ζωή και προειδοποιούν να φυλαγώμεθα από τις παγίδες και την μη Χριστιανική διαγωγή. (Ρωμ. 12:2· 2 Κορ. 13:5) Μέσω των στηλών της Σκοπιάς έρχεται αυξημένο φως πάνω στον λόγον του Θεού καθόσον ο Ιεχωβά το καθιστά γνωστό. (Παροιμ. 4:18) Μερικά από τα πρόσφατα μαθήματα ετιτλοφορούντο: «Γιατί Πρέπει Να Βαπτισθούμε;» «Τέκνα, Υπακούετε στον Ιεχωβά;» «Χριστιανική Διαγωγή σ’ ένα Διηρεμένο Οίκο», «Να Είσθε Θαρραλέοι και Ισχυροί Μέσω Πίστεως», «Σεβασμός της Ιερότητος του Αίματος», «Αποφεύγετε τις Παγίδες», «Προσέχετε τις Συναναστροφές Σας στον Καιρό του Τέλους», «Εκδήλωσις Χριστιανικών Τρόπων», «Εκγύμνασις των Δυνάμεων Σας Αντιλήψεως», «Μακροθυμία και Υπομονή». Λόγω της ζωτικής φύσεως αυτών των θεμάτων, η μελέτη Σκοπιάς είναι μια πολύ σπουδαία συνάθροισις για όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά και τα άτομα καλής θελήσεως. Καθιστά ικανούς όλους να είναι κατάλληλα ενωμένοι με την ίδια γραμμή σκέψεως. (1 Κορ. 1:10) Να έρχεσθε προετοιμασμένοι να μετάσχετε και θα βρήτε αληθινά τα λόγια του εδαφίου Παροιμίαι 15:23: «Χαρά εις τον άνθρωπον δια την απόκρισιν του στόματος αυτού, και λόγος εν καιρώ, τόσον καλός είναι!»

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Η συγκέντρωσις μεγάλου αριθμού μελών του λαού του Ιεχωβά υπήρξε από πολύν καιρό ένα χαρακτηριστικό της αληθινής λατρείας. (Δευτ. 16:1-16· 31:10-13) Στη διάρκεια της Εορτής της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., ευλαβείς Ιουδαίοι από δεκαπέντε έθνη κι επαρχίες άκουσαν τους μαθητάς του Ιησού να δίνουν πλήρη μαρτυρία για το ευαγγέλιον περί του Χριστού. (Πράξ. 2) Σήμερα, οι συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά παρέχουν ευκαιρία για να δοθή μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού μ’ ένα τρόπο που προκαλεί εντύπωσι. Αυτό τούτο το γεγονός ότι τόσο πολλοί Χριστιανοί έχουν συγκεντρωθή, κάνει τους ανθρώπους να ρωτούν, όπως έκαναν και στην Πεντηκοστή. Έπειτα και η επίδρασις του αγίου πνεύματος του Θεού παρατηρείται στα συναθροισμένα πλήθη, που έρχονται από μακρινούς τόπους και διάφορες χώρες κι ωστόσο εκδηλώνουν Χριστιανική αγάπη και ενότητα, απηλλαγμένα από την προκατάληψι και τη διχοστασία του κόσμου. (Ψαλμ. 133:1) Επίσης, η αγάπη που υποκινεί αυτούς τους Μάρτυρας να διαθέτουν τον χρόνο και τον κόπο των για να υπηρετήσουν τους Χριστιανούς αδελφούς των με το να εργάζονται στα διάφορα τμήματα της συνελεύσεως είναι μια πηγή εκπλήξεως στον κόσμο, με αποτέλεσμα να δίδεται μια αποτελεσματική μαρτυρία. (Ιωάν. 13:34, 35) Δυο φορές το έτος οι εκκλησίες που συνδέονται σε μια «περιοχή» συνέρχονται για μια συνέλευσι περιοχής διαρκείας τριών ημερών. Εκτός από τις ειδικές ομιλίες κι επιδείξεις, παρέχεται μια ευκαιρία για κείνους που έκαμαν προσφάτως αφιέρωσι να τη συμβολίσουν με δημόσιο βάπτισμα. Κατά καιρούς πολλές περιοχές συνέρχονται για μια περιφερειακή συνέλευσι. Υπάρχουν, επίσης, εθνικές και διεθνείς συνελεύσεις. Όλες αυτές οι Χριστιανικές συνελεύσεις παρέχουν καλή μαρτυρία για τη βασιλεία του Θεού καθώς και την ευκαιρία για τους διακόνους του Ιεχωβά να ‘παρηγορούν αλλήλους, και να οικοδομούν ο είς τον άλλον’.​—1 Θεσ. 5:11.

ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΝΤΑΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ;

Ναι, κάθε εκκλησία έχει ένα προεδρεύοντα διάκονο γνωστό ως υπηρέτη Εκκλησίας ή επίσκοπο. Αυτός δεν είναι ο «ηγέτης» των άλλων διακόνων, αλλ’ είναι διορισμένος από το άγιον πνεύμα να ποιμαίνη το ποίμνιον του Θεού και να δίνη το ορθό παράδειγμα. (Ματθ. 23:8-12· 1 Πέτρ. 5:2· Πράξ. 20:28) Το να είναι κανείς ενδεδειγμένος να γίνη υπηρέτης εκκλησίας δεν είναι ζήτημα αρχαιότητος. Μάλλον, η πνευματική ωριμότης ενός ως Χριστιανού είναι εκείνη που υπολογίζεται. Τα Γραφικά προσόντα για έναν επίσκοπο βρίσκονται στις επιστολές 1 Τιμόθεον 3:1-7 και Τίτον 1:5-9, Τα καθήκοντα του είναι να επιβλέπη ώστε όλοι, όσοι κατοικούν στον τομέα τον ανατεθειμένο στην εκκλησία, να λαμβάνουν τακτική και πλήρη μαρτυρία και όλοι μέσα στην εκκλησία να βοηθούνται να εκπληρώσουν την αφιέρωσί των με τρόπο ευπρόσδεκτο στον Θεό. Για να καταρτισθή ο επίσκοπος να το πράττη αυτό καλύτερα, λαμβάνει ειδική εκπαίδευσι στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, η οποία λειτουργεί γι’ αυτόν τον σκοπό, συνήθως στο τμήμα της Εταιρίας. Ο επίσκοπος πρέπει να μιμήται τον Ιησού, δείχνοντας αγάπη και φιλοξενία στα «πρόβατα» και στους ξένους που συνταυτίζονται με την εκκλησία. Κάτω από το βλέμμα του Βασιλέως Χριστού, κάθε επίσκοπος πρέπει ν’ αποδείξη ότι είναι «ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη, ως σκιά «μεγάλου βράχου εν γη διψώση.» (Ησ. 32:1, 2) Σ’ αυτή την ευθύνη ποιμάνσεως του ποιμνίου του Θεού ο επίσκοπος έχει έναν αριθμό βοηθών, οι οποίοι λέγονται διακονικοί υπηρέται.​—1 Τιμ. 3:8· Φιλιππησ. 1:1.

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΤΩΝ

Για να είναι ένας διακονικός υπηρέτης πρέπει ν’ ανταποκριθή στις απαιτήσεις που εκτίθενται στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:8-13. Όπως κι ο επίσκοπος, πρέπει κι αυτός να μιμήται τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού ποιμαίνοντας στοργικά τον λαό του Θεού. (Ησ. 40:11· Ιωάν. 10:11) Οι διακονικοί υπηρέται διορίζονται, όχι απλώς για να βοηθούν τον επίσκοπο, αλλά και να δίνουν προσωπική βοήθεια στην εκκλησία. (1 Κορ. 10:24) Ιδού ποια είναι τα καθήκοντα των:

Βοηθός Υπηρέτου Εκκλησίας. Ο ώριμος αυτός διάκονος έχει την επίβλεψι της εκκλησίας σε περίπτωσι απουσίας του επισκόπου. Το καθήκον του είναι να βοηθή στον συντονισμό της αποδόσεως βοηθείας σε όλους μέσω των διαφόρων κέντρων υπηρεσίας. Γνωρίζει ποιος χρειάζεται βοήθεια, διότι συγκεντρώνει τα δελτία που δίδονται από κάθε Μάρτυρα. Όπως και στους Βιβλικούς καιρούς, οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά τηρούν ακριβή αρχεία της διακονίας των. (Ιεζ. 9:11· Πράξ. 2:41· 4:4) Κάθε διάκονος αναφέρει τις ώρες του που αφιέρωσε στο κήρυγμα, τα έντυπα που διέθεσε, τις επανεπισκέψεις του και τις Γραφικές μελέτες που διεξήγαγε. Αυτά καταγράφονται σε ατομικά δελτία Αρχείου Ευαγγελιζομένου, τα οποία όχι μόνον αποκαλύπτουν ποιος ευαγγελιζόμενος χρειάζεται βοήθεια, αλλά και καθιστούν ικανή την εκκλησία να συστήση ικανούς Μάρτυρας στην Εταιρία Σκοπιά για διορισμό σε ειδικά προνόμια υπηρεσίας. (1 Τιμ. 3:10· 5:22) Μια φορά τον μήνα η συγκεντρωμένη έκθεσις της εκκλησίας στέλλεται στο τμήμα της Εταιρίας. Τελικά όλες οι εκθέσεις του τμήματος στέλλονται στο παγκόσμιο κέντρον της Εταιρίας στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Ένα Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκτυπώνεται κατόπιν και περιέχει ενδιαφέρουσες πείρες κι ενθαρρυντικές εκθέσεις από την παγκόσμια κοινωνία των κηρύκων της Βασιλείας. Ο βοηθός υπηρέτου εκκλησίας στοργικά ενθαρρύνει όλους να μετέχουν τακτικά στη μαρτυρία που δίδεται τώρα.​—Ματθ. 24:14.

Υπηρέτης Γραφικών Μελετών. Επειδή όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι διδάσκαλοι, κάνουν επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και διεξάγουν οικιακές Γραφικές μελέτες. (Δαν. 11:33· 12:3· Γαλ. 6:6) Βάσει των Εκθέσεων Γραφικών Μελετών που υποβάλλονται από κάθε διάκονο, ο υπηρέτης Γραφικών μελετών μπορεί να κάνη υποβοηθητικές υποδείξεις. Είναι πρόθυμος να υποβοηθήση τα μέλη της εκκλησίας ν’ αρχίσουν νέες Γραφικές μελέτες και να τις διεξάγουν με τον πιο επωφελή τρόπο. Με τις πιστές και υπομονητικές του προσπάθειες περισσότεροι άνθρωποι λαμβάνουν καλύτερη γνώσι του λόγου και του σκοπού του Θεού.

Υπηρέτης Βιβλίων. Έχετε παρατηρήσει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν έντυπες ομιλίες όταν διδάσκουν. Τα βιβλία και βιβλιάρια, που περιέχουν αυτές τις ομιλίες, παραγγέλλονται και τυγχάνουν φροντίδος από τον διακονικό υπηρέτη στο τμήμα βιβλίων της εκκλησίας. Τα νέα ενδιαφερόμενα άτομα, επίσης, είναι ευπρόσδεκτα να λάβουν βιβλία απ’ αυτόν για διανομή σε φίλους και γνωστούς.​—2 Τιμ. 4:13· Εκκλησ. 11:6.

Υπηρέτης Περιοδικών​—Τομέων. Η εκκλησία διαθέτει πολλά αντίτυπα κάθε τεύχους της Σκοπιάς και του Ξύπνα! στον τομέα της. Αυτά τα περιοδικά παραγγέλλονται και τυγχάνουν φροντίδος από τον υπηρέτη περιοδικών-τομέων. Πολλοί πρόσφατα συνταυτισμένοι με την εκκλησία βρίσκουν τη μαρτυρία με τα περιοδικά έναν εύκολο τρόπο για να κάμουν το πρώτο τους βήμα στο κήρυγμα από πόρτα σε πόρτα. Αυτός ο διακονικός υπηρέτης βοηθεί τους νέους και τους πεπειραμένους Μάρτυρας να παρουσιάζουν αυτές τις έντυπες ομιλίες αποτελεσματικά και να τις διαδίδουν όσο το δυνατόν ευρύτερα. Εφοδιάζει τον καθένα με οσηδήποτε ποσότητα περιοδικών επιθυμεί από κάθε τεύχος για προσωπική διανομή. Βέβαια, είτε περιοδικά χρησιμοποιούν, είτε βιβλία και βιβλιάρια, θα επήρχετο σύγχυσις αν τα σπίτια εκαλύπτοντο κατά ένα ακατάστατο τρόπο. Για να προλαμβάνεται αυτό, κάθε εκκλησία έχει αναλάβει έναν ωρισμένο τομέα από την Εταιρία. (Ματθ. 13:38· 2 Κορ. 10:13-16) Με την ανάθεσι μικρών μερών του τομέως αυτού σε διακόνους κατ’ άτομα, ο υπηρέτης περιοδικών-τομέων εξασφαλίζει μια εύτακτη κάλυψι όλων των σπιτιών που είναι μέσα στα όρια της εκκλησίας.​—1 Κορ. 14:33.

Υπηρέτης Λογαριασμών. Μολονότι δεν πληρώνονται μισθοί, ο επίσκοπος ή οι διακονικοί βοηθοί, διατηρώντας μια Αίθουσα Βασιλείας και παραγγέλλοντας έντυπα, κάνουν έξοδα. Αυτά αντιμετωπίζονται με προαιρετικές εισφορές. Δεν υπάρχουν δίσκοι εισφορών, δέκατα, φάκελλοι ή κατάλογοι εισφερόντων. (Ματθ. 6:1-4) Ο καθένας είναι ελεύθερος να ρίξη μια εισφορά στο κουτί των εισφορών, «ό,τι αν ευπορή». (2 Βασ. 12:9· 1 Κορ. 16:2) Ο υπηρέτης λογαριασμών λαμβάνει φροντίδα γι’ αυτά τα ποσά και έχει υπ’ όψι να χρησιμοποιούνται οι εισφορές για να προάγεται το έργον του κηρύγματος και τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Άλλοι Διορισμοί. Προηγουμένως εξετάσαμε τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, τη μελέτη Σκοπιάς και τη μελέτη βιβλίου. Ένας διάκονος ορίζεται από την Εταιρία Σκοπιά για να προΐσταται σε καθεμιά. Αυτοί είναι γνωστοί ως υπηρέτης σχολής, υπηρέτης μελέτης Σκοπιάς και οδηγός μελέτης βιβλίου. Όπως και με τους άλλους διακονικούς υπηρέτας, το κύριο μέλημά των είναι να βοηθούν στοργικά τον καθένα μέσα στην εκκλησία να λάβη πλήρη ωφέλεια από τις συναθροίσεις που διεξάγονται. (1 Θεσ. 2:8) Ενδιαφέρονται προσωπικά στο να δείχνουν στους νέους και στους άλλους που χρειάζονται υποβοήθησι πώς να μελετούν και να κάνουν τακτική πρόοδο ως δούλοι του Θεού.​—Φιλιππησ. 2:4.

Η Εταιρία, επίσης, διορίζει διακόνους σε μια ποικιλία προνομίων υπηρεσίας που είναι στη διάθεσι των αφιερωμένων διακόνων. Αυτοί είναι σκαπανείς διακοπών, τακτικοί και ειδικοί σκαπανείς διάκονοι, υπηρέται περιοχής, περιφερείας και ζώνης, ιεραπόστολοι και μέλη προσωπικού τμημάτων που ζουν ως οικογένειαι Μπέθελ. Οπουδήποτε κι αν υπηρετή κανείς στην οργάνωσι του Ιεχωβά, ενδιαφέρεται για τη σωτηρία του πλησίον του καθώς και για τη δική του σωτηρία.​—Ματθ. 22:36-40.

ΚΑΘΑΡΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ

Κανείς δεν καλείται να βγη στο έργον της μαρτυρίας, αν διάγη μια ανήθικη ζωή, ή μεθά, ή είναι ανέντιμος στις συναλλαγές του. Πρέπει ν’ αλλάξη την πορεία της ζωής του, αν θέλη να υπηρετήση τον Θεό ευπρόσδεκτα και να εισέλθη στον νέο κόσμο του Θεού. (1 Κορ. 6:9-11) Όταν ένας καθαρισθή απ’ αυτές τις πράξεις, ο Ιεχωβά απαιτεί απ’ αυτόν να παραμείνη καθαρός. (2 Πέτρ. 2:20-22) Η εκκλησία, για να έχη το πνεύμα του Θεού και να ευημερή, πρέπει να παρακολουθή προσεκτικά ώστε να μη σημειωθή καμμιά αντιχριστιανική διαγωγή. Μια επιτροπή υπηρεσίας, που αποτελείται από τον επίσκοπο της εκκλησίας, τον βοηθό υπηρέτου εκκλησίας και τον υπηρέτη Γραφικών μελετών, είναι πρωτίστως επιφορτισμένη με αυτή την ευθύνη. Αν διαπιστώσουν ότι λόγω ανωριμότητας ή ατελείας ένας κάνει ένα παραπάτημα χωρίς συναίσθησι και μετανοήση ειλικρινά, η επιτροπή μπορεί να δείξη έλεος και να τον θέση υπό δοκιμασίαν. (Γαλ. 6:1) Αλλ’ οποιοσδήποτε κάνει συνήθεια το ν’ αμαρτάνη πρέπει ν’ αποκόπτεται από την επικοινωνία. (1 Κορ. 5:9-13· 2 Ιωάν. 10, 11) Ένας, που απεκόπη και αργότερα ενετάχθη πάλι, δεν μπορεί να συστηθή ως επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης, καθόσον η υπόληψίς του δεν είναι άμεμπτη. (2 Κορ. 2:5-11· 1 Τιμ. 3:1, 2, 7· Τίτον 1:7) Η επιτροπή και η Εταιρία θα προβούν σε κατάλληλη πειθαρχική ενέργεια εναντίον οποιουδήποτε αφιερωμένου διακόνου, ο οποίος υποπίπτει σε παράπτωμα, άσχετα με τη θέσι που κατέχει μέσα στην οργάνωσι. Εφόσον κάθε Χριστιανός ακολουθεί τον Χριστό και όχι ανθρώπους, αυτή η ενέργεια δεν πρέπει ν’ αποτελέση αίτια προσκόμματος σ’ έναν ο οποίος αγαπά δικαιοσύνη. (Εβρ. 12:1, 2· Λουκ. 17:1· 2 Πέτρ. 2:1, 2) Μάλλον, αποτελεί διαβεβαίωσι για σας ότι είσθε συνταυτισμένοι με μια καθαρή οργάνωσι, την οποίαν ο Θεός θα ευλογήση.​—Εφεσ. 5:27· 1 Πέτρ. 1:15, 16.

ΤΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ;

Η σπουδαιότης της λατρείας του Ιεχωβά κατ’ οίκον και της συχνής εξετάσεως του θείου λόγου εκεί, εκτίθεται στο Δευτερονόμιο 6:6, 7. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να γίνεται αυτό, όπως λόγου χάριν με την προσευχή στα γεύματα, σε ατομικές προσευχές την ώρα της κατακλίσεως, και στην ατομική και ομαδική Γραφική μελέτη μεταξύ των μελών της οικογενείας. Οι γονείς και τα τέκνα, μικρά και μεγάλα, όλοι είναι πολύ ευτυχείς όταν ο οικογενειακός κύκλος λειτουργή σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές. (Εφεσ. 5:22-6:4) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρούν το ημερήσιο Γραφικό εδάφιο και τα σχόλια που παρέχονται στο Ετήσιον Βιβλίον ένα υποβοηθητικό θέμα συζητήσεως πριν από τη λήψι του προγεύματος. Κάμετε το σπίτι σας τόπο ορθής ενάρξεως κάθε ημέρας με το να εκζητήτε πρώτον την Βασιλείαν.​—Ματθ. 6:33.

ΠΟΡΙΣΜΑ

Από την εξέτασι αυτών των πραγμάτων έχετε τώρα μια γενική εικόνα της οργανώσεως των μαρτύρων της Βασιλείας, που βασίζεται στην Αγία Γραφή, θα παρατηρήσετε από τα Γραφικά εδάφια, που παρατίθενται ενταύθα, ότι η οργάνωσις λειτουργεί αυστηρά σε αρμονία με τις Βιβλικές αρχές. Είναι η οργάνωσις που φέρνει το ζωοπάροχο άγγελμα του λόγου και της βασιλείας του Ιεχωβά στο σπίτι σας. (Ιωάν. 17:3) Αυτή είναι η εκκλησία που σας παρακινεί σε αγάπη και καλά έργα. Αυτή είναι η Χριστιανική κοινωνία, που είναι πρόθυμη και έτοιμη να σας ενθαρρύνη σε πιστότητα στον Θεό. (Εβρ. 10:23-25) Η ύπαρξίς της αποτελεί ένα έπαινο στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό της. Επειδή την υποστηρίζει το πνεύμα Του, οι ειλικρινείς παρατηρηταί σε όλα τα μέρη του κόσμου δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν με το συμπέρασμα που ελέχθη από τον Κάρολο Σαμουήλ Μπράντεν, καθηγητή της ιστορίας, στο βιβλίο του Κι Αυτοί Επίσης Πιστεύουν:

«Ως μάρτυρες υπό θείαν καθοδηγίαν να καταστήσουν γνωστό το επικείμενο τέλος του αιώνος και την έλευσι της θεοκρατίας, επιζητούν με κάθε νοητό μέσον να φέρουν το άγγελμα των στους ανθρώπους. Ποτέ δεν πρέπει κανείς να εκπλήσσεται για οποιαδήποτε νέα μέθοδο που μπορεί ν’ αναπτύξουν. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν καλύψει κυριολεκτικά τη γη με τη μαρτυρία τους. . . . Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι καμμιά μεμονωμένη θρησκευτική ομάς στον κόσμο δεν επέδειξε ζήλο κι εμμονή στην προσπάθεια να διαδώση τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας περισσότερο από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά».

Αν είσθε ένας, ο οποίος ενδιαφέρεται να πράττη το θείον θέλημα, αν θέλετε να έχετε μέρος στο έργον διακηρύξεως της Βασιλείας που γίνεται τώρα σε όλα τα έθνη, οι μάρτυρες του Ιεχωβά σάς δέχονται ευχαρίστως να συνταυτισθήτε μαζί τους και να επωφεληθήτε απ’ αυτές τις προμήθειες που έχει κάμει στοργικά ο Ιεχωβά Θεός για να καταρτίση τους μάρτυρας της Βασιλείας του για το έργον που τους έδωσε να κάμουν.

Ένα Πολύτιμο Δίδαγμα

Οι διδακτικές ιδιότητες του βιβλίου Παράδεισος καταδεικνύονται σ’ αυτή την πείρα: Στη μακρινή χώρα της Αργεντινής, το βιβλίο αυτό διετέθη σ’ έναν παππού, αλλά δεν εδείχθη ενδιαφέρον. Ο εγγονός του, ηλικίας δεκαπέντε ετών, εδιάβασε το βιβλίο πολύ προσεκτικά, και, μολονότι δεν ήξερε πού υπάρχουν μάρτυρες του Ιεχωβά, εδιάβαζε το βιβλίο επί ένα χρόνο, διακρίνοντας καθαρά την ευθύνη τού να κηρύττη. Άρχισε αυτό το έργον του κηρύγματος με μερικά από τα περιοδικά, που είχε προμηθευθή ο παππούς του από τον ευαγγελιζόμενο. Μια μέρα, η μητέρα του παιδιού αυτού άκουσε έναν από τους Μάρτυρας να μιλή σε μια πόρτα· έλαβε τη διεύθυνσι του τόπου συναθροίσεων, και ο νεαρός αυτός άρχισε να παρακολουθή τις συναθροίσεις με τη μητέρα του. Τρεις μήνες μετά την επαφή του με τους Μάρτυρας ο νέος έγινε τακτικός ευαγγελιζόμενος με μέσον όρον είκοσι ωρών, κάνοντας επανεπισκέψεις και διεξάγοντας μια Γραφική μελέτη. Αυτό δείχνει, επίσης, τη σοφία της συμβουλής της Εταιρίας να φέρνωμε τους νέους στις συναθροίσεις όσο το δυνατόν ταχύτερον.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Κηρύττοντας σε Όλη την Οικουμένη

ΔΥΟ μέρες ακριβώς πριν από τον θάνατο του ο Ιησούς εξέφρασε μια προφητεία που επρόκειτο να εύρη εκπλήρωσι στη διάρκεια της δευτέρας παρουσίας του, λίγο πριν από το τέλος του συστήματος πραγμάτων. Μεταξύ άλλων είπε: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»​—Ματθ. 24:14.

Συγκεντρώστε την προσοχή σας σ’ αυτά τα λόγια του Ιησού για μια στιγμή. Σκεφθήτε τι θα ήταν αναγκαίο για να εκπληρωθούν. Συλλογισθήτε τον χρόνο, την ενέργεια, το χρήμα, τα εργατικά χέρια και την οργάνωσι που απαιτείται, χωρίς να κάμωμε λόγο για την προθυμία, την αποφασιστικότητα και το θάρρος των κηρύκων! Τι τεράστιο εγχείρημα, να κηρύττεται η βασιλεία του Θεού στα δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης!

Αλλ’ εφόσον ο Ιησούς είπε ότι αυτή η κήρυξις της Βασιλείας θα εγίνετο, και εφόσον τα πρωτοφανή γεγονότα της παρούσης γενεάς επισημαίνουν αυτόν τον καιρό ως εκείνον στον οποίον θα εκπληρωθούν, εγείρεται το ερώτημα, Τι γίνεται ως προς αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι το κατανοούν. Συνταυτισμένοι μ’ εμάς, όπως ελέχθη στο προηγούμενο άρθρο, με την οργάνωσι, που διεξάγει τη μαρτυρία της Βασιλείας με τον τρόπο που εκθέτει η Αγ. Γραφή, πολύ θα ωφεληθήτε από μια άποψι των παγκοσμίων ενεργειών της.

ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ

Ακριβώς όπως η Ιερουσαλήμ ήταν ο τόπος όπου ευρίσκετο το κέντρον της Χριστιανικής εκκλησίας του πρώτου αιώνος, έτσι και σήμερα τα κεντρικά γραφεία που διευθύνουν το παγκόσμιο έργον κηρύξεως της Βασιλείας βρίσκονται σε στρατηγική θέσι στα Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης. Αν ένας εισέλθη στο Μπρούκλυν από τη Γέφυρα είτε του Μανχάτταν είτε του Μπρούκλυν, θα ιδή δύο μεγάλα κτίρια με ανοιχτοκίτρινο χρωματισμό και πράσινη διακόσμησι, που εκτείνονται από τη μια γέφυρα ως την άλλη. Στην ιδεώδη αυτή τοποθεσία, κοντά στις καλύτερες ατμοπλοϊκές ευκολίες του κόσμου, και όπου είναι ορατά από χιλιάδες άτομα κάθε μέρα, είναι τα κεντρικά τυπογραφικά εργοστάσια των μαρτύρων του Ιεχωβά, που παράγουν κάθε μέρα εκατοντάδες χιλιάδων Γραφές, βιβλία και περιοδικά που διαφημίζουν τη βασιλεία του Θεού.

Σε μια βραχεία δεκάλεπτη απόστασι πεζή, απέναντι του φημισμένου λιμένος της Νέας Υόρκης και λίγο πέρα από τον ποταμό, από τους ουρανοξύστας του κάτω Μανχάτταν, υπάρχουν δύο ελκυστικά δωδεκαώροφα κτίρια από κόκκινα τούβλα κορυφούμενα από ορθογωνίους πύργους. Αυτά είναι τα διεθνή κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά, είναι δ’ επίσης η κατοικία του προσωπικού των κεντρικών γραφείων και των σπουδαστών που φοιτούν στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ. Αυτή η Βιβλική σχολή, τα γραφεία που διευθύνουν τα παγκόσμιο έργον του κηρύγματος και το τμήμα Ηνωμένων Πολιτειών της Εταιρίας βρίσκονται όλα σ’ αυτά τα κτίρια. Αλλά τι ακριβώς γίνεται εδώ σχετικά με το παγκόσμιο έργον κηρύγματος της Βασιλείας που προείπε ο Ιησούς; Ας επισκεφθούμε τα κεντρικά γραφεία της Σκοπιάς κι ας ιδούμε οι ίδιοι.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Καθόσον πλησιάζει κανείς και βλέπει τα δύο μεγάλα κτίρια των κεντρικών γραφείων, που κείνται στην ευχάριστη και με ωραίες οικοδομές συνοικία Κολόμπια Χάιτς, αμέσως ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από το μέγεθός των. Το καθένα υψώνεται αρκετά πάνω από 100 πόδια στον αέρα και καλύπτουν το καλύτερο μέρος δύο οικοδομικών τετραγώνων της πόλεως. Δεν εκπλήσσεται, λοιπόν, κανείς μαθαίνοντας ότι μπορούν άνετα να στεγάσουν 950 άτομα, ανά δύο σε κάθε δωμάτιο. Για να φθάση κανείς στην είσοδο του νεωτέρου από τα δύο κτίρια, περνά από μια σιδερένια εξώθυρα και προχωρεί σ’ ένα διάδρομο μήκους 125 ποδών, που περνά δια μέσου ενός ωραίου κήπου γεμάτου από άφθονα πολύχρωμα λουλούδια. Αυτός ο τόπος καλείται Μπέθελ, διότι αυτό το όνομα σημαίνει «Οίκος Θεού».

Όλοι όσοι κατοικούν μέσα στο Μπέθελ είναι χειροτονημένοι διάκονοι των μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι, όπως και οι 900.000 και πλέον συνδιάκονοί των σε όλο τον κόσμο, ενδιαφέρονται ζωηρά να βλέπουν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού να κηρύττεται σε όλη την οικουμένη. Γι’ αυτό τον λόγο, ο καθένας τους θεωρεί προνόμιο να εκτελή οποιαδήποτε εργασία στο Μπέθελ για να προάγη αυτό το έργον του κηρύγματος. Αυτό το πράττουν εθελουσίως χωρίς καμμιά υλική αμοιβή, εκτός από την τροφή και τη στέγασι στον οίκο κι ένα επίδομα 14 δολλ. τον μήνα για τις προσωπικές ανάγκες.

Ενώ πριν από δώδεκα έτη έχρειάζοντο μόνο 355 άτομα για να φροντίζουν για το έργον του Μπέθελ, σήμερα υπάρχουν 654 μέλη της οικογενείας, που εκπροσωπούν 33 εθνικότητες. Επίσης, 103 φοιτηταί της Σχολής Γαλαάδ από 52 χώρες φοιτούν τώρα στη σχολή εδώ, και μια νέα σειρά σπουδαστών εγγράφεται κάθε χρόνο. Αληθινά είναι μια διεθνής οικογένεια, κι ωστόσο τι θαυμάσια ενότης κι αγάπη υπάρχει μεταξύ των! Μια βαθιά γνώσις περί του πώς αυτή η οικογένεια, καθώς και οι ανά τον κόσμον μάρτυρες του Ιεχωβά, μπορούν να ζουν με τέτοια ειρήνη και ενότητα θα επιτευχθή με την εξέτασι της ενάρξεως μιας συνήθους ημέρας.

Στις 6.30΄ π.μ. χτυπά ένα κουδούνι και στα δύο κτίρια για ν’ αφυπνίση την οικογένεια, λίγα δε λεπτά πριν από τις επτά αρχίζουν να ξεχύνωνται από τα δωμάτιά τους και να γεμίζουν τις σκάλες κατερχόμενοι ως το υπόγειο, όπου βρίσκονται δύο πελώριες αίθουσες φαγητού ικανές να περιλάβουν 950 άτομα. Εκείνοι, που κατοικούν στα νέο κτίριο, μπορούν να φθάσουν στις αίθουσες φαγητού μέσω μιας ευρυχώρου υπογείου διαβάσεως κάτω από την οδό.

Στις επτά ακριβώς ο πρόεδρος, ή σε περίπτωσι απουσίας του, ο αντιπρόεδρος, ζητεί ν’ αναγνωσθή το εδάφιο της ημέρας από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κατόπιν καλεί ωρισμένους που είναι προειδοποιημένοι, οι οποίοι απαντούν σε ερωτήσεις σχετικές με το Γραφικό εδάφιο της ημέρας. Ο καθένας τους έχει δαπανήσει σημαντικό χρονικό διάστημα σε προετοιμασία, τα δε ωραία των σχόλια ακούονται με το μεγαφωνικό σύστημα και στις δύο αίθουσες φαγητού. Κάθε λίγες εβδομάδες το κάθε μέλος της οικογενείας έχει τη σειρά του σε συμμετοχή στις πρωινές συζητήσεις, στο τέλος των οποίων ο πρόεδρος προσθέτει τις παρατηρήσεις του. Κατόπιν αναπέμπεται προσευχή προτού παρατεθή το πρόγευμα. Οι καθημερινές αυτές πνευματικές συζητήσεις διαρκείας είκοσι έως τριάντα λεπτών εντυπώνουν τον δίκαιο νόμο του Θεού στη διάνοια και στην καρδιά, και τους ενθαρρύνουν ν’ ακολουθούν τον λόγο Του όλη την ημέρα. Σ’ αυτή την εξέτασι του θείου λόγου προτρέπουν τους ανθρώπους οι μάρτυρες του Ιεχωβά στο παγκόσμιο τους έργον κηρύγματος. Προκύπτουν πραγματικά οφέλη.

Ύστερ’ από δεκαπέντε ή είκοσι λεπτά, το πρόγευμα τελειώνει με προσευχή και τα μέλη της οικογενείας κατευθύνονται στα ωρισμένα των έργα μέσα στον οίκον και στα εργοστάσια, οι δε σπουδασταί διασχίζουν την οδό μεταβαίνοντας στις αίθουσες της σχολής στο δεύτερο πάτωμα του νέου κτιρίου. Στις 8 π.μ. τα τυπογραφικά πιεστήρια αρχίζουν να λειτουργούν, οι γραφομηχανές χτυπούν και οι επιφορτισμένοι τα οικιακά ασχολούνται με τα κρεββάτια και την καθαριότητα του οίκου.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ

Μπορεί να διερωτάσθε τι κάνουν οι 420 διάκονοι, που κατευθύνονται στα εργοστάσια. Όταν πλησιάζετε στα δύο κτίρια, το ένα από τα οποία φθάνει τους εννέα ορόφους και το άλλο δεκατρείς, και καλύπτουν δύο οικοδομικά τετράγωνα της πόλεως, μπορείτε να εννοήσετε ότι θα εχρειάζοντο τόσα τουλάχιστον άτομα για να τα επανδρώσουν. Και τούτο επειδή αυτά τα εργοστάσια έχουν χώρο δαπέδου 354.000 τετραγωνικών ποδών! Αυτός ο χώρος χρειάζεται για τη μεγάλη ποσότητα έργου, το οποίον είναι αναγκαίο για τη διευκόλυνσι του παγκοσμίου κηρύγματος της Βασιλείας.

Στον δέκατο τρίτο όροφο του νέου εργοστασίου τηρούνται 1.500.000 και πλέον μετάλλινα «στένσιλ» διευθύνσεων των συνδρομητών Σκοπιάς και Ξύπνα! Εκεί θα ιδήτε, επίσης, δεκαέξη γραφοτυπικές μηχανές που κόπτουν τα «στένσιλ» αυτά. Κάτω στον έκτο όροφο της αιθούσης πιεστηρίων, όπου τα δύο κτίρια ενώνονται με μια γέφυρα που καλύπτει το πλάτος της οδού, υπάρχουν δύο επίπεδα και δεκαέξη μεγάλα περιστροφικά πιεστήρια, τρία δε απ’ αυτά μπορούν να παραγάγουν 500 περίπου περιοδικά σ’ ένα λεπτό το καθένα. Τα μισά απ’ αυτά τα πιεστήρια έχουν αγορασθή την τελευταία εξαετία για ν’ ανταποκρίνωνται στην τεράστια ζήτησι Γραφικών εντύπων από τους διαγγελείς της Βασιλείας.

Στη διάρκεια του έτους 1961, εξετυπώθησαν 115.111.230 αντίτυπα των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα!, 5.567.364 Γραφές και μεγάλα βιβλία, καθώς και εκατομμύρια βιβλιάρια. Συνολικά, τα έντυπα εκτυπώνονται σε 128 γλώσσες στο Μπρούκλυν. Σε άλλες τυπογραφικές εγκαταστάσεις της Σκοπιάς σ’ όλο τον κόσμο, όπου εκτυπώνονται έντυπα σε τριάντα τέσσερις επιπρόσθετες γλώσσες, παρήχθησαν στο 1961 άλλα 69.000.000 αντίτυπα των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα!. Αυτό αντιπροσωττεύει μισό εκατομμύριο και πλέον αντίτυπα περιοδικών κάθε μέρα του έτους, που ξεχύνονται για να χρησιμοποιηθούν από τους διαγγελείς της Βασιλείας.

Στη διάρκεια της επισκέψεώς σας στο εργοστάσιο, θα ενδιαφερθήτε να ιδήτε τις είκοσι δύο λινοτυπικές μηχανές​—περισσότερες απ’ όσες βρίσκονται σε πολλά μεγάλα τυπογραφεία εφημερίδων. Αυτές οι μηχανές χρησιμοποιούνται για τη σύνθεσι των δεκάδων αυτών εντύπων σε μορφή μεταλλίνων στοιχείων. Το τμήμα πλακών κάνει καμπυλωτές πλάκες από τα μετάλλινα στοιχεία για εκτύπωσι στα περιστροφικά πιεστήρια, και οι δύο μεγάλες δεξαμενές νικελίου επενδύουν τις πλάκες μ’ ένα στρώμα νικελίου για να μπορέσουν να τυπώσουν ένα εκατομμύριο και πλέον αντίτυπα περιοδικών χωρίς να φθαρούν. Στην περιοδεία μέσ’ από τις εγκαταστάσεις βλέπει κανείς, επίσης, δεκατρία μικρότερα επίπεδα και μικρά πιεστήρια. Κάθε χρόνο αυτά εκτυπώνουν αναρίθμητα εκατομμύρια εντύπων διαφόρων ειδών, καθώς και 145 εκατομμύρια περίπου φυλλάδια που διαφημίζουν Γραφικές ομιλίες.

Δεν θα θελήσετε ν’ αντιπαρέλθετε το βιβλιοδετείο. Είναι θελκτικό να βλέπετε τα άδετα ακόμη βιβλία να προχωρούν στη συσκευή που τα κρατεί με τη ράχη προς τα επάνω και τελικά στη συνδετική μηχανή όπου εφαρμόζεται το κάλυμμα. Με τις τρεις τέτοιες μηχανές, που χρησιμοποιούνται ενταύθα, δένονται «στα μέσον όρον 30.000 βιβλία και Γραφές την ημέρα. Ήδη το βιβλιοδετείο έχει δέσει 2.300.000 και πλέον αντίτυπα της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών αφότου συνεπληρώθη το πρώτο αντίτυπο τον Απρίλιο του έτους 1961.

Αλλ’ ίσως θα βρήτε την αίθουσα μελάνης, το μηχανουργείο και το ξυλουργείο εξ ίσου ενδιαφέροντα. Ναι, η Εταιρία Σκοπιά παρασκευάζει μόνη τη μελάνη της, πάνω από εκατό τόννους το έτος σε πενήντα χρώματα περίπου! Κατασκευάζει, επίσης, όλες τις βαφές της, πάνω από 2.500 γαλλόνια το 1961, για να διατηρή τα κτίριά της μέσα κι έξω ελκυστικά. Ογδόντα τόννοι γόμμας και κόλλας παρεσκευάσθησαν, επίσης, εδώ για να χρησιμοποιηθούν στο δέσιμο των βιβλίων και Γραφών και την περιτύλιξι των περιοδικών.

Οι ωραίες ιματιοθήκες, βιβλιοθήκες και τα γραφεία που χρησιμοποιούνται για να επιπλώσουν τις αίθουσες του οίκου Μπέθελ, όλ’ αυτά έγιναν μέσα σ’ αυτό το σύγχρονο ξυλουργείο. Διάφορα δε μηχανήματα, που είδαμε στο γύρο μας ανά το εργοστάσιο, όπως είναι οι τέσσερες συσκευασταί περιοδικών και το μηχάνημα επικολλήσεως των τελικών φύλλων στα βιβλία, εσχεδιάσθησαν και κατεσκευάσθησαν από τους διακόνους, που εργάζονται στο μηχανουργείο. Αυτά τα τμήματα εξοικονομούν δεκάδες χιλιάδων δολλαρίων κάθε χρόνο σε έξοδα λειτουργίας, χρήμα το οποίον μπορεί να χρησιμοποιηθή κατ’ ευθείαν για τη διευκόλυνσι του έργου του κηρύγματος.

Καθώς ένας επιστρέφει στον οίκον Μπέθελ για ν’ απολαύση το μεσημβρινό γεύμα με τη μεγάλη αυτή Χριστιανική οικογένεια, δεν μπορεί παρά να εκτιμήση ότι πρόκειται για μια οργάνωσι που είναι σοβαρή ως προς την εκπλήρωσι της προφητείας του Ιησού σχετικά με το κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας σε όλη την οικουμένη.

ΑΓΡΟΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΚΟΠΙΑ

Καθισμένοι στο τραπέζι του γεύματος μπορεί να θαυμάζετε για την τεράστια ποσότητα τροφής που χρειάζεται για να τραφούν αυτές οι εκατοντάδες των πεινασμένων εργατών. Πράγματι, για να παρατεθούν κοττόπουλα μόνο σ’ ένα γεύμα, χρειάζονται 140 κοττόπουλα, η δε οικογένεια καταναλίσκει ίση ποσότητα ενός καλοθρεμμένου μοσχαριού σε δύο μόνο γεύματα! Μπορεί να σας ενδιαφέρη να μάθετε ότι η περισσότερη απ’ αυτή την τροφή παράγεται στα δύο αγροκτήματα, που έχει σ’ ενέργεια η Εταιρία Σκοπιά· ένα, που βρίσκεται σε απόστασι εβδομήντα περίπου μιλίων δυτικά στη Νέα Ιερσέη, γνωστό ως «Μάουνταιν Φαρμ» και το άλλο σε απόστασι 255 μιλίων στο άνω μέρος της πολιτείας κοντά στην Ίθακα, της Νέας Υόρκης, που καλείται «Κίντομ Φαρμ». Στο καθένα απ’ αυτά τα αγροκτήματα εργάζεται από μια οικογένεια διακόνων για να εξυπηρετήση τις υλικές ανάγκες των Χριστιανών αδελφών των στο Μπέθελ.

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Στο Αγρόκτημα της Βασιλείας βρίσκεται επίσης μια Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, η οποία παρέχει μηνιαία σειρά μαθημάτων ειδικής εκπαιδεύσεως και Γραφικής μελέτης σε επισκόπους εκκλησιών και ειδικούς εκπροσώπους των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την έναρξί της τον Μάρτιο του 1959, 2.281 σπουδασταί επεράτωσαν εκεί τα μαθήματά τους, και τέτοιες σχολές λειτουργούν επίσης σε πολλές άλλες χώρες όλου του κόσμου. Μπορεί, όμως, να διερωτάσθε ποια είναι η διαφορά μεταξύ της σχολής αυτής και της Σχολής Γαλαάδ, της οποίας οι ωραίες αίθουσες μαθημάτων και η βιβλιοθήκη των 10.000 τόμων βρίσκονται στο Μπρούκλυν του Μπέθελ.

Στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά συνέλαβε την ιδέα μιας σχολής για την εκπαίδευσι ιεραποστόλων, οι οποίοι να φέρουν το άγγελμα της Βασιλείας σε μακρινούς τόπους. Αυτή η ιδέα έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από το συμβούλιο των διευθυντών, και τον Φεβρουάριο του 1943 άρχισε η πρώτη σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ στο Αγρόκτημα της Βασιλείας. Έως τότε, που μετεφέρθη αυτή η σχολή στα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν το 1961, 3.638 σπουδασταί από 95 χώρες είχαν περατώσει την πεντάμηνη σειρά μαθημάτων και είχαν σταλή σε 100 και πλέον διάφορες χώρες. Άρχισαν το έργον του κηρύγματος σε πολλά απ’ αυτά τα μέρη και με την πάροδο των ετών ενώθηκαν με κατά γράμμα χιλιάδες συνδιακόνων που ανταπεκρίθησαν στο άγγελμα.

Η Σχολή Γαλαάδ στο Μπρούκλυν έχει τώρα μια δεκάμηνη σειρά μαθημάτων, μέσω της οποίας εκπαιδεύει ωρίμους διακόνους για να επιμελήθουν τη μεγάλη οργάνωσι των κηρύκων, που έχει σχηματισθή σε άλλες χώρες. Μ’ αυτόν τον τρόπο η παγκόσμια οργάνωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά διευθύνεται σύμφωνα με τις Γραφές και με το υπόδειγμα που ακολουθείται στα κεντρικά γραφεία. Αυτοί λαμβάνουν, επίσης, πρακτική διδασκαλία και πείρα σε όλες τις μορφές της τυπογραφίας, ώστε τα εργοστάσια των άλλων χωρών να λειτουργούν αποδοτικά.

Σε 187 χώρες του κόσμου οι μάρτυρες του Ιεχωβά κηρύττουν ένα ενιαίο άγγελμα σχετικά με τη βασιλεία του Θεού. Η ανάπτυξις αυτού του έργου κηρύγματος και το πώς αυτό διεξάγεται θ’ αποδειχθούν ενδιαφέροντα για σας, διότι αν και πρόκειται για το ίδιο άγγελμα, οι συνήθειες των ανθρώπων και ο τρόπος, με τον οποίον αντιδρούν στο άγγελμα, συχνά διαφέρουν πολύ.

ΕΥΡΑΣΙΑ

Η ερημωμένη από τον πόλεμο Ευρώπη υπήρξε ένας γόνιμος αγρός για το κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας, ενώ στην Ασία η πρόοδος υπήρξε βραδύτερη λόγω της υποδουλώσεως των ανθρώπων σε βαθιά διατηρημένες ειδωλολατρικές παραδόσεις, που καθιστούν δύσκολη την αποδοχή της Γραφικής αληθείας. Μολονότι το εμπόλεμο έτος 1942 είδε μόνο 22.796 μάρτυρας του Ιεχωβά σε δεκατρείς χώρες της Ευρώπης και 406 διακόνους σ’ έξη Ασιατικές χώρες, δέκα χρόνια αργότερα ο συνδυασμένος αριθμός αυξήθηκε στο επταπλάσιο περίπου, σε 161.141 σε σαράντα τρεις χώρες. Από τότε ο αριθμός των κηρύκων της Βασιλείας στην Ευρώπη και στην Ασία εδιπλασιάσθη και υπερέβη τις 349.000, δρουν δε αυτοί και στις δύο πλευρές του Σιδηρού Παραπετάσματος.

Σε δέκα χώρες πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα 120.000 και πλέον μάρτυρες του Ιεχωβά ενασχολούνται στο κήρυγμα του αγγέλματος της βασιλείας του Θεού και για πολλούς αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκισι και τον θάνατο. Τέσσερες από τους σπουδαστάς που περιλαμβάνονται στην τρέχουσα σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ επέρασαν συνολικά 25 χρόνια στις Κομμουνιστικές φυλακές· εν τούτοις, εξακολούθησαν να μελετούν και να κηρύττουν. Προσφάτως ένας απ’ αυτούς είπε πώς το έπρατταν αυτό: «Στη διάρκεια του δεκαπεντάλεπτου βαδίσματός μας στην αυλή της φυλακής κάθε μέρα ψιθυρίζαμε στον φυλακισμένο που ήταν εμπρός μας, όταν δεν έβλεπε ο φρουρός. Εγνωρίζαμε ότι, αν εγινόμεθα αντιληπτοί, αυτό θα εσήμαινε τρείς εβδομάδες απομόνωσι. Αλλά το κήρυγμα έπρεπε να γίνη κι έτσι εκάναμε χρήσι αυτής της μεθόδου για να το εκτελέσωμε. Πραγματικά οι αδελφοί μας ήσαν ένα πρόβλημα για τους δεσμοφύλακας. Ήξεραν ότι, αν μας έβαζαν μαζί, θα εμελετούσαμε όλη τη μέρα και, αν μας ξεχώριζαν, θα εκηρύτταμε σε όποιον ήταν δυνατόν».

Στη δυτική Ευρώπη το έργον του κηρύγματος γίνεται χωρίς τον περιορισμό που συναντάται πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και αυξάνει θαυμάσια. Καθόσον ο λαός και οι αρχές κατατοπίζονται καλύτερα στο έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά, ακούουν το άγγελμά των και διατίθενται να τους αφήσουν να κάνουν συνελεύσεις στις πόλεις των. Παραδείγματος χάριν, στις Κάτω Χώρες, όπου μετά τον πόλεμο οι μάρτυρες του Ιεχωβά γενικά εβλέπτοντο με υποψία κι εχθρότητα, το έργον των τώρα ευμενώς μνημονεύεται στον τύπο, προσφάτως δε εκλήθησαν από ένα ραδιοσταθμό του Άμστερνταμ να προβάλουν ένα πρόγραμμα που να επεξηγή την οργάνωσί των και τα της πίστεώς των.

Τα περισσότερα έντυπα, που χρησιμοποιούνται σε όλη την Ευρώπη, εκτυπώνονται στις οικείες χώρες των. Στη Μεγάλη Βρεττανία, όπου επετεύχθη αποκορύφωμα που υπερβαίνει τις 49.000 ευαγγελιζομένους, πάνω από 18 1/2 εκατομμύρια αντίτυπα των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! εξετυπώθησαν στο νέο των εργοστάσιο στο έτος 1961. Στη Δυτική Γερμανία υπάρχουν πάνω από 70.000 μάρτυρες του Ιεχωβά που κηρύττουν, και έχουν ένα μεγάλον οίκο Μπέθελ κι εργοστάσιο που βρίσκονται σε μια ωραία δασωμένη περιοχή κοντά στο Βισμπάντεν. Το 1961 εξετυπώθησαν εκεί 19 εκατομμύρια περίπου αντίτυπα της Γερμανικής Σκοπιάς και του Ξύπνα!. Τα εργοστάσια στη Δανία, Σουηδία, Φιλλανδία και Ελβετία επίσης παράγουν κάθε χρόνο εκατομμύρια αντίτυπα των Γραφικών αυτών περιοδικών σε διάφορες Ευρωπαϊκές γλώσσες.

Μολονότι το έργο κηρύγματος στην Ασία δεν είναι διαδεδομένο τόσο όσο στην Ευρώπη, γίνεται καλή πρόοδος σε μερικά μέρη. Το να ομιλή κανείς σ’ αυτούς τους Ανατολικούς λαούς για τη βασιλεία του Θεού διαφέρει πολύ από το να ομιλή σε Ευρωπαίους. Είναι ενδιαφέρον ν’ ακούη κανείς διακόνους από μέρη, όπως είναι η Ιαπωνία και η Κορέα, να περιγράψουν το εκεί έργον κηρύγματος. Οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενείς και φιλόφρονες, λέγουν. Σε πολλά σπίτια ένα άτομο καλείται να εισέλθη και του δίδεται ευκαιρία να δώση τη Γραφική ομιλία του. Αλλά, βέβαια, πρέπει να βγάλετε τα υποδήματα σας πριν μπήτε μέσα στα σπίτια των· κατόπιν μπορεί να σας δοθή ένα μαξιλάρι για να καθίσετε πάνω σ’ αυτό τοποθετημένο στο δάπεδο.

Οι Ασιατικοί λαοί αρέσκονται στην εκπαίδευσι και είναι συνήθως πρόθυμοι να συζητούν τα πράγματα. Κατά κανόνα δέχονται πρόθυμα βιβλία της Γραφής, όταν τους προσφέρωνται. Εντούτοις, οι οικογενειακοί δεσμοί, που τους κρατούν κάτω από προαιώνιες θρησκευτικές παραδόσεις, είναι πολύ ισχυροί, και συχνά τους είναι δύσκολο ν’ αποσπασθούν και να λάβουν στάσι υπέρ της Γραφικής αληθείας. Αλλ’ όταν λαμβάνουν αυτή τη στάσι, όπως πράττουν πολυάριθμοι, η αλήθεια έχει μια καταπληκτική μεταρρυθμιστική επίδρασι στη ζωή τους, και γίνονται ζηλωταί κήρυκες της αληθείας. Περίπου 7 τοις εκατό από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στην Κορέα είναι ολοχρόνιοι διάκονοι, δαπανώντας τουλάχιστον εκατό ώρες στο κήρυγμα κάθε μήνα, χίλιοι δε και περισσότεροι από τους 4.200 Μάρτυρας είχαν κατά καιρούς μερίδα σ’ αυτή την ολοχρόνια διακονία.

Μολονότι η ανταπόκρισις στο έργον του κηρύγματος υπήρξε βραδεία στην Ινδία, με λιγώτερους από 2.000 Μάρτυρας εκεί, μερικοί, που τώρα τελευταία εξεδήλωσαν ενδιαφέρον, επέδειξαν εξαιρετικό ζήλο. Μια επιστολή, που ελήφθη απ’ εκεί προσφάτως, λέγει ότι πολλές μεγάλες οικογένειες εδέχθησαν την αλήθεια. «Έκτισαν δική τους Αίθουσα Βασιλείας και είναι ζηλωταί και ενωμένοι στην αλήθεια. Ακόμη και τα μικρά παιδιά τών δέκα ετών μπορούν να δώσουν ολόκληρη την ομιλία με θάρρος και αποτελεσματικά αφ’ εαυτού των. Η χρήσις της Γραφής απ’ αυτούς είναι αξιέπαινη. . . .

»Μερικοί από τους τομείς είναι σε απόστασι και υπάρχουν προβλήματα μεταβάσεως. Για να φθάσουν στον τομέα στις δέκα η ώρα, πρέπει ν’ αναχωρήσουν στις 7.30΄ π.μ. και να ξεκινήσουν με δύο ή τρεις μικρές κωπήλατες βάρκες στο ποτάμι. Φθάνουν στον τομέα μόνο αφού διανύσουν τέσσερα ως πέντε μίλια στο ποτάμι και πεζοπορήσουν τρία ή τέσσερα μίλια μέσ’ από αγρούς και ζούγκλες και κατόπιν πάρουν λεωφορείο για τρία μίλια». Αλλ’ είναι αποφασισμένοι να έχουν μέρος στην κήρυξι των αγαθών νέων.

ΑΦΡΙΚΗ

Πιθανώς σε καμμιά άλλη ήπειρο δεν είχε τόσο τεράστια επίδρασι το έργον κηρύγματος των μαρτύρων του Ιεχωβά όσο στην Αφρική. Μεταξύ εκείνων που γίνονται Μάρτυρες, οι ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες, πεποιθήσεις και πράξεις εγκατελείφθησαν και οι άνθρωποι συνεμορφώθησαν με τους υψηλούς ηθικούς κανόνες της Γραφής, περιλαμβανομένης και της απαιτήσεως πιστότητος σ’ ένα μόνο γαμήλιο σύντροφο. Η εκτίμησις της Γραφικής αληθείας υπεκίνησε τους Αφρικανούς αυτούς να γίνουν αποδοτικοί διάκονοι, με αποτέλεσμα ν’ αυξηθή ο αριθμός των κηρύκων της Βασιλείας στην Αφρική επταπλασίως σε δέκα χρόνια, από 10.070 το 1942 σε 72.228 το 1952. Από τότε αυτοί σχεδόν εδιπλασιάσθησαν κι έγιναν πάνω από 134.000 διάκονοι των αγαθών νέων.

Οι κρατικοί λειτουργοί και οι εργοδόται μένουν πραγματικά κατάπληκτοι με τη μεταβολή που παρουσιάζουν οι Αφρικανοί, οι οποίοι γίνονται μάρτυρες του Ιεχωβά. Γίνονται οι πιο έμπιστοι κι αξιόπιστοι εργάται, και πάρα πολλοί απ’ αυτούς είναι εγγράμματοι, τούτο δε είναι αποτέλεσμα των μαθημάτων αναγνώσεως και γραφής που διεξήχθησαν μέσα στις Αίθουσες Βασιλείας. Αλλά το πιο αξιόλογο σημείο είναι οι πελώριες συνελεύσεις των, όπου, κατά περιστάσεις, συνήρχοντο πάνω από 30.000 μάρτυρες του Ιεχωβά από πολλές και διάφορες φυλές σε μια ειρηνική συντροφιά. Κρατικοί λειτουργοί, που παρακολούθησαν για να ιδούν πώς αυτό επιτυγχάνεται, εθαύμασαν.

Σε διάφορα μέρη ολόκληρα χωριά έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά, πράγμα που απήτησε να μετοικήσουν σε άλλα μέρη για να κηρύξουν. Η αξιοσημείωτη αυτή επέκτασις του έργου κηρύγματος συνετέλεσε ώστε η Βόρειος Ροδεσία να έχη έναν ευαγγελιζόμενο την Βασιλεία σε κάθε 81 άτομα· η Νυασαλάνδη, έναν σε κάθε 194 άτομα· και η Νότιος Ροδεσία, έναν σε κάθε 245 κατοίκους. Πριν από τέσσερα χρόνια ιδρύθησαν ένας μέγας οίκος Μπέθελ και εργοστάσιο στο Γιοχάννεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής, όπου εκτυπώνονται πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα! κάθε χρόνο σε εννέα Αφρικανικές γλώσσες. Δεν μπορεί πια να χαρακτηρισθή η Αφρική ως σκοτεινή ήπειρος, από πνευματική άποψι.

ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Το άγγελμα της Βασιλείας εισέδυσε ακόμη και στα εκτεταμένα νησιά του Ατλαντικού, της Καραϊβικής θαλάσσης, της Μεσογείου και του Ειρηνικού. Σε πολλά απ’ αυτά τα νησιά, περιλαμβανομένων και των Φιλιππίνων, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας έτυχαν θερμής υποδοχής. Ενώ στο έτος 1942 υπήρχαν μόνο 5.570 κήρυκες της Βασιλείας σε εννέα νησιά, ύστερ’ από δέκα χρόνια ο αριθμός αυτός ηυξήθη σε 44.111 ευαγγελιζομένους που κηρύττουν σε 27 νησιά. Αλλά τώρα ο αριθμός των κηρύκων εδιπλασιάσθη, φθάνοντας σε 89.000 και πλέον που φέρνουν τ’ αγαθά νέα σε περισσότερα από 60 νησιά και ομάδες νησιών της θαλάσσης.

Μια επιστολή που ελήφθη, προσφάτως από τις Νήσους Σολομώντος δίνει μια ιδέα της αξιόλογου υποδοχής που τυγχάνει μερικές φορές το άγγελμα της Βασιλείας. Μερικοί από τους χωρικούς είχαν δυσαρεστηθή με τη θρησκεία, που τους έφεραν οι ιεραπόστολοι του «Χριστιανικού κόσμου», και γι’ αυτό ίδρυσαν δική τους θρησκεία. Επειδή ενδιεφέροντο για τη θρησκεία, όταν άκουσαν για το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά, έστειλαν μερικούς εκπροσώπους στην πρωτεύουσα Ονιάρα για να ερευνήσουν. Αυτοί έφεραν πίσω μια ευνοϊκή έκθεσι. Πραγματικά, ένας απ’ αυτούς τόσο ενθουσιάσθηκε ώστε έκτισε μια Αίθουσα Βασιλείας προβλέποντας τον καιρό που θα ήρχοντο οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Τελικά, όταν έφθασαν τέσσερες διαγγελείς της Βασιλείας, συνεκεντρώθησαν πάνω απτό 450 ιθαγενείς για ν’ ακούσουν τη δημόσια ομιλία. Κατόπιν έγιναν διευθετήσεις για τη διεξαγωγή ενός προγράμματος διδασκαλίας στη διάρκεια της επομένης εβδομάδος. Έγιναν σειρές μαθημάτων με 150 άτομα περίπου. Άρχιζαν στις 6.30΄ το πρωί και συνεχίζοντο έως μετά τα μεσάνυχτα. Το αποτέλεσμα; «Μετά από πολλή κατάπεισι και επιχειρηματολογία, που είναι αδύνατο να γραφούν σε μια επιστολή, κι ο τελευταίος από τους διδασκάλους και τους πάστορας, απεφάνθη υπέρ της αληθείας. Οι είκοσι περίπου εκκλησίες μετωνομάσθησαν Αίθουσες Βασιλείας, και όλα τα είκοσι οκτώ χωριά μελετούν τις εννέα ομιλίες που τους αφέθησαν. Όλοι ήσαν πραγματικά ενθουσιασμένοι και μου έστειλαν είκοσι λίρες για ν’ αγοράσω μαυροπίνακες και κιμωλίες. Οι πρότεροι διδάσκαλοι και πάστορες ευαγγελίζονται τώρα και διδάσκουν τους άλλους με τις ομιλίες. Εγκατέλειψαν όλες τις ιεροτελεστίες των και προσπαθούν ν’ ακολουθήσουν τον δικό μας τρόπο ενεργείας όσο το δυνατόν στενώτερα». Έτσι, λοιπόν, το άγγελμα της Βασιλείας φθάνει και στα μακρινά νησιά της θαλάσσης.

ΝΟΤΙΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗ

Ύστερ’ από αιώνες Ρωμαιοκαθολικής διακυβερνήσεως η αγραμματωσύνη αποτελεί τον γενικό κανόνα μεταξύ του λαού της ηπείρου αυτής, τα νόθα παιδιά είναι πολλά και ο γάμος της κοινής συγκαταθέσεως είναι συνήθης. Κάτω από μια τέτοια ατμόσφαιρα το κήρυγμα της Βασιλείας είχε μια βραδεία έναρξι, με μόνο 807 διακόνους το 1942· ως το 1952 αυτοί αυξήθηκαν σε 11.795, αλλά στο 1962 περισσότεροι από 45.000 ενησχολούντο στο κήρυγμα σε όλες τις χώρες της Νοτίου Αμερικής. Στα πρόσφατα χρόνια το έργον των μαρτύρων του Ιεχωβά έτυχε της ευρείας προσοχής του κοινού σε κάθε χώρα της Νοτίου Αμερικής.

Στην πόλι και στα περίχωρα του Σάο Πάολο στα νότια της Βραζιλίας, παραδείγματος χάριν, υπάρχουν πάνω από 70 εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά και πάνω από 5.500 κήρυκες της Βασιλείας. Κάθε εβδομάδα το άγγελμα της Βασιλείας φέρεται υπό την προσοχή του λαού σ’ αυτή την περιοχή μέσω ενός προγράμματος τηλεοράσεως που υπολογίζεται ότι έχει 1.500.000 θεατάς.

Τον Ιανουάριο 1962, όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν μια πανεθνική συνέλευσι στον Σάο Πάολο, οι κρατικοί λειτουργοί τούς υπεδέχθησαν ευμενώς και τους υπεβοήθησαν να υπερνικήσουν διάφορα προβλήματα σχετικά με τη συνέλευσι. Μέσω του ραδιοφώνου, της τηλεοράσεως και άρθρων εφημερίδων συνολικού μήκους 3.900 ιντσών, η συνέλευσις διεφημίσθη καλά. Ποια ήταν η ανταπόκρισις του κοινού; Καταπληκτική! Μολονότι υπάρχουν λιγότεροι από 30.000 διαγγελείς της Βασιλείας στη Βραζιλία, πάνω από 48.000 άτομα βγήκαν ν’ ακούσουν τη δημοσία ομιλία «Όταν Όλα τα Έθνη Ενωθούν Κάτω Από τη Βασιλεία του Θεού»!

ΒΟΡΕΙΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗ

Στη Βόρειο Αμερική, όπου βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία που διευθύνουν το παγκόσμιο έργον του κηρύγματος, επραγματοποιήθησαν σταθερές αυξήσεις, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και στον Καναδά, στο Μεξικό και στην Κεντρική Αμερική. Ο αριθμός των κηρύκων αυξήθηκε από 75.589 το 1945, σε 168.752 το 1952 και σε πάνω από 345.000 ευαγγελιζομένους, οι οποίοι έφερναν το 1962 το άγγελμα της βασιλείας του Θεού από την Αλάσκα ως τον Παναμά.

Σε όλο τον κόσμο ο αριθμός των κηρύκων της Βασιλείας υπερβαίνει τους 950.000. Κάθε εβδομάδα αυτοί έρχονται σ’ επαφή με δεκάδες εκατομμυρίων ανθρώπους και με πολλούς απ’ αυτούς διεξάγουν Γραφικές συζητήσεις στα σπίτια των. «Εν όλη τη οικουμένη» κηρύττεται τούτο το ευαγγέλιον της Βασιλείας, σε μίμησι του παραδείγματος που ετέθη από τον Ιησού Χριστό και σ’ εκπλήρωσι της προφητείας του σχετικά με την εποχή μας. Αυτό δεν γίνεται με υποτυπώδη τρόπο, αλλά με τη μεγαλύτερη σπουδή, διότι, όπως είπε ο Ιησούς, το κήρυγμα τούτου του ευαγγελίου της Βασιλείας θ’ ακολουθηθή από το τέλος του πονηρού αυτού συστήματος πραγμάτων στον θείο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.​—Ματθ. 24:14· Αποκάλ. 16:16.

Εκατοντάδες χιλιάδων αφιερωμένοι άνδρες, γυναίκες και νέοι, υποκινούμενοι από αγάπη στον Θεό και αγάπη στον πλησίον, συμμετέχουν με ζήλο στο ζωτικό αυτό έργον, παρά τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν. Δεκάδες χιλιάδων ακόμη ταυτίζονται με αυτούς στο έργον κάθε χρόνο, Τώρα είναι καιρός και για σας, επίσης, να επωφεληθήτε από την ευκαιρία και να λάβετε τη στάσι σας υπέρ του Ιεχωβά Θεού και της βασιλείας του κι έτσι να μπήτε στη γραμμή για τις αιώνιες ευλογίες του δικαίου του νέου κόσμου!

[Εικόνα στη σελίδα 122]

Διεθνή Κεντρικά Γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 123]

Τυπογραφικά Εργοστάσια Σκοπιάς, Μπρούκλυν, Ν.Υ.

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο καθένας, που έχει γνώσιν του λόγου του Θεού, έχει την ευθύνη τού να συμμερίζεται το άγγελμα της αληθείας και με άλλους ανθρώπους καλής θελήσεως. Αυτό αποτελεί ένα ευχάριστο και πολύ ευλογητό καθήκον για όλους τους διακόνους του ευαγγελίου. Τον Φεβρουάριο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θ’ ανταποκριθούν στην ευθύνη τους αυτή, με το να προσφέρουν σε όλους τους ανθρώπους την ευκαιρία μιας ετησίας συνδρομής στο περιοδικό Σκοπιά μαζί με τρία βιβλιάρια προς δρχ. 30.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΣΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ;

Γιατί να βρίσκεσθε σε αμφιβολία σχετικά με το μέλλον; Γιατί να εξακολουθήτε ν’ ανησυχήτε για την έκβασι της παρούσης παγκοσμίου κρίσεως; Μπορείτε να έχετε απόλυτη βεβαιότητα ασφαλείας στις ημέρες που είναι μπροστά μας, με το να γνωρίσετε κατόπιν προσωπικής μελέτης την πρόθεσι του Θεού να φέρη ειρήνη στην εποχή μας. Μάθετε τι πρέπει να κάμετε για να επιζήσετε. Διαβάζετε τη Σκοπιά και το Ξύπνα! τακτικά. Η συνδρομή και στα δύο για ένα έτος είναι δρχ. 60. Στείλτε σήμερα και θα λάβετε και έξη βιβλιάρια.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος. Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

7 Απριλίου: Λάβετε Θάρρος​—Η Βασιλεία του Θεού Είναι Εγγύς!, §1-27, Σελ. 100.

14 Απριλίου: Λάβετε Θάρρος​—Η Βασιλεία του Θεού Είναι Εγγύς!, §28-52. Σελ. 106.

Φείδου των Λόγων Σου

ΤΑ ΛΟΓΙΑ, που εκχύνονται από το στόμα ένας φλύαρου ατόμου, είναι σε μερικούς ανθρώπους σαν μια ατέλειωτη εκροή νερού από ένα μεγάλο σωλήνα. Δεν φαίνεται να υπάρχη τέλος σ’ αυτά. Πλημμυρίζουν τους ευγενείς ακροατάς και καταπνίγουν κάθε προσπάθεια συνεχίσεως μιας ευχάριστης συνομιλίας. Ο φλύαρος άνθρωπος δεν κατανοεί ότι η συνομιλία είναι μια διμερής ανταλλαγή εκφράσεων, στην οποία η ακρόασις είναι τόσο σπουδαία όσο κι η ομιλία.

Ο Έλλην φιλόσοφος Σωκράτης είπε κάποτε: «Η φύσις μας έδωσε δύο αυτιά, δύο μάτια, αλλά μία γλώσσα, για ν’ ακούωμε και να βλέπωμε περισσότερα απ’ όσα λέγομε». Αν κατακλύζετε τους ακροατάς σας μ’ ένα συνεχές ρεύμα λόγων, πόσα μπορείτε να μάθετε απ’ αυτούς; Εξ άλλου, πόσα μπορούν αυτοί πραγματικά να μάθουν από σας;

Απαιτείται σκέψις για να πη κανείς κάτι, που είναι διδακτικό κι επωφελές στους ακροατάς σας, αλλ’ αν συνεχώς εκχύνετε λόγια, πώς μπορεί η ομιλία σας να περιέχη κάτι που προκαλεί σκέψεις; Πολύ πιθανώς πρόκειται για φλυαρία που ατελεύτητα τυμπανίζει σε κουρασμένα αυτιά. «Όσο λιγώτερο οι άνθρωποι σκέπτονται τόσο περισσότερο μιλούν», είπε ο Γάλλος φιλόσοφος Κάρολος ντε Μοντεσκιέ.

Η συνεχής φλυαρία για προσωπικά προβλήματα, απόψεις και πείρες, που παρέχει περιττές και κουραστικές λεπτομέρειες, αποτελεί εκδήλωσι ιδιοτελούς παραβλέψεως των συμφερόντων και του χρόνου άλλων ανθρώπων. Αντί να μιλήτε δια μακρών για τον εαυτό σας, ενθαρρύνετε τους άλλους να μιλούν για τα όσα ενδιαφέρουν αυτούς. Όταν αυτοί εκφράζονται, ακούετε ό,τι λέγουν. Μην ονειροπολείτε αγενώς, ούτε ν’ αρχίζετε κάποιο διάβασμα. Δεν τους ικανοποιείτε με το να κινήτε πότε-πότε το κεφάλι σας ή να κάνετε ένα γρυλλισμό. Αυτοί το αντιλαμβάνονται αν δεν τους ακούετε. Από ευγένεια, προσέχετε τι λέγουν, και μπορεί να μάθετε κάτι.

Αποτελεί εγωκεντρισμόν στο έπακρον το να εγχύνωμε στ’ αυτί του άλλου κουραστική φλυαρία και κατόπιν να μην ακούωμε, όταν αυτός τελικά έχη μια ευκαιρία να ψελλίση λίγες λέξεις. Ένας άνθρωπος με διακριτικότητα θ’ ακούη αντί να σκέπτεται τον επόμενο καταιγισμό λόγων, που θα εκσφενδονίση εναντίον του συντρόφου του. Δεν πρέπει κανείς να φαντάζεται μάταια ότι αυτός έχει να πη τα μόνα αξιόλογα πράγματα. Το να μιλή κανείς χωρίς τέλος για τον εαυτό του μπορεί να φαίνεται άξιο λόγου σ’ εκείνον που μιλεί, αλλά δεν φαίνεται τέτοιο και στους άλλους. Με το πλήθος των λόγων αποκαλύπτεται ένας ότι είναι μωρός, «Ο άφρων προσέτι πληθύνει λόγους.»​—Εκκλησ. 10:14.

Οι ασυνάρτητες φλυαρίες ενός πολυλόγου δεν παράγουν εποικοδομητική συνομιλία. Μια συνομιλία καθίσταται ενδιαφέρουσα, όταν οι συναμιληταί χρονοτριβούν επί ένα διάστημα σ’ ένα θέμα, επιτρέποντας ο ένας στον άλλον να εκφράζεται. Όταν ο καθένας μιλή κι ακούη, η συνομιλία μπορεί να γίνη εποικοδομητική κι απολαυστική. Μια παύσις δεν πρέπει να θεωρήται ως ένα οχληρό κενό, που πρέπει να είναι γεμάτο με λέξεις. Αυτή μπορεί να είναι η απόψις του φλύαρου, που είναι συνηθισμένος σε κενή πολυλογία, αλλά σε μια συνομιλία, που προκαλεί σκέψεις, μια παύσις είναι αναψυκτική, δεν είναι οχληρή. Επιτρέπει σ’ ένα να σκέπτεται για το τι έχει λεχθή και να σκέπτεται για το τι πρόκειται να πη. Αυτή η σκέψις μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα τονισμένες εκφράσεις που καθιστούν τη συνομιλία αξιόλογη.

Επιβλαβής σπερμολογία και συκοφαντία ακόμη μπορεί εύκολα να εξολισθήση στον χείμαρρο των λέξεων, που ξεχύνονται από μια ακράτητη γλώσσα. Τέτοια λόγια μπορούν να έχουν μόνο βλαβερά αποτελέσματα, τα οποία μπορεί τελικά να επαναπέσουν στον ομιλητή. Τον κάνουν να προδώση την εμπιστοσύνη των φίλων του και να μην υπακούση στη συμβουλή του Θεού. Μας λέγει η Γραφή: «Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία· αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός.» «Όστις φυλάττει το στόμα αυτού και την γλώσσαν αυτού, φυλάττει την ψυχήν αυτού από στενοχωριών.»​—Παροιμ. 10:19· 21:23.

Μολονότι είναι συνετό πράγμα να «φείδεσθε των λόγων σας», αποφεύγοντας τη φλυαρία, δεν είναι εν τούτοις συνετό να είσθε επιφυλακτικοί. Αντί να μένετε άφωνοι, αφήνοντας τους άλλους να κάνουν την ομιλία, να εκφράζεσθε. Κάμετε μια προσπάθεια να συμβάλετε στη συνομιλία ώστε οι άλλοι να μπορέσουν να ωφεληθούν από τις απόψεις σας και να γνωρίσουν πώς σκέπτεσθε. Όταν αντιληφθήτε ότι η συνομιλία είναι ανόητη φλυαρία, προσπαθήστε να εγείρετε μια ερώτησι, που θα μπορούσε με διακριτικότητα να κατευθύνη τη συνομιλία σε πιο επωφελή δρόμο. Οι ερωτήσεις είναι πάντοτε καλά μέσα υποκινήσεως σε ενδιαφέρουσες συνομιλίες.

Εκείνοι, που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν τίποτε να πουν, πρέπει να είναι λίγο περισσότερο παρατηρητικοί όσον αφορά τα όσα διαβάζουν σ’ εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία. Πρέπει ν’ αποδίδουν ιδιαίτερη προσοχή στα ενδιαφέροντα πράγματα που βρίσκουν διαβάζοντας τακτικά τη Γραφή. Αυτά είναι πηγές πληροφοριών, τις οποίες μπορούν ν’ αντλήσουν και να τις χρησιμοποιήσουν για κάτι, για το οποίον θέλουν να μιλήσουν. Το να είναι κανείς καλά μελετημένος είναι πολύ υποβοηθητικό για τη συμμετοχή σε μια ζωηρή συνομιλία. Όταν συμβή να στραφή η συνομιλία σε κάτι, για το οποίον σεις δεν ενδιαφέρεσθε, μη σύρεσθε προς ένα κέλυφος σιωπής, αλλά προσπαθήστε να καλλιεργήσετε ένα ενδιαφέρον για το θέμα αυτό, θέτοντας ερωτήσεις.

Προτού μιλήσετε, κάμετε σκέψεις πάνω σε ό,τι πρόκειται να πήτε, για να είναι άξιο λόγου. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκφράσεις σας πρέπει να είναι βαθιές λέξεις σοφίας, αλλά πρέπει να είναι εποικοδομητικές. Αν αυτό, που πρόκειται να πήτε, είναι σκωπτικό μάλλον παρά εποικοδομητικό, φανταστικό μάλλον παρά πραγματικό, και αισθησιακό μάλλον παρά εξυψωτικό, καλύτερο θα ήταν να μη λεχθή. Η σκέψις και η καλή νόησις μπορούν να παραγάγουν εποικοδομητική ομιλία. Είναι γραμμένο: «Τα χείλη των σοφών διαδίδουσι γνώσιν.» (Παροιμ. 15:7) Αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν θα επικρατούν σε μια συνομιλία, αλλά θα χρησιμοποιούν το λόγια των φειδωλά, δίνοντας στους άλλους την ευκαιρία να μιλούν. Αλλά, όταν ανοίγουν τα στόματά των, διαχέουν γνώσι. Λέγουν κάτι που είναι πληροφορητικό, κάτι που προσθέτει στη συνομιλία.

Αντί ν’ αφήνετε τα λόγια να ρέουν απ’ το στόμα σας σαν ένας δυσάρεστος χείμαρρος, κάμετέ τα να εξερχωνται σαν μια σιγανή, διαλείπουσα βροχή που είναι επωφελής κι ευπρόσδεκτη. Κάμετε τα να είναι εποικοδομητικά, συνετά και διδακτικά. Σε όλες τις συνομιλίες σας να δείχνετε διακριτικότητα στους ακροατάς σας με το να «φείδεσθε των λόγων» σας.

Τι Είναι Εξωαισθητήριος Αντίληψις;

Ποια είναι η πηγή αυτής της ικανότητος; Είναι κάτι για να το καλλιεργήσουν οι Χριστιανοί;

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ακτινολογική διάνοια», «ο άνθρωπος με διάνοια ραντάρ»​—είναι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται μερικές φορές για να περιγράψουν εκείνους που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι. Πρόκειται για πρόσωπα, άνδρες ή γυναίκες, που λέγεται ότι έχουν τα μέσα να μάθουν κάτι χωρίς τη βοήθεια οποιασδήποτε από τις πέντε αισθήσεις. Αυτή η ικανότης συνήθως αναφέρεται ως «ΕΑΑ», που είναι ο συνεπτυγμένος όρος της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως· είναι γνωστή, επίσης, ως «ψι» (ψυχική) ικανότης. Τι είναι η μυστηριώδης ικανότης «ψι» ή «ΕΑΑ»;

Η ΕΑΑ λέγεται ότι περιλαμβάνει την τηλεπάθεια ή συναίσθησι του τι λαμβάνει χώραν στις διάνοιες των άλλων και την οξυδέρκεια, έναν υπερφυσικό τρόπο αντιλήψεως, που μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα την παρουσίασι μιας οπτικής εικόνος στη συνειδητή διάνοια. Η αντίληψις μπορεί να είναι για αντικείμενα ή σκηνές, ή μορφές μακρινές όσον αφορά απόστασι ή χρόνον, περασμένον ή μελλοντικόν.

Προφανώς υπάρχει κάτι «εκτός» ή κάτι πέραν από τις φυσιολογικές αισθήσεις, το οποίον εμπερικλείεται στην ΕΑΑ. «Πιστεύω», λέγει ένας με εξωαισθητήριο αντίληψι, «ότι η ΕΑΑ μπορεί να δώση και δίνει εικόνες κόσμων και καταστάσεων πέρα από ό,τι μπορώ να ιδώ και πέρα από ό,τι μπορεί να ιδή οποιοσδήποτε χοϊκός του εικοστού αιώνος.»

ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΞΕΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΑΑ

Λόγω των ισχυρισμών εκείνων που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, πώς θεωρούν οι επιστήμονες την ΕΑΑ; Πολλοί είναι σκεπτικοί. Λέγουν ότι οι δοκιμές, που αποδεικνύουν την ΕΑΑ, πρέπει να είναι εσφαλμένες ή άλλως απατηλές, εφόσον η ΕΑΑ είναι «εναντίον του κοινού νοός». Ο Δρ Ντ. Ο. Χεμπ, καθηγητής της ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Μακ Τζιλ, λέγει: «Εγώ προσωπικώς δεν παραδέχομαι την ΕΑΑ ούτε στιγμή, διότι δεν νοείται. Τα εξωτερικά μου κριτήρια, φυσικής και φυσιολογίας, λέγουν ότι η ΕΑΑ δεν αποτελεί γεγονός».

Έτσι, πολλοί επιστήμονες ή απορρίπτουν την ΕΑΑ ή δεν καταλήγουν σε θετικό συμπέρασμα. «Αν παραδεχθούμε αυτές τις παρατηρήσεις [για την ΕΑΑ ] όπως λέγεται ότι είναι», συμπεραίνει ο Δρ Γ. Γκρέη Βάλτερ στα βιβλίο του Ο Ζωντανός Εγκέφαλος, «δεν μπορούμε να τις προσαρμόσωμε στους φυσικούς νόμους του σύμπαντος όπως τους ορίζομε σήμερα. Μπορούμε ν’ απορρίψωμε τους ισχυρισμούς της υπερβατικής επικοινωνίας λόγω της πειραματικής πλάνης, ή στατιστικού σοφίσματος, ή μπορούμε ν’ αναχαιτίσωμε την κρίσι, ή μπορούμε να τις δεχθούμε ευχαρίστως ως ένδειξι πνευματικής ζωής· αλλά δεν φαίνεται εύκολο να τις εξηγήσωμε με τον βιολογικό μηχανισμό».

Πολλοί ψυχολόγοι, μολονότι αδυνατούν να εξηγήσουν την ΕΑΑ εκτός μόνο με το «υποσυνείδητον», αναγνωρίζουν τώρα τα φαινόμενα της ΕΑΑ. Μερικοί μάλιστα και δαπανούν τον χρόνον των στο να την σπουδάζουν. Αυτοί οι ερευνηταί της ΕΑΑ, που καλούνται παραψυχολόγοι, έχουν εκδώσει πολυαρίθμους τόμους για δοκιμές, που διεξήχθησαν από επιστήμονας του πανεπιστημίου για ν’ αποδειχθή το βάσιμον εκείνων που ισχυρίζονται για την ΕΑΑ. Μερικές απ’ τις πιο αξιόλογες δοκιμές διεξήχθησαν από τον Δρα Ι. Μπ. Ράιν στο Πανεπιστήμιο του Ντουκ. Οι πρόσφατες δοκιμές τηλεπάθειας, που διεξήχθησαν σ’ ένα εργαστήριο πάνω σ’ ένα άτομο διάσημο για εξωαισθητήριο αντίληψι, κατέληξαν στο ότι είναι απλώς σύμπτωσις με αναλογία μονάδος προς 1.000.000.000.000.000.000.000.000.000. Ανεκοινώθησαν πρόσφατες μελέτες στην Αγγλία από το βιβλίο Σύγχρονα Πειράματα Τηλεπαθείας, των. Σ. Γ. Σόαλ και Φ. Μπέητμαν· το έργον των συγγραφέων αυτών συμπεραίνει ότι οι αναλογίες της μονάδος προς τον αριθμόν του ότι η ΕΑΑ είναι απλό σύμπτωμα είναι αστρονομικές. Για το έργον περί τηλεπαθείας οι αναλογίες εναντίον τού ότι πρόκειται περί συμπτώσεως ήσαν σε βαθμό 10⁷⁰ προς 1, ή 1 ακολουθούμενο από εβδομήντα μηδενικά—ενώ ένα εκατομμύριο προς 1 είναι μόνο 10⁶ προς 1.

Λόγω των παλυαρίθμων δοκιμών, που διεξήχθησαν από φημισμένους επιστήμονας, ο Δρ Χ. Ι. Έυσενκ καταλήγει στα εξής στο βιβλίο του Λογικόν και Παραλογισμοί στην Ψυχολογία:

«Εκτός αν υφίσταται γιγαντιαία συνωμοσία που να περιλαμβάνη τριάντα περίπου Πανεπιστημιακά τμήματα ανά τον κόσμον και μερικές εκατοντάδες εξόχως σεβαστών επιστημόνων διαφόρων κλάδων, πολλοί από τους οποίους είναι κατ’ αρχήν εχθροί των ισχυρισμών των ψυχοερευνητών, το μόνο συμπέρασμα, στο οποίον μπορεί να φθάση ο απροκατάληπτος παρατηρητής, πρέπει να είναι το ότι υπάρχει μικρός αριθμός ανθρώπων, που λαμβάνουν γνώσι, η οποία υπάρχει ή σε άλλων ανθρώπων τις διάνοιες ή στον έξω κόσμο, με μέσα που είναι ακόμη άγνωστα στην επιστήμη».

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ

Μερικά άτομα με εξωαισθητήριο αντίληψι εκδηλώνουν τη μαντική τους ιδιότητα μ’ έναν τρόπο που λέγεται ανάγνωσις αντικειμένου ή ψυχομετρία. Η «ψυχομετρία», εξηγεί ένας με εξωαισθητήριο αντίληψι, «είναι η επίτευξις ενός ‘πνευματικού μηνύματος’ ή, όπως προτιμώ να το ονομάζω, μια εξωαισθητήριος εντύπωσις, με το να κρατηθή ένα άψυχο αντικείμενο σε στενή συσχέτισι με το άτομο».

Για ν’ αναγνώσουν ένα αντικείμενο, οι ψυχομετρηταί δεν χρησιμοποιούν κρυστάλλινες σφαίρες, ούτε μαντικές ράβδους, ούτε εκκρεμή, ούτε μαγικά τραπεζάκια, μολονότι μερικοί απ’ αυτούς καταλαμβάνονται από έκστασι για την ανάγνωσι. Πολλοί απ’ αυτούς, όμως, χειρίζονται το αντικείμενο ενόσω είναι σε συνειδητή κατάστασι και σχεδόν αμέσως εκλάμπουν οράσεις μέσα στις διάνοιές των. Τότε κάνουν τα σχόλια των για τους ανθρώπους. Έτσι, πραγματικά το αντικείμενο αναγινώσκεται με μια σχετική έννοια. Είναι τα προσωπικά στοιχεία​—τα χαρακτηριστικά και οι προσωπικές πείρες—​εκείνων που έχουν χειρισθή το αντικείμενο, τα οποία εξάγονται από την ανάγνωσι. Το αντικείμενο απλώς δημιουργεί «επαφή». Η αρχή είναι όμοια μ’ εκείνη, στην οποία ένας που πιστεύει στη μαγεία για ν’ ασκήση γοητεία σε κάποιον, παίρνει κάτι που κατείχε το θύμα, για το οποίο πρόκειται, και το φέρνει ενώπιον του μάγου· ή ένα αντικείμενο ή είδος μπορεί να φερθή από εκείνον που πιστεύει στη μαγεία ενώπιον του θύματος, εναντίον του οποίου γίνεται η γοητεία για να δημιουργηθή «επαφή».

Στην ψυχομετρία η «επαφή» μπορεί να γίνη και όταν ακόμη το συνδεόμενο με το αντικείμενο πρόσωπο είναι νεκρό. Κι αυτή, επίσης, η άποψις της ΕΑΑ απεδείχθη βάσιμη με δοκιμές που έγιναν κάτω από επιστημονικόν έλεγχο. Ένα παράδειγμα τούτου δίδεται σ’ ένα πρόσφατο βιβλίο για τον Πήτερ Χούρκος, που είχε σ’ εξαιρετικό βαθμό εξωαισθητήριο αντίληψι: «Στην Αμβέρσα εργάσθηκα με τον Δρα Ρενέ Ντελέρτς, καθηγητή της ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, για να προσπαθήσω ν’ αποσαφηνίσω μερικά από τα μυστήρια της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως. Ο Δρ Ντελέρτς ήθελε να μου δώση μερικές φωτογραφίες ανδρών και γυναικών, και καθώς τις εξήταζα, τη μια μετά την άλλη, ήθελα να περιγράψω το τι ένοιωθα, όταν κρατούσα τις φωτογραφίες στα χέρια. ‘Αυτός ο άνθρωπος κατοικεί στην Αμβέρσα’, είπα για έναν, ‘αλλ’ είναι πολύ γηραιότερος τώρα απ’ όσο ήταν όταν ελήφθη η φωτογραφία—πρέπει να είναι 20 ετών φωτογραφία αυτή’. ‘Αυτή η γυναίκα έχει πεθάνει’, είπα για κάποια γυναίκα. Πραγματικά, σχεδόν οι μισές φωτογραφίες ανήκαν σε άτομα που είχαν πεθάνει και σχεδόν πάντοτε μπορούσα να πω αν το εικονιζόμενο πρόσωπο ήταν στη ζωή ή είχε πεθάνει».​—Ψυχική: Η Ιστορία του Πήτερ Χούρκος.

Οι εντυπώσεις της ΕΑΑ, είτε ψυχομετρικές είναι είτε όχι, πραγματεύονται σε μεγάλο βαθμό για πρόσωπα. Γι’ αυτό, εκείνοι που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι εχρησιμοποιήθησαν για την ανεύρεσι ατόμων που απωλέσθησαν, για την ανίχνευσι εγκληματιών και για την παροχή πληροφοριών σχετικά με νεκρά πρόσωπα. Μερικοί έχουν αναλύσει προβλήματα μεγάλων επιχειρήσεων. Μερικοί δίνουν προρρήσεις για το μέλλον ενός ατόμου, που λέγεται ότι είναι καταπληκτικά ακριβείς. Μερικοί βρίσκουν χαμένα αντικείμενα ή αποκτήματα. Μερικοί ατενίζουν σ’ ένα γεωγραφικό χάρτη και, ή επισημαίνουν μια χώρα που περιέχει πολύτιμο μετάλλευμα στο υπέδαφος της, ή προσδιορίζουν έναν τόπο όπου μπορεί να βρεθή νερό. Μερικοί λέγεται ότι μπορούν και νοσήματα ακόμη να διαπιστώσουν. Γενικά, συλλαμβάνουν το παρελθόν και προλέγουν το μέλλον.

ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ

Αυτοί που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψη συνήθως εξηγούν πολύ λίγα πράγματα για τις μαντικές των ικανότητες και για το πώς τους έρχονται οι εντυπώσεις. Ο Πήτερ Χούρκος λέγει: «Δεν έχω εύκολες απαιτήσεις. Γνωρίζω τι μου συμβαίνει—ότι η προσωπική μου ζωή και οι προσωπικές μου σκέψεις σαρώνονται σαν από ένα κύμα, και ότι πραγματικά βλέπω τον κόσμο με τα μάτια του άλλου προσώπου, του οποίου τις δονήσεις απορροφώ».

Αυτοί, που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, συνήθως συμφωνούν ότι όσο περισσότερο χρησιμοποιούν τις ικανότητές των τόσο ισχυρότεροι γίνονται, μολονότι μερικοί βρίσκουν μια μακρά διάρκεια της ασκήσεως της ΕΑΑ κουραστική. Λέγουν ότι συνήθως δεν εξουσιάζουν την αρχική λήψι των ωθήσεων, πλην του ότι μπορούν κάποτε να τις κατευθύνουν προς ένα ιδιαίτερο άτομο ή πράγμα. Οι περισσότερες από τις εντυπώσεις, που τους έρχονται, σχετίζονται με μικροπράγματα, όμοια με τα μηνύματα που δίδονται στα μαγικά τραπεζάκια. Όπως δε ένα τέτοιο τραπεζάκι μπορεί να μεταδώση μηνύματα σε γλώσσες άγνωστες σ’ εκείνους που τα χρησιμοποιούν, έτσι και όσοι έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι μπορούν κάποτε να παρουσιάσουν προτάσεις σε γλώσσες που δεν τις γνωρίζουν διόλου.

Μια από τις πιο πληροφορητικές περιγραφές της ΕΑΑ και του πώς αυτή έρχεται, δίδεται από τον Ράναλντ Έντουιν, ο οποίος ήσκησε εξωαισθητήριο αντίληψι επί τριάντα και πλέον χρόνια. Στην αυτοβιογραφία του υπό τον τίτλο Ρολόγι Χωρίς Δείκτες, ομιλεί για την ταχύτητα, με την οποία έρχονται οι εντυπώσεις της ΕΑΑ και κατόπιν αφανίζονται. «Αυτό», λέγει, «αμέσως υποβάλλει ένα σπουδαίο παράγοντα: Ότι οι φυσιολογικές ενέργειες της μνήμης δεν περικλείονται στενά στην εντύπωσι της ΕΑΑ, διόλου δε στο αρχικό της στάδιο.» Περαιτέρω εξηγεί:

«Η σκέψις της ΕΑΑ φαίνεται να χρησιμοποιή μερικά από τα φυσιολογικά μέσα του εγκεφάλου μου, αλλ’ έχει αυτό που μπορώ μόνο να ονομάσω διαφορετική ‘υφή’ από μια φυσιολογική σκέψι. Συνήθως δεν υπάρχει πιθανότης συγχύσεως αυτών των δύο. . . .

»Η σκέψις της ΕΑΑ μού έρχεται πάντοτε σαν μια εσωτερική ενόχλησις. Έρχεται χωρίς να χρησιμοποιή καμμιά από τις συνήθεις αισθήσεις της οσφρήσεως, της οράσεως, της ακοής ή της αφής. Το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της είναι ένα συνοδευτικό αίσθημα εξαναγκασμού να κάμη κανείς κάτι σχετικό. Πάντοτε αισθανόμουν σαν να ήμουν αναγκασμένος να πω ό,τι ήρχετο στο κεφάλι μου, να πω σε κάποιον γι’ αυτό ή να το καταγράψω. Η δημιουργία μιας εντυπώσεως της ΕΑΑ είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφή. Φαίνεται ή να ξεσπά ξαφνικά στο κεφάλι μου σαν μια φυσαλλίδα . . . ή να επέρχεται σαν μια ξαφνική ενημέρωσις για κάτι σαν να πρόκειται ν’ αρχίση μια συνήθης συνειδητή ενέργεια σκέψεως. Φαίνεται να διολισθαίνη μέσα στον εγκέφαλο μου από πάνω και μέσω του ιδίου του κεφαλιού, υπό γωνίαν 45 μοιρών. . . . Συχνά μου έρχονται ονόματα σαν να είχαν λεχθή στο κεφάλι μου».

ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ

«Εν πρώτοις, από που προέρχεται η ΕΑΑ;» ρωτά ο ίδιος αυτός που έχει την εξωαισθητήριο αντίληψι. «Εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω». Λέγει ότι τα νήματα του συλλογισμού είναι πολύ λεπτά, αν υπάρχουν καν. Ωστόσο στην ίδια του αυτοβιογραφία δίνει αρκετά νήματα συλλογισμού. Παραδείγματος χάριν, λέγει για τον χρόνον, οπότε προσεπάθησε ν’ αποδείξη ότι θα ήταν εύκολο να ξεγελάση μια πνευματιστική συνεδρίασι με «μέντιουμ», περιλαμβανομένων και των εκτοπλασμικών υλοποιήσεων. Αγόρασε λίγο τυρόπανο για την απομίμησι εκτοπλάσματος. Στη διάρκεια της συνεδριάσεως κατελήφθη από έκστασι και αργότερα ανεκάλυψε ότι είχε πραγματικά παραγάγει εκτόπλασμα, που απεδείχθη μ’ επιστημονική δοκιμή ότι δεν ήταν απλό τυρόπανο αλλ’ ένα είδος πρωτοπλάσματος:

«Ένα ποσοστόν των φαινομένων που εφωτογραφήθησαν ήταν . . . εντελώς γνήσιο. . . . Σε όλες τις περιπτώσεις, είχα συναίσθησι ενός παραδόξου αισθήματος ‘εκστάσεως’ κι ένα ανεξήγητο αίσθημα απωλείας. . . . Ενώ ήμουν σε έκστασι σε μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις, επέτρεψα σ’ έναν από τους παρακαθημένους ν’ αποσπάση ένα κομμάτι από τη λευκή ουσία, η οποία, όπως έδειξε κατόπιν η φωτογραφία, περιίπτατο γύρω από το πρόσωπο μου.

»Αυτό το ανεξάρτητα παρμένο δείγμα παρεδόθη σ’ ένα δημόσιο αναλυτή, τον Πέρσυ Έγκερτον. Αυτή ήταν η έκθεσίς του, για κείνους που μπορεί να ενδιαφέρονται: ‘. . . ένα κολλώδες υλικό που περιείχε πολλά πλακώδη επιθηλιακά κύτταρα με τους πυρήνες των. Υπήρχαν, επίσης, και λίγα επιθηλιακά κύτταρα χωρίς πυρήνα και μερικά διεσπαρμένα κύτταρα παρομοίου χαρακτήρος. Επίσης, παρετηρήθη μέγας αριθμός εξόχως διαθλασίμων ωοειδών σωμάτων, που ωμοίαζαν με ζύμη, καθώς και λίγα λεπτονήματα, που ωμοίαζαν με βαμβάκι. Δεν υπήρχαν πυοκύτταρα, αλλά λίγοι οργανισμοί και πολλά άμορφα περιτρίμματα παρετηρήθησαν επίσης’. Είναι μια παράδοξη σκέψις το ότι ένας άνθρωπος, που είναι στο μέσον της απάτης, μπορεί, επίσης, να είναι ικανός να παραγάγη γνήσια φαινόμενα».

Ενταύθα βλέπομε την ΕΑΑ συνδεδεμένη με τον πνευματισμό, διότι εκείνος που έχει εξωαισθητήριο αντίληψι μπόρεσε να παραγάγη, μάλλον απροσδόκητα, τις εκτοπλασμικές εικόνες που είναι κοινές στα πνευματιστικά «μέντιουμ». Επί πλέον, ο ίδιος αυτός με την εξωαισθητήριο αντίληψι ομολογεί: «Η μαγεία, με τα βασικά της συστατικά της ΕΑΑ και, σε μερικές άλλες περιπτώσεις, ίσως, και άλλων ψυχικών φαινομένων, ακόμη εξασκείται και σ’ αυτή τη χώρα [την Αγγλία].» Σημειώστε ότι μιλεί περί μαγείας ωσάν αυτή να περιέχη τα «βασικά συστατικά της ΕΑΑ». Επίσης, τα πνευματιστικά «μέντιουμ» είναι ικανά να παραγάγουν μερικά από τα φαινόμενα, που γίνονται από όσους έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, καίτοι όχι πάντοτε σε μια συνειδητή κατάστασι. Το περίφημο Αμερικανικό πνευματιστικό «μέντιουμ» Κα Πάιπερ εμελετήθη επιμελώς από μέλη της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, και, όπως λέγει το βιβλίο Πέραν των Ορίων της Αισθήσεως, «όλοι συνεφώνησαν ότι είχε ένα αξιόλογο χάρισμα ΕΑΑ».

Ποια, λοιπόν, είναι η πηγή της ΕΑΑ; Η ίδια με τη δύναμι, που υπάρχει πίσω από τα πνευματιστικά «μέντιουμ», τους Μαύρους μάγους, τα μαγικά τραπεζάκια και τα παρόμοια—τα πνευματικά όντα που χαρακτηρίζει η Αγία Γραφή ως «αγγέλους οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον.» (Ιούδ. 6) Αυτά τα πνευματικά πλάσματα είχαν υλοποιηθή ως άνθρωποι στη γη πριν από τον κατακλυσμό του Νώε· αυτό ήταν παρακοή στον Θεό, κι έτσι οι άγγελοι αυτοί μετεβλήθησαν σε δαίμονες. Μετά τον Κατακλυσμό ο Θεός τούς αφήρεσε τη δύναμι να υλοποιηθούν και πάλι, και τώρα αυτοί οι άγγελοι, που μόνοι των έγιναν δαίμονες, ενεργούν μέσω ανθρώπων ή «μέντιουμ». Ο Ιησούς Χριστός εξέβαλε δαιμόνια με το άγιον πνεύμα του Θεού​—αυτούς τους αγγέλους που μετετράπησαν σε δαίμονες και που έχουν τη δύναμι να προξενούν φυσικές αδυναμίες, να βασανίζουν ανθρώπους και να καταλαμβάνουν ανθρώπους.​—Ματθ. 12:28· Λουκ. 9:38-43· 11:14, 20.

Οι δαιμονικές δυνάμεις μπορούν να δώσουν στους ανθρώπους την ικανότητα ν’ αντιλαμβάνονται το παρελθόν ή να προλέγουν το μέλλον. Το ότι δίνουν μαγικές ικανότητες στους ανθρώπους δεν είναι τίποτε καινούργιο. Η Αγία Γραφή μάς λέγει πώς ο απόστολος Παύλος κάποτε αντιμετώπισε μια δούλη, που ήταν «μαντευομένη» [ασκούσε την «τέχνη της προρρήσεως», ΜΝΚ]. Ήταν μια δούλη που είχε «πνεύμα Πύθωνος». (Πράξ. 16:16) Ή όπως εκτίθεται στην Καινή Διαθήκη της Συγχρόνου Αγγλικής, αυτή ήταν μια «κόρη που είχε πνεύμα μαντείας»· κατά τον Νοξ, «μια κόρη, που κατείχετο από μαντευτικό πνεύμα». Αφού ο απόστολος Παύλος εξέβαλε το ‘δαιμόνιον της μαντείας’, η κόρη αυτή έχασε την ικανότητα να προλέγη το μέλλον· δεν είχε πια ΕΑΑ.

Μολονότι αυτοί που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι λέγουν ότι υποβοηθούν τους ανθρώπους, αυτό δεν αλλοιώνει το γεγονός ότι ο λόγος του Θεού δείχνει ότι ο πνευματισμός αποτελεί παράβασι των εντολών του: «Δεν θέλει ευρεθή εις σε ουδείς, . . . μαντευόμενος μαντείαν, ή προγνώστης των καιρών, ή οιωνοσκόπος, ή μάγος, ή γόης, ή ανταποκριτής δαιμονίων, ή τερατοσκόπος, ή νεκρόμαντις. . . . Ιεχωβά ο Θεός σου δεν αφήκε να πράττης ούτω».​—Δευτ. 18:10-14, ΜΝΚ.

Ο Θεός, λοιπόν, δεν είναι η πηγή αυτής της ΕΑΑ. Ο ίδιος ο λόγος του καταδικάζει την ‘φαρμακείαν [άσκησιν πνευματισμού, ΜΝΚ]’ για τους Χριστιανούς. (Γάλ. 5:20, 21) Οι αληθινοί Χριστιανοί δεν επιζητούν να καλλιεργήσουν την ΕΑΑ, ούτε συμβουλεύονται αυτούς που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, τους λεγομένους «ψυχικούς», για υποβοήθησι. Γνωρίζουν ότι ο Θεός έχει δώσει στους Χριστιανούς την Αγία Γραφή για καθοδηγία των​—το Βιβλίο που εκθέτει την ΕΑΑ ότι δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα σύγχρονο όρο που σημαίνει τη δύναμι παραγωγής πνευματιστικών φαινομένων.

Θαρραλέοι Όπως ο Λέων Μεταξύ των Εθνών

ΟΧΙ χωρίς λογική αιτία χρησιμοποιείται συχνά ο λέων ως σύμβολο μέσα στις Γραφές. Είναι ένα ισχυρότατο ζώο, που ορθώς χαρακτηρίζεται ως ο βασιλεύς των ζώων λόγω της βασιλικής του συμπεριφοράς. Μεταξύ των πραγμάτων, που είπαν γι’ αυτόν διάφορα άτομα κύρους, είναι και αυτά: Ο λέων δεν έχει εχθρούς (κι έτσι δεν έχει κανένα να φοβηθή), είναι φιλικός και κοινωνικός, βαδίζοντας περήφανα, όχι δε κατά δυάδες ή αγέλες· φονεύει μόνο για τροφή κι όχι για ευχαρίστησι, κι ένας ή δύο φόνοι τον μήνα συνήθως τον ικανοποιούν· δεν είναι διατεθειμένος να πολεμήση για λάφυρα εναντίον άλλων λεόντων, κατά καιρούς δε βρίσκεται σ’ επαφή με αντιλόπες ή άλλα παρόμοια ζώα.

Ο Ιακώβ, προφητεύοντας για τον τέταρτο γυιό του Ιούδα, τον παρομοίασε με λέοντα. (Γεν. 49:9) Ο Ιησούς Χριστός, ο πιο διάσημος από τους απογόνους του Ιούδα, χαρακτηρίζεται ως «ο λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα». (Αποκάλ. 5:5) Οι δίκαιοι λέγεται ότι «έχουσι θάρρος ως λέων». (Παροιμ. 28:1) Πολύ κατάλληλα, λοιπόν, ο λαός του Ιεχωβά στη γη παρομοιάζονται κατ’ επανάληψιν με λέοντα από τη μια ή την άλλη άποψι.

Και στις δύο προφητείες του Ιωήλ και της Αποκαλύψεως ο λαός του Θεού παρίσταται ως ακρίδες που έχουν οδόντας λέοντος. (Ιωήλ 1:6· Αποκάλ. 9:8) Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους διακόνους του Θεού τώρα η προφητεία του Μιχαία 5:8,a στην οποία βασίζεται το θέμα υπηρεσίας των για τον μήνα Μάρτιο: «Και τα υπόλοιπον του Ιακώβ [Ισραήλ] θέλει είσθαι μεταξύ εθνών, εν μέσω λαών πολλών, ως λέων μεταξύ κτηνών του δρυμού, ως σκύμνος μεταξύ ποιμνίων προβάτων, όστις διαβαίνων καταπατεί, και διασπαράττει, και δεν υπάρχει ο ελευθερών.»

Λόγω της αφοβίας και του θάρρους του, ο λέων είναι πράγματι ένα κατάλληλο σύμβολο των δούλων του Θεού. Ο Βασιλεύς των, Ιησούς Χριστός, είχε, βέβαια, θάρρος, όταν ήταν στη γη. Ούτε υπάρχει αμφισβήτησις για το ότι από το έτος 1919 το υπόλοιπον των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού υπήρξαν σαν ένας λέων μέσα στα έθνη. Υπήκουσαν άφοβα στην εντολή του Ιεχωβά μέσω του Χριστού να κηρύξουν αυτά τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη.

Η θεία προφητεία δείχνει ότι αυτή η ομάς των κεχρισμένων Χριστιανών, μαζί με τους συντρόφους των, τον πολύν όχλο των «άλλων προβάτων», θα εξακολουθήση να επιδεικνύη θάρρος όπως ο λέων μεταξύ των εθνών. Αλλά τι θα λεχθή για κάθε άτομο που διαβάζει αυτές τις γραμμές; Θα επιδείξετε σεις παρόμοιο θάρρος; Τα έθνη εναντιώνονται στη βασιλεία του Θεού και σε όλους εκείνους, που την κηρύττουν. Χρειάζεται θάρρος για να σταθή κανείς υπέρ των πεποιθήσεών του, ειδικώς, όταν αυτές είναι τόσο αντιδημοτικές όσο είναι των δούλων του Ιεχωβά.

Για να έχετε αυτό το θάρρος, θα χρειασθή να μελετάτε τον λόγο του Θεού και να λαμβάνετε τη νουθεσία του με καρδιά. Και μάλιστα, θα χρειασθή να συναναστραφήτε στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις με άλλους, οι οποίοι αγωνίζονται να καλλιεργήσουν αυτόν τον ίδιο βαθμό του θάρρους. Αυτό και μόνον απαιτεί θάρρος​—να ταυτισθήτε φανερά με μια ομάδα ανθρώπων, που συχνά χαρακτηρίζονται με περιφρόνησι ως αίρεσις, ως δόγμα ή ως ένας «όμιλος φανατικών». Αλλ’ η ίδια η συνταύτισίς σας με αυτούς θα ενισχύση την πίστι σας και το θάρρος σας. Κατόπιν θ’ απαιτηθή περισσότερο ακόμη θάρρος για να μετάσχετε στο να γνωστοποιήσετε σε άλλους τα όσα εμάθατε. Βέβαια, θα σας παρασχεθή βοήθεια, αλλά θα πρέπει και σεις να καταβάλετε προσπάθεια να μάθετε και ν’ αυξήσετε σε θάρρος.

Σε όλο τον κόσμο ή εναντίωσις στον Ιεχωβά Θεό και στη βασιλεία του αυξάνει καθόσον ο εθνικισμός διαρκώς ισχυροποιείται. Όπως προελέχθη, στο εγγύς μέλλον ο Γωγ του Μαγώγ θα κάμη γενική επίθεσι εναντίον εκείνων, που υπηρετούν τον Ιεχωβά και αναγγέλλουν τη βασιλεία του. (Ιεζ. 38:1-39:4) Για ν’ αντιμετωπισθή ο θηριώδης αυτός εχθρός με όλα του τα πολλά τεχνάσματα και τους μεγάλους αριθμούς του, και για να γίνη αυτό χωρίς φόβο, ο λαός του Θεού θα χρειασθή θάρρος όσο ποτέ δεν εχρειάσθη πριν. Δεν θα επιζήσουν τότε οι λιπόψυχοι· μόνο οι θαρραλέοι θα επιζήσουν. Τι μεγάλη ανάγκη υπάρχει να ενισχύεται κάνεις με θάρρος τώρα για να μπόρεση να σταθή τότε!

Σε λίγο ο λαός του Θεού θα εισέλθη στη μεγάλη μέρα του Ιεχωβά, που είναι γνωστή ως Αρμαγεδδών. Θ’ αποδειχθή ότι είναι μια μέρα που προκαλεί φόβο, διότι οι κρίσεις του Ιεχωβά θα κατευθυνθούν εναντίον των εχθρών του. Αλλ’ όλοι όσοι είναι παρά το πλευρόν του Ιεχωβά τότε, ‘θέλουν υψώσει την χείρα των επί τους εναντίους των, και πάντες οι εχθροί των θέλουσιν εκκοπή.’​—Μιχ. 5:9.

Νίκη αναμένει και νεύει στον λαόν του Θεού, που προβαίνει στο κήρυγμα της βασιλείας του υπό την ηγεσία του θαρραλέου «Λέοντος του εκ της Φυλής Ιούδα». Συμμετοχή σ’ αυτή τη νίκη θα σημαίνη γι’ αυτούς αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού, μια αμοιβή επειδή υπήρξαν θαρραλέοι όπως ο λέων μεταξύ των εθνών.

[Υποσημειώσεις]

Προσέχετε τις Συναναστροφές Σας!

ΟΛΕΣ οι εντολές του Θεού πιστοποιούν την αγάπη, σοφία και δικαιοσύνη του. Ό,τι εντέλλεται είναι για το καλό μας, για την υψίστη και διαρκή ευημερία μας. Αυτός δίνει εντολή να κάμωμε ωρισμένα πράγματα και μας απαγορεύει ωρισμένες ευχαριστήσεις μόνο διότι μας αγαπά και θέλει να μας βλέπη ευτυχείς. Όπως εξεφράσθη όσον αφορά τον αρχαίο λαό του Ισραήλ: «Είθε να ήτο εις αυτούς τοιαύτη καρδία, ώστε να με φοβώνται, και να φυλάττωσι πάντοτε πάντα τα προστάγματά μου, δια να ευημερώσιν αιωνίως, αυτοί και τα τέκνα αυτών».​—Δευτ. 5:29.

Μεταξύ των νόμων, που είχε δώσει ο Θεός στον αρχαίο λαό του για τα καλό τους, ήσαν κι εκείνοι που εσχετίζοντο με την προσοχή τους στις συναναστροφές τους. Αυτοί δεν έπρεπε να νυμφεύονται ειδωλολάτρας, ούτε και ν’ αναμιγνύωνται μ’ αυτούς: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών», διότι ασφαλώς θα σε κάμουν να ‘λατρεύης άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σας εξολοθρεύσει’. Και πάλι, «Δεν θέλουσι κατοικεί εν τη γη σου, δια να μη σε κάμωσι να αμαρτήσης εις εμέ».​—Δευτ. 7:3, 4, ΜΝΚ· Έξοδ. 23:33.

Αλλά το έθνος Ισραήλ, που δεν είχε πίστι κι αγάπη στον Θεό, κατ’ επανάληψιν παρέβη αυτές τις εντολές με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Ακόμη κι ο πιο σοφός βασιλεύς των υπέστη θλίψι γι’ αυτήν ακριβώς την κατάστασι. Στη γηραιά ηλικία του επέτρεψε στις ειδωλολάτριδες συζύγους του ν’ απομακρύνουν την καρδιά του από τον Θεόν του, τον Ιεχωβά, κι έτσι πέθανε άπιστος, αποστάτης.

Το ίδιο αληθεύει και με τους σημερινούς Χριστιανούς. Για δικό μας καλό, ο Ιεχωβά προστάζει να προσέχωμε τη συναναστροφή μας. Ζούμε σε κινδυνώδεις καιρούς, που παρομοιάζονται με τις ημέρες του Νώε και του Λωτ. Επειδή είμεθα ατελείς, αδύνατοι κι έχομε μια κληρονομημένη κλίσι προς την αμαρτία, είμεθα επιρρεπείς στο να υποκύψωμε στην κολακεία του κόσμου ή στο να συμβιβασθούμε από φόβο για το τι αυτός θα είπη. Γι’ αυτό προειδοποιεί ο απόστολος Παύλος: «Μη πλανάσθε· “φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί”.»—1 Κορ. 15:33.

Ως Χριστιανοί νουθετούμεθα ν’ ανακαινίσωμε τις διάνοιές μας και ν’ αναλάβωμε μια νέα, Χριστοειδή προσωπικότητα. Όσο μπορούμε, λοιπόν, πρέπει ν’ αποφεύγωμε τη συναναστροφή μ’ εκείνους, που έχουν αντιρρήσεις στην αλλαγή που μας έγινε. «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις.» Και «δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν» πίσω σας, αν όχι ενώπιόν σας.​—1 Πέτρ. 4:3, 4.

Για την πνευματική μας ευημερία ο Ιεχωβά μάς δίνει ρητή εντολή να νυμφευώμεθα «μόνον εν Κυρίω», να ‘μη ομοζυγώμεν με τους απίστους’. Γιατί; «Διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος; . . . ή τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστον; Τίνα δε συμβίβασιν ο ναός του Θεού με τα είδωλα;» Καμμιά απολύτως! Η πιστότης στον Θεό μας και στην οργάνωσί του θα μας κάνη να σεβώμεθα αυτές τις εντολές.​—1 Κορ. 7:39· 2 Κορ. 6:14-16.

Μολονότι η συναναστροφή είναι μια βασική ανάγκη των νέων και των γερόντων, διότι «δεν είναι καλόν να ήναι ο άνθρωπος μόνος», πρέπει να είμεθα προσεκτικοί ως προς το είδος της συναναστροφής που καλλιεργούμε. Πού θα σύρωμε τη γραμμή; Δεν μπορούν να δοθούν σκληροί και σταθεροί κανόνες, αλλά, όπως ήδη υπεδείχθη, εδώ θα μπορούσε να εφαρμοσθή η συμβουλή του Ιησού: «Γίνεσθε . . . φρόνιμοι ως οι όφεις.» Όταν, λοιπόν, είσθε σε αμφιβολία, αφήστε τη συναναστροφή!​—Γέν. 2:18· Ματθ. 10:16.

Η σοφή συμβουλή του Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους 5:10-12 πρέπει, λοιπόν, να ληφθή στα σοβαρά ιδιαίτερα από όλους τους Χριστιανούς: «Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Διότι τα κρυφίως γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστι και λέγειν.» Αυτός ο έλεγχος μπορεί να γίνη με λόγια, ή και απλώς με έργα, με το ν’ αρνούμεθα να τους συναναστρεφώμεθα στην εσφαλμένη πορεία τους.

Για το καλό μας είναι που μας προειδοποιεί ο Θεός να προσέχωμε τη συναναστροφή μας. Προσέχοντας την προειδοποίησί του, θ’ αποφεύγωμε τις παγίδες, και, αντιθέτως, θα εποικοδομούμε αλλήλους σε πίστι και αγάπη. Έτσι, θα βοηθηθούμε να τηρήσωμε ακεραιότητα ως τον καιρό που θα εισέλθωμε στον νέο κόσμο, έναν κόσμο, που είναι τώρα τόσο πλησίον, στον οποίο δεν θα έχωμε ανάγκη να προσέχωμε τη συναναστροφή μας, διότι τότε ο καθείς που αναπνέει θα αινή τον Ιεχωβά και τούτο ολοένα τελειότερα. Αλλ’ έως τότε, «μη πλανάσθε.» Θυμηθήτε ότι, «Φθείρουσι τα καλά ήθη οι κακαί συναναστροφαί».

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1962, στη σελίδα 238, ανέφερε κάποια αίτησι για αφορισμό του Χίτλερ, την οποίαν υπέβαλε τηλεγραφικώς στον πάπα μια ομάς Καθολικών οργανώσεων. Επειδή αυτή η δήλωσις ετέθη υπό αμφισβήτησιν από μερικούς, παρατίθεται κατωτέρω ολόκληρο το κείμενο της, όπως ανεγράφη στην εφημερίδα Δη Κάθολικ Τέλεγκραφ-Ρέτζιστερ, του Σινσιννάτι, Οχάιο, της 1ης Σεπτεμβρίου 1939:

«ΑΝΕΓΡΑΦΗ ΩΣ ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΛΕΓΕΙ ΕΝΑ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

«250 Εκπρόσωποι στο Σικάγο από Έθνη, Σωματεία Θρησκευτικά, Απομάχων, Επαγγελματιών Απευθύνουν Έντονη Κοινή Έκκλησι.

«(Δημοσιεύοντας το κατωτέρω άρθρον ως μια ενδιαφέρουσα είδησι, η διεύθυνσις της εφημερίδος δεν συμφωνεί ότι είναι συνετό να επιζητήται να γίνη ενέργεια σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως είναι ο αφορισμός. Το καλύτερο είναι ν’ αφήνονται όλα αυτά τα θέματα στις εκκλησιαστικές αρχές. Αυτές ξέρουν καλύτερα όλα τα σχετικά σημεία και τις πιθανές συνέπειες.​—ΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑΙ.)

»(Υπό Τζέιμς Κόλβιν)

»ΣΙΚΑΓΟ (Αποκλειστικότης)​—Έγινε έκκλησις στον Πίον ΙΒ΄ να αφορισθή ο “Φύρερ” του Ράιχ Αδόλφος Χίτλερ.

»Το Ψήφισμα εστάλη στους Ευρωπαίους εκπροσώπους των Εθνών, Θρησκευτικών, Απομάχων, και Ομάδων Εμπορικών Ενώσεων, που έχουν συνδεθή μαζί στις Ηνωμένες Οργανώσεις για την Υπεράσπισι της Δημοκρατίας.

»Αντίγραφα του τηλεγραφήματος εστάλησαν στον Τζωρτζ Καρδινάλιο Μουντελέιν του Σικάγου, Ουίλλιαμ Καρδινάλιο Ο’Κόννελ της Βοστώνης, Ντέννις Καρδινάλιον Ντωχέρτυ της Φιλαδελφείας, και στον Αρχιεπίσκοπο Αμλέτο Τζιοβάννι Σικονιάνι Αποστολικόν Εκπρόσωπον για τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουάσιγκτον.

»‘Ο Αδόλφος Χίτλερ’, έλεγε εν μέρει το ψήφισμα, ‘εγεννήθη από Καθολικούς γονείς, εβαπτίσθη Καθολικός, και ανετράφη κι εξεπαιδεύθη ως τοιούτος. Ενώ δημοσία με τα λόγια του, τα έργα και τις διαταγές, κατέστη στον κόσμο η μεγαλύτερη απειλή εναντίον της Χριστιανοσύνης, και του πολιτισμού, δεν εξεδηλώθη ως τώρα δημοσία ως έξω από την Εκκλησία των γονέων του, και δεν απέκρουσε το να είναι μέλος αυτής, υποκείμενος έτσι στους νόμους και στους κανόνες υποταγής στην Εκκλησία.

»Πιστεύοντας σταθερά ότι η απαγγελία αφορισμού κατά του Αδόλφου Χίτλερ θα υποβοηθήση την υπόθεσι της ελευθερίας, της Χριστιανοσύνης, της Ανθρωπότητος και του πολιτισμού στον παρόντα καιρό, υποβάλλομε δια του παρόντος ευσεβάστως παράκλησι, έκκλησι και αίτησι στην υμετέραν Αγιότητα δημοσία να απαγγείλη και επιβάλη αφορισμόν κατά του Αδόλφου Χίτλερ’.

»Ένας από τους ομιλητάς σε μια λειτουργική συγκέντρωσι εδήλωσε: ‘υποβάλλομε αιτήσεις για να κάμωμε αγίους, αναγνωρίζοντας έτσι την εξουσία της Παπωσύνης. Αν αυτό ισχύη σ’ εκείνη την περίπτωσι, γιατί όχι και σ’ αυτή;’ Μεταξύ των οργανώσεων, που αντεπροσωπεύοντο στη συγκέντρωσι, ήσαν και μονάδες της Πολωνικής Εθνικής Συμμαχίας, κλάδοι των Πολωνικών Ρωμαιοκαθολικών Ενώσεων, και η συνεργαζόμενη Επιτροπή Σλοβακικών οργανώσεων.»

● Γιατί ο Ιησούς του Ναυή διετάχθη να νευροκοπήση τους ίππους; Μήπως αυτό έχει κάποια σημασία για τους Χριστιανούς σήμερα;​—Ρ. Μπ., Ηνωμ. Πολιτ.

Η προκειμένη εντολή αναγράφεται στο Ιησ. Ναυή 11:6 και λέγει: «Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι αύριον, περί την ώραν ταύτην, εγώ θέλω παραδώσει αυτούς πάντας πεφονευμένους έμπροσθεν του Ισραήλ· τους ίππους αυτών θέλεις νευροκοπήσει, και τας αμάξας αυτών θέλεις κατακαύσει εν πυρί.» Το δε εδάφιο Ιησ. Ναυή 11:9 (ΜΝΚ) λέγει ότι ο Ιησούς του Ναυή έκαμε «Καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά· τους ίππους αυτών ενευροκόπησε, και τας αμάξας αυτών κατέκαυσεν εν πυρί.»

Οι ιγνυακοί τένοντες ενός ίππου είναι οι οπίσθιοι τένοντες πάνω από το οπίσθιον μέρος του γόνατος των οπισθίων ποδών του ίππου· το μέρος αυτό των οπισθίων ποδών αντιστοιχεί προς το γόνατο των προσθίων ποδών του ίππου. Με το κόψιμο αυτών των τενόντων οι ίπποι εγίνοντο χωλοί και δεν ήσαν πια ικανοί να υπηρετήσουν για πολεμικούς σκοπούς, είτε για το ιππικό είτε για να σύρουν πολεμικά άρματα. Αυτός ήταν ο απλούστερος τρόπος για να τίθεται ένας ίππος εκτός μάχης. Φυσικά, μετά τη νευροκόπησί των οι ανάπηροι αυτοί ίπποι θα εφονεύοντο, θα κατεστρέφοντο, όπως και τα πολεμικά άρματα.

Σχετικά με τους ίππους, η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ λέγει: «Το χαρακτηριστικό, που τονίζεται πάρα πολύ στις Βιβλικές αναγραφές περί ίππου, είναι η αποκλειστική χρήσις του για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Σε καμμιά περίπτωσι δεν αναφέρεται ο ίππος ως χρησιμοποιούμενος για συνήθεις μεταφορές ή για τη γεωργία». Οι ίπποι εχρησιμοποιούντο, εν τούτοις, για κρατικές υποθέσεις. (Εσθήρ 6:8· 8:14) Ιδιαίτερα συνεσχετίζοντο με την Αίγυπτο, όπως παρατηρούμε στον Ησαΐα 31:1, 3 (ΜΝΚ): «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν, και επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ, και τον Ιεχωβά δεν εκζητούσι. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι, και ουχί θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες, και ουχί πνεύμα.» Παρόμοιες δυσμενείς αναγραφές γίνονται στους Ψαλμούς 20:7 και 33:17.

Σχετικά με τον βασιλέα του Ισραήλ ιδιαίτερα, εδόθη προειδοποίησις: «Δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν.». (Δευτ. 17:16) Αναμφιβόλως, μεταξύ των λόγων για τους οποίους ο Ιεχωβά, με τις απαιτήσεις, που εκτίθενται στο Λευιτικόν, κεφάλαιον 11, έδειξε ότι ο ίππος έπρεπε να θεωρήται ως ένα ακάθαρτο ζώο, οι δε Ιουδαίοι δεν έπρεπε να πειρασθούν στο ν’ αποκτήσουν ίππους για τροφή και να τους χρησιμοποιούν για πολεμικούς σκοπούς και να εμπιστεύωνται σ’ αυτούς. Η ενέργεια του Ιησού του Ναυή ήταν σύμφωνη με τις θείες οδηγίες, που κι αυτές, επίσης, ήσαν σε αρμονία με τη Θεία αυτή αρχή. Ο Ιησούς του Ναυή ήταν ο κριτής του Ισραήλ υπό τον αόρατο Βασιλέα Ιεχωβά Θεό. Υπακούοντας στη Θεία εντολή να νευροκοπήση τις δυνάμεις του εχθρού, δεν τις εσφετερίζετο για τον εαυτό του κι έτσι δεν προσέθετε ίππους για τον εαυτό του ως κριτού του Ισραήλ.

Όλ’ αυτά, όμως, παρέχουν εξυπηρέτησι μεγαλύτερη από ένα ιστορικό ενδιαφέρον, διότι περιλαμβάνονται στο «όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Το γεγονός, ότι ο Ιησούς επιμελώς συνεμορφώθη με τις οδηγίες αυτές, ενεργώντας «καθώς προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά», εξεικονίζει το ότι ο σημερινός λαός του Ιεχωβά δεν στηρίζεται στα κοσμικά μέσα του σαρκικού πολέμου. Παραιτούνται του σαρκικού πολέμου του κόσμου τούτου και ‘σφυρηλατούν τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα’. Αυτό αντιστοιχεί προς τη νευροκόπησι των πολεμικών ίππων των αρχαίων Χαναναίων.​—Ησ. 2:4.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάρτιο

16 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, όποιοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά!​—2 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ. Σ 1/9/62 7, 9

17 Ο Δαν είναι σκύμνος λέοντος· θέλει πηδήσει από Βασάν.​—Δευτ. 33:22. Σ 1/10/62 39

18 Τόσον καιρόν είμαι μεθ’ υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα.​—Ιωάν. 14:9. Σ 1/1/63 24

19 Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, δια τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν. Εις δε τον ασεβή δεν θέλει είσθαι καλόν, και δεν θέλουσι μακρυνθή αι ημέραι αυτού.​—Εκκλησ. 8:11, 13. Σ 15/11/62 10

20 Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού . . . Ας ήναι ευάρεστα τα λόγια του στόματός μου, και η μελέτη της καρδίας μου, ενώπιον σου, ω Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 19:1, 14, ΜΝΚ. Σ 15/8/62 6-8

21 Σκύμνος λέοντος είναι ο Ιούδας.​—Γεν. 49:9. Σ 15/9/62 59, 60

22 Η χειρ σου θέλει υψωθή επί τους εναντίους σου, και πάντες οι εχθροί σου θέλουσιν εκκοπή.​—Μιχ. 5:9. Σ 1/5/62 31, 32α

23 Ανδρίζου και θάρρει· διότι συ θέλεις εισαγάγει τον λαόν τούτον εις την γην, την οποίαν ώμοσεν ο Ιεχωβά προς τους πατέρας αυτών να δώση εις αυτούς.​—Δευτ. 31:7, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 18-20

24 Επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε. Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.​—Ησ. 60:2, 3, ΜΝΚ. Σ 1/7/62 16, 17

25 Τα τέκνα σας . . . είναι άγια.​—1 Κορ. 7:14. Σ 15/7/62 16, 17

26 Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.​—1 Τιμ. 5:8. Σ 1/11/62 10, 13

27 Εμίσησα την σύναξιν των πονηρευομένων, και μετά ασεβών δεν θέλω καθίσει.​—Ψαλμ. 26:5. Σ 15/11/62 11, 12

28 Θέλουσι ποιμάνει την γην της Ασσυρίας εν ρομφαία.​—Μιχ. 5:6. Σ 1/5/62 15, 16α

29 Εστέ θαρραλέοι, και ας κραταιωθή η καρδία σας, πάντες οι προσμένοντες τον Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 31:24, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 26α

30 Υπάρχει φίλος στενώτερος αδελφού.​—Παροιμ. 18:24. Σ 1/6/62 3, 5, 6

31 Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.​—Ιωάν. 16:33. Σ 1/2/62 11, 12

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως ακόλουθοι του «Λέοντος του εκ της Φυλής του Ιούδα», θα επιδείξουν θάρρος, όμοιο με το θάρρος του λέοντος, στην εκτέλεσι της αποστολής των να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού, παρά την έντονη αντίδρασι από μέρους πονηρών ανθρώπων. Καθώς συμμετέχουν στο έργο αυτό τον Μάρτιο, θα παρουσιάζουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως την ευκαιρία να γίνουν, αν το επιθυμούν, συνδρομηταί στο δεκαπενθήμερο περιοδικό Η Σκοπιά, λαμβάνοντας και τρία ενδιαφέροντα βιβλιάρια Γραφικής μελέτης, αντί δρχ. 30.

ΟΓΔΟΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗΣ

Περισσότερα από ογδόντα χρόνια το περιοδικό αυτό, Η Σκοπιά, έφερε πραγματική ευχαρίστησι και πνευματική παρηγορία σε χιλιάδες άτομα. Στη διάρκεια των σαράντα χρόνων, που πέρασαν, τη θέσι της αυτή στις καρδιές των χιλιάδων αυτών τη μοιράσθηκε με το συνοδευτικό της περιοδικό Ξύπνα!.

Και τα δύο περιοδικά άφησαν ένα ανεξίτηλο σημάδι στον τομέα της Βιβλικής εκπαιδεύσεως, ένα σημάδι που αντικατοπτρίζεται στις χιλιάδες υπάρξεις, που αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά, σαν αποτέλεσμα της πνευματικής συμβουλής και εκπαιδεύσεως που περιείχετο στις σελίδες των. Μπορείτε και σεις, επίσης, να συμμετάσχετε στις ευλογίες, που τακτικά εκχέονται από τα δύο αυτά περιοδικά, με το να τα υποδέχεσθε στον οίκον σας σε κάθε τους έκδοσι. Με δρχ. 60 γίνεσθε συνδρομηταί και στα δύο για ένα έτος. Γράψτε μας τώρα και θα λάβετε επιπροσθέτως έξη επίκαιρα και διδακτικά βιβλιάρια.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

21 Απριλίου: ‘Υποτάσσεσθε’​—σε Ποιον; §1-25. Σελ. 137.

28 Απριλίου: ‘Υποτάσσεσθε’​—σε Ποιον; §26-39, και Υποτασσόμενοι εις «Πάσαν Ανθρωπίνην Διάταξιν», §1-11. Σελ. 142.

5 Μαΐου: Υποτασσόμενοι εις «Πάσαν Ανθρωπίνην Διάταξιν», §12-37. Σελ. 148.

Γιατί να Παίρνωμε μια Αρνητική Άποψι;

ΣΑΝ ένας τοίχος, στον οποίον δεν μπορεί κανείς να αναρριχηθή, είναι δυνατόν συχνά να ορθώνεται η αρνητική άποψις ανάμεσα σε σας και της επιτυχίας για μια προσπάθεια που αναλαμβάνετε. Μπορεί να προκαλέση αποτυχία σε κάτι που έχετε την ικανότητα να εκτελέσετε. Πιθανόν να υπάρχουν παράγοντες, που να καθιστούν δύσκολο το να επιτύχετε σε μια προσπάθεια, αλλά ο κύριος παράγων εναντίον της προσπαθείας αυτής, μπορεί να είναι ο ίδιος ο εαυτός σας, αν αφήνετε μια αρνητική άποψι να σας αποθαρρύνη. Είναι, βέβαια, φυσικόν να έχετε μερικές αμφιβολίες για την ικανότητά σας να πράξετε κάτι, αλλ’ αποτελεί σοβαρό σφάλμα το να επιτρέπετε στις αμφιβολίες αυτές να σας κυριεύουν σε βαθμό που να μη μπορέσετε να καταβάλετε τις καλύτερες σας προσπάθειες. Η επιρροή μιας αρνητικής απόψεως είναι τόσο ισχυρή ώστε ακόμη και η φυσική λειτουργία μπορεί να υποστή επίδρασι απ’ αυτήν προς αντίστροφη κατεύθυνσι.

Ένας αθλητής άρσεως βαρών, παραδείγματος χάριν, μπορεί σε μια περίπτωσι να επιτύχη να κρατήση πάνω από το κεφάλι του ένα βάρος, που αποτελεί γι’ αυτόν ρεκόρ, αλλά σε μια άλλη περίπτωσι, μπορεί να αποτύχη να το σηκώση, διότι επιχειρεί να το εκτέλεση με αμφιβολίες. Η δυναμίς του φαίνεται να μειώνεται, κάνοντας το βάρος να γίνεται πολύ βαρύ. Στην προηγούμενη περίπτωσι, είχε μια στάσι εμπιστοσύνης με το αποτέλεσμα ότι θα μπορούσε να εμπλησθή με δύναμι κι έτσι το βάρος του φάνηκε πώς ήταν ελαφρό.

Ο αθλητής, που συναγωνίζεται σε μεγάλα άλματα, μπορεί να έχη την ίδια εκνευριστική επίδρασι μιας αρνητικής στάσεως, η οποία μπορεί να τον εξασθενίση σε βαθμό που να μη μπορέση να πηδήση πάνω από τη ράβδο, όταν αυτή είναι σ’ ένα μεγάλο ύψος ή στο δικό του ρεκόρ ύψους. Οι αθληταί αυτοί καταβάλλουν τις άριστες φυσικές των λειτουργίες, όταν έχουν μια στάσι εμπιστοσύνης, ένα αίσθημα ότι μπορούν να φθάσουν το σημείο, για το οποίον αγωνίζονται. Δεν μπορεί αυτό να αληθεύη, επίσης, και για σας, για τα πράγματα που αγωνίζεσθε να εκτελέσετε;

Ποια είναι η στάσις σας, όταν ο εργοδότης σας αναθέτη σε σας μια καινούργια εργασία ή μια θέσι μεγαλύτερης ευθύνης; Μήπως αντιδράτε με το να σκέπτεσθε ότι η εργασία είναι πολύ μεγάλη για σας; Μήπως κυριεύεσθε από αμφιβολίες για την ικανότητά σας να χειρισθήτε τον διορισμό σας σε βαθμό, που αισθάνεσθε την τάσι να πήτε στον εργοδότη σας ότι δεν μπορείτε να αναλάβετε την εργασία αυτή; Μήπως επιτρέπετε σε μια αρνητική άποψι να σας αποθαρρύνη, ώστε να μη θέλετε ούτε ακόμη και να δοκιμάσετε;

Δεν είναι εκπληκτικό ότι οι αμφιβολίες για την ικανότητά σας εγείρονται, όταν σας προσφέρεται μια νέα θέσις ή ευθύνη, αλλά είναι σφάλμα το ν’ αφήνετε τις αμφιβολίες αυτές να σας κατακυριεύουν. Καίτοι είναι πιθανόν να αισθάνεσθε ότι δεν είσθε ικανός να αναπληρώσετε τη θέσι του ατόμου που είχε την εργασία πριν από σας, λόγω της ικανότητός του, της πείρας του και της διανοητικής του οξυδερκείας, εν τούτοις δεν πρέπει ν’ αφήσετε το αίσθημα αυτό να σας γίνη ένα πρόσκομμα. Ο εργοδότης σας δεν αναμένει από σας να είσθε σαν αυτόν, αλλά θέλει να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε. Δεν θα σας προσέφερε τη θέσι, αν δεν ενόμιζε ότι θα μπορούσατε να τη χειρισθήτε. Μη σκέπτεσθε τις ελλείψεις σας, συγκρίνοντας την ικανότητά σας και την πείρα σας με του προηγουμένου ατόμου· σκεφθήτε τα δικά σας προσόντα που σας καθιστούν ικανό για την εργασία. Αναλάβετε την με μια θετική διάθεσι και με αποφασιστικότητα να καταβάλλετε μια ολοκάρδια προσπάθεια.

Αν είσθε ένα άτομο, που ασχολείται σε δράσι, η οποία περιλαμβάνει τα συμφέροντα του Υπερτάτου Όντος, θα μπορέσετε, να υπερνικήσετε την αποθαρρυντική επίδρασι μιας αρνητικής σκέψεως με το να κρατήτε στη διάνοιά σας ότι το πνεύμα του Ιεχωβά θα σας ενισχύση και θα σας βοηθήση να πράξετε εκείνο που πιθανόν να αισθάνεσθε ότι είσθε ανίκανος να πράξετε με τη δική σας δύναμι. Προσκολλάτε τη σκέψι σας στις επαγγελίες του ότι θα είναι μαζί σας και θα σας ενδυναμώνη. Εκείνα που είπε στους Ισραηλίτας μπορεί να θεωρηθούν ως μια βεβαίωσις σε σας. «Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου· μη τρόμαζε· διότι εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα· μάλιστα σε εβοήθησα· μάλιστα σε υπερασπίσθην δια της δεξιάς της δικαιασύνης μου.» (Ησ. 41:10) Με πίστι στον Ιεχωβά, μπορείτε να αναλάβετε τα καθήκοντά σας με σθένος και εμπιστοσύνη. Το να εμπιστεύεσθε σ’ Αυτόν θα σας βοηθήση να υπερνικήσετε μια ηττοπαθή στάσι. Δεν είπε άλλως τε ο Ιησούς το: «Εάν δύνασαι να πιστεύσης, πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα»;​—Μάρκ. 9:23.

Η στάσις σας σ’ ένα διορισμό, που σας γίνεται, ασκεί μια μεγάλη επίδρασι στο να επιτύχετε σ’ αυτόν. Υποθέστε ότι σας ανετέθη να δώσετε μια ομιλία σ’ ένα ακροατήριο, κάτι που πιθανόν δεν είχατε ποτέ κάμει στο παρελθόν. Η πρώτη σας αντίδρασις μπορεί να είναι αρνητική. Δυνατόν να φαντάζεσθε ότι δεν μπορείτε να το κάμετε αυτό, ότι θα μείνετε άναυδος. Αυτή, όμως, η στάσις είναι εσφαλμένη. Κυττάξτε τα γεγονότα. Έχετε μια γλώσσα· μπορείτε να ομίλητε, γνωρίζετε δε μάλιστα κάτι για το θέμα, γιατί αλλιώς δεν θα σας εζητείτο να μιλήσετε. Τι είναι εκείνο που υψώνεται σαν εμπόδιο στο δρόμο σας να μιλήσετε δημοσίως παρά η αρνητική σας στάσις; Μην επιτρέπετε να καταποθήτε από αρνητικά αισθήματα και μην τα αφήνετε να σας καταπνίξουν κάθε επιθυμία για προσπάθεια. Υπερπηδήστε τον τοίχο της αρνητικής σκέψεως και κάνετε μια ολόψυχη, προσπάθεια να μιλήτε δημοσίως και να βελτιώνετε την ικανότητά σας με το να επιζητήτε να εκπαιδεύεσθε στη δημοσία ομιλία. Να έχετε σταθερά στο νου σας ότι, αν άλλοι μπορούν και δίδουν ομιλίες, κι εσείς, επίσης, μπορείτε να δώσετε. Αντί να λέτε, «Δεν μπορώ», ή, «Αυτό είναι πάρα πολύ για μένα», λέτε, «Θα προσπαθήσω και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ.»

Όταν ανετέθη στον προφήτη Ιερεμία να λαλήση μια προειδοποίησι στο βασίλειο του Ιούδα, αυτός αντέδρασε με μια αρνητική άποψι, φανταζόμενος ότι, το έργο αυτό ήταν πολύ μεγάλο γι’ αυτόν. Είπε: «Ω! Κύριε Ιεχωβά! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Η αποστολή αυτή εφάνη σαν ένας ανυπέρβλητος φραγμός στον Ιερεμία. Ένοιωθε ότι είχε καταβληθή πριν ακόμη δοκιμάση καν να την εκπληρώση. Ο Θεός, όμως, τον ήλεγξε για την αρνητική του στάσι, λέγοντας: «Μη λέγε. Είμαι παιδίον διότι θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε αξαποστείλει· και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί. Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερώνω, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 1:6-8, ΜΝΚ) Ο Ιερεμίας έθεσε την εμπιστοσύνη του στον Ιεχωβά και, με την ενέργεια τού πνεύματος του Ιεχωβά επάνω του, μπόρεσε να εκτελέση εκείνο που ενόμιζε στην αρχή, ότι δεν θα μπορούσε να πράξη.

Όταν αντιμετωπίζετε φαινομενικώς ανυπέρβλητα εμπόδια, πλησιάζετέ τα με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά και με αποφασιστικότητα να καταβάλλετε μια ολόψυχη προσπάθεια να τα υπερπηδήσετε. Όταν ενεργήτε έτσι, θα «είσθε περισσότερο ικανός να φροντίσετε για ευθύνες, για επιτεύξεις αντικειμενικών σκοπών, και για υπερνίκησι αποθαρρυντικών ατυχημάτων, ώστε να είσθε πιο εξυπηρετικός προς τους άλλους. Να έχετε πάντοτε στο νου σας τα όσα ο απόστολος Παύλος είπε: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.»​—Φιλιππησ. 4:13.

Προστατεύοντας τον Εαυτό Σας από «Τα Πνεύματα της Πονηρίας»

Λάβετε κάθε προφύλαξι σ’ αυτή την πραγματική πάλη με τις δαιμονικές δυνάμεις.

«Η ΠΑΛΗ ημών», έγραψε ο απόστολος Παύλος, όταν έδινε προειδοποίησι στους Χριστιανούς για τον αγώνα που έπρεπε να διεξάγουν, είναι εναντίον «εις τα πνεύματα της πονηρίας». Τώρα, που τα πνεύματα αυτά της πονηρίας έχουν καταρριφθή στη γειτονία της γης, η πάλη είναι πιο εντατική από κάθε άλλη φορά. (Εφεσ. 6:12· Αποκάλ. 12:9) Τι μπορούν να κάμουν οι Χριστιανοί για να προστατεύσουν τον εαυτό τους;

Πρώτα-πρώτα πρέπει ν’ αποφεύγουν κάθε τι, που σχετίζεται με τα φαινόμενα που παράγουν σήμερα οι δαιμονικές δυνάμεις μέσω πολλών ανθρώπων. Οι παγιδευτικές μορφές του πνευματισμού είναι πολυάριθμες. Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι άγρυπνοι, και ποτέ να μην παίζουν ή να πειραματίζωνται με κάτι, που είναι δαιμονικής προλεύσεως.

Αποφεύγετε επιμελώς όλες τις μορφές του πνευματισμού, είτε πρόκειται για μαγικά τραπεζάκια, είτε για πνευματιστικούς μεσάζοντας «μέντιουμ», είτε για κείνους που προλέγουν την τύχη ή κάνουν διάγνωσι και θεραπεία ασθενειών με μαγικές μεθόδους, είτε πρόκειται για ιατρούς-μάγους της Αφρικής, είτε για ντούκουνς της Άπω Ανατολής, είτε για Ινδούς μάγους της Βορείου Αμερικής, είτε για εκείνους που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι της Ευρώπης και άλλων μερών. Αλλά τι θα λεχθή για τις αντιφατικές μεθόδους διαγνώσεως και θεραπείας, που μερικοί ισχυρίζονται ότι είναι επιστημονικές κι ωστόσο κάνουν χρήσι των μεθόδων της υδρομαντείας; Και τι θα λεχθή για την υδρομαντεία την ίδια;

Η ΥΔΡΟΜΑΝΤΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουν χιλιάδες υδρομάντεις ή ραβδοσκόποι· στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο υπολογίζεται ότι υπάρχουν 25.000 που ασκούν την υδρομαντεία ως επάγγελμά των, πολύ δε περισσότεροι την ασκούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους ή για διασκέδασι. Όταν ο «προικισμένος» υδρομάντις βαδίζη πάνω από υπόγειο ρεύμα ύδατος, η ράβδος του, που συχνά είναι ένα κλαρί με σχήμα V, αντιδρά με κινήσεις προς τα πάνω και προς τα κάτω. Αυτή η κίνησις είναι κάποτε τόσο βίαιη, ώστε οι μάντεις δεν μπορούν να συγκρατήσουν το κλαρί, και τότε αυτό κομματιάζεται.

Πώς εξηγούν οι υδρομάντεις αυτά τα φαινόμενα; Πολλοί δεν έχουν εξηγήσεις. Μερικοί λέγουν ότι η δύναμις πρέπει να είναι ο ηλεκτρισμός. Μερικοί μπορεί να πουν ότι τα ξύλα πληττόμενα από αστραπές συνήθως στέκουν πάνω από μια υδάτινη φλέβα, κι έτσι το νερό σε τριβή με το έδαφος και τις πέτρες δημιουργεί στατικό ηλεκτρισμό, ο οποίος σύρεται ψηλά προς τα νέφη. Μπορεί να πουν ότι οι υδρομάντεις, επηρεασμένοι απ’ αυτή την ηλεκτρική ενέργεια, δέχονται αντίδρασι, η δε ράβδος κινείται εντελώς ανεξάρτητα από τη συνειδητή θέλησι του υδρομάντεως. Μερικοί υδρομάντεις υποστηρίζουν την ηλεκτροενεργειακή θεωρία των λέγοντας ότι, όταν φορούν υποδήματα με σόλες από ελαστικό, ο κλαδίσκος νεκρώνεται.

Μολονότι μερικοί υδρομάντεις εμμένουν στην ηλεκτρική θεωρία, σε μια μελέτη, που έγινε από τον ανθρωπολόγο Έβον Ζ. Βογκτ και τον ψυχολόγο Ραίη Χάιμαιν, αναφέρεται ότι είναι σπάνιο να βρη κανείς κάποιον, που πιστεύει ή είναι σκεπτικιστής, ο οποίος να διατείνεται ακόμη σοβαρά ότι υπάρχει άμεση σχέσις μεταξύ της ράβδου και του υπογείου ύδατος, ειδικά εφόσον, οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία της λειτουργίας της ράβδου, είναι ανεξάρτητη από τον τύπο της ράβδου που χρησιμοποιείται, γίνονται δε ισχυρισμοί για ακιδωτό σύρμα, κρεμάστρες ρούχων και μηχανήματα τύπου εκκρεμούς, όπως φτυάρια, πηνία πάνω σε νήματα, ένα νόμισμα πάνω σε νήμα και δίκρανα. Οι συγγραφείς ομολογούν ότι το θέμα είναι περίπλοκο, και στο βιβλίο τους, με τον τίτλο Υδρομαντεία στις Η.Π.Α., λέγουν: «Υπάρχουν αρκετά άλυτα προβλήματα που απασχολούν τον φυσιολόγο και τον ψυχολόγο επί πολλές δεκαετίες.».

Έτσι, ενώ η επιστημονική έρευνα, που έχει γίνει ίσαμε σήμερα, δεν παραδέχεται ότι η αναζήτησις ύδατος με τη χρήσι διχαλωτού κλάδου βασίζεται στη λειτουργία φυσικών νόμων, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ερευνηταί αυτοί σκέπτονται απολύτως ορθά. Πιθανό να υπάρχουν ωρισμένοι βασικοί νόμοι της φύσεως που περιλαμβάνονται. Αλλ’ υπάρχουν αρκετά στοιχεία, που δείχνουν ότι η Χριστιανική στάσις πρέπει να είναι προφυλακτική. «Συμπεραίνομε λοιπόν», λέγουν οι ερευνηταί Βογκτ και Χάιμαν, «ότι η υδρομαντεία είναι μια σαφής περίπτωσις μαντικής στον πολιτισμό μας». Πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμον τη θεωρούν έτσι, και, αν είναι Χριστιανοί, γνωρίζουν ότι κάθε μορφή μαντείας καταδικάζεται από τις Γραφές. (Δευτ. 18:10-12· Ησ. 47:12-15) Ακόμη κι αν επίστευε βασίμως ένας Χριστιανός στη θεωρία της ηλεκτρενεργείας, θα μπορούσε με την υδρομαντεία του να επιφέρη μομφή στην πίστι του και να κάμη τους άλλους να προσκόψουν. Αυτό θα ήταν σφάλμα.​—Φιλιππησ. 1:9, 10.

Αλλά στην υδρομαντεία ενυπάρχει κάτι μεγαλυτέρας σημασίας από το να φυλάγεται κανείς μην κάμη τους άλλους να προσκόψουν· φαίνεται ότι η προστασία από «τα πνεύματα της πονηρίας» αποκτάται, επίσης, με την αποφυγή της. Πώς αυτό;

Ο ΔΕΣΜΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΑΑ

Ολοένα περισσότερο, η υδρομαντεία και η μαντική ράβδος συνδέονται με την ΕΑΑ, ή εξωαισθητήριο αντίληψι, τη δύναμι παραγωγής πνευματιστικών φαινομένων. Πραγματικά, ο επιφανής Βρεττανός επιστήμων Σερ Ουίλλιαμ Μπάρρετ όχι μόνον απέρριψε τις κοινές θεωρίες περί υδρομαντείας, αλλά στην πραγματικότητα τη συνέδεσε με την ΕΑΑ. Έγραψε, ως συγγραφικός συνεργάτης, ότι «ο υδρομάντις . . . είναι ένα άτομο προικισμένο με μια υποσυνείδητη έκτακτη ικανότητα, την οποία, λόγω αγνοίας της φύσεως της, ονομάζαμε, κατά τον Καθηγητή Ρίτσετ, κρυπταισθησία. Μέσω αυτής της κρυπταισθησίας, η γνώσις οποιουδήποτε πράγματος, το οποίον αναζητείται, εισέρχεται στο υποσυνείδητο του υδρομάντεως και αποκαλύπτεται με μια μη συνειδητή μυϊκή αντίδρασι.»a

Υπήρξαν και μερικοί πιο πρόσφατοι δεσμοί με την ΕΑΑ. Ο Βρεττανός υδρομάντις Ιωάννης Πιμς ισχυρίζεται ότι συχνά κατέχει γνώσιν του τόπου, στον οποίον θα βρεθή αργότερα νερό, προτού αρχίση την πραγματική του άσκησι υδρομαντείας. Ο Γάλλος υδρομάντις Αββάς Μπουλύ λέγει ότι, όταν ασχολήται με υδρομαντεία, συχνά λαμβάνει μια οπτική εντύπωσι του υπογείου ρεύματος. Αυτή η εντύπωσις είναι όμοια με τις εντυπώσεις που λαμβάνουν εκείνοι που έχουν εξωαισθητήριο αντίληψι, όταν αποκτούν κρυμμένη γνώσι. Πραγματικά, ένας επιφανής Βρεττανός με εξωαισθητήριο αντίληψι, που έχει ειδικευθή στη μαντεία και την ψυχομετρία ή ανάγνωσι αντικειμένων, λέγει:

«Σε μια περίπτωσι, η ΕΑΑ με μετέβαλε σε υδρομάντι και αποδείχθηκα πιο επιτυχής από έναν εξ επαγγέλματος γεωλόγο. . . . Είχα μια ισχυρή εντύπωσι ΕΑΑ και ωδήγησα [έναν αγρότη] σ’ ένα ωρισμένο μέρος. . . . Ενθυμούμαι ότι οι εντυπώσεις σ’ αυτή την περίπτωσι αυτοηρμηνεύοντο στη συνειδητή μου διάνοια με τον ήχο πτώσεως σταγόνων νερού. . . . Εβάδισα κατ’ ευθείαν στο μέρος εκείνο».​—Ρολόγι Χωρίς Δείκτες.

Έτσι, οι συγγραφείς των φαινομένων της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως συχνά περιλαμβάνουν την υδρομαντεία ή τη μαντική ράβδο στα βιβλία ή άρθρα των. Ένας λόγος, για τον οποίον το πράττουν αυτό, οφείλεται στην επιτυχία της χαρτομαντείας. Σ’ αυτή την ενέργεια ο υδρομάντις κρατεί το κλαδί του ή το εκκρεμές του πάνω από ένα χάρτη και από την αντίδρασί του βρίσκει νερό. Ο περίφημος Αμερικανός υδρομάντις Ερρίκος Γκρος, είτε κρατούσε το διχαλωτό κλαδί του πάνω από ένα χάρτη ή κατ’ ευθείαν πάνω από τη γη, απλώς ομιλεί στο κλαδί και αυτό απαντά. Ο Κέννεθ Ρόμπερτς γράφει σχετικά με αυτό:

«Υψώνει τη ράβδο του και ρωτά (είτε σιωπηλά είτε με φωνή), ‘Πού είναι η πλησιέστερη φλέβα νερού απ’ το σημείο όπου στέκω;’ Κατόπιν στρέφεται βραδέως, με τη ράβδο του ισορροπημένη ενώπιον του. Όταν η ράβδος στραφή βιαίως προς τα εμπρός και προς τα κάτω, ατενίζει το πλησιέστερο σημείο της πλησιεστέρας φλέβας. Κατόπιν, εκτός αν επιθυμή να βαδίση προς εκείνο το σημείο, θέτει κι άλλα ερωτήματα, ώσπου να μάθη όλα όσα θέλει να γνωρίση για τη φλέβα. . . . Όταν ο Ερρίκος μαντεύη σ’ ένα χάρτη ή στο σχέδιο ενός τμήματος γης από κάποια απόστασι, η ενέργειά του είναι ουσιαστικά η ίδια».​—Η Εβδόμη Αίσθησις.

Η επιτυχία της χαρτομαντείας αποτελεί σοβαρή αντίρρησι όχι μόνον στη θεωρία της ηλεκτρενεργείας, αλλά και ως προς το γεγονός ότι οι μαντικές μέθοδοι χρησιμοποιούνται για την ανεύρεσι πολλών κρυμμένων πραγμάτων. Μελικοί ανερευνούν για πετρέλαιο ή χρυσόν· αν το διχαλωτό κλαδί δεν χρησιμοποιήται, ο μάντις μπορεί να έχη μόνο μια μικρή φιάλη πετρελαίου ή ένα χρυσό νόμισμα—όχι ότι χρειάζονται αυτά, αφού ένα ασήμαντο κομμάτι από χαρτί με τις λέξεις «χρυσός» ή «πετρέλαιο» θα ενεργήση συχνά ως «κατεύθυνσις». Σύμφωνα με τον πεπειραμένο υδρομάντι Κ. Γ. Μέρριλις, τα μόνα όρια στη χρήσι υδρομαντικών μεθόδων είναι τα όρια που επιβάλλονται από τη διάνοια του ιδίου του υδρομάντεως. Λέγει: «Οποιαδήποτε ειδική γραμμή κι αν ζητήση ν’ ακολουθήση ένας υδρομάντις, νερό, ορυκτά, χαμένους ανθρώπους ή ασθένειες και θεραπείες, καμμιά δεν θα επιτύχη ασφαλώς εκτός αν αυτός ή αυτή κατέχη ευαισθησία νοός, πείρα κι εμπιστοσύνη.»

Όσοι έχουν πείρα κι «ευαισθησία» μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη ράβδο ή το εκκρεμές των για να εύρουν χαμένους ανθρώπους ή κι εγκληματίας ακόμη. Πολλές αφηγήσεις αυτής της χρήσεως της ράβδου βρίσκονται στην Εφημερίδα της Βρεττανικής Εταιρίας Υδρομάντεων. Μια αφήγησις υδρομάντεως, που είχε εξακριβώσει τα ίχνη ενός εγκληματίου, αναγράφεται στο βιβλίο Ο Εξω-Αισθητήριος Νους, που αναφέρει ότι ο μάντις πήγε με τη ράβδο του σ’ ένα υπόγειο, όπου είχε διαπραχθή ο φόνος. Η ράβδος άρχισε να περιστρέφεται γοργά στο χέρι του. Καθοδηγούμενος από τις κινήσεις της, ο μάντης ανεκάλυψε τα ίχνη του φονέως στη Νότιο Γαλλία. Όταν γίνεται αναζήτησις χαμένου προσώπου, κάποιο αντικείμενο, που ανήκει σ’ εκείνο το πρόσωπο, χρησιμεύει ως «κατεύθυνσις». Αυτό μοιάζει με τη μαντική μέθοδο της ΕΑΑ, που καλείται ψυχομετρία· ο μάντις, αντί να εγγίση απλώς το αντικείμενον, θέτει τη ράβδο του πάνω από το αντικείμενον εκείνο και καθοδηγείται από την αντίδρασί του.

Οι δυνάμεις των πονηρών πνευμάτων έχουν σαφώς επωφεληθή από μερικούς οι οποίοι χρησιμοποιούν τη μαντική ράβδο. Μολονότι δεν μπορεί κανείς δογματικά να πη ότι όλοι, όσοι έπιασαν ένα διχαλωτό κλαδί, υπήρξαν κάτω από τον έλεγχο των δαιμόνων, θα έπρεπε να επιδίδεται ένας Χριστιανός σε κάτι, που ξέρει ότι χρησιμοποιείται από τους δαίμονας για να παγιδεύωνται οι άνθρωποι; Ο αληθινός Χριστιανός, και για την ιδική του προστασία, και για να μην καταστή αιτία προσκόμματος, θα ήθελε ν’ απέχη από την υδρομαντεία.

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΡΑΔΙΑΙΣΘΗΣΙΑ, ΡΑΔΙΟΝΙΚΗ

Όταν οι μέθοδοι του μάντεως χρησιμοποιούνται για διάγνωσι και θεραπεία ασθενείας, το διχαλωτό κλαδί αντικαθίσταται από το εκκρεμές. Αλλά μερικοί, όπως στην περίπτωσι ολίγων μάντεων, αισθάνονται επιδράσεις στα χέρια των κι έτσι βασίζονται μόνο στις επιδράσεις. Οι μέθοδοι, λοιπόν, ποικίλλουν σημαντικά, από το απλό άγγιγμα του χεριού, τη χρήσι εκκρεμούς ως τη χρήσι πολυπλόκων μηχανημάτων. Η πράξις συνήθως περιλαμβάνεται στον όρον ραδιασθησία, που σημαίνει κατά λέξιν «ευαισθησία στις ακτινοβολίες». Οι Καθολικοί ιερείς της Γαλλίας ήσαν ηγετικές μορφές στην επέκτασι της χρήσεως τού εκκρεμούς σε πράγματα, όπως η εκλογή φαρμάκων και ο υπολογισμός της απαιτουμένης δόσεως.

Η ραδιασθησία, που είναι τώρα πολύ διαδεδομένη, πιστεύεται από πολλούς ότι αποτελεί μια μορφή ψυχοθεραπείας. Οι ψυχοθεραπευταί δεν χρησιμοποιούν κατ’ ανάγκην μηχανήματα. Ακριβώς, όπως κι εκείνος που έχει εξωαισθητήριο αντίληψι μπορεί να εύρη νερό χωρίς τη ράβδο του υδρομάντεως, έτσι μπορεί και αυτός να διαγνώση χωρίς το εκκρεμές του ραδιαισθητιστού. «Μερικές θαυμαστές θεραπείες έχουν επιτευχθή με την ψυχική, ισχυρίζεται μια φημισμένη γυναίκα με εξωαισθητήριο αντίληψι. «Είχα αντιληφθή ασθένεια προτού διαγνωσθή επισήμως: Είδα καρκίνον, παραδείγματος χάριν, προτού γίνη εμφανής στους γιατρούς».b Έτσι, λοιπόν, όλοι οι ψυχοθεραπευταί δεν υποβάλλονται σε έκστασι, μολονότι μερικοί υποβάλλονται. Αξιοσημείωτο σχετικά μ’ αυτό είναι το γεγονός ότι προτού η Κα Πίπερ γίνη πνευματιστικό ‘μέντιουμ’, επεσκέφθη έναν ψυχοθεραπευτή. Στη διάρκεια της δευτέρας επισκέψεώς της στον «ψυχικό» κατελήφθη από έκστασι και αργότερα μπορούσε να το πράττη αυτό κατά βούλησιν. Έτσι επεδόθη στο πνευματιστικό της στάδιο.

Είναι σημαντικό ότι μερικοί ραδιαισθητισταί βρίσκουν χαμένους ανθρώπους με τον πνευματιστικό ή ψυχομετρικό τρόπο. Ένα παράδειγμα σχετίζεται μ’ ένα χαμένο κορίτσι. Όταν ο ραδιαισθητιστής έθεσε το εκκρεμές του πάνω από τη φωτογραφία της, ανήγγειλε: ‘Η κόρη σας έχει πεθάνει. Πιθανώς εστραγγαλίσθη. Το σώμα της είναι στη Λίμνη Λουγκάνο σε βάθος τόσων μέτρων και σε μια τόση απόστασι από το σπίτι του Σ. Αυτός είναι ο φονεύς της’. Αργότερα ο εισαγγελεύς «εδήλωσε σε μια νομική συνέντευξι ότι χωρίς τη συνεργασία του ραδιαισθητιστού Κ. το έγκλημα ποτέ δεν θ’ ανεκαλύπτετο».​—Ο Εξωαισθητήριος Νους.

Αν το «ψυχικό» στοιχείο φαίνεται ότι κυριαρχεί στη ραδιαισθησία, τι θα λεχθή για τη ραδιονική; Είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να σημάνη τον κλάδο της ραδιαισθησίας, στον οποίον το εκκρεμές του υδρομάντεως αντικαθίσταται ή ενσωματώνεται σ’ ένα περίτεχνο μηχάνημα. Τι κάνουν τα μηχανήματα; Μερικοί επαγγελματίαι ισχυρίζονται ότι επιτυγχάνονται καταπληκτικά αποτελέσματα με την «προσαρμογή» στις ακτινοβολίες ή στα μήκη κυμάτων των ασθενειών. Το πρόβλημα ενταύθα είναι ότι οι ραδιομηχανικοί και άλλοι, οι οποίοι εδοκίμασαν μερικά μηχανήματα, δεν μπορούν να βρουν κανένα λόγο για τον οποίο να λειτουργούν. Ένας ραδιομηχανικός δεν μπορούσε να προσδιορίση «κανένα είδος ενεργείας ή συχνότητος της δονήσεως στην πλάκα ανιχνεύσεως» ενός περιτέχνου μηχανήματος. Εξ άλλου, μερικές φορές εδημοσιεύθησαν στις εφημερίδες ειδήσεις σχετικές με κατάσχεσι τέτοιων μηχανημάτων από τις Αρχές, διότι λέγουν ότι αυτά τα μηχανήματα καθ’ εαυτά δεν μπορούν να διαγνώσουν και να θεραπεύσουν ασθένειες. Ένα παράδειγμα ανεγράφη στο τεύχος Ιουλίου 1962 του περιοδικού Ηλεκτρονικές Βιομηχανίες:

«Ο ηλεκτρονικός ‘κομπογιαννιτισμός’ έπαθε άλλο ένα φύσημα από τη Διοίκησι Τροφίμων και Φαρμάκων. Επτά τύποι εφευρημάτων ηλεκτρονικής διαγνώσεως και θεραπείας, με εξωτικά ονόματα​—αλλά χωρίς αξία—​απηγορεύθησαν από το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο. . . . Τα πολυτελή αυτά μηχανήματα, με μια εντυπωσιακή παράταξι φώτων, με σειρές διακοπτών, κομβίον ελέγχου και ηλεκτροδίων, έφεραν ονόματα όπως αυτά: ‘Νευρογραμμόμετρον’, ‘Ήλεκτρον-Ο-Ακτίνιον 51’ και ‘Ραδιόκλαστον Υπόδειγμα 40’. Όλα βρέθηκαν τελείως ανωφελή στη θεραπεία οποιουδήποτε νοσήματος.»

Μολονότι οι χειρισταί συνήθως προβάλλουν μια επιστημονική βάσι για τα μηχανήματα, πολλές προσωπικότητες κύρους λέγουν ότι δεν επενεργούν. Ποιος έχει δίκαιο; Μήπως οι Αρχές είναι προκατειλημμένες; Μήπως τα οφέλη που αποκτώνται είναι κυρίως ψυχολογικά; Μήπως είναι απλώς ‘κομπογιαννιτισμός’; Μήπως οι χειρισταί αυτοί, που μιλούν για καταπληκτικά αποτελέσματα, τα καταφέρνουν επειδή είναι «προικισμένοι», ενώ άλλοι δεν είναι; Το ζήτημα είναι φοβερά αμφισβητήσιμο. Από τις αμφισβητήσεις προκύπτουν ενδείξεις περί ψυχικού στοιχείου. Ένας εξέχων Βρεττανός γιατρός, ο Δρ Κέννεθ Ουώκερ, ύστερ’ από μια εξέτασι της ραδιαισθησίας, έγραψε:

«Οποιαδήποτε κι αν είναι η αλήθεια όσον αφορά αυτά τα περίτεχνα όργανα που χρησιμοποιούνται στη ραδιονική, δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ο νους τού χειριστού παίζει ένα κυρίαρχο ρόλο στ’ αποτελέσματα που επιτυγχάνονται απ’ αυτά. . . . Πολλοί άνθρωποι καταλήγουν τώρα στο συμπέρασμα ότι το όργανο ενεργεί απλώς σαν ένα βοήθημα ή σαν ένας οδηγός στους ψυχικούς παράγοντας . . . του χειριστού. . . . Η πλειονότης εκείνων, που ασκούν τη ραδιαισθησία, προτιμούν να έχουν τους ασθενείς των παρόντας προσωπικά . . . αλλ’ αν είναι ανάγκη, μπορεί και να μη χρειασθή η παρουσία του ασθενούς. . . . Εκείνος, που ασκεί τη ραδιαισθησία, ή τη ραδιονική, κάνει χρήσι μιας σταγόνος αίματος του απόντος ασθενούς, ή του σιέλου του, για να διατηρήση την επαφή μαζί του. Είναι αληθές ότι ο έμπειρος στη ραδιονική ρυθμίζει το ‘μήκος κύματος’ ή τη συχνότητα αυτής της σταγόνος του αίματος, στρέφοντας τα από σκληρό καουτσούκ κομβία ενός περιτέχνου μηχανήματος, αλλ’ η αρχή που χρησιμοποιείται είναι ακόμη η ίδια με την αρχή που . . . εχρησιμοποιείτο στην αρχαία συμπαθητική μαγεία. Έτσι κι αυτή, επίσης, η μέθοδος διαγνώσεως ασθενείας έχει πολλά κοινά με την ειδική μορφή της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως που είναι γνωστή ως ψυχομετρία».​—Ο Εξωαισθητήριος Νους.

Μολονότι κάθε χειριστής μηχανήματος, που χρησιμοποιείται στη ραδιονική, δεν μπορεί να λεχθή ότι είναι ψυχικός, φαίνεται ότι μερικοί είναι. Λόγω του δεσμού αυτού με την ΕΑΑ, ο αληθής Χριστιανός δεν θα ήθελε να ριψοκινδυνεύση με το να γίνη παιχνίδι στα χέρια των δαιμόνων, κι έτσι με σύνεσι απέχει από κάθε τρόπο διαγνώσεως ή θεραπείας, που εγείρει υπόνοιες περί πνευματισμού.

Χάριν προστασίας, λοιπόν, ο αληθής Χριστιανός θα θελήση ν’ αποφύγη όλα εκείνα, τα οποία όχι μόνο στερούνται γνωστής επιστημονικής βάσεως, αλλά κι έχουν ένα γνωστό δεσμό με την ΕΑΑ ή τον πνευματισμό. Ζητείτε τον Ιεχωβά με όλη σας την καρδιά, χωρίς ποτέ ν’ απαρνήσθε τη δύναμί του με την παρακοή, για να μπορέσετε έτσι να έχετε θεία προστασία από τα «πνεύματα της πονηρίας».

[Υποσημειώσεις]

Η Αλήθεια Φέρνει Ίασιν

Στο Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963 δημοσιεύεται η κατωτέρω ενδιαφέρουσα πείρα από την Αυστραλία για την ευεργετική επίδρασι, που έχει η γνώσις της αληθείας του Θεού.

Μια νοσοκόμος, ηλικίας είκοσι οκτώ ετών, υπέστη διανοητική κρίσι, ενώ εσπούδαζε για ανώτερες εξετάσεις. Οι γονείς της, που ευπορούσαν, δεν εφείσθησαν τίποτα για να της παράσχουν την καλύτερη δυνατή από ειδικούς ψυχιάτρους θεραπεία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Όταν αυτή απείλησε ν’ αυτοκτονήση, την πήγαν σ’ έναν τοπικό γιατρό, ο οποίος εδήλωσε ότι δεν υπήρχε ελπίς θεραπείας, της καθώρισε να παίρνη πολλά καταπραϋντικά κι εζήτησε από μέρους της να της χορηγηθή μια πλήρης σύνταξις λόγω αναπηρίας. Η μητέρα του κοριτσιού, που είναι μάρτυς του Ιεχωβά, μάταια προσπαθούσε να φέρη την κόρη της σ’ επικοινωνία με τους αδελφούς, συνήντησε δε μάλιστα βίαιη και μοχθηρή εναντίωσι από τον σύζυγό της. Τελικά, στην απελπισία του, ο σύζυγος συγκατένευσε να έλθη η θυγατέρα του σ’ επαφή με τους αδελφούς, διότι εξηναγκάσθη να ομολογήση ότι εδοκίμασαν όλα όσα είχε να προσφέρη η ιατρική επιστήμη αλλά μάταια. Η υγεία της ανέλαβε αμέσως, ο δε πατέρας της, οι φίλοι και συγγενείς των κατεπλάγησαν με τη βελτίωσι της καταστάσεως της, ενώ ο εμβρόντητος γιατρός της περιήλθε κυριολεκτικά σε αμηχανία για την ταχεία και πλήρη ανάρρωσί της. Αυτό οφείλεται, καθώς η ίδια είπε αργότερα στον γιατρό της, στο ότι «Τώρα έχω κάτι για το οποίον αξίζει να ζω​—τον νέο κόσμο».

Γραμματείς του Θεού​—Ποιοι Ήσαν;

Ο Συγγραφεύς της Βίβλου είναι Ένας, ο Ιεχωβά Θεός. Εν τούτοις, αυτός εχρησιμοποίησε ανθρωπίνους αντιπροσώπους για να καταγράψουν αυτόν τον Λόγον για μας. Ποιοι ακριβώς ήσαν αυτοί οι γραμματείς;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός ο ίδιος έγραψε τις Δέκα Εντολές πάνω σε λίθινες πλάκες. Για όλο το υπόλοιπο μέρος της βίβλου εχρησιμοποίησε ανθρώπινα όργανα για να καταγράψουν τον Λόγον του. Υπήρξαν τριάντα πέντε περίπου απ’ αυτούς τους γραμματείς και όλοι τους ήσαν Ιουδαίοι. Προήρχοντο απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις και απείχε σε χρόνο ο ένας από τον άλλον έως 1.500 χρόνια περίπου. Οι άγιοι αυτοί «άνθρωποι του Θεού» «υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν.»​—2 Πέτρ. 1:21· Ρωμ. 3:1, 2.

Το να γνωρίζωμε ακριβώς ποιοι ήσαν αυτοί κατ’ άτομα θα ενισχύση την πίστι μας. Είναι αληθές ότι δεν έχομε άμεση μαρτυρία για κάθε περίπτωσι, αλλ’ υπάρχει επαρκής ένδειξις ώστε ένας Χριστιανός μπορεί να υπερνικήση όλους τους σκεπτικιστάς, των οποίων η επίθεσις εναντίον του κύρους της Γραφής στηρίζεται σε μια αμφισβήτησι περί του ποιος έγραψε το καθένα βιβλίο.

Η Πεντάτευχος, ή τα πέντε πρώτα βιβλία της Γραφής, αποδίδεται στον Μωυσή. Αυτή αρχικά ήταν ένας τόμος και διηρέθη χάριν ευχερείας. Μολονότι κατ’ επανάληψιν αναγινώσκομε για το τι έγραψε ο Μωυσής ή ενετάλη να γράψη, τα ίδια τα βιβλία δεν αναγράφουν με πολλές λέξεις ότι ο Μωυσής τα έγραψε.​—Έξοδ. 34:27· Αριθμ. 33:1, 2· Δευτ. 31:9.

Το ότι πράγματι ο Μωυσής τα έγραψε δεν είναι μόνο ένα λογικό συμπέρασμα και η φωνή της Ιουδαϊκής παραδόσεως, αλλά και μαρτυρία του υπολοίπου μέρους της ίδιας της Γραφής. Μέσα σ’ αυτή βρίσκομε διακόσιες περίπου παραπομπές στο «βιβλίον του νόμου του Μωυσέως», και λοιπά, σε είκοσι επτά διάφορα βιβλία.​—Ιησ. Ναυή 8:31· 2 Βασ. 21:8· Έσδρας 6:18· Πράξ. 15:21.

Κάτω από το φως των ανωτέρω, το μεγαλύτερο μέρος της Πεντατεύχου δεν παρουσιάζει πρόβλημα· ο Μωυσής απλώς ανέγραψε, ό,τι είδε και άκουσε, Αλλά τι θα λεχθή για όλα όσα αναγράφονται στην Πεντάτευχο περί δημιουργίας, περί πτώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία, περί Κατακλυσμού, περί οικοδομήσεως του πύργου της Βαβέλ, και των λοιπών; Η τελευταία απόδειξις δείχνει ότι ο Μωυσής έλαβε αυτή την πληροφορία από ένδεκα τουλάχιστον προγενέστερες γραπτές ιστορίες.

Αρχαιολογικές ανακαλύψεις πιστοποιούν ότι το γράψιμο υπήρχε πριν από τον Κατακλυσμό. Το ότι ο Αδάμ εγνώριζε πώς να γράφη είναι επομένως ένα λογικό συμπέρασμα, που συνάγεται από ό,τι αναγινώσκομε στη Γένεσι 5:1 (ΜΝΚ): «Τούτο είναι το βιβλίον της ιστορίας του ανθρώπου». Η λέξις που μεταφράζεται ενταύθα «ιστορία» είναι τολεδόθ, και σημαίνει, μεταξύ άλλων, ιστορία ή ιστόρησις καταγωγής, «ιστορικές αρχές». Απαντάται στο τέλος ενός εγγράφου και είναι γνωστόν ως κολοφών, που καθορίζει την ταυτότητα του συγγραφέως των όσων συνέβησαν προηγουμένως. Η ίδια αυτή έκφρασις βρίσκεται στη Γένεσι 2:4 (ΜΝΚ), όπου διαβάζομε: «Αύτη είναι η ιστορία του ουρανού και της γης, ότε εκτίσθησαν αυτά.» Πολύ πιθανώς ο Αδάμ το έγραψε κι αυτό. Εκτός απ’ αυτές τις δύο ιστορίες, η Γραφή ομιλεί για εννέα άλλες, που εχρησιμοποίησε ο Μωυσής, στη Γένεσι 6:9· 10:1· 11:10, 27· 25:12, 19· 36:1, 9· 37:2 (ΜΝΚ).

Η αρχαιολογία δείχνει ότι οι ιστορίες ή αφηγήσεις εγράφοντο με σφηνοειδή γραφίδα πάνω σε πινακίδες από μαλακό πηλό, οι οποίες κατόπιν εψήνοντο στον ήλιο. Η γραφή αυτή, γνωστή ως σφηνοειδής, εξακολούθησε να χρησιμοποιήται και μετά τη χρήσι της μελάνης και του παπύρου. Τα πήλινα αυτά στοιχεία μετεβιβάζοντο από γενεά σε γενεά, και αναμφιβόλως αυτά μετεφέρθησαν κατά τον Κατακλυσμό από τον Νώε και τους γυιούς του. Ο Μωυσής, εκπαιδευμένος σε όλη τη μάθησι των Αιγυπτίων, δεν θα εδυσκολεύθη να τα αποσαφηνίση και τα μεταφράση στην Εβραϊκή που μιλούσε αυτός και ο λαός του στον καιρό της Εξόδου. Όχι ότι ο Μωυσής κατ’ ανάγκην τα αντέγραφε λέξιν προς λέξιν· η από τον Θεό έμπνευσις τον καθωδήγησε να τα εκδώση, όπως ακόμη τον καθωδήγησε και τι να καταγράψη για τους δικούς του καιρούς. Οι ένδεκα αυτές ιστορίες εκτείνονται από τη δημιουργία ως το εδάφ. Γένεσις 37:2, στον καιρό του Ιακώβ και των γυιών του. Εκτός από τον Αδάμ, οι συγγραφείς ή κάτοχοι ήσαν ο Νώε, οι γυιοί του Νώε, ο Θάρα, ο Ισμαήλ, ο Ισαάκ, ο Ησαύ κι ο Ιακώβ. Το υπόλοιπο της ιστορήσεως, που προηγείται από τη ζωή του, μπορούσε ο Μωυσής εύκολα να το παραλάβη από τον πατέρα του Αμράμ, ο οποίος αναμφιβόλως το είχε ακούσει από τα χείλη του μακροβίου πάππου του Λευί.​—Πράξ. 7:22.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΣΘΗΡ

Ερχόμενοι τώρα στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή, παρατηρούμε ότι η περιστατική απόδειξις υποστηρίζει έντονα την Ιουδαϊκή παράδοσι που φέρει τ’ όνομα εκείνου που την έγραψε. Το εδάφ. Ιησούς του Ναυή 6:25 τονίζει ότι η Ραάβ ζούσε όταν εγράφετο το βιβλίο, πράγμα που φανερώνει ότι εγράφη από κάποιον που ζούσε στον καιρό των γεγονότων που καταγράφονται. Λογικά συμπεραίναμε ότι ο συγγραφεύς του βιβλίου είναι ο Ιησούς του Ναυή. Εκτός απ’ αυτό, τι το λογικώτερο από το να συμπεράνουμε ότι όπως ακριβώς ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Μωυσή για να ιστορήση τα γεγονότα της ζωής του (και περισσότερα), έτσι θα μπορούσε να χρησιμοποιήση και τον διάδοχο του Μωυσέως να κάμη το ίδιο; Ως βοηθός του Μωυσέως ο Ιησούς του Ναυή είχε πολλές ευκαιρίες να μάθη περί ιστορήσεως γεγονότων.

Ποιος έγραψε το επόμενο βιβλίο, Κριταί; Πολύ πιθανόν ο Σαμουήλ. Αυτό τα βιβλίο κατ’ επανάληψιν χρησιμοποιεί την έκφρασι, «κατ’ εκείνας τας ημέρας δεν ήτο βασιλεύς εν τω Ισραήλ», υπονοώντας ότι υπήρχε βασιλεύς στον Ισραήλ, όταν εγράφη το βιβλίο. Το βιβλίο λέγει, επίσης, ότι οι Ιεβουσαίοι ήσαν ακόμη στην Ιερουσαλήμ. Αφού εξεδιώχθησαν στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Δαβίδ, έπεται ότι το βιβλίο πρέπει να είχε γραφή επί βασιλείας του Σαούλ και συνεπώς στη διάρκεια της ζωής του Σαμουήλ. Δεν θα χρησιμοποιούσε λογικά ο Ιεχωβά τον τότε πρώτον επίγειο εκπρόσωπό του για να καταγράψη τον λόγον του;​—Κριτ. 1:21· 7:6.

Το ίδιο ακριβώς νήμα συλλογισμού υποδεικνύει τον Σαμουήλ ως συγγραφέα και του βιβλίου της Ρουθ. Εν τούτοις, προκειμένου για τα δύο «βιβλία Σαμουήλ, καταλαμβανόμεθα από έκπληξι διότι είναι πολύ προφανές ότι αυτός δεν μπορεί να είχε γράψει το δεύτερο· πραγματικά δε, ούτε και όλο το πρώτο, διότι αυτό μας λέγει για τον θάνατο του Σαμουήλ, στο 1 Σαμ. 25:1. Απάτη μήπως; Καθόλου! Τα δύο βιβλία αρχικά αποτελούσαν έναν τόμο και συνεπώς είναι λογικό να συμπεράνωμε ότι οι δύο εκείνοι προφήται, Νάθαν και Γαδ, οι οποίοι, ως διάδοχοι του Σαμουήλ, πολύ πιθανώς το συνεπλήρωσαν, επροτίμησαν να παραμείνουν ανώνυμοι.​—1 Χρον. 29:29.

Ερχόμενοι στα δύο βιβλία Βασιλέων, εδώ πάλι παρατηρούμε ότι τα Γραφικά συμπεράσματα υποστηρίζουν την Ιουδαϊκή παράδοσι κατονομάζοντας τον γραφέα, δηλαδή, τον Ιερεμία. Πολλές Εβραϊκές λέξεις και εκφράσεις εμφαίνονται μόνο σ’ αυτά τα δύο βιβλία και στην προφητεία του Ιερεμία, δείχνοντας τον ίδιο συγγραφέα. Και τα δύο έργα εκδηλώνουν εκτίμησι του Νόμου και φλέγοντα ζήλο για την αγνή λατρεία του Ιεχωβά. Τα βιβλία Βασιλέων ομιλούν για τις συνθήκες της Ιερουσαλήμ μετά την έναρξι της αιχμαλωσίας, πράγμα που δείχνει ότι ο συγγραφεύς δεν είχε μεταχθή στη Βαβυλώνα, όπως δεν μετήχθη ο Ιερεμίας. Το βιβλίο του Ιερεμία και τα βιβλία Βασιλέων συμπληρώνουν το ένα το άλλο, αφού γίνεται μια σύντομη σκιαγραφία των γεγονότων στο ένα, αν καλύπτωνται αυτά πλήρως στο άλλο. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι τα βιβλία των Βασιλέων, μολονότι περιγράφουν τους προφήτας, δεν κάνουν μνεία για τον Ιερεμία, όσο εξέχον κι αν ήταν το έργον του. Η μόνη λογική εξήγησις είναι ότι, ο Ιερεμίας, έχοντας μιλήσει για το έργο του στο βιβλίο που φέρει το όνομά του, παρέλειψε κάθε μνεία του εαυτού του στα βιβλία των Βασιλέων.

Το ότι προεξέχει το ιερατικό στοιχείο στα βιβλία 1 και 2 Χρονικών υποδεικνύει έναν ιερέα, όπως ο Έσδρας, ως συγγραφέα των, όπως αυτό γίνεται, επίσης, και με τις ομοιότητες που βρίσκονται στα τελικά λόγια του βιβλίου 2 Χρονικών και στα αρχικά λόγια του Έσδρα. Το ότι αυτά εγράφησαν στην εποχή του Έσδρα καθίσταται σαφές απτό τις πολλές Χαλδαϊκές εκφράσεις που περιέχουν, και οι οποίες προφανώς απεκτήθησαν στη Βαβυλώνα. Πολύ εύλογα, λοιπόν, η Ιουδαϊκή παράδοσις υποδεικνύει τον Έσδρα ως τον συγγραφέα των βιβλίων 1 και 2 Χρονικών.

Το βιβλίο του Έσδρα ομιλεί για δύο ομάδες εξορίστων, που επέστρεψαν από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ. Ο Έσδρας ανέλαβε την ηγεσία στη δεύτερη ομάδα και, λογικά, αυτός είναι εκείνος που θα μας πη για το γεγονός αυτό, πράγμα που εμφαίνεται από το ότι χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο στα κεφάλαια 7, 8 και 9. Χωρίς ν’ αφήνεται αμφισβήτησις ως προς τον συγγραφέα του επομένου βιβλίου της Γραφής, αυτό αρχίζει με τη φράσι «Λόγοι Νεεμία».

Τι θα πούμε για το βιβλίο της Εσθήρ; Ποιος ήταν τόσο ενδεδειγμένος για να είναι ο συγγραφεύς του όσο ο εξάδελφος της Μαροδοχαίος; Αυτός ασφαλώς ήταν σε θέσι να ξέρη όλα τα γεγονότα και είχε την ευλογία του Ιεχωβά. Η Μεγάλη Συναγωγή των Ιουδαίων και ο Ιώσηπος κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα.

ΑΠΟ ΙΩΒ ΕΩΣ ΜΑΛΑΧΙΑ

Το βιβλίο του Ιώβ μπορεί κάλλιστα να είναι το αρχαιότερο απ’ όλα τα βιβλία της Γραφής, οι δε παραπομπές στον Ιώβ, που βρίσκονται στο Ιεζεκιήλ 14:14, 20 και στην επιστολή Ιακώβου 5:11, αποδεικνύουν ότι ο Ιώβ έζησε πραγματικά. Όσο για τον συγγραφέα του βιβλίου, όλες οι ενδείξεις στρέφονται προς τον Μωυσή. Το βιβλίο του Ιώβ είναι γεμάτο από μεγαλειώδη και δυνατή ποίησι, όπως αυτή πού βρίσκομε στην Έξοδο κεφ. 15 και Δευτερονόμιο κεφ. 32. Παρόμοιες εκφράσεις βρίσκονται στο βιβλίο του Ιώβ και στην Πεντάτευχο. Επίσης, φαίνεται ότι τα γεγονότα του βιβλίου του Ιώβ συνέβησαν περίπου στον καιρό, που ο Ισραήλ κατεδυναστεύετο, κι έτσι ο Μωυσής θα μπορούσε να είχε μάθει περί του Ιώβ ενόσω ήταν στην έρημο της Μαδιάμ, μετά τη φυγή του απ’ τον Φαραώ. Επίσης, σημαίνοντες πρώτοι Χριστιανοί απέδωσαν στον Μωυσή τη συγγραφή του βιβλίου του Ιώβ.

Αντίθετα προς τη λαϊκή εντύπωσι, ο Δαβίδ δεν έγραψε όλους τους ψαλμούς. Έγραψε μόνο εβδομήντα δύο από τους εκατόν πενήντα. Μεταξύ των άλλων συγγραφέων των ψαλμών ήσαν ο Μωυσής, ο Σολομών, ο Ασάφ και οι γυιοί του Κορέ. Τριάντα τέσσερες από τους ψαλμούς είναι ανώνυμοι. Όσο για το επόμενο βιβλίο, τις Παροιμίες, το ίδιο αυτό βιβλίο φανερώνει ότι ο Σολομών έγραψε τα πρώτα είκοσι εννέα κεφάλαια, ο Αγάρ το τριακοστό κι ο Βασιλεύς Λεμουήλ το τριακοστό πρώτο. Το βιβλίο του Εκκλησιαστού (1:1, 12) αποκαλύπτει τον Βασιλέα Σολομώντα ως συγγραφέα του, όπως ακριβώς κάνει κι ο τίτλος του επομένου βιβλίου, του Άσματος των Ασμάτων.

Οι συγγραφείς των επομένων πέντε βιβλίων της Γραφής ήσαν ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας (δύο), ο Ιεζεκιήλ και ο Δανιήλ. Υπήρξε ένας πραγματικός κατακλυσμός βιβλίων από συγγραφείς, που προσπαθούσαν ν’ αποδείξουν ότι ο Ησαΐας δεν έγραψε ο ίδιος ολόκληρο το βιβλίο που φέρει τ’ όνομά του. Οι αρνηταί του, όμως, δεν μπορούν να συμφωνήσουν περί του αν το βιβλίο εγράφη από δύο, τρείς ή και περισσοτέρους διαφόρους «Ησαΐας». Αλλά μήπως δεν μπορεί ένα βιβλίο να έχη διαφόρους τύπους εκφράσεως, που να προσαρμόζονται στα ποικίλα αγγέλματα, χωρίς την ανάγκη πολλών συγγραφέων; Ασφαλώς! Για τους Χριστιανούς ο Θεόπνευστος απόστολος Παύλος τακτοποιεί το ζήτημα, διότι παραθέτει περικοπές από τα δήθεν διάφορα τμήματα του βιβλίου και αποδίδει στον Ησαΐα όλα αυτά. Βλέπε Ρωμαίους, κεφάλαια εννέα και δέκα.

Ο προφήτης Ιερεμίας δικαιωματικά θεωρείται ως ο συγγραφεύς του βιβλίου των Θρήνων. Το γραφικό του ύφος, καθώς και ο χρόνος της συγγραφής του, αλάνθαστα υποδεικνύουν αυτόν.

Το βιβλίο του Δανιήλ πάντοτε υπήρξε ο επίλεκτος στόχος των ανωτέρων κριτικών. Φαίνονται όλοι να συμφωνούν ότι δεν είναι δυνατόν να εγράφη παρά εκατοντάδες χρόνια ύστερ’ από τον καιρό που ο Δανιήλ έζησε. Εν τούτοις, μέγα μέρος των επιθέσεων των έχει αμβλυνθή από τα αρχαιολογικά ευρήματα, για τους Χριστιανούς δε τακτοποιούν το ζήτημα τα λόγια του Ιησού Χριστού, διότι αυτός παρέθεσε περικοπές από το βιβλίο και τις απέδωσε στον Δανιήλ.​—Ματθ. 24:15.

Μετά από τον Δανιήλ έρχονται δώδεκα λεγόμενοι μικρότεροι προφήται, η κάθε μια δε από τις προφητείες των καθορίζεται από το όνομα του συγγραφέως της. Αν υπάρχη μια εξαίρεσις, θα μπορούσε να είναι του Μαλαχία, του οποίου το όνομα σημαίνει «Αγγελιαφόρος του Γιάχ», και το οποίον μπορεί να είναι ένα ψευδώνυμο, που εχρησιμοποιήθη από τον προφήτη Νεεμία για να μη επιστηθή η προσοχή στον εαυτό του. Όλα τα στοιχεία προσαρμόζονται τέλεια στον καιρό του Νεεμία, κι ωστόσο ο Μαλαχίας δεν μνημονεύεται από τον Νεεμία. Ο ζήλος του Μαλαχία βέβαια παραβάλλεται με τον ζήλο που εκδηλώνεται από τον Νεεμία.

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

Καθόσον μπορεί να εξακριβωθή, ο Μωυσής άρχισε να γράφη τη Βίβλο κατά το έτος 1513 π.Χ., οι δε Εβραϊκές Γραφές συνεπληρώθησαν με τη συγγραφή του Νεεμία ή Μαλαχία κατά το έτος 442 π.Χ. Επί πέντε σχεδόν αιώνες δεν υπήρξε κανένα Θεόπνευστο σύγγραμμα από Θείον γραμματέα. Γιατί; Αναμφιβόλως διότι τα γεγονότα του καιρού εκείνου εστερούντο προφητικής σημασίας. Αλλ’ όταν ο Υιός του Θεού ήλθε στο έθνος Ισραήλ ως ο υποσχεμένος Μεσσίας, αυτό δεν συνέβαινε πια. Τότε συνέβαιναν γεγονότα μεγίστης σπουδαιότητος και υπήρχαν νέες αποκαλύψεις του Θείου θελήματος για τους δούλους του επάνω στη γη. Αυτό κατέληξε στην προσθήκη είκοσι επτά βιβλίων στον λόγον του Θεού, των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, που εσφαλμένως ωνομάσθησαν «Καινή Διαθήκη», όπως και οι Εβραϊκές Γραφές εσφαλμένως ωνομάσθησαν «Παλαιά Διαθήκη».

Ποιοι ήσαν οι συγγραφείς των βιβλίων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών; Τα αρχαία χειρόγραφα παπύρων και η μαρτυρία των πρώτων Χριστιανών βοηθούν απαράλλακτα στο να δοθή απάντησις στο ερώτημα. Αποδίδουν τα τέσσερα Ευαγγέλια σ’ εκείνους των οποίων φέρουν τα ονόματα. Η μνεία του Λουκά περί του ιδίου του Ευαγγελίου στο βιβλίο των Πράξεων, καθώς και η απ’ αυτόν χρήσις του πρώτου προσώπου στην αφήγησι μερικών από τα ταξίδια του με τον Παύλο, αποδεικνύουν ότι αυτός πράγματι έγραψε και τα δύο βιβλία. Μολονότι δε μερικοί επέμειναν ότι δεν ήταν ο απόστολος Ιωάννης που έγραψε το Ευαγγέλιο, το οποίον φέρει τ’ όνομά του, αποδεικνύονται πλανώμενοι από ένα αρχαιολογικό εύρημα μέρους του Ευαγγελίου του, γραμμένου μεταξύ των ετών 100 και 150 και το οποίον βρέθηκε κάτω στην Αίγυπτο. Το να φθάση ένα τμήμα κάτω στην Αίγυπτο εκείνο τον καιρό δείχνει ότι το Ευαγγέλιο του Ιωάννου πρέπει να είχε γραφή στη διάρκεια της ζωής του και όχι πενήντα περίπου χρόνια αργότερα, όπως ισχυρίζονται οι ανώτεροι κριτικοί.

Όσο για τις επόμενες δεκατέσσερες επιστολές, που εγράφησαν από τον Παύλο, όλες εκτός από την τελευταία αποκαλύπτουν αυτόν ως τον συγγραφέα των. Το ότι αυτός, επίσης, έγραψε και την προς Εβραίους επιστολή διασαφηνίζεται από τα επόμενα στοιχεία: Οι πρώτοι Χριστιανοί κατονομάζουν τον Παύλον ως τον συγγραφέα· ένας κατάλογος όλων των επιστολών του, που κατηρτίσθη ενωρίς τότε, περιλαμβάνει και την προς Εβραίους επιστολή· το ύφος της συγγραφής, η χρήσις λογικής και η παράταξις της Γραφικής μαρτυρίας, δείχνουν όλα με τον καλύτερο τρόπο ότι ανήκουν στον Παύλο. Όσο για τα υπόλοιπα συγγράμματα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, αυτά όλα κατονομάζουν τους οικείους συγγραφείς των: Ιάκωβος, Πέτρος (δύο επιστολές), Ιωάννης (τρείς επιστολές και Αποκάλυψις) και Ιούδας.

Έτσι, έχομε περίπου τριάντα πέντε συγγραφείς, αρχίζοντας από τον Μωυσή και τελειώνοντας στον απόστολο Ιωάννη, που καλύπτουν μια χρονική περίοδο 1.600 περίπου ετών κι εχρησιμοποιήθησαν για να γράψουν τα εξήντα έξη βιβλία της Αγίας Γραφής. Τα γεγονότα και οι εμπεριστατωμένες ενδείξεις συγκλίνουν στο ν’ αποδείξουν ότι οι συγγραφείς των βιβλίων αυτών έζησαν πραγματικά στον καιρό που λέγεται ότι έζησαν και έγραψαν. Αυτή η πληροφορία δεν είναι μόνον ένα θέμα ενδιαφέροντος, αλλ’ είναι και ενισχυτική της πίστεως μας. Επί πλέον, μας καθιστά ικανούς ν’ απαντούμε στις επιθέσεις που γίνονται εναντίον της γνησιότητος του λόγου του Θεού, ο οποίος επιζή παρ’ όλες τις προσπάθειες των εχθρών του να τον καταστρέψουν.​—1 Πέτρ. 1:25.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Απρίλιο

1 Ο λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού).​—Ιωάν. 1:14. Σ 15/12/62 20-22

2 Και θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου, και περί των πράξεων σου θέλω διαλογίζεσθαι.​—Ψαλμ. 77:12. Σ 15/5/62 4α

3 Δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Ιεχωβά.​—Δευτ. 8:3, ΜΝΚ. Σ 1/12/62 2-4

4 Την σωτηρίαν σου περιέμεινα, ω Ιεχωβά.​—Γέν. 49:18, ΜΝΚ. Σ 1/10/62 36-38

5 Θέλω θέσει αυτούς ομού . . . ως ποίμνιον εν μέσω της μάνδρας αυτών.​—Μιχ. 2:12. Σ 15/6/62 27α

6 Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών.​—Πράξ. 2:38. Σ 1/9/62 2, 3

7 Ο δε Ιησούς εξεύρων πάντα τα ερχόμενα επ’ αυτόν, εξήλθε, και είπε προς αυτούς, Τίνα ζητείτε; Απεκρίθησαν προς αυτόν, Ιησούν τον Ναζωραίον. Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς, Εγώ είμαι.​—Ιωάν. 18:4, 5, Σ 1/2/62 1, 2

8 (Ημερομηνία Αναμνήσεως μετά τις 6 μ.μ.) Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω.​—Λουκ. 22:15. Σ 15/6/62 16α

9 Θέλουσι πατάξει τον κριτήν του Ισραήλ εν ράβδω κατά της σιαγόνος.​—Μιχ. 5:1. Σ 1/5/62 21

10 Καθώς . . . και εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει, θέλει ζήσει και εκείνος δι’ εμέ.​—Ιωάν. 6:57. Σ 1/1/63 38, 39

11 Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· . . . προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.​—Εβρ. 10:24, 25. Σ 15/11/62 15-17α

12 Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.​—2 Τιμ. 4:5. Σ 1/7/62 21

13 Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή.​—Ματθ. 16:24. Σ 1/9/62 10

14 Ο Νεφθαλί, είναι . . . δίδων λόγους αρεστούς.​—Γέν. 49:21. Σ 1/10/62 50, 51

15 Ταύτα ελάλησα προς εσάς, δια να έχητε ειρήνην εν εμοί. Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.​—Ιωάν. 16:33. Σ 15/2/63 36, 37

16 Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας.​—Λουκ. 16:9. Σ 1/6/62 19, 20

17 Εάν τις νομίζη ότι είναί τι, ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά.​—Γαλ. 6:3. Σ 15/11/62 13, 14

18 Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις.​—Γαλ. 5:22. Σ 15/7/62 20α

19 Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.​—Λουκ. 12:48. Σ 1/8/62 5α

20 Τις θέλει αναβή εις το όρος του Ιεχωβά; . . . Ο αθώος τας χείρας, και ο καθαρός την καρδίαν.​—Ψαλμ. 24:3, 4, ΜΝΚ. Σ 1/9/62 14

21 Να ήναι έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν.​—Τίτον 3:1. Σ 1/3/63 36, 37

22 Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας [υπερεχούσας, ΜΝΚ] εξουσίας.​—Ρωμ. 13:1. Σ 15/3/63 10, 11

23 Καλείται το όνομα αυτού, Ο Λόγος του Θεού.​—Αποκάλ. 19:13. Σ 1/1/63 79-81

24 Η οργή του βασιλέως είναι ως βρυχηθμός λέοντος· η δε εύνοια αυτού, ως δρόσος επί τον χόρτον.​—Παροιμ. 19:12. Σ 1/5/62 1, 2

25 Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε ταύτα.​—Ιωάν. 13:17. Σ 1/7/62 20

26 Χαίρω λοιπόν ότι κατά πάντα έχω θάρρος εις εσάς.​—2 Κορ. 7:16. Σ 1/2/62 20α

27 Η γη, ω Ιεχωβά, είναι πλήρης του ελέους σου· δίδαξόν με τα διατάγματα σου. Δίδαξόν με φρόνησιν και γνώσιν διότι επίστευσα εις τα προστάγματά σου.​—Ψαλμ. 119:64, 66, ΜΝΚ. Σ 15/8/62 12, 13

28 Ο Νεφθαλί είναι έλαφος απολελυμένη.​—Γέν. 49:21. Σ 1/10/62 48, 49

29 Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.​—Μάρκ. 12:17. Σ 1/3/63 1-3

30 Όσα ήκουσας παρ’ εμού . . . παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.​—2 Τιμ. 2:2. Σ 15/11/62 19, 20α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, ως ακόλουθοι του «Λέοντος του εκ της Φυλής του Ιούδα», θα επιδείξουν θάρρος, όμοιο με το θάρρος του λέοντος, στην εκτέλεσι της αποστολής των να κηρύξουν τα αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού, παρά την έντονη αντίδρασι από μέρους πονηρών ανθρώπων. Καθώς συμμετέχουν στο έργο αυτό τον Μάρτιο, θα παρουσιάζουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως την ευκαιρία να γίνουν, αν το επιθυμούν, συνδρομηταί στο δεκαπενθήμερο περιοδικό Η Σκοπιά, λαμβάνοντας και τρία ενδιαφέροντα βιβλιάρια Γραφικής μελέτης, αντί δρχ. 30.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

12 Μαΐου: Υποταγή στις «Υπερέχουσες Εξουσίες»​—Γιατί; §1-29. Σελ.​169.

19 Μαΐου: Υποταγή στις «Υπερέχουσες Εξουσίες»​—Γιατί; §30-40, και Τα Οφέλη της Υποταγής στις Εξουσίες. Σελ.​176.

Χρήσις Δυνάμεως με τον Φόβο του Ιεχωβά

ΣΗΜΕΡΑ τα Ανατολικά και τα Δυτικά συγκροτήματα εθνών αλληλοβλέπονται με καχυποψία. Γιατί; Ένεκα της πυρηνικής δυνάμεως, που έχει το ένα για να καταστρέψη το άλλο. Όλ’ αυτά, όμως, δεν θα ήσαν έτσι, αν αυτά τα συγκροτήματα εθνών εφοβούντο τον Ιεχωβά, αν εφοβούντο μήπως Τον δυσαρεστήσουν.

Ο φόβος του Ιεχωβά ενεργεί ανασταλτικά στην ιδιοτελή χρήσι της δυνάμεως, διότι «ο φόβος του Ιεχωβά είναι να μισή τις το κακόν», και ασφαλώς η χρήσης δυνάμεως αδίκως προς βλάβην άλλων είναι κάτι το κακόν. Όλοι οι ανθρώπινοι άρχοντες, που έκαμαν κακή χρήσι της δυνάμεώς των, από την εποχή του Νεβρώδ ως αυτή την εποχή μας, κατέδειξαν, με την πορεία της ενεργείας των, ότι εστερούντο ή στερούνται του φόβου του Ιεχωβά. Ο καθένας των και όλοι αυτοί μοιάζουν με τον άφρονα που είπε «εν τη καρδία αυτού. Δεν υπάρχει Ιεχωβά.»​—Παροιμ. 8:13, ΜΝΚ· Ψαλμ. 14:1, ΜΝΚ.

Ο λόγος του Θεού τονίζει την ανάγκη για όσους βρίσκονται σ’ εξουσία να φοβούνται τον Ιεχωβά Θεό. Τι είδους ανθρώπους θα διόριζε ο Μωυσής για τον λαό; «Άνδρας αξίους, φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν.» Ένας βασιλεύς του Ισραήλ απητείτο όπως αναγινώσκη τον νόμον του Θεού όλες τις μέρες της ζωής του. Γιατί; «Δια να μάθη να φοβήται Ιεχωβά τον Θεόν αυτού, να φυλάττη πάντας τους λόγους του νόμου τούτου.»​—Έξοδ. 18:21· Δευτ. 17:19, ΜΝΚ.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα, όταν οι άνθρωποι άρχουν με τον φόβο του Ιεχωβά; Ο Βασιλεύς Δαβίδ μάς το λέγει: «Ο έξουσιάζων επί ανθρώπους, ας ήναι δίκαιος, εξουσιάζων μετά φόβου Θεού· και θέλει είσθαι ως το φως της πρωίας, όταν ανατέλλη ο ήλιος πρωίας ανεφέλου.» Ασφαλώς είναι μια ευτυχής κατάστασις για κείνους τους οποίους κυβερνά. Ο Ιωσήφ, ο γυιός του πατριάρχου Ιακώβ, ως πρωθυπουργός της Αιγύπτου, είχε αυτόν τον φόβο, όπως μπορεί να παρατηρηθή από τη διαβεβαίωσι που παρέσχε στους αδελφούς του προτού γνωστοποιήση σ’ αυτούς την ταυτότητά του: «Τούτο κάμετε, και θέλετε ζήσει· διότι εγώ φοβούμαι τον Θεόν.»​—2 Σαμ. 23:3, 4· Γεν. 42:18.

Ναι, όλοι όσοι ασκούν εξουσία πάνω σε άλλους, είτε πολιτικοί άρχοντες είναι σε πόλεις, πολιτείες ή έθνη, είτε θρησκευτικοί επίσκοποι με μεγαλύτερες ή μικρότερες ευθύνες, είναι ανάγκη να προσέχουν, ώστε να κάνουν χρήσι της δυνάμεως, που έχουν λόγω του αξιώματος των, με φόβο του Ιεχωβά. Ότι λέγουν και πράττουν επηρεάζει πολύ τη ζωή των αρχομένων: «Όταν ο ασεβής [ένας που δεν έχει τον φόβο του Ιεχωβά] εξουσιάζη, στενάζει ο λαός.» Μάλιστα δε, τέτοιοι επίσκοποι θ’ αποδώσουν λόγο στον Ιεχωβά Θεόν, σ’ Εκείνον που είναι τέλειος σε δικαιοσύνη και απεριόριστος σε δύναμι, για το πώς εχρησιμοποίησαν τη δύναμί των.​—Παροιμ. 29:2· Εβρ. 13:17.

Όχι ότι αυτοί μόνο είναι ανάγκη να προσέχουν πώς χρησιμοποιούν τη δύναμί των· υπάρχουν και πολλά άλλα είδη δυνάμεως, η χρήσις των οποίων μπορεί σοβαρά να επηρεάση τους άλλους, εκείνοι δε που κάνουν χρήσι αυτών είναι υπόλογοι στον Ιεχωβά Θεό. Μεταξύ αυτών των ειδών δυνάμεως είναι η φυσική δύναμις, η δύναμις του χρήματος, η δύναμις της αγάπης και του φύλου, και η δύναμις της προσωπικότητος.

Η φυσική δύναμις συχνά χρησιμοποιείται κακώς. Πολύ πιθανώς ο Κάιν, ως πρωτότοκος και πρεσβύτερος γυιός του Αδάμ, είχε τη μεγαλύτερη φυσική δύναμι, την οποία κακώς εχρησιμοποίησε για να φονεύση τον νεώτερο αδελφό του Άβελ. Κατά καιρούς σύζυγοι και πατέρες, επίσης, λόγω ελλείψεως αυτοκυριαρχίας και υπομονής, κάνουν κακή χρήσι της φυσικής των δυνάμεως στις σχέσεις των με τις οικογένειές των. Κατάλληλα, ο λόγος του Θεού τούς συμβουλεύει να ενθυμούνται ότι η σύζυγος είναι το ασθενέστερο σκεύος και ότι δεν πρέπει να ερεθίζουν τα τέκνα των για να μη μικροψυχούν.​—Γεν. 4:8· Κολ. 3:21· 1 Πέτρ. 3:7.

Οι σύγχρονοι νέοι είναι ονομαστοί για την κακή χρήσι της φυσικής των δυνάμεως, μη διστάζοντας ν’ ακρωτηριάσουν ή και να φονεύσουν ο ένας τον άλλον σε συγκρούσεις συμμοριών ή να χτυπήσουν τους γονείς των, όταν φθάσουν να υπερέχουν σε φυσική δύναμι. Οι κοινωνικοί εργάται της Νέας Υόρκης συχνά εκφοβίζονται από διεφθαρμένους και φαύλους ανθρώπους που είναι φυσικώς ισχυροί.

Πολύ διαδεδομένη, επίσης, είναι η κακή χρήσις του χρήματος ή της οικονομικής δυνάμεως. Τα μεγάλα σωματεία εξαναγκάζουν τα μικρά σε παύσι της εργασίας των· οι εργοδόται εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους· οι τράπεζες και οι δανειστικοί καρχαρίαι καταδυναστεύουν εκείνους, που έχουν ανάγκη από χρήματα. Ο νόμος του Θεού στους Ισραηλίτας, αναγνωρίζοντας αυτή την τάσι, προσέταξε: «Και εάν πτωχεύση ο αδελφός σου,» «μη λάβης παρ’ αυτού τόκον ή πλεονασμόν αλλά φοβού τον Θεόν σου.» Και πάλι: «Δεν θέλεις δεσπόζει επ’ αυτόν», τον αδελφό σου που εργάζεται στην επιχείρησί σου, «μετά αυστηρότητος· αλλά θέλεις φοβηθή τον Θεόν σου,» Σχετικά μ’ εκείνους που κάνουν κακή χρήσι της δυνάμεως αυτής, ο μαθητής Ιάκωβος προειδοποίησε: «Έλθετε τώρα οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες δια τας επερχομένας ταλαιπωρίας σας.»​—Λευιτ. 25:35, 36, 43· Ιάκ. 5:1-6.

Μια άλλη δύναμις, που συχνά χρησιμοποιείται κακώς, είναι εκείνη που έχουν μερικοί λόγω της αγάπης των άλλων προς αυτούς. Αυτή τη δύναμι συχνά την εκμεταλλεύονται ιδιοτελή μέλη μιας οικογενείας. Εκείνοι, που αγαπούν λιγώτερο, κάμουν κακή χρήσι της δυνάμεως που έχουν λόγω του ότι οι άλλοι τρέφουν μεγαλύτερη αγάπη προς αυτούς. Έτσι, παιδιά σήμερα επωφελούνται από τη μεγάλη στοργή, που έχουν οι γονείς των σ’ αυτά, για να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες των, όλα δε αυτά κάνουν τους γονείς δυστυχείς και τα τέκνα εγκληματικά. Αυτή η κατάστασης, όμως, πολύ πιθανώς οφείλεται σε έλλειψι φόβου προς τον Ιεχωβά από μέρους και των γονέων και των τέκνων.​—Παροιμ. 20:11· 23:13, 14.

Η έλξις, που έχουν τα φύλα προς άλληλα, συχνά τυγχάνει καταχρήσεως χάριν ιδιοτελούς ωφελείας, ή φυσικής ευχαριστήσεως, υπερηφάνειας σε δύναμι, δημοτικότητος ή χρήματος. Όπως λέγουν οι ψυχίατροι, οι σύζυγοι συχνά παραπονούνται ότι οι γυναίκες των τους κατατυραννούν λόγω της δυνάμεως που δίνει σ’ αυτές η φυσική έλξις στο ζήτημα των συζυγικών καθηκόντων. Αυτό, επίσης, δείχνει έλλειψι φόβου του Ιεχωβά, διότι ο λόγος του προστάζει στις γυναίκες να υποτάσσονται «εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα».​—Εφεσ. 5:24.

Η δύναμις της προσωπικότητος μπορεί, επίσης, να χρησιμοποιήται κακώς, αυτό δε γίνεται συχνά από πολιτικούς, κληρικούς, ηθοποιούς γυναίκες και άνδρες. Ένεκα φυσικού θελγήτρου, οξυνοίας, ισχυρής θελήσεως, ζωηρής φαντασίας, ευχερούς ροής της γλώσσης, τα άτομα αυτά μπορούν να επηρεάσουν άλλους και το πράττουν για ιδιοτελές όφελος. Όλοι αυτοί υποθάλπουν τη λατρεία πλασμάτων, δείχνοντας ότι δεν έχουν τον φόβο του Ιεχωβά.

Καλά είπε ο ποιητής σχετικά με το θέμα αυτό της δυνάμεως:

«Ποτέ δεν ήταν θησαυρός χωρίς ξοπίσω του

σκιά φροντίδος,

Ποτέ μια δύναμι χωρίς την ενέδρα μιας

πονηρής παγίδος».

Θα θέλατε σεις ν’ αποφύγετε αυτή την παγίδα; Τότε κάμετε συνήθεια σας τη μελέτη της Γραφής, διότι αυτή θα σας ενσταλάξη τον φόβο του Ιεχωβά, ο οποίος είναι η αρχή σοφίας.​—Παροιμ. 9:10.

«Η Ευφραινομένη Καρδία Δίδει Ευεξίαν ως Ιατρικόν»

Πόσο αληθινή είναι η δήλωσις αυτή της Βίβλου, που αναφέρεται στις Παροιμίες 17:22, καταφαίνεται από την κατωτέρω πείρα που αναγράφεται στο Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963 από την Βενεζουέλα:

Μια νεαρή Καθολική γυναίκα, που υπέφερε από τα παιδικά της χρόνια λόγω κάποιας καρδιακής παθήσεως, επρομηθεύθη έντυπα κι έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για την αλήθεια, αλλ’ ο σύζυγός της και οι γονείς της δεν επιθυμούσαν να μελετά αυτή την Αγία Γραφή. Αυτοί εσκέπτοντο να βελτιώσουν την υγεία της μέσω εικόνων, θεραπευτών δια πίστεως και πνευματισμού. Τελικά αυτή και ο σύζυγός της μετώκησαν σε άλλη πόλι, όπου η κυρία αυτή αντελήφθη ότι οι γείτονές της έβγαιναν κάθε Κυριακή με τις τσάντες μαρτυρίας και, κατόπιν σχετικής παρακλήσεώς της, έλαβε πληρέστερη εξήγησι της αληθείας. Πάλι μετώκησαν, αλλά γρήγορα μια Μάρτυς τούς επεσκέφθη και άρχισε μια Γραφική συμμελέτη. Η κυρία αυτή είχε προσπαθήσει να πείση τον σύζυγό της για την πεπλανημένη διδασκαλία περί τριάδος, ώστε τώρα αυτός κατά περιστάσεις ήκουε μέρη της Γραφικής μελέτης που διεξήγετο στο βιβλίο Παράδεισος. Όταν αυτή ήταν έτοιμη ν’ αρχίση το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής», έγινε σκέψις ότι καλύτερα θα ήταν να μεταβιβασθή αυτή η συμμελέτη σ’ ένα αδελφόν και αυτό έφερε γρήγορα αποτελέσματα. Ο αδελφός και η σύζυγός του επήγαιναν στη συμμελέτη, και σε λίγο το ζεύγος παρακολουθούσαν και οι δύο τις συναθροίσεις, ελάμβαναν δε και μέρος στη σχολή διακονίας. Άρχισαν μετέχοντας στην υπηρεσία και τον επόμενο μήνα εβαπτίσθησαν και οι δυο τους. Εκείνος εσταμάτησε το κάπνισμα και εκείνη εσημείωσε μια μεγάλη βελτίωσι της υγείας της. Και οι δύο μετείχαν με χαρά στο από οικία σε οικία έργον και είχαν Γραφικές μελέτες που διεξήγαν πλέον αυτοί οι ίδιοι. Κανείς από κείνους, που την ήξεραν προηγουμένως ως ημιανάπηρον, δεν μπορούσε να πιστεύση ότι αυτή ήταν το ίδιο πρόσωπο, ούτε ότι είναι υγιής, αυτή, όμως, για πρώτη φορά είναι ευτυχής και γεμάτη ελπίδες για τον μέλλοντα νέο κόσμο, ο οποίος θα είναι ένας κόσμος χωρίς ασθένειες και καρδιακές διαταραχές.

Κάνοντας τη Ζωοπάροχη Διακονία μας Πλήρη

ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ο Ιεχωβά Θεός εμπιστεύεται τη διακονία του; Μήπως σ’ εκείνους, που είναι πλούσιοι σε αγαθά του κόσμου τούτου; μήπως σ’ εκείνους, που είναι πολύ δημοφιλείς; μήπως σ’ εκείνους, που είναι απόφοιτοι μιας θεολογικής σχολής; Όχι, όχι, όχι! Κανείς απ’ αυτούς τους παράγοντας δεν υπολογίζεται στον Ιεχωβά Θεό.

Αυτός εκλέγει εκείνους, που είναι ειλικρινείς, που αγαπούν δικαιοσύνη, που πεινούν για την αλήθεια, που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης, που είναι πρόθυμοι να ομολογήσουν ότι κάνουν σφάλματα και οι οποίοι θέλουν να μάθουν. Εκλέγει εκείνους, οι οποίοι, ένεκα πίστεως, ελπίδος και αγάπης, αφιερώθησαν να πράττουν το θέλημά του και ν’ ακολουθούν τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Σε όλους αυτούς εφαρμόζονται τα λόγια του Παύλου: «Συ δε αγρυπνεί εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη.»​—2 Τιμ. 4:5.a

Τι σημαίνει το να κάμη ένας πλήρη τη διακονία του; «Πλήρως» σημαίνει τελείως, ολοκλήρως, εντελώς. Σημαίνει να κάμη όλα όσα απαιτούνται· επίσης, να κάμη όλα όσα μπορεί, ή στο βαθμό των ικανοτήτων του ή των ευκαιριών του. Εκείνος, που κάνει τη διακονία του πλήρως, δεν αφήνει τίποτα χωρίς να φροντίση γι’ αυτό ή μισοκαμωμένο. Για να εκπληρώση ένας τη διακονία του, πρέπει να είναι ευσυνείδητος, πλήρως άγρυπνος στις υποχρεώσεις του, σ’ εγρήγορσι, πλήρως αφυπνισμένος ως προς τις υποχρεώσεις και τις ευκαιρίες του.

Πλήρης, λοιπόν, εκτέλεσις της διακονίας σημαίνει αφιέρωσι σ’ αυτή όλου του χρόνου, που μπορεί ένας να διαθέση. Σημαίνει εξαγορά του καταλλήλου χρόνου, διότι οι μέρες είναι πονηρές. Υπάρχουν πάρα πολλές απαιτήσεις από τον χρόνο, πάρα πολλές απασχολήσεις. Για να υπηρετή κανείς πλήρως, απαιτείται, λοιπόν, κατάρτισις καταλλήλου προγράμματος διαθέσεως του χρόνου και κατόπιν εμμονή σ’ αυτό· να μην υποχωρή κανείς στον πειρασμό της αναβολής, αλλά πάντοτε να θέτη πρώτα τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού.​—Εφεσ. 5:15, 16· Ματθ. 6:33.

«Πλήρως», λοιπόν, σημαίνει όχι μόνο ποσότητα​—όχι μόνο να φροντίζη κανείς για τις αναλογίες ωρών—​αλλά και για την ποιότητα. Σημαίνει να εκτελή κανείς τη διακονία του αποτελεσματικά, ολοκλήρως, ενθουσιωδώς. Σημαίνει να είναι κανείς και αξιόπιστος και ευπροσάρμοστος. Τότε μόνο μπορεί ένας διάκονος να ελπίζη ότι θα έχη αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει συμμετοχή σε όλες τις μορφές της διακονίας, περιλαμβανομένου και του συμπτωματικού κηρύγματος, χωρίς να σημειωθή οποιαδήποτε παραμέλησις λόγω αγάπης στις ανέσεις, λόγω φόβου ανθρώπου ή χάριν φυσικής ικανότητος ή κλίσεως. Όλ’ αυτά, επίσης, απαιτούν διάθεσι χρόνου τόσο για ατομική Γραφική μελέτη όσο και για εκκλησιαστική εκπαίδευσι για τη διακονία.

Και μάλιστα, το να κάνη κανείς τη διακονία του πλήρως σημαίνει να πηγαίνη να υπηρετή εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγάλη, αν μπορή να το κάνη αυτό· σημαίνει να γίνη ένας ολοχρόνιος σκαπανεύς διάκονος, αν είναι οπωσδήποτε δυνατόν να διευθετήση τις υποθέσεις του έτσι ώστε να διαθέση τον προς τούτο χρόνον· σημαίνει, επίσης, να υπηρετή ως διάκονος σκαπανεύς διακοπών, καθόσον η ευκαιρία το επιτρέπει.

Ιδιαίτερα οι επίσκοποι, ή προεστώτες διάκονοι των Χριστιανικών εκκλησιών, έχουν υποχρέωσι να κάνουν τη διακονία των πλήρη. Για να είναι καλοί επίσκοποι, πρέπει να δίνουν το ορθό παράδειγμα. Πρέπει να ενδιαφέρωνται για την πνευματική ευεξία εκείνων, που είναι κάτω από τη φροντίδα των και να είναι άγρυπνοι να τους προστατεύουν από βλάβη. Κατά καιρούς ο χειρότερος εχθρός ενός ατόμου μπορεί να είναι οι ίδιες του σαρκικές αδυναμίες. Για να εκτελή ο επίσκοπος πλήρως τη διακονία του, πρέπει να είναι άγρυπνος να νουθετή ένα τέτοιο άτομο, στοργικά αλλά σταθερά, αν διαπιστώνη ότι καθίσταται χαλαρό, ενόσω είναι καιρός.

Επίσης, για να κάνη ένας επίσκοπος τη διακονία του πλήρη, πρέπει να μπορή να παρέχη εξουσιοδότησι σε άλλους, εφόσον δεν έχει καιρό για όλα όσα πρόκειται να εκτελεσθούν, ή για να εκτελεσθούν άριστα εκείνα που θα χειρισθή ο ίδιος. Αλλιώς, μπορεί να καταστή τόσο πολυάσχολος και τόσο να ενδιαφέρεται για την αποδοτικότητα, ώστε εκείνοι, που χρειάζονται βοήθεια να διστάζουν να τον πλησιάσουν για τα προβλήματα τους, ή μπορεί να καταστή τόσο απρόσιτος, ώστε να μην κατορθώνη να βοηθή τους αδυνάτους.

Γιατί πρέπει όλοι οι δούλοι του Ιεχωβά να ενδιαφέρωνται για να κάμουν τη διακονία των πλήρη; Διότι υπηρετούν τον Μέγαν Θεόν Ιεχωβά και αυτός απαιτεί το καλύτερο από τους δούλους του, αποκλειστική αφοσίωσι, αγάπη προς αυτόν με όλη τους την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και την ισχύ, κάνοντας ό,τι έχουν να κάμουν με όλες των τις δυνάμεις. Και μάλιστα, η διακονία αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να αποδοθή σε ανθρώπους.​—Έξοδ. 20:5· Εκκλησ. 9:10· Μάρκ. 12:29, 30.

Δεν είναι, λοιπόν, αυτή μια ζωοπάροχη διακονία; Οι Χριστιανοί διάκονοι, κάνοντας αυτήν πλήρη, υπομένοντας, εξακολουθώντας να μένουν σταθεροί, θα σώσουν και τους εαυτούς των και εκείνους που τους ακούουν. Ναι, γι’ αυτή τη διακονία μπορεί να λεχθή, όπως κι ο Παύλος είπε για την ευσέβεια, ότι «είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Όσο περισσότερο ενασχολείται κανείς σ’ αυτή τη διακονία, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευτυχία του, διότι «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»​—1 Τιμ. 4:8, 16· Πράξ. 20:35.

[Υποσημειώσεις]

Τέλεσις Αναμνήσεως του Θανάτου του Χριστού

«ΚΑΛΛΙΟΝ όνομα καλόν παρά πολύτιμον μύρον· και η ημέρα του θανάτου παρά την ημέραν της γεννήσεως.» Τα λόγια αυτά σε πολλούς εφάνησαν παράξενα. Ωστόσο, αφού, οπωσδήποτε, κατανοηθούν, φαίνεται ότι περιέχουν μια ωραία αλήθεια και είναι ιδιαίτερα κατάλληλα στην τέλεσι της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού.​—Εκκλησ. 7:1.

Σημειώστε ότι πρώτα γίνεται η δήλωσις ότι το όνομα είναι καλύτερο από το πολύτιμο μύρον. Προφανώς, αυτό θα σημαίνη ότι ένα καλό όνομα, όχι περιβόητο όνομα, είναι καλύτερο από το πολύτιμο μύρον. Έτσι, ο Ιεχωβά Θεός μάς λέγεται κατ’ επανάληψιν ότι κάνει ένα όνομα για τον εαυτό του, που σημαίνει, ένα καλό, μεγάλο όνομα: «Και έδειξας σημεία και τέρατα επί τον Φαραώ, και επί πάντας τους δούλους αυτού, και επί πάντα τον λαόν της γης αυτού· . . . Και έκαμες εις σεαυτόν όνομα, ως την ημέραν ταύτην.»​—Νεεμ. 9:10· 2 Σαμ. 7:23· Ησ. 63:14· Παροιμ. 22:1.

Όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα έχη ένα τέτοιο όνομα, τότε είναι πράγματι αληθές ότι η ημέρα του θανάτου του είναι καλύτερη από την ημέρα της γεννήσεώς του. Ως τον καιρό του θανάτου του έχει επιτελέσει κάτι, διεκράτησε ακεραιότητα, έχει ένα καλό όνομα απέναντι του Θεού, που του εξασφαλίζει μια ανάστασι. Τίποτε απ’ αυτά δεν υφίσταται σ’ αυτόν την ημέρα της γεννήσεώς του. Στη γέννησι αυτός δεν έχει αξία ή πίστη αλλά μπορεί ν’ αναπτύξη αξία, πίστι, «θησαυρούς εν ουρανώ», ακολουθώντας μια θεοφοβούμενη πορεία.​—Ματθ. 6:20.

ΓΙΑΤΙ;

Τα λόγια αυτά του Εκκλησιαστού 7:1 για το ότι η ημέρα του θανάτου είναι καλύτερη από την ημέρα της γεννήσεως, εφαρμόζονται στον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού, περισσότερο από κάθε άλλο ανθρώπινο πλάσμα που έζησε ποτέ ή θα ζήση. Είναι αληθές ότι στην ανθρώπινη γέννησί του ο Ιησούς είχε ήδη ένα παρελθόν πιστής υπηρεσίας στον Πατέρα του, στον ουρανό, αλλά πόσα πράγματα επετέλεσε με τη ζωή και τον θάνατό του ως άνθρωπος! Εν πρώτοις, υπερήσπισε το όνομα του Πατρός του. Ο Σατανάς ή Διάβολος είχε υπερήφανα καυχηθή ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλα τα πλάσματα από τον Ιεχωβά Θεό, όπως είχε απομακρύνει και τον Αδάμ και την Εύα. Ο Ιησούς Χριστός απέδειξε τον Σατανά ή Διάβολο ψεύτη, διότι, όσο κι αν προσπάθησε, ο Διάβολος δεν μπόρεσε ν’ απομακρύνη τον Ιησούν από την πιστότητά του στον ουράνιο Πατέρα του. Ο Ιησούς απεδείχθη αληθινά σοφός κι έτσι έκαμε την καρδιά του Πατρός του να χαίρη, διότι του παρέσχε μια απάντησι για να την δώση στον Διάβολο που τον ωνείδιζε.​—Ιώβ, κεφ. 1 και 2· Παροιμ. 27:11.

Δεύτερον, με τον θάνατο του ο Ιησούς επρομήθευσε την απολύτρωσι του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία και τον θάνατο. «Το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών,» «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» Ναι, όπως ο ίδιος εδήλωσε: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.»​—Ρωμ. 6:23· 1 Τιμ. 2:5, 6· Ματθ. 20:28.

Και τρίτον, με την πιστότητά του μέχρι θανάτου ο Ιησούς έδωσε ένα θαυμαστό παράδειγμα για όλους τους ακολούθους του: «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως. . . . Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιάυτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» «Ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού.»​—Εβρ. 12:2, 3· 1 Πέτρ. 2:21.

Ούτε πρέπει να παραβλέπωμε τον ρόλο, που έπαιξε ο Ιεχωβά, κάνοντας την ημέρα του θανάτου τού Χριστού τόσο αξιομνημόνευτη. Μήπως δεν ήταν εκείνος, που πρώτος απ’ όλους έθεσε ως πρόθεσί του το να λάβη ο Υιός του αυτή την πορεία; Και δίνοντας τον μονογενή του Υιό, δεν έδειξε τη μεγαλύτερη αγάπη; Όπως αναγινώσκομε: «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ’ ότι αυτός ηγάπησεν ημάς, και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών.»​—1 Ιωάν. 4:10· Ιωάν. 3:16.

Βέβαια, εξαιτίας όλων εκείνων, που επετελέσθησαν από τον Ιησού στη ζωή του και ιδιαίτερα με τον θάνατό του, είναι πάρα πολύ κατάλληλο να γίνεται ανάμνησις του θανάτου του. Οι Γραφές τίποτα δεν λέγουν για εορτασμό των γενεθλίων του Χριστού, ή καμμιάς άλλης ημέρας γενεθλίων γι’ αυτό το θέμα. (Στις Γραφές, μόνον οι ειδωλολάτραι αναφέρονται ως εορτάζοντες γενέθλια.) Αλλ’ αναγράφουν την εντολή του Ιησού να τελούν την ανάμνησι του θανάτου του. Γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά τελούν μάλλον την ανάμνησι του θανάτου του Ιησού αντί της γεννήσεως του. Ο απόστολος Παύλος, έχοντας λάβει πληροφορία σχετικά με τούτο από τον ίδιο τον Ιησού, μας λέγει:

«Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.»​—1 Κορ. 11:23-25.

ΠΟΤΕ; ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ;

Εφόσον είναι κατάλληλο, ορθό και μια απαίτησις για τους Χριστιανούς να τελούν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, πόσο συχνά πρέπει να το πράττουν αυτό, και πότε; Όταν ο Ιησούς είπε, «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου», ή «Τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησίν», μήπως εννοούσε ότι οι ακόλουθοι του έπρεπε να το πράττουν αυτό κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, κάθε τρίμηνο ή κάθε χρόνο; Ο ίδιος δεν το καθορίζει ειδικά αυτό, αλλά εμείς μπορούμε να λογικευθούμε πάνω στο θέμα και να καταλήξωμε σ’ ένα κατάλληλο συμπέρασμα. Κάθε πότε τελείται η ανάμνησις ενός γεγονότος μεγάλης σημασίας; Δεν γίνεται αυτό κάθε χρόνο; Μήπως ο εορτασμός του πάσχα σε ανάμνησι της απελευθερώσεως των Ισραηλιτών από την Αιγυπτιακή δουλεία δεν ήταν ετήσιος, και, μάλιστα με τη ρητή εντολή του Ιεχωβά Θεού;​—Λουκ. 22:19· Έξοδ. 12:14· Λευιτ. 23:5.

Επίσης, ας λάβωμε υπό σημείωσιν ότι ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται ως πασχάλιος (Αμνός), που εθυσιάσθη για τους Χριστιανούς. (1 Κορ. 5:7) Αυτό θα υπεδείκνυε ότι ο θάνατός του πρέπει να εορτάζεται όπως και η αρχική θυσία του πάσχα, δηλαδή, κάθε χρόνο. Μάλιστα δε, εφόσον ο Ιησούς εθέσπισε την ενθύμησι ή ανάμνησι του θανάτου του στις 14 Νισάν, ημέραν του πάσχα, και πέθανε, επίσης, εκείνη τη μέρα​—την Ιουδαϊκή μέρα που άρχιζε κι ετελείωνε με τη δύσι του ηλίου—​δεν είναι μήπως λογικό να συμπεράνωμε ότι κι ο θάνατός του, επίσης, πρέπει να εορτάζεται με τον ίδιο τρόπο, άπαξ του έτους στις 14 Νισάν, αφού μια μόνο 14η Νισάν υπάρχει στο έτος;

Ιστορικώς, επί μερικούς αιώνες τουλάχιστον, πάρα πολλοί από τους πρώτους Χριστιανούς εόρταζαν τον θάνατο του Ιησού Χριστού με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, μια φορά το έτος στις 14 Νισάν, γι’ αυτό δε και ελέγοντο «Τεσσαρεσκαιδεκατίται», που σημαίνει «οπαδοί της δεκάτης τετάρτης».

Ο Μοσχάιμ, ένας διαπρεπής ιστορικός της πρώτης Χριστιανοσύνης, στο βιβλίο του Ιστορία της Χριστιανοσύνης, οι Πρώτοι Τρεις Αιώνες, λέγει τ’ ακόλουθα για τους «Τεσσαρεσκαιδεκατίτας» (Τόμ. Α΄, σελ. 529): «Οι Χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήσαν συνηθισμένοι να εορτάζουν την ιερή αυτή εορτή, αναμνηστική της θεσπίσεως του δείπνου του Κυρίου, και του θανάτου του Ιησού Χριστού, τον ίδιον χρόνον με τη βρώσι του Πασχαλίου αμνού από τους Ιουδαίους, δηλαδή την εσπέρα της δεκάτης τετάρτης ημέρας του πρώτου μηνός.a Διότι . . . είχαν υπ’ όψιν το παράδειγμα του Χριστού, που κατείχε τη δύναμι του νόμου· και, όπως είναι επίσης έκδηλο, αυτοί δεν αντελήφθησαν ότι ο Σωτήρ μας προέβλεψε το πάσχα, . . . αλλ’ ότι τον Πασχάλιο αμνό έφαγαν αυτός και οι μαθηταί του την ίδια μέρα που οι Ιουδαίοι . . . συνήθιζαν να τρώγουν τον δικό τους αμνό.»

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ

Όταν, μετά την τέλεσι της εορτής του πάσχα, ο Ιησούς έλαβε από τον άζυμο άρτο που απέμεινε και είπε, «Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου,» μήπως εννοούσε ότι ο άρτος αυτός ξαφνικά, θαυματουργικά, με ενέργεια μετουσιώσεως, όπως λέγεται, έγινε πραγματικά σώμα του; Πώς θα μπορούσε να γίνη αυτό, εφόσον ο Ιησούς ήταν ακόμη μέσα στο σώμα του; Εκτός απ’ αυτό, αν εκείνος τότε εκτελούσε ένα τόσο βαρυσήμαντο θαύμα, δεν θα εγίνετο κάποια μνεία μέσα στο υπόλοιπο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών; Προφανώς εννοούσε ότι αυτός ο άρτος παρίστανε, αντιπροσώπευε ή εσήμαινε το σώμα του. Αυτό το σαρκικό του σώμα ήταν εκείνο που έδωσε για τους ακολούθους του.​—Ματθ. 26:26· 1 Κορ. 11:25.

Το ίδιο είναι αληθές και για τα λόγια του Ιησού, «Τούτο είναι το αίμά μου». Δεν εννοούσε ότι αυτός ο οίνος πραγματικά έγινε αίμα του, διότι αυτό έρρεε ακόμη στις φλέβες του. Μάλλον, ο οίνος υπονοούσε, παρίστανε ή εσήμαινε, «το [αίμα] της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.»​—Ματθ. 26:28· 1 Κορ. 11:25.

«Το αίμα . . . της . . . διαθήκης»; Ναι, στους Βιβλικούς χρόνους το αίμα χρησιμοποιείτο για τη σφράγισι ή κύρωσι μιας διαθήκης. Ακριβώς, όπως το αίμα ταύρων και τράγων εχρησιμοποιήθη για να καταστήση έγκυρη την παλαιά διαθήκη του νόμου, που είχε γίνει μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του έθνους Ισραήλ, έτσι και το αίμα του Ιησού Χριστού εχρησίμευσε για να καταστήση έγκυρη ή αποτελεσματική, να θέση σ’ εφαρμογή, μια νέα διαθήκη, μια διαθήκη μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και των ακολούθων του Χριστού.​—Εβρ. 8:13· 9:15-24.

ΠΟΙΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ;

Την εσπέρα που εθέσπισε ο Ιησούς την τέλεσι της αναμνήσεως του θανάτου του, εμνημόνευσε, επίσης, μια διαθήκη για μια βασιλεία: «Καγώ διατίθεμαι υμίν καθώς διέθετό μοι ο Πατήρ μου βασιλείαν.» Η διαθήκη αυτή που είχε κάμει ο Θεός με τον Ιησού Χριστό αρχικά είχε γίνει με τον Βασιλέα Δαβίδ και προέλεγε την έλευσι ενός, ο οποίος θα εβασίλευε για πάντα. Εκείνοι, που αποτελούν μέρη αυτής της διαθήκης για τη Βασιλεία, περιγράφονται στις Άγιες Γραφές ως τα 144.000 μέλη του πνευματικού Ισραήλ σφραγισμένοι στα μέτωπά τους, ως οι 144.000, που στέκουν πάνω στο Όρος Σιών με το Αρνίον, και ως εκείνοι, που θα μετάσχουν στην πρώτη ανάστασι και θα άρχουν ως βασιλείς και ιερείς του Θεού και του Χριστού. Μόνο εκείνοι που αποτελούν μέρη και της νέας διαθήκης και της διαθήκης για τη βασιλεία ενδείκνυται να μετάσχουν στο δείπνον του Κυρίου.​—Λουκ. 22:29, Κείμενον· 2 Σαμ. 7:11-16· Αποκάλ. 7:4· 14:1, 3· 20:5, 6.

Εφόσον ο αριθμός εκείνων που είναι σ’ αυτές τις διαθήκες περιορίζεται σε 144.000 κι ο αριθμός των άρχισε να εκλέγεται όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, έπεται ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μέρη των διαθηκών αυτών όλοι όσοι ομολογούν ότι είναι αφιερωμένοι Χριστιανοί διάκονοι σήμερα, αφού αυτοί αριθμούνται σήμερα σε πολλές φορές 144.000. Έτσι, στο έτος 1962, 1.639.681 άτομα παρακολούθησαν την τέλεσι της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού, όπως εορτάζεται παγκοσμίως από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, αλλά μόνο 12.714 έλαβαν μέρος στα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, δηλαδή περίπου ένας στους εκατόν τριάντα.

Εγείρεται, λοιπόν, το ερώτημα για το πώς μπορεί ένας να πη, αν πρέπει κάποιος να μετάσχη του άρτου και του οίνου. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού.»​—Ρωμ. 8:16, 17.

Εκείνοι, που έχουν αυτή τη μαρτυρία στη ζωή τους, που έχουν την απόδειξι ότι το άγιο πνεύμα του Θεού τούς προετοιμάζει για την ουράνια αμοιβή, είναι βέβαιοι γι’ αυτό. Δεν έχουν αμφιβολίες. Η πραγματοποίησις του ουρανίου αυτού σκοπού σημαίνει γι’ αυτούς περισσότερα από όσα θα ήταν δυνατόν να σημαίνη οποιαδήποτε επίγεια βλέψις. Συγκεκριμένα οι της ουρανίας αυτής τάξεως εκλήθησαν πριν από το έτος 1931, οπότε ο Θεός προώριζε μόνο μια ουράνια ελπίδα στους αφιερωμένους Χριστιανούς. Όσοι έχουν αυτή την ελπίδα πρέπει να συμμετάσχουν. Αλλ’ εκείνοι, που η ελπίδα των είναι η της αιωνίου ζωής σ’ ένα γήινο παράδεισο, για τον οποίον, επίσης, γίνεται υπόσχεσις στον λόγον του Θεού, σαφώς δεν πρέπει να συμμετάσχουν· διότι αυτοί δεν είναι στη νέα διαθήκη ούτε στη διαθήκη για τη Βασιλεία.b

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι άδικος, παράλογος, μεροληπτικός, δίνοντας διαφορετικούς προορισμούς αυθαίρετα σε διάφορα άτομα; Όχι, διόλου. Όπως ο οικοδεσπότης της παραβολής του Ιησού, που εμίσθωσε εργάτας για τον αμπελώνα του, είπε σ’ εκείνους, που παρεπονούντο για το ότι εκείνοι που εργάσθηκαν μια μόνο ώρα έλαβαν το ίδιο ημερομίσθιο, που έλαβαν κι εκείνοι που είχαν εργασθή όλη τη μέρα: «Ή δεν έχω την εξουσίαν να κάμω ό,τι θέλω εις τα εμά;»​—Ματθ. 20:15.

Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι όλα όσα λαμβάνομε από το χέρι του Θεού είναι χάρις. Κανείς δεν είναι άξιος για οτιδήποτε. Αυτό ιδιαίτερα αληθεύει για τους αμαρτωλούς ανθρώπους, τους απογόνους του Αδάμ. Αν ο Ιεχωβά θέλη ν’ ανταμείψη μερικούς με αιώνια ζωή στους ουρανούς και άλλους με αιώνια ζωή στη γη, αυτό είναι δικαίωμά του. Ο Αδάμ δεν έτυχε αδίκου μεταχειρίσεως επειδή εδημιουργήθη άνθρωπος και όχι άγγελος· ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν έτυχε αδίκου μεταχειρίσεως επειδή έγινε απλώς φίλος του νυμφίου και όχι μέρος της τάξεως της νύμφης. Έτσι και σήμερα, κανείς από εκείνους, που αποκτούν αιώνια ζωή στη γη, δεν θα έχη κανένα λόγο να παραπονήται. Αν είμεθα συνετοί, θα εκτιμήσωμε ό,τι μας προσφέρεται.

Τότε, γιατί να είναι παρών κάποιος αν δεν πρόκειται να συμμετάσχη στον άρτο και στον οίνο; Ένεκα του ό,τι πρόκειται να λεχθή σ’ αυτή την περίστασι. Θα μας γίνη υπόμνησις για όσα έχει κάμει για μας ο Ιεχωβά Θεός, για όσα έχει κάμει για μας ο Ιησούς Χριστός και για το θαυμαστό παράδειγμα που αυτός έθεσε για μας. Η συγκέντρωσις σε μια τόσο σοβαρή κι ωστόσο χαρωπή, επίσης, περίστασι χρησιμεύει και στο να συνδέη στενώτερα τους Χριστιανούς.

Εφέτος οι μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη γη θα συναθροισθούν για να τελέσουν την ανάμνησι του θανάτου του Χριστού, τη Δευτέρα 8 Απριλίου, μετά τις 6 μ.μ. Όλα τα άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό προσκαλούνται να συνενωθούν με αυτούς εκείνο το βράδυ και να ωφεληθούν απ’ όσα θ’ ακούσουν και θα ιδούν.

[Υποσημειώσεις]

Ποια Είναι τα Θηρία της Αποκαλύψεως

ΣΧΕΤΙΚΑ με τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού αναγινώσκομε: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4) Ότι το βιβλίο της Αποκαλύψεως αποτελεί μέρος του λόγου τούτου κι εδόθη για τον ίδιο σκοπό καταφαίνεται από το πρώτο του εδάφιο: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός, δια να δείξη εις τους δούλους αυτού όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως· και εφανέρωσεν αυτά αποστείλας δια του αγγέλου αυτού εις τον δούλον αυτού Ιωάννην.»​—Αποκάλ. 1:1.

Μεταξύ των σημείων, που δίδονται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, για τα οποία πολλοί ρωτούν ως προς τη σημασία των, είναι ωρισμένα θηρία που περιγράφονται εκεί, ήτοι: «Δράκων μέγας κόκκινος», «θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης», «θηρίον αναβαίνον εκ της γης», το οποίον «είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου», και «θηρίον κόκκινον».​—Αποκάλ. 12:3· 13:1, 11· 17:3.

Για να εννοήση κανείς αυτά τα σύμβολα ή σημεία, πρέπει να έχη γνώσιν των Θείων βασικών αρχών, που διέπουν την ερμηνεία και κατανόησι της Βιβλικής προφητείας, όπως αποκαλύπτονται από την ίδια την Αγία Γραφή, η κυριώτερη των οποίων είναι ότι ο Θεός είναι εκείνος που δίνει τις ερμηνείες.​—Γεν. 40:8.

Πώς ο Θεός παρέχει κατανόησι των προφητειών του; Μέσω του λόγου του, του αγίου του πνεύματος και του επιγείου του οργάνου ή αγωγού. Άλλοι ζωτικοί παράγοντες στην κατανόησι των βιβλικών προφητειών είναι το στοιχείον του χρόνου και η διανοητική κλίσις εκείνων που επιθυμούν να κατανοήσουν.

Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος κατ’ επανάληψιν ηρμήνευσε ειδικές Βιβλικές προφητείες μέσω του λόγου Του, το φανερώνει ο ίδιος ο λόγος Του. Έτσι, μέσα στην ίδια τη Βίβλο αναγράφεται η εκπλήρωσις των προφητειών, που σχετίζονται με την καταστροφή, την εβδομηκονταετή ερήμωσι και την αποκατάστασι της Ιερουσαλήμ.a Ιδιαίτερα δε η Βίβλος ερμηνεύει πάρα πολλές από τις προφητείες περί του Μεσσίου αναγράφοντας την εκπλήρωσί των.b

Η ίδια η Γραφή επίσης βοηθεί και στην κατανόησι των Βιβλικών προφητειών αποκαθιστώντας ορισμένες αρχές που εφαρμόζονται στις προφητείες της. Λόγου χάριν, ο Θεός έδωσε και στον Μωυσή και στον Ιεζεκιήλ τον κανόνα της ‘μιας ημέρας αντί ενός έτους’. Αυτός ο κανών ρίχνει φως στην προφητεία του Δανιήλ περί των εβδομήντα εβδομάδων ετών.​—Αριθμ. 14:34· Ιεζ. 4:6· Δαν. 9:24-27.

Οι Γραφές, επίσης, διασαφηνίζουν ότι η κατανόησις των Βιβλικών προφητειών απαιτεί τη διαφωτιστική δύναμι του αγίου πνεύματος του Θεού: «Ο Θεός απεκάλυψεν αυτά δια του πνεύματος αυτού· επειδή το πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού.» Ναι, χωρίς τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, το οποίον αυτός περιορίζει στους αφομοιωμένους προς αυτόν, οι άνθρωποι δεν μπορούν να φθάσουν σε μια ακριβή κατανόησι των Βιβλικών προφητειών.​—1 Κορ. 2:10.

ΕΝΑ ΕΠΙΓΕΙΟ ΜΕΣΟΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Επιπρόσθετα, ο Θεός ερμηνεύοντας τις Βιβλικές προφητείες εθεώρησε κατάλληλο να χρησιμοποιήση ένα επίγειο μέσον επικοινωνίας. Μια περίπτωσις που το δείχνει αυτό είναι όταν το ιθύνον σώμα στην Ιερουσαλήμ, που απετελείτο από τους εκεί αποστόλους και πρεσβυτέρους, ετόνισε ότι η είσοδος των Εθνικών ως μελών του σώματος του Χριστού ήταν σ’ εκπλήρωσί του Αμώς 9:11, 12: «Εν τη ημέρα εκείνη θέλω αναστήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν, και θέλω φράξει τας χαλάστρας αυτής, . . . δια να κληρονομήσωσι . . . πάντα τα έθνη επί τα οποία καλείται το όνομά μου.»​—Πράξ. 15:13-18.

Ο Ιησούς έδειξε ότι ο Θεός θα εξακολουθούσε να πολιτεύεται με αυτόν τον τρόπο με τους επιγείους δούλους του όταν προείπε: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού». Και επειδή ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ‘ο Χριστός δεν εμερίσθη’ και ότι δεν έπρεπε να υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ των ακολούθων του, πρέπει να συμπεράνωμε ότι ο Θεός χρησιμοποιεί μόνο ένα μέσον σε οποιοδήποτε καιρό.​—Ματθ. 24:45-47· 1 Κορ. 1:10-13.

Το ότι ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί σήμερα ένα τέτοιο μέσον, και ότι αυτό είναι ταυτισμένο με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά αποδεικνύεται αλάνθαστα από τα γεγονότα. Απόδειξις τούτου μπορεί να παρατηρηθή από το άγγελμα που φέρουν αυτοί, από το γεγονός ότι ο καθένας απ’ αυτούς είναι ένας κήρυξ των αγαθών νέων, από τους καρπούς του πνεύματος που παράγουν και από το ότι αυτοί τηρούνται χωρισμένοι από τον κόσμο.c

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

«Χρόνος είναι εις πάντα.» Ότι αυτή η αρχή εφαρμόζεται στην κατανόησι της Βιβλικής προφητείας καταφαίνεται από τους λόγους του Θεού στον Δανιήλ: «Οι λόγοι είναι κεκλεισμένοι, και εσφραγισμένοι έως του εσχάτου καιρού.» Έτσι, επίσης, σημειώστε ότι το βιβλίο της Αποκαλύψεως σχετίζεται με «όσα πρέπει να γείνωσι ταχέως», δείχνοντας ότι σχετίζεται με πράγματα του μέλλοντος. Και εφόσον «παρά Κυρίω μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία», «ταχέως» μπορεί κάλλιστα να σημαίνη χίλια έτη ή και περισσότερα.​—Εκκλησ. 3:1· Δαν. 12:9· Αποκάλ. 1:1· 2 Πέτρ. 3:8.

Τα περαιτέρω λόγια του Ιωάννου εκφέρουν τ’ ανωτέρω: «Κατά την Κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν.» (Αποκάλ. 1:10) Άλλες προφητείες τοποθετούν την ημέραν του Κυρίου ως ν’ αρχίζη από το έτος 1914. Αφού ο Ιωάννης είδε αυτά τα πράγματα να συμβαίνουν στην ημέραν του Κυρίου, πρέπει ν’ αναμένωμε την εφαρμογή τους ιδιαίτερα από το έτος 1914 κι εμπρός.​—Ψαλμ. 2:6-9· 110:1-3· Λουκ. 17:26.

Περισσότερο μάλιστα απ’ αυτό, βρίσκομε έντονα παράλληλα μεταξύ της μεγάλης προφητείας του Ιησού, που εκτίθεται στα κεφάλαια 24 και 25 του Ματθαίου και στην Αποκάλυψι. Αφού η προφητεία εκείνη, όπως επανειλημμένως έχει σημειωθή στο περιοδικό αυτό, άρχισε να εκπληρώνεται στο έτος 1914, πρέπει να συμπεράνωμε ότι τα παράλληλά της στην Αποκάλυψι θα εύρισκαν επίσης εκπλήρωσι τότε. Παραβάλετε το Ματθαίον 24:6, 7 με την Αποκάλυψι 6:4-6· 11:18.

Το ότι στην κατανόησι των Βιβλικών προφητειών ουσιώδης είναι η διανοητική κλίσις καταφαίνεται σαφώς στις Γραφές. Γι’ αυτό κι ο Θεός είπε στον Δανιήλ: «Ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει· αλλ’ οι συνετοί θέλουσι νοήσει.» Γι’ αυτό κι ο Ιησούς είπε στους κληρικούς της εποχής του ότι λόγω της ιδιοτελείας των δεν μπορούσαν να εννοήσουν το άγγελμά του: «Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;»​—Δαν. 12:10· Ιωάν. 5:44.

Επίσης, για να κατανοήσωμε προφητείες, όπως τα θηρία της Αποκαλύψεως, πρέπει να έχωμε υπ’ όψι ότι πρόκειται για στερεή πνευματική τροφή κι επομένως μπορεί ν’ αφομοιωθή μόνο απ’ εκείνους, που έχουν κάμει κάποια πρόοδο σε πνευματική κατανόησι. Για να εξηγήσωμε: Πώς θα μπορούσε ένας να κατανοήση ότι ο δράκων κι οι άγγελοι του παριστούν τον Σατανά και τους δαίμονες του, αν δεν επίστευε στην ύπαρξί των; Η αρχή αυτή εφαρμόζεται, επίσης, με μια συλλογική έννοια, διότι «η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα». Έπεται ότι κι αν ακόμη ο ίδιος ο λόγος του Θεού δεν ερμηνεύη μια προφητεία, δεν μπορούμε ν’ αποκλείσωμε την πιθανότητα επιλάμψεως σ’ αυτήν του φωτός που αυξάνει. Έχοντας αυτές τις αρχές υπ’ όψι, ας προχωρήσωμε τώρα στην εξέτασι των θηρίων της Αποκαλύψεως.​—Παροιμ. 4:18.

[Υποσημειώσεις]

Ο Πυρρός Δράκων

ΤΟ ΠΡΩΤΙΣΤΟ μεταξύ των θηρίων που είδε ο Ιωάννης, όπως αναγράφεται στο βιβλίον της Αποκαλύψεως, ήταν «δράκων μέγας κόκκινος, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα· και επί τας κεφαλάς αυτού διαδήματα επτά.» Η Ελληνική λέξις δράκων ενταύθα σημαίνει ένα μυθώδες είδος όφεως. Η Αγγλική, όμως, λέξις «δράκων» σημαίνει ένα μυθώδη και τερατώδη λεπιδωτόν όφιν, με λοφειοφόρο κεφαλή και υπερμεγέθη νύχια.​—Αποκάλ. 12:3.

Ποιος είναι ο θηριώδης δράκων; Η ίδια η προφητεία μάς λέγει: «Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην.» Κατάλληλα ο απόστολος Πέτρος χαρακτηρίζει τον δράκοντα, τον Σατανά ή Διάβολο, ως ‘λέοντα ωρυόμενον, ζητούντα τίνα να καταπίη’. (Αποκάλ. 12:9· 1 Πέτρ. 5:8) Το πυρρό χρώμα του συμβολίζει το ότι είναι εξαιρετικά ασεβής και εκχυτής αίματος. (Ησ. 1:18· 63:1-3) Αυτός είναι πραγματικά ο «όφις ο αρχαίος», διότι αυτός είναι εκείνος ο οποίος, χρησιμοποιώντας έναν όφιν ως εκπρόσωπο του, «εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού.»​—2 Κορ. 11:3.

Στις Γραφές το δέκα είναι σύμβολον πληρότητος, τα δε κέρατα, δυνάμεως. (Ζαχ. 1:21) Επομένως τα δέκα κέρατα του δράκοντος αυτού θα παρίσταναν το ότι είχε πλήρη δύναμι ως ο ισχυρός ή «θεός του κόσμου τούτου» [«του παρόντος συστήματος πραγμάτων», ΜΝΚ]. Οι επτά κεφαλές του με τα διαδήματα δείχνουν ότι έχει την ηγεσία των επτά δαιμονικών αρχόντων που είναι πάνω στις επτά παγκόσμιες δυνάμεις της Βιβλικής προφητείας: Αίγυπτο, Ασσυρία, Βαβυλώνα, Μηδο-Περσία, Ελλάδα, Ρώμη και την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμιο δύναμι των νεωτέρων χρόνων. Ότι αυτές οι παγκόσμιες δυνάμεις έχουν δαιμονικούς άρχοντες επί κεφαλής των καταφαίνεται από το γεγονός ότι η Περσία τούς είχε· όπως αναγράφει η Βίβλος, ο δαίμων «άρχων της βασιλείας της Περσίας» παρεκώλυε έναν από τους αγγελικούς μηνυτάς του Θεού στις ημέρες του Δανιήλ.​—2 Κορ. 4:4· Δαν. 10:13.

Ο δράκων λέγεται ότι έσυρε «το τρίτον των αστέρων του ουρανού.» Στις Γραφές οι άγγελοι χαρακτηρίζονται ως αστέρες, «άστρα της αυγής». Το ότι ο δράκων σύρει αυτούς τους αστέρας θα εξεικόνιζε κατάλληλα το ότι κατώρθωσε ν’ αποσπάση έναν αριθμό πιστών αγγέλων από την υπηρεσία του Ιεχωβά και τους έκαμε να γίνουν δαίμονες. Εν τούτοις, δεν πρέπει να ληφθή κατά γράμμα η έκφρασις «τρίτον», διότι πρόκειται για μια έκφρασι που χρησιμοποιείται και στο βιβλίο της Αποκαλύψεως και στις υπόλοιπες Γραφές με γενική έννοια, που σημαίνει ένα μέρος.​—Ιώβ 38:7· Ζαχ. 13:8, 9· Αποκάλ. 8:7-9· 9:15.

Αυτός ο δράκων παριστάνεται αναμένοντας τη γέννησι άρρενος από την ουράνια όμοια με σύζυγο οργάνωσι του Θεού, για να το καταβροχθίση. Το αρσενικό αυτό βρέφος είναι ένα σύμβολο που παριστάνει τη βασιλεία του Θεού με τον Υιόν του Ιησούν Χριστό ως Βασιλέα, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι «μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά.» (Αποκάλ. 12:5) Αυτή η προφητεία υπενθυμίζει τους λόγους του Ιεχωβά Θεού προς τον Υιόν του στον Ψαλμό 2:7-9: «Υιός μου είσαι συ· . . . Ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου . . . Θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά.» Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία για το ότι ο Σατανάς ή Διάβολος εναντιώνεται στη βασιλεία του Θεού, ούτε ότι κάνει πόλεμο εναντίον των πιστών δούλων του Θεού, όπως εκτίθεται στην Αποκάλυψι 12:17.

Όσο για τον καιρό της εκπληρώσεως των γεγονότων, που εκτίθενται στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο δωδέκατο, τα λόγια των συμφραζομένων μάς δίνουν μια νύξι: «Και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου.» Πότε τα έθνη ωργίσθησαν όσο ποτέ πριν; Αναμφιβόλως στο έτος 1914. Το έτος εκείνο, λοιπόν, θα εσήμαινε τον καιρό που άρχισαν να συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα.​—Αποκάλ. 11:18.

Αν μερικοί διερωτώνται πώς εισήρχετο στον ουρανό ο Σατανάς ή Διάβολος, ας σημειώσουν ότι στο βιβλίο του Ιώβ 1:6 και 2:1 ο Σατανάς παριστάνεται ως εμφανιζόμενος στον ουρανό μαζί με τους αγγελικούς υιούς του Θεού. Ούτε η πρότυπη προσευχή του Ιησού αντιλέγει στο ότι ο Σατανάς υπήρξε στους ουρανούς κατά καιρούς. Γιατί όχι; Διότι εκείνο, για το οποίον μας είπε ο Ιησούς να προσευχώμεθα, δεν ήταν να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη όπως εγίνετο τότε στον ουρανό, αλλά μάλλον να γίνεται το θέλημα του Θεού και στον ουρανό και στη γη: «Γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»​—Ματθ. 6:10.

Ο πυρρός αυτός δράκων, αφού εξεβλήθη από τον ουρανό, τώρα έχει «θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» Στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, που πλησιάζει γοργά, θα ριφθή στην άβυσσο για χίλια χρόνια. Κατόπιν θα λυθή για λίγον καιρό για να δοκιμάση το ανθρώπινο γένος, και ύστερον θα υποστή αιώνιο όλεθρο στη λίμνη του πυρός, στον δεύτερο θάνατο.​—Αποκάλ. 12:12· 16:14, 16· 20:1-3, 7-10· 21:8.

Το Θηρίον το Αναβαίνον εκ της Θαλάσσης

ΣΧΕΤΙΚΑ με το θηρίο που ανέβη από τη θάλασσα, ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Και είδον θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά, και κέρατα δέκα· και επί των κεράτων αυτού δέκα διαδήματα, και επί τας κεφαλάς αυτού ονόματα βλασφημίας. Και το θηρίον το οποίον είδον, ήτο όμοιον με πάρδαλιν, και οι πόδες αυτού ως άρκτου, και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος· και έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην. Και είδον μίαν των κεφαλών αυτού ως πεπληγωμένην θανατηφόρως· και η θανατηφόρος πληγή αυτού εθεραπεύθη· και εθαύμασεν όλη η γη οπίσω του θηρίου.».​—Αποκάλ. 13:1-3.

Η λέξις θηρίον σημαίνει ένα επικίνδυνο άγριο ζώο. Ενδιαφέρει να λεχθή ότι ένας από τους ορισμούς περί «θηρίου» είναι «ένα άγριον μαστοφόρον, θηριώδες εκ φύσεως». Η περιγραφή αυτού του θηρίου υπενθυμίζει την προφητεία του Δανιήλ περί ωρισμένων θηρίων, από τα οποία το ένα ήταν ως λέων, το άλλο ως άρκτος, ενώ τρίτο ως λεοπάρδαλις, και λοιπά, τα οποία ο ίδιος αργότερα αποκαλύπτει ότι παριστάνουν ωρισμένες παγκόσμιες δυνάμεις, κυβερνήσεις όπως της Μηδο-Περσίας και της Ελλάδος. Αυτό το θηρίο, που αναβαίνει από τη θάλασσα ή την άβυσσο είναι όμοιο με αυτό, διότι η θάλασσα χρησιμοποιείται για να παραστήση ‘λαούς και όχλους και έθνη και γλώσσας’.​—Αποκάλ. 17:15· Δαν. 7:1-8· 8:1-22.

Προφανώς, αυτό το θηρίο θα παρίστανε επίγειες, ανθρώπινες, ορατές κυβερνήσεις. Το ότι είχε επτά κεφαλές και δέκα κέρατα, σύμβολα πληρότητος, θα εξεικόνιζε, επομένως, καλά το ότι όλα τα έθνη του κόσμου διετέλεσαν κάτω από τον έλεγχο του Σατανά, ιδιαίτερα δε οι επτά παγκόσμιες κυβερνήσεις που έχουν ασκήσει πλήρη εξουσία από την Αίγυπτο μέχρι σήμερα. Αυτές υπήρξαν και είναι θηριώδεις από τη Θεία άποψι, άσχετα με το πώς μπορεί να φαίνωνται στον εαυτό τους ή στους λαούς των. Πραγματικά, θα μπορούσε να λεχθή ότι σιωπηρώς ομολογούν ότι είναι θηριώδεις με το να εκλέγουν σύμβολα όπως είναι η Ρωσική άρκτος, ο Βρεττανικός λέων και ο Αμερικανικός αετός.

Ας σημειωθή ότι ο δράκων Σατανάς λέγεται ότι έδωσε σ’ αυτό το θηρίο τη δύναμί του, τον θρόνο του και την εξουσία του. Επομένως, πρέπει αυτό να του ανήκη και να κάνη τις διαταγές του. Αυτό συμπίπτει και με το ότι ο Σατανάς προσέφερε στον Ιησού όλα τα βασίλεια του κόσμου, αν έπεφτε και προσκυνούσε τον Σατανά. Γι’ αυτό, ο Ιησούς εχαρακτήρισε τον Σατανά ως ‘τον άρχοντα του κόσμου τούτου’, γι’ αυτό ο Παύλος τον εχαρακτήρισε ως ‘θεόν του κόσμου τούτου [του παρόντος συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ],’ «άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας»· και γι’ αυτό ο Ιωάννης είπε ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» Εφόσον είναι η ορατή οργάνωσις του Σατανά, το όργανον ή μέσον του, μπορούμε καλά να καταλάβωμε γιατί οι επτά κεφαλές του λέγεται ότι περιέχουν βλασφημίες ή ονόματα βλασφημίας.​—Ιωάν. 12:31· 2 Κορ. 4:4· Εφεσ. 2:2· 1 Ιωάν. 5:19.

Τι θα λεχθή για την κεφαλή, που υπέστη το θανάσιμο πλήγμα κι ωστόσο εθεραπεύθη; Αυτή η κεφαλή ήταν η έκτη, που παριστάνεται στους συγχρόνους καιρούς από τη Γερμανία ως διάδοχον της Ρώμης, την έκτη παγκόσμια δύναμι, η οποία βαθμιαίως μετεβλήθη από ειδωλολατρική Ρώμη σε Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους. Έλαβε ένα θανάσιμο πλήγμα στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, από το οποίον εθεραπεύθη· μερικώς μόνο εθεραπεύθη από την πληγή που έλαβε στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το να έχη κανείς το σημείον αυτού του θηρίου στο μέτωπό του ή στα χέρια του σημαίνει ότι παρέχει υποστήριξι στην οργάνωσι του Σατανά, διανοητικώς ή φυσικώς, παραβαίνοντας έτσι την εντολή να «φυλάττη εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.» (Ιάκ. 1:27) Τέτοια, όμως, φιλία με τον κόσμο, σημαίνει έχθρα προς τον Θεό.

Αυτό το θηρίο λέγεται ότι έχει έναν αριθμό, 666. Στις Γραφές ο αριθμός έξη είναι σύμβολον ατελείας ή ελλείψεως πληρότητος. (1 Σαμ. 17:4· 2 Σαμ. 21:20· Δαν. 3:1) Η ορατή οργάνωσις του Σατανά αποτελείται από τρία βασικά κυβερνώντα στοιχεία, την ψευδή θρησκεία, το άπληστο εμπόριο και την κοσμική πολιτική. Αυτά τα τρία θα μπορούσαν κατάλληλα να εξεικονισθούν από τον ατελή αριθμό 666· η ψευδής θρησκεία με το 600, το άπληστο εμπόριο με το 60 και η κοσμική πολιτική με το 6, όσο δε μεγαλύτερος είναι ο αριθμός τόσο μεγαλύτερος είναι κι ο βαθμός της μομφής που συνδέεται με το καθένα από τα τρία αυτά στοιχεία και που είναι άξιο αυτής. Στον Αρμαγεδδώνα το θηρίο αυτό, η ορατή οργάνωσις του Σατανά, ευθυγραμμίζεται με τον Σατανά και τις δαιμονικές του ορδές στη μάχη τον εναντίον του Χριστού, του Βασιλέως των βασιλέων, στον πόλεμο δ’ εκείνον αυτό το θηρίο και οι λεγεώνες του θα υποστούν πανωλεθρία.​—Αποκάλ. 13:18· 14:9, 11· 15:2· 16:2· 19:19, 20.

Το Δικέρατον Θηρίον

ΣΤΟ Δανιήλ 8:20 ένας άγγελος του Θεού είπε στον Δανιήλ ότι ο δικέρατος κριός που είδε παρίστανε το δυαδικό βασίλειο της Μηδο-Περσίας. Με την εξήγησι αυτή ο Θεός ρίχνει φως σε ό,τι παριστάνεται από το θηρίο, που είδε ο απόστολος Ιωάννης, αφού είδε τον δράκοντα και το θηρίο που ανέβη από τη θάλασσα: «Και είδον άλλο θηρίον αναβαίνον εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια με αρνίου, και ελάλει ως δράκων. Και ενήργει όλην την εξουσίαν του πρώτου θηρίου ενώπιον αυτού, και έκαμε την γην και τους κατοικούντας εν αυτή να προσκυνήσωσι το θηρίον το πρώτον, του οποίου εθεραπεύθη η θανατηφόρος πληγή. Και έκαμνε σημεία μεγάλα . . . Και επλάνα τους κατοικούντας επί της γης, δια τα σημεία τα οποία εδόθησαν εις αυτό να κάμη ενώπιον του θηρίου.»​—Αποκάλ. 13:11-14.

Τι μπορούσε να εξεικονίζη αυτό το θηρίο; Εμπρός σ’ αυτό το θηρίο ή ορατή οργάνωσι του Σατανά ανεφάνησαν περίοπτα η Μεγάλη Βρεττανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μολονότι πρόκειται για δύο χωριστά έθνη, αυτά σχεδόν ενεργούσαν σαν μια δυαδική παγκόσμια δύναμις, καθότι η γλώσσα τους, η κληρονομία τους, οι αρχές τους και η πολιτική τους ήσαν τα ίδια, και συνειργάζοντο πάντοτε αφότου οι διαφορές των εξωμαλύνθησσν στον Πόλεμο του 1812. Η ιστορία, λοιπόν, αναγράφει ότι από τον καιρό της δημοσιεύσεως του Δόγματος Μονρόε το 1823 συνειργάζοντο στα παγκόσμια ζητήματα· τρανά παραδείγματα τούτων εδόθησαν στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκοσμίους Πολέμους.

Απ’ όλες τις παγκόσμιες δυνάμεις, που εκυριάρχησαν στην υδρόγειο, από την Αίγυπτο και ύστερα, η Αγγλο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμις υπήρξε η μεγαλύτερη. Απλώθηκε ευρύτερα από κάθε άλλη, κι επειδή διεδέχθη την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως κυριαρχούσα παγκόσμια δύναμις, έγινε η εβδόμη παγκόσμια δύναμις της Βιβλικής προφητείας και της ιστορίας. Το ότι έχει κέρατα αρνίου συμφωνεί με την καύχησι της Αγγλίας και της Αμερικής ότι διεξήγαγαν μόνον αμυντικούς πολέμους και όχι κατακτητικούς. Είναι βέβαιον ότι η Μεγάλη Βρεττανία αρχικά έγινε παγκόσμια δύναμις όχι με στρατιωτικές κατακτήσεις, όπως εκείνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Ναπολέοντος, προσεταιρίσθη δε τις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές του δεκάτου ένατου αιώνος για να σχηματίση την Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμι. Επέτυχε τους σκοπούς της με τις αρνοειδείς, να το πούμε έτσι, μεθόδους της διπλωματίας, του εμπορίου και της θρησκείας. Μολονότι προβάλλει ως αρνίον, έχει, εν τούτοις, φωνή δράκοντος, δυνατή φωνή, φωνή σαν του δράκοντος, του Σατανά ή Διαβόλου.

Το δικέρατο αυτό θηρίο, επειδή είναι η παγκόσμια δύναμις, έχει ασκήσει όλη την εξουσία τού πρώτου θηρίου, κατακυριεύοντας τον υπόλοιπο κόσμο. Λόγω της εξεχούσης θέσεώς της μέσα στον κόσμο του Σατανά, το αποτέλεσμα των σκοπών και των μεθόδων της υπήρξε να κάμη τα έθνη του κόσμου ν’ αποδίδουν την αφοσίωσί των στην οργάνωσι του Σατανά παρά στον Θεό και στη βασιλεία του.

Συνδέεται με τον δράκοντα και το θηρίον της Αποκαλύψεως 16:13, όπου ορίζεται ως «ψευδοπροφήτης». Το ότι αυτός ο ψευδοπροφήτης είναι πράγματι το ίδιο το δικέρατο θηρίο καταφαίνεται τόσο απ’ τα πραγματικά γεγονότα όσο και από τη μνεία τούτου στην Αποκάλυψι 19:20, όπου ο «ψευδοπροφήτης» εικονίζεται ως έχοντας κάμει τα όσα μνημονεύονται ως γενόμενα από το δικέρατο θηρίο στο κεφάλαιο 13. «Και επιάσθη το θηρίον, και μετά τούτου ο ψευδοπροφήτης όστις έκαμε τα σημεία ενώπιον αυτού, με τα οποία επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου.» Κατάλληλα ορίζεται ως ψευδοπροφήτης, διότι εχρησίμευσε ως εκπρόσωπος του θηρίου, της ορατής οργανώσεως του Σατανά, και τούτο με τη φωνή του δράκοντος. Θα έχη την ίδια τύχη με το θηρίον της θαλάσσης, διότι «ζώντες ερρίφθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός την καιομένην με το θείον.» Αυτή η λίμνη του πυρός τονίζεται αλλού ότι είναι ο δεύτερος θάνατος, δηλαδή, αιώνια εκμηδένισις ή καταστροφή.​—Αποκάλ. 19:20· 20:14.

Το Κόκκινον Θηρίον

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ή τελευταίο θηρίο που είδε ο απόστολος Ιωάννης στην αποκαλυπτική του όρασι ήταν και το τελευταίο που θα ενεφανίζετο στους νεωτέρους χρόνους στην εκπλήρωσι της Αποκαλύψεως. Σχετικά με τούτο ο Ιωάννης έγραψε: «Και είδον γυναίκα καθημένην επί θηρίον κόκκινον, γέμον ονομάτων βλασφημίας, έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα. Το θηρίον το οποίον είδες, ήτο, και δεν είναι, και μέλλει να αναβή εκ της αβύσσου και να υπάγη εις απώλειαν και θέλουσι θαυμάσει οι κατοικούντες επί της γης. . . . Αι επτά κεφαλαί είναι επτά όρη, όπου η γυνή κάθηται επ’ αυτών. Και είναι επτά βασιλείς· οι πέντε έπεσαν, και ο είς είναι, ο άλλος δεν ήλθεν έτι, και όταν έλθη, ολίγον πρέπει να μείνη. Και το θηρίον το οποίον ήτο, και δεν είναι, είναι και αυτός ο όγδοος, και είναι εκ των επτά, και υπάγει εις απώλειαν.»​—Αποκάλ. 17:3, 8-11.

Σημειώστε την ομοιότητα των τριών απ’ αυτά τα θηρία, του πυρρού δράκοντος (Σατανά ή Διαβόλου), του θηρίου που ανέβη από τη θάλασσα (της ορατής οργανώσεως του Σατανά), και του κόκκινου θηρίου· το καθένα απ’ αυτά έχει επτά κεφαλές και δέκα κέρατα. Τα δέκα κέρατα σε κάθε περίπτωσι θα εξεικόνιζαν πλήρη δύναμι. Όσο για τις επτά κεφαλές, όμως, στον δράκοντα αυτές εξεικονίζουν την εξουσία του πάνω στις επτά παγκόσμιες δυνάμεις μέσω των δαιμονικών αρχόντων· στο θηρίον το εκ της θαλάσσης οι ίδιες οι επτά παγκόσμιες δυνάμεις εξεικονίζονται από τις επτά κεφαλές, και στο κόκκινο θηρίο οι επτά αυτές παγκόσμιες δυνάμεις φαίνονται ως επτά κεφαλές, που ανήκουν σε μια πολύ σύγχρονη οργάνωσι ή ολότητα. Το κόκκινο αυτό θηρίο, δεν θα μπορούσε να είναι μια μεμονωμένη απ’ αυτές τις επτά παγκόσμιες δυνάμεις, διότι μας λέγεται καθαρά ότι «είναι εκ των επτά», και ότι είναι όγδοον. Πρέπει, λοιπόν, να περιλαμβάνη όλα στη μια ή στην άλλη μορφή. Τι άλλο θα μπορούσε αυτό το θηρίο να παριστάνη παρά αυτή την ολότητα που αρχικά ήταν γνωστή ως Κοινωνία των Εθνών και τώρα ως Ηνωμένα Έθνη; Δεν είναι μια παγκόσμια οργάνωσις όπως είναι η ορατή οργάνωσις του Σατανά; Μήπως τα υπολείμματα αυτών των επτά παγκοσμίων δυνάμεων δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτή την παγκόσμια οργάνωσι, και δεν αποτελεί αυτή πραγματικά μια ογδόη παγκόσμια δύναμι; Τα δέκα κέρατά της εξεικονίζουν όλους τους βασιλείς ή άρχοντας της γης.

Πόσο προσφυώς οι προφητικοί λόγοι «το θηρίον το οποίον ήτο, και δεν είναι, αν και ήναι» εφαρμόζονται σ’ αυτό το κόκκινο θηρίο! Όπως και η Κοινωνία των Εθνών στην αρχή ήταν, η δε ύπαρξίς της άρχισε στις 10 Ιανουαρίου 1920. Κατόπιν, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, από το έτος 1939 ως το 1945, αυτό το «θηρίο», όσον αφορά όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς του, δεν υπήρχε, διότι ηγνοήθη από τα έθνη του κόσμου, μολονότι αυτά δεν ώρισαν τυπικά το τέλος του ως τότε που εσχηματίσθησαν τα Ηνωμένα Έθνη.a Κατόπιν, όταν εσχηματίσθη ο διάδοχός του, το κόκκινο αυτό θηρίο ήταν πάλι παρόν. Αναμφιβόλως δε, στα τελευταία δεκαεπτά χρόνια ατένιζε με θαυμασμό στην ογδόη αυτή παγκόσμια δύναμι, στα Ηνωμένα Έθνη.

Τι θα λεχθή για τους επτά βασιλείς, για τους οποίους εγράφη, στην ημέρα του Ιωάννου, «οι πέντε έπεσαν, και ο είς είναι, ο άλλος δεν ήλθεν έτι, και όταν έλθη, ολίγον πρέπει να μείνη»; Πρόκειται για τις ίδιες επτά παγκόσμιες δυνάμεις της Βιβλικής ιστορίας και προφητείας, που αναφέρεται στον συμβολισμό του δράκοντος και του θηρίου που ανέβη εκ της θαλάσσης. Στην εποχή του Ιωάννου, πέντε απ’ αυτούς είχαν πέσει: Η Αίγυπτος, η Ασσυρία, η Βαβυλών, η Μηδο-Περσία και η Ελλάς. Η έκτη υπήρχε τότε, η ειδωλολατρική Ρώμη, η οποία συνέχισε την ύπαρξί της αργότερα ως η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και ο ένας επρόκειτο να έλθη ακόμη, η Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμις, το δικέρατον θηρίον. Η παραμονή του για λίγο μόνο καιρό δείχνει ότι το τέλος αυτών των δυνάμεων είναι πλησίον.

Το κόκκινο αυτό θηρίο εμφανίζεται και με άλλη ακόμη μορφή στο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να φαίνεται εκπληκτικό, εφόσον στη Βιβλική προφητεία εμφανίζονται κατά καιρούς διάφορα πρόσωπα και οντότητες σε περισσότερες από μια μορφές, όλες δε αυτές είναι κατάλληλες και ταιριαστές, αλλά χρησιμοποιούνται για να δείχνουν διάφορες όψεις ενός προσώπου, μιας οργανώσεως, ενός έθνους ή μιας πολιτικής οντότητος. Έτσι παρετηρήσαμε ότι η εβδόμη παγκόσμια δύναμις, η Αγγλο-Αμερικανική παγκόσμια δύναμις, δείχνεται ως η εβδόμη κεφαλή του θηρίου που βγαίνει από τη θάλασσα ως το έβδομο θηρίο που έχει δύο κέρατα που μοιάζει με αρνίον, κι ωστόσο έχει φωνή δράκοντος, κι επίσης, είναι ψευδοπροφήτης λόγω της προπαγανδιστικής του δράσεως. Έτσι και με το κόκκινο θηρίο ενταύθα· χαρακτηρίζεται, επίσης, ως ογδόη παγκόσμιος δύναμις και, στην Αποκάλυψι 13:14, 15, «εικών του θηρίου», δηλαδή, του εκ της θαλάσσης θηρίου: «Και [το δικέρατο θηρίο] επλάνα τους κατοικούντας επί της γης, δια τα σημεία τα οποία εδόθησαν εις αυτό να κάμη ενώπιον του θηρίου, λέγον προς τους κατοικούντας επί της γης να κάμωσιν εικόνα εις το θηρίον, το οποίον έχει την πληγήν της μαχαίρας, και έζησε. Και εδόθη εις αυτό να δώση πνεύμα εις την εικόνα του θηρίου, ώστε και να λαλήση η εικών του θηρίου, και να κάμη, όσοι δεν προσκυνήσωσι την εικόνα του θηρίου, να θανατωθώσι.»

Σύμφωνα με την προφητεία αυτή, το δικέρατο θηρίο, δηλαδή, η Μεγάλη Βρεττανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, είπαν στους κατοίκους της γης να κάμουν αυτή την εικόνα του θηρίου, την Κοινωνία των Εθνών. Το δείχνουν αυτό τα ιστορικά γεγονότα; Τα δείχνουν βέβαια, διότι, όπως λέγει Η Βρετανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. Κ΄, σελ. 846, Έκδ. 1959, στη βιογραφία του Γιάν Κρίστιαν Σματς, Νοτιο-αφρικανού πολιτικού: «Μετά την Ανακωχή [του 1918], ο Σματς έγραψε το Υπόμνημα του περί Κοινωνίας των Εθνών, ‘Η Κοινωνία των Εθνών: Μια Πρακτική Πρότασις’ (1918), που έτυχε υποστηρίξεως τόσο από τον Πρόεδρο Ουίλσων όσο κι από τον Λόυδ Τζωρτζ, κι έγινε κατ’ ουσίαν η Συνθήκη της Κοινωνίας», Οι δύο τελευταίοι ήσαν, βέβαια, οι αρχηγοί των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρεττανίας τότε. Μολονότι δε οι Ηνωμένες Πολιτείες ποτέ δεν ενώθηκαν επισήμως με την Κοινωνία, ο αρχηγός των πραγματικά ανέλαβε την ηγεσία λέγοντας στον κόσμο να κάμη αυτή την εικόνα του θηρίου. Με τα χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματικά έφθασαν στην οπισθία πόρτα της Κοινωνίας με την υποστήριξι των συνθηκών και συμφώνων της που εδημοσιεύοντο από τα μέλη της Κοινωνίας. Ισχυρότερη ακόμη απόδειξις υπάρχει ότι οι αρχηγοί των δύο αυτών εθνών, ή η δυαδική αυτή παγκόσμια δύναμις, Ουίνστων Τσώρτσιλ και Φράνκλιν Δ. Ρούζβελτ, ανέλαβαν την ηγεσία στο να κάμουν τους λαούς της γης ν’ αναβιβάσουν αυτό το κόκκινο θηρίο από την άβυσσο της αδρανείας, στην οποία το είχε βυθίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη μορφή των Ηνωμένων Εθνών.

Τι θα λεχθή γι’ αυτή τη γυναίκα με κόκκινη αμφίεσι, που δείχνεται ιππεύοντας το ομοιόχρωμο αυτό κόκκινο θηρίο; Σε όλες τις Γραφές, από τη Γένεσι 3:15 ως την Αποκάλυψι 22:17, η γυναίκα χρησιμοποιείται για να εξεικονίση μια οργάνωσι, και ειδικά μια θρησκευτική οργάνωσι. Έτσι, η άπιστη Ιερουσαλήμ περιγράφεται ως πόρνη, η δε πιστή Χριστιανική εκκλησία ως αγνή παρθένος. (Ησ. 1:21· 2 Κορ. 11:2) Αυτή η γυναίκα, λοιπόν, κάλλιστα θα μπορούσε να εξεικονίζη την ψευδή θρησκεία, ιδιαίτερα δε τον αποστάτη Χριστιανικό κόσμο, που επαγγέλλεται μνηστεία με τον Ιησού Χριστό αλλ’ απεδείχθη άπιστος σ’ αυτόν, όπως διακρίνεται από το ότι βρίσκεται σε συντροφιά και σε συνταύτισι με τις κυβερνήσεις του κόσμου τούτου αντί ν’ αναμένη τη βασιλεία του Χριστού. Σ’ αυτήν εφαρμόζονται οι λόγοι της κατακρίσεως: «Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης.» Αξιοσημείωτο είναι ότι, ενώ ο Βασιλεύς των βασιλέων, Ιησούς Χριστός, εμφανίζεται εκτελώντας κρίσι εναντίον των διαφόρων θηρίων, τα δέκα κέρατα ή βασιλείς του κόκκινου θηρίου εμφανίζονται ως φέρνοντας την καταστροφή του ψευδούς αυτού θρησκευτικού συστήματος, ένας πρόδρομος του οποίου παρατηρείται στη δεδηλωμένη εναντίωσι του κομμουνισμού σε όλα τα θρησκευτικά πράγματα.​—Αποκάλ. 17:5.

Προφανώς, αυτή η συνοπτική περιγραφή, ας το πούμε, των θηρίων της Αποκαλύψεως, δεν θα μπορούσε να θίξη όλες τις μικρολεπτομέρειες. Αυτά, όμως, όταν μελετηθούν, θα βρεθούν συνεπή με τα προηγούμενα, όπως παρατίθενται αλλού στις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά.

Ασφαλώς ο Ιεχωβά Θεός κάνει το φως του να λάμπη στις προφητείες του, που ανεγράφησαν πριν από πολύν καιρό, σύμφωνα με την υπόσχεσί του ότι η οδός των δούλων του θα καθίστατο ολοένα πιο φωτεινότερη. Αυτός είναι πραγματικά ο λόγος, για τον οποίον όλοι οι δούλοι του πρέπει να έχουν αυξημένη πίστι ότι Αυτός πάντοτε ελέγχει πλήρως τις υποθέσεις του κόσμου και ότι η Γραφή είναι ο εμπνευσμένος λόγος του. Πρέπει να ενισχύη την ελπίδα των στον τελικό θρίαμβο της δικαιοσύνης και να τους βοηθή στο να υπηρετούν τον Θεό με την ‘καθαρή και αμίαντη θρησκεία ενώπιον του Θεού και Πατρός’, τηρώντας τον εαυτό τους αμόλυντον από τον κόσμο.​—Ιάκ. 1:27.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

1 Και ενθυμού τον πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου.​—Εκκλησ. 12:1. Σ 15/11/62 18, 19

2 Υπενθύμιζε αυτούς . . . εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.​—Τίτον 3:1. Σ 1/3/63 7-9

3 Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.​—Πράξ. 5:29. Σ 15/3/63 4, 5α.

4 Προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν, εις το όνομα του Κυρίου [Ιησού Χριστού, ΜΝΚ]. Τότε παρεκάλεσαν αυτόν να διαμείνη ημέρας τινάς.​—Πράξ. 10:48. Σ 1/9/62 19

5 Έχοντες συνείδησιν αγαθήν.​—1 Πέτρ. 3:16. Σ 1/4/63 4-6α

6 Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.​—Παροιμ. 22:6. Σ 1/11/62 11, 12

7 Υποτάχθητε . . . εις τον Θεόν.​—Ιάκ. 4:7. Σ 15/3/63 13, 14

8 Αι . . . ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.​—Ρωμ. 13:1. Σ 15/3/63 25, 26

9 Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς, ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, . . . Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.​—Πράξ. 20:35. Σ 1/8/62 20, 21

10 Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει· ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει.​—Λουκ. 16:13. Σ 1/6/62 14

11 Δεν έδωκεν εις ημάς ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού.​—2 Τιμ. 1:7. Σ 15/7/62 4α

12 Εάν ζητήσης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.​—Παροιμ. 2:4, 5, ΜΝΚ. Σ 1/12/62 14, 15

13 Είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν.​—Ρωμ. 13:4. Σ 1/4/63 4-6

14 Καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.​—Ματθ. 25:45. Σ 15/10/62 16

15 Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας.​—Τίτον 3:1. Σ 1/3/63 9, 10

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Την διακονίαν σου κάμε πλήρη» είναι η προτροπή, η οποία αναφέρεται στην 2 Τιμόθεον 4:5. Ως μέρος της διακονίας των στη διάρκεια του τελευταίου αυτού μηνός της προσπαθείας των για εγγραφή συνδρομητών στη Σκοπιά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο έξοχο αυτό Βιβλικό περιοδικό, με τρία βιβλιάρια, αντί δρχ. 30.

ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗ ΒΙΒΛΟ;

Θα μπορούσατε να πήτε την ιστορία της Αγίας Γραφής, από την αρχή ως το τέλος, σε μια απλή, σύγχρονη γλώσσα, ώστε να μπορή να την κατανοή ακόμη κι ένα παιδί; Αυτό είναι ακριβώς εκείνο, που θα βρήτε στο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Εκτός αυτού, το βιβλίο είναι τόσο ωραία εικονογραφημένο, ώστε θα μπορούσατε ν’ αφηγηθήτε σχεδόν το περιεχόμενον από τις εικόνες. Αποκτήστε το αντίτυπο σας σήμερα. Στείλτε δρχ. 22.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

26 Μαΐου: Ωφελούμενοι από την Υποταγή στις Εξουσίες και Συνείδησις και Υποταγή στις Έξουσίες, §1-12. Σελ. 197.

2 Ιουνίου: Συνείδησις και Υποταγή στις Εξουσίες, §13-48. Σελ. 204.

Η Βίβλος​—Ένα Βιβλίο που Δίνει Ελπίδα

ΕΝΩ μελετούσε για να δώση εξετάσεις μια νοσοκόμος, ηλικίας είκοσι οκτώ ετών, στην Αυστραλία, υπέστη διανοητική κρίσι. Η καλύτερη ψυχιατρική νοσηλεία απέτυχε να επιφέρη ανάρρωσι. Η κόρη απειλούσε ν’ αυτοκτονήση. Ο τοπικός γιατρός απεφάνθη ότι είναι ανίατη η περίπτωσις και της καθώρισε να παίρνη πολλά καταπραϋντικά. Υπέβαλαν από μέρους της αίτησι για να της χορηγηθή πλήρης σύνταξις αναπήρου. Οι γονείς της δεν εφείσθησαν τίποτα, αλλ’ εν τούτοις όλες οι προσπάθειες τον εφαίνοντο χωρίς καμμιά ελπίδα, επειδή η κόρη των δεν εγίνετο καλύτερα.

Τελικά, ο πατέρας στην απελπισία του συγκατετέθη να γίνεται μια Γραφική μελέτη με την ασθενή θυγατέρα του. Μετά από λίγες Γραφικές μελέτες η υγεία της κόρης εβελτιώθη αισθητά. Ο πατέρας της, οι φίλοι και οι συγγενείς της όλοι κατεπλάγησαν με τη βελτίωσι της καταστάσεώς της. Κι ο γιατρός της κόρης, επίσης, πραγματικά έμεινε εμβρόντητος με την ταχεία και πλήρη ανάρρωσί της. Την ερώτησε να του πη την αιτία της μεγάλης αυτής μεταβολής. Η απάντησίς της ήταν απλή κι εύστοχη: «Τώρα έχω κάτι για το οποίον αξίζει να ζω​—τον νέο κόσμο». Ναι, η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο που δίνει ελπίδα.

Είναι πολύ παράδοξο το ότι πολλοί από τους λεγόμενους «μεγάλους» μεταξύ των Ελλήνων και των άλλων εθνών ενόμιζαν ότι η ελπίδα ήταν μια φρεναπάτη. Ο Αισχύλος είπε ότι ήταν «η τροφή των εξορίστων». Ο Ευριπίδης την αποκαλούσε «κατάραν του ανθρώπου». Αλλ’ η Βίβλος λαμβάνει αντίθετη άποψι. Εξυμνεί την ελπίδα και τη συνδέει με την πίστι και την αγάπη. (1 Κορ. 13:13) Όχι μόνον εγκωμιάζει τις επιδράσεις της ελπίδος, αλλά και παροτρύνει τους Χριστιανούς να ‘χαίρουν εις την ελπίδα’ και ‘να περισσεύουν εις την ελπίδα’. Επίσης, καλεί την ελπίδα «άγκυραν της ψυχής».​—Ρωμ. 12:12· 15:13· Εβρ. 6:19.

Όσα ετόνιζε πάντοτε η Βίβλος, τα παραδέχονται τώρα οι γιατροί ως αληθινά, δηλαδή, ότι η ελπίδα είναι απαραίτητη για μια υγιή ζωή. Ο ψυχίατρος Κάρολος Μέννιγκερ είπε ότι μερικοί από τους ασθενείς του εχλεύαζαν την ιδέα της ανάγκης για ελπίδα, και κατόπιν προσέθεσε: «Εν μέρει γι’ αυτό είναι και ασθενείς».

Η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο που δίνει ελπίδα, διότι περιέχει τις επαγγελίες του Παντοδυνάμου, του Θεού της ελπίδος. Ο απόστολος Παύλος εξαίρει το γεγονός αυτό στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Είπε: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.» (Ρωμ. 15:4, 13) Στον άνθρωπο, που λόγω της αμαρτίας εκληρονόμησε την ευπάθεια και τη διαφθορά των προπατόρων του, η Βίβλος διανοίγει την πολύτιμη ελπίδα της αιωνίου ζωής. Στον Τίτο 1:2 μιλεί για την ‘ελπίδα ζωής αιωνίου, την οποίαν υπεσχέθη ο αψευδής Θεός προ χρόνων αιωνίων’. Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε: «Αύτη είναι η υπόσχεσις την οποίαν αυτός υπεσχέθη προς ημάς, η ζωή η αιώνιος.» (1 Ιωάν. 2:25) Αιώνια ζωή είναι η άφθονη ζωή που κατέστησε δυνατή ο Ιησούς Χριστός για το ανθρώπινο γένος. (Ιωάν. 10:10) Πουθενά έξω από τη Βίβλο δεν μπορεί να βρεθή μια τόσο μεγάλη αληθινή ελπίδα.

Η άφθονη ζωή της Βιβλικής επαγγελίας πρόκειται να υπάρξη, όχι σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι γεμάτος από διλήμματα, απειλές πυρηνικής εκμηδενίσεως, πρωτοφανή δεινά, ασθένειες και θάνατο, αλλά σ’ ένα νέο κόσμο της Θείας δημιουργίας. Ο απόστολος Πέτρος έγραψε γι’ αυτή την ελπίδα μ’ αυτά τα λόγια: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Ο απόστολος Ιωάννης έγραψε για τις ευλογίες, που θ’ απολαύσουν οι άνθρωποι σ’ εκείνο τον νέο κόσμο. Είπε: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκάλ. 21:2-4) Τι θαυμάσια ελπίδα είναι αυτή ! Φαντασθήτε να ζήτε σ’ έναν κόσμο χωρίς ασθένεια, λύπη ή θάνατο! Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι αυτή η ελπίδα ενέπνευσε την Αυστραλή κόρη κι έγινε καλύτερα. Αυτές οι υποσχέσεις μπορούν να τύχουν εμπιστοσύνης διότι έχουν την υποστήριξι του Θεού. Αυτός μας διαβεβαιώνει ότι «ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»​—Αποκάλ. 21:5· 1 Βασ. 8:56· Εβρ. 10:23.

Το γεγονός ότι ο Άρχων του υποσχεμένου νέου κόσμου του Θεού είναι ο Ιησούς Χριστός εμπνέει επίσης ελπίδα. Ο Παύλος γράφει: «Εις αυτόν τα έθνη θέλουσιν ελπίσει.» (Ρωμ. 15:12· 1 Τιμ. 1:1) Γιατί η ελπίς στον Ιησού; Ο Παύλος απαντά για μας: «Την οποίαν [ελπίδα] έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος· όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.» (Εβρ. 6:19, 20) Όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς εξετέλεσε πολλά θαυμαστά έργα υπέρ του λαού. Μας λέγεται ότι ‘εθεράπευε πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν’. (Ματθ. 9:35) Άνοιξε τους οφθαλμούς των τυφλών, τα ώτα των κωφών, κι έκαμε τους άλαλους να ομιλούν. Εθεράπευσε χωλούς, ανέστησε δε και νεκρούς ακόμη. Τα επίγεια έργα του ήσαν μόνο ένα τεκμήριο των ευλογιών που θα φέρη η βασιλεία του Θεού δια Ιησού Χριστού σ’ εκείνους που θα ζήσουν στον νέο κόσμο.

Σκεφθήτε τι πρέπει να σημαίνη αυτό σ’ εκείνους, που ψάχνουν στο φυσικό σκοτάδι σήμερα, σ’ εκείνους που είναι κωφοί, βωβοί ή χωλοί! Ο Ιησούς είναι ακόμη η μόνη ελπίδα τους, η δε Βίβλος μάς κάνει τούτο γνωστόν. Όσο για τους καταδυναστευομένους, η υπόσχεσις είναι ότι οι απατεώνες και καταδυνάσται θα συντριβούν και ότι οι θλιμμένες ψυχές θα παρηγορηθούν. Εκείνοι, που πεινούν για φίλους, δεν έχουν παρά να ενστερνισθούν τ’ αγαθά νέα. Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τους ακολούθους του ότι θ’ αποκτούσαν «εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς, μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον.»​—Μάρκ. 10:30· Ψαλμ. 72:4.

Τι ελπίδα επιφυλάσσει η Βίβλος για τους νεκρούς; Υπάρχει ελπίς αναστάσεως γι’ αυτούς. Ο Θεός υπόσχεται να τους επαναφέρη ν’ απολαύσουν ζωή σ’ έναν επίγειο παράδεισο. Την ελπίδα αυτή έδωσε ο Ιησούς και σ’ έναν κακούργο, που εσταυρώθη παράπλευρά του, λέγοντας: «Θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:43· 1 Κορ. 15:22) Ασφαλώς πρόκειται για μια μεγάλη ελπίδα.​—Πράξ. 26:6-8.

Μόνο για τους ασεβείς η Βίβλος δεν προβλέπει καμμιά ελπίδα. Αυτοί θ’ απολεσθούν. (Ψαλμ. 9:17· 68:2) Αλλά σε όλους, όσοι αγαπούν τον Θεό και ζητούν να γνωρίσουν και να πράξουν το θέλημά του, η Βίβλος δίνει ελπίδα. Πόσο ζωτικό είναι να μελετούμε τις σελίδες της και να κάμωμε την ελπίδα που επιφυλάσσει ‘άγκυρα των ψυχών μας’!

Ο Πάπυρος​—Πρόδρομος του Χάρτου

ΤΟ ΥΛΙΚΟ, που χρησιμοποιείται για γράψιμο, δεν ήταν πάντοτε τόσο άφθονο και τόσο φθηνό όσο είναι το χαρτί σήμερα, οπότε μπορεί κανείς ν’ αγοράση ένα τετράδιο ανταλλάσσοντας το με λίγα κέρματα. Μεταξύ των πολλών πραγμάτων, που εχρησιμοποιούντο για γράψιμο στους περασμένους καιρούς προτού καταστή κοινό το χαρτί, ήσαν λίθοι, πηλός, τεμάχια θραυσμένων αγγείων, μέταλλα, ξύλα, φλοιοί δένδρων, φύλλα, δέρματα, πάπυροι, μεμβράνες (δέρματα μόσχων) και περγαμηνές (δέρματα προβάτων). Ιδιαίτερα οι φτωχοί των αρχαίων χρόνων χρησιμοποιούσαν τεμάχια θραυσμένων αγγείων από πηλό, που μπορούσαν να βρεθούν σε κάθε σωρόν απορριμμάτων και είχαν ομαλή επιφάνεια για γράψιμο. Αυτά, γνωστά ως όστρακα, αποτελούν εξυπηρετικά μέσα στους αρχαιολόγους.

Μεταξύ όλων αυτών των υλικών γραψίματος κανένα ίσως δεν έχει χρησιμοποιηθή επί τόσο μακρό χρόνο όσο ο πάπυρος. Η χρήσις του χρονολογείται από δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια προ Χριστού, μερικοί δε εξακολούθησαν να τον επεξεργάζωνται ως την αρχή του εικοστού αυτού αιώνος. Όσοι αγαπούν τη Βίβλο ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον πάπυρο, διότι φαίνεται ότι οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αρχικά είχαν γραφή σε παπύρους, οι δε αντιγραφείς των Γραφών αυτών έκαναν κοινή χρήσι του παπύρου ως τον έβδομο αιώνα μ.Χ. Η Αγγλική λέξις «Paper» [«χάρτης», «χαρτί»] προέρχεται από τη λέξι πάπυρος.

Ο πάπυρος είναι υλικό γραφής, που παρασκευάζεται από ομώνυμο υδρόφυτο, του οποίου το όνομα σημαίνει «ποτάμιον προϊόν». Είχε ρίζα μεγέθους καρπού της χειρός ανθρώπου, η οποία ανεπτύσσετο κατά μήκος του πυθμένος αβαθών υδάτων του Νείλου, σε ύψος ύδατος τριών περίπου ποδών, και ανήρχετο ο κορμός του σε ύψος έξη ή περισσοτέρων ποδών.​—Ιώβ 8:11.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν εύρει πολλές χρήσεις του παπύρου. Ο πάπυρος εχρησίμευε ως καύσιμος ύλη, για να κατασκευάζουν πλοία, ιστία, σχοινιά, ψάθες και σανδάλια. Το βρέφος Μωυσής είχε τοποθετηθή μέσα σ’ ένα κιβώτιο ή κάνιστρο κατασκευασμένο από πάπυρο. Αλλ’ η κυριώτερη και πιο επωφελής χρήσις του παπύρου ήταν για υλικά γραψίματος. Πραγματικά, η επεξεργασία του αποτελούσε άλλοτε τη βασική Αιγυπτιακή βιομηχανία.​—Έξοδ. 2:3· Ησ. 18:2.

Ως υλικό γραψίματος εχρησιμοποιείτο το απαλό κέντρον ή εντεριώνη. Από τους Έλληνας εκαλείτο βίβλος, όνομα που είχε δοθή στους κυλίνδρους παπύρου και από το οποίον λαμβάνομε το όνομα «Βίβλος». Απ’ αυτό προήλθε και τ’ όνομα της Φοινικικής πόλεως Βύβλου, που ήταν το κέντρον βιομηχανίας παπύρου.​—Γαλ. 3:10· 2 Τιμ. 4:13.

Η εντεριώνη εκόπτετο σε πολύ λεπτές λωρίδες, οι οποίες ετοποθετούντο παράλληλα η μία στην άλλη κατακορύφως, πάνω δε σ’ αυτές ετίθετο άλλο ένα στρώμα ορθογωνίως ή οριζοντίως. Τα δύο στρώματα συνεκολλώντο και κατόπιν οι λωρίδες εχτυπώντο με ξύλινη σφύρα και απεξηραίνοντο στον ήλιο. Το φύλλο ελειαίνετο με ελαφρόπετρα και εστιλβώνετο με ελεφαντόδοντα ή με όστρακα. Το κατειργασμένο προϊόν ήταν απαλό κι εύκαμπτο και διετίθετο σε ποικιλία διαστάσεων και ποιοτήτων.

Το μήκος και το πλάτος αυτών των φύλλων εκυμαίνετο από έξη ως δεκαοκτώ ίντσες, συνήθως δε είκοσι τέτοια φύλλα συνεκολλώντο για ν’ αποτελέσουν ένα κύλινδρο, ο οποίος προσηρτάτο σε λεπτή ράβδο. Οι κύλινδροι αυτοί, διαμέτρου μόλις μιάμισης ίντσας, έφθαναν τα δεκατέσσερα ως είκοσι πόδια μάκρος, και για καθημερινή χρήσι σπάνια υπερέβαιναν τα τριάντα πόδια. Τα ειδικά κρατικά έγγραφα, όμως, έφθαναν σε μεγάλα μήκη, ένα δε απ’ αυτά που διεσώθη ως την εποχή μας έχει μάκρος 133 πόδια.

Η επιφάνεια, που εχρησιμοποιείτο πρωτίστως για γράψιμο, ήταν εκείνη, στην οποία οι λωρίδες παπύρου έβαιναν οριζόντια ή κατά μήκος, πράγμα που υποβοηθούσε το γράψιμο σε ευθείες γραμμές, μολονότι κατά καιρούς εχρησιμοποιείτο η αντίστροφη πλευρά για να συμπληρωθή μια γραφή. Ο κολοφών, δηλαδή η αναγραφή λεπτομερειών για το πότε και ποιος ήταν εκείνος που τα έγραψε, προσετίθετο στο τέλος του κυλίνδρου. Από τον δεύτερον αιώνα μ.Χ. κι έπειτα, ο κύλινδρος παπύρου άρχισε ν’ αντικαθίσταται από κώδικες παπύρου, βιβλιοειδή χειρόγραφα, τα οποία κι αυτά βαθμιαίως αντικατεστάθησαν, από τον τέταρτον αιώνα, από κώδικες κατασκευασμένους από μεμβράνες ή περγαμηνές.​—Ιεζ. 2:10· Αποκάλ. 5:1.

Το γράψιμο σε πάπυρο εγίνετο με πέννα από καλάμι, βρεγμένη για να μαλακώνη η αιχμή της, για μελάνη δε εχρησιμοποιείτο μίγμα γόμας, καπνιάς και νερού. Το γράψιμο συνήθως εγίνετο σε στενές στήλες, φάρδους από δύο έως τεσσάρων ιντσών. Οι κύλινδροι του παπύρου, όταν δεν εχρησιμοποιούντο, διετηρούντο μέσα σε μια κυλινδρική θήκη ή κιβωτίδιο που ήταν γνωστό ως πυξίς.

Για τους Χριστιανούς, το γράψιμο σε παπύρους, που έφθασε μέχρι των ημερών μας, απεδείχθη μεγάλης αξίας. Εν πρώτοις, κατέστησε γνωστή την κοινή Ελληνική γλώσσα, που ωμιλείτο κι εγράφετο από τους συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Και το σπουδαιότερο απ’ όλα, οι Βιβλικοί πάπυροι εχρησίμευσαν στην εξακρίβωσι της αυθεντικότητος των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών όπως τις έχομε σήμερα.

Είναι ο Ιησούς Χριστός ο Υποσχεμένος Μεσσίας;

Ασχέτως φυλής, εθνικότητος ή θρησκείας, το ζήτημα αυτό επηρεάζει την ευτυχία σας​—μάλιστα, τον αιώνιο προορισμό σας.

ΕΠΙΓΝΩΣΙΣ της ταυτότητος του υποσχεμένου Μεσσία δεν είναι κανένα ασήμαντο θέμα. Είναι απόλυτα ζωτικό. Οι Εβραϊκές Γραφές όχι μόνο μας λέγουν γιατί αυτό το θέμα είναι πολύ σπουδαίο, αλλά και καθορίζουν την ταυτότητα του Μεσσία πέρα από κάθε αμφιβολία.

Προτού εξετάσωμε τη Γραφική μαρτυρία, υπάρχει η ερώτησις: Τι σημαίνει η λέξις Μεσσίας; Μεσσίας σημαίνει «ο κεχρισμένος». Στον Δανιήλ 9:25 η Εβραϊκή αυτή λέξις μεταφράζεται «Μεσσίας» στη Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου, η δε μετάφρασις, που έγινε από την Ιουδαϊκή Εκδοτική Εταιρία της Αμερικής, την αποδίδει «ένας κεχρισμένος».

Υπάρχουν πολλές και διάφορες ιδέες περί της ταυτότητος του Μεσσία. Στον «Χριστιανικό» κόσμο εκατομμύρια ανθρώπων πιστεύουν ότι ο Μεσσίας έχει ήδη εμφανισθή στο πρόσωπο του Ιησού του από Ναζαρέτ. Μερικοί Ιουδαίοι πιστεύουν ότι ο Μεσσίας είναι το νέον έθνος Ισραήλ· και ο Φίλιππος Μπερνστάιν, στο βιβλίο του Τι Πιστεύουν οι Ιουδαίοι, λέγει: «Οι Ορθόδοξοι πιστεύουν ακόμη στην έλευσι ενός προσωπικού Μεσσία, και προσεύχονται κάθε μέρα για την έλευσί του. Ένα μεγάλο τμήμα της φιλελευθέρας Ιουδαϊκής κοινότητος απέβαλε την ιδέα περί μιας μεμονωμένης μεσσιανικής προσωπικότητος, που πρόκειται να σώση το ανθρώπινο γένος. . . . Στη θέσι αυτής βεβαιώνουν την πίστι των σε μια μεσσιανική εποχή, που πρόκειται να επιτευχθή με τις προσπάθειες συνεργαζομένων καλών ανθρώπων απ’ όλα τα έθνη, τις φυλές και τις θρησκείες».

Οι Εβραϊκές Γραφές διευκρινίζουν κάθε παρανόησι και αμφιβολία περί του Μεσσία ή του «κεχρισμένου». Κεχρισμένος είναι ένας, ο οποίος είναι περιβεβλημένος εξουσίαν από τον ανώτερό του για να ενεργήση. Ο Μεσσίας είναι ο Κεχρισμένος του Θεού· εκείνος, τον οποίον ο Θεός έχρισε για να ελευθερώση τους ευπαθείς από το ανθρώπινο γένος. Στις αρχές της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους ο Θεός έδωσε μια βάσι για ελπίδα σ’ έναν ερχόμενο Απελευθερωτή, έναν, ο οποίος θα συνέτριβε την κεφαλήν του Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου. Η υπόσχεσις βρίσκεται στη Γένεσι 3:15, στη δήλωσι του Θεού προς τον Όφιν: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.»

Αργότερα οι προφητείες έγιναν σαφέστερες περί του πώς θα ήρχετο ο Απελευθερωτής. Ο Θεός υπεσχέθη ότι μέσω του Αβραάμ θα επήρχοντο μεγάλες ευλογίες: «Εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης.»​—Γεν. 22:18.

Ένας, ο οποίος θα μπορούσε ν’ απελευθερώση όλο το ευπειθές ανθρώπινο γένος, θα ήταν πράγματι ένας άρχων ή βασιλεύς. Ένας βασιλεύς στην αρχαιότητα έφερε σκήπτρον, μια ράβδο που ήταν ένα σύμβολο βασιλικής εξουσίας. Ο υποσχεμένος Απελευθερωτής έπρεπε να έχη βασιλική εξουσία, διότι ο Θεός προείπε στην προφητεία που εξέφερε μέσω του Βαλαάμ: «Θέλει ανατείλει άστρον εξ Ιακώβ, και θέλει αναστηθή σκήπτρον εκ του Ισραήλ.»​—Αριθμ. 24:17.

Ο προφήτης Δανιήλ τονίζει ότι η βασιλεία, την οποία λαμβάνει ο υποσχεμένος Άρχων, είναι ουρανία εξουσία: «Ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος.»​—Δαν. 7:13, 14.

Μέσω της ουρανίας αυτής βασιλείας ο υποσχεμένος Βασιλεύς πρόκειται να φέρη ευλογίες σε «όλα τα έθνη της γης.» Ο υποσχεμένος Άρχων απελευθέρωνει τον απανταχού λαόν του Θεού, καταστρέφοντας τους εχθρούς των, περιλαμβανομένων και των ανόμων εθνών της γης. Όθεν ο υποσχεμένος Βασιλεύς πρόκειται να κάμη ένα έργον κατασυντρίψεως εθνών, όπως προείπε ο ψαλμωδός: «Θέλεις ποιμάνει αυτούς [τα έθνη της γης] εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς».​—Ψαλμ. 2:9.

Τι ειρηνικές, ευτυχείς συνθήκες θα φέρη στη γη η διακυβέρνησις του κεχρισμένου του Θεού! Και δεν είναι παράδοξον​—ο υποσχεμένος Βασιλεύς προλέγεται από τον Ησαΐα ότι θα είναι ο «Άρχων Ειρήνης»! (Ησ. 9:6) «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος», προείπε ο ψαλμωδός, «και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης.»​—Ψαλμ. 72:7-9.

Έχοντας τόσους ζωτικούς λόγους για να γνωρίσωμε την ταυτότητα Εκείνου τον οποίον ο Θεός χρίει ως Βασιλέα, ας ιδούμε τώρα πώς οι Εβραϊκές Γραφές καθορίζουν την ταυτότητά του, κάνοντας μας έτσι να μπορούμε ν’ απαντήσωμε στην ερώτησι: Είναι ο Ιησούς Χριστός ο υποσχεμένος Μεσσίας;

Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ

Ο βασιλικός Άρχων, στον οποίον το ανθρώπινο γένος πρέπει να υπακούη, θα προήρχετο από τη φυλή του Ιούδα. Ο Ιακώβ το προείπε αυτό: «Δεν θέλει εκλείψει το σκήπτρον εκ του Ιούδα, ουδέ νομοθέτης εκ μέσου των ποδών αυτού, εωσού ελθη ο Σηλώ· και εις αυτόν θέλει είσθαι η υπακοή των λαών.»​—Γεν. 49:10.

Ο υποσχεμένος Βασιλεύς και Απελευθερωτής έπρεπε, όχι μόνο να προέλθη από τη φυλή του Ιούδα, αλλά να είναι, επίσης, απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ, ακριβώς όπως ο Θεός είπε στον Δαβίδ μέσω του προφήτου Νάθαν: «Θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποίον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου· και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος.»​—2 Σαμ. 7:12, 13.

Επί πλέον, ως ένα άλλο διακριτικό γνώρισμα, Εκείνος, τον οποίον ο Θεός θα έχριε ως Άρχοντα, έπρεπε να γεννηθή στην πόλι Δαβίδ, στη Βηθλεέμ, ακριβώς όπως προείπε ο προφήτης Μιχαίας: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος. Και θέλει σταθή, και ποιμάνει εν τη ισχύι του Ιεχωβά, εν τη μεγαλειότητι του ονόματος Ιεχωβά του Θεού αυτού.» (Μιχ. 5:2, 4, ΑΣ) Τέτοιες υποσχέσεις όπως αυτή περί του κεχρισμένου Άρχοντος του Θεού, ενός προσωπικού Μεσσία, που θα ήρχετο, καθιστούν σαφώς έκδηλον ότι ο Μεσσίας δεν είναι ένα έθνος ή καμμιά με συνεργασία προσπάθεια μεταξύ των εθνών.

ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ

Ο υποσχεμένος Βασιλεύς, προτού αναλάβη την ουράνια βασιλεία του, θα έκανε μια επίγεια εμφάνισι. Στη γη θα έκανε ένα ειδικό έργον. Ο προφήτης Ησαΐας προείπε ότι ο υποσχεμένος Αυτός θα έκανε ένα έργον κηρύγματος: «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς.» Ο υποσχεμένος Μεσσίας θα ‘εκήρυττεν ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους’, ως επίσης θα ‘εκήρυττεν ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών’.​—Ησ. 61:1, 2, ΜΝΚ.

Ώστε ο υποσχεμένος Κεχρισμένος έπρεπε να είναι ένας προφήτης, τον οποίον έπρεπε ν’ ακούσουν οι άνθρωποι. Ο Μωυσής προείπε τον ερχόμενον αυτόν Προφήτη. «Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ», έγραψε ο Μωυσής στο Δευτερονόμιον 18:17-19, «Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν. Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματι μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού.»

Μολονότι ο υποσχεμένος Κεχρισμένος δεν θ’ ανελάμβανε τη βασιλεία του όταν θα ήταν στη γη, θα παρουσιάζετο, εν τούτοις, στον λαό του ως ο Βασιλεύς και Άρχων που προελέχθη από τους προφήτας; Ναι, αλλά θα το έκανε αυτό μ’ έναν εντελώς απροσδόκητο τρόπο. Δεν θα ήρχετο τότε πάνω σε νεφέλες του ουρανού ή για να συντρίψη τον ζυγό της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, αλλά θα ήρχετο όπως προείπε ο προφήτης Ζαχαρίας: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· αλάλαζε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· Ιδού, ο βασιλεύς σου έρχεται προς σε· αυτός είναι δίκαιος, και σώζων· πραΰς, και καθήμενος επί όνου, και επί πώλου υιού υποζυγίου.» (Ζαχ. 9:9) Θα έγινε το δεκτός αυτός ο βασιλεύς από τον λαό του;

Η ΑΠΟΡΡΙΨΙΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ

Παρά τις προσδοκίες, ο από πολύν καιρό υπόσχεμένος Μεσσίας, όταν ενεφανίσθη ως άνθρωπος, θα εγίνετο δεκτός από λίγους μόνο. Ο Ιουδαϊκός λαός ως έθνος θα τον απέρριπτε ως τον υποσχεμένο Μεσσία, όπως προείπε ο Ησαΐας στο πεντηκοστό τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου του. «Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων», προείπε ο Ησαΐας. «Ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού, και τεταλαιπωρημένον.»​—Ησ. 53:3, 4.

Τελικά, σαν να επρόκειτο να φθάσουν σε αποκορύφωμα τα όλως απροσδόκητα, ο Κεχρισμένος του Θεού έπρεπε να θανατωθή από τα χέρια εκείνων που τον απέρριψαν. Ναι, διωγμός και θάνατος θα ήταν η μερίς του Μεσσία, παρά το γεγονός ότι «δεν έκαμεν ανομίαν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.» Μήπως αντέστη ο Μεσσίας; Ο προφήτης του Θεού είπε: «Εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού.»​—Ησ. 53:9, 7.

Ο εικοστός δεύτερος Ψαλμός είναι μια άλλη θεόπνευστη αφήγησις, που προλέγει τα όσα επρόκειτο να υποστή ο Μεσσίας. Διαβάστε αυτόν τον Ψαλμό για να ιδήτε τους πολλούς και ειδικούς τρόπους, με τους οποίους επρόκειτο να υποφέρη ο Μεσσίας. Λόγου χάριν, για τους εκτελεστάς του Μεσσία ο ψαλμός αυτός λέγει: «Ήνοιξαν επ’ εμέ το στόμα αυτών, ως λέων αρπάζων και βρυχόμενος.» Έρριξαν και κλήρο για τα ιμάτια του: «Διεμερίσθησαν τα ιμάτια μου εις εαυτούς· και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον.»​—Ψαλμ. 22:13, 18.

Πόσο απογοητευτικά θα ήσαν όλα αυτά στους Ιουδαίους εκείνους, που ανέμεναν απελευθέρωσι στον καιρό της εμφανίσεως του Μεσσία! Πολλοί Ιουδαίοι θ’ αστοχούσαν να διακρίνουν ότι οι προφήται προείπαν δύο ελεύσεις του Μεσσία, των οποίων η καθεμιά ήταν για ένα χωριστό σκοπό. Στην πρώτη του έλευσι ο Μεσσίας ήλθε ως άνθρωπος· στη δεύτερη έλευσί του ή παρουσία ήλθε ως ένα ένδοξο πνευματικό πλάσμα για να επιφέρη την εκπλήρωσι των ενδόξων προφητειών που σχετίζονται με την αιώνια κυβέρνησί του. Πολλοί Ιουδαίοι θ’ απέρριπταν τον Μεσσία ως άνθρωπο διότι θα εσκέπτοντο ότι αυτός θα είχε εκπληρώσει τις θαυμαστές εκείνες προφητείες για την έλευσί του εν δόξη στην πρώτη του έλευσι.

ΤΡΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ

Υπολογίζεται ότι υπάρχουν τριακόσιες και πλέον παραπομπές για τον Μεσσία στις Εβραϊκές Γραφές. Πραγματικά μόνο τρεις απ’ αυτές είναι αρκετές για να πιστοποιήσουν την ταυτότητα του Μεσσία πέρα από κάθε αμφιβολία.

Πρώτον, εκείνος που προωρίζετο να είναι ο υποσχεμένος Μεσσίας θα εγεννάτο, με τη δύναμι του Θεού, από μια παρθένο, ακριβώς όπως είχε προείπει ο Ιεχωβά Θεός μέσω του Ησαΐα: «Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν.»​—Ησ. 7:14.

Δεύτερον, ο Μεσσίας, λίγο μετά τον θάνατό του, θα ηγείρετο εκ νεκρών με τη δύναμι του Θεού. Αυτό προελέχθη στον Ψαλμό 16:10: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη.»

Τρίτον, ο Μεσσίας έπρεπε να εμφανισθή σ’ ένα ωρισμένο καιρό. Πότε; Ο άγγελος Γαβριήλ είπε στον Δανιήλ, ο οποίος και μας λέγει: «Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου, και επί την πόλιν την αγίαν σου, δια να συντελεσθή η παράβασις, και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας, και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος, και να σφραγισθή όρασις και προφητεία, και να χρισθή ο Άγιος των αγίων. Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε, ότι από της εξελεύσεως της προσταγής τού να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ, έως του Χριστού του Ηγουμένου, θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά, και εβδομάδες εξήκοντα δύο».​—Δαν. 9:24, 25.

Έτσι, «από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ» έως του Μεσσίου του Ηγουμένου θα ήσαν εξήντα εννέα εβδομάδες. Ποιό είναι το μήκος, των εξήντα εννέα αυτών εβδομάδων; Αυτές δεν είναι εβδομάδες ημερών, αλλά εβδομάδες ετών, σε αρμονία με τον κανόνα «εκάστην μίαν ημέραν . . . αντί ενός έτους», που συχνά βρίσκεται στις χρονολογίες της Γραφής.​—Ιεζ. 4:6· Αριθμ. 14:34.

Πότε αρχίζει ο υπολογισμός των εξήντα εννέα εβδομάδων ετών, ή 483 ετών; Αρχίζει, όπως ο Δανιήλ είπε «από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ.» Πότε ήταν αυτό; Η ιστορία μάς λέγει ότι ήταν στο 455 π.Χ. Το έτος εκείνο ο Βασιλεύς Αρταξέρξης εξέδωκε διάταγμα, όπως η Ιερουσαλήμ και τα τείχη της ανοικοδομηθούν. Το γεγονός αυτό αναγράφεται στον Νεεμία 2:1-8. Έτσι, αρχίζοντας με το 455 π.Χ., τα 483 έτη θα πρέπει να τελειώνουν στο 29 μ.Χ. Αυτός είναι ο ακριβής καιρός για την εμφάνισι του Μεσσία. Δεν μπορούσε να εμφανισθή στη γη ούτε πριν ούτε μετά από τη χρονολογία, αυτή.

Εμφανίσθηκε, λοιπόν, ο Μεσσίας στο 29 μ.Χ.; Πράγματι εμφανίσθηκε! Ο Λουκάς στο 3:1-4 λέγει: «Εν δε τω δεκάτω πέμπτω έτει της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος . . . έγεινε λόγος Θεού προς Ιωάννην τον υιόν του Ζαχαρίου, εν τη ερήμω. Και ήλθεν εις πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου, κηρύττων βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών.» Έξη περίπου μήνες αργότερα ο Ιησούς ο από Ναζαρέτ ήλθε στον Ιωάννη και εβαπτίσθη, στο βάπτισμα δε αυτό κατεδείχθη ότι ο Ιησούς έγινε ο Μεσσίας, ο Κεχρισμένος· διότι εχρίσθη με το άγιον πνεύμα του Θεού.​—Βλέπε Ματθαίον 3:13-17, Ιωάννην 1:32-34 και Λουκάν 4:17-19.

Ο Ιησούς Χριστός μόνος ανταπεκρίθη σε όλες τις απαιτήσεις που ήσαν καθορισμένες από τις Εβραϊκές Γραφές. Εγεννήθη από την φυλή του Ιούδα και ήταν ένας απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ. (Ματθ. 1:1-3· Λουκ. 3:31, 33) Εγεννήθη στη Βηθλεέμ. (Ματθ. 2:1, 5, 6) Εγεννήθη από μια παρθένο. (Ματθ. 1:22, 23) Εισήλθε στην Ιερουσαλήμ επί όνου. (Ματθ. 21:4, 5) Απερρίφθη από τον Ιουδαϊκό λαό ως σύνολον. (Μάρκ. 9:12· 12:10, 11· Ιωάν. 1:11· Πράξ. 4:11) Ήταν άφωνος ενώπιον των κατηγόρων του· εσταυρώθη επί ξύλου. (Ματθ. 27:12-14· Μάρκ. 15:25) Ηγέρθη εκ νεκρών, υπήρξαν δε περισσότεροι από πεντακόσιους μάρτυρες του γεγονότος αυτού. (Μάρκ. 16:6· Πράξ. 2:31· 1 Κορ. 15:6) Ο Ιησούς εχρίσθη ως Μεσσίας στο έτος ακριβώς που προελέχθη από τον προφήτη Δανιήλ​—29 μ.Χ.!

Ο Ιησούς Χριστός είναι το Σπέρμα της γυναικός του Θεού, το Σπέρμα του Αβραάμ, ο Άρχων της Ειρήνης, ο υποσχεμένος Μεσσίας. Τώρα ο Μεσσίας είναι Βασιλεύς, που έχει λάβει την ουράνια βασιλεία από τα χέρια του Πατρός του. Μόνον εκείνοι, που προσέχουν και υπακούουν στους λόγους του Μεσσία, θα επιζήσουν στον νέο κόσμο του Θεού, για ν’ απολαύσουν εκεί την ευλογία της αιωνίου ζωής μετά την καταστροφή του κόσμου αυτού και του Θεού των, Σατανά ή Διαβόλου, από το Σπέρμα της γυναικός του Θεού. Πόσο είναι ζωτικό να προσέξωμε την προειδοποίησι του Μωυσέως: «Πάσα ψυχή, ήτις δεν ακούση του προφήτου εκείνου, θέλει εξολοθρευθή εκ του λαού»!​—Πράξ. 3:23.

Οι Πρώτοι Κατάλογοι και ο Κανών των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών

ΛΕΓΕΤΑΙ ότι στην περίφημη Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, που συνεκροτήθη το 325 μ.Χ., σαράντα περίπου «Ευαγγέλια» ετοποθετήθηκαν επάνω στο πάτωμα μπροστά στους ακροατάς που είχαν συγκεντρωθή, και, κατόπιν προσευχής που ανεπέμφθη, τα τέσσερα ευαγγέλια μας ηγέρθησαν θαυματουργικά και ετακτοποιήθησαν επάνω στο τραπέζι και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, από τότε έγιναν αποδεκτά ως τα αληθινά ευαγγέλια. Στο φως της ιστορικής αποδείξεως, μια τέτοια αφήγησις μπορεί αμέσως να απορριφθή ως ανόητη, αλλά προβάλλεται το ερώτημα, Πώς τα είκοσι επτά βιβλία που βρίσκονται τώρα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές μας απετέλεσαν μια συλλογή; Γιατί πρέπει μόνο τα βιβλία αυτά να είναι αποδεκτά ως γνήσια και κανονικά, και τα άλλα να απορρίπτωνται; Εξετάζοντας το τμήμα αυτό της Γραφής πρέπει να ενθυμούμεθα ότι, αν και οι Εβραϊκές Γραφές δεν έχουν σχέσι με το θέμα αυτό, εν τούτοις, ο κανών δεν είναι διηρημένος για να αποτελέση μια «Παλαιά Διαθήκη» και μια «Καινή Διαθήκη».

Η ίδια η λέξις «κανών» δείχνει το γιατί είναι σπουδαίο να έχωμε τα σωστά βιβλία στη Γραφή μας. Αρχικά ανεφέρετο σ’ ένα κάλαμον που εχρησιμοποιείτο ως μετρική ράβδος, αν δεν ήταν πρόχειρο ένα κομμάτι ξύλον, και έπειτα σ’ ένα εργαλείο, στην στάθμη του ξυλουργού ή στον χάρακα ενός γραμματέως. Ο απόστολος Παύλος ανεφέρετο στον «κανόνα» πορείας καθώς και στον κατά γράμμα κανόνα ή στην οροθετική γραμμή. (Γαλ. 6:16· 2 Κορ. 10:13) Έτσι κανονικά βιβλία είναι εκείνα, που είναι αληθινά και θεόπνευστα και άξια να χρησιμοποιούνται ως χάρακας στον προσδιορισμό της ορθής πίστεως και του ορθού δόγματος. Αν χρησιμοποιούμε βιβλία, που δεν έχουν την «ευθύτητα» της γραμμής μιας βολίδος, «το οικοδόμημά» μας δεν θα είναι αληθινό και θα αποτύχη στη δοκιμασία του Κυρίου Επόπτου.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ισχυρίζεται ότι έχει την ευθύνη για την απόφασι ως προς το ποιο βιβλίο πρέπει να περιλαμβάνεται στον κανόνα και αναφέρεται στις Συνόδους Ιππώνος (393 μ.Χ.) και Καρχηδόνος (397 μ.Χ.), όπου οι κατάλογοι των βιβλίων διεμορφώθησαν. Τα αντίθετο είναι αληθές, εν τούτοις, διότι ο κανών ήταν ήδη τακτοποιημένος από τότε, και όχι με απόφασι οιασδήποτε συνόδου, αλλά με την συνήθεια των Χριστιανικών εκκλησιών σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Μια αυθεντία λέγει: «Είναι αυτονόητον, ότι η Εκκλησία εννοούμενη ως το όλον σώμα των πιστών, εδημιούργησε τον Κανόνα . . . και δεν έγινε το αντίθετο· διότι δεν έγινε η επιβολή άνωθεν, είτε από επισκόπους ή συνόδους.»¹ Η ερευνά μας για την απόδειξι θα περιγραφή πώς αυτό έγινε.

Η ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΚΑΤΑΛΟΓΩΝ

Ένα βλέμμα στον παρατιθέμενο πίνακα αποκαλύπτει ότι τον τέταρτον αιώνα αρκετοί κατάλογοι συμφωνούν ακριβώς με τον σημερινό κανόνα μας, ή παραλείπουν μόνο την Αποκάλυψι. Πριν από το τέλος του δευτέρου αιώνος υπάρχει παγκόσμια παραδοχή των τεσσάρων Ευαγγελίων, των Πράξεων και δώδεκα από τις επιστολές του αποστόλου Παύλου. Μόνο μερικά από τα μικρότερα συγγράμματα ήσαν αμφίβολα σε μερικές περιοχές.

Ο πιο σπουδαίος πρώτος κατάλογος είναι το τμήμα που απεκαλύφθη από τον Λ. Α. Μουρατόρι στην Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη στο Μιλάνο της Ιταλίας και εδημοσιεύθη από τον ίδιο το 1740. Αν και η αρχή του καταλόγου αυτού παραλείπεται, εν τούτοις, το ότι αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Λουκά ως το τρίτο Ευαγγέλιο δείχνει ότι εμνημόνευε πρώτα τα ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου. Ένας άλλος κατάλογος που βρέθηκε σε βιβλιοθήκη είναι ο κατάλογος Τσέλτεναμ, τον οποίον πρώτος ανέφερε ο Τ. Μόμσεν το 1885 στο Τσέλτεναμ, της Αγγλίας. Και οι δύο κατάλογοι συνοδεύονται από κάποια αμφιβολία, όσον αφορά ειδικά τις συντομότερες επιστολές, οι δε κριτικοί δεν συμφωνούν στο ποία βιβλία αφορούν οι αμφιβολίες αυτές.

Οι πιο πολλοί κατάλογοι στον πίνακα είναι ειδικοί, που δείχνουν ποια βιβλία έγιναν αποδεκτά ως κανονικά. Οι κατάλογοι του Ειρηναίου, του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως, του Τερτυλλιανού και του Ωριγένους συνεπληρώθησαν από τις παραπομπές που έγιναν, οι οποίες φανερώνουν πώς εθεωρούσαν τα συγγράμματα, στα οποία ανεφέροντο. Επί πλέον, οι κατάλογοι αυτοί είναι συμπληρωμένοι από τα κείμενα του πρώτου ιστορικού Ευσεβίου. Αλλά γιατί δεν βρίσκομε ακριβείς καταλόγους αρχαιότερους από τα ανευρεθέντα τεμάχια του Μουρατόρι;

Η ανάγκη να καταγραφούν τα βιβλία, που έπρεπε οι Χριστιανοί να παραδεχθούν, παρουσιάσθη κατά τα μέσα του δευτέρου αιώνος, οπότε ανεφάνησαν άνθρωποι όπως ο Μαρκίων. Αυτός συνέταξε ιδικόν του κανόνα για να παρακολουθούν τις διδασκαλίες του, αφού πήρε μόνον μερικές από τις επιστολές του αποστόλου Παύλου και μία καθαρισμένη από τον ίδιο μορφή του Ευαγγελίου του Λουκά. Αυτό, μαζί με το πλήθος των αποκρύφων βιβλίων, που από τότε εξηπλώθησαν σ’ όλο τον κόσμο, έκαμαν επιτακτική την ανάγκη να διαλαληθή μια σαφής διάκρισις μεταξύ εκείνου που μπορούσε να γίνη αποδεκτό ως Γραφικό και εκείνου που δεν μπορούσε. Επομένως είναι ανάγκη να εργασθούμε από τους καταλόγους του τέλους του δευτέρου αιώνος για να πληρώσωμε το υπάρχον χάσμα των εκατό περίπου ετών.

ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

Δεν πρέπει να γίνεται σκέψις ότι οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν έλλειψι ικανότητος για να συλλέξουν τα Θεόπνευστα συγγράμματα, ή ήσαν όλοι πολύ πτωχοί για ν’ αποκτήσουν αντίγραφα. Αφού τα ψεύτικα συγγράμματα, που άξιζαν σχεδόν 3.000 λίρες Αγγλίας (252.000 δρχ.), εκαίοντο σε μια περίπτωσι από εκείνους που ησπάζοντο τη Χριστιανοσύνη, «είναι βέβαιον ότι θα ήθελαν αυτοί να τα αντικαταστήσουν με αντίγραφα των Γραφών ευθύς ως παρουσιάζετο η ευκαιρία. (Πράξ. 19:19) Υπολογίζεται ότι στο τέλος του δευτέρου αιώνος 60.000 αντίγραφα του μεγαλυτέρου μέρους των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών θα εκυκλοφορούσαν, και αν ακόμη μόνον ένας στους πενήντα απ’ αυτούς που ωμολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί κατείχε ένα αντίγραφο.

Οι πρώτοι συγγραφείς δείχνουν την οικειότητα των με τη συλλογή Ευαγγελίων. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, περί το 150 μ.Χ., ομιλεί για «υπομνήματα, που είχαν καταρτισθή απ’ αυτούς (τους αποστόλους), που καλούνται Ευαγγέλια». (1 Απολογία 66) Σε μια άλλη περίπτωσι αναφέρεται στα «υπομνήματα, για τα οποία λέγω ότι εγράφοντο από τους αποστόλους Του και απ’ εκείνους που τους ακολουθούσαν» (Διάλογος με τον Τρύφωνα 103), η δε τελευταία αυτή παρατήρησις αναφέρεται στον Μάρκο και στον Λουκά. Ο Ιγνάτιος, που απέθανε το 115 μ.Χ., αναφέρεται, επίσης, στο μοναδικό «Ευαγγέλιο», αν και ήξερε περισσότερα από ένα.​—Ιγνατίου Επιστολή προς τους Σμυρναίους 5:1· 7:2.

Ο Ειρηναίος τονίζει, περί το 190 μ.Χ., ότι υπήρχαν ακριβώς τέσσερα Ευαγγέλια. Ο όρος του ‘τετραπλούν ευαγγέλιον’ δείχνει ότι εγνώριζε τα Ευαγγέλια ως μια συλλογή και συνιστούσε αυτά τα συγγράμματα ως τον χάρακα ή κανόνα της αληθείας. (Κατά των Αιρέσεων ΙΙΙ. 11:8) Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, δείχνοντας την αυθεντικότητα και τη σχηματισμένη μορφή των Ευαγγελίων, λέγει, «Δεν βρίσκομεν αυτή τη φράσι στα τέσσερα Ευαγγέλια που έχουν περιέλθει σ’ εμάς, αλλά σ’ εκείνο που συμφωνεί με τους Αιγυπτίους».​—Μισέλανις («Σύμμικτα») ΙΙΙ. 13.

Ένα μοναδικό έργο του δευτέρου αιώνος ήταν το «Διατεσσάρων» του Τατιανού, που σημαίνει «των τεσσάρων». Αυτό ήταν μια αρχική εναρμόνισις, που συνύφανε σε μια αφήγησι τα διάφορα τμήματα των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων. Αυτό πάλιν δείχνει την αποδοχή των τεσσάρων ευαγγελίων ως μιας συλλογής και επιβεβαιώνει το αναμφισβήτητο κύρος των ως των αυθεντικών κειμένων της ζωής και των λόγων του Ιησού. Επειδή το βιβλίο των Πράξεων ήταν συνδεδεμένο με το Ευαγγέλιο του Λουκά, μπορεί συχνά να έχουν κυκλοφορήσει με τα τέσσερα Ευαγγέλια, όπως το χειρόγραφο Ρ⁴⁵ του Τσέστερ Μπήττυ στην αρχή του τρίτου αιώνος.

Όπως ακριβώς οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν ζηλωταί στο να συλλέξουν μαζί τα τέσσερα Ευαγγέλια, έτσι επιθυμούσαν να έχουν όλες τις επιστολές του αποστόλου Παύλου. Μόλις ελαμβάνετο μια επιστολή, θα έπρεπε να αναγνωσθή προς όλους τους ανήκοντας στην εκκλησία και έπειτα η αρχική επιστολή ή ένα αντίγραφο αυτής συχνά θα έπρεπε να σταλή σε μια άλλη εκκλησία για να ανταλλαγή με την επιστολή τη δική των. (1 Θεσ. 5:27· Κολ. 4:16) Αν δεν απευθύνετο σ’ ένα αριθμό εκκλησιών, μπορούσε ν’ αντιγραφή πολλές φορές. (Γαλ. 1:2) Αν και ο Παύλος έστειλε δύο επιστολές ιδιαιτέρως στους Κορινθίους, ήλπιζε ότι θα είχαν μια ευρεία κυκλοφορία. (1 Κορ. 1:2· 2 Κορ. 1:1) Βαθμηδόν θα εσχηματίζοντο διάφορες συλλογές.

Δεν γνωρίζομε το πόσον γρήγορα εσχηματίζετο μια πλήρης συλλογή, αλλ’ οι λόγιοι γενικά συμφωνούν ότι τουλάχιστον δέκα επιστολές του Παύλου ήσαν ευρέως γνωστές ως μια επισημοποιημένη συλλογή από το 90-100 μ.Χ.² Οι πρώτοι συγγραφείς δείχνουν ότι έχουν γνώσι μιας τέτοιας συλλογής, διότι συνυφαίνουν περικοπές και συμπεράσματα στα συγγράμματα τους. Μεταξύ αυτών μπορεί να αναφερθούν ο Πολύκαρπος, ο Ιγνάτιος και ο Κλήμης ο Ρώμης.³ Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς χρησιμοποιεί τον συλλογικόν όρον «Απόστολος» και ο Ειρηναίος χρησιμοποιεί τον όρον «Απόστολος», αναφέροντας τον Παύλον ως αυθεντίαν περισσότερον από διακόσιες φορές και χρησιμοποιώντας όλες τις επιστολές εκτός ίσως από τις επιστολές προς Εβραίους και την προς Φιλήμονα.³ Το χειρόγραφο Ρ⁴⁶ Τσέστερ Μπήττυ του τρίτου αιώνος αρχικά περιείχε σ’ ένα κώδικα δέκα επιστολές, περιλαμβάνοντας την προς Εβραίους επιστολή (μερικοί λέγουν ένδεκα, προσθέτοντας την προς Φιλήμονα), έτσι ώστε η ενωμένη απόδειξις όλης της περιόδου πριν από τον τυπικό κατάλογο μαρτυρεί τόσο για την κανονικότητα όσο και για τη συλλογική μορφή των επιστολών του Παύλου.

Η αυθεντικότης όλων αυτών των βιβλίων περαιτέρω επιβεβαιώνεται από φράσεις τέτοιες όπως η πολύ γνωστή «είναι γεγραμμένον», που βρίσκεται περίπου σαράντα φορές στα Ευαγγέλια μόνον. Όχι μόνον οι συγγραφείς του ευαγγελίου χρησιμοποιούν την έκφρασι αυτή, όταν αναφέρονται στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές, αλλά η φράσις χρησιμοποιείται περί το 125 μ.Χ., όταν παραθέτουν από τις επιστολές του Παύλου.⁴ Ο Βαρνάβας (όχι ο ίδιος ο ως συνοδός του Παύλου) και ο Ιουστίνος χρησιμοποιούν και οι δύο αυτή όταν παραθέτουν από τον Ματθαίο. (Η Επιστολή του Βαρνάβα, Κεφάλαιο 4· Διάλογος με τον Τρύφωνα 49) Ένας συγγραφεύς, που υποτίθεται ότι είναι ο Κλήμης της Ρώμης επίσης αναφέρεται στα Ευαγγέλια και τις Επιστολές ως σε «Γραφή». (Η δεύτερη Επιστολή του Κλήμεντος, Κεφάλαιο 2) Περισσότερο σπουδαία είναι ακόμη η μαρτυρία του Πέτρου, «Παύλος έγραψε προς εσάς . . . ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς αυτού, λάλων εν αυταίς περί τούτων μεταξύ των οποίων είναι τινά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς Γραφάς, προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (2 Πέτρ. 3:15, 16) Ο Πέτρος εδώ αναφέρεται σ’ ‘όλες τις επιστολές του Παύλου’​—μια αρχική συλλογή.

Όχι μόνον ήσαν το «Ευαγγέλιον» και ο «Απόστολος» τοποθετημένα στην ιδία βάσι ως συλλογική Γραφή από τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα, αλλά και εξισωμένα με τις Εβραϊκές Γραφές. (Μισέλανις [Σύμμικτα] Βιβλίον 4) Ο δε Ιουστίνος μάς λέγει ότι στις συναθροίσεις των πρώτων Χριστιανών «τα υπομνήματα των αποστόλων ή το βιβλίο των προφητών αναγινώσκονται, εφόσον επιτρέπει ο χρόνος». (1 Απολογία 67) Ο Ιγνάτιος, ο Θεόφιλος και ο Τερτυλλιανός, επίσης, ωμίλησαν για τους Προφήτας, τον Νόμο και το Ευαγγέλιο ως εξίσου αυθεντικά.​—Επιστολή Ιγνατίου προς τους Σμυρναίους, 5.1· Θεόφιλος προς Αυτόλυκον, Βιβλίον 3, κεφ. 12· Περί Οδηγιών Εναντίον των Αιρετικών, κεφ. 36.

Ο ΚΑΝΩΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΕΝΟΣ

Αφού καθορίσαμε την κανονική θέσι του μεγαλυτέρου μέρους των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, μπορούμε να εξετάσωμε τα βιβλία που σημειώνονται στον πίνακα ως αμφισβητούμενα από μερικούς.

Επειδή η προς Εβραίους επιστολή δεν φέρνει το όνομα του Παύλου και επειδή φαίνεται ότι είναι γραμμένη σε διαφορετικό ύφος, απορρίπτεται από μερικούς, ιδιαιτέρως στη Δύσι, αν και Κλήμης ο Ρώμης την εχρησιμοποίησε ως ένα έργο αυθεντίας. (E.g., 1 Κλήμης 36· Εβρ. 1:3, 4) Στην Ανατολή, εν τούτοις, έγινε αποδεκτή εντελώς, και στην Αλεξάνδρεια τόσο ο Κλήμης όσο και ο Ωριγένης ανεγνώριζαν τον Παύλον ως τον συγγραφέα. (Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου,a σελ. 233, 234, 236) Αυτή περιλαμβάνει, επίσης, πολλές πλοκές και ομοιότητες της γλώσσης του Παύλου, ιδιαίτερα στις επιστολές προς Ρωμαίους και Κορινθίους. Αλλά καθώς παρετήρησε ο Ουέστκοττ, «Μπορέσαμε να βεβαιώσωμε ότι η αποστολική αυθεντία της Επιστολής είναι ανεξάρτητη από το θέμα της συγγραφής της υπό του Παύλου . . . κανένα βιβλίο της Γραφής δεν αναγνωρίζεται με περισσότερη πληρότητα από την παγκόσμια συναίνεσι ότι δίδει μια θεία άποψι των γεγονότων του Ευαγγελίου».⁵ Η εσωτερική απόδειξις προμηθεύει τους πιο ισχυρούς λόγους για την κανονική παραδοχή της.

Το βιβλίο της Αποκαλύψεως επιβεβαιώνεται από την ομοφωνία των πρώτων σχολιαστών, στους οποίους περιλαμβάνονται ο Παπίας, ο Ιουστίνος, ο Μελίτων και ο Ειρηναίος.⁶ (Αποσπάσματα Παπία 8) Απερρίφθη από μερικούς στην Ανατολή επειδή οι διδασκαλίες της δεν έγιναν παραδεκτές από μερικές σχολές της σκέψεως. Αλλ’ αυτό δεν έφερε δυσκολία στη γενική παραδοχή της. Ακόμη και σ’ αυτή την πρώτη χρονολογία απεδίδετο, επίσης, ο προσήκων σεβασμός, διότι είχε ένα ορθό κείμενο, καθώς μας πληροφορεί ο Ειρηναίος αναφερόμενος στο εδάφιο Αποκάλυψις 13:18, όταν παρατηρή, ότι «Ο αριθμός έτσι βρίσκεται σε όλα τα γνήσια και αρχαία αντίγραφα».​—Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου, σελ. 188.

Αυτή παραλείπει τις επιστολές του Ιακώβου και του Ιούδα, του Πέτρου και του Ιωάννου. Ουδέποτε υπήρξε οιαδήποτε δυσκολία με την Πρώτη επιστολή του Πέτρου και την Πρώτη του Ιωάννου, για την αυθεντικότητα των οποίων ο Παπίας και ο Πολύκαρπος είναι μεταξύ των πρώτων που τις επιβεβαιούν. (Αποσπάσματα του Παπία 6· Η Επιστολή του Πολυκάρπου προς Φιλιππησίους 2, 7) Όταν ενθυμούμεθα πόσο μικρό είναι το καθένα από τα υπόλοιπα πέντε βιβλία, δεν εκπλησσόμεθα για το ότι βρίσκομε ένα μικρόν αριθμό παραπομπών σ’ αυτά, αφού αποτελούν μόνο το ένα τριακοστό έκτο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Αυτά όλα αναφέρονται από ένα ή άλλον Χριστιανόν του δευτέρου αιώνος, αλλά έπρεπε να ανεμένετο ότι τα συντομώτερα έργα δεν θα παρετίθεντο τόσο συχνά και, εφόσον θα μπορούσαν να έχουν μια μικρότερη και βραδεία κυκλοφορία, θα εγίνοντο γνωστά σε μερικές χώρες και όχι σε άλλες. Η Δεύτερη Επιστολή του Πέτρου αμφισβητήθηκε κυρίως από κριτικούς, αλλ’ ο Ειρηναίος την χρησιμοποιεί, (Ειρηναίου, Κατά των Αιρέσεων 5. 23.2 και 5. 28.3) και η εσωτερική απόδειξις δείχνει ότι πρέπει να είναι αρχικό έργο και όχι του δευτέρου αιώνος.

ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

Αλλά γιατί το χειρόγραφο του Σιναϊτικού Κωδικός περιλαμβάνει ύστερ’ από το βιβλίο της Αποκαλύψεως την επιστολή του Βαρνάβα και τον Ποιμένα του Ερμά, και ο Αλεξανδρινός κώδιξ προσθέτει τις δύο επιστολές του Κλήμεντος; Πολλά παρόμοια συγγράμματα έχουν αποκαλυφθή προσφάτως, που ισχυρίζονται αποστολική προέλευσι, μεταξύ δε αυτών το λεγόμενο Ευαγγέλιο του Θωμά έχει προκαλέσει πολλή συζήτησι. Μήπως θα πρέπει μερικά από τα έργα αυτά να περιλαμβάνωνται σήμερα στη Γραφή μας;

Ο Ιστορικός Ευσέβιος, συγκεφαλαιώνοντας το θέμα, εκθέτει τρεις κατηγορίες βιβλίων. Πρώτον τα γνωστά, που είναι αριθμημένα και έπειτα τα αμφισβητούμενα, που θεωρούνται αμφότερα κανονικά. Η τρίτη ομάδα, στην οποία αναφέρει τον Ποιμένα του Ερμά, τον Βαρνάβα και άλλα, τα ονομάζει νόθα, αν και ανεγινώσκοντο σε διάφορες εκκλησίες κατά καιρούς. (Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου, σελ. 110) Το Μουρατοριανό απόσπασμα λέγει ότι ο Ποιμήν μπορούσε να αναγινώσκεται, αλλ’ ουδέποτε ανεγνωρίσθη ως βιβλίο κανονικό.⁴

Όταν ευρέθη εκείνο το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Πέτρου κι επρόκειτο να αναγινώσκεται δημοσίως στο τέλος του δευτέρου αιώνος, εδόθη εντολή ν’ απορριφθή ως ψευδές. (Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου, σελ. 231) Ο Τερτυλλιανός μάς λέγει ότι ο συγγραφεύς των «Πράξεων του Παύλου» ετιμωρήθη διότι παρουσιάζετο ως ένας συγγραφεύς του πρώτου αιώνος. (De Baptismo 17) Σε μια επιστολή γραμμένη από τον Θεόδωρο της Αιγύπτου στον τέταρτο αιώνα τα απόκρυφα βιβλία αναφέρονται ως «λιμνάζοντα νερά που τόσο πολλοί ήπιαν»,⁷ ο δε Μουρατοριανός κατάλογος ομιλεί γι’ αυτά ως χολή, που δεν πρέπει να αναμιχθή με το μέλι.⁴ Επομένως η Χριστιανική κοινότης επρόσεχε να προστατεύη την ακεραιότητα των συγγραμμάτων της.

Ήταν συχνά ζήτημα ευκολίας να δέσουν μέσα σ’ ένα κώδικα ένα απόκρυφο βιβλίο, διότι μπορούσε να διαβάζεται από μερικούς, αν και είχαν οι αναγνώσται αυτοί κατά νουν τη διάκρισι που εδείχνετο από το γεγονός ότι σε δύο κώδικας που ανεφέρθησαν (τον Σιναϊτικό και τον Αλεξανδρινό) τα απόκρυφα συγγράμματα ήσαν μετά την Αποκάλυψι, που είναι το τελευταίο από τα κανονικά βιβλία. Ή μπορεί να κατέχωμε ένα χειρόγραφο σήμερα, που ανήκε σε μια αποστάτιδα εκκλησία, δίδοντας πολύ μεγάλη προσοχή σε τέτοια έργα, όπως ακριβώς στην περίπτωσι που ο Σεραπίων της Αντιοχείας απεκάλυψε στο τέλος του δευτέρου αιώνος.

Η εσωτερική απόδειξις επιβεβαιώνει την καθαρή διαίρεσι, που γίνεται μεταξύ των θεοπνεύστων και των νόθων έργων. Τα απόκρυφα συγγράμματα είναι πολύ κατώτερα και συχνά φαντασιώδη και παιδαριώδη. Είναι συνήθως ανακριβή. Σημειώστε τις ακόλουθες δηλώσεις των λογίων επάνω σ’ αυτά τα μη κανονικά βιβλία:

«Δεν γεννάται καμμιά συζήτησις για το ότι οποιοδήποτε απ’ αυτά έχει αποκλεισθή από την Καινή Διαθήκη: έχουν αποκλεισθή μόνα των.»​—Μ. Ρ. Τζαίημς Η Αποκρυφική Καινή Διαθήκη, σ. XII.

«Αρκεί μόνο να συγκρίνωμε τα βιβλία της Καινής Διαθήκης μας ως ένα σύνολο με άλλα έντυπα του είδους αυτού, για να καταλάβωμε πόσο μεγάλη είναι η άβυσσος που τα χωρίζει από εκείνα. Τα μη κανονικά ευαγγέλια, έχει συχνά λεχθή, στην πραγματικότητα είναι η καλύτερη απόδειξις για τα κανονικά.»​—Γ. Μίλιγκαν, Έγγραφα Καινής Διαθήκης, σ. 228.

«Ένα μεγάλο μέρος του Ευαγγελίου του Θωμά είναι σαφώς μεταγενέστερον και με αναξίας εμπιστοσύνης παράδοσι . . . και δεν χρησιμοποιείται για να προσδιορισθή τι ο Ιησούς είπε και έκαμε.»​—Φ. Β. Φίλσον, Ο Βιβλικός Αρχαιολόγος, 1961, σ. 18.

«Εκτός από το κανονικό Ευαγγέλιο, δεν υπάρχει γνωστό υλικό, το οποίον (όταν δεν βεβαιώνεται εντελώς) να μην υπαχθή κατά κάποιον τρόπο σε υποψία για τη γνησιότητα ή την ορθοδοξία του.»​—Κ. Φ. Ν. Μουλ, Η Γέννησις της Καινής Διαθήκης, σ. 192.

«Δεν μπορεί να λεχθή για ένα μοναδικό βιβλίον, που διετηρήθη ως εμάς από την αρχαία περίοδο της Εκκλησίας έξω από την Καινή Διαθήκη ότι θα μπορούσε κατάλληλα να προστεθή σήμερα στον Κορνόνα.»​—Κ. Άλαντ, Το Πρόβλημα του Κανόνος της Καινής Διαθήκης, σ. 24.

ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ

Η αληθινή δοκιμή για την κανονικότητα είναι η απόδειξις της θεοπνευστίας. (2 Τιμ. 3:16) Τα είκοσι επτά βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών βρήκαν τη θέσι των, όχι από απλή ιδιοτροπία ανθρώπων, αλλ’ από το πνεύμα του Θεού. Τίποτε δεν παραλείπεται και τίποτε επί πλέον δεν έχει προστεθή. Ήδη ο Ιωάννης, στην γεροντική του ηλικία, μπόρεσε να δη την αρχή μιας μεγάλης προσθετέας φιλολογίας, αλλά χρειάσθηκε αυτή; (Ιωάν. 21:25) Και αν ακόμη ήταν δυνατόν να βρεθή ένας γνήσιος λόγος του Ιησού σ’ ένα από αυτά τα βιβλία, αυτό δεν θα το έκανε θεόπνευστο βιβλίο. Ο λόγος του Θεού, που εμπεριέχεται σε εξήντα έξη βιβλία, είναι ο οδηγός μας, η δε πλήρης αυτών αρμονία και ισορροπία βεβαιώνουν την πληρότητα του. Όλος ο αίνος ανήκει προς τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό του ασύγκριτου αυτού Βιβλίου! Μπορεί να μας εξαρτίση πλήρως και να μας θέση στον δρόμο της ζωής. Ας το χρησιμοποιούμε συνετά εφόσον έχομε ακόμη καιρόν.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Το Πρόβλημα του Κανόνος της Καινής Διαθήκης, υπό Κουρτ Άλαντ, 1962, σελίς 18.

 ² Το Κείμενο των Επιστολών, υπό Γ. Ζουντζ, 1946, σελίδες 14, 279.

 ³ Οι Πρώτες Χριστιανικές Διδασκαλίες, υπό Ι. Ν. Δ. Κέλλυ, 1958, σελίς 58.

 ⁴ Τα Έγγραφα της Καινής Διαθήκης, Γ. Μίλλιγκαν, 1913, σελίδες 214, 290, 291.

 ⁵ Η Επιστολή προς Εβραίους, Ελληνικό Κείμενο και Σημειώσεις, υπό Β. Φ. Ουέστκοττ, 1889, σελ. lxxi.

 ⁶ Ιστορική Απόδειξις της Συγγραφής και Μεταβιβάσεως των Βιβλίων της Καινής Διαθήκης, από Σ. Π. Τρέζελλες, 1852, σελ. 61 -63.

 ⁷ Οι Νέες Αρχαιολογικές Ανακαλύψεις, 2α Έκδ. υπό Κ. Μ. Κόμπερν, 1917, σελ. 334.

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Εβραϊκές Γραφές Ελληνικές Γραφές Σύνολον

Λέξεις 592.493 181.253 773.746

Εδάφια 23.214 7.959 31.173

Κεφάλαια 929 260 1.189

Βιβλία 39 27 66

Όπως περιλαμβάνονται στη Μετάφρασι της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου.

[Υποσημειώσεις]

[Πίνακας στη σελίδα 252]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Πίναξ Των Εξεχόντων Πρώτων Καταλόγων

Απόσπασμα Μουρατόρι, Ιταλία 170

Ειρηναίος, Μικρά Ασία 180

Κλήμης ο Αλεξανδρεύς 190

Τερτυλλιανός, Β. Αφρική 200

Ωριγένης, Αλεξάνδρεια 230

Ευσέβιος, Παλαιστίνη 310

Κύριλος της Ιερουσαλήμ 348

Τσέλτεναμ Κατάλογος, Β. Αφρική 360

Αθανάσιος, Αλεξάνδρεια 367

Επιφάνιος, Παλαιστίνη 368

Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Μικρά Ασία 370

Αμφιλόχιος, Μ. Ασία 370

Φιλάστριος, Ιταλία 383

Jerome, Italy 394

Αυγουστίνος, Β. Αφρική 397

Τρίτη Σύνοδος Καρχηδόνος, Β. Αφρική 397

Matthew

Mark

Luke

John

Acts

Romans

1 Cor.

2 Cor.

Galatians

Ephesians

Philippians

Colossians

1 Thess.

2 Thess.

1 Timothy

2 Timothy

Titus

Philemon

Hebrews

James

1 Peter

2 Peter

1 John

2 John

3 John

Jude

Revelation

A – Παραδεδεγμένα χωρίς συζήτησι ως Γραφικά και Κανονικά.

D – Αμφίβολα σε μερικά τμήματα.

DA – Αμφίβολα σε μερικά τμήματα, αλλ’ ο κατάλογος παραδεκτός ως Γραφικός και Κανονικός.

? – Οι λόγιοι είναι αβέβαιοι για την ανάγνωσι του κειμένου.

Βοήθεια σε Λειτουργούς

ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ

Σε μια συνέλευσι περιοχής στο Νόργουωκ, της Καλιφορνίας, ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά ανεκοίνωσε αυτή την πείρα: «Ως υπηρέτης Γραφικών μελετών, βοηθούσα έναν αδελφό στο έργο των επανεπισκέψεων. Εκάμαμε μια επίσκεψι σ’ έναν οικοδεσπότη, που εξέφρασε την αντίρρησι ότι δεν καταλάβαινε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν τα προσόντα να τον διδάσκουν, εφόσον μάλιστα αυτός ήταν σπουδαστής που παρακολουθούσε μαθήματα σ’ ένα θεολογικό ίδρυμα. Εδαπανήσαμε περίπου μια ώρα για ν’ απαντούμε στις ερωτήσεις του επί της Βίβλου στο θέμα του βαπτίσματος. Ένοιωθε ότι η απάντησις της Γραφής ήταν αντίθετη προς ό,τι είχε διδαχθή, κι έτσι απεφάσισε να επισκεφθή μερικά άλλα μέλη του ιδρύματος ώστε να του αιτιολογήσουν την διδασκαλία που του είχαν διδάξει.

»Επεσκέφθη δύο μέλη της οργανώσεώς του για δεύτερη επανεπίσκεψι. Καθώς παρακολουθούσε τη συζήτησι, οι δύο άνδρες, που επεσκέφθη, έφθασαν στο σημείο να οργισθούν και απεχώρησαν. Απεφάσισε, λοιπόν, να πάη στον ανώτατον λειτουργό της οργανώσεως και να ιδή αν αυτός θα εκάθητο να συζητήση επί της Αγίας Γραφής. Επίστευε ότι αυτός ο ανώτατος άνθρωπος ήταν τόσο καλά εξηρτισμένος στο να διδάσκη, ώστε, αν κάποιος απλώς παρέθετε μια περικοπή της Βίβλου, αυτός μπορούσε να ειπή το κεφάλαιο και το εδάφιο όπου αυτή η περικοπή ευρίσκετο. Έτσι, παρεκάλεσε τον πρόεδρο της σχολής να έλθη, αυτός δε, απαντώντας, απεφάσισε ότι θα του ήταν ευχάριστο το να είναι παρόντες ο ιδρυτής και ο κοσμήτωρ της σχολής.

»Η ημέρα που προσδιωρίσθη ήλθε. Ο ιδρυτής και ο κοσμήτωρ, ο αντιπρόεδρος και πέντε άλλοι ήλθαν στο σπίτι μου, μαζί με τον σπουδαστή της Θεολογίας. Το θέμα της συζητήσεως ήταν το εν ύδατι βάπτισμα, επειδή αυτοί δεν επίστευαν ότι το νερό ήταν αναγκαίο για το βάπτισμα. Δεν προσέφεραν κανένα Γραφικό εδάφιο προς υποστήριξιν των σκέψεών των. Ο άνθρωπος, για τον οποίον ο σπουδαστής επίστευε ότι ήταν καλά κατηρτισμένος, είπε ότι κανένα Γραφικό εδάφιο δεν υπήρχε στη Βίβλο που να λέγη ότι ένας Εθνικός εβαπτίσθη στο νερό. Του εζήτησα αν μπορούσε να παράθεση τα Γραφικά εδάφια των Πράξεων 10:45-48. Είπε ότι θα ήθελε να πη στον αντιπρόεδρο του να διαβάση τα εδάφια. Αφού τα ανέγνωσε, απεφάσισε να τα διαβάση και ο ίδιος. Εκείνο που κατάλαβε, αφού εδιάβασε τα Γραφικά εδάφια, ήταν ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν εκνευρισμένος και είχε λάθος στη δήλωσί του.

»Έκαμα μια σύγκρισι μεταξύ της σκέψεως του κοσμήτορος και της δηλώσεως του αποστόλου Πέτρου. Η αντίδρασις του ομίλου ήταν ότι αυτοί επίστευαν στη Βίβλο. Έπειτ’ απ’ αυτή την τρίωρη συζήτησι διέθεσα διάφορα βιβλιάρια, και λίγες ημέρες αργότερα επεσκέφθηκα τον σπουδαστή. Η αντίδρασίς του για όλα όσα είχαν συμβή ήταν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν εξηρτισμένοι για να διδάσκουν, οπότε στο σημείο αυτό αρχίσαμε μια συστηματική Γραφική μελέτη».

ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΠΑΣΤΟΡΑΣ

Στην Πομόνα, της Καλιφορνίας, στη Συνέλευσι των Θαρραλέων Διακόνων ανεκοινώθη η πείρα για έναν άνθρωπο, ο οποίος, αφού παρηκολούθησε μαθήματα σ’ ένα κολλέγιο για εκείνους που φιλοδοξούν να γίνουν λειτουργοί, έγινε λαϊκός λειτουργός της Εκκλησίας των Βαπτιστών. Αυτός εκήρυττε, επίσης, και σε άλλες εκκλησίες. Τώρα επλησίαζε ο καιρός για να γίνη ένας τελείως χειροτονημένος λειτουργός της εκκλησίας. Εν τούτοις, η σύζυγος αυτού του ανθρώπου από πολύν καιρό ήταν συνδρομήτρια του περιοδικού Η Σκοπιά και τελικά εσυμφώνησε να έχη σπίτι της μια Γραφική μελέτη μ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά. Ο σύζυγός της, επίσης, παρακολουθούσε τη μελέτη. Ένας άλλος Μάρτυς άρχισε μια δεύτερη μελέτη με τον σύζυγό της, και αυτός γρήγορα έμαθε ότι οι Μάρτυρες εδίδασκαν την αλήθεια του λόγου του Θεού. «Αφού εμελέτησα λίγον καιρό», ο άνθρωπος ούτος ανεκοίνωσε, «είδα ότι αυτή ήταν η αλήθεια, και μάλιστα οι θρησκευτικές μου ομιλίες στην εκκλησία άρχισαν ν’ αντανακλούν την αλήθεια. Τα παιδιά μου άρχισαν να τριγυρνούν στο σπίτι και ν’ αναφέρουν το εδάφιο της Αποκαλύψεως 18:4 ‘Εξέλθετε εξ αυτής, ο λαός μου’, και εγώ αντελήφθην ότι είχα απομακρυνθή από την εκκλησία.

»Τότε άρχισαν να προβάλλονται προσφορές από τους προηγουμένως θρησκευτικούς μου συντρόφους. Η πρώτη προσφορά ήταν από έναν Βαπτιστή λειτουργό, ο οποίος μου έδωκε τα έγγραφα της χειροτονίας του, ελπίζοντας ότι εγώ θα τα χρησιμοποιούσα για να λάβω τα δικά μου από την εκκλησία. Η δεύτερη προσφορά ήταν από έναν Μεθοδιστή κληρικό, στου οποίου την εκκλησία είχα εκφωνήσει μια ομιλία· αυτός μου προσέφερε τη θέσι του βοηθού πάστορος και με ήθελε να κηρύττω τακτικά. Του είπα ότι ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να δώσω πλέον ομιλίες στην εκκλησία θα ήταν να τις δώσω ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Απέσυρε την προσφορά του. Κατόπιν ο πάστωρ της Εκκλησίας της Αγιότητας και Ηγιασμένης μού προσέφερε τη θέσι του πάστορος της παλαιάς του εκκλησίας, επειδή αυτός μετετίθετο σε μια νέα εκκλησία. Όλες αυτές οι προσφορές άρχισαν να έρχωνται, αφού εκείνοι διεπίστωσαν ότι εγώ επρόκειτο να γίνω ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.

»Τελικά ο λειτουργός της εκκλησίας των Βαπτιστών, στην οποία είχα κηρύξει, είπε ότι θ’ απεκορύφωνε οποιαδήποτε προσφορά, που είχα λάβει από άλλους κληρικούς, αν δεν εγινόμουν Μάρτυς. Απέρριψα εκείνες τις τέσσερες προσφορές και εδέχθηκα την πολυτιμώτερη τιμή​—να είμαι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αύριο πρωί η σύζυγος μου και εγώ πηγαίνομε να βαπτισθούμε».

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η εξήγησις του ότι ο Λωτ καλείται αδελφός του Αβραάμ στη Γένεσι 14:14, ενώ αυτός πραγματικά ήταν ανεψιός του;​—Α. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Λωτ ήταν, φυσικά, ανεψιός του Αβραάμ, διότι το εδάφιο Γένεσις 11:31 λέγει ότι ο Θάρα έλαβε «Άβραμ τον υιόν αυτού, και Λωτ, τον υιόν του Αρράν, έγγονον εαυτού», μαζί του όταν ανεχώρησαν από την Ουρ των Χαλδαίων. Εν τούτοις, ο Αβραάμ ανεγνώρισε τον Λωτ ως αδελφό, όχι διότι ο Λωτ ήταν γυιός του αποθανόντος Αρράν, αδελφού του Αβραάμ, αλλά διότι ήταν σε μια πνευματική οικογενειακή σχέσι όπως επικρατεί και σήμερα μεταξύ των μελών της κοινωνίας Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Γι’ αυτό ο Αβραάμ προσεφώνησε τον Λωτ ως αδελφό του, όπως, επί παραδείγματι, στη Γένεσι 13:8, «Ας μη ήναι, παρακαλώ, έρις μεταξύ εμού και σου, και μεταξύ των ποιμένων μου και των ποιμένων σου· διότι αδελφοί είμεθα ημείς».

Ένεκα των γεγονότων αυτών ήταν επόμενο να λέγη το εδάφιο Γένεσις 14:14 για τον Λωτ ως αδελφό του Αβραάμ. Ομοίως, τα μέλη των δώδεκα φυλών των υιών Ισραήλ προσφωνούσαν αλλήλους ως αδελφούς, μολονότι κατά σάρκα ήσαν πραγματικά εξάδελφοι, αφού όλοι ήσαν γυιοί δώδεκα αδελφών. Έτσι, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές βρίσκομε ότι οι απόστολοι κατ’ επανάληψιν καλούν τους ομοίους με αυτούς Ιουδαίους, καίτοι δεν είχαν γίνει ακόμη Χριστιανοί, «Αδελφούς». (Βλέπε Πράξεις 2:29· 3:17· 23:1, 5, 6.) Με τον ίδιο τρόπο αυτοί οι Ιουδαίοι κατά καιρούς προσφωνούσαν τους αποστόλους ως «αδελφούς». (Πράξ. 2:37· 13:15) Σε ωρισμένες περιπτώσεις, όμως, φαίνεται ότι ο όρος «αδελφοί» προωρίζετο να εφαρμοσθή σε Ιουδαίους της αυτής ηλικίας ή νεωτέρους, κι έτσι βρίσκομε ότι κι ο Στέφανος κι ο Παύλος χρησιμοποιούν τη φράσι, «Αδελφοί και πατέρες».​—Πράξ. 7:2· 22:1.

Στη Βιβλική Εβραϊκή γλώσσα δεν υπάρχει ειδική λέξις για το «ανεψιός», όπως καταφαίνεται από το γεγονός ότι ο όρος «ανεψιός» δεν βρίσκεται στην Αναθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι της Βίβλου. Στην Εβραϊκή ο ανεψιός λέγεται ή μπεν αχ, δηλαδή «γυιός αδελφού», ή μπεν αχώθ, «γυιός αδελφής». Οι τέσσερις μνείες περί ανεψιών στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι χρησιμοποιούν την απαρχαιωμένη αυτή λέξι για να πουν «εγγονός» κι έτσι μεταφράζουν τις Εβραϊκές κι Ελληνικές λέξεις που σημαίνουν πραγματικά γόνους ή εγγονούς και αποδίδονται έτσι στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου. (Βλέπε Κριταί 12:14· Ιώβ 18:19· Ησαΐας 14:22· 1 Τιμόθεον 5:4.) Ο όρος ανεψιός απαντάται στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, στο βιβλίο 1 Χρονικών 27:32. Εν τούτοις, όπως αναγράφεται στην υποσημείωσι της πρώτης εκδόσεως της μεταφράσεως αυτής, καθώς και στο περιθώριο της Κατ’ Εξουσισδότησιν Μεταφράσεως, «ανεψιός» ή γυιός ενός θείου νοείται προφανώς, μολονότι η εκεί Εβραϊκή λέξις γενικά σημαίνει «θείος». Αλλ’ η Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ το μεταφράζει «συγγενής». Ας σημειωθή, ωστόσο, ότι η σύγχρονη Εβραϊκή γλώσσα έχει λέξι για το «ανεψιός», δηλαδή, τη λέξι αχυάν.

● Γιατί η Μετάφρασις Νέου Κόσμου αποδίδει τον Ψαλμό 90:2 τόσο διαφορετικά από άλλες μεταφράσεις;​—Μπ. Μπ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σύμφωνα με τη Νεοελληνική Μετάφρασι, ο Ψαλμός 90:2 λέγει; «Πριν γεννηθώσι τα όρη, και πλάσης την γην και την οικουμένην, και από του αιώνος έως του αιώνος, συ είσαι ο Θεός.» Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στο εδάφιο αυτό λέγει: «Πριν γεννηθώσι τα ίδια τα όρη, ή προβής εις την γέννησιν ως μετά ωδίνων της γης και του παραγωγικού εδάφους, από ακαθορίστου χρόνου εις ακαθόριστον χρόνον συ είσαι ο Θεός.»

Η Εβραϊκή λέξις, που υπάρχει για την πρώτη απ’ αυτές τις εκφράσεις, είναι η παθητική φωνή του γιαλάδ και, κατά τους Εβραίους λεξικογράφους, σημαίνει γεννώμαι, είμαι γεννημένος, και αναφέρεται στη συνήθη ενέργεια της γεννήσεως. Η λέξις γιαλάδ εφαρμόζεται και στο μέρος του πατέρα και στο μέρος της μητέρας, όπως μπορεί να παρατηρηθή από τον Ιώβ 14:1, («Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός») και τον Ψαλμό 2:7 («Εγώ σήμερον σε εγέννησα»), («Έχω γίνει πατέρας σου», ΜΝΚ).

Η Εβραϊκή λέξις για το δεύτερο ρήμα του Ψαλμού 90:2 είναι εντελώς άλλο ρήμα και χρησιμοποιείται σχετικά με την ενέργεια της γεννήσεως για να επιστήση την προσοχή στον πόνο και τις ωδίνες. Είναι η Εβραϊκή λέξις χιλ, η οποία, κατά τις Εβραϊκές αυθεντίες, σημαίνει βασικά, «έχω ωδίνες τοκετού». Η μορφή αυτού του ρήματος στο Εβραϊκό κείμενο έχει ένα είδος αυτοπαθούς δυνάμεως, στο οποίον ο εκτελεστής της πράξεως υφίσταται τα συνοδευτικά αισθήματα. Με άλλα λόγια, υφίσταται τις ωδίνες τοκετού ή γεννήσεως. Γι’ αυτό η λέξις ορίζεται επίσης ως «γεννώ (με πόνο)». Αναλυτικό Ταμείο της Γραφής Γιάγκ.

Η ίδια αυτή λέξις βρίσκεται και στο Δευτερονόμιο 32:18, που λέγει: «Τον δε Βράχον τον γεννήσαντά σε, εγκατέλιπες, και ελησμόνησας τον Θεόν τον πλάσαντά σε», που αναφέρεται, αναμφιβόλως, στα θαύματα που απειργάσθη ο Ιεχωβά στην Αίγυπτο για την απελευθέρωσι του έθνους Ισραήλ. Επίσης, βρίσκομε την Εβραϊκή αυτή λέξι στον Ησαΐα 51:2, όπου αναγινώσκομε: «Εμβλέψατε εις τον Αβραάμ τον πατέρα σας, και εις την Σάρραν, ήτις σας εγέννησε [με ωδίνας, ΜΝΚ]». Επίσης στις Παροιμίες 25:23: «Ο βορέας άνεμος εκδιώκει [ως με ωδίνας, ΜΝΚ] την βροχήν».

Από τις ανωτέρω παραπομπές μπορούμε να ιδούμε τη χρήσι των λέξεων αυτών ιδιαίτερα στο ποιητικό ύφος εκφράσεως, και βλέπομε ότι είναι πλήρεις εννοίας, εκφραστικές πράγματι. Οι σύγχρονες μεταφράσεις κρύβουν τη δύναμι αυτών των εκφράσεων με τις ελεύθερες αποδόσεις των.

Σχετικά με τη χρήσι των όρων αυτών στον Ψαλμό 90:2, θα μπορούσε να λεχθή ότι, αν κρίνωμε με ανθρωπίνους κανόνες, η παραγωγή αυτής της γης και του παραγωγικού εδάφους με όλους τους πολυπλόκους μηχανισμούς της και τη χημεία ασφαλώς θα έχη απαιτήσει μεγάλο όγκο προσπαθείας, κοπιώδους προσπαθείας, όπως μετρείται κι από τους επιστήμονας σήμερα. Ο ψαλμωδός εδώ ομιλεί από μια καθαρώς ανθρώπινη άποψι κι έτσι δείχνει τόσο μια ενεργό φαντασία όσο και μεγάλο σεβασμό για τον όγκον του έργου, που εμπερικλείεται για τη δημιουργία αυτών των πραγμάτων από τον Ιεχωβά· με πόση δαπάνη χρόνου, φυσικά, εμείς δεν γνωρίζομε.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Μάιο

16 Δεν θέλομεν ευρεί πρόφασιν κατά του Δανιήλ τούτου, εκτός εάν εύρωμεν τι εναντίον αυτού εκ του νόμου του Θεού αυτού.​—Δαν. 6:5. Σ 15/3/63 38, 39

17 “Επίστευσε δε Αβραάμ εις τον Ιεχωβά, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην” και “φίλος του Ιεχωβά” ωνομάσθη.​—Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ. Σ 1/6/62 5-7α

18 Ιούδα, εσέ θέλουσιν επαινέσει οι αδελφοί σου.​—Γέν. 49:8. Σ 15/9/62 56, 57

19 Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.​—Εβρ. 2:1. Σ 15/1/63 10

20 Είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, . . . δια την συνείδησιν.​—Ρωμ. 13:5. Σ 1/4/63 1, 2α

21 Όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα.​—Ιωάν. 14:9. Σ 1/1/63 25, 26

22 Εάν ίδης κατάθλιψιν πένητος, και παραβίασιν κρίσεως και δικαιοσύνης εν τη χώρα, μη θαυμάσης δια τούτο· διότι ο επί τον υψηλόν υψηλότερος επιτηρεί· και επί τούτους υψηλότεροι.​—Εκκλησ. 5:8. Σ 15/3/63 12, 13

23 Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας, δια να σας δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψητε.​—Λουκ. 16:9. Σ 1/6/62 17

24 Τους δούλους να . . . δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν· δια να στολίζωσι κατά πάντα την διδάσκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού. Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού.​—Τίτον 2:9-11. Σ 1/3/63 33, 34

25 Εγώ και ο Πατήρ έν είμεθα.​—Ιωάν. 10:30. Σ 15/12/62 67, 68

26 Ο Θεός αφού ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών δια των προφητών. . . , εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων.​—Εβρ. 1:1, 2. Σ 15/1/63 15, 16

27 Έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην.​—Αποκάλ. 13:2. Σ 15/3/63 16, 17

28 Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει· ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και Μαμμωνά.​—Ματθ. 6:24. Σ 15/11/62 16, 17

29 Θέλουσι κατεδαφίσει σε [Ιερουσαλήμ], και τα τέκνα σου εν σοι, και δεν θέλουσιν αφήσει εν σοι λίθον επί λίθον.​—Λουκ. 19:44. Σ 1/3/63 5, 6

30 Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών.​—1 Πέτρ. 2:12. Σ 1/3/63 7α

31 Ο πονηρευόμενος δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου.​—Ψαλμ. 5:4. Σ 1/6/62 1, 3α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Την διακονίαν σου κάμε πλήρη» είναι η προτροπή, η οποία αναφέρεται στην 2 Τιμόθεον 4:5. Ως μέρος της διακονίας των στη διάρκεια του τελευταίου αυτού μηνός της προσπαθείας των για εγγραφή συνδρομητών στη Σκοπιά, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο έξοχο αυτό Βιβλικό περιοδικό, με τρία βιβλιάρια, αντί δρχ. 30.

ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗ ΒΙΒΛΟ;

Θα μπορούσατε να πήτε την ιστορία της Αγίας Γραφής, από την αρχή ως το τέλος, σε μια απλή, σύγχρονη γλώσσα, ώστε να μπορή να την κατανοή ακόμη κι ένα παιδί; Αυτό είναι ακριβώς εκείνο, που θα βρήτε στο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Εκτός αυτού, το βιβλίο είναι τόσο ωραία εικονογραφημένο, ώστε θα μπορούσατε ν’ αφηγηθήτε σχεδόν το περιεχόμενον από τις εικόνες. Αποκτήστε το αντίτυπο σας σήμερα. Στείλτε δρχ. 22.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

9 Ιουνίου: Ανάστασις​—ενός Νεκρού Σώματος ή μιας Νεκρής Ψυχής, Ποιό από τα Δύο;, επίσης, Αναγνώρισις των Αναστημένων, §1-8. Σελ. 229.

16 Ιουνίου: Αναγνώρισις των Αναστημένων, §9-40. Σελ. 236.

Μήπως Προσκόπτετε Λόγω Ατελείας;

ΟΤΑΝ κάποιος λέγη ή κάνη κάτι που δεν το επιδοκιμάζετε​—κάτι που σας θίγει προσωπικά—​μήπως προσβάλλεσθε; Αν εκείνο το άτομο ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός, μήπως προσβάλλεσθε ακόμη περισσότερο, διότι ανεμένατε καλύτερα πράγματα απ’ αυτόν; Υπάρχουν πολλοί, που βρίσκονται σ’ αυτή τη θέσι, προσκόπτοντας στις ατέλειες των άλλων. Μπορεί μάλιστα να βρεθούν και απομακρυσμένοι από την υπηρεσία του Θεού. Είναι ορθή η αντίδρασης των αυτή;

Μπορεί να φρονούν ότι ένας Χριστιανός πρέπει να ξέρη να ενεργή καλύτερα απ’ εκείνο το άτομο. Μπορεί ν’ αναμένουν τελειότητα απ’ αυτόν, διότι ο Ιησούς μάς είπε ‘να είμεθα τέλειοι, καθώς και ο Πατήρ μας ο ουράνιος είναι τέλειος’ (Ματθ. 5:48) Αλλ’ α Ιησούς δεν ωμιλούσε για τελειότητα όσον αφορά τις διανοητικές και φυσικές ικανότητες, ούτε θεωρούσε την τελειότητα ως αναμαρτησία. Σ’ αυτή τη γη μόνον ο Αδάμ κι ο Χριστός είχαν αυτό το είδος της τελειότητος. Όπως καταδεικνύεται από τα προηγούμενα τούτου εδάφια, ο Ιησούς εννοούσε ότι πρέπει να είμεθα πιστοί, με υγιή και πλήρη καρδιά, όχι ευπρόσβλητοι, αλλά χαίροντας στο έλεος, όπως κάνει κι ο Ιεχωβά.

Οι Γραφές τονίζουν ότι κανένας ακόλουθος του Χριστού δεν είναι απηλλαγμένος από ατέλειες. Για ν’ αναφέρομε ένα παράδειγμα, ο Πέτρος ερώτησε: «Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου, θέλω συγχωρήσει αυτόν;» Προφανώς οι Χριστιανοί ημάρτανον προς αλλήλους τότε, διότι, αλλιώς, δεν θα έκανε ο Πέτρος αυτή την ερώτησι. Με την απάντησί του «εβδομηκοντάκις επτά», ο Ιησούς κατέδειξε, επίσης, ότι οι αδελφοί μας μπορεί ν’ αμαρτάνουν σ’ εμάς συχνά, κι εμείς σ’ αυτούς. (Ματθ. 18:21, 22) Πραγματικά, ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού, λέγει εμφατικά: «Εις πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα.» (Ιάκ. 3:2) Πού βρέθηκε ένας τόσο τέλειος άνθρωπος μεταξύ των τάξεων των Χριστιανών απ’ τον καιρό του θανάτου του Χριστού; Είσθε σεις τέλειος; Όχι, βέβαια. Ούτε κι ο αδελφός σας.

Εάν προσεβλήθητε, πολύ πιθανώς αυτό, στο οποίον προσκόπτετε, δεν είναι κανένα μεγάλο ηθικό παράπτωμα, διότι αν συνέβαινε αυτό, η Χριστιανική εκκλησία θα προέβαινε σε κάποια πειθαρχική ενέργεια εναντίον του παραβάτου. Όχι, ο λίθος προσκόμματός σας πιθανώς είναι κάποια προσωπική, μικρή πράξις, στην οποία υπήρχε η αντανάκλασις της σκέψεως ενός ατελούς ατόμου. Δεν ήταν ο Ιεχωβά ή ο Χριστός που υπεκίνησε το άλλο άτομο να κάμη ή να πη αυτό που σας προσέβαλε. Αλλ’ ίσως να περιωρίσατε τις σχέσεις σας με τον Θεό και τον Χριστό, επειδή δεν εξαπέλυσαν πυρ από τον ουρανό για να διορθώσουν τον πταίστη. Μπορεί​—χωρίς μάλιστα να έχετε επίγνωσι—να φρονήτε ότι δεν μπορείτε να ταυτίζεσθε με την οργάνωσι του Ιεχωβά, αν αυτού του είδους ατέλειες πρόκειται να γίνονται ανεκτές από τον Θεό. Αλλ’ είναι λογικό αυτό;

Τι θα εγίνετο αν οι άγγελοι φύλακες του επιγείου λαού του Ιεχωβά έλεγαν; ‘Ιεχωβά, εμείς δεν μπορούμε να συνταυτισθούμε μ’ αυτούς τους ατελείς άνδρες και γυναίκες, που χρησιμοποιείς στη γη για να κάνης το θέλημά σου. Ή αυτοί να φύγουν, ή εμείς’; Όχι, δεν μπορείτε να διανοηθήτε ότι οι άγγελοι λαμβάνουν αυτή τη στάσι, αλλά μήπως αυτή η στάσις δεν είναι εκείνη που λαμβάνετε σεις, αν προσκόπτετε στην ατέλεια του αδελφού σας;

Πραγματικά, είναι προς όφελος όλων μας το ότι ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος με τον λαό του. Αν επί μακρό διάστημα ηνέχθη τον κόσμο που του εναντιώνεται, μήπως πρέπει να είναι λιγότερο εύσπλαγχνος στους ατελείς άνδρες και γυναίκες, που προσπαθούν με ζήλο να πράξουν το θέλημά του; Ποτέ μη λησμονείτε την υπομονή και το έλεος, που επέδειξε σ’ εσάς ο Θεός, συγχωρώντας τη δική σας οφειλή αμαρτίας. Δεν ανήκει ακριβώς σ’ εσάς να μη χορηγήτε τη συγχώρησι στον αδελφό σας, για μια πολύ μικρότερη οφειλή, έτσι δεν είναι;​—Ματθ. 18:23-35.

Αντί να προσκόπτετε στην ατέλεια, μιμηθήτε τη συνετή πορεία των πιστών δούλων του Ιεχωβά στα παλαιότερα χρόνια. Όταν οι μαθηταί του Ιησού τον εγκατέλειψαν, αυτός δεν προσέκοψε. Ο Ιωάννης λέγει ότι ο Ιησούς «μέχρι τέλους ηγάπησεν αυτούς.» (Ιωαν. 13:1) Όταν ο Ιωάννης κι ο Ιάκωβος άφησαν τη μητέρα τους να εκζητήση μια θέσι εύνοιας γι’ αυτούς στη Βασιλεία, οι άλλοι απόστολοι αγανάκτησαν, αλλά δεν προσέκοψαν γι’ αυτή την ατέλεια. Δεν απείλησαν ν’ αφήσουν τον Ιησού ή να χαλαρώσουν την υπηρεσία τους στον Θεό. Όταν ο Παύλος αρνήθηκε να παραλάβη μαζί του τον Μάρκο σε μια περιοδεία και προεκλήθη έξαψις θυμού μεταξύ του Παύλου και του Βαρνάβα, αυτοί δεν προσέκοψαν για την αμοιβαία έλλειψι αυτοκυριαρχίας. Μολονότι ανέλαβαν διαφόρους διορισμούς, παρέμειναν όλοι στην υπηρεσία του Ιεχωβά. (Πράξ. 15:36-40) Ασφαλώς θα ήταν άδικο να υποστηριχθή ότι ο Ιησούς, οι απόστολοι, ο Βαρνάβας κι ο Μάρκος θα έπρεπε να παύσουν υπηρετώντας τον Θεό λόγω της ατελείας ή των δυσάρεστων πράξεων των αδελφών των. Όταν αντιμετωπίζετε παρόμοιες καταστάσεις, ακολουθήστε το παράδειγμά των.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας Χριστιανός έχει το δικαίωμα να θίγη εσάς ή οποιονδήποτε άλλον. Δεν το έχει, ούτε και το φαντάζεται αυτό. Γνωρίζει ότι ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του: «Προσέχετε, μη καταφρονήσητε ένα των μικρών τούτων.» (Ματθ. 18:10) Πολύ πιθανώς ο αδελφός σας προσπαθεί ν’ ακολουθήση τη συμβουλή του Παύλου: «Καλόν είναι το να μη φάγης κρέας, μηδέ να πίης οίνον, μηδέ να πράξης τι εις το οποίον ο αδελφός σου προσκόπτει.» (Ρωμ. 14:21) Δεν θα ενεργήση σκοπίμως για να προσκόψετε σεις. Γνωρίζει ότι πρέπει ν’ αγωνίζεται να έχη άφθονη αγάπη και διάκρισι ‘ώστε να είναι ειλικρινής και απρόσκοπος μέχρι της ημέρας του Χριστού’. (Φιλιππησ. 1:9, 10) Αυτός είναι ο τέλειος κανών στον οποίον αποβλέπει—και τον οποίον ποτέ δεν επιτυγχάνει πλήρως, εφόσον είναι μέσα στην ατελή σάρκα, όπως και σεις. Αν σεις κάνετε παραχωρήσεις στον εαυτό σας, γιατί να μην κάνετε και στους άλλους;

Πραγματικά, η ατέλεια του αδελφού σας είναι μια δοκιμασία της ιδικής σας αγάπης και αφοσιώσεως στον Ιεχωβά Θεό και στον Υιόν αυτού. Έχετε σκοπό να διεκδικήσετε τ’ όνομα και τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά ή μήπως τα δικά σας; Αν θέλετε ειλικρινά να υποστηρίξετε τ’ όνομα και τον λόγον του Θεού, δεν θα θεωρήσετε τα σφάλματα του αδελφού σας ως δικαιολογία για ν’ απέχετε από το ν’ αποδίδετε τις ευχές σας στον Θεό. Η ζωή σας εξαρτάται από τη συνέχισι της ταυτίσεώς σας με τον λαό του Ιεχωβά και τη συμμετοχή σας στην τελική μαρτυρία. (Εβρ. 10:25· Ματθ. 24:14) Ωστόσο, όμως, η απελευθέρωσις στον νέο κόσμο του Θεού εξαρτάται από τη συνέχισι της αγάπης σας στον Ιεχωβά με όλη σας την καρδιά και στον πλησίον σας ως τον εαυτό σας. Αυτή η αγάπη «δεν διαλογίζεται το κακόν.» (1 Κορ. 13:5) Η αγάπη θα σας φυλάξη από το να προσκόψετε στην ατέλεια. «Προ πάντων», λοιπόν, «έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.»​—1 Πέτρ. 4:8.

Πού να Στραφούμε για Συμβουλή

Υπάρχουν περιστάσεις στου καθενός τη ζωή, που χρειάζεται βοήθεια. Πού μπορεί να βρεθή αξιόπιστη συμβουλή;

ΟΙ ΣΥΝΕΤΟΙ άνθρωποι εκτιμούν την αξία της καλής συμβουλής. Σήμερα η συμβουλή είναι η δημιουργία αποθέματος, όχι μόνο από μέρους του δικηγόρου, αλλά και του γιατρού, του λειτουργού, του κοινωνικού εργάτου, του ερωτοπαθούς αρθρογράφου, του ιατρομάγου και του κρυσταλλομάντου. Μπορείτε να λάβετε επιστημονική συμβουλή περί γάμου, παιδείας και επαγγέλματος. Υπάρχουν σύμβουλοι για μαθητάς και προέδρους· σύμβουλοι για νεαρές μητέρες και βασίλισσες στους θρόνους των. Από τον δικαστή που είναι στην έδρα, τον προγνώστη του εμπορίου, τον δημοσιογράφο και τον διαφημιστή, οι άνθρωποι λαμβάνουν συμβουλές κάθε μέρα. Όλος ο κόσμος φαίνεται προαπασχολημένος στο να παίρνη ή να δίνη συμβουλές.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΑΓΚΗ;

Η τεραστία ζήτησις συμβουλών δεν είναι άσχετη με τους ιδιάζοντας χρόνους μας. Μάλλον, αυτή η ανάγκη, συμβουλών, που διαρκώς αυξάνει, αντανακλά ακριβώς την τεταμένη, ανήσυχη γενεά μας με τις πολλές αγωνιώδεις ανησυχίες και τις διαμάχες της. Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν εβομβαρδίζετο μια γενεά τόσο τακτικά με προβλήματα συναισθηματικής, ηθικής, συζυγικής, οικονομικής και πνευματικής φύσεως. Όπως παρατηρείται στο βιβλίο Παροχή Συμβουλών, Μια Σύγχρονη Έμφασις στη Θρησκεία: «Ένα έντονο ενδιαφέρον σε παροχή συμβουλών όλων των τύπων και σε όλες τις σφαίρες ανεπτύχθη στη διάρκεια των ετών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Οι γονείς και λοιποί, αντιμετωπίζοντας την πολύπλοκη σύγχρονη κοινωνία, αισθάνονται συχνά ανεπάρκεια στα συμβουλευτικά καθήκοντα που εχειρίζοντο άλλοτε με βεβαιότητα. Τόσο πολύ συμβαίνει αυτό, ώστε ένας από τους ηγέτας του Μεταρρυθμισμένου Ιουδαϊσμού προσφάτως παρεπονέθη επειδή η προσωπική καθοδηγία και συμβουλή έχουν καταστή «η κυριότερη απασχόλησις του λειτουργού».

Οι αναγνώσται της Βίβλου δεν εκπλήσονται γι’ αυτή την τάσι. Ο Ιησούς έδωσε προειδοποίησι για ένα καιρό, που η κοινωνία θα είναι σε αμηχανία από τη «στενοχωρία εθνών εν απορία. . . , οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» (Λουκ. 21:25, 26) Ο απόστολος Παύλος έγραψε για την ίδια αυτή μεταβατική περίοδο: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθεί καιροί κακοί.» (2 Τιμ. 3:1) Πώς εξηγούνται οι κρίσιμοι αυτοί καιροί;

Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι, για τους οποίους ο βίος είναι πολύ δύσκολος τώρα. Ο αγών Ανατολής και Δύσεως και η πυρηνική απειλή δεν είναι οι βασικές αιτίες των προβλημάτων του ανθρώπου, αλλ’ απλώς μια επίδρασις αυτών. Η εκπλήρωσης των Βιβλικών προφητειών δείχνει ότι ζούμε στις έσχατες ημέρες του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Ο Σατανάς και οι δαίμονές του μαίνονται πάνω στη γη, διότι ξέρουν ότι λίγος καιρός τους μένει να προσπαθήσουν ν’ απομακρύνουν όλους τους ανθρώπους από τον Θεό και τις δίκαιες αρχές του. (Αποκάλ. 12:7-12) Ο Σατανάς υπήρξε ο κύριος δημιουργός προβλημάτων της ανθρωπότητος από την αρχή ακόμη.

Ο δεύτερος λόγος των κρισίμων καιρών μας είναι η απόρριψις του Θείου λόγου, της Γραφής, από τον σύγχρονο άνθρωπο. Εχθροί, όπως ο Βελχάουζεν και η προκατειλημμένη σχολή των ανωτέρων κριτικών του, ο Δαρβίνος και οι υποστηρικταί της θεωρίας του περί εξελίξεως, ο Φρόυντ και οι θεωρίες του, ο Μαρξ και οι αθεϊστικοί επαναστάται του​—όλοι αυτοί έπαιξαν έναν απαίσιο ρόλο στην καταστροφή της καθοδηγητικής επιρροής της Γραφής για πολλούς· ειδικά εφόσον τόσο πολλοί από τον κλήρο υιοθέτησαν μια τέτοια κοσμική σοφία. Η αντι-Γραφική αυτή τάσις έχει διαποτίσει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα βιβλία, τον δημόσιο τύπο, την τηλεόρασι, τη ραδιοφωνία και την κινηματογραφία. Η απόρριψις της Γραφικής σοφίας έχει ανοίξει τις καταπακτές για την εισόρμησι της ανομίας και της ασυνείδητης διαγωγής, που κατέπνιξε σχεδόν την κοινωνία με προβλήματα.

ΛΑΚΚΟΙ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟΙ

Μια προσφυής περιγραφή της ασύνετης αυτής πορείας βρίσκεται στους λόγους του Θεού προς τον λαό του πριν από πολύν καιρό: «Εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» (Ιερεμ. 2:13) Εν τούτοις, οι συμβουλές, που αναπηδούν από κοσμικές πηγές σοφίας, όσο ειλικρινείς κι αν είναι, αποτελούν φωνή που απέχει πολύ από τη ζωοπάροχη σοφία του Θείου λόγου.

Λάβετε υπ’ όψι τις σχετικές μ’ ερωτικά αισθήματα στήλες, που υπάρχουν στις εφημερίδες από το Λονδίνον ως τη Μανίλα. Μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες λαμβάνονται 1.500.000 επιστολές κάθε χρόνο, ζητώντας συμβουλή πάνω σ’ ένα μεγάλο αριθμό ανησυχητικών ζητημάτων. Εκατομμύρια αναγνώσται καταβροχθίζουν τις συνδικαλιστικές απαντήσεις και συχνά προσπαθούν να προσαρμόσουν τις συμβουλές στα δικά τους παρόμοια προβλήματα. Αλλά πόσο αξιόπιστες είναι οι δημοσιογραφικές αυτές συμβουλές; Μεταξύ των Αμερικανών ειδικών σε ζητήματα έρωτος και γάμου είναι ένας διεζευγμένος και μια σύμβουλος χωρισμένη από τον σύζυγό της. Μήπως έχουν αυτοί τα ορθά πνευματικά προσόντα, που απαιτούνται για να δώσουν βοήθεια σε αναγνώστας που έχουν σοβαρά προβλήματα; Η εύγλωττη, επιφανειακή συμβουλή των φαίνεται ν’ αποβλέπη στην απόκτησι φήμης, περιουσίας και κυκλοφορίας της εφημερίδος μάλλον παρά σ’ ευτυχία ζωής.

Καλύτερα αιτιολογημένοι και καλύτερα κατηρτισμένοι είναι οι εξ επαγγέλματος σύμβουλοι σε ζητήματα γάμου και οικογενείας, οι οποίοι έχουν μια αξιέπαινη επιθυμία να βοηθούν τους ανθρώπους να λύσουν τα ακανθώδη προβλήματα των. Αλλ’ είναι, επίσης, γεγονός ότι η ποιότης της συμβουλής ποικίλλει πολύ ανάλογα με την ικανότητα και την πείρα του επαγγελματικού συμβούλου. Η συμβουλή αυτή, αφ’ ετέρου, δεν είναι πιθανό να είναι αδάπανη, εκτός από τις δυσχερείς περιπτώσεις. Στις μη κερδοσκοπικές υπηρεσίες τα δικαιώματα παροχής συμβουλής έχουν συνήθως μια κλιμάκωσι ανάλογη με την ικανότητά σας να πληρώσετε για τη συμβουλή. Η αμοιβή για κείνους, που μπορούν να πληρώσουν, μπορεί να κυμαίνεται από 4 δολλ. έως 10 δολλ. για κάθε επίσκεψι. Ένας ιδιωτικός σύμβουλος γάμου μπορεί ν’ απαιτήση από 10 δολλ. έως 20 δολλ. την ώρα για τη σοφία του. Μπορεί να σας καλέση να επανέρχεσθε τακτικά επί διάστημα πολλών μηνών ή ακόμη κι επί ένα χρόνο. Για πολλούς αυτό είναι δυσχερές. Οι περισσότεροι άνθρωποι από εκείνους που βρίσκονται σε δυσκολίες χρειάζονται πρόχειρη συμβουλή, που να είναι όχι μόνο έγκυρη, αλλά και αδάπανη.

Η ψυχανάλυσις, αφ’ ετέρου, δεν προσαρμόζεται σ’ αυτή την κατηγορία. Υψηλές αμοιβές και πολλές επισκέψεις συνδέονται μ’ αυτόν τον κλάδο της ιατρικής, που πραγματεύεται για την επιστήμη και την εφαρμογή θεραπείας ανωμαλιών, διιανοητικών, συναισθηματικών και σχετικών με διαγωγή. Ακριβώς πόσο επιστημονική είναι στην πραγματικότητα η ψυχανάλυσις, κανείς δεν είναι βέβαιος. Υστερεί, όμως, πάρα πολύ. Ο σκοπός της να βοηθήση τους ανθρώπους να επιτύχουν μια φυσιολογική ικανότητα για διαβίωσι δεν είναι κακός, αλλά μερικές από τις μεθόδους της είναι. Μολονότι μερικοί ψυχαναλυταί μπορεί να παίρνουν τη θρησκεία στα σοβαρά στην ατομική τους ζωή, το επάγγελμα αυτό γενικά αγνοεί τη ζωτική σχέσι του ανθρώπου με τον Θεό. Σύμφωνα με τον Φρόυντ, που ανήκει στις πιο έγκυρες προσωπικότητες της ψυχιατρικής, η θρησκεία είναι μια μεγάλη φρεναπάτη, από την οποία ο άνθρωπος κάποτε θ’ απαλλαγή. Η ψυχιατρική τονίζει, «Γνώθι σαυτόν», ως να είναι επαρκής για επιτυχή διαβίωσι μια διαφωτισμένη φιλαυτία. Προχωρώντας πέρα και από το ν’ αγνοούν τον Θεό, οι αναλυταί συχνά αντιλέγουν στον Θεό, συμβουλεύοντας εκείνους που έχουν ένοχη συνείδησι ότι η πορνεία, η μοιχεία και η σοδομία δεν είναι αυτές καθ’ εαυτές κάτι κακό. Ορθώς διετυπώθη η κατηγορία ότι τέτοια συμβουλή τείνει να «εξοντώση τη συνείδησι».

Στην ψυχανάλυσι υπάρχει, επίσης, κι ο μεγάλος κίνδυνος του ότι ο αναλυτής μπορεί να επιβάλη τις δικές του αξίες σ’ εσάς, συγχέοντας τα προσωπικά του ιδανικά με απρόσωπες αλήθειες. Οι άρρωστοι αναπτύσσουν συχνά έναν υπέρμετρο θαυμασμό για τους αναλυτάς των. Όπως προειδοποίησε ο Αβραάμ Κάπλαν, καθηγητής της φιλοσοφίας και μέλος της Ακαδημίας Ψυχαναλύσεως: «Ο κίνδυνος εδώ είναι ότι ο αναλυτής μπορεί να δεχθή τον ρόλο της παντογνώστιδος ηθικής αυθεντίας, στην οποία ρίχνεται ο ψυχασθενής». Αλλ’ ο αναλυτής δεν είναι μια πάνσοφη αυθεντία στα ήθη, όπως πρόθυμα παραδέχεται ο Κάπλαν: «Η ψυχανάλυσις δεν μπορεί να μας πη τι είναι ενάρετο και τι δεν είναι. Δεν μπορεί να ορίση προτάσεις για να εξαγάγη αρχές της ηθικής». Προφανώς, η ψυχανάλυσις δεν είναι απάντησις σε μερικά πολύ βασικά ερωτήματα. Αν βοηθή τους ανθρώπους να προχωρήσουν πάλι ομαλά, δεν τους υποδεικνύει τη θεία κατεύθυνσι. Το να μπορήτε να ταξιδεύετε δεν είναι αρκετό· πρέπει και να ξέρετε πού πηγαίνετε. Δύσκολα η ψυχανάλυσις μπορεί να είναι ασφαλής οδηγός, εφόσον αυτή δεν μπορεί να μας πη τι είναι ηθικό και τι ανήθικο στο όμματα του Θεού, ο οποίος κρίνει τις πράξεις μας.

Η ΙΔΕΩΔΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Η ιδεώδης συμβουλή πρέπει να είναι κατάλληλη, κατανοητή, στη διάθεσι όλων και αδάπανη. Πρέπει να δίνη τους ορθούς ηθικούς κανόνες και κατευθύνσεις, και να είναι απόλυτα ορθή. Μπορεί να επιτευχθή σήμερα τέτοια συμβουλή; Ναι, μπορεί. Ο Δημιουργός εφρόντισε γι’ αυτό, όταν επρονόησε για τα εξήντα έξη θεόπνευστά βιβλία της Αγίας Γραφής. Εκεί βρίσκετε συμβουλή που είναι κατάλληλη, αδάπανη και τελείως αξιόπιστη. Σε αντίθεσι με τους ανθρωπίνους συμβούλους, που έζησαν βραχεία ζωή και συχνά επλανώντο, ο αιώνιος Θεός, που δίνει συμβουλή, ‘έκαμε θαυμάσια· αι απ’ αρχής βουλαί του είναι πίστις και αλήθεια’. (Ησ. 25:1 ) Με το βιβλίο των συμβουλών του ο Θεός δίνει εντολές, διδασκαλία, διαπαιδαγώγησι, σοφία και κατανόησι για επιτυχή διαβίωσι. (Παροιμ. 4:1-9) Για τη δύναμι της Γραφής προς φωτισμό της οδού σας προσφυώς είναι γραμμένο από τον Θεόπνευστο ψαλμωδό: «Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου.»​—Ψαλμ. 119:105.

Η ιερή ιστορία περιέχει πολλά παραδείγματα ανθρώπων, που αντιμετώπισαν προσωπικές κρίσεις και τις πέρασαν επιτυχώς προσέχοντας τη συμβουλή του Ιεχωβά Θεού. Η αφήγησις περιέχει, επίσης, τις τραγικές περιπτώσεις ανδρών και γυναικών, των οποίων η ζωή και οι αιώνιες ελπίδες εχάθησαν λόγω αγνοίας της συμβουλής του Ιεχωβά ή εναντιώσεως σ’ αυτήν. Προς διαρκές μας όφελος μάς νουθετεί ο ουράνιος Πατήρ: «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε. Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσε εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει κατευθύνει τα διαβήματά σου.»​—Παροιμ. 3:1, 2, 5, 6, ΜΝΚ.

Στο βιβλίο συμβουλών του Θεού θα εύρετε, μεταξύ άλλων, πρακτικές συμβουλές πάνω στα προβλήματα περί γάμου, της εκπαιδεύσεως των τέκνων, της αγνότητος, της ορθής απόψεως περί χρήματος, των καλών τρόπων, του τρόπου ενεργείας σε διενέξεις, στις εμπορικές κι εργατικές συνήθειες, σε προβλήματα ειρήνης του νοός, ευτυχίας, τρόπου προσευχής και του καταλλήλου τρόπου λατρείας του Δημιουργού σας. Εξετάζεται πλήρως ο σκοπός του Θεού για τον άνθρωπο και τη γη. Θα μάθετε γιατί ο Θεός επέτρεψε την ανομία επί ένα χρονικό διάστημα, πώς η Βασιλεία του θα εισαγάγη ένα νέο κόσμο ζωής και δικαιοσύνης, και πότε θ’ αναστήση τους ‘εν τοις μνημείοις’ νεκρούς. Στη Γραφή υπάρχει ελπίς για το μέλλον και θάρρος για το παρόν. Αυτή η παρά Θεού συμβουλή είναι μέσα στο σπίτι σας, στο δικό σας αντίτυπο της Αγίας Γραφής.

Στραφήτε στη Βίβλο για να λάβετε τη συμβουλή του Θεού. Θέστε σ’ εφαρμογή τις Γραφικές αρχές και θα ιδήτε πόσο σαφώς και σοφώς φωτίζουν τον δρόμο σας. Τότε, όπως ο ψαλμωδός, θα λέτε μ’ εμπιστοσύνη: «Τα μαρτύριά σου βεβαίως είναι η τρυφή μου, και οι σύμβουλοί μου.»​—Ψαλμ. 119:24.

Η Ειδωλολατρία του «Χριστιανικού Κόσμου» Προεσκιάσθη

Ο ΛΟΓΟΣ του Θεού​—η Γραφή—​είναι ρητός και σαφής στο ζήτημα της ειδωλολατρίας. Δεν μπορούμε να παρανοήσουμε τους λόγους του Ιεχωβά, που απηυθύνθησαν στους Ισραηλίτας, τους οποίους είχε μόλις εξαγάγει από τη γη της Αιγύπτου, από τον οίκο των δούλων: «Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού. Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, ή όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης· μη προσκύνησης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά.»​—Έξοδ. 20:3-5.

Οι Χριστιανοί, αν και ‘δεν είναι υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν’, εν τούτοις, έχουν επίσης ρητά και εμφατικά προειδοποιηθή εναντίον της ειδωλολατρίας: «Ειδωλολάτραι» «δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.» «Μηδέ γίνεσθε ειδωλολάτραι.» «Αγαπητοί μου, φεύγετε από της ειδωλολατρείας.» «Τίνα δε συμβίβασιν [έχει] ο ναός του Θεού με τα είδωλα;» «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι . . . ειδωλολατρεία.» «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων.» Και μεταξύ εκείνων που αποκλείονται από την αγία πόλι, εκείνων που έχουν την τελική των τύχη στη λίμνη του πυρός, τον δεύτερο θάνατο, είναι οι ειδωλολάτραι.​—Ρωμ. 6:14· 1 Κορ. 6:9, 10· 10:7, 14· 2 Κορ. 6:16· Γαλ. 5:19, 20· 1 Ιωάν. 5:21· Αποκάλ. 21:8· 22:15.

Τι είναι ειδωλολατρία; Φυσικά, η ειδωλολατρία περιλαμβάνει τη λατρεία κατά γράμμα ειδώλων, εικόνων, ανδριάντων, φυσικών παραστάσεων μιας θεότητος. Αλλά καθόλου δεν περιορίζεται σ’ αυτά. Είναι το να λατρεύη κανείς οποιονδήποτε ή οτιδήποτε εκτός του αληθινού Θεού. Όπως ωρίσθη τελευταία: «Η παροχή απόλυτης αφοσιώσεως και άκρας εμπιστοσύνης σε κάτι που δεν είναι ο Θεός· άμετρη προσήλωσις ή απόδοσις σεβασμού σε κάτι· εκτίμησις ή αγάπη που πλησιάζει εκείνην που οφείλεται σε μια θεία δύναμι.»​—Τρίτο Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΕΙΔΩΛΑ

Ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι λατρεύει τον Θεό της Γραφής και περιφρονεί εκείνους που ορίζει «εθνικούς» ειδωλολάτρας. Εν τούτοις, τα γεγονότα δείχνουν ότι οι ίδιοι οι λαοί του «Χριστιανικού κόσμου» είναι ένοχοι ειδωλολατρίας, και τούτο με πάρα πολλούς πάντοτε τρόπους. Παραδείγματος χάριν, υπάρχει η ειδωλολατρία των πολιτικών ηρώων. Σήμερα ο Περόν της Αργεντινής έχει πάλι γίνει ένα επίμαχο ζήτημα. Προφανώς πολλοί ακόμη φρονούν το ίδιο με τη σύζυγο του Εβίτα, όταν κάποτε ανεφώνησε: «Αυτός είναι Θεός για μας, τόσο πολύ ώστε δεν μπορούμε να συλλάβουμε τον ουρανό χωρίς τον Περόν. . . . Αυτός είναι ο ήλιος μας, ο αέρας μας, το νερό μας, η ζωή μας.»

Υπάρχει, επίσης, η ειδωλολατρία των κινηματογραφικών αστέρων στον «Χριστιανικό κόσμο», ειδικά από τη νεολαία του. Ασφαλώς οι Γερμανίδες νεανίδες ήσαν ένοχες ειδωλολατρίας, όταν εζωγράφισαν στις πύλες του Καθεδρικού ναού του Μπάμπεργκ στο Μόναχο, τα λόγια, «Έλβις Πρίσλεϋ​—ο Θεός μου.»

Έπειτα, πάλι, υπάρχουν εκείνοι που τόσο προσηλώνονται σ’ ένα χαϊδεμένο ζώο, ώστε θέτουν τη ζωή του πιο πάνω από τη δική των. Άλλοι κάνουν πολυτελείς κηδείες για τα χαϊδεμένα των ζώα. Όλοι αυτοί είναι εξίσου ένοχοι ειδωλολατρίας.

Λίγο πριν από ένα έτος, είκοσι πέντε εξέχοντες θεολόγοι των Ηνωμένων Πολιτειών προσήψαν στους ανθρώπους των την κατηγορία ότι λατρεύουν τους ψευδείς θεούς της επιστήμης, της πολιτικής δημαγωγίας, του Δυτικού τρόπου ζωής, του φύλου, της φυσικής δυνάμεως, της ανέσεως, του «εγώ» του ανθρώπου, κλπ. Όλη αυτή η λατρεία είναι ειδωλολατρία.

Επίσης, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που γονατίζουν και προσεύχονται ενώπιον γλυπτών εικόνων του Ιησού ή των «αγίων». Ενώ αυτή η λατρεία λέγεται ότι είναι μόνο σχετική και πραγματικά απευθύνεται στον Θεό, τα γεγονότα δείχνουν ότι μέγα μέρος της λατρείας αυτής πηγαίνει, στις ίδιες τις εικόνες. Έτσι σε καθυστερημένες χώρες οι λατρευταί αποδίδουν πολλή αφοσίωσι σ’ αυτές, μιλούν σ’ αυτές και ακόμη φέρνουν τροφή σ’ αυτές. Και αυτό τούτο το γεγονός ότι μερικές εικόνες εκτιμώνται πολύ περισσότερο από άλλες, πηγαίνουν προσκυνηταί σ’ αυτές και αλλιώς γίνεται μεγάλος θόρυβος γύρω από αυτές, δείχνει ότι αυτές οι εικόνες θεωρούνται ότι έχουν ειδική αξία αυτές οι ίδιες, χωριστά από εκείνον που παριστάνουν, αλλιώς δεν θα εγίνετο διάκρισις μεταξύ αυτών. Όλα αυτά αποτελούν μορφή ειδωλολατρίας. Οι πρώτοι Χριστιανοί δεν είχαν καθόλου εικόνες στους τόπους της λατρείας των.a

Η Γραφή προείπε αυτές τις συνθήκες. Προείπε ότι θα ήρχετο καιρός, που η αγάπη των περισσότερων για τον Θεό θα εψυχραίνετο, που θα υπήρχε αποστασία από την αληθινή πίστι και που οι άνθρωποι θα ήσαν φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι.​—Ματθ. 24:12· 1 Τιμ. 4:1-3· 2 Τιμ. 3:1-5.

ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ

Η Γραφή, εκτός από το ότι προλέγει αυτές τις συνθήκες με τόσο πολλά λόγια, μας δίνει και μια λεπτομερή εξεικόνισι της σημερινής ειδωλολατρίας στον «Χριστιανικό κόσμο» μέσω μιας προφητικής οράσεως που έλαβε ο προφήτης Ιεζεκιήλ όσον αφορά τις συνθήκες της εποχής του και που βρίσκουν το πανομοιότυπό των στην εποχή μας. Ότι πρέπει να εύρωμε αυτές τις αρχαίες αφηγήσεις γεμάτες από σημασία για μας, είναι φανερό από τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν.»​—Ρωμ. 15:4.

Ο Ιεζεκιήλ, ο γυιός ενός ιερέως, ελήφθη αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα στη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλέως Ιωαχείν. Είχε ένα όραμα έξη χρόνια προτού η Ιερουσαλήμ και ο ναός της καταστραφούν, μέσω του οποίου ο Ιεχωβά Θεός απεκάλυπτε σ’ αυτόν τη χονδροειδή ειδωλολατρία που ησκείτο τότε στην Ιερουσαλήμ και για την οποίαν η εκδίκησις του Ιεχωβά επήρχετο στην πόλι και στον ναό της. Αυτό αναγράφεται στο όγδοο κεφάλαιο του προφητικού βιβλίου του Ιεζεκιήλ.

Το όραμα απετελείτο από τέσσερες σκηνές, που η καθεμιά απεικόνιζε ένα διαφορετικό είδος ειδωλολατρίας. Η πρώτη σκηνή έδειχνε ένα σύμβολο ζηλοτυπίας που έστεκε στην είσοδο του ναού. Η δεύτερη απεικόνιζε εβδομήντα άνδρες που προσέφεραν θυμίαμα στον ναό, του οποίου οι τοίχοι ήσαν σκεπασμένοι με εικόνες βδελυκτών ζώων, κλπ. Η τρίτη έδειχνε γυναίκες που θρηνούσαν τον Θαμμούζ. Και στην τέταρτη σκηνή ο Ιεζεκιήλ είδε είκοσι πέντε άνδρες που ελάτρευαν τον ήλιο. Όλα αυτά εγίνοντο κατά παράβασιν του νόμου του Θεού που απηγόρευε την ειδωλολατρία. Δεν είναι παράδοξο ότι ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε στην παγκόσμια δύναμι της Βαβυλώνος να επιφέρη καταστροφή στο έθνος Ισραήλ έπειτα από έξη χρόνια! Καταστροφή, την οποία—παρεμπιπτόντως αναφέρομε​—ο Ιεζεκιήλ προείπε στο αμέσως επόμενο ακριβώς κεφάλαιο της προφητείας του.​—Ιεζ. 9:1-7.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΟΥ ΠΑΡΟΞΥΝΕΙ ΣΕ ΖΗΛΟΤΥΠΙΑ

Σε ποια ειδωλολατρία στον «Χριστιανικό κόσμο» αναφέρεται το πρώτο παράδειγμα, το σύμβολο ζηλοτυπίας που παροξύνει σε ζηλοτυπία; Ο λόγος του Θεού μάς λέγει ότι ο Ιεχωβά δεν ανέχεται αντίπαλον, ότι είναι ζηλότυπος ή επιμένει σε αποκλειστική αφοσίωσι. (Έξοδ. 20:5) Εδώ, λοιπόν, πρέπει να είναι κάτι που συναγωνίζεται τον Θεό και για τούτο τον διεγείρει σε ζηλοτυπία. Ήταν μια εικόνα που έστεκε εκεί όπου δεν είχε δικαίωμα να στέκη, στην αυλή του ναού του Ιεχωβά. Φέρνει στο νου εκείνο που είπε ο Ιησούς στη μεγάλη του προφητεία για «το βδέλυγμα της ερημώσεως . . . ιστάμενον εν τω τόπω τω αγίω», ή «ιστάμενον όπου δεν πρέπει.» Τι υπάρχει, λοιπόν, στον «Χριστιανικό κόσμο» που προσαρμόζεται σ’ αυτή την περιγραφή;​—Ματθ. 24:15, 16· Μάρκ. 13:14· Ιεζ. 8:3, 5, 6.

Ο λόγος του Θεού δείχνει ότι η βασιλεία Του είναι η μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους και ότι θα τερματίση τον πόλεμο και θα φέρη διαρκή ειρήνη. (Ψαλμ. 46:8-10· 72:1, 7· Ματθ. 6:9, 10) Εν τούτοις, οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα αποβλέπουν στα Ηνωμένα Έθνη για να το εκπληρώσουν αυτό, όπως ακριβώς χθες απέβλεπαν στον προκάτοχο των, την Κοινωνία των Εθνών.b Ο Κλήρος, παρουσιάζοντας αυτές τις ανθρωποποίητες οργανώσεις ως ελπίδα του ανθρωπίνου γένους αντί της βασιλείας του Θεού, τις έθεσε εκεί που δεν πρέπει να στέκουν, σ’ έναν άγιο τόπο. Αυτή η αλαζονεία είναι ύβρις στον Θεό και τον διεγείρει σε ζηλοτυπία, ειδικά επειδή οι κληρικοί αυτοί αξιούν ότι υπηρετούν τον Θεό. Είναι πράγματι μια μορφή ειδωλολατρίας που είναι βδελυκτή στον Θεό.

Επειδή ο Ιεχωβά Θεός δεν μπορεί να αρνηθή τον εαυτό του, δεν θα ανέχεται πάντοτε αυτό το σύμβολο που τον παροξύνει σε ζηλοτυπία προβάλλοντας ως υποκατάστατον της βασιλείας του. Στην γοργά προσεγγίζουσα μάχη του Αρμαγεδδώνος θα καταστρέψη και το σύμβολο αυτό και όλους εκείνους που τον έχουν ειδωλοποιήσει.

ΚΛΗΡΟΣ ΟΠΑΔΟΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ

Αφού άνοιξε μια οπή στον τοίχο της αυλής του ναού, στο όραμα, φυσικά, ο Ιεζεκιήλ είδε κατόπιν «παν ομοίωμα ερπετών, και βδελυκτών ζώων, και πάντα τα είδωλα του οίκου Ισραήλ, εζωγραφισμένα επί τον τοίχον κύκλω κύκλω. Και ίσταντο έμπροσθεν αυτών εβδομήκοντα άνδρες εκ των πρεσβυτέρων του οίκου Ισραήλ . . . και εκράτει έκαστος εν τη χειρί αυτού το θυμιατήριον αυτού· και ανέβαινε πυκνόν νέφος θυμιάματος.»​—Ιεζ. 8:10, 11.

Τι μπορούσαν όλα αυτά ν’ αντιπροσωτρεύουν στον καιρό μας; Ζώα στον οίκον της λατρείας του Ιεχωβά μπορεί να λεχθή ότι βρίσκουν το πανομοιότυπό τους στην παραδοχή από τον «Χριστιανικό κόσμο» της θεωρίας της εξελίξεως, η οποία συνδέει όλα τα κατώτερα ζώα με την «άνοδο» του ανθρώπου. Ο σύγχρονος κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» αντικατέστησε με την αρχή της εξελίξεως τον Δημιουργό, τον Θεό της Αγίας Γραφής. Η Βίβλος λέγει ότι ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ ήταν «υιός του Θεού», αλλά σύμφωνα με τον κλήρο της εξελίξεως, ο πρώτος άνθρωπος ήταν γυιός κάποιου κατωτέρου ζώου· ποιου ακριβώς, είναι ζήτημα, στο οποίον οι οπαδοί της εξελίξεως δεν μπορούν να συμφωνήσουν.

Η θεωρία της εξελίξεως κατέστρεψε την πίστι αναριθμήτων εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως ακριβώς παρεδέχθη ο Δαρβίνος ότι τον έκαμε να γίνη ένας απροκάλυπτος αγνωστικιστής.c Οι κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου», αποδίδοντας στην εξέλιξι τον θαυμάσιο εγκέφαλο και οργανισμό του ανθρώπου και έτσι ληστεύοντας τον Θεό από τον έπαινο, δεν είναι μήπως ένοχοι ειδωλολατρίας; Ασφαλώς!

Οι «ΘΕΜΕΛΙΩΤΙΣΤΑΙ»

Ο «Χριστιανικός κόσμος» συνίσταται κυρίως από δύο φατρίες, τους νεωτεριστάς και τους θεμελιωτιστάς. Οι νεωτερισταί θέτουν τη σοφία του κόσμου τούτου πιο πάνω από τη σοφία του Θεού, όπως βρίσκεται στη Βίβλο, κηρύττοντας πολιτική, κοινωνική μεταρρύθμιση, ανώτερη κριτική, η οποία αρνείται τη θεοπνευστία της Γραφής, και εξέλιξι. Οι θεμελιωτισταί ομολογούν ότι πιστεύουν στη θεοπνευστία της Γραφής, αλλ’ όταν αντιμετωπίζουν μια σύγκρουσι μεταξύ των συμβόλων των πίστεως και της Γραφής, θέτουν τα σύμβολα των πίστεως πιο πάνω από τη Γραφή. Δεν είναι καθόλου ευτυχείς για την τάσι του «Χριστιανικού κόσμου» προς τον νεωτερισμό και την κοσμικότητα. Ιδιαίτερα θρηνούν την παρακμή των ιδρυμάτων των, αν όχι πάντοτε σε αριθμό, συχνά όμως σε ποιότητα και επιρροή.

Αυτοί φαίνεται να εξεικονίζωνται καλά από ό,τι είδε κατόπιν ο Ιεζεκιήλ στην είσοδο της πύλης του οίκου του Ιεχωβά: «Εκεί εκάθηντο γυναίκες θρηνούσαι τον Θαμμούζ.»​—Ιεζ. 8:14.

Γυναίκες που θρηνούσαν για τον Θεό Θαμμούζ ήταν ένα διακριτικό χαρακτηριστικό πολλών αρχαίων ειδωλολατρικών θρησκειών. Στις Γραφές οι θρησκευτικές οργανώσεις κατ’ επανάληψιν αναφέρονται ως γυναίκες. (2 Κορ. 11:2· Γαλ. 4:27· Αποκάλ. 22:17) Περαιτέρω, είναι πολύ γνωστό ότι σε πλείστες από τις θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» οι γυναίκες αποτελούν τη μεγάλη πλειονότητα· κυρίως το ενδιαφέρον των και η υποστήριξίς των, οικονομική και άλλης φύσεως, είναι εκείνο που κρατεί σε ενέργεια αυτές τις καθ’ ομολογίαν Χριστιανικές οργανώσεις.

Ενώ οι θεμελιωτισταί λαμβάνουν τη στάσι ότι χρησιμοποιούν τις θρησκευτικές οργανώσεις των στη λατρεία των προς τον Θεό, εν τούτοις, όταν φέρωνται πρόσωπον προς πρόσωπον με ό,τι λέγει ο Θεός στον λόγον του, προτιμούν τις θνήσκουσες οργανώσεις των από τον λόγον του Θεού, καταδικάζοντας έτσι τον εαυτό τους για ειδωλολατρία επίσης.

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

Στην τελική σκηνή του οράματος του ο Ιεζεκιήλ είδε είκοσι πέντε άνδρες μεταξύ της στοάς του ναού και του μεγάλου θυσιαστηρίου, με τα νώτα των προς τον ναό, οι οποίοι ελάτρευαν τον ήλιο. (Ιεζ. 8:15, 16) Τι μπορούσε να εξεικονίζη αυτό; Γνωρίζομε ότι ο ήλιος δίνει φως, και το φως είναι σύμβολο γνώσεως, επειδή η γνώσις δίνει φως στη διάνοια, όπως ακριβώς ο ήλιος δίνει φως στο σώμα, στον οργανισμό. Ο ήλιος, ωστόσο, είναι δημιούργημα, και παρά τον ρόλο του να διατηρή τη ζωή επάνω στη γη, δεν αξίζει να λατρεύεται, επειδή είναι άψυχος, απλώς ακολουθώντας τους νόμους του Θεού.d

Αυτή η λατρεία του ηλίου, επομένως, παριστάνει καλά τη σύγχρονη λατρεία της γνώσεως, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της διανοητικότητος, όπως ασκείται από τον κλήρο και τους ακολούθους του. Είναι μια λατρεία ή αξιολόγησις της γνώσεως αυτής καθ’ εαυτήν. Όπως το εξέφρασε ένα ηγετικό μέλος της Καναδικής Αγγλικανικής Εκκλησίας, ‘Ο Θεός αντικαθίσταται από τη διανοητικότητα του ανθρώπου ως την κινητήριο δύναμι που διαμορφώνει τον κόσμο.’

Η τάσις αυτή υπήρξε πάντοτε παγίς στον καθ’ ομολογίαν λαόν του Θεού. Επαγίδευσε τους Ιουδαίους πριν ακριβώς από τον καιρό του Χριστού και λίγο έπειτα. Επαγίδευσε την πρώτη Χριστιανική εκκλησία αφού οι απόστολοι εκοιμήθησαν στον θάνατο, πράγμα που κατέληξε στη μεγάλη αποστασία και στην αποδοχή τέτοιων διδασκαλιών όπως η τριάς και η αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής. Στους νεωτέρους χρόνους λαμβάνει, επίσης, τη μορφή συζητήσεων περί οντολογίας, της διδασκαλίας περί του «όντος», που είναι, επίσης, γνωστή ως η «πρώτη φιλοσοφία»· περί υπαρξισμού, που είναι μια εντελώς συγκεντρωμένη στον άνθρωπο σοφία, κατά μέγα μέρος μάλιστα αθεϊστική· περί «Ζεν» και για άλλες, τρέχουσες τάσεις στις θρησκείες Ανατολής και Δύσεως. Όλοι εκείνοι, που προτιμούν έτσι τη σοφία του ανθρώπου παρά τη σοφία του Θεού, δείχνουν ανευλάβεια στον Ιεχωβά Θεό και επομένως είναι ένοχοι ειδωλολατρίας.

Είναι ο «Χριστιανικός κόσμος» ένοχος ειδωλολατρίας; Αληθινά είναι. Εκτός από τα αγάλματα, που στολίζουν πολλές από τις εκκλησίες του, στα είδωλά του περιλαμβάνονται τα Ηνωμένα Έθνη, η θεωρία της εξελίξεως, τα θρησκευτικά του ιδρύματα και η διανοητικότης. Τι θα κάμη ο Ιεχωβά Θεός γι’ αυτή την ειδωλολατρία; Θα την εξαλείψη, όπως ακριβώς εξήλειψε τις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις των Ισραηλιτών στις ημέρες του Ιεζεκιήλ. Στον Αρμαγεδδώνα ο Ιεχωβά θα ενεργήση πάλι με οργή εναντίον όλων εκείνων που τον προσέβαλαν λατρεύοντας είδωλα αντί του μόνου αληθινού Θεού Ιεχωβά, του Μόνου που είναι άξιος της λατρείας μας.​—Ιεζ. 8:17, 18· Αποκάλ. 16:14, 16.

Εκείνοι, που είναι σοφοί σήμερα, θα εγκαταλείψουν όλες τις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» και θα ‘ζητήσουν τον Ιεχωβά, δικαιοσύνην και πραότητα’ με την ελπίδα να σκεπασθούν στην ημέρα της οργής του Θεού.​—Σοφον. 2:1-3, ΜΝΚ.

[Υποσημειώσεις]

Μισείτε το Κακόν, Όχι Ανθρώπους

Η ΑΓΑΠΗ είναι η εξέχουσα ιδιότης του Ιεχωβά. «Ο Θεός είναι αγάπη,» έγραψε ο απόστολος Ιωάννης. Η αγάπη του είναι τόσο πλήρης, ώστε φθάνει ακόμη και ως τους εχθρούς του, όπως είπε ο Ιησούς: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου”, και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι· δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσητε τους αγαπώντας σας, ποίον μισθόν έχετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσι το αυτό; Και εάν ασπασθήτε τους αδελφούς σας μόνον, τι περισσότερον κάμνετε; και οι τελώναι δεν κάμνουσιν ούτως; έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.»—1 Ιωάν. 4:8· Ματθ. 5:43-48.

Αν ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος προς αυτούς τους εχθρούς του, γιατί να μην είμεθα κι εμείς; Η αγάπη, που εκδηλώνει σ’ αυτούς, είναι ευρύτερη σε νόημα από μια αισθηματική στοργή. Όπως λέγει ο Δρ Στρονγκ, «εμπεριλαμβάνει ειδικά την κρίσι και την περιεσκεμμένη συγκατάθεσι της θελήσεως ως ζήτημα αρχής, καθήκοντος και ιδιότητος». Εύχεται και για τους εχθρούς, εργάζεται για το καλό τους, μολονότι δεν μπορεί να επιδοκιμάση όλες τις πράξεις των. Η αγάπη του Θεού απειργάσθη καλό για κείνους που αμαρτάνουν σ’ αυτόν: «Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι, ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.» Η αγάπη, και όχι η βραδύτης, είναι εκείνη που κάνει τον Θεό ν’ αναμένη ως τότε που θα εκτελέση τους αμαρτάνοντας: «Δεν βραδύνει ο Ιεχωβά την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν.» Με την αγαθότητα και μακροθυμία και καρτερία προσπαθεί ο Θεός να οδηγήση τους αμαρτωλούς σε μετάνοια: ‘Αγνοείς ότι η χρηστότης του Θεού σε φέρει εις μετάνοιαν;’ Δεν επιδοκιμάζει την αμαρτία, αλλά δείχνει αγάπη στους αμαρτωλούς.​—Ρωμ. 5:8· 2 Πέτρ. 3:9, ΜΝΚ· Ρωμ. 2:4.

ΤΙ ΜΙΣΟΥΜΕ

Ορθό είναι να μισούμε το κακό. Το να πράττουμε αυτό σημαίνει να μιμούμεθα τον Ιεχωβά και να συμμορφούμεθα με τον Χριστό. Ο Ιεχωβά μισεί «οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών.» Ο Ιησούς ‘ηγάπησε δικαιοσύνην, και εμίσησεν ανομίαν’. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά και ο Χριστός δείχνουν αγάπη στους αμαρτωλούς, μολονότι μισούν τις αμαρτίες των. Το ίδιο πρέπει κι εμείς.​—Παροιμ. 6:17-19· Εβρ. 1:9.

Η αγάπη μπορεί να ενεργή για τη μεταστροφή του αμαρτωλού. Κηρύττομε σε ανθρώπους που αμαρτάνουν, και κηρύττομε με αγάπη, διότι, αν αυτό δεν γίνεται με αγάπη, δεν είναι τίποτα: «Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών, η κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν, και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν. Και εάν πάντα τα υπάρχοντα μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου δια να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.» Δείχνομε αγάπη στον αμαρτωλό, αλλ’ όχι για την αμαρτία.​—1 Κορ. 13:1-3.

Δεν μισείτε ένα άτομο επειδή είναι νέος ή ηλικιωμένος, αρσενικός ή θηλυκός, υψηλός ή κοντός, χονδρός ή λιγνός, ξανθός ή καστανός, ωραίος ή φιλόφρων. Δεν είναι τα βλέμματα ή η εμφάνισις του ατόμου, που διεγείρει μίσος. Οι πράξεις του είναι εκείνες που είναι κακές, και αν αγαπάτε δικαιοσύνη μισείτε την ανομία. Αν αυτός παύση αυτές τις πράξεις, η αιτία σας για μίσος παρέρχεται, κι έτσι παρέρχεται και το μίσος σας. Όταν ένας διώκτης παύση να διώκη κι ασπασθή την αλήθεια του Ιεχωβά, τον αγαπούμε. Η αδικοπραγία του ήταν εκείνη που μισούσαμε, όχι το άτομο. Δείξτε αγάπη στο άτομο, ακόμη και όταν αδικοπραγή και αυτό μπορεί να τον οδήγηση να κάνη ό,τι είναι ορθόν. Αυτός είναι ο στοργικός τρόπος του Ιεχωβά: «Όταν λέγω προς τον ασεβή, Εξάπαντος θέλεις αποθάνει· ο δε, επιστρέψας από της αμαρτίας αυτού, πράξη κρίσιν και δικαιοσύνην, αποδώση το ενέχυρον ο ασεβής, επιστρέψη το ηρπαγμένον, περιπατή εν τοις διατάγμασι της ζωής, μη πράττων αδικίαν, θέλει εξάπαντος ζήσει, δεν θέλει αποθάνει· πάσαι αι αμαρτίαι αυτού, τας οποίας ημάρτησε, δεν θέλουσι πλέον μνημονευθή εις αυτό·ν έκαμε κρίσιν και δικαιοσύνην· θέλει εξάπαντος ζήσει.»​—Ιεζ. 33:14-16.

Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΜΙΣΕΙ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ

Ένα κακοποιό παιδί διαπαιδαγωγείται διότι αγαπάται: «Ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν εις τον οποίον ευαρεστείται.» Ένα παιδί μπορεί να κάνη πολλές μισητές πράξεις, αλλ’ ο γονεύς εξακολουθεί ν’ αγαπά το παιδί του. Μισεί τις κακές πράξεις, αλλ’ όχι και το παιδί του, κι εργάζεται για την επανόρθωσί του με το να το διαπαιδαγωγή. Κι ο Ιεχωβά, επίσης, ακολουθεί αυτή την πορεία. Το πράττει αυτό εκεί όπου υπάρχει ελπίς σωτηρίας του αμαρτωλού. Γνωρίζει ότι σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για σαρκική αδυναμία, η οποία βυθίζει το άτομο στην αδικοπραγία, ότι δεν είναι πραγματικά αυτό που επιθυμεί το ίδιο το άτομο. Ο Παύλος έδειξε αυτή την αποστροφή σε αμαρτίες, που είχε κάμει ο ίδιος: «Επειδή εκείνο το οποίον θέλω, τούτο δεν πράττω, αλλ’ εκείνο το οποίον μισώ, τούτο πράττω. Τώρα δε δεν πράττω πλέον τούτο εγώ, αλλ’ η αμαρτία η κατοικούσα εν εμοί. Διότι εξεύρω ότι δεν κατοικεί εν εμοί (τουτέστιν εν τη σαρκί μου,) αγαθόν· επειδή το θέλειν πάρεστιν εις εμέ, το πράττειν όμως το καλόν δεν ευρίσκω· διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον θέλω· αλλά το κακόν το οποίον δεν θέλω, τούτο πράττω. Εάν δε εγώ πράττω εκείνο το οποίον δεν θέλω, δεν εργάζομαι αυτό πλέον εγώ, αλλ’ η αμαρτία η κατοικούσα εν εμοί.» Πολλοί κάνουν το κακόν λόγω αδυναμίας, ή λόγω του περιβάλλοντος, ή λόγω περιστάσεων, στις οποίες έζησαν στο παρελθόν σε μια άτυχη παιδική ηλικία, και δεν εκδηλώνουν καθόλου τον πραγματικό εσωτερικό εαυτό τους. Μερικές κακές πράξεις γίνονται από άγνοια, και, όταν ο αδικοπραγήσας έλθη σε γνώσι, είναι δυνατόν να μετανοήση.​—Παροιμ. 3:12, ΜΝΚ· Ρωμ. 7:15, 17-20.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΝΗ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Στις ανωτέρω περιπτώσεις, οι αμαρτίες δεν εκφράζουν πραγματικά την επιθυμία ή τους ενδομύχους πόθους του ατόμου, αλλ’ υπάρχουν άλλοι που έχουν τόσο εξαχρειωθή, ώστε τέρπονται στις αμαρτίες των και τις επιδιώκουν με προμελέτη και με πλήρη γνώσι της κακίας των. Τόσο πολύ ανέμιξαν την προσωπικότητά τους με αυτές τις κακές πράξεις, ώστε ένας χωρισμός του ατόμου από τις αμαρτίες είναι δύσκολος ή αδύνατος. Φθάνουν σ’ ένα απώτατο άκρον, οπότε αφήνονται σε μια ασυγχώρητη θέσι ενώπιον του Ιεχωβά: «Πάσα αμαρτία και βλασφημία, θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους· η κατά του πνεύματος όμως βλασφημία δεν θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους.» Η εσκεμμένη και συνεχής αμαρτία εναντίον του διαφωτιστικού πνεύματος του Ιεχωβά δεν είναι συγχωρητή· η πρόκλησις εναντίον της εκδήλου ενεργείας του πνεύματος δεν μπορεί να συγχωρηθή. Όταν άτομα εμμένουν στην αδικοπραγία μετά από την πλήρη έκθεσί της σ’ αυτούς, όταν το άδικο έχη εμφυτευθή τόσο ώστε να καταστή αχώριστο μέρος της ιδιοσυστασίας των, τότε το αίσθημά μας πρέπει να είναι μίσος προς το άτομον, το οποίον συμπαθώς προσκολλάται στην αμαρτία, όσο και προς την αμαρτία του. Πώς αλλιώς να γίνη, όταν το άτομο κι η αμαρτία καθίστανται αχώριστα και μόνιμα συνδεδεμένα;​—Ματθ. 12:31.

Οι αδιόρθωτοι αυτοί αντιστρέφουν την εντολή, «Μισείτε το κακόν, και αγαπάτε το καλόν», γινόμενοι ως οι «μισούντες το καλόν, και αγαπώντες το κακόν.» Καμμιά ικεσία δεν πρέπει να γίνεται γι’ αυτούς. «Μη προσεύχου υπέρ του λαού τούτου, και μη ύψονε φωνήν ή δέησιν υπέρ αυτών, μηδέ μεσίτευε προς εμέ· διότι δεν θέλω σου εισακούσει», λέγει ο Ιεχωβά. Ο Θεός ο ίδιος θα είναι ο «ανταποδίδων κατά πρόσωπον αυτών εις τους μισούντας αυτόν, δια να εξολοθρεύση αυτούς· δεν θέλει βραδύνει εις τον μισούντα αυτόν· θέλει κάμει εις αυτόν την ανταπόδοσιν κατά πρόσωπον αυτού.» Μερικοί φθάνουν σε σημείο που ούτε μια αυστηρή πειθάρχησις δεν μπορεί να αμβλύνη το κακό που έγινε μέρος του εαυτού των. Δεν είναι πια δυνατόν να καταστραφή το κακό και να διαφυλαχθή το άτομο. Και τα δυο μαζί πρέπει να καταστραφούν, αφού δεν υπάρχει τρόπος χωρισμού των. Οι κακές πράξεις αληθινά εκδηλώνουν κι αντανακλούν μια αδιόρθωτα κακή καρδιά. Αυτά τα άτομα είναι η προσωποποίησις του κακού, ακριβώς όπως ο Θεός είναι η προσωποποίησις της αγάπης. Σ’ αυτού του είδους τους ανθρώπους ο Ιησούς είπε: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου, και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε.» Στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιον, κεφάλαιον 23, ο Ιησούς σκωπτικά τους κατέκρινε κι ερώτησε: «Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;»​—Αμώς 5:15· Μιχ. 3:2· Ιερεμ. 7:16· Δευτ. 7:10· Ιωάν. 8:44· Ματθ. 23:33.

Όταν ένας ασεβής που μισεί τον Ιεχωβά δεν αποχωρίζεται από την ασέβειά του και το μίσος του, πώς μπορούμε εμείς να το πράξωμε αυτό για το δικό μας μίσος προς την αμαρτωλότητά του; «Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς; δια τούτο οργή παρά του Ιεχωβά είναι επί σε.» Όταν το μίσος είναι έντονο κι είναι εγχαραγμένο στο άτομο κι αχώριστο απ’ αυτό, η περίπτωσις προχωρεί πέρα από την εχθρότητα που οφείλεται στην κληρονομημένη αμαρτία ή άγνοια, απέναντι της οποίας μπορεί να φερθή κανείς υπομονητικά με αγάπη: «Μη δεν μισώ, Ιεχωβά, τους μισούντάς σε; Και δεν αγανακτώ κατά των επανισταμένων επί σε; Με τέλειον μίσος μισώ αυτούς· δια εχθρούς έχω αυτούς.»​—2 Χρον. 19:2, ΜΝΚ· Ψαλμ. 139:21, 22, ΜΝΚ.

Αλλ’ οι αδιόρθωτοι αυτοί που προσωποποιούν το μισητό κακό, καθίστανται έκδηλοι. Γενικά μπορούμε και πρέπει να θεωρούμε τις μάζες της ανθρωπότητος, που είναι αποξενωμένες από τον Θεό, όπως τις θεωρούσε κι ο Ιησούς: «Ιδών δε τους όχλους [που τον αναζητούσαν] εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Μπορούμε να κηρύττωμε σ’ αυτούς με αγάπη, μισώντας τις αμαρτίες των. Όταν μας λέγεται να μισούμε το κακό και όχι τον κακοποιό, που είναι δυνατόν να διορθωθή, μπορεί να φαίνεται δύσκολο αυτό να γίνη. Αλλ’ όταν σταθήτε και σκεφθήτε, θ’ αντιληφθήτε ότι και στη δική σας περίπτωσι αυτό συνέβαινε σε όλη σας τη ζωή. Κάμετε τούτο και στους άλλους.​—Ματθ. 9:36.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

1 Του Ασήρ ο άρτος θέλει είσθαι παχύς· και αυτός θέλει δίδει βασιλικός τρυφάς.​—Γέν. 49:20. Σ 1/10/62 45, 47

2 Επειδή δια τούτο πληρόνετε και φόρους· διότι . . . είναι, εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι.​—Ρωμ. 13:6. Σ 1/4/63 7, 9α

3 Δεν είχες ουδεμίαν εξουσίαν κατ’ εμού, εάν δεν σοι ήτο δεδομένον άνωθεν.​—Ιωάν. 19:11. Σ 15/3/63 21-24

4 Πέτρος, απόστολος . . . προς τους παρεπιδήμους τους διεσπαρμένους.​—1 Πέτρ. 1:1. Σ 1/3/63 3, 4α

5 Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.​—Λουκ. 21:28. Σ 15/2/63 38, 41

6 Ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζομαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, . . . δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας.​—Ησ. 61:1, 2, ΜΝΚ. Σ 15/4/62 9, 11

7 Ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη. . . . και καλείται το όνομα αυτού, ο Λόγος του Θεού.​—Αποκάλ. 19:11, 13. Σ 1/1/63 83

8 Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως [ημών].​—Εβρ. 12:2. Σ 15/1/63 37, 38α

9 Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.​—Ιάκ. 1:25. Σ 1/7/62 18, 19

10 Δια να νουθετώσι τας νέας, να ήναι . . . ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας.​—Τίτον 2:4, 5. Σ 1/3/63 12-14

11 Να απέχητε από . . . αίματος, και πνικτού.​—Πράξ. 15:29. Σ 15/8/62 23, 24

12 Εάν πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος . . . τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά· και ούτω πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών.​—1 Κορ. 14:24, 25. Σ 15/5/62 6-8α

13 Αλληλούια [Αινείτε τον Γιάχ, ΜΝΚ] . . . διότι ήλθεν ο γάμος του Αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν.​—Αποκάλ. 19:6, 7. Σ 15/12/62 50-57

14 Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν.​—Ρωμ. 8:16, 17. Σ 15/6/62 26α

15 «Θέλω σείσει πάντα τα έθνη, και θέλει ελθεί ο εκλεκτός πάντων των εθνών και θέλω εμπλήσει τον οίκον τούτον δόξης,» λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.​—Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ. Σ 1/9/62 16α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η μελέτη του Θείου λόγου φωτίζει τους ειλικρινείς ανθρώπους και τους βοηθεί να αποκτήσουν μια κατάλληλη και βαθιά γνώσι του Δημιουργού του σύμπαντος, του αληθινού Θεού, και Εκείνου, τον Οποίον απέστειλε, του Χριστού Ιησού. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, εκδηλώνοντας την αγάπη τους προς τον Θεόν και προς τον πλησίον, θα προσφέρουν τον μήνα Μάιο το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10. Η πολύτιμη ύλη που περιέχεται στις σελίδες του ωραίου αυτού βιβλίου, βοηθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους να εύρουν την οδό, που οδηγεί στη σωτηρία και στη ζωή. Εκδηλώστε και σεις την αγάπη σας προς τον Θεόν και προς τον πλησίον σας, λαμβάνοντας μέρος στη διακονία του λόγου της ζωής.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 18.000.000 αντίτυπα σε 53 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατε μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπο σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙ Σ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

23 Ιουνίου: Η Πρόκλησις των «Αγαθών Νέων», Σελ. 264.

30 Ιουνίου: Τα «Αγαθά Νέα» Χωρίζουν ‘Λαόν δια το Όνομα του Ιεχωβά.’ Σελ. 270.

Υποτίμησις του Ονόματος του Θεού

Η ΑΓΙΑ Γραφή είναι ο λόγος του Θεού, του Δημιουργού. Λογικά απακαλύπτει στον άνθρωπο όχι μόνο τις ιδιότητες και τα έργα του Δημιουργού αλλά και το όνομά του. Αυτό κάνει ειδικά στην πρωτότυπη Εβραϊκή γλώσσα, όπου το όνομα του Θεού αναγράφεται περίπου 6.900 φορές υπό την μορφή του τετραγραμμάτου, ή λέξεως, τεσσάρων γραμμάτων, που αντιστοιχεί με τα γράμματα ΓΧΒΧ στην Ελληνική. Η πιο εκλαϊκευμένη Ελληνική μετάφρασις του τετραγραμμάτου είναι «Ιεχωβά».

Αλλ’ οι σύγχρονοι μεταφρασταί της Βίβλου φαίνεται ότι εκτροχιάζονται υποτιμώντας αυτό το έντιμο, μεγαλειώδες και ιερό όνομα. Έτσι, πριν από δέκα χρόνια περίπου, η επιτροπή που ανεθεώρησε την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι κι εξέδωκε την Ανατεθεωρημένη Στερεότυπη Μετάφρασι, αφήρεσε τελείως το όνομα του Ιεχωβά. Με την ενέργειά τους αυτή, ήταν σαν να έλεγαν ότι οι επιφανείς Βιβλικοί αρχαιολόγοι, που είχαν συντάξει την Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασι και οι οποίοι σθεναρά απεφάνθησαν υπέρ αποκαταστάσεως του ονόματος του Θεού στη δικαιωματική του θέσι και οι οποίοι με συνέπεια το εχρησιμοποίησαν οπουδήποτε ανεγράφετο το Εβραϊκό τετραγράμματον, ήσαν εντελώς μωροί.

Τώρα έρχεται άλλη μια Βιβλική μετάφρασις, η οποία, επίσης, υποτιμά το όνομα του Θεού. Γενομένη από μια επιτροπή κορυφαίων Ιουδαίων Βιβλικών αρχαιολόγων του Αγγλόφωνου κόσμου, διεφημίζετο στην πρώτη σελίδα των Τάιμς Νέας Υόρκης, 12 Οκτωβρίου 1962. Ο τρόπος, με τον οποίον αυτή η επιτροπή προδίδει τη διάθεσί της να υποτιμήση το όνομα του Θεού, μπορεί να παρατηρηθή από τη στάσι της απέναντι της Τρίτης από τις Δέκα Εντολές. Με την εντολή αυτή ο Ιεχωβά Θεός κατέδειξε τη σπουδαιότητα του ονόματός του και το πόσο σοβαρά έκρινε οποιαδήποτε βεβήλωσί του. Σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, η εντολή αυτή λέγει: «Μη λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου επί ματαίω· διότι δεν θέλει αθωώσει ο Ιεχωβά τον λαμβάνοντα επί ματαίω το όνομα αυτού.»​—Έξοδ. 20:7, ΜΝΚ.

Δεν είναι έτσι, λέγουν οι Ιουδαίοι αρχαιολόγοι, που τώρα μόλις εξέδωκαν τη νέα αυτή μετάφρασι των Εβραϊκών Γραφών. Κατ’ αυτούς, «η [τρίτη] εντολή δεν θα μπορούσε να ερμηνευθή ως προσταγή εναντίον της ασεβείας, διότι μ’ αυτή την έννοια, εστερείτο και επαρκούς σπουδαιότητος για να είναι στη θέσι που κατέλαβε καθώς και του σκοπού. Μια πιο ακριβής ανάγνωσις του Εβραϊκού», ισχυρίζονται, «αποκαλύπτει ότι η εντολή αφορά αντιθέτως την ψευδορκία». Αυτοί, λοιπόν, απέδωσαν έτσι την Τρίτη Εντολή: «Δεν θέλεις ορκίζεσθαι ψευδώς στο όνομα Κυρίου του Θεού σου· διότι ο Κύριος δεν θέλει αθωώσει εκείνον που ορκίζεται ψευδώς στο όνομά Του». Δεν κατονομάζουν τον Ιεχωβά εδώ.

Το Εβραϊκό κατά γράμμα ενέχει τη σκέψι τού να μην αναλαμβάνεται το όνομα του Θεού για «ματαιότητα» ή για «ψεύδος», κι έτσι πραγματικά απαγορεύει τη χρήσι του ονόματος του Θεού για ψευδείς όρκους, όπως παρατηρείται απ’ αυτούς τους Ιουδαίους Βιβλικούς αρχαιολόγους όπως, ο Ι. Χ. Χερτς, συγγραφεύς της εκδόσεως Σονσίνο. Αλλά διόλου δεν επρόκειτο να περιορισθή σ’ αυτό. Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι;

Σχετικώς η Ενάτη Εντολή λέγει: «Μη ψευδομαρτυρήσης κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.» (Έξοδ. 20:10) Επειδή οι Ισραηλίται ήσαν συνηθισμένοι να ορκίζονται με τ’ όνομα του Θεού, είτε σε δικαστήριο είτε σε άλλη περίπτωσι, έπεται ότι κι αυτή η εντολή απαγόρευε, επίσης, την ψευδή χρήσι του ονόματος του Θεού. (1 Βασ. 1:30· Ματθ. 26:63) Αν η Τρίτη Εντολή ετέθη αποκλειστικά ως απαγόρευσις της ψευδορκίας στο όνομα του Θεού, γιατί αυτό να επαναλαμβάνεται στην Ενάτη Εντολή;

Το ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν εννοούσε απλώς να μη ψευδορκούν οι Ιουδαίοι στ’ όνομά του, αλλά και ότι δεν έπρεπε να το χρησιμοποιούν με κανένα κακό, ειδωλολατρικό ή ανευλαβή τρόπο, και ότι το θεωρούσε αυτό τέτοιας σπουδαιότητος ώστε να το καταστήση μια από τις Δέκα Εντολές και να το θέση μετά τις πρώτες δύο εντολές, που απηγόρευαν τη λατρεία άλλων θεών, καταφαίνεται από ένα γεγονός που ανέγραψε ο Μωυσής στο Λευιτικό 24:10-16, 23 (ΜΝΚ). Με συντομία, εκεί ομιλεί για τον γυιό ενός Αιγυπτίου και μιας Ισραηλίτιδος, ο οποίος κατηράσθη «το Όνομα», κακολογώντας ή καταρώμενος αυτό, στη διάρκεια διαπληκισμού μ’ έναν Ισραηλίτη. Σημειώστε ότι ήταν απλώς γνωστό ως «το Όνομα». Εθεωρείτο τόσο πολύ σπουδαίο. Όχι μόνον αυτό, αλλά κι εκείνοι, που άκουσαν αυτή τη βλασφημία, τόσο διεταράχθησαν, ώστε αμέσως τον έφεραν στον Μωυσή για ν’ αποφανθή. Προφανώς ήταν η πρώτη φορά που κάποιος διενοήθη να το πράξη αυτό, διότι ο Μωυσής ηναγκάσθη να ερωτήση τον ίδιον τον Ιεχωβά. Και ποια ήταν η ετυμηγορία του Ιεχωβά; Ότι αυτό δεν ήταν σοβαρό; Κάθε άλλο! Ήταν ένα θανάσιμο παράπτωμα! Η αφήγησις προχωρεί και λέγει:

«Και ελάλησε ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, λέγων, Φέρε έξω του στρατοπέδου εκείνον όστις κατηράσθη· και ας θέσωσι, πάντες οι ακούσαντες αυτόν, τας χείρας αυτών επί την κεφαλήν αυτού, και ας λιθοβολήση αυτόν πάσα η συναγωγή. Και λάλησον προς τους υιούς Ισραήλ, λέγων, Όστις καταρασθή τον Θεόν αυτού, θέλει βαστάσει την ανομίαν αυτού· και όστις βλασφημήση το όνομα του Ιεχωβά, εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλει λιθοβολήσει αυτόν πάσα η συναγωγή· άντε ξένος, άντε αυτόχθων, όταν βλασφημήση το όνομα του Ιεχωβά, θέλει θανατωθή.»

Μπορούσε τίποτε άλλο να είναι πιο σαφές για το πόσο σοβαρή θεωρούσε ο Ιεχωβά τη βλασφημία εναντίον του Ονόματός του; Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι ένα τόσο σοβαρό παράπτωμα πρέπει ν’ απηγορεύετο στις Δέκα Εντολές. Η αφήγησις λέγει ότι οι υιοί Ισραήλ, εξετέλεσαν την προσταγή του Ιεχωβά.

Όχι η Τρίτη Εντολή δεν μπορεί να περιωρίζετο στην απαγόρευσι της ψευδορκίας. Επίσης, αφορούσε ή απηγόρευε κάθε χρήσι του ονόματος του Θεού με ανευλαβή τρόπο. Αυτό μας υποβοηθεί να κατανοήσωμε πόσο σοβαρό ζήτημα είναι το ν’ αναλαμβάνη κανείς το όνομα του Ιεχωβά με αναξιότητα, με το να λέγεται μέλος του λαού του, όπως ήσαν οι αρχαίοι Ισραηλίται και όπως είναι οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά, και κατόπιν να μη ζη σύμφωνα με ό,τι ισχυρίζεται ότι είναι, δηλαδή, ένας μάρτυς του Ιεχωβά.

Μολονότι οι Χριστιανοί δεν δεσμεύονται από τον ίδιο τον Δεκάλογο, δεσμεύονται από τις αρχές του. Βέβαια, αν τα ονόματα κοσμικών αρχόντων, θρησκευτικών ή πολιτικών, πρέπει να τυγχάνουν σεβασμού, τότε το όνομα του Υπερτάτου Άρχοντος του σύμπαντος πρέπει να τυγχάνη πολύ περισσοτέρου σεβασμού. Για τους Χριστιανούς οι Δέκα Εντολές συνοψίζονται στις δύο μεγάλες εντολές περί αγάπης στον Θεό και αγάπης στον πλησίον. Όλοι όσοι αγαπούν τον Ιεχωβά Θεό με όλη τους την καρδιά, διάνοια, ψυχή και δύναμι, θ’ αποδίδουν στο όνομά Του τον σεβασμό και την ευλάβεια που του οφείλεται, και δεν θα το λάβουν επί ματαίω.​—Μάρκ. 12:29-31.

Βαδίζουν τα Έθνη Προς τον Αρμαγεδδώνα;

Μπορεί αυτός ν’ αποφευχθή; Τι αποκαλύπτει η Γραφή;

ΠΟΛΛΟΙ σημαίνοντες άνθρωποι σκέπτονται ότι τα έθνη βαδίζουν προς κάποιο είδος συμφοράς. Ένας εξέχων κληρικός μιλεί για έναν «θερμοπυρηνικόν Αρμαγεδδώνα». Στο Κογκρέσσο των Ηνωμένων Πολιτειών ένας Γερουσιαστής από το Βέρμοντ είπε στην αίθουσα της Γερουσίας: «Είναι πολύ αληθές ότι ο κόσμος φαίνεται να κινητοποιήται για τη μεγάλη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Τώρα είναι κρίσις στον μακραίωνα πόλεμο μεταξύ Θεού και Διαβόλου για τις ψυχές των ανθρώπων.»a Και ο δραματικός συγγραφεύς Τέννεση Ουίλλιαμς βλέπει τα έθνη να ενεργούν σαν παράφρονα άτομα: «Αν οι άνθρωποι ενεργούσαν σαν τα έθνη, θα τους έβαζαν όλους σε ζουρλομανδύες. . . . Νομίζω ότι ο Αρμαγεδδών είναι πραγματικά πλησίον αυτή τη φορά.»b

Τώρα, τι είναι αυτός ο Αρμαγεδδών; Μερικοί τον θεωρούν ως ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, την εκμηδένισι κάθε ζωής επάνω στη γη, το αποτέλεσμα αφροσύνης των πυρηνικά εξωπλισμένων εθνών. Αλλά είναι μήπως αυτό, για το οποίο μιλεί η Αγία Γραφή με τη λέξι «Αρμαγεδδών»;

Αν στραφήτε στην Αγία Γραφή, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως, κεφάλαιο δέκατο έκτο, θα μπορέσετε να διαβάσετε για την αληθινή σημασία του Αρμαγεδδώνος. Αυτό το προφητικό όραμα είναι εκείνο που έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στον απόστολο του Ιωάννη: «Και είδον τρία ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, εξερχόμενα εκ του στόματος του δράκοντος, και εκ του στόματος του θηρίου, και εκ του στόματος του ψευδοπροφήτου· διότι είναι πνεύματα δαιμόνων εκτελούντα σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλείς της γης και της οικουμένης όλης, δια να συνάξωσιν αυτούς εις τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος. Και συνήθροισεν αυτούς εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδδών.»​—Αποκάλ. 16:13, 14, 16.

Παρατηρήστε, παρακαλούμε, ότι σ’ αυτή τη θεόπνευστη προφητεία είναι σαφές ότι τα έθνη συναθροίζομαι στον τόπο που ονομάζεται Αρμαγεδδών, καθώς επίσης ότι ο τόπος αυτός της μάχης συνδέεται με όχι απλόν ανθρώπινο πόλεμο, αλλά μ’ έναν πόλεμο του σύμπαντος​—«τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Επειδή οι μάχες λαμβάνουν συχνά το όνομά των από το μέρος όπου διεξάγονται, ο πόλεμος αυτός της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος αναφέρεται, επίσης, ως η μάχη του Αρμαγεδδώνος. Τώρα, τι ωθεί τα έθνη σε μια πορεία αυτοκτονίας στον Αρμαγεδδώνα;

‘ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΑΣ’

Ο λόγος του Θεού δείχνει ότι τρείς ακάθαρτες εμπνευσμένες εκφράσεις («πνεύματα») παραπλανούν τα έθνη και ότι είναι όμοιες με βατράχους στην εμφάνισι. Επειδή οι βάτραχοι είχαν καταταγή από τον Θεό ως ακάθαρτη τροφή για τον λαό του των αρχαίων χρόνων, η βατραχοειδής εμφάνισις σημαίνει πόσο ακάθαρτες είναι αυτές οι εκφράσεις στα όμματα του Παντοδυνάμου. Είναι ακάθαρτες επειδή είναι δαιμονικής προελεύσεως και επειδή εξέρχονται (1) από το στόμα του δράκοντος, (2) από το στόμα του θηρίου και (3) από το στόμα του ψευδοπροφήτου.

Ο δράκων, που αναφέρεται πρώτος ως πηγή αυτών των ακαθάρτων εκφράσεων δεν είναι άλλος παρά «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς», ο «πλανών την οικουμένην όλην».​—Αποκάλ. 12:7-9.

Αυτές οι ακάθαρτες εκφράσεις εξέρχονται, επίσης, από το στόμα του θηρίου. Τι παριστάνει το θηρίον; Η Αποκάλυψις 13:1, 2 μιλεί για ένα «θηρίον αναβαίνον εκ της θαλάσσης, το οποίον είχε κεφαλάς επτά, και κέρατα δέκα», και το οποίο λαμβάνει την εξουσία του από τον δράκοντα. Όπως ακριβώς ωρισμένα θηρία χρησιμοποιούνται από τον προφήτην Δανιήλ για να παραστήσουν παγκόσμιες δυνάμεις, έτσι συμβαίνει και στην Αποκάλυψι. Αυτό το θηρίο, λοιπόν, είναι η ορατή οργάνωσις του Σατανά, που αποτελείται από όλα τα έθνη του κόσμου, και ανεβαίνει από τη θάλασσα της ανθρωπότητος της αποξενωμένης από τον Παντοδύναμο Θεό, τη «θάλασσα» που η Γραφή λέγει ότι είναι «λαοί και όχλοι, και έθνη και γλώσσαι.»​—Αποκάλ. 17:15· Δαν. 7:1-8.

Τέλος, οι βατραχοειδείς εκφράσεις ή δαιμονική προπαγάνδα εξέρχονται από το στόμα του «ψευδοπροφήτου». Αυτός δεν είναι ένα άτομο, ένας άνθρωπος. Πώς το ξέρομε; Αν συγκρίνουμε το κεφάλαιο 16 της Αποκαλύψεως με τα κεφάλαια 13 και 19, γίνεται προφανές ότι ο ψευδοπροφήτης είναι ένα εξέχον κυβερνητικό σύστημα που αναλαμβάνει τον ρόλο ενός προφήτου. Ποια παγκόσμια δύναμι παριστάνει; Λοιπόν, ποιο σύστημα παγκοσμίου δυνάμεως έλαβε την ηγεσία στην υπεράσπισι και στον σχηματισμό της Κοινωνίας των Εθνών και αργότερα των Ηνωμένων Εθνών και προείπε μεγάλα Μεσσιανικά πράγματα γι’ αυτές τις οργανώσεις; Όταν η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε να φέρη ειρήνη και να εμποδίση τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ποιο σύστημα παγκοσμίου δυνάμεως απεδείχθη ότι ήταν ψευδοπροφήτης; Ποιο σύστημα παγκοσμίου δυνάμεως αποτελείται από δύο μέρη, για να εναρμονίζεται με τα δύο κέρατα του θηρίου της Αποκαλύψεως 13:11-15 και αναγνωρίζεται στην Αποκάλυψι 19:20 ως ο «ψευδοπροφήτης»; Είναι η δυαδική παγκόσμια δύναμις της Βρεττανίας και της Αμερικής, το σύστημα εξουσίας, που έλαβε την ηγεσία ιδρύοντας και προλέγοντας μεγάλα πράγματα για την οργάνωσι παγκοσμίου ειρήνης, οδηγώντας τους ανθρώπους σε μια ανθρωποποίητη οργάνωσι για την εκπλήρωσι τής ελπίδος των για ειρήνη, μάλλον παρά στη βασιλεία του Θεού.

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΠΟΦΕΥΧΘΗ

Από το στόμα του δράκοντας, του θηρίου και του ψευδοπροφήτου εκβάλλεται ως εμετός δαιμονική προπαγάνδα. Στρέφει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων μακριά από τον Θεό και τους διδάσκει να εμπιστεύονται σε ανθρώπους και σε ανθρώπινες κυβερνήσεις, που είναι κάτω από τον έλεγχο του Σατανά. (Ματθ. 4:8, 9· 1 Ιωάν. 5:19) Δελεάζει τους ανθρώπους ν’ ακολουθήσουν έναν τρόπο ζωής, που δεν είναι σε αρμονία με τη δίκαιη βασιλεία του Θεού. Αδυσώπητα, τα έθνη συναθροίζονται έτσι σε εναντίωσι προς τον Θεό, στο πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος.

Μια άλλη αιτία, ναι, η βασική αιτία, για την οποίαν ο Αρμαγεδδών δεν μπορεί ν’ αποφευχθή, είναι ότι το μεγάλο επίμαχο ζήτημα μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και του Σατανά ή Διαβόλου πρέπει να τακτοποιηθή. Δεν είναι απλή παγκόσμια κυριαρχία, αλλά κυριαρχία του σύμπαντος· επομένως το ζήτημα της κυριαρχίας του σύμπαντος πρέπει ν’ αποφασισθή. Ο Παντοδύναμος Θεός τακτοποιεί αυτό το ζήτημα διεξάγοντας τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Αυτή θα είναι μια μεγάλη ημέρα για τον Ιεχωβά των στρατευμάτων», τον μεγάλο Θεό, του οποίου οι ουράνιες στρατιές κάτω από τις διαταγές του Ιησού Χριστού θα εξέλθουν νικήτριες, τελείως καταστρέφοντας τα πονηρά έθνη του κόσμου τούτου και θανατώνοντας τον Διάβολο και τους δαίμονές του.​—Ιάκ. 5:4· Δαν. 2:44·

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ

Αλλά πώς μπορούν όλα τα έθνη να βαδίζουν προς ένα πεδίον μάχης, και ποιο είναι το αντικείμενον της ενωμένης των επιθέσεως; Η λέξις «Αρμαγεδδών» αντλεί μέρος της σημασίας της από το όνομα Μεγιδδώ, μια τοποθεσία πεδίου μάχης στην Παλαιστίνη, όπου αποφασιστικές μάχες διεξήχθησαν από τον Θεό προς χάριν του λαού του. Αλλά το πεδίον μάχης του Αρμαγεδδώνος δεν είναι μια κατά γράμμα θέσις· είναι συμβολικό πεδίον μάχης. Οι δαίμονες, με τη διαβολική των προπαγάνδα, κεντρίζουν τα έθνη να βαδίσουν εκεί για να πολεμήσουν εναντίον της βασιλείας του Θεού. Αλλά πώς μπορούν οι δαίμονες να κεντρίζουν τα έθνη να προσβάλουν μια κυβέρνησι που είναι ουράνια; Ασφαλώς οι άρχοντες δεν είναι τόσο ελλιπείς πρακτικότητος, ώστε να οδηγούνται σ’ ένα μη κατεχόμενο πεδίον μάχης ή να πολεμούν κάτι αόριστο.

Τα έθνη, λοιπόν, βαδίζουν στον Αρμαγεδδώνα για να πολεμήσουν κάτι ορατώς απτό, που εκπροσωπεί την ουράνια βασιλεία του Θεού. Καλά, λοιπόν, τι θα ημπορούσε να εκπροσωπή αυτή τη βασιλεία, τη βασιλεία όσον αφορά την οποία ο Ιησούς Χριστός προείπε για την εποχή μας: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος»; Βέβαια, οι κήρυκες αυτής της βασιλείας! Αυτοί εκπροσωπούν τη Βασιλεία με το να την κηρύττουν, με το να συνηγορούν γι’ αυτήν, με το να δίδουν σ’ αυτήν την υποταγή των.​—Ματθ. 24:14.

Επομένως υπάρχει μια βαθύτερη σημασία στη λέξι Αρμαγεδδών ή Άρ-Μαγεδών, που σημαίνει «Όρος της συνάξεως στρατευμάτων». Επειδή το Μεγιδδώ ήταν στη γη του λαού του Θεού του αρχαίου καιρού, σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους» ο Αρμαγεδδών αντιπροσωπεύει τον λαόν που είναι συναγμένος για να κηρύξη τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού και είναι ενασχολημένος σε πνευματικό πόλεμο εναντίον των δαιμόνων, για να κάμη να γίνη αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας. Η μάχη, λοιπόν, διεξάγεται για την υπεράσπισι του λαού του Θεού, των αντιπροσώπων της ουρανίου βασιλείας δια Ιησού Χριστού. Αυτή ακριβώς η επίθεσις εναντίον των μαρτύρων της βασιλείας του Θεού είναι εκείνη που προκαλεί τον Αρμαγεδδώνα και που καταλήγει σε μια συντριπτική ήττα όλων των εθνών της γης.​—Εφεσ. 6:12.

Γιατί να επιτεθούν τα έθνη εναντίον αυτών των κηρύκων της Βασιλείας; Επειδή οι δαίμονες που παραπλανούν τα έθνη είναι εναντίον της Βασιλείας· και τα έθνη, κάτω από τους υπερανθρώπους άρχοντάς των, είναι αποφασισμένα να σταματήσουν μια για πάντα το παγκόσμιο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού ως της ελπίδος του κόσμου. Οι άρχοντες δεν θέλουν οι πολίται των ή υπήκοοι να δίδουν πιστότητα και υποταγή στην ουράνια βασιλεία του Θεού. Επομένως το κήρυγμα της Βασιλείας και οι κήρυκες της Βασιλείας πρέπει να εκλείψουν! Στον πόλεμο, λοιπόν αλλά καθώς τα έθνη προωθούν την ενωμένη τους επίθεσι εναντίον των αόπλων μαρτύρων του Ιεχωβά και της βασιλείας του, προκαλούν τον Ιεχωβά των στρατευμάτων να πολεμήση για τον λαό του. Τα έθνη ζητούν, και ο Ιεχωβά τους δίνει​—καταστροφή! Με το κτύπημα της σπάθης, τα έθνη, σφάζονται από τις ουράνιες στρατιές υπό τις διαταγές του Βασιλέως Ιησού Χριστού: «Τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν. Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, δια να κτυπά με αυτήν τα έθνη· και αυτός θέλει “ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά”.»​—Αποκάλ. 19:14, 15.

Σ’ αυτήν ακριβώς την καταστροφή βαδίζουν τα έθνη, κεντρισμένα από τη δαιμονική προπαγάνδα, που στρέφει τους ανθρώπους εναντίον της βασιλείας του Θεού. Όχι μόνο τα έθνη βαδίζουν προς μια ήττα Αρμαγεδδώνος, αλλά και οι δαίμονες, επίσης, και ο άρχων των Σατανάς ή Διάβολος.​—Αποκάλ. 20:1-3.

Επειδή κανένα κοσμικό έθνος δεν είναι ελεύθερο από δαιμονική επιρροή σήμερα, κάθε άτομο εξαναγκάζεται σε μια απόφασι, οι συνέπειες της οποίας θα είναι είτε ζωή είτε θάνατος, επιβίωσις ή καταστροφή. Όλοι όσοι επιθυμούν επιβίωσι στον νέο κόσμο του Θεού πρέπει να κωφεύσουν στις ακάθαρτες, δαιμονόπνευστες εκφράσεις. Δοκιμάζετε όλες τις εκφράσεις· αν δεν διακηρύττουν τον Ιεχωβά ως Παγκόσμιον Κυρίαρχον και τη βασιλεία του ως την ελπίδα του κόσμου, τότε μπορείτε να είσθε βέβαιοι ότι εξεπήδησαν από το στόμα του δράκοντος και των ορατών του οργανώσεων. Μην παραπλανάσθε μαζί με τα έθνη για να υποστήτε ήττα στον Αρμαγεδδώνα. Λάβετε την απόφασί σας υπέρ της βασιλείας του Θεού, για να διαφυλαχθήτε ζωντανοί μέσα από την ερχόμενη παγκόσμια σύρραξι, «τον πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος».

[Υποσημειώσεις]

Εκτίμησις Οικιακής Μελέτης της Βίβλου

Ένας νέος ευαγγελιζόμενος από τη Βραζιλία γράφει: «Η σύζυγός μου και εγώ προωδεύαμε σταθερά στην ακριβή γνώσι από την εβδομαδιαία Γραφική μελέτη που εγίνετο στο σπίτι μας. Προσεφέραμε το διαμέρισμα μας για κέντρο υπηρεσίας. Τέσσερες μόλις ημέρες μετά το βάπτισμά μας ελάβαμε μια επιστολή από τον διαχειριστή της πολυκατοικίας μας, που έλεγε ότι δεν επετρέπετο να γίνεται η Γραφική μελέτη μας και ότι έπρεπε να σταματήση αμέσως, ειδ’ άλλως θα επακολουθούσε νομική ενέργεια. Αν και ήμεθα νέοι στην αλήθεια, θυμηθήκαμε το εδάφιο του έτους κι επήραμε θάρρος εν ονόματι του Ιεχωβά, αφού η υπόθεσις αυτή περιελάμβανε το Όνομά του και την καθαρά του λατρεία. Απαντήσαμε στην επιστολή του διαχειριστού κι ελάβαμε μια άλλη επιστολή στην οποία ζητούσε να παρουσιασθώ σε μια συνεδρίασι με όλους τους άλλους ιδιοκτήτας διαμερισμάτων, Στη συνεδρίασι αυτή ανεγνώσθη και κατηγγέλθη η επιστολή μου. Αντί, όμως, να υποστηρίξουν τον διαχειριστή, πολλοί από τους παρόντας εσκανδαλίσθησαν κι εξεπλάγησαν που έγινε μια τέτοια καταγγελία. Άλλοι δεν εγνώριζαν ότι εγίνετο μια ιδιωτική συνάθροισις στο διαμέρισμά μας. Στη διάρκεια της συζητήσεως έγινε φανερό ότι η ενέργεια αυτή ωφείλετο σε θρησκευτική προκατάληψι. Τελικά προσεκλήθηκα να ομιλήσω και με διακριτικότητα και θάρρος υπερήσπισα το δικαίωμά μας να συναθροιζώμεθα για να μελετούμε τη Γραφή. Κατά το πέρας της συνεδριάσεως ένας ιδιοκτήτης διαμερίσματος είπε ότι ήταν πολύ αξιέπαινο το ότι κάποιος στην πολυκατοικία ενδιεφέρετο για τη μελέτη της Γραφής. Ένας άλλος σχολιάζοντας είπε ότι αυτό ήταν πολύ καλύτερο από το να δαπανά κανείς τον καιρό του στο να παίζη τυχερά παιγνίδια, να πίνη ή να χαρτοπαίζη. Στην προκειμένη περίπτωσι δεν εγίνετο καμμιά ασέβεια, ούτε παρεβιάζετο κανένας κανονισμός. Προς έκπληξί μας, ο διαχειριστής τότε μας προσέφερε την ‘αίθουσα υποδοχής’ της πολυκατοικίας για την εβδομαδιαία εκκλησιαστική μας μελέτη βιβλίου. Πόσο ευγνώμονες είμεθα για το ότι είχαμε μέρος σ’ αυτή τη νίκη για την αληθινή λατρεία!»​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Οι Πρώτοι Χριστιανοί Αντιγραφείς

«ΟΥ ΠΟΛΛΟΙ σοφοί κατά σάρκα, . . . Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός, δια να καταισχύνη τους σοφούς· . . . Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.»​—1 Κορ. 1:26-29.

Οι λόγοι αυτοί του αποστόλου Παύλου περιλαμβάνουν τους εργατικούς, ευσυνειδήτους, πολύ αγνώστους και ανειδικεύτους πρώτους Χριστιανούς αντιγραφείς. Αυτοί απεδείχθησαν ότι ήσαν πολύ πιο συνετοί από τους κοσμικούς κατ’ επάγγελμα καλλιγράφους της εποχής των, και λόγω εκείνου που αντέγραφαν και λόγω του πρακτικού πλησιάσματος των προς τα έργα των. Μια εξέτασις του έργου των είναι ενδιαφέρουσα, διαφωτιστική και ενισχυτική της πίστεως.

Σήμερα μικρά πράγματα απομένουν από το έργον των πρώτων αυτών Χριστιανών αντιγραφέων. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσση, λόγω των διωγμών της ειδωλολατρικής Ρώμης, η οποία κατ’ επανάληψιν διέταξε την καταστροφή των Γραφών των Χριστιανών. Ο χρόνος, τα σχισίματα και η φθορά, που προήλθε από τη χρήσι, έπαιξαν, επίσης, τον ρόλο τους, διότι ο πάπυρος, η γραφική ύλη που εχρησιμοποιείτο απ’ αυτούς τους αντιγραφείς, αποσυντίθεται γρήγορα στα υγρά κλίματα· έτσι αιτιολογείται το γεγονός ότι τα περισσότερα αντίγραφα του έργου των, που ανεκαλύφθησαν στους νεωτέρους χρόνους, βρέθηκαν στην Αίγυπτο, η οποία έχει πολύ θερμό και ξερό κλίμα, ευνοϊκό για τη διατήρησι των παπύρων. Επίσης, επειδή τα παπυρόγραφα των πρώτων αυτών αντιγραφέων αντικατεστάθησαν από αντίγραφα σε μεμβράνες, που έγιναν από επαγγελματίες γραφείς στις αρχές του τετάρτου αιώνος, δεν διεβλέπετο ποσώς η ανάγκη διατηρήσεως των αρχαιοτέρων αυτών χειρογράφων, μολονότι μεταξύ αυτών υπήρχαν και αντίγραφα των αρχικών αυτογράφων. Τα λίγα, όμως, που έφθασαν έως εμάς, απεδείχθησαν ανεκτίμητα, όπως θα ιδούμε.

ΤΙ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι αυτοί οι πρώτοι Χριστιανοί αντιγραφείς ήσαν πιο σοφοί από τους ειδωλολάτρας επαγγελματίας συγχρόνους των ένεκα εκείνων τα οποία αντέγραφαν. Κανείς άλλος από τον Υιόν του Παντοδυνάμου Θεού δεν κατήλθε στη γη και, όταν ανεχώρει, έδωσε οδηγίες στους ακολούθους του να ‘μαθητεύσουν πάντα τα έθνη’. Αυτή η ‘κήρυξις των αγαθών νέων’, όπως εκλήθη, άρχισε προφορικά από την Πεντηκοστή. Αλλ’ η προφορική κήρυξις έχει περιορισμούς. Χάριν της ακριβείας, της μονιμότητος και της ευρυτέρας διαδόσεως των αγαθών νέων προέκυψε η ανάγκη για γράψιμο.​—Ματθ. 28:19, 20· Ρωμ. 10:15.

Γι’ αυτούς και γι’ άλλους λόγους, το άγιο πνεύμα εκίνησε ανθρώπους να καταγράψουν αυτό το ζωτικό άγγελμα. Κι έτσι, σε χρονικό διάστημα λίγο περισσότερο από τριάντα χρόνια από την Πεντηκοστή, μ’ εξαίρεσι των συγγραμμάτων του Ιωάννου, όλες οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές είχαν γραφή.

Όχι ότι η Χριστιανική δημοσίευσις επρόκειτο να περιορισθή σ’ αυτά τα συγγράμματα. Προφανώς τα Ευαγγέλια προωρίζοντο για γενική κυκλοφορία, κι εχρειάζοντο αντίγραφα. Ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίον ο Ιάκωβος αρχίζει την επιστολή του (κι ο Πέτρος έτσι αρχίζει τη δική του επιστολή) δείχνει την ανάγκη, της δημοσιότητος: «Προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας.» Η δημοσιότης υπονοείται, επίσης, από την προειδοποίησι, που ανέγραψε ο Ιωάννης, εναντίον των προσθαφαιρέσεων στο βιβλίο της Αποκαλύψεως.​—Ιάκ. 1:1· 1 Πέτρ. 1:1· Αποκάλ. 22:18, 19.

Εν τούτοις, και πριν ακόμη γίνουν αυτές οι αντιγραφές, οι πρώτοι Χριστιανοί αντιγραφείς έπαιξαν ένα ζωτικό ρόλο στη διακήρυξι των αγαθών νέων. Πώς; Διότι οι πολύ ευνοημένοι, που ενεπνεύσθησαν να μας δώσουν τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, δεν έκαναν πάντοτε δικό τους γράψιμο. Έτσι, σε μια από τις επιστολές του Παύλου αναγινώσκομε: «Σας ασπάζομαι εν Κυρίω εγώ ο Τέρτιος, ο γράψας την επιστολήν.» Πραγματικά, είναι πολύ πιθανόν ότι ο Παύλος, με λίγες μόνο εξαιρέσεις​—όπως η σύντομη επιστολή προς Φιλήμονα—​ηρκείτο στην υπαγόρευσι των επιστολών του και κατόπιν στην ιδιόχειρη προσθήκη του χαιρετισμού και της υπογραφής του: «Ο ασπασμός εγράφη με την χείρα εμού του Παύλου, το οποίον είναι σημείον εν πάση επιστολή· ούτω γράφω.»​—Ρωμ. 16:22· 2 Θεσ. 3:17· Φιλήμ. 19.

Ένας Χριστιανός γραφεύς, επίσης, εβοήθησε τον Πέτρο, διότι αναγινώσκομε στην πρώτη του επιστολή: «Σας έγραψα εν βραχυλογία δια του Σιλουανού του πιστού αδελφού, ως φρονώ, προτρέπων και επιμαρτυρών ότι αύτη είναι η αληθινή χάρις του Θεού.» Προφανώς ο Σιλουανός ήταν ένας ησκημένος γραφεύς, όχι ‘αγράμματος και ιδιώτης’ όπως ήταν ο Πέτρος, διότι, κατά τον Δρα Γκούντσπηντ, «η προς Εβραίους επιστολή και η επιστολή 1 Πέτρου θεωρούνται ως της καλυτέρας Ελληνικής στην Καινή Διαθήκη». Μερικοί ισχυρίσθησαν ότι η επιστολή 2 Πέτρου δεν μπορεί να είχε γραφή από τον Πέτρο, αφού παρουσιάζει μια τέτοια αντίθεσι σε γραφικό ύφος από την ωραία γραμμένη επιστολή 1 Πέτρου. Αλλά δεν μπορεί καθόλου να εξαχθή αυτό το συμπέρασμα. Αυτό θα μπορούσε να δείξη απλώς ότι ο Πέτρος άφησε στον Σιλουανό την ευχέρεια να εκλέξη τις λέξεις του και ότι ένας άλλος (ίσως κι ο ίδιος ο Πέτρος) έγραψε τη δεύτερη επιστολή.​—1 Πέτρ. 5:12· Πράξ. 4:13.

ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΕΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΣΑΝ

Οι Εβραϊκές Γραφές είχαν γραφή σε δέρμα. Η ιστορία δείχνει ότι δερμάτινα αντίγραφα είχαν σταλή στην Αλεξάνδρεια για την παραγωγή της Γραφής των Εβδομήκοντα. Χωρίς αμφιβολία ο κύλινδρος του Ησαΐα, από τον οποίον ανέγνωσε ο Ιησούς μέσα στη συναγωγή της γενέτειρας του Ναζαρέτ, ήταν από δέρμα, όπως είναι και ο Κύλινδρος Ησαΐα της Νεκράς Θαλάσσης και πάρα πολλά από τα συνοδευτικά του βιβλία που ανεκαλύφθησαν το 1947.​—Λουκ. 4:17.

Αλλ’ οι δερμάτινοι κύλινδροι ήσαν ογκώδεις, εκτός του ότι ήσαν και δαπανηροί. Κάτι πιο πρακτικό οπωσδήποτε εχρειάζετο για τους Χριστιανούς στη διακονία τους, ο δε πάπυρος ιδεωδώς εξυπηρετούσε τον σκοπό τους, τουλάχιστον στη διάρκεια των πρώτων τριών αιώνων. Μπορούσε ν’ αγορασθή από τα χαρτοπωλεία σε διάφορα μεγέθη και ποιότητες και να χρησιμοποιηθή σε κυλίνδρους ή ρόλους. Το γεγονός ότι τα αρχικά χειρόγραφα, είτε απ’ τους ιδίους τους θεοπνεύστους γραφείς ήσαν γραμμένα, είτε από τους αντιγραφείς των, ήσαν σε ρόλους, καταφαίνεται τόσο από την κοσμική ιστορία όσο κι από Γραφικές παραπομπές. Επίσης φαίνεται ότι γρήγορα εξηφανίσθησαν, διότι κανένας επίσκοπος της πρώτης εκκλησίας δεν αναφέρει ότι είδε κάποιο απ’ αυτά.​—2 Τιμ. 4:13· Αποκάλ. 5:5.

Οι ρόλοι παπύρων της περιόδου εκείνης σπάνια υπερέβαιναν τα τριάντα πόδια και εκυμαίνοντο σε φάρδος από έξη έως δεκαπέντε ίντσες. Πολύ πιθανώς ο Λουκάς, του οποίου τα γραφόμενα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών είναι τα μακρότερα, περιωρίσθη ένεκα τούτου, διότι οι κύλινδροι του υπελογίσθη ότι ήσαν ένδεκα ιντσών ύψους και από τριάντα ένα έως τριάντα δύο ποδών μήκους. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου πρέπει να ήταν μήκους είκοσι τριών ή είκοσι τεσσάρων ποδών, του δε Μάρκου δεκαεννέα. Οι επιστολές του Παύλου εκυμαίνοντο από έξη ή επτά ίντσες για τον Φιλήμονα έως ένδεκα πόδια και έξη ίντσες για την προς Ρωμαίους επιστολή.

Οι Χριστιανοί αντιγραφείς, κάνοντας αντίγραφα των πρωτογράφων αυτών κυλίνδρων, αμέσως υπερέβησαν τους ειδωλολάτρας επαγγελματίας συγχρόνους των. Ήσαν πρακτικοί άνθρωποι. Γρήγορα άρχισαν ν’ αντικαθιστούν τον κύλινδρο με τον κώδικα, δηλαδή, μ’ ένα γραπτό έργον, που συνίστατο από χωριστά φύλλα και, αν εδένετο, είχε ξύλινο κάλυμμα. Έτσι, μας λέγεται ότι στον τρίτον αιώνα όλα σχεδόν τα ειδωλολατρικά συγγράμματα εγράφοντο ακόμη σε κυλίνδρους, ενώ το περισσότερο έργον των πρώτων Χριστιανών αντιγραφέων ήταν ήδη σε μορφή κώδικος.

Τα πλεονεκτήματα του κωδικός σε σύγκρισι με τον κύλινδρο είναι αξιοσημείωτα: η δαπάνη ήταν μικρότερη, επειδή ο κώδιξ συνίστατο από μεμονωμένα φύλλα όπως αρχικά κατεσκευάσθησαν, ενώ ο κύλινδρος απαιτούσε να συγκολληθούν πρώτα αυτά τα φύλλα το ένα άκρο με το άλλο. Επίσης, ένας κώδιξ μπορούσε να περιλάβη πολύ περισσότερα απ’ όσα ένας κύλινδρος. Αντί να περιορίζεται σε μόνον ένα βιβλίο, όπως οι Πράξεις των Αποστόλων, αρχικά τα τέσσερα Ευαγγέλια συνενώθηκαν σ’ έναν κώδικα, όπως έγινε και με τις επιστολές του Παύλου. Πραγματικά, θα εχρειάζοντο τριάντα πέντε έως σαράντα κύλινδροι για να κρατήσουν αυτά που είναι γραμμένα σ’ έναν κώδικα όπως είναι το Βατικανό Χειρόγραφο Αριθ. 1209.

Ούτε μπορούμε να παραβλέψωμε το πλεονέκτημα που παρουσίαζε ο κώδιξ παρατηρώντας μια ορισμένη Γραφική περικοπή. Πόσο απλούστερο είναι να γυρίση κανείς στο πίσω μέρος του βιβλίου, στην τελευταία σελίδα, παρά να ξετυλίξη χειρόγραφο μήκους τριάντα ποδών! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πρώτοι Χριστιανοί αντιγραφείς ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν, όταν αμέσως χρησιμοποίησαν το σχήμα κώδικος, αν δεν το επενόησαν οι ίδιοι.

Για μελάνη ο αντιγραφεύς χρησιμοποιούσε ένα μίγμα από αιθάλη (καπνιά) και γόμμα. Αυτό παρήγετο σε πυκνή μορφή και ανακατεμένο με νερό όσο εχρειάζετο. Αντί σβεστήρων από γόμμα ή ελαστικό, όπως έχομε σήμερα, ή ακόμη και αντί του μαχαιριδίου, που εχρησιμοποιείτο από τους γραμματείς, οι οποίοι έγραφαν πάνω σε δέρμα, μεμβράνη ή περγαμηνή, οι αντιγραφείς αυτοί έφεραν σπόγγο μαζί τους για να εξαλείψουν τα λάθη των. Η πέννα των συνίστατο από ένα «κάλαμον», του οποίου η άκρη εγίνετο απαλή με νερό και γι’ αυτό ήταν κάτι σαν μια λεπτή βούρτσα.​—Ιερεμ. 36:23· 2 Κορ. 3:3· 2 Ιωάν. 12· 3 Ιωάν. 13.

ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΚΑΙΤΟΙ ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΙ

Οι ιστορικοί είναι πρόθυμοι να ομιλούν ταπεινωτικά για το έργον αυτών των πρώτων Χριστιανών αντιγραφέων. Τονίζουν ότι αυτοί οι αντιγραφείς δεν εκτιμούσαν τη σπουδαιότητα της ακριβείας και γι’ αυτό έκαναν πολλά λάθη, τα οποία οι λόγιοι από τότε προσπαθούσαν να διορθώσουν. Αλλ’ αυτές οι παρατηρήσεις δίνουν μια εντελώς εσφαλμένη εντύπωσι. Είναι αληθές ότι, όπως τονίζουν οι Ουέστκοτ και Χορτ στον Πρόλογο της Καινής Διαθήκης: «Η ακριβής αναπαραγωγή μιας δεδομένης σειράς λέξεων με μια δεδομένη διάταξι» αποτελεί τον σκοπό της μεταγραφής, και για να εκπληρωθή αυτό πρέπει να υπάρχη «μια διακεκριμένη αντίληψις ότι το καθήκον ενός μεταγραφέως είναι να μεταγραφή και τίποτα περισσότερο». «Αυτή η αντίληψις», συνεχίζουν, «είναι σπανιώτερη και πιο εξηρτημένη από την άσκησι, απ’ όσο θα μπορούσε να υποτεθή,» διότι, αν δεν υπάρχη μια «ειδική συγκέντρωσις σεβασμού προς τη γλώσσα λόγω του ότι έχει ουσιαστική ιερότητα . . . το ενστικτώδες αίσθημα του νοήματος συνεργάζεται ευρέως για το αποτέλεσμα». Με άλλα λόγια, ένας αντιγραφεύς, αν δεν είναι ειδικά ησκημένος, όσο ευσυνείδητος κι αν είναι, θα κάνη μικρά λάθη λόγω της συγκεντρώσεως του στο νόημα μάλλον παρά στην ακρίβεια των λέξεων, αυτό δε κατά μέγα μέρος οφείλεται στις λειτουργίες του νοός πέραν της συνειδητότητος.a

Οι πρώτοι, λοιπόν, Χριστιανοί αντιγραφείς, λόγω ελλείψεως επαγγελματικής ειδικεύσεως, έκαναν πολλά λάθη. Αλλά σε τι βαθμό έφθαναν αυτά; Μικρές παρενθέσεις λέξεων ή φράσεων, ή η χρήσις συνωνύμων, όπως λόγου χάριν «Κύριος» αντί «Θεός», ή η χρήσις αντωνυμίας αντί ονόματος και αντιστρόφως, όπως λόγου χάριν, «εκείνος» αντί του «ο Ιησούς» ή «ο Ιησούς» αντί του «εκείνος», ή πιθανώς μια παραλλαγή ή ένα λάθος προφοράς. Πραγματικά, κανείς άλλος από τους Ουέστκοτ και Χορτ δεν λέγει ότι τα 99,9 τοις εκατό των διαφορών, για τις οποίες μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις, συνίστανται από «συγκριτικώς ασήμαντες παραλλαγές».

Χαρακτηριστικόν του έργου των πρώτων αυτών Χριστιανών αντιγραφέων είναι το αρχαιότερο σωζόμενο τμήμα απ’ όλες τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, ο Ελληνικός Πάπυρος Ράυλαντς Αριθ. 457. Γραμμένος και στις δύο πλευρές, συνίσταται από εκατό περίπου Ελληνικά γράμματα και χρονολογείται από τον δεύτερον αιώνα μ.Χ. Σχετικά με αυτόν μας λέγεται ότι, μολονότι έχει ένα παράτυπο ύφος και δεν έχει αξιώσεις ότι είναι γραμμένος καλλιγραφικά, είναι ένα «επιμελές έργον». Ενδιαφέρει το ότι αυτό το τμήμα είναι από έναν κώδικα, οκτώ περίπου τετραγωνικών ιντσών, και ο οποίος πολύ πιθανώς περιείχε ολόκληρο το Ευαγγέλιο του Ιωάννου, δηλαδή, περιελάμβανε εξήντα έξη περίπου φύλλα, εν όλω περίπου 132 σελίδες.

Εκτενέστερη πιστοποίησι, αλλά μεταγενέστερη, παρέχουν οι Βιβλικοί Πάπυροι του Τσέστερ Μπήττυ. Αυτοί περιέχουν τμήματα ένδεκα Ελληνικών κωδίκων, που έγιναν μεταξύ του δευτέρου και του τετάρτου αιώνος μ.Χ. Περιέχουν μέρη εννέα Εβραϊκών και δεκαπέντε Χριστιανικών βιβλίων της Γραφής. Αυτά είναι πολύ αντιπροσωπευτικά, διότι βρίσκεται σ’ αυτά μια ποικιλία γραφικού ύφους. Ένας κώδιξ λέγεται ότι είναι «έργον ενός καλού επαγγελματίου γραφέως». Για ένα άλλο λέγεται: «Η γραφή είναι πολύ ορθή, και μολονότι δεν έχει αξιώσεις καλλιγραφίας, είναι έργον ενός ειδικού γραφέως». Και για ένα άλλο, «Το γράψιμο είναι αδρό αλλά γενικά ορθό».​—Βιβλικοί Πάπυροι Τσέστερ Μπήττυ, Τόμ. 1.

Αλλά πιο σπουδαίο απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το θέμα των. Κυρίως αυτά επιβεβαιώνουν τα χειρόγραφα περγαμηνών του τετάρτου αιώνος, που είναι γνωστά ως «Ουδέτερα», και τα οποία πολύ εκτιμώνται από τους Ουέστκοτ και Χορτ, όπως είναι το Βατικανό Αριθ. 1209 και το Σιναϊτικό. Επίσης, δεν περιέχουν καμμιά από τις χτυπητές παρεισγραφές, που βρίσκονται σε μερικά χειρόγραφα περγαμηνών και οι οποίες ωρίσθησαν, εσφαλμένα ίσως, «Δυτικές».

Πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι η υποστήριξις ότι αυτά τα παπυρόγραφα προσθέτουν στην αυθεντικότητα των κειμένων που υπάρχουν. Σχετικώς με αυτά ο Σερ Φρέντερικ Κένυον λέγει: «Το πρώτο και σπουδαιότερο συμπέρασμα, που συνάγεται από την εξέτασί των, είναι και το ικανοποιητικό ότι αυτά επιβεβαιώνουν την ουσιώδη ορθότητα των κειμένων που υπάρχουν. Καμμιά σημαντική ή θεμελιώδης παραλλαγή δεν παρουσιάζεται ούτε στην Παλαιά ούτε στην Καινή Διαθήκη. Δεν υπάρχουν σοβαρές παραλείψεις ή προσθήκες περικοπών, ούτε παραλλαγές που να επηρεάζουν ζωτικά γεγονότα ή δόγματα. Οι παραλλαγές του κειμένου επηρεάζουν κατωτέρας σημασίας πράγματα, όπως είναι η διάταξις των λέξεων ή η ακρίβεια των χρησιμοποιουμένων λέξεων».

Αληθινά, για τους πρώτους Χριστιανούς αντιγραφείς θα μπορούσε να λεχθή ότι μεταξύ αυτών δεν υπήρξαν «πολλοί σοφοί κατά σάρκα», αλλά τα έργα των απεδείχθησαν αληθινά σοφά. Μολονότι δε πολλές μικρές παραλείψεις παρετηρήθησαν στο έργον των λόγω ελλείψεως επαγγελματικής επιδεξιότητος, η ευσυνειδησία των και ο τονισμός της εννοίας τούς έκαμε να παραγάγουν χειρόγραφα βασικώς ορθά και απηλλαγμένα από χονδροειδείς παρεισγραφές. Ό,τι έχομε από τα έργα των συμβάλλει έντονα στην αυθεντικότητα των Γραφών όπως τις έχομε.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 309]

ΤΜΗΜΑ Παπύρου Ράυλαντς Ελληνικόν, Αρ. 457 (με τις δύο πλευρές του)

Βεεμώθ και Λεβιάθαν​—Θαύματα Δημιουργίας

«ΤΙΣ ούτος όστις σκοτίζει την βουλήν μου δια λόγων ασυνέτων;» ερώτησε ο Παντοδύναμος Θεός τον Ιώβ. (Ιώβ 38:2) Μολονότι ο Ιώβ ετήρησε ακεραιότητα ενώπιον του Θεού, επεσκότισε τη θεία συμβουλή με το να λέγη λόγια που δεν εβασίζοντο σε ακριβή γνώσι· είχε εκδηλώσει κάποια αμφιβολία ως προς τη συνετή, στοργική και δίκαιη ενέργεια του Δημιουργού. Η πορεία του Ιώβ, που δικαιολογούσε την ίδια του ψυχή περισσότερο από τον Θεό, έπρεπε να διορθωθή. Ο Ιεχωβά μίλησε στον Ιώβ από τον ανεμοστρόβιλο, δίνοντας του γνώσι της απείρου σοφίας και στοργικής προνοίας του για τα πλάσματα του. Ο Ιώβ, βαθιά ταπεινωμένος από τα ερωτήματα που ήγειρε ο Παντοδύναμος εν σχέσει με τα έργα της φύσεως, τα ζώα και τα πτηνά, ωμολόγησε ότι δεν είχε τίποτα να πη για τη δική του δικαίωσι. Κατόπιν ο Ιεχωβά έθεσε ένα άλλο ερώτημα: «Έχεις βραχίονα ως ο Θεός;» Και για να δείξη τη θεία δύναμι στη φύσι, ο Ιεχωβά περιγράφει ένα θαύμα δημιουργίας, τον ισχυρό Βεεμώθ:

«Ιδού τώρα ο Βεεμώθ, τον οποίον έκαμα μετά σου, τρώγει χόρτον ως βους. Ιδού τώρα, η δύναμις αυτού είναι εν τοις νεφροίς αυτού, και η ισχύς αυτού εν τω ομφαλώ της κοιλίας αυτού. Υψώνει την ουράν αυτού ως κέδρον τα νεύρα των μηρών αυτού είναι συμπεπλεγμένα. Τα οστά αυτού είναι χάλκινοι σωλήνες· τα οστά αυτού ως μοχλοί σιδήρου. Τούτο είναι το αριστούργημα του Θεού· ο ποιήσας αυτόν δύναται να πλησιάση εις αυτόν την ρομφαίαν αυτού.»​—Ιώβ 40:15-19.

Ιδού ένα μαμούθειο πλάσμα, που έγινε από τον Θεό, ισχυρό σε δύναμι. Από τη θεία περιγραφή του πλάσματος, ο ιπποπόταμος γενικά ταυτίζεται με τον βεεμώθ· μερικές δε από τις Βιβλικές μεταφράσεις του βιβλίου του Ιώβ χρησιμοποιούν τη λέξι «ιπποπόταμος» μέσα στο κύριο κείμενο των ή σε υποσημειώσεις για να καθορίσουν την ταυτότητα του πλάσματος, που αναφέρεται από τον Θεό.

Τεράστιος σε μέγεθος, ένας πλήρως ανεπτυγμένος ιπποπόταμος μπορεί να έχη μήκος από δώδεκα ως δεκατέσσερα πόδια και να ζυγίζη έως 8.000 πάουντς. «Ο όγκος ενός πλήρως ανεπτυγμένου άρρενος ιπποποτάμου δύσκολα μπορεί να πιστευθή, ακόμη κι αν τον ιδή κανείς από κοντά σ’ ένα ζωολογικό κήπο», λέγει ο ζωολόγος Ιβάν Σάντερσον. «Απορεί κανείς, όταν βλέπη έτσι το ζώο αυτό, πώς επάνω στη γη τα κοντόχονδρα σκέλη του, με όλη την περιφέρεια τους, μπορούν να υποβαστάσουν το σώμα του, κι ωστόσο το ίδιο ζώο στα χωρικά του ύδατα μπορεί να προφθάση οποιαδήποτε σχεδόν ανθρωποκίνητη μικρή άκατο, ακόμη δε και μηχανοκίνητα ακάτια κωπηλατώντας σαν ένας σκύλος με τα ίδια αυτά γελοία μικρά μέλη του».​—Ζωντανά Μαστοφόρα του Κόσμου.

Τα μικρά εκείνα πόδια είναι στερεής συστάσεως. Τα οστά των μηρών του ιπποποτάμου είναι τόσο ισχυρά όσο οι «χαλκοσωλήνες», αρκετά δηλαδή ισχυρά για να υποβαστάσουν ένα πλάσμα βάρους τεσσάρων τόννων. Τα οστά του και οι πλευρές του είναι σαν σιδηροδοκοί. «Τα νεύρα των μηρών του είναι συμπεπλεγμένα», έτσι ώστε η ις και οι τένοντες των μυώνων των μηρών του είναι συνεστραμμένοι και πλεγμένοι σαν ισχυρά καλώδια. Η «δύναμις αυτού είναι εν τοις νεφροίς αυτού», στους μυώνας της ράχεώς του, και «η ισχύς αυτού εν τω ομφαλώ της κοιλίας αυτού», οι δε μυώνες της κοιλίας του είναι δυνατοί. Το δέρμα της κοιλίας του είναι χονδρότερο από το δέρμα των άλλων μερών του σώματός του, διότι ο ιπποπόταμος είναι βραχύπους και σέρνει το σώμα του πάνω από τη χλόη, τα ξύλα και τους λίθους της κοίτης ποταμών. Η ουρά του είναι σαν κέδρος, όχι σε μήκος, αλλ’ επειδή μπορεί να στήση τη χονδρή ουρά του σκληρά όρθια ή να την σείη σαν ένα δένδρο.

Πώς ο ισχυρός ιπποπόταμος δίνει ένα παράδειγμα της δυνάμεως του Θεού! Ο Θεός τον εδημιούργησε· αυτός του έδωσε τη δύναμί του. Ποιος μπορεί να πλησιάση ένα τέτοιο πλάσμα με ξίφος για να του αφαίρεση τη ζωή; Τόσο μεγάλη είναι η δύναμις του ιπποποτάμου στη σιαγόνα και στα δόντια του, ώστε έχει δαγκάσει ανθρώπους διαμπερώς στον κορμό. Με τους κεκαμμένους κυνόδοντας του και τους κοπτερούς του τομείς, ο ιπποπόταμος μπορεί να διατρυπήση ένα ιθαγενές ακάτιον σαν ένα χαρτόνι και να τρυπήση με τα δόντια του τις μετάλλινες πλάκες ενός ποταμόπλοιου. Ας μη μας φανή παράδοξο ότι μια αρχαία Αιγυπτιακή επιγραφή, που ανάγεται στην εποχή του Θουθμώσεως 3 λέγει: «Ο ιπποπόταμος, ο κύριος των τρόμων στο νερό, τον οποίον ο άνθρωπος δεν μπορεί να πλησιάση».a Εν σχέσει με αυτόν τον βεεμώθ, ο Ιεχωβά είπε στον Ιώβ:

«Διότι τα όρη προμηθεύουσιν εις αυτόν την τροφήν, όπου παίζουσι πάντα τα θηρία του αγρού. Πλαγιάζει υποκάτω των σκιερών δένδρων, υπό την σκέπην των καλάμων, και εν τοις βάλτοις. Τα σκιερά δένδρα σκεπάζουσιν αυτόν με την σκιάν αυτών· οι ιτέαι των ρυάκων περικαλύπτουσιν αυτόν. Ιδού, εάν πλημμυρίση ποταμός, δεν σπεύδει να φύγη· έχει θάρρος, και αν ο Ιορδάνης προσβάλη εις το στόμα αυτού. Δύναται τις φανερά να συλλάβη αυτόν; ή δια παγίδων να διατρυπήση την ρίνα αυτού;»​—Ιώβ 40:20-24.

Ο ισχυρός βεεμώθ, επειδή είναι αμφίβιος, βγαίνει απ’ το ποτάμι, ανεβαίνοντας απόκρημνες όχθες για ν’ απολαύση τα προϊόντα, που παράγουν γι’ αυτόν τα όρη. Ναι, η τροφή του είναι το «χόρτον», λόγω δε της μεγάλης του ορέξεως, φαίνεται ότι χρειάζεται η πρασινάδα ολοκλήρων βουνών για να τον συντηρήση. Τα δόντια του κόβουν τη χλόη κι ένα σπηλαιώδες στόμα σαρώνει την τροφή, οι σιαγόνες του συνθλίβουν τη μάζα. Περίπου 200 έως 400 πάουντς πρασινάδα εισέρχονται στο μαμμούθειο στομάχι του κάθε μέρα. Αλλ’ όταν ο ιπποπτόταμος βγαίνη απ’ το νερό για να βοσκήση εκεί όπου φυτρώνει πράσινη χλόη, τα άλλα ζώα δεν έχουν να φοβηθούν, διότι το τέρας αυτό δεν επιτίθεται εναντίον των.

Όταν η όρεξίς του κατευνασθή, ο ιπποπόταμος ξαπλώνεται κάτω από τα ακανθώδη λωτόδενδρα ή κρύβεται σ’ ένα βαλτώδη τόπο, κάτω από τη σκιά των λεύκων. Λίγο ενδιαφέρεται ο ιπποπόταμος, αν ο ποταμός της κατοικίας του ανέρχεται και υπερχειλίζουν οι όχθες του. Μπορεί και τότε να τηρή το κεφάλι του υπεράνω της στάθμης του νερού και να κολυμπά παρά τη δύναμι της πλημμύρας.

Εφόσον ο βεεμώθ είναι τόσο δυνατός κι έχει ένα μαμμούθειο στόμα εφοδιασμένο με τρομερούς χαυλιόδοντας στην κάτω σιαγόνα, θα είχε ο Ιώβ το θάρρος ν’ αντιμετωπίση ένα τέτοιο τέρας προ των οφθαλμών του και να προσπαθήση να διατρήση τη μύτη του μ’ ένα άγκιστρο;

ΛΕΥΙΑΘΑΝ

Ο Ιώβ, ταπεινωμένος από τη Θεία περιγραφή της δυνάμεως του χορτοφάγου βεεμώθ, ερωτάται κατόπιν για ένα άλλο αμφίβιο ζώον, το οποίον, αντίθετα στον ιπποπόταμο, είναι σαρκοφάγον και αγρίων διαθέσεων:

«Δύνασαι να σύρης έξω τον Λευιάθαν δια αγκίστρου; ή να περιδέσης την γλώσσαν αυτού με φορβιάν; Δύνασαι να βάλης χαλινόν εις την ρίνα αυτού; ή να τρυπήσης την σιαγόνα αυτού με άκανθαν; θέλει πληθύνει προς σε ικεσίας; θέλει σοι λαλήσει μετά γλυκύτητος; θέλει κάμει συνθήκην μετά σου; θέλεις πάρει αυτόν δια δούλον παντοτεινόν; θέλεις παίζει μετ’ αυτού ως μετά πτηνού; η θέλεις δέσει αυτόν δια τας θεραπαίνας σου; θέλουσι κάμει οι φίλοι συμπόσιον εξ αυτού; θέλουσι μοιράσει αυτόν μεταξύ των εμπόρων; Δύνασαι να γεμίσης το δέρμα αυτού με βέλη; ή την κεφαλήν αυτού με αλιευτικά καμάκια; Βάλε την χείρα σου επ’ αυτόν ενθυμήθητι τον πόλεμον· μη κάμης πλέον τούτο».​—Ιώβ 41:1-8.

Από την περιγραφή που δίνει ο Ιεχωβά για τον Λεβιάθαν στο βιβλίο του Ιώβ, πιστεύεται ότι αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα πρέπει να είναι το γιγάντειο μεταξύ των ερπετών, ο κροκόδειλος. Μερικές από τις Βιβλικές μεταφράσεις του βιβλίου του Ιώβ, όπως είναι του Ι. Σμιθ και Μόφφατ, χρησιμοποιούν τη λέξι «κροκόδειλος» στο κύριο κείμενον αντί της Εβραϊκής λέξεως «λευιάθαν». Η ετυμολογία της λέξεως αυτής είναι αβέβαιη, και ωρίσθη με ποικίλους τρόπους ως «ένα στρεπτό ζώο», «περίστρεπτον» και «συνεστραμμένο ζώο». Η λέξις η ίδια πιστεύεται ότι δεν είναι ειδική, κι έτσι ο όρος αυτός θα μπορούσε να εφαρμοσθή σε οποιοδήποτε παρόμοιο μέγα θαλάσσιο κήτος ή ερπετό· εν τούτοις, λόγω της περιγραφής, που δίνει ο Ιεχωβά στο βιβλίο του Ιώβ, κεφάλαιο 41, ο όρος αυτός εκεί εφαρμόζεται σ’ ένα ισχυρό ερπετό με οπλισμό και όστρακα και φοβερά δόντια. Ο κροκόδειλος προσαρμόζεται σ’ αυτή την περιγραφή.

Μολονότι ο Ιώβ μπορεί να μην είχε ιδεί έναν κροκόδειλο, θα είχε ακούσει γι’ αυτό το δημιουργικό θαύμα, όχι μόνο λόγω της μακράς του ζωής, αλλά διότι ο Νείλος ποταμός είχε αφθονία κροκοδείλων. Ο Ιώβ μπορεί να είχε ακούσει για τον λυγερό λεβιάθαν, διότι η κατοικία του δεν απείχε πολύ από τον Κόλπο της Ακάβας. Απ’ όσα είχε ακούσει ο Ιώβ γι’ αυτό το τέρας λεβιάθαν, ήξερε ότι ήταν πολύ πιο φοβερό γι’ αυτόν να το χρησιμοποιήση ως αντικείμενον στο οποίον να επιδείξη την αλιευτική του ικανότητα. Η διάθεσίς του είναι αγρία και θηριώδης, και συνεπώς μήπως θα μπορούσε ο Ιώβ να κάμη τον λεβιάθαν να τον υπηρετή όπως ακριβώς τα οικιακά του ζώα; Ή μήπως θα μπορούσε ο Ιώβ να χρησιμοποιήση τον λεβιάθαν σαν ένα παιγνιδάκι; Θα προσεφέρετο αυτός ως παιγνιδάκι για παιδιά; Μπορούν οι αλιείς να συλλάβουν τον λεβιάθαν με τ’ άγκιστρά των; Μπορούν οι έμποροι να διαπραγματεύονται γι’ αυτό το πλάσμα και να το διαιρέσουν μεταξύ των; Ας υποτεθή ότι άνθρωποι θέτουν τα χέρια των σ’ αυτό το θαυμαστό δημιούργημα, που ο Ιεχωβά προφανώς περιγράφει ως το πιο φοβερό είδος κροκοδείλου, τότε τι γίνεται; Ο αγών που επακολουθεί θα είναι τόσο τρομερό πείραμα ώστε δεν θα το λησμονήσουν ποτέ, ούτε θα το επαναλάβουν!

ΤΙ ΘΑ ΛΕΧΘΗ, ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ;

Αν ένας ψαράς τρέφη ελπίδες να συλλάβη τον λεβιάθαν με τα συνήθη του αλιευτικά εφόδια, θα συναντήση μια έκπληξι. Ο Ιεχωβά εξακολουθεί να μιλή στον Ιώβ:

«Ιδού, η ελπίς να πιάση τις αυτόν είναι ματαία· δεν ήθελε μάλιστα εκπλαγή εις την θεωρίαν αυτού; Ουδείς είναι τόσον τολμηρός ώστε να εγείρη αυτόν και τις δύναται να σταθή έμπροσθεν εμού; Τις πρότερον έδωκεν εις εμέ, και να ανταποδόσω; τα υποκάτω παντός του ουρανού είναι εμού.»​—Ιώβ 41:9-11.

Η απλή θέα ένας γιγαντιαίου κροκοδείλου είναι αρκετή για να προειδοποιήση έναν να σταθή σε απόστασι. Κάτω τα χέρια! Ποιος, λοιπόν, είναι τόσο θρασύς ώστε να διεγείρη τον λεβιάθαν; Μήπως ο Ιώβ; Η ιδιοσυγκρασία πολλών γιγαντιαίων κροκοδείλων, είτε του ποταμίου είδους του Νείλου είτε του θαλασσίου, δεν είναι κατάλληλη για να τους πλησιάση ο άνθρωπος και να πρασπαθήση να τους εγείρη. Οι φύλακες των ζωολογικών κήπων διεπίστωσαν ότι μερικοί αλλιγάτορες εξημερώνονται τόσο, ώστε μπορούν ούτοι σχεδόν να βαδίσουν επάνω τους, αλλά γνωρίζουν τη σύνεσι του ν’ απέχουν από τους κροκοδείλους. Ο Ραϋμόνδος Ντίτμαρς, σημαίνουσα αυθεντία επί ερπετών, γράφει τα εξής στο βιβλίο του Ερπετά του Κόσμου:

«Υπάρχει περίπου τόση διαφορά σε διάθεσι και δράσι μεταξύ ενός αλλιγάτορος και ενός κροκοδείλου, όση και μεταξύ μιας χελώνης και ενός χελύδρου. Ένας εξηγριωμένος αλλιγάτωρ μπορεί να κινή το κεφάλι του από τη μια πλευρά στην άλλη, να κροτή τις σιαγόνες του ηχηρά και να κινή βίαια την ουρά του, αλλ’ ένας άνθρωπος με σταθερά νεύρα μπορεί να πλησιάση το ζώο ως μια απόστασι λίγων ποδών, να ρίξη μια θηλιά στο κεφάλι του, να συνδέση τις σιαγόνες του, να σπρώξη ένα κοντάρι προς το σώμα του​—κατόπιν, με διαδοχικές θηλιές, οι οποίες να σύρωνται προς τα πίσω από το κεφάλι του και προς τα εμπρός από την ουρά του, δένεται το ζώο στο κοντάρι κι έτσι βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία.»

Το να γίνη αυτό μ’ έναν κροκόδειλο, που είναι τρομερός και θηριώδης, είναι άλλο πράγμα πάλι, λέγει ο Ντίτμαρς. Ακόμη κι εκείνοι, που φαίνονται να είναι αναμφιβόλως καλής φύσεως, πρέπει να τυγχάνουν μεταχειρίσεως με τον υπέρτατο σεβασμό. Ο ειδικός στα ερπετά Ντίτμαρς λέγει πώς επλησίασε έναν παγιδευμένο κροκόδειλο που εφαίνετο μάλλον ήμερος:

«Ο συγγραφεύς, που έστεκε σε απόστασι από ό,τι ενομίζετο ως το άκρον της ουράς του ζώου, εκέντρισε το φαινομενικά νωθρό ζώο μ’ ένα ραβδί για να το ωθήση προς τη δεξαμενή. Διάφορα πράγματα συνέβησαν με γοργό ρυθμό. Με μια ημισεληνοειδή συστροφή του σώματος, εντελώς υπέρτερη από τη δύναμι ενός αλιγάτορος, το ζώο χτύπησε την ουρά του προς τον συγγραφέα, καταφέροντάς του ένα τόσο δυνατό χτύπημα, ώστε τινάχθηκε εντελώς από το έδαφος. Καθώς έφευγε προς το στερεό έδαφος, μια σχεδόν αυτόματη κλίσις τον έκαμε να απομακρύνη το σώμα του από ένα ζεύγος ορθάνοιχτων, γεμάτων δόντια σιαγόνων, που εκραδαίνοντο κινδυνωδώς κοντά του. Ο συγγραφεύς, αφού έπεσε στο έδαφος μ’ ένα χτύπημα στον ένα του ώμο, αν και κατά τα άλλα αβλαβής, άρχισε να κυλίεται για ν’ απομακρυνθή απ’ το επικίνδυνο ζώο, που τον κυνηγούσε πραγματικά τρέχοντας και με το σώμα υψωμένο από το έδαφος. Για μια στιγμή εφάνη σαν να επρόκειτο να επιτύχη ο κροκόδειλος. Καθώς ο συγγραφεύς ξαφνικά ανεπήδησε στα πόδια του και ατένισε προς τα πίσω, είδε το ζώο να ξαπλώνη με την κοιλιά στο έδαφος ν’ ανοίγη πλατιά τις σιαγόνες του και να μένη ακίνητο σαν άγαλμα. Τέτοιος είναι ο συνήθης κροκόδειλος​—ένα ζωηρό, κακό και, πάνω απ’ όλα, προδοτικό ζώο».

Σύμφωνα με τον Ντίτμαρς, οι ανθρωποφάγοι και πιο θηριώδεις κροκόδειλοι είναι οι του Ποταμού Νείλου και των θαλασσίων υδάτων. Οι γιγαντώδεις αυτοί συστρεπτικοί λεβιάθαν συγκεντρώνουν τεράστια δύναμι στις ευλύγιστες ουρές των. Μολονότι ο λεβιάθαν κολυμπά κυρίως με συστρεπτικά χτυπήματα της ουράς, η ουρά του είναι, επίσης, ένα επιθετικό όπλο ερημωτικής δυνάμεως. Με μια απίστευτη γρήγορη συστροφή της ουράς ο λεβιάθαν συλλαμβάνει λείαν, αρπάζοντας αυτήν από την όχθη του ποταμού ή από τα αβαθή ύδατα του ρεύματος, όπου την παίρνει με τις φοβερές γεμάτες δόντια σιαγόνες του και την καταβροχθίζει. Ακόμη και οι νεαροί κροκόδειλοι του είδους αλμυρών υδάτων είναι απίστευτα επικίνδυνοι. Ο Ντίτμαρς λέγει ότι είχε ανοίξει ένα καλάθι που περιείχε τρεις τετράποδας νεαρούς κροκοδείλους: «Ο βαθμός της αγριότητος που συνεσωρεύετο στα νεαρά αυτά τετράποδα ήταν καταπληκτικός. Όλα στάθηκαν απλώς στα πισινά τους πόδια με την προσπάθεια να δαγκάσουν. . . . Με ακράτητη μανία, το ένα απ’ αυτά εστηρίζετο έτσι και προχωρούσε, και αν κάποιο χέρι εκινείτο από πάνω του, ανυψώνετο προς τα πάνω και συνέκλειε βροντερά τα σαγόνια του.» Ήσαν θετικά τα χειρότερα θηριώδη ερπετά που είδε ποτέ.

Οι κροκόδειλοι αυτοί όχι μόνο είναι οι πιο θηριώδεις, αλλ’ είναι και οι πιο γιγαντώδεις του ερπετού κόσμου. Μολονότι ο μέσος ενήλικος κροκόδειλος μπορεί να έχη μάκρος περίπου δεκαέξη πόδια, υπάρχουν μερικοί που φθάνουν τα είκοσι πόδια. Ίσως πολύ λίγοι σήμερα φθάνουν τα μεγάλα μήκη που έφθαναν πριν από την εισαγωγή των πυροβόλων όπλων· αλλά πρέπει να σημειωθή ότι ένα είδος κροκοδείλου αλμυρών υδάτων του οποίου το κρανίον είναι στο Βρεττανικό Μουσείο, βρέθηκε ότι ήταν τριάντα τριών ποδών μάκρους, με περιφέρεια δεκατριών ποδών και οκτώ ιντσών! Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι ο ψαράς της εποχής του Ιώβ θα «κατέπιπτε με μόνη τη θέα» ενός γιγαντιαίου συστρεφομένου λεβιάθαν!

Αν ο Ιώβ δεν μπορούσε να σταθή ενώπιον αυτού του λυγερού λεβιάθαν, τότε πώς θα μπορούσε ν’ αντείπη επιτυχώς ή ν’ ανθέξη ενώπιον του Ιεχωβά, του Δημιουργού ενός τοιούτου ερπετού θαύματος αγριότητος και δυνάμεως; Αν απλώς ένα δημιούργημα του Θεού είναι πολύ φοβερό για να του επιτεθή κανείς, τι πρέπει να λεχθή τότε για τον Δημιουργό των πάντων; Πόσο γελοίως αυθάδες θα ήταν ν’ αντείπη κανείς στον Παντοδύναμο, βρίσκοντας σφάλματα στον τρόπο με τον οποίον διακυβερνά το σύμπαν! Τόσο αξιοσημείωτη είναι αυτή η ζώσα παράστασις της Θείας δυνάμεως στον λεβιάθαν ώστε ο Ιεχωβά λέγει:

«Δεν θέλω σιωπήσει τα μέλη αυτού, ουδέ την δύναμιν, ουδέ την ευάρεστον αυτού συμμετρίαν. Τις να εξιχνιάση την επιφάνειαν του ενδύματος αυτού; τις να εισέλθη εντός των διπλών σιαγόνων αυτού; Τις δύναται να ανοίξη τας πύλας του προσώπου αυτού; οι οδόντες αυτού κύκλω είναι τρομεροί. Αι ισχυραί ασπίδες αυτού είναι το εγκαύχημα αυτού, συγκεκλεισμέναι ομού δια σφιγκτού σφραγίσματος· η μία ενούται μετά της άλλης, ώστε ουδέ αήρ δύναται να περάση δι’ αυτών· είναι προσκεκολλημέναι η μία μετά της άλλης· συνέχονται ούτως, ώστε δεν δύνανται να αποσπασθώσιν. Εις τον πταρνισμόν αυτού λάμπει φως, και οι οφθαλμοί αυτού είναι ως τα βλέφαρα της αυγής. Εκ του στόματος αυτού εξέρχονται λαμπάδες καιόμεναι, και σπινθήρες πυρός εξακοντίζονται. Εκ των μυκτήρων αυτού εξέρχεται καπνός, ως εξ αγγείου κοχλάζοντος, ή λέβητος. Η πνοή αυτού ανάπτει άνθρακας, και φλοξ εξέρχεται εκ του στόματος αυτού· εν τω τραχήλω αυτού κατοικεί δύναμις, και τρόμος προπορεύεται έμπροσθεν αυτού. Τα στρώματα της σαρκός αυτού είναι συγκεκολλημένα· είναι στερεά επ’ αυτόν· δεν δύνανται να σαλευθώσιν. Η καρδία αυτού είναι στερεά ως λίθος· σκληρά μάλιστα ως η κάτω μυλόπετρα. Ότε ανεγείρεται, φρίττουσιν οι δυνατοί· και εκ του φόβου παραφρονούσιν.»​—Ιώβ 41:12-25.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Τι τρομερός την όψι και ισχυρός τη δύναμι, κι ωστόσο τι κομψός σε διαστάσεις είναι ο λυγερός λεβιάθαν! Όμορφα στενός και αεροδυναμικός είναι κατά το σώμα ο κροκόδειλος, αλλά τα δόντια κι οι σιαγόνες του είναι τρομερά. Οι σιαγόνες του είναι πολύ εκτεταμένες, κι επειδή δεν υπάρχουν χείλη, τα δόντια, μακρά κι αιχμηρά και διαφόρων μεγεθών, παρουσιάζουν μια φοβερή όψι. Τι συντριπτική δύναμις! Σε πειράματα που έγιναν στη Γαλλία, ένας κροκόδειλος βάρους 120 πάουντς ήσκησε πίεσι μεταξύ των σιαγόνων του 1.540 πάουντς.

Η ποιητική περιγραφή του Ιεχωβά είναι πολύ κατάλληλη· λόγου χάριν, «οι οφθαλμοί αυτού είναι ως τα βλέφαρα της αυγής.» Έτσι, τα λαμπερά μάτια του κροκοδείλου, όταν υψώνη το κεφάλι του πάνω από το νερό στην ανατολή του ηλίου, παρήγαν μια τόσο ισχυρή εντύπωσι στους αρχαίους Αιγυπτίους, ώστε αυτοί υιοθέτησαν τα μάτια του κροκοδείλου ως σύμβολον της πρωίας. «Μολονότι είναι σε ποιητική μορφή», λέγει ένας συγγραφεύς για τη Θεία περιγραφή του Λεβιάθαν, «στερείται εξάρσεων». Ο συγγραφεύς αφηγείται τις παρατηρήσεις αρχαίων φυσιολόγων, που είδαν το τέρας ν’ ανέρχεται μετά από μια μακρά κατάδυσι στο νερό: «Τότε η αναπνοή, που κατεπνίγη επί πολλή ώρα, εξορμά με τόση σφοδρότητα ώστε να φαίνεται σαν να εξεμή φλόγες απ’ το στόμα και τα ρουθούνια του».b

Τα στερεά κλεισμένα λέπια του είναι το εγκαύχημα του λεβιάθαν· οι πτυχές της σαρκός του αποτελούν μια ακίνητη πανοπλία. Τ’ αληθινά λέπια του δημιουργικού αυτού θαύματος δεν αφαιρούνται ευκολώτερα από τα’ ανθρώπινα νύχια. Τι αριστούργημα είναι το τραχύ κάλυμμα του κροκοδείλου από πλάκες και πλέγματα! Υπάρχουν οστά εμφατνωμένα στο δέρμα και σ’ αυτά υπάρχουν κερατοειδή λέπια. Τα οστεώδη πλακίδια, που είναι εντεθειμένα στο παχύ σκληρό δέρμα, αποτελούν πανοπλία που είναι δύσκολο να διατρηθή από συνήθη σφαίρα, η οποία συχνά αποστρακίζεται. Πόσο άχρηστα, λοιπόν, είναι τα βέλη και τα βλήματα! Ο Ιεχωβά εξηγεί περαιτέρω στον Ιώβ:

«Η ρομφαία του συναπαντώντος αυτόν δεν δύναται να ανθέξη· η λόγχη, το δόρυ, ουδέ ο θώραξ. Θεωρεί τον σίδηρον ως άχυρον, τον χαλκόν ως ξύλον σαθρόν. Τα βέλη δεν δύνανται να τρέψωσιν αυτόν εις φυγήν· αι πέτραι της σφενδόνης είναι εις αυτόν ως στυπίον. Το ακόντια λογίζονται ως στυπίον· γελά εις το σείσμα της λόγχης. Οξείς λίθοι κοίτονται υποκάτω αυτού· υποστρόνει τα αγκυλωτά σώματα επί πηλού. Κάμνει την άβυσσον ως λέβητα να κοχλάζη· καθιστά την θάλασσαν ως σκεύος μυρεψού. Αφίνει οπίσω την πορείαν φωτεινήν· ήθελε τις υπολάβει την άβυσσον ως πολιάν. Επί της γης δεν υπάρχει όμοιον αυτού, δεδημιουργημένον ούτως άφοβον. Περιορά πάντα τα υψηλά· είναι βασιλεύς επί πάντας τους υιούς της υπερηφανίας.»​—Ιώβ 41:26-34.

Ίσαμε σήμερα οι πολεμισταί μερικών Αφρικανικών φυλών χρησιμοποιούν λειωμένο δέρμα κροκοδείλου ως ασπίδα· το δέρμα του προστατεύει από ακόντια και βέλη. Πολλά πλάσματα έχουν λεία και απροστάτευτη κοιλιά, αλλ’ η κοιλιά του κροκοδείλου είναι κεκαλυμμένη, με σκληρά, οξύαιχμα λέπια, αφήνοντας αποτύπωσι στις πηλώδεις όχθες ενός ‘αγκυλωτού σώματος’. Μέσα στο νερό η αδηφάγος μανία του κροκοδείλου αποτελεί ακριβώς την ύλη παρασκευής των εφιαλτών. Ο λεβιάθαν εγείρει ένα αφρόκυμα σαν το αφρώδες μίγμα ενός δοχείου αλοιφής. Το αυλάκι της λαμπερής αφρώδους πορείας του κροκοδείλου στο νερό μπορεί να παραβληθή με την πολιά των γηραιών ανθρώπων.

Η από τον Θεό περιγραφή της τεταραγμένης θαλάσσης δεν χρειάζεται να περιορίση τους λόγους του στον ωκεανόβιο κροκόδειλο, εφόσον η Εβραϊκή λέξις γιάμ μπορεί να σημαίνη όχι μόνο θάλασσα ή πελώριο όγκο υδάτων, αλλ’ ενίοτε κι ένα μεγάλο ποτάμι. Αλλ’ ο ωκεανόβιος κροκόδειλος είναι το φόβητρο των θερμών θαλασσών, ο γίγας της συνομοταξίας και ο μέγας ταξιδιώτης της συνομοταξίας. Κάνει απέραντες εκδρομές από τη μια ακτή ως την άλλη, και συχνά παρατηρούνται μεγάλοι κροκόδειλοι από τα πλοία, όταν απομακρυνθούν πέραν οπτικού βεληνεκούς από την ξηρά. Από τις απαθείς κινήσεις του θαλασσοβίου κροκοδείλου, φαίνεται ότι αυτός δεν διατρέχει τον κίνδυνο της κοπώσεως ή τελικού πνιγμού. Αφ’ ετέρου, κάποτε το θαλάσσιο αυτό τέρας εισχωρεί βαθιά μεσογειακά ως ένας ποταμοδύτης, ενεδρεύοντας για να καταβροχθίση κάποιο απερίσκεπτο ζώο.

Λόγω του μεγέθους του, της πανοπλίας του και των επιθετικών του όπλων και στα δύο του άκρα, ο κροκόδειλος είναι βασιλεύς των ερπετών. Και η επικίνδυνη κόμπρα; Είναι απλώς ένας εύγευστος μεζές, ένα ορεκτικό για τον κροκόδειλο. Δεν έχει φυσικούς εχθρούς στην αγρία κατάστασι και δεν γνωρίζει τρόμο. Μετά απ’ αυτή την περιγραφή του λεβιάθαν, ο Ιώβ λέγει στον Ιεχωβά:

«Εξεύρω ότι δύνασαι τα πάντα, και ουδείς στοχασμός σου δύναται να εμποδισθή. Τις ούτος ο κρύπτων την βουλήν ασυνέτως; εγώ λοιπόν προέφερα εκείνο το οποίον δεν ενόουν· πράγματα υπερθαύμαστα δι’ εμέ, τα οποία δεν εγνώριζον.»​—Ιώβ 42:2, 3.

Ο Ιώβ ομολογεί ότι ο Θεός μπορεί να κάμη τα πάντα· κατανοεί τώρα ότι οτιδήποτε κάνει ο Θεός είναι συνετό, στοργικό και δίκαιο. Επαναλαμβάνει την ίδια ερώτησι, που είχε θέσει ο Ιεχωβά στην αρχή της σειράς ερωτήσεων περί των δημιουργικών θαυμάτων· ο Ιώβ το πράττει αυτό για να ομολογήση τη δικαιοσύνη της επιτιμήσεως που υπονοείται και να εξομολογηθή, ‘Εγώ ήμουν εκείνος!’

Ο Ιώβ είχε πει μερικά πράγματα, τα οποία δεν έπρεπε να εκστομίση· αλλά τώρα εξομολογείται ότι υπερήσπιζε τη θέσι του χωρίς να καταλαβαίνη. «Βδελύττομαι εμαυτόν», είπε, «και μετανοώ εν χώματι και σποδώ.» Όπως έκαμε κι ο Ιώβ, πρέπει κι εμείς να ενστερνισθούμε αυτό το μάθημα. Μήπως βρεθούμε αντιμέτωποι του Θεού, πρέπει βαθιά να σκεφθούμε πριν αφήσωμε την εξωτερική εμφάνισι των περιστάσεων μας να μας ωθήση στο να πιστεύσωμε ή να δηλώσωμε ότι ο Θεός είναι άμεσος υπαίτιος των ποιημάτων μας. Ιδού ο βεεμώθ κι ο λεβιάθαν! Αυτοί καθώς και τ’ άλλα θαύματα της δημιουργίας πρέπει να μας κάμουν εντύπωσι για τη μεγάλη σοφία και δύναμι του Θεού, προσθέτοντας δύναμι στα θεόπνευστα λόγια: «Τον Παντοδύναμον, δεν δυνάμεθα να εννοήσωμεν αυτόν· είναι υπέροχος κατά την δύναμιν, και κατά την κρίσιν, και κατά το πλήθος της δικαιοσύνης· δεν καταθλίβει. Δια τούτο οι άνθρωποι φοβούνται αυτόν.»​—Ιώβ 42:6· 37:23, 24.

[Υποσημειώσεις]

Διατηρώντας τη Φιλία μας με τον Θεό

Η ΑΛΗΘΙΝΗ φιλία σημαίνει ειρήνη και ασφάλεια. Σημαίνει, επίσης, ευχαρίστησι κι ευτυχία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον διαβάζομε: «Υπάρχει φίλος στενώτερος αδελφού.» «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και ο αδελφός γεννάται δια καιρόν ανάγκης.»​—Παροιμ. 18:24· 17:17.a

Ποια καλύτερη φιλία θα μπορούσε κανείς να καλλιεργήση από τη φιλία του Ιεχωβά Θεού; Ασφαλώς, κάθε τι, που θα ήταν δυνατόν να λεχθή προς έπαινον της αληθινής φιλίας, εφαρμόζεται στη φιλία προς αυτόν, και τούτο στον υπέρτατο βαθμό.

Πώς μπορούμε ν’ αποκτήσωμε αυτή την πολύτιμη φιλία με τον Θεό; Για ν’ αποκτήσωμε αυτή τη φιλία, πρέπει πρώτα να λάβωμε γνώσι περί αυτού και των βουλών του. Κατόπιν πρέπει να πιστεύσωμε σ’ αυτή τη γνώσι με το ν’ αφιερώσωμε τον εαυτό μας στο να πράττωμε το θέλημά του. «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Αφιερώνοντας τα πάντα μας στον Θεό, θα προσέχωμε στην εντολή του Ιησού: «Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας.»​—Εβρ. 11:6· Λουκ. 16:9· Ιωάν. 17:3.

Πώς μπορούμε να διατηρήσωμε τη φιλία του Θεού, αφού άπαξ την αποκτήσωμε; Ο Βασιλεύς Δαβίδ, που ήταν ο ίδιος φίλος του Θεού, απαντά: «Ιεχωβά, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; τις θέλει κατοικήσει εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών εν ακεραιότητι, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού· ο μη καταλαλών δια της γλώσσης αυτού, μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού, μηδέ δεχόμενος ονειδισμόν κατά του πλησίον αυτού.»​—Ψαλμ. 15:1-3, ΜΝΚ.

Το να βαδίζη κανείς άμεμπτα και να πράττη δικαιοσύνην περιλαμβάνει πολλά πράγματα. Σημαίνει, εν πρώτοις, να μένωμε πιστοί στον Ιεχωβά Θεό. Σημαίνει να του αποδίδωμε «αποκλειστική αφοσίωσι». Σημαίνει «θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Για να διατηρήσουμε τη φιλία μας με τον Ιεχωβά πρέπει να είμεθα σταθεροί, άξιοι εμπιστοσύνης, πιστοί, και να βαδίζωμε με αυτόν όπως ο Ενώχ και άλλοι πιστοί άνδρες της αρχαίας εποχής.​—Έξοδ. 20:5· Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ· Γέν. 5:24.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φυλαγώμεθα απ’ όλες τις ακατάλληλες φιλίες, διότι δεν θα μας κάμουν αυτές μήπως εχθρούς του Θεού; Πρέπει, επίσης, να φυλαγώμεθα από την αγάπη του χρήματος, διότι δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο κυρίους, ειδικά μάλιστα, όταν οι δύο είναι αντίθετοι προς αλλήλους, όπως είναι ο Θεός και ο Μαμωνάς.​—Ιάκ. 4:4· Λουκ. 16:13.

Πρέπει, επίσης, να εμπιστευώμεθα στον Θεό απολύτως και πάντοτε να υποτάσσωμεθα σ’ αυτόν, αν θέλαμε να περιπατούμε άμεμπτα ενώπιόν του, απολαμβάνοντας τη φιλία του. Αυτό σημαίνει να τον συμβουλευώμεθα σε όλες τις πλευρές της ζωής μας, αφήνοντας αυτόν να κατευθύνη τα βήματά μας. Ποτέ δεν πρέπει να προχωρούμε αγέρωχα με τις δικές μας ιδέες ή με τις ιδιωτικές γνώμες των άλλων. Το να διαβάζωμε από τον λόγο ή τον νόμο του Θεού τακτικά θα μας βοηθή να τηρήσωμε κατάλληλη προοπτική ως προς τη σχέσι μας με τον Πλάστη μας και τον πλησίον μας, διότι μήπως δεν παρηγγέλλοντο οι βασιλείς του Ισραήλ να κάνουν το ίδιο για τους ίδιους λόγους; Ούτε πρέπει να παραβλέπωμε το να μιλούμε με τον Θεό σε προσευχή. Όλ’ αυτά θα μας βοηθήσουν να βαδίζωμε ταπεινά με τον Θεό κι έτσι να φυλαγώμεθα από την απώλεια της φιλίας του Θεού ενεργώντας αλαζονικά.​—Παροιμ. 3:5, 6· Δευτ. 17:1 8-20.

Το να περιπατούμε άμεμπτα και να πράττωμε δικαιοσύνη σημαίνει, επίσης, να τηρούμεθα άγιοι, διότι ο Ιεχωβά ο Θεός μας είναι άγιος. Δεν μπορούμε να μολυνώμεθα με ακάθαρτες πράξεις, οσοδήποτε ασήμαντες κι αν φαίνωνται ότι είναι, αλλά να αγρυπνούμε αυστηρά ώστε να βαδίζωμε ως σοφοί.​—1 Πέτρ. 1:16· Εφεσ. 5:15.

Για να τηρήσωμε τη φιλία μας με τον Θεό, πρέπει, επίσης, να προσέχωμε τις σχέσεις μας με τους άλλους, ειδικά δε μ’ εκείνους που είναι στη Χριστιανική εκκλησία. Πρέπει να υπερβαίνωμε την απλή δικαιοσύνη, όχι μόνο μη κάνοντας κανένα κακό σ’ ένα σύντροφο, αλλά στοργικά αρνούμενοι να δεχθούμε μομφή εναντίον ενός στενού φίλου, ο οποίος μπορεί κατά καιρούς να μας επροξένησε δοκιμασίες. Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών.​—1 Πέτρ. 4:8.

Απαιτείται από μας, επίσης, να λέγωμε την αλήθεια στις καρδιές μας, αν θέλωμε να διατηρήσωμε τη φιλία μας με τον Ιεχωβά, να διαμένωμε υπό την σκηνήν του. Και τι περιλαμβάνει αυτό; Σημαίνει ότι πρέπει να είμεθα ειλικρινείς στον εαυτό μας και στους άλλους, και ιδιαίτερα να αγαπούμε την αλήθεια του Θείου λόγου, ό,τι μας λέγει για τον άφθαστον Θεόν μας, τον Ιεχωβά, τις ιδιότητές του, τα έργα και τους σκοπούς του. Πρέπει να ευαρεστούμεθα να κάνωμε στοχασμούς ή σκέψεις πάνω σ’ αυτά τα πράγματα. Αν αυτά είναι αληθινά στις καρδιές μας, θα είναι, επίσης, και στα χείλη μας, διότι από το περίσσευμα της καρδιάς λαλεί το στόμα. Ακολουθώντας μια τέτοια πορεία, θα μπορέσωμε ν’ αναφωνήσωμε με τον ψαλμωδό Δαβίδ: «Εν τη σκηνή σου θέλω παροικεί διαπαντός», διατηρώντας τη φιλία μας με τον Θεό για πάντα.​—Ψαλμ. 61:4.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούνιο

16 Ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.​—2 Τιμ. 2:2. Σ 1/12/62 11-13

17 Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα· . . . εις όντινα τον δασμόν, τον δασμόν.​—Ρωμ. 13:7. Σ 1/4/63 20α

18 Έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και . . . κατηγορούντας, ή και απολογουμένους.​—Ρωμ. 2:15. Σ 15/3/63 35, 36

19 Θέλω δε να εξεύρητε, ότι . . . κεφαλή . . . της γυναικός, [είναι] ο ανήρ.​—1 Κορ. 11:3. Σ 1/3/63 14, 15

20 Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και θεός ήτο ο Λόγος.​—Ιωάν. 1:1. Σ 1/1/63 59-62

21 Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.​—Ιωάν. 10:11. Σ 1/8/62 17, 18

22 Καύχημα των νέων είναι η δύναμις αυτών και δόξα των γερόντων η πολιά.​—Παροιμ. 20:29. Σ 1/1 1/62 12, 15α

23 Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοτες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού.​—1 Πέτρ. 2:16. Σ 1/3/63 19-21α

24 Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα και οι μη έχοντες αργύριον, . . . έλθετε αγοράσατε οίνον και γάλα, άνευ αργυρίου και άνευ τιμής. Δια τι εξοδεύετε αργύρια, ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν;​—Ησ. 55:1, 2. Σ 15/10/62 3, 4α

25 Ο Δαν θέλει είσθαι όφις επί της οδού, ασπίς επί της τρίβου, δάκνων τας πτέρνας του ίππου, ώστε ο ιππεύς αυτού θέλει πίπτει εις τα οπίσω.​—Γεν. 49:17. Σ 1/10/62 35

26 Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά· διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα.​—Εφεσ. 5:28, 29. Σ 15/7/62 5α

27 Περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.​—Εβρ. 12:1. Σ 15/1 /63 39-42α

28 Το ποτήριον το οποίον μοι έδωκεν ο Πατήρ, δεν θέλω πίει αυτό;​—Ιωάν. 18:11. Σ 1/2/62 3, 4.

29 Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.​—Ιωάν. 6:51. Σ 1/5/62 18, 19

30 Πάτερ, ήλθεν η ώρα· δόξασον τον Υιόν σου, δια να σε δοξάση και ο Υιός σου.​—Ιωάν. 17:1. Σ 15/12/62 58-62

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Η μελέτη του Θείου λόγου φωτίζει τους ειλικρινείς ανθρώπους και τους βοηθεί να αποκτήσουν μια κατάλληλη και βαθιά γνώσι του Δημιουργού του σύμπαντος, του αληθινού Θεού, και Εκείνου, τον Οποίον απέστειλε, του Χριστού Ιησού. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, εκδηλώνοντας την αγάπη τους προς τον Θεόν και προς τον πλησίον, θα προσφέρουν τον μήνα Μάιο το θαυμάσιο Γραφικό βοήθημα «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10. Η πολύτιμη ύλη που περιέχεται στις σελίδες του ωραίου αυτού βιβλίου, βοηθεί τους ειλικρινείς ανθρώπους να εύρουν την οδό, που οδηγεί στη σωτηρία και στη ζωή. Εκδηλώστε και σεις την αγάπη σας προς τον Θεόν και προς τον πλησίον σας, λαμβάνοντας μέρος στη διακονία του λόγου της ζωής.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 18.000.000 αντίτυπα σε 53 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπο σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

7 Ιουλίου: Διαγωγή ‘Αξία των Αγαθών Νέων’. Σελ. 296.

14 Ιουλίου: Διαγωγή που Δείχνει Πρακτική ‘Αγάπη για τον Πλησίον.’ Σελ. 303.

Δείχνετε Αγάπη​—Εμπιστεύεσθε

Η ΑΓΑΠΗ εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, που φέρουν ευτυχία. Ένας απ’ αυτούς είναι το να έχωμε εμπιστοσύνη. Όπως εγράφη προ πολλού στο ωραίο εκείνο δοκίμιον περί αγάπης από τον απόστολο Παύλο: «Η αγάπη . . . πάντα πιστεύει.» Δηλαδή, πιστεύει σε ό,τι λέγει ο Θεός μέσα στον λόγο του, μολονότι ένας ίσως να μην μπορή να τα καταλάβη όλα πλήρως και μολονότι κατά καιρούς αυτό μπορεί να φαίνεται αδύνατο, επειδή επί του παρόντος οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τα πάντα και δεν έχουν επιστημονική εξήγησι για ωρισμένα πράγματα. Οι λόγοι του Παύλου, όμως, εκθέτουν, επίσης, μια βασική αρχή, ότι εκ φύσεως η αγάπη έχει εμπιστοσύνη· δεν υποπτεύεται χωρίς λόγο τους άλλους.​—1 Κορ. 13:4, 7.

Αφού ο Θεός είναι αγάπη, έχει, επίσης, εμπιστοσύνη. Βέβαια, είχε εμπιστοσύνη στις αγγελικές του δυνάμεις σε όλους τους αιώνες του χρόνου από τον καιρό της δημιουργίας των. Ομοίως ο Θεός είχε εμπιστοσύνη στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα. Θα μπορούσε να είχε παρατηρήσει προς το μέλλον και να ιδή τι θα έκαναν, αλλά δεν το έπραξε· ούτε ανάγκη, ούτε επιθυμία είχε να το πράξη αυτό. Μάλλον, εξέχεε πλουσίως τις ευλογίες του σ’ αυτούς και τους έδωσε την ευκαιρία να εκφράσουν εκτίμησι ή αγνωμοσύνη.​—1 Ιωάν. 4:8.

Πόσο αληθές ήταν αυτό, επίσης, όσον αφορά την πολιτεία του Θεού προς το έθνος Ισραήλ! Πόσο γενναιόδωρος υπήρξε και πόσο τους εμπιστεύετο! Κατ’ επανάληψιν τους συνεχώρησε και τους έδωσε άλλη ευκαιρία ν’ αποδείξουν ποιοι ήσαν. Ιδιαίτερα ο Θεός έδειξε στοργική πληρότητα εμπιστοσύνης στην περίπτωσι του Ιώβ. Ο Θεός δεν έσπευσε να πιστέψη τις συκοφαντικές κατηγορίες του Διαβόλου· δεν απέδωσε υστεροβουλία στην προς αυτόν υπηρεσία του Ιώβ όπως έκαμε ο Σατανάς. Στοργικά ο Θεός επίστευε ότι ο Ιώβ ήταν ένας τηρητής ακεραιότητος, ο δε Διάβολος ήταν ανίκανος ν’ αποδείξη διαφορετικό τον Ιώβ.​—Ιώβ 1:1, 8· 2:10.

Δεύτερο μόνο παράδειγμα που εδόθη από τον ίδιο τον Θεό είναι εκείνο που εδόθη από τον Υιό του, Ιησού Χριστό. Αυτός έδειξε την αγάπη του στον ουράνιο Πατέρα του με το να εμπιστεύεται πλήρως σ’ αυτόν, ως το βαθμό του να θελήση να πεθάνη· με το να έχη εμπιστοσύνη στον Πατέρα του ότι θα τον αναστήση. Ο Ιησούς, επίσης, έδειξε στοργική εμπιστοσύνη στις σχέσεις του με τον συνάνθρωπό του. Δεν ζητούσε με υποψία από εκείνους, που προσήρχοντο σ’ αυτόν, να λέγουν πολλά για ν’ αποδείξουν την πίστι των σ’ αυτόν πριν τους θεραπεύση. Ούτε έβλεπε και τους δώδεκα αποστόλους του με υποψία ακριβώς επειδή εγνώριζε ότι ένας απ’ αυτούς επρόκειτο να τον προδώση.​—Ιωάν. 6:64· 12:4-6· 17:12.

Η αγάπη θα σας κάμη, επίσης, να εμπιστεύεσθε στον ουράνιο Πατέρα σας, ακριβώς όπως ένα παιδί εμπιστεύεται στον γονέα του. Θα σας κάμη να δεχθήτε αυτόν με τον λόγον του και να δείξετε τούτο με την πορεία της ενεργείας σας. Τότε και σεις, επίσης, θα πιστεύσετε στον λόγο του, την Αγία Γραφή, έστω κι αν δεν καταλαβαίνετε πλήρως όλα όσα διαβάζετε και μολονότι η λεγομένη επιστήμη, βάσει ατελούς γνώσεως ή εσφαλμένου συλλογισμού, μπορεί να τον αμφισβητήση.​—Δευτ. 7:9· Μάρκ. 11:22· Ιωάν. 17:17.

Όσο για την εμπιστοσύνη στον πλησίον σας, βέβαια, κι ο «χρυσούς κανών» ακόμη δείχνει ότι πρέπει να τον εμπιστεύεσθε, διότι μήπως σεις δεν θέλετε να σας εμπιστεύεται; Ναι, «καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»​—Λουκ. 6:31.

Πραγματικά, το να εμπιστευόμεθα στους άλλους δείχνει όχι μόνο αγάπη γι’ αυτούς αλλά επίσης αγάπη και για τους εαυτούς μας. Πώς αυτό; Διότι η εμπιστοσύνη είναι μια μορφή γενναιοδωρίας, η δε γενναιοδωρία ισοδυναμεί με ευτυχία. Όπως είπε ο Ιησούς σε μια περίπτωσι, «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»​—Πράξ. 20:35.

Ειδικά τα μέλη μιας οικογενείας, όπως είναι ο σύζυγος και η σύζυγος, είναι ανάγκη να δείχνουν αγάπη με το να εμπιστεύωνται. Η αγάπη προϋποθέτει πίστι και δεν ζηλοτυπεί χωρίς λόγο. Δεν κάνει όρη από λοφίσκους. Το να είναι κανείς δύσπιστος, το να είναι καχύποπτος χωρίς λόγο, είναι άστοργο, αφιλάγαθο· αποθαρρύνει τον άλλον και δημιουργεί προστριβές. Όλοι κάνουν ολισθήματα από καιρό σε καιρό, και γι’ αυτό να είσθε γενναιόφρονες και να δίνετε στον άλλον το ευεργέτημα της αμφιβολίας και να παρέχετε έλεος αν ο άλλος πράγματι έχη υποπέσει σε σφάλμα.​—Κολ. 3:12-14.

Θυμηθήτε ότι η πορεία τού να υποπτεύεται κανείς χωρίς λόγο είναι η πορεία του ίδιου του Σατανά. Αυτός διεκινδύνευσε τα πάντα στο ν’ αποδείξη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ότι ισχυρίζεται ότι είναι, ότι οι δούλοι του Θεού τον υπηρετούν μόνο για κείνα, που αυτοί απολαμβάνουν. Εμμένει στο ότι κανείς δεν μπορεί να είναι άξιος εμπιστοσύνης. Ασφαλώς, αυτός δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν!​—Ιώβ 1:9-11· Αποκάλ. 12:10.

Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα στην ιστορία ενός, ο οποίος εμιμήθη τον Σατανά απ’ αυτές τις απόψεις, δεν ήταν άλλος από τον Αμερικανό ευθυμογράφο Μαρκ Τουαίν, που πέθανε πριν από πενήντα χρόνια. Σ’ ένα τόμο των έργων του, Επιστολές από τη Γη, που εδημοσιεύθη προσφάτως για πρώτη φορά, χρησιμοποιεί τον Σατανά για να σωρεύση, μομφή, περιφρόνηση και συκοφαντία στον Θεό και την ανθρώπινη φυλή. Αυτός ο τόμος περιέχει επίσης την εκτίμησί του προς την Αγία Γραφή: «Είναι γεμάτη ενδιαφέρον. Περιέχει κάποια ευγενή ποίησι και μερικούς ευφυείς μύθους· και κάποια αιμοσταγή ιστορία· και μερικά καλά ήθη· κι έναν πλούτον αισχρότητος· και περισσότερα από χίλια ψεύδη». Αδικαιολόγητα καχύποπτος, ανέγνωσε στη Βίβλο ό,τι δεν είναι εκεί και παρέλειψε να διακρίνη τι είναι πραγματικά εκεί.

Αντέδρασε με τον ίδιο καχύποπτο τρόπο στον συνάνθρωπο του: «Ο καθένας είναι μια σελήνη κι έχει μια μαύρη πλευρά, την οποία ποτέ δεν δείχνει σε κανένα». Δεν είναι άξιον απορίας το ότι ο μέγας αυτός ευθυμογράφος απώλεσε την εύθυμη διάθεσί του και παρεπονείτο, «Να είσθε καλοί και θα είσθε μονήρεις σαν εμένα». Αλλά δεν είναι έτσι. Ο Ιησούς ήταν καλός, αν υπήρξε ποτέ ένας καλός, κι ωστόσο, μακριά από το να είναι μονήρης, δεν μπορούσε ν’ απομακρυνθή από τα πλήθη, και όχι μόνο λόγω των θαυμάτων του αλλά και για τους λόγους ζωής που είχε.​—Μάρκ. 6:30-34· Λουκ. 21:37, 38.

Ο Μαρκ Τουαίν, μη έχοντας καμμιά πίστι στον Θεό, άφησε ώστε ο θάνατος των δύο θυγατέρων του και της συζύγου του να τον κάμη πιο πικρόν ακόμη κι έτσι «ελάφρυνε τα αισθήματα του με πειραχτικά άρθρα σε δημόσια πράγματα», κατά την Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία. Έσπειρε υποψία κι εθέρισε μοναξιά, όπως είπε ο Ιησούς: «Δίδετε, και θέλει δοθή εις εσάς», κι αυτό με το ίδιο μέτρον.​—Λουκ. 6:38· Γαλ. 6:7.

Εν τούτοις, το γεγονός ότι η αγάπη δείχνει εμπιστοσύνη δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσθε εύπιστοι, αφελείς. Όχι, διόλου, διότι ο λόγος του Θεού λέγει, επίσης: «Ο απλούς πιστεύει εις πάντα λόγον· ο δε φρόνιμος προσέχει εις τα βήματα αυτού.»​—Παροιμ. 14:15.

Τότε, πώς μπορείτε να επιτύχετε μια ισορροπία μεταξύ εμπιστοσύνης και προφυλάξεως; Αγαπώντας τον πλησίον σας όπως τον εαυτό σας· όχι περισσότερο, με το να είσθε αφελής και απλοϊκός· και όχι λιγότερο, με το να είσθε αδικαιολόγητα φιλύποπτος.​—Μάρκ. 12:31.

Τι Απαιτείται για Επιβίωσι από τον Αρμαγεδδώνα;

Υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να εύρωμε σκέπη στον πόλεμο του Θεού. Ο άγιος λόγος του καθιστά σαφή αυτόν τον τρόπο επιβιώσεως.

ΑΥΤΟΣ ο κόσμος αντιμετωπίζει άμεσα τη χειρότερη συμφορά του. Δεν συμβαίνει αυτό εξαιτίας ένας τρίτου παγκοσμίου πολέμου, αλλά λόγω της βεβαιότητος του παγκοσμίου πολέμου του Αρμαγεδδώνος. Αυτός θα είναι ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’· επομένως ούτε ένα έθνος του κόσμου τούτου δεν μπορεί να διαφύγη την επερχόμενη οργή του Παντοδυνάμου Θεού, όπως διακηρύττουν τόσο εμφατικά τα λόγια του προφήτου Ιερεμία:

«Θόρυβος θέλει φθάσει έως των περάτων της γης· διότι ο Ιεχωβά έχει κρίσιν μετά των εθνών· αυτός διαδικάζεται μετά πάσης σαρκός· θέλει παραδώσει τους ασεβείς εις μάχαιραν, λέγει ο Ιεχωβά. Ούτω λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων· Ιδού, κακόν θέλει εξέλθει από έθνους εις έθνος, και ανεμοστρόβιλος μέγας θέλει εγερθή εκ των άκρων της γης. Και εν εκείνη τη ημέρα, θέλουσι κοίτεσθαι τεθανατωμένοι παρά του Ιεχωβά απ’ άκρου της γης έως άκρου της γης.»​—Ιερεμ. 25:31-33, ΜΝΚ.

Αυτή η παγγήινη σφαγή των πονηρών δεν θα παραβιάση με κανένα τρόπο τη δικαιοσύνη του Θεού, καθώς ο ίδιος ο Ιερεμίας εκθέτει: «Ω Ιεχωβά των δυνάμεων ο κρίνων δικαίως.» Έτσι ο Αρμαγεδδών θα είναι μια εκδήλωσις της δικαιοσύνης του Θεού, επειδή «αληθιναί και δίκαιαι είναι οι κρίσεις αυτού.»​—Ιερεμ. 11:20, ΜΝΚ· Αποκάλ. 19:2.

Βλέποντας ότι έτσι έχει το πράγμα, μπορούμε να περιμένωμε ότι ο δίκαιος Θεός θα παράσχη κάποιον τρόπο για κείνους που αγαπούν δικαιοσύνη να επιζήσουν από την ερχόμενη καταστροφή των εθνών. Πράγματι, ο Παντοδύναμος έχει χαράξει ένα δρόμο διαφυγής. Αυτός βρίσκεται στη Βίβλο. Ο προφήτης Σοφονίας εκθέτει την πορεία της ενεργείας που πρέπει να λάβη κανείς για να εύρη σκέπη στον καιρό της θείας οργής:

«Συνάχθητε, και συναθροίσθητε, ω έθνος το μη ωχριόν από εντροπήν πριν το ψήφισμα γεννήση το αποτέλεσμα αυτού, και η ημέρα παρέλθη ως χνους· πριν επέλθη εφ’ υμάς η έξαψις της οργής του Ιεχωβά· πριν επέλθη εφ’ υμάς η ημέρα του θυμού του Ιεχωβά. Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης, οι εκτελέσαντες τας κρίσεις αυτού· ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»​—Σοφον. 2:1-3, ΜΝΚ.

Ο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΟΧΙ ΤΟΠΟΣ ΑΠΟΚΡΥΨΕΩΣ

Η προφητεία του Σοφονία έχει τη μεγαλειώδη της εκπλήρωσι στην εποχή μας, καθώς βλέπομε τον «Χριστιανικό κόσμο» να μη ωχριά από εντροπή για τις υποκριτικές, άδικες κατευθύνσεις του, την αντιχριστιανική του πορεία που κατέληξε σε δύο παγκοσμίους πολέμους. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι όμοιος με το αρχαίο έθνος του Ιούδα, με πρωτεύουσά του την Ιερουσαλήμ. Η Γραφή μάς λέγει ότι οι κάτοικοι του Ιούδα ήσαν υπερήφανοι και αλαζονικοί· ακολουθούσαν ξένους θεούς και ούτε καν ‘ωχριούσαν από εντροπήν’ για τις άδικες κατευθύνσεις των. Ο Ιεχωβά απέστειλε τους προφήτας του, όπως τον Σοφονία και τον Ιερεμία, για να προειδοποιήσουν τον λαό, αλλά οι περισσότεροι αρνήθηκαν να προσέξουν την προειδοποίησι: «Εξαπέστειλα προς εσάς πάντας τους δούλους μου τους προφήτας, καθ’ ημέραν εγειρόμενος πρωί και αποστέλλων· πλην δεν μου υπήκουσαν ουδέ έκλιναν το ωτίον αυτών αλλ’ εσκλήρυναν τον τράχηλον αυτών.» (Ιερεμ. 7:25, 26) Ο Θεός είπε στους Ισραηλίτας μέσω του Σοφονία ότι, αν θα μετανοούσαν, θα μετεστρέφοντο και θα ζητούσαν τον Ιεχωβά, θα ζητούσαν δικαιοσύνη και θα ζητούσαν πραότητα, αντί να είναι αλαζονικοί και ιδιογνώμονες, υπήρχε ευκαιρία να επιζήσουν από την ερχόμενη καταστροφή· δεν υπήρχε ελπίς για την πόλι Ιερουσαλήμ, αλλά υπήρχε ελπίς για κάποια άτομα να επιζήσουν. Επειδή οι Ισραηλίται ως έθνος δεν ωχριούσαν από εντροπή, αλλά εξακολουθούσαν βαδίζοντας στο δρόμο της ψευδούς θρησκείας και της απιστίας, ο Θεός απεφάσισε να επιφέρη καταστροφή στην Ιερουσαλήμ και τελικά στα ολόγυρα ειδωλολατρικά έθνη.

Σήμερα ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν ωχριά από εντροπή, αλλά υπάρχουν άτομα στον «Χριστιανικό κόσμο», όπως ακριβώς υπήρχαν και στην Ιερουσαλήμ, που προσπαθούν να ζήσουν σύμφωνα με τους δικαίους νόμους του Θεού. Μολονότι αυτοί δεν μπορούν ν’ αποστρέψουν την εκτέλεσι του διακηρυγμένου σκοπού του Θεού να καταστρέψη τον «Χριστιανικό κόσμο» στον Αρμαγεδδώνα, μαζί με όλα τα έθνη της γης, όμως τα άτομα αυτά μπορούν να λάβουν μια πορεία ενεργείας, που θα καταλήξη στην επιβίωσί των. Αυτοί οι εκζητηταί του Ιεχωβά στον αρχαίον Ιούδα ως άτομα εσκεπάσθησαν μέσ’ από την καταστρεπτική κρίσι του Θεού που επήλθε στην Ιερουσαλήμ. Τα λόγια του Σοφονία για το πώς να βρεθή σκέπη ή απόκρυψις απευθύνονται σήμερα στους καθ’ ομολογίαν εκείνους Χριστιανούς που βρίσκονται στο σύγχρονο πανομοιότυπο του αρχαίου Ιούδα, δηλαδή, στον «Χριστιανικό κόσμο».

Κάθε πληροφορημένο άτομο αντιμετωπίζει έτσι την ανάγκη να λάβη μια απόφασι· η ορθή απόφασις σημαίνει επιβίωσι, η εσφαλμένη απόφασις σημαίνει καταστροφή. Δεν μπορεί κανείς ν’ αποβλέψη στον «Χριστιανικό κόσμο» για βοήθεια· ούτε ακόμη όλος ο χρυσός του και ο άργυρός του θα τον σώση, διότι «ουδέ το αργύριον αυτών, ουδέ το χρυσίον αυτών θέλει δυνηθή να λυτρώση αυτούς εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.» (Σοφον. 1:18, ΜΝΚ) Μην προσπαθείτε, λοιπόν, να κρυφθήτε στον «Χριστιανικό κόσμο»· αυτός δεν είναι ασφαλής τόπος αποκρύψεως. Μάλλον, βάλετε στην καρδιά τα λόγια του Σοφονία, του οποίου το όνομα σημαίνει «κρυμμένος από τον Ιεχωβά» και του οποίου τα θεόπνευστα λόγια δείχνουν τον τρόπο αποκρύψεως από τον Ιεχωβά στην ημέρα της οργής του.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ

Πρώτο μεταξύ εκείνων που πρέπει να κάμωμε για να εύρωμε τον τρόπο της διαφυγής είναι το να ζητήσωμε τον Θεό που έχει τη δύναμι να σώση: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης.» Γιατί; Διότι δεν υπάρχει βοήθεια από τον «Χριστιανικό κόσμο», ο οποίος αρνείται να ωχριάση από εντροπή. Αλλ’ άτομα μπορούν να ωχριάσουν από ντροπή. Ο Θεός, λοιπόν, απευθύνεται στους πράους της γης και τους λέγει ότι, αν δεν θέλουν να υποστούν καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα, τότε πρέπει να ζητήσουν τον Ιεχωβά και να είναι ταπεινοί,, και θα κερδίσουν απ’ αυτό, επειδή «η αμοιβή της ταπεινώσεως, και του φόβου του Ιεχωβά, είναι πλούτος, και δόξα, και ζωή.» (Παροιμ. 22:4, ΜΝΚ) Οι πράοι είναι εκείνοι που θα ζητήσουν τον Ιεχωβά.

Τι σημαίνει να ‘ζητήσουν τον Ιεχωβά’; Σημαίνει να λάβουν γνώσιν του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος λέγει ο ίδιος μέσω του προφήτου του: «Θέλω . . . επίγνωσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα.» Πρέπει, λοιπόν, να μάθη κανείς για τον Ιεχωβά, μελετώντας τις θαυμαστές ιδιότητές του και τους νόμους του. Για να ζητήση κανείς τον Ιεχωβά, πρέπει, επίσης, να πιστέψη σ’ αυτόν, επειδή «χωρίς . . . πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Εκείνοι που ζητούν ένθερμα τον Ιεχωβά πιστεύουν σ’ αυτόν και φθάνουν να τον αγαπήσουν, σε αρμονία με ό,τι είπε ο Κύριος Ιησούς απαντώντας στην ερώτησι για το ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.»​—Ωσηέ 6:6· Εβρ. 11:6· Ματθ. 22:36-38, ΜΝΚ.

Εκείνος που ζητεί ένθερμα τον Ιεχωβά πρέπει να αγαπά τον Ιεχωβά, θέτοντας την αγάπη αυτή πρώτη στη ζωή του, ώστε ούτε εχθροί ούτε «φίλοι» να μην μπορούν να τον απομακρύνουν από την αγάπη του για τον Θεό. Αυτό το είδος της αγάπης είναι εκείνο που φέρνει την ανταμοιβή, καθώς λέγει ο θεόπνευστος συγγραφεύς Ιάκωβος: «Μακάριος ο άνθρωπος όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν.»​—Ιάκ. 1:12, ΜΝΚ.

Εκζήτησις του Ιεχωβά σήμερα σημαίνει κάτι περισσότερο από ό,τι εσήμαινε στην εποχή του Σοφονία, διότι ο ειλικρινής λάτρης πρέπει να κάμη ωρισμένα βήματα για να έλθη σε αρμονία με τον Υιό του Θεού, Ιησού Χριστό, που είναι τώρα ο ενθρονισμένος Βασιλεύς. Επομένως ο εκζητητής του Ιεχωβά πρέπει να λάβη γνώσιν του Ιησού Χριστού, πρέπει να μάθη τι αυτός εδίδαξε και να υπακούη στις εντολές του. Πρέπει, επίσης, να προσεύχεται όπως ωδήγησε ο Ιησούς: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου.» Εκείνος δε που ζητεί ένθερμα τον Ιεχωβά, όχι μόνο θα προσεύχεται γι’ αυτή τη βασιλεία, αλλά και θα ενεργή καθώς είπε ο Ιησούς: «Ζητείτε την βασιλείαν.» Πάντοτε θ’ αναγνωρίζη την ανάγκη να αγιάζη το θείον όνομα Ιεχωβά.​—Ματθ. 6:9· Λουκ. 12:31.

Ο αγιασμός του θείου ονόματος απαιτεί να το κάνη κανείς γνωστό στους άλλους, διότι αν άτομα δεν γνωρίσουν το όνομά του, πώς μπορούν να το επικαλεσθούν; Έτσι ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς στη Ρώμη: «“Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.” Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων;» (Ρωμ. 10:13, 14, ΜΝΚ) Αυτό δείχνει ότι εκείνοι που εκζητούν τον Ιεχωβά, πρέπει να το πράττουν ανιδιοτελώς, πρόθυμοι να κάμουν το όνομα του Θεού γνωστό στους άλλους, για να μπορέσουν κι αυτοί, επίσης, να το επικαλεσθούν «πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και φοβερά.»​—Ιωήλ 2:31, ΜΝΚ.

Αμέσως αφού μίλησε για την έλευσι της ‘φοβεράς ημέρας του Ιεχωβά’, ο προφήτης Ιωήλ είπε: «Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή· διότι εν τω όρει Σιών, και εν Ιερουσαλήμ, θέλουσιν είσθαι οι διασωζόμενοι, καθώς είπεν ο Ιεχωβά, και μεταξύ των επιζώντων, τους οποίους ο Ιεχωβά καλεί.» (Ιωήλ 2:32, ΜΝΚ) Δύσκολα θα έκανε αυτή τη δήλωσι ο Θεός για ασφαλή διαφυγή με επίκλησι του ονόματός του και έπειτα να κάμη να κρυφθή το όνομά του από τους ανθρώπους. Για τούτο, στις ημέρες του Ιησού και των αποστόλων του, ο Θεός έκαμε να γίνη γνωστό το όνομά του με κήρυγμα, ακόμη και από σπίτι σε σπίτι. Έτσι και σήμερα ο Θεός κατευθύνει να διακηρυχθή τα όνομά του σε όλη τη γη, για να μπορέσουν οι πράοι της γης να το επικαλεσθούν δια Ιησού Χριστού. Αυτή δεν είναι μια απομονωμένη κλήσις, αλλά μια ενωμένη κλήσις, επειδή ο Ιωήλ προείπε ότι όλοι οι «διασωζόμενοι» θα έλθουν στο Όρος Σιών και στην Ιερουσαλήμ, σύμβολα της βασιλείας του Θεού, και ότι οι ‘επιζώντες’ θα πηγαίνουν εκεί με ενότητα. Επομένως, για να ζητήση κανείς σήμερα τον Ιεχωβά πρέπει να συναχθή γύρω στη βασιλεία του Θεού, κάνοντας τούτο μαζί με όλους τους μάρτυρας της Βασιλείας του.

Τι δείχνει, λοιπόν, ο τονισμός από τον Σοφονία της ανάγκης για εκζήτησι του Ιεχωβά; Ότι μόνο ενεργώντας κανείς έτσι, μπορεί να εύρη σκέπη στη διάρκεια του Αρμαγεδδώνος. Δείχνει, επίσης, ότι το να ζη κανείς μια καθαρή ζωή, το να ζη σύμφωνα με τον «χρυσούν κανόνα», δεν είναι αρκετό αυτό καθ’ εαυτό. Απλή ηθική ζωή δεν ανταποκρίνεται στην πρώτη απαίτησι για επιβίωσι​—στην εκζήτησι του Ιεχωβά.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Όχι ότι δεν απαιτείται ένας δίκαιος τρόπος ζωής· απαιτείται, αλλά πρέπει αυτός να συνοδεύη την υπόθεσι τού να ζητή κανείς πρώτ’ απ’ όλα τον Ιεχωβά. Ο Σοφονίας είπε: «Ζητείτε δικαιοσύνην.» Ο αληθινός λάτρης του Ιεχωβά πρέπει να το κάμη αυτό, ζώντας σε αρμονία με τον Θείον κανόνα δικαιοσύνης. Δεν μπορεί πια να συνεχίση να ασκή τη δική του εκδοχή του τι είναι ορθόν, αφού «υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι οδοί θανάτου.» (Παροιμ. 16:25) Έτσι το να προσπαθούμε να ζούμε δίκαια σύμφωνα με τις δικές μας ιδέες θα μπορούσε να μας οδηγήση σε συμφορά και μακριά από τον Ιεχωβά, όπως ακριβώς συνέβαινε μ’ εκείνους τους Ιουδαίους, για τους οποίους ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού.»​—Ρωμ. 10:3.

Πρέπει, λοιπόν, να ζητήσωμε τη δικαιοσύνη του Θεού, όπως ακριβώς το εξέφρασε ο Ιησούς Χριστός: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Αυτό δείχνει ότι δεν μπορούμε απλώς να ζητούμε τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του, αγνοώντας συγχρόνως τελείως τη δικαιοσύνη του. Όχι, αλλά πρέπει να εξοικειωθούμε με τον Κανόνα που μας έδωσε ο Ιεχωβά, για να κρίνωμε μ’ αυτόν όλες τις πράξεις μας και τη διαγωγή μας​—δηλαδή, με την Αγία Γραφή. Πρέπει να το κάμωμε αυτό επειδή «όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης.» Ο Θεός, μέσω του λόγου του, ας σας εκπαιδεύση προς την κατεύθυνσι της θείας δικαιοσύνης.​—2 Τιμ. 3:16.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΡΑΟΤΗΤΑ

Η ανάγκη να ζητούμε πραότητα κατατάσσεται τρίτη από τον Σοφονία, αλλά όχι διότι είναι ασήμαντη. Πράγματι, τόσο αναγκαία είναι η ιδιότης αυτή ώστε ο Σοφονίας την συνέδεσε με την ανάγκη να ζητούμε τον Ιεχωβά: «Ζητείτε τον Ιεχωβά, πάντες οι πραείς της γης.» Το γεγονός ότι ο προφήτης την επαναφέρει και λέγει, «Ζητείτε πραότητα», τονίζει την ανάγκη γι’ αυτήν, δείχνοντας ότι πρέπει να δίδωμε εξακολουθητική προσοχή στην πραότητα. Αν ζητούμε πραότητα, θα έχωμε το ορθό φρόνημα· θα είμεθα ηπίας διαθέσεως και πρόθυμοι να εκπαιδευθούμε από τον Θεό, θα είμεθα πρόθυμοι να πούμε στους άλλους τις απαιτήσεις για επιβίωσι από τον Αρμαγεδδώνα.

Δείχνει, λοιπόν, κανείς πραότητα σήμερα με το να γίνη ακόλουθος του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος έδωσε το παράδειγμα της πραότητος: «Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.» (Ματθ. 11:29) Ο Ιησούς ας είναι το Παράδειγμά σας. Μιμηθήτε τον σε όλα, διότι αυτός έδωσε το τέλειο παράδειγμα στο πώς να ζητούμε τον Ιεχωβά, να ζητούμε δικαιοσύνη και να ζητούμε πραότητα. Ο Ιησούς ο ίδιος ταπεινά εξετέλεσε το έργο που του εδόθη από τον Θεό, καθιστώντας γνωστές τις κρίσεις του Ιεχωβά στους ανθρώπους. Έτσι και οι πράοι της γης, ακολουθώντας το παράδειγμά του, θα προειδοποιήσουν άλλους για την επικείμενη εκτέλεσι των κρίσεων του Θεού από τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, στον Αρμαγεδδώνα.

Αν κάνωμε αυτά τα πράγματα, πραγματικά ζητώντας τον Ιεχωβά μέσω γνώσεως, πίστεως και αγάπης και επικαλούμενοι το όνομά του μέσω του Ιησού Χριστού και αν αληθινά ζητούμε δικαιοσύνη μαζί με τη βασιλεία του Θεού, κάνοντας τούτο με πραότητα, τότε, ο Σοφονίας λέγει, «ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»​—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ.

Αν και ο Αρμαγεδδών πρόκειται να επέλθη σ’ αυτή τη γενεά, μερικοί, λόγω ηλικίας ή ασθενείας, μπορεί να πεθάνουν πριν απ’ αυτόν τον καιρό· και όμως μπορεί να σκεπασθούν πεθαίνοντας στην εύνοια του Θεού: «Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού.» (Ψαλμ. 116:15, ΜΝΚ) Αυτοί οι όσιοι θα βεβαιωθούν για ανάστασι σε ζωή. Και για όλους αυτής της γενεάς, που θα είναι ζωντανοί όταν ξεσπάση η μεγάλη και φοβερά ημέρα του Ιεχωβά, υπάρχει κάθε πιθανότης ότι θα σκεπασθούν από τον Θεό αν ένθερμα ακολούθησαν τις απαιτήσεις για επιβίωσι που ο Σοφονίας κατέστησε τόσο σαφείς. Η «πιθανότης» δεν απόκειται στον Θεό, αλλά σ’ εμάς. Ο Ιεχωβά θ’ αποδειχθή πιστός, αλλά θ’ αποδειχθούμε κι εμείς; Ο Ιεχωβά, ο οποίος ερευνά τις καρδιές των ανθρώπων, γνωρίζει αν αληθινά ζητούμε αυτόν και τη δικαιοσύνη του και δείχνωμε πραότητα. Αποδειχθήτε πιστοί στον Θεό και αυτός θ’ αποδείξη την πιστότητά του σκεπάζοντάς σας μέσα από τη συμφορά που θα σείση τον κόσμο και που είναι ακριβώς μπροστά μας.

«Θύματα Προπαγάνδας»

Καίτοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι νομίμως ανεγνωρισμένοι στη χώρα της Ιορδανίας, εν τούτοις υπάρχουν ακόμη μερικά προβλήματα νομικής φύσεως και γι’ αυτό υπήρξε ανάγκη να δαπανηθή πολύς χρόνος και να γίνουν πολλές προσπάθειες και επισκέψεις σε επισήμους της Κυβερνήσεως στη διάρκεια του παρελθόντος έτους. Όλες αυτές οι ενέργειες είχαν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, διότι έδωσαν την ευκαιρία να μάθουν καλύτερα οι Αρχές, ποιοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένας επίσημος, που μόλις είχε αποβάλει την εσφαλμένη εντύπωσι που είχε για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά, έκαμε την ακόλουθη δήλωσι: «Υπήρξατε θύματα προπαγάνδας». Όμως, η προπαγάνδα δεν μπορεί να σταθή ενώπιον της αληθείας κι έτσι επίσημοι και λαός εν γένει φθάνουν στο να κατανοήσουν ότι δεν είμεθα ούτε Σιωνισταί ούτε Κομμουνισταί, όπως προσπαθούν μερικοί να πουν, αλλά είμεθα ειλικρινείς και έντιμοι Χριστιανοί.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Φέρετε το Δικό Σας Φορτίο Ευθύνης

ΣΤΗΝ αρχαία Βαβυλώνα όταν διετάχθησαν τρεις Εβραίοι να πέσουν και να προσκυνήσουν μια εικόνα, διότι αλλιώς θα ερρίπτοντο σε μια πυρωμένη κάμινο, αυτοί έπρεπε να λάβουν μια απόφασι. Δεν είχαν καιρό να ρωτήσουν τον προφήτη Δανιήλ τι να κάμουν. Δική τους ήταν η ευθύνη ν’ αποφασίσουν για την πορεία που θ’ ακολουθούσαν. Παρά τον κίνδυνο του θανάτου, οι Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ ηρνήθησαν να παραβούν τον νόμον του Θεού εναντίον της ειδωλολατρίας. Η απόφασίς των ήταν ορθή και ο Ιεχωβά τούς απηλευθέρωσε. (Δανιήλ 3) Θα μπορούσατε σεις να βαστάσετε το φορτίο της ευθύνης των;

Κάθε Χριστιανός δεν είναι αρκετά ώριμος για να εκλέξη το ορθόν από το εσφαλμένο βάσει των Βιβλικών αρχών. Μερικοί στερούνται επαρκούς γνώσεως, άλλοι αμελούν να χρησιμοποιήσουν τη διανοητική τους ικανότητα. Ένας δυνατόν να ζητήση από άλλους να λάβουν σοβαρές αποφάσεις γι’ αυτόν λόγω οκνηρίας ή για να κάμουν και κάποιον άλλον συμμέτοχον της ευθύνης των. Ίσως θα ήθελε πραγματικά ν’ ακολουθήση μια ωρισμένη πορεία ενεργείας κι ελπίζει ότι η συνείδησις του άλλου θα το εγκρίνη, έστω κι αν η δική του συνείδησις δεν το εγκρίνη. Οποιαδήποτε κι αν είναι η αιτία, η αποτυχία του ν’ αναλάβετε το δικό σας φορτίο ευθύνης αποτελεί μειονέκτημά σας.

Εν πρώτοις, η συνήθεια του να ζητήσετε από άλλους να κάνουν συλλογισμούς για σας αφήνει τις δικές σας αντιληπτικές ικανότητες ανεκπαίδευτες κι ασθενικές. Οι απαντήσεις, που λαμβάνονται απλώς με το να ερωτάται κάποιος άλλος, δεν είναι πιθανό να κάμουν βαθιά εντύπωσι, όχι βέβαια τόσο βαθιά όσο όταν κάνετε σεις οι ίδιοι την έρευνα. Υπάρχει, επίσης, η πιθανότης να είναι κάπως εσφαλμένη η πρόχειρη απάντησις ενός φίλου. Επίσης δε, αν η αληθινή λατρεία απαγορευθή ποτέ στη χώρα σας, όπως συμβαίνει πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, μπορεί να εγερθούν περιπτώσεις, στις οποίες θα εχρειάζετο να γνωρίζετε πώς να καθορίσετε το ορθό και το εσφαλμένο, όταν δεν θα μπορούσατε να συμβουλευθήτε κάποιον άλλον. Για να το πράξετε αυτό, απαιτείται επίγνωσις των Βιβλικών αρχών και ικανότης της εφαρμογής των.

Ενταύθα καλό είναι να διακρίνωμε μεταξύ μιας αρχής και ενός νόμου. Ένας νόμος ζητεί απλώς να υπακούετε. Μια αρχή απαιτεί να κάνετε δικό σας συλλογισμό και να εφαρμόζετε ή εκτείνετε την αρχή στη δική σας περίπτωσι. Αυτό υπενθυμίζει τα λόγια του Παύλου προς Εβραίους 5:14: «Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» Για να φέρωμε το φορτίο της ευθύνης μας ικανώτερα, ας εξετάσωμε μερικά μέρη όπου υπάρχει ζήτημα ωρίμου εφαρμογής των Βιβλικών αρχών.

ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ

Όταν για πρώτη φορά έρχεται ένας σε γνώσι της αληθείας, μπορεί να λαμβάνη τολμηρή στάσι υπέρ των Γραφικών αρχών, όπως είναι ο χωρισμός από τον κόσμο και η επιδίωξις ορθών συναναστροφών. (Ιωάν. 15:19· Ιάκ. 4:4· 1 Ιωάν. 2:15· 1 Κορ. 15:33) Διακρίνει την προφανή ανάγκη να μην έχη επικοινωνία με πόρνους, κλέπτας και τους ομοίους. Αργότερα εκτιμά πληρέστερα τις διακλαδώσεις αυτών των αρχών. Βλέπει ότι όλος ο κόσμος είναι υπό την επιρροή του Σατανά, όχι μόνον τα ευτελέστερα στοιχεία του. (1 Ιωάν. 5:19). Φθάνει στο να κατανοήση ότι, μολονότι μια γνωριμία μ’ ένα ξένο άτομο μπορεί να μην είναι ανήθικη, εν τούτοις, αν το ξένο αυτό άτομο δεν λατρεύη τον Ιεχωβά, δεν είναι πραγματικά ένας καλός σύντροφος. Ομοίως, η διάκρισίς του στο να εφαρμόζη τις Γραφικές αρχές τον βοηθεί να κατανοήση ότι το να δαπανήση τρεις ώρες μ’ ένα μοιχό σε οθόνη κινηματογράφου ή μια βραδιά με φονείς στην τηλεόραση είναι τόσο επιβλαβές όσο και να τους συναναστραφή αλλού. Γρήγορα αρχίζει να εφαρμόζη την ίδια διάκρισι στα βιβλία και περιοδικά. Δεν πρόκειται για το ότι κάποιος του είπε ότι ένα ωρισμένο πράγμα είναι εσφαλμένο. Πρόκειται για απόκτησι του πνεύματος του Θεού στα πράγματα, για αύξησι σε ωριμότητα και για εφαρμογή των Γραφικών αρχών σε πλήρη έκτασι πράγμα που αποτελεί ατομική μας ευθύνη.

Δεν μπορούμε, βέβαια, να βγούμε εντελώς έξω από τον κόσμο. Έχομε καθημερινές επαφές με απίστους, όταν ασχολούμεθα σε τέτοιες αναγκαίες δράσεις, όπως είναι το κήρυγμα, τα ψώνια ή η κοσμική εργασία. Εκτός απ’ αυτό, μια Χριστιανή σύζυγος, της οποίας ο σύζυγος είναι άπιστος, μπορεί ν’ απαιτηθή να κάνη περισσότερες κοσμικές επαφές από όσες κάνουν άλλες. Αλλά όλοι οι ώριμοι Χριστιανοί ζουν για τον νέο κόσμο, μη καλλιεργώντας δεσμούς με τον παλαιό κόσμο. Ένας ώριμος Χριστιανός αναγνωρίζει τη διαφορά μεταξύ φοιτήσεως σε σχολείο για εκπαίδευσι, λόγου χάριν, και συμμετοχής σε σχολικά αθλήματα, χορούς ή άλλες επιδόσεις, που δεν είναι υποχρεωτικές. Ο Χριστιανός κατανοεί ότι πρέπει να εργασθή για να συντηρηθή, αλλ’ αυτό δεν απαιτεί να παρακάθεται σε γεύματα ή εσπερίδες με κοσμικούς εργοδότας ή συνάδελφους. Διαπιστώνει ότι, και αν ακόμη τα κοσμικά αυτά άτομα μπορή να μην έχουν χάσει κάθε κοσμικό αίσθημα ηθικής, δεν είναι οι σύντροφοι εκείνοι που πρέπει να επιζητή ο λάτρης του Ιεχωβά. Καθ’ όσον αποκτά τον νουν του Θεού στα πράγματα, διακρίνει το πώς οι Γραφικές αρχές εκτείνονται σε πολλούς τομείς, τους οποίους δεν είχε σκεφθή στην αρχή. Όταν καταστή ώριμος, δεν θα θέλη να έχη τέτοιες κοσμικές συναναστροφές, ακόμη και αν κάποιος άλλος του έλεγε ότι, κατά τη γνώμη του, ήταν σωστό. Σαν ένας ώριμος Χριστιανός γνωρίζει πώς να εφαρμόζη τις Χριστιανικές αρχές, φέροντας το δικό του φορτίο ευθύνης.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Η ώριμη αυτή εφαρμογή των Γραφικών αρχών επηρεάζει, επίσης, και το επάγγελμά του. Ενώ γνωρίζει ότι ο Θεός αναμένει απ’ αυτόν να φροντίζη για την οικογένεια του, κατανοεί, ωστόσο, ότι οι Γραφικές αρχές πρέπει να εφαρμόζονται στην εργασία που κάνει. (1 Τιμ. 5:8) Όταν, λοιπόν, γίνη Χριστιανός, διακρίνει αμέσως ότι, ακόμη και αν το απαιτή ο εργοδότης του, δεν μπορεί να ψευσθή ή ν’ απατήση άλλους. (Αποκάλ. 21:8· Εφεσ. 4:28· Δευτ. 25:13-16) Μπορεί και να διαπιστώση, ότι ενασχολείται σε μια εργασία, που βρίσκεται σε άμεση αντίθεσι με τον λόγον του Θεού· για να μπορέση, λοιπόν, να υπηρετήση τον Θεό ευπρόσδεκτα, μπορεί να είναι ανάγκη να εγκαταλείψη αυτή την ενασχόλησι και ν’ αναζητήση άλλου είδους εργασία, έστω κι αν αυτή δεν είναι τόσο αποδοτική από οικονομική άποψι.

Άλλοι μπορεί να διαπιστώσουν ότι, καίτοι η εργασία των γενικά δεν είναι εκτός αρμονίας με τις αρχές της Βίβλου, εν τούτοις υπάρχουν ωρισμένα πράγματα, που απαιτούνται απ’ αυτούς να κάμουν, και τα οποία προκαλούν τύψεις συνειδήσεως. Μπορεί, εν πρώτοις, να συλλογισθούν ότι αυτοί δεν συνηγορούν σ’ αυτά τα πράγματα, ότι αυτοί μόνο παρέχουν είδη η υπηρεσίες που ζητούν άλλοι. Αλλά, καθ’ όσον ένας αυξάνει σε ωριμότητα κι εφαρμόζει τις αρχές της Γραφής στο πλήρες μέτρο τους, μπορεί να εύρη μεγαλύτερη ευτυχία φροντίζοντας να μεταθέση την εργασία του σ’ έναν άλλο κλάδο του επαγγέλματος του ή αναζητώντας αλλού εργασία. (1 Τιμ. 1:18, 19· 1 Πέτρ. 3:21) Ποιος πρέπει ν’ αποφασίση; Ούτε η Εταιρία Σκοπιά ούτε άλλοι από τους Χριστιανούς αδελφούς του μπορούν ν’ αποφασίσουν γι’ αυτόν. Είναι δικό του φορτίο ευθύνης, και πρέπει αυτός ν’ αφήνεται να φέρη αυτό το φορτίο χωρίς επίκρισι.

ΗΓΕΣΙΑ

Άλλες ευθύνες πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν κατ’ οίκον. Σε πολλά μέρη του κόσμου οι άνθρωποι τείνουν να είναι πολύ ανεξάρτητοι. Όσες είναι σύζυγοι έχουν κοσμικές απόψεις για τα δικαιώματα της γυναίκας, τα παιδιά δεν σέβονται τους γονείς των, οι δε σύζυγοι που αυθεντεύουν δεν έχουν πολλή διάθεσι να κάνουν ό,τι λέγει η Γραφή. Τα πράγματα αλλάσσουν, όταν η οικογένεια λαμβάνη γνώσιν του Ιεχωβά Θεού. Ο σύζυγος διακρίνει ότι πρέπει να υποταχθή στην ηγεσία του Χριστού και να κάνη ένα έργον κηρύγματος. (1 Κορ. 11:3) Αλλά στην αρχή άλλες Γραφικές συμβουλές σχετικά με την ηγεσία μπορεί να φαίνεται ότι διαφεύγουν την προσοχή του ή μπορεί να θεωρή τα ζητήματα του οίκου του ως προσωπική του υπόθεσι. Μπορεί ν’ ακούη, όταν λέγη ο Ιησούς, ‘Ύπαγε κήρυξον’, αλλ’ όχι και όταν οι Γραφές λέγουν, ‘Αγάπα την σύζυγόν σου ως τον εαυτόν σου’. Πρέπει να δεχθή την ευθύνη της εφαρμογής των Βιβλικών αρχών σε κάθε άποψι της ζωής του.​—Εφεσ. 5:28-30· Κολ. 3:12-14, 19· 1 Πέτρ. 3:7.

Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβαίνη με τη σύζυγό του. Όταν αυτή γίνη Χριστιανή, κατανοεί ότι πρέπει να υποτάσσεται, στον σύζυγό της, και υποτάσσεται σε πολλά πράγματα. (Εφεσ. 5:22-24) Αλλά μια μέρα μπορεί ο σύζυγος να πάρη μια μεγαλύτερη απόφασι χωρίς να ζητήση τη γνώμη της. Απλώς κάνει γνωστόν ότι η οικογένεια θα μετακομίση. Τότε αναπτύσσεται μια δοκιμασία. Αυτή δεν συμφωνεί με αυτόν· εκεί κοντά κατοικούν συγγενείς της. Θα εφαρμόσει και τότε τη Γραφική αρχή της υποταγής, φέροντας το φορτίο της ευθύνης της, ή θα προσπαθήση ν’ αναλάβη το φορτίο του συζύγου της; Αν στερήται ωριμότητος, μπορεί να εγείρη μια συναισθηματική επίδειξι για να υπερισχύση ή ν’ αρνηθή απλώς να υποταχθή στην απόφασι του συζύγου της. Αλλ’ ένας, που είναι ώριμος στην εφαρμογή των Γραφικών αρχών, δεν τις ξεχωρίζει, ακόμη κι όταν οι άλλοι δεν κάνουν ό,τι μπορεί να φαίνεται ορθόν.

Κάποτε συμβαίνει νεαροί να γνωρίσουν τον Ιεχωβά πριν από τους γονείς των, οι οποίοι αντιτίθενται έντονα στη νέα θρησκεία των παιδιών τους. Οι γονείς διατάσσουν τα παιδιά να παύσουν να κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι και να παρακολουθούν συναθροίσεις. Θα στασιάσουν οι νεαροί; Όχι, αν εφαρμόσουν τη Γραφική αρχή του να τιμούν τον πατέρα και τη μητέρα τους. Μολονότι δεν θα παύσουν να λατρεύουν τον Ιεχωβά Θεό, θα εξακολουθήσουν να υποτάσσωνται στους γονείς των, κάνοντας ό,τι μπορούν για να προαγάγουν την αληθινή λατρεία. Καθ’ όσον αυξάνουν στην αγάπη του Θεού, θα κατανοούν ότι εκείνο το οποίο λέγει ο Ιεχωβά είναι το καλύτερο. Θα βασίζωνται υπομονητικά σ’ αυτόν ώσπου να ενηλικιωθούν ή ώσπου οι γονείς των ν’ αποκτήσουν κατανόησι του θελήματος του Ιεχωβά. Πραγματικά, με το να εξακολουθούν να είναι σε υποταγή, μπορούν να επιφέρουν αυτό το ευτυχές αποτέλεσμα ταχύτερα από το να χειρισθούν αυτοί οι ίδιοι τα ζητήματα.​—Εφεσ. 6:1-3.

ΚΑΚΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Ένας άλλος τομεύς, στον οποίον πρέπει να λαμβάνωνται αποφάσεις, περιλαμβάνει την κακή χρήσι του αίματος. Σήμερα ο κόσμος κάνει κακή χρήσι του αίματος με τόσους τρόπους, ώστε δεν είναι πάντοτε εύκολο να διακρίνη κανείς ποια προϊόντα το περιέχουν. Ο Χριστιανός μπορεί να φρονή ότι θα ήταν καλό να έκανε η Εταιρία Σκοπιά ένα κατάλογο όλων των τροφίμων και των ιατρικών παρασκευασμάτων που περιέχουν αίμα. Αλλ’ η Εταιρία δεν το έκαμε αυτό για εύλογες αιτίες. Υπάρχουν πολλές ουσίες, που βρίσκονται στο αίμα, και οι οποίες βρίσκονται επίσης και αλλού. Αυτό είναι επόμενον, αφού τα σώματα των ανθρώπων και των ζώων δεν είναι τα μόνα πλάσματα που παρήχθησαν από τη γη. Λόγου χάριν, ενώ οι λεκιθίνες βρίσκονται στο αίμα, προέρχονται επίσης κι από τη σόγια, που τυγχάνει να είναι η κοινή εμπορική πηγή της πιο μεγάλης ποσότητος από τις λεκιθίνες. Αν υπάρχη αμφιβολία για ένα προϊόν, στο άτομο εναπόκειται να το εξερευνήση, ζητώντας πληροφορίες από τον παρασκευαστή, Δεν μπορεί ν’ αναμένη ν’ αναληφθή το ζήτημα από έναν αδελφό της εκκλησίας γι’ αυτόν· ούτε ο αδελφός παρεσκεύασε το προϊόν, ούτε η Εταιρία. Η ουσία μπορεί να προήλθε από αίμα ή και όχι. Αυτός πρέπει να φέρη το δικό του φορτίο ευθύνης.

Όσο για τις μεταγγίσεις αίματος, γνωρίζει από τη μελέτη της Γραφής που κάνει, ως επίσης κι από τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά, ότι πρόκειται για μια αντι-Γραφική ενέργεια. (Γέν. 9:4· Πράξ. 15:28, 29) Τώρα σ’ αυτόν ανήκει να φέρη το φορτίο της ευθύνης του εφαρμόζοντας ό,τι λέγουν οι Γραφές γι’ αυτό το θέμα. Μια μέρα μπορεί να εισαχθή σε νοσοκομείο για χειρούργησι. Εκεί θα εξηγήση τη θέσι του στον γιατρό. «Πολύ καλά», θα του πη ο γιατρός, «τότε θα χρησιμοποιήσωμε πλάσμα». Ή μπορεί να του πη ο γιατρός, «Εκείνο, που χρειάζεσαι, είναι ερυθρά αιμοσφαίρια, που περιέχουν οξυγόνο. Έχομε ερυθρά αιμοσφαίρια, που μπορούμε να τα χρησιμοποιήσωμε. Τι θα γίνη;» Ο Χριστιανός μπορεί να μην ξέρη καλά τα ιατρικά ζητήματα. Μήπως πρέπει να καλέση τον υπηρέτη της εκκλησίας του ή την Εταιρία; Αυτό δεν πρέπει να είναι αναγκαίο, αν αυτός είναι πρόθυμος να φέρη το φορτίο της ευθύνης του. Χρειάζεται μόνο να ρωτήση τον γιατρό: «Από που ελήφθη το πλάσμα;» «Πώς λαμβάνονται τα ερυθρά αιμοσφαίρια;» «Από πού ελάβατε αυτή την ουσία;» Αν η απάντησις είναι «Αίμα», ξέρει ποια πορεία θ’ ακολουθήση, διότι στην αρχή αυτή περί αίματος γνωρίζει ότι δεν υπάγεται απλώς το πλήρες αίμα, αλλ’ οτιδήποτε προέρχεται από αίμα και χρησιμοποιείται για τη συντήρησι της ζωής ή για την ενδυνάμωσι ενός ατόμου.

Κάποιος μπορεί να σας αντείπη ότι οι Γραφές αναφέρονται στη «βρώσι» του αίματος και ότι το αίμα δεν εισάγεται στο πεπτικό σύστημα, όταν γίνεται μετάγγισις. Αυτό είναι αληθές, αλλά το γεγονός είναι ότι με μια άμεση οδό το αίμα εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Όπως και η τροφή όταν εισάγεται στον στόμαχο, δηλαδή, ενισχύει το σώμα ή συντηρεί τη ζωή. Δεν είναι το ίδιο μ’ ένα εμβόλιο, που δίδεται σ’ ένα υγιές άτομο για ν’ αποσοβηθή μια ασθένεια. Το αίμα δίδεται σ’ ένα αδύνατο ή ασθενές άτομο για να το επανορθώση, ακριβώς όπως η τροφή δίδεται για να το θρέψη.

Για να φέρη κανείς αυτό το φορτίο ευθύνης, που σχετίζεται με την ιερότητα της ζωής, είναι ουσιώδες να συλλογισθή το θέμα απ’ όλες του τις απόψεις προτού εγερθή κρίσις. Αν ένας υπέστη ατύχημα και είναι αδύνατος λόγω απωλείας αίματος, τώρα δεν είναι καιρός να γίνωνται αποφάσεις, οι οποίες έπρεπε να είχαν γίνει όταν μπορούσε κανείς να σκεφθή καθαρά και είχε τον καιρό να εξακριβώση τις Γραφικές αρχές που σχετίζονται με αυτό. Ένα ώριμο άτομο έχει ως συνήθεια του το να κάνη σκέψεις, όταν μελετά, σχετικά με την εφαρμογή της ήδη αποκτώμενης πληροφορίας στη ζωή του, έστω κι αν δεν αντιμετωπίζη εκείνη τη στιγμή την υπό εξέτασι περίπτωσι. Με αυτό τον τρόπο ξέρει ποια πορεία να λάβη, όταν αντιμετωπίζη μια επείγουσα κατάσταση, κι έχει σαφώς στη διάνοια του τις αρχές που ρυθμίζουν τα ζητήματα από τη Γραφή.

ΕΚΖΗΤΗΣΙΣ ΘΕΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Το να είναι κανείς Χριστιανός εμπερικλείει όλα τα ζητήματα της ζωής του. Δεν πρόκειται απλώς για το να πιστεύη και να κηρύττη ωρισμένες δοξασίες και να τρέφη ωρισμένες ελπίδες. Στην αρχή ένας, που μαθαίνει τις αλήθειες από τον λόγο του Θεού, μπορεί να ενδιαφέρεται για δογματικά θέματα, διότι διαπιστώνει ότι εκείνο που λέγει η Γραφή εκθέτει τις ψευδείς θρησκευτικές διδασκαλίες, που εδιδάχθη από την παιδική του ηλικία. Αλλά καθ’ όσον αυξάνει σε γνώσι κι εκτίμησι, διακρίνει ότι αυτό, που περιγράφει με συντομία η Γραφή, είναι περισσότερο από μια σειρά δοξασιών· είναι μια οδός ζωής. Τώρα αρχίζει να συλλαμβάνη αυτό που εννοεί η Γραφή, όταν λέγη: «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»​—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.

Ως αποτέλεσμα, οποιοδήποτε κι αν είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, προσπαθεί πρώτα να εξακριβώση τις Γραφικές αρχές, που σχετίζονται με αυτό, και αφήνει αυτές να κατευθύνουν την πορεία του. Ακόμη κι όταν εγείρωνται βαθιά αισθηματικά προβλήματα, δεν στρέφεται για συμβουλή σε ανθρώπους, που μπορεί να είναι πολύ εκπαιδευμένοι στην κοσμική ψυχολογία αλλ’ οι οποίοι στερούνται αληθινής πίστεως στον Ιεχωβά Θεό. Ενεργεί σύμφωνα με τη συμβουλή του Ιακώβου 5:13:«Κακοπαθεί τις μεταξύ σας; ας προσεύχηται.» Ναι, στρέφεται στον Θεό, τακτικά επικοινωνώντας με αυτόν μέσω προσευχής και διαθέτοντας χρόνο για τη μελέτη μερών του λόγου του, που τον βοηθούν να θέση το πρόβλημά του σε κατάλληλη προοπτική. Αν είναι ανάγκη, μπορεί, επίσης, να μιλήση και στον επίσκοπο της εκκλησίας του ή σε κάποιον άλλον ώριμο Χριστιανό για να εξακριβώση, αν λαμβάνη υπ’ όψι όλα τα Γραφικά εδάφια που σχετίζονται με την κατάστασί του. Αλλά τότε, φέροντας το δικό του φορτίο ευθύνης, δεν ζητεί από κανένα άλλον να λάβη αποφάσεις γι’ αυτόν. Αντιμετωπίζει την κατάστασι, καθορίζοντας ποια πορεία οφείλει ν’ ακολουθήση αυτός ως αφιερωμένος Χριστιανός. Κατόπιν, εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά να τον υποστηρίξη, προχωρεί με θάρρος στην οδόν, που θα τον τηρήση πλησίον του Θεού.

ΔΙΑΚΡΙΣΙΣ, ΟΧΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

Όλη αυτή η καλή εφαρμογή των βιβλικών αρχών είναι ζήτημα διακρίσεως, όχι φανατισμού. Στις Παροιμίες, κεφάλαιον 2, ο Ιεχωβά υπόσχεται να μας δώση φρόνησι και σοφία, αν την επιδιώκομε σαν ένα κρυμμένο θησαυρό. Ο Θεός, δια της οργανώσεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του, επρομήθευσε πλούσια πνευματική τροφή, και πρέπει να χρησιμοποιούμε τακτικά τα δημοσιεύματα που περιέχουν αυτή την τροφή. (Ματθ. 24:45-47) Συνιστάται να έχη κάθε Χριστιανικό σπίτι δική του βιβλιοθήκη που να περιέχη Γραφές, αντίτυπα εκάστου έτους των περιοδικών Η Σκοπιά και Ξύπνα!, τα μεγάλα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά, που κυκλοφορούν σε κάθε εποχή, και άλλες τέτοιες πληροφορίες, που παρέχονται για κείνους, οι οποίοι ασχολούνται τακτικά στη διακονία. Θα ήταν, επίσης, υποβοηθητικό το να έχη ένα καλό λεξικό, ένα ταμείον της Γραφής, ίσως δε κι ένα λεξικό της Γραφής. Επίσης, πρέπει να είναι πρόχειρο το Ευρετήριο Εκδόσεων της Σκοπιάς και τα ετήσια συμπληρώματά του. Αυτά είναι βασικά όργανα εκζητήσεως σοφίας και συνέσεως από τον λόγον του Θεού.

Όταν εγείρεται ένα ερώτημα ή πρόβλημα, συνηθίστε να φέρετε το δικό σας φορτίο ευθύνης. Γυρίστε στο Ευρετήριό σας, ή στο ευρετήριο, που είναι στο πίσω μέρος άλλων εκδόσεων της Εταιρίας, και βρήτε το θέμα ή την περικοπή που είναι σχετική. Αν δεν έχετε κανένα έντυπο στο οποίο ν’ αναφερθήτε, καταβάλετε προσπάθεια να το βρήτε στην τοπική βιβλιοθήκη της Αιθούσης Βασιλείας, ή στο σπίτι ενός φίλου.

Κάμετε την έρευνά σας και καταλήξτε στο καλύτερο συμπέρασμα, που μπορείτε να φθάσετε. Οι νέοι πρέπει να ελέγχουν τα συμπεράσματα των με τους γονείς των. Οι σύζυγοι μπορούν να ελέγχουν όσα βρίσκουν, ρωτώντας τους αφιερωμένους συζύγους των. Μπορεί οποιοσδήποτε να ελέγξη ένα σοβαρό ζήτημα με τον επίσκοπο της εκκλησίας του. Ο επίσκοπος, παρέχοντας την απαιτούμενη υποβοήθησι, θα κάμη πολύ καλά, επίσης, να εξετάση αν αυτό το άτομο έκαμε καμμιά δική του έρευνα και σκέψι πάνω στο ζήτημα. Κατά καιρούς μπορεί να είναι ανάγκη να γράψη στην Εταιρία για ένα θέμα, αν αυτό είναι ουσιώδες στη διακονία του. Αλλά όλοι παροτρύνονται να μάθουν να διακρίνουν τις Γραφικές αλήθειες που σχετίζονται μ’ ένα θέμα, ακριβώς όπως θα έκανε κι η Εταιρία.​—Ψαλμ. 119:105.

Φέροντας το δικό σας φορτίο ευθύνης, θ’ απολαμβάνετε μεγαλύτερη χρήσι των αισθητηρίων σας καθόσον αυξάνετε σε ωριμότητα και σε χρησιμότητα προς τον Ιεχωβά Θεό και την οργάνωσί του. Σε καιρό κρίσεως θα μπορήτε να εξακριβώνετε ποιο είναι το θέλημα του Θεού για σας, ακριβώς όπως έκαμαν και οι Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ στη δική τους περίπτωσι. Και, όπως εκείνοι, θα βρήτε την προστασία και την εύνοια του Ιεχωβά φέροντας πιστά το δικό σας φορτίο ευθύνης.​—Γαλ. 6:5.

Εκτίμησις Συμμετοχής σε Συνέλευσι

Το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963 αναφέρει την εξής πείρα από την Αφρικανική Χώρα της Νυασαλάνδης:

Στην αρχή του υπηρεσιακού έτους έλαβε χώραν μια εθνική συνέλευσις. Οι αδελφοί δεν άφησαν τις αποστάσεις να τους εμποδίσουν από το να παρευρεθούν. Μερικοί εβάδισαν διακόσια ή τριακόσια μίλια για να φθάσουν στη συνέλευσι. Άλλοι εταξίδευσαν με ποδήλατα· ένας μάλιστα εκάλυψε με ποδήλατο μια απόστασι 375 μιλίων. Μετά τη συνέλευσι, εκείνοι, που επέστρεφαν πεζή κατά μήκος των ακτών της λίμνης Νυάσα, επέρασαν μέσα από μια από τις εκκλησίες της περιοχής. Ένας αδελφός της εκκλησίας αυτής έγραψε ότι επί δύο περίπου εβδομάδες περνούσαν συνεχώς αδελφοί, αδελφές και παιδιά. Πολλοί εκοιμώντο εκεί τη νύχτα και είχαν το φαγητό τους μαζί με τους αδελφούς. «Όταν οι ξένοι, που κατοικούσαν γύρω, έβλεπαν τη φιλοξενία που δείχναμε εμείς οι εντόπιοι αδελφοί στους αδελφούς μας, που περνούσαν από την εκκλησία μας, κατέληξαν​—πολλοί απ’ αυτούς—​στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμμιά άλλη θρησκευτική οργάνωσις σε όλο τον κόσμο που να μπορή να συγκριθή με τους Μάρτυρας του Ιεχωβά.»

Αληθινοί Μάρτυρες, όπως ο «Λόγος του Θεού»

«ΚΑΙ καλείται το όνομα αυτού ο Λόγος του Θεού.» Πολύ κατάλληλα, ο Χριστιανός Βιβλικός συγγραφεύς, που αναφέρεται έτσι στον Ιησού Χριστό, είναι, επίσης, εκείνος που αναφέρεται στο θέμα της μαρτυρίας περισσότερες φορές από κάθε άλλον.​—Αποκάλ. 19:13.

Ο Ιησούς Χριστός, ως ο Λόγος ή Εκπρόσωπος του Θεού, ασφαλώς υπήρξε συνεπής προς τον τίτλο του. Εξεπλήρωσε τον σκοπό, για τον οποίον είχε έλθει στη γη: «Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν.» Μπορούσε, ύστερ’ από εξήντα περίπου χρόνια στον ουρανό, να χαρακτηρίση τον εαυτό του ως τον ‘πιστό και αληθινό μάρτυρα’, ο δε απόστολος του Ιωάννης τον εχαρακτήρισε ως τον ‘Πιστόν Μάρτυρα’, τον ‘Πιστόν και Αληθινόν’. Ο απόστολος Παύλος πιστοποιεί το ίδιο πράγμα: «Του Ιησού Χριστού του μαρτυρήσαντος ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν.»​—Ιωάν. 18:37· Αποκάλ. 3:14· 1:5· 19:11· 1 Τιμ. 6:13.a

Όλα τα άτομα, που αφιερώθησσν να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά Θεού και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Ιησού Χριστού, του Λόγου του Θεού, πρέπει να είναι αληθινοί μάρτυρες όπως ήταν κι εκείνος. Όχι ότι μπορούν να κάνουν θαύματα ή να είναι τέλειοι όσο κι εκείνος. Όχι, όχι αυτό. Αλλά μπορούν να είναι αληθινοί μάρτυρες όσο καλύτερα μπορούν, ο καθένας ανάλογα με ό,τι έχει.​—2 Κορ. 8:12.

Μεταξύ των πολλών τρόπων, με τους οποίους οι Χριστιανοί μπορούν να είναι αληθινοί μάρτυρες, όπως ο Λόγος του Θεού, είναι το ν’ αποδίδουν κάθε τιμή στον Ιεχωβά, διότι ο Λόγος του Θεού ποτέ δεν προσείλκυσε την προσοχή των ανθρώπων στον εαυτό του: «Και ο Ιησούς είπε προς αυτόν, Τι με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός.» «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· . . . δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός.» Ναι, για να είναι κανείς αληθινός μάρτυς όπως ο Λόγος του Θεού πρέπει πάντοτε να προσέχη ώστε οι λόγοι του να ελκύουν την προσοχή, όχι στον εαυτό του, αλλά στον Ιεχωβά Θεό.​—Μάρκ. 10:18· Ιωάν. 5:30.

Επί πλέον, ο Λόγος του Θεού εχρησιμοποιούσε κάθε ευκαιρία για να δίνη μαρτυρία, όπως τότε που ήταν φιλοξενούμενος στο σπίτι Σίμωνος του Φαρισαίου και όταν ανεπαύετο κοντά στο πηγάδι της Σιχάρ. Το να είναι λοιπόν ένας μάρτυς αληθινός σήμερα, όπως ήταν εκείνος, σημαίνει να είναι άγρυπνος σε όλες τις ευκαιρίες να δίνη μαρτυρία.​—Λουκ. 7:36-50· Ιωάν. 4:5-26· 2 Κορ. 9:7.

Έπειτα, ο Λόγος του Θεού παρουσίαζε τις Γραφές στη μαρτυρία του, προσφεύγοντας πάντοτε σ’ αυτές ως την αυθεντική πηγή: «Πλανάσθε, μη γνωρίζοντες τας Γραφάς μηδέ την δύναμιν του Θεού,» «Δεν ανεγνώσατε το ρηθέν εις εσάς υπό του Θεού;» «Δεν είναι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών, “εγώ είπα, θεοί είσθε”;» Είσθε κατατοπισμένοι στις Γραφές, και τις παρουσιάζετε στη μαρτυρία σας, χωρίς να τείνετε να τις καταστήσετε δευτερεύουσες στον συλλογισμό σας ή στην επιβεβαιωτική μαρτυρία ατελών ανθρώπων;​—Ματθ. 22:29-32· Ιωάν. 10:34.

Ο Λόγος του Θεού έθεσε τα συμφέροντα του ονόματος του Πατρός του και της βασιλείας του πρώτα στη ζωή του, όχι μόνο κηρύττοντας το «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού», αλλά και εφαρμόζοντας τούτο. Δεν επεβαρύνθη χωρίς να υπάρχη ανάγκη με κοσμικά πράγματα. Είχε ένα φλογερό ζήλο για τη λατρεία του Πατρός του. Οι αληθινοί μάρτυρες σήμερα, έχοντας την ίδια στάσι που είχε και ο Λόγος του Θεού, δεν θ’ αφήσουν τις υλικές φροντίδες περί τροφής, ενδύσεως και στέγης να τους γεμίσουν τόσο πολύ από ανήσυχες σκέψεις ώστε να παραμελήσουν τη Χριστιανική τους διακονία.​—Ματθ. 6:31-33· Ιωάν. 2:17· 1 Τιμ. 6:6-8.

Μια άλλη άποψις, από την οποία ο Λόγος του Θεού ήταν ένας υποδειγματικός μάρτυς, ήταν το να είναι συμπαθής και φιλάγαθος, υπομονητικός, πράος και πλήρης κατανοήσεως στον λαό. «Εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» Και τι λεπτότης και στοργή ήταν στα λόγια του! «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»​—Ματθ. 9:36· 11:28-30.

Μια φορά, προφανώς ύστερ’ από μια μακρά και κοπιώδη εκστρατεία κηρύγματος, ο Ιησούς, ο Λόγος του Θεού, είπε στους μαθητάς του: «Έλθετε σεις αυτοί κατ’ ιδίαν εις τόπον έρημον, και αναπαύεσθε ολίγον.» Αλλ’ όταν το έμαθαν αυτό οι Ιουδαίοι, πήγαν σ’ εκείνον τον έρημο τόπο πριν από τον Ιησούν και τους μαθητάς του. Ο Ιησούς, όταν βρήκε το πλήθος εκεί, μήπως τους επετίμησε, λέγοντας τους ότι είχε ανάγκη αναπαύσεως; Όχι, μολονότι ήσαν κουρασμένοι κι αυτός και οι μαθηταί του, «ήρχισε να διδάσκη αυτούς πολλά». Είσθε και σεις το ίδιο πρόθυμοι να προτάξετε τα πνευματικά συμφέροντα από τις φυσικές αναπαύσεις;​—Μάρκ. 6:31-34.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις για το ότι πολλά απαιτούνται απ’ όλους, όσοι θα ήθελαν να είναι αληθινοί μάρτυρες όπως ο «Λόγος του Θεού». Θα προσπαθήσετε να είσθε όπως εκείνος τον μήνα Ιούνιο;

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Οι εκδόσεις της Σκοπιάς λέγουν ότι ο Ισαάκ ήταν πέντε ετών, όταν απεγαλακτίσθη. Ποια είναι η βάσις της δηλώσεως αυτής;​—Χ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Μολονότι οι Γραφές δεν καθορίζουν ειδικά την ηλικία, στην οποία απεγαλακτίσθη ο Ισαάκ, μπορούμε ωστόσο να το εξακριβώσωμε αυτό από τα γεγονότα που αναφέρουν. Ο Στέφανος είπε, όπως αναγράφεται στις Πράξεις 7:6, 7: «Ελάλησε δε προς αυτόν ο Θεός ούτως, Ότι το σπέρμα αυτού [του Αβραάμ] θέλει είσθαι πάροικον εν γη ξένη, και θέλουσι δουλώσει αυτό και καταθλίψει τετρακόσια έτη.»​—Γεν. 15:13.

Τι συνέβη στο τέλος αυτής της χρονικής περιόδου; Το Γένεσις 15:14 απαντά: «Το έθνος όμως, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή, εγώ θέλω κρίνει· μετά δε ταύτα θέλουσιν εξέλθει με μεγάλα υπάρχοντα.» Ο Θεός εξετέλεσε τις κρίσεις του στην Αίγυπτο υπό μορφήν δέκα πληγών, κατόπιν δε οι Ισραηλίται, φορτωμένοι τα πολύτιμα πράγματα των Αιγυπτίων, έκαμαν την έξοδο τους από τη χώρα, διαβαίνοντας την Ερυθρά Θάλασσα και προχωρώντας νοτιοανατολικά προς το Όρος Σινά, όπου συνήχθησαν για να λατρεύσουν τον Ιεχωβά.​—Έξοδ. 7:4, 5· 12:35, 36.

Όπως εμφαίνεται στη Βιβλική χρονολογία, που εδημοσιεύθη στη Σκοπιά του 1951, σελίδες 221, 222 (στην Αγγλική), και στο βιβλίο «Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη», αυτή η απελευθέρωσις από την Αιγυπτιακή δουλεία έλαβε χώραν στο έτος 1513 π.Χ. Αφού αυτό εσήμαινε το τέλος της τετρακοσιετούς περιόδου της θλίψεως, η αρχή της περιόδου εκείνης πρέπει να ήταν στο έτος 1913 π.Χ. Κατά την ίδια χρονολογία, ο Ισαάκ ήταν πενταετής εκείνο τον καιρό.

Είχε προλεχθή ότι το σπέρμα του Αβραάμ θα ήταν ξένοι κάτοικοι της χώρας που δεν ήταν δική τους. Αυτό ήταν αληθές από τον καιρό της γεννήσεως του Ισαάκ, διότι ο πατέρας του εγκατέλειψε τον οίκον του στην Ουρ και ήταν ένας ξένος κάτοικος (πάροικος) στη νότιο Παλαιστίνη. Είχε προλεχθή, επίσης, ότι αυτό το σπέρμα θα ήρχετο σε δουλεία ή θα υπεδουλώνετο, αλλ’ αυτό δεν αλήθευε ως προς την κατάστασί των σε όλη τη διάρκεια του καιρού της παροικίας των. Ως το έτος 1750 π.Χ. δεν είχε πωληθή ο Ιωσήφ σε δουλεία από τους αδελφούς του και δεν είχε φερθή στην Αίγυπτο, για να γίνη αργότερα πρωθυπουργός της χώρας. Κατόπιν, εν καιρώ, οι απόγονοι του και όσοι από τους αδελφούς του παρώκησαν στην Αίγυπτο κι έγιναν πολυπληθής λαός, υπεβλήθησαν σε καταθλιπτικά αναγκαστικά έργα εκεί. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι η δουλεία, που ετερματίσθη στο 1513 π.Χ., δεν υπερέβη την περίοδο των τετρακοσίων ετών. Εν τούτοις, η κατάθλιψις για το σπέρμα του Αβραάμ είχε αρχίσει τετρακόσια χρόνια πριν από την απελευθέρωσι από την Αίγυπτο. Άρχισε στον καιρό που απεγαλακτίσθη ο Ισαάκ, οπότε και η Γραφή, καθορίζοντας αυτό το σημείο, λέγει ότι ο Ισμαήλ, ο γυιός της Αιγυπτίας δούλης της Σάρρας, επείραζε τον Ισαάκ. Αφού η τετρακοσιετής περίοδος δείχνει ότι ο Ισαάκ ήταν πενταετής, όταν άρχισε αυτή η «κατάθλιψις» και, κατά την αφήγησι, άρχισε όταν αυτός απεγαλακτίσθη, πρέπει να συμπεράνωμε ότι απεγαλακτίσθη σε ηλικία πέντε ετών.​—Γεν. 21:8, 9.

Σήμερα, όταν τόσο πολλές γυναίκες του Δυτικού κόσμου αρνούνται να γαλουχήσουν τα ίδια τους τέκνα, ή περιορίζουν τη γαλούχησι ενός τέκνου σε έξη ως εννέα μήνες, η περίοδος των πέντε ετών φαίνεται ακατανοήτως μακρά. Αλλ’ ο Δρ Δ. Β. Τζέλιφ, στο βιβλίο Βρεφική Διατροφή στις Υποτροπικές και Τροπικές Χώρες, τονίζει ότι σε πολλά μέρη του κόσμου τα τέκνα απογαλακτίζονται αμέσως μετά από δεκαοκτώ μήνες έως δύο χρόνια, ότι συχνά στις χώρες της Λατινικής Αμερικής τα τέκνα γαλουχούνται επί δύο έως τρία χρόνια, και ότι στην Αραβία είναι σύνηθες για μια μητέρα να θηλάζη τα τέκνα της οπουδήποτε επί δεκατρείς έως τριάντα δύο μήνες. Σε πολλά μέρη η διάρκεια του θηλασμού, ή γαλουχήσεως, όπως το αναφέρει η ιατρική βιβλιογραφία, συνεχίζεται ως την επόμενη εγκυμοσύνη.

Στον Μεσαίωνα στην Ευρώπη η μέση ηλικία απογαλακτίσεως ήταν δύο ετών και προφανώς, στον καιρό των Μακκαβαίων ήταν τριών ετών, διότι στο βιβλίο 2 Μακκαβαίων 7:27 αναγινώσκομε για μια γυναίκα που εθήλαζε τον γυιό της επί τρία χρόνια. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι, που ασκούν το ιατρικό επάγγελμα και ισχυρίζονται ότι το γάλα μιας μητέρας είναι κατά πολύ ανώτερο από το γάλα της αγελάδος σε θρεπτικά στοιχεία, μερικοί δε μάλιστα διατείνονται ότι όσο μακρότερο διάστημα συντηρείται το τέκνον με το γάλα της μητέρας του, τόσο υγιέστερο θα είναι. Λόγω της στοργής, που έτρεφε η Σάρρα στον Ισαάκ, και ειδικά εφόσον αυτός δεν ήταν μόνον ο πρώτος αλλά και ο μονογενής γυιος της, είναι εύκολο να νοηθή γιατί θα τον εθήλαζε επί πέντε χρόνια.

Σημειώστε, επίσης, ότι ο νεαρός Σαμουήλ είχε φερθή στον ναό ή σκηνή για υπηρεσία αμέσως μετά την απογαλάκτισί του. Εφόσον μέχρις ηλικίας τριών ετών ούτε και των ιερέων ακόμη τα τέκνα δεν περιελαμβάνοντο στην απαρίθμησι εκείνων, για τους οποίους εγίνετο πρόβλεψις, ο Σαμουήλ πρέπει να ήταν τουλάχιστον τόσης ηλικίας, όταν τον παρουσίασαν για υπηρεσία του ναού, ίσως δε και μεγαλύτερος. Ένα παιδί που ήταν πολύ μικρό, μικρή μόνο βοήθεια μπορούσε να παρέχη στους ενηλίκους, διακονώντας στον οίκον του Θεού.​—2 Χρον. 31:16· 1 Σαμ. 1:22-24.

● Ποια είναι η σημασία του Γένεσις 2:19;​—Γ. Β. Ηνωμένες Πολιτείες.

Το Γένεσις 2:19 (ΜΝΚ) έχει ως εξής: «Έπλασε δε Ιεχωβά ο Θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού, και πάντα τα πετεινά του ουρανού, και έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, δια να ίδη πώς να ονομάση αυτά· και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού.» Μερικοί συνεπέραναν ότι το εδάφιο αυτό είναι μια περίληψις εκείνων, που αναφέρονται στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως. Εν τούτοις, φαίνεται ότι αναφέρεται μάλλον σε κάτι επιπρόσθετο στην αφήγησι που γίνεται εκεί, παρά στο ίδιο πράγμα. Από το εδάφιο αυτό γίνεται φανερό ότι ακόμη και ύστερ’ από τον καιρό που ο Ιεχωβά Θεός είχε δημιουργήσει τον Αδάμ, αλλά πριν από τη δημιουργία της Εύας, εξακολουθούσε να δημιουργή κατώτερα ζώα και τα έφερνε στον Αδάμ για να τα ονομάση. Όχι μόνον ο Αδάμ, αλλά και η Εύα, επλάσθησαν πριν από το τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας· εκ τούτου συνάγεται ότι τα ζώα αυτά είχαν, επίσης, δημιουργηθή προτού η εβδόμη ημέρα, της αναπαύσεως του Θεού από τη δημιουργία, αρχίση.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Γέροντας, νέους, και παρθένους, και νήπια, και γυναίκας, φονεύσατε μέχρις εξαλείψεως· εις πάντα όμως άνθρωπον εφ’ ου είναι το σημείον, μη πλησιάσητε.​—Ιεζ. 9:6. Σ 15/11/62 26

2 Εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού. . . . Όστις . . . πάσχων δεν ηπείλει.​—1 Πέτρ. 2:21, 23. Σ 1/3/63 28, 30α

3 Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς; δια τούτο οργή παρά του Ιεχωβά είναι επί σε.​—2 Χρον. 19:2, ΜΝΚ. Σ 1/6/62 8, 9

4 “Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως”, και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.”​—Εβρ. 10:38. Σ 15/1/63 27, 28α

5 Κηρύττετε λέγοντες, Ότι έπλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.​—Ματθ. 10:7. Σ 15/3/63 3, 4α

6 Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους.​—Ρωμ. 13:8. Σ 1/4/63 29α

7 Ταύτα δε πάντα . . . εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.​—1 Κορ. 10:11, Σ 1/7/62 14

8 Υποτάχθητε . . . εις ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν . . . κακοποιών.​—1 Πέτρ. 2:13, 14, Σ 1/3/63 15, 16α

9 Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν, ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων.​—Κολ. 2:16. Σ 15/3/63 34

10 Εκ φυλής Ιούδα, δώδεκα χιλιάδες [ήσαν] εσφραγισμένοι· εκ φυλής Ρουβήν, δώδεκα χιλιάδες.​—Αποκάλ. 7:5. Σ 15/9/62 34, 35

11 Να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να . . . γείνητε . . . μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.​—Εβρ. 6:11, 12. Σ 15/8/62 13, 14α

12 Μαθητεύσατε. . . , βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.​—Ματθ. 28:19. Σ 1/9/62 16-18

13 Μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως.​—Εβρ. 3:14. Σ 15/1/63 17, 18

14 Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού· εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά τον Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς.​—Ιωάν. 15:15. Σ 1/6/62 15

15 [Κάμετε αυτό] μάλιστα εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν.​—Ρωμ. 13:11. Σ 1/4/63 38, 39α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ως ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, που καλείται ο «λόγος του Θεού», οι Χριστιανοί οφείλουν να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού, κάνοντας γνωστό σε όλους τους ανθρώπους το τι ο Θεός έχει να πη στον λόγον του, την Γραφήν. (Αποκάλ. 1:5· 19:13) Επειδή εκτιμούν το μεγάλο αυτό προνόμιο, οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, σε όλη τη διάρκεια του μηνός Ιουνίου, θα παρουσιάζουν σε όλους τους ανθρώπους το θαυμάσιο βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 15.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

21 Ιουλίου: Περιπατώντας με τον Θεό, §1-33. Σελ. 329.

28 Ιουλίου: Περιπατώντας με τον Θεό, §34-40 και Μιλώντας με τον Θεό. Σελ. 335.

Η Πραότης Είναι Σοφία

ΠΟΣΟ ευχάριστη είναι μια ήπια αύρα, ένας ήπιος χειμώνας ή μια ήπια άνοιξις! Και περισσότερο μάλιστα απ’ αυτά είναι μια ήπια απάντησις, μια ήπια διάθεσις ή ένας ήπιος τρόπος χειρισμού μιας δύσκολης καταστάσεως. Ναι, ενώ για την ηπιότητα ή πραότητα έχει λεχθή ότι καλύτερος ορισμός είναι από αρνητική άποψι να μη πη κανείς ό,τι είναι τραχύ, δριμύ, καυστικό, ερεθιστικό, και λοιπά, η ηπιότης ή πραότης είναι, επίσης, «ό,τι υποκινεί ένα αίσθημα ήρεμα μετρημένης ωραιότητος ή νηφαλιότητος».

Η πραότης είναι σοφία. Γιατί; Πρώτ’ απ’ όλα, διότι ο Ιεχωβά Θεός την εκτιμά πολύ, είναι πολύτιμη στα όμματά του. Όπως δείχνει και ο λόγος του. Η πραότης καταφαίνεται ότι είναι «καρπός του πνεύματος», όπως είναι και η αγάπη, η πίστις, η εγκράτεια. Οι Χριστιανοί παραγγέλλονται να επιδιώκουν «πραότητα», μαζί με τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την πίστι και την αγάπη. Οι δε Χριστιανές γυναίκες, ιδιαίτερα, λαμβάνουν τη συμβουλή να ενδυθούν ‘τον κρυπτόν ανθρώπον της καρδίας κεκοσμημένον με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.’​—Γαλ. 5:22, 23· 1 Τιμ. 6:11· 1 Πέτρ. 3:4.

Η πραότης εκδηλώνει σοφία, επίσης, διότι ωφελεί τους άλλους. Είναι μια έκφρασις κατανοήσεως, της ικανότητος, δηλαδή, να μπαίνη ένας στη θέσι του άλλου. Δείχνει ευμενή διακριτικότητα, αγάπη. Είναι μια ιδιότης, που είχε εκδηλωθή από τους αρχαίους πατριάρχας, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, από τον Μωυσή, και, ιδιαίτερα από τον Ιησού Χριστό. Πολύ κατάλληλα ο Ιησούς είπε: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.» Με το ίδιο πνεύμα ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Σας παρακαλώ δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού.»​—Ματθ. 11:28-30· 2 Κορ. 10:1.

Επίσης, η πραότης είναι σοφία, διότι ωφελεί κι εμάς τους ιδίους. Μήπως δεν μας λέγεται, «Μακάριοι οι πραείς· διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην»; (Ματθ. 5:5) Αλλ’ η πραότης ανταποδίδει και πριν ακόμη την ανταμείψη ο Θεός. Θερίζομε ό,τι σπείρομε· οι άλλοι μας αμείβουν σε είδος. Αν εμείς είμεθα πράοι μαζί τους, κι εκείνοι είναι πράοι μ’ εμάς. Υπάρχει σοφία στο να κάνωμε κι αυτόν τον τόνο της φωνής μας ήπιο. Μια ήπια φωνή ελκύει, μια τραχεία φωνή απωθεί. Τα άτομα συχνά κρίνονται από τις φωνές τους, ιδιαίτερα στο τηλέφωνο. Ο σοφός Σολομών μάς λέγει: «Δι’ υπομονής πείθεται ο ηγεμών· και η γλυκεία [ηπία, ΜΝΚ] γλώσσα συντρίβει οστά.»​—Παροιμ. 25:15.

Η πραότης κάνει καλό ακόμη και στη φυσική μας υγεία! Μας προφυλάσσει από το να έχωμε «νεύρα», ερεθισμούς, και μας απαλλάσσει από πολλές στενόχωρες καταστάσεις που θα μπορούσαν να μας αφαιρέσουν τον ύπνο.

Η πραότης, όμως, δεν είναι κι εύκολη. Απαιτεί αυτοέλεγχον· χρειάζεται στοχαστικότητα και διακριτικότητα, ανιδιοτέλεια, και το να λαμβάνεται υπ’ όψιν η θέσις των άλλων και όχι μόνο τον εαυτού μας. Απαιτεί, επίσης, ταπεινότητα. Συχνά οι Γραφές συνδέουν την πραότητα με την ταπεινοφροσύνη της διανοίας. Οι υπερήφανοι δεν είναι πιθανό να είναι πράοι.

Ειδικά καταδεικνύεται σοφία με την άσκησι πραότητος, όταν αντιμετωπίζωνται άνθρωποι που δεν είναι πράοι. «Η γλυκεία [ηπία, ΜΝΚ] απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» Όταν οι άλλοι απαιτούν από τον Χριστιανό τον λόγο για την ελπίδα του, μπορεί αυτός να μην απαντήση με τον ίδιο τρόπο αλλά πάντως «μετά πραότητος και φόβου.»​—Παροιμ. 15:1· 1 Πέτρ. 3:15.

Όταν είναι ανάγκη να γίνη έλεγχος, είναι εύκολο να παραμερισθή η πραότης. Αλλά κι εδώ ακόμη η πραότης είναι σοφία. Γι’ αυτό και δίδεται η συμβουλή: «Και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.» Ναι, «ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.» Πόσο εύκολο είναι το να είναι κανείς τραχύς στους πεπλανημένους, σ’ εκείνους που δεν διάκεινται ευμενώς! Τι κατανόησι της ανθρωπίνης φύσεως, τι θεία σοφία δείχνει αυτή η συμβουλή!​—Γαλ. 6:1· 2 Τιμ. 2:24, 25.

Όχι ότι πρόκειται να είμεθα πάντοτε πράοι. Υπάρχει χρόνος για κάθε πράγμα, καθώς και χρόνος του να είναι κανείς αυστηρός και ν’ απευθύνη μια δριμεία επίπληξι, όπως έκαμε κι ο Ιησούς, όταν κατ’ επανάληψιν απεκάλεσε τους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του «Υποκριτάς!» Το ότι η πραότης δεν είναι κατάλληλη για κάθε ακριβώς περίστασι το υποδεικνύει κι ο απόστολος Παύλος με τα λόγια του προς τους υλιστάς Χριστιανούς της Κορίνθου: «Τι θέλετε; Με ράβδον να έλθω προς εσάς, ή με αγάπην και με πνεύμα πραότητος;» Αλλ’ οι περιπτώσεις, στις οποίες δεν πρέπει να εκδηλωθή πραότης, πρέπει ν’ αποτελούν την εξαίρεσι, να σταθμίζωνται προσεκτικά, και να βασίζωνται σε αρχές. Ο Ιησούς μάλιστα εξεδήλωσε πραότητα στη συμπεριφορά του με τον Πέτρο, αφού εκείνος απηρνήθη τρείς φορές τον Διδάσκαλο του.​—Ματθ. 23:13, 29· 1 Κορ. 4:21· Ιωάν. 21:15-19.

Αν υπήρξαμε χωρίς λόγο τραχείς και καταδειχθή ότι εσφάλαμε, πόσο πιο δύσκολο είναι ν’ ανακαλέσωμε τα όσα είπαμε από το να είχαμε δείξει πραότητα! Εκτός απ’ αυτό, η άνευ λόγου τραχύτης μπορεί να κάμη εκείνον που έσφαλε να γίνη δριμύς και σκληρός, και να χειροτερέψη. Αυτός δεν ήταν ο σκοπός της επιπλήξεώς μας, δεν είν’ έτσι; Απαλύνοντας την επίπληξι με πραότητα, με σμίκρυνσι των πραγμάτων, είναι πιθανότερο να ωφελήσωμε τον πταίστη, παρά αν του στρέψωμε όλα εναντίον του. Επί πλέον, με αυτή την τραχύτητα συμβαδίζει και η τάσις να ζημιώσωμε την αλήθεια, να κάμωμε υπερβολές. Η πραότης βοηθεί έναν να μείνη ήρεμος, να σκεφθή καθαρά, να δώση τον αληθινό σεβασμό στην αλήθεια.

Αληθινά, όχι χωρίς εύλογη αιτία ο λόγος του Θεού μάς συνιστά τόσο έντονα και συχνά την πραότητα. «Να . . . περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη.» «Ενδύθητε . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν.»​—Εφεσ. 4:1, 2· Κολ. 3:12.

Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε. Πραότης σημαίνει σοφία. Και με το δίδαγμα και με το παράδειγμα ο λόγος του Θεού συνιστά σ’ εμάς την πραότητα. Ο Ιεχωβά Θεός την απαιτεί. Διευκολύνει τα πράγματα, τα καθιστά πιο ευχάριστα για τους άλλους. Το ίδιο κάνει και σ’ εμάς. Γι’ αυτό, «τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.»​—Ιάκ. 3:13.

Μετά τον Αρμαγεδδώνα​—Ένας Δίκαιος Νέος Κόσμος

Ο Αρμαγεδδών θα καθαρίση τη γη από κάθε αδικία. Αλλά ποια εξασφάλισις υπάρχει ότι ο μετά τον Αρμαγεδδώνα νέος κόσμος θα είναι για πάντα δίκαιος;

ΦΑΙΝΕΤΑΙ απίστευτο σε πολλά άτομα ότι θα μπορούσε ποτέ να υπάρξη ένας δίκαιος κόσμος. Πώς θα μπορούσαν οι κάτοικοι ενός τέτοιου κόσμου να τηρηθούν στην οδό της δικαιοσύνης; Ποια εξασφάλισις υπάρχει ότι η κυβέρνησις δεν θα εγίνετο διεφθαρμένη και δεν θα καταδυνάστευε τον λαό; Κρίνοντας απλώς από το υπόμνημα της κοσμικής ιστορίας, πολλά άτομα βρίσκουν ολίγους λόγους να ελπίζουν για ένα δίκαιο νέο κόσμο. Επειδή αμφιβάλλουν, μπορεί να γίνουν αγνωστικισταί, όπως έγινε ο Αμερικανός δικηγόρος Ροβέρτος Γ. Ίνγκερσολ, ο οποίος έρριξε ένα βλέμμα στις κυβερνήσεις του παρελθόντος και είπε:

«Μια κυβέρνησις βασισμένη σε κάτι άλλο εκτός από ελευθερία και δικαιοσύνη δεν μπορεί να σταθή. Όλα τα ναυάγια από κάθε πλευρά του ρεύματος του χρόνου, όλα τα ερείπια των μεγάλων πόλεων, και όλα τα έθνη που παρήλθαν​—όλα αποτελούν προειδοποίησι ότι κανένα έθνος βασισμένο στην αδικία δεν μπορεί να σταθή. Από την σαβανωμένη με άμμο Αίγυπτο, από την μαρμάρινη έρημο των Αθηνών, και από κάθε πεσμένη, θρυμματισμένη πέτρα της άλλοτε ισχυρής Ρώμης, έρχεται σαν ένας θρήνος, να το πούμε έτσι, μια κραυγή ότι κανένα έθνος βασισμένο στην αδικία δεν μπορεί να παραμένη μονίμως.»a

Έτσι ακόμη και άτομα που έχουν έλλειψι πίστεως στον άγιο λόγο του Θεού, τη Γραφή, τείνουν να αναγνωρίσουν ότι μια δίκαιη κυβέρνησις είναι η πρωταρχική, εντελώς ουσιώδης απαίτησις για ένα δίκαιο κόσμο. Αν άτομα, που αμφιβάλλουν, ή αγνωστικισταί, επήγαιναν στη Γραφή και εξήταζαν πλήρως τις υποσχέσεις του Θεού και έβλεπαν πώς αυτός επολιτεύθη σύμφωνα μ’ αυτές στο παρελθόν, θα εύρισκαν βεβαίωσι οι ότι ένας δίκαιος νέος κόσμος όχι μόνο είναι δυνατός, αλλά και βέβαιος.

ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΙΑ ΘΑ ΕΚΡΙΖΩΘΗ

Προτού μπορέση να έλθη ένας τέτοιος κόσμος, είναι προφανές ότι κάθε αδικία πρέπει να εκριζωθή, να αφανισθή, έτσι ώστε να μην παραμείνουν φθοροποιές επιρροές. Ο Παντοδύναμος Θεός θα το κάμη αυτό στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Αυτή θα είναι μια μεγάλη ημέρα, η προειπωμένη ημέρα «της οργής και της αποκαλύψεως της δικαιοκρισίας του Θεού», και, όπως την ονομάζει ο απόστολος Πέτρος, ημέρα «της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» Αυτό θα είναι ένα πλήρες έργον τερματισμού της πονηρίας, όπως ο Πέτρος προχωρεί να μας βεβαιώση: «Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Ιεχωβά, ως κλέπτης εν νυκτί· καθ’ ην οι ουρανοί θέλουσι παρέλθει με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θέλουσι διαλυθή, και η γη και τα εν αυτή έργα θέλουσιν αποκαλυφθή [ευρεθήσεται, Κείμενον].»​—Αποκάλ. 16:14· Ρωμ. 2:5· 2 Πέτρ. 3:7, 10, ΜΝΚ.

Ο Αρμαγεδδών, λοιπόν, θα είναι καιρός που αυτή η γη ή η ανθρώπινη κοινωνία θα εκτεθή ως άδικη. Καμμιά αδικία δεν θα κρυφθή από τα μάτια του Θεού έτσι ώστε να μείνη ατιμώρητη, διότι ο λόγος της προφητείας λέγει: «Ιδού, ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής.» (Ησ. 26:21, ΜΝΚ) Έτσι κάθε αδικία θ’ ανακαλυφθή και τιμωρηθή από τους ουρανίους εκτελεστάς του Ιεχωβά κάτω από την πολεμική διαταγή του Βασιλέως Ιησού Χριστού, για τον οποίον είναι προφητικά γραμμένο:

«Περίζωσον την ρομφαίαν σου επί τον μηρόν σου, δυνατέ, εν τη δόξη σου και εν τη μεγαλοπρεπεία σου. Και κατευοδού εν τη μεγαλειότητί σου, και βασίλευε εν αληθεία, και πραότητι, και δικαιοσύνη· και η δεξιά σου θέλει σοι δείξει φοβερά πράγματα. Τα βέλη σου είναι οξέα· λαοί υποκάτω σου θέλουσι πέσει· και αυτά θέλουσιν εμπηχθή εις την καρδίαν των εχθρών του βασιλέως.»​—Ψαλμ. 45:3-5.

Στον Αρμαγεδδώνα ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός λαμβάνει τη ρομφαία του, με την οποία κατακόπτει και καταστρέφει τα έθνη που ερημώνουν τη γη. Εκτός του ότι περιζώννυται αυτή την εξουσία του εκτελεστού που εξεικονίζεται από τη ρομφαία, περιζώννυται επίσης δόξα και μεγαλοπρέπεια, κατευοδούμενος στον ένδοξο ρόλο του Βασιλέως και Διεκδικητού του Ιεχωβά. Ο Πολεμιστής Βασιλεύς του Θεού προελαύνει στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» για την υπόθεσι της αληθείας, για να βεβαιώση την αλήθεια όλου του γραπτού λόγου του Θεού. Προελαύνει στον συμβολικό πολεμικό του ίππο προς τον Αρμαγεδδώνα για να διεκδικήση την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά και να αγιάση το θείον όνομα​—που είναι η μεγίστη πράξις δικαιοσύνης. Προελαύνει προς τη νίκη για την υπόθεσι, επίσης, της εγκαταστάσεως δικαιοσύνης σε όλο το σύμπαν. Το βιβλίο της Αποκαλύψεως εικονίζει τον Βασιλέα να ιππεύη σ’ ένα λευκόν ίππο και να έχη τόξο, με το οποίο ρίχνει βέλη εναντίον όλων των εχθρών του. (Αποκάλ. 6:1, 2· 19:11-16) Αυτός ο επιδέξιος Τοξότης δεν αποτυγχάνει στους στόχους του, έτσι ώστε να φονεύση δίκαια άτομα· αλλά με σπουδή ρίχνει τα βέλη της καταστροφής στην καρδιά όλων εκείνων που εναντιώνονται στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Κανείς εχθρός της δικαιοσύνης δεν θα επιζήση της νικηφόρου προελάσεως του Βασιλέως, η οποία εξασφαλίζει τη θριαμβευτική είσοδο ενός δικαίου νέου κόσμου.

ΔΙΚΑΙΟΣ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ

Ο θεόπνευστος ψαλμωδός, αφού περιγράφει την προέλασι του Βασιλέως στον Αρμαγεδδώνα για την υπόθεσι της δικαιοσύνης, μας δίνει βεβαίωσι ότι η κυβέρνησις του νέου κόσμου δεν θα διαφθαρή ποτέ, επειδή είναι γραμμένο για τον Άρχοντά της: «Ο θρόνος σου, Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος· σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.»​—Ψαλμ. 45:6, 7· Εβρ. 1:8, 9.

Ο Ιησούς Χριστός εχρίσθη με «έλαιον αγαλλιάσεως» όταν εγκατεστάθη στον ουράνιο θρόνο του ως Βασιλεύς το 1914 μ.Χ., προς εκπλήρωσιν Βιβλικών προφητειών, όπως συχνά εξήγησε το περιοδικό αυτό. Ήταν τότε καιρός αγαλλιάσεως για τον Ιησού Χριστό, μια πάρα πολύ αναψυκτική πείρα αφού είχε περιμείνει επί δεκαεννέα αιώνες στα δεξιά του Θεού. Αφού εισήχθη στη χαρά του να είναι ο ανάσσων Βασιλεύς του Ιεχωβά σε όλο το σύμπαν, δεν θα καταχρασθή ποτέ την εξουσία του. Το σκήπτρον της βασιλείας του είναι σκήπτρον ευθύτητος, σκήπτρον, στο οποίο ποτέ δεν θα υπάρξη ούτε η παραμικρή κυρτότης. Ο Ιησούς απέδειξε την αγάπη του για τη δικαιοσύνη και το μίσος του για την αδικία όταν ήταν στη γη, και το απέδειξε ακόμη και μέχρι θανάτου με πιστότητα στον Θεό. Αλλά τώρα ηγέρθη εκ νεκρών και ετέθη σε μια υπεύθυνη θέσι, όπου μπορεί να μάχεται υπέρ της δικαιοσύνης και να την επιβάλλη με όλη την αναγκαία εξουσία στον ουρανό και στη γη. Επί πλέον, αυτός δεν μεταβάλλεται, επειδή «ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας.»​—Εβρ. 13:8.

Εν όψει αυτής της βεβαιώσεως από τον Θεό, όλα τα άτομα που έχουν ποθήσει μια δίκαιη κυβέρνησι ας αποβλέψουν στον Βασιλέα του Ιεχωβά, χαίροντας με τη γνώσι ότι ποτέ δεν θα στραφή στη φαυλότητα και στην καταδυνάστευσι. Η βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού θ’ αποτελέση τους δικαίους «νέους ουρανούς» του νέου εκείνου κόσμου, και η υπόσχεσις του Θεού θα εκπληρωθή, όπως ακριβώς διεκήρυξε ο απόστολος Πέτρος αφού περιέγραψε την αποκάλυψι και τιμωρία κάθε αδικίας. «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέον γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»​—2 Πέτρ. 3:13.

Ότι δικαιοσύνη θα κατοική ασφαλώς στον νέο κόσμο του Θεού βεβαιώνεται περαιτέρω από το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς θα είναι επίσης ο Κριτής. Όσον αφορά τον Κριτήν αυτόν ο απόστολος Παύλος έγραψε: «[Ο Θεός] . . . προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διόρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.» (Πράξ. 17:31) Η έγερσις εκ νεκρών του Ιησού Χριστού από τον Ιεχωβά αποτελεί βεβαίωσι ότι όλοι οι κάτοικοι του νέου κόσμου θα κριθούν δίκαια, περιλαμβανομένων όλων εκείνων που επιστρέφουν σε ζωή με ό,τι ονόμασε ο Ιησούς «ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:28, 29) Ο Κριτής και Βασιλεύς του Θεού δεν θα κρίνη από την εξωτερική εμφάνισι ή από φήμη και σπερμολογία, αλλά θα έχη το πνεύμα της σοφίας, που προέρχεται από τον Ιεχωβά Θεό. Επί πλέον, έχει τον φόβον του Ιεχωβά έτσι ο προφήτης Ησαΐας έδωσε την εξής περιγραφή Εκείνου που διωρίσθη από τον Θεό για να κυβερνήση και κρίνη τον δίκαιο νέο κόσμο:

«Και το πνεύμα του Ιεχωβά θέλει αναπαυθή επ’ αυτόν, πνεύμα σοφίας και συνέσεως, πνεύμα βουλής και δυνάμεως, πνεύμα γνώσεως και φόβου του Ιεχωβά· και θέλει κάμει αυτόν οξύνουν εις τον φόβον του Ιεχωβά, ώστε δεν θέλει κρίνει κατά την θεωρίαν των οφθαλμών αυτού, ουδέ θέλει ελέγχει κατά την ακρόασιν των ωτίων αυτού· αλλ’ εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης.»​—Ησ. 11:2-4, ΜΝΚ.

Αληθινά ο Ιησούς Χριστός είναι ο ιδεώδης Άρχων και Κριτής, διότι κυβερνά με φόβον του Ιεχωβά. Τι ευλογίες σημαίνει αυτό για το ευπειθές ανθρώπινο γένος! Ο μακάριος αυτός καιρός αναφέρεται από τον Βασιλέα Δαβίδ των αρχαίων χρόνων, ο οποίος, στα τελευταία του λόγια, είπε: «Ο Θεός του Ισραήλ είπε προς εμέ, ο βράχος του Ισραήλ ελάλησεν, Ο εξουσιάζων επί ανθρώπους, ας ήναι δίκαιος, εξουσιάζων μετά φόβου Θεού· Και θέλει είσθαι ως το φως της πρωίας, όταν ανατέλλη ο ήλιος πρωίας ανεφέλου, ως η εκ της γης χλόη, από της λάμψεως της εκ της βροχής.» (2 Σαμ. 23:3, 4) Ο Ιεχωβά έτσι συγκρίνει τον Θεοσεβή άρχοντα προς την επιρροή του ηλιόφωτος σε μια ανέφελη πρωία μετά τη βροχή, που αναζωογονεί και τονώνει την αναφυόμενη πρασινάδα της γης, έτσι ώστε τρυφερή χλόη προβάλλει από το έδαφος. Αναψυκτική, λοιπόν, θα είναι η ατμόσφαιρα του νέου κόσμου. Τίποτε το αποκρουστικό, καμμιά γεύσις αδικίας δεν θα αμαυρώνη τη ζωή σ’ ένα νέο κόσμο κάτω από έναν τέτοιο Βασιλέα που θα έχη φόβον του Ιεχωβά· συνεπώς ο ψαλμωδός παρέχει την εξής ωραία λεκτική εικόνα του ενδόξου εκείνου καιρού:

«Δια να κρίνη τον λαόν σου εν δικαιοσύνη, και τους πτωχούς σου εν κρίσει. Θέλει καταβή ως βροχή επί θερισμένον λειβάδιον· ως ρανίδες σταλάζουσαι επί την γην. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη.»​—Ψαλμ. 72:2, 6, 7.

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΙ

Όχι μόνο η κυβέρνησις του νέου κόσμου θα παραμένη δίκαιη, αλλά και οι κάτοικοι πρέπει επίσης να μένουν στην οδό της δικαιοσύνης, θα μένουν. Κανείς δεν θα ζη σ’ αυτόν τον νέο κόσμο που δεν αγαπά αλήθεια και δικαιοσύνη και που δεν συμφωνεί με τις αρχές της ευθύτητος. Όλοι πρέπει να μάθουν τη δικαιοσύνη του Θεού, όπως προελέχθη στον Ησαΐα 26:9: «Με την ψυχήν μου σε επόθησα την νύκτα· ναι, με το πνεύμα μου εντός μου σε εξεζήτησα το πρωί· διότι όταν οι κρίσεις σου ήναι εν τη γη, οι κάτοικοι του κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην.» (Ησ. 26:9) Παραμένοντας στην οδό της δικαιοσύνης, οι κάτοικοι του νέου κόσμου του Θεού θα λάβουν άφθονες ευλογίες. Η σωτηρία των θα είναι εξασφαλισμένη: «Σταλάξατε δρόσον άνωθεν, ουρανοί, και ας ράνωσιν αι νεφέλαι δικαιοσύνην· ας ανοίξη η γη, και ας γέννηση σωτηρίαν, και ας βλαστήση δικαιοσύνην ομού· εγώ ο Ιεχωβά εποίησα τούτο.»​—Ησ. 45:8, ΜΝΚ.

Για να ζήση κανείς στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού και ν’ ακολουθήση πορεία σωτηρίας σε αιώνια ζωή με τελεία υγεία, δεν μπορεί να περιμένη έως μετά τον Αρμαγεδδώνα για να μάθη δικαιοσύνη. Πρέπει ν’ αρχίση τώρα, υπακούοντας στην εντολή του Ιησού Χριστού: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Πρέπει, λοιπόν, να συμβαδίσωμε με τη δικαιοσύνη του Θεού τώρα εξοικειούμενοι με τον τρόπο, με τον οποίον αυτός θέλει να ζούμε. Δεν μπορούμε να εξαπατήσωμε τον Θεό με το να περιβληθούμε μια απλή εξωτερική εμφάνισι ευθύτητος, σαν εκείνη των θρησκευτικών ηγετών της εποχής του Ιησού. Ο Ιησούς εγνώριζε τι υπήρχε πραγματικά στις καρδιές τους: «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί· διότι παρομοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών, και πάσης ακαθαρσίας. Ούτω και σεις έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν όμως είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας.»​—Ματθ. 23:27, 28.

Επομένως, δεν μπορούμε να κρύψωμε μια άνομη καρδιά μ’ έναν μανδύα εξωτερικής δικαιοσύνης· ο Θεός βλέπει τι είμεθα ως τον πυρήνα. Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι το Θείο πνεύμα βουλής και σοφίας και γνώσεως είναι επάνω στον Κριτή και Βασιλέα Ιησού Χριστό, ότι αυτός υποστηρίζεται από τον Υπέρτατον Κυρίαρχον του σύμπαντος, τον Εξεταστήν των καρδιών: «Ο Ιεχωβά εξετάζει πάσας τας καρδίας, και εξεύρει πάντας τους λογισμούς των διανοιών.» «Το χωνευτήριον δοκιμάζει τον άργυρον, και η κάμινος τον χρυσόν, ο δε Ιεχωβά τας καρδίας.» (1 Χρον. 28:9, ΜΝΚ· Παροιμ. 17:3, ΜΝΚ) Αυτός ο Εξεταστής των καρδιών δεν χρειάζεται κάποια μηχανικά όργανα, όπως μια μηχανή ακτίνων Χ. Μπορεί εύκολα να καθορίση τι έχει ένα άτομο στον πυρήνα, ποιες είναι οι ενδόμυχες σκέψεις του. Έτσι ο Ιεχωβά ερευνά την καρδιά και καθορίζει αν ένας έχη καλή καρδιά, αν οι σκέψεις του και τα ελατήρια του είναι δίκαια. Αφού καμμιά αδικία δεν θα μείνη χωρίς ν’ αποκαλυφθή και τιμωρηθή στον Αρμαγεδδώνα, τώρα είναι καιρός ν’ αρχίσωμε να ζούμε για τον δίκαιο νέο κόσμο.

Αυτή η θεία εξέτασις των καρδιών εξασφαλίζει, επί πλέον, ότι ο νέος κόσμος θα παραμένη για πάντα δίκαιος. Ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται για την κατάστασι της καρδιάς ενός ατόμου, επειδή ενδιαφέρεται για τη δικαίωσι πλασμάτων σε αιώνια ζωή σ’ αυτόν τον νέο κόσμο. Αν σε κάποιον με άδικη καρδιά εχορηγείτο το δικαίωμα να ζη για πάντα, τότε κάποιο είδος φαυλότητος ή ανταρσίας θα ανεφαίνετο στο μέλλον. Αλλ’ ο Ιεχωβά καθορίζει αν η καρδιά ενός ατόμου είναι σταθερά εδραιωμένη στην ευθύτητα· τότε ο Θεός γνωρίζει ότι ένα τέτοιο άτομο είναι άξιο του δώρου της αιωνίου ζωής.

Τέτοια, λοιπόν, είναι η ελπίδα για όλους που αγαπούν ό,τι είναι δίκαιο. Αποβλέψατε στον Βασιλέα του Θεού, Ιησού Χριστό, και στην ουράνια βασιλεία του. Δείξτε την πίστι σας κάνοντας όλα τα αναγκαία βήματα τώρα για να ζήσετε για τον δίκαιο νέο κόσμο. Ας σας βοηθήση η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί ενδιαφέρονται ν’ απολαύσετε τις ευλογίες που προελέχθησαν στον Ψαλμό 85:10, 11: «Έλεος και αλήθεια συναπηντήθησαν· δικαιοσύνη και ειρήνη, εφιλήθησαν. Αλήθεια εκ της γης θέλει αναβλαστήσει· και δικαιοσύνη εξ ουρανού θέλει κύψει.»

[Υποσημειώσεις]

Ελευθερία από τους Δαίμονας

«Η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει», είπε ο Ιησούς. Αν ένα άτομο έχη καλή θέλησι και δέχεται τη βοήθεια του Ιεχωβά, τα πιο δυνατά δεσμά μπορούν να θραυσθούν. Μια αδελφή, που ήλθε σ’ επαφή με μια γυναίκα, η οποία ησχολείτο με τον πνευματισμό, άρχισε να της λέγη για τη βασιλεία του Θεού. Αν και στη γυναίκα αυτή άρεσαν όσα της έλεγε η αδελφή, εν τούτοις παρέμεινε στον πνευματισμό κι εχρησιμοποιείτο, μάλιστα, ως «μέντιουμ» σ’ έναν πνευματιστικό κύκλο. Τότε η αδελφή τής είπε ότι ο πνευματισμός είναι βδέλυγμα στα όμματα του Ιεχωβά ότι αυτό αποτελεί επικοινωνία με τους δαίμονας και ότι την ανέμενε αιώνιος θάνατος, αν δεν τον εγκατέλειπε. Η γυναίκα εταράχθη βαθιά απ’ αυτά τα λόγια και παρεδέχθη ότι υπήρξε «μέντιουμ» επί είκοσι πέντε χρόνια. Τότε η αδελφή την συνεβούλευσε να ζητήση τον Ιεχωβά με προσευχή, μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού, και να τον παρακαλέση να την συγχωρήση και να την βοηθήση. Αυτό το έκαμε η γυναίκα με πολλή θέρμη και προσευχήθη να μη συμβή πια το να χρησιμοποιηθή από τους δαίμονας. Η προσευχή της εισηκούσθη, από τότε δε και έπειτα, για μεγάλη λύπη του πνευματιστικού εκείνου κύκλου, δεν έλαβε πια κανένα άγγελμα από το «υπερπέραν». Ο κύκλος, όμως, δεν ήθελε να χάση αυτό το «μέντιουμ» και γι’ αυτό την προσεκάλεσαν να παρουσιασθή πάλι στη συνεδρίασί των. Η γυναίκα πήγε εκεί, συνοδευομένη από την αδελφή, αλλ’ αντί να επικοινωνήση με τους δαίμονας, έδωσαν στον όμιλο μαρτυρία για την αλήθεια. Περιττόν να πούμε ότι δεν ευχαριστήθηκαν με την παρουσία των μαρτύρων του Ιεχωβά. Το πρώην, όμως, «μέντιουμ» κάνει πρόοδο στην αλήθεια και επιθυμεί να αφιερωθή στον Ιεχωβά να κάνη το θέλημα του.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Δίδετε Χριστιανική Συμβουλή Επιδεξίως

ΣΤΟΥΣ κρίσιμους αυτούς καιρούς οι ώριμοι Χριστιανοί ερωτώνται συχνά για ζητήματα όπως αυτά: «Ο γυιός μου είναι ανυπότακτος· πώς μπορώ να του επιβληθώ;» «Διέπραξα ένα αμάρτημα· τι πρέπει να κάμω;» «Ο σύζυγος μου δεν μου δίνει αρκετά χρήματα για τροφή κι ενδύματα, θα ήταν σφάλμα να εύρω μια εργασία;» «Η θυγατέρα μας ζητεί να νυμφευθή έναν που δεν είναι της πίστεως μας. Πρέπει να δώσωμε τη συγκατάθεσί μας;» «Ήμουν πολύ νέος για να καταλάβω τι έκανα. Μήπως πρέπει να ξαναβαπτισθώ;» Αυτά είναι τυπικά προβλήματα που προκαλούν την αναζήτησι Χριστιανικής συμβουλής.

Εκείνοι, που ερωτώνται να δώσουν συμβουλή για τέτοια ζητήματα, γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια σοβαρή ευθύνη. Είναι δε και μια υποχρέωσις, που πρέπει ν’ αντιμετωπισθή μ’ επιδεξιότητα. Ο λόγος του Θεού επανειλημμένως τονίζει αυτή την υποχρέωσι στους ωρίμους Χριστιανούς και ιδιαίτερα σ’ εκείνους, που κατέχουν θέσεις επισκοπής μέσα στην εκκλησία. Λόγου χάριν, στις επιστολές του Παύλου αναγινώσκομε: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.» Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος.» «Παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον.» «Παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.»​—Ρωμ. 15:1· Γαλ. 6:1· 1 Θεσ. 5:11, 14.

Ο ώριμος Χριστιανός, για ν’ ανταποκριθή επιδέξια σ’ αυτή την υποχρέωσι, δεν χρειάζεται ν’ ασχοληθή σε μελέτες ψυχολογίας, όπως κάνουν πολλοί ιεροσπουδασταί. Υπάρχει τόση σύγχυσις και διαφωνία μεταξύ ψυχολόγων και ψυχιάτρων όση υπάρχει μεταξύ των θρησκευτικών δογμάτων του «Χριστιανικού κόσμου». Πολύ καλύτερο είναι να μη γνωρίζη κανείς τίποτε από την κοσμική αυτή σοφία παρά να μολύνη ή ν’ αψηφά τον λόγον του Θεού εξαιτίας τούτου.​—2 Κορ. 4:2.

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

Ο σύμβουλος, για να δώση επιδέξια Χριστιανική συμβουλή, πρέπει να έχη αδίστακτη πίστι στην Αγία Γραφή ως τη θεία αποκάλυψι που είναι «ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν, την μετά της δικαιοσύνης.» (2 Τιμ. 3:16) Αυτή είναι η πρώτη απαίτησις. Κατόπιν έρχεται μια καλή γνώσις των Γραφικών αρχών και των Γραφικών συμβουλών σε ειδικά ζητήματα. Ο σύμβουλος πρέπει να κατανοήση το ότι οι θεόπνευστες Γραφές αποτελούν τις βασικές οδηγίες οργανώσεως για τον λαό του Ιεχωβά. Η υποχρέωσίς του είναι να υποστηρίζη πάντοτε την κυριαρχία και τους δικαίους νόμους του Ιεχωβά. Για να το πράξη αποτελεσματικά αυτό ο επιδέξιος σύμβουλος θα χρειασθή ωριμότητα, κατανόησι, ευθυκρισία και ισορροπία. Επιπρόσθετα, ο Χριστιανός σύμβουλος πρέπει να παράγη τους καρπούς του πνεύματος του Θεού στη δική του ζωή. Αυτοί οι καρποί είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια.​—Γαλ. 5:22, 23.

Ο Χριστιανός που δίνει συμβουλή δεν πρέπει να ευαρεστήται ή να καυχάται στο να βρίσκη σφάλματα, αλλά πρέπει να χαίρη στο να

‘Υποτάσσεσθε’​—σε Ποιον;

«Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι, να ήναι έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν.»​—Τίτον 3:1.

1, 2. (α) Σε τι υποτάσσονται ακόμη και οι λεγόμενοι ελεύθεροι άνθρωποι; (β) Πώς έγινε δυσχερής η αποδοχή της υποταγής, και πού κατ’ εξοχήν;

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ λαοί, πάρα την ελευθερία των, υποτάσσονται στην πολιτική κυβέρνησι που είναι υπεράνω αυτών. Οσοδήποτε ελεύθεροι κι αν λέγωμε ότι είμεθα, δεν μπορούμε ν’ απόσχωμε απ’ αυτό το ζήτημα της υποταγής. Η αποδοχή της υποταγής έχει γίνει δύσκολη από τις πολλές πολιτικές επαναστάσεις, που εξεδηλώθησαν στους τελευταίους αιώνες.

² Απ’ τον καιρό της Αμερικανικής Επαναστάσεως του 1775-1783 και της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789, έγιναν κι άλλες επαναστάσεις, που κατέληξαν σε νέα διαμόρφωσι του κόσμου. Αν οι χώρες του «Χριστιανικού κόσμου» ήσαν πραγματικά Χριστιανικές, δεν θα εγίνοντο επαναστάσεις στον «Χριστιανικό κόσμο»· αλλ’ ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει κλυδωνισθή από βίαιες επαναστάσεις περισσότερο από τον ειδωλολατρικό κόσμο. Ο εικοστός μας αιών είδε τις πιο καταπληκτικές επαναστάσεις, εξεγέρσεις και ανατροπές κυβερνήσεων στην ανθρώπινη ιστορία μας, τις επαναστάσεις της ειδωλολατρικής Κίνας στα έτη 1911 και 1949 και της «Χριστιανικής» Ρωσίας στο 1917, που κατέληξαν στους δύο τωρινούς Κομμουνιστικούς γίγαντας. Ένεκα όλων αυτών των βιαίων, επαναστατικών μεταβολών των κυβερνήσεων οι υποκείμενοι σ’ αυτές λαοί εβασανίσθησαν στο ζήτημα της υποταγής​—σε ποια κυβέρνησι να υποταχθούν εθελουσίως.

 3. Ποιες ερωτήσεις τίθενται για την υποταγή, και ποιοί πρέπει ν’ απαντήσουν σ’ αυτές;

³ Οι μεταβολές στα ανθρώπινα πολιτεύματα και είδη κυβερνήσεων, είτε έγιναν με ειρηνική, προοδευτική εξέλιξι ή με βίαιες επαναστάσεις, κατέστησαν αναγκαίο στους οικείους λαούς ν’ απαντήσουν στα ερωτήματα, Γιατί να υποκείμεθα σε αλλαγή κυβερνήσεως; Γιατί να μην ανθιστάμεθα; Ποια είναι τα οφέλη της υποταγής; Ακόμη και τα δικαίας διαθέσεως άτομα που προσεύχονται να έλθη η βασιλεία του Θεού μ’ ευλογίες για όλο το ανθρώπινο γένος έχουν ν’ αντιμετωπίσουν αυτά τα ερωτήματα και πρέπει ν’ απαντήσουν σ’ αυτά ορθώς για να ευαρεστήσουν τον Θεό.

4, 5. (α) Ποια επανάστασις συνέβη στη Γαλιλαία στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας του Ιησού Χριστού, και πώς γνωρίζομε αν ήταν από τον Θεό; (β) Πώς κατέληξε η Ιουδαϊκή επανάστασις του έτους 66, και ποια θρησκευτική ομάς δεν ήταν συνδεδεμένη με την επανάστασι αυτή;

⁴ Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια η ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε υπό τον έλεγχό της τις γήινες εκτάσεις που ήσαν στη Μεσόγειο Θάλασσα και γύρω απ’ αυτήν καθώς και μέγα μέρος της Ευρώπης. Είχε καθυποτάξει πολλούς λαούς, περιλαμβανομένων και των Ιουδαίων της Παλαιστίνης, κι έτσι η Ρωμαϊκή κυβέρνησις είχε ν’ ασχοληθή με πολλά προβλήματα, Πολλοί ήσαν οι Ιουδαίοι οι οποίοι, λόγω της θρησκείας των, ήθελαν την ελευθερία των από τον Ρωμαϊκό «ιμπεριαλισμό». Στο έτος 7 της Χριστιανικής Εποχής μας, ενώ ο Ιησούς Χριστός ήταν ακόμη παιδί στην πόλι Ναζαρέτ της Επαρχίας Γαλιλαίας, έγινε επανάστασις. Ηγείτο ένας Ιουδαίος, Ιούδας ο Γαλιλαίος, και η στάσις αυτή υπεκινήθη λόγω της καταγραφής ή απογραφής που διέταξε ο Ρωμαίος κυβερνήτης Κυρήνιος.a

⁵ Μήπως ήταν από Θεού​—αυτή η επανάστασις εναντίον της Ιουδαϊκής υποταγής στη Ρώμη; Όχι διότι, όπως είπε αργότερα ο Ιουδαίος Νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ, «όστις εφονεύθη, και πάντες όσοι επείθοντο εις αυτόν διελύθησαν.» (Πράξ. 5:34-37) Οι Ιουδαίοι ως έθνος, μη προσέχοντας το προειδοποιητικό αυτό παράδειγμα της ιδίας των ιστορίας, εστασίασαν στο έτος 66 κι επροκάλεσαν τρομερή ερήμωσι και καταστροφή επάνω τους. Η αγία των πρωτεύουσα πόλις Ιερουσαλήμ κατεστράφη, μαζί με τον μεγαλοπρεπή της ναόν του Ιεχωβά Θεού· η γη της Ιουδαίας εκείτο σε ερείπια από τη διέλευσι των Ρωμαϊκών στρατιών, και 97.000 Ιουδαίοι που επέζησαν απήχθησαν αιχμάλωτοι σε δουλεία χειρότερη από «εκείνη της απλής πολιτικής υποταγής στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. (Λουκ. 21:5-7, 20-24· 19:41-44) Κανείς από τους Χριστιανούς, ούτε και οι Ιουδαίοι προσήλυτοι στη Χριστιανοσύνη, δεν ανεμίχθη στη στάσι εκείνη εναντίον της υποταγής στον Ρωμαϊκό «ιμπεριαλισμό». Γιατί;

 6. (α) Πότε ιδρύθη η Χριστιανική εκκλησία, και πού; (β) Πώς γρήγορα εξαπλώθηκε στις χώρες μέσα και έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

⁶ Στην εορταστική ημέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ, ιδρύθη η Χριστιανική εκκλησία στην πόλι της Ιερουσαλήμ. Τα μέλη της πρώτης εκείνης εκκλησίας ωρίσθησαν απ’ τον ίδιον τον Θεό, διότι ούτος κατέπεμψε το άγιο πνεύμα του σ’ αυτούς και τους έδωσε θαυματουργικές δυνάμεις. (Πράξ. 2:1-40) Έτσι, στο κρίσιμο εκείνο έτος ιδρύθη η Χριστιανική εκκλησία ανάμεσα σ’ έναν Ιουδαϊκό κόσμο, όπου οι πυράνθρακες της επαναστάσεως υπέκαιαν εναντίον της Ρώμης παρά την αντιχριστιανική κραυγή: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα». (Ιωάν. 19:15, 16) Αλλ’ η νεογέννητη εκκλησία κατηυθύνετο ασφαλώς από τον κανόνα ενεργείας, που είχε τεθή από τον Αρχηγό της, τον Ιησού Χριστό: «Απόδοτε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν». (Μάρκ. 12:17) Χιλιάδες παρέστησαν μάρτυρες της ιδρύσεως της Χριστιανικής εκκλησίας εκεί στην Ιερουσαλήμ το έτος 33. Πολλοί ήσαν σεβάσμιοι Ιουδαίοι από την Παρθία, τη Μηδία, το Ελάμ, τη Μεσοποταμία, την Καππαδοκία, τον Πόντο, την Επαρχία της Ασίας, τη Φρυγία, τη Παμφυλία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Ιουδαία, την Αραβία, την Κρήτη, τη Ρώμη, δηλαδή, από τόπους μέσα κι έξω απ’ τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τρεις χιλιάδες απ’ αυτούς τους Ιουδαίους των μακρινών αυτών χωρών προσηλυτίσθησαν στη Χριστιανοσύνη κι εβαπτίσθησαν εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής. (Πράξ. 2:5-11, 37-42) Αφού επέστρεψαν στις χώρες της διαμονής των, ιδρύθησαν Χριστιανικές εκκλησίες σ’ εκείνες τις χώρες, περιλαμβανομένης της νήσου Κρήτης στη Μεσόγειο Θάλασσα, που εκυβερνάτο από τη Ρώμη.

 7. Γιατί ο Παύλος άφησε τον Τίτο πίσω στην Κρήτη, και ποια συμβουλή έγραψε στον Τίτο να δώση όσον αφορά τις σχέσεις με κάθε είδους ανθρώπους;

⁷ Κάποτε περί το έτος 61 ο Χριστιανός απόστολος Παύλος κι ο νεαρός συνιεραπόστολός του Τίτος επεσκέφθησαν την Κρήτη. Όταν ο Παύλος ανεχώρησε από τη νήσο, είπε στον Τίτο να παραμείνη εκεί για να φροντίση για τις ανάγκες της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Παύλος, σε μια επιστολή του προς τον Τίτο είπε: «Δια τούτο σε αφήκα εν Κρήτη, δια να διορθώσης τα ελλείποντα, και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα . . . Διότι υπάρχουσι πολλοί και ανυπότακτοι ματαιολόγοι και φρενοπλάνοι, μάλιστα οι εκ της [Ιουδαϊκής] περιτομής.» (Τίτον 1:5-10) Ο Παύλος έγραψε στον Τίτο να δώση κατάλληλες συμβουλές όταν ωμιλούσε στις εκκλησίες, για να διορθώση κάθε ελαττωματική σκέψι στις διάνοιες των Κρητών Χριστιανών και για να τους βοηθήση ν’ ακολουθήσουν τον σωστό δρόμο στις σχέσεις των με άτομα κάθε είδους: «Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι, να ήναι έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν, να μη βλασφημώσι μηδένα, να ήναι άμαχοι, συμβιβαστικοί, να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα. Διότι ήμεθα ποτέ και ημείς [όμοιοι με αυτούς] ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες εις διαφόρους επιθυμίας και ηδονάς, ζώντες εν κακία και φθόνω, μισητοί και μισούντες αλλήλους.»​—Τίτον 3:1-3.

8, 9. (α) Ποιες ερωτήσεις εγείρονται εδώ ως προς «τας αρχάς και εξουσίας» που αναφέρονται; (β) Ποιους εννοούσε μ’ αυτές ο Παύλος, και γιατί ήταν υποχρεωμένος να πη στους Χριστιανούς να υποτάσσονται σ’ αυτές;

⁸ Αυτό είναι το μόνο μέρος της προς Τίτον επιστολής όπου ο Παύλος μνημονεύει «αρχάς και εξουσίας». Αφού οι Χριστιανοί έπρεπε να υποτάσσωνται σ’ αυτές, ποιους εννοούσε ο Παύλος με τις λέξεις «αρχάς και εξουσίας»; Είναι αυτές μέσα στη Χριστιανική εκκλησία; Ή είναι οι πολιτικές αρχές κι εξουσίες έξω απ’ τη Χριστιανική εκκλησία και, τότε, κάτω από την κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής Ρώμης; Ποιους θα εννοούσε ο Τίτος, όταν υπενθύμιζε στις εκκλησίες της Κρήτης να υποτάσσονται·

⁹ Προφανώς ευνοούσε τις πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες του κόσμου τούτου. Αλλ’ ο Παύλος δεν είχε οδηγήσει τον Τίτο να συμβουλευθή τις κυβερνήσεις κι εξουσίες και να λάβη την επιδοκιμασία των για τον διορισμό πρεσβυτέρων σε θέσεις υπηρεσίας μέσα στις εκκλησίες της Κρήτης. Αυτές οι εξουσίες ήσαν άρχοντες, όχι για τη διακυβέρνησι των πραγμάτων μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, αλλά για τη διακυβέρνησι πραγμάτων έξω από τη Χριστιανική εκκλησία, έξω στον κόσμο. Όπως εξέθεσε ρεαλιστικά ο Ιησούς το ζήτημα, οι ακόλουθοι του είναι στον κόσμο μολονότι δεν αποτελούν μέρος του κόσμου τούτου και μισούνται από αυτόν τον κόσμο. (Ιωάν. 17:4-16· 15:19) Αν ήθελαν οι Χριστιανοί ν’ απόσχουν από κάθε είδους σχέσεις με τις κυβερνήσεις και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, θα έπρεπε ν’ απομακρυνθούν από τη γη. Αλλά δεν θα μπορούσαν να δώσουν σήμα στον οδηγό να σταματήση τον κόσμο για ν’ απομακρυνθούν. (1 Κορ. 5:9, 10) Ο Θεός δεν εξήγαγε τους Χριστιανούς απ’ αυτόν τον κόσμο. Αυτοί πρέπει να προχωρήσουν με τις υπάρχουσες ακόμη κυβερνήσεις κι εξουσίες. Ο Παύλος λοιπόν λέγει να υποτάσσωνται.

10. Ποια ερώτησις εγείρεται ως προς την ωφελιμότητα αυτής της υποταγής, και από τι εξαρτάται αυτό;

¹⁰ Αλλά δεν είναι πραγματικά επικίνδυνο στη διδασκαλία, στα ήθη, στη λατρεία και στη δράσι της εκκλησίας, όταν οι αληθινοί Χριστιανοί είναι σε υποταγή στις πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες του κόσμου τούτου, του οποίου ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο αόρατος «άρχων» και «θεός»; (Ιωάν. 12:31· 14:30· 16:11· 2 Κορ. 4:4) Αυτό, βέβαια, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίον φθάνει η υποταγή. Μήπως ο απόστολος Παύλος εννοούσε ότι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι σε πλήρη υποταγή, κατά την οποίαν ένα άτομο παίρνει απλώς διαταγές από πάνω και γίνεται απλώς ένα μηχανικά εργαζόμενο άτομο [ρομπότ], μη αφήνοντας τη Χριστιανική συνείδησι να υπαγορεύση τι είναι ορθόν και τι είναι εσφαλμένο σύμφωνα με τον γραπτό λόγο του Θεού; Μήπως αυτό σημαίνει πλήρη υποταγή του θελήματος, στην οποίαν ο Χριστιανός δίνει αναμφισβήτητη υπακοή σε όλες τις περιπτώσεις στις διαταγές των κοσμικών κυβερνήσεων κι εξουσιών;

11. Ποιο άλλο είδος υποταγής θα μπορούσε να υπάρχη, και ποιος μας δείχνει τι είδους υποταγή εννοείται ;

¹¹ Ή μήπως σημαίνει μια σχετική υποταγή; Με τη λέξι «σχετική» εννοούμε μια συγκριτική υποταγή, μια υποταγή που σχετίζεται με άλλα πράγματα. Δηλαδή, ότι πρέπει κι άλλα σημαίνοντα πράγματα να ληφθούν υπ’ όψι. Δεν είναι υποταγή απόλυτη ή ανεξάρτητη από άλλα πράγματα. Πρέπει να σταθμισθή με άλλα πράγματα που δεν πρέπει να παραβλέπωνται. Ο Παύλος, στη σύντομη επιστολή του προς Τίτον δείχνει ως πού μπορεί να φθάση η υποταγή και αν πρέπει να είναι απόλυτη ή σχετική.

12. Πώς το δείχνει αυτό ο Παύλος, και ποια σχετική περίπτωσι για προσδιορισμό αναφέρει πρώτα;

¹² Πώς το δείχνει αυτό ο Παύλος; Με το να λέγη στον Τίτο ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα, στα οποία οι αληθινοί, αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί πρέπει να είναι υποτεταγμένοι. Οι πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες του κόσμου τούτου δεν είναι οι μόνες, στις οποίες οφείλεται ένα μέτρον υποταγής. Υπάρχουν κι άλλες υποταγές που πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν οι Χριστιανοί. Ποιες; Λοιπόν, εν πρώτοις, είναι η γαμήλιος υποταγή. Στον Τίτον 2:3-5 ο Παύλος γράφει αυτή τη συμβουλή περί ευθύνης των πρεσβυτέρων γυναικών της εκκλησίας: «Δια να νουθετώσι τας νέας, να ήναι φίλανδροι, φιλότεκνοι, σώφρονες, καθαραί, οικοφύλακες, αγαθαί, ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας, δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού.» Μήπως οι γυναίκες πρέπει να είναι «ευπειθείς εις τους ιδίους αυτών άνδρας» υπό ολοκληρωτικήν έννοιαν; Ας ιδούμε.

ΣΥΖΥΓΟΙ

13. (α) Σε τι βασίζεται η υποταγή μιας συζύγου, άσχετα με τη θρησκεία του ανδρός της; (β) Τι είδους υποταγή πρέπει να είναι αυτή, και τι πρέπει να προασπίζη από βλασφημία;

¹³ Πρέπει να σημειώσωμε ότι ο Παύλος δεν λέγει ότι έχει σημασία το αν είναι οι σύζυγοι των αληθινοί Χριστιανοί ή Ιουδαίοι ή ειδωλολάτραι. Ωστόσο, η υποταγή μιας συζύγου σ’ ένα σύζυγο στηρίζεται σε μια Γραφική αρχή, πράγμα που το λέγει ο ίδιος ο Παύλος. Στην εκκλησία της Κορίνθου γράφει: «Θέλω δε να εξεύρητε ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός· κεφαλή δε της γυναικός, ο ανήρ· κεφαλή δε του Χριστού, ο Θεός. . . . δεν εκτίσθη ο ανήρ δια την γυναίκα, αλλ’ η γυνή δια τον άνδρα. Δια τούτο η γυνή χρεωστεί να έχη εξουσίαν επί της κεφαλής αυτής, δια τους αγγέλους.» (1 Κορ. 11:3, 9, 10) Εν τούτοις, κατά τον απόστολο Παύλο, η υποταγή μιας Χριστιανής συζύγου σε οποιανδήποτε σύζυγο δεν θα μπορούσε να είναι ολοκληρωτική, χωρίς να ληφθή υπ’ όψι μια ανώτερη ακόμη υποταγή. Αλλιώς, πώς θα μπορούσε ο Παύλος να πη ότι οι νεώτερες γυναίκες, που υπακούουν στη διδασκαλία και στο παράδειγμα των πρεσβυτέρων γυναικών, πρέπει να υποτάσσωνται στους ιδίους των άνδρες «δια να μη βλασφημήται ο λόγος του Θεού,» από πους έξω;

14. Άσχετα με την κυριότητα του συζύγου της, ποια πράγματα πρέπει να λαμβάνη υπ’ όψιν μια αληθινά Χριστιανή σύζυγος εν σχέσει με την υποταγή

¹⁴ Συνεπώς, στην περίπτωσι της υποταγής μιας Χριστιανής συζύγου στη γαμήλιο ένωσι, ο «λόγος του Θεού» πρέπει πρώτα να ληψθή υπ’ όψι. Η γυνή αφιερώθηκε πλήρως στον Ιεχωβά Θεό κι εβαπτίσθη για να συμβολίση την αφιέρωση αυτή, όπως έκαμε κι ο Ιησούς. Ο σύζυγός της, είτε Χριστιανός είναι, είτε Ιουδαίος είτε ειδωλολάτρης, είναι ατελής και αμαρτωλός εκ γενετής. Αν, λοιπόν, αυτός ζητήση ή απαιτήση απ’ αυτήν να κάμη κάτι εναντίον του λόγου του Θεού, αυτή κατά τη συνείδησί της δεν θα μπορούσε να το πράξη και συγχρόνως να εκπληρώση την αφιέρωσί της στον Θεό, όπως έκαμε κι ο Χριστός με την αφιέρωσί του. Πρέπει να δεχθούμε ότι ο γαμήλιος σύντροφός της είναι η ορατή κεφαλή της στον οικογενειακό κύκλο· αλλ’ ο Χριστός είναι ανώτερος από κάθε άνθρωπο, από κάθε σύζυγο, και ο Χριστός είναι η κεφαλή ενός Χριστιανού συζύγου, εκτός του ότι ο Θεός είναι η κεφαλή του Χριστού. Η αφιερωμένη, λοιπόν, Χριστιανή σύζυγος δεν μπορεί να θεωρήση την τρίτου βαθμού κεφαλή [αρχηγία] του ανθρωπίνου συζύγου της ως τελική και απόλυτη. Πρέπει ν’ αναγνωρίζη ως υπερτάτη κεφαλή [αρχηγία] τον Θεό, στον οποίον αφιερώθη μέσω της ανωτέρας κεφαλής της, του Σωτήρος Ιησού Χριστού.

15. Τι είδους πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι η υποταγή της στον σύζυγό της, και τι δεν μπορεί κανείς να πη για τον λόγον του Θεού σχετικά με τούτο;

¹⁵ Αν, δείχνοντας ταπεινωτική υπακοή στον επίγειο σύζυγο της, παρέβαινε τον λόγον του Θεού, τότε δεν θα ορθοτομούσε τον λόγον του Θεού, έστω κι αν ο έξω της Χριστιανικής εκκλησίας κόσμος επεδοκίμαζε αυτή την πράξι της. Αυτό θα ήταν αμάρτημα. Διασαφηνίζεται έτσι ότι η υποταγή της Χριστιανής γυναικός στον σύζυγό της είναι μια σχετική υποταγή. Πρέπει ν’ αποδίδεται εν σχέσει με τον λόγον του Θεού. Ο λόγος του Θεού είναι σε αρμονία με το να υποτάσσεται αυτή στον σύζυγο της, και την διδάσκει να υποτάσσεται. Κανένας έξω από τη Χριστιανική εκκλησία δεν μπορεί ειλικρινώς να πη ότι ο λόγος του Θεού δεν διδάσκει τη σύζυγο να υποτάσσεται στον σύζυγό της και να τον αγαπά και να δείχνη αυτή την αγάπη σ’ αυτόν με την υποταγή της.

16. Πώς αυτή θα μπορούσε να κάμη να βλασφημήται ο λόγος του Θεού, και γιατί θα εγίνετο αυτό;

¹⁶ Τι θα γίνη, αν η Χριστιανή σύζυγος, που κηρύττει τον λόγον του Θεού στους άλλους, δεν αποδίδη στον σύζυγο της αυτή τη σχετική υποταγή, αλλά τον προκαλεί και διαπληκτίζεται για οικιακά πράγματα, στα οποία δεν είναι αναμεμιγμένη η Χριστιανική συνείδησις; Τότε αυτή δίνει στους έξω την ιδέα ότι ο λόγος του Θεού, τον οποίον κηρύττει, την διδάσκει να είναι στασιαστική, ανυπότακτη, φιλοδοξώντας να είναι κεφαλή. Γι’ αυτόν τον λόγο κάνει να «βλασφημήται» ο λόγος του Θεού από τους έξω, οι οποίοι και δεν θέλουν να τον ακούσουν, είτε από αυτήν κηρύττεται ή από κάποιο άλλο μέλος της εκκλησίας στην οποίαν ανήκει. Το να υποτάσσεται, λοιπόν, στον σύζυγό της στα κατάλληλα πράγματα, σε πράγματα που δεν αντιβαίνουν στον λόγον του Θεού, είναι πράγματι μια ασπίς στον λόγον του Θεού εναντίον της δυσφημήσεώς του από αμαθείς ανθρώπους οι οποίοι κρίνουν τον λόγον του Θεού από τον τρόπον ενεργείας μιας Χριστιανής συζύγου.

17. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε αυτή να συνιστά τον λόγον του Θεού στους άλλους;

¹⁷ Η Χριστιανή σύζυγος, με τον τρόπο που υποτάσσεται στον γαμήλιο κτήτορά της, πρέπει να συνιστά τον λόγον του Θεού στους έξω και να τους κάνη να έχουν διάθεσι να τον ακούσουν. Ο λόγος του Θεού αποτελεί το κύριον πράγμα στην έγγαμη ζωή της· γι’ αυτό κι ο Παύλος τονίζει ότι η υποταγή της στον σύζυγό της είναι σχετική μόνον, όχι ολοτελής.

ΔΟΥΛΟΙ

18, 19. (α) Για ποια άλλη υποτασσόμενη τάξι μιλεί κατόπιν ο Παύλος, και ποια ερωτήματα ανακύπτουν όσον αφορά την αφιέρωσί των; (β) Γιατί υπήρξε ανάγκη οι απόστολοι να γράψουν για το πώς εκείνοι που ανήκουν σ’ αυτή την τάξι πρέπει να ενεργούν ως Χριστιανοί;

¹⁸ Ο απόστολος Παύλος, στην προς Τίτον επιστολή του, ομιλεί και για ένα άλλο είδος υποταγής, το οποίον δεν μπορούσε να παραμερισθή στην εποχή του. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχαν πολλοί δούλοι, όχι απλώς Νέγροι δούλοι, αλλά λευκοί δούλοι. Αυτοί ήσαν άτομα που είχαν αιχμαλωτισθή στον πόλεμο ή που είχαν χρεωθή και δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Τόσο πολυάριθμοι ήσαν οι δούλοι, ώστε ένας Ρωμαίος πολίτης μπορούσε να έχη τέσσερες χιλιάδες δούλους στο σπίτι του. Πολλοί απ’ αυτούς άκουσαν το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού περί ελευθερίας κι εδέχθησαν τη Χριστιανοσύνη. Παρ’ ότι ήσαν δούλοι κάποιου πλουσίου ή ισχυρού ανδρός ή γυναικός, επίστευσαν στην απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού και αφιερώθησαν στον Ιεχωβά Θεό. Μήπως ηρνήθη ο Θεός την αφιέρωσί των και είπε ότι δεν θα μπορούσαν να κάμουν μια τέτοια αφιέρωσι, διότι δεν ήσαν ελεύθεροι να το πράξουν; Μήπως είπε ο Θεός ότι αυτοί ήσαν υποτεταγμένοι σ’ ένα κύριο δούλων και ανήκαν σ’ αυτόν και δεν μπορούσαν να παραδοθούν πλήρως στον Θεό και να προβούν σε αφιέρωσι σ’ Αυτόν;

¹⁹ Όχι! Ο Θεός δεν ηρνήθη την αφιέρωσί των μέσω του Χριστού. Αν ο Θεός την ηρνείτο, τότε η Χριστιανική εκκλησία δεν θα εδέχετο δούλους. Αλλ’ ο Θεός εδέχθη την αφιέρωσί των και τους εισεδέχθη στην εκκλησία του αγίου λαού του. Γι’ αυτό οι απόστολοι του Ιησού Χριστού ανεγνώρισαν αυτούς τους αφιερωμένους δούλους ως μέλη της εκκλησίας κι έγραψαν περί του πώς αυτοί έπρεπε να ενεργούν ως Χριστιανοί.

20, 21. (α) Πώς η αφιέρωσις του δούλου επηρεάζει τη σχέσι του με τον κύριο του; (β) Τι δείχνουν όσα γράφει ο Παύλος για το ζήτημα του δούλου ως προς την υποταγή του στη Ρωμαϊκή κυβέρνησι;

²⁰ Τότε, λοιπόν, όταν ο Θεός εδέχθη την αφιέρωσί των κι έκαμε αυτούς τους δούλους μέλη της εκκλησίας Του, μήπως αυτό τους ελευθέρωσε από τους επιγείους των κυρίους; Όχι, διόλου. Αυτοί παρέμειναν επίγειοι δούλοι, μολονότι απέκτησαν τώρα μια πνευματική ελευθερία, την οποίαν οι μη αφιερωμένοι, μη Χριστιανοί δούλοι δεν απελάμβαναν. «Διότι όστις δούλος εκλήθη εις τον Κύριον, είναι απελεύθερος του Κυρίου», είπε ο Παύλος, εννοώντας τούτο από πνευματική άποψι και όχι ενθαρρύνοντας ένα δούλο ν’ απελευθερωθή.

²¹ Γι’ αυτό ο Παύλος είπε: «Έκαστος αν τη κλήσει καθ’ ην εκλήθη [να είναι ένας άγιος του Θεού], εν ταύτη ας μένη. Εκλήθης δούλος; Μη σε μέλη· αλλ’ εάν δύνασαι να γείνης ελεύθερος, μεταχειρίσου τούτο καλήτερα. . . . ομοίως και όστις ελεύθερος εκλήθη, δούλος είναι του Χριστού. Δια τιμής [της θυσίας του Χριστού] ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων. Έκαστος, αδελφοί, εις ό,τι εκλήθη, εν τούτω ας μένη παρά τω Θεώ.» (1 Κορ. 7:20-24) Ο Παύλος δεν ήταν μεταρρυθμιστής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και ούτε εξουσιοδοτήθη από τον Θεό να είναι τοιούτος. Και γιατί να είναι, αφού τόσον αυτός, όσο και ο Θεός εγνώριζε ότι η ασεβής Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επρόκειτο να καταστραφή στον ωρισμένο καιρό του Θεού; Η διαδεδομένη δουλεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επεβλήθη από την «ιμπεριαλιστική» κυβέρνησι. Ο Παύλος υπετάχθη στην υπάρχουσα Ρωμαϊκή κυβέρνησι σ’ αυτό το ζήτημα της δουλείας. Δεν είπε στους δούλους να δραπετεύσουν. Δεν συνηγόρησε υπέρ της επαναστάσεως των δούλων όπως ήταν η περίπτωσις του Σπαρτάκου το 73 π.Χ.

22, 23. (α) Πώς επηρέαζε η αφιέρωσις ένα άτομο που ήταν δούλος; (β) Χάριν τίνος ο Παύλος έδωσε οδηγίες όσον αφορά τους δούλους, και τι είπε στον Τίτο να διδάξη τους δούλους να πράττουν;

²² Ποια ήταν, τώρα, η σχέσις του δούλου προς τον επίγειο κύριό του, αφού ο δούλος έγινε ένας αφιερωμένος, βαπτισμένος Χριστιανός; Κατά τη σάρκα του αυτός ήταν ακόμη ένας δούλος κάτω από έναν ανθρώπινο κύριο ή κτήτορα δούλων. Αντί να γίνη ένας δραπέτης δούλος όπως ο Ελάιζα στην ιστορία Η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά του 1851-1852, επρόκειτο να γίνη ένας καλύτερος δούλος λόγω της ιδιότητος του ως Χριστιανού. Ο απόστολος Παύλος ωδήγησε τον νεαρό επίσκοπο Τίτο για το τι έπρεπε να πη στους δούλους εκεί στην Κρήτη να κάνουν τώρα που έγιναν Χριστιανοί. Ο Παύλος, γράφοντας στον Τίτο, τον προέτρεψε έντονα να ενεργήση ώστε η Χριστιανική οργάνωσις και ο Θείος λόγος να προστατευθούν από την άδικη κακολογία, δυσφήμησι και βλασφημία από μέρους του κόσμου. Πρώτον ο Παύλος είπε στις Χριστιανές συζύγους πώς να ενεργούν μέσα στον οίκον και είπε στους νεαρούς Χριστιανούς πώς να ενεργούν, δείχνοντας «λόγον υγιή και ακατάκριτον· δια να εντραπή ο εναντίος, μη έχων να λέγη δια σας μηδέν κακόν». Ο Παύλος κατόπιν ωμίλησε για τους δούλους και είπε:

²³ Οι δούλοι «να υποτάσσωνται εις τους εαυτών δέσποτας, να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, να μη αντιλέγωσι· να μη σφετερίζωνται τα αλλότρια, αλλά να δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν· δια να στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού. Διότι εφανερώθη η χάρις του Θεού η σωτήριος εις πάντας ανθρώπους [περιλαμβανομένων των δούλων], διδάσκουσα ημάς να αρνηθώμεν την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας, και να ζήσωμεν σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς εν τω παρόντι αιώνι».​—Τίτον 2:6-12.

24, 25. (α) Ποια διάκρισι δεν έκαμε ο Παύλος ως προς τους ιδιοκτήτας δούλων; (β) Επετρέπετο να υπάρχουν στην εκκλησία ιδιοκτήται δούλων, και τι δείχνει η περίπτωσις του Φιλήμονος;

²⁴ Πώς αυτό είναι δυνατόν σήμερα για τους κατά γράμμα δούλους στην Ασία ή στην Αφρική ή αλλού; Πώς μπορούν οι δούλοι, αφού γίνουν αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί, «να υποτάσσωνται εις τους εαυτών δέσποτας, να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα», και συγχρόνως να παραμένουν Χριστιανοί; Πάλι ας σημειωθή ότι ο Παύλος δεν λέγει αν ο κάτοχος δούλων είναι ειδωλολάτρης, Ρωμαίος, Ιουδαίος ή Χριστιανός, ή ότι ο Χριστιανός δούλος θα μπορούσε να υποτάσσεται μόνο σ’ ένα Χριστιανό κάτοχο δούλων και να τον ευαρεστή.

²⁵ Ναι, εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμη και Χριστιανοί κύριοι δούλων στην εκκλησία. Ο Παύλος δεν προσεπάθησε να είναι ένα πρότυπον του Ρώσου Τσάρου Αλεξάνδρου Β΄, ο οποίος το 1861 εχειραφέτησε 23.000.000 Ρώσους δουλοπαροίκους· ούτε του Αμερικανού προέδρου Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος το 1863 εξέδωκε μια Προκήρυξι Χειραφετήσεως καταργώντας τη δουλεία στα νότια μέρη που δεν κατείχοντο από στρατεύματα της Ομοσπονδιακής Ενώσεως. Όχι, ο Παύλος δεν εκήρυξε να είναι ελεύθεροι όλοι οι Χριστιανοί δούλοι, και όλοι οι Χριστιανοί κάτοχοι δούλων να είναι χωρίς δούλους, στερημένοι ακουσίως από τους δούλους τον. Δεν εδήλωσε ότι οι Χριστιανοί κάτοχοι δούλων, οι οποίοι δεν ελευθέρωσαν τους πιστεύοντας ή μη πιστεύοντας δούλους, πρέπει ν’ αποκοπούν από τη Χριστιανική εκκλησία. Όχι· αλλ’ ο Παύλος μάλιστα έγραψε κι επιστολήν που φυλάσσεται στη Γραφή κι απευθύνεται σ’ ένα Χριστιανό κάτοχο δούλων, τον Φιλήμονα. Αντί ν’ αποκοπή αυτός από την εκκλησία, η τοπική εκκλησία των Χριστιανών συνηθροίζετο ακριβώς στο σπίτι του Φιλήμονος.​—Φιλήμ. 1, 2.

26. Σε αρμονία με τις οδηγίες του για τους δούλους, τι έκαμε ο Παύλος στον Ονήσιμο, και τι έκαμε ο Ονήσιμος;

²⁶ Η Ρωμαϊκή κυβέρνησις επέτρεψε στον Φιλήμονα να είναι κάτοχος δούλων, ο δε Παύλος υπετάχθη στη διάταξι της ειδωλολατρικής εκείνης κυβερνήσεως και δεν κατήργησε τη δουλεία από τον οίκον του Φιλήμονος. Ο Παύλος, σύμφωνα με τις οδηγίες του στον Τίτο να είναι οι δούλοι υποτεταγμένοι στους κυρίους των κατά πάντα, επανέστειλε ένα δραπέτη δούλο στον Φιλήμονα, ως κομιστήν της προς Φιλήμονα επιστολής του. Ο Παύλος δεν ανεκήρυξε ελεύθερον τον δραπέτην αυτόν δούλον Ονήσιμον, επειδή είχε ακούσει το κήρυγμα του και είχε γίνει Χριστιανός. Ο Παύλος έστειλε τον Ονήσιμο πάλι στη δουλεία. Τώρα λοιπόν ο Ονήσιμος, ακριβώς διότι έγινε Χριστιανός, ξαναπήγε στη δουλεία, για να υποτάσσεται στον συγ-Χριστιανό Φιλήμονα κατά πάντα, δείχνοντας «πάσαν πίστιν αγαθήν». Στην επιστροφή του ο Ονήσιμος δεν μετέβαλε γνώμη, δεν κατέστρεψε την επιστολή, δεν εξηφανίσθη μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν εξακολούθησε να είναι ένας δραπέτης. Μολονότι αντιμετώπισε επανάληψιν της δουλείας, επέδωσε την επιστολή στον Φιλήμονα. Με αυτόν τον τρόπο την έχομε στη Γραφή σήμερα.​—Φιλήμ. 10-17.

27. (α) Ποια είναι, λοιπόν, τα «πάντα», στα οποία ο Χριστιανός δούλος πρέπει να υποτάσσεται στον κύριο του; (β) Συνεπώς, τι είδους δούλους θα τους έκανε η Χριστιανοσύνη;

²⁷ Πώς μπορούν δούλοι που έγιναν αφιερωμένοι Χριστιανοί να υποτάσσωνται στους κυρίους των κατά πάντα, και μάλιστα αν αυτοί οι κύριοι δεν είναι Χριστιανοί ή είναι διαφορετικής θρησκείας; Σημαίνει μήπως η φράσις «κατά πάντα» ότι η υποταγή είναι ολική, απόλυτη, χωρίς να λαμβάνεται ύτ’ όψιν το θέλημα και ο λόγος του Θεού; Καθόλου! Το «πάντα» περιορίζεται στην περιοχή ή σφαίρα, στην οποίαν ο ανθρώπινος κύριος δούλων έχει ένα νομικό δικαίωμα ν’ απαιτήση υπηρεσία από τον δούλον του. Αυτός δεν είχε δικαίωμα ν’ αλλάξη τη θρησκεία του δούλου, διότι αυτό εναπέκειτο στη συνείδησι του δούλου και ήταν προσωπικό ζήτημα μεταξύ του δούλου και του Θεού του. Ο Παύλος δείχνει τι περιλαμβάνει το «πάντα» προσθέτοντας: «να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, να μη αντιλέγωσι· να μη σφετερίζονται τα αλλότρια, αλλά να δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν». Η Χριστιανοσύνη, αντί να τους κάμη χειροτέρους δούλους, τους έκαμε καλυτέρους δούλους, δούλους, οι οποίοι χαίρουν να ευαρεστούν τους κυρίους των εκτελώντας καλά τα ανατεθειμένα σ’ αυτούς καθήκοντα, δούλους που δεν αντιλέγουν αυθαδώς στους κτήτοράς των, δούλους που δεν κλέπτουν τους κυρίους των, δούλους που είναι πιστοί και δεν προδίδουν τα υλικά συμφέροντα των κυρίων των.

28, 29. (α) Τι δεν αναγκάζει έναν δούλο να πράξη η υποταγή σ’ έναν κύριο; (β) Τι είδους αποδεικνύεται έτσι ότι είναι η υποταγή των, και η υπηρεσία των πρέπει ν’ αποδίδεται σαν σε ποιον και με ποιο ελατήριο;

²⁸ Η υποταγή δεν υποχρεώνει ένα Χριστιανό δούλο να κλέπτη από τους άλλους, αν ο μη Χριστιανός κύριός του τον διέτασσε να το πράξη αυτό. Και αν δεν θα έκλεπτε για τον επίγειο κύριό του, δεν θα παρέβαινε επίσης και καμμιά από τις άλλες εντολές του Θεού. «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον», λέγει ο απόστολος Παύλος, «μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα». (Εφεσ. 4:28) Η Χριστιανική υποταγή ενός ως δούλου σ’ έναν ανθρώπινο κάτοχο δούλων αποδεικνύεται έτσι ότι είναι σχετική, συγκριτική, περιωρισμένη υποταγή, εξηρτημένη από τη Χριστιανική συνείδησι. Η ευαρέστησις του κτήτορος δούλων δεν περιλαμβάνει παράβασιν των θείων εντολών. Ο Παύλος, στην επιστολή προς Κολοσσαείς 3:22-24 (ΜΝΚ) είπε αυτά στους δούλους:

²⁹ «Οι δούλοι, υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά. Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους [τους κυρίους δούλων]· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν της κληρονομίας· διότι εις τον Κύριον Χριστόν δουλεύετε».

30. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Παύλου, γιατί δεν θα μπορούσε η υποταγή στους κυρίους «κατά πάντα» να περιλαμβάνη παράβασιν του νόμου του Θεού;

³⁰ Η υπακοή στους κατόχους δούλων «κατά πάντα» δεν θα μπορούσε να σημαίνη ως το σημείο της παρακοής στον Ιεχωβά Θεό, της παραβάσεως των εντολών του. Ο απόστολος λέγει ότι αυτή η κατά πάντα υπακοή πρέπει ν’ αποδίδεται από τους δούλους ‘με φόβον του Ιεχωβά.’ Δηλαδή, με τον φόβο μήπως δυσαρεστήση κάνεις τον Ιεχωβά. Οτιδήποτε κι αν ελέγετο στους δούλους να πράξουν, έπρεπε να εργασθούν προς τούτο, όχι με γογγυσμό σαν σε ανθρώπους που ήσαν κύριοι των, αλλά εκ ψυχής ως εις τον Ιεχωβά, γνωρίζοντας ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που θα τους αντήμειβε έστω κι αν δεν τους αντήμειβε ο κύριός των αλλά τους εξεμεταλλεύετο ως δούλους του.

31. Πώς, λοιπόν, ο φόβος και η επιθυμία του δούλου ν’ αρέση θα επηρέαζαν τις πράξεις του ως δούλου;

³¹ Ο φόβος του Ιεχωβά δεν θα άφηνε τους δούλους να είναι οι οπλοφόροι ή ξιφομάχοι των ιδιοκτητών των για να φονεύσουν κάποιον κατ’ επιταγήν. Αν οι κύριοί των τους διέτασσαν να κλέψουν την περιουσία κάποιου άλλου, ή να ψευσθούν και να δώσουν ψευδή μαρτυρία ενώπιον δικαστού, ή ν’ απαγάγουν τη σύζυγο ενός άλλου, δεν θα μπορούσαν να τα κάμουν αυτά εκ ψυχής ως να τα έπρατταν στον Θεόν των, διότι ο Ιεχωβά απαγορεύει στους Χριστιανούς μάρτυρας να πράττουν τέτοια αδικήματα. Αν οι Χριστιανοί δούλοι ήσαν ανθρωπάρεσκοι θα υπετάσσοντο και θα υπήκουαν στους κυρίους των όταν αυτοί τους διέτασσαν να κάνουν κάτι κακό, αντι-Γραφικό, αντι-Χριστιανικό. Αλλ’ υπάρχουν μερικά πράγματα, πολλά πράγματα, στα οποία δεν μπορούν να υπακούσουν σε ατελείς, αμαρτωλούς ανθρωπίνους κυρίους, διότι οι Χριστιανοί δούλοι είναι Θεάρεσκοι και προ παντός φοβούνται τον Ιεχωβά. Είναι πραγματικά δούλοι του Κυρίου, του Χριστού, ο οποίος τους εξηγόρασε με τη θυσία του.

32. Ποιες όμοιες οδηγίες για τους δούλους έδωσε ο Παύλος στην προς Εφεσίους 6:5-9, και ποιο ελατήριο για καλά έργα παρουσιάζει;

³² Στην επιστολή προς Εφεσίους 6:5-9 (ΜΝΚ) ο απόστολος Παύλος δίνει όμοιες οδηγίες στους Χριστιανούς δούλους, μέλη της εκκλησίας. Αντί να είναι δύστροποι, μοχθηροί δούλοι, διδάσκονται να δουλεύουν «μετ’ ευνοίας ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι έκαστος ό,τι καλόν πράξη, τούτο θέλει λάβει παρά του Ιεχωβά, είτε δούλος, είτε ελεύθερος». Έχουν υπ’ όψιν ότι έχουν έναν Κύριον που είναι ανώτερος από τον επίγειο, ανθρώπινο κύριό των, έναν Κύριον στους ουρανούς. Αυτός ο Κύριος δεν είναι μεροληπτικός στους επιγείους κυρίους δούλων, όταν είναι εναντίον των δούλων, εφόσον οι δούλοι υπακούουν στον ουράνιον Κύριόν των όταν καθίσταται αναγκαία μάλλον η πιστότης στη Χριστιανοσύνη παρά η δουλική υπακοή σε άνθρωπο.

33, 34. (α) Γιατί οι Χριστιανοί δούλοι δεν θα έκαναν πράγματα που έκαναν προηγουμένως για τους κυρίους των, αλλά μήπως αυτό θα έβλαπτε τα συμφέροντα των κυρίων των; (β) Ποια είναι η επιθυμία των ως δούλων με καλυτέρους τρόπους, και πώς αυτό επηρεάζει την υποταγή των;

³³ Σε όλες τις περιπτώσεις ο απόστολος Παύλος καθιστά την υποταγή των Χριστιανών δούλων στους ανθρωπίνους των κτήτορας ή κυρίους σχετική υποταγή. Πράγματα, τα οποία οι δούλοι έκαναν προηγουμένως σε πλήρη υπακοή στους επιγείους κτήτοράς των, δεν θα τα κάνουν πια διότι τώρα έχουν Χριστιανική συνείδησι. Παρά τούτο, θα είναι καλύτεροι δούλοι και θα είναι χρησιμώτεροι στους κτήτοράς των κατά ένα πιστό τρόπο. Εμμένοντας στην ορθή Χριστιανική πορεία παρά τις επιθυμίες των κυρίων των, δεν θα βλάψουν τους κυρίους των ούτε θα θίξουν τα συμφέροντά των, αλλά θα κάμουν τους κυρίους των να σεβασθούν τη μορφωμένη, εκπαιδευμένη Χριστιανική των συνείδησι. Επειδή θα είναι καλύτεροι δούλοι διότι απεδέχθησαν τη Χριστιανοσύνη, δεν θα είναι αισχύνη ή όνειδος σε ό,τι ο Θεός διδάσκει στους αφιερωμένους μάρτυράς του.

³⁴ Ως δούλοι με καλυτέρους τρόπους επιθυμούν να ‘στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού’. Αν η επιθυμία και η προσπάθειά των είναι να στολίζουν τη διδασκαλία του Θεού, την οποίαν ακολουθούν κατά πάντα, δεν θα μπορούσαν να παραδοθούν σε υποταγή σε επιγείους κυρίους τόσον, ώστε να υπακούουν σε διαταγές να πράττουν κακό. Κάνοντας το κακό δεν θα ήσαν ζωντανά στολίδια της διδασκαλίας του Θεού· αντιθέτως, θα διέστρεφαν και θα δυσφημούσαν τις διδασκαλίες του.

ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ

35. (α) Τι υποστηρίζουν οι περιπτώσεις των συζύγων και των δούλων ως προς το είδος της υποταγής που οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποδίδουν στις κυβερνήσεις και στις εξουσίες; (β) Παρά την ατέλειά των, ποια ευθύνη έχουν οι κυβερνήται;

³⁵ Ο απόστολος Παύλος, μόνον αφού έγραψε για το πώς οι Χριστιανές σύζυγοι πρέπει να υποτάσσωνται στους συζύγους των και οι Χριστιανοί δούλοι στους επιγείους κυρίους των, είπε στους εν τη εκκλησία «να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.» (Τίτον 3:1) Απ’ αυτά που είπε ο Παύλος για τις προηγούμενες περιπτώσεις υποταγής σε συζύγους και ιδιοκτήτας δούλων, έχομε ένα κανόνα μετρήσεως, με τον οποίον να μετρούμε ως πού φθάνει η υποταγή και υπακοή σε πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες ως άρχοντας από μέρους των αφιερωμένων, βαπτισμένων Χριστιανών, όπως είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Η υποταγή δεν επρόκειτο να είναι ολική, αλλ’ απλώς σχετική, προς τους συζύγους και τους ιδιοκτήτας δούλων ή κυρίους, οι οποίοι είναι απλώς ατελείς άνθρωποι. Ομοίως η υποταγή πρέπει να είναι σχετική και προς τις κυβερνήσεις κι εξουσίες, οι οποίες επίσης αποτελούνται από ανθρώπους γεννημένους στην αμαρτία και καταδικασμένους σε θάνατο. Εν τούτοις, οι ανθρώπινες αρχές κι εξουσίες έχουν ευθύνη απέναντι όλων των λαών των. Μια από τις κυριώτερες ευθύνες των είναι να τηρούν την τάξι και να παρέχουν στον λαό ένα μέτρον προστασίας. Οι κυβερνήσεις έχουν αρκετές δικές των ενοχλήσεις με τους αντιχριστιανικούς λαούς εν γένει, χωρίς να χρειάζεται να προσθέτουν στις ενοχλήσεις των οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί ενούμενοι με κοσμικούς σε παραβάσεις των νόμων.

36. Σε ό,τι αφορά το να επαινούνται, γιατί είναι πολύ κατάλληλο να είναι οι Χριστιανοί ευπειθείς στις κυβερνήσεις και στις εξουσίες;

³⁶ Εν τούτοις, για τους Χριστιανούς που είναι πραγματικά οι «άγιοι» του Θεού είναι πολύ κατάλληλο να «υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.» Αντί να είναι άξιοι των κακών διαθέσεων εκείνων που είναι στις πολιτικές θέσεις του κόσμου τούτου, οι Χριστιανοί πρέπει να κερδίσουν τον έπαινο, ή τουλάχιστον να είναι άξιοι επαίνου διότι είναι εύτακτοι και σέβονται τους νόμους, με τους οποίους διατηρείται η τάξις και η δημοσία ευημερία στην κοινότητα. Οι Χριστιανοί, λόγω της ολοψύχου αφοσιώσεώς των στον Θεό και επειδή μιμούνται πιστά τον Ιησού Χριστό, παρεξηγούνται κι επικρίνονται αρκετά, κι επομένως συκοφαντούνται γι’ αυτή και μόνο την αιτία, χωρίς να είναι ανάγκη να καταστούν στόχοι αληθινής επικρίσεως και κατηγορίας λόγω αδικοπραγίας. Οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν ότι ο φόβος του Θεού έχει ως αποτέλεσμα μια διαφορά στη ζωή ενός ατόμου, προς το καλύτερο. Η συμβουλή, λοιπόν του Παύλου σ’ αυτούς είναι το να είναι «έτοιμοι εις παν έργον αγαθόν».

37. Πώς αυτό είναι σε αρμονία με το γεγονός ότι ο Χριστός απέθανε και μας απελύτρωσε για ένα σκοπό, αλλά πώς αυτό επηρεάζει την υποταγή μας;

³⁷ Αυτό είναι σε πλήρη αρμονία με το γεγονός ακριβώς που προεμνημονεύθη από τον Παύλον, ότι ο Σωτήρ μας Ιησούς Χριστός «έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, δια να μας λυτρώση από πάσης ανομίας, και να μας καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων». (Τίτον 2:13, 14) Πώς θα ήταν δυνατόν αυτά τα έργα να μας καταστήσουν έναν πιθανό κίνδυνο σε οποιεσδήποτε αρχές κι εξουσίες του κόσμου τούτου, έστω και αν η υποταγή μας σ’ αυτές είναι απλώς σχετική; Ταυτοχρόνως, το ότι είμεθα ένας λαός που ελυτρώθη δια του Χριστού από κάθε είδος ανομίας και το ότι είμεθα «ζηλωταί καλών έργων» μάς εμποδίζει ως Χριστιανούς ν’ αποδίδουμε κάτι περισσότερο από σχετική υποταγή σε ανθρώπινες αρχές κι εξουσίες. Γιατί; Διότι οι ανθρώπινοι άρχοντες μπορεί κατά καιρούς να εγείρουν απαιτήσεις και να επιβάλουν νόμους που είναι αντίθετοι στον υπέρτατο νόμο του Θεού.

38. Τι η υπακοή μας στον νόμο του Θεού ποτέ δεν θα μας αφήση να κάμωμε όσον αφορά τις κυβερνήσεις και εξουσίες, αλλά τι δεν θα μας αφήση αυτό να πράξωμε σε ένωσι με τις κυβερνήσεις και τις εξουσίες;

³⁸ Η ευσυνείδητη υπακοή μας στον νόμον του Θεού μπορεί να στενοχωρήση τις ανθρώπινες αρχές κι εξουσίες. Μπορεί να δείξη σ’ αυτές την πλάνη των και τη μη συμμόρφωσί των με τον νόμον του Θεού. Αλλά ποτέ, ναι, ποτέ δεν θα μας οδηγήση σε ανατρεπτικά κινήματα ή συνωμοσίες ή βίαιες εξεγέρσεις εναντίον αυτών των υπαρχουσών αρχών κι εξουσιών. Όταν αποδίδωμε στον Θεό τα του Θεού στη διάρκεια του παρόντος συστήματος πραγμάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αποδίδομε και στον Καίσαρα τα του Καίσαρος. (Ματθ. 22:21) Δεν σημαίνει ότι παραβαίνομε την αποστολική συμβουλή να ‘υποτασσώμεθα και να πειθαρχούμε στις αρχές και στις εξουσίες.’ Σημαίνει απλώς ότι ως ευσυνείδητοι Χριστιανοί δεν θα ενωθούμε με ατελείς ανθρώπινες κυβερνήσεις κι εξουσίες όταν αυτές καταπολεμούν τον Θεό. Πρέπει να λάβωμε τη στάσι μας με τους αποστόλους του Χριστού, όταν αυτοί είπαν σ’ ένα μη πολιτικό, θρησκευτικό δικαστήριο της Ιερουσαλήμ: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους».​—Πράξ. 5:29.

39. Συνεπώς, ποιες αποστολικές οδηγίες θ’ ακολουθήσωμε, και έχοντας τι υπ’ όψιν;

³⁹ Σε όλες τις περιπτώσεις θ’ ακολουθούμε την οδηγία του αποστόλου Παύλου για υποταγή σε συζύγους, κτήτορας δούλων και κοσμικές, πολιτικές κυβερνήσεις κι εξουσίες ως άρχοντας, και για άλλες υποθέσεις της ζωής. Αυτό θα το πράττουμε «δια να φραντίζωσιν οι πιστεύσαντες εις τον Θεόν να προΐστανται καλών έργων. Ταύτα είναι τα καλά και ωφέλιμα εις τους ανθρώπους».​—Τίτον 3:8.

[Υποσημειώσεις]

Υποτασσόμενοι εις «Πάσαν Ανθρωπίνην Διάταξιν»

 1. Ποιοι είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι σήμερα, αλλά πώς θα μπορούσαν να χάσουν την ελευθερία των;

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ άνθρωποι πρέπει να προσέχουν να μην κάνουν κατάχρησι των ελευθεριών των ούτε να τις χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για ιδιοτελείς, άνομες πράξεις. Οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι σήμερα είναι εκείνοι που ελευθερώθησαν από τη δουλεία των στον ‘άρχοντα του κόσμου τούτου’, τον Σατανά ή Διάβολον, ο οποίος είναι ο «θεός του αιώνος τούτου», ο κυριότερος εχθρός του Ιεχωβά Θεού. (Ιωάν. 12:31· 2 Κορ. 4:4, Κείμενον) Αυτοί ελευθερώθησαν από τη δουλεία στην πλάνη, στην άγνοια και στις δεισιδαιμονίες. «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει», είπε ο Ιησούς Χριστός, προσθέτοντας ότι «πας όστις πράττει την αμαρτίαν, δούλος είναι της αμαρτίας. Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.» (Ιωάν. 8:31, 32, 34-36) Οι μαθηταί αυτοί είναι ελεύθεροι από τις ψευδείς ανθρώπινες παραδόσεις και φιλοσοφίες του κόσμου τούτου που υποδουλώνουν τους ανθρώπους και τους κρατούν σφικτά σε μια μάταιη πορεία. Δεν είναι όπως οι δούλοι της αμαρτίας οι οποίοι δεν είναι ελεύθεροι να πράττουν το ορθόν. Αλλ’ αν έκαναν κατάχρησι της ελευθερίας των γινόμενοι ατίθασσοι και κατόπιν χρησιμοποιούσαν την ελευθερία των ως κάλυμμα για ιδιοτελή ανομία, θα έχαναν την ελευθερία των. Θα εγίνοντο δούλοι της αμαρτίας, δούλοι του κακού.

 2. Πώς διαφέρουν ως προς τη χρήσι της ελευθερίας οι αληθινοί και οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί;

² Οι κατ’ απομίμησιν Χριστιανοί καταχρώνται των ελευθεριών που έχουν. Οι αληθινοί μαθηταί του Χριστού δεν καταχρώνται της ελευθερίας των, διότι καθοδηγούνται από τον λόγον του Θεού. Είναι σοφοί. Γνωρίζουν ότι το να κάμη κανείς κατάχρησι της ελευθερίας του οδηγεί σε ανωμαλίες και δυσχέρειες με τους υπάρχοντας ανθρωπίνους θεσμούς.

 3. Πότε και σε ποιους ο Πέτρος απηύθυνε την πρώτη του επιστολή, και πώς τους προσεφώνησε;

³ Οι Χριστιανοί ακολουθούν τον λόγον του Θεού, όπως εκφράζεται δια του αποστόλου Πέτρου στην πρώτη του επιστολή προς τους Χριστιανούς. Κατά το έτος 62-64, δηλαδή περίπου στον ίδιον καιρό που έγραψε κι ο απόστολος Παύλος την επιστολή του προς Τίτον, ο Πέτρος έγραψε την επιστολή προς τους Χριστιανούς της Μικράς Ασίας, η οποία ήταν τότε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά τώρα ανήκει στην Τουρκία. Ο Πέτρος απηυθύνθη σ’ αυτούς, όχι ως μονίμους κατοίκους του τόπου όπου ζούσαν τότε, όχι ως ένα μέρος της συνθέσεως της τοπικής κοινότητος, αλλ’ ως «παρεπιδήμους . . . διεσπαρμένους εις Πόντον, Γαλατίαν, Καππαδοκίαν, Ασίαν και Βιθυνίαν.»​—1 Πέτρ. 1:1.

4, 5. (α) Το ότι ήσαν απλώς παρεπίδημοι αποτελούσε κατά μεγαλύτερο λόγο αιτία για τους Χριστιανούς να πράττουν τι; (β) Επειδή ήσαν ξένοι και παρεπίδημοι, τι ο Πέτρος τους έγραψε να πράττουν;

⁴ Επειδή ήσαν απλώς «παρεπίδημοι», είχαν ακόμη περισσοτέρους λόγους ν’ απέχουν από κατάχρησι της Χριστιανικής των ελευθερίας. Αλλιώς, θα μπορούσαν να μην εύρουν ορθή κατανόησι ή μεταχείρισι από την κοινότητα, της οποίας δεν ήσαν πραγματικό μέρος, εφόσον δεν είναι μέρος του κόσμου τούτου, μολονότι είναι μέσα στον κόσμο. (Ιωάν. 17:14-16) Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα, όπως είναι οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, είναι παρεπίδημοι στην Τουρκία και σε όλα τα άλλα μέρη του κόσμου τούτου, διότι αναμένουν μια νέα διάταξι που θα δημιουργήση ο Θεός. (2 Πέτρ. 3:13) Προσέχουν τα λόγια που έγραψε ο Πέτρος για να προφυλάξη τους αληθινούς Χριστιανούς από το να κάμουν υπερβολική χρήσι της ελευθερίας των εν Χριστώ, δηλαδή:

⁵ «Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής· να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως. Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν δια τον Κύριον· είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους εις εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών· διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομόνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων· ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού. Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε.»​—1 Πέτρ. 2:11-17.

 6. Γιατί δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να νομίζωμε ότι με το «βασιλέα, ως υπερέχοντα» εννοείται ο Ιησούς Χριστός;

⁶ Ποιος είναι αυτός ο βασιλεύς; Ποιοι οι ηγεμόνες που στέλλονται απ’ αυτόν τον βασιλέα; Επειδή ο Πέτρος έγραψε την επιστολή του στις Χριστιανικές εκκλησίες, μήπως η έκφρασις του Πέτρου «εις βασιλέα, ως υπερέχοντα» σημαίνει την Κεφαλή της Χριστιανικής εκκλησίας, τον Ιησούν Χριστόν; Δεν υπάρχει πραγματικός λόγος για τέτοια σκέψι. Στην πρώτη του επιστολή ο Πέτρος ποτέ δεν μνημονεύει απ’ ευθείας τη βασιλεία του Θεού, η δε πλησιέστερη δήλωσις περί τούτου γίνεται όταν ο Πέτρος λέγη ότι οι Χριστιανοί που ηγιάσθησαν με το πνεύμα του Θεού είναι ένα «βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον», πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί είναι βασιλείς και ιερείς. (1 Πέτρ. 1:2· 2:9) Αλλ’ ο Πέτρος δεν ομιλεί για τον Ιησού Χριστό ως βασιλέα. Ο Πέτρος πάντοτε ομιλεί γι’ αυτόν ως Κύριον. Το ίδιο γίνεται και στην επιστολή 2 Πέτρ. 1:11, όπου διαβάζομε: «Διότι ούτω θέλει σας δοθή πλουσίως η είσοδος εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού».a

 7. Πώς δείχνει ο Πέτρος αν αυτό εφαρμόζεται σ’ ένα βασιλέα μέσα ή έξω από τη Χριστιανική εκκλησία;

⁷ Ποιος, λοιπόν, είναι ο «βασιλεύς», που μνημονεύεται στην επιστολή 1 Πέτρ. 2:13, 17; Δεν είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ούτε είναι ο Ιεχωβά Θεός, «ο Βασιλεύς της Αιωνιότητος». Ο Πέτρος θέτει τον Θεό σε αντιδιαστολή προς «τον βασιλέα», λέγοντας: «Τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε». Όταν ο Πέτρος δίνη τις εντολές του στους Χριστιανούς εν σχέσει με αυτόν τον βασιλέα, πού τοποθετεί τους Χριστιανούς στους οποίους γράφει; Μέσα στη Χριστιανική εκκλησία; Ή μήπως έξω στον κόσμο με τον Ρωμαίο του αυτοκράτορα και τους υπ’ αυτόν βασιλείς και ηγεμόνας; Μήπως ο Πέτρος ομιλεί στους Χριστιανούς για τη διαγωγή τους μέσα στην εκκλησία, ή για τη διαγωγή τους έξω ανάμεσα στους ανθρώπους του κόσμου τούτου; Στην πρώτη πρότασι ο Πέτρος απευθύνεται σ’ αυτούς ως «παρεπιδήμους», όχι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, αλλά στις Ρωμαϊκές επαρχίες της Μικράς Ασίας. Κατόπιν, λίγο πριν μιλήση για τον ανώτερο βασιλέα και τους ηγεμόνας του, ο Πέτρος τους υπενθυμίζει την κατάστασί των ως ξένων και παρεπιδήμων και τους λέγει επομένως να τηρούν τη διαγωγή των καλή «μεταξύ των εθνών», όπου καταλαλούνται ως κακοποιοί.

8, 9. Γιατί, λοιπόν, ήταν ανάγκη να πη ο Πέτρος στους Χριστιανούς πώς να συμπεριφέρωνται, και γιατί αυτό ήταν ιδιαιτέρως κατάλληλο στον καιρό που έγραφε την επιστολή του;

⁸ Αυτά είναι έξω από τη Χριστιανική εκκλησία. Αναντίρρητα, λοιπόν, ο Πέτρος τοποθετεί τους Χριστιανούς, στους οποίους γράφει, έξω στον κόσμο, του οποίου αυτοί δεν αποτελούν μέρος. Γι’ αυτό, ο Πέτρος εχρειάσθη να τους πη πώς να συμπεριφέρωνται εκεί έξω σε στενή επαφή με τους πολιτικούς, θρησκευτικούς και κοινωνικούς θεσμούς του κόσμου τούτου. Από όσα είπε στην επιστολή του είναι σαφές ότι οι Χριστιανοί υφίσταντο διωγμό, είτε από τους ειδωλολάτρας είτε από τους Ιουδαίους που δεν είχαν προσηλυτισθή σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Χριστιανοί, λοιπόν, έπρεπε να προσέχουν. Αν ο Πέτρος έγραψε την επιστολή του κατά το έτος 62-64 μ.Χ., αυτό έγινε λίγο πριν από την Ιουδαϊκή επανάστασι που εξερράγη εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ιερουσαλήμ, στο έτος 66. Οι Χριστιανοί έλαβαν τη θρησκεία των μέσω των Ιουδαίων, το δε κέντρον των Χριστιανών ήταν τότε στην Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό, το πολύ κοινόν συνέχεε τους Χριστιανούς με τους μη προσηλύτους φυσικούς Ιουδαίους. Οι Χριστιανοί, αν εξεδήλωναν κακή διαγωγή έναντι των Ρωμαϊκών εξουσιών ακριβώς εκείνο τον καιρό, θα έδιναν περισσότερη αφορμή στους ειδωλολάτρας να τους ταυτίσουν με τους στασιαστικών φρονημάτων Ιουδαίους.

⁹ Επί πλέον, η πόλις της Ρώμης επρόκειτο να υποστή τους τρόμους και την ερήμωσι μιας μεγάλης πυρκαϊάς, στο έτος 64 μ.Χ,, ο δε Αυτοκράτωρ Νέρων ήθελε τη μομφή για τη συμπτωματική αυτή πυρκαϊά να την αποσείση από τον εαυτό του και να την επιρρίψη στους γενικά μισουμένους και παρεξηγημένους Χριστιανούς. Μήπως οι Χριστιανοί, που ήσαν μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, θα καθιστούσαν με ανάρμοστη διαγωγή τους εαυτούς των υπόπτους ως εμπρηστάς, υπευθύνους για την πυρπόλησι της Ρώμης; Κατά Θείαν έμπνευσιν, στον κατάλληλο καιρό και πολύ προνοητικά ο Θεόπνευστος Πέτρος υπέδειξε στους Χριστιανούς πώς να συμπεριφέρονται στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κάτω από τις πολιτικές κυβερνήσεις.

10, 11. (α) Πού είναι η ‘ανθρωπίνη διάταξις’ στην οποίαν οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται; (β) Πώς ή από ποιόν έλαβε υπόστασι ‘πάσα ανθρωπίνη διάταξις’;

¹⁰ Σύμφωνα μ’ αυτά, στην επιστολή 1 Πέτρ. 2:13-17 η προσοχή μας στρέφεται, όχι μέσα στην εκκλησία με τους αποστόλους της, τους επισκόπους και τους διακονικούς βοηθούς, αλλά έξω από την εκκλησία σε ανθρώπους του ορατού, πραγματικού κόσμου. Γι’ αυτό ο Πέτρος μάς λέγει: «Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν [κτίσιν, Κείμενον] δια τον Κύριον». (1 Πέτρ. 2:13) Εδώ ο Πέτρος δεν λέγει σε κάθε «πνευματική» ή «θεία» διάταξι, η οποία θα ήταν μια διάταξις μέσα στην οργάνωσι του Θεού, όπως είναι η πνευματική διάταξις ή κτίσις που μνημονεύεται στις επιστολές 2 Κορινθίους 5:17· Γαλάτας 6:15· Εφεσίους 2:10· 4:24· και Κολοσσαείς 3:20. «Ανθρωπίνη διάταξις» είναι εκείνη που ιδρύεται ή διευθετείται ή παράγεται από ένα ανθρώπινο άτομο ή ομάδα, όπως είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος ή ένα νομοθετικό σώμα όπως μια γερουσία ή μια συνέλευσις. Ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς ήταν ο θεμελιωτής της πόλεως Βαβέλ ή Βαβυλώνος. Αυτός ήταν ο Νεβρώδ, ο «ισχυρός κυνηγός εναντίον του Ιεχωβά». (Γέν. 10:8-10, ΜΝΚ) Ο Νεβρώδ, βέβαια, δεν εδημιούργησε τον εαυτό του ως ανθρώπινο πλάσμα. Αυτός εδημιούργησε ή ίδρυσε το αξίωμα του βασιλέως.

¹¹ Μια νομοθετική συνέλευσις ή μια κρατική επιτροπή δεν δημιουργεί το άτομον που πληροί ωρισμένη κρατική θέσι. Η συνέλευσις αυτή ή επιτροπή δημιουργεί απλώς το αξίωμα ή την κρατική θέσι που πρόκειται να καταληφθή. Δεν δημιουργεί τον άνθρωπο που καταλαμβάνει αργότερα αυτή τη θέσι. Όταν ένας άνθρωπος καταλάβη αυτό το αξίωμα ή τη θέσι και λάβη τον τίτλο που ανήκει σ’ αυτή τη θέσι, τότε, ως τοιούτος, καθίσταται η δημιουργία ή κτίσις της ανθρωπίνης εκείνης συνελεύσεως ή επιτροπής· καθίσταται μια «ανθρωπίνη διάταξις». Έτσι ο Νεβρώδ, εξ αφορμής της ιδίας του ενεργείας και βοηθούμενος από τους ακολούθους του, ήταν μια «ανθρωπίνη διάταξις» ως ο πρώτος επίγειος βασιλεύς. Ομοίως και οι βασιλείς άλλων κοσμικών εθνών είναι ανθρώπινες διατάξεις λόγω της ανθρωπίνης προελεύσεως των αξιωμάτων των και του διορισμού των. Οι ηγεμόνες που στέλλονται από τέτοιους βασιλείς είναι επίσης ανθρώπινες διατάξεις.

ΕΙΤΕ ΣΕ ΒΑΣΙΛΕΑ ΕΙΤΕ ΣΕ ΗΓΕΜΟΝΑΣ

12. Χάριν τίνος υποτάσσονται, και πώς χάριν αυτού;

¹² Ο Πέτρος κατονομάζει ή απαριθμεί εκείνους που εννοεί με την έκφρασι «πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν» λέγοντας περαιτέρω: «Είτε εις βασιλέα, ως υπερέχοντα, είτε εις ηγεμόνας». Τέτοιος βασιλεύς δεν σημαίνει τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, διότι ο Πέτρος ανεφέρθη ακριβώς σ’ αυτόν λέγοντας: «Υποτάχθητε . . . δια τον Κύριον». Έτσι, οι Χριστιανοί δεν κάνουν κάτι απ’ ευθείας στον Υιόν του Θεού, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, αλλά χάριν αυτού υποσάσσονται «εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν». Πώς όμως προς χάριν του; Διότι δεν θέλουν να επιφέρουν μομφή στον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Δεν θέλουν ν’ αποδοθή μομφή στην ιδιότητα των ως ακολούθων του Χριστού με το να είναι άτακτοι και κοσμικού πνεύματος μεταξύ των εθνών. Επιθυμούν να τιμήσουν τον Κύριόν των με το να είναι νομοταγείς κάτοικοι, αποδίδοντας στον Καίσαρα τα του Καίσαρος.​—Λουκ. 20:25.

13, 14. (α) Ποιόν νομίζουν μερικοί ότι σημαίνει η έκφρασις ‘βασιλεύς’; (β) Πού μια τέτοια ‘ανθρωπίνη διάταξις’ όπως ένας ‘βασιλεύς’ είναι ‘υπερέχουσα’, και σε ποιους;

¹³ Ο βασιλεύς, τον οποίον ο Πέτρος ανέφερε εδώ στους Χριστιανούς που ήσαν μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, θεωρείται από μερικούς ότι σημαίνει τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, τον Νέρωνα σ’ εκείνο τον καιρό. Πραγματικά, μερικές σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου, όπως είναι του Μόφφατ και Μία Αμερικανική Μετάφρασις, λέγουν: «τον αυτοκράτορα ως υπέρτατον»· και Η Νέα Αγγλική Γραφή (Καινή Διαθήκη): «τον κυρίαρχον ως υπέρτατον».

¹⁴ Οπωσδήποτε, ο Ηρώδης Αγρίππας Α΄ της Παλαιστίνης κι ο γυιός του Ηρώδης Αγρίππας Β΄, κι ο Αρέτας των Ναβαταίων, αναφέρονται ως βασιλείς. (Πράξ. 12:1· 25:13, 24· 26:1, 2· 2 Κορ. 11:32) Μια τέτοια «ανθρωπίνη διάταξις», όπως ένας βασιλεύς ή αυτοκράτωρ, δεν είναι υπερέχουσα ή υπέρτατη μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Εκεί ένας τέτοιος βασιλεύς δεν είναι υπέρτερος του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είναι ο Ύψιστος, ή του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο Κύριος και κεφαλή της εκκλησίας που είναι το σώμα του. Αλλ’ έξω στην οργάνωσι του Διαβόλου ο βασιλεύς είναι υπέρτατος τοπικώς ή ο αυτοκράτωρ είναι υπέρτατος στην αυτοκρατορία. Ενόσω, λοιπόν, οι Χριστιανοί είναι στον κόσμο, του οποίου ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο άρχων και θεός, πρέπει να είναι ρεαλισταί και ν’ αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός και να ενεργούν ανάλογα. Ο βασιλεύς ή ο αυτοκράτωρ είναι ανώτερος από τους ηγεμόνας, τους οποίους αποστέλλει (Ιωάν. 13:16), αλλ’ ειδικά από τον λαόν ως υπηκόους του. Γι’ αυτό, η τιμή, που αποδίδεται στον βασιλέα ή στον αυτοκράτορα, είναι ανωτέρα από εκείνη που αποδίδεται σε ηγεμόνας.

15. Όταν τιμούμε ένα βασιλέα, ποιους πρέπει επίσης να τιμούμε, και ποιος είναι ο σκοπός του για τον οποίο τους αποστέλλει, σύμφωνα με τον Πέτρο;

¹⁵ Φυσικά, αν τιμούμε τον βασιλέα ή τον αυτοκράτορα, πρέπει να το δείξωμε αυτό τιμώντας, επίσης, τους εκπροσώπους του, τους «ηγεμόνας, ως δι’ αυτού πεμπομένους». Τώρα, όταν ο βασιλεύς αποστέλλη αυτούς τους ανθρώπους, τους ηγεμόνας αυτούς, μήπως σκοπεύει να προαγάγη το κακό, την αταξία, τη σύγχυση την ηθική παρεκτροπή, την ερήμωση και τη στασιμότητα της εργασίας; Μήπως οι ηγεμόνες στέλλονται από τον βασιλέα για ένα επιβλαβή, μοχθηρό σκόπο; Όχι! απαντά ο Πέτρος, ο οποίος λέγει: «Πεμπομένους εις εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών». Σύμφωνα με τους εθνικούς των νόμους ή τα ανατεθειμένα σ’ αυτούς καθήκοντα, ο Πέτρος λέγει ότι αυτός είναι ο σκοπός της αποστολής και τοποθετήσεως ηγεμόνων στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στη Γαλατία, στην Επαρχία της Ασίας, στη Βιθυνία και αλλού.

16. Ποια ήταν η αποστολή ή το υπούργημα των κυβερνητών στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εν σχέσει με τους Χριστιανούς;

¹⁶ Αυτή η αποστολή ηγεμόνων αλήθευε ειδικά εν σχέσει με τις αυτοκρατορικές αποικίες σε απομακρυσμένα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλιώς, αυτοί οι ηγεμόνες θα υποκινούσαν απλώς επανάστασι στις αποικίες. Απεστέλλοντο για να διατηρούν τον νόμο και την τάξι. Δεν απεστέλλοντο ειδικά για να καταδιώξουν τους αληθινούς Χριστιανούς ή να δράσουν εναντίον των. Βεβαίως, όμως, αν οι Χριστιανοί δεν παρήγαν τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού, αλλ’ εστρέφοντο στο να παράγουν «έργα της σαρκός» κι έκαναν έτσι τα ίδια κακά που έκαναν και οι κοσμικοί, τότε οι ηγεμόνες θα τιμωρούσαν αυτούς τους Χριστιανούς, όχι διότι είναι Χριστιανοί, αλλά διότι έγιναν κακοποιοί και άπιστα παραδείγματα Χριστιανοσύνης. Οι ηγεμόνες δεν έστρεφαν την προσοχή των αποκλειστικά στους Χριστιανούς. Επέβαλλαν ποινές σε κακοποιούς γενικά, περιλαμβανομένων και των Χριστιανών που παρήκουαν στην οδηγία του Πέτρου και εγίνοντο κακοποιοί. Φυσικά, οι ηγεμόνες ήσαν υποχρεωμένοι να δίνουν στους Χριστιανούς το ευεργέτημα μιας δίκης, όταν αυτοί εσυκοφαντούντο από εχθρούς. Η άδικη τιμωρία Χριστιανών δεν αποτελούσε τον ειδικό ή αποκλειστικό σκοπό που οι ηγεμόνες απεστέλλοντο να εξυπηρετήσουν. Οι ηγεμόνες θα μπορούσαν και να προστατεύουν ακόμη τους Χριστιανούς.

17. (α) Ήταν η αποστολή των κυβερνητών να επαινούν τη Χριστιανοσύνη; (β) Ποια είναι, λοιπόν, η ιδέα των Χριστιανών όταν ζητούν να κερδίσουν έπαινο ευνοϊκό για τη θρησκεία των;

¹⁷ Βέβαια, οι ηγεμόνες δεν απεστέλλοντο από τον βασιλέα ή από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα για να επαινέσουν τη Χριστιανοσύνη, διότι αυτοί είχαν τους δικούς των θεούς. Αλλά τα μεμονωμένα άτομα, είτε Χριστιανοί είτε όχι, ήταν δυνατόν να τύχουν επαίνου ή επιδοκιμασίας από τον ηγεμόνα για την ευταξία των, τη νομιμοφροσύνη και την ωφελιμότητα των στην κοινότητα. Η καλή διαγωγή του Χριστιανού θ’ αντανακλούσε ευνοϊκά στη θρησκεία που εξασκούσε​—στη Χριστιανοσύνη. Εκφράζοντας, λοιπόν, ο ηγεμών έπαινο στον νομοταγή Χριστιανό, θα επαινούσε εμμέσως τη Χριστιανοσύνη, τη θρησκεία αυτών των «ξένων και παρεπιδήμων» στις Ρωμαϊκές επαρχίες. Οι Χριστιανοί έχουν την ορθή ιδέα, όταν επιζητούν να λάβουν έπαινον υπέρ της θρησκείας των μάλλον παρά να τους επιβληθή ποινή λόγω αδικοπραγίας. Εκείνο, που θέλουν για τους εν αγνοία καταφερομένους, είναι, όπως «εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως». (1 Πέτρ. 2:12) Επειδή οι Χριστιανοί παρεξηγούνται για τη θρησκεία τους, μπορεί να κατηγορηθούν ως κακοποιοί, παρά τα «καλά έργα» των. Αλλ’ αυτή η κακολογία των εχθρών δεν προξενεί κατ’ ανάγκην ή αναπόφευκτα την επιβολή ποινής στους πιστούς Χριστιανούς από τους ηγεμόνας του βασιλέως.

«ΟΥΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

18. (α) Γιατί, σύμφωνα με τον τρόπο που ο Πέτρος τοποθετεί το ζήτημα, δεν θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο για μας το να υποτασσώμεθα έτσι στους κοσμικόφρονας;

¹⁸ Αλλά δεν προχωρούμε άρα γε πάνω σε μια επικίνδυνη βάσι, αν πούμε ότι ο Πέτρος μιλούσε για πολιτικούς βασιλείς και ηγεμόνας του παλαιού αυτού κόσμου; Πώς θα μπορούσε ένας Χριστιανός απόστολος να λέγη στους Χριστιανούς να υποτάσσονται σε κοσμικούς; Δεν είναι αυτό κινδυνώδες στη Χριστιανική πίστι και πράξι; Δεν θα ηνάγκαζε αυτό τους Χριστιανούς να υπακούουν στον βασιλέα και στους ηγεμόνας του μάλλον παρά να υπακούουν στον Θεό; Διόλου· διότι ο Πέτρος λέγει ότι αυτή η υποταγή μας είναι θέλημα του Θεού για τους Χριστιανούς, οι οποίοι πνευματικώς είναι «ξένοι και παρεπίδημοι» σ’ αυτόν τον κόσμο των βασιλέων και ηγεμόνων. Η υποταγή αυτή έχει ένα σκοπό. Ποιόν; «Διότι ούτως είναι το θέλημα του Θεού, αγαθοποιούντες να αποστομόνητε την αγνωσίαν των αφρόνων ανθρώπων». (1 Πέτρ. 2:15) Δεν θα ήταν θέλημα του Θεού να υπακούουν οι Χριστιανοί σε βασιλείς και ηγεμόνας μάλλον παρά στον Θεό. Οι Χριστιανοί δεν θα μπορούσαν να είναι «αγαθοποιούντες» και συγχρόνως να υπακούουν στον βασιλέα και στους ηγεμόνας του ως το σημείο του να παρακούουν στον Θεό και ν’ αμαρτάνουν κατά του Θεού. Ο Πέτρος δεν εννοούσε ότι οι Χριστιανοί, που υποτάσσονται σε βασιλείς και ηγεμόνας, πρέπει να παραβαίνουν τους νόμους του Θεού. Η παρακοή στον Θεό με την παράβασι των εντολών του δεν αποστομώνει την αγνωσία των αφρόνων ανθρώπων, που δεν θέλουν να εννοήσουν τη Χριστιανοσύνη.

19. (α) Ποιο είναι το ‘αγαθόν’, που αν το πράττουν οι Χριστιανοί κερδίζουν έπαινο; (β) Χάριν τίνος το πράττουν, και είναι η υποταγή των μια αναγκαστική υποταγή;

¹⁹ Το «καλό», λοιπόν, για το οποίον οι αγαθοεργοί λαμβάνουν έπαινον από τους ηγεμόνας, σημαίνει εκείνο που οι ηγεμόνες θεωρούν καλό και το οποίον, όμως, είναι σε αρμονία με τον νόμο του Θεού και δεν είναι εναντίον των Χριστιανικών αρχών. Τέτοιου είδους καλό, μολονότι δεν καθορίζεται αμέσως από τον λόγου του Θεού, οι Χριστιανοί μπορούν ακίνδυνα να το πράττουν. Πνευματικώς, ως λαός του Θεού είναι ένας ελεύθερος λαός. Το ότι είναι δούλοι του Θεού τούς ελευθερώνει από δουλεία σε ανθρώπους. Αλλά «δια τον Κύριον» και χάριν των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού πρέπει να κάνουν όπως έκανε κι ο απόστολος Παύλος, να γίνωνται δούλοι σε κάθε είδους ανθρώπους ή κτίσεις για να κερδίσουν τους Εθνικούς και τους Ιουδαίους με το μέρος της βασιλείας του Θεού. (1 Κορ. 9:19-23) Συνεπώς, όταν υποτάσσωνται στις ανθρώπινες διατάξεις, τις οποίες αναγνωρίζουν και στις οποίες υπακούουν οι άνθρωποι του κόσμου τούτου, οι Χριστιανοί κάνουν, επίσης, όπως είπε ο Πέτρος: «Ως ελεύθεροι, και μη ως έχοντες την ελευθερίαν επικάλυμμα της κακίας, αλλ’ ως δούλοι του Θεού». (1 Πέτρ. 2:16) Οι Χριστιανοί υποτάσσονται ελεύθερα, εκούσια, και δεν τους βλάπτει αυτό. Υποβοηθεί στο να διάγουν ησύχως.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

20. Τι η Χριστιανική μας ελευθερία δεν μας δίνει το δικαίωμα να πράττωμε, και, αν το επράτταμε, τι θα ήσαν οι κυβερνήται υποχρεωμένοι να κάμουν;

²⁰ Η σκέψις του Πέτρου πρέπει να μας είναι σαφής. Η Χριστιανική μας ελευθερία δεν μας παρέχει το δικαίωμα ν’ αγνοούμε τις πολιτικές κυβερνήσεις ή να προσπαθούμε να ζούμε σαν να μην υπήρχαν αυτές, και έτσι να τις χλευάζωμε και να τις προκαλούμε ακόμη και σε πράγματα που δεν αντιτίθενται στο θέλημα και στον νόμον του Θεού. Μια τέτοια ανευλαβής διαγωγή μόνον ανωμαλίες θα μας έφερνε, διότι είμεθα ακόμη σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο, όχι στον Θείο νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Είναι πολύ ορθό ν’ απέχωμε από την ηθική κακία. Ακόμη κι οι πολιτικοί ηγεμόνες δεν θα μας θεωρούσαν ελευθέρους να πράξωμε κάτι ηθικώς κακό, αλλά δίκαια θα μας τιμωρούσαν ως κακοποιούς εκπληρώνοντας τα υπηρεσιακά των καθήκοντα. Πρέπει λοιπόν να μην κάνωμε κατάχρησι της εν Χριστώ ελευθερίας μας.

21. Επομένως, ποιο και μόνο πράγμα μπορούσε ο Πέτρος να εννοή αναφορικά με τη Χριστιανική υποταγή σε ανθρώπινες διατάξεις;

²¹ Όταν ο Πέτρος λέγη ότι η υποταγή μας είναι θέλημα του Θεού για μας και ότι αυτό θα το επράτταμε ως «δούλοι Θεού», ένα μόνο πράγμα θα μπορούσε να εννοή. Ποιό; Ότι η υποταγή μας στις ανθρώπινες διατάξεις, όπως είναι οι βασιλείς και οι ηγεμόνες του κόσμου τούτου, δεν είναι ολική, δεν είναι απεριόριστη, αλλ’ απλώς σχετική. Δεν μας καθιστά ταπεινωμένους δούλους των. Παραμένομε δούλοι του Θεού, υπακούοντας σ’ Αυτόν ως τον μόνον Διδάσκαλόν μας και μένομε έτσι απηλλαγμένοι από άλλους διδασκάλους. Μολονότι υποτασσόμεθα, ποτέ δεν λησμονούμε ότι δουλεύομε στον Θεό, όχι στους πολιτικούς βασιλείς, αυτοκράτορας ή ηγεμόνας.

22. Η υποταγή μας πρέπει να μη γίνεται με ποια διάθεσι προς τις ανθρώπινες διατάξεις;

²² Όταν υποτασσώμεθα έτσι εθελουσίως και σωφρόνως, δεν πρέπει να το πράττωμε αυτό με καταφρόνησι στις διατάξεις απλώς διότι είναι ανθρώπινες και είναι μέρος ενός καταδικασμένου κόσμου. Ο Πέτρος μάς λέγει την κατάλληλη στάσι, που πρέπει να λάβωμε απέναντι των, λέγοντας: «Πάντας τιμήσατε· την αδελφότητα αγαπάτε· τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε».​—1 Πέτρ. 2:17.

23, 24. (α) Τι κάνει την τιμή που οι Χριστιανοί αποδίδουν σε μέλη της εκκλησίας διαφορετική από εκείνη που αποδίδεται εις «πάντας» τους έξω; (β) Γιατί πρέπει να τιμούμε «πάντας» τους έξω, και σε ποιο βαθμό;

²³ Η τιμή, που αποδίδουν οι Χριστιανοί σε όλα τα άτομα μέσα στην εκκλησία, είναι, φυσικά, διαφορετική από εκείνη που αποδίδεται σε όλους τους έξω ανθρώπους. Παρόμοια, ακριβώς, πρέπει ν’ αποδίδωμε τιμή σε όλους τους ανθρώπους που είναι σε υπεύθυνες πολιτικές θέσεις έξω από την εκκλησία. Είναι τυπική τιμή. Αλλά για την ‘αγάπη της αδελφότητος’, οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποδίδουν περισσότερο από απλή τυπική τιμή· πρέπει να έχουν αγάπη, την αδελφική αγάπη που αποδεικνύει ότι είναι μαθηταί του Χριστού. (Ιωάν. 13:34, 35) Ως προς την απόδοσι τιμής, το εδάφιο Ρωμαίους 12:10 λέγει στην εκκλησία: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους», μη επιζητώντας έτσι τιμές από τους αδελφούς μας.

²⁴ Εν τούτοις, δεν μπορούμε ν’ αγνοούμε τους κοσμικούς ανθρώπους που είναι σε υψηλές θέσεις έξω από την εκκλησία. Πρέπει δεόντως να τους τιμούμε ανάλογα με τη θέσι που κατέχουν ως εκπρόσωποι των υπηκόων των, των λαών των. Δεν πρέπει, βέβαια, να τους «επευφημούμε» ή να τους ειδωλοποιούμε, να τους κάνωμε θεούς. Η τιμή που τους αποδίδομε είναι μόνο σχετική· την αποδίδομε ενώ κάνομε ταυτόχρονα όπως λέγει ο Πέτρος: «Τον Θεόν φοβείσθε», τον αληθινό Θεό Ιεχωβά. Η τωρινή υποχρέωσίς μας είναι τεταγμένη κάτω από τον φόβον μας προς τον Θεό: «Τον βασιλέα τιμάτε», κι επομένως και τους ηγεμόνας που στέλλονται απ’ αυτόν για να κυβερνούν καλά.

ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΣΥΖΥΓΟΙ

25, 26. (α) Πώς γίνεται σαφέστερο ότι ο Πέτρος εννοεί σχετική υποταγή στις ανθρώπινες διατάξεις; (β) Τι λέγει ο Πέτρος για τους οικιακούς υπηρέτας;

²⁵ Καθόσον προχωρούμε στην ανάγνωσι της πρώτης επιστολής του Πέτρου, καθίσταται ολοένα σαφέστερον ότι η υποταγή των Χριστιανών «εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν» πρέπει να είναι μόνο σχετική, περιωρισμένη σε ορισμένη σφαίρα. Πώς αυτό; Διότι ο Πέτρος ομιλεί και για άλλες περιπτώσεις, επίσης, που οι Χριστιανοί μπορεί να οφείλουν να είναι υποτεταγμένοι σε άλλους. Σε ποιες περιπτώσεις; Σε περιπτώσεις δούλων και γυναικών συζύγων. Δεν μπορούμε παρά να γεννηθούμε κάτω από διάφορες μορφές πολιτικών κυβερνήσεων του κόσμου τούτου, αλλά το να είμεθα δούλοι και σύζυγοι μπορεί κατά πολύ να εξαρτάται από ό,τι εμείς οι ίδιοι αποφασίζομε να πράξωμε. Ο Πέτρος λέγει:

²⁶ «Οι οικέται, υποτάσσεσθε εν παντί φόβω εις τους κυρίους σας, ου μόνον εις τους αγαθούς και επιεικείς, αλλά και εις τους διεστραμμένους· διότι τούτο είναι χάρις [σε ποιόν;], το να υποφέρη τις λύπας δια την εις τον Θεόν συνείδησιν, πάσχων αδίκως. Διότι ποία δόξα είναι, εάν αμαρτάνοντες και ραπιζόμενοι υπομένητε; εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.»​—1 Πέτρ. 2:18-20.

27. (α) Πώς αυτό δείχνει ότι η υποταγή των υπηρετών είναι μόνο σχετική; (β) Τα παθήματα που επέρχονται στους υπηρέτας πρέπει να είναι μόνο εξαιτίας τίνος, και πώς πρέπει να τα υποφέρουν οι Χριστιανοί υπηρέται;

²⁷ Επειδή οι οικιακοί υπηρέται ή δούλοι εξακολουθούν να κατευθύνονται από τις Χριστιανικές συνειδήσεις των, η υποταγή των στους ιδιοκτήτας των δεν μπορεί να είναι περισσότερο από σχετική υποταγή. Αυτό πρέπει να γίνεται ειδικά σε μη Χριστιανούς ιδιοκτήτας, που δεν είναι καλοί ή λογικοί, αλλά είναι διεστραμμένοι. Οι Χριστιανοί υπηρέται ή δούλοι, παρ’ ότι κάνουν το καλύτερο που μπορούν σύμφωνα με τη συνείδησί τους, μπορεί να τυγχάνουν κακής μεταχειρίσεως από τέτοιου είδους ιδιοκτήτας. Επίσης, επειδή οι Χριστιανικές των συνειδήσεις μπορεί να μην τους επιτρέπουν να πράττουν τα ηθικώς κακά ή άνομα πράγματα, που δυνατόν ν’ απαιτούν αυτοί οι ιδιοκτήται, οι υπηρέται ή δούλοι μπορεί να υφίστανται άδικη τιμωρία. Αλλ’ αυτά είναι παθήματα «δια την εις τον Θεόν συνείδησιν». Μολονότι τα παθήματα είναι άδικα, ο Χριστιανός υπηρέτης ή δούλος πρέπει να τα δεχθή. Δεν πρέπει να δραπετεύση ή ν’ ανταγωνισθή στασιάζοντας. Πρέπει να τα υπομείνη με κατάλληλη υποταγή του εαυτού του στον ιδιοκτήτη του. Όταν κάνη έτσι, «είναι χάρις παρά τω Θεώ». Δεν αντανακλά δυσμενώς στη Χριστιανοσύνη στην οποίαν εμμένει ο δούλος.

28, 29. (α) Ανάμεσα σε τέτοια παθήματα τι έχει ένας Χριστιανός υπηρέτης για παρηγοριά και καθοδηγία του; (β) Πώς περιγράφει ο Πέτρος αυτή την παραδειγματική διαγωγή;

²⁸ Μέσα σ’ αυτή την άδικη κακοπάθεια στα χέρια διεστραμμένων ιδιοκτητών, ο Χριστιανός υπηρέτης ή δούλος έχει ν’ ακολουθήση ένα υπόδειγμα. Απ’ αυτό το υπόδειγμα μπορεί ν’ αποκομίση μεγάλη παρηγοριά. Είναι ένα υπόδειγμα που παρέχεται από κάποιον μεγαλύτερον από τον εαυτό του, ναι, από τον Κύριον και Διδάσκαλόν του, τον Ιησού Χριστό. Παρατηρήστε πώς ο Πέτρος παρηγορεί τους δεινοπαθούντας Χριστιανούς δούλους, αναφερόμενος σ’ αυτό το τέλειο υπόδειγμα, όπως λέγει ο Πέτρος:

²⁹ «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού· όστις “αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.” Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως· όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, δια να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη αποθανόντες κατά τας αμαρτίας. “Με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε.” Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα· αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας».​—1 Πέτρ. 2:21-25.

30. Σχετικά με αυτά το παράδειγμα, ποιο είναι το κύριο σημείο που πρέπει να επισημάνωμε, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

³⁰ Εφόσον ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης υπέφερε έτσι άδικα, οι μαθηταί του δεν θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα διέφευγαν τέτοια άδικα παθήματα. Αλλά το κύριο σημείο που πρέπει να σημειωθή είναι ότι ο Αρχηγός μας τα υπέφερε αυτά χωρίς παράπονα. Για να τον μιμηθούμε, πρέπει κι εμείς να κάμωμε το ίδιο, είτε ως δούλοι είτε όχι. Όπως και στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, αυτά τα άδικα παθήματα χωρίς παράπονα, απειλές ή λοιδορίες συντελούν προς το καλό, και για τους άλλους ακόμη. Μόνο το να υπομένωμε στα άδικα, χωρίς αίτια παθήματα «είναι χάρις παρά τω Θεώ».

31, 32. (α) Σε ποιες έπειτα ο Πέτρος στρέφεται με συμβουλή, και γιατί; (β) Τι ο Πέτρος τις συμβουλεύει να κάμουν;

³¹ Ο Πέτρος, αφού ενθαρρύνει και παρηγορεί τους Χριστιανούς δούλους που υποφέρουν άδικα «δια την εις τον Θεόν συνείδησιν», στρέφεται κατόπιν σε άλλους, που έπρεπε να υποτάσσονται ακόμη και σε περιπτώσεις αδίκου κακομεταχειρίσεως. Πρόκειται για τις Χριστιανές συζύγους που ενυμφεύθησαν μη Χριστιανούς συζύγους, οι οποίοι δεν υπήκουαν στον λόγον του Θεού. Κατά κάποιον τρόπον, όμοια με τους δούλους, οι γυναίκες σύζυγοι είναι ιδιοκτησία κυρίων, δηλαδή, των συζύγων των, τους οποίους οι Ιουδαίοι και σήμερα ακόμη αποκαλούν «Βααλείμ» ή Κυρίους. (Ωσηέ 2:16· Έξοδ. 21:22· Δευτ. 22:22, 24· Παροιμ. 31:11, 23, 28) Ο απόστολος Πέτρος, αντί να συμβουλεύση τις Χριστιανές συζύγους να χωρισθούν ή διαζευχθούν τους απίστους, μη αφιερωμένους συζύγους, ανατρέχει στην περίπτωσι των δούλων και λέγει:

³² «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας. Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον. Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες, αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν, εστόλιζον εαυτάς υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών. Καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον· της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν.»​—1 Πέτρ. 3:1-6.

33, 34. (α) Τι είδους είναι αυτή η συζυγική υποταγή, και ποιο καλό αποτέλεσμα είναι δυνατό απ’ αυτήν; (β) Ποιες γυναίκες υποδεικνύει ο Πέτρος ως παραδείγματα για τις Χριστιανές συζύγους, και σαν ποια ιδιαιτέρως πρέπει αυτές να στολίζωνται;

³³ Όπως στην περίπτωσι των Χριστιανών δούλων, και οι Χριστιανές σύζυγοι δεν αποδίδουν πλήρη υποταγή στους κυρίους των, ανεξάρτητα από τον Θεό ή τη Χριστιανική συνείδησι. Η υποταγή της συζύγου, επίσης, είναι απλώς σχετική και πρέπει να σταθμίζεται με φόβον Θεού και μ’ ευσυνείδητο σεβασμό για τον λόγον του Θεού. Αν αυτή άφηνε τον άπιστο σύζυγό της και δεν υπετάσσετο σ’ αυτόν με τέτοιον τρόπο ώστε να ευαρεστή τον Θεό, πώς θα μπορούσε ως σύζυγος να κερδίση τον σύζυγό της προς τη Χριστιανοσύνη χωρίς κανένα προφορικό λόγο παρά με την πιστή Χριστιανική διαγωγή της; Δεν θα μπορούσε να το κάμη αυτό. Ως παραδείγματα συζυγικής υποταγής ο Πέτρος υποδεικνύει, όχι τις χωρισμένες ή τις κοσμικές γυναίκες που απαιτούν «δικαιώματα γυναικών» και ισότητα με τους άνδρες, αλλά τις ‘άγιες γυναίκες’ των αρχαίων χρόνων που ήλπιζαν στον Θεό.

³⁴ Ο Πέτρος είπε στις συζύγους να ενεργούν ως τέκνα της Σάρρας, διδαγμένες από τη Σάρρα το πώς να ενεργούν ως σύζυγοι. Η Σάρρα ανεγνώριζε τον Αβραάμ ως τον συζυγικόν της κύριον. Υπήκουσε σ’ αυτόν ακόμη και όταν της εζήτησε να του προστατεύση τη ζωή με κίνδυνο της δικής της ελευθερίας και ασφαλείας. (Γεν. 12:14-20· 20:1-14) Υποτασσόμενη έτσι στον σύζυγο της η Σάρρα αντημείφθη με το να παίξη ένα σπουδαίο ρόλο για την αιώνια σωτηρία του εαυτού της και της υπολοίπου ανθρωπίνης οικογενείας. Έγινε μητέρα του Ισαάκ, κι έτσι μια πρόγονος του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ομοίως μια Χριστιανή σύζυγος μπορεί να υποτάσσεται στον σύζυγό της και να το πράττη αυτό μ’ ελπίδα στον Θεό, στου οποίου τα όμματα στολίζεται με το ‘πράον και ησύχιον πνεύμα’ προς τον σύζυγό της. Αυτό μπορεί να συντελέση όχι μόνο στη δική της σωτηρία, αλλά και του συζύγου της και άλλων.

35, 36. Στη διάρκεια της υπάρξεως αυτού του κόσμου, σε τι είμεθα όλοι υποχρεωμένοι να υποτασσώμεθα, και σε ποιο βαθμό; (β) Πώς αυτό είναι προστασία και πλεονέκτημα;

³⁵ Εμείς, που είμεθα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν είμεθα όλοι ανθρώπινοι δούλοι ή γυναίκες σύζυγοι, δεσμευμένοι έτσι ν’ αποδίδωμε υποταγή σ’ αυτές τις σφαίρες. Ενόσω, όμως, είμεθα σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο κατ’ ανοχήν του Θεού, βρισκόμαστε κάτω από πολιτικές κυβερνήσεις. Εφόσον ο Θεός αφήνει αυτές τις εξουσίες να εξακολουθούν να υπάρχουν, είμεθα υποχρεωμένοι «δια τον Κύριον» και σύμφωνα με το «θέλημα του Θεού», να υποτάσσωμεθα «εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν». Ούτε ο Πέτρος ούτε ο Παύλος μάς αφήνουν σε καμμιά αμφιβολία για το ότι η υποταγή μας αυτή σ’ αυτούς τους παρόντας κοσμικούς πολιτικούς θεσμούς είναι σχετική μόνο, υποκείμενη πάντοτε σε μια Χριστιανική συνείδησι εκπαιδευμένη με τον λόγον του Θεού. Όταν αποδίδωμε αυτή τη σχετική υποταγή, αποφεύγομε το να διεγείρωμε σε αγανάκτησι τους ανθρώπους, που υπόκεινται στους βασιλείς, αυτοκράτορας και ηγεμόνας, λόγω παραλείψεώς μας να δείξωμε την οφειλόμενη τιμή στους άρχοντας των.

³⁶ Όχι μόνο θα ευαρεστήση αυτούς τους ανθρώπους η σχετική μας υποταγή, αλλ’ ειδικά θα ευαρεστήση τον Θεό. Θ’ αποτελέση μια προφύλαξι για μας από το να μετέχωμε σε πολιτικές συνωμοσίες ή στασιασμούς εναντίον των αρμοδίων αρχών, ακόμη και όταν διωκώμεθα επειδή είμεθα Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό θ’ αφοπλίση και τους εχθρούς της βασιλείας του Θεού που μας κατηγορούν επειδή κηρύττομε, διότι δεν θα έχουν διαπιστώσει κάποιο πραγματικό σφάλμα ή οποιαδήποτε απόδειξι εναντίον μας, εκτός από ό,τι αφορά τον νόμον του Θεού μας.

37. Τι, λοιπόν, θα βρεθούμε όλοι να πράττωμε τώρα παντού, και πού η υποταγή μας σε κυβέρνησι θα είναι ολική σε όλη τη γη;

³⁷ Οπουδήποτε και αν ζούμε, κάτω από οποιαδήποτε μορφή ανθρωπίνης κυβερνήσεως και αν ζούμε, πάντοτε θα βρισκώμαστε να πράττωμε το καλό και να δοξάζωμε τον Θεό. Στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης μετά τον παγκόσμιο πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού, θα έχομε τη τιμή και τη χαρά να υποτάσσωμεθα ολοκληρωτικά στη μόνη κυβέρνησι που θ’ ασκή τότε πλήρη έλεγχο επάνω στη γη, στην κυβέρνησι της βασιλείας του Θεού δια του Κυρίου μας και Σωτήρος Ιησού Χριστού.

[Υποσημειώσεις]

Υποταγή στις «Υπερέχουσες Εξουσίες»​—Γιατί;

«Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσας υποτασσέσθω· ου γαρ εστιν εξουσία ει μη υπό Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν.​—Ρωμ. 13:1, Κείμενον.

 1. Πώς η υποταγή του Ιωσήφ και της Μαρίας στις πολιτικές εξουσίες του κόσμου έφερε αποτέλεσμα σε αρμονία με το θέλημα και την προφητεία του Θεού;

ΣΤΟ έτος 2 π.Χ. ο Ιωσήφ ο γυιός του Ιακώβ και η «εν γαστρί έχουσα» σύζυγός του Μαρία, θυγάτηρ του Ηλί, υπετάχθησαν στο διάταγμα του Ρωμαίου αυτοκράτορος Καίσαρος Αυγούστου. Απεγράφησαν στη γενέτειρα πόλι των στην Ιουδαία. Έτσι συνέβη και ο υιός της, Ιησούς Χριστός, εγεννήθη στη Βηθλεέμ. Αυτό έγινε σύμφωνα με το θέλημα του ουρανίου Πατρός του Ιησού, του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος είχε προείπει την εκεί γέννησι του Υιού του δια του προφήτου Μιχαία πριν από επτά αιώνες. (Μιχ. 5:2· Ματθ. 1:1, 16, 18· Λουκ. 2:1-7· 3:23) Η υποταγή, λοιπόν, στις πολιτικές εξουσίες εν σχέσει με τούτο δεν αντέκειτο στο θέλημα και τον σκοπό του Θεού, μολονότι οι Ιουδαίοι της Παλαιστίνης υπήγοντο ακόμη στις Δέκα Εντολές και στους άλλους νόμους, που τους είχε δώσει ο Ιεχωβά Θεός μέσω του προφήτου του Μωυσέως.

 2. Μεταξύ ποίων δύο σειρών νόμων έπρεπε οι Ιουδαίοι να κάμουν μια προσαρμογή, και ποιόν τέλειον κανόνα για τούτο τους εξέθεσε ο Ιησούς;

² Επειδή οι Ιουδαίοι ήσαν κάτω από τον ανώτερο νόμο του Θεού, έπρεπε να συμμορφώνωνται με τον νόμο της αυτοκρατορικής κυβερνήσεως που κυβερνούσε τότε τη χώρα του Ιούδα και τη Γαλιλαία, τηρώντας την τάξι και εισπράττοντας φόρους. Ο τέλειος κανών γι’ αυτή τη συμμόρφωσι ελέχθη από τον Ιησού Χριστό σ’ ένα όμιλο Ιουδαίων, από τους οποίους μερικοί ήσαν υπέρ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και άλλοι εναντίον της. Ο Ιησούς τους είπε: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:15-22) Ούτε οι υπέρ της Αυτοκρατορίας Ιουδαίοι ούτε οι κατ’ αυτής μπορούσαν να εύρουν σφάλμα σ’ αυτόν τον κανόνα.

 3. Γιατί οι Χριστιανοί πρέπει ακόμη να υπακούουν σ’ αυτόν τον τέλειον κανόνα παρά το ό,τι επεσήμανε το έτος 1914;

³ Οι Καίσαρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απωλέσθησαν μαζί με την αυτοκρατορία εκείνη πριν από πολύν καιρό, αλλ’ αυτό που αντεπροσωπεύετο από τον Καίσαρα στα λόγια εκείνα που ελέχθησαν από τον Ιησού πριν από δεκαεννέα αιώνες, παραμένει ακόμη​—όχι ακριβώς ο «ιμπεριαλισμός» και η αποικιοκρατία, αλλά η πολιτική κυβέρνησις του κόσμου τούτου. Αυτό ισχύει ακόμη και μετά το έτος 1914 μ.Χ., οπότε οι Καιροί των Εθνών έληξαν, ακριβώς όπως ο Ιησούς προείπε στην προφητεία του για το τέλος του παρόντος κοσμικού συστήματος πραγμάτων. (Λουκ. 21:5-7, 24) Συνεπώς, ο κατευθυντήριος κανών, όπως εξετέθη από τον Ιησούν, πρέπει και σήμερα ακόμη να τυγχάνη σεβασμού και υπακοής, ιδιαίτερα από τους αφιερωμένους, βαπτισμένους Χριστιανούς όπως είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Όχι μόνο τα έθνη υπάρχουν ακόμη, αλλά και ο Θεός επίσης υπάρχει, και όλα τα έθνη της γης κρίνονται ενώπιον του από το έτος 1914. Τα άτομα, που είναι «προβατοειδή» ως προς τη διάθεσί τους απέναντι του Θεού, θ’ ακολουθήσουν τον κανόνα του ν’ αποδίδουν στον Καίσαρα μόνον τα του Καίσαρος, αλλά στον Θεό όλα τα του Θεού. Ο Παύλος και ο Πέτρος, ως Χριστιανοί απόστολοι, ενέμεναν σ’ αυτόν τον κανόνα κι έγραψαν προς υποστήριξίν του.​—Ματθ. 25:31-40.

 4. (α) Πότε και σε ποιους έγραψε ο Παύλος γι’ αυτό το αμφισβητούμενο σημείο, και επομένως αναφορικά με ποιους άρχοντας; (β) Κατενόησαν τον Παύλο οι λήπται της επιστολής του, και τι θα πούμε για τους Χριστιανούς σήμερα;

⁴ Κατά το έτος 56 ο Παύλος έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία, που ήταν στην ίδια την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της επιστολής του επραγματεύθη ειδικά το υπό αμφισβήτησιν αυτό σημείο. Αυτό έγινε διακόσια και πλέον χρόνια πριν από την εμφάνισι του «Χριστιανικού» λεγομένου «κόσμου» (στον τέταρτον αιώνα). Ο Παύλος έγραφε ενώ ευρίσκετο ανάμεσα στην ειδωλολατρική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, προτού υπάρξουν οι λεγόμενοι Χριστιανοί βασιλείς που ισχυρίζοντο ότι άρχουν με θείον δικαίωμα και «ελέω Θεού.» Ο Παύλος λοιπόν έγραφε στους Χριστιανούς της Ρώμης, όχι για τους πολιτικούς άρχοντας του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά για ειδωλολατρικούς άρχοντας όπως ο Καίσαρ και οι ηγεμόνες του και βασιλείς τών επί μέρους εθνών. Στη Ρώμη ιδιαίτερα οι Χριστιανοί έπρεπε να είναι σαφείς σ’ αυτό το ερώτημα: Οι κοσμικοί άρχοντες δεν είναι Χριστιανοί και δεν είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό, και όμως, οφείλουν μήπως οι Χριστιανοί κάτι στους υπάρχοντας αυτούς άρχοντας που έχουν τη διακυβέρνησι της χώρας, ακόμη και της γης της Παλαιστίνης και της πόλεως Ιερουσαλήμ; Χάριν της Χριστιανοσύνης η Εκκλησία της Ρώμης έπρεπε να είναι σαφής στο αντιλεγόμενον αυτό ζήτημα και να ενεργή με διαφωτισμένη τη συνείδησί της. Ο Παύλος στην επιστολή του προς αυτούς επραγματεύθη με περίσκεψι το ζήτημα. Βεβαίως εξεφράσθη σαφώς κι εκείνοι ενόησαν αυτά που έγραψε. Κι εν τούτοις σήμερα, ύστερ’ από δεκαεννέα αιώνες, υφίσταται αντιλογία σ’ αυτό που ενοούσε ο Παύλος, όπως προσφάτως εφέρθη υπό την προσοχήν του κόσμου από ένα θρησκευτικό συμβάν στη διηρεμένη Γερμανία.a

 5, 6. (α) Προς όφελος ποίων έγραψε ο Παύλος το Ρωμαίους 13:1-7, αλλά ποιο ερώτημα εγείρεται σχετικώς; (β) Τι θα μας βοηθήση να λάβωμε την ορθή απάντησι στην ερώτησι, και συνεπώς τι κάνομε τώρα;

⁵ Ο Παύλος έγραφε «προς πάντας τους όντας εν Ρώμη, αγαπητούς του Θεού, προσκεκλημένους αγίους,» και συνεπώς έγραφε προς όφελος της Χριστιανικής εκκλησίας. (Ρωμ. 1:7) Αλλά τα όσα εξετάζει σ’ αυτή την επιστολή δεν είναι όλα ζητήματα εσωτερικά της εκκλησίας. Το μέγα ερώτημα σήμερα είναι, Τα όσα έγραψε ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, κεφάλαιον δέκατον τρίτον, εδάφια 1 έως 7, ανάγονται σε ζητήματα εσωτερικά της εκκλησίας ή εξωτερικά; Εν πρώτοις, τα εδάφια, που οδηγούν ως το δέκατο τρίτο κεφάλαιο, θα μας βοηθήσουν να το εξακριβώσωμε αυτό. Πρέπει να ενθυμούμεθα ότι ο Παύλος δεν διήρεσε την επιστολή του σε εδάφια και κεφάλαια· την έγραψε ως επιστολή, όχι σαν ένα σύγχρονο βιβλίο ή συγχρόνου τύπου Γραφή. Δεν έχομε απόδειξι ότι εξεχώρισε αυτό, που είναι τώρα κεφάλαιο 13:1-7, από ό,τι προηγείται. Για να έχωμε, λοιπόν, τα εισαγωγικά συμφραζόμενα, ας αναγνώσωμε, χωρίς διακοπή, από αυτό που είναι τώρα κεφάλαιον 12:17 ως το κεφάλαιον 13:7, ως εξής:

⁶ «Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού· προνοείτε τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων. Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων. Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δοτέ τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον, “Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος [Ιεχωβά, ΜΝΚ].” Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν· εάν διψά, πότιζε αυτόν διότι πράττων τούτο, θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν. Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας [υπερεχούσας, Κείμενον] εξουσίας· διότι δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι. Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν, εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην. Διότι οι άρχοντες δεν είναι φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών, θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής· επειδή ο άρχων είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν. Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού· διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν. Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν. Επειδή δια τούτο πληρώνετε και φόρους· διότι υπηρέται του Θεού είναι, εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι. Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα· εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον· εις όντινα τον δασμόν, τον δασμόν· εις όντινα τον φόβον, τον φόβον· εις όντινα την τιμήν, την τιμήν.»

 7. Σύμφωνα με την εισαγωγική πλοκή, πού έχουν, λογικά, την τοποθέτησί τους οι ‘ανώτερες εξουσίες’;

⁷ Από την ανάγνωσι των ανωτέρω καταφαίνεται ότι στα τελευταία πέντε εδάφια του δωδεκάτου κεφαλαίου ο Παύλος λέγει στους αγίους του Θεού πώς να διάγουν μεταξύ ανθρώπων που είναι έξω από τη Χριστιανική εκκλησία, «πάντων», περιλαμβανομένου κι ενός εχθρού ακόμη, ο οποίος κάνει κακό στους Χριστιανούς, συνεπώς ενός ατόμου που βρίσκεται έξω από την εκκλησία, όχι μέσα. Κατόπιν, ευθύς αμέσως, ο Παύλος μεταβαίνει στην εξέτασι του θέματος περί «υπερεχουσών εξουσιών», κι έτσι συγκεντρώνει το βλέμμα του, όχι σε ό,τι είναι μέσα στην εκκλησία, αλλά σε ό,τι είναι έξω απ’ αυτήν. Επομένως, οι «υπερέχουσες εξουσίες» έχουν το πλαισίωμά τους λογικά στον κόσμο που είναι έξω από την εκκλησία.b Δεν μπορούμε, βέβαια, να κλείσωμε τα μάτια μας στο γεγονός ότι υπάρχουν εξουσίες έξω από τη Χριστιανική εκκλησία.

 8. (α) Σε ποια γλώσσα έγραψε ο Παύλος την προς Ρωμαίους επιστολή, και σε ποιους εφηρμόζετο επίσης η λέξις «εξουσία»; (β) Πώς εχρησιμοποιήθη η λέξις αυτή από τον Σατανά ή Διάβολο και από ένα Ρωμαίο εκατόνταρχο στην Καπερναούμ;

⁸ Μολονότι η εκκλησία ήταν στη Ρώμη, ο Παύλος έγραψε σ’ αυτήν Ελληνιστί, όχι Λατινιστί. Η Ελληνική λέξις που εχρησιμοποίησε ο Παύλος ήταν εξουσία. Οι αναγνώσται της αρχαίας Ελληνικής μεταφράσεως των Εβραϊκών Γραφών των Εβδομήκοντα εγνώριζαν καλά αυτή τη λέξι εξουσία ως αναφερόμενη στις ειδωλολατρικές εξουσίες ή κυριαρχίες. (Βλέπε Δανιήλ 7:6, 14, 17· 11:5) Ακόμη και ο Σατανάς ή Διάβολος διεκδικούσε εξουσία. Όταν προσεπάθησε να πειράση τον Ιησού Χριστό με παγκόσμια διακυβέρνησι και κυριαρχία, είπε στον Ιησούν: «Εις σε θέλω δώσει άπασαν την εξουσίαν ταύτην και την δόξαν αυτών· διότι εις εμέ είναι παραδεδομένη, και εις όντινα θέλω, δίδω αυτήν.» Αλλ’ ο Ιησούς ηρνήθη να κάμη διαπραγματεύσεις με τον πρώτιστον εχθρόν του Θεού για κοσμική εξουσία. (Λουκ. 4:6-8) Αργότερα, ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος στην Καπερναούμ, όταν εκλιπαρούσε τον Ιησούν να θεραπεύση τον δούλον του, εχρησιμοποίησε λέξεις που βρίσκονται στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:1 και είπε: «Μόνον ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλος μου. Διότι και εγώ είμαι άνθρωπος υπό εξουσίαν, έχων υπ’ εμαυτόν στρατιώτας· και λέγω προς τούτον, Ύπαγε, και υπάγει.»​—Ματθ. 8:5-9· Λουκ. 7:8.

ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ

 9. Ποια χρήσι έκαμαν ο Ιησούς και οι εχθροί του αυτής της λέξεως ως αναφερομένης στις κοσμικές εξουσίες;

⁹ Όταν ο Ιησούς προειδοποιούσε τους μαθητάς του περί διωγμών από τους εχθρούς της Χριστιανοσύνης, είπε: «Όταν δε σας φέρωσιν εις τας συναγωγάς και τας αρχάς και τας εξουσίας, μη μεριμνάτε πώς, ή τι να απολογηθήτε, ή τι να είπητε.» (Λουκ. 12:11) Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται έστειλαν ανθρώπους, που ισχυρίζοντο ότι είναι δίκαιοι, να μιλήσουν στον Ιησούν, «επί σκοπώ να πιάσωσιν αυτόν από λόγου, δια να προδώσωσιν αυτόν εις την αρχήν και εις την εξουσίαν του ηγεμόνος», λέγει το εδάφιο Λουκάς 20:20. Όταν ο Ιησούς παρεδόθη για να τον συλλάβουν στον κήπο της Γεθσημανή, είπε στους εχθρούς του: «Αύτη είναι η ώρα σας, και η εξουσία του σκότους.» (Λουκ. 22:53· Κολ. 1:13) Τι έκαμε τον Ιησούν ο Κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος; «Μαθών ότι είναι εκ της επικρατείας [εξουσίας, Κείμενον] του Ηρώδου, έπεμψεν αυτόν προς τον Ηρώδην.» (Λουκ. 23:7) Σύμφωνα με την εξουσία αυτή των κοσμικών κυβερνητών, ο Ιησούς είχε πει προηγουμένως στους αποστόλους του: «Οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτά· και οι εξουσιάζοντες αυτά ονομάζονται ευεργέται. Σεις όμως ουχί ούτως.» (Λουκ. 22:25, 26) Το δε τελευταίο βιβλίο της Γραφής, που προλέγει γεγονότα της εποχής μας, ομιλεί για δέκα συμβολικούς βασιλείς και λέγει: «Μίαν ώραν λαμβάνουσιν εξουσίαν ως βασιλείς μετά του θηρίου. Ούτοι έχουσι μίαν γνώμην, και θέλουσι παραδώσει εις το θηρίον την δύναμιν και την εξουσίαν εαυτών.» (Αποκάλ. 17:12, 13) Όλες αυτές λοιπόν είναι κοσμικές «εξουσίες».

10. Μήπως το επίθετο «ανωτέρας» ή «υπερέχουσας» (Κείμενον), που εφαρμόζεται στις εξουσίες εκείνες, τις ανυψώνει από αυτόν τον κόσμο, και τι καθορίζει την απάντησί μας στην ερώτησι;

¹⁰ Εν τούτοις, κάποιος μπορεί να φέρη την αντίρρησι ότι στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:1 ο Παύλος καλεί τις εξουσίες ‘υπερέχουσες’, η έκφρασις δε αυτή δεν ανυψώνει μήπως αυτές τις εξουσίες έξω από τον κόσμον αυτόν; Μπορούν οποιεσδήποτε εξουσίες να είναι ‘υπερέχουσες’ του Θεού; Όχι· αλλ’ ο Παύλος μάς υπενθυμίζει ότι αυτές οι ‘εξουσίες’, παρά το ότι είναι ‘υπερέχουσες’, υπόκεινται στον Θεό. Πώς αυτό; Ο Παύλος λέγει: «Δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» Αν ο Θεός τις έταξε σε θέσι σχετική με τον εαυτό του και μεταξύ των, τότε αυτές οι ‘υπερέχουσες εξουσίες’ πρέπει να υπόκεινται στον Θεό, που είναι ο Ύψιστος. (Λουκ. 6:35· Πράξ. 7:48· Εβρ. 7:1 ) ‘Υπερέχουσαι’ σύμφωνα με την Ελληνική ρηματική μετοχή που εχρησιμοποιήθη από τον Παύλο, σημαίνει «υπερτερούσαι· ούσαι ανώτεραι (ή καλύτεραι)· υπεριστάμεναι· προέχουσαι,» και όχι κατ’ ανάγκην υπέρταται. Ας σημειώσωμε άλλες χρήσεις του Ελληνικού αυτού ρήματος.

11. Ποιες χρήσεις του ιδίου Ελληνικού ρήματος γίνονται στην 1 Τιμόθεον 2:1, 2· στην 1 Πέτρου 2:13 και στην προς Φιλιππησίους επιστολή 2:3;

¹¹ Στην επιστολή 1 Τιμόθεον 2:1, 2, ο Παύλος, αφού ομιλεί για τις προσευχές υπέρ πάντων ανθρώπων, λέγει ότι πρέπει να γίνωνται προσευχές «υπέρ βασιλέων και πάντων των εν υπεροχή όντων» (Κείμενον). Η λέξις υπεροχή παράγεται από το ρήμα υπερέχειν, του οποίου την μετοχή χρησιμοποιεί ο Παύλος στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:1. Ο Πέτρος χρησιμοποιεί το ίδιο Ελληνικό ρήμα στην επιστολή 1 Πέτρου 2:13 και ομιλεί για ένα βασιλέα ως «υπερέχοντα», Επίσης, στην επιστολή προς Φιλιππησίους 2:3 ο απόστολος Παύλος νουθετεί τους Χριστιανούς της εκκλησίας πώς πρέπει να θεωρούν αλλήλους, λέγοντας: «Εν ταπεινοφροσύνη, θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών», όχι, βέβαια, υπερτάτους όπως είναι ο Ιεχωβά Θεός.

«ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑΙ» ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ;

12. Έξω στον κόσμο υπάρχουν μήπως άνθρωποι υψηλοτέρας θέσεως από τους Χριστιανούς, και τι οι Χριστιανοί θυμούνται σχετικώς;

¹² Εν τούτοις, έξω στον κόσμο, όπου βρίσκονται οι Χριστιανοί, αν και δεν αποτελούν μέρος του κόσμου, υπάρχουν άνθρωποι που είναι ανώτεροι σε θέσι κι εξουσία από τους αληθινούς αυτούς Χριστιανούς. Αυτό συμβαίνει εν σχέσει με τις πολιτικές κυβερνήσεις, διότι οι αληθινοί αφιερωμένοι Χριστιανοί, όπως είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν αναμιγνύονται στην πολιτική ούτε επιδιώκουν πολιτικά αξιώματα. Θυμούνται, όμως, τα λόγια του Βασιλέως Σολομώντος, στον Εκκλησιαστή 5:8, περί του ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ανώτερος κι απ’ το ανώτατο επίγειο πλάσμα, λέγοντας: «Εάν ίδης κατάθλιψιν πένητος, και παραβίασιν κρίσεως και δικαιοσύνης εν τη χώρα, μη θαυμάσης δια τούτο· διότι ο επί τον υψηλόν υψηλότερος επιτηρεί· και επί τούτους υψηλότεροι.»

13. Γιατί πρέπει «πάσα ψυχή» να υποτάσσεται, και πώς βλέπομε ότι αυτό δεν εφαρμόζεται στους ουράνιους αγγέλους;

¹³ Επειδή οι Χριστιανοί δεν μπορούν ν’ αποφύγουν την επαφή με κοσμικές κυβερνήσεις, ο Παύλος λέγει στους Χριστιανούς της Ρώμης: «Πόσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας [υπερεχούσας, Κείμενον] εξουσίας.» Τους υπενθυμίζει ότι είναι ψυχές και ότι πρόκειται και για τη ζωή των ως ψυχών. Κάθε ψυχή, κάθε άτομον, της εκκλησίας έχει υποχρέωσι ν’ αποδίδη αυτή την υποταγή. Κανείς δεν εξαιρείται· και του Παύλου η σταδιοδρομία αποδεικνύει ότι εκείνος δεν εξήρεσε τον εαυτό του. Αλλ’ ως πού πρέπει να φθάση αυτή η υποταγή των Χριστιανών; Ως τα άκρα; Διόλου, θυμηθήτε ότι το εδάφιον Ρωμαίους 13:1 δεν απευθύνεται σε αγγέλους του ουρανού, οι οποίοι υποτάσσονται μόνο στον Θεό και στον δοξασμένο του Υιό Ιησού Χριστό. (Εβρ. 1:5, 6· 1 Πέτρ. 3:21, 22) Οι ουράνιοι άγγελοι επολέμησαν στους περασμένους χρόνους εναντίον ανθρωπίνων πολιτικών κυβερνήσεων και θα πολεμήσουν ακόμη εναντίον των στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» (Αποκάλ. 16:14-16· 19:14-20) Το εδάφιον Ρωμαίους 13:1 απευθύνεται, όχι σ’ αυτούς, αλλά σε Χριστιανούς εδώ στη γη, όπου οι πολιτικές κυβερνήσεις του παρόντος συστήματος πραγμάτων υπάρχουν ακόμη.

14. Ποιες είναι μερικές από τις περιορισμένες εκτάσεις υποταγής που οι Χριστιανοί πρέπει να τηρούν;

¹⁴ Εδώ στη γη υπάρχουν πολλά περιορισμένα πεδία υποταγής, την οποία πρέπει να τηρούν οι Χριστιανοί σύμφωνα με τον γραπτόν λόγον του Θεού. Ακόμη κι ο Ιησούς ως παιδί στη Ναζαρέτ «ήτο υποτασσόμενος» στους επιγείους κηδεμόνας του, στον Ιωσήφ και στη Μαρία. (Λουκ. 2:51, 52· Γαλ. 4:1-5) Έτσι, η υποταγή των τέκνων στους Χριστιανούς γονείς συνιστάται, στην επιστολή 1 Τιμόθεον 3:4· Εφεσίους 6:1-4· οι νεαροί Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσωνται στους ηλικιωμένους (1 Πέτρ. 5:5)· οι δούλοι ή υπηρέται στους κτήτορας ή κυρίους των (Τίτον 2:9· 1 Πέτρ. 2:18· Εφεσ. 6:5-8)· οι γυναίκες στους άνδρας (Κολ. 3:18· Τίτον 2:5· 1 Πέτρ. 3:1, 5· Εφεσ. 5:22-24)· οι γυναίκες στους αδελφούς στην εκκλησία (1 Κορ. 14:33, 34)· και τα μέλη της εκκλησίας στους αδελφούς, οι οποίοι τους διακονούν πιστά. (1 Κορ. 16:16) Όλες αυτές είναι περιπτώσεις σχετικής υποταγής, με περιορισμούς· διότι, πρωτίστως, πρέπει να πράττωμε όπως λέγει στους Χριστιανούς το εδάφ. Ιακώβου 4:7: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν· αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σας.»

15. Συνεπώς, τι είδους υποταγή είναι εκείνη που πρέπει ν’ αποδίδεται στις ‘ανώτερες εξουσίες’, και γιατί;

¹⁵ Με τον ίδιο τρόπο η υποταγή, την οποία οι Χριστιανοί πρέπει ν’ αποδίδουν στις «υπερέχουσες εξουσίες» του παλαιού αυτού κόσμου, είναι απλώς, σχετική, διότι δεν παραμερίζει τον Θεό και τη συνείδησι. Λόγου χάριν, ο απόστολος Παύλος λέγει ότι ένας λόγος, για τον οποίον κάθε ψυχή πρέπει να υποτάσσεται, είναι ότι «δεν υπάρχει εξουσία, ειμή από Θεού.»

ΚΑΤ’ ΑΝΟΧΗΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

16. Πώς συμβαίνει ο Σατανάς ή Διάβολος να κατέχη εξουσία, και τι έχει κάμει με αυτή;

¹⁶ Όποια εξουσία έχει ο Σατανάς ή Διάβολος, την έλαβε αρχικά από τον Θεό. Εν τούτοις, δεν πρέπει να υποτασσώμεθα στον Διάβολο ούτε για μια στιγμή, αλλά πρέπει να ανθιστάμεθα σ’ αυτόν. Του είχε παραχωρηθή αόρατη εξουσία στον παλαιόν αυτόν κόσμο· αλλιώς, δεν θα μπορούσε να προσφέρη παγκόσμια εξουσία στον Ιησούν, όταν προσεπάθησε να πειράση τον Ιησού για ν’ αμαρτήση. Ένα άτομο, που κατέχει δύναμι κι εξουσία, μπορεί να τη μεταβιβάση ή να εκχωρήση μέρος αυτής σε άλλους. Ο Σατανάς, ο «μέγας δράκων», το έχει κάμει αυτό στην ορατή του οργάνωσι επάνω στη γη. Η Αποκάλυψις 13:1, 2 Εικονίζει αυτή την οργάνωσι σαν ένα θηρίο και λέγει: «Και έδωκεν εις αυτό ο δράκων την δύναμιν αυτού, και τον θρόνον αυτού, και εξουσίαν μεγάλην.»

17. Υποτασσόμενοι οι Χριστιανοί στις πολιτικές κυβερνήσεις μήπως υποτάσσονται στον Σατανά, ή ποια είναι η διαφορά;

¹⁷ Όλ’ αυτά, βέβαια, έγιναν μόνον κατ’ ανοχήν του Θεού, και το αποτέλεσμα ήταν ότι υπάρχουν σήμερα αυτές οι πολιτικές κυβερνήσεις και οι εξουσίες των αρχόντων. Εν τούτοις, ο Σατανάς ή Διάβολος δεν είναι ορατή, γήινη εξουσία, στην οποίαν οι Χριστιανοί παραγγέλλονται να υποταχθούν. Όταν οι Χριστιανοί υποτάσσωνται στις υπάρχουσες ορατές, επίγειες, ανθρώπινες κυβερνήσεις ή ‘υπερέχουσες εξουσίες’, δεν υποτάσσονται στον Σατανά ή Διάβολο, τον Δράκοντα. Υπακούουν στην εντολή του Θεού.

18, 19. (α) Λόγω ποιας διακηρύξεως σκοπού απέσχε ο Θεός από το να καταστρέψη τον Σατανά; (β) Τι είχε ν’ αποδείξη ο Θεός όσον αφορά το υποσχεμένο «σπέρμα»;

¹⁸ Πριν ακόμη από τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε ως τώρα ο Σατανάς ή Δράκων έχει εξασκήσει δύναμι κι εξουσία μόνο κατ’ ανοχήν του Θεού. Ο Θεός απέσχε από το να καταστρέψη τον Σατανά μόνο λόγω των όσων είπε ο Θεός στον Σατανά στον κήπο της Εδέμ μετά την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας. Ο Θεός είπε: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.»​—Γεν. 3:15.

¹⁹ Καιρός κι ελευθερία δράσεως έπρεπε ν’ αφεθή στον Σατανά για να λυθή το επίμαχο ζήτημα που είχε προσφάτως εγερθή: Ποιος κατέχει την παγκόσμια κυριαρχία, ο Ιεχωβά Θεός ή ο Σατανάς ο Διάβολος; Επίσης, επειδή το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού ενετέθη στο επίμαχο ζήτημα, ο Θεός είχε ν’ αποδείξη αυτό το σημείο: Παρά την πτώσι του πρώτου τελείου ανθρώπου στην αμαρτία κάτω από την πίεσι του Σατανά ή Διαβόλου, ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να θέση στη γη ανάμεσα στον κόσμο του Διαβόλου ένα Σπέρμα που θα παραμείνη πιστό στον Θεό. Η υποταγή αυτού του Σπέρματος στις επίγειες ‘υπερέχουσες εξουσίες’ δεν θα ωδηγούσε αυτό το Σπέρμα ν’ απιστήση στον Θεό ή να παραβή την ακεραιότητά του στον Θεό.

20. Τι διευκρινίσθη στην περίπτωσι του Ιώβ από τη χώρα της Ουζ, και τι προεσκιάσθη μέσω αυτού;

²⁰ Το ότι επέτρεψε ο Θεός στον Σατανά να χρησιμοποιήση τη δύναμί του εναντίον ευσεβών ανθρώπων ακεραιότητος διευκρινίζεται στην περίπτωσι του υπομονητικού Ιώβ από τη χώρα Ουζ. Κατόπιν προκλήσεως του Σατανά ή Διαβόλου, ο Ιεχωβά Θεός τού είπε σχετικά με τον πιστόν Ιώβ: «Ιδού εις την χείρά σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου.» Όταν ο αποτυχημένος Σατανάς επροκάλεσε τον Θεό για δεύτερη φορά, ο Θεός είπε για τον Ιώβ: «Ιδού αυτός εις την χείρά σου· μόνον την ζωήν αυτού φύλαξον.» Ο Ιώβ απέδειξε τον Σατανά ή Διάβολο ψεύτη και πάλιν. Αυτό προεσκίαζε το πώς ο Σατανάς θ’ απετύγχανε πλήρως όταν θα αφήνετο να χρησιμοποιήση τις δυνάμεις του εναντίον του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού.​—Ιώβ 1:12· 2:6.

21, 22. (α) Επομένως πώς συνέβη να μπορέσουν οι ‘ανώτερες εξουσίες’ να εξασκήσουν εξουσία; (β) Πώς ο Ιησούς κατέστησε σαφές το σημείο αυτό στον Ρωμαίο κυβερνήτη;

²¹ Όπως έγινε στην περίπτωσι του Σατανά, έτσι και στην περίπτωσι των ορατών, ανθρωπίνων ‘υπερεχουσών εξουσιών’. Αυτές δεν θα μπορούσαν ν’ ασκήσουν καμμιά εξουσία παρά κατ’ ανοχήν του Θεού λόγω του επιμάχου ζητήματος που υφίσταται. Επομένως, όταν ο Πρώτιστος του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, εστάθη ενώπιον της επιγείου ανωτέρας εξουσίας στην Ιουδαία, του Ρωμαίου Κυβερνήτου Ποντίου Πιλάτου, είπε κάτι πολύ διαφωτιστικό. Ο Ιησούς ήταν τότε υπό δίκην για την ανθρώπινη ζωή του.

²² Όταν ο Ιησούς ηρνήθη να μιλήση στον Ρωμαίο Κυβερνήτη για την ουράνια προέλευσί του, ο Πιλάτος του είπε: «Προς εμέ δεν λαλείς; δεν εξεύρεις ότι εξουσίαν έχω να σε σταυρώσω, και εξουσίαν έχω να σε απολύσω; Απεκρίθη ο Ιησούς, Δεν είχες ουδεμίαν εξουσίαν κατ’ εμού, εάν δεν σοι ήτο δεδομένον άνωθεν.» (Ιωάν. 19:9-11) Μόνο κατά θείαν παραχώρησιν μπορούσε ο Πιλάτος ν’ ασκήση την επίγεια εξουσία του εναντίον του Ιησού για να τον θανατώση.

23. Τι είναι, λοιπόν, αληθινό στην περίπτωσι ενεργείας εναντίον των άλλων μελών του σπέρματος της γυναικός, και πώς το Ρωμαίους 13:1, όπως το αποδίδει η Μία Αμερικανική Μετάφρασις, συμφωνεί με αυτό;

²³ Το ίδιο αληθεύει και με όλες τις άλλες πολιτικές ‘υπερέχουσες εξουσίες’, όταν ενεργούν εναντίον των άλλων πιστών μελών του σπέρματος της «γυναικός» του Θεού, όταν, λόγου χάριν, ενεργούν εναντίον των ‘λοιπών του σπέρματος αυτής’ στην εποχή μας. (Αποκάλ. 12:13, 17) Οι λόγοι, λοιπόν, του Παύλου προς Ρωμαίους 13:1 αναφέρονται στην εξουσία που επετράπη να έχουν αυτές οι ‘υπερέχουσες εξουσίες’. Σύμφωνα μ’ αυτό το γεγονός, η Μία Αμερικανική Μετάφρασις της Γραφής ως εξής αποδίδει το εδάφιο Ρωμαίους 13:1: «Ο καθείς πρέπει να υπακούη στις εξουσίες που προΐστανται αυτού, διότι καμμιά εξουσία δεν μπορεί να υπάρξη χωρίς την άδειαν του Θεού.»

24. Μήπως αυτή η δοσμένη εξουσία απεργάζεται βλάβη στον λαόν του Θεού, και είναι η εξουσία αυτή «θείω δικαιώματι»;

²⁴ Ασχέτως του πώς αυτή η παραχωρημένη εξουσία χρησιμοποιείται από ατελείς, αμαρτωλούς ανθρωπίνους άρχοντας, δεν θ’ αποβή προς αιωνίαν βλάβην του πιστού λαού του Θεού· θ’ αποβή μάλλον προς το αιώνιον αγαθόν των. Ο Θεός παρακολουθεί πώς χρησιμοποιούν την εξουσία οι άνθρωποι εκείνοι που την κατέχουν. Η καλή ή η κακή χρήσις της δεν του είναι άγνωστη, όπως δείχνει ο γραπτός του λόγος. Η χρήσις, λοιπόν, αυτή πρέπει να είναι με την άδειαν του Θεού, και όχι διότι οι «υπερέχουσες εξουσίες» κυβερνούν «Θείω δικαιώματι».

ΟΙ ‘ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ’ ΩΣ ΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ

25. Με ποιόν τρόπο «αι ούσαι έξουσίαι» είναι «τεταγμέναι»;

²⁵ Το εδάφιο Ρωμαίους 13:1, ακολουθώντας τη σκέψι της θείας αδείας, προχωρεί και λέγει: «Αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» Το Ελληνικό ρήμα που εχρησιμοποίησε εδώ ο Παύλος, δηλαδή, τάσσω, σημαίνει «διατάσσω· θέτω σε μια ωρισμένη διάταξι», όπως στο κατά Λουκάν 7:8, Κείμενον, όπου ενέχει τη σημασία του να τίθεται κανείς κάτω από τις διαταγές άλλου. Αναφέρεται λοιπόν στη διάταξι πραγμάτων. (Ματθ. 28:16· Πράξ. 28:23· 15:2) Δεν πρέπει να παραλείψωμε να σημειώσωμε ότι το εδάφιον Ρωμαίους 13:1 δεν λέγει ότι οι υπάρχουσες εξουσίες είναι «δημιουργημένες» από τον Θεό. Δεν είναι αυτός ο Δημιουργός των. Επέτρεψε να έλθουν σε ύπαρξι. Προείδε μάλιστα ότι θα ήρχοντο στο είναι. Τις προείπε εφόσον απεφάσισε να τις επιτρέψη να υπάρχουν. Πάντοτε είχε υπ’ όψιν τη σχέσι αυτών των «υπερεχουσών εξουσιών» στη γη με το Σπέρμα της «γυναικός» του.

26. Εν σχέσει προς τι έστησε ο Θεός τα όρια των κοσμικών λαών, και γιατί;

²⁶ Το βλέπομε αυτό στην περίπτωσι του αρχαίου Ιουδαϊκού έθνους του Ισραήλ, ή Ιακώβ. Ο προφήτης του Θεού Μωυσής εξήγαγε το έθνος Ισραήλ (ή Ιακώβ) από την Αίγυπτο και το ωδήγησε να περάση από μερικά κοσμικά έθνη έως τα σύνορα της Χαναάν, της Γης της Επαγγελίας. Εκεί στα σύνορα ο Μωυσής συνέθεσε ένα προφητικό άσμα πριν από τον θάνατο του και σ’ αυτό είπε τα εξής: «Ότε διεμέριζεν ο Ύψιστος [Ιεχωβά Θεός] τα έθνη, ότε διέσπειρε τους υιούς του Αδάμ, έστησε τα όρια των λαών κατά τον αριθμόν των υιών Ισραήλ. Διότι η μερίς του Ιεχωβά είναι ο λαός αυτού, ο Ιακώβ είναι το μέρος της κληρονομίας αυτού. Ούτως ο Ιεχωβά μόνος ωδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ’ αυτού ξένος θεός.» (Δευτ. 32:8, 9, 12, ΜΝΚ) Απ’ αυτό το έθνος και σ’ εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας προήλθε ο Πρώτιστος του Σπέρματος της «γυναικός» του Θεού, καθώς και χιλιάδες άλλων μελών του σπέρματός της. Μπορούμε, λοιπόν, να καταλάβωμε γιατί ο Ιεχωβά καθώρισε το όριον των κοσμικών λαών «κατά τον αριθμόν των υιών Ισραήλ». Ενδιεφέρετο να παραγάγη αυτό το Σπέρμα.

27. Έχοντας μια όμοια σκέψι, τι είπε ο Παύλος στο ανώτατο δικαστήριο των Αθηνών, και πώς αυτό διευκρινίσθη στην περίπτωσι του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ ;

²⁷ Με μια όμοια σκέψι ο απόστολος Παύλος είπε στον Άρειο Πάγο των Αθηνών, στην Ελλάδα: «Ο Θεός όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, . . . έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς, και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών δια να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν· αν και δεν είναι μακράν από ενός έκαστου ημών.» (Πράξ. 17:24, 26, 27) Το πώς ο Θεός διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών μπορεί να παρατηρηθή από τη Βιβλική ιστορία. Όταν ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ περιεπλανώντο στην Γη της Επαγγελίας, τη Χαναάν, ο Ιεχωβά επέτρεψε στους ειδωλολάτρας Χαναναίους να κυριεύσουν τη γη και ν’ ασκήσουν την εξουσία τους εκεί· οι δε Αβραάμ. Ισαάκ και Ιακώβ έπρεπε να το αναγνωρίσουν αυτό. «Και διήρχοντο από έθνους εις έθνος, από βασιλείου εις άλλον λαόν, δεν αφήκεν άνθρωπον να αδικήση αυτούς· μάλιστα υπέρ αυτών ήλεγξε βασιλείς, λέγων, Μη εγγίσητε τους κεχρισμένους μου, και μη κακοποιήσητε τους προφήτας μου.»​—Ψαλμ. 105:13-15.

28, 29. (α) Όταν η «ανομία των Αμορραίων» έγινε πλήρης, τι έκαμε ο Θεός με τον λαό του, τους απογόνους του Αβραάμ; (β) Στην πορεία προς τη γη Χαναάν, τι δεν άφησε ο Θεός το έθνος Ισραήλ να κάμη;

²⁸ Μετά από εκατοντάδες χρόνια όταν «η ανομία των Αμορραίων» στη γη Χαναάν κατέστη πλήρης και ήλθε ο ωρισμένος καιρός του Ιεχωβά να τους εκριζώση από τη Γη της Επαγγελίας, εξήγαγε τους απογόνους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ από την Αίγυπτο δια χειρός του Μωυσέως. Τους επέρασε μέσ’ από την έρημο και δια μέσου εθνών προς τις ανατολικές ακτές του Ιορδάνου Ποταμού.​—Γεν. 15:13-21· Ψαλμ. 105:26-45.

²⁹ Σ’ αυτή την πορεία προς τη Γη Χαναάν ο Θεός δεν άφησε το έθνος του Ισραήλ να ενοχλήση, να λεηλατήση ή να εξοντώση τα έθνη Εδώμ (ή Ησαύ· του Όρους Σηείρ), Μωάβ και Αμμών. Γιατί αυτό; «Διότι», είπε ο Ιεχωβά, «εις τον Ησαύ έδωκα το όρος Σηείρ κληρονομίαν.» «Μη ενόχλησητε τους Μωαβίτας, μηδέ έλθητε εις μάχην μετ’ αυτών· διότι δεν θέλω δώσει εις σε εκ της γης αυτών δια κληρονομίαν· επειδή εις τους υιούς του Λωτ έδωκα την Αρ κληρονομίαν. . . . Δεν θέλω δώσει εις σε εκ της γης των υιών Αμμών κληρονομίαν· επειδή εις τους υιούς Λωτ έδωκα αυτήν κληρονομίαν.»​—Δευτ. 4:5, 9, 19.

30. Πώς ο Θεός συμπεριεφέρθη προς τα άλλα έθνη μέσω του Ισραήλ, και γιατί μερικά εχθρικά έθνη παρέμειναν στη γη Χαναάν;

³⁰ Άλλα έθνη ώρισε ο Ιεχωβά να καταστραφούν από τον εκλεκτόν του λαόν Ισραήλ, όπως οι Αμορραίοι υπό τον Βασιλέα Σηών· επίσης οι Αμορραίοι υπό τον Βασιλέα Ωγ της Βασάν, και κατόπιν οι Χαναναίοι ανατολικά του Ιορδάνου Ποταμού. (Δευτ. 2:31 έως 3:13) Αλλ’ όταν το έθνος Ισραήλ που εισέβαλε, έχασε τον θεοσεβή του ζήλο και απέτυχε να καταστρέψη ή να καθυποτάξη τους Χαναναίους, όπως ήσαν οι Φιλισταίοι, οι Σιδώνιοι, οι Χετταίοι, οι Ευαίοι, οι Αμορραίοι, οι Φερεζαίοι, και οι Ιεβουσαίοι, τότε ο Ιεχωβά εδήλωσε ότι θα άφηνε αυτούς τους εχθρούς να παραμείνουν για ενόχλησι και παγίδα των Ισραηλιτών.​—Κριτ. 2:20 έως 3:6.

31. Τι θα πούμε για τον Θεό και τα άλλα έθνη ολόγυρα στον Ισραήλ, και πριν και στη διάρκεια των «καιρών των εθνών»;

³¹ Ο Ιεχωβά Θεός εγνώριζε τα άλλα ειδωλολατρικά έθνη που ήσαν ολόγυρα στον εκλεκτό του λαό, όπως τη Βαβέλ (Βαβυλώνα), την Ασσυρία, τη Συρία καθώς και την Αίγυπτο, που τα έπληξε μεν, αλλά τα άφησε να υπάρχουν. Αυτό ήταν πριν από την αρχή των Καιρών των Εθνών στο έτος 607 π.Χ. Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος είχε προείπει εκείνους τους «καιρούς των εθνών», ο δε Υιός του Ιησούς Χριστός, επίσης, τους εμνημόνευσε στην προφητεία του περί του τέλους του κοσμικού αυτού συστήματος πραγμάτων. (Λουκ. 21:24· Ιερεμ. 25:8-29· Δευτ. 28:64-68· Λευιτ. 26:31-41) Ο Ιεχωβά δια των προφητών του Ησαΐα, Ιερεμία, Ιεζεκιήλ και Δανιήλ προείπε και τη σειρά με την οποία οι παγκόσμιες δυνάμεις, αρχίζοντας από τη Βαβυλώνα, θ’ ακολουθούσαν η μία την άλλη στη διάρκεια αυτών των Καιρών των Εθνών ως τότε που θα έληγαν στο έτος 1914 (μ.Χ.).c

32. Τι προείπε ο Θεός όσον αφορά τις εθνικές ομάδες ή συνδέσμους από το 1914 και έπειτα, και σε ποιον καιρό έγραψε ο Παύλος την επιστολή του για τις ‘υπερέχουσες εξουσίες’;

³² Υπό εκπληκτικά σύμβολα το τελευταίο βιβλίο της Γραφής προείπε τα εθνικά συγκροτήματα ή συνδέσμους, που επρόκειτο να υπάρχουν στη διάρκεια του «εσχάτου καιρού» από το έτος 1914 και μετέπειτα· λόγου χάριν, την ορατή επίγεια οργάνωσι του Διαβόλου, επίσης τη Βρεττανο-Αμερικανική δυαδική παγκόσμια δύναμι, την Κοινωνία των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη. (Αποκάλ. 13:1 έως 19:20) Ο Ιεχωβά Θεός, επίσης, προείπε την καταστροφή αυτών των «υπερεχουσών εξουσιών» στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.» Ο απόστολος Παύλος έγραψε την επιστολή του εν σχέσει με αυτές τις «υπερέχουσες εξουσίες» στη διάρκεια των Καιρών των Εθνών, στις ημέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Σκοπιά δημοσιεύει αυτό το άρθρον για τις εξουσίες αυτές μετά σαράντα οκτώ έτη αφότου έληξαν οι Καιροί των Εθνών στο 1914.

33. Μήπως η δυνατότης εφαρμογής του Ρωμαίους 13:1 τελειώνει στο 1914, ή πότε τελειώνει η δυνατότης εφαρμογής του;

³³ Αλλ’ η δυνατότης εφαρμογής του εδαφίου Ρωμαίους 13:1 δεν έληξε, ωστόσο, με το έτος 1914. Το τέλος των «καιρών των εθνών» στο έτος εκείνο άφησε ως τώρα τις Εθνικές «υπερέχουσες εξουσίες» σε ύπαρξι επάνω στη γη, αλλά υπό κρίσιν από τη βασιλεία του Θεού που ιδρύθη στους ουρανούς το έτος 1914, με τον Υιό του Θεού Ιησού Χριστό ενθρονισμένο στα δεξιά του. Οι Εθνικές αυτές «υπερέχουσες εξουσίες» υπάρχουν ακόμη, μολονότι υφίστανται πολλές μεταβολές και αναπροσαρμογές. Ο Παντοδύναμος Θεός θα εξακολουθήση να το επιτρέπη αυτό ώσπου να τελειώση κατά το θέλημά του το έργον της συνάξεως των ‘προβατοειδών’ ανθρώπων από τα έθνη. Τότε θ’ αρχίση τον παγκόσμιο πόλεμο, που λέγεται Αρμαγεδδών, για να τις καταστρέψη.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΟΜΩΝ

34. Πώς συνέβη να υπάρξουν αλλαγές ή διαφορές στους νόμους, και υπήρξε τούτο αληθινό μόνο για τους Εθνικούς;

³⁴ Καθόσον η μία μετά την άλλη οι παγκόσμιες δυνάμεις ανελάμβαναν την κυριαρχική θέσι στη σκηνή των παγκοσμίων υποθέσεων στη διάρκεια των Καιρών των Εθνών, εγίνετο, βέβαια, μια μεταβολή από καιρό σε καιρό στους νόμους στους οποίους έπρεπε να υπακούουν οι υποκείμενοι λαοί. Επίσης, οι τοπικοί νόμοι μιας χώρας διέφεραν από τους νόμους άλλων χωρών, ανάλογα με τις νομικές ιδέες των εξουσιών που κυβερνούσουν επιτοπίως. Οι νόμοι ενός τόπου μπορεί να ήσαν αντίθετοι προς τους νόμους ενός άλλου τόπου. Αλλ’ ακόμη και του Θεού οι νόμοι για τον λαό του διέφεραν κατά καιρούς. Λόγου χάριν, το έθνος Ισραήλ υπήγετο στους νόμους της παλαιάς διαθήκης στην οποίαν είχε μεσιτεύσει ο Μωυσής γι’ αυτούς με τον Ιεχωβά· ενώ το «άγιον έθνος» του πνευματικού Ισραήλ από το έτος 33 μ.Χ. τελεί υπό τους Χριστιανικούς νόμους της νέας διαθήκης του Θεού με μεσίτη τον Υιόν του Ιησούν Χριστό. Ο Θεός απηγόρευσε στους αρχαίους Ιουδαίους να τρώγουν λίπος, χοιρινό κρέας και ακάθαρτα ζώα, αλλ’ οι νόμοι Του τώρα επιτρέπουν στους Χριστιανούς να τα τρώγουν αυτά. Ωστόσο ο Θεός δεν υπήρξε αντιφατικός σ’ αυτό.

35. Πώς συμβαίνει ότι πολλοί από αυτούς τους νόμους των Εθνικών συμφωνούν με τη Χριστιανική συνείδησι;

³⁵ Οι ανθρώπινοι νόμοι διαφέρουν από χώρα σε χώρα κι από καιρό σε καιρό και μπορεί να είναι αντιφατικοί, αλλ’ ωστόσο δεν είναι όλοι αυτοί οι Εθνικοί νόμοι εναντίον της συνειδήσεως του λαού του Θεού. Πολλοί από αυτούς τους νόμους είναι σύμφωνοι με τη Χριστιανική συνείδησι, μολονότι οι Εθνικοί νομοθέται δεν επηρεάσθησαν από τον Ιουδαϊσμό ή από τη Χριστιανοσύνη. Πώς θα ήταν δυνατόν αυτό; Πολύ εύκολα, διότι όλα τα έθνη και οι λαοί προήλθαν από τον ένα αρχικόν άνθρωπον Αδάμ και τη σύζυγό του Εύα, στους οποίους αμφότερους ο Θεός εμφύτευσε αυτή την ικανότητα να διακρίνουν το καλό και το κακό, που λέγεται «συνείδησις». Εκτός απ’ το αρχικά αυτό ξεκίνημα, όλοι οι λαοί είχαν ένα πιο πρόσφατο ξεκίνημα από δικαίους προγόνους από εκείνους που επέζησαν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό πριν από σαράντα τρεις αιώνες, δηλαδή, τον ευσυνείδητο Νώε και τους τρεις γυιούς του, μαζί με τις συζύγους των, δηλαδή, συνολικά οκτώ πρόσωπα.

36, 37. Τίνος το αποτέλεσμα δείχνουν οι νόμοι αυτοί, όπως εξηγήθη από τον Παύλο;

³⁶ Η συνείδησις είναι έμφυτη στον άνθρωπο, διότι έγινε μέρος του ανθρώπου από τον Θεό. Χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τον Κατακλυσμό, κι ωστόσο δεν έχει εξαλειφθή κάθε συνείδησις ακόμη κι από εκείνους που δεν υπήρξαν εκλεκτοί, αφιερωμένοι άνθρωποι του Θεού. Γι’ αυτό πολλοί από τους νόμους των δείχνουν το αποτέλεσμα μιας θεόδοτης συνειδήσεως που φθίνει ακόμη σε κάποιο βαθμό. Πάνω σ’ αυτό ακριβώς το σημείο ο Παύλος είπε τα εξής στους Χριστιανούς της Ρώμης:

³⁷ «Οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή. Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον, πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον μη έχοντες, είναι νόμος εις εαυτούς· [πώς αυτό;] οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους.»​—Ρωμ. 2:13-16.

38, 39. (α) Όταν οι Χριστιανοί υποτάσσονται, τι πράττουν σχετικά με τους νόμους των ‘ανωτέρων εξουσιών’; (β) Τι δείχνει η περίπτωσις του Δανιήλ υπό την Μηδοπερσία και των τριών συντρόφων του υπό τον Αυτοκράτορα Ναβουχοδονόσορ όσον αφορά την υπακοή, και πώς οι Χριστιανοί σήμερα δείχνουν ότι δεν είναι άνομοι στον Θεόν;

³⁸ Όταν, λοιπόν, οι Χριστιανοί υποτάσσωνται στις Εθνικές «υπερέχουσες εξουσίες» με τα διάφορα συστήματα των κυβερνήσεως και νόμου, συμμορφώνονται με τους νόμους εκείνους που δείχνουν το έργον της συνειδήσεως σύμφωνα με ό,τι αρχικά ο Θεός έγραψε στην καρδιά του ανθρώπου. Εφόσον η υποταγή των Χριστιανών στις κοσμικές «υπερέχουσες εξουσίες» είναι σχετική μόνο, δεν τους αναγκάζει να υπακούσουν σε κοσμικούς νόμους που αντιβαίνουν στους νόμους του Υπερτάτου Νομοθέτου, Ιεχωβά Θεού. Ακόμη και στη διάρκεια των Καιρών των Εθνών ο προφήτης Δανιήλ ηρνήθη να υπακούση στον Μηδο-Περσικό νόμο, που του απαγόρευε να προσεύχεται τακτικά κάθε «μέρα στον Ιεχωβά. Η θαυματουργική απελευθέρωσις του Δανιήλ από τον λάκκον των λεόντων απέδειξε ότι ο Δανιήλ έκαμε καλά να μην υποταχθή στον Βασιλέα Δαρείον ως το σημείο τού να παραβή τον νόμον του Θεού.​—Δαν. 6:1-23.

³⁹ Οι τρείς Εβραίοι σύντροφοι του Δανιήλ, παρά το ότι ήσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα, δεν υπήκουσαν στον νόμο του αυτοκράτορος, που απαιτούσε να κύψουν και να προσκυνήσουν ένα χρυσούν είδωλο. Το ότι βγήκαν ζωντανοί, άκαυτοι, από την υπερθερμασμένη πύρινη κάμινο απέδειξε ότι είχαν κάμει καλά να αρνηθούν ευσυνείδητα να υπακούσουν στον αυτοκράτορα και να παραβούν τον νόμο του Υψίστου Θεού εναντίον της ειδωλολατρίας. (Δαν. 3:1-30) Όπως εκείνοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά της αρχαίας εποχής, έτσι και οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να υπακούσουν σε ανθρωποποίητους νόμους που είναι εναντίον του νόμου του Θεού. Δεν είναι άνομοι στον Θεό· κι έτσι όλοι οι νόμοι των Εθνικών «υπερεχουσών εξουσιών» που δεν αντίκεινται στον νόμον του Θεού τυγχάνουν υπακοής απ’ αυτούς. Έτσι μπορούν να είναι σε υποταγή ως νομιμόφρονες πολίται.

40. (α) Αν «αι ούσαι εξουσίαι» στέκουν τεταγμένες από τον Θεό, πώς στέκουν εν σχέσει με τον Θεό τον ίδιο; (β) Έχουν μήπως οι εξουσίες αυτές υπεροχή επάνω στη γη, και γιατί οι Χριστιανοί δεν μπορούν να είναι τίποτε άλλο παρά υποτεταγμένοι σ’ αυτές;

⁴⁰ Από την έρευνά μας στην ιστορία της Γραφής και από τη μελέτη της Γραφικής προφητείας, όπως εξεπληρώθη μεταξύ των Εθνών, βρίσκομε αληθινό το εδάφιο Ρωμαίους 13:1 όταν λέγη: «Αι δε ούσαι εξουσίαι, υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.» Ο Ιεχωβά ο Ύψιστος δεν είναι ο Θεός των κοσμικών εθνών και των «υπερεχουσών εξουσιών» των, κι εν τούτοις ασκεί έλεγχον σ’ αυτά. Διευθετώντας ή τάσσοντας αυτά στις οικείες των θέσεις και καθορίζοντας τη διαδοχή των στην παγκόσμια εξουσία, ο Ιεχωβά δεν διευθέτησε να είναι αυτά ανώτερα από τον εαυτό του ή από τον Χριστόν του. Αλλά έχουν μήπως οι εξουσίες μια σχετική υπεροχή στη γη; Ναι, ακόμη και απέναντι των Χριστιανών. Επετράπη ν’ ασκούν εξουσία, την οποίαν οι αληθινοί Χριστιανοί δεν έχουν. Πώς; Διότι οι Χριστιανοί αυτοί δεν λαμβάνουν μέρος στην πολιτική και δεν επιδιώκουν καμμιά κοσμική εξουσία ως αυτοκράτορες, βασιλείς, κυβερνήται, δήμαρχοι, και λοιπά. Αυτές οι υπάρχουσες τώρα εξουσίες αποτελούν ένα ενεργόν μέρος του κόσμου τούτου που θα καταστραφή σε λίγο στον Αρμαγεδδώνα· οι δε Χριστιανοί δεν αποτελούν μέρος του καταδικασμένου αυτού κόσμου. Ενόσω, όμως, υπάρχουν εξουσίες κατ’ ανοχήν του Θεού, οι Χριστιανοί πρέπει να υποτάσσονται σ’ ένα σχετικό βαθμό.d

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 170]

Το Βατικανό Χειρόγραφο Αριθ. 1209, που δείχνει κείμενον από το τέλος της προς Ρωμαίους 12:10 ως 13:8.

Τα Οφέλη της Υποταγής στις Εξουσίες

 1. Πώς μπορεί ένα άτομο να ταχθή εναντίον της διατάξεως του Θεού όσον αφορά τις εξουσίες, και τι δεν εμποδίζει ο Θεός να συμβή σ’ ένα άτομο που ενεργεί έτσι;

ΠΟΙΟΣ άνθρωπος θέλει εν γνώσει του να ταχθή εναντίον της διατάξεως του Θεού; Ένα άτομο μπορεί να το πράξη αυτό με το να εναντιωθή στην εξουσία που επιτρέπει ο Θεός ν’ ασκούν άνθρωποι υψηλής θέσεως επάνω στη γη. Η εναντίωσις δεν αποβαίνει προς όφελος ενός ατόμου. Ο απόστολος Παύλος λέγει στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:2: «Ώστε (ένεκα των όσα είπε ο Παύλος στο πρώτο εδάφιο, όπως εξετέθησαν ανωτέρω) ο εναντιούμενος εις την εξουσίαν, εναντιούται εις την διαταγήν του Θεού· οι δε εναντιούμενοι θέλουσι λάβει εις εαυτούς καταδίκην.» Εφόσον αυτή η εναντίωσις σημαίνει εναντίωσι στη διαταγή του Θεού, ο Θεός δεν εμποδίζει το να υποστή ο εναντιούμενος κρίσιν τιμωρίας τώρα στα χέρια της εξουσίας.

 2. Γιατί ο Ιησούς δεν εναντιώθηκε στην εξουσία επάνω στη γη, και πώς ανταμείφθηκε γι’ αυτό;

² Ο Ιησούς εγνώριζε καλά τη θεία διαταγή. Ο Ιησούς λοιπόν δεν ηναντιώθη στην επίγεια εξουσία, μολονότι αυτό εσήμαινε τον θάνατόν του. Δεν ηναντιώθη στο ότι ο Θεός εχορήγησε εξουσία στον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιερουσαλήμ να τον θανατώση. Η εξουσία του κυβερνήτου ήταν περιωρισμένη, όπως ο ίδιος ο Ιησούς είπε στον κυβερνήτη, διότι η εξουσία του Θεού είναι υπερτάτη και απόλυτος. (Ιωάν. 19:10, 11· Λουκ. 20:20) Γι’ αυτό ο Ιησούς δεν προσέφυγε στον Καίσαρα. Παρέδωσε τον εαυτό του στη διαταγή του Θεού, σαν ένα πειθήνιο αρνί, για να εκπληρώση την προφητεία του Ησαΐα 53:6, 7. (Πράξ. 8:32, 33) Αλλ’ η καταδίκη του θανάτου που υπέστη ο Ιησούς δεν έγινε επειδή αυτός ηναντιώθη στην «εξουσία»· ωφείλετο στο ότι οι συκοφάνται του υπερίσχυσαν του κυβερνήτου, ο οποίος ήθελε να παρεμποδίση μια θρησκευτική οχλαγωγία. Ο Ιησούς, επειδή δεν ηναντιώθη στη διάταξι του Θεού περί των «υπερεχουσών εξουσιών» στη γη, αντημείφθη. Ανεστήθη από τον θάνατο σε ουράνια ζωή και του εδόθη βασιλική έδρα στα δεξιά του Θεού στον ουρανό.

 3. (α) Επειδή έκανε τι εθανατώθη ο Ιησούς, και όμως τι είπε κατόπιν στους μαθητάς του να κάνουν; (β) Γιατί τα Βιβλικό κήρυγμα δεν σημαίνει ότι τασσόμεθα εναντίον της διατάξεως του Θεού;

³ Ο Ιησούς εκήρυττε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, κι εθανατώθη επειδή τα εκήρυττε. Ο Ιησούς εγνώριζε ότι αυτό ήταν ορθόν, μολονότι η Ρωμαϊκή «εξουσία» τον εθανάτωσε επειδή εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό, μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς, ενεφανίσθη στους μαθητάς του και τους είπε να συνεχίσουν αμέσως το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. Αυτό το κήρυγμα, που του εστοίχισε την επίγεια ζωή του, δεν ήταν παράλειψις υποταγής στις «υπερέχουσες εξουσίες» του κόσμου τούτου. Αυτές οι «υπερέχουσες εξουσίες» δεν μπορούν να εξαλείψουν την εντολή του Θεού δια του Χριστού να κηρυχθούν τ’ αγαθά νέα της σωτηρίας. Υποταγή λοιπόν στις κοσμικές εξουσίες δεν σημαίνει κατασιώπησιν του κηρύγματος του λόγου του Θεού. Αυτό το κήρυγμα δεν είναι εναντίωσις στη διαταγή του Θεού για τις κοσμικές εξουσίες. Κήρυγμα σημαίνει κατάλληλη υπακοή στον Θεό, από τον οποίον προέρχεται κάθε εξουσία.

 4. Γιατί ο Θεός μάς άφησε να φερθούμε ενώπιον κυβερνητών και βασιλέων λόγω του κηρύγματος της Βασιλείας;

⁴ Αν διωκώμεθα επειδή κηρύττομε τον λόγον του Θεού, αυτό δεν σημαίνει ότι εναντιούμεθα στην κοσμική εξουσία. Όταν εμείς οι κήρυκες φερώμεθα ενώπιον βασιλέων, ηγεμόνων και κριτών επειδή κηρύττομε τ’ αγαθά νέα, ο Θεός το επιτρέπει αυτό για να δοθή σ’ αυτούς μαρτυρία και για να επωφεληθούμε κι εμείς από τη βοήθεια που μπορούν να δώσουν οι εξουσίες αυτές, αν είναι δυνατόν. Ο Ιησούς λοιπόν δεν είπε στους ακολούθους του να παύσουν να κηρύττουν όταν διωχθούν και φερθούν ενώπιον αρχόντων. (Λουκ. 12:11, 12) Αυτός μας είπε να χρησιμοποιήσωμε την περίπτωσι αυτή για να διαδώσωμε τη μαρτυρία της Βασιλείας ώστε να φθάση στις «υπερέχουσες εξουσίες», δίνοντας μαρτυρία, χωρίς να φοβούμεθα. Πρέπει να μεταστρέφωμε την περίπτωσι αυτή σε ευκαιρία για μας, για να τους δώσωμε μαρτυρία. Ο Ιησούς είπε: «Και ενώπιον έτι ηγεμόνων και βασιλέων θέλετε φερθή ένεκεν εμού, προς μαρτυρίαν εις αυτούς και εις τα έθνη.»​—Ματθ. 10:18.

 5. Πώς οι απόστολοι εξήγησαν το ότι δεν υπήκουαν στο Ιουδαϊκό δικαστήριο, και έτσι με ποιόν ήσαν σε συμφωνία;

⁵ Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι του Χριστού εξήγησαν γιατί δεν υπήκουσαν στη διαταγή του Ιουδαϊκού Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ, λέγοντας: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Αυτή δεν ήταν περίπτωσις αδίκου εναντιώσεως σ’ εκείνο το Ιουδαϊκό Δικαστήριο, το οποίον ακόμη λειτουργούσε και είχε την αναγνώρισι της Ρωμαϊκής κυβερνήσεως. (Πράξ. 5:29) Οι απόστολοι εγνώριζαν ότι ο Θεός ο ίδιος θα κατέστρεφε το δικαστήριο εκείνο. Έτσι, δεν συνώμοσαν ούτε ενήργησαν στασιασμό εναντίον του, ακόμη και στη Χριστιανική εκκλησία. Δεν διήγειραν πολιτική ενέργεια εναντίον του δικαστηρίου, ακόμη και μεταξύ του λαού. Σε δύο σημεία ήσαν σε αρμονία με τον Θεό: (1) Στο να υποτάσσονται στην εξουσία που άφησε ο Θεός να υπάρχη, και (2) στο να υπακούουν στην εντολή του Θεού να κηρύττουν.

6, 7. (α) Πώς οι θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» υπήρξαν ένοχες εναντιώσεως στη διάταξι του Θεού; (β) Πώς η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπήρξε ένοχη τούτου, και αυτό παρά ποιες αξιώσεις της;

⁶ Οι θρησκευτικές οργανώσεις του «Χριστιανικού κόσμου» υπήρξαν ένοχοι εναντιώσεως στη Θεία διαταγή. Πώς; «Με το να εναντιώνονται στις επιτετραμμένες εξουσίες μάλλον παρά να υποτάσσονται σ’ αυτές. Πώς; «Με το να αναμιγνύωνται στην πολιτική και να προσπαθούν να φθάσουν στην κορυφή του Κράτους και να κυριαρχούν επάνω σ’ αυτό.

⁷ Κάθε αναγνώστης της ιστορίας γνωρίζει πώς οι Ρωμαιοκαθολικοί, από τον πάπα και κάτω, προσεπάθησαν να είναι ανώτεροι στη γη από τις «υπερέχουσες εξουσίες» ή «ανώτερες εξουσίες». (Dy· AV) Προσεπάθησαν να διευθύνουν τις πολιτικές «ανώτερες «εξουσίες» αντί «να υποτάσσονται σ’ αυτές ως αληθείς Χριστιανοί. Επί αιώνες εμαίνετο η πάλη μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και των κρατών του «Χριστιανικού κόσμου». Αυτοί επέβαλαν τον κανόνα των σε μερικά κράτη κι έκαμαν το Κράτος να εκτελέση θρησκευτικούς αιρετικούς χάριν αυτών. Διήγειραν επαναστάσεις εναντίον μη Καθολικών κρατών και ωδήγησαν σε ανατροπές κυβερνήσεων που δεν είχαν την επιδοκιμασία της εκκλησίας των. Επέφεραν γάμον ή ένωσιν Εκκλησίας και Πολιτείας. Σ’ αυτή την ένωσι ηγωνίσθησαν να παίξουν τον ρόλο ανδρός ώστε να είναι η κεφαλή μάλλον παρά τον ρόλο γυναικός η οποία πρέπει να υποτάσσεται στον άνδρα. Κι ωστόσο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ισχυρίζεται ότι είναι η Νύμφη του Χριστού και ότι υποτάσσεται στις διαταγές του, όπως οι διαταγές του Χριστού που εδόθησαν μέσω του Παύλου στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:1, 2, και μέσω του Πέτρου στην επιστολή 1 Πέτρ. 2:13-17, 21-24. Τώρα η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία λαμβάνει μια κατάλληλη κρίσι.

 8. Ποια είναι η λέξις του Ελληνικού κειμένου που ο Παύλος χρησιμοποιεί αντί της λέξεως «καταδίκη» εδώ, και τι δείχνει αν η λέξις περιορίζεται σε μια μέλλουσα ημέρα κρίσεως;

⁸ Η κρίσις ή καταδίκη που λαμβάνει ο εναντιούμενος στην εξουσία δεν είναι μέλλουσα κρίσις στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού., Είναι μια κρίσις που εκτελείται τώρα από την άρχουσα «εξουσία» του κόσμου. Για την «κρίσι» ο Παύλος εχρησιμοποίησε τη λέξι κρίμα (Κείμενον), η οποία δεν είναι η λέξις που χρησιμοποιείται ομοιόμορφα στην έκφρασι «η ημέρα της κρίσεως», στην οποία χρησιμοποιείται η λέξις «κρίσις». Η λέξις κρίμα μπορεί να σημαίνη οποιαδήποτε ατομική κρίσι, οποτεδήποτε, από οποιαδήποτε πλευρά, ανθρώπινη ή θεία. Δεν περιορίζεται ορθά σε μια κρίσι μελλοντικής ημέρας κρίσεως μετά τον Αρμαγεδδώνα. Έτσι, το εδάφιον Λουκάς 24:20 (Κείμενον) ομιλεί για το κρίμα ή «καταδίκην θανάτου» που εξετελέσθη στον Ιησούν από τον Ρωμαίο κυβερνήτη. Το δε εδάφιον 1 Κορινθίους 6:7 (Κείμενον) ομιλεί για κρίματα, δηλαδή, «κρίσεις» ή «δίκες» προς αλλήλους.​—Yg· Ro· NW.

 9. Σε ποιους οι κοσμικές εξουσίες εκτελούν κρίσι ή καταδίκη για ενοχή, και τι πρέπει να πράξη η εκκλησία για κάποιο ένοχο μέλος;

⁹ Οι κοσμικές εξουσίες αποδίδουν κρίση και τιμωρούν άτομα, είτε μέσα στην εκκλησία είναι είτε έξω απ’ αυτήν, αν παραβαίνουν νόμους ευπρεπείας και τάξεως. Οι παραβάται δεν δικαιούνται να παραπονεθούν για την ποινή, όπως ετόνισε ο Παύλος με τα λόγια του ενώπιον της έδρας της κρίσεως του Καίσαρος. (Πράξ. 25:11) Γι’ αυτό η Χριστιανική εκκλησία δεν μπορεί να προστατεύση κανένα από τα μέλη της αν κάνουν κλοπές, λαθρεμπόρια, διγαμίες, φόνους, λιβέλλους, απάτες, και λοιπά. Η εκκλησία πρέπει να εκδίδη τα ένοχα αυτά μέλη για τιμωρία από τις κοσμικές εξουσίες. Εφόσον οι ένοχοι παραβαίνουν τους νόμους της χώρας κι έτσι εναντιώνονται στην «εξουσία», λαμβάνουν στάσι εναντίον της θείας διατάξεως.

10. Ως ποιό σημείο μπορεί να ενεργήση μια εκκλησία για ένα μέλος που παραβαίνει τον νόμο, και γιατί;

¹⁰ Η Χριστιανική εκκλησία δεν έχει διαταγές από τον Θεό και δεν δικαιούται να προστατεύση αυτούς τους εναντιουμένους και παραβάτας του νόμου από την δέουσα ποινή της «εξουσίας» της χώρας. Δεν μπορούμε να παρεμποδίσωμε, να εναντιωθούμε ή να κατακρίνωμε την εκτέλεσι του κρίματος ή κρίσεως με το να βοηθούμε ή προστατεύωμε τους παραβάτας των νόμων. Αν το επράτταμε αυτό θα εθέταμε και τη Χριστιανική εκκλησία επίσης σε αντίθεσι στη θεία διαταγή. Η εκκλησία εκτός από το ν’ αφήση το κρίμα ή «κρίσιν» να λάβη την πορεία του στα ένοχα μέλη που επιφέρουν μομφή στον λαό του Θεού, μπορεί και ν’ αποκόψη από την επικοινωνία αυτούς τους παραβάτας του νόμου. Η εκκλησία δεν θέλει να είναι άξια κρίματος ή «κρίσεως» μαζί με τους παραβάτας του νόμου τασσόμενη ή συνεργαζόμενη μαζί τους και εναντιούμενη στην κοσμική «εξουσία». Κι αυτή επίσης δεν θέλει μομφή.

ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ

11. Στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:3, ποιοι είναι οι εννοούμενοι άρχοντες, και ποια είναι τα ‘αγαθά έργα’, για τα οποία αυτοί δεν αποτελούν αντικείμενον φόβου;

¹¹ Το εδάφιον Ρωμαίους 13:3, συνεχίζοντας την παραπάνω σκέψι, προχωρεί και λέγει: «Διότι οι άρχοντες δεν είναι φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών. Θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής.» Οι άρχοντες που νοούνται εδώ δεν είναι οι αόρατοι άρχοντες του κόσμου τούτου, οι οποίοι είναι ο Σατανάς ή Διάβολος και οι δαίμονες του, κατά τα εδάφια Ιωάννης 12:31· 14:30· Εφεσίους 2:2· 6:12. Εκείνοι που νοούνται εδώ με τη λέξι «άρχοντες» είναι ορατοί, επίγειοι, ανθρώπινοι. Αύται οι άρχοντες δεν είναι φόβος των «καλών έργων». Αυτό δεν σημαίνει την κήρυξί των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, μολονότι αυτό είναι το καλύτερο έργον που θα μπορούσαμε να κάμωμε. Τα «καλά έργα» σημαίνουν τις καλές πράξεις τις οποίες οι νόμοι των «υπερεχουσών εξουσιών» διατάσσουν για τον καθένα και τις οποίες ο λαός γενικά εκτελεί.

12. Πώς η έκκλησις του Παύλου στο δικαστήριο της Καισαρείας δείχνει αν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ήσαν έως τότε «φόβος» στο κήρυγμα;

¹² Όταν ο Παύλος έγραψε την επιστολή του στους Χριστιανούς της Ρώμης το έτος 56, ήταν ακόμη άρχων ο Αυτοκράτωρ Νέρων. Σ’ αυτόν λοιπόν τον Ρωμαίον αυτοκράτορα έκαμε προσφυγή ο Παύλος. Γιατί ο Παύλος έκαμε προσφυγή σ’ αυτόν τον ειδωλολάτρη άρχοντα, ο οποίος κατείχε αυτοκρατορική εξουσία; Για να διατηρήση την ελευθερία, ακόμη και στο Ιουδαϊκό έδαφος, για την κήρυξι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού. (Πράξ. 25:8-12· 26:1-7) Εκείνο τον καιρό λοιπόν ο Αυτοκράτωρ Νέρων δεν ήταν «φόβος» για το εξαίρετο έργον της κηρύξεως της βασιλείας του Θεού. Ο προηγούμενος αυτοκράτωρ, Κλαύδιος (51-54 μ.Χ.), είχε εξορίσει τους φυσικούς Ιουδαίους από τη Ρώμη, περιλαμβανομένου και του Ακύλα και της Πρισκίλλης. Αλλά η ενέργεια αυτή του Αυτοκράτορος Κλαυδίου δεν ήταν εναντίον των Χριστιανών, μολονότι οι Χριστιανοί θα ήταν δυνατόν να συγχυσθούν με τους Ιουδαίους λόγω της πηγής της θρησκείας των.​—Πράξ. 11:28· 18:2· Ιωάν. 4:22.

13. Έως τότε ο διωγμός των Χριστιανών εγίνετο κυρίως από ποιους, και παρ’ ότι ήταν τι απελύθη ο Παύλος από τη φυλακή στους Φιλίππους;

¹³ Η πυρκαϊά της Ρώμης δεν είχε γίνει ακόμη, δηλαδή, στο έτος 64, η οποία, ενώ έγινε τυχαίως, κατέληξε στον διωγμό των Χριστιανών από τότε εκ μέρους των Εθνικών κατά ένα οργανωμένο τρόπο. Ο Παύλος ήταν έτσι σε θέσι να κάμη προσφυγή στον Αυτοκράτορα Νέρωνα υπέρ της Χριστιανικής διακονίας που παρημπόδιζαν οι Ιουδαίοι στην περίπτωσι του Παύλου. Έως τώρα ο διωγμός των Χριστιανών προήρχετο κυρίως από τους Ιουδαίους. Αυτό που συνέβη στον Παύλο και στον Σίλα στους Φιλίππους της Μακεδονίας ωφείλετο κυρίως στο ότι οι δύο αυτοί ιεραπόστολοι κατηγορήθησαν από εκβιαστάς στους Εθνικούς πολιτικούς άρχοντας οπότε κι ο Παύλος κι ο Σίλας επίσης εστιγματίσθησαν ως Ιουδαίοι. Σ’ αυτή την περίπτωσι ο Παύλος πραγματικά ανεφέρθη στη Ρωμαϊκή του υπηκοότητα και απεφυλακίσθη παρά το ότι ήταν ένας δραστήριος Χριστιανός.​—Πράξ. 16:19-21, 37-39.

14. Γιατί, λοιπόν, δεν εφοβήθη ο Παύλος να κάμη έκκλησι στον Καίσαρα, και πώς τούτο επεβεβαίωσε ό,τι είπε στην προς Ρωμαίους επιστολή 13:3 για τους άρχοντας;

¹⁴ Όταν λοιπόν ο Παύλος ενεφανίσθη ενώπιον του Ηγεμόνος Φήστου, δεν εφοβήθη να επικαλεσθή τον Καίσαρα, διότι ο Παύλος δεν έπραττε κανένα κακό κηρύττοντας τον λόγον του Θεού. Προσέφυγε σ’ αυτό το ανώτατο Ρωμαϊκό δικαστήριο για να υπερασπίση το δικαίωμά του να συνεχίση το κήρυγμά του. Ο Παύλος έγραψε την επιστολή του προς Ρωμαίους πολλά χρόνια προτού φυλακισθή στην Ιερουσαλήμ και στην Καισάρεια και προτού μεταφερθή στη Ρώμη για να προσφύγη προσωπικά στον Καίσαρα Νέρωνα. Ο Παύλος έφθασε στη Ρώμη πρώτα στο έτος 59 μ.Χ., δηλαδή, πέντε έτη πριν από την τυχαία πυρκαϊά της Ρώμης. Ο Παύλος μπορούσε ορθώς να γράψη, στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:3, ότι εκείνοι που άρχουν από υψηλή κοσμική θέσι δεν είναι φόβος ούτε ακόμη στην κήρυξι της Βασιλείας.

15. Ποιος είναι ο νόμιμος σκοπός της διακυβερνήσεως, και πώς ακόμη και ο νομικός κώδιξ του Χαμμουράμπι το δείχνει αυτό;

¹⁵ «Διότι οι άρχοντες δεν είναι φόβος των καλών έργων, αλλά των κακών [έργων]». Αυτό συμβαίνει λόγω της «εξουσίας» που ασκούν οι άρχοντες αυτοί. Ο νόμιμος σκοπός της εξουσίας του άρχοντος είναι ν’ αποθαρρύνη και να περιορίση τα κακά έργα. Ο άρχων πρέπει να ενεργή εναντίον της διαπράξεως του κακού, σύμφωνα με τον νόμο της χώρας. Κάθε δικαιοσύνη που υπάρχει σ’ αυτούς τους νόμους δείχνει το αποτέλεσμα της συνειδήσεως που ενεφύτευσε ο Θεός στον πρώτον άνθρωπο και της οποίας τα υπολείμματα βρίσκονται ακόμη στους ανθρωπίνους νομοθέτας. Με μια δίκαιη πορεία ο άρχων πρέπει να εμπνέη ένα περιοριστικό φόβο σε άτομα τα οποία κλίνουν προς το κακόν. Ακόμη και το προοίμιον του νομικού κωδικός του ειδωλολάτρου βασιλέως Χαμμουράμπι της αρχαίας Βαβυλώνος το έδειχνε αυτό. Στην πρώτη στήλη λέγει: «Εκείνο τον καιρό με ωνόμαζαν Χαμμουράμπι, εξυψωμένον άρχοντα, σεβόμενον τους θεούς, για να επιβάλω τη δικαιοσύνη στη χώρα, να ανατρέψω την πονηρία και το κακό, ν’ ανακουφίσω τους αδυνάτους από την καταδυνάστευσι των ισχυρών, . . . να φωτίσω τη χώρα, και να προαγάγω την ευημερία των ανθρώπων.»a

16. Τι αναμένουν οι άνθρωποι από τους κυβερνήτας των, γιατί ο Θεός τους αφήνει να χειρίζωνται εξουσία, και είναι η κατάχρησις εξουσίας διατεταγμένη από τον Θεό;

¹⁶ Το να είναι ένας άρχων φόβος του κακού είναι ένα χαρακτηριστικό όχι μόνο των ανθρώπων της εξουσίας μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά, αλλά και των «υπερεχουσών εξουσιών» του κόσμου τούτου. Αυτός είναι ο καθωρισμένος σκοπός όλων των ανθρωπίνων αρχόντων κι αυτό είναι εκείνο που ο λαός, οι υπήκοοι των, αναμένουν από τους άρχοντας. Η εμπνέουσα φόβον εξουσία των αρχόντων γενικά χρησιμεύει για τον περιορισμό του κακού. Εφόσον ο Θεός επιτρέπει στους κοσμικούς άρχοντας της γης ν’ ασκούν εξουσία, αυτό γίνεται για ν’ αφεθούν να δουν πόσο πολύ ή πόσο λίγο καλό μπορούν να κάμουν με αυτήν εν συγκρίσει με την υποσχεμένη βασιλεία του Θεού. Η κατάχρησις εξουσίας επάνω στη γη δεν ωρίσθη από τον Θεό· είναι διαβολική. Η δικαιωματική άσκησις εξουσίας προβλέπεται για τον σκοπό του να προκύψουν οφέλη με τον περιορισμό της παρανομίας και της αταξίας.

17. (α) Γιατί οι Χριστιανοί δεν έχουν ‘φόβον της εξουσίας’ όταν κηρύττουν; (β) Ποιο είναι το αγαθόν που η προς Ρωμαίους επιστολή 13:3 λέγει στους Χριστιανούς να πράττουν για να έχουν έπαινο από την εξουσία;

¹⁷ Οι κακοποιοί έχουν λόγο να «φοβούνται την εξουσίαν», διότι οι νόμοι και τα διατάγματα της εξουσίας αυτής γενικά δημοσιεύονται και γίνονται γνωστά. Οι κήρυκες και οι διδάσκαλοι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού δεν φοβούνται, διότι δεν πράττουν κακό, αλλά πράττουν το μεγαλύτερο καλό. Επίσης, όταν το εδάφιον Ρωμαίους 13:3 λέγη: «Πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής [της εξουσίας]», δεν αναφέρεται στην κήρυξι της Βασιλείας. Αναφέρεται στην υπακοή στους καλούς νόμους της χώρας, στους οποίους υπακούουν κι εκείνοι που δεν κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού. Η εξουσία, επαινώντας τα άτομα που είναι νομοταγείς υπήκοοι ή πολίται, προάγει την ευταξία, την ευπρέπεια και γενικά τις ορθές πράξεις. Ωστόσο, ο Ρωμαίος Ηγεμών Φήστος, ομιλώντας στον Βασιλέα Ηρώδη Αγρίππα Β΄, μίλησε ευνοϊκά για τον απόστολο Παύλο.​—Πράξ. 25:24-27.

18. Είναι, λοιπόν, ασύνηθες για τους μάρτυρας του Ιεχωβά να λαμβάνουν έπαινο από τους πολιτικούς άρχοντας;

¹⁸ Ο Παύλος λοιπόν δεν εφοβείτο την εξουσία επειδή εκήρυττε τον λόγον του Θεού. Ήταν ευτυχής κάνοντας την υπεράσπισί του ενώπιον του Βασιλέως Αγρίππα καθώς και του Κυβερνήτου Φήστου. (Πράξ. 26:1-3· 25:8-11) Σήμερα δεν είναι ασύνηθες στους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά να τυγχάνουν επαίνων από πολιτικούς άρχοντας. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Φράνσις Μπιντλ, Γενικός Εισαγγελεύς των Ηνωμένων Πολιτειών, ωμίλησε υπέρ των μαρτύρων του Ιεχωβά για να κατασιγάση την επικρατούσα οχλοχρατία σε σαράντα τέσσερες Αμερικανικές Πολιτείες, η οποία είχε υπσκινηθή από παρωδηγημένους, φανατικούς, προκατειλημμένους ανθρώπους,b Αυτό ήταν επωφελές.

[Υποσημειώσεις]

Ωφελούμενοι από την Υποταγή στις Εξουσίες

«Θέλεις δε να μη φοβήσαι την εξουσίαν; πράττε το καλόν, και θέλεις έχει έπαινον παρ’ αυτής.»​—Ρωμ. 13:3.

1, 2. (α) Έπαινο από ποια πηγή δεν χρειάζονται οι Χριστιανοί μάρτυρες για να πράττουν το ορθόν, και όμως σε ποιες περιστάσεις προήλθε από εκεί, και γιατί; (β) Ποια περίπτωσις τούτου υπήρξε το 1958 στην Αμερική;

Ο ΕΠΑΙΝΟΣ, που δίδεται από τις ‘υπερέχουσες εξουσίες’ του κόσμου τούτου σε κείνους, οι οποίοι πράττουν το καλόν, ενθαρρύνει την αγαθοεργία. Ο έπαινος απ’ αυτή την πηγή δεν χρειάζεται για κείνους, που υπακούουν στον λόγον του Θεού, ώστε να τους παρακινή σε αγαθά έργα. Οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά δεν επιζητούν άμεσα τον έπαινο από τις κοσμικές εξουσίες για να καυχώνται γι’ αυτόν ή απλώς για να ευαρεστούν ανθρώπους, που κατέχουν υψηλή θέσι επάνω στη γη. Εν τούτοις, πολιτικοί άρχοντες ή αξιωματούχοι μπορεί οικειοθελώς να επαινέσουν μέλη των εκκλησιών των μαρτύρων του Ιεχωβά, ιδιαίτερα αν, ομαδικώς ή ως μια συνέλευσις, τηρούν ορθή διαγωγή, ηθική, ευπρέπεια κι ευταξία. Σήμερα οι κοσμικοί άνθρωποι δείχνουν έλλειψι αυτών των πραγμάτων, κι έτσι ο λαός του Θεού, αντιπαραβαλλόμενος, λάμπει φωτεινότερα και κερδίζει έπαινο.

² Ένα παράδειγμα τούτου ήταν την 1η Αυγούστου 1958, οπότε ο Αμερικανός Γερουσιαστής του Όρεγκον, Ριχάρδος Λ. Νοϋμπέργκερ, ανέγνωσε στη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών την εξαίρετη έκθεσι της ημέρας εκείνης, όπως εδημοσιεύθη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης προς επαίνον των μαρτύρων του Ιεχωβά, που είχαν συγκεντρωθή τότε σε διεθνή συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη και στο Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης. Έπειτα ο Γερουσιαστής έκαμε να εγγραφή η έκθεσις αυτή στις σελίδες Α 6907, Α 6908 των Αρχείων του Κογκρέσου της δευτέρας συνόδου του 85ου Κογκρέσου.

 3. Ποιες άλλες περιπτώσεις τέτοιου επισήμου επαίνου υπάρχουν, όπως στην περίπτωσι της Σχολής Γαλαάδ το 1953;

³ Τα σωματεία των ξενοδόχων κι οι επιτροπές πολιτών ομιλούν ευφήμως για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, για τη Χριστιανική των διαγωγή στις μεγάλες συνελεύσεις. Οι κρατικές υπηρεσίες μάλιστα στέλνουν κι επιθεωρητάς για να μελετήσουν πράγματα όπως η τεχνική ομαδικής σιτίσεως των μαρτύρων του Ιεχωβά. Τον Μάιο του 1953, δέκα έτη μετά την ίδρυσι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, η Σχολή αυτή ανεγνωρίσθη επισήμως από το Γραφείον Εκπαιδεύσεως των Ηνωμένων Πολιτειών, που βρίσκεται στην Ουάσιγκτον, D.C.,a επειδή παρείχε εκπαίδευσι ισοβάθμια μ’ εκείνη που παρέχουν τα κοσμικά επιστημονικά κολλέγια και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτή η κυβερνητική ενέργεια, που ήταν μια ένδειξις επαίνου, υπεβοήθησε την επίτευξι εισδοχής στην Αμερική σπουδαστών για τη Σχολή Γαλαάδ από ξένες χώρες, έναντι των οποίων υπάρχει αναλογία μεταναστεύσεως, για να παραμείνουν στην Αμερική αρκετόν καιρό, ώστε να συμπληρώσουν τις σπουδές των.

 4. Γιατί το Ρωμαίους 13:4 λέγει στους Χριστιανούς να εξακολουθούν να πράττουν το καλό που είναι άξιο επαίνου;

⁴ Οι Μάρτυρες επιζητούν έπαινον από τον Θεό των Ιεχωβά μάλλον παρά από ανθρώπους. Γιατί, λοιπόν, να εξακολουθούν να κάνουν το καλό που φέρνει έπαινο κι από την πολιτική ακόμη «εξουσία»; Το εδάφιο Ρωμαίους 13:4 απαντά: «Επειδή ο άρχων [ή εξουσία, Κείμενον] είναι του Θεού υπηρέτης [διάκονος, Κείμενον] εις σε προς το καλόν. Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού· διότι δεν φορεί ματαίως [η εξουσία] την μάχαιραν· επειδή [όχι Θεός, αλλά] του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.»

 5. Πώς η Περσική κυβέρνησις, ως «εξουσία», εχρησίμευσε ως «διάκονος του Θεού» για το Ιουδαϊκό υπόλοιπο και τον ναό των;

⁵ Πριν από τη Χριστιανική εποχή, ο Βασιλεύς Κύρος της Περσίας ήταν ένας διάκονος του Ιεχωβά για το καλό των Ιουδαίων, που ήσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Ο Κύρος, ως διάκονος του Θεού, άφησε το πιστό υπόλοιπο των Ιουδαίων να επιστρέψη στην Ιερουσαλήμ για ν’ ανοικοδομήση τον ναό και ν’ αποκαταστήση εκεί τη λατρεία του Ιεχωβά. Στο διάταγμά του περί απελευθερώσεως ο Κύρος είπε σχετικά με τον Ιεχωβά Θεό: «Και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία.» (2 Χρον. 36:22, 23· Έσδρας 1:1-4) Ως αυτόν τον βαθμό ο Κύρος ήταν «διάκονος του Θεού», όχι, βέβαια, ότι ο Κύρος ήταν τώρα ένας προσήλυτος Ιουδαίος. Ύστερ’ από δώδεκα χρόνια οι Ιουδαίοι που είχαν επιστρέψει χρειάσθηκε να προκαλέσουν έρευνα στα επίσημα κρατικά αρχεία για ν’ απαλλαγούν από την παρεμπόδισι του έργου οικοδομήσεως του ναού των από τους γύρω των εχθρούς. Η έρευνα απέβη ευνοϊκή, η Περσική κυβέρνησις είπε σε κείνους, που παρενέβαλλαν εμπόδια, να σταματήσουν, και έτσι, σε τέσσερα χρόνια ο λαός του Θεού επεράτωσε τον ναό του.​—Έσδρας 5:17 έως 6:15.

 6. Πώς, αργότερα, η Περσική «εξουσία» υπεστήριξε το έργον του ναού και επίσης εμπόδισε την κατακρεούργησι του λαού του Θεού;

⁶ Αργότερα ο βασιλεύς της Περσίας έστειλε τον αντιγραφέα της Βίβλου Έσδρα στην Ιερουσαλήμ με μια εισφορά για τον οίκον του Ιεχωβά από τον βασιλέα και τους συμβούλους του και άρχοντας. Επίσης, έστειλε και μια επιστολή με οδηγίες που παρείχαν φορολογική ατέλεια στους ιερείς και άλλους αμέσους υπηρέτας του ναού. (Έσδρας 7:11, 24· 8:25-30) Επίσης, στις ημέρες της Βασιλίσσης Εσθήρ, ο Πέρσης βασιλεύς σύζυγός της ήταν υπηρέτης του Θεού στην εκτέλεσι του Αμάν, του εχθρού των Ιουδαίων. Εφρόντισε, επίσης, να πολεμήσουν οι Ιουδαίοι υπέρ της ζωής των υπό την Βασίλισσαν Εσθήρ και τον εξάδελφο της Μαροδοχαίον ως τον νέον πρωθυπουργόν της Περσίας, και να φονεύσουν εκείνους που προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν τον κακό νόμο του Αμάν για να καταστρέψουν τον λαόν του Θεού.​—Εσθήρ 7:5 έως 9:17.

7, 8. (α) Μόνον όταν εκπληρώνη Βιβλική προφητεία ή εκτελή έναν προφητικό τύπο χρησιμεύει η κοσμική εξουσία ως «διάκονος του Θεού» στους Χριστιανούς; (β) Πώς μεταγενέστερες εξελίξεις στη διακονία του Παύλου δείχνουν αν η «εξουσία» είναι διάκονος για το καλό ή για το κακό;

⁷ Εντούτοις, μια κοσμική «εξουσία» ενεργεί ως διάκονος του Θεού στους Χριστιανούς για το καλό τους, όχι μόνον όταν η «εξουσία» εκπληρώνη Βιβλική προφητεία ή εκτελή έναν προφητικό τύπο, αλλά και στα καθημερινά, συνήθη πράγματα της ζωής. Οι Χριστιανοί, καθώς και όλοι οι άλλοι υπήκοοι ή πολίται, ωφελούνται από την κατάλληλη λειτουργία της κοσμικής «εξουσίας». Ποιος ήταν εκείνος, που απελευθέρωσε τον απόστολο Παύλο από τον Ιουδαϊκό όχλο στον ναό της Ιερουσαλήμ; Η Ρωμαϊκή φρουρά της κοσμικής εξουσίας. Ποιος ήταν εκείνος, που μετέφερε τον Παύλο κρυφά από την Ιερουσαλήμ στην Καισάρεια για να ματαιώση μια Ιουδαϊκή συνωμοσία προς εξόντωσίν του; Ποιον επεκαλέσθη ο Παύλος​—τον Ιουδαίον αρχιερέα ή μια Εθνική εξουσία; Ποιος ήταν εκείνος, που έστειλε ατμοπλοϊκώς δωρεάν τον Παύλο από την Καισάρεια στη Ρώμη, για να δώση μαρτυρία στη Ρώμη; Ποιος ήταν εκείνος, που εφρόντισε ώστε να μη φονευθή ο Παύλος με τους άλλους δεσμίους στο πλοίο προτού ναυαγήση; Ποιος ήταν εκείνος, που επρονόησε ώστε ο Παύλος να παραμένη «εν ιδιαίτερα μισθωτή οικία», στην οποία να κρατήται ως δέσμιος στη Ρώμη αναμένοντας δίκην ενώπιον του Καίσαρος Νέρωνος; Πάντοτε ήσαν όργανα της Ρωμαϊκής «εξουσίας».​—Πράξ. 21:31 έως 28:31.

⁸ Και, σύμφωνα με την παράδοση η ίδια η Ρωμαϊκή εξουσία ήταν εκείνη, που ηθώωσε τον Παύλον από τις Ιουδαϊκές συκοφαντίες και τον κατέστησε ικανό να επιτύχη «εις την απολογίαν, και εις την βεβαίωσιν του ευαγγελίου.» (Φιλιππησ. 1:7) Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ερωτούμε, τίνος διάκονος ήταν η Ρωμαϊκή εξουσία, του Θεού διάκονος ή του Διαβόλου; Ήταν η «εξουσία» διάκονος για το καλό ή για το κακό ως προς τη Χριστιανική υπόθεσι;

9, 10. (α) Με ποια έννοια δεν πρέπει να θεωρηθή ότι η «εξουσία» γίνεται «διάκονος του Θεού»; (β) Επειδή είναι «υπηρέτης εις σε προς το καλόν», ποια ωφέλεια μπορούν να λάβουν οι Χριστιανοί από την «εξουσία»;

⁹ Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η «εξουσία» προσηλυτίζεται στη Χριστιανοσύνη ώστε να γίνη ένας αφιερωμένος, βαπτισμένος, κηρύττων διάκονος του Θεού. Όχι, όπως κι ο Βασιλεύς Κύρος δεν έγινε Ιουδαίος, δηλαδή ένας από τους αφιερωμένους του Ιεχωβά κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο. Αλλ’ η «εξουσία» μπορεί να χρησιμεύση για καλό, όπως και προωρίζετο· δικαιούμεθα δε να επωφεληθούμε απ’ αυτό για καλό αν παραμένωμε νομοταγείς.

¹⁰ Μήπως δεν προσφεύγομε στις εξουσίες της χώρας για να μας αποδώσουν κάποιο καλό σε περιπτώσεις, που τα δίκαιά μας παραβιάζονται από εχθρούς; Σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις οι εξουσίες αυτές υπήρξαν διάκονοι για το καλό μας, έτσι δεν είναι; Γιατί να προσφύγομε καν σ’ αυτές, αν δεν ήσαν τεταγμένες να μας κάνουν καλό ή αν δεν επρόκειτο να βγη κανένα καλό απ’ αυτές; Ακόμη και υπέρ του κηρύγματος της βασιλείας του Θεού, το οποίον σε πολλές περιπτώσεις μερικοί κρατικοί λειτουργοί κατεδίωξαν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά επεκαλέσθησαν την «εξουσία» για τον ορθό χειρισμό της καταστάσεως, που μας επηρέαζε δυσμενώς. Γιατί θα επρεπε να το κάμωμε αυτό, αν η «εξουσία» δεν ήταν πραγματικά και ουσιαστικά τεταγμένη για να διακονή αγαθά και οφέλη σε όλους τους ανθρώπους, σε όλους όσοι είναι κατώτεροι από τις ‘υπερέχουσες εξουσίες’ η ‘ανώτερες εξουσίες’;

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ

11. Τι μπορεί να λεχθή για την «εξουσία», όταν ένα άτομο ευρισκόμενο σ’ εξουσία διαστρέφη τα πράγματα και διακονή κακά σ’ εμάς;

¹¹ Κατά καιρούς, η «εξουσία», αντί να ενεργήση ως ένας διάκονος για το καλό μας, μετεστράφη στο να μας προξενήση κακά ακριβώς διότι είμεθα μάρτυρες του Ιεχωβά. Μας κατεδίωξε και απηγόρευσε το κήρυγμά μας και προσεπάθησε να μας εξοντώση. Τι θα λεχθή γι’ αυτό; Η ασεβής αυτή διαγωγή αποτελεί ιδιαίτερη ευθύνη εκείνου που κατέχει την «εξουσία», του ατόμου, που ασκούσε τότε την εξουσία. Αυτός θα τηρηθή προσωπικά παρά Θεού υπόλογος για την κατάχρησι εξουσίας, για τη διαστροφή της κατάλληλης, προσδιορισμένης λειτουργίας της εξουσίας.

12. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά ετόνισαν το γεγονός αυτό στο 1934, στο 1956 και στο 1957 στις συγκεντρώσεις των;

¹² Αυτό το γεγονός ετονίσθη στο Ψήφισμα που ενέκριναν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις 199 Περιφερειακές Συνελεύσεις των που έγιναν σε όλον τον κόσμο στα έτη 1956-1957 και το οποίον απηύθυναν στον τότε Ρώσο Πρωθυπουργό Νικολάι Α. Μπουλγκάνιν.b Ετονίσθη, επίσης, και στο Ψήφισμα που ενεκρίθη από 33.091 μάρτυρας του Ιεχωβά συγκεντρωμένους στη Βαλτιμόρη, Μαίρυλαντ, την 24η Αυγούστου 1957, και απηύθυνε το στον τότε δικτάτορα της Δομινικανής Δημοκρατίας, τον Αρχιστράτηγο Ραφαήλ Λ. Τρουγίλλο.c Τα ομοιότυπα τηλεγραφήματα, που εστάλησαν στον Εθνικοσασιαλιστή δικτάτορα της Γερμανίας, Αδόλφον Χίτλερ, την Κυριακή, 7 Οκτωβρίου 1934, από μάρτυρας του Ιεχωβά συγκεντρωμένους σε συνελεύσεις σε όλον τον κόσμο, έλεγαν μεταξύ άλλων: «Αποφύγετε τον περαιτέρω διωγμόν των μαρτύρων του Ιεχωβά· αλλιώς ο Θεός θα καταστρέψη και σας και το εθνικό σας κόμμα».d Όπως κατεφάνη απ’ αυτούς τους ανθρώπους, ανθρώπινοι δικτάτορες εγείρονται σε ισχύ, κάνουν κατάχρησι εξουσίας για ένα χρονικό διάστημα και πίπτουν, αλλ’ η «εξουσία» συνεχίζεται στα χέρια άλλων ανθρώπων.

13. Όσον αφορά τους ανθρωπίνους άρχοντας, πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν έδειξαν φόβο και όμως έδειξαν σεβασμό;

¹³ Απ’ τον καιρό του Νεβρώδ, του άρχοντος της Βαβυλώνος στις ημέρες του Νώε, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εφοβήθησαν το άτομο, τον άνθρωπο, έστω κι αν ήταν δικτάτωρ. Εφοβήθησαν τον Θεό. Εν τούτοις, εσεβάσθησαν την «εξουσία», την απρόσωπη εκείνη ιδιότητα, που κάνει την ισχύ να ενεργή στα χέρια ενός άρχοντος. Η εξουσία μεταχειρίζεται σκληρά τους κακοποιούς.

14. Ποια αιτία παρέχει το Ρωμαίους 13:4 για να δείχνωμε φόβο, και τι είναι η «μάχαιρα» που αναφέρεται εκεί;

¹⁴ Το εδάφιο Ρωμαίους 13:4 λέγει στους Χριστιανούς: «Εάν όμως πράττης το κακόν, φοβού διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν.» Όχι απλώς το ξίφος, που έφερε κατ’ έθιμον ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ και οι υπ’ αυτόν ιθύνοντες σε ένδειξι του δικαιώματος των «ζωής και θανάτου»· αλλά την «μάχαιραν», που συμβολίζει την εξουσία θανατικής εκτελέσεως.

15. Πώς οι άρχοντες Ηρώδαι εχρησιμοποίησαν την «μάχαιραν», και τι αποδεικνύει αυτό για τη συμπεριφορά μας απέναντι των «εξουσιών»;

¹⁵ Όταν ο Βασιλεύς Ηρώδης Αντίπας απεκεφάλισε τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, δεν εχρησιμοποίησε τη συμβολική «μάχαιρα» για καλό σκοπό, δεν την «χρησιμοποίησε ως «διάκονος του Θεού». Ναι, μπορούσε να τη χρησιμοποιήση, και την εχρησιμοποίησε, διότι δεν έφερε τη συμβολική μάχαιρα χωρίς ένα δικαιωματικό σκοπό υπ’ όψιν. Αυτός ο σκοπός ήταν ν’ αποκόπτη τους κακοποιούς· αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι ο Ηρώδης Αντίπας έκαμε ακριβώς το αντίθετον. (Ματθ. 14:1-12) Επίσης, όταν ο Βασιλεύς Ηρώδης Αγρίππας Α΄ «εφόνευσε . . . δια μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου», έκαμε κακή χρήσι της μαχαίρας που του εξεχώρησε η εξουσία του. (Πράξ. 12:1, 2) Αυτό, όμως, αποδεικνύει ότι δεν είναι ασφαλές να παίζη κανείς με την εξουσία τολμώντας να πράττη το κακό, διότι τότε παίζομε με την «μάχαιραν».

16. Αν πράττωμε το κακό, τι έχομε λόγο να φοβούμεθα που προέρχεται από την «εξουσία», και έτσι ως τι χρησιμεύει η εξουσία;

¹⁶ Αν ενεργούμε αντιχριστιανικά και κάνωμε ό,τι είναι κακό, έχομε λόγο να φοβούμεθα τιμωρίαν από εκείνον που έχει κοσμική εξουσία. Επειδή ο άρχων [ή εξουσία] είναι του Θεού υπηρέτης.» Με ποια έννοια σ’ αυτή την περίπτωσι; Ως «εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν», λέγει ο θεόπνευστος Παύλος. Το να είναι κάνεις εκδικητής είναι μια εκφοβιστική ιδιότης της εξουσίας, η οποία πρέπει να μας συγκρατή από το να πράττωμε το κακό. Ο Θεός δεν τιμωρεί έτσι απ’ ευθείας τον κακοποιούντα Χριστιανό, ή δεν αφήνει τα πράγματα ν’ αναμείνουν ως την ημέρα της κρίσεως στο μακρινό μέλλον, προτού επιφέρη κρίσι στον παραβάτη, που κάνει το κακό. Ο Θεός δεν χρειάζεται να ενεργήση απ’ ευθείας ή ν’ αναμείνη ως την επικείμενη ημέρα της κρίσεως. Έχει ήδη πρόχειρον τον «διάκονόν» του για ν’ αποδώση την οφειλόμενη ποινή.

17. Γιατί η χήρα της παραβολής του Ιησού επεκαλείτο επιμόνως τον άδικον κριτήν, και τι διευκρινίζει αυτό ως προς τις οδηγίες που δίδονται στα όργανα της εξουσίας όσον αφορά τη διαγωγή στο αξίωμα των;

¹⁷ Στην παραβολή του Ιησού περί του αδίκου κριτού, στο κατά Λουκάν 18:1-6, μια χήρα επεκαλείτο επιμόνως τον κριτή να κάμη εκδίκησι εναντίον του αντιδίκου της. Αν ο κριτής με την εξουσία του δεν ανεμένετο δίκαια να είναι ένας εκδικητής, γιατί να τον επικαλήται επιμόνως η χήρα; Ιδιαίτερα μάλιστα, εφόσον ο κριτής ήταν άδικος, χωρίς φόβον Θεού ή σέβας ανθρώπων. Ακριβώς όπως συμβαίνει μέσα στην οργάνωσι του Θεού, έτσι συμβαίνει κι έξω στην οργάνωσι του Σατανά: άτομα, που είναι σε εξουσία, έχουν τις οδηγίες των για ορθή διαγωγή στη θέσι που κατέχουν, βέβαια όχι οδηγίες για κακή, άδικη διαγωγή. Αλλιώς, πώς θ’ απεβλέπαμε σε κάποιο επίγειο όργανο της εξουσίας για βοήθεια; Πώς θα μπορούσαμε να το πράξωμε αυτό, αν το όργανο της εξουσίας δεν ήταν εξουσιοδοτημένο να πράττη το ορθόν, να πράττη το καλόν, να ενεργή με δικαιοσύνη; Μερικά από τα αγαθά έργα, που αυτοί είναι εξουσιοδοτημένοι να πράττουν, βρίσκονται σε αρμονία με τον νόμο του Θεού και μπορούν να επιδοκιμασθούν από τη Χριστιανική συνείδησι.

18. Επάνω σε ποια βάσι μπορούσαν ο Δανιήλ και ο Μαροδοχαίος ο εξάδελφος της Βασιλίσσης Εσθήρ να λάβουν μέρος στη Βαβυλωνιακή και στην Περσική κυβέρνησι;

¹⁸ Πώς θα μπορούσε ο προφήτης Δανιήλ να λάβη μέρος στη Βαβυλωνιακή κυβέρνησι ή στην Περσική κυβέρνηση αν η μία ή η άλλη κυβέρνησις δεν είχε καμμιά εξουσία να πράττη το καλόν; Η Περσική κυβέρνησις επέτρεψε στον Δανιήλ, καθώς και στον Μαροδοχαίο, να πράττουν το καλόν, καίτοι αυτό απ’ ευθείας ωφελούσε τον λαόν του Ιεχωβά· επήνεσε μάλιστα και τον Δανιήλ και τον Μαροδσχαίο για τούτο. Επεδοκίμασε αυτές τις πράξεις των, διότι ήσαν αιχμάλωτοι δούλοι των κυβερνήσεων αυτών. Επαξίως επήλθε εκδίκησις στους διώκτας του Δανιήλ και της Βασιλίσσης Εσθήρ και του Μαροδοχαίου και των Ιουδαίων αδελφών των.

19. Πώς ο Θεός εχρησιμοποίησε Εθνικούς άρχοντας ως εκδικητήν του εναντίον των διεστραμμένων δέκα φυλών του βασιλείου του Ισραήλ;

¹⁹ Στους προ Χριστού αιώνες ο Θεός επέτρεψε σε Εθνικούς άρχοντας ή στις ‘υπερέχουσες εξουσίες’ να ενεργούν ως εκδικηταί του για την εκδήλωσι θείας οργής εναντίον του εκλεκτού του λαού λόγω των εθνικών αποτυχιών των απέναντί του. Σύμφωνα με τον Ησαΐα 9:8-17, ο Θεός εχρησιμοποίησε τον Βασιλέα Ρεσίν της Συρίας μαζί με τους Φιλισταίους για να ενεργήσουν ως εκδικητής του εναντίον του Εφραΐμ και των κατοίκων της Σαμάρειας, πρωτευούσης του Βορείου Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Ησαΐα 10:5, 6, 15, ο Ιεχωβά έκαμε, επίσης, τον βασιλέα της Ασσυρίας ράβδον, με την οποία να ξυλοκοπή το διεστραμμένο εκείνο έθνος.

20. Πώς ο Θεός εχρησιμοποίησε Εθνικούς άρχοντας ως εκδικητήν του εναντίον του Ιούδα, την Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα;

²⁰ Σύμφωνα με τους λόγους του Ιερεμία (25:8-11· 27:4-8), ο Ιεχωβά έκαμε τον Βασιλέα της Βαβυλώνος δούλον του, για να επιφέρη μέσω αυτού θεία εκδίκησι στο έθνος του Ιούδα και σε άλλα έθνη που εσχετίζοντο με τον Ιούδα. Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος ήταν ως μάχαιρα του Θεού. (Ιεζ. 21:8-23) Ο Ιεχωβά έκαμε τον βασιλέα της Βαβυλώνος ως τον ξυλοκόπον του για να κατακόψη και καθυποτάξη την Αίγυπτο, η οποία είχε αναπτυχθή σαν ένα ρωμαλέο δένδρο. (Ιεζ. 31:2-14) Ο Βασιλεύς Κύρος της Περσίας έγινε ο «χρισμένος του Ιεχωβά για να ταπεινώση τη Βαβυλώνα και να την ανατρέψη ως παγκόσμια δύναμι.​—Ησ. 45:1-4.

21. (α) Ποιον ο Θεός εχρησιμοποίησε ως εκδικητήν του το 70 μ.Χ. και εναντίον τίνος; (β) Μπορεί η «εξουσία» να ενεργήση ως εκδικητής μόνο όταν εκπληρώνη μια Βιβλική προφητεία, ή πότε επίσης;

²¹ Στις ημέρες των αποστόλων του Χριστού ο Ιεχωβά Θεός εχρησιμοποίησε τη Ρωμαϊκή εξουσία για να ενεργήση ως εκδικητής του με την μάχαιρα στο έτος 70. Στο έτος ακριβώς εκείνο οι ‘ημέρες της αποδόσεως δικαιοσύνης’, οι ημέρες της εκδικήσεως, επήλθαν εναντίον του αντιχριστιανικού έθνους του Ισραήλ. Έτσι η αγία πόλις και ο ναός της λατρείας κατεστράφησαν από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες υπό τον Στρατηγόν Τίτον. (Λουκ. 21:20-24· Ματθ. 23:35 έως 24:2) Εκείνη ήταν ημέρα κρίσεως για τον Ισραήλ. Εν τούτοις, δεν υπάρχει ανάγκη ν’ αναμείνη η κοσμική «εξουσία» ως την ημέρα της κρίσεως ενός απειθούς έθνους για να ενεργήση ως «εκδικητής δια να εκτελή την οργήν.» Η οργή του εκδικητού μπορεί να εκτελεσθή και σε οποιονδήποτε άλλον καιρό εναντίον οποιουδήποτε ατόμου κακοποιού, με τις νομικές ενέργειες της «εξουσίας». Έτσι, η αλήθεια των λόγων του αποστόλου Παύλου δεν είναι ανάγκη να περιορισθή στον καιρό, που ο Θεός εκπληρώνει μια προφητεία εναντίον ενός ολοκλήρου έθνους.

[Υποσημειώσεις]

Συνείδησις και Υποταγή στις Εξουσίες

 1. Πότε προέρχεται το μεγαλύτερο όφελος σ’ ένα άτομο από την υποταγή στις εξουσίες, και ποιοι, επομένως, λαμβάνουν το μεγαλύτερο όφελος;

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ όφελος από την υποταγή μας στις ‘υπάρχουσες εξουσίες’, που επιτρέπει ο Θεός να άρχουν επάνω στη γη, προέρχεται από το να υποτασσώμεθα με το ορθό ελατήριο. Το ελατήριο του φόβου δεν αποτρέπει πάντοτε τους ανθρώπους από το να πράττουν το κακό ή να εναντιώνωνται στις ‘ανώτερες εξουσίες’. Σε όλα τα έθνη και τις χώρες, τα άτομα, που έχουν το καλύτερο ελατήριο για να υποτάσσωνται, είναι εκείνα που δεν αποτελούν μέρος του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά που είναι Χριστιανοί αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό και που ακολουθούν τα ίχνη του Υιού του Ιησού Χριστού. Επειδή είναι αφιερωμένοι να πράττουν το θέλημα του Θεού, δεν λαμβάνουν στάσι εναντίον της Θείας διατάξεως περί των ‘ανωτέρων εξουσιών’. Ως κάτοικοι, λοιπόν, της χώρας τηρούν ευταξία, όχι απλώς για ν’ αποφύγουν την οργή που θα μπορούσε να εκδηλωθή δια των ανωτέρων εξουσιών, αλλά για να ζουν σύμφωνα με τη Χριστιανική των συνείδησι, που είναι φωτισμένη από τον λόγον του Θεού.

 2. Ποιον αναγκαστικό λόγο για υποταγή παρέχει το Ρωμαίους 13:5, και τι αποφεύγουν εκείνοι που υποτάσσονται γι’ αυτόν τον λόγο;

² Στην επιστολή προς Ρωμαίους 13:5 ο απόστολος Παύλος εφιστά την προσοχή των Χριστιανών στο κάλλιστον αυτό ελατήριο, λέγοντας: «Δια τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσησθε, ουχί μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν.» Η οργή εναντίον της αδικοπραγίας εκδηλώνεται απ’ ευθείας από την επίγεια «εξουσία». Αλλ’ επειδή η εξουσία είναι διάκονος του Θεού προς μια ορθή κατεύθυνσι, είναι επίσης και οργή του Θεού εμμέσως. Εκείνος, που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τις ‘ανώτερες εξουσίες’ επάνω στη γη ή εναντιώνεται σ’ αυτές, λαμβάνει μια στάσι εναντίον της θείας διατάξεως και είναι άξιος της οργής του Θεού, επίσης. Κανείς δεν απολαμβάνει την τιμωρία· αλλ’ αποφεύγοντας την χάριν της συνειδήσεως οι Χριστιανοί αποφεύγουν όχι μόνον εξωτερικές διαταραχές, αλλά κι εσωτερικές από μια ένοχη συνείδησι.

 3. Τι δείχνει ότι η υποταγή των Χριστιανών στις εξουσίες δεν είναι χωρίς συνείδησι, και από ποια παθήματα τηρούνται έτσι απηλλαγμένοι;

³ Στους αληθινούς Χριστιανούς ο φόβος δεν είναι το κύριο ελατήριο για νομιμοφροσύνη και ευταξία, αλλά είναι η συνείδησίς των. Στην περίπτωσί των, λοιπόν, η υποταγή στις ανώτερες εξουσίες δεν είναι χωρίς συνείδησι. Δεν είναι απλώς ένας πατριωτισμός. Καθώς η συνείδησίς των εκπαιδεύεται με τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, δεν τους αφήνει να υποταχθούν κατά πάντα στις επίγειες ανώτερες εξουσίες, όπως, λόγου χάριν, στις περιπτώσεις, όπου εκείνο, που νομίζουν οι ατελείς εξουσίες ότι είναι ορθόν, συγκρούεται με τις εντολές του Θεού δια του Χριστού. Αυτό μπορεί να έχη ως αποτέλεσμα το να υποστούμε άδικη τιμωρία στα χέρια των εξουσιών· αλλ’ έτσι βλέπομε πώς στους Χριστιανούς η συνείδησις είναι ένας αναγκαστικός λόγος, διότι τους αναγκάζει να υπακούουν στον Θεό, μολονότι αυτό επιφέρει άδικα δεινά σ’ αυτούς. Αν αυτοί δεν είχαν φωτισμένη συνείδησι, θα παρεμέριζαν αυτά τα παθήματα χάριν της ατομικής ενώσεως. Αν, όμως, για λόγους συνειδήσεως, υφίστανται απ’ έξω παθήματα στα χέρια των ανωτέρων εξουσιών, τηρούνται απηλλαγμένοι από εσωτερικές θλίψεις· οι συνειδήσεις των δεν τους τύπτουν.

4, 5. (α) Γιατί οι Χριστιανοί έχουν λόγο να είναι καλύτεροι πολίται; (β) Τι δείχνει ο απόστολος Πέτρος σχετικά με τούτο, και έτσι ποια διπλή δύναμις ενεργεί επάνω στους Χριστιανούς για να πράττουν το ορθόν;

⁴ Μια Χριστιανική συνείδησις μας φυλάγει από το να πράττωμε το κακό αλλά μας υποκινεί να πράττωμε το ορθόν, σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Δεν θέλομε να μας ελέγχη η συνείδησίς μας επειδή πράττομε το κακό ενώπιον του Θεού. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Χριστιανοί έχουν μια περιοριστική δύναμι, που δεν έχουν οι κοσμικοί εναντίον της αδικοπραγίας. Συνεπώς, οι Χριστιανοί έχουν λόγο να είναι καλύτεροι πολίται, μολονότι δεν λαμβάνουν μέρος στην πολιτική.

⁵ Η συνείδησις ενός Χριστιανού του υπενθυμίζει ότι δεν αποτελεί μέρος του παλαιού αυτού κόσμου και συνεπώς δεν έχει καμμιά δουλειά ν’ αναμιγνύεται στην πολιτική και να προσπαθή να μετέχη σε κοσμικές κυβερνήσεις ή ν’ αποτελή μέρος των ‘ανωτέρων εξουσιών’. (Ιωάν. 17:14-16) Ο απόστολος Πέτρος, στην πρώτη του επιστολή προς τους Χριστιανούς, ομιλεί περί υποταγής κι εφιστά την προσοχή των στη συνείδησι αρκετές φορές. Τονίζει ότι αυτή πρέπει να είναι η δύναμις, που αποτρέπει ένα άτομο ως Χριστιανόν από το να πράττη το κακόν ή ν’ αναμιγνύεται σε πράγματα, που δεν αφορούν αυτόν. (1 Πέτρ. 2:19· 3:16, 21) Μια διπλή, λοιπόν, δύναμις, δηλαδή, η Χριστιανική συνείδησις και ο φόβος της οργής, επενεργεί στους Χριστιανούς για να τους τηρή στην οδόν της αγαθοεργίας, σύμφωνα με τους κρατικούς νόμους που είναι αγαθοί, νόμους που δείχνουν δικαιοσύνη λόγω της ελαχίστης συνειδήσεως που παραμένει ακόμη στους κοσμικούς ως κληρονομία από την πρώτη ανθρώπινη δημιουργία του Θεού, τον άνθρωπον Αδάμ.

 6. Τι αποδεικνύουν όλα τα προηγούμενα ως προς την υποταγή των Χριστιανών στις ‘ανώτερες εξουσίες’;

⁶ Τι αποδεικνύουν όλα αυτά; Αποδεικνύουν ότι, όταν ο Παύλος είπε στους Χριστιανούς να υποτάσσωνται στις ‘ανώτερες εξουσίες’, δεν εννοούσε ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν ή να καταπνίξουν τη συνείδησί των. Δεν εννοούσε ότι έπρεπε ν’ αγνοήσουν τη συνείδησί των, όταν θα υπήρχε σύγκρουσις μεταξύ των νόμων των εξουσιών και του λόγου του Θεού. Οι νόμοι του Θεού είναι ορθοί καθ’ εαυτούς, οι δε Χριστιανοί δεν πρόκειται ν’ ανησυχήσουν περί συνειδήσεως, όταν υπακούουν σε όλους τους Θείους νόμους. Οι συνειδήσεις μας δεν μας ενοχλούν, όταν τηρούμε τους νόμους του Θεού και πράττωμε το έργον του. Αντιθέτως, μας επιδοκιμάζουν και μας δίνουν ειρήνη της καρδιάς. Μόνον, όταν αντιμετωπίζωμε υποταγή σε εξουσίες έξω από την οργάνωσι του Θεού, εισέρχεται το ζήτημα της συνειδήσεως και πρέπει να τηρούμε τις συνειδήσεις μας άγρυπνες από φόβο μήπως δυσάρεστησωμε τον Θεό και παραβούμε τους νόμους του.

ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΑ ΣΤΙΣ ‘ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ’

 7. Τι δείχνει όσον αφορά τις ‘ανώτερες εξουσίες’ το γεγονός ότι το Ρωμαίους 13:6 αναφέρει το ζήτημα των φόρων;

⁷ «Επειδή δια τούτο πληρώνετε και φόρους· διότι υπηρέται του Θεού είναι, εις αυτό τούτο ενασχολούμενοι.» (Ρωμ. 13:6) Η πληρωμή, λοιπόν, φόρων από μας, πρέπει να είναι ευσυνείδητη. Αν ο Παύλος δεν μιλούσε για ‘ανώτερες εξουσίες’ έξω από τη Χριστιανική εκκλησία, δεν θα ανέφερε και το ζήτημα των φόρων. Γιατί; Διότι οι επίσκοποι των εκκλησιών και οι διακονικοί των βοηθοί δεν επιβάλλουν φόρους στα μέλη για να τα κάμουν να συντηρούν τους επισκόπους και τους βοηθούς των. Ούτε το ιθύνον σώμα της παγκοσμίου εκκλησίας εισπράττει φόρους, ούτε και η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας το κάνει αυτό. Οι εισφορές, που κάνουν τα μέλη των εκκλησιών, είναι κατά τη δική τους προαίρεσι και κατά τα μέσα των. Δεν είναι φόροι, όπως εκείνοι, των οποίων η παράλειψις πληρωμής έξω στον κόσμο επάγεται τιμωρίαν από τις ‘ανώτερες εξουσίες’.

 8. Υπάρχει κάτι παρενθετικό στο Ρωμαίους 13:6 και ποια είναι η αιτία που παρέχεται εκεί για φορολογία;

⁸ Ούτε η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών ούτε οι άλλες Βιβλικές μεταφράσεις, αρχαίες ή νέες, θέτουν μέσα σε παρένθεσι τις λέξεις «δια τούτο πληρώνετε και φόρους», σαν ν’ αποτελούσαν αυτές οι λέξεις μια παρενθετική σκέψι που εισήχθη ως δευτερεύουσα. Πραγματικά, οι λέξεις αυτές οδηγούν κατ’ ευθείαν στο υπόλοιπον της προτάσεως, για να δείξουν το γιατί πληρώνονται φόροι. Πληρώνομε φόρους για να συντηρήσωμε αυτούς τους «υπηρέτας», που είναι περιβεβλημένοι εξουσίαν για να κάνουν καλό, να επαινούν εκείνους που πράττουν το καλό και να εκδικούνται εκείνους που πράττουν το κακό.

 9. Πώς, σε αρμονία με το Ματθαίος 22:21, είναι κατάλληλο για τους Χριστιανούς να πληρώνουν φόρους, και τι δεν αποτελεί ευθύνη των από αυτή την άποψι;

⁹ Για τον λαό του Ιεχωβά δεν υπάρχει αποφυγή φόρου ή φοροφυγή. Αυτοί ευσυνείδητα πληρώνουν φόρους. Ο Ιησούς τούς είπε να πληρώνουν, στο κατά Ματθαίον 22:21, μολονότι οι Ιουδαίοι Φαρισαίοι επίστευαν ότι δεν μπορούσαν ευσυνείδητα να πληρώνουν φόρο στον Εθνικόν Καίσαρα. Είναι, όμως, σε αρμονία με τον νόμον του Ιεχωβά να πληρώνη κανείς τους δημοσίους υπηρέτας ή λειτουργούς για την απόδοσι καλών υπηρεσιών. Οι φόροι προορίζονται για τη συντήρησι των δημοσίων λειτουργών μας, ατόμων που παρέχουν υπηρεσίες, τις οποίες η Χριστιανική εκκλησία δεν παρέχει. Το πώς αυτοί οι «υπηρέται» δαπανούν όλα τα χρήματα του δημοσίου δεν αποτελεί ευθύνη των Χριστιανών φορολογουμένων· είναι ευθύνη του δημοσίου λειτουργού αυτή. Δεν είναι κάτι, για το οποίον ν’ ανησυχούν οι συνειδήσεις μας. Ο Θεός δεν εξουσιοδοτεί τους ακολούθους του Χριστού ν’ αναλάβουν πολιτική κυβέρνησι, όπως δεν εξουσιοδότησε και τον Ιησού Χριστό τον Υιό του να το πράξη αυτό. Σ’ αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να πληρώνωμε φόρον όπως και κάθε άλλος, αντί να κατευθύνωμε εμείς οι ίδιοι τις επίγειες κυβερνήσεις.

10, 11. (α) Πότε άτομα ενεργούν ως «υπηρέται του Θεού, και πότε όχι; (β) Παρά την κατάχρησι εξουσίας, πώς οι «δημόσιοι λειτουργοί» αποδίδουν ακόμη υπηρεσία;

¹⁰ Έτσι, οι κοσμικοί αυτοί άνθρωποι απαλλάσσουν τους μη πολιτευόμενους Χριστιανούς από το να κατευθύνουν κυβερνήσεις, που ωφελούν και τους Χριστιανούς ακόμη από πολλές απόψεις. Έτσι, με μια σχετική έννοια, οι κρατικοί αυτοί λειτουργοί είναι «υπηρέται του Θεού», κι εξυπηρετούν ένα σκοπό ωφέλιμο στον λαόν του Θεού, διότι οι Χριστιανοί ζητούν πρώτον τη βασιλεία του Θεού και ειδικεύονται στην κήρυξί της. Φυσικά, όταν αυτοί οι «υπηρέται» δεν υπηρετούν αλλά καταδυναστεύουν· όταν καθίστανται αυτοδοξαζόμενοι δικτάτορες, και όταν καταδιώκουν τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, τότε παύουν να είναι του Θεού υπηρέται απ’ αυτές τις απόψεις. Αλλ’ όχι κι απ’ όλες τις απόψεις!

¹¹ Γιατί όχι απ’ όλες; Διότι υπάρχουν κι άλλες ακόμη υπηρεσίες που εξακολουθούν ν’ αποδίδουν στο κοινόν, υπηρεσίες, από τις οποίες οι διωκόμενοι μάρτυρες ωφελούνται, όπως είναι η ταχυδρομική υπηρεσία, η πυροσβεστική υπηρεσία, η ύδρευσις, η σχολική εκπαίδευσις, οι συγκοινωνίες, η συντήρησις των οδών και λεωφόρων, και λοιπά. Αλλιώς, οι διωκόμενοι Μάρτυρες δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν ή να επιζήσουν διόλου κάτω από δικτατορίες και ολοκληρωτικές κυβερνήσεις. Οι δικτάτορες δεν επιζούν, αλλ’ οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά επιζούν!

12. Πώς η ανοχή των καταδυναστών από τον Θεό εξυπηρετεί τον αφιερωμένο λαό Του, και με ποια έκβασι;

¹² Για ένα χρονικό διάστημα ο Θεός αφήνει αυτούς τους δικτάτορας και ολοκληρωτικούς καταδυνάστας να συνεχίσουν το έργον των για να δοκιμασθή η ακεραιότης του αφιερωμένου λαού του· είναι και μια δοκιμασία της ειρηνικής υποταγής των στις κοσμικές ‘ανώτερες εξουσίες’. Η πιστή αυτή εγκαρτέρησις των διωκομένων Μαρτύρων βοηθεί τους κοσμικούς να διακρίνουν την υποτακτικότητα των Μαρτύρων και τέλος την αθωότητά των. Οι συκοφάνται, που ήγειραν τον διωγμό, καταισχύνονται ως κακόβουλοι ψεύσται.

13. Όσον αφορά τις ‘ανώτερες εξουσίες’, ποιο γεγονός έπεται από τη μη συμμετοχή των μαρτύρων του Ιεχωβά στην πολιτική;

¹³ Επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ασχολούνται στην πολιτική ούτε επιδιώκουν πολιτικές θέσεις, πρέπει ν’ αφήνουν σε κοσμικούς τη λειτουργία των ανθρωπίνων κυβερνήσεων. Είναι θέλημα του Θεού να χρησιμοποιούμε αυτές τις ανώτερες εξουσίες για το καλό μας και για την προώθηση της Χριστιανικής διακονίας.

14, 15. (α) Προς χάριν, λοιπόν, της Χριστιανικής μας διακονίας, τίνος επωφελούμεθα, και είναι αυτό ενέργεια σύμφωνα με το Ησαΐας 31:1-3; (β) Αλλιώς, γιατί δεν θα ήμεθα υποχρεωμένοι ν’ αποδίδωμε κάτι στον Καίσαρα;

¹⁴ Ένεκα τούτου επωφελούμεθα από την αστυνομική προστασία, που παρέχεται απ’ αυτές τις εξουσίες, ή από τις βιβλιοθήκες των, τα μέσα της μεταφοράς των, τις ναυτιλιακές ευκολίες των, τις ταχυδρομικές υπηρεσίες των, τα σχολεία των. Επωφελούμεθα από τα προξενικά γραφεία και τις πρεσβείες, για να έχωμε τη βοήθειά των ή την προστασία των υπέρ του Τμήματος μας ή των ιεραποστολικών μας σχέσεων στο εξωτερικό. Έχομε δικαίωμα να προσφύγωμε στο Υπουργείο των Εξωτερικών και να ζητήσωμε να μεσολαβήση υπέρ ημών σε ξένες χώρες, όπου η ιδιοκτησία μας ή οι αντιπρόσωποί μας υφίστανται κακομεταχείρισι. Επωφελούμεθα από τα δικαστήρια και άλλα δημόσια ιδρύματα, όταν πρόκειται για περιπτώσεις γάμων και διαζυγίων και για άλλες υποθέσεις. Δεν πρόκειται περί ‘καταβάσεως εις την Αίγυπτον δια βοήθειαν’ υπό μορφήν ίππων και αμαξών, δηλαδή, για στρατιωτικούς σκοπούς.​—Ησ. 31:1-3.

¹⁵ Αν η ανθρώπινη εξουσία του κόσμου τούτου δεν ήταν «του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν», δεν θα ήμεθα υποχρεωμένοι ν’ αποδίδωμε κάτι στον Καίσαρα. Όταν ο Ιησούς είπε να πληρώνομε φόρους, είπε συγκεκριμένα ότι ο Καίσαρ δεν ήταν ο Θεός, αλλ’ ότι ο Καίσαρ υπέκειτο στον Θεό, διότι ο Θεός περιόρισε τις πληρωμές σύμφωνα με ό,τι ωφείλετο στον Καίσαρα. (Μάρκ. 12:17) Ενόσω ο Θεός τούς αφήνει να υπάρχουν, ο Καίσαρ και οι υπ’ αυτόν ιθύνοντες ‘εις αυτό τούτο ενασχολούνται’, κάνοντας πράγματα που οι Χριστιανοί δεν είναι εξουσιοδοτημένοι να κάνουν.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΟΝ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΩΝ

16. Ποιους εννοεί το Ρωμαίους 13:7, όταν λέγη ν’ αποδίδωμε τα οφειλόμενα «εις πάντας», και τι θα εσήμαινε το να μην το πράττωμε αυτό;

¹⁶ Ο απόστολος Παύλος, αναγνωρίζοντας τις δημόσιες υπηρεσίες που παρέχονται στον λαόν του Θεού, προχωρεί και λέγει: «Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα [πράγματα που ανήκουν σ’ αυτούς]· εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον· εις όντινα τον δασμόν, τον δασμόν· εις όντινα τον φόβον, τον φόβον· εις όντινα την τιμήν, την τιμήν.» (Ρωμ. 13:7) Όταν ο Παύλος λέγη ν’ αποδίδωμε τα οφειλόμενα «εις πάντας», σαφώς εννοεί εκείνους που είναι «υπηρέται» του Θεού. Αυτοί είναι εκείνοι, που απαιτούν τον φόρον, τον δασμόν, τον φόβον και την τιμήν. Οι Χριστιανοί δεν έχουν δικαίωμα να υπεκφύγουν από τα οφειλόμενα σ’ αυτούς. Το να παραλείπη κανείς να πληρώνη εκείνο που οφείλεται σ’ αυτούς είναι ανέντιμο, είναι κλοπή. Οι κλέπται δεν κληρονομούν τη βασιλεία του Θεού ή τις ευλογίες της.

17. Γιατί η απαίτησις πληρωμής φόρων δεν είναι άδικη για τους Χριστιανούς, και ποια επανάστασις δεν θα συνέβαινε αν ετύγχανε υπακοής το Ρωμαίους 13:1-7;

¹⁷ Ο δημόσιος λειτουργός δεν είναι άδικος, απαιτώντας τον φόρο. Τον χρειάζεται για να παραμείνη στη θέσι του και ν’ αποδίδη τις υπηρεσίες του. Αν αυτός φορολογή υπέρμετρα, είναι άδικος, αλλ’ η ευθύνη είναι δική του ως προς το τι πράττει με το επί πλέον χρήμα. Φόρος πρέπει να πληρωθή ακόμη κι όταν υπάρχη «φορολογία χωρίς εκπροσώπησι». Αυτό ήταν ένα από τα επίμαχα ζητήματα στην Αμερικανική Επανάστασι του 1775-1783. Σύμφωνα με όσα λέγει εδώ ο απόστολος Παύλος, η Αμερικανική Επανάστασις δεν ήταν μια Χριστιανική πράξις. Οι δεκατρείς Βρεττανικές αποικίες της Αμερικής ισχυρίζοντο τότε ότι ήσαν Χριστιανικές και ότι βασιλεύς των ήταν ο μονάρχης Γεώργιος Γ΄, ο οποίος κατείχε τη θέσι του αρχηγού της Εκκλησίας της Αγγλίας. Αν οι δεκατρείς Βρεττανικές αποικίες ενεργούσαν ως Χριστιανικές κι ακολουθούσαν το 13 κεφάλαιον της προς Ρωμαίους επιστολής και υπετάσσοντο στις ‘ανώτερες εξουσίες’ κι επλήρωναν με νομιμοφροσύνη τους φόρους και άλλες οφειλές, δεν θα εγίνετο Αμερικανική Επανάστασις.

18. Ποια δυνατότης θα διηνοίγετο εν καιρώ στις δεκατρείς αποικίες, και τούτο χωρίς ποια θρησκευτική αναγκαιότητα;

¹⁸ Φυσικά, τότε επίσης, δεν θα υπήρχαν ούτε Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σήμερα. Εν τούτοις, οι αποικίες θ’ αποκτούσαν καθεστώς Κοινοπολιτείας στη Βρεττανική Κοινοπολιτεία Εθνών, όπως ακριβώς την απέκτησε η Επικράτεια του Καναδά, και τούτο χωρίς αιματοχυσία. Αυτό δεν θ’ απαιτούσε να εγερθούν οι αποικίες σε στάσι εναντίον εκείνου, τον οποίον πολλοί άποικοι ανεγνώριζαν ως Κεφαλή της Εκκλησίας της Αγγλίας, του Γεωργίου Γ΄. Επίσης, δεν θα παρίστατο ανάγκη να ιδρύσουν εκείνοι, που εστασίασαν κατά της πολιτικής εξουσίας του Γεωργίου, μια ανεξάρτητη Επισκοπελιανή Εκκλησία στην Αμερική το 1789, την Προτεσταντική Επισκοπελιανή Εκκλησία.

19. Επάνω στην ίδια βάσι, τι θα ήταν αληθινό για τη σύγχρονη Ρωσία, και έτσι πώς απεδείχθη ο «Χριστιανικός κόσμος» ελλιπής στη δύναμι της ευσέβειας;

¹⁹ Ομοίως, αν ο Ρωσικός λαός, που θεωρούσε τον Τσάρο Νικόλαο Β΄ πάτρωνα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενεργούσε ως Χριστιανικός λαός και υπήκουε στις αποστολικές οδηγίες, που δίδονται στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο 13, δεν θα εγίνετο Ρωσική Επανάστασις το 1917. Δεν θα υπήρχε σήμερα Κομμουνιστική απειλή από την Ένωσι Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Οι ιερείς και κήρυκες του «Χριστιανικού κόσμου» εδίδασκαν πάντοτε ότι οι ‘ανώτερες εξουσίες’ του εδαφίου Ρωμαίους 13:1 είναι οι πολιτικές εξουσίες του κόσμου τούτου. Εν τούτοις, ο «Χριστιανικός κόσμος» έχει υποστή πολλές βίαιες πολιτικές επαναστάσεις με πολλή αιματοχυσία, σε πολλές χώρες. Από αυτή την άποψι απεδείχθη απλώς ως ‘έχων μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένος δε την δύναμιν αυτής’. (2 Τιμ. 3:5) Ο κλήρος του δεν στερείται ενοχής για όλα αυτά.

ΔΑΣΜΟΣ, ΦΟΒΟΣ, ΤΙΜΗ

20. (α) Τι εννοεί ο Παύλος με τον «δασμόν» που πρέπει να πληρώνεται; (β) Πώς ισοσταθμίζεται η μη πληρωμή φόρων για θρησκευτική περιουσία που εξαιρείται από το Κράτος;

²⁰ Ο απόστολος Παύλος, όταν λέγη «εις όντινα τον δασμόν, τον δασμόν», δεν εννοεί πληρωμήν δασμού σε λόγια ή απόδοσιν επαίνου. Εννοεί πληρωμήν υλικού, οικονομικού πράγματος. Ο δασμός, που εννοείτο ήταν ένας φόρος, κυρίως σε προϊόντα ή εμπορεύματα. (Ματθ. 17:24-27) Ο δασμός αυτός, όπως ο ανωτέρω φόρος, δεν έχει θέσι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, αλλά σχετίζεται με τις κοσμικές ‘ανώτερες εξουσίες’. Σε μερικές χώρες, αυτές οι εξουσίες δεν απαιτούν πληρωμή φόρων για εκκλησιαστική περιουσία, αλλά χορηγούν απαλλαγή φόρου σε θρησκευτικές οργανώσεις όλων των αποχρώσεων. Αποτελεί προνόμιο της εκκλησίας να επωφελήται απ’ αυτή τη διάταξι για να χρησιμοποιή όλα τα χρήματά της σε θρησκευτικούς σκοπούς. Φυσικά, μερικές κοσμικές ομάδες θεωρούν τη φορολογική απαλλαγή των εκκλησιών ως μια μορφή ενώσεως Εκκλησίας και Κράτους. Αλλ’ αν, σ’ αυτή την περίπτωσι, η Χριστιανική εκκλησία δεν πληρώνη φόρους για τη θρησκευτική της ιδιοκτησία, η οποία δεν είναι για εμπορικές χρήσεις, δεν παραβιάζει την εντολή του αποστόλου Παύλου. Ατομικά, όμως, τα μέλη της εκκλησίας πρέπει να πληρώνουν προσωπικό φόρο ή δασμό πάνω στα δικά των κτήματα κι εμπορεύματα.

21, 22. (α) Ζητεί το Ρωμαίους 13:7 «φόβον» των δημοσίων λειτουργών; (β) Τι είδους φόβος είναι αυτός, και ως ποιο βαθμό φθάνει για τους Χριστιανούς;

²¹ Από τα κεκτημένα πράγματα υλικού ή οικονομικού είδους, το εδάφιο Ρωμαίους 13:7 στρέφεται τώρα σε πράγματα ψυχολογικού είδους, και λέγει: «Εις όντινα [οφείλετε] τον φόβον, τον φόβον.» Μήπως αυτό σημαίνει φόβο των δημοσίων λειτουργών του κόσμου τούτου; Ναι διότι, όπως λέγει το τρίτο εδάφιο, «οι άρχοντες . . . είναι φόβος» των κακών έργων, το δε τέταρτο εδάφιο λέγει ότι, αν κανείς πράττη κακόν, πρέπει να φοβήται.

²² Ο φόβος, λοιπόν, που έχομε προς τους άρχοντας αυτούς ή δημοσίους λειτουργούς, είναι ο φόβος μήπως πράττομε το κακό, για το οποίον θα επεσύραμε την οργή ή εκδίκησί των. Δείχνομε φόβο σ’ αυτούς με το να μην πράττωμε το άδικο και με το να είμεθα νομοταγείς υπήκοοι ή πολίται. Αν πρέπει να δείχνεται φόβος σε κυρίους δούλων και σε συζύγους και κριτάς, σε αστυνομικούς και δημοσίους ανακριτάς, τότε γιατί όχι στους πολιτικούς άρχοντας; (1 Πέτρ. 2:18· 3:1, 2· 3:15· Εφεσ. 5:33) Δεν πρόκειται εδώ για φόβο προερχόμενον από δειλία, που θα μας συγκρατούσε από το να κηρύττωμε τη βασιλεία του Θεού, αλλά πρόκειται για μια κατάλληλη υπόληψι ή ένα υγιή σεβασμό για τις εκτελεστικές δικαιοδοσίες που μπορεί να έχη μια πολιτική εξουσία. Έχομε φόβο ως το βαθμό, που μπορούν να φθάσουν ή εκταθούν οι επίσημες δικαιοδοσίες των. Έξω από τον τομέα της δικαιοδοσίας των, δεν έχομε να τους φοβηθούμε. Το όριο, στο οποίο μπορούν να φθάσουν με τις δικαιοδοσίες των, είναι το βασίλειο της παρούσης ζωής, σ’ αυτό το καταδικασμένο σύστημα πραγμάτων.

23. Γιατί ο φόβος αυτός των δημοσίων λειτουργών δεν αφαιρεί από μας τον φόβο του Ιεχωβά με αμέριστη καρδιά;

²³ Αυτό, λοιπόν, δεν αφαιρεί τον φόβο, που οφείλομε στον Θεό με αμέριστη καρδιά. (Ψαλμ. 86:11) Πρέπει να τον φοβούμεθα από πολύ περισσότερες απόψεις από εκείνες, με τις οποίες θα φοβούμεθα τις ‘ανώτερες εξουσίες’, που αφήνει ο Θεός για υπάρχουν επί ένα χρονικό διάστημα. Πραγματικά, αποδίδοντας τη σχετική υποταγή μας σ’ αυτές, το πράττομε πραγματικά αυτό σαν στον Θεό, διότι αυτό είναι σύμφωνο με τη διευθέτησί του. Θέλομε να ζούμε για πάντα στον νέο του κόσμο, όπου αυτός δεν θα επιτρέψη να υπάρχουν οι παρούσες ανώτερες εξουσίες. Δεν θέλομε, λοιπόν, να δυσαρεστήσωμε τον Θεό, διότι αυτός μπορεί να μας αποκόψη από την αιώνια ζωή στον νέο εκείνο κόσμο, καταστρέφοντας τις ψυχές μας και αρνούμενος σ’ εμάς ανάστασι εκ νεκρών.​—Ματθ. 10:28.

24. Γιατί οφείλεται τιμή στους δημοσίους λειτουργούς και πώς ο Παύλος έδωσε παράδειγμα;

²⁴ Εκτός από τον φόβο, οφείλεται και κάτι άλλο. Το εδάφιο Ρωμαίους 13:7 λέγει: «Εις όντινα [οφείλετε] την τιμήν, την τιμήν.» Αυτή η τιμή, που αποδίδεται σε δημοσίους λειτουργούς, δεν είναι ένεκα των ιδίων των ατόμων. Είναι ένεκα του ό,τι εκπροσωπούν με μια δημοσία έννοια. Ένας βασιλεύς εκπροσωπεί ένα έθνος ή μια αυτοκρατορία· ένας κυβερνήτης εκπροσωπεί μια πολιτεία ή επαρχία· ένας δήμαρχος, μια πόλι. Η υποχρέωσις αυτή, του ν’ αποδίδεται τιμή όπου οφείλεται, μας επιτρέπει ν’ απευθυνώμεθα σε πολιτικούς αξιωματούχους με τους τίτλους των και δεν συγκρούεται με ό,τι είπε ο νεαρός Ελιού στον Ιώβ 32:21, 22. Ο απόστολος Παύλος, όταν ήταν ενώπιον του Κυβερνήτου Φήλικος, του Κυβερνήτου Φήστου και του Βασιλέως Ηρώδου Αγρίππα Β΄, απέδωσε σ’ αυτούς προσήκουσαν τιμήν είτε απευθυνόμενος σ’ αυτούς με τους τίτλους των ή αναγνωρίζοντας καλή άσκησι διακυβερνήσεως απ’ αυτούς.​—Πράξ. 24:10· 26:1-3, 24-29.

25. Τι είδους τιμή είναι εκείνη που αποδίδομε στις ‘ανώτερες εξουσίες’, και ποια φαίνεται να είναι η σχέσις της τιμής προς τον φόβο σε βαρύτητα;

²⁵ Πρόκειται απλώς για μια σχετική τιμή που αποδίδομε στις ‘ανώτερες εξουσίες’. Ποιος θέλει μόνο να τον φοβούνται και να τον βλέπουν με τρόμο; Κι αυτοί δεν θέλουν. Αλλά ο φόβος έχει περισσότερη βαρύτητα από όση έχει η επιθυμία για την απόδοσι τιμής. Η σχετική βαρύτης του φόβου και της τιμής βρίσκει ένα παράδειγμα σε ό,τι παραγγέλλεται στην επιστολή 1 Πέτρου 2:17: «Τον Θεόν φοβείσθε· τον βασιλέα τιμάτε.» Ένας Χριστιανός σύζυγος αποδίδει τιμή στη σύζυγο του ως σκεύος ασθενέστερον, το θήλυ· αλλά η σύζυγος είναι κάτω από αποστολική εντολή να φοβήται τον σύζυγο της ως κεφαλή της και κύριον. (1 Πέτρ. 3:1, 5, 6· Εφεσ. 5:33) Τα τέκνα πρέπει να τιμούν τον πατέρα και τη μητέρα των. (Εφεσ. 6:1-3) Η Χριστιανική εκκλησία πρέπει να τιμά τις άξιες χήρες, κάνοντας μια επάξια πρόβλεψι γι’ αυτές. (1 Τιμ. 5:3) Έτσι, δεν μπορούμε να παραμερίσωμε την απόδοσι τιμής στους έξω ή στους μέσα στη Χριστιανική εκκλησία.

26. Τι πρέπει να λεχθή για την απόδοσί τιμής σε θρησκευτικούς αξιωματούχους του «Χριστιανικού κόσμου» με τίτλους;

²⁶ Αλλ’ ως προς την απόδοσι τιμής σε θρησκευτικούς αξιωματούχους του «Χριστιανικού κόσμου» ή του Ιουδαϊσμού, με την απόδοσι σ’ αυτούς κολακευτικών τίτλων, πρέπει να υπακούωμε στην εντολή του Ιησού: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός.» (Ματθ. 23:8-10) Σε θρησκευτικούς αξιωματούχους δεν οφείλομε μη Χριστιανικές τιμές.

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΧΡΕΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

27. Γιατί πρέπει ν’ αποφεύγεται η μη πληρωμή χρεών;

²⁷ Δεν είναι καλό ν’ αφήνωμε τα χρέη μας να μένουν απλήρωτα· αυτό είναι ανέντιμο και μας προξενεί ανωμαλίες. Το εδάφιο Ρωμαίους 13:8, δείχνοντας την υποχρέωσί μας στις ‘ανώτερες εξουσίες’ του κόσμου τούτου, λέγει τα εξής: «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους· διότι ο αγαπών τον άλλον, εκπληροί τον νόμον.»

28. Σε ποιο βαθμό εφαρμόζεται αυτό σε όσα οφείλομε στους δημοσίους λειτουργούς;

²⁸ Δεν μπορούμε, λοιπόν, να κατακρατούμε από τους άρχοντας και δημοσίους λειτουργούς τα οφειλόμενα σ’ αυτούς. Για τις κυβερνητικές υπηρεσίες πρέπει να πληρώνωμε ορθώς. Αυτός είναι ο περιορισμένος βαθμός, στον οποίον μπορούμε να υποστηρίξωμε και διατηρήσωμε τις κοσμικές κυβερνήσεις, που προΐστανται σε μας στις διάφορες χώρες. Αλλά δεν μπορούμε τίποτε ν’ αφαιρέσουμε από τον Ύψιστο Θεό για να το πληρώσωμε στις ‘ανώτερες εξουσίες’, δηλαδή, κάτι που δεν έχουν το δικαίωμα να μας ζητήσουν. Εγείροντας απαιτήσεις από μας, περιορίζονται από τις εντολές του Θεού προς εμάς αν είμεθα αφιερωμένοι να πράττωμε το θέλημά Του.

29. (α) Ποιο χρέος δεν μπορούμε να εξοφλήσωμε πλήρως; (β) Για ποιό ζωτικό πράγμα δεν είμεθα υπόχρεοι στις ‘ανώτερες εξουσίες’ και ποια κατάστασι καρδιάς δεν θα τις αφήσωμε να μας διδάξουν ή να μας εξαναγκάσουν να αναπτύξωμε;

²⁹ Ως Χριστιανοί πρέπει να είμεθα απηλλαγμένοι από χρέη στους κοσμικούς άρχοντας με την ταχεία πληρωμή των υποχρεώσεων μας. Αυτό προφυλάσσει μια καλή Χριστιανική συνείδησι. Το μόνο χρέος, που πρέπει να αισθανώμεθα ότι ποτέ δεν εξωφλήσαμε πλήρως, είναι το χρέος της αγάπης. Δεν είμεθα υπόχρεοι στις ‘ανώτερες εξουσίες’ για τη ζωή μας. Ο Θεός μάς έδωσε τη ζωή μας. Εξ άλλου, αν εμείς ακολουθήσαμε το παράδειγμα του Χριστού κι αφιερώσαμε τη ζωή μας στον Θεό κι εσυμβολίσαμε την εφιέρωσί μας με το εν ύδατι βάπτισμα, δεν μπορούμε να δώσωμε τη ζωή μας στις κοσμικές εξουσίες. Δεν οφείλομε σ’ αυτές τη ζωή μας. Φόρους, δασμούς, φόβο, τιμή​—ναι, αλλ’ όχι και τη ζωή μας, την οποία εδώσαμε στον Θεό σαν κάτι που ωφείλετο σ’ αυτόν. Αν εδίναμε στις κοσμικές εξουσίες τη ζωή μας, πώς θα μπορούσαμε να εκπληρώσωμε το διαρκές μας χρέος της αγάπης; διότι μόνον ένα ζωντανό άτομο μπορεί ν’ αγαπά. Η αγάπη καθώς και το μίσος χάνονται στον θάνατο. (Εκκλησ. 9:4-6) Η αγάπη είναι το μόνο χρέος απ’ το οποίο οι ζώντες δεν μπορούν ν’ απαλλαγούν. Ενόσω ζούμε, θα οφείλωμε αγάπη στους άλλους, στους πλησίον μας, σύμφωνα με την εντολή του Θεού. Δεν θα επιτρέψωμε στις κοσμικές εξουσίες να μας διδάξουν ή να μας αναγκάσουν να μισούμε τους άλλους για να μας παρακινήσουν σε μια στάσι τέτοια ώστε να βλάψωμε τους άλλους.

30. Η αγάπη του πλησίον μας τίνος νόμον εκπληρώνει, και επί πόσον καιρό;

³⁰ Οι νόμοι των κοσμικών αυτών ‘ανωτέρων εξουσιών’ θα παρέλθουν με την καταστροφή των στον Αρμαγεδδώνα, αλλ’ ο νόμος του Θεού θα παραμείνη και θα εφαρμόζεται σ’ εμάς για πάντα. Γι’ αυτό και πρέπει ακριβώς ν’ αγαπούμε πάντοτε. «Διότι ο αγαπών τον άλλον, εκπληροί τον νόμον.» Δηλαδή, τον νόμον του Θεού, όχι τον νόμον των ‘ανωτέρων εξουσιών’. Ο Ιησούς είπε ότι η δεύτερη από τις πιο μεγάλες εντολές του Θεού σ’ εμάς είναι αυτή: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.»​—Ματθ. 22:35-39.

31. Το ότι εξετάζομε αυτό το ζήτημα της αγάπης, ποιο γεγονός δείχνει όσον αφορά την υποταγή μας στις ‘ανώτερες εξουσίες’;

³¹ Αυτό αποδεικνύει ότι η υποταγή μας στις κοσμικές ‘ανώτερες εξουσίες’ είναι μόνο σχετική, όχι ολοτελής, και ότι δεν μας υποχρεώνει συγχρόνως να παραβλέπωμε τον νόμον του Θεού. Αν υπετασσόμεθα σ’ αυτές τις εξουσίες κατά πάντα, τότε σε πολλές περιπτώσεις δεν θα έπρεπε να υπακούσωμε στον νόμον του Θεού· ναι, δεν θα επεδεικνύαμε αγάπη στον Θεό ή στον πλησίον μας, και θα παρεβιάζαμε τη Χριστιανική μας συνείδησι.

32. Πώς αποδεικνύεται στο Ρωμαίους 13:9 η πηγή του νόμου που νοείται εδώ, και πώς τούτο περιορίζει την υποταγή μας στις εξουσίες;

³² Ο νόμος που νοείται εδώ είναι ο νόμος του Ιεχωβά Θεού. Αυτό αποδεικνύεται από τα αμέσως επόμενα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Επειδή το, “Μη μοιχεύσης, Μη φονεύσης, Μη κλέψης, Μη ψευδομαρτυρήσης, Μη επιθυμήσης”, και πάσα άλλη εντολή, εν τούτω τω λόγω συμπεριλαμβάνεται, εν τω “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.» (Ρωμ. 13:9) Γι’ αυτό, αν οι ‘ανώτερες εξουσίες’ απαιτούσαν από μας να φονεύσωμε, ή ν’ ασχοληθούμε μαζί τους σε μια επιθετική εκστρατεία υποκινούμενη από την επιθυμία αποκτήσεως της ιδιοκτησίας των άλλων κι έτσι κλοπής της ιδιοκτησίας ή αφαιρέσεώς της δια της βίας, δεν θα μπορούσαμε να υποταχθούμε σ’ αυτές ως τον βαθμόν αυτόν. Όλ’ αυτά αποτελούν άμεση παραβίασι του νόμου του Θεού που απαιτεί από μας αγάπη στον πλησίον. Ωστόσο, σε καιρό σαρκικού πολέμου, οι ‘ανώτερες εξουσίες’ απαιτούν από τους πολίτας να κάμουν πράγματα, τα οποία, αν τα έκαναν, τα ίδια αυτά πράγματα, σε καιρό ειρήνης, θα επέφεραν επάνω των τιμωρίαν από τις εξουσίες.

33. Η αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας τι θα μας εμποδίση να πράξωμε και τι δεν θα επέλθη επάνω μας από τις εξουσίες;

³³ Αν αγαπούμε τον πλησίον μας ή τον συνάνθρωπό μας, δεν θα διαπράξωμε ανηθικότητα ή άλλες παραβάσεις του νόμου, που συνεπάγονται την οργίλη εκδίκησι των πολιτικών αρχόντων, δημοσίων λειτουργών, υπερτέρων δυνάμεων, ανωτέρων εξουσιών, αυτές δε οι εξουσίες δεν θα χρησιμοποιούσαν την «μάχαιραν» των εναντίον μας.

34. Παραθέτοντας εδώ ο Παύλος από τον νόμον του Θεού, τι τονίζει για την υποταγή μας στις εξουσίες;

³⁴ Ο νομικός κώδιξ, από τον οποίον ο απόστολος Παύλος παρέθεσε τ’ ανωτέρω, ήταν ο κώδιξ του Ιεχωβά Θεού δια του Μωυσέως. (Έξοδ. 20:13-15, 17· Λευιτ. 19:18· Ματθ. 22:39, 40) Ο Παύλος, παραθέτοντας απ’ αυτόν τον νόμον στην εξέτασι της Χριστιανικής υποταγής στις ‘ανώτερες εξουσίες’, χαρακτηρίζει την έννοια της υποταγής αυτής και τονίζει ότι δεν είναι απεριόριστη, θέλει να γνωρίζωμε ότι η υποταγή είναι οριστικά περιωρισμένη από τον νόμον του Ιεχωβά Θεού. Πρωτίστως, πρέπει να τηρούμε τον νόμον του Θεού.

35. Όπως διευκρινίσθη στον νόμον του Θεού δια του Μωυσέως, τι δεν θα μας επιτρέψη να κάμωμε ο Θείος νόμος της αγάπης δια του Χριστού, και με ποιο αποτέλεσμα στην υποταγή μας στις εξουσίες;

³⁵ Οι Χριστιανοί δεν είναι υπό τον νόμον που εδόθη μέσω του Μωυσέως, αλλ’ είναι οριστικά υπό τον θείον νόμον της αγάπης. Ο Υιός του Θεού είπε στους μαθητάς του: «Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους· καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους.» (Ιωάν. 13:34) Αν η αγάπη συνοψίζη τον νόμον του Θεού, που εδόθη στον Ισραήλ δια του Μωυσέως και δεν επέτρεπε στους Ισραηλίτας να βλάψουν τον πλησίον των ή συνάνθρωπόν των, τότε βέβαια η θεία εντολή της αγάπης δια του Χριστού δεν θα επιτρέψη στους Χριστιανούς να πράξουν το κακόν. Οι ανώτερες εξουσίες δεν έχουν δικαίωμα ή εξουσία από τον Θεό να υποτάξουν τους μαθητάς του Χριστού σε μια εκστρατεία μίσους εναντίον των άλλων και κατόπιν να προσπαθήσουν να κάμουν τους μαθητάς του ν’ ακολουθήσουν βιαίως αυτή την εκστρατεία μίσους.

36. Αν η αγάπη για τον πλησίον επηρεάζη την υποταγή μας στις εξουσίες, τι μπορεί να λεχθή για την αγάπη μας προς τον Θεό;

³⁶ «Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον· είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη», προσθέτει το εδάφιο Ρωμαίους 13:10. Η αγάπη είναι εκπλήρωσις του Θείου νόμου. Η αγάπη ενεργεί ασφαλώς ως μία οροθετική δύναμις. Θέτει όριο στο πόσο μπορεί να προχωρήση από μέρους μας η υποταγή μας στις κοσμικές εξουσίες. Αν η αγάπη προς τον πλησίον μας δεν θα μας άφηνε να υποχωρήσωμε στις κοσμικές εξουσίες για να κάμωμε κακό στον πλησίον μας, πολύ περισσότερο δεν θα μας άφηνε η αγάπη μας προς τον Θεό, μια ανώτερη αγάπη, να το πράξωμε αυτό.

37. Ποιο δικαίωμα δεν έχουν οι ‘ανώτερες εξουσίες’ όσον αφορά την αγάπη προς τον Θεό, και πώς η αγάπη αυτή αποτελεί ασφάλειαν στις σχέσεις μας μαζί των;

³⁷ Οι ‘ανώτερες εξουσίες’ δεν έχουν το δικαίωμα ν’ απαιτούν από αφιερωμένους Χριστιανούς να εγκαταλείψουν την αγάπη των προς τον πλησίον των. Πολύ ολιγώτερο δικαιούνται αυτές οι εξουσίες να προσπαθήσουν να μας κάμουν αθεϊστάς και να μας κάμουν να εγκαταλείψωμε την προς τον Θεόν αγάπη μας. Δεν έχουν δικαίωμα από τον ουρανό να προσπαθήσουν να μας κάμουν να παραβούμε την πρώτη εντολή στο σύμπαν. Ο Ιησούς είπε: «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.” Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.» (Ματθ. 22:37, 38, ΜΝΚ) Όπως δε είναι η προς τον πλησίον αγάπη, έτσι είναι και η αγάπη μας προς τον Θεό. Θα οφείλωμε πάντοτε αγάπη σ’ αυτόν από αυτή την άποψι θα είμεθα πάντοτε οφειλέται σ’ αυτόν. Η αγάπη γι’ αυτόν θα χρησιμεύη ως ένας παράγων ασφαλείας. Ακόμη κι όταν είμεθα υπό πίεσιν από άδικες, διεστραμμένες ‘ανώτερες εξουσίες’, που απαιτούν από τους Χριστιανούς ό,τι ανήκει μόνο στον Θεό, η προς τον Θεόν αγάπη ποτέ δεν θα μας αφήση να πράξωμε το κακό.

ΥΠΟΤΑΓΗ ΕΠΙ ΠΟΣΟΝ ΚΑΙΡΟ;

38. Γιατί είναι πιο επείγουσα σήμερα η ανάγκη να πράττωμε τα όσα διατασσόμεθα, και γιατί επίσης επειδή η σωτηρία μας έρχεται μέσω της βασιλείας του Θεού;

³⁸ Η επείγουσα ανάγκη να πράττωμε τα όσα παραγγέλλονται στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο δέκατο τρίτο, είναι σήμερα μεγαλύτερη από όσο ήταν στην εποχή του αποστόλου Παύλου. Πρέπει, λοιπόν, να ενστερνισθούμε περισσότερο την αιτία, για την οποία πρέπει να τα πράττωμε αυτά, όπως μεταδίδεται με τα επόμενα λόγια του Παύλου: «Και μάλιστα εξεύροντες τον καιρόν, ότι είναι ήδη ώρα να εγερθώμεν εκ του ύπνου· διότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμεν.» (Ρωμ. 13:11) Όχι μόνο το ν’ αποφύγωμε την οργίλη εκδίκησί της «εξουσίας» με τη «μάχαιρά» της, όχι μόνο η Χριστιανική μας συνείδησις, αλλά και το στοιχείο του χρόνου μάς ειδοποιεί να πράττωμε το καλό και να μην πράττωμε το κακό. Η σωτηρία μας ως Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά είναι πλησιέστερα για μας σήμερα απ’ όσο ήταν στην εποχή του Παύλου ή ακόμη από όσο ήταν όταν επιστεύσαμε. Η σωτηρία αυτή είναι μέσω της βασιλείας του Θεού, την οποίαν Αυτός ίδρυσε στους ουρανούς το 1914, ενθρονίζοντας τον βασιλικόν του Υιό Ιησού Χριστό. Η βασιλεία εκείνη θα είναι η μόνη άρχουσα εξουσία στον ερχόμενο νέο κόσμο. Θα είμεθα υποτεταγμένοι σ’ αυτήν.​—1 Κορ. 15:24, 25.

39. (α) Ποιο χρέος προς τη βασιλεία του Θεού υπερβαίνει εκείνο που αφορά τα όσα αναφέρονται στην 1 Τιμόθεον 2:1, 2; (β) Για ποιο επίμαχο ζήτημα έχομε αφυπνισθή, και ποια απόφασι ελάβαμε;

³⁹ Οι ‘ανώτερες εξουσίες’, που υπάρχουν σήμερα με την άδεια του Θεού, μπορούν να μας υποβοηθήσουν ως Χριστιανούς να διάγωμε μια ήσυχη και ήρεμη ζωή με πλήρη ευσέβεια, αν δεν μας διώκουν ή αν μας προστατεύουν από εκείνους που μας εμποδίζουν και μας διώκουν. (1 Τιμ. 2:1, 2) Αλλά δεν μπορούν να μας δώσουν αιώνια σωτηρία. Το χρέος μας, λοιπόν, στη βασιλεία του Θεού είναι μεγαλύτερο από το χρέος μας σ’ αυτές τις εξουσίες. Ώστε, κι αν ακόμη νομοθετούν εναντίον της κηρύξεως της βασιλείας του Θεού, εμείς πρέπει να εξακολουθήσομε να κηρύττωμε τη βασιλεία σ’ εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14. Γνωρίζομε την εποχή, σύμφωνα με την εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας, που δείχνει ότι εφθάσαμε στον «έσχατον καιρόν» του παρόντος κοσμικού συστήματος πραγμάτων με τις ‘ανώτερες εξουσίες’ του. (Ματθ. 24:3-33) Ηγέρθημεν από τον ύπνο. Δεν υπνώττομε ως προς το μεγαλύτερο ζήτημα της ημέρας, την παγκόσμια κυριαρχία του Θεού δια της βασιλείας του εναντίον της διακυβερνήσεως του Σατανά. Ως Χριστιανοί έχομε αποφασίσει υπέρ της βασιλείας του Θεού, η οποία φέρει σωτηρίαν.

40. (α) Ποια ημέρα επλησίασε, και ποια νύχτα έχει πολύ προχωρήσει; (β) Επομένως σε ποια σκοτεινά έργα δεν ενασχολούμεθα εν σχέσει με τις εξουσίες;

⁴⁰ «Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν· ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους, και αν ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός.» (Ρωμ. 13:12) Από το έτος 1914 η ημέρα της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού είναι πλησιέστερα από κάθε άλλη φορά, η δε νύχτα της επικρατείας του Διαβόλου με το ορατό της σύστημα πραγμάτων έχει πολύ προχωρήσει. Ο απλούς κοινός νους υπαγορεύει ότι τώρα όσο ποτέ πριν δεν είναι καιρός να επιδιδώμεθα στα «έργα του σκότους», τα είδη των έργων, τα οποία τα κακού φρονήματος άτομα προσπαθούν να κάμουν κάτω από το κάλυμμα του σκότους, για ν’ αποφύγουν την οργίλη εκδίκησί των ‘ανωτέρων έξουσιών’, που φέρουν την «μάχαιραν». Σε καμμιά περίστασι δεν θα μπορούσαμε να λάβωμε μέρος σε μυστικές πολιτικές συνωμοσίες ή σε παρεμπόδισι των κρατών, που είναι ενασχολημένα σε διαμάχες για την αυτοάμυνα, ή στο να εκκολάπτωμε εξεγέρσεις κι επαναστάσεις. Στη διάρκεια του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά κατηγορήθησαν για τέτοια σκοτεινά σχέδια. Εν τούτοις, όλες οι περιπτώσεις αυτού του είδους αργότερα απεδείχθησαν ψευδείς, με την κατάλληλη νομική ενέργεια. Γιατί; Διότι εμείς δεν αναμιγνυόμεθα στην πολιτική.

41. Τι είπε ο Παύλος για τον αγώνα, στον οποίον έχομε εμπλακή τώρα;

⁴¹ Γνωρίζομε τον αγώνα στον οποίον έχομε εμπλακή. Δεν είναι εναντίον αίματος και σαρκός. Δεν είναι εναντίον ανθρωπίνων ‘ανωτέρων εξουσιών’. Ο απόστολος Παύλος είπε: «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας [πνευματικάς] αρχάς, εναντίον εις τας [πνευματικάς] εξουσίας, εναντίον εις τους [πνευματικούς] κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνιος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.»​—Εφεσ. 6:11, 12.

42. Ποια όπλα, συνεπώς, δείχνει ο Παύλος ότι ένας Χριστιανός είναι εξουσιοδοτημένος να φέρη, ενώ είναι σε υποταγή στις εξουσίες, και για ποιο πράγμα πολεμούν αυτά τα όπλα και εναντίον τίνος;

⁴² Δεν είμεθα, λοιπόν, στο κέρας ενός διλήμματος όπως ήσαν οι Γερμανοί Διαμαρτυρόμενοι στην Κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία. (Ξύπνα! 8ης Φεβρουαρίου 1961, σελίδες 13-16) Έχομε ενδυθή τα πνευματικά «όπλα του φωτός» για έναν αγώνα εναντίον του σκότους, των μεθοδειών του Διαβόλου. Αυτό είναι το είδος των όπλων, που ένας Χριστιανός είναι εξουσιοδοτημένος να φέρη ενόσω είναι ‘εν υποταγή εις τας υπερέχουσας εξουσίας’. Κανένα άλλο είδος όπλων δεν διδάσκεται ένας Χριστιανός να φέρη· με αυτά δε τα όπλα δεν παρακούει στον θείο νόμο της αγάπης ούτε βλάπτει κανένα. (Ρωμ. 6:13· 2 Κορ. 6:7· 10:4) Αυτά τα όπλα πολεμούν εναντίον του σκότους με την ανηθικότητά του, τους φόνους του, τις ληστείες του, και λοιπά. Πολεμούν για τη διαφώτισι των λαών όλων των εθνών, ώστε να μπορέσουν να λάβουν τη στάσι των υπέρ της βασιλείας του Θεού που πρόκειται να τους ευλογήση.

43, 44. (α) Πώς πρέπει να συμπεριφερώμεθα, και έτσι με ποιους αποφεύγαμε να έλθωμε σε σύγκρουσι; (β) Με τέτοια διαγωγή, σε ποιον δεν αποτυγχάνομε να είμεθα ευάρεστοι, και τι δεν διακινδυνεύομε;

⁴³ Το ότι αυτός είναι ο σκοπός αυτών των «όπλων του φωτός» διασαφηνίζεται από τα επόμενα λόγια του αποστόλου: «Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα· μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον. Αλλ’ ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής.»​—Ρωμ. 13:13, 14.

⁴⁴ Περιπατώντας «ευσχημόνως ως εν ημέρα», οπότε οι εξουσίες της χώρας και κάθε άλλος μπορούν να μας ιδούν, δεν συγκρουόμεθα προς τις ‘ανώτερες εξουσίες’, διότι δεν παραβαίνομε τους νόμους των, που απαιτούν καλή, ειρηνική, ηθική διαγωγή. Εφόσον, βέβαια, δεν θα μπορούσαμε να είμεθα ευάρεστοι στις επίγειες εξουσίες, αν πηγαίναμε εναντίον αυτών των νόμων, πολύ λιγώτερο δεν θα μπορούσαμε να είμεθα ευάρεστοι στον Ύψιστο Θεό πράττοντας τούτο. Εν τούτοις, περιπατώντας «ευσχημόνως ως εν ημέρα», αξίζομε τον έπαινο των ‘ανωτέρων εξουσιών’, που φέρουν την «μάχαιραν», και δεν επιφέρομε μομφή στον Θεό μας ή στην αλήθεια του ή στην εκκλησία του. Επίσης, δεν θέτομε σε κίνδυνο τη σωτηρία μας με τη βασιλεία του Θεού.

45. Πώς θα επηρεάση τη θέσι μας εν σχέσει με τα έργα του σκότους το να ‘ενδυθώμεν τον Κύριον Ιησούν Χριστόν’, και ποιο όργανον δεν θα δώσωμε αιτία να χρησιμοποιηθή εναντίον μας;

⁴⁵ Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, δεν εσχετίσθη με τα πράγματα του σκότους, τα συμπόσια, τις μέθες, τις ασέλγειες, την έκλυτη διαγωγή, τις διαμάχες και τους φθόνους ή τα όσα πράττουν οι άνθρωποι, όταν υποκύπτουν στις επιθυμίες της σαρκός και προβαίνουν εσκεμμένα στην ικανοποίησι των επιθυμιών αυτών. Αν, λοιπόν, ‘ενδυθώμεν τον Κύριον Ιησούν Χριστόν’ κι επιδείξωμε στους ανθρώπους μια εικόνα του πώς ήταν εκείνος, θ’ απομακρυνώμεθα απ’ αυτά τα έργα του σκότους. Προς χάριν μας, προς χάριν των Χριστιανών αδελφών μας, θα τα καταπολεμήσωμε αυτά τα έργα με τα «όπλα του φωτός». Έτσι θα κοσμήσωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, την οποίαν κηρύτταμε. Ιδιαίτερα, απ’ αυτή την άποψι, δεν θα δώσωμε πραγματική αιτία στις ‘ανώτερες εξουσίες’, στις οποίες ακόμη υποτασσόμεθα, να χρησιμοποιήσουν την «μάχαιράν» των εναντίον μας.

46, 47. (α) Επί πόσον καιρό θα εξακαλουθήσωμε να υποτασσώμεθα στις ‘υπάρχουσες εξουσίες’ και πώς; (β) Έτσι τι θα μας βοηθήση η ευσυνείδητη υποταγή μας να διατηρήσωμε, όπως στην περίπτωσι του προφήτου Δανιήλ;

⁴⁶ Υπακούοντας στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο δέκατο τρίτο, θα εξακολουθήσωμε να υποτασσώμεθα στις ‘υπάρχουσες εξουσίες’ ώσπου να καταστραφούν στον επικείμενο παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Θα υποτασσώμεθα σ’ αυτές, άσχετα με το ποιο πολιτικό κόμμα κατέχει τη δύναμί της εξουσίας, ή ποιο πολιτικό συγκρότημα μπορεί βίαια να καταλάβη την εξουσία.

⁴⁷ Μ’ αυτόν τον τρόπο η ευσυνείδητη υποταγή μας στις ‘υπάρχουσες εξουσίες’ μας βοηθεί να διατηρήσωμε τη Χριστιανική μας ουδετερότητα προς τις πολιτικές εκστρατείες και μάχες όλων των εθνών του κόσμου αυτού. Είμεθα όπως ο προφήτης Δανιήλ, ο οποίος δεν ηναντιώθη αλλ’ υπετάχθη στους Μηδο-Πέρσας κατακτητάς Δαρείον και Κύρον μετά την ανατροπή απ’ αυτούς της ασεβούς Βαβυλώνος.​—Δαν. 5:26 έως 6:5.

48. (α) Έτσι, ως Χριστιανοί ουδέτεροι, σε ποια πράγματα δεν θα λάβωμε μέρος; (β) Στον νέο κόσμο του Θεού, ποιες δυσκολίες δεν θα υπάρχουν για κείνους που με αγάπη υποτάσσονται;

⁴⁸ Ως Χριστιανοί ουδέτεροι δεν θα λάβωμε μέρος σε επαναστάσεις, οχλοκρατίες, αναρχία ή άλλη δημοσία αναταραχή. Ακόμη και στην επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος δεν θα υψώσωμε χέρι εναντίον των ‘υπαρχουσών εξουσιών’ για να επισπεύσουμε την καταστροφή των. Θ’ αφήσωμε τον Θεό, την Πηγή κάθε εξουσίας, ν’ αφαιρέση τον έλεγχον από τις ‘υπάρχουσες εξουσίες’ και να τις αντικαταστήση πλήρως με τη δικαιωματική βασιλεία του Υιού του Ιησού Χριστού. (2 Χρον. 20:15-17· Δαν. 2:44) Τότε, στον νέο κόσμο του Θεού, δεν θα υπάρχουν δυσχέρειες οποιουδήποτε είδους μεταξύ Χριστιανικής συνειδήσεως και υποταγής στον Βασιλέα Ιησού Χριστό, διότι σ’ αυτόν «υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις.» (1 Πέτρ. 3:22) Αιώνιες ευλογίες θα πέφτουν σαν βροχή από τον ουρανό σε όλους τους ανθρώπους της παραδεισιακής γης, οι οποίοι στοργικά θα υποτάσσωνται στον Βασιλέα, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και προς υποστήριξιν της τελείας του διατάξεως.

Ανάστασις​—ενός Νεκρού Σώματος ή μιας Νεκρής Ψυχής, Ποιο από τα Δύο;

«Μέλλει να γίνη ανάστασις.»​—Πράξ. 24:15.

1-4. (α) Ποια ιδέα μπορεί να εκπλήξη τους αναγνώστας της Σκοπιάς ως νέα ή ασυνήθης, και τούτο αν έχωμε υπ’ όψι ποια πείρα του Παύλου ενώπιον ενός Αθηναϊκού δικαστηρίου; (β) Ποια είναι η ελπίδα μας όσον αφορά τους αναγνώστας αυτούς, και γιατί;

Η ΜΕΛΛΟΥΣΑ ζωή του νεκρού ανθρωπίνου γένους εξαρτάται από την ανάστασι των νεκρών. Η ιδέα μπορεί να εκπλήσση τον αναγνώστη σαν κάτι νέο ή ασύνηθες. Έτσι εξέπληξε τους διανοουμένους δικαστάς του ανωτάτου δικαστηρίου της Ελλάδος στις αρχαίες ημέρες. Αυτό ήταν το δικαστήριο του Αρείου Πάγου ή Λόφου του Άρεως και οι δικασταί είχαν μπροστά τους έναν άνθρωπο κατηγορούμενο για θρησκευτική αίρεσι. Ήταν ο Παύλος, ένας Χριστιανός απόστολος. Τους μίλησε για έναν Θεό, στον οποίον προσέφεραν θυσίες, αλλ’ ο οποίος ήταν ωστόσο ένας Θεός άγνωστος σ’ αυτούς. Ήταν άγνωστος σ’ αυτούς όσον αφορά τις δυνάμεις του και τους σκοπούς του, διότι οι δικασταί αυτοί είχαν γνωριμία μόνο με την ειδωλολατρική Ελληνική φιλοσοφία. Εξεπλάγησαν, λοιπόν, εντελώς όταν ο Παύλος έδειξε τι είδους κριτής ήταν αυτός ο Θεός λέγοντας:

² «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι· διότι προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»​—Βλέπε Πράξεις 17:30, 31 στην Αγία Γραφή.

³ Ως προς το πώς αντέδρασαν εκείνοι οι κατά κόσμον σοφοί Έλληνες δικασταί των Αθηνών, το υπόμνημα στις Πράξεις 17:32-34 μάς λέγει: «Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον, Περί τούτου θέλομεν σε ακούσει πάλιν. Και ούτως ο Παύλος εξήλθεν εκ μέσου αυτών. Τινές δε άνδρες προσεκολλήθησαν εις αυτόν, και επίστευσαν· μεταξύ των οποίων ήτο και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και γυνή τις ονόματι Δάμαρις, και άλλοι μετ’ αυτών.»

⁴ Όμοιες αντιδράσεις από αναγνώστας της παρούσης μελέτης αυτού του Θείου θαύματος της αναστάσεως δεν θα ήταν κάτι το εκπληκτικό, αλλά η ελπίδα μας είναι ότι η αντίδρασις μερικών αναγνωστών θα είναι όμοια μ’ εκείνην του Δικαστού Διονυσίου, της Δαμάρεως και των άλλων που επίστεψαν. Διότι, αν άτομα αποδεικνύωνται ανάξια αναστάσεως, ποια ελπίδα απομένει γι’ αυτά μετά θάνατον;

 5. Έγιναν αναστάσεις νεκρών πριν από τη Χριστιανική μας εποχή, και ποιες αποδείξεις υπάρχουν που υποστηρίζουν τη διδομένη απάντησι;

⁵ Στους αρχαίους χρόνους, προτού αναστήση ο Θεός εκείνον, με τον οποίον προτίθεται να κρίνη την οικουμένην, έγιναν αναστάσεις νεκρών. Διαβάζομε γι’ αυτές στο πεντηκοστό όγδοο βιβλίο της Αγίας Γραφής, δηλαδή, στην προς Εβραίους επιστολή 11:35, που μας μιλεί για άτομα που είχαν πίστι στον Παντοδύναμο Θεό και στη δύναμί του ν’ ανασταίνη τους νεκρούς: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.» Μία απ’ αυτές τις γυναίκες ήταν μια Φοίνισσα χήρα από την πόλι Σαρεπτά, της οποίας τον γυιό ο προφήτης του Θεού Ηλίας επανέφερε στη ζωή. Η άλλη ήταν μια γυναίκα από την Ισραηλιτική πόλι Σουνάμ, της οποίας τον νεκρό γυιό ήγειρε σε ζωή ο προφήτης του Θεού Ελισσαιέ. Αργότερα, δεν ξέρομε έπειτα από πόσον καιρό, οι γυιοί αυτών των δύο γυναικών πέθαναν ξανά, και τώρα περιμένουν την ανάστασι των νεκρών με άλλους από το ανθρώπινο γένος, σ’ ένα νέο κόσμο όπου ο Θεός θα τους δώση την ευκαιρία να ζήσουν για πάντα σε μια παραδείσια γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού.​—1 Βασ. 17:8-24· 2 Βασ. 4:8-37· Λουκ. 4:25, 26.

6, 7. (α) Γιατί ο Παύλος εγνώριζε για ποιο πράγμα μιλούσε σ’ εκείνους τους δικαστάς του Αρείου Πάγου; (β) Πώς ετόνισε επίσης αυτή τη σπουδαία αλήθεια στους άλλους;

⁶ Όσον αφορά την ανάστασι, που ο απόστολος Παύλος ανέφερε στους δικαστάς του Αρείου Πάγου των Αθηνών, ο Θεός ανέστησε πριν από δεκαεννέα αιώνες ειδικώς αυτόν ως εγγύησιν ότι θα υπάρξη ημέρα, στην οποίαν ο Θεός θα κρίνη την οικουμένη με δικαιοσύνη. Ο Παύλος εγνώριζε για ποιο πράγμα μιλούσε, διότι αυτός ο ίδιος είχε συναντήσει τον αναστημένον αυτόν, ο οποίος προσδιώρισε τον εαυτό του στον Παύλο ως Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού.​—Πράξ. 9:1-19.

⁷ Το αποτέλεσμα αυτής της συναντήσεως ήταν ότι ο Παύλος μετεστράφη από το να είναι διώκτης των ακολούθων του Ιησού Χριστού στο να είναι ο ίδιος ένας από τους ακολούθους εκείνους. Ως αθώος άνθρωπος ο Ιησούς Χριστός απέθανε στα χέρια των θρησκευτικών εχθρών του. Γι’ αυτό το λόγο ο Παντοδύναμος Θεός τον ήγειρε εκ νεκρών και έτσι παρέσχε την εγγύησι ότι θα υπήρχε μια μέλλουσα ημέρα κρίσεως, για το όφελος της οποίας οι νεκροί θα ηγείροντο. Ο απόστολος Παύλος ετόνισε αυτή τη σπουδαία αλήθεια, όχι μόνο στους δικαστάς του Αρείου Πάγου, αλλά και σε μια επιστολή στην οποίαν έγραφε: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων [στον θάνατο]. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, όυτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ.»​—1 Κορ. 15:20-22.

 8. Γιατί είναι δυνατή η ανάστασις, αλλά ποια ερώτησι μπορεί να προβάλη ένας αναγνώστης της Σκοπιάς ως προς την ανάγκη της;

⁸ Όσο και αν μπορή να φαίνεται αδύνατη σ’ εμάς τους θνήσκοντας ανθρώπους η ανάστασις, είναι τελείως δυνατή για τον Παντοδύναμον Θεό. Αυτός δεν θα διεκήρυττε στους ανθρώπους εκείνο που δεν θα μπορούσε να πράξη. Ένας άγγελος του Θεού είπε στη Μαρία τη μητέρα του Ιησού: «Ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» Και ο Ιησούς ο ίδιος είπε: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ.» (Λουκ. 1:37· 18:27) Εν τούτοις, λόγω της ανικανότητός μας να κατανοούμε αμέσως τα πράγματα, η Βιβλική διδασκαλία για ανάστασι νεκρών μπορεί να εγείρη ωρισμένα προβλήματα. Παραδείγματος χάριν, κάποιος αναγνώστης μπορεί να πη: ‘Πώς μπορεί να υπάρχη ανάστασις νεκρών; Η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη· δεν πεθαίνει και επομένως δεν υπάρχουν νεκροί. Γιατί, λοιπόν, είναι αναγκαία μια ανάστασις; Τι πρόκειται ν’ αναστηθή;’

 9. Σ’ αυτή την ερώτησι τι μπορεί ν’ απαντήση ένας που πιστεύει σ’ ένα πολύ γνωστό θρησκευτικό σύμβολον πίστεως;

⁹ Ένας άλλος αναγνώστης μπορεί να νομίζη ότι έχει την απάντησι σ’ αυτό και ν’ αποκριθή: ‘Καθώς λέτε, η ψυχή είναι αθάνατη, και δεν χρειάζεται κάποια ανάστασι, διότι εξακολουθεί να ζη μετά τον θάνατο του ανθρωπίνου σώματος. Επομένως, το σώμα είναι εκείνο που ανασταίνεται, το σώμα δε αυτό οι άνθρωποι που ανασταίνονται το παίρνουν είτε στον ουρανό για αιώνια ευτυχία με τον Θεό, είτε σ’ έναν καιόμενο άδη για αιώνια τιμωρία στις φλόγες πυρός αναμεμιγμένου με θείον. Στην εκκλησία μας επαναλαμβάνομε το Αποστολικόν Σύμβολον Πίστεως, το οποίον, μεταξύ άλλων, λέγει: «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, . . . και εις ένα Κύριον, Ιησούν Χριστόν, τον υιόν του Θεού τον μονογενή, . . . Άφεσιν αμαρτιών. . . . Ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.» Αυτό αποδεικνύει το ζήτημα.’

10. Αλλά γιατί αυτό δεν αποδεικνύει το ζήτημα, και ποια κατάλληλη ερώτησι αντιμετωπίζομε, με μια απάντησι μόνο από πού;

¹⁰ Εν τούτοις, πρέπει να πούμε, Όχι, δεν το αποδεικνύει· διότι αυτό το Σύμβολον Πίστεως δεν συνετάχθη από τους δώδεκα αποστόλους του Ιησού Χριστού. Συνετάχθη, το αργότερον, έπειτα από τρεις αιώνες.a Από όσα οι θεόπνευστοι απόστολοι και μαθηταί έγραφαν στα τελευταία είκοσι επτά βιβλία της Γραφής, κανένα δεν μπορεί ν’ αποδείξη αληθινή τη διδασκαλία ότι θα υπάρξη ανάστασις του ίδιου ακριβώς σώματος με το οποίον οι νεκροί πέθαναν. Όλοι πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι λογικό το ζήτημα που ηγέρθη από μερικούς, ότι, αν η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορή να πεθάνη, αλλά εξακολουθή να ζη σ’ ένα αόρατο βασίλειο, πώς υπάρχουν νεκροί για ν’ αναστηθούν και γιατί υπάρχει ανάγκη αναστάσεως. Γι’ αυτό το λόγο βλέπομε τον εαυτό μας ν’ αντμετωπίζη το εξής ερώτημα: «Η ανάστασις είναι ανάστασις ενός νεκρού σώματος ή ανάστασις μιας νεκρής ψυχής; Ποιο από τα δύο είναι; Για την πλήρη ικανοποίησί μας πρέπει ν’ αφήσωμε τη Θεόπνευστη Αγία Γραφή ν’ απαντήση στο ερώτημα.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ «ΨΥΧΗ»

11. Ποίων, επομένως, οι απόψεις για την «ψυχή» έρχονται υπό εξέτασιν;

¹¹ Οι θεόπνευστοι Βιβλικοί συγγραφείς, Εβραίοι ή Ιουδαίοι, και ο Ιησούς επίσης, είχαν κατανόησι του τι εσήμαινε «ψυχή». Οι ειδωλολάτραι μη Ιουδαίοι είχαν τη δική τους κατανόησι του τι ωνόμαζαν «ψυχή». Συμφωνούσαν μήπως οι δύο κατανοήσεις του όρου «ψυχή»; Οι θρησκευτικοί κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου», γενικά, υποστηρίζουν ότι συμφωνούσαν, διότι ο κλήρος παραδέχεται την ειδωλολατρική διδασκαλία όσον αφορά την ανθρώπινη ψυχή και την εφαρμόζει στη Γραφή, η οποία εγράφη από Εβραίους και Χριστιανούς Εβραίους. Αλλά συμφωνούν άρα γε οι δύο απόψεις;

12, 13. (α) Τι είχε να πη για την «ψυχή» ο διευθύνων εκδότης μιας νέας μεταφράσεως του Τορά, που ετέθη σε κυκλοφορία αυτό ακριβώς το έτος; (β) Σε συμφωνία με τούτο, τι είχε να πη για το νέφες το Λεξικόν των Μπράουν, Ντράιβερ και Μπριγκς;

¹² Τον Ιανουάριο αυτού του έτους 1963 η Ιουδαϊκή Εταιρία Δημοσιεύσεων της Αμερικής παρουσίασε μια νέα μετάφρασι των πρώτων πέντε βιβλίων της Γραφής, που είναι γνωστά στην Εβραϊκή ως Τορά ή στην Ελληνική ως Πεντάτευχος, με άλλα λόγια των πρώτων πέντε βιβλίων που εγράφησαν από τον προφήτη του Θεού Μωυσή.b Προτού τεθή σε κυκλοφορία αυτή η νέα μετάφρασις από το Εβραϊκό πρωτότυπο, ένας συντάκτης των Τάιμς της Νέας Υόρκης είχε μια συνέντευξι με τον διευθύνοντα εκδότην της μεταφράσεως, Δρα Χάρρυ Μ. Ορλίνσκυ, τον καθηγητήν της Βίβλου στο Κολλέγιο της Εβραϊκής Ενώσεως της Νέας Υόρκης. Έπειτα από τη συνέντευξι αυτή, ιδού, μεταξύ άλλων, τι είχε να πη ο συντάκτης των Τάιμς στο τεύχος της εφημερίδος υπό ημερομηνίαν 12 Οκτωβρίου 1962:

Η λέξις «ψυχή», είπε ο Δρ Ορλίνσκυ, έχει κατ’ ουσίαν εξαλειφθή από τη μετάφρασι, επειδή «η υπό συζήτησιν Εβραϊκή λέξις εδώ είναι ‘Νέφες’.»

«Άλλοι μεταφρασταί την έχουν ερμηνεύσει ότι σημαίνει ‘ψυχή,’ «πράγμα που,» είπε, «είναι τελείως ανακριβές. Η Γραφή δεν λέγει ότι έχομε ψυχή. ‘Νέφες’ είναι το άτομο το ίδιο, η ανάγκη του για τροφή, το ίδιο το αίμα στις φλέβες του, η ύπαρξίς του.»

¹³ Εν τούτοις, δεν θ’ αφήσωμε τον λόγο αυτού του Εβραίου εκδοτικού διευθυντού να είναι η τελική αυθεντία στο ζήτημα. Ας στραφούμε, επίσης, στους παραγωγούς Εβραιο-Αγγλικών λεξικών. Συμβουλευθήτε στη δημοσία βιβλιοθήκη το Εβραϊκό και Αγγλικό Λεξικό της Παλαιάς Διαθήκης, βασισμένο στο Λεξικόν του Ουίλλιαμ Γεσένιους και που έχει εκδοθή από τρεις κληρικούς, τους Δρας Μπράουν, Ντράιβερ και Μπριγκς, στη διωρθωμένη του έκδοσι του 1952. Στη σελίδα 659, κάτω από την Εβραϊκή λέξι Νέφες, το Λεξικό αυτό είναι αρκετά ειλικρινές για να παραδεχθή τα ακόλουθα, στη δευτέρα στήλη: «2. Το νέφες γίνεται μια ζώσα ύπαρξις: με το να εμφύσηση ο Θεός νεσαμάθ χαγίμ στους ρώθωνας της μπαζάρ του· του ανθρώπου Γένεσις 2:7· με εφαρμογή στα ζώα επίσης Γένεσις 2:19· έτσι και στον Ψαλμό 104:29, 30, παράβαλε 66:9· ο άνθρωπος είναι νέφες χαγιάχ, μια ζώσα, αναπνέουσα ύπαρξις Γένεσις 2:7· αλλού νέφες χαγιάχ πάντοτε για τα ζώα Γένεσις 1:20, 24, 30· 9:12, 15, 16, Ιεζεκιήλ 47:9· . . . 3. Το νέφες . . . είναι ειδικώς: α. μια ζώσα ύπαρξις της οποίας, η ζωή διαμένει στο αίμα . . . (συνεπώς θυσιαστική χρήσις του αίματος, και απαγόρευσις άλλων του χρήσεων· . . .) . . . γ. Το νέφες χρησιμοποιείται για τη ζωή την ίδια 171 φορές, των ζώων Παροιμίαι 12:10, και του ανθρώπου Γένεσις 49:30 . . .»c

14. Τι είχε να πη το Λεξικόν των Κέλερ και Μπαουμγκάρτνερ για το νέφες, και με ποια αναφορά στην «Ελληνική αντίληψι περί ψυχής»;

¹⁴ Για να έχομε περισσότερη από μια μαρτυρία επάνω στο ζήτημα αυτό, ας στραφούμε, επίσης, στο Λεξικόν για τα Βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, των Α. Κέλερ και Β. Μπαουμγκάρτνερ, στην έκδοσί του τού 1953, που δίδει ορισμούς και στη Γερμανική και στην Αγγλική, Στη σελίδα 627 του Δευτέρου του Τόμου, το Λεξικόν αυτό λέγει, κάτω από τη λέξι Νέφες: «η αναπνέουσα ουσία, που κάνει τον άνθρωπο και το ζώο ζώσες υπάρξεις Γένεσις 1:20, η ψυχή (απολύτως διαφορετική από την Ελληνική αντίληψι περί ψυχής) της οποίας έδρα είναι το αίμα Γένεσις 9:4f· Λευιτικόν 17:11· Δευτερονόμιον 12:23 (249 φορές): 3. νέφες χαγιάχ ζώσα ύπαρξις: Γένεσις 1:20, 24 (= ζώα) 2:19 . . . 2:7, 9, 10, 16. . . . 4. ψυχή = ζώσα ύπαρξις, άτομον, πρόσωπον . . . όστις φονεύη πρόσωπον Αριθμοί 31:19, . . . καταστρέφει ζωάς, πρόσωπα Ιεζεκιήλ 22:27· . . . 7. Νέφες πνοή = ζωή (282 φορές) . . .» Και στη σελίδα 628, στήλη 1: «Νέφες νεκρά (ανεπτύχθη από έν πρόσωπον) Λευιτικόν 21:1· Αριθμοί 6:11· 9:10· Λευιτικόν 22:4· Αγγαίος 2:13· Αριθμοί 5:2· 9:6f· 19:11, 13· . . .»

15. Ποια έννοια της «ψυχής» εδέχθησαν ο Ιησούς και οι απόστολοι του, και πως το έδειξε αυτό ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 15:45;

¹⁵ Θα ήταν σφάλμα να παραμερίσωμε τους παραπάνω αυθεντικούς ορισμούς επειδή απλώς θα θέλαμε να εμμείνωμε στη διδασκαλία ενός προτιμώμενου θρησκευτικού δόγματος του «Χριστιανικού κόσμου». Η ανωτέρω ήταν η έννοια του νέφες ή ψυχής που εδέχθησαν ο Ιησούς Χριστός και οι εκλεκτοί του απόστολοι. Εμείς σήμερα πρέπει, επίσης, να δεχθούμε αυτή την έννοια, αν επιθυμούμε ν’ αποδειχθούμε μαθηταί του και να γνωρίσωμε την αλήθεια, που μας ελευθερώνει. (Ιωάν. 8:31, 32) Παραδείγματος χάριν, ο απόστολος Παύλος, εξετάζοντας την ανάστασι, στην 1 Κορινθίους 15:45, παραθέτει ένα εδάφιο από το δεύτερο κεφάλαιο της Βίβλου που δείχνει τι είναι μια ανθρώπινη ψυχή, δηλαδή, το Γένεσις 2:7. Στη δημοφιλή κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου το εδάφιο αυτό λέγει: «Και έπλασε ΚΥΡΙΟΣ ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης, και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.» Αυτός ο πρώτος άνθρωπος ωνομάζετο Αδάμ, και ήταν μια «ψυχή».

16. Ποιο γεγονός δεν προσεπάθησε ο Παύλος να μεταστρέψη σε αντίθεσι με την Ισπανική Μετάφρασι Τορρές Αμάτ του 1943 στην 1 Κορινθίους 15:45;

¹⁶ Παρακαλούμε σημειώστε ότι, όταν ο απόστολος Παύλος, εξετάζοντας την ανάστασι, παραθέτη το Γένεσις 2:7, δεν προσπαθεί να μεταστρέψη το γεγονός ότι ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ ήταν μια ψυχή. Ο Παύλος δεν λέγει ότι ο Θεός ενεφύσησε στους μυκτήρας του ανθρώπου μια ψυχή. Δεν μεταβάλλει τη διατύπωσι για να ταριάζη με την Ελληνική ιδέα περί ψυχής. Μια τέτοια αλλαγή της διατυπώσεως γίνεται από την Ισπανική Μετάφρασι Τορρές Αμάτ του 1943, μ’ ένα Πρόλογο υπό τύπον Επιστολής του Καρδιναλίου Κοπέλλο από την Αργεντινή, διότι μεταφράζει ως εξής το 1 Κορινθίους 15:45: «Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ επλάσθη με ζώσαν ψυχήν, ο έσχατος Αδάμ, Ιησούς Χριστός επληρώθη με ζωοποιούν πνεύμα.»d

17. Πώς, λοιπόν, ο Παύλος δείχνει συμφωνία με τον Εβραίο δόκτορα στο ζήτημα του νέφες;

¹⁷ Ο απόστολος Παύλος έγραψε στην κοινή Ελληνική· και μολονότι εχρησιμοποίησε την Ελληνική λέξι ψυχή αντί της Εβραϊκής λέξεως νέφες, έγραψε: «Ούτως είναι και γεγραμμένον, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν·” ο έσχατος Αδάμ [έγεινεν] εις πνεύμα ζωοποιούν.» (1 Κορ. 15:45) Ο απόστολος Παύλος έτσι συμφωνούσε με τον σημερινό Δόκτορα Ορλίνσκυ στο ότι «η Γραφή δεν λέγει ότι έχομε ψυχή. ‘Νέφες’ [η ψυχή] είναι το άτομο το ίδιο.» Ο Παύλος ομοίως υποστηρίζει ότι μια ανθρώπινη ψυχή δεν είναι πνεύμα, αλλ’ ότι είναι διαφορετική από ένα πνεύμα.​—Εβρ. 4:12.

ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ;

18. Πεθαίνουν οι ψυχές των ζώων, και ποια ερωτήματα εγείρονται όσον αφορά την ανθρώπινη ψυχή;

¹⁸ Οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Αγίας Γραφής ονομάζουν τα κατώτερα ζώα, τα πουλιά, τα κτήνη, τα ψάρια, τα έντομα, «ψυχάς ζώσας», τα πλάσματα δε αυτά πεθαίνουν. Στην περίπτωσί των, λοιπόν, η «ψυχή» ή νέφες πεθαίνει. Α, αλλ’ ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα ανώτερο από εκείνα τα ζώα και είναι μια δημιουργία χωριστή και διακεκριμένη από εκείνα τα ζώα. Δεν πεθαίνει, λοιπόν, η ανθρώπινη ψυχή; Για μια εμπνευσμένη αποφασιστική απάντησι θα λάβωμε μήπως τον λόγον των προ Χριστού Ελλήνων φιλοσόφων Πυθαγόρα και Πλάτωνος, ή θα λάβωμε τον λόγον του προφήτου του Θεού Μωυσέως και των άλλων θεοπνεύστων συγγραφέων της Αγίας Γραφής; Επειδή επιθυμούμε την αυθεντική απάντησι του Θεού, προστρέχομε στη θεόπνευστη Βίβλο του.

19. Πώς το παραπάνω Λεξικόν δείχνει την ορθότητα της εκφράσεως «νέκρα ψυχή;

¹⁹ Οι παραπάνω περικοπές του Εβραιο-Αγγλικού Λεξικού μάς ανέφεραν μερικά Γραφικά εδάφια, όπου γίνεται λόγος για νεκρή νέφες ή ψυχή. Κυττάξτε αυτά τα εδάφια στο αντίτυπο της Νεοελληνικής μεταφράσεως της Γραφής σας, και θα εύρετε τούτο: Στο Λευιτικόν 21:1· 22:4 το νέφες (η Εβραϊκή λέξις αντί της λέξεως «ψυχή») μεταφράζεται ‘ο νεκρός’, καθώς και στους Αριθμούς 5:2· 6:11. Στους Αριθμούς 6:6 μεταφράζεται ‘ο τεθνεώς’, ενώ στην κατ’ Εξουσιοδότησιν Αγγλική μετάφρασι αποδίδεται «σώμα» στην έκφρασι «νεκρόν σώμα»· ή, όπως λέγει το Εβραϊκόν και Χαλδαϊκόν Ταμείον της Παλαιάς Διαθήκης του Άγγλου στη σελίδα 829b, «κατά γράμμα, νεκρά ψυχή.» Στους Αριθμούς 9:10 το νέφες απαντάται μεταφρασμένο με την έκφρασι «νεκρόν σώμα,» καθώς επίσης στους Αριθμούς 9:6, 7· 19:11, 13 και Αγγαίος 2:13.

20. Πώς το Λεξικόν αυτό δείχνει αν η ανθρώπινη ψυχή μπορή να καταστραφή, και ποια αλήθεια δείχνει καθαρά το Ιεζεκιήλ 18:4, 20;

²⁰ Εκτός τούτου, το Λεξικόν μάς αναφέρει το εδάφιο Αριθμοί 31:19 ως περίπτωσι θανατώσεως μιας νέφες ή ψυχής, και το Ιεζεκιήλ 22:27 ως περίπτωσι αφανισμού μιας νέφες ή ψυχής. Τα εδάφια αυτά αποδεικνύουν καθ’ εαυτά ότι ο γραπτός λόγος του Θεού διδάσκει ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή και πεθαίνει. Αλλά κανένα εδάφιο δεν είναι σαφέστερο όσον αφορά την αλήθεια αυτή από το Ιεζεκιήλ 18:4, στο οποίο Κύριος ο Θεός λέγει: «Ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού· ως η ψυχή του πατρός, ούτω και η ψυχή του υιού εμού είναι· η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Το εδάφιο 20 επαναλαμβάνει: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.» Βλέπε επίσης Ιεζεκιήλ 13:19.

21, 22. Αλλά μήπως η κατάστασις της ανθρωπίνης ψυχής μεταβάλλεται με τη «Χριστιανική Καινή Διαθήκη», και τι έδειξαν σχετικά με τούτο ο Ιησούς, ο Παύλος και ο Φίλιππος;

²¹ Πιθανώς μερικοί από τους αναγνώστας μας θα πουν: ‘Αλλά στη Χριστιανική Καινή Διαθήκη τα πράγματα μεταβάλλονται και εκεί καταδεικνύεται ότι αποτελεί Χριστιανική αλήθεια το ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν πεθαίνει, αλλά είναι αθάνατη’.

²² Αλλά δεν συμβαίνει αυτό! Δεν είπε ο Χριστιανός απόστολος Παύλος ότι «ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν»; Επομένως, όταν ο Αδάμ απέθανε σε ηλικία 930 ετών και επέστρεψε στο χώμα επειδή εν πρώτοις ήταν χώμα, η ανθρώπινη ψυχή απέθανε. (Γεν. 3:19· 5:5) Όταν ο Ιησούς είπε στους δώδεκα αποστόλους του να μη φοβούνται τους ανθρώπους, τι είπε; «Μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.» (Ματθ. 10:28) Σ την τελευταία του νύχτα στον κήπο της Γεθσημανή, τι είπε στους αποστόλους του; «Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου.» (Ματθ. 26:38· Μάρκ. 14:34) Ο Φίλιππος ο ευαγγελιστής εφήρμοσε, στην πλοκή του λόγου, στον Ιησούν την προφητεία του Ησαΐα 53:12, που λέγει: «Παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.»​—Πράξ. 8:30-35.

23. Πώς συμφωνούν με τα παραπάνω ο Ιάκωβος και η Αποκάλυψις;

²³ Ο μαθητής Ιάκωβος τελειώνει την επιστολή του, λέγοντας: «Αδελφοί, εάν τις μεταξύ σας αποπλανηθή από της αληθείας, και επιστρέψη τις αυτόν, ας εξεύρη ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν από της πλάνης της οδού αυτού, θέλει σώσει ψυχήν εκ θανάτου.» (Ιάκ. 5:19, 20) Και στο τελευταίο βιβλίο της Γραφής διαβάζομε, στην Αποκάλυψι 16:3: «Και ο δεύτερος άγγελος εξέχεε την φιάλην αυτού εις την θάλασσαν, και έγεινεν αίμα ως νεκρού· και πάσα ψυχή ζώσα απέθανεν εν τη θαλάσση.»

24. Αντιφάσκει ένα μέρος της Γραφής μ’ ένα άλλο μέρος στο ζήτημα του θανάτου της ψυχής, και ποιες Βιβλικές λέξεις δεν εφαρμόζονται στην «ψυχή»;

²⁴ Θυμόμαστε τον ταξιδεύοντα Βιβλικόν ομιλητή, ο οποίος, πριν από μερικά χρόνια προκαλούσε τα ακροατήρια του λέγοντας ότι θα τους έδινε ένα χαρτονόμισμα των πέντε δαλλαρίων για κάθε εδάφιο της Γραφής που θα του έδειχναν και που θα έλεγε ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη. Είναι περιττό να πούμε ότι ποτέ δεν ευρέθη υποχρεωμένος να δώση σε κάποιον ούτε ένα χαρτονόμισμα των πέντε δολλαρίων διότι η Γραφή δεν αντιφάσκει με τον εαυτό της στο γεγονός ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει λόγω της αμαρτίας. Σε όλες τις εκατοντάδες των σελίδων της η Γραφή χρησιμοποιεί τις λέξεις «αθανασία, αφθαρσία, άφθαρτος» μόνο δεκαέξη φορές, και ούτε μια φορά δεν εφαρμόζει ο λόγος τον Θεού αυτές τις λέξεις στην ανθρώπινη ψυχή.e

25. Το ότι τονίζομε αυτά τα γεγονότα από τον λόγον του Θεού πώς θα έπρεπε να κάμη όλους να αισθάνωνται, και γιατί;

²⁵ Γιατί μερικοί θρησκευόμενοι να εξοργίζωνται και να αρνούνται να αναγνώσουν περισσότερα απλώς επειδή τονίζομε αυτά τα γεγονότα για την ψυχή από τον λόγον της αληθείας του Θεού; Αυτό θα έπρεπε να κάμη όλους ευτυχείς! Γιατί; Επειδή κατά τον θάνατο η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει και έτσι δεν υπάρχει αθάνατη συνειδητή ψυχή για να πάη σ’ έναν άδη ή καθαρτήριο ειδωλολατρικού είδους και να υποφέρη και να βασανίζεται με πυρ και θείον για πάντα ή ακόμη και για μια περιορισμένη χρονική περίοδο. Το γεγονός αυτό, μαζί με το συσχετιζόμενο γεγονός ότι θα υπάρξη ανάστασις νεκρών, πρέπει να κάμη πολύ χαρούμενους όλους όσοι αγαπούν τον Θεόν και την ανθρωπότητα. Μας βοηθεί να δούμε καθαρά γιατί πρέπει να υπάρξη ανάστασις αν οι ανθρώπινοι νεκροί πρόκειται να ζήσουν πάλι μαζί μας σ’ ένα νέο κόσμο με ατελεύτητη ευτυχία.

[Υποσημειώσεις]

Το Αριθμοί 6:6, 11· 19:13, αντί να λέγη «νεκρά ψυχή» ή «ψυχή», χρησιμοποιεί τις λέξεις «νεκρόν πρόσωπον» και «πτώμα» και «σώμα» και «πρόσωπον» και λέγει: «Καθ’ όλην την περίοδον, την οποίαν έθεσε κατά μέρος δια τον ΚΥΡΙΟΝ, δεν θα εισέλθη εκεί όπου υπάρχει νεκρόν πρόσωπον. Ο ιερεύς θα . . . κάμη εξιλέωσιν υπέρ αυτού δια την αμαρτίαν, την οποίαν διέπραξε μέσω του πτώματος . . . Όστις εγγίση πτώμα, το σώμα ατόμου το οποίον απέθανε, και δεν καθαρισθή, μολύνει την Σκηνήν του ΚΥΡΙΟΥ· το πρόσωπον αυτό θα εξολοθρευθή εκ του Ισραήλ.» (Τα πλάγια στοιχεία δικά μας.)

Αναγνώρισις των Αναστημένων

 1. Όσον αφορά την ανάστασι, τι επιθυμούμε για τον εαυτό μας και τους άλλους, και ποια βεβαίωσι έχομε γι’ αυτό;

ΕΚΕΙΝΟ που επιθυμούμε όλοι εμείς, οι οποίοι μπορεί να έχομε μέρος στην ανάστασι, είναι να γνωρίσωμε τους αγαπητούς μας φίλους και συγγενείς μετά την επιστροφή τον εκ νεκρών. Πράγματι, επιθυμούμε να αναγνωρίσωμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Δεν θέλομε να υποστούμε απώλεια μνήμης ώστε να μη γνωρίζωμε ποιοί είμεθα. Ο λόγος του Θεού μάς βεβαιώνει για την αμοιβαία μας αναγνώρισι του ενός από τον άλλον. Ο απόστολος Παύλος, που επίστευε στην ανάστασι, λέγει: «Τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην.» (1 Κορ. 13:12) Αλλά ποιό θα είναι το μέσον με το οποίο θ’ αναγνωρίσωμε τον εαυτό μας και τους άλλους;

 2. Αν έχωμε υπ’ όψι την εξήγησι που δίδεται σύμφωνα με το Αποστολικό Σύμβολον Πίστεως, ποιες πρακτικές ερωτήσεις εγείρονται για τα σώματα της αναστάσεως;

² Θα γίνη, αυτό με τα να έχωμε τα ίδια απολύτως σώματα με τα οποία πεθάναμε; Έτσι ακριβώς εξηγείται το λεγόμενο Αποστολικό Σύμβολον Πίστεως. Το άτομο, λοιπόν, που πέθανε μ’ έναν κακοήθη καρκίνο που διέτρεχε με τα κεράτιά του το σώμα του θα πρέπει μήπως να επανέλθη με το ίδιο σώμα κατεχόμενο από αυτόν τον καρκίνο; Το άτομο που πεθαίνει φαγωμένο από λέπρα και παραμορφωμένο τρομερά θα πρέπει να επανέλθη με το ίδιο σώμα κατατρυχόμενο από την αηδή ασθένεια; Η έγκυος γυναίκα που πέθανε μ’ ένα αγέννητο παιδί στην κοιλία της​—θα εγερθή μήπως εκ νεκρών μ’ αυτό το ίδιο βαρύ σώμα και θα γεννήση το παιδί στην ημέρα της αναστάσεως ή μετά απ’ αυτήν; Ένα άτομο που βρέθηκε σε μια έκρηξι και του ανατινάχθηκαν χέρια και πόδια και χρειάσθηκε να χρησιμοποιήση κατόπιν τεχνητούς βραχίονες και κνήμες​—θα πρέπει εξίσου ν’ αναστηθή ένας κορμός χωρίς μέλη; Διδάσκει μήπως ο λόγος του Θεού ανάστασι του ίδιου σώματος;

 3. Ποιες περιπτώσεις μπορεί να υποστηρίζουν ευνοϊκά την ανάστασι του ίδιου σώματος, αλλά τι συνέβη σ’ εκείνους που αποκατεστάθησαν στη ζωή στις περιπτώσεις αυτές;

³ Είναι αλήθεια ότι ο Ηλίας ήγειρε στη ζωή το ίδιο σώμα στην περίπτωσι του γυιού εκείνου της Φοίνισσας χήρας. Επίσης, ότι ο Ελισσαιέ ήγειρε το ίδιο σώμα στην περίπτωσι του γυιού της Σουνναμίτιδος γυναικός. Επίσης, ότι ο Ιησούς ήγειρε τα ίδια σώματα στις περιπτώσεις του γυιού της χήρας της Ναΐν, της θυγατρός του Ιαείρου, και του προσφιλούς του φίλου Λαζάρου που ήταν νεκρός τέσσερες ημέρες. Ο απόστολος Πέτρος ήγειρε το ίδιο σώμα της ελεήμονος Χριστιανής γυναικός Δορκάδος από την Ιόππη. Ο απόστολος Παύλος ήγειρε το ίδιο σώμα του Ευτύχου, ο οποίος έπεσε προς τα έξω από ένα παράθυρο άνω πατώματος. Αλλά όλοι αυτοί απέθαναν πάλι και ήλθαν κάτω από την ανάγκη μιας μελλούσης αναστάσεως με τη δύναμι του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού.

 4. Ποιο επιχείρημα ως προς το σώμα μπορεί να υποστηριχθή εν σχέσει με τον Ιησού Χριστό, αλλά τι λέγει το 1 Πέτρου 3:18, 19 σύμφωνα με τα Αρχαίον Κείμενον;

⁴ Εδώ μερικοί αναγνώσται της Σκοπιάς μπορεί να διακόψουν και να πουν: ‘Αυτό είναι αληθές. Αλλά ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ηγέρθη με το ίδιο ακριβώς σώμα με το οποίο εσταυρώθη, και αυτό το γεγονός θέτει το υπόδειγμα για όλους τους άλλους νεκρούς που πρόκειται ν’ αναστηθούν. Και ο Ιησούς τώρα έχει το ίδιο σώμα στον ουρανό, στον οποίαν ανελήφθη.’ Αυτοί οι αναγνώσται εδιδάχθησαν έτσι στα θρησκευτικά συστήματα που παρηκολούθησαν. Αλλά συμφωνεί ο απόστολος Παύλος μ’ αυτό; Συμφωνεί ο απόστολος Πέτρος μ’ αυτό; Στην 1 Πέτρου 3:18, 19, σύμφωνα με το Αρχαίον Κείμενον, λέγει: «Ότι και Χριστός άπαξ περί αμαρτιών απέθανεν, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα υμάς προσαγάγη τω Θεώ, θανατωθείς μεν σαρκί ζωοποιηθείς δε πνεύματι· εν ω και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν.» Άλλες νεώτερες μεταφράσεις αποδίδουν με ακριβή ομοιότητα το 1 Πέτρου 3:18, 19.

5, 6. (α) Ποια γεγονότα της ημέρας της αναστάσεως του Ιησού μας βοηθεί η δήλωσις του Πέτρου να εξηγήσωμε; (β) Γιατί ο Ιησούς έπρεπε να υλοποιηθή λαμβάνοντας σώμα από σάρκα και οστά σε κάθε περίπτωσι;

⁵ Επομένως, όσον αφορά την ανάστασι του Ιησού, ο Πέτρος λέγει ότι ‘εζωοποιήθη πνεύματι’. Αυτό εξηγεί γιατί το πρωί της αναστάσεως, όταν ο άγγελος του Θεού απεκύλισε τον λίθον από τη θύρα του μνημείου, οι στρατιώται φρουροί δεν είδαν τον Ιησούν να εγείρεται εκ νεκρών και να εξέρχεται, μολονότι είδαν τον υλοποιημένο άγγελο. (Ματθ. 28:1-4) Αυτό εξηγεί γιατί, όταν ο αναστημένος Ιησούς συνήντησε δύο μαθητάς που επορεύοντο την ημέρα εκείνη στους Εμμαούς και επήγε μαζί τους και άρχισε να δειπνή μαζί τους, αυτοί δεν τον εγνώρισαν ώσπου άρχισε να προσφέρη τον άρτον· και τότε εξηφανίσθη.​—Λουκ. 24:13-35.

⁶ Αυτό εξηγεί γιατί, όταν οι απόστολοι και άλλοι μαθηταί είχαν συναθροισθή στην Ιερουσαλήμ των θυρών κεκλεισμένων για τον φόβο των φανατικών Ιουδαίων, ο Ιησούς πρέπει να μπήκε απ’ ευθείας μέσα από τους τοίχους. Διότι εκπληκτικά εστάθη ανάμεσα τους, και, αφού έφαγε και τους μίλησε, εξηφανίσθη απ’ αυτούς, αλλά όχι βγαίνοντας από μια ξεκλειδωμένη θύρα. (Λουκ. 24:36-44· Ιωάν. 20:19-24) Φυσικά, ο Ιησούς, που είχε φερθή στη ζωή εν πνεύματι, για να κάμη τον εαυτό του ορατόν στους μαθητάς του, έπρεπε να υλοποιηθή σε κάθε περίπτωσι λαμβάνοντας σώμα από σάρκα και οστά. Ο Ιησούς ο ίδιος τότε είπε: «Πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα.» Αφού οι από σάρκα και οστά μαθηταί δεν μπορούσαν να δουν εκείνο που δεν ήταν σάρκα και οστά, δεν μπορούσαν να δουν ένα πνεύμα και δεν μπορούσαν να δουν τον αναστημένον Ιησούν, ο οποίος ήταν «εν πνεύματι».​—Λουκ. 24:39.

 7. Πώς πρέπει να εξηγήσωμε το ότι ο Ιησούς δεν αναφέρει αίμα όταν λέγη στους μαθητάς του τι δεν έχει ένα πνεύμα;

⁷ Επειδή ο Ιησούς δεν ανέφερε αίμα, δεν εσήμαινε ότι ένα πνεύμα έχει αίμα όμοιο μ’ ενός ανθρωπίνου προσώπου. Όταν ψηλαφούμε ένα άτομο, όπως οι μαθηταί τότε ψηλαφούσαν τον Ιησούν, δεν ψηλαφούμε αίμα, αλλά ψηλαφούμε τη σάρκα και τα οστά, ειδικά τα οστά στα χέρια, στα πόδια και στο στήθος. Ένα σάρκινο σώμα χωρίς οστά απλώς θα κατέρρεε.

 8. Ποια εξήγησις μπορεί να δοθή ως προς το γιατί, σε διάφορες περιπτώσεις, οι μαθηταί δεν ανεγνώριζαν τον αναστημένον Ιησούν;

⁸ Σε μερικές περιπτώσεις οι μαθηταί δεν εγνώριζαν ή δεν ανεγνώριζαν τον αναστημένον Ιησούν. (Ματθ. 28:16, 17· Λουκ. 24:15, 16· Ιωάν. 20:14-16· 21:4-12) Η εξήγησις τούτου δίδεται στα λόγια του κατά Μάρκον ευαγγελίου 16:12: «Μετά δε ταύτα εφανερώθη εν άλλη μορφή εις δύο εξ αυτών, ενώ περιεπάτουν και επορεύοντο εις τον αγρόν.» Αλλά και χωριστά από ό,τι λέγει το κατά Μάρκον 16:12, μια προσεκτική μελέτη των εμφανίσεων της αναστάσεως του Ιησού καθιστά σαφές στον ειλικρινή ερευνητήν​—ο οποίος δεν χρειάζεται να είναι μυστικός αστυνόμος όπως ο Σέρλοκ Χολμς—​ότι ο αναστημένος Ιησούς ελάμβανε με υλοποίησι διάφορα σώματα που να ταιριάζουν στην περίπτωσι. Σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις έλαβε σώματα που έμοιαζαν μ’ εκείνο, με το οποίον είχε καρφωθή στο ξύλο. (Λουκ. 24:38-40· Ιωάν. 20:20-27) Σε άλλες περιπτώσεις η μορφή ή το σχήμα που έλαβε στην υλοποίησί του άφησε τους μαθητάς σε αμφιβολία για ένα διάστημα.

 9. Όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό, τι είπαν οι άγγελοι στους μαθητάς που έβλεπαν, αλλά τι δεν είπαν για την επιστροφή του Χριστού;

⁹ Πιθανώς μερικοί αναγνώσται θα σκεφθούν τώρα την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό, πώς ωδήγησε τους μαθητάς του στο Όρος των Ελαιών, όπου, «βλεπόντων αυτών ανελήφθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών», άγγελοι δε είπαν σ’ αυτούς: «Ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει έλθει ούτω, καθ’ όν τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.» (Πράξ. 1:9-11) Σ’ αυτά τα λόγια χρησιμοποιείται, όχι η λέξις μορφή, αλλά τρόπος. Έτσι οι άγγελοι δεν είπαν ότι ο ίδιος Ιησούς θα επέστρεφε με την ίδια μορφή ή σχήμα, αλλά με τον ίδιο τρόπο. Ούτε είπαν οι άγγελοι ότι οι μαθηταί εκείνοι θα έβλεπαν την επιστροφή του Ιησού.

10, 11. (α) Ποια είναι η επιχειρηματολογία μερικών γύρω στο γεγονός ότι ο Ιησούς δεν μπορούσε να λάβη ένα σαρκικό σώμα στον ουρανό όπως δείχνει το 1 Κορινθίους 15:50; (β) Πώς καταδεικνύεται ότι δεν ήταν ανάγκη να πνευματοποιήση υλικά πράγματα;

¹⁰ Ο Ιησούς δεν μπορούσε να λάβη στον ουρανό ένα ανθρώπινο σώμα δια μέσου των ζωνών ακτινοβολίας Βαν Άλλεν και του εξωτερικού διαστήματος, διότι ο Παύλος, εξετάζοντας την ανάστασι, λέγει: «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν», πράγμα που συμφωνεί με την προηγούμενη δήλωσι του Παύλου: «Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία.» (1 Κορ. 15:42, 50) Ω! αλλά μερικοί αναγνώσται θα πουν, επνευματοποίησε το σαρκικό του σώμα για να το λάβη στον ουρανό! Αλλά, ερωτούμε, μήπως για να επιστρέψουν στο αόρατο πνευματικό βασίλειο εκείνοι οι άγγελοι που έλαβαν υλικά ανθρώπινα σώματα για να εμφανισθούν στους μαθητάς την ημέρα της αναστάσεως και την ημέρα της αναλήψεως, επνευματοποίησαν τα σώματα εκείνα με τα οποία ενεφανίσθησαν; Μήπως ο Ιησούς επνευματοποίησε το ένδυμα με το οποίο ενεφανίσθη στους μαθητάς του;

¹¹ Ο Ιησούς ασφαλώς έπρεπε να κάμη υλικό ένδυμα με το οποίο να εμφανισθή, διότι τα ενδύματα που φορούσε προτού σταυρωθή είχαν διανεμηθή μεταξύ των στρατιωτών και ούτοι έβαλαν κλήρον για τον άρραφον χιτώνα του· και τα σάβανα με τα οποία είχε τυλιχθή το πτώμα του και το σουδάριον που ήταν πάνω στην κεφαλή του είχαν αφεθή στο μνημείο. (Ιωάν. 19:23, 24· 20:5-7) Αν ο αναστημένος Ιησούς μπορούσε να κάμη νέο υλικό ένδυμα, δεν μπορούσε, επίσης, να κάμη νέα κατάλληλα υλικά σώματα για να εμφανίζεται και έπειτα ν’ απαλλάσσεται από κάθε τι υλικό αντί να τα πνευματοποιή; Μάλιστα!

ΘΥΣΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΡΕΘΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

12, 13. Τι θα εσήμαινε αν ο Ιησούς είχε λάβει το ανθρώπινο σώμα του στον ουρανό για να το απολαμβάνη εκεί, και γιατί αυτό;

¹² Αν ο Ιησούς επρόκειτο να λάβη στον ουρανό το από σάρκα, αίμα και οστά σώμα του και να τα απολαμβάνη εκεί, τι θα εσήμαινε αυτό; Θα εσήμαινε ότι δεν θα υπήρχε ανάστασις εκ νεκρών για οποιονδήποτε. Γιατί; Επειδή ο Ιησούς θα αφαιρούσε τη θυσία του από το θυσιαστήριο του Θεού.

¹³ Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμά μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμά μου αληθώς είναι πόσις.» (Ιωάν. 6:51, 54, 55) Πώς θα μπορούσαμε να τρώγομε τη σάρκα του Ιησού και να πίνωμε το αίμα του για να έχωμε αιώνια ζωή και συγχρόνως ο Ιησούς ο ίδιος να έχη την ίδια του τη σάρκα και το ίδιο του το αίμα, με τα οποία να ζη στον ουρανό; Είναι κοινή παροιμία ότι ένα άτομο δεν μπορεί να τρώγη το γλύκισμα του και να το έχη επίσης.

14. Αν ο Ιησούς έχη το ανθρώπινο σώμα μαζί τον στον ουρανό, τι θα εσήμαινε αυτό για τη γνώσι μας περί Θεού και Χριστού, αλλά πώς διαψεύδεται αυτό;

¹⁴ Υποθέστε ότι ο Ιησούς έχει το γήινο ανθρώπινο σώμα του στον ουρανό. Αφού οι κληρικοί, που επιμένουν ότι ο Ιησούς έχει το ανθρώπινο σώμα του στον ουρανό, διδάσκουν ότι αυτός είναι, επίσης, ο ίδιος ο Θεός, τότε γνωρίζομε με τι είναι όμοιος ο Θεός. Είναι όμοιος με τον Ιησούν όταν ήταν στη γη· είναι, πιθανώς, έξη ποδών ύψους, έχει μια Ιουδαϊκή μύτη, πιθανώς μια γενειάδα, έχει τα ανθρώπινα όργανα του φύλου, και φαίνεται να ζυγίζη διακόσιες λίτρες ή περίπου εκατό χιλιόγραμμα. Είναι ίσως όμοιος με την εικόνα της Έσχατης Κρίσεως του Ιταλού Μιχαήλ Αγγέλου στην Καπέλλα Σιστίνα του Βατικανού. Εν τούτοις, ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους: «Ο πέμψας με Πατήρ, αυτός εμαρτύρησε περί εμού. Ούτε φωνήν αυτού ηκούσατε πώποτε, ούτε όψιν αυτού είδετε.» (Ιωάν. 5:37) Ο απόστολος Ιωάννης, επίσης, είπε στους Χριστιανούς: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού· και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.» (1 Ιωάν. 3:2) Τα λόγια του Ιωάννου δεν θα ήσαν αληθινά, αν ο Ιησούς έχη το ανθρώπινο σώμα μαζί του στον ουρανό, διότι τότε θα εγνωρίζαμε με τι θα είναι όμοιοι οι Χριστιανοί στον ουρανό μετά την ανάστασί των εκ νεκρών.

15. Αν ο Ιησούς έχη το ανθρώπινο σώμα του στον ουρανό, τι σημαίνει αυτό ως το αποτέλεσμα του να τρώγη και να πίνη με τους μαθητάς του στον ουρανό;

¹⁵ Και κάτι άλλο: Αν ο Ιησούς έχη το ανθρώπινο σώμα του στον ουρανό, τότε έχει ολόκληρο το πεπτικό σύστημα, περιλαμβανομένου του στόματος και του στομάχου· και οι πιστοί μσθηταί του, πηγαίνοντας στον ουρανό, θα είχαν τα ίδια πράγματα. Θυμόμαστε ότι ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: «Εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, δια να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης εν τη βασιλεία μου.» (Λουκ. 22:29, 30) Λοιπόν, αφού φάγουν και πιούν, η τροφή και το ποτό θα διήρχετο από το πεπτικό των σύστημα. Τι θα εγίνετο, επομένως; Ο Ιησούς είπε: «Παν το εισερχόμενον εις το στόμα καταβαίνει εις την κοιλίαν, και εκβάλλεται, εις αφεδρώνα.» (Ματθ. 15:17) Σκεφθήτε! Αφότου αφίχθησαν ανθρώπινα σώματα, πρέπει τώρα να υπάρχουν αφεδρώνες στον ουρανό, χώροι ανακουφίσεως ιδιαίτεροι και κοινοί, χωριστά για άνδρες και γυναίκες. Και τώρα και για πάντα ο Ιησούς, που οι κληρικοί λέγουν ότι είναι ο ίδιος ο Θεός, πρέπει να χρησιμοποιή έναν ουράνιο «χώρο ανακουφίσεως», κάτι που ποτέ δεν χρειάσθηκε να κάμη στον ουρανό προτού γίνη άνθρωπος! Τούτο πρέπει να είναι αληθινό αν οδηγούμε τα επιχειρήματα στη λογική τους κατάληξι!

16. Πώς, όμως, η Βίβλος είναι λογική σ’ αυτό το ζήτημα;

¹⁶ Πόσο λογική, όμως, είναι η Βίβλος όταν λέγη ότι «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν»! (1 Κορ. 15:50) Ο Ιουδαίος Χριστιανός Παύλος, εξηγώντας την ετήσια Ημέρα Εξιλασμού ή Γιόμ Κιππούρ των Ιουδαίων, αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν έλαβε μαζί του το σάρκινο σώμα του στον ουρανό, αλλά το άφησε πίσω ως ανθρώπινη θυσία.

17. Στην ετήσια Ημέρα του Εξιλασμού των Ιουδαίων, πώς εγίνετο ο εξιλασμός;

¹⁷ Όπως εξηγείται στο Λευιτικόν, κεφάλαιο δέκατο έκτο, στην ετήσια Ημέρα του Εξιλασμού ο Ιουδαίος αρχιερεύς έφερνε το αίμα του θυσιαστικού μόσχου και του θυσιαστικού τράγου στα Άγια των Αγίων της ιερής χειροποίητου σκηνής ή ναού. Ως προς τα δέρματα, τη σάρκα και την κόπρον του μόσχου και του τράγου, αυτά έπρεπε να καούν έξω από το στρατόπεδο ή κοινότητα και έτσι να εξαφανισθούν. Και ο μόσχος και ο τράγος εξεικόνιζαν τον αναμάρτητο Ιησού Χριστό ως ανθρώπινη θυσία. Τα Άγια των Αγίων, στα οποία εφέρετο το αίμα του μόσχου και του τράγου, εξεικόνιζαν τον ουρανό τον ίδιο, όπου βρίσκεται ο Θεός ο Δημιουργός.

18. Πώς αυτό εξηγείται για μας στην προς Εβραίους επιστολή 9:11, 12, 24 -26 ως προς τη σημασία του;

¹⁸ Ιδού, τώρα, πώς το εξηγεί αυτό ο λόγος του Θεού στην προς Εβραίους επιστολή 9:11, 12, 24-26: «Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, δια της μεγαλητέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποίητου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ίδιου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν. Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών ουδέ δια να προσφέρη πολλάκις εαυτόν, καθώς ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ’ ενιαυτόν με ξένον αίμα· (διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη [ο Χριστός] από καταβολής κόσμου·) τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, δια να αθετήση την αμαρτίαν δια της θυσίας εαυτού.»

19, 20. Τι εξεικόνιζε η διάθεσις των σωμάτων του εξιλαστικού μόσχου και τράγου όσον αφορά τον Ιησού Χριστό;

¹⁹ Πώς διετίθεντο τα σάρκινα σώματα των θυσιών της Ημέρας του Εξιλασμού; Η προς Εβραίους επιστολή 13:10-13 απαντά: «Έχομεν [ημείς οι Χριστιανοί] θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες την σκηνήν. Διότι των ζώων, των οποίων το αίμα εισφέρεται εις τα άγια δια του αρχιερέως περί αμαρτίας, τούτων τα σώματα κατακαίονται έξω του στρατοπέδου. Όθεν και ο Ιησούς, δια να αγιάση τον λαόν δια του ίδιου αυτού αίματος, έξω της πόλης έπαθεν. Ας εξερχώμεθα λοιπόν προς αυτόν έξω του στρατοπέδου, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες.»

²⁰ Σύμφωνα με την εικόνα της Ημέρας του Εξιλασμού, όπως εξεπληρώθη από τον Ιησού Χριστό, το σάρκινο ανθρώπινο σώμα του δεν ελήφθη στα αληθινά Άγια των Αγίων, στον ουρανό της παρουσίας του Θεού. Όπως τα σώματα του εξιλαστικού μόσχου και τράγου, έτσι και το επίγειο σώμα του Ιησού διετέθη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, για να μπορέσουν οι πιστοί του ανθρωπίνου γένους να τραφούν με αυτό δια πίστεως.

21. Τι εξεικονίζετο από το ότι ο Ιουδαίος αρχιερεύς ελάμβανε το εξιλαστικό αίμα στα Άγια των Αγίων;

²¹ Ακόμη και το κατά γράμμα αίμα του Ιησού δεν ελήφθη στον ίδιο τον ουρανό, αλλά ότι εσυμβόλιζε το χυθέν αίμα του ελήφθη απ’ αυτόν στον ουρανό. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Η ζωή [Εβραϊκά, νέφες] της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας [νέφες στον πληθυντικό] επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής [νέφες].» (Λευιτ. 17:11) Σύμφωνα με αυτά τα λόγια, το χυθέν αίμα του Ιησού εξεικονιζε την εκχυθείσα ανθρώπινη ζωή του. Αυτό παριστά την αξία της θυσιασμένης ζωής του. Επομένως, όταν ο Ιουδαίος αρχιερεύς με το εξιλαστικό αίμα περνούσε πέρα από το εσωτερικό παραπέτασμα και έμπαινε στα Αγία των Αγίων της σκηνής της λατρείας, εξεικόνιζε την εκ νεκρών ανάστασι του Ιησού και την είσοδό του με την αξία της ανθρωπίνης θυσίας του στον ουρανό τον ίδιο, για να παρουσιάση εκεί αυτή την αξία στον Θεό τον Πατέρα του. Η ζωή του συμβολιζόμενη από το αίμα του προσεφέρθη για τις ζωές μας βασισμένες στο αίμα μας.

ΣΩΜΑΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

22, 23. (α) Αν ο Ιησούς ανεστήθη ως άνθρωπος, ποιο έργο δεν θα μπορούσε να έχη κάμει; (β) Σχετικά με τα σώματα της αναστάσεως, ποια εξεικόνισι εχρησιμοποίησε ο Ιησούς και τι δεν είπε ο Παύλος;

²² Για να μπορέση ο Ιησούς Χριστός να εκπληρώση αυτό το εξιλαστικό έργο στους ουρανούς όπου ζουν πνεύματα, ανεστήθη ή φέρθηκε στη ζωή εν «πνεύματι», όπως λέγει η 1 Πέτρου 3:18. Αν είχε αναστηθή ως τέλειος άνθρωπος πάλι, δεν θα μπορούσε να έχη κάμει αυτό το αρχιερατικό έργο στον ουρανό. Τι σώμα είχε στην ανάστασί του και τι σώματα έχουν οι πιστοί του ακόλουθοι στην ανάστασι των; Ο απόστολος Παύλος το εξεικονίζει με την ανάπτυξι ενός φυτού από ένα σπόρο. Ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς ανεφέρθη σ’ ένα φυτό και είπε: «Ήλθεν η ώρα δια να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει· εάν όμως αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει.» (Ιωάν. 12:23, 24) Με ποιο σώμα έρχεται αυτός ο πεσμένος, νεκρός σπόρος;

²³ Πριν απτό δεκαεννέα αιώνες οι Χριστιανοί στην Κόρινθο έθεσαν στον Παύλο την ίδια ερώτησι. Με ποιό σώμα επιστρέφουν οι νεκροί στην ανάστασι; Ο Παύλος δεν απήντησε: «Πιστεύω στο Αποστολικόν Σύμβολον Πίστεως· και αυτό λέγει ότι θα υπάρξη ‘ανάστασις του σώματος’, του ίδιου εντελώς σώματος με το οποίον οι άνθρωποι πέθαναν. Ακόμη και οι Χριστιανοί που μπαίνουν στην ουράνια βασιλεία λαμβάνουν πάλι τα ανθρώπινα σώματα των.»

24, 25. Σχετικά με την ανάστασι των σωμάτων του Χριστού και των μαθητών του, τι έγραψε ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 15:35-41;

²⁴ Ο απόστολος Παύλος έγραψε διαφορετικά από το λεγόμενον Αποστολικόν Σύμβολον Πίστεως. Για τούτο ας διαβάσωμε τι έγραψε εξετάζοντας την ανάστασι του Ιησού Χριστού και των ακολούθων του. Ιδού:

²⁵ «Αλλά θέλει τις ειπεί. Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; και με ποίον σώμα έρχονται; Άφρον εκείνο το οποίον συ σπείρεις, δεν ζωογονείται, εάν δεν αποθάνη. Και εκείνο το οποίον σπείρεις, δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γείνη, αλλά γυμνόν κόκκον, σίτου τυχόν, ή τινός των λοιπών. Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα. Πάσα σαρξ δεν είναι η αυτή σαρξ· αλλά άλλη μεν σαρξ των ανθρώπων, άλλη δε σαρξ των κτηνών, άλλη δε των ιχθύων, και άλλη των πτηνών. Είναι και σώματα επουράνια, και σώματα επίγεια· πλην άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων. Άλλη δόξα είναι του ηλίου, και άλλη δόξα της σελήνης, και άλλη δόξα των αστέρων διότι αστήρ διαφέρει αστέρος κατά την δόξαν.»​—1 Κορ. 15:35-41.

26. Τι δείχνει εκεί ο Παύλος όσον αφορά τα σώματα που εξετάζει;

²⁶ Σημειώστε, παρακαλούμε! Ο Παύλος δεν λέγει ότι υπάρχει ένα σώμα συνδυασμού, ένα σώμα κατά μέρος ουράνιο και κατά μέρος επίγειο, ένα πνευματοποιημένο ανθρώπινο σώμα, ένα σώμα κατά μέρος ψάρι και κατά μέρος πουλί, ή κατά μέρος άνθρωπος και κατά μέρος πίθηκος, ή ένας θεάνθρωπος. Ο Παύλος λέγει ότι κάθε σώμα είναι χωριστού είδους, ουράνιο σώμα του είδους του, επίγειο σώμα του είδους του. Ποιό, λοιπόν, σώμα δίνει ο Θεός στους Χριστιανούς που έχουν αποκυηθή από το πνεύμα του σε μια ουράνια ελπίδα; Ιδού τι απαντά ο Παύλος:

27. Στην 1 Κορινθίους 15:42-49 τι γράφει ο Παύλος για τα σώματα της αναστάσεως που δίδονται στους από το πνεύμα αποκυημένους Χριστιανούς;

²⁷ «Ούτω και η ανάστασις των νεκρών· σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν·” ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλην ουχί πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ζωικόν, έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός· ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί· και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι. Και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου.»​—1 Κορ. 15:42-49.

28. Πώς τα προηγούμενα λόγια υποστηρίζουν την αλήθεια ότι ο Ιησούς Χριστός ανέστη εν «πνεύματι»;

²⁸ Οι λόγοι του Παύλου για τη λήψι διαφορετικού σώματος στην ανάστασι εφαρμόζονται στον ίδιο τον Ιησού και όχι μόνο στους πιστούς ακολούθους του που είναι αποκυημένοι από το πνεύμα του Θεού. Όπως ακριβώς ο Πέτρος είπε ότι ο Ιησούς ‘εθανατώθη σαρκί’ και ανέστη η εζωοποιήθη «πνεύματι», έτσι και ο Παύλος εδώ λέγει ότι στην ανάστασι ο Ιησούς, ο οποίος είναι ο «έσχατος Αδάμ», ηγέρθη ή έγεινεν «εις πνεύμα ζωοποιούν».​—1 Κορ. 15:45.

29. Γιατί είναι αναγκαία μια αλλαγή σώματος για την ουράνια τάξι, και ποια βεβαίωσι δίνει ο Παύλος γι’ αυτή την αλλαγή;

²⁹ Αν ο Ιησούς είχε αναστηθή άνθρωπος, θα έφερε πάλι την εικόνα του ‘πρώτου ανθρώπου Αδάμ’. Επομένως και οι ακόλουθοί του, με το να γίνωνται όμοιοι με τον Ιησούν στην ανάστασί των, θα έφεραν πάλι την «εικόνα του χοϊκού» και όχι την εικόνα κάποιου επουρανίου. Αλλά γι’ αυτούς τους Χριστιανούς μια αλλαγή σώματος είναι απολύτως αναγκαία, αφού ο Παύλος λέγει αμέσως έπειτα: «Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. . . . θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη”.​—1 Κορ. 15:50-54.

ΕΠΙΖΗ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

30. Σχετικά με την ανάστασι σωμάτων άνθρωπων χωρίς ουράνια ελπίδα, ποιος κανών πρέπει να εφαρμοσθή, όπως εξετέθη από τον Παύλο στην 1 Κορινθίους 15:37, 38;

³⁰ Όλα τ’ ανωτέρω αφορούν τους από το πνεύμα αποκυημένους Χριστιανούς με ουράνια ελπίδα. Τι θα πούμε, όμως, για τα δισεκατομμύρια ανθρώπων, περιλαμβανομένων πιστών ανδρών και γυναικών του Θεού, που απέθαναν χωρίς ουράνια ελπίδα πριν από την πρώτη έλευσι του Χριστού; Και τι θα πούμε για τους ανθρώπους σήμερα; Εκατοντάδες χιλιάδων ευσεβών ανδρών και γυναικών ζουν χωρίς ουράνια ελπίδα. Τι θα πούμε για την ανάστασι ατόμων του είδους αυτού που πεθαίνουν προτού ο Θεός καταστρέψη αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων και εισαγάγη το νέο του κόσμο ή σύστημα πραγμάτων υπό την βασιλεία του Ιησού Χριστού; Σχετικά με αυτούς τους απογόνους του πρώτου ανθρώπου Αδάμ, οι λόγοι του Παύλου που παρετέθησαν πιο πάνω λέγουν: «Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός . . . Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί.» Σ’ αυτούς πρέπει να εφαρμοσθή ο κανών για τα είδη σπέρματος, όπως εξετέθη από τον Παύλο: «Ο δε Θεός δίδει εις αυτό σώμα καθώς ηθέλησε, και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα.»​—1 Κορ. 15:37, 38.

31. Συνεπώς, τι σώματα θα τους δώση ο Θεός στην ανάστασι;

³¹ Αυτό θα συμβή με άτομα, που παραμένουν μέρος του επιγείου σπέρματος του ανθρωπίνου γένους και που δεν έχουν αποκυηθή από το πνεύμα του Θεού για να γίνουν ουράνιο σπέρμα. Στην ανάστασι θα εγερθούν με σώματα που ανήκουν στο επίγειο σπέρμα. Ο Θεός θα τους δώση σώματα όπως ευαρεστείται, ανθρώπινα σώματα, αλλά όχι εντελώς τα ίδια ανθρώπινα σώματα με τα οποία πέθαναν. ‘Ω!’ μερικοί αναγνώσται μπορεί να πουν, ‘πώς, λοιπόν, θα είναι το ίδιο πρόσωπο;’ Ο παντοδύναμος Θεός θα φροντίση ώστε να είναι το ίδιο πρόσωπο, ακόμη και χωρίς το ίδιο σώμα.

32. Ποια ερώτησις εγείρεται ως προς την ανάγκη να επιζήση κάτι για να διαφυλάξη την ταυτότητα;

³² Σε τούτο οι αναγνώσται αυτοί θα ερωτήσουν: ‘Δεν χρειάζεται να επιζήση κάτι από τον θάνατο για να είναι το πρόσωπο το ίδιο στην ανάστασι και όχι κάποιο μόλις τότε δημιουργημένο πρόσωπο ίδιο με το πρόσωπο που πέθανε; Έχετε αποδείξει από τη Γραφή ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει όταν ένα ανθρώπινο πλάσμα πεθαίνη και ότι το πτώμα ή τρώγεται από τα ψάρια της θαλάσσης ή από τα σκουλήκια της γης και έτσι παύει να υπάρχη. Αφού αυτά είναι έτσι, τίποτε δεν επιζή, ούτε ψυχή, ούτε σώμα.’

33. (α) Όπως αναφέρεται στον Εκκλησιαστή 12:7, τι είναι εκείνο που επιστρέψει στον Θεόν; (β) Πώς ο Ψαλμός 104:29, 30 δείχνει ότι ο Θεός μπορεί να αναδημιουργήση ανθρώπινες ψυχές;

³³ Αυτό είναι Γραφικώς ορθόν. Και ο Εκκλησιαστής 12:7 λέγει: «Και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.» Το πνεύμα του ασεβούς καθώς και το πνεύμα του δικαίου επιστρέφει στον Θεόν που το έδωσε. Πώς συμβαίνει αυτό; Επειδή το πνεύμα [ρούαχ] που αναφέρεται εδώ δεν είναι η ψυχή [νέφες], η οποία απέθανε. Το πνεύμα είναι η δύναμις της ζωής που ο Θεός έδωσε ή έκαμε να μεταβιβασθή σε κάθε άτομο που εγεννήθη. Ο Θεός αποσύρει αυτό το πνεύμα ή αυτή τη δύναμι της ζωής από όλο το ανθρώπινο γένος, που είναι κάτω από την κληρονομία του θανάτου από τον Αδάμ, και, όταν ο Θεός αποσύρη αυτό το πνεύμα ή δύναμι ζωής, η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει. (Ρωμ. 5:12) Ο Θεός μόνος μπορεί ν’ αποκαταστήση αυτό το πνεύμα ή δύναμι ζωής και έτσι να κάμη τις ψυχές να ζήσουν πάλι. Ο Ψαλμός 104:29, 30 λέγει: «Αποστρέφεις το πρόσωπον σου, ταράττονται· σηκόνεις την πνοήν αυτών, αποθνήσκουσι, και εις το χώμα αυτών επιστρέφουσιν· εξαποστέλλεις το πνεύμα σου [όχι, την ψυχήν σου ή την ψυχήν των], κτίζονται.» Τα θεόπνευστα αυτά λόγια μάς βεβαιώνουν ότι ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να αναδημιουργήση, ναι, να αναδημιουργήση ανθρώπινες ψυχές.

34, 35. (α) Ποια είναι μια ερώτησις που εγείρεται όσον αφορά τη δύναμι του Θεού να αναδημιουργή; (β) Ποιος αποφασίζει αν κάτι από τη νεκρή ψυχή θα εξακολουθήση να ζη, και ποια εδάφια το δείχνουν αυτό;

³⁴ Εδώ μερικοί αναγνώσται θα πουν, ‘Πώς μπορεί ο Θεός να αναδημιουργήση ψυχές ή να πλάση τις ίδιες ψυχές πάλι, αν τίποτε το φυσικό ή πνευματικό δεν επιζή αφού η ψυχή πεθάνη και το σώμα μεταβή στο χώμα και διαλυθή;’

³⁵ Α, αλλά υπάρχει κάτι από τη νεκρή ψυχή που εξακολουθεί να ζη, αν ο Θεός εκλέγη να γίνη έτσι, και αυτό το κάτι θέτει τη βάσι για μια αναδημιουργία. Ποιο είναι αυτό; Το υπόμνημα της ζωής της νεκρής ψυχής. Ο Θεός μπορεί να εξαλείψη το υπόμνημα μιας πονηρής ψυχής ή μπορεί να διαφυλάξη το υπόμνημα μιας δίκαιης ψυχής για τη δική Του αναφορά σ’ αυτήν και χρήσι. Η Έξοδος 34:33 λέγει: «Και είπε Κύριος προς τον Μωυσήν, Όστις ημάρτησεν εναντίον εμού, τούτον θέλω εξαλείψει εκ της βίβλου μου.» Το Δευτερονόμιο 29:20 λέγει: «Ο Κύριος θέλει εξαλείψει το όνομα αυτού υποκάτωθεν του ουρανού.» Ο Ψαλμός 69:28 προσεύχεται: «Ας εξαλειφθώσιν εκ βίβλου ζώντων, και μετά των δικαίων ας μη καταγραφθώσιν.» Οι Παροιμίες 10:7 λέγουν: «Η μνήμη του δικαίου είναι μετ’ ευλογίας· το δε όνομα των ασεβών σήπεται.» Επομένως, ο Θεός δεν κρατεί τους ασεβείς στη μνήμη του. Επειδή τους εξαλείφει από το βιβλίο των ζώντων, δεν θα τους δώση ανάστασι εκ νεκρών.​—Ματθ. 10:28· Ψαλμ. 145:20.

36. Πώς καταδεικνύεται ότι είναι πάρα πολύ λογική η ικανότης του Θεού να διαφυλάττη υπομνήματα νεκρών ψυχών;

³⁶ Επειδή μιλούμε για διαφύλαξι υπομνημάτων, οι άνθρωποι σήμερα κάνουν κινηματογραφικές εικόνες ενός ατόμου σε μια ταινία μαζί με μια εγγραφή της φωνής του στην ακραία λωρίδα της ταινίας. Αυτή μπορεί ν’ αναπαραχθή στην τηλεόρασι. Πράγματι, οι άνθρωποι σήμερα μπορούν να διαφυλάξουν σε μια πλάκα φωνογράφου την ομιλία και το τραγούδι ενός ατόμου. Ακόμη και σε μια μαγνητική ταινία οι άνθρωποι μπορούν αοράτως να διαφυλάξουν εικόνες τηλεοράσεως και τη φωνή ενός ηθοποιού. Αν οι ατελείς θνήσκοντες άνθρωποι μπορούν να το κάμουν αυτό, επειδή ο άνθρωπος επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού, τι μπορεί να κάμη ο Παντοδύναμος Θεός ο ίδιος στη διατήρησι υπομνημάτων, ακόμη και στη μνήμη του, όσον αφορά άτομα, για τα οποία επιφυλάσσει ανάστασι εκ νεκρών μέσω του Ιησού Χριστού; Επομένως το υπόμνημά μας ενώπιον του Θεού είναι εκείνο που υπολογίζεται.

37. (α) Τι αντιπροσωπεύει το υπόμνημα του καθενός ενώπιον του Θεού; (β) Πώς αποδεικνύεται ότι η ψυχή δεν αποτελεί την έδρα της νοημοσύνης, της σκέψεως και της προσωπικότητος, σύμφωνα με την ειδωλολατρική Ελληνική αντίληψι;

³⁷ Ο καθένας από μας κάνει το δικό του υπόμνημα ενώπιον του Θεού. Αυτό το υπόμνημα αντιπροσωπεύει εσάς! Μιλεί για την προσωπικότητά σας. Η προσωπικότης σας δεν εξαρτάται εντελώς από το φυσικό σας σώμα. Λόγω της συνεχούς κατατριβής και επιδιορθώσεως των ιστών και των οργάνων του σώματός μας, λαμβάνομε ένα εντελώς νέο σώμα κάθε επτά χρόνια περίπου. Αλλ’ η προσωπικότης μας παραμένει σαν μια πιστοποίησις του ότι είμεθα το ίδιο πρόσωπο. Ακόμη και η προσωπικότης μας μπορεί ν’ αλλάξη, όχι επειδή τα σώματά μας ανανεώνονται, αλλά επειδή το άγιο πνεύμα του Θεού ή η μεταμορφωτική δύναμις ενεργεί επάνω μας. Ο καθένας αναπτύσσει τον τύπον της δικής του προσωπικότητος, και αυτός εναποθηκεύεται στον εγκέφαλο του καθενός, καθώς και στο αίμα σε κάποιο βαθμό. Η έδρα της νοημοσύνης, της σκέψεως, της μνήμης, ή της συνειδητότητος και της προσωπικότητος δεν είναι κάποια ειδωλολατρική Ελληνική ιδέα για μια ψυχή. Οι ειδωλολάτραι υποστηρίζουν ότι μια ψυχή κατοικεί στον καθένα μας και είναι η έδρα της νοημοσύνης και της προσωπικότητος· αλλά εμείς γνωρίζομε ότι, αν ο φυσικός εγκέφαλος έχη υποστή βλάβη σε κάποιον, αυτός χάνει τη νοημοσύνη του ή την εχεφροσύνη του και καμμιά λεγόμενη ψυχή μέσα του δεν τον κρατεί νοήμονα, εχέφρονα ή κάτοχον μνήμης και ικανότητος του σκέπτεσθαι. Αυτό αναιρεί την ειδωλολατρική θεωρία για μια αθάνατη ψυχή ως την έδρα της ζωής και της σκέψεως.

38. Πώς ο Θεός θα αναδημιουργήση νεκρές ψυχές, και τι δείχνει το Εκκλησιαστής 11:3 όσον αφορά αυτό;

³⁸ Ο Θεός τα γνωρίζει όλα αυτά. Στον καιρό του για την ανάστασι των γήινων νεκρών ψυχών κάτω από τη βασιλεία του Υιού του Ιησού Χριστού, ο Θεός μπορεί να συμβουλευθή το υπόμνημά του για τον καθένα ή τη μνήμη του για τον καθένα. Μπορεί να δώση σε κάθε πρόσωπο που ανασταίνεται σε ζωή επάνω στη γη ένα «σώμα καθώς ηθέλησε», με τον ξεχωριστό του τύπο αίματος. Αυτό το σώμα θα έχη έναν ανθρώπινο εγκέφαλο, όχι φτιαγμένο, βέβαια, από τα ίδια εντελώς άτομα ή μόρια που το άτομο είχε στον εγκέφαλο με τον οποίο πέθανε. Και όμως θα είναι ο ίδιος εγκέφαλος. Πώς; Κατά το ότι ο Θεός θ’ αναπαραγάγη ακριβώς τον εγκέφαλο που το άτομο είχε κατά τον θάνατο. Θα επαναλάβη τις περιελίξεις του και θα εμφυτεύση σ’ αυτές το υπόμνημα που το άτομο έχομε για τον εαυτό του στην προηγούμενη ζωή. Ο Θεός θα εμφυτεύση τις ακριβείς εντυπώσεις και ενθυμήσεις όλων όσα συνέβησαν στη διάρκεια της προηγουμένης συνειδητότητος του ατόμου, τη δύναμί του ν’ αναγνωρίζη ανθρώπους και σκηνές και τοποθεσίες, και όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητός του, και κάθε τι που επιδεικνύει τη διανοητική του ανάπτυξι ή καθυστέρησι. Αυτό θα γίνη επειδή, όταν το άτομο πέθανε ως ψυχή, δεν έλαβε πείραν αλλαγών διανοητικών ή της προσωπικότητος κατόπιν στον θάνατο. Σε όποια κατάστασι επιτεύξεων έπεσαν στον θάνατο η προσωπικότης του και η διανοητικότης του, εκεί παρέμειναν.​—Εκκλησ. 11:3.

39. Έτσι, γιατί το αναστημένο πρόσωπο θα ήταν, όχι κάποιο νεωστί δημιουργημένο πρόσωπο σαν αυτόν, αλλά το πρόσωπο που πέθανε;

³⁹ Έτσι στην ανάστασι το πρόσωπο αυτό με αυτή την προσωπικότητα και εγκεφαλική ικανότητα θα είναι το άτομο που πέθανε, όχι κάποιο άλλο άτομο όμοιο μ’ αυτό. Κανείς άλλος δεν έκαμε το υπόμνημα που αναπαράγεται σ’ αυτό το αναστημένο πρόσωπο· και κανένα άτομο που είναι απλώς όμοιο μ’ αυτόν δεν θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι έχει ένα τέτοιο υπόμνημα μέσα του, επειδή δεν επεξεργάσθη αυτό το ιδιαίτερο υπόμνημα. Επομένως, αν επρόκειτο να πεθάνετε και να έχετε μια ανάστασι, και ο Θεός επρομήθευε ένα σώμα μ’ έναν εγκέφαλο σαν τον δικό σας και με το υπόμνημά σας κατά τον θάνατο, το αναστημένο εκείνο πρόσωπο θα είσαστε σεις, κανείς άλλος παρά εσείς. Οι γνώριμοί σας θα εγνώριζαν ότι είσθε σεις.

40. (α) Η ανάστασις νεκρών ψυχών επάνω στη γη ποια ευκαιρία θα διανοίξη σ’ αυτές; (β) Ποια ειδική ευκαιρία έχουν ενώπιον των οι διαγγελείς της βασιλείας του Θεού σήμερα, και γιατί;

⁴⁰ Πόσο θαυμαστό το ότι στην ανάστασι των νεκρών ψυχών από τον Θεό θα γνωρίσωμε ο ένας τον άλλον και θα θυμηθούμε, επίσης, το έλεος του Θεού που επεδείχθη στο παρελθόν για μας! Η ανάστασις των νεκρών ψυχών σε ζωή επάνω στη γη θα διανοίξη μια ευκαιρία γι’ αυτές ν’ αποκτήσουν ζωή αιώνια σε μια παραδείσια γη κάτω από την τελεία κυβέρνησι της βασιλείας του Θεού. (Λουκ. 23:42, 43) Εκτός απ’ αυτό, σήμερα ζη επάνω στη γη ένα μεγάλο πλήθος θεοσεβών ανθρώπων που διακηρύττουν τη βασιλεία του Θεού παγκοσμίως και που δεν θα χρειασθούν ανάστασι από τον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους. Οι άνθρωποι αυτοί θα επιζήσουν από τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», με τον οποίον σύντομα θα τερματισθή το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων. (Αποκάλ. 16:14, 16) Έτσι, χωρίς να πεθάνουν, θα εισέλθουν στον νέο κόσμο υπό την βασιλεία του Θεού και θα κερδίσουν το βραβείο αιωνίου ζωής για τον εαυτό τους. θα είναι, επίσης, έτοιμοι να υποδεχθούν τους επιστρέφοντας επιγείους νεκρούς στην ανάστασι. Αλλ’ αυτό θ’ αποτελέση θέμα για εξέτασι κάποια άλλη φορά.

[Εικόνα στη σελίδα 237]

«Εσχάτη Κρίσις»​—Καπέλλα Σιστίνα

Η Πρόκλησις των «Αγαθών Νέων»

 1. Ποια είναι τα καλύτερα νέα που μπορούμε ακούσωμε σήμερα, και γιατί;

ΚΑΘΕΝΑΣ αγαπά ν’ ακούη αγαθά νέα. Πόσο ευτυχής είναι ο σύζυγος, όταν ακούη ότι η σύζυγός του εγέννησε επιτυχώς τον πρωτότοκο τους γυιό! Πόσο ευτυχισμένοι είμεθα ν’ ακούμε για μια επικείμενη επίσκεψι στο σπίτι μας καλών φίλων ή πολύ προσφιλών μελών της οικογενείας, του πατέρα ή της μητέρας ίσως! Πόσο ευτυχής είναι ο γεωργός, όταν ακούη αγαθά νέα από τους αγρούς, ότι ο σπόρος που έσπειρε αρχίζει να φυτρώνη! Πόσο ευτυχής είναι ο άνθρωπος, ο οποίος, αφού ερεύνησε επί πολλούς μήνες για εργασία, τελικά αποκτά μια δουλειά! Θα έχη και πάλι χρήματα για να προμηθεύεται τα χρειώδη της ζωής για τον εαυτό του, για τη σύζυγο του και για τα τέκνα του. Ναι, υπάρχουν πολλά γεγονότα, που μπορούν να σημαίνουν αγαθά νέα για μας, αλλ’ από όλα τα νέα που είναι αγαθά, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν καλύτερα από το «ευαγγέλιον της βασιλείας [του Θεού]», αφού αυτό παρουσιάζει την ελπίδα αιωνίων ευλογιών ζωής και ειρήνης για το ευπειθές ανθρώπινο γένος σ’ ένα νέο κόσμο.​—Ματθ. 24:14.

 2. Τι έρχεται συχνά με το άκουσμα αγαθών νέων; Διευκρινίστε.

² Αλλά σημειώστε ότι μαζί με τα αγαθά νέα συχνά έρχεται ευθύνη. Αυτά παρουσιάζουν μια πρόκλησι. Καλούν τον λήπτη των αγαθών νέων να ενεργήση, να κάμη κάτι για να δείξη την εκτίμησί του για τα αγαθά νέα ώστε να μπορέση να ωφεληθή πλήρως απ’ αυτά. Η άφιξις ενός πρωτοτόκου αποτελεί αγαθά νέα για τον σύζυγο και τη σύζυγο, αλλά με το θαύμα αυτό της γεννήσεως γίνονται πατέρας και μητέρα. Αυτό απαιτεί απ’ αυτούς να προσαρμόσουν τη ζωή τους στη νέα κατάστασι και να επωμισθούν την ευθύνη γονέων. Η άφιξις επισκεπτών σημαίνει έργο για τον οικοδεσπότη, αν και είναι ευτυχισμένο έργο, που παρέχει την αναγκαία φιλοξενία. Το φύτρωμα μιας νέας συγκομιδής στους αγρούς του γεωργού είναι μια πρόκλησις γι’ αυτόν. Απαιτεί τον χρόνο του και την προσοχή του​—αποδίωξι των πουλιών που θα μπορούσαν να προσβάλουν τη νέα βλάστησι, απόσπασι των αγριοβοτάνων και πότισμα των νέων φυτών. Σημαίνει γι’ αυτόν σκληρή εργασία καθώς φροντίζει για τη νέα συγκομιδή ώσπου ν’ αυξήση σε ωριμότητα και να συγκομισθή επιτυχώς. Τα αγαθά νέα της εξευρέσεως εργασίας για τον άνεργον συνεπάγονται ευθύνη. Τώρα έχει ένα συμβόλαιο εργασίας, στο οποίο πρέπει να είναι πιστός για να διατηρήση τη θέσι του. Η πρόκλησις σ’ αυτόν είναι, θ’ αποδείξη ότι είναι καλός εργάτης;

 3. (α) Τι μας λέγουν τα «αγαθά νέα» για το μέλλον αυτής της γης; (β) Ποιες ερωτήσεις υποβάλλουν τώρα ειλικρινή άτομα;

³ Το ίδιο συμβαίνει και με το «ευαγγέλιον της βασιλείας». Το άκουσμα αυτών των αγαθών νέων είναι μια πρόκλησις—καλεί εκείνους που τα ακούουν να κάμουν κάτι που θα καταδείξη ότι τα εκτιμούν. Και τι αγαθά νέα είναι! Η βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστόν Ιησούν θα καταστρέψη αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων θα τερματίση το μίσος και τον πόλεμο, την ασθένεια, τα παθήματα και τον θάνατο· θ’ αποκαταστήση αυτή τη γη σε παράδεισο κατοικούμενο από τελείους, υγιείς άνδρες και γυναίκες και θα το επιτελέση αυτό στο εγγύτατο μέλλον, μέσα σ’ αυτή τη γενεά. (Βλέπε Δανιήλ 2:44· Ψαλμ. 37:10, 11· 46:9· Ησαΐας 9:6, 7· Αποκάλυψις 21:3, 4· Ματθαίος 24:3-14, 32-34.) Χωρίς αμφιβολία είσθε ήδη κάπως οικείος με αυτά τα αγαθά νέα. Το γεγονός ότι διαβάζετε αυτές τις σελίδες δείχνει το ενδιαφέρον σας για τα ‘αγαθά νέα’ και για τον σκοπό του Θεού μέσω της βασιλείας του. Χωρίς αμφιβολία η επιθυμία σας είναι να ζήσετε κάτω από αυτή την πιο καλή από τις βασιλείες και ν’ απολαμβάνετε αιωνίως τις ευλογίες της. Αν αυτή είναι η ειλικρινής επιθυμία σας, τότε είναι φυσικό να ερωτήσετε, «Τι θα απαιτήση αυτό από μένα; Αν δεχθώ τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, πώς αυτό θα επηρεάση τη ζωή μου τώρα;»

 4. Τι είδους διαγωγή απαιτείται τώρα από εκείνους που επιθυμούν ν’ αποκτήσουν ζωή υπό την βασιλεία του Θεού, και γιατί αυτό σημαίνει μια αλλαγή;

⁴ Μπορούμε όλοι να συμφωνήσωμε ότι τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην προς Εφεσίους επιστολή 5:16 είναι αληθινά για τον καιρό μας: «Οι ημέραι είναι πονηραί.» Ναι, βεβαιότατα ζούμε σ’ έναν πονηρό κόσμο, έναν κόσμο αδικίας, όπου οι σκέψεις και οι πράξεις του ανθρώπου είναι κακές. Η διαγωγή ανθρώπων και εθνών δεν φέρνει δόξα στον Θεό και δεν είναι άξια της βασιλείας του. Έχομε αναπτυχθή σ’ αυτόν τον κόσμο, ανάμεσα στις παραδόσεις του και στα έθιμά του, πολλά από τα οποία είναι αντίθετα στις δίκαιες αρχές του Θεού, και σε συντροφιά με ανθρώπους, των οποίων η διαγωγή πολύ υστερεί από τους κανόνες που βρίσκομε στη Βίβλο, τον λόγον του Θεού. Όλα αυτά είχαν τα αποτελέσματά των επάνω μας και στον τρόπο της ζωής μας. Επίσης, έχοντας αναπτυχθή σ’ ένα διηρημένο κόσμο, αποκτήσαμε διάφορες αφοσιώσεις—αφοσιώσεις σε οικογένεια, γένος, φυλή και έθνος—που συχνά καταλήγουν σε διαίρεσι, μίσος, υποψία και ψευδή υπερηφάνεια, ένα αίσθημα υπεροχής πάνω στους άλλους. Αλλά, όταν διαβάζωμε για τη βασιλεία του Θεού από τη Γραφή, μαθαίνομε για μια άλλη αφοσίωσι που απαιτείται από εκείνους που θα κερδίσουν αιώνια ζωή. Αυτή είναι η αφοσίωσις στον Ιεχωβά, τον Υπέρτατον Άρχοντα του σύμπαντος, και στη βασιλεία του υπό τον Χριστόν Ιησούν, και μαθαίνομε για έναν νέο τρόπο ζωής με υπακοή στη διακυβέρνησι αυτής της βασιλείας. Τούτο απαιτεί διαγωγή διαφορετική από εκείνην του κόσμου. Απαιτεί να ‘πολιτευώμεθα αξίως του ευαγγελίου του Χριστού’.​—Φιλιππησ. 1:27.

 5. Τι σημαίνει για μας να δεχθούμε το ευαγγέλιον της βασιλείας;

⁵ Είναι σπουδαίο να εκτιμήσωμε ότι τα «αγαθά νέα» αφορούν μια βασιλεία, τη βασιλεία του Θεού. Μια βασιλεία είναι μια κυβέρνησις και έτσι ασκεί εξουσία ή κυβερνά εκείνους που είναι υπήκοοί της. Όπως ακριβώς οι άλλες κυβερνήσεις έχουν νόμους για να κυβερνούν τους υπηκόους των, έτσι και η βασιλεία του Θεού έχει νόμους ή κανόνες που διέπουν τη διαγωγή των υπηκόων της. Για τούτο, αποδοχή των «αγαθών νέων» πραγματικά σημαίνει να δεχθούμε την ευθύνη τού να είμεθα υπήκοοι της ουρανίας βασιλείας του Θεού, να είμεθα υποτακτικοί σ’ αυτήν και ταπεινά να δεχθούμε και υπακούωμε στις εντολές του Υπέρτατου Άρχοντος του σύμπαντος, του Ιεχωβά Θεού. Μόνο κάνοντας τούτο θα μπορούσε οποιοσδήποτε να ‘αξιωθή της βασιλείας του Θεού’.​—2 Θεσ. 1:5.

 6. Γιατί αυτό είναι μια πολύ επείγουσα υπόθεσις σήμερα;

⁶ Αυτό είναι ένα ζήτημα που απαιτεί την επείγουσα προσοχή όλων των ατόμων που ζουν επάνω στη γη. Το «ευαγγέλιον της βασιλείας» κηρύττεται τώρα παγκοσμίως​—αυτό δεν μπορεί να το αρνηθή κανείς. Τούτο γίνεται επειδή ζούμε στις «έσχατες ημέρες» αυτού του παρόντος κόσμου, και πλησιάζει ένας καιρός τελικής κρίσεως για όλους όσοι ζουν επάνω στη γη. Εκείνο που θ’ αποφασίση μεταξύ ζωής και θανάτου για σας είναι το πώς ακούετε τα «αγαθά νέα» και αν έχετε προθυμία να είσθε ευπειθής σ’ αυτά και να φέρετε τη ζωή σας σε αρμονία μ’ αυτά. Πολύ γρήγορα τώρα ο Χριστός Ιησούς ως Βασιλεύς της βασιλείας του Θεού, μαζί με τους αγίους του αγγέλους, πρέπει να κάμη «εκδίκησιν εις τους μη γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.»​—2 Θεσ. 1:7-10.

ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΝΕΑ ΠΟΥ ΔΙΕΚΗΡΥΧΘΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛ

 7. Ποια αγαθά νέα διεκηρύχθησαν στο έθνος Ισραήλ όταν ήταν στην Αίγυπτο;

⁷ Οι Ισραηλίται, απόγονοι του Ιακώβ ή Ισραήλ, του γυιού του Ισαάκ, γυιού του Αβραάμ, διέμεναν επί πολλά χρόνια στη γη της Αιγύπτου. Εκεί έγιναν πολυάριθμοι. Εκεί, στη γη των Φαραώ, έφθασαν να μισούνται και να καταδιώκονται. Μετετράπησαν σε λαό δούλων και υπέφεραν πολλή καταδυνάστευσι. Αλλά μέσα στην κατάθλιψί τους ήλθαν σ’ αυτούς αγαθά νέα! Γι’ αυτό ακριβώς πολλά έτη αργότερα εχαρακτηρίσθησαν ως οι «πρότερον ευαγγελισθέντες». (Εβρ. 4:6) Ο Ιεχωβά Θεός, μέσω του εκπροσώπου του Μωυσέως, απηύθυνε το εξής συγκινητικό άγγελμα στους Ισραηλίτας: «Θέλω σας αναβιβάσει εκ της ταλαιπωρίας των Αιγυπτίων, εις την γην των Χαναναίων . . . εις γην ρέουσαν γάλα και μέλι.» (Έξοδ. 3:17) Τι παρηγορητικό άγγελμα! Και με τι χαρά το άκουσαν οι Ισραηλίται! Τι χαρά, επίσης, όταν αργότερα αντίκρυσαν τη θαυματουργική απελευθέρωσι που ο Ιεχωβά κατειργάσθη γι’ αυτούς καθώς κατέδειξε την πανίσχυρη δύναμί του προς χάριν των μέσω των δέκα πληγών και τελικά καταστρέφοντας τους Αιγυπτίους στην Ερυθρά Θάλασσα, ενώ οι Ισραηλίται υπό τας διαταγάς του Μωυσέως διέβαιναν πάνω σε ξηρά γη ασφαλείς! (Έξοδος, κεφάλαια 7 έως 15) Τον καιρό που ήταν ακόμη στην Αίγυπτο ο Μωυσής είχε περαιτέρω διαταχθή να διακηρύξη στον λαό του: «Δια τούτο ειπέ προς τους υιούς Ισραήλ, Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και θέλω σας εκβάλει υποκάτωθεν των φορτίων των Αιγυπτίων, και θέλω σας ελευθερώσει από της δουλείας αυτών, και θέλω σας λυτρώσει με βραχίονα εξηπλωμένον, και με κρίσεις μεγάλας· και θέλω σας λάβει εις εμαυτόν δια λαόν μου και θέλω είσθαι Θεός υμών και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός υμών, όστις σας εκβάλλω υποκάτωθεν των φορτίων των Αιγυπτίων.» (Έξοδ. 6:6, 7, ΜΝΚ) Αυτή ήταν η ευλογημένη υπόσχεσις στους Ισραηλίτας να φερθούν σε ειδική σχέσι με τον Ιεχωβά ως λαός του, και αυτό βεβαιότατα θ’ απαιτούσε απ’ αυτούς διαγωγή άξια του μεγάλου προνομίου.

 8. (α) Πώς θα έδειχναν οι Ισραηλίται εκτίμησι για τα αγαθά νέα που διεκηρύχθησαν σ’ αυτούς; (β) Ποια ιδιότητα κατέδειξε το έθνος, η οποία ωδήγησε στην απελευθέρωσί του από την Αίγυπτο;

⁸ Εκτίμησις των αγαθών αυτών νέων και του προνομίου να έχουν τον Ιεχωβά ως Θεό των θα έκανε ασφαλώς το έθνος Ισραήλ να είναι γεμάτο προθυμία και ζήλο να πράξη ευπειθώς όλα όσα διέτασσε ο Ιεχωβά σ’ αυτούς. Η ευκαιρία να καταδείξουν τέτοια υπακοή ήλθε πολύ γρήγορα, όταν, μέσω του Μωυσέως, ο Ιεχωβά διέταξε τον λαό, όταν ήταν ακόμη στην Αίγυπτο, να εορτάση το Πάσχα. Κάθε οικογένεια έπρεπε να συναθροισθή στο δικό της σπίτι τη νύχτα της 14ης του Νισάν (Ιουδαϊκό ημερολόγιο). Ένα αρνί έπρεπε να σφαγή και το αίμα του να ραντισθή στους παραστάτας των θυρών. (Έξοδ. 12:1-23) Αφού έλαβαν αυτές τις οδηγίες από τον Μωυσή «αναχωρήσαντες οι υιοί Ισραήλ, έκαμον καθώς προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν και τον Ααρών· ούτως έκαμον.» (Έξοδ. 12:28, ΜΝΚ) Η υπακοή των Ισραηλιτών σ’ αυτή την περίστασι κατέληξε στο να «παρατρεχθούν» οι κατοικίες των, όταν ο άγγελος του Ιεχωβά επάταξε όλα τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων. «Και την αυτήν εκείνην ημέραν εξήγαγεν ο Ιεχωβά τους υιούς Ισραήλ εκ γης Αιγύπτου, κατά τα τάγματα αυτών.»​—Έξοδ. 12:51, ΜΝΚ.

 9. (α) Τι είπε ο Ιεχωβά ότι θα εγίνετο το έθνος Ισραήλ; (β) Τι απαιτούσε απ’ αυτούς;

⁹ Στον τρίτον μήνα μετά την αναχώρησί των από την Αίγυπτο οι Ισραηλίται ήλθαν στο όρος Σινά και εκεί ο Ιεχωβά, πάλι μέσω του Μωυσέως ως εκπροσώπου του, κατέστησε σαφή σ’ αυτούς τη νέα σχέσι, στην οποίαν επρόκειτο τώρα να εισέλθουν ως λαός του. «Ο δε Μωυσής ανέβη προς τον Θεόν· και εκάλεσεν αυτόν ο Ιεχωβά εκ του όρους, λέγων, Ούτω θέλεις ειπεί προς τον οίκον Ιακώβ, και αναγγείλει προς τους υιούς Ισραήλ· Σεις είδετε όσα έκαμα εις τους Αιγυπτίους, και σας εσήκωσα ως επί πτερύγων αετού, και σας έφερα προς εμαυτόν· τώρα, λοιπόν, εάν τωόντι υπακούσητε εις την φωνήν μου, και φυλάξητε την διαθήκην μου, θέλετε είσθαι εις εμέ ο εκλεκτός από πάντων των λαών· διότι ιδική μου είναι πάσα η γη· και σεις θέλετε είσθαι εις εμέ βασίλειον ιεράτευμα, και έθνος άγιον. Ούτοι είναι οι λόγοι, τους οποίους θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ. Και ήλθεν ο Μωυσής, και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους του λαού, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών πάντας εκείνους τους λόγους, τους οποίους προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά. Και απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει.»​—Έξοδ. 19:3-8.

10. Σε ποια έκτασι ο Ιεχωβά έκαμε νόμους που κυβερνούσαν τον υπό διαθήκην λαόν του;

¹⁰ Το έθνος Ισραήλ ήταν μοναδικό. Ολόκληρο το έθνος, κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί, ήλθε κάτω από αυτή τη διάταξι της διαθήκης, που συχνά καλείται η διαθήκη του νόμου, και μέσω αυτής έγιναν κατά γράμμα χωριστό έθνος ή λαός για τον Ιεχωβά. Πράγματι, ο Ιεχωβά ήταν ο Βασιλεύς των και έτσι ήσκησε το δικαίωμα να κάμη νόμους που κυβερνούσαν τη ζωή των υπηκόων του καλύπτοντας κάθε άποψι της ζωής. Οι νόμοι που εδόθησαν σ’ αυτούς μέσω του Μωυσέως αφορούσαν τη λατρεία των προς τον Θεό, το να κάνουν προσφορές και θυσίες· υπήρχαν νόμοι που αφορούσαν το φαγητό, που αφορούσαν την πνευματική και φυσική καθαρότητα, που αφορούσαν την κατάλληλη ηθική συμπεριφορά· εδόθησαν νόμοι για την κατάλληλη σχέσι στον γάμο, για τα καθήκοντα συζύγων και γονέων και τέκνων· υπήρχαν νόμοι και αρχές που κατηύθυναν τις σχέσεις του ενός προς τον άλλον ως πλησίον του, τονίζοντας την ανάγκη ειλικρινείας και δικαιοσύνης καθώς και ελέους και αγάπης στην πολιτεία του ενός προς τον άλλον.

11. Ποιον νόμο όσον αφορά το αίμα έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ, και σε ποια προηγούμενη εντολή εβασίζετο ο νόμος αυτός;

¹¹ Μερικοί από αυτούς τους νόμους απλώς επεξέτειναν αρχές ή νόμους ήδη δοσμένους προηγουμένως και οι οποίοι ήσαν, και είναι ακόμη, δεσμευτικοί για όλους τους ανθρώπους ως απογόνους του Αδάμ και του Νώε. Παραδείγματος χάριν, οι νόμοι όσον αφορά την αγιότητα του αίματος που εδόθησαν στον Ισραήλ εβασίζοντο στη θεία εντολή που εδόθη από τον Ιεχωβά στον Νώε μετά τον κατακλυσμό, όπως αναφέρεται στη Γένεσι κεφάλαιο 9. «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις εσάς προς τροφήν· ως τον χλωρόν χόρτον έδωκα τα πάντα εις εσάς· κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει· και εξάπαντος το αίμά σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» (Γέν. 9:3-6) Η αιτία για την εκδήλωσι τέτοιου σεβασμού στη χρήσι του αίματος ήταν ότι τα αίμα αντιπροσώπευε τη ζωή, ή ψυχή· και αφού η ζωή είναι δώρο του Θεού, αυτός έχει το δικαίωμα ν’ απαιτήση από τους ανθρώπους να σέβωνται τη ζωή των άλλων ανδρών και γυναικών καθώς και των ζώων. Μολονότι επετρέπετο στον άνθρωπο να φονεύη ζώα για τροφή, δεν έπρεπε να γίνεται σπάταλη σφαγή ζώων για διασκέδασι. Συνεπώς στον νόμο του Θεού προς τους Ισραηλίτας ετονίζετο ο σεβασμός της ζωής, περιλαμβανομένου και του σεβασμού για το αίμα ως αντιπροσωπεύον τη ζωή. Ο Ιεχωβά διέτασσε: «Και όστις άνθρωπος εκ του οίκου Ισραήλ, ή εκ των ξένων των παροικούντων μεταξύ σας, φάγη οιονδήποτε αίμα, θέλω στήσει το πρόσωπόν μου εναντίον εκείνης της ψυχής ήτις τρώγει το αίμα, και θέλω εξολοθρεύσει αυτήν εκ μέσου του λαού αυτής· διότι η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι· και εγώ έδωκα αυτό εις εσάς, δια να κάμνητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας επί του θυσιαστηρίου· διότι το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής. Δια τούτο είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Ουδεμία ψυχή από σας θέλει φάγει αίμα· ουδέ ο ξένος, ο παροικών μεταξύ σας, θέλει φάγει αίμα. Και όστις άνθρωπος εκ των υιών Ισραήλ, ή εκ των ξένων, των παροικούντων μεταξύ σας, κυνηγήση και πιάση ζώον, ή πτηνόν, το οποίον τρώγεται, θέλει χύσει το αίμα αυτού, και θέλει σκεπάσει αυτό με χώμα. Διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής· δια την ζωήν αυτής είναι· όθεν είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Δεν θέλετε φάγει αίμα ουδεμιάς σαρκός· διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής· πας ο τρώγων αυτό, θέλει εξολοθρευθή.» Στην έκτη από τις Δέκα Εντολές η ιερότης της ζωής ετονίσθη πάλι με τα λόγια, «Μη φονεύσης.»​—Λευιτ. 17:10-14· Έξοδ. 20:13.

12. Τι εκτίθεται στις Δέκα Εντολές, τις οποίες ο Ιεχωβά έγραψε στις λίθινες πλάκες;

¹² Οι Δέκα Εντολές εξέθεταν δέκα βασικούς νόμους ή κανόνες που κυβερνούσαν τους Ισραηλίτας. Ήσαν εγγεγραμμένες από τον Θεό τον ίδιο με τη δύναμι του αγίου πνεύματος επάνω σε δύο λίθινες πλάκες που εδόθησαν στον Μωυσή επάνω στο Όρος Σινά. Ορθώς κατείχαν την προεξέχουσα θέσι στον κώδικα του νόμου που εδόθη στον Ισραήλ, αν και παρέμεναν μέρος του. Εξέθεταν βασικούς νόμους ή αρχές, κανόνες διαγωγής που κυβερνούσαν πρώτα τη σχέσι των Ισραηλιτών προς τον Θεό και έπειτα τη σχέσι των προς την οικογενειακή μονάδα και του ενός προς τον άλλον. Οι τέσσερες πρώτες ετόνιζαν την ανάγκη ολόκαρδης και αποκλειστικής λατρείας του Ιεχωβά ως Θεού και υπακοής στις εντολές του. Η πέμπτη έδειχνε την ανάγκη για οικογενειακή ενότητα, με σεβασμό των τέκνων προς τον πατέρα και τη μητέρα· και οι υπόλοιπες πέντε εσχετίζοντο με συμπεριφορά προς τον πλησίον: μη φονεύσης, μη μοιχεύσης, μη κλέψης, μη μαρτυρήσης ψευδώς εναντίον άλλου, μη επιθυμήσης, δηλαδή, μη θελήσης κακώς ν’ αποκτήσης κάτι που ανήκει στον άλλον.​—Έξοδ. 20:1-17.

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΙΣΡΑΗΛ ΠΑΡΕΧΕΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

13, 14. (α) Τι θα προέκυπτε στον Ισραήλ από την υπακοή στους νόμους του Θεού; (β) Ποια ευλογία ήλθε σ’ αυτούς, και γιατί αυτή δεν διήρκεσε;

¹³ Η υπακοή στους νόμους του Ιεχωβά θα έφερνε ανείπωτες ευλογίες στους Ισραηλίτας. Οι εντολές του θα τους ωδηγούσαν σε υγιεινή διαγωγή που θα προήγε ενότητα στο έθνος, υγεία και ευτυχία. Αλλά, το σπουδαιότερο από όλα, θα τους ωδηγούσαν στην ορθή λατρεία, στην ορθή διαγωγή που θα ήταν ευάρεστη στον Ιεχωβά τον Θεό των, και θα εξησφάλιζε την εύνοιά του. Η υπακοή των θα τους επροστάτευε από ψευδή θρησκεία και από ανήθικες πράξεις που θα ωδηγούσαν σε αμαρτία και ανταρσία και τελικά σε απόρριψι από τον Θεό.

¹⁴ Αληθινός στην υπόσχεσί του, ο Θεός ωδήγησε τους Ισραηλίτας σε γη ρέουσα γάλα και μέλι. (Έξοδ. 3:8· Αριθμ. 13:27) Έπειτα από πολλές πείρες το έθνος εγκατεστάθη στη Γη της Επαγγελίας, στη Χαναάν ή Παλαιστίνη, και αναφέρεται ότι κάτω από τη διακυβέρνησι του Βασιλέως Σολομώντος «είχεν ειρήνην πανταχόθεν κύκλω αυτού. Κατώκει δε ο Ιούδας και ο Ισραήλ εν ασφαλεία, έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ, πάσας τας ημέρας του Σολομώντος.» (1 Βασ. 4:24, 25) Αλλά οι ευλογίες αυτές δεν διήρκεσαν. Επανειλημμένη παρακοή στον νόμον του Θεού έδρεψε τελικά την κατάλληλη ανταμοιβή της​—το ν’ απορριφθή ο Ισραήλ από τον Θεό ως λαός του. Αντί ευλογιών, επήλθαν στο έθνος οι κατάρες που είχε προείπει ο Θεός για τέτοια παρακοή.

15. (α) Σε ποιες δύο βασικές εντολές εβασίζετο η σχέσις του Ισραήλ προς τον Ιεχωβά; (β) Γιατί οποιαδήποτε υποκριτική μορφή λατρείας δεν θα εξαπατούσε τον Ιεχωβά;

¹⁵ Ενώ η διαθήκη του νόμου είχε τις Δέκα Εντολές ως θεμέλιο, η σχέσις του έθνους με τον Θεό εβασίζετο πραγματικά σε δυο θεμελιώδεις αρχές​—αγάπη για τον Θεό και αγάπη για τον πλησίον. (Δευτ. 6:5-9· Λευιτ. 19:18) Πιστότης σ’ αυτές τις δύο αρχές ήταν πάρα πολύ ουσιώδης για την παραμονή στην εύνοια του Θεού. Αδυναμία ή προσωρινή αποτυχία οφειλόμενη στην ανθρώπινη ατέλεια, ενώ προκαλούσε διόρθωσι και επιτίμησι, μπορούσε ωστόσο να συγχωρηθή, αλλά όταν το έθνος έχανε την αγάπη του για τον Θεό και δεν τον υπηρετούσε πια με όλη την καρδιά, αυτό μπορούσε μόνο να οδηγήση σε συμφορά. (1 Χρον. 28:9· Παροιμ. 4:23) Καμμιά υποκριτική μορφή λατρείας δεν μπορούσε να τον εξαπατήση, διότι ο Ιεχωβά είναι Θεός, ο οποίος «βλέπει την καρδίαν» και ο οποίος ‘εξετάζει τας καρδίας’ των ανθρώπων. Οι καρδιές του μεγαλυτέρου αριθμού Ισραηλιτών εστράφησαν από την αγάπη του Θεού και του πλησίον στην αγάπη μόνο του εαυτού των, και ο Ιεχωβά το διέκρινε αυτό. Αυτός μπορούσε να δη τις πονηρές πράξεις που εξετελούντο, πρώτα στο σκότος και έπειτα ανοικτά στο φως της ημέρας, καθώς εσκληρύνοντο οι καρδιές του λαού σε κακή διαγωγή.​—1 Σαμ. 16:7· Ιερεμ. 17:10.

16. (α) Πώς επήλθε συμφορά στο έθνος; (β) Πώς ο προφήτης Ιερεμίας εξήγησε την αιτία τούτου;

¹⁶ Οι Ισραηλίται εισήλθαν στη Γη της Επαγγελίας το 1473 π.Χ., και η γη υπετάγη τελικά σ’ αυτούς τον καιρό του Βασιλέως Δαβίδ, του οποίου η τεσσαρακονταετής βασιλεία ετελείωσε στο 1037 π.Χ. Έπειτα από σαράντα χρόνια το έθνος εδιχάσθη λόγω φθόνου και ανταγωνισμού, και έτσι, μετά τον θάνατο του Βασιλέως Σολομώντος στο 997 π.Χ., το αρχικό έθνος του Ισραήλ διηρέθη σε δύο βασίλεια, το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ προς βορράν με τη Σαμάρεια ως πρωτεύουσα, και το από δύο φυλές βασίλειο του Ιούδα προς νότον με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα. Το βόρειο δεκάφυλο βασίλειο κατεστράφη από τους Ασσυρίους το 740 π.Χ., και έπειτα στο 607 π.Χ. το βασίλειο του Ιούδα κατεστράφη από τους Βαβυλώνιους. Όχι πολύν καιρό πριν απ’ αυτό το τέλος του βασιλείου του Ιούδα, ο Ιερεμίας εξέφερε σ’ αυτούς τα εξής λόγια: «Διότι ρητώς διεμαρτυρήθην προς τους πατέρας υμών, καθ’ ην ημέραν ανεβίβασα αυτούς εκ γης Αιγύπτου μέχρι της σήμερον, εγειρόμενος πρωί και διαμαρτυρόμενος, λέγων, Ακούσατε της φωνής μου. Αλλά δεν ήκουσαν, και δεν έκλιναν το ωτίον αυτών, αλλά περιεπάτησαν έκαστος εν ταις ορέξεσι της πονηράς αυτών καρδίας· δια τούτο θέλω φέρει επ’ αυτούς πάντας τους λόγους της διαθήκης ταύτης, την οποίαν προσέταξα να πράττωσι, αλλά δεν έπραξαν. Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, Συνωμοσία ευρέθη μεταξύ των ανδρών Ιούδα, και μεταξύ των κατοίκων της Ιερουσαλήμ. Επέστρεψαν εις τας αδικίας των πραπατόρων αυτών, οίτινες δεν ηθέλησαν να ακούσωσι τους λόγους μου· και αυτοί υπήγαν οπίσω άλλων θεών, δια να λατρεύωσιν αυτούς· ο οίκος Ισραήλ και ο οίκος Ιούδα ηθέτησαν την διαθήκην μου, την οποίαν έκαμα προς τους πατέρας αυτών. Δια τούτο ούτω λέγει ο Ιεχωβά· Ιδού, θέλω φέρει επ’ αυτούς κακόν, εκ του οποίου δεν θέλουσι δυνηθή να εξέλθωσι· και θέλουσι βοήσει προς εμέ, και δεν θέλω εισακούσει αυτούς.»​—Ιερεμ. 11:7-11, ΜΝΚ. Παράβαλε Δευτερονόμιον 6:12-15 και 28:15, 45-47.

17. Ποια προσωρινή αποκατάστασι έλαβαν οι Ισραηλίται;

¹⁷ Ο Ιεχωβά, μέσα στο μεγάλο του έλεος και σε εκπλήρωσι της επαγγελίας του και του σκοπού του, αποκατέστησε ένα υπόλοιπο του έθνους από τη Βαβυλώνα πάλι στη Γη της Επαγγελίας έπειτα από μια περίοδο εβδομήντα ετών ερημώσεως. Άλλη μια φορά ήλθαν αγαθά νέα γι’ αυτή την απελευθέρωσι στον λαόν Ισραήλ, ενώ ευρίσκέτο σε κατάστασι αιχμαλωσίας. Αυτό το υπόλοιπο του φυσικού Ισραήλ επέστρεψε στην Παλαιστίνη για ν’ αποκατασταθή εκεί η λατρεία του Ιεχωβά, αν και δεν αποκατεστάθησαν ως ανεξάρτητο έθνος, ως χωριστό βασίλειο.

18. Απεδείχθη το έθνος Ισραήλ ‘άξιον των αγαθών νέων’ που διεκηρύχθησαν σ’ αυτούς;

¹⁸ Μήπως το αρχαίο αυτό έθνος του Ισραήλ στο τέλος απεδείχθη ‘άξιον των αγαθών νέων’, που είχαν κηρυχθή σ’ αυτούς από τον Μωυσή στην Αίγυπτο; Μήπως εξεπλήρωσαν την υπόσχεσι που έδωσαν οι πατέρες των να πράττουν όλα όσα προσέταξε σ’ αυτούς ο Ιεχωβά και να είναι αληθινά λαός του, κάνοντας το θέλημα του; Το θεόπνευστο Υπόμνημα απαντά Όχι! Η πλήρης αναξιότης των ως έθνους εξεδηλώθη σαφώς από τη στάσι των απέναντι του Ιησού, του υποσχεμένου Μεσσία, τον οποίον απέρριψαν και εσταύρωσαν σε ξύλο. Λίγο προ του θανάτου του ο Ιησούς προέφερε κρίσι εναντίον του έθνους όταν είπε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.»​—Ματθ. 23:37, 38· Λουκ. 23:18-25· Πράξ. 2:23.

19. (α) Ποιο μεγάλο προνόμιο είχαν απολαύσει οι Ισραηλίται όταν ήσαν πιστοί; (β) Όταν ο Θεός τελικά απέρριψε αυτό το έθνος, μήπως αυτό εσήμαινε το τέλος της πολιτείας του Θεού με το ανθρώπινο γένος;

¹⁹ Οι Ισραηλίται είχαν απολαύσει το υψηλό προνόμιο τού να είναι έθνος μαρτύρων του Ιεχωβά. (Ησ. 43:10-12) Όχι ότι είχαν διαταχθή να κηρύττουν όσον αφορά τον Ιεχωβά σε όλα τα άλλα έθνη της γης· αλλά είχαν τεθή κατά μέρος για την αποκλειστική υπηρεσία και λατρεία του Ιεχωβά. Με τα θαυμαστά έργα που επιτέλεσε ο Ιεχωβά προς χάριν των και με την άσκησι αληθινής λατρείας όταν ήσαν πιστοί, ο Ιεχωβά έκαμε μεγάλο όνομα για τον εαυτό του. Αλλά μπορούσαν μόνο να εξακολουθήσουν να είναι μάρτυρές του με το να εμμένουν στην αληθινή λατρεία και να τιμούν τη διαθήκη που αυτός έκαμε μαζί τους και με το να υπακούουν στις εντολές του. Αυτό απέτυχαν να το πράξουν. Ο Ιεχωβά, λοιπόν, απέρριψε τον φυσικόν Ισραήλ. Η διάταξις της διαθήκης του νόμου μαζί τους ετερματίσθη, εξεπληρώθη δε στον Ιησού και ο νόμος της εκαρφώθη στο ξύλο του μαρτυρίου. (Κολ. 2:14) Αλλ’ αυτό δεν ετερμάτισε κάθε πολιτεία του Θεού με τους ανθρώπους. Τώρα, με τον Χριστόν Ιησούν ως Μεσίτην, εγκαινιάσθη μια διάταξις νέας διαθήκης, όχι με τον φυσικόν Ισραήλ, αλλά μ’ ένα έθνος που παράγει τους καλούς καρπούς, του οποίου η διαγωγή θα ήταν άξια μιας ουράνιας βασιλείας του Θεού με τον Χριστό ως Βασιλέα.​—Εβρ. 8:6· Ματθ. 21:43.

Τα «Αγαθά Νέα» Χωρίζουν ‘Λαόν δια το Όνομα του Ιεχωβά’

1, 2. (α) Σε ποια βασιλεία ανεφέρετο ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 21:43; (β) Ποιος είναι βασιλεύς αυτής της βασιλείας και πότε άρχισε να κυβερνά με πλήρη εξουσία της Βασιλείας; (γ) Προορίζεται η βασιλεία αυτή για κάποια ειδική φυλή ανθρώπων;

ΣΕ ΠΟΙΟ έθνος ανεφέρετο ο Ιησούς όταν είπε, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 21:43:«Η βασιλεία του Θεού . . . θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής»; Και ποια είναι η βασιλεία που αναφέρεται εδώ; Όχι, το έθνος το τόσο ευλογημένο δεν είναι κάποια ιδιαίτερη φυλή ανθρώπων, που ανήκει σε κάποιον ειδικό κλάδο της ανθρωπίνης οικογενείας και είναι περιωρισμένη κάτω από μια ανθρωποποίητη βασιλεία. Ο Ιεχωβά Θεός τώρα επροτίθετο να καλέση άτομα από όλα τα έθνη για να είναι συνδεδεμένα ως λαός χωριστός από τον κόσμο, ‘λαός δια το όνομα αυτού’.​—Πράξ. 15:14.

² Η βασιλεία, της οποίας τα συμφέροντα πρόκειται να υπηρετήσουν, δεν είναι μια επίγεια βασιλεία με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ ή κάποια άλλη πόλι της γης. Η βασιλεία που αναφέρεται είναι η ‘επουράνιος βασιλεία’ του Θεού. (2 Τιμ. 4:18) Ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος απερρίφθη από το άπιστο έθνος του Ισραήλ και εθανατώθη, ανέστη και αργότερα ανελήφθη στον ουρανό. Εκεί ανέμενε τον κατάλληλο καιρό του Θεού για ν’ αρχίση τη διακυβέρνησί του με πλήρη εξουσία της Βασιλείας. (Εβρ. 1:13· Πράξ. 2:32-36) Ο καιρός αυτός ήλθε στο 1914 μ.Χ. Έπειτα ακολούθησε «πόλεμος εν τω ουρανώ», ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα το να εκβληθή από τον ουρανό ο Σατανάς, ο μέγας αντίπαλος του Θεού και των πιστών ανθρώπων στη γη, ο οποίος τώρα πρέπει σύντομα να συντριβή μαζί με όλους τους πονηρούς του αγγέλους, τις εγκόσμιες κυβερνήσεις και τους αδίκους ανθρώπους, που έχουν εναντιωθή στη διακυβέρνησι του Θεού. Αυτό θα λάβη χώραν στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», που ονομάζεται Αρμαγεδδών.​—Αποκάλ. 12:7-12· Δαν. 2:44· Αποκάλ. 16:14, 16.

 3. Ποια είναι η σχέσις προς τη Βασιλεία (α) του «μικρού ποιμνίου», και (β) των «άλλων προβάτων»;

³ Τώρα κυβερνά από τους καθαρισμένους ουρανούς η ουράνια βασιλεία του Θεού υπό τον Χριστόν Ιησούν. Η βασιλεία αυτή στην πληρότητά της αποτελείται από 144.000 άτομα που εκλέγονται από τα έθνη της γης και που άρχουν ως «βασιλείς» με τον Χριστό. (Αποκάλ. 20:6· 1:1-4) Αν συγκριθούν, με τον μεγάλο αριθμό ατόμων, που αποκτούν ζωή επάνω στη γη υπό την Βασιλεία, εκείνοι που λαμβάνουν αυτή την ουράνια αμοιβή είναι πράγματι ένα «μικρόν ποίμνιον». Εκτός από αυτό το «μικρόν ποίμνιον», υπάρχουν και «άλλα πρόβατα», τα οποία περιλαμβάνουν ένα μεγάλο πλήθος ατόμων καλής θελήσεως προς τα «αγαθά νέα», που ζουν σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους και που γίνονται επίγειοι υπήκοοι της Βασιλείας σε μια παραδείσια γη.​—Λουκ. 12:32· Ιωάν. 10:16· Αποκάλ. 7:9, 13, 14· Ψαλμ. 37:11, 29. Βλέπε «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας», παράγραφοι 23-28.

 4. Γιατί μπορούσε να λεχθή ότι, όταν τα πρώτα μέλη των 144.000 άρχισαν να συνάγωνται πριν από 1900 χρόνια, ήλθαν κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας;

⁴ Όταν το «ευαγγέλιον της βασιλείας» άρχισε να κηρύττεται από τον Ιησούν και έπειτα από τους αποστόλους και μαθητάς του τού πρώτου αιώνος, ο σκοπός ήταν να συναχθούν από μέσα από τα έθνη εκείνοι που θ’ αποτελούσαν ‘τον λαόν δια το όνομα του Ιεχωβά’, τους 144.000, που επρόκειτο να είναι ενωμένοι με τον Χριστό Ιησού στη διακυβέρνησι της Βασιλείας. Αυτοί εκαλούντο σ’ έναν ουράνιο προορισμό με τον Ιησούν τον Κύριόν των, και αυτό εγίνετο μέσω του «ευαγγελίου» ή αγαθών νέων. (2 Θεσ. 2:14) Ενώ στις ημέρες εκείνες η ουράνια βασιλεία του Θεού δεν είχε ακόμη αρχίσει να εξασκή τη διακυβέρνησί της ως προς τη γη με πλήρη εξουσία, όμως, επειδή ο Ιεχωβά πάντοτε παραμένει «Βασιλεύς της Αιωνιότητος» και ο Ιησούς ήταν η αόρατη κεφαλή του νέου Χριστιανικού έθνους, μπορούσε να λεχθή ότι μέσω του Χριστού Ιησού εκείνοι που επίστευαν ήρχοντο κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας. Όταν άκουαν το «ευαγγέλιον της βασιλείας», το εδέχοντο και αφιερώνοντο στην υπηρεσία του Θεού, ελέγετο γι’ αυτούς ότι ‘ηλευθερώθησαν από την εξουσίαν του σκότους, και μετεφέρθησαν εις την βασιλείαν του αγαπητού Υιού του Θεού’.​—Κολ. 1:13.

5, 6. (α) Ποιο ερώτημα, λοιπόν, αντιμετώπιζαν οι πρώτοι εκείνοι Χριστιανοί, και ποια όμοια ερωτήματα αντιμετωπίζουν οι Χριστιανοί σήμερα; (β) Τι προσδιορίζει τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού ως ‘λαόν δια το όνομα του Ιεχωβά’;

⁵ Πώς θα τους επηρέαζε αυτή η αλλαγή; Ζούσαν ακόμη στον ίδιο κόσμο, σε περιοχές που εκυβερνώντο από διάφορες εθνικές κυβερνήσεις. Η έκτη παγκόσμια δύναμις, η Ρώμη, κυριαρχούσε, πάνω στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμένου κόσμου του καιρού εκείνου, όπου ζούσαν οι πρώτοι Χριστιανοί. Ποια επρόκειτο τώρα να είναι η σχέσις των προς τη Ρώμη και άλλες κυβερνήσεις της γης;

⁶ Σήμερα, 1.900 χρόνια αργότερα, οι ίδιες ερωτήσεις είναι κατάλληλες. Το κήρυγμα του «ευαγγελίου» δεν γίνεται τώρα κυρίως για τον σκοπό προσκλήσεως ατόμων στην ουράνια βασιλεία, αλλά απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως, που ελπίζουν να ζήσουν για πάντα σε μια παραδείσια γη. Από το έτος 1914, όπως αποδεικνύει η εκπλήρωσις των Βιβλικών προφητειών, η βασιλεία των ουρανών κυβερνά εν δυνάμει, και αυτό σημαίνει ότι φθάνει γοργά το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων. «Τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» κηρύττεται τώρα σε 189 χώρες και νήσους των θαλασσών, προς ανθρώπους που ζουν κάτω από πολλά και διάφορα είδη κυβερνήσεων και μορφών πολιτικής διακυβερνήσεως. Πραγματικά, σε πολλές χώρες η μορφή διακυβερνήσεως συχνά αλλάσσει, καθώς έρχεται στην εξουσία ένα διαφορετικό πολιτικό κόμμα ή τοπικά εθνικιστικά κινήματα αναλαμβάνουν την κυβερνητική ευθύνη από αποικιακές διοικήσεις. Ποια είναι η σχέσις του Χριστιανού προς τέτοιες κυβερνήσεις ή αλλαγές; Είναι άρα γε δυνατόν οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού Ιησού να γίνουν ένας ενωμένος λαός παρά τις διαφορετικές φυλετικές και εθνικές των προελεύσεις, ένας λαός χωριστός από τον κόσμο, που υπηρετεί τα συμφέροντα της βασιλείας του Θεού, ένας λαός για το όνομα του Ιεχωβά; Αν ναι, πώς προσδιορίζεται έτσι η ταυτότης των; Αυτό γίνεται με διαγωγή ‘αξίαν της βασιλείας’.​—2 Θεσ. 1:5.

 7. Πώς, λοιπόν, αποτελούν πρόκλησι τα «αγαθά νέα»;

⁷ Όπως ακριβώς τα «αγαθά νέα», που εκηρύχθησαν αρχικά στον Ισραήλ στην Αίγυπτο, αποτελούσαν πρόκλησι σ’ αυτούς, διότι απαιτούσαν ωρισμένη πορεία ενεργείας, πιστότητος στη διαθήκη του νόμου και υποταγής στον Ιεχωβά ως Βασιλέα των και υπακοής στις εντολές του, όμοια, από την αρχή της κλήσεως του νέου έθνους των 144.000 του πνευματικού Ισραήλ έως σήμερα και της κλήσεως του μεγάλου πλήθους των «άλλων προβάτων», το «ευαγγέλιον της βασιλείας» παρουσιάζει μια πρόκλησι σ’ εκείνους που το δέχονται. Θα ‘πολιτευθούν αξίως του ευαγγελίου’;​—Φιλιππησ. 1:27.

ΧΩΡΙΣΤΟΙ ΑΓΙΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 8. (α) Ποια αρχή που κυβερνά τη Χριστιανική σχέσι με τον κόσμο γίνεται σαφής στο κατά Ιωάννην 17:14-18; (β) Πώς οι σημερινοί μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν μια κοινωνία Νέου Κόσμου;

⁸ Στην τελική του συνάντησι με τους μαθητάς του λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Ιησούς, σε προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του, κατέστησε σαφή μια αρχή όσον αφορά τη σχέσι του Χριστιανού με τον κόσμο. «Εγώ έδωκα εις αυτούς τον λόγον σου· και ο κόσμος εμίσησεν αυτούς, διότι δεν είναι εκ του κόσμου, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. Δεν παρακαλώ να σηκώσης αυτούς εκ του κόσμου, αλλά να φυλάξης αυτούς εκ του πονηρού. Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου. Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια. Καθώς εμέ απέστειλας εις τον κόσμον, και εγώ απέστειλα αυτούς εις τον κόσμον.» Επομένως, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού δεν αποτελούν μέρος του κόσμου τούτου, κατά το ότι αποχωρίζουν τον εαυτό τους από τις πονηρές κατευθύνσεις του και δεν θέτουν την ελπίδα των για το μέλλον στα σχέδια και στις οργανώσεις των ανθρώπων. Μάλλον, η ελπίδα των είναι στον νέο κόσμο που διακυβερνάται από τη βασιλεία του Θεού και έχουν συγκεντρωμένα τα συμφέροντα των σ’ αυτόν τον νέο κόσμο. Είναι, λοιπόν, κατάλληλο να πούμε ότι οι σύγχρονοι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν μια κοινωνία Νέου Κόσμου. Αυτή η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι ενωμένη κατά το ότι έχουν όλοι την ίδια ολόκαρδη αγάπη για τον Θεό, με το ν’ αναγνωρίζουν τον Ιεχωβά ως τον Υπέρτατον Άρχοντα του σύμπαντος και με την υποταγή των στη βασιλεία του Θεού.​—Ιωάν. 17:14-18.

 9. Ποια είναι η απόδειξις ότι η βασιλεία του Θεού υπάρχει και κυβερνά τώρα;

⁹ Επειδή η βασιλεία του Θεού είναι ουράνια και επομένως αόρατη στους ανθρώπους επάνω στη γη, τα κοσμικά έθνη αρνούνται να την αναγνωρίσουν ή να την λάβουν υπ’ όψιν. Αλλά επειδή ο Θεός είναι αόρατος στα ανθρώπινα μάτια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Η απόδειξις της υπάρξεώς του είναι φανερή στη δημιουργία του. (Ρωμ. 1:20) Η απόδειξις της υπάρξεως της βασιλείας του Θεού γίνεται φανερή από αυτή την ύπαρξι της κοινωνίας Νέου Κόσμου​—εκατοντάδες χιλιάδων άτομα που έρχονται από όλα τα έθνη, ενωμένα, με ειρήνη και δέχονται τη διακυβέρνησι της Βασιλείας. Τούτο είναι σε αρμονία με τα θεόπνευστα λόγια του Ψαλμού 72:7, 8: «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης.» Έτσι συμβαίνει ότι εκείνοι που αποτελούν την κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά βρίσκονται κυριολεκτικώς στα ‘πέρατα της γης’. Καταδεικνύουν ότι είναι αληθινοί υπήκοοι της βασιλείας του Θεού με το να είναι ευπειθείς και υποτακτικοί στο θείο θέλημα και με το να υποστηρίζουν ενεργώς τη βασιλεία του Θεού, κηρύττοντάς την σε όλη τη γη.

10. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν λαμβάνουν μέρος σε πολιτικά ζητήματα ή σε πολέμους μεταξύ εθνών;

¹⁰ Οι αληθινοί δούλοι του Θεού για να διατηρούν την ενότητά των, πρέπει ν’ ακολουθούν τις αρχές που εξετέθησαν πιο πάνω, να είναι χωρισμένοι από τον κόσμο. Γι’ αυτόν τον λόγο οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν λαμβάνουν μέρος σε πολιτικά ζητήματα. Σκεφθήτε τι θα εσήμαινε αν το έκαναν αυτό! Η εκκλησία των αληθινών Χριστιανών θα ήταν διηρημένη εναντίον του εαυτού της αν τα μέλη ατομικώς υπεστήριζαν διάφορες πολιτικές οργανώσεις και ενώνοντο στο να χλευάζουν ή εχθρεύωνται κάποια άλλη ομάδα, της οποίας άλλοι στην εκκλησία θα μπορούσαν να είναι μέλη. Πώς αυτό θα ήταν δυνατόν να εναρμονισθή με τα περαιτέρω λόγια του Ιησού, που βρίσκονται στα εδάφια 21 και 22 του κεφαλαίου 17 του Ιωάννου; Ο Ιησούς εκεί προσηύχετο για τους ακολούθους του, «Δια να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και εγώ την δόξαν την οποίαν μοι έδωκας, έδωκα εις αυτούς· δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν.» Σε μια διεθνή κλίμακα, επίσης, αυτή η ενότης διαφυλάττεται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά που δεν ενώνονται σε αγώνες και διαμάχες μεταξύ εθνών, τα οποία είναι διηρημένα από ανθρωποποιήτους φραγμούς.

ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΣ «ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ»

11, 12. Πώς ένας Χριστιανός αποδίδει «τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα»;

¹¹ Εν τούτοις, οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθουν να ζουν σε επικράτειες που κυβερνώνται από επίγειες κυβερνήσεις, στις οποίες ο Ιεχωβά επέτρεψε να συνεχίσουν την ύπαρξί τους ως τον καιρόν αυτόν. Εξηγώντας ο Ιησούς τη σχέσι του Χριστιανού προς τις κυβερνήσεις αυτές, εξέθεσε μια άλλη πολύ γνωστή αρχή: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (Ματθ. 22:21) Τα λόγια αυτά δείχνουν ότι οι επίγειες κυβερνήσεις (ή ο «Καίσαρ») μπορεί κατάλληλα να απαιτήσουν ωρισμένα καθήκοντα από τους Χριστιανούς υπηκόους των. Παραδείγματος χάριν, στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιο 22, βλέπομε τον Ιησού να εξετάζη το ζήτημα της πληρωμής φόρων. Οι κυβερνήσεις παρέχουν πολλές υπηρεσίες στους ακολούθους του Χριστού, όπως στο πεδίον της εκπαιδεύσεως, στην κατασκευή δρόμων, στον έλεγχο της τηρήσεως του νόμου και της τάξεως μέσω της αστυνομίας και των δικαστηρίων, στην παροχή ύδατος, ηλεκτρισμού και άλλων εφοδίων, για τα οποία όλα πρέπει να πληρώνωμε. Έτσι οι Χριστιανοί «αποδίδουν» με συνείδησι αγαθή, μέσω φόρων κλπ., γι’ αυτές τις διάφορες υπηρεσίες.

¹² Επιπρόσθετα, οι αληθινοί Χριστιανοί αποδεικνύονται νομοταγείς και γεμάτοι σεβασμό. Παραδείγματος χάριν, συμμορφώνονται με τους κανονισμούς που διέπουν την τροχαία κίνησι, μη οδηγώντας το αυτοκίνητο με υπερβολική ταχύτητα πέρα από ό,τι επιτρέπει ο νόμος, και αλλιώς συμμορφούμενοι προς τους κανονισμούς, που διέπουν την κανονική εύτακτη εργασία για τα προς το ζην. Ενεργώντας έτσι, δείχνουν, επίσης, σεβασμό για κείνους που διαχειρίζονται τα του νόμου. Τούτο είναι σε αρμονία με τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο 13, εδάφια 6 και 7: «Επειδή δια τούτο πληρόνετε και φόρους . . . Απόδοτε λοιπόν εις πάντας τα οφειλόμενα· εις όντινα οφείλετε τον φόρον, τον φόρον· εις όντινα τον δασμόν, τον δασμόν εις όντινα τον φόβον, τον φόβον· εις όντινα την τιμήν, την τιμήν.»

13. Τι πράττουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά όταν αντιμετωπίζουν αλλαγή μορφών κυβερνήσεων;

¹³ Ο Χριστιανός επιδιώκει αυτή την πορεία άσχετα με την κυβέρνησι που βρίσκεται στην εξουσία. Η κυβέρνησις μπορεί ν’ αλλάξη με το ν’ αναλάβη την εξουσία ένα διαφορετικό πολιτικό κόμμα. Εν τούτοις, οι μάρτυρες του Ιεχωβά συνεχίζουν την ίδια νομοταγή πορεία απέναντι της νέας κυβερνήσεως όπως ακριβώς έκαναν και με την παλαιά κυβέρνησι και αυτό θα εξακολουθήσουν να το πράττουν εφ’ όσον ο Θεός θα επιτρέπη να άρχουν επίγειες μορφές κυβερνήσεως.

ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ «ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ»

14. (α) Ποια πράγματα ανήκουν στον Θεό, που πρέπει να αποδοθούν σ’ αυτόν; (β) Εκεί που υπάρχει σύγκρουσις μεταξύ εκείνων που απαιτεί ο Θεός και εκείνων που ζητεί ο Καίσαρ, ποια πορεία λαμβάνει ο Χριστιανός; (γ) Ποια αρχή ακολούθησαν σχετικά με τούτο ο Πέτρος και οι απόστολοι;

¹⁴ Παρατηρήστε ότι ο Ιησούς είπε ότι ένας Χριστιανός έπρεπε ν’ αποδίδη, όχι μόνο «τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα», αλλά και «τα του Θεού εις τον Θεόν». Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Δημιουργός όλων των ζώντων πλασμάτων και επομένως η ζωή μας ανήκει σ’ αυτόν. Επειδή είναι ο Υπέρτατος στο σύμπαν και ο μόνος αληθινός Θεός, η λατρεία μας ανήκει σ’ αυτόν μόνο. Η αληθινή λατρεία του Θεού περιλαμβάνει σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες τη δημοσία διακήρυξι του ονόματός του και το κήρυγμα ‘τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας’. (Ναούμ 1:2· Ματθ. 24:14) Κατά καιρούς μπορεί να υπάρχη σύγκρουσις μεταξύ εκείνων που ο «Καίσαρ» ζητεί και εκείνων που ο Θεός απαιτεί. Τότε τι πρέπει να πράξη ο Χριστιανός; Η κατάλληλη πορεία για ν’ ακολουθήση κανείς, αν επιθυμή ν’ αποδείχθη ‘άξιος του ευαγγελίου’, διευκρινίζεται σαφώς σε μια περίπτωσι που περιελάμβανε Χριστιανούς του πρώτου αιώνος. Ο Πέτρος και μερικοί από τους άλλους αποστόλους είχαν φερθή ενώπιον του Ιουδαίου αρχιερέως, ο οποίος είπε σ’ αυτούς: «Δεν σας παρηγγείλαμεν ρητώς να μη διδάσκητε εν τω ονόματι τούτω; και ιδού, εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας, και θέλετε να φέρητε εφ’ ημάς το αίμα του ανθρώπου τούτου.» Απαντώντας ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι είπαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Αυτοί οι πρώτοι Χριστιανοί είδαν ότι στην περίπτωσι αυτή περιελαμβάνετο η λατρεία των και έτσι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με την ιδιαίτερη αυτή διαταγή του δικαστηρίου που τους διέτασσε να μη κηρύττουν. Το Υπόμνημα δείχνει ότι με πιστή αναγνώρισι του Υπερτάτου Νόμου του Θεού εξακολούθησαν το κήρυγμά των, «χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.»​—Πράξ. 5:28, 29, 40-42.

15. Ποια διαγωγή πρέπει να εκδηλώνη ο Χριστιανός κάτω από διωγμό, σε αρμονία με το Ρωμαίους 12:12-21;

¹⁵ Αυτή ή εναντίωσις και ο διωγμός δεν έκαμαν τους αποστόλους να στραφούν εναντίον των εξουσιών εκείνων με φυσική αντεκδίκησι, ούτε, όταν ήσαν ενώπιον των δικαστηρίων, έδειχναν έλλειψι σεβασμού. Μάλλον, με αξιοπρέπεια και ηρεμία υπερήσπιζαν τη θέσι των, διατηρώντας την ακεραιότητά των με υπακοή στον νόμον του Ιεχωβά ως υπεράνω του νόμου των ανθρώπων. Ομοίως σ’ αυτές τις ημέρες, ακόμη, και εκεί που οι μάρτυρες του Ιεχωβά διώκονται, όπως στις Κομμουνιστικές χώρες, δεν ενώνονται αυτοί σε κάποια στασιαστικά κινήματα για να ανατρέψουν τις υπάρχουσες εξουσίες, αλλά, μάλλον, εξηγούν πιστά τη θέσι των ως δούλων του Θεού και ως μαρτύρων του εντεταλμένων να κηρύττουν για τη βασιλεία του. Με σταθερή πίστι στην ελπίδα ζωής στον νέο κόσμο μπορούν να υπομένουν αυτή τη θλίψι. Δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να πικραθή και να προσπαθήση ν’ ανταποδώση κακό στους άλλους για το κακό που γίνεται σ’ αυτούς. Μάλλον, προσπαθούν να εξακολουθήσουν να ζουν μ’ ένα ειρηνικό τρόπο και ακόμη προσπαθούν να βοηθήσουν τους εναντιουμένους να μάθουν την αλήθεια του λόγου του Θεού και να εύρουν ευλογία. Ο απόστολος γράφει: «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες· εις την προσευχήν προσκαρτερούντες. . . . Ευλογείτε τους καταδιώκοντας υμάς· ευλογείτε, και μη καταράσθε. Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού· προνοείτε τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων. Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων. Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον, “Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά.” Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν· εάν διψά, πότιζε αυτόν· διότι πράττων τούτο, θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν.»​—Ρωμ. 12:12-21, ΜΝΚ.

16. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα στους μάρτυρας του Ιεχωβά από το ν’ ακολούθουν τις Βιβλικές αρχές που εξητάσθησαν έως τώρα;

¹⁶ Ακολουθώντας ακριβώς τις αρχές, που εξητάσθησαν πιο πάνω στο κατά Ιωάννην 17:14-18, 21, 22, στο κατά Ματθαίον 22:21 και στις Πράξεις 5:28, 29, η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά εχωρίσθη από τα έθνη του κόσμου μ’ έναν ειδικό τρόπο. Αυτοί αποτελούν πράγματι λαόν για το όνομα και τη βασιλεία του Ιεχωβά. Με υπακοή στα λόγια του Ιησού, που βρίσκονται στο κατά Ματθαίον 6:33, ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού’.

17. Ποια απαίτησις για σωτηρία διευκρινίζεται στην προς Ρωμαίους επιστολή 10:10;

¹⁷ Το ν’ αποκριθούμε, λοιπόν, στην πρόκλησι των «αγαθών νέων» είναι άρα γε απλώς ζήτημα του να ενωθούμε με μια οργάνωσι σαν των μαρτύρων του Ιεχωβά, και να ενωθούμε με τις τάξεις των κηρύκων ‘του ευαγγελίου της βασιλείας’; Είναι, βέβαια, αληθινό ότι εκείνοι που θα ήθελαν ν’ αποκτήσουν ζωή στον νέο κόσμο του Ιεχωβά πρέπει να μετάσχουν της δημοσίας διακηρύξεως της αληθείας. «Διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Είναι, λοιπόν, ορθόν, ένας που ακούει τα «αγαθά νέα» και πιστεύει σ’ αυτά, να επιδοθή στην απόκτησι ακριβούς γνώσεως της αληθείας με μελέτη της Γραφής για να μπορέση να λάβη μέρος σ’ αυτή τη δημοσία διακήρυξι της αληθείας. Ενεργώντας έτσι δείχνει την εκτίμησί του για τα «αγαθά νέα» καθώς επίσης την επιθυμία του να λατρεύη τον Ιεχωβά.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΣ

18. Ποια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας απαιτεί το «ευαγγέλιον»;

¹⁸ Αλλά το «ευαγγέλιον της βασιλείας» απαιτεί μια ακόμη μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή μας. Πράγματι, ζητεί από μας να φέρομε ολόκληρη τη ζωή μας σε αρμονία με τις Βιβλικές αρχές και να γίνωμε σε κάθε μέρος της ζωής μας υποτακτικοί στο θέλημα του Θεού. Όπως νουθετεί η Γραφή: «Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά,» και «παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι’ αυτού τον Θεόν και Πατέρα.» (Κολ. 3:23, 17, ΜΝΚ) Μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι πράγματι έναρξις μιας νέας ζωής, είναι να γίνωμε ένας νέος άνθρωπος. Πρέπει να ζητούμε πρώτα, όχι μόνο τη βασιλεία του Θεού, αλλά και τη δικαιοσύνη του, δηλαδή, να ζητούμε να πράττωμε ό,τι είναι ορθόν ενώπιον του Θεού σε όλη τη διαγωγή μας πάντοτε.

19, 20. (α) Πώς περιγράφει ο απόστολος Παύλος την αλλαγή αυτή στην προς Κολοσσαείς επιστολή 3:5-10; (β) Τι είδους αλλαγή πρέπει να είναι αυτή για να είμεθα ευάρεστοι στον Ιεχωβά και ν’ αποκτήσωμε ζωή στον νέο του κόσμο;

¹⁹ Αυτό σημαίνει να αποβάλωμε ό,τι είναι άδικο ή κακό, κάνοντας να νεκρωθούν στη ζωή μας όσα είναι κακά ενώπιον του Θεού, και έπειτα αντικαθιστώντας ό,τι είναι κακό με ό,τι είναι καλό. Ο απόστολος έγραψε πάνω στο σημείο αυτό στην προς Κολοσσαείς επιστολή 3:5-10: «Νεκρώσατε λοιπόν τα μέλη σας τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις είναι ειδωλολστρεία· δια τα οποία έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας· εις τα οποία και σεις περιεπατήσατε ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς. Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματος σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.»

²⁰ Αυτή η επένδυσίς μας με τη νέα προσωπικότητα πρέπει να πηγάση από μια ειλικρινή καρδιά, από μια ειλικρινή επιθυμία να φέρομε τη ζωή μας σε αρμονία με το θέλημα του Θεού για να είμεθα ευάρεστοι σ’ αυτόν, με την ελπίδα ν’ αποκτήσωμε ζωή στον νέο του κόσμο. Αυτό δεν μπορεί να είναι υποκριτικό, σαν να φορούμε μια νέα ενδυμασία μόνο για μια μέρα την εβδομάδα. Κατά μέγα μέρος στη θρησκεία σήμερα γίνεται κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι φορούν τη «Χριστιανοσύνη» των όταν πηγαίνουν στην εκκλησία και έπειτα απεκδύονται τη «Χριστιανοσύνη» των σαν μια ενδυμασία και επιστρέφουν στις κακές κατευθύνσεις του κόσμου το υπόλοιπο μέρος της εβδομάδος. Χρειάζεται ευσυνείδητη προσπάθεια για ν’ αποβάλη κανείς, να νεκρώση εκείνο που είναι κακό, να ‘απεκδυθή’ τον παλαιόν άνθρωπον με τις πράξεις του και να ενδυθή τον νέον άνθρωπον με την ειλικρινή εκζήτησι να πράττη το θέλημα του Θεού. Ούτε μπορεί να κάμη κανείς αυτή την αλλαγή μόνο για ν’ αρέση σε ανθρώπους, μόνο για να είναι κάποιος που θεωρείται από τους άλλους ως καλός άνθρωπος. Ενώ ένας Χριστιανός φυσικά επιθυμεί την εκτίμησι των συνανθρώπων του, και ειδικά των Χριστιανών αδελφών του, πρέπει πρώτα να ζητή ν’ αρέση στον Θεό. Εκτιμά ό,τι ο Ιεχωβά Θεός είπε στον προφήτη Σαμουήλ: «Διότι δεν βλέπει ο Θεός καθώς βλέπει ο άνθρωπος· διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.»​—1 Σαμ. 16:7, ΜΝΚ.

21. Ποιο βήμα θα θέλη να κάμη το ειλικρινές άτομο;

²¹ Είναι μεγάλο προνόμιο να είμεθα συνδεδεμένοι με τον ‘λαόν δια το όνομα του Ιεχωβά’, διότι αυτό συνεπάγεται τη χαρά της υπηρεσίας του αληθινού Θεού. Αλλά πιο σπουδαία είναι η σχέσις, στην οποίαν εισερχόμεθα, με τον Ιεχωβά Θεό. Εκείνος που έχει καλή καρδιά και που εκτιμά τα «αγαθά νέα» και έχει ειλικρινή επιθυμία να πράττη το θείο θέλημα, θα θέλη να χρησιμοποιήση τη ζωή του προς αίνον του Ιεχωβά. Προς τον σκοπόν αυτόν αφιερώνει τη ζωή του κάνοντας μια ιεροπρεπή υπόσχεσι με προσευχή στον Ιεχωβά ότι στο εξής θα ζητή, όχι το δικό του θέλημα, αλλά το θέλημα του Θεού, όπως ακριβώς έκαμε και ο Ιησούς. (Ψαλμ. 40:8· 143:10· Λουκ. 22:42· Ιωάν. 5:30) Ο Χριστιανός αναγνωρίζει ότι μόνο μέσω του μεσίτου Χριστού Ιησού μπορεί να εισέλθη σ’ αυτή την αφιερωμένη σχέσι με τον Θεό.​—Βλέπε «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας», παράγραφοι 45-51.

22. Τι είναι απαραίτητο για να ‘περιπατήσωμεν αξίως του Ιεχωβά’, όπως εξηγείται στην προς Κολοσσαείς επιστολή 1:9, 10;

²² Μόνο διατηρώντας αυτή τη σχέσι με τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, μπορεί κανείς κατάλληλα να διατηρήση τον σύνδεσμό του με τον ‘λαόν δια το όνομα του Ιεχωβά’. Αφού, για να εξακολουθήση κανείς να έχη την εύνοια του Ιεχωβά, απαιτείται να πράττη το θείο θέλημα, έπεται ότι είναι πάρα πολύ σπουδαία η ακριβής γνώσις [‘επίγνωσις’] αυτού του θελήματος. Επομένως, ο Χριστιανός θα αγωνίζεται ένθερμα να ‘εμπλησθή από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως· δια να περιπατήση αξίως του Ιεχωβά, ευαρεστών κατά πάντα, καρποφορών εις παν έργον αγαθόν, και αυξανόμενος εις την επίγνωσιν του Θεού’.​—Κολ. 1:9, 10, ΜΝΚ.

Διαγωγή ‘Αξία των Αγαθών Νέων’

 1. Ποια εξέχουσα αξία έχει η Γραφή για μας;

Η ΓΡΑΦΗ αποκαλύπτει ποιό είναι το θέλημα του Θεού για τα πλάσματά του. Μελετώντας την, ένας, που ήταν προηγουμένως χωρίς πείρα ή κατανόησι, μπορεί να γίνη σοφός· αυτή παρέχει έναν οδηγό για έναν καθαρό τρόπο ζωής, και φέρνει αγαθή συνείδησι και χαρά στην καρδιά. Γι’ αυτό ακριβώς η πληροφορία που βρίσκεται στη Γραφή όσον αφορά τους νόμους, τις εντολές και τις αρχές του Ιεχωβά είναι κάτι περισσότερο επιθυμητό από όλα τα υλικά πλούτη του κόσμου. «Ο νόμος του Ιεχωβά είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν· η μαρτυρία του Ιεχωβά πιστή, σοφίζουσα τον απλούν· τα διατάγματα του Ιεχωβά ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν· η εντολή του Ιεχωβά λαμπρά, φωτίζουσα οφθαλμούς· ο φόβος του Ιεχωβά καθαρός, διαμένων εις τον αιώνα· αι κρίσεις του Ιεχωβά αληθιναί, δίκαιοι εν ταυτώ· πλέον επιθυμηταί παρά το χρυσίον, μάλιστα παρά πλήθος καθαρού χρυσίου, και γλυκύτεροι υπέρ το μέλι και τους σταλαγμούς της κηρήθρας. Ο δούλός σου μάλιστα νουθετείται δι’ αυτών· εις την τήρησιν αυτών η ανταμοιβή είναι μεγάλη.»​—Ψαλμ. 19:7-11, ΜΝΚ.

 2. Πώς ακριβής γνώσις της Γραφής μάς οδηγεί σε διαγωγή που είναι ‘αξία των αγαθών νέων’;

² Μπορούμε, συνεπώς, να δούμε ότι για να είναι η διαγωγή μας ‘αξία των αγαθών νέων’ χρειαζόμεθα ως θεμέλιο ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού, της Γραφής, και ειλικρινή εκτίμησι της πληροφορίας που αυτή περιέχει, μαζί μ’ έναν υγιεινό φόβο του Ιεχωβά. Με αυτό το κατάλληλο θεμέλιο θα έχωμε την κατάλληλη άποψι του ορθού και εσφαλμένου. Αυτό θα μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε το λάθος τού να καλλιεργούμε αυτοδικαίωσι για να βλεπώμεθα από τους ανθρώπους. Για κείνους που ακολουθούν μια τέτοια πορεία ο απόστολος Παύλος έγραψε στην προς Ρωμαίους επιστολή 10:3: «Επειδή μη γνωρίζοντες την δικαιοσύνην του Θεού, και ζητούντες να συστήσωσι την ιδίαν αυτών δικαιοσύνην, δεν υπετάχθησαν εις την δικαιοσύνην του Θεού.» Ο ειλικρινής λάτρης του Θεού δεν θέλει να είναι σαν τους Φαρισαίους της εποχής του Ιησού, στους οποίους ο Ιησούς έλεγε: «Σεις έξωθεν μεν φαίνεσθε εις τους ανθρώπους δίκαιοι, έσωθεν όμως είσθε πλήρεις υποκρίσεως και ανομίας.» (Ματθ. 23:28) Μάλλον, με ειλικρινή και επιμελή μελέτη του λόγου του Θεού, ο δούλος του Θεού μαθαίνει να ‘αποστρέφετται το πονηρόν και να προσκολλάται εις το αγαθόν’.​—Ρωμ. 12:9.

3, 4. (α) Σε ποιές δύο μεγάλες εντολές βασίζεται η ορθή διαγωγή; (β) Ποιες σχέσεις επηρεάζουν οι κανόνες και οι εντολές του Θεού, και ποια σχέσις είναι η πιο σπουδαία;

³ Διαγωγή ‘αξία των αγαθών νέων’ βασίζεται στις ίδιες δύο μεγάλες εντολές που αποτελούσαν τη βάσι της πολιτείας του Θεού με τους Ισραηλίτας, δηλαδή, ‘ν’ αγαπά κανείς τον Θεό με όλη του την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμι και τη διάνοια και ν’ αγαπά τον πλησίον του σαν τον εαυτό του’. Έχοντας, λοιπόν, τις δύο αυτές εντολές υπ’ όψιν, ας εξετάσωμε μερικές από τις βασικές απαιτήσεις για δικαιοσύνη καθώς εκτίθενται στη Γραφή από τον Δημιουργό και ουράνιο Πατέρα μας. Καθώς ενεργούμε έτσι, θα ιδούμε ότι οι κανόνες ή οι εντολές του Θεού επηρεάζουν διάφορα μέρη της ζωής μας και της σχέσεώς μας με τους άλλους: της σχέσεώς μας με τον Θεό, με την οικογένειά μας και με τους συνανθρώπους μας. Και καθώς εξετάζομε αυτές τις εντολές του Θεού, δεν απαιτείται απλώς τυφλή υποταγή, αλλά, μάλλον, εκζήτησις ‘με όλη μας τη διάνοια και την καρδιά’ να κατανοήσωμε και εκτιμήσουμε γιατί ο Θεός μάς λέγει να πράξωμε τούτο ή εκείνο, ή να μην πράξωμε κάτι, έτσι ώστε να μπορούμε να τον υπηρετούμε με κατανόησι.​—Φιλιππησ. 1:9· Ματθ. 22:37.

⁴ Καθώς έχομε ιδεί, η σχέσις μας με τον Θεό είναι ζωτικής σπουδαιότητος. Η λατρεία μας προς αυτόν πρέπει να είναι καθαρή και αγνή και αδιαίρετη. Ζητεί σταθερή πίστι στον λόγον του, να φοβούμεθα αυτόν μόνο ως Θεό, να δίδωμε σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι.

 5. (α) Ποια πράγματα πρέπει ν’ αποβάλη κανείς από τη ζωή του αν πρόκειται να είναι αληθινός λάτρης του Θεού; (β) Αν ένας καθ’ ομολογίαν Χριστιανός ακολουθούσε δεισιδαιμονικές μορφές λατρείας, τι θα έδειχνε αυτό;

⁵ Για να δώσωμε αυτό το είδος της λατρείας στον Ιεχωβά και έτσι να έλθωμε σε κατάλληλη σχέσι μαζί του, πρέπει ν’ αποβάλωμε από τη ζωή μας κάθε ψευδή εκδήλωσι λατρείας που βασίζεται σε εσφαλμένη διδασκαλία, σε ειδωλολατρία ή σε δεισιδαιμονία. Λόγω δεισιδαιμονίας μερικοί βρίσκουν δύσκολο ν’ απαλλαγούν από επιβλαβείς φόβους. Ένας κοινός φόβος, που είναι φανερός σε πολλές χώρες, είναι ο φόβος των «πνευμάτων» των νεκρών, ή ο φόβος εκείνων (που μερικές φορές ονομάζονται «μάγισσες»), που ισχυρίζονται ότι έχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Για να προστατευθούν από τέτοιους, οι δεισιδαίμονες άνθρωποι φορούν φυλαχτά γύρω στο λαιμό ή στο χέρι ή σε άλλα μέρη του σώματος, τα φυλαχτά δε αυτά κατασκευάζονται από διάφορες ουσίες, όπως, παραδείγματος χάριν, από οστά ενός νεκρού παιδιού, με τη σκέψι ότι το πνεύμα του παιδιού θα παρείχε προστασία. Ομοίως περίτεχνες τελετουργίες κηδείας ακολουθούνται για να κατευνάζεται το «πνεύμα του αποθανόντος». Ολονύκτιες «αγρυπνίες» γίνονται έπειτα από ένα θάνατο, με πληρωμένους θρηνωδούς που κάνουν πολύν θόρυβο έτσι ώστε το «πνεύμα» του νεκρού να μην αισθάνεται ότι είναι λησμονημένο ή ατιμασμένο, και επιστρέψη και επιφέρη κάποιο κακό στην οικογένεια. Όλες αυτές οι ιδέες βασίζονται στο ψευδές δόγμα ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και εξακολουθεί να ζη μετά θάνατον. Η Γραφή καθιστά σαφές ότι δεν συμβαίνει αυτό. (Βλέπε Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ψαλμός 146:3, 4) Το ν’ ακολουθή, κανείς τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας δείχνει έλλειψι πίστεως και κατανοήσεως αν αυτό γίνεται από ένα καθ’ ομολογίαν Χριστιανόν, και θα κατεδείκνυε ότι αυτός δεν εξετίμησε την κατάλληλη σχέσι του προς τον Ιεχωβά. Η αληθινή λατρεία απαιτεί όχι μόνο γνώσι του τι λέγει η Γραφή, αλλά και πίστι σ’ αυτό και υποστήριξι αυτής της πίστεως με πράξεις σε αρμονία με τον λόγον του Θεού. Ενώ είναι φυσικό να αισθάνεται κανείς γνησία θλίψι όταν χάνη έναν αγαπημένο στον θάνατο, ο Χριστιανός αποφεύγει κάποια υποκριτική εξωτερική επίδειξι θλίψεως με μόνο σκοπό να ικανοποίηση ειδωλολατρικά έθιμα ή παραδόσεις.​—Ιάκ. 1:22-25.

 6. Ποιοι είναι τα «κακά πνεύματα», και πώς οι Χριστιανοί προστατεύονται εναντίον αυτών;

⁶ Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν «κακά πνεύματα», αλλ’ αυτά δεν είναι τα πνεύματα ανθρώπων που απέθαναν κάποιον καιρό στο παρελθόν. Πραγματικά, αυτά ήσαν κάποτε αγγελικοί υιοί του Θεού, οι οποίοι εστασίασαν μαζί με τον Σατανά και είναι τώρα γνωστοί ως δαίμονες ή πονηρά πνεύματα. (Ιάκ. 2:19· Αποκάλ. 16:14· Εφεσ. 6:12) Αλλ’ ο αληθινός Χριστιανός εφοδιάζεται με κατάλληλη πανοπλία για να υπερασπίζη τον εαυτό του από τις μεθοδείες αυτών των πονηρών. Εκείνοι που στέκουν στερεοί στην αλήθεια του λόγου του Θεού, που είναι δραστήριοι στο να διακηρύττουν ‘το ευαγγέλιον της ειρήνης’, που έχουν την πίστι των ισχυρή σαν μεγάλη ασπίδα και θέτουν την ελπίδα των και την εμπιστοσύνη των στον Ιεχωβά για σωτηρία, βεβαιώνονται για προστασία εναντίον οποιωνδήποτε επιθέσεων αυτών των πονηρών. (Εφεσ. 6:14-18) Ο Χριστιανός, επομένως, δεν θα κατέφευγε ποτέ στον δαιμονισμό ή στη μαγεία για προστασία ή για θεραπευτικούς σκοπούς. Ο αφιερωμένος Χριστιανός διατάσσεται από τον Θεό να θέτη πίστι σ’ Αυτόν.

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ

 7. (α) Τι μπορεί να κάμη ένας Χριστιανός, όταν αρρωσταίνη, αλλά τι δεν κάνει; (β) Γιατί ο νόμος του Θεού για την απαγόρευσι στη χρήσι αίματος εφαρμόζεται ακόμη σ’ εμάς σήμερα;

⁷ Αυτό δεν σημαίνει ότι, όταν ένας Χριστιανός ασθενή σωματικώς, απορρίπτει ανόητα την κατάλληλη ιατρική βοήθεια. Δεν αναμένει ιδιοτελώς να κάμη ο Θεός ένα θαύμα θεραπείας προς χάριν του. Μάλλον, ο Χριστιανός χρησιμοποιεί ορθή κρίσι, λαμβάνοντας λογική και κατάλληλη φροντίδα για το σώμα του, και, αν ασθενήση, δέχεται με ευγνωμοσύνη οποιαδήποτε ιατρική περίθαλψι που μπορεί να τον βοηθήση. Αλλά δεν προσφεύγει στη «θεραπεία δια πίστεως», αφού η θαυματουργική ίασις και άλλα τέτοια χαρίσματα που ήσαν παρόντα στην πρώτη εκκλησία στον καιρό των αποστόλων έχουν ήδη παρέλθει προ πολλού. (1 Κορ. 13:8) Ούτε προσφεύγει στη μαγεία. Συγχρόνως είναι επίσης άγρυπνος να δη ότι το είδος ιατρικής περιθάλψεως που λαμβάνει δεν παραβιάζει τον νόμον του Θεού όσον αφορά το αίμα. Ο Θείος νόμος όσον αφορά το αίμα εφαρμόζεται στους Χριστιανούς σήμερα όπως ακριβώς και στο έθνος Ισραήλ. Αν και η διαθήκη του νόμου με τον Ισραήλ δεν ισχύει πια, ο νόμος του Θεού που εμπόδιζε τη λήψι αίματος στο ανθρώπινο σώμα εφαρμόζεται ακόμη. Αυτό συμβαίνει επειδή αρχικά εδόθη στον κοινόν προπάτορα τού ανθρωπίνου γένους, τον Νώε, αμέσως αφού εξήλθε από την κιβωτό μετά τον παγγήινο κατακλυσμό. Σ’ αυτή την περίπτωσι ο Θεός καθαρά εδήλωσε στον Νώε: «Κρέας όμως με την ψυχήν αυτού​—με το αίμα αυτού—​δεν θέλετε φάγει.»​—Γέν. 9:3-6, ΜΝΚ.

 8. Πώς η απαγόρευσις αυτή στη χρήσι αίματος διεσαφηνίσθη σε μια ειδική συνάθροισι των αποστόλων και των πρεσβυτέρων στην Ιερουσαλήμ;

⁸ Η απαγόρευσις στη χρήσι αίματος διεσαφηνίσθη πολύ στη Χριστιανική εκκλησία σε μια ειδική συνάθροισι των αποστόλων και των πρεσβυτέρων αδελφών στην Ιερουσαλήμ μερικά χρόνια μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού. Η θεόπνευστη απόφασις ήταν: «Εφάνη εύλογον εις τα άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.» (Πράξ. 15:28, 29) Θα παρατηρήσετε ότι η αποχή από αίμα εθεωρείτο εξίσου αναγκαία όσο και η αποχή από πορνεία.

 9. Πώς οι Χριστιανοί δείχνουν σεβασμό για την ιερότητα του αίματος εν σχέσει με τη βρώσι κρέατος;

⁹ Είναι σαφές, λοιπόν, ότι οι αληθινοί Χριστιανοί απαιτείται να δείχνουν σεβασμό για την ιερότητα του αίματος, διότι αυτό παριστάνει τη ζωή. (Λευιτ. 17:11) Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν αυτόν τον σεβασμό με το να είναι προσεκτικοί ν’ αποφεύγουν κάθε παραβίασι αυτού του νόμου. Ο νόμος για το αίμα εφαρμόζεται σε οποιοδήποτε είδος αίματος, ζώου ή ανθρώπου. Ένας Χριστιανός είναι κάτω από την υποχρέωσι να μην τρώγη κάτι «πνικτόν», επειδή δεν έχει αφαιμαχθή. Η αρχή πάνω σ’ αυτό το ζήτημα εκτίθεται στο Λευιτικόν 17:13: «Και όστις άνθρωπος . . . κυνηγήση και πιάση ζώον, ή πτηνόν, το οποίον τρώγεται, θέλει χύσει το αίμα αυτού, και θέλει σκεπάσει αυτό με χώμα.» Για τον ίδιο λόγο ένα ζώο, που βρέθηκε νεκρό λόγω του ότι συνελήφθη σε παγίδα ή διεσπαράχθη από άλλο ζώο, δεν θα ήταν κατάλληλο ως τροφή για ένα Χριστιανό, αφού δεν αφηρέθη το αίμα του στον καιρό του θανάτου. Ομοίως, όταν ένας Χριστιανός αγοράζη κρέας, είτε σε μια αγορά είτε από έναν κυνηγό, πρέπει επαρκώς να βεβαιωθή ότι το ζώο έχει κατάλληλα αφαιμαχθή, έτσι ώστε αυτός δεν ριψοκινδυνεύει παραβίασι αυτού του νόμου του Θεού. Ενώ σε πλείστες χώρες αδειούχα σφαγεία ή κρεοπώλαι αφαιμάσσουν το κρέας και έτσι είναι γενικώς ασφαλές να τρώγη κανείς, αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε και ειδικά όταν αγοράζωμε από έναν κυνηγό που πωλεί ο ίδιος το θήραμά του. Επίσης, ο Χριστιανός δεν θα έτρωγε σάλτσες στις οποίες έχει αναμιχθή αίμα. Φυσικά, λίγο αίμα παραμένει στο ίδιο το κρέας και αν ακόμη ένα ζώο έχη αφαιμαχθή· αυτό δεν μπορεί ν’ απαφευχθή. Το αίμα που ρέει μέσα από τις φλέβες είναι εκείνο που πρέπει να στραγγισθή για ν’ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του νόμου του Θεού.

10. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται ιατρικές μεταγγίσεις αίματος;

¹⁰ Μια πολύ κοινή συνήθεια στα νοσοκομεία σε όλο τον κόσμο σήμερα είναι οι μεταγγίσεις αίματος σε περιπτώσεις που ο ασθενής έχασε πολύ αίμα λόγω δυστυχήματος ή εγχειρήσεως, ή διότι, όπως λέγουν, απαιτείται αίμα για να αναλάβη δυνάμεις. Σε αρμονία με τα Γραφικά εδάφια που παρετέθησαιν πιο πάνω, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι λήψις αίματος στο σώμα μ’ αυτόν τον τρόπο θα ήταν ομοίως παραβίασις του νόμου του Θεού. Αυτό εκτίθεται σαφέστατα από τους αποστόλους: «Να απέχητε από . . . αίματος.» Αυτή η άρνησις των μαρτύρων του Ιεχωβά να λάβουν αίμα στο σώμα των με ιατρική μετάγγισι δεν οφείλεται σε ανόητη ισχυρογνωμοσύνη, αλλά στο ότι σέβονται τον νόμον του Θεού· σέβονται την απόφασί Του για το πώς μπορεί να χρησιμοποιήται το αίμα, αφού το αίμα παριστάνει τη ζωή, η οποία είναι δώρο από τον Θεό. Συγχρόνως οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα δεχθούν οποιαδήποτε άλλη ιατρική θεραπεία που δεν παραβιάζει τον νόμον του Θεού, όπως μεταγγίσεις διαλύσεως άλατος ή άλλων παρασκευασμάτων αντί αίματος.

11. Ποια αρχή που ετέθη από τον Ιησού και εκτίθεται στο κατά Ματθαίον 10:39 εφαρμόζεται σε τέτοιες περιστάσεις;

¹¹ Ο καθένας θέλει να ζήση, και είναι φυσικό να ζητή οποιοδήποτε φάρμακο για να παρατείνη τη ζωή του ή τη ζωή εκείνων που αγαπά. Εν τούτοις, ένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν θα επιζητή να σώση τη ζωή του μ’ έναν τρόπο που θα παρεβίαζε τον νόμον του Θεού. Εκτιμά ότι η αιωνία του ζωή διακυβεύεται. Φέρνει στο νου τα λόγια του Ιησού όταν είπε: «Όστις εύρη την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι’ εμέ, θέλει ευρεί αυτήν.» (Ματθ. 10:39) Χρειάζεται πίστις για να εμμείνωμε στον νόμον του Θεού σε τέτοιες ώρες, αλλά ενεργώντας έτσι ο Χριστιανός δείχνει ότι πραγματικά υπακούει στην πρώτη μεγάλη εντολή, ν’ αγαπά τον Ιεχωβά με όλη του την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμι και τη διάνοια. Εκτιμά ότι η αφιερωμένη του σχέσις προς τον Ιεχωβά είναι εκείνη που πρέπει να την φυλάττη με κάθε θυσία.

ΕΝΤΙΜΗ ΔΙΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ

12. (α) Γιατί ο Ιεχωβά έχει το δικαίωμα να καθορίση ποια είναι η κατάλληλη διαγωγή μεταξύ των φύλων; (β) Ποιας μεταχειρίσεως, λοιπόν, πρέπει να τυγχάνη ο γάμος;

¹² Ο άνθρωπος δεν επρόκειτο να ζη μόνος. Ήταν σκοπός του Ιεχωβά να γεμίση η γη από ανθρώπινα πλάσματα, και έκαμε διευθέτησι να γίνη αυτό με άνδρες και γυναίκες που θα συνήρχοντο σε γάμο και θα συγκροτούσαν οικογένειες. Γι’ αυτόν τον λόγο εδημιούργησε δύο φύλα, «άρσεν και θήλυ», και στο πρώτο ζεύγος ο Θεός έδωσε την εντολή: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην.» Αφού ο Ιεχωβά Θεός είναι εκείνος που εδημιούργησε τα διαφορετικά φύλα μαζί με τα όργανά των αναπαραγωγής, αυτός έχει το δικαίωμα να καθορίση ποια είναι η κατάλληλη διαγωγή μεταξύ ανδρός και γυναικός. Ορθά, ο γάμος πρέπει να τυγχάνη μεταχειρίσεως με τιμή και σεβασμό.​—Γέν. 1:27, 28.

13. (α) Ποιος μόνο μπορεί κατάλληλα ν’ απολαμβάνη σεξουαλικές σχέσεις; (β) Επιτρέπεται η πολυγαμία στους Χριστιανούς, ή ποιος είναι ο κανών γι’ αυτούς;

¹³ Ευθύς από την αρχή ο Θεός κατέστησε σαφείς ωρισμένες αρχές αναφορικά μ’ αυτή τη σχέσι. Το προνόμιο της σεξουαλικής σχέσεως μεταξύ ανδρός και γυναικός επρόκειτο να επιτραπή μόνο στην έγγαμη κατάστασι. Επομένως, αφού ο Θεός εδημιούργησε την πρώτη γυναίκα, την έφερε στον άνδρα και την έδωσε σ’ αυτόν ως σύζυγό του. (Γέν. 2:21-24) Αν και αργότερα επέτρεψε ο Ιεχωβά την πολυγαμία στο έθνος Ισραήλ, δεν ήταν αυτός ο τρόπος με τον οποίον ο Θεός καθίδρυσε το υπόδειγμα στην Εδέμ, και δεν επιτρέπει τώρα πολυγαμία στους Χριστιανούς. Μέσω του Χριστού Ιησού αποκατέστησε τη βασική αρχή του γάμου, ότι ο άνδρας πρέπει να έχη μόνο μια γυναίκα. Αυτή η αρχή σαφώς κατενοείτο από την πρώτη εκκλησία, και έτσι βρίσκομε την απαίτησι για έναν επίσκοπο της εκκλησίας, όπως αναγράφεται στην 1η προς Τιμόθεον επιστολή, κεφάλαιο 3, εδάφιο 2, ότι πρέπει να είναι «μιας γυναικός ανήρ.»

14. Ποια απόφασις πρέπει να ληφθή από έναν πολύγαμο προτού μπορέση να γίνη δεκτός ως αφιερωμένος σύντροφος στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

¹⁴ Σε χώρες όπου το έθιμο είναι να έχουν οι άνδρες περισσότερες από μια γυναίκα, η Γραφική αυτή αρχή μπορεί να παρουσιάζη δυσκολίες για μερικούς. Ένας άνδρας μπορεί να έχη περισσότερες από μια γυναίκα, αλλά ακούει τα «αγαθά νέα», τα εκτιμά και επιθυμεί να ενωθή με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Αλλά η έγγαμη κατάστασίς του δεν συμφωνεί με τις αρχές που εκτίθενται στην Αγία Γραφή για τους Χριστιανούς· τι πρέπει, λοιπόν, να κάμη; Ναι, τα «αγαθά νέα» από αυτή την άποψι είναι μια πρόκλησις γι’ αυτόν. Θα σημαίνουν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, το ν’ απομακρύνη όλες τις δευτερεύουσες συζύγους του και να κρατήση μόνο τη μία σύζυγο που του επιτρέπεται Γραφικώς να έχη. Αυτή είναι μια απόφασις που πρέπει να την λάβη μόνος του, αλλά πρέπει να την λάβη αν πρόκειται να γίνη δεκτός ως αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά σε συναναστροφή με τον λαόν του Θεού.

15. (α) Πώς πρέπει να θεωρήται ο δεσμός του γάμου; (β) Τι μπορεί να λεχθή για την πορνεία και τον «δοκιμαστικό γάμο»; (γ) Τι πρέπει να γίνη πρώτα για να μπη ένα ζεύγος σε έντιμο γάμο;

¹⁵ Ο γάμος ενός ανδρός και μιας γυναικός, δίνοντάς τους το δικαίωμα ν’ απολαμβάνουν τη συζυγική σχέσι μαζί, υπήρχε πρόθεσις να είναι ένας συνδετικός δεσμός, όχι ένας δεσμός προωρισμένος να διασπασθή για οποιαδήποτε αιτία. Ο Ιησούς, αφού μίλησε για τον πρώτο γάμο που έγινε στον κήπο της Εδέμ, επροχώρησε και είπε: «Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη.» (Ματθ. 19:6) Με αυτά τα λόγια ο Ιησούς έδειξε τη σοβαρότητα του γάμου για τον Χριστιανό, ότι δεν ήταν κάτι για να το μεταχειρισθή ελαφρά. Οτιδήποτε, λοιπόν, που θα παρεβίαζε τη θεία διάταξι του γάμου, θα ήταν άδικο, και επομένως θ’ αποτελούσε απείθεια και θα ήταν δυσάρεστο στον Δημιουργό του ανθρώπου, τον Ιεχωβά. Αφού τη συζυγική σχέσι πρέπει να την απολαμβάνουν μόνο στην κατάστασι του γάμου, ο άνδρας με τη νόμιμη σύζυγό του και η γυναίκα με τον νόμιμο σύζυγό της, η πορνεία απαγορεύεται. Θα ήταν, λοιπόν, ακατάλληλο και θ’ αποτελούσε παραβίασι των εντολών του Θεού για οποιονδήποτε άγαμον άνδρα να έχη σεξουαλικές σχέσεις με οποιαδήποτε γυναίκα νυμφευμένη ή άγαμη. Ομοίως, θα ήταν εσφαλμένο μια άγαμη γυναίκα να έχη σεξουαλικές σχέσεις με οποιονδήποτε άνδρα. Αυτό θ’ απέκλειε οποιονδήποτε «δοκιμαστικό γάμο» που συνηθίζεται σε μερικές χώρες, δηλαδή, το να συζή ένα νεαρό ζεύγος για να δουν απλώς αν είναι ταιριαστοί, αλλά χωρίς να μπουν σε μόνιμο και δεσμευτικό γάμο. Αντιθέτως, είναι ανάγκη να υπάρξη εκεί κατάλληλος γάμος ανεγνωρισμένος και από τον άνδρα και από τη γυναίκα ως δεσμευτικός και μόνιμος, και μάλιστα κατάλληλα καταχωρισμένος στα ληξιαρχικά βιβλία ως μαρτυρία των εντίμων προθέσεων των, προτού εισέλθουν στο γαμήλιο προνόμιο της συζυγικής σχέσεως. Αν και αυτό μπορεί μερικές φορές να χρειασθή ολίγους μήνες για να διευθετηθή, όμως ο νέος άνδρας και η γυναίκα ετοιμαζόμενοι για τον γάμο πρέπει να τηρούνται ηθικώς καθαροί απέχοντας από σεξουαλική επικοινωνία ώσπου να καταχωρισθή ο γάμος. Κάνοντας τούτο δείχνουν τον δέοντα σεβασμό για τη θεία προμήθεια του γάμου, με το να τον μεταχειρίζονται σαν κάτι έντιμο.

16, 17. Πώς πρέπει ένα γαμήλιο ζεύγος να δείχνη σεβασμό για τη διάταξι του γάμου, και ποια ιδιότης θα τους βοηθήση να το πράττουν αυτό;

¹⁶ Το ζεύγος, αφού εισέλθη στον γάμο, πρέπει να εξακολουθήση να δείχνη σεβασμό για τη διάταξι του γάμου. Η Γραφή αναφέρει σχετικά με τον Χριστιανικό γάμο: «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, και η κοίτη αμίαντος· τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» (Εβρ. 13:4) Το να έχουν υπ’ όψι ότι ο Ιεχωβά είναι ο κριτής και ότι όλες οι πράξεις μας είναι φανερές ενώπιόν του, θα βοηθήση τους νυμφευμένους, άνδρα και γυναίκα, ν’ αποφύγουν οποιαδήποτε απιστία στον γαμήλιο σύντροφό των. Επίσης, η αγάπη του ενός προς τον άλλον ενισχύει την πιστότητα του ενός προς τον άλλον και συμβάλλει στην αποφυγή απιστίας. «Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα, εαυτόν αγαπά· διότι ουδείς εμίσησε ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ’ εκτρέφει και περιθάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την εκκλησίαν. Επειδή μέλη είμεθα του σώματος αυτού . . . “Δια τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν”.» Βέβαια ο σύζυγος δεν θα αγαπούσε τη σύζυγό του αν αυτός διέπραττε μοιχεία με άλλη γυναίκα. Ούτε θα αγαπούσε την άλλη γυναίκα, αφού θα την έκανε να αμαρτήση επίσης και να υποβληθή στην κρίση του Θεού.​—Εφεσ. 5:28-31.

¹⁷ Ο άνδρας και η γυναίκα σκοπός ήταν να ‘προσκολληθούν’ ο ένας στον άλλον. Αυτό σημαίνει να εξακολουθήσουν σταθερά ενωμένοι, με την επιθυμία εκ μέρους και των δύο να κάμουν τον γάμο να διαρκή. Πώς μπορεί αυτό να γίνη; Μόνο αν υπάρχη η ιδιότης της αγάπης. Σε πολλούς γάμους η ιδιότης αυτή λείπει συχνά. Σε μερικές χώρες υπάρχει λίγη μόνο ή καθόλου επικοινωνία μεταξύ ανδρός και γυναικός στον γάμο· δεν συμμερίζονται τις σκέψεις των ούτε δαπανούν χρόνον στη συντροφιά τού ενός με τον άλλον, ούτε ακόμη στο να τρώγουν τα γεύματα των μαζί. Συχνά η γυναίκα θεωρείται περισσότερο ως υπηρέτης στο σπίτι παρά ως σύντροφος και μέτοχος στο συμβόλαιο του γάμου.

18. (α) Ποιο παράδειγμα έδωσε ο Ιησούς για τους Χριστιανούς συζύγους; (β) Με ποιους πρακτικούς τρόπους δείχνει ένας σύζυγος αγάπη για τη σύζυγό του;

¹⁸ Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η διάθεσις του Χριστιανού ανδρός προς τη σύζυγο του; Αυτό καλά διευκρινίζεται στην προς Εφεσίους επιστολή 5:25 και 28, που λέγει: «Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής. Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα.» Ο Ιησούς ήταν μακρόθυμος, υπομονητικός και φιλάγαθος προς τους Χριστιανούς αδελφούς του της εκκλησίας. Ήταν ευτυχής να βρίσκεται μαζί τους και να μιλή μαζί τους για τα θαυμάσια της βασιλείας του Θεού. Εκτός του ότι διεκήρυττε το «ευαγγέλιον» γενικά στο κοινόν στην Παλαιστίνη, εδαπανούσε πολλές ώρες με τους πιστούς μαθητάς του εξηγώντας τους την αλήθεια. Έδειξε τη βαθιά ιδιότητα της αγάπης του δίδοντας τελικά την επίγεια ζωή του ως θυσία για να σωθή η εκκλησία σε αιώνια ζωή. Αυτό είναι το είδος της αγάπης που ένας σύζυγος πρέπει να έχη για τη σύζυγό του. Μαθαίνει ν’ απολαμβάνη τη συντροφιά της. Επειδή αυτός θέλει ν’ αποκτήση και η σύζυγός του αιώνια ζωή, με χαρά αναζητεί ευκαιρίες για να μιλήση μαζί της για τη θαυμάσια ελπίδα ζωής σ’ ένα νέο κόσμο, που έμαθε μέσω των «αγαθών νέων». Ακόμη και αν και οι δύο, άνδρας και γυναίκα, έχουν δεχθή τα «αγαθά νέα», θα εξακολουθούσαν να μιλούν μαζί γι’ αυτά τα πράγματα, για να οικοδομήσουν ο ένας τον άλλον στην πίστι.

19. Με ποιους δύο τρόπους υπόκειται ένας Χριστιανός στην υποχρέωσι να προνοή για την οικογένειά του;

¹⁹ Είναι αλήθεια ότι ένας σύζυγος έχει καθήκον και υποχρέωσι να φροντίζη για τη σύζυγό του και για τα τέκνα του από μια υλική άποψι. Η Γραφή αναφέρει καθαρά: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» (1 Τιμ. 5:8) Αλλά εκτός από το να φροντίζη υλικώς, πρέπει να φροντίζη ακόμη περισσότερο για τις πνευματικές ανάγκες της οικογενείας του, όπως ο Χριστός εφρόντιζε για την εκκλησία.

20. Τι είδους προετοιμασία θα κάμουν οι Χριστιανοί γονείς για τα τέκνα των, και σε τι θα καταλήξη αυτό;

²⁰ Έχετε τέκνα; Αν ναι, τι είδους προετοιμασία κάνετε για το μέλλον των; Μια καλή εκπαίδευσι στον κόσμο, ώστε να μπορέσουν να βελτιώσουν την οικονομική και κοινωνική των θέσι; Δεν είναι αυτά τα πιο σπουδαία πράγματα. Εκτιμώντας ότι ο γάμος είναι από τον Ιεχωβά, και ότι ο καρπός του γάμου, τα τέκνα, είναι επίσης δώρο του Ιεχωβά, οι γονείς που αγαπούν τον Ιεχωβά θα θέλουν τα τέκνα των ν’ αναπτυχθούν για να Τον υπηρετούν. (Ψαλμ. 127:3) Γι’ αυτό το λόγο, οι Χριστιανοί γονείς θα εκπαιδεύσουν τα τέκνα των από μικρή ηλικία σε υγιεινή διαγωγή, σε μελέτη της Γραφής και στη διακήρυξι των «αγαθών νέων» στους άλλους, όλα για τη δόξα του Θεού. «Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» Αν ακολουθήται αυτή η εντολή, τα τέκνα θα γίνουν ισχυρά πνευματικώς και θα μπορούν ν’ αντισταθούν στους πειρασμούς του κόσμου, η δε πίστις των και τα καλά έργα των θα είναι δόξα στους γονείς των καθώς και στον Ιεχωβά.​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

21. Πώς η Χριστιανή σύζυγος δείχνει άριστα την αγάπη της για τον σύζυγό της;

²¹ Σε όλα αυτά τα πράγματα η σύζυγος θα δίνη στοργική υποστήριξι στον σύζυγο και κεφαλή της. Η σύζυγος δείχνει άριστα την αγάπη της για τον σύζυγό της με τον τρόπο που συνεργάζεται μαζί του, ταπεινά αποδεχόμενη τη διάταξι του Ιεχωβά ότι ‘κεφαλή της γυναικός είναι ο ανήρ’. (1 Κορ. 11:3) Συμμετέχοντας ως σύντροφοι σε μια μελέτη της Γραφής, παρακολουθώντας τις συναθροίσεις με τον λαόν του Θεού, διακηρύττοντας τα «αγαθά νέα» στους άλλους και με κάθε άλλη δράσι στο σπίτι, η οικογένεια, άνδρας, γυναίκα και παιδιά, θ’ αυξήσουν μαζί σε αγάπη και σε χαρά. Εκτίμησις για το «ευαγγέλιον της βασιλείας [του Θεού]» θα υποκινήση κάθε ειλικρινές άτομο να εργασθή για να έχη την οικογενειακή του ζωή σε αρμονία με αυτές τις έξοχες Βιβλικές αρχές.

22. (α) Για ποιόν λόγο και μόνο επιτρέπει η Γραφή διαζύγιο που πραγματικά τερματίζει τον γάμο; (β) Λόγω της σοβαρότητος του γάμου, ποια σοφή συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθήται στην εκλογή συντρόφου;

²² Αλλά τι μπορεί να γίνη εκεί που ο γάμος δεν είναι ευτυχής, εκεί που υπάρχουν διαφωνίες για τη θρησκεία ή για άλλα ζητήματα; Υπάρχουν άρα γε κάποιοι λόγοι, βάσει των οποίων ένας τέτοιος γάμος θα μπορούσε να τερματισθή με διαζύγιο, ώστε να επιτραπή στον άνδρα ή στη γυναίκα να νυμφευθούν μ’ έναν άλλον σύντροφο, με τον οποίο φρονούν ότι θα μπορούσαν να συζούν καλύτερα; Η Γραφή δεν επιτρέπει διαζύγιο για οποιονδήποτε λόγο. Ενώ ο νόμος της χώρας μπορεί να επιτρέπη διαζύγιο απλώς επειδή ένας άνδρας και μια γυναίκα δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και θέλουν να είναι ελεύθεροι να νυμφευθούν με κάποιον άλλον, η Γραφή αναφέρει ένα μόνο λόγο, που επιτρέπει διαζύγιο, το οποίο πραγματικά τερματίζει τον γάμο, δηλαδή, τη μοιχεία. Ο Ιησούς το κατέστησε αυτό σαφές όταν είπε: «Σας λέγω δε, ότι όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού, εκτός δια πορνείαν [δηλαδή, μοιχείαν], και νυμφευθή άλλην, γίνεται μοιχός.» (Ματθ. 19:9) Με την πράξι της μοιχείας ο άπιστος σύντροφος πραγματικά γίνεται μία σαρξ με κάποιον άλλον παρά με τον νόμιμο γαμήλιο σύντροφό του. Φυσικά, ο πιστός μέτοχος μπορεί να προτιμήση να συγχωρήση αυτή την πράξι και να εξακολουθήση να ζη με τον σύντροφο του, αλλ’ αν προτιμήση να τον διαζευχθή λόγω της μοιχείας του, τότε θα είναι ελεύθερος να νυμφευθή κάποιο άλλο άτομο, αφού το συμβόλαιο του γάμου έχει έτσι και Γραφικώς και νομικώς διαλυθή. Λόγω της ανάγκης κατανοήσεως και αγάπης για να διαρκέση ένας γάμος, ο αφιερωμένος Χριστιανός προσέχει τη σοφή συμβουλή των Γραφών να νυμφευθή «μόνον εν Κυρίω», δηλαδή, να νυμφευθή έναν που είναι, όπως αυτός, αφιερωμένος Χριστιανός.​—1 Κορ. 7:39.

23. Εκεί που υπάρχει διαίρεσις στον οίκον, τι θα προσπαθή να κάμη ο Χριστιανός σύντροφος;

²³ Εκεί που ο οίκος είναι διηρημένος σε ζητήματα όπως η θρησκεία, ο Χριστιανός σύντροφος, που αναγνωρίζει τη σοβαρότητα του γάμου, θα κάμη κάθε τι που μπορεί και θα προσπαθήση να θεραπεύση τις διαφορές που υπάρχουν στο σπίτι. Δεν θα ζητή να εγκαταλείψη τον άπιστο σύντροφό του, αλλά, μάλλον, με υπομονή και αγαθότητα, θα εργάζεται για τη σωτηρία του συντρόφου του αν είναι οπωσδήποτε δυνατόν.​—1 Κορ. 7:10-16.

24. Πώς μπορεί τα «αγαθά νέα» να παρουσιάσουν μια πρόκλησι στον οικογενειακό κύκλο, και σε τι οδηγεί η απάντησις σ’ αυτή την πρόκλησι με τον ορθό τρόπο;

²⁴ Διαγωγή ‘αξία των αγαθών νέων’ σημαίνει, λοιπόν, κάτι περισσότερο από το να μιλούμε απλώς γι’ αυτά στους άλλους και να κάνωμε ομολογία ότι υπηρετούμε τον Θεό. Πρέπει να είναι διαγωγή, που προέρχεται από το να ενδυθούμε τον «νέον άνθρωπον», η οποία εκδηλώνεται πάντοτε και βέβαια μέσα στον οικογενειακό κύκλο​—του συζύγου προς τη σύζυγό του, της συζύγου προς τον σύζυγό της, των γονέων προς τα τέκνα και των τέκνων προς τους γονείς των. Αν η οικογενειακή σας ζωή, λόγω εθίμου ή για κάποια άλλη αιτία, υστερή από αυτές τις Γραφικές απαιτήσεις, τότε ασφαλώς το ν’ ακούσετε αυτή την έξοχη συμβουλή από τη Γραφή σάς παρουσιάζει μια πρόκληση, θα κάμετε την αναγκαία αλλαγή; Αν ναι, μπορείτε να είσθε βέβαιοι για μια πλούσια ευλογία του Ιεχωβά, του Πρωτουργού του γάμου, και Εκείνου που θα χορηγήση αιώνια ζωή σ’ ένα νέο κόσμο σε όλες τις ευπειθείς οικογένειες του ανθρωπίνου γένους.

Διαγωγή που Δείχνει Πρακτική ‘Αγάπη για τον Πλησίον’

 1. Γιατί είναι τόσο σπουδαία η διατήρησις κατάλληλης διαγωγής από ένα Χριστιανό μεταξύ των εθνών;

ΔΙΑΓΩΓΗ ‘αξία των αγαθών νέων’ δεν περιορίζεται μόνο μέσα στο σπίτι μας, μέσα στον οικογενειακό κύκλο, αλλά εκτείνεται σε κάθε τι που κάνομε, πάντοτε και εν σχέσει με όλα τα άτομα. Η 1η Πέτρου 2:12 μας διδάσκει: «Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα, ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.» Αυτό μας δείχνει γιατί η διαγωγή μας είναι σπουδαία. Τούτο συμβαίνει επειδή άνθρωποι από τα διάφορα έθνη, με το να βλέπουν τα καλά μας έργα, μπορεί να οδηγηθούν να δοξάσουν τον Θεό. Φθάνουν να δουν τη διαφορά μεταξύ της διαγωγής των αφιερωμένων Χριστιανών και της διαγωγής του κόσμου. Απορούν γιατί συμβαίνει αυτό, και όταν εξετάζουν το ζήτημα, βρίσκουν ότι αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί έγιναν αφιερωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά και ζουν με μια βέβαιη ελπίδα ζωής στον νέο κόσμο. Βλέπουν ότι η διαγωγή αυτών των δούλων του Ιεχωβά δεν προέρχεται από υποκριτική επιθυμία ν’ αρέσουν σε ανθρώπους και να λαμβάνουν τιμή από ανθρώπους, αλλ’ ότι ενεργούν «εκ ψυχής . . . ως εις τον Ιεχωβά.» (Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ) Τέτοια καλά έργα είναι πράγματι εκδήλωσις αγάπης για τον Ιεχωβά και αγάπης για τον πλησίον.

 2. Με ποιους δύο κυρίους τρόπους δείχνει ένας Χριστιανός αγάπη για τον πλησίον;

² Ο Ιησούς είπε ότι πρέπει ‘ν’ αγαπούμε τους πλησίον μας ως εαυτούς’. Επειδή ζητούμε εκείνο που είναι καλό για τον εαυτό μας, βλέποντας ότι έχομε αρκετά για να φάμε, ένα μέρος για να ζούμε, και κρατώντας τη μεγαλειώδη ελπίδα αιωνίου ζωής για τον εαυτό μας στον νέο κόσμο, θέλομε να κάμωμε το ίδιο για τον πλησίον μας. Οι πλησιέστεροι «πλησίον» του Χριστιανού είναι οι συμμάρτυρές του στην κοινωνία Νέου Κόσμου και, φυσικά, εκείνοι που ανήκουν στην οικογένειά του, αλλ’ αυτός διατάσσεται, επίσης, να ζητή το καλό όλων των ανθρώπων καθώς έχει ευκαιρία. Το κήρυγμα των αγαθών νέων είναι βέβαια μια εκδήλωσις αγάπης για τον πλησίον, αλλά ένας Χριστιανός δείχνει, επίσης, αγάπη για τον πλησίον, υποστηρίζοντας το κήρυγμά του μ’ ένα καλό παράδειγμα στην προσωπική του διαγωγή. Αν μόλις εκήρυξε και έπειτα, στην προσωπική του ζωή, δεν έζησε σύμφωνα με ό,τι εκήρυξε, θα ήταν υποκριτής, και αυτό θα μπορούσε να φέρη πρόσκομμα στους άλλους, κάνοντας τους ν’ απομακρυνθούν από το άγγελμα της Βασιλείας· και αυτό δεν θα ήταν εκδήλωσις αγάπης, δεν είναι έτσι; Επομένως, υπάρχει ανάγκη διαγωγής ‘αξίας των αγαθών νέων’. «Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας. Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε. Από παντός είδους κακού απέχεσθε.»​—1 Θεσ. 5:15, 21, 22.

 3. Κάτω από ποιες περιστάσεις και γιατί πρέπει ο δούλος του Ιεχωβά να ‘απέχη από παντός είδους κακού’;

³ Στις προσωπικές του δοσοληψίες με τους γείτονάς του, ή στο σπίτι, στη Χριστιανική εκκλησία, στον τόπο της εργασίας του, οπουδήποτε και αν βρίσκεται και κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις και αν βρεθή, ο αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά πρέπει πάντοτε να προσπαθή να συμπεριφέρεται σε αρμονία με τη Γραφή, απέχοντας «από παντός είδους κακού», αν θέλη να έχη τη συνεχή ευλογία του Ιεχωβά και να υπολογίζεται μαζί με τον λαόν του Θεού για ζωή στον νέο κόσμο.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΛΗΘΕΙΑ

 4. Τι δείχνουν ότι είναι οι εκούσιοι ψεύσται, και ποια κρίσις θα έλθη επάνω τους;

⁴ Η ειλικρίνεια η φιλαλήθεια στις δοσοληψίες με άλλους είναι μια ουσιώδης απαίτησις. Σ’ αυτόν τον παλαιό κόσμο η ειλικρίνεια και η φιλαλήθεια λείπουν οικτρά. Εξαιτίας τούτου, οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται πια ο ένας στον άλλον. Είναι πάντοτε επιφυλακτικοί, προφυλακτικοί στις εμπορικές των δοσοληψίες, περιμένοντας ότι οι άλλοι θα τους απατήσουν. Πολλοί άνθρωποι λέγουν ένα ψέμα τόσο εύκολα όσο λέγουν την αλήθεια, χωρίς να νοιώθουν ντροπή. Αυτός ο κόσμος ή «σύστημα πραγμάτων» είναι κάτω από την εξουσία του ‘θεού του κόσμου τούτου’, του Σατανά ή Διαβόλου, του οποίου το ‘πνεύμα ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας’. Ο Σατανάς είναι «ψεύστης, και ο πατήρ αυτού του ψεύδους». Επομένως, το ψεύδος και άλλες μορφές ανειλικρίνειας είναι προϊόντα του Σατανά, και οι ψεύσται πραγματικά δείχνουν ότι είναι ‘υιοί της απειθείας’. Μπορούμε να κατανοήσωμιε, λοιπόν, γιατί ο λόγος του Θεού κατατάσσει τους αμετανόητους ‘ψεύστας’ μαζί με τους ‘φονείς και πόρνους και μάγους’ ως αξίους αιωνίας καταστροφής.​—2 Κορ. 4:4· Εφεσ. 2:2· Ιωάν. 8:44· Αποκάλ. 21:8.

 5. Ποια είναι μια από τις κοινές αιτίες για να ψεύδονται οι άνθρωποι, αλλά ποια πορεία συνιστά το Εφεσίους 4:25;

⁵ Το να λέγωμε ψεύδη ή να ασκούμε δολιότητα φέρνει βλάβη στους άλλους. Ψεύδος είναι το αντίθετο εκείνου που είναι αληθινό. Ψεύδη λέγονται από ανθρώπους που θέλουν να κρύψουν την αλήθεια για κάποια αιτία—είναι δε μια από τις πιο κοινές αιτίες η επιθυμία των να εμποδίσουν το να φανερωθή κάποια κακή πράξις, και έτσι ν’ αποφύγουν τιμωρία ή επίπληξι. Μερικά άτομα ψεύδονται για να εξαπατήσουν για προσωπικό όφελος. Αλλά οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία, τα γεγονότα τελικά έρχονται στο φως και οδηγούν σε απογοήτευσι από μέρους εκείνου που εξαπατήθηκε και έπειτα στη δυσπιστία του για κείνον που τον απάτησε. Η υγιής συμβουλή των Γραφών είναι: «Όθεν απορρίψαντες το ψεύδος “λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού”.»​—Εφεσ. 4:25.

 6. Τι είδους άνθρωποι θα ζουν στον νέο κόσμο, και επομένως τι θα κάμουν τώρα εκείνοι που θέλουν να ζήσουν σ’ αυτόν τον νέο κόσμο;

⁶ Η ειλικρίνεια εκδηλώνεται, όχι μόνο με ό,τι λέγει κανείς, αλλά και με ό,τι κάνει. Αν ένας δέχεται ευθύνη για κάποια ιδιοκτησία ή χρήματα και έπειτα τα χρησιμοποιή αυτά μ’ έναν εσφαλμένο τρόπο, για την προσωπική του χρήσι αντί του τρόπου με τον οποίο τον εξουσιοδότησε ο ιδιοκτήτης, αυτό θα ήταν ανειλικρίνεια ή έλλειψις εντιμότητος. Πραγματικά ισοδυναμεί με την κλοπή, δηλαδή, με το να οικειοποιήση κανείς κάτι που ανήκει σ’ έναν άλλον χωρίς τη συναίνεσι του ιδιοκτήτου. Επειδή, ακριβώς, ζούμε σ’ έναν κόσμο δολιότητος και κλοπής, οι άνθρωποι θεωρούν απαραίτητο να κλειδώνουν τα σπίτια τους ή να κλειδώνουν πολύτιμα πράγματα όπως χρήματα και ακόμη να κλειδώνουν τροφές· αλλά ο νέος κόσμος, που θα έλθη σύντομα, δεν θα είναι τέτοιος κόσμος, επειδή οι άνθρωποι, που θα ζουν σ’ αυτόν, θα είναι ειλικρινείς, τίμιοι και αξιόπιστοι. Εκείνοι, λοιπόν, που αποβλέπουν στο να ζήσουν σ’ αυτόν τον νέο κόσμο χρειάζεται να καταδείξουν αυτές τις ιδιότητες τώρα, απεκδυόμενοι από τη ζωή τους την κλοπή και άλλες ανέντιμες πράξεις, που αποτελούν μέρος του ανθρώπου του παλαιού κόσμου, του «κατά την προτέραν [των] διαγωγήν». (Εφεσ. 4:22) Η εντολή της Γραφής είναι: «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, δια να έχη να μεταδίδη εις τον χρείαν έχοντα.»​—Εφεσ. 4:28.

 7. (α) Πώς θα μπορούσε κανείς να κλέπτη χρόνον; (β) Τι είδους εργασία πρέπει να κάνη ένας Χριστιανός;

⁷ Τα λόγια αυτά του αποστόλου Παύλου οδηγούν περαιτέρω σε μια άλλη μορφή κλοπής ή δολιότητος, δηλαδή, στον τρόπο με τον οποίο δαπανούμε τον καιρό μας. Ναι, είναι δυνατόν να κλέπτωμε χρόνον. Πώς; Παραδείγματος χάριν, ένα άτομο, που συνήψε ένα συμβόλαιο εργασίας να εργάζεται έναν ωρισμένο αριθμό ωρών την ημέρα αντί συμφωνημένου μισθού, θα έκλεπτε τον χρόνον του εργοδότου του αν χρησιμοποιούσε τον χρόνον αυτόν για δικές του προσωπικές υποθέσεις, παραμελώντας την εργασία του. Ο απόστολος λέγει ότι ο Χριστιανός πρέπει να ‘εργάζεται το καλόν’, ναι, να ‘κοπιάζη’. Δηλαδή, πρέπει να προσφέρη τίμια εργασία, να είναι ευσυνείδητος και αξιόπιστος εργάτης, ως να απέδιδε την υπηρεσία του στον Ιεχωβά. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Κολοσσαείς 3:22 (ΜΝΚ): «Υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά.» Ομοίως, ένας εργοδότης πρέπει να είναι τίμιος στις δοσοληψίες του με τους υπαλλήλους του, δίκαιος σ’ αυτούς. «Οι κύριοι, αποδίδετε εις τους δούλους σας το δίκαιον και το ίσον, εξεύροντες ότι και σεις έχετε Κύριον εν ουρανοίς.»​—Κολ. 4:1.

 8. Πώς η εκτέλεσις αξιόπιστης και τιμίας εργασίας αποτελεί εκδήλωσι αγάπης για τον πλησίον;

⁸ Αυτή η πορεία δείχνει πρακτική αγάπη. Πώς; Αν ένας, που ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανός μάρτυς του Ιεχωβά, απεδείχθη ότι ήταν εργάτης αναξιόπιστος και δόλιος, δεν θα καθιστούσε τούτο δύσκολο για τον εργοδότη του να προσέξη τα «αγαθά νέα» που κηρύττονται σ’ αυτόν από άλλους μάρτυρας του Ιεχωβά; Χωρίς αμφιβολία αυτό θα συνέβαινε. Επομένως, εκείνος, που αληθινά αγαπά τον πλησίον του, απέχει «από παντός είδους κακού», για να μη βάλη πρόσκομμα στο δρόμο του ν’ αποδεχθή ο πλησίον του την αλήθεια. «Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον «πλησίον», έγραψε ο απόστολος Παύλος.​—Ρωμ. 13:9, 10.

 9. Ποια συμβουλή δίδεται για το δάνεισμα;

⁹ Το να δανείζεται κανείς χρήματα, χωρίς την ειλικρινή απόφασι να τα αποδώση κατά τη συμφωνία που έγινε, είναι, επίσης, δόλιο και είναι όμοιο με κλοπή. Το να επιστηρίζεται κανείς στην καλή φύσι και στην αγαθότητα των άλλων και να μην προτίθεται να αποδώση εκείνο που δανείζεται, είναι πράγματι πονηρό. Διότι «δανείζεται ο ασεβής και δεν αποδίδει». (Ψαλμ. 37:21 ) Αυτό το ζήτημα του να δανείζεται κανείς και να μην αποδίδη αποτελεί πηγή πολλών δυσκολιών. Είναι πράγματι καλύτερα, αν είναι δυνατόν, ποτέ κανείς να μη γίνεται χρεώστης· αλλ’ αν αναγκάζεται από περιστάσεις να ζητήση δάνειο από τον Χριστιανό αδελφό του ή έναν πλησίον του, τότε πρέπει να εργασθή επιμελώς για να αποδώση εκείνο που δανείσθηκε μέσα σ’ ένα λογικό χρονικό διάστημα.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ

10, 11. (α) Εξηγήστε τη διαφορά μεταξύ των κανόνων του παλαιού κόσμου και του νέου κόσμου ως προς την ομιλία και την αυτοκυριαρχία. (β) Πώς ο Ιησούς έδωσε έξοχο παράδειγμα σχετικά με τούτο;

¹⁰ Πρακτική «αγάπη προς τον πλησίον» εκδηλώνεται ακόμη και με τον τρόπο που μιλούμε. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος τραχύτητα και πικρία. Οι άνθρωποι προσπαθούν να δείξουν ότι είναι ανώτεροι και ισχυρότεροι από τους άλλους με το να μιλούν υβριστικά σ’ αυτούς, βλέπομε συχνά ανθρώπους να χάνουν την ηρεμία τους, να οργίζονται πολύ, ακόμη και ως το σημείο να ξεφωνίζουν ο ένας εναντίον του άλλου, βέβαια, τέτοιο είδος διαγωγής δεν εκδηλώνει ‘αγάπη προς τον πλησίον’. Όταν διαβάζετε για τον Χριστό Ιησού στη Γραφή, ‘δεν μανθάνατε ούτω τον Χριστόν’, δεν είναι έτσι; (Εφεσ. 4:20) Ενώ ήταν πολύ θαρραλέος και ισχυρός για την υποστήριξι της βασιλείας του Θεού, και ενίοτε έδινε ισχυρή επίπληξι σ’ εκείνους που ηναντιώνοντο στην αλήθεια, ποτέ όμως δεν έχασε τη μετριοπάθειά του ή την αυτοκυριαρχία του. Πάντοτε ήταν ήρεμος και, στη συμπεριφορά του προς τους ακολούθους του, φιλάγαθος, διακριτικός και υπομονητικός, ακόμη και όταν εχρειάζετο να τους διορθώση. Συνεπώς, οι ακόλουθοι του Ιησού νουθετούνται: «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας, αλλ’ όστις είναι καλός προς οικοδομήν της χρείας, δια να δώση χάριν εις τους ακούοντας. Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθή από σας μετά πάσης κακίας· γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.»​—Εφεσ. 4:29, 31, 32.

¹¹ Τι διαφορά στην ομιλία και στη διαγωγή μεταξύ του παλαιού κόσμου και του κανόνος που ορίζει ο Θεός για κείνους που θ’ αποκτήσουν ζωή στον νέο του κόσμο! Και πώς τέτοια καλή διαγωγή δείχνει αληθινά αγάπη μ’ έναν πρακτικό τρόπο! Πόσο εποικοδομητικό είναι το να μας μιλή κάποιος με φιλάγαθο τρόπο! Πόσο παρηγορητικό το να λάβωμε πείραν στοργικής συγχωρήσεως για κάποιο κακό που μπορεί να εκάμαμε σ’ έναν άλλον! Η εξάσκησις αυτών των ιδιοτήτων της αγαθότητος και συγχωρητικότητος συντελεί σε ειρήνη, και γι’ αυτό ακριβώς η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απολαμβάνει τέτοια ενότητα και αρμονία.

12. Τι είχε να πη ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος για την κακή χρήσι της γλώσσης;

¹² Όλα αυτά σημαίνουν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας και απαιτούν ειλικρινή προσπάθεια. Αυτό ειδικά συμβαίνει όταν μαθαίνωμε να εξουσιάζωμε τη γλώσσα. Ασφαλώς δεν μπορεί να ευαρεστή τον Θεό το να αίνη η γλώσσα τη μια στιγμή τον Ιεχωβά και την επόμενη στιγμή να μιλή υβριστικά για έναν αδελφό ή πλησίον. Αν συνέβαινε αυτό, τότε θα ήταν αληθινό ότι «εκ του αυτού στόματος εξέρχεται ευλογία και κατάρα.» Πρέπει να γίνονται αυτά; «Δεν πρέπει, αδελφοί μου, ταύτα να γίνωνται ούτω», λέγει ο θεόπνευστος συγγραφεύς Ιάκωβος. «Μήπως η πηγή από της αυτής τρύπης αναβρύει το γλυκύ και το πικρόν; Μήπως είναι δυνατόν, αδελφοί μου, η συκή να κάμη ελαίας ή η άμπελος σύκα; Ούτως ουδεμία πηγή είναι δυνατόν να κάμη ύδωρ αλμυρόν και γλυκύ.»​—Ιάκ. 3:10-12.

13. Πώς καταδεικνύει κανείς ότι είναι αληθινά σοφός και επιστήμων;

¹³ Ο λόγος του Θεού, η Γραφή, σας οδηγεί στην κατάλληλη χρήσι της γλώσσης, όπως ακριβώς σας οδηγεί και στο πώς να ενεργήτε. Με τη μελέτη του λόγου του Θεού και την απόκτησι κατανοήσεως τούτου μπορείτε να γίνετε αληθινά σοφοί. Η απόδειξις ότι απεκτήσατε τέτοια σοφία και κατανόησι φανερώνεται στην πορεία της διαγωγής που ακολουθείτε, με ό,τι πράττετε και με ό,τι λέγετε. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος, ο οποίος ήταν ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, συνεχίζει: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. . . . Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.»​—Ιάκ. 3:13-18.

ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΣ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

14. Τι σημαίνει μελετώ, και τι απαιτεί αυτό;

¹⁴ Αυτά τα λόγια δείχνουν την ανάγκη μιας συνεχούς μελέτης και διατροφής από τον λόγον του Θεού, διότι αυτός περιέχει την άνωθεν σοφία. Η μελέτη δεν είναι απλώς ζήτημα του να διαβάζη κανείς κάτι και έπειτα να το αφήνη να διολισθαίνη από τη διάνοια. Ούτε είναι το να μαθαίνη κάποια πληροφορία, όπως μπορεί να κάνη ένα παιδί στο σχολείο, την οποία μπορεί να θυμάται και να επαναλαμβάνη λέξιν προς λέξιν, χωρίς, όμως, κατανόησι. Μελετώ σημαίνει διαβάζω μ’ ένα σκοπό, με την επιθυμία να μάθω και να κατανοηθώ. Σημαίνει σοβαρή εκζήτησι να συλλάβη κανείς την έννοια του γραπτού λόγου, να εκτιμήση τις αιτίες, για τις οποίες δίδεται ορισμένη συμβουλή, ν’ αντιληφθή πώς μια διδασκαλία της Γραφής σχετίζεται και είναι σε αρμονία με το υπόλοιπο της Αγίας Γραφής. Τούτο απαιτεί διανοητική προσπάθεια, το είδος της προσπαθείας που πολλοί βρίσκουν δύσκολο να κάμουν. Αλλά τούτο είναι μέρος της προκλήσεως των αγαθών νέων.

15. (α) Τι πρέπει να εκτιμήσωμε ως προς την ανάγκη κατανοήσεως και εκτελέσεως εκείνων που διατάσσει ο Ιεχωβά; (β) Πώς ο Ιησούς το διευκρίνισε αυτό στο κατά Ματθαίον 7:24-27;

¹⁵ Αν πραγματικά εκτιμάτε το «ευαγγέλιον της βασιλείας» και την ελπίδα να ζήτε για πάντα σ’ ένα νέο κόσμο, θα το καταδείξετε αυτό ‘καταβάλλοντες πάσαν σπουδήν’ να αυξήσετε ‘εις την επίγνωσιν του Θεού’ όπως βρίσκεται στην Αγία Γραφή. (2 Πέτρ. 1:2, 5) Εκτιμήστε την ανάγκη να γνωρίζετε ακριβώς ‘τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σας σοφίσωσιν εις σωτηρίαν’. (2 Τιμ. 3:15) Το καλό θεμέλιο για μέλλουσα ζωή οικοδομείται όχι με το ν’ ακούμε μόνο, αλλά με το να κατανοούμε και έπειτα να κάμνωμε ό,τι μας διατάσσει ο Ιεχωβά μέσω του Χριστού Ιησού. Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, έδωσε μια παραβολή, που πολύ δυνατά το ετόνισε αυτό. «Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν· και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε· διότι ήτο τεθεμελιωμένη επί την πέτραν. Και πας ο ακούων τους λόγους μου τούτους, και μη κάμνων αυτούς, θέλει ομοιωθή με άνδρα μωρόν, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την άμμον και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και έπεσε· και ήτο η πτώσις αυτής μεγάλη.»​—Ματθ. 7:24-27.

16, 17. Γιατί είναι τώρα πάρα πολύ σπουδαίο και λογικό να υποταχθούμε στον Ιεχωβά ως Άρχοντα;

¹⁶ Ο Ιησούς έδωσε αυτή την παραβολή στους ακροατάς του για να δείξη ότι η πορεία τού να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά, που τους είχεδιδάξει, ήταν πραγματικά η μόνη πρακτική και σοφή πορεία που έπρεπε να λάβουν. Η ακριβής γνώσις της Γραφής μάς δείχνει πώς να ενεργούμε μ’ ένα πρακτικό τρόπο για το καλό του πλησίον μας, να γνωρίζωμε τι να λέμε που είναι ‘καλόν προς οικοδομήν’ και μπορεί «να σώση χάριν εις τους ακούοντας». Αλλ’ ακόμη πιο σπουδαίο είναι, ότι η σοφία αυτή μας δείχνει τι σημαίνει ν’ αγαπούμε τον ίδιο τον Ιεχωβά. Μας δείχνει την ανάγκη, όπως είδαμε ότι έγραψε ο Ιάκωβος, να είμεθα ‘ευπειθείς’ στον Υπέρτατον Άρχοντα του σύμπανπος. Είναι, επομένως, πάρα πολύ σπουδαίο για τη μέλλοντα ελπίδα σας ζωής να ‘υποταχθήτε . . . εις τον Θεόν’ τώρα, και να ‘πειθαρχήτε εις τον Θεόν’.​—Κολ. 4:5, 6· Ιάκ. 3:17· 4:7· Πράξ. 5:29.

¹⁷ Αυτή είναι η πορεία της αληθινής σοφίας. Δεν είναι μήπως ο Ιεχωβά Θεός παντοδύναμος, ικανός να καταστρέψη καθώς και να δώση ζωή; Δεν είναι η βασιλεία του από τον Χριστόν Ιησούν η πιο μεγάλη από όλες τις βασιλείες και εκείνη που πρόκειται να διαρκή για πάντα αφού καταστρέψη όλες τις βασιλείες του κόσμου τούτου; (Δαν. 2:44) Θα ήταν, λοιπόν, παράλογο​—δεν είναι έτσι;—​να παραβλέψωμε τον νόμου του Θεού και να παραμελήσωμε την ευκαιρία να μάθωμε το θέλημά του από τη Γραφή. Πόσο σοφή, επομένως, είναι η συμβουλή του αποστόλου: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.»​—Εφεσ. 5:15-17, ΜΝΚ.

18. (α) Πώς πρέπει να δεχθούμε τα «αγαθά νέο» και να τα ‘νοήσωμε’; (β) Έπειτα ποια πορεία πρέπει να λάβωμε;

¹⁸ Ποιο είναι το θέλημα του Ιεχωβά για σας; Πρώτ’ απ’ όλα, το θέλημά του είναι να δώσετε επιμελή προσοχή στα «αγαθά νέα» που κηρύττονται από τους δούλους του επάνω στη γη σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες. Σαν τον σπόρο του σίτου, που σπείρεται και ριζώνει στη γη, δεχθήτε ταπεινά τον λόγον της αληθείας στην καρδιά και στη διάνοιά σας. Με προσωπική μελέτη της Γραφής προσπαθήστε ν’ αυξήσετε στην κατανόησι του λόγου του Θεού, ‘νοήσατέ τον’, και έτσι διακρίνετε ακριβώς τι θέλει ο Ιεχωβά να πράξετε. Καθώς τον ‘νοείτε’ και διακρίνετε το θέλημα του Θεού, κάμετε μια σοβαρή προσπάθεια να φέρετε τη ζωή σας σε αρμονία μαζί του. Απομακρυνθήτε από την πορεία του κόσμου τούτου και ακολουθήστε μια πορεία διαγωγής σε αρμονία με τις αρχές του νέου κόσμου του Θεού. Ειλικρινώς ελπίζομε ότι η πληροφορία που βρίσκεται στις προηγούμενες σελίδες θα σας βοηθήση ν’ ακολουθήσετε αυτή την καλή συμβουλή του αποστόλου: «Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»​—Ματθ. 13:23· Ρωμ. 12:2.

19. Τι σημαίνει αφιέρωσις στον Ιεχωβά, και επάνω σε ποια κατάλληλη βάσι μπορεί να γίνη το βήμα αυτό;

¹⁹ Φέρνοντας τον τρόπο της ζωής σας σε αρμονία με τις απαιτήσεις του Θεού, εσείς, ως ένα ειλικρινές άτομο που αγαπά τον Θεό, βρίσκεσθε τώρα σε μια κατάλληλη κατάστασι για να κάμετε ένα πολύ σπουδαίο βήμα στον δρόμο της ζωής​—να κάμετε μια ευπρόσδεκτη αφιέρωσι του εαυτού σας στον Θεό για να πράττετε το θέλημά του, έπειτα να βαπτισθήτε στο νερό ενώπιον μαρτύρων προς συμβολισμόν αυτής της αφιερώσεως. Αφιέρωσις σημαίνει λήψις μιας ιεροπρεπούς αποφάσεως με προσευχή στον Ιεχωβά για να πράττη κανείς το θέλημα Του. Αυτή είναι μια απόφασις που δεν μπορεί να ληφθή για σας από κάποιον άλλον, αλλά είναι προσωπικό ζήτημα προσευχής· και η λήψις τέτοιας αποφάσεως πρέπει να προέρχεται από ειλικρινή καρδιά, με την πεποίθησι ότι είσθε τώρα σε θέσι να παρουσιάσετε τον εαυτό σας με άγιο και ευπρόσδεκτο τρόπο για την υπηρεσία του Ιεχωβά. Δεν είναι ένα βήμα που πρέπει να γίνη επάνω στον κυματισμό μιας συγκινήσεως. Πρέπει να γίνη ως αποτέλεσμα σοβαρής μελέτης, με τη χρήσι της «λογικής» μας, που οδηγεί σε κατανόησι και σε μια εγκάρδια εκτίμησι του ευλογητού προνομίου να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά.​—Ρωμ. 12:1.

20. Ποιο είναι το θέλημα του Θεού για κείνους που αφιερώνονται σ’ αυτόν;

²⁰ Το θέλημα του Θεού για κείνους, που κάνουν τέτοια αφιέρωσι, είναι να γίνουν επίσης διάκονοί του, που διακηρύττουν δημοσία «το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε άλλους από σπίτι σε σπίτι, μαζί με ‘διαγωγήν αξίαν των αγαθών νέων’. Αυτό δείχνει γνησία αγάπη για τον Θεό και για τους πλησίον μας.

21. (α) Ποια ερώτησι είναι τώρα καλό να εξετάσετε; (β) Γιατί δεν πρέπει ν’ αποθαρρυνθήτε αν ο δρόμος της ζωής μπορή να φαίνεται δύσκολος; (γ) Με το να πράξετε τι, θα είναι τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού «ευαγγέλιον» πραγματικά για σας;

²¹ Αυτή είναι η πρόκλησις των αγαθών νέων. Θ’ αποκριθήτε σ’ αυτήν; Θα είσθε ένας από εκείνους, που ακολουθούν αυτή την πορεία της ταπεινής υπακοής στο θείο θέλημα και δέχονται την ευθύνη που έρχεται με το άκουσμα των αγαθών νέων; Ίσως να αισθάνεσθε μέσα σας ότι ο δρόμος αυτός είναι πολύ σκληρός για να βαδίσετε επάνω σ’ αυτόν. Είναι αλήθεια, όπως είπε ο Ιησούς, «στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν». Αλλά μην αφήνετε να σας αποθαρρύνη αυτό. Εκείνοι που βρίσκουν την οδόν της ζωής και που βαδίζουν επιτυχώς σ’ αυτήν, δεν το πράττουν αυτό με τη δική τους δύναμι. Εκείνοι, που ειλικρινώς θέλουν να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά και να ζήσουν στον νέο κόσμο για να τον αινουν αιωνίως, θα λάβουν την αναγκαία καθοδηγία και δύναμι από τον Ιεχωβά για να εξακολουθήσουν να βαδίζουν σ’ αυτόν τον δρόμο, καθώς πράττουν ευπειθώς το θείο θέλημα. Στην ίδια ομιλία επί του όρους ο Ιησούς είπε: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί· κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή.» (Ματθ. 7:14, 7) Πιστέψτε, λοιπόν, στον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, και στον Υιό του, Χριστό Ιησού, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για ν’ απολυτρωθήτε από την αμαρτία και τον θάνατο και ο οποίος βασιλεύει τώρα ως ο διορισμένος βασιλεύς του Θεού στην ουράνια βασιλεία. Πιστέψτε στον υποσχεμένο νέο κόσμο. Αρχίστε να ζήτε τώρα ως ένας ευπειθής υπήκοος της ουρανίου βασιλείας και λάβετε μέρος στο να διακηρύττετε στους άλλους ότι αυτή είναι η μόνη ελπίς Του ανθρώπου για το μέλλον. Με όλα όσα πράττετε, δείξτε ότι αγαπάτε τον Ιεχωβά Θεό με όλη σας την καρδιά, την ψυχή, τη δύναμι και τη διάνοια και ότι αγαπάτε τον πλησίον σας σαν τον εαυτό σας. Τότε, πράγματι, τα νέα της βασιλείας του Θεού θα σημαίνουν «ευαγγέλιον» για σας, εξασφαλίζοντας σας αιώνια ζωή κάτω από αυτή την πιο ευλογημένη κυβέρνησι ειρήνης και δικαιοσύνης.

Περιπατώντας με τον Θεό

Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν· και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.

 1. Με τι μπορεί να παρομοιωθή το να περιπατούμε με τον Θεό, και γιατί;

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ να φαντασθήτε έναν ελέφαντα κι ένα μυρμήγκι να βαδίζουν παράπλευρα σε μια παρέλασι ιπποδρομίου; Ή μια καγκουρώ κι έναν ψύλλο να πηδούν μαζί κατά μήκος μιας Αυστραλιανής θαμνώδους περιοχής; Παράλογο; Φυσικά! Όμως η σκέψις ότι εμείς, οι μικροί, αδύνατοι, ατελείς άνθρωποι, απλές κηλίδες επάνω σε μια κηλίδα, μπορούμε να περιπατήσωμε με τον Ιεχωβά, τον Παντοδύναμο, τον Ύψιστο Θεό, τον Κυρίαρχον ολοκλήρου του σύμπαντος, θα ήταν απείρως πιο παράλογη αν δεν ήταν γεγονός ότι αυτός ο ίδιος είναι υπεύθυνος για τη σκέψι αυτή.

2, 3. Ποιοι περιεπάτησαν με τον Θεό, και τι πρέπει να είναι ο Θεός σ’ εμάς για να περιπατούμε μαζί του;

² Έτσι o λόγος του Θεού μάς λέγει ότι «περιεπάτησεν ο Ενώχ μετά του Θεού», ότι «μετά του Θεού περιεπάτησεν ο Νώε» και ότι ο Λευί δηλαδή, το Λευιτικό ιερατείο, περιεπάτησε με τον Θεό, Πράγματι, το να περιπατούμε με τον Θεό είναι εκείνο, που αυτός περιμένει από όλους τους δούλους του, καθώς ακριβώς διαβάζουμε: «Τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου ειμή . . . να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;»​—Γεν. 5:22· 6:9· Μαλαχ. 2:4, 6· Μιχ. 6:8, ΜΝΚ.

³ Για να περιπατούμε εμείς με τον Θεό, πρέπει ο Ιεχωβά να είναι πολύ πραγματικός για μας, πιο πραγματικός ακόμη για μας από ό,τι είναι τα όμοιά μας ανθρώπινα πλάσματα. Όπως διαβάζομε για τον Μωυσή: «Ως βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησε.» Πρέπει να μπορούμε να πούμε όπως είπε ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Οι οφθαλμοί μου είναι διαπαντός προς τον Ιεχωβά.» «Ενώπιόν μου είχον τον Ιεχωβά διαπαντός.»​—Εβρ. 11:27· Ψαλμ. 25:15, ΜΝΚ· 16:8, ΜΝΚ.

4, 5. Γιατί ο Θεός μάς διατάσσει να περιπατούμε μαζί του;

⁴ Γιατί ο Θεός μάς διατάσσει να περιπατούμε μαζί του; Χάριν της κυριαρχίας του και της ευτυχίας μας. Το οφείλομε στον Θεό το να περιπατούμε μαζί του. Ως ο Δημιουργός μας και ο Υπέρτατος Κυρίαρχος έχει το δικαίωμα να διατάσση πώς πρέπει να περιπατούμε. Είναι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον οι σκοποί του μπορούν να πραγματοποιηθούν, ο μόνος τρόπος, με τον οποίο μπορεί να υπάρξη ειρήνη και αρμονία στις κτήσεις του, με το να περιπατούν όλοι μαζί του. Αν, επειδή είμεθα ελεύθεροι ηθικοί παράγοντες αρνούμεθα να περιπατούμε μαζί του, ο Ιεχωβά θα ήταν υποχρεωμένος να μας καταστρέψη ως στασιαστάς.

⁵ Διατάσσοντάς μας να περιπατούμε μαζί του ο Ιεχωβά έχει τα ύψιστα και κάλλιστα συμφέροντά μας στην καρδιά του. Όταν περιπατούμε με τον Θεό, είμεθα βέβαιοι ότι πηγαίνομε στην ορθή κατεύθυνσι, διότι ο Θεός είναι πάνσοφος, παντογνώστης, και ποτέ δεν κάνει λάθος. Επί πλέον, το να περιπατούμε με τον Θεό είναι η πιο ασφαλής πορεία, επειδή κάτω από τη σκιά του υπάρχει προστασία—Παροιμ. 2:6-9· Ψαλμ. 91:1.

 6. Για ποιους άλλους λόγους πρέπει να περιπατούμε με τον Θεό;

⁶ Το να περιπατούμε με τον Θεό δεν είναι μόνο η ορθή και σοφή ενέργεια, αλλά και η πιο αγαπητή ενέργεια για μας, το πράγμα που θα μας κάμη πάρα πολύ ευτυχείς. Κάνει ακόμη και τον Θεό ευτυχή να μας βλέπη να λαμβάνωμε μια σοφή πορεία, την πορεία του να περιπατούμε μαζί του. Ασφαλώς εν όψει όλων όσα αυτός έκαμε για χρήσι, πρέπει να θέλωμε να δείχνωμε αγάπη κι εκτίμησι προσπαθώντας να τον ευαρεστούμε. Περαιτέρω, όπως ακριβώς μας αρέσει να περιπατούμε μ’ έναν που αγαπούμε, απολαμβάνομε να είμεθα στην παρουσία του, έτσι, αν αγαπούμε τον ουράνιο Πατέρα μας Ιεχωβά Θεό, θα θέλουμε να είμεθα στην παρουσία του, πάντοτε περπατώντας μαζί του.​—Παροιμ. 27:11.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙΩΣΕΩΣ

 7. Ποια ισχυρή αόρατη εναντίωσι αντιμετωπίζομε καθώς περιπατούμε με τον Θεό;

⁷ Το να περιπατή κανείς με τον Θεό δεν σημαίνει ότι ακολουθεί τις γραμμές της ελαχίστης αντιστάσεως. Κάθε άλλο. Μάλλον, περιπατώντας με τον Θεό αντιμετωπίζομε εναντίωσι από τρία μέρη. Πρώτον, υπάρχει εναντίωσις από τον Σατανά και τους δαίμονάς του. Αλλά μπορεί να πήτε, ‘Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Διάβολος!’ Ο Πέτρος και ο Παύλος επίστευαν, και ο Πέτρος έγραψε τούτο: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη.» Ο Παύλος έγραψε αυτό: «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» Η Γραφή δεν αφήνει αμφιβολία για το ότι αυτά είναι πραγματικές οντότητες, αόρατες προσωπικότητες, ισχυρές και πονηρές, και αποφασισμένες να μας εκτρέψουν από το να περιπατούμε με τον Θεό, για ν’ αποδείξουν αληθινή την καύχηση του Σατανά ότι κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διακρατήση ακεραιότητα.​—1 Πέτρ. 5:8· Εφεσ. 6:11, 12.

 8. Γιατί ο κόσμος εναντιώνεται στο να περιπατούμε με τον Θεό;

⁸ Περιπατώντας με τον Θεό, έχομε, επίσης, ν’ αντιμετωπίσωμε την εναντίωσι του κόσμου, όπως ακριβώς την αντιμετώπισαν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Ιησούς και οι απόστολοί του. Ο κόσμος δυσαρεστείται διότι περιπατούμε με τον Θεό επειδή, μεταξύ άλλων, η ίδια η πορεία της ενεργείας μας τον επιπλήττει: «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις . . . και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.»​—1 Πέτρ. 4:3, 4.

 9. Εναντίωσις από ποια πηγή επέφερε κατ’ επανάληψιν θλίψι σ’ εκείνους που περιπατούσαν με τον Θεό;

⁹ Έχομε, επίσης, τις κληρονομημένες μας πεπτωκυίες τάσεις, οι οποίες εναντιώνονται στο να περιπατούμε με τον Θεό. Τι θλίψι επέφεραν αυτές σε πιστούς δούλους του Ιεχωβά όπως ο Δανιήλ, ο Δαβίδ και ο Πέτρος! Πόσο αληθινά μιλεί ο Παύλος για μας όταν λέγη: «Ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν. Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ.» Ακόμη τότε μπορούσε να πη: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» Σε τούτο πρέπει ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμα του Παύλου. Ως τον Αρμαγεδδώνα μπορούμε να περιμένωμε ότι οι τρεις αυτές δυνάμεις θα εναντιώνωνται στο να περιπατούμε με τον Θεό.​—Ρωμ. 7:21, 24· 1 Κορ. 9:27· Δαν. 9:4-13.

ΤΡΙΠΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

10. Υπακοή σε ποια συμβουλή που εδόθη στους βασιλείς του Ισραήλ θα μας βοηθήση να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁰ Για να μας βοηθήση ν’ αντιμετωπίσωμε αυτή την τριπλή εναντίωσι στο να περιπατούμε με τον Θεό, ο Ιεχωβά μάς έχει εφοδιάσει με τρία ισχυρά όργανα. Πρώτ’ απ’ όλα, έχομε τον λόγον του Θεού. Τι πολύτιμο βοήθημα είναι αυτός! Μας οδηγεί, μας ενισχύει και μας ωθεί στο να περιπατούμε με τον Θεό. Με αυτόν μόνο ο Ιεχωβά Θεός μιλεί άμεσα σ’ εμάς. Δεν υπάρχει υπακατάστατον τούτου και έτσι πρέπει να κάμωμε συνήθειά μας το να ‘αναγινώσκωμεν εν αυτώ πάσας τας ημέρας’ της ζωής μας· όπως ακριβώς απητείτο από τους βασιλείς του Ισραήλ να πράττουν.​—Δευτ. 17:19.

11, 12. Πώς μπορούμε να ωφεληθούμε πάρα πολύ από την ανάγνωσι της Γραφής;

¹¹ Διαβάζοντας τον λόγον του Θεού, ας βεβαιωνώμεθα ότι λαμβάνομε το νόημα των όσων διαβάζομε, αν όχι κάθε λέξεως, τουλάχιστον το γενικό νόημα, διαβάζοντας συγχρόνως με τη σκέψι να το εφαρμόσωμε στον εαυτό μας, στη διαγωγή μας και στη διακονία μας. Πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε ή να βλέπωμε τον εαυτό μας σ’ εκείνους που περιεπάτησαν με τον Θεό και ν’ αποφασίσωμε ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμά τους. Σ’ αυτές τις ημέρες της μεγάλης πονηρίας το βιβλίο των Παροιμιών έχει ιδιαίτερη αξία, βοηθώντας μας να περιπατούμε με ευθύτητα. Ακόμη και όταν δαβάζωμε τους Ψαλμούς, ας μην είμεθα ικανοποιημένοι με το ν’ απολαμβάνωμε απλώς τα ωραία τους άσματα αίνου στον Ιεχωβά, αλλ’ ας παρατηρούμε πόση νουθεσία περιέχουν, τόσο υπονοούμενη, όσο και άμεση. Έτσι ο πρώτος ψαλμός, μιλώντας μας για τη μακαριότητα του ανθρώπου που διακρατεί ακεραιότητα, μας νουθετεί να τον μιμηθούμε.

¹² Στην άμεση νουθεσία των ψαλμών περιλαμβάνονται, φυσικά, οι εκκλήσεις για αίνον του Ιεχωβά. Αλλ’ αυτό δεν είναι όλο. Παρατηρήστε τις προσταγές που δίδονται στους άρχοντας του κόσμου στον Ψαλμό 2:10-12, και εκείνην που δίδεται στον λαόν του Θεού στον Ψαλμό 4:4: «Οργίζεσθε, και μη αμαρτάνετε· λαλείτε εν ταις καρδίαις υμών επί της κλίνης υμών, και ησυχάζετε.» Τέτοιου είδους ανάγνωσις της Γραφής θα μας διαφωτίση αληθινά, θα μας ενισχύση και θα μας δώση ώθησι καθώς εξακολουθούμε να περιπατούμε με τον Θεό.

13, 14. Ποια περαιτέρω βοήθεια επρομήθευσε ο Θεός, και για να μας βοηθήση αυτή να περιπατούμε με τον Θεό τι πρέπει να κάμωμε;

¹³ Ο Θεός, για να μας βοηθήση να περιπατούμε μαζί του, έχει επίσης προμηθεύσει μια ορατή επίγεια οργάνωσι, τον ‘πιστόν και φρόνιμον δούλον’, ή ‘υπόλοιπον’, που ο Ιησούς Χριστός επεφόρτισε με όλα τα υπάρχοντά του, όπως ακριβώς προείπε. Αυτός ο «δούλος» παρέχει ηγεσία και πνευματική τροφή μέσω διορισμένων υπηρετών, συναθροίσεων διαφόρων ειδών και εντύπων δημοσιεύσεων. Όσοι είναι υπηρέται στην εκκλησία καθώς και όλοι όσοι υπηρετούν ως επίσκοποι παρέχουν βοήθεια μέσω συμβουλής και παραδειγματικής ενεργείας: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα, του πολιτεύματος αυτών.»​—Ματθ. 24:45-47· Εβρ. 13:7.

¹⁴ Επωφεληθήτε, λοιπόν, από τη βοήθεια που μπορούν να σας δώσουν. Να τους σέβεσθε και να συνεργάζεσθε μαζί τους. Τούτο, φυσικά, απαιτεί ‘να μην αφίνωμεν το να συνερχώμεθα ομού’. Πόσο συχνά μας επεστήθη η προσοχή σ’ αυτή τη νουθεσία! Και όμως τι γίνεται με την παρακολούθησι των συναθροίσεων όταν ο καιρός ξαφνικά γίνεται κακός; Και τούτο ακόμη και στις μεγάλες πόλεις που έχουν επαρκή μέσα μεταφοράς. Σκεφθήτε τους αδελφούς μας πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, που ριψοκινδυνεύουν την ελευθερία των και τη συντήρησι των οικογενειών των κάθε φορά που συνέρχονται. Και όμως μερικοί μένουν μακριά εξαιτίας του χιονιού ή της βροχής. Αληθινά, αδελφοί, δεν έπρεπε να γίνωνται αυτά τα πράγματα!​—Εβρ. 10:25.

15, 16. Σε ποιο βαθμό πρέπει να εκτιμούμε τις δημοσιεύσεις της Σκοπιάς;

¹⁵ Το να περιπατούμε με τον Θεό απαιτεί, επίσης, να έχωμε το φρόνημα της οργανώσεως στις αναγνωστικές μας συνήθειες. Ο ορατός αγωγός του Θεού μάς παρέχει πάντοτε πάρα πολλή αναγνωστική ύλη, η οποία πρέπει να είναι όλη ένα ΠΡΕΠΕΙ για τους Χριστιανούς. Μερικοί φαντάζονται ότι δεν έχουν καιρό να διαβάσουν από την αρχή ως το τέλος κάθε τεύχους της Σκοπιάς, όμως ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά το πράττουν αυτό. Είσθε σεις πιο πολυάσχολοι ή έχετε περισσότερο σπουδαία εργασία απ’ αυτούς; Ή είναι ζήτημα εκλεκτικότητας; Σπαταλούμε καιρό διαβάζοντας άλλα πράγματα ή βλέποντας τηλεόραση, όταν θα μπορούσαμε να εξαγοράζωμε ευκαιρίες χρόνου διαβάζοντας τη Σκοπιά; Πολλές πολύτομες πληροφορίες και νουθεσίες περιέχονται στα λεγόμενα «δευτερεύοντα» άρθρα της Σκοπιάς, που βοηθούν τον Χριστιανό να περιπατή στην ορθή κατεύθυνσι και να «ήναι τέλειος . . . ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.».​—2 Τιμ. 3:17.

¹⁶ Το ίδιο, επίσης, εφαρμόζεται και στο περιοδικό Ξύπνα! Το να διαβάζετε κάθε τεύχος από το ένα εξώφυλλο ως το άλλο, όχι μόνο θα ευρύνη τον διανοητικό σας ορίζοντα, αλλά και θα σας βοηθήση να βλέπετε όλα τα πράγματα από την άποψι του Θεού. Και τι θα πούμε για το Ετήσιον Βιβλίον; Διαθέτετε χρόνον κάθε μέρα για να εξετάζετε το ημερήσιο εδάφιο; Διαβάζετε τις διεγερτικές και ενθαρρυντικές εκθέσεις του; Αν το πράττετε αυτό, θα σας βοηθήση στο να περιπατήτε με τον Θεό.

17, 18. Τι μπορεί να λεχθή για την αξία και συμβολή του αγίου πνεύματος στο να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁷ Εκτός από τον λόγο του και την ορατή του οργάνωσι, ο Ιεχωβά Θεός μάς έχει, επίσης, εφοδιάσει με το άγιο πνεύμα του, δηλαδή, την ενεργό του δύναμι. Ενώ σήμερα η λειτουργία του δεν είναι τόσο φανερή στον φυσικό οφθαλμό όσο ήταν στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ και στους αποστολικούς χρόνους, μπορεί όμως η λειτουργία του να γίνη σαφώς αντιληπτή από τον οφθαλμόν της πίστεως. Πράγματι, η μεγάλη αλλαγή, που απεργάζεται σε άτομα, και το μεγάλο έργο, που επιτελείται στον κόσμο σήμερα εξαιτίας του, μπορούν να γίνουν αντιληπτά από όλους, και αν ακόμη δεν αναγνωρίζουν την αιτία, το άγιο πνεύμα. Το πνεύμα αυτό, όμως, δεν το λαμβάνομε χωριστά από τον λόγον του Θεού, από συνταύτιση με την οργάνωσί του και από προσευχή· χωριστά από ‘ακοήν της πίστεως’.​—Γαλ. 3:2.

¹⁸ Είναι σαφές, ότι δεν κατέχουν όλοι οι αφιερωμένοι και μάλιστα ώριμοι Χριστιανοί το άγιο πνεύμα στο ίδιο μέτρον. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανιδιοτέλεια, βάθος αφοσιώσεως, εγκράτεια, ταπεινοφροσύνη, πραότης πνεύματος, μελετηρότης όσον αφορά τον λόγον του Θεού και ζήλος στη θεία υπηρεσία έχουν σχέσι με το πόσο από το άγιο πνεύμα έχομε. Φαίνεται, επίσης, ότι κληρονομημένες ιδιότητες δεν έχουν μικρή σχέσι με τον βαθμό, στον οποίον επιτρέπομε να έχη το άγιο πνεύμα ελεύθερη ροή στη ζωή μας ή τείνομε στο να εμποδίζωμε τη λειτουργία του. Έτσι όσο πιο πολύπλευρη είναι η προσωπικότης, τόσο δυσκολότερο είναι να την διαποτίση πλήρως το άγιο πνεύμα. Η πολύπλευρη προσωπικότης έχει περισσότερη ανάγκη αυτοκυριαρχίας και πρέπει ιδιαίτερα να φυλάγεται από την παγίδα της κτισματολατρίας. Ο πλούτος της προσωπικότητος εργάζεται εναντίον της πνευματικότητος, διότι το πολύπλευρο άτομο έχει τάσι να επιστηρίζεται περισσότερο στον εαυτό του, όπως ακριβώς και εκείνοι που είναι πλούσιοι σε υλικά πράγματα τείνουν να θέτουν την εμπιστοσύνη τους στον εαυτό τους αντί του Ιεχωβά Θεού.​—Ψαλμ. 52:7.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΦΟΣΙΩΣΙΣ

19. Ποια είναι τα πρώτα βήματα στο να περιπατούμε με τον Θεό;

¹⁹ Προτού μπορέσωμε καν ν’ αρχίσωμε να περιπατούμε με τον Θεό, έχομε ανάγκην πίστεως. Πρέπει να πιστέψωμε ότι αυτός υπάρχει και ότι θ’ ανταμείψη εκείνους που περιπατούν μαζί του. Αποδεικνύομε ότι έχομε πίστι, όταν αφιερωνώμεθα να πράττωμε το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθούμε τα ίχνη του Ιησού Χριστού, κάνοντας έτσι το πρώτο βήμα τού να περιπατούμε με τον Θεό μας. Καθώς διαβάζομε: «Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι;» Για να περιπατήσωμε εμείς με τον Θεό πρέπει πρώτα να συμφωνήσωμε μαζί του, με το ν’ αφιερωθούμε σ’ αυτόν και να βαπτισθούμε στο νερό, κάνοντας έτσι δημοσία ομολογία της αφιέρωσεώς μας στον Ιεχωβά. Όπως ετονίσθη κατ’ επανάληψιν σ’ αυτό το δημοσίευμα, η αφιέρωσίς μας δεν γίνεται σ’ έναν απρόσωπο σκοπό, ούτε ακόμη σε μια κοινωνία ανθρώπων, αλλά σ’ ένα πρόσωπο, το υπέρτατο Πρόσωπο του σύμπαντος, στον Ιεχωβά Θεό.​—Αμώς 3:3.

20. Ποιος τελικός σκοπός του Ιεχωβά πρέπει να είναι σκοπός μας για να περιπατούμε μαζί του;

²⁰ Από τώρα και στο εξής πρέπει ν’ ακολουθούμε την ηγεσία του Θεού, πρέπει να πηγαίνωμε προς την ίδια κατεύθυνσι που ακολουθεί αυτός, ο σκοπός του πρέπει να είναι σκοπός μας. Και ποιος είναι ο σκοπός του; Φυσικά, η υπεράσπισις του εαυτού του και του ονόματός του και του λόγου του μέσω της βασιλείας του. «Ο Ιεχωβά είναι αποκλειστικά αφωσιωμένος εις το όνομά του. Είναι Θεός απαιτών [την ιδίαν] αποκλειστικήν αφοσίωσιιν [από τους άλλους].» «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου.» Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιησούς διέταξε στους ακολούθους του: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.»​—Έξοδ. 34:14, ΜΝΚ (έκδοσις 1953)· Μάρκ. 12:30, ΜΝΚ· Ματθ. 6:33.

21. Τι απαιτεί από μας η αποκλειστική αφοσίωσις;

²¹ Όπως ακριβώς ο Ιησούς περιεπάτησε με τον Θεό θέτοντας πρώτα στη ζωή του το όνομα και τη βασιλεία του Θεού, έτσι πρέπει να κάμωμε κι εμείς. Πρέπει να υπακούσωμε στις προφητικές εντολές που αναγράφονται στο Ησαΐας 43:10-12 και Ματθαίος 24:14. Καθώς μας δίδεται η ευκαιρία πρέπει να πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι και να στεκώμεθα στις γωνίες των δρόμων διαφημίζοντας το όνομα και τη βασιλεία του Ιεχωβά, να κάνωμε επανεπισκέψεις και να διεξάγωμε Γραφικές μελέτες μ’ εκείνους που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης. Η αποκλειστική αφοσίωσις απαιτεί από μας να είμεθα άγρυπνοι στις ευκαιρίες μαρτυρίας οπουδήποτε και αν τύχη να βρισκώμαστε.

22. Τι απαιτεί από μας η αρχή που εκτίθεται στο Λουκάς 12:48;

²² Είναι η υπηρεσία του Ιεχωβά πράγματι το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή σας; Αν ναι, τότε δεν θα είμεθα ευχαριστημένοι με τεκμήριον απλώς μαρτυρίας, αλλά θα προσπαθούμε να φθάσωμε τουλάχιστον το μικρότερο όριο των απαιτήσεων των αναλογιών της εκκλησίας. Χρειαζόμεθα τον καταναλίσκοντα ζήλο που είχε ο Ιησούς και έτσι θα κάμωμε ό,τι μας είναι δυνατόν να κάμωμε. Θυμηθήτε, «εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.» Ας μην είμεθα, λοιπόν, ευχαριστημένοι με το να πράττωμε το ολιγώτερο που μπορούμε για να είμεθα Χριστιανοί.​—Λουκ. 12:48.

23, 24. Ποιες είναι μερικές από τις παγίδες από τις οποίες πρέπει να φυλαγόμαστε αν θα θέλαμε να δίνωμε στον Ιεχωβά αποκλειστική αφοσίωσι;

²³ Καθώς προχωρεί ο καιρός πρέπει ν’ αυξάνη ο ζήλος μας. Αν αυτό δεν είναι αληθές στην περίπτωσί μας, μήπως συμβαίνει ότι ο υλισμός ή κάτι άλλο κάνουν εισβολές; Μερικοί μπορεί να έχουν γίνει τακτικοί θεαταί της τηλεοράσεως. Αν η συσκευή μας τηλεοράσεως μάς κάνη να προσκόπτωμε όσον αφορά τη λατρεία μας προς τον Ιεχωβά· αν το να αγρυπνούμε σ’ αυτήν κάνη εισβολές στην προσωπική μας μελέτη, στην παρακολούθησι από μέρους μας των συναθροίσεων και στη διακονία μας στον αγρό, τότε ας απαλλαγούμε απ’ αυτήν. Είναι καλύτερα να μπούμε στον νέο κόσμο χωρίς συσκευή τηλεοράσεως παρά να ριψοκινδυνεύωμε να χάσωμε τον νέο κόσμο χάριν της τηλεοράσεως!​—Μάρκ. 9:45.

²⁴ Το ίδιο πρέπει, επίσης, να λεχθή για άλλες μορφές διασκεδάσεως. Απεκτήσσιμε μήπως μια τέτοια συνήθεια να επιθυμούμε την τέρψι, ώστε ο κινηματογράφος, οι κοινωνικές συγκεντρώσεις ή ο χορός ν’ αποτελούν ένα «πρέπει» στις νύχτες του Σαββάτου; Πώς μπορούμε να πράξωμε δικαιοσύνη στη διακονία του αγρού, στη δημοσία ομιλία και στη μελέτη της Σκοπιάς της Κυριακής, αν αποτυγχάνωμε να έχωμε μια καλή νυκτερινή ανάπαυσι; Είναι αλήθεια ότι η χαλάρωσις είναι αναγκαία, αλλ’ ας την εξουσιάζωμε εμείς, ας μην την αφήνωμε να μας εξουσιάζη αυτή! Το να περιπατούμε με τον Θεό, να του δίδωμε αποκλειστική αφοσίωσι,να θέτωμε πρώτα τη βασιλεία του, απαιτεί από μας να το πράττωμε αυτό!

«ΝΑ ΠΡΑΤΤΗΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ»

25. Για να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά, σε ποια Γραφικά εδάφια πρέπει να υπακούωμε;

²⁵ Το να περιπατούμε με τον Θεό περαιτέρω σημαίνει για μας να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του. «Και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον.» «Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος.» «Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος.» Όπως ακριβώς το μικροσκοπικό άτομον υπακούει στους ίδιους θείους νόμους, που κυβερνούν τους ισχυρούς αστρικούς γαλαξίας του σύμπαντος, έτσι, άσχετα με το πόσο ασήμαντοι και πεπερασμέναι είμεθα αν συγκριθούμε με τον Ιεχωβά Θεό, μπορούμε και πρέπει να οδηγούμεθα από τις δίκαιες αρχές του, πρέπει να ‘πράττωμεν το δίκαιον’.​—Μιχ. 6:8, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 1:16· Ματθ. 5:48.

26-28. Εκτός από το να αγαπούμε δικαιοσύνη, τι άλλο διατάσσεται, και γιατί;

²⁶ Για να πράττωμε το δίκαιο πρέπει όχι μόνο ν’ αγαπούμε εκείνο που είναι ορθό και δίκαιο, αλλά και να μισούμε, ν’ αποστρεφώμεθα εκείνο που είναι κακό. Ο Ιεχωβά το πράττει αυτό: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο αγαπών δικαιοσύνην· ο μισών . . . αδικίαν.» Και για τον Ιησούν εγράφη: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν.» Διστασσόμεθα, λοιπόν: «Οι αγαπώντες τον Ιεχωβά, μισείτε το κακόν.» Απόστρεφεσθε το πονηρόν, προσκολλάσθε εις το αγαθόν.»​—Ησ. 61:8, ΜΝΚ· Ψαλμ. 45:7· 97:10, ΜΝΚ· Ρωμ. 12:9.

²⁷ Πρέπει όλοι να είμεθα προσεκτικοί για να εξακολουθούμε να περιπατούμε με τον Θεό με το να πράττωμε το δίκαιον, όχι μόνο αγαπώντας ό,τι είναι ορθόν, αλλά και μισώντας ό,τι είναι κακό, ότι είναι πονηρό. Από καιρό σε καιρό εκείνο που είναι κακό μπορεί να παρουσιάζεται πολύ δελεαστικά σ’ εμάς, όπως ακριβώς ο απαγορευμένος καρπός στην Εύα· και έτσι, αν δεν έχωμε καλλιεργήσει μια αποστροφή για ό,τι είναι κακό, μια απέχθεια και μίσος γι’ αυτό, σε μια στιγμή αδυναμίας μπορεί να υποκύψωμε στον πειρασμό, προς διαρκή αισχύνην μας και λύπη. Κανείς δεν μπορεί να λάβη ως δεδομένον ότι λόγω των πολλών ετών που έχει ως αφιερωμένος Χριστιανός, κατέχει μια σταθερή θέσι. Ούτε ακόμη ο απόστολος Παύλος δεν είχε τέτοια εμπιστοσύνη στον εαυτό του!​—1 Κορ. 9:27· 10:12.

²⁸ Γνωρίζομε ποιες είναι οι ατομικές μας αδυναμίες. Δεν πρέπει να παραχαϊδεύωμε τον εαυτό μας, αλλά πρέπει να εκδηλώνωμε ένα δίκαιο ζήλο εναντιώσεως σ’ αυτές πάντοτε. Αν η φιλαργυρία είναι η κυρία αδυναμία μας, δεν τολμούμε να επιδιδώμεθα σε πανούργες μεθόδους χρηματισμού, διότι γρήγορα ή αργά θα πάμε πολύ μακριά και θα παραστή ανάγκη να τιμωρηθούμε. Αν αγαπούμε τα οινοπνευματώδη ποτά σε βαθμό που να μην μπορούμε να εξουσιάσωμε την αγάπη μας αυτή, πρέπει πολύ να χαλιναγωγούμε τον εαυτό μας στην παρουσία εκείνων που επιδίδονται σ’ αυτά, κατά προτίμησιν μένοντας μακριά από τέτοια μέρη, αλλιώς μπορεί να φέρωμε ατιμία στη Χριστιανική εκκλησία και να είμεθα άξιοι τιμωρίας. Αν η αδυναμία μας είναι προς την κατεύθυνσι του φύλου, είτε είμεθα νυμφευμένοι είτε άγαμοι, τότε πρέπει να διεξάγωμε έναν ισχυρόν αγώνα εναντίον της αδυναμίας αυτής, αποφεύγοντας ακάθαρτες σκέψεις, πορνογραφικά έντυπα και αισθησιακής φύσεως κινηματογραφικές ταινίες. Θυμηθήτε, «δεν είναι ουδέν . . . κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή.» Πρέπει να ‘αιχμαλωτίζωμεν παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού’. Πρέπει να ‘καθαρισθώμεν ημείς οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά’, αν θα θέλαμε να εξακολουθήσουμε περιπατώντας με τον Θεό, ‘πράττοντες το δίκαιον’.​—Ματθ. 10:26· 2 Κορ. 1:5· Ησ. 52:11, ΜΝΚ.

«ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΕΛΕΟΣ»

29. Γιατί το να περιπατούμε με τον Θεό απαιτεί, επίσης, να αγαπούμε έλεος;

²⁹ Για να περιπατούμε με τον Θεό, πρέπει, επίσης, να ‘αγαπούμε έλεος’, όπως προχωρεί και λέγει το Μιχαίας 6:8. Η Εβραϊκή λέξις που εδώ αποδίδεται «έλεος» είναι η ίδια που αλλού μεταφράζεται «αγαθότης». Κατ’ επανάληψιν διαβάζομε για το έλεος του Ιεχωβά. «Πόσον πολύτιμον είναι το έλεός σου, Θεέ!» «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά, ο ποιών έλεος.» «Έλεος του Ιεχωβά είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού. Ανανεόνονται εν ταις πρωίαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.» «Πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίριμων.»​—Ψαλμ. 36:7· Ιερεμ. 9:24, ΜΝΚ· Θρήνοι 3:22, 23, ΜΝΚ· Ιάκ. 5:11, ΜΝΚ.

30. Τι σημαίνει να έχωμε συμπόνια, και πώς την εξεδήλωσε ο Ιεχωβά;

³⁰ Η αγαθότης ή αγαθωσύνη είναι καρπός του πνεύματος. Το έλεος θα μας κάμη να έχωμε κατανόησι, να είμεθα στοχαστικοί, ευγενείς και υποβοηθητικοί. Για να είμεθα ελεήμονες, πρέπει να έχωμε συμπόνια. Η συμπόνια πηγαίνει πιο μακριά από τη συμπάθεια, διότι στη συμπόνια θέτομε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου, αισθανόμεθα πραγματικά ό,τι αυτός αισθάνεται. Ο Ιεχωβά Θεός, όσο μεγάλος και αν είναι, δεν είναι πέρα από το να εξασκή συμπόνια για τα πλάσματά του. Όχι μόνο έχει ευσπλαγχνία, οικτιρμούς, συμπάθεια για μας, ενθυμούμενος ότι είμεθα απλώς χώμα, αλλά τοποθετεί τον εαυτό του στη θέσι μας έτσι ώστε ό,τι μας λυπεί, λυπεί και αυτόν. Έτσι διαβάζομε όσον αφορά το έθνος του Ισραήλ: «Κατά πάσας τας θλίψεις αυτών εθλίβετο.» Ναι, όταν αυτοί υπέφεραν, υπέφερε και αυτός.​—Ησ. 63:9.

31. Ποια παραδείγματα συμπόνιας έδωσαν ο Ιησούς και ο Παύλος;

³¹ Ο Ιησούς Χριστός είχε επίσης συμπόνια, όχι μόνον όταν ήταν στη γη, αλλά και αφότου επέστρεψε στον ουρανό. Όταν ο Σαούλ, ο από την Ταρσό, κατεδίωκε τους Χριστιανούς, ο Ιησούς τού είπε: «Εγώ είμαι Ιησούς τον οποίον συ διώκεις.» Ο Ιησούς Χριστός, που ήταν τώρα η ακριβής αντιπροσώπευσις της ίδιας της υπάρξεως του Θεού, έθετε τον εαυτό του στη θέσι των ακολούθων του· ό,τι τους λυπούσε, λυπούσε κι αυτόν. Και ο Παύλος, όταν έγινε ο ίδιος ακόλουθος του Ιησού Χριστού, εμιμείτο τον Διδάσκαλό του σ’ αυτό το ζήτημα της συμπόνιας. Έθετε τον εαυτό του στη θέσι των άλλων, για να μπορέση να τους κερδίση για τον Χριστό: Στους Ιουδαίους έγινε σαν Ιουδαίος, στους υπό νόμον σαν υπό νόμον, στους ανόμους σαν δίχως νόμο. «Έγεινα εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς· εις πάντας έγεινα τα πάντα . . . δια το ευαγγέλιον.» Και όταν αυτοί είχαν γίνει αδελφοί του ο Παύλος εξακολούθησε να εκδηλώνη συμπόνια: «Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;»​—Πράξ. 9:5· 1 Κορ. 9:20-23· 2 Κορ. 11:29.

32. Πώς θα μας κάμη να ενεργήσωμε η συμπόνια;

³² Όταν πηγαίνωμε από σπίτι σε σπίτι με τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού, η συμπόνια θα μας κάμη να σεβώμεθα τα δικαιώματα των άλλων, να είμεθα λεπτοί, υπομονητικοί, φιλάγαθοι και αποτελεσματικοί διάκονοι. Η συμπόνια θα κάμη τους συζύγους να εκτιμούν ο ένας τον άλλον, να έχουν αμοιβαία κατανόησι και να είναι στοργικοί σύντροφοι. Η συμπόνια θα καταστήση τα τέκνα ικανά να εκτιμούν την άποψι και θέσι των γονέων των, όπως ακριβώς θα κάμη και τους γονείς να έχουν στοργή και κατανόησι, μη ερεθίζοντας τα τέκνα των, εκτιμώντας το πώς αυτά βλέπουν τα πράγματα, χωρίς εξ άλλου οι γονείς αυτοί να εγκαταλείπουν την εξουσία των.​—Εφεσ. 5:33-6:4.

33. Ποιοι χρειάζεται ιδιαίτερα να εκδηλώνουν συμπόνια, και γιατί;

³³ Η συμπόνια θα συντελέση σε ειρήνη και ενότητα στη Χριστιανική εκκλησία. Μας βοηθεί να κάνωμε παραχωρήσεις για τις ελλείψεις και τις αδυναμίες των άλλων. Η συμπόνια θα κάμη τον διδάσκαλο της θεοκρατικής σχολής διακονίας φιλάγαθο στη συμβουλή του, με το να θέτη τον εαυτό του στη θέσι του σπουδαστού. Ειδικά οι επίσκοποι έχουν ανάγκη από συμπόνια για να πάρουν το περισσότερο καλό. Για να είσθε αληθινά υποβοηθητικοί, σεις επίσκοποι πρέπει πάντοτε η επικοινωνία σας με τους αδελφούς να είναι με κατανόησι· προσπαθήστε να καταλαβαίνετε τα αισθήματα του άλλου ατόμου. Τούτο απταιτεί ευαίσθητη διανοητική διάκρισι, υπομονή και ‘βραδύτητα εις οργήν’. Γι’ αυτό ακριβώς ο Παύλος σάς νουθετεί: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, . . . διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.»​—Γαλ. 6:1.

«ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣ»

34. Ποια απαίτησις στο να περιπατούμε με τον Θεό χρειάζεται να μας έχη διδαχθή από τη γέννησί μας και έπειτα;

³⁴ Και τέλος, ο προφήτης του Θεού, στο Μιχαίας 6:8, μας λέγει «να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου». Ο Ιεχωβά Θεός είναι πρόθυμος να ταπεινώνη έτσι τον εαυτό του, ώστε να μας αφήνη να περιπατούμε μαζί του· ασφαλώς πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να ταπεινώνωμε τον εαυτό μας και να περιπατούμε με μετριοφροσύνη με τον Θεό μας. Να είμεθα μετριόφρονες περιπατώντας με τον Θεό μας σημαίνει να είμεθα πειθήνιοι σ’ αυτόν, στις αρχές του και στα μέσα που χρησιμοποιεί. Αυτό είναι ένα μάθημα που χρειαζόμεθα να μάθωμε από τη γέννησί μας και έπειτα. Κατ’ επανάληψιν η κραυγή ενός νηπίου ή νεαρού τέκνου δεν οφείλεται σε έλλειψι ανέσεως ή πόνο, αλλά οφείλεται σε οργή, βλαβερή υπερηφάνεια, ματαίωσι επιθυμίας, στασιασμό ή μανία. Τα νήπια και τα παιδιά μπορούν να διδάσκωνται να κάθωνται ήσυχα στις συναθροίσεις αν επιδεικνύεται στην ανατροφή τους αρκετή αγάπη και σταθερότης το υπόλοιπο της εβδομάδος στο σπίτι· μπορούν να διδάσκωνται να είναι υποτακτικά.

35, 36. Τι μπορεί να λεχθή υπέρ του να είμεθα ευυπότακτοι;

³⁵ Το ίδιο εφαρμόζεται στους ενηλίκους. Όταν έχωμε δυσκολία να υποταχθούμε, πρέπει να ερωτήσωμε τον εαυτό μας σε ποιο βαθμό οφείλειται αυτό στις περιστάσεις και σε ποιό βαθμό είμεθα άξιοι μομφής. Η μετριοφροσύνη μάς φυλάττει από το να αισθανώμεθα τον εαυτό μας σπουδαίο. Η ταπεινοσύνη μάς βοηθεί να υποτασσώμεθα σ’ εκείνους που έχουν εξουσία επάνω μας, είτε σύζυγο, είτε οδηγό μελέτης, είτε διακονικό υπηρέτη, είτε επίσκοπο. Υποθέστε ότι έχομε καλύτερη κρίσι από εκείνον στον οποίον απαιτείται να υποτασσώμεθα. Έχομε εξίσου μήπως τα προσόντα από άλλες απόψεις; Και τότε, επίσης, θα μπορούσαμε να σφάλλωμε. Εκτός απ’ αυτό, κατ’ επανάληψιν εκείνο που εφαίνετο σ’ εμάς ότι είναι η πιο σοφή πορεία δεν φέρνει αποτέλεσμα, ενώ εκείνο που εφαίνετο ότι δεν είναι τόσο σοφό έχει την πιο καλή επιτυχία. Ο Ιεχωβά μπορεί να διευθύνη και συχνά διευθύνει την έκβασι έτσι ώστε, έπειτα από όλα, να προκύψη το μεγαλύτερο καλό. Κάνει τα πάντα να συνεργήσουν στο αγαθόν για κείνους που τον αγαπούν.​—Ρωμ. 8:28.

³⁶ Ας μη λησμονούμε ποτέ ότι είναι πολύ σπουδαιότερο να υπάρχη ειρήνη, ενότης, αρμονία και συνεργασία μεταξύ μας παρά να γίνεται το κάθε τι με τον πιο καλό δυνατό τρόπο. Η εξάσκησις υποτακτικότητος απλώς θέτει ένα βραβείο για τη σοφία και την υπομονή. Αν είμεθα πεπεισμένοι ότι έχομε μια εισήγηση που θα είναι για τη βελτίωσι του έργου, ας μην την εκβιάζωμε, αλλ’ ας περιμένωιμε για τον κατάλληλο καιρό και έπειτα με τον κατάλληλο τρόπο ας την παρουσιάζωμε σ’ εκείνους που μπορούν να κάμουν κάτι σχετικά με αυτήν. Θυμάστε τη Βασίλισσα Εσθήρ; Δεν τολμούσε να πη στον σύζυγο της τι να κάμη και όμως απήλαυσε όλη την επιθυμία της.

37. Σε ποια άλλη κατάστασι η υποταγή είναι η πορεία της σοφίας;

³⁷ Ίσως μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες πρέπει να είναι κανείς πειθήνιος στον θεοκρατικό κανόνα, είναι όταν καταληφθή από αγάπη, ρομαντική αγάπη, το αίσθημα που οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμασαν έρωτα. Υποθέστε ότι κάποιος από σας τους νέους, ή κάποιος όχι και τόσο νέος, καταλαμβάνεται από αγάπη με κάποιον όχι αφιερωμένον Χριστιανόν ή έναν που έχει έλλειψη ζήλου για τον Ιεχωβά και την υπηρεσία του και για τούτο θα ήταν εμπόδιο μάλλον παρά βοήθεια. Η Χριστοειδής υποταγή θ’ απαιτούσε ν’ απαλλαγούμε από τέτοιον σύνδεσμο αντί να τον καλλιεργούμε, άσχετα με το πόσο ευχάριστη μπορεί να φαίνεται ότι είναι αυτή η δευθέτησις λόγω της έλξεως των φύλων και άσχετα επίσης με το ποια οδύνη θα μπορούσε μια τέτοια ενέργεια να προξενήση τώρα. Δεν είναι πολύ καλύτερα να υποφέρετε λίγο τώρα, με το ν’ απαλλαγήτε πάλι από την αγάπη και να τερματίσετε τη σχέσι, παρά να υποφέρετε στο υπόλοιπο της ζωής σας ή ώσπου ο Αρμαγεδδών να σας ανακουφίση από το βαρύ σας φορτίο; Ασφαλώς!​—1 Κορ. 7:39.

38. Πώς αλλιώς μπορεί να διευκρινισθή το να περιπατούμε με τον Θεό;

³⁸ Αληθινά, πολλά περιλαμβάνονται στο να περιπατούμε με τον Θεό. Θα μπορούσε, επίσης, αυτό να παρομοιωθή μ’ ένα μικρό κορίτσι, που κρέμεται από το χέρι του ισχυρού και ρωμαλέου πατέρα του καθώς πορεύονται στο σπίτι τους σε μια χιονοθύελλα. Αν το κορίτσι άφηνε το χέρι του πατέρα του λόγω απροσεξίας ή επειδή διαφωνούσε μαζί του ως προς την πορεία που ακολουθούσαν, θα επλανάτο στη θύελλα και θα εχάνετο. Σοφά, λοιπόν, πιάνεται από το χέρι για την προσφιλή ζωή. Αν, επομένως, θέλωμε να φθάσωμε στο «σπίτι», στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο της δικαιοσύνης, δεν τολμούμε να εγκαταλείψωμε το χέρι του ουρανίου Πατρός μας, αλλά πρέπει να κρεμώμαστε από αυτό σφιχτά.

39, 40. Πώς μπορεί να συνοψισθή το να περιπατούμε με τον Θεό;

³⁹ Αυτό σημαίνει αποδοχή της ηγεσίας του, το να είμεθα αποκλειστικά αφωσιωμένοι σ’ αυτόν, κάνοντας σκοπό μας τον σκοπό του, την υπεράσπισι του ονόματός του. Σημαίνει προσπάθεια να τον μιμηθούμε στο να πράττωμε το δίκαιον, στο να μισούμε το κακόν. Σημαίνει να έχωμε έλεος, συμπόνια· σημαίνει να είμεθα μετριόφρονες και ταπεινοί, υποτακτικοί, σε όλες τις ορατές του διευθετήσεις.

⁴⁰ Το να περιπατούμε με τον Θεό είναι πράγματι η συνετή, η ορθή και η γεμάτη αγάπη πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Δεν είναι εύκολη, εν τούτοις, λόγω της εναντιώσεως του Σατανά και των δαιμόνων του, και της ορατής οργανώσεως του Σατανά και των τάσεων της πεπτωκυίας μας φύσεως, Και όμως, δεν είναι πολύ δύσκολη, διότι ο Ιεχωβά μάς έχει σοφά και στοργικά εφοδιάσει με τρία πολύτιμα βοηθήματα, τον λόγον του, την ορατή του οργάνωσι και το άγιό του πνεύμα. Ούτε θα παρεβλέπαμε το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής, του να μιλούμε με τον Θεό μας.

[Εικόνα στη σελίδα 330]

Διάβολος και Δαίμονες

Πονηρός Κόσμος

Αμαρτωλή Σαρξ

[Εικόνα στη σελίδα 331]

Ο Λόγος του Θεού

Η Ορατή Οργάνωσις του Θεού

Το Πνεύμα του Θεού

Μιλώντας με τον Θεό

«Εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.»​—Ρωμ. 12:12

 1. Ποια είναι η αξία του να μιλούμε μ’ εκείνους που είναι πλησίον μας;

ΤΟ ΝΑ μιλούμε ο ένας με τον άλλον είναι μια βασική απαίτησις της φιλίας. Όχι ότι οι φίλοι πρέπει να μιλούν πάντοτε, αλλά πρέπει να υπάρχη επικοινωνία. Το ίδιο αληθεύει όσον αφορά τα μέλη μιας οικογενείας. Το να διατηρούν καλές σχέσεις μεταξύ των είναι επιτακτικό για να εξακολουθούν να μιλούν το ένα με το άλλο. Αποτυχία να το πράττουν αυτό θα εσήμαινε ότι παραμένουν χωριστά έστω και αν συμμετέχουν στην ίδια στέγη, κλίνη και φαγητά. Το να μιλούν το ένα με το άλλο για διάφορα πράγματα καταλήγει σε κατανόησι, εμπιστοσύνη και στοργή. Τότε το καθένα γνωρίζει τι βρίσκεται στη διάνοια και στην καρδιά του άλλου, και ποιες είναι οι φροντίδες του, οι ανάγκες του και οι φιλοδοξίες του. Τότε η αμοιβαία των εκτίμησις αυξάνει καθώς επικοινωνούν το ένα μέλος με το άλλο, συμμεριζόμενα ό,τι φέρνουν οι περιπέτειες της ζωής, Και όπως έχει καλά λεχθή, μοιραζόμενες λύπες γίνονται οι μισές, μοιραζόμενες χαρές διπλασιάζονται.

 2. Ποια είναι η σχέσις μας προς τον Ιεχωβά;

² Λόγω του ότι εκάμαμε αφιέρωσι προς τον Ιεχωβά Θεό, ανήκομε σ’ αυτόν και είμεθα είτε υιοθετημένοι γυιοί του, είτε μελλοντικοί εγγονοί του. Ο Ιεχωβά Θεός κι εμείς έχομε κοινά συμφέροντα, το πρώτιστο από τα οποία είναι η υπεράσπισις του ονόματος του Ιεχωβά, δευτερεύον δε, η σωτηρία μας. Εμείς ενδιαφερόμεθα για την υπεράσπισι του Ιεχωβά και αυτός για τη σωτηρία μας. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός εντελώς άνετα μπορεί να προχωρήση και χωρίς εμάς, διότι, αν τον αφήσωμε, κάποιος άλλος θα μας αντικαταστήση. Αλλά εμείς δεν μπορούμε να προχωρήσωμε χωρίς τον Θεό, όχι, αν θέλωμε ευτυχία και αιώνια ζωή. Εξαρτώμεθα πλήρως απ’ αυτόν και συνεπώς πάντοτε θέλομε να έχωμε τις καλύτερες σχέσεις μαζί του. Αυτός είναι ο απαραίτητος Κύριός μας, ενώ εμείς είμεθα αχρείοι δούλοι του.​—Λουκ. 17:10.

3, 4. Με ποιο μέσον μιλεί ο Θεός σ’ εμάς, και τι μας λέγει εκεί;

³ Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος δεν είναι ένας σιωπηλός ουράνιος Πατέρας ή Κύριος. Όχι, καθόλου! Είναι έτοιμος να μιλήση σ’ εμάς πάντοτε μέσω εξήντα έξη βιβλίων, που είναι μικρά σε μέγεθος, αφού μερικά αποτελούνται από μια μόνο σελίδα, αλλά είναι βαρυσήμαντα σε περιεχόμενο. Αυτά μας καθιστούν ικανούς να εκτιμήσωμε πώς ακριβώς ο Θεός βλέπει τα πράγματα, τι σκέπτεται γι’ αυτά και τι πρέπει να πράξωμε για να τον ευαρεστήσωμε. Έτσι διαβάζομε ότι «Κύριος ο Ιεχωβά δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας». Με όμοια διάθεσι ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς.»​—Αμώς 3:7, ΜΝΚ· Ιωάν. 15:15.

⁴ Μέσω του λόγου του ο Ιεχωβά Θεός μεταδίδει σ’ εμάς όχι μόνο το θέλημά του και τους σκοπούς του, αλλά και την αγάπη του και τη στοργή του για μας. «Ως παιδίον, το οποίον παρηγορεί η μήτηρ αυτού, ούτως εγώ θέλω σας παρηγορήσει.» «Ναι, σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον· δια τούτο σε είλκυσα με έλεος.» «Αυτός ο Πατήρ σάς αγαπά.» Ακόμη και όταν τα πλάσματα του λαμβάνουν μια άσοφη πορεία με αποτέλεσμα να υποφέρουν, ο Θεός αισθάνεται λύπη και είναι πληγωμένος στην καρδιά. Εξ άλλου, χαροποιεί την καρδιά του Ιεχωβά το να λάβωμε μια σοφή πορεία. Έτσι με το ν’ αφήνωμε εξακολουθητικά τον Θεό να μιλή σ’ εμάς μέσω του λόγου του, γνωριζόμεθα πάντοτε περισσότερο με το θέλημά του και τους σκοπούς του και μπορούμε να θερμαινώμεθα στην αγάπη του.​—Ησ. 66:13· Ιερεμ. 31:3· Ιωάν. 16:27· Κριτ. 10:16· Παροιμ. 27:11.

 5. Τι αξία έχει να κρατούμε στη μνήμη κομμάτια από τον λόγον του Θεού;

⁵ Όχι ότι η ομιλία του Θεού σ’ εμάς περιορίζεται στο να διαβάζομε τον λόγον του. Κάθε φορά που ενθυμούμεθα μέρη του λόγου του, ακούμε στη μνήμη μας τον Ιεχωβά να μιλή σ’ εμάς. Δεν έχομε πάντοτε πρόσοδο στον γραπτό του λόγο και μπορεί ακόμη ν’ αποστερηθούμε απ’ αυτόν, όπως μερικοί στα κομμουνιστικά στρατόπεδα εργασίας. Τι ισχυρή αιτία για να κρατούμε στη μνήμη τόσα από τον λόγον του Θεού όσα πιθανώς μπορούμε, έτσι ώστε πάντοτε και κάτω από όλες τις περιστάσεις να μπορή ο Ιεχωβά Θεός να μιλή σ’ εμάς δια μακρών! Επιπρόσθετα, καθώς ενασχολούμεθα στη Χριστιανική διακονία, θέλομε να βασιζώμεθα στερεά στον λόγον του Θεού, διότι δεν μπορούμε να κάμωμε κάτι καλύτερο από το ν’ αφήνωμε τον Θεό να μιλή στους ακροατάς μας.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΑ ΜΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 6. Για ποιους λόγους πρέπει να μιλούμε με τον Θεό;

⁶ Είναι μέσα στην ίδια τη φύσι των πραγμάτων ότι πρέπει να μιλούμε στον Θεό. Έχομε μήπως κάποια αμφιβολία για την ύπαρξί του, για το ότι είναι ο Δοτήρ ‘πάσης δόσεως αγαθής, και παντός δωρήματος τελείου’; Φυσικά όχι! Τότε, όπως ακριβώς ένα παιδί στο τραπέζι του γεύματος διδάσκεται να ζητή τροφή και να λέγη «Παρακαλώ», και αφού την λάβη να λέγη «Ευχαριστώ», έτσι πρέπει να συμβαίνη και μ’ εμάς. Δεν μπορούμε να θεωρούμε την αγαθότητα του Θεού ως δεδομένη. Πρέπει να ζητούμε απ’ αυτόν ό,τι χρειαζόμεθα και έπειτα να εκφράζωμε εκτίμησι για κείνο που λαμβάναμε.​—Ιάκ. 1:17.

 7. Ποιο περαιτέρω όφελος προέρχεται από το να ενδύωμε τα αισθήματα μας με σκέψεις και λόγους;

⁷ Αλλά επί πλέον, στις προσευχές μας φθάνομε σ’ ένα βαθμό εκτιμήσεως, ζέσεως, αφοσιώσεως, ευγνωμοσύνης και τύψεων, μετανοίας, που δεν είναι πιθανόν να αισθανώμεθα αλλιώς. Ενισχύονται τα αισθήματά μας, η ευγνωμοσύνη μας ή η μετάνοια μας, όταν ζητούμε να τα ενδύσωμε με λόγια, Συλλογισθήτε για μια στιγμή πόσο εύκολο είναι για ένα νέον να σκέπτεται για μια νέα, «Σε αγαπώ» και όμως πόσο δύσκολο είναι να φέρη τον εαυτό του σε θέσι να το πη αυτό με πάρα πολλά λόγια! Ή πόσο ρέπαμε να εκφράσωμε την απολογία μας για κάποιο πταίσμα μας μ’ έναν έμμεσο τρόπο ή με κάποιο δώρο, μάλλον παρά να τη διατυπώσωμε με λόγια! Έτσι το να ερχώμεθα στον Θεό με προσευχή, λέγοντας σ’ αυτόν τι είναι στην καρδιά μας και στη διάνοιά μας ενισχύει την ευγνωμοσύνη μας ή τη μετάνοιά μας, ανάλογα με την περίππτωσι.

 8. Παράλειψις να μιλούμε στον Θεό τι θα έδειχνε;

⁸ Πράγματι, αν δεν μιλούμε στον Θεό με προσευχή, δεν θα μπορούσε να λεχθή ότι περιπατούμε με τον Θεό. Η διαγωγή μας μπορεί να είναι ευθεία και μπορεί να είμεθα απασχολημένοι στην υπηρεσία του· αλλ’ αν ο Θεός δεν είναι τόσο πραγματικός σ’ εμάς ώστε να μιλούμε εξακολουθητικά σ’ αυτόν, κάτι είναι εσφαλμένο. Τότε προδίδομε ότι είμεθα αφιερωμένοι σ’ ένα έργον, σ’ ένα σκοπό, ή σε μια οργάνωσι αντί να είμεθα αφιερωμένοι σε μια Προσωπικότητα, στον στοργικό ουράνιο Πατέρα μας. Αν ένας σύζυγος και πατέρας ειργάζετο σκληρά για να συντηρήση την οικογένειά του, αλλά δεν μιλούσε ποτέ σ’ αυτήν λέγοντας της κάτι περισσότερο από ό,τι ήταν ανάγκη να πη και ποτέ δεν της έδινε εκφράσεις στοργής, η οικογένεια του θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεράνη ότι το ελατήριό του ήταν απλώς δυσάρεστο καθήκον αντί αγάπης. Και το ίδιο θα συνέβαινε μ’ εμάς.

9-11. (α) Ποιες εντολές έχομε όσον άφορα την προσευχή; (β) Πώς μπορούν να εκτελεσθούν αυτές;

⁹ Έτσι, η εντολή, που μας δίδεται, είναι «Εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» «Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του πνεύματος.» Ο Ιησούς, για να υπογραμμίση για μας την ανάγκη ‘να προσευχώμεθα πάντοτε, και να μη αποκάμνωμεν’, μας έδωσε την παραβολή της χήρας που εξακολούθησε να ενοχλή με φορτικότητα έναν δικαστή ώσπου επέτυχε δικαιοσύνη.​—Ρωμ. 12:12· Εφεσ. 6:18· Λουκ. 18:1-8.

¹⁰ Αν εκτιμούμε το προνόμιο της προσευχής, θα προσευχώμεθα όχι μόνο σε τακτικές ώρες, αλλά και «παρεμπιπτόντως», καθώς παρέχεται η ευκαιρία. Και πάρα πολλές ευκαιρίες παρουσιάζονται αρκεί να ‘αγρυπνώμεν εις τας προσευχάς’. Τέτοιες ώρες, όπως όταν εγειρώμεθα και προτού αποσυρθούμε, οι ώρες του φαγητού, των εκκλησιαστικών συναθροίσεων και οι σχετικές με τη διακονία του αγρού, θεωρούνται ως ενδεικνυόμενες για προσευχή. Και είναι εντελώς εύκολο να σκεφθούμε να στραφούμε προς τον Θεό, όταν έχωμε ανάγκη ειδικής σοφίας και δυνάμεως, ή όταν λαμβάνωμε ειδικές ευλογίες. Αλλά, επιπρόσθετα, πρέπει να καλλιεργούμε μια τάσι για προσευχή, έτσι ώστε οι καρδιές μας να είναι όμοιες με τη βελόνη μιας πυξίδας, η οποία, ενώ προσωρινά παρεκκλίνει από εξωτερικές επιρροές, πάντοτε επαναστρέφει για να δείχνη τον βορρά. Τότε θα κάμωμε την προσευχή συνήθεια, προσέχοντας την εντολή, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε.»​—1 Πέτρ. 4:7· 1 Θεσ. 5:17.

¹¹ Αλλά επί πλέον, όχι μόνο θα στρεφώμεθα κατ’ επανάληψιν στον Θεό, αλλά και θα ευφραινώμεθα να ενδιατρίβωμε στην προσευχή, όπως ακριβώς δύο φίλοι απολαμβάνουν τη συντροφιά ο ένας του άλλου, και αναβάλλουν ν’ αποχωρισθούν. Θα προσερχώμεθα όχι μόνο με αιτήσεις, αλλά και με αίνο και ευχαριστία. Καθώς νουθετεί ο απόστολος Παύλος: «Εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας.» Τότε δεν θα θέτωμε τον Ιεχωβά Θεό στον ρόλο ενός αστυφύλακος, ιατρού ή δικηγόρου, ενός που απλώς συμβουλευόμεθα όταν είμεθα σε θλίψι, αλλά θα τον θεωρούμε τον πιο προσφιλή και αληθινό μιας φίλο, στον οποίον ευφραινόμεθα να μιλούμε καθώς περιπατούμε μαζί του.​—Κολ. 4:2.

ΟΡΟΙ

12. Για ποιους και μόνο είναι το προνόμιο της προσευχής, και με ανταπόκρισι σε ποιους βασικούς όρους;

¹² Ανάμεσα στις κακές αντιλήψεις που επικρατούν στον κόσμο σχετικά με την προσευχή είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να προσεύχεται με την προσδοκία ν’ ακουσθή. Αλλά δεν είναι έτσι. Το προνόμιο της προσευχής είναι μόνο για κείνους που έχουν κάμει, με βάσι την ακριβή γνώσι, αφιέρωσι του εαυτού των να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά. Είναι μόνο για κείνους που περιπατούν με τον Θεό, διότι είναι σύμφωνοι μαζί του. (Αμώς 3:3) Αλλά και αυτοί ακόμη δεν μπορούν να περιμένουν ότι θ’ ακουσθούν, αν δεν πλησιάσουν τον Θεό μέσω του μόνου αγωγού και ζητήσουν με πίστι. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ εξέλεξα εσάς, . . . ώστε, ό,τι αν ζητήσητε παρά του Πατρός εν τω ονόματί μου, να σας δώση αυτό.» «Κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς.»​—Ιωάν. 15:16· Ματθ. 9:29.

13. Ποιον περαιτέρω όρον προσευχής ετόνισε ο Δαβίδ και ο Παύλος;

¹³ Ένας άλλος ζωτικός όρος όταν ερχώμεθα στον Θεό με προσευχή είναι μια καθαρή συνείδησις. Παρατηρήστε πόσο ένθερμα προσηυχήθη ο Βασιλεύς Δαβίδ με βάσι μια τέτοια συνείδησι προτού κάμη αιτήσεις για τον λαό του και για τον γυιό του Σολομώντα. «Γνωρίζω, Θεέ μου, ότι συ είσαι ο δοκιμάζων την καρδίαν, και αρέσκεσαι εις την ευθύτητα. Εγώ εν ευθύτητι της καρδίας μου προσέφερα πάντα ταύτα.» (Η αξία των όσων ο Δαβίδ προσέφερε ήταν πάνω από 140.930.800 δολλάρια.)a Παρατηρήστε επίσης πώς ο Παύλος συνδέει την καθαρή συνείδησι με την προσευχή: «Προσεύχεσθε περί ημών διότι είμεθα πεπεισμένοι, ότι έχομεν καλήν συνείδησιν, θέλοντες να πολιτευώμεθα κατά πάντα καλώς.» Ναι, μόνο «η δέησις των «ευθέων [είναι] ευπρόσδεκτος» εις τον Ιεχωβά.​—1 Χρον. 29:17· Εβρ. 13:18· Παροιμ. 15:8.

14-16. Ποια άλλη ιδιότης χρειάζεται για ν’ ακουσθούν οι προσευχές μας;

¹⁴ Αφού μιλώντας στον Θεό έχομε ανάγκη να ικετεύωμε για το έλεος του και τη συγχώρησί του, αυτός ορθώς απαιτεί να συγχωρούμε εμείς οι ίδιοι. Ο Ιησούς διευκρίνισε τη σπουδαιότητα τούτου στην παραβολή του για ένα βασιλέα ο οποίος, τακτοποιώντας λογαριασμούς με τους δούλους του, συνεχώρησε έναν που του ώφειλε 10 εκατομμύρια δολλάρια. Αλλά ο δούλος κατόπιν αρνήθηκε να συγχωρήση έναν που του ώφειλε μόνο 17 δολλάρια. Αυτό έκαμε τον βασιλέα να ακυρώση τη συγχώρησί του και να βάλη τον ανελεήμονα δούλο στη φυλακή ώσπου τελείως να ξεπληρώση το χρέος του. «Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.»​—Ματθ. 18:23-35.

¹⁵ Ο Ιησούς ετόνισε το ίδιο πράγμα, όταν είπε: «Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρόν σου εις το θυσιαστήριον, και εκεί ενθυμηθής, ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρόν σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε, πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρόν σου.» Μεταξύ των δώρων που μπορούμε να προσφέρωμε σήμερα είναι ο ‘καρπός χειλέων’.​—Ματθ. 5:23, 24· Εβρ. 13:15.

¹⁶ Ο απόστολος Πέτρος θίγει αυτό το ίδιο θέμα νουθετώντας τους άνδρες να είναι στοχαστικοί στη συμπεριφορά τους προς τις συζύγους των ως σκεύη ασθενέστερα. Παράλειψις να το πράττουν αυτό θα έκανε τις προσευχές των ανδρών να εμποδίζωνται. Πρέπει να υπάρχη αγάπη και ενότης στη συζυγική σχέσι, όπως ακριβώς στη Χριστιανική εκκλησία, για ν’ ακούη και ν’ απαντά ο Θεός στις προσευχές.​—1 Πέτρ. 3:7.

17. Για ν’ απαντά ο Θεός στις προσευχές μας, ποιες πρέπει να είναι οι πράξεις μας;

¹⁷ Ούτε θα θέλαμε να παραβλέψωμε τον όρο να ενεργούμε σε αρμονία με τις προσευχές μας. Πώς, πράγματι, θα μπορούσε ο Θεός ν’ απαντά στις προσευχές μας αν ενεργούσαμε αντίθετα σ’ αυτές; Μήπως προσευχόμεθα για μια ασφαλή άφιξι και έπειτα παραβαίνομε τους νόμους της ταχύτητας, ενεργούμε απρόσεκτα ή οδηγούμε αφού έχομε πιεί οινοπνευματώδες ποτό; Μήπως προσευχόμεθα για σοφία και έπειτα παραμελούμε την προσωπική μελέτη, τις συναθροίσεις και τις συνελεύσεις; Μήπως προσευχόμεθα για ενότητα και ειρήνη της Ιερουσαλήμ και συγχρόνως ενεργούμε με αγένεια, με τραχύτητα ή διαστροφή στις δοσοληψίες μας με τους αδελφούς μας; Τότε μιλούμε στον Θεό ματαίως. Ναι, πρέπει να κάμωμε το μέρος μας, αν περιμένωμε να κάμη ο Θεός το δικό του μέρος.

ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΜΑΣ

18. Για ποιο πράγμα μπορούμε να προσευχώμεθα;

¹⁸ Γνωρίζομε ότι μπορούμε να προσευχώμεθα για οτιδήποτε που είναι σε αρμονία με το θέλημα του Ιεχωβά, όπως ακριβώς έδειξε ο Ιησούς στην υποδειγματική προσευχή του. Κάθε τι που μας αφορά, πνευματικώς και φυσικώς ή υλικώς, μπορεί να είναι το αντικείμενον των αιτήσεων μας: «Εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματα σας προς τον Θεόν . . . δια της προσευχής και της δεήσεως.» Είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να προσευχώμεθα για θεία θεραπεία, διότι αυτό δεν είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού για μας σήμερα, αλλά μπορούμε να προσευχώμεθα για το άγιο πνεύμα του Θεού ή σοφία και δύναμι έτσι ώστε να λάβωμε την πιο σοφή πορεία και να έχωμε το σθένος να υπομείνωμε οτιδήποτε μπορεί να επιτρέπη ο Θεός.​—Φιλιππησ. 4:6· Λουκ. 11:13.

19. Πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε να μπούμε σε μια μονότονη επανάληψι με τις προσευχές μας;

¹⁹ Επειδή προσευχόμεθα τακτικά, πρέπει να φροντίζωμε να μην μπούμε σε μια μονότονη επανάληψι με τις εκφράσεις μας. «Όταν δε προσεύχησθε,» είπε ο Ιησούς, «μη βαττολογήσητε.» Πόσο μηχανικά θα ηχούσαν οι ομιλίες των Χριστιανών διακόνων στις θύρες, αν αυτοί χρησιμοποιούσαν τις ίδιες κάθε χρόνο! Εν τούτοις, αν δεν δώσωμε προσοχή στο ζήτημα αυτό, μπορεί να είμεθα ένοχοι αυτού του ιδίου πράγματος εν σχέσει με τις προσωπικές μας προσευχές, και τι απώλεια ευλογίας θα εσήμαινε αυτό! Όπως ακριβώς ο Ιεχωβά Θεός μάς δίνει ατέλειωτη ποικιλία στον λόγο του και στη φύσι, έτσι ας φροντίζωμε να μην επανσλαμβάνωμε μηχανικά τον εαυτό μας όταν μιλούμε στον Θεό, αλλ’ ας ποικίλλωμε τη σκέψι που περιέχεται στις προσευχές μας, σύμφωνα με τις άμεσες περιστάσεις, το εδάφιο της ημέρας, και ούτω καθεξής.​—Ματθ. 6:7.

20, 21. Ποιοι παράγοντες πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψι στην εκκλησιαστική προσευχή;

²⁰ Ειδικά αν μας παρέχεται το προνόμιο του ν’ αντιπροσωπεύωμε δημοσίως άλλους σε προσευχή, πρέπει να δίδεται προσοχή σε τέτοια πράγματα, παραδείγματος χάριν, να λαμβάνουμε υπ’ όψι το θέμα της εκκλησιαστικής συναθροίσεως. Ολίγη στοχαστικότης στο να ειδοποιήται από πριν εκείνος που πρόκειται ν’ απολαύση αυτό το προνόμιο, θα βοηθήση στο να έχωμε δημοσία προσευχή ρέουσα, συνεκτική, ένθερμη, πλούσια σε περιεχόμενο σκέψεως και κατάλληλη για την ειδική συνάθροισι. Σε τέτοιες προσευχές πρέπει ν’ αποφεύγωνται και τα δύο άκρα όσον αφορά το μήκος· μερικοί κληρικοί έγιναν γνωστοί ότι προσεύχονται επί δύο ώρες!

²¹ Για να ωφελούνται όλοι πλήρως από την εκκλησιαστική προσευχή, εκείνος που εκλέγεται για ν’ αντιπροσωπεύση την εκκλησία πρέπει να είναι ικανός να εκφρασθή με επαρκή όγκον φωνής, με συνοχή και ευκρινώς. Ο σκοπός της προσευχής δεν είναι να ενθαρρυνθή ο προσευχόμενος ή να του δοθή πείρα δημοσίας προσευχής, αλλά ν’ αντιπροσωπεύση άλλους κατάλληλα ενώπιον του θρόνου της χάριτος του Ιεχωβά. Ας σημειωθή ότι η εκκλησιαστική προσευχή δεν είναι απλός τυπικισμός όπως τα λόγια μιας λειτουργίας σε ξένη γλώσσα. Επομένως, ο καθένας πρέπει να την ακούη προσεκτικά, και πρέπει να δίδεται μ’ έναν τρόπο που θα ανάγκαζε κάθε ακροατή να προφέρη ένα ένθερμο «Αμήν» στο τέλος της.

22. Πώς και πού πρέπει τα τέκνα να διδάσκωνται να προσεύχωνται;

²² Επειδή οι δημόσιες προσευχές δεν είναι συνεδριάσεις ασκήσεως, τα παιδιά δεν πρέπει να ζητούνται ν’ αντιπροσωπεύσουν ενηλίκους στην προσευχή. Το μέρος για να μάθουν τα νεαρά τέκνα να προσεύχωνται είναι το γόνυ ενός γονέως. Σεις γονείς, διαθέστε χρόνον και σκέψι για να διδάξετε τα τέκνα σας πώς πρέπει να προσεύχωνται και τι πρέπει να περιλαμβάνουν οι προσευχές των. Εντυπώστε στις νεαρές των διάνοιες ότι μιλούν στον Θεό και για τούτο πρέπει ν’ απευθύνωνται σ’ αυτόν με ευλάβεια, ειλικρίνεια και παιδική απλότητα.

23. Τι υπαγορεύει ο σεβασμός για το προνόμιο της προσευχής;

²³ Σεβασμός για το πολύτιμο προνόμιο της προσευχής υπαγορεύει να μη δίδωνται οι προσευχές ως μέρος μιας επιδείξεως. Γι’ αυτό ακριβώς, ένας άρρην υπηρέτης, που συνοδεύει μια αδελφή στις οικιακές Γραφικές της μελέτες, την αφήνει μεν να οδηγή με σκοπό να της παρέχη συμβουλή αν υπάρχη ανάγκη, αλλ’ αναπέμπει αυτός την εναρκτήριο και την τελική προσευχή, διότι η προσευχή ποτέ δεν αναπέμπεται για σκοπό νουθεσίας.

24. Πώς μπορεί να συνοψισθή το προνόμιό μας να μιλούμε με τον Θεό;

²⁴ Αληθινά, είναι μεγάλη συγκατάβασις από μέρους που Θεού το να μας αφήνη να περιπατούμε και να μιλούμε μαζί του. Και καθώς περιπατούμε μαζί του ας είμεθα πάντοτε άγρυπνοι ν’ ακούμε και να προσέχωμε ό,τι έχει να μας πη, καθώς εξακολουθούμε κι εμείς οι ίδιοι να μιλούμε μαζί του, ακατάπαυστα, εγκαρτερώντας στην προσευχή με ευχαριστία καθώς κάνομε γνωστά τα αιτήματά μας. Συγχρόνως ας φροντίζωμε να διάγωμε σύμφωνα με τα αιτήματά μας και να διατηρούμε τη σκέψι που περιέχεται στις προσευχές μας πάντοτε κατάλληλη προς την περίστασι και ν’ αποφεύγωμε να μπούμε σε μηχανική επανάληψι λόγων. Ενεργώντας έτσι, θα μετάσχωμε στην υπεράσπισι του ονόματος του Ιεχωβά, θα χαροποιήσωμε την καρδιά του και θα εξασφαλίσωμιε εμείς οι ίδιοι πολλή χαρά τώρα και στον ατελεύτητο νέο κόσμο δικαιοσύνης του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

Το Γενικόν Ιερατείον—Η Λησμονημένη Διδασκαλία του «Χριστιανικού Κόσμου»

«Σεις όμως είσθε ‘. . . βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον’.»​—1 Πέτρ. 2:9.

 1. Γιατί μπορεί η διδασκαλία του γενικού ιερατείου να ονομασθή λησμονημένη και παραμελημένη διδασκαλία;

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ διδασκαλία για το «γενικόν ιερατείον» δεν είναι πιθανώς μια από εκείνες που εμάθατε στα σχολείο ή στο Κυριακό σχολείο. Πράγματι, για πάρα πολλούς αυτή θα είναι η πρώτη φορά που άκουσαν ποτέ για τη διδασκαλία αυτή. Υπήρξε, για επαρκείς λόγους, η λησμονημένη και παραμελημένη διδασκαλία του «Χριστιανικού κόσμου». Επί αιώνες μόλις εμνημονεύετο από τους άμβωνες, οι νέοι δεν εμάθαιναν γι’ αυτήν στις προετοιμασίες των για το «χρίσμα», οι σπουδασταί της θεολογίας εύρισκαν μια ή δύο μόνο σελίδες γι’ αυτήν στην πολύτομη δογματική τους, και ο λαϊκός μπορούσε να βρη πολύ ολίγα ή τίποτε γι’ αυτήν στα θρησκευτικά τιμήματα των βιβλιοπωλείων και των βιβλιοθηκών. Και όμως, οι πρώτοι Χριστιανοί την εγνώριζαν και την ζούσαν.

 2. Ποια αλλαγή επέφεραν τα τελευταία έτη σχετικά με την προσοχή που δίδεται στο γενικό ιερατείο;

² Τα τελευταία έτη εσημειώθη μια αλλαγή από αυτή την άποψι. Στους θεολογικούς κύκλους παγκοσμίως η παλαιά διδασκαλία του γενικού ιερατείου φέρθηκε στην επιφάνεια, ξεσκονίσθηκε και ετέθη στην ανώτατη θέσι της ημερησίας διατάξεως μαζί με τέτοια σπουδαία θέματα όπως η φύσις και ή ενότης της Χριστιανικής εκκλησίας. «Σήμερα», λέγει ένας καθηγητής της θεολογίας, «δύσκολα υπάρχει άλλο θέμα που ανελήφθη με τόση ενεργητικότητα και σοβαρότητα, τόσο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η οποία λαμβάνει την ηγεσία, όσο και στις Ευαγγελικές Εκκλησίες.» Τι είναι, λοιπόν, το γενικό ιερατείο; Για να το διατυπώσωμε σύντομα: Είναι η Βιβλική διδασκαλία ότι κάθε αποκυημένος από το πνεύμα Χριστιανός είναι ένας ιερεύς. Για να κατανοηθή στο πλήρες ο σκοπός αυτής της διδασκαλίας, κάποια ιστορική αναδρομή θ’ αποτελέση βοήθημα.

 3. (α) Τι είναι ιερεύς; (β) Τι είναι το Λευιτικό ιερατείο; (γ) Ποια ήσαν τα δύο βασικά ιερατικά καθήκοντα των Λευιτών αυτών;

³ Ιερεύς είναι ένας λειτουργός του Θεού. Στο έθνος Ισραήλ παρεσχέθη ένα ιερατείο δια νόμου. «Και θέλουσι πλησιάσει οι ιερείς οι υιοί του Λευί· (επειδή αυτούς εξέλεξεν Ιεχωβά ο Θεός σου να λειτουργώσιν εις αυτόν.)» Γι’ αυτό ακριβώς το ιερατείο αυτό συχνά αναφέρεται ως το Λευιτικό ιερατείο. Η επίσημη υπηρεσία των ήταν διπλή, και ο Μωυσής την συνώψισε με τα εξής λόγια: «Θέλουσι διδάσκει τας κρίσεις σου εις τον Ιακώβ, και τον νόμον σου εις τον Ισραήλ· θέλουσι βάλλει θυμίαμα ενώπιον σου, και ολοκαυτώματα επί το θυσιαστήριόν σου.» Όταν, λοιπόν, οι Λευίται «εδίδασκον εν τω Ιούδα, έχοντες μεθ’ εαυτών το βιβλίον του νόμου του Ιεχωβά, και περιήρχοντο εις πάσας τας πόλεις του Ιούδα, και ‘εδίδασκον τον λαόν», ήσαν λειτουργοί του Θεού· και όταν οι Λευίται οι υιοί του Ααρών προσέφεραν τις θυσίες θυμιάματος, σιτηρών και ζώων στο θυσιαστήριόν του Ιεχωβά υπέρ του λαού, ήσαν λειτουργοί του Θεού.—Δευτ. 21:5, ΜΝΚ· 33:10· 2 Χρον. 17:9, ΜΝΚ· Μαλαχ. 2:7· Λευιτικόν κεφάλαια 1-7 και 16.

 4. (α) Τι προεσκιάζετο από τις θυσίες ζώων του Λευιτικού ιερατείου; (β) Γιατί το Λευιτικό ιερατείο ήλθε σε τέλος, και πώς το έδειξε αυτό ο Ιεχωβά;

⁴ Στην προς Εβραίους επιστολή εξηγείται πώς αυτό το Λευιτικό ιερατείο με τον αρχιερέα του, τις θυσίες του, τη διδασκαλία του και τις τελετουργίες του εν σχέσει με την υπηρεσία του ναού, καθώς και ο ίδιος ο ναός με όλα τα χαρακτηριστικά του, ήσαν τύπος μεγαλυτέρων μελλόντων πραγμάτων. Οι πλείστες από τις θυσίες, και ειδικά ό,τι ελάμβανε χώραν στην ημέρα του εξιλασμού, ήσαν εικόνες της μεγάλης θυσίας του Ιησού Χριστού, που έδωσε τη ζωή του ως εξιλέωσι για τον άνθρωπο. Συνεπώς, όταν ο Ιησούς απέθανε, ανέστη και ανελήφθη στον ουρανό, η δε αξία της ζωής του έγινε δεκτή από τον Ιεχωβά Θεό στον ουρανό ως αντίλυτρον, το Λευιτικό ιερατείο είχε παίξει για τελευταία φορά το προφητικό του μέρος. Ότι αυτό έγινε έτσι, κατεδείχθη από το γεγονός ότι τη στιγμή που πέθανε ο Ιησούς, το μεγάλο παραπέτασμα του ναού που εχώριζε τους δύο θαλάμους που ωνομάζοντο τα «άγια» και τα «άγια των αγίων», εσχίσθη θαυματουργικά από το επάνω μέρος έως κάτω. Σχίζοντας αυτό το παραπέτασμα, ο Ιεχωβά έδειχνε ότι οι θυσίες του εξιλασμού που προσεφέροντο από τον Ιουδαίον αρχιερέα δεν είχαν πλέον αξία και έτσι δεν υπήρχε πλέον ανάγκη για τις υπηρεσίες του Λευιτικού ιερατείου, επειδή αυτός ο οίκος ή ναός είχε τώρα εγκαταλειφθή.​—Ματθ. 27:51· 23:38· Εβρ. 9:1-15.

 5. Πώς έγινε ένα πραγματικό σταμάτημα στις υπηρεσίες του Λευιτικού ιερατείου;

⁵ Εν τούτοις, το Λευιτικό ιερατείο, μη κατανοώντας τούτο, εξακολούθησε να υπηρετή και μετά τον θάνατο του Ιησού και να φέρνη τις θυσίες του ζώων στον ναό, αλλ’ αυτό εγίνετο χωρίς κάποια νόμιμη βάσι· η διαθήκη του νόμου δεν είχε πια αξία ενώπιον του Θεού, και στο έτος 70, όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ιερουσαλήμ, ο Θεός έδειξε πόσο περιττό είχε γίνει το ιερατείο εκείνο, θέτοντας σ’ αυτά τέρμα και ντε φάκτο επίσης. Αυτό εθανατώθη ή διεσπάρη και ο ναός του κατεστράφη, δεν μπορεί δε ποτέ να ανασυγκροτηθή ένα άλλο Λευιτικό ιερατείο, επειδή κανείς Ιουδαίος σήμερα δεν μπορεί να πη από ποια από τις φυλές του Ισραήλ κατάγεται.​—Κολ. 2:14.

ΕΝΑ ΝΕΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ

6, 7. Μήπως η μετατόπισις του Λευιτικού ιερατείου έδειξε ότι δεν έπρεπε κατόπιν να υπάρχη κανένα εντελώς ιερατείο επάνω στη γη; Αποδείξτε την απάντησί σας.

⁶ Θέτοντας ο Θεός τη Λευιτική τάξι ιερέων τόσο απόλυτα έξω υπάρξεως, μήπως ήθελε να δείξη ότι δεν υπήρχε πια ανάγκη ιερατείου επάνω στη γη; Καθόλου! Όλο εκείνο που συνέβη ήταν, ότι ένας τύπος, μια εικόνα ή σύμβολο είχε μετατοπισθή, επειδή ο καιρός για το αντίτυπο, την πραγματικότητα, είχε έλθει. Όταν, λοιπόν, οι Λευιτικοί ιερείς απέρριψαν τον Ιησούν ως τον αρχιερέα του Θεού, αν και μιας άλλης τάξεως, και όταν αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν ότι ο καιρός των είχε παρέλθει και αρνήθηκαν να μπουν σε μεγαλύτερα προνόμια, έπρεπε να μετατοπισθούν βιαίως.​—Εβρ. 10:1.

⁷ Ο Παύλος σχολιάζει την αλλαγή του ιερατείου και της νομίμου του βάσεως, του νόμου, με τα εξής λόγια: «Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε δια Λευιτικής ιερωσύνης, (διότι ο λαός επ’ αυτής έλαβε τον νόμον,) τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι μετατιθέμενης της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται.» Ο αρχιερεύς αυτού του νέου ιερατείου κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, μάλλον παρά Ααρών, είναι ο Χριστός Ιησούς, και ως τοιούτος έχει υφιερείς επάνω στη γη.​—Εβρ. 7:11, 12.

 8. Ποιοι έλαβαν τη θέσι του Λευιτικού ιερατείου στη διάταξι του Θεού; Αποδείξτε το.

⁸ Ποιοι είναι αυτοί οι υφιερείς; Ποιοι επρόκειτο να γίνουν το αντίτυπο του Λευιτικού ιερατείου; Στα κεφάλαια 7 έως 10 της προς Εβραίους επιστολής του, ο Παύλος πρώτα σχεδιάζει τα παράλληλα μεταξύ του Ααρών, του αρχιερέως της παλαιάς διαθήκης, και του Χριστού Ιησού ως του Αρχιερέως της νέας διαθήκης. Έπειτα στο κεφάλαιο 10 στρέφεται στους υφιερείς, τους Λευίτας, και τις υπηρεσίες των και δείχνει πώς θα ηκολουθούντο από ένα ιερατείο, που δεν θα προσέφερε θυσίες ζώων, και λέγει: «Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού, και έχοντες ιερέα μέγαν επί τον οίκον του Θεού, ας πλησιάζωμεν μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, έχοντες τας καρδίας ημών κεκαθαρμένας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν.» Λέγοντας «ας πλησιάζωιμεν [ημείς] μετά αληθινής καρδίας . . . και λελουμένοι το σώμα με ύδωρ καθαρόν», αναφερόμενος στις Λευιτικές τελετουργίες καθαρισμού, ο Παύλος προσκαλεί τους Χριστιανούς αδελφούς του να εισέλθουν στη διαδοχή του Λευιτικού ιερατείου. Επομένως, η Χριστιανική εκκλησία είναι εκείνη που προσδιορίζεται ως νέο ιερατείον, ως η νέα τάξις επιγείων λειτουργών του Θεού, οι οποίοι προσφέρουν πνευματικές θυσίες αίνων και καλών έργων.​—Εβρ. 10:19-22· 13:15, 16· Λευιτ. 16:4· Αριθμ. 8:6, 7.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ

 9. Πώς μπορεί να λεχθή ότι ο Χριστιανός είναι διάκονος όπως και ο Λευίτης ιερεύς;

⁹ Υπάρχουν πολυάριθμα παράλληλα μεταξύ του παλαιού και του νέου ιερατείου, τα οποία επιβεβαιώνουν τη σχέσι των. Ο Χριστιανός είναι ένας λειτουργός ή διάκονος του λόγου του Θεού όπως ήταν και ο Λευίτης ιερεύς: «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις . . . έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής· δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»​—2 Κορ. 5:18-20.

10. Πώς δείχνει ο Πέτρος τα παράλληλα μεταξύ του Λευιτικού και του Χριστιανικού ιερατείου;

¹⁰ Ο απόστολος Πέτρος, όμως, είναι εκείνος, ο οποίος, τονίζοντας τα παράλληλα, αποκαλεί άμεσα τη Χριστιανική εκκλησία ιερατείον. Κάνοντας σύγκρισι με τον κατά γράμμα ναό και τις κατά γράμμα θυσίες του Λευιτικού ιερατείου, ο Πέτρος εξηγεί στους ομοίους του Χριστιανούς: «Και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού. . . . είσθε “γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.»​—1 Πέτρ. 2:5, 9, 10.

11. (α) Ποιες είναι οι ‘πνευματικές θυσίες’ που αναφέρονται στην 1 Πέτρου 2:5; (β) Ποια είναι τα ιερατικά καθήκοντα για τους Χριστιανούς, που αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 10:23-25;

¹¹ Ότι αυτές οι ‘πνευματικές θυσίες’ που προσφέρονται από το Χριστιανικό ιερατείο είναι προπάντων μια ‘εξαγγελία των αρετών’ του Θεού επιβεβαιώνεται από τον Παύλο, ο οποίος τις ονομάζει «καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού», στην προς Εβραίους επιστολή 13:15, και προσθέτει: «Την δε αγαθοποιίαν και το μεταδοτικόν μη λησμονείτε· διότι εις τοιαύτας θυσίας ευαρεστείται ο Θεός.» Παρατηρήστε επίσης πώς ο Παύλος, αφού έχει προσδιορίσει την ταυτότητα του νέου ιερατείου υπό τον Χριστόν Ιησούν στην προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο 10, προχωρεί στα εδάφια 23-25 και αναφέρει τουλάχιστον τρία διακεκριμένα ιερατικά καθήκοντα αυτού του νέου ιερατείου: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον· διότι πιστός ο υποσχεθείς· και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»​—Ρωμ. 12:1.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ

12. Γιατί το Λευιτικό ιερατείο ονομάζεται «ειδικό» ιερατείο;

¹² Από μια άποψι, εν τούτοις, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δύο ιερατείων. Το Λευιτικό ιερατείο δεν ήταν ό,τι είναι γνωστόν ως «γενικόν» αλλά, μάλλον, ένα λεγόμενο «ειδικόν» ιερατείον. Δεν υπήρχε τίποτε γενικόν όσο αφορά αυτό. Το υπούργημα του ιερέως περιεβάλλετο από περιορισμούς προερχομένους από τη γέννησι και το φύλον, καθώς ήταν περιωρισμένο στα άρρενα μέλη της φυλής του Λευί, μάλιστα δε το υπούργημα του θυσιάζοντος ιερέως ήταν περιορισμένο στην οικογένεια του Ααρών, του πρώτου αρχιερέως. Δια νόμου το ιερατείο ετίθετο σε μια κλάσι ή τάξι αυτό καθ’ εαυτό, όχι μόνο σχετικά με το υπούργημα, αλλά και με άλλα ζητήματα. Οι Λευίται δεν ελάμβαναν κληρονομία στη γη, και εγίνοντο ειδικές προμήθειες για τα χρειώδη της ζωής των. Η φυλή των δεν ελογαριάζετο μεταξύ των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, αφού ετέθη κατά μέρος για ιερατικά καθήκοντα· οι φυλές του Εφραΐμ και του Μανασσή, των υιών του Ιωσήφ, έκαναν τον αριθμό πλήρη. Οι Λευίται ήσαν έτσι μια ειδική κλάσις ή κατάστασις ή τάξις μέσα στην Ιουδαϊκή κοινωνία. Υπήρχε μια θετική διάκρισις μεταξύ ιερατείου και λαού. Το ιερατείο του Ισραήλ ήταν «ειδικό» ιερατείο.​—Αριθμ. 8:14· 18:20-24.

13. (α) Τι είναι «γενικό» ιερατείο; (β) Σύμφωνα με τον Πέτρο, το Χριστιανικό ιερατείο είναι γενικό ή ειδικό ιερατείο; Πώς υποστηρίζει ο Πέτρος την απάντησί σας;

¹³ Δεν συμβαίνει το ίδιο με το νέο ιερατείο. Ο Πέτρος λέγει: «Σεις όμως είσθε “. . . βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,” λαός τον οποίαν απέκτησεν ο Θεός». Ονομάζει το Χριστιανικό ιερατείο έθνος. Είναι ο νέος «Ισραήλ του Θεού». Ιερατείο και έθνος είναι εντελώς το ίδιο. Δεν υπάρχει διαίρεσις σε «ιεράτευμα» και «λαόν» μέσα σ’ αυτό το έθνος. Κάθε μέλος αυτού του έθνους είναι ένας ιερεύς. Αυτό είναι ένα «γενικόν» ιερατείον.​—Γαλ. 6:16.

14. Δώστε περαιτέρω αποδείξεις του γεγονότος ότι το Χριστιανικό ιερατείο είναι γενικό.

¹⁴ Η ιδέα ότι δεν υπάρχει διάκρισις μεταξύ Χριστιανών δεν είναι νέα. Τη συναντούμε στην εξεικόνισι του Χριστιανού ως μέλους του σώματος του Χριστού, στο οποίο δεν είναι «Ιουδαίος ουδέ Έλλην· δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος· δεν είναι άρσεν και θήλυ»· και έχομε την ιδέα αυτή στην ιδιότητα υιού του Θεού στην οποία φθάνει ο Χριστιανός και βάσει της οποίας κάθε Χριστιανός έχει άμεση πρόσοδο στον ουράνιο Πατέρα του μέσω του Αρχιερέως, Ιησού Χριστού, με κανένα άνθρωπο ως μεσίτη ή ιερέα, επειδή ο Ιησούς Χριστός είναι Μεσίτης ο ίδιος.​—Γαλ. 3:28· 4:5-7· Εβρ. 4:16· 1 Τιμ. 2:5.

ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ

15. Ποιος εισήγαγε τον γενικόν χαρακτήρα του Χριστιανικού ιερατείου; Πώς;

¹⁵ Ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός με πολλή δύναμι ίδρυσε το γενικό ιερατείο στη Χριστιανική εκκλησία από την αρχή της ακόμη. Την ημέρα της Πεντηκοστής εξέχυσε το πνεύμα του στους πρώτους που έγιναν μέλη της εκκλησίας. Αυτοί, λαμβάνοντας αυτό το πνεύμα, εχρίσθησαν για να είναι υφιερείς και εβοηθήθησαν ν’ αρχίσουν να εκτελούν τα ιερατικά των καθήκοντα αμέσως τότε και εκεί, επειδή κάτω από την επιρροή του άρχισαν να προσφέρουν πνευματικές θυσίες κηρύττοντας για τον Θεό και τους σκοπούς του. Σημειώστε ότι ο Θεός δεν εξέλεξε ολίγα από εκείνα τα 120 περίπου άτομα που ήσαν παρόντα ως κλήρον ή ιερατείο για να εκτελούν το κήρυγμα και τα υπόλοιπα να είναι οι ακροαταί ή οι λαϊκοί, αλλά «επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι . . . τα μεγαλεία του Θεού.»​—Πράξ. 2:4, 11.

16. Πώς ο Ιησούς προετοίμασε τους ακολούθους του για τα καθήκοντα του γενικού ιερατείου ακόμη και πριν από την ημέρα της Πεντηκοστής;

¹⁶ Είναι φανερό με πολλούς τρόπους ότι η διδασκαλία του γενικού ιερατείου κατενοείτο και εφηρμόζετο στην αρχαία εκκλησία. Οι πρώτοι Χριστιανοί εκαλούντο ν’ ακολουθήσουν στα ίχνη του Αρχιερέως των, Χριστού Ιησού, στη διάρκεια δε της διακονίας του επάνω στη γη, αυτός, όχι μόνο εκτελούσε ο ίδιος τα καθήκοντα του νέου αρχιερέως, αλλά και καθιστούσε γενικά τα ιερατικά καθήκοντα, διδάσκοντας τους ακολούθους του να κάνουν το ίδιο.​—Λουκ. 10:1-12.

17-19. Πώς γνωρίζομε ότι η ιεραποστολική εντολή που εδόθη από τον Ιησούν και ανεγράφη στο κατά Ματθαίον 28:19, δεν ήταν μόνο για τους ένδεκα αποστόλους;

¹⁷ Μερικοί εφιστούν την προσοχή στο γεγονός, ότι, όταν ο Ιησούς, παραδείγματος χάριν, έδωσε την περίφημη ιεραποστολική εντολή, όπως αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 28:19, μόνον οι ένδεκα απόστολοι ήσαν παρόντες, και ισχυρίζονται, συνεπώς, ότι αυτή εδόθη στους αποστόλους μόνο. Αλλά κατανοείται επίσης ότι ‘πεντακόσιοι και επέκεινα αδελφοί’ ήσαν εκεί επίσης. (1 Κορ. 15:6) Είναι αλήθεια ότι οι απόστολοι περισσότερο από κάθε άλλον ήσαν απασχολημένοι στο να ιδρύουν νέες εκκλησίες σε πολλές χώρες, αλλ’ ασφαλώς δεν ήσαν μόνοι σ’ αυτό το έργον. Όλοι βοηθούσαν. Όταν ο Παύλος επήγε στη Ρώμη για πρώτη φορά, δεν επήγε για να ιδρύση μια εκκλησία, διότι υπήρχε ήδη εκκλησία εκεί, και οι αδελφοί εβγήκαν να τον συναντήσουν προτού εισέλθη στην πόλι.​—Ρωμ. 1:8, 13· Πράξ. 28:14-16.

¹⁸ Οι ίδιοι οι απόστολοι δεν θεωρούσαν ότι η ιεραποστολική εντολή ήταν γι’ αυτούς μόνο. Σημειώστε τους επαινετικούς Λόγους του Παύλου προς τους αδελφούς της Θεσσαλονίκης: «Διότι από σας εξήχησεν ο λόγος του Ιεχωβά, ουχί μόνον εν τη Μακεδονία και Αχαΐα, αλλά και εν παντί τόπω έφθανεν η φήμη τής προς τον Θεόν πίστεώς σας· ώστε ημείς δεν έχομεν χρείαν να λαλώμέν τι.»​—1 Θεσ. 1:8, ΜΝΚ.

¹⁹ Ο Τίτος και ο Τιμόθεος ήσαν διδάσκαλοι, αλλά ήσαν διδάσκαλοι διδασκάλων· δεν ήσαν διάκονοι οι οποίοι απεστάλησαν να διδάξουν λαϊκούς. Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα πάροδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι.» (2 Τιμ. 2:2) Τούτο είναι σε αρμονία με ό,τι διαβάζομε στην Αποκάλυψι 22:17: «Και το πνεύμα, και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ.» Όταν οι Εβραίοι εβράδυναν να προοδεύσουν ως το σημείο τού να μετέχουν ενεργώς στα καθήκοντα του γενικού ιερατείου, ο Παύλος απεγοητεύθη: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού.» Δεν ήσαν ανεκτοί λαϊκοί σ’ αυτή την εκκλησία.​—Εβρ. 5:12.

20. Πώς η ιστορία επιβεβαιώνει τα περί γενικού ιερατείου στην πρώτη εκκλησία;

²⁰ Η ιστορία επιβεβαιώνει το ίδιο. Ο Δανός καθηγητής Χαλ Κοχ λέγει στην Εκκλησιαστική Ιστορία του: «Μόνο στις ημέρες των αποστόλων και στις δεκαετίες που ακολούθησαν αμέσως, ακούμε για πραγματικούς ιεραποστόλους, απασχολημένους με τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης που θεωρούσαν σαν καθήκον των και προορισμό των. Με άλλα λόγια εντελώς συνήθεις Χριστιανοί, έμποροι, εργάται, δούλοι και οποιασδήποτε κοινωνικής θέσεως άνθρωποι ήσαν εκείνοι, που είλκυαν νέα μέλη στην εκκλησία.» Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό: Το γενικό ιερατείο ήταν μια χαρακτηριστική μορφή της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας· κάθε μέλος ήταν ένας ιερεύς, ο οποίος θεωρούσε καθήκον του να κηρύττη και να διδάσκη για τον Θεό μέσα και έξω από την εκκλησία, και υπεστηρίζετο από το πνεύμα του Θεού που ήταν χυμένο επάνω τους. Δεν υπήρχαν λαϊκοί σ’ αυτή την εκκλησία. Πώς συμβαίνει, λοιπόν, ότι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» σήμερα δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο παρά έναν κλήρο που κηρύττει από τον άμβωνα και ένα παθητικό πλήθος λαϊκών;

ΜΙΑ ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ

21. Μήπως οι εκκλησιαστικοί υπηρέται της πρώτης εκκλησίας αποτελούσαν ένα ιερατείο;

²¹ Αφού η πρώτη Χριστιανική εκκλησία ήταν μια εργαζόμενη οργάνωσις, ήταν ανάγκη να διορισθούν μερικά από τα μέλη σε ειδικές υπηρεσίες. Για να διορισθή κανείς σε τέτοια θέσι υπηρεσίας έπρεπε να είναι ώριμος, «πρεσβύτερος», σύμφωνα με τον όρον του Ελληνικού κειμένου. Μέσα από τους πρεσβυτέρους εξελέγοντο επόπται ή «επίσκοποι» της εκκλησίας και οι βοηθοί των ή «διάκονοι». Λόγω των όσων είδαμε προ ολίγου για το γενικό ιερατείο στην πρώτη εκκλησία, αυτοί δεν διωρίζοντο για ν’ αποτελέσουν ένα ιερατείο· ήσαν απλώς οι υπηρέται των Χριστιανών αδελφών των.​—Πράξ. 6:1-7· Τίτον 1:5· 1 Πέτρ. 5:2, 3· Ματθ. 20:25-28.

22. Πώς οι εκκλησιαστικοί υπηρέται αργότερα έφθασαν να συγκροτήσουν ένα ιερατείο;

²² Ο Παύλος, εν τούτοις, επροφήτευσε αληθινά: «Μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς, μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, δια να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.» Μια από τις λυπηρές συνέπειες αυτής της εγέρσεως ιδιοτελών ανθρώπων σε καταπιεστική εξουσία ήταν η τελεία απώλεια του γενικού ιερατείου. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική ιστορία, στον δεύτερον αιώνα οι υπηρέται των εκκλησιών βραδέως αλλ’ ασφαλώς υψώθηκαν στη μορφή ενός ειδικού ιερατείου. Οι εκκλησιαστικοί επίσκοποι εφόρεσαν την επισκοπική ενδυμασία, οι «πρεσβύτεροι» μετετράπησαν από το να είναι απλώς οι ώριμοι, πρεσβύτεροι άνδρες, μέσα από τους οποίους θα μπορούσαν να εκλέγωνται οι υπηρέται, στο να είναι στο αξίωμα ενός ιερέως, και οι διάκονοι ή διακονικοί υπηρέται ή βοηθοί μετεσχηματίσθησαν στους «διακόνους» των ημερών μας. Άνθρωποι ανέλαβαν θέσεις, με τις οποίες απετέλεσαν μια ιεραρχία, η οποία επί αιώνες εξήσκησε σκληρή πνευματική και κοσμική κυριαρχία, δεσπόζοντας επάνω σ’ ένα πλήθος λαϊκών.​—Πράξ. 20:29, 30.

23. (α) Τι καθιστά τον Καθολικό κλήρο εξέχον παράδειγμα ενός λεγομένου Χριστιανικού κλήρου, ο οποίος έκαμε αλλαγή από το γενικά στο ειδικό ιερατείο; (β) Γιατί η αλλαγή αυτή ήταν διαβολική;

²³ Το ιερατείο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα τούτου. Το ιερατείο αυτό, όχι μόνο απετέλεσε μια διακεκριμένη, χωριστή τάξι υψωμένη επάνω από τους λαϊκούς σε εξουσία, εκπαίδευσι και εμφάνισι, μιμούμενο τη διάταξι ενός ειδικού ιερατείου, αλλά και έκτισε οικοδομήματα κατά γράμμα ναών με κατά γράμμα βωμούς και ενέδυσε τα μέλη του με ειδικά ενδύματα για να διακρίνωνται από το κοινό εκκλησιαστικό μέλος. Για να καταστήση πλήρη την επιστροφή του ειδικού ιερατείου, ισχυρίζεται ότι κατέχει με ειδική αφιέρωσι την εξουσία να καλή τον Χριστό Ιησού στους βωμούς του κατά θέλησιν, να θυσιάζη την κατά γράμμα σάρκα και αίμα του στη Ρωμαιοκαθολική λειτουργία. Η αλλαγή διευθύνσεως από το γενικό ιερατείο πίσω στο ειδικό δύσκολα θα μπορούσε να γίνη πιο τέλεια, αν επρόκειτο ακόμη να διατηρηθή μια Χριστιανική εμφάνισις. Αποστερώντας τα μέλη της εκκλησίας από το δικαίωμά των να είναι ενεργοί υπηρέται του Θεού με το να κηρύττουν τον λόγον του, περιορίζοντάς τα σ’ ένα σώμα αμαθών, συχνά αγραμμάτων, θαμώνων της εκκλησίας, ο κλήρος έσβησε το πνεύμα του Θεού στην εκκλησία και την απεγύμνωσε από την αρχική δυναμική της ισχύ για διάδοσι των αγαθών νέων και έτσι την απεγύμνωσε από το ορθό είδος αναγεννήσεως, με το οποίο η αλήθεια σχετικά με τον Θεό και τον Χριστό έπρεπε να νικήση τον κόσμο. Η αλλαγή αυτή ήταν διαβολική.

Το Γενικόν Ιερατείον Σήμερα

«Θέλω εκχέει το πνεύμά μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας, και αι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις. Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το πνεύμά μου.»​—Ιωήλ 2:28, 29.

1, 2. Ποιος λαμβάνει την ηγεσία στην παρούσα ώθησι του «Χριστιανικού κόσμου» για αναβίωσι του γενικού ιερατείου, και ποιο είναι το ελατήριο;

ΕΠΙ αιώνες θεολόγοι του «Χριστιανικού κόσμοι» κατενόουν ότι οι εκκλησιαστικές οργανώσεις που υπεστήριζαν, με το να έχουν ένα ειδικό ιερατείο ήσαν μη Χριστιανικές, μη βιβλικές· αλλά δεν άρχισαν να κάνουν κάτι σχετικά με τούτο πριν από τον εικοστόν αυτόν αιώνα. Τώρα λέγουν πολλά για το «γενικόν ιερατείον». Όσο και αν μπορή να φαίνεται παράδοξο, αν παρατηρήσωμε την ιεραρχική διάρθρωσι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αυτή ωστόσο ήταν εκείνη που ανέλαβε την ηγεσία στη σημερινή εκστρατεία του «Χριστιανικού κόσμου» για να θέση πάλι σε δράσι τους ίδιους εκείνους «λαϊκούς» που τόσο επιμελώς είχε κρατήσει αδρανείς επί αιώνες.

² Ας σημειωθή, όμως, ότι το ελατήριο, για το οποίο ενεργούν έτσι, δεν είναι τόσο μια επιθυμία να δουν μια αλλαγή στην εκκλησιαστική οργάνωσι προς την παλαιά σύνθεσι του γενικού ιερατείου της πρώτης εκκλησίας, όσο μια τρομερή ανάγκη οφειλόμενη σε μοιραία έλλειψι Ρωμαιοκαθολικών που θέλουν να γίνουν ιερείς.a Αυτή η έλλειψις απειλεί να ματαιώση την Καθολική ευχή για παγκόσμια εξουσία, και για τούτο οι Καθολικοί λαϊκοί πρέπει να γίνουν τώρα δραστήριοι. Αυτή είναι η αιτία, για την οποία μιλούν για το γενικό ιερατείο σε μια εκκλησία που αλλιώς δεν θα μπορούσε να ενδιαφέρεται να υπενθυμίση σε οποιονδήποτε αυτή την παλαιά διδασκαλία.

 3. Σύμφωνα με τον Πάπα Πίο XII, υπάρχει ένα γενικό αποστολάτο για να συμμετέχουν σ’ αυτό όλοι οι Καθολικοί, και θ’ αποκτήσουν οι λαϊκοί ισότητα με το ιερατείο συμμετέχοντας στο αποστολάτο;

³ Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Συνέδριο του Λαϊκού Αποστολάτου, που συνήλθε στη Ρώμη της Ιταλίας το 1957, ο Πάπας Πίος XII εξήγησε ότι μέσα στην Καθολική Εκκλησία υπάρχουν δύο αποστολάτα: ένα ‘ιεραρχικόν αποστολάτον’ και ένα ‘αποστολάτον των λαϊκών’. Ο πάπας ήγειρε το ερώτημα: «Μήπως ο λαϊκός, που του είναι εμπιστευμένη η διδασκαλία της θρησκείας, από αυτό τούτο το γεγονός ότι έλαβε μια κανονική αποστολή (μια εκκλησιαστική εντολή) να διδάσκη, και του οποίου η διδασκαλία ίσως ν αποτελή τη μόνη του επαγγελματική δραστηριότητα, περνά από το λαϊκόν αποστολάτον στο ‘ιεραρχικόν αποστολάτον’;» Η απάντησις ήταν Όχι. Η πραγματική εξουσία να διδάσκουν περιβάλλει τον πάπα και τους επισκόπους μόνο. «Όλοι οι άλλοι, είτε ιερείς είτε λαϊκοί, συνεργάζονται στο μέτρον στο οποίον η εκκλησιαστική εξουσία τους εμπιστεύεται να διδάσκουν ακριβώς και να οδηγούν τον πιστόν.»b

 4. Πόσο γενικό είναι το ιερατείο στο οποίο καλούνται να συμμετάσχουν οι Ρωμαιοκαθολικοί λαϊκοί;

⁴ Με άλλα λόγια, παρ’ όλες τις ομιλίες για γενικόν ιερατείον, δεν πρέπει να περιμένωμε να δούμε την Καθολική εκκλησία από τώρα και στο εξής να καταργή τις διαταγές της και να εφοδιάζη τους λαϊκούς της παντού με Γραφές και βοηθήματα μελέτης, έτσι ώστε κάθε Καθολικός να μπορή να εκπληρώνη το καθήκον του ως Χριστιανός που κηρύττει τον λόγον του Θεού στους άλλους. Σύμφωνα με τον Πάπα Πίο XII, «όλοι οι Χριστιανοί δεν καλούνται στο λαϊκό αποστολάτο με την αυστηρή έννοια».c Μόνο μια εκλεκτή ειδικά εκπαιδευμένη μειονότης των λαϊκών θα χρησιμοποιηθή γι’ αυτό, και σε τέτοιους ανωτέρας σειράς λαϊκούς διακόνους η εκκλησία είναι πρόθυμη να πληρώση μισθόν έως 12.000 δολλαρίων το έτος.d Αυτό, θα μπορούσε να υποστηριχθή, δεν αφήνει πολύ από τη γενικότητα.

 5. Γιατί νομίζετε ότι ο πάπας μιλεί για τους λαϊκούς ως μετέχοντας στο αποστολάτο σε μια «ολιγώτερο ακριβή έννοια του όρου»; Τι αναμένεται αυτοί να κάμουν;

⁵ Τι θα κάμουν, λοιπόν, όλα τα εκατομμύρια των Καθολικών που δεν είναι ‘εμπιστευμένα να διδάσκουν ακριβώς ‘την Καθολική πίστι, αλλά που καλούνται ωστόσο να συμμετάσχουν στο «γενικόν ιερατείον»; Ενώ «δεν καλούνται σε λαϊκό αποστολάτο με την αυστηρή έννοια», ενθαρρύνονται να μετέχουν σ’ ένα «αποστολάτο προσευχής και προσωπικού παραδείγματος ως ένα αποστολάτο στην ευρύτερη και ολιγότερο ακριβή έννοια του όρου». Γιατί αυτό ονομάζεται αποστολάτο σε μια «ολιγότερο ακριβή έννοια του όρου» είναι προφανές όταν εξετασθή προσεκτικότερα το πράγμα. Γι’ αυτά τα εκατομμύρια των Καθολικών δεν υπάρχει προσφορά πνευματικών θυσιών στον Θεό στη μορφή ‘καρπών χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού’ για να ταυτισθούν με την πρώτη εκκλησία, δεν υπάρχουν προνόμια υπηρεσίας παράλληλα με τις αρχές του γενικού ιερατείου. Το έργον των στον κόσμο είναι, σύμφωνα με τον Πάπα Πίο , να σχηματίσουν Καθολικά κελλιά σε εργαστήρια, να μπουν στη δημοσία, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή, να ενωθούν στην κίνηση εμπορικών ενώσεων και συνεργατικών συνεταιρισμών παραγωγών και καταναλωτών καθώς και διεθνών οργανισμών όπως η ΟΥΝΕΣΚΟ, έτσι ώστε «να μεταδώσουν σ’ αυτά το σήμα του Χριστού.»e

 6. Τι υπενθυμίζει το Καθολικό πρόγραμμα που αναφέρεται ως εκδήλωσις ενός γενικού ιερατείου, και σε τι εχρησιμοποιήθη στο παρελθόν;

⁶ Όλα αυτά έχουν περισσότερο γεύσι βαθμιαίας διεισδύσεως όπως χρησιμοποιείται από ορισμένα πολιτικά κινήματα, παρά του έργου που εξετελείτο από τα με μόχθο κηρύττοντα μέλη του πρώτου Χριστιανικού γενικού ιερατείου. Ο πιο σπουδαίος κλάδος του Καθολικού λαϊκού κινήματος είναι η λεγόμενη Καθολική Δράσις, μια ημιθρησκευτική κίνησις που εχρησιμοποιήθη συχνά από την εκκλησία με τον ίδιο τρόπο, που οι Εθνικοσοσιαλισταί εχρησιμοποίησαν τις ομάδες των SA στη Γερμανία υπό τον Χίτλερ, όπως, παραδείγματος χάριν, όταν η Καθολική Δράσις στα έτη πριν ακριβώς από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στη διάρκεια του πολέμου αυτού στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες εχρησιμοποιήθη από την εκκλησία για να διαλύση βίαια θρησκευτικές συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά επειδή δεν της άρεσαν οι αλήθειες που ελέγοντο σ’ αυτές τις συναθροίσεις.f

 7. (α) Πόσο καλά ανταποκρίνονται οι Καθολικοί λαϊκοί στην πρόσκλησι να μετάσχουν στο λαϊκό αποστολάτο της εκκλησίας; (β) Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι δεν υπάρχει γενικό ιερατείο μέσα στην Καθολική εκκλησία; Τι λείπει ;

⁷ Παρ’ όλες τις προσπάθειες, υπάρχουν θρηνολογήματα λόγω πτωχών αποτελεσμάτων. Ο S. E. Mgr. Valerian Gracias, αρχιεπίσκοπος της Βομβάης, είπε: «Πώς να εξηγήσομε την απάθεια της μεγάλης πλειονότητος εκείνων που, με τα διανοητικά και ηθικά των χαρίσματα, θα μπορούσαν να είναι δραστήριοι και ισχυροί μέτοχοι στο αποστολάτον της ιεραρχίας, αλλ’ ατυχώς δεν είναι; Κάθε άνθρωπος σήμερα, σύμφωνα με τη διατύπωσι του Αγ. Παύλου, ζητεί τα ‘εαυτού’ και όχι τα του Χριστού. Δεν υπάρχει φωτιά στις καρδιές των, αλλά μόνο θνήσκουσα ασβόλη. Πλείστοι Καθολικοί διατηρούν την αντίληψι ότι η Εκκλησία είναι ένα είδος κοινωνίας στην οποία κανείς απλώς ανήκει· η ιδέα περί της Εκκλησίας ως ζώντος οργανισμού είναι ξένη στις διάνοιες των.»g Όλα αυτά τείνουν ν’ αποδείξουν ότι το λεγόμενο γενικό ιερατείο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δεν είναι τίποτε του είδους αυτού, και ότι ο Θεός δεν προσέθεσε το πνεύμα του στις προσπάθειές των.​—Πράξ. 1:8.

 8. Συμμετέχουν οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες στη σημερινή συζήτησι του «Χριστιανικού κόσμου» για το γενικό ιερατείο;

⁸ Οι Ανατολικές Ορθόδοξες εκκλησίες είναι σχεδόν εξίσου ιεραρχικές στη διάρθρωσί των όσο και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά, αντίθετα προς την τελευταία, έχουν απόσχει από το να μιλούν για το γενικό ιερατείο σε κάπως μεγάλο βαθμό.

Ο ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ

 9. (α) Πώς επεστήθη η προσοχή στο γενικό ιερατείο αφού είχε εξαφανισθή επί αιώνες; (β) Πώς εξήγησε ο Λούθηρος το γενικό ιερατείο;

⁹ Ο μεταρρυθμιστής Λούθηρος ήταν εκείνος που επανέφερε τη διδασκαλία του γενικού ιερατείου στο φως της ημέρας. Αυτός ήταν ένας οξύς σπουδαστής της Βίβλου και γρήγορα είδε πόσα μακριά η Καθολική εκκλησία είχε μετακινηθή από την πρώτη εκκλησία με το ειδικό της ιερατείο, στον αγώνα του δε εναντίον της παπωσύνης έκαμε επιμελή χρήσι των όσων είχε εύρει. «Αφιερωθήκαμε όλοι να είμεθα ιερείς, στο βάπτισμά μας», ετόνισε, και εχλεύασε τον πάπα επειδή ενόμιζε ότι μπορούσε να κάμη ιερείς από ήδη βαπτισμένους Χριστιανούς με μια τελετή χειροτονίας. «Το ότι ο πάπας ή ο επίσκοπος χρίει, κουρεύει, χειροτονεί, αφιερώνει και ντύνει ένα άτομο διαφορετικά από τους λαϊκούς», είπε, «μπορεί κάλλιστα να κάμη έναν υποκριτή ή έναν ανόητο με το άτομο αυτό, αλλά ποτέ δεν θα το κάμη έναν Χριστιανό ή έναν πνευματικό άνθρωπο.»h

10. (α) Τι θεωρούσε ο Λούθηρος ως το κύριο καθήκον του Χριστιανού; (β) Τι έκαμε ο Λούθηρος αφού ανεκάλυψε εκ νέου τη διδασκαλία του γενικού ιερατείου; Ποια ήσαν τα αποτελέσματα;

¹⁰ Κατόπιν ο Λούθηρος, με μεγάλο ζήλο, άρχισε την εφαρμογή του γενικού ιερατείου στη νεωστί σχηματισθείσα εκκλησία του, διδάσκοντας ότι το πιο σπουδαίο έργο ενός Χριστιανού, ένα έργο που ενσωματώνει όλα τα άλλα ιερατικά καθήκοντα, είναι να «διδάσκη τον λόγον του Θεού».i Σε τούτο, όμως, υπέστη ήττα. Είχε να μάθη ότι ο κοινός λαός ήταν τόσο παραμελημένος πνευματικώς από την Καθολική εκκλησία, ώστε το γενικό ιερατείο και τα καθήκοντά του ήσαν πέρα από την αντίληψί των. Το έργο του Λουθήρου από αυτή την άποψι ποτέ δεν ακολουθήθηκε από τους διαδόχους του. Υπέστη μαρασμό.

11. Ποιοι άλλοι προσεπάθησαν να εφαρμόσουν το γενικό ιερατείο; Με ποια αποτελέσματα;

¹¹ Ήδη τέτοια, πριν από τη Μεταρρύθμισι, κινήματα, όπως των Βαλδενσίων στην Κεντρική Ευρώπη και των Λολλάρδων στη Βρεττανία, είχαν προσπαθήσει να ζήσουν σύμφωνα με το γενικό ιερατείο. Μετά τη «μεταρρύθμισι» ένα κίνημα στη Γερμανία γνωστό ως «Ευσεβισμός» και το κίνημα Όξφορδ στη γενεά μας προσεπάθησαν σε κάποιο βαθμό να κάμουν το ίδιο, αλλά όλες, αυτές οι προσπάθειες ήσαν προφανώς χωρίς την υπαστήριξί του αγίου πνεύματος του Θεού, επειδή όλες εξεμηδενίσθησαν, και ακόμη μέσα στη Λουθηρανική εκκλησία σήμερα η κατάστασις δεν έχει αλλάξει από τον καιρό του Λουθήρου: Η διδασκαλία του Χριστιανικού γενικού ιερατείου αναγνωρίζεται στη θεωρία, αλλά όχι και στην πράξι.

12. (α) Πώς μερικοί προτεστάνται κληρικοί ισχυρίζονται ότι έχουν γενικό ιερατείο στις εκκλησίες των; Ποια είναι η πραγματικότης; (β) Πώς είναι φοβερό ότι, παραδείγματος χάριν, οι Λουθηρανικές Κρατικές εκκλησίες της Δανίας και της Σουηδίας δεν έχουν γενικό ιερατείο;

¹² Εν τούτοις, πολλοί μη επισκοπελιανοί Προτεστάνται κληρικοί, περιλαμβανομένων και Λουθηρανών, ισχυρίζονται ότι έχουν το γενικό ιερατείο και ότι οι λειτουργοί των είναι απλώς υπηρέται που λαμβάνονται από το ποίμνιο για ειδικό καθήκον. Στη θεωρία, λέγεται, ότι οποιοδήποτε μέλος της εκκλησίας θα μπορούσε να λειτουργή ως τέτοιος υπηρέτης, όπως ακριβώς οι άποικοι στην Αμερική εξέλεγαν τον πιο κατάλληλο λαϊκό μεταξύ των για να είναι ο λειτουργός των, οπουδήποτε εγκαθίσταντο, ώσπου μπορούσαν ν’ αποκτήσουν έναν «πραγματικό» λειτουργό, ή όπως οι πλοίαρχοι συχνά θεωρούνται λειτουργοί για το πλήρωμα των και τους επιβάτας των. Είναι, εν τούτοις, γεγονός, ότι οι Προτεσταντικές εκκλησίες, περιλαμβανομένων και των Λουθηρανών, έχουν ένα ειδικό ιερατείο. Είναι γεγονός, ότι συνήθως κανείς δεν μπορεί να κηρύξη ή να κάμη τελετουργίες στις εκκλησίες των χωρίς ειδική χειροτονία. Κανονικά, κανείς δεν χειροτονείται χωρίς ειδική ακαδημαϊκή εκπαίδευσι, και αυτοί ντύνονται διαφορετικά από τους υπολοίπους, τουλάχιστον όταν ιερουργούν. Οι εξαιρέσεις είναι τόσο σπάνιες, ώστε μόνο τονίζουν τον κανόνα. Στις Προτεσταντικές εκκλησίες δεν είναι όπως στην πρώτη εκκλησία, όπου, σύμφωνα με τον Νορβηγό καθηγητή Χάλλεσμπυ, «όλες οι τελετουργίες της εκκλησίας μπορούσαν να τελούνται από οποιονδήποτε Χριστιανό.»j Για τούτο, ειλικρινείς Προτεστάνται λειτουργοί, των οποίων οι εκκλησίες διδάσκουν το γενικό ιερατείο, παραδέχονται ότι πραγματικά έχουν ένα ειδικό ιερατείο.k

ΑΚΑΡΠΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ

13, 14. Πώς γνωρίζομε ότι ο Προτεσταντικός Χριστιανικός κόσμος δεν είναι ευχαριστημένος με την παρούσα του κατάστασι σχετικά με το γενικό ιερατείο;

¹³ Αυτό τόσο οικτρά υστέρησε από το ν’ αποτελή μίμησι των πρώτων Χριστιανών που ζούσαν τη διδασκαλία του γενικού ιερατείου, ώστε η γνώσις του τι πρέπει να γίνη και η ανικανότης εκτελέσεώς του, θα μπορούσε, φυσικά, μόνο να φθείρη οποιαδήποτε εκκλησία που ονομάζεται Χριστιανική. Για τούτο, όταν το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ιδρύθη στο Άμστερνταμ το 1948, επλαισιώθη μ’ ένα «Τμήμα για τους Λαϊκούς», σκοπός του οποίου είναι «να κρατή ενώπιον των εκκλησιών την ευθύνη για υποβοήθησι των λαϊκών να είναι η Εκκλησία στον κόσμο».l

¹⁴ Στις εκθέσεις της συνελεύσεως του Συμβουλίου του Άμστερνταμ διαβάζομε: «Έχομε ανάγκη να ξανασκεφθούμε τι σημαίνει να μιλούμε για την Εκκλησία ως ‘βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, ιδιάζων λαός’ (1 Πέτρου 2:9), και ως το ‘Σώμα του Χριστού’ (Εφεσίους 4:16), στο οποίο κάθε μέλος συνεργάζεται κατά το μέτρον του.»a Και στις εκθέσεις της συνελεύσεως του στο Έβανστον των Η.Π.Α., το 1954, διαβάζομε: «Η φράσις ‘η διακονία των λαϊκών’ εκφράζει το προνόμιο ολόκληρης της Εκκλησίας να συμμετέχη στη διακονία του Χριστού στον κόσμο. Πρέπει να κατανοήσωμε εκ νέου τι συνεπάγεται το γεγονός ότι είμεθα όλοι βαπτισμένοι· ότι, όπως ο Χριστός έφθασε να διακονή, έτσι πρέπει όλοι οι Χριστιανοί να γίνουν διάκονοι του σωτηρίου σκοπού Του.»b Τελικά, ο Προτεσταντισμός αφυπνίζεται ως προς το τι σημαίνει να είναι κανείς Χριστιανός, ως προς το ότι πρέπει να έχη το γενικό ιερατείο, ότι δεν το έχει, και ότι κάτι πρέπει να γίνη σχετικώς.

15. (α) Πώς οι Προτεστάνται λαϊκοί γενικά ανταποκρίνονται στην κλήσι για ένα γενικό ιερατείο; (β) Τι απαιτεί η εφαρμογή του γενικού ιερατείου;

¹⁵ Όπως ακριβώς η Καθολική εκκλησία, έτσι και οι Προτεστάνται κληρικοί παντού παραπονούνται για έλλειψι προόδου στις προσπάθειές των για την πραγματοποίησι του γενικού ιερατείου. «Οι λαϊκοί που εθελουσίως και χωρίς επιβάρυνσι μετέχουν στο Χριστιανικό έργο κηρύγματος είναι επί παραδείγματι πολύ ολιγώτεροι παρά πριν από μερικές δεκαετίες. Οι Χριστιανοί που μετέχουν με ελεύθερη, αυτόματη μαρτυρία και με προσευχή ελαττώνονται επίσης. Είναι συχνά δύσκολο να εύρωμε ανθρώπους που είναι πρόθυμοι ν’ αναλάβουν ευθύνη και να φέρουν φορτία», παραπονείται ένας Νορβηγός λειτουργός σχολιάζοντας την κατάστασι της χώρας του,c πράγμα που φέρνει στο νου το Ρωμαίους 9:16: «Άρα λοιπόν δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού.» Εκείνο που χρειάζεται ο «Χριστιανικός κόσμος» για να μπορή να κάνη εφαρμογή του γενικού ιερατείου δεν είναι τίποτε ολιγώτερο από ό,τι χρειάσθηκε στην πρώτη εκκλησία​—μια έκχυσις του πνεύματος.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ​—ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

16. Τι αποδεικνύει ότι η προφητεία του Ιωήλ εξεπληρώθη στους μάρτυρας του Ιεχωβά;

¹⁶ Όταν ο Πέτρος την ημέρα της Πεντηκοστής εξήγησε την πρώτη έκχυσι του αγίου πνεύματος, ανέφερε την προφητεία του Ιωήλ, λέγοντας: «“Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματος μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει”.» Η έκχυσις του πνεύματος στην εποχή του Πέτρου ήταν μόνο προσωρινή και μια σε μικρή κλίμακα εκπλήρωσης της προφητείας αυτής. Σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων, η υποσχεμένη, τελική, διαρκής και σε πλήρη κλίμακα έκχυσις του πνεύματος εξεπληρώθη στους μάρτυρας του Ιεχωβά και όχι στις Καθολικές και Προτεσταντικές εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου». Η απόδειξις είναι ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όχι μόνο κατανοούν και αναγνωρίζουν τη Βιβλική διδασκαλία του γενικού ιερατείου, αλλά μπορούν επίσης και να την εφαρμόσουν.​—Πράξ. 2:17, 18.

17. Από πότε οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν την ορθή κατανόησι του γενικού ιερατείου;

¹⁷ Από την πρώτη αρχή της συγχρόνου ιστορίας των, οι μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν την ορθή κατανόησι της διδασκαλίας αυτής, όπως δείχνει ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε κάτω από τον τίτλο «Το Βασίλειον ιεράτευμα» στο πρώτο ακριβώς τεύχος του επισήμου περιοδικού των Η Σκοπιά της Σιών (τώρα Η Σκοπιά) του Ιουλίου του 1879. Αφού αναφέρεται στα τέσσερα κύρια εδάφια των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών για το γενικό ιερατείο (1 Πέτρ. 2:9· Αποκάλ. 1:5, 6· 5:10· 20:6) το άρθρο λέγει: «Τα παραπάνω εδάφια σαφώς διδάσκουν ότι ένα μέρος, τουλάχιστον, του έργου μας στο μέλλον θα είναι να υπηρετήσωμε ως οι ιερείς του Θεού. Επειδή το έργο ενός ιερέως είναι έργο μεσολαβήσεως και εκπαιδεύσεως με δικαιοσύνη, τα εδάφια αυτά αποδεικνύουν σαφώς ότι το ένδοξο έργο του ευαγγελισμού θα προχωρήση . . . δια μέσου του ‘αιώνος των αιώνων’. . . . Εμείς . . . θα ξεκινήσωμε ως βασιλικό ιερατείο κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, πλήρως ετοιμασμένοι να συμπαθήσωμε τα έθνη, να τα οδηγήσωμε σε τρίβους δικαιοσύνης και να τα ενθαρρύνωμε στην οδόν της ζωής.»

18. Πότε οι Μάρτυρες άρχισαν να εφαρμόζουν το γενικό ιερατείο στην πληρέστατη έκτασι; Πώς κατεδείχθη αυτό;

¹⁸ Κυττάζοντας, εν τούτοις, πίσω στην ιστορία των, παρατηρούμε ότι, αν και οι Μάρτυρες κατενόησαν τη σπουδαιότητα του να είναι κάθε Χριστιανός ενεργός δημόσιος διδάσκαλος του λόγου του Θεού ήδη από το 1879, δεν βρήκαν, όμως, πριν από το 1919, και ιδιαίτερα από το 1922, τα θάρρος και τη δύναμι να οργανώσουν και εφαρμόσουν το γενικό ιερατείο στην πληρέστατη έκτασι σύμφωνα με τις μεθόδους της πρώτης εκκλησίας. Από τότε και έπειτα έγινε η προσπάθεια να κηρύττη κάθε μέλος της εκκλησίας από σπίτι σε σπίτι, όχι απλώς διαθέτοντας Βιβλικά φυλλάδια, αλλά με άμεση προσωπική ομιλία σε κάθε οικοδεσπότη και προσφορά Βιβλικών περιοδικών, βιβλίων και βιβλιαρίων αντί μικρού τιμήματος. Από τότε όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, νέοι και ηλικιωμένοι, νεάνιδες και ηλικιωμένες γυναίκες καθώς και παιδιά, έχουν «προφητεύσει». Για να βοηθηθούν να εκτελέσουν αυτό το τεράστιο διακονικό έργο της διακηρύξεως των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού σε όλο τον κόσμο, τους εδόθη ένας «πολύς όχλος» ανθρώπων καλής θελήσεως, που επιθυμούν να βοηθήσουν το κεχρισμένο βασιλικό ιερατείο στην υπηρεσία του ναού, όπως ακριβώς οι Νεθινείμ και οι Γαβαωνίται ήσαν ευτυχείς να βοηθούν το Λευιτικό ιερατείο.​—Λουκ. 8:1· Πράξ. 17:17· 20:20· Αποκάλ. 7:9, 10.

19. Πώς φαίνεται το γενικό ιερατείο στις εκκλησίες, των μαρτύρων του Ιεχωβά;

¹⁹ Επίσης στην εκκλησιαστική ζωή των μαρτύρων του Ιεχωβά, παρατηρούμε το γενικό ιερατείο. Μολονότι σε κάθε εκκλησία μερικά από τα μέλη της είναι προσδιορισμένα να κάνουν ειδικές υπηρεσίες, όπως το να έχουν εποπτεία, να λαμβάνουν φροντίδα για στατιστικές, έντυπα και χρήματα, να προσδιορίζουν τομείς για το έργο του κηρύγματος και να προΐστανται σε Γραφικές μελέτες, αντίστοιχα με το πρότυπο της πρώτης εκκλησίας, τα μέλη αυτά είναι υπηρέται των αδελφών των και όχι κληρικοί, και οι υπόλοιποι δεν είναι λαϊκοί. Στις εκκλησιαστικές συναθροίσεις όλοι οι παρόντες μετέχουν στις προφορικές συζητήσεις. Οποιοδήποτε ικανό άρρεν μέλος, επειδή είναι ένας λειτουργός, καλείται να τελή κηδείες, βαπτίσματα και γάμους, και να διευθύνη την υπηρεσία στην ετησία ανάμνησι του θανάτου του Κυρίου. Έπειτα από κατάλληλη εκπαίδευσι, που δίδεται στον καθένα, όλοι οι άρρενες που έχουν τα προσόντα προσδιορίζονται να διδάσκουν και κηρύττουν από το βήμα, πράγμα που είναι δυνατόν επειδή τα θέματα που πρόκειται να διδαχθούν σε μια εκκλησία από όλους τους διακόνους είναι τόσο πολλά και ποικίλα, ώστε ο χειρισμός των να είναι για όλους τους βαθμούς ικανότητος διδασκαλίας και κηρύγματος. Έτσι, όπως στην πρώτη, εκκλησία, ‘όλες οι τελετουργίες εκτελούνται από οποιονδήποτε Χριστιανό’.​—Φιλιππησ. 1:1· 1 Τιμ. 2:12· Εφεσ. 4:11-13.

20. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά συναθροίζονται πιο συχνά από άλλους, και πώς συγκρίνονται εκείνοι που παρακολουθούν τις συναθροίσεις των με τους των άλλων εκκλησιών εν γένει;

²⁰ Είναι προφανές ότι, με κάθε μέλος δημόσιο διδάσκαλο, η ζήτησις για εκπαίδευσι και συναθροίσεις είναι πολύ μεγαλύτερη παρά εκεί που δεν συμβαίνει αυτό. Για τούτο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν πέντε τακτικές, εβδομαδιαίες Εκκλησιαστικές συναθροίσεις μιας ώρας η καθεμιά, μ’ ένα μέσον όρον ακροατών παγκοσμίως 75 τοις εκατό περίπου από όλα τα συνδεδεμένα μέλη, σε αντιπαραβολή με τους μιας φοράς την εβδομάδα θαμώνας των εκκλησιών και τον γενικά χαμηλό αριθμό παρευρισκομένων για τον οποίο παραπονούνται σε πλείστες άλλες εκκλησίες.

21. Γιατί οι συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι διαφορετικές από εκείνες των άλλων εκκλησιών;

²¹ Οι περισσότερες από τις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι διαφορετικές από τις λεγόμενες θείες λειτουργίες και τις συναθροίσεις που γίνονται στα εκκλησιαστικά κτίρια του «Χριστιανικού κόσμου», επειδή πρέπει ν’ ανταποκρίνωνται στην απαίτησι ενός γενικού ιερατείου. Εκτός από την ομιλία της Κυριακής, στην οποία προσκαλείται επίσης ειδικά το κοινόν, και εκτός από δύο εβδομαδιαίες Γραφικές μελέτες, οι Μάρτυρες διεξάγουν δύο συναθροίσεις την εβδομάδα με τον ειδικό σκοπό εκπαιδεύσεως και εκγυμνάσεως αυτών των ιδίων για τις διακονικές των υπηρεσίες του ενός προς τον άλλον και προς το κοινόν.

22. Ποιες συναθροίσεις αποβλέπουν ειδικά στο να βοηθήσουν στην εξάσκησι του γενικού ιερατείου;

²² Μια απ’ αυτές είναι η Συνάθροισις Υπηρεσίας. Σ’ αυτήν οι μάρτυρες του Ιεχωβά εξετάζουν τρόπους και μέσα, με τα οποία η εκκλησία μπορεί να επωμισθή πιο αποτελεσματικά την υποχρέωσι να κηρύττη τακτικά σε κάθε κατοικία του προσδιωρισμένου τομέως της και να μελετά τη Γραφή με ενδιαφερόμενα άτομα. Η άλλη συνάθροισις είναι η Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, η οποία παρέχει στον Μάρτυρα ατομικώς την προσωπική του εκπαίδευσι ως δημοσίου διακόνου των αγαθών νέων. Είναι εγγεγραμμένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ομιλίες διδασκαλίας, ανάθεσι σε σπουδαστάς δημοσίας αναγνώσεως της Γραφής, ομιλιών και διακονίας «κατ’ οίκους», που ακολουθούνται από διδακτική συμβουλή από έναν υπηρέτη σχολής. Όλες οι συναθροίσεις είναι ελεύθερες και το κοινόν είναι ευπρόσδεκτο.

23. Ποια συμπεράσματα μπορούν να αντληθούν από το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούν να εφαρμόζουν το γενικό ιερατείο σε όλον τον κόσμο;

²³ Το να γίνη δημόσιος υμνητής του Θεού κάθε μέλος μιας θρησκευτικής οργανώσεως, που αριθμεί 989.192 μέλη σε 189 χώρες, είναι κάτι για να το προσέξη κανείς. Αυτοί δεν ήσαν κοινωνικοί εργάται ή κατά γράμμα τραγουδισταί στους δρόμους, αλλά διάκονοι που ακολουθούν τα ίχνη του Χριστού Ιησού, κηρύττοντας και διδάσκοντας «κατ’ οίκους» και στις κατοικίες με αποστολικό τρόπο, ασχέτως ηλικίας, φύλου, γλώσσης, φυλής και κοσμικής εκπαιδεύσεως· και αυτό είναι ένα κατόρθωμα για το οποίο κανείς άνθρωπος ή οργάνωσις δεν μπορεί να λάβη τιμή. Σε όλο τον κόσμο οι μάρτυρες του Ιεχωβά εδαπάνησαν 142.046.679 ώρες στο κήρυγμα «κατ’ οίκους» στο έτος 1962. Οι άκαρπες απόπειρες του «Χριστιανικού κόσμου» να κάμη το ίδιο παρά τη μεγάλη επιθυμία και προσπάθεια, πιστοποιούν τούτο. Είναι το αποτέλεσμα της δυνάμεως του πνεύματος του Θεού και είναι απόδειξις του γεγονότος, όχι μόνο ότι ζούμε στις «έσχατες ημέρες», που ανεφέρθησαν από τον Ιωήλ, αλλά και ότι η εκκλησία, ασκούσα το λειτούργημα του πολύ επιθυμητού γενικού ιερατείου, έλαβε το πνεύμα του Θεού και είναι εκείνη που ο Θεός χρησιμοποιεί στη γη για να τον αντιπροσωπεύη μεταξύ των εθνών. Γιατί να μη γνωρισθήτε καλύτερα με τους μάρτυρας του Ιεχωβά; Μπορείτε να τους εύρετε σε όλα τα μέρη του κόσμου. Είσθε ευπρόσδεκτοι στο να παρευρίσκεσθε στις συναθροίσεις των Γραφικής μελέτης στις Αίθουσες των Βασιλείας.

[Υποσημειώσεις]

Σύμφωνα με τον Δανικό νόμο του 1947, που διέπει τη Δανική Λουθηρανική Κρατική εκκλησία, δεν επιτρέπεται ένας λαϊκός να κηρύττη στην εκκλησία στη διάρκεια των θείων λειτουργιών. (Lovbekendtgørelse nr. 456 af 23/9 1947, § 2, stk. 3.) Μια τροποποίησις του ρηθέντος νόμου, που εξητάσθη από τη Δανική Βουλή στο 1961, θα επιτρέπη μόνο να μιλή ένας λαϊκός σε τέτοιες περιστάσεις αρκεί ο λειτουργός ο ίδιος να μιλή πάνω στο εδάφιο της ημέρας. (Kristeligt Dagblad 15, 16/4 1961)

Η Λουθηρανική Σουηδική Κρατική εκκλησία ομοίως έχει αποστολική διαδοχή.

Ανταλλαγή Υλικής Τροφής με Πνευματική

Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά έλαβε πρόσκλησι να φοιτήση στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας, της Εταιρίας Σκοπιά, που επρόκειτο ν’ αρχίση πριν από το τέλος της προσπαθείας για τη Σκοπιά. «Ήμουν αποφασισμένος να κάμω ό,τι μπορούσα για να φθάσω την αναλογία μου των τριάντα συνδρομών για ειδικό σκαπανέα», είπε αυτός ο Μάρτυς. «Επειδή οι εργασίες είναι σπάνιες τον χειμώνα, έθεσα σ’ εφαρμογή την υπόδειξι της Διακονίας της Βασιλείας περί ανταλλαγής των συνδρομών με τρόφιμα. Σε μια περίπτωσι αντήλλαξα μια συνδρομή με πενήντα σεντς και μια δωδεκάδα αυγά, και μια άλλη φορά εζήτησα είκοσι πέντε σεντς και μισή δωδεκάδα αυγά για μια εξάμηνη συνδρομή. Πολύ συχνά έκανα ανταλλαγή με σιτάλευρο, πατάτες ή κοττόπουλα. Πριν αναχωρήσω στις 11 Απριλίου, εργάσθηκα σκληρά κάνοντας επισκέψεις σε όλους όσοι είχαν υποσχεθή να γίνουν συνδρομηταί. Τρεις συνδρομές ελήφθησαν την τελευταία μου εβδομάδα, κι έτσι οι συνδρομές μου έφθασαν συνολικά τις είκοσι έξη.»

Υπομονετική Καρτερία Φέρει Αμοιβές

Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά από το Οχάιο ανεκοίνωσε την επόμενη πείρα σε μια συνέλευσι στο Πόιντ Πλέζαντ, της Δυτικής Βιργινίας, το 1962: «Πριν από δέκα έως δώδεκα περίπου έτη ειργαζόμουν σ’ ένα μικρό χωριό, όπου εγνώριζα σχεδόν τον καθέναν, και ο καθένας εγνώριζε εμένα. Όταν έκρουσα σε μια θύρα, η κυρία είπε, ‘Ελάτε μέσα. Ανήκω στους Αντβεντιστάς της Εβδόμης ημέρας και ουδέποτε ήλθε σπίτι μου ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Πραγματικά, δεν θα σας άφηνα να εισέλθετε, αν δεν σας εγνώριζα. Γνωρίζω αρκετά περί της Γραφής ώστε να ξέρω ότι μόνον μια αλήθεια υπάρχει, μόνο μια θρησκεία που αναγνωρίζει ο Θεός. Δεν μπορούμε και οι δύο να έχομε δίκιο. Εγώ θέλω την αλήθεια, και δεν προσέχω από ποια θρησκεία έρχεται. Αν η θρησκεία μου δεν μπορή ν’ ανθέξη σε οποιαδήποτε δοκιμή, δεν αξίζει πολύ’. Εσυμφώνησα, ‘Δεν μπορούμε και οι δυο να έχωμε δίκιο. Όπως και σεις, θέλω μια θρησκεία που να μπορή ν’ ανθέξη σε οποιαδήποτε δοκιμή’.

»Έτσι, πάνω στη βάσι αυτή άρχισε μια Γραφική μελέτη στο βιβλίο ‘Έστω ο Θεός Αληθής’. Επηγαίναμε ωραία επί μια χρονική περίοδο, ωσότου ήλθαμε στο κεφάλαιο περί του σαββάτου. Στη διάρκεια των επομένων έξη έως οκτώ ετών το άτομο αυτό εσταμάτησε και κατόπιν επανέλαβε τη μελέτη πολλές φορές, το δε κεφάλαιο περί του σαββάτου εμελετήθη ίσως δέκα ή και περισσότερες φορές με διαφόρους Μάρτυρας. Στη διάρκεια των παρελθόντων πέντε ή έξη ετών ήρχετο στην Αίθουσα Βασιλείας αραιά και πού. Ποτέ κάνεις δεν ήξευρε ποιος την συνώδευε· πιθανώς ο σύζυγος της, αδελφή, κόρη ή άλλος συγγενής, ή ένας από τους γείτονες. Κατά το 1960, άρχισε να κηρύττη τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας μαζί μου. Είναι μια τακτική ευαγγελιζομένη. Τον Σεπτέμβριο του 1962, αυτή και η αδελφή της εβαπτίσθησαν. Σήμερα μία από τις μεγαλύτερες χαρές μου είναι να την ακούω να εξηγή το σάββατο από τη Βίβλο σε κάποιο άτομο καλής θελήσεως».

Αποκατάστασις Αθωότητος

Στη Βραζιλία, ένας μάρτυς του Ιεχωβά εχρησιμοποιήθη, μαζί μ’ έναν κοσμικό, για την ανόρυξι ενός πηγαδιού. Ειργάσθησαν ώσπου έφθασε το πηγάδι σε αρκετό βάθος· τότε συνέβη ένα δυστύχημα. Ο συνεργάτης του Μάρτυρος έπεσε μέσα στο πηγάδι κι εφονεύθη. Η αστυνομία εκράτησε τον Μάρτυρα για να τον ανακρίνη και πιθανώς να τον μηνύση για φόνο, αφού συχνά διαπράττονται φόνοι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Αυτό εφαίνετο πολύ κακό για τον Μάρτυρα, εφόσον δεν υπήρχαν άτομα ν’ αποδείξουν την αθωότητά του. Τελικά η αστυνομία του εζήτησε να επιδείξη στοιχεία της ταυτότητός του. Δεν τα είχε μαζί του. Το μόνο που είχε μαζί του ήταν το δελτίο της ταυτότητος του ως διακόνου, υπογεγραμμένο από τον υπηρέτη εκκλησίας και το οποίον πιστοποιούσε ότι αυτός ήταν πραγματικά ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Τους το έδειξε. Όταν αυτοί διεπίστωσαν ότι ήταν πράγματι ένας μάρτυς του Ιεχωβά, η στάσις της αστυνομίας μετεβλήθη εντελώς. Είπαν: «Εμείς ξέρομε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν διαπράττουν φόνο. Είσαι ένας αθώος άνθρωπος». Ο Μάρτυς αφέθη αμέσως ελεύθερος.

Βρίσκοντας Μόνος Του

Στην πολιτεία Αρκάνσας ένας Μάρτυς διέθεσε μερικά έντυπα της Γραφής σ’ έναν Βαπτιστή κληρικό και αργότερα έκαμε επανεπίσκεψι. «Σύντομα άρχισα να θαυμάζω την πραότητα και την ταπεινότητά του», ανέφερε ο Μάρτυς. «Όταν εμάθαινε κάτι νέο, γρήγορα το παρεδέχετο. Εξετάσαμε περί Βιβλικών χειρογράφων και Μεταφράσεων, κι έκαμα συμπαραβολές χρησιμοποιώντας τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου· παρήγγειλε ένα αντίτυπο. Αργότερα παρήγγειλε το Δίγλωττον. Προσφάτως μου είπε γιατί άρχισε να συμμελετά με τους Μάρτυρες. Είχε ακούσει τόσο πολλά κακά πράγματα ώστε ήθελε ακριβώς να ιδή αν είναι αλήθεια. Ωμολόγησε ότι τώρα εγνώριζε πως δεν ήσαν αληθή αυτά. Κάποτε μου είπε για την ομιλία του στην εκκλησία του. Ανέφερε ότι είχε είπει στην εκκλησία του πώς πολλοί άνθρωποι ενόμιζαν ότι μερικοί επρόκειτο να είναι διδάσκαλοι και κήρυκες και άλλοι να είναι δήθεν μόνον ακροαταί. Αλλά, όπως τους είπε, αυτό δεν είναι αληθές: Όλοι σας πρέπει να είσθε μάρτυρες! Είπε ότι οι εκκλησιαζόμενοι παρατηρούσαν αλλήλους, και κατόπιν αυτόν . . . Μου έκαμε ένα μορφαστικό μειδίαμα».

Κάνοντας Πρόοδο

Ένας Μάρτυς επεσκέφθη το σπίτι ενός κληρικού στη Βιργινία (Η.Π.Α.) και προσεκλήθη να επανέλθη. Η επανεπίσκεψις περιελάμβανε συζήτησι πάνω στις δοξασίες περί άδου, τριάδος και για το ποια είναι η τύχη της γης. Παρεδέχθη ότι οι Μάρτυρες εδίδαξαν την αλήθεια. Μετά από διάφορες συζητήσεις, άρχισε μια συμμελέτη στο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο. Στη διάρκεια μιας περιόδου κακοκαιρίας, ο Μάρτυς δεν πήγε στο σπίτι του κληρικού για συμμελέτη. Τότε ο κληρικός πήγε να ιδή τον Μάρτυρα και τον επληροφόρησε ότι είχε ξεχάσει το βιβλίο του Πάντα Δοκιμάζετε στο σπίτι του κληρικού την τελευταία φορά που πήγε. Αυτό απέβη πολύ επωφελές για τον κληρικό, διότι το διάβασε και τώρα συμφωνούσε σε δύο θέματα, που δεν μπορούσε να τα καταλάβη πριν· δηλαδή, ότι η ψυχή δεν είναι αθάνατη και ότι ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί μόνο μια οργάνωσι. Μια μέρα ο κληρικός είπε: «Προχωρώ, σιγά-σιγά, αλλά προχωρώ. Η Γραφή λέγει, ‘Πάντα δοκιμάζετε’.»

«Η Βοήθεια Ημών Είναι εν τω Ονόματι του Ιεχωβά»

Αφήγησις του Αυγούστου Πήτερς

ΠΟΛΛΑ έχουν λεχθή περί διωγμού των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Αυτό που εξέσπασε στους κήρυκας των αγαθών νέων σ’ αυτή τη χώρα ήταν μια δοκιμασία, που απεδείκνυε ότι η Χριστιανική των σκέψις και διαγωγή ήσαν γνήσιες, Οι Χριστιανοί αναμένουν διωγμούς, όπως ανέμενε κι ο Ιησούς. (Ιωάν. 15:20) Αλλά μπορεί να διερωτηθήτε, Θα μπορούσα διακρατήσω την ακεραιότητά μου κάτω από σοβαρή δοκιμασία; Ο λόγος του Θεού και οι πείρες των Χριστιανών αδελφών σας στη Γερμανία πρέπει να σας καταστήσουν ικανούς ν’ απαντήσετε μ’ εμπιστοσύνη, Ναι! Δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι ο Ιεχωβά μάς ενίσχυσε σε στιγμές μεγάλου κινδύνου. Η μη επιδεχόμενη συμβιβασμούς στάσις μας υπέρ της βασιλείας του απεδείχθη ότι είναι η καλύτερη πορεία σε κάθε περίπτωσι. Το γνωρίζω αυτό από προσωπική πείρα.

ΑΝΑΚΡΙΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΕΣΤΑΠΟ

Όταν εξέσπασε η θύελλα του διωγμού, ήμουν σαράντα τριών ετών και πατέρας τεσσάρων τέκνων. Το ν’ αποσχισθώ βάναυσα, από την οικογένειά μου ήταν αυτό καθ’ εαυτό μια δοκιμασία. Στο αστυνομικό τμήμα, ένας νεαρός πράκτωρ της Γκεστάπο, που μόλις ξεπέρασε τα είκοσι χρόνια του, έκαμε πολλές ερωτήσεις. Εγώ ήμουν αποφασισμένος να μη δώσω στους «Φιλισταίους» λεπτομέρειες για την εκκλησία, της οποίας ήμουν επίσκοπος. Οι Εθνικοσοσιαλισταί δεν ήθελαν ούτε να ξέρουν τίποτα για τον Ιεχωβά ούτε να μάθουν τίποτα απ’ αυτόν. Αρνήθηκα να παραδώσω τους πιστούς αδελφούς και αδελφές μου στη μάχαιρα. Τα πολλά χτυπήματα, που μου έδωσαν στο πρόσωπο τέσσερες γιγαντόσωμοι, δεν μετέβαλαν τη σκέψι μου. Τα στοιχεία που κατέγραφαν παρέμειναν ατελή.

Την επόμενη μέρα ο πράκτωρ της Γκεστάπο επέστρεψε μ’ ένα βοηθό του διοικητού της αστυνομίας των φυλακών. Ένα άλλο είδος διαδικασίας επρόκειτο να λάβη χώραν, αυτή τη φορά στη σοφίτα πίσω από αντιηχητικές πόρτες. Θα μπορούσαν να συμπληρώσουν την έκθεσί των σήμερα; Οι είκοσι τέσσερες ώρες που εμεσολάβησαν με κατέστησαν ακόμη πιο αποφασιστικό. Η άρνησίς μου, κατ’ αρχήν, ν’ απαντήσω σ’ ερωτήματα που εσχετίζοντο με την εκκλησία, τους εδυσκόλεψε να εύρουν λόγους για να με μηνύσουν. Εξωργίζοντο ολοένα περισσότερο κι εφαίνοντο να θέλουν να σχεδιάσουν μια τρίτη ανάκρισι ύστερ’ από είκοσι τέσσερες ώρες περίπου στο υπόγειο της Γκεστάπο. Είχα ήδη ακούσει τις γοερές κραυγές που προήρχοντο από το υπόγειο. Προήρχοντο από πολιτικούς κρατουμένους, που ήσαν αντι-Ναζισταί. Τώρα ήταν η σειρά μου.

Το Σάββατο πρωί ήλθε ένας γραμματεύς της Γκεστάπο και με ειδοποίησε μ’ ένα «φιλικό» τρόπο να τους πω ό,τι ήθελαν να γνωρίσουν, για ν’ απολυθώ και να επιστρέψω στην οικογένειά μου. Παρατηρώντας την αποφασιστικότητά μου, ύψωσε τους ώμους του και είπε, «Πολύ καλά, αν το θέλης έτσι». Κατόπιν με μετέφεραν σε άλλο κελλί, όπου ήταν κι άλλος ένας κρατούμενος. Μόνον ένας λεπτός τοίχος εχώριζε το κελλί μας από το δεσμοφυλακείον και μπορούσαμε ν’ ακούωμε ό,τι εγίνετο εκεί μέσα. Κατά τα μεσάνυχτα άκουσα τη φωνή της συζύγου μου. Αυτό είχε σχεδιασθή με σκοπό να με εκνευρίση. Αργότερα διεπίστωσα ότι ήταν μόνο ένα μαγνητογράφημα, που είχε γίνει πριν από μέρες, όταν εκείνη ανεκρίνετο στο αστυνομικό τμήμα. Άκουσα βαριά ποδοκροτήματα, που κατήρχοντο προς το υπόγειο, ακολουθούμενα από ένα μεγάλο θόρυβο καθώς διεπληκτίζοντο για την ετοιμασία της επομένης μου ανακρίσεως. Απροσδόκητα μπήκε μέσα ένας τηλεγραφικός διανομεύς μ’ ένα τηλεγράφημα. Επακολούθησε μια τηλεφωνική πρόσκλησις, οπότε οι εκτελεσταί διευθέτησαν τα πράγματα στο υπόγειο και ανεχώρησαν. Ένας δεσμοφύλαξ, απαντώντας σ’ ένα ανήσυχο ερώτημα ενός γειτονικού κρατουμένου, είπε, «Όχι, δεν μπορούν να το ξανακάμουν· ένα τηλεγράφημα ήλθε μόλις τώρα». Η προβλεπόμενη ανάκρισίς μου στο υπόγειο εματαιώθη. Εν τούτοις, για να με παραδώσουν στον περιφερειακό δικαστή, έπρεπε να τελειώσουν τη δικογραφία και να την υπογράψουν.

Το απόγευμα της Δευτέρας έξη άτομα, μερικοί ανώτεροι αξιωματούχοι, παρουσιάσθησαν στην ανάκρισί μου στο μέγαρο της αστυνομικής διοικήσεως. Έκαμαν πολλές ερωτήσεις για προσωπικά ζητήματα, δογματικά σημεία και για την οργάνωσι. Έλαβαν τις απαντήσεις των ως προς τα προσωπικά στοιχεία και τις Γραφικές δοξασίες, αλλά δεν έλαβαν καμμιά πληροφορία για την οργάνωσι. Λυσσασμένος ο γραμματεύς της Γκεστάπο εδήλωσε: «Έπρεπε να το ξέρωμε αυτό ενωρίτερα. Τότε θ’ απολύσωμε τους άλλους [πολιτικούς κρατουμένους] και θα κρατήσωμε εσένα στη θέσι τους». Αν μπορούσε και μόνο να συνθλίψη τα δάκτυλα μου στον στραγγιστήρα πλυντικής μηχανής, ή να χτυπούσε το γυμνό και βρεγμένο σώμα μου, πριν του αναχαιτίση αυτή τη μεταχείρισι εκείνο το τηλεγράφημα: Ύψωσα την καρδιά και τη διάνοια μου σε ευχαριστίες προς Αυτόν, του οποίου ο βραχίων δεν εσμικρύνθη, για να σταματήση μια γιγάντεια αστυνομική οργάνωσι στη θέσι της.

Αφού εμφανίσθηκα ενώπιον του περιφερειακού δικαστού, επέρασα μερικά χρόνια μέσα σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων. Κατόπιν, χωρίς να τύχω μιας εντίμου δίκης, μ’ έρριξαν σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως κοντά στο Βερολίνο. Ενώ οι πολιτικοί αξιωματούχοι του τμήματος Έμσλαντμορ ενδιεφέροντο για τη βελτίωσι της γης με σκληρή εργασία στο άγονο αυτό τμήμα, οι αξιωματούχοι των Ες-Ες, που διοικούσαν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ενδιεφέροντο πρωτίστως για τη θραύσι της αντιστάσεως στο Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς. Κάθε μέρα και μάλιστα κάθε ώρα απειλούμεθα από τους άνδρες των Ες-Ες καθώς κι από εμπίστους. Ωστόσο ο Ιεχωβά απεδείχθη ότι ήταν μαζί μας. Ακόμη και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, επτά ή οκτώ κρατούμενοι έγιναν μάρτυρες του Ιεχωβά κι εβαπτίσθησαν. Οι αξιωματούχοι του στρατοπέδου ποτέ δεν έμαθαν τα ονόματά των, παρά τη σκληρή πίεσι που ησκήθη στους «παλαιούς Σπουδαστάς των Γραφών».

ΣΧΕΔΙΟΝ ΟΜΑΔΙΚΩΝ ΦΟΝΩΝ

Ευθύς μετά την έκρηξι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάληψι της Πολωνίας από Γερμανικά στρατεύματα, άκουσα έναν κρατούμενο, να λέγη: «Ακούσατε; Όλοι οι Σπουδασταί της Γραφής απεμακρύνθησαν». Σκέφθηκα γι’ αυτό στο υπόλοιπον της ημέρας. Την επόμενη μέρα ένας κρατούμενος, που ειργάσθη σε καθαρίσματα και υπηρετούσε τους διοικητάς των Ες-Ες στα γεύματα, εφώναξε στον φρουρό των Ες-Ες στον διάδρομο: «Αρχιφύλαξ, πότε πρόκειται να μεταχθούν οι Σπουδασταί των Γραφών;» Ήλθε η απάντησις: «Ίσως αύριο· τα πράγματα τους είναι ήδη εδώ», εννοώντας ότι εφέρθησαν από την αποθήκη. Αυτό ήταν αλήθεια!

Την τρίτη, μέρα ο κρότος των υποδημάτων του διοικητού, που κροτάλιζαν με τα σπηρούνια, αντηχούσαν κατά μήκος των διαδρόμων. Επακολούθησαν κραυγές «Χάιλ Χίτλερ!» από τους φρουρούς και ακολούθησε ο ήχος των βημάτων εκείνων που αποτελούσαν την επίσημη επιτροπή. «Είσαι ακόμη Σπουδαστής των Γραφών;» «Ναι». «Και πρόκειται να παραμείνης τοιούτος;» «Βεβαίως!» Μπαγκ! Εκλείσθη βιαίως η πόρτα. Λίγα κελλιά παραπέρα: «Ακόμη Σπουδαστής των Γραφών είσαι;» Ο αδελφός έδωσε μια μακρά μαρτυρία. Το ίδιο έγινε και στο τρίτο κελλί. Κατόπιν στο κελλί αριθ. 6, την τέταρτη πόρτα με θυροκολλημένες οδηγίες: «Άκρα απομόνωσις!» Δεν ετέθησαν ερωτήματα εδώ. Αντ’ αυτών ο διοικητής εξήγησε στην επιτροπή; «Αυτός που είναι μέσα πρέπει οριστικά να σταλή μαζί, διότι προσπαθούσε να εγκαταλείψη την εργαζόμενη ομάδα του απαλλασσόμενος από ένα ξεροκέφαλο φρουρό και κατόπιν προσπαθούσε να βγη έξω να κηρύξη το ευαγγέλιο». Το σήμα «κάτω τα δάχτυλα» του αξιωματικού των Ες-Ες με τα δυο του χέρια τα έλεγε όλα. Δεν υπήρχε λάθος, επρόκειτο να μεταφερθούμε απ’ εκεί. Αλλά πού θα μας πήγαιναν; Εκείνες οι χειρονομίες με τους βραχίονες και τα χέρια έδειχναν σαν κάτι να επρόκειτο να βυθισθή στο νερό ή σ’ ένα λάκκο. Μήπως εσήμαινε ότι και οι 500 ή και περισσότεροι ίσως αδελφοί μας θα εθανατώνοντο;

Προς έκπληξίν μας τίποτα δεν συνέβη, η δε ομιλία περί απομακρύνσεως των Σπουδαστών της Γραφής άρχισε να σταματά. Τι παράξενο! Όλα τα σχέδια είχαν γίνει, κατάλογοι συνετάχθησαν, σχέδια πορείας επενοήθησαν, οδηγίες εδόθησαν και τώρα όλα ήσαν ήρεμα. Πέντε ή έξη μέρες μετά την επίσκεψι του διοικητού, ακούσαμε μια φωνή δυνατή από το κελλί υπ’ αριθ. 20: «Αρχιφύλαξ, το διαβάσατε; Μια ολόκληρη συνοδεία φυλακισμένων που μετεφέρετο από ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως έπαθε ατύχημα στα Πολωνικά έλη, από μια εσφαλμένη αλλαγή γραμμής. Όλοι οι κρατούμενοι εφονεύθησαν ως τον τελευταίο.»

Μια αμαξοστοιχία με αιχμαλώτους από ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως; Εφονεύθη στα Πολωνικά έλη; Και τι έκαναν εκεί; Δεν μπορεί να ήσαν Μάρτυρες, διότι θα τους είχαμε χάσει ως τώρα ένα τόσο μεγάλον όμιλο. Μήπως τυχόν κάποια αποστολή κρατουμένων, που προωρίζετο ν’ ακολουθήση τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ανεχώρησε πρώτη κατά λάθος; Μήπως αντίκρυσαν θάνατο που προωρίζετο για μας; Εθυμηθήκαμε τα λόγια του Ιεχωβά στον Ησαΐα 43:4, 5: «Αφότου εστάθης πολύτιμος εις τους οφθαλμούς μου, εδοξάσθης, και εγώ σε ηγάπησα· και θέλω δώσει ανθρώπους πολλούς υπέρ σου, και λαούς υπέρ της κεφαλής σου. Μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σου».

Θα εγεμίζαμε τόμους για ν’ αφηγηθούμε πώς διεξήχθησαν μυστικά βαπτίσματα στο στρατόπεδο, πώς εισήχθη σε μας λαθραίος ο άρτος και ο οίνος για την Ανάμνησι, πώς ο Ιεχωβά επρομήθευε πνευματική τροφή που μας ενίσχυε, και πόση θυσία, επαγρύπνησις και λεπτότης εχρειάσθη. Ακόμη και με απεριγράπτους βασανισμούς ο Ιεχωβά κατέστησε ικανούς τους δούλους του να διακρατήσουν την ακεραιότητά των. Συχνά παρέσχε τρόπο διαφυγής από τις πιο κρίσιμες καταστάσεις.

Πόσο χαρούμενος ήμουν, που επί χρόνια προτού η θύελλα ξεσπάση, έκαμα χρήσι κάθε ευκαιρίας για να παρακολουθώ συναθροίσεις και να εντυπώνω στη διάνοιά μου τις διάφορες Βιβλικές προφητείες και τις σημερινές των εκπληρώσεις! Τις έγραψα και συχνά τις επανελάμβανα στη διάρκεια διαλέξεων. Αυτό με βοήθησε να τις θυμάμαι. Αργότερα, στη διάρκεια των ετών του διωγμού, είχα πολλές ευκαιρίες για ν’ αφηγηθώ πολλά απ’ αυτά τα πράγματα σ’ εκείνους που πεινούσαν και διψούσαν για πνευματική τροφή. Οι Εθνικοσοσιαλισταί δεν μπορούσαν να μου αφαιρέσουν τα πλούτη που ήσαν σωρευμένα στη διάνοιά μου, διότι αυτά κατέστησαν μέρος του εαυτού μου.

Η πτώσις των Εθνικοσοσιαλιστών μάς ελευθέρωσε από τους βασανιστάς μας. Αμέσως αρχίσαμε να εκπληρώνουμε την αποστολή μας να κηρύττομε σε ευρύτερη κλίμακα. Τότε ήταν που έγινε πραγματικότης η επιθυμία μου να γίνω ένας ολοχρόνιος διάκονος, χωρίς καμμιά παραμέλησι των οικογενειακών μου ευθυνών. Αυτό ήταν μια πραγματική αιτία χαράς. Ο προηγούμενος εργοδότης μου μού προσέφερε μια καλά αμειβόμενη θέσι, αλλ’ έκρινα ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξη καλύτερη ενασχόλησις από το να εξυπηρετώ μόνον τα συμφέροντα της Βασιλείας. Στο έτος 1946 έγινα μέλος της οικογενείας Μπέθελ της Γερμανίας, και σε λίγο προσετέθη, και η σύζυγος μου. Τι θαυμάσιο προνόμιο να υπηρετούμε τον Θεόν της αιωνιότητος εδώ στον οίκον Μπέθελ του Βισμπάντεν, όπου μένομε ακόμη!

Το να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά είναι η οδός της αμέτρητης ευτυχίας, οσοδήποτε φοβερές δοκιμασίες κι αν επιτραπή να επέλθουν στους πιστούς Χριστιανούς. Δεν πρέπει διόλου να φοβούμεθα από ο,τιδήποτε μπορεί να κάμη άνθρωπος, διότι είδαμε την αλήθεια των λόγων του ψαλμωδού: «Αν δεν ήτο ο Ιεχωβά μεθ’ ημών, ότε εσηκώθησαν άνθρωποι εφ’ ημάς, ζώντας ήθελον μας καταπίει τότε, ενώ ο θυμός αυτών εφλέγετο εναντίον ημών· ευλογητός ο Ιεχωβά, όστις δεν παρέδωκεν ημάς θήραμα εις τους οδόντας αυτών. Η ψυχή ημών ελυτρώθη ως πτηνόν από της παγίδος των θηρευτών· η παγίς συνετρίβη, και ημείς ελυτρώθημεν. Η βοήθεια ημών είναι εν τω ονόματι του Ιεχωβά, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.»​—Ψαλμ. 124:2, 3, 6-8, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά Ανταμείβει Όσους Ένθερμα Εκζητούν Αυτόν

Υπό Β. Κ. Καρκάνη

ΑΠΟΤΕΛΕΙ ευθύνη του Θεού να εκζητή τον άνθρωπο, ή είναι καθήκον του ανθρώπου να εκζητή τον Θεό; Ο Ιησούς είπε: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή· ζητείτε, και θέλετε ευρεί.» (Ματθ. 7:7) Η πάροδος του χρόνου δεν εμείωσε τη σημασία της πραγματικότητος των λόγων αυτών. Οι προσωπικές μου πείρες στα περασμένα σαράντα πέντε χρόνια με πείθουν ότι εκείνο, που έγραψε ο απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Εβραίους 11:6, είναι απόλυτα η αλήθεια: «Διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»

ΕΚΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Γεννήθηκα στην Ελλάδα από Έλληνας γονείς. Ο πατέρας μου ήταν επίτροπος εκκλησίας πολλά χρόνια. Το 1909 πέθανε η μητέρα μου και ύστερ’ από λίγον καιρό πήγα στην Αμερική. Εκεί, μακριά από τον οικογενειακό μου κύκλο, και απασχολημένος με την εργασία μου, έπαυσα να είμαι ένας εκκλησιαζόμενος. Δεν έπαυσα, όμως, να προσεύχωμαι πρωί και βράδυ και να λέγω τη μικρά προσευχή του Κυρίου μας, «Πάτερ ημών . . .» Μια Κυριακή, η οικογένεια Μεθοδιστών, με την οποία συγκατοικούσα, με προσεκάλεσε να πάω μαζί τους στην εκκλησία. Εδέχθηκα ευχαρίστως. Στην εκκλησία υπήρχαν ωραία καθίσματα, πράγμα που μου άρεσε πολύ, διότι στη δική μου εκκλησία, δεν είχαν καθίσματα. Πήγα στην εκκλησία των Μεθοδιστών μερικές φορές, αλλά υπήρχε ένα κενόν στην καρδιά μου.

Τότε, την άνοιξι του 1918, για πρώτη φορά άκουσα μια ομιλία από έναν από τους Σπουδαστάς της Γραφής, όπως ωνομάζοντο τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου έκαμε μεγάλη εντύπωσι. Στο κατάστημα που εργαζόμουν βρήκα τον πρώτο τόμο των Γραφικών Μελετών των, και τον εδιάβασα με πολύ ενδιαφέρον. Ένοιωθα ακόμη μια πείνα να μάθω πιο πολλά για τον Θεό και τη Βασιλεία του. Από μένα εξηρτάτο το να εκζητήσω· έγραψα, λοιπόν, στα γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης κι εζήτησα μια Αγία Γραφή και όλα τα διαθέσιμα βιβλία. Ανυπόμονα περίμενα να φθάση το δέμα. Σε λίγες μέρες ήλθε και άρχισα να διαβάζω με χαρά και με πολύ ενδιαφέρον. Ο παγκόσμιος πόλεμος συνεχίζετο και το ενδιαφέρον μου για να μάθω περισσότερα από την Αγία Γραφή εμεγάλωνε. Επειδή, όμως, η Γραφή ήταν ένα άγνωστο βιβλίο για μένα, δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα και ήθελα να ρωτήσω κάποιον.

Έγραψα πάλι στο Μπρούκλυν κι εζήτησα να μάθω αν υπήρχαν Σπουδασταί της Γραφής στην πόλι όπου έμενα. Η απάντησις που ήλθε είχε μέσα τη διεύθυνσι ενός, που κατοικούσε κοντά στο σπίτι μου. Όταν επήγα εκεί, ένας ηλικιωμένος άνδρας μου άνοιξε την πόρτα. Μόλις του έδειξα την επιστολή, με υπεδέχθη θερμά κι εδάκρυσε από συγκίνησι, διότι ήταν μόνος του πολλά χρόνια. Κανονίσαμε να πηγαίνωμε μαζί κάθε Κυριακή πρωί δεκατέσσερα μίλια μακριά στην εξοχή για να παρακολουθούμε τη μελέτη της Σκοπιάς σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι. Με το να εκζητώ, βρήκα την αλήθεια και στις 21 Ιουνίου 1918, στο Κλήβελαντ, της πολιτείας Οχάιο, είχα την ευκαιρία να εκδηλώσω εμπράκτως την αγάπη μου προς τον Ύψιστο με το εν ύδατι βάπτισμα, ενώπιον πολλών μαρτύρων. Αλλά πώς θα αντήμειβε ο Ιεχωβά έναν που εκζητούσε θερμά να κάνη το θέλημά του;

Η ικανοποιητική απάντησις μπορεί καλά να βρη την έκφρασί της στα λόγια του Παύλου, στην 1 Κορινθίους 16:9: «Διότι ηνοίχθη εις εμέ θύρα μεγάλη και ενεργητική.» Εκείνη την εποχή οι αξιωματούχοι της Εταιρίας εκρατούντο ακόμη αδίκως φυλακισμένοι στην Ατλάντα, της πολιτείας Γεωργίας, και περιεφέροντο προς υπογραφήν αιτήσεις για την απελευθέρωσί τους. Έλαβα κι εγώ μέρος σ’ αυτή την ενέργεια και συγκέντρωσα αρκετές υπογραφές στην πόλι που κατοικούσα. Όταν ο πόλεμος ετελείωσε, οι αδελφοί μας απελευθερώθησαν και ηθωώθησαν. Επιθυμούσα να γίνω ολοχρόνιος διάκονος και προσευχόμουν γι’ αυτό. Μετά τη διεθνή συνέλευση του Σήνταρ Πόιντ, της πολιτείας Οχάιο, και τις πλούσιες ευλογίες της, ένας άλλος αδελφός και εγώ αποφασίσαμε να βγούμε στην υπηρεσία του αγρού και να εργασθούμε με τις λίγες εκδόσεις που ήσαν διαθέσιμες την εποχή εκείνη. Αρχίσαμε από το Άκρον, της πολιτείας Οχάιο και σιγά-σιγά φθάσαμε στη Νέα Υόρκη. Αρκετά βιβλία, και ιδίως το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, διετέθησαν σε Έλληνες. Εργασθήκαμε, επίσης, στη Νέα Υόρκη με πάρα πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Έμεινα λίγες μέρες στο Μπέθελ του Μπρούκλυν, βοηθώντας στο Ελληνικό Τμήμα.

Ο αδελφός, που είχε την ευθύνη αυτού του τιμήματος, μας υπέδειξε να πάμε στο Πίτσμπουργκ, όπου θα βρίσκαμε πολλές χιλιάδες Έλληνες, και να εργασθούμε εκεί. Ήλθαμε σ’ επαφή με τους αδελφούς στο Πίτσμπουργκ και αμέσως αρχίσαμε δημόσιες ομιλίες τις Κυριακές μεταξύ του Ελληνικού πληθυσμού. Μας επετράπη, μάλιστα, να χρησιμοποιήσωμε μια αίθουσα κινηματογράφου δωρεάν. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειες μας και σε διάστημα μικρότερο των τριών ετών ιδρύθηκε μια εκκλησία από τριάντα και πλέον Έλληνες αδελφούς.

Λίγο ύστερ’ από τη δεύτερη διεθνή συνέλευσι στο Σήνταρ Πόιντ, το 1922, αρχίσαμε συναθροίσεις σε τρεις άλλες μικρές πόλεις γύρω από το Πίτσμπουργκ. Εν τω μεταξύ, στο Μπρούκλυν εγίνετο σκέψις να σταλή ένας αδελφός στην Ελλάδα για να βοηθήση τους αδελφούς εκεί για ένα χρονικό διάστημα. Επειδή είχα να τακτοποιήσω μερικές οικογενειακές υποθέσεις εκεί, απεφασίσθη να πάω εγώ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τον Ιανουάριο του 1925 επεβιβάσθηκα για την Ελλάδα στο υπερωκεάνιον «Αδριάτικ». Μόλις έφθασα στην Αθήνα, η πρώτη μου ενέργεια ήταν να πάω στο Μπέθελ, που λειτουργούσε από το 1922. Εκεί συνήντησα τον υπηρέτη του τμήματος, στον οποίον ήμουν γνωστός μόνον με αλληλογραφία. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Ύστερ’ από λίγες μέρες επεσκέφθηκα τον πατέρα μου, που ήταν τώρα πολύ ηλικιωμένος και δεν ήταν πια επίτροπος της εκκλησίας. Επειδή το έδαφος είχε προετοιμασθή με την αλληλογραφία, ήταν έτοιμος να προσέξη το παρήγορο άγγελμα της βασιλείας του Θεού. Ο σπόρος της αληθείας δεν άργησε να φυτρώση σ’ αυτόν, στις τέσσερες αδελφές μου και σε μια ανεψιά μου, που αποτελούσαν την οικογένεια. Σιγά-σιγά όλοι τους επροχώρησαν στην κατανόησι και εκτίμησι της αληθείας. Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά και συνετέλεσε στο να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου σ’ αυτή τη χώρα.

Στο μεταξύ, ήλθε στην Ελλάδα για λίγο καιρό ο αδελφός από το Ελληνικό Τμήμα του Μπρούκλυν, και έγινε μια συνέλευσις στην Αθήνα τον Μάιο του 1925. Παρευρέθησαν σ’ αυτή 175 αδελφοί και φίλοι της αληθείας, μερικοί από τους οποίους εβαπτίσθησαν. Αμέσως κατόπιν μου ανετέθη να κάμω μια περιοδεία στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, όπως στη Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Βόλο και άλλες. Συνήντησα πολύ λίγους αδελφούς σ’ αυτές τις πόλεις, αλλά υπήρχαν πολλοί άνθρωποι καλής θελήσεως. Η δεύτερη περιοδεία έγινε με τον αδελφό από το Μπρούκλυν και αμέσως κατόπιν ο αδελφός αυτός επέστρεψε στην Αμερική.

ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΟΠΟΥ Η ΑΝΑΓΚΗ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΗ

Τώρα ήλθε η στιγμή, επίσης, που έπρεπε ν’ αποφασίσω αν θα παρέμεινα στην Ελλάδα ή θα επέστρεφα στην Αμερική. Πήγα στο Προξενείο με μια αίτησι για παράτασι της αδείας παραμονής μου. Ο Πρόξενος έκοψε μ’ ένα ψαλίδι τη φωτογραφία από την αίτησι και έγραψε επάνω «άκυρος».» Είχατε αρκετό καιρό στη διάθεσί σας για να τακτοποιήσετε τις οικογενειακές σας υποθέσεις,» είπε. «Αν η Αμερική είναι η χώρα που σας ενδιαφέρει και επιθυμήτε να κατοικήσετε εκεί, πρέπει να αναχωρήσετε εντός δέκα ημερών.» Έφυγα από το γραφείο του. Η ανάγκη ήταν μεγάλη εδώ στην Ελλάδα. Κατόπιν προσευχής στον Ιεχωβά, είδα καθαρά ότι έπρεπε να παραμείνω. Ο υπηρέτης που τμήματος με προέτρεπε να μείνω. Δεν υπήρχε καμμιά αμφιβολία ότι το θέλημα του Θεού για μένα ήταν να παραμείνω στην Ελλάδα και να συνεχίσω εδώ την ολοχρόνια διακονία μου.

Το 1927 έλαβε χώραν στην Αθήνα μια άλλη συνέλευσις, στην οποία παρευρέθησαν τριακόσιοι και πλέον. Όπως είναι γνωστόν, τα 99 τοις εκατό του πληθυσμού ανήκουν στην επικρατούσα θρησκεία. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά συνεχίσαμε να δίνωμε μαρτυρία «κατ’ οίκους» και σαν αποτέλεσμα άρχισε η αντίδρασις. Το Σύνταγμα της Ελλάδος απαγορεύει μεν τον προσηλυτισμό ως και κάθε άλλη επέμβασι στην επικρατούσα θρησκεία, προβλέπει όμως για ελευθερία θρησκευτικής συνειδήσεως και τέλεσι των της λατρείας κάθε γνωστής θρησκείας υπό την προστασίαν των νόμων. Ωστόσο, μερικοί, ερμηνεύοντας το μέρος αυτό του συντάγματος, δίνουν σ’ αυτό τη σημασία ότι ακόμη κι ένα απλό κτύπημα του κουδουνιού της πόρτας είναι προσηλυτισμός και προσπάθεια διεισδύσεως στη θρησκευτική συνείδησι των άλλων. Έτσι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, απλώς επειδή παρουσιάζουν προς πώλησιν ένα Χριστιανικό περιοδικό, σύρονται στα δικαστήρια. Μακρά σειρά δικαστικών αγώνων διεξήχθη και ο αγών αυτός συνεχίζεται. Παρά τη δύσκολη αυτή κατάστασι, πολλά άτομα καλής θελήσεως έδειξαν ενδιαφέρον στο να εξετάσουν τα Γραφικά μας έντυπα, μετά την παρακολούθησι δίκης κάποιου αδελφού μας.

Το 1932 το γραφείο του τμήματος μετεφέρθη σε μεγαλύτερο οίκημα και μου ανετέθη μια ωρισμένη γραφική εργασία. Έτσι, ύστερ’ από κάθε περιοδεία, επέστρεφα στο Μπέθελ των Αθηνών. Ένα μικρό τυπογραφικό μηχάνημα εγκατεστάθη εκεί και το χρησιμοποιούσαμε για την εκτύπωσι των εντύπων μας.

Εν τω μεταξύ, ανετέθη στο Τμήμα να φροντίζη για το έργο της Βασιλείας του Θεού στην Αλβανία. Είχα το προνόμιο να επισκεφθώ τη μικρά αυτή χώρα τέσσερες φορές πριν από την έκρηξι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πρώτη μου επίσκεψις έγινε το 1932. Υπήρχαν λίγοι αδελφοί και φίλοι της αληθείας στα μεγαλύτερα κέντρα, αλλά δεν ήσαν τακτοποιημένοι. Έμεινα μαζί τους αρκετές ημέρες κι εώρτασα την ανάμνησι του Χριστού μαζί τους. Εκάναμε μια πολύ καλή αρχή για τη διοργάνωσι. Στη δεύτερη επίσκεψι τα πράγματα ήσαν ευκολώτερα. Εγίνοντο τώρα τακτικά συναθροίσεις και τις παρακολουθούσαν όλοι, με καλύτερη κατανόησι και εκτίμησι. Στην τρίτη και τετάρτη επίσκεψι οι αδελφοί άρχισαν να δίνουν μαρτυρία με τα λίγα έντυπα που είχαν στη γλώσσα τους. Προχώρησαν σε πνευματική ωριμότητα και η ευθύνη για την παρακολούθησι του έργου ανετέθη σ’ έναν από τους αδελφούς, που ήταν σε θέσι να βοηθή άλλους να συνεχίσουν τη διακονία. Αυτό έγινε, διότι, με την έκρηξι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν αδύνατον για μας να τους επισκεφθούμε. Έμαθαν, επίσης, μερικούς ύμνους της Βασιλείας, τους οποίους έψαλλαν με μεγάλη χαρά.

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, ενώ παρακολουθούσα τη συνάθροισι της Σκοπιάς με άλλους ογδόντα περίπου αδελφούς και αδελφές, η αστυνομία μπήκε στην αίθουσα και μας συνέλαβε όλους. Οι αρχές κατέσχον κάθε τι που είχαμε στο Γραφείο του τμήματος και στην αποθήκη​—ακόμη και τα μολύβια. Για μια στιγμή σκεφθήκαμε πώς όλα είχαν τελειώσει. Ετοίμασαν μάλιστα τα χαρτιά μας για να μας εξορίσουν σε ξηρονήσια του Αιγαίου Πελάγους. Μάταια μας εβίαζαν να υπογράψωμε μια δήλωσι, ότι αρνούμεθα τις θρησκευτικές μας αρχές με την υπόσχεσι να μας αφήσουν ελευθέρους. Αυτή η κράτησις διήρκεσε περίπου ένα μήνα, όταν έξαφνα ο Ιεχωβά έσπασε τα δεσμά και μας ελευθέρωσε. Έγινε νομική ενέργεια κατά του Κράτους, η οποία απέβη υπέρ ημών, οι δε αρχές υπεχρεώθησαν να μας επιστρέψουν όλα όσα είχαν κατάσχει. Ευτυχώς το έργο ξανάρχισε.

Τώρα, όμως, άρχισε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στη διάρκεια των τεσσάρων ετών του αποκλεισμού μας ήταν αδύνατο να λάβωμε ούτε ένα απλό αντίτυπο της Σκοπιάς. Ανετυπώναμε με πολύγραφο άρθρα από παλαιά τεύχη της Σκοπιάς, τα οποία εστέλναμε σε όλες τις εκκλησίες. Με τον ίδιο τρόπο ετυπώσαμε το βιβλίο Σωτηρία και το βιβλίο Θρησκεία, καθώς και μερικά βιβλιάρια. Εργαζόμενοι σχεδόν κάτω από την επιφάνεια, απηλαύσαμε πολύ ευλογητά αποτελέσματα. Μαρτυρία εδίδετο παντού, σε πάρκα και σε άλλα μέρη, και πολλοί εγνώρισαν την αλήθεια. Αμέσως μετά το τέλος της κατοχής επικοινωνήσαιμε πάλι με τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλυν και άρχισε πάλι η προμήθεια της απαραίτητης πνευματικής τροφής·

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Το 1946 μας ήλθαν δύο απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ και έμειναν ένα έτος μαζί μας και κατόπιν ανεχώρησαν. Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά γι’ αυτή την επικοινωνία. Αυτοί οι αδελφοί μάς εβοήθησαν να τακτοποιηθούμε θεοκρατικά. Όπως έγινε αντιληπτό αργότερα, αυτό ήταν απαραίτητο για τη μετέπειτα αύξησι του έργου. Το 1947 μας επεσκέφθη για πρώτη φορά ο αγαπητός μας Αδελφός Νορρ και ο γραμματεύς του Αδελφός Χένσελ. Η επίσκεψις αυτή ήταν ένας σπουδαίος σταθμός για την περαιτέρω επέκτασι της αληθινής λατρείας, διότι ετέθη η βάσις για θεοκρατική κατεύθυνσι του έργου. Εφαρμόζοντας αυτές τις οδηγίες και συμβουλές είδαμε να αυξάνουν οι ευαγγελιζόμενοι με τη βοήθεια του Ιεχωβά.

Ύστερ’ από λίγα χρόνια μάς επεσκέφθη πάλι ο Αδελφός Νορρ. Έκαμε διευθετήσεις για την αγορά ενός οικοπέδου για την ανέγερσι νέου οίκου Μπέθελ. Επειδή δεν μας χορηγούσαν άδεια οικοδομής, έγινε από μας προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας και η άδεια εχορηγήθη. Η οικοδόμησις άρχισε αμέσως και στις 10 Οκτωβρίου 1954 συνεπληρώθη η μετακόμισις όλων των εφοδίων μας από τρία διάφορα κτίρια στον νέον οίκον Μπέθελ. Η χαρά μας ήταν μεγάλη. Οι ευκολίες και το περιβάλλον συνετέλεσαν πολύ στην αύξησι του έργου του Ιεχωβά. Η διαμονή μου στο νέο οίκημα μου έδωσε νέες δυνάμεις και απόφασι να συνεχίσω με τη χάρι του Ιεχωβά τη διακονία και την ολοχρόνια υπηρεσία.

Σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το 1918, όταν για πρώτη φορά ο Ιεχωβά αντήμειψε την εκζήτησί μου γι’ αυτόν. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά, όταν σκέπτομαι ότι εδαπάνησα όλον αυτόν τον χρόνον και όλη τη δύναμί μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Εκείνο που μ’ εβοήθησε να συνεχίσω την ολοχρόνια διακονία είναι η προσευχή, η υπομονή και η κατ’ ιδίαν μελέτη της Γραφής μαζί με τις εκδόσεις της Εταιρίας. Η παρακολούθησις όλων των συναθροίσεων και των συνελεύσεων έπαιξαν, επίσης, ένα σπουδαίο μέρος. Δια μέσου των ετών οι πολλές συνελεύσεις, που είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω, ήσαν πραγματικά σταθμοί ανεφοδιασμού στο να μπορώ να συνεχίζω με νέες δυνάμεις.

Παρηκολούθησα κι έζησα την πρόοδο του έργου της βασιλείας σ’ αυτή τη χώρα βήμα προς βήμα. Συμμερίσθηκα τόσο τις χαρές και τις ευλογίες, όσο και τις θλίψεις και τις δίκες των πιστών δούλων του Ιεχωβά, σ’ αυτόν τον τόπο. Σήμερα εκείνο που με κάνει τόσο ευτυχή είναι το γεγονός ότι, παρά την προχωρημένη ηλικία μου, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να με ανταμείβη με μια ανοιχτή θύρα δράσεως. Δεν σκέφθηκα ποτέ να γίνω συνταξιούχος. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν συνταξιούχοι στην οργάνωσι του Θεού, διότι ο καθένας εργάζεται. Η επιθυμία μου είναι να συνεχίσω να εργάζωμαι και να λατρεύω τον Ιεχωβά για πάντα. Όπως το εξέφρασε ο ψαλμωδός, «Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά και να επισκέπτωμαι τον ναόν αυτού.» (Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ) Τέτοια είναι η ανταμοιβή που ο Ιεχωβά δίνει σ’ εκείνους που τον εκζητούν.

Με το Μέρος του Ιεχωβά στο Μεγάλο Επίμαχο Ζήτημα

Όπως εκτίθεται από τη ΛΙΛΙΑΝ ΡΟΥΤΙΜΑΝ

ΗΜΟΥΝ ένα μικρό κοριτσάκι έξη ετών, όταν βομβούσαν τ’ αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια μας ένα πολύ ζεστό απόγευμα του Αυγούστου του 1914. Στον ευχάριστο Αγγλικό κήπο ακούμπησα στο γόνατο του πατέρα μου κι άκουα τους μεγάλους να μιλούν για τον πόλεμο που μόλις είχε αρχίσει.

Ο πατέρας μου ήταν ένα ενεργό μέλος του Κόμματος Φιλελευθέρων και διευθυντής υποκαταστήματος της Συνεργατικής Εταιρίας στην επαρχιακή μας πόλι της Αγγλίας. Η μητέρα μου ήταν διδασκάλισσα, ενδιαφερόμενη για κάθε εκπαιδευτική δράσι. Είχε αγοράσει ένα βιβλίο με τίτλο Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Οι γονείς μου το διάβασαν εκθύμως και κατόπιν έλαβαν μέρος σε μια τακτική Γραφική μελέτη με άλλα δύο ανδρόγυνα. Την άνοιξι του 1916 η μητέρα μου κι ο πατέρας μου εβαπτίσθησαν, συμβολίζοντας την απόφασί τους να κάνουν το θέλημα του Ιεχωβά.

Μια οικιακή Γραφική μελέτη άρχισε και μ’ εμάς τα παιδιά, και παρέστη ανάγκη να παρακολουθούμε και οι τέσσερες συναθροίσεις με τους Χριστιανούς που καλούνται σήμερα μάρτυρες του Ιεχωβά. Ενωθήκαμε με τους λίγους της ιδίας με μας πίστεως στις γειτονικές πόλεις κι εκάναμε Γραφικές διαλέξεις στις παραποτάμιες πόλεις που ευρίσκοντο σε μήκος σαράντα μιλίων ως το στόμιον του Ταμέσεως. Καθόσον διενέμαμε με ζήλο φυλλάδια και προσκλήσεις, άρχισαν να ξεπηδούν μικρές ομάδες, και να γίνωνται τελικά ανθηρές εκκλησίες λαού του Ιεχωβά κατά μήκος του Ταμέσεως ανατολικά του Λονδίνου.

Το σπίτι μας στο χωριό ήταν ανοιχτό στους κουρασμένους φίλους μας της πόλεως, αλλά δεν βρήκα τίποτα το πολύ συγκινητικό για να επισκεφθώ το Λονδίνον και να παρακολουθήσω μια «μεγάλη» συνάθροισι. Εκεί είδα το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας» των Σπουδαστών της Γραφής με προβολές διαφανειών, ηχογραφημένες ομιλίες και κατάλληλη μουσική. Στη διάρκεια μιας απ’ αυτές τις επισκέψεις στο Λονδίνο ελήφθησαν συγκινητικές ειδήσεις από την ήδη ιστορική συνέλευσι της Σκοπιάς στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο, το 1922.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ

Το έργον του κηρύγματος ήταν τώρα εν προόδω με το ρητόν «Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θ’ Αποθάνωσι!» Ο μεγαλύτερος αδελφός μου είχε αναχωρήσει για την Ινδία και η αδελφή μου εβαπτίσθη. Δεν έδωσα σημασία σε όλ’ αυτά ώσπου στο έτος 1924, ένας ώριμος Χριστιανός φίλος μου υπέδειξε τα ατομικά μου προνόμια. Ξαφνικά κατενόησα ότι ένας δεν αυξάνει σε πίστι αυτομάτως, αλλά πρέπει να κάμη μια ατομική απόφασι. Μπορούσα να το κάμω αυτό;

Απ’ τον καιρό της παιδικής μου ηλικίας απέβλεπα στη Χιλιετηρίδα, οπότε ‘ο λέων και η άρκτος θα συγκατοικούσαν με τον βουν’ και θα τα ωδηγούσε ένα μικρό παιδί. Φυσικά, εγώ ήθελα να κάνω το θέλημα του Ιεχωβά, αλλά το θέλημά Του, όπως το καταλαβαίναμε τότε, ήταν να βγάλωμε τα τελευταία μέλη της νύμφης του Χριστού για την ουράνια ζωή. Εσήμαινε να εγκαταλείψωμε όλες τις επίγειες ελπίδες και τελικά να πεθάνωμε. Οι γονείς μου με συνεβούλευσαν να υπολογίσω προσεκτικά τη δαπάνη. Αν θα έμενα πιστή, θα έβλεπα τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού. Η μεγαλειώδης αυτή ελπίδα ήταν αποφασιστική. Λίγο πριν γίνω δεκαεπτά ετών βαπτίσθηκα στο Λονδίνο, τον Ιανουάριο του 1925.

Το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, ήταν ένα συνεχές κίνητρο κι εκπαίδευσις για μένα. Εκείνες τις μέρες μόλις αρχίσαμε, αλλά μερικοί ολοχρόνιοι εργάται, που είχαν έλθει να βοηθήσουν στον τομέα μας, μου έδωσαν πολλές καλές συμβουλές. Η εκτίμησις για την αλήθεια εισήρχετο ολοένα βαθύτερα μέσα στην καρδιά μου.

Η συνέλευσις που έγινε στο Ανάκτορον της Αλεξάνδρας, Λονδίνο, 1926, ήταν ένα εξέχον γεγονός. Φρονώ ότι ποτέ δεν θα λησμονήσω τον παροξυσμό συγκινήσεως μου, όταν ετέθη σε κυκλοφορία το βιβλίο Απελευθέρωσις. Η δημοσία διάλεξις που έγινε στην Αίθουσα Βασιλέως Αλβέρτου, με θέμα «Γιατί Κλονίζονται οι Δυνάμεις του Κόσμου​—Το Φάρμακον», απεκορύφωσε τη συνέλευσι αυτή κι επεστρέψαμε στα σπίτια μας για να διαθέσωμε το βιβλιάριο Η Σημαία δια τους Λαούς για το υπόλοιπο των διακοπών μας. Ουσιαστικά κατεβρόχθισα το βιβλίο Απελευθέρωσις με το υπέροχο θέμα του περί του μεγάλου επιμάχου ζητήματος μεταξύ του Ιεχωβά και του Σατανά καθώς και περί της επικείμενης διεκδικήσεως του ονόματος του Ιεχωβά. Η εκτίμησις του ζητήματος τούτου ήταν σαν φωτιά στα οστά μου. Από τότε, κάθε Σάββατο απόγευμα, όταν ήμουν ελεύθερη από τη γραφική μου εργασία, εγέμιζα τη σάκκα μου, ανέβαινα στο ποδήλατό μου κι εκήρυττα στην ύπαιθρο χώρα, ενουμένη με τους γονείς μου και τη μικρή εκκλησία για υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι την Κυριακή πρωί.

Η αδελφή μου άρχισε το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος τον Φεβρουάριο του 1927, κι εγώ έμεινα με τον αδελφό μου ως τα μόνα νεώτερα μέλη της μικρής μας εκκλησίας. Ήταν μάλλον μια πεδιάδα που ωδηγουσε στο στόμιον του Ταμέσεως, και κάποτε ποθούσα να ταξιδέψω και να ιδώ την ωραία εξοχή, αλλά σύντομα κατέπνιξα αυτόν τον πόθο, διότι σκέφθηκα ότι, αφού είναι τόσο βραχύς ο χρόνος που υπολείπεται γι’ αυτό το σύστημα πραγμάτων, καλύτερο θα ήταν να μη χάσω καιρό, θα τα έβλεπα όλα καλύτερα από τον ουρανό οπωσδήποτε. Ο Ιεχωβά έλαβε υπ’ όψι την επιθυμία μου κι αργότερα μ’ ευλόγησε πέρα από τα όνειρά μου.

ΟΧΙ ΜΙΚΤΟΣ ΓΑΜΟΣ

Επλησίαζα στη γυναικεία ηλικία τώρα, εγώ ένα σφριγηλό, ενθουσιώδες κορίτσι με άφθονη ζωτικότητα, αλλ’ είχα περάσει ακίνδυνα τις διάφορες φάσεις της αναπτύξεώς μου. Τώρα βρέθηκα να έχω αγαπήσει κάποιον πολύ βαθιά. Ατυχώς ο νέος δεν εδέχθη ν’ ασπασθή την πίστι μου και κατάλαβα ότι αυτό ήταν μια από τις δαπάνες, που έπρεπε να υπολογίσω. Εγνώριζα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι πλήρως με το μέρος του Ιεχωβά στο επίμαχο ζήτημα, αν έτρεφα αυτό το αίσθημα κι έκαμα μια ιεροπρεπή ευχή στον Ιεχωβά ότι ποτέ δεν θα ενυμφευόμουν έναν που δεν θ’ ανήκε στην πίστι μου. Αυτό ήταν η μεγάλη προστασία μου. Άρχισα ν’ αποβάλλω αυτό το πράγμα από την καρδιά μου. Μπορεί αυτό να γίνη, όταν ένας πρατάσση τα συμφέροντα της Βασιλείας.

Ένα γεγονός του καιρού εκείνου εξέχει καθαρά στη σκέψι μου και υπήρξε σαν ένα φως στη ζωή μου. Ήταν ένα πολύ ταραχώδες απόγευμα σε αγροτική περιοχή. Διάφορα άτομα μου φέρθηκαν πολύ σκληρά, και μια γυναίκα μού είπε να προσευχηθώ μαζί της. Εστάθμισα το μέγα επίμαχο ζήτημα που ηγέρθη από τον Σατανά και η καρδιά μου ήταν βαριά καθόσον σκεπτόμουν τ’ αποτελέσματα της ανταρσίας του Σατανά. Καθώς ο ήλιος εβυθίζετο στη δύσι, ανέβηκα στο ποδήλατό μου ξεκινώντας για το σπίτι. Ήταν μια μακρά, μάλλον απότομη, κατωφέρεια επί ένα μίλι ή περισσότερο. Έτρεχα ελεύθερα κι ο αέρας ανέμιζε τα μαλλιά μου κι εσύριζε στ’ αυτιά μου. Με σφιγμένα δόντια επανελάμβανα: «Θα πολεμήσω τον Διάβολο ώσπου να πεθάνω!» Σε στιγμές κρίσεως η εσπερινή εκείνη σκηνή επανήρχετο στη διάνοια μου κι ενεργούσε σαν ένα μέσον υποκινήσεως στις φλέβες μου. Ποτέ μη χαλαρώνεις! Πολέμα στο πλευρό του Ιεχωβά στο μεγάλο επίμαχο ζήτημα!

Την άνοιξι του 1930, παρακολουθήσαμε μια μικρή συνέλευσι, που, όπως νομίζω, εκαλείτο τότε «[συνέλευσις] συνδυασμένων προσπαθειών υπηρεσίας», σ’ ένα παράλιο θέρετρο κοντά στην κατοικία μου στον Τάμεσι. Πολλοί είχαν κατέβει κι από το Λονδίνον, αφού ήταν μιας ώρας διαδρομή. Αυτό ήταν ένα ευτυχές γεγονός για μένα, διότι μπορούσα να συναντήσω κι άλλους της νεωτέρας γενεάς. Ενώ απελαμβάναμε την ακρογιαλιά μετά την ενασχόλησί μας στη διακονία, συνήντησα ένα σοβαρό νεαρό Ελβετό. Άκουσα την ξενική προφορά του και του είπα ότι εμάθαινα τη Γερμανική. Ο Αλφρέδος, όπως ελέγετο, ήταν ευγενικός, ήρεμος κι απορροφημένος στη μελέτη, αλλ’ εφαίνετο λίγο μονήρης. Μέσα στην εύθυμη, χαρωπή οικογένειά μας αυτός εφαίνετο εκτός τόπου.

Το παρελθόν του Αλφρέδου ήταν πολύ διάφορο από το δικό μου. Αυτός ανετράφη σ’ ένα καλόπρεπο Ελβετικό σπίτι, κι αφού ετελείωσε τον μαθητικό του κύκλο κι απεφοίτησε από την εμπορική σχολή, είχε αναχωρήσει για το Βέλγιο για να επιδοθή σε ξένες γλώσσες και λογιστικά. Πριν αναχωρήση είχε ιδεί το Φωτόδραμα της Δημιουργίας κι επρομηθεύθη λίγα έντυπα της Εταιρίας Σκοπιά. Όταν ήταν στο Βέλγιο, βοηθώντας στο κοινωνικό έργον της Ελβετικής εκκλησίας, του γεννήθηκαν απορίες στη διάνοια του κι ο κληρικός του δεν μπορούσε να του απαντήση. Ενεθυμήθη το βιβλίο Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων κι όταν επέστρεψε στην Ελβετία για να περάση διακοπές, εδαπάνησε πολύν από τον διαθέσιμο χρόνο του μελετώντας αυτό το βιβλίο καθώς και άλλες σχετικές εκδόσεις. Αφού επεσκέφθη το τοπικό τμήμα της Εταιρίας, ξαναπήγε στο Βέλγιο, όπου συνήντησε έναν αδελφό από την Ολλανδία, όταν το έργον της Εταιρίας μόλις άρχιζε στο Βέλγιο. Όταν ο περίφημος επιχειρηματίας Λοβενστάιν, προϊστάμενός του, έπεσε από το αεροπλάνο του υπεράνω της Μάγχης, ο Αλφρέδος εκλήθη να μεταβή στο Λονδίνο για εργασία Ελβετού επιχειρηματίου. Έτσι συνηντήθησαν τα βήματά μας.

Επεράσαμε ένα πολύ ευτυχισμένο και πολυάσχολο έτος, και κατόπιν, τον Μάιο του 1931, ετελέσαμε τους γάμους μας στη «Τάμπερνακλ» του Λονδίνου κι επήγαμε στην Ελβετία. Εκεί επρόκειτο να ιδώ η ίδια την όμορφη αυτή χώρα που έγινε πατρίδα μου. Αργότερα πήγαμε στη συνέλευσι των Παρισίων, όπου ο Αλφρέδος μετέφρασε μερικές από τις ομιλίες. Στο Παρίσι ο πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Ρόδερφορδ, μας προσεκάλεσε να εργασθούμε στο Γραφείο Παρισίων της Εταιρίας. Ανεγνώρισα το θέλημα του Ιεχωβά σ’ αυτό, κι όταν ο σύζυγος μου θέλησε να γνωρίση πώς μου φαινόταν αυτό, ούτε δευτερόλεπτο δεν εδίστασα ν’ αποφανθώ. Επεστρέψαμε λοιπόν στο Λονδίνο για να εκποιήσωμε με το σπίτι που είχαμε προσφάτως επιπλώσει και να ετοιμασθούμε για μια νέα ζωή μαζί.

ΖΩΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΟΙΚΟ ΜΠΕΘΕΛ

Στο γραφείο του Παρισιού αντιμετώπισα δύο γλωσσικούς φραγμούς, τα Γερμανικά μέσα και τα Γαλλικά έξω από το γραφείο. Δεν ήταν εύκολο αυτό για μένα και συχνά ήμουν σε απομόνωσι. Κατόπιν διεπίστωσα ότι επρόκειτο ν’ αποκτήσω ένα βρέφος. Ο Αλφρέδος εχάρη πολύ που θα μπορούσαμε να συνεχίσωμε τη ζωή μας στο Μπέθελ. Υπήρχε πολλή μεταφραστική εργασία για να εφοδιασθούν με έντυπα μια ομάς από ενθουσιώδεις Άγγλους και Ελβετούς ολοχρονίους σκαπανείς διακόνους, που ειργάζοντο στη Γαλλία.

Κατόπιν επήλθε το πλήγμα για το Μπέθελ Παρισίων. Το έργον μας είχε ενοχλήσει τον επίσκοπο, που κατοικούσε εκεί πλησίον, κι εμείς, οι ξένοι, διετάχθημεν να εγκαταλείψωμε τη χώρα μέσα σε λίγες μέρες. Αυτό εσήμαινε ότι πέντε από μας του Μπέθελ και περίπου μια δωδεκάδα σκαπανείς έπρεπε να βρούμε νέους τόπους, στους οποίους να υπηρετούμε τον Ιεχωβά. Ο Αλφρέδος κι εγώ ανεχωρήσαμε για την Ελβετία πολύ νωρίς ένα πρωί μαζί με μια Αμερικανίδα αδελφή, που υπηρετούσε ως σκαπανεύς.

Ύστερ’ από δέκα μέρες, εκεί στην Ελβετία, εγεννήθη η μικρή μας κόρη. Όταν ήταν λίγων μηνών, μετακομίσαμε στο Μπέθελ της Βέρνης και συνεκεντρώσαμε τις διάνοιές μας στο να υπηρετούμε παρά το πλευρόν του Ιεχωβά στο μεγάλο επίμαχο ζήτημα. Αλλά μη νομίσετε ότι η ζωή από τότε ήταν μια κλίνη από ρόδα. Ο σύζυγός μου ήταν τελείως απορροφημένος στο έργον του, συνεχώς καίοντας το κερί κι από τις δύο άκρες, εγώ δε είχα ν’ αναθρέψω κι ένα κοριτσάκι εκτός από τα καθήκοντα μου του Μπέθελ. Συχνά ένοιωθα κάποιον ερεθισμό λόγω της πειθαρχίας στο Μπέθελ, όπου υπήρχε σκληρό πρόγραμμα σε αντίθεσι προς την αμέριμνη κοριτσίστικη ζωή μου. Κατά καιρούς αισθανόμουν ως σκλαβωμένη, σαν ένα πουλί πιασμένο σε κλουβί. Μερικές φορές ένοιωθα αποθάρρυνσι και τα κύματα απειλούσαν να με παρασύρουν. Τότε ήρχετο στη μνήμη μου το μεγάλο επίμαχο ζήτημα.

Σιγά-σιγά άρχισα να μαθαίνω όλα τα οικιακά, να πλύνω και να σιδερώνω, να μαγειρεύω και να μπαλώνω. Η οικογένεια μας Μπέθελ στη Βέρνη αριθμούσε τότε περίπου εξήντα άτομα. Ο βόμβος της κινήσεως, ο πηγαινοερχομός, διέκοπταν την μονοτονία των σωρών εκείνων από πιάτια και πιατέλλες, που έπρεπε να στεγνώνουν κάθε μέρα, και των ατελευτήτων κανίστρων από κάλτσες για επιδιόρθωσι​—σαν ένα απύθμενο βάθος! Οι εποχές ήρχοντο και παρήρχοντο με γενικό καθάρισμα των χώρων, με τοποθέτησι σε κουτιά και φιάλες καρπών και λαχανικών, επίσης και εναποθήκευσι του τελευταίου καλαθιού μήλων στην αποθήκη τροφίμων. Ναι, έμαθα να εκτιμώ βαθιά το προνόμιο τού να υπηρετώ την οικογένεια Μπέθελ εδώ και να τους νοσηλεύω όταν ήσαν άρρωστοι. Έμαθα να εκτιμώ και τις καλές γυναίκες, με τις οποίες εργαζόμουν. Έτσι πέρασαν τα πρώτα δέκα χρόνια.

ΕΤΗ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ένα γεγονός του καιρού εκείνου ποτέ δεν το ξέχασα. Ο Αλφρέδος είχε σταλή στην Τσεχοσλοβακία για να φροντίση για τα συμφέροντα των εκεί αδελφών μας. Οι Γερμανοί ήσαν έτοιμοι να εισβάλουν στη Σουδητία. Καθώς τα Γερμανικά στρατεύματα εισήρχοντο κι ο λαός έσπευδε να φύγη, ο σύζυγός μου εταξίδευε προς αυτούς. Η μικρή μας κόρη ήταν με τους παππούδες της στην Αγγλία πριν φοιτήση στο σχολείο κι εγώ επρόκειτο να πάω να την φέρω αργότερα. Ο πόλεμος επέκειτο και η μικρή μας οικογένεια ήταν σε τρείς διάφορες χώρες. Κατόπιν ήλθε ο Τσάμπερλαιν με την ομπρέλλα του· ο Χίτλερ ησύχασε για λίγο κι ο πόλεμος απετράπη. Η οικογένεια μας ενώθηκε πάλι σώα.

Αλλ’ ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Εγώ ήμουν στο νοσοκομείο, όπου μου έγινε εγχείρησις, όταν η Γαλλία υπέκυψε στη Γερμανία το 1940. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός που είχα επιστρέψει, οπότε το Μπέθελ κατελήφθη από στρατιωτικές αρχές και ηρευνήθη. Αργότερα ηγέρθη αγωγή εναντίον της Εταιρίας, ο δε σύζυγός μου κατεδικάσθη σε τρίμηνη φυλάκισι σε σωφρονιστήριο λόγω της ουδετερότητός του. Η οικογένειά μας Μπέθελ περιωρίσθη σε είκοσι πέντε έως τριάντα άτομα, κι εγώ τους εμαγείρευα επί ένα χρονικό διάστημα. Ο Αλφρέδος απεφυλακίσθη εν καιρώ για να παρακολούθηση μια συνέλευσι στη Ζυρίχη, όπου η κόρη μας εβαπτίσθη συμβολίζοντας την αφιέρωσί της να σταθή με το μέρος του Ιεχωβά στο μεγάλο επίμαχο ζήτημα.

Ο πόλεμος εν καιρώ επλησίαζε προς το τέλος του. Καθόσον οι Γερμανοί απωθούντο, άρχισαν να καταφθάνουν ειδήσεις από χώρες που ήσαν προηγουμένως κάτω από τη δικαιοδοσία του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Τμήματος της Εταιρίας, όλες δε αυτές οι ειδήσεις έπρεπε να μεταφρασθούν. Κι εγώ σιγά-σιγά εσύρθηκα προς αυτή τη νέα σφαίρα δράσεως και ρίχτηκα σ’ αυτή με μεγάλη χαρά. Ο πόλεμος ετελείωσε και μπήκαμε στην πιο συγκινητική φάσι της θεοκρατικής δραστηριότητος. Μόλις είχαν ανοίξει τα σύνορα, όποτε ο νέος πρόεδρος της Εταιρίας, Αδελφός Νορρ, κι ο γραμματεύς του, Αδελφός Χένσελ, έφθασαν κι έτσι ελάβαμε από πρώτο χέρι ειδήσεις για το τι συνέβαινε σε όλα τα μέρη του κόσμου.

ΤΑΞΙΔΙΩΤΑΙ

Για τον σύζυγό μου άρχισε η πιο ενδιαφέρουσα και συγκινητική περίοδος της ζωής του. Ως μεταφραστής συνόδευσε τον Αδελφό Νορρ στην επίσκεψι διαφόρων χωρών, συναντώντας πάλι τους πολύ αγαπητούς φίλους του και μαθαίνοντας πώς επέρασαν στη διάρκεια των τρομερών εκείνων ετών του πολέμου. Εν τω μεταξύ, το εργοστάσιο του Μπέθελ μας ήταν και πάλι πολυάσχολο για να προφθάση και τις τελευταίες εκδόσεις. Τα 1946, ο πρώτος από την αυξανόμενη οικογένεια μας Μπέθελ εταξίδεψε στη συνέλευσι του Κλήβελαντ, Οχάιο, κι εφοίτησε και στη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ. Δεν τολμούσα καθόλου να ελπίσω ότι κι εγώ μια μέρα θα μπορούσα να πάω στη Σχολή Γαλαάδ κι εχάρηκα πολύ, όταν ο αδελφός Νορρ μάς εκάλεσε με τη θυγατέρα μου να φοιτήσωμε. Τον Ιανουάριο του 1950 εταξιδέψαμε στη Νέα Υόρκη για να ενταχθούμε στη δεκάτη πέμπτη σειρά σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ. Ήταν μια θαυμαστή πείρα. Απεφοιτήσαμε σαν μια μικρή οικογένεια κι ελάβαμε τα πτυχία μας στο Στάδιο Γιάγκη, στη συνέλευσι του 1950. Ο Αλφρέδος κι εγώ επεστρέψαμε στο Μπέθελ της Βέρνης· η κόρη μας κατέβηκε στην Ιταλία για να συναντηθή με τη μικρή ομάδα των εκεί ευαγγελιζομένων την Βασιλεία.

Το βραχύ χρονικό διάστημα της ελευθερίας, που απελαμβάναμε στις Ανατολικές χώρες, όταν απηλλάγημεν από τη Ναζιστική καταδυνάστευσι, ετερματίσθη, όταν ανέλαβε ο κομμουνισμός και περιέσφιξε το έργον μας. Τα ταξίδια του συζύγου μου έγιναν λιγώτερο συχνά και περισσότερο κινδυνώδη. Η δεκαετία αυτή ήταν μια περίοδος συνεχούς αυξήσεως έργου στην υπηρεσία των αδελφών μας, που διεσπείροντο μετά από αλλεπάλληλες μεγαλειώδεις διεθνείς συνελεύσεις σε διάφορες χώρες. Ο Αλφρέδος ήταν τελείως απορροφημένος στο μεταφραστικό του έργον. Στη μεγάλη συνέλευσι της Νέας Υόρκης το 1958 έδωσε μια έκθεσι για το έργον, που γίνεται πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, περιλαμβανομένης και της μεταδόσεως φωνητικής ταινίας μ’ έναν ύμνο της Βασιλείας από αδελφούς που μένουν σ’ εκείνο το μέρος του κόσμου.

Μια μεγάλη μεταβολή ήλθε στη ζωή μου το 1956, όταν το Γερμανικό μεταφραστικό τμήμα μετεφέρθη στο Βισμπάντεν για συγχρονισμό της παραγωγής. Μέσα σε μια νύχτα εξέλιπαν οι συνεργάται μου και το πολύτιμο έργον μου. Αλλά τα χέρια μας είναι πάντοτε γεμάτα στο Μπέθελ. Γρήγορα εισήχθην στο Τμήμα Περιοδικών, όπου βρήκα βαθιά ικανοποίησι βοηθώντας τους αδελφούς μου στον αγρό κι αισθανομένη τον παλμό του έργου τού κηρύγματος, που χτυπούσε, ανά την υδρόγειο, για συνεχή μου θαυμασμό κι ενθουσιασμό.

ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΑΘΗΣΙΣ

Η αντοχή του Αλφρέδου εφαίνετο να κλονίζεται κάτω από τη συνεχή συναισθηματική και φυσική υπερέντασι της εργασίας του. Η κατάστασίς του επεδεινώθη με την προσβολή του από γρίππη λίγο πριν εκτελέση ένα σπουδαίο ταξίδι την άνοιξι του 1959 και δεν ανέλαβε τόσο όσο θα μπορούσε. Όταν επέστρεψε από το ταξίδι του, εφαίνετο πολύ κουρασμένος και ήρεμος αλλ’ ευχαριστημένος.

Καθώς απολαμβάναμε το μικρό δείπνον, που είχα παρασκευάσει, ο Αλφρέδος έβγαλε το σημειωματάριο του κι άρχισε να καταγράφη διάφορα επικείμενα γεγονότα, μεταξύ των οποίων και την αναμενόμενη επίσκεψι του Αδελφού Νορρ. Εγελούσαμε για την ευτυχή αυτή προσδοκία. Ρίχνοντας ένα βλέμμα στις ημερομηνίες, εφώναξα: «Οτιδήποτε κι αν γίνη στο μέλλον, Αλφρέδο, εμείς εδαπανήσαμε καλά, πλούσια χρόνια υπηρεσίας μαζί, έτσι δεν είναι, αγαπητέ μου;» Με βαθιά ευγνωμοσύνη αναπολώ την τελευταία αυτή ήρεμη στιγμή της σκέψεως, διότι το επόμενο βράδυ αρρώστησε και πέθανε ύστερ’ από λίγες ώρες από καρδιακή ανεπάρκεια​—κατεφθαρμένος στην πιστή υπηρεσία. Συντετριμμένη από τον κλονισμό και τη θλίψι, εγονάτισα παρά την κλίνη του κι εξεφώνησα τη βαθιά μου πεποίθησι: «Αγαπημένε μου! Ξέρω πώς θα έχης μια σύντομη ανάστασι». Πέθανε κι η μητέρα μου ύστερ’ από λίγους μήνες. Ελαβα πείραν του πόσο μεγάλος εχθρός είναι ο θάνατος.

Στη διάρκεια των εβδομάδων και μηνών που επακολούθησαν, απασχολημένη με τα πολλά μου καθήκοντα, εργαζόμουν σαν ένα αυτόματο μηχάνημα, παράδοξα αποχωρισμένη κι απομονωμένη, αποβλέποντας στον Ιεχωβά ως στύλον της δυνάμεως μου. Έζησα μέσα στην καρδιά της αγαπητής αυτής οικογενείας και συμμετείχα στην καλωσύνη και διακριτικότητά της. Η υπηρεσία στους άλλους είναι ο μεγαλύτερος θεραπευτής. Με τον καιρό θεραπεύθηκα και συνήλθα. Το κενόν παραμένει, αλλά μαθαίνω να εξοικειώνομαι μ’ αυτό. Το να «ψάλλωμε και ν’ αγαλλώμεθα» στον Ιεχωβά είναι η μεγάλη μας προστασία, όταν τα κύματα της θλίψεως απειλούν να μας κατασυντρίψουν σ’ έναν τέτοιο καιρό.

ΑΚΟΜΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Είμαι τώρα μάμμη και τα μαλλιά μου ασπρίζουν. Όταν βλέπω τον εγγονό μου, πόσο παρηγορητικό είναι να τον ακούω να λέγη; «Γιαγιά, έλα πες μου μια ιστορία από την Αγία Γραφή!»

Πολλοί ήλθαν και απήλθαν στα τριάντα και πλέον χρόνια που υπήρξα μέλος του οίκου Μπέθελ, και τους αγάπησα όλους. Μέσα σ’ αυτή την κυψέλη των πολυασχόλων εργατών, όπου η ζωή ρυθμίζεται με το χτύπημα ενός κουδουνιού, μαθαίνετε να σέβεσθε τ’ ατομικά χαρακτηριστικά του καθενός, να είσθε φίλος όλων αλλ’ όχι και πολύ στενός φίλος ενός μεμονωμένου ατόμου, για να είσθε αμερόληπτος κι ευπροσάρμοστος και να σέβεσθε τη λίγη μονότητα που θέλει ο καθένας ν’ απολαύση. Ναι, η ζωή τού Μπέθελ είναι καλή ζωή, πλούσια ζωή.

Καθώς πλησιάζω στο τέλος της αφηγήσεώς μου, έφθασε μια επιστολή με μια πρόσκλησι να συνοδεύσω μια αγαπητή φίλη από την Καλιφόρνια στον παγκόσμιο γύρο των συνελεύσεων που θ’ αρχίση σε λίγο. Ταπεινά κλίνω την κεφαλή με βαθιά ευγνωμοσύνη γι’ αυτή την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, ο οποίος μας ευλογεί «υπερεκπερισσού . . . υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν». Λάμπει μέσα στην καρδιά μου η ίδια ζωντανή ελπίδα, που ήταν αποφασιστική για μένα πριν από πολλά χρόνια, να ιδώ τον Ιεχωβά και τον Χριστό Ιησού και να μετάσχω στη διεκδίκησι του ονόματος του Ιεχωβά. Μ’ ευγνωμοσύνη ενώνω τη φωνή μου με το μέγα πλήθος των υμνητών, πεπεισμένη για τη θριαμβευτική έκβασι του μεγάλου επιμάχου ζητήματος.

«Εις Τόπους Τερπνούς» με την Οργάνωσι του Ιεχωβά

Αφήγησις υπό Έβαρτ Τσίττυ

ΠΩΣ μπορεί ένας ν’ αποκτήση την ορθή άποψι σε σπουδαία ζητήματα και προβλήματα, ώστε να λάβη ορθές αποφάσεις; Διεπίστωσα ότι αυτό γίνεται με το να προσέξη τα δημοσιευόμενα λόγια της οργανώσεως του Ιεχωβά, που τον κατευθύνουν σε αρμονία με τις Γραφές. Αληθινά μπορώ να πω ότι αυτό υπήρξε το πρακτικό μέσον κατ’ επανάληψιν που έκαμε να μην πέση ποτέ η αυλαία βαθύπτυχη γύρω μου, αλλά να σηκώνεται ολοένα υψηλότερα σε νέες τερπνές απόψεις αληθειών της Βασιλείας και υπηρεσίας της Βασιλείας.

Η ΑΥΛΑΙΑ ΑΙΡΕΤΑΙ

Η μητέρα μου έφθασε να εκτιμήση την αλήθεια του Θεού στο έτος 1912, και θυμάμαι ότι προσπαθούσε να με κάμη να ενδιαφερθώ για πνευματικά πράγματα. Αλλά στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, που ήμουν, αυτά δεν εύρισκαν απήχησι, πλην του ότι είχα καταλάβει ότι εκείνη είχε αντιληφθή κάτι που εσήμαινε το άπαντον γι’ αυτήν. Ύστερ’ από δύο χρόνια άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και σε λίγον καιρό οι νέοι στην Αγγλία έπρεπε να πάρουν στα σοβαρά τη ζωή. Μαζί μ’ ένα μεγαλύτερο αδελφό κι ένα φίλο παρακολούθησα μερικές ομιλίες που εδόθησαν από Σπουδαστάς των Γραφών, όπως ήσαν γνωστοί τότε οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Όλοι μας παραδεχθήκαμε το νόημα των θεμελιωδών Γραφικών αληθειών που εδιδάσκαντο τότε. Όσον αφορά δε τη δική μου προοπτική, θα μπορούσε να λεχθή ότι άρχισε να αίρεται η αυλαία.

Ηγέρθη, φυσικά, το ζήτημα της αφιερώσεως. Εγνώριζα ότι αυτό εσήμαινε να δώσω όλη μου τη ζωή στον Θεό να πράττω το θέλημα του, κι εγνώριζα ότι αυτό ήταν ένα προνόμιο κι ένα βήμα που έπρεπε να κάμω. Κατανοούσα, όμως, επίσης ότι μια και θα εγίνετο αυτό, ποτέ δεν μπορούσε ν’ ανακληθή. Τι ήταν εκείνο που μ’ εβοήθησε και με υποκίνησε να λάβω αυτή την απόφασι;

Ήταν η οργάνωσις, που παρέσχε την απαιτούμενη υποβοήθησι, η οργάνωσις του Ιεχωβά. Εργαζόμουν τότε σ’ ένα μεγάλο ασφαλιστικό γραφείο, κινούμενος σε κάθε κατεύθυνσι με τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Ήμουν νέος και η όρασίς μου ήταν καλή, και συνήθιζα να διαβάζω πολύ στη διάρκεια των ταξιδιών μου. Θυμάμαι πολύ καθαρά, που διάβαζα ένα πρωί από τον 3 Τόμο των Γραφικών Μελετών περί της σπουδής του να γίνη το ποθούμενο βήμα. Μπορώ να θυμηθώ τώρα και τη σελίδα, ναι, είναι στη σελίδα 257, όπου λέγει: «Εάν τις νεωστί μόνον έτυχε να γνωρίση και αγαπήση τον Κύριον ημών, και επιθυμή να υπηρετήση Αυτόν και την αλήθειαν Αυτού, ας μη αποθαρρυνθή ο τοιούτος. . . . Εάν ίδης την ‘θύραν’ της ευκαιρίας προς θυσίαν και υπηρεσίαν ηνεωγμένην ενώπιόν σου, είσελθε. Είσελθε όμως ταχέως.»

Αυτά ήταν αποφασιστικό για μένα. Αυτή ήταν η στιγμή. Χωρίς υπερβολή, για μένα αυτό εσήμαινε ότι η αυλαία υψώνετο σε μια νέα ζωή. Ήταν μια στιγμή υπερτάτης ευτυχίας, και ήμουν πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά που επρομήθευσε με τις εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά ακριβώς τα ενθαρρυντικά λόγια που είχα ανάγκη. Εξαίρω αυτό το σημείο στην ιστορία της ζωής μου, διότι φρονώ ότι είναι πολύ ζωτικό. Γνωρίζω ότι είναι. Όχι μόνο στη δική μου ζωή, αλλά και στη ζωή πολλών άλλων, τους οποίους γνωρίζω προσωπικώς, μπορώ να διακρίνω ότι το να προσέχη κανείς στη φωνή της οργανώσεως του Ιεχωβά συχνά υπήρξε ο αποφασιστικός παράγων ως προς την πορεία που έπρεπε να ληφθή. Αυτή υπήρξε η κρίσιμη δοκιμασία. Η φωνή της οργανώσεως του Θεού, που μιλεί στον τωρινό καιρό, μπορεί να είναι μια δοκιμασία και μπορεί, επίσης, να τονίση ακριβώς πώς πρέπει να υπηρετήται ο Ιεχωβά, δίνοντας λειπτομερή καθοδήγησι και ενθάρρυνσι και προειδοποίησι. Αυτή μπορεί να είναι μια εξερευνητική δοκιμασία για το αν, ή πόσο, παρουσιάζεται ο εαυτός μας στην εικόνα.

Ήταν η φωνή της οργανώσεως, που μ’ έκαμε να προβώ στο επόμενο μεγάλο βήμα στη ζωή μου. Σε μια συνάθροισι της εκκλησίας, έγινε ενθάρρυνσις να εισέλθωμε πληρέστερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά και, αν έχωμε ενδιαφέρον, να την αναζητήσωμε. Απεφάσισα να το πράξω και, ως αποτέλεσμα τούτου, εκλήθην στο Μπέθελ, στο τμήμα της Εταιρίας Σκοπιά στο Λονδίνο. Ευχαρίστως δέχθηκα την πρότασι εκείνο το έτος, 1921. Μου εδόθη εργασία στο γραφείο.

ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΜΠΕΘΕΛ

Μη σχηματίζετε την εντύπωσι ότι η ζωή στο Μπέθελ είναι μονότονη. Υπάρχει τακτικότης, πρόγραμμα εργασίας και γευμάτων, με αυστηρότερη προσήλωσι και τήρησι ωρολογίου προγράμματος απ’ όση βρίσκει κανείς γενικά σε πολλά σπίτια. Εν τούτοις, συνηθίζει κανείς γρήγορα σ’ αυτή, και τη βρήκα ως μια μεγάλη ωφέλεια, κι από άποψι υγείας και εκτελέσεως εργασίας. Το να υπηρετή κανείς τον Ιεχωβά στο Μπέθελ είναι ως να υπηρετή «εις τόπους τερπνούς» με την οργάνωσί του λόγω των πολλαπλών ευλογιών.​—Ψαλμ. 16:6.

Ένα μεγάλο πλεονέκτημα στη ζωή του Μπέθελ είναι η εκπαίδευσις και η κατάρτισις που παρέχει. Πάντοτε ήταν αληθές ότι στο Μπέθελ λαμβάνει κανείς λεπτομερέστερη και πιο σταθερή εποικοδομητική συμβουλή και καλό παράδειγμα, που υποβοηθούν τόσο πολύ στην προπαρασκευή της διακονίας σε όλες της τις μορφές. Όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα μέλη της οικογενείας Μπέθελ, αυτό μου διήνοιξε τον δρόμο να επισκεφθώ και υπηρετήσω διάφορες εκκλησίες σε ωρισμένα σαββατοκύριακα, μετέχοντας επίσης και σε διάφορες συνελεύσεις και συναθροίσεις, περιλαμβανομένων και των τριών μεγάλων διεθνών συνελεύσεων της Νέας Υόρκης στα έτη 1950, 1953 και 1958.

Ένα άλλο πλεονέκτημα της υπηρεσίας Μπέθελ είναι η ωφέλεια κι η ευχαρίστησις της επισκέψεως διαφόρων εκκλησιών. Γενικά σημαίνει παραμονή στα σπίτια των αδελφών, απόλαυσι της φιλοξενίας των και της συντροφιάς των, ως επίσης γνωριμία και απόκτησι διαρκούς φιλίας με αυτούς. Είναι ακριβώς όπως είπε ο Ιησούς: «Και πας όστις αφήκεν οικίας ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς [τα αγαθά κανονικού οικιακού βίου], ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλάσια θέλει λάβει, και ζωήν αιώνιον θέλει κληρονομήσει.»​—Ματθ. 19:29.

Κατόπιν, επίσης, μέσα στο ίδιο το Μπέθελ υπάρχει η ευκαιρία της αποκτήσεως πραγματικής φιλίας. Ίσως, όπως εγώ, μερικά άτομα να έχουν ό,τι θεωρείται συνηθισμένη Βρεττανιική επιφυλακτικότης και δεν είναι πάντοτε εύκολο να τους γνωρίση κανείς, αλλά μπορώ θετικά να πω ότι το να μένη κανείς σε σπίτια αδελφών, ή σ’ έναν οίκο Μπέθελ κάτω από μια τέτοια οργανωτική διάταξη καθιστά δυνατές αυτές τις σχέσεις, οι οποίες, εκτός του ότι είναι πολύ τερπνές, μπορεί ν’ αποδειχθή ότι είναι μια πηγή δυνάμεως, βοηθώντας έναν να διατηρήση μια καλή ισορροπία σε δύσκολες περιστάσεις.

Κατόπιν είναι το ζήτημα της προοπτικής. Θυμάμαι πολύ καλά την προοπτική που είχα εκείνα τα πρώτα χρόνια προτού εισαχθώ στο Μπέθελ, από κοινού, νομίζω, με πολλούς άλλους. Το να εισαχθώ στο Μπέθελ εσήμαινε μια ευρύτερη και πληρέστερη ζωή, κι έμαθα πώς να είμαι αυτάρκης κι ευτυχής έχοντας άφθονη ολοχρόνια υπηρεσία. Εγνωρίζαμε ότι έπρεπε να «Διαφημίσωμε τον Βασιλέα και τη Βασιλεία», αλλά τότε δεν υπήρχε αντίληψις του τεραστίου εκπαιδευτικού έργου και της συνάξεως ενός «πολλού όχλου» «άλλων προβάτων» πριν από τον Αρμαγεδδώνα· ούτε δε υπήρχε καν σαφής διάκρισις μιας τέτοιας ομάδος. Βαθμιαίως, όμως, η αυλαία ήρθη, αποκαλύπτοντας ένα συνεχώς ευρυνόμενον ορίζοντα. Πώς έγινε αυτό;

Παρατηρώντας πίσω, μπορώ να ιδώ ότι κάθε φορά αυτό εγίνετο μέσω της οργανώσεως, μέσω της ωργανωμένης τάξεως του «πιστού και φρονίμου δούλου», που διωρίσθη πάνω σε όλα τα υπάρχοντα του Κυρίου. (Ματθ. 24:45-47) Πάντοτε απέβλεπα στις συνελεύσεις, διότι τότε ανεξαιρέτως εδίδετο περαιτέρω διαφώτισις, ή διηνοίγοντο περαιτέρω χαρακτηριστικά της υπηρεσίας της Βασιλείας, πάντοτε βάσει των Γραφών.

Μια από τις πιο έντονες περιπτώσεις, στις οποίες η φωνή της οργανώσεως ασήμαινε πολλά για μένα, ήταν στη διάρκεια των σκοτεινών πολεμικών ετών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το να ζη κανείς μέσα στο Λονδίνον ήταν τότε, από ανθρώπινη άποψι, μια πικρή πείρα. Δεν εγνωρίζαμε πόσο θα διαρκούσε ο πόλεμος, ούτε και την άμεση έκβασί του. Θυμάμαι ότι στην περίοδο της παρατεινομένης εκκρεμότητος πριν από την έκρηξι του πολέμου, με την κραυγαλέα φωνή του Χίτλερ που εξεπέμπετο κάθε τόσο από το ραδιόφωνο, η στάσις μας έναντι του λαού στο από θύρα σε θύρα έργον ήταν ότι επρόκειτο για τον τελευταίο καιρό σ’ αυτό το έδαφος και έπρεπε οι άνθρωποι ν’ αποφασίσουν τι θα εγίνοντο, «πρόβατα» ή «ερίφια».

Ναι, από ανθρώπινη άποψι, φρονούσα ότι η προοπτική ήταν σκοτεινή και αβέβαιη. Θα ετελείωνε στον Αρμαγεδδώνα; Τότε, συνεχιζομένου του πολέμου, ήλθε μήνυμα ότι η Εταιρία εσχεδίαζε να ιδρύση σ’ ένα «Αγρόκτημα της Βασιλείας» στην πολιτεία της Νέας Υόρκης μια σχολή προς εκπαίδευσιν ιεραποστόλων, για να υπηρετήσουν σε ξένους αγρούς. Αυτό έλεγε τόμους για μένα. Ήταν η φωνή της ελπίδος κι επαγγελίας της οργανώσεως του Ιεχωβά, που έδειχνε τι ήταν εμπρός μου. Ήταν μια ξαφνική άρσις της αυλαίας.

Έτσι, μεταφορικώς και πνευματικώς η αυλαία ήρθη, καθιστώντας με ικανό να μετέχω στον πνευματικό αποκαταστημένο παράδεισο, που προελέχθη στο εδάφιο Ησαΐα 55:12: «Θέλετε εξέλθει εν χαρά, και οδηγηθή εν ειρήνη· τα όρη και οι λόφοι θέλουσιν αντηχήσει έμπροσθεν σας υπό αγαλλιάσεως, και πάντα τα δένδρα του αγρού θέλουσιν επικροτήσει τας χείρας.» Τι ευχάριστη θέσι για να είναι κανείς!

Αυτός ο πνευματικός παράδεισος υπήρξε έκδηλος με απτούς τρόπους. Αν μου ελέγετο από τις αρχές του 1920 ότι σε σαράντα χρόνια θα ζούσα και θα υπηρετούσα σ’ έναν ωραίο κι ευρύχωρο νέο οίκο Μπέθελ, ίσως θα γελούσα όπως έκαμαν ο Αβραάμ και η Σάρρα, όταν τους ελέχθη κάτι που εφαίνετο αδύνατο. (Γεν. 17:17· 18:12) Εργάζομαι ακόμη στο γραφείο, αλλά τι γραφείο! Έχω ένα μεγάλο γραφείο με παράθυρα σε όλο το μήκος της μιας πλευράς, που παρέχουν θέα ευρείας εκτάσεως ουρανού και δένδρων, με μια μεγαλειώδη γηραιά κέδρο που είναι κοντά. Τι ευχάριστη θέσις για εργασία! Όπως μας είπε πριν από λίγον καιρό ο υπηρέτης μας ζώνης, Αδελφός Χόφμαν: «Είναι σαν να ζη κανείς σ’ έναν αποκαταστημένο παράδεισο».

Είχα, επίσης, τον ίδιο φίλο και σύνοικο στα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια, τον Αδελφό Έντγαρ Κλαίη, του οποίου την ιστορία ζωής θα έχετε ήδη διαβάσει· και τώρα συμμεριζόμεθα ένα θελκτικό δωμάτιο, μια πολύ ευχάριστη κατοικία με ωραία θέα προς νότον, κι ένα πρόσθετο παράθυρο που παρέχει θέα σε σπαρμένους αγρούς και υψούμενα δένδρα και στον δύοντα ήλιο με όλη του τη λαμπρότητα.

Επειδή προσέχω τη φωνή της οργανώσεως του Θεού, μπορώ να λέγω, μαζί με χιλιάδες Χριστιανών αδελφών μου, ότι, με τα λόγια του ψαλμωδού Δαβίδ, «Αι μερίδες μου έπεσον εις τόπους τερπνούς.»​—Ψαλμ. 16:6.

Χριστιανοσύνη και Άνετη Θρησκεία

✔ Ο κληρικός Φρανκ Σ. Μόρλεϋ, γράφοντας στα περιοδικό Άποικος της Βικτωρίας, 28ης Ιανουαρίου 1961, θρηνούσε τη μαλθακότητα των συγχρόνων διακόνων, συγκρίνοντας τους με τους ηρωικούς Χριστιανούς του πρώτου αιώνος. «Αναγινώσκοντας προ ημερών ένα θρησκευτικό περιοδικό», έγραφε, «έφθασα σε μερικές διαφημίσεις, διατυπωμένες έτσι, ώστε να δελεάζουν τους διακόνους προς τις κενές εκκλησιαστικές θέσεις. Η μία έλεγε με καύχησι ‘Επιπλωμένη κατοικία για κληρικόν, με θέρμανσι πετρελαίου . . . ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, σύγχρονα σχολεία’. Μια άλλη: ‘Ωραία εκκλησία, εξαίρετη κατοικία για κληρικούς​—10 λεπτά με αυτοκίνητο από το πανεπιστήμιο’. Έτσι, λοιπόν, συνέχιζαν, ‘πλήρως επιπλωμένη κατοικία’, ‘άνετη πλινθόκτιστη κατοικία, θερμαινόμενη με πετρέλαιο’, ‘μια άνετη κατοικία για κληρικόν, θερμαινόμενη με πετρέλαιο, καινούργιο γκαράζ, κοντά στις ανώτερες και δημόσιες σχολές’.»

Ο Μόρλεϋ επανέφερε στη μνήμη του ότι, όταν ο Παύλος έλαβε πρόσκλησι να μεταβή στη Μακεδονία, «στερούμενος την προσεκτική εξέτασι που κάνουν οι σημερινοί διάδοχοί του, ο Παύλος πήρε τον Βαρνάβαν και ‘ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν’.» (Πράξ. 16:10) Υπέστησαν οχλοκρατικούς διασυρμούς, δαρμούς, φυλακίσεις, στερήσεις, δεινοπαθήματα, κι ωστόσο έχαιραν στα διακονικά τους καθήκοντα. Πόσο διαφορετικοί είναι οι σύγχρονοι κληρικοί από τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος!

«Ένα Χιλιοστόν Ολοκλήρου του Κειμένου»

ΠΟΛΛΕΣ είναι οι παραλλαγές, που, όπως λέγουν, υπάρχουν στα διάφορα χειρόγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Αυτό έκαμε μερικούς να διερωτώνται πόση ουσιώδης παραλλαγή υπάρχει, δηλαδή, διαφορές που είναι πραγματικά ουσιαστικές. Θα είναι διαφωτιστικό να σημειωθή τι είπαν οι Ουέστκοτ και Χορτ γι’ αυτό το θέμα στην Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη, που αυτοί έχουν εκδώσει:

«Εν σχέσει με τον μεγάλο όγκο των λέξεων της Κ. Δ., . . . δεν υπάρχει παραλλαγή ή άλλος λόγος αμφιβολίας. . . . Η αναλογία λέξεων ουσιαστικά παραδεδεγμένων από όλους ως ισταμένων υπεράνω αμφιβολίας είναι πολύ μέγας, όχι λιγώτερος, κατά πρόχειρον υπολογισμόν, από τα επτά όγδοα του συνόλου. Το ένα όγδοον, λοιπόν, που απομένει, αποτελούμενον κατά μέγα μέρος από αλλαγές τάξεως και άλλες συγκριτικές μηδαμινότητες, αποτελεί το όλον έδαφος ασκήσεως κριτικής. Αν οι αρχές, που ακολουθούνται στην παρούσα έκδοσι, είναι υγιείς [και είναι γενικά παραδεδεγμένες ως υγιείς], το έδαφος αυτό μπορεί πάρα πολύ να μειωθή. Αναγνωρίζοντας στο πλήρες το καθήκον τού ν’ απέχωμε από λήψι αποφάσεως εκ των προτέρων σε περιπτώσεις, όπου η ένδειξις αφήνει την κρίσι σ’ εκκρεμότητα μεταξύ δύο ή περισσοτέρων αναγνώσεων, διαπιστώνουμε ότι, αφήνοντας κατά μέρος τις διαφορές ορθογραφίας [γραμματικής, ορθότητος], οι λέξεις, που υπόκεινται ακόμη, κατά τη γνώμη μας, σε αμφισβήτησι, αποτελούν μόνο το ένα έκτον περίπου του συνόλου της Καινής Διαθήκης.

»Στον δεύτερον αυτόν υπολογισμό, η αναλογία των συγκριτικώς μηδαμινών παραλλαγών είναι υπέρμετρα μεγαλύτερη από την του πρώτου· έτσι, η ποσότης αυτού, που θα ήταν δυνατόν με κάθε έννοια να λέγεται ουσιώδες, δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα της όλης υπολειπόμενης παραλλαγής, και δεν μπορεί ποσώς ν’ ανέλθη πάνω από ένα χιλιοστόν ολοκλήρου του κειμένου. Εφόσον υπάρχει λόγος να υποπτεύεται κανείς ότι επικρατεί μια υπερβολική εντύπωσις ως προς την έκτασι της πιθανής παραφθοράς στην Κ. Δ., που θα μπορούσε να φανή ότι επιβεβαιώνεται από τη γλώσσα, που χρησιμοποιείται εδώ κι εκεί στις επόμενες σελίδες, επιθυμούμε να καταστήσωμε σαφώς νοητόν εκ των προτέρων πόσο μέρος της Κ. Δ. δεν έχει χρείαν των μόχθων ενός κριτικού του κειμένου». Ναι, όχι περισσότερο από το ένα χιλιοστόν των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών είναι έκθετον σε αμφισβήτησι για το ποια ακριβώς είναι η ορθή ανάγνωσις.

Υπνωτισμός και Πνευματισμός

✔ Ο υπνωτισμός είναι πνευματισμός; Ναι, διότι εκείνος, που υποβάλλεται σε υπνωτισμό, είναι υπό τον έλεγχο και την επιρροή ενός άλλου προσώπου. (Δευτ. 18:11) Η επιρροή αυτή, που προκύπτει από τον ασκούμενο έλεγχο, είναι προφανώς ανθρώπινη, αλλά θέτει το θύμα της κάτω από μια γοητεία· μπορεί να οδηγήση στην παραγωγή πνευματιστικών φαινομένων από ένα υπνωτισμένο πρόσωπο. Λόγου χάριν, ο Γάλλος ψυχολόγος Ρισσιέ έκαμε πειράματα με άτομα, τα οποία είχε προηγουμένως υπνωτίσει. Ισχυρίσθη ότι αυτά τα άτομα, ενόσω ήσαν σ’ αυτή την κατάστασι, συχνά μπορούσαν ν’ ανακαλύψουν παιγνιόχαρτα, μολονότι αυτά ήσαν μέσα σε αδιαφανείς φακέλλους. Έτσι, μερικά υπνωτισμένα πρόσωπα παρέσχον ένδειξι εξωαισθητηρίου αντιλήψεως. Μια πιο πρόσφατη σειρά δοκιμών έγινε από ένα Βρεττανό με εξωαισθητήριο αντίληψι, για να διαπιστωθή αν θα μπορούσαν άλλα άτομα ν’ αναπτύξουν τέτοια αντίληψι. Αυτός, γράφοντας στην αυτοβιογραφία του με τον τίτλο Ρολόγι Χωρίς Δείχτες, είπε:

«Διεπίστωσα ότι, όταν υπνώτισα μερικούς, αυτοί εφαίνοντο να μπορούσαν να ‘δανεισθούν’ την ιδική μου ικανότητα εξωαισθητηρίου αντιλήψεως. . . . Παραδόξως δε παρετήρησα, ότι εγώ ο ίδιος δεν μπορούσα να λάβω εξωαισθητήριο αντίληψι . . . όταν διεξήγα πραγματικά τα πειράματα μου. . . . Τ’ αποτελέσματα αφήνουν να νοηθή ότι ή εγώ ήμουν ικανός να μεταβιβάσω την ιδική μου ικανότητα εξωαισθητηρίου αντιλήψεως σε άλλους, ή μπορούσα να τους αφαιρέσω κάποιο φραγμό που κατέστελλε . . . ψυχικές δυνάμεις . . . Τα ίδια μου πειράματα φαίνεται να δείχνουν ότι ο υπνωτισμός μπορεί ν’ αποτελή μέσον αναπτύξεως της ψυχικής δυνάμεως».

Ο αληθινός Χριστιανός, που είναι αφιερωμένος στον Θεό για να κάνη το θείον θέλημα, δεν θα παραδώση τον έλεγχο των δυνάμεων της λογικής του και της θελήσεως του σε άλλον άνθρωπο, πολύ δε λιγώτερο θα διατρέξη τον κίνδυνο να επιτρέψη στις δαιμονικές δυνάμεις να εισχωρήσουν σε μια υπνωτισμένη διάνοια. Όχι, ο Χριστιανός δεν επιζητεί την εξωαισθητήριο αντίληψι, ο δε δεσμός του υπνωτισμού με τις πνευματιστικές αυτές ενέργειες τον εκθέτει ως κάτι που δεν είναι για τους Χριστιανούς.

Γιατί οι Νέοι Γίνονται Εγκληματίαι

✔ Σήμερα οι εγκληματίαι νέοι δεν προέρχονται μόνο από τις μη προνομιούχες οικογένειες, αλλά κι από τις ανώτερες τάξεις. Και γιατί; Πού έγκειται το κακό; ένας νεαρός δικαστικός ρίχνει φως σ’ αυτή την κατάστασι, όταν τονίζη τις θρησκευτικές διαθέσεις αυτών των οικογενειών. «Τα περισσότερα απ’ αυτά τα παιδιά, που λέγονται ‘μεσαίας τάξεως εγκληματίαι’, προέρχονται από οικογένειες, που δεν ακολουθούν πια τις θρησκευτικές των πεποιθήσεις, παρά τυπικά», παρετήρησε. «Έχουν χάσει το στερεό θεμέλιο των Δέκα Εντολών. Έχουν χάσει την προσωπική τους λαβή σε όλα τα θρησκευτικά ήθη και δεν έχουν αναπτύξει καμμιά ανθρωπιστική ή κοσμική ηθική. Βρίσκονται στο ενδιάμεσο. Βρίσκονται στη χώρα που δεν είναι κανενός και στη χωρίς Θεό γη, τα δε παιδιά των δεν ξέρουν τι να πιστέψουν».