει να είναι ζήτημα υψίστης σημασίας για τον “Χριστιανικό κόσμο” ως σύνολον.»

Η υπέρτατη προσπάθεια του «Χριστιανικού κόσμου» να επιτύχη ενότητα είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, που ιδρύθηκε το 1948 στο Άμστερνταμ, της Ολλανδίας. Υπήρξε προϊόν πολυετούς εξελίξεως, σχεδίου και εργασίας, που οφείλεται ιδιαίτερα στην Παγκόσμια Ιεραποστολική Συνέλευσι στο Εδιμβούργο της Σκωτίας, το 1910. Ως αποτέλεσμα της συνελεύσεως αυτής δημιουργήθηκαν μερικές θρησκευτικές κινήσεις, όπως το Διεθνές Ιεραποστολικό Συμβούλιο, που διεμορφώθη το 1921 για να διευκολύνη την ιεραποστολική συνεργασία των εκκλησιών. Πίστις και Τάξις ήταν μια άλλη κίνησις που ανεπτύχθη ως αποτέλεσμα της Συνελεύσεως του Εδιμβούργου. Σκοπός της ήταν να ερευνήση πώς τα διάφορα δόγματα θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μια δογματική ενότητα. Και μια άλλη δύναμις που απέβλεπε προς τη θρησκευτική ενότητα την εποχή εκείνη ωνομάζετο Ζωή και Εργασία. Η κίνησις αυτή ενδιεφέρετο για τα ηθικά και κοινωνικά ζητήματα κι επεδίωκε να προαγάγη τη θρησκευτική ενότητα δια μέσου μιας ενωμένης επιθέσεως από θρησκευτικές οργανώσεις κατά των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών δεινών της εποχής.

Ύστερ’ από λίγο καιρό οι εκκλησιαστικοί ηγέται συνεφώνησαν ότι θα ήταν προτιμότερο να ενωθούν οι δύο κινήσεις Πίστις και Τάξις, και Ζωή και Εργασία σε μια κοινή κίνησι για να εργασθούν για τη θρησκευτική ενότητα. Έτσι απεφασίσθη να ενωθούν για να σχηματίσουν ένα Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Το 1938 σε μια συνέλευσι που συνήλθε στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας συνεφωνήθη να γίνη ένα ίδρυμα για το Παγκόσμιο Συμβούλιο. Εν τούτοις, τα σχέδια για μια άλλη συνέλευσι για να θέση σ’ εφαρμογή την παγκόσμια αυτή οργάνωσι εσταμάτησε λόγω του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Και μόνο μετά δέκα χρόνια συνήλθε η πρώτη συνέλευσις του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Τη δεύτερη ημέρα της συνελεύσεως, την 23 Αυγούστου 1948, παρήχθη επί τέλους το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, όταν ο καταστατικός του χάρτης έγινε δεκτός χωρίς διαφωνίες.

Το φθινόπωρο του 1961, επί τρεις εβδομάδες, στο τέλος του Νοεμβρίου και στις αρχές του Δεκεμβρίου, το Παγκόσμιο Συμβούλιο συνήλθε στην τρίτη του συνέλευσι στο Νέο Δελχί των Ινδιών. Εκεί επετεύχθη και ένα άλλο σημαντικό βήμα στην προσπάθεια του «Χριστιανικού κόσμου» για ένωσι. Το Διεθνές Ιεραποστολικό Συμβούλιο, με τα τριάντα τρία εθνικά του συμβούλια, έγινε το Τμήμα της Παγκοσμίου Αποστολής και Ευαγγελισμού του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών. Το γεγονός αυτό εθεωρήθη ως το πιο αξιοσημείωτο της όλης συνελεύσεως, γιατί συνέδεσε τελικά τα τρία κύρια ρεύματα της οικουμενικής κινήσεως, που βρήκαν την αρχή τους στην Παγκόσμια Ιεραποστολική Διάσκεψι στο Εδιμβούργο το 1910. Η συγχώνευσις αυτή εχαιρετίσθη από τους ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου» ως ίσης σπουδαιότητος σχεδόν με τη Μεταρρύθμισι του δεκάτου έκτου αιώνος. Ο Χένρυ Π. Βαν Ντούζεν, τέως πρόεδρος του Σεμιναρίου της Θεολογικής Ενώσεως, το ωνόμασε «ένα από τα πρώτα γεγονότα της δευτέρας Μεγάλης Μεταρρυθμίσεως του “Χριστιανικού κόσμου”.»

ΑΛΛΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ

Εκτός από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών υπάρχουν και άλλες προσπάθειες στον «Χριστιανικό κόσμο» για ενοποίησι. Πολλά εθνικά Χριστιανικά συμβούλια εργάζονται από κοινού με το Παγκόσμιο Συμβούλιο και απολαμβάνουν εκείνο που περιγράφεται ως «αδελφική» σχέσις. Εξέχον μεταξύ αυτών θεωρείται το Εθνικό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στις Η.Π.Α., που περιλαμβάνει τριάντα τρεις κοινότητες Διαμαρτυρομένων και Ορθοδόξων με ολικό αριθμό μελών 39.000.000 περίπου. Το συμβούλιο αυτό ιδρύθη σε μια συνέλευσι στο Κλήβελαντ, Οχάιο, το 1950 από αντιπροσώπους είκοσι εννέα Διαμαρτυρομένων και Ορθοδόξων σωμάτων, «με τον σκοπό να εκφράσουν την κοινή των πίστι και μαρτυρία και την μεταξύ των συνεργασία επί διαφόρων προγραμμάτων.» Ο σχηματισμός του έφερε μαζί δώδεκα αντιπροσωπείες δογμάτων, στις οποίες συμπεριελαμβάνετο το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική.

Εν τούτοις, όλα τα εκκλησιαστικά συμβούλια δεν συνεργάζονται με το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών. Πραγματικά, το Διεθνές Συμβούλιο των Χριστιανικών Εκκλησιών, με κεντρικά Γραφεία στο Κόλλινγκσγουντ, Νέας Ιερσέης, και πολλές συμμαχικές οργανώσεις σ’ όλο τον κόσμο, είναι μια ανταγωνιστική κίνησις. Θεωρεί το Παγκόσμιο Συμβούλιο ως αποστατικό, επειδή μερικοί από τους ηγέτας του είναι κληρικοί που νεωτερίζουν και αρνούνται δοξασίες θεμελιωδών θρησκειών και επειδή δέχεται μεταξύ των μελών του Ορθόδοξες θρησκείες, που διακρατούν συνήθειες και διδασκαλίες, τις οποίες οι μεταρρυθμισταί του δεκάτου έκτου αιώνος αποδοκιμάζουν ως αντιγραφικές, μερικές από τις οποίες είναι η ιερουργία, η προσευχή προς τη Μαρία και τους αγίους, πίστις στη μετουσίωσι και τα τοιαύτα. Επίσης πιστεύει ότι οι φιλικές χειρονομίες μεταξύ αντιπροσώπων του Παγκοσμίου Συμβουλίου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας μπορεί να οδηγήσουν σε μια ένωσι που θα θυσιάση όλα όσα εκέρδισε η Προτεσταντική Μεταρρύθμισις.

Κατηγορίες, επίσης, εκτοξεύονται εναντίον του Παγκοσμίου Συμβουλίου ότι επηρεάζεται από τον κομμουνισμό. Γιατί αυτό; Στη συνέλευση του Νέου Δελχί, η Ρωσική Ορθόδοξος Εκκλησία με πενήντα εκατομμύρια περίπου μέλη από την Κομμουνιστοκρατούμενη Ρωσία, μαζί με είκοσι δύο άλλες εκκλησίες, προστέθηκαν στα μέλη του. Αφού η Ρωσική εκκλησία είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με το κράτος, πολλοί παρατηρηταί εξετάζουν με τρόμο το πού μπορεί αυτό να οδηγήση. Μερικοί φοβούνται ότι οι Κομμουνισταί θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν την θέσι αυτή για να προχωρήσουν στον έλεγχο του κόσμου.

ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ

Μολονότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών άνοιξε πλήρως τις αγκάλες του για να δεχθή τις 200 περίπου εκκλησίες, που αντιπροσωπεύουν περί τα 300 εκατομμύρια καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς σ’ όλο τον κόσμο, εν τούτοις, απέτυχε να επιφέρη ενότητα μεταξύ των μελών εκκλησιών των. Αυτό ήταν ιδιαιτέρως εμφανές στη διάρκεια της συνελεύσεως του Νέου Δελχί, όταν οι εκατοντάδες των αντιπροσώπων από τις διάφορες εκκλησίες συνηντήθησαν για να εορτάσουν το Δείπνον του Κυρίου. Αλλά, λόγω διαφορών πίστεως, υπήρξε αδύνατος ένας με ενότητα εορτασμός. Το περιοδικό Δη Κρίστσιαν Σέντσιουρυ εσχολίασε: «Ο εορτασμός με ξεχωριστές ιεροτελεστίες, από χωρισμένες εκκλησίες, εδραματοποίησε τη διαίρεσι, η οποία παραμένει στην καρδιά των εκκλησιών. Οι εκκλησίες ακόμη δεν είναι πουθενά περισσότερο σαφώς διηρημένες από όσο είναι στα μέρη που θα έπρεπε να είναι περισσότερο ασφαλώς μία.»

Εκείνο, που δείχνει ακόμη περισσότερο την έλλειψι ενότητός των, είναι η τρομερή δυσκολία που είχε το Παγκόσμιο Συμβούλιο για να θεμελιώση μια Βάσι για την ιδιότητα του μέλους, που να μπορούν να την αποδεχθούν όλες οι εκκλησίες. Πριν από τη Συνέλευσι του Νέου Δελχί, η Βάσις ανέφερε: «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών είναι μια συναδελφότης εκκλησιών, που παραδέχεται τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν ως Θεόν και Σωτήρα». Αλλά η δήλωσις αυτή δεν ήταν ικανοποιητική στους Ορθοδόξους, καθώς και σε μερικές εκκλησίες Προτεσταντών. Έτσι, στο Νέο Δελχί υπεβλήθη μια Νέα Βάσις, που περιελάμβανε μια τριαδική έκφρασι. Έλεγε: «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών είναι μια αδελφότης εκκλησιών, που ομολογεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν ως Θεόν και Σωτήρα σύμφωνα με τις Γραφές και επομένως ζητεί να εκπληρώση την κοινή των κλήσι προς δόξαν του ενός Θεού, Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος.»

Ήταν τελικά αυτή μια δήλωσις που θα μπορούσαν όλοι εύκολα να την αποδεχθούν; Κάθε άλλο! Υπήρξε μια μακρά και ζωηρή συζήτησις από εκείνους που ήσαν αντίθετοι, αλλ’ όταν έγινε ψηφοφορία, 383 ψήφοι ήσαν υπέρ της νέας Βάσεως, τριάντα έξη εναντίον της και επτά αποχές, που υπερέβησαν τα απαιτούμενα δύο τρίτα της πλειοψηφίας για την έγκρισί της. Εν τούτοις, πολλοί πιστεύουν ότι το ζήτημα εξακολουθεί να μην είναι τακτοποιημένο. Το περιοδικό Δη Κρίστσιαν Σέντσιουρυ προείπε: «Η εκτεταμένη Βάσις θα εξακολουθήση να είναι το μήλον της έριδος στο συμβούλιο και στις μελλοντικές συνελεύσεις. . . . Η συζήτησις θα εξακολουθήση ώσπου να εξευρεθή μια Βάσις που θα επιβληθή μόνη της στη συνείδησι όλων των εκκλησιαστικών μελών.» Εν τούτοις, είναι συζητήσιμο και πραγματικά είναι απίθανον, ότι οι εκκλησίες θα μπορέσουν να καθορίσουν έστω και μια απλή έκφρασι πίστεως που θα την εδέχοντο όλοι. Πόσον μεγάλα τα εμπόδια που χωρίζουν τις εκκλησίες!

Μολονότι το θέμα της συνελεύσεως ήταν «ο Ιησούς Χριστός το φως του Κόσμου», εν τούτοις δεν ατενίζουν όλοι στον Ιησούν υπό το ίδιο φως. Οι ηγέται του συμβουλίου τηρούν αντιφατικές γνώμες σχετικά με αυτόν και μερικοί μάλιστα αρνούνται τη γέννησί του από παρθένο. Αυτή η έλλειψις ενότητος στην πίστι ήταν ολοφάνερη, όταν δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια δήλωσι, που αφορά τη θέσι του, ως μια βάσις της πίστεώς των. Δεν είναι απορίας άξιον ότι οι εκκλησίες δεν μπορούν να κηρύξουν ένα ενοποιημένο άγγελμα στον κόσμο όταν είναι διηρημένες επάνω σε τέτοιες θεμελιώδεις διδασκαλίες!

Όταν οι θρησκείες διακρατούν αντιμαχόμενες πεποιθήσεις, δεν μπορούν όλα να είναι σωστά. Και όταν ένας αισθάνεται ότι κατέχει την αλήθεια είναι φυσικό και δίκαιο ότι θα μιλά γι’ αυτή. Φαντασθήτε τη δυσκολία μεταξύ των εκκλησιών, όταν συμβαίνη αυτό! Η συνέλευσις έπρεπε ν’ αντιμετωπίση το πρόβλημα αυτό. Ο επίσκοπος Θεόφιλος της Αιθιοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας παρεπονέθη λέγοντας: «Είμεθα στενοχωρημένοι από τον κακώς τοποθετημένο ενθουσιασμό που επεδείχθη από μερικές ομάδες και σώματα που καλούνται Χριστιανοί για να παρασύρουν μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο ιδικό τους ποίμνιο. Φαίνονται ότι νομίζουν πώς ο τρόπος αυτός του να κλέπτουν πρόβατα αποτελεί μέρος του νομίμου ιεραποστολικού των έργου. Θέλομε να τονίσωμε ειδικά τη σπουδαιότητα του να λάβωμε οριστικά μέτρα για να αντιδράσωμε στο μη Χριστιανικό στοιχείο της προσηλυτιστικής τακτικής των ομάδων αυτών.»

Πώς επολιτεύθη η συνέλευσις με το πρόβλημα αυτό; Κατεδίκασε μήπως ένα τέτοιον προσηλυτισμό ως μη Χριστιανικόν; Ναι, το να προσπαθή κανείς να διατηρή ενότητα μεταξύ των εκκλησιών επιδιώκει να καταστείλη το κήρυγμα του Ευαγγελίου, έχοντος την ιδέα ότι εκείνο που πιστεύει κανείς δεν είναι τόσο σπουδαίο, όσο όταν ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών ενδιαφέρεται περισσότερο για την ενότητα παρά για την ανεύρεσι της αληθείας και το κήρυγμά της. Αλλά και η ενότης αυτή που επιτυγχάνεται είναι μόνον επιφανειακή· δεν είναι η ενότης της σκέψεως και της πίστεως που είναι τα χαρακτηριστικά της αληθινής Χριστιανοσύνης.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ

Γίνεται φανερό ότι η αληθινή ενότης δεν επετεύχθη από τον «Χριστιανικό κόσμο». Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών πρόθυμα θα παραδεχθή ότι το περισσότερο που επετέλεσε είναι μια ενότης διαφορών, ένας συνδυασμός πολλών εκκλησιών, που συνεφώνησαν να εργάζωνται μαζί και να παραβλέπουν τις διαφορές των. Αλλ’ αυτό δεν είναι αρκετό. Δεν είναι η ενότης που ο Χριστός είπε ότι θα διέκρινε τον λαό του.

Καθώς ο Ιησούς ο ίδιος είπε: «Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς· μήποτε συνάγουσιν από ακανθών σταφύλια, ή από τριβόλων σύκα; Ούτω παν δένδρον καλόν κάμνει καλούς καρπούς· το δε σαπρόν δένδρον κάμνει κακούς καρπούς. Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνη καρπούς κακούς, ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς.» Σύμφωνα με τις ομολογίες του ίδιου αυτού κλήρου, ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν παρήγαγε τους καλούς καρπούς της Χριστιανικής ενότητος.—Ματθ. 7:16-18.

Είναι αληθές ότι τα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» αποκαλούν τον Χριστόν Κύριον, αλλ’ αυτός μας προειδοποιεί: «Δεν θέλει εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών πας ο λέγων προς εμέ, Κύριε, Κύριε· αλλ’ ο πράττων το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 7:21) Είναι ολοφάνερο ότι εκείνοι που απέτυχαν να βρίσκωνται σ’ ενότητα ως μία ποίμνη κάτω από τον ένα Ποιμένα, που έχει διορισθή από τον Πατέρα, δεν πράττουν το θέλημα του Θεού. Έτσι, επίσης, άτομα, που αδιάφορα εξακολουθούν να συνταυτίζονται με τέτοια θρησκευτικά συστήματα, δεν ακολουθούν με τον τρόπο αυτό μια πορεία που ο Θεός θα ευλογήση. Τώρα, επομένως, είναι ο καιρός ν’ απορρίψετε τις ανθρωποποίητες παραδόσεις, που εχώρισαν τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου», όχι μόνον τη μία από την άλλη, αλλά και από τον Θεό, και να μελετάτε εκείνο που ο Θεός έχει να πη στον λόγο του, στην Αγία Γραφή. Έπειτα ενωθήτε μ’ εκείνους που πιστεύουν και διδάσκουν τον λόγον του Θεού και οι οποίοι, όπως ο Ιησούς, είναι άφοβοι μάρτυρες του Θεού και, όπως αυτός, κάνουν γνωστό το όνομα του Πατρός του, του Ιεχωβά.—Ιωάν. 18:37· Αποκάλ. 1:5· Ησ. 43:10· Ιωάν. 17:6.

Γιατί Πιστεύετε στην Τριάδα;

ΕΠΙ αιώνες εκατομμύρια ανθρώπων επίστεψαν στη δοξασία της τριάδος, που διδάσκει ότι στην ενότητα της Θεότητος υπάρχουν Τρία Πρόσωπα, ο Πατήρ, ο Υιός, και το Άγιον Πνεύμα, αυτά δε τα Τρία Πρόσωπα είναι διακεκριμένα απ’ αλλήλων. Έτσι, με τα λόγια του Αθανασιανού Συμβόλου: «Θεός ο Πατήρ, Θεός ο Υιός, Θεός το Άγιον Πνεύμα, πλην ουχί τρεις Θεοί εισιν, αλλ’ είς Θεός». (Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία) Την πιστεύετε σεις αυτή τη δοξασία; Γιατί;

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι η τριάς είναι Χριστιανική διδασκαλία βασισμένη στον λόγον του Θεού, στην Αγία Γραφή. Εν τούτοις, οι πρώτοι Ρωμαιοκαθολικοί συγγραφείς δεν εδίστασαν να ομολογήσουν ότι η τριάς δεν μπορούσε ν’ αποδειχθή από τη Γραφή μόνο. Ο Καρδινάλιος Χόζιους λέγεται ότι είπε: «Πιστεύομε στη δοξασία του τριαδικού Θεού, διότι την ελάβαμε από παράδοσι, μολονότι διόλου δεν μνημονεύεται στην Αγία Γραφή». (Ομολογία Καθολ. Πίστεως, Κεφ. XXVI) Κι άλλοι, επίσης, έχουν τόση ειλικρίνεια, ώστε να λέγουν ότι η τριάς είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως. Ο Άρθουρ Βέιγκαλ, στο βιβλίο του Ο Παγανισμός στη Χριστιανοσύνη Μας, λέγει: «Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν εμνημόνευσε ένα τέτοιο φαινόμενον, ούτε κι εμφαίνεται η λέξις ‘Τριάς’ σε κανένα μέρος της Καινής Διαθήκης». Λέγει ότι η ιδέα περί μιας ισοδυνάμου τριάδος «υιοθετήθη μόνον από τη [Ρωμαιοκαθολική] Εκκλησία τριακόσια χρόνια μετά τον θάνατον του Κυρίου μας· και η πηγή της ιδέας είναι εντελώς ειδωλολατρική.»

Στη σελίδα 198 του βιβλίου του ο Βέιγκαλ δίνει μια συνοπτική ιστορία της περί τριάδος δοξασίας, λέγοντας: «Στον Τέταρτον Αιώνα π.Χ. ο Αριστοτέλης έγραψε: ‘Άπαντα τρία εισίν, και τρις εν πάσι: ας χρησιμοποιούμεν λοιπόν αυτόν τον αριθμόν εις την λατρείαν των θεών· διότι, όπως λέγουν οι Πυθαγόρειοι, το κάθε τι και τα πάντα είναι δεδομένα ανά τριάδας, διότι το τέλος, το μέσον και η αρχή αυτόν τον αριθμόν έχουν εις όλα, και αυτά συναποτελούν τον αριθμόν της Τριάδος’. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, των οποίων η επιρροή στην αρχέγονη θρησκευτική σκέψι ήταν βαθιά, συνήθως παρέτασσαν τους θεούς ή τις θεές των ανά τριάδες: υπήρχε η τριάς Όσιρις, Ίσις και Ώρος, η τριάς Άμμων, Μουτ και Χόνσου, η τριάς Χνουμβ, Σάτις και Άνουβις, και λοιπά. Η Ινδουιστική τριάς των Βράχμα, Σίβα και Βισνού αποτελεί άλλο ένα από τα πολλά και ευρέως διαδεδομένα παραδείγματα της θεολογικής αυτής αντιλήψεως. Οι πρώτοι, εν τούτοις, Χριστιανοί δεν εσκέφθησαν πάντως να εφαρμόσουν αυτή την ιδέα στην ίδια των πίστι. Απέδωσαν την αφοσίωσί των στον Θεό τον Πατέρα και στον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού, και ανεγνώρισαν τη μυστηριώδη και απροσδιόριστη ύπαρξι του Αγίου Πνεύματος· δεν υπήρχε, όμως, σκέψις περί του ότι αυτοί οι τρεις αποτελούσαν μια πραγματική Τριάδα, ισοδύναμη, κι ενωμένη σε Ένα, το δε Σύμβολο των Αποστόλων, που είναι το αρχαιότερο από τα διατυπωμένα άρθρα της Χριστιανικής πίστεως, δεν το μνημονεύει».

Ωστόσο υπάρχουν άτομα που επιμένουν ότι η δοξασία περί τριάδος είναι Χριστιανική δοξασία βασισμένη στις Άγιες Γραφές. Ας κάμωμε συνοπτική εξέτασι και ας ιδούμε.

Εν πρώτοις, οι λέξεις «τριάς», «τριαδικός», «Θεάνθρωπος», «πρώτον πρόσωπον», «δεύτερον πρόσωπον», «τρίτον πρόσωπον», «τρία πρόσωπα», δεν αναγράφονται σε κανένα μέρος του Θεοπνεύστου κειμένου, είτε της Καθολικής είτε της Προτεσταντικής Βίβλου. Σε κανένα μέρος της Γραφής δεν βρίσκομε λέξεις όπως αυτές, «Θεός ο Υιός», ή «Θεός το Άγιον Πνεύμα», αλλ’ αντ’ αυτών αναγινώσκομε «ο Υιός του Θεού», «το πνεύμα του Θεού», ή απλώς «άγιον πνεύμα». Σε κανένα μέρος της Γραφής δεν αποκαλύπτεται ο Θεός ως τρία πρόσωπα, αλλά πάντοτε ως ένας Θεός. Τώρα, αν οι ίδιες οι λέξεις, που χρειάζονται για να εκφράσουν τη δοξασία περί τριάδος, δεν αναγράφωνται στις Άγιες Γραφές, πώς μπορούμε να υποθέσωμε ότι αυτή η δοξασία βρίσκεται ή διδάσκεται εκεί μέσα; Αδύνατον.

Υπάρχουν τρία εδάφια (1 Ιωάν. 5:7· Ματθ. 28:19· 2 Κορ. 13:14), που μιλούν για τον Πατέρα, τον Υιόν και το άγιον πνεύμα σε τυπική σχέσι, αλλ’ ούτε ένα απ’ αυτά δεν λέγει τίποτα για μια τριάδα. Αν η περί τριάδος δοξασία είναι η κεντρική δοξασία της «Χριστιανικής» θρησκείας, γιατί, από 31.173 εδάφια της Γραφής, τρία μόνο θα χρησιμοποιούσαν Πατέρα, Υιόν και άγιον πνεύμα, σε τυπική σχέσι, κι ένα απ’ αυτά, δηλαδή, το 1 Ιωάννου 5:7 είναι ομολογουμένως νόθον; Ο Ιωάννης έγραψε αυτή την επιστολή Ελληνιστί στον πρώτον αιώνα, αλλά το εδάφιον 1 Ιωάν. 5:7 δεν βρίσκεται σε κανένα Ελληνικό χειρόγραφο, γραμμένο πριν από τον δέκατο πέμπτον αιώνα. Εν σχέσει με αυτό το εδάφιο, ο Επίσκοπος Λόουθ λέγει: «Πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανείς μεταξύ μας, που να είναι εντριβής σε ελάχιστο βαθμό στην ιερή κριτική και να κάνη χρήσιν της νοήσεώς του, ο οποίος θα είχε τη διάθεσι να αγωνισθή για τη γνησιότητα του εδαφίου 1 Ιωάν. 5:7.» Ο Δρ Αδάμ Κλάρκε, στο σύγγραμμά του Κόμμεντερυ τερματίζει μια μακρά διατριβή πάνω σ’ αυτό το εδάφιο με τα εξής λόγια: «Με βραχυλογία, κανένα δικαίωμα δεν κρίνεται αρκετό ώστε βάσει αυτού να θεωρήται αυθεντικό οποιοδήποτε μέρος μιας αποκαλύψεως που λέγεται ότι προέρχεται από τον Θεό». Επομένως, το εδάφιο 1 Ιωάν. 5:7 απορρίπτεται απ’ όλους τους αμερολήπτους ερευνητάς του Θείου λόγου.

Όσον αφορά τα εδάφια Ματθαίος 28:19 και 2 Κορινθίους 13:14, αυτά δεν λέγουν τίποτα περί της υπάρξεως τριών ισοδυνάμων προσώπων σε ένα Θεό. Δεν λέγουν ότι ο καθένας απ’ αυτούς που μνημονεύονται είναι Θεός. Δεν λέγουν ότι και οι τρεις είναι ίσοι σε ουσία, δύναμι κι αιωνιότητα. Δεν λέγουν ότι όλοι αυτοί πρέπει να λατρεύωνται. Εφόσον δεν τα λέγουν αυτά, δεν διδάσκουν την τριάδα, διότι όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί γίνονται εν σχέσει με την τριάδα. Ο Πήμποντυ, ένας μεγάλης εκτιμήσεως συγγραφεύς, στο βιβλίο του Διαλέξεις επί Χριστιανικών Δοξασιών, σελίς 41, λέγει: «Είμαι πρόθυμος να δηλώσω, χωρίς φόβον αντιφάσεως, ότι η δοξασία περί ισότητος του Πατρός, του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί να βρεθή σε κανένα γνήσιο Χριστιανικό έργον των πρώτων τριών αιώνων, και ότι δεν μπορεί να βρεθή, ως προς την Θεία φύσι, σε κανένα γνήσιο Χριστιανικό έργον των πρώτων δύο αιώνων, καμμιά δήλωσις δοξασίας ισοδύναμη ή παρεμφερής ή συνεπής με τη σύγχρονη δοξασία περί της Τριάδος». Γιατί αυτό; Διότι η περί τριάδος δοξασία είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως, όπως τονίζουν οι ιστορικοί. Οι πρώτοι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος δεν την επίστευαν. Αυτοί δεν ελάτρευαν ένα τρισυπόστατον θεό. Δεν υπάρχει κανείς απολύτως Γραφικός λόγος για να πιστεύη κανείς στην τριάδα. Η παράδοσις μόνη δεν αποτελεί αρκετόν λόγο, διότι ο Ιησούς εδήλωσε ότι ‘ο λόγος του Θεού ηκυρώθη ένεκα των παραδόσεων’.—Ματθ. 15:6.

Οι πιστοί δούλοι του Θεού επίστευαν ότι ο Θεός είναι ένας: «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά», είπε ο Μωυσής. (Δευτ. 6:4, ΜΝΚ) Ο Ιησούς Χριστός είπε το ίδιο στο κατά Μάρκον 12:29. Είναι σοβαρό το ότι λατρεύομε τον αληθινό Θεό Ιεχωβά, διότι δεν υπάρχει σωτηρία σε κανέναν άλλον: «Πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή», είπε ο Πέτρος. Επικαλείσθε αυτόν, λατρεύετε τον Ιεχωβά, λάβετε γνώσιν του αληθινού Θεού και του Ιησού Χριστού, διότι αυτό σημαίνει αιώνια ζωή.—Πράξ. 2:21, ΜΝΚ· Ιωάν. 17:3.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια του Αμώς 8:9; Πρέπει να εκληφθή κατά γράμμα αυτή η προφητεία;—Σ. Π., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Αμώς 8:9 (ΜΝΚ) λέγει: «Και εν τη ημέρα εκείνη, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, θέλω κάμει τον ήλιον να δύση εν καιρώ μεσημβρίας, και θέλω συσκοτάσει την γην εν φωτεινή ημέρα». Αυτό το εδάφιο πολύ σαφώς αναφέρεται στον Αρμαγεδδώνα. Τότε, όταν οι εχθροί του Ιεχωβά Θεού θ’ αναμένουν να έχουν ένα φωτεινό καιρό, όπως ακριβώς το μεσημέρι, οπότε ο ήλιος βρίσκεται στο ζενίθ, ο Ιεχωβά Θεός κάνει να επιπέση σκότος στους εχθρούς του και καταστρέφει όλες τις ελπίδες των. Τους ερημώνει. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ένα κατά γράμμα σκότος, μολονότι ο Ιεχωβά Θεός αναμφιβόλως θα κάμη κάτι παράδοξα πράγματα στο βασίλειο της φύσεως στη διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος.

● Δέχεται η Εταιρία Σκοπιά προκλήσεις για να συζητήση δημοσίως πάνω στη Γραφικότητα των διαφόρων θρησκευτικών διδασκαλιών;—Ι. Π., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Ιησούς Χριστός συνιστάται ως «αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού». Οι μέθοδοι, που εχρησιμοποίησε εκείνος για να κηρύξη, δεν περιελάμβαναν και αντεγκλήσεις. Όταν, στην πορεία των γεγονότων, ήταν ενώπιον των εναντιουμένων θρησκευτικών ηγετών της εποχής του, διεξήγε συζητήσεις μ’ αυτούς, αναιρώντας τα ψεύδη των και υπερασπίζοντας και κηρύττοντας την αλήθεια του λόγου του Ιεχωβά. Αλλά δεν έκανε εκ των προτέρων διευθετήσεις γι’ αυτές τις συναντήσεις ούτε προσήρχετο επισήμως γι’ αυτές. Πραγματικά, ως προς τη θέσι που ελάμβανε με τους ψευδείς θρησκευτικούς ηγέτας, εδίδαξε τους μαθητάς του: «Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει». Ο Ιησούς έδωσε ένα παράδειγμα κηρύγματος σε συγκεντρωμένα πλήθη σε δημοσίους χώρους, αλλ’ η κυριώτερη οδηγία που έδωσε στους μαθητάς του ήταν σχετική με το κήρυγμα στις θύρες των ανθρώπων. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, παίρνοντας αυτό ως υπόδειγμα, προσηλώνονται σήμερα σ’ αυτή τη μέθοδο κηρύγματος, χρησιμοποιώντας συγχρόνως τις πρόσθετες μεθόδους του Ιησού και των αποστόλων.—1 Πέτρ. 2:21· Ματθ. 15:14· 10:5-15· Πράξ. 5:42· 20:20·

Συνήθως εκείνοι που θέλουν να προκαλέσουν συζητήσεις ενδιαφέρονται περισσότερο να προσελκύσουν την προσοχή των άλλων και ν’ αποκτήσουν δημοσιότητα παρά να παρουσιάσουν την αλήθεια. Δεν είναι κατ’ ανάγκην η αλήθεια που επευφημείται ως νικήτρια απ’ εκείνους που ακούουν μια τέτοια συζήτησι. Τα πλήθη δεν είναι πάντοτε λογικά. Επηρεάζονται από την επιδεικτική ρητορεία και κομπαστική ευγλωττία που επιδρά στα αισθήματα μάλλον παρά στη διάνοια. Σε μια δημοσία συζήτησι παρουσιάζεται τόση πλάνη όση και αλήθεια, και όταν κυριαρχούν τα αισθήματα και οι ατομικές προκαταλήψεις, τα τελικά συμπεράσματα πολλών ακροατών μπορεί συχνά να είναι υπέρ της πλάνης. Στο τεταμένο κλίμα μιας συζητήσεως του είδους αυτού η ευθυκρισία και η λογική συχνά αγνοούνται, εξαιρουμένου μόνου εκείνου που έχει το πνεύμα του Ιεχωβά. Μια διάνοια, που εξεπαιδεύθη κατά νόμον και κρίσιν, μπορεί να χωρίση το αίσθημα από την πραγματικότητα και να εκτιμήση κατάλληλα τα πράγματα, αλλά τα ακροατήρια γενικά δεν είναι σε θέσι να κάνουν τέτοιες διακρίσεις. Μια ηρεμώτερη ατμόσφαιρα χρειάζεται για έναν απροκατάληπτο στοχασμό. Κάθε πλευρά συνήθως νομίζει ότι εκέρδισε, συχνά δε μερικοί που ήσαν ουδέτεροι ή αναποφάσιστοι βρίσκουν τον εαυτό τους πιο συγκεχυμένον μετά το τέλος της συζητήσεως.

Για να προσδιορίσωμε τη Γραφικότητα μιας διδασκαλίας, πρέπει να προστρέξωμε στη Γραφή και να σταθμίσωμε ήρεμα όλα τα εδάφια που αφορούν το υπό εξέτασιν σημείο. Ο ιδεώδης τόπος για να γίνη αυτό είναι μέσα σ’ ένα σπίτι, με τους δύο ή λίγους συμμετόχους καθημένους σ’ ένα τραπέζι με ανοιχτές Γραφές, εξετάζοντας χωρίς πάθος τη μαρτυρία κι εφαρμόζοντας το «πάντα δοκιμάζετε· το καλόν κατέχετε». (1 Θεσ. 5:21) Αν ένας είναι σε αμφιβολία για μια δοξασία, μπορεί να καλέση ένα λειτουργό της θρησκείας που την πιστεύει για να έλθη στο σπίτι του και να την εξετάσουν. Το επόμενο βράδυ μπορεί να καλέση ένα διάκονο από μια ομάδα που λέγει ότι είναι ψευδής. Ή μπορεί να θελήση να καλέση εκεί έναν διάκονο από την κάθε ομάδα το ίδιο βράδυ και να θέση ερωτήσεις και ν’ ακούση τη συζήτησι. Έτσι η αλήθεια θα είναι πιο πιθανό να τύχη ηρέμου κι επιμελούς προσοχής, όπως επίσης και η πλάνη. Οι ειλικρινείς εκείνοι, που ερευνούν εντίμως να εύρουν την αλήθεια, θα διακρίνουν το πλεονέκτημα της μεθόδου αυτής, ενώ εκείνοι, που ενδιαφέρονται περισσότερο να εγείρουν λογομαχίες και προκαλέσουν δημοσιότητα, θα επευφημήσουν τη συναισθηματική, τη γεμάτη ρητορεία συζήτησι.

Οι Χριστιανοί δεν συζητούν με αντιφρονούντας στην ίδια των εκκλησία, επειδή γνωρίζουν ότι η συζήτησις θα εκφυλισθή σε ταπεινούς διαπληκτισμούς και φιλονεικίες: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών». Οι Χριστιανοί, επίσης, νουθετούνται: «Τας δε μωράς και απαιδεύτους φιλονεικίας παραιτού, εξεύρων ότι γεννώσι μάχας. Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν, και να ανανήψωσιν από της παγίδος του διαβόλου, υπό του οποίου είναι πεπαγιδευμένοι εις το θέλημα εκείνου». (Ρωμ. 16:17· 2 Τιμ. 2:23-26) Άσχετα με τις εκ των προτέρων γενόμενες υποσχέσεις περί του εναντίου, οι συζητήσεις μπορεί να χαλαρώσουν την περιστολή και την πραότητα από μέρους εκείνων που δεν έχουν το πνεύμα του Ιεχωβά και μπορεί να εκφυλισθούν σε απρεπείς φιλονεικίες και διαμάχες κι αισθηματισμούς από τους τοιούτους.

Γι’ αυτό η Εταιρία Σκοπιά δεν υιοθετεί τώρα τη διοργάνωσι συζητήσεων ως μέσου κηρύξεως των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ένας από τους εκπροσώπους της μπορεί, όταν κληθή, να είναι φιλοξενούμενος ομιλητής σε μια ομάδα που ανήκει σε διαφορετική θρησκεία, και μπορεί να χειρισθή κατόπιν ερωτήσεις· αλλ’ εννοείται εκ των προτέρων ότι η συγκέντρωσις εκείνη δεν είναι για διεξαγωγή συζητήσεως και δεν θ’ αφεθή να εκτραπή σε τέτοια συζήτησι. Τα ένδοξα αγαθά νέα αξίζουν μια αξιοπρεπή παρουσίασι, χωρίς καμμιά άτακτη κατακραυγή από εναντιουμένους: «Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης».—1 Κορ. 14:26-33.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

1 Σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.—Λουκ. 2:11. Σ 15/3/62 13, 14

2 Ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.—1 Πέτρ. 4:4. Σ 1/10/61 1, 2α

3 Εξ έργων νόμου ελάβετε το πνεύμα, ή εξ ακοής της πίστεως;—Γαλ. 3:2. Σ 15/10/61 10, 11α

4 Βάλετε δρέπανον, διότι ο θερισμός είναι ώριμος· έλθετε, κατάβητε· διότι ο ληνός είναι πλήρης.—Ιωήλ 3:13. Σ 1/4/62 55-57

5 Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί.—Αποκάλ. 16:15. Σ 15/5/61 15α

6 Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.—2 Τιμ. 4:2. Σ 1/3/62 15α

7 Άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει.—Ησ. 32:1. Σ 1/11/61 17α

8 Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου.—Λουκ. 10:27, ΜΝΚ. Σ 15/12/61 5, 6α

9 Ο Δαβίδ όμως εκραταιώθη εν Ιεχωβά τω Θεώ αυτού.—1 Σαμ. 30:6, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 14

10 Ας εγερθώσι, και ας αναβώσι τα έθνη εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ· διότι εκεί θέλω καθίσει δια να κρίνω πάντα τα έθνη τα κυκλόθεν.—Ιωήλ 3:12. Σ 1/4/62 54

11 Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, . . . έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών, . . . και του Αρνίου.—Αποκάλ. 7:9, 10. Σ 1/3/62 16, 17α

12 Πρέπει . . . να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.—Μάρκ. 13:10. Σ 15/3/62 7, 8α

13 Ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.—1 Πέτρ. 2:21. Σ 15/11/61 17, 20

14 Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός.—Πράξ. 2:32. Σ 15/3/62 18, 19

15 Μετά πιστού πιστός θέλεις είσθαι.—Ψαλμ. 18:25, ΜΝΚ. Σ 1/1 /62 12, 13

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Υπομονή και τακτικότης στην υπηρεσία του Ιεχωβά είναι πράγματι απαραίτητες. (Ιάκ. 5:8) Εκδηλώνοντας τις Χριστιανικές αυτές ιδιότητες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, θα παρουσιάζουν στις θύρες τον Σεπτέμβριο το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

14 Οκτωβρίου: Γιατί Πρέπει Να Βαπτισθούμε; Σελ. 521.

21 Οκτωβρίου: Γιατί Πρέπει οι Χριστιανοί Να Δεχθούν και Να Εκπληρώσουν Ευθύνη; Σελ. 527.

Αποφεύγετε τους Εχθρούς της Ευτυχίας;

ΣΤΗΝ επιθυμία για ευτυχία, μπορεί κανείς εύκολα να εργασθή εναντίον του εαυτού του. Μπορεί κανείς να νομίζη ότι εργάζεται για ευτυχία, αλλά με την πορεία της ενεργείας του μπορεί πραγματικά ν’ απεργάζεται δυστυχία. Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι ανάγκη να είμεθα άγρυπνοι ως προς τους εχθρούς της ευτυχίας που μεταμφιέζονται σε συντελεστάς της ευτυχίας.

Ένας ύπουλος εργάτης εναντίον της ευτυχίας είναι η επιθυμία για πράγματα που έχουν οι άλλοι. Ένας μπορεί να νομίζη ότι η ευτυχία θα προέλθη μόνον από το να έχη κανείς εκείνα που έχει κάποιος άλλος, αλλ’ η δυσαρέσκεια που εκτρέφει τούτο καταπνίγει την ευτυχία.

Τι σημαίνει αν ένας δαπανά το χρήμα του με κάποιον τρόπο; Μήπως αυτός θα υπαγορεύση πώς θα δαπανήσετε το δικό σας χρήμα; Μερικοί άνθρωποι μπορεί να έχουν ωρισμένα υλικά πράγματα χωρίς να επιβαρύνωνται με πρόσθετο χρόνο κι ενέργεια· αλλά είναι πρόκλησις δυστυχίας το να νομίζωμε ότι επειδή κάποιος άλλος μπορεί να έχη κάτι πρέπει κι εμείς να μπορούμε να το έχωμε.

Το Βιβλίον του Θεού, η Αγία Γραφή, μας τηρεί αγρύπνους ως προς την ταυτότητα των εχθρών της ευτυχίας. Ο θεόπνευστος λόγος, συμβουλεύοντάς μας να μην επιθυμούμε πάρα πολύ τους υλικούς τρόπους ευτυχίας, λέγει: «Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον· φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμέν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» (1 Τιμ. 6:7, 8) Μια παρόμοια σκέψις εκφράζεται στην επιστολή προς Εβραίους 13:5: «Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος· αρκείσθε εις τα παρόντα· διότι αυτός είπε, “Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει”.»

Ο Χριστιανός, λοιπόν, που ‘αρκείται εις τα παρόντα’, δεν ενοχλείται κάθε φορά που ένας γείτονας ή φίλος αποκτά κάτι νέο· ούτε κάνει, σαν τους κοσμικούς, κύριον θέμα της καθημερινής του συνομιλίας τα πράγματα που θα επιθυμούσε ν’ αποκτήση. Οι άνθρωποι μπορεί να μιλούν συνεχώς για ένα νέο αυτοκίνητο, ένα μηχάνημα ή ένα εφόδιον προσφιλούς απασχολήσεως, που θα επιθυμούσαν να έχουν. Γυναίκες μπορεί να μιλούν ακατάπαυτα για καινούργιες αμφιέσεις που θα ήθελαν ν’ αποκτήσουν. Τέτοια συνομιλία δεν είναι συντελεστική της ευτυχίας· εκτρέφει δυσαρέσκεια και θέτει την έμφασι στα υλικά πράγματα, όχι στα πνευματικά.

Ποια είναι αυτή η υπερηφάνεια της αποκτήσεως, που τόσο πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι οδηγεί σε ευτυχία; Είναι η κοσμικότης. Ο Θεόπνευστός απόστολος Ιωάννης λέγει: «Παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:16, 17) Στην εκζήτησι λοιπόν της ευτυχίας μπορεί ένας να συσσωρεύση πολλά αποκτήματα. Μπορεί να τα βλέπη με τα μάτια του και να αισθάνεται την υπερηφάνεια της ιδιοκτησίας· αλλ’ αυτή η υπερηφάνεια της ιδιοκτησίας δεν φέρνει καμμιά πραγματική, διαρκή ικανοποίησι. Θα μπορούσε να μην είναι διαρκής, διότι αυτός ο κόσμος είναι παροδικός· είναι καταδικασμένος από τον λόγον του Θεού σε καταστροφή. (2 Πέτρ. 3:7) Εφόσον δεν πρόκειται να διαρκέση, γιατί να επιδοθούμε στην «αλαζονεία του βίου»;

Εξ άλλου, η επιθυμία για κείνα που έχουν άλλοι μπορεί να καταλήξη σε ζηλοτυπία, φθόνο και μίσος—που είναι όλα εχθροί της ευτυχίας. Όταν ο Κάιν εφθόνησε τον αδελφό του Άβελ, επειδή απέκτησε την εύνοια του Ιεχωβά, δεν εκέρδισε ευτυχία ο Κάιν. Ο φθόνος του ωδήγησε σε μίσος και τελικά σε φόνο. Όταν ο Αχαάβ, βασιλεύς του Ισραήλ, κατελήφθη από φθόνο για τον αμπελώνα του Ναβουθαί, αυτό ωδήγησε στον φόνο του Ναβουθαί και τελικά στον θάνατο του Αχαάβ, εκείνου που ενόμιζε ότι η ευτυχία του δεν θα ήταν πλήρης ώσπου να λάβη την ιδιοκτησία του Ναβουθαί. Ας μη μας εκπλήσση ότι ο Θεόπνευστος λόγος λέγει: «Ο δε φθόνος, [είναι] σαπρία των οστέων». Οι δε Χριστιανοί ειδοποιούνται ν’ αποφεύγουν αυτούς τους εχθρούς της ευτυχίας: «Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες».—Παροιμ. 14:30· Γαλ. 5:26· Γεν. 4:2-8· 1 Βασ. 21:1-24· 22:34-38.

Η έλλειψις εγκρατείας είναι άλλος ένας θανάσιμος εχθρός της ευτυχίας. Ένας άνθρωπος, αφήνοντας ελεύθερη την όρεξί του ή τις επιθυμίες του, μπορεί να νομίζη ότι θ’ αποκτήση μεγαλύτερη ευτυχία· αλλ’ η απώλεια της εγκρατείας οδηγεί σε λαιμαργία, μέθη, φυσική ασθένεια, αθλιότητα και θλίψι μάλλον παρά ευτυχία.

Ο λόγος του Θεού, προειδοποιώντας μας να φυλαχθούμε απ’ αυτόν τον εχθρό της ευτυχίας, λέγει: «Ο άφρων εκθέτει όλην αυτού την ψυχήν· ο δε σοφός αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω». (Παροιμ. 29:11) Ο άφρων εκθέτει «όλην αυτού την ψυχήν». Δεν πρόκειται για μια εκδήλωσι του πνεύματος του Θεού που οδηγεί σε ευτυχία, αλλά, μάλλον, για το ανήσυχο πνεύμα του ατόμου το οποίον, στην εξημμένη κατάστασί του, θέλει να δώση διέξοδο στην οργή του. Νομίζοντας ότι θ’ ανακουφισθή από όλη τη συγκροτούμενη μέσα του ενέργεια, τα εκβάλλει όλα. Τι ανακούφισι λαμβάνει; Μπορεί να φανή ότι επέρχεται μια στιγμιαία ανακούφισις ή ξέσπασμα, αλλά δεν υπάρχει ανάπαυσις του πνεύματός του, διότι η έλλειψις εγκρατείας επιφέρει βλάβην, θλίψιν και αποξένωσιν από τους άλλους. Εκείνος, που εργάζεται για την ευτυχία είναι εκείνος, που «αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω.» Όταν τον προκαλούν, αναγκάζει τον εαυτό του να μείνη ήρεμος. Κατόπιν ασχολείται με το πρόβλημα πάνω σε μια λογική βάσι, όχι σε παράλογη βάσι, κι έτσι αποφεύγει έναν εχθρό της ευτυχίας.

Η έλλειψις εγκρατείας μπορεί, επίσης, να εκδηλωθή σε εξεύρεσι μικροσφαλμάτων, που είναι άλλος ένας εχθρός της ευτυχίας. Ένας χρόνιος φίλερις μπορεί να είναι ένα άτομον του ενός ή του άλλου φύλου και σχεδόν κάθε ηλικίας. Ο φίλερις δεν επιζητεί να εμπνεύση, να εμποτίση μ’ εμπιστοσύνη ή να κατευνάση φόβους, αλλ’ επιζητεί να επηρεάση το θύμα με απειλή περαιτέρω ενοχλήσεως. Ένας ποιητής είπε κάποτε: «Η σύζυγός μου είναι σαν ένα ποτήρι καλό κρασί—με μια σταγόνα πετρέλαιο μέσα σ’ αυτό. Οσοδήποτε καλά κι αν ήσαν τα σταφύλια από τα οποία προήλθε, η φροντίδα της παραγωγής του, τα πολλά χρόνια του, το άρωμά του, ωστόσο η πικρία φθείρει τη γεύσι». Η σύζυγός του ήταν φιλόνεικη. Η έλλειψις εγκρατείας, είτε με βίαια ξεσπάσματα εκδηλώνεται είτε με μικρά παράπονα, είναι ένας εχθρός της ευτυχίας.

Αποφεύγετε τους εχθρούς αυτούς κάνοντας τον λόγον του Θεού Οδηγόν σας στη ζωή σας. Χωρίς αυτόν τον θείον Οδηγό, κανείς δεν μπορεί να εύρη αληθινή ευτυχία. Κατευθύνετε τη στοργή σας στα πνευματικά πράγματα του λόγου του Θεού, στα πράγματα που έχουν αιώνια αξία, διότι «όστις . . . πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα. Τότε θα μείνωμε για πάντα με τον Θεό στον αιώνιό του νέο κόσμο της διαρκούς ευτυχίας.

Γιατί Φοβούνται την Αλήθεια;

Πώς δείχνεται ο φόβος της αληθείας; Ποια οφέλη προέρχονται από τη γνώσι της αληθείας ;

ΔΕΝ ήταν η αγάπη του Καίσαρος εκείνη που ώθησε τους θρησκευτικούς ηγέτας του πρώτου αιώνος να κραυγάζουν ζητώντας τον θάνατο του Ιησού. Ήταν ο φόβος της αληθείας. Η αλήθεια που εκήρυττε ο Ιησούς αφαιρούσε το κάλυμμα της θρησκευτικής ευσεβοφανείας και τους εξέθετε ενώπιον του λαού όπως ήσαν—υποκριταί. Τους είπε σαφώς κατά πρόσωπον: «Έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν όμως είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας.» (Ματθ. 23:28) Οι επόμενες πράξεις των επιβεβαιούσαν την ακρίβεια της κρίσεώς του περί αυτών.

Η αλήθεια που εκήρυξε ο Ιησούς ελευθέρωσε τους ακροατάς του από δουλεία σε ανθρώπινες παραδόσεις κι από αντιγραφικές πεποιθήσεις. Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς είπε: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». (Ιωάν. 8:32) Οι θρησκευτικοί ιθύνοντες δεν έχαιραν που ελευθερώθη ο κοινός λαός. Δεν ήθελαν να χάσουν τη θέσι της εξουσίας των και την επιρροή τους στον λαό. Επειδή ενδιεφέροντο περισσότερο για την προώθησι των ιδικών των συμφερόντων παρά για την προαγωγή των Θείων συμφερόντων, εναντιώνοντο στον Ιησού και προσπαθούσαν να κλείσουν τ’ αυτιά του λαού προς την αλήθεια. Γι’ αυτό, ο Ιησούς τούς είπε: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων· επειδή σεις δεν εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν». (Ματθ. 23:13) Η βίαιη απόπειρά των να κατασιωπήσουν τον Ιησούν δεν κατεσιώπησε την αλήθεια.

Στα έτη που επακολούθησαν τον θάνατον του Ιησού οι ακόλουθοί του διεσκορπίσθησαν για να διαδώσουν τον λόγον της αληθείας πέρα από τα σύνορα της Παλαιστίνης. Σε πολλά μέρη οι θρησκευόμενοι εξεδήλωσαν φόβο για τις αλήθειες που έλεγαν αυτοί και προσπαθούσαν με φανατισμό να τους κατασιωπήσουν. Οι Γραφικές εκείνες αλήθειες εξανέμιζαν τις προσφιλείς των θρησκευτικές αυταπάτες, αλλ’ αυτοί προτιμούσαν να εμμένουν σ’ αυτές. Όπως κι οι άνθρωποι των ημερών του προφήτου Ησαΐα, ήθελαν ν’ ακούουν απαλά πράγματα που ευαρεστούσαν τ’ αυτιά τους και που δεν συνεκρούοντο με τις θρησκευτικές των απόψεις. Οι μαθηταί του Ιησού δεν έκαναν συμβιβασμούς όσον αφορά την αλήθεια για να ευαρεστήσουν τα ώτα των ανθρώπων αυτών. Αυτοί, όπως κι ο Ιησούς, έλεγαν με θάρρος την αλήθεια, μολονότι εκείνοι που εφοβούντο την αλήθεια εμαίνοντο εναντίον τους. Τέτοιους ανθρώπους συνήντησε ο Παύλος στην Αντιόχεια της Πισιδίας.—Ησ. 30:10.

Πολλοί άνθρωποι στην Αντιόχεια εξεδήλωσαν ενδιαφέρον για την αλήθεια που εκήρυξε ο Παύλος, αλλ’ εκείνοι που την εφοβούντο διήγειραν έναν όχλο, που εξέβαλε τον Παύλο και τον Βαρνάβα πέρ’ από τα όρια της πόλεως. Στη γειτονική πόλι Ικόνιον συνήντησαν παρόμοια αντίστασι και ηναγκάσθησαν να φύγουν. Πήγαν στα Λύστρα, όπου το εκπαιδευτικό τους έργον διεταράχθη από ταραχοποιούς της Αντιοχείας και του Ικονίου, οι οποίοι είχαν έλθει εκεί για να εξεγείρουν τον λαό εναντίον των. Μολονότι αυτοί οι εχθροί της αληθείας την κατεπολέμησαν, δεν μπόρεσαν να την εξαλείψουν. Εν καιρώ ανεπήδησαν ανθηρές Χριστιανικές εκκλησίες σ’ αυτές τις πόλεις.—Πράξεις, κεφ. 13, 14.

ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

Ενίοτε υπήρχε φόβος της αληθείας λόγω της επιδράσεως που είχε αυτή στις επικερδείς εμπορικές συναλλαγές. Στην πόλι Έφεσο, λόγου χάριν, ευρίσκετο ο μεγαλοπρεπής ναός της Αρτέμιδος. Λόγω της παρουσίας του ναού αυτού, εγίνετο ζωηρό εμπόριο σε φορητούς ναούς της ειδωλολατρικής αυτής θεάς. Αυτοί ήσαν αρκετά μικροί ώστε να φέρωνται από τους ταξιδεύοντας. Η Χριστιανική αλήθεια, που εκηρύττετο από τον Παύλο στους Εφεσίους, εξέθετε σε κίνδυνο το επικερδές αυτό εμπόριο, διότι εκείνοι που τον άκουαν κι εγίνοντο Χριστιανοί έπαυαν την ειδωλολατρική προσκύνησι της Αρτέμιδος. Αυτό ήταν πολύ δυσάρεστο στους εμπορευομένους, οι οποίοι ωφελούντο από την πώλησι των θρησκευτικών ειδών. Για προσωπικό τους όφελος ήθελαν να εξακολουθή ο λαός να είναι σκλάβος της μωράς ειδωλολατρίας μάλλον παρά να ελευθερωθή μέσω της αληθείας. Ο τρόπος της σκέψεώς των αναγράφεται στο δέκατο ένατο κεφάλαιο των Πράξεων:

«Έγεινε δε κατ’ εκείνον τον καιρόν ταραχή ουκ ολίγη περί ταύτης της οδού· διότι αργυροκόπος τις ονόματι Δημήτριος, κατασκευάζων ναούς αργυρούς της Αρτέμιδος, επροξένει εις τους τεχνίτας ουκ ολίγον κέρδος· τους οποίους συναθροίσας, και τους εργαζομένους τα τοιαύτα, είπεν, Άνδρες, εξεύρετε ότι εκ ταύτης της εργασίας προέρχεται η ευπορία ημών· και θεωρείτε και ακούετε, ότι πολύν λαόν ου μόνον της Εφέσου, αλλά σχεδόν πάσης της Ασίας ο Παύλος ούτος έπεισε και μετέβαλε, λέγων ότι δεν είναι θεοί οι δια χειρών κατασκευαζόμενοι». (Πράξ. 19:23-26) Αυτοί οι άνθρωποι εφοβούντο την αλήθεια, διότι ωφελούντο εμπορικώς από την πλάνη. Εξήγειραν όλη την πόλι, προξενώντας τέτοιο θόρυβο ώστε ο Παύλος ηναγκάσθη ν’ αναχωρήση στη Μακεδονία, αφήνοντας το έργον του κηρύγματος στην Έφεσο να το συνεχίσουν άλλοι Χριστιανοί.

Στη Μακεδονία, σε προγενέστερο χρόνο, ο Παύλος είχε φυλακισθή λόγω της αληθείας που εκήρυττε. Αφού εσύρθη ενώπιον των πολιτικών κριτών των Φιλίππων, κατηγορήθη ότι ‘εκταράττει την πόλιν ημών’ και ότι ‘διδάσκει έθιμα, τα οποία δεν είναι εις ημάς συγκεχωρημένον να παραδεχώμεθα, μηδέ να πράττωμεν’. Αυτή η δίωξις του Παύλου δεν εσταμάτησε την αλήθεια από το ν’ αποκτήση ρίζες εκεί. Εν καιρώ οι Φίλιπποι έφθασαν να έχουν μια ανθούσα εκκλησία Χριστιανών.—Πράξ. 16:20, 21.

Η ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Όσο εκπληκτικό κι αν φαίνεται, οι πείρες που είχε ο Παύλος δεν είναι ασυνήθεις σήμερα. Σε έθνη, που ομολογούν ότι είναι Χριστιανικά, άτομα που διακηρύττουν τις ίδιες ακριβώς Χριστιανικές αλήθειες που διεκήρυξε κι ο Παύλος, εφυλακίσθησαν και υπέστησαν επιθέσεις όχλων, και συχνά εξηναγκάσθησαν να φύγουν από τις πόλεις. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή στην Ισπανία οι Χριστιανοί αυτοί βασανίζονται από την αστυνομία και φυλακίζονται επειδή κάνουν ό,τι έκανε και ο Παύλος—λέγοντας στους άλλους για τις αλήθειες του λόγου του Θεού.

Οι κυριώτεροι, που επιζητούν να κατασιωπήσουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Ισπανία και αλλού, είναι οι θρησκευτικοί άρχοντες, η ίδια τάξις που κατεδίωξε και τον Ιησούν. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, πολλοί θρησκευτικοί αρχηγοί εκδηλώνουν τον φόβο τους για την αλήθεια, υποκινώντας τον διωγμό των μαρτύρων του Ιεχωβά. Πιέζοντας τις πολιτικές εξουσίες να τους ενοχλούν κι εξεγείροντας τους ενορίτες των σε κατάφωρη βία εναντίον των, προσεπάθησαν να εμποδίσουν τους Μάρτυρας από το να μιλήσουν στον κοινό λαό. Αλλ’ όπως και στον πρώτον αιώνα, η αλήθεια εξακολουθεί να φθάνη σε δεκτικές καρδιές παρά τις προσπάθειες εκείνων που την φοβούνται.

Όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά επισκεπτώνται τα σπίτια των ανθρώπων στη διάρκεια του Χριστιανικού των εκπαιδευτικού έργου, μερικοί αρνούνται να μιλήσουν μαζί τους, κλείοντας μάλιστα σκαιώς τη θύρα κατά πρόσωπόν των, και άλλοι επίσης αρνούνται ν’ αναγνώσουν τα έντυπά των, διότι, όπως λέγουν, οι κληρικοί των τους απαγορεύουν να τα διαβάζουν. Μήπως κι αυτοί δεν εκδηλώνουν τον ίδιο φόβο της αληθείας όπως κι εκείνοι που ηρνούντο ν’ ακούσουν τον Παύλο;

Επειδή μερικοί διακρατούν θρησκευτικές απόψεις, για τις οποίες δεν έχουν Γραφική υποστήριξι, φοβούνται ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιθανόν να τους μετέπειθαν να μη πιστεύουν εκείνα που θέλουν. Όμοια με τους αφωσιωμένους λάτρεις της Αρτέμιδος της Εφέσου, που εξακολουθούσαν να λατρεύουν τους αργυρούς της ναούς, κι αυτοί θέλουν να πιστεύουν την αυταπάτη μάλλον παρά να γνωρίσουν την αλήθεια. Μ’ αυτή τη νοοτροπία τους, πώς μπορούν ποτέ ν’ αναμένουν να τύχουν της ελευθερίας που είπε ο Ιησούς ότι φέρει η αλήθεια;

Η θρησκευτική αλήθεια δεν είναι ζήτημα προσωπικής γνώμης αλλ’ είναι εκείνο που καθώρισε ο Θεός ο ίδιος στον γραπτό του λόγο. Ο Ιησούς το κατέδειξε αυτό όταν είπε στην προσευχή του: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια». (Ιωάν. 17:17) Ο λόγος του Θεού είναι ο κανών μετρήσεως της θρησκευτικής αληθείας. Άτομα, τα οποία εμμένουν αποφασιστικά σε θρησκευτικές πεποιθήσεις, που δεν ανταποκρίνονται προς αυτόν τον κανόνα, ευνόητον είναι ότι θα φοβούνται την αλήθεια. Δεν θέλουν ν’ αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι οι προσφιλείς των πεποιθήσεις δεν είναι παρά επινοήσεις ανθρωπίνης φαντασίας και μετεδόθησαν από γενεά σε γενεά. Αυτό συνέβαινε και με τους διακαείς λάτρεις της Αρτέμιδος, που επίστευαν ότι η χαρακτή εικόνα της, που ευλαβούντο μέσα στον ωραίο ναό της, είχε πέσει απ’ τον ουρανό. Κυττάζοντας τώρα στο παρελθόν, μπορούμε εύκολα να εννοήσωμε ότι επίστευαν σε μια μάταιη φαντασία, αλλ’ ότι ο απόστολος Παύλος τούς είπε την αλήθεια. Κι άλλες μάταιες φαντασίες επικρατούν στην εποχή μας.

ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να φοβούνται την αλήθεια; Αυτή δεν τους δεσμεύει σε φοβιστικές δεισιδαιμονίες και βαριές θρησκευτικές τελετουργίες. Δεν θέτει κανένα βαρύ ζυγό επάνω τους. Δεν τους κάνει να δαπανούν την αφοσίωσί τους και το χρήμα τους σε άφωνες εικόνες. Η αλήθεια είναι ελευθερωτική. Εκείνοι, που άκουσαν τον Παύλο και ησπάσθησαν τις αλήθειες που εκήρυττε, εδοκίμασαν μια ελευθερία που μπορεί να παραβληθή με την απόλυσι ενός δεσμίου από τα δεσμά. Ο προφήτης Ησαΐας έκαμε αυτή τη συμπαραβολή, όταν είπε: «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους». (Ησ. 61:1, ΜΝΚ) Ο Ιησούς παρέθεσε αυτή την περικοπή και την εφήρμοσε στον εαυτό του και στο Χριστιανικό ιεραποστολικό έργον που άρχισε.

Η αλήθεια ανυψώνει την άποψι της ζωής ενός ατόμου, δίνοντάς του για να ζήση γι’ αυτό κάτι περισσότερο από τους ιδιοτελείς σκοπούς του κόσμου. Του δίνει κάτι στερεό, στο οποίον μπορεί να κρατήται σ’ αυτόν τον ταραχώδη καιρό. Του δίνει υψηλούς ηθικούς κανόνας καθώς και μια θερμή, ειρηνική και αξιόπιστη συναναστροφή με άτομα της ιδίας πίστεως σε όλη τη γη. Αυτή είναι η πείρα των μαρτύρων του Ιεχωβά στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Ενώπιον εκείνων, που ακολουθούν την καθοδηγία της Χριστιανικής αληθείας, διανοίγεται μια οδός ζωής που εκτείνεται στο ατελεύτητο μέλλον. «Αυτή δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.»—Ιωάν. 17:3.

Το φιλόπονο έργον κηρύγματος των μαρτύρων του Ιεχωβά γίνεται με τον ίδιο σκοπό που είχε και ο Παύλος, δηλαδή, για να φερθούν στους άλλους οι ελευθερωτικές αλήθειες του λόγου του Θεού. Όταν έρχωνται στην πόρτα σας, σκεφθήτε τον απόστολο Παύλο στην προσπάθειά του να μιλήση για την αλήθεια στον λαό της Εφέσου, της Αντιοχείας, των Λύστρων και άλλων πόλεων. Μην αρνείσθε λόγω φόβου ν’ ακούσετε. Να είσθε σαν τον καλό λαό της Βεροίας. Όταν ο Παύλος τους ωμίλησε, «εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα»—Πράξ. 17:11.

Αποφεύγετε Ανωφελείς Ερωτήσεις

ΕΧΕΤΕ προσέξει πόσο συχνά ο απόστολος Παύλος προέτρεπε τους Χριστιανούς να φυλάγωνται από θεωριολογίες και ανωφελείς ερωτήσεις; Στον Τιμόθεο έγραψε: «Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδάσκαλίαν· αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν· και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.» (2 Τιμ. 4:3, 4) Ο Παύλος, στην προς Τίτον επιστολή του, προειδοποίησε: «Μωράς δε φιλονεικίας και γενεαλογίας, και έριδας, και μάχας νομικάς, φεύγε· διότι είναι ανωφελείς και μάταιαι.» (Τίτον 3:9) Αλλού ο απόστολος εφιστά την προσοχή των αδελφών ν’ αποφεύγουν τη ‘φιλοσοφία και τη μάταιη απάτη’, «την ματαιολογίαν», «τας βεβήλους ματαιολογίας», ‘την ψευδώνυμη γνώσι’, «τους μύθους» και «διδαχάς . . . ξένας».—Κολ. 2:8· 1 Τιμ. 1:6· 6:20· 2 Τιμ. 4:4· Εβρ. 13:9.

Οι επανειλημμένες αυτές προειδοποιήσεις δεν ήσαν άστοχες. Ήδη στην εποχή του Τιμοθέου ο Υμέναιος και ο Φιλητός απεπλάνησαν μερικούς από την αληθινή πίστι διδάσκοντας ότι η ανάστασις είχε ήδη γίνει. (2 Τιμ. 2:17, 18) Στον δεύτερο και στον τρίτον αιώνα οι Γνωστικισταί, που επηγγέλλοντο ότι ανήκαν στη Χριστιανοσύνη, εκαυχώντο ότι αυτοί μόνοι εξηρεύνησαν τα βάθη της γνώσεως. Με θεωριολογήματα ισχυρίζοντο ότι ανεκάλυψαν τα «βαθέα», που ήσαν άγνωστα στον συνήθη Χριστιανό. Απρόθυμοι να περιορισθούν στην από τον Θεό αποκεκαλυμμένη αλήθεια και βεβαιώνοντας ότι ήταν αδύνατο να φθάση κανείς στις αληθινές διδασκαλίες του Χριστού, προέβησαν στην εισαγωγή των Ανατολικών και Ελληνικών φιλοσοφιών, με τον χαρακτηρισμό της ανωτέρας γνώσεως. Προέκυψαν αλόγιστες, ανθρωποποίητες δοξασίες, και πολλοί εξετράπησαν σε μύθους. Η δήλωσις του αποστόλου Ιωάννου απεδείχθη ορθή: «Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν δεν έχει.»—2 Ιωάν. 9.

ΑΦΘΟΝΗ ΓΝΩΣΙΣ

Σήμερα, στον πνευματικό παράδεισο, που απολαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, η θεία επαγγελία απεδείχθη αληθής: «Πολλοί θέλουσι περιτρέχει, και η γνώσις θέλει πληθυνθή.» (Δαν. 12:4) Η πηγή της αληθινής αυτής γνώσεως διασαφηνίζεται στην προφητεία του Ησαΐα, η οποία, επίσης, εκπληρώνεται τώρα: «Εν ταις εσχάταις ημέραις, το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό, και πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος του Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ.»—Ησ. 2:2, 3, ΜΝΚ.

Ναι, από τον Ιεχωβά Θεό, τον λόγον του και την οργάνωσί του προέρχεται η διδασκαλία, που καθιστά ικανούς τους Χριστιανούς να περιπατούν τις οδούς Του, λατρεύοντας τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία. (Ιωάν. 4:24) «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου», έγραψε ο ψαλμωδός. (Ψαλμ. 119:105) Κάτω από τη διαφώτισι της αυξημένης Γραφικής γνώσεως «η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»—Παροιμ. 4:18.

Η αφθονία, όμως, της αληθινής γνώσεως του Ιεχωβά, που υπάρχει σήμερα, δεν μειώνει την ανάγκη τηρήσεως της θεοπνεύστου συμβουλής: «Πας λόγος Θεού είναι δεδοκιμασμένος· είναι ασπίς εις τους πεποιθότας επ’ αυτόν. Μη προσθέσης εις τους λόγους αυτού· μήποτε σε εξελέγξη, και ευρεθής ψεύστης.» (Παροιμ. 30:5, 6) Στον λόγον του Θεού δεν υπάρχει μόλυσμα θεωριολογίας· όλα είναι καθαρός χρυσός. Ο Παύλος προειδοποιεί, «το δε πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης, και εις διδασκαλίας δαιμονίων.» (1 Τιμ. 4:1) Σήμερα, που είμεθα στο κατώφλι του δικαίου νέου κόσμου του Θεού, ουσιώδες είναι το «πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε.» (1 Θεσ. 5:21) Τώρα, ακριβώς όπως και στην εποχή του Τιμοθέου, ο καθένας μας πρέπει να ορθοτομή τον λόγον της αληθείας, αποφεύγοντας τη ματαιολογία.—2 Τιμ. 2:15, 16.

ΑΝΩΦΕΛΗΣ ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η ορθοτόμησις του Θείου λόγου της αληθείας απαιτεί να διακρίνωμε μεταξύ επωφελών και ανωφελών ερωτήσεων. Φυσικά, έχομε ερωτήσεις για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Στη Γραφή ο Ιεχωβά παρέσχε αυθεντικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που μας αφορούν κατάλληλα στον παρόντα καιρό. Ενίοτε η κοσμική ιστορία μπορεί να συμπληρώση τις πληροφορίες μας με λεπτομέρειες που δεν δίδονται στη Γραφή. Αλλ’ υπάρχουν και άλλες ερωτήσεις, στις οποίες ούτε η Γραφή ούτε η κοσμική ιστορία παρέχουν απάντησι. Δεν είναι συνετόν ούτε ασφαλές για μας να θεωριολογούμε σ’ ερωτήσεις της φύσεως αυτής.

Λόγου χάριν, με όλη την καλή του πίστι, ένας θα μπορούσε να ρωτήση, Τι έκανε ο Ιεχωβά προτού δημιουργήση τον Ιησούν, μέσω του οποίου έκαμε τα πάντα; Αν ο Αδάμ και η Εύα μετανοούσαν, θα τους συγχωρούσε ο Θεός; Τι έγιναν τα σώματα εκείνων που απωλέσθησαν στον Κατακλυσμό; Τα πολύτιμα δώρα που προσεκομίσθησαν στο βρέφος Ιησούν μήπως έκαμαν πλουσίους τον Ιωσήφ και τη Μαρία στο υπόλοιπον της ζωής των; Τι έκανε ο Ιησούς μεταξύ του δωδεκάτου και του τριακοστού έτους της ηλικίας του εκτός από το έργον του ξυλουργού; Πώς θα μπορούσε ο Ιεχωβά ν’ απολυτρώση το ανθρώπινο γένος αν ο Ιησούς δεν απεδεικνύετο πιστός; Ακριβώς πόσον καιρό διήρκεσε το ταξίδι του Ιησού στον ουρανό; Πολύς χρόνος θα εδαπανάτο σε εικασίες πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα.

Ομοίως είναι δυνατόν να δαπανηθή πολύτιμος χρόνος σε θεωριολογίες πάνω σε ζητήματα σχετικά με το μέλλον. Ένας θα μπορούσε να ρωτήση, Σε ποιο έτος πρόκειται ν’ αρχίση ο Αρμαγεδδών; Θα λάβουν τελικά αθανασίαν οι πιστοί άγγελοι; Θα υπάρχουν εργοστάσια και μηχανήματα σε χρήσι μετά τον Αρμαγεδδώνα; Θα έχουν πάλι γένεια οι άνθρωποι; Ποιο θα είναι το μέσον συναλλαγής στον νέο κόσμο; Θα μετάσχουν στην εντολή της αναπαραγωγής και γυναίκες που πέρασαν ήδη την ηλικία της τεκνογονίας; Αν αφιερωμένοι γονείς και τέκνα συμβή να πεθάνουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, ποιος γονεύς θ’ αναθρέψη τ’ αναστημένα τέκνα, αφού οι αναστημένοι σύζυγοι δεν θα ξανανυμφευθούν; (Λουκ. 20:35) Αυτές είναι τυπικές ερωτήσεις στις οποίες ο Ιεχωβά δεν έχει δώσει τώρα απαντήσεις. Θεωρείτε συνετό για τους Χριστιανούς ν’ αφαιρούν χρόνον από μια πιο ωφέλιμη μελέτη της Αγίας Γραφής για να κάνουν θεωρίες πάνω στις απαντήσεις; Λάβετε υπ’ όψι τους κινδύνους που εμπερικλείονται.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Η αποφυγή των ανωφελών ερωτήσεων περιλαμβάνει περισσότερα από εξοικονόμησι χρόνου. Μπορεί να σώση τη ζωή σας. Μερικοί εξέπεσαν από την πίστι με το να προσέχουν τις θεωρίες του Υμεναίου και του Φιλητού περί της αναστάσεως. Προσέχοντας τις προσφιλείς θεωρίες κάποιου ατόμου για το τι συνέβη στο παρελθόν ή θα συμβή στο μέλλον, θα ήταν δυνατόν να σχηματίσετε σφαλερή αντίληψι για τον σκοπό του Ιεχωβά και να συμπεράνετε ότι δεν χρειάζεται πια να μετάσχετε σ’ αυτόν τον σκοπό. Θα ήταν δυνατόν να εύρη κανείς τον εαυτό του ν’ ακολουθή ανθρωποποίητη φιλοσοφία αντί ν’ ακολουθή τον Χριστό. (Κολ. 2:8) Και δεν είναι αυτοί οι μόνοι κίνδυνοι, που συνδέονται με ανωφελείς ερωτήσεις.

Ένας Χριστιανός, που επιδίδεται σε θεωριολογίες από το βήμα ή σε περίπτωσι ομαδικής Γραφικής μελέτης που διεξάγεται μ’ ένα όμιλο, τείνει να ελκύση άσκοπα την προσοχή των ανθρώπων στον εαυτό του. Οι προσωπικές θεωρίες μπορούν να προξενήσουν διχασμό σκέψεως και ακόμη να οδηγήσουν σε διχοστασίες για μηδαμινά πράγματα. Εκείνοι, που εταυτίσθησαν προσφάτως με την εκκλησία του Ιεχωβά, θα ήταν δυνατόν να προσκόψουν εξαιτίας οιουδήποτε γεγονότος που θα ήταν δυνατόν να φανή ως έλλειψις αγάπης και ενότητος. Όταν καθορίζωμε υποθετικές καταστάσεις και κατόπιν θεωριολογούμε πάνω στις απαντήσεις των σχετικών προβλημάτων που ετέθησαν, μήπως πράγματι δεν προσθέτομε στους λόγους του Ιεχωβά; Σε ζητήματα, στα οποία περιλαμβάνεται η αιώνια ζωή μας, δεν είναι συνετό πράγμα να κρίνωμε ή να συμπεραίνωμε από ελαφρές ενδείξεις ή απλώς πιθανές αιτίες. Δεν μπορούμε να λατρεύωμε τον Ιεχωβά εν πνεύματι και εν αληθεία, αν η λατρεία μας βασίζεται σε θεωρίες. Αλήθεια και θεωρία δεν είναι συνώνυμα. Με σύνεσι, λοιπόν, η Θεόπνευστη συμβουλή του Παύλου είναι: «Εάν τις ετεροδιδασκαλή, και δεν ακολουθή τους υγιαίνοντας λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και την διδασκαλίαν την κατ’ ευσέβειαν, είναι τετυφωμένος, και δεν εξεύρει ουδέν, αλλά νοσεί περί συζητήσεις και λογομαχίας· εκ των οποίων προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, μάταιαι συνδιαλέξεις ανθρώπων διεφθαρμένων τον νουν, και αποστερημένων της αληθείας.»—1 Τιμ. 6:3-5.

ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΑΚΡΙΒΗ ΓΝΩΣΙ

Ακριβώς ποια είναι η ‘διδασκαλία η κατ’ ευσέβειαν’; Ο Παύλος την καθορίζει στον χαιρετισμό του προς τον Τίτο: «Παύλος δούλος Θεού, απόστολος δε Ιησού Χριστού, κατά την πίστιν των εκλεκτών του Θεού, και την επίγνωσιν της αληθείας της κατ’ ευσέβειαν· επ’ ελπίδι ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων.» (Τίτον 1:1, 2) Ναι, η απόκτησις ακριβούς γνώσεως της αληθείας του λόγου του Ιεχωβά και η μετάδοσίς της στους άλλους πρέπει ν’ αποτελή μέλημά μας σ’ αυτές τις πριν από τον Αρμαγεδδώνα ημέρες, σύμφωνα με την επιστολή του Παύλου στους Χριστιανούς των Φιλίππων, μαζί με τους επισκόπους και τους διακονικούς υπηρέτας: «Και τούτο προσεύχομαι, να περισσεύση η αγάπη σας έτι μάλλον και μάλλον εις επίγνωσιν και εις πάσαν νόησιν· δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοπτοι μέχρι της ημέρας του Χριστού, πλήρεις καρπών δικαιοσύνης, των δια του Ιησού Χριστού, εις δόξαν και έπαινον Θεού.»—Φιλιππησ. 1:9-11.

Ακριβής γνώσις και πλήρης διάκρισις των ουσιωδών πραγμάτων, που είναι ζωτικά για τη σωτηρία σας, συνεχώς φέρονται υπ’ όψι σας από τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ’. (Ματθ. 24:45) Κάθε τεύχος των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! περιέχει πλούσια τροφή για την εποικοδομή σας σε πίστι και αγάπη. Επιπρόσθετα, υπάρχουν οι πλησίον της κατοικίας σας όμιλοι Γραφικών μελετών, που διεξάγονται κάτω από την επίβλεψι των κατά τόπους εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά, όπου αποκτάται κατανόησις του σκοπού του Θεού με τη χρήσι βοηθημάτων μελέτης, όπως είναι το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής».

Μια επωφελής χρήσις του χρόνου είναι η καθημερινή ανάγνωσις της ιδίας της Γραφής, με τελικό σκοπό την ανάγνωσί της από το ένα άκρον ως το άλλο. Καθόσον εγείρονται ερωτήσεις απ’ αυτή την ανάγνωσι ή από άλλη Γραφική μελέτη, μπορείτε να καταφεύγετε στις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά για να βρήτε μέσα σ’ αυτές ερμηνευτική και ιστορική ύλη. Στο πίσω μέρος κάθε βιβλίου υπάρχει «Πίναξ Αναφερομένων Γραφικών Εδαφίων», τον οποίον μπορείτε να συμβουλεύεσθε για να προστρέχετε στις υποδεικνυόμενες σελίδες για να λάβετε υποβοηθητικές πληροφορίες. Και ο «Πίναξ Θεμάτων», επίσης, είναι ένα κλειδί για αναρίθμητες ώρες επωφελούς Γραφικής μελέτης με τη χρήσι των εκδόσεων της Σκοπιάς, που έχετε ανά χείρας ή είναι στη βιβλιοθήκη της τοπικής Αιθούσης Βασιλείας.

Καθόσον συμβαδίζετε με το προοδευτικό φως της Βιβλικής αληθείας, να θυμάστε ότι σκοπός σας στη μελέτη είναι να μάθετε πώς οι Γραφές εφαρμόζονται σ’ εσάς και στην προσωπική σας σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του υπό τον Χριστό. Διερωτηθήτε στη διάρκεια των περιόδων μελέτης: «Έχω κατανοήσει όλα όσα είναι σ’ αυτό το Γραφικό εδάφιο ή σ’ αυτή την παράγραφο; Πώς προσαρμόζεται αυτό το εδάφιο ή αυτή η σκέψις στο πρότυπο της υγιούς διδασκαλίας που έχω ήδη μάθει; Καταλαβαίνω τις αρχές που διδάσκονται απ’ αυτό το εδάφιο; Έχω προσέξει το προφητικό του περιεχόμενο; Ποια Χριστιανική δοξασία διδάσκει; Επηρεάζει αυτή η διδασκαλία τις σχέσεις μου με τους άλλους; Πώς;» Σημειώστε οποιαδήποτε ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία παρέχονται. Συγκεντρώστε την προσοχή σας στη «χώνευσι» όσο μπορείτε περισσοτέρας ‘στερεάς τροφής’, που χρειάζεται για τη Χριστιανική σας ωριμότητα και τη νίκη σας στον αγώνα της πίστεως.—Εβρ. 5:14.

Δοκιμάζοντας τα σπουδαία πράγματα κι εποικοδομώντας την πίστι σας στην ακριβή γνώσι του Θείου λόγου, θα μπορέσετε να κηρύττετε και να διδάσκετε μ’ «εξουσίαν», όπως έκανε κι ο Ιησούς. (Ματθ. 7:28, 29) Τα λόγια σας θα έχουν βαρύτητα και θα είναι πειστικά, καθιστώντας σας ικανόν να μπορέσετε να εκπληρώσετε το Χριστιανικό σας καθήκον να εποικοδομήσετε τους άλλους με αλήθεια και αγάπη. (Εφεσ. 4:15) Το ν’ αποφεύγετε τη θεωριολογία και τις ανωφελείς ερωτήσεις θα καταδείξη την πραότητα και προθυμία σας ν’ αναμείνετε τον ωρισμένον καιρό του Ιεχωβά να παράσχη περαιτέρω πληροφορίες για οποιοδήποτε ζήτημα, αν αυτό είναι το θέλημά του. Αυτό μπορεί εύκολα να το πράξη με το να διαφωτίζη περαιτέρω την κατανόησί μας από τη Γραφή, με το να ενεργή ώστε να εκπληρώνωνται γεγονότα που προελέχθησαν εκεί, ή ακόμη και με το ν’ αναστήση τους νεκρούς με τη λεπτομερή των γνώσι των περασμένων γεγονότων. Όλοι οι δούλοι του Ιεχωβά, προσμένοντας Αυτόν και την οργάνωσί του, θα λαλούν ομοφώνως, έχοντας «το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην», προς αίνον του και για την αιώνια ευημερία μας.—1 Κορ. 1:10.

Ας κάνωμε την πιο σοφή χρήσι του χρόνου μας, λοιπόν, αποφεύγοντας ανωφελείς ερωτήσεις κι ενθυμούμενοι πάντοτε τη συμβουλή του Παύλου: «Να μάθητε δια του παραδείγματος ημών να μη φρονήτε υπέρ ό,τι είναι γεγραμμένον.»—1 Κορ. 4:6.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

16 Ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.—Κολ. 3:14. Σ 15/2/62 46, 47

17 Η γη είναι ως ο παράδεισος της Εδέμ έμπροσθεν αυτού, και όπισθεν αυτού πεδιάς ηφανισμένη.—Ιωήλ 2:3. Σ 1/4/62 35, 36

18 Άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης· και εκείνα πρέπει να συνάξω και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.—Ιωάν. 10:16. Σ 1/3/62 17-20α

19 Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου, εν τω μεγαλοπρεπεί αγιαστηρίω αυτού· οι νέοι σου θέλουσιν είσθαι εις σε ως η δρόσος, η εξερχομένη εκ της μήτρας της αυγής.—Ψαλμ. 110:3. Σ 15/7/61 18

20 Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 15/1/62 34, 35

21 Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ. Σ 15/1/61 14

22 Η χαρά του Ιεχωβά είναι η ισχύς σας.—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ. Σ 1/6/61 20, 21α

23 Αδελφοί, εάν έχητε λόγον τινά προτροπής εις τον λαόν, λέγετε.—Πράξ. 13:15. Σ 15/3/62 4, 5α

24 Εν ημέρα συμφοράς θέλει με κρύψει εν τη σκηνή αυτού· θέλει με κρύψει εν τω αποκρύφω της σκηνής αυτού· θέλει με υψώσει επί βράχον· και ήδη η κεφαλή μου θέλει υψωθή υπεράνω των εχθρών μου, των περικυκλούντων με.—Ψαλμ. 27:5, 6. Σ 15/1/62 4, 5α

25 Θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας.—Ιωήλ 2:28. Σ 1/3/62 26, 27α

26 Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.—Πράξ. 20:20. Σ 1/5/61 16, 17α

27 Θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας, ο κατοικών εν Σιών, τω όρει τω αγίω μου.—Ιωήλ 3:17, ΜΝΚ. Σ 1/4/62 59

28 Τότε οι δίκαιοι θέλουσιν εκλάμψει ως ο ήλιος, εν τη βασίλεια του Πατρός αυτών.—Ματθ. 13:43. Σ 15/6/61 3α

29 Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους λόγους σου.—Ψαλμ. 119:9. Σ 1/7/61 3α

30 Ο ελέγχων άνθρωπον, ύστερον θέλει ευρεί περισσοτέραν χάριν, παρά τον κολακεύοντα δια της γλώσσης.—Παροιμ. 28:23. Σ 1/8/61 14, 15α

31 Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.—Παροιμ. 11:25. Σ 15/8/61 17

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Υπομονή και τακτικότης στην υπηρεσία του Ιεχωβά είναι πράγματι απαραίτητες. (Ιάκ. 5:8) Εκδηλώνοντας τις Χριστιανικές αυτές ιδιότητες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, θα παρουσιάζουν στις θύρες τον Σεπτέμβριο το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

28 Οκτωβρίου: Προλέγοντας Αυτόν στον Οποίον Ανήκει η Υπακοή Όλων των Λαών, §1-30. Σελ. 552.

4 Νοεμβρίου: Προλέγοντας Αυτόν στον Οποίον Ανήκει η Υπακοή Όλων των Λαών, §31-61. Σελ. 559.

Η Πίστις του Αβραάμ

«ΕΧΕΤΕ πίστιν Θεού», είπε κάποτε ο Ιησούς. Γιατί πρέπει να έχωμε πίστι; Διότι με πίστι όλα είναι δυνατά· δηλαδή, όλα εκείνα που απαιτεί ο Θεός από ένα Χριστιανό. Όλα είναι δυνατά διότι «ο Θεός είναι αγάπη», είναι δε και πάνσοφος και παντοδύναμος. Θα ήταν, λοιπόν, δύσκολο να εξαίρεται η δύναμις της πίστεως ή η σπουδαιότης της.—Μάρκ. 11:22.

Τι είναι πίστις; «Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.» Ναι, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού πίστις ασκείται σε πράγματα μέλλοντα να έλθουν κι επομένως ελπιζόμενα, όπως είναι η αποκατάστασις παραδείσου στη γη μέσω της βασιλείας του Θεού. Πίστις ασκείται, επίσης, εν σχέσει με πραγματικότητες που δεν βλέπονται, όπως είναι το ουράνιο βασίλειο κι όσοι διαμένουν σ’ αυτό.—Εβρ. 11:1.

Όπως καλώς παρετηρήθη, η πίστις πρέπει να έχη επαρκή βάσι, διότι άλλως είναι απλή δεισιδαιμονία ή ευπιστία. Ο λόγος του Θεού παρέχει επαρκή βάσι για πίστι. Έχει τον γνήσιο ήχο της αληθείας. Οι συγγραφείς του έγραψαν με προφανή ειλικρίνεια και συμφωνούν μεταξύ των παρά τον αριθμό των και τις διαφορετικές περιστάσεις, κάτω από τις οποίες έγραψαν. Οι ιστορήσεις έχουν επιβεβαιωθή από αρχαιολογικές ανακαλύψεις πολλές φορές, και κυριολεκτικά εκατοντάδες από τις προφητείες του έχουν εκπληρωθή ή είναι εν προόδω εκπληρώσεως.

Σήμερα πολλά άτομα ισχυρίζονται ότι έχουν πίστι στον Θεό, αλλ’ η θρησκευτική των αμάθεια, καθώς και η καθημερινή διαγωγή των, διαψεύδει αυτόν τον ισχυρισμό. Όπως καλά παρατηρεί ο μαθητής Ιάκωβος: «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς· καλώς ποιείς· και τα δαιμόνια πιστεύουσι, και φρίττουσι. Θέλεις όμως να γνωρίσης, ω άνθρωπε μάταιε», ότι ακριβώς «καθώς το σώμα χωρίς πνεύματος είναι νεκρόν, ούτω και η πίστις χωρίς των έργων είναι νεκρά»;—Ιάκ. 2:19, 20, 26.

Ναι, εκείνος, που έχει αληθινά πίστι, θα τη δείξη με τα έργα του. Ο πατριάρχης Αβραάμ, ο «φίλος του Ιεχωβά», είχε αυτό το είδος πίστεως. Αρκετά δικαιολογημένα εχαρακτηρίσθη ως «πατήρ πάντων των πιστευόντων». Η όλη ζωή του, όπως ιστορείται στις Γραφές, ήταν μια εκδήλωσις πίστεως, μολονότι μερικά γεγονότα προεξέχουν περισσότερο από άλλα.—Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ· Ρωμ. 4:11.

Ο Αβραάμ πρώτ’ απ’ όλα απέδειξε την πίστι του με τα έργα του, όταν έδωσε προσοχή στην εντολή του Θεού να εγκαταλείψη τη χώρα του, τη Μεσοποταμία, τους συγγενείς του και τον οίκον του πατρός του και να πάη σε ξένη γη. Μετά από μια αρχική μετάβασι στη Χαρράν, όταν πέθανε ο πατέρας του, μετώκησε στη Χαναάν. Πόση εργασία, διακοπή δεσμών και οικονομική απώλεια πρέπει να του εστοίχισε αυτή η ενέργεια, ιδίως ένεκα των πολλών αποκτημάτων του Αβραάμ! Μήπως εδίστασε; Όχι, διόλου, διότι διαβάζομε: «Και υπήγεν ο Άβραμ, καθώς είπε προς αυτόν ο Ιεχωβά». Και όχι μόνον ο Αβραάμ μετώκησε στη Χαναάν, όταν ήταν προχωρημένος στα χρόνια, εβδομήντα πέντε ετών, αλλά κι εξακολουθούσε να περιπλανάται, υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ως ξένος και πάροικος στην Παλαιστίνη επί εκατό χρόνια!—Γέν. 12:1-4, ΜΝΚ· 13:2· 25:7.

Επομένως, το να έχη κανείς σήμερα την πίστι του Αβραάμ σημαίνει να θέτη το θέλημα του Θεού υπεράνω της προσωπικής ωφελείας, να το προτάσση από τις υλιστικές σκέψεις. Όλοι, όσοι θέτουν τον Θεό πρώτα στη ζωή τους, έχουν αυτή την πίστι, ιδιαίτερα δε εκείνοι οι Χριστιανοί διάκονοι σήμερα που υπηρετούν ως ιεραπόστολοι σε μακρινές χώρες ή οι οποίοι, όπως ο Αβραάμ, εγκατέλειψαν τον τόπο διαμονής των για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη Χριστιανών διακόνων είναι μεγαλύτερη.

Οι ίδιες οι σχέσεις του Αβραάμ με τον ανεψιό του Λωτ μαρτυρούν την πίστι του, την πίστι που είχε στην πρόνοια του Θεού. Ο Αβραάμ με γενναιοδωρία άφησε τον Λωτ να εκλέξη όποιον τόπο ήθελε για τα ποίμνιά του, ο δε Αβραάμ ηρκέσθη σε ό,τι απέμεινε. Στη γενναιόδωρη εκείνη χειρονομία ενυπήρχε μια διαρκής πίστις στον Ιεχωβά Θεό, ότι Αυτός θα επρομήθευε στον Αβραάμ ό,τι εχρειάζετο. Ναι, ανάλογα με τον βαθμό, που πιστεύει κανείς στον Θεό, θα επιτρέψη στον εαυτό του την ευτυχία του να δίνη, ανάλογα με τις περιστάσεις του.—Γέν. 13:5-12· Πράξ. 20:35.

Ένα άλλο γεγονός, που απετέλεσε επίσης παράδειγμα πίστεως, αναφέρεται στον καιρό, που είπε ο Ιεχωβά στον Αβραάμ τον σκοπό Του να καταστρέψη τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Τι πίστις στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά απητείτο για να κάμη ο Αβραάμ τη δήλωσι αυτή: «Ο κρίνων πάσαν την γην δεν θέλει κάμει κρίσιν;» Πραγματικά, εξακολούθησε και να συνομιλή με τον Ιεχωβά. Όταν ο Θεός είπε, πράγματι, ‘Θα φεισθώ των πόλεων εκείνων αν μπορής να εύρης σ’ αυτές πενήντα δικαίους,’ ο Αβραάμ ανέλαβε θάρρος να ρωτήση, ‘Κι αν λείπουν πέντε; ή αν υπάρχουν μόνο σαράντα; ή τριάντα; ή είκοσι; Κι αν υποτεθή ότι υπάρχουν μόνο δέκα;’ Απητείτο μεγάλη πίστις στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά Θεού για να ομιλήση σ’ αυτόν έτσι ο Αβραάμ!—Γέν. 18:23-33.

Και τι μπορούν να μάθουν οι Χριστιανοί απ’ αυτό το παράδειγμα πίστεως; Το ίδιο μάθημα που εδίδαξε ο Ιησούς με το παράδειγμα της οχληρής χήρας, δηλαδή, ότι πρέπει να έχωμε πίστι στη δικαιοσύνη και στο έλεος του Θεού και να μην αποθαρρυνώμεθα εύκολα αλλά να εμμένωμε στις προσευχές μας προς αυτόν.—Λουκ. 18:1-8.

Αναμφιβόλως, ο Αβραάμ έδωσε το πιο ζωηρό παράδειγμα πίστεώς του όταν υπήκουσε στην εντολή του Θεού, «Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και . . . πρόσφερε αυτόν εκεί ως ολοκαύτωμα». Με τι βαριά καρδιά πρέπει να είχε πάρει ο Αβραάμ τον γυιό του Ισαάκ, για τον οποίον λαχταρούσε κι ανέμενε τόσα χρόνια, κι εξεκίνησε για κείνο το ταξίδι! Με τι τρεμάμενο χέρι πρέπει να είχε δέσει τον Ισαάκ και θέσει αυτόν επάνω στο θυσιαστήριο! Εγέμισαν τα μάτια του από δάκρυα όταν πήρε το μαχαίρι για να σφάξη τον γυιό του ως θυσία στον Ιεχωβά; Καμμιά αμφιβολία γι’ αυτό! Κι ωστόσο προέβη, χωρίς διόλου να ελπίση ότι ο Θεός θα εμπόδιζε τη θυσία αλλ’ έχοντας πιστι ότι ‘ο Θεός μπορούσε να εγείρη τον Ισαάκ από τους νεκρούς’.—Γέν. 22:1-14· Εβρ. 11:17-19.

Σήμερα ο Θεός δεν απαιτεί από τους δούλους του να θυσιάσουν κατά γράμμα τους γυιούς των επάνω σε λίθινα θυσιαστήρια. Αλλά μπορεί κατ’ επανάληψιν να είναι θέλημά του να προσκομίσουν για την υπόθεσί του κάτι, το οποίον είναι δυνατόν να τους είναι τόσο προσφιλές όσο ένας μονογενής γυιός, πραγματικά, μπορεί να είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή, ένας μονογενής γυιός. Η Γραφή τονίζει ότι ο Θεός αντήμειψε πλούσια τον Αβραάμ για την εκδήλωσι πίστεως. Έτσι, θ’ ανταμείψη πλούσια κι όλους όσοι ακολουθούν το παράδειγμα του Αβραάμ, σύμφωνα με την αρχή που ανήγγειλε ο Ιησούς: «Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας» όλα «ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα . . . και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.» Να είσθε λοιπόν σοφοί, να έχετε την πίστιν του Αβραάμ. Πιστεύετε στον Θεό και στον λόγον του και αποδεικνύετε αυτό με τα έργα σας!—Μάρκ. 10:29, 30.

Αντιμετωπίζοντας τους Επείγοντας Καιρούς Μας

ΗΤΑΝ Κυριακή πρωί στο Μπρούκλυν, στα τέλη Μαρτίου, οπότε έπεφταν συνεχείς ψεκάδες βροχής. Στο συγκρότημα του Οικισμού «Φορτ Γκρήην», σε λίγη απόστασι από το Κεντρικό Ταχυδρομείο, ένας μάρτυς του Ιεχωβά μπήκε σε μια πολυκατοικία. Όταν χτύπησε την πόρτα ενός διαμερίσματος, εχαιρετήθη από μια οικοδέσποινα, η οποία ωργίσθη μόλις κατάλαβε ποιος ήταν. «Τι; εσείς πάλι; Μα είχατ’ έλθει εδώ μόλις πριν από δύο εβδομάδες! Γιατί ξανάρχεσθε τόσο συχνά;»

«Θέλετε πραγματικά να μάθετε;» αντέτεινε ο Μάρτυς, μ’ ένα θερμό φιλικό μειδίαμα. «Το ερώτημά σας το συναντώ συχνά. Αν θελήσετε να μου διαθέσετε λίγα μόνο λεπτά της ώρας, θα είμαι πρόθυμος ν’ απαντήσω στην ερώτησί σας». Το φιλικό μειδίαμα επέτυχε, διότι η οικοδέσποινα απήντησε, «Εν τάξει». Ό,τι επακολουθεί είναι η ουσία των λόγων του.

ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι Χριστιανοί διάκονοι. Αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό και έχουν αφιερωθή να πράξουν το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Το ν’ αγαπά κανείς τον Θεό σημαίνει να τηρή τις εντολές του, μεταξύ των οποίων είναι κι αυτή: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» Σημειώστε ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη για τη Χριστιανική διακονία· πάντοτε υπήρχε, αλλά ειδικά σήμερα υπάρχει ανάγκη.—2 Τιμ. 4:2.

Οι Βιβλικές προφητείες δείχνουν ότι ζούμε στο τέλος του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων. Ιδιαίτερα τονίζεται αυτό με την εκπλήρωσι της μεγάλης προφητείας του Ιησού, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 24. Εκεί δείχνεται ότι η γενεά, που θα παραστή μάρτυς των γεγονότων που συνέβησαν από το έτος 1914—παγκοσμίων πολέμων, λιμών, λοιμών, σεισμών, αυξήσεως της ανομίας και του κηρύγματος τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού—θα ίδη, επίσης, το τέλος πάσης ανομίας. Ο Αρμαγεδδών, η μάχη της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος, είναι επί θύραις. Θα είναι η μεγαλύτερη καταστροφή που έπληξε ποτέ τη γη, μεγαλύτερη κι απ’ τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε. Αυτή, λοιπόν, η κοσμική γενεά δεν πρόκειται να μείνη πολύ ακόμη, και όσο λιγώτερο καιρό έχει, τόσο πιο επείγον είναι να διασαλπίσουν οι Μάρτυρες την προειδοποίησι και να υποδείξουν στους ανθρώπους τον τρόπο διαφυγής.—Αποκάλ. 16:14, 16.

Ο Ιησούς, επίσης, παρωμοίασε τις ημέρες αυτές μ’ εκείνες του Λωτ: «Έτρωγον, έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν· καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας.» Ο Λωτ έσπευσε να προειδοποιήση τους γαμβρούς του, οι δε άγγελοι του Θεού έσπευσαν να εξαγάγουν γρήγορα τον Λωτ και την οικογένειά του. Δεν είχαν καιρό να χάσουν· η καθυστέρησις θα τους εστοίχιζε τη ζωή. Οι μέρες αυτές είναι το ίδιο ακριβώς επείγουσες.—Λουκ. 17:28, 29· Γέν. 19:12-22.

Ο παλαιός αυτός κόσμος ή σύστημα πραγμάτων, όχι η ίδια η γη, είναι καταδικασμένος λόγω της ανομίας του. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι αυτός ο καιρός είναι εκείνος, που υπονοείται από τα προφητικά λόγια του αποστόλου Παύλου: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί ·διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, . . . ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι», και λοιπά. Επειδή αυτές είναι κρίσιμες «έσχατες ημέρες», οι Μάρτυρες επισκέπτονται κατ’ επανάληψιν τα σπίτια των ανθρώπων, διασαλπίζοντας την προειδοποίησι: «Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.»—2 Τιμ. 3:1-5· Αποκάλ. 18:4.

Ο Ιησούς έδειξε μια όμοια περίπτωσι επειγούσης ανάγκης στη μεγάλη προφητεία του όταν είπε: «Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ, ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω, . . . τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη· όστις ευρεθή επί του δώματος, ας μη καταβή δια να λάβη τι εκ της οικίας αυτού. Και όστις ευρεθή εν τω αγρώ, ας μη επιστρέψη οπίσω δια να λάβη τα ιμάτια αυτού.» Ποιο είναι αυτό το βδέλυγμα; Ο Ιησούς μάς έδωσε το νήμα, όταν είπε: «Εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» Τα Ηνωμένα Έθνη αποτελούν ένα τέτοιο υψηλό πράγμα μεταξύ των ανθρώπων σήμερα· κι επειδή θεωρείται ως η μόνη ελπίδα του ανθρώπου, ενώ πραγματικά η βασιλεία του Θεού είναι η μόνη ελπίδα, μπορεί να λεχθή ότι στέκει εκεί όπου δεν έπρεπε να στέκη, στον άγιο τόπο, και γι’ αυτό φαίνονται στον Θεό ως βδέλυγμα. Τα επείγοντα, λοιπόν, λόγια του Ιησού που ανεφέρθησαν ανωτέρω εφαρμόζονται στην εποχή μας.—Ματθ. 24:15-18· Λουκ. 16:15· Μάρκ. 13:14.

Ναι, ακριβώς όπως οι σημερινές ανθρώπινες κυβερνήσεις εξαποστέλλουν επείγοντα μηνύματα καταιγίδων, έτσι και η κυβέρνησις του Θεού, η Βασιλεία του, μέσω των επιγείων εκπροσώπων της, των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, εξαποστέλλει επείγοντα μηνύματα για τη μεγάλη καταιγίδα του Αρμαγεδδώνος που επέρχεται γοργά. Οι Μάρτυρες, επισκεπτόμενοι τους ανθρώπους κατ’ επανάληψιν, ανταποκρίνονται στους σημερινούς επείγοντας καιρούς.

ΠΡΑΤΤΟΝΤΑΣ ΤΟΥΤΟ ΠΛΗΡΩΣ

Αυτό το προειδοποιητικό έργον απαιτεί όχι μόνον βιασύνη, λόγω του καιρού στον οποίον ζούμε, αλλά επίσης και πληρότητα λόγω της σπουδαιότητός του· πρόκειται γι’ ανθρώπινη ζωή. (2 Τιμ. 4:5) Αυτό σημαίνει εκτέλεσι επανειλημμένων επισκέψεων. Εν πρώτοις, οι περιστάσεις συνεχώς μεταβάλλονται. Σήμερα ένας άνθρωπος μπορεί να μην είναι στο σπίτι του, την προσεχή φορά μπορεί να είναι. Σήμερα μπορεί να είναι πολύ απασχολημένος και δεν μπορεί ν’ ακούση, αλλά την προσεχή φορά μπορεί να μην είναι απασχολημένος. Σήμερα ανοίγει την πόρτα ένα μέλος της οικογενείας, την προσεχή φορά ανοίγει ένα άλλο μέλος· οι δε Μάρτυρες ενδιαφέρονται να φθάσουν όχι μόνο σε κάθε σπίτι του τόπου της δράσεώς των, αλλ’ επίσης, αν αυτό είναι δυνατόν, σε κάθε ώριμο άτομο του κάθε σπιτιού. Συχνά οικογένειες είναι διαιρεμένες ως προς τη θρησκεία, κι έτσι δεν είναι πάντοτε δυνατόν να ομιλή ένα μέλος εκ μέρους της όλης οικογενείας. Εκτός απ’ αυτό, οι άνθρωποι συνεχώς μετακομίζουν και γι’ αυτό οι Μάρτυρες ποτέ δεν μπορούν να είναι βέβαιοι περί του ποιον ακριβώς θα συναντήσουν σε μια ωρισμένη πόρτα.

Όχι μόνον οι περιστάσεις αλλάσσουν, αλλά κι οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάσσουν. Κι αυτό, επίσης, πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν, αν οι Μάρτυρες πρόκειται ν’ ανταποκριθούν στους επείγοντας καιρούς μας και να εκπληρώσουν πλήρως τη διακονία των. Είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος, για ένα μόνο παραμικρό πράγμα, να μην είναι σε καλή διάθεσι και να μην προθυμοποιήται διόλου να συζητήση για θρησκεία ή για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα, αδιάφορο ποιος ήλθε στην πόρτα του, αλλ’ απ’ αυτό καθόλου δεν έπεται ότι θα έχη την ίδια διάθεσι και κάθε άλλη φορά. Ή, επειδή ένας άνθρωπος δεν ενδιεφέρθη διόλου να συζητήση για θρησκεία τον περασμένο μήνα, αυτό σημαίνει ότι δεν θα ενδιαφερθή κι αυτόν τον μήνα. Από την τελευταία φορά, που τον επεσκέφθη ένας Μάρτυς, είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είχε μια πείρα που να τον κατέθλιψε ή με κάποιον άλλον τρόπο να έμαθε κάτι, που να τον έκαμε ταπεινό, αντί να είναι υπερήφανος, να πεινά και να συναισθάνεται την πνευματική του ανάγκη αντί να είναι αυτοϊκανοποιημένος. Τώρα ακριβώς μπορεί να είναι ο καιρός ν’ ακούση το άγγελμα της Βασιλείας.—Εκκλησ. 3:1· Ματθ. 5:3.

Έπειτα, επίσης, κάθε φορά που κάνει επίσκεψι ένας Μάρτυς, προσπαθεί ν’ αφήση μερικούς κόκκους αληθείας, μερικές σταγόνες πνευματικού ύδατος, ας πούμε. Κατ’ επανάληψιν αυτά έχουν ένα σωρευτικό αποτέλεσμα, φέροντας τελικά καρπόν. Εκτός απ’ αυτό, το άγγελμα που φέρνουν οι Μάρτυρες φαίνεται παράδοξο σε πολλούς, και αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι επείγον. Μόνο με το να το ακούουν κατ’ επανάληψιν φθάνουν βαθμιαίως στο να κατανοήσουν περί τίνος πρόκειται.

Ούτε αυτό είναι όλο. Για ν’ αφυπνισθή κάθε ενδιαφέρον που βρίσκεται σε υπολανθάνουσα κατάστασι και να επιτευχθή κάθε αποτελεσματικότης, οι Μάρτυρες ποικίλλουν τις ομιλίες των στις πόρτες καθώς και τις προσφορές των εντύπων των. Σε μερικούς ένα Γραφικό θέμα είναι ελκυστικό και εγείρει ενδιαφέρον, σε άλλους ένα άλλο θέμα· μερικοί ενδιαφέρονται για βιβλία, άλλοι για περιοδικά. Τα έντυπα, επίσης, συνεχώς περιέχουν νέες πληροφορίες, καθώς και νέες απόψεις πάνω σε πληροφορίες που εδημοσιεύθησαν προηγουμένως, όλα δε αυτά παρέχουν προσθέτους λόγους για τις τόσο συχνές επισκέψεις των Μαρτύρων. Αυτό συμφωνεί με την αρχή που εξέφρασε ένας από τους κυριωτέρους Χριστιανούς διακόνους, ο απόστολος Παύλος: «Εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς.»—1 Κορ. 9:19-23.

Ασφαλώς όλη αυτή η ποικιλία των περιστάσεων, και στον ίδιο τον λαό, και στο άγγελμα που παρουσιάζεται, αποτελεί εύλογη αιτία ν’ αντιμετωπίσουν οι Μάρτυρες τους επείγοντας χρόνους μας με το να επισκέπτωνται τους ανθρώπους στα σπίτια των κατ’ επανάληψιν.

ΤΙ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ

Τα τέσσερα βασικά πράγματα που εκπληρώνουν οι Μάρτυρες ενισχύουν το κύρος όλων των ανωτέρω αιτιών για τις τόσο συχνές επισκέψεις των στα σπίτια των ανθρώπων. Πρώτ’ απ’ όλα αυτοί γνωστοποιούν, τιμούν κι εξυψώνουν το όνομα του Ιεχωβά, σύμφωνα με την προφητική εντολή: «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, επικαλείσθε το όνομα αυτού, κάμετε γνωστά εις τα έθνη τα έργα αυτού, μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού.»—Ησ. 12:4, ΜΝΚ.

Δεύτερον, με τις συχνές επισκέψεις των Μαρτύρων οι ασεβείς λαμβάνουν πολλή προειδοποίησι. Ο Ιεχωβά Θεός πάντοτε προειδοποιεί τους ασεβείς προτού εκτελέση τις κρίσεις του πάνω σ’ αυτούς. Όπως στους αρχαίους χρόνους ο Θεός συνεχώς απέστελλε τους μηνυτάς του στον λαό του Ισραήλ, προειδοποιώντας τους, έτσι και σήμερα έχει τους Μάρτυράς του που διασαλπίζουν την προειδοποίησι. Όταν έλθη το πλήγμα του Αρμαγεδδώνος, όλοι οι ασεβείς θα γνωρίσουν γιατί καταστρέφονται.—2 Χρον. 36:15· Ιεζ. 35:9.

Ένα τρίτο βασικό αποτέλεσμα των επανειλημμένων αυτών επισκέψεων στα σπίτια των ανθρώπων είναι ότι ένα μεγάλο πλήθος, που πλησιάζει το εκατομμύριο ως τώρα, ανθρώπων καλής θελήσεως απ’ όλα τα έθνη, έλαβαν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά και μπορούν να ελπίζουν ότι θα φυλαχθούν στην ημέρα του θυμού του Θεού. Οι Μάρτυρες, έχοντας σπείρει με αφθονία, θερίζουν με αφθονία.—Σοφον. 2:3· 2 Κορ. 9:6· Αποκάλ. 7:9.

Και τέταρτον, οι Μάρτυρες, επισκεπτόμενοι τους ανθρώπους πιστά κι επανειλημμένα, εξασφαλίζουν την ίδια τους σωτηρία, διότι «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» Ναι, έτσι και τους εαυτούς των σώζουν και τους ακροατάς των.—Ρωμ. 10:10, 1 Τιμ. 4:16.

Ποιος, λοιπόν, είναι εκείνος που δεν μπορεί παρά να πη ότι οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν σοβαρούς λόγους να επισκέπτωνται τόσο συχνά τα σπίτια των ανθρώπων;

Πώς Πρέπει οι Χριστιανοί να Θεωρούν τον Χορό;

«Η ΚΟΣΜΙΚΗ κοινωνία, αφού αγνόησε επί χρόνια το ‘ροκ εν ρολ’, ξαφνικά, με μια προφανή μέθοδο ομαδικής υπνώσεως, ησπάσθη τη νεανική τρέλλα», ανέγραψαν προσφάτως οι Τάιμς Νέας Υόρκης. «Η αριστοκρατική κοινωνία και οι διασημότητες των θεαμάτων ανεκάλυψαν αισθησιακόν χορόν που λέγεται Τουίστ κι εκτελείται σε μουσική ‘ροκ εν ρολ’ κι επιδίδονται σ’ αυτόν ασυγκράτητα σαν προσήλυτοι ενός νέου τύπου μαγείας». Ένα «μαγικό τουίστ» με όλους τους τύπους χορεύεται ακόμη και στο Δυτικό Βερολίνο, διότι η χορευτική τρέλλα διεδόθη από τη Νέα Υόρκη στο Βερολίνο, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες. Λίγες χορευτικές τρέλλες τα τελευταία χρόνια επροκάλεσαν τόσο πολλή συζήτησι, τόσο πολλή αντιλογία.

Αλλά χοροί έρχονται και χοροί παρέρχονται. Η αυριανή χορευτική φαντασιοπληξία μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η άποψις του Χριστιανού ως προς τον χορό, ειδικά εφόσον οι ρυθμοί αλλάσσουν τόσο συχνά;

Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΧΟΡΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΤΑΙ

Στις Άγιες Γραφές δεν υπάρχει απερίφραστη κατάκρισις του ιδίου του χορού. Όταν η θεία αποδοκιμασία επήλθε στους χορευτάς, όπως στην περίπτωσι που εχόρευαν οι Ισραηλίται ενώπιον ενός χρυσού μόσχου, το σφάλμα ήταν στην ειδωλολατρία που είχε συνενωθή με τον χορό, μολονότι κι αυτή μπορεί να ήταν ένας παράγων ηδονιστικής επιδόσεως στον χορό. Τέτοια όρχησις επέφερε δυσφήμησι στον Ιεχωβά.—Έξοδ. 32:1-35.

Στον αρχαίο Ισραήλ η όρχησις εγίνετο συνήθως από γυναίκες, ειδικά σε περιπτώσεις νίκης εναντίον εχθρών του Ιεχωβά. Ο χορός αυτός αποτελούσε εκδήλωσι ευχαριστιών στον Θεό, εκδήλωσι χαράς για τη νίκη του, γενικά προς δόξαν του. Μετά τη νίκη του Ιεχωβά εναντίον του Φαραώ και της στρατιάς του στην Ερυθρά θάλασσα, η αδελφή του Μωυσέως Μαριάμ ετέθη επί κεφαλής των γυναικών του Ισραήλ που εξήλθαν «μετά τυμπάνων και χορών». Αφού ο Θεός εβοήθησε τον Δαβίδ να νικήση τους ειδωλολάτρας Φιλισταίους, «εξήρχοντο αι γυναίκες εκ πασών των πόλεων του Ισραήλ, ψάλλουσαι και χορεύουσαι». Αφού ο Ιεχωβά εχάρισε στον Ιεφθάε τη νίκη εναντίον των Αμμωνιτών, η θυγατέρα του βγήκε να τον συναντήση «μετά τυμπάνων και χορών». Όταν η κιβωτός της διαθήκης του Ιεχωβά μετεφέρθη στην πόλι Δαβίδ, ο ίδιος ο Βασιλεύς Δαβίδ «εχόρευεν ενώπιον του Ιεχωβά εξ όλης δυνάμεως.»—Έξοδ. 15:20· 1 Σαμ. 18:6· Κριτ. 11:34· 2 Σαμ. 6:14, ΜΝΚ.

Οι Γραφές, επίσης, χρησιμοποιούν τη λέξι «χορός» ως εμφατικόν όρον χαράς ή ευφροσύνης, όπως στον Ψαλμό 30:11: «Μετέβαλες εις εμέ τον θρήνον μου εις χαράν [χορόν, ΜΝΚ].»

Τι θα λεχθή για τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές; Σ’ αυτές δεν βρίσκομε καμμιά κατάκρισι του ιδίου του χορού. Ο Ιησούς Χριστός, πραγματικά, είπε μια παραβολή που εισήγαγε τον χορό σε μια περίπτωσι χαράς. Στην επιστροφή του ασώτου γυιού, ο πατέρας αυτού εχάρη κι ετοίμασε μια τελετή. Έγινε και χορός μαζί με την ευωχία αυτή: «Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ· και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς.» (Λουκ. 15:25) Είναι πρόδηλον ότι ο Υιός του Θεού δεν κατέκρινε τον ίδιο τον χορό· αλλιώς δεν θα τον εμνημόνευε ως μέρος μιας επαξίας τελετής.

Πολλοί χοροί, εξ άλλου, επιδεικνύουν ομορφιά σωματικών στάσεων και βήματος και, λόγω της αληθινής των χάριτος, είναι ωραίοι να τους θεάται κανείς. Η ρυθμική κίνησις των ποδών και του σώματος δεν είναι κακή καθ’ εαυτήν. Μια θρησκευτική εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Ο Ιουδαϊκός χορός εγίνετο από τα φύλα χωριστά. . . . σε διακεκριμένες και χωριστές ομάδες».

Πώς, λοιπόν, πρέπει να θεωρή ένας Χριστιανός τον σύγχρονο χορό; Ο Θεός, στον γραπτό του λόγο, κατέγραψε ωρισμένες εντολές και αρχές, που πρέπει να καθοδηγούν ένα Χριστιανό, σε όλες τις οδούς του. Ο Χριστιανός, λοιπόν, έχει έναν έντυπο Οδηγό για να καθορίζη αν ένας ιδιαίτερος χορός ή ο τρόπος, με τον οποίον γίνεται ένας χορός, είναι κατάλληλος ή ακατάλληλος. Όταν εμφανίζεται ένας νέος ρυθμός χορού, πώς θα μπορούσε ένας Χριστιανός να καθορίση αν η συμμετοχή του σ’ αυτόν θα ήταν κατάλληλη ή ακατάλληλη;

ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

Πρώτα, βρήτε ακριβώς τι είναι ο χορός. Τι κινήσεις περιλαμβάνει; Πώς περιγράφεται ο χορός από παρατηρητάς και σε εφημερίδες και περιοδικά; Αν μπορή κανείς να μάθη την προέλευσι και την εξέλιξι του χορού, αυτό μπορεί ν’ αποδειχθή διαφωτιστικό. Ελέγχετε τα όσα εμάθατε με τις Γραφικές αρχές.

Για ν’ αναφέρωμε ένα παράδειγμα: Υποθέστε ότι ένας νεαρός ενήλικος ή ένας γονεύς έχει ακούσει για το «τουίστ» και θέλει να ξέρη αν αυτό θα ήταν κατάλληλο για ένα Χριστιανό. Παρατηρήστε, λοιπόν, πώς το περιγράφουν οι άνθρωποι. Θα βρήτε ίσως συχνά σχόλια σε εφημερίδες, πιθανώς σαν αυτά: «Το Τουίστ, προερχόμενον από ένα χορόν, ο οποίος καλείται Μέντισον και ανεφάνη πριν από λίγα χρόνια στη Φιλαδέλφεια, είναι ένας ρυθμικός βηματισμός, συνοδευόμενος από κινήσεις των ώμων και στροφές της οσφύος, όσοι δε μετέχουν σ’ αυτόν συγχρονίζουν τις κινήσεις των αλλά δεν έρχονται σ’ επαφή.»¹ Ένα λαϊκό Αμερικανικό περιοδικό αφιέρωσε πολλές σελίδες στον χορό και είπε: «Στον επίμονο κτύπο του τραγουδιού όσοι λαμβάνουν μέρος στον χορό λικνίζονται πίσω και εμπρός πάνω στα άκρα των ποδών των, ενώ συστρέφουν μανιωδώς τις οσφύες των.»² Αν τα μέσα των τοπικών ειδήσεων χύνουν λίγο φως σ’ αυτό το ζήτημα, θα μπορούσε κανείς να εύρη βιβλία σε μια δημόσια βιβλιοθήκη που εξετάζουν τις πρόσφατες τάσεις. Έτσι, αν κανείς άνοιγε το Βιβλίον του Έτους 1962 της Μπριτάνικα, θα εύρισκε διάφορα σχόλια, περιλαμβανομένου και αυτού: «Έγινε επίσης μια αναζωπύρωσις στο 1961 δύο νεανικών χορών, του τουίστ και του φις. Αυτοί οι χοροί επεκρίθησαν δημοσία από διαφόρους κληρικούς των Ηνωμένων Πολιτειών. Προς το τέλος του φθινοπώρου, το τουίστ ιδιαίτερα προσέλαβε ξαφνικά τα χαρακτηριστικά μιας μεγαλυτέρας χορευτικής φρενίτιδος. . . . Παρουσιάζει ένα ελάχιστο αριθμό κινήσεων των ποδών κι ένα μέγιστο αριθμό σωματικών περιστροφών».

Πολλές από τις ειδησεογραφίες θα έχουν πιθανώς λίγες λέξεις για την προέλευσι ενός νέου χορού, αυτό δε αληθεύει και για το τουίστ. Το περιοδικό Τάιμ, λόγου χάριν, εσχολίασε:

«Το Τουίστ στην αρχή ήταν ένας αρκετά αθώος χορός· αλλά κατόπιν απερρίφθη σε μεγάλο βαθμό λόγω χρησιμοποιήσεως εκλεπτυσμών, όπως είναι το ‘Ρόουτς’ και το ‘Φλάι’. Αλλ’ οι νεανίαι [σ’ ένα νυκτερινό κέντρο της Νέας Υόρκης] ανεζωογόνησαν το Τουίστ και παρουσίασαν μια παρωδία ενός πανομοιοτύπου κάποιας αρχαίας φυλετικής εφηβικής ιεροτελεστίας. Εκείνοι που χορεύουν σπανίως εγγίζουν ο ένας τον άλλον ή κινούν κάποιο από τα πόδια. Κάθε τι άλλο, όμως, κινείται. Το πάνω μέρος του σώματος ταλαντεύεται προς τα εμπρός και πίσω, οι δε οσφύες και οι ώμοι συστρέφονται ερωτικά, ενώ οι βραχίονες βαίνουν προς τα μέσα, έξω, πάνω και κάτω».³

Το νυκτερινό εκείνο κέντρον και το αναθεωρημένο του τουίστ, επεξήγησε περαιτέρω η ίδια αυτή ειδησεολογία, «θα μπορούσε κάλλιστα να παραμείνη απλώς μια άλλη ιαματική πηγή σαρκός για τα διεφθαρμένα πλήθη των κέντρων των πόλεων», αν δεν εξελαϊκεύετο με την κοσμική κοινωνία από έναν εκδότη κοινωνικής εφημερίδος.

Τι, λοιπόν, εμάθατε γι’ αυτόν τον χορό; Σ’ αυτό το παράδειγμα διεπιστώσαμε ότι η φρενίτις του χορού περιλαμβάνει κυρίως σωματικές περιστροφές και ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούνται για να τις περιγράψουν είναι «μανιώδης», «αισθησιακός» και «ερωτικός». Εμάθατε, επίσης, τι είδους άτομα ανέπτυξαν τον χορό και ότι βασικά ο χορός είναι μια μίμησις του χορού κάποιας ειδωλολατρικής φυλής, και ότι περιλαμβάνει χειρονομίες φύσεως που υπενθυμίζει σεξουαλισμό.

Τώρα, ποιες είναι οι Γραφικές αρχές και εντολές που θα ρίψουν φως στα πράγματα που εμάθατε; Αν δεν ξέρετε, ρωτήστε έναν ώριμο Χριστιανό. Η χρησιμοποιήστε το Ευρετήριον Εκδόσεων της Σκοπιάς (στην Αγγλική) να σας κατευθύνη σ’ αυτές τις αρχές. Θα βρήτε πολλές. Λόγου χάριν, ο χορός, για τον οποίον πρόκειται, συντείνει στην άγια διαγωγή; Ο λόγος του Θεού λέγει: «Γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή». Ο λόγος του Θεού εκφράζεται εναντίον των «ηδονών». Μας προειδοποιεί να φυλαγώμεθα από κάθε τι που είναι «αισχρότης» κι απ’ όσα δεν είναι «σεμνά». Απαιτείται σεμνότης για τις Χριστιανές γυναίκες. Στους Χριστιανούς λέγεται ότι πρέπει να εξετάζουν και να πράττουν όσα είναι «εύφημα».—1 Πέτρ. 1:15· Ιάκ. 4:1· Εφεσ. 5:4· Φιλιππησ. 4:8· 1 Τιμ. 2:9.

Τώρα διερωτηθήτε: Πώς ο χορός που έχετε υπ’ όψιν ανταποκρίνεται προς τις Γραφικές αυτές απαιτήσεις; Πρέπει να μπορήτε να κάμετε την ορθή απόφασι τώρα.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΦΑΣΙΣ;

Πολλοί χοροί δίνουν έμφασι στις κινήσεις των ποδών, συνοδευόμενες από χαριτωμένες κινήσεις του σώματος. Αλλά μερικοί χοροί λίγο μόνο σχετίζονται με σχηματισμούς των ποδών και κινήσεις· δίνουν έμφασι σε κινήσεις του σώματος, που μπορεί να είναι ή να μην είναι ερωτικές. Μερικοί χοροί αρχεγόνων φυλών και λαών είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να διεγείρουν σεξουαλικά αισθήματα. Οι Χαναναίοι είχαν χορούς γονιμότητος. Όμοιοι χοροί εγίνοντο στα αρχαία Διονύσια, που εχρησίμευαν ως δικαιολογία της ανηθικότητος. Ο Κουρτ Σαξ, στο βιβλίο του Παγκόσμια Ιστορία του Χορού, εκφράζει την πεποίθησι ότι οι «χοροί της μέσης και της κοιλίας» των τόπων, όπως οι Νότιες Θάλασσες, έχουν ως «μόνο σκοπό τη σεξουαλική διέγερσι. Αλλ’ ο αρχικός σκοπός ήταν μαγικός: σεξουαλικές κινήσεις, όπως και όλες οι άλλες σεξουαλικές παρορμήσεις, προάγουν τη ζωή και την αύξησι». Αν ένας σύγχρονος χορός αποτελή μίμησι των ερωτικών χειρονομιών κάποιου ειδωλολατρικού χορού, τότε οι Γραφικές αρχές θα τον απέκλειαν για τους Χριστιανούς. Η σθεναρή κίνησις αυτή καθ’ εαυτήν δεν είναι ο αποφασιστικός παράγων· η πόλκα είναι γρήγορη αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκην ερωτική. Ούτε αποτελεί τον μόνον αποφασιστικόν παράγοντα το αν εκείνοι που χορεύουν εγγίζουν ο ένας τον άλλον. Δεν χρειάζεται να γίνη φυσική επαφή των ατόμων για να διεγερθούν τα πάθη των. Η παρατήρησις των κινήσεων των χορευτών μπορεί να διεγείρη χαμερπείς σκέψεις ή αισθήματα πάθους.

Αν, λοιπόν, κάποιος σύγχρονος χορός δίνη έμφασι σε περιστροφές των ισχίων και κίνησι μαστών των θηλέων, καλό είναι να κατανοηθή ότι αυτό δεν είναι σεμνή διαγωγή, ότι το ίδιο αυτό πράγμα γίνεται από ιθαγενείς διαφόρων μερών του κόσμου στους ιδικούς των χορούς γονιμότητος. Ο Χριστιανός μπορεί να είναι βέβαιος ότι ο χορός αυτός έχει την ίδια επίδρασι στους ανθρώπους του τόπου του όπως και μεταξύ των αρχεγόνων λαών.

Οι Χριστιανοί μπορεί να βρίσκουν απόλαυσι στον χορό· αλλ’ όταν διαπιστώνουν ότι ο χορός, που συνηθίζεται τώρα στον παλαιό κόσμο, είναι σεξουαλικά υποβλητικός (με μεγάλη χρήσι ερωτικών κινήσεων των μαστών και των ισχίων), τότε τον αποφεύγουν, αντί να αισθάνωνται ότι πρέπει ν’ ακολουθήσουν το πλήθος. Μερικοί μπορεί να σας ειρωνευθούν που δεν συνακολουθείτε το πλήθος, αλλά το σπουδαίο είναι ότι έχετε καλή συνείδησι προς τον Θεό.—1 Πέτρ. 4:3, 4.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΗΜΗ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ;

Ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς να συλλογίζωνται «εάν τις έπαινος». (Φιλιππησ. 4:8) Προκειμένου, λοιπόν, να καθορίσετε αν ένας χορός είναι κατάλληλος ή ακατάλληλος για τους Χριστιανούς, αναζητήστε να μάθετε ποια είναι η φήμη του. Η κοσμική κοινωνία ή οι εκτροχιασμένοι μπορεί να επιδοκιμάζουν ένα χορό, αλλ’ εμείς δεν μπορούμε να καθοδηγούμεθα απ’ εκείνους, που αποχαλινώνονται και δίνουν την πρώτη θέσι στη λεγόμενη «σεξουαλική ελευθερία». Ποιο, λοιπόν, είναι το αίσθημα της κοινότητος; Ιδιαίτερα, ποιο είναι το αίσθημα της θρησκευτικής σας εκκλησίας; Πώς θα εθεωρείσθε σεις αν εχορεύατε; Αν ένας επιθυμούσε την φήμη του τουίστ, όπως εξελαϊκεύθη από ένα νυκτερινό κέντρον της Νέας Υόρκης, θα μπορούσε να διαβάση ένα άρθρο όμοιο με ένα άρθρο που εγράφη από τον Τζόφρεϋ Χόλντερ, ένα χορευτή ιθαγενή της Τρινιντάντ, ο οποίος είπε:

«Το Τουίστ; Δεν μετέχω σ’ αυτόν τον χορό. Είναι ανέντιμος. . . . Είναι σύνθεμα σεξουαλικό που έχει μεταστραφή σε νοσηρό θεαματικό άθλημα. . . . Η κοινωνική όρχησις ποτέ δεν απέβλεπε στο να προμηθεύση αντιπροσωπευτικά λακτίσματα για τους θεατάς. Όταν γίνεται αυτό, προσέξτε το! . . . Όταν ο Αντώνιος Τυδώρ ήθελε να καθορίση τον ήρωά του ως σκεύος ηδονής και φαλλικό σύμβολο στο έργο του ‘Στήλη Πυρός’ βγήκε κι εχόρεψε Τουίστ—για λίγα δευτερόλεπτα, για να δημιουργήση χαρακτήρα. . . . Από μιας αρχής, ο κλασικός τρόπος επιδείξεως αρσενικής δυναμικότητος, σεξουαλικού σθένους, έχει γίνει η ίδια κοιλιακή κίνησις. Στους Αφρικανικούς γονιμοποιητικούς χορούς, τον βρίσκετε πάντοτε γυμνόν. Έντιμον.»⁴

Αλλά δεν χρειάζονται ειδικά άρθρα για να σας δώσουν μια ιδέα της φήμης του χορού. Μερικά βραχύτατα ειδησεογραφικά άρθρα λέγουν πολλά. Παραδείγματος χάριν: «Η Πόλις της Τάμπας άρχισε από το 1962 ν’ απαγορεύη το Τουίστ, ένα νέο χορευτικό βήμα, στα κοινοτικά κέντρα της».⁵ «Οι ηθικολόγοι συνεζήτησαν την κοσμιότητα του χορού. Η Έλσα Μάξουελ, σε άρθρο της απεκάλυψε ότι η Πριγκήπισσα Όλγα της Γιουγκοσλαυίας συνεφώνησε μαζί της στον Πολωνικό Χορό ότι το τουίστ δεν πρέπει να χορεύεται σε δημοσίους τόπους.»⁴ «Ο Λευκός Οίκος επιμόνως ηρνήθη σήμερα ότι ο Πρόεδρος Κέννεντυ ή οποιοσδήποτε άλλος εχόρεψε ‘Τουίστ’ σε κάποια εσπερίδα εκεί».⁷ «Ο νέος χορός, το Τουίστ, απηγορεύθη στην Πόλι Ρόζλαντ Ντανς [Νέας Υόρκης]. ‘Δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, ένας χορός αιθούσης’, κατά τον Λου Μπρέκερ, ο οποίος ίδρυσε την αίθουσα χορού της θεατρικής περιφερείας το 1919. ‘Στερείται αληθινής χάριτος’.»⁸

Τα τοπικά σας ειδησεογραφικά μέσα είναι δυνατόν, επίσης, να περιέχουν επιστολές προς συντάκτας, που συχνά αποκαλύπτουν πολλά για το τι σκέπτεται ο λαός, όπως αυτό το παράδειγμα: «Ας ελπίσωμε ότι τα νεαρά (και όχι πολύ νεαρά) σώματα των Τουιστών μας ψεύδονται, ότι οι διάνοιές των δεν συμπεριφέρονται εσωτερικά με τον τρόπο που συμπεριφέρονται εξωτερικά οι κοιλιές και τα στήθη».⁹

Έτσι, αν ακόμη ένας Χριστιανός μπορή να μετάσχη σ’ ένα χορό με καλή συνείδησι ενώπιον του Θεού, επειδή δεν έχει κακό ελατήριο, αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να λάβη υπ’ όψιν την εντύπωσι που θα προκαλέση στον παρατηρητή. Ο παρατηρητής γνωρίζει τι συμβαίνει στην ίδια του διάνοια, όταν βλέπη έναν αισθησιακό χορό, και συμπεραίνει ότι τέτοιες σκέψεις περνούν κι από τη διάνοια του χορευτού. Το να πη κανείς: «Ο νους μου κι η συνείδησίς μου είναι καθαρά» δεν είναι αρκετό, διότι οι Γραφές τονίζουν με έμφασι το να ‘μη γινώμεθα πρόσκομμα’.—1 Κορ. 10:32.

ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΙΣ ΓΙΑ Ν’ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΠΡΟΣΚΟΜΜΑΤΟΣ

Κανένας Χριστιανός δεν θέλει ν’ απομακρύνη τους ανθρώπους από την αλήθεια του Θεού λόγω της διαγωγής του, ακόμη κι όταν η διαγωγή του μπορή να μην είναι κακή καθ’ εαυτήν. Αλλ’ οι συνθήκες είναι δυνατόν να κάμουν κακή αυτή τη διαγωγή. Εκείνο που μπορεί να είναι παραδεκτό σ’ έναν τόπο μπορεί να σας κάμη να υποβλέπεσθε σ’ έναν άλλο τόπο. Κι εκεί ακόμη όπου γίνεται δεκτός ένας χορός, αν οι άνθρωποι τον αναγνωρίζουν ως ένδειξιν χαλαράς ζωής, θεωρούν και όλους τους μετέχοντας ως τοιούτους. Κάθε Χριστιανός, λοιπόν, θα θελήση να προσέξη τη συμβουλή του Παύλου: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν.»—2 Κορ. 6:3.

Η Θεία συμβουλή λοιπόν είναι: «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» (1 Κορ. 10:24) Ποιο είναι αυτό το συμφέρον που πρέπει να ζητούν οι Χριστιανοί για τους άλλους; Είναι το πνευματικό τους συμφέρον. Το να είμεθα ενθαρρυντικοί και φιλόφρονες είναι κατάλληλο, βέβαια, αλλ’ αυτό μπορεί να μη μας στοιχίζη τίποτα· ο Παύλος, όμως, ομιλεί γι’ αυτό που στοιχίζει σ’ εμάς κάτι για να ωφεληθή ο άλλος. Είναι ζήτημα συνειδήσεως. Όλοι δεν βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Ο Χριστιανός με μια φωτισμένη συνείδησι ίσως να μπορή να ενεργή με αγαθή συνείδησι, η οποία, όμως, μπορεί να δίνη πρόσκομμα σε άλλους. Ο Χριστιανός πρέπει να λαμβάνη υπ’ όψιν τον ζωτικώτατο σκοπό: Τη σωτηρία των άλλων. Δεν θέλομε να γίνωμε πρόσκομμα στους άλλους λόγω της συνειδήσεώς των. Αυτό θέτει χαλινό στην ελευθερία μας κι απαιτεί αυτοσυγκράτησι, ακόμη και σε πράγματα που μπορεί να είναι κατάλληλα αυτά καθ’ εαυτά. Πρέπει να ενεργούμε με τέτοιον τρόπο, ώστε τίποτα από εκείνα που κάνομε να μην εμποδίζη τους άλλους από το να δεχθούν την αλήθεια του Θεού. Αυτό αποβλέπει όχι μόνο στο ν’ αποφεύγωμε ό,τι είναι Γραφικώς κακό, αλλά και ν’ αρνούμεθα στον εαυτό μας αυτό που δικαιούμεθα, για να μη δημιουργούμε προκατάληψι οποιουδήποτε εναντίον της αληθείας του Θεού.

Αν, λοιπόν, είμεθα πρόθυμοι ν’ αρνηθούμε στον εαυτό μας κάτι, που μπορεί αυτό καθ’ εαυτό να είναι κατάλληλο, για να μη δώσωμε πρόσκομμα στους άλλους, πόσο περισσότερο θ’ απείχαμε από ό,τι είναι Γραφικώς ακατάλληλο!

Για να καταδειχθή ότι το ζήτημα του να σκανδαλίσωμε άλλους δεν πρέπει να λαμβάνεται μ’ ελαφρότητα, παρατίθενται τα προειδοποιητικά λόγια του Ιησού: «Όστις όμως σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μύλου πέτρα επί τον τράχηλον αυτού, και να κατοποντισθή εις το πέλαγος της θαλάσσης.»—Ματθ. 18:6.

Δεν μπορούμε κατ’ ανάγκην να σκανδαλίσωμε άλλους απλώς μ’ ένα χορό, αλλά θα μπορούσαμε να τον σκανδαλίσωμε με τα περιστατικά γύρω από τον χορό. Λόγου χάριν, τι θα προκύψη αν ο τόπος όπου γίνεται ο χορός είναι κακόφημος; Ένας Χριστιανός δεν θα έπρεπε να συχνάζη σ’ ένα εστιατόριο που είχε κακή φήμη, έστω και αν το συμφέρον του εκεί ήταν απλώς η καλή τροφή. Θα ήταν δυνατόν να σκανδαλίση άλλους. Κι ο τόπος, λοιπόν, αποτελεί έναν αποφασιστικό παράγοντα. (1 Κορ. 8:9, 10) Η συναναστροφή, επίσης, είναι μια ζωτική άποψις, εφόσον «φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.» (1 Κορ. 15:33) Ένας χορός μπορεί ο ίδιος να είναι κατάλληλος, αλλά η όλη διασκέδασις να είναι ακατάλληλη αν γίνεται με κακή συναναστροφή. Η διασκέδασίς μας πρέπει να είναι σε συναναστροφή με εκείνους που αγαπούν τον Θεό και σέβονται τις εντολές του.

Καλό είναι να ενθυμούνται οι Χριστιανοί ότι κάθε χορός δεν μπορεί να χαρακτηρισθή ως κατάλληλος ή ακατάλληλος. Πολλοί χοροί μπορούν να γίνουν είτε κατάλληλα είτε ακατάλληλα, ανάλογα με τα άτομα που τους χορεύουν. Το ελατήριο ενός μπορεί να είναι κακό σ’ έναν κατάλληλο χορό, έτσι ώστε να μεταστραφή σε πάθος για αισθησιακή ηδονή. Ένας Χριστιανός, εξ άλλου, δεν χρειάζεται ειδική διάταξι για κάθε νέα χορευτική φαντασιοπληξία ή ρυθμό, διότι στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να μάθη τα πράγματα και να εφαρμόση τις Γραφικές αρχές. Αν ο Χριστιανός θέλη ν’ ακολουθήση άγαμον βίον, μπορεί να θεωρήση καλό γι’ αυτόν το να μη χορεύη με το αντίθετο φύλο που συνδέεται μαζί του.

Βρήτε, λοιπόν, τι είναι βασικά ένας χορός. Ποιες είναι οι κινήσεις του; Ποια είναι η προέλευσις κι η ανάπτυξίς του; Τι λέγουν οι άνθρωποι γι’ αυτόν; Τι γράφουν οι εφημερίδες γι’ αυτόν; Ποια είναι η φήμη του στην κοινότητα; Αν μετέχετε σε χορό, τι επίδρασι θα είχε αυτό στους παρατηρητάς; Πόσο ευτυχείς θα είμεθα αν, όταν υπάρχουν λόγοι αμφιβολίας για την καταλληλότητα της λήψεως μιας ωρισμένης πορείας, κάνωμε τα όσα εποικοδομουν τους αδελφούς μας και δεν σκανδαλίζουν τους νέους! «Η αγάπη οικοδομεί.»—1 Κορ. 8:1.

Μολονότι η εκλογή ενός μέσου διασκεδάσεως είναι ατομικό ζήτημα, ένας ώριμος Χριστιανός ποτέ δεν θα επιμείνη στα «δικαιώματά» του σχετικά μ’ αυτό, όταν διαταράσση τη συνείδησι ενός συγ-Χριστιανού του ή όταν αυτό μπορή ν’ αποτελέση αιτία σκανδαλισμού των νέων. «Ας μη κρίνωμεν πλέον αλλήλους· αλλά τούτο κρίνατε μάλλον, το να μη βάλλητε πρόσκομμα εις τον αδελφόν, ή σκάνδαλον.» Ο καθείς ας χρησιμοποιή το πνεύμα του υγιαίνοντος νοός. Ο καθείς ας εκζητή το πνευματικό συμφέρον των άλλων. Ο καθείς ας συμπεριφέρεται όπως θα συμπεριεφέρετο ενώπιον του Κυρίου Ιησού Χριστού και του αγίου Θεού, του Ιεχωβά. «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετε τι, πάντα, πράττετε εις δόξαν Θεού.»—Ρωμ. 14:13· 1 Κορ. 10:31.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Τάιμς Νέας Υόρκης, 19 Οκτωβρίου 1961.

 ² Λάιφ, 24 Νοεμβρίου 1961.

 ³ Τάιμ, 20 Οκτωβρίου 1961.

 ⁴ Τάιμς Μάγκαζιν, 3 Δεκεμβρίου 1961.

 ⁵ Τάιμς Νέας Υόρκης, 4 Ιανουαρίου 1962.

 ⁶ Νιούσγουηκ, 4 Δεκεμβρίου 1961.

 ⁷ Τάιμς Νέας Υόρκης, 15 Νοεμβρίου 1961.

 ⁸ Τάιμς Νέας Υόρκης, 21 Οκτωβρίου 1961.

 ⁹ Τάιμς Μάγκαζιν Νέας Υόρκης, 17 Δεκεμβρίου 1961.

Οι Λεγόμενοι Αναχρονισμοί της Βίβλου

ΕΝΑ επιχείρημα προσφιλές στους κριτικούς της Βίβλου είναι ότι αυτή δεν μπορεί να είναι ο εμπνευσμένος λόγος του Θεού διότι περιέχει αναχρονισμούς. Τι είναι αναχρονισμός; Είναι μια «κακή τοποθέτησις ή λάθος στη σειρά του χρόνου· ένα λάθος χρονολογίας, με το οποίον τα γεγονότα τοποθετούνται κακώς εν σχέσει προς άλληλα».—Ουέμπστερ.

Για να φέρωμε ένα παράδειγμα: Κανένα φιλολογικό δοκίμιο, γραμμένο πριν από το έτος 1939, δεν θα εχαρακτήριζε τον πόλεμο που άρχισε στο 1914 ως «Πρώτον Παγκόσμιο Πόλεμο», διότι έως τότε ένας μόνο παγκόσμιος πόλεμος είχε γίνει. Ο πόλεμος εκείνος ήταν γνωστός απλώς ως «ο Παγκόσμιος Πόλεμος». Επομένως, αν λεχθή ότι ένα βιβλίο εγράφη από έναν, ο οποίος πέθανε πριν από το έτος 1939 κι ωστόσο περιείχε τη φράσι «Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος», προφανώς ένας τέτοιος ισχυρισμός θα ετίθετο κάτω από αμφισβήτησι λόγω του αναχρονισμού.

Εν τούτοις, είναι δυνατόν ύστερ’ από πολλά χρόνια από τώρα ένα αντίτυπο του βιβλίου αυτού ν’ αναφέρεται στον «Πρώτον Παγκόσμιο Πόλεμο». Λόγου χάριν, αν αυτό αντεγράφη κι εξετυπώθη κατ’ επανάληψιν, η φράσις «ο Παγκόσμιος Πόλεμος» μπορεί ν’ άλλαξε και να έγινε «Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος», είτε ένεκα αβλεψίας, είτε εσκεμμένα προς αποφυγήν ασαφείας. Η παρουσία του αναχρονισμού αυτού σ’ ένα αντίτυπο μετά πολλά χρόνια από τότε δεν θ’ απεδείκνυε, λοιπόν, αυτή καθ’ εαυτήν ότι το αρχικό βιβλίο δεν εγράφη από έναν, ο οποίος πέθανε πριν από το έτος 1939.

Επειδή πολύ νωρίς ανεκαλύφθησαν χειρόγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, μπορούμε να πούμε ακριβώς τι λάθη αντιγραφής παρεισέφρυσαν δια μέσου των αιώνων και πότε. Ίσως κάποτε να συμβή το ίδιο περισσότερο για τις Εβραϊκές Γραφές παρά όσο συμβαίνει τώρα. Εν τούτοις, αν κρίνη κανείς από τον Κύλινδρο της Νεκράς Θαλάσσης του Ησαΐα, καταφαίνεται ότι το άγιον πνεύμα του Θεού εφρόντισε ώστε τα λάθη αυτά να είναι πραγματικώς λίγα και μάλιστα χωρίς συνέπειες. Αν θέλωμε να εξερευνήσωμε τις Γραφές και να κάμωμε σκέψεις πάνω σ’ αυτές, θα διαπιστώσωμε ότι κατ’ επανάληψιν αυτό που εφαίνετο ως αναχρονισμός μπορεί τελικά να μην ήταν τοιούτος.

Μεταξύ των πρώτων φαινομενικών αναχρονισμών που βρίσκονται στις Εβραϊκές Γραφές είναι η μνεία περί της πόλεως του Δαν στη Γένεσι 14:14, όπου μας λέγεται ότι ο Άβραμ κατεδίωξε ωρισμένους βασιλείς «έως Δαν». Αλλά στο βιβλίον των Κριτών 18:29 αναγινώσκομε ότι οι Δανίται, μετά την είσοδό τους στη γη Χαναάν, έδωσαν στην πόλι Λαϊσά το όνομα Δαν. Αφού ο Μωυσής πέθανε πριν αλλάξη τ’ όνομα, λέγεται ότι αυτός δεν μπορεί να είχε γράψει το βιβλίον της Γενέσεως.

Εν τούτοις, ωρισμένοι αρχαιολόγοι της Γραφής επιμένουν ότι υπήρχαν περισσότερες από μια πόλεις με τ’ όνομα Δαν. Αναφέρουν την πόλι Δαν, που μνημονεύεται στο Δευτερονόμιο 34:1 και στην πόλι Δαν-ιαάν που αναγράφεται στο βιβλίον 2 Σαμουήλ 24:6. Ούτε μπορεί να εξαλειφθή η πιθανότης ότι η μνεία περί της Δαν στη Γένεσι 14:14 οφείλεται σε λάθος του αντιγραφέως ή σε εσκεμμένη εκλογή προς αποφυγήν ασαφείας. Οτιδήποτε κι αν συνέβη στην περίπτωσι αυτή, ασφαλώς εδώ δεν έχομε καμμιά ένδειξι που ν’ αναιρή το ότι ο Μωυσής υπήρξε ο συγγραφεύς του βιβλίου της Γενέσεως.

Το θριαμβευτικό άσμα του Μωυσέως, που αναγράφεται στην Έξοδο, κεφάλαιο 15, και λέγει για τη νίκη εναντίον των δυνάμεων του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, διαμφισβητείται επίσης ως αναχρονισμός. Σύμφωνα με τη νεωτεριστική Βίβλον του Διερμηνέως, δεν θα ήταν δυνατόν να συντεθή από τον Μωυσή, διότι λέγει για το αποτέλεσμα που είχε η θαυματουργική απελευθέρωσις των Ισραηλιτών και ο θάνατος των δυνάμεων του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα, στους κατοίκους της Παλαιστίνης, στους ηγεμόνας του Εδώμ, στους άρχοντας του Μωάβ, και διότι κάνει μνείαν περί αγιαστηρίου του Ιεχωβά. Αυτά, όπως ισχυρίζεται, είναι αναχρονισμοί, κι αποδεικνύουν ότι η ωδή αυτή πρέπει να είχε συντεθή όχι μόνο μετά τη διάβασι της ερήμου από τον Ισραήλ και την έλευσί του προς τους λαούς αυτούς, αλλά και μετά το κτίσιμο του ναού του Σολομώντος με το αγιαστήριό του, από έναν που εφαντάσθη τον εαυτό του στη θέσι του Μωυσέως και απέδωσε αυτά τα λόγια σ’ αυτόν.

Αλλ’ όλα αυτά δεν επακολουθούν κατ’ ανάγκην. Ο Μωυσής, στη διάρκεια της τεσσαρακονταετούς παραμονής στη χώρα του Μαδιάμ, αναμφιβόλως έμαθε πολλά για τις γύρω χώρες και τους λαούς, αν δεν ήταν ήδη ενήμερος αυτών λόγω της μαθήσεώς του στην αυλή του Φαραώ. Εκτός απ’ αυτό, η ωδή θέτει τα πάντα σε μέλλοντα χρόνο, διότι πραγματικά είναι μια προφητεία. Οι ειδωλολάτραι εκείνοι πρέπει ν’ ακούσουν ή θα ακούσουν, φόβος πρέπει να τους καταλάβη ή θα τους καταλάβη, ο δε Ιεχωβά θα φέρη τον λαό του στο αγιαστήριό του. Όλοι όσοι παραδέχονται ότι ο Ιεχωβά Θεός στους περασμένους χρόνους εχρησιμοποίησε τους δούλους του για να εκφράσουν θεόπνευστες προφητείες δεν θα δυσκολευθούν να παραδεχθούν το γεγονός ότι πραγματικά ο Μωυσής έγραψε την ωδή αυτή.

Το εδάφιο της Γενέσεως 36:31 εχαρακτηρίσθη από τους κριτικούς της Βίβλου ως άλλη μια περίπτωσις καταφανούς αναχρονισμού. Γραμμένο πάνω από τετρακόσια χρόνια πριν υπάρξουν βασιλείς στον Ισραήλ, λέγει: «Και ούτοι είναι οι βασιλείς οίτινες εβασίλευσαν εν τη γη Εδώμ, πριν βασιλεύση βασιλεύς επί τους υιούς Ισραήλ.» Ολίγη σκέψις, όμως, θα καταδείξη ότι ο Μωυσής μπορούσε κάλλιστα να κάμη αυτή τη δήλωσι, έστω κι αν δεν υπήρχαν τότε βασιλείς στον Ισραήλ. Πώς αυτό; Διότι ο Μωυσής εγνώριζε την επαγγελία του Ιεχωβά στον Αβραάμ ότι «βασιλείς θέλουσιν εξέλθει εκ σου.» Επίσης, ο ίδιος ο Μωυσής προείπε ότι ο λαός του, μετά την είσοδό του στη γη Χαναάν, θα ζητούσε βασιλέα για να άρχη σ’ αυτόν. Έδωσε μάλιστα και οδηγίες περί του ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί να εκλεγή και τι πρέπει να κάνη ένας τέτοιος βασιλεύς. (Γέν. 17:6· Δευτ. 17:14-20) Κι εδώ πάλι οι κριτικοί αποστομώνονται, διότι αυτό θα μπορούσε ίσως να είναι και παρεμβολή, διότι μια σχεδόν ομοιότυπη δήλωσις γίνεται και στο βιβλίον 1 Χρονικών 1:43 που πραγματεύεται τα ίδια γενεαλογικά στοιχεία.

Ένας ακόμη λεγόμενος αναχρονισμός βρίσκεται στην Έξοδο 16:35. Εκεί λέγει: «Και έτρωγον οι υιοί Ισραήλ το μάννα τεσσαράκοντα έτη, εωσού ήλθον εις γην κατοικουμένην· έτρωγον το μάννα, εωσού ήλθον εις τα όρια της γης Χαναάν.» Αληθώς, δεν είναι πιθανό να έγραψε ο Μωυσής αυτά τα λόγια όταν αυτός συνέγραψε την πρωτότυπη ιστόρησι περί της λήψεως του μάννα από τους Ισραηλίτας, αλλά ποιος θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι δεν προσέθεσε αυτός ο ίδιος τα λόγια αυτά στο τέλος της τεσσαρακονταετούς πορείας στην έρημο, οπότε εστάθη στα όρια της γης Χαναάν, γνωρίζοντας ότι ο λαός του επομένως δεν θα έτρωγε πλέον μάννα; Είτε αυτός έγραψε τα λόγια αυτά είτε άλλος τα προσέθεσε, τα λόγια βέβαια αυτά μόνα τους δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχείρημα τού ότι ολόκληρο το βιβλίο της Εξόδου δεν εγράφη από τον Μωυσή.

Τα τελικά μέρη των βιβλίων Δευτερονομίου και Ιησού του Ναυή απεκλήθησαν αναχρονισμοί, διότι ομιλούν και περί θανάτου των οικείων συγγραφέων των. Αλλά μια πολύ πιο λογική θέσις που πρέπει να ληφθή είναι ότι τα υστερόγραφα αυτά προσετέθησαν κατά Θείαν πρόνοιαν για να συμπληρώσουν την ιστορία των συγγραφέων των και δεν αποδεικνύουν διόλου ότι τα ίδια τα βιβλία δεν εγράφησαν από τον Μωυσή και τον Ιησού του Ναυή. Τα ασθενή αυτά επιχειρήματα δείχνουν απλώς την έλλειψι αντικειμενικότητος των κριτικών της Βίβλου.

Αν διαβάζωμε την Αγία Γραφή με σκοπό να της εύρωμε λάθη, για να εύρωμε κάποια δικαιολογία να μην την παραδεχθούμε ως τον λόγον του Θεού και Οδηγό μας, προφανώς θα εύρωμε αυτό που αναζητούμε. Αλλ’ αν αναζητούμε την αλήθεια με απροκατάληπτη διάνοια, θα διαπιστώσωμε ότι δεν υπάρχουν αναχρονισμοί και ούτε θα προσκρούσωμε σε αναχρονισμούς. Ασφαλώς ο πλούτος των αποδείξεων που υποστηρίζουν την αυθεντικότητα της Βίβλου δεν μπορεί να παραμερισθή βάσει τόσο ασθενών επιχειρημάτων, όπως είναι οι λεγόμενοι αναχρονισμοί.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Διετυπώθη από μερικούς η γνώμη ότι η έλευσις του Αρμαγεδδώνος μπορεί να επισπευσθή, αν ο λαός του Ιεχωβά ασχοληθή με περισσότερο ζήλο στο έργον της μαρτυρίας, αφού όλα τα «άλλα πρόβατα» πρέπει να συναχθούν πριν αρχίση. Αυτή είναι η ορθή αντίληψις;—Γ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σχετικά με την έναρξι του Αρμαγεδδώνος ο Ιησούς είπε: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος. Και καθώς οι ημέραι του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» Απ’ αυτό μπορούμε να συμπεράνωμε ότι ο Ιεχωβά έθεσε έναν ωρισμένο καιρό για την έναρξι του Αρμαγεδδώνος και ότι δεν αναμένει καμμιά ανθρώπινη δράσι.—Ματθ. 24:36, 37.

Σήμερα ο λαός του Ιεχωβά είναι σε μια θέσι όμοια μ’ εκείνη που κατείχε ο Ιεζεκιήλ. Όπως ο Ιεχωβά προειδοποίησε τον Ιεζεκιήλ ότι θα ήταν υπεύθυνος για την καταστροφή των ανόμων, αν παρέλειπε να τους προειδοποιήση, έτσι και σήμερα ο λαός του Ιεχωβά δεν θ’ απαλλαγή από το αίμα όλων των ανθρώπων, αν παραμελήση να προειδοποιήση τους ασεβείς. Αλλ’ αν ο Αρμαγεδδών επρόκειτο να περιμένη ώσπου να προειδοποιηθούν όλοι, τότε η παράλειψις αναλήψεως ευθύνης από τον λαό του Ιεχωβά απλώς θα καθιστούσε αναγκαία την αναβολή του Αρμαγεδδώνος.—Ιεζ. 3:16-21.

Σε περασμένους καιρούς μερικοί απέδωσαν στο εδάφιο 2 Πέτρ. 3:12, «Προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού», τη σημασία ότι η ημέρα του Θεού, που εδώ αναφέρεται στον Αρμαγεδδώνα, θα μπορούσε να επισπευσθή. Αλλ’ όχι. Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει την ορθή σκέψι: «Προσμένοντες και έχοντες προσκεκολλημένην στενώς την διάνοιαν εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θελουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή!» Υπάρχει, όμως, και μια έννοια, με την οποία μπορεί να λεχθή ότι ο λαός του Θεού επισπεύδει την ημέρα του Θεού κι αυτό γίνεται με την κήρυξι ότι αυτή είναι επείγουσα, κάνοντας τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι είναι πλησιέστερα απ’ ό,τι νομίζουν!

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Νοέμβριο

1 Είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.—Αποκάλ. 21:5. Σ 15/4/61 24α

2 Υποστήριζέ με κατά τον λόγον σου, και θέλω ζη· και μη με καταισχύνης εις την ελπίδα μου. Υποστήριζέ με και θέλω σωθή.—Ψαλμ. 119:116, 117. Σ 15/3/62 22, 23

3 Δεν σας παρηγγείλαμεν ρητώς να μη διδάσκητε εν τω ονόματι τούτω; και ιδού, εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας.—Πράξ. 5:28. Σ 1/4/62 13, 14

4 Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός.—Εβρ. 4:12. Σ 1/6/61 6, 7α

5 Όταν λοιπόν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως, το λαληθέν δια του προφήτου Δανιήλ, ιστάμενον εν τόπω αγίω, . . . τότε οι εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν επί τα όρη.—Ματθ. 24:15, 16. Σ 15/5/61 8α

6 Συ είσαι Θεός μόνος. Δίδαξόν με, ω Ιεχωβά, την οδόν σου. Θέλω περιπατεί εν τη αληθεία σου. Ενοποίησον την καρδίαν μου εις τον φόβον του ονόματός σου.—Ψαλμ. 86:10, 11, ΜΝΚ. Σ 1/1/62 14, 15

7 Είχον εφ’ εαυτών βασιλέα τον άγγελον της Αβύσσου· όστις Εβραϊστί ονομάζεται Αβαδδών, και εις την Ελληνικήν έχει όνομα Απολλύων.—Αποκάλ. 9:11. Σ 1/4/62 30

8 Σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός.—Ησ. 43:12, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 23

9 Κρατούντες τον λόγον της ζωής, δια καύχημά μου εν τη ημέρα του Χριστού.—Φιλιππησ. 2:16. Σ 15/3/62 1, 2

10 Ο Ιεχωβά είναι φως μου και σωτηρία μου· τίνα θέλω φοβηθή;—Ψαλμ. 27:1, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 11

11 Δεν υπέκρυψα ουδέν των συμφερόντων, ώστε να μη αναγγείλω αυτό προς εσάς, και να σας διδάξω δημοσία και κατ’ οίκους.—Πράξ. 20:20. Σ 1/3/62 22α

12 Σεις είσθε η επιστολή ημών, εγγεγραμμένη εν ταις καρδίαις ημών, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων.—2 Κορ. 3:2. Σ 1/5/61 17α

13 Επατάχθη ο Εφραΐμ· η ρίζα αυτών εξηράνθη· καρπόν δεν θέλουσι κάμει.—Ωσηέ 9:16. Σ 1/4/62 6

14 Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.—Ψαλμ. 119:105. Σ 15/2/62 44, 45

15 Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.—Ρωμ. 15:4. Σ 15/3/62 21

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Σαν την αναψυκτική δρόσο και την άφθονη βροχή, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά φέρνουν αναψυχή στους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεόν. Το πράττουν αυτό με το να γνωστοποιούν τις αλήθειες του λόγου του Θεού. Ως μέρος του έργου των αυτού τον Οκτώβριο, θα παρουσιάζουν το περιοδικό Ξύπνα! Μια ετησία συνδρομή στο Ξύπνα! μαζί με τρία βιβλιάρια στοιχίζει μόνο δρχ. 30.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΜΕΝΟΙ

Ποτέ στο παρελθόν το ανθρώπινο γένος γενικά δεν ήταν καλύτερα πληροφορημένο. Με ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεόρασι, βιβλία και με ειδικευμένες σχολές και προγράμματα εκπαιδεύσεως στελεχών, οι άνθρωποι, όχι μόνον εξαρτίζονται καλύτερα για τον ρόλο τους στη ζωή, άλλα ενημερώνονται καλύτερα όσον αφορά τα γοργά εκτυλισσόμενα γεγονότα. Εν τούτοις, πόσο μέρος από τον ευρύτατο αυτόν τομέα της εκπαιδεύσεως, σχεδιάζεται για να μας πληροφορήση για την έκβασι στις υποθέσεις του κόσμου; Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να προείπη το μέλλον, η Γραφή όμως κρατεί το κλειδί και οι συμβουλές της διαβιβάζονται τακτικά σε ερωτώντας ανθρώπους μέσω των σελίδων του περιοδικού Ξύπνα! Στο περιοδικό αυτό, καθώς και σε άλλες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά, ευρίσκεται εκπαίδευσις που θα σας εξαρτίση για ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Φροντίζετε να είσθε πληροφορημένοι με τις πληροφορίες που αξίζουν για ζωή. Διαβάζετε κάθε τεύχος του Ξύπνα! Αποστείλατε δρχ. 30 για μια ετησία συνδρομή. Θα λάβετε και τρία βιβλιάρια με επίκαιρα Γραφικά θέματα.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

11 Νοεμβρίου: Συνάρχοντες με τον ‘Λέοντα εκ της Φυλής Ιούδα’, §1-24. Σελ. 584.

18 Νοεμβρίου: Συνάρχοντες με τον ‘Λέοντα εκ της Φυλής Ιούδα’, §25-47. Σελ. 589.

25 Νοεμβρίου: Συνάρχοντες με τον ‘Λέοντα εκ της Φυλής Ιούδα’, §48-70. Σελ. 595.

Έχετε την Υπομονή του Ιώβ Σήμερα

Η ΥΠΟΜΟΝΗ του Ιώβ επί μακρόν καιρό υπήρξε παροιμιώδης. Έχετε σεις αυτό το είδος υπομονής; Σ’ αυτόν τον πονηρό παλαιό κόσμο, αν δεν θέλετε να γίνετε ένας λιποτάκτης, θα έχετε ασφαλώς ανάγκη απ’ αυτό. Πώς μπορείτε να το αποκτήσετε;

Μια μεγάλη βοήθεια είναι να προσέχωμε τη συμβουλή του μαθητού Ιακώβου: «Λάβετε αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.»—Ιάκ. 5:10, 11, ΜΝΚ.

Ίσως να σκεφθήτε, ‘Ναι, αλλ’ ο Ιώβ ποτέ δεν έζησε πραγματικά. Κάθε αλληγορικός ή μυθικός χαρακτήρ μπορεί να υπομείνη.’ Αλλά δεν είν’ έτσι. Ασφαλώς ο Ιάκωβος δεν θα προσέβαλλε τη νοημοσύνη μας, λέγοντάς μας να μιμηθούμε ένα χαρακτήρα που ποτέ δεν έζησε, έτσι δεν είναι; Το γεγονός ότι η Γραφή τονίζει τη δικαιοσύνη του Ιώβ και τη συνδέει με τη δικαιοσύνη του Νώε και του Δανιήλ, δεν αφήνει αμφιβολία ότι ο Ιώβ έζησε πραγματικά: «Εάν οι τρεις ούτοι άνδρες, Νώε, Δανιήλ, και Ιώβ, ήσαν εν μέσω αυτής, μόνοι ούτοι ήθελον σώσει τας ψυχάς αυτών δια την δικαιοσύνην αυτών».—Ιεζ. 14:14.

Η «υπομονή» ωρίσθη ως η «ικανότης αντοχής σε κακοπάθεια», «η ικανότης παραμονής κάτω από πίεσι ή θλίψι.» Ασφαλώς ο Ιώβ εξεδήλωσε εγκαρτέρησι, και γι’ αυτό ο Ιάκωβος πολύ κατάλληλα τον παραθέτει ως ένα παράδειγμα για μας. Στην εποχή του ο Ιώβ ήταν «ο μεγαλήτερος πάντων των κατοίκων της Ανατολής.» Απελάμβανε υγεία, είχε μια μεγάλη κι ευτυχή οικογένεια, είχε μεγάλα υλικά αποκτήματα, εξετιμάτο πολύ, και, προ πάντων, ως άνθρωπος ακεραιότητος, είχε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, διότι δεν υπήρχε πραγματικά κανείς άλλος που να παραβληθή με αυτόν απ’ αυτή την άποψι.—Ιώβ 1:1-8· 29:1-25.

Κατόπιν σε μια νύχτα, να το πούμε έτσι, ο Ιώβ υπέστη μια σειρά καταστροφών, που τον απεγύμνωσαν, ή εφάνη ότι τον απεγύμνωσαν, από όλες αυτές τις ευλογίες. Αλλεπάλληλα πλήγματα κατεφέρθησαν στο απροστάτευτο κεφάλι του, αλλεπάλληλα ατυχήματα, που δεν είχε λόγο ν’ αναμένη.

Αλλά μήπως ο Ιώβ απεθαρρύνθη και άφησε τα πράγματα; Μήπως ακολούθησε τη συμβουλή της συζύγου του, «Βλασφήμησον τον Θεόν, και απόθανε»; Όχι, δεν το έκαμε αυτό. Υπέμεινε. Και όχι μόνο υπέμεινε αυτά τα πράγματα, αλλά και διεκράτησε την ακεραιότητά του παρά τις οκτώ ομιλίες που του έγιναν από εκείνους τους δήθεν φίλους του, που απεδείχθησαν εχθροί του, υποκριταί στην πραγματικότητα. «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και ο αδελφός γεννάται δια καιρόν ανάγκης.» Αλλ’ αυτοί οι τρεις εστράφησαν προς τον Ιώβ μ’ ερωτήσεις όπως αυτή: «Η κακία σου δεν είναι μεγάλη; και αι ανομίαι σου άπειροι;»—Ιώβ 2:9· Παροιμ. 17:17· Ιώβ 22:5.

Η αφήγησις προχωρεί για να τονίση ότι ο Ιεχωβά Θεός αντήμειψε τον Ιώβ για την υπομονή του, όπως σημειώνει ο Ιάκωβος, και μολονότι ο Ιώβ έζησε πριν από τριάντα πέντε αιώνες περίπου, στέκει σαν ένα καλό παράδειγμα για όλους εκείνους, που αγαπούν δικαιοσύνη σήμερα· ειδικά όταν αυτοί διαπιστώνουν ότι βρίσκονται κάτω από παρόμοια δεινοπαθήματα. Η απώλεια υλικών αποκτημάτων, προσφιλών προσώπων, υγείας και φίλων, είναι ακόμη η κοινή μοίρα των ανθρώπων.—Ιώβ 42:10-17.

Τι θα σας καταστήση ικανούς να υπομείνετε αυτά τα δεινά χωρίς να καταστήτε μνησίκακοι, γεμάτοι πικρία ή απογοητευμένοι; Η πίστις στον Θεό και στις επαγγελίες του. Ο Ιώβ είχε αυτή την πίστι. Παρ’ όλα τα παθήματά του «δεν ημάρτησεν ο Ιώβ, και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν.» Εξακολούθησε να εμπιστεύεται στον Θεό ‘έστω κι αν τον εθανάτωνε ο Θεός’. Η πίστις θα σας κάμη να μπορήτε να υπομένετε, να εξακολουθήσετε να εγκαρτερήτε ‘ως βλέποντες τον αόρατον’. Εκτός απ’ αυτό, μήπως δεν υπεσχέθη ο Θεός ότι στον ωρισμένο του καιρό, που είναι τώρα πολύ κοντά, όλα τα παθήματα, όλες οι θλίψεις, οι πόνοι κι ο θάνατος θα εκλείψουν; Το να έχετε πίστι σ’ αυτές τις υποσχέσεις του Θεού θα σας δώση ελπίδα, η δε ελπίς θα σας βοηθήση να υπομείνετε.—Ιώβ 1:22· 13:15· Εβρ. 11:27· Αποκάλ. 21:4.

Η προσευχή είναι μια άλλη μεγάλη βοήθεια για υπομονή. Τα λόγια του Ιώβ δείχνουν ότι η στάσις του ήταν στάσις προσευχής· απελογείτο στον Θεό, παρουσιάζοντας την υπόθεσί του σ’ αυτόν. Ώστε, αν σας συμβούν αντιξοότητες, μπορείτε να προσεύχεσθε για να έχετε ό,τι σας είναι αναγκαίον. Ασθένειαν υπομένετε; Μπορείτε να προσευχηθήτε ζητώντας σοφία για ν’ αντιμετωπίσετε τη θλίψι σας και δύναμι για να εγκαρτερήσετε. Διωγμός είναι το πάθημά σας; Και τότε, επίσης, μπορείτε να προσεύχεσθε, όχι μόνο για δύναμι να υπομείνετε, αλλά και για τους διώκτας σας, όπως παρήγγειλε ο Ιησούς: «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι.»—Ματθ. 5:44· Λουκ. 23:34.

Μια άλλη βοήθεια για να υπομένετε είναι η γνώσις και κατανόησις των σκοπών του Θεού. Ο Ιώβ δεν εγνώριζε γιατί ο Θεός επέτρεψε να υποφέρη, αλλ’ εμείς σήμερα, επειδή έχομε την αφήγησι του Ιώβ και το Θείον φως επάνω σ’ αυτή, γνωρίζομε γιατί ο Θεός επιτρέπει να υποφέρουν οι δίκαιοι, δηλαδή, για ν’ αποδείξη στον Διάβολο, καθώς και σε όλη την κτίσι , ότι μπορεί να έχη πλάσματα που θα παραμείνουν πιστά σ’ αυτόν, οτιδήποτε κι αν τους συμβή. Ο Ιώβ διεκράτησε ακεραιότητα χωρίς να το γνωρίζη αυτό. Βέβαια η γνώσις τούτου πρέπει να βοηθήση όλους όσοι αγαπούν δικαιοσύνη να υπομείνουν.—Ιώβ 1:7-12· 2:2-8.

Προ παντός, η αγάπη θα σας βοηθήση να υπομείνετε. Η αγάπη για τον Θεό θα σας βοηθήση ν’ ανεχθήτε οτιδήποτε αυτός επιτρέψη, χωρίς να στασιάζετε ή και να παραπονήσθε γι’ αυτό. Η αγάπη θα σας κάμη να εμπιστεύεσθε στον Θεό όπως ενεπιστεύετο κι ο Ιώβ, υπακούοντας πάντοτε σ’ αυτόν, διότι «αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού.» Και η προς τον πλησίον σας αγάπη, επίσης, θα σας βοηθήση να υπομείνετε, είτε ο πλησίον αυτός είναι μέλος της οικογενείας σας, είτε ένα μέλος της εκκλησίας σας, είτε ένας συνάδελφος στον τόπο της εργασίας σας. Αν αγαπάτε αληθινά τον πλησίον σας, θα θελήσετε, επίσης, να του δώσετε ένα καλό παράδειγμα με το να υπομείνετε σεις και με το να τον βοηθήσετε να υπομένη. «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· . . . Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.»—1 Ιωάν. 5:3· 1 Κορ. 13:4, 7.

Ναι, μεταξύ των πολλών πραγμάτων, που θα σας βοηθήσουν να υπομείνετε, είναι η πίστις, η προσευχή, η γνώσις και η κατανόησις, και η αγάπη. Υπομονή είναι η πορεία της σοφίας. Υπάρχει ειρήνη, παρηγορία και μια εσωτερική χαρά από τη γνώσι ότι υπομένετε, ότι υποφέρετε κάτω από αντιξοότητες, διότι αυτό είναι το ορθόν που πρέπει να πράξετε. Η υπομονή αυτή σας εξασφαλίζει μια μελλοντική αμοιβή: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»—Ματθ. 24:13· Ρωμ. 5:3, 4.

Το Κυρίαρχον Θέλημα του Θεού

Οι διαθέσεις και οι συνήθειες των ζώων διαφέρουν. Αλλά τι μπορεί ο άνθρωπος να κάμη σ’ αυτό; Μπορεί να μάθη ένα μάθημα από τον Θεό.

ΟΤΑΝ ο Παντοδύναμος μίλησε στον Ιώβ με μια σειρά ερωτήσεων, αντιπαρέβαλε τη μικρότητα του ανθρώπου με τη δική του μεγαλωσύνη. Ο Ιεχωβά ετόνισε την άψυχη κτίσι του, τη γη, τη θάλασσα, τα κύματά της, το χιόνι και το χαλάζι, τη βροχή, τη δρόσο, τον παγετό και τον πάγο, τους αστερισμούς, τα νέφη, τις αστραπές· ερώτησε τον Ιώβ αν μπορούσε να τα διακυβερνήση και να καταλάβη πλήρως τους ουρανίους νόμους που τα διέπουν. Κατόπιν ο Παντοδύναμος κατέδειξε την ανωτερότητα της δυνάμεως και του θελήματός του στρέφοντας την προσοχή στη ζωική κτίσι. Τα λιοντάρια, τ’ αγριοκάτσικα, τα ελάφια και τα ταπεινά κοράκια ακόμη, όλα διάγουν χωρίς τη βοήθεια του ανθρώπου. Κατόπιν, ο Θεός έθεσε υπ’ όψιν του Ιώβ άλλα άγρια πλάσματα:

«Τις εξαπέστειλεν ελεύθερον τον άγριον όνον; ή τις έλυσε τους δεσμούς αυτού; του οποίου οικίαν έκαμον την έρημον, και την αλμυρίδα κατοικίαν αυτού. Καταγελά του θορύβου της πόλεως· δεν ακούει την κραυγήν του εργοδιώκτου· κατασκοπεύει το όρη δια βοσκήν αυτού, και υπάγει ζητών κατόπιν παντός είδους χλόης.»—Ιώβ 39:5-8.

Τι διαφορά μεταξύ ημέρων ζώων και αγρίων, ακόμη κι όταν μοιάζουν πολύ σε εμφάνισι! Από πού προέρχεται η μυστηριώδης αυτή διαφορά της εσωτερικής διαθέσεως; Ο Θεός λέγει ότι θέλημά του ήταν ‘να εξαποστείλη ελεύθερο τον όναγρο’ και να λύση τους ‘δεσμούς του’. Πριν από την επιδρομή των Σαβαίων, ο Ιώβ είχε πεντακοσίας όνους, τις οποίες μπορούσε να χρησιμοποιή για μεταφορές φορτίων και για να οργώνη. Οι κατοικίδιες αυτές όνοι ήσαν αξιοσημείωτες για την υποτακτικότητά των. (Ιώβ 1:3) Αλλά μπορούσε ο Ιώβ να χρησιμοποιήση τον όναγρο με τον ίδιο τρόπο; Όχι, διότι ο Θεός είχε δώσει στον όναγρο την ελευθερία του και είχε καθορίσει την έρημη πεδιάδα ως κατοικία του. Δεν οφείλεται σε θέλησι του ανθρώπου το ότι ο όναγρος είναι τόσο ευκίνητος και δύσκολος στο να τον μεταχειρισθούμε και ότι ακόμη η αλμυρή χώρα είναι τόπος της κατοικίας του, διότι το αλάτι είναι ένα ευπρόσδεκτο συστατικό στη δίαιτά του. Ο όναγρος κατορθώνει να διάγη χωρίς τη βοήθεια του ανθρώπου. «Υπάγει ζητών κατόπιν παντός είδους χλόης», κατατρώγοντας και τις ρίζες των φυτών ακόμη. Ο όναγρος μεταναστεύει ακατάπαυστα σε αναζήτησι πρασινάδας, εξερευνώντας ακόμη και ορεινές περιοχές για βοσκή.

Αλλά θα ήθελε ο άγριος όνος ν’ ανταλλάξη την ελευθερία του με τις ευκολώτερα βρισκόμενες τροφές του κατοικιδίου όνου; Όχι, και θα ήταν μάταιο να δελεασθή ο άγριος όνος για να κατοικήση σε πολυάσχολες πόλεις χάριν αφθονωτέρας τροφής. «Καταγελά του θορύβου της πόλεως». Ενστικτωδώς αποφεύγει κατοικουμένους από ανθρώπους τόπους, και γι’ αυτό «δεν ακούει την κραυγήν του εργοδιώκτου». Όχι ότι ο άγριος όνος δεν ακούει καλά· είναι υπερβολικά προφυλακτικός λόγω της οξύτητος των αισθήσεών του ακοής, οράσεως και οσφρήσεως. Αν ένας άνθρωπος επιδράμη στην ερημική σπηλιά του και προσπαθήση να συλλάβη αυτό το ζώο, αυτό εκτινάσσεται με μεγίστη ταχύτητα. Ο Ξενοφών, ο Έλλην ιστορικός του τετάρτου και πέμπτου αιώνος π.Χ., έγραψε στην Ανάβασί του:

«Οι όνοι, όταν κατεδιώκοντο, έχοντας κατακτήσει το έδαφος των ίππων, έστεκαν ακίνητοι, (διότι υπερείχον πολύ απ’ αυτούς σε ταχύτητα)· κι όταν τους πρόφθαναν, επανελάμβαναν το ίδιο· και γι’ αυτό οι ιππείς μας δεν μπορούσαν να τους συλλάβουν με κανένα άλλο μέσον παρά με το να διαιρούνται σε εφεδρικές ομάδες, που διεδέχοντο η μια την άλλη στην καταδίωξι».

Τι παράξενη αντίθεσις μεταξύ των ημέρων και των αγρίων όνων, που τόσο μοιάζουν στην εμφάνισι! Μπορεί άνθρωπος να αιτιολογήση αυτή τη διαφορά ή ν’ ασχοληθή πολύ μ’ αυτή;

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΑΓΡΙΟΥ ΤΑΥΡΟΥ ΑΔΑΜΑΣΤΗ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Κατόπιν ο Ιεχωβά Θεός αναφέρει ένα άλλο άγριο ζώο, του οποίου τη δύναμι ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να δαμάση, τον άγριο ταύρο: «Θέλει ευχαριστηθή ο μονόκερως να σε δουλεύη, ή θέλει διανυκτερεύσει εν τη φάτνη σου; δύνασαι να δέσης τον μονόκερων με τον δεσμόν αυτού προς αροτρίασιν; ή θέλει ομαλίζει τας πεδιάδας οπίσω σου; θέλεις βάλει το θάρρος σου εις αυτόν, διότι η δύναμις αυτού είναι μεγάλη; ή θέλεις αφήσει την εργασίαν σου επ’ αυτόν; θέλεις εμπιστευθή εις αυτόν να σοι φέρη τον σπόρον σου, και να συνάξη αυτόν εν τω αλωνίω σου;»—Ιώβ 39:9-12.

Η απάντησις σ’ αυτά τα ερωτήματα, καθώς και στα προηγούμενα που ετέθησαν από τον Θεό, είναι Όχι. Τι θα τολμούσε να κάμη ο γεωργός; Ο άγριος ταύρος δεν ήταν σαν τα βόδια που χρησιμοποιούνται για γεωργικούς σκοπούς, μολονότι, είναι όμοιος σε εμφάνισι. Ο Ιώβ είχε άλλοτε πεντακόσια ζεύγη βοδιών, που τα χρησιμοποιούσε για οργώματα. (Ιώβ 1:3, 14) Αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήση τη μεγαλύτερη δύναμι του αγρίου ταύρου για τον ίδιο σκοπό. Οι εικονικές παραστάσεις σε μνημεία δείχνουν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έδεναν τα βόδια των στο άροτρον μ’ ένα σχοινί στερεά τυλιγμένο γύρω στα κέρατα και δεμένο στον ζυγό και στη λαβή. Θα μπορούσε όμως κανένας άνθρωπος να δέση έναν άγριο ταύρο με τα σχοινιά του στο αυλάκι; Όχι.

Κατόπιν η ερώτησις: «Θέλεις βάλει το θάρρος σου εις αυτόν, διότι η δύναμις αυτού είναι μεγάλη;» Όχι, βέβαια. Η μεγαλύτερη απορία, λοιπόν, ήταν για το ότι ο άνθρωπος δεν μπορούσε να επωφεληθή απ’ αυτή τη δύναμι για να κάνη την εργασία του. Ο άγριος ταύρος ήταν ένα από τα πιο ισχυρά ζώα που ήσαν γνωστά στους Ισραηλίτας. Η Εβραϊκή λέξις που χρησιμοποιείται γι’ αυτό το ζώο, ρημ, δεν αποδίδεται ορθά στη Νεοελληνική Βιβλική Μετάφρασι ως «μονόκερως», διότι ο ρημ δεν ήταν μονοκέρατο μυθολογικό ζώο. Είχε δύο κέρατα, «τα κέρατα του μονοκέρωτος.» (Δευτ. 33:17) Προφανώς εν σχέσει με τα κατοικίδια βόδια, ο ρημ δεν υπηρετούσε τον άνθρωπο, αροτριώντας τα χωράφια του ή μεταφέροντας το σιτάρι στην κατοικία του.

Οι αρχαίοι θεωρούσαν τον άγριο ταύρο σαν ένα πολύ φοβερό ζώο, ένας δε Ασσύριος βασιλεύς το αποκαλούσε «ισχυρό κι άγριο». Ο Άγγλος Ανατολιστής Χ. Κ. Ρώλινσον μετέφρασε αυτή την επιγραφή ενός Ασσυρίου βασιλέως, που έλεγε: «Τέσσεροι άγριοι ταύροι, δυνατοί και μανιώδεις, στην έρημο . . . με τα μακρά βέλη μου, που είχαν στο άκρον σίδερο, και με βαριά πλήγματα, αφήρεσα τη ζωή τους. Το δέρμα τους και τα κέρατά τους τα έφερα στην πόλι μου Ασούρ». Κι ο Άγγλος αρχαιολόγος Σερ Ώστεν Λέιαρντ έγραψε στο βιβλίο Η Νινευή και τα Λείψανά Της: «Ο άγριος ταύρος, από τη συχνή του αναπαράσταση στα ανάγλυφα, φαίνεται να εθεωρείτο ελάχιστα λιγώτερο φοβερό κι αξιόλογο κυνήγι από το λιοντάρι. Ο βασιλεύς συχνά παρατηρείται αγωνιζόμενος εναντίον του, οι δε πολεμισταί το καταδιώκουν κι επάνω σε άλογα και πεζή».

Τι είδους ζώο ήταν αυτός ο άγριος ταύρος; Πολλοί σημερινοί φυσιοδίφαι πιστεύουν ότι ο Εβραϊκός ρημ πρέπει να ήταν ο βίσων (ή βόνασος), που τώρα έχει σχεδόν εξαλειφθή, ένα βοοειδές ζώο με ύψος δύο μέτρα περίπου ως τον ώμο. Ο Δρ Τζωρτζ Κ. Γκούντγουιν, ομότιμος έφορος του Τμήματος Μαστοφόρων του Αμερικανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, λέγει στο βιβλίο του Ζωικό Βασίλειο: «Ο Βίσων αφθονούσε άλλοτε στην Παλαιστίνη· φαίνεται να μνημονεύεται στην Αγία Γραφή ως ο ‘μονόκερως’.» Αν πρόκειται για τον άγριο ταύρο, για τον οποίον ωμίλησε ο Θεός, ήταν πράγματι ένα πάρα πολύ δυνατό ζώο. Οι βίσωνες υπήρχαν στη Γαλατία (Γαλλία) ως τον καιρό του Ιουλίου Καίσαρος, ο οποίος έγραψε στα Σχόλιά του (Ντε Μπέλλο Γκάλλικο):

«Είναι λίγο κατώτεροι σε μέγεθος από τους ελέφαντας· είναι ταύροι κατά την φύσι των, το χρώμα και την όψι. Μεγάλοι στη δύναμί τους και μεγάλη είναι η ταχύτης των, δεν φείδονται δε ούτε ανθρώπου ούτε ζώου, που αντελήφθησαν. . . . Δεν μπορούν να συνηθίσουν με τον άνθρωπο και να καθυποταχθούν, ούτε ακόμη κι όταν συλληφθούν πολύ μικροί. Η μεγάλη έκτασις των κεράτων των καθώς και το σχήμα και η ποιότης των πολύ διαφέρουν από τα κέρατα των βοδιών μας».

Ας μη φαίνεται παράδοξο που ο ψαλμωδός Δαβίδ συνέδεσε το λιοντάρι με τον άγριο ταύρο: «Σώσον με εκ στόματος λέοντος, και εισάκουσόν μου, ελευθερόνων με από κεράτων μονοκερώτων [αγρίων ταύρων, ΜΝΚ].» (Ψαλμ. 22:21) Τι θα εμπιστευόταν ο γεωργός σ’ αυτόν τον άγριο ταύρο;

ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΟΛΗ ΠΕΛΑΡΓΟΥ ΚΑΙ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΥ

Ο Θεός κατόπιν ερώτησε τον Ιώβ αν θα μπορούσε να αιτιολογήση τη διαφορά μεταξύ του πελαργού και της στρουθοκαμήλου, που είναι πτηνά και τα δυο, κι εν τούτοις είναι τόσο ανόμοια στις συνήθειές των:

«Έδωκας συ τας ωραίας πτέρυγας εις τους ταώνας [την στρουθοκάμηλον, ΜΝΚ]; ή πτέρυγας και πτερά εις την στρουθοκάμηλον [τον πελαργόν, ΜΝΚ]; ήτις αφίνει τα ωά αυτής εις την γην, και θάλπει αυτά επί του χώματος, και λησμονεί ότι ο πους ενδέχεται να συντρίψη αυτά, ή το θηρίον του αγρού να καταπατήση αυτά· σκληρύνεται κατά των τέκνων αυτής, ως να μη ήσαν αυτής· ματαίως εκοπίασε, μη φοβουμένη· διότι ο Θεός εστέρησεν αυτήν από σοφίας, και δεν εμοίρασεν εις αυτήν σύνεσιν· οσάκις σηκόνεται όρθιος, καταγελά του ίππου και του αναβάτου αυτού.»—Ιώβ 39:13-18.

Η πτέρυξ της στρουθοκαμήλου χτυπά χαρωπά όπως εκείνη του πελαργού; Όχι. Ο πελαργός έχει δυνατές πτέρυγες και πετά πολύ ψηλά στον αέρα. Η Γραφή ομιλεί για τον ‘πελαργόν εν τω ουρανώ’· (Ιερεμ. 8:7) Αλλ’ η στρουθοκάμηλος, μολονότι χτυπά τα φτερά της, δεν μπορεί να κάμη το ίδιο. Τα πτερύγια του πελαργού είναι πολύ φαρδιά και δυνατά, τα δεύτερα και τα τρίτα είναι τόσο μακρά όσο και τα πρώτα, δίνοντας μια απέραντη επιφάνεια στο φτερό και κάνοντας το πτηνό αυτό ικανό να πετά ψηλά και επί πολλή ώρα. Η στρουθοκάμηλος, όμως, μπορεί να χτυπά τα φτερά της με τέτοιο χαρωπό τρόπο;

Τι αντίθεσις, επίσης, μεταξύ της στρουθοκαμήλου και του πελαργού σχετικά με το πού φωλιάζουν και γεννούν τ’ αυγά τους. Η θηλυκή στρουθοκάμηλος «αφίνει τα ωά αυτής εις την γην». Δεν λέγει ότι η θηλυκή στρουθοκάμηλος στην έρημο κατ’ ανάγκην εγκαταλείπει τ’ αυγά της. Όχι, αλλ’ αφήνει τ’ αυγά της στην ίδια τη γη μάλλον αντί να τα εμπιστευθή σε μια φωλιά χτισμένη σ’ ένα ψηλό δένδρο, όπως κάνει ο πελαργός. «Αι πεύκαι είναι η κατοικία του πελαργού». (Ψαλμ. 104:17) Η μεγάλη και με καλή πύκνωσι φωλιά του πελαργού κτίζεται συνήθως στους πιο ψηλούς τόπους. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη στρουθοκάμηλο. Η γη είναι η φωλιά της. Στις μη τροπικές χώρες τα θηλυκά πτηνά επωάζουν την ημέρα, τα δε αρσενικά παίρνουν τη σειρά τους τη νύχτα, φυλάττοντας προσεκτικά τ’ αυγά. Στις τροπικές χώρες τα πτηνά-γονείς επωάζουν με τη σειρά τους στη διάρκεια της νυκτός, αλλ’ αφήνουν τ’ αυγά την ημέρα εκτεθειμένα στην ηλιακή θερμότητα, και καλυμμένα μερικώς ή ολικώς με άμμο ή χώμα. «Η πραγματική επώασις των αυγών γίνεται με τη θερμότητα του ηλίου».(Νέα Εγκυκλοπαιδεία Φουνκ και Ουάγκναλλς.) Αφήνοντας τ’ αυγά της στη γη η στρουθοκάμηλος και τηρώντας τα θερμά μέσα στο χώμα, φαίνεται να κάνη ένα ανόητο πράγμα: «Λησμονεί ότι ο πους ενδέχεται να συντρίψη αυτά, ή το θηρίον του αγρού να καταπατήση αυτά». Μπορεί να χρειασθή ν’ αφήση τ’ αυγά χωρίς φροντίδα όταν πλησιάζουν εχθροί.

Όχι μόνο υπάρχει διαφορά στον τόπο κατασκευής της φωλιάς της στρουθοκαμήλου και του πελαργού, αλλά και στον τρόπο μεταχειρίσεως των νεογνών των. Ο Τζων Κίττο, λέγει τα εξής, στην Εικονογραφημένη Βίβλο, για τους πελαργούς: «Κανένα πτηνό δεν φημίζεται περισσότερο για την προσήλωσί του στους νεοσσούς του· και, πράγμα που είναι σπανιώτερο μεταξύ πτηνών, για την στοργικότητα προς τους γηραιούς και αδυνάτους του ιδίου του γένους». Αλλ’ η στρουθοκάμηλος; «Σκληρύνεται κατά των τέκνων αυτής, ως να μη ήσαν αυτής.» Ο προφήτης του Θεού Ιερεμίας έγραψε: «Η δε θυγάτηρ του λαού μου εσκληρύνθη, ως αι στρουθοκάμηλοι εν ερήμω». (Θρήνοι 4:3) Ο Άγγλος περιηγητής Θωμάς Σω, σχολιάζοντας την αδρή αυτή δήλωσι, έγραψε στο βιβλίο του Ταξίδια στη Μπαρμπαριά:

«Μια πολύ μικρή μερίς της φυσικής εκείνης στοργής, που ασκείται τόσο ισχυρά σε πλείστα άλλα ζώα, μπορεί να παρατηρηθή στη στρουθοκάμηλο. Διότι, και στον ελάχιστο μακρινό θόρυβο, ή σε μια μηδαμινή περίπτωσι, εγκαταλείπει τ’ αυγά της ή τους νεοσσούς της, στους οποίους ίσως ποτέ δεν επιστρέφει· ή, κι αν επιστρέψη, το κάνει πολύ αργά. . . . Οι Άραβες συναντούν κάποτε ολόκληρες φωλιές απ’ αυτά τ’ αυγά άθικτα, μερικά από τα οποία είναι γλυκά και καλά, άλλα κλούβια και χαλασμένα. . . . Συχνότερα συναντούν λίγα από τα νεογνά, όχι μεγαλύτερα από καλοαναπτυγμένα κοττόπουλα, να λιμοκτονούν, περιπλανώμενα και στενάζοντα, όπως τόσο πολλά θλιμμένα ορφανά, ζητώντας τις μητέρες τους.»

Ναι, «ο Θεός εστέρησεν αυτήν από σοφίας», κι ωστόσο οι νεοσσοί της προστατεύονται από την πρόνοια, ακριβώς όπως και οι νεοσσοί του πελαργού, του εμβλήματος της μητρικής τρυφερότητος. Η ίδια η έλλειψις σοφίας της στρουθοκαμήλου δεν στερείται σοφού Θείου σχεδίου, ακριβώς όπως στα παθήματα του Ιώβ, που του εφαίνοντο τόσο παράλογα, υπήρχε ένας σοφός σκοπός.

Τι συμβαίνει, όταν η στρουθοκάμηλος αντιλαμβάνεται κίνδυνο; Δεν κρύβει το κεφάλι της μέσα στην άμμο. Μάλλον, χτυπά τα φτερά της ψηλά και «καταγελά του ίππου και του αναβάτου αυτού.» Με τα δύο μεγάλα πόδια του και τα κινούμενα φτερά του, αυτό το πτηνό ξεπερνά πολλά ταχύδρομα τετράποδα ζώα. Ο ιστορικός Ξενοφών έγραψε: «Αλλά κανείς ποτέ δεν συνέλαβε τη στρουθοκάμηλο, διότι στη φυγή της συνεχώς ξεγελά τον διώκτη της, πότε τρέχοντας με τα πόδια της και πότε ανυψούμενη με τα φτερά της απλωμένα σαν να έχη υψώσει πανιά». Ομοίως, το βιβλίο Ταξίδια στη Μπαρμπαριά του Σω λέγει:

«Ούτε οι Άραβες είναι ποτέ αρκετά επιδέξιοι να τις προφθάσουν, ακόμη κι όταν επιβαίνουν στα καλύτερα άλογά τους. Αυτές, όταν εγείρονται για να φύγουν, περιπαίζουν το άλογο και τον αναβάτη του. Του παρέχουν μια ευκαιρία μόνο για να θαυμάζη από μακριά την εξαιρετική ευκινησία της και τη μεγαλοπρέπεια των κινήσεών της. . . . Τίποτα βέβαια δεν μπορεί να είναι πιο όμορφο και διασκεδαστικό από ένα τέτοιο θέαμα· τα φτερά, με τις επαναλαμβανόμενες δονήσεις των, οι οποίες, ωστόσο, δεν φέρνουν κούρασι, χρησιμεύουν εξίσου ως καραβόπανα και κουπιά· ενώ τα πόδια τους, που δεν βοηθούν λιγώτερο στο να τις κάνουν αθέατες, δεν είναι λιγώτερο ανεπίδεκτα κοπώσεως».

Όταν ξεγελά το άλογο η στρουθοκάμηλος, πόσο τρέχει; «Τόσο ταχύδρομες είναι», λέγει Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, «ώστε κι ο Άραψ ακόμη με το καθαρόαιμό του θυμοειδές άλογο σπάνια προφθάνει μια στρουθοκάμηλο μόνος του, ακόμη δε κι όταν κυνηγούν με εναλλαγές, καθώς αυτά τα πτηνά περιφέρονται ολόγυρα στο προσφιλές τους έδαφος, ένα ή περισσότερα άλογα συχνά θυσιάζονται σ’ αυτό το κυνήγι». Ο τόμος υπό τον τίτλον Το Ζωικό Βασίλειο λέγει: «Μπορεί να ξεπεράση πολλούς από τους εχθρούς της στις Αφρικανικές πεδιάδες. Σαράντα μίλια την ώρα είναι ένας καλός υπολογισμός της ταχύτητός της». Μερικοί φυσιοδίφαι περιορίζουν την ανώτατη ταχύτητά της σε είκοσι οκτώ μίλια την ώρα· αλλ’ ο Μάρτιν Τζόνσον, ένας κινηματογραφιστής αγρίων ζώων, είπε ότι η υψίστη ταχύτης του πτηνού αυτού είναι πενήντα μίλια την ώρα.

Τα λόγια του Ιεχωβά για τη στρουθοκάμηλο, τον άγριο όνο και τον άγριο ταύρο, δείχνουν ότι ο μέγας Χορηγός ενστίκτων ενεργεί κατά το θέλημά του· και τι μπορεί να κάμη σ’ αυτό ο άνθρωπος; Το θείον θέλημα υπερισχύει σ’ αυτό και σε όλα τα πράγματα της ζωής και είμεθα σοφοί αν εργαζώμεθα σύμφωνα με αυτό. «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»—Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ.

Ενδιαφέρουσες Πείρες Από τον Αγρό

● Στη Νότιο Ροδεσία, ένας αδελφός, πηγαίνοντας στον πρώτο του τομέα ως ειδικός σκαπανεύς, επροχώρησε όσο μακριά μπορούσε με το λεωφορείο και κατόπιν επεζοπόρησε άλλα εκατό μίλια μέσ’ από άγρια εδάφη, διανύοντας έτσι την υπολειπόμενη απόστασι σε πέντε μέρες. Το πρόβλημά του, όταν έφθασε εκεί για πρώτη φορά, ήταν η εξεύρεσις καταλύματος, αλλ’ ενησχολήθη στο έργο της μαρτυρίας, κάνοντας δε τούτο συνήντησε έναν αφιερωμένο αδελφό, ο οποίος παρέμενε αδρανής, αφότου μετέβη σ’ εκείνο τον τόπο. Αυτός ο αδελφός προσέφερε κατάλυμα ειδικού σκαπανέως για τον ίδιον και την οικογένειά του. Ποια ήσαν τα σχόλια του σκαπανέως για τον τομέα του; «Παρακαλείσθε να στείλετε κι άλλους ειδικούς σκαπανείς. Υπάρχει πολύ έργον για να γίνη εδώ».

● Στη Βόρειο Ροδεσία δεν απομένουν πλέον πολλές «απομονωμένες» περιοχές, αλλ’ οι τόποι που απομένουν παρέχουν ωραίες πείρες για κείνους που πηγαίνουν να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγάλη. Ένας σκαπανεύς ημποδίσθη από τον διοικητή να κηρύξη στο μεμονωμένο του μέρος. Η Εταιρία έγραψε στον διοικητή και κατόπιν ο υπηρέτης περιφερείας τον επεσκέφθη προσωπικώς, τελικά δε εδόθη άδεια στον σκαπανέα να παραμείνη. Στο τέλος του πρώτου μηνός ο σκαπανεύς πήγε στο ταχυδρομείο για ν’ αγοράση ένα γραμματόσημο να ταχυδρομήση το δελτίο του έργου του, ο δε υπάλληλος του ταχυδρομείου τον ερώτησε τι εταχυδρομούσε. Ο αδελφός του εξήγησε σύντομα. Ο άνθρωπος ευηρεστήθη που το έμαθε αυτό, διότι είχε προμηθευθή δύο βιβλία, όταν διέμενε σε μια άλλη περιφέρεια, αλλά δεν βρήκε μάρτυρας εκεί όπου διέμενε τώρα. Έγιναν διευθετήσεις για επίσκεψι στο σπίτι του και διεξαγωγή μιας Γραφικής μελέτης. Στην πρώτη συμμελέτη ο άνθρωπος αυτός συνεκέντρωσε κι άλλους έξη καλής θελήσεως ανθρώπους, και τώρα και οι επτά μελετούν τακτικά και προχωρούν καλά.—Από το Ετήσιον Βιβλίον του 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Φροντίδα για τους Ηλικιωμένους και τους Πάσχοντας

ΠΡΙΝ από πολύν καιρό ο Ιεχωβά Θεός εδίδαξε τον λαό του για την κατάλληλη μεταχείρισι των γηραιών ατόμων και εκείνων που βρίσκονται σε δύσκολες περιστάσεις. Προσέταξε: «Ενώπιον της πολιάς θέλεις προσηκόνεσθαι, και θέλεις τιμήσει το πρόσωπον του γέροντος, και θέλεις φοβηθή τον Θεόν σου. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά». «Ο καταφρονών τον πλησίον αυτού αμαρτάνει· ο δε ελεών τους πτωχούς [ο δεικνύων εύνοιαν προς τους πάσχοντας (ΜΝΚ) ] είναι μακάριος.» (Λευιτ. 19:32· Παροιμ. 14:21) Ο Ιεχωβά απαιτούσε να επιδεικνύεται σεβασμός στους κωφούς και τυφλούς. Κατηύθυνε, επίσης, τον λαό του να δίνη έν δέκατον απ’ όλα τα προϊόντα του κάθε τρία χρόνια στους Λευίτας, στους παροικούντας ξένους, στα ορφανά παιδιά και στις χήρες εντός των πυλών των.—Λευιτ. 19:14· Δευτ. 14:28, 29.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΦΡΟΝΤΙΖΑΝ

Ο Ιησούς κι οι απόστολοί του, επίσης, εδίδαξαν τους Χριστιανούς να δείχνουν φροντίδα για τους ηλικιωμένους και τους πάσχοντας. Ο Ιησούς είπε στους υποκριτάς Φαρισαίους: «Ο Θεός προσέταξε, λέγων, “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα·” και “Ο κακολογών πατέρα ή μητέρα, εξάπαντος να θανατόνηται.” Σεις όμως λέγετε, Όστις είπη προς τον πατέρα, ή προς την μητέρα, Δώρον [αφιερωμένον εις τον Θεόν (ΜΝΚ)] είναι ό,τι ήθελες ωφεληθή εξ εμού, αρκεί, και δύναται να μη τιμήση τον πατέρα αυτού, ή την μητέρα αυτού. Και ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας.» (Ματθ. 15:4-6) Λόγω παραβλέψεως του λόγου του Ιεχωβά οι Φαρισαίοι ετύγχαναν δυσμενούς κρίσεως παρά Θεού. Όπως είπε ο Ιησούς, αφηρέθη απ’ αυτούς η βασιλεία του Θεού και εδόθη σ’ εκείνους που παρήγαν κατάλληλα έργα.

Ένα απ’ αυτά τα έργα είναι η αδελφική αγάπη εκδηλούμενη με πρακτικούς τρόπους. Αυτό ετονίσθη από τον απόστολο Ιωάννη, ο οποίος έγραψε: «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου, και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.» (1 Ιωάν. 3:17, 18) Ο «βίος» δεν είναι μόνο το χρήμα, αλλ’ εμπεριλαμβάνει τροφή, ρουχισμό και στέγασι. Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι πρόθυμοι να μοιράζωνται αυτά τα πράγματα με τους αδελφούς που βρίσκονται σε ανάγκη.

Ο μαθητής Ιάκωβος το ετόνισε αυτό, όταν συνέδεσε την υλική δωρεά κατ’ ευθείαν με τη λατρεία μας προς τον Θεό: «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, Να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών, και να φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου». «Τι το όφελος, αδελφοί μου, εάν λέγη τις ότι έχει πίστιν, και έργα δεν έχη; μήπως η πίστις δύναται να σώση αυτόν; Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι, και στερώνται της καθημερινής τροφής, και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος; Ούτω και η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν.»—Ιάκ. 1:27· 2:14-17.

Οι πρώτοι Χριστιανοί απέδειξαν την πίστι των με τα έργα των. Αυτά τα έργα περιελάμβαναν εκδήλωσι φροντίδος για τους ηλικιωμένους και τους πάσχοντας. Λόγου χάριν, μεταξύ των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ υπήρχαν και μερικές άπορες χήρες, που δεν είχαν συγγενείς ή άλλα μέσα συντηρήσεως. Σύμφωνα με αποστολική καθοδηγία, εδίδετο από την εκκλησία στις πτωχές αυτές Χριστιανές καθημερινή τροφή. Μολονότι δεν επροτάσσετο αυτή η φροντίδα για τις άπορες χήρες από το έργον του κηρύγματος και της διδασκαλίας του λόγου του Θεού, εθεωρείτο ως ένα «αναγκαίον έργον». Η κατάλληλη φροντίδα γι’ αυτό και για τη διακονία έλαβε την ευλογία του Ιεχωβά, «και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα.»—Πράξ. 6:1-7.

Όταν οι Χριστιανοί σε μια κοινότητα περιήρχοντο σε μεγάλη ανάγκη, υπήρχε συνήθεια στις άλλες Χριστιανικές εκκλησίες να στέλλουν βοηθήματα γι’ ανακούφισι. Οι εκκλησίες της Μακεδονίας, μολονότι πολύ φτωχές οι ίδιες, επιζητούσαν το προνόμιο να συμμερίζωνται και τα λίγα που είχαν με τους απόρους αδελφούς των. (2 Κορ. 8:1-9, 15) Το να συμμερίζεται κανείς δεν εξαρτάται από το να έχη πολλά. Για ν’ απολαύση κανείς τη μακαριότητα του να δίνη απαιτεί μόνο μια προθυμία του να μοιράζεται ό,τι έχει διαθέσιμο. Οι πρώτοι Χριστιανοί το έκαναν αυτό ευχαρίστως. Από πολλές απόψεις η αγάπη και η ενότης των ωμοίαζε μ’ εκείνη που υπάρχει σ’ ένα μεγάλον οικογενειακό κύκλο. Πραγματικά, ο Παύλος έδειξε την όμοια με της οικογενείας σχέσι της εκκλησίας, όταν έδωσε στον Τιμόθεο οδηγίες για την εκπλήρωσι της επισκοπής του στην Έφεσο: «Πρεσβύτερον μη επιπλήξης, αλλά πρότρεπε ως πατέρα· τους νεωτέρους, ως αδελφούς· τας πρεσβυτέρας, ως μητέρας· τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος.» Αυτό απαιτούσε φροντίδα και σεβασμό προς αλλήλους.—1 Τιμ. 5:1, 2.

Λόγω της στενής σχέσεως της εκκλησίας, τι έπρεπε να κάμη ο Τιμόθεος αν μια γηραιά Χριστιανή χήρα στην Έφεσο εγίνετο άπορη και δεν είχε κανένα να τη συντηρήση; Υπό έμπνευσι ο Παύλος έδωσε οδηγία: «Τας χήρας τίμα, τας αληθώς χήρας. Εάν δε τις χήρα έχη τέκνα ή έκγονα, ας μανθάνωσι πρώτον να καθιστώσιν ευσεβή τον ίδιον αυτών οίκον, και να αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών· διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού. Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος. Εάν τις πιστός ή πιστή έχη χήρας [όπως μια μητέρα και μάμμη που έγιναν χήρες], ας προμηθεύη εις αυτάς τα αναγκαία, και ας μη επιβαρύνηται η εκκλησία· δια να δύναται να βοηθή τας αληθώς χήρας.»—1 Τιμ. 5:3, 4, 8, 16.

Εδώ ο Παύλος εφαρμόζει την αρχή τού ότι τα τέκνα πρέπει να τιμούν τους γονείς των, δείχνοντας ότι αυτό περιλαμβάνει και την προμήθεια υλικής συντηρήσεως, όταν αυτό καθίσταται αναγκαίον. Οι γονείς και οι πρόγονοι, που εμόχθησαν επί πολλά χρόνια για ν’ αναθρέψουν οικογένειες και οι οποίοι αργότερα γίνονται ανίκανοι ν’ αυτοσυντηρηθούν, δικαιούνται φροντίδος από υλική άποψι. Βέβαια, η συντήρησις ενός πτωχού γονέως μπορεί να καταναλώση χρόνον και πόρους, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν άλλως, στην υπηρεσία του Θεού, αλλ’ οι Χριστιανοί δεν πρέπει να μιμούνται τους Φαρισαίους λέγοντας: «Δώρον [αφιερωμένον εις τον Θεόν (ΜΝΚ)] είναι ό,τι ήθελες ωφεληθή εξ εμού.»

Το να δείχνεται φροντίδα για ένα γηραιό γονέα μέσα στο Χριστιανικό σπίτι είναι πιο καλό από το να παραμερίζεται εκείνος ο πατέρας ή η μητέρα για να περάσουν αλλού τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής των με κοσμικούς, οι οποίοι δεν μπορούν να παράσχουν καμμιά πνευματική ενθάρρυνσι και παρηγοριά. Ο Ιησούς εγνώριζε το πλεονέκτημα του να τύχη φροντίδος σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι η μητέρα του που προφανώς έγινε χήρα. Από το ξύλο του μαρτυρίου του ο Ιησούς, «ως είδε την μητέρα και τον μαθητήν παριστάμενον τον οποίον ηγάπα, λέγει προς την μητέρα αυτού, Γύναι, ιδού ο υιός σου. Έπειτα λέγει προς τον μαθητήν, Ιδού η μήτηρ σου. Και απ’ εκείνης της ώρας έλαβεν αυτήν ο μαθητής εις την οικίαν αυτού.» Πολύ καλύτερο ήταν να επιδειχθή φροντίδα στη Μαρία από τον Ιωάννη, ένα Χριστιανό, παρά από τα τότε άπιστα τέκνα της. Μολονότι ήταν απόστολος, ο Ιωάννης δεν εζήτησε ν’ απαλλαγή από την παροχή αυτής της τιμής λόγω άλλων επειγουσών υποχρεώσεων.—Ιωάν. 19:26, 27.

Και πώς θα εχειρίζετο ο επίσκοπος Τιμόθεος την περίπτωσι μιας ηλικιωμένης Χριστιανής χήρας, που δεν είχε παιδιά ή εγγόνια, για να την ανακουφίση από την πενία της; Ο Παύλος γράφει: «Η δε αληθώς χήρα και μεμονωμένη ελπίζει επί τον Θεόν, και εμμένει εις τας δεήσεις και τας προσευχάς νύκτα και ημέραν· η δεδομένη όμως εις τας ηδονάς, ενώ ζη είναι νεκρά. Και ταύτα παράγγελλε, δια να ήναι άμεμπτοι. Ας καταγράφηται χήρα ουχί ολιγώτερον των εξήκοντα ετών, ήτις υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα· εάν ανέθρεψε τέκνα, εάν περιέθαλψε ξένους, εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν.» (1 Τιμ. 5:5-7, 9, 10) Οι προσευχές των απόρων αυτών χηρών θα ελάμβαναν απάντησι μέσω της Χριστιανικής εκκλησίας. Με σύνεσι, λοιπόν, ο Παύλος καθώρισε μερικές απαιτήσεις, που έπρεπε να εκπληρώνωνται, προτού ληφθή κανονική βοήθεια από την εκκλησία. Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν επεχείρησαν ν’ αποκτήσουν προσηλύτους δελεάζοντας αυτούς με τρόφιμα, με τον τρόπο που αποκτούν συχνά οι ιεραπόστολοι του «Χριστιανικού κόσμου» τους «Χριστιανούς του άρτου». Μια χήρα, για να εγγραφή στον κατάλογο εκείνων που έπρεπε να βοηθηθούν από την εκκλησία, ήταν ανάγκη να έχη φήμη για καλά έργα.

ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Έχοντας υπ’ όψι όσα λέγει η Γραφή σ’ αυτό το θέμα, κάθε αληθινός Χριστιανός θα κάμη σοβαρή σκέψι σ’ αυτό. Η επίδειξις φροντίδος για τους ηλικιωμένους και τους πάσχοντας είναι ακόμη ένα σπουδαίο και αναγκαίο χαρακτηριστικό της αληθινής λατρείας. Όπως προείπε ο Παύλος, πολλοί σήμερα είναι απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, «άσπλαγχνοι.» (2 Τιμ. 3:2, 3) Δεν πρέπει να πέσωμε στην αποδοκιμασμένη αυτή κατάστασι. Κανένας Χριστιανός δεν θα στείλη κατ’ ευθείαν ένα γηραιό γονέα ή πάππον σε κάποιο ευαγές ίδρυμα για ν’ αποφύγη απλώς τη δυσχέρεια του να τον περιθάλψη κατ’ οίκον. Ο Ιεχωβά Θεός λέγει: «Υπάκουε εις τον πατέρα σου, όστις σε εγέννησε· και μη καταφρόνει την μητέρα σου, όταν γηράση.» «Όστις ατιμάζει τον πατέρα, και απωθεί την μητέρα, είναι υιός προξενών αισχύνην και όνειδος.» (Παροιμ. 23:22· 19:26) Μπορεί να υπάρχουν οργανισμοί ασφαλείας ή ασθενείας, που να καθιστούν επιτακτικό να εισαχθή ένα γηραιό άτομο σ’ ένα νοσοκομείο ή ανάλογο ίδρυμα, αλλ’ οι Χριστιανοί δεν πρέπει ν’ ανυπομονούν να προβούν σ’ αυτή την ενέργεια. Ο καλύτερος τόπος για να διατηρήση ένας γηραιός γονεύς τη Χριστιανική του ακεραιότητα είναι ο Χριστιανικός οίκος, αν μπορή να γίνη αυτή η διευθέτησις. Οι άποροι και οι πάσχοντες γονείς δικαιούνται αυτής της τιμής.

Σε πολλές χώρες οι γηραιοί γονείς διατηρούν την οικογενειακή ηγεσία ως τον θάνατό τους. Τα παιδιά και τα εγγόνια συχνά μένουν στο ίδιο σπίτι. Σε άλλες χώρες συνηθίζεται ν’ αποκτούν χωριστή κατοικία τα έγγαμα τέκνα. Σε μερικές χώρες το κράτος μπορεί να ψηφίση νόμους που προβλέπουν κοινωνική ασφάλισι για ηλικιωμένα άτομα. Τα ευεργετήματα λόγω γήρατος, οι συντάξεις κι οι αποταμιεύσεις μπορεί να καταστήσουν δυνατόν για τους γηραιούς γονείς ή προγόνους να διατηρήσουν δικό τους χωριστό σπίτι. Εν τούτοις, αν αυτές οι προβλέψεις είναι ανεπαρκείς κι ένας γηραιός γονεύς περιέλθη σε ένδεια, τα Χριστιανικά τέκνα του δεν θα διστάσουν να τιμήσουν εκείνον τον γονέα ή πάππον με υλική υποστήριξι, σύμφωνα με τη συμβουλή του Παύλου στην επιστολή 1 Τιμόθεον 5:4, 8, 16.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι γονείς πρέπει να σπαταλούν τους πόρους των με την πεποίθησι ότι όποτε θελήσουν μπορούν να ζητήσουν υλική υποστήριξι από τα τέκνα των. Ο Παύλος είπε επίσης ότι «δεν χρεωστούσι τα τέκνα να θησαυρίζωσι δια τους γονείς, αλλ’ οι γονείς δια τα τέκνα.» (2 Κορ. 12:14) Στην ομαλή πορεία των πραγμάτων πολλοί γονείς αποκτούν δικό τους σπίτι, κτήματα και πηγές προσόδων, που μπορούν να τους συντηρούν στη γηραιά τους ηλικία. Ενόσω αληθεύει αυτό, οι γηραιοί γονείς δεν είναι ανάγκη να επιβαρύνουν τα τέκνα των. Εν τούτοις, αν τα μέσα συντηρήσεως των γονέων ελλείπουν ή χρειάζωνται συμπλήρωσι, οι Χριστιανοί απόγονοι ευχαρίστως θα σπεύσουν να τους βοηθήσουν. Κάποτε μπορεί ν’ απαιτηθή βοήθεια από την άποψι υποβοηθήσεως σε καθήκοντα, τα οποία δεν μπορούν να εκτελέσουν γηραιά άτομα. Η αγάπη θα δείξη φροντίδα.

Σήμερα οι Χριστιανοί επίσκοποι πρέπει να είναι άγρυπνοι ως προς την αθλία κατάστασι των γηραιών και των πασχόντων μέσα στην εκκλησία. Τα μέλη της εκκλησίας, επίσης, πρέπει να είναι άγρυπνα να δείχνουν στοργή στους αξίους εκείνους Χριστιανούς που είναι άποροι, γέροντες, χήροι, τυφλοί, χωλοί, κλινήρεις, ή και έγκλειστοι σ’ ένα ίδρυμα που απέχει μερικά χιλιόμετρα. Αν είσθε επίσκοπος, διερωτηθήτε: Τηρώ εγώ την εκκλησία πληροφορημένη περί του ποιος ασθενεί ή πάσχει; Επειδή κάνω τακτικά εγώ τέτοιες ανακοινώσεις, απέκτησε η εκκλησία την καλή συνήθεια να μου λέγη ποιος είναι σε δυσχερή θέσι; Ενεθάρρυνα εγώ τους Χριστιανούς που είναι ‘πλούσιοι κατά τον παρόντα κόσμον’ . . . «να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί»; (1 Τιμ. 6:17, 18) Θυμηθήτε ότι ο Ιεχωβά απέρριψε τους «ποιμένας του Ισραήλ» διότι, όπως είπε σ’ αυτούς: «Δεν ενισχύσατε το ασθενές, και δεν ιατρεύσατε το κακώς έχον, και δεν εκάμετε επίδεσμα εις το συντετριμμένον, και δεν επανεφέρατε το πεπλανημένον, και δεν εζητήσατε το απολωλός.» (Ιεζ. 34:4) Η φροντίδα για το ποίμνιον του Θεού μπορεί να περιλαμβάνη και υλική βοήθεια όπως και πνευματική. Σε περιπτώσεις πενίας η επιτροπή της εκκλησίας μπορεί να καθορίση τι μέτρα πρέπει να ληφθούν από την εκκλησία, έχοντας υπ’ όψι τη συμβουλή του Παύλου στην επιστολή 1 Τιμόθεον 5:3-16.

Βέβαια, όταν παρουσιάζωνται έκτακτες ανάγκες, κανένας Χριστιανός δεν είναι ανάγκη ν’ αναμένη την επίσημη εκκλησιαστική ενέργεια για να βοηθήση έναν αδελφό ενδεή. Το να συμμερισθήτε υλικά αγαθά με τους άλλους αποτελεί προσωπικό σας προνόμιο κι εκδήλωσι της Χριστιανικής σας αγάπης. Όχι ότι το να συμμερισθήτε τα υλικά σας πράγματα αποτελεί τον μόνο τρόπο εκδηλώσεως φροντίδος. Μπορείτε να την εκδηλώσετε επισκεπτόμενοι τους ασθενείς, παρήλικας και πάσχοντας. Ρωτήστε τον εαυτό σας: Υπάρχει κάποιος άρρωστος στη δική μου εκκλησία, που χρειάζεται βοήθεια για τα ψώνια του, για τον καθαρισμό του σπιτιού του ή για την πλύσι του; Είμαι άγρυπνος να παράσχω στους ηλικιωμένους και πάσχοντας τα μέσα μεταβάσεως κι επιστροφής στις συναθροίσεις εκκλησίας και στις συνελεύσεις; Προσκαλώ εγώ τους γηραιούς Χριστιανούς να προστεθούν στην ομάδα του αυτοκινήτου μου για δημοσία μαρτυρία έστω κι αν δεν μπορούν αυτοί να δώσουν μαρτυρία περισσότερο από μια ώρα; Είναι στην εκκλησία μου κάποιος τυφλός ή με ασθενή όρασι, στον οποίον θα μπορούσα να διαβάζω; Μπορώ να προβώ σε διευθετήσεις για να κάνω λίγη από την ατομική μου Γραφική μελέτη μεγαλοφώνως παρουσία του ή της; Πότε ήταν η τελευταία φορά, που επεσκέφθηκα αυτόν τον κλινήρη ή εκείνον τον πάσχοντα Χριστιανό που συνήθιζε να πηγαίνη στις συναθροίσεις εκκλησίας;

Τ’ αποτελέσματα της εκδηλώσεως τρυφερής στοργής σ’ αυτούς τους γηραιούς και πάσχοντας αποδεικνύουν ότι αυτή η φροντίδα έχει την ευλογία του Ιεχωβά. Μια γυναίκα σηκώνεται νωρίς κάθε Κυριακή και ταξιδεύει με αρκετή παρέκκλισι από τον δρόμο της για να παραλάβη μια ηλικιωμένη χήρα για μια μέρα μαρτυρίας, συναθροίσεων και υλικής συντηρήσεως. Σε μια άλλη εκκλησία, όταν μια ασθένεια έπληξε προσφάτως μια μεσήλικα γυναίκα, που κατοικεί μόνη με τη γηραιά μητέρα της, μέλη της εκκλησίας συνέρρευσαν στην κλίνη της αδελφής σαν εργάτιδες μέλισσες, αναλαμβάνοντας τον καθαρισμό του σπιτιού, το ψώνισμα και άλλα καθήκοντα. Η άρρωστη, γεμάτη από ευγνωμοσύνη, ανέκραξε: «Δεν εγνώριζα ότι μ’ αγαπούσαν τόσο πολλοί από τους αδελφούς μου! Ποτέ δεν θα μπορέσω να κάμω αρκετά για τον Ιεχωβά!» Λάβετε υπ’ όψι την περίπτωσι μιας Χριστιανής χήρας και των δύο θυγατέρων της. Λίγο ύστερ’ αφότου μετεκόμισε η οικογένεια αυτή σε άλλο σπίτι, η μητέρα πέθανε. Ποιος θ’ ανελάμβανε την περίθαλψι των ορφανών; Ο επίσκοπος της νέας των εκκλησίας κατενόησε ότι τα νεαρά αυτά παιδιά είχαν ανάγκη της ωφελείας ενός Χριστιανικού οίκου κι εφρόντισε να τα προσλάβη ως μέλη της οικογενείας του. Σε μια άλλη πάλι περίπτωσι, όταν μια γηραιά πιστή γυναίκα περιήλθε σε δεινή κατάστασι, μια οικογένεια προσφάτως αφιερωμένων Μαρτύρων προσέλαβε την πάσχουσα στο σπίτι της, όπου την περιποιήθη στοργικά για μια μακρά περίοδο χρόνου. Αυτά τα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι τα λόγια του Ιακώβου εφαρμόζονται ακόμη: «Θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός είναι αύτη, Να επισκέπτηται τους ορφανούς και τας χήρας εν τη θλίψει αυτών.»—Ιάκ. 1:27.

Όταν δείχνετε φροντίδα για έναν από τους ελαχίστους αδελφούς του Ιησού, αυτός το θεωρεί ως γινόμενο στον ίδιον. Τέτοια φροντίδα θα βρεθή μεταξύ των «άλλων προβάτων» του Κυρίου, που προορίζονται για την ευλογία της ατελευτήτου ζωής στον νέο κόσμο του Θεού. (Ματθ. 25:31-46) Και τώρα ακόμη επέρχονται ευλογίες σ’ εκείνους που δείχνουν φροντίδα, που βρίσκουν αληθινή την παροιμία: «Μακάριος ο δεικνύων εύνοιαν προς τους πάσχοντας.» (ΜΝΚ) Εκτός από το ότι απολαμβάνετε την ανώτερη ευτυχία του να δίδετε, θα βρήτε, επίσης, ότι μια επίσκεψις σ’ ένα γηραιό άτομο ή σ’ έναν πάσχοντα Χριστιανό συχνά παρέχει μια αμοιβαία ανταλλαγή ενθαρρύνσεως. Ο επισκέπτης, παρατηρώντας την ακεραιότητα ενός που βρίσκεται σε δυσχερή θέσι, αποκτά ένα πολύτιμο μάθημα εγκαρτερήσεως. Οι γηραιοί Χριστιανοί συχνά είναι πλούσιοι σε ενδιαφέρουσες πείρες και αφηγήσεις από αυτόπτας μάρτυρας εξεχόντων γεγονότων στη σύγχρονη ιστορία της εκκλησίας του Ιεχωβά. Η φροντίδα που εκδηλώνεται στους πάσχοντας τούς κάνει να σας ενθυμούνται στις προσευχές των στον Ιεχωβά. Αυτές είναι μερικές από τις ευλογίες που είναι δικές σας, όταν εκδηλώνετε στοργή στους πιστούς εκείνους, που μπορεί να είναι ‘πτωχοί κατά κόσμον, αλλά πλούσιοι εν πίστει’.—Ιάκ. 2:5.

Στους κρισίμους αυτούς καιρούς ο Ιεχωβά εξετάζει τις καρδιές μας για να ιδή αν έχωμε αρκετή αγάπη του Θεού και του πλησίον για να είμεθα άξιοι της ζωής στον παραδεισιακό του νέο κόσμο. Κάτω απ’ αυτή την ερευνητική επισκόπησι είθε ο καθένας μας να μπορή να επαναλαμβάνη τα όσα είπε ο πιστός Ιώβ: «Διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα, και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν. Η ευλογία του απολλυμένου ήρχετο επ’ εμέ· και την καρδίαν της χήρας εύφραινον. Ήμην οφθαλμός εις τον τυφλόν, και πους εις τον χωλόν εγώ. Ήμην πατήρ εις τους πτωχούς.»—Ιώβ 29:12, 13, 15, 16.

Μια Ενδιαφέρουσα Επιστολή

Ένας κληρικός στην Ελβετία εδημοσίευσε στο εκκλησιαστικό του περιοδικό μια επιστολή, στην οποία παραδέχεται την πτωχή πνευματική κατάστασι του ποιμνίου του και την αφυπνιστική επίδρασι που μπορεί να έχη η δράσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε πολλούς. Ιδού η επιστολή, όπως δημοσιεύεται στο Ετήσιον Βιβλίον του 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

«Αγαπητοί μου Μάρτυρες του Ιεχωβά:

»Σας είμαι πραγματικά ευγνώμων, πολύ ευγνώμων πράγματι, που πηγαίνετε με τόσο θάρρος από σπίτι σε σπίτι στην κοινότητά μας. Μολονότι δεν γίνεσθε παντού δεκτοί, ωστόσο κάνετε τον λαό μας να θυμάται ίσως άλλη μια φορά—ίσως μόνο—ότι:

»Εκτός απ’ το ψωμί και τη διασκέδασι, εκτός απ’ τη χαρά και το πένθος, την επιτυχία και την αποτυχία, εκτός από τον αγώνα επιβιώσεως και την εργασία, τις ασχολίες και την ανάπαυλα, υπάρχουν και πράγματα όπως η θρησκεία, η πίστις στον Ιησού Χριστό. Το γεγονός ότι έρχεσθε, αυτό και μόνον αποτελεί ένα έντονο κήρυγμα! Θα έχετε προσέξει ότι ο λαός μας φαίνεται στενοχωρημένος ή κατηφής απέναντι της προσπαθείας σας υπέρ του Ιησού Χριστού, ή το πολύ ότι είναι φιλοπερίεργος ή κατά τι ενδιαφερόμενος. Ίσως και να εσκέφθη ο λαός μας: Πώς μπορεί ένας άνθρωπος στους συγχρόνους αυτούς καιρούς να θυσιάση όλον τον χρόνο του για μια πίστι; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος αυτές τις μέρες, που και τα λεπτά της ώρας είναι χρήματα, να εργάζεται για τέτοιες αρχαιότητες—να εγκύπτη σε πράγματα τόσο απαρχαιωμένα; Ή πιθανόν να έχετε λάβει την απάντησι: ‘Ευχαριστώ, δεν χρειάζομαι τίποτα, έχομε τη δική μας εκκλησία!’ Αλλά μπορώ να σας παρακαλέσω, όταν οι άνθρωποι σας δίνουν αυτή την απάντησι ότι έχουν την εκκλησία τους, να τους αντιρωτήσετε: ‘Και τι πραγματικά πιστεύετε;’

»Βλέπετε τι είναι εκείνο, για το οποίον σας είμαι πολύ ευγνώμων. Ίσως, σποραδικά, να κατορθώνετε ν’ αφυπνίσετε τον λαό μας. Αλλά τότε δεν θα είμαι άδικος, και ομολογώ ότι έχω ανάγκη απ’ αυτή την επίσκεψι για ν’ αφυπνισθώ κι εγώ ο ίδιος τόσο ακριβώς όσο κι αυτοί. Θαυμάζω το θάρρος σας . . . Με κάθε σεβασμό για την αφωσιωμένη αυτή δράσι· τις φιλοφρονήσεις μου για την καλή σας θέλησι! Πιστεύω ότι όλοι μας πολλά έχομε να μάθωμε απ’ αυτή.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Έχοντας υπ’ όψι το εδάφιο Παροιμίαι 22:6, πώς συμβαίνει ώστε παιδιά που ανετράφησαν από αφιερωμένους Χριστιανούς γονείς κατά καιρούς απομακρύνονται από την οδό του Ιεχωβά, την οποία εδιδάχθησαν;—Λ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Παροιμίαι 22:6 λέγει: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.» Όταν εκείνοι που ανετράφησαν στην οδόν του Ιεχωβά αποχωρούν απ’ αυτή στο γήρας των, θα μπορούσε να λεχθή ότι πολύ πιθανώς κάτι έλειπε στην ανατροφή των. Ίσως οι γονείς να μην ήσαν αρκετά ευσυνείδητοι ή πλήρεις, δεν ήσαν αρκετά αυστηροί, ή απέτυχαν στο να δείξουν αρκετή αγάπη. Επίσης, μπορεί να μην έδωσαν ένα τόσο καλό παράδειγμα όσο έπρεπε. Έτσι, ενώ αυτά τα παιδιά φαινομενικά ανετράφησαν με τον κατάλληλο τρόπο επειδή είχαν Χριστιανούς γονείς, μπορεί να μην ήταν πραγματικά τέτοια η περίπτωσις.

Εν τούτοις, δεν μπορούμε και ν’ αποκλείσωμε τις εξαιρέσεις. Πρέπει, λοιπόν, να συμπεράνωμε ότι αυτό που νοείται στις Παροιμίες 22:6 περιλαμβάνει το στοιχείο της πιθανότητος, τις περιστάσεις και τις δυνάμεις ή τους παράγοντας εκείνους, που, όταν τεθούν σ’ ενέργεια με την κατάλληλη εκπαίδευσι, είναι τέτοιου είδους, ώστε να καθιστούν πολύ ενδεχόμενον για τα παιδιά να μην απομακρυνθούν από τον ορθό δρόμο όταν γεράσουν· όχι όμως ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν κι εξαιρέσεις.

Αφ’ ετέρου, δεν μπορεί να μη γίνη παραδεκτόν ότι όλα τα τέκνα που παρημελήθησαν οικτρά από τους γονείς των ακολούθησαν κακό δρόμο. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι λόγω των εξαιρέσεων αυτών δεν πρέπει να λαμβάνεται φροντίς για τα τέκνα ή ότι είναι μάταιο να εκπαιδεύωνται στην κατάλληλη γι’ αυτά οδό.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

16 Θέσατε τας καρδίας σας εις πάντας τους λόγους, τους οποίους εγώ σήμερον διαμαρτύρομαι προς εσάς· . . . Διότι ούτος δεν είναι εις εσάς λόγος μάταιος· επειδή αύτη είναι η ζωή σας.—Δευτ. 32:46, 47. Σ 15/1/61 1, 2β

17 Θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.—Ιωάν. 16:33. Σ 15/1 /62 31,32

18 Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.—Λουκ. 8:11. Σ 15/7/61 5, 6α

19 Ταύτα σοι γράφω, . . . δια να εξεύρης πώς πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας.—1 Τιμ. 3:14, 15. Σ 15/6/61 10, 11

20 Όστις . . . έχει . . . εξουσίαν περί του ιδίου αυτού θελήματος, και απεφάσισε τούτο εν τη καρδία αυτού, να φυλάττη την εαυτού παρθένον, πράττει καλώς. Ώστε και όστις υπανδρεύει, πράττει καλώς· αλλ’ ο μη υπανδρεύων, πράττει καλήτερα—1 Κορ. 7:37, 38. Σ 1/7/61 18α

21 Εάν η σοφία εισέλθη εις την καρδίαν σου, και η γνώσις ηδύνη την ψυχήν σου, ορθή βουλή θέλει σε φυλάττει, σύνεσις θέλει σε διατηρεί.—Παροιμ. 2:10, 11. Σ 1/8/61 17-19α

22 Όπου αν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εις όλον τον κόσμον, και εκείνο το οποίον έπραξεν αύτη, θέλει λαληθή.—Μάρκ. 14:9. Σ 15/3/62 2α

23 Κήρυξον τον λόγον· επίμενε.—2 Τιμ. 4:2. Σ 15/1/62 12, 10α

24 Έχοντες την αυτήν αγάπην, . . . μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ’ έκαστος και τα των άλλων.—Φιλιππησ. 2:2, 4. Σ 15/8/61 18

25 Ο λόγος του Χριστού ας κατοική εν υμίν πλουσίως, μετά πάσης σοφίας· διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Ιεχωβά.—Κολ. 3:16, ΜΝΚ. Σ 1/9/61 14α

26 Εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε . . . εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Ιεχωβά.—Ιησ. Ναυή 24:15, ΜΝΚ. Σ 15/9/61 17α

27 Και αν ο πατήρ μου και η μήτηρ μου με εγκαταλείψωσιν, ο Ιεχωβά όμως θέλει με προσδεχθή.—Ψαλμ. 27:10, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 8α

28 Ενδυναμούσθε εν Κυρίω, και εν τω κράτει της ισχύος αυτού.—Εφεσ. 6:10. Σ 15/10/61 12-14α

29 Επί πάσι δε, αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα.—Εφεσ. 6:16. Σ 1/10/61 6, 7α

30 Πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.—Μάρκ. 13:10. Σ 1/1/62 8, 9

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Σαν την αναψυκτική δρόσο και την άφθονη βροχή, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά φέρνουν αναψυχή στους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεόν. Το πράττουν αυτό με το να γνωστοποιούν τις αλήθειες του λόγου του Θεού. Ως μέρος του έργου των αυτού τον Οκτώβριο, θα παρουσιάζουν το περιοδικό Ξύπνα! Μια ετησία συνδρομή στο Ξύπνα! μαζί με τρία βιβλιάρια στοιχίζει μόνο δρχ. 30.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΜΕΝΟΙ

Ποτέ στο παρελθόν το ανθρώπινο γένος γενικά δεν ήταν καλύτερα πληροφορημένο. Με ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεόρασι, βιβλία και με ειδικευμένες σχολές και προγράμματα εκπαιδεύσεως στελεχών, οι άνθρωποι, όχι μόνον εξαρτίζονται καλύτερα για τον ρόλο τους στη ζωή, αλλά ενημερώνονται καλύτερα όσον αφορά τα γοργά εκτυλισσόμενα γεγονότα. Εν τούτοις, πόσο μέρος από τον ευρύτατο αυτόν τομέα της εκπαιδεύσεως, σχεδιάζεται για να μας πληροφορήση για την έκβασι στις υποθέσεις του κόσμου; Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να προείπη το μέλλον, η Γραφή όμως κρατεί το κλειδί και οι συμβουλές της διαβιβάζονται τακτικά σε ερωτώντας ανθρώπους μέσω των σελίδων του περιοδικού Ξύπνα! Στο περιοδικό αυτό, καθώς και σε άλλες εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά, ευρίσκεται εκπαίδευσις που θα σας εξαρτίση για ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Φροντίζετε να είσθε πληροφορημένοι με τις πληροφορίες που αξίζουν για ζωή. Διαβάζετε κάθε τεύχος του Ξύπνα! Αποστείλατε δρχ. 30 για μια ετησία συνδρομή, θα λάβετε και τρία βιβλιάρια με επίκαιρα Γραφικά θέματα.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Δεκεμβρίου: «Αύξησον εις Ημάς την Πίστιν.» Σελ. 617.

9 Δεκεμβρίου: Η Απατηλή Δύναμις του Πλούτου, Σελ. 623.

Η Σοφία του Σολομώντος

ΠΟΙΟΣ δεν έχει ακούσει για τη σοφία του Βασιλέως Σολομώντος; Είναι τόσο παροιμιώδης αυτή όσο και η υπομονή του Ιώβ. Θα θέλατε σεις να είσθε τόσο σοφός όσο και ο Σολομών; Αδύνατον θα ήταν αυτό; Όχι κι εντελώς. Πραγματικά, μπορείτε στον χειρισμό των προβλημάτων σας να επιδείξετε σοφία όμοια μ’ εκείνη του Σολομώντος, αν θέλετε μόνο ν’ ακολουθήσετε τους ίδιους κανόνες, που ακολούθησε κι εκείνος.

Ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, δίνει πλήρη κι εύγλωττη μαρτυρία για τη σοφία του Σολομώντος. Μεταξύ των πρώτων παραδειγμάτων που αναγράφονται είναι εκείνο που αφορούσε δύο γυναίκες, η καθεμιά από τις οποίες ισχυρίζετο ότι κάποιο ζωντανό παιδί ήταν δικό της και ότι κάποιο νεκρό παιδί ήταν της άλλης. Πώς έπρεπε να διαπιστώση την αλήθεια ο Σολομών; Γνωρίζοντας καλά τι αισθάνεται μια μητέρα για το παιδί της, διέταξε να διχοτομηθή το ζωντανό παιδί και να δοθή από μισό στην καθεμιά. Οι ανταποκρίσεις που απέσπασε αυτό από την καθεμιά απεκάλυψαν ποιάς ακριβώς παιδί ήταν εκείνο.—1 Βασ. 3:16-28.

Εχρειάσθη, επίσης, μεγάλη σοφία από μέρους του Σόλομώντος για να οργανώση μ’ ένα δραστήριο τρόπο το γιγάντειο οικοδομικό του πρόγραμμα, που απαιτούσε όχι μόνο 183.000 και πλέον εργάτας, αλλά κι ένα τόσο εκτενές σχέδιο επεξεργασίας χαλκού ώστε αυτός αναφέρεται ως «ο Βασιλεύς του Χαλκού». Η αφιέρωσις του ναού του Ιεχωβά πιστοποιούσε, επίσης, τη σοφία του Σολομώντος. Του παρείχε την ευκαιρία να κάνη πράγματα σε μεγάλη κλίμακα, όπως μπορεί να παρατηρηθή από το ότι εθυσίασε 22.000 βόδια, 120.000 πρόβατα, έχοντας μια τεράστια καλά εκπαιδευμένη ορχήστρα με χορό και με την εύγλωττη προσευχή του σ’ εκείνη την περίπτωσι.—1 Βασ. 5:1-8:66· 2 Χρον. 2:1-7:11.

Σχετικά με τη σοφία του Σολομώντος το θεόπνευστο Υπόμνημα λέγει, επίσης: «Και υπερέβη η σοφία του Σολομώντος την σοφίαν πάντων των κατοίκων της ανατολής. . . . Διότι ήτο σοφώτερος παρά πάντας τους ανθρώπους. . . . Και ελάλησε τρισχιλίας παροιμίας· και αι ωδαί αυτού ήσαν χίλιαι και πέντε», από τις οποίες υπερέχει το «Άσμα των Ασμάτων». Ήταν, επίσης, αυθεντία στη φυσική ιστορία, στη ζωή των φυτών και των ζώων. Από μακρινές χώρες ήρχοντο άνθρωποι για ν’ ακούσουν τη σοφία του.—1 Βασ. 4:29-34.

Το βιβλίο του Σολομώντος «Εκκλησιαστής» είναι κυριολεκτικά γεμάτο από σοφές παρατηρήσεις. Εκεί αυτός ησχολήθη με τη ματαιότητα όλων των επιγείων επιδιώξεων, λόγω της ολεθρίας ενασχολήσεως, που αποτελεί τη μερίδα της ανθρωπότητος εξαιτίας της αβεβαιότητος της ζωής. Μεταξύ των σοφών του παρατηρήσεων σ’ αυτό το βιβλίο είναι το ότι ο χρόνος είναι ουσιώδης («Καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν»), ότι καλύτεροι είναι οι δύο υπέρ τον ένα, ότι η σοφία και η γνώσις είναι σκέπη, όπως είναι σκέπη το αργύριον, ότι στον θάνατο ο άνθρωπος δεν έχει συνειδητότητα, ότι διόλου δεν διαφέρει από τα ζώα, και, πάνω απ’ όλα, ότι το να φοβάται ο άνθρωπος τον Θεό και να φυλάττη τις εντολές του αποτελεί το άπαντον της ανθρωπίνης υποχρεώσεως.—Εκκλησ. 3:1· 4:9· 7:12· 3:19· 12:13.

Και σε μεγαλύτερη ακόμη κλίμακα το βιβλίο των Παροιμιών δίνει παραδείγματα της σοφίας του Σολομώντος. Εκεί τονίζει, πρώτ’ απ’ όλα, γιατί η σοφία είναι επιθυμητή: Σοφία σημαίνει ειρήνη, ευτυχία και μακροβιότης. (3:13-18) Και μάλιστα, με το να είναι σοφά τα ταπεινά ανθρώπινα πλάσματα μπορούν πραγματικά να συμβάλουν στην ευτυχία του Δημιουργού και στη διεκδίκησί του: «Υιέ μου, γίνου σοφός και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνωμαι προς τον ονειδίζοντά με.» (27:11) Και σε όλο το βιβλίο, δεκαπέντε φορές περίπου, τονίζει τον φόβο του Ιεχωβά, ο οποίος, όπως αναφέρεται στις Παροιμίες 9:10, είναι «αρχή σοφίας.»

Από τα πολλά του εκλεκτά μέρη σοφίας σ’ αυτό το βιβλίο, τα κατωτέρω είναι μόνο λίγα:

«Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής.» «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και λύπη δεν θέλει προστεθή εις αυτήν.» (ΜΝΚ) «Η αγαθοποιός ψυχή θέλει παχυνθή· και όστις ποτίζει, θέλει ποτισθή και αυτός.» «Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός.» «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» «Η υπερηφανία προηγείται του ολέθρου.» «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον δυνατόν.» «Το να αποκρίνηταί τις πριν ακούση, είναι εις αυτόν αφροσύνη και όνειδος.» «Αγόραζε την αλήθειαν, και μη πώλει.» «Μη καυχάσαι εις την αύριον ημέραν· διότι δεν εξεύρεις τι θέλει γεννήσει η ημέρα.» «Πληγαί φίλου είναι πισταί.» «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ο δε πεποιθώς επί τον Ιεχωβά θέλει είσθαι εν ασφαλεία.» (ΜΝΚ)—Παροιμ. 4:23· 10:22· 11:25· 13:20· 15:1· 16:18, 32· 18:13· 23:23· 27:1, 6· 29:25.

Από πού έλαβε ο Βασιλεύς Σολομών αυτή τη σοφία; Από τον Δημιουργό του, τον Ιεχωβά Θεό, σε απάντησι σε μια προσευχή: «Ιεχωβά Θεέ μου, . . . Εγώ είμαι παιδάριον μικρόν δεν εξεύρω πώς να εξέρχωμαι και να εισέρχωμαι. . . . Δος λοιπόν εις τον δούλόν σου καρδίαν νοήμονα εις το να κρίνη τον λαόν σου, δια να διακρίνω μεταξύ καλού και κακού» Ναι, διότι ως νεανίας ο Σολομών εξετίμησε την ανάγκη του για σοφία και πήγε στην ορθή Πηγή γι’ αυτήν, έγινε αληθινά σοφός.—1 Βασ. 3:7-9, ΜΝΚ.

Αλλ’ ο Σολομών παρέμεινε σοφός μόνον εφ’ όσον τηρούσε μια «καρδίαν νοήμονα.» Στη γηραιά του ηλικία ο Σολομών, αφού εχλεύασε τις ειδικές εντολές του Θεού για τους δούλους του να μη συνάπτουν γάμους με τους ειδωλολάτρας και οι βασιλείς του να μη λαμβάνουν πολλές συζύγους, έχασε τη σοφία του. Ας σημειωθή ότι, κάνοντας τούτο, ο Σολομών εναντιώθηκε στην ίδια του συμβουλή: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» Ως αποτέλεσμα τούτου, ο Σολομών εμωράνθη και πέθανε χωρίς την εύνοια του Θεού. (Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ· Δευτ. 7:3, 4· 17:14-18) Στον Σολομώντα, λοιπόν, έχετε ένα παράδειγμα ν’ ακολουθήσετε, όταν ήταν σοφός, κι ένα παράδειγμα ν’ αποφύγετε, όταν έγινε μωρός.

Μπορεί να μην είσθε προσωπικά τόσον οξύς παρατηρητής της ζωής όπως ήταν ο Σολομών, και μπορεί να μην είσθε τόσο ικανός οργανωτής όπως εκείνος, αλλά μπορείτε ν’ αντλήσετε από την ίδια Πηγή της σοφίας που ήντλησε κι αυτός κι έτσι να εκδηλώσετε στη ζωή σας μια σοφία που υπερέχει πολύ από τη σοφία των ανθρώπων. Όπως έκανε κι ο Σολομών, έτσι μπορείτε και σεις να προσευχηθήτε στον Θεό για σοφία. «Εάν δε τις από σας ήναι ελλειπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως, και μη ονειδίζοντος· και θέλει δοθή εις αυτόν.»—Ιακ. 1:5.

Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Όπως είπε ο Μωυσής στον λαόν του Ισραήλ: «Ιδού, εγώ σας εδίδαξα διατάγματα και κρίσεις, καθώς προσέταξεν εις εμέ Ιεχωβά ο Θεός μου, . . . Φυλάττετε λοιπόν και κάμνετε αυτά· διότι αύτη είναι η σοφία σας, και η σύνεσίς σας.»—Δευτ. 4:5, 6, ΜΝΚ.

Ναι, για να έχετε σοφία όμοια με τη σοφία του Σολομώντος, πρέπει να στραφήτε στον Θεό και στον λόγον του, και κατόπιν με «καρδίαν νοήμονα» να φυλάττετε και να κάνετε ό,τι μαθαίνετε ότι είναι το θέλημά Του για σας.

Γιατί Μένουν Μακριά από την Εκκλησία

Υπάρχουν ισχυρές αιτίες, για τις οποίες οι άνθρωποι δεν παρακολουθούν την εκκλησία. Ιδού η εξήγησίς των.

Ο ΙΣΧΥΡΟΣ στρατός «Χριστιανών στρατιωτών» του «Χριστιανικού κόσμου» λιποτακτεί κατά εκατομμύρια. Από τη Σκανδιναυία, την Κεντρική Ευρώπη, την Αγγλία, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα μέρη της υδρογείου, κατηφείς πάστορες αναφέρουν έναν εναλλασόμενο αριθμό εκκλησιαζομένων, που απουσιάζουν χωρίς άδεια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, τριάντα έως σαράντα εκατομμύρια μέλη των εκκλησιών απουσιάζουν από τις λειτουργίες της Κυριακής. Οι κληρικοί που βρίσκονται σε αμηχανία ερωτούν, Γιατί;

Μια έρευνα αποκαλύπτει ότι υπάρχουν βασικά δύο είδη μη εκκλησιαζομένων ατόμων. Η μία ομάς δεν ενώθηκε ποτέ με εκκλησία και δεν πηγαίνει. Το άλλο είδος ανήκει σε μια εκκλησία και δεν πηγαίνει επίσης. Οι λειτουργοί ονομάζουν την πρώτη ομάδα οι «έξω». Τα άλλα εκατομμύρια λέγεται ότι είναι πρόβατα που έχασαν το δρόμο τους. Ειρωνικά, πολλοί απ’ αυτούς λέγουν ότι η εκκλησία είναι εκείνη που έχασε το δρόμο της.

Σύμφωνα με μια τελευταία επισκόπησι, οι «έξω» μένουν μακριά από την εκκλησία επειδή δεν αισθάνονται την ανάγκη της. Πολλοί λίγοι απ’ αυτούς, εν τούτοις, είναι αθεϊσταί. Πολλοί λέγουν ότι μπορούν να είναι κοντά στον Θεό χωρίς να ενωθούν με μια εκκλησία. Ένας μεγάλος αριθμός προτιμούν τη δική τους προσωπική θρησκευτική φιλοσοφία που δεν προσαρμόζεται σε κανένα ιδιαίτερο «πιστεύω». Μερικοί λέγουν ότι δυσαρεστούνται από μικροπρεπείς ομιλίες εναντίον του ποτού, του καπνίσματος ή του χορού. Οι «έξω» δεν ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως για τη στάσι «είμαι αγιώτερός σου» που βρίσκουν στους εκκλησιαζομένους, οι οποίοι, φρονούν, επεφύλαξαν τον ουρανό για τον εαυτό τους και τον άδη για τους πλησίον τους. Μερικοί από τους «έξω» αποφεύγουν την εκκλησία και τη θεωρούν ως ένα πρακτικό μέσον εξοικονομήσεως δολλαρίων και σεντς. Αυτό έγινε πολύ αντιληπτό σε μια τριετή επισκόπησι που έγινε για την Ενωμένη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Τα συμπεράσματα εδημοσιεύθησαν στις 15 του περασμένου Φεβρουαρίου.

Οι κληρικοί μπορεί ν’ απαντούν με τον ισχυρισμό ότι αυτοί οι «έξω» δεν κατανοούν τη βαθιά θρησκευτική σημασία της εκκλησίας. Την βλέπουν μόνο σαν απλό κοινωνιολογικό καθίδρυμα, που προσφέρει συντροφιά και ανέσεις ελαφρά αρωματισμένες με ηθική. Αν αυτό είναι αληθινό, δεν εξηγεί γιατί τα εκατομμύρια των εκκλησιαστικών μελών που εδαπάνησαν χρόνια μέσα στην εκκλησία, τώρα προτιμούν να είναι κάπου αλλού την Κυριακή. Γιατί η έκθεσίς των στη «βαθιά θρησκευτική σημασία» της εκκλησίας απέτυχε να τους εμποδίση από το να επιστρέψουν;

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΩΝ

Αν επρόκειτο να ερωτήσετε αυτούς που μένουν στο σπίτι, τι τους εκράτησε μακριά, σε πολλές περιπτώσεις θα εξέφραζαν κάπως έτσι τα παράπονα των:

‘Συνήθιζα να είμαι πολύ δραστήριος στο έργο της εκκλησίας. Η ιδιότης του μέλους εσχετίζετο μ’ έναν πολυάσχολο κύκλο συναθροίσεων επιτροπής, τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, καταρτίσεως προγραμμάτων, συντάξεως καταστάσεων εκκλησιαζομένων. Αυτό ήταν το πρόβλημα ο λειτουργός και το εκκλησίασμα ενδιεφέροντο πάρα πολύ για τη συγκέντρωσι χρημάτων, για ομάδες προσκόπων και άλλες κοινωνικές υποθέσεις που δεν είχαν καμμιά σχέσι με τη σωτηρία μας. Αυτή η απασχόλησις με κοσμικά πράγματα αντανεκλάτο επίσης στις ομιλίες της Κυριακής.

‘Ο λειτουργός μας μπορούσε να κρατή ψηλά τη φήμη του σαν ένας εύγλωττος ομιλητής, αλλά εγώ επιθυμούσα να προσεγειώνετο. Μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις έλεγε κάτι που θα μπορούσα να το θυμηθώ μια ώρα αργότερα. Ο Ιησούς και ο Παύλος ανεφέροντο πότε-πότε από τον άμβωνα, αλλά είχαν πολλούς ανταγωνιστάς: τον Μπέρτραντ Ράσσελ, τον Ρέινχολντ Νίμπουρ, τον Δρα Νόρμαν Βίνσεν Πηλ και άλλους που ο λειτουργός προτιμούσε να παραθέση.

‘Από τον άδην πυρός και θείου, η μορφή των ομιλιών επήγαινε στο άλλο άκρον, σε ομιλίες καθησυχαστικές σχετικά με το πώς να κατανικάται η έντασις και η πίεσις. Ο καιρός του άμβωνος ο αφιερωμένος στην επιτυχία και στην «ειρήνη της διανοίας» με διετάρασσε. Η ανάγκη αρετής έδινε τόπο στην επιθυμία σθένους, σφρίγους και ζωτικότητος. Η εφηρμοσμένη ψυχολογία εφαίνετο κακώς εφηρμοσμένη όταν ήρχετο από τον άνθρωπο που επληρώνετο για να μας διδάξη για τον Θεό. Δεν είναι παράδοξο ότι απέφευγα να συζητήσω για τη θρησκεία—ακόμη και για τη δική μου. Δεν εγνώριζα αρκετά γι’ αυτήν. Κατ’ επανάληψιν έφευγα από τη λειτουργία της Κυριακής νοιώθοντας ότι δεν είχα τραφή πνευματικώς. Κάτι ήταν ριζικώς εσφαλμένο.

‘Ένας ιεραπόστολος της εκκλησίας είπε ότι λυπηθήκαμε με τον Βουδδισμό που διολισθαίνει, και είχε δίκαιο. Βαθμιαίως είχαμε φθάσει να πιστεύωμε ότι μια θρησκεία είναι εξίσου καλή με μια άλλη, εφόσον πιστεύαμε. Ο ιεραπόστολος είπε ότι οι Βουδδισταί λέγουν το ίδιο πράγμα—όλες οι θρησκείες είναι απλώς διάφοροι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Αν ο Ιησούς ερχόταν στην εκκλησία μας και επανελάμβανε την παρατήρησί του, «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν», αμφιβάλλω αν θα ήταν πάλι ευπρόσδεκτος.—Ματθ. 7:14.

ΑΡΧΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ

‘Ένα άλλο πράγμα που δεν εταίριαζε στον Ιησού για την εκκλησία μας ήταν ο τίτλος του, Άρχων Ειρήνης. Είτε του άρεσε είτε όχι, η εκκλησία μας τον έκαμε Άρχοντα Πολέμου. Το σήμα της Χριστιανοσύνης μας ήταν εθνικιστικό πέρα ως πέρα. Ευτυχώς, η κυβέρνησις, κάτω από την οποία διέμενε η εκκλησία μας, συνέβαινε πάντοτε, να βρίσκεται στην ορθή ηθική πλευρά κάθε πολέμου που έγινε· τουλάχιστον αυτό μας ελέγετο. Τούτο κατέστησε κατάλληλο για τον κλήρο μας να κηρύττη την αιτία ενός αγίου πολέμου ή σταυροφορίας για την ανθρωπότητα. Με ετάρασσε, όμως, να βρίσκω αντιτιθέμενες στρατιές αποτελούμενες από μέλη των ιδίων εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της δικής μου. Ένας κληρικός μάς εβεβαίωσε ότι ο πόλεμος είναι ο τρόπος του Θεού για ν’ αυξήση τον πληθυσμό του ουρανού. Αμφέβαλλα γι’ αυτό, αλλά δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα εκατομμύρια των δυστυχημάτων έτειναν να ερημώσουν τη γη. Στην εκκλησία μας μόνο στις 25 Δεκεμβρίου εγίνετο ο Χριστός μια φορά ακόμη Άρχων Ειρήνης. Για μένα μια φιλοπόλεμη Χριστιανοσύνη δεν είχε νόημα.

‘Μία ή δύο φορές ο πάστωρ μας μάς υπενθύμισε ότι υποτίθεται πως είμεθα το φως του κόσμου. Δεν είχαμε αρκετό ζήλο για να φωτίσωμε την πόλι της κατοικίας μας. Πράγματι, από μια δογματική άποψι, τα πράγματα ήσαν λίγο ομιχλώδη μέσα στην ίδια την εκκλησία μας. Κατά μέγα μέρος αυτό ωφείλετο στο δόγμα της Τριάδος, που οπωσδήποτε δεν προσέθετε φως. Η εκκλησία έλεγε ότι ήταν μυστήριο και ότι έπρεπε να το αφήσωμε ως το σημείο αυτό. Σε μια περίστασι ο πάστωρ μας θα εξήταζε την ανάστασι, ειδικά την Κυριακή του Πάσχα. Αλλά, κατόπιν, σε επικήδειους σε οικογένειες η έμφασις ετίθετο στην αθανασία της ψυχής και την αναχώρησί της στον ουρανό. Αυτό με περιέπλεκε επίσης. Αν ο Χριστός ή οποιοσδήποτε είχε μια αθάνατη ψυχή, γιατί θα εχρειάζετο επίσης ανάστασι; Αυτή φαινόταν περιττή. Ο πάστωρ έλεγε ότι η ανάστασις ήνωσε το σώμα του Χριστού με την αθάνατη ψυχή του και επήγαν και τα δύο στον ουρανό. Διεπίστωσα αργότερα ότι η Βίβλος λέγει πώς αυτό είναι αδύνατο. (1 Κορ. 15:50) Δεν ακούαμε πολύ συχνά βιβλικές συζητήσεις από τον άμβωνα, επειδή ο λειτουργός εύρισκε την ανάγκη να πραγματεύεται περισσότερο επείγοντα ζητήματα παρά την αιώνια ζωή. Η διδασκαλία που ακούαμε άφηνε πολλά ερωτήματα αναπάντητα.

‘Ένα άλλο πράγμα που άφηνε ένα ερωτηματικό στη διάνοιά μου ήταν η διδασκαλία της εκκλησίας ότι ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο επάνω στη γη για να τον δοκιμάση και να δη αν ο άνθρωπος θα ήταν άξιος του ουρανού. Αυτό εσήμαινε ότι η γη αυτή δεν είχε άλλο σκοπό παρά να είναι ένα έδαφος για δοκιμασία. Αλλά πώς συμβαίνει να δημιουργήθησαν οι άγγελοι του ουρανού για την επικράτειά των χωρίς να διέλθουν παθήματα μαζί με τα τέκνα του Αδάμ; Και αν ο πονηρός αυτός κόσμος είναι τέτοιος που τον ήθελε ο Θεός, αυτό δημιουργεί μια άλλη διαταρακτική ερώτησι: Γιατί διδάσκομε τα τέκνα μας να προσεύχωνται να γίνη το θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται στον ουρανό; Ο Ιησούς φαίνεται ότι μας λέγει να προσευχώμεθα για μια μεταμόρφωσι αυτής της σημερινής τάξεως πραγμάτων, αλλά η εκκλησία εξακολουθεί να επιμένη ότι το έργο μας είναι να ετοιμάζωμεθα να αναχωρήσωμε από αυτή τη γη κάποτε. Η αποτυχία της εκκλησίας να ικανοποιήση την πνευματική μου πείνα με ωδήγησε στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσα να προχωρήσω εξίσου καλά χωρίς αυτήν. Τελικά έπαυσα να πηγαίνω.’

Αυτή, κατ’ ουσίαν, είναι η ιστορία χιλιάδων μη εκκλησιαζομένων. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, πάρα πολλά άτομα που μένουν μακριά από την εκκλησία για τέτοιους λόγους, συμβαίνει να έχουν μια απροσδόκητη ευλογία, η οποία περαιτέρω μεταβάλλει τον τρόπο της ζωής των. Κατ’ ουσίαν, ιδού τι συμβαίνει, όπως θα μπορούσε να το αφηγηθή ένας που το εδοκίμασε:

ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

‘Μια Κυριακή πρωί αργοπορούσα έπειτα από ένα πρόγευμα που το επήραμε αργά, όταν ήλθε ένας νέος στην πόρτα μας με μια Γραφή στο χέρι. Ήταν ένας από τους ανθρώπους εκείνους, για τους οποίους η εκκλησία μας συνήθιζε να μας προειδοποιή—τους ζηλωτάς με την «παράλογη» διδασκαλία. Μη θέλοντας να είμαι αγενής, έκαμα μια προσπάθεια ν’ ακούσω. «Ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο επάνω στη γη για να ζη αιωνίως», είπε, «υπό τον όρον της υπακοής του ανθρώπου. Η αποτυχία του Αδάμ επέφερε θάνατο σε όλους μας, αλλά δεν μετέβαλε τον σκοπό του Ιεχωβά να έχη μια παραδείσια γη. Η υποδειγματική προσευχή του Ιησού μάς λέγει να προσευχώμεθα να συντρίψη αυτόν τον πονηρό κόσμο η κυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού και να φέρη τον παράδεισο σε πραγματοποίησι. Πόλεμοι, δάκρυα και θάνατος θα παρέλθουν και ο Θεός θα κάμη τα πάντα νέα. Αυτά είναι τα αγαθά νέα που οι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρνουν στα πέρατα της γης, σε αρμονία με το Ματθαίος 24:14.» Απέδειξε τα σημεία του στρέφοντας στη Γένεσι 1:28· Δανιήλ 2:44· 2 Πέτρου 3:13 και Αποκάλυψι 21:4, 5. Τον προσεκάλεσα μέσα.

‘Τον κατέκλυσα με ερωτήσεις, και κάθε φορά ελάμβανα μια Γραφική απάντησι. Με επληροφόρησε ότι η Τριάς είναι μια ειδωλολατρική διδασκαλία, στην οποία ρητώς αντιλέγουν εδάφια όπως του Ιωάννου 14:28 και 1 Κορινθίους 11:3, μεταξύ άλλων. «Ο άνθρωπος είναι ψυχή», είπε, «και η Γραφή αποδεικνύει ότι η ψυχή πεθαίνει.» (Εστράφη στο Ιεζεκιήλ 18:4, Εκκλησιαστής 9:5, 10 και Ιάκωβος 5:20.) «Αφού η ψυχή πεθαίνει, ο Θεός μάς έχει προσφέρει ανάστασι στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης. Αιώνια ζωή είναι κάτι που πρέπει να ζητούμε· δεν γεννώμεθα μ’ αυτήν.»—Ιωάν. 17:3.

‘Σε επόμενες επισκέψεις αυτός ο νέος διάκονος απήντησε σε Βιβλικά ερωτήματα που με είχαν περιπλέξει επί έτη. Με βροχή ή με ήλιο, πάντοτε ήταν συνεπής στις συνεντεύξεις του και εγώ πάντοτε εμάθαινα κάτι ενδιαφέρον και πολύτιμο. Άρχισα να βλέπω ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι ακόμη συγκεντρωμένη στον Θεό και όχι στον εαυτό της. Έχει ακόμη αγγελίες για να εκπέμπη στον κόσμο, αντί κοινοτοπιών περί επιτυχίας και ειρήνης πάση θυσία. Η αληθινή Χριστιανοσύνη ζητεί ακόμη αρετή και πίστι που καταδεικνύονται με έργα. Υπάρχει ακόμη μαρτυρία που πρέπει να δοθή και ο Θεός χρησιμοποιεί άνδρες, γυναίκες και παιδιά για να την εκτελέσουν, όπως ακριβώς έκαμε πριν από 1900 χρόνια. Τώρα, όπως και τότε, κανείς απ’ αυτούς δεν πληρώνεται για να την κάμη· αφιερώνονται να πράττουν το θέλημα του Θεού από αγάπη. Και η αγάπη αυτή τους κρατεί σε ενότητα με την κοινωνία των αδελφών σε όλο τον κόσμο. Όλα αυτά τα άκουσα και τα είδα μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μπορείτε να τα δήτε μόνοι σας στις Αίθουσες των Βασιλείας.

‘Την επόμενη εβδομάδα θα επισκεφθώ τους πρώην εκκλησιαστικούς μου συντρόφους, όχι στην εκκλησία, αλλά στα σπίτια των. Πολλοί απ’ αυτούς θα μένουν μακριά από την εκκλησία, όπως ακριβώς έμενα κι εγώ, χρειαζόμενος κάτι καλύτερο. Θα είναι μια ευχαρίστησις να τους δείξω πώς να εύρουν αυτό το καλύτερο απ’ ευθείας στη Βίβλο. Αυτό θα το κάμω, αν επιτρέψη ο Ιεχωβά, διότι τώρα είμαι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.’

Αγάπη και Πιστότης

Αφήγησις υπό Μωδ Τζόνστον

Η ΕΚΘΕΣΙΣ περί Βορείου Ιρλανδίας και Ελευθέρας Ιρλανδίας στο Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά μ’ ενδιέφερε πάντοτε ιδιαίτερα, διότι έχω γεννηθή στη «χώρα της δρυός.» Και γεννήθηκα πλουσία! Ναι, το να έχη κανείς ευσεβείς γονείς αυτό αποτελεί πράγματι μια πλούσια κληρονομία.

Ένας από τους αδελφούς του πατέρα μου, ο Θείος Έντι, εδέχθη την αλήθεια κατά το έτος 1905, όταν εγώ ήμουν δέκα ετών. Υπήρχαν πολύ λίγοι Σπουδασταί των Γραφών (όπως ελέγοντο τότε) στη Βόρειο Ιρλανδία, αλλ’ ο θείος μου μετέδωσε το άγγελμα στον πατέρα μου, αυτός δε ενδιαφέρθηκε πάρα πολύ. Στην αρχή η μητέρα μου έγινε σκεπτική με τη «Θρησκεία του Θείου Έντι». Εν τούτοις, η καλωσύνη, η διακριτικότης κι η υπομονή του πατέρα μου βαθμιαίως την εβοήθησαν. Μπορώ ακόμη να τον ακούω να λέγη, «Σάρρα, κάθησε ένα λεπτό να σου διαβάσω αυτό», και η «Σάρρα» εκάθητο ν’ ακούση. Αργότερα ο Μπαμπάς επήγαινε στην εκκλησία, στην οποία είχε διατελέσει επίτροπος, και διένεμε Γραφικά φυλλάδια στους εκκλησιαζομένους κατά την έξοδό των την Κυριακή το πρωί. Αυτό εστενοχώρησε τη μαμά τόσο, ώστε έπαυσε να πηγαίνη στην εκκλησία και σε λίγο εδέχθη την αλήθεια.

Στο έτος 1911 ο Αδελφός Ρώσσελ επεσκέφθη το Μπέλφαστ, κι ενθυμούμαι ότι είχε συγκαλέσει όλη την «εκκλησία»—μια δράκα ατόμων—να πάρουν το τσάι τους μαζί του στο ξενοδοχείο. Αλλ’ άσχετα με τη μικρότητα της ομάδος, όταν έγινε η δημόσια ομιλία, η Αίθουσα Ώλστερ ήταν κατάμεστη από ακροατάς, από τους οποίους οι περισσότεροι είχαν προσέλθει κατόπιν αγγελίας που εδημοσιεύθη στον τύπο.

ΚΑΤΑΘΕΣΙΣ ΘΕΜΕΛΙΟΥ

Το επόμενο έτος ο θείος μου κι ο πατέρας μου μετηνάστευσαν οικογενειακώς στη Νέα Ζηλανδία, τη «χώρα του μακρού λευκού νέφους», όπως ελέγετο από τους πρώτους εξερευνητάς της. Μολονότι ο θείος μου είχε τετραμελή οικογένεια να συντηρήση, ήταν ένας τακτικός βιβλιοπώλης, ή σκαπανεύς όπως τους λέμε τώρα, και συνέχιζε την ολοχρόνια διακονία του επί πάρα πολλά χρόνια. Πολλά έκαμε για να ενισχύση τα χέρια των λίγων αδελφών που ήσαν τότε στην αλήθεια. Ένα σημείο, που ετονίζετο συνεχώς απ’ αυτόν και το οποίον μου ήταν πάντοτε πολύτιμο, ήταν η σπουδαιότης της πιστότητος στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Έτσι, από την πολύ μικρή μου ηλικία η αγάπη για την αλήθεια και η πιστότης στην οργάνωσι του Ιεχωβά έγιναν, κατά ένα τρόπον, τα κίνητρα της ζωής μου.

Εκείνο τον καιρό χρησιμοποιούσαμε ως βιβλία μελέτης τους τόμους Γραφικών Μελετών, η δε χρονολογία, που εκτίθεται στον δεύτερο τόμο, πραγματικά με προσείλκυσε. Τον κατεβρόχθισα όλον, έκαμα την αφιέρωσί μου, την εσυμβόλισα με το εν ύδατι βάπτισμα και ασχολήθηκα σε όλες τις μορφές του έργου διακηρύξεως, που διεξήγετο εκείνο τον καιρό.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Όταν έφθασε το φθινόπωρον του 1914, με την έκρηξι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και το τέλος των Καιρών των Εθνών, ήμεθα απασχολημένοι με την προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας στην Ουέλλινγτον. Τότε μετείχα στο «ποιμενικό έργον», το οποίον ήταν μια προσπάθεια ανευρέσεως μεταξύ εκείνων, που είχαν προμηθευθή βιβλία, ατόμων, τα οποία θα ήταν δυνατόν να βοηθηθούν για να μελετούν τη Γραφή. Υπήρχαν όμως και πολλά πράγματα, που δεν μπορούσαμε να τα καταλάβωμε καθαρά. Και καθόσον τώρα βλέπομε πίσω σ’ εκείνη την εποχή, μπορούμε να εκτιμήσωμε πόσο στοργικά υπομονητικός ήταν ο Ιεχωβά για να μας χρησιμοποιήση κάπως.

Όταν πέθανε ο Αδελφός Ρώσσελ τον Οκτώβριο του 1916, αυτό το γεγονός απεδείχθη ότι ήταν δοκιμασία για μας. Αισθανόμουν σαν να μου αφηρέθη κάτι, στο οποίο στηριζόμουν. Τότε είδα τον υπηρέτη του τμήματος να ταλαντεύεται στην πιστότητά του στην οργάνωσι του Θεού και να πέφτη συμπαρασύροντας και πολλούς αδελφούς. Ακόμη κι όταν συναθροιζόμεθα για μελέτη, μυστικοί αστυνομικοί συχνά ήσαν παρόντες στις συναθροίσεις μας. Ο φόβος αυτών κι η έλλειψις αγάπης κι εκτιμήσεως για την αλήθεια απεδείχθη ότι επροκάλεσε την πτώσι πολλών εκείνο τον καιρό· αλλ’ αφ’ ετέρου, πόσο ευγνώμονες ήμεθα για τους στερεούς, πιστούς αδελφούς μας, που απεδείχθη ότι ήσαν «ως σκιά μεγάλου βράχου εν γη διψώση»! (Ησ. 32:2) Ως αποτέλεσμα των πειρών αυτών οι απόψεις μας συχνά διωρθώνοντο, κι εγίναμε ισχυρότεροι στην αγάπη μας προς τον Ιεχωβά και την πιστότητά μας στην οργάνωσί του.

ΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΝΗ ΕΠΕΚΤΑΣΙ

Όταν υπανδρεύθηκα στο 1923, πήγα στην Αυστραλία με τον σύζυγό μου για ν’ απολαύσω το θαυμάσιο προνόμιο του να εργασθώ στο τμήμα της Εταιρίας, στη Μελβούρνη. Το 1925, όταν γεννήθηκε η θυγατέρα μας Ρουθ, ο Αδελφός Ρόδερφορδ είχε την καλωσύνη να κάμη διευθετήσεις ώστε να μείνωμε με την οικογένεια Μπέθελ και η θυγατέρα μας ν’ ανατραφή μεταξύ των. Τι προνόμιο! Από τα πρώτα χρόνια έθεσε τα πόδια της στον δρόμο που οδηγεί στη ζωή, και, με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, βαίνουν ακόμη πιστά προς αυτή την κατεύθυνσι.

Η Αυστραλία είναι μια αχανής νησιωτική ήπειρος, όχι και πολύ μικρότερη από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά μόνο με δέκα περίπου εκατομμύρια κατοίκους. Κάποτε παρακολούθησα μια εθνική συνέλευσι εδώ, στην οποίαν οι παρόντες ήσαν μόνο τριακόσιοι περίπου. Σήμερα ο αριθμός των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία υπερβαίνει τις δεκαπέντε χιλιάδες. Και τι χαρά είναι να βλέπη κανείς τους πολυαρίθμους αγαπητούς νεαρούς—αληθινά «τα εκλεκτά πράγματα όλων των εθνών» να τιμούν τον Ιεχωβά! (Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ) Το να έχωμε τη χαρά να υπηρετούμε τους αδελφούς μας και να παρακολουθούμε το έργον ν’ αυξάνη όλ’ αυτά τα χρόνια είναι κάτι που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν.

Η πρόοδος στην κατανόησι των αληθειών της Βίβλου, επίσης, υπήρξε ενισχυτική. Ήταν το αλησμόνητο άρθρο του περιοδικού Η Σκοπιά περί της «Γεννήσεως του Έθνους» το 1925, η μελέτη του θέματος περί διεκδικήσεως, η έναρξις τακτικής μαρτυρίας την Κυριακή πρωί και πάρα πολλά άλλα σημεία προόδου, που εποικοδόμησαν την πιστή μας αγάπη.

Μετά τη συνέλευσι του Ντητρόιτ, Μίτσιγκαν, στο 1928, η Εταιρία άλλαξε τον τόπο του Τμήματος από τη Μελβούρνη στο Σύδνεϋ, διότι τα πλοία που έφερναν τα βιβλία μας από τη Νέα Υόρκη είχαν το Σύδνεϋ ως λιμένα προσεγγίσεώς των. Κατόπιν, επίσης, η Κουήνσλαντ, με το όριόν της χίλια μίλια βορείως της Μελβούρνης, ήταν μια απέραντη έκτασις και ήταν ουσιαστικά άθικτη όσον αφορά το έργον της μαρτυρίας. Το ραδιοφωνικό έργον, στο οποίον ο σύζυγός μου κι εγώ είχαμε το προνόμιο να μετέχωμε από το 1932, μας εβοήθησε, επίσης, να διαδώσωμε το άγγελμα της Βασιλείας σ’ αυτές τις εκτάσεις.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝΤΙΩΣΙ

Η επέκτασις αυτή δεν έγινε χωρίς εναντίωσι, που κι αυτή εχρησίμευσε στο να δοθή ευρύτερη δημοσιότης στο έργον. Έτσι έγινε στην επίσκεψι του Αδελφού Ρόδερφορδ στην Αυστραλία το 1938. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εφρόντισε να προκαλέση στυγνή εναντίωσι, αλλά το Δημαρχείον του Σύδνεϋ, που δεν μας παρεχωρήθη τότε, στο εξής εχρησιμοποιείτο συχνά για τις συνελεύσεις μας.

Στη διάρκεια των ετών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχε ακόμη δυσκολία, αλλ’ ίσως όχι τόση όση υπήρχε σε μερικές άλλες χώρες. Ωστόσο, η κυβέρνησις απηγόρευσε τη διακονία μας, λέγοντας ότι η ύπαρξίς μας ήταν επιζήμια και από τον ζήλο τους κατέσχεσαν διάφορες ιδιοκτησίες της Εταιρίας σε όλη τη χώρα, ερεύνησαν τα σπίτια των Μαρτύρων και κατέσχεσαν μεγάλες ποσότητες βιβλίων της Γραφής. Σε όλη τη χώρα οι αδελφοί μας ήσαν κλεισμένοι σε φυλακές επειδή ηρνούντο να παραβούν την ουδετερότητά των. Τελικά, ύστερ’ από δυο χρόνια η Εταιρία είχε μια δίκη σ’ αυτή την υπόθεσι και στις 14 Ιουνίου 1943 το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη κατά της Κοινοπολιτειακής Κυβερνήσεως και υπέρ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Η πιστότης μας στην οργάνωσι του Ιεχωβά εκείνο τον καιρό δεν είχε κακώς τοποθετηθή.

Τον επόμενο μήνα μετά την άρσι της απαγορεύσεως, όταν επέστρεψα στο σπίτι ύστερ’ από τη συμμετοχή μου στη μαρτυρία μια Κυριακή πρωί, διεπίστωσα ότι ο Αδελφός Τζόνστον μετέστη. Ναι, μια έμφραξις της στεφανιαίας αρτηρίας του απέκοψε τη ζωή, από την οποία σαράντα και πλέον χρόνια εδαπάνησε στην ολοχρόνια διακονία στη Νότιο Αφρική και στην Αυστραλία. Το τελευταίο καθήκον του ήταν να γράψη για την Παρηγορία (το τωρινό περιοδικό Ξύπνα!) το αποτέλεσμα της υποθέσεως που εξεδικάσθη στο Ανώτατο Δικαστήριο. Πολύ φυσικό ήταν να τον χάσωμε, αλλά πώς να πενθήσω αφού εγνώριζα ότι αυτός πραγματικά είχε τη μεταλλαγή του, διότι είχε την ελπίδα της ουρανίας ζωής; (1 Κορ. 15:51,52) Ήταν ένα ευλογητό προνόμιο να έχω τη συντροφιά του δώδεκα και πλέον χρόνια, και ήταν μια υποκίνησις σε πιστή αγάπη από μέρους μου στον Ιεχωβά και στην ορατή του οργάνωσι.

ΧΑΙΡΟΝΤΑΣ ΣΕ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ

Μετά την άρσι της απαγορεύσεως, το έργον αναδιωργανώθη. Στο 1946 κατέφθασαν οι πρώτοι μας απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ, και τι συγκίνησις! Θα ενόμιζε κανείς ότι αυτοί ήσαν πλάσματα από κάποιον άλλον πλανήτη, τόσο μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον μας. Αυτοί ήσαν ένα μεγάλο βοήθημα στο έργον και είμαι ευγνώμων για το παράδειγμα της πίστεώς των. Στον ίδιο καιρό περίπου και οι δικοί μας αδελφοί αναχωρούσαν από την Αυστραλία για τη Σχολή Γαλαάδ, και σήμερα έχουν καλή απόδοσι σε πολλές χώρες και νησιά όλου του κόσμου. Μερικοί είναι στην Ιαπωνία, στο Χονγκ Κονγκ, στη Μαλαισία, στην Ινδία, στην Κύπρο και σε άλλα μέρη, αλλ’ αποτελεί χαρά το να παρακολουθούμε την πρόοδό τους και ν’ ακούμε τα συνεχιζόμενα έργα των αγάπης.

Όταν μας επεσκέφθη ο Αδελφός Νορρ στο έτος 1947, ελάβαμε κι άλλες καλές συμβουλές και βοήθεια. Διεμορφώσαμε ορθότερα τις σκέψεις μας για την κατάλληλη σχέσι των Χριστιανών με τον κόσμο, πράγμα που μας ενίσχυσε όλους κι έφερε την οργάνωσι σε κατάστασι, που θα ήταν πιο ευπρόσδεκτη στον Ιεχωβά. Επισκέψεις όπως αυτή, από ειδικούς εκπροσώπους των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας, πάντοτε υπήρξαν λαμπροί σταθμοί στη θεοκρατική μας πρόοδο.

Κατόπιν το 1953 ήταν η σειρά μου να κάμω λίγο ταξίδι—στη διεθνή συνέλευσι της Νέας Υόρκης. Τι αγάπη επεδείχθη από τους αδελφούς που συναντήσαμε καθ’ οδόν! Τι ευτυχείς ήμεθα που μπορέσαμε να επισκεφθούμε τον οίκο Μπέθελ και το εργοστάσιο στο Μπρούκλυν και τη Σχολή Γαλαάδ στην Ίθακα, να γνωρίσωμε τόσους αδελφούς από μακρινούς τόπους, ν’ ακούωμε τους πιστούς αδελφούς μας να μιλούν τις αλήθειες του λόγου του Θεού! Ήταν θαυμάσια!

Καθόσον το έργον της Βασιλείας εξακολουθούσε να επεκτείνεται, ιδρύθησαν νέα τμήματα στη Σιγγαπούρη, στη Νέα Ζηλανδία, στα νησιά Φίτζι και Παπούα, που υπήγοντο προηγουμένως στη δικαιοδοσία του Αυστραλιανού τμήματος. Το να βλέπη κανείς αυτή την ανάπτυξι έκδηλη με τόσους τρόπους είναι σαν να βλέπη, να το πούμε έτσι, τη μεγαλοπρεπή πορεία του Θεού μάς καθώς οδηγεί το έργον του προς την τελική και μεγαλειώδη διεκδίκησι του αγίου του ονόματος.

Είναι ένθερμη η προσευχή μου, όπως εξακολουθούν ν’ αυξάνουν η αγάπη και η πιστότης μου, και, παρά την πρόοδο των ετών που καθιστά δύσκολο το να κάνη κανείς τόσα όσα θα επιθυμούσε, όπως μπορέσω να εξακολουθήσω να είμαι πλουσία σε καλά έργα, δραστηρία στην υπηρεσία του Θεού μου Ιεχωβά. «Θεέ, συ με εδίδαξας εκ νεότητός μου· και μέχρι του νυν εκήρυττον τα θαυμάσιά σου. Μη με εγκαταλίπης, μηδέ μέχρι του γήρατος και πολιάς, Θεέ, εωσού κηρύξω τον βραχίονά σου εις ταύτην την γενεάν, την δύναμίν σου εις πάντας τους μεταγενεστέρους.»—Ψαλμ. 71:17, 18.

«Η Χαρά του Ιεχωβά Είναι η Ισχύς Σας»

Αφήγησις υπό Αλίκης Χαρτ

ΜΠΟΡΩ ακριβώς να ιδώ το παλιό ντουλάπι στο «χωλ» της εισόδου της κατοικίας μας στο Λονδίνο. Εκεί ήταν πάντοτε καθόσον μπορώ να θυμηθώ. Εμεγάλωσα μαζί του, και πόσο το αγάπησα! Γιατί; Λόγω εκείνου, το οποίο περιείχε και για τον σκοπό που εχρησιμοποιείτο αυτό. Αρχικά είχε σταλή από την Αμερική, από την Εταιρία Σκοπιά, γεμάτο από βιβλία της Γραφής. Αυτό έγινε προς το τέλος της δεκαετηρίδος του 1880, και όταν γεννήθηκα, στο 1892, ο πατέρας μου το μετέτρεψε σε αποθήκη για μερικά από τα βιβλία που έστελλε τακτικά η Εταιρία στις Βρεττανικές Νήσους. Εξακολούθησε να χρησιμοποιήται γι’ αυτόν τον σκοπό ώσπου η Εταιρία ίδρυσε ένα κεντρικό γραφείο του Βρεττανικού Τμήματος στο ανατολικό άκρον του Λονδίνου το έτος 1900. Ως τότε, λοιπόν, το σπίτι μας ήταν ένα κέντρον αποστολών, και καθόσον ήρχοντο οι παραγγελίες, τις ετοίμαζε ο πατέρας και κατόπιν άφηνε τη μικρή του κόρη να μεταφέρη τα μικρότερα δέματα στο εκεί πλησίον ταχυδρομείο. Πάντοτε μ’ ενθουσιασμό το έκανα αυτό, πράγμα που έφερνε μια θαυμάσια ευτυχία στα πρώτα μου παιδικά χρόνια. Μπορείτε, λοιπόν, να εννοήσετε πώς, από τα νεώτερα χρόνια μου, η ζωή μου άρχισε να συγκεντρώνεται γύρω από ένα έργον που επρόκειτο να φέρη την αληθινή χαρά του Ιεχωβά στις καρδιές τόσο πολλών ανθρώπων.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΘΕΤΕΙ ΤΗ ΒΑΣΙ ΓΙΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΧΑΡΕΣ

Η Σκοπιά άρχισε να έρχεται τακτικά στο σπίτι μας από το έτος 1883, εννέα χρόνια πριν γεννηθώ. Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήσαν Θεοφοβούμενοι, αφωσιωμένοι σε δίκαιες αρχές. Εγώ ήμουν το έβδομο από τα δέκα παιδιά της οικογενείας μας, και ποτέ δεν με ελύπησε η αυστηρή ανατροφή την οποίαν όλα ελάβαμε. Μολονότι πηγαίναμε ένα χρονικό διάστημα στο Κυριακό σχολείο, ο πατέρας γρήγορα διέγνωσε τη Γραφική ανάγκη της προσωπικής διδασκαλίας του οίκου του, κι έτσι, με τη βοήθεια ενός βιβλίου που ελέγετο Ιστορίες της Γραφής σε Απλή Γλώσσα, συνεκέντρωνε τα νεώτερα μέλη της οικογενείας την Κυριακή πρωί κι εξηγούσε σ’ όλους μας τη Γραφή. Η ανάγνωσις της Γραφής κατελάμβανε τακτικά ένα μέρος της οικογενειακής μας ζωής, τόσο μάλιστα ώστε και στα πρώτα νεανικά μου χρόνια η αγάπη μου στον Θεό άρχισε να γίνεται ισχυρότερη κι αισθανόμουν μια εσωτερική χαρά κι ευτυχία, που στα μετέπειτα χρόνια καταλάβαινα ότι ήταν αδύνατο να ζήσω χωρίς αυτή.

Οι Κυριακές ήσαν πλήρεις και πολυάσχολες μέρες για τον λαό του Θεού τότε, όπως και τώρα είναι. Μπορώ πολύ καλά να θυμηθώ που στεκόμουν τακτικά έξω από κάποια εκκλησία της περιφερείας μας διανέμοντας τα διάφορα φυλλάδια που εξέδιδε η Εταιρία. Πριν ασχοληθούμε μ’ αυτό το έργον, συνηντώμεθα στο σπίτι ενός αδελφού και ζητούσαμε την ευλογία του Ιεχωβά στο έργον μας—ναι, ακριβώς όπως κάνομε σήμερα στα κέντρα υπηρεσίας. Τότε εγίνοντο και συναθροίσεις που παρακολουθούσαμε το βράδυ. Μπορώ ν’ ακούω τον Πατέρα να λέγη τώρα σ’ εμάς τα παιδιά, «Τις θέλει υπάγει μετ’ εμού;» και μου προξενεί ευτυχία τώρα το να ενθυμούμαι ότι συχνά σε μια πολύ νεαρή ηλικία, αισθανόμουν εκουσίως μια ώθησι να δέχωμαι την πρόσκλησί του. Αυτό με κάνει να είμαι πολύ ευγνώμων που προσεπάθησε ο πατέρας μου να εκπαιδεύση τα τέκνα του στην οδό που έπρεπε ν’ ακολουθήσουν, κι έτσι εγίναμε, κατά ένα τρόπον, άγιοι στα όμματα του Ιεχωβά, του ουρανίου μας Πατρός.—1 Κορ. 7:14.

Ήλθε ο καιρός ν’ αποφοιτήσω από το σχολείο και, αφού περιποιήθηκα τους γηραιούς πάππους μου επί ένα χρονικό διάστημα, ανέλαβα μια θέσι σε οικιακή υπηρεσία. Ο πατέρας μου πάντοτε ισχυρίζετο ότι ένα κορίτσι πρέπει να κάμη σκοπό του το να επιδίδεται στα οικιακά και, πραγματικά, ήμουν σε μια καλύτερη θέσι για τα μετέπειτα χρόνια στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Και τι αλλαγή αισθάνθηκα στη ζωή μου! Μόνον, αφού άφησα το σπίτι κι αναμίχθηκα στον έξω κόσμο, κατάλαβα το τι εσήμαινε για μένα το Χριστιανικό οικιακό περιβάλλον μου. Αυτά τα χρόνια ήσαν ανώμαλα για μένα. Η βαθιά χαρά και η ειρήνη νοός που είχα άλλοτε εφάνη ότι πέρασαν. Συχνά ήταν δύσκολο να πάω στις συναθροίσεις. Ο εργοδότης μου επρότεινε να ενταχθώ στην τοπική εκκλησία, αλλ’ εγώ εγνώριζα πλήρως ότι αυτό ποτέ δεν θα μου έδινε τη δύναμι του Ιεχωβά που λαχταρούσα. Άρχισα με ζήλο να μελετώ Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων και καθόσον το μελετούσα κι εδιάβαζα τη Γραφή μου αισθανόμουν μια αύξουσα δύναμι και πεποίθησι για το τι πραγματικά ήταν η αλήθεια του λόγου του Θεού.

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

Ποτέ δεν θα λησμονήσω την άνοιξι του έτους 1910. Μπορείτε να φαντασθήτε γιατί; Ναι, έχετε δίκαιο. Ήταν το έτος που εσυμβόλισα με το εν ύδατι βάπτισμα την αφιέρωσί μου να πράττω το θέλημα του Θεού. Ο ίδιος ο πατέρας μου μ’ εβάπτισε. Μπορείτε να φαντασθήτε τη χαρά του; Και πρέπει να σας πω για μια από τις αδελφές μας που ήταν εκεί. Ήλθε από τη Σκωτία, και δεν υπήρξε εκεί ποτέ μια πιο ένθερμη σπουδάστρια των Γραφών. Συνηθίζαμε να την αποκαλούμε θεία Σάρρα. Μπορώ να ιδώ τώρα αυτή και τη γνήσια θέρμη του μειδιάματός της μετά το βάπτισμά μου καθώς παρέθεσε ένα Γραφικό εδάφιο για να το έχω πάντα στο νου μου. Ήταν ο Ψαλμός 37:4: «Και ευφραίνου εν Κυρίω, και θέλει σοι δώσει τα ζητήματα της καρδίας σου.» Αυτό απεδείχθη αληθές κατ’ επανάληψιν.

Η μεγάλη αυξανόμενη επιθυμία της καρδιάς μου ήταν να εργάζωμαι για πάντα στην υπηρεσία του Θεού, να επανακτήσω εκείνο το αίσθημα της ασφαλείας και της χαράς, που άλλοτε το αισθανόμουν πολύ ισχυρό, όταν κατοικούσα στο σπίτι του πατέρα μου. Αυτή η επιθυμία μου εξεπληρώθη κατά ένα εντελώς απροσδόκητο τρόπο. Ο πατέρας μου εγνώριζε ότι εχρειάζετο κάποια οικιακή βοήθεια στο Τμήμα της Εταιρίας, που ήταν τώρα στην Οδόν Έβερσχολτ του βορειοδυτικού Λονδίνου. Επρότεινε να παράσχω τις υπηρεσίες μου. Επωφελήθηκα από την ευκαιρία και πριν τελειώση η εβδομάδα έγινα μέλος της εξαμελούς οικογενείας Μπέθελ του Λονδίνου στο 1910. Έτσι άρχισε η ήδη πενήντα ενός και πλέον ετών ολοχρόνια υπηρεσία μου σ’ έναν από τους πολλούς οίκους Τμημάτων της Εταιρίας. Σύντομα διεπίστωσα ότι το μυστικό της διακρατήσεως της χαράς του Ιεχωβά ήταν το να προθυμοποιούμαι να προσαρμοσθώ σε κάθε υπηρεσία που μου εζητείτο. Το να εύρω τη θέσι της υπηρεσίας μου έφερε στη ζωή μου μια χαρά και αίσθησι ασφαλείας που ενήργησε σαν ένα φρούριο δια μέσου όλων των ετών δοκιμασίας της παρούσης γενεάς μας.

ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΕΣΙ ΜΟΥ ΜΕ ΧΑΡΑ

Θα ήθελα να σας πω τώρα για μερικά από τα όσα φρονώ ότι μ’ εβοήθησαν με την πάροδο των ετών να εύρω δύναμι για να κρατήσω τη θέσι μου με χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Είναι ένα θαυμάσιο προνόμιο το να είναι κανείς μέλος οποιασδήποτε οικογενείας Μπέθελ. Ο λόγος τούτου είναι, νομίζω, ότι αισθάνεται κανείς σαν ν’ αποτελή στενώτατο μέρος μιας οικογενείας που χρησιμοποιείται τόσο πλήρως από τον Ιεχωβά. Αλλ’ ας πω το εξής: Η ευτυχία του έργου, που μου ανετέθη μέσα στον οίκον Μπέθελ, πάντοτε εμετράτο από την συναίσθησι που είχα της ανάγκης ενασχολήσεως στο έργον υπηρεσίας έξω. Διεπίστωσα ότι η αληθινή χαρά έρχεται μόνον όταν διατηρώ το έργον διακονίας του αγρού ευθυγραμμισμένο με τα καθήκοντα μου στο Μπέθελ. Σ’ αυτό οφείλεται τα ότι πάντοτε προσπαθούσα να μετέχω σε κάθε μορφή έργου της Βασιλείας καθώς ήρχετο.

Λίγο μετά τη μετακόμισι των Γραφείων στο Κράβεν Τέρρας, στο δυτικό Λονδίνον το 1911, συνήθιζα να κατέρχωμαι στην Πόλι κάθε Παρασκευή βράδυ με μια ομάδα από τέσσερες ή πέντε και να θέτω φυλλάδια κάτω από τις πόρτες. Αυτά δεν ήσαν ακριβώς όπως τα φυλλάδια που εκδίδει σήμερα η Εταιρία Σκοπιά, αλλά, μάλλον, όταν εδιπλώνοντο στα τέσσερα, είχαν περίπου το μέγεθος αυτού του περιοδικού που τώρα διαβάζετε. Μερικών τα ονόματα ποτέ δεν θα τα ξεχάσω, όπως λ. χ. Η Πτώσις της Βαβυλώνος, Τέλος του Κόσμου—1914 και Ελπίς για τη Θλιμμένη Ανθρωπότητα.

Η αδελφή μου κι εγώ ήμεθα υπεύθυνοι να καλύπτωμε τακτικά ένα μεγάλο μέρος τομέως ακριβώς ανατολικά του οίκου Μπέθελ μ’ αυτά τα φυλλάδια. Η μόνη ώρα που θα μπορούσαμε να ορίσωμε γι’ αυτό το έργον ήταν νωρίς την Κυριακή πρωί πριν ετοιμασθή το πρόγευμα για την οικογένεια. Αυτό εσήμαινε να εγερθούμε κατά τις πέντε η ώρα το πρωί και να δαπανήσωμε δύο ώρες σε διανομή φυλλαδίων. Το υπόλοιπο μέρος της Κυριακής ήταν πάντοτε μια πολυάσχολη αλλ’ ευτυχισμένη μέρα, με την παρασκευή των φαγητών και την παρακολούθησι των διαφόρων συναθροίσεων. Συνήθως κατά τις εννέα η ώρα το βράδυ ήμεθα ελεύθεροι.

Επειδή εγώ συνήθως ξυπνούσα ενωρίτερα από τα περισσότερα μέλη της οικογενείας, εργαζομένη επί πολλά χρόνια στην κουζίνα, είχα λίγη ώρα κενή τ’ απογεύματα και συχνά διέθετα αυτή την ώρα στο έργον μας «δανεισμού βιβλίων» στην άμεση περιοχή του Μπέθελ. Σ’ αυτό το έργον, λίγο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έκαμα την πρώτη μου Γραφική μελέτη, με μια ενδιαφερομένη. Την εξυπηρέτησα ώσπου να φθάση σε πνευματική ωριμότητα καθόσον περνούσαν τα χρόνια. Φαντασθήτε τη χαρά μου, όταν έλαβα επιστολή της το περασμένο καλοκαίρι, λίγο πριν από τη συνέλευσι του Τουίκενχαμ, στην οποία έλεγε, «Η ζωή μου ήταν πληρέστατη όλα αυτά τα χρόνια και το έργον μού έδωσε πολλή ευχαρίστησι, που δεν θα μπορούσε να μου την δώση ο κόσμος . . .» Πιστότης, ύστερ’ απ’ όλα αυτά τα χρόνια! Ιδού η πραγματική χαρά που ενισχύει κάθε δούλον του Ιεχωβά, είτε εργάζεται σ’ ένα από τα Μπέθελ της Εταιρίας είτε αλλού.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, μπορώ να θυμηθώ ότι είπα σ’ ένα άλλο μέλος της οικογενείας μας, κατά το 1928, ότι αισθανόμουν να στενεύη η προοπτική μου. Μου είπε ότι αυτό είναι ανοησία, αλλ’ ενδομύχως αισθανόμουν πως κάτι έλειπε, μολονότι ήμουν ακόμη τόσο απασχολημένη όσο πάντοτε ως προς τα καθήκοντα μου στο Μπέθελ. Τότε ήταν που έγινε διευθέτησις για έργον υπηρεσίας Κυριακής και παρεχωρήθη, επίσης, στην οικογένεια Μπέθελ το απόγευμα του Σαββάτου για ν’ ασχολούνται στη διακονία. Αυτό ακριβώς ήταν εκείνο που εχρειάζετο. Έφερε ένα ανανεωμένο σθένος και χαρά στη ζωή μου και στη ζωή πολλών άλλων, επίσης. Αυτή η χαρά εξακολούθησε ν’ αυξάνη καθόσον αποκτούσαμε περαιτέρω θαυμάσια εξάρτισι για να «διδάξωμε και άλλους».

Όσοι από μας είχαν το προνόμιο να ζήσουν μέσ’ απ’ όλες τις πείρες του λαού του Ιεχωβά πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωρίζουν καλά τις δοκιμασίες που συνέβησαν. Η μικρή μας οικογένεια του Λονδίνου δεν διέφυγε, και μπορώ να θυμηθώ έναν καιρό προς το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε είχε χωρισθή σε δύο τμήματα. Κάτω απ’ αυτές τις περιστάσεις ανακαλύπτει ο καθένας το βάθος της αγάπης του για την αλήθεια και το αν υπηρετή τον ίδιο τον Ιεχωβά ή κάποια άτομα στην οργάνωσι. Δεν μπορούσα πάντοτε να κατανοώ γιατί ο Θεός επιτρέπει να υπάρχουν ωρισμένες συνθήκες, αλλά με το πέρασμα των ετών εμάθαινα βαθμηδόν να δέχομαι πάντοτε τη θεοκρατική διευθέτησι και τους διορισμούς ώσπου να γίνη αλλαγή από τον ίδιον τον Ιεχωβά. Αυτό είναι άλλο ένα πράγμα, που μ’ εβοήθησε να παραμείνω ευτυχής στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αν ένας προσπαθήση να προτρέξη του Ιεχωβά, φέρνει δυστυχία στον εαυτό του ίσως δε και στους άλλους επίσης.

Ω, υπάρχει και κάτι άλλο που συνέβαλε στη χαρά μου να ζω για τον νέο κόσμο: η στενή μου σχέσις με πολλούς σκαπανείς. Πάντοτε είχα οικειότητα με τους σκαπανείς και πολλές φορές εδαπάνησα τις διακοπές μου σε υπηρεσία μαζί τους. Επρόκειτο για εξαιρετικά ευτυχείς ευκαιρίες κι επέστρεφα στο Μπέθελ ενισχυμένη και μ’ ένα φρεσκάρισμα στο νου και στο σώμα. Ακόμη δε, και μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου πάντοτε προσπαθούσα να επαγρυπνώ ώστε οι συναναστροφές μου, στη λίγη ώρα που επέτρεπε η γεμάτη απασχόλησι ζωή του Μπέθελ, να είναι μ’ εκείνους που ήσαν ολόψυχα στη θεοκρατική τους άποψι, είτε διότι ήσαν στην ολοχρόνια διακονία, είτε διότι είχαν το πνεύμα του σκαπανέως.

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Ιδού μερικά από τα όσα με ενίσχυσαν στη διάρκεια των ετών για να εξακολουθήσω να υπηρετώ τον ουράνιο μας Πατέρα με χαρά, αλλ’ υπήρξαν, φυσικά, και πολλές άλλες ευλογίες. Προσφάτως, καθόσον εμελετούσαμε το βιβλίο Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό, με συνεκίνησε να ξαναζήσω τόσο πολλές από τις συναρπαστικές θεοκρατικές πείρες, στις οποίες είχα το προνόμιο να μετάσχω τόσο πολύ με τη συνταύτισί μου με την οικογένεια Μπέθελ του Λονδίνου: το Φωτόδραμα της Δημιουργίας με τα εισηγητικά καθήκοντα μερικές φορές την εβδομάδα καθώς προεβάλλετο κατά σειρά σε χώρους όπως το «Πρίνσες Θήατερ», η «Όπερα» και το «Ρόαγιαλ Άλμπερτ Χωλλ»· η διανομή του Χρυσού Αιώνος υπ’ αριθ. 27· οι μεγάλες συνελεύσεις ανά τα έτη στη Βρεττανία, οπότε το Μπέθελ πολύ συχνά ήταν η κεντρική κυψέλη της δράσεως· και κατόπιν, πιο πρόσφατα, από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα προνόμιά μου να παρακολουθήσω μερικές από τις πελώριες συνελεύσεις της Αμερικής και της Ευρώπης. Πραγματικά, ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τόσο πολλές ευτυχείς πείρες και απροσδόκητα προνόμια που απήλαυσα θα μπορούσαν να συσσωρευθούν σε μια απλή περίοδο ανθρωπίνης ζωής!

Η οικογένειά μας αυξήθηκε από έξη σ’ εξήντα και πλέον μέλη· ο οίκος μας Μπέθελ, από ένα μικρό σπίτι έγινε ωραίο κτίριο με μεγάλο εργοστάσιο ναι, αρκετά μεγάλο ώστε να χωρούν εκεί πολλές χιλιάδες ράφια με βιβλία σαν εκείνο που είχαμε στο παλιό μας σπίτι, και χρειαζόμεθα πολλά ταχυδρομικά αυτοκίνητα κάθε ημέρα για να παραλάβουν προς ταχυδρόμησιν τα έντυπά μας.

Και τώρα η καρδιά μου είναι γεμάτη από ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά. Τον ευχαριστώ για τη συντηρητική του δύναμι. Τον ευχαριστώ που εξακολουθεί να μου δίνη ένα μέρος σ’ αυτό το χαροποιόν, εποικοδομητικό έργον που διεξάγεται σε όλη τη γη σήμερα από την οργάνωσι του πιστού λαού του. Τον ευχαριστώ και διότι μπορώ να έχω ένα μικρό μέρος σ’ αυτό και απολαμβάνω την ‘χαράν του Ιεχωβά’, που είναι η «ισχύς» μου.—Νεεμ. 8:10, ΜΝΚ.

Η Ευλογία του Ιεχωβά Πλουτίζει

Αφήγησις υπό Μωδ Γιούιλ

Ο ΣΟΦΟΣ Σολομών έγραψε: «Η ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει, και λύπη δεν θέλει προστεθή εις αυτήν.» (Παροιμ.10:22, ΜΝΚ) Ακούστε να σας πω πώς το διεπίστωσα αυτό.

Ο Άλστον Γιούιλ, γυιός του αρτοποιού, παρέδιδε ψωμί στο σπίτι μας τη μέρα της γεννήσεώς μου, αλλά πέρασαν είκοσι και πλέον χρόνια ώσπου να γνωρισθούμε· αυτός ήταν τότε μηχανικός στην κρατική υπηρεσία του Μόμπιλ, της Αλαμπάμας, ενώ εγώ ήμουν καθηγήτρια γυμνασίου. Ο αδελφός του είχε αγοράσει τρία βιβλία Γραφικαί Μελέται, από έναν «τακτικό βιβλιοπώλη» και τα έδωσε στη μητέρα του. Αυτή τα έδωσε στον Άλστον. Καθώς αυτός τα διάβαζε, εδοκίμασε τέτοια ταραχή ώστε τα έθεσε κατά μέρος. Αλλά δεν μπορούσε να τα λησμονήση. Τελικά, μ’ ένα σημειωματάριο στο χέρι, χωρίς να εμπιστεύεται ούτε και στο ταμείον της Γραφής, εδιάβασε τη Γραφή από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι καταγράφοντας κάθε παραπομπή περί ζωής μετά θάνατο. Όταν ετελείωσε επείσθη: Άδης είναι ο τάφος. Όταν τον συνήντησα, μπόρεσε να με βοηθήση στα πνευματικά μου προβλήματα.

Ήμουν πολύ φιλόθρησκη από παιδί. Για μένα ο Θεός ήταν μια πραγματικότης και ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα. Όταν, λοιπόν, ήμουν δώδεκα ετών, ενώθηκα στην Εκκλησία των Βαπτιστών. Πουθενά, όμως, δεν μπόρεσα να κατανοήσω τη Γραφή. Οι φίλοι μου της Βαπτιστικής Θεολογικής Σχολής μ’ επέπλητταν λόγω ελλείψεως πίστεως, όταν τους έθετα ερωτήσεις· οι ευαγγελιστικές συναθροίσεις εξύψωναν ανθρώπους, όχι τον Θεό. Πραγματικά, στη διάρκεια των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμας απωλέσθη το ενδιαφέρον μου στην παρακολούθησι του Κυριακού σχολείου και της εκκλησίας.

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1913, του «τελευταίου εκείνου φυσιολογικού έτους της ανθρωπίνης ιστορίας», ο Άλστον Γιούιλ κι εγώ νυμφευθήκαμε. Επακολούθησε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος· κατόπιν επήλθε μια τροπική θύελλα, που εσάρωσε όλα όσα είχαμε εκτός από την υποθήκη του αγροκτήματος. Τον Φεβρουάριο του 1917, ο Άλστον εστάλη στην Καλιφόρνια. Κατόπιν μια Κυριακή, καθώς διεξήρχετο τον «Χάρτην των Αιώνων» εμπρός από την Αίθουσα των Σπουδαστών της Γραφής, μπήκε μέσα, εγνωρίσθη κι άρχισε να παρακολουθή τις συναθροίσεις. Σε λίγο έγραψε ζητώντας ως ιδιαίτερη χάρι να διαβάσω τα βιβλία των Γραφικών Μελετών.

Κι εγώ; Όταν άκουσα τον Πάστορα Ρώσσελ να κηρύττη περί του «Αρμαγεδδώνος» και είδα το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, το 1914, η απλότης κι η ειλικρίνεια μού έκαμαν βαθιά εντύπωσι, αλλ’ εκείνο τον καιρό είχα «πολλά σίδερα στη φωτιά». Τώρα τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Περνούσε απ’ το νου μου η φοβερή σκέψις: «Η Χριστιανοσύνη απέτυχε». Τελικά έκαμα μια απόφασι: Εκείνα τα βιβλία του Άλστον. Άρχισα να διαβάζω ένα βράδυ, κι εδιάβασα ως το πρωί. Οποία αποκάλυψις! Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε, αλλ’ όχι και η «Χριστιανοσύνη». Αμέσως έγραψα στον Άλστον ότι απελάμβανα την ανάγνωσι των Μελετών· τα γράμματά μας διεσταυρώθησαν στο ταχυδρομείο. Όταν τον συνήντησα στο Στόκτον, της Καλιφορνίας, παρακολουθήσαμε τακτικά τις συναθροίσεις των Σπουδαστών της Γραφής. Πώς μ’ εβοήθησαν οι αδελφοί της μικρής εκείνης εκκλησίας ν’ αρχίσω να προχωρώ στην υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι!

ΕΡΓΟΝ ΣΚΑΠΑΝΕΩΣ

Στις 25 Δεκεμβρίου 1917, αφιερωθήκαμε και οι δύο στον Ιεχωβά, συμβολίζοντας την αφιέρωσί μας με το εν ύδατι βάπτισμα την Κυριακή πριν από την Ανάμνησι, το 1918. Το έργον της αιτήσεως για απελευθέρωσι των αδελφών μας από τις φυλακές της Ατλάντας και μία αγγελία στο περιοδικό Η Σκοπιά με παρεκίνησαν να υποβάλω αίτησι για υπηρεσία σκαπανέως. Άρχισα όταν εξεδόθη το περιοδικό Χρυσούς Αιών, τον Οκτώβριο του 1919. Εκείνο τον καιρό αφήναμε αντίτυπα ως δείγμα και εκάναμε επανεπίσκεψι μετά μια εβδομάδα. Ο πρώτος συνδρομητής μου, ένας Πρεσβυτεριανός, ενδιεφέρθη για τη Γραφή· έκανα επανεπισκέψεις· εδέχθη την αλήθεια και είναι ακόμη πιστός. Στην αρχή δυσκολεύθηκα λίγο ν’ ανταποκρίνωμαι στα οικιακά μου καθήκοντα και να κάνω συγχρόνως έργον σκαπανέως, αλλά καθόσον προχωρούσα αυτό εγίνετο ευκολώτερο.

Στο έτος 1922 παρακολουθήσαμε την πρώτη μας συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ, και κατόπιν εδαπανήσαμε ένα έτος σε έργον σκαπανέως στην Αλαμπάμα. Οι ευτυχείς μας πείρες απέδειξαν κατ’ επανάληψιν ότι η ‘ευλογία του Ιεχωβά πλουτίζει’. Ένα βράδυ εφθάσαμε κατάκοποι σε μια μικρή πόλι και βρήκαμε ένα φιλικό οικοτροφείο, όπου μπορούσαμε να μείνωμε τη νύχτα. Μετά το δείπνον, καθώς βοηθούσα τη σύζυγο του ιδιοκτήτου στο πλύσιμο των πιάτων, ωμιλήσαμε για το έργον μας. Είχαν φασαρίες στην τοπική εκκλησία—δοκιμασία για την πίστι τους. Αφού ετελειώσαμε το πλύσιμο των πιάτων, αυτή κι ο σύζυγός της ήλθαν στο δωμάτιο μας και τους εδώσαμε μαρτυρία ως τα μεσάνυχτα σχεδόν. Εδέχθησαν πρόθυμα την αλήθεια. Αρνήθηκαν να μας αφήσουν να πληρώσωμε ό,τι έπρεπε για τη διανυκτέρευσί μας και τα γεύματα, αλλ’ εδέχθησαν προθύμως μια σειρά βιβλίων.

Σε κάποια πόλι εγνωρίζαμε ότι υπήρχε αδιαφορία κι εναντίωσις, αλλ’ ήταν μέσα στον τομέα μας και η μαρτυρία έπρεπε να δοθή. Ούτε ένα φυλλάδιο δωρεάν δεν μπορέσαμε να δώσωμε. Επιστρέφοντας στο σπίτι χωρίς να έχωμε αρκετά χρήματα ν’ αγοράσωμε βενζίνη για το αυτοκίνητό μας και χωρίς να ελπίζωμε να δειπνήσωμε, εμείναμε για να κάμωμε μια επανεπίσκεψι σ’ ένα ενδιαφερόμενο άτομο. Επήρε μια Γραφή, όλα τα βιβλία που είχαμε, κι έγινε συνδρομητής και στα δύο περιοδικά. Αφού ετελειώσαμε εκείνον τον τομέα, επιστρέψαμε στον Άγιο Φραγκίσκο, κι εγώ εξακολούθησα να κάνω έργον σκαπανέως. Ήταν μια χαρωπή μέρα, όταν κι ο Άλστον επίσης μπόρεσε πάλι να μπη στην ολοχρόνια υπηρεσία και να παραμείνη.

Με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά παρακολουθήσαμε όλες εκείνες τις συνελεύσεις που άφησαν εποχή στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά το 1923, κατ’ εξοχήν δε τη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, το 1931, οπότε υιοθετήθη το όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά», και της Ουάσιγκτον το 1935, οπότε γνωρίσαμε τα περί «πολλού όχλου». Οι συνελεύσεις ήσαν πάντοτε καιροί αναψυχής, οπότε μπορούσαμε να ξαναγεμίσωμε τους πνευματικούς συσσωρευτάς μας, αν επιτρέπεται η έκφρασις.

Το έτος 1931 ήταν ένα αξιομνημόνευτο έτος. Αφού ελάβαμε το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά και το βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου, αρχίσαμε το έργον στους δρόμους με το βιβλιάριο. Αυτό εφαίνετο κάπως παράξενο στην αρχή, να στέκωμε στις γωνίες των πολυσυχνάστων δρόμων της κάτω πόλεως του Αγίου Φραγκίσκου, διαλαλώντας, «Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου—πέντε σεντς!» Αλλά σύντομα το συνηθίσαμε και μας άρεσε. Επακολούθησε η ειδική εκστρατεία με το βιβλιάριο Η Βασιλεία στους οικονομικούς παράγοντας, τους πολιτικούς και τους κληρικούς. Μου ανετέθησαν οι οικονομικοί παράγοντες. Διερωτώμουν πώς θα μπορούσα ποτέ να πλησιάσω μερικούς απ’ αυτούς, αλλ’ η «ευλογία του Ιεχωβά» διηυκόλυνε τα πράγματα και είχα μερικές ευχάριστες πείρες. Ένας υψηλός κύριος με κύτταξε καταδεκτικά καθώς του προσέφερα το βιβλιάριο. Μειδιώντας μ’ ερώτησε: «Πέντε σεντς! Αυτή είναι η όλη μου υποχρέωσις;» και μου έδωσε δύο νομίσματα μισού δολλαρίου. Ένας άλλος απουσίαζε, όταν έκαμα την επίσκεψι· άφησα το βιβλιάριο και το επισκεπτήριό μου. Μου έγραψε ένα σημείωμα ευχαριστώντας με για το βιβλιάριο, κι εσωκλείοντας πέντε δολλάρια.

Επακολούθησε το έργον του ραδιοφώνου. Οι αδελφοί στον Όρμο του Αγίου Φραγκίσκου ήσαν κάτοχοι ενός περιφερειακού ραδιοφωνικού σταθμού, του KFWM (αργότερα KROW). Τις Κυριακές είχαμε ένα ωριαίο θρησκευτικό πρόγραμμα με μια ομιλία, Γραφικές ερωτήσεις και μουσική· στη διάρκεια της εβδομάδος κατηρτίζοντο προγράμματα γενικού ενδιαφέροντος γύρω από μια δεκαπεντάλεπτη «συνομιλία» πάνω σε κάποιο θέμα του περιοδικού Ο Χρυσούς Αιών. Εμείς οι σκαπανείς εκάναμε επισκέψεις στους ενδιαφερομένους. Χαίρω που είχα συμμετοχή σ’ αυτό το έργον.

Οι κατά ομάδες εκστρατείες ήσαν βέβαια συγκινητικές. Όλοι οι ευαγγελιζόμενοι μιας μεγάλης εκτάσεως συνεκεντρώνοντο σε μια πόλι, όπου υπήρχε διωγμός από τις αρχές. Σαν ακρίδες θα επέφταμε σ’ εκείνη την πόλι, θα ειδοποιούσαμε την αστυνομία προτού αρχίσωμε το έργον, κατόπιν δε θα εκάναμε επίσκεψι σε κάθε σπίτι, λέγοντας στους ανθρώπους την αληθινή φύσι του έργου μας. Εφαίνετο σαν να πηγαίναμε πραγματικά σε μάχη, καθόσον το ένα αυτοκίνητο μετά το άλλο εξήρχετο από το «σημείον επαφής» και πηγαίναμε ήσυχα στο έργον, ο καθένας στον ωρισμένο του τομέα. Μια θαυμάσια μαρτυρία της αληθείας εδόθη με τις εκστρατείες αυτές.

Καθόσον περνούσαν γρήγορα τα χρόνια, κάθε μέρα ήταν πλήρης από ευχάριστες πείρες. Όταν ο Δικαστής Ρόδερφορδ ωμίλησε στο «Σαν Φραντζίσκο Σίβικ Ωντιτόριουμ», μου εδόθησαν τα ονόματα ενδιαφερομένων ατόμων, μεταξύ των οποίων και ενός κηπουρού στη «Γιούνιον Σκουαίρ». Όταν πήγα να τον αναζητήσω, πουθενά δεν βρέθηκε. Εγύρισα, λοιπόν, να φύγω. Δεν είχα απομακρυνθή ούτε μισό οικοδομικό τετράγωνο, οπότε η συνείδησίς μου άρχισε να μου λέγη: «Εδώ είναι ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την αλήθεια, και αντί να τον εύρης, απομακρύνεσαι ακριβώς σαν τον Ιωνά, αποξενώνοντας ίσως ένα από τα πρόβατα του Κυρίου». Επανέκαμψα, λοιπόν, και τον βρήκα στην εργαλειοθήκη. Παρήγγειλε μια πλήρη σειρά των εκδόσεων της Εταιρίας κι ενεγράφη συνδρομητής και στα δύο περιοδικά μας. Όταν πήγα να του τα επιδώσω, μιλούσε σ’ έναν άλλον άνθρωπο, ο οποίος, επίσης, έδειξε ενδιαφέρον και παρήγγειλε βιβλία. Ο κηπουρός έγινε αδελφός μας, ο δε άλλος, ο Αδελφός Ροσσέλι, ήταν επί πολλά χρόνια ένας αφωσιωμένος σκαπανεύς, πρώτα στον Άγιο Φραγκίσκο, όπου είχαμε πολλές ευτυχείς πείρες μαζί, και κατόπιν, επειδή αυτός ήταν ελεύθερος, πηγαίνοντας σε αγρούς του εξωτερικού, στη Χαβάη, στις Φιλιππίνες, στην Αλάσκα, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία, από την οποία απηλάθη. Ευρισκόμενος σε κακή κατάστασι υγείας, επέστρεψε στον Άγιο Φραγκίσκο. Εδίδαξε την αλήθεια στον μαλάκτη του, Πέτρον Καρμπέλλο. Ο Πέτρος κι η σύζυγός του επέρασαν από τη σχολή Γαλαάδ, ήλθαν στη Βραζιλία ως ιεραπόστολοι και υπηρέτησαν στο έργον περιοχής και στο Μπέθελ, στο Ρίο Ιανέιρο. Ο καλός Κύριος δεν έκρινε καλό να μου δώση τέκνα από την ίδια μου σάρκα, αλλ’ αυτά τα θεοκρατικά «τέκνα» κι «εγγόνια» αποτελούν μια χαρωπή παρηγοριά.

ΣΤΗ ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Ήλθε ο Μάρτιος του 1936. Εσχεδιάζαμε να κατασκευάσωμε ένα τροχόσπιτο, για να είμεθα ακόμη πιο ελεύθεροι για την υπηρεσία παντού. Αλλά τότε ήλθε μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου, που ερωτούσε τον Άλστον τι φρονεί για μετάβασι στη Νότιο Αμερική. Καίτοι μια τέτοια σκέψις ποτέ δεν εμπήκε στον νου του, εν τούτοις ήταν πρόθυμος να πάη οπουδήποτε στην υπηρεσία του Κυρίου, το ίδιο όπως κι εγώ. Έτσι, στις 31 Μαΐου διεπλεύσαμε τον Μισσισσιπή από τη Νέα Ορλεάνη με το ατμόπλοιο «Ντελ Βάλλε» της Ατμοπλοϊκής Εταιρίας Δέλτα, διεσχίσαμε τον Κόλπο κι εφθάσαμε στο Ρίο Ιανέιρο, κατόπιν δε σιδηροδρομικώς εφθάσαμε στον Σάο Πάουλο, όπου ευρίσκετο το γραφείο του τμήματος Βραζιλίας.

Υπήρχαν εξήντα περίπου ευαγγελιζόμενοι στη Βραζιλία, όταν εφθάσαμε. Μολονότι στην αρχή μπορούσα μόνο να τους μειδιάσω, αισθανόμουν εντελώς σαν στο σπίτι μου με τους Βραζιλιανούς αδελφούς μας. Άρχισα να εκπαιδεύωμαι στη γλώσσα τους από μια διδασκάλισσα, θυγατέρα μιας πνευματικής αδελφής μας· αλλά και τα παιδιά της γειτονιάς ήρχοντο κάθε βράδυ να καθήσουν στο κατώφλι της πόρτας μας, απευθύνοντας σε μένα χίλιες ερωτήσεις και απαντώντας στις δικές μου. Πώς ήθελαν να γελούν με τα Πορτογαλικά μου! Αλλά μου εδίδαξαν πολλά.

Ένα μήνα περίπου μετά την άφιξί μας είχαμε μια συνέλευσι στον Σάο Πάουλο, την πρώτη συνέλευσι της Βραζιλίας. Συνεκινήθημεν από το ακροατήριο, που απετελείτο από εκατόν δέκα άτομα στη δημοσία διάλεξι, η οποία διεφημίσθη με ηχητικό αυτοκίνητο και με το ραδιόφωνο. Το πνεύμα, επίσης, ήταν ακριβώς το ίδιο που επικρατεί πάντοτε και στις μεγαλύτερες συνελεύσεις.

Μπορέσαμε να φέρωμε μαζί μας γραμμόφωνα στη Βραζιλία, για τα οποία ήμουν πολύ ευγνώμων στις πρώτες εκείνες ημέρες που εμάθαινα τη γλώσσα. Τα ηχητικά μηχανήματα για το αυτοκίνητό μας ήλθαν λίγο μετά από μας κι εχρησιμοποιούντο αποτελεσματικά στη διάρκεια του χρόνου που ήμεθα στον Σάο Πάουλο. Συνεκεντρώνοντο πολλά πλήθη καθώς εγίνετο η αναπαραγωγή των διαλέξεων και μετά το πρόγραμμα διεθέταμε πολυάριθμα βιβλία.

ΔΙΩΓΜΟΣ

Στη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαμε τη μερίδα μας στον διωγμό. Η Βραζιλία, όπως θα ενθυμήσθε, ισχυρίζεται ότι αποτελείται κατά 90 τοις εκατό από Καθολικούς, οι δε πολιτικοί της εκπρόσωποι την αποκαλούν «τη μεγαλύτερη Καθολική χώρα του κόσμου». Έτσι, ένα ρεύμα εναντιώσεως της Ιεραρχίας εξεδηλώθη με την κατάσχεσι των βιβλίων των σκαπανέων στις μικρές πόλεις, με συκοφαντίες και απόπειρες επιβολής εναντίον της Εταιρίας ανεφαρμόστων διατάξεων, το δε ηχητικό αυτοκίνητο έγινε στόχος ειδικής επιθέσεως.

Σε μια μικρή πόλι, καθώς εδίναμε το τελευταίο πρόγραμμα το μεσημέρι, ο ιερεύς εξαπέστειλε τον όχλο από την εκκλησία για να προξενήσουν βλάβες στο αυτοκίνητο, αλλ’ ήλθαν, επίσης, ο δήμαρχος κι η αστυνομία. Ο δήμαρχος είπε ότι είχαμε πλήρες δικαίωμα να δώσωμε το άγγελμά μας. Όταν ερωτήθη αν αυτός κι οι αστυνομικοί θα παρέμεναν στο πρόγραμμα, είπε ότι θα έμενε και δεν θα ελάμβανε χώραν καμμιά ανωμαλία. Μια από τις γυναίκες, που εστάλησαν από τον ιερέα, είπε: «Αυτή είναι η αλήθεια». Το πρόγραμμα ετελείωσε, ευχαριστήσαμε τον δήμαρχο, στον οποίον εδόθη ένα βιβλίο Πλούτη, και ανεχωρήσαμε για την επόμενη πόλι.

Η παρενόχλησις έγινε ισχυρή. Κάθε λίγες εβδομάδες κάποια δημοσία υπηρεσία έστελλε κάποιον να «διενεργήση έρευνα» για την Εταιρία. Εφηρμόζετο λογοκρισία, η δε επικοινωνία με το Μπρούκλυν ήταν δύσκολη. Ελέχθη στον Άλστον ότι, αν επήγαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα του αφηρείτο το διαβατήριό του και δεν θα του εδίδετο άλλο. Η Εταιρία ηπειλήθη με διάλυσι. Δεν ήταν καιρός γι’ αυτόν ν’ αναχωρήση. Γι’ αυτό, έστειλε μένα στη συνέλευσι του Ντητρόιτ το 1940 με πλήρη επεξήγησι των προβλημάτων μας στον πρόεδρο της Εταιρίας καθώς και στον κ. Μπάνκχεντ, Πρόεδρον τότε της Βουλής των Αντιπροσώπων και επί πολλά χρόνια κολλεγιακό φίλο. Έγινε σκέψις να πάη ένας αδελφός από το Μπρούκλυν στην Ουάσινγκτον, αλλ’ ο Αδελφός Ρόδερφορδ έγραψε να πάω εγώ. Μπορείτε να φαντασθήτε! Πώς θα μπορούσα ποτέ εγώ να εκπληρώσω μια τέτοια αποστολή; «Η ευλογία του Ιεχωβά» διήνοιξε την οδόν. Παρέδωσα τα χαρτιά μου, απήντησα σε λίγες ερωτήσεις, ανεχώρησα αεροπορικώς τα μεσάνυχτα για τη Νέα Ορλεάνη, κατέβηκα στον Μισσισσιπή πάλι και κατόπιν επέστρεψα στη Βραζιλία. Το 1941 ο Αδελφός Ρόδερφορδ μετέφερε τα γραφεία του τμήματος στο Ρίο Ιανέιρο, όπου, όπως ηλπίζετο, θα υπήρχε λιγώτερος διωγμός. Αυτό και συνέβη.

ΣΤΟ ΡΙΟ ΙΑΝΕΪΡΟ

Επί ένα έτος αναζητούσαμε ματαίως ένα σπίτι να ενοικιάσωμε, γι’ αυτό η Εταιρία, με τη βοήθεια εντοπίων αδελφών, αγόρασε ένα οίκημα, που ευρίσκετο στο μόνο τμήμα του Ρίου Ιανεΐρου, που απείχε λίγο μόνον από τους σταθμούς όλων των προαστειακών σιδηροδρόμων. Η ευλογία του Ιεχωβά ήταν πάνω σ’ αυτό. Η επένδυσις αξίζει πολλές, πολλές φορές την αρχική της δαπάνη. Μετά από λίγα χρόνια, στο έτος 1953, εκτίσθη, στο οπίσθιο μέρος του οικήματος, ένα διώροφο εργοστάσιο και γραφείο, και τώρα η Εταιρία κτίζει ένα ωραίο καινούργιο Μπέθελ στο πρόσθιο μέρος του ιδίου αυτού οικοπέδου. Τι μεταβολές έχω ιδεί!

Ο Αδελφός Νορρ μάς επεσκέφθη για πρώτη φορά στο έτος 1945. Πώς αναμέναμε μια επίσκεψι από τον πρόεδρο της Εταιρίας! Οι επισκέψεις του πάντοτε υπήρξαν μια ευλογία και μια μεγάλη ώθησις για το έργον, όπως ήσαν κι οι επισκέψεις των άλλων αξιωματούχων της Εταιρίας, των Αδελφών Φραντς και Χένσελ. Κατόπιν οι Γαλααδίται, με την εκπαίδευσι που έλαβαν στη Σχολή Γαλαάδ, άρχισαν να έρχωνται για να βοηθήσουν τους Βραζιλιανούς αδελφούς. Μερικοί εδυσκολεύθησαν να εξασφαλίσουν μια μόνιμη διαμονή· πάρα πολλοί απ’ αυτούς παρέμειναν μαζί μας, και χαίρομε για την υποβοήθησί τους.

Στο 1946 ο Αδελφός Νορρ εκάλεσε όλους τους υπηρέτας τμήματος (με τις συζύγους των) να δαπανήσουν έξη αλησμόνητους μήνες στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, να παρακολουθήσουν την αποφοίτησι της εβδόμης σειράς σπουδαστών της σχολής Γαλαάδ, και τη συνέλευσι «Ευφραινομένων Εθνών» στο Κλήβελαντ, Οχάιο. Ανεχωρήσαμε για τη Νέα Υόρκη με το ατμόπλοιο Σανταρέμ, του Βραζιλιανού Λόυδ, εθνικής ατμοπλοΐας. Το πλοίο, με μεγάλο φορτίο από καφέ, έπλεε ομαλά. Είχα μια Γραφική μελέτη με τον γιατρό και τον λογιστή του πλοίου κάθε απόγευμα, και όταν ένας Ισπανός πρόξενος από το Μοντεβίδεο, διωρισμένος στην Κούβα, πέθανε στο πλοίο, ο γιατρός με παρεκάλεσε να συνομιλήσω με τη χήρα σύζυγό του. Αυτή μιλούσε Ισπανικά, εγώ Πορτογαλικά, αλλά συνεννοούμεθα μεταξύ μας. Της έδωσα το βιβλίο «Η Αλήθεια Ελευθερώσει Υμάς» στην Ισπανική, κι εφάνη ότι το εξετίμησε. Ένας από τους ιεραποστόλους μας την επεσκέφθη μετά την επιστροφή της στην Ουρουγουάη. Ήταν ένας μήνας εκστρατείας με βιβλιάρια και διεθέσαμε πολύ περισσότερα από την αναλογία μας των 100 βιβλιαρίων ο καθένας, δίνοντας μαρτυρία σε όλους, από τον πλοίαρχο ως το πλήρωμα και σε όλους τους επιβάτας.

Ποτέ δεν μπορώ να λησμονήσω τις μελέτες Σκοπιάς της εσπέρας της Δευτέρας στη διάρκεια της παραμονής μας στο Μπέθελ. Εκεί βρέθηκαν μερικοί Βρεττανοί αδελφοί, οι οποίοι μόλις είχαν περάσει τα χρόνια του πολέμου, και πόσο ήξεραν τις Γραφές τους! αναφέροντας εδάφιον προς εδάφιον ως αποδείξεις για να υποστηρίξουν τα σημεία των παραγράφων. Για μένα η μελέτη Σκοπιάς της εσπέρας της Δευτέρας αποτελεί το πραγματικό κέντρον ζωής της οικογενείας Μπέθελ.

Η υγεία του Άλστον δεν πήγαινε καλά, και μάλιστα τόσο γοργά, ώστε μερικοί εσκέφθησαν ότι θα έπρεπε να ζητήσωμε την άδεια του Αδελφού Νορρ για να παραμείνωμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια μέρα τον ερώτησα τι θα εσκέπτετο αν ο Αδελφός Νορρ απεφάσιζε να παραμείνωμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Ο διορισμός μου είναι στη Βραζιλία», ήταν η ταχεία απάντησις. «Πού είναι ο δικός σου;» Κι ο δικός μου ήταν στη Βραζιλία! Επεστρέψαμε στη Βραζιλία τον Οκτώβριο. Την Κυριακή πριν από την Ανάμνησι του 1948, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά το βάπτισμά του, ο Άλστον ετερμάτισε την επίγεια σταδιοδρομία του. Ησθάνθη μεγάλη ευχαρίστησι στέλλοντας τη μηνιαία εκθεσι έργου του Δεκεμβρίου 1947, που έδειχνε ότι η Βραζιλία υπερέβη τους χιλίους ευαγγελιζομένους. Δεν υπήρχε διάσπασις στις τάξεις. Ο θάνατος του Άλστον επήλθε την Κυριακή πρωί, και προτού καθήσωμε για πρόγευμα ως οικογένεια τη Δευτέρα πρωί, ο Ντίλλαρντ Λήθκο διωρίσθη και υπηρετούσε ως υπηρέτης τμήματος.

Είχαν περάσει ευτυχισμένα χρόνια γεμάτα από δράσι. Σταθμοί για μένα ήσαν οι συνελεύσεις του Σταδίου Γιάγκη 1953 και 1958, αλλ’ η πιο θαυμάσια απ’ όλες ήταν η περυσινή συνέλευσις «Ηνωμένων Λάτρεων». Επί μήνες παρατηρούσα στο ημερολόγιο την εικόνα του νέου κτιρίου, όπου δύο από τα μέλη του δικού μας Μπέθελ Βραζιλίας εξεπαιδεύοντο στη σχολή Γαλαάδ και ήλπιζα να ιδώ αυτό το κτίριο, αλλά λίγο ωνειρευόμουν ότι αυτό θα ήταν κατοικία μου στην εβδομάδα της συνελεύσεως. Και ήταν! Και η συνέλευσις εκείνη ήταν πραγματική χαρά.

Από τη Νέα Υόρκη πήγα στο Χιούστον για να παρακολουθήσω μια άλλη συνέλευσι. Κατόπιν έκαμα μια βραχεία επίσκεψι στα μέλη της αμέσου επιγείου οικογενείας μου, δίνοντάς τους τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, που εξεδόθη τότε ακριβώς στη συνέλευσι· κατόπιν επέστρεψα στον τόπο μου, στη Βραζιλία, αυτή τη φορά όχι με πλοίο αλλά με αεριωθούμενο αεροπλάνο, για να λάβω μέρος στις προετοιμασίες για τη συνέλευσί μας «Ηνωμένων Λάτρεων» στον Σάο Πάουλο τον επόμενο μήνα.

Οι Βραζιλιανοί αδελφοί μου μού είναι εγκαρδίως αγαπητοί, και πόσο έχω πλουτισθή τώρα με τους 24.000 αδελφούς αντί των εξήντα, που ήσαν εδώ όταν ήλθα στη Βραζιλία πριν από είκοσι πέντε χρόνια! Οι Βραζιλιανοί είναι πολύ φιλόξενοι, γενναιόδωροι κι ευπρόσιτοι. Είναι πραγματική χαρά να δίνη κανείς μαρτυρία σ’ αυτούς και να συμμελετά μαζί τους.

Στις μέρες των διακοπών μού αρέσει να παίρνω μαζί μου μια νεώτερη αδελφή και να δαπανώ δύο πολύτιμες εβδομάδες στο έργον σκαπανέως και πάλι, σε μεμονωμένους τομείς. Ικανοποιεί την επιθυμία, «mata as saudades» (εξαλείφει τη νοσταλγία), όπως λέγουν οι Βραζιλιανοί. Η ζωή στο Μπέθελ είναι ασύγκριτη· δεν θα ήθελα με τίποτα να την ανταλλάξω εδώ στη γη.

Καθώς τα σκέπτομαι καλά όλα, μπορώ αλήθεια να πω: «Ήταν ένδοξο κατά πάντα», κι έχω πεποίθησι ότι θα εξακολουθήση να είναι ένδοξο και στο μέλλον. Πόσο πλούσιοι είμεθα ως ολοχρόνιοι διάκονοι με την ευλογία του Ιεχωβά!

Υπηρετώντας τον Ιεχωβά με Χαρά

Αφήγησις της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΝΤΑΝΑΜ

«ΔΟΥΛΕΥΣΑΤΕ εις τον Ιεχωβά εν ευφροσύνη», έψαλε ο ψαλμωδός. «Εισέλθετε εις τας πύλας αυτού εν δοξολογία, εις τας πύλας αυτού εν ύμνω· δοξολογείτε αυτόν· ευλογείτε το όνομα αυτού. Διότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός· εις τον αιώνα μένει το έλεος αυτού.» (Ψαλμ. 100:2, 4, 5, ΜΝΚ) Τα λόγια αυτά περιγράφουν ακριβώς τι υπήρξαν για μένα τα περασμένα τριάντα επτά χρόνια, που εδαπανήθησαν στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά. Αυτά τα χρόνια έφεραν πολλές πείρες· με είδαν κάτοικο πολλών χωρών, και πάντοτε υπήρξαν αιτία ευφροσύνης λόγω της αγαθότητος του Ιεχωβά.

Όπως θυμάμαι, η πρώτη επαφή μου με τον λαό του Ιεχωβά ήταν, όταν ήμουν παιδάκι δέκα ετών, περνώντας τις διακοπές μου με τη μάμμη μου στο Εδιμβούργον της Σκωτίας. Μ’ επήρε μαζί της στον κινηματογράφο μια Κυριακή για να ιδώ το Φωτό-Δραμα της Δημιουργίας—κινηματογραφικές και φωτεινές προβολές, που εξεικόνιζαν τον σκοπό του Θεού για τη γη και την ανθρωπότητα, απ’ τον καιρό της προπαρασκευής της γης κατ’ ευθείαν ως τη χιλιετή βασιλεία του Χριστού. Ήταν πολύ εντυπωσιακό. Ύστερ’ από λίγα χρόνια, όταν πήγαμε να εγκατασταθούμε στο Εδιμβούργο, η μάμμη μου εφρόντισε να ξαναϊδώ το Φωτό-Δραμα, κι έτσι πήγα μαζί με μερικές συμμαθήτριές μου. Ωστόσο, μόνο μετά τον θάνατο της μάμμης μου ήλθαν σ’ επαφή οι Σπουδασταί των Γραφών με τη μητέρα μου. Σε λίγο, εκείνη κι εγώ παρακολουθούσαμε τις συναθροίσεις των.

Εκείνο τον καιρό διένεμαν αποφάσεις, που έλεγαν στον «Χριστιανικό κόσμο» για τη χρεωκοπία του, μετείχα δε κι εγώ στη διανομή. Καθόσον παρακολουθούσα τακτικά τις συναθροίσεις, ηύξανα ολοένα σε γνώσι της αγαθότητος του Ιεχωβά και εκτίμησι του ελέους του προς τα πλάσματά του. Η επιθυμία μέσα μου να υπηρετήσω τον Ιεχωβά εγίνετο ισχυρή, και την άνοιξι του 1923 έκαμα την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά και την εσυμβόλισα με το εν ύδατι βάπτισμα. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τη ζωή μου στο να ‘δουλεύω τον Ιεχωβά με ευφροσύνη’.

Τι ανεκτίμητο προνόμιο υπήρξε το να υπηρετώ στις αυλές του Ιεχωβά! Και πώς πέρασαν τα χρόνια! Μου φαίνεται σαν να πέρασαν μόνο λίγα χρόνια αφότου χτύπησα την πρώτη πόρτα για να προσφέρω το βιβλιάριο Γραφικής μελέτης Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι. Συνεσταλμένη, αλλά προσευχόμενη στον Ιεχωβά για δύναμι, χτύπησα μια, δυο φορές, αλλά καμμιά απάντησις. Τι ανακούφισις! Αλλά το πρώτο βήμα είχε γίνει και σε λίγο λαχταρούσα να εύρω τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Αυτό απετέλεσε μέρος του τρόπου της ζωής μου.

ΧΑΙΡΟΝΤΑΣ ΩΣ ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ

Δύο ευτυχείς θερινές διακοπές, που εδαπανήθησαν στα βόρεια της Σκωτίας με μια ομάδα από την εκκλησία μου σε υπηρεσία σκαπανέως διακοπών, όπως την ονομάζομε τώρα, διήγειραν την όρεξί μου για ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά σε έργον σκαπανέως. Έτσι, το έτος 1925, με μια αδελφή από εκείνη την ομάδα, τη Τζάνετ Θώμψον, ως σύντροφό μου, εξεκινήσαμε για τον πρώτο μου τόπο διορισμού, την Μιντλόδιαιν της Σκωτίας. Ποδήλατα ήσαν τα μέσα μεταφοράς μας για μια επταετία που ήμεθα μαζί ως σκαπανείς των αγαθών νέων. Ποτέ δεν είχαμε πολλά από τ’ αγαθά του κόσμου τούτου, αλλ’ είχαμε μεγάλη αιτία χαράς. Με τις καρδιές μας στη διακονία, δεν αμφεβάλλαμε ότι ο Ιεχωβά θα μας επρομήθευε ό,τι εχρειάζετο· και πόσο αληθινό απεδείχθη αυτό. Όπως είπε ο ψαλμωδός: «Νέος ήμην, και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον.»—Ψαλμ. 37:25.

Όταν εμελετάτο στις εκκλησίες το τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά 1ης Μαρτίου 1925, ανεκλήθημεν στο Εδιμβούργον για να επωφεληθούμε από τη μελέτη του άρθρου «Γέννησις του Έθνους» μαζί με τους άλλους. Πόσο σαφώς διεζωγράφιζε αυτό την εγκαθίδρυσι της Βασιλείας στους ουρανούς! Κατεδείκνυε ότι υπάρχουν δύο αντιμαχόμενες οργανώσεις, η οργάνωσις του Σατανά και η οργάνωσις του Ιεχωβά. Οποία αιτία χαράς κι ευγνωμοσύνης το να έχωμε εντυπωμένες στη διάνοιά μας αυτές τις αλήθειες!

Το επόμενο έτος μας βρήκε καθ’ οδόν προς τη συνέλευσι, που θα εγίνετο στο Ανάκτορο της Αλεξάνδρας, στο Λονδίνον. Η συνέλευσις εκείνη απετέλεσε άλλη μια χιλιομετρική στήλη στον δρόμο προς τον νέο κόσμο. Εκεί εξεδόθη και το βιβλίο Απελευθέρωσις, με τη διαφώτισί του για τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Τότε ήταν που εξεφώνησε ο Αδελφός Ρόδερφορδ τη γεμάτη δύναμι ομιλία «Γιατί οι Δυνάμεις του Κόσμου Κλονίζονται—Η θεραπεία». Εκεί, επίσης, είχαμε και την πρώτη μας πείρα σε συνέλευσι διανέμοντας βιβλιάρια στον λαό κατ’ ευθείαν έξω στους δρόμους.

Το φθινόπωρο η σύντροφός μου κι εγώ εκλήθημεν να μεταβούμε σε νέο τόπο διορισμού, στη βόρειο Ιρλανδία. Σ’ εμάς αυτό εφάνη σαν την πρόσκλησι που είχε λάβει ο απόστολος Παύλος να μεταβή στη Μακεδονία, κι απηντήσαμε ευχαρίστως. (Πράξ. 16:9, 10) Εποδηλατοδρομήσαμε κι επεζοπορήσαμε στις πόλεις και στα χωριά της Κάτω Κομητείας και της Κομητείας Άρμα και στ’ αγροκτήματα που ήσαν εγκατεσπαρμένα στην ύπαιθρο, λέγοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας και διαθέτοντας τα βιβλία Η Κιθάρα του Θεού, Απελευθέρωσις, Δημιουργία και άλλα, καθόσον αυτά εξεδίδοντο. Κατά καιρούς μας εξεδίωκαν από τα οικήματά μας λόγω του αγγέλματος που εφέραμε, αλλ’ ο Ιεχωβά μάς έδειχνε την καλωσύνη του και κάποιος πάντοτε μας προσελάμβανε.

Μια εκστρατεία, την οποία ενθυμούμαι καλά, ήταν η με το βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου, το οποίον επιδώσαμε στον κλήρο και σε άλλους εξέχοντας πολίτας. Όταν εγίνετο η διάθεσις του βιβλιαρίου στους δρόμους του Μπελφάστ, οι πλησίον ευρισκόμενοι σκαπανείς εκλήθησαν να προστεθούν στο έργον αυτό με την εκκλησία του Μπελφάστ. Συνέπεσε να είναι ένα πολύ βροχερό Σάββατο. Συναθροισθήκαμε όλοι στην αίθουσα της εκκλησίας, κι όταν ήλθε η ώρα να ξεκινήσωμε, βγήκαμε, κι έπαυσε να βρέχη όλη την ώρα του έργου μας. Αισθανθήκαμε ότι ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειές μας για να καταστήσωμε γνωστό τ’ όνομά του, κι ενοιώσαμε χαρά κι ευγνωμοσύνη.

Στο διάστημα που υπηρετούσα στην Ιρλανδία, είχα και το προνόμιο να παρακολουθήσω την πρώτη μου διεθνή συνέλευσι στο Ντητρόιτ, Μίτσιγκαν, το 1928. Ταυτοχρόνως απήλαυσα το προνόμιο να επισκεφθώ το Μπέθελ της Εταιρίας στο Μπρούκλυν και να συγγευματίσω με την οικογένεια, περνώντας κι από τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις και βλέποντας μια πραγματική εκπομπή στο ραδιοσταθμό της Εταιρίας WBBR στο Στάτεν Άιλαντ. Ύστερ’ από λίγα χρόνια ξεκίνησα για μια άλλη συνέλευσι, στο Παρίσι αυτή. Οι ευκαιρίες αυτές πολλά έκαμαν στο ν’ αυξήσουν την εκτίμησί μου προς την οργάνωσι. Οπουδήποτε κι αν πήγαινα, οι αδελφοί έδειχναν την ίδια αγάπη, κι ενδιεφέροντο όλοι για το ίδιο πράγμα—για την κήρυξι των αγαθών νέων.

ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΣΤΗ ΛΕΤΤΟΝΙΑ

Στο 1932 εταξίδευσα προς τη Ρίγα της Λεττονίας, όχι για να παρακολουθήσω άλλη συνέλευσι, αλλά για να νυμφευθώ τον Πέρσυ Ντάναμ, υπηρέτην του τμήματος. Αυτό εσήμαινε και την εκμάθησι μιας νέας γλώσσης για να μπορέσω να έχω μια αποτελεσματική μερίδα στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Τα οκτώ χρόνια, που εδαπάνησα στη Λεττονία, ήσαν κατάφορτα από πολλές δυσχέρειες, αλλά, όπως πάντοτε συμβαίνει στην υπηρεσία του Ιεχωβά, εμπεριείχοντο και πολλοί λόγοι για ευγνωμοσύνη. Η αγάπη των αδελφών και το άγγελμα της Βασιλείας ήσαν τα ίδια όπως και σε άλλες χώρες, αλλ’ οι αρχές, ιδιαίτερα το Υπουργείο Θρησκευμάτων, το κατέστησαν δύσκολο.

Ήμουν εκεί λίγους μήνες μόνο οπότε ένα πρωί, καθώς άνοιγα την πόρτα, εισώρμησαν αστυνομικοί με προτεταμένα περίστροφα. «Ψηλά τα χέρια!» φώναξαν. Θεωρηθήκαμε ύποπτοι ως Κομμουνισταί. Έκαναν έρευνα στο σπίτι, ελέγχοντας τα πάντα, παίρνοντας ακόμη και το σημειωματάριο των οικιακών εξόδων μου απ’ την τσέπη της ποδιάς μου. Ψάχνοντας τον σύζυγό μου, βρήκαν μερικά κλειδιά στην τσέπη του κι ερώτησαν τι κλειδιά ήσαν. «Της σοφίτας», απήντησε· έτσι τα άφησαν πάνω σ’ ένα τραπέζι μαζί με άλλα πράγματα που είχαν μαζέψει. Ανέκριναν κι ερεύνησαν επί ώρες, αλλά το μεσημέρι, όταν προσεφέρθηκα να τους ετοιμάσω λίγο τσάι, με άφησαν να πάω γι’ αυτό. Σιγά-σιγά, καθώς περνούσε η μέρα, άρχισαν να διαπιστώνουν ότι δεν ήμεθα διόλου Καμμουνισταί. Δεν μπορούσαν να εύρουν ενδείξεις για να στηρίξουν μια κατηγορία, κι έτσι έγιναν πιο φιλικοί.

Όταν έφυγαν τελικά, πήραν μαζί τους πολλά πράγματα—τα βιβλία της Εταιρίας, περιοδικά Η Σκοπιά, αλληλογραφία, μια γραφομηχανή, πολύγραφο «Γκέστετνερ», χρήματα και λοιπά—αλλά ο επί κεφαλής αξιωματικός επέστρεψε στον Πέρσυ τα κλειδιά της σοφίτας, λέγοντας, «Αυτά είναι δικά σου, Κε Ντάναμ.» Πόσο ευγνώμονες ήμεθα, διότι στη σοφίτα ήταν το μόνο απόθεμα Γραφικών εντύπων για τη χρήσι των αδελφών στη διακονία των, και είχε εισαχθή στη χώρα με πολλή δυσκολία.

Ύστερ’ από λίγον καιρό εσχηματίσθη μια Λεττονική Εταιρία για να συνεχίση το έργον και τα βιβλιάρια εξετυπώνοντο επιτοπίως. Το κήρυγμα προχωρούσε καλά· ακόμη κι οι σκαπανείς μπορούσαν να περιοδεύουν στη χώρα πιο ελεύθερα. Αλλ’ ένα πραξικόπημα που έγινε στο 1934 έφερε στην εξουσία ένα νέο καθεστώς, η δε Εταιρία μας ήταν πρώτη στον κατάλογο των απαγορευομένων. Ο σύζυγός μου προσπάθησε με κάθε τρόπο να προκαλέση την άρσι της απαγορεύσεως, αλλά δεν το επέτυχε. Εν τούτοις, για να συνεχίσωμε τις συναθροίσεις μας, εξακολουθήσαμε να συγκεντρωνώμεθα ήσυχα σε διάφορα σπίτια.

Όταν συγκεντρωθήκαμε το 1939 για να εορτάσωμε την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, εχτύπησε η πόρτα. Νομίζοντας εγώ ότι θα ήταν κανένας αδελφός, άνοιξα, και εισέβαλε η αστυνομία. Μας είχε προδώσει η οικογένεια ενός αδελφού, κι έδωσε μάλιστα στην αστυνομία ένα πολυγραφημένο αντίτυπο της Σκοπιάς στη Λεττονική γλώσσα. Ο επί κεφαλής αξιωματικός ιδιαίτερα ήθελε να γνωρίση ποιος είχε τυπώσει τη Σκοπιά. «Εγώ», είπε ο Πέρσυ. «Κατάλαβα, εσύ», είπε ο αξιωματικός, κυττάζοντας έναν παλιό, χειροκίνητο πολύγραφο Γκέστετνερ μέσα στο δωμάτιο, αλλά χωρίς να βλέπη τον νέο περιστροφικό πολύγραφο στο βάθος του γραφείου που ήταν πίσω του—διότι του είχα προσφέρει κάθισμα με τα νώτα του εστραμμένα προς το γραφείο. Εν τω μεταξύ ένας άλλος αστυνομικός ερευνούσε το δωμάτιο. Τώρα ήταν στα ράφια, όπου είχαμε στοίβες από πολυγραφημένα έντυπα στη Λεττονική, και απώθησε το παραπέτασμα. Αλλά το έκλεισε και πάλι και είπε, «Τίποτα δεν είν’ εδώ». Αυτό μ’ έκαμε να σκεφθώ πώς ο Ιεχωβά ετύφλωσε τους Συρίους στις ημέρες του Ελισσαιέ.—2 Βασ. 6:18-23.

Στη διάρκεια των ετών εκείνων, που εμέναμε στη Λεττονία, είχαμε μόνον άδειες επισκέπτου, πράγμα που εσήμαινε ότι έπρεπε να διαβαίνωμε τα σύνορα για να λαμβάνωμε σφραγίδα στα διαβατήριά μας κάθε εξήντα μέρες· κατόπιν μπορούσαμε να επανέλθωμε. Μ’ αυτόν τον τρόπο επισκεφθήκαμε και τη Λιθουανία και την Εσθονία, κάποτε δε πηγαίναμε και στη Φιλλανδία για να παρακολουθήσωμε συνελεύσεις, καθώς και στη Σουηδία και στη Δανία. Ήταν μεγάλη η χαρά μας να επισκεπτώμεθα τους αδελφούς μας σ’ αυτές τις χώρες και να βλέπωμε την αγάπη και τον ζήλο των, αλλά πάντοτε ήμεθα ευχαριστημένοι να επανερχώμεθα στους Λεττονούς αδελφούς μας παίρνοντας μαζί μας και κάποια πνευματική τροφή γι’ αυτούς.

Κατόπιν, ένα πρωί του Ιουνίου του 1940 ξυπνήσαμε και βρήκαμε τη χώρα κατειλημμένη από Ρώσους στρατιώτας. Τι θα γινόταν τώρα; Όλες οι ξένες θεωρήσεις διαβατηρίων ακυρώθηκαν κι έπρεπε να πηγαίνωμε στην αστυνομία κάθε λίγες μέρες. Σε λίγο μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε ν’ αναχωρήσωμε απ’ τη χώρα. Η Αγγλική πρεσβεία εφρόντιζε να εκκενώση τη χώρα απ’ όλους τους υπηκόους της, αλλ’ εμείς σκεπτόμενοι ότι η Λεττονία ήταν ο τόπος διορισμού μας, προσπαθήσαμε με κάθε δυνατό μέσον να παραμείνωμε. Ώρες ολόκληρες εδαπανούσαμε στα κρατικά γραφεία, αλλά χωρίς να επιτύχωμε. Τελικά ένα τηλεγράφημα από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας μάς ενεθάρρυνε να εγκαταλείψωμε τη χώρα, κι έτσι δεχθήκαμε την τρίτη και τελευταία προσφορά της Αγγλικής κυβερνήσεως. Με την καρδιά περίλυπη, που αφήναμε πίσω τους αδελφούς μας σε τέτοιους κρίσιμους καιρούς, επιβιβασθήκαμε στην ειδική αμαξοστοιχία την 27η Οκτωβρίου για ένα ταξίδι ένδεκα ημερών μέσω Μόσχας και του Υπερσιβηρικού Σιδηροδρόμου προς το Βλαδιβοστόκ, όπου ανέμενε πλοίο για να μας μεταφέρη στην Αυστραλία.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Όταν εφθάσαμε στο Στράθφηλδ στις 12 Δεκεμβρίου, μας υπεδέχθησαν στον οίκον Μπέθελ, η δε υπηρεσία μας εδώ έγινε μια περαιτέρω αιτία για ν’ αποδώσομε ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά. Η δική μου εργασία ήταν στο μαγειρείο και, με λίγη μόνο κατατόπισι, έμαθα να ετοιμάζω, να μαγειρεύω ή να παραθέτω φαγητά στην οικογένεια Μπέθελ επί είκοσι δύο χρόνια σχεδόν. Είναι ένα μεγάλο προνόμιο να μπορή κανείς να υπηρετή έτσι, διότι η οικογένεια Μπέθελ εργάζεται σκληρά και ο μόνος σκοπός της είναι να προάγη τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Ήμεθα στην Αυστραλία επί ένα μόνο μήνα περίπου, οπότε κι εδώ, επίσης, απεκλείσθη η Εταιρία. Αξιωματικοί της ασφαλείας εισέβαλαν στον οίκον Μπέθελ κι ερεύνησαν όλα τα δωμάτιά μας. Επί ένα έτος και πλέον εξακολούθησα να μένω και να εργάζωμαι στον οίκον Μπέθελ υπό τα βλέμματα ωπλισμένων αστυνομικών που φρουρούσαν πάντοτε. Ακόμη κι όταν ετελείτο η Ανάμνησις, οι αστυνομικοί ήσαν εκεί. Κατόπιν μια μέρα του Μαΐου του 1942, μας εδόθη εικοσιτετράωρη προθεσμία να εκκενώσωμε το κτίριο, διότι θα το κατελάμβανε ο στρατός.

Το έργον ημποδίσθη, αλλά δεν εσταμάτησε. Οι συναθροίσεις εξακολούθησαν να γίνωνται σε μικρά χωριά και σε άλλα απόκεντρα μέρη. Επίσης εγίνετο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, αλλά μόνο με τη Γραφή. Τελικά, στις 14 Ιουνίου 1943, ήρθη η απαγόρευσις, αλλά μόνο μετά από ένα εξάμηνο μπορέσαμε να επανέλθωμε στο Μπέθελ. Τι ευτυχής περίπτωσις ήταν εκείνη! Υπήρχε πολλή εργασία για να γίνη, διότι οι στρατιωτικοί δεν επεριποιούντο το κτίριο όπως εμείς, αλλ’ ήταν καλό το ότι συνυπηρετούμεθα πάλι ως οικογένεια.

Μετά από τριάντα χρόνια και πλέον στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά ο σύζυγός μου πέθανε στο 1951, αλλ’ η πλήρης αφοσίωσίς του στον Ιεχωβά και η υπηρεσία του στους αδελφούς ήσαν πάντοτε μια πηγή ενθαρρύνσεως κι ενισχύσεως σ’ εμένα. Μερικές από τις τελευταίες συμβουλές που μου έδωσε ήσαν: «Να εμμένης στενά στην οργάνωσι». Το να κάμω αυτό εσήμαινε ότι η υπηρεσία μου εξακολούθησε να είναι μια πηγή χαράς.

Πολλά πράγματα προσετέθησαν σ’ αυτή τη χαρά. Λόγου χάριν, το 1955, με τη γενναιοφροσύνη μιας αδελφής, μπόρεσα να τη συνοδεύσω στις συνελεύσεις της Ευρώπης. Στο Εδιμβούργον και στο Λονδίνον ιδιαίτερα είχα τη χαρά να συναντήσω πολλούς από τους παλαιούς μου συντρόφους, που εγνώριζα από τις πρώτες μου μέρες στην αλήθεια, μερικοί από τους οποίους υπηρετούν ακόμη στο Μπέθελ, ως υπηρέται περιοχής ή ως σκαπανείς. Μια άλλη πολύ ευτυχής πείρα υπήρξε η συναναστροφή που είχαμε απολαύσει με τους υπηρέτας εκκλησιών που ήλθαν στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, από διάφορα μέρη της χώρας.

Ανατρέχοντας στα περασμένα χρόνια, μπορώ να πω ότι κατέστη δυνατόν για μένα να εύρω τη μεγαλύτερη χαρά στην υπηρεσία του Ιεχωβά, διότι ανταπεκρίθηκα στη συμβουλή της οργανώσεώς του, όταν ήμουν μια νεαρή γυναίκα. Έθεσα πρώτα τα συμφέροντα της Βασιλείας και μπήκα στο έργον σκαπανέως. Αυτό ωδήγησε σε πολύ περισσότερες ευλογίες, περιλαμβανομένων και τριάντα ικανοποιητικών ετών υπηρεσίας στο Μπέθελ. Γι’ αυτό ευχαριστώ τον Ιεχωβά κι ευλογώ τ’ όνομά του. «Διότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός· εις τον αιώνα μένει το έλεος αυτού.»

Πώς Μπορώ να Συνεισφέρω;

ΤΟ ΧΡΗΜΑ σημαίνει σχεδόν το παν για μερικούς ανθρώπους, αλλά για τον δούλον του Θεού είναι κυρίως ένα μέσον για ένα σκοπό. Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο, πολλοί, που αγαπούν το χρήμα, και μερικοί, που δεν τους μέλει και τόσο γι’ αυτό, εκπλήσσονται βλέποντας τι μπόρεσε να κάμη και κάνει η Χριστιανική κοινωνία των μαρτύρων του Ιεχωβά χωρίς κανένα μεγάλο θόρυβο γύρω από τα χρηματικά ζητήματα. Οι πελώριες εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις των αποτελούν πάντοτε αντικείμενον θαυμασμού σε πολλούς. Οι μεγάλες των τυπογραφικές εγκαταστάσεις, όπου εκτυπώνεται κάθε χρόνο τεραστία ποσότης Γραφών και Γραφικών εντύπων, ήγειραν τον θαυμασμό των τυπογράφων και άλλων ανθρώπων. Ανήγειραν, επίσης, χιλιάδες Αίθουσες Βασιλείας και απέστειλαν ιεραποστόλους σε πολλές χώρες. Το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπόρεσαν να τα κάμουν όλ’ αυτά και περισσότερα, χωρίς τη συνηθισμένη περιφορά δίσκου εισπράξεως, εράνους συλλογής χρημάτων, τυχερά παιγνίδια, αγορές, λαχνούς, καρναβάλια, εκμισθώσεις στασιδιών, δεκατισμούς και άλλες μεθόδους, που χρησιμοποιούνται κοινώς σήμερα για την απόκτησι χρήματος για υποστήριξι οργανώσεων, αληθινά είναι πραγματικό θαύμα! Πώς, λοιπόν, διεξάγεται το έργον των;

Προσφάτως, ένας νεανίας, με τον οποίον ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά διεξήγε μια οικιακή Γραφική μελέτη, ήγειρε αυτό ακριβώς το ερώτημα. Είπε: «Αυτή την εβδομάδα εδιάβασα λίγα από το Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά και μου έκαμε εντύπωσι η μεγάλη ποσότης έργου που κάνετε σεις. Αλλ’ εκείνο, που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς χρηματοδοτείται όλο αυτό το έργον. Ασφαλώς στοιχίζει χρήματα η λειτουργία μιας παγκοσμίου οργανώσεως· ωστόσο σεις ποτέ δεν ζητείτε δωρεές. Ποτέ δεν μου εζητήσατε, το γνωρίζω. Ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς; Πώς εργάζεσθε; Ποιο είναι το μυστικό σας;»

Οι απαντήσεις στα περίεργα αυτά ερωτήματα απεδείχθησαν αποκαλυπτικές στον οικοδεσπότη, ίσως δε ν’ αποδειχθούν έτσι και σ’ εσάς. Η συζήτησις συνεχίσθη με τον εξής περίπου τρόπο:

ΠΩΣ ΣΥΛΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

ΜΑΡΤΥΣ: Δεν είναι μυστικό το πώς η Εταιρία Σκοπιά, νομικό όργανο των μαρτύρων του Ιεχωβά, αποκτά το χρήμα της. Αν η Εταιρία Σκοπιά ήταν μια εμπορική οργάνωσις, το ζήτημα του πώς συνάγεται το χρήμα, ασφαλώς, δεν θα ηγείρετο. Αλλ’ επειδή η Εταιρία Σκοπιά είναι μια φιλανθρωπική οργάνωσις, κι επειδή δεν ακολουθεί τις μεθόδους των θρησκειών του «Χριστιανικού κόσμου», που συλλέγουν χρήματα ή δέκατα, υπάρχει αρκετό έδαφος για θαυμασμό περί του πώς η Εταιρία συνάγει το χρήμα της και συντηρείται.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Πώς, λοιπόν, συνάγει το απαιτούμενο χρήμα;

ΜΑΡΤΥΣ: Το χρήμα προέρχεται από εκουσίους, αβιάστους και προθύμους δότας. Αυτοί συνεισφέρουν ανάλογα με την ευχέρειά τους και τη δυνατότητά τους.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Ποιοι είναι αυτοί που συνεισφέρουν;

ΜΑΡΤΥΣ: Κυρίως είναι μάρτυρες του Ιεχωβά, που υποκινούνται από αγάπη στον Θεό και στον λόγο του και από το πνεύμα τού να συνεισφέρουν, όχι μόνο χρήμα, αλλά και χρόνον και κόπο και ικανότητες για τη διάδοσι του αγγέλματος της σωτηρίας του ανθρώπου δια της βασιλείας του Θεού.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό που ακούω είναι καταπληκτικό, διότι θυμάμαι ότι είχα διαβάσει στο περιοδικό Τάιμ τη δήλωσι ενός κληρικού, ο οποίος είπε ότι έγιναν τόσο πολλοί ειδικοί έρανοι στις εκκλησίες σήμερα ώστε, όπως το διετύπωσε: «Φρονώ ότι υπάρχουν μόνο τρεις Κυριακές το έτος που μπορώ να κηρύξω το Ευαγγέλιο του Χριστού.» Είναι θαυμάσιο που ακούω ότι δεν μετέχετε σ’ αυτούς τους εράνους.

ΜΑΡΤΥΣ: Οι μάρτυρες του Ιεχωβά καταλαβαίνουν κι εκτιμούν τον σκοπό, για τον οποίον ιδρύθη η Εταιρία Σκοπιά, δηλαδή, για να διαδώση Γραφικές αλήθειες σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες με κάθε κατάλληλο μέσον. Η επιθυμία του να ίδουν αυτό να γίνεται τους υποκινεί να το υποστηρίξουν.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν εκουσίως το έργον μ’ αυτόν τον τρόπο;

ΜΑΡΤΥΣ: Οι μάρτυρες του Ιεχωβά ποτέ δεν εφέρθησαν ως επαίται για χρήματα. Γι’ αυτό είμεθα πολύ ευγνώμονες στον Θεό, διότι κατανοούμε ότι πρόκειται για δικό του έργον και ότι εκείνος φροντίζει για την εκτέλεσί του μέσω του πνεύματός του. Τα πολλά προνόμια υποστηρίξεως της παγκοσμίου μαρτυρίας για τη βασιλεία του Θεού έγιναν δεκτά εθελουσίως και με ιλαρότητα. Στον Ζαχαρία 4:6 λέγεται ότι το πνεύμα του Θεού είναι εκείνο που οδηγεί τους ανθρώπους ν’ ανταποκριθούν έτσι.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Είναι ικανοποιητικό κι ωστόσο οδηγεί σε ταπείνωσι αυτό που ακούω να λέγετε. Κάνει έναν να φρονή ότι ο Θεός φροντίζει για μας.

ΜΑΡΤΥΣ: Ναι, καλό είναι να γνωρίζομε τι λέγει ο απόστολος Παύλος στις Πράξεις 17:27, ότι ο Θεός «δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών», ότι αυτός φροντίζει για μας.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό είναι μια παρηγορητική σκέψις.

ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΜΑΡΤΥΣ: Διερωτηθήκατε ποτέ αν ο λαός του Ιεχωβά στους αρχαίους χρόνους συνεισέφερε όπως κι εμείς σήμερα;

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Το σκέφθηκα κάπως και συχνά διερωτώμουν αν αυτοί εκαλούντο να συνεισφέρουν, ναι.

ΜΑΡΤΥΣ: Από τους αρχαίους χρόνους ο Ιεχωβά επέτρεπε σε άνδρες και γυναίκες να συνεισφέρουν αυτοπροαίρετα χρήμα, ή υλικά πλούτη, για την υποστήριξι του έργου του στη γη. Αν δεν ήταν έτσι, η χήρα, που μνημονεύεται στο Λουκάν 21:1-4, δεν θα έρριχνε τα δύο λεπτά της, τον τελευταίο της οβολό, στο γαζοφυλάκιο ή κυτίον εισφορών στον ναό, κάνοντας τον Ιησούν να πη ότι αυτή έδωσε περισσότερα απ’ όλους τους άλλους δότας.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Ώστε είχαν κυτία εισφορών, όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να ρίχνουν τα νομίσματα των. Ενδιαφέρον δεν είναι αυτό;

ΜΑΡΤΥΣ: Υπήρχαν καιροί, οπότε οι Ισραηλίται συνεισέφεραν και πολύ φανερά. Λόγου χάριν, στην Έξοδο 35:5-9· 36:5-7 διαβάζομε για μια εισφορά που ανελήφθη και για την πρόθυμη ανταπόκρισι του λαού. Είναι γνωστό ότι ο Βασιλεύς Δαβίδ φανερά και πρόθυμα συνεισέφερε 140.980.800 Δολλ. σε χρυσό και άργυρο για την οικοδόμησι του ναού. Η εισφορά του αποτελούσε ένδειξι της πίστεώς του στο σχέδιο εκείνο. Οι εισφορές μας αποτελούν εκδήλωσι της πίστεώς μας στο έργον του Ιεχωβά. Στον Ψαλμό 110:3 διαβάζομε ότι ο λαός του Ιεχωβά «θέλει είσθαι πρόθυμος». Το ίδιο ήταν κι από την εποχή του Άβελ ως τον σημερινό καιρό.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΩΜΕ

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτή η ιδέα της εθελουσίας εισφοράς μου είναι συμπαθής. Ας υποτεθή ότι θα επιθυμούσα να συνεισφέρω στην τοπική εκκλησία των μαρτύρων του Ιεχωβά, πώς θα έπρεπε να το κάμω;

ΜΑΡΤΥΣ: Αυτό είναι απλούστατο. Σε κάθε Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά υπάρχει ένα κυτίον εισφορών, συνήθως στο πίσω μέρος της αιθούσης. Μπορείτε να ρίξετε εκεί την εισφορά σας, αν θέλετε. Δεν τηρούνται στοιχεία της εισφοράς. Πραγματικά, κανείς εκτός από σας δεν θα ξέρη το ποσόν που εισεφέρατε, ή ακόμη και αν εισεφέρατε.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό είναι μια ωραία διευθέτησις. Απαλλάσσει τους ανθρώπους από αμηχανία. Αλλά τι θα γίνη, αν δεν έχω εγώ την ευχέρεια να πάω στην Αίθουσα Βασιλείας; Είναι σωστό να δώσω την εισφορά σ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά για να τη ρίξη στο κουτί από μέρους μου;

ΜΑΡΤΥΣ: Βεβαίως, αυτό είναι κατάλληλο και γίνεται συχνά. Εν τούτοις, εμείς θα εδοκιμάζαμε χαρά και θα προτιμούσαμε να σας έχωμε παρόντας στην Αίθουσα Βασιλείας και να απολαύσετε το πνευματικό πρόγραμμα.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Το εκτιμώ αυτό. Αλλά μήπως δεν είναι σωστό αν ρωτήσω, Πώς θα χρησιμοποιηθή το χρήμα που συνεισφέρω;

ΜΑΡΤΥΣ: Το χρήμα θα χρησιμοποιηθή για την προώθησι του κηρύγματος του ευαγγελίου της Βασιλείας, για την προαγωγή της Γραφικής εκπαιδεύσεως σ’ αυτή την κοινότητα. Τίποτ’ απ’ αυτό δεν χρησιμοποιείται για μισθόν λειτουργών, διότι όλοι μας συνεισφέρομε τον χρόνο μας. Αλλά στοιχίζει χρήματα η εξεύρεσις ενός χώρου συναθροίσεων, όπου μπορούν άνθρωποι να συγκεντρωθούν ως εκκλησία ν’ ακούσουν τον λόγον του Θεού και να εποικοδομήσουν την πίστι αλλήλων. Κι ένα μέρος των χρημάτων μπορεί να σταλή στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας για να χρησιμοποιηθή στην προαγωγή του έργου του κηρύγματος με άλλους τρόπους.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Πώς γίνεται αυτό;

ΜΑΡΤΥΣ: Πολλές εκκλησίες λαμβάνουν με ομαδική έγκρισι μια απόφασι να στέλλουν ένα ωρισμένο ποσόν τακτικά στην Εταιρία. Αυτό, επίσης, γίνεται συχνά στις συνελεύσεις μας περιοχής και περιφερείας.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Άτομα δεν συνεισφέρουν, επίσης, απ’ ευθείας στην Εταιρία; Θα μπορούσα εγώ, λόγου χάριν, να συνεισφέρω κατ’ ευθείαν στην Εταιρία Σκοπιά;

ΜΑΡΤΥΣ : Βεβαίως· μπορείτε, αποστέλλοντας την εισφορά σας στη Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά, της Πενσυλβανίας, Treasurer’s Office, 124 Columbia Heights, Brooklyn 1, N. Y. Σε χώρες που είναι έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες το άτομα μπορούν ν’ απευθύνουν τις εισφορές τους στο τμήμα του τόπου των, λαμβάνοντας τη διεύθυνσι από τον κατάλογο που εμφαίνεται στο πίσω μέρος πολλών από τα βιβλία και βιβλιάρια της Εταιρίας. Για να βοηθηθή η οργάνωσις να προσχεδιάση το έργον της, εκείνο που κάνουν πολλοί είναι να γράφουν ένα σημείωμα στην Εταιρία δηλώνοντας τι ποσόν ελπίζουν να συνεισφέρουν στη διάρκεια του έτους, κατόπιν δε στέλλουν τις εισφορές ανάλογα με τη δυνατότητα τους. Αυτό με καμμιά έννοια δεν τους υποχρεώνει, αλλά βοηθεί την Εταιρία να προσχεδιάση τη δράσι της.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Μπορώ να εκτιμήσω πώς μπορεί να βοηθήση αυτό. Πόσα χρήματα θα ήταν σωστό να στείλη κανείς;

ΜΑΡΤΥΣ: Οποιοδήποτε ποσόν κι αν είναι εκτιμάται. Δεν είναι το μέγεθος της εισφοράς, αλλά το ελατήριο που υποκινεί το άτομο είναι εκείνο που έχει σημασία. Είτε πενήντα σεντς στείλετε, είτε πενήντα δολλάρια, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Το πνεύμα, με το οποίον δίνετε, και η σκέψις, που υπάρχει πίσω από την εισφορά, είναι οι σπουδαίοι παράγοντες. Στην επιστολή 2 Κορινθίους 9:7 ο απόστολος Παύλος μάς λέγει ότι «τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός».

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Μήπως και όλοι μας δεν τον αγαπούμε; Ασφαλώς, όταν δίνη κάποιος με το ορθό ελατήριο, υπάρχει ευτυχία στο να δίνη.

ΜΑΡΤΥΣ: Ναι, ο Ιησούς το είπε αυτό. Στις Πράξεις 20:35 διαβάζομε ότι είπε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»

ΠΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΙΣΦΟΡΕΣ

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Για πες μου, οι εισφορές που γίνονται σε μια χώρα μήπως προορίζονται να υποστηρίξουν το έργον του κηρύγματος σε άλλες χώρες;

ΜΑΡΤΥΣ: Σε κάποιο βαθμό, ναι, αλλ’ οι Μάρτυρες σε κάθε χώρα προσπαθούν να συνεισφέρουν για την υποστήριξι του έργου στη δική τους χώρα. Μόνον όταν οι εκκλησίες είναι πολύ φτωχές ν’ αυτοσυντηρηθούν ή να συντηρήσουν το τμήμα, τότε λαμβάνεται φροντίδα. Αλλ’ υπάρχει ένα θερμό, οικογενειακό πνεύμα γύρω μας, διότι όλοι συνεργαζόμεθα για να επιτελέσωμε το ίδιο έργον. Όταν λοιπόν σεισμοί, λαίλαπες και άλλες καταστροφές προξενούν συμφορές στους αδελφούς μας, με πολλή ευχαρίστησι σπεύδομε να τους βοηθήσωμε με υλικά είδη, με την προσωπική μας βοήθεια και με άλλα πράγματα που χρειάζονται.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Θαυμάσιο αυτό. Αλλ’ ένα άλλο ερώτημα: Τι εν όλω χρηματοδοτείται με τα χρήματα που στέλλονται στην Εταιρία;

ΜΑΡΤΥΣ: Σε μερικά από τα 85 τμήματα της η Εταιρία Σκοπιά διατηρεί τυπογραφικές εγκαταστάσεις. Παρέχει, επίσης, στέγασι σ’ εκείνους που εργάζονται σ’ αυτά τα τυπογραφεία, εφόσον όλοι αυτοί εισφέρουν τον χρόνο και τον κόπο τους. Με το να δίνουν αυτοί οι εργάται ελεύθερα τον χρόνον των, είναι δυαντόν να διαθέτη η Εταιρία στο κοινόν Γραφές και βοηθήματα μελέτης των Γραφών σε πολύ μικρό κόστος. Λόγου χάριν, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, δηλαδή, μια πλήρης Γραφή, διατίθεται προς 1 Δολλ. μόνο.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Καταπληκτικό αυτό!

ΜΑΡΤΥΣ: Εκτός απ’ αυτό, η Εταιρία έχει 6.377 ειδικούς σκαπανείς, περιλαμβανομένων των ιεραποστόλων, διακόνων που αποστέλλονται σε μεμονωμένα εδάφη για να σχηματίσουν νέες εκκλησίες, εργαζόμενοι σε 153 διάφορες χώρες της γης. Η Εταιρία, επίσης, έχει 1.870 υπηρέτας περιοχής και περιφερείας, περιοδεύοντας εκπροσώπους της Εταιρίας Σκοπιά, οι οποίοι υπηρετούν περίπου 21.557 εκκλησίες. Κι αυτοί, επίσης, τυγχάνουν βοηθείας κατά ένα λογικό τρόπο. Επίσης, προσφάτως 104 διάκονοι εισήχθησαν απ’ όλα τα μέρη της γης για εντατική εκπαίδευσι στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ, δωρεάν. Κατ’ έτος δε εκατομμύρια έντυπα, ήτοι προγράμματα και φυλλάδια, διανέμονται εντελώς δωρεάν σε όσους τα δέχονται.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Εν τούτοις, για τα μεγαλύτερα βιβλία και τα περιοδικά, κάποιο χρήμα συνεισφέρεται.

ΜΑΡΤΥΣ: Αυτό είναι αλήθεια, οι δε χρηματικές εισφορές, που λαμβάνονται, όταν τα έντυπα της Εταιρίας πωλούνται στους ανθρώπους, προορίζονται για την εκτύπωσι και διάθεσι κι άλλων βοηθημάτων Γραφικής μελέτης· αλλ’ οι χρηματικές αυτές εισφορές πολύ απέχουν από το να επαρκούν για τη διεξαγωγή του έργου κηρύγματος της Βασιλείας σε παγκόσμια κλίμακα. Χρηματικές δωρεές, εκτός από τις εισφορές για τα έντυπα, συμβάλλουν στο να διεξάγεται το έργον του κηρύγματος σε πολλές χώρες. Έχετε ιδέα του μεγέθους της δράσεως που αναπτύσσεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Όχι, δεν έχω. Μπορώ, όμως, να φαντασθώ ότι είναι τεραστία.

ΜΑΡΤΥΣ: Πέρυσι 965.169 Μάρτυρες εισέφεραν 132.695.540 ώρες από τον χρόνο τους δωρεάν στο κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Έκαμαν 45.004.266 επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και κάθε εβδομάδα διεξήγαν 622.665 οικιακές Γραφικές μελέτες—αυτό δε, επίσης, αντιπροσωπεύεται σ’ αυτόν τον χρόνο.

ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΗΣ: Αυτό είναι πράγματι ένα ωραίο επίτευγμα.

ΜΑΡΤΥΣ: Είναι, πραγματικά. Οι Μάρτυρες, χρησιμοποιώντας τους πόρους των για να προαγάγουν αυτό το έργον, όπως ετόνισε ο Ιησούς στην παραβολή του, που εγράφη στο κατά Λουκάν 16:1-9, κάνουν φίλους τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστό Ιησού. Αφοσιωμένοι επιμελώς με κάθε τρόπο, ελπίζουν να ευαρεστήσουν τον Θεό και ν’ αποκτήσουν την εύνοιά του και ζωή αιώνια στον νέο κόσμο. Εκείνοι, που εκτιμούν αυτά τα πράγματα, είναι πολύ ευτυχείς συνεισφέροντας για την προώθησι του πιο επείγοντος και υποβοηθητικού αυτού έργου στη γη.

Εξομάλυνσις Προβλημάτων Μεταξύ Αδελφών

● Υπάρχει κάποιος στη Χριστιανική εκκλησία με τον οποίον έχετε μια από πολλού χρόνου αιτία διαφοράς; Έχετε εφαρμόσει τον Χριστιανικόν κανόνα στην περίπτωσι αυτή, ή μήπως ακολουθείτε ακόμη την τακτική του παλαιού αυτού κόσμου λέγοντας σε άλλους για τη διαφορά σας αυτή αντί να πάτε απ’ ευθείας σ’ εκείνον, ο οποίος σας έθιξε; Ο Χριστιανικός κανών διετυπώθη από τον Ιησούν στο Ματθ. 18:15: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου.» Αν το πρόβλημα δεν είναι αρκετά σπουδαίο για να τακτοποιηθή μ’ αυτόν τον κατάλληλο τρόπο, τότε γιατί να το διατηρήτε στο νου σας, αφήνοντας το να σας χωρίζη από τον αδελφόν σας;

Αθανασία της Ψυχής

Ένα δημοφιλές θρησκευτικό βιβλίο λέγει: «Ότι η ανθρώπινη ψυχή θα επιζήση μετά τον θάνατον, αποκτώντας μια ατελεύτητη συνειδητή ύπαρξι, είναι μια θεμελιώδης διδασκαλία της Χριστιανοσύνης».

Η Βίβλος λέγει: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει».—Ιεζ. 18:4, 20.

Ποιόν πιστεύετε, τη θρησκευτική θεωρία ή το θεόπνευστο Υπόμνημα;

Η Αλήθεια Του

● Ο περίφημος Ιταλός επιστήμων κι εφευρέτης, Αλεσσάντρο Βόλτα, είπε κάποτε, στον Σίλβιο Πέλλικο: «Εταράχθηκα πάρα πολύ, όταν άκουσα ότι διακεκριμένοι επιστήμονες διακηρύττουν ότι το Ευαγγέλιο κι ο Θεός ήσαν καλά μόνο για τον κοινό λαό. . . . Εγώ εξήτασα βαθιά και το Ευαγγέλιο και τη φύσι. . . . Φρονώ ότι ο Δημιουργός είναι ακόμη φίλος του αθλίου ανθρώπου, παρά τα αμαρτήματά του. Πρέπει να ζω εμπνεόμενος από ζωηρή αγάπη γι’ αυτόν.» Είπε: «Βρήκα την αλήθειά του παντοδύναμη.»—Η Βίβλος κατά την γνώμην διασήμων Ιταλών, υπό Αυγούστου Τζάχιερ.

Ένας Ψυχοθεραπευτής Χλευάζει την Αμαρτία

«Δεν υπάρχει κανένας απολύτως χώρος για την αντίληψι περί αμαρτίας στην ψυχοθεραπευτική και η προσπάθεια εισαγωγής μιας τέτοιας αντιλήψεως είναι ολεθρία». Έτσι είπε ένας διάσημος ψυχοθεραπευτής στη Νέα Υόρκη. Εν τούτοις, η αλήθεια παραμένει: «Πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού.»—Ρωμ. 3:23.

Ένα Καταπληκτικό Βιβλίο

Η ΓΡΑΦΗ είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο. Αυτή ήταν και η γνώμη του περίφημου Ιταλού κριτικού Φραντσέσκο ντε Σάνκτις, ο οποίος κατείχε το αξίωμα του Υπουργού της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνησι του Καβούρ, κι ο οποίος έγραψε: «Ποτέ μου δεν είχα διαβάσει την Αγία Γραφή, ούτε και οι σπουδασταί. Με μια στάσι αδιαφορίας αναμεμιγμένης με καταφρόνησι, που επικρατούσε τότε σχετικά με τα θρησκευτικά θέματα, η Γραφή, ως ο λόγος του Θεού, προκαλούσε σαρκασμό. Εδιάβασα εδώ κι εκεί τα θαυμάσια του βιβλίου αυτού, ως ένδειξιν της δυνατής ευγλωττίας του, και, ελκυόμενος από το θέμα των μαθημάτων μου, έρριξα ένα βλέμμα στο βιβλίο του Ιώβ. Έμεινα κατάπληκτος. Στις κλασικές σπουδές μου δεν βρήκα τίποτα που να παραβάλλεται με το μεγαλείον του. Μετέδωσα τις εντυπώσεις μου αμέσως στο σχολείο. Είχα δώσει ήδη ένα μάθημα για προέλευσι του κακού και της σημασίας αυτού του βιβλίου, και αυτό έτυχε μεγάλης προσοχής. Αλλ’ όταν εδιάβασα ολόκληρο το βιβλίο, τα αισθήματα και ο θαυμασμός μου υπερέβησαν το παν. Με αυτό τον ενθουσιασμό, βυθισθήκαμε σ’ αυτές τις μελέτες. Πολύ απηλαύσαμε το Άσμα των Ασμάτων, έναν Ψαλμό του Δαβίδ, στον οποίον ο αποθαυμασμός της δημιουργίας υποστηρίζει τη δύναμι και τη μεγαλειότητα του Δημιουργού, και μερικούς από τους Θρήνους του Ιερεμία. Για μας ήταν σαν ένα ταξίδι σε κάποιες άγνωστες και μακρινές χώρες, παράξενες σ’ εμάς. Με τον ενθουσιασμό των νεοφύτων, ελησμονήσαμε τους κλασικούς μας, και τον Όμηρο ακόμη, και επί αρκετούς μήνες τίποτα δεν ηκούετο εκτός από τη Γραφή. . . . Με εκπλήσσει το ότι στα σχολεία μας, όπου αναγινώσκονται τόσο πολλά επιπόλαια πράγματα, η Βιβλική ανθολογία δεν έχει εισχωρήσει.»—Η Βίβλος κατά την Γνώμην Διασήμων Ιταλών, υπό Αυγούστου Τζάχιερ, σελίς 34.

Η Ειλικρίνεια της Γραφής

◆ Στον αρθρογράφο εφημερίδων Σύδνεϋ Ι. Χάρρις έκαμε τόσο μεγάλη εντύπωσι η απόλυτη ειλικρίνεια της Αγίας Γραφής ώστε έγραψε σε άρθρο του: «Πολλά βιβλία, που τονίζουν μια μόνον άποψι, που προβάλλουν μια ειδική πίστι, κάνουν ακριβώς τούτο: Αγνοούν αυστηρά όλες τις ασυνέπειες, όλες τις αδυναμίες, όλα τα αντίθετα σχόλια που γίνονται από τους εχθρούς των. Αλλά η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από αποδείξεις τέτοιων ανθρωπίνων ελαττωμάτων και ατελειών. Εξετάστε τα δριμέα βιβλία των προφητών, όπως του Ησαΐα, που επιτίθενται εναντίον των θρησκευτικών ηγετών, κατακρίνουν τον λαό για τη διαστροφή της πίστεώς των, και προειδοποιούν ότι η κρίσις του Θεού θα είναι σκληρή εναντίον των. Μπορεί κανείς να φαντασθή την Εθνική Δημοκρατική Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών να περιλαμβάνη στα εκστρατευτικά της έντυπα μια δηκτική καταγγελία του Αντλάι Στήβενσον; Ή και το αντίθετο, βέβαια. Ωστόσο αυτό είναι ακριβώς εκείνο που οι εκδόται της Παλαιάς Διαθήκης επέτρεψαν ν’ αποτελέση μέρος της Αγίας Γραφής.»—Δη Τέλεγκραφ-Τζόρναλ 16ης Δεκεμβρίου 1959.

Ο Πολύπλοκος Αστερίας

♦ Όσο περισσότερο μαθαίνει ο άνθρωπος για τα ζώντα πλάσματα, τόσο πιο κατάδηλο γίνεται ότι αυτά προέρχονται από ένα σοφό Δημιουργό. Ως παράδειγμα φέρομε τη γνώσι που απεκτήθη προσφάτως για τον αστερία. Το περιοδικό Φυσική Ιστορία, τεύχος Νοεμβρίου 1961, είπε τα εξής για ένα μόνο από τα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του πλάσματος αυτού: «Το νευρικό σύστημα ενός απλού αστερίου, με όλα του τα διάφορα γάγγλια νεύρων και ινών, είναι πιο πολύπλοκο κι από το τηλεφωνικό κέντρον του Λονδίνου».

Θεός, Σκέψις και Σοφία

♦ Ο Ρ. Φ. Χόρτων, σχολιάζοντας από την Αγία Γραφή το εδάφιο Παροιμίαι 1:7 (ΜΝΚ), «Αρχή σοφίας φόβος Ιεχωβά,» έγραψε στην Βίβλο του Εξηγητού: «Δεν μπορεί να υπάρξη αληθινή γνώσις ή σοφία που δεν αρχίζει από την αναγνώρισι του Θεού. Αυτή είναι μια από τις βεβαιώσεις εκείνες, που δεν είναι ασυνήθεις στα Ιερά Γράμματα, που φαίνονται εκ πρώτης όψεως ότι είναι αυθαίρετα δόγματα, αλλ’ αποδεικνύονται από πλησιέστερη έρευνα ότι είναι έγκυρες δηλώσεις λελογισμένης αληθείας. Αντιμετωπίζομε κατά πρόσωπον σήμερα μια ομολογουμένως αθεϊστική φιλοσοφία. Κατά τις Γραφές, μια αθεϊστική φιλοσοφία δεν είναι διόλου φιλοσοφία, αλλ’ απλώς μωρία: ‘Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, Δεν υπάρχει Θεός’.

♦ »Έχομε σκεπτομένους μεταξύ μας που θεωρούν ως μεγάλη αποστολή των ν’ απαλλαγούν κι από αυτή την ιδέα περί Θεού, διότι τους παρεμποδίζει την πνευματική, κοινωνική και πολιτική πρόοδο. Σύμφωνα με τις Γραφές, το ν’ αφαιρεθή η ιδέα περί Θεού σημαίνει να καταστραφή το κλειδί της γνώσεως και να καταστή αδύνατον κάθε συνεπές σχήμα σκέψεως. Πρόκειται βέβαια για ένα ζήτημα σαφές και οξύ.

♦ »Τώρα, αν αυτό το σύμπαν, του οποίου εμείς αποτελούμε μέρος, είναι μια σκέψις της Θείας διανοίας, ένα έργον της Θείας χειρός, μια σκηνή Θείων ενεργειών, στην οποίαν ο Θεός πραγματοποιεί, με βραδύ ρυθμό, έναν απέραντο πνευματικό σκοπό, αυταπόδεικτον είναι ότι καμμιά απόπειρα κατανοήσεως του σύμπαντος δεν μπορεί να επιτύχη αν αφήνη αυτή τη θεμελιώδη της ιδέα ανεξέταστη· όσο θα ήταν δυνατόν να επιχειρήση ένας να εννοήση μια εικόνα, ενώ αρνείται ν’ αναγνωρίση ότι ο καλλιτέχνης είχε να εκδηλώση κάποιο σκοπό που την εζωγράφισε, ή ότι υπήρξε καν ένας καλλιτέχνης. . . .

♦ »Αλλ’ αν το σύμπαν δεν είναι έργον Θείας διανοίας, ή αποτέλεσμα Θείου θελήματος· αν είναι απλώς ενέργεια μιας τυφλής, άλογης Δυνάμεως, που δεν εννοεί κανένα τέλος, διότι δεν έχει τέλος να εννοήση· αν εμείς, η ασθενής έκβασις μιας μακράς, ασκέπτου εξελίξεως, είμεθα τα πρώτα πλάσματα που εσκέφθησαν ποτέ, και τα μόνα πλάσματα που σκέπτονται τώρα, σε όλο το σύμπαν . . .· έπεται ότι από ένα σύμπαν τόσο παράλογο δεν μπορεί να υπάρξη αληθινή γνώσις για λογικά όντα και για ένα σχέδιο πραγμάτων τόσο άσοφο δεν μπορεί να υπάρξη φιλοσοφία ή σοφία. Κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να μην το αναγνωρίση αυτό, αυτή δε είναι η αλήθεια που πιστοποιείται στο εδάφιο. Δεν είναι ανάγκη να ισχυρισθούμε ότι χωρίς να παραδεχθούμε Θεόν δεν μπορούμε να έχωμε γνώσιν ωρισμένου αριθμού εμπειρικών πραγμάτων· αλλ’ αυτό δεν συνιστά μια φιλοσοφία ή σοφία. Είναι ανάγκη να ισχυρισθούμε, ότι χωρίς να παραδεχθούμε Θεόν δεν μπορούμε να έχωμε καμμιά επεξήγησι της γνώσεώς μας ή έλεγχον αυτής· χωρίς να παραδεχθούμε Θεόν η γνώσις μας ποτέ δεν μπορεί να φθάση σε στρογγυλότητα ή πληρότητα που θα μπορούσε να δικαιαλογηθή με το να την καλούμε Σοφία.

♦ »Ή για να θέσωμε το ζήτημα μ’ ένα λίγο διαφορετικό τρόπο: μια σκεπτόμενη διάνοια μπορεί απλώς να συλλάβη το σύμπαν ως ένα προϊόν σκέψεως· αν το σύμπαν δεν είναι προϊόν σκέψεως ποτέ δεν μπορεί να είναι νοητό σε μια σκεπτόμενη διάνοια, και συνεπώς ποτέ δεν μπορεί να είναι με μια αληθινή έννοια το αντικείμενον γνώσεως· το ν’ αρνήται κανείς ότι το σύμπαν είναι προϊόν σκέψεως σημαίνει ν’ αρνήται τη δυνατότητα σοφίας. Διαπιστώνομε, λοιπόν, ότι δεν είναι δόγμα, αλλά μια αλήθεια λογισμού, ότι η γνώσις πρέπει ν’ αρχίζη από την αναγνώρισι Θεού.»

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά; Αν ναι, πρέπει να αναγνωρίσετε τα σπουδαία αυτά σημεία. Εξετάστε τον εαυτό σας.

● Γιατί ο Ιησούς ήταν θαρραλέος ενώπιον εκείνων, που ζητούσαν τη ζωή του;

Η εμπιστοσύνη του ήταν στον Ιεχωβά Θεό, την Πηγήν της ζωής.—Σελ. 70.a

● Είναι ορθόν να κηρύττωμε τη Γραφή σε μια χώρα, όπου οι άρχοντες το απαγορεύουν αυτό, ίσως διότι έχουν μια κρατική εκκλησία;

Μάλιστα. Οι απόστολοι, όταν αντιμετώπισαν μια τέτοια απαγόρευσι από μέρους των Ιουδαϊκών αρχών τον πρώτον αιώνα, είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους».—Σελ. 77, 78.

● Ποιοι ωφελούνται τώρα από το αντίλυτρον του Χριστού;

Όλοι όσοι εξασκούν πίστι σ’ αυτό. Οι κεχρισμένοι ακόλουθοί του λογίζονται δίκαιοι από τον Θεό, πράγμα που σημαίνει ότι τους χορηγεί το δικαίωμα σε ανθρώπινη ζωή. Τα «άλλα πρόβατα», επίσης, απολαμβάνουν μια δίκαιη στάσι ενώπιον του Θεού, διότι ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες των, καίτοι δεν τους χορηγεί τώρα το δικαίωμα σε ζωή.—Σελ. 262, 264.

● Πώς ο Ιησούς προήλθε από τη Βηθλεέμ, όπως προελέχθη στον Μιχαία 5:2;

Πριν από δεκαεννέα αιώνες, εγεννήθη εκεί. Επιπρόσθετα, είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι Βηθλεέμ σημαίνει «Οίκος Άρτου» ή «Προμήθεια Άρτου». Ο Ιησούς παρωμοίασε τη σάρκα του με άρτον, και κατά την ανάληψί του στους ουρανούς παρουσίασε την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του προς όφελος του ανθρωπίνου γένους. Έτσι, τώρα, με την ενθρόνισί του ως Βασιλέως το 1914, προέρχεται από ό,τι θα μπορούσε να ονομασθή ως ο Ουράνιος Οίκος του Άρτου (Προμήθεια Άρτου) κι έτσι εκείνο που στηρίζει τους ανθρώπους για αιώνια ζωή, παρέχεται από τον Ιησούν από τους ουρανούς.—Σελ. 266, 269.

● Πώς οι κεχρισμένοι ακόλουθοι του Χριστού είναι «ως δρόσος από του Ιεχωβά» και «ως λέων»;

Όπως η δρόσος, αυτοί είναι ευλογία από τον Ιεχωβά στους ανθρώπους καλής θελήσεως. Και όπως ο λέων, από το 1919 αυτοί διεξήγαγαν άφοβα το έργον τους ανάμεσα στα έθνη, χωρίς να πτοηθούν από την αντίδρασι.—Σελ. 276-279.

● Ποιες είναι οι έννοιες για τις τέσσερες κύριες Εβραϊκές λέξεις για το «άνθρωπος»;

Ις σημαίνει απλώς άνθρωπος· Αδάμ σημαίνει ανθρώπινος ή γήινος· ενώς σημαίνει αδύνατος ή θνητός· και γκέμπερ σημαίνει έναν που είναι φυσικώς ισχυρός ή δυνατός άνθρωπος.—Σελ. 371.

● Πώς μπορεί να δειχθή λογικότης, όταν παρέχωνται οδηγίες ή συμβουλές;

Αντί να διατάσσωμε, μπορούμε να παρακαλούμε. Αντί να είμεθα αυταρχικοί και άκαμπτοι, μπορούμε μάλλον να παρέχωμε εξηγήσεις και να εξετάζωμε τα προβλήματα που εγείρονται.—Σελ. 304.

● Πώς αντιδρά ένα λογικό άτομο, όταν του γίνεται διόρθωσις για ένα σφάλμα;

Είναι έτοιμος ν’ ακούση, πρόθυμος ν’ αλλάξη την πορεία του όταν το σφάλμα αποδεικνύεται, είναι ευγνώμων για τη διόρθωσι που του γίνεται προτού το σφάλμα αυξήση σε μεγαλύτερες διαστάσεις.—Σελ. 306.

● Πώς μπορεί ένας να χρησιμοποιή τα πλούτη του για να κάμη φίλο τον Θεό;

Η εύνοια του Θεού δεν είναι δυνατόν ν’ αγορασθή. Αλλ’ αν υποκινούμεθα από αγάπη στο να χρησιμοποιούμε τα αγαθά μας προς δόξαν του Θεού, δαπανώντας τόσο τον εαυτό μας όσο και τα αποκτήματά μας για την προώθησι της λατρείας του, αυτό ακριβώς ευαρεστεί σ’ Αυτόν.—Σελ. 333.

● Τι προεσκιάσθη από την απελευθέρωσι των πρωτοτόκων των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο; από την απελευθέρωσι του Ισραήλ και του «συμμίκτου πλήθους» δια μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης;

Τα πρωτότοκα εξεικόνιζαν τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού, που έχουν γεννηθή υπό του πνεύματος, τα οποία, καίτοι ακόμη βρίσκονται στον κόσμο, έχουν, όμως, απελευθερωθή από το πνευματικό του σκότος, δια πίστεως στον Χριστό, τον αντιτυπικό πασχάλιο αμνό. Στην Ερυθρά Θάλασσα εξεικονίσθη η απελευθέρωσις στον Αρμαγεδδώνα εκείνων επάνω στη γη, που λατρεύουν τον Ιεχωβά.—Σελ. 363, 364.

● Τι εξεικονίζεται από τον όμιλο των ιππέων της Αποκαλύψεως 6:1-8;

Ότι η παρουσία του Χριστού, όπως εξεικονίσθη από τον πρώτον ιππέα, συνδέεται με πόλεμο, πείνα και λοιμούς, που γεμίζουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους· όλα δε αυτά είναι τα πράγματα που εικονίζονται από τους άλλους ιππείς.—Σελ. 379.

● Τι μάθημα εδίδαξε ο Θεός, όταν ηρώτησε τον Ιώβ τι εγνώριζε για τη θεμελίωσι της γης, τον έλεγχο της θαλάσσης, της αυγής, της χαλάζης, της βροχής και του πάγου;

Ήταν ένα μάθημα για τη μικρότητα του ανθρώπου σε αντιπαραβολή με τη μεγαλειότητα του Ιεχωβά.—Σελ. 392.

● Γιατί είναι σπουδαίο να εξετάζωμε τον εαυτό μας;

Διότι όλοι μας γεννηθήκαμε στην αμαρτία, ζούμε σ’ έναν ανήθικο κόσμο, και είναι δυνατόν, ακόμη και αν γνωρίζωμε τις απαιτήσεις του Θεού, να παρεκκλίνωμε από την οδόν της ζωής, αν έχωμε υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας ή εκδηλώνωμε αδιαφορία.—Σελ. 394.

● Είναι η Χριστιανοσύνη ένα «προσωπικό ζήτημα»;

Ναι, πράγματι. Απαιτεί προσωπικές αποφάσεις και προσωπική πεποίθησι. Αλλά δεν πρέπει να αποκρύπτεται από άλλους, διότι υφίσταται η προσωπική υποχρέωσις να μιλή κανείς για την πίστι του σε άτομα της ιδίας πίστεως καθώς και σε άτομα που είναι διαφορετικής πίστεως.—Σελ. 421-423.

● Με ποιο τρόπο μπορεί μια πιστή σύζυγος πολύ συχνά να κάμη το μεγαλύτερο καλό στο να κερδίση τον άπιστο σύζυγό της στην αλήθεια;

Με τη θεοσεβή υποταγή της στον σύζυγό της, με τη διαγωγή της που θα διέπεται από ένα ησύχιο και πράο πνεύμα, συνδυασμένο με πιστότητα στον Θεό, μπορεί να επιτύχη περισσότερα παρά με τα όσα λέγει για να τον βοηθήση να δη την αλήθεια.—Σελ. 435.

● Τι θα έλθη μετά το τέλος του Χριστιανικού κόσμου;

Ο δίκαιος νέος κόσμος του Θεού, στον οποίον οι αληθινοί Χριστιανοί θα ασκούν για πάντα την καθαρά λατρεία.—Σελ. 240.

[Υποσημειώσεις]

Η Καρτερικότης Ανταμείβεται

ΥΠΗΡΕΤΩ ως ειδικός σκαπανεύς στην εκκλησία μας της Κοατεπέκ, Κουεζαλτενάγκο, Γουατεμάλας. Όταν επεσκέφθην για πρώτη φορά ένα γειτονικό χωριό, το Φλόρες Κόστα Κούκα, προσεπάθησα να παρουσιάσω την ομιλία και να προσφέρω τα βιβλία σ’ ένα νεαρό, ο οποίος μόλις έβγαινε από το ταχυδρομείο. Εφαίνετο βιαστικός. Καθώς ανέβαινε στ’ άλογό του, μου είπε ότι αν ήσαν θρησκευτικά βιβλία, δεν ενδιεφέρετο. Αλλά του φάνηκε παράξενο που του προσέφερα τα βιβλία με τόσο λογικό αντίτιμο.

Ύστερ’ από δύο εβδομάδες ξαναπήγα σ’ αυτό το μικρό χωριό, και τον βρήκα να εργάζεται σ’ ένα χωράφι, σε απόστασι ενός περίπου μιλίου από την πόλι. Επήγαμε ως την είσοδο της κατοικίας του να μιλήσωμε. Μολονότι ήταν ευγενής και φιλόφρων, εφαίνετο ότι δεν θα μπορούσα να προχωρήσω στην εξήγησι του σκοπού της επισκέψεως μου. Το μόνο πράγμα, στο όποιο συμφωνήσαμε, ήταν ότι έπρεπε να τον επισκεφθώ πάλι την επόμενη φορά που θα ερχόμουν στο χωριό.

Απ’ εκείνη την ημέρα κι εμπρός τον επισκεπτόμουν τακτικά. Περισσότερες από μια φορές συμμελετήσαμε στο μέρος ακριβώς όπου ειργάζετο, στρώνοντας τσιμέντο και κάνοντας διαδρόμους. Για καρέκλες χρησιμοποιούσαμε δύο μεγάλες πέτρες· η σκιά μάς ήρχετο από τα δένδρα. Ένα από τα πράγματα που εξετίμησε ήταν το ότι διατηρούσα τη συμμελέτη έως μια ώρα. Πάντοτε ήξερε αυτός πόσος ακριβώς χρόνος θα εχρειάζετο. Οι τακτικές μας συμμελέτες συνεχίσθησαν επί δύο χρόνια.

Η μεγαλύτερη δυσκολία μου όσον αφορά αυτόν ήταν η αξιοσημείωτη αδιαφορία του. Δεν εφαίνετο να είχε καμμιά σημασία γι’ αυτόν το αν υπάρχη ένας φλογερός άδης ή μια τριάς θεών ή όχι. Κατόπιν, κάποια μέρα μια Προτεσταντική οργάνωσις τον προσεκάλεσε σε μια ειδική συνάθροισι και του προσέφερε μερικά έντυπα που κατέκριναν την Εταιρία Σκοπιά και το έργο μας. Αντέδρασε αμέσως! Τώρα ήλθαν τα ερωτήματα. Τώρα έγινε λεπτομερής έρευνα από μέρους του. Τώρα ήθελε να γνωρίση την αλήθεια!

Όχι μόνον μελετούσε αλλά και συνεμερίζετο με άλλους τις διαπιστώσεις του. Μετά από λίγους μήνες, στη διάρκεια της επισκέψεως του υπηρέτου περιοχής, ο φίλος μου βαπτίσθηκε συμβολίζοντας την αφιέρωσί του στον Ιεχωβά Θεό. Υπομονητικά εξήγησε τα καθέκαστα της αληθείας στην οικογένεια του, αλλ’ οι γονείς του ούτε πίστευαν καν ότι αυτός μελετούσε την πραγματική Βίβλο! Έφερε γρήγορα στο σπίτι τη μετάφρασι Νακάρ-Κολούγκα (Καθολική) και τους έπεισε.

Ύστερ’ από μια εβδομάδα περίπου, άρχισαν να συμβαίνουν γεγονότα. Η οικογένεια του ξαφνικά απέβαλε όλες τις ξύλινες παραστάσεις λατρείας. Ακόμη κι ο βοηθός του, ένας πολύ ειλικρινής Καθολικός, άρχισε να μελετά.

Ο νέος μου αδελφός «εν πίστει» άρχισε να συμμελετά με άλλους. Σήμερα υπάρχει ένα κέντρον υπηρεσίας εκκλησίας στο σπίτι του με πέντε αφιερωμένους αδελφούς που παρευρίσκονται. Τρεις απ’ αυτούς υπήρξαν σκαπανείς διακοπών, περιλαμβανομένου κι εκείνου με τον οποίον συμμελετούσα, παρά το γεγονός ότι αυτός είναι ένας χωλός πολιομυελιτικός.

Πριν από λίγον καιρό ο αδελφός μας μου είπε, «Με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά και λόγω της καρτερικότητος των δούλων του, γνωρίζω τώρα, όχι μόνον ότι αυτός υπάρχει, προ παντός, αλλά και εννοώ γιατί είμαι εδώ, και ζω, και τι αυτός απαιτεί από μένα. Έχω πίστι και, το κυριώτερο, μπορώ να δώσω τον λόγον της πίστεως μου. Γνωρίζω την αλήθεια.»

Βέβαια, ο Ιεχωβά ευλογεί την καρτερικότητά μας, όταν τον υπηρετούμε με αγάπη.

Μια Μελέτη Κάθε Βράδυ

«ΠΡΙΝ από τέσσερα χρόνια ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά ήλθε στην πόρτα μου. Έγινα συνδρομητής στα περιοδικά Ξύπνα! και Σκοπιά, αλλά σε λίγο μετεκόμισα σε νέα διεύθυνσι. Όταν επανήλθε ο Μάρτυς, ασφαλώς θα διηρωτάτο πού είχα πάει.

»Μολονότι δεν είχα ιδεί άλλον Μάρτυρα έως προ έξη μηνών—μετά τριάμισυ χρόνια αφότου έγινα συνδρομητής—καθόσον περνούσε κάθε χρόνος ανενέωνα τακτικά τις συνδρομές για τα πολύτιμα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα!

»Εν τω μεταξύ άρχισα μια συμμελέτη με τη σύζυγό μου και τα δύο νεαρά τέκνα μου. Επί τρία χρόνια συμμελετούσαμε κάθε βράδυ της εβδομάδος, εκτός μόνον όταν είχαμε επισκέπτας, πράγμα πολύ σπάνιο, και τότε εδίναμε μαρτυρία στους επισκέπτας.

»Η Σκοπιά της 15ης Αυγούστου 1960 είχε μια μεγάλη επίδρασι στη ζωή μου. Το άρθρο ‘Τι Με Εμποδίζει Να Βαπτισθώ;’ μ’ έκαμε να υποβάλω στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα. Διεπίστωσα ότι δεν υπήρχε τίποτα εκτός από το ότι δεν υπήρχε ένας αφιερωμένος Μάρτυς για να με βαπτίση, και σκέφθηκα ότι ίσως είχα ανάγκη τόσης γνώσεως όσης είχε κι ο Ιησούς Χριστός όταν εβαπτίσθη. Συνεπέρανα, εν τούτοις, ότι, αν εύρισκα ένα Μάρτυρα, θα μπορούσα να τον παρακαλέσω να με διδάξη περισσότερα πράγματα και τότε θα εγνώριζα αρκετά ώστε να ζητήσω να βαπτισθώ.

»Εννέα μήνες μετά την έκδοσι της Σκοπιάς περί βαπτίσματος, ένας Μάρτυς ήλθε και με βρήκε στο σπίτι ένα απόγευμα. Τόσο ευτυχής ήμουν, ώστε κι αυτός θα εξεπλάγη πολύ όταν τον παρεκάλεσα ευθύς να περάση μέσα και να μου διδάξη περισσότερα περί της Αγίας Γραφής. Από τότε είχαμε μια τακτική οικιακή Γραφική μελέτη κάθε εβδομάδα. Σε λίγο κατενόησα ότι δεν ήταν ανάγκη και, πραγματικά, ήταν αδύνατο να έχω τόση γνώσι όση είχε κι ο Ιησούς προτού βαπτισθώ. Ο Μάρτυς που συμμελετούσε μαζί μου ανέφερε ότι θα εγίνετο μια συνέλευσις στο Σώλσμπερυ και ότι θα εγίνετο εκεί βάπτισμα. Απεφάσισα να περιμένω ως τότε—λίγους μήνες ακόμη—για να βαπτισθώ.

»Τέλος ήλθε η μέρα στην οποία απέβλεπα τόσον καιρό. Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου να βαπτισθώ επί τέλους, για να συμβολίσω την αφιέρωσι που είχα κάμει στην καρδιά μου, όταν ανέγνωσα το θαυμάσιο εκείνο τεύχος του περιοδικού περί βαπτίσματος πέρυσι! Φαντασθήτε, όμως, πόσο ευτυχής ήμουν βλέποντας την αγαπητή μου σύζυγο να βαπτίζεται δίπλα μου στη λίμνη. Αληθινά ο Ιεχωβά ευλόγησε τη συμμελέτη που είχα μαζί της, διότι εδώ αυτή ήταν ένα πιστοποιητικό της διακονίας μου σ’ αυτή για τις θαυμάσιες αλήθειες της Γραφής, όπως μου απεκαλύφθησαν από τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! και τους στοργικούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Μελετούμε ακόμη τακτικά κάθε βράδυ ως οικογένεια, και αναμένομε και οι δύο τον καιρό που θα γίνουν και τα παιδιά μας αφιερωμένοι Μάρτυρες, επίσης.

»Τώρα σκοπός μας είναι να πάμε γρήγορα και να υπηρετήσωμε εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγάλη σε άλλο έδαφος, όπου μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τη γνώσι μας της Πορτογαλικής γλώσσης.»—Αδελφός Φ., Νότιος Ροδεσία.

Εκτίμησις Πνευματικών Θησαυρών

ΜΠΟΡΕΙ πολύ καλά να λεχθή ότι όσοι αληθινά έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης εκτιμούν την αξία των πνευματικών θησαυρών. Μεταξύ εκείνων που εκτιμούν τους πνευματικούς θησαυρούς είναι οι επόμενοι:

● Λίγοι άνθρωποι θα προέτασσαν την προμήθεια μιας Γραφής και εντύπων με Γραφικά θέματα από την προμήθεια ενός ζεύγους υποδημάτων, αλλ’ αυτό έκαμε μια Γερμανίδα στην Παραγουάη. Αισθανόμενη την ανάγκη Γραφικής γνώσεως, ήλθε στην πόλι αναζητώντας κάποιον που να της διδάξη την Αγ. Γραφή. Η αδελφή της εστεναχωρήθη γι’ αυτή την ανησυχία της και την ωδήγησε σε μια γειτόνισσα που ήταν μάρτυς του Ιεχωβά.

Τα όσα άκουσε της προεκάλεσαν εντύπωσι κι άρχισε να μελετά τη Γραφή μ’ αυτή τη γειτόνισσα της αδελφής της και να παρακαλουθή τις συναθροίσεις των Μαρτύρων, πεζοπορώντας ενάμισυ μίλι προς την πόλι γι’ αυτές. Όταν άκουσε τους Μάρτυρας ν’ αποκαλούνται «Αδελφοί» μεταξύ τους, ερώτησε πώς θα μπορούσε ν’ αποτελέση μέρος αυτής της οικογενείας. Της εξηγήθη η διακονία του αγρού, και σε δέκα μέρες αφότου για πρώτη φορά άκουσε για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, συνώδευσε έναν απ’ αυτούς στη διακονία του αγρού. Έπαυσε να καπνίζη κι έγινε τόσο ζηλώτρια ώστε στους πρώτους τρεις μήνες αφιέρωσε 97 ώρες στη διακονία, διαθέτοντας 180 περιοδικά της Γραφής και λαμβάνοντας δεκαοκτώ συνδρομές. Παρά τη φτώχεια της, διέθεσε ως εξής ό,τι μικροποσά είχε: Πρώτα επρομηθεύθη μια Αγ. Γραφή, κατόπιν έγινε συνδρομήτρια στη Σκοπιά, και κατόπιν αγόρασε ένα ζεύγος υποδήματα. Αναμφισβήτητα αυτή εξετίμησε τους πνευματικούς θησαυρούς.

● Στο Σούριναμ ένα άτομο καλής θελήσεως προς τον Θεό έχει να υπερνικήση πολλά εμπόδια για να παρακολουθήση εκκλησιαστικές συναθροίσεις των Μαρτύρων. Πρέπει να πεζοπορήση πάνω από μια ώρα μέσ’ από ένα πυκνό δάσος, όπου αφθονούν τα δηλητηριώδη φίδια, στη βροχερή δε περίοδο πρέπει κυριολεκτικά να κολυμπήση για να διαβή τα έλη. Πώς τα κατορθώνει αυτά; Αφήνει μια στεγνή ενδυμασία στο σπίτι ενός φίλου και πριν από τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, καθώς και μετά απ’ αυτές, αλλάζει τα ρούχα του. Αληθινά, κι αυτός, επίσης, εκτιμά τους πνευματικούς θησαυρούς!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ένα βρέφος θνησιγενές, ή που απέθανε λίγο μετά τη γέννησί του, θα τύχη αναστάσεως αν οι γονείς του είναι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά;—Χ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Εκείνο που ο Ιεχωβά ανασταίνει ή εμφυτεύει σ’ ένα δημιουργημένο σώμα είναι το πρότυπον της ζωής ή η προσωπτικότης που είχε αναπτύξει το άτομο προτού πεθάνη. Μολονότι ένα παιδί, που πεθαίνει λίγες ώρες ή μέρες ή ακόμη κι ένα έτος μετά τη γέννησί του, μπορεί να μην έχη αναπτύξει ένα πρότυπον ζωής ή μια νοητική μνήμη, εν τούτοις έχει μια κληρονομία νοήσεως και χαρακτηριστικών από τους προγόνους του, και αν αφήνετο καιρός ν’ αναπτυχθούν αυτά, θα κατέληγαν σε μια θετική προσωπικότητα, που θα έδειχνε μια σχέσι με την οικογένεια. Ο Δρ Μίλτων Ι. Ε. Σεν είπε τον Μάρτιο του 1949 από το Κέντρον Παιδικής Μελέτης του Πανεπιστημίου Γαίηλ, υπό την ιδιότητά του ως καθηγητού της παιδιατρικής και ψυχιατρικής: «Φαίνεται ότι οι αρχές του ατομικού οργανισμού με μια ψυχολογική έννοια καθώς και με φυσιολογική τοιαύτη αρχίζουν από τη σύλληψι. . . . Το παιδί έρχεται στον κόσμο με φυσικά και διανοητικά πρότυπα αρκετά καλά καθωρισμένα, η δε συμπεριφορά του παιδιού στη διάρκεια της αναπτύξεώς του είναι επηρεασμένη απ’ αυτά.»

Ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς μπορούν να παρατηρήσουν και ν’ αναπαραγάγουν όλες αυτές τις υπολανθάνουσες τάσεις που βρίσκονται σ’ ένα βρέφος και να τις αναπαραγάγουν στην ανάστασι, ώστε το παιδί, με το οποίον θα ενωθή τότε η μητέρα του, θα είναι πραγματικά τα παιδί της, και, καθόσον αυτά τα χαρακτηριστικά και οι τάσεις θα εκδηλώνονται με την ανάπτυξι του παιδιού υπό τη Βασιλεία και στη νέα γη, το γεγονός θα καθίσταται ολοένα περισσότερο έκδηλο στη μητέρα. Αυτή θα γνωρίζη ότι το παιδί είναι πραγματικά δικό της γι’ αυτούς τους λόγους και όχι ένεκα μιας βασικής φυσικής ομοιότητος. Στην περίπτωσι ενός θνησιγενούς βρέφους, αυτά τα φυσικά και διανοητικά πρότυπα, που κληρονομούνται, ήσαν παρόντα από τον καιρό της συλλήψεως και στη διάρκεια του καιρού της αναπτύξεώς του μέσα στη μήτρα, αλλά το παιδί ποτέ δεν έζησε ως άτομο, η δε ανάστασις είναι για κείνους που έχουν ζήσει.

Αν τα τέκνα είναι ηγιασμένα λόγω πιστού γονέως, τότε δεν υπάρχει λόγος αμφιβολίας ότι αυτά τα «άγια» τέκνα θα έχουν μέρος στην ανάστασι, έστω κι αν πέθαναν ως βρέφη.