(2 Τιμ. 3:1-5) Ασφαλώς «τούτους φεύγε»! Φεύγε από τέτοια απειθάρχητα πρόσωπα. Φεύγε από απειθάρχητες συνήθειες και γίνε πειθαρχικός.

10. (α) Τι χαρακτηρίζει αυτούς τους κρίσιμους καιρούς; (β) Δείξτε τη διαφορά μεταξύ ιδιοτελούς υπερηφανείας και αυτοσεβασμού.

¹⁰ Κυττάξτε αυτούς που επιδίδονται στην αυτοευχαρίστησι. Παρατηρήστε αυτούς τους φιλήδονους ανθρώπους, των οποίων η επικράτησις χαρακτηρίζει αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, προσθέτοντας στην κρισιμότητά των: άνθρωποι ιδιοτελείς, διεφθαρμένοι, έκφυλοι, άρρωστοι στη διάνοια και στο σώμα, που προσκόπτουν με μυωπική ιδιοτέλεια, ανίκανοι να δουν τις δόξες του Ιεχωβά Θεού και του νέου του κόσμου της δικαιοσύνης, μη έχοντας κανένα σεβασμό γι’ αυτά, μη έχοντας ακόμη ούτε αυτοσεβασμό. Αλαζονεία και ιδιοτελή υπερηφάνεια μπορεί να έχουν, αλλά όχι αυτοσεβασμό, επειδή δεν υπάρχει παιδεία. Έχετε μήπως αρκετόν αυτοσεβασμό για να εκτιμήσετε την παιδεία; Υπάρχει κατάλληλος, Γραφικός αυτοσεβασμός, και ένα άτομο που τον έχει θα εκτιμήση την παιδεία. Δεν θα το κάμη αυτό εκείνος που επιδιώκει την αυτοευχαρίστησι.

11. Σε αντίθεσι, τι μπορείτε να είσθε, ωστόσο, όπως ο Τιμόθεος;

¹¹ Σε χαρακτηριστική, ωστόσο, αντίθεσι με τούτο, είναι η επόμενη συμβουλή του αποστόλου προς τον Τιμόθεο: «Αλλά συ μένε εις εκείνα τα οποία έμαθες και επιστώθης, . . . γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν . . . Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»​—2 Τιμ. 3:14-17.

12. Πόσο έξοχη είναι αυτή η αντίθεσις;

¹² Πόσο έξοχη είναι αυτή η θεόπνευστη καθοδηγία, διαπαιδαγωγώντας σε ό,τι είναι ορθό και σε αρμονία με τον Ιεχωβά Θεό, διδάσκοντας την αλήθεια, κατακρίνοντας την πλάνη, εξομαλύνοντας πράγματα που πρέπει να μεταβληθούν, έτσι ώστε εκείνος που αγαπά δικαιοσύνη και αγαπά τον Θεό να μπορή να δοκιμάση τα καλά αποτελέσματα της θεοκρατικής παιδείας!

13. Οι Γραφές επιβάλλουν ποια κατανόησι;

¹³ Πρέπει, επομένως, με τη δύναμι των Γραφών να συμπεράνωμε και να κατανοήσωμε ότι η παιδεία είναι κάτι ουσιώδες για ζωή στον νέο κόσμο του Θεού. Είναι κάτι ουσιώδες για τη λατρεία του αληθινού Θεού, του Ιεχωβά, τώρα και στο μέλλον.

ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

14. Με ποιες μορφές μπορεί να έλθη η παιδεία;

¹⁴ Η παιδεία μπορεί να είναι σχετικώς ήπια και μπορεί να είναι σχετικώς αυστηρή. Σε κάθε περίπτωσι, η παιδεία του Ιεχωβά είναι για το καλό όλων όσους αφορά. Μπορεί να έλθη σ’ εμάς σαν εκπαίδευσις και, αν δεν γίνη δεκτή, μπορεί να έλθη τελικά σαν τιμωρία.

15. Εξηγήστε την εκπαίδευσι από τον λόγον του Θεού.

¹⁵ Ένας τρόπος με τον οποίον η παιδεία έρχεται σ’ εμάς είναι η μορφή εκπαιδεύσεως από τον λόγον του Θεού. «Ο σοφός υιός δέχεται την διδασκαλίαν του πατρός· ο δε χλευαστής δεν ακούει έλεγχον.» (Παροιμ. 13:1) Όταν, λοιπόν, ο λόγος του Θεού μάς οδηγή στο δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε και ανταποκρινώμεθα και οδηγούμεθα και διαπλάσσωμεθα και εκπαιδευώμεθα απ’ αυτόν, μας διαπαιδαγωγεί, και λαμβάνωμε την παιδεία προς όφελός μας. Αυτή είναι η σοφή πορεία και είναι σε αντίθεσι προς ό,τι ασφαλώς είναι μια γελοία πορεία, πορεία που χλευάζει την παιδεία και την επίπληξι του Πατρός. Εν σχέσει με την παιδεία του λόγου του Θεού, ένας χλευαστής κάνει τον εαυτό του γελοίον. Είναι αδύνατον ένας τέτοιος ν’ αποδείξη εσφαλμένη την παιδεία του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά ποτέ δεν έσφαλε και ποτέ δεν θα σφάλη.

16. (α) Ποια άλλη μορφή παίρνει η ήπια παιδεία; (β) Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι;

¹⁶ Μια άλλη ήπια κι ωστόσο αποτελεσματική μορφή παιδείας μπορεί να έλθη και έρχεται σ’ εμάς με μια φιλάγαθη παρατήρησι από ένα συγ-Χριστιανό, που ζητεί το καλό μας και που επιθυμεί να μας βοηθήση και καταβάλλει προσπάθεια να το πράξη. Είμεθα σοφοί αν επωφελούμεθα από τέτοιες παρατηρήσεις, «Το ωτίον, το οποίον ακούει τον έλεγχον της ζωής, διατρίβει μεταξύ των σοφών.» (Παροιμ. 15:31) Τέτοια υποβοηθητική αλήθεια, εκτιθέμενη φιλάγαθα από έναν σύντροφο ή ακόμη από έναν στοργικό Χριστιανό ξένο θα ήταν, πράγματι, όχι δικής του προελεύσεως, αλλά θα προήρχετο από τη μεγάλη Πηγή της αληθείας, επειδή είναι σε αρμονία με τον λόγον της αληθείας. Αυτή πρέπει κατάλληλα να τη δεχθούμε ως στοργική συμβουλή και βοήθεια από τον Ιεχωβά Θεό. Πώς μπορεί να βοηθήση τη σκέψι μας, να βελτιώση την άποψί μας, να μας βοηθήση στην κατανόησι ορθής διδασκαλίας και αρχής! Ο ομιλητής τέτοιου ‘ελέγχου ζωής’ μπορεί να μην κατανοή το μεγάλο αποτέλεσμα που ο λαλούμενος λόγος μπορεί να έχη επάνω στον ακροατή και όμως, αν ο ακροατής αναγνωρίση ότι ο λόγος είναι αληθινός, συμμορφωθή μ’ εκείνο που μαθαίνει, μεταβληθή, όπως μπορεί να χρειάζεται, για να έλθη σε αρμονία με τον λόγον του Θεού, δεν επιτρέπη προκατεχόμενες ιδέες ή προκαταλήψεις ή αντίθετες θρησκευτικές δοξασίες να παρέμβουν στο να διαπλασθή από την αλήθεια. Όλα αυτά θα είναι προς όφελός του. Τι πολύτιμη είναι τέτοια ήπια, φιλάγαθη παιδεία!

17. Ποια μορφή παιδείας περιλαμβάνει η κατάλληλη ανταπόκρισις;

¹⁷ Ανταπόκρισις σε ό,τι μαθαίνομε είναι μια λαμπρή μορφή αυτοδιαπαιδαγωγήσεως, με την εφαρμογή εκείνου που βρίσκομε ότι είναι ορθό, κάνοντας κατάλληλη χρήσι της πληροφορίας που ελάβαμε. «Όστις αγαπά παιδείαν, αγαπά γνώσιν· αλλ’ όστις μισεί έλεγχον, είναι άφρων.» (Παροιμ. 12:1) Η αυτοδιαπαιδαγώγησις ενισχύει τον αυτοσεβασμό επειδή πράττομε εκείνο που είναι ορθό εκουσίως και με τη βεβαίωσι ότι αυτό ευαρεστεί τον Ιεχωβά. Πόσο άφρονες είναι οι άνθρωποι όταν αρνούνται τέτοια αυτοδιαπαιδαγώγησι!—Ιάκ. 4:16, 17.

18. Με ποιο άλλο μέσον έρχεται συμβουλή;

¹⁸ Η παιδεία (εκπαίδευσις, διάπλασις και βοήθεια) έρχεται σ’ εμάς με τη μορφή συμβουλής μέσω του περιοδικού αυτού, Η Σκοπιά. Εκεί μαθαίνομε αρχές του Ιεχωβά και την εφαρμογή των στις υποθέσεις της ζωής και γινόμεθα ικανοί να συμμορφωθούμε μ’ αυτές· και έτσι οι δημοσιευόμενες αλήθειες είναι προμήθειες του Ιεχωβά προς όφελός μας και απ’ αυτές μπορούμε σημαντικά να επωφεληθούμε.

19. Ποια είναι τα βέβαια αποτελέσματα της παραβάσεως των νόμων του Θεού;

¹⁹ Είναι βέβαιο ότι, όταν παραβαίνωμε τους νόμους του Θεού, βλάπτομε τον εαυτό μας. Ζημιωνόμεθα. Αν αρνούμεθα να παιδευθούμε, μη προσέχοντας την επίπληξι που χρειαζόμεθα για διόρθωσι, μπορεί να υπάρξη ανάγκη να επιβληθούν κυρώσεις. Για όλες τις μορφές εκούσιας αμαρτωλής ανταρσίας εναντίον του Ιεχωβά Θεού και των νόμων του και των απαιτήσεων του πρέπει να δώσωμε λογαριασμό. Μερικά άτομα απλώς δεν θα διδαχθούν από ήπια παιδεία, και για τούτο πρέπει να επιβληθή πιο δριμεία παιδεία, μερικές φορές ακόμη και ως το σημείο της αποκοπής από την επικοινωνία—μια σοβαρή πράγματι τιμωρία από τον Ιεχωβά. Αποκοπή, αποβολή από τη Χριστιανική εκκλησία λόγω εκουσίας παραβιάσεως των νόμων του Θεού που διέπουν τους Χριστιανούς, θα έχη καλά αποτέλεσμα σε όλους τους παραβάτας καθώς και σε όλους όσοι παρατηρούν, αν όλοι αυτοί ανταποκριθούν κατάλληλα σ’ αυτή την ενέργεια. Σε μια τέτοια περίπτωσι, οποιοιδήποτε δεσμοί προς το αποκοπτόμενο άτομο, είτε είναι δεσμοί προσωπικής φιλίας, συγγένεια αίματος ή κάτι άλλο, πρέπει να λάβουν δευτερεύουσα θέσι εν σχέσει με την ενέργεια θεοκρατικής διαπαιδαγωγήσεως που έλαβε χώραν. Αυτό πρέπει να γίνη έτσι, σε τρόπον ώστε, οποιοσδήποτε που ήταν προηγουμένως στενά συνδεδεμένος προς το αποκοπτόμενο πρόσωπο, να μη μισήση ο ίδιος την επίπληξι που έγινε στον αποκοπτόμενον, αλλά να διαπαιδαγωγηθή και αυτός με τη στάσι του και τη διαγωγή του.

ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

20. Ως προς τα σφάλματα, ποια είναι τα οφέλη της παιδείας;

²⁰ Στον ίδιο τον ορισμό της λέξεως φαίνονται τα καλά αποτελέσματα και τα οφέλη της παιδείας, πολλά δε απ’ αυτά έχουν μνημονευθή. Παρατηρείται ότι η παιδεία φέρνει το όφελος της διορθώσεως των σφαλμάτων μας. Σφάλματα έχομε σε αφθονία και γι’ αυτό χρειαζόμεθα διόρθωσι και ωφελούμεθα απ’ αυτήν. Με αυτήν διαπλασσόμεθα, όχι σε συμμόρφωσι προς τους κανόνες και τις συνήθειες του παλαιού κόσμου, οι οποίοι είναι αντίθετοι προς τον λόγον του Θεού, αλλά, μάλλον, θεοκρατικά, σε αρμονία με το θέλημα του Θεού.

21. Ως προς τη δύναμι, ποια είναι τα οφέλη της παιδείας;

²¹ Η παιδεία μας ενισχύει. Όταν ένας στέκη υπέρ των δικαίων αρχών και λαμβάνη την ορθή πορεία ενεργείας παρ’ ότι αυτή είναι αντίθετη προς την αυτοευχαρίστησι, γίνεται δυνατώτερος πνευματικώς και ενισχύεται να προχωρήση κατ’ ευθείαν εμπρός στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Αποδίδεται ‘καρπός ειρηνικός δικαιοσύνης’ κατά το ότι η παιδεία μάς ενισχύει να υπομείνωμε παθήματα χάριν δικαιοσύνης, το αποτέλεσμα δε αυτό συντελεί σε σταθερότητα.

22. Με ποιους τρόπους ωφελούνται από την παιδεία η εκκλησία, τα άτομα εκεί και αναρίθμητα άλλα άτομα;

²² Σε ό,τι αφορά την εκκλησία των δούλων του Θεού, η παιδεία είναι μεγίστης ωφελείας. Αποκτά τάξι στην εκκλησία και για την εκκλησία· κρατεί την εκκλησία ως τοιαύτην στο σωστό δρόμο και κρατεί επίσης τα άτομα εκεί ν’ ακολουθούν την πορεία που φέρνει την επιδοκιμασία του Θεού. Αυτό καθιστά ικανή την εκκλησία να εξακολουθή να χρησιμοποιήται από τον Ιεχωβά Θεό στη διακήρυξι των αγαθών νέων της Βασιλείας του και στην επέκτασι της αληθινής του λατρείας προς αίνον του και προς ευλογίαν αναριθμήτων άλλων ατόμων, στα οποία φέρονται οι Βιβλικές αλήθειες.

23. Κάτω από αυστηρή παιδεία, ποια εκλογή μπορεί να γίνη, και ποια εδάφια εφαρμόζονται;

²³ Ο έλεγχος, που είναι μέρος της παιδείας, είναι ευεργετικός διότι δίδεται με σκοπό τη σωτηρία μας. Παραδείγματος χάριν, αν ένα αποκεκομμένο από την επικοινωνία άτομο πραγματικά αισχυνθή, αν πραγματικά μετανοήση και αλλάξη την πορεία της ενεργείας του, ανταποκρινόμενο έτσι στην παιδεία που επιβάλλεται, μπορεί εν καιρώ να εγκατασταθή πάλι στην εκκλησία του λαού του Θεού. Αλλ’ όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Ιεχωβά, δια να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου.» (1 Κορ. 11:32, ΜΝΚ) Τι θα πούμε για ένα άτομο στο οποίο επιβάλλεται η αυστηρή παιδεία της Γραφικής αποκοπής από την επικοινωνία και που αρνείται να αισχυνθή, να μετανοήση και να επιστρέψη; Καταδεικνύει ότι μισεί τον έλεγχον. Για τούτο έχει εφαρμογή το Παροιμίαι 15:10 (ΜΝΚ): «Η παιδεία είναι δυσάρεστος εις τον εγκαταλείποντα την οδόν· ο μισών τον έλεγχον θέλει τελευτήσει.»

ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ

24. Πόσο κατά μήκος της οδού της ζωής χρειάζεται η παιδεία;

²⁴ Με την αποδοχή από μέρους μας του λόγου του Θεού πρέπει να παρατηρήσωμε και να συμφωνήσωμε ότι για τους Χριστιανούς η παιδεία δεν μπορεί ν’ αποφευχθή. Επί πλέον, δεν θέλομε ν’ αποφύγωμε την παιδεία του Ιεχωβά· δεν επιθυμούμε να είμεθα χωρίς παιδεία. Θυμόμαστε ότι η παιδεία του Ιεχωβά είναι γνώρισμα της Χριστιανικής εκκλησίας και, σαν τέτοιο, είναι απόδειξις της αγάπης του Ιεχωβά για τους μικρούς του. Ο Ιεχωβά είναι μακρόθυμος, και αυτό είναι προς όφελός μας επειδή καταλήγει στο να έχωμε μια ευκαιρία να φθάσωμε να τον γνωρίζωμε και να τον υπηρετούμε. Ωστόσο, ο Ιεχωβά οριστικά παιδεύει και θα παιδεύη. Η παιδεία, επομένως, πρέπει να είναι μαζί μας σε κάθε βήμα που κάνομε στο δρόμο μας προς την ωριμότητα και τη ζωή. Δεν θα την είχαμε με άλλον τρόπο.

25. (α) Με ποιες προμήθειες βοηθεί η κοινωνία Νέου Κόσμου; (β) Σχετίστε τη Βίβλο προς την απόφασι που πρέπει να ληφθή στα προβλήματα της ζωής. (γ) Ποια είναι η κατάλληλη διάθεσις προς τη Γραφή και προς την κοινωνία Νέου Κόσμου;

²⁵ Στην πρόοδό μας προς την ωριμότητα της κατανοήσεως και της διαγωγής σε αρμονία με τον λόγον του Ιεχωβά, βοηθούμεθα από τις ανεκτίμητες παιδευτικές προμήθειες της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Η Γραφή περιέχει εντολές του Θεού, τις προφητείες του και την αποκάλυψι του εαυτού του και των αρχών του. Αυτά είναι οδηγός για την κοινωνία Νέου Κόσμου και όλων όσοι βρίσκονται σ’ αυτήν. Έτσι συμβαίνει ότι, με την εφαρμογή από την κοινωνία Νέου Κόσμου των εκτεθειμένων Γραφικών εντολών, παραδειγμάτων, κανόνων και αρχών στα ζητήματα και προβλήματα της ζωής, οικοδομείται ένα μεγάλο σώμα θεοκρατικού νόμου. Πρέπει να ωφεληθούμε απ’ αυτό. Είναι θεοκρατικό επειδή είναι σε αρμονία με τον Βιβλικό νόμο του Μεγάλου Θεοκράτου, Ιεχωβά Θεού, και βασίζεται σ’ αυτόν. Είναι ανάγκη να κατανοούμε τη Βίβλο του Ιεχωβά και επίσης να σεβώμεθα την κρίσι, την εξουσία και τις οδηγίες της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, θα μας διαπαιδαγωγήσουν, οδηγώντας μας σε όλα τα ζητήματα και προβλήματα της ζωής να λάβωμε την πορεία που θα είναι σε συμφωνία με τον λόγον του Θεού και όχι προς παράβασίν του.

26. Ποιοι είναι δεκτικοί παιδείας;

²⁶ Με κατανόησι και σημαντική ικανοποίησι οι ενήλικοι συχνά παρατηρούν το γεγονός ότι τα τέκνα είναι δεκτικά παιδείας. «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.»​—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

27. (α) Ποιοι άλλοι είναι δεκτικοί παιδείας; (β) Τι πρέπει να μάθουν οι ενήλικοι; (γ) Το ότι παιδευόμεθα είναι απόδειξις τίνος;

²⁷ Εν τούτοις, πρέπει να κατανοήσωμε ότι οι υπεύθυνοι ενήλικοι είναι, επίσης, δεκτικοί παιδείας. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να μάθουν οι ενήλικοι. Πρέπει να μάθουν να διαπαιδαγωγούν τα τέκνα των. Πρέπει να μάθουν ν’ απομακρύνουν τη ζηλοτυπία, την υπερευαισθησία, την εκούσια κακή διαγωγή, την υβριστική ομιλία, τη μνησικακία, την ανηθικότητα, την ανευλάβεια, την υπερηφάνεια, την οργή, την ακαθαρσία. Οι ενήλικοι πρέπει ενωρίς να μάθουν για τη Χριστιανική ουδετερότητα. Έτσι ακριβώς η παιδεία εισέρχεται σε ολόκληρη τη Χριστιανική ζωή του ενηλίκου. Η κατοχή της είναι απόδειξις επιθυμητής ωριμότητος και νηφαλιότητος.

28. (α) Ποια άτομα μεταξύ των υπηρετών του Ιεχωβά σημειώνονται ειδικά τώρα; (β) Ποια είναι τα προνόμια των και οι ανάγκες των;

²⁸ Υπάρχουν άτομα μεταξύ εκείνων που προοδεύουν επάνω στην οδό της ωριμότητος και της ζωής στη λατρεία του Ιεχωβά Θεού, τα οποία άτομα είναι εξέχοντα. Σ’ αυτά περιλαμβάνονται διάφοροι επίσκοποι σε όλη τη θεοκρατική κοινωνία Νέου Κόσμου. Συχνά καθήκον των είναι να παρέχουν στοργική παιδεία προς χάριν των αδελφών των και εκείνων που είναι όμοιοί των υπηρέται του Θεού. Πρέπει αυτοί οι εξέχοντες να λάβουν επίσης παιδεία; Ναι. Πρέπει να την επιθυμούν. Δεν έχουν ξεπεράσει την παιδεία. Δεν είναι πολύ μεγάλοι γι’ αυτήν. Αυτοί συμμερίζονται τις ανάγκες που όλοι οι άλλοι έχουν, ανάγκες για διαρκή εκπαίδευσι στον λόγον του Θεού και διαρκή έλεγχο της πορείας της ενεργείας των, διαπαιδαγωγούμενοι με όλες τις προμήθειες που παρέχονται μέσω της κοινωνίας Νέου Κόσμου.

29. Τι πρέπει να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν οι εξέχοντες;

²⁹ Χρειάζεται να κατανοήσουν ότι όχι μόνον αυτοί ανέχονται τους αδελφούς των με αγάπη, αλλά και οι αδελφοί των τους ανέχονται με αγάπη. Μερικοί επίσκοποι και εξέχοντες υπήρξαν σε θέσεις μεγάλων προνομίων υπηρεσίας επί πολλά χρόνια, και έτσι επί μια μακρά χρονική περίοδο εργάσθηκαν με τους αδελφούς των και για τους αδελφούς των, και οι σύντροφοι των είχαν συνεργασία μαζί τους. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είναι αυτοί οι επίσκοποι ότι δια μέσου των ετών άλλοι παρέβλεψαν τις ατέλειές των και τις ελλείψεις των και από αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό και τα συμφέροντα της Βασιλείας του εξακολούθησαν και ακόμη εξακολουθούν να συνεργάζωνται μαζί τους! Ναι, οι εξέχοντες χρειάζονται επίσης παιδεία και πρέπει να την δεχθούν με ευγνωμοσύνη και εκτίμησι.

30, 31. Συνεπώς, ποιοι πρέπει να δεχθούν παιδεία, και με ποια αποτελέσματα;

³⁰ Η παιδεία, λοιπόν, δεν είναι κάτι για να γελά κανείς μ’ αυτό ή να το αποφεύγη. Ο αντικειμενικός της σκοπός είναι η προαγωγή της λατρείας του Ιεχωβά. Καταλήγει σε σταθερότητα στη Χριστιανική διακονία. Καθιστά ένα άτομο ικανό να κρατή τη θέσι του στο έργο και στη λατρεία του Ιεχωβά. Ο αντικειμενικός της σκοπός επίσης είναι ζωή για κείνους που δέχονται την παιδεία του Ιεχωβά. Κανείς, επομένως, άσχετα με τη θέσι που μπορεί να κατέχη στην οργάνωσι του Ιεχωβά, δεν πρέπει να καταφρονή ή να χλευάζη την παιδεία. «Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά, και μη αθύμει ελεγχόμενος υπ’ αυτού· διότι ο Ιεχωβά ελέγχει όντινα αγαπά, καθώς και ο πατήρ τον υιόν εις τον οποίον ευαρεστείται.»​—Παροιμ. 3:11, 12, ΜΝΚ.

³¹ Στο επόμενο άρθρο ανασκοπούμε μερικά γεγονότα τρόπου ενεργείας και διαγωγής από μέρους των μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλη τη γη, που τους προσδιορίζουν ως αληθινά λαμβάνοντας ‘παιδείαν εν δικαιοσύνη’, και αυτό, φρονούμε, θα εκτιμηθή από όλους όσοι εκτιμούν κατάλληλα την παιδεία.

Πειθαρχημένη Σταθερότης

 1. Ποιο γεγονός της ιστορίας επιτάσσει σταθερότητα σ’ εμάς;

«ΣΤΕΡΕΑ προσηλωμένος σε μια θέσι» ή «προσηλωμένος σε μια κατεύθυνσι»​—αυτή είναι η σημασία του σταθερός. Σταθερότης ασφαλώς απαιτείται για την επιτυχή αντιμετώπισι του παγκοσμίου Αρμαγεδδώνος. Ο Πέτρος εξήτασε τη διάλυσι ‘πάντων τούτων’ όσα ανήκουν στον κόσμο του Σατανά, τον ουρανό του και τη γη του, και αφού έκαμε αυτό, εδήλωσε στους Χριστιανούς αδελφούς του: «Σεις λοιπόν, αγαπητοί, προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη . . . εκπέσητε από τον στηριγμόν σας»​—ή την σταθερότητά σας. (2 Πέτρ. 3:11-17) Για να τελειώσωμε το ταξίδι προς την αιώνια ζωή και να εξακολουθήσωμε στη λατρεία του Ιεχωβά, συμπεριφερόμενοι με τον τρόπο που ευαρεστεί τον Θεό, απαιτείται πειθαρχημένη σταθερότης επειδή υπάρχει ζήτημα ακεραιότητος.​—Εβρ. 10:38, 39.

 2. Ποια είναι η θέσις στην οποία επιθυμούμε να είμεθα στερεά προσηλωμένοι;

² Η θέσις μας στη Χριστιανική πορεία που οδηγεί στη ζωή είναι μια θέσις στο έργο και στη λατρεία του Ιεχωβά​—η διακονία του. Οι δυνάμεις εκείνες που εναντιώνονται στη βασιλεία και στη λατρεία του Ιεχωβά είναι εμπόδια στο δρόμο της ζωής και πρέπει να υπερνικηθούν. Μπορούν να υπερνικηθούν, μέσω της σταθερής μας ακεραιότητας, με το έλεος του Ιεχωβά Θεού. Θα θέλατε να σημειώσετε μερικές από τις προσπάθειες που έγιναν κάτω από συνθήκες και περιστάσεις που συχνά αντιμετωπίζουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, περιστάσεις που δοκιμάζουν τη σταθερότητά των, και πώς αυτοί θεωρούν αυτά τα εμπόδια;

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟΝ ΥΛΙΣΜΟ

 3. Τι είναι υλισμός;

³ Ενώ η αυτοευχαρίστησις του υλισμού είναι απειλή στους Χριστιανούς και αποτελεί παγκόσμια κατάθλιψι του ανθρωπίνου γένους, η σταθερότης αντιστάσεως σ’ αυτόν δείχνει ότι διάγει κανείς ζωή, στην οποίαν ο Ιεχωβά και η λατρεία του έρχονται πρώτα. Πρέπει να υπομνησθή ότι το να είναι κανείς υλιστής δεν σημαίνει ότι είναι κατ’ ανάγκην πλούσιος υλικώς. Το ζήτημα είναι πού συγκεντρώνεται η αφοσίωσις. Αν αγαπά κανείς τον Ιεχωβά Θεό και θέτη πρώτα τη λατρεία του και τα συμφέροντα της Βασιλείας ‘ζητώντας πρώτα την βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του’, θα το αντανακλά αυτό στη ζωή του. Αν δίδη το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του και της προσοχής του στην ικανοποίησι των επιθυμιών της σαρκός του, σαφώς σπείρει στη σάρκα του.​—Ματθ. 6:33.

 4. Με τι εξασφαλίζεται η αιώνια ζωή;

⁴ Ότι η προμήθεια που γίνεται σ’ αυτή τη σάρκα δεν θα διατηρήση τη ζωή αποδεικνύεται Γραφικώς: «Μη πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον. Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.»​—Γαλ. 6:7-9.

 5. Σε ποια ζωτική ερώτησι αναλύεται το ζήτημα του υλισμού;

⁵ Επομένως, εν σχέσει με τον υλισμό και το πρόβλημα που τοποθετεί μπροστά σ’ ένα Χριστιανό, το ζήτημα αναλύεται σε τούτο: Για ποιόν κόσμο ζη κανείς; Μπορούμε ν’ απαντήσωμε σ’ αυτή την ερώτησι με αιώνιο όφελος αν προσέξωμε τη θεόπνευστη συμβουλή που δίδεται όσον αφορά τον παλαιό αυτόν κόσμο και αν, κάνοντας τούτο, ζούμε για τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:15-17) Τι αντίθεσις με τον παρερχόμενο κόσμο: Μένει εις τον αιώνα!

ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΔΙΩΓΜΟ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ

 6. Τι είναι βέβαιο όσον αφορά τον διωγμό σήμερα και στο μέλλον;

⁶ Σήμερα υπάρχουν μερικές χώρες όπου οι κυβερνήσεις εναντιώνονται πάρα πολύ στους μάρτυρας του Ιεχωβά επειδή κηρύττουν τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Όταν ανατρέξετε στο Ετήσιο Βιβλίο των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1963, θα εύρετε ότι στην Αγγλική έκδοσι στη σελίδα 289 υπάρχει μια έκθεσις από μέρη όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά εργάζονται κάτω από μεγάλες δυσκολίες σήμερα. Αύριο; Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι αύξησις και επέκτασις του διωγμού και των απαγορεύσεων θα επέλθη σ’ εκείνους που δεν λατρεύουν το Κράτος και δεν το διακηρύττουν ως σωτήρα των. Οπουδήποτε υπάρχει ολοκληρωτική διακυβέρνησης είναι εύκολη υπόθεσις για τα κρατικά όργανα να συλλάβουν τους μάρτυρας του Ιεχωβά, να τους ρίξουν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές, ν’ απαγορεύσουν το έργον των, να καταλάβουν τα σπίτια των, τα μέρη των συναθροίσεων των και τα έντυπά των, και ακόμη να κάψουν τις Γραφές των.

 7. Τι επρομήθευσε ο Ιεχωβά προς όφελος του φρονήματός μας απέναντι του διωγμού και των απαγορεύσεων;

⁷ Κάτω από τέτοιες περιστάσεις τι μπορεί να γίνη για να έχωμε θάρρος και να μην εκτραπούμε στη λεγόμενη αυτοδιαφύλαξι; Πρωτίστως είναι ζήτημα διακρατήσεως του ορθού φρονήματος. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Είναι δυνατόν λόγω της σαφούς επιγνώσεως που ελάβαμε από τον Ιεχωβά μέσω του λόγου του. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν βρίσκονται σε αμφιβολία ως προς την κατάστασι. Είναι άγρυπνοι έτσι ώστε, ακόμη και η μεγάλη επίθεσις του Γωγ, δεν θα επέλθη σ’ αυτούς σαν έκπληξις χωρίς πρόγνωσι, προειδοποίησι και προεξοπλισμό από μέρους των. (Ιεζεκιήλ, κεφ. 38 και 39) Ακόμη και τώρα από πριν, και στη διάρκεια της επιθέσεως αυτής, οι άκακοι, που είναι σταθεροί κάτω από φαύλον διωγμό, μπορούν να γνωρίζουν ότι το μέλλον των θα είναι ειρηνικό. «Παρατηρεί τον άκακον, και βλέπε τον ευθύν, ότι εις τον ειρηνικόν άνθρωπον θέλει είσθαι εγκατάλειμμα· οι δε παραβάται θέλουσιν όλως εξολοθρευθή· των ασεβών το εγκατάλειμμα θέλει αποκοπή.»​—Ψαλμ. 37:37, 38.

 8. (α) Εξηγήστε τη θεμελιώδη εντολή προς κάθε δούλον του Θεού ατομικώς, η οποία εφαρμόζεται σε όλες τις περιστάσεις. (β) Σε τι καταλήγει;

⁸ Οι δούλοι του Ιεχωβά κάτω από απαγόρευσι και διωγμό αναγνωρίζουν ότι, άσχετα με την πίεσι που επιβάλλεται, ο καθένας διατηρεί ατομική ευθύνη στην πιστή διακονία του Θεού. Ο καθένας γνωρίζει ότι ο λόγος του Θεού λέγει: «Κήρυξον τον λόγον· επίμενε εγκαίρως, ακαίρως· έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.» (2 Τιμ. 4:2) Κάθε άτομο εκπληρώνοντας την ευθύνη που γνωρίζει ότι έχει σε συμμόρφωσι προς την ιεροπρεπή εντολή να κηρύττη «ακαίρως», καταρτίζει προσεκτικά τα σχέδιά του. Κάτω από απαγόρευσι οι μικρότεροι όμιλοι κηρύκων είναι ολιγώτερο φανεροί. Η ατομική δράσις ενίοτε δύσκολα παρατηρείται.

 9. Δείξτε την άποψι των μαρτύρων κάτω από απαγόρευσι ως προς τη «συμπτωματική» μαρτυρία.

⁹ Αν οι περιορισμοί στο έργο του κηρύγματος είναι τόσο περισταλτικοί λόγω του ότι ο Καίσαρ καταφεύγει σε ολοκληρωτικές μεθόδους για να εμποδίση, μπορεί ακόμη να είναι συνετό για όλους τους κήρυκας να κάνουν «συμπτωματική» μαρτυρία. Οι επίσκοποι, για να βοηθήσουν σ’ αυτό, μπορούν να κρατούν τους διακόνους πληροφορημένους για αποτελεσματικούς τρόπους ενάρξεως συνομιλιών με ξένους, για ανίχνευσί των με λεπτότητα αν είναι προβατοειδείς. Με το μέσον αυτό, ακόμη και κάτω από απαγόρευσι, ανερευνάτε ποιος είναι άξιος. Εκείνους, που αποδεικνύεται ότι ενδιαφέρονται, μπορούμε να τους επισκεπτώμεθα τακτικά, και έτσι να συνεχισθή το έργο των επανεπισκέψεων. Με αυτό τον τρόπο σε διάφορες χώρες ιδρύονται και διεξάγονται Γραφικές μελέτες, και οι άνθρωποι βοηθούνται ακόμη και ως το σημείο της αφιερώσεως στον Θεό και του βαπτίσματος παρά τις απαγορεύσεις.

10. Έχουν θέσι κάτω από απαγόρευσι εκθέσεις της διακονίας του αγρού;

¹⁰ Διακονία που εξετελέσθη ακόμη και κάτω από δυσκολίες αναφέρεται πιστά. Η αναφορά μάς βοηθεί να αισθανώμεθα επαφή με την επίγεια οργάνωσι του Ιεχωβά. Οι εκθέσεις ομίλου και εκκλησίας διεγείρουν πιστότητα επειδή όλοι οι διαγγελείς της Βασιλείας βλέπουν ότι κάτι επιτελείται και ότι άλλοι συνεχίζουν το κήρυγμα παρά τις δυσκολίες. Εκθέσεις που φθάνουν στην Εταιρία θα είναι, όταν δημοσιευθούν, ενθάρρυνσις σ’ εκείνους που βρίσκονται σε άλλες χώρες. Θα το κατανοήσετε αυτό όταν διαβάσετε το Ετήσιο Βιβλίο της Εταιρίας. Οι υπεύθυνοι υπηρέται των εκκλησιών μπορούν να συλλέγουν τις εκθέσεις στις συναθροίσεις και όταν επισκέπτωνται τα σπίτια των διαγγελέων της Βασιλείας.

11. Σε ποιο βαθμό επηρεάζονται οι συναθροίσεις από νόμους και διωγμό;

¹¹ Αλλά θα υπάρχουν συναθροίσεις κάτω από απαγόρευσι; Ναι, αυτές συνεχίζονται. Αποτελούνται κατ’ ανάγκην από μικρούς ομίλους, αλλά χρειάζονται για να εποικοδομούν και ενισχύουν πνευματικώς. Εκείνοι που τις παρακολουθούν, τόσο εκτιμούν αυτές τις μυστικές συναθροίσεις, ώστε προσέρχονται και φεύγουν αραιά επί μια σημαντική περίοδο χρόνου για να μην ελκύεται αδικαιολόγητα η προσοχή των γειτόνων στο μέρος που χρησιμοποιείται για συνάθροισι.

12. Τι βοήθεια δίνει το Ματθαίος 10:16-22 στους Χριστιανούς κάτω από απαγόρευσι;

¹² Τολμηροί απέναντι του κινδύνου, αλλά, ωστόσο, φρόνιμοι ως όφεις​—τέτοιοι είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Ιησούς είπε να προσέχωμε από τους πονηρούς ανθρώπους. Αυτό ασφαλώς περιελάμβανε το να προφυλασσώμεθα από τέτοιους πονηρούς ανθρώπους. Ο Ιησούς προέβλεπε την προσφυγή των διωκτών στην ολοκληρωτική τακτική του να κάνουν ανθρώπους να γίνωνται πληροφορηταί του Κράτους ακόμη και εναντίον μελών της οικογενείας των: «Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων· γίνεστε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις, και απλοί ως οι περιστεραί. Προσέχετε δε από των ανθρώπων· διότι θέλουσι σας παραδώσει εις συνέδρια, και εν ταις συναγωγαίς αυτών θέλουσι σας μαστιγώσει· και ενώπιον έτι ηγεμόνων και βασιλέων θέλετε φερθή ένεκεν εμού, προς μαρτυρίαν εις αυτούς, και εις τα έθνη. . . . Θέλει δε παραδώσει αδελφός αδελφόν εις θάνατον, και πατήρ τέκνον· και θέλουσιν επαναστή τέκνα κατά γονέων, και θέλουσι θανατώσει αυτούς. Και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου· ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.»​—Ματθ. 10:16-22.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΔΑΦΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

13. Ποιος τομεύς δεν απαιτεί την εξάσκησι σταθερότητος;

¹³ Δεν βρίσκεται κάθε εδαφική περιοχή σε χώρες που το έργο είναι κάτω από απαγόρευσι, όμως κάθε εδαφική περιοχή απαιτεί την εξάσκησι σταθερότητος. Ο αγρός της διακονίας της Βασιλείας είναι ο κόσμος. (Ματθ. 13:38) Η σταθερότης των μαρτύρων του Ιεχωβά σε κάθε είδους εδαφική περιοχή αποδεικνύει ότι έχουν αγάπη για τα «πρόβατα» που βρίσκονται ακόμη σε όλα τα μέρη του αγρού.

14. Για όλους τους τομείς γενικά, ποιος είναι ο αντικειμενικός σκοπός;

¹⁴ Για να κάμουν το πιο καλό έργο που μπορούν, οι μάρτυρες του Ιεχωβά διευθετούν προσεκτικά την ανάθεσι των τομέων ελέγχοντας επιμελώς την κάλυψί των με κήρυγμα. Οι ευαγγελιζόμενοι δίνουν εκθέσεις του τι έγινε. Τηρούνται καλές σημειώσεις από τους από σπίτι σε σπίτι ευαγγελιζομένους για κείνους που απουσιάζουν και για κείνους που είναι απασχολημένοι. Έπειτα στην επόμενη μαρτυρία σ’ αυτή την εδαφική περιοχή, οι διάκονοι, προτού επεξεργασθούν κάποια νέα τμήματα επισκέπτονται πρώτα εκείνα τα άτομα που ήσαν απόντα από το σπίτι στην τελευταία επίσκεψι ή απασχολημένα εκείνο τον καιρό. Αυτό εξασφαλίζει το να δοθή μια εντελέστερη μαρτυρία και να ληφθή πλήρες όφελος από τη διαθέσιμη εδαφική περιοχή. Επισκέψεις σε απασχολημένους ανθρώπους αργότερα την ίδια μέρα ή σε άλλον συμφωνημένο καιρό σχεδόν κατά κανόνα φέρουν καλά αποτελέσματα.

15. Τι απαιτεί η μαρτυρία κατά ομίλους;

¹⁵ Όταν οι ευαγγελιζόμενοι δίνουν μαρτυρία κατά ομίλους, θεωρείται σπουδαίο να προσδιορίζη ο οδηγός του ομίλου αρκετή εδαφική περιοχή για να κρατή τον όμιλο απασχολημένο ολόκληρη την ώρα. Αυτό καθιστά περιττό να αναζητούν οι διάκονοι τον οδηγό στη διάρκεια του χρονικού διαστήματος της υπηρεσίας του αγρού για να λάβουν περισσότερη εδαφική περιοχή. Αφού εργασθούν λίγες φορές γύρω στην εδαφική περιοχή, ο οδηγός γνωρίζει πόσο μέρος περίπου απ’ αυτήν θα χρειασθή ο όμιλος.

16. Με ποιον τρόπο προάγεται μια πιστή μαρτυρία με (α) εκλογή εντύπων; (β) επανεπισκέψεις;

¹⁶ Επιμελής προσοχή στο ζήτημα της εναλλαγής της καλύψεως της εδαφικής περιοχής με τη Σκοπιά και το Ξύπνα! και με την προσφορά των άλλων εντύπων, βοηθεί επίσης στη διάθεσι των Βιβλικών εντύπων. Οι ευαγγελιζόμενοι μπορούν να επισκέπτονται συχνότερα με περιοδικά επειδή πάντοτε έχουν κάτι νέο και νωπό να προσφέρουν στους ανθρώπους. Σε άλλες περιπτώσεις τα άλλα βοηθήματα Γραφικής μελέτης μπορούν να φέρωνται στην ίδια εδαφική περιοχή, και έτσι να δίδεται η πιο καλή και πιο εντελής μαρτυρία. Έπειτα, επίσης, καθώς οργανώνεται το έργο επανεπισκέψεων και νέοι εκπαιδεύονται γι’ αυτό και όλα τα ενδιαφερόμενα άτομα τυγχάνουν επανεπισκέψεως, δεν θ’ απαιτούνται μεγάλες εκτάσεις για από σπίτι σε σπίτι διακονία.

17. Σε «δύσκολη» εδαφική περιοχή, ποια πρόκλησις παρουσιάζεται και τι πρέπει να παρατηρηθή;

¹⁷ Στους μάρτυρας του Ιεχωβά η λεγόμενη «δύσκολη» εδαφική περιοχή παρουσιάζει μια πρόκλησι. Συνδυάζεται με άλλους παράγοντας για να παρουσιάση μια δοκιμή της σταθερότητας των. «Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν . . . Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.»​—Εβρ. 12:2, 3.

18. Αν ένας τομεύς έχη ωρισμένες δύσκολες ιδιορρυθμίες, ποια είναι τα πολλά πράγματα που μπορεί να κάμη ένας ευαγγελιζόμενος;

¹⁸ Αν ένας τομεύς ή εδαφική περιοχή έχη ωρισμένες ιδιορρυθμίες, τότε ο διαγγελεύς της Βασιλείας πρέπει να ενημερωθή γι’ αυτές και να εξοικειωθή μ’ αυτές. Πρέπει να ερωτήση, Τι πιστεύουν οι άνθρωποι; Γιατί αντιδρούν με τον τρόπο που αντιδρούν; Υπάρχει κάποια μετάφρασις της Γραφής που θα την δεχθούν; Τι δείχνουν οι εφημερίδες για το τι υποστηρίζει και υπέρ τίνος συνηγορεί ο κλήρος των; Για ποιο πράγμα ενδιαφέρονται; Οι απαντήσεις σ’ αυτές τις ερωτήσεις θα βοηθήσουν τον διαγγελέα της Βασιλείας να δώση το άγγελμα της Βασιλείας στους ανθρώπους. Σε τούτο υπάρχει το καλό παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, ο οποίος επληροφορείτο για τους ανθρώπους και τις δοξασίες των όταν διεξήγε την ιεραποστολική του δράσι. Ήταν τόσο παρατηρητικός στον τομέα του, ώστε μπορούσε να πη στους ανθρώπους των Αθηνών ότι είχε ιδεί έναν βωμό στην πόλι των επιγεγραμμένον «Αγνώστω Θεώ». Μίλησε σ’ αυτούς για τον θρησκευτικό τους ζήλο και έπειτα εχρησιμοποίησε αυτό ως βάσι για την ομιλία που τους απηύθυνε. Δεν απεθαρρύνθη από την απαίσια ειδωλολατρία που είδε εκεί. Εχρησιμοποίησε ό,τι βρήκε στον τομέα του. Ανέφερε ακόμη μερικούς από τους συγγραφείς των που ο λαός θα ανεγνώριζε. Ήταν πράγματι ένα υπόδειγμα προβλεπτικού και προετοιμασμένου διακόνου όταν επήγαινε στον τομέα του. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αντιμετωπίζοντας την πρόκλησι της «δύσκολης» εδαφικής περιοχής, λαμβάνουν την κατάλληλη άποψι με το να είναι πλήρως ετοιμασμένοι να δώσουν επιτήδεια μαρτυρία σε τέτοιους τομείς, γνωρίζοντας ότι εκείνοι που είναι ‘επιτήδειοι εις τα έργα των, θα παρασταθούν ενώπιον βασιλέων’.​—Παροιμ. 22:29· Πράξ. 17:23, 28, 29.

19. Εξηγήστε μια ανάπτυξι σε μερικές εδαφικές περιοχές, και δείξτε πώς αποτελεί πλεονέκτημα στη διακονία.

¹⁹ Μια ανάπτυξις σχετικά με κάποια εδαφική περιοχή, που είναι ένα λαμπρό πλεονέκτημα στη διακονία των μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι εκείνη της συχνής καλύψεως ωρισμένης εκτάσεως. Συχνή κάλυψις δεν είναι ένα μειονέκτημα, αλλά είναι ένα πλεονέκτημα επειδή το έργο της διακονίας γίνεται καλά. Καθιστά ικανούς τους διακόνους του Θεού και τους ανθρώπους, στους οποίους γίνονται επισκέψεις, να γνωρισθούν ο ένας με τον άλλον. Μαρτυρία με κάθε ταπεινοφροσύνη και αγαθότητα, με φιλικότητα και θέρμη, χωρίς ν’ ανταποδίδωμε ποτέ κακόν αντί κακού, αφήνοντας ακόμη λίγα λόγια παρηγορίας, καθιστούν ικανούς τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι συχνές επισκέψεις είναι για το καλό τους. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά βεβαιώνουν τους ανθρώπους ότι είναι ευτυχείς να μιλούν μαζί τους. Δεν συμφωνείτε μήπως ότι το άγγελμα της Βασιλείας είναι πραγματικά αξιόλογο και ασφαλώς δεν αποτελεί κακές ειδήσεις; Ελπίζομε ότι συμφωνείτε, επειδή οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν στο να μιλούν σε όλους τους ανθρώπους κατ’ επανάληψιν για τέτοια ωφέλιμα ζητήματα μόλις υπάρξη ευκαιρία να επανεπισκεφθουν. Μπορείτε, λοιπόν, να δήτε ότι η «επιστροφή» αποτελεί μέρος του σημερινού έργου Γραφικής εκπαιδεύσεως.

20. (α) Τι είναι πρωτίστου ενδιαφέροντος εν σχέσει με μια εδαφική περιοχή; (β) Αναφέρατε τι βοηθεί σε υψηλής ποιότητος διακονία εκεί;

²⁰ Κατανοούμε ότι είναι πράγματι επιθυμητό για τους ανθρώπους να γνωρίζουν ποιοι είμεθα όταν μας βλέπουν να ερχώμεθα, συχνά ακόμη γνωρίζοντάς μας με το όνομά μας. Από τέτοιες επισκέψεις, είτε γίνονται δεκτά έντυπα είτε όχι, οι άνθρωποι λαμβάνουν βαθμιαίως μια ολοένα αυξανόμενη γνώσι των βασικών Βιβλικών διδασκαλιών. Ο Ιεχωβά και ο Αρμαγεδδών δεν είναι πια όροι ξένοι σ’ αυτούς. Η κατάστασις των νεκρών και η ελπίδα αιωνίου ανθρωπίνης ζωής επάνω στη γη δεν είναι πια νέες ιδέες γι’ αυτούς. Όσο περισσότερο μιλούμε στους ανθρώπους, τόσο καλύτερα θα γνωρίζωμε τη νοοτροπία των, την αποψί των για τη ζωή, τις ανάγκες των. Κατόπιν μπορούμε άριστα να τους βοηθήσωμε. Συχνά μια εδαφική περιοχή που εκαλύφθη μας ωθεί να κάμωμε καλύτερη προετοιμασία και να απεργασθουμε νέες προσεγγίσεις που θα ελκύσουν και θα διατηρήσουν ενδιαφέρον. Ποτέ μη σμικρύνετε το καταπληκτικό αποτέλεσμα που έχει το άγγελμα της. Βασιλείας. Και, κατ’ εξοχήν, έρχονται αυξήσεις από εδαφικές περιοχές που τυγχάνουν συχνής επεξεργασίας. Βέβαια εκείνο που είναι πρωτίστου ενδιαφέροντος δεν είναι η συχνότης με την οποία καλύπτεται η εδαφική περιοχή, αλλά η ακρίβεια και η καλή ποιότης της διακονίας εκεί. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ένας διακεκριμένος λαός αφωσιωμένος στην αληθινή λατρεία του Ιεχωβά Θεού. Στο περιοδικό Τάιμ της 1ης Φεβρουαρίου 1963, σελίδα 65, κάτω από την επικεφαλίδα «Πιστός ή Ειδωλολάτρης» αναφέρονται τα εξής: «Όταν κυττάζω έξω στην αγορά», παραπονείται ένας Καθολικός ιερεύς, «δεν μπορώ πια να διακρίνω τον πιστόν από τον ειδωλολάτρη. Μπορώ να διακρίνω τους μάρτυρας του Ιεχωβά . . .​—αλλά όχι τους ακολούθους τών κατά παράδοσιν πίστεων.» Υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων που αισθάνονται το ίδιο.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ ΣΕ ΟΡΘΗ ΔΙΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

21. Σχετικά με τη διαγωγή και τη συμπεριφορά, ποια εκλογή έχομε και με ποιες συνέπειες;

²¹ Πρέπει να υπάρχη απόφασις από μέρους μας να είμεθα σταθεροί σε ηθική διαγωγή και καλή συμπεριφορά. Αν δεν διατηρούμε ηθικότητα, θα βγούμε έξω από το δρόμο της ζωής. Θυμάστε την πείρα του αρχαίου Ισραήλ όταν ήταν πολύ κοντά στη γη της επαγγελίας; (Αριθμοί, κεφ. 25) Ακαθαρσία επροξένησε τον θάνατο χιλιάδων τότε. Μπορούμε ν’ αποφύγωμε τέτοια παρεκτροπή προσκόμματος τηρώντας τη διάνοια μας έξω από τα έργα που είναι πονηρά. Προτού ακούσωμε τα αγαθά νέα, η διάνοια μας διέτριβε σε τέτοια έργα, και έτσι ενεργούσαμε ανάλογα και εκάναμε κακές πράξεις. Αλλά εμάθαμε ότι ο θάνατος και η ανάστασις του Χριστού ήσαν «δια να σας παραστήση ενώπιον αυτού αγίους και αμώμους και ανεγκλήτους· εάν επιμένητε εις την πίστιν τεθεμελιωμένοι και στερεοί, και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου το οποίον ηκούσατε.» (Κολ. 1:22, 23) Είθε να είναι απόφασίς μας να εξακολουθήσωμε στην πίστι άμωμοι και να πραγματοποιήσουμε την ελπίδα των αγαθών νέων.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ

22. (α) Ποιο άλλο πεδίον της λατρείας του Ιεχωβά απαιτεί σταθερότητα; (β) Τι αποτελεί πηγή πνευματικής δυνάμεως;

²² Πνευματική δύναμις έρχεται σ’ εμάς από τη γνώσι. Η γνώσις αποκτάται στις εκκλησιαστικές μας συναθροίσεις και στην προσωπική μελέτη του λόγου του Θεού. Για να ζωογονηθούμε να τρέξωμε τον αγώνα ως το τέλος και να λάβωμε το βραβείο της αιωνίου ζωής απαιτείται σταθερότης στην παρακολούθησι των συναθροίσεων για να λάβωμε αυτή τη γνώσι. Οικογενειακή μελέτη και κατ’ ιδίαν μελέτη αναπτύσσουν την επιθυμία να είμεθα σε τέτοιες συναθροίσεις. Κάθε παρέκκλισις από την παρακολούθησι των συναθροίσεων μας αφήνει χωρίς κάποια γνώσι που θα μπορούσαμε να έχωμε. Κάθε τέτοια απώλεια θα μας αφήση εξίσου ακριβώς ασθενέστερους ν’ αντιμετωπίσωμε τον εχθρό. Πρέπει να έχωμε βαθιές ρίζες στην πίστι, για να συνεχίσωμε. Κάθε οικογένεια πρέπει να έχη καθορισμένες ώρες προετοιμασίας για τις συναθροίσεις και έπειτα να είναι μια μετέχουσα μονάς στις συζητήσεις όταν συνέρχεται η εκκλησία. Το να είμεθα με τους αδελφούς μας στις συναθροίσεις έχει το πλεονέκτημα να μας κρατή σε ορθές συναναστροφές που μας βοηθούν στο δρόμο της ζωής. (1 Κορ. 15:33) Πόσο οικτρή υπήρξε η αποτυχία εκείνων που προσεπάθησαν να διαψεύσουν αυτή τη θεία προειδοποίησι! Εμμένετε, λοιπόν, στις ορθές συναναστροφές. Δεν υπάρχει ανάγκη να πάτε προς τα πίσω.

23. Εξηγήστε μερικές από τις ευλογίες και τα οφέλη της συναναστροφής με την εκκλησία.

²³ Θαυμαστές ευλογίες προκύπτουν τώρα για κείνους που καλλιεργούν συναναστροφές με την κοινωνία Νέου Κόσμου, όπου όλοι ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον. Αν ένας είναι αδύνατος ή ασταθής, οι άλλοι υπακούουν στη Γραφική εντολή να ‘ανορθώσουν τας κεχαυνωμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα . . . παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού.’ (Εβρ. 12:12, 15) Αυτή είναι πραγματική αγάπη του πλησίον. Λάβετε μέρος στο να δίνετε αυτή την ενθάρρυνσι. «Δια τούτο παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.»​—1 Θεσ. 5:11.

24. (α) Τι θα φέρη η πειθαρχημένη σταθερότης; (β) Πώς θα χρησιμοποιηθή η ανταμοιβή της ζωής;

²⁴ Η πορεία της πειθαρχημένης σταθερότητος θα φέρη την αιώνια επιδοκιμασία και ευλογία του Ιεχωβά. Εγκαρτερήστε. Γιατί να επιτρέψωμε να εξασθενήση η εμπιστοσύνη μας με το πέρασμα του χρόνου ή λόγω κάποιων αναμενομένων δυσκολιών; «Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.» (Γαλ. 6:9) Οι υπομονητικοί τηρηταί ακεραιότητος θα έχουν χρησιμοποιήσει καλά ό,τι λαμβάνουν ως ανταμοιβή των. Ο Ιεχωβά το εξηγεί αυτό σ’ αυτούς όταν λέγη όσον αφορά τον νέο κόσμο: «Διότι ως οι νέοι ουρανοί και η νέα γη, τα οποία εγώ θέλω κάμει, θέλουσι διαμένει ενώπιόν μου, λέγει ο Ιεχωβά, ούτω θέλει διαμένει το σπέρμα σας και το όνομά σας. Και από νέας σελήνης έως άλλης, και από σαββάτου έως άλλου, θέλει έρχεσθαι πάσα σαρξ δια να προσκυνή ενώπιον μου.» (Ησ. 66:22, 23, ΜΝΚ) Διακρατώντας ακεραιότητα στη Χριστιανική πορεία θα είμεθα ικανοί αιωνίως να λατρεύωμε τον Θεό μας και Πατέρα Ιεχωβά. Το επιθυμείτε αυτό, δεν είναι έτσι; Μην αποκάμνετε σε καλά έργα. Δεχθήτε παιδεία, γίνεσθε σταθεροί στον δρόμο της ζωής, προς αίνον του Ιεχωβά.

Το Βάπτισμα Απαραίτητον για τους Χριστιανούς

 1. (α) Πώς εθεώρησε ο Ιησούς τα χρειώδη της ζωής, και σε τι έθεσε την έμφασι; (β) Γιατί οι Χριστιανοί πρέπει να δώσουν τόπο για το πνεύμα;

ΑΣΧΕΤΑ με το πού μπορεί να ζήτε σ’ αυτόν τον κόσμο, σταματήστε κι ερωτήστε τον εαυτό σας, Πόσα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή είναι αναντιρρήτως απαραίτητα; Μπορεί να σκεφθήτε ότι υπάρχουν πολλά και ν’ αρχίσετε να τα απαριθμήτε στη διάνοια σας. Συλλογισθήτε, όμως, για μια στιγμή και κάμετε μια εκ νέου αξιολόγησι. Για να μιλήσωμε γενικά, δεν θα έλεγαν πλείστοι άνθρωποι ότι υπάρχουν μόνο τρία πράγματα; Τροφή. Στέγη. Ενδυμασία. Εν τούτοις, σημειώστε τι είπε ο Ιησούς Χριστός: «Δια τούτο σας λέγω, Μη μεριμνάτε περί της ζωής σας, τι να φάγητε και τι να πίητε· μηδέ περί του σώματος σας, τι να ενδυθήτε. Δεν είναι η ζωή τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος;» (Ματθ. 6:25) Σημειώστε ότι η έμφασις εκεί δεν είναι στα υλικά πράγματα άλλα στα πνευματικά. Γιατί; Επειδή τα πνευματικά, όχι τα υλικά, υπολογίζονται από τον Θεό. Επομένως, αν κατευθύνωμε ορθά τη ζωή μας, μπορούμε να τιμούμε και να αινούμε τον Θεό, τον ουράνιο Ζωοδότη μας. Αν οδηγούμεθα από το πνεύμα και αποφεύγωμε τις τάσεις της πεπτωκυίας σαρκός, μπορούμε να επιδιώξωμε μια πορεία ζωής απαραίτητη για την επιδοκιμασία του Θεού. (Ρωμ. 7:18, 19, 22, 23) Θα μπορούσε μήπως να υπάρξη κάτι μεγαλυτέρας αξίας σ’ αυτούς τους κρίσιμους, βαρυσήμαντους καιρούς που η επιβίωσις ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής είναι υπό αμφισβήτησιν;

 2. (α) Ποιες ερωτήσεις θα μας κάμουν ικανούς να εξετάσωμε τον εαυτό μας ενώπιον του Θεού; (β) Δώστε τον ορισμό της Χριστιανικής αφιερώσεως, και δείξτε τη σπουδαιότητά της.

² Επομένως, στην πραγματικότητα, ενώ τρία πράγματα είναι απαραίτητα για να μας κρατούν ζωντανούς φυσικώς, ένα ακόμη πρέπει να προστεθή αν πρόκειται να έχωμε επιτυχία πνευματικώς. Είναι κατάλληλο, λοιπόν, να εξετάσωμε προσεκτικά τις ελπίδες μας, τις φιλοδοξίες μας, τους σκοπούς μας στη ζωή. Γι’ αυτό οι ερωτήσεις: Ποια στάσι έχω ενώπιον του Θεού; Τι αυτός θέλει και απαιτεί από μένα; Πώς μπορώ να του δώσω εκείνο που αληθινά οφείλεται σ’ αυτόν; Η μόνη λογική απάντησις σ’ αυτές τις ερωτήσεις είναι αφιέρωσις της ζωής μας στον Θεό. Αλλά τι είναι αφιέρωσις; Η Χριστιανική αφιέρωσις είναι η πράξις ενός ατόμου που αποχωρίζει τον εαυτό του με ιεροπρεπή απόφασι χωρίς επιφύλαξι και χωρίς όρους να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού, μέσω του Χριστού Ιησού, όπως εκτίθεται το θέλημα αυτό στη Γραφή και διασαφηνίζεται από το άγιο πνεύμα του Θεού. Χωρίς αφιέρωσι της ζωής μας στον Θεό, δύσκολα θα μπορούσαμε να αναμένωμε την εύνοιά του και την επιδοκιμασία του. Αφού δεν υπάρχουν τίποτε υλικά πράγματα που μπορούμε να προσφέρωμε στον Θεό, διότι δικά του είναι τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων, είναι σαφές ότι μπορούμε να προσφέρωμε μόνο πνευματικά δώρα σ’ αυτόν. Ο Ιησούς σαφώς το τονίζει αυτό: «Πλην έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί θέλουσι προσκυνήσει τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία· διότι ο Πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. Ο Θεός είναι πνεύμα· και οι προσκυνούντες αυτόν, εν πνεύματα και αληθεία πρέπει να προσκυνώσι.»​—Ιωάν. 4:23, 24· Ψαλμ. 50:10.

 3. Σε ποια ευνοημένη σχέσι θα φέρη η αφιέρωσις έναν Χριστιανό; Εξηγήστε την αξία της.

³ Πραγματικά, αφιέρωσις, μια πνευματική σχέσις, απαιτείται από όλους όσοι θα ήθελαν ν’ αποκτήσουν ζωή. Σημειώστε πώς τονίζεται το σημείο αυτό στο (κατά Λουκάν 14:27: «Όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού, και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.» Επί πλέον, όταν κάνωμε κάτι όπως το ν’ ακολουθούμε τον Υιόν του Θεού, τότε ο Θεός, με τη σειρά του, κάνει κάτι θαυμαστό για μας. Τι; Μας επιτρέπει να εισέλθωμε σε μια πολύ ευνοημένη σχέσι μαζί του, τόσο στενή όσο ενός πατρός με τον υιό του. Φαντασθήτε την ευλογία που προκύπτει σ’ έναν που μπορεί να ονομάζη αληθινά τον Θεό «Πατέρα» του! Αναγνωρίζοντας αυτή την προσδοκία και την αξία του να πράττωμε το θείον θέλημα, δεν πρέπει μήπως να θέσωμε την υψίστη αμοιβή στις πνευματικές αξίες μάλλον παρά στις υλικές; Δεν θα μας φέρη αυτό χαρά, ευτυχία και ειρήνη του νου σ’ αυτόν τον ελαυνόμενο από φόβο, υλιστικό κόσμο; Αλλά μπορεί να ερωτήσετε, Πώς μπορεί κανείς να έλθη σε θέσι ώστε να μπορή ν’ αφιερώση τη ζωή του στον Θεό και να μπη σ’ αυτή την ευνοημένη σχέσι με τον ουράνιο Πατέρα του;

 4. Σε τι βασίζεται η Χριστιανική αφιέρωσις; Ποιο μέρος παίζει η πίστις;

⁴ Όπως κάθε τι που οικοδομούμε, και η σχέσις αυτή, επίσης, πρέπει να οικοδομηθή επάνω σ’ ένα στερεό θεμέλιο. Η βάσις της είναι ακριβής γνώσις και πίστις. Πραγματικά, πρέπει κανείς να ελκυσθή στον Θεό με πίστι βασισμένη στη γνώσι του λόγου του. Δεν είναι μήπως αυτό εκείνο που εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε, «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού»; (Ιωάν. 14:6) Πόσο ακριβώς ζωτική είναι αυτή η διανοητική κατανόησις και εκτίμησις του λόγου του Θεού, που είναι γνωστή ως «πίστις»; Ο απόστολος Παύλος απαντά, στην προς Εβραίους επιστολή 11:6: «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Ναι, πρέπει να έχωμε πιστή γνώσι του θελήματος του Θεού για να το πράξωμε. Σε τούτο δεν υπάρχει συγκινητικά απευθυνόμενη έκκλησις. Μάλλον, η γνώσις βασίζεται στο αποκεκαλυμμένο θέλημα του Θεού από τον λόγον του, τη Γραφή.

 5. Ποιο είναι το θέλημα του Ιεχωβά για τους αληθινούς Χριστιανούς σήμερα;

⁵ Και ποιο είναι το θέλημα του Ιεχωβά για όλους όσοι θα ήθελαν να κερδίσουν την εύνοιά του σήμερα; Ο λόγος του το αποκαλύπτει στην προς Εφεσίους επιστολή 5:15-17, ΜΝΚ: «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.» Μπορούμε μήπως να αρνηθούμε ότι οι ημέρες αυτές είναι πονηρές, στις οποίες «οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην»; (Λουκ. 21:26) Πραγματικά, ωστόσο, δεν υπάρχει αμφισβήτησις για το ποιο είναι το θέλημα του Θεού, διότι η λογική Χριστιανική πορεία είναι ν’ αυξήσωμε την πνευματικότητά μας και να διαπλάσωμε τη ζωή μας σ’ ένα υπόδειγμα που τελικά θ’ αξίζη την επιδοκιμασία του και την ευλογία του.

 6. Πώς μπορούμε να δείξωμε την εκτίμησί μας στον Ιεχωβά για όλη την αγαθότητά του;

⁶ Καθώς μελετούμε τη Γραφή οι διάνοιές μας γεμίζουν με τις θαυμάσιες αλήθειες του λόγου του Θεού και κινούμεθα από μια υπερισχύουσα επιθυμία να κάμωμε γνωστή την εκτίμησί μας προς τον Ιεχωβά Θεό για τις αναρίθμητες εκδηλώσεις της αγαθότητός του. Αν εδιστάζαμε να το πράξωμε αυτό, θα ησθανόμεθα αναμφιβόλως όπως ο προφήτης Ιερεμίας, ο οποίος είπε ότι ο λόγος του Θεού ήταν ως καιόμενον πυρ περικεκλεισμένο στα οστά του και δεν μπορούσε να το περιλάβη. (Ιερεμ. 20:9) Έτσι το αναπόφευκτο συμπέρασμα επί του ζητήματος είναι η επιθυμία μας να συμμερισθούμε αυτά τα αγαθά νέα και ανεπιφύλακτα να δώσωμε τον εαυτό μας στον Ιεχωβά να πράττωμε το θέλημά του.

 7. Εκτός από το να κατέχωμε γνώσι, τι άλλο είναι ζωτικώς αναγκαίο για να έχωμε τα προσόντα για αφιέρωσι και βάπτισμα;

⁷ Εν τούτοις, μολονότι μπορεί να έχωμε Γραφική γνώσι, η οποία είναι μια πρωταρχική απαίτησις για το βάπτισμα, πρέπει ακόμη, προτού μπορέσωμε να προβούμε στην τέλεσί του, να είμεθα καθαροί ηθικώς και πνευματικώς. Δίνοντας σχόλια πάνω σ’ αυτό, ο Ησαΐας είπε: «Σύρθητε, σύρθητε, εξέλθετε εκείθεν, μη εγγίσητε ακάθαρτον· εξέλθετε εκ μέσου αυτής· καθαρίσθητε σεις οι βαστάζοντες τα σκεύη του Ιεχωβά.» (Ησ. 52:11, ΜΝΚ) Είναι διαυγώς σαφές, λοιπόν, ότι οποιοιδήποτε που θα ήθελαν να έχουν τα προσόντα για τη Χριστιανική αφιέρωσι και το βάπτισμα, πρέπει να χωρισθούν από τον κόσμο και να είναι καθαροί. Γιατί; Επειδή «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Πρέπει αυτοί να κάμουν οποιεσδήποτε προσαρμογές που απαιτούνται στη ζωή των για να συμμορφωθούν με τους ηθικούς κανόνες που εκτίθενται στον λόγον του Θεού, τη Γραφή. Παραδείγματος χάριν, αν ένας εγνώρισε πρόσφατα τις αλήθειες της Γραφής και δεν είχε καιρό ν’ απαλλαγή από τις ακάθαρτες συνήθειες του κόσμου ή να τακτοποιήση τον τρόπο διαβιώσεώς του με το αντίθετο φύλο, τότε δεν θα είχε ακόμη τα προσόντα για βάπτισμα. Οι συζυγικές υποθέσεις πρέπει να είναι επίσης σε καλή τάξι. Πρέπει να είναι κανείς καθαρός ηθικώς και πνευματικώς. Σημειώστε τι λέγει ο απόστολος Παύλος στην 1 Κορινθίους 6:9-11: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετε τινές.» Σημειώστε​—«τοιούτοι υπήρχετε τινές», όχι υπάρχετε. Ό,τι μόλις παρετέθη από τον λόγον του Θεού, παρέχει ακριβή ορισμό του τι δεν πρέπει να είμεθα αν θα θέλαμε να έχωμε τα προσόντα για τη σπουδαιότατη Χριστιανική αφιέρωσι και το βάπτισμα.

ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

 8. (α) Δείξτε τη σχέσι μεταξύ αφιερώσεως και βαπτίσματος, (β) Πώς το βάπτισμα του Ιησού ήταν κάτι νέο;

⁸ Τώρα που γνωρίζομε τι είναι η Χριστιανική αφιέρωσις και πόσο ζωτικώς αναγκαία είναι σε οποιονδήποτε που θα ήθελε ν’ αξίζη την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, πρέπει επίσης ν’ αναγνωρίσωμε το μέρος που παίζουν η ακριβής γνώσις και η πίστις. Μέρος της ακριβούς γνώσεως που είναι αναγκαία για Χριστιανούς από αυτή την άποψι είναι η σχέσις μεταξύ αφιερώσεως και βαπτίσματος. Πραγματικά, το βάπτισμα είναι ένα δημόσιο σύμβολο της προσωπικής αφιερώσεως ενός ατόμου να υπηρετή τον Θεό. Το υπόδειγμα της Χριστιανικής αφιερώσεως και του βαπτίσματος εδόθη από τον Ιησούν, τον Υιόν του Θεού. Στην πραγματικότητα, το βάπτισμά του ήταν κάτι νέο. (Εβρ. 7:26) Πριν από το βάπτισμα του Ιησού, ο Ιωάννης ο προφήτης εβάπτιζε Ιουδαίους, που ήσαν αμαρτωλοί και που μετανοούσαν για τις αμαρτίες των εναντίον του νόμου που ο Ιεχωβά Θεός είχε δώσει στο έθνος Ισραήλ μέσω του Μωυσέως, (Ματθ. 3:1-11· Πράξ. 19:4) Ο Ιησούς δεν ήταν τέτοιος μετανοών αμαρτωλός. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εγνώριζε ότι ο Ιησούς ήταν άγιος, αγνός και αμόλυντος, και προσεπάθησε ο Ιωάννης να εμποδίση τον Ιησούν από το να βαπτισθή, λέγοντας: «Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ;» Ο Ιησούς κατενίκησε την αντίρρησι του Ιωάννου, λέγοντας: «Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.» (Ματθ. 3:14, 15) Ο Ιωάννης τότε υποτακτικά εβάπτισε τον Ιησού.

 9. Περιγράψτε μερικά από τα ενδιαφέροντα και πολύτιμα σημεία που αντλούνται από μια εξέτασι του βαπτίσματος του Ιησού.

⁹ Υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα και πολύτιμα σημεία που μπορούμε να αντλήσωμε από μια εξέτασι αυτού του βαπτίσματος του Ιησού, του Υιού του Θεού. Πρώτ’ απ’ όλα, ποιας ηλικίας ήταν σ’ αυτή την περίστασι; Ο Λουκάς το καθώρισε αυτό όταν είπε: «Και αυτός ο Ιησούς ήρχιζε να ήναι ως τριάκοντα ετών.» (Λουκ. 3:23) Επομένως ο Ιησούς δεν ήταν βρέφος σ’ αυτή την περίστασι. Ήταν ένας ανεπτυγμένος άνδρας, ικανός να λάβη τη ζωτική απόφασι ν’ αφιερώση τον εαυτό του στο να πράττη το θείο θέλημα. Παρατηρήστε περαιτέρω, κατεδύθη τελείως στο νερό. Το θείο υπόμνημα αναφέρει: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος.» (Ματθ. 3:16) Αυτή δεν ήταν τελετουργία ραντίσματος, αλλά, μάλλον, τελεία κατάδυσις. Ότι τέτοια συνήθεια είχε ο Ιωάννης βεβαιώνεται από τις Γραφές στο κατά Ιωάννην 3:23: «Ήτο δε και ο Ιωάννης βαπτίζων εν Αινών πλησίον του Σαλείμ, διότι ήσαν εκεί ύδατα πολλά.» Περαιτέρω, σημειώστε, παρακαλούμε, ότι το βάπτισμα ετελέσθη από έναν εξουσιοδοτημένο να βαπτίζη, τον Ιωάννη το Βαπτιστή. Άμα ο Ιησούς εβγήκε από το νερό, έγινε μια αλλαγή σ’ αυτόν. Δεν θ’ ακολουθούσε πια τη ζωή ενός ξυλουργού. Μάλλον, αυτός, με το εν ύδατι βάπτισμα, εσυμβόλισε την αφιέρωσι του εαυτού του, σώματος και όλων, να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά μ’ έναν τρόπο που απαιτούσε περισσότερα από εκείνα που απαιτούσε ο νόμος ο δοσμένος μέσω του Μωυσέως. Όταν ετάφη από τον Ιωάννη κάτω από το νερό, ο Ιησούς συμβολικά απέθανε ως προς την περασμένη του κατάστασι στην επίγεια ζωή. Η θέλησίς του δεν απέθανε, αλλά συνεμορφώνετο ολοένα περισσότερο προς το θείο θέλημα καθώς περιεγράφη γι’ αυτόν, δηλαδή, το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.​—Ιωάν. 4:34· 5:30· Λουκ. 22:42.

10. Δείξτε πώς το Χριστιανικό βάπτισμα έχει όμοια σημασία σήμερα.

¹⁰ Πραγματικά, το Χριστιανικό βάπτισμα έχει όμοια σημασία σήμερα. Ο Ιησούς παρέσχε το υπόδειγμα. Για να είναι το βάπτισμα έγκυρο, πρέπει να γίνη με κατανόησι. Όπως ακριβώς ο Ιησούς εβαπτίσθη όταν είχε κάμει μια νοήμονα, από ελεύθερη θέλησι απόφασι όσον αφορά την αφιέρωσι, έτσι και οι Χριστιανοί σήμερα πρέπει να κατανοούν εκείνο που κάνουν. Αυτό θα απέκλειε τον νηπιοβαπτισμό ως αντιγραφικόν. (Ρωμ. 10:9, 10) Επί πλέον, ένας που θα ήθελε να βαπτισθή τώρα, πρέπει να ζη μια καθαρή, έντιμη ζωή, όπως ακριβώς και ο Ιησούς. Είναι προφανές ότι κάποια μεταμόρφωσις λαμβάνει χώραν πριν από το βάπτισμα· αλλιώς, πώς θα μπορούσε κάτι ακάθαρτο ν’ αφιερωθή στον καθαρό, αγνό Θεό, τον Ιεχωβά; Το βάπτισμα δεν θα μπορούσε πιθανώς ν’ αποτελειώση μια πρόφασι αφιερώσεως. Επιπρόσθετα, ο βαπτίζων πρέπει να είναι ένας αφιερωμένος δούλος του Ιεχωβά, όπως ήταν και ο Ιωάννης. Σ’ αυτές τις ημέρες της εγκαθιδρυμένης ουράνιας βασιλείας, ποιος άλλος διαγγέλλει τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού; Επάνω σε ποιους είναι το όνομα του Ιεχωβά, και σε ποιών τα χέρια έχουν τεθή τα συμφέροντα της βασιλείας του; Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι οι μόνοι, και επομένως θα ήταν κατάλληλο ο βαπτιστής να είναι μόνο ένας από τους αφιερωμένους άρρενας αντιπροσώπους της κοινωνίας Νέου Κόσμου του Ιεχωβά.​—Ησ. 43:10· Ματθ. 24:14, 45-47.

11. Είναι το βάπτισμα τελετουργία καθαρισμού; Εξηγήστε γιατί απαντάτε έτσι.

¹¹ Θυμηθήτε, επίσης, ότι το βάπτισμα, όπως ετελείτο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή, δεν ετελείτο για την άρσι της αμαρτίας, αλλά ήταν σύμβολο μετανοίας για αμαρτίες έναντι της παλαιάς Ιουδαϊκής διαθήκης του νόμου. Ασφαλώς στην περίπτωσι του Ιησού αυτός δεν είχε αμαρτίες. (1 Πέτρ. 2:22) Ομοίως σήμερα, το αληθινό Χριστιανικό βάπτισμα είναι ένα εξωτερικό σύμβολο εκείνου που έχει ήδη λάβει χώραν εσωτερικά, δηλαδή, μιας τελείας, ολόκαρδης αφιερώσεως ενός ατόμου να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού. Δεν είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αφαιρεί αμαρτίες. Μάλλον, η μετάνοια πρέπει να προηγηθή του βαπτίσματος, όπως ετονίσθη από τον απόστολο Παύλο στις Πράξεις 26:20: «Εκήρυττον πρώτον εις τους εν Δαμασκώ και Ιεροσολύμοις, και εις πάσαν την γην της Ιουδαίας, και έπειτα εις τα έθνη, να μετανοώσι, και να επιστρέφωσιν εις τον Θεόν, πράττοντες έργα άξια της μετανοίας.» Επομένως το βάπτισμα δεν είναι μια τελετουργία, της οποίας το νερό αποπλύνει αμαρτίες, αλλά, μάλλον, ένα σύμβολο αφιερώσεως. Πρέπει να προηγήται απ’ αυτό μετάνοια και ευλάβεια. Πρέπει να το ακολουθή πιστή εκπλήρωσις των ευχών της αφιερώσεως,

12. Διευκρινίστε τη σοβαρότητα του βαπτίσματος, και περιγράψτε πώς μερικοί έχουν εσφαλμένες απόψεις όσον αφορά το βάπτισμα.

¹² Το βάπτισμα είναι ένα σοβαρό βήμα, αλλά με το ίδιο τεκμήριο είναι ένα χαρούμενο βήμα. Πρέπει να γίνη με νοημοσύνη και κατάλληλη εκτίμησι της σημασίας του. Το να κάμη κανείς την ευχή της αφιερώσεως και έπειτα ν’ αποτύχη να την εκπληρώση θα εσήμαινε θάνατο. (Εκκλησ. 5:4, 5) Εξ άλλου, το να παραλείψη να την κάμη και να διστάζη να προχωρήση ενώ έχει αρκετή γνώσι, θα εσήμαινε επίσης θάνατο. Μερικοί μπορεί εσφαλμένως να φρονούν ότι δεν είναι ανάγκη να βαπτισθούν, ισχυριζόμενοι ότι έχουν ανεπαρκή γνώσι και θα περιμένουν για ένα πιο ευνοϊκό καιρό. Θυμηθήτε, δεν είναι το βάπτισμα εκείνο που μας υποχρεώνει· είναι η γνώσις. Όταν ένας γνωρίζη αρκετά για ν’ αναγνωρίση ότι ο παλαιός αυτός κόσμος γρήγορα θα παρέλθη με όλες τις επιθυμίες του, και ότι ο μόνος τρόπος που μπορούμε ν’ αποκτήσωμε ζωή είναι ν’ αρχίσωμε να ζούμε για τον νέο κόσμο τώρα, γνωρίζει αρκετά για να βαπτισθή. Αν είναι ηθικώς καθαρός στον καιρόν αυτόν, τότε γιατί ν’ αναβάλλη;​—1 Ιωάν. 2:15-17.

13. (α) Γιατί είναι άσοφο το να ορθολογιζώμεθα για το βάπτισμα; (β) Ποια βεβαίωσι έχομε από τον Θεό ότι θα μας βοηθήση;

¹³ Ένας θα μπορούσε να διατυπώση μια θεωρία και να παρουσιάση πολλές αιτίες ως προς το γιατί δεν είναι γι’ αυτόν ανάγκη να βαπτισθή. Θα μπορούσε να σκεφθή, ‘Πώς μπορώ να ζήσω σύμφωνα με τις ευχές της αφιερώσεώς μου; Ποια βεβαίωσι έχω ότι ο Θεός θα με βοηθήση; Τι θα κάμω όταν εγερθούν δυσκολίες; Θα παραμείνω πιστός; Ίσως πρέπει να περιμένω ώσπου ν’ αποκτήσω περισσότερη γνώσι και θα είναι πιο επίκαιρο το να βαπτισθώ.’ Δεν θα ήταν αυτό μια μορφή ανθρωπίνου ορθολογισμού; Δεν θα ήταν αυτό εμπλοκή στη «συνήθεια της εξηγήσεως η δικαιολογίας των γνωμών και πράξεων ενός ατόμου μόνο με ό,τι θεωρείται λογικό», που είναι ο ορισμός του ανθρωπίνου ορθολογισμού; Επίσης, δεν θα ήταν αυτό επιστήριξις ενός ατόμου στη δική του κατανόησι αντί του Θεού; Τίνος κανόνα πρέπει ν’ ακολουθούμε, τον δικό μας ή του Θεού; Αν υπάρχη κάποια αμφιβολία για το ποια είναι η ορθή κατεύθυνσις, δεν θα ήταν μήπως η πορεία της σοφίας το να λάβετε τη βοήθεια και συμβουλή ωρίμων Χριστιανών, που έχουν στην καρδιά τους τα πιο καλά πνευματικά σας συμφέροντα; Θυμηθήτε τη βεβαίωσι που μας δίνει ο Ιεχωβά στην προς Φιλιππησίους επιστολή 4:13: «Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντός με.» Επομένως, γιατί ν’ αργοπορούμε, γιατί ν’ αναβάλλωμε, αν έχωμε τα προσόντα για Χριστιανική αφιέρωσι και βάπτισμα;

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΞΕΤΑΣΙ

14. Εξηγήστε τι σημαίνει το να βαπτισθούμε (α) στο όνομα του Πατρός, (β) του Υιού, (γ) του αγίου πνεύματος.

¹⁴ Έπειτα, ο Ιησούς είπε ότι πρέπει να βαπτισθούμε στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του αγίου πνεύματος. (Ματθ. 28:19, 20) Τι σημαίνει αυτό; Η πατρότης αναφέρεται στην ιδιότητα του γονέως, και με το να βαπτίζεται κανείς στο όνομα του Πατρός δείχνει ότι αναγνωρίζει την υπεροχή και κυριαρχία του ουρανίου μας Πατρός, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ) Πρέπει να αγιάζωμε το όνομά του, να σεβώμεθα την κυριαρχία του, να αγαπούμε τη βασιλεία του και να υπηρετούμε τα συμφέροντά του. (Λουκ. 11:2) Έπειτα, το να βαπτισθούμε στο όνομα του Υιού δείχνει την εκτίμησί μας για την υψηλή εξουσία και θέσι που απενεμήθη στον Υιό από τον Πατέρα. Πρέπει να υπάρχη αγάπη και εκτίμησις για τον Υιόν επειδή αυτός είναι ο Λυτρωτής. Χωρίς τη θυσία του δεν θα μπορούσαμε ν’ αποκτήσωμε ζωή. Πόσο μεγάλο χρέος του οφείλομε! (Ησ. 55:4· Ιωάν. 4:42) Τελικά, το να βαπτισθούμε στο όνομα του αγίου πνεύματος σημαίνει ν’ αναγνωρίσωμε αυτό το πνεύμα ως την ενεργό δύναμι του Ιεχωβά. Είναι η ίδια δύναμις που αλάθητα ωδήγησε τους άνδρας των αρχαίων χρόνων να γράψουν τη Γραφή, παρεκίνησε τους πρώτους Χριστιανούς να υπομείνουν διωγμό επιτυχώς, και η οποία σήμερα οδηγεί τη θεοκρατική οργάνωσι του Ιεχωβά επάνω στη γη.​—2 Πέτρ. 1:21· Ιωάν. 6:63· 1 Ιωάν. 5:6.

15. Περιγράψτε μερικές από τις πολύτιμες απόψεις του βαπτίσματος.

¹⁵ Το βάπτισμα ενός ατόμου είναι μια δημοσία επίδειξις θανάτου σε μια περασμένη πορεία ζωής. Αν ο υποψήφιος παρέμενε σε κατάδυσι στο νερό, αληθινά αυτό θα εσήμαινε τον θάνατό του. Κατάλληλα, εγείρεται κανείς σε ζωή, να το πούμε έτσι, ζωντανός στο να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά. Έτσι η ημέρα του βαπτίσματος ενός ατόμου θα μπορούσε να λεχθή ότι είναι ημέρα ξεκινήματος για μια νέα ζωή. Το βάπτισμα χρησιμεύει και ως δημοσία ομολογία της αφιερώσεως ενός ατόμου και ως σημείο του ότι είναι ένας χειροτονημένος διάκονος. Διπλά ευλογημένο από τον Ιεχωβά είναι το άτομο αυτό. Η χρονολογία της βαπτίσεως ενός ατόμου πρέπει να καταγραφή και να τυγχάνη ενθυμήσεως πάντοτε. Σε ό,τι αφορά την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά, είναι η χρονολογία της χειροτονίας σας στη διακονία του Υψίστου.

16-19. (α) Ποιες σπουδαίες ερωτήσεις υποβάλλονται στους υποψηφίους για βάπτισμα; (β) Τι δείχνει ότι είναι κανείς εκλέξιμος για βάπτισμα; (γ) Σ’ αυτή την ευκαιρία, τίνος σαφή προοπτική είναι καλό να έχη κανείς; (δ) Είναι το βάπτισμα ο τελικός σκοπός;

¹⁶ Εν τούτοις, προτού οι υποψήφιοι γίνουν δεκτοί στο βάπτισμα, είναι κατάλληλο και πρέπον να απαντήσουν σε δύο ερωτήσεις, έτσι ώστε όλοι οι συγκεντρωμένοι μαζί τους για την περίστασι να μπορούν να είναι μάρτυρες που άκουσαν από τα ίδια τα στόματα των υποψηφίων ότι κατανοούν εκείνο που κάνουν και ότι έκαμαν τα απαιτούμενα βήματα για να έχουν τα προσόντα για το βάπτισμα. Εκείνοι που μπορούν να απαντήσουν στις ερωτήσεις καταφατικώς, πρέπει να πουν «Μάλιστα» έπειτα από κάθε ερώτησι, και πρέπει να τα πουν μεγαλοφώνως και με ομοφωνία, δηλαδή, συγχρόνως.

¹⁷ Η πρώτη ερώτησις είναι: Έχετε αναγνωρίσει τον εαυτό σας ενώπιον του Ιεχωβά Θεού ως αμαρτωλόν που έχει ανάγκην σωτηρίας, και ωμολογήσατε σ’ αυτόν ότι η σωτηρία αυτή προέρχεται απ’ αυτόν, τον Πατέρα, μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού;

¹⁸ Η δευτέρα ερώτησις είναι: Με βάσι αυτή την πίστι στον Θεό και στην προμήθεια του για σωτηρία, αφιερώσατε τον εαυτό σας ανεπιφύλακτα στον Θεό να πράττετε στο εξής το θέλημα του όπως σας το αποκαλύπτει μέσω του Ιησού Χριστού και μέσω της Γραφής κάτω από τη διαφωτιστική δύναμι του αγίου πνεύματος;

¹⁹ Ο καθένας που απήντησε «Μάλιστα» σ’ αυτές τις δύο ερωτήσεις είναι εκλέξιμος για βάπτισμα και πρέπει να βαπτισθή σ’ αυτή την ίδια συνέλευσι μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο βαπτισμένος πρέπει να θυμάται την ημέρα πάντοτε, διότι είναι αληθινά μια αποφασιστική ημέρα της ζωής του. Σε μια τέτοια ευκαιρία είναι κάτι πολύ υγιεινό να έχη κανείς μια σαφή προοπτική των ευθυνών του και των προνομίων του στη διακονία από το σημείο αυτό κι εμπρός. Μη λησμονείτε, το βάπτισμα δεν είναι ο τελικός σκοπός, αλλά μάλλον η αρχή μιας πολύ ευνοϊκής σχέσεως.

20. Ποιες ερωτήσεις παρουσιάζονται για περαιτέρω εξέτασι;

²⁰ Μετά το βάπτισμα, αυτό το ζωτικώς αναγκαίο βήμα, πώς πρέπει να θεωρή κανείς τη σχέσι του προς τον Ιεχωβά, προς την οργάνωσί Του, προς τους Χριστιανούς αδελφούς του; Τι μπορεί κανείς να πράξη για να εκπληρώση τις ευχές της αφιερώσεώς του πιστά και χαρούμενα; Πώς μπορεί ν’ αυξήση κανείς την πνευματικότητά του και να μειώση την επιθυμία του για τα υλικά πράγματα της ζωής; Ποια βήματα πρέπει ν’ ακολουθήση κανείς για ν’ αποκτήση μεγαλύτερη ωριμότητα, για να μπορέση να υπομείνη και να βαδίση στην ακεραιότητά του ενώπιον του Θεού σ’ αυτές τις κρίσιμες ημέρες; Θ’ αφήσωμε τις ερωτήσεις αυτές για να τύχουν απαντήσεως στο επόμενο άρθρο.

Πρόθυμα Επεκτείνετε τη Διακονία Σας

 1. Από τι φοβούνται οι άνθρωποι σήμερα;

ΚΥΤΤΑΞΤΕ γύρω σας σήμερα και τι παρατηρείτε; Τι χαρακτηρίζει αυτόν τον κόσμο και τους ανθρώπους του; Φόβος! Ναι, άσχετα με το αν κυττάζετε σε έθνη, σε κοινότητες, σε οικογένειες ή σε άτομα, ο φόβος επικρατεί παντού. Και από τι φοβούνται οι άνθρωποι; Φοβούνται τον πόλεμο. Φοβούνται την έλλειψι ασφαλείας. Φοβούνται την πείνα. Φοβούνται την αρρώστια. Φοβούνται τους γείτονές των. Φοβούνται τις κυβερνήσεις. Φοβούνται τη γνώσι. Φοβούνται τον θάνατο.

 2. Πώς μερικοί ελευθερώθηκαν από τους φόβους του κόσμου τούτου, και τι επέφερε αυτή την ελευθερία;

² Και όμως πόσοι άνθρωποι φοβούνται τον Θεό; Δηλαδή, φοβούνται να τον δυσαρεστήσουν και έτσι να μην αποκτήσουν την επιδοκιμασία του, την ευλογία του και την προστασία του σ’ αυτές τις κρίσιμες ημέρες. Λέτε ότι τέτοιοι άνθρωποι είναι λίγοι και αραιοί. Σ’ αυτό έχετε δίκαιο. Αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών που έχουν απαλλαγή από τους φόβους του κόσμου τούτου και που έχουν έναν εμπνέοντα, υγιεινό σκοπό στη ζωή. Πώς μπορεί να συμβαίνη αυτό; Συμβαίνει επειδή οι άνθρωποι αυτοί αγαπούν τον Θεό, και η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον. (1 Ιωάν. 4:18) Τι κάνει αυτόν τον όμιλο των ανθρώπων τόσο διαφορετικό, τόσο ευτυχισμένο, τόσο ελεύθερο; Είναι η αφιέρωσίς των στον Ύψιστο Θεό Ιεχωβά, και το ότι έχουν βαπτισθή για να συμβολίσουν δημοσία την αφιέρωσί των αυτή.

 3. Ευηρεστήθη ο Ιεχωβά με την αφιέρωσι και το βάπτισμα του Υιού του; Γιατί απαντάτε έτσι;

³ Όπως ετονίσθη στο προηγούμενο άρθρο, το βάπτισμα είναι ζωτικώς αναγκαίο για να από-τελειωθή δημοσία η ενδόμυχη αφιέρωσις της ζωής ενός ατόμου να υπηρετή τον Δημιουργό, Ιεχωβά Θεό. Βαπτίζεται κανείς για να ευαρεστήση τον Θεό, όχι άνθρωπο. Ευηρεστήθη ο Ιεχωβά ο Πατήρ με το βάπτισμα του Υιού του Ιησού Χριστού; Ας απαντήση το θείο υπόμνημα: «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού, ηνοίχθησαν εις αυτόν οι ουρανοί, και είδε το πνεύμα του Θεού καταβαίνον ως περιστεράν, και ερχόμενον εις αυτόν. Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.»​—Ματθ. 3:16, 17.

 4. (α) Μετά το βάπτισμα, τι έκαμε ο Ιησούς που έφερε περαιτέρω θεία επιδοκιμασία; (β) Σε ποιο συμπέρασμα πρέπει να φθάσωμε σχετικά με τούτο ως Χριστιανοί;

⁴ Μετά το βάπτισμά του, τι έκαμε αυτός ο Υιός του Θεού που έφερε περαιτέρω θεία επιδοκιμασία; Γι’ αυτόν, το θείο υπόμνημα λέγει: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Ιεχωβά ενιαυτόν.» (Λουκ. 4:18, 19, ΜΝΚ) Εδώ βλέπομε τον Υιόν του Θεού να συμμετέχη στην πιο εξευγενιστική από όλες τις ανθρώπινες σταδιοδρομίες, στη Χριστιανική διακονία. Καθώς εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους, έκανε αυτό εντύπωσι στους ανθρώπους; Ανταπεκρίνοντο αυτοί με εκτίμησι; Το θείο υπόμνημα λέγει: «Και πάντες εμαρτύρουν εις αυτόν, και εθαύμαζον δια τους λόγους της χάριτος τους εξερχόμενους εκ του στόματος αυτού.» (Λουκ. 4:22) Αφού ο Χριστός έδωσε το παράδειγμα για όλους τους Χριστιανούς, έπεται μήπως κατ’ ανάγκην ότι όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει επίσης να είναι διάκονοι, δημόσιοι διαγγελείς των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού; (1 Πέτρ. 2:21) Δεν μπορούμε να διαφύγωμε αυτό το συμπέρασμα καθώς διαβάζομε τέτοιες Γραφικές οδηγίες όπως στην προς Ρωμαίους επιστολή 10:10-15 και στο κατά Ιωάννην 21:15-17.

 5. Με ποιόν τρόπο πρέπει οι Χριστιανοί να μιμηθούν τον Ιησού; Εξηγήστε τι είναι «πρόθυμη» υπηρεσία.

⁵ Όχι μόνο πρέπει οι Χριστιανοί να θέλουν να αντιγράψουν τον Διδάσκαλο στον τρόπο της διδασκαλίας του, αλλά πρέπει επίσης να θέλουν να μιμηθούν το φρόνημά του. Γι’ αυτόν ο λόγος του Ιεχωβά μίλησε προφητικά: «Ιδού, έρχομαι· εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού· χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» (Ψαλμ. 40:7, 8) Εδώ, λοιπόν, είναι το κλειδί του ζητήματος. Ο Ιησούς πρόθυμα εξετέλεσε τη διαταγή του Πατρός του. Η υπηρεσία του δεν εγίνετο κάτω από εξαναγκασμό ή με επιφύλαξι, αλλά ήταν ολόκαρδη, γενναιόδωρη και άφθονη στην παροχή της. Είμαι πρόθυμος σημαίνει «είμαι γεμάτος επιθυμία, έτοιμος, ταχύς στο να πράξω, να δώσω, να παραχωρήσω, κλπ. όχι βραδύς· οκνηρός, ή διστακτικός.»

 6. Τι ετόνισε ένας εκκλησιαστικός ηγέτης ως κάτι που πολύ χρειάζεται στη θρησκεία σήμερα;

⁶ Πόσο ανόμοιο με αυτή την περιγραφή είναι το μέσον εκκλησιαστικό μέλος σήμερα! Στις 2 Ιουλίου 1961, ο αποθανών Δρ Ρόμπερτ Ι. ΜάκΚράκεν είπε στο εκκλησίασμα της Εκκλησίας Ριβερσάιντ της Νέας Υόρκης ότι «εκείνο που χρειάζεται στις εκκλησίες είναι πιο ολόκαρδη αφοσίωσις» και «άνδρες και γυναίκες που είναι αφωσιωμένοι, σώμα, διάνοια, και ψυχή, στην υπηρεσία του Θεού και των συντρόφων των.» Ο ΜάκΚράκεν υπέδειξε τον Ιησούν ως το παράδειγμά των: «Κανείς ποτέ δεν έλαβε τον Χριστό ως δεδομένον. Αυτός ήταν μια τέτοια συνταρακτική προσωπικότης που οι αρχές χρειάσθηκε να Τον ξεκαθαρίσουν. Η πραγματική Χριστιανοσύνη είναι πάντοτε μια εκρηκτική δύναμις. Ολίγα πράγματα είναι πιο αξιοθρήνητα σήμερα από την έλλειψι πρωτοβουλίας, επιχειρηματικότητας, ωθούσης ενεργείας, δημιουργικών πόρων στη θρησκεία λαμβανόμενη ως ένα όλον.»

 7. Σε αντίθεσι προς τη γενική κατάστασι της πνευματικής απάθειας, πώς μια Γερμανική εκκλησιαστική έκδοσις περιέγραψε το έργο των μαρτύρων του Ιεχωβά;

⁷ Σε αντίθεσι προς την πνευματική απάθεια που περιγράφεται πιο πάνω, παρατηρήστε τον ζήλο των αφιερωμένων Χριστιανών που είναι γνωστοί ως μάρτυρες του Ιεχωβά. Παραδείγματος χάριν, η Γερμανική εκκλησιαστική έκδοσις Gemeinschaftsgruss (Χαιρετισμός της Κοινότητος) ετόνισε την αποτυχία των μελών της εκκλησίας να εργάζωνται. Ωμολόγησε: «Πρέπει να αισχυνώμεθα για τον εαυτό μας εξ αιτίας ποίων; Εξ αίτιας των μαρτύρων του Ιεχωβά.» Αφού περιέγραψε πώς όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι εργάται, ήγειρε το ερώτημα, ‘Είναι ένας που δεν εργάζεται, πραγματικά μέλος της εκκλησίας;’ Ανεγνώρισε ότι, «σύμφωνα με ό,τι λέγει η Γραφή, δεν είναι . . . Για τούτο πρέπει να αισχυνώμεθα μπροστά στο δόγμα αυτό. Αλλά η αισχύνη αυτή είναι μόνο δευτερεύουσα. Πρέπει να αισχυνώμεθα ενώπιον του Θεού, ότι έχομε εκκλησίες παντού που αποκαλούνται με το όνομά του, στις οποίες, όμως, μόνο λίγοι εργάζονται. Έτσι το όνομα του Θεού ληστεύεται από την αγιότητα του.»

ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

 8. Ποια πορεία θα ήταν επικίνδυνη για τους Χριστιανούς σήμερα;

⁸ Πόσο ζωτικό είναι, λοιπόν, να εκτελούμε τα έργα του Θεού! (Ιωάν. 9:4) Και όμως, είναι μήπως αυτό το όλον της υποθέσεως; Πρέπει οι Χριστιανοί να είναι ευχαριστημένοι μ’ ένα ελάχιστο όριο υπηρεσίας του Θεού, και, έστω και προσωρινά, να συγκεντρώνωνται στην επέκτασι υλικών σκοπών και φιλοδοξιών; Ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται επιθυμητό για μερικούς, είναι εντελώς ανεπιθύμητο για τους αφιερωμένους Χριστιανούς. Γιατί; Είναι επικίνδυνο. Η Γραφή νουθετεί: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματα σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία. Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:1, 2) Δεν μπορούμε να υπηρετούμε και τον Θεό και τον Μαμμωνά, είπε ο Ιησούς.​—Ματθ. 6:24.

 9. (α) Εξηγήστε πώς η δύναμις της λογικής ενός ατόμου χρησιμοποιείται στην επέκτασι διακονικών ικανοτήτων. (β) Διευκρινίστε τα οφέλη που προκύπτουν από τη διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών.

⁹ Σημειώστε, ότι η δύναμις της λογικής του καθενός πρέπει να χρησιμοποιηθή για να κάμη αυτή τη μεταμόρφωσι που θα τον καταστήση ικανόν να επεκτείνη και ν’ αυξήση τις διακονικές του ικανότητες. Ένας ορισμός της λέξεως «λογική» είναι: «Η πρέπουσα εξάσκησις της ικανότητος του συλλογισμού. Ορθή σκέψις.» Εδώ, λοιπόν, είναι το κλειδί του ζητήματος. Αν ένας ειλικρινώς θέλη να είναι Χριστοειδής στη διακονία του και θέλη να προοδεύση στο Χριστιανικό ανάστημα και ωριμότητα, θα πρέπει, κατ’ ανάγκην, να χρησιμοποιήση ορθή σκέψι. Είναι κατά μέγα μέρος ζήτημα τού να τεθούν στην πρώτη θέσι τα πρώτα πράγματα και να τεθή η έμφασις στα πνευματικά μάλλον παρά στα υλικά. Παραδείγματος χάριν, πολλά άτομα έλαβαν ακριβή γνώσι των σκοπών του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον καιρό του τέλους. Στο υπηρεσιακό έτος 1962 μόνο, οι μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαγαν 654.210 Γραφικές μελέτες κάθε εβδομάδα, μερικά δε από αυτά τα άτομα αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Ιεχωβά να πράττουν το θείο θέλημα. Σκεφθήτε το αποτέλεσμα που αυτή η προσωπική Γραφική μελέτη μπορεί να έχη στην καλή γη, στις καλές καρδιές! Οι σπόροι της αληθείας μπορούν να βλαστήσουν, ν’ αυξήσουν και τελικά ν’ αναπτύξουν καρπό. Άτομα άλλοτε κατηφή ή δύστροπα γίνονται ευτυχείς και ενθουσιώδεις διάκονοι των αγαθών νέων. Εκείνοι που άλλοτε ήσαν αδιάφοροι ή ακόμη οκνηροί γίνονται ενεργητικοί και αξιόπιστοι. Εκείνοι, που ήσαν προηγουμένως ζωηρής ή ακόμη βίαιης ιδιοσυγκρασίας, αποκτούν αυτοκυριαρχία και, κατόπιν αυτού, αυτοσεβασμό. Ναι, η προσωπική Γραφική μελέτη είναι μια υγιεινή επένδυσις, η οποία αποφέρει πλούσια μερίσματα. Αλλά πάλι, είναι μήπως αυτό το τέλος της υποθέσεως; Καθόλου! Οι Χριστιανοί δεν προσπαθούν ν’ αναπτύξουν καλές προσωπικότητες μόνο, διότι αυτό θα ήταν έπαινος σ’ αυτούς μόνο. Μάλλον, θέλουν ν’ αποδώσουν έπαινο στον Ιεχωβά δίνοντας σ’ αυτόν τη θυσία των χειλέων των. (Εβρ. 13:15) Αυτό σημαίνει να είναι διάκονοι που κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι, θέλουν να είναι εύχρηστοι στον Ιεχωβά στην πάντοτε επεκτεινόμενη κοινωνία του Νέου Κόσμου.

10. Τι πρέπει να κάμη κανείς για ν’ αποκτήση πνευματική ωριμότητα; Ποια νουθεσία δίνει ο Παύλος σ’ αυτό το σημείο;

¹⁰ Για τον σκοπόν αυτόν, έως τώρα, ίσως έχετε μελετήσει τον λόγον του Θεού και έχετε ήδη πληροφορηθή τους σκοπούς Του για ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης. Προοδευτικά, μπορεί να έχετε μάθει πολλά πράγματα, αρκετά για να σας πείσουν ν’ αφιερώσετε τη ζωή σας στον Ιεχωβά. Αν όχι, σας ενθαρρύνομε να εξακολουθήσετε να λαμβάνετε τέτοια γνώσι για να μπορέσετε να κάμετε αυτό το τελικό βήμα που οδηγεί στη ζωή. (Ιωάν. 17:3) Εξακολουθήστε να θέτετε στην πρώτη θέσι τα πρώτα πράγματα. Με κάθε τρόπο και πάντοτε θέτετε τα πνευματικά επάνω από τα υλικά. Να έχετε ένα πρόγραμμα για καθημερινή ανάγνωσι της Γραφής και να προετοιμάζεσθε καλά για όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις. Ο Παύλος νουθετεί όλους τους Χριστιανούς: «Επειδή ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν τού να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού· και κατηντήσατε να έχητε χρείαν γάλακτος, και ουχί στερεάς τροφής. Διότι πας ο μετέχων γάλακτος, είναι άπειρος του λόγου της δικαιοσύνης· επειδή είναι νήπιος. Των τελείων όμως είναι η στερεά τροφή, οίτινες δια την έξιν έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» (Εβρ. 5:12-14) Αυτό είναι! Τι έξοχη διδασκαλία και ενθάρρυνσις να εργασθούμε για μεγαλύτερη ωριμότητα! Και ποιος καλύτερος καιρός υπάρχει ν’ αρχίσωμε παρά αμέσως τώρα; Ασφαλώς, με το έργο του Ιεχωβά επεκτεινόμενο σε όλη τη γη σε κάθε χώρα, υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αποτελεσματικούς διδασκάλους και διακόνους των αγαθών νέων.

11. (α) Ποιες σειρές μαθημάτων είναι διαθέσιμες κάθε εβδομάδα; Πού; Γιατί είναι τόσο ζωτικές; (β) Αναφέρατε λόγους που δείχνουν πόσο σοφό είναι το να παρακολουθούμε τακτικά τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις.

¹¹ Πώς, λοιπόν, μπορούμε εμείς ατομικώς να οικοδομήσωμε τη μεγαλύτερη ωριμότητα και να γίνωμε αποτελεσματικοί διδάσκαλοι; Εκτός από την προσωπική μελέτη της Γραφής χρειαζόμεθα την πλούσια συναναστροφή με τους ομοίους μας Χριστιανούς σε όλες τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, Κάμετε το σταθερή απόφασί σας να παρακολουθήτε τακτικά όλες τις σειρές μαθημάτων που ο Ιεχωβά παρέχει για την εκπαίδευσί μας στη διακονία. Πραγματικά, σε καθεμιά από τις 22.166 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο σε 189 χώρες, υπάρχουν πέντε σειρές μαθημάτων κάθε εβδομάδα. Οι σειρές αυτές καλύπτουν τέτοια θέματα όπως μια προσεκτική, προοδευτική ανάγνωσι ολοκλήρου της Γραφής, δημόσια ομιλία, πώς να μετέχωμε αποτελεσματικά στη δημοσία διακονική δράσι, και άλλα σχετικά Βιβλικά θέματα· και είναι όλες δωρεάν. Ποτέ δεν γίνεται συλλογή χρημάτων. Πράγματι, αυτές οι σειρές μαθημάτων είναι πνευματικά εποικοδομητικές και ενισχυτικές σ’ αυτές τις κρίσιμες ημέρες που η πίστις όλων των ανθρώπων δοκιμάζεται οδυνηρά. (1 Πέτρ. 1:7) Παρακαλούμε θεωρήστε το προσωπική σας πρόσκλησι το να παρευρίσκεσθε σε οποιαδήποτε ή όλες αυτές τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις, αν δεν το πράττετε ήδη αυτό. Ο Παύλος είπε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Προσέξτε την προειδοποίησι, την επείγουσα ανάγκη, την αγάπη και την ενθάρρυνσι που όλα περιλαμβάνονται στη μια προτροπή του Παύλου από τον Ιεχωβά. Για να επωφελήσθε τακτικά από τις τελευταίες αποκεκαλυμμένες αλήθειες από τον Ναό, οι οποίες ρέουν μέσω της ομοίας με αγωγό οργανώσεως του Ιεχωβά, κάνετε βέβαιο το να παρευρίσκεσθε σ’ αυτές τις συναθροίσεις. Και να ενθυμήσθε, επίσης, εκείνοι από σας που είσθε νέοι στη συναναστροφή σας με την κοινωνία Νέου Κόσμου, ότι η παρουσία σας συμβάλλει πολύ στη ζωογόνησι της εκκλησίας και στο να εκχυθή νέα ζωή σ’ αυτήν. Ναι, για επιτακτικούς λόγους πρέπει να διαμορφώσωμε την καλή συνήθεια να παρακολουθούμε τακτικά τις συναθροίσεις, αν δεν το εκάμαμε ήδη αυτό. Αύξησις στη Χριστιανική ωριμότητα εξασφαλίζεται έτσι.

12. Γιατί η επίδοσις «μαρτυρίας» είναι τόσο ζωτική;

¹² Επιπρόσθετα, καθώς αποκτώνται η ωριμότης και η ισορροπία, θ’ αυξήσετε στο να εκτιμάτε τη διακονία ολοένα περισσότερο. Τι ανείπωτο προνόμιο και ευλογία είναι το να μεταδίδωμε τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και να φέρνωμε παρηγοριά και ελπίδα στις καρδιές εκείνων, που στενάζουν και βοούν για τα βδελύγματα που βλέπουν να γίνωνται σήμερα! (Ιεζ. 9:4-6) Για το ότι αυτή η επίδοσις μαρτυρίας είναι ζωτική, προσέξτε, παρακαλούμε, τι είπε ένας λειτουργός της Νέας Υόρκης, ο Ραλφ Ου. Σόκμαν: «Ώσπου τα μέλη της εκκλησίας να μπορούν να πιστοποιήσουν τι κάνει η θρησκεία τους γι’ αυτά, η εκκλησία απέτυχε να φθάση στην πλήρη δυναμικότητά της ως ζωτικό και σθεναρό ίδρυμα.» Είπε: «Χρειαζόμεθα εκείνους που μπορούν να λάβουν τη στάσι του μάρτυρος και να πιστοποιήσουν ό,τι είναι στις καρδιές τους. . . . Η θρησκεία σας ποτέ δεν γίνεται ζωντανή ώσπου να κάμετε κάτι γι’ αυτήν.» Ο Σόκμαν υπέδειξε τους μάρτυρας του Ιεχωβά ως παραδείγματα, παρατηρώντας, «Αυτοί μεταβάλλουν την πίστι των σε ειδήσεις. Λέγουν τι ο ζων Χριστός έκαμε γι’ αυτούς προσωπικώς.»

13. Ποια προνόμια και ανταμοιβές παρέχονται σ’ εκείνους που πρόθυμα αντιπροσωπεύουν τον Ιεχωβά Θεό ως διάκονοι του;

¹³ Ναι, εδώ σ’ αυτό το ζωτικό έργο, σ’ αυτή τη μετάδοσι των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού, μπορούμε ν’ ακολουθήσωμε τα ίχνη του Διδασκάλου, Χριστού Ιησού. Ποια υψηλότερη αποστολή θα μπορούσε να έχη κανείς; Ποιο μεγαλύτερο προνόμιο και ευθύνη θα μπορούσε ν’ απολαμβάνη κανείς από το να είναι διάκονος του Ιεχωβά Θεού, και μάλιστα όπως ήταν ο Χριστός Ιησούς; Καθώς πρόθυμα μετέχει κανείς σ’ αυτό το έργο που φέρνει ανταμοιβή, του δίδεται καθημερινή υπόμνησις της τελείας του εξαρτήσεως από τον Ιεχωβά Θεό και της ανάγκης να μαθαίνη πώς ν’ αντιπροσωπεύη τη μεγίστη προσωπικότητα του σύμπαντος πιο αποτελεσματικά. Και θυμηθήτε τους βεβαιωτικούς λόγους που παρεσχέθησαν από τον Δαβίδ: «Γινώσκει ο Ιεχωβά τας ημέρας των αμέμπτων και η κληρονομία αυτών θέλει είσθαι εις τον αιώνα· δεν θέλουσι καταισχυνθή εν καιρώ πονηρώ· και εν ημέραις πείνης θέλουσι χορτασθή.» Ο Δαβίδ περαιτέρω είπε: «Νέος ήμην, και ήδη εγήρασα, και δεν είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον, ουδέ το σπέρμα αυτού ζητούν άρτον.»​—Ψαλμ. 37:18, 19, 25, ΜΝΚ.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΣ

14, 15. Περιγράψτε την άποψι του Παύλου για τη διακονία.

¹⁴ Καθώς οι δημόσιοι διαγγελείς των αγαθών νέων επεκτείνουν πρόθυμα τις διακονικές των προσπάθειες, τους γίνεται υπόμνησις των λόγων του αποστόλου Παύλου: «Θέλω δε μείνει εν Εφέσω έως της Πεντηκοστής· διότι ηνοίχθη εις εμέ θύρα μεγάλη και ενεργητική.» (1 Κορ. 16:8, 9) Πράγματι, μετά την αφιέρωσι και το βάπτισμα, ετέθη τετραγωνικά επάνω στους ώμους του αποστόλου Παύλου πολλή ευθύνη που απαιτούσε δραστηριότητα. Αλλά την εβάστασε καλά και βρήκε μεγάλη χαρά στο έργο του. Είπε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Και έδινε συνεχώς ως το τέλος. Είσθε πρόθυμος να προσφέρετε τον εαυτό σας σχετικά με το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού; Είσθε έτοιμος να βαδίσετε μέσα από την ανοιχτή θύρα που οδηγεί σε δράσι, όπως ακριβώς έκαμε και ο Παύλος;

¹⁵ Για να ευαρεστήσωμε τον Θεό θα θέλωμε να μεταδώσωμε πρόθυμα τη γνώσι μας για τη Βασιλεία σε άλλους. Σχετικά με τούτο μπορούμε ασφαλώς να ωφεληθούμε από τη συμβουλή που ο Παύλος έδωσε στους πρώτους Χριστιανούς στη Ρώμη: «Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά την δοθείσαν εις ημάς χάριν· είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν της πίστεως· είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν· είτε διδάσκει τις, ας καταγίνεται εις την διδασκαλίαν· είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν· ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι· ο προϊστάμενος, ας προΐσταται μετ’ επιμελείας· ο ελεών, ας ελεή εν ιλαρότητι.»​—Ρωμ. 12:6-8.

16. Περιγράψτε τι βοηθεί πολύ στην αύξησι σε ωριμότητα. Ποια οφέλη προκύπτουν για τον καλλιεργητήν αυτού του καρπού;

¹⁶ Ωπλισμένοι με αυτό το φρόνημα, μπορούμε με εκτίμησι και πιστότητα να εκπληρώσωμε τις ευχές της αφιερώσεώς μας. Ναι, για να βαπτισθή κανείς, πρέπει να είναι καθαρός ηθικώς και πνευματικώς. Για να παραμείνωμε στην εύνοια του Ιεχωβά, πρέπει να παραμείνωμε καθαροί σε λόγο και πράξι. Ποτέ δεν πρέπει να φέρωμε μομφή στο όνομα του Ιεχωβά ή στην οργάνωσί του. Διαρκώς, λοιπόν, οι διάκονοι του Θεού πρέπει να σκέπτωνται για την αύξησι σε ωριμότητα· και μια μεγάλη βοήθεια προς αυτή την ορθή κατεύθυνσι είναι η καλλιέργεια του καρπού του πνεύματος. (Γαλ. 5:22, 23) Τι εννοείται με τούτο; Οι ιδιότητες αυτές (καρποί του πνεύματος του Θεού) είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης και εγκράτεια. Διαρκώς μετά το βάπτισμα ο καθένας πρέπει να εξετάζη τον εαυτό του για να δη τι πρόοδο κάνει στην ανάπτυξι αυτού του καρπού. Πρέπει να υπάρχη πρόοδος, έστω και αν νομίζωμε ότι είναι βραδεία. Και ακόμη αν η πρόοδος είναι πραγματικά βραδεία, ενέχει ωστόσο υπερτάτη σπουδαιότητα το ν’ αυξάνωμε ατομικώς σε ωριμότητα και να προοδεύωμε στο πνευματικό ανάστημα. Γιατί; Για να μπορέσωμε, με τη βοήθεια του Ιεχωβά, ν’ αποκρούσωμε τις επιδρομές του Διαβόλου σ’ αυτές τις κρίσιμες ημέρες πριν από τον Αρμαγεδδώνα.

17. (α) Περιγράψτε τον ρόλο που παίζει η οργάνωσις του Ιεχωβά στο να μας βοηθή να πράττωμε το θείο θέλημα. (β) Με ποιους τρόπους πρέπει να δείχνωμε σεβασμό για την οργάνωσι του Ιεχωβά;

¹⁷ Κάτι άλλο που παρέχει μεγάλη βοήθεια στο να πράττωμε το θείο θέλημα είναι η οργάνωσις που ο Ιεχωβά έχει προμηθεύσει για τη διεύθυνσι και προς όφελος του λαού του και ατόμων καλής θελήσεως. Ό,τι εμάθαμε δεν ήταν από μας τους ίδιους. Υπάρχει ένας διδάσκαλος! Ο Ιησούς είπε: «Είναι γεγραμμένον εν τοις προφήταις, “Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά”.» (Ιωάν. 6:45, ΜΝΚ· Ησ. 54:13) Έχομε αποκτήσει όλη αυτή τη γνώσι μέσω της διατάξεως που ο Ιεχωβά ευαρεστείται να χρησιμοποιή τώρα, δηλαδή, μέσω των κεχρισμένων, από το πνεύμα αποκυημένων μαρτύρων του, στους οποίους περιλαμβάνεται η τάξις του «πιστού και φρονίμου δούλου» που περιεγράφη από τον Ιησούν στο κατά Ματθαίον 24:45-47. Αυτή η τάξις του δούλου εχρησιμοποίησε την Εταιρία Σκοπιά ως το νόμιμο όργανό της από το 1884, το κύριο δε δημοσίευμα για τη διάδοσι της Βιβλικής αληθείας από το 1879 υπήρξε η Σκοπιά. Αυτό γίνεται ακόμη έως σήμερα. Αναπτύξτε βαθύν σεβασμό γι’ αυτή τη διάταξι, διότι αυτό είναι ευάρεστο στα όμματα του Ιεχωβά. (Εβρ. 12:9) Ο σεβασμός αυτός πρέπει να είναι όχι μόνο για την οργάνωσι την ίδια, αλλά και για κείνους που ο Ιεχωβά ετοποθέτησε σε θέσεις ευθύνης μέσα στη διοργανωτική διάρθρωσι. Πρέπει να εμπιστευώμεθα στους δοκιμασμένους, πιστούς αδελφούς μας και να εκτιμούμε το επίμοχθο έργο που κάνουν, διότι αληθινά είναι υπεύθυνοι για τις ψυχές μας.​—Εβρ. 13:17.

18. (α) Τι κάνει ένα καλό παράδειγμα για τους πολλούς νέους που ενώνονται; (β) Εξηγήστε γιατί πρέπει ν’ αναπτυχθή Χριστιανική υπομονή.

¹⁸ Η αύξησις στην ωριμότητα, όχι μόνο θα σας φέρη πολλές ευλογίες, πολλή χαρά και ευτυχία, αλλά σκεφθήτε και για το παράδειγμα που θα δώση σε όλους εκείνους που έρχονται καθημερινά στην οργάνωσι με τόσο γοργό ρυθμό σήμερα. Τίποτε δεν εμπνέει τόσο τους ανθρώπους καλής θελήσεως προς τον Θεό, όσο το παράδειγμα εκείνων που έδωσαν ανεπιφύλακτα τον εαυτό τους σε Χριστιανική αφιέρωσι και βάπτισμα και που εμμένουν σταθερά στο δρόμο της ακεραιότητος με τη δύναμι και την ισχύ του Ιεχωβά. (Ματθ. 5:16) Το να είσθε στενά προσκολλημένοι στον Ιεχωβά, προσευχόμενοι καθημερινά για την ευλογία του και την κατεύθυνσί του, συνεργαζόμενοι επιμελώς με την οργάνωσί του και υπό την διεύθυνσί της, θα σας βοηθήση ν’ αποφύγετε το να περιπέσετε σε αδράνεια και να χάσετε την ευλογία της ζωής. Μια και έχετε ξεκινήσει στον δρόμο της ζωής, πρέπει να τον ακολουθήσετε και να εργάζεσθε σταθερά για το βραβείο. Δεν πρέπει ποτέ ν’ αποκάμωμε αγαθοποιώντας, αλλά, αντιθέτως, ν’ αυξήσουμε τη χαρά μας και να σκεπτώμεθα για κατευθύνσεις στις οποίες μπορούμε πρόθυμα να επεκτείνωμε τη διακονία μας.​—1 Κορ. 9:24· Αποκάλ. 2:10.

19, 20. (α) Περιγράψτε κατευθύνσεις, στις οποίες οι Χριστιανοί μπορούν πρόθυμα να επεκτείνουν τη διακονία των. (β) Ποιες ανταμοιβές υπάρχουν για εκείνους που παραμένουν πιστοί;

¹⁹ Μπορείτε μήπως πρόθυμα να επεκτείνετε τη διακονία σας για να γίνετε ένας τακτικός διαγγελεύς των αγαθών νέων, κηρύττοντας τρεις έως τέσσερες ώρες στη διακονική δράσι κάθε μήνα; Μπορείτε πρόθυμα να επεκτείνετε τη διακονία σας στο σημείο που, αφού διακηρύξετε τα αγαθά νέα στο από σπίτι σε σπίτι έργο, θα κάμετε επανεπισκέψεις σε ενδιαφερόμενα άτομα και θα διεξαγάγετε Γραφικές μελέτες μαζί τους; Μπορείτε πρόθυμα να επεκτείνετε τη διακονία σας στο βαθμό που θα δαπανάτε δέκα ώρες κάθε μήνα στη διακονική δράσι; Μπορείτε πρόθυμα να επεκτείνετε διακονία σας αίνου και να συστήσετε τον εαυτό σας με τα καλά σας έργα έτσι ώστε να μπορέσετε ακόμη να έχετε τα προσόντα για να χρησιμοποιηθήτε εν καιρώ ως επίσκοπος του ποιμνίου του Θεού, ή ως διακονικός βοηθός, καθώς παρουσιάζεται η ανάγκη; Θυμηθήτε ότι ο Παύλος είπε: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.»​—1 Τιμ. 3:1.

²⁰ Πολλές είναι οι κατευθύνσεις, στις οποίες μπορούμε πρόθυμα να επεκτείνωμε τη διακονία μας, και πολλές είναι οι ευλογίες που ο Ιεχωβά έχει για τον αφιερωμένο λαό του. Σκεφθήτε μόνο για τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης που ο Θεός υπεσχέθη σ’ εκείνους που πράττουν το θέλημά του! Αλλ’ ακόμη και τώρα μπορούμε να εκτιμούμε την πλήρη σημασία της Χριστιανικής αφιερώσεως και του βαπτίσματος με το ν’ απομακρύνωμε τους φόβους του κόσμου τούτου και με το να είμεθα ζωντανά παραδείγματα Χριστιανικού σθένους και εγκαρτερήσεως. Όχι μόνο θα έχωμε έναν υγιεινό και εμπνέοντα σκοπό στη ζωή, αλλά ευχαρίστησις, ικανοποίησις και ευτυχία αποκτώνται από μας αμέσως τώρα. Γευθήτε, λοιπόν, και ιδέτε ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός, διότι η ευλογία του είναι επάνω σ’ εκείνους που παραμένουν πιστοί σ’ αυτόν σ’ αυτές τις κρίσιμες πριν από τον Αρμαγεδδώνα ημέρες, όταν ο καθένας από μας θα θέλη να επεκτείνη τη διακονία του πρόθυμα.​—Αποκάλ. 21:1-5· Ψαλμ. 110:3.

Αποφεύγετε τις Νεανικές Επιθυμίες

«Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζητεί την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κυρών εκ καθαράς καρδίας.»​—2 Τιμ. 2:22.

 1. Πότε η φυγή είναι σημείο θάρρους, και ποια παραδείγματα έχομε;

ΠΡΟΘΥΜΙΑ στο να φεύγη κανείς συχνά θεωρείται ως το χαρακτηριστικό ενός δειλού. Το να βλέπη κανείς έναν άνθρωπο να τρέχη μακριά από τον κίνδυνο, γενικά του διεγείρει ένα αίσθημα αποστροφής. Ειδικά αυτό αλήθευε στον σημερινό παραπλανημένο νεανία με την ψευδή του αίσθησι θάρρους, ο οποίος, ακόμη και όταν έχη άδικο, προτιμά μαχητικά να εμμένη στις απόψεις του και να διαπληκτίζεται. Αλλά το θάρρος δεν δείχνεται κατ’ ανάγκην με μια τέτοια πορεία. Μπορεί να καταδειχθή με μια ήσυχη υπακοή σε δίκαιες αρχές. Μπορεί ακόμη να καταδειχθή με το να φεύγη κανείς, αν η φυγή του γίνεται με υπακοή σε οδηγίες που προέρχονται από το κατάλληλο πρόσωπο και για το κατάλληλο πράγμα. Η φυγή του Ιωσήφ από τη σύζυγο του Πετεφρή, η φυγή του Λωτ και της οικογενείας του από τα Σόδομα και Γόμορρα, η φυγή των πρώτων Χριστιανών από την Ιερουσαλήμ πριν από την καταστροφή της το 70 μ.Χ., όλα αυτά είναι παραδείγματα θαρραλέας φυγής ευπειθών δούλων του Θεού.​—Γεν. 39:11, 12· 19:20· Ματθ. 24:16.

 2. (α) Πώς μπορεί η νεότης στην κοινωνία Νέου Κόσμου να δείξη θάρρος, και τι το καθιστά αυτό δυνατόν; (β) Γιατί πρέπει να δείξουν θάρρος σήμερα;

² Έτσι βλέπομε σήμερα νέους σε μια Χριστιανική οικογένεια που δείχνουν θάρρος φεύγοντας από την παραδεδεγμένη κοσμική πορεία ικανοποιήσεως του εαυτού των με κάθε σαρκική επιθυμία. Χρειάζεται καθαρή καρδιά για ν’ ακολουθήση κανείς δίκαιες αρχές έτσι ώστε να ζη μια καθαρή ζωή αφωσιωμένη στην υπηρεσία του Θεού και του ανθρώπου. Η ευκαιρία είναι δική των τώρα επειδή η αλήθεια όσον αφορά το τι απαιτείται απ’ αυτούς στο ζήτημα της δικαίας διαβιώσεως έχει γίνει διαυγής σαν κρύσταλλο μέσω του λόγου του Θεού. Απαιτείται θάρρος στη νεότητα επειδή εξασκείται πίεσις συμμορφώσεως προς μια κακή πορεία από όλες τις πλευρές του περιβάλλοντος των νέων, από συμμαθητάς, γειτονικούς φίλους και συντρόφους στην εργασία. Τι προνόμιο λοιπόν, για τον Χριστιανό νέο να συλλάβη πλήρως το νόημα της νουθεσίας του Παύλου και ν’ ακολουθήση την κατεύθυνσι που τονίζεται απ’ αυτόν έτσι: «Τας δε νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζητεί την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.»​—2 Τιμ. 2:22· Παροιμ. 4:18.

 3. Ποια εκλογή πρέπει να γίνη από τους νέους σήμερα, και τι θα βοηθήση στο να γίνη η ορθή εκλογή;

³ «Ζήτει την δικαιοσύνην», νουθετεί ο Παύλος. Πόσο καλά αυτό περιγράφει την πορεία που διανοίγεται στους νέους Χριστιανούς σήμερα με ολόκληρο το μέλλον τον μπροστά τους! Ποιο θα είναι το μέλλον των; Μπροστά τους είναι δύο ξεχωριστοί κόσμοι, κόσμοι τελείως διαφορετικής συγκροτήσεως και που προσφέρουν τελείως διαφορετικούς προορισμούς. Οι νέοι έχουν την ευκαιρία εκλογής μιας σταδιοδρομίας στον ένα ή στον άλλο κόσμο. Στα σχολεία τους έχουν υποσχεθή λαμπρές σταδιοδρομίες στο εμπορικό, το πολιτικό ή το θρησκευτικό πεδίον του κόσμου τούτου. Εξ άλλου, ο Ιεχωβά Θεός προσφέρει στη νεότητα μια σταδιοδρομία στην ολοχρόνια υπηρεσία της διατάξεως του Νέου Κόσμου, για την οποίαν οι Χριστιανοί προσεύχονται. Προσεύχεσθε, μήπως, να έλθη η βασιλεία του Θεού και να γίνη το θέλημά του στη γη όπως στον ουρανό; Η ορθή εκλογή δεν θα είναι εύκολη. Λόγω της προπαγάνδας του παλαιού αυτού κόσμου, η νεότης επηρεάζεται από ισχυρούς πειρασμούς και περιπετειώδεις, απατηλές επιθυμίες. Εξ άλλου, όμως, μέσω της Γραφής βοηθείται από τη συμβουλή που ο Θεός έδωσε στον Τιμόθεο όταν ήταν στο σημείο της αποφάσεως όπως είναι όλοι οι νέοι σήμερα. Ο απόστολος Παύλος δίνει τις εξής οδηγίες στον νέον: «Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βέβηλους ματαιολογίας, και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως· την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι, επλανήθησαν κατά την πίστιν.» (1 Τιμ. 6:20, 21) Γονείς και τέκνα, σκεφθήτε προσεκτικά τα σημεία αυτά. Αναμετρήστε τις ανταμοιβές που προσφέρει ένας θνήσκων παλαιός κόσμος σε σύγκρισι με τον νέο δίκαιο κόσμο του Θεού. Κατόπιν με σοφία και θάρρος λάβετε την απόφασι που έλαβε ο νεαρός Τιμόθεος. Αυτός εξέλεξε να υπηρετή τα συμφέροντα της Βασιλείας του Θεού.

 4. (α) Γιατί οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου είναι τόσο διαφορετικοί από όλους τους άλλους νέους στον κόσμο; (β) Εξαιρούνται οι νέοι στα χρόνια από τη διακονία, και ποια ενθάρρυνσι έδωσε ο Ιησούς στους νέους;

⁴ Οι Χριστιανοί νέοι έχουν ειδική ευθύνη μεταξύ όλων των άλλων στον κόσμο σήμερα λόγω της αγάπης των για τον Ιεχωβά Θεό και τη διακονία που ο Θεός τους ανέθεσε. Πρέπει να φροντίζουν για την ειδική ευθύνη των ως νέων επειδή είναι οι μέλλοντες επίσκοποι της εκκλησίας του Θεού. Απλώς επειδή είναι νέοι στα χρόνια, αυτό δεν σημαίνει ότι εξαιρούνται από το να λατρεύουν τον Θεό και από την ευθύνη του να πράττουν το θέλημά του. Ακούστε τη δικαιολογία που ο νεαρός Ιερεμίας προέβαλε στον Ιεχωβά Θεό όταν του ελέχθη να κηρύττη: «Ω! Κύριε Ιεχωβά! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Ακούστε την επίπληξι που έλαβε, ακολουθούμενη από την εγγύησι της υποστηρίξεως του Ιεχωβά: «Μη λέγε, Είμαι παιδίον· διότι θέλεις υπάγει προς πάντας, προς τους οποίους θέλω σε εξαποστείλει· και πάντα όσα σε προστάξω, θέλεις ειπεί. Μη φοβηθής από προσώπου αυτών· διότι εγώ είμαι μετά σου δια να σε ελευθερόνω, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 1:6-8, ΜΝΚ) Μια τέτοια πιστή πορεία από μέρους ενός Χριστιανού νέου θα του φέρη την αγάπη και προστασία του Ιεχωβά Θεού και του Χριστού Ιησού. Αν ο Ιερεμίας μπορούσε να είναι ένας πιστός διάκονος του Θεού, γιατί δεν μπορείτε να είσθε και σεις ένας; Κανείς ας μη σας εμποδίση ή σας αποθαρρύνη από το να ασκήσετε τα Θεόδοτα προνόμιά σας. Στην εποχή του Ιησού, όταν μερικοί προσεπάθησαν να εμποδίσουν τους νέους από το να έλθουν σ’ αυτόν, ο Ιησούς είπε: «Αφήσατε τα παιδία, και μη εμποδίζετε αυτά να έλθωσι προς εμέ· διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 19:14) Μια άλλη φορά είπε: «Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων ητοίμασας αίνεσιν.» (Ματθ. 21:16) Τι θέσι εύνοιας έχουν οι ευπειθείς νέοι στα όμματα του Ιεχωβά Θεού και του Υιού του Χριστού Ιησού!

ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

 5. Ποιες είναι μερικές από τις φαντασιοπληξίες, από τις οποίες οι Χριστιανοί νέοι πρέπει να φυλάγωνται, και γιατί;

⁵ Όπως ακριβώς ο νεαρός Τιμόθεος έπρεπε αναμφιβόλως να φυλάγεται έντονα για να μην ασκή και ακολουθή τις νεανικές συνήθειες της εποχής του, όμοια σήμερα οι νεαράς ηλικίας Χριστιανοί διάκονοι πρέπει πάντοτε να είναι άγρυπνοι απέναντι των ανθυγιεινών επιρροών του κόσμου τούτου. Είναι πολύ εύκολο πράγμα για τους Χριστιανούς νέους να επιτρέπουν στον εαυτό τους να αντιγράφη και να θέτη σ’ εφαρμογή τις φαντασιοπληξίες που τόσο επικρατούν μεταξύ εκείνων με τους οποίους συνδέονται. Πολλά νεαρά άτομα αρέσκονται να ζουν για διέγερσι. Αγαπούν συγκινήσεις όπως το να οδηγούν με απρόσεκτο τρόπο αυτοκίνητα, το να ριψοκινδυνεύουν και να ενεργούν παράτολμα απλώς για να δουν ως που μπορούν να φθάσουν. Αλλ’ αυτό εμπερικλείει πολλούς κινδύνους. Μια λίγο εσφαλμένη κίνησις ή ένας ελαφρώς εσφαλμένος υπολογισμός θα μπορούσε να κάμη ένα άτομο να χάση τη ζωή του ή ακόμη ν’ αφαιρέση τη ζωή κάποιου άλλου. Πρέπει, λοιπόν, οι νέοι να απέχουν από το ν’ αφήνουν τις κοσμικές αυτές φαντασιοπληξίες να γίνωνται μέρος της κατευθύνσεως της ζωής των. Είναι αληθές ότι, όταν κανείς δεν συμμορφώνεται με το πλήθος, οι άλλοι θ’ αρχίσουν να τον ονομάζουν θηλυπρεπή, ασθενικό πλάσμα και δύσθυμον αλλά ποιοι είναι οι ασθενικοί; Ποιοι είναι οι δύσθυμοι; Εκείνοι που δεν είναι αρκετά ισχυροί για ν’ αντισταθούν σε πειρασμούς παρατόλμων ενεργειών, εκείνοι που είναι πολύ αδύνατοι για να φυλαχθουν από τα πράγματα που ο Διάβολος επιθυμεί να κάμουν, και τα οποία όχι μόνο θα προξενήσουν βλάβη στον εαυτό τους, αλλά μπορεί να βλάψουν και άλλους. Φεύγετε από απερισκεψία.

 6. Γιατί πρέπει ν’ αποφεύγεται η αισχρή και ανόητη ομιλία;

⁶ Οι νεαροί Χριστιανοί χρειάζεται να φυλάγονται από αισχρή και ανόητη ομιλία, που είναι τόσο κοινή μεταξύ των νέων σήμερα και εναντίον της οποίας μιλεί ο Θεός​—«μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.» (Εφεσ. 5:4) Οι κοσμικοί νέοι μπορεί να νομίζουν ότι αυτό είναι έξυπνο. Μπορεί ακόμη να νομίζουν ότι τους κάνει τραχείς και ότι πρέπει να γίνεται για την απόκτησι δημοτικότητος. Μερικοί μπορεί να νομίζουν ότι αυτό είναι σημείο της ενηλικιώσεώς των, αλλά δεν είναι. Είναι μόνο ένδειξις αδυναμίας, πτωχού λεξιλογίου και κοσμικότητος. Αν οι Χριστιανοί αρχίζουν ν’ αντιγράφουν τους κοσμικούς νέους και να μιλούν την απρεπή, αποκρουστική γλώσσα των, τότε γρήγορα θ’ αρχίσουν να σκέπτωνται με τον ίδιο τρόπο. Τέτοιες σκέψεις δεν συμβιβάζονται με τις σκέψεις του Θεού και, γι’ αυτό, θα εξασθενίσουν την πίστι των. Αν αυτό συνεχισθή, η πίστις των θα εκλείψη τελείως. Τότε οι ορθές επιθυμίες θα εκλείψουν. Κάθε τι θα χαθή, λόγω ακριβώς του σπόρου της αισχρής ομιλίας.

 7. Ποια Γραφική νουθεσία δίδεται εναντίον των «κακών αστεϊσμών»;

⁷ Η ενασχόλησις σε «κακούς αστεϊσμούς» δεν είναι πρέπουσα για έναν διάκονο του Θεού. Οι αστεϊσμοί αυτοί μπορούν να είναι πάρα πολύ επιβλαβείς. Η αντιγραφικότης μιας τέτοιας συνήθειας καταδεικνύεται στις Παροιμίες: «Ως ο μανιακός όστις ρίπτει φλόγας, βέλη, και θάνατον, ούτως είναι ο άνθρωπος όστις απατά τον πλησίον αυτού, και λέγει, Δεν έκαμον εγώ παίζων;» (Παροιμ. 26:18, 19) Έτσι για διασκέδασι μιας στιγμής, το να προσφύγη ένα άτομο σε ό,τι ονομάζει αστεϊσμό, μπορεί να είναι σαν βέλη θανάτου σ’ έναν άλλον. Προτού κάμετε έναν αστεϊσμό σε κάποιον, ερωτήστε τον εαυτό σας, «θα ήθελα να είμαι εγώ το αντικείμενον του αστεϊσμού;» Ποτέ δεν πρέπει να λαμβάνουμε ευχαρίστησι με το να φέρωμε κάποιον άλλον σε αμηχανία ή να τον βλάψωμε.

 8. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι από το να εμπλακή κανείς πάρα πολύ στον αθλητισμό;

⁸ Μια άλλη επιβλαβής επιθυμία που πρέπει ν’ αποφεύγεται είναι η υπερβολική εντρύφησις ενός νέου στον αθλητισμό, είτε με συμμετοχή του είτε ως θεατού. Αν αυτό επιτρέπεται να γίνη, τότε τα βράδια, όταν πρέπει να μελετάται ο λόγος του Θεού ή να παρακολουθούνται οι συναθροίσεις, ο καιρός θα δαπανάται σε κάποιο αθλητικό γεγονός. Τα Σαββατοκύριακα, όταν είναι κανείς ελεύθερος από το σχολείο και την κοσμική εργασία, ο χρόνος δεν θα δαπανάται στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι, όπως έκαναν ο Ιησούς και οι απόστολοι, αν οι αθλητικές ενασχολήσεις παίρνουν την πρώτη θέσι στη ζωή μας. Μια λογική ποσότης αθλήσεως μπορεί να είναι ωφέλιμη, όπως εδήλωσε ο Παύλος: «Διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» (1 Τιμ. 4:8) Το σπουδαίο σημείο είναι να την κρατούμε μέσα στα όριά της. Μην αφήνετε καμμιά τέρψις να γίνη τόσο ισχυρή επιθυμία, ώστε αυτή να είναι όλο εκείνο που μπορούμε να σκεφθούμε ή για το οποίο να μιλούμε. Αν αυτό συμβή, υπάρχει ο κίνδυνος ν’ αποτραβηχθή κανείς από την αφοσίωσί του στον Ιεχωβά Θεό, να σταματήση την πνευματική του αύξησι, οι δε προσδοκίες του αιωνίου ζωής θα τεθούν σε κίνδυνο.

9, 10. (α) Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που προέρχονται από τον υλισμό, όπως εδήλωσε ο Παύλος; (β) Πώς μπορούν οι νέοι ν’ αντισταθούν στην παγίδα του υλισμού;

⁹ Το να κερδίσουν πλούτον και κοσμικά αποκτήματα είναι η επιθυμία και φιλοδοξία των νέων, αλλά οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου γνωρίζουν ότι δεν είναι αυτή η επιθυμία που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Είναι η αρχή της παγίδος του υλισμού. Ακούστε τη νουθεσία που δίνει ο ουράνιος Πατήρ: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.» (1 Τιμ. 6:9, 10) Οι επιβλαβείς αυτές επιθυμίες δεν πρόκειται να καταφθάσουν κανένα που δεν επιτρέπει να κατευθύνονται η αγάπη του και οι προσπάθειές του στο να κερδίση μη αναγκαία υλικά πράγματα. Μην ξεχνάτε ότι, αν ο υλισμός αιχμαλωτίση τις σκέψεις σας, αιχμαλώτισε εσάς.​—Παροιμ. 23:7.

¹⁰ Δεν πρέπει να θέτωμε τον εαυτό μας σε μια τέτοια θέσι, ώστε να βυθιζώμεθα στη δίνη του υλισμού. Γιατί να ποθήτε μια ραδιοφωνική συσκευή υψηλής πιστότητας, ή να σκέπτεσθε για ένα πολύ ακριβό «σπορτ» αυτοκίνητο ή να ονειρεύεσθε μια κατοικία μ’ ένα γκαράζ για δύο αυτοκίνητα, αν αυτά τα πράγματα είναι υπεράνω των οικονομικών δυνατοτήτων σας και μπορήτε να περάσετε χωρίς αυτά; Με την παρατήρησι και τη σκέψι, η επιθυμία μπορεί να γίνη τόσο μεγάλη, ώστε ένα άτομο θα εργάζεται τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα για να κάμη χρήματα να πληρώση γι’ αυτά τα πράγματα που δεν είναι χρειώδη. Με το να κάμετε αντικείμενα των επιθυμιών σας αυτά τα πράγματα, η λατρεία σας για τον Ιεχωβά Θεό θα εμποδισθή επειδή θα χάνετε συναθροίσεις και θα υπηρετήτε και θα καλλιεργήτε εσφαλμένες επιθυμίες.

11. Τι πρέπει ν’ αποφεύγεται στον τρόπο με τον οποίο ντυνόμαστε;

¹¹ Η επιθυμία να ελκύωμε το αντίθετο φύλο με το να επιδεικνύωμε άσεμνα το σώμα είναι μεγάλη από μέρους και αρρένων και θηλέων σήμερα. Μη διεγείρετε τα σεξουαλικά πάθη με ακατάλληλη ενδυμασία ή αυτοεπίδειξι. Τα άκρως εφαρμοστά και αποκαλυπτικά ενδύματα, πρέπει ν’ αποφεύγωνται. Οι κοσμικοί νέοι είναι δυνατόν να σκέπτωνται ότι είναι της μόδας να ντύνονται έτσι, αλλά οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει πάντοτε να έχουν συναίσθησι της θέσεώς των και να εξασκούν κατάλληλη διαγωγή με κατάλληλο ένδυμα. Οι νεαρές γυναίκες ειδικά πρέπει να θυμούνται τη συμβουλή, που εδόθη από τον Πέτρο στο ζήτημα του ενδύματος: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.»​—1 Πέτρ. 3:3, 4.

12. (α) Υπόκεινται σε περιορισμό οι Χριστιανοί νέοι όταν εκλέγουν τους συντρόφους των; (β) Πώς προειδοποιήθησαν οι Ισραηλίται να μην επιτρέπουν κακή συναναστροφή στα τέκνα των;

¹² Η γνωριμία με το άλλο φύλον σε πολλές χώρες είναι ένα φυσικό πράγμα για τη νεότητα, και αποτελεί ένα πολύ σπουδαίο μέρος της ζωής των. Αυτό είναι κάτι από το οποίο πρέπει πολύ να φυλαγώμαστε. Οι νέοι ίσως να νομίζουν ότι μπορούν να μνηστευθούν, να ερωτοτροπούν και να συναναστρέφονται με οποιοδήποτε αγόρι ή κορίτσι τους αρέσει στο σχολείο ή στη γειτονιά, αλλ’ αυτό δεν είναι έτσι. Οι συναναστροφές των υπόκεινται σε περιορισμό. Τα ακόλουθα λόγια νουθεσίας από τον Ιεχωβά Θεό λέγουν: «Μη πλανάσθε· “Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί”.» (1 Κορ. 15:33) Οι νέοι Χριστιανοί διάκονοι ανέπτυξαν καλά, χρηστά ήθη λόγω της εκπαιδεύσεως της κοινωνίας Νέου Κόσμου που βασίζεται στη Γραφή. Ο Θεός, λοιπόν, λέγει ότι για να παραμείνουν σ’ αυτά τα καλά ήθη οι νέοι πρέπει να ζητούν τη συντροφιά μόνο εκείνων που πιστεύουν όπως αυτοί πιστεύουν, εκείνων που έχουν αφιερώσει τη ζωή των να υπηρετούν τον Θεό και έχουν συμβολίσει αυτή την αφιέρωσι με το ότι εβαπτίσθησαν στο νερό. Αυτή την ίδια συμβουλή ο Θεός έδωσε στο έθνος Ισραήλ, όταν είπε στους γονείς να μην επιτρέπουν στους γυιούς των ή στις θυγατέρες των να νυμφεύονται ή να συναναστρέφονται με τους νέους των ειδωλολατρικών εθνών που ήσαν γύρω των: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου.» (Δευτ. 7:3) Αν οι γονείς και τα τέκνα δεν επρόσεχαν σ’ αυτά τα λόγια, υπήρχε ο κίνδυνος ότι τα τέκνα θα λησμονούσαν τη λατρεία που οφείλεται στον Θεό και, ως αποτέλεσμα, θα επέφεραν την αιωνία των καταστροφή. «Διότι θέλουσιν αποπλανήσει τους υιούς σου απ’ εμού, και θέλουσι λατρεύει άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σε εξολοθρεύσει.»​—Δευτ. 7:4, ΜΝΚ.

13. Ποια είναι τα επιβλαβή αποτελέσματα και οι κίνδυνοι που προέρχονται από τη θωπεία;

¹³ Κατάλληλη διαγωγή στη γνωριμία με το άλλο φύλον είναι πολύ σπουδαία, επειδή είναι επικίνδυνο πράγμα να υπερδιεγείρωμε τις ισχυρές σεξουαλικές ωθήσεις. Αυτό είναι κάτι, με το οποίο δεν μπορεί να παίζη κανείς. Αν κανείς επιτρέπη στον εαυτό του να διεγερθή υπερβολικά θωπεύοντας και έπειτα συναισθανθή τους περιορισμούς που ετέθησαν σ’ αυτόν από τον νόμον του Θεού, οι δε σεξουαλικές επιθυμίες δεν μπορούν να φερθούν σ’ ένα κορύφωμα, ποια είναι η κατάστασις; Αυτό κάνει το άτομο ν’ αφεθή σε μια πολύ νευρική και συναισθηματικώς ταραγμένη κατάστασι. Αυτό προξενεί βλάβη πνευματικώς, καθώς και διανοητικώς και φυσικώς, και για τούτο πρέπει ν’ αποφεύγεται. Μπορεί να οδηγήση σε ανηθικότητα, ο δε Θεός δίνει προειδοποίησι εναντίον αυτής, όταν λέγη: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός· τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, . . . φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλ. 5:19-21) Μην προσφεύγετε σ’ αυτές τις χαλαρές συνήθειες που μπορούν εύκολα να προξενήσουν απώλεια της ζωής. Οι Χριστιανοί γονείς πρέπει πάντοτε να γνωρίζουν πού είναι τα τέκνα των, και οι νεαροί ποτέ δεν πρέπει να ντρέπωνται να λέγουν στους γονείς των πού ήσαν και τι έπραξαν.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΟΡΘΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ

14. Για ποιους πρέπει να έχουν σεβασμό οι νέοι;

¹⁴ Είναι ζωτικό για τους νέους ν’ αναπτύσσουν σεβασμό για τους άλλους και να είναι ευπειθείς σ’ εκείνους που είναι ανώτεροί των, καθώς συμβαδίζουν στην καθημερινή ζωή. Δείχνετε υπακοή στους γονείς, στην οργάνωσι του Ιεχωβά Θεού και στους επισκόπους που ο Θεός έθεσε στην εκκλησία του. Αυτό είναι κάτι που πάρα πολλοί νέοι δεν το πράττουν παρά τη Γραφική συμβουλή: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα,” ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν “δια να γείνη εις σε καλόν, και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης”.» (Εφεσ. 6:1-3) Παρατηρήστε τι συνέβη στις ημέρες του Ελισσαιέ και ιδέτε τα αποτελέσματα της ανευλαβείας από μέρους των παιδιών εκείνων. Ο προφήτης Ελισσαιέ ανέβαινε στη Βαιθήλ, και μικρά παιδιά εβγήκαν από την πόλι. Όταν είδαν τον Ελισσαιέ, συνεχώς έλεγαν σ’ αυτόν: «Ανάβαινε, φαλακρέ! ανάβαινε, φαλακρέ!» Τελικά εστράφη και είδε τα μικρά παιδιά και τα κατηράσθη στο όνομα του Ιεχωβά. Απήντησε μήπως ο Ιεχωβά και έδειξε τη δυσαρέσκεια του λόγω της ανευλαβούς των διαγωγής; Βεβαιότατα. Από το δάσος εβγήκαν δύο άρκτοι και διεσπάραξαν σαράντα δύο από τα παιδιά εκείνα. Τι τίμημα επληρώθη επειδή δεν επεδείχθη κατάλληλος σεβασμός εκεί όπου αυτός ωφείλετο!​—2 Βασ. 2:23, 24· Παροιμ. 30:17.

15. (α) Πότε πρέπει ν’ αρχίση κανείς να υπηρετή τον Ιεχωβά; (β) Με κατάλληλη επιθυμία και κατάστρωσι σχεδίου ποια επέκτασις προνομίων υπηρεσίας προσφέρεται στους νέους στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

¹⁵ Νέοι διάκονοι, κάμετε επιθυμία σας το να υπηρετήτε τον Δημιουργό σας και να εκτελήτε το έργο του. Καθώς αναφέρεται: «Και ενθυμού τον Πλάστην σου εν ταις ημέραις της νεότητός σου· πριν έλθωσιν αι κακαί ημέραι.» (Εκκλησ. 12:1) Αν ενθυμήσθε τον Δημιουργό σας στις ημέρες της νεότητός σας και τον υπηρετήτε, τότε θα χρησιμοποιήτε τη νεανική σας ενεργητικότητα στο έργο που παράγει την περισσότερη χαρά από όλα τα έργα, στο ολοχρόνιο κήρυγμα. Αρχίστε να το κάνετε αυτό τώρα με το να είσθε σκαπανεύς διακοπών. Κατόπιν εμμείνατε σ’ αυτό και θα δήτε τα προνόμιά σας υπηρεσίας να επεκτείνωνται σε έργο τακτικού σκαπανέως, σε έργο ειδικού σκαπανέως, ή πιθανώς σε έργο περιοχής, έργο περιφερείας ή στη μεγαλειώδη προοπτική να υπηρετήτε σ’ έναν οίκο Μπέθελ στα γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά, σε κάποιο μέρος της γης. Πολλά πεδία υπηρεσίας είναι ανοιχτά σ’ εκείνους που κάνουν σταδιοδρομία των τη σταδιοδρομία του διακόνου κι έτσι υπηρετούν τον Δημιουργό των. Για ν’ απολαύσετε κάποιο από αυτά τα ωραία προνόμια, χρειάζεται να καταστρώσετε σχέδιο και να έχετε το νου σας προσηλωμένο σε ό,τι πρόκειται να κάμετε και έπειτα να εργασθήτε γι’ αυτόν τον σκοπό, μην επιτρέποντας τίποτε να σας αποτρέψη. Στην προς Ρωμαίους επιστολή αναφέρεται: «Ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός, εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής.»​—Ρωμ. 13:14.

16. Όταν ένας αντιμετωπίζη προβλήματα και εμπόδια, ποια πορεία διανοίγεται για υπερνίκησί των;

¹⁶ Καθώς εργάζεσθε για την πραγματοποίησι του σκοπού σας ως ολοχρόνιος διάκονος, πολλά προβλήματα θα ανακύψουν για να σας αποθαρρύνουν. Λόγω ελλείψεως ωριμότητος και λόγω της νεότητός σας, μπορεί να κάμετε κάποιο παραστράτημα ή να διαπράξετε κάποιο λάθος. Αν συμβή αυτό, παραδεχθήτε το αδίκημά σας, ομολογήστε το σφάλμα σας, πηγαίνετε στους γονείς σας ή στον επίσκοπο της εκκλησίας και λάβετε συμβουλή που θα είναι προς όφελός σας. Ο Θεός λέγει: «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι, πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας, και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας.»​—1 Ιωάν. 1:9.

17. (α) Αν οι νέοι ενθυμούνται τον Ιεχωβά τώρα, πότε θα τους θυμηθή ο Ιεχωβά; (β) Ποιες χαρές και ευλογίες μπορούν ν’ απολαμβάνουν οι νέοι τώρα και στο μέλλον με το να υπηρετούν τον Ιεχωβά;

¹⁷ Κάμετε επιθυμία σας τον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Κάμετέ τον ελπίδα σας, σταδιοδρομία σας, με το να ενθυμήσθε τον Δημιουργό σας τώρα· κατόπιν ο Ιεχωβά θα σας θυμηθή ασφαλώς στη συμφορά του Αρμαγεδδώνος, όταν ο Θεός θα καταστρέψη τον παλαιό πονηρό κόσμο. Τώρα είναι καιρός να φύγωμε από τις νεανικές επιθυμίες του παλαιού αυτού κόσμου. Προσωρινή αμαρτία με τέτοιες επιθυμίες είναι ασφαλώς κάτι που δεν αξίζει να πληρωθή μ’ ένα τόσο μεγάλο τίμημα, την εκμηδένισι. Εμμείνατε στην υγιεινή επιθυμία που είναι ριζωμένη στην ελπίδα του Νέου Κόσμου και κάμετε την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού σταδιοδρομία σας. Ενεργώντας έτσι, θα έχετε μεγάλο κέρδος και χαρά τώρα με καθαρότητα και ευχαρίστησι της διανοίας και ευφροσύνη της καρδιάς. Επί πλέον, θα υπάρξη μεγάλο κέρδος και αιώνια ευτυχία καθώς θα ζήτε συνεχώς στον παράδεισο του Νέου Κόσμου.

18. Πώς μπορούν οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου ν’ αποτελούν καλή επιρροή στη γενεά των;

¹⁸ Νέοι, φροντίστε ν’ ασκήτε μια καλή επιρροή για τη γενεά σας. Μιλείτε στους φίλους σας για την αιώνια ζωή στον νέο κόσμο. Δείξτε τους ότι η Γραφή μπορεί να κατανοηθή από νέους καθώς και από ηλικιωμένους. Τονίστε στους γειτονικούς σας συντρόφους και στους συμμαθητάς σας ότι τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή δεν είναι το βήμα του τελευταίου χορού και τα ονόματα των τελευταίων αστέρων της τηλεοράσεως και του κινηματογράφου, αλλ’ ότι ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς είναι εκείνοι τους οποίους πρέπει να γνωρίζουν και να μιμούνται. Αποδείξτε στον κόσμο με το παράδειγμά σας και τη διαγωγή σας ότι η μόνη λύσις για τη σημερινή νεανική εγκληματικότητα είναι το να διδαχθούν οι νέοι τον λόγον του Θεού και να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό. Επομένως οι νέοι στην κοινωνία Νέου Κόσμου πρέπει να φύγουν από τις διασκεδάσεις του παλαιού κόσμου, την αισχρή ομιλία του, τους αστεϊσμούς του, τον υλισμό του, την ανηθικότητά του και άλλες εσφαλμένες επιθυμίες που δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά παγίδες στημένες εκεί από εκείνον που μισεί τους νέους, τον Σατανά ή Διάβολο. Αποβλέψτε στην πιο προσφιλή φιλοδοξία των ευπειθών νέων σήμερα, τη φιλοδοξία να είναι ολοχρόνιοι διάκονοι του ευαγγελίου. Το να είναι Χριστιανοί διάκονοι του Ιεχωβά αποτελεί την πιο μεγαλειώδη σταδιοδρομία που οι σημερινοί νέοι θα μπορούσαν να κατέχουν ή να εκπαιδεύωνται γι’ αυτήν. Αυτή είναι η πορεία που οδηγεί σε ατελεύτητη ζωή και μπορεί να είναι ένας αγωγός, μέσω του οποίου και άλλοι επίσης μπορούν να λάβουν ζωή. Σεις νέοι διάκονοι, μελετάτε επιμελώς και εργάζεσθε σκληρά για να μπορέσετε να είσθε καλύτεροι κήρυκες και αντιπρόσωποι της κοινωνίας Νέου Κόσμου του Ιεχωβά, και τούτο προς τιμήν και αίνον του ονόματος του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 557]

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΑΓΡΟΥ

[Εικόνα στη σελίδα 558]

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΠΕΘΕΛ

Διακράτησις Προσωπικής Ακεραιότητος

«Κρίνόν με, ω Ιεχωβά διότι εγώ περιεπάτησα εν ακεραιότητί μου· και επί τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Εξέτασόν με, ω Ιεχωβά, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου και την καρδίαν μου. Διότι το έλεός σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου.»​—Ψαλμ. 26:1-3, ΜΝΚ.

1, 2. Τι προσδιορίζει ένα άτομο ακεραιότητος, και ποια είναι μερικά από τα οφέλη για τη διακράτησι ακεραιότητος;

ΕΙΣΘΕ με όλη σας την καρδιά αφοσιωμένος στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό; Τον αγαπάτε με όλη σας τη διάνοια και την καρδιά; Ακολουθείτε καλές ηθικές αρχές στη σχέσι σας με όλους τους ανθρώπους; Τηρείτε τον εαυτό σας ελεύθερον από τη διεφθαρμένη επιρροή αυτού του πονηρού κόσμου; Αν μπορήτε ν’ απαντήσετε καταφατικά, αυτό σημαίνει ότι είσθε ένα από τα ολίγα άτομα στη γη που έχουν εκπληρώσει τις απαιτήσεις για ένα άτομο ακεραιότητος, διότι ακεραιότης σημαίνει το να είναι κανείς άμεμπτος, υγιής σε ηθικές αρχές, ευθύς, τίμιος, σημαίνει κατάστασι του να είναι κανείς εντελής, ολόκληρος.

² Επειδή ολίγοι μόνο άνθρωποι έχουν ακεραιότητα, τούτο δεν σημαίνει ότι αυτή δεν είναι άξια της προσπαθείας που πρέπει κανείς να καταβάλη για να την έχη και να την διατηρή. Είναι αληθές, ότι δεν είναι εύκολο το να είναι κανείς ένα άτομο ακεραιότητος, επειδή έχομε γεννηθή ατελείς, με τάσι προς την αμαρτία. Αλλά τα ευεργετικά αποτελέσματα ευτυχίας τώρα και οι προσδοκίες αιωνίου ζωής κάνουν τη διακράτησι προσωπικής ακεραιότητος άξια όλης της προσπαθείας που καταβάλλομε.​—Ψαλμ. 51:5.

 3. Πώς έβλεπε ο Δαβίδ το ζήτημα της διακρατήσεως ακεραιότητος;

³ Ο Βασιλεύς Δαβίδ, ένας δούλος του Θεού, εγνώριζε τι εσήμαινε η ακεραιότης και κατανοούσε τη σπουδαιότητα του να είναι άνθρωπος ακεραιότητος. Ήταν πρόθυμος να εμφανισθή ενώπιον του θρόνου της κρίσεως του Θεού και να εξετασθή ως προς τις αγνές, τίμιες προθέσεις του και τις πιστές προσπάθειές του να λατρεύη τον Θεό μόνο ως Δημιουργό. Ο Δαβίδ έλεγε: «Κρίνόν με, ω Ιεχωβά· διότι εγώ περιεπάτησα εν ακεραιότητί μου· και επί τον Ιεχωβά ήλπισα, και δεν θέλω σαλευθή. Εξέτασόν με, ω Ιεχωβά, και δοκίμασόν με· δοκίμασον τους νεφρούς μου [ή τας βαθείας συγκινήσεις μου] και την καρδίαν μου. Διότι το έλεος σου είναι έμπροσθεν των οφθαλμών μου· και περιεπάτησα εν τη αληθεία σου.»​—Ψαλμ. 26:1-3, ΜΝΚ.

ΓΙΑΤΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΩΔΗΣ

 4. Ποια αιτία είχε ο Δαβίδ για να εκδηλώνη ακεραιότητα;

⁴ Υπήρχαν περισσότερες από μια αιτίες, για τις οποίες ο Βασιλεύς Δαβίδ θεωρούσε σπουδαίο το να περιπατή στις κατευθύνσεις του Θεού. Δεν ενδιεφέρετο τόσο να κρατή ακεραιότητα επειδή και μόνο περιελαμβάνετο στο ζήτημα αυτό η ζωή του, ούτε απλώς για το καλό παράδειγμα που θα έδινε στο Ισραηλιτικό έθνος, του οποίου ήταν βασιλεύς. Ούτε συνέβαινε αυτό μόνο επειδή ήθελε ν’ αποκτήση ένα καλό υπόμνημα από τα ειδωλολατρικά έθνη που ήσαν γύρω του. Η πρωταρχική αιτία ήταν ότι περιελαμβάνετο το όνομα του Θεού, τον οποίον αγαπούσε και υπηρετούσε. Ο Δαβίδ έλεγε: «Μεγαλύνατε τον Ιεχωβά μετ’ εμού, και ας υψώσωμεν ομού το όνομα αυτού.» (Ψαλμ. 34:3, ΜΝΚ) Άσχετα με το τι εσκέπτοντο οι άλλοι άνθρωποι, άσχετα με την εναντίωσι των εχθρών του, ο Δαβίδ ήταν αποφασισμένος να υπηρετή με όλη του την καρδιά τον Ιεχωβά. Σε προσευχή είπε: «Αλλ’ εγώ θέλω περιπατεί εν τη ακεραιότητί μου. . . . Εν εκκλησίαις θέλω ευλογεί τον Ιεχωβά.»​—Ψαλμ. 26:11, 12, ΜΝΚ.

 5. Γιατί οφείλομε στον Ιεχωβά την ολόκαρδη αφοσίωσί μας;

⁵ Δεν οφείλομε μήπως την καθαρή μας λατρεία στον Ιεχωβά, ο οποίος είναι ο Δημιουργός μας και ο οποίος υπόσχεται να είναι ο αιώνιος Διατηρητής μας στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης που είναι πολύ πλησίον; Απαντούμε ναι, επειδή όχι μόνο μας έδωσε ο Θεός τη ζωή που έχομε τώρα, αλλά και μας έδωσε την υπόσχεσι ζωής στο μέλλον. Ο απόστολος Παύλος είχε πίστι σ’ αυτή την υπόσχεσι ως ανταμοιβή για την απόδοσι υπηρεσίας στον Ιεχωβά, επειδή, όταν έγραψε στον Τιμόθεο, είπε: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος.»​—2 Τιμ. 4:7, 8· Ρωμ. 6:23.

6, 7. (α) Εγγυάται η ακεραιότης της οργανώσεως την προσωπική ακεραιότητα; (β) Πώς καταδεικνύεται αυτό στην περίπτωσι του Αχάν;

⁶ Για να διακρατήση κανείς προσωπική ακεραιότητα πρέπει να εκτιμήση ότι ο Ιεχωβά θα κρίνη το πρόσωπο ή το άτομο. Είναι αληθές ότι σήμερα ο Ιεχωβά πολιτεύεται μαζί μας μέσω της ορατής του οργανώσεως. Μας διδάσκει μέσω αυτής της οργανώσεως. Μας διορθώνει και μας τιμωρεί μέσω αυτής της οργανώσεως. Το ευαγγέλιον της Βασιλείας κηρύττεται σε όλο τον κόσμο μέσω αυτής της οργανώσεως. Αλλά, ενώ υπόσχεται ότι η ακεραιότης της οργανώσεως θα διαφυλαχθή και θα διατηρηθή, αυτό δεν εγγυάται ότι, επειδή απλώς είμεθα συνδεδεμένοι με αυτή την οργάνωσι, θα διακρατήσωμε προσωπική ακεραιότητα.​—Ματθ. 24:45-47.

⁷ Ο Αχάν ήταν μέλος ενός ολοκλήρου έθνους που ήταν πιστό στον Θεό και διακρατούσε τότε εθνική ακεραιότητα. Αλλά το ότι είχε γεννηθή στο έθνος του λαού του Θεού, και το ότι ήταν ενωμένος με το έθνος που προ ολίγου είχε κατακτήσει την πόλι Ιεριχώ και προχωρούσε στη γη Χαναάν για να την καταλάβη μέσω του πνεύματος του Θεού, δεν εγγυάτο γι’ αυτόν ότι ο Θεός θα παρέβλεπε την αμαρτία του, αμαρτία άπληστης παρακοής και θα τον ευλογούσε σ’ εκείνη την υποσχεμένη γη γάλακτος και μέλιτος. Ο Αχάν είχε αποτύχει να κρατήση προσωπική ακεραιότητα κλέπτοντας και έπειτα ψευδόμενος εν σχέσει με την κλοπή, και υπέστη την ποινή τού να ανιχνευθή, εκτεθή, ταπεινωθή και τελικά μονίμως αφορισθή με το να λιθοβοληθή μέχρι θανάτου.​—Ιησ. Ναυή 7:1-26.

 8. Τι θα εξασφαλίση το να διαφύγωμε καταστροφή, και ποίων το παράδειγμα είπε ο Παύλος ότι πρέπει ν’ ακολουθήσωμε;

⁸ Εν όψει των πολλών Βιβλικών προφητειών, είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε κοντά στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, και αν επιθυμούμε να σωθούμε από την καταστροφή του και να μας δειχθή η εύνοια του Θεού με το να προστατευθούμε μέσα από τη μάχη του τού Αρμαγεδδώνος και να τηρηθούμε ζωντανοί στον νέο κόσμο, πρέπει, κι εμείς, επίσης, να περιπατούμε άμεμπτα όπως περιπατούσε και ο Δαβίδ και ο Παύλος. Όπως αυτοί οι τηρηταί ακεραιότητος, ενδιαφερόμεθα να μεγαλύνωμε το όνομα του Ιεχωβά με τη διαγωγή μας και το παράδειγμά μας στον κόσμο ενώπιον των ομοίων μας Χριστιανών, όπως ακριβώς οι Θεσσαλονικείς ήσαν καλά παραδείγματα για τους πιστούς στη Μακεδονία. Ο Παύλος έγραψε σχετικά με αυτούς: «Εγείνετε τύποι εις πάντας τους πιστεύοντας εν τη Μακεδονία και τη Αχαΐα.»​—1 Θεσ. 1:7· Ματθ. 24:1-15· 1 Τιμ. 3:7.

ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΩΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ

 9. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι Χριστιανοί σήμερα, και τι θα μας βοηθήση;

⁹ Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Χριστιανοί εν όψει των παγκοσμίων συνθηκών είναι πώς να εξακολουθήσουν να περιπατούν στην κατεύθυνσι του Ιεχωβά. Για να βοηθηθούμε, πρέπει να μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας πνευματικώς όπως μας βλέπουν ο Ιεχωβά Θεός και άλλοι. Για να δούμε πώς φαινόμεθα στους άλλους φυσικώς, θα σταθούμε απέναντι σ’ έναν καθρέφτη. Ο καθρέφτης αυτός θ’ αντανακλά σ’ εμάς λεπτομερώς το πώς ακριβώς φαινόμεθα στους άλλους. Δεν μπορούμε ν’ απατηθούμε στη διατήρησι της προσωπικής μας εμφανίσεως, επειδή έχομε κάτι που αντανακλά σ’ εμάς ό,τι χρειάζεται διόρθωσι, και με αυτή την αντανάκλασι μπορούμε να μεταβάλωμε προς το καλύτερο οποιαδήποτε ελαττώματα ή ψεγάδια.

10. (α) Τι είπε ο Ιάκωβος ότι πρέπει να πράττουν όλοι οι τηρηταί ακεραιότητος, και ποια θα ήσαν τα αποτελέσματα; (β) Τίνος τις αρχές πρέπει ν’ ακολουθούμε;

¹⁰ Ο Ιεχωβά, ο Δοτήρ κάθε αγαθού, για να βοηθήση στη διακράτησι προσωπικής ακεραιότητος, επρομήθευσε έναν πνευματικό καθρέφτη. Γι’ αυτόν διαβάζομε στα εξής λόγια: «Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, . . . ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.» (Ιάκ. 1:25) Ο Ιάκωβος λέγει «όστις εγκύψη», όχι, όχι σ’ ένα κατά γράμμα κάτοπτρο, αλλά στον τέλειον νόμον ή λόγον του Θεού, τη Γραφή. Το να ευαρεστούμε τον Δημιουργό μας δεν μπορεί να γίνη με κανέναν άλλο τρόπο παρά με το να περιπατούμε σύμφωνα με τις αλήθειες και τις αρχές που εξέθεσε για τους Χριστιανούς στον λόγον του. Αν θέλωμε να είμεθα ευάρεστοι στον Θεό και να λάβωμε την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής, πρέπει να είμεθα άνθρωποι που ζούμε σύμφωνα με τις δίκαιες αρχές του και όχι σύμφωνα με τις δικές μας αρχές για ό,τι νομίζομε ότι είναι ορθό ή εσφαλμένο. Αν νομίζωμε ότι είναι ασφαλές ν’ ακολουθούμε τις αρχές του ανθρώπου, ας ρίξωμε απλώς μια γοργή ματιά στον κόσμο, που οδηγείται από τις αρχές του τού αλληλοφαγώματος και από τον νόμον του της επιβιώσεως του προσφυεστέρου. Τούτο ασφαλώς πρέπει να μας πείση ότι η πορεία αυτή δεν είναι ασφαλής για ν’ ακολουθηθή.​—Ιάκ. 1:17.

11. Ποια πορεία διαγωγής κοινή σ’ αυτό τον κόσμο πρέπει ν’ αποφεύγουν οι Χριστιανοί, και τι δείχνουν τα ατομικά υπομνήματα;

¹¹ Μια από τις κακές συνήθειες που είναι κοινές στον παλαιό αυτόν κόσμο είναι η ανήθικη διαγωγή των ανθρώπων του, μια πορεία που οι Χριστιανοί δεν μπορούν να μιμούνται αν θέλουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Αν ακολουθήσωμε τη συμβουλή του Ιακώβου να εγκύψωμε στον τέλειο νόμο, θα εύρωμε υποβοηθητική την εξής νουθεσία: «Γίνεσθε λοιπόν μιμηταί του Θεού, ως τέκνα αγαπητά· και περιπατείτε εν αγάπη . . . Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, η πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· αλλά μάλλον ευχαριστία.» (Εφεσ. 5:1-4) Μερικοί μπορεί να διαβάσουν αυτό το εδάφιο και να σκεφθούν, ‘Αυτό εφαρμόζεται ακριβώς σ’ εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί ή σ’ εκείνους που έχουν έλλειψι κατανοήσεως του λόγου του Θεού, Εγώ δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι ένοχος αυτών των αδικημάτων’. Τα ατομικά υπομνήματα δείχνουν ότι χιλιάδες που στο παρελθόν εκράτησαν ακεραιότητα, αργότερα υπέκυψαν στην επιρροή αυτού του συστήματος και έγιναν ένοχοι αυτών των ανηθίκων πράξεων. Μπορούμε ν’ αντισταθούμε σ’ αυτές, αλλά όχι με τη δική μας δύναμι. Απαιτείται θεία καθοδηγία. Όταν βασιζώμεθα στο πνεύμα του Θεού για να μας κατευθύνη, τότε μπορούμε ν’ αναγνωρίσωμε τις επιρροές αυτού του συστήματος πραγμάτων και να επιζήσωμε από αυτή την ημέρα της δοκιμασίας.​—1 Κορ. 10:6-11.

12, 13. (α) Πώς μερικοί προσπαθούν να δικαιολογήσουν το σφάλμα των; (β) Ποιος είπε ο Παύλος ότι θα μας βοηθούσε να υπερνικήσωμε οποιεσδήποτε αδυναμίες έχομε;

¹² Κανείς δεν πρέπει ποτέ να νομίση ότι η αντίστασις στις επιρροές της πονηρίας και η διακράτησις ακεραιότητος πρόκειται να είναι εύκολες. Εκείνοι που δεν συμπεριεφέρθησαν σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, αλλά διέπραξαν πορνεία ή μοιχεία, έχουν ειπεί, ‘Δεν μπόρεσα να βοηθηθώ στην εσφαλμένη πορεία μου. Η σαρξ είναι ασθενής, και ο Θεός γνωρίζει τις αδυναμίες μου.’ Ναι, ο Θεός γνωρίζει τις αδυναμίες μας. Γι’ αυτό ακριβώς είναι πρόθυμος να μας βοηθήση. Αλλά είμεθα πάντοτε βέβαιοι ότι εμείς γνωρίζομε τις αδυναμίες μας; Αν είμεθα, τότε πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε την ανάγκη που έχομε για βοήθεια.

¹³ Τώρα ας κυττάξωμε περαιτέρω σ’ αυτόν τον τέλειο νόμο και ας ιδούμε ότι, όταν κάνωμε κάτι άδικο, δεν μπορούμε πάντοτε να λέμε, ‘Αυτό οφείλεται στην αδυναμία της σαρκός’, και να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε το σφάλμα μας. Ο Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, λέγει: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1 Κορ. 10:13) Η έκβασις δεν είναι εκείνη που νομίζομε, αλλά εκείνη που προμηθεύει ο Ιεχωβά Θεός. Σύμφωνα με τον Παύλο, ο Ιεχωβά είναι βέβαιο ότι θα μας βοηθήση έτσι ώστε να μπορέσωμε να διατηρήσωμε την ευθύτητα της συμπεριφοράς μας ενώπιόν του και ενώπιον του λαού του.

14, 15. (α) Πώς μας βοηθεί η θεοκρατική οργάνωσις του Ιεχωβά να διακρατήσωμε ακεραιότητα; (β) Τίνος τη διαγωγή μπορούμε να μιμηθούμε πιστά;

¹⁴ Μια άλλη προμήθεια που παρέσχε ο Θεός για τη διακράτησι ακεραιότητος είναι η θεοκρατική του οργάνωσις, μια εντελώς αφοσιωμένη, καθαρή, αγνή οργάνωσις που μας δίνει προσωπική καθοδηγία για να μπορέσωμε να διατηρήσωμε την πιστή μας πορεία. Σ’ αυτή την οργάνωσι ο Ιεχωβά επρομήθευσε ωρίμους, κατάλληλα εκπαιδευμένους, πιστούς επισκόπους σε κάθε Χριστιανική εκκλησία, που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν σε κάθε πρόβλημα που μπορεί να έχωμε και που παρεμβαίνει στη λατρεία μας προς τον Θεό. Αυτοί είναι πάντοτε έτοιμοι να παράσχουν συμβουλή από τις Γραφές για το πώς πρέπει να περιπατούμε και πώς πρέπει να μιλούμε ώστε ν’ αναγνωρισθούμε ως τηρηταί ακεραιότητος του Ιεχωβά. Ας σημειώσωμε ποια πρέπει να είναι η σχέσις μας προς αυτούς τους θεοκρατικά διωρισμένους επισκόπους όπως εκτίθεται στην προς Εβραίους επιστολή: «Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.» (Εβρ. 13:7) Οι επίσκοποι πρέπει να περιπατούν προσεκτικά ενώπιον του Θεού, επειδή ο Ιεχωβά τούς θεωρεί υπευθύνους επίσης. Από εκείνον που έχει πολλά, θ’ απαιτηθούν περισσότερα.​—Λουκ. 12:48.

¹⁵ Έχομε πολλά παραδείγματα ανδρών και γυναικών που διεκράτησαν την ακεραιότητά των όταν ετέθησαν σε δοκιμασία. Στη ζωή των μπορούμε να δούμε διευκρινιστικά παραδείγματα ολόκαρδης αφοσιώσεως στον Ιεχωβά Θεό. Αναγνωρίζομε ότι ένας μαθητής μαθαίνει γρηγορώτερα με το να του επιδεικνύεται εκείνο που ακούει, αυτός δε ήταν ο τρόπος με τον οποίον ο Χριστός Ιησούς εδίδασκε τους αποστόλους και μαθητάς του. Έτσι, αν παρατηρούμε προσεκτικά τη διαγωγή των επισκόπων μας στην οργάνωσι, αυτό θα μας βοηθήση να διατηρήσωμε την ευθύτητά μας.​—Προς Εβραίους, κεφ. 11· Ματθ. 11:1.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ

16. Ποια δοκιμή ακεραιότητος αντιμετώπισε ο Ιώβ, και με ποια έκβασι;

¹⁶ Η ζωή του Ιώβ είναι μια ζωή που θα εκάναμε καλά να τη μιμηθούμε ως προς την ακεραιότητά του και την υπομονή του. Ο Σατανάς προσεπάθησε να καταστρέψη την ακεραιότητα του Ιώβ. Ο Ιώβ έχασε πρώτα τα υλικά του υπάρχοντα, έπειτα την οικογένεια του που την αγαπούσε φιλόστοργα. Τελικά επλήγη με νόσο και ασθένεια. Αλλά, παρά τις απώλειες του Ιώβ και την κακή επιρροή που χρειάσθηκε να υποφέρη, αυτός υπέμεινε και απέδειξε τον Σατανά ή Διάβολο ψεύτη. Η στάσις του Ιώβ ήταν: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.» (Ιώβ 27:5) Ο Θεός, λοιπόν, τον ευλόγησε. Αποκατέστησε τα πλούτη του, την υγεία του, και μια οικογένεια.​—Ιώβ 1:11-19· 2:7· 42:10-13.

17, 18. Με ποιους τρόπους μπορεί να δοκιμασθή η ακεραιότης μας σήμερα όπως εδοκιμάσθη και του Ιώβ;

¹⁷ Κανείς δεν θα διαφύγη από το να δοκιμασθή η ακεραιότης του. Μην υποτιμάτε τον Διάβολο. Γνωρίζει το πιο ασθενές μας σημείο. Γνωρίζει τι μπορεί να κλονίση την πίστι μας. Για μερικούς μπορεί να είναι η απώλεια των υλικών πραγμάτων, που θα τους έκανε να εργασθούν σκληρότερα για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, ώστε ν’ αποκτήσουν πάλι ό,τι είχαν προηγουμένως ή ν’ αποκτήσουν τόσα, όσα έχει κάποιος άλλος. Ο Διάβολος μπορεί να χτυπήση μέσω προσφιλών ατόμων, στρέφοντάς τα εναντίον σας λόγω της αγάπης σας για τον Ιεχωβά Θεό. Αν λόγω της αγάπης μας για τον Ιεχωβά χάσωμε την αγάπη εκείνων που είναι προσφιλείς σ’ εμάς, αυτό δεν πρέπει να επηρεάση την καθαρή μας λατρεία προς τον Ιεχωβά Θεό. Πρέπει απλώς να βαθύνη την εκτίμησί μας για τη θαυμαστή υπόσχεσι του Θεού να παράσχη εκατονταπλάσια. Ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν, ή αδελφούς, ή αδελφάς, ή πατέρα, ή μητέρα, ή γυναίκα, ή τέκνα, ή αγρούς, ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα.»​—Μάρκ. 10:29, 30· Ματθ. 10:37.

¹⁸ Όπως στον Ιώβ, μπορεί να είναι φυσική κατάθλιψις που θα μας δοκιμάση. Μη σκεφθήτε ποτέ να παραιτηθήτε. Αντλήστε δύναμι από τον Ιεχωβά Θεό και θυμηθήτε πως ο Παύλος είπε, ότι ο Θεός θα έκανε την «έκβασιν» ώστε να μπορήτε να υποφέρετε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες της δοκιμασίας, χρειαζόμεθα τον νέο κόσμο ολοένα περισσότερο· αν πρέπει, λοιπόν, να γίνη κάτι, η πίστις μας σ’ αυτόν πρέπει να γίνη ισχυρότερη. Πάντοτε βεβαιώνεσθε ότι κάτω από αυτές τις περιστάσεις πράττετε το καλύτερο που μπορείτε μελετώντας και κηρύττοντας. Ακόμη και από τους αρρώστους απαιτείται να κρατούν ακεραιότητα, πολλοί δε εβοηθήθησαν να το πράξουν αυτό γράφοντας επιστολές, χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο και άλλα μέσα κηρύγματος.

19. Πώς απέδειξε ο Ιησούς ότι ήταν το τέλειο παράδειγμα για διακράτησι ακεραιότητος;

¹⁹ Το μέγιστο παράδειγμα για μας στη διακράτησι της ακεραιότητός μας ήταν εκείνος που περιεπάτησε με τον αληθινό Θεό υπηρετώντας ως ένας από τους μάρτυρας του, ένας που πάντοτε υπήκουε στις οδηγίες του. Εξήσκησε πίστι νικητήριου δυνάμεως και έδειξε μεγάλη υπομονή κάτω από πίεσι. Αυτό το τέλειο παράδειγμα, που έχομε για να το ακολουθήσωμε, είναι ο Υιός του Θεού, Χριστός Ιησούς. Η πορεία του υπήρξε απαράμιλλη μεταξύ των πλασμάτων του Ιεχωβά στη διακράτησι ακεραιότητος. Ο Ιεχωβά Θεός, για να δοκιμάση ως τα άκρα την ακεραιότητα του Υιού του, επέτρεψε να υποφέρη ονειδισμό και διωγμό και τελικά τον άφησε να παρέλθη από αυτή τη ζωή σαν ένας επαίσχυντος, καταδικασμένος εγκληματίας. Αλλ’ ο Ιησούς απέδειξε την ολόκαρδη αφοσίωσί του στον Πατέρα του και έδειξε στον Διάβολο ότι ήταν ψεύτης. Πρέπει να ενεργήσωμε όμοια.​—Μάρκ. 15:20.

20. (α) Ποιοι σ’ αυτή τη σύγχρονη εποχή ακολούθησαν την πιστή του πορεία; (β) Τι είπε ένας πιστός δούλος ότι τον εβοήθησε να υπομείνη όταν ήταν στη φυλακή;

²⁰ Όχι μόνο έχομε Βιβλικά παραδείγματα, στα οποία μπορούμε ν’ αποβλέπωμε ως πηγή δυνάμεως και ενθαρρύνσεως, αλλά έχομε και σύγχρονα παραδείγματα τηρητών ακεραιότητος. Χιλιάδες από αυτά τα παραδείγματα είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που επέρασαν από στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάθε είδους Σατανικές σκευωρίες εχρησιμοποιήθησαν για να τους κάμουν ν’ αποκηρύξουν την πίστι των στον Ιεχωβά Θεό. Η υπογραφή μιας δηλώσεως που θ’ απεκήρυττε τον Ιεχωβά Θεό και την οργάνωσί του θα τους επέτρεπε να επιστρέψουν στην ελευθερία. Το ιστορικό υπόμνημα μένει, «Ολίγοι μάρτυρες υπέγραψαν, παρά τους δαρμούς και τη λιμοκτονία.» Πώς μπόρεσαν να διακρατήσουν την ακεραιότητα των κάτω από αυτές τις συνθήκες; Προσέξτε τι έγραψε κάποιος: «Διότι ήταν αληθινή η πνευματική τροφή που μπόρεσε να μας κρατήση ζωντανούς. Τι πλεονέκτημα αν είχε κανείς μελετήσει τις Γραφές από πριν έτσι ώστε να μπορή ν’ αντλή από αυτό το απόθεμα τώρα!»

21. Άσχετα με το μέγεθός των, ωφελούμεθα με το να παρευρισκώμεθα στις Χριστιανικές συγκεντρώσεις;

²¹ Εκείνο, που είπε αυτός ο Χριστιανός κάτω από αυτές τις συνθήκες που ελύγιζαν την ακεραιότητα, πρέπει να εντυπώση στη διάνοια μας την ανάγκη να λάβωμε γνώσι, όχι μόνο με προσωπική μελέτη της Γραφής, αλλά και με τις συναθροίσεις της οργανώσεως. Ποιος από μας μπορεί ν’ απέλθη από οποιαδήποτε συνάθροισι Χριστιανών και να μην αισθάνεται τον εαυτό του αναζωογονημένο και ενισχυμένο και πιο αποφασισμένο ν’ ακολουθήση την οδόν του δικαίου λόγω του ότι ήταν εκεί; Αυτό είναι αληθινό είτε μόνο ολίγοι είναι συγκεντρωμένοι μαζί για Γραφική διδασκαλία σ’ ένα ιδιωτικό σπίτι, είτε εκατοντάδες σε μια Αίθουσα Βασιλείας, είτε χιλιάδες σ’ ένα στάδιο ή αίθουσα ακροατηρίου. «Δια τούτο παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.» (1 Θεσ. 5:11) Το ν’ ακούμε άλλους να εκφράζουν την αγάπη των και την πίστι των στον Ιεχωβά Θεό είναι κάτι που ενισχύει την απόφασί μας να έξακολουθήσωμε να εκτελούμε καλά έργα και να καλλιεργούμε ορθές επιθυμίες.

22. Ποιες κακές επιθυμίες προειδοποίησε ο Ιωάννης ν’ αποφεύγωμε, και πώς είπε ο Παύλος ότι θα μπορούσαμε να τις υπερνικήσωμε;

²² Ο απόστολος Ιωάννης, για να οδηγήση τη σκέψι μας στην ορθή κατεύθυνσι, άφησε την εξής πληροφορία: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:15, 16) Μήπως αποθησαυρίζομε κάποια από αυτές τις επιθυμίες στη διάνοιά μας και στην καρδιά μας; Την επιθυμία της σαρκός, την επιθυμία των οφθαλμών ή την αλαζονεία του βίου; Αν το πράττωμε αυτό, είναι επικίνδυνο. Απαλλαγήτε απ’ αυτές. Ο Παύλος εξήγησε πώς θα μπορούσαμε να το πράξωμε, όταν είπε, «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» (Φιλιππησ. 4:8) Η σύστασις του Παύλου είναι να σκεπτώμεθα τα καλά πράγματα που βρίσκονται στον λόγον του Θεού. Η αγαθότης του Θεού, η Βασιλεία, οι ευλογίες του νέου κόσμου και τα προνόμια μας της διακονίας​—αυτά είναι τα πράγματα που πρέπει να κατέχουν τη διάνοιά μας και την καρδιά μας.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΡΑΤΗΣΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΟΣ

23. Ποιοι πρέπει να διακρατούν ακεραιότητα, και ποιες ευλογίες θα προκύψουν από το να ενεργούμε έτσι;

²³ Η διακράτησις της ακεραιότητός μας απαιτεί συνεχή προσοχή από μέρους κάθε αφιερωμένου δούλου, νέου ή ηλικιωμένου. Είναι ένα ολοχρόνιο έργο. Παρατηρήστε τις θαυμαστές ευλογίες που προκύπτουν από το ν’ ακολουθούμε αυτή την πιστή πορεία. Είναι ευάρεστο στον Ιεχωβά Θεό να έχη ισχυρούς μάρτυρας να τον υπηρετούν, ικανούς ν’ αντισταθούν σε κάθε εναντίωσι ή πίεσι που μπορεί να έλθη από μέσα ή απ’ έξω από την οργάνωσι. Αυτό σημαίνει στενή ενότητα, ευτυχισμένες οικογένειες, αναγνώρισι θεοκρατικής ηγεσίας, υποβοήθησι του ενός από τον άλλον στη λατρεία των προς τον Ιεχωβά. Αυτές οι ευτυχισμένες οικογένειες θα χαίρουν στη Χριστιανική συντροφιά στις Αίθουσες των Βασιλείας, συμβάλλοντας σε υγιείς εκκλησίες. Αυτό θα σημαίνη μια καθαρή κοινωνία Νέου Κόσμου Χριστιανών, που αινούν ενεργώς τον Ιεχωβά, στέκοντας άμεμπτοι ενώπιόν του σε παγκόσμια κλίμακα.

24. Ποια είναι η ελπίδα εκείνων που διακρατούν ακεραιότητα στον Ιεχωβά Θεό;

²⁴ Θα είμεθα άνθρωποι ακεραιότητος αν εγκύπτωμε καθημερινά στον τέλειο νόμο και προσευχώμεθα ειλικρινώς από την καρδιά μας όπως έκανε ο Δαβίδ όταν έλεγε: «Κρίνον με, ω Ιεχωβά· διότι εγώ περιεπάτησα εν ακεραιότητί μου.» Αν η απόφασίς μας να διακρατήσωμε προσωπική ακεραιότητα είναι ίση με του Δαβίδ, μπορούμε αληθινά να ελπίζωμε στον Ιεχωβά και να διατηρούμε μια βέβαιη προσδοκία να ζήσωμε για πάντα στον νέο του κόσμο μ’ ένα πλήθος ανθρώπων ακεραιότητος ομοίου φρονήματος, που θ’ αποτελούν όλοι μέρος της παγκοσμίου οικογενείας του αγνού και αγίου Θεού, Ιεχωβά.

Ωριμότης, μια Χριστιανική Απαίτησις

«Και αυτός έδωκεν . . . προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως, και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.»​—Εφεσ. 4:11-13.

 1. Ποια είναι η βασική σημασία της ωριμότητος;

ΩΡΙΜΟΤΗΣ σημαίνει, βασικά, τελειότης ή πληρότης, πλήρης ανάπτυξις. Κατά περιστάσεις ο Παύλος ανεφέρθη σ’ εκείνους που την κατέχουν ως «πρεσβυτέρους», δηλαδή, πρεσβυτέρους στην κατανόησι του λόγου του Θεού και που έχουν την ιδιότητα της ωρίμου κρίσεως. Η ωριμότης αυτή δεν είναι μια φυσικώς κληρονομημένη ιδιότης σ’ ένα άτομο, αλλά είναι κάτι που πρέπει να επιτευχθή.

 2. Πώς επιτελείται η φυσική ωριμότης;

² Μια φυσική ωρίμανσις συμβαδίζει με τον χρόνον και προοδεύει σύμφωνα με τον χρόνον, που κανονικά περιλαμβάνει είκοσι περίπου έτη. Στη διάρκεια ολοκλήρου αυτής της περιόδου το σώμα αναπτύσσεται και αυξάνει ώσπου φθάνει στο τέλειο ανάστημά του. Τότε αυτός ο τύπος φυσικής ωριμάνσεως έχει επιτελεσθή.

 3. (α) Τι αξία έχει η φυσική ωριμότης για τον Χριστιανό; (β) Γιατί η πνευματική ωριμότης είναι μεγαλυτέρας αξίας από τη φυσική ωριμότητα; (γ) Τι μπορεί να επιταχύνη την πνευματική ανάπτυξι;

³ Η φυσική ωριμότης, όμως, δεν είναι μια ιδιότης επιτακτική για την πνευματική ωριμότητα, ούτε η πιο σπουδαία στη ζωή. Πράγματι, ο Παύλος είπε στον νεαρό Τιμόθεο: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος.» Είναι υποβοηθητική σ’ ένα βαθμό, αλλά προσέξτε πού ο Παύλος έθεσε την έμφασι, συνεχίζοντας στο ίδιο εδάφιο: «αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Η πνευματική ωριμότης, επομένως, είναι εξόχως σπουδαία, διότι περιλαμβάνει, όχι μόνο την παρούσα ζωή μας, αλλά και τον μέλλοντα προορισμό μας. Απαιτεί τη διατροφή της διανοίας με κατάλληλη πνευματική τροφή έτσι ώστε ν’ αναπτύξη κατάλληλα ελατήρια, για να μπορέση κανείς ν’ αναπτύξη τις επιθυμητές ιδιότητες που χαρακτηρίζουν αυτή την ωριμότητα, όπως αφοσίωσι, νομιμοφροσύνη, προοπτική, πίστι, αξιοπιστία και πνευματικότητα ή πνευματική διάκρισι. Για να προχωρήσουμε σ’ αυτόν τον σκοπό, ο Ιεχωβά έχει σχεδιάσει ένα θαυμαστό, υγιεινό πρόγραμμα γι’ αυτές τις ημέρες. Αυτό συμβάλλει στην ικανότητα του ατόμου να παραμείνη άγρυπνο στην ανομοιότητα μεταξύ του σωτηρίου προγράμματος του Ιεχωβά και της θανατηφόρου προπαγάνδας του Διαβόλου. Δεν είναι κάτι που αποκτάται ή λαμβάνεται αυτομάτως με το πέρασμα του χρόνου όπως η φυσική ανάπτυξις, αλλά μπορεί να επιταχυνθή και να βελτιωθή με τη χρήσι του χρόνου σοφά και ωφέλιμα.​—1 Τιμ. 4:8.

ΠΡΟΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΑΙΤΗΣΙΣ

 4. Τι απαιτείται αν περιμένη κανείς να φθάση στη θέσι του να είναι «τέλειος» στις δυνάμεις της κατανοήσεως;

⁴ Είναι ενδιαφέρον να προσέξωμε τι αγνή συμβουλή έδωσε ο Παύλος στους Εβραίους, όταν τους ενουθέτησε να μην επανέρχονται στις αρχικές διδασκαλίες συνεχώς, αλλά τους κατηύθυνε στη στερεά τροφή, που θα μπορούσε να αποκτηθή με το να έχουν «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα.» Εκγύμνασις σημαίνει έργον, και είναι αναμφισβήτητο ότι ο σκοπός του Παύλου ήταν η πειθαρχική εκγύμνασις της διανοίας για να γεμίζη με ορθές σκέψεις έτσι ώστε να μπορή να διακρίνη μεταξύ καλού και κακού. Κατόπιν προτρέπει: «Ας φερώμεθα προς την τελειότητα» («ωριμότητα», ΜΝΚ). Είναι βέβαιο ότι η κλίσις της διανοίας και η προσπάθεια πρέπει να είναι πάντοτε προς τα εμπρός προς τον σκοπό του να είμεθα «τέλειοι . . . εις τας φρένας.»​—Εβρ. 6:1· 1 Κορ. 14:20.

 5. (α) Ποια είναι η τροφή για το «βρέφος» φυσικώς και πνευματικώς; (β) Γιατί πρέπει μια δίαιτα γάλακτος να εγκαταλειφθή για στερεά τροφή;

⁵ Είναι αληθές ότι η ανωριμότης είναι ένα φυσιολογικό σημείο ξεκινήματος, είτε αυτό γίνεται στη φυσική ζωή, όπου το άτομο διέρχεται νηπιότητα, μια περίοδο εφηβικής ηλικίας και έπειτα τελικά ωριμάζει· είτε γίνεται από την πνευματική άποψι. Το γάλα είναι η πρώτη τροφή για το παιδί, και έπειτα αρχίζει να παίρνη πιο ουσιαστική τροφή για να οικοδομήση το σώμα καθώς προχωρεί ο καιρός. Μια όμοια κατάστασις υπάρχει σε ό,τι αφορά την πνευματική αύξησι και διάκρισι. Στην αρχή ο καθένας, φυσικά, μετέχει του γάλακτος του λόγου, και είναι, βέβαια, βρέφος. Αλλά δεν εξακολουθεί να μετέχη μόνο γάλακτος επί πολύν καιρό, εξετάζοντας μόνο τις θεμελιώδεις διδασκαλίες· γρήγορα μετέχει στερεάς τροφής τέτοιας που ανήκει σε ωρίμους ανθρώπους, αφού προχωρήση στο σημείο που η τροφή αυτή μπορεί να χωνευθή και να γίνη μέρος της αποθήκης του πνευματικής πληροφορίας. Πνευματικώς, όπως ακριβώς και φυσικώς, το νεώτερο άτομο έχει έναν υψηλότερο σκοπό και μια επιθυμία ν’ «αναπτυχθή». Καθώς περνά κανείς την εφηβική περίοδο ή περίοδο ωριμάνσεως, είναι ευτυχής, όταν μπορή να την ιδή, όπως εδήλωσε ο Ιησούς: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» ή, σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, «Ευτυχείς είναι εκείνοι που έχουν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης.» Η συναίσθησις αυτή, φυσικά, είναι μια υγιής πνευματική άποψις για μέλλουσα πρόοδο.​—Ματθ. 5:3.

 6. (α) Τι εμπόδιζε την πνευματική ωριμότητα στην εκκλησία της Κορίνθου; (β) Γιατί οι Χριστιανοί πρέπει να είναι στο έπακρον άγρυπνοι στην πορεία της ενεργείας των για ν’ αποφύγουν οπισθοδρόμησι στην ανωριμότητα;

⁶ Το αντίστροφο είναι, επίσης, αληθινό, και θα μπορούσε κάλλιστα να δείχνη μια ανεπάρκεια σε αφοσίωσι όταν παρασύρεται κανείς από άλλα πράγματα στη ζωή που θα εμπόδιζαν την πρόοδο της πνευματικής αναπτύξεως. Θυμηθήτε πώς ο Παύλος ίδρυσε την εκκλησία στην Κόρινθο στο δεύτερο ιεραποστολικό του ταξίδι, όταν έμεινε εκεί ενάμισυ χρόνο. Αργότερα έλαβε μια έκθεσι από την ‘οικογένεια της Χλόης, ότι υπήρχαν έριδες μεταξύ των’. Κατόπιν στη νουθεσία του ανέφερε: «Μηδείς ας μη καυχάται εις ανθρώπους», έτσι ώστε όλοι ν’ αποβλέπουν στον Θεό με τιμή και όχι σε ανθρώπους. Το πνεύμα της υπερβολικής πικρίας και διχονοίας ήταν παρόν. Αργότερα εφιστά την προσοχή στην πορνεία που υπήρχε εκεί και τους δίνει συμβουλή για τη λήψι διορθωτικών μέτρων. Όταν ελησμόνησαν τον ‘πνευματικόν άνθρωπον’ και εξαπατήθηκαν από τον ‘φυσικόν άνθρωπον’, έχασαν την ώριμη κατάστασί των ενώπιον του Ιεχωβά και έγιναν πάλι νήπια. Σε τούτο ο Παύλος εσχολίασε: «Και εγώ, αδελφοί, δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς, ως προς πνευματικούς, αλλ’ ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. Γάλα σας επότισα, και ουχί στερεάν τροφήν· διότι δεν ηδύνασθε έτι να δεχθήτε αυτήν· αλλ’ ουδέ τώρα δύνασθε έτι· επειδή έτι σαρκικοί είσθε· διότι ενώ είναι μεταξύ σας φθόνος και έρις και διχόνοιαι, δεν είσθε σαρκικοί, και περιπατείτε κατά άνθρωπον; . . . μηδείς ας μη καυχάται εις ανθρώπους.» «Ούτως ας μας θεωρή πας άνθρωπος, ως υπηρέτας του Χριστού, και οικονόμους των μυστηρίων του Θεού. Το δε επίλοιπον, ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.» Πόσο άγρυπνοι πρέπει να είναι οι Χριστιανοί έτσι ώστε να μην υπερνικηθούν από την απατηλή πορεία τού ν’ αποβλέπουν σε ανθρώπους, δηλαδή, να συγκρίνουν τον ένα με τον άλλο και ν’ ακολουθούν ανθρώπους μάλλον παρά το τέλειο παράδειγμά μας, τον Χριστό Ιησού! Ποτέ μην υπερνικάσθε από τον υλισμό, τις επιθυμίες της σαρκός και άλλα δελεάσματα του παλαιού αυτού κόσμου! Αυτά τα κακά πράγματα μπορούν να κάμουν καρκινοειδείς εισβολές στον πνευματικό άνθρωπο αν επιτραπούν και να καταβιβάσουν ακόμη και τον πνευματικώς πλήρως ανεπτυγμένο Χριστιανό σε πνευματική νηπιότητα. Το ερώτημα μπορεί κάλλιστα να τεθή, Ποιες είναι οι αποδείξεις ότι έχομε ωριμότητα ή τουλάχιστον εργαζόμεθα γι’ αυτήν;​—1 Κορ. 1:11· 3:21· 5:1· 3:1-3, 21· 4:1, 2.

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΟΣ​—ΤΙΣ ΕΧΕΤΕ;

 7. Ποια ώριμη ιδιότητα εξεδήλωνε ο Ιησούς, για την οποία ο Πατήρ του τον έχρισε;

⁷ Ο Χριστός Ιησούς ήταν η ίδια η ουσία της ωριμότητος, κατέχοντας όλα τα χαρακτηριστικά ενός ωρίμου Υιού του Θεού. Όχι μόνο μιλούσε πάντοτε την αλήθεια, αλλά και κατεδείκνυε νομιμοφροσύνη και αλήθεια στις πράξεις του και στα έργα του. (Αποκάλ. 3:7· Πράξ. 4:27) Η πάντοτε παρούσα ιδιότης της δικαιοσύνης εξεδηλώνετο απ’ αυτόν, όπως αναγράφεται στην προς Εβραίους επιστολή 1:9, όπου αναφέρεται: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως.»

 8. Εξετάστε χαρακτηριστικά του Ιησού που εξεδήλωναν τον ‘τέλειον άνδρα’.

⁸ Αυτός βέβαια κατείχε τις ιδιότητες της αληθείας, όπως αναφέρεται περαιτέρω: «[Ήταν] πλήρης χ άριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Ήταν ανιδιοτελής από κάθε άποψι επειδή ποτέ δεν ζήτησε τη δική του δόξα, αλλά ζητούσε τη δόξα εκείνου, ο οποίος τον έστειλε και ήταν σαφώς νομιμόφρων και δεν υπήρχε άδικη σκέψις σ’ αυτόν. (Ιωάν. 7:18) Ήταν χωρίς δόλο ή σφάλμα, άσχετα με το τι συνέβαινε σ’ αυτόν ή ποια κατηγορία προσήπτετο σ’ αυτόν. Ήταν επίσης αβλαβής. (Ησ. 53:9· 1 Πέτρ. 2:22· Εβρ. 7:26) Ήταν πλήρως ευπειθής στον Παντοδύναμο Θεό από κάθε άποψι, επειδή έλεγε ότι αγαπούσε να πράττη το θέλημα του Πατρός του. Ήταν το τέλειο παράδειγμα αγάπης επειδή ήταν πρόθυμος να καταθέση τη ζωή του για τους φίλους του, όπως αναφέρεται στο κατά Ιωάννην 15:13, 14: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού. Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω.» Επετέλεσε μια πράξι απαράμιλλης χάριτος, πάνω από κάθε άλλου πλάσματος που έζησε ποτέ. Ο Παύλος ανέφερε ότι, αν και (ο Ιησούς) ήταν πλούσιος, έγινε πτωχός προς χάριν σας για να μπορέσετε να πλουτήσετε με την πτωχεία του. (2 Κορ. 8:9) Επιπρόσθετα σ’ αυτές τις ιδιότητες, εξεδήλωσε υπομονή, μακροθυμία, συμπάθεια, φιλανθρωπία και ήταν γεμάτος αυταπάρνησι.​—Εβρ. 2:17· Ησ. 53:7· 1 Τιμ. 1:16· Λουκ. 19:41· Ματθ. 4:23, 24.

 9. (α) Ποια πορεία συνέστησε ο Σολομών που θα ήταν επωφελής για να την επιδιώξη ο Χριστιανός; (β) Ποιες ερωτήσεις θα μπορούσαμε να θέσωμε στον εαυτό μας από αυτή την άποψι; (γ) Ποια προειδοποίησι έδωσε ο Παύλος για να μην παραμελήσωμε μια προς τα εμπρός πορεία;

⁹ Η οδός προς την ωριμότητα γίνεται σαφής από τον Βιβλικόν συγγραφέα Σολομώντα, όταν δείχνη κάποιες πρωταρχικές προϋποθέσεις και διαθέσεις για να γίνη πρόοδος προς την ωριμότητα. Νουθετεί: «Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν. . . . φύλαττε τας εντολάς μου, και θέλεις ζήσει. Απόκτησον σοφίαν, απόκτησον σύνεσιν μη λησμονήσης αυτήν μηδέ εκκλίνης από των λόγων του στόματός μου· μη εγκαταλίπης αυτήν, και θέλει σε περιφυλάττει· αγάπα αυτήν, και θέλει σε διατηρεί. Η σοφία είναι το πρώτιστον· απόκτησον σοφίαν· και υπέρ πάσαν απόκτησίν σου, απόκτησον σύνεσιν . . . . και θέλει σε υψώσει . . . . θέλει επιθέσει επί την κεφαλήν σου στέφανον χαρίτων.» (Παροιμ. 4:1-9) Αναγνωρίζομε αμέσως σ’ αυτά τα λόγια την προς τα εμπρός προοδευτική διάθεσι για την ωριμότητα και τι είναι απαραίτητο για να την αποκτήση κανείς. Ανάγοντάς την σε μια προσωπική βάσι, μπορούμε να ερωτήσωμε τον εαυτό μας, Αυξάνομε επιμελώς τη γνώσι μας του λόγου του Ιεχωβά, κάνοντας τούτο προοδευτικώς; Λαμβάνομε ακριβή γνώσι, προχωρώντας στον σκοπό τού να γίνωμε πλήρως ανεπτυγμένοι άνδρες; Προσέχομε τον προφυλακτικό λόγο του Παύλου, όταν προειδοποιή για την αδυναμία που προκύπτει, αν παραμελούμε μια προς τα εμπρός πορεία; «Δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, δια της δολιότητος των ανθρώπων, δια της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην.»​—Εφεσ. 4:13, 14.

10. Γιατί η ‘νέα προσωπικότης’ είναι τόσο πολύτιμη για έναν Χριστιανό, και πώς μπορούμε ν’ αναπτυχθούμε;

¹⁰ Αυτή η νέα πληροφορία που λαμβάνομε εξακολουθητικά είναι εκείνη που ζωογονεί τη διάνοιά μας και μας καθιστά ικανούς να ενδυθούμε τη ‘νέα προσωπικότητα’, η οποία είναι πραγματικά μια κτίσις του θελήματος του Θεού, μέσω του λόγου του. (Κολ. 3:10) Μπορούμε να δούμε από την έκφρασι του αποστόλου Παύλου ότι η πνευματική δύναμις είναι ουσιώδης. Για τούτο τίποτε δεν πρέπει να μας αποτρέψη από την προοδευτική πορεία με το να έχωμε πάντοτε στο νου τον σκοπό της ωριμότητος. Σημειώνομε πόσο επίκαιρα είναι τα λόγια του Παύλου όταν αναφέρη: «Αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην, να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα.» Ο Παύλος στη δήλωσι αυτή προτρέπει τους Εφεσίους να διεγείρουν αύξησι και να κάμουν την πορεία τους να είναι πάντοτε προς τα εμπρός.​—Εφεσ. 4:15.

ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

11. Ποια ερωτήματα μπορούμε να σκεφθούμε σοβαρά όσον αφορά την πνευματικότητα μας;

¹¹ Πολλά ερωτήματα εγείρονται στη διάνοιά μας όσον αφορά την πνευματικότητα. Επιδιώκομε τον σκοπό της ωριμότητος, η οποία οδηγεί σε αιώνια ζωή; Διεγειρόμεθα συνεχώς με την εγκάρδια επιθυμία να βελτιώσωμε τη διακονία μας; Κυριαρχούν τα συμφέροντα της Βασιλείας στη σκέψι μας και στη δράσι μας; Είναι η διακονία μας του αγρού παραγωγική και βοηθούμε άλλους να είναι παραγωγικοί διάκονοι του Ιεχωβά Θεού; Μπορούμε να πούμε όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος για άτομα που βοηθούσε να δουν την αλήθεια: «Σεις είσθε η επιστολή ημών, εγγεγραμμένη εν ταις καρδίαις ημών, γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων . . . επιστολή . . . εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το πνεύμα . . . εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας»;​—2 Κορ. 3:2, 3.

12. (α) Γιατί Η Σκοπιά έχει τόσο μεγάλη αξία για τους Χριστιανούς διακόνους και άλλους; (β) Τι δεν πρέπει να παραμελήται;

¹² Τι θα πούμε για την προσωπική μας μελέτη; Διαθέτομε ωρισμένο ποσόν χρόνου για να καλύπτωμε επαρκώς όλα τα άρθρα της Σκοπιάς; Μήπως πάντοτε παραβλέπομε ή υπερπηδούμε μερικά άρθρα αυτού του κυρίου οργάνου επικοινωνίας που ο Ιεχωβά Θεός χρησιμοποιεί σήμερα; Αναγνωρίζομε άρα γε ότι οι οδηγίες που δίδονται μέσω αυτού του αγωγού είναι τόσο ζωτικές, ώστε η ίδια η ζωή μας εξαρτάται από το να τις προσέξωμε;

13. Πώς μπορούμε να καθορίσωμε αν ωριμάζωμε ή όχι;

¹³ Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο μπορούμε ν’ αποδείξωμε στον εαυτό μας ότι αυξάνομε την ωριμότητά μας είναι αν μπορούμε να εύρωμε λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα. Μπορούμε να λογικευθούμε πάνω σε αρχές και να φθάσωμε σε ορθά συμπεράσματα; Όταν μας υποβάλλονται ερωτήσεις, μπορούμε να δώσωμε Γραφικές απαντήσεις σ’ αυτές; Μπορούμε να λύσωμε και λύομε προβλήματα δικά μας και εκείνων που σχετίζονται με τα διακονικά μας καθήκοντα; Αν ναι, φθάνομε στην κατάλληλη κατανόησι του 1 Κορινθίους 14:20: «Μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας· αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας.»

14. Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να εκδηλώνωμε στη σχέσι μας με τους ομοίους μας Χριστιανούς;

¹⁴ Είμεθα υπομονητικοί και ‘βραδείς εις οργήν’; Είμεθα απηλλαγμένοι από παράπονα για τους ομοίους μας Χριστιανούς; Μήπως είμεθα φιλόφρονες σε μερικούς και όχι σε άλλους; Είναι οι συνομιλίες μας για άλλους ή με άλλους εποικοδομητικές, δηλαδή, συνομιλίες μ’ εκείνους που ανήκουν στην οικογένειά μας, με μέλη της εκκλησίας, και προσφάτως ενδιαφερομένους; Έχομε καλή, χαρούμενη διάθεσι; Μήπως στενοχωρούμεθα εύκολα; Όταν μιλούμε στους ανθρώπους στη διακονία μας μήπως δυσαρεστούμεθα εύκολα και αργούμε να συγχωρήσωμε; Προσέχομε τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου, όπου αναφέρει: «Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις»;​—Κολ. 3:13, ΜΝΚ.

15. (α) Γιατί είναι ανάγκη ένας Χριστιανός να φρουρή την πορεία του προσεκτικά; (β) Τι πρέπει να εργασθή να φθάση ένας Χριστιανός διάκονος;

¹⁵ Υποκύπτομε εύκολα στους πειρασμούς, ή μπορούμε ν’ αντισταθούμε σ’ αυτούς; Αναγνωρίζομε ότι είναι φρόνιμο να επαγρυπνούμε στο δρόμο των ποδιών μας για να μην παγιδευθούμε; Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ο Σατανάς είναι πάντοτε ενήμερος των αδυναμιών της σαρκός και πάντοτε εχθρός, και «περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη». Η πορεία της σοφίας συμπίπτει με τις Παροιμίες 4:14, 15: «Μη εισέλθης εις την τρίβον των ασεβών, και μη υπάγης εις την οδόν των πονηρών. Απόφευγε αυτήν, μη πέρασης δι’ αυτής, έκκλινον απ’ αυτής, και διάβα.» Εύκολα μπορεί να διακριθή ότι ο δρόμος του ωρίμου Χριστιανού είναι ευθύς, και παρέκκλισις απ’ αυτόν θα μπορούσε να οδηγήση σε αξιοθρήνητες συνέπειες. Αποφεύγετε πειρασμούς με το να εξασκήτε καλή, ισχυρή κρίσι, την κρίσι μιας ώριμης διανοίας. Όταν έτσι εξακολουθητικά εξετάζωμε τον εαυτό μας (όχι άλλους), μπορούμε να παρατηρήσωμε τι θαυμάσιο πράγμα είναι για ένα Χριστιανό να έχη ωριμότητα, το ανάστημα ενός τελείως ανεπτυγμένου ανδρός,

Επιζητώντας Ωριμότητα στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου

«Σπούδασον να παραστήσης σε αυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»​—2 Τιμ. 2:15.

1, 2. (α) Ποια πρέπει να είναι η επιθυμία ενός Χριστιανού στη ζωή, και τι πρέπει να πράξη για να την πραγματοποιήση; (β) Τι περιλαμβάνεται σ’ αυτό, και τι θα προκύψη στο άτομο;

ΕΠΙΖΗΤΩ σημαίνει καταβάλλω προσπάθεια για να επιτύχω έναν τελικό σκοπό. Από μέρους ενός Χριστιανού διακόνου, ο αντικειμενικός σκοπός είναι να λάβη την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκρίνεται μ’ αυτό. Για να εξασφαλίσωμε επιτυχία από αυτή την άποψι προσκαλούμεθα από τον λόγον του Θεού: «Σπούδασον.» Φυσικά, η ανάπτυξις στην ωριμότητα αποτελεί τη λεωφόρο που πρέπει να διανυθή στη διάρκεια της Χριστιανικής μας ζωής. Η αξία της σε αντίθεσι με άλλα πράγματα στη ζωή, ζωηρά απεικονίσθη στα λόγια του Παύλου: «Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου.» Πρέπει να εκτιμούμε στον ίδιο υψηλό βαθμό την απόκτησι σοφίας και ωριμότητος στην πορεία της ζωής μας σήμερα.​—Φιλιππησ. 3:8.

² Πολλά περιλαμβάνονται σ’ αυτό. Μελέτη· ναι, μια μεγάλη ποσότης μελέτης, που απαιτεί χρόνον και διανοητική προσπάθεια. Πραγματικά, κάτι περισσότερο από μελέτη είναι αναγκαίο, επειδή ο ώριμος Χριστιανός διάκονος επιθυμεί να φθάση το ανάστημα του ‘τελείου ανδρός’, έχοντας μια γενική κατανόησι, έτσι ώστε να μπορή να μεταδίδη πολύτιμη ζωοπάροχη διδασκαλία στους άλλους. Όσο μεγαλύτερη είναι η κατεχόμενη γνώσις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πίστις καθώς και η πεποίθησις, και η χαρά, και η ευθύνη.

 3. Σε μια πορεία μελέτης, ποια πηγή πληροφορίας πρέπει να εξαλείφεται;

³ Η μελέτη είναι εργασία, και όπως η φυσική άσκησις και ο κόπος αναπτύσσουν το σώμα, έτσι και η δραστηριότης της διανοίας διευρύνει τις διανοητικές ικανότητες. Η τακτικότης της επιδόσεως είναι η πιο καρποφόρος, ακολουθώντας τη μηχανική εκπαίδευσι σχολικού τύπου. Προφανώς, η αφιέρωσις χρόνου είναι ουσιώδης. Σ’ αυτή τη σειρά σπουδών η πηγή της ύλης είναι εξίσου σπουδαία, θυμηθήτε τη συμβουλή: «Η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ.» Αφού ο Παύλος είχε δώσει νουθεσία ότι οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να υπηρετούν τον Ιεχωβά, επροχώρησε να τους νουθετήση ν’ αποφεύγουν πηγές πληροφορίας που παραβιάζουν ό,τι είναι δίκαιο εν σχέσει με τα πράγματα του παλαιού αυτού κόσμου: «Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν.» Αυτός είναι επαρκής λόγος για να εξαλείψουμε τέτοια πληροφορία από την ειδική και συνετή πορεία μελέτης μας, επειδή το πρώτιστο ενδιαφέρον μας αφορά την πηγή της αιωνίου ζωής και τις απαιτήσεις για τέτοια ζωή ώστε να καταστή δυνατόν να ‘ορθοτομούμε τον λόγον της αληθείας’.​—1 Κορ. 3:19· 2 Τιμ. 2:16, 15.

 4. (α) Ποιο είδος πληροφορίας αποκτούμε από τη μελέτη; (β) Είναι η μελέτη μόνο αρκετή;

⁴ Στη διάρκεια μιας περιόδου εκπαιδεύσεως, η γνώσις και η σοφία εποικοδομούνται μ’ έναν τρόπο που μπορεί κάπως να παραβληθή με την περίπτωσι που ένας φοιτητής της ιατρικής πηγαίνει στο πανεπιστήμιο και μαθαίνει την ιατρική επιστήμη μέσω μιας πλήρους σειράς σπουδών στηριζομένης σε μια μεθοδική βάσι για σταθερή πρόοδο. Ως το σημείο αυτό, η απόκτησις γνώσεως είναι θεωρητικού τύπου, κατά μέγα μέρος από βιβλία και διαλέξεις, και πρέπει ν’ ακολουθηθή από πρακτική εφαρμογή προτού το άτομο γίνη ένας επαγγελματίας ιατρός ή χειρούργος. Απλώς το να τελειώση μια σειρά σπουδών αυτό και μόνον δεν θα τον καθιστούσε ικανόν για να είναι ιατρός, επειδή η έμπρακτη πείρα είναι ακόμη ουσιώδης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ έναν διάκονο του Ιεχωβά, εφόσον μέσω του λόγου του Θεού αυτός προσκαλεί όλους να γίνουν «εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί.»​—Ιάκ. 1:22.

 5. Γιατί η μελέτη μόνη δεν θα κάμη ένα άτομο διάκονο;

⁵ Ενώ είναι αληθές ότι προσεκτική μελέτη και προετοιμασία είναι μέσα επιθυμητά για τη λήψι καλής εκπαιδευτικής ύλης, η καλή εκγύμνασις είναι ακόμη μια απαίτησις, όπως ακριβώς ο πρωτόπειρος εσωτερικός ιατρός νοσοκομείου δεν εκτελεί μια εγχείρησι μόλις έλαβε το δίπλωμά του. Μάλλον, θα ήθελε να εργασθή μ’ έναν ώριμο ιατρό επί ένα σημαντικό χρονικό διάστημα για να μάθη να κάνη εφαρμογή αυτής της θεωρητικής γνώσεως που είχε αποκτήσει μέσω προηγουμένης μελέτης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ ένα διάκονο. Λαμβάνει εκγύμνασι συνοδεύοντας ωρίμους διακόνους, και μ’ αυτό τον τρόπο προοδεύει, έτσι ώστε μπορεί να γίνη ικανός εκτελεστής του λόγου. Γρήγορα θ’ αναπτυχθή στην από θύρα σε θύρα διακονία του όπως ακριβώς έκαναν και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, και έπειτα θα μπορή να συνεχίση εκτελώντας την επόμενη μορφή της διακονίας, επισκεπτόμενος ενδιαφερομένους ανθρώπους στα σπίτια των, και τελικά αναπτύσσοντας οικιακές Γραφικές μελέτες.

 6. (α) Πώς μπορεί να μετρήση κανείς τη δική του πρόοδο σε ωριμότητα; (β) Τι θα εξακολουθήση να κάνη ο ώριμος διάκονος;

⁶ Επιδιώκοντας ωριμότητα, ο νέος διάκονος πρέπει να έχη καλή ισορροπία στο διακονικό του έργο. Όταν απεκτήθη αυτή η ανάπτυξις, το άτομο δεν σταματά σ’ αυτό το σημείο, επειδή, καθώς ωριμάζει στο βαθμό που μπορεί να βοηθή άλλους, θα συμμετέχη με χαρά και στην πορεία της ωριμότητος των άλλων επίσης. Θα είναι άγρυπνος, λοιπόν, εξετάζοντας τη διδακτική του ικανότητα σχετικά με το νέο άτομο που βοηθεί ή εκγυμνάζει, για να είναι βέβαιος ότι δίδει το κατάλληλο παράδειγμα και παρέχει επαρκή συμβουλή στο άλλο άτομο, έτσι ώστε, με τη σειρά του, να μπορέση ομοίως ν’ αποκτήση ωριμότητα. Φέρνει ικανοποίησι και χαρά στην καρδιά ενός ατόμου, όταν μπορή να βοηθήση άλλους και να παρατηρήση τη διάπλασι του νέου διακόνου σαν πηλού στο χέρι του αγγειοπλάστου. Αυτός ο γνησίως ώριμος διάκονος και διδάσκαλος, κατόπιν, όταν έχη φθάσει σ’ αυτό το σημείο, δεν θα φείδεται κόπων προκειμένου να βοηθήση νέους στη διακονία του αγρού, στη μελέτη, στο ν’ απαντά σε Βιβλικές ερωτήσεις και με κάθε άλλο τρόπο που μπορεί και που θα είναι εποικοδομητικός. Δεν υπάρχει τίποτε που να ανταμείβη και να ικανοποιή τόσο, όσο το να παρατηρή κανείς τον δεσμό της αγάπης που αναπτύσσεται μεταξύ εκείνου που διδάσκει και εκείνου που λαμβάνει τέτοια βοήθεια. Αυτή η στενή αδελφοσύνη είναι εκείνη που έχει τον χαρακτήρα της μονιμότητος σ’ αυτήν.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ

 7. (α) Τι έχει να πη η Βίβλος για την ωριμότητα; (β) Πώς ο ‘τέλειος ανήρ’ θα φρουρή τη διαγωγή του;

⁷ Η καλλιεργημένη ωριμότης στους Χριστιανούς αδελφούς ή διακόνους αναφέρεται επαινετικά στη Γραφή. «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι [ώριμοι άνδρες] ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» Αληθινά, ο πλήρως ανεπτυγμένος άνδρας σήμερα απαιτείται να μιλή και να κηρύττη εξακολουθητικά αυτά τα αγαθά νέα της Βασιλείας και να βοηθή άλλους που είναι δυνατόν να επιθυμούν να κάνουν το ίδιο πράγμα, επειδή, όταν ο άνδρας διαρκώς προσέχη τον εαυτό του και τη διακονία του, αυτό θα έχη μεγάλη άξια γι’ αυτόν. Όταν η διαγωγή του ωρίμου ανδρός ταιριάζη μ’ αυτές τις σκέψεις που διετυπώθησαν, αυτός ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας.​—1 Τιμ. 5:17· 4:16· 2 Τιμ. 2:15.

 8. Ποιες είναι μερικές από τις υποχρεώσεις του Χριστιανού διακόνου;

⁸ Ο Χριστιανός διάκονος, επίσης, είναι επιφορτισμένος με μια ευθύνη, να φροντίζη για την πνευματική ευημερία της συζύγου του, αν είναι έγγαμος, ή άλλων γυναικών της οικογενείας του. Όπως ακριβώς ο Χριστός Ιησούς φροντίζει για τα μέλη του σώματος του, έτσι ο άνδρας πρέπει να προστατεύη τη γυναίκα που είναι μία σάρκα μαζί του, καθώς και τα παιδιά της οικογενείας του, και τους Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες στην εκκλησία.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

 9. Τι αναγνωρίζουν οι Χριστιανές γυναίκες στον οίκον των;

⁹ Οι Χριστιανές γυναίκες ή αδελφές πρέπει ν’ αναγνωρίζουν την κεφαλή τους, ώστε να μπορούν να κατανοούν πλήρως τη θέσι και πορεία διαγωγής που καταλήγει σε ωριμότητα γι’ αυτές. Οι νυμφευμένες γυναίκες νουθετούνται ν’ αγαπούν τους συζύγους των αυτό είναι μια αξιέπαινη πορεία.

10. Ποια αβροφροσύνη εξεδηλώθη στη Φοίβη, και γιατί;

¹⁰ Οι γυναίκες στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία ετύγχανον φιλόφρονος μεταχειρίσεως και έφθασαν να είναι αξιοσύστατες. Μια έτσι περιώνυμη ήταν η Φοίβη, για την οποίαν ο απόστολος Παύλος ήταν πολύ αβρόφρων: «Συνιστώ δε εις εσάς Φοίβην την αδελφήν ημών, ήτις είναι διάκονος της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς· δια να δεχθήτε αυτήν εν Κυρίω αξίως των αγίων, και να παρασταθήτε εις αυτήν εις ό,τι πράγμα έχει χρείαν υμών· διότι και αύτη εστάθη προστάτις πολλών, και εμού αυτού.» (Ρωμ. 16:1, 2) Οι παρατηρήσεις αυτές δείχνουν ότι η Φοίβη ήταν μια ώριμη διάκονος στην εκκλησία, προσεκτική για κείνους που ήσαν γύρω της και για κείνους που ειργάζοντο επιμελώς στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

11. (α) Ποιες αξιέπαινες ιδιότητες κατέχουν οι ώριμες αδελφές; (β) Για ποια διαγωγή έδωσε ο Παύλος προειδοποίησι;

¹¹ Οι τέσσερες θυγατέρες του Φιλίππου, που ήσαν παρθένοι, συμπεριεφέροντο κατάλληλα, έχοντας πλήρη εκτίμησι του λόγου του Ιεχωβά, διότι αναφέρεται ότι επροφήτευον ή διηκόνουν. (Πράξ. 21:9) Άλλες αξιέπαινες ιδιότητες μιας γυναικός που εκδηλώνει ώριμη διαγωγή εκτίθενται από τον Παύλο στην πρώτη του επιστολή προς Τιμόθεον, όπως το να «υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα· εάν ανέθρεψε τέκνα, εάν περιέθαλψε ξένους, εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν.» Εμμένοντας σε τέτοιες καλές αρχές, μια πρεσβυτέρα ή χήρα, έχοντας ζήσει την πορεία της ζωής της μ’ ένα επιδοκιμασμένο τρόπο, δείχνει ότι είναι άξια στοχασμού. Ιδιότητες όχι αξιοσύστατες, αλλά που φέρονται υπό την προσοχή μας από τον απόστολο Παύλο για να μην τις εκδηλώνωμε, είναι εκείνες που παρατηρούνται σε γυναίκες που είναι «αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας· και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα.»​—1 Τιμ. 5:9-13.

12. Ποιες είναι μερικές επιπρόσθετες ιδιότητες μιας ωρίμου γυναικός;

¹² Γυναίκες, των οποίων η πορεία διαγωγής υπήρξε τέτοια ώστε να λάβουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, αφωσιώθησαν στο να ευαρεστούν την κεφαλή του οίκου των έκαμαν καλό στους συζύγους των, στις οικογένειες των, και σ’ εκείνους που ήσαν γύρω των. Μεταξύ άλλων, μια Χριστιανή σύζυγος είναι μια σύζυγος την οποίαν ο σύζυγός της μπορεί να την περιβάλλη με ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη. Τον ανταμείβει με καλά λόγια, προετοιμάζει τροφή για την οικογένειά της, λαμβάνει φροντίδα για τα αναγκαία οικιακά καθήκοντα, ώστε να βλέπη ότι όλα είναι εν τάξει όπως πρέπει να είναι σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι. Μια από τις έξοχες φιλοφρονήσεις που αποδίδονται σε μια Χριστιανή γυναίκα, η οποία κατέχει αυτές τις επιθυμητές ιδιότητες, βρίσκεται στο τριακοστό πρώτο κεφάλαιο των Παροιμιών, εδάφιο 26: «Ανοίγει το στόμα αυτής εν σοφία· και επί της γλώσσης αυτής είναι νόμος ευμενείας.» Αυτό δείχνει ότι η ωριμότης υπερβαίνει τα οικιακά της καθήκοντα κατά το ότι αυτή απέκτησε σοφία και γνωρίζει τον λόγον του Ιεχωβά σχετικά με τη θέσι της στην εκκλησία. Είναι μια γυναίκα που ‘φοβείται τον Ιεχωβά και αποκτά έπαινο για τον εαυτό της’. Όταν φοβήται τον Ιεχωβά, δεν θα πηγαίνη αντίθετα προς ό,τι απαιτείται από μια ώριμη γυναίκα στην οργάνωσι του Θεού. Θα την αναλογίζωνται ευμενώς εκείνοι που την γνωρίζουν και θα την θαυμάζουν για τη Χριστιανική της προσωπικότητα καθώς και για την εκτέλεσι των διακονικών της καθηκόντων.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ

13, 14. (α) Ποια παραδείγματα καλής εκπαιδεύσεως από μέρους των γονέων έχομε; (β) Πώς πρέπει τα Χριστιανικά τέκνα ν’ ανταποκρίνωνται στις οδηγίες;

¹³ Στον νεαρό Τιμόθεο εδόθη έξοχη διδασκαλία από την μητέρα του Ευνίκη και την μάμμη του Λωίδα. Εν τούτοις, ήταν ανάγκη γι’ αυτόν, ακόμη και όταν ήταν πολύ νέος, να είναι πρόθυμος να μάθη και να δεχθή διδασκαλία. Αυτό είναι αξιοσύστατο για τους νέους σήμερα και φέρνει επιδοκιμασία. Σχετικά με τούτο, ο Παύλος μίλησε με επιδοκιμασία για τον Τιμόθεο, λέγοντας: «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 3:15) Η ίδια ταπεινοφροσύνη και επιθυμία διδασκαλίας απαιτούνται από μέρους νέων ατόμων καθώς και από μέρους ενηλίκων. Ο Ιησούς είπε ότι όλοι πρέπει να είναι όμοιοι με παιδιά για να διδαχθούν. Τούτο σημαίνει να υποχωρούν μπροστά στη διδασκαλία. Είναι πάντοτε ευχάριστο να βλέπη κανείς παιδιά να δέχωνται τη συμβουλή και τις οδηγίες των γονέων των και να επιτρέπουν να διαπλασθούν με καλή πατρική ή μητρική εκπαίδευσι και ακόμη να παραδίδωνται σ’ αυτήν από δική των προαίρεσι. Μπορούν, επίσης, να έχουν υπ’ όψι τη διδασκαλία ότι πρέπει να ενθυμούνται τον Πλάστη από τις ημέρες της νεότητός των. (Εκκλησ. 12:1) Εδώ πάλι, στα πολύ νεανικά του χρόνια, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εξεδήλωσε έξοχο πνεύμα, δείχνοντας τον εαυτό του ως ένα κατάλληλο παράδειγμα, όταν ενδιαφέρθηκε πρώτ’ απ’ όλα για το έργο του Πατρός του, λέγοντας: «Πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου.»

¹⁴ Ενώ είναι μια υποχρέωσις από μέρους των γονέων να διδάσκουν στα τέκνα των την αλήθεια του λόγου του Θεού και να τα εκπαιδεύουν να είναι νέοι διάκονοι, είναι επίσης καθήκον των τέκνων ν’ ανταποκρίνωνται και να δέχωνται την εκπαίδευσι των γονέων των, να προχωρούν προς την ωριμότητα και να μη στασιάζουν.​—Εφεσ. 6:1-4· Κολ. 3:20, 21.

ΟΛΟΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

15. Ποιες ιδιότητες πρέπει ν’ αναπτύξη ένας Χριστιανός διάκονος;

¹⁵ Υψίστης σπουδαιότητος για την απόκτησι ωριμότητος και πνευματικής ευεξίας είναι η απόκτησις των καρπών του πνεύματος. Συνεπώς, η καλλιέργεια αυτών των καρπών του πνεύματος πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας όπως εκδηλώνεται στην καθημερινή μας διαγωγή. Ποιοι είναι αυτοί οι καρποί ή ιδιότητες; Είναι πίστις, αρετή, εγκράτεια, υπομονή, ευσέβεια, φιλαδελφία, αγάπη. «Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (2 Πέτρ. 1:5-8) Εδώ βρίσκεται η πλήρης περιγραφή της προόδου προς την ωριμότητα που μπορεί να ενσωματωθή στη ζωή ενός Χριστιανού, ασχέτως ηλικίας ή φύλου. Γι’ αυτά τα ωραία ενδύματα της καρδιάς και της διαθέσεως του ατόμου μιλεί ο απόστολος Παύλος με τον εξής τρόπο: «Ενδύθητε λοιπόν, . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους . . . ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:12-14) Πολύ περισσότερα περιλαμβάνονται σ’ αυτά τα λόγια παρά απλώς το ένδυμα που φέρομε· είναι η ωριμότης ενός αληθινού Χριστιανού που αναπτύσσεται. Εδώ περιγράφονται οι τέλειες ιδιότητες που κατέχονται από τον Χριστό Ιησού και το άσπιλο παράδειγμα που έδωσε για μας.

16. Είναι αρκετό για ένα Χριστιανό να έχη μόνο μια καλή διάθεσι, ή τι περισσότερο χρειάζεται;

¹⁶ Σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου, ένα άτομο μπορεί να έχη ακολουθήσει μια παραδειγματική πορεία, ισοδύναμη μ’ εκείνην του νεανίου που ήλθε στον Ιησού και που είχε τηρήσει όλον τον Νόμο, και που αναμφιβόλως εθεωρείτο ως παράδειγμα από μερικούς, αγαπώμενος ακόμη και από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. «Και ο Ιησούς εμβλέψας εις αυτόν, ηγάπησεν αυτόν, και είπε προς αυτόν, Έν σοι λείπει· ύπαγε, πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς· . . . και ελθέ, ακολουθεί μοι. . . . Εκείνος όμως σκυθρωπάσας δια τον λόγον, ανεχώρησε λυπούμενος· διότι είχε κτήματα πολλά.» (Μάρκ. 10:21-23) Τι του έλειπε; Η σπουδαία εκείνη ενώνουσα ιδιότης, η αγάπη. Το ισοδύναμο της τηρήσεως του Νόμου ή απλώς η ακρόασις και πίστις στον καλόν λόγον δεν φέρνει αυτό καθ’ εαυτό την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Περισσότερα χρειάζονται! Στην περίπτωσι αυτού του πλουσίου ανθρώπου, εκείνο που απεδείχθη ότι έλειπε σ’ αυτόν ήταν η αγάπη, και δεν είδε την ανάγκη να είναι ακόλουθος του Ιησού Χριστού.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΓΙΑ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

17. Ποια πορεία πρέπει να επιδιώξη κανείς και σε τι πρέπει να είναι κανείς διαρκώς άγρυπνος; Ποια θα είναι η ανταμοιβή;

¹⁷ Αν σταθερά προσηλώνωμε τη διάνοια μας και αγωνιζώμεθα για την ώριμη κατάστασι, ποιος θα είναι ο σκοπός μας ή η σταδιοδρομία μας; Ο αληθινός, αφιερωμένος δούλος του Παντοδυνάμου Θεού θα ειπή με βεβαιότητα και έμφασι: Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ. Η πορεία αυτή δεν ανέχεται καμμιά παραλλαγή, όπως στροφή προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, ούτε καν προσωρινά. Πρέπει κανείς να εξακολουθήση να κινήται αντικειμενικά προς τα εμπρός. Αυτό δεν αφήνει χώρο για χαλάρωσι ή μεταχείρισι της αφιερώσεώς μας στον Θεό μ’ ένα άτονο τρόπο. Θα μπορούσε να πη κανείς ότι η ανάπτυξις μιας τέτοιας διαθέσεως είναι κάτι απίστευτο! Μερικοί μπορεί να σκεφθούν, ‘Αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβή σ’ εμένα,’​—αυτή ακριβώς η ωριμότης δεν μπορεί να χαθή αφού έχει κανείς δαπανήσει τόσο πολύν καιρό αναπτύσσοντας τις ιδιότητες ενός αληθινού Χριστιανού, γεμίζοντας τον νου του με τον λόγον του Ιεχωβά Θεού. Αντί να κάνωμε τέτοιες σκέψεις, πρέπει μάλλον να έχωμε το ίδιο φρόνημα με τον απόστολο Παύλο όταν εδήλωσε: «Εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ έν πράττω, . . . τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού.» Θα εκτιμήσωμε πλήρως ότι δεν υπάρχει τέτοια εγγύησις όπως ‘άπαξ σωσμένος για πάντα σωσμένος’, αλλά η πορεία μας θα χαρακτηρισθή από μια εξακολουθητική προωθητική προσπάθεια ως τη συμπλήρωσι της Χριστιανικής πορείας, είτε στον θάνατο για κείνους που ανήκουν στο μικρό ποίμνιο του κεχρισμένου υπολοίπου του Θεού και έπειτα σε αθανασία στην ουράνια βασιλεία του Θεού, είτε στην επιδοκιμασία των «άλλων προβάτων» για ζωή επάνω στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα.​—Φιλιππησ. 3:13, 14.

18. Ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε από την πορεία του Αχάν;

¹⁸ Στη γεμάτη πεποίθησι, προοδευτική πορεία μας προς το ανάστημα του πλήρως ανεπτυγμένου ανδρός, θα θυμηθούμε το μάθημα που εκτίθεται στην πορεία του Ισραηλιτικού έθνους, το οποίον ήταν σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά. Από καιρό σε καιρό το έθνος Ισραήλ παρεξέκλινε από μια πορεία πιστότητος και αφοσιώσεως στον Θεό σε ειδωλολατρία και απληστία, στην επιθυμία για υλικό κέρδος. Ένα άτομο, που το έκαμε αυτό, ήταν ο Αχάν. Ποθώντας υλικό κέρδος και καταλήγοντας στην πορεία της απληστίας, εξέτεινε το χέρι του για κείνο που δεν ανήκε σ’ αυτόν και πράγματι το έλαβε, πραγματικά επήρε εκείνο που ήταν απαγορευμένο. Οικειοποιήθηκε 200 σίκλους αργυρίου και έλασμα χρυσού βάρους 50 σίκλων. Τόσο εδελεάσθη και εξηπατήθη απ’ αυτά, ώστε τα έκρυψε με λαθραίο τρόπο στη σκηνή του. Τι τίμημα επλήρωσε γι’ αυτή τη σύντομη κατοχή πλούτου! Το αδίκημα του ανερευνήθη από τον πιστό Ιησού του Ναυή, και τότε ο Αχάν και ολόκληρη η οικογένεια του, όχι μόνο εθανατώθησαν με λιθοβολισμό, αλλά και κατεκάησαν με φωτιά.​—Ιησ. Ναυή 7:16-26.

19. Μήπως η θέσις μόνο στην οργάνωσι του Ιεχωβά εξασφαλίζει επιδοκιμασία;

¹⁹ Πρέπει πάντοτε να έχωμε υπ’ όψιν, επίσης, ότι ένας από τους βασιλείς του Ισραήλ κατείχε κάποτε μεγάλη σοφία και είχε το μοναδικό προνόμιο να οικοδομήση τον ναό του Ιεχωβά. Παρ’ όλες, όμως, τις θαυμαστές ευλογίες που ο Ιεχωβά εχορήγησε στον Σολομώντα, αυτός έγινε ιδιοτελής και εξέκλινε από την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά ως το βαθμό του να υπηρετήση τους θεούς των ξένων συζύγων του. Μια τέτοια πορεία μπορούσε να οδηγήση μόνο στον θάνατο. Αυτή ήταν η δυσμενής κρίσις του Ιεχωβά εναντίον του Σολομώντος, ο οποίος δεν θα έχη μέλλουσα ζωή. (1 Βασιλέων, κεφάλαιον 11) Αυτό ήταν αληθινό, όχι μόνο από μέρους εκείνων που ήσαν υπό την διαθήκην του Νόμου, αλλά βρίσκομε, επίσης, ότι συνέβη και στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας.

20. Από ποιους πειρασμούς πρέπει να φυλαγώμαστε; Αναφέρατε παραδείγματα.

²⁰ Υπήρχαν εκείνοι που αναμφιβόλως εθεωρούντο ως ώριμοι Χριστιανοί κάποτε στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας και που έπειτα παρεξέκλιναν, εξαπατημένοι από άλλα θέλγητρα. Λόγω ονειδισμού και εκτροπής από την αλήθεια, ο Υμέναιος και ο Φιλητός, που έλεγαν ότι η ανάστασις είχε ήδη γίνει και έτσι ανέτρεπαν την πίστι μερικών, απεκόπησαν από την επικοινωνία της εκκλησίας επειδή έλαβαν στασιαστική πορεία. (2 Τιμ. 2:17-19) Ο υλισμός απεδείχθη ότι ήταν πολύ ελκυστικός και ύπουλος, και ήταν το μέσον με το οποίο εξηπατήθη ένας από τους συντρόφους του Παύλου. Ο Παύλος εδήλωσε: «Ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον.» (2 Τιμ. 4:10) Αφού εγκατέλιπε τα πράγματα του κόσμου ήταν απρόθυμος να μείνη χωρισμένος από τον κόσμο σε πιστή αφιερωμένη υπηρεσία στον Παντοδύναμο Θεό.

21. (α) Τι συνέβη σ’ έναν από τους αποστόλους; (β) Πώς ο Πέτρος αναφέρει μια τέτοια πορεία;

²¹ Πιθανώς μια από τις πιο αξιοσημείωτες εκδηλώσεις στασιασμού έγινε από μέρους του απίστου αποστόλου που επρόδωσε τον Ιησού Χριστό αντί τριάντα αργυρίων. (Ματθ. 26:15) Προφανώς η σκέψις του Ιούδα του Ισκαριώτου καθώς και άλλων ομοίων με αυτόν δείχνει ολική απώλεια ωριμότητος ή περιφρόνησι γι’ αυτήν. Η προδοτική αυτή ενέργεια είναι άξια καταφρονήσεως, αν παρατηρήσωμε ότι τα άτομα αυτά είχαν διαφύγει τα μολύσματα του κόσμου και έπειτα ενεπλάκησαν πάλι σ’ αυτόν. Πρέπει να είμεθα πάντοτε ενήμεροι του γεγονότος ότι μια τέτοια πορεία είναι χειρότερη παρά το να μην έχη κανείς γνωρίσει την αλήθεια, καθώς λέγει ο Πέτρος: «Καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής. Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, “Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέραμα·” και, Ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου.» (2 Πέτρ. 2:21, 22) Οι πλανώμενοι παρέλειψαν να φυλαγώνται άγρυπνα με το να οδηγούνται από την ακριβή γνώσι, έτσι ώστε να μην παρασυρθούν από την αμαρτία των ανόμων και εκπέσουν από τον στηριγμόν των.​—2 Πέτρ. 3:17.

22. Ήταν η εκτροπή ή η αποστασία ιδιάζουσα στους πρώτους Χριστιανούς μόνο;

²² Εκείνοι που σταθερά αγωνίζονται για ωριμότητα κατανοούν ότι η εκτροπή δεν ήταν κατάστασις ιδιάζουσα στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία μόνο, επειδή στα τελευταία χρόνια παρέστημεν μάρτυρες της παρεκκλίσεως της τάξεως του «κακού δούλου», εκτός των πολλών άλλων που ατομικώς επέστρεψαν στον παλαιό κόσμο λόγω ιδιοτελείας, ονειδισμού, απροθυμίας να υποστούν διωγμό, επιστροφής σε μια πορεία μοιχείας, ειδωλολατρίας και πολλών άλλων υπούλων σχεδίων που διακηρύττονται από τον Σατανά, τον θεόν του κόσμου τούτου.​—Ματθ. 24:48-51.

23. (α) Όπως η καλή τροφή είναι ουσιώδης για υγεία, τι απαιτεί η διάνοια για να ωριμάση; (β) Ποια υπόδειξι διαφημίζει η Εταιρία;

²³ Όπως ακριβώς μια τακτική ημερησία δίαιτα φυσικής τροφής είναι αναγκαία για να διατηρήση το σώμα, έτσι πρέπει να υπάρχη μια σταθερή και καθημερινή λήψις του λόγου του Θεού για τη διατροφή της διανοίας. Όχι απλώς ανάγνωσις, αλλά μελέτη είναι ουσιώδης, διότι απαιτείται επιμελής προσήλωσις της διανοίας στη σκέψι της αποκτήσεως γνώσεως. Όταν ο αντικειμενικός σκοπός του ατόμου είναι η πνευματική διάκρισις, οι προσπάθειές του θα κατευθυνθούν προς τον λόγον του Θεού. Μας υπενθυμίζεται στο Ιησούς του Ναυή 1:8 ότι ήταν μια απαίτησις να αναγινώσκεται το βιβλίο του νόμου ημέρα και νύχτα, και μάλιστα όχι οκνηρά, αλλά μ’ ένα θετικό σκοπό. Αυτή η ανάγνωσις απέβλεπε στο να κατευθύνεται ο αναγνώστης έτσι ώστε να ευοδούται στον δρόμο του και να ενεργή συνετά. Ναι, επιμελής μελέτη της Γραφής καθημερινά είναι πολύ σπουδαία. Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά έχει γράψει κατά μήκος των κτιρίων της οκτώ και εννέα ορόφων (που βρίσκονται στο Μπρούκλυν, όπου γίνεται το μεγαλύτερο μέρος της εκτυπώσεως Γραφών και βοηθημάτων Γραφικής μελέτης), με μεγάλα χτυπητά γράμματα ώστε να μπορούν εύκολα να δουν όλοι οι διάβαται, τα σπουδαιότατα λόγια, «Διαβάζετε τον Λόγον του Θεού τη Γραφή Καθημερινά.» Αυτό είναι μια οδηγία για όλους τους ανθρώπους του κόσμου· πόσο περισσότερο, λοιπόν, για όλους τους Χριστιανούς!

24. (α) Ποια άλλη προμήθεια χρησιμοποιεί η Εταιρία για να βοηθήση ανθρώπους έστω και αν «έχουν τις Γραφές των»; (β) Πώς κατέδειξε ο Φίλιππος την ωριμότητα του όταν συνήντησε έναν εκζητητή της αληθείας;

²⁴ Η κοινωνία Νέου Κόσμου εχρησιμοποίησε την έντυπη ύλη επί πολλά χρόνια, εκδίδοντας το περιοδικό Η Σκοπιά, καθώς και βιβλία και βιβλιάρια ως βοηθήματα μελέτης για αύξησι της κατανοήσεως της Γραφής. Πολλοί άνθρωποι θ’ αποκριθούν, ‘Αλλά έχω τη Βίβλο· την διαβάζω.’ Καίτοι, όμως, υπάρχουν πάνω από ένα δισεκατομμύριο Γραφές στον κόσμο, κυττάξτε τις αξιοθρήνητες συνθήκες που επικρατούν. Αυτό δείχνει ότι κάτι περισσότερο από κατ’ ιδίαν ανάγνωσι της Γραφής είναι ουσιώδες. Υπενθυμίζομε ότι, στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, όταν ένας εκζητητής της αληθείας βρέθηκε να διαβάζη τον τόμο του Ησαΐα από έναν διάκονο του Θεού, που ήλθε πλησίον του, αυτός τον ερώτησε αν κατανοούσε εκείνο που εδιάβαζε. Ο εκζητητής της αληθείας απήντησε: «Και πώς ήθελον δυνηθή [δηλαδή, να κατανοήσω], εάν δεν με οδηγήση τις;» Ο Φίλιππος εχρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία για να βοηθήση τον ενδιαφερόμενο άνθρωπο, εξηγώντας του την προφητεία του Ησαΐα καταληπτά, και έπειτα αυτός εβαπτίσθη. Ιδού μια λαμπρή διευκρίνισις του πώς η ωριμότης του Φιλίππου επεδείχθη με την παρουσίασι της προφητείας μ’ ένα καταληπτό τρόπο σ’ αυτό το ενδιαφερόμενο άτομο. Ο Φίλιππος δεν είχε ευκαιρία να συμμελετήση ή να στραφή σε παραπομπές, αλλά με ικανότητα ήντλησε από το κεφάλαιο της γνώσεως που είχε ήδη αποκτήσει—απόδειξις ωριμότητος.​—Πράξ. 8:30-39.

25. Πώς ένας άλλος ώριμος διάκονος εβοήθησε ένα νέον πιστό;

²⁵ Ο Σαούλ ο εκ Ταρσού, ο οποίος αργότερα έγινε ο Παύλος, έπρεπε να έλθη σε επαφή μ’ ένα διάκονο του Ιεχωβά για διδασκαλία προτού γίνη πλήρως ανεπτυγμένος στη διακονία. Γίνεται υπόμνησις ότι διηυθύνετο στη Δαμασκό, όπου εβοηθήθη και εδιδάχθη τις θεμελιώδεις αλήθειες από τον Ανανία. Ο Ανανίας επωφελήθη της ευκαιρίας, καταδεικνύοντας την ωριμότητά του, δίδοντας στον Παύλο κατάλληλη κηδεμονία σ’ αυτή την περίστασι.​—Πράξ. 9:17-19.

ΩΡΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

26. Ποια προμήθεια του Ιεχωβά έχομε για τη συντήρησι της ωριμότητος;

²⁶ Σήμερα υπάρχουν πάνω από 22.000 εκκλησίες διακόνων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο. Αυτές αποτελούν προμήθεια του Παντοδυνάμου Θεού για τη συντήρησι της ωριμότητος εκείνων που έχουν ήδη φθάσει σ’ αυτή τη θέσι, καθώς και για τη διατροφή άλλων προς την κατεύθυνσι αυτή. Όπως κάθε τι άλλο, το όφελος που προκύπτει εξαρτάται, όχι μόνο από την εκκλησία, αλλά και από το άτομο επίσης.

27, 28. (α) Ποια συμβουλή εδόθη στους Χριστιανούς για τη σπουδαιότητα της παρακολουθήσεως εκκλησιαστικών συναθροίσεων; (β) Ποιες διευθετήσεις συναθροίσεων έκαμε η κοινωνία Νέου Κόσμου, και για ποιόν σκοπό;

²⁷ Οι πιστοί ακόμη από τις ημέρες των πρώτων Χριστιανών, αμέσως, την ημέρα της Πεντηκοστής, επληροφορήθησαν: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών.» Και με πολλά άλλα λόγια ο Πέτρος τους προέτρεπε «και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.» Η σημασία του να συναθροίζωνται μαζί αμέσως ετονίσθη. Βέβαια, ο Παύλος, γράφοντας στους Εβραίους, το συνεπλήρωσε αυτό όταν τους ενουθέτησε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Τότε, πάνω από είκοσι πέντε χρόνια μετά την Πεντηκοστή, μερικοί ασφαλώς έγιναν αμελείς στο να παρακολουθούν τις συναθροίσεις και έχαναν την ωριμότητα, η οποία διετηρείτο με το να συνέρχονται τακτικά. (Πράξ. 2:38, 40, 42· Εβρ. 10:24, 25) Τι θα πούμε για τους Χριστιανούς διακόνους που ζουν στον εικοστόν αιώνα, έπειτα από 1.900 χρόνια αφότου η συμβουλή αυτή εγράφη αρχικά; Μήπως είμεθα αμελείς και δείχνομε περιφρόνησι γι’ αυτή τη Χριστιανική απαίτησι του να συνερχώμεθα για πνευματική συντήρησι;

²⁸ Ευρείες διευθετήσεις παρεσχέθησαν για μας μέσω της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Εγείρονται, λοιπόν, τα ερωτήματα, Παρακολουθούμε όλες τις συναθροίσεις, δηλαδή, την εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς, το πιο μεγάλο βοήθημα που έχει η Εταιρία για την υποβοήθησι πιστών στον λόγον του Θεού; την εβδομαδιαία συνάθροισι υπηρεσίας, όπου οι διάκονοι λαμβάνουν πρακτική εκπαίδευσι για τη διακονία των; την εβδομαδιαία σχολή θεοκρατικής διακονίας, όπου τονίζονται οδηγίες καλής εκφωνήσεως και προετοιμασίας ομιλιών για διδασκαλία; την εβδομαδιαία μελέτη βιβλίου, όπου χρησιμοποιείται ένα από τα κύρια βιβλία της Εταιρίας εν σχέσει μ’ ένα Βιβλικό θέμα; και τις εβδομαδιαίες δημόσιες συναθροίσεις της Κυριακής, όπου εξετάζονται επίκαιρα ζητήματα;

29. (α) Η αφιέρωσις είναι όλο εκείνο που χρειάζεται; (β) Τι αξία έχουν η εκκλησία και οι συναθροίσεις της για τους Χριστιανούς;

²⁹ Ατυχώς, μερικοί, μετά την αφιέρωσί τους και αφού εβαπτίσθησαν, εσχημάτισαν τη γνώμη ότι τίποτε περισσότερο δεν απαιτείται. Θυμηθήτε, όμως, ότι η αφιέρωσις σημειώνει μόνο την αρχή. Έχετε μήπως την εντύπωσι ότι δεν είναι ανάγκη να παρακολουθήτε τις συναθροίσεις τακτικά; Αυτό θα έδειχνε ότι είσθε της γνώμης ότι η εκκλησία δεν είναι κατ’ ανάγκην το «σωσίβιον» ενός Χριστιανού. Αντί να λαμβάνετε αυτή την άτονη και ανώριμη στάσι, γιατί να μη θέσετε μάλλον το ερώτημα, Πώς μπορώ να παρακολουθώ κάθε συνάθροισι; Η εκκλησία είναι αληθινά η διευθέτησις που ίδρυσε ο Ιεχωβά για να προοδεύση ο καθένας στην ωριμότητα. Παρατηρήστε ακριβώς πόσο θεμελιωδώς κατάλληλο είναι να είσθε παρόντες σ’ αυτές τις πέντε μιας ώρας συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Κρατούν τους Χριστιανούς διακόνους ζωντανούς ως προς τη σχέσι των με τον Παντοδύναμο Θεό· συγχρονισμένους ως προς την εκπλήρωσι της προφητείας, και αγρύπνους στη διακονία, στην οποία συμμετέχομε τακτικά. Ναι, κάθε συνάθροισις που παρακολουθούμε συμβάλλει στην ωριμότητά μας και μπορεί να βοηθή στο να κάμωμε προσθήκη στο ανάστημα της πνευματικής ενηλικιώσεως των αδελφών μας.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

30. (α) Ποιο ενδόμυχο προνόμιο είναι υποβοηθητικό στην ωριμότητα; (β) Πώς είναι έτσι υποβοηθητικό στην απόκτησι ωριμότητος;

³⁰ Ευκαιρίες μας παρουσιάζονται να μιλούμε στον Θεό καθημερινά. Ναι, μπορούμε να επικοινωνούμε μ’ αυτόν τακτικά με προσευχή. Προσερχόμενοι στον Ιεχωβά με προσευχή, σ’ εκείνον που είναι ο μεγάλος Βασιλεύς της αιωνιότητος, πρέπει να είμεθα βέβαιοι ότι τα λόγια μας δείχνουν κατάλληλο σεβασμό. Ο Παύλος λέγει ότι πρέπει να είμεθα «εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» Σ’ αυτή την επικοινωνία με τον Θεό, σκεπτόμεθα όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τους άλλους. Ενδεικτικό τούτου είναι, ότι πληροφορούμεθα επίσης από τον Παύλο: «Δεν παύομαι . . . μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου», και οι σκέψεις του σχετικά με τούτο ήσαν «δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως, εις επίγνωσιν αυτού· ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η έλπις της προσκλήσεως αυτού.» Εδώ πάλι βλέπομε τον σύνδεσμο του πνεύματος της σοφίας με την απόκτησι ακριβούς γνώσεως. Από τούτο βλέπομε πόσο επείγον είναι να δίνωμε πολλή προσοχή και ν’ ακούωμε όταν ο Θεός μιλή σ’ εμάς μέσω του λόγου Του. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα στον Ιεχωβά ότι συγκατετέθη και μας προσεκάλεσε να προσευχώμεθα σ’ αυτόν. Χωρίς αμφισβήτησι, η προσευχή είναι ένας αγωγός, μέσω του οποίου μπορούμε επίσης να προχωρούμε στην ωριμότητα.​—Ρωμ. 12:12· Εφεσ. 1:16-18.

ΕΠΙΣΚΟΠΗ, ΜΙΑ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΠΟΥ ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

31. Ποια επιπρόσθετα προνόμια υπηρεσίας μπορούν ν’ αποτελούν ανταμοιβές για τον ώριμο διάκονο;

³¹ Καθώς ένα άτομο αποκτά γνώσι, αφιερώνει τη ζωή του, έχει στενή επικοινωνία με την οργάνωσι του Ιεχωβά και εξακολουθεί να βαίνη προς ωριμότητα, επιπρόσθετα προνόμια το περιμένουν. Φυσικά, κάθε τι που πράττει κανείς πρέπει να το πράττη με όλη του την ψυχή σαν στον Ιεχωβά και όχι για να τον ιδούν οι άνθρωποι. (Κολ. 3:23) Θέσεις εποπτείας σε μια εκκλησία δεν δίδονται ως παρακίνησις για να προχωρήση ένα άτομο στην ωριμότητα, αλλά είναι μάλλον ανταμοιβές για τον ώριμον που επιθυμεί να υπηρετήση πρόθυμα και με ταπείνωσι της διανοίας, ταπεινώνοντας τον εαυτό του υπό την κραταιάν χείρα του Θεού. (1 Πέτρ. 5:2, 5, 6) Καθώς εξακολουθεί να προχωρή ένας Χριστιανός διάκονος για να γίνη ‘τέλειος ανήρ’, μπορεί να γίνη ένας διάκονος, που είναι διωρισμένος να διδάσκη ολίγους Χριστιανούς που συνέρχονται σε ιδιωτικές κατοικίες. Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη ευκαιρία υποβοηθήσεως και εκπαιδεύσεως νέων διακόνων στην «κατ’ οίκους» υπηρεσία, διεξαγωγής οικιακών Γραφικών μελετών, καθώς και επανεπισκέψεων σε άλλους με τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Κατόπιν μπορεί ένας να ευνοηθή με διορισμό ως διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία. Ίσως τελικά μπορεί ένας να γίνη ο επίσκοπος ή προεδρεύων διάκονος μιας εκκλησίας, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες που συμβαδίζουν με τούτο και πάντοτε εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά και αναγνωρίζοντας ότι αυτή είναι η εκκλησία του Ιεχωβά αποτελούμενη από προβατοειδή άτομα.

32, 33. (α) Ποιες ειδικές ευκαιρίες μπορούν να διανοιχθούν για τον διάκονο που βαίνει προς ωριμότητα; (β) Τι θα βοηθήση έναν να γίνη κατάλληλος γι’ αυτές τις εκλεκτές υπηρεσίες;

³² Εκτός απ’ αυτό, μπορεί κανείς να έχη την ευκαιρία συμμετοχής στην ολοχρόνια διακονία, πηγαίνοντας εκεί που η «ανάγκη είναι μεγάλη» να υπηρετήση, συχνά κάτω από δύσκολες περιστάσεις, για να βοηθήση τα άλλα πρόβατα του Θεού. Ίσως ένας θα μπορούσε να υπηρετήση ως επίσκοπος περιοχής, οπότε επισκέπτεται κανείς έναν αριθμό εκκλησιών, και έπειτα ακόμη ως επίσκοπος περιφερείας. Εκτός από όλα αυτά τα προνόμια διακονικής υπηρεσίας και άλλα επίσης είναι διαθέσιμα, όπως ιεραποστολικό έργο με τη μετάβασι σε χώρες του εξωτερικού, και ακόμη ίσως, το να γίνη κανείς μέλος ενός από τα κύρια γραφεία εποπτείας που είναι γνωστά ως Μπέθελ σε οποιαδήποτε χώρα κατοικεί κανείς.

³³ Αυτό θα μπορούσε να ορισθή πρόοδος καλλιεργείας και αποκτήσεως ωριμότητος. Μια τέτοια πορεία δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί ακόπως να ακολουθηθή, ούτε είναι ένα θαυματουργικό επίτευγμα. Είναι το αποτέλεσμα σταθερής προσηλώσεως της διανοίας, μελέτης, σκέψεως, ενεργείας, κηρύγματος, εκδηλώσεως των καρπών του πνεύματος, και αγάπης για τους άλλους. Σημαίνει να δίδη κανείς διαρκώς, ανιδιοτελώς. Καθώς γίνεται κανείς ώριμος, έχει την ευκαιρία να βαστάζη τα βάρη των άλλων, πράγμα που είναι μια Χριστιανική ευθύνη και εκδήλωσις αγάπης.​—Γαλ. 6:2.

34. Πώς ο Παύλος κατέδειξε την ωριμότητά του;

³⁴ Ασφαλώς θαυμαστές ευλογίες συνοδεύουν τη Χριστιανική ωριμότητα. Ο Παύλος το έδειξε αυτό όταν προώδευσε ως το σημείο που μπορούσε να προσκαλέση άλλους να τον ακολουθήσουν όπως αυτός ακολουθούσε τον Χριστό. Αληθινά, ήταν ένας γνήσιος πλήρως ανεπτυγμένος άνδρας στην πίστι, και εδηλώθη καλά απ’ αυτόν με εμπιστοσύνη όταν επρόκειτο να τελειώση την πορεία του: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»​—2 Τιμ. 4:6-8· 1 Κορ. 11:1.

35. Πώς πρέπει να θεωρούμε την επιδίωξι ωριμότητος στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

³⁵ Η ωριμότης πρέπει να είναι ο Χριστιανικός σκοπός για όλους, και φέρνει υπέροχη ικανοποίησι και χαρά στη διακονία. Αγωνίζεσθε για Χριστιανική ωριμότητα, επειδή η πιο μεγάλη χαρά προέρχεται από την αναγνώρισι της στενής μας σχέσεως με άλλους και με τον Ιεχωβά. Με την ωριμότητα θα έχωμε πάντοτε συναίσθησι των ευλογιών του Ιεχωβά. Έτσι, λοιπόν, μην επιτρέπετε τίποτε να θέση σε κίνδυνο την επιδίωξι του να γίνετε ‘τέλειος ανήρ’ στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Είθε η απόκτησις ωριμότητος από σας να είναι με τον αντικειμενικό σκοπό να αινήτε τον Ιεχωβά και το μεγάλο και κυρίαρχο όνομα, και με τα έργα σας, και με το παράδειγμά σας, ώστε και άλλοι επίσης να μπορούν να παρατηρήσουν και ακολουθήσουν την έξοχη πορεία που διευκρινίζεται στα καλά διαλεγμένα λόγια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι [ώριμοι, ΜΝΚ], τούτο ας φρονώμεν· και εάν φρονήτέ τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός. Πλην εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα.»​—Φιλιππησ. 3:15, 16.

Όταν ο Θεός θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη

Αυτή η δημοσία ομιλία ακούσθηκε παγκοσμίως από 570.932 άτομα στη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον».

 1. (α) Ποια κοινή ανάγκη έχουν οι λαοί παντού; (β) Ποια επίκαιρα ερωτήματα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα αντιμετωπίζομε;

ΟΙ ΛΑΟΙ όλης της γης θέλουν να έχουν μια βελτίωσι των κυβερνήσεών των. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πεποίθησι ότι μπορούν να επιφέρουν την ποθούμενη βελτίωσι στην κυβέρνησί των, και θέλουν αυτοί ν’ αποτελούν την κυβέρνησι κι επιμένουν σ’ αυτό. Υποθέστε ότι στους λαούς παντού εδίδετο η ελευθερία εκλογής κι εγίνετο μια ελευθέρα εκλογή στην οποία κάθε ενήλικος άνθρωπος θα μπορούσε να ψηφίση χωρίς φόβο· ποιον άνθρωπο ιδιαίτερα θα εψήφιζαν όλοι για να τον έχουν βασιλέα ή άρχοντά των; Ποιον άνθρωπο θα ήθελαν να έχουν οι περισσότεροι των λαών ως τον μόνον άρχοντα όλης της γης; Μπορεί κανένας άνθρωπος ή καμμιά ομάς ανθρώπων, που διαπρέπει στα παγκόσμια ζητήματα σήμερα, να συστήση έναν υποψήφιο για ένα τέτοιο αξίωμα; Υπάρχει κανένας άνθρωπος της εμπιστοσύνης των, που να είναι ενδεδειγμένος για ένα τέτοιο έργο παγκοσμίου σπουδαιότητος; Θα μπορούσε κανένας ν’ ανταποκριθή ικανοποιητικά σ’ αυτό το έργο; Και μετά τον θάνατό του, ποιος άλλος άνθρωπος θα ήταν κατάλληλος να τον διαδεχθή; Θα είναι οι άνθρωποι πάντοτε διηρημένοι σε πολλές εθνικές ομάδες, η καθεμιά μέσα στα δικά της ιερά σύνορα και με δική της σειρά αρχόντων και με δικό της τύπο κυβερνήσεως και νόμων; Αυτά είναι πρακτικά ερωτήματα. Καθόσον τα μελετούμε, λαμβάνομε κατανόησι της δύσκολου θέσεως όλης της ανθρωπότητος.

 2. Πώς θεωρούν πολλοί ρεαλισταί μια κυβέρνησι από έναν άνθρωπο;

² Σήμερα πολλοί ρεαλισταί πιστεύουν ότι θα ήταν επικίνδυνο ν’ ανατεθή η παγκόσμια διακυβέρνησις σ’ έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, έστω κι αν αυτός εβοηθείτο από ένα συμβούλιο από ανθρώπους επιφορτισμένους με διάφορες αρμοδιότητες. Εκείνοι, που γνωρίζουν και κατανοούν την ατελή, ιδιοτελή ανθρώπινη φύσι, οπισθοχωρούν μπροστά σε μια τέτοια ιδέα. Το έργο της παγκοσμίου διακυβερνήσεως είναι πολύ μεγάλο για έναν οποιονδήποτε άνθρωπο.

 3. Αναφέρατε μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα οποιαδήποτε κυβέρνησις επάνω στη γη.

³ Τι θα κάμωμε, λοιπόν, αφού η ανάγκη για μια ενοποιημένη διακυβέρνησι όλης της ανθρωπίνης οικογενείας γίνεται ολοένα μεγαλύτερη; Οι δαπάνες για τη διατήρησι μιας εθνικής και τοπικής κυβερνήσεως αυξάνουν συνεχώς από έτος σε έτος. Το πρόβλημα της ανεπαρκείας εργασιών για να κερδίζουν ικανοί άνδρες και γυναίκες τα προς το ζην γίνεται ολοένα πιο περίπλοκο, καθόσον επεκτείνεται η χρήσις μηχανικών μέσων για την ανθρώπινη εργασία. Το τρομακτικό ποσοστό αυξήσεως της ανθρωπίνης οικογενείας χωρίς έλεγχο των γεννήσεων και η προσπάθεια υποβοηθήσεως των γερόντων να ζήσουν περισσότερο, εγείρει το ερώτημα πώς θα τραφούν όλοι αυτοί, όταν η μικρή μας γη γεμίζη ολοένα περισσότερο από πληθυσμό. Κανείς δεν θέλει να ελαττώση τον πληθυσμό της γης, φονεύοντας τους πλεονάζοντας ανθρώπους μ’ έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Υπάρχει φόβος ότι με τις σημερινές στρατιωτικές προπαρασκευές ένας τέτοιος παγκόσμιος πόλεμος θα εξώντωνε πάρα πολλούς· πραγματικά, θα εξώντωνε όλη την ανθρωπότητα, παρά τα υπόγεια καταφύγια προστασίας από πυρηνικές επιθέσεις. Φαινομενικά, είναι μέσα στη δύναμι της ανθρωπότητος σήμερα να διαπράξη παγκόσμια αυτοκτονία. Η κατάστασις αυτή φαίνεται σαν κάτι αδύνατο!

 4-6. (α) Ποια θα ήταν γενικά η γνώμη των ανθρώπων αν εγίνετο εισήγησις να καταβληθή προσπάθεια παραγωγής ενός τελείου παιδιού; (β) Ήταν ένα τέτοιο πράγμα αδύνατο στον Ιεχωβά; (γ) Τι ακριβώς έκαμε ο Ιεχωβά σχετικά με τούτο;

⁴ Στον παρόντα καιρό η ιατρική επιστήμη προσπαθεί να βελτιώση τις ανθρώπινες γεννήσεις. Υποθέστε τώρα ότι θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να παραγάγωμε ένα τέλειο παιδί από μια ανύπανδρη κόρη με την καλύτερη φυσική και διανοητική μορφή αλλά χωρίς να γίνη σεξουαλική ένωσις με άνδρα και χωρίς αυτό που λέγεται «τεχνητή γονιμοποίησις». Όλοι θα έλεγαν ότι αυτό θα ήταν αδύνατο. Κάποτε υπήρχε ανάγκη παραγωγής ενός τέτοιου παιδιού εδώ στη γη. Για τον άνθρωπο ένα τέτοιο πράγμα ήταν αδύνατο τότε, όπως και σήμερα είναι αδύνατο. Αλλά έγινε. Δεν απεδείχθη αδύνατο.

⁵ Δεν ήταν αδύνατο για ποιόν; Δεν ήταν αδύνατο για τον Δημιουργό του ανθρώπου, ο οποίος είναι, επίσης, Δημιουργός όλων εκείνων που υπάρχουν στον ουρανό και τη γη, των ορατών και αοράτων. Σχεδόν πριν από δύο χιλιάδες έτη απέστειλε τον άγγελό του, που ωνομάζετο Γαβριήλ, από τους αοράτους ουρανούς για ν’ αναγγείλη τη γέννησι ενός παιδιού, που θα εγίνετο μια μέρα βασιλεύς όλης της γης. Ο άγγελος Γαβριήλ βρήκε την κόρη που επρόκειτο να γίνη μητέρα του μελλοντικού αυτού βασιλέως. Ήταν μια νεαρή άγαμος γυναίκα στη μικρή πόλι Ναζαρέτ, εβδομήντα πέντε περίπου μίλια νοτιοδυτικά της αρχαίας πόλεως Δαμασκού στη Συρία. Αυτή η παρθένος ήταν απόγονος ενός βασιλέως ονομαζόμενου Δαβίδ, που είχε το θρόνο του στην αρχαία Ιερουσαλήμ, της οποίας η τοποθεσία είναι τώρα στη γη της Ιορδανίας. Αλλ’ η βασιλική γραμμή διαδόχων του Δαβίδ είχε ανατραπή, εκθρονισθή, εξακόσια χρόνια και πλέον πριν από αυτή την έλευσι του ουρανίου αγγελιαφόρου. Ήταν τώρα ο καιρός του Δημιουργού να παραγάγη τον απόγονον του Βασιλέως Δαβίδ, ο οποίος θ’ ανήρχετο στον θρόνο να βασιλεύση εφ’ ολοκλήρου της γης χάριν όλου του ανθρωπίνου γένους. Ο άγγελος Γαβριήλ είπε στην παρθένο:

⁶ «Μη φοβού, Μαριάμ· διότι εύρες χάριν παρά τω Θεώ· Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ [του προπάτορός του] εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»

 7. Ποια ήταν η αντίδρασις που προεβλήθη από τη νέα άγαμο γυναίκα Μαρία;

⁷ Επειδή η παρθένος Μαρία ήταν άγαμος, ο δε άγγελος Γαβριήλ δεν της είπε τίποτε περί συζύγου, δεν κατάλαβε πώς θα μπορούσε να γίνη η μητέρα ενός αιωνίου βασιλέως. Είπε λοιπόν στον Γαβριήλ: «Πώς θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω;»

8, 9. Πώς ο Γαβριήλ ικανοποίησε τη διάνοια της Μαρίας και αργότερα τη διάνοια του Ιωσήφ;

⁸ Τότε ο άγγελος Γαβριήλ, για να εξηγήση πώς θα συνέβαινε η μόνη παρθενική γέννησις ανθρώπου στην ιστορία, είπε στη Μαρία: «Πνεύμα άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού, . . . Διότι ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» Η Μαρία εδέχθη ν’ αφήση τον Θεό να εκτελέση το θέλημά του σχετικά μ’ αυτήν.​—Λουκ. 1:26-38.

⁹ Η δήλωοις του Θεού στη Μαρία δια του αγγέλου του Γαβριήλ απέδειξε πώς αυτό δεν ήταν καθόλου αδύνατο να γίνη από τον Ύψιστο Θεό. Μετά από λίγον καιρό η Μαρία, αν και ήταν άγαμος ακόμη και δεν συζούσε με άνδρα, «ευρέθη εν γαστρί έχουσα». Οι άνθρωποι, μη γνωρίζοντας τη δύναμι του Θεού να παραγάγη μια παρθενική γέννησι του Υιού του στη γη, ενόμισαν ότι η Μαρία παρεβίασε την παρθενία της ανήθικα. Αλλ’ ένας άγγελος από τον Θεό διώρθωσε την εσφαλμένη αντίληψι του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ και αυτός ενυμφεύθη τη Μαρία.

10. Τι σημασία είχε το ότι ο Ιησούς εγεννήθη στη Βηθλεέμ;

¹⁰ Ύστερ’ από έξη μήνες περίπου, αφότου έλαβε ο Ιωσήφ τη Μαρία, αυτή εγέννησε τον πρωτότοκο γυιό της, του οποίου το όνομα εκλήθη Ιησούς. Εν τούτοις, αυτός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, πέντε μίλια περίπου νοτίως της Ιερουσαλήμ, όπου είχε γεννηθή κι ο ίδιος ο Βασιλεύς Δαβίδ. Αυτό εξεπλήρωσε μια προφητεία που είχε γίνει από έναν άνθρωπο ονομαζόμενον Μιχαία, κάτοικον της περιοχής εκείνης, επτακόσια και πλέον χρόνια πριν από τότε. Ο Μιχαίας, τονίζοντας από τότε το γεγονός ότι το παιδί, του οποίου προείπε τη γέννησι, θα εγίνετο ένας άρχων παγκοσμίου σπουδαιότητος, είπε ως εμπνευσμένος εκπρόσωπος του Θεού: «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων [της φυλής] του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» (Μιχ. 5:2) Ο Παντοδύναμος Θεός κατέστησε δυνατόν για τον άνθρωπο Μιχαία να προείπη πριν από τόσους αιώνες τον τόπο της γεννήσεως του σπουδαίου αυτού άρχοντος.​—Ματθ. 1:1-2:6· Λουκ. 2:1-20.

11. Παρά την αδυναμία του ανθρώπου να παραγάγη έναν άρχοντα για την ενοποίησι της γης μας, γιατί μπορούμε να έχωμε πεποίθησι ότι η κατάστασις δεν είναι απελπιστική;

¹¹ Παραμένει γεγονός, λοιπόν, ότι, αν οι βασιλικές οικογένειες και οι πολιτικοί της γης σήμερα δεν μπορούν να παραγάγουν έναν άνδρα ο οποίος να κυβερνήση όλη τη γη για την ενοποίησι όλων των λαών της, ο Παντοδύναμος Θεός έχει κάποιον άξιο και ικανό για να του αναθέση τη διακυβέρνησι όλης της γης, όταν έλθη ο καιρός για τη βασιλεία του Θεού. Έτσι, παρά τις ανησυχητικές συνθήκες, στις οποίες βρίσκεται σήμερα το ανθρώπινο γένος, η κατάστασις δεν είναι απελπιστική για μας. Αν μάθωμε γι’ αυτόν τον Θεό και για ό,τι έχει ήδη κάμει και θα κάμη χάριν της βασιλείας του σε όλο το ανθρώπινο γένος, και αν θέσωμε την πίστι μας στον Θεό, στον οποίον τίποτε δεν είναι αδύνατον, θα είμεθα πολύ χαρούμενοι. Το ανθρώπινο γένος μπορεί να σωθή από καταστροφή. «Παρά ανθρωποίς τούτο αδύνατον είναι, παρά τω Θεώ όμως τα πάντα είναι δυνατά.» Αυτό είπε για τη σωτηρία του ανθρώπου ο θαυματουργικά γεννηθείς Ιησούς ο ίδιος.​—Ματθ. 19:26.

12. Υπάρχει κάποιος κίνδυνος ότι ο Ιεχωβά μέσω της διατάξεως της Βασιλείας του θ’ αποτύχη να επιφέρη την ικανοποίησι των μεγίστων αναγκών του ανθρωπίνου γένους; Γιατί;

¹² Τι έκαμε ήδη ο Θεός για τη βασιλεία του σε όλη την ανθρώπινη οικογένεια, και τι θα σημάνη η βασιλεία του στους κατοίκους της γης; Ο Θεός έχει ήδη κάμει τόσο πολλά για να θέση τη βασιλεία του σε παγκόσμια εξουσία, ώστε δεν θα μεταστραφή τώρα και δεν θα παραλείψη να φέρη τον σκοπό του σε ένδοξη επιτυχία. Εξαιτίας των όσων υπεσχέθη για τη βασιλεία του, δεν θα σταματήση ώσπου ν’ αποδείξη αληθινές όλες τις διακηρύξεις του, μολονότι αυτές φαίνονται αδύνατες στους ανθρώπους, και μολονότι ολόκληρος ο πολιτικός και θρησκευτικός κόσμος μπορεί να είναι εναντίον της βασιλείας του. Σχετικά με τον θρίαμβο της βασιλείας του είπε: «Διότι ο Ιεχωβά των δυνάμεων απεφάσισε, και τις θέλει αναιρέσει; και η χειρ αυτού εξηπλώθη, και τις θέλει αποστρέψει αυτήν;» (Ησ. 14:27, ΜΝΚ) Ας λάβωμε θάρρος, λοιπόν, και ας εξακολουθήσωμε την εξέτασι του ζητήματός μας. Δεν πρόκειται για κάτι το αδύνατο.

ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

13. (α) Για ποιες κυβερνήσεις ενδιαφέρονται σήμερα οι περισσότεροι από το ανθρώπινο γένος; (β) Ενδιαφέρονται για την κυβέρνησι του Θεού; (γ) Τι είχε κάμει ο Ιεχωβά πολύ προτού ο άνθρωπος έλθη καν σε ύπαρξι, και τι είδους αρχή έδωσε στον νεωστί δημιουργημένο άνθρωπο;

¹³ Στον σημερινό καιρό των μεγάλων μεταβολών, οπότε νέα έθνη σχηματίζονται με δικές τους ιθαγενείς κυβερνήσεις, οι άνθρωποι λέγουν πολλά για την αυτοδιάθεσι των λαών και την εθνική κυριαρχία επί των εδαφών. Αλλ’ ανάμεσα σε όλες αυτές τις συζητήσεις, ποιος από το ανθρώπινο γένος ερωτά ποτέ για την κυριαρχία του Θεού επί της γης μας; Ποιος έχει δικαίωμα περισσότερο από τον Θεό να ιδρύση μια βασιλική κυβέρνησι σε όλη τη γη; Αυτός είναι ο Δημιουργός της γης και του ανθρώπου και των ζώων που είναι επάνω σ’ αυτήν. Η γη, όλη η υδρόγειος σφαίρα, είναι δική Του, οι δε άνθρωποι και τα ζώα οφείλουν τη ζωή τους σ’ Αυτόν. Μέσα στο Άγιο Βιβλίο, όπου εξιστορούνται τα έργα του, έχει γραφή ευθύς εξ αρχής: «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» (Γέν. 1:1) Ο Θεός, προτού ακόμη δημιουργήση τον άνδρα και τη γυναίκα, εδημιούργησε τα κατώτερα ζώα, τα ψάρια, τα πτηνά και τα θηρία της γης. Εκείνο τον καιρό ο Θεός είχε την απόλυτη κηδεμονία της γης και όλες οι μορφές ζωικών υπάρξεων ευημερούσαν, όλα δε αυτά χωρίς τη βοήθεια του ανθρώπου.a Ούτε υπήρχε τότε κανένας άνθρωπος να έλθη σε διαφιλονείκησι μαζί του. Τελικά ο Θεός εδημιούργησε τον άνδρα και τη γυναίκα σαν μια δημιουργία χωριστή και διακεκριμένη από όλα τα προηγουμένως δημιουργημένα ζώα και ανώτερη απ’ αυτά. Ο Θεός δεν έκαμε τον άνδρα και τη γυναίκα να κατοικούν σε σπήλαια και δεν απαιτούσε να ζουν μέσα σε τρύπες της γης. Τους εδημιούργησε τελείους, με τέλειες διάνοιες, και τους έθεσε σ’ ένα ωραίο άλσος, στο οποίο ν’ απολαμβάνουν ειρήνη, ευτυχία και αφθονία ως επίγεια τέκνα του Θεού. Δεν τους εδημιούργησε σε μια λεγόμενη Λιθίνη Εποχή και δεν τους υπεχρέωσε να κάνουν λίθινα όπλα για να πολεμούν και να φονεύουν τα ζώα. Τους έκαμε επιγείους επόπτας σε όλον τον ζωικό κόσμο, για να κυριαρχούν επί των ζώων χωρίς φόβο και μάλιστα να κάμουν κατοικίδια μερικά απ’ αυτά.

14. Πώς γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά δεν εφοβείτο μήπως παραφορτωθή η γη από ανθρώπους και ζώα;

¹⁴ Ο Θεός δεν εφοβείτο μήπως η γη παραφορτωθή από ανθρώπους και ζώα, αλλά είπε στον πρώτον άνδρα και στη γυναίκα, που ήσαν στην ανθρώπινη τελειότητα των μέσα στον Παράδεισο της Τρυφής: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.»​—Γέν. 1:26 έως 4:25.

15-17. (α) Ποιος ήταν ο πρώτος άρχων του ανθρωπίνου γένους, και ποιες ευκαιρίες ήσαν ενώπιον των ανθρώπων; (β) Θα μετεβάλλετο η διακυβέρνησις αφού η γη θα εγέμιζε με ανθρώπους σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού;

¹⁵ Όταν ο άνθρωπος ενεφανίσθη στη γη πριν από έξη χιλιάδες χρόνια περίπου, ποιος ήταν άρχων σε όλη τη γη; Μήπως ο άνθρωπος, διότι αυτός ζούσε πάνω σ’ αυτήν; Όχι, αλλά ο Θεός, διότι αυτός την εδημιούργησε, ο δε τέλειος άνθρωπος ήταν απλώς υπήκοος του Θεού, του παγκοσμίου Άρχοντος. Αυτός ήταν ο Θεοκράτης, τίτλος που σημαίνει Θεός-Άρχων, και αυτός είχε μια θεοκρατία πάνω σε όλη τη γη.

¹⁶ Ήσαν ο τέλειος άνδρας και η γυναίκα στον Παράδεισο ευτυχείς υπό την Θεοκρατία αυτή; Ήσαν τελείως ευτυχείς, και είχαν ενώπιόν τους την ευκαιρία να ζήσουν ευτυχείς για πάντα σ’ εκείνον τον Παράδεισο, εφόσον θα υπήκουαν τελείως στον ουράνιο Θεοκράτη. Όταν, τελικά, όλη η γη θα εγέμιζε από τους απογόνους του τελείου εκείνου ζεύγους στον Παράδεισο, ποιος, τότε, θα ήταν ο άρχων όλης της γης; Μήπως ο πρώτος άνθρωπος και πατέρας όλων αυτών; Όχι, αλλ’ ο Δημιουργός του ανθρώπου, ο ουράνιος Θεοκράτης. Αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός του Θεού, του Δημιουργού. Σήμερα, μετά από έξη χιλιάδες χρόνια, αυτός είναι ακόμη ο σκοπός του. Δεν άλλαξε τη γνώμη του σχετικά με αυτό, επειδή σήμερα τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της γης εναντιώνονται σ’ αυτό.

¹⁷ Όσον αφορά τον δεδηλωμένο σκοπό του, ο Ιεχωβά λέγει στο εμπνευσμένο Βιβλίο του: «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι.» (Μαλαχ. 3:6, ΜΝΚ) Μήπως θα του είναι αδύνατο να πραγματοποιήση τον αναλλοίωτο σκοπό του περί παγκοσμίου διακυβερνήσεως; Αν κρίνωμε αυτόν από ό,τι είπε και έπραξε στο παρελθόν, η απάντησις είναι ένα κατηγορηματικό Όχι! Η σημερινή γενεά του ανθρωπίνου γένους πρόκειται να ιδή αν θα μπορέση να καταστήση αδύνατο για τον Θεό, τον Δημιουργό, να πραγματοποιήση τον σκοπό του.

18. Γιατί δεν είναι λογικό να πιστεύωμε ότι ο Ιεχωβά έκαμε αρχή τού να έχουν οι άνθρωποι κυριαρχία στη γη;

¹⁸ Ποιος ήταν εκείνος που άρχισε στη γη αυτό το έργον τού να καθιστά ανθρώπους βασιλείς για να άρχουν σε ωρισμένα εδάφη; Ασφαλώς δεν ήταν ο Θεός, ο Δημιουργός. Σκεφθήτε επάνω στο ζήτημα αυτό για μια στιγμή! Μήπως αυτός ο Δημιουργός θα παρητείτο της θέσεως του ως Θεοκράτου και θα διώριζε έναν άνθρωπο στη γη για να είναι ο παγκόσμιος ή έστω και τοπικός βασιλεύς, ειδικά έναν ατελή άνθρωπο, απειθή και εκτός αρμονίας με τον Θεό; Ποιος, λοιπόν, έδωσε αρχή στα βασίλεια των ανθρώπων και στις παγκόσμιες αυτοκρατορίες; Ποιος είναι πραγματικά υπαίτιος της διεθνούς κυβερνητικής συγχύσεως που έχομε σήμερα;

19. Ποιες απαιτήσεις για τον άνθρωπο προσδιώρισε κατάλληλα ο Θεός, και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο άνθρωπος εγίνετο απειθής;

¹⁹ Όταν ο Θεός εδημιούργησε τον πρώτον άνδρα και γυναίκα, τον Αδάμ και την Εύα, έγινε ο ουράνιος Πατήρ των. Ανέμενε κατάλληλα κι απαιτούσε απ’ αυτούς ν’ αποδίδουν παιδική υπακοή, τιμή και πίστι κι αγάπη σ’ αυτόν ως τον Πατέρα και Ζωοδότη των. Τους είχε δώσει τελεία ζωή και είχε το δικαίωμα ν’ αφαιρέση τη ζωή απ’ αυτούς και να τους καταστρέψη αν παρήκουαν σ’ αυτόν και απεδεικνύοντο στασιαστικοί. Αυτή η γη αποτελεί μόνο ένα πολύ μικροσκοπικό μέρος της απεράντου κτήσεως του Θεού· ως Άρχων δε αυτός όλης της δημιουργίας στον ουρανό και στη γη, δικαιωματικά έθεσε τους νόμους για τη διακυβέρνησι των τελείων επιγείων πλασμάτων του. Αυτός κατέστησε γνωστόν τον νόμο του στον άνθρωπο και είπε στον Αδάμ: «Θέλεις εξάπαντος αποθάνει», αν απειθήσης στον νόμο μου. (Γέν. 2:15-17· 3:3) Αυτό εσήμαινε την αφαίρεσι της ζωής του απειθούς Αδάμ, χωρίς μελλοντική ύπαρξι γι’ αυτόν οπουδήποτε.

ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ

20. Ποιος πρώτος εστασίασε εναντίον της δικαίας διακυβερνήσεως του Θεού, και γιατί;

²⁰ Ιδιαίτερα σ’ αυτόν τον καιρό, που όλα εφαίνοντο ειρηνικά και γεμάτα υποσχέσεις, ηγέρθη το ζήτημα της κυριαρχίας επί της οικουμένης, και ως τον εικοστόν αυτόν αιώνα της Χριστιανικής Εποχής μας δεν έχει αυτό τακτοποιηθή. Αλλά θα τακτοποιηθή στην εποχή μας. Ας μη σφάλλωμε όσον αφορά αυτό. Εκείνο τον καιρό ένας φιλόδοξος υιός του Θεού έκαμε ν’ ανακύψη το ζήτημα αυτό στους αοράτους ουρανούς. Αυτός απέβλεπε στην απόκτησι κυριαρχίας επί της γης, με το ανθρώπινο γένος ως υπηκόους του. Ετάχθη εναντίον του Θεού και Δημιουργού, του Πατρός του. Έτσι, κατέστησε τον εαυτό του Σατανά, όνομα που σημαίνει Εναντιούμενος. Ο στασιαστικός αυτός πνευματικός υιός διέβαλε τον Θεόν και Πατέρα του, κι έτσι κατέστησε τον εαυτό του Διάβολον, όνομα που σημαίνει Διαβολεύς, Μοχθηρός Δυσφημητής. Εχρησιμοποίησε τον όφιν μέσα στον Κήπο της Εδέμ για ν’ απατήση τη γυναίκα Εύα, τη σύζυγο του Αδάμ, κι έτσι ο όφις κατέστη σύμβολον αυτού ως απατεώνος, το δε όνομα Όφις, ναι, «ο Όφις ο Αρχαίος», έγινε ένα από τα ονειδιστικά του ονόματα.​—Αποκάλ. 12:9· 20:2.

21. Τι προέκυψε στον Αδάμ και στην Εύα λόγω απειθείας, και έτσι ποιος τώρα έγινε ο κυρίαρχος των;

²¹ Εμβάλλοντας ιδιοτέλεια στον Αδάμ και στην Εύα, τους ωδήγησε να παραβούν τον νόμο του Θεού και ν’ απομακρυνθούν από την κυριαρχία του Θεού και να τεθούν κάτω από την κυριαρχία του Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου. Λόγω της ανταρσίας των, ο Θεός, ο Δημιουργός, τους εξέβαλε από τον Παράδεισο της Τρυφής, για να ζήσουν ολίγα έτη, ν’ αποκτήσουν απογόνους, και να πεθάνουν. Τους άφησε να έχουν κυρίαρχο των τον Σατανά ή Διάβολο. Ο Θεός δεν διώρισε βασιλέα σ’ αυτούς ή στους απογόνους των.​—Γέν. 3:1-5:5.

22. Πώς ο Θεός αργότερα έδειξε ότι ενδιεφέρετο πάρα πολύ ακόμη για τη γη που είχε δημιουργήσει;

²² Εντός χιλίων επτακοσίων ετών από τότε, η γη είχε γεμίσει από πράξεις βίας, η δε ανθρωπότης γενικά έκαμε την οδόν της ζωής της καταστρεπτική επάνω στη γη, οδόν διαφθοράς. Ενδιεφέρθη ο Θεός γι’ αυτή την κατάστασι στη γη που αυτός είχε δημιουργήσει; Ναι, πράγματι! Πώς εξεκαθάρισε την ολεθρία αυτή κατάστασι; Με αναμόρφωσι της ανθρωπίνης κοινωνίας, με μεταστροφή του κόσμου; Όχι. Αλλά με καταστροφή όλων των διεφθαρμένων ανθρώπων. Στον προφήτη του Νώε είπε: «Το τέλος πάσης σαρκός ήλθεν ενώπιόν μου, διότι η γη ενεπλήσθη αδικίας απ’ αυτών . . . Εγώ δε, ιδού, εγώ επιφέρω τον κατακλυσμόν των υδάτων επί της γης, δια να εξολοθρεύσω πάσαν σάρκα, έχουσαν εν εαυτή πνεύμα ζωής υποκάτω του ουρανού.»​—Γέν. 6:11-17.

23. Με ποιον τρόπο έδειξε ο Θεός ότι ήταν ακόμη Παγκόσμιος Κυρίαρχος;

²³ Για να επιζήση ο Νώε και η οικογένειά του από τον Κατακλυσμό, ο Θεός του είπε να κατασκευάση μια πελώρια πλωτή κιβωτό, και να λάβη μέσα δείγματα των διαφόρων οικογενειών πτηνών και ζώων. Την ίδια ημέρα, που εισήλθε ο Νώε και η οικογένεια του στην αποπερατωμένη κιβωτό και η θύρα εκλείσθη όπισθέν των, εξέσπασε ο κατακλυσμός σ’ αυτή τη γήινη σφαίρα. Δισεκατομμύρια τόννων ύδατος από τους ουρανούς κατέπιπταν στη γη επί σαράντα ημέρες. Κάτω από την προστασία του Θεού η κιβωτός του Νώε επέπλεε ασφαλής επάνω στα νερά, τα οποία έφθασαν στο ύφος των ορέων, αλλά όλος ο έξω κόσμος των διεφθαρμένων ανθρώπων απωλέσθη. Τι επίδειξις ήταν αυτή του παρά Θεού έλεγχου των δυνάμεων της φύσεως! Τι εκδήλωσις ήταν αυτή της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού!

24. Εφόσον ο Θεός δεν αλλοιούται, τι μπορούμε να περιμένωμε στην εποχή μας;

²⁴ Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός δεν αλλοιούται, τι προειδοποίησις είναι αυτή η καταστροφή ενός διεφθαρμένου κόσμου από έναν παγκόσμιο κατακλυσμό για μας σήμερα, οπότε η γη είναι και πάλι γεμάτη από πράξεις βίας, οπότε η ανθρώπινη βία με πυρηνικό πόλεμο απειλεί να εξαλείψη το ανθρώπινο γένος και χωρίς μάλιστα να χρειασθή να το πράξη αυτό ο Θεός ο ίδιος! Στα ώτα μας πρέπει να ηχούν εντόνως οι λόγοι του Ιησού, του θαυματουργικά γεννημένου Υιού του Δαβίδ, του μέλλοντος Βασιλέως της γης: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις του Υιού του ανθρώπου· . . . μέχρι της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν· και ήλθεν ο κατακλυσμός και απώλεσεν άπαντας.»​—Λουκ. 17:26, 27· Ματθ. 24:37-39.

25. Ποιος έγινε ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς επάνω στη γη, και πώς τον περιγράφει η Βίβλος;

²⁵ Ο Νώε έζησε τριακόσια πενήντα έτη μετά τον Κατακλυσμό, αλλά πριν πεθάνη, ο πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς είχε εγκατασταθή στη γη και άρχισε η πρώτη αυτοκρατορία στη γη. Αυτό δεν έγινε από τον Νώε, ούτε ο Θεός ήγειρε ένα τέτοιον βασιλέα, ούτε ίδρυσε μια τέτοια αυτοκρατορία. Έγινε από έναν στασιαστικό δισέγγονο του Νώε, δηλαδή, τον Νεβρώδ. Αυτός ήταν ένας φονεύς, ένας κυνηγός. Ιδού τι λέγει μια σύγχρονη μετάφρασις της Βιβλικής αφηγήσεως γι’ αυτόν: «Ούτος ήρχισε να ήναι ισχυρός επί της γης· αυτός ήτο ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· δια τούτο λέγεται, Ως Νεβρώδ, ισχυρός κυνηγός ενώπιον του Ιεχωβά· και η αρχή της βασιλείας αυτού εστάθη Βαβυλών, . . . εν τη γη Σενναάρ.»​—Γέν. 10:8-10, ΑΣ.

26. Δείξτε πώς η κυρίαρχος δύναμις του Ιεχωβά ενήργησε εναντίον των σχεδίων αυτού του ανθρωπίνου βασιλέως.

²⁶ Ο Ιεχωβά Θεός επέφερε μια ματαίωσι των κατακτητικών σχεδίων του Νεβρώδ, όταν διέκοψε τις οικοδομικές εργασίες του Νεβρώδ συγχέοντας τη γλώσσα των οικοδόμων. Μόνο ύστερ’ από ένα μικρό χρονικό διάστημα ηγέρθη η Βαβυλών σε θέσι που εδέσποζε ολοκλήρου της οικουμένης. Εξαιτίας των κατακτητικών της σχεδίων η Βαβυλών κατέστρεψε και την ιερή πόλι της Ιερουσαλήμ. Αλλά πού είναι σήμερα η Βαβυλών, η μητέρα αυτή των ανθρωπίνων βασιλείων, που ίδρυσε τις ανθρωποποίητες αυτοκρατορίες; Παρατηρήστε, παρακαλούμε, τη σύγχρονη Δημοκρατία του Ιράκ και τις όχθες του Ευφράτου Ποταμού της, κοντά στον τριακοστό δεύτερο παράλληλο της γης. Εκεί βλέπετε μόνο λίγα κρημνισμένα ερείπια, που ανεσκάφησαν μόλις προ εβδομήντα ετών σε μια άγονη κι ερημωμένη γη που δεν είναι τώρα κατάλληλη να κατοικηθή. Κι εδώ πάλι έχομε μια ιστορική απόδειξι της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού.

27. (α) Πώς ο Δαβίδ του Ισραήλ έγινε βασιλεύς; (β) Τίνος ο Δαβίδ και όλος ο Ισραήλ ήσαν απόγονοι; (γ) Τι είδους κυβέρνησι είχε ο Ισραήλ, και ποιος ήταν ο άρχων;

²⁷ Πώς, λοιπόν, ο Δαβίδ, ο ποιμενόπαις της Βηθλεέμ (η οποία είναι τώρα στην Ιορδανία), έφθασε να γίνη βασιλεύς της Ιερουσαλήμ; Όχι με τον τρόπο του Νεβρώδ! Αλλά με το χρίσμα που έλαβε από τον Θεό να γίνη βασιλεύς, από τα χέρια του πιστού προφήτου Σαμουήλ. Ο Δαβίδ ήταν ένας απόγονος του Αβραάμ, ο οποίος είναι γνωστός στους Μωαμεθανούς καθώς και στους Ιουδαίους και στους Χριστιανούς. Ο Αβραάμ απεδείχθη ότι ήταν ένας φίλος του Ιεχωβά Θεού. Ηγάπησε τον Θεόν τόσο ώστε ήταν πρόθυμος να θυσιάση και αυτόν τον αγαπητόν του γυιό Ισαάκ, αν τον διέτασσε ο Θεός του να το πράξη αυτό. Επειδή ο Αβραάμ επέδειξε αυτή την προθυμία, ο Ιεχωβά Θεός εξέλεξε ως λαόν του τους απογόνους του Αβραάμ μέσω του γυιού του Ισαάκ και του εγγόνου του Ιακώβ. Ο Θεός με υπέροχα θαύματα έδωσε στον εκλεκτό αυτόν λαό τη γη της Παλαιστίνης για να την καταλάβη. Ο λαός αυτός δεν είχε ορατόν ανθρώπινο βασιλέα. Ο Ιεχωβά, ο Θεός του Νώε, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ήταν ο Βασιλεύς των, ο Νομοθέτης των, ο Κριτής των. Η κυβέρνησίς των ήταν μια θεόδοτη κυβέρνησις, μια Θεοκρατία. Δεν υπήρχε άλλη κυβέρνησις σαν αυτήν επάνω στη γη. Στην εποχή της ήταν η καλύτερη κυβέρνησις της γης. Λατρεία του Θεού εσήμαινε υπακοή στον νόμο του αοράτου ουρανίου Βασιλέως της θεοκρατικής αυτής κυβερνήσεως. Ο Θεός δεν επέτρεπε την κατασκευή εικόνος που θα παρίστανε αυτόν ορατώς. Δια νόμου δεν επέτρεπε στον εκλεκτό του λαό να λατρεύη αυτόν με καμμιά ανθρωποποίητη εικόνα ή μέσω οποιουδήποτε πράγματος στη φύσι ως συμβόλου. Ενόσω οι επίγειοι υπήκοοί του ήσαν ευπειθείς σ’ αυτόν και τον ελάτρευαν, ευημερούσαν.

28, 29. (α) Πώς ο Ισραήλ έφθασε να έχη ανθρωπίνους βασιλείς, και ήταν αυτό προς όφελός του; (β) Πώς ο Ιεχωβά αντιμετώπισε μια κρίσι νωρίς στη βασιλεία του Ισραήλ;

²⁸ Εν τούτοις, ύστερ’ από τριακόσια πενήντα περίπου έτη αφότου ο Ιεχωβά Θεός τούς έδωσε τη Γη της Επαγγελίας στη Μέση Ανατολή, η πίστις των εξησθένησε και ζήτησαν να έχουν έναν ορατό ανθρώπινο βασιλέα. Από αυτή την άποψι ήθελαν να είναι όπως τα έθνη που ήσαν σε όλη την υπόλοιπη γη. Ήταν άρα γε η κοσμική αυτή κρίσις από μέρους των πραγματικά σοφή και σύμφωνη με τα καλύτερα συμφέροντα του έθνους των; Δεν μπορούμε να εύρωμε πιο ισχυρή απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα από το να παρατηρήσωμε τις πείρες του Ιουδαϊκού λαού στα περασμένα δύο χιλιάδες χρόνια. Ο Θεός τούς είχε προειδοποιήσει για την ανωμαλία που θα τους επέφερε αυτή η αλλαγή διακυβερνήσεως, ο δε πρώτος ανθρώπινος βασιλεύς τον οποίον τους άφησε να έχουν τους το απέδειξε αυτό.

²⁹ Ο πρώτος αυτός βασιλεύς υπέστη ήτταν ενώπιον του εχθρού, ο δε γυιός του που τον διεδέχθη εθανατώθη. Σ’ αυτή την κρίσιμη κατάστασι τους έδωσε ο Ιεχωβά Θεός τον Δαβίδ ως κεχρισμένον βασιλέα των, διότι αυτός ήταν άνθρωπος κατά την καρδίαν του Θεού. Ο Βασιλεύς Δαβίδ, καθήμενος στον βασιλικό θρόνο της Ιερουσαλήμ, κυβερνούσε ως ορατός εκπρόσωπος του Θεού του, Ιεχωβά. Ελέχθη γι’ αυτόν ότι εκάθησε επί του «θρόνου του Ιεχωβά.»​—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.

30. (α) Επί πόσον καιρό επρόκειτο να συνεχισθή η γραμμή βασιλέων στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ; (β) Σε ποιο μεγαλειώδες αποκορύφωμα ωδήγησε τούτο;

³⁰ Επειδή ο Δαβίδ ήταν αφωσιωμένος στη λατρεία του Θεού του, ο Ιεχωβά υπεσχέθη να διατηρήση για πάντα τη βασιλεία της γενεαλογικής γραμμής του Δαβίδ. (2 Σαμ. 7:1-17) Ο παγκοσμίου φήμης σοφός Βασιλεύς Σολομών ήταν ο πρώτος διάδοχος του Δαβίδ σύμφωνα με αυτή την Θεία υπόσχεσι ή διαθήκη. Αλλά το πιο σπουδαίο πράγμα ήταν ότι κάποιος σοφότερος από τον Βασιλέα Σολομώντα εγεννήθη στη γενεαλογική γραμμή του Δαβίδ κι έγινε αιώνιος κληρονόμος της βασιλείας. Αυτός είναι εκείνος του οποίου τη θαυματουργική γέννησι είχε αναγγείλει ο άγγελος του Ιεχωβά Γαβριήλ στη Μαρία στη Ναζαρέτ, πριν από δεκαεννέα αιώνες. Το όνομά του, είπε ο Γαβριήλ, θα εκαλείτο Ιησούς, λόγω της σημασίας αυτού του ονόματος. Είναι μια σύντμησις του ονόματος «Ιοσούα» και, σύμφωνα με τα λεξικά των Γραφών, σημαίνει «ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία.» Ο Παντοδύναμος Θεός θα κάμη αυτό το όνομα του Υιού του να επαληθεύση. Γι’ αυτόν τον σκοπό ο Ιεχωβά Θεός άφησε τον Υιόν του να υποστή θυσιαστικό θάνατο και κατόπιν τον ανέστησε την τρίτη ημέρα σε αθάνατη ζωή στους ουρανούς. Ο Θεός τον εκάθισε στα δεξιά Του στους ουρανούς, πολύ πιο πάνω από τα ύψη, στα οποία μπορούν σήμερα να φθάσουν οι ανθρώπινοι πύραυλοι στο εξωτερικό διάστημα.​—Πράξ. 2:22-36· 1 Κορ. 15:3-28.

Ο ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ

31. Επιθυμούν τα έθνη της γης τον κεχρισμένον βασιλέα του Θεού ως άρχοντα, και ποια θα ήταν η αντίδρασις μια τέτοια εισήγησι προς τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών;

³¹ Αυτά είναι τα ιστορικά γεγονότα. Όλες οι βασιλείες, αυτοκρατορίες, δημοκρατίες και τα Ηνωμένα Έθνη και όλες οι άλλες πολιτικές συμμαχίες των ημερών μας δεν μπορούν να παραμερίσουν αυτά τα γεγονότα. Τα Βιβλικά αυτά και ιστορικά γεγονότα, αν δεν είναι γνωστά στον Μωαμεθανικό κόσμο και στον κόσμο που από τα Δυτικά έθνη λέγεται ‘παγανικός’ ή ειδωλολατρικός, πρέπει να είναι πλήρως γνωστά από τον «Χριστιανισμό», τον καθ’ ομολογίαν Χριστιανικό κόσμο. Ενώπιον των γεγονότων αυτών, τα οποία είναι αναμφισβήτητα, μήπως κάποιο έθνος ή όλα τα έθνη σήμερα θέλουν τον Θεό και Δημιουργό ως Βασιλέα εφ’ όλης της γης, περιλαμβανομένων και αυτών των ιδίων; Εισηγηθήτε μια τέτοια ιδέα στη Γενική Συνέλευσι ή στο Συμβούλιον Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, και τότε, όχι μόνο το Κομμουνιστικό συγκρότημα, αλλά και όλα τα εκατόν ένδεκα έθνη-μέλη θα σας περιγελάσουν.

32. Ποια ιδιότης λείπει από τον σύγχρονον αιώνα μας, η οποία οδηγεί στην απόρριψι τίνος;

³² Σήμερα σ’ αυτόν τον νεωτεριστικόν, υλιστικόν αιώνα των επιτευγμάτων στο εξωτερικό διάστημα, τα έθνη δεν έχουν περισσότερη πίστι στον Θεό τον Δημιουργό απ’ όση είχαν οι Ισραηλίται όταν εζήτησαν από τον προφήτη του Ιεχωβά Σαμουήλ να ορίση έναν ορατό, ανθρώπινο βασιλέα σ’ αυτούς. Την πλήρη έννοια του αιτήματός των την εξήγησε ο Ιεχωβά Θεός με αυτά τα λόγια: «Εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.»​—1 Σαμ. 8:1-22.

33. (α) Ποιοι ήθελαν και ποιοι δεν ήθελαν τον Ιεχωβά ως βασιλέα πριν από 1.900 χρόνια; (β) Ποια ενέργεια των Ιουδαίων και των Ρωμαίων δείχνει τη διαθεσί των;

³³ Σήμερα ποιος θέλει τον Ιεχωβά Θεό ως βασιλέα της γης; Όχι τα έθνη. Αυτά δεν τον θέλουν, όπως δεν τον ήθελαν και οι Ιουδαίοι και οι Ρωμαίοι ως βασιλέα πριν από δεκαεννέα αιώνες όταν ο Υιός του, Ιησούς Χριστός, εισήλθε στην πόλι της Ιερουσαλήμ και προσεφέρθη ως βασιλεύς, ενώ πλήθη από τον κοινό λαό εκραύγαζαν: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά! Ευλογημένη η ερχόμενη βασιλεία εν ονόματι Κυρίου, του πατρός ημών Δαβίδ· Ωσαννά εν τοις υψίστοις!» «Ευλογημένος ο Ερχόμενος βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά! Ειρήνη εν ουρανώ, και δόξα εν υψίστοις!» (Μάρκ. 11:1-10, ΜΝΚ· Λουκ. 19:28-38, ΜΝΚ) Ως μια ένδειξι της αρνήσεώς των να έχουν τον Θεό ως βασιλέα των, οι Ιουδαίοι και οι Ρωμαίοι ηρνήθησαν τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν. Οι ιερείς, επιχειρώντας να εμποδίσουν τον Υιόν του Θεού από το να βασιλεύση στην επίγεια Ιερουσαλήμ και στη χώρα του Ισραήλ, προεκάλεσαν τη σύλληψί του, τον εισήγαγαν σε μια πλαστή δίκη, τον παρέδωσαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιερουσαλήμ, και υπό την πίεσι μιας θρησκευτικής οχλοκρατίας, τον εθανάτωσαν με καθήλωσι σ’ ένα ξύλο κακούργου.

34. Τι έκαμε ο Ιεχωβά χάριν του Υιού του, και ποια διάθεσις εκδηλώνεται ακόμη από αυτόν τον κόσμο;

³⁴ Αλλά πόσο μάταια προσεπάθησαν τα άπιστα έθνη να ματαιώσουν τον σκοπό του Θεού σχετικά με τη διακυβέρνησι της γης! Την τρίτη ημέρα ο Θεός, στον οποίον τίποτε δεν είναι αδύνατον, ανέστησε τον πιστόν του Υιόν εκ νεκρών ως τον αιώνιο κληρονόμο της Δαβιδικής βασιλείας και τον εξύψωσε στα δεξιά του για να είναι ουράνιος βασιλεύς. Τα έθνη δεν μπορούν πια να τον θανατώσουν, αλλ’ αυτός μπορεί να τα εξοντώση, εκτός αν αυτοκαταστραφούν με πυρηνικό, βακτηριολογικό, ραδιολογικό πόλεμο. Μολονότι αντιμετωπίζουν σήμερα τα γεγονότα, που σχετίζονται με τον δοξασμένον Υιόν του Θεού που έχει το δικαίωμα της αιωνίου βασιλείας, υιοθετούν τα λόγια που είπε κραυγάζοντας ο Ιουδαίος αρχιερεύς στον Ρωμαίο κυβερνήτη Πιλάτον: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.»​—Ιωάν. 19:15.

35, 36. (α) Πώς γνωρίζομε ότι η διάθεσις του κόσμου τούτου δεν είναι διαφορετική σήμερα; (β) Σε ποια, όμως, έκτασι διακηρύττεται η βασιλεία του Ιεχωβά;

³⁵ Η στάσις των ως προς το να έχουν τον Θεόν ως Βασιλέα και βασιλεύοντα δια του Υιού του Ιησού Χριστού μπορεί να παρατηρηθή στον τρόπο, με τον οποίον αντιδρούν στην κήρυξι του αιωνίου ευαγγελίου της βασιλείας του Θεού. Συνεχώς από το 1914, το έτος στο οποίον άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, η προφητεία του Ιησού είχε την εκπλήρωσί της, δηλαδή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Αν και ήταν μικρή στην αρχή, αυτή η μαρτυρία για την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού έχει αυξηθή, ώσπου σήμερα ένα εκατομμύριο και πλέον μάρτυρες της Βασιλείας αναφέρονται ως κηρύττοντες δημοσία και κατ’ οίκους σε εκατόν ενενήντα τέσσερες χώρες και σε εκατόν εξήντα δύο γλώσσες. Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Πενσυλβανίας, Αμερικής, που έχει τμήματα σε ενενήντα χώρες γύρω στη γη, έχει λάβει εκθέσεις από τόσες χώρες.

³⁶ Αλλά τα έθνη, που είναι μέσα στην οργάνωσι Ηνωμένων Εθνών κι έξω απ’ αυτήν, εδέχθησαν αυτό το κήρυγμα ως ευαγγέλιον; Η εκπλήρωσις της προφητείας του Ιησού ότι οι ευπειθείς ακόλουθοί του θα εδιώκοντο επειδή θα εκήρυτταν τα αγαθά νέα της βασιλείας μάς δίνει μια απάντησι, της οποίας η έννοια είναι αλάνθαστα σαφής. (Ματθ. 24:9-13· 25:31, 41-45) Τα έθνη απλώς δεν θέλουν τη βασιλεία του Θεού δια Χριστού να κηρύττεται από τους μάρτυράς του, πολύ περισσότερο δεν θέλουν να έχουν πραγματικά τη βασιλεία του Θεού ν’ ασκήται πάνω σ’ αυτούς και σε όλη τη γη.​—Λουκ. 19:14, 27.

37. Ποιο επίκαιρο ερώτημα τίθεται τώρα, και ποια είναι η μόνη λογική απάντησις;

³⁷ Μήπως, λοιπόν, εφθάσαμε τώρα σε αδιέξοδο; Όχι! Τίνος, λοιπόν, η κυριαρχία επί της γης θα καθορίση τη μέλλουσα ηγεμονία επί του ανθρωπίνου γένους για να επέλθη βελτίωσις της κυβερνήσεως προς την τελειότητα; Η κυριαρχία των εθνών του κόσμου τούτου ή η κυριαρχία του Θεού επί όλης της δημιουργίας του; Ο άνθρωπος, ακόμη και τα έθνη των ανθρώπων, δεν μπορούν να υπερισχύσουν του Θεού. Η ανθρώπινη ιστορία το αποδεικνύει αυτό. Διορατικοί πολιτικοί άνδρες του κόσμου, στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες και ειδικοί στα οικονομικά, μας προειδοποιούν συνεχώς ότι επίκεινται καταστρεπτικές ανωμαλίες για το ανθρώπινο γένος, αλλά δεν μας λέγουν ποια είναι η πραγματική αιτία τούτου. Η πραγματική αιτία είναι ότι οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να μεταβιβάσουν την κυριαρχία της γης στον Θεό.

38. Όπως ο βασιλεύς της Βαβυλώνος, ποια γεγονότα πρέπει να μάθουν τελικά τα έθνη;

³⁸ Οι άνθρωποι ακόμη προσπαθούν να καθορίσουν δικούς των χρόνους και καιρούς. Θέλουν ν’ αλλάξουν τους καιρούς του Θεού για τα πράγματα της γης, αλλά δεν μπορούν να το κάμουν αυτό, όπως δεν μπορούν να εμποδίσουν τον ήλιο από το ν’ ανατείλη στην ωρισμένη του ώρα. Ο μέγας βασιλεύς της αρχαίας Βαβυλώνος έπρεπε να μάθη αυτό το μάθημα, σχετικά δε με αυτόν είπε ο προφήτης Δανιήλ σε προσευχή προς τον Ύψιστον Θεό: «Είη το όνομα του Θεού ευλογημένον . . . αυτός μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους· καθαιρεί βασιλείς, και καθιστά βασιλείς.» Αυτός δίνει τη βασιλεία επί του ανθρωπίνου γένους σ’ εκείνον που εκλέγει και χρίει, και στον ωρισμένο του καιρό. Ο ισχυρός βασιλεύς της Βαβυλώνος υπεχρεώθη να ομολογήση: «Και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;»​—Δαν. 2:20, 21· 4:17, 25, 35.

39, 40. Γιατί το 1914 είναι ένα χαρακτηριστικό έτος στην ανθρώπινη ιστορία, και σε ποια χρονική περίοδο εμπήκαν τώρα τα έθνη της γης;

³⁹ Ο Θεός έθεσε ένα χρονικό όριο στην άσκησι της κυριαρχίας του ανθρώπου επάνω στη γη. Αυτό το όριο, σύμφωνα με το Θείο πρόγραμμα χρόνου που περιέχεται στην Αγία Γραφή, έληξε στο έτος 1914. Τότε ήλθε ο καιρός για να ιδρύση ο Θεός τη βασιλεία του στους ουρανούς στα χέρια του Υιού του Ιησού Χριστού, του μονίμου Κληρονόμου του Βασιλέως Δαβίδ. Επειδή τα έθνη επροτίμησαν ν’ ακολουθήσουν τις συμβουλές των θρησκευτικών των συμβούλων και όχι την καθοδηγία που δίδεται μέσα στη Γραφή, τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» άρχισαν έναν παγκόσμιο πόλεμο στο έτος 1914 για το ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας, Σήμερα, ύστερ’ από μισόν αιώνα, προσπαθούν να προλάβουν έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο για το ίδιο ακριβώς ζήτημα.

⁴⁰ Είναι πολύ σαφές να παρατηρηθή ότι, σε όλ’ αυτά, ο Θεός ο Δημιουργός αγνοείται από τους ανθρώπους, προς ιδίαν των βλάβην. Από το έτος 1914, οπότε έληξαν οι «καιροί των εθνών», όλα τα έθνη του κόσμου τούτου βρίσκονται στον «έσχατον καιρόν» των. (Λουκ. 21:24· Δαν. 12:1-4) Συνεχώς ελέγετο αυτό στα έθνη από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι, παρά την παγκόσμια εναντίωσι και τον διωγμό, εκήρυτταν το αιώνιον ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού.​—Ματθ. 24:9-14· Μάρκ. 13:10.

41. (α) Ποιος καθορίζει πότε θα λήξη αυτή η χρονική περίοδος, και τι θα σημειώση το τέλος της; (β) Έτσι ποιοι μόνον θα επιζήσουν από τον ‘έσχατο καιρό’;

⁴¹ Ο Θεός, και όχι οι πολιτικοί και κυβερνητικοί άνδρες του κόσμου, θα καθορίση το πότε θα λήξη αυτός ο «έσχατος καιρός». Σε λίγον καιρό, το ωρολόγιο του παγκοσμίου χρόνου θα σημάνη την ώρα, και θα εκραγή ο «πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», όχι τυχαίως ή από ανθρώπινο κακό υπολογισμό, αλλά διότι το ανθρώπινο γένος αρκετά έχει εναντιωθή κατά του Θεού και τον ηγνόησε. Με καταστρεπτικές δυνάμεις, τις οποίες κρατεί ο Θεός εφεδρικές για τη μεγάλη ημέρα, θα πολεμήση τελικά για να κάμη την κυριαρχία του παγκόσμια ώστε να περιλάβη και τη γη. Αυτή θα είναι η πραγματική μάχη του Αρμαγεδδώνος που προελέχθη στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής. (Αποκάλ. 16:13-16) Με συντριπτική δύναμι θα επέλθη όπως ο παγκόσμιος κατακλυσμός της εποχής του Νώε. Ποτέ δεν υπήρξε πόλεμος σαν αυτόν, και ποτέ δεν θα υπάρξη άλλος σαν αυτόν. Έτσι προείπε ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος Κληρονόμος της Βασιλείας. Μόνον άνδρες και γυναίκες, όπως ο Νώε και η οικογένειά του, οι οποίοι ευνοούν και υποστηρίζουν τη βασιλεία του Θεού δια του Υιού του Ιησού Χριστού, θα επιζήσουν. Μόνον αυτοί θα προστατευθούν στη διάρκεια του πολέμου της μεγάλης ημέρας για να ιδούν την κυριαρχία του Ιεχωβά σε πλήρη αναμφισβήτητη επικράτησι επάνω στη γη.​—Ματθ. 24:21, 22, 37-39· 25:34.

ΟΙ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

42. Σε ποιόν θα φέρη τη βασιλεία της γης μας ο αποφασιστικός αυτός πόλεμος, με αποτέλεσμα ποιο είδος μέλλοντος για το ανθρώπινο γένος;

⁴² Σχετικά με το μόνιμο αποτέλεσμα του αποφασιστικού αυτού πολέμου της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος, η προφητεία του Ζαχαρία 14:9 (ΜΝΚ) λέγει: «Και ο Ιεχωβά θέλει είσθαι βασιλεύς εφ’ όλην την γην· εν τη ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Ιεχωβά είς, και το όνομα αυτού έν.» Μπορούμε να φαντασθούμε τις ποθητές αλλαγές που θα σημαίνη αυτό για τη γη μας; Δεν αφιέμεθα σε φαντασίες ούτε κι επιδιδόμεθα σε απλές εικασίες. Έχομε τον Γραπτό λόγο του Θεού, του οποίου καμμιά διακήρυξις δεν είναι αδύνατο να εκπληρωθή, οι δε προφητείες του μας λέγουν προκαταβολικώς ότι μπορούμε να χαίρωμε για τις ελπίδες μας στο μέλλον του ανθρωπίνου γένους. Το μέλλον θα είναι καιρός χαράς, ακριβώς όπως μας βεβαιώνει ο Ψαλμός 97:1 (ΜΝΚ), με τις λέξεις: «Ο Ιεχωβά βασιλεύει· ας αγάλλεται η γη· ας ευφραίνεται το πλήθος των νήσων.»

43. Περιγράψτε μερικά από τα αποτελέσματα αυτής της αποφασιστικής μάχης.

⁴³ Φυσικά, ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας εναντίον των εχθρών της κυριαρχίας του Παντοδυνάμου Θεού θα ελαττώση τρομακτικά τον πληθυσμό της γης, ακριβώς όπως έκαμε κι ο παγκόσμιος κατακλυσμός της εποχής του Νώε. Πολύ πιθανώς τα μεταφορικά συστήματα και τα διάφορα μέσα ταχείας επικοινωνίας θα καταρρεύσουν ή θα παραλύσουν προσωρινά. Αυτό μπορεί να γίνη κάποτε προτού οι μέλλοντες να επιζήσουν από το τέλος του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων μπορέσουν να έλθουν σ’ επαφή προς αλλήλους στις πολλές χώρες. Λόγου χάριν, οι λάτρεις του Κυριάρχου Θεού Ιεχωβά αναφέρεται ότι είναι σε 189 χώρες γύρω στην υδρόγειο σήμερα. Σ’ αυτό το έτος 1963 συγκεντρώνονται σ’ αυτή την Ανά τον Κόσμον Συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά που επρογραμματίσθη να γίνη σε είκοσι τέσσερες εξέχουσες πόλεις του Βορείου και Νοτίου Ημισφαιρίων της γης.

44. Ποια διάθεσις εκδηλώνεται τώρα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά;

⁴⁴ Όχι λιγώτερο από τώρα, μάλλον δε περισσότερο από τώρα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα είναι πρόθυμοι να επικοινωνούν και να συγκεντρώνωνται μετά τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός, τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός επιφορτίζει με την υπόθεσι των κατοίκων της γης, θα φροντίση ώστε αυτοί να επικοινωνούν μεταξύ των και να συνεργάζωνται με Χριστιανική αδελφοσύνη, διότι είναι γραμμένο σχετικά με τον Βασιλέα του Ιεχωβά: «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού [Ευφράτου, όχι πια κάτω από τη διακυβέρνησι της Βαβυλώνος] έως των περάτων της γης.» (Ψαλμ. 72:7, 8) Δεν θ’ αφήση μεμονωμένον κανένα από τους υπηκόους του.

45. Η καταστροφή των εθνικών κυριαρχιών τι θα σημαίνη για το επιζών ανθρώπινο γένος;

⁴⁵ Όταν όλες οι εθνικές ανθρώπινες κυριαρχίες καταστραφούν στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, και είναι μόνον ο ένας ζων και αληθινός Θεός ως Κυρίαρχος πάνω σε όλη τη γη, ποια ανάγκη για εθνικά όρια θα υπάρχη στη γη υπό τον ένα Βασιλέα του Ιεχωβά που θα είναι επιφορτισμένος με τις υποθέσεις του ανθρωπίνου γένους; Τα τεχνητά αυτά εθνικά όρια θα εξαλειφθούν και δεν θα εμφανίζονται σε κανένα χάρτη του μελλοντικού εκείνου καιρού. Ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα σχετισθή με τους υπηκόους του, όχι ως εθνικότητες, αλλά ως τέκνα, ως τον απολυτρωμένο λαό του για τον οποίον κατέθεσε την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως θυσία πριν από χίλια εννιακόσια χρόνια. (Ιωάν. 3:16) Αυτοί με πιστότητα και υπακοή σ’ αυτόν προορίζονται πραγματικά να λάβουν αιώνια ζωή μέσω αυτού, διότι αυτός πρόκειται να γίνη ο Αιώνιος Πατήρ των.

46. Ποια θα είναι η σχέσις των κατοίκων της γης προς τον άρχοντα αυτής της βασιλείας;

⁴⁶ Η προφητεία του Ησαΐα 9:6, 7 (ΜΝΚ) λέγει για τον Υιόν του Δαβίδ, που είχε γεννηθή στη Βηθλεέμ και ο οποίος έγινε ο αιώνιος Κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ: «Διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων Ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.» Έτσι, όλοι οι γήινοι υπήκοοί του θα γίνουν τέκνα του Βασιλέως, όλοι αδελφοί σε μια αδελφότητα επί βασιλικής βάσεως.

47. Ποιες άλλες μεταβολές θα γίνουν για το κοινό καλό του ανθρωπίνου γένους;

⁴⁷ Στον παρόντα καιρόν το ανθρώπινο γένος στενάζει κάτω από τη φορολογία λόγω αυξήσεως των δημοσίων δαπανών στη διάρκεια του πυρηνικού αυτού αιώνος ή αιώνος του διαστήματος. Αλλά δεν θα είναι έτσι τότε! Τι υλική υποστήριξι χρειάζεται από το ανθρώπινο γένος ο Ιεχωβά Θεός ως Παγκόσμιος Κυρίαρχος; Αυτός είναι ο Δημιουργός των πάντων. Όλο το σύμπαν ανήκει σ’ αυτόν. Διαδικαζόμενος την υπόθεσί του με τη σημερινή ανθρωπότητα λέγει: «Δεν θέλω δεχθή εκ του οίκου σου μόσχον, τράγους εκ των ποιμνίων σου. Διότι εμού είναι πάντα τα θηρία του δάσους, τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων. Εάν πεινάσω, δεν θέλω ειπεί τούτο προς σε· διότι εμού είναι η οικουμένη, και το πλήρωμα αυτής.» (Ψαλμ. 50:1, 9, 10, 12) Όσον αφορά τον ουράνιον Υιόν του, Ιησούν Χριστόν, τον οποίον καθιστά βασιλέα επί του ανθρωπίνου γένους, αυτός ο Άρχων, της Ειρήνης είναι ο Κληρονόμος πάντων. (Εβρ. 1:1-6) Το ανθρώπινο γένος δεν θα είναι ανάγκη να φορολογηθή για να διατηρή τον Βασιλέα του σε υλική πολυτέλεια και σπατάλη. Αυτός δεν θα επιτρέψη καμμιά καταδυνάστευσι ή εκβιασμό από κανένα εκ των ορατών ανθρωπίνων εκπροσώπων του στη γη. (Ψαλμ. 45:16· Ησ. 32:1, 2) Ο σημερινός «θεός του κόσμου τούτου», Σατανάς ή Διάβολος, και οι δαίμονές του, θα δεθούν και θα φυλακισθούν στο μέρος, που η Γραφή περιγράφει ως άβυσσον ή απύθμενον τόπον, αλλά μ’ ένα κάλυμμα περιορισμού υπεράνω του.​—Αποκάλ. 19:11 έως 20:3.

48, 49. (α) Ποιό ενδιαφέρον ερώτημα εγείρεται τώρα όσον αφορά την ανακατοίκισι της γης; (β) Πώς βεβαιωνόμεθα ότι η γη θα κατοικηθή;

⁴⁸ Όταν ο Ιεχωβά Θεός δημιούργησε τον πρώτον άνδρα και τη γυναίκα στον Κήπον της Εδέμ, τους ευλόγησε και τους έδωσε αυτή την εντολή: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γέν. 1:28) Τώρα, εφόσον η μάχη του Αρμαγεδδώνος θα κάμη τέτοια φθορά στον πληθυσμό της γης, ο οποίος φαίνεται να έχη μια εκρηκτική αύξησι σήμερα, πόσος καιρός θα χρειασθή για να γεμίση η γη όταν ο Θεός θα είναι βασιλεύς όλης της γης και θα άρχη δια του Υιού του Ιησού Χριστού; Από τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε έως τώρα επέρασαν περισσότερα από τέσσερες χιλιάδες χρόνια, και χρειάσθηκε όλο αυτό το χρονικό διάστημα για να υπερβή ο πληθυσμός της γης τον αριθμό των τριών δισεκατομμυρίων κατοίκων, παρά τους δύο παγκοσμίους πολέμους και όλους τους άλλους πολέμους και τις θανατικές συμφορές που έγιναν εν τω μεταξύ. Πόσος καιρός θα χρειασθή μετά τον Αρμαγεδδώνα για να γεμίση η γη υπό την βασιλείαν του Θεού, και πώς αυτή η γη, που θα γεμισθή έτσι, θα έχη αρκετή τροφή, ιματισμό και στέγη; Αυτό δεν είναι αδύνατο για τον Θεό. Ο αρχικός σκοπός του για τη γη μας θα πραγματοποιηθή.

⁴⁹ Το εδάφιο Ησαΐας 45:18 μας βεβαιώνει ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι «ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός ο πλάσας την γην και ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.» Αφού εδημιούργησε τη γη, την εχαρακτήρισε πολύ καλή. (Γέν. 1:31) Γι’ αυτούς τους λόγους ποτέ δεν θα καταστρέψη την καλή αυτή γη, αλλά η γη θα διαμένη και θα εξακολουθή να υπάρχη για πάντα, ασχέτως του τι λέγουν οι σύγχρονοι επιστήμονες ή αστρονόμοι ή ψευδόθρησκοι. (Εκκλησ. 1:4· Ψαλμ. 104:5) Η γη θα κατοικηθή στην πληρότητα της.

50. (α) Πότε θ’ αρχίση το ξεκίνημα για την εκ νέου κατοίκισι της γης, και ποιοι θα έχουν μέρος σ’ αυτήν; (β) Κάτω από ποιο είδος συνθηκών θα γεννηθούν οι απόγονοι;

⁵⁰ Το νέο ξεκίνημα για την πλήρωσι της γης μ’ ένα δίκαιο γένος ανθρώπων θα γίνη μετά το τέλος του πολέμου της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορος. Θ’ αρχίση μ’ εκείνους που θα επιζήσουν στη γη από τον παγκόσμιο εκείνο πόλεμο, όπως προεικονίσθη από τον Νώε και την οικογένειά του όταν εξήλθαν από την κιβωτό της σωτηρίας μετά τον Κατακλυσμό. (Γέν. 9:1, 7) Επέζησαν ανδρόγυνα από εκείνον τον Κατακλυσμό, και οι απόγονοί των ενυμφεύοντο μεταξύ των όταν έφθαναν σε ηλικία. Επίσης, η μάχη του Αρμαγεδδώνος δεν θα διαλύση τους συζυγικούς δεσμούς των επιζώντων, και μπορούμε λογικά να πιστεύσωμε και ν’ αναμένωμε ότι οι γάμοι των αγάμων ατόμων που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα θα επιτρέπωνται από τον Βασιλέα Ιησούν Χριστόν, οι δε γάμοι των θα είναι καρποφόροι με τέκνα. Μολονότι τέκνα, που θα γεννηθούν τότε από ατελείς ακόμη ανθρώπους που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, δεν θα γεννηθούν τέλεια, δεν θα υπάρχουν ωστόσο τοκετοί θνησιγενών βρεφών ή εκτρώσεις ή παραμορφωμένα τέκνα. Τα τέκνα αυτά θα γεννηθούν εν δικαιοσύνη, από δικαίους γονείς, στη νέα δικαία Θεία διάταξι και τότε δεν θα υπάρχη ανάγκη έλεγχου τεχνητών γεννήσεων.

ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

51. Ποια άλλη μεγαλειώδη προμήθεια έχει κάμει ο παγκόσμιος βασιλεύς για την πλήρωσι της γης μας, και με ποιον τρόπο επανεβεβαίωσε τον άνθρωπο ότι θα πραγματοποιηθή;

⁵¹ Εν τούτοις, ο γάμος δεν θα είναι ο μόνος τρόπος που θα συντελέση στην πλήρωσι της γης με δικαίους υπηκόους της βασιλείας του Θεού. Η γέννησις τέκνων από έντιμο γάμο εκείνων που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος και εν συνεχεία από τη νύμφευσι τέτοιων τέκνων μετά τον Αρμαγεδδώνα θα επιδοκιμάζεται από τον Βασιλέα προφανώς για περιωρισμένο χρονικό διάστημα​—επί πόσες γενεές δεν γνωρίζομε. Γιατί αυτό; Διότι θα πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν η εκπλήρωσις μιας θαυμαστής προφητείας του γραπτού λόγου του Θεού. Ποια υπόσχεσι περιέχει αυτή; Την υπόσχεσι περί αναστάσεως των νεκρών, της αναστάσεως εκείνων των οποίων τα ονόματα δεν εξήλειψε ο Θεός από τη μνήμη του ως ανθρώπων ανεπιδέκτων αναμορφώσεως. Η παρά Θεού ανάστασις του ιδίου του Υιού Ιησού Χριστού εκ νεκρών αποτελούσε εγγύησι της αναστάσεως της ανθρωπότητος εν γένει. Ο Ιησούς, αποβλέποντας στη βασιλεία του, είπε: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει . . . εις ανάστασιν.» (Ιωάν. 5:28, 29) Ποιος άρχων της γης σήμερα θα μπορούσε να επαναφέρη σε ζωή τους νεκρούς σας;

52. Πώς γνωρίζομε ότι όλα τα τέκνα που θα γεννηθούν στους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος και οι επιστρέφοντες νεκροί δεν θα υπερπληρώσουν τη γη μας;

⁵² Σκεφθήτε όλα τα δισεκατομμύρια των νεκρών που θα επαναφερθούν σε ζωή στη γη για ν’ απολαύσουν τα οφέλη της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη και να επωφεληθούν από την ευκαιρία που θα παρασχεθή τότε ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή στη γη! Αυτό δεν θα έχη ως αποτέλεσμα υπερπληθυσμό ή υπερπλήρωσι της γης. Δεν θα δημιουργηθή πρόβλημα επισιτισμού ή πρόβλημα ανεργίας. Η γεωργία και η κηπουρική θα προοδεύσουν τότε επί συνετής βάσεως και υπό την επίβλεψι του Βασιλέως Ιησού Χριστού, και όλη η γη θα καλλιεργήται και θα τυγχάνη φροντίδος ώσπου να γίνη Παράδεισος παντού. Θα είναι ο παγκόσμιος Παράδεισος, τον οποίον ο Θεός και Δημιουργός έθεσε ενώπιον του Αδάμ και της Εύας ως τελικό σκοπό, για τον οποίον έπρεπε να εργασθούν, λέγοντας: «Γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» Δεν θα επιτραπή να υπάρχουν ερημωταί της γης, ούτε εκείνοι που μολύνουν τον αέρα, το έδαφος και τα νερά. Καλή και υγιεινή τροφή θα παράγεται σε αφθονία και θα συμβάλλη στην απόκτησι τελείας υγείας του σώματος και της διανοίας.

53. Γιατί θα είναι τόσο σπουδαία η πνευματική τροφή;

⁵³ Εκτός από τη φυσική τροφή, θα τους παρέχεται και πνευματική τροφή, διότι χωρίς αυτή ποτέ δεν θα μπορούσε ν’ αποκτηθή αιώνια ζωή στην Παραδεισιακή γη. Όπως είπε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ο Βασιλεύς, όταν ανέφερε από τον λόγον του Θεού: «Είναι γεγραμμένον, ‘Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Ιεχωβά’.» (Ματθ. 4:4, ΜΝΚ· Δευτ. 8:3) Ο Βασιλεύς θέλει να ζουν για πάντα οι υπήκοοί του στον Παράδεισο.

54. Ποιες είναι μερικές από τις πολλές ευλογίες που επιφυλάσσονται για κείνους που θα ζουν υπό την διακυβέρνησι του Θεού;

⁵⁴ Μέσα στα χίλια χρόνια της βασιλείας του ο Βασιλεύς θα κάμη να γεμίση η γη μ’ ένα γένος δικαίων ανθρώπων, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όταν αναστηθούν και οι τελευταίοι νεκροί, αυτό θα σημάνη την καταστροφή των τάφων, ναι, των νεκροταφείων. Όταν η καταδίκη, την οποίαν ο Αδάμ και η Εύα επέφεραν σε όλο το ανθρώπινο γένος, αφαιρεθή λόγω της απολυτρωτικής θυσίας του Βασιλέως Ιησού Χριστού, και όταν κατανικηθή κι εξαλειφθή και το τελευταίο ίχνος ατελείας και ροπής προς το κακόν που εκληρονομήθη από τον Αδάμ, τότε ο θάνατος που εκληρονομήθη από τον Αδάμ δεν θα υπάρχη πλέον στη γη. Όπως διακηρύττει η προφητεία του τελευταίου βιβλίου της Γραφής: «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» (Αποκάλ. 21:3, 4· 20:4-6) Αυτό θα σημαίνη έναν ευτυχή λαό. Και αυτό είναι ακριβώς εκείνο που ποθείται, διότι η επιτυχία ενός άρχοντος μετράται με τη δικαιοσύνη και την ευτυχία του λαού του, καθώς και με το πλήθος των υπηκόων του που προτιμούν να ζουν κάτω απ’ αυτόν. Ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, γυιός του Δαβίδ, έδωσε το μέτρον ενός επιτυχούς βασιλέως όταν είπε: «Εν τω πλήθει του λαού είναι η δόξα του βασιλέως· εν δε τη ελλείψει του λαού, ο αφανισμός του ηγεμονεύοντος.» (Παροιμ. 14:28) Η επιτυχία της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα παρατηρήση σε μια Παραδεισιακή γη γεμάτη από δικαίους, ευτυχείς υπηκόους, για τους οποίους όλους αυτός απέθανε.

55. Γιατί δεν θα υπάρχη ανεργία σ’ αυτόν τον νέο κόσμο;

⁵⁵ Δεν θα εγερθή κανένα πρόβλημα για το ζήτημα της εργασίας λόγω των συγχρόνων μηχανημάτων που εξοικονομούν εργατικά χέρια, και λόγω του ‘αυτοματισμού’ όπως λέγεται. Ο Βασιλεύς θα τηρή όλους τους υπηκόους του πλήρως ενασχολημένους, και αυτοί θα γίνουν τέλειοι εργάται. Η εργασία θα κατανέμεται κατάλληλα μεταξύ όλων, και ποτέ δεν θα υπάρχη αιτία ανεργίας. Θα επιβληθή ο θείος κανών: «Εάν τις δεν θέλη να εργάζηται, μηδέ ας τρώγη.» (2 Θεσ. 3:10) Η μεγαλύτερη ενασχόλησις θα είναι η της εκτελέσεως του θελήματος του Θεού, με την δια προσευχής φροντίδα να γίνεται το θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται και στον ουρανό. (Ματθ. 6:9, 10) Πραγματικά, μόνο με την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού για πάντα με στοργική καρδιά, άνδρες και γυναίκες, τελειοποιημένοι, θ’ ανταμειφθούν με το δώρον της αιωνίου ζωής κάτω από τη θεοκρατική κυβέρνησι του Ιεχωβά.

56. Τι πρέπει να πράξωμε τώρα περιμένοντας τον καιρό που ο Θεός θα είναι «βασιλεύς εφ’ όλην την γην»;

⁵⁶ Εδώ, πραγματικά, θα είναι η ποθητή βελτίωσις διακυβερνήσεως με μια τελεία έννοια. Είναι μια κυβέρνησις, που δεν θα παρέλθη ποτέ, διότι ο Θεός ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος ποτέ δεν θα παρέλθη. Αυτός είναι αθάνατος, παντοδύναμος, υπέρτατος. (Δαν. 2:44· Ψαλμ. 145:10-13) Είναι προνόμιό μας τώρα, όχι απλώς να προσευχώμεθα τυπικά για τη βασιλεία του Θεού, αλλά και να λάβωμε τη στάσι μας υπέρ αυτής και να κηρύττωμε παντού το αιώνιον ευαγγέλιον περί αυτής. Είθε η απόφασίς μας του λοιπού να είναι το να ζούμε τώρα με αναμονή του ενδόξου καιρού οπότε ο Θεός θα είναι «βασιλεύς σε όλη τη γη.»

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 614]

‘Θέλεις γεννήσει υιόν, τον Ιησούν, υιόν του Υψίστου’

[Εικόνα στη σελίδα 619]

Ο Δαβίδ, στον βασιλικό θρόνο στην Ιερουσαλήμ, εκάθησε επί του «θρόνον του Ιεχωβά»

[Εικόνα στη σελίδα 620]

«Ευλογημένος ο Ερχόμενος Βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά!»

[Εικόνες στη σελίδα 624, 625]

ΔΕΞΙΑ: Το Μιλγουώκη εκορύφωσε την πρώτη της σειράς των Γύρω στον Κόσμο Συνελεύσεων με 57.055 ακροατάς στη δημοσία ομιλία στο Στάδιο Μπωλ Παρκ της Κομητείας Μιλγουώκη.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Ο Ν. Ο. Νορρ. στο μέσον του ταξιδιού γύρω στον κόσμο, δίνει την ίδια διάλεξι στη γλώσσα Τάι μέσω μεταφραστών σε 961 άτομα.

ΚΑΤΩ: Μανίλα​—37.806 ακούουν τον πρόεδρο σε τρεις γλώσσες.

ΔΕΞΙΑ: Το Μόναχον προσείλκυσε 107.164 ν’ ακούσουν την ομιλία του Νορρ «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη.»

ΚΑΤΩ: Ο Αντιπρόεδρος Φ. Γ. Φραντς δίνει δημοσία ομιλία σε 25.160 άτομο στη Στοκχόλμη μέσω Σουηδού, Δανού, Νορβηγού και Φιλλανδού μεταφραστών.

[Εικόνα στη σελίδα 626]

Τέκνα θα γεννηθούν εν δικαιοσύνη

Δύναμις που Μεταδίδεται Μέσω Ενθαρρύνσεως

«Έχομεν ισχυράν ενθάρρυνσιν εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα.»​—Εβρ. 6:18, ΜΝΚ.

 1. Τι αποτέλεσμα έχει η ενθάρρυνσις σ’ εκείνον που την λαμβάνει, και πώς έδειξε ο απόστολος Παύλος την εκτίμησί του για τη σπουδαιότητα της;

ΠΟΣΟ σπουδαία είναι η ενθάρρυνσις σε καιρό εντάσεως! Όταν η αδυναμία μας μάς φέρνη αθυμία, πόσο εκτιμούμε ένα λόγο εκτιμήσεως ή μια έκφρασι που δίνει ελπίδα! Είναι αναψυκτική. Ελαφρώνει το φορτίο του έργου και μας καθιστά ικανούς ν’ αντμετωπίσωμε τα προβλήματα μας με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Μας μεταδίδει τη δύναμι του χρειαζόμεθα για ν’ αντμετωπίσωμε το μέλλον. Μας εμποτίζει με θάρρος για να μείνωμε σταθεροί κάτω από ισχυρή πίεσι. Ο λόγος του Θεού ιδιαίτερα τονίζει την ωφέλεια της ενθαρρύνσεως. Έτσι, όταν ο απόστολος Παύλος έγραψε στους πιστούς στη Ρώμη, είπε: «Επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμά τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών· τούτο δε είναι, το να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.» (Ρωμ. 1:11, 12) Εγνώριζε ότι οι Χριστιανοί αδελφοί του στη Ρώμη, ταραγμένοι από τις δικές των αδυναμίες και περικυκλωμένοι καθώς ήσαν από έναν κόσμο γεμάτον από κάθε είδους αδικία, είχαν ανάγκη ενθαρρύνσεως, και ήταν ανυπόμονος να την δώση σ’ αυτούς προσωπικώς. Εκτιμούσε, επίσης, ότι τα οφέλη δεν θα ήσαν μονόπλευρα, διότι το να δίδη κανείς ενθάρρυνσι καταλήγει σε αμοιβαία εποικοδόμησι· ναι, υπάρχει «αλληλοενθάρρυνσις».

 2. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενθαρρύνσεως και κολακείας, και ποια είναι η καλύτερη πηγή ενθαρρύνσεως;

² Το είδος της εποικοδομήσεως που ο Παύλος επιθυμούσε για τους πιστούς της Ρώμης δεν προκύπτει από κολακεία, την οποίαν ο δίχως αρχές παλαιός κόσμος συχνά συγχέει με την ενθάρρυνσι. Η κολακεία είναι ψευδής, ανειλικρινής ή υπερβολικός έπαινος. Το ψεύδος και η ανειλικρίνεια δεν μεταδίδουν δύναμι· δεν εποικοδομούν. Πιο συχνά καταλήγουν απλώς σε περιφρόνησι εκείνου που κολακεύει. Όπως είχε γράψει ο Παύλος ενωρίτερα στους Θεσσαλονικείς: «Ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας.» (1 Θεσ. 2:5) Εμπιστοσύνη που οικοδομείται επάνω στο ψεύδος είναι απάτη, και ελπίδα που δεν είναι θεμελιωμένη στην αλήθεια οδηγεί μόνο σε απογοήτευσι. Όταν, λοιπόν, οι ηγέται των εθνών ψεύδωνται στον λαό τους για να έχουν την υποστήριξί του σε καιρούς εθνικής κρίσεως, δεν υπάρχει πραγματική εποικοδόμησις ή μετάδοσις δυνάμεως. Ομοίως, όταν ο θρησκευτικός κλήρος ψεύδεται για την κατάστασι των νεκρών στους αποστερημένους, η παρηγορία που δίδεται είναι χωρίς βάθος και χωρίς αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει πραγματική ενθάρρυνσις εκεί. Για να δώσετε ενθάρρυνσι που μεταδίδει δύναμι, πρέπει να μιλήτε την αλήθεια. (Ψαλμ. 146:4· Εκκλησ. 9:5· Ιωάν. 5:28, 29) Το να μιλούμε τον λόγου του Θεού σ’ εκείνους που είναι θλιμμένοι για τις αποτυχίες αυτού του διεφθαρμένου κόσμου καθώς και για τις δικές των ελλείψεις, είναι ο κατ’ εξοχήν άριστος τρόπος να εμπνεύσωμε στους άλλους θάρρος και να τους δώσωμε μια ελπίδα που υποστηρίζει.

Ο ΘΕΟΣ ΠΑΡΕΧΕΙ ΤΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ

 3. Με ποιον τρόπο έλαβε ο Θεός την ηγεσία στο να δίνη ενθάρρυνσι, και πώς μας επηρεάζει αυτό;

³ Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος έλαβε την ηγεσία στο να δίνη ενθάρρυνσι. Αμέσως αφού ο Αδάμ είχε βυθίσει το ανθρώπινο γένος στην αμαρτία, ο Θεός ανήγγειλε ότι θα ήγειρε έναν ελευθερωτή, και ενεργώντας έτσι παρέσχε μια βάσι για ελπίδα στους αγέννητους τότε απογόνους του Αδάμ. Δεν ελησμόνησε αυτή την υπόσχεσι, αλλά την ετόνισε και τη διηύρυνε κάνοντας δηλώσεις στους δούλους του στις γενεές που ακολούθησαν. Όσον αφορά την επαγγελία του προς τον Αβραάμ αναφέρεται: «Εις το οποίον ο Θεός θέλων να δείξη περισσότερον προς τους κληρονόμους της επαγγελίας το αμετάθετον της βουλής αυτού, μετεχειρίσθη μέσον τον όρκον· ώστε δια δύο πραγμάτων αμεταθέτων, εις τα οποία είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός, να έχωμεν ισχυράν παρηγορίαν [ενθάρρυνσιν, ΜΝΚ] οι καταφυγόντες εις το να κρατήσωμεν την προκειμένην ελπίδα· την οποίαν έχομεν, ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν.» (Εβρ. 6:17-19) Ναι, παρέχοντας υγιά βάσι για ελπίδα ο Θεός ενθαρρύνει τους δούλους του, οικοδομεί την εμπιστοσύνη των, καθιστά δυνατόν γι’ αυτούς ν’ αντιμετωπίσουν το μέλλον χωρίς φόβο. Οι ασφαλείς επαγγελίες του που αναγράφονται στη Βίβλο αποτελούν μια απεριόριστη πηγή δυνάμεως για μας που ζούμε ακριβώς τώρα σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα. «Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.»​—Ρωμ. 15:4.

 4. Ποια ευθύνη βαρύνει εκείνους που δέχονται την ελπίδα που δίνει ο Θεός, αλλά γιατί αυτή δεν είναι φορτική;

⁴ Με αυτή τη θεόδοτη ελπίδα συμβαδίζει ευθύνη. Εκείνοι που φέρουν το όνομα του Θεού πρέπει να είναι μάρτυρές του, γνωστοποιώντας στους άλλους το όνομά του και τους σκοπούς του. Πρέπει να κανονίσουν τη ζωή τους σύμφωνα με το θέλημά του. Αλλ’ ο Θεός δεν κάνει την υπηρεσία των βάρος, ωθώντας τους πέρα από την ικανότητά τους. Στοργικά φροντίζει γι’ αυτούς, όπως ένας ποιμήν θα εφρόντιζε για τα πρόβατά του. «Θέλει βοσκήσει το ποίμνιον αυτού ως ποιμήν· θέλει συνάξει τα αρνία δια του βραχίονος αυτού, και βαστάσει εν τω κόλπω αυτού· και θέλει οδηγεί τα θηλάζοντα.» (Ησ. 40:11) Ο Θεός δεν μας αποστερεί τη χαρά απαιτώντας πάρα πολλά. Ούτε μας απορρίπτει απλώς επειδή μπορεί να προσκόψωμε. «Καθώς σπλαγχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Ιεχωβά σπλαγχνίζεται τους φοβουμένους αυτόν. Διότι αυτός γνωρίζει την πλάσιν ημών, ενθυμείται ότι είμεθα χώμα.» (Ψαλμ. 103:13, 14, ΜΝΚ) Είναι ελεήμων, στοργικός και συμπονετικός, η δε συγχώρησίς του μας δίδει θάρρος να προχωρήσωμε.

 5. Όταν εξετάζωμε τις αφηγήσεις περί ανδρών πίστεως που αναγράφονται στις Γραφές, πώς μας κάνει αυτό ν’ αντιδρούμε;

⁵ Απαιτείται ισχυρή πίστις για να εγκαρτερήσωμε στην υπηρεσία του Θεού, αλλ’ ο Ιεχωβά έκαμε κάθε προμήθεια για να ενισχύση την πίστι μας. Εκτός από τις απαράμιλλες επαγγελίες του, μας περιέβαλε με άνδρας πίστεως, των οποίων το παράδειγμα μάς εμποτίζει με θάρρος και ανανεωμένο σθένος για τον αγώνα που έχει τεθή μπροστά μας. Υπήρξαν ο Άβελ και ο Σαμψών, που κατέθεσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του Ιεχωβά· ο Νώε, που διεκράτησε ακεραιότητα αν και περικυκλωμένος από έναν ασεβή κόσμο· ο Μωυσής, ο οποίος εγκατέλειψε όλα τα πλούτη της Αιγύπτου για την υπηρεσία του αληθινού Θεού· οι Ισραηλίται που επίστεψαν ότι ο Ιεχωβά θα τους απελευθέρωνε από τις στρατιωτικές καταδιωκτικές δυνάμεις του Φαραώ· και ο Δαβίδ, ο οποίος άφοβα αντιμετώπισε τον Φιλισταίον γίγαντα Γολιάθ στο όνομα του Ιεχωβά. «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα· αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως.»​—Εβρ. 12:1, 2.

 6. Πώς μας επηρεάζει το παράδειγμα του Αρχηγού και Τελειωτού της πίστεως μας;

⁶ Όταν ατενίζωμε στον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστεώς μας, τι βλέπομε; Πάλι, αιτία για να λάβωμε θάρρος! Διότι στον Ιησούν έχομε ένα θεόδοτο υπόδειγμα. Σ’ αυτόν έχομε ένα ζωντανό παράδειγμα της πορείας που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Κάθε βήμα που κάνομε στα ίχνη Εκείνου είναι μια πηγή ικανοποιήσεως και χαράς· είναι αναψυκτικό! Όπως είπε ο ίδιος ο Ιησούς: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε του ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»​—Ματθ. 11:28-30.

 7. (α) Γιατί πρέπει οι αληθινοί Χριστιανοί ν’ αντιμετωπίσουν διωγμό, αλλά γιατί υπάρχει λόγος να λάβουν θάρρος; (β) Πώς ο Πέτρος εξετέλεσε τη συμβουλή του Ιησού να ‘στηρίξη τους αδελφούς του’;

⁷ Είναι αληθές ότι το ν’ ακολουθή κανείς τα ίχνη του Χριστού φέρνει διωγμό από τον παλαιό κόσμο. «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Ο ίδιος ο Ιησούς προειδοποίησε γι’ αυτό, λέγοντας: «Δεν είναι δούλος μεγαλύτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει.» Αλλ’ ακόμη και αυτό δεν κάνει τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά να αποθαρρύνωνται. Θυμούνται τα λόγια του Ιησού τη νύχτα πριν από τον θάνατό του όταν είπε: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε· εγώ ενίκησα τον κόσμον.» (Ιωάν. 15:20· 16:33) Οι απόστολοι έλαβαν θάρρος. Δεν παρητήθησαν. Είναι αλήθεια ότι ο Πέτρος εδίστασε, αρνούμενος τον Κύριον, αλλά μετενόησε. Καθώς του είχε ειπεί ο Ιησούς: «Εγώ εδεήθην περί σου δια να μη εκλείψη η πίστις σου· και συ, όταν ποτέ επιστρέψης, στήριξον τους αδελφούς σου.» (Λουκ. 22:32) Ο Πέτρος έκαμε ακριβώς αυτό. Η πιστή του διακονία ήταν πηγή δυνάμεως στους Χριστιανούς αδελφούς του· τα όσα τους είπε ήσαν εποικοδομητικά· και έγραψε λόγους ενθαρρύνσεως. «Σας έγραψα εν βραχυλογία,» είπε ο Πέτρος, «προτρέπων και επιμαρτυρών ότι αυτή είναι η αληθινή χάρις του Θεού, εις την οποίαν στέκεσθε.» (1 Πέτρ. 5:12) Δεν ήθελε να εγκαταλείψη κανείς την οργάνωσι του Θεού και να παρεκκλίνη σε ψευδείς διδασκαλίες, αλλά εγνώριζε ότι ήσαν διαρκώς κάτω από πίεσι από μέρους του κόσμου. Έγραψε, λοιπόν, στην πρώτη του κανονική επιστολή για να τους ενθαρρύνη, για να ενισχύση την πεποίθησί τους ότι είχαν την αληθινή πίστι.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΕΩΣ

 8. Γράφοντας ο Πέτρος την πρώτη του κανονική επιστολή, τι ετόνισε ότι είναι πηγή μεγάλης ενθαρρύνσεως, και πώς μπορούμε να ωφεληθούμε απ’ αυτό;

⁸ Τι ακριβώς είπε ο Πέτρος προς την κατεύθυνσι της ενθαρρύνσεως στους ομοίους του Χριστιανούς, δίνοντας έτσι παράδειγμα για μας στο να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον; Εγνώριζε πολύ καλά το γεγονός ότι η πηγή της μεγίστης δυνάμεως γι’ αυτόν ήταν η θεόδοτη ελπίδα του, και συνεπώς έγραψε γι’ αυτή την ελπίδα, γνωρίζοντας ότι θα έκανε το πιο μεγάλο καλό για τους Χριστιανούς αδελφούς του αν θα μπορούσε να διεγείρη μεγαλύτερη εκτίμησι γι’ αυτήν από μέρους των. Ετόνισε ότι η ελπίδα των ήταν μια ‘ζώσα ελπίς’, κάτι το αξιόπιστο, μια προσδοκία που δεν θα ωδηγούσε σε απογοήτευσι. «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς· οίτινες με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα δια της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ.» Αυτή η ελπίδα ήταν αιτία μεγάλης αγαλλιάσεως και ανεκλαλήτου χαράς μεταξύ τους. Ήταν κάτι για το οποίον οι προφήται είχαν κινηθή από το πνεύμα του Θεού να μιλήσουν· ήταν μια υπόθεσις στην οποίαν ακόμη και οι άγγελοι επιθυμούσαν να παρακύψουν. Αλλά ο Θεός είχε δώσει την ελπίδα αυτή σε Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες. Πόσο ευγνώμονες έπρεπε να είναι! Πόσο αυτή θα τους ενίσχυε και θα τους υπεστήριζε! (1 Πέτρ. 1:3-5, 8-12) Ακόμη και ως την ημέρα αυτή είναι αληθές ότι, είτε έχει κανείς κληθή στην ουράνια ζωή ως ένα από τα 144.000 μέλη του «μικρού ποιμνίου» του Χριστού, είτε ελπίζει να είναι ανάμεσα στους «ευθείς [οι οποίοι] θέλουσι κατοικήσει την γην», βρίσκει την πιο μεγάλη ενθάρρυνσι προσηλώνοντας τη διάνοιά του στις επαγγελίες του Θεού, μελετώντας τις επαγγελίες στη Γραφή, κάνοντας συλλογισμούς πάνω σ’ αυτές, εξετάζοντας τις επαγγελίες μαζί με τους Χριστιανούς αδελφούς του και συνηγορώντας γι’ αυτές στους άλλους.​—Λουκ. 12:32· Παροιμ. 2:21.

 9. Πώς η Χριστιανική ελπίδα επηρεάζει την ικανότητα ενός ατόμου ν’ αντιμετωπίση διωγμό;

⁹ Τόσο μεγάλη είναι η δύναμις που μεταδίδεται από αυτή την αξιόπιστη ελπίδα, ώστε ο Χριστιανός μπορεί να χαίρη και να μένη σταθερός απέναντι ισχυρών πειρασμών που δοκιμάζουν την πίστι του. Έτσι ο Πέτρος προχώρησε να πη: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.» (1 Πέτρ. 1:6, 7) Ο Παύλος, επίσης, συνέδεσε την προκειμένην ελπίδα με το ζήτημα της υπομονής όταν είπε: «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες.» Και στην περίπτωσι του Ιησού βρίσκομε εξηγημένη με παράδειγμα την αξιοσημείωτη δύναμι που μεταδίδει η Θεόδοτη ελπίδα, καθώς διαβάζομε: «Υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.» Εκείνοι που παρατηρούν προσεκτικά το παράδειγμα του Χριστού δεν κουράζονται και δεν αποκάμνουν· δεν παραιτούνται.​—Ρωμ. 12:12· Εβρ. 12:2, 3· 1 Πέτρ. 4:13, 14.

10. Για ποια δράσι ενουθέτησε ο Πέτρος τους Χριστιανούς να αναζώσουν τας διανοίας των, και σχετικά με τούτο τι πρέπει να πράξωμε ο ένας για τον άλλον;

¹⁰ Υπάρχει ζωτικό έργο για να εκτελέση κάθε Χριστιανός. Έτσι, μέσω της πρώτης επιστολής του Πέτρου ενθαρρυνόμεθα, ναι, παρακινούμεθα να ‘αναζωσθούμε τας οσφύας της διανοίας μας’, και είμεθα κάτω από υποχρέωσι να παράσχωμε όμοια ενθάρρυνσι ο ένας στον άλλον. Το έργο των κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού παρομοιάζεται μ’ εκείνο των ιερέων, που υπηρετούσαν στον ναό της Ιερουσαλήμ, διότι οι ίδιοι ‘οικοδομούνται οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρωσι πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού’. Δεν προσφέρουν θυσίες ζώων, αλλά πνευματικές θυσίες, «θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (1 Πέτρ. 1:13· 2:4-9· Εβρ. 13:15) Διακηρύττουν τους στοργικούς σκοπούς του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος τους εκάλεσε από το πνευματικό σκότος του κόσμου στο θαυμαστό φως της αληθείας του. Για τέτοια υπηρεσία είναι ζωτική πνευματική δύναμις.

11. Με τον λόγο του Θεού που μας οδηγεί, πώς βλέπομε τις αιτίες του κόσμου για φόβο, και έτσι τι καλούμεθα να πράξωμε;

¹¹ Έχοντας την αλήθεια του λόγου του Θεού για να φωτίζη το δρόμο τους και να τους ενισχύη, δεν συμμετέχουν στους φόβους του κόσμου· δεν ταράσσονται για τις κρίσεις του. Προσέχουν την εντολή: «“Τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε, μηδέ ταραχθήτε.” αλλά “αγιάσατε Κύριον τον Θεόν” εν ταις καρδίαις υμών· και έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητας και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:14, 15) Λόγω της στάσεως που λαμβάνουν, καλούνται διαρκώς να εξηγήσουν γιατί δεν συμμερίζονται το ενδιαφέρον του κόσμου και γιατί δεν αφοσιώνονται στη διαιώνισι των ιδρυμάτων του κόσμου, όπως πράττουν άλλοι. Έχουν να εξηγήσουν γιατί δεν αποτελούν μέρος του κόσμου. Στα μάτια των κοσμικών ανθρώπων η στάσις των μπορεί να φαίνεται ότι είναι ηθικώς εσφαλμένη, και γι’ αυτό πρέπει να κάμουν «απολογία», όχι με ερεθισμό, αλλά με πραότητα και βαθύν σεβασμό. Καθιστούν σαφές ότι αναπαύουν την ελπίδα των στον Θεό και στον Υιό του, και ότι πρέπει να πειθαρχούν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους. Ως άτομα αφιερωμένα στον Θεό, δείχνουν ότι θα ήταν εσφαλμένο να ζητούν φιλία με τον κόσμο, επειδή αυτό θα τους έκανε εχθρούς του Θεού. Χρειάζεται θάρρος για να διατηρηθή μια τέτοια στάσις ανάμεσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο.​—1 Πέτρ. 1:20, 21· Ιωάν. 15:19· Ιάκ. 4:4.

12. (α) Ποιοι έχουν ενωθή με το κεχρισμένο υπόλοιπο στο έργο των κηρύγματος και διδασκαλίας, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Πώς δείχνει ο Πέτρος ότι οι Χριστιανοί μπορούν να ενισχύουν αλλήλους καθώς συμμετέχουν στη διακονία;

¹² Τώρα αυτοί οι κεχρισμένοι μάρτυρες έχουν ενωμένον μαζί τους έναν πολύν όχλον άλλων, αφιερωμένων ατόμων, που υπηρετούν σε ενότητα με την τάξι του ναού, που αποτελούν πηγή μεγάλης ενθαρρύνσεως γι’ αυτήν και που λαμβάνουν μέρος μαζί της στην εκπλήρωσι της εντολής του Ιησού: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, . . . διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθ. 28:19, 20· Αποκάλ. 7:9, 10) Αυτό είναι ένα μεγάλο έργον, ένα επείγον έργον, και απαιτεί ενωμένη προσπάθεια. Γι’ αυτόν τον σκοπό ο Πέτρος προτρέπει τους Χριστιανούς να έχουν «ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην» και να εποικοδομούν αλλήλους ‘υπηρετούντες εις αλλήλους’. Πρέπει να εργάζονται μαζί. Ακόμη και ο Ιησούς λέγει: «Ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» Τι θαυμαστή ενθάρρυνσις!​—1 Πέτρ. 4:8-11.

13. Ποιο άλλο είδος ενθαρρύνσεως περιέλαβε ο απόστολος Πέτρος στη ζωή του, τι είπε, και πώς αυτό μας ενισχύει;

¹³ Εν όψει της διεφθαρμένης καταστάσεως του κόσμου, ο Πέτρος εθεώρησε επίσης απαραίτητο να δώση ενθάρρυνσι και προς άλλες κατευθύνσεις. Δεν ήταν ενθάρρυνσις που πήρε τη μορφή επαίνου· ούτε ήταν έκθεσις πραγμάτων που προωρίζοντο να τους γεμίσουν με ελπίδα. Μάλλον, αυτή η ενθάρρυνσις επήρε τη μορφή προτροπής ν’ αποφεύγουν κακή διαγωγή. «Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής.» «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οιοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις.» Συμβουλή τέτοια όπως αυτή είναι καλή για όλους μας. Αν έχωμε υπ’ όψι το γεγονός ότι διαρκώς διαγκωνιζόμεθα μ’ έναν εξευτελισμένο κόσμο, η συμβουλή αυτή μας βοηθεί να κρατούμε καθαρά στη διάνοια τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο. Μας προστατεύει από το να υιοθετήσωμε τις στρεβλές σκέψεις του κόσμου και ενισχύει το δίκαιο μίσος μας για τις ασεβείς πράξεις. Μας βοηθεί να κρατούμε καθαρά στη διάνοια τι είναι αυτές οι ‘σαρκικές επιθυμίες’—όχι πράγματα που πρέπει να επιδιώκωμε, αλλά εχθροί που «στρατεύονται κατά της ψυχής» και που, αν τους αφήσωμε, θα διεισδύσουν στη ζωή μας με αποτέλεσμα την καταστροφή της ζωής μας, της ψυχής μας. Χρειαζόμεθα ενθάρρυνσι σαν αυτή, και ο Ιεχωβά την παρέχει για τους συγχρόνους λατρευτάς του όπως ακριβώς την παρείχε για τους πρώτους Χριστιανούς μέσω των αποστόλων.​—1 Πέτρ. 2:11, 12, 16· 4:3-5.

14. Ποια ενισχυτικά σχόλια παρεσχέθησαν προς όφελος εκείνων που υπηρετούσαν στην εργασία καταθλιπτικών κυρίων, και πώς η συμβουλή αυτή ωφελεί πολλούς ακόμη και σήμερα;

¹⁴ Στην ενθαρρυντική του επιστολή ο Πέτρος έδωσε, επίσης, προσοχή σε μερικά από τα αποθαρρυντικά οικιακά προβλήματα και προβλήματα εργασίας που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί και που επηρεάζουν τη λατρεία των. Παραδείγματος χάριν, μερικοί σπ’ αυτούς υπέφεραν λόγω σκληρών κυρίων, και πολλή από την κακομεταχείρισι ωφείλετο προφανώς στο ότι ωρισμένοι που ήσαν δούλοι και ανήκαν σε κυρίους επιθυμούσαν να πράττουν το θέλημα του Θεού. Υπέφεραν «δια την εις τον Θεόν συνείδησίν» των, όπως σε πολλούς και σήμερα γίνεται δυσμενής διάκρισις από τους κοσμικούς εργοδότας των λόγω της Χριστιανικής των πίστεως. Πώς πρέπει αυτοί να βλέπουν την κατάστασί των; Ο Πέτρος έγραψε: «Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.» Και επροχώρησε να συγκρίνη την κατάστασί των μ’ εκείνην του ιδίου του Χριστού, λέγοντας: «Διότι εις τούτο προσεκλήθητε, επειδή και ο Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, αφίνων παράδειγμα εις υμάς, δια να ακολουθήσητε τα ίχνη αυτού· όστις “αμαρτίαν δεν έκαμεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.” Όστις λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως.» Πόσο ενθαρρυντικό είναι να έχωμε ένα υπόδειγμα σαν αυτό για να το ακολουθήσωμε!​—1 Πέτρ. 2:18-23.

15. (α) Σε τι επεστήθη η προσοχή των Χριστιανών γυναικών ως σε πηγή ενθαρρύνσεως; (β) Ποια συμβουλή εδόθη στους νυμφευμένους άνδρες προς ενθάρρυνσι των; (γ) Σε τι πρέπει και ο άνδρας και η γυναίκα ως σύζυγοι να προσηλώνουν τη διάνοιά τους αν πρόκειται να ενισχύσουν και βοηθήσουν ο ένας τον άλλον;

¹⁵ Το ίδιο έξοχο παράδειγμα υποταγής συνίστατο για τις Χριστιανές συζύγους, ακόμη και για εκείνες που ήσαν νυμφευμένες με απίστους συζύγους, επειδή ο Πέτρος, αρχίζοντας τη συμβουλή του προς τις γυναίκες, χρησιμοποιεί την έκφρασι «ομοίως», κατευθύνοντας έτσι την προσοχή των στις προηγούμενες δηλώσεις όσον αφορά την υποταγή. Και αυτές επίσης έχουν ένα υπόδειγμα στον Χριστό, ο οποίος είναι εξίσου υπόδειγμα σ’ αυτές τώρα, όσο ήταν και στον πρώτον αιώνα. Ο Πέτρος, ενθαρρύνοντας τις συζύγους όσον αφορά την έκβασι της υπομονετικής εγκαρτερήσεώς των, νουθετεί: «Υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας.» Οι σύζυγοι, επίσης, έχουν τα προβλήματά τους και βρίσκονται σε ανάγκη ενθαρρύνσεως. Έτσι ο Πέτρος, έγγαμος ο ίδιος και κινούμενος από το πνεύμα του Ιεχωβά, εξήτασε τι αντιμετώπιζαν αυτοί και προέτρεψε τους άνδρες να προσπαθούν να πολιτεύονται με κατανόησι προς τις συζύγους των, ν’ αναγνωρίζουν ότι η γυναίκα, «το γυναικείον γένος», είναι «σκεύος ασθενέστερον», και έτσι να μην περιμένουν ότι αυτή θ’ αντιδρά συναισθηματικά σαν άνδρας ή ότι θα κάνη το έργο της με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ένας άνδρας. Το πραγματικά σπουδαίο πράγμα, στο οποίο και ο άνδρας και η γυναίκα είναι ανάγκη να προσηλώνουν τη διάνοια τους, είναι η σχέσις των με τον Θεό, και ποτέ δεν πρέπει να επιτρέπουν οικιακά προβλήματα να συσκοτίζουν την ένθερμη επιθυμία των να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον να λάβουν το βραβείο της αιωνίου ζωής. Τι πρακτική ενθάρρυνσις! Πόσο υποβοηθητικό ήταν για όλους να εξετάζωνται τα δύσκολα προβλήματά τους, να εξαίρονται σ’ αυτούς οι Χριστιανικές αρχές που θα έπρεπε να τους οδηγούν, και να βλέπουν τονισμένο το καλό που επετελείτο με την πιστότητά των κάτω από δύσκολες περιστάσεις! Αυτή η ίδια θεόπνευστη επιστολή είναι πηγή δυνάμεως για μας σ’ αυτές τις ημέρες που είναι γεμάτες δοκιμασίες.​—1 Πέτρ. 3:1-9.

16. Στην Πρώτη Πέτρου, κεφάλαιο 5, ποια ζητήματα συνεζητήθησαν με τους επισκόπους, και γιατί;

¹⁶ Οι επίσκοποι δεν παρεβλέφθησαν στην επιστολή του Πέτρου, ωσάν να μην εχρειάζοντο καμμιά ενθάρρυνσι. Αντιθέτως, αυτός εξήτασε μαζί τους ζητήματα που θα τα εκτιμούσαν ιδιαιτέρως: την κατάλληλη άποψι της διακονίας των, τη σχέσι των προς τον Θεό και προς τους αδελφούς, τον χειρισμό δυσκόλων προβλημάτων, και τον διωγμό. Είπε: «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, . . . την κληρονομίαν του Θεού.» Ποιος επίσκοπος, ακόμη και τώρα, δεν συγκινείται βαθιά όταν σταματά να υπομνήση στον εαυτό του ότι εκείνοι των οποίων έχει την εποπτεία στην εκκλησία είναι άτομα που ανήκουν στον Θεό; Βλέποντας το ζήτημα μ’ αυτόν τον τρόπο, ο επίσκοπος δεν ‘κατακυριεύει του ποιμνίου’ ούτε γίνεται υπερήφανος, αλλά προσέχει τη συμβουλή: «Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, δια να σας υψώση εν καιρώ· και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών.» Είναι, πράγματι, πηγή ενθαρρύνσεως σ’ έναν ταπεινό επίσκοπο να κατανοή ότι δεν έχει να βαστάση ολόκληρο το φορτίο μόνος του. Παρακινείται ν’ αποβλέπη στον Θεό για καθοδηγία στον χειρισμό προβλημάτων, επιρρίπτοντας όλες τις μέριμνες στον Θεό, εξελέγχοντας τον λόγο Του για καθοδηγία και ζητώντας Αυτόν στην προσευχή. Ούτε στέκει μόνος, όταν αντιμετωπίζη διωγμό από μέρους του κόσμου του Σατανά· καθώς είπε ο Πέτρος: «Τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κοσμώ. Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνιον αυτού δόξαν δια του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση.» (1 Πέτρ. 5:1-10) Οι επίσκοποι έχουν εύλογη αιτία να λαμβάνουν θάρρος.

17. Ποιος, λοιπόν, πραγματικά είναι ο μεγάλος Δοτήρ δυνάμεως, και γιατί αυτό;

¹⁷ Χωρίς αμφισβήτησι, ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι ο Δοτήρ δυνάμεως στον λαό του. Είναι Εκείνος που ενέπνευσε τη συγγραφή αυτών των λόγων ενθαρρύνσεως που έχομε εξετάσει. Οι επαγγελίες που περιέχονται στον λόγον του, τη Γραφή, είναι εκείνες που μας γεμίζουν με ελπίδα. Μας έχει διδάξει έτσι ώστε μπορούμε ν’ αντιμετωπίσωμε τα προβλήματα της ζωής με επιτυχία. Μαζί του, με την υποστήριξί του, μπορούμε να σταθούμε σταθεροί ακόμη και απέναντι παγκοσμίου εναντιώσεως. Μαζί με τον Δαβίδ, λοιπόν, λέγομε: «Ο Ιεχωβά είναι δύναμίς μου, και ασπίς μου· επ’ αυτόν ήλπισεν η καρδία μου, και εβοηθήθην· δια τούτο ηγαλλίασεν η καρδία μου, και με τας ωδάς μου θέλω υμνεί αυτόν. Ο Ιεχωβά είναι δύναμις του λαού αυτού.»​—Ψαλμ. 28:7, 8, ΜΝΚ.

[Εικόνα στη σελίδα 650]

‘Σας έγραψα δια του Σιλουανού δια να σας δώσω ενθάρρυνσιν.’

Δίνοντας Ενθάρρυνσι στους Άλλους

 1. Γιατί η παροχή ενθαρρύνσεως στους άλλους αποτελεί Χριστιανική υποχρέωσι, και ποια έξοχα παραδείγματα έχομε σε τούτο;

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ έχει ευκαιρίες να δίνη ενθάρρυνσι στους άλλους, και πόσο εκτιμάται αυτό, όταν κανείς χρησιμοποιή τις ευκαιρίες αυτές για καλό όφελος! Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ο Ιεχωβά είναι ένας Δοτήρ ενθαρρύνσεως· συγχωρεί τις ατέλειές μας, οικοδομεί την ελπίδα μας, και μας ενισχύει για τις δοκιμασίες και το έργο που βρίσκονται μπροστά μας. Ο Υιός του Ιησούς Χριστός ομοίως απεδείχθη ότι ήταν ενθαρρυντικός για κείνους που είχαν καλές καρδιές, δείχνοντας συμπάθεια για τους ασθενείς και τους θλιμμένους, δίνοντας το παράδειγμα για τους μαθητάς του με το να εργάζεται απ’ ευθείας μαζί τους στη διακήρυξι των αγαθών νέων, ναι, και με το να καταθέση τη ζωή του προς χάριν των. (Ιωάν. 15:13) Οι απόστολοι, επίσης, εκτιμούσαν ότι η εκπλήρωσις της αποστολής των απαιτούσε, όχι μόνο ικανότητα στην εκτέλεσι του έργου του κηρύγματος, αλλά και στοργική ενθάρρυνσι των συνεργατών των, αυτό δε το παρείχαν με εποικοδομητικές επιστολές, προσωπικές επισκέψεις και εμπνέουσες ομιλίες στις εκκλησίες. (1 Πέτρ. 5:12· Εβρ. 13:22· Πράξ. 11:23· 20:2) Τι έξοχα παραδείγματα για να τα ακολουθήσωμε! Και πρέπει να τα ακολουθήσωμε, διότι οι Γραφές μάς προτρέπουν να γίνωμε μιμηταί του Θεού, να περιπατούμε στα ίχνη του Υιού του, και να μιμούμεθα τους αποστόλους όπως αυτοί εμιμούντο τον Χριστό. Έπεται, λοιπόν, ότι είμεθα κάτω από υποχρέωσι να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον.​—Εφεσ. 5:1· 1 Πέτρ. 2:21· 1 Κορ. 11:1.

 2. Ποιες αποθαρρυντικές συνήθειες βλέπομε στων κόσμο που είναι γύρω μας, και γιατί επικρατούν τόσο;

² Εν τούτοις, στον κόσμο που είναι γύρω μας, οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στο να παραγκωνίζουν ο ένας τον άλλον, να καταδικάζουν την τακτική και τις πράξεις των άλλων απλώς για ν’ αποκτήσουν υπεροχή για τον εαυτό τους. Ωθούν τον συνάνθρωπό τους να πέση για να μην υπάρχη ανταγωνισμός γι’ αυτούς. Συχνά δεν υπάρχουν λόγια επαίνου για εργάτας ακόμη και αν εργάζωνται καλά· αλλ’ αν κάμουν κάποιο λάθος, γρήγορα καλούνται για να επιπληχθούν. Οι νοικοκυρές, επίσης, απογοητεύονται όταν οι σύζυγοι των δεν αναγνωρίζουν την εργασία τους. Ένα τέτοιο πνεύμα είτε στο σπίτι είτε στον κόσμο των επιχειρήσεων, αποστερεί τους ανθρώπους από κάθε ευχαρίστησι που θα μπορούσαν να έχουν στην εργασία τους, αφήνοντας τους αποθαρρημένους, αθύμους και σε μόνωσι. Το αποτέλεσμα είναι ότι, καθώς γίνεται γνωστό, πάνω από δέκα χιλιάδες άτομα σε όλο τον κόσμο αυτοκτονούν κάθε μέρα. Τι επαίσχυντος και ιδιοτελής τρόπος μεταχειρίσεως του συνανθρώπου μας, είτε αυτό γίνεται εσκεμμένως είτε απλώς από αδιαφορία! Πού είναι το σφάλμα; Τι λείπει; Ενθάρρυνσις, ναι· αλλά γιατί; Επειδή η παροχή ενθαρρύνσεως βασίζεται στην αγάπη, και ο κόσμος αυτός είναι δίχως αγάπη. Προελέχθη πριν από πολύν καιρό γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες, στις οποίες ζούμε, ότι οι άνθρωποι θα ήσαν «φίλαυτοι», αλλά ότι στις σχέσεις των με τους άλλους θα ήσαν «αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι.»​—2 Τιμ. 3:1-3.

ΣΚΕΠΤΕΣΘΕ ΤΟ ΝΑ ΔΙΔΕΤΕ

3, 4. Πώς πρέπει ν’ αντιδρούμε όταν άλλοι παραλείπουν να δώσουν ενθάρρυνσι;

³ Είναι προφανές, ότι δεν είναι ενθαρρυντικός κάθε άνθρωπος με τον οποίον ερχόμεθα σ’ επαφή. Μερικοί ενδιαφέρονται τόσο για τον εαυτό τους, ώστε αποτυγχάνουν να δουν τις ευκαιρίες να δείξουν αγαθότητα· άλλοι δεν έχουν τύψι όταν προξενούν θλίψι στους άλλους. Αν αυτοί δεν είναι στοχαστικοί για μας, πρέπει μήπως να μεταμορφωθούμε κι εμείς σύμφωνα με την άστοργη εικόνα τους; Πόσο ανόητο θα ήταν αυτό! Όχι ιδιοτελείς άνθρωποι, αλλά ο Χριστός είναι το υπόδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε. Όταν εκακοποιείτο, δεν ανταπέδιδε την κακομεταχείρισι. Ακόμη και όταν οι μαθηταί του, εκείνοι τους οποίους είχε διδάξει και ενθαρρύνει, οι όμοιοί του λατρευταί, τον εγκατέλειψαν, μήπως τους κατηγόρησε και παρητήθη; Όχι. Εγνώριζε ότι εκείνο που ήταν σπουδαίο ήταν να πράττη το θέλημα του ουρανίου Πατρός του, και σ’ αυτόν ακριβώς ενεπιστεύετο τον εαυτό του.

⁴ Ο Ιησούς παρήγγειλε να σκεπτώμεθα κι εμείς επίσης πώς να δίδωμε μάλλον παρά να λαμβάνωμε: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Αυτό είναι αληθινό για πολλά πράγματα, και ασφαλώς είναι αληθινό και για την ενθάρρυνσι. Αν στενοχωρούμεθα υπερβολικά επειδή άλλοι παραλείπουν να μας δώσουν ενθάρρυνσι, όταν εμείς νομίζωμε ότι πρέπει να μας δώσουν, τότε θ’ αποθαρρυνθούμε. Γιατί να μη ζητήτε μάλλον ευκαιρίες να δώσετε ενθάρρυνσι και ν’ αφήσετε την ενθάρρυνσι που λαμβάνετε από τους άλλους να είναι απλώς ένα πρόσθετο μέρισμα; Παρατηρήστε ότι ακόμη κι εκείνοι που παραλείπουν να δώσουν ενθάρρυνσι όταν θα μπορούσαν, συχνά το πράττουν αυτό επειδή είναι άθυμοι· έχουν κι αυτοί ανάγκη ενθαρρύνσεως. Αντί ν’ αποθαρρυνθούμε και ν’ απογοητευθούμε μαζί τους, πόσο πιο καλά θα ήταν να γίνωμε συμπονετικοί, ενισχύοντας ακόμη κι εκείνους που μας εγκαταλείπουν! Ασφαλώς μας κάνει ευτυχείς το να λαμβάνωμε ενθάρρυνσι, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχείς είμεθα όταν την δίδωμε.

 5. Ποιοι είναι μερικοί από τους τρόπους για να δίνωμε ενθάρρυνσι;

⁵ Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι που μπορεί να δοθή ενθάρρυνσις. Ειλικρινή λόγια επαίνου μπορούν να σημαίνουν πολλά σ’ έναν εργάτη. Απλώς μια λέξις θερμής εκτιμήσεως για μια καλωσύνη που επεδείχθη ή για μια υπηρεσία που εξετελέσθη, ωθεί ένα άτομο να πράξη περισσότερα προς την ίδια κατεύθυνσι και να τα πράξη καλύτερα. Συχνά μια πράξις καλωσύνης μιλεί πιο εύγλωττα από λόγια και υποστηρίζει το ηθικό του καθενός που περιλαμβάνεται σ’ αυτή την περίπτωσι. Η συναδελφική σας διάθεσις, επίσης, θα ενθαρρύνη εκείνους που μπορεί να είναι άθυμοι και να βρίσκωνται σε μόνωσι, και η μετάδοσις σ’ αυτούς κάποιων καλών ειδήσεων θα λαμπρύνη την άποψί τους. Ναι, ένα φιλικό απλώς χαμόγελο θερμαίνει τις καρδιές των άλλων. Αλλά καλύτερη από όλα αυτά είναι η μετάδοσις ελπίδος από τον λόγον του Θεού και η προτροπή που μπορούμε να παράσχωμε με λόγο και με παράδειγμα για να δώσωμε στους άλλους τη δύναμι και το θάρρος να πράττουν ό,τι είναι ορθόν. Αν και μόνο σκεπτώμεθα να δίνωμε ενθάρρυνσι, θα εύρωμε ευκαιρίες που υπερβαίνουν πολύ τις προσδοκίες μας.

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 6. Πού πρέπει ν’ αρχίσωμε να διαμορφώνωμε μια συνήθεια ενθαρρύνσεως των άλλων, και γιατί;

⁶ Ένα καλό μέρος για ν’ αρχίση κανείς να ζητή ευκαιρίες είναι ακριβώς το σπίτι. Αν διαμορφώσουμε μια συνήθεια ενθαρρύνσεως εκεί, αυτή θα εκδηλωθή φυσικά και αλλού. Βέβαια, η αγάπη είναι η βάσις της ενθαρρύνσεως· είναι, επίσης, εκείνο που κρατεί μαζί την οικογένεια, σχετικά δε με αυτό, ο Παύλος έγραψε στους Κολοσσαείς: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος· καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις. Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:12-14, ΜΝΚ) Πόσο αμοιβαίως ενισχυτικό είναι αυτό για άτομα, που εφαρμόζουν αυτή τη θεόδοτη συμβουλή να είναι μαζί!

7, 8. Ποιες ευκαιρίες υπάρχουν για έναν άνδρα να ενθαρρύνη τη σύζυγό του, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

⁷ Είναι απλώς φυσικό για έναν άνδρα να θέλη να ευχαριστή τη σύζυγό του και για μια γυναίκα να επιθυμή πολύ να ευχαριστή τον σύζυγο της. (1 Κορ. 7:33, 34) Υπάρχουν, όμως, ολίγα πράγματα που μπορούν να είναι περισσότερο αποκαρδιωτικά από μια επανειλημμένη αποτυχία σε κάτι που σημαίνει τόσο πολλά. Όταν μια γυναίκα εργάζεται σκληρά για να κρατήση το σπίτι καθαρό, να ετοιμάση τροφή για την οικογένεια και αλλιώς να ευχαριστή τον σύζυγό της και δεν τυγχάνη αναγνωρίσεως γι’ αυτό, μπορεί ν’ αποθαρρυνθή. Αλλά, μπορεί να ερωτήσετε, υπάρχει ανάγκη να της ειπή κανείς ότι τα έκαμε καλά, όταν υποτίθεται ότι αυτό έπρεπε να πράξη; Η Γραφή απαντά όταν λέγη: «Τα τέκνα αυτής σηκόνονται και μακαρίζουσιν αυτήν· ο ανήρ αυτής, και επαινεί αυτήν· πολλαί θυγατέρες εφέρθησαν αξίως, αλλά συ υπερέβης πάσας.»​—Παροιμ. 31:28, 29.

⁸ Ακόμη και όταν υπάρχουν ατέλειες, ο δεσμός της οικογενειακής αγάπης δεν πρόκειται να ενισχυθή με το να τις μεγεθύνωμε έξω από κάθε αναλογία. Αν υπάρχη ανάγκη, δώστε στο ζήτημα προσοχή, αλλά ιδιαίτερα ιδέτε και εκδηλώστε εκτίμησι για το καλό έργο που έγινε. Έπαινος ακόμη και για μικρά πράγματα μπορεί να δώση σ’ ένα άτομο το πνεύμα και τη δύναμι να προχωρήση και να κάμη περισσότερα και καλύτερα στο μέλλον. Ομοίως όταν συμβαίνουν ατυχήματα υπάρχει ευκαιρία να δώσωμε ενθάρρυνσι. Ένας άνδρας που εκτιμά τι σημαίνει ότι «δεν είναι πλέον δύο, αλλά μία σαρξ», δεν πρόκειται να σταθή και να επιπλήξη τη σύζυγο του με παρατηρήσεις σαν αυτήν, «Γιατί ήσουν τόσο αδέξια;» Εκείνη, πιθανώς, είναι ήδη αρκετά στενοχωρημένη για ό,τι έγινε. Γιατί να χειροτερέψετε την κατάστασί της; Γιατί να μη θεωρήσετε τα αισθήματά της εξίσου σπουδαία για σας όσο και τα δικά σας; Ένας φιλάγαθος λόγος και μια μικρή βοήθεια θα φέρη πραγματική ενθάρρυνσι. Είναι ένα μικρό πράγμα, αλλά δείχνει αγάπη, και η αγάπη είναι ο τέλειος δεσμός της ενότητος.​—Ματθ. 19:5, 6.

 9. Με ποιους τρόπους μπορεί μια Χριστιανή γυναίκα να εποικοδομήση τον σύζυγο της;

⁹ Με την ίδια της τη φιλοπονία μια καλή σύζυγος επίσης εποικοδομεί τον σύζυγό της. «Η καρδία του ανδρός αυτής θαρρεί επ’ αυτήν, και δεν θέλει στερείσθαι αφθονίας, θέλει φέρει εις αυτόν καλόν, και ουχί κακόν, πάσας τας ημέρας της ζωής αυτής. Επαγρυπνεί εις την κυβέρνησιν του οίκου αυτής, και άρτον οκνηρίας δεν τρώγει.» (Παροιμ. 31:11, 12, 27) Μια τέτοια σύζυγος δεν είναι ένας ανταγωνιστής, μια που ζητεί να υπεκφύγη από την αρχηγία του συζύγου της, αλλά συνεργάζεται και εργάζεται πρόθυμα κάτω από την διεύθυνσί του. Μελετά, όχι μόνο το άμεσο καλό τους, αλλά και τη διαρκή ευημερία τους. Είναι «η γυνή η φοβούμενη τον Ιεχωβά.» (Εφεσ. 5:22, 23· Παροιμ. 31:30, ΜΝΚ) Έχοντας τέτοια διάθεσι, θέτει σε πρώτη θέσι την πνευματική ευημερία της οικογενείας, και για τα υλικά πράγματα λαμβάνει την εξής άποψι: «Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα.» Έτσι βοηθεί στην απόκρουσι των παγίδων του υλισμού και στην αποτροπή της ανησυχίας που οφείλεται σε υπερβολικές οικονομικές υποχρεώσεις που θα μπορούσαν να καταπνίξουν την υπηρεσία του Θεού. (1 Τιμ. 6:6-8· Ματθ. 13:22) Με το να κρατή πίσω άλλα συμφέροντα και με το ενθουσιώδες ενδιαφέρον της για τα πνευματικά ζητήματα, μπορεί να ενθαρρύνη τον σύζυγό της να δίδη σ’ αυτά τα πνευματικά ζητήματα την προσοχή που τους αξίζει.

10. Σε τι πρέπει να ενθαρρυνθούν τα τέκνα ν’ αφιερώνουν τις προσπάθειες των, και γιατί;

¹⁰ Ακόμη και σχετικά με τα τέκνα μας, τι θα μπορούσε να είναι πηγή μεγαλυτέρας ενθαρρύνσεως γι’ αυτά παρά το να τα βοηθήσωμε να μάθουν την αξία των πνευματικών πραγμάτων; Αν δεν τους δίδεται εντελής διδασκαλία σε θεοσεβείς αρχές, οι ανησυχίες και οι απογοητεύσεις, που θα τα περιστοιχίζουν στη ζωή, θα προξενούν διαρκή ερεθισμό και λύπη. (Κολ. 3:21· Εφεσ. 6:4) Δεν πρόκειται να είναι ευλογία σ’ αυτά αν εδιδάχθησαν να επιδιώκουν υλικά αποκτήματα, αφιερώνοντας όλες τις ενέργειες των στο έργο του εμπορικού αγρού. Τι ματαιότης να δαπανά κανείς όλη την προσπάθειά του οικοδομώντας σ’ έναν κόσμο που ο Θεός πρόκειται να τον καταστρέψη λόγω της πονηρίας του! Πόσο πιο καλό, πόσο πιο ανταποδοτικό, πόσο πιο ενθαρρυντικό, το να αφιερώση κανείς τη ζωή του στην υπηρεσία του Θεού, αν είναι δυνατόν, ως ολοχρόνιος σκαπανεύς διάκονος! Όπως είπε ο ψαλμωδός στον Θεό, «καλητέρα είναι μία ημέρα εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας· ήθελον προτιμήσει να ήμαι θυρωρός εν τω οίκω του Θεού μου, παρά να κατοικώ εν ταις σκηναίς της πονηρίας.» (Ψαλμ. 84:10) Δείχνει αγάπη για τα τέκνα μας το να τα ενθαρρύνωμε να επιδιώξουν τέτοια ζωή. Φυσικά, και τα τέκνα επίσης πρέπει να μάθουν να δίνουν ενθάρρυνσι.

11, 12. Υπάρχουν ευκαιρίες για νέους ανθρώπους να ενθαρρύνουν τους γονείς των; Με ποιους τρόπους;

¹¹ Ναι, τα νεαρά άτομα, επίσης, μπορούν να μάθουν να σκέπτωνται το να δίδουν. Δεν είναι ορθό να υιοθετήσουν την άποψι ότι όλοι θα πρέπει να τα υπηρετούν. Χρειάζονται να μάθουν να δείχνουν εκτίμησι για το σκληρό έργο των γονέων των, να προσέχουν και να υπακούουν όταν τους μιλούν γι’ αυτό, και να είναι πρόθυμοι εργάται υπό την διεύθυνσι των γονέων των βοηθώντας με μικροδουλειές που είναι ανάγκη να γίνουν· επί πλέον, λαμβάνοντας την πρωτοβουλία και προσφερόμενοι να συμπαρασταθούν όταν βλέπουν ότι υπάρχουν εργασίες που πρέπει να γίνουν. Με τη διαγωγή των, επίσης, όταν είναι μακριά από το σπίτι, μπορούν ν’ αποτελούν ευλογία στον εαυτό τους και στους άλλους. Οι Γραφές σοφά νουθετούν: «Υπάκουε εις τον πατέρα σου, όστις σε εγέννησε· και μη καταφρόνει την μητέρα σου, όταν γηράση. . . . Ο πατήρ του δικαίου θέλει χαρή σφόδρα· και όστις γεννά σοφόν υιόν, θέλει ευφραίνεσθαι εις αυτόν. Ο πατήρ σου και η μήτηρ σου θέλουσιν ευφραίνεσθαι· μάλιστα εκείνη, ήτις σε εγέννησε, θέλει χαίρει.»​—Παροιμ. 23:22-25· 10:1· 15:20· 19:13.

¹² Όταν τα τέκνα εφαρμόζουν αυτή τη συμβουλή, δεν αποτυγχάνουν να δείξουν εκτίμησι για την αγάπη των γονέων των ακόμη και όταν έχουν γηράσει. Στην 1 Τιμόθεον 5:4, 8 αναγράφεται η συμβουλή: «Εάν δε τις χήρα έχη τέκνα ή έκγονα, ας μανθάνωσι πρώτον να καθιστώσιν ευσεβή τον ίδιον αυτών οίκον, και να αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών· διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού. Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Πόσο ενθαρρυντικό είναι για τους γονείς να διαπιστώνουν ότι δεν έχουν λησμονηθή από τα τέκνα των απλώς επειδή έχουν γηράσει!

ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

13. (α) Γιατί οι επίσκοποι έχουν ειδική ευθύνη στην παροχή ενθαρρύνσεως; (β) Σχετικά με τούτο, ποια είναι μερικά από τα σημεία που μπορούν κάλλιστα να εξετασθούν;

¹³ Μολονότι ο καθένας μπορεί να είναι πηγή ενθαρρύνσεως στον συνάνθρωπό του, εκτός από τους στενούς συντρόφους μας και τα μέλη της οικογενείας μας, εκείνοι που είναι σε θέσεις εποπτείας έχουν την πιο μεγάλη επιρροή στους άλλους είτε για να ενθαρρύνουν είτε για ν’ αποθαρρύνουν. Αυτό θέτει επάνω τους την υποχρέωσι να γνωρίζουν τις ευκαιρίες, ναι, την ευθύνη που είναι δική τους σχετικά με τούτο. Σ’ αυτό μπορούν να μάθουν πολλά από τους μεγάλους επισκόπους, τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό. Με τον λόγον της αληθείας του ο Ιεχωβά μάς δίνει ελπίδα, μας εποικοδομεί· δεν μας ωθεί πέρα από την ικανότητά μας, αλλά δείχνει στοργικό ενδιαφέρον για τον λαό του. Εσείς, ως επίσκοπος, χρησιμοποιείτε μήπως τα λόγια σας για να εποικοδομήσετε εκείνους με τους οποίους εργάζεσθε; Δείχνετε στοχαστικότητα για τους ατομικούς των φυσικούς και διανοητικούς περιορισμούς; Είναι πραγματικά χαρούμενοι να σας βλέπουν όταν σταματάτε να μιλήσετε σ’ αυτούς για το έργον των, ή έχουν ενδοιασμούς και διερωτώνται τι είναι εσφαλμένο αυτή τη φορά; Οι μαθηταί του Ιησού ήσαν ευγνώμονες για τη συναδελφική του εκδήλωσι. Αν και ωνομάζετο Κύριός των και Διδάσκαλός των, απέδειξε ότι ήταν ένας συνεργάτης. Ήταν ο επίσκοπος των, αλλά επίσκοπος που έδινε το παράδειγμα γι’ αυτούς συμμετέχοντας απ’ ευθείας μαζί τους στο έργον που έπρεπε να γίνη. (1 Πέτρ. 2:25) Εγνώριζε ότι οι μαθηταί του έπρεπε να μάθουν ταπεινοφροσύνη, και το μάθημα αυτό τους το εδίδαξε, επίσης, όχι με το να τους ταπεινώνη διαρκώς, αλλά με το να καταδεικνύη ταπεινοφροσύνη στην ίδια τη ζωή του. (Ιωάν. 13:1-17) Εκείνοι που ειργάζοντο μαζί του εύρισκαν ότι είναι, όχι τραχύς και δηκτικός στις παρατηρήσεις του ή πολύ βιαστικός στο να τους ακούη, αλλά «πράος και ταπεινός την καρδίαν», και στη συντροφιά τους μαζί του εύρισκαν ‘ανάπαυσι στις ψυχές των’.​—Ματθ. 11:29.

14. (α) Πώς ένας επίσκοπος δείχνει ότι είναι διδάσκαλος, και με ποιο αποτέλεσμα στους αδελφούς του; (β) Όταν η δραστηριότης είναι συγκερασμένη με αγάπη, ποιο αποτέλεσμα έχει αυτό στην πολιτεία μας προς τους άλλους;

¹⁴ Έτσι, λοιπόν, ο επίσκοπος που μιμείται τον Χριστό, δεν λέγει απλώς στους άλλους τι να κάμουν, αλλ’ ως ικανός διδάσκαλος τους δείχνει, συμμετέχοντας στο έργο απ’ ευθείας μαζί τους. Είναι παράδειγμα του ποιμνίου. (1 Τιμ. 3:2) Επειδή δεν θεωρεί τον εαυτό του ως υπεράνω των Χριστιανών αδελφών του, αυτοί ελκύονται προς αυτόν και έχουν εμπιστοσύνη ότι μπορούν ν’ αποβλέπουν σ’ αυτόν για βοήθεια. (Ματθ. 23:8) Γνωρίζουν ότι αυτός αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα του να εκτελεσθή το έργο και αγωνίζεται για δραστηριότητα, αλλά γνωρίζουν επίσης ότι η αγάπη θα τον κάμη υπομονητικόν και γεμάτον κατανόησι στην πολιτεία του προς τους συνεργάτας του.

15. Σε περίπτωσι που υστερεί κάποιος στο έργο του ή πραγματικά κάνει κάτι το εσφαλμένο, πώς νουθετούν οι Γραφές τον επίσκοπο να χειρισθή την κατάστασι, και με ποιον αντικειμενικό σκοπό υπ’ όψι;

¹⁵ Είναι αληθές ότι κατά καιρούς άτομα υστερούν ή κάνουν ενέργειες εσφαλμένες, ο δε επίσκοπος είναι εκείνος που πρέπει να φροντίση να δοθή κατάλληλη προσοχή σ’ αυτή την κατάστασι. Είναι άρα γε αυτός ο καιρός για να κληθή ο παραβάτης να δώση λόγο και να του δοθή ένα μαστίγωμα με τη γλώσσα; Είναι αυτό απαραίτητο; Ίσως το άδικο ήταν ακούσιο. Σημειώστε πώς λέγουν οι Γραφές ότι πρέπει να χειριζώμεθα την κατάστασι: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.» (Γαλ. 6:1) Ο σκοπός είναι ν’ αποκατασταθή εκείνος που έσφαλε, όχι να μαστιγωθή. Τούτο απαιτεί πνεύμα πραότητος. Το αποτέλεσμα θα είναι εποικοδομητικό εκείνου που έσφαλε.

16. Πώς ο Ελιού εξεδήλωσε την ορθή άποψι νουθετώντας τον Ιώβ;

¹⁶ Σχετικά με τούτο, σημειώστε πώς ο Ελιού εισήγαγε τη συμβουλή του στον Ιώβ: «Δια τούτο, Ιώβ, άκουσον τώρα τας ομιλίας μου, και ακροάσθητι πάντας τους λόγους μου. Ιδού, τώρα ήνοιξα το στόμα μου· η γλώσσα μου λαλεί εν τω στόματί μου. Οι λόγοι μου θέλουσιν είσθαι κατά την ευθύτητα της καρδίας μου· και τα χείλη μου θέλουσι προφέρει γνώσιν καθαράν. . . . Εάν δύνασαι, αποκρίθητί μοι· παρατάχθητι έμπροσθεν μου· στήθι. Ιδού, εγώ είμαι κατά τον λόγον σου από μέρους του Θεού· εκ πηλού είμαι και εγώ μεμορφωμένος. Ιδού, ο τρόμος μου δεν θέλει σε ταράξει, ουδέ η χειρ μου θέλει είσθαι βαρεία επί σε.» Και έπειτα επροχώρησε να κάμη συλλογισμούς πάνω στην κατάστασι του Ιώβ. Αλλά σημειώστε πώς ο Ελιού εχειρίσθη το πρόβλημα. Παρεκάλεσε τον Ιώβ. Κατέστησε σαφές ότι ενώπιον του Θεού δεν ησθάνετο τον εαυτό του καθόλου ανώτερον από τον Ιώβ και ότι δεν υπήρχε αιτία για τον Ιώβ να τρομάξη για ό,τι επρόκειτο να πη. Τι λεπτός τρόπος χειρισμού της καταστάσεως!​—Ιώβ 33:1-7.

17. Ποια συμβουλή έδωσε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο για τη νουθεσία άλλων, και πώς έπρεπε να χειρισθή την κατάστασι όταν ένα άτομο ευρίσκετο να διαπράττη εσκεμμένη αμαρτία;

¹⁷ Έναν τέτοιο ακριβώς τρόπο συνέστησε ο Παύλος στον Τιμόθεο όταν είπε: «Πρεσβύτερον μη επιπλήξης, αλλά πρότρεπε ως πατέρα· τους νεωτέρους, ως αδελφούς· τας πρεσβυτέρας, ως μητέρας· τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος.» (1 Τιμ. 5:1, 2) Αλλά όταν κακοποιοί διαπράττουν μια αμαρτία και δεν δείχνουν ειλικρινή μετάνοια, εκείνο που είναι ανάγκη να ενθαρρύνωμε είναι η ορθή διαγωγή, όχι ο κακοποιός. Όταν τέτοια εκούσια παράβασις απεδείχθη εντελώς, είναι καιρός να εφαρμόσωμε τη συμβουλή που βρίσκομε αργότερα στο ίδιο κεφάλαιο, στην 1 Τιμόθεον 5:20: «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.»​—Εβρ. 12:7-11.

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

18. (α) Πόσοι άνθρωποι πραγματικά επηρεάζουν τη ζωή των άλλων, και επομένως πώς πρέπει να χρησιμοποιήται η επιρροή αυτή; (β) Όταν μιλούμε για Χριστιανούς επισκόπους ή σ’ εκείνους που επιθυμούν να διευρύνουν τα προνόμιά των υπηρεσίας, πώς μπορούμε να είμεθα εποικοδομητικοί, και ποια παραδείγματα δείχνουν τη σπουδαιότητα τούτου;

¹⁸ Είτε στο σπίτι είτε αλλού, είτε ένας είναι επίσκοπος εκκλησίας είτε όχι, υπάρχουν ευκαιρίες για όλους να εποικοδομήσουν και ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον. Ο καθένας επηρεάζει εκείνους που είναι γύρω του. Μπορεί να οικοδομήση και μπορεί να κατακρημνίση· μπορεί να διεγείρη και μπορεί να δημιουργήση αδιαφορία. Είτε θέλει είτε όχι, έχει επιρροή. Ας είναι η επιρροή αυτή προς το καλό. Έτσι θα συμβαίνη με την ομιλία μας αν ακολουθούμε την έξοχη συμβουλή που αναγράφεται στην προς Κολοσσαείς επιστολή 3:8, 9: «Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας. Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους.» Αν έχωμε λάβει καλά πράγματα στη διάνοιά μας, αν οι καρδιές μας είναι γεμάτες από υγιεινές επιθυμίες, εκείνο που λέμε θα είναι εποικοδομητικό· διότι από το περίσσευμα της καρδιάς μιλεί το στόμα. (Ματθ. 12:34, 35) Αν οι καρδιές μας είναι καλές, δεν θα μιλούμε με ανευλάβεια ή ελαφρότητα για τους Χριστιανούς επισκόπους ή για τη συμβουλή που λαμβάνομε μέσω της οργανώσεως του Ιεχωβά, όπως έκανε ο Διοτρεφής, αλλά θ’ αναγνωρίζωμε ότι ανήκει ‘διπλή τιμή’ σ’ εκείνους που προΐστανται πιστά της εκκλησίας του Θεού. (3 Ιωάν. 9· 1 Τιμ. 5:17) Ούτε θα μιλούμε αποθαρρυντικά σ’ εκείνους που επιθυμούν να διευρύνουν τα προνόμιά των υπηρεσίας, ίσως αναλαμβάνοντας ολοχρόνια υπηρεσία σκαπανέως ή μετακινούμενοι σε κάποιο μέρος όπου η ανάγκη για διακόνους της Βασιλείας είναι μεγάλη. Δεν θα είμεθα σαν τους απίστους κατασκόπους που απεθάρρυναν τους Ισραηλίτας με ηττοπαθείς αναφορές έτσι ώστε ήθελαν να γυρίσουν πίσω στην Αίγυπτο και όχι να προχωρήσουν στη Γη της Επαγγελίας. Μάλλον, όπως οι πιστοί Ιησούς του Ναυή και Χάλεβ, θα τους προτρέψουμε να δείξουν θάρρος αναλαμβάνοντας τα προνόμια της υπηρεσίας που διανοίγονται σ’ αυτούς.​—Αριθμ. 13:27-14:9.

19. Ποιοι είναι μερικοί άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον;

¹⁹ Με τον ίδιο το ζήλο μας και την πιστότητά μας στην υπηρεσία του Θεού μπορούμε να είμεθα πηγή δυνάμεως ο ένας στον άλλο. Με το παράδειγμά μας γεμάτης ζήλο συμμετοχής στη διακονία, βοηθούμε άλλους να κάμουν το ίδιο. Καθώς διηγούμεθα στους άλλους τις έξοχες πείρες που απολαμβάνομε στη διακονία, καθώς μοιραζόμεθα μαζί τους τα κοσμήματα της γνώσεως που περισυλλέγομε από τη Γραφική μας μελέτη, ενθαρρύνομε ο ένας τον άλλον, όπως έκαναν και οι απόστολοι όταν επεσκέπτοντο τους Χριστιανούς αδελφούς των. (Πράξ. 15:3, 30, 31) Με το ενδιαφέρον μας για κείνους, που είναι ασθενείς και θλιμμένοι, και για κείνους που είναι ‘φυλακισμένοι χάριν δικαιοσύνης’, με το να τηρούμεθα σε επαφή μαζί τους και να τους επισκεπτώμεθα εκεί που αυτό είναι δυνατόν, ενισχύομε τις καρδιές τους. (2 Κορ. 7:6, 7· Πράξ. 28:15) Με την άρνησί μας να συμβιβασθούμε με τον κόσμο του Σατανά, βοηθούμε άλλους να σταθούν στερεοί. Και με την προθυμία μας, όχι απλώς να ενοχληθούμε, αλλ’ ακόμη και να ριψοκινδυνεύσωμε τη ζωή μας και την ελευθερία μας εκεί που είναι ανάγκη για να εποικοδομήσωμε ο ένας τον άλλον, δίνομε θάρρος ο ένας στον άλλον να μιλή τον λόγον του Θεού χωρίς φόβο. Είθε όλοι οι αφιερωμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά να εξακολουθήσουν να κάνουν πλήρη χρήσι τέτοιων ευκαιριών για να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον.

20. Ως προς το «οικοδομείτε ο είς τον άλλον», ποια συμβουλή βρίσκεται στην 1 Θεσσαλονικείς 5:11-15;

²⁰ Ας εξετάζωμε, λοιπόν, τις ανάγκες εκείνων που είναι γύρω μας, ας μιμούμεθα το παράδειγμα του Πατρός μας του εν ουρανοίς και του Υιού του, ενθαρρύνοντας άλλους. «Δια τούτο παρηγορείτε αλλήλους, και οικοδομείτε ο είς τον άλλον, καθώς και κάμνετε.» Μιλώντας για τους Χριστιανούς επισκόπους σας και εργαζόμενοι μαζί τους, οικοδομείτε αυτούς και την άποψι των άλλων γι’ αυτούς. «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας.» Εξ άλλου, εσείς που είσθε επίσκοποι, μην αποκαρδιώνετε, αλλά μάλλον ενθαρρύνετε τους αδελφούς σας. «Νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.» Αδιάφορο ποιοι είμεθα ή με ποιους έχομε επαφή, είτε στο σπίτι, στη Χριστιανική εκκλησία ή στην κοσμική μας εργασία, «προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας.» (1 Θεσ. 5:11-15) Ναι, ας ενθαρρύνωμε ο ένας τον άλλον.

Η Θρησκεία και ο Πυρηνικός Αιών

«Οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»​—Ψαλμ. 37:11

 1. Ποιες προκλητικές ερωτήσεις αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος σήμερα, αλλά ποια βεβαίωσι μας δίνει ο Δημιουργός;

ΣΑΝ τι θα μοιάζη η γη μας μετά εκατό χρόνια από τώρα; Αυτή είναι μια προκλητική ερώτησις. Θα έχη άρα γε κάμει ο πυρηνικός αιών τη ζωή απλή υπόθεσι στροφής ενός κουμπιού για τα τέκνα των τέκνων μας; Θα είναι ακόμη η γη και τα περίχωρά της πεδίον μάχης για τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό, ή για τους διαδόχους των; Ή θα έχη η γη κατακαή και μεταβληθή σε πυρηνική στάχτη; Μερικοί, μάλιστα, προφητεύουν εξάλειψι του ανθρωπίνου γένους μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια! Εν τούτοις, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι για ένα πράγμα: Ότι μετά δέκα χρόνια, μετά εκατό χρόνια και μετά χίλια χρόνια από τώρα, η γη και ο άνθρωπος θα είναι ακόμη εδώ. Ο Συγγραφεύς της αληθινής προφητείας, ο ίδιος ο Δημιουργός της γης, μας βεβαιώνει για τούτο, λέγοντας ότι «έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως, αλλ’ έπλασεν αυτήν δια να κατοικήται.»​—Ησ. 45:18.

 2. Ποιες βαρυσήμαντες αλλαγές είδαν τα περασμένα εκατό χρόνια;

² Αν η γη πρόκειται να εξακολουθήση να είναι κατοικία του ανθρώπου, ποια έκβασις μπορεί να αναμένεται γι’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα; Θα εξακολουθήσουν να επιταχύνωνται οι αλλαγές στις ανθρώπινες υποθέσεις, όπως συνέβη στη διάρκεια των περασμένων εκατό ετών; Σ’ ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ο άνθρωπος έφθασε από την εποχή της τετράτροχου αμάξης κατ’ ευθείαν στην ημέρα του αστροναύτου. Ιδιαίτερα από το 1914 μ.Χ. υπήρξαν στον κόσμο συγκλονιστικές αναταραχές. Δύο μεγάλοι παγκόσμιοι πόλεμοι ερήμωσαν τη γη. Βασιλείες κατέπεσαν και μεγάλες αυτοκρατορίες κατέρρευσαν. Το κομμουνιστικό κράτος, που εμφανίσθηκε στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έφθασε να περιλάβη το ένα τρίτον των κατοίκων της γης και να εγκαινιάση αγώνα μιας μεγάλης δυνάμεως με τα κεφαλαιοκρατικά κράτη του «Χριστιανικού κόσμου». Ο «Χριστιανικός κόσμος», εξ άλλου, ανέλαβε την ηγεσία στην ίδρυσι πρώτα της Κοινωνίας των Εθνών και αργότερα των Ηνωμένων Εθνών, κράζοντας γεμάτος ελπίδα, «Ειρήνη, ειρήνη· και δεν υπάρχει ειρήνη.»​—Ιερεμ. 6:14.

 3. Σε τι απέτυχε η κοσμική θρησκεία;

³ Όσο και αν φαίνεται παράδοξο σε μερικούς, οι απαντήσεις στις βαρυσήμαντες ερωτήσεις για τον πυρηνικόν αιώνα πρόκειται να βρεθούν στη​—ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Μερικοί μπορεί να ερωτήσουν, Πώς μπορεί να συμβαίνη αυτό, όταν η θρησκεία απέτυχε τόσο οικτρά στις προσπάθειές της να σταματήση τον ανταγωνισμό των πυρηνικών όπλων; Είναι αλήθεια ότι η κοσμική θρησκεία είναι διηρημένη και χωρίς αποτέλεσμα. Ο «Χριστιανικός κόσμος» εστράφη κατά μέγα μέρος στις ανθρώπινες υλιστικές φιλοσοφίες, αντί στον λόγον του Θεού. (Ιερεμ. 2:13) Τα πολλά δόγματα του Καθολικισμού, του Προτεσταντισμού και του λεγομένου «ειδωλολατρικού κόσμου» εξακολουθούν να διαφωνούν, και το ζήτημα γίνεται πιο συγκεχυμένο με την εμφάνισι πολλών προσθέτων νέων θρησκειών. Καθώς αυξάνουν τα πυρηνικά αποθέματα, οι άνθρωποι ματαίως αποβλέπουν στους ηγέτας της δογματικής θρησκείας, όπως ακριβώς επροφήτευσε ο Ιεζεκιήλ: «Όλεθρος επέρχεται· και θέλουσι ζητήσει ειρήνην, και δεν θέλει υπάρχει. Συμφορά επί συμφοράν θέλει έρχεσθαι, και αγγελία θέλει φθάνει επ’ αγγελίαν· τότε θέλουσι ζητήσει παρά προφήτου όρασιν και θέλει χαθή ο νόμος από του ιερέως, και η βουλή από των πρεσβυτέρων.»​—Ιεζ. 7:25, 26.

 4. Έχει η Ερυθρά θρησκεία τη συνταγή για ειρήνη;

⁴ Εν τούτοις, λέμε ότι η ΘΡΗΣΚΕΙΑ έχει την απάντησι στα προβλήματά μας. Με τούτο, μήπως εννοούμε την Ερυθρά θρησκεία του κομμουνισμού; Βέβαια όχι! Είναι αληθές ότι, επάνω σ’ ένα μεγάλο μέρος της γης, ο κομμουνισμός έχει θέσει τις κατά παράδοσιν θρησκείες κάτω από την επιφάνεια, αντικαθιστώντας αυτές με τη δική του λατρεία του Κράτους και την ηρωολατρία. Δημοσιευμένες φωτογραφίες πληθών της Μόσχας που επευφημούν φρενιτιωδώς μεγάλες εικόνες αστροναυτών (όπως η πτήσις στο διάστημα των «ουρανίων δίδυμων» του Αύγουστου 1962) δείχνουν πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η Κομμουνιστική θρησκεία. Επί πλέον, αυτή εγκατέλειψε τις εξοχώτερες ιδιότητες του ελέους, της αληθείας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης, για να καυχάται μεγαλοφώνως για την πυρηνική της άνοδο. (Ψαλμ. 85:10) Ένας διάσημος χρονογράφος έδειξε τελευταίως τι μπορεί να συμβή σ’ αυτήν, με τα εξής λόγια: «Το γεγονός ότι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι ομολογούν και οι δυο την ίδια κοσμική θρησκεία του κομμουνισμού δεν αποτελεί αιτία για να μην εμπλακούν σε μια ζωτική σύγκρουσι. Δεν πρέπει να λησμονούμε πόσο θηριώδεις υπήρξαν οι πόλεμοι της θρησκείας μέσα στον «Χριστιανικό κόσμο». Εμείς, που, όπως ελπίζομε, έχομε επιζήσει από τους πολέμους εκείνους, δεν είναι ανάγκη να εκπλαγούμε βλέποντας τους να εκρήγνυνται μεταξύ των Κομμουνιστών.»a Η Ερυθρά θρησκεία είτε φθάση σ’ αυτά τα άκρα είτε όχι, είναι βέβαιο ότι δεν έχει τη συνταγή για ειρήνη.

 5. Ποια τελική τύχη περιμένει την κοσμική θρησκεία;

⁵ Αν η ΘΡΗΣΚΕΙ Α είναι εκείνη που έχει τη λύσι των προβλημάτων του πυρηνικού αιώνος, πρέπει να είναι μια θρησκεία πολύ διαφορετική από τις χιλιάδες των συγκρουομένων δογμάτων του «Χριστιανικού κόσμου», του ειδωλολατρικού κόσμου και του κομμουνισμού. Μακριά από το να φέρουν ειρήνη στη γη, έχει προφητευθή ότι οι κοσμικές αυτές θρησκείες θα χαθούν μαζί με τις πυρηνικές δυνάμεις, με τις οποίες συναδελφώνονται. Η προφητεία της Αποκαλύψεως κεφάλαιο 17 περιγράφει την πορνική θρησκεία να ιππεύη επάνω στο «θηρίον» των Ηνωμένων Εθνών, και την ερήμωσί της από «κέρατα» που υψώνονται από μέσα από την ίδια την οργάνωσι την οποίαν υπεστήριζε. Οποιοσδήποτε θρίαμβος αυτών των ριζοσπαστικών «κεράτων» θα είναι επίσης βραχύβιος, διότι και αυτά επίσης θα ριφθούν σε σύγχυσι καθώς θα τα συλλάβη στον Αρμαγεδδώνα η κρίσις του Θεού. (Αποκάλ. 16:14, 16· Αγγαίος 2:21, 22) Ουαί σ’ εκείνους που λατρεύουν ανθρωποποιήτους θεούς ή τον θεόν του πολέμου, πιστεύοντας σε Διηπειρωτικά Βαλλιστικά Βλήματα, σε πυραύλους του διαστήματος και σε αστεροειδείς βόμβες!​—Ψαλμ. 20:7.

 6. Ποια είναι η θρησκεία που θα επιτύχη, και τι υπόσχεται;

⁶ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ που θα επιτύχη δεν αποτελεί μέρος αυτού του καταδικασμένου κόσμου. Δεν είναι νέα θρησκεία. Είναι παλαιότερη, πολύ παλαιότερη από τον κομμουνισμό, τον Προτεσταντισμό, τον Καθολικισμό, τον Μωαμεθανισμό και τις τιμημένες από τον χρόνο θρησκείες της Ανατολής. Είναι η αρχική θρησκεία του ανθρωπίνου γένους, η θρησκεία που υπόσχεται κάτι πολύ καλύτερο από την πυρηνική εκμηδένισι για την ανθρωπίνη φυλή, διότι διακρατεί πίστι στον Παντοδύναμο Θεό, ο οποίος λέγει: «Έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή· οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»​—Ψαλμ. 37:10, 11.

 7. Τι σημειώνει τον μόνο δρόμο σωτηρίας;

⁷ Πίστις στον Δημιουργό-Θεό της αληθινής θρησκείας είναι μια πρωταρχική ανάγκη σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα, διότι σημειώνει τον μόνο δρόμο της σωτηρίας. «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»​—Εβρ. 11:6.

‘ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ’

8, 9. (α) Μέσω ποίων ο Θεός κατήρτισε υπόμνημα όσον αφορά τους σκοπούς του; (β) Ποιος ήταν ο προφήτης που ενεπνεύσθη πρώτος να γράψη, και ποια ήσαν τα προσόντα του;

⁸ Πίστις στον αληθινό Θεό είναι ουσιώδης για επιβίωσι. Προγνωρίζοντας αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, ο Θεός επρομήθευσε μια βάσι για πίστι, καταρτίζοντας ένα θαυμασίως πειστικό υπόμνημα των θείων του έργων και σκοπών. «Ο Θεός . . . ελάλησε το πάλαι προς τους πατέρας ημών δια των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως», τα λόγια δε αυτά του Θεού ανεγράφησαν με πολλές λεπτομέρειες για μεταγενέστερη χρήσι από μας. (Εβρ. 1:1) Είναι τα λόγια που αποτελούν την Αγία Γραφή. «Διότι όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν, δια να έχωμεν την ελπίδα δια της υπομονής και της παρηγορίας των γραφών.»​—Ρωμ. 15:4.

⁹ Ο πρώτος προφήτης, που εχρησιμοποιήθη από τον Θεό για να κάμη ένα εμπνευσμένο γραπτό υπόμνημα όπως φαίνεται στη Γραφή, ήταν ο Μωυσής. Πώς ο Μωυσής είχε τα προσόντα γι’ αυτό το έργον; Μήπως λόγω της ανωτέρας εκπαιδεύσεώς του εις «πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων», των οποίων ο πολιτισμός ήταν πάρα πολύ προχωρημένος στους αρχαίους χρόνους; (Πράξ. 7:22) Αναμφιβόλως αυτή η εκπαίδευσις του έδωσε ιστορικό βάθος γνώσεως, αλλά εκείνο που πραγματικά εβάρυνε ήταν η θεοσεβής εκπαίδευσις που του παρεσχέθη από την ίδια του Εβραία μητέρα, την Ιωχαβέδ, στα τρυφερά του, πρώτα χρόνια. (Έξοδ. 2:1-10) Επί πλέον, όταν οξύ προεβλήθη το ζήτημα ως προς το αν θα εξακολουθούσε ν’ απολαμβάνη μια άνετη, υλιστική ζωή ανάμεσα στις πολυτέλειες του οίκου του Φαραώ, ή θα έρριχνε τον κλήρο του μαζί με τον διωκόμενο λαό του Θεού, αυτός «δια πίστεως» εξέλεξε τον δύσκολο δρόμο.​—Εβρ. 11:23-28.

10. Τι συνέλεξε ο Μωυσής, και υπό ποια διεύθυνσι.;

¹⁰ Ο Μωυσής επίστευε στον Θεό, και ό,τι έγραψε πρέπει να ενισχύση την πίστι μας. Κάτω από την έμπνευσι του Θεού, συνέταξε τα αρχαιότερα ανθρώπινα συγγράμματα, συλλέγοντας τα σε ό,τι είναι τώρα γνωστό ως το Γραφικό βιβλίο της Γενέσεως. Αυτά περιελάμβαναν ‘ιστορία του ουρανού και της γης’ και ‘το βιβλίο της ιστορίας του Αδάμ’, που εγράφησαν από τον πρώτον άνθρωπο επάνω στη γη. (Γεν. 2:4· 5:1, ΜΝΚ.) Ο Μωυσής, που ήταν «πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης», υπήκουσε απεριόριστα στις οδηγίες της αοράτου, ενεργού δυνάμεως του Θεού, καταρτίζοντας το μόνιμο, αξιόπιστο υπόμνημα αναφορικά με τις δημιουργίες του Θεού. Ήταν ένας από εκείνους τους άνδρας πίστεως, για τους οποίους αναφέρεται ότι «υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»​—Αριθμ. 12:3· 2 Πέτρ. 1:21.

11. Ποιο γεγονός όσον αφορά το υπόμνημα της δημιουργίας ενισχύει την πίστι στον Θεό;

¹¹ Το υπόμνημα της δημιουργίας που κατηρτίσθη από τον Μωυσή έμεινε στερεό απέναντι των επιθέσεων των κριτικών επί 3.500 περίπου χρόνια! Το γεγονός αυτό οικοδομεί πίστι στον Θεό ως τον Εμπνευστήν του λόγου Του. Επί πλέον, η αποδεδειγμένη επιστήμη σήμερα εξακολουθεί να παράγη απόδειξιν επί αποδείξεως προς υποστήριξιν της αφηγήσεως του ιδίου του Θεού περί της δημιουργίας. Φυσικά, έτσι πρέπει να είναι, διότι ο μεγάλος Επιστήμων και Σχεδιαστής των νόμων, επάνω στους οποίους στηρίζεται η δημιουργία, δεν θα έσφαλλε καταρτίζοντας το υπόμνημα αυτής της δημιουργίας. Η ακρίβεια και το αναλλοίωτον της αφηγήσεως της Γενέσεως εμπνέουν πίστι πράγματι!​—Μαλαχ. 3:6.

12. Πώς εδικαιώθη το Γένεσις 1:1;

¹² Αποτελεί επιστημονικό αξίωμα ότι η πιο απλή εξήγησις ενός φαινομένου συνήθως αποδεικνύεται ότι είναι η ορθή. Πόσο ωραία απλότητα παρουσιάζει η εισαγωγική δήλωσις της Βίβλου, και τι πλούτον εννοίας περιέχει! «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.» (Γεν. 1:1) Ω, ναι, μερικοί προσεπάθησαν να υποστηρίξουν τις θεωρίες των ότι το σύμπαν δεν είχε ποτέ αρχή, ότι είναι συνεχές σε διάστημα και χρόνο, ότι οι ουρανοί είναι παλαιότεροι από τη γη, και ούτω καθεξής. Εν τούτοις, στα τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου 100 ιντσών και την επιμελή εξέτασι που έγινε με ανθρωποποιήτους δορυφόρους ηνάγκασαν τους κριτικούς να υποχωρήσουν στη θέσι που κρατούσε ο Μωυσής πριν από 3.500 χρόνια. Η μελέτη των ουρανών απεκάλυψε τώρα ένα επεκτεινόμενο σύμπαν, που λέγεται ότι είναι ηλικίας πέντε ή έξη δισεκατομμυρίων ετών, και υφίσταται ακόμη διαχωρισμό ως αποτέλεσμα μιας αρχικής, δημιουργικής εκρήξεως! Αυτή η πρώτη και πιο καταπληκτική από τις πυρηνικές εκρήξεις, αν αυτό είναι πράγματι ό,τι συνέβη, έγινε για ένα σοφό σκοπό, παράγοντας το αχανές υλικό σύμπαν, με όλη την τάξι του και το σχέδιό του. Πόσο μικρές και καταστρεπτικές θα ήσαν συγκριτικά οι ανθρωποποίητες εκρήξεις του νεογέννητου «πυρηνικού αιώνος»!

13. Ποιες επιστημονικές ανακαλύψεις φαίνεται να εναρμονίζωνται με το Γένεσις 1:2, 3;

¹³ «Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος· και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων.» (Γεν. 1:2) Αυτή ήταν η κατάστασις μερικά δισεκατομμύρια χρόνια μετά την αρχική δημιουργική πράξι, όπως αναφέρεται από τον Μωυσή. Πάλι, οι αθεϊσταί επιστήμονες εδημιούργησαν ένα επίμαχο ζήτημα, όχι μόνο με τον Θεό που εχρησιμοποίησε την ενεργό του δύναμι, αλλά και με τη δήλωσι όσον αφορά το «σκότος επί του προσώπου της αβύσσου.» Κατά πρώτον λόγον, θα μπορούσαμε να ερωτήσωμε, Αν δεν ήταν το πνεύμα ή η ενεργός δύναμις του Θεού, ποια άλλη θαυμαστά ελεγχόμενη δύναμις παρήγαγε όλο το σχέδιο και τον σκοπό που βλέπομε στην ορυκτή, στη φυτική και στη ζωική δημιουργία εδώ επάνω στη γη; Ως προς το «σκότος», ισχυρά τηλεσκόπια εξαναγκάζουν πάλι τους κριτικούς σε υποχώρησι. Αυτά τώρα αποκαλύπτουν μεγάλα ουράνια συστήματα όμοια με το δικό μας, τη σκοτεινή «διάχυτη νεφέλη» στο διάστημα, στην οποία, λέγουν, αργότερα σχηματίζεται ένας λαμπρός, φωτεινός ήλιος για να δίνη φως στα πλησίον σώματα. Τούτο εναρμονίζεται με τη δήλωσι του Μωυσέως: «Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φως· και έγεινε φως.»​—Γέν. 1:3.

14, 15. Ποια άλλα γεγονότα της δημιουργίας πιστοποιούν την υπέρτατη σοφία του Δημιουργού;

¹⁴ Θα μπορούσαμε να συνεχίσωμε εδάφιο προς εδάφιο δια μέσου όλης της περιόδου των έξη δημιουργικών ημερών, χρονικών περιόδων, που άλλα Γραφικά χωρία δείχνουν ότι ήσαν η καθεμιά μήκους 7.000 ετών.b Η επιστήμη συμφωνεί τώρα με την Αγία Γραφή, επιβεβαιώνοντας την τάξι της εμφανίσεως της ξηράς, της βλαστήσεως χλωρού χόρτου από τη γη, της εμφανίσεως των ουρανίων φωστήρων, και της γεννήσεως ιχθύων, πτηνών, ζώων και ανθρωπίνων ψυχών. Η προχωρημένη επιστημονική έρευνα αναγκάσθηκε να θάψη τις θεωρίες του Δαρβίνου χάριν της αιωνόβιου δηλώσεως του Μεγάλου Επιστήμονος ότι έπλασε κάθε ζων δημιούργημα «κατά το είδος αυτού», έτσι ώστε θα μπορούσε να μεταβληθή και ν’ αναπαραχθή μόνο μέσα σε θεόθεν προσδιορισμένα όρια. (Γέν. 1:11, 12, 21, 24, 25) Αυτή δεν είναι μηχανική ομαδική αναπαραγωγή, αλλά υπάρχει θαυμαστή παραλλαγή μεταξύ των ατόμων κάθε είδους.

¹⁵ Ο άνθρωπος ο ίδιος είναι το αποκορυφωτικό σημείο όλης αυτής της επιγείου δημιουργίας, πιστοποιώντας τη θαυμαστή δημιουργική ικανότητα του Θεού. Ο άνθρωπος επλάσθη ανώτερος από τα ζώα, και του εδόθη άνωθεν σοφία, ώστε μπορούσε να έχη εκτίμησι των πνευματικών αξιών και ισχυρή ηθική αίσθησι, και να είναι ικανός να εκφράση αγάπη προς τον Δημιουργό του και τον συνάνθρωπό του. Ήταν θαυμάσια εφωδιασμένος για να εκπληρώση την εντολή που του έδωσε ο Θεός: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» (Γέν. 1:26-28) Ο άνθρωπος επλάσθη για τη γη, όχι για τη σελήνη ή το εξωτερικό διάστημα.

16. Γιατί δεν θα μπορούσε ο Θεός ο Δημιουργός να είναι ο πρωτουργός της θρησκευτικής συγχύσεως που υπάρχει επάνω στη γη;

¹⁶ Αληθινά, όλη η αρμονία και το σχέδιο που υπάρχουν στη δημιουργία μαρτυρούν για έναν Θεό που αγαπά την τάξι. Πολλοί άνθρωποι θα υποστηρίξουν πειστικά την ύπαρξι του Θεού, βασίζοντας τα συμπεράσματα των στην τάξι που βλέπουν στη δημιουργία Του. Με την ίδια κατεύθυνσι επιχειρήματος, θα έδειχναν ότι ο συγκεχυμένος δογματισμός που βλέπομε στο πλήθος των θρησκειών επάνω στη γη σήμερα είναι σαφής απόδειξις ότι οι θρησκείες αυτές δεν προέρχονται από τον Θεό. «Ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης.» (1 Κορ. 14:33) Έτσι, ο Θεός είχε ως σκοπό μια μόνο θρησκεία για το ανθρώπινο γένος σ’ αυτή τη γη, μια ρεαλιστική, πρακτική θρησκεία που θα ήνωνε όλους τους ανθρώπους ως τέκνα γύρω στον ουράνιο Πατέρα των. Αυτή τη θρησκεία θα την εξέφραζαν, όχι με κάποια μυστική ψαλμωδία ή τυπικισμό, αλλά ευγνωμόνως με στοργική υπηρεσία στον Θεό, τον Δημιουργό, σύμφωνα με το θείο Του θέλημα.​—1 Ιωάν. 2:17.

17. Πώς προήλθε η ψευδής θρησκεία, και ποιοι είναι οι καρποί της;

¹⁷ Ο πρώτος άνθρωπος ξεκίνησε ως ένας ευπειθής υιός του Θεού. Είναι λυπηρό ότι αργότερα εκουσίως εγκατέλειψε την πεποίθησί του και την πίστι του στον Θεό, έχασε την αληθινή θρησκεία και μπήκε σε μια πορεία αιρετικής ανταρσίας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ψευδής θρησκεία κατέπιε το μεγαλύτερο μέρος του ανθρωπίνου γένους, για να συσκοτίση την ταυτότητα του αληθινού Θεού και της θρησκείας Του. (2 Κορ. 4:4) Οι συσσωρευτικοί καρποί της ψευδούς θρησκείας μπορούν να φανούν στα προβλήματα του σημερινού πυρηνικού αιώνος.​—Ματθ. 7:15-20.

18. Ποια άγνοια επικρατεί ως προς τον Δημιουργό-Θεό;

¹⁸ Υπάρχουν πολλοί σήμερα που αναγνωρίζουν ότι υπάρχει ένας Δημιουργός-Θεός. Εν τούτοις, ερωτήστε τους για το όνομά του, και δεν μπορούν να σας το πουν. Βρίσκονται σε σύγχυσι ως προς την ταυτότητά του. Μερικοί λέγουν ότι είναι ο Ιησούς Χριστός. Εν τούτοις, η Γραφή λέγει ότι ο Ιησούς είναι «ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού.» (Αποκάλ. 3:14) Άλλοι διακρατούν ότι ο Δημιουργός, ο Ιησούς και το Άγιον Πνεύμα είναι μια τριάς από τρεις Θεούς σε έναν, και ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι θεάνθρωπος όταν ήταν στη γη. Εν τούτοις, η Γραφή λέγει ότι ο Ιησούς ήταν απλώς άνθρωπος όταν ήταν στη γη: «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς.» (1 Τιμ. 2:5) Η ιδέα περί «Θεανθρώπου» πραγματικά προέρχεται από τον «ειδωλολατρικό κόσμο». Ήταν εξέχουσα στη Ρωμαϊκή θρησκεία, η οποία εξύψωνε τον αυτοκράτορα ως ενσαρκωμένο θεό. Αυτό είναι όμοιο με την προσφάτως διαλυθείσα λατρεία του αυτοκράτορος της Ιαπωνίας, στην οποίαν ο αυτοκράτωρ εχαρακτηρίζετο ως «αραχίτο-Γκάμι», που σημαίνει «Θεός σε ανθρώπου μορφή». Λόγω της παγκοσμίου συγχύσεως ως προς την ταυτότητα του αληθινού Θεού και Δημιουργού, είναι σπουδαίο για την πίστι να προσδιορισθή αυτός με το όνομά Του.

ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ

19. Ποιο είναι το όνομα του Θεού, και πώς ο Μωυσής το εδόξασε;

¹⁹ Ο Μωυσής, εκτός από το ότι έγραψε το υπόμνημα της δημιουργίας που εμπνέει πίστι, έγραψε πολλά και για τον Δημιουργό-Θεό και το όνομά Του που εμπνέει δέος. Σε μια περίπτωσι ο Θεός έθεσε τον Μωυσή στη σχισμή ενός βράχου, και διαβαίνοντας, διεκήρυξε το όνομά Του. Μήπως ήταν «Κύριος, Κύριος»; Όχι! Ήταν «Ιεχωβά, Ιεχωβά», και ο Ιεχωβά επροχώρησε να περιγράψη τις ένδοξες ιδιότητες που αντιπροσωπεύει το όνομά Του. (Έξοδ. 33:21-34:7, ΜΝΚ) Στο τέλος μιας μακράς γραμμής πειρών, που οικοδομούσαν πίστι, ο Μωυσής είχε επιτακτική αιτία να δοξάζη τον Ιεχωβά με το όνομά Του: «Διότι θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά· απόδοτε μεγαλωσύνην εις τον Θεόν ημών. Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.»​—Δευτ. 32:3, 4, ΜΝΚ.

20. Γιατί το Όνομα είναι σπουδαίο;

²⁰ Όπως δείχνει αυτό το εμπνευσμένο υπόμνημα του Μωυσέως, ο Θεός έχει ένα ένδοξο όνομα. Στην Εβραϊκή γλώσσα γράφεται הוהי, και πιστεύεται ότι επροφέρετο Γιαχβέχ. Στα Ελληνικά προφέρεται Ιεχωβά, στα Αγγλικά Τζηχόβα, στα Ισπανικά Ζεχοβά, στα Ιαπωνικά Εχομπά. Αν και η προφορά ποικίλλει από γλώσσα σε γλώσσα, το όνομα εύκολα αναγνωρίζεται σε κάθε γλώσσα, χρησιμεύοντας για να διακρίνη τον Κύριον του σύμπαντος και τον Θεόν όλης της κτίσεως από όλους τους κατωτέρους κυρίους και θεούς που είναι γνωστοί και στη Βιβλική και στην κοσμική ιστορία. Το όνομα έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία: «Θ’ αποδείξω ότι είμαι ό,τι θ’ αποδείξω ότι είμαι.» (Έξοδ. 3:14, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά εδικαίωσε το όνομά του μ’ ένα τυπικό τρόπο, όταν απελευθέρωσε τον Ισραήλ από την Αίγυπτο ως λαόν για το όνομά του, πατάσσοντας την Αίγυπτο με ερημωτικές πληγές και τελικά καταστρέφοντας το άνθος της στρατιωτικής της δυνάμεως στην Ερυθρά Θάλασσα. Δεν ήταν παράδοξο ότι «εφοβήθη ο λαός τον Ιεχωβά, και επίστευσεν εις τον Ιεχωβά, και εις τον Μωυσήν τον θεράποντα αυτού.»​—Έξοδ. 14:28-31, ΜΝΚ· Πράξ. 15:14.

21. Πώς πολλές νεώτερες θρησκείες δείχνουν ανευλάβεια για το Όνομα;

²¹ Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές θρησκείες σήμερα, ιδιαίτερα στον «Χριστιανικό κόσμο», που ομολογούν ότι πιστεύουν στη Γραφή, αλλά που αποφεύγουν ν’ αποδίδουν πίστι στον Ιεχωβά, τον Δημιουργό-Θεό της Γραφής. Λέγουν ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν θέλουν τον Ιεχωβά ως Θεόν των. Συμφωνούν με ό,τι ο Μωυσής έγραψε για τη δημιουργία, αλλά δεν συμφωνούν με ό,τι ο Μωυσής έγραψε για τον Θεό. Προτιμούν να λατρεύουν μια μυστική Τριάδα θεών, ένα «ενσαρκωμένον Θεόν», ή ένα ανώνυμον «Κύριον». Είναι τόσο ευαίσθητοι σχετικά με το όνομα «Ιεχωβά», ώστε το εξοστρακίζουν από τις νεώτερες των μεταφράσεις της Γραφής. Η αντικατάστασις του ονόματος «Ιεχωβά» με το «Κύριος» ή «Θεός» δεν είναι μετάφρασις. Είναι ερμηνεία, ‘αφαίρεσις’ από τον λόγον του Θεού, με άμεση παραβίασι της εντολής του Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως, που αναγράφεται στο Δευτερονόμιον 4:2.

22. Ποια αιτία προβάλλει μια επιτροπή μεταφράσεως για την απόρριψι του Ονόματος, αλλά είναι αυτή βάσιμη αιτία;

²² Έτσι το δεκαμελές συμβούλιο, που εξελέγη από την Ενωμένη Επιτροπή των Εκκλησιών στη Μεγάλη Βρεττανία διακηρύττει μέσω του διευθυντού του, Καθηγητού Γκόντφρεϋ Ρ. Ντράιβερ, ότι στη νέα του μετάφρασι της Παλαιάς Διαθήκης της Βίβλου, το όνομα «Ιεχωβά» δεν θα εμφανισθή. Γιατί; Επειδή «η λέξις ‘Ιεχωβά’ (είναι) απλώς ένας σολοικισμός που παρήχθη στο 1502», λέγει ο Ντράιβερ.»c Αν το «Ιεχωβά» είναι «σολοικισμός» (παραφθορά ή παρέκκλισις από το πρωτότυπο, σύμφωνα με το λεξικό Ουέμπστερ), δεν θα ήταν άρα γε πιο έντιμο από μέρους των μεταφραστών να γράψουν το Όνομα στην αρχική του μορφή; Το όνομα «Ιεχωβά» στην Ελληνική γλώσσα και τα ισοδύναμα του στις άλλες γλώσσες, έχουν γίνει αναγνωρίσιμα με μακρά χρήσι. Τι γελοίο είναι να λέγη κανείς τώρα ότι το όνομα πρέπει να εξαλειφθή λόγω παρεκκλίσεως στην προφορά! Με το ίδιο επιχείρημα, το όνομα «Ιησούς» πρέπει να αφαιρεθή, διότι «Ιησούς» είναι ένας σολοικισμός που βασίζεται στο Ελληνικό ισοδύναμο του Εβραϊκού «Γεοσούα». Ακολουθώντας τον ίδιο συλλογισμό, πρέπει να μεταχειρισθούμε το «αυτός», «αυτή» ή κάποια άλλη αντωνυμία ή κοινό όνομα, που καταστρέφει την ταυτότητα, στη θέσι πολλών άλλων ονομάτων, των οποίων η αρχική προφορά δεν έχει μεταφερθή στη μετάφρασι. Εν καιρώ, κάποιοι από αυτούς τους μεταφραστάς θα μπορούσαν ακόμη να προβάλουν με μια Βίβλο από την οποία να έχουν αφαιρέσει όλα τα ονόματα, από φόβο μήπως τα προφέρουν εσφαλμένα!

23. Ποια αιτία βρίσκεται πραγματικά πίσω από την απόρριψι του Ονόματος;

²³ Γιατί αυτή η πολύ διαδεδομένη σιωπή στη χρήσι του ονόματος του Θεού; Υπάρχει ισχυρός λόγος. Τα μεγάλα θρησκευτικά συστήματα του «Χριστιανικού κόσμου» έπαυσαν να εμπιστεύωνται στον Δημιουργό-Θεό, Ιεχωβά. Αντιθέτως, εστήριξαν ελπίδα επιβιώσεως στα πολιτικά έθνη της Δύσεως, με τους πυρηνικούς εξοπλισμούς των. Έλαβαν τη «θρησκεία της ιδικής των εκλογής», ώστε να μπορούν να είναι ελεύθερα από ευθύνη στον Ιεχωβά, τον Θεόν της Βίβλου. Μ’ αυτόν τον τρόπο ευθυγραμμίσθηκαν μ’ έναν εναντιούμενο θεό, τον πρωτουργό του πλήθους των θρησκευτικών δογμάτων της γης, εκείνον στον οποίον ο Πρώτιστος Μάρτυς του Ιεχωβά, Χριστός Ιησούς, ανεφέρθη ως ‘πατέρα του ψεύδους’. (Ιωάν. 8:44) Έτσι καθιστούν τον εαυτό τους αναρμόδιο για την ευλογία που ο Μωυσής απένειμε προφητικά στο Χριστιανικό έθνος του πνευματικού Ισραήλ: «Μακάριος συ, Ισραήλ. Τις όμοιός σου, λαέ σωζόμενε υπό του Ιεχωβά, όστις είναι η ασπίς της βοηθείας σου, και η μάχαιρα της υπεροχής σου!»​—Δευτ. 33:29, ΜΝΚ.

24. Γιατί ο «Ισραήλ του Θεού» μπορεί να ορισθή μακάριος;

²⁴ Μακάριος είναι σήμερα αυτός ο «Ισραήλ του Θεού», που αποτελείται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτοί είναι αληθινά ‘σωζόμενοι υπό του Ιεχωβά’, και αποβλέπουν με εμπιστοσύνη στην ‘μάχαιραν της υπεροχής των’ που θα λύση όλα τα προβλήματα του πυρηνικού αιώνος, καθώς θα συντρίψη τα φιλοπόλεμα έθνη, μαζί με τα διαβολικά των όργανα εκμηδενίσεως, στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Με πίστι αναλαμβάνουν αυτοί το άσμα της νίκης, όπως το ανέλαβε και ο Μωυσής στη θαυμαστή νίκη του Ιεχωβά στην Ερυθρά Θάλασσα. «Ο Γιαχ είναι η δύναμίς μου και το άσμα μου, και εστάθη η σωτηρία μου· αυτός είναι Θεός μου, και θέλω δοξάσει αυτόν· Θεός του Πατρός μου, και θέλω υψώσει αυτόν. Τις όμοιός σου Ιεχωβά, μεταξύ των θεών; τις όμοιός σου, ένδοξος εις αγιότητα, θαυμαστός εις ύμνους, ενεργών τεράστια; Ο Ιεχωβά θέλει βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.»​—Έξοδ. 15:2, 11, 18, ΜΝΚ.

25. Ποιο είναι το περιεχόμενο του ‘άσματος του Μωυσέως και του Αρνίου’;

²⁵ Ναι, ο Ιεχωβά θα βασιλεύη για πάντα. Ήδη, στο 1914 μ.Χ., εγκατέστησε την ουράνια βασιλεία του στα χέρια του Υιού του, Χριστού Ιησού, του Αρνίου του Θεού. Οι ακόλουθοι στα ίχνη του Χριστού, πολλοί από τους οποίους ανεστήθησαν για να συμμετάσχουν μαζί του στη δόξα της Βασιλείας του, ψάλλουν τώρα «την ωδήν Μωυσέως του δούλου του Θεού, και την ωδήν του Αρνίου, λέγοντες, Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιαι και αληθιναί αι οδοί σου, βασιλεύ των αγίων. Τις δεν θέλει σε φοβηθή, Ιεχωβά, και δοξάσει το όνομά σου; διότι είσαι μόνος όσιος· διότι πάντα τα έθνη θέλουσιν ελθεί και προσκυνήσει ενώπιον σου· διότι αι κρίσεις σου εφανερώθησαν.»​—Αποκάλ. 15:3, 4, ΜΝΚ.

26. Ποια πίστι διακρατούν τώρα οι άνθρωποι καλής θελήσεως;

²⁶ Σήμερα, άνθρωποι καλής θελήσεως από όλα τα έθνη εγκολπούνται, επίσης, την αληθινή θρησκεία, τη λατρεία του Ιεχωβά, και δίνουν δραστήρια μαρτυρία για τις δίκαιες κρίσεις του. Έχουν πίστι, επίσης, ότι η θυσία του Αρνίου του Θεού θα καταλήξη σε οφέλη αιωνίου ζωής γι’ αυτούς, θα είναι μια ευτυχισμένη, καρποφόρος ζωή επάνω στη γη, όπου αυτοί θα είναι συνεργάται του Θεού, εκτελώντας το θείο του θέλημα με τη μεταμόρφωσι αυτής της γηίνης σφαίρας σ’ ένα τερπνότατο σαν κήπο άλσος. Έτσι, η αληθινή θρησκεία, η λατρεία και υπηρεσία του Ιεχωβά, θα φέρη αιώνια ευχαρίστησι σ’ εκείνους που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα, στα τέκνα των και στα τέκνα των τέκνων των. Θα φέρη, επίσης, ευχαρίστησι στους πατέρες των, και στους πατέρες των πατέρων των και σε όλους τους άλλους όσοι επήγαν στον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους δια μέσου των χιλιετηρίδων της ανθρωπίνης ιστορίας, και τους οποίους ο Ιεχωβά προτίθεται να φέρη σε ζωή μέσω αναστάσεως. (Ιωάν. 5:28, 29) Όλοι οι άνθρωποι που εκλέγουν να εγκολπωθούν την αληθινή θρησκεία επάνω στη γη θα ζήσουν για μια ευφραντική αιωνιότητα αίνου σ’ αυτό το μέγιστο από όλα τα ονόματα​—ΙΕΧΩΒΑ.​—Έξοδ. 3:15.

[Υποσημειώσεις]

Επιβίωσις Μέσω Πίστεως

«Ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι . . . γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»​—Εβρ. 11:6.

 1. Σε ποιους δίδεται υπόσχεσις για ανταμοιβή επιβιώσεως, και τι πρέπει να κάμουν;

ΠΟΛΛΟΙ ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά πιστεύουν άρα γε σ’ αυτόν ως Θεόν, Ιεχωβά; ‘Αποβλέπουν εις την μισθαποδοσίαν’ όπως απέβλεπε ο τολμηρός εκείνος υπέρμαχος του ονόματος του Ιεχωβά, ο προφήτης Μωυσής; (Εβρ. 11:26) Μόνο στους «πραείς της γης», σ’ εκείνους που ολόψυχα ‘ζητούν τον Ιεχωβά’, μαζί με δικαιοσύνη και πραότητα, δίδεται υπόσχεσις για ανταμοιβή επιβιώσεως μέσα από την «ημέρα της οργής του Ιεχωβά» στον νέο του κόσμο της ειρήνης. (Σοφον. 2:3, ΜΝΚ) Αυτοί πρέπει ένθερμα να ζητούν τον Θεό μέσω του λόγου του, της Γραφής, και σε επικοινωνία με τους μάρτυράς του. Πρέπει να κατανοήσουν ότι, ενώ η δημιουργία μπορεί να στέκη ως απόδειξις της υπάρξεως του Θεού, μόνο η Βίβλος, η αποκάλυψίς του στο ανθρώπινο γένος μέσω των προφητών του, καθιστά γνωστό το αιώνιον Όνομά του, την πληρότητα της άφθονης αγάπης του, και τον ένδοξο σκοπό του να ελευθερώση εκείνους που τον αγαπούν, για δικαίωσι του Ονόματος του.​—1 Πέτρ. 1:25.

 2. Μέσω ποίου πρέπει οι άνθρωποι να ζητούν τον Ιεχωβά, και γιατί;

² Υπερόχως, ο Θεός «εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς δια του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι’ ου έκαμε και τους αιώνας.» (Εβρ. 1:2) Αυτός ο Υιός ονομάζεται επίσης ο Λόγος και Χριστός Ιησούς. Επειδή υπήρξε συνεργάτης του Ιεχωβά στη δημιουργία, είναι κάλλιστα ενδεδειγμένος να μιλή για όλες τις δόξες των κατορθωμάτων του Ιεχωβά. «Και ο Λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας.» (Ιωάν. 1:14) Όλοι όσοι ζητούν τον Πατέρα, Ιεχωβά, πρέπει να το πράττουν μέσω του Υιού Του, διότι αυτός είναι εκείνος που έχυσε το αίμα της ανθρώπινης ζωής του για να εξαγοράση τον άνθρωπο από την αμαρτία, και που είναι έτσι ικανός να μεσολαβή στον Ιεχωβά προς χάριν των αμαρτωλών ανθρώπων.​—Ιωάν. 14:6· Εβρ. 9:11-14.

 3. Πώς αυτός είναι ο Προφήτης ο όμοιος με τον Μωυσή, και γιατί είναι μεγαλύτερος από τον Μωυσή;

³ Ο Υιός δεν είναι μόνο ο Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου, αλλά είναι, επίσης, ο μέγιστος όλων των προφητών. Είναι εκείνος για τον οποίον ο Μωυσής είπε: «Και είπεν ο Ιεχωβά προς εμέ, . . . Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν. Και ο άνθρωπος όστις δεν υπακούση εις τους λόγους μου, τους οποίους αυτός θέλει λαλήσει εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω εκζητήσει τούτο παρ’ αυτού.» (Δευτ. 18:17-19, ΜΝΚ) Ο Πέτρος αργότερα προσδιώρισε αυτόν τον προφήτην που υποτυπούσε ο Μωυσής ως τον «προκεκηρυγμένον εις εσάς Ιησούν Χριστόν.» (Πράξ. 3:19-24) Εν ονόματι τίνος επροφήτευσε; Εν ονόματι αυτού του ιδίου, του Ιησού; Όχι, αλλά εν ονόματι του Θεού, ο οποίος τον απέστειλε, του Ιεχωβά. Έτσι εμαρτύρησε όσον αφορά τον Πατέρα του, Ιεχωβά: «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» (Ιωάν. 5:30) Εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχονται, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου», και αυτός ο ίδιος προσηυχήθη σε μια ώρα δοκιμασίας, «Πάτερ δόξασόν σου το όνομα.» (Ματθ. 6:9· Ιωάν. 12:28) Ως ο Προφήτης ο μεγαλύτερος από τον Μωυσή, ο Ιησούς έκαμε περισσότερα ακόμη από τον Μωυσή για να διακηρύξη και δοξάση το όνομα του Ιεχωβά. Στο τέλος της επιγείου πορείας του μπορούσε να πη σε προσευχή προς τον Ιεχωβά: «Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους τους οποίους μοι έδωκας εκ του κόσμου. . . . Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου· ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.»​—Ιωάν. 17:6, 17.

 4. Ποιες μεγάλες προφητείες ελάλησε ο Ιησούς που είναι ζωτικού ενδιαφέροντος σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα;

⁴ Εν ονόματι του Ιεχωβά Θεού, ο προφήτης Ιησούς ελάλησε προφητεία που είναι ζωτικού ενδιαφέροντος για ανθρώπους που ζουν επάνω στη γη σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα. Στο κατά Ματθαίον, κεφάλαια 24 καί 25, προείπε τους παγκοσμίους πολέμους, τις πείνες, τους σεισμούς, την πλήθυνσι της ανομίας, τη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού, την έγερσι σε εξέχουσα θέσι των Η.Ε., την αύξησι του υλισμού, και πολλές άλλες αποδείξεις που σημειώνουν αυτή την εποχή ως τη «συντέλεια του αιώνος». Αποκορυφώνοντας αυτή τη μεγάλη προφητεία, ο Ιησούς μίλησε για τον εαυτό του ως ερχόμενον στη δόξα της Βασιλείας για να διαχωρίση τα έθνη ως πρόβατα και ερίφια. Στα πρόβατα λέγει: «Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου.» Αυτοί οι προβατοειδείς απεικονίζονται ότι δείχνουν καλή θέλησι στους αδελφούς του Χριστού. (Ματθ. 24:3, 7, 12, 14, 15, 37-39· 25:31-46) Σήμερα, εκείνοι που ζητούν ένθερμα την ανταμοιβή του Ιεχωβά μέσω πίστεως θα κάμουν καλά να ενωθούν και υπηρετούν μαζί με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.

 5. Πώς ο Ιησούς ετόνισε τη χαρούμενη υπομονή, και με λόγο και με έργο;

⁵ Σχετικά με αυτό το τέλος του κόσμου, ο Ιησούς επίσης είπε: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή.» (Ματθ. 24:13) Αυτή η υπομονή με πίστι είναι σπουδαία για όλους όσοι θα επιζήσουν και θα φθάσουν στην ανταμοιβή. Ο ίδιος ο Ιησούς είναι το ανώτατο παράδειγμα υπομονής, έτσι ώστε όλοι νουθετούμεθα να αποβλέπωμεν «εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας.» (Εβρ. 12:2, 3) «Υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν»! Έτσι, επίσης, μπορούμε να υπομείνωμε όλες τις δοκιμασίες ‘ως βλέποντες τον αόρατον’ και με την ένδοξη άποψι των ευλογιών του νέου κόσμου του Ιεχωβά!​—Εβρ. 11:27.

 6. Ποιες ανταμοιβές περιμένουν το «μικρό ποίμνιο» και ο «πολύς όχλος»; Γιατί;

⁶ Ποια είναι η ανταμοιβή, για την οποία νουθετούμεθα ν’ αγωνιζώμεθα με τόση ζέσι; Ο Ιησούς είπε στους συγκληρονόμους του στη βασιλεία των ουρανών: «Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον· διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν.» «Ζητείτε την βασιλείαν του Θεού.» (Λουκ. 12:32, 31) Πάλι, ο Παύλος λέγει: Ο Θεός «θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού· εις μεν τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν, ζωήν αιώνιον.» (Ρωμ. 2:6, 7) Επομένως, το βραβείο για το «μικρόν ποίμνιον» των 144.000 ακολούθων του Ιησού Χριστού είναι δόξα της Βασιλείας με αιώνια ζωή. Ο προφήτης Ιησούς, αφού περιγράφει αυτό το ποίμνιο του πνευματικού Ισραήλ στην Αποκάλυψι 7:4-8, προχωρεί να δώση ένα όραμα ‘όχλου πολλού, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση’, ο οποίος λαμβάνεται από όλες τις φυλές του ανθρωπίνου γένους. Αυτοί επίσης ζητούν την ανταμοιβή του Θεού με πίστι ‘λατρεύοντες αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού’. Μήπως θα απογοητευθούν; Όχι, διότι η προφητεία προχωρεί και λέγει ότι «το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.» (Εδάφια 9-17) Είτε η ανταμοιβή είναι αιώνια ζωή με το Αρνίον, τον Χριστό Ιησού, στην ουράνια Βασιλεία του, είτε αιώνια ζωή στην επίγεια επικράτεια αυτής της βασιλείας, πόσο αξιόλογα είναι να αγωνίζεται κανείς γι’ αυτή την ανταμοιβή με ισχυρή πίστι, και με υπομονή!

ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

7, 8. (α) Τι προκύπτει μέσω διακρατήσεως ακεραιότητος με πίστι; (β) Τι βοηθεί αμέτρητα στην υπομονή;

⁷ Αν θεωρηθούν κατάλληλα, οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι πίστεως αποτελούν αιτία για χαρά. Γιατί; Επειδή η κατάλληλη αντιμετώπισίς των φέρνει ικανοποίησι και μαζί της τη δύναμι που προκύπτει από τη διακράτησι ακεραιότητος. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Πέτρος γράφει: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.» (1 Πέτρ. 1:6, 7) Όπως οι πιστοί προφήται των αρχαίων χρόνων, όπως ο Ιησούς, ο μέγας προφήτης και παράδειγμα, όπως οι θαρραλέοι σύγχρονοι νικηταί μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά, ας συνεχίσωμε όλοι με χαρά αυτή τη μάχη της πίστεως!

⁸ Ως βοήθημα για να υπομείνωμε με ισχυρή πίστι, πρέπει πάντοτε να θεωρούμε πολύτιμο το ανεκτίμητο προνόμιό μας να κρατούμε ψηλά το ένδοξο όνομα του Ιεχωβά Θεού. (Ψαλμ. 145) Λόγω ακριβώς της πονηρής προκλήσεως του Σατανά προς την υπεροχή του Ιεχωβά, του επετράπη να δοκιμάση και καταδιώξη τους δούλους του Θεού ως την ημέρα αυτή. (Έξοδ. 9:16) Υπομένοντας με ακεραιότητα μπορεί να συμμετάσχωμε στη διεκδίκησι του Ιεχωβά. Τι βαθιά αγάπη έχομε για το άγιο Όνομα του Ιεχωβά! Αυτό το Όνομα σημαίνει περισσότερα για μας από οποιοδήποτε άλλο όνομα στο ευρύ σύμπαν! Μόνο με το να διακρατούμε ακεραιότητα στον Ιεχωβά μπορούμε να δείξωμε την εγκάρδια εκτίμησί μας για όλα όσα εδημιούργησε και έπλασε, την εκτίμησί μας για το δώρον της ζωής, ναι, την εκτίμησί μας για την υπερχειλίζουσα αγαθότητα στην προμήθεια της οδού της αιωνίου ζωής μέσω του Υιού του, Χριστού Ιησού. Έτσι, με θριαμβευτική πίστι ανταποκρινόμεθα στην κλήσι: «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά· ευλογείτε το όνομα αυτού· κηρύττετε από ημέρας εις ημέραν την σωτηρίαν αυτού.»​—Ψαλμ. 96:2, ΜΝΚ.

9, 10. (α) Τι πρέπει να συνδεθή με την αγάπη για τον Ιεχωβά; (β) Γιατί η μελέτη είναι τόσο ζωτικής σπουδαιότητος, και ποια είναι μερικά Γραφικά παραδείγματα;

⁹ Παράλληλα με την αγάπη για τον Ιεχωβά και τη δικαιοσύνη του, πρέπει να έχωμε ένα βαθύ μίσος για ό,τι αποτελεί αδικία, για κείνο που ονειδίζει και δυσφημεί το όνομα του Ιεχωβά, ή παραβαίνει τις δίκαιες αρχές του. Σε τούτο, πρέπει να έχωμε το ίδιο φρόνημα με τον Χριστό Ιησού, για τον οποίον είναι προφητικά γραμμένο: «Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας αδικίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» (Ψαλμ. 45:7) Είθε κι εμείς, επίσης, να μετέχωμε σ’ αυτή την ευφρόσυνη αγαλλίασι μισώντας κάθε τι που παραβιάζει τις δίκαιες αρχές του Ιεχωβά. Όχι ότι θα μισούμε άτομα ως τοιαύτα, αλλά δεν θα θέλωμε ασφαλώς να έχωμε συντροφιά μ’ εκείνους που λέγουν στον Ιεχωβά: «Απόστηθι αφ’ ημών, διότι δεν θέλομεν να γνωρίσωμεν τας οδούς σου.» (Ιώβ 21:14) Μάλλον, ας δαπανούμε χρόνον με άλλους ομοίας πολυτίμου πίστεως, και μελετώντας τις βουλές του Ιεχωβά. «Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, ω Ιεχωβά! Βαθείς είναι οι διαλογισμοί σου σφόδρα. Ο άνθρωπος ο ανόητος δεν γνωρίζει, και ο μωρός δεν εννοεί τούτο.»​—Ψαλμ. 92:5, 6, ΜΝΚ.

¹⁰ Ναι, μελέτη! Τι μεγάλη βοήθεια για υπομονή! Πόσο οικοδομείται η πίστις μας και στρέφονται οι καρδιές μας στην επίτευξι της ανταμοιβής! Εκτιμούμε άρα γε όλοι και ερευνούμε βαθιά τον πλήρη πλούτο της πληροφορίας που περιέχεται σε κάθε τεύχος της Σκοπιάς; Σε πλείστες χώρες σήμερα, η θρησκεία είναι μια απλή κοινωνική διευκόλυνσις, για να προσκαλήται για βαπτίσεις, γάμους και κηδείες. Υπάρχει πολύ τελετουργικό μέρος, αλλά το ενδιαφέρον για διδασκαλία ή προφητεία είναι σχεδόν μηδέν. Δεν υπάρχει ζώσα πίστις, δεν υπάρχει τίποτε από την γεμάτη ζήλο αναζήτησι της Γραφικής αληθείας, της οποίας τόσο δυνατά έδωσαν παράδειγμα οι πρώτοι Χριστιανοί μάρτυρες. Ήσαν «καθ’ ημέραν εμμένοντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ» για Γραφική διδασκαλία, και καθώς εκήρυτταν στους άλλους τις μεγαλειώδεις αλήθειες που εμάθαιναν, και αυτοί, επίσης, ‘εδέχοντο τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα’. (Πράξ. 2:46· 17:11) Ήταν μια καθημερινή υπόθεσις· ήταν η ίδια τους η ζωή. Έτσι, σήμερα, εκείνοι, που ζητούν τις ανταμοιβές της πίστεως, πρέπει να εγκαταλείψουν τις οκνηρές συνήθειες της θρησκείας του παλαιού κόσμου, να προσηλώσουν τα μάτια με πίστι επάνω στον νέο κόσμο του Ιεχωβά και να επιδοθούν ολόψυχα στην καθημερινή προσωπική μελέτη της Γραφής, καθώς και στην τακτική παρακολούθησι των συναθροίσεων με αληθινούς Χριστιανούς.

11, 12. (α) Ποιο παράδειγμα των νεωτέρων χρόνων διευκρινίζει την εκτίμησι της προμηθείας του Ιεχωβά; (β) Γιατί η μελέτη και η επικοινωνία είναι τόσο ουσιώδη σ’ αυτόν ιδιαιτέρως τον καιρό;

¹¹ Ένα σύγχρονο παράδειγμα αληθινού Χριστιανικού ζήλου για τη Γραφή και τη μελέτη της βρίσκεται σ’ εκείνους τους μάρτυρας του Ιεχωβά που υπέφεραν στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Μετά τη δική της απόλυσι από στρατόπεδο συγκεντρώσεως, η Γενεβιέβη ντε Γκωλ, ανεψιά του Στρατηγού ντε Γκωλ, του σημερινού προέδρου της Γαλλίας, είχε να πη τα εξής όσον αφορά τους μάρτυρας του Ιεχωβά στο Στρατόπεδο Γυναικών του Ράβενσμπρουκ: «Πράγματι, έχω αληθινό θαυμασμό γι’ αυτούς. Ανήκαν σε διάφορες εθνικότητες: Γερμανική, Πολωνική, Ρωσική και Τσεχική, και υπέφεραν πολύ μεγάλα παθήματα για τις πεποιθήσεις των. . . . Όλοι τους έδειξαν πολύ μεγάλο θάρρος και η στάσις των επέβαλε τελικά ακόμη και τον σεβασμό των Ες-Ες. Θα μπορούσαν να έχουν αμέσως ελευθερωθή αν ηρνούντο την πίστι των. Αλλά, αντιθέτως, δεν έπαυσαν την αντίστασι, επιτυγχάνοντας ακόμη την εισαγωγή βιβλίων και φυλλαδίων στο στρατόπεδο, τα οποία συγγράμματα έγιναν αιτία μερικοί απ’ αυτούς να κρεμασθούν.»a

¹² Σκεφθήτε! Είναι άρα γε η πίστις μας τόσο ισχυρή, ώστε να ριψοκινδυνεύσωμε το να κρεμασθούμε για ν’ αποκτήσωμε το τελευταίο τεύχος της Σκοπιάς; Έχομε εποικοδομήσει την πίστι μας ως το σημείο που να έχωμε πεποίθησι ότι θ’ ανθέξωμε σε οποιαδήποτε δοκιμασία που μπορεί να φέρη επάνω μας η τελική επίθεσις του Γωγ του Μαγώγ; Μπορεί να έλθη ημέρα που θα είναι πολύ δύσκολο να συνερχώμεθα μαζί, όπως ακριβώς οι αδελφοί μας αντιμετώπισαν τέτοιες δοκιμασίες στα Ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, και όπως άλλοι τις αντιμετωπίζουν στα Σοβιετικά στρατόπεδα σήμερα. Τώρα, σ’ αυτό το αναψυκτικό διάστημα σχετικής ελευθερίας συγκεντρώσεως, υπάρχει η χρυσή ευκαιρία να συνερχώμεθα μαζί τακτικά τέσσερες ή πέντε φορές την εβδομάδα, και ν’ απολαμβάνωμε Χριστιανική συντροφιά καθώς και τις πολύτιμες εκείνες Βιβλικές αλήθειες, που θα ενισχύσουν την πίστι μας για να επιζήσωμε στον νέο κόσμο της δικαιοσύνης. «Ιδού τώρα καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού τώρα ημέρα σωτηρίας.»​—2 Κορ. 6:2.

13. Γιατί πρέπει να φυλαγώμαστε από «οφθαλμούς υπερήφανους»;

¹³ Άλλες δοκιμασίες πίστεως δεν είναι η άμεση κατά μέτωπον επίθεσις των διωγμών. Είναι η έμμεση επίθεσις, οι ενέδρες που ο Σατανάς στήνει κατά μήκος του δρόμου, και που μπορούν να έλθουν απροσδόκητα σε οποιονδήποτε καιρό. Πάλι, ισχυρή πίστις και βαθιά εκτίμησις της δικαιοσύνης του Ιεχωβά θα μας βοηθήσουν να κερδίσωμε. Όπως ειδοποιεί το Παροιμίαι 6:16-19, υπάρχουν επτά πράγματα, που είναι βδελυκτά στην ψυχή του Ιεχωβά. Το πρώτο απ’ αυτά είναι ‘οφθαλμοί υπερήφανοι’. Θα μπορούσε κανείς να μελετά σκληρά, ν’ αποκτήση έξοχη γνώσι των Γραφών, και να προοδεύση σε μεγάλα προνόμια υπηρεσίας στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Εν τούτοις, τι θα ωφελήση όλο αυτό αν φυσιωθή και αρχίση να νομίζη ότι είναι κάποιος; Η υπερηφάνειά του θα είναι μόνο πρόλογος μιας μεγάλης πτώσεως. Η αυτοπεποίθησις θα τον εκθέση πλατιά στην επίθεσι του Σατανά, και η μεγάλη ασπίς της πίστεως θα αστοχήση όταν ένα από τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού χτυπήση επάνω της για να τον ταπεινώση. (Εφεσ. 6:16) Ακόμη και ο άνθρωπος πίστεως, ο Μωυσής, προσέκοψε σε μια περίπτωσι, μόνο για να επανεύρη τον εαυτό του και να παραμείνη στην εύνοια του Θεού. (Αριθμ. 20:7-13) Παρά το ένδοξο προνόμιό του ως προφήτου του Θεού, ο Μωυσής παρέμεινε ο ‘πραότερος των ανθρώπων’, και σε τούτο θα κάμωμε καλά ν’ ακολουθήσωμε το παράδειγμά του.

14. Από ποια άλλα μισητά πράγματα πρέπει να φυλαγώμαστε, και γιατί;

¹⁴ Ο άνθρωπος πίστεως, ζώντας σ’ ένα διεφθαρμένο, παραβάτη κόσμο, περιβάλλεται από τόσο πολλές κακές επιρροές, ώστε πρέπει να φυλάγεται πάντοτε. Υπάρχουν και άλλα ‘πράγματα τα οποία μισεί ο Ιεχωβά’ και που πρέπει ομοίως να τα μισούμε μ’ ένα θεοσεβές μίσος. Δηλαδή, «γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών.» Αυτά τα επιβλαβή πράγματα ανήκουν στον κόσμο του Σατανά, και θα χαθούν μαζί με τον κόσμο του Σατανά. Με τον ζήλο της αληθινής πίστεως, πρέπει να φυλαγόμαστε από την είσοδό τους στην ατομική μας ζωή και στη Χριστιανική εκκλησία. Θυμηθήτε, «Δίκαιος ων ο Ιεχωβά, αγαπά δικαιοσύνην· το πρόσωπον αυτού βλέπει ευθύτητα.»​—Ψαλμ. 11:7, ΜΝΚ.

15. Ποιο θαυμαστό προνόμιο συνοδεύει μια ζώσα πίστι;

¹⁵ Μια ζώσα πίστις δεν είναι ικανοποιημένη με το να λαμβάνη. Η πίστις είναι εκείνη που δίδει! Πώς μπορεί καλύτερα να δίδη κανείς από την πίστι του παρά με τακτική εβδομαδιαία υπηρεσία στον Ιεχωβά, σε συντροφιά με άλλους ομοίας πίστεως; Ναι, εργάζεσθε μ’ ένα σκοπό, επανεπισκεπτόμενοι καλής θελήσεως άτομα, μελετώντας μαζί τους, και μετέχοντας πλήρως στο ευτυχές αποτέλεσμα που περιγράφεται στην προς Ρωμαίους επιστολή 10:13-15 (ΜΝΚ): «Διότι “πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.” Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον εις τον οποίον δεν επίστευσαν; Και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον περί του οποίου δεν ήκουσαν; Και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων; Και πώς θέλουσι κηρύξει, εάν δεν αποσταλώσι; Καθώς είναι γεγραμμένον, “Πόσον ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά!”» Ωραίοι πράγματι ενώπιον του Ιεχωβά εκείνοι τους οποίους αυτός αποστέλλει, και οι οποίοι δέχονται αυτό το μεγαλειώδες προνόμιο να συμμερίζονται πίστι με άλλους!

16. Ποια συμβουλή εφαρμόζεται στη νέα γενεά σήμερα;

¹⁶ Σήμερα, υπάρχει μια καινούργια και νεαρή γενεά που αναπτύσσεται στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Και αυτοί, επίσης, χρειάζονται πίστι. Πολλοί που έρχονται τώρα να ενωθούν με τον λαό του Ιεχωβά δεν έχουν υπομείνει πυρίνους διωγμούς σαν εκείνους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν διήλθαν από οχλοκρατίες, στρατόπεδα περιορισμού, φυλακίσεις, απαγορεύσεις και ονειδισμούς, των οποίων έλαβαν πείραν οι παλαιότεροι Μάρτυρες. Εν τούτοις, και αυτοί, επίσης, πρέπει να μελετούν για να οικοδομήσουν την ίδια γνησία ιδιότητα πίστεως που έχει χαρακτηρίσει τους δούλους του Ιεχωβά σε όλες τις εποχές. Και αυτοί, επίσης, πρέπει να είναι επιμελείς για να εξαρτισθούν με την πανοπλία της πίστεως, προσέχοντας τη νουθεσία του Παύλου προς τον νεαρό Τιμόθεο: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.»​—1 Τιμ. 6:12.

17, 18. Γιατί είναι τώρα καιρός να ‘αγρυπνώμεν εις τας προσευχάς’;

¹⁷ Πίστις στον Ιεχωβά θα ελκύση ένα άτομο πλησιέστερα στον Ιεχωβά, και έλξις πλησίον στον Ιεχωβά σημαίνει προσέγγισι του Θεού με προσευχή. Σχετικά με τούτο ο Πέτρος προτρέπει: «Πάντων δε το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε, και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς. Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (1 Πέτρ. 4:7, 8) Παραμένετε πλησίον στον Ιεχωβά με προσευχή, διότι η προσευχή της πίστεως, συνδεδεμένη με αγάπη, είναι εκείνη που κρατεί τα πόδια ενός ατόμου στο μονοπάτι προς την ανταμοιβή ζωής αιωνίου στον νέο κόσμο του Θεού.

¹⁸ Αληθινά, «πάντων . . . το τέλος επλησίασε», και αυτό μπορεί καλά να εκτιμηθή από τον τρόπο που τα έθνη του ανθρωπίνου γένους αγωνίζονται κάτω από τα προβλήματα της αυτοδημιούργητης πυρηνικής των κρίσεως. Είναι καιρός να είμεθα τελείως άγρυπνοι, για να κρατούμε την πίστι μας σε συμφωνικό τόνο, έτσι ώστε να είμεθα έτοιμοι ν’ ακολουθήσωμε κάθε οδηγία του Ιεχωβά και του Υιού του σ’ αυτές τις αποκορυφωτικές ημέρες που οδηγούν στον Αρμαγεδδώνα. Τι τρομακτική ημέρα θα είναι εκείνη, και είθε εμείς τότε, όλοι εμείς, να μπορέσωμε να δείξωμε τη δοκιμασμένη ιδιότητα της πίστεώς μας, για αίνο και δόξα και τιμή «όταν» μέσω του Αρμαγεδδώνος «φανερωθή ο Ιησούς Χριστός»!​—1 Πέτρ. 1:7.

19, 20. (α) Ποια ένδοξη υπόσχεσις προστασίας περιλαμβάνεται στον Ψαλμό 91; (β) Γιατί ο Ιεχωβά παρέχει τέτοια προστασία;

¹⁹ Επιστρέφοντας πάλι στον προφήτη Μωυσή, μπορούμε να διαβάσωμε στον ψαλμό του πόσο μεγάλες είναι οι ανταμοιβές για τους ανθρώπους πίστεως που εκζητούν ένθερμα τον Θεό. Αυτοί είναι εκείνοι που έρχονται να κατοικήσουν «υπό την σκέπην του Υψίστου» και «υπό την σκιάν του Παντοκράτορος». Λέγουν στον Ιεχωβά, «Συ είσαι καταφυγή μου, και φρούριόν μου· Θεός μου· επ’ αυτόν θέλω ελπίζει.» Σ’ αυτούς τους ελπίζοντας, ο Ιεχωβά δίδει βεβαίωσι: «Δεν θέλεις φοβείσθαι από φόβου νυκτερινού, την ημέραν από βέλους πετωμένου· από θανατικού, το οποίον περιπατεί εν σκότει· από ολέθρου, όστις ερημόνει εν μεσημβρία. Χιλιάς θέλει πίπτει εξ αριστερών σου, και μυριάς εκ δεξιών σου· πλην εις σε δεν θέλει πλησιάζει. Μόνον με τους οφθαλμούς σου θέλεις θεωρεί, και θέλεις βλέπει των ασεβών την ανταπόδοσιν. Επειδή συ τον Ιεχωβά, την ελπίδα μου, τον Ύψιστον, έκαμες καταφύγιόν σου, δεν θέλει συμβαίνει εις σε κακόν, και μάστιξ δεν θέλει πλησιάζει εις την σκηνήν σου. Διότι θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, δια να σε διαφυλάττωσιν εν πάσαις ταις οδοίς σου.» Τι ένδοξη υπόσχεσις προστασίας στη γοργά συσσωρευόμενη θύελλα του Αρμαγεδδώνος!

²⁰ Γιατί υπόσχεται ο Ιεχωβά τέτοια προστασία; Ο Ψαλμός συνεχίζει: «Θέλω υψώσει αυτόν, διότι εγνώρισε το όνομά μου.» Επειδή εκείνος που επιμελώς εκζητεί τον Θεό έφθασε να γνωρίζη τον Ιεχωβά και όλα όσα αντιπροσωπεύει το ένδοξο όνομά Του. Επειδή πιστεύει ότι ο Θεός, Ιεχωβά, υπάρχει, και επειδή έχει τελεία πίστι ότι θα φθάση στις υποσχεμένες ανταμοιβές του Ιεχωβά. Επειδή επικαλείται τον Ιεχωβά με πίστι. «Θέλει με επικαλείσθαι, και θέλω εισακούει αυτού· μετ’ αυτού θέλω είσθαι εν θλίψει· θέλω λυτρόνει αυτόν, και θέλω δοξάζει αυτόν. Θέλω χορτάσει αυτόν μακρότητα ημερών, και θέλω δείξει εις αυτόν την σωτηρίαν μου.»​—Ψαλμ. 91:1, 2, 5-11, 14-16, ΜΝΚ.

21. (α) Σε τι θα μπορούν να ευφραίνονται εκείνοι που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος; (β) Ποια είναι η νίκη που νικά τον κόσμο, και με ποια ανταμοιβή;

²¹ Επειδή η ‘μακρότης ημερών’ εκτείνεται σε μια αιωνιότητα χαρούμενης υπηρεσίας στον Δημιουργό-Θεό, Ιεχωβά, οι αποδοχείς των ευλογιών του στον νέο κόσμο θα χαίρουν ότι έγιναν άνθρωποι πίστεως στη διάρκεια των τελευταίων ημερών του παλαιού αυτού κόσμου. Θα χαίρουν ότι είχαν πεποίθησι στον Ιεχωβά Θεό, και πεποίθησι στη δύναμί του να τους ανταμείψη. Θα χαίρουν ότι η πίστις των έγινε ένα παλλόμενο, ζωντανό πράγμα, και ότι τους ενίσχυσε ν’ αντικρούσουν τα ραπίσματα του κόσμου του Σατανά στη διάρκεια των θανασίμων βολών του πυρηνικού του αιώνος. Οι ανταμοιβές αυτής της πίστεως θα είναι του πιο μεγαλειώδους είδους, μια αιωνιότης ανταμοιβών, με αγαλλίασι επί αγαλλιάσεως, καθώς ο άνθρωπος θα διερευνά ολοένα περισσότερο τα ένδοξα έργα του Ιεχωβά, και θα δοκιμάζη ολοένα περισσότερο την πατρική Του αγαθότητα. Εκείνοι που προσκολλώνται στην πίστι της αληθινής θρησκείας στις στιγμιαίες «έσχατες ημέρες» του παλαιού αυτού κόσμου, θ’ ανταμειφθούν πλήρως στην αιωνιότητα ειρηνικής, χαρούμενης ζωής στον νέο κόσμο που έρχεται! «Και αυτή είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.»​—1 Ιωάν. 5:4.

[Υποσημειώσεις]

Η Υπομονή Φέρνει Καλά Αποτελέσματα

Η υπομονή είναι αναγκαία για να εκπληρώσωμε την διακονία μας πλήρως. Ένας σκαπανεύς επέστρεψε τρεις φορές για να κάμη μια επανεπίσκεψι, αλλά δεν επέτυχε να βρη το καλής θελήσεως άτομο. Επέρασαν δύο μήνες και ο άνθρωπος αυτός ενεφανίσθη στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας, όπου έλαβε μια Γραφή και το βιβλίον Παράδεισος. Έγινε διευθέτησις για μια μελέτη, η οποία συνεχίσθη για ένα μήνα, αλλά και τότε πάλι ο σκαπανεύς δεν μπορούσε να τον βρη στο σπίτι. Πέρασαν πάλι μήνες και κάποια μέρα το άτομο αυτό καλής θελήσεως ξαναγύρισε, εξηγώντας ότι είχε απομακρυνθή και ζούσε στην εξοχή είκοσι μίλια μακριά. Προσεφέρθη να πληρώνη τα ναύλα του λεωφορείου και να παρέχη τροφή στον σκαπανέα ούτως ώστε να μπορέση να συνεχίση να μελετά. Όταν ο σκαπανεύς επήγε να τον επισκεφθή, διεπίστωσε ότι ολόκληρη η κοινότης εγνώριζε περί της αληθείας, διότι αυτός ο άνθρωπος καλής θελήσεως είχε κηρύξει στον καθένα που συναντούσε. Αργότερα έγιναν διευθετήσεις ώστε αυτός και η σύζυγός του να έρχωνται στην πόλι κάθε δεκαπέντε ημέρες να παρακολουθούν τις συναθροίσεις της εκκλησίας και να συμμετέχουν με τον τοπικό όμιλο στην υπηρεσία αγρού.​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963 (Ουρουγουάη).

Ο Ιστορικός Ιορδάνης Ποταμός

Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ, μολονότι θεωρείται μικρός μεταξύ των ισχυρών ποταμών της γης, δεν είναι ασήμαντος ποταμός. Κατά μήκος των οχθών του έγιναν συγκινητικά γεγονότα και με τα ύδατα του εγράφησαν ζωτικές σελίδες της ιστορίας. Οι διακόσιες περίπου μνημονεύσεις περί αυτού τον καθιστούν τον πιο εξέχοντα ποταμό που αναφέρεται στην Αγία Γραφή. Πόσο γοητευτικό είναι ν’ ακολουθήσωμε τη μοναδική του πορεία ως το παράδοξο τέρμα της!

Αντίθετα σε μια παλιά παράδοσι, ο ποταμός αυτός δεν λαμβάνει τ’ όνομά του από δύο πηγές που λέγονται αντιστοίχως «Ιόρ» και «Δαν». Το όνομά του, παραγόμενον από την Εβραϊκή λέξι Γιάρδεν, σημαίνει «Ποταμός Που Κατέρχεται» ή ο «Κατερχόμενος». Συνεπής στ’ όνομά του, ο ποταμός αυτός κατεβαίνει σε βάθος 3.000 ποδών στην πορεία του από τους πρόποδας του Όρους Αερμών ως τη Νεκρά Θάλασσα. Η αιτία της αποτόμου αυτής καθόδου σε μια πορεία μήκους μόνον 104 μιλίων είναι ένα μεγάλο γεωλογικό ελάττωμα, που εσχημάτισε ένα λεκανοπέδιον, μια «κολοσσιαία τάφρο», που συνεχίζεται δια μέσου της Αραβά και κατά μήκος του Κόλπου της Ακάβα στην Ερυθρά Θάλασσα.

Επειδή η γενική κατεύθυνσις του ποταμού ήταν από βορρά προς νότον, η χώρα που κείται ανατολικά περιεγράφετο ως η χώρα η «εντεύθεν του Ιορδάνου προς ανατολάς ηλίου», η δε προς τα δυτικά ως η «πέραν του Ιορδάνου, κατά την οδόν την προς δυσμάς ηλίου.» (Δευτ. 4:47· Ιησ. Ναυή 1:15· Δευτ. 11:30) Από τους πρώτους χρόνους ο Ιορδάνης εθεωρείτο ως μια χωριστική γραμμή λόγω των αποκρήμνων και υψηλών οροσειρών εκατέρωθεν, του αδιασπάστου μήκους του και της πυκνής ζούγκλας κατά μήκος των οχθών του. Ο Μωυσής, κατανοώντας ότι ο ποταμός θα μπορούσε να διαιρέση τις δυνάμεις του Ισραήλ, έδωσε υπόσχεσι στους γυιούς του Ρουβήν και του Γαδ για να διαβούν τον Ιορδάνη και να βοηθήσουν στην κατάκτησι της Γης της Επαγγελίας.​—Αριθμ. 32:20-23, 31, 32.

Ο ΑΝΩ ΙΟΡΔΑΝΗΣ

Το μεγαλειώδες Όρος Αερμών, το «Υπερόρος», που δεσπόζει της όλης διαδρομής του Ιορδάνου, εγείρει την υψηλή κορυφή του σε ύψος 9.101 ποδών στον ουρανό. Το Παλαιστινιακό Ταργκούμ σχολιάζει ως εξής το Δευτερονόμιο 3:9: «Οι Αμορραίοι το αποκαλούν Χιονώδες Όρος, διότι το χιόνι ποτέ δεν παύει να υπάρχη εκεί θέρος ή χειμώνα». Τα ύδατα του ποταμού, ρέοντας προς τη Θάλασσα της Γαλιλαίας, αντικατοπτρίζουν τη λευκότητα της λαμπερής χιόνος του αναμένοντας τον καιρό να λυώσουν και διογκώσουν τις πηγές, που αναβλύζουν.

Οι πηγές του ποταμού μπορούν ν’ ανακαλυφθούν κατά μήκος τεσσάρων ποταμών. Ο Βάνιας, προς ανατολάς, κοντά στην Καισάρεια Φιλίππου, ενώνεται με τον Λέδδαν, ο οποίος συνεδέετο με τον Λάις ή Δαν. Κοντά στη συμβολή τους ένας τρίτος παραπόταμος, ο Χασβάνι, προσθέτει τα ύδατά του μετά την πρόσληψι του τετάρτου και μικρότερου παραποτάμου, του Βαραϊγίτ, πριν από ένα μίλι.

Σε λίγο ο ποταμός εισέρχεται στην περιοχή της λίμνης Χουλέ, που ήταν άλλοτε πολύ τεναγώδης λόγω παραμελήσεως των αρχαίων συστημάτων αποχετεύσεως και περιβόητη για την ελονοσία της. Ήταν χαμένος ο Ιορδάνης μέσα σ’ ένα αχανές δάσος παπύρων, χαμένη δε και η πορεία που ακολουθούσε χωρίς δυνατότητα ν’ ανευρεθούν τα ίχνη του, ώσπου, στο έτος 1869, ο «Ερυθρός Ροβέρτος» Μακ Γκρέγκορ εξερεύνησε τις λίγες ανοιχτές εκτάσεις υδάτων της λίμνης και τον ανεκάλυψε. Τότε τα παπυρόδενδρα ύψους δεκαπέντε ποδών ήσαν τόσο συμπυκνωμένα ώστε ούτε τα πουλιά δεν μπορούσαν να πετάξουν ανάμεσά τους. Σήμερα η λίμνη είναι απεξηραμένη και η κοίτη του ποταμού έχει εκβαθυνθή κι έχει γίνει ευθεία.

Δύο μίλια περίπου πιο κάτω από την άλλοτε λίμνη Χουλέ η «παρά την θάλασσαν οδός» διεσταυρώνετο με τον Ιορδάνη, φέρνοντας τον ταξιδιώτη από τις παράκτιες περιοχές προς τη Δαμασκό, που ήταν μια σημαντική οδός στους Βιβλικούς χρόνους. (Ησ. 9:1, ΜΝΚ) Οι Άραβες ωνόμαζαν αυτή τη διασταύρωσι «η Γέφυρα των θυγατέρων του Ιακώβ». Η παρακείμενη ισχυρή πόλις Ασώρ, που άλλοτε εδέσποζε αυτής της οδού, ήταν τόση σε μέγεθος ώστε ένας ειδικός υπελόγισε ότι θα εχρειάζοντο οκτακόσια περίπου χρόνια για να συμπληρωθή η ανασκαφή του χώρου. Αληθινά, όπως ορίζεται στον Ιησού του Ναυή 11:10, ήταν «η πρωτεύουσα πασών των βασιλειών τούτων»!a

Κατόπιν διαδρομής του μέσ’ από μια βαθιά φάραγγα, ο ποταμός ρέει ολοένα χαμηλότερα ώσπου εισέρχεται στη θάλασσα της Γαλιλαίας, 685 πόδια κάτω από το επίπεδο της θαλάσσης.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ

«Μπορεί κανείς να ονομάση αυτόν τον τόπο φιλοδοξία της φύσεως», είπε ο Ιώσηπος για τη Θάλασσα της Γαλιλαίας. (Πόλεμοι, Βιβλίον 3, κεφ. 10. 8) Εγκωμιάζει τον αέρα, το έδαφος και το νερό. Σταφύλια και σύκα υπήρχαν επί δέκα μήνες το έτος, οι δε καρυδιές, τα ελαιόδενδρα και τα φοινικόδενδρα φύονται με αφθονία. Στις θερμοπηγές νοτίως της Τιβεριάδος μπορείτε και τώρα ακόμη να χρησιμοποιήσετε τα ύδατα για τους ρευματισμούς σας ακριβώς όπως έκαναν οι άνθρωποι πριν από 2.000 χρόνια. Μην απορείτε ότι εννέα πόλεις ήκμαζαν κατά μήκος των οχθών του στον καιρό του Ιησού και πολυάσχολοι αλιευτικοί στόλοι ειργάζοντο μ’ εκατοντάδες πλοιάρια. Ακόμη και μια ναυμαχία έλαβε χώραν στη λίμνη το έτος 67 μ.Χ., οπότε οι Ρωμαίοι ενίκησαν τους Ιουδαίους στασιαστάς. Αντιθέτως, οι ταξιδιώται στην περιοχή εκείνη μεταξύ των ετών 1738 και 1837 γενικά ανέφεραν ότι είδαν ένα μόνο πλοιάριο. Σήμερα επανέρχεται περισσότερη ζωηρότης στη λίμνη· ένας αλιευτικός στόλος αναπτύσσεται πάλι και βρίσκει άφθονα ψάρια να συλλάβη.

Θύελλες μπορεί να εγερθούν καταπληκτικώς αιφνίδια στη λίμνη αυτή που έχει σχήμα άρπας. (Ματθ. 8:25-27) Οι άνεμοι ορμούν προς τα κάτω από τα γύρω όρη, διοχετεύονται μέσ’ από τις κοιλάδες και χαράδρες και, εγκλωβισμένοι σ’ αυτόν τον υδάτινο θύλακα που είναι κάτω από το επίπεδο της θαλάσσης, πλήττουν τη λίμνη με θυελλώδη βιαιότητα, μαστιγώνοντας την με μανία.

Όταν τα ύδατα είναι ήρεμα, είναι δυνατόν να καθήσετε σε μια βάρκα σε απόστασι τριακοσίων υαρδών από την ξηρά και να έχετε μια συνήθη συνομιλία με κάποιον στην ακτή. Έτσι τα μεγάλα πλήθη μπορούσαν ν’ ακούσουν τον Ιησούν εύκολα, όταν τους μιλούσε από ένα πλοιάριο βρισκόμενο στη θάλασσα.​—Λουκ. 5:3.

Στους συγχρόνους καιρούς τα ύδατα του Ιορδάνου και της Θαλάσσης της Γαλιλαίας χρησιμοποιούνται για την άρδευσι της μακρινής Νεγκέμπ. Αντλούμενα στην υδαταποθήκη του Μπάιτ Νετόφα, μετοχετεύονται δια γιγαντιαίου υδραγωγού διαμέτρου εννέα ποδών​—αρκετά ευρέος για τη διέλευσι ενός «τζιπ»—​προς τον άνυδρο νότο. Στο νότιο δε άκρον της θαλάσσης της Γαλιλαίας μια έκτασις που ήταν τελματώδης κι έρημος έχει αξιοποιηθή. Μπανάνες, εσπεριδοειδή, εληές, σταφύλια, λαχανικά, γαλακτοκομικά προϊόντα και αυγά, καθώς και οκτώ συγκομιδές τριφύλλι το έτος, καταδεικνύουν την παραγωγικότητα της γονίμου αυτής κοιλάδος.

Η ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΗ ΚΟΙΛΑΣ

Τέσσερα μίλια νοτίως ο ποταμός Γιάρμουκ ενώνεται με τον Ιορδάνη. Εκεί στο έτος 1932 εγκαινιάσθη το υδροηλεκτρικό σύστημα με μια μεγάλη δεξαμενή εναποθηκεύσεως. Το χρώμα του ποταμού τώρα κυμαίνεται από μαυροκίτρινο ως καφεδόχρουν, καθόσον στρέφεται από τη μια πλευρά της πεδιάδος στην άλλη, εισχωρώντας βαθιά στις όχθες του, μεταφέροντας πολύ χώμα και πηλόν στην πορεία της διαδρομής του. Ο Νεεμάν, που ήταν συνηθισμένος στα καθαρά ύδατα, στην αρχή έφερε αντίρρησι για έναν τόσο πηλώδη ποταμό. (2 Βασ. 5:10-14) Αλλ’ ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, εθελουσίως πήγε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή για να βαπτισθή στον ίδιον αυτόν Ιορδάνη Ποταμό. (Ματθ. 3:13-16) Πραγματικά, ο πηλός κατά μήκος των οχθών του μπορεί να είναι πολύ χρήσιμος. Πολλά μετάλλινα είδη για τον ναό του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ ήσαν κατασκευασμένα από πηλό του Ιορδάνου. Στην αρχαία Σοκχώθ βρέθηκε σκωρία που αποδεικνύει αυτές τις εργασίες χυτηρίων.​—1 Βασ. 7:45, 46.

Σε όλα αυτά τα εξήντα πέντε μίλια της χαμηλοτέρας κοιλάδος, από αέρος ο ποταμός φαίνεται σαν μια αλυσίδα από χαλκίνους δακτυλίους καθώς ελικοστρέφεται, κι έτσι το πραγματικό του μήκος είναι διακοσίων μιλίων. Πότε διολισθαίνοντας, πότε καταπίπτοντας ως καταρράκται, τα ύδατα συχνά ρέουν μεταξύ αποκρήμνων οχθών και αλλού περιφράσσονται από μια αδιαπέραστη ζούγκλα δένδρων και θάμνων, που συχνά σύρουν τους κλάδους των προς το υδατόρρευμα. (Ιερεμ. 12:5· 2 Βασ. 6:4) Ακόμη δε και οι σπηλιές πολλών αγρίων ζώων, στα οποία περιελαμβάνετο το τσακάλι, ο λύκος, ο κάπρος, περιοχή της Ζορ, όπως λέγεται, αντηχούσαν άλλοτε από τους βρυχηθμούς των λεόντων, αλλά το τελευταίο ανεφέρθη στον δέκατο τέταρτον αιώνα. (Ιερεμ. 49:19) Άνωθι, οι υπόφαιοι λιπαντικοί λόφοι οδηγούν προς τη Γωρ, δηλαδή την κυρία κοιλάδα, που είναι συχνά 150 πόδια υψηλότερη από τη Ζορ. Άλλη μια απόκρημνη ανάβασις είναι αναγκαία για να φθάση κανείς στο οροπέδιον εκατέρωθεν της κοιλάδος με λόφους ύψους 3.000 ποδών.

Σε αντίθεσι με τον δροσερό αέρα της λοφώδους χώρας, η μοναδική αυτή σχιστή κοιλάς μπορεί να καίη σαν κάμινος, φέροντας υποτροπικές συνθήκες. Μια θερμοκρασία 95^ο έως 105^ο Φαρενάιτ είναι η μέση κατά το θέρος, αλλά το 1941, λόγου χάριν, ήταν 129^ο Φαρενάιτ, όπως έχει καταγραφή. Η αντίθεσις είναι πολύ αξιοσημείωτη, αν παρατηρηθούν τα νέφη που κατευθύνονται προς την Ιερουσαλήμ από την Μεσόγειο. Καθώς περνούν πάνω από την κοιλάδα του Ιορδάνου, ο ανερχόμενος θερμός αέρας τα κάνει να εξαφανίζωνται τελείως, για να ανασχηματισθούν πάνω από τα όρη του Μωάβ προς τ’ ανατολικά.

Κατά καιρούς η κοιλάς έχει μια καψαλισμένη ερημική εμφάνισι, διότι οι περισσότερες από τις δυνατότητες της παραμένουν ανερεύνητες, αλλά κάποτε ήταν πυκνά κατωκημένη, ανεκαλύφθησαν δε 130 αρχαίοι τόποι μόνο στην περιοχή Βαίθ-σαν. Η γονιμότης της είναι ειδικά εμφανής την άνοιξι.​—Άσμ. Ασμ. 2:11, 12.

Τα πτηνά είναι άφθονα στην κοιλάδα. Καθώς ακούετε τη μουσική του κατάλευκου αηδονιού, μπορείτε να δήτε τη λαμπυρίζουσα αλκυώνα με το κυανέρυθρο πτέρωμά της ν’ αστραποβολή κατά πλάτος του ποταμού, ή να παρακολουθή ένα λάνιον, σχεδιάζοντας το προσεχές της γεύμα καθώς καθηλώνει ένα κάνθαρο στην αιχμή ενός ακανθώδους θάμνου. Ένας φαλακροκόραξ τινάσσει ένα ψάρι στον αέρα, κι ένας πελεκάν τον διχοτομεί γρήγορα πριν πέση κάτω. Η κοιλάς σχηματίζει ένα θαυμάσιο μεταναστευτικό διάδρομο μεταξύ της Ανατολικής Ευρώπης και της Αφρικής, προσφέροντας άφθονο δροσερό νερό και τροφή· χρησιμοποιείται από τετρακόσια και πλέον διάφορα είδη πτηνών. Τι θέαμα περιγράφει ο Χ. Β. Τρίστραμ, όταν ομιλή για τροφή! Είδε σμήνη ακρίδων (στο άπτερο στάδιο) ν’ αναρριχώνται στα δένδρα, αφαιρώντας και τον φλοιό τους ακόμη, και κατόπιν να ωθούνται από άλλα σμήνη από πίσω, πέφτοντας κατά χιλιάδες μέσα στο ποτάμι, όπου, «σε πυκνωμένες γραμμές, με τις μύτες πάνω και τα στόματα ανοιχτά, ανεπαύοντο πάνω στα πλήθη των κοινών ιχθύων του Ιορδάνου, αναμένοντας ήρεμα το συμπόσιο που ήταν κυριολεκτικά πολύωρος πτώσις μέσα στα στόματα των».b

ΔΙΑΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ

Ο συνήθης τρόπος διαβάσεως του Ιορδάνου ή περισσότερα διαβατά σημεία του. Τα αβαθή στους Βιβλικούς χρόνους ήταν από τα πενήντα σημεία, που είχαν βάθος τριών ποδών, μπορούσαν να περασθούν με υδροβασία, αλλά για τ’ άλλα εχρειάζετο ίππος. Οι καλύτερες διαβάσεις σημειώνονται συνήθως από μια διακοπή των αποκρήμνων οχθών και πλέγματα χαμοκλάδων κι επομένως θα ήταν εύκολο να προφυλαχθούν, όπως έγινε όταν οι κατάσκοποι απεκρύβησαν από τη Ραάβ, και όταν οι άνδρες της Γαλαάδ υπό τον Ιεφθάε σταματούσαν όλους τους διερχόμενους και τους εξήταζαν με τη λέξι «Σχίββωλεθ». (Ιησ. Ναυή 2:7, 16, 22, 23· Κριτ. 12:1-6) Ο έλεγχος των διαβάσεων ήταν εν μέρει η αιτία της νίκης του Αώδ εναντίον των Μωαβιτών μετά τον θάνατον του Βασιλέως Εγλών και της επιτυχούς εκκαθαριστικής επιχειρήσεως εναντίον των Μαδιανιτών που ετράπησαν εις φυγήν από τη μικρή ομάδα των τριακοσίων ανδρών του Γεδεών.​—Κριτ. 3:28, 29· 7:24, 25.

Ο Ηλίας και ο Ελισσαιέ δεν εχρειάσθησαν διαβάσεις, όταν ο Ιεχωβά διεχώρισε τα ύδατα έτσι ώστε διέβησαν χωρίς να βραχούν τα πόδια των. (2 Βασ. 2:7, 8, 13, 14) Ούτε ο Σεδεκίας, φεύγοντας προ του Ναβουχοδονόσορ, δεν εχρειάσθη διάβασι, διότι απλώς ηχμαλωτίσθη προτού φθάση στη διάβασι της Ιεριχώ!​—2 Βασ. 25:4, 5.

Δεν υπάρχουν στοιχεία περί υπάρξεως γεφυρών διαβάσεως του ποταμού ως τους Ρωμαϊκούς χρόνους και, μολονότι διέσχιζαν τον Ιορδάνη αρχέγονα πορθμεία με δύο σχοινιά στο μέρος της Ιεριχώ και της Δαμιέ (Βιβλικής Αδάμ) άλλοτε, δεν υπάρχει λόγος να νομίσωμε ότι ο Δαβίδ εχρησιμοποίησε ένα τέτοιο πορθμείο, όπως υπαινίσσονται μερικές μεταφράσεις του 2 Σαμουήλ 19:18.

Η πιο εξέχουσα διάβασις του Ιορδάνου Ποταμού έλαβε χώραν, όταν ο Ιησούς ωδήγησε τους Ισραηλίτας στη Γη της Επαγγελίας. Ήδη ως τις αρχές Απριλίου η συγκομιδή της κριθής τελειώνει στην κοιλάδα, έξη περίπου εβδομάδες πριν τελειώση αυτή στη λοφώδη χώρα. Οι τηκόμενες χιόνες του Αερμών εύρισκαν την πορεία τους δια των υψηλοτέρων λιμνών και τώρα γεμίζουν τη Ζορ ως το χείλος, κάνοντας το ποτάμι γοργό και βαθύ και, όπου οι όχθες είναι χαμηλές, εκατοντάδες υάρδες φαρδύ. (Ιησ. Ναυή 3:15) Ήταν ένα γεγονός αξιομνημόνευτο, όταν οι ισχυροί άνδρες του Γαδ διέβησαν κολυμπώντας τον ποταμό υπό παρόμοιες συνθήκες αργότερα.​—1 Χρον. 12:15.

Φαντασθήτε το πλήθος των Ισραηλιτών, που διέβαιναν τον ποταμό με γυναικόπαιδα! Εχρειάζετο ένα θαύμα πραγματικά. Με τη δύναμι του Ιεχωβά το θαύμα έγινε και τα ύδατα απεκόπησαν τελείως κι έτσι το έθνος μπορούσε να διαβή «δια ξηράς.» (Ιησ. Ναυή 3:16, 17) Πιθανώς είχε γίνει εν καιρώ έμφραξις πιο πάνω για να διευκολύνη τη διάβασι, ακριβώς όπως συνέβη τον Δεκέμβριο του έτους 1267 μ.Χ., όταν ένας υψηλός γήλοψος κατεκρημνίσθη στον ποταμό κι ανεχαίτισε τα ύδατα επί δεκαέξη ώρες. Αυτό ανεγράφη από τον Άραβα ιστορικό Νοβάιρ, όταν αφηγείτο πώς ο Σουλτάνος Βεϋβάρης είχε κτίσει γέφυρα για να διαπεραιώση τον στρατό του από τον Ιορδάνη στη διάρκεια των Σταυροφοριών. Αναφέρει την πλημμυρίδα «μήκους λόγχης» σε βάθος, που παρέσυρε μερικά από τα βάθρα της γέφυρας, κι έτσι ήταν και τότε ένας καιρός κατακλυσμού, μολονότι επροξενήθη τότε από τις χειμερινές βροχές. Αλλά πρέπει να προσέχωμε μήπως μειώσωμε στο ελάχιστο το στοιχείο του θαύματος, όπως κάνει ο Ιώσηπος, που ισχυρίζεται ότι το έθνος έκαμε τη διάβασι σε καιρό που το ρεύμα έβαινε ελαφρά.​—Αρχαιότητες, Βιβλίον 5, κεφ. 1. 3.

Η ΙΕΡΙΧΩ ΚΑΙ Η ΝΕΚΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Όταν ο Λωτ εξέλεξε την περίχωρον του Ιορδάνου, αναμφιβόλως είχε διαπιστώσει την αξία των δυνατοτήτων της, που εδικαιολογείτο πλήρως από τότε, καθόσον άνθρωποι την επεχωμάτιζαν, την άρδευαν και την καλλιεργούσαν. (Γέν. 13:10, 11) Η αρχαιολόγος Κάθλην Κένυον είπε: «Η θέα προς ανατολάς της Ιεριχώ αργά το απόγευμα, με τα φοινικόδενδρα και τους μπανανεώνες της οάσεως στο πρόσθιο μέρος, είναι μια από τις πιο ωραίες θέες που γνωρίζω». Παρόμοιες οπωροπαραγωγικές εκτάσεις απέφεραν στους Ρωμαίους πλούσια έσοδα. Σαράντα εννέα είδη φοινίκων εφύοντο στην κοιλάδα, η δε Ιεριχώ, με τη δική της ζωτική πηγή, βοηθούμενη κι από ένα σύστημα υδραγωγείων, ήταν ένα χειμερινό καταφύγιο που ήκμαζε. «Η πόλις των φοινικοδένδρων» ήταν ένα ταιριαστό όνομα, και είναι ακόμη.​—Δευτ. 34:3· 2 Χρον. 28:15.

Μεταξύ των ετών 1939 και 1948 ο αποικισμός Μπετ Χααράβα, κοντά στη Νεκρά Θάλασσα, χρησιμοποιούσε τα γλυκά νερά του Ιορδάνου για να διαλύση το αλάτι από το έδαφος, κι απέκτησε φήμη σε όλο το Ισραήλ για τις άριστες τομάτες του, που φύονται καθ’ όλον το έτος. Τι εύφορη κοιλάς!

Είδατε ποτέ σύννεφα πεντακόσια πόδια κάτω από το επίπεδο της θαλάσσης; Μπορείτε να ιδήτε αυτό το ασύνηθες θέαμα πάνω από την άγρια κι ωραία Νεκρά Θάλασσα, το τέρμα αυτό του ιστορικού Ιορδάνου. Επί χρόνια ξεχύνονται επτά εκατομμύρια περίπου τόννοι νερό την ημέρα, κι άλλη τόση ποσότης εξατμίζεται έτσι, ώστε το επίπεδο των 1.287 ποδών κάτω του επιπέδου της θαλάσσης παραμένει κατά πολύ το ίδιο. Αλλά το νερό είναι περίπου πέντε φορές πιο αλμυρό από το νερό του ωκεανού.

Ναι, ο ιστορικός Ιορδάνης Ποταμός! Σκηνή θαυμασίων γεγονότων στην ανθρώπινη ιστορία. Το έθνος Ισραήλ και οι προφήται Ηλίας και Ελισσαιέ τον διέβησαν χωρίς να βραχούν το πόδια των, αλλ’ ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα, που συνέβησαν ποτέ στον Ιορδάνη, ήταν το βάπτισμα του Ιησού Χριστού.

[Υποσημειώσεις]

[Διάγραμμα στη σελίδα 504]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Διάγραμμα της κλίσεως του Ιορδάνου κατερχομένου στη Νεκρά Θάλασσα.

Προς Όρος Αερμών (9.101 πόδες.)

Περιοχή Λίμνης Χουλέ

Θάλασσα Γαλιλαίας (−685 πόδες.)

ΕΠΙΠΕΔΟΝ ΘΑΛΑΣΣΗΣ

Ιορδάνης Ποταμός

Νεκρά Θάλασσα (−1.287 πόδες.)

Γιατί ‘Τοσούτο Νέφος Μαρτύρων’;

ΣΤΗΝ επιστολή προς Εβραίους 12:1 αναγινώσκομε: «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα.»

Έχει τεθή η ερώτησις, Γιατί ο γράψας την προς Εβραίους επιστολή ομιλεί περί ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων» αντί να πη «τοσούτου πλήθους μαρτύρων»;

Λέγοντας, «Λοιπόν», ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής αναφέρεται στο προηγούμενο κεφάλαιο, όπου, αφού πρώτα δίνει έναν ορισμό της πίστεως, αρχίζει να παρατάσση τους άνδρες πίστεως, από τον Άβελ και τους πατριάρχας, τον Μωυσή, τους κριτάς και ως τους προφήτας, που φθάνουν ως τον καιρό του Χριστού, εφόσον ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο τελευταίος των αρχαίων Εβραίων προφητών. Ο συγγραφεύς θα μπορούσε να ορίση όλους αυτούς με τη συνήθη Ελληνική λέξι «όχλος», που σημαίνει «πλήθος», αλλ’ επειδή ήθελε να τονίση το σημείο του όσο το δυνατόν περισσότερο, εχρησιμοποίησε μια μεταφορά, και τους εχαρακτήρισε ως «νέφος». Και σε πολλές άλλες γλώσσες, ένα μεγάλο σμήνος ακρίδων, που καλύπτει τον ουρανό, αναφέρεται ως ένα νέφος ακρίδων.

Ο σκοπός του είναι ειδικά σαφής από το γεγονός ότι ενταύθα δεν εχρησιμοποίησε τη συνήθη Ελληνική λέξι «νεφέλη», η οποία απαντάται είκοσι πέντε και πλέον φορές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, στον ενικό ή στον πληθυντικό αριθμό. Παραδείγματος χάριν; «Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη.» (Λουκ. 21:27) «Και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν.» (Πράξ. 1:9) «Και θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού.» (Ματθ. 24:30) «Ιδού, έρχεται μετά των νεφελών.»​—Αποκάλ. 1:7.

Ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής, αντί να χρησιμοποιήση τη λέξι νεφέλη, εχρησιμοποίησε τη λέξι νέφος, που απαντάται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές για μόνη φορά στο εδάφιο αυτό. Πρόκειται για μια λέξι, που συχνά χρησιμοποιείται με μεταφορική έννοια από Έλληνας και Λατίνους συγγραφείς, όπως «πυκνόν νέφος ασπίδων», «νέφος δορυφόρων». Σχετικά με αυτή τη χρήσι της λέξεως νέφος ο Καθηγητής Γουέστ λέγει στο σύγγραμμα του Η προς Εβραίους Επιστολή στην Ελληνική Καινή Διαθήκη:

«Η λέξις ‘νέφος’ εδώ δεν είναι νεφέλη, η οποία είναι ένα απεσπασμένο και έντονα ξεχωρισμένο νέφος, αλλ’ είναι νέφος, μια μεγάλη μάζα νεφών, που καλύπτει το όλο ορατό διάστημα του ουρανού, κι επομένως δεν είναι καθωρισμένης μορφής ή είναι μια μεμονωμένη ευρεία μάζα που τα όριά της δεν καθορίζονται, δεν διακρίνονται. Η χρήσις ‘νέφους’ για ένα πλήθος ζώντων πλασμάτων είναι σύνηθες στην ποίησι. Ο Όμηρος ομιλεί για ‘νέφος πεζών, νέφος Τρώων’. Ο Θεμιστοκλής, μιλώντας προς τους Αθηναίους, λέγει για τις δυνάμεις του Ξέρξου ‘είχαμε την τύχη να σώσωμε και τον εαυτό μας και την Ελλάδα, αποκρούοντας τόσο μεγάλο νέφος ανδρών’.»

Η διάκρισις μεταξύ νέφους και νεφέλης είναι όμοια με τη διάκρισι, που έγινε μεταξύ πέτρας, ενός βράχου συμπαγούς, και Πέτρου, που αναφέρεται σε μια μόνη πέτρα και εχρησιμοποιείτο ως κύριο όνομα.

Έτσι βλέπομε ότι ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής εδώ εξέλεξε προσεκτικά μια ασυνήθιστη λέξι, νέφος, για να τονίση τον μεγάλο αριθμό μαρτύρων, που ταιριάζει με την παρατήρησί του: «Και τι έτι να λέγω; Διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών», κλπ. Ναι, υπήρχαν τόσο πολλοί, ώστε δεν ήταν δυνατόν να τους εξιστορήση όλους· δεν ήσαν απλώς ένα πλήθος, αλλά σαν ένα νέφος.​—Εβρ. 11:32.

Τα προηγούμενα αξίζουν για τους Χριστιανούς περισσότερο από ένα απλό ακαδημαϊκό ενδιαφέρον· γι’ αυτούς έχουν μεγαλύτερη σημασία από ένα απλώς ωραίο σχήμα λόγου. Με τη χρήσι αυτής της λέξεως νέφος έχομε εντυπώσει βαθιά μέσα μας πόσο μεγάλος πραγματικά ήταν ο αριθμός εκείνων που έδωσαν πιστά μαρτυρία για τον Ιεχωβά Θεό, πόσο πολλά ήσαν τα λαμπρά παραδείγματα πίστεως, αν και εκείνοι που κατονομάζονται στις Γραφές μπορούμε να πούμε ότι είναι συγκριτικά λίγοι. Έτσι, όταν ο Ηλίας εσκέφθηκε ότι ήταν ο μόνος που εστάθη ζηλωτής για το όνομα του Ιεχωβά, ο Ιεχωβά τον εβεβαίωσε ότι είχε στον Ισραήλ επτά χιλιάδες που δεν είχαν κλίνει τα γόνατά των στον Βάαλ. (1 Βασ. 19:18) Αφού ως Χριστιανοί είμεθα περικυκλωμένοι «υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων», όχι παρατηρητών, μπορούμε να πάρωμε θάρρος ότι κι εμείς, επίσης, μπορούμε ν’ αποδειχθούμε πιστοί, εφόσον ζητούμε να ακολουθήσωμε τον «Ιησούν τον . . . τελειωτήν της πίστεώς» μας.​—Εβρ. 12:2.

Αξιοσημείωτη, επίσης, είναι η προσοχή, με την οποία ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής εξέλεξε τας λέξεις του, κάνοντας χρήσι ασυνήθων μεταφορικών εκφράσεων για να εντυπώση βαθιά το σημείο του. Το παράδειγμά του σ’ αυτή την περίπτωσι είναι ένα, το οποίον όλοι οι διάκονοι, που ήθελαν να επηρεάσουν άλλους με προφορικό ή γραπτό λόγο, θα έκαναν καλά να το ακολουθήσουν για να κάμουν όσο το δυνατόν το πιο μεγάλο καλό. «Λόγος εν καιρώ, πόσον καλός είναι!»​—Παροιμ. 15:23.

Θεός Αγάπης

Η ΓΡΑΦΗ χαρακτηρίζει τον Ιεχωβά ως ‘Θεόν της αγάπης’. «Ο Θεός είναι αγάπη», έγραψε ο απόστολος Ιωάννης. Ο δε Μωυσής ανέγραψε: «Ιεχωβά, Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.»​—2 Κορ. 13:11· 1 Ιωάν. 4:8· Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ.

Αλλά μερικοί αντιλέγουν: Ένας Θεός αγάπης ποτέ δεν θα ζητούσε από κάποιον από τους δούλους του να κάμη ό,τι ο Ιεχωβά εζήτησε από τον Αβραάμ. Ποτέ δεν θα ζητούσε να προσφέρη ένας άνθρωπος τον μονογενή του γυιό ως ολοκαύτωμα. Μερικοί έτσι φρονούν, αλλά τι φρονείτε σεις; Αυτό το περιστατικό που αναφέρεται στη Βίβλο αυξάνει την αγάπη σας για τον Ιεχωβά, ή κάνει τον Θεό αποκρουστικό σ’ εσάς;

Είναι για το αιώνιο όφελός μας να καλλιεργούμε εκτίμησι για καθετί που ο Θεός λέγει και πράττει. Επομένως, αντί ν’ αφήνωμε αυτό το γεγονός να μας απομακρύνη από τον Ιεχωβά, πρέπει να ζητούμε ν’ αποκτήσωμε μια καλύτερη κατανόησι του ζητήματος, ώστε αυτό να μας φέρη πλησιέστερα προς τον Θεό με αγάπη. Αν εξετασθή κατάλληλα, αυτό, που ο Ιεχωβά εζήτησε από τον Αβραάμ, όχι μόνο θ’ αυξήση την πίστι μας σ’ αυτόν ως τον Ζωοδότη, αλλά και θα καταδείξη την έκτασι της αγάπης Του προς το ανθρώπινο γένος.

Σύμφωνα με την αφήγησι της Βίβλου, ο Ιεχωβά έδωσε παραγγελία στον Αβραάμ: «Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και ύπαγε εις τον τόπον Μοριά, και πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων, το οποίον θέλω σοι ειπεί. . . . Αφού δε έφθασαν εις τον τόπον τον οποίον είπε προς αυτόν ο Θεός, ωκοδόμησεν εκεί ο Αβραάμ το θυσιαστήριον, και διέθεσε τα ξύλα, και δέσας τον Ισαάκ τον υιόν αυτού, έβαλεν αυτόν επί το θυσιαστήριον επάνω των ξύλων και εκτείνας ο Αβραάμ την χείρα αυτού, έλαβε την μάχαιραν δια να σφάξη τον υιόν αυτού. Άγγελος δε του Ιεχωβά εφώνησε προς αυτόν εκ του ουρανού, και είπεν, Αβραάμ, Αβραάμ. Ο δε είπεν, Ιδού εγώ. Και είπε, Μη επιβάλης την χείρά σου επί το παιδάριον, και μη πράξης εις αυτό μηδέν· διότι τώρα εγνώρισα ότι συ φοβείσαι τον Θεόν, επειδή δεν ελυπήθης τον υιόν σου τον μονογενή δι’ εμέ.»​—Γεν. 22:1-14, ΜΝΚ.

Και γιατί ο Ιεχωβά εζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάση τον γυιό του, και γιατί διατηρείται αυτή η αφήγησις μέσα στη Γραφή; Ο απόστολος Παύλος εχρησιμοποίησε το γεγονός αυτό ως παράδειγμα για να ενθαρρύνη τους ομοίους με αυτόν Χριστιανούς σε πιστότητα. Επανέφερε υπό την προσοχή των την επαγγελία του Ιεχωβά στον Αβραάμ να κάμη ένα μέγα έθνος από τους απογόνους του θαυματουργικά γεννηθέντος αυτού παιδιού του. Ο Παύλος ανέγραψε την υπόσχεσι: «Εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα.» (Εβρ. 11:17, 18· Γεν. 12:2, 3· 15:18· 21:12) Αλλά πώς θα μπορούσε να παραχθή ένα τέτοιο έθνος αν ο Ισαάκ ήταν νεκρός; Δεν θα μπορούσε να γίνη αυτό. Κι ωστόσο ο Θεός είπε στον Αβραάμ να σφάξη τον Ισαάκ. Δεν εφαίνετο αυτό ως ασυνεπές από μέρους του Θεού; Ποια ήταν η στάσις του Αβραάμ;

Η Βίβλος δεν αναγράφει τα ενδόμυχα αισθήματα του Αβραάμ καθώς αυτός επορεύετο προς τον τόπον της θυσίας, ή τι αίσθημα τον κατείχε όταν έδενε τον γυιό του πάνω στο θυσιαστήριο και ύψωνε τη μάχαιρά του για να κόψη τον λαιμό του. Μπορεί κανείς μόνο να φαντασθή την αγωνία που πρέπει να τον κατείχε! Εν τούτοις, ο Παύλος ετόνισε ότι ο Αβραάμ είχε εμπιστοσύνη. Μήπως δεν είχε υποσχεθή ο Ιεχωβά να κάμη ένα μέγα έθνος από τον γυιό του τον Ισαάκ; Ναι! Πώς αλλιώς λοιπόν θα μπορούσε ο Θεός να εκπληρώση την υπόσχεσί του παρά με το ν’ αναστήση τον Ισαάκ; Ναι, ο Αβραάμ εσυλλογίσθη «ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη»· όχι, όχι στον νέο κόσμο, αλλά στον ωρισμένο καιρό του Θεού, ώστε να είναι δυνατόν να εκπληρωθή η υπόσχεσίς του για τον Ισαάκ.​—Εβρ. 11:19.

Ποιο αποτέλεσμα παρήγαγε ο Παύλος στους εξ Εβραίων Χριστιανούς παραθέτοντας αυτό το γεγονός; Μήπως εκείνοι προσέκοψαν κι απεμακρύνθησαν από τον Ιεχωβά εξ αιτίας αυτού που εζήτησε από τον Αβραάμ να πράξη; Βεβαίως όχι! Η πίστις των ενισχύθη και παρεκινήθησαν να υπηρετούν τον μέγαν Ζωοδότη Ιεχωβά. Έμαθαν απ’ αυτό ότι η υπακοή στον νόμο του Θεού ήταν πιο σπουδαία από τη διαφύλαξι της ζωής, όπως κι ο Ιησούς εδίδαξε: «Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, ούτος θέλει σώσει αυτήν.»​—Λουκ. 9:24.

Τι πεποίθησι κι εμπιστοσύνη εδίδαξε αυτό το παράδειγμα να έχη ένας στον Ιεχωβά! Ένας Χριστιανός, όταν αντιμετωπίζη και θάνατο ακόμη, ή ίσως χειρότερα, τον θάνατο ενός προσφιλούς του, μπορεί να βασίζεται στον Ιεχωβά, ο δε Ιεχωβά θα τον υποστηρίξη. Ο Παύλος προέτρεψε να θεωρηθή έτσι το παράδειγμα του Αβραάμ. Μιμηθήτε το. Να έχετε την ίδια πίστι που επέδειξε κι εκείνος και θα κερδίσετε την ευαρέσκεια του Ιεχωβά, και την αιώνια αμοιβή της ζωής στον νέο του κόσμο.​—Εβρ. 11:6.

Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν εζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάση τον γυιό του απλώς για να δοκιμάση την πίστι του. Όχι, στην ενέργεια αυτή ενυπήρχε κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Έκανε μια προφητική εικόνα που κατεδείκνυε, όχι αυτό που θα ήθελε να κάνουν οι ανθρώπινοι γονείς στα τέκνα των, όχι, αλλά, μάλλον, αυτό που ο ίδιος επρόκειτο να κάμη χάριν εκείνων από το ανθρώπινο γένος που θα επίστευαν. Εξεικονίσθη δε αυτό μ’ έναν τρόπο που θα συγκινούσε τις καρδιές των ανθρωπίνων γονέων, έτσι ώστε αυτοί θα κατανοούσαν ότι δεν ήταν μικρό πράγμα αυτό που έκαμε ο Θεός. Αλλά, μάλλον, όπως εκτίθεται στο κατά Ιωάννην 3:16: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» Πόση αγάπη έδειξε; Τόση ώστε κάνει τους ανθρώπους σήμερα να υποχωρούν στη σκέψι του να κάμουν όσο έκαμε ο Θεός.

Αλλ’ ήταν η αγάπη από μέρους του Ιεχωβά που τον έκαμε να προσφέρη τον Υιόν του Ιησούν ως θυσίαν; Ναι, διότι δισεκατομμύρια ανθρωπίνων πλασμάτων, θα εξακολουθούσαν να πεθαίνουν αν δεν ελαμβάνετο κάποια πρόνοια για ν’ απελευθερωθούν από την καταδίκη της αμαρτίας και του θανάτου. Για να τους σώση ο δίκαιος νόμος του Θεού απητείτο να πληρωθή ένα αντίλυτρον. (Δευτ. 19:21· Ψαλμ. 51:5· 49:6, 7) Αντί, λοιπόν, να εγκαταλείψη το ανθρώπινο γένος, ο Ιεχωβά έδωσε στοργικά ό,τι πολυτιμότερο κατείχε, τον μονογενή του Υιό, για να τους σώση από βέβαιο θάνατο. Μήπως αυτό δεν ήταν η υπέρτατη θυσία, η πιο μεγάλη έκφρασις αγάπης; Αν ένας άνθρωπος επρόκειτο να μιμηθή το παράδειγμα του Ιεχωβά, μήπως δεν θα επαινείτο;

Λόγου χάριν, αν μια πυρκαϊά ή μια πλήμμυρα επρόκειτο ν’ απειλήση τη ζωή πολλών ανθρώπων, κι ένας άνθρωπος κι ο γυιός του ήσαν σε θέσι να βοηθήσουν, δεν θα ήταν πράξις αγάπης να κάμουν μια προσπάθεια να σώσουν τους φίλους και τους γείτονας των; Κι αν ο γυιός έχανε τη δική του ζωή στην προσπάθεια του να σώση εκατοντάδες άλλους, δεν θα εθεωρείτο ηρωικό αυτό; Βεβαίως. Η παρά Θεού θυσία του Υιού του, φυσικά, είναι πολύ μεγαλυτέρας αξίας. Επίσης, δεν επρόκειτο να είναι μόνιμη η απώλεια, διότι ο Ιεχωβά αποκατέστησε τη ζωή του Υιού του ανασταίνοντας αυτόν από τους νεκρούς, όπως κι ο Αβραάμ είχε πλήρη εμπιστοσύνη ότι θα έκανε ο Ιεχωβά στον Ισαάκ.

Πώς, λοιπόν, πρέπει το προφητικό αυτό δράμα περί του Αβραάμ να μας κάνη να αισθανώμεθα; Πρώτα, πρέπει να μας διδάξη να είμεθα όπως ο Αβραάμ, ν’ αποδίδωμε στον μέγαν Ζωοδότη μας τυφλή υπακοή. Αυτός είναι ο Πλάστης μας, ακόμη δε κι αν η υπακοή μας στον νόμο του θα κατέληγε σε θάνατό μας, μπορούμε να βασισθούμε μ’ εμπιστοσύνη στη δύναμί του ν’ αποκαταστήση τη ζωή. Ιδιαίτερα, αυτό το γεγονός δεν πρέπει να μας απομακρύνη από τον Ιεχωβά, αλλά πρέπει να μας κάνη να τον αγαπούμε ακόμη περισσότερο, διότι, με όσα μπορούμε ν’ αντιληφθούμε, αυτός μας εβοήθησε να κατανοήσωμε τι έκαμε ο ίδιος προς χάριν μας.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σύμφωνα με την αναγραφή της Βίβλου, ο Ισμαήλ είχε προχωρήσει στην εφηβική του ηλικία, όταν ο Αβραάμ απέπεμψε την μητέρα του Άγαρ και τον Ισμαήλ, επειδή ο Ισμαήλ είχε περιγελάσει τον Ισαάκ. Έχοντας υπ’ οψι το γεγονός αυτό, πώς πρέπει να εννοήσωμε τα λόγια, που βρίσκονται στη Γένεσι 21:14, 15;​—Γ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η εν λόγω περικοπή αναφέρει: «Σηκωθείς δε ο Αβραάμ ενωρίς το πρωί, έλαβεν άρτους, και ασκόν ύδατος, και έδωκεν εις την Άγαρ, επιθέσας αυτά επί τον ώμον αυτής· και το παιδίον, και απέπεμψεν αυτήν. Η δε αναχωρήσασα περιεπλανάτο εν τη ερήμω Βηρ-σαβεέ. Και αφού ετελείωσε το ύδωρ από του ασκού, έρριψε το παιδίον υποκάτω ενός θάμνου.»

Το ότι ο Ισμαήλ είχε προχωρήσει εκείνον τον καιρό στην εφηβική του ηλικία φαίνεται καθαρά, όταν λάβωμε υπ’ όψιν ότι ο Αβραάμ ο πατέρας του ήταν ογδόντα έξη ετών ηλικίας, όταν εγεννήθη ο Ισμαήλ και εκατό ετών, όταν είχε γεννηθή ο Ισαάκ, και ότι λίγα χρόνια αργότερα ο Ισαάκ απεγαλακτίσθη, οπότε ο Ισμαήλ περιεγέλασε το παιδί τον Ισαάκ.​—Γεν. 16:16· 21:5, 8, 9.

Από τα αναγραφόμενα, βέβαια, δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς ποια ήταν η σωματική διασκευή ή η δύναμις του Ισμαήλ. Μπορεί να ήταν ισχνός και αδύνατος εκ φύσεως και λόγω αυτής της αιτίας μπορεί να εξαντλήθηκε πρώτος, οπότε αναγκάσθηκε η μητέρα του να τον σηκώση και να τον μεταφέρη. Οι γυναίκες εκείνον τον καιρό συνήθιζαν να μεταφέρουν βαριά φορτία σ’ όλη τους τη ζωή, ειδικά μια δούλη γυναίκα όπως ήταν η Άγαρ κι έτσι αυτό δεν θα ήταν ακατανόητο. Αλλά φαίνεται ότι ήλθε η ώρα που και η Άγαρ, επίσης, εξηντλήθη, πράγμα που την ανάγκασε να τον αποθέση, ίσως χωρίς τυπικότητες, κάτω από την προστασία του πλησιέστερου θάμνου.

● Πόσα θαύματα έκαμε ο προφήτης Ελισσαιέ, και ποια είναι αυτά;​—Κ. Β., Αγγλία.

Στον προφήτη Ελισσαιέ αποδίδονται δεκαέξη θαύματα· δεκαπέντε στη διάρκεια της ζωής του κι ένα μετά τον θάνατό του. Το πρώτο του θαύμα ήταν η διαχώρισις των υδάτων του Ιορδάνου αμέσως μετά την λήψι του Ηλία μακριά απ’ αυτόν. (2 Βασ. 2:14) Το δεύτερο θαύμα του ήταν η θεραπεία των υδάτων της πόλεως Ιεριχώ, που η κατάστασίς των ήταν κακή και έκανε τη γη άγονο. (2 Βασ. 2:19-22) Η επίκλησις κακού εναντίον μιας ομάδος νεαρών κακοποιών με αποτέλεσμα να κατασπαραχθούν σαράντα δύο απ’ αυτούς από δύο αρκούδες, ήταν το τρίτο του θαύμα. (2 Βασ. 2:23, 24) Το τέταρτο θαύμα του Ελισσαιέ ήταν η παροχή ύδατος στα στρατεύματα του Ιούδα και του Ισραήλ που υπέφεραν, το οποίον θαύμα απεδείχθη μέσον τροπής σε φυγή των Μωαβιτικών στρατιών.​—2 Βασ. 3:16-26.

Το πέμπτο θαύμα του Ελισσαιέ συνίστατο στην παροχή φαγωσίμου ελαίου σε μια χήρα για να πληρώση τον δανειστή της, και ν’ αποσοβήση την υποδούλωσι των γυιών της απ’ αυτόν. (2 Βασ. 4:1-7) Με το έκτο του θαύμα ο Ελισσαιέ αντήμειψε την καλή φιλοξενία κάποιας Σουναμίτιδος, κάνοντας την ν’ αποκτήση ένα γυιό, το δε έβδομο θαύμα του ήταν η έγερσις του γυιού εκείνου από τους νεκρούς. (2 Βασ. 4:8-37) Η μετατροπή ενός δηλητηριώδους μαγειρεύματος σε βρώσιμο με την προσθήκη αλεύρου ήταν το όγδοο θαύμα του Ελισσαιέ. (2 Βασ. 4:38-41) Το ένατο θαύμα του είχε ως αποτέλεσμα να τραφούν εκατό άνθρωποι και να περισσεύσουν είκοσι κρίθινοι άρτοι.​—2 Βασ. 4:42-44.

Με το δέκατο θαύμα του ο Ελισσαιέ εθεράπευσε τον Σύριο στρατηγό Νεεμάν από τη λέπρα του, το δε ότι έκαμε η λέπρα εκείνη να προσβάλη τον υπηρέτη του Γιεζεί, λόγω του ότι εμπορεύθη τις θαυματουργικές δυνάμεις του κυρίου του Ελισσαιέ, ήταν το ενδέκατο θαύμα του. (2 Βασ. 5:1-27) Το δωδέκατο θαύμα του ήταν να κάμη το «σιδήριον», που είχε πέσει μέσα στο νερό, να επιπλεύση. (2 Βασ. 6:5-7) Το δέκατο τρίτο θαύμα του Ελισσαιέ ήταν ν’ ανοίξη τα μάτια του υπηρέτου του ώστε να διακρίνη ότι η ορεινή περίχωρος ήταν γεμάτη από ίππους και πύρινες άμαξες, πράγμα που απεδείκνυε ότι «πλειότεροι είναι οι μεθ’ ημών παρά τους μετ’ αυτών.» (2 Βασ. 6:15-17) Το δέκατο τέταρτο και δέκατο πέμπτο θαύματα του Ελισσαιέ ήσαν η πάταξις με διανοητική τύφλωσι του στρατού της Συρίας που ήλθε να τον συλλάβη, ώστε να μην μπορέσουν να τον αναγνωρίσουν και κατόπιν η αποκατάστασις της διανοητικής των δράσεως.​—2 Βασ. 6:18-23.

Όσον αφορά το δέκατο έκτο θαύμα του Ελισσαιέ, αυτό έγινε μετά από χρόνια αφότου είχαν γίνει απ’ αυτόν τ’ ανωτέρω θαύματα και αποδίδεται σ’ αυτόν, μολονότι έγινε μετά τον θάνατο του. Κάποιοι Ισραηλίται έτυχε να κηδεύουν ένα νεκρό οπότε μια συμμορία Μωαβιτών που τριγυρνούσε για λεηλασία επήλθε εναντίον τους. Οι Ισραηλίται τότε με σπουδή έλαβαν το πτώμα και το έρριξαν στον τάφο του Ελισσαιέ κι έφυγαν. Όταν το πτώμα του νεκρού «ήγγισε τα οστά του Ελισσαιέ, ανέζησε, και εστάθη επί τους πόδας αυτού.»​—2 Βασ. 13:20, 21.

Είναι ενδιαφέρον και βοήθημα της μνήμης ότι στην Αγία Γραφή εκτίθενται διπλάσια θαύματα του Ελισσαιέ από όσα αναφέρονται του Ηλία, του οποίου τα θαύματα ήσαν, με συντομία: (1) Κλείσιμο του ουρανού από βροχόπτωσι· (2) ανανέωσις του αποθέματος αλεύρου και ελαίου της χήρας της Σαρεπτά· (3) ανάστασις του γυιού της χήρας· (4) κατάπεμψις πυρός από τον ουρανό σε απάντησι προσευχής· (5) Παύσις ξηρασίας δια βροχής σε απάντησι προσευχής· (β) ζήτησις καταπέμψεως πυρός επάνω στον στρατηγό του Βασιλέως Οχοζίου και στους πενήντα άνδρες του· (7) κατάβασις πυρός πάνω σ’ ένα δεύτερο στρατηγό και τους πενήντα του· (8) διαχωρισμός των υδάτων του ποταμού Ιορδάνου με το χτύπημά των δια της μηλωτής του, λίγο πριν αναληφθή με το πύρινο άρμα.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

16 Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό δια της ράβδου, δεν θέλει αποθάνει.​—Παροιμ 23:13. Σ 1/11/62 15

17 Οι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω.​—Κολ. 3:18. Σ 1/3/63 7, 16, 17

18 Εάν αδικώ, και έπραξά τι άξιον θανάτου, δεν φεύγω τον θάνατον.​—Πράξ. 25:11. Σ 15/3/63 9, 10α

19 Επειδή το, . . . Μη επιθυμήσης, και πάσα άλλη εντολή, εν τούτω τω λόγω συμπεριλαμβάνεται, εν τω “Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν”.​—Ρωμ. 13:9. Σ 1/4/63 32-34α

20 Ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.​—1 Ιωάν. 2:17. Σ 15/10/62 5, 7α

21 Ο Ιωσήφ, κλάδος καρποφόρος, κλάδος καρποφόρος πλησίον πηγής, του οποίου οι βλαστοί εκτείνονται επί του τοίχου.​—Γεν. 49:22. Σ 1/10/62 52, 53

22 Αλλ’ όσον αφορά τους δειλούς . . . η μερίς αυτών θέλει είσθαι . . . ο δεύτερος θάνατος.​—Αποκάλ. 21:8, ΜΝΚ. Σ 15/2/63 52

23 Όστις δούλος εκλήθη εις τον Κύριον, είναι απελεύθερος του Κυρίου.​—1 Κορ. 7:22. Σ 1/3/63 19-21.

24 Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα.​—Παροιμ. 20:11. Σ 15/7/62 16α

25 Έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν.​—Ρωμ. 15:2. Σ 15/11/62 4, 5α

26 Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις.​—Εβρ. 11:1. Σ 15/1/63 5, 6α

27 Δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.​—Ιωάν. 3:16. Σ 15/10/62 18, 19

28 Αφήσαντες την αρχικήν διδασκαλίαν του Χριστού, ας φερώμεθα προς την τελειότητα, χωρίς να βάλλωμεν εκ νέου θεμέλιον μετανοίας από νεκρών έργων, και πίστεως εις Θεόν.​—Εβρ. 6:1. Σ 1/2/62 1, 2β

29 Να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως το οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον.​—Ρωμ. 12:3. Σ 15/5/62 16α

30 Θέλουσι κατοικήσει· διότι τώρα θέλει μεγαλυνθή έως των άκρων της γης.​—Μιχ. 5:4. Σ 1/5/62 6, 7α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Ο Κύριος Ιησούς εδήλωσε ότι η γνώσις της αληθείας ελευθερώνει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας και της ζωής. (Ιωάν. 8:32) Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς καθώρισε τι είναι αλήθεια όπως αναφέρεται στον Ιωάννη 17:17: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αισθάνονται σαν μια θεόδοτη αποστολή τη γνωστοποίησι της αληθείας του Θεού και γι’ αυτό, τον Αύγουστο θα συνεχίσουν τη διακονία αυτή της αληθείας, παρουσιάζοντας στους ανθρώπους το βιβλίο «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

29 Σεπτεμβρίου: Μήπως Καταφρονείτε την Παιδείαν; Σελ. 488.

6 Οκτωβρίου: Πειθαρχημένη Σταθερότης. Σελ. 494.

Η Αυτοκυριαρχία Είναι Απόδειξις Σοφίας

ΚΑΘΕ άνθρωπος, που έχει το ορθό φρόνημα, ικανοποιείται με το να είναι σοφός. Δεν θέλει να είναι μωρός. Μεταξύ των τρόπων, με τους οποίους μπορεί να δείξη ότι είναι αληθινά σοφός, είναι και η άσκησις αυτοκυριαρχίας. Όπως λέγει η παροιμία: «Ο άφρων εκθέτει όλην αυτού την ψυχήν· ο δε σοφός αναχαιτίζει αυτήν εις τα οπίσω.»​—Παροιμ. 29:11.

Το ν’ ασκήσωμε αυτοκυριαρχία, όμως, δεν είναι εύκολο πράγμα. Δεν είναι η πορεία της ελαχίστης αντιστάσεως. Γι’ αυτό κι εκδηλώνεται τόσο λίγο σήμερα. Οι σημερινές συνθήκες ανακαλούν στη μνήμη τις πριν από τον Κατακλυσμό ημέρες, σχετικά με τις οποίες μας λέγεται ότι «επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης» και ότι «ενεπλήσθη η γη αδικίας.»​—Γεν. 6:5, 11.

Πραγματικά, ο Ιησούς Χριστός επροφήτευσε ότι όπως ήταν στις ημέρες του Νώε έτσι θα είναι και στις ημέρες της ‘παρουσίας του Υιού του ανθρώπου’, όπου είμεθα σήμερα. Με την ίδια έμπνευσι ο απόστολος Παύλος προείπε ότι «εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι . . . ακρατείς.» Όλα δε αυτά καθιστούν ακόμη δυσκολώτερη την άσκησι αυτοκυριαρχίας.​—Ματθ. 24:37-39· 2 Τιμ. 3:1-3.

Θα ήταν δύσκολο να μεγαλοποιήσωμε την περίπτωσι της αυτοκυριαρχίας ως αποδείξεως σοφίας. «Όστις δεν κρατεί το πνεύμα αυτού, είναι ως πόλις κατηδαφισμένη και ατείχιστος.» (Παροιμ. 25:28) Κάθε στιγμή εγρηγόρσεως, ακόμη δε και σε μερικές στιγμές του ύπνου μας, όλες οι σκέψεις και τα αισθήματα μας, όλα τα λόγια και οι πράξεις μας, είναι μέσα στα όρια της αυτοκυριαρχίας. Αν μπορούσαμε σαφώς, εμφανώς και ανεξίτηλα να εντυπώσωμε στη διάνοιά μας ότι η αυτοκυριαρχία είναι απόδειξις σοφίας, αυτό θα μας βοηθούσε πολύ σε καιρούς εντάσεως ή πειρασμού. Εξετάστε μερικά παραδείγματα.

Επεπλήχθητε ποτέ ή επετιμήθητε δριμέως από ένα ανώτερον, και μάλιστα, ίσως, ενώπιον άλλων; Ποια ήταν η πρώτη σας παρόρμησις; Δεν ήταν το να προσπαθήσετε να υπερασπίσετε τον εαυτό σας, ίσως με βίαια, ασύνετα λόγια; Εν τούτοις αυτό θα εχειροτέρευε απλώς τα πράγματα. Με σοφία μας δίδεται η επόμενη συμβουλή: «Εάν το πνεύμα του ηγεμόνος εγερθή εναντίον σου, μη αφήσης τον τόπον σου· διότι η γλυκύτης καταπαύει αμαρτίας μεγάλας.» Ναι, «η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» Απαιτείται πραγματική αυτοκυριαρχία να τηρήτε τη θεσι σας και ν’ απαντάτε με πραότητα σ’ έναν που εκδηλώνει θυμό, αλλ’ είναι η μόνη σοφή πορεία, διότι εξομαλύνει δυσχέρειες κι αποκαθιστά ειρηνικές σχέσεις.​—Εκκλησ. 10:4· Παροιμ. 15:1.

Βέβαια, σε γενικές μόνον αρχές σοφό πράγμα είναι ν’ ασκήται αυτοκυριαρχία στους λόγους, ειδικά αν ένας είναι επιρρεπής στη φλυαρία: «Ο άφρων προσέτι πληθύνει λόγους.» «Εν τη πολυλογία δεν λείπει η αμαρτία· αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός.» «Ο κρατών τους λόγους αυτού είναι γνωστικός· . . . Και αυτός ο άφρων, όταν σιωπά, λογίζεται σοφός.»​—Εκκλησ. 10:14· Παροιμ. 10:19· 17:27, 28.

Υπάρχει, επίσης, ζήτημα εγκρατείας στο φαγητό και στο ποτό. Η αποτυχία στο ν’ ασκή κανείς αυτοκυριαρχία στο τραπέζι προκαλεί αύξησι βάρους πέραν του κανονικού, που είναι το υπ’ άριθ. 1 υγειονομικό πρόβλημα στην Αμερική, και οδηγεί σε χρόνια εκφυλιστικά νοσήματα, των οποίων κυριότερο είναι η καρδιαγγειακή νόσος ή «καρδιακή ανωμαλία». Και πόσα σπίτια διελύθησαν, πόσες επαγγελματικές σταδιοδρομίες κατέρρευσαν, πόσες ασθένειες, κι όλ’ αυτά λόγω ελλείψεως εγκράτειας στην «πόσι»! Συμβαίνει ακριβώς, όπως λέγει ο λόγος του Θεού: «Εις τίνα ουαί; . . . Εις τίνα ματαιολογίαι; . . . Εις τους εγχρονίζοντας εν τω οίνω.» «Ο οίνος είναι χλευαστής, και τα σίκερα στασιαστικά· και όστις δελεάζεται υπό τούτων, δεν είναι φρόνιμος.» Με άλλα λόγια, αν σας λείπη η αυτοκυριαρχία, αυτά τα πράγματα θα σας κάμουν άφρονα.​—Παροιμ. 23:29, 30· 20:1.

Είσθε κάτοχος αυτοκινήτου; Τότε θ’ ασκήσετε, επίσης, αυτοκυριαρχία στην οδήγησί του. Από χρόνο σε χρόνο τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα αφαιρούν τη ζωή πολλών κι ακρωτηριάζουν εκατομμύρια ανθρώπων. Στο έτος 1962, μόνο στη Δυτική Γερμανία, 14.213 άτομα έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία δυστυχήματα και 413.457 ετραυματίσθησαν. Πολύ πρόσφατοι αριθμοί για άλλες χώρες είναι 38.000 μοιραία δυστυχήματα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, 9.000 για την Ιταλία και 7.000 για τη Μεγάλη Βρεττανία, με εικοσαπλασίους έως τριακονταπλασίους τραυματισμούς. Κατά τις ασφαλιστικές εταιρίες εναντίον ατυχημάτων, η υπερβολική ταχύτης, τα οινοπνευματώδη ποτά, οι ρεμβασμοί, η υπνηλία και η απροσεξία είναι κυρίως υπαίτια των δυστυχημάτων αυτών. Τι δε είναι αυτά παρά άλλες τόσες περιπτώσεις ελλείψεως αυτοκυριαρχίας;

Για να μνημονεύσουμε άλλο ένα μόνο κοινό σημείο, όπου η αυτοκυριαρχία είναι απόδειξις σοφίας, αυτό είναι το ζήτημα των σχέσεων μεταξύ των φύλων. Πριν από λίγον καιρό οι ψυχολόγοι εχλεύαζαν την ιδέα της αγνότητος πριν από τον γάμο, αλλά τώρα διαβάζομε δηλώσεις όπως αυτές: «Καμμιά κοινωνιολογική μελέτη δεν κατέδειξε ποτέ ότι η προγαμιαία σεξουαλική σχέσις, ή η μοιχεία, συντελεί σ’ ευτυχέστερο γάμο». «Μήπως μπορεί τίποτα από την άποψι της ηδονής της προγαμιαίας σεξουαλικής ενώσεως να εξισώση τα παθήματα αν η κόρη καταστή έγκυος;» «Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τώρα ή είχαν συφιλίδα, ο δε αριθμός εκείνων που πάσχουν από γονόρροια είναι διπλάσιος».​—Έρως και Γάμος, υπό Μάγκουν.

Δεν πρέπει να παραβλέπεται, μας λέγεται τώρα, το γεγονός ότι η αυτοκυριαρχία είναι επίσης αναγκαία και μέσα στη συζυγική σχέσι, η δε καλύτερη εξάσκησις γι’ αυτήν είναι η αυτοκυριαρχία πριν από τον γάμο. Για τους Χριστιανούς υπάρχουν οι πιο επιβεβλημένοι λόγοι της καθαρής συνειδήσεως και συναναστροφής με τη Χριστιανική κοινότητα, που υπογραμμίζουν τη σοφία της αυτοκυριαρχίας εν σχέσει με τούτο, διότι τους «πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.»​—Εβρ. 13:4.

Επειδή η αυτοκυριαρχία είναι απόδειξις σοφίας, χρησιμοποιήστε όσα βοηθητικά μέσα μπορείτε για να την ασκήτε. Μεταξύ αυτών είναι «ο φόβος του Ιεχωβά», ο οποίος αληθινά είναι «αρχή σοφίας». Ένας λόγος τούτου είναι το ότι «ο φόβος του Ιεχωβά είναι να μισή τις το κακόν.» Κατόπιν, η προσευχή είναι μια βοήθεια στο να περιπατούμε με φόβον του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 111:10, ΜΝΚ· Παροιμ. 8:13, ΜΝΚ.

Μια άλλη βοήθεια είναι η ταπεινότης. Ένας ταπεινός άνθρωπος δεν εξεγείρεται κατά των περιορισμών, που επιβάλλει η σοφία στην ελευθερία του· αναγνωρίζει ότι από την ίδια τη φύσι των πραγμάτων κάθε ελευθερία πρέπει να είναι σχετική. Μια άλλη ακόμη βοήθεια είναι η συμπάθεια· το να είμεθα ικανοί να θέτωμε τους εαυτούς μας στη θέσι των άλλων θα μας κάνη να μπορούμε να τους υπομένωμε.

Η αυτοκυριαρχία δεν είναι εύκολη, αλλ’ αξίζει την προσπάθεια, διότι είναι απόδειξις σοφίας, και ποιος δεν θέλει να είναι σοφός;

Διακράτησις Ακεραιότητος Απέναντι Βαναύσου Διωγμού

ΚΑΘΕ χρόνο αυξάνουν οι αποδείξεις που καταδεικνύουν ότι οι θεσμοί του κόσμου τούτου καταρρέουν. Το έγκλημα αυξάνει σε συγκλονιστικούς βαθμούς, οι πολιτικές αναστατώσεις είναι στην ημερησία διάταξι, τα προβλήματα γάμων αυξάνουν, η εξουσία των γονέων πάνω στους νεαρούς μειώνεται, και τα δαιμονικά όπλα, που θα μπορούσαν να εξοντώσουν το ανθρώπινο γένος τελειοποιούνται.

Όλ’ αυτά εκπληρώνουν τις Γραφικές προφητείες επακριβώς. Δείχνουν ότι ζούμε αναμφιβόλως στα τελευταία χρόνια του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Η Αποκάλυψις 12:12 λέγει για την εποχή μας: «Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.» Επειδή ο καιρός του πρόκειται σύντομα να λήξη, αυτός ο εχθρός του Θεού «ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη.»​—1 Πέτρ. 5:8.

Στον παρόντα καιρόν του τέλους η μανία του Σατανά στρέφεται ειδικά εναντίον εκείνων, οι οποίοι δεν θέλουν να υποταχθούν στην εξουσία του, των λάτρεων του Παγκοσμίου Κυριάρχου, Ιεχωβά Θεού. Επειδή αυτοί αρνούνται να συνεργασθούν με τον Σατανά και την ορατή του οργάνωσι στην εναντίωσί των κατά του Θεού, ο Σατανάς ασκεί πίεσι σ’ αυτούς για να τους εξαναγκάση να συμβιβάσουν την πίστι των.

Γι’ αυτό, εκείνος που ετάχθη με τον Ιεχωβά Θεό και τον Υιόν Του, Ιησού Χριστό, θα είναι στόχος διωγμού εμπνευσμένου από δαιμονικές δυνάμεις. Ο Ιησούς επληροφόρησε τους Χριστιανούς ότι το ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του θα εσήμαινε δοκιμασίες στη σάρκα. Είπε: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν.» (Ιωάν. 16:33) Ο απόστολος Παύλος επίσης είπε: «Πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.»​—2 Τιμ. 3:12.

Ότι είναι άδικος αυτός ο διωγμός μπορεί να παρατηρηθή από τη σημασία του όρου. Διωγμός σημαίνει πρωτίστως την επιβολή μιας βλάβης ως ποινής λόγω προσχωρήσεως σε κάποια γνώμη ή πορεία διαγωγής, που δεν μπορεί κατάλληλα να θεωρηθή ως εγκληματική, όπως λόγου χάριν ένας τρόπος λατρείας. Ο απόστολος Πέτρος ετόνισε ότι οι Χριστιανοί θα ‘έπασχαν αγαθοποιούντες’, και όχι για το ότι διέπραξαν κάποιο κακό.​—1 Πέτρ. 3:17.

Όλοι οι διωγμοί δεν είναι της ιδίας φύσεως. Μερικοί Χριστιανοί διώκονται με τη στροφή εναντίον των της οικογενείας ή των φίλων των. Άλλοι ρίχνονται σε φυλακές. Μερικοί υπεβλήθησαν σε βαριές διανοητικές πιέσεις όπως είναι η «πλύσις του εγκεφάλου». Υπάρχουν πολλοί που υπεβλήθησαν σε κτηνώδη φυσικό διωγμό, με γρονθοκοπήματα ή με όπλα εστραμμένα εναντίον των, κι εστερήθησαν από τροφή, νερό και υγειονομική βοήθεια. Μερικοί θανατώνονται λόγω της πίστεως των. Ο κτηνώδης αυτός διωγμός έγινε στα χρόνια μας στη Ρωσία, στη Γερμανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλα μέρη του κόσμου.

ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ

Είναι ζωτικό για κείνους που υπηρετούν τον Θεό να εκτιμούν πλήρως γιατί ο παντοδύναμος Ιεχωβά θα επέτρεπε να επέλθη διωγμός εναντίον εκείνων, τους οποίους αγαπά. Εξ άλλου, ότι μπορούσε να το εμποδίση αυτό είναι αναμφισβήτητο. Αλλά δεν εκλέγει το πράξη αυτό, για πολύ σπουδαίους λόγους.

Στον παρόντα καιρό ο Θεός καλεί ένα λαό για τ’ όνομά του. Αυτούς τους συνάγει σε μια ποίμνη για να εποικοδομήση την πίστι των ώστε να μπορούν να τον λατρεύουν κατάλληλα. Επίσης, ο Θεός εκπαιδεύει τον λαό του για ζωή μέσα στον νέο του κόσμο. Δεν θέλει κανένα που να είναι άπιστος σ’ αυτόν στον νέο εκείνο κόσμο. Έτσι, θα καθορίση τώρα, πριν από το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου, ποιοι θα τηρήσουν ακεραιότητα σ’ αυτόν και θα είναι άξιοι να ζήσουν στον νέο του κόσμο. Ο Θεός δεν θέλει κανένα, που δεν είναι σε αρμονία με αυτόν, να διαταράττη τη θαυμαστή ειρήνη που θα επιβάλη στον αποκαταστημένο εκείνο παράδεισο. Επομένως, ενώ ο Θεός δεν κάνει τον διωγμό, επιτρέπει να επέρχεται διωγμός εναντίον εκείνων που ομολογούν ότι τον αγαπούν για να δοκιμάση την πιστότητά των. Εκείνοι που δεν αγαπούν αληθινά τον Θεό θ’ αποβληθούν από την οργάνωσί του.​—Ματθ. 25:31-33· 2 Κορ. 13:5.

Εν τούτοις, ο μεγαλύτερος λόγος, για τον οποίον επιτρέπει διωγμόν, είναι σχετικός με το ζήτημα της παγκοσμίου κυριαρχίας που ήγειρε ο Σατανάς. Η ακεραιότης του ανθρώπου κάτω από δοκιμασίαν αμφισβητήθηκε από τον Σατανά. Αυτός επροκάλεσε τον Θεό, ισχυριζόμενος ότι κανείς άνθρωπος δεν θα παρέμενε πιστός αν επετρέπετο στον Σατανά να τον δοκιμάση. Έτσι, ο Θεός επιτρέπει να έλθη αυτή η δοκιμασία. Κάθε άνθρωπος που διακρατεί ακεραιότητα υπό δοκιμασίαν αποδεικνύει τον Διάβολο ψεύτη και δείχνει ότι κρατεί ψηλά το μέρος του Θεού στο ζήτημα αυτό και υποστηρίζει το δικαίωμα του Θεού να διακυβερνά το σύμπαν.​—Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2.

Ο διωγμός όχι μόνο θα δοκιμάση τον λαό του Θεού ως προς την ακεραιότητά του, αλλά και θα τον ενισχύση, διότι κάθε δοκιμασία, την οποία υποφέρει με πιστότητα, φέρνει νίκη στον Χριστιανό, η οποία ενισχύει την απόφασι και την ικανότητά του ν’ ανθέξη σε περαιτέρω δοκιμασίες. Όπως είπε ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος: «Εις τον οποίον [Διάβολον] αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν, εξεύροντες ότι τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κόσμω. Ο δε Θεός πάσης χάριτος . . . αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση.»​—1 Πέτρ. 5:9, 10.

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ

Ο Σατανάς θέλει να κάμη τον Χριστιανό να συμβιβάση την πίστι του στον Θεό, υποστηρίζοντας έτσι το δικό του μέρος στην πρόκλησι. Όταν εδοκίμασε τον Ιησού, είπε: «Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.» (Ματθ. 4:9) Ο Σατανάς εγνώριζε ότι μια πράξις λατρείας θα έκανε συμβιβασμό της πίστεως του Ιησού και θα υπεστήριζε την πρόκλησί του ότι ο άνθρωπος δεν θα παρέμενε πιστός κάτω από δοκιμασία.

Ο Χριστιανός δεν πρέπει ν’ αυταπατάται και να νομίζη ότι το πιο σπουδαίο πράγμα είναι ν’ απαλλαγή από διωγμό για να μπορέση να εξακολουθήση να κηρύττη τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας, κι επομένως να συμβιβάζεται για να πραγματοποιήση την απαλλαγή του. Κάθε συμβιβασμός αποτελεί ρήγμα στην ακεραιότητα του Χριστιανού που θα προκαλούσε έναρξι της πτώσεως του. Όταν αυτός ο συμβιβασμός συνίσταται σε μια ‘προσκύνησι’ του Σατανά ή οποιουδήποτε μέρους της οργανώσεώς του, εκείνος που παρέβη έτσι την ακεραιότητα του στον Θεό δεν μπορεί πια ν’ αντιπροσωπεύη τα συμφέροντα της Βασιλείας του Ιεχωβά στη γη.​—Έξοδ. 20:5· Ματθ. 4:10.

Μερικοί αναφέρουν την απάρνησι του Χριστού εκ μέρους του Πέτρου και ρωτούν πώς θα μπορούσε να του συγχωρηθή τόσο γρήγορα αυτή η εγκατάλειψις. Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι, μολονότι ηρνήθη ότι εγνώριζε τον Χριστό, ο Πέτρος δεν ησχολήθη με πράξι ειδωλολατρίας. Δεν υπεκλίθη ενώπιον εικόνος, είτε υπό μορφήν αφώνου ειδώλου είτε υπό άλλη μορφή. Δεν απηρνήθη τον Θεό, αλλά προσωρινά κατελήφθη από ανθρώπινη αδυναμία, από την οποία γρήγορα ανένηψε. Η κατάστασις θα ήταν διαφορετική αν ο Πέτρος επεδίδετο σε μια πράξι ειδωλολατρίας.​—Ματθ. 26:69-75· Ιωάν. 21:15-17.

ΣΤΑΣΙΣ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟΝ

Ο διωγμός ποτέ δεν είναι ευχάριστος, αλλ’ ο Χριστιανός μπορεί να τον υπομείνη και να ενισχυθή απ’ αυτόν αν διακρατήση την ορθή στάσι. Ο Πέτρος είπε: «Αλλ’ εάν και πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι», και «Αλλ’ εάν πάσχη [τις] ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται, αλλ’ ας δοξάζη τον Θεόν κατά τούτο.»​—1 Πέτρ. 3:14· 4:16.

Γιατί πρέπει ο Χριστιανός να είναι ευτυχής, όταν είναι υπό διωγμόν; Διότι γνωρίζει ότι πράττει το ορθόν, ότι διακρατεί ακεραιότητα, ότι ευαρεστεί τον Θεό και υποστηρίζει το μέρος Του στο επίμαχο ζήτημα. Πώς ο Θεός και οι πιστές αγγελικές του δυνάμεις πρέπει να χαίρουν, όταν βλέπουν ατελείς ανθρώπους να μένουν σταθεροί και να διακρατούν ακεραιότητα κάτω από βάναυσο διωγμό!

Η ορθή αυτή στάσις διανοίας πολύ εβοήθησε τους πρώτους Χριστιανούς στις δοκιμασίες των. Σε μια περίπτωσι οι απόστολοι εδάρησαν και προσετάχθησαν να παύσουν να ομιλούν για τ’ όνομα του Ιησού. Ποια ήταν η στάσις των; Στις Πράξεις 5:41 μας λέγεται: «Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι.»

Σε μια άλλη περίπτωσι ο Παύλος και ο Σίλας ερρίφθησαν στη φυλακή, στην εσωτέρα μάλιστα, και τα πόδια των εδέθησαν σε ξύλα. Ποια ήταν η στάσις των; «Κατά δε το μεσονύκτιον ο Παύλος και ο Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν και ηκροάζοντο αυτούς οι δέσμιοι.» (Πράξ. 16:25) Με την κατάλληλη στάσι διανοίας, εκτιμώντας τον λόγο του διωγμού των, μπορούσαν να ψάλλουν αίνους στον Ιεχωβά!

ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Η πορεία ενεργείας ενός Χριστιανού μπορεί να επηρεάση άλλους. Αν συμβιβάση την πίστι του, μπορεί να επηρεάση άλλους ενάντια. Ο συμβιβαζόμενος δεν θα διενοείτο να λάβη όπλον και να φονεύση τους Χριστιανούς αδελφούς του. Αλλά το αποτέλεσμα είναι χειρότερο, όταν, με τη συμβιβαστική του πορεία, κάνη κάποιον άλλο να προκαλέση ρήγμα στην ακεραιότητά του, με αποτέλεσμα να χάση εκείνος ευκαιρίες για αιώνια ζωή στον νέο κόσμο του Θεού.

Μια πορεία συμβιβασμού μπορεί να σημαίνη προσωρινή χαλάρωσι των δυσκολιών, αλλά κερδίζεται έτσι πραγματικά τίποτε το αξιόλογο; Όχι, διότι, αν και μπορεί ένας να επιτύχη προσωρινή ανακούφισι, μπορεί να χάση την αιώνια ζωή στον αποκαταστημένο παράδεισο του Θεού. Επίσης, εκείνος που συμβιβάζεται δεν αποκτά ειρήνη, διότι τώρα η συνείδησίς του θα κατατρύχεται, ειδικά αν έκαμε κάποιον άλλον να προσκόψη. Και το σπουδαιότερο, εκλέγοντας τη φιλία του κόσμου ο συμβιβαζόμενος προκαλεί την έχθραν του Θεού.​—Ιάκ. 4:4.

Πρέπει ν’ αποβλέπη κανείς σ’ εκείνους μεταξύ του λαού του Ιεχωβά, οι οποίοι παραμένουν σταθεροί, όπως οι πιστοί επίσκοποι της ορατής οργανώσεως του Θεού. Αλλά και αν ακόμη ένας επίσκοπος συνθηκολογήση, αυτό δεν πρέπει ν’ αποτρέψη τον Χριστιανό από το να διακρατήση ακεραιότητα. Πρέπει να παραμείνη, όχι διότι αυτό κάνει και κάποιος άλλος, αλλά λόγω της εντόνου αγάπης του στον Θεό και σε ό,τι είναι ορθό, ακριβώς όπως οι Λευίται τηρούσαν ακεραιότητα, όταν οι άλλοι Ισραηλίται έκαναν τον χρυσούν μόσχον, και όπως οι ένδεκα απόστολοι του Ιησού παρέμειναν στην υπηρεσία του Θεού μετά τον συμβιβασμό του Ιούδα.​—Εβρ. 13:7· Έξοδ. 12:26· Πράξ. 1:13-17.

Στην περίπτωσι των επισκόπων, βαρύτερη ευθύνη επικάθηται σ’ αυτούς. Επειδή η πορεία της ενεργείας των μπορεί να επηρεάση πολλούς άλλους, η ευθύνη των για αίμα θα είναι βαρύτερη αν εξασθενήσουν και πέσουν. Εν τούτοις, αν παραμείνουν πιστοί υπό δοκιμασίαν, τότε στους Χριστιανούς αδελφούς των θ’ αποδείξουν ότι είναι «ως σκέπη από του ανέμου, και ως καταφύγιον από της τρικυμίας· ως ποταμοί ύδατος εν ξηρά γη.»​—Ησ. 32:2.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΜΩΜΕ ΟΤΑΝ ΔΙΩΚΩΜΕΘΑ

Όταν επέρχεται διωγμός, ειδικά βάναυσος φυσικός διωγμός, τι πρέπει να κάμη ο Χριστιανός; Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να φέρη στον νου του την αιτία του διωγμού αυτού. Κατόπιν πρέπει να φυλαχθή από το να εμπιστεύεται πολύ στη δική του δύναμι ή στη δύναμι άλλων. Αν πρόκειται περί φυσικού διωγμού, η φυσική δύναμις ενός μπορεί γρήγορα να εξαντληθή.

Η ισχυρότερη άμυνα του Χριστιανού είναι η αγάπη του για τον Θεό και η πλήρης εμπιστοσύνη του σ’ Αυτόν. Ακόμη και μετά την εξάντλησι των φυσικών του μέσων τα διανοητικά του μέσα δεν θα εξαντληθούν αν αυτός επιστηρίζεται στον Ιεχωβά. Ο Θεός θα του δώση δύναμι πέρ’ από τη δική του ικανότητα σε καιρούς στενοχωρίας. Ο Ψαλμός 46:1, 2 υπόσχεται: «Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμότατη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή.»

Συνεχώς σκέπτεσθε τον Θεό και τους σκοπούς του. Εμμένετε στον λόγον του μέσα στη διάνοιά σας, έστω κι αν σας αφαιρεθούν όλες οι Γραφές και τα Γραφικά βοηθήματα. Τηρείτε πάντοτε προ οφθαλμών το όραμα του νέου κόσμου του Θεού. Και το σπουδαιότερο, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε.» (1 Θεσ. 5:17) Αυτή η επικοινωνία με τον Θεό είναι απαραίτητη, διότι αλλιώς μπορεί να σκέπτεσθε μόνο για τη στενοχώρια της στιγμής και να ενδώσετε στις κλίσεις της σαρκός. Αν η καρδιά σας είναι ευθεία, ο Ιεχωβά θα σας βοηθήση να ανθέξετε σ’ αυτόν τον διωγμό, διότι «Πιστός . . . είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.»​—1 Κορ. 10:13.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΘΗΤΕ ΠΡΙΝ ΕΛΘΗ Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

Είναι ανάγκη να γίνη προετοιμασία λόγω του διωγμού. Καλό είναι να σκεπτώμεθα τώρα γιατί επιτρέπεται ο διωγμός και ποια πρέπει να είναι η πορεία της ενεργείας μας, ώστε, όταν έλθη, να είμεθα διανοητικώς προετοιμασμένοι γι’ αυτόν.

Είναι ανάγκη να εποικοδομήσωμε την πίστι μας, το θάρρος και την ακεραιότητά μας από μέρα σε μέρα. Θα εγκαρτερήσωμε ανάλογα με την πίστι μας. Η πίστις θα είναι ανάλογη με την αγάπη μας στον Θεό, η οποία, εν συνεχεία, αυξάνει με τη γνώσι. Χρειάζεται ισχυρή πεποίθησις βασισμένη σε ανάγνωσι της Γραφής, μελέτη, και συναναστροφή με τους άλλους Χριστιανούς. Επίσης, πρέπει να ζούμε την αλήθεια. Πρέπει αυτή να γίνη μέρος της ζωής μας. Με αυτό τον τρόπο θα τεθούμε στην οδό των μικρότερων δοκιμασιών από μέρα σε μέρα. Καθόσον υπερνικούμε αυτές τις δοκιμασίες, θα ενισχυώμεθα να υπομένωμε τις πιο σοβαρές που μπορεί να επέλθουν αργότερα. Εν τούτοις, αν συστελλώμεθα από το να πράττωμε το θέλημα του Θεού στην καθημερινή μας ζωή σήμερα, τότε δεν θα είμεθα προετοιμασμένοι να σταθούμε στις πιο δύσκολες δοκιμασίες αργότερα.

Μάθετε όλα όσα μπορείτε περί Θεού και των βουλών του τώρα. Αφήστε αυτή τη γνώσι να εισχωρήση βαθιά μέσα στην καρδιά σας και να κινητοποιήση όλη την πορεία της ζωής σας. Θυμηθήτε ότι εκείνος που γνωρίζει τον Θεό καλύτερα θα εμπιστευθή σ’ αυτόν περισσότερο σε καιρό δοκιμασίας.

Εφθάσαμε στον καιρό της πιο μεγάλης κρίσεως στην ιστορία του κόσμου, σ’ έναν καιρό κλονισμού και δοκιμασίας για τον λαόν του Θεού. Σε λίγο, ο Σατανάς ή Διάβολος θα κάμη την τελική του γενική επίθεσι εναντίον των λάτρεων του Ιεχωβά. Με πλήρη εμπιστοσύνη κι επάφεσι στον Θεό, οι Χριστιανοί θ’ αντιμετωπίσουν αυτόν τον βάναυσο διωγμό και θα εξέλθουν νικηταί. Θα διακρατήσουν ακεραιότητα, προς τιμήν και δόξαν του Θεού και προς ιδικήν των σωτηρίαν. «Πρόσμενε τον Ιεχωβά, και φύλαττε την οδόν αυτού, και θέλει σε υψώσει δια να κληρονομήσης την γην· όταν εξολοθρευθώσιν οι ασεβείς, θέλεις ιδεί.» (Ψαλμ. 37:34, ΜΝΚ) Τι μεγάλη ενθάρρυνσις είναι αυτή για κείνους που διακρατούν ακεραιότητα παρά τον βάναυσο διωγμό!

Ομιλία σε Ξένες Γλώσσες Είναι Απόδειξις Αληθινής Λατρείας;

ΜΕΡΙΚΕΣ θρησκευτικές οργανώσεις σε όλο τον «Χριστιανικό κόσμο» θέτουν σ’ εξέχουσα θέσι το «λαλείν γλώσσας» στη λατρεία των, και θ’ απαντήσουν, ‘Ναι! το λαλείν γλώσσας είναι μια αναγκαία απαίτησις αληθινής λατρείας.’ «Πιστεύομε», αναφέρει το Εγχειρίδιον μιας τέτοιας οργανώσεως, «στο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος όπως έγινε στην ημέρα της Πεντηκοστής. Πιστεύομε ότι όλοι εκείνοι, που λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα, θα μιλούν με άλλες γλώσσες».

Αν μιλήσωμε γενικά, στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εκκλησίες των Πεντηκοστιανών ανεφύησαν από ένα κίνημα που είχε την αρχή του γύρω στη στροφή του αιώνος, και του οποίου οι αναζωπυρώσεις εχαρακτηρίζοντο από «ομιλία σε άλλες γλώσσες». Στο έτος 1906 η πιο θεαματική από αυτές τις αναζωπυρώσεις συνέβη στο Λος Άντζελες της Καλιφορνίας, όπου, σύμφωνα με το βιβλίο Έξαφνα από τον Ουρανό, μια επίσημη ιστορία των Συνελεύσεων του Θεού, στις 9 Απριλίου, ένας όμιλος λατρευτών εβλήθη σαν «από αστραπιαίο κεραυνό», και «ολόκληρη η ομάδα μετεκινήθη από τα καθίσματά των στο πάτωμα. Επτά άρχισαν να μιλούν σε διάφορα είδη γλωσσών και να μεγαλύνουν τον Θεό. Οι κραυγές ήσαν τόσο ένθερμες​—και τόσο μεγαλόφωνες!—​ώστε ένα πλήθος συναθροίσθηκε έξω.»

Αφού το περιστατικό αυτό θεωρείται από τους Πεντηκοστιανούς ως όμοιο με την έκχυσι του αγίου πνεύματος την Πεντηκοστή, ως μια δεύτερη Πεντηκοστή, να πούμε, εγείρονται οι ερωτήσεις: Είναι η ομιλία σε γλώσσες διακριτικό χαρακτηριστικό ενός αληθινού Χριστιανού σήμερα; Για ποιόν σκοπό εδόθη στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος το θαυματουργικό χάρισμα των γλωσσών; Μιλούσε ο Ιησούς διάφορες γλώσσες;

ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

Ο Ιησούς εθεράπευε τους ασθενείς, ήγειρε τους νεκρούς και εκτελούσε πολλές άλλες καταπληκτικές πράξεις. Οι θαυμαστές αυτές δυνάμεις τον απεδείκνυαν αληθινό προφήτη και δούλο του Θεού, όπως ακριβώς η εκτέλεσις θαυμάτων εδραίωνε την αυθεντικότητα του Μωυσέως ως προφήτου του Θεού. Εν τούτοις, η ομιλία σε γλώσσες δεν ήταν μια απ’ τις θαυματουργικές δυνάμεις που εξησκήθησαν από τον Ιησούν. Δεν ελήφθη για πρώτη φορά το χάρισμα αυτά πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ., και σ’ αυτή την περίστασι εχρησίμευσε ως αποτελεσματική απόδειξις του ότι οι Χριστιανοί είχαν το πνεύμα του Θεού επάνω τους.

Στο τέλος της ανοίξεως του 33 μ.Χ. οι Ιουδαίοι είχαν συναθροισθή από μέσα και απ’ έξω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για την ετήσια εορτή τους της Πεντηκοστής. Δέκα ακριβώς ημέρες πρωτύτερα, ο Ιησούς είχε αναληφθή στον ουρανό, και, με υπακοή στις οδηγίες του, 120 από τους μαθητάς του περίμεναν στην Ιερουσαλήμ για να λάβουν την υποσχεμένη «δύναμιν εξ ύψους». (Λουκ. 24:49) Στις εννέα περίπου το πρωί σ’ αυτή την αξιομνημόνευτη ημέρα, έξαφνα «έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. . . . Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»​—Πράξ. 2:2-4.

Όταν οι Ιουδαίοι άκουσαν τους ακολούθους του Ιησού να μιλούν σε μια δωδεκάδα και πλέον, ίσως, διαφορετικές γλώσσες, τι αποτέλεσμα είχε τούτο σ’ αυτούς; «Εξεπλήττοντο δε πάντες», λέγει η Γραφή, «και εθαύμαζον, λέγοντες προς αλλήλους, Ιδού, πάντες ούτοι οι λαλούντες δεν είναι Γαλιλαίοι; Και πώς ημείς ακούομεν έκαστος εν τη ιδία ημών διαλέκτω εν η εγεννήθημεν; . . . ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.»​—Πράξ. 2:5-11.

Το ν’ ακούουν Γαλιλαίους να μιλούν ευκρινώς στις πολλές διαφορετικές γλώσσες των ήταν πειστική απόδειξις σ’ αυτούς τους ξένους ότι το πνεύμα του Θεού ήταν επάνω στους ακολούθους του Ιησού. Αυτό ήταν θαυματουργικό! Ήταν εντελώς διαφορετικό από τις μεγαλόφωνες και ένθερμες κραυγές της Πεντηκοστιανής αναζωπυρώσεως στο Λος Άντζελες, διότι εδώ στην Ιερουσαλήμ πολλοί ξένοι έλαβαν διδασκαλία στις μητρικές των γλώσσες για «τα μεγαλεία του Θεού».

Από ό,τι συνέβη στην Πεντηκοστή είναι προφανές ότι το άγιο πνεύμα εδόθη στους πρώτους Χριστιανούς για τον πρακτικό σκοπό της διακηρύξεως των αγαθών νέων. Ο Ιησούς το έδειξε αυτό στις αποχαιρετιστήριες οδηγίες του προς τους μαθητάς του: «Παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, . . . θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.»​—Πράξ. 1:4-8.

Αυτό το ειδικό χάρισμα των γλωσσών που ελήφθη στην Ιερουσαλήμ μέσω του αγίου πνεύματος του Θεού εβοήθησε τους μαθητάς εκεί στο να κηρύττουν τα αγαθά νέα ως σημείο σ’ εκείνους τους Ιουδαίους λατρευτάς, από τα μακρινά μέρη της γης. Αλλά η πραγματική εκπλήρωσις της προφητείας του Ιωήλ 2:28-32 την ημέρα εκείνη της Πεντηκοστής ήταν το γεγονός ότι εκείνοι που εγέμισαν με το πνεύμα επροφήτευσαν. Η ομιλία με γλώσσες ήταν συμπτωματική, ως σημείο αυθεντικότητος ή θείας υποστηρίξεως.​—Πράξ. 2:16-22.

Η Βίβλος αναγράφει μόνο δύο άλλες περιπτώσεις εκχύσεως του αγίου πνεύματος συνοδευμένης με την ομιλία γλωσσών. Η πρώτη συνέβη έπειτα από τριάμισυ περίπου έτη μετά την Πεντηκοστή, όταν ο Θεός έστρεψε την προσοχή του στα έθνη και εξέχυσε το πνεύμα του στον Εθνικόν Κορνήλιον και στον οίκον του. Η ομιλία γλωσσών, λόγω της άμεσης ορατής της εκδηλώσεως, ήταν το λογικό χάρισμα που θα χορηγούσε ο Θεός σ’ αυτούς τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους για να δείξη στον απόστολο Πέτρο ότι μπορούσαν να γίνουν δεκτοί στη Χριστιανική εκκλησία.​—Πράξ. 10:44-46.

Ήταν κάτι όμοιο στην άλλη περίπτωσι, όταν ο απόστολος Παύλος εκήρυξε στους ανθρώπους της Εφέσου που είχαν λάβει το βάπτισμα του Ιωάννου. Η ομιλία των σε γλώσσες ήταν εντυπωσιακή άμεση απόδειξις ότι το βάπτισμα του Ιωάννου δεν ήταν πια κατάλληλο ενώπιον του Θεού, όπως ήταν πριν από την έκχυσι του πνεύματος στην Πεντηκοστή του 33 μ.Χ.​—Πράξ. 19:1-7.

ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΣΕ ΓΛΩΣΣΕΣ

Τώρα, μήπως οι τρεις αυτές αναγραφόμενες περιπτώσεις δείχνουν ότι όλοι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος μιλούσαν σε διάφορες γλώσσες, και ότι, συνεπώς, όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί θα μιλούσαν και σήμερα; Αυτό είναι το συμπέρασμα που αντλούν μερικοί, αλλά είναι μήπως αυτό που δείχνει η Γραφή; Ας εξετάσωμε και ας ιδούμε.

Πρώτ’ απ’ όλα, είναι ενδιαφέρον να εύρωμε ότι το μόνο άλλο μέρος των θεοπνεύστων Γραφών, όπου αναφέρεται το χάρισμα των γλωσσών, είναι η πρώτη επιστολή του Παύλου προς τους Κορινθίους. Στην περίστασι δε αυτή ο Παύλος έγραψε στους Κορινθίους για τις γλώσσες επειδή προφανώς είχαν προσδώσει πάρα πολλή σπουδαιότητα σ’ αυτές και έπρεπε να διορθωθούν ως προς τη χρήσι των.

Για να καθορίσωμε, λοιπόν, την κατάλληλη θέσι του Χριστιανού όσον αφορά το χάρισμα των γλωσσών, ας εξετάσωμε τα τρία κεφάλαια στα οποία ο απόστολος Παύλος μιλεί γι’ αυτές. Στο δωδέκατο κεφάλαιο της επιστολής του εξηγεί ότι υπήρχαν πολλά θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, που δε τοποθετεί τις γλώσσες από απόψεως σπουδαιότητος; Ο Παύλος εμείωσε τη σπουδαιότητα τους στο εδάφιο 28, με το να τις κατατάξη τελευταίες. Έπειτα ερώτησε: «Μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας;» Είναι σαφές ότι ο Παύλος έδειχνε ότι δεν κατείχαν όλοι οι Χριστιανοί αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα, και, συνεπώς, η κατοχή οποιουδήποτε απ’ αυτά, περιλαμβανομένης και της ομιλίας γλωσσών, δεν ήταν αναγκαία για σωτηρία.​—1 Κορ. 12:4-11, 28-31.

Εν τούτοις, κάποιος μπορεί να υποστηρίξη ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ του «χαρίσματος των γλωσσών» και της ομιλίας σε γλώσσες ως «αποδείξεως» της εκχύσεως του αγίου πνεύματος. Όλοι μιλούσαν σε γλώσσες όταν ελάμβαναν το πνεύμα, θα μπορούσε αυτός να πη, αλλά δεν ήσαν όλοι αργότερα προικισμένοι με το «χάρισμα των γλωσσών». Αλλά πού είναι η Γραφική υποστήριξις για μια τέτοια υπόθεσι; Δεν υπάρχει.

Για να διευκρινίσωμε: Ένας θα παρατηρήση ότι και άλλα θαυματουργικά χαρίσματα εχορηγούντο επίσης όταν εξεχύνετο το άγιο πνεύμα, όπως στην Έφεσο όταν οι άνδρες «ελάλουν γλώσσας και προεφήτευον.» (Πράξ. 19:6) Τώρα, μήπως κάνουν οι Γραφές διάκρισι μεταξύ λήψεως του χαρίσματος της προφητείας κατά την έκχυσι του αγίου πνεύματος και εξασκήσεως του αργότερα; δηλαδή, ότι όλοι ελάμβαναν το χάρισμα της προφητείας όταν το άγιο πνεύμα ήρχετο για πρώτη φορά σ’ αυτούς, αλλά μόνο μερικοί το εξασκούσαν αργότερα; Όχι, οι Γραφές δεν κάνουν τέτοια διάκρισι, όπως και δεν δείχνουν ότι όλοι οι Χριστιανοί μιλούσαν σε γλώσσες όταν ελάμβαναν το άγιο πνεύμα, ενώ μόνο μερικοί το έπρατταν αυτό κατόπιν! Δεν μπορούμε να ξεφύγωμε απ’ αυτό, δεν μιλούσαν όλοι οι Χριστιανοί με γλώσσες στον πρώτον αιώνα. Δεν ήταν τούτο απαραίτητο για σωτηρία.

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΠΑΥΕΙ

Ο Παύλος προχωρεί, στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της επιστολής του προς τους Κορινθίους, για να τους δείξη τη χαμηλή θέσι των γλωσσών σε σύγκρισι με περισσότερο σπουδαία πράγματα, ειδικά με την «υπερέχουσαν οδόν» της αγάπης. Ακόμη και όσοι είναι ευλογημένοι με το χάρισμα των γλωσσών, γίνονται «χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον» αν δεν εξασκούν αγάπη, εξήγησε ο απόστολος Παύλος. (1 Κορ. 12:31· 13:1) Και για να τονίση τη σπουδαιότητα και μονιμότητα της αγάπης σε σύγκρισι με τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, έγραψε: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή.»​—1 Κορ. 13:8.

Με βάσι τα λόγια του Παύλου εδώ, δεν θα έπρεπε να υπάρχη αμφισβήτησις ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος επρόκειτο να παρέλθουν. Αλλά πότε; Υποστηρίζεται από μερικούς ότι, αφού ο Παύλος είπε ότι ‘αι γλώσσαι είναι σημείον προς τους απίστους’ δεν θα παρήρχοντο ώσπου θα παρήρχοντο οι άπιστοι, δηλαδή, ώσπου δεν θα υπήρχαν πια άπιστοι. (1 Κορ. 14:22) Αλλ’ αυτό είναι μήπως το σημείο που διευκρινίζει ο Παύλος στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο; Όχι, δεν είναι αυτό. Σ’ αυτό το κεφάλαιο δεν συνδέει την παύσι των γλωσσών με τους απίστους, αλλά, μάλλον, συγκρίνει την προσωρινότητα των χαρισμάτων του πνεύματος με τη μονιμότητα της αγάπης· και συνδέει την παροδικότητα αυτών των χαρισμάτων, όχι με τους απίστους, αλλά με τη νηπιότητα της Χριστιανοσύνης.

Αφού, λοιπόν, διακηρύττει, στο εδάφιο 8, ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα της προφητείας, των γλωσσών και της γνώσεως πρόκειται να καταργηθούν, ο Παύλος δείχνει ότι αυτά αποτελούσαν ένα χαρακτηριστικό της νηπιακής ηλικίας της Χριστιανικής εκκλησίας. Στη νηπιότητά της τα θαυματουργικά αυτά χαρίσματα εχρειάζοντο για ν’ αποδείξουν μ’ ένα θεαματικό τρόπο ότι η εύνοια του Θεού είχε φύγει από το Ιουδαϊκό έθνος και τώρα ήταν επάνω στη νέα εκκλησία των Χριστιανών. Αλλά, όπως εξήγησε ο Παύλος, όταν ένας άνθρωπος φθάνη να ενηλικιωθή, καταργεί «τα του νηπίου.» Όταν, λοιπόν, η Χριστιανική εκκλησία αυξήθηκε σε ανδρική ηλικία, δηλαδή, έφθασε σε ωριμότητα με το να γίνη μια ανεγνωρισμένη, εδραιωμένη οργάνωσις, τα θαυματουργικά αυτά χαρίσματα παρήλθαν. Όμως πίστις, ελπίς και αγάπη παρέμεναν ως το διακριτικό σημείο της αληθινής Χριστιανοσύνης.​—1 Κορ. 13:9-13.

Όσον αφορά την προσωρινότητα των θαυματουργικών χαρισμάτων η Εγκυκλοπαιδεία των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμος 10, σελίς 484, λέγει: «Φαίνεται έτσι ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα των πρώτων ημερών, που εχορηγήθησαν στην Εκκλησία για έναν ωρισμένο σκοπό, βαθμιαίως, αλλά γρήγορα, αφηρέθησαν από τους ανθρώπους όταν οι απόστολοι και εκείνοι που είχαν μάθει τον Χριστό από τα χείλη των, εκοιμήθησαν». Οι Γραφές δείχνουν ότι ‘δια της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων εδίδετο το πνεύμα’. Για τούτο, όταν οι απόστολοι πέθαναν, και όταν εκείνοι που είχαν λάβει τα θαυματουργικά χαρίσματα μέσω αυτών παρήλθαν από την επίγεια σκηνή, τα υπερφυσικά χαρίσματα του πνεύματος, περιλαμβανομένης της ομιλίας σε γλώσσες, έπαυσαν.​—Πράξ. 8:18.

ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΧΑΡΙΣΜΑ

Αλλά επειδή τα πνευματικά χαρίσματα ήσαν παρόντα εκείνο τον καιρό, ο Παύλος επροχώρησε, στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο της επιστολής του, να ενθαρρύνη τους Κορινθίους ν’ αγωνίζονται γι’ αυτά. Αλλά για ποιο ιδιαίτερα; Όχι για τις γλώσσες, αλλά «μάλλον δε το να προφητεύητε.» Αυτό θα έκανε περισσότερο καλό στην οικοδομή των άλλων. Διότι ο Παύλος εξήγησε: «Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, εαυτόν οικοδομεί· ο δε προφητεύων, την εκκληοίαν οικοδομεί.» Κατόπιν ερώτησε: «Εάν έλθω προς εσάς λαλών γλώσσας, τι θέλω σας ωφελήσει;» Ναι, πώς αυτό θα βοηθούσε τους άλλους αν δεν εννοούσαν τι έλεγε; Έτσι ο Παύλος είπε: «Εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω δια του νοός μου, δια να κατηχήσω και άλλους, παρά μύριους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον.»​—1 Κορ. 14:1-19.

Οι Κορίνθιοι είχαν ανάγκη να τους υπομνησθή ο σκοπός του χαρίσματος των γλωσσών. Ο Παύλος, λοιπόν, έγραψε: «Αι γλώσσαι είναι δια σημείον, ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους.» Σημειώστε ότι ο Παύλος δεν συνδέει την παύσι των γλωσσών με τους απίστους, αλλά, μάλλον εξηγεί ότι οι γλώσσες πρέπει να χρησιμεύουν ως σημείον για τους απίστους, όπως εχρησίμευσαν στην Πεντηκοστή. Τότε οι ετερόγλωσσοι άνθρωποι ειλκύσθησαν στη Χριστιανοσύνη επειδή άκουαν τον λόγον του Θεού εξηγούμενον σ’ αυτούς στις γλώσσες των. Έπρεπε, λοιπόν, να ενθυμούνται οι Κορίνθιοι ότι οι γλώσσες δεν εδόθησαν για να διδάξουν πιστούς μέσα στην εκκλησία, αλλά «δια σημείον» στους απίστους που θα ήταν δυνατόν να παρευρίσκωνται σε μια συνάθροισι πιστών.​—1 Κορ. 14:21-26.

Ως προς τη χρήσι γλωσσών στην εκκλησία, ο Παύλος ενουθέτησε: «Εάν τις λαλή γλώσσαν αγνώριστον, ας κάμωσι τούτο ανά δύο, ή το περισσότερον ανά τρεις, και εκ διαδοχής· και είς ας διερμηνεύη· αλλ’ εάν δεν ήναι διερμηνευτής, ας σιωπά εν τη εκκλησία.» Η συμβουλή αυτή εχρησίμευε για τον έλεγχο της χρήσεως των γλωσσών στην εκκλησία. Τις παρέπεμπε στην κατάλληλη θέσι των στην εκκλησία.​—1 Κορ. 14:14-28.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Μήπως τα προηγούμενα, που περιλαμβάνουν ολόκληρη τη Βιβλική αναγραφή για τις γλώσσες, δείχνουν ότι οι Χριστιανοί θα μιλούσαν σε διάφορες γλώσσες σήμερα; Όχι, διότι οι γλώσσες και τα άλλα θαυματουργικά χαρίσματα εχρησίμευαν ως πιστοποιητικά για τη νέα Χριστιανική οργάνωσι του Θεού στη διάρκεια της νηπιακής της ηλικίας. Αλλ’ αφού εξυπηρέτησαν αυτόν τον έντιμο σκοπό, τα θαυματουργικά αυτά χαρίσματα έπαυσαν.

‘Αλλά σταματήστε’, μπορεί να ειπή κάποιος καθιστώντας μας προσεκτικούς, ‘Παρεβλέψατε το κύριο Γραφικό εδάφιο πάνω στο θέμα αυτό, τις οδηγίες του ιδίου του Ιησού που αναγράφονται στο κατά Μάρκον 16:17, 18: «Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς.» Ιδετέ, αυτό δείχνει ότι οι Χριστιανοί σήμερα θα μιλούσαν σε διάφορες γλώσσες.’

Αλλά συμβαίνουν αυτά; Ένα άτομο που εσκεμμένως θα έπιανε δηλητηριώδη φίδια ή θα έπινε κάτι θανάσιμο, θα εθεωρείτο είτε πολύ ανόητο είτε διανοητικώς ανισόρροπο, ακόμη και από ένα Πεντηκοστιανό. Εν τούτοις, τα λόγια αυτά λέγουν ότι αυτό ακριβώς θα έκαναν οι Χριστιανοί.

Το γεγονός είναι ότι οι λόγιοι μελετηταί των Γραφών συμφωνούν ότι τα τελευταία δώδεκα εδάφια, που προβάλλουν στο βιβλίο του Μάρκου και που μιλούν για γλώσσες και για αποφυγή βλάβης από φίδια, δεν εγράφησαν από τον Μάρκο, αλλά προσετέθησαν από άλλον, Ο Τρεγκέλλες, ένας διακεκριμένος Βιβλικός λόγιος του δεκάτου ενάτου αιώνος, αναφέρει: «Ο Ευσέβιος, ο Γρηγόριος ο Νύσσης, ο Βίκτωρ της Αντιοχείας, ο Σεβήρος της Αντιοχείας, ο Ιερώνυμος, καθώς και άλλοι συγγραφείς, ειδικά Έλληνες, πιστοποιούν ότι αυτά τα εδάφια δεν εγράφησαν από τον Αγ. Μάρκο, ή δεν βρίσκονται στα καλύτερα χειρόγραφα.» Αλλά και αν ακόμη αυτά τα λόγια αποτελούσαν μέρος της θεόπνευστης συγγραφής του Μάρκου (μολονότι ο όγκος των αποδείξεων δείχνει ότι δεν αποτελούν) δεν υπάρχει τίποτε σ’ αυτά αντίθετο προς τη Γραφική μαρτυρία ότι οι γλώσσες θα παρήρχοντο μετά τον θάνατο των αποστόλων.

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Ενώ ο απόστολος Παύλος έδειξε ότι το χάρισμα των γλωσσών επρόκειτο να παύση στη Χριστιανική εκκλησία, ετόνισε την αγάπη ως το μόνιμο διακριτικό χαρακτηριστικό των αληθινών Χριστιανών. Ο Ιησούς έκαμε το ίδιο, όταν είπε: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.»​—Ιωάν. 13:35· 1 Κορ. 13:8, 13.

Η αγάπη είναι ο πρώτιστος καρπός του αγίου πνεύματος του Θεού· οι άλλοι είναι «χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια.» Αυτές ακριβώς οι ιδιότητες, μαζί με πιστή υπακοή στην εντολή του Θεού να κηρύξωμε «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας», αποδεικνύουν ότι ένα άτομο έχει το άγιο πνεύμα σήμερα, και δεν το αποδεικνύει το χάρισμα των γλωσσών.​—Γαλ. 5:22, 23· Ματθ. 24:14.

Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που σε ωρισμένες περιστάσεις μετακινεί τους λατρευτάς από τα καθίσματα των και τους κάνει να κραυγάζουν σε διάφορες γλώσσες; Αφού οι Γραφές σαφώς δείχνουν ότι δεν είναι το πνεύμα του Θεού· αν δεν είναι το αποτέλεσμα συγκινήσεως ή διανοητικής ανισορροπίας, τότε είναι μια περίπτωσις ενεργείας του Σατανά και των δαιμόνων του. Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε ότι ‘ο Σατανάς θα μετεσχηματίζετο εις άγγελον φωτός’ και ότι θα εξαπατούσε πολλούς με ‘σημεία και τέρατα ψεύδους, και με πάσαν απάτην της αδικίας’.​—2 Κορ. 11:14· 2 Θεσ. 2:9, 10.

Εκείνοι που ζητούν αυτά τα θαυματουργικά χαρίσματα που ο Θεός δεν χορηγεί πλέον στον λαό του, παραδίδονται σε τέτοια απάτη του Σατανά, και συχνά τα αποτελέσματα είναι στενόχωρα. Εκτός από το ότι καταλαμβάνονται από σπασμούς και κραυγάζουν από συγκίνησι, ο Δ. Α. Χάιες στο βιβλίο του Το Χάρισμα των Γλωσσών περιέγραψε ένα περιστατικό όμοιο μ’ εκείνα που αναφέρονται και από άλλους. «Στο Λος Άντζελες εσχάτως», έγραψε, «μια γυναίκα είχε το χάρισμα των γλωσσών, και ένας ευυπόληπτος Κινέζος που την άκουσε είπε ότι μιλούσε την Κινέζικη διάλεκτό του. Όταν παρεκλήθη να ερμηνεύση εκείνο που αυτή είπε, αρνήθηκε να το πράξη, λέγοντας ότι η γλώσσα ήταν η πιο φαύλη που μπορεί να φαντασθή κανείς.»

Τέτοια αισχρότης είναι χαρακτηριστική του έργου των δαιμόνων. Όχι, η λεγόμενη ‘ομιλία σε γλώσσες’ σήμερα δεν είναι απόδειξις αληθινής λατρείας. Αλλά, μάλλον, ο Ιησούς είπε ότι οι μαθηταί του θα ήσαν γνωστοί από την αγάπη που θα είχαν μεταξύ τους.

Η Βίβλος στο Κατώφλι του Σπιτιού Σας

Η ΒΙΒΛΟΣ είναι γεμάτη από αποδείξεις ότι ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει και προστατεύει εκείνους που ανήκουν σ’ αυτόν. Τόσο λίγοι συγκριτικά υπήρξαν αυτοί, τόσο διαφορετικοί εφάνησαν, επειδή πάντοτε ακολουθούσαν στενά τις γραπτές οδηγίες του Θείου λόγου, ώστε οι τοιούτοι εφαίνοντο πάντοτε σαν μια παραδοξότης στον κόσμο. Στις ημέρες του προφήτου Ησαΐα, ο προφήτης αυτός και οι περί αυτόν εθεωρούντο δια «σημεία και θαυμάσια» στον λαό.

Επίσης, αυτός ο προφήτης Ησαΐας ήταν εκείνος, που υπέδειξε με θάρρος τον λαό του Θεού με το αληθινό του όνομα ‘μάρτυρες του Ιεχωβά’ (Ησ. 43:10-12, ΑΣ), «οι έμπιστοι μάρτυρες μου» (ΜΜ). Ένα τέτοιο όνομα, αυτό καθ’ εαυτό, προφανώς θα εσήμαινε ότι θα επεφυλάσσετο στην ιστορία μια μεγάλη περίοδος μαρτυρίας περί του Ιεχωβά και των σκοπών του για τον λαό του. «Τότε είπα, Κύριε, έως πότε; Και απεκρίθη, Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.»​—Ησ. 6:11.

Ωστόσο, παρ’ όλο το κήρυγμα, που έγινε από τον Ησαΐα κι από σωρεία άλλων προφητών​—μαρτύρων του Θεού, ακόμη κι ο επί διαθήκη λαός Ισραήλ δεν μετεστράφη από τις ιδιοτελείς παραβάσεις, των νόμων του Θεού. Είχαν περισσότερη οξύνοια από τον Θεό και διενοήθησαν να βελτιώσουν τον γραπτό λόγο Του με μια πολύπλοκη σύγχυσι παραδόσεων. Γι’ αυτό ο ατίθασσος εκείνος λαός τελικά εγκατελείφθη ως έθνος. Αυτοί ήσαν οι μόνοι που εζημιώθησαν. Εναντίον της μεταπτώσεως αυτής, ο Ησαΐας προεφήτευσε για μια χειρότερη ακόμη κατάστασι σκότους στον κόσμο στη διάρκεια των εσχάτων ημερών αυτού του «συστήματος πραγμάτων.»

Αλλά τα έθνη δεν μπορούν να χαίρουν με τον λαό του Θεού αν δεν γνωρίζουν τον Θεό. Δεν μπορούν να γνωρίσουν τον Θεό αν δεν γνωρίσουν τον λόγον Του, το μέσον επικοινωνίας Του μ’ εμάς, τον ‘λύχνον εις τους πόδας μας’. (Ψαλμ. 119:105) Και δεν μπορούν να γνωρίσουν τον λόγον του, τη Βίβλο, όταν οι εφημερίδες των αναγγέλλουν κάθε μέρα την αθρόα παραβίασι των αρχών της, ή όταν, όπως αφηγήθη προσφάτως ένας βιβλιοθηκάριος στη Βρεττανία, ένας νεανίας έρχεται και ζητή «το βιβλίο από το οποίο έγινε η ταινία ‘Σαμψών και Δαλιδά’.»

Ωστόσο, αρκετά ειρωνικά, ο λαός, που βρίσκεται τώρα σε μεγάλη ανάγκη Βιβλικής εκπαιδεύσεως, μπορεί να την απομακρύνη κι απ’ αυτό το κατώφλι του σπιτιού του. Εν τούτοις, οι μάρτυρες του Ιεχωβά στον παρόντα αιώνα, εκτελώντας πιστά τις θείες οδηγίες που εδόθησαν μέσω του Ησαΐου, πηγαίνουν στις πόλεις και περιέρχονται τα σπίτια, και θα συνεχίσουν να το πράττουν αυτό ενόσω υπάρχουν κάτοικοι. Οι οικοκυρές μπορούν να πιστοποιήσουν εγκύρως τις επισκέψεις που γίνονται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Μία το έπραξε αυτό στο τεύχος 23ης Ιουνίου 1951 του Καθολικού περιοδικού Αμερική. Στην ενδιαφέρουσα αφήγησί της, η Καθολική αυτή γυναίκα του Οχάιο, ίσως ασυνείδητα, έθιξε τον κύριο λόγο της γενικής Βιβλικής αμαθείας που επικρατεί ακόμη και στις μεγάλες δημοκρατίες.

Αυτός ο λόγος προεξείχε και στη στάσι της ιδίας της αρθρογράφου έναντι της επισκέπτριας μάρτυρος. Το άρθρον της στο περιοδικό Αμερική έλεγε εν μέρει: «Σε κάθε παρατήρησί μου παρέθετε κεφάλαιο κι εδάφιο, όπως συνηθίζουν πολύ να κάνουν εκείνοι που αγνοούν την Παράδοσι». Η Καθολική Εκκλησία είναι σ’ όλους γνωστή για τη μεγάλη εμπιστοσύνη της στις «παραδόσεις των πατέρων», με την οποία εννοεί τους «πατέρας» του «Χριστιανικού κόσμου» ή της παπικής Ρώμης. Η αρθρογράφος προχωρεί στο ν’ αντανακλά την ανυπομονησία και αγανάκτησι που ησθάνετο γι’ αυτή την επίσκεψ. Άρχισε τη συζήτησί της επιχειρώντας να περιορίση την ομιλία της επισκέπτριάς της: «Προτού προχωρήσετε​—εγώ είμαι Καθολική, και γνωρίζομε πολύ καλά τη Βίβλο». Μήπως, όμως, την εγνώριζε καλά; Γιατί τότε να προστρέχη στην «παράδοσι» για υποστήριξι; Το βραχύ άρθρο της λέγει ότι εδέχθη ένα αντίτυπο της Σκοπιάς από την μάρτυρα. Αλλ’ ισχυρίσθη ότι δεν μπορούσε να το διαβάση «με καλή συνείδησι», κι έτσι θα επήγαινε στον προεδρεύοντα ιερέα στην προσεχή συνάθροισι μελέτης του συλλόγου. Αλλά θα εμελετάτο μήπως το περιοδικό στη «συνάθροισι μελέτης του συλλόγου»; Γι’ αυτές τις συναθροίσεις του συλλόγου η αρθρογράφος αποκαλύπτει τα εξής: «Το πρόγραμμά μας συνίσταται από ανασκοπήσεις βιβλίων​—Καθολικών, βέβαια, αλλ’ αυτό δεν είναι μελέτη της θρησκείας μας. Ο προεδρεύων ιερεύς μας πολύ εδυσκολεύθη να εγείρη ενδιαφέρον για ένα βιβλίο μελέτης που συνέστησε. Ως τότε που συναθροισθήκαμε στα σπίτια και μας προσεφέρθησαν ελαφρά αναψυκτικά, σχεδόν κανένας δεν ήλθε, μολονότι συναθροιζόμεθα μόνο μια φορά τον μήνα».

Προφανές είναι ότι ο δέσμιος των παραδόσεων Ρωμανισμός δεν προσέφερε στους ανθρώπους ένα ελατήριο για μελέτη της Βίβλου. Η αρθρογράφος προσεπάθησε να προστατεύση την εκκλησία, να κατηγορήση τον λαό και να εμφανίση τους μάρτυρας του Ιεχωβά, καίτοι πραγματικούς σπουδαστάς της Βίβλου, ως πνευματικά ευτελείς εν συγκρίσει. Αλλ’ έκαμε και ειλικρινείς ομολογίες που καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς της. Συνέχισε: «Λίγο εταπεινώθηκα που η γυναίκα αυτή στην πόρτα​—όπως έκαμε—​εμελέτησε τη θρησκεία της και, μάλιστα, επροθυμοποιείτο να τη φέρνη από πόρτα σε πόρτα προς το συμφέρον της θρησκείας; Κι εδώ εγώ ήμουν επίσης ένα μέρος ομάδος ‘συμμελέτης’ πάρα πολύ διανοητικά οκνηρής στο να μάθη περισσότερα, όχι για μια ανθρώπινη διεστραμμένη μετάφρασι του Θείου λόγου, αλλά για την ίδια την Εκκλησία του Χριστού».

«Μια ανθρώπινη διεστραμμένη μετάφρασις του Θείου λόγου»; Πώς μπορούσε να λεχθή αυτό; Είχε πει ότι δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να διαβάση τη Σκοπιά. Τότε τι, πέραν της φαντασίας της, αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια «ανθρώπινη διεστραμμένη μετάφρασι»; Αλλ’ ετελείωσε με μια πολύ σημαντική υπόδειξι: «Δεν θα ήταν καλύτερα να προσκληθή αυτή η γυναίκα στο σπίτι μου και, με τόση ησυχία κι ευπρέπεια όση θα επέτρεπαν τα μικρά παιδιά, ν’ απαντήσω στα ‘επιχειρήματα’ της;» Ναι, πολύ καλύτερο θα ήταν, αν αυτό το άτομο ενδιεφέρετο ειλικρινά για τη μελέτη της Βίβλου. Η Σκοπιά είναι ένα περιοδικό Γραφικής μελέτης με παγκόσμια φήμη. Καλεί, όχι τυφλή παραδοχή, αλλά προσεκτική μελέτη, για ν’ αποδείξη κάθε δήλωσί της από τη Βίβλο. Αντίθετα από ό,τι κάνει η παπική Ρώμη, δεν εγείρει αξιώσεις περί αλανθάστου. Αντί της Βιβλικής αυτής αρχής περί ‘αποδείξεως πάντων’, μήπως η τυφλή παραδοχή των παραδόσεων δεν καθιστά δυνατή τη διάδοσι ανθρωπίνων «διεστραμμένων μεταφράσεων του Θείου λόγου»; Έτσι φρονούσε κι ο Ιησούς. Είπε, εμφατικά στον κλήρο των ημερών του που ετρέφετο με τις παραδόσεις:

«Ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας. Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού· εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων.”»​—Ματθ. 15:6-9.

Ο Ησαΐας απεκάλεσε τη θρησκεία των «πλαστή, απλή παράδοσι που εδιδάχθη με την πολυλογία.» (Ησ. 29:13, Μόφφατ) Όχι, τέτοια τακτική δεν εμπνέει ενδιαφέρον ούτε καλλιεργεί γνώσι η εκτίμησι του Θείου λόγου. Αλλά το ν’ ανοίγεται η Βίβλος για εξέτασι, στις πόρτες, σε Γραφικές μελέτες που γίνονται σε ιδιωτικά σπίτια, σε αίθουσες δεξιώσεων ή διαλέξεων και σε μεγάλα στάδια, όπως κάνουν συχνά οι μάρτυρες του Ιεχωβά στις μεγάλες συνελεύσεις των​—αυτό συγκρατεί το ενδιαφέρον κι εποικοδομεί εμπιστοσύνη. Όχι μια φορά τον μήνα, αλλά δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά γεμίζουν τις αίθουσες συναθροίσεων των. Δεν πρόκειται για ματαία καύχησι. Η Καθολική αρθρογράφος παρετήρησε τον ζήλο των μαρτύρων και αυτό απλώς προσκομίζεται ως επεξήγησις. Ούτε είναι αυτό κανένα μυστηριώδες μυστικό για λίγους εκλεκτούς. Όλοι παρακινούνται να το δοκιμάσουν αφήνοντας να λάμψη σ’ αυτούς το φως του λόγου του Θεού.

Περιπατώντας δια Πίστεως Ανάμεσα στις Απάτες του Υλισμού

ΑΠΑΤΕΣ του υλισμού! Πόσες είναι αυτές και πόσο ύπουλες! Λόγω της αμαρτίας των πρώτων γονέων μας η κλίσις της καρδίας του ανθρώπου είναι προς ό,τι είναι κακό, προς την ιδιοτελή ευχαρίστησι, προς την απληστία ή προς την αγάπη των ανέσεων. Ο υλισμός καθίσταται ελκυστικός σ’ αυτές τις τάσεις του πεπτωκότος ανθρώπου από εκείνους που είναι έτοιμοι να επωφεληθούν από την υπόκυψί μας στον υλισμό, εκείνους που προσφέρουν τέρψεις ή που έχουν ωραίες κατοικίες, ωραία αυτοκίνητα ή ωραίες επιπλώσεις και ιματισμούς να πωλήσουν.​—Γεν. 8:21.

Αλλ’ ο υλισμός είναι απατηλός. Όσο πιο πολλά έχετε, τόσο πιο πολλά επιθυμείτε. Εκτός απ’ αυτό, απεργάζεται καταστροφή των πνευματικών συμφερόντων του Χριστιανού και της σχέσεως του με τον Θεόν του. «Η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον.» Πολύ δικαιολογημένα, λοιπόν, προειδοποίησε ο απόστολος Παύλος: «Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος· αρκείσθε εις τα παρόντα.»​—Ματθ. 13:22· Εβρ. 13:5.a

Ο υλισμός είναι, επίσης, απατηλός διότι είναι πρόσκαιρος, όπως μας υπενθυμίζεται από τον απόστολο Ιωάννη: «Παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.»​—1 Ιωάν. 2:16, 17.

Δεν μπορούμε να υπηρετούμε δύο κυρίους. Το ερώτημα είναι, Τι έρχεται πρώτο στη ζωή μας; Πρέπει να κερδίζωμε τα προς το ζην και να προμηθεύωμε για τους οικείους μας, αλλιώς είμεθα χειρότεροι από έναν άπιστο. Αλλ’ αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εξακολουθήσωμε ζητώντας πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη αυτού. Πρόκειται για ένα θέμα έντονο και πρωταρχικής σημασίας. Αν βρεθούμε σε κατάστασι παραμελήσεως των πνευματικών πραγμάτων, τότε καταλαμβανόμεθα από τις απάτες του υλισμού.​—1 Τιμ. 5:8· Ματθ. 6:33.

Για ν’ αποφύγωμε την παγίδευσί μας από τις απάτες του υλισμού, πρέπει να έχωμε ισχυρή πίστι. Η μελέτη του λόγου του Θεού, η συναναστροφή με τους άλλους που προσπαθούν ν’ αποφύγουν τις απάτες του υλισμού, η προσευχή κι η ενασχόλησις στη Χριστιανική διακονία θα μας βοηθήσουν να γίνωμε ισχυροί στην πίστι. Ιδιαίτερα υποβοηθητικό είναι το να λαμβάνωμε υπό σημείωσιν τα ωραία Γραφικά παραδείγματα εκείνων οι οποίοι στους περασμένους καιρούς εβάδιζαν δια πίστεως ανάμεσα στις απάτες του υλισμού.​—Εβρ. 12:1.

Ήταν ο Μωυσής, ο οποίος, αντί όλων των θησαυρών της Αιγύπτου, επροτίμησε να βαδίση δια πίστεως ως κεχρισμένος του Θεού. Πριν απ’ αυτόν ήταν ο Αβραάμ, ο οποίος επροτίμησε να βαδίζη δια πίστεως σε ξένες χώρες μάλλον παρά ν’ απολαμβάνη τις ανέσεις και την ευημερία της μεγάλης εκείνης αρχαίας πόλεως Ουρ των Χαλδαίων. Κατόπιν ήταν ο Ιώβ, πλούσιος όπως ήταν, ο οποίος δεν έθεσε την εμπιστοσύνη του στα πλούτη του κι έτσι διεκράτησε ακεραιότητα όταν τα έχασε όλ’ αυτά.​—Εβρ. 11:24-26, 8-11· Ιώβ 31:24-28.

Ερχόμενοι στους καιρούς των Χριστιανικών Γραφών, παρατηρούμε τον Σαούλ από την Ταρσό. Αυτός, έχοντας υψηλή εκπαίδευσι, μπορούσε ν’ αποβλέπη σε μια ζωή μεγάλης υπολήψεως και οικονομικής ασφαλείας, αλλά τα εγκατέλειψε όλα για ν’ ακολουθήση μια ζωή πίστεως γινόμενος υλικά πτωχός αλλά κάνοντας πολλούς πνευματικά πλουσίους. Το δε μεγαλύτερο παράδειγμα όλων είναι το του Ιησού Χριστού. Τι πλούτη άφησε αυτός πίσω του στον ουρανό για να κάμη το θέλημα του Θεού στη γη, και τι ευκαιρίες υλικού πλουτισμού απέρριψε για να βαδίση δια πίστεως! Δεν είχε ούτε ακόμη πού να κλίνη την κεφαλή του!—Λουκ. 9:58· 2 Κορ. 6:10.

Σήμερα υπάρχουν 30.000 περίπου Χριστιανοί διάκονοι στην ολοχρόνια διακονία σε όλον τον κόσμο υπηρετώντας ως σκαπανείς, ειδικοί σκαπανείς, ιεραπόστολοι, υπηρέται περιοχής και περιφερείας και μέλη οικογενειών Μπέθελ· απέδειξαν για τον εαυτό τους την αλήθεια των λόγων του Δαβίδ ότι ο Ιεχωβά δεν θα εγκαταλείψη τους δικαίους. Θα μπορούσατε σεις να συγκαταλέγεσθε με αυτούς; Αν όχι, θα μπορούσατε ίσως να είσθε ένας διάκονος σκαπανεύς διακοπών τουλάχιστον για ένα μήνα το έτος. Ακόμη κι αν σας εμποδίζουν οικογενειακές υποχρεώσεις από το ν’ απολαμβάνετε τις ευλογίες της ολοχρονίου αυτής διακονίας, κάνετε παν ό,τι μπορείτε για να εντυπώσετε στη διάνοια των τέκνων σας το να τους είναι επιθυμητή η σταδιοδρομία αυτή;—Ψαλμ. 37:25· Δευτ. 6:7.

Περιπατείτε, λοιπόν, δια πίστεως, ως ‘βλέποντες τον αόρατον’. (Εβρ. 11:27) Θυμηθήτε ότι τα πολύτιμα υλικά πράγματα είναι πρόσκαιρα και δεν σας παρέχουν ωφέλεια στην ημέρα της οργής του Ιεχωβά, στον Αρμαγεδδώνα. (Παροιμ. 11:4) Θέστε τα πνευματικά πλούτη πρώτα στη ζωή σας, απολαύστε στο πλήρες τις ευλογίες που έχει ο Θεός για τον λαό του μέσω της πνευματικής τροφής, της Χριστιανικής συναναστροφής και της υπηρεσίας. Με αυτόν τον τρόπο θα συσσωρεύσετε θησαυρούς στον ουρανό, διαρκείς θησαυρούς.​—Ματθ. 6:19-21.

Στη διάρκεια του μηνός Σεπτεμβρίου όλοι οι αφιερωμένοι διάκονοι του Θεού ας περιπατήσουν δια πίστεως ανάμεσα στις απάτες του υλισμού αφιερώνοντας όλον τον χρόνον που μπορούν στη Χριστιανική διακονία, ιδιαίτερα προσπαθώντας να διαθέσουν στους ανθρώπους καλής προς τον Θεό θελήσεως βοηθήματα Γραφικής μελέτης και επισκεπτόμενοι αυτούς κατόπιν για περαιτέρω βοήθεια.

[Υποσημειώσεις]

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

1 Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει . . . υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.​—Ιεζ. 21:26, 27. Σ 1/10/62 12-14

2 Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.​—Λουκ. 22:20. Σ 15/6/62 17, 18α

3 Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.​—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ. Σ 15/8/62 1, 10α

4 Ανδρίζεσθε, και φέρετε από των καρπών της γης.​—Αριθμ. 13:20. Σ 1/2/62 14, 16

5 Ευχαριστούμεθα να μεταδώσωμεν ουχί μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας ψυχάς ημών, επειδή εστάθητε αγαπητοί εις ημάς.​—1 Θεσ. 2:8. Σ 1/9/62 12, 13α

6 Αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, . . . ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού· εωσού καταντήσωμεν πάντες εις . . . άνδρα τέλειον.​—Εφεσ. 4:11-13. Σ 1/12/62 22α

7 Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον.​—Εφεσ. 6:1. Σ 1/11/62 6α

8 Ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι.​—1 Βασ. 8:27. Σ 15/12/62 27-29

9 Τους δούλους να υποτάσσωνται εις τους εαυτών δέσποτας . . . κατά πάντα.​—Τίτον 2:9. Σ 1/3/63 22, 24

10 Ουδέ κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ’ εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν δια να τιμώσι πάντες τον Υιόν, καθώς τιμώσι τον Πατέρα.​—Ιωάν. 5:22, 23. Σ 1/1/63 33, 34

11 Πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ. Διότι εάν ο λόγος ο λαληθείς δι’ αγγέλων έγεινε βέβαιος, . . . πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;—Εβρ. 2:1-3. Σ 15/1/63 33, 34α

12 Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους, και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός.​—Ρωμ. 13:12. Σ 1/4/63 40-42α

13 Θέλει ελευθερώσει ημάς εκ του Ασσυρίου, όταν έλθη εις την γην ημών, και όταν πατήση εν τοις ορίοις ημών.​—Μιχ. 5:6. Σ 1/5/62 18, 19α

14 Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.​—1 Τιμ. 3:1. Σ 1/7/62 8-10α

15 Μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου.​—Παροιμ. 6:20. Σ 15/7/62 10α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Σεπτέμβριον οι διάκονοι των αγαθών νέων θα προσφέρουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως την ευκαιρία να αποκτήσουν τα βιβλία Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί με δύο βιβλιάρια αντί δρχ. 20. Τα Γραφικά αυτά βοηθήματα περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τις προθέσεις του Θεού και θεμελιώνουν θετική ελπίδα για την απόκτησι της αιωνίου ζωής με την επίγνωσι του Θεού Πατρός και του Υιού του Ιησού Χριστού.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

13 Οκτωβρίου: Το Βάπτισμα Απαραίτητον για τους Χριστιανούς. Σελ. 528.

20 Οκτωβρίου: Πρόθυμα Επεκτείνετε τη Διακονία Σας. Σελ. 534.

Υπομένετε με Αγάπη και θα Μπορέσετε να Υπομείνετε

ΕΥΤΥΧΕΙΣ είναι εκείνοι που μπορούν να ενεργούν έτσι! Στον παλαιό αυτόν κόσμο όλοι μας κατά καιρούς είναι πιθανό να επαναστατούμε ή να εξαπτώμεθα κάπως για ό,τι μπορεί ν’ αναγκαζώμεθα να υπομένωμε. Μπορεί να είναι η πειθαρχία, ή μια καταστροφή, ή η φυλετική διάκρισις, ή μπορεί να είναι απλώς η σαφώς μονότονη συνήθεια του να κερδίζη κανείς τα προς το ζην αναγκαία ή να φροντίζη για ένα σπίτι και μια οικογένεια. Θέλετε να μπορέσετε ν’ αναλάβετε ό,τι προσφέρει η μερίς σας στη ζωή χωρίς να στασιάζετε ή να εξάπτεσθε; Τότε υπομένετε με αγάπη, και θα μπορέσετε να υπομείνετε!

Φυσικά, μπορεί να φαίνεται ότι θα ήταν πολύ απλούστερο αν μπορούσατε να διαφύγετε με το ν’ απομακρυνθήτε απ’ όλα αυτά. Δεν είναι λίγοι οι οικογενειάρχαι που κάνουν αυτό ακριβώς, πράγμα που δικαιολογεί την ύπαρξι τόσων εγκαταλελειμμένων συζύγων και τέκνων. Άλλοι, πάλι, προσπαθούν να ξεφύγουν διανοητικώς για να ξεχάσουν, προσωρινώς, τη μερίδα των στη ζωή. Αυτό λέγεται «φυγή», και ορίζεται ως «εκτροπή της διανοίας προς καθαρά φανταστική δράσι ή διασκέδασις για εκφυγή από την πραγματικότητα ή την καθιερωμένη συνήθεια· ειδικά συνήθης εκτροπή του είδους τούτου». Μεταξύ αυτών των «μηχανισμών φυγής» είναι και η εντρύφησις σε φαντασιώσεις που κολακεύουν τη ματαιοδοξία, της οποίας μια πολύ προχωρημένη περίπτωσις είναι η ψυχασθένεια του ανθρώπου, που φαντάζεται ότι είναι ο Ναπολέων ή κάποιος άλλος «μέγας» ανήρ. Μια άλλη μορφή, με την οποία εκδηλώνεται, είναι το ν’ αποσυρθή σ’ έναν κλοιό αυτοοικτιρμού ή ν’ αναπτύξη ένα μαρτυρικό σύμπλεγμα. Όλη αυτή η «φυγή» αποτελεί δείγμα ανωριμότητος και προφανώς δεν λύει το πρόβλημα.

Ο ώριμος, ο ορθός και συνετός τρόπος με τον οποίον πρέπει ν’ αντιμετωπίζωνται αυτά τα πράγματα είναι η υπομονή με αγάπη. Όχι ότι η πίστις και η ελπίς δεν μπορούν να σας βοηθήσουν. Μην αμφιβάλλετε γι’ αυτό, μπορούν αυτές να σας βοηθήσουν και θα σας βοηθήσουν. Αλλά περισσότερο ακόμη θα σας βοηθήση η αγάπη, διότι «μεγαλητέρα . . . τούτων [των τριών] είναι η αγάπη.»​—1 Κορ. 13:13.

Οτιδήποτε χρειασθή ν’ αναλάβετε, η αγάπη θα σας βοηθήση να το αναλάβετε. Πειθαρχία, λόγου χάριν. Αν οι νεαροί αγαπούν τους γονείς των, τους δασκάλους των, τους εκπαιδευτάς των, τους πρεσβυτέρους των αν τόσο οι ηλικιωμένοι όσο και οι νέοι αγαπούν τους υπεράνω αυτών, οπουδήποτε και οποιοιδήποτε μπορεί να είναι αυτοί, τότε θα μπορέσουν να λάβουν συμβουλές, να πειθαρχήσουν και να γίνη διόρθωσις χωρίς να εξάπτωνται ή να στασιάζουν. Τότε θα αισθάνωνται όπως κι ο Δαβίδ όταν είπε: «Ας με κτυπά ο δίκαιος· τούτο θέλει είσθαι έλεος και ας με ελέγχη· . . . δεν θέλει βλάψει την κεφαλήν μου.»​—Ψαλμ. 141:5.

Συχνά η παρεξήγησις είναι δύσκολο ν’ αρθή. Μπορεί να φρονήτε ότι ο άλλος έπρεπε να ξέρη καλύτερα, ότι εργάζεται κάτω από ψευδείς εντυπώσεις, ή ότι ενεργεί με ασύγγνωστη ιδιοτέλεια. Η αγάπη, όμως, θα σας καταστήση ικανούς να κάνετε παραχωρήσεις γι’ αυτόν, να έχετε υπομονή και να προσπαθήτε να τακτοποιήσετε το ζήτημα. Η αγάπη θα σας προφυλάξη από το να είσθε χωρίς λόγο ευαίσθητος στις σχέσεις σας με τους άλλους, διευκολύνοντας σας έτσι να χειρισθήτε την περίπτωσι. Αυτό θα σας καταστήση ικανούς να ‘υποφέρετε αλλήλους’.​—Κολ. 3:13.

Επίσης, μπορεί ξαφνικά να σας πλήξη συμφορά υπό τη μορφή απωλείας εργασίας, κατοικίας ή προσφιλούς προσώπου. Πώς θ’ αντιμετωπίσετε τούτο; «Βλασφήμησον τον Θεόν, και απόθανε», όπως η σύζυγός του Ιώβ συνεβούλευσε ασύνετα τον σύζυγο της; Ή θα δεχθήτε το γεγονός με αγάπη, ευγνώμονες για ό,τι περιεσώθη; Όπως ο ίδιος ο Ιώβ είπε: «Τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή;»​—Ιώβ 2:9, 10.

Ή μήπως είσθε θύμα κάποιας ζημίας​—μορφωτικής, οικονομικής, εθνικής ή φυλετικής; Μήπως υφίστασθε θρησκευτικό διωγμό; Η αγάπη θα σας φυλάξη από το να εξάπτεσθε, από το να πικραίνεσθε, από το να κοχλάζετε μέσα σας με σχέδια εκδικήσεως ή ανταποδόσεως. Αντιθέτως, θα σας κάμη να αισθάνεσθε όπως ο Ιησούς όταν προσηύχετο: «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι.»​—Λουκ. 23:34.

Ή είσθε ίσως μεταξύ των πολλών οικογενειαρχών, των οποίων η μερίς είναι να κάνουν μια μονότονη εργασία κάθε μέρα για να συντηρήσουν τους εξηρτημένους απ’ αυτούς. Αλλ’ η αγάπη προς την οικογένειά σας πρέπει να σας καθιστά ικανούς να βαστάζετε αυτό το φορτίο χωρίς περιττές εξάψεις. Θυμηθήτε ότι η οικογένειά σας αποβλέπει σε σας να τη συντηρήσετε, είναι άνθρωποι της δικής σας σαρκός και αίματος και είναι δικοί σας! Μήπως το γεγονός ότι μπορείτε να τους συντηρήσετε δεν είναι πολύ πιο σπουδαίο από τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο μπορεί ν’ αποκτάτε τ’ αναγκαία μέσα; Ασφαλώς!​—1 Τιμ. 5:8.

Το ίδιο, φυσικά, εφαρμόζεται αν συμβαίνη να είσθε σύζυγος και μητέρα. Χωρίς αγάπη η καθημερινή συνήθεια των κλινοστρώσεων, μαγειρευμάτων, πλύσεων και σιδηρωμάτων, καθαρισμών και ψωνίων και λοιπών φροντίδων για τους γόνους σας θα είναι ίσως άχαρις. Αλλ’ αν έχετε αγάπη στην καρδιά σας για τον σύζυγο και προμηθευτή σας, για τα παιδιά σας που απεκτήσατε με το θαύμα της γεννήσεως και τα εφέρατε στον κόσμο, τότε θα εκτιμήσετε πόσο συντελούν οι προσπάθειές σας στην ευημερία κι ευτυχία των, και δεν θα είναι πολύ δύσκολο να υπομείνετε.​—Παροιμ. 31:10-31.

Ναι, οτιδήποτε κι αν είναι​—ίσως βαριές ευθύνες, που δεν μπορείτε ευσυνείδητα ν’ απαλλαγήτε απ’ αυτές—​υπομένετε με αγάπη και θα μπορέσετε να υπομείνετε. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι οι επιστήμονες επί τέλους γίνονται ενήμεροι της σπουδαιότητος αυτής της ανάγκης για αγάπη. Ο ανθρωπολόγος Άσλεϋ Μόνταγκιου, στο τελευταίο βιβλίο του (1962) Η Εξανθρώπισις του Ανθρώπου, λέγει: «Δεν πρόκειται για νέα ανακάλυψι στον κόσμο, εκείνο δε που είναι νέο είναι το ότι οι επιστήμονες πρέπει να επανανακαλύψουν αυτές τις αλήθειες με επιστημονικά μέσα. Σύγχρονοι επιστήμονες, που εργάζονται σ’ αυτόν τον τομέα, αποδίδουν επιστημονικό θεμέλιο ή κύρος στην επί του Όρους Ομιλία και στον Χρυσούν Κανόνα: Καθώς θέλετε να κάνουν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις κάνετε ομοίως σ’ αυτούς, και αγαπάτε τον πλησίον σας ως τον εαυτόν σας.»

Πριν από 3.500 χρόνια περίπου, ο Μωυσής ενεπνεύσθη να γράψη, «θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν», και πριν από 1.900 χρόνια και πλέον ο Ιησούς ετόνισε ότι η αγάπη συνοψίζει το όλον καθήκον του ανθρώπου​—αγάπη στον Θεό και αγάπη στον πλησίον ως στον εαυτό μας. Εκτιμούσαν τη σπουδαιότητα της αγάπης.​—Λευιτ. 19:18· Μάρκ. 12:30, 31.

Ιδιαίτερα δε ο απόστολος Παύλος μάς τονίζει με τι είναι ομοία η αγάπη: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει», Αφού η αγάπη μπορεί να τα κάνη όλα αυτά, μήπως είναι παράδοξο ότι αν υπομένετε με αγάπη μπορείτε να υπομείνετε;​—1 Κορ. 13:4-8.

Η Ποινή για την Παράβασι του Θείου Νόμου

Αξίζει, να παραμένη κανείς μέσα στα όρια που έθεσε ο Θεός για τα πλάσματά του.

ΔΕΝ μπορούμε να το διαφύγωμε. Είμεθα ηθικά πλάσματα υποκείμενα στον νόμον του Θεού. Έχομε δημιουργηθή με τη δύναμι της συνειδήσεως, της διακρίσεως μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, και έτσι είμεθα υπεύθυνοι στον Θεό τον Δημιουργό για τις πράξεις μας.

Αν παραβιάσωμε τον νόμον του Θεού, πληρώνομε μια ποινή, όπως ακριβώς προειδοποιεί ο λόγος Του: «Μη πλανάσθε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον. Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι αν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ»​—Γαλ. 6:7-9.

Σε τούτο ο άνθρωπος διαφέρει ριζικά από την άλογη κτίσι. Ηθικής φύσεως ζητήματα δεν υπάρχουν γι’ αυτήν. Η ικανότης του σκέπτεσθαι ή λογικεύεσθαι και η ικανότης του ομιλείν συμβαδίζουν, δεν έχουν δε τα κτήνη ούτε τη μία ούτε την άλλη. Όπως παραδέχεται ο οπαδός της εξελίξεως Χούτεν στο βιβλίο του Προς τα Επάνω από τον Πίθηκο: «Όλοι οι ανθρωποειδείς πίθηκοι είναι φωνητικώς και μυϊκώς εφωδιασμένοι έτσι, ώστε θα μπορούσαν να έχουν μια έναρθρη γλώσσα, αν κατείχαν την απαιτούμενη νοημοσύνη. . . . Δεν υπάρχει τίποτε σχετικά μ’ ένα ρύγχος που εμποδίζει τον κάτοχο του να μιλή· αλλά υπάρχει κάτι σχετικά με τον εγκέφαλο που ταιριάζει μ’ ένα ρύγχος, το οποίο κάνει την ομιλία αδύνατη.» Αυτό επίσης δημιουργεί εκτίμησι των ηθικών αξιών που είναι πέρα από ό,τι μπορεί να φθάση ένα κτήνος.

Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να προσπαθή να διαφύγη την ευθύνη της αντιμετωπίσεως ηθικών ζητημάτων, και όχι ολίγοι ψυχολόγοι θα τον έπειθαν ότι τα ηθικά ζητήματα είναι ασήμαντα, αλλά ολοένα περισσότερο κατανοείται απ’ αυτούς το γεγονός ότι για την ίδια την ευημερία του ο άνθρωπος πρέπει να κάμη ειρήνη με την ηθική του φύσι. Είναι όπως ακριβώς μας λέγει ο λόγος του Θεού: Επειδή όταν οι εθνικοί, οι μη έχοντες νόμον [δηλαδή, οι άνθρωποι που δεν έχουν τον νόμον του Θεού μέσω του Μωυσέως], πράττωσιν εκ φύσεως τα του νόμου, ούτοι νόμον [του Θεού] μη έχοντες, είναι νόμος εις εαυτούς· οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών, και τους λογισμούς κατηγορούντας, ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων.»​—Ρωμ. 2:14, 15.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή μόνον ο άνθρωπος εδημιουργήθη καθ’ ομοίωσιν του Θεού και είναι προικισμένος με μέτρον των ιδιοτήτων αυτών, που έχει ο Δημιουργός του στην απέραντη έκτασί των και τελειότητα, δηλαδή, της αγάπης, της δικαιοσύνης, της σοφίας και της δυνάμεως. Οι ιδιότητες αυτές κάνουν τον άνθρωπο υπεύθυνο στον Θεό, και έτσι όταν ο άνθρωπος παραβιάζη κάποιον από τους νόμους του Θεού πληρώνει γι’ αυτό ένα τίμημα μ’ έναν ή περισσοτέρους τρόπους. Έτσι, όταν ο άνθρωπος παραβαίνη τον νόμον του Θεού, αυτό δημιουργεί κακές σχέσεις με τον Πλάστη του, με τον συνάνθρωπο του, με τον εαυτό του και ακόμη με τα κατώτερα ζώα. Επί πλέον, η παράβασις του νόμου του Θεού καταλήγει σε πόνο, διανοητικό, φυσικό ή συναισθηματικό· καταλήγει σε βλάβη της προσωπικότητός του και τελικά επιφέρει τον θάνατό του.

Για αρχική επεξήγησι ας λάβωμε την πρώτη περίπτωσι, εκείνη του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, του Αδάμ και της Εύας. Μερικοί μπορεί να αντιτείνουν για την αιτία ότι η αναγραφή βασίζεται σ’ ένα μύθο. Αλλά σημειώστε ότι η Γένεσις δεν είναι το μόνο βιβλίο της Γραφής που παρουσιάζει τον Αδάμ ως τον αρχικόν πρόγονον της ανθρωπίνης φυλής. Ο συγγραφεύς του βιβλίου Πρώτον Χρονικών ομοίως δίδει σ’ αυτόν αυτή τη διάκρισι, όπως κάνουν ακριβώς και ο συγγραφεύς του Ευαγγελίου Λουκάς και ο απόστολος Παύλος. Ο μαθητής Ιούδας υπονοεί το ίδιο πράγμα μιλώντας για τον Ενώχ ως ‘έβδομον από Αδάμ’. Και ο Κύριος Ιησούς ο ίδιος ανεφέρθη στην αφήγησι της Γενέσεως όσον αφορά τον Αδάμ και την Εύα ως αυθεντική.​—Γεν. 3:17· 1 Χρον. 1:1· Λουκ. 3:38· 1 Κορ. 15:45· 1 Τιμ. 2:13· Ιούδ. 14· Ματθ. 19:4, 5.

ΚΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Τι συνέβη στην περίπτωσι του πρώτου εκείνου ανθρωπίνου ζεύγους; Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, έχασαν την εύνοια του Θεού, αυτό επέφερε κακές σχέσεις με τον Θεό των. Τούτο είναι προφανές από τον ίδιο τον τόνο των λόγων που ο Θεός απηύθυνε στον Αδάμ και στην Εύα όταν έγινε η παράβασίς των. «Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε [Αδάμ] να μη φάγης;» Και «Τι είναι τούτο [Εύα] το οποίον έκαμες;»​—Γεν. 3:11, 13.

Δεν μπορούμε να το αποφύγωμε. Η παράβασις των νόμων του Θεού συνεπιφέρει κακές σχέσεις με τον Δημιουργό μας, Ιεχωβά Θεό, και ειδικά όταν υπάρχη αμέλεια ή ακόμη εκουσιότης, όπως στην περίπτωσι του Αδάμ και της Εύας. Καλά εδήλωσε ο ψαλμωδός: «Συ είσαι φοβερός· και τις δύναται να σταθή έμπροσθέν σου, όταν οργισθής;» Είναι η πιο μεγάλη μωρία να εμπέσωμε στην οργή του Θεού, διότι «μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» Η σοφία υπαγορεύει να φυλαγώμαστε από το να παραβούμε τον νόμον του Θεού, έτσι ώστε να μπορέσωμε να είμεθα οι αποδέκται της εύνοιας του, του ελέους του, που είναι «καλήτερον παρά την ζωήν.»​—Ψαλμ. 76:7· 1 Κορ. 10:22· Ψαλμ. 63:3.

Δεύτερον, η παράβασις των νόμων του Θεού δημιουργεί κακές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Τι αισθάνθηκε ο Αδάμ όταν είδε ότι η Εύα είχε πάρει από τον καρπό που ήταν απαγορευμένος και τώρα τον ανάγκαζε να λάβη μια απόφασι προσφέροντάς του μέρος του καρπού; Προφανώς δεν αισθάνθηκε πολλή στοργή, όπως μπορούμε να δούμε από τις μετέπειτα παρατηρήσεις του, όταν είπε γι’ αυτήν «η γυνή» και την εμέμφθη​—«αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον.» Και τι πρέπει να αισθάνθηκε η Εύα όταν άκουσε αυτά τα λόγια να την κατηγορούν, αντί ν’ ακούση τον Αδάμ να στέκη σαν άνδρας και να επωμίζεται τη δική του κατηγορία; Αληθινά η κοινή των παράβασις είχε καταλήξει σε πτωχές σχέσεις του ενός με τον άλλον.​—Γεν. 3:12.

Έτσι πάντοτε συνέβη έκτοτε. Οι παραβάται των νόμων του Θεού συχνά πληρώνουν βαρύ τίμημα για κακές σχέσεις με τους συνανθρώπους των κατά το ότι εκνευρίζουν ο ένας τον άλλον, ή γίνονται πικροί ο ένας προς τον άλλον. Επίσης, η κοινωνία ή η ιδιαίτερή των ομάδα μπορεί να ενεργήση εναντίον των, όπως όταν τους επιβάλλεται πρόστιμο, φυλακίζωνται ή αποκόπτωνται από την επικοινωνία. Αν δεν επιβάλλωνται πάντοτε τέτοιες ποινές των άκρων, υπάρχει κατά κανόνα ατιμία, όνειδος ή καταισχύνη. Εκείνος που παραβαίνει τους νόμους του Θεού μπορεί να προσπαθήση να το κράτηση μυστικό, αλλά ματαίως, διότι «δεν είναι ουδέν . . . κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γνωσθή.» «Οι σοφοί», που τηρούν τον νόμον του Θεού, «θέλουσι κληρονομήσει δόξαν· το δε ύψος των αφρόνων θέλει είσθαι η ατιμία.»​—Ματθ. 10:26· Παροιμ. 3:35.

ΚΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΤΗΝΗ

Κακές σχέσεις με τον εαυτό μας στη μορφή ένοχης συνειδήσεως είναι ένα περαιτέρω τίμημα που πληρώνεται από εκείνον που παραβαίνει τον νόμον του Θεού. Και ο Αδάμ και η Εύα αμέσως είχαν ένοχες συνειδήσεις για την παράβασι του νόμου του Θεού· γι’ αυτό ακριβώς εκρύβησαν. «Εις μεν τους καθαρούς πάντα είναι καθαρά·» αλλά δεν ησθάνοντο πια ότι ήσαν καθαροί, λόγω της αμαρτίας των. (Τίτον 1:15) Όταν ο άνθρωπος με επίγνωσι παραβαίνη τους νόμους του Θεού, πραγματικά, στασιάζει εναντίον του βαθμού της ελευθερίας που ο Θεός χορηγεί σ’ αυτόν και τον υπερβαίνει μόνο και μόνο για να γίνη δούλος μιας κακής συνειδήσεως, έχοντας έτσι ολιγότερη ελευθερία παρά προηγουμένως.​—Γεν. 3:7.

Πολύ συχνά εκούσιοι παραβάται του νόμου του Θεού παραβλέπουν αυτό το ζήτημα της διατηρήσεως καλών σχέσεων με τον εαυτό τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι έξαφνα βρίσκουν τον εαυτό τους χτυπημένον με μια ένοχη συνείδησι και συχνά ζητούν μέσα για ν’ ανακουφισθούν απ’ αυτήν, με το να τιμωρούν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους, ή με το να εξομολογούνται σ’ έναν κληρικό ή σ’ έναν ψυχίατρο ή με προσευχές ή προσφορές που γίνονται σε μια θεότητα. Η Γραφή δείχνει ότι το να ενδιαφερώμεθα για καλές σχέσεις με τον Θεό οδηγεί σε καλές σχέσεις με τον εαυτό μας. Για ν’ αποκτήσωμε τις καλές εκείνες σχέσεις απαιτείται ειλικρινής μετάνοια και πίστις στο εξαγνιστικό αίμα του Ιησού Χριστού, που παρεσχέθη γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Εν τούτοις, θα υπάρξη περισσότερη ή ολιγώτερη τιμωρία, που εξαρτάται από τον περιλαμβανόμενο βαθμό της εκουσιότητος. «Εκείνος δε ο δούλος όστις γνωρίσας το θέλημα του κυρίου αυτού, δεν ητοίμασεν, ουδέ έκαμε κατά το θέλημα αυτού, θέλει δαρθή πολύ. Όστις όμως μη γνωρίσας έπραξεν άξια δαρμών, θέλει δαρθή ολίγον.» Αλλά για εκούσια διάπραξι αμαρτίας αφού διεφωτίσθη κανείς, δεν υπάρχει συγχώρησις.​—Λουκ. 12:47, 48· Πράξ. 3:19· 1 Ιωάν. 1:7· Εβρ. 10:26.

Η παράβασις του νόμου του Θεού ακόμη καταλήγει σε κακές σχέσεις με την άλογη κτίσι. Τουλάχιστον, αυτό ήταν το αποτέλεσμα στον Αδάμ και στην Εύα. Ως τέλειοι άνθρωποι είχαν τελεία εξουσία επάνω στα κατώτερα ζώα, σύμφωνα με την εντολή του Θεού σ’ αυτούς: «Εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» Μια εκδήλωσις της κυριαρχίας αυτής επάνω στα κατώτερα ζώα είναι ότι ο Αδάμ τούς έδωσε όνομα. Ναι, ο Αδάμ και η Εύα ήρχοντο σε στενή επαφή με τα ζώα, κατοικίδια και άγρια, χωρίς κανένα κίνδυνο, Αλλά σήμερα, τι έχθρα υπάρχει μεταξύ του ανθρώπου και των ταπεινών, βουβών υπηκόων του! Αφ’ ενός ο άνθρωπος σε αχαλίνωτη σφαγή έχει αποδεκατίσει αν όχι εξαλείψει πολλά είδη, και, αφ’ ετέρου, τα κτήνη αφήρεσαν τη ζωή πολλών από τους ανθρωπίνους άρχοντας των. Εν τούτοις, ο λόγος του Θεού μάς βεβαιώνει ότι στον νέο Του κόσμο η άλογη κτίσις θα είναι πάλι σε υποταγή στον άνθρωπο.​—Γεν. 1:28· 2:19, 20· Ησ. 11:6-9.

ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

Η παράβασις του νόμου του Θεού συνεπιφέρει επίσης διαφθορά διανοίας και σώματος, πόνους, οδύνες και ψυχοσωματικές ασθένειες. Προτού ο Αδάμ και η Εύα παραβούν τον νόμον του Θεού, η ζωή ήταν μια αδιάκοπη τέρψις, αλλά τώρα επρόκειτο να υποφέρουν πόνο. Ο Θεός είπε στην Εύα: «Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπας θέλεις γεννά τέκνα.» Και στον Αδάμ ο Θεός είπε: «Κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου.»​—Γέν. 3:16, 17.

Τι ταλαιπωρία υπήρξε η μερίς του ανδρός και της γυναικός πάντοτε από τότε! Όχι μόνο εξαιτίας της ανάγκης να παράγη τα προς το ζην από το έδαφος, αλλά και λόγω σωματικών ασθενειών και νόσων. Τι κακά υποφέρει ο άνθρωπος που μπορούν ν’ αποδοθούν άμεσα στη μωρία του, όπως αφροδισιακά νοσήματα, αλκοολισμό, κλίσι στα ναρκωτικά και καρκίνο των πνευμόνων! Επί πλέον, θυμηθήτε τη βλάβη του σώματος και της υγείας του που προξενούν επιβλαβείς συγκινήσεις όπως φθόνος, απληστία, ιδιοτελής φιλοδοξία, μίσος, φόβος και στενοχώρια. Ναι, το σώμα είναι ένα, και για τούτο ό,τι επηρεάζει το σώμα, επηρεάζει και τη διάνοια, και ό,τι επηρεάζει τη διάνοια, επηρεάζει και το σώμα· όλα αυτά σύμφωνα με ό,τι είναι γνωστό ως η ψυχοσωματική αρχή. Η ίδια η Γραφή αναγνωρίζει αυτή την αρχή: «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν· το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά.» «Το πνεύμα του ανθρώπου θέλει υποστηρίζει την αδυναμίαν αυτού· αλλά το κατατεθλιμμένον πνεύμα τις δύναται να υποφέρη;» «Οι ασεβείς φεύγουσιν, ουδενός διώκοντος· οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.»​—Παροιμ. 17:22· 18:14· 28:1.

Όπως η παράβασις του νόμου του Θεού συνεπιφέρει φυσική διαφθορά, έτσι συνεπιφέρει επίσης ηθική διαφθορά. Στο βαθμό που ένα άτομο παραδίδεται στην αμαρτία, γίνεται αγροίκο, τραχύ, σκληρό και βάναυσο. Αμβλύνει την ευαισθησία του· ελαττώνει την κλίσι του ή την ικανότητά του να αισθάνεται εκτίμησι προς τα ωραία, τα αγνά, τα λεπτά και ευγενή πράγματα της ζωής. Πόσο γρήγορα εχειροτέρεψε ο Αδάμ όταν παρέβη τον νόμον του Θεού! Πόσο υπερβολική ήταν η αγνωμοσύνη του, όταν κατηγόρησε τον Θεό, ο οποίος του είχε δώσει κάθε τι που είχε, και τη σύζυγο του, με την οποίαν ήταν ‘μία σαρξ’! Αναγνωρίζοντας αυτή την τάσι οι κοινωνιολόγοι, ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Βιβλικούς κανόνες της ηθικής, συνηγορούν, ωστόσο, υπέρ της αγνότητος πριν από τον γάμο επειδή οι προσδοκίες για ευτυχία στον γάμο είναι οι πιο μεγάλες όταν και οι δύο μπαίνουν σ’ αυτόν σε παρθενική κατάστασι. Ναι, η αμαρτία «δημιουργεί καταστάσεις» στην προσωπικότητα τέτοιες, ώστε μια και ένα άτομο εσκεμμένως διέπραξε μια χονδροειδή παραβίασι του νόμου του Θεού δεν είναι πιθανόν ότι είναι το ίδιο, ακόμη και αν η μετάνοια μπορή να είναι ειλικρινής.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΠΟΙΝΗ​—Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Τέλος, υπάρχει η τελική ποινή για την παράβασι του νόμου του Θεού, ο θάνατος. Ο Αδάμ, επειδή ενήργησε έτσι, έπρεπε να επιστρέψη στο χώμα, από το οποίο είχε ληφθή: «Γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Ο Θεός είχε προειδοποιήσει: «Καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού [του απαγορευμένου καρπού], θέλεις εξάπαντος αποθάνει», και ο Αδάμ και η Εύα βρήκαν αληθινή την προειδοποίησι. Μέσα σε μια από τις χιλιετείς ημέρες του Θεού ο Αδάμ και η Εύα πέθαναν, αυτός δε έζησε ώσπου έγινε 930 ετών. Όλοι οι απόγονοι των γεννώνται αμαρτωλοί και όλοι πεθαίνουν.​—Γεν. 3:19· 2:17· Ρωμ. 5:12· 2 Πέτρ. 3:8.

Τίποτε δεν είχε λεχθή στον Αδάμ για το ότι η ψυχή του θα πήγαινε στον ουρανό ή σ’ ένα πύρινο άδη, διότι ο Αδάμ ήταν ψυχή, δεν είχε ψυχή. «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον εκ χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.» «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.» «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» Εκεί που διαβάζομε για «πυρ» εν σχέσει με τιμωρία για αμαρτία, τα συμφραζόμενα κατά κανόνα δείχνουν ότι αυτό χρησιμοποιείται ως σύμβολο καταστροφής.​—Γεν. 2:7, ΜΝΚ· Ιεζ. 18:20· Ρωμ. 6:23.

Αληθινά ο Δημιουργός, Ιεχωβά Θεός, δικαιώνεται ως Εκείνος που είναι ο Κυρίαρχος Νομοθέτης και Κριτής με το να δίδη στα πλάσματά του δικαίους νόμους και έπειτα να απαιτή απ’ αυτά να υπακούουν σ’ αυτούς τους νόμους. Η παράβασίς των καταλήγει σε κακό θερισμό. Η τήρησις των νόμων του Θεού είναι η πορεία της σοφίας, επειδή λαμβάνει υπ’ όψι το δικαίωμα του Θεού να υπαγορεύη το θέλημά του στα πλάσματά του λόγω του ότι είναι ο Δημιουργός των και Κύριος και λόγω της εξουσίας του. Η τήρησις, επίσης, των νόμων του Θεού αποδίδει έπαινο στον Θεό διότι γνωρίζει τι είναι το καλύτερο και ανιδιοτελώς επιθυμεί εκείνο που είναι τα καλύτερο για τα πλάσματά του. Αυτή είναι η πορεία της αληθινής σοφίας, διότι όσον αφορά την υπακοή στις εντολές και τους νόμους του Θεού διαβάζομε: «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς μου· διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε.» Και με αυτά τα έτη ειρήνης συμβαδίζει ευτυχία. «Μακάριος ο άνθρωπος όστις εύρηκε σοφίαν», και «μακάριοι οι κρατούντες αυτήν.»​—Παροιμ. 3:1, 2, 13, 18.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από τη Σουηδία

Μια σκαπανεύς αδελφή αφηγείται το εξής: «Όταν επεσκέφθηκα μια συνδρομήτρια για Γραφική μελέτη, μ’ εχαιρέτησε μ’ αυτά τα λόγια: “Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά για το δελτίο συνδρομής”. “Πώς αυτό;” την ρώτησα, “Να, ξέρετε, ήλθε μια μέρα ένας αστυνομικός και με ρώτησε αν έχασα τίποτε. Του απήντησα ότι δεν ξέρω, διότι μόλις είχα επιστρέψει από την αγορά. Τότε ο αστυνομικός μου είπε “Εκάματε καμμιά συνδρομή στο περιοδικό Ξύπνα!”; Του απήντησα ‘Ναι’. Τότε μου είπε ότι βρήκε στο δρόμο ένα πορτοφόλι και μέσα ήταν αυτό το δελτίο συνδρομής και έτσι ωδηγήθη να εξακριβώση την ιδιοκτήτρια και τη διεύθυνσί μου και μου το έφερε. Σκεφθήτε, λοιπόν, ότι, αν δεν είχα το δελτίο συνδρομής στο πορτοφόλι μου, δεν θα μ’ εύρισκαν για να μου το επιστρέψουν”.» Τότε η σκαπανεύς της συνέστησε να εγγραφή και στο περιοδικό Η Σκοπιά, η δε οικοδέσποινα απήντησε: «Μάλιστα θα εγγραφώ για ένα έτος και θα βάλω πάλι το δελτίο συνδρομής στο πορτοφόλι μου.»​—Από το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Ο Ροδοσταυρισμός​—Συμβιβάζεται με τη Χριστιανοσύνη;

«ΜΠΟΡΕΙΤΕ να ρυθμίζετε την τύχη σας! Μόνο μια δύναμις ρυθμίζει το πεπρωμένο σας, μια παράξενη δύναμις που υπνώττει μέσα στη διάνοια σας. Αφυπνίστε την! Διατάξτε τη να σας υπακούη! Παραμερίστε τα εμπόδια κι επιτύχετε τις πιο προσφιλείς ελπίδες και τα ιδεώδη σας. Αφήστε τους Ροδοσταυρίτας να σας δείξουν πώς μπορεί να γίνη αυτό». Έτσι άρχιζε μια ολοσέλιδη διαφήμισις, που έκαμε την εμφάνισί της στο επαγγελματικό περιοδικό Δη Ράιτερ, του Οκτωβρίου 1962.

Ισχυρισμοί όπως αυτός έκαμαν τους ανθρώπους να ρωτούν, Τι είναι πίσω από τον Ροδοσταυρισμό; Ποια είναι η προέλευσις και η ιστορία του; Ποιες είναι οι διδασκαλίες και οι σκοποί του; Συμβιβάζεται με τη Χριστιανοσύνη;

Η λέξις «Ροδοσταυρίτης» προέρχεται από δύο Ελληνικές λέξεις, ρόδον, που σημαίνει «τριαντάφυλλο», και σταυρός. Το σύμβολο του Ροδοσταυρισμού αποτελείται από ένα ερυθρό ρόδον στο κέντρον ενός σταυρού. Υπάρχουν διάφορες ομάδες, που ισχυρίζονται ότι είναι Ροδοσταυρίται, οι δε ανωτέρω ισχυρισμοί έγιναν από την ομάδα Αμόρκ, μια από τις τρεις καλύτερα γνωστές ομάδες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το όνομά της Αμόρκ απετελέσθη από τα αρχικά στοιχεία των Αγγλικών λέξεων που σημαίνουν Αρχαία Μυστική Οργάνωσις Ροδο-Σταυριτών. Διεξάγει μια μεγάλη αλληλογραφική εκπαιδευτική εκστρατεία, έχει τοπικά τμήματα σε διάφορα μέρη του κόσμου, καθώς και ένα κεντρικό «πανεπιστήμιο» στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας. Η Αμόρκ ως τοιαύτη χρονολογείται από πεντηκονταετίας περίπου.¹ Μολονότι πολλοί έγκυροι παράγοντες έχουν συγγράψει πραγματείες για τον Ροδοσταυρισμό σαν να μην υπήρξε άλλη μορφή τούτου, γεγονός είναι ότι οι άλλοι παραξενεύονται πολύ με τους ισχυρισμούς, τις διδασκαλίες και τις μεθόδους της Αμόρκ.² Εν τούτοις, επειδή πολλοί άνθρωποι ρωτούν για τον Ροδοσταυρισμό λόγω της διαφημίσεως της Αμόρκ, θα περιληφθή και το θέμα αυτό στην εξέτασί μας περί Ροδοοταυρισμού.

Όσο για την ιστορία του Ροδοσταυρισμού, μπορεί να λεχθή ότι υπάρχουν δύο προελεύσεις, η μία είναι πραγματική και ιστορική, η δε άλλη οφείλεται σε παραδόσεις και είναι μυθική. Ιστορικώς, ο Ροδοσταυρισμός ανάγεται στις αρχές του δεκάτου εβδόμου αιώνος, όταν ένας από τους κυριωτέρους λογίους της Ευρώπης, ο Γιόχαν Β. Άντρεα, εξέδωκε ανωνύμως το Φάμα Φρατερνιτάτις, ένα βιβλίο που απευθύνεται στους άρχοντας της Ευρώπης και κάνει μια πρότασι για πολιτική, κοινωνική και θρησκευτική μεταρρύθμισι.³ Αυτό το έργον περιείχε τον θρύλον περί ενός Χριστιανικού Ροδοσταύρου, ή Ρόδινου Σταυρού, από τον οποίον έλαβε τ’ όνομα του ο Ροδοσταυρισμός. Ο συγγραφεύς ήταν ένας μοναχός που υπετίθετο ότι είχε επισκεφθή την Ινδία, την Περσία και την Αραβία κι επιστρέφοντας έφερε μαζί του τη μυστική σοφία των σοφών εκείνων των χωρών. Εδημιούργησε σημαντικόν σάλον τότε και οι ιδέες του που είχαν ληφθή από διαφόρους, συνεχίζονται έτσι έως τώρα, πράγμα που θα μπορούσε να ορισθή, με μεγάλη ευρύτητα, Ροδοσταυρικόν κίνημα.⁴

Όσον αφορά τον Ροδοσταυρισμό, τον στηριζόμενο σε παραδόσεις ή θρύλους, λέγεται ότι αυτός ανάγεται στη Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα της Αιγύπτου του έτους 1500 π.Χ., κι εφέρθη δήθεν στην Παλαιστίνη από τον Σολομώντα, στην Ιταλία από τον Πυθαγόρα, και λοιπά. Εμπεριλαμβάνει τον Εσσενισμό, αναγνωρίζει τον ρόλο που επαίχθη από τον Χριστιανικό Ροδόσταυρο, η δε προέλευσίς του από τις Ηνωμένες Πολιτείες χρονολογείται από το έτος 1694.^{5, 6}

Ο ιστορικός Ροδοσταυρισμός αρχικά μπορεί να λεχθή ότι είχε ένα ισχυρό Προτεσταντικό χαρακτηριστικό και φαίνεται πως είχε γίνει προσπάθεια συνδυασμού των Χριστιανικών, και των ειδωλολατρικών διδασκαλιών, της επιστήμης και της θρησκείας, της αστρολογίας και της φιλοσοφίας, της ιατρικής και του μυστικισμού, της αγάπης της γνώσεως με αγάπη του ανθρώπου. Μια αυθεντία λέγει: «Η Μυστική Δοξασία των Ροδοσταυριτών είναι ένα σώμα εσωτερικών διδασκαλιών, που παρεδόθησαν επί αιώνες από σοφούς άνδρες βαθιά εντριβείς σε εσωτερικές διδασκαλίες και μυστικιστική εθιμολογία. Η σοφία αρχικά προήλθε από την Ανατολή, και πραγματικά, και σήμερα ακόμη περιλαμβάνει μέρος των Ενδοτέρων Διδαχών μερικών από τις υψηλότερες Ανατολικές Αδελφότητες . . . Πρέπει ν’ ‘Ατενίζωμεν προς Ανατολάς, οπόθεν έρχεται κάθε φως’.»⁷

Επί αιώνες η αλχημεία, η μετατροπή ευτελέστερων μετάλλων σε χρυσάφι, που επεχειρήθη, φαίνεται να υπήρξε μια από τις κύριες προαπασχολήσεις των αφωσιωμένων στον Ροδοσταυρισμό, μολονότι οι σύγχρονοι εκπρόσωποί του επιμένουν ότι ενοείτο μια πνευματική αλχημεία, ο εξευγενισμός του «χαρακτήρος» του ατόμου.⁸ Κατά την Αμόρκ, ο Ροδοσταυρισμός είναι μια «διεθνής αδελφότης. Τα μέλη της . . . μελετούν τα μυστήρια και τους επιστημονικούς νόμους του κόσμου . . . Οι σημερινοί Ροδοσταυρίται πιστεύουν ότι η ενδότερη ψυχή του ανθρώπου μπορεί να τον βοηθήση να χειρίζεται τα προβλήματα της καθημερινής ζωής».⁹

Συμβιβάζεται ο Ροδοσταυρισμός με τη Χριστιανοσύνη; Κατά την Αμόρκ, που ισχυρίζεται ότι είναι άθρησκη, συμβιβάζεται. Λέγουν: «Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί του πιο θεοσεβούς είδους μπορούν ν’ ανήκουν με συνέπεια στο Ροδοσταυρικό Τάγμα, ακριβώς όπως ένας θεοσεβής Χριστιανός θα μπορούσε να μελετά νομικά ή μουσική, τέχνη ή χημεία χωρίς να εκθέτη τη θέσι του στη Χριστιανική Εκκλησία».¹⁰ Άλλοι αυτοχαρακτηρίζονται ως «Ροδοσταυρική Χριστιανοσύνη».¹¹

Η ΚΥΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

Αφού λέγεται έτσι ότι ο Ροδοσταυρισμός είναι Χριστιανικός ή μπορεί να συμβιβασθή με τη Χριστιανοσύνη, πρέπει να είναι δυνατόν να συμβιβάζεται με την Αγία Γραφή, διότι γι’ αυτήν ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης εδήλωσε: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια.» Ο δε απόστολος Παύλος, έγραψε: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευοτος, και» ικανή να καταρτίση πλήρως τον άνθρωπο του Θεού «εις παν έργον αγαθόν.»​—Ιωάν. 17:17· 2 Τιμ. 3:16, 17.

Μεταξύ των πιο βασικών διδασκαλιών του Ροδοσταυρισμού είναι η μετενσάρκωσις και η συσχετισμένη με αυτήν αθανασία της ψυχής. «Οι Ροδοσταυρίται θεωρούν ως πολύ σπουδαίο μέρος της διδασκαλίας των την απόκρυφη διδασκαλία της Μετεμψυχώσεως, Μετενσαρκώσεως ή Μεταστάσεως των Ψυχών, της οποίας διδασκαλίας η ουσία είναι η επιβίωσις της ατομικής ψυχής μετά τον αποχωρισμό της από το φυσικό σώμα στον θάνατο, και την επανενσωμάτωσί της σ’ ένα φυσικό σώμα με αναγέννησι ύστερ’ από μια διαμονή στο αναπαυτήριο των ψυχών.¹² Και λέγει ο Λιούις της Αμόρκ, «Ανακαλύπτομε στη μετενσάρκωσι και στην Κάρμα τη μόνη λογική και παραδεκτή επεξήγησι και την αιτία της φαινομενικής αδικίας των ανισοτήτων της ζωής . . . Οι νόμοι της Μετενσαρκώσεως και μόνο καθιστούν ευκολονόητες και παραδεκτές τις συνθήκες και τις πείρες της ζωής μας . . . Κάθε προσωπικότης ήλθε σε ύπαρξι ‘εν αρχή πάσης κτίσεως’, και πάντοτε υπήρχε και θα υπάρχη στην αιωνιότητα».¹³

Λέγεται ότι υπάρχει απόδειξις για τη μετενσάρκωσι στις εντυπώσεις και γνώσεις που έχουν κατά καιρούς οι άνθρωποι για πείρες που είχαν προηγουμένως σε ωρισμένα πράγματα ή για τη διαβίωσί των σε κάποιον άλλον καιρό, διότι η κληρονομικότης δεν μπορεί να αιτιολογήση όλες τις διαφορές σε προσωπικότητες και στην ύπαρξι παιδικών θαυμάτων, όπως ο Μόζαρτ. Οι διάφορες ομάδες Ροδοσταυριτών, όμως, έχουν δικές των λεπτομέρειες για το πόσον καιρό μπορεί η ψυχή να περιίπταται κοντά στο σώμα μετά θάνατον, τα στάδια μεταβάσεως και το μήκος του χρόνου μεταξύ των αναγεννήσεων. Σύμφωνα με την Αμόρκ, ο Ιησούς Χριστός ήταν ο μόνος που συνεπλήρωσε ποτέ τη μετενσάρκωσι και ήταν ενωμένος με τον Θεό.¹⁴

Τι λέγεται ως προς τις διδασκαλίες αυτές περί αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής και μετενσαρκώσεως; Είναι δυνατόν αυτές να συμβιβασθούν με τη Χριστιανοσύνη που βασίζεται στην Αγία Γραφή; Όχι, δεν συμβιβάζονται! Πώς είναι δυνατόν αυτό, αφού η Βίβλος σαφώς μας λέγει ότι ο Ιησούς «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον», ότι «η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει», ότι, όταν ο άνθρωπος ‘επιστρέφη εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται’, και ότι στον Σιεόλ, ή τόπον των νεκρών, «δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία»;​—Ησ. 53:12· Ιεζ. 18:20· Ψαλμ. 146:4· Εκκλησ. 9:10.

Αν ήταν αληθινή η μετενσάρκωσις, δεν θα μπορούσε να υπάρξη ανάστασις, διότι κανείς δεν θα ήταν νεκρός, αλλ’ όλοι θα ήσαν σε μια κατάστασι «μεταβάσεως». Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός μάς είπε σαφώς: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει.» Όσο για τις λεγόμενες αποδείξεις περί μετενσαρκώσεως, αν ο καθένας επάνω στη γη είχε ζήσει προηγουμένως, τότε γιατί να γίνεται μόνο η σπάνια εξαίρεσις, όταν άτομα φαίνεται να ενθυμούνται ότι έζησαν πρότερον, και γιατί μόνο ένας σε εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων αποδεικνύεται θαύμα όπως ο Μόζαρτ, αν και ο τελευταίος ακόμη από την ανθρώπινη φυλή αποτελή μια μετενσάρκωσι ; Όχι, τέτοια περιστατική απόδειξις είναι πάρα πολύ βεβιασμένη, πολύ αδύνατη, πολύ λεπτή κλωστή με την οποία να δεθή η διδασκαλία περί μετενσαρκώσεως, έστω κι αν δεν αντέφασκε προς τη Βίβλο!a​—Ιωάν. 5:28, 29.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ

Το ότι ο Ροδοσταυρισμός είναι ασυμβίβαστος με τη Χριστιανοσύνη μπορεί, επίσης, να παρατηρηθή από το γεγονός ότι η Χριστιανοσύνη απαιτεί να είναι μοναδική κι αποκλειστική. Ο Ιησούς είπε, «Εγώ είμαι το φως του κόσμου», και «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» Για τον εαυτό του και τους ακολούθους του είπε περαιτέρω: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου.» Στους Χριστιανούς λέγεται ότι δεν μπορεί να υπάρξη συμμετοχή, ούτε συναναστροφή, ούτε επικοινωνία, ούτε συμφωνία μεταξύ αυτών και άλλων θρησκειών.​—Ιωάν. 8:12· 14:6· 17:16· 2 Κορ. 6:14-16.

Αλλ’ ο Ροδοσταυρισμός δεν συμφωνεί με τις Χριστιανικές αυτές αρχές, διότι μας λέγεται ότι ο Χριστιανικός Ροδόσταυρος «ίδρυσε το μυστηριώδες τάγμα του Ροδοσταυρισμού με τον σκοπό τού να ρίξουν φως μυστικισμού στην παρανοημένη Χριστιανική θρησκεία».¹⁵ Επίσης λέγεται ότι ο Αμένοθις Δ΄, τον οποίον πολλοί Ροδοσταυρίται θεωρούν ως τον «πρώτον σε παραδόσεις Μέγαν Διδάσκαλόν των», και ο οποίος «είναι γνωστός ως ο αιρετικός βασιλεύς, . . . κατήργησε τις τότε πολυθεϊστικές θρησκείες για να προωθήση στη θέσι των την πρώτη παγκόσμια δοξασία του μονοθεϊσμού».¹⁶​—1375-58 π.Χ.

Αλλά δεν είναι έτσι. Ο μονοθεϊσμός αποτελούσε τη μορφή λατρείας που ασκούσε ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ πολύ πριν έλθη επί σκηνής ο Αμένοθις Δ΄. Και στο έτος 1513 π.Χ. ο Ιεχωβά Θεός δια του Μωυσέως εθέσπισε ένα πλήρες σύστημα λατρείας με το έθνος Ισραήλ, του οποίου διακριτικό γνώρισμα ήταν η μονοθεϊστική λατρεία του μόνου αληθινού Θεού Ιεχωβά. Τη Γραφική θέσι του ζητήματος τούτου υποστηρίζουν τελευταία ή πρόσφατα έργα όπως Ο Άνθρωπος, Ο Θεός και η Μαγεία, υπό Ιβάρ Λίσνερ, που αναπτύσσει το θέμα ότι ‘η αρχική περί Θεού αντίληψις του ανθρώπου ήταν μονοθεϊστική’.​—Έξοδ. 20:1-7.

Ο Ροδοσταυρισμός ισχυρίζεται περαιτέρω ότι ο Μωυσής έλαβε τη σοφία του από την Αίγυπτο και ότι ο Ιησούς στη βρεφική του ηλικία πήγε στην Αίγυπτο όχι μόνο για προστασία αλλά και για να λάβη μόρφωσι κι εκπαίδευσι.¹⁷ Αλλ’ αν είναι έτσι, γιατί ούτε τα συγγράμματα του Μωυσέως ούτε τα Ευαγγέλια περιέχουν τίποτε περί μυστηρίων της Αιγυπτιακής Λευκής Αδελφότητος; Πολλά, επίσης, διαφυλάσσονται στο Βιβλίον του Ιασήρ¹⁸ και στη Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου,¹⁹ αλλ’ ούτε ο Ιησούς ούτε οι απόστολοί του ανεφέρθησαν στο ένα ή στο άλλο. Ετόνισαν την ανάγκη της προσφυγής στον λόγον του Θεού κι έδειξαν ότι αυτός είναι όλο εκείνο που χρειαζόμεθα για να οδηγηθούμε στον δρόμο της ζωής.

Ο Ροδοσταυρισμός, αναμιγνύοντας κοσμική σοφία με Βιβλικές διδασκαλίες, ισχυρίζεται ότι «εξηγεί το μυστήριο της ζωής και του Όντος από την επιστημονική άποψι σύμφωνα με τη θρησκεία».¹⁵ Αλλά σύμφωνα με τον λόγον του Θεού, η θεία σοφία και η κοσμική σοφία δεν μπορούν ν’ αναμιχθούν: «Είναι γεγραμμένον, “Θέλω απολέσει την σοφίαν των σοφών, και θέλω αθετήσει την σύνεσιν των συνετών”. Πού ο [κοσμικός] σοφός; πού ο γραμματεύς; πού ο συζητητής του αιώνος τούτου; Δεν εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; Διότι . . . ο κόσμος δεν εγνώρισε τον Θεόν δια της σοφίας.»​—1 Κορ. 1:19-21.

ΑΛΛΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ

Μεταξύ των άλλων αδυναμιών, που πρέπει ν’ αποδοθούν στον Ροδοσταυρισμό, είναι η διαιρετικότης του. Ο Ροδοσταυρισμός είναι τόσο κακά διαιρεμένος όσο είναι κι ο «Χριστιανικός κόσμος», λόγω του μεγέθους του. Έτσι, μια ομάς τονίζει την αστρολογία ως να ήταν αυτή η κύρια διδασκαλία του Ροδοσταυρισμού,²⁰ ενώ άλλη επιμένει ότι δεν έχει καμμιά απολύτως σχέσι με την αστρολογία.²¹ Μια «αυθεντία» καταφέρεται εναντίον του όρου «μετεμψύχωσις», ενώ άλλες τον χρησιμοποιούν εναλλάξ με τη μετενσάρκωσι.

Η ιστορικότης του Ροδοσταυρισμού απέχει πολύ από το να είναι επιθυμητός. Δεν είναι καθόλου σαφής όπως πολλοί από τους αφωσιωμένους σ’ αυτόν θα ήθελαν να πιστεύωμε, ούτε διεσαφήνισε σε τι συνίσταται η πιο περιεκτική εξέτασις του Ροδοσταυρισμού, τουλάχιστον στην Αγγλική γλώσσα, δηλαδή, Η Αδελφότης του Ροδίνου Σταυρού.

Μια άλλη ακόμη αδυναμία μερικών τουλάχιστον τμημάτων του Ροδοσταυρισμού είναι οι ασυνέπειες των. Αυτό ειδικά συμβαίνει με τον Αμορκινό Ροδοσταυρισμό, πολύ πιθανώς λόγω της προσπαθείας του να πείση όσο το δυνατόν περισσοτέρους να λαμβάνουν τα μαθήματα του ταχυδρομικώς. Έτσι, αφ’ ενός λέγεται ότι «η μετενσάρκωσις μόνη καθιστά κατανοητές και παραδεκτές τις συνθήκες και τις πείρες της ζωής μας»,¹³ και αφ’ ετέρου λέγεται ότι «είτε αληθινή είναι η δοξασία περί μετενσαρκώσεως είτε όχι, δεν έχει σημασία για τον σπουδαστή των πρακτικών διδασκαλιών του Ροδοσταυρισμού».

Περαιτέρω, εκτίθεται ότι ο Αμορκινός Ροδοσταυρισμός δεν είναι διόλου θρησκεία· ωστόσο τι είναι μετενσάρκωσις, η βασική δοξασία, αν δεν είναι θρησκευτική πίστις; Έπειτα, λέγεται ότι δεν υπάρχει τίποτα στον Ροδοσταυρισμό που να κάνη έναν Ιουδαίο ή ένα Μωαμεθανό δυστυχή,²³ κι ωστόσο λέγεται ότι η επιστήμη κι ο μυστικισμός «αποκαλύπτουν μόνο ένα γνωστό γεγονός τελείας αναπτύξεως οποιουδήποτε Εγώ, με το οποίον η ανάγκη περαιτέρω μετενσαρκώσεως στη γη ετελείωσε. Αυτό είναι στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού, ο οποίος . . . αφού έφθασε σε Χριστότητα δια της υψίστης τελειότητος και αγνότητος της συνειδητότητος, ανελήφθη στον ουρανό κι εκεί απερροφήθη στη συνειδητότητα του Θεού κι εκεί το Εγώ του Ιησού έγινε ένα από τα Θεία στοιχεία του Θεού-κεφαλής».²⁴ Θα συμφωνούσαν σ’ αυτό ο Ιουδαίος και ο Μουσουλμάνος;

Επίσης, τίθεται ενώπιον του ερευνητού η άποψις ότι μπορεί να λάβη όλες αυτές τις πληροφορίες χωρίς πολύν χρόνο και προσπάθεια, απλώς σε μια ή μιάμιση ώρα την εβδομάδα, κι ότι δεν χρειάζεται ανωτέρα μόρφωσις.³⁵ Αλλ’ όταν ερευνήση βαθύτερα μέσα στον Αμορκινό Ροδοσταυρισμό, διαπιστώνει ότι τα ζωτικό ζήτημα είναι μια «ψυχική ιδιοσυγκρασία», και «ότι ο σπουδαστής που εισέρχεται στη μελέτη της επιστήμης σ’ αυτή τη ζωή για πρώτη φορά δεν μπορεί ν’ αναμένη να γίνη ένας ερμηνευτής της τεχνικής στην ίδια ζωή».²⁶

ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΕΤΑΙ

Αληθινά, ο Ροδοσταυρισμός δεν συμβιβάζεται με τη Χριστιανοσύνη. Ενώ η Χριστιανοσύνη είναι πάρα πολύ αποκλειστική, ο Ροδοσταυρισμός είναι ένα από τα πιο εκλεκτικά κινήματα, διδασκαλίες ή αδελφικές οργανώσεις στη γη, διότι εδανείσθη και οικειοποιήθη στοιχεία από την ευρύτερη ποικιλία πίστεων και εθίμων. Μεταξύ των διαφόρων ομάδων του είναι εκείνες, που τονίζουν την Αιγυπτιακή προέλευσι κι ωστόσο παραθέτουν απεριόριστα περικοπές από τη Βίβλο· που δανείζονται κι από τον μυστικισμό τόσο της Ιουδαϊκής καβάλας όσο και της νιρβάνας του Βουδδισμού· που λέγουν ότι έχουν σχέσι με τη σοφία των Ελλήνων και με τους αλχημιστάς του Μεσαίωνος· που ισχυρίζονται ότι είναι πολύ επιστημονικές κι ωστόσο διακρατούν τόσο πολλά πράγματα που δεν μπορούν ν’ αποδειχθούν ιστορικώς ή επιστημονικώς· που οικειοποιούνται θεοσοφικά έργα, καθώς και τις διδασκαλίες των γιόγκι.² Μπορεί να λεχθή ότι αποτελεί άκρα προσπάθεια απορροφήσεως όλης της σοφίας του κόσμου τούτου, και συγχρόνως χρωματισμού της με την Αγία Γραφή.

Ο Ροδοσταυρισμός δίνει ιδιαίτερη έμφασι στο «Άνθρωπε, γνώθι σαυτόν». Προδήλως είναι ανθρωπίνης προελεύσεως κι επομένως πολύ ασυμβίβαστος με τη βασιζόμενη στη Βίβλο Χριστιανοσύνη, που έχει την αρχή της από τον Θεό και που συμβουλεύει: «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, τα να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν.» Ο Ροδοσταυρισμός, αρνούμενος την ύπαρξι του Σατανά και των δαιμόνων του, εξηπατήθη απ’ αυτούς. Πρόκειται, λοιπόν, πράγματι για μια περίπτωσι εκλογής μεταξύ του εκλεκτικού Ροδοσταυρισμού και της αποκλειστικής Χριστιανοσύνης που βασίζεται στην Αγία Γραφή. Αυτά τα δύο δεν είναι δυνατόν να συμβιβασθούν με οποιαδήποτε έννοια της λέξεως.​—Ιωάν. 17:3· 2 Κορ. 4:4.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Rosicrucian Questions and Answers—Lewis, σελ. 171.

 ² Not Under the Rosy Cross—Clymer.

 ³ The Encyclopædia Britannica, 11th Edition, Vol. 23, σελ. 737.

 ⁴ The Encyclopedia Americana, Vol. 23, σελ. 701.

 ⁵ The Mysteries of Osiris—Clymer.

 ⁶ American People’s Encyclopedia, Vol. 16, σελ. 948.

 ⁷ The Secret Doctrines of the Rosicrucians​—C. E. Brooksmith, σελ. 12.

 ⁸ Rosicrucian Questions and Answers​—Lewis, σελ. 229.

 ⁹ World Book Encyclopedia, Vol. 15, σελ. 443.

 ¹⁰ Rosicrucian Questions and Answers—Lewis, σελ. 263.

 ¹¹ Rosicrucian Christianity—Max Heindel, Lecture No. 4.

 ¹² The Secret Doctrines of the Rosicrucians—C. E. Brooksmith, σελ. 165.

 ¹³ Mansions of the Soul—Lewis, σελ. 104-107.

 ¹⁴ Αυτόθι, σελ. 199.

 ¹⁵ The Rosicrucian Fellowship, February, 1963, σελ. 88.

 ¹⁶ Who and What Are the Rosicrucians?—Amorc, σελ. 8.

 ¹⁷ The Mysteries of Osiris—Clymer, σελ. 115, 175.

 ¹⁸ The Book of Jasher—Amorc Edition.

 ¹⁹ The Symbolic Prophecy of the Great Pyramid—Lewis.

 ²⁰ The Rosicrucian Fellowship, February 1963, σελ. 67, 90.

 ²¹ Rosicrucian Questions and Answers—Lewis, σελ. 225.

 ²² Αυτόθι, σελ. 267.

 ²³ Αυτόθι, σελ. 261.

 ²⁴ Mansions of the Soul—Lewis, σελ. 199.

 ²⁵ The Mastery of Life—Amorc, σελ. 23.

 ²⁶ The Technique of the Master—Andrea, σελ. 28.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια του εδαφίου Γένεσις 2:19;​—Γ. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Γένεσις 2:19 (ΜΝΚ) λέγει: «Έπλασε δε Ιεχωβά ο Θεός εκ της γης πάντα τα ζώα του αγρού, και πάντα τα πετεινά του ουρανού, και έφερεν αυτά προς τον Αδάμ, δια να ίδη πώς να ονομάση αυτά· και ό,τι όνομα ήθελε δώσει ο Αδάμ εις παν έμψυχον, τούτο να ήναι το όνομα αυτού.» Μερικοί ηρμήνευσαν το εδάφιο αυτό ως περίληψι του ό,τι ελέχθη στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως. Εν τούτοις, φαίνεται ότι αναφέρεται μάλλον σε κάτι πρόσθετο προς την εκεί αφήγησι παρά στο ίδιο πράγμα. Απ’ αυτό το εδάφιο διαφαίνεται ότι ακόμη κι αφού ο Ιεχωβά Θεός έπλασε τον Αδάμ, αλλά προτού πλάση την Εύα, εξακολούθησε να δημιουργή κατώτερα ζώα και να τα φέρνη στον Αδάμ για να τα ονομάση. Όχι μόνον ο Αδάμ αλλά και η Εύα επίσης επλάσθη πριν από το τέλος της έκτης δημιουργικής ημέρας· επομένως, αυτά τα ζώα εδημιουργήθησαν, επίσης, πριν από την εβδόμη ημέρα, πριν αρχίση η ανάπαυσις του Θεού από τη δημιουργία.

● Αφού το εδάφιο Γένεσις 7:4 δείχνει ότι ο Νώε ειδοποιήθη πριν από επτά μέρες για την ακριβή μέρα του Κατακλυσμού, δεν σημαίνει αυτό ότι ο λαός του Θεού θα προειδοποιηθή για την ακριβή μέρα της εκρήξεως του Αρμαγεδδώνος;​—Ε. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιο Γένεσις 7:4 λέγει: «Επειδή έτι μετά επτά ημέρας εγώ φέρω βροχήν επί της γης τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας· και θέλω εξαλείψει από προσώπου της γης παν ό,τι υπάρχει, το οποίον εποίησα.» Ο Νώε ειργάσθη επί έτη πολλά κατασκευάζοντας την κιβωτό, και τώρα, μόλις επτά μέρες πριν από την έναρξι του Κατακλυσμού, ο Θεός τού είπε την ακριβή μέρα. Γιατί; Μήπως για να ικανοποιήση την περιέργειά του ή για να του δώση ενθάρρυνσι; Όχι, αλλά για ν’ αρχίση να εισάγη τα ζώα. Οι επτά εκείνες μέρες ήσαν αρκετές για να το πράξη αυτό ο Νώε.

Δεν μπορούμε, λοιπόν, να ερμηνεύσωμε το Γένεσις 7:4 ότι σημαίνει πώς κάποτε στο μέλλον, αλλ’ αρκετά πριν από τον Αρμαγεδδώνα, ο Ιεχωβά Θεός θα ειδοποιήση τον επί γης λαόν του περί του χρόνου ενάρξεως του Αρμαγεδδώνος. Εκτός απ’ αυτό, ο Ιησούς από πολλού είπε σχετικώς: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος.»​—Ματθ. 24:36.

Βέβαια, δεν είπε ο Ιησούς ότι κανείς ποτέ δεν θα εγνώριζε. Στον βαθμό που θα εχρειάζετο για τον Ιησούν, κάποτε στο μέλλον, το να γνωρίση τον καιρό της ενάρξεως του Αρμαγεδδώνος, για να συγκροτήση τις ουράνιες στρατιές του για τη μάχη εκείνη, αναμφιβόλως αυτός θα προειδοποιηθή.

Αλλά δεν θα υπήρχε λόγος για τους επί γης να προειδοποιηθούν. Εκείνο, λοιπόν, που είναι προφητικό είναι το ό,τι έλαβε χώραν στη διάρκεια των επτά εκείνων ημερών, η είσοδος μέσα στην κιβωτό του Νώε και της οικογενείας του, μαζί με όλα τα κατώτερα ζώα που θα διεφυλάσσοντο, κι η εισαγωγή όλων των προμηθειών που απητούντο για το ένα έτος και τις δέκα μέρες που επρόκειτο να παραμείνουν μέσα στην κιβωτό. Ιδιαίτερα από το έτος 1931 ο λαός του Θεού μετείχε του έργου της συνάξεως όλων των ανθρώπων καλής θελήσεως προς τον Θεό μέσα στην αντιτυπική κιβωτό, στο νέο σύστημα πραγμάτων.

Όταν ο Νώε και η οικογένειά του άρχισαν να συνάγουν τα ζώα στην κιβωτό στη διάρκεια των τελευταίων εκείνων επτά ημερών, αυτό αποτελούσε ειδοποίησι σε όλους τους παρατηρητάς ότι ο Κατακλυσμός, τον οποίον εκήρυττε, επρόκειτο να επέλθη. Έτσι και σήμερα, το έργον επισυναγωγής αφ’ εαυτού χρησιμεύει ως προειδοποίησις σ’ έναν ασεβή κόσμο ότι η μάχη του Αρμαγεδδώνος είναι πολύ πλησίον και θα εκσπάση στην παρούσα γενεά. Ώσπου να εκραγή ο Αρμαγεδδών υπάρχει πολύ έργον για να κάμη ο λαός του Θεού στο να βοηθήση ανθρώπους καλής θελήσεως να λάβουν τη στάσι των και να μπουν στη σύγχρονη κιβωτό. Όλοι, λοιπόν, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί, αντί να ενδιαφέρωνται για το πότε ακριβώς θ’ αρχίση ο Αρμαγεδδών, ας προσέξουν τη συμβουλή του Πέτρου: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, όποιοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθή, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή;»​—2 Πέτρ. 3:11, 12.

● Στη Γένεσι 2:10-14 μνημονεύονται τέσσερες ποταμοί. Εν τούτοις, στους Βιβλικούς χάρτας δύο μόνον εμφαίνονται απ’ αυτούς, ο Εδδεκέλ κι ο Ευφράτης. Πού είναι οι άλλοι δύο, Φισών και Γιών;​—Χ. Ν., Ηνωμένες Πολιτείες.

Πριν δοθή απάντησις σ’ αυτή την ερώτησι, καλό θα είναι ίσως να τονισθή ότι ο «Εδδεκέλ», ο τρίτος ποταμός που μνημονεύεται στο ανωτέρω παρατιθέμενο εδάφιο, αναγνωρίζεται με κοινή παραδοχή ότι είναι ο ποταμός Τίγρις. Πραγματικά, αυτό είναι το όνομα που του αποδίδεται στη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα και στη Γένεσι 2:14 και στο Δανιήλ 10:4.

Όσον αφορά τους δύο πρώτους ποταμούς, Φισών και Γιών, πολλές εικασίες υπήρξαν ως προς την ταυτότητά των. Τα λεξικά της Βίβλου και οι θρησκευτικές εγκυκλοπαίδειες δίνουν διάφορες θεωρίες και μερικές επεκτείνονται πολύ στην περιγραφή τους. Αλλά στο τέλος όλ’ αυτά δεν είναι παρά εικασίες.

Το γεγονός ότι αυτοί οι δύο ποταμοί δεν είναι δυνατόν να πιστοποιηθούν με βεβαιότητα δεν είναι κάτι το αξιόλογο. Πολύ πιθανόν αυτοί οι δύο ποταμοί να μην υπάρχουν πια. Αλλαγές έχουν γίνει στο πρόσωπον της γης από την εποχή που αυτές οι λέξεις για πρώτη φορά ανεγράφησαν στο βιβλίο, που συνεβουλεύθη ο Μωυσής, όταν συνέτασσε αυτό το μέρος της Γενέσεως. (Γέν. 5:1) Ειδικά είναι λογικό να συμπεράνωμε, ότι ο κατακλυσμός των ημερών του Νώε επέφερε μεγάλες μεταβολές στην τοπογραφία της γης, ακριβώς όπως ο ίδιος κατακλυσμός εξηφάνισε και τον κήπο της Εδέμ, έτσι ώστε δεν εχρειάζοντο πλέον άγγελοι για να φρουρούν την είσοδο του.​—Ψαλμ. 104:6-8· Γέν. 3:24.

Όπως ο Ντέλιτζ τονίζει τόσο καλά στα Σχόλια επί της Γενέσεως: «Επομένως, δεν είναι ανάγκη, για να εξακριβώσωμε τις γεωγραφικές δηλώσεις του ιερού συγγραφέως, να είμεθα σε θέσι να υποδεικνύωμε τους τέσσερες διακεκριμένους ποταμούς (τον Τίγρητα και τον Ευφράτη μεταξύ αυτών), που πηγάζουν από μια ενιαία πηγή, πράγμα που είναι σαφώς αδύνατον. Η αρχική ενότης των τεσσάρων ποταμών είναι, κατά το νόημα του συγγραφέως, τόσο βέβαιο ότι έπαυσε να υπάρχη όσο κι ο παράδεισος ότι απωλέσθη».

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Οκτώβριο

16 Έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους, φοβουμένους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν . . . και ας κρίνωσι τον λαόν πάντοτε.​—Έξοδ. 18:21, 22. Σ 1/8/62 10, 11

17 Ο Βενιαμίν θέλει είσθαι λύκος άρπαξ· το πρωί θέλει κατατρώγει θήραμα.​—Γέν. 49:27. Σ 1/10/62 63, 65

1 8 Μη φοβού· εγώ θέλω σε βοηθήσει.​—Ησ. 41:13. Σ 15/11/62 1-4α

19 Του Ονησίμου. . . , τον οποίον πέμπω οπίσω. . . . ουχί πλέον ως δούλον, αλλ’ υπέρ δούλον, αδελφόν αγαπητόν.​—Φιλήμ. 10, 11, 16. Σ 1/3/63 25, 26

20 Ενοποίησον την καρδίαν μου εις τον φόβον του ονόματός σου.​—Ψαλμ. 86:11, ΜΝΚ. Σ 1/2/62 2-6α

21 Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.​—Ιάκ. 4:17. Σ 1/7/62 4, 5α

22 Όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεροι των οδών υμών, και αι βουλαί μου των βουλών υμών.​—Ησ. 55:9. Σ 1/9/62 20

23 Ευκολώτερον είναι να περάση κάμηλος δια τρυπήματος βελόνης, παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.​—Ματθ. 19:24. Σ 15/10/62 15α

24 Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει.​—Ιωάν. 8:31, 32. Σ 1/3/63 1, 2α

25 Απόδοτε . . . εις πάντας τα οφειλόμενα· . . . εις όντινα [οφείλετε] τον φόβον, τον φόβον.​—Ρωμ. 13:7. Σ 1/4/63 21-23α

26 Είναι δε η πίστις, . . . η φανερή κατάδειξις πραγματικοτήτων αν και δεν βλέπονται.​—Εβρ. 11:1, ΜΝΚ. Σ 15/1/63 12, 14α

27 Αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε, και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός.​—1 Πέτρ. 1:13. Σ 15/8/62 19, 20α

28 Συ επετίμησας τους επικαταράτους υπερήφανους, τους εκκλίνοντας από των προσταγμάτων σου.​—Ψαλμ. 119:21, Σ 1/6/62 15, 16α

29 Τους δούλους να υποτάσσωνται εις τους εαυτών δέσποτας, να ευαρεστώσιν εις αυτούς κατά πάντα, να μη αντιλέγωσι· να μη σφετερίζωνται τα αλλότρια, αλλά να δεικνύωσι πάσαν πίστιν αγαθήν δια να στολίζωσι κατά πάντα την διδασκαλίαν του Σωτήρος ημών Θεού.​—Τίτον 2:9, 10. Σ 1/3/63 27

30 Ας φροντίζωμεν . . . μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας.​—Εβρ. 10:24, 25. Σ 15/11/62 15α

31 Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.​—Ιωάν. 13:35. Σ 1/7/62 23, 24

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Σεπτέμβριον οι διάκονοι των αγαθών νέων θα προσφέρουν στους ανθρώπους καλής θελήσεως την ευκαιρία να αποκτήσουν τα βιβλία Τι Έκαμε η Θρησκεία για το Ανθρώπινο Γένος; και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί με δυο βιβλιάρια αντί δρχ. 20. Τα Γραφικά αυτά βοηθήματα περιέχουν πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τις προθέσεις του Θεού και θεμελιώνουν θετική ελπίδα για την απόκτησι της αιωνίου ζωής με την επίγνωσι του Θεού Πατρός και του Υιού του Ιησού Χριστού.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,23 1/2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

«ΙΔΟΥ, ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

27 Οκτωβρίου: Αποφεύγετε τις Νεανικές Επιθυμίες. Σελ. 553.

3 Νοεμβρίου: Διακράτησις Προσωπικής Ακεραιότητος. Σελ. 559.

Θέτετε τον Εαυτό Σας στου Πλησίον Σας τη Θέσι

ΛΟΓΩ βαρείας αμελείας ξέσπασε μια μεγάλη πυρκαϊά σ’ ένα υπό ναυπήγησιν γιγαντιαίο αεροπλανοφόρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πυρ αυτό εστοίχισε στο κράτος 50 εκατομμύρια και πλέον δολλάρια κι επροξένησε την απώλεια της ζωής δεκάδων ατόμων. Η σύζυγος ενός από τα θύματα άκουσε με ανησυχία την είδησι της πυρκαϊάς από το ραδιόφωνο. Όταν ο σύζυγος δεν επανήλθε στο σπίτι στη συνήθη του ώρα, εκείνη εφοβήθη πάρα πολύ. Τότε χτύπησε η πόρτα, κι αμέσως έσπευσε ν’ ανοίξη! Καθώς άνοιξε, αντίκρυσε δύο αστυνομικούς. Δεν μπορούσαν να της μιλήσουν, αλλ’ επερίττευαν τα λόγια. Η φιλάγαθη έκφρασις συμπαθείας στα πρόσωπά των μιλούσε αρκετά καθαρά. Ναι, ο σύζυγος της ήταν μεταξύ εκείνων που έχασαν τη ζωή τους σ’ εκείνη την πυρκαϊά.

Οι αστυνομικοί εκείνοι ήξεραν πολύ καλά τι ησθάνετο αυτή η γυναίκα, διότι μπορούσαν πολύ καλά να φαντασθούν τι θα ησθάνοντο και οι δικές των σύζυγοι στη θέσι της. Σε τέτοιες περιστάσεις μια φιλάγαθη έκφρασις προσώπου, μια χειρονομία ή λίγα λόγια προφερόμενα με θερμή κατανόησι, μπορεί να είναι εκείνο που χρειάζεται για να φανή η κατανόησίς μας ότι μπορούμε να θέσωμε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου.

Η Αγία Γραφή λαμβάνει υπό σημείωσιν αυτή την ανάγκη, διότι μας λέγει: «Χαίρετε μετά χαιρόντων, και κλαίετε μετά κλαιόντων.» Τονίζει ότι «ο ψάλλων άσματα εις λελυπημένην καρδίαν» είναι απλώς εκτός τόπου και ότι υπάρχει «καιρός του κλαίειν, και καιρός του γελάν· καιρός του πενθείν, και καιρός του χορεύειν.» Αν μπορούμε να θέσωμε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου, θα γνωρίζωμε πότε είναι καιρός να κλαίωμε και να πενθούμε και πότε είναι να γελούμε και να χορεύωμε.​—Ρωμ. 12:15· Παροιμ. 25:20· Εκκλησ. 3:4.

Αυτό το ζήτημα του να θέτωμε τον εαυτό μας στη θέσι του άλλου εφαρμόζεται σε όλες τις σχέσεις μας με τους άλλους. Ιδιαίτερα υπάρχει ανάγκη τούτου στον οικογενειακό κύκλο. Πόσο καλύτερα θα περνούσαν οι γονείς και τα τέκνα μεταξύ των, αν ο καθένας μπορούσε να θέση τον εαυτό του στη θέσι του άλλου! Όχι ότι οι γονείς πρέπει να παραιτούνται της εξουσίας των, αλλ’ η κατανόησις είναι ζωτική. Και πόση προστριβή υπάρχει μεταξύ συζύγων λόγω ελλείψεως τοιαύτης κατανοήσεως! Αυτή η αρχή εφαρμόζεται ακόμη και σε μικρά πράγματα, όπως το να θέλωμε να παρακολουθήσωμε τηλεόρασι ή ν’ ακούσωμε ραδιόφωνο, όταν κάποιος άλλος έχη ανάγκη ησυχίας για ανάπαυσι ή μελέτη. Εφαρμόζεται επίσης και στο να είμεθα στην ώρα μας στα γεύματα και να είμεθα έτοιμοι να φύγωμε στην καθωρισμένη ώρα.

Δανεισθήκατε ποτέ χρήματα και κατόπιν αμελήσατε να τα επιστρέψετε, όταν είπατε πότε θα τα επιστρέψετε; Μήπως εθεωρήσατε την απερισκεψία σας σαν κάτι το ασήμαντο; Αλλά τι ως προς το άλλο πρόσωπο; Μπορεί ο άλλος ν’ αρχίση να διερωτάται μήπως το ξεχάσατε εντελώς. Αν υποσχεθήκατε να επιστρέψετε ένα ποσόν κάποια ωρισμένη μέρα και δεν μπορείτε να φανήτε συνεπής, δεν θα μπορούσατε τουλάχιστον να δώσετε μια εξήγησι σχετικά με το γιατί δεν μπορείτε να τηρήσετε την υπόσχεσί σας αντί ν’ αγνοήτε το ζήτημα σαν να μην είχατε καμμιά υποχρέωσι; Ο πιστωτής σας αναμφιβόλως θα έχη απλώς μεγάλη ευχαρίστησι να σας παραχωρήση περισσότερο χρόνο, ακριβώς διότι δεν περνά από τον νου σας η ιδέα ότι το δάνειο ήταν δώρο! Εξ άλλου, δεν είναι καθόλου έντιμο πράγμα να επιτυγχάνωμε ένα δώρο με το πρόσχημα του δανείου, δεν είν’ έτσι;

Πόση διχόνοια, σύγχυσις και άσκοπη ταλαιπωρία υπάρχει στη βιομηχανία επειδή οι άνθρωποι δεν θέτουν τον εαυτό τους στη θέσι των άλλων! Επειδή οι εργάται ή οι εργοδόται ή και οι δυο αποτυγχάνουν στο σημείο αυτό, οι απεργίες κηρύσσονται κατά καιρούς και διαρκούν επί εβδομάδες και μήνες. Βεβαίως, δεν θα υπήρχε καμμιά φυλετική ή θρησκευτική διάκρισις, αν μπορούσαν οι άνθρωποι να θέτουν τον εαυτό τους στη θέσι των άλλων, που είναι διαφορετική σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

Είτε μια παράκλησι πρόκειται να κάμετε, είτε μια επίπληξι, θα φέρετε πολύ καλύτερο αποτέλεσμα αν μπορήτε να θέσετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου. Πόσο καλά μπορούσε να το κάμη αυτό ο Ιησούς! Γι’ αυτό, μετά την τριπλή απάρνησι αυτού από τον Πέτρο, δεν επέπληξε τον Πέτρο. Ό,τι εχρειάζετο ήταν ένα βλέμμα: «Και στραφείς ο Κύριος ενέβλεψεν εις τον Πέτρον και ενεθυμήθη ο Πέτρος τον λόγον του Κυρίου», περί του ότι θα τον απηρνείτο. Τότε «εξελθών έξω ο Πέτρος έκλαυσε πικρώς.» Ναι, κατά καιρούς ένα επιτιμητικό βλέμμα, κάποτε ένας επικριτικός τόνος​—πόσο συχνά ο Ιεχωβά Θεός διεδικάζετο με τον λαό του!—​κάποτε μια ευγενική λογίκευσις μ’ έναν πλανώμενο θα έκανε περισσότερο καλό από το να επιπέσετε εναντίον του με όλη τη βαρύτητα σας.​—Λουκ. 22:60-62· Γαλ. 6:1.

Ο απόστολος Παύλος εμιμήθη τον Διδάσκαλό του και σ’ αυτό το σημείο. Ήξερε ότι, αν δεν ελάμβανε υπ’ όψι τον τρόπο με τον οποίον οι άλλοι εσκέπτοντο και ησθάνοντο, θα τους προσέβαλλε χωρίς λόγο, διότι είναι πολύ εύκολο να υπονοηθή ότι οι άλλοι, τους οποίους θεωρείτε ως πλανωμένους, στερούνται ειλικρίνειας ή σωφροσύνης. Έκανε τον εαυτό του, κατά ένα τρόπον, ‘εις πάντας δούλον’, για να μπορέση να κερδίση τους περισσοτέρους. «Και έγεινα», είπε, «εις τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, δια να κερδήσω τους Ιουδαίους· . . . Εις τους ασθενείς ως ασθενής, δια να κερδήσω τους ασθενείς· εις πάντας έγεινα τα πάντα, δια να σώσω παντί τρόπω τινάς.» Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο απόστολος Παύλος ήξερε πώς να θέτη τον εαυτό του στη θέσι του άλλου.​—1 Κορ. 9:19-22.

Το να μπορήτε να θέτετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου όχι μόνο σας προφυλάσσει από το να θίγετε τους άλλους χωρίς να υπάρχη ανάγκη, αλλά και σας προστατεύει από βαριά ιδιοτέλεια και αμαρτήματα. Μια από τις κύριες αιτίες της ανηθικότητος και του εγκλήματος είναι η απληστία, δηλαδή, η αχόρταγη επιθυμία αποκτήσεως εκείνων που ανήκουν σε άλλον. Αλλ’ αν μπορήτε να θέσετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου, απλώς δεν θα επιθυμήσετε το αυτοκίνητό του, την εργασία του, τη σύζυγό του ή κάποιο άλλο απόκτημά του. Δεν θα θέλατε να χάσετε τέτοια πράγματα σεις οι ίδιοι, αν τα είχατε, έτσι δεν είναι;​—Δευτ. 5:21.

Φυσικά, το να θέτετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου δεν σημαίνει ότι θ’ αφήσετε τον εαυτό σας να κυβερνάται ατόπως στις σχέσεις σας με άλλους από αισθήματα για τα οποία αυτοί δεν είναι άξιοι. Ούτε σημαίνει ότι δεν θα δίνετε αυστηρή επίπληξι κατά καιρούς, όταν είναι καθήκον σας, και το πράττετε αυτό για το καλύτερο. Πρέπει να ενδιαφέρεσθε για ό,τι είναι καλύτερο για τον άλλον, ακριβώς όπως θα θέλατε ό,τι είναι καλύτερο για τον εαυτό σας, έτσι δεν είναι;

Με λίγα λόγια, το να θέτετε τον εαυτό σας στη θέσι του άλλου μπορεί να συντείνη πάρα πολύ στο να καταστήση φιλικές τις σχέσεις σας προς τους άλλους και να σας βοηθήση να πράττετε το ορθόν. Είναι ακριβώς εκείνο που εννοούσε ο Ιησούς, όταν είπε: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς· διότι ούτος είναι ο νόμος και οι προφήται.»​—Ματθ. 7:12.

Ευνοεί ο Θεός μια Ένωσι Όλων των Θρησκειών;

Η ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ Οικουμενική Σύνοδος επροξένησε σημαντική αναταραχή μεταξύ των κληρικών του «Χριστιανικού κόσμου». Η Σύνοδος «μπορεί να έχη τη βαθύτερη επίδρασι που θα ήταν δυνατόν να υπάρξη από την εποχή του Μαρτίνου Λουθήρου», είπε ο εκπρόσωπος της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας.¹ «Αν έπρεπε να προσευχώμεθα για κάποιον στον κόσμο σήμερα», λέγει ο Διαμαρτυρόμενος θεολόγος Παύλος Τίλλιχ, «ο κάποιος αυτός πρέπει να είναι ο Πάπας Ιωάννης».¹ Και λίγο πριν λήξη η πρώτη συνεδρίασις της Συνόδου, ένας σημαίνων Καθολικός θεολόγος, ο Δρ Χανς Κιούγκ, είπε ότι πολύ πιο σπουδαία από τη δημοσίευσι τυπικών διαταγμάτων υπήρξε η ανάπτυξις μιας νέας «θεολογίας της ενώσεως».²

Επειδή οι Ρωμαιοκαθολικοί ομιλούν για μια «θεολογία ενώσεως», οι δε Διαμαρτυρόμενοι συγκινούνται περί την Σύνοδο και την ομιλία του Πάπα περί ενώσεως, εγείρεται το ερώτημα: Ευνοεί ο Θεός μια ένωσι όλων των θρησκειών;

Πολλά θα εξηρτώντο από τον αντικειμενικό σκοπό της ενώσεως. Πρόκειται περί κινήσεως για την επαναφορά των αγνών διδασκαλιών και πράξεων των πρώτων Χριστιανών; Ή μήπως πρόκειται περί κινήσεως για μια ενότητα των θρησκευτικών κέντρων και μια εύκολη ανοχή αντιμαχομένων θρησκευτικών διδασκαλιών; Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους πρώτους Χριστιανούς της Κορίνθου: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη είναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην». (1 Κορ. 1:10). Είναι αυτός μήπως ο αντικειμενικός σκοπός της κινήσεως προς ενότητα του «Χριστιανικού κόσμου»;

Για να ιδούμε αν το ξερρίζωμα των ψευδών και των παραδόσεων και η επάνοδος στην αμόλυντη λατρεία των πρώτων Χριστιανών είναι οι αντικειμενικοί σκοποί της λεγομένης οικουμενικής ή ενωτικής κινήσεως, ας ρίξωμε ένα σύντομο βλέμμα στην ιστορία της κινήσεως αυτής.

Η ΚΙΝΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ

Μια από τις μεγαλύτερες πρώτες προσπάθειες προαγωγής της θρησκευτικής ενώσεως ήταν το Παγκόσμιο Κοινοβούλιο Θρησκειών, που έγινε στην Αμερικανική πόλι του Σικάγου, Ιλλινόις, το 1893. Το θέμα της τελευταίας ημέρας της κληρικής εκείνης συνελεύσεως ήταν «Η Θρησκευτική Ένωσις της Όλης Ανθρωπίνης Οικογενείας». Ο κληρικός Τ. Τσάλμερς της Εκκλησίας των Μαθητών είπε:

«Το πρώτο Κοινοβούλιο Θρησκειών φαίνεται να είναι ο πρόδρομος μιας ακόμη μεγαλύτερης αδελφότητος που θα συνδυασθή σε μια παγκόσμια θρησκεία και το καλύτερο, όχι σε μια μόνο, αλλά σε όλες τις μεγάλες ιστορικές πίστεις. Πιθανώς, υπό την καθοδηγία της μεγαλύτερης αυτής ελπίδος, θα χρειασθή ν’ αναθεωρήσωμε τη φρασεολογία μας και να λέγωμε περισσότερα περί θρησκευτικής ενότητος, παρά Χριστιανικής ενότητος».³

Σημειώστε ότι η έμφασις ήταν στη συγκέντρωσι όλων των θρησκειών μάλλον παρά στο να επιστρέψουν οι Χριστιανοί στην ενοποιημένη διδασκαλία των πρώτων Χριστιανών. Η ιδέα ήταν, όχι μόνο ν’ ανέχωνται οι Χριστιανοί τις αντιμαχόμενες δοξασίες, αλλά ν’ ανέχωνται και τις ειδωλολατρικές θρησκείες, διότι ένα δημοσίευμα εφημερίδος έλεγε τα εξής για κείνη τη συγκέντρωσι του Σικάγου: «Τα σύμβολα πίστεως του ‘Χριστιανικού κόσμου’, των Βουδδιστών και των Βαπτιστών, των Μωαμεθανών και των Μεθοδιστών, των Καθολικών και των Κομφουκιανών, των Βραχμάνων και των Ενωτιστών, των Σιντοϊστών και των Επισκοπελιανών, των Πρεσβυτεριανών και των Πανθεϊστών, των Μονοθεϊστών και των Πολυθεϊστών, που εκπροσωπούν όλες τις αποχρώσεις σκέψεων και των συνθηκών των ανθρώπων, έχουν επί τέλους συναντηθή.»³

Πώς θα κατώρθωναν αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέται να ενώσουν ένα τόσο κολοσσιαίο σύμφυρμα θρησκειών; Ο τύπος μιας τέτοιας ενώσεως είχε εξετασθή τότε στο 1893 υπό τον κληρικό Ι. Χ. Μπάρρως, ο οποίος είπε:

«Οι εκκλησίες εκείνες που έχουν σχεδόν κοινή βάσι πίστεως και δοξασίας πρέπει να ενωθούν​—λόγου χάριν, τα διάφορα παρακλάδια του Μεθοδισμού και του Πρεσβυτεριανισμού. Κατόπιν, όταν τα δόγματα ενωθούν μεταξύ των, ο Προτεσταντισμός γενικά θα προσχωρήση. Με την πρόοδο της παιδείας οι Καθολικοί και οι Διαμαρτυρόμενοι θα ανακαλύψουν ότι οι διαφορές μεταξύ των δεν είναι πραγματικά βασικές και θ’ αρχίση η ένωσις. Αφού επιτελεσθή αυτό, η ένωσις με τις διάφορες άλλες [ειδωλολατρικές] θρησκείες είναι μόνο ζήτημα χρόνου.»³

Πώς αυτή η «θεολογία της ενώσεως» διήγε από το έτος 1893; Η πρόοδος, όπως ομολογούν οι κληρικοί, υπήρξε βραδεία. Το 1908, ιδρύθη το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Εκκλησιών στην Αμερική. Επακολούθησαν μερικά συνέδρια, όπως το Συνέδριο της Λωζάννης το 1927 για την Πίστι και την Τάξι, που παρεκίνησε τις εκκλησίες να προσπαθήσουν να κατανοήσουν η μία την άλλη, παρά τις αντιμαχόμενες διδασκαλίες των. Κατόπιν στο Άμστερνταμ, το 1948, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών ήλθε σε τυπική ύπαρξι.

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών υπέθαλψε από τότε την οικουμενική κίνησι μεταξύ των Προτεσταντικών και των μη Ρωμαϊκών εκκλησιών. Το συμβούλιο αυτό, αφότου ιδρύθη συνήλθε δύο φορές σε γενική συνέλευσι. Συνήλθε στο έτος 1954 στο Έβανστον, Ιλλινόις, οι δε Διαμαρτυρόμενοι κληρικοί ήσαν κάπως εξυψωμένοι διότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έστειλε ανεπισήμους παρατηρητάς. Κατόπιν, το 1961 το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών συνήλθε στο Νέο Δελχί της Ινδίας· αυτή τη φορά υπήρχαν επίσημοι Καθολικοί παρατηρηταί φορώντας τα διακριτικά των σήματα και μάλιστα οι Καθολικοί παρήλαυναν στην εναρκτήριο εκκλησιαστική πομπή, σε στενή επαφή με τους Ορθοδόξους, Βαπτιστάς και Πεντηκοστιανούς συμμετόχους.

Καθόσον η προσπάθεια της συγχωνεύσεως εγίνετο ολοένα περισσότερο εξέχουσα, επακολούθησαν μερικές συνενώσεις, όπως στην Ινδία, όπου η Επισκοπελιανή, η Κογκρεγκασιοναλική και Πρεσβυτεριανή εκκλησίες συνεχωνεύθησαν σε μια ενιαία Εκκλησία της Νοτίου Ινδίας, που γειτνιάζει με τις θεολογίες εκάστης. Επίσης, στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγου χάριν, η Μεταρρυθμισμένη, η Χριστιανική, η Κογκρεγκασιοναλική και η Ευαγγελική Εκκλησίες συνεχωνεύθησαν για να σχηματίσουν την Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού.

Εκτός από μερικές πραγματικές συγχωνεύσεις, υπήρξαν και πολλές εκδηλώσεις της προϊούσης ανάγκης συγχωνεύσεως· λόγου χάριν, μεταξύ της Αγγλικανικής και της Μεθοδιστικής εκκλησίας της Βρεττανίας. Στην Αμερική ο Πρεσβυτεριανός ηγέτης Ευγένιος Κάρσον Μπλέικ δραματικά επρότεινε μια συγχώνευσι της αποχρώσεώς του με τις ομάδες Επισκοπελιανής, Μεθοδιστικής και Ηνωμένης Εκκλησίας του Χριστού.

Εκείνο βέβαια, που ήγειρε ειδικά την κίνησι της συγχωνεύσεως υπήρξε η έκκλησις του Πάπα Ιωάννου ΚΓ΄ για ένα οικουμενικό συνέδριο-όχι συνέδριο με τους Διαμαρτυρομένους, αλλά μια συνέλευσι των Καθολικών ηγετών, με την παρουσία Διαμαρτυρομένων μόνον ως παρατηρητών. Αυτό το Καθολικό Συνέδριο έγινε γνωστό ως Βατικανό Β΄, επειδή είναι μόνο η δεύτερη Καθολική Σύνοδος που συνήλθε μέσα στο ίδιο το Βατικανό. (Προγενέστερες Σύνοδοι είχαν συνέλθει σε άλλους τόπους· η πρώτη που συνήλθε στο Βατικανό ήταν το 1869.) Ένας σκοπός της Συνόδου, εδήλωσε ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄, είναι να υποβοηθηθή η «άρσις μερικών εμποδίων» στην ένωσι των εκκλησιών.

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Στις διάνοιες μερικών κληρικών η Καθολική Σύνοδος είχε ένα ευνοϊκό ιστορικό με το γεγονός ότι ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄ είχε μια ιδιωτική συνάντησι με τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ τον πρώτο αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, που επεσκέφθη έναν πάπα από τότε που απεχωρίσθη από τη Ρώμη η Εκκλησία της Αγγλίας το έτος 1534.

Ενθουσιώδεις και λαμπρές αφηγήσεις για την Καθολική Σύνοδο ανεγράφησαν ακόμη και σε μη θρησκευτικά περιοδικά. Χαρακτηριστικά πολλών απ’ αυτές είναι τα όσα ανεγράφησαν στον Εσπερινό Ταχυδρόμο του Σαββάτου, που έλεγε: «Η Οικουμενική σύνοδος του Πάπα Ιωάννου ΚΓ΄ . . . είναι ακόμη ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα της θρησκευτικής ιστορίας. Είναι μια κίνησις προς ενότητα, στη βραδεία παράδοσι της Εκκλησίας, όπως καταδεικνύεται από τις προσκλήσεις προς τις Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, και τους παρατηρητάς της Εκκλησίας της Αγγλίας, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, της Παγκοσμίου Λουθηρανής Ομοσπονδίας και της Παγκοσμίου Πρεσβυτεριανής Ενώσεως, συγκροτήματα, τα οποία πραγματικά εκπροσωπούν 351 μη Καθολικές εκκλησίες σε ογδόντα και πλέον χώρες».⁴

Το θρησκευτικό περιοδικό Ο Χριστιανικός Αιών που είχε αυτοκληθή «Ένα Αδογμάτιστο Εβδομαδιαίο Περιοδικό», και άλλαξε την ονομασία του σε Οικουμενικό Εβδομαδιαίο, συλλαμβάνοντας το πνεύμα της θεολογίας της ενώσεως, είπε: «Το συμβούλιο μπορεί ν’ αποδειχθή ότι είναι το πιο σπουδαίο θρησκευτικό γεγονός της εποχής μας. . . . Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού εξέτεινε την οικουμενική κίνησι . . . Η επιτυχία του Παγκοσμίου Συμβουλίου [Εκκλησιών] κατέστησε δυνατόν για τον πάπα να φέρη σε ύπαρξι ένα Καθολικό συνέδριο πολύ ενωρίτερα απ’ όσο θα ήταν αλλιώς δυνατόν.»⁵

Ένα γεγονός, που δείχνει το ζωηρό Προτεσταντικό ενδιαφέρον για την Καθολική Σύνοδο, είναι ότι οι ηγέται της Επισκοπελιανής, της Ηνωμένης Πρεσβυτεριανής, της Λουθηρανής, της Ελληνικής Ορθοδόξου και άλλων εκκλησιών προέτρεψαν σε προσευχές τα μέλη των υπέρ της συνόδου. Επί παραδείγματι, ο Αγγλικανός Επίσκοπος Ε. Σ. Ρήηδ του Καναδά προέτρεψε την ομάδα του: «Θα προσευχηθής εσύ, ένας πιστός Αγγλικανός υπέρ της Οικουμενικής Διασκέψεως του Πάπα για να τη χρησιμοποιήση ο Θεός προς δοξαν Του;»

Επειδή, λοιπόν, οι θρησκευτικοί ηγέται ομιλούν περί θρησκευτικής ενότητος και προτρέπουν σε προσευχές για τη διάσκεψι του πάπα, είναι επίκαιρο για τους αληθινούς Χριστιανούς να προστρέξουν στον λόγον του Θεού, στην Αγία Γραφή, για να ιδούν ποιο είναι το θείον θέλημα εν σχέσει με την ένωσι όλων των θρησκειών.

Η ΘΕΙΑ ΑΠΟΨΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙ

Επειδή οι Ισραηλίται αποτελούσαν τον λαόν του Θεού στους αρχαίους χρόνους, καλό είναι να ερωτήσωμε: Κατηύθυνε ο Θεός τους Ισραηλίτας να συγχωνευθούν με άλλες θρησκείες; Η αφήγησις της Γραφής τονίζει ότι ο Θεός, αντί να τους συγχωνεύση με άλλες θρησκείες, τους απεχώρησε. Ελευθέρωσε τον λαό του από την Αίγυπτο και την εκεί ειδωλολατρία. Όταν οι Ισραηλίται εισήλθαν στη Γη της Επαγγελίας, ο Παντοδύναμος Θεός τούς ωδήγησε ν’ απέχουν από τη Χαναανική θρησκεία του λαού· γι’ αυτό η αφήγησις της Γραφής λέγει:

«Και ελάλησεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, λέγων, Λάλησον προς τους υιούς Ισραήλ, και ειπέ προς αυτούς, Εγώ είμαι Ιεχωβά, ο Θεός σας. Κατά τας πράξεις της γης Αιγύπτου, εν η κατωκήσατε, δεν θέλετε πράξει· και κατά τας πράξεις της γης Χαναάν, εις την οποίαν εγώ σας φέρω, δεν θέλετε πράξει· και κατά τα νόμιμα αυτών δεν θέλετε περιπατήσει. Τας κρίσεις μου θέλετε κάμει, και τα προστάγματά μου θέλετε φυλάττει, δια να περιπατήτε εις αυτά, Εγώ είμαι Ιεχωβά ο Θεός σας.»​—Λευιτ. 18:1-4, ΜΝΚ.

Όταν οι Ισραηλίται παρήκουσαν στη θεία εκείνη εντολή κι άρχισαν να αναμιγνύονται με τις ειδωλολατρικές θρησκείες, ηγέρθη η οργή του Θεού: «Δια τούτο και εγώ είπα, Δεν θέλω εκδιώξει αυτούς απ’ έμπροσθεν σας· αλλά θέλουσιν είσθαι εναντίοι σας, και οι θεοί αυτών θέλουσιν είσθαι παγίς εις εσάς.»​—Κριτ. 2:3.

Το θέλημα του Θεού δεν ήταν διαφορετικό στους πρώτους Χριστιανούς· αυτοί έπρεπε ν’ αποφεύγουν την ένωσι με οποιεσδήποτε ψευδείς θρησκείες, που ήσαν όλες οι άλλες ομάδες. Ο Ιησούς Χριστός κατέστησε σαφές ότι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν έπρεπε να ενώνωνται με άλλες ομάδες, ούτε ακόμη με ομάδες όπως ήσαν οι Φαρισαίοι που ωμολογούσαν ότι ελάτρευαν τον ίδιον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Ο Υιός του Θεού εδήλωσε: «Πάσα φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος, θέλει εκριζωθή. Αφήσατε αυτούς· είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» Ο Ιησούς εξήγησε ότι οι παραδόσεις των θρησκευτικών εκείνων ηγετών είχαν ‘ακυρώσει την εντολήν του Θεού’, και γι’ αυτό οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει ν’ αποφεύγουν αυτές τις θρησκείες· διότι όπως ο απόστολος του Χριστού Παύλος είπε αργότερα: «Ολίγη ζύμη καθιστά όλον το φύραμα ένζυμον.»​—Ματθ. 15:13, 14, 6· Γαλ. 5:9.

Οι αληθινοί Χριστιανοί, λοιπόν, δεν μπορούν ν’ ανεχθούν παραδόσεις ανθρώπων που ακυρώνουν τον λόγον του Θεού. Ωστόσο, η παρούσα ενωτική κίνησις του «Χριστιανικού κόσμου» θ’ απαιτούσε από τους Χριστιανούς να είναι ανεκτικοί στις αντιμαχόμενες δοξασίες, των οποίων πολλές πρέπει να είναι ψευδείς. Ο Δρ Σαμουήλ ΜακΚρή Κάβερτ, τέως εκτελεστικός γραμματεύς του γραφείου Νέας Υόρκης του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, είπε: «Το ζήτημα είναι αν μπορούμε να βρούμε μια ενωμένη εκκλησία όπου να υπάρχη αρκετό έδαφος για διαφορές», Το συμπέρασμα, τότε, είναι ότι ο Θεός θα παρέβλεπε το ψεύδος, έστω κι ένα μικρό ψεύδος. Αλλ’ αντιθέτως, ο απόστολος του Χριστού εδήλωσε: «Δεν εξεύρετε ότι ολίγη ζύμη κάμνει όλον το φύραμα ένζυμον;»​—1 Κορ. 5:6.

Ο ΘΕΟΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Επί πλέον, πώς μπορούν οι θρησκευτικοί ηγέται ν’ αναμένουν από τον Θεό να ευνοήση μια ένωσι όλων των θρησκειών όταν ο Θεός δια του Βασιλέως του Ιησού Χριστού χωρίζη τους λαούς;

Ναι, ο Ιησούς Χριστός προείπε ένα μεγάλο χωριστικό έργον γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες στην παραστατική του παραβολή των προβάτων και εριφίων: «Όταν δε έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού, και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε θέλει καθίσει επί του θρόνου της δόξης αυτού. Και θέλουσι συναχθή έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη· και θέλει χωρίσει αυτούς απ’ αλλήλων, καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων και θέλει στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ αριστερών.»​—Ματθ. 25:31-33.

Εφόσον οι λαοί όλων των εθνών χωρίζονται, άλλοι πηγαίνουν με την τάξι των προβάτων, και άλλοι με την τάξι των εριφίων. Από τη δήλωσι του Ιησού ότι «πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής», καταφαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χωρίζονται πηγαίνοντας στην τάξι των εριφίων. (Ματθ. 7:13) Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν οι της τάξεως των προβάτων να σκέπτωνται καν περί ενώσεως μ’ εκείνους που παρέχουν φανερή εκδήλωσι ότι είναι από την τάξι των εριφίων; Μπορεί ο άνθρωπος να ενώση εκείνο που ο Θεός χωρίζει;

Όχι ότι ο Θεός δεν ευνοεί την αληθινή Χριστιανική ενότητα· την ευνοεί, αλλ’ όχι με δαπάνη της αγνότητος δοξασίας. Ο Θεός ευνοεί την ενότητα των Χριστιανών σε μια αληθινή θρησκεία​—λατρεία που συγκεντρώνεται γύρω από την αγνή θρησκεία όπως ετηρείτο από τους πρώτους Χριστιανούς προτού παραφθαρή από τις αντιμαχόμενες δοξασίες και τις φθοροποιές παραδόσεις. Ο Θεός ευνοεί την αληθινή Χριστιανοσύνη, που βασίζεται στον άγιο λόγο του και η οποία συγκεντρώνεται γύρω από τη βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο Θείος τρόπος για θρησκευτική ενότητα, και είναι ο τρόπος που έχει εκλέξει η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Για λεπτομέρειες ιδέτε το ειδικό τεύχος του περιοδικού Ξύπνα! 8ης Οκτωβρίου 1962, υπό τον τίτλο «Η Πρώτη Χριστιανοσύνη και η Σημερινή Θρησκεία», που διατίθεται από την Εταιρία Σκοπιά. Εκεί μέσα εκτίθενται πράγματα περί της πρώτης Χριστιανικής λατρείας και τα οποία αντιμετρούνται με αυτή σήμερα.

Αφού ο Θεός διαιρεί τους λαούς, ποτέ δεν θα ήταν δυνατό να ευνοήση μια ένωσι όλων των θρησκειών. Εκείνο που ευνοεί ο Θεός είναι μια αληθινή θρησκεία και η εκρίζωσις, όχι η ένωσις, όλων των λοιπών. Αυτό θα λάβη χώραν στον θείο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, οπότε ‘κάθε φυτεία, την οποίαν δεν εφύτευσεν ο ουράνιος Πατήρ θέλει εκριζωθή’.​—Ματθ. 15:13.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Τάιμ, 4 Ιανουαρίου 1963,

 ² Τάιμς Νέας Υόρκης, 6 Δεκεμβρίου 1962.

 ³ Γραφικαί Μελέται, Τόμ. Δ΄, σελ. 158-160.

 ⁴ Τεύχος 6ης Οκτωβρίου 1962.

 ⁵ Τεύχος 2ας Ιανουαρίου 1963.

Λάβετε Θάρρος να Κηρύττετε την Επιζούσα Βασιλεία του Θεού

ΣΗΜΕΡΑ οι αληθινοί διάκονοι του Ιεχωβά Θεού βρίσκονται κάτω από την υποχρέωσι να υπακούσουν στην προφητική εντολή: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Η εκπλήρωσις της Βιβλικής προφητείας καταδεικνύει ότι αυτή η Βασιλεία πλησιάζει.​—Ματθ. 24:14.a

Για να υπακούσωμε σ’ αυτή την εντολή απαιτείται θάρρος. Γιατί; Λόγω της εναντιώσεως σ’ αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας από τον παλαιόν αυτόν κόσμο, που είναι κάτω από τη διακυβέρνησι του Σατανά ή Διαβόλου. (1 Ιωάν. 5:19) Ο Ιησούς Χριστός εδιώχθη επειδή εκήρυττε αυτή τη βασιλεία, το ίδιο και οι πρώτοι ακόλουθοί του, καθώς και σήμερα όλοι όσοι κηρύττουν τη Βασιλεία θα διωχθούν. Αυτός ο διωγμός υπήρξε ιδιαίτερα σκληρός στις ολοκληρωτικές χώρες, όπως η Ισπανία και οι χώρες που είναι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ναι, δεν υπάρχει διαφυγή, «πάντες . . . οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.»​—2 Τιμ. 3:12.

Τι θα σας βοηθήση να λάβετε θάρρος να κηρύξετε τη βασιλεία του Θεού; Πρώτ’ απ’ όλα, ισχυρή πίστις. Για ν’ αποκτήσετε αυτή την ισχυρή πίστι, πρέπει να προστρέχετε στη Γραφή, στον λόγο του Θεού. Εκεί μέσα θα βρήτε πολλές ρητές εντολές να λάβετε θάρρος, υπάρχουν δ’ επίσης πολλά καλά παραδείγματα γι’ αυτό. Μεταξύ των πολλών εντολών της Γραφής είναι και ο Ψαλμός 31:24: «Ανδρίζεσθε [εστέ θαρραλέοι, ΜΝΚ] και ας κραταιωθή η καρδία σας, πάντες οι ελπίζοντες επί Κύριον [Ιεχωβά, ΜΝΚ].» Όσον αφορά τα παραδείγματα, το πιο εξέχον απ’ όλα είναι το του Ιησού Χριστού. Σε όλη τη διακονία του επέδειξε εμπιστοσύνη και ισορροπία, ηρεμία και δύναμι, οι δε ιδιότητες αυτές κατεφάνησαν ειδικά όταν ένας ωπλισμένος όχλος ήλθε να τον συλλάβη την τελευταία νύκτα της επιγείου διακονίας του. Μεταξύ των πολλών άλλων Γραφικών παραδειγμάτων, που θα μπορούσαν να μνημονευθούν, είναι το του Μωυσέως και του Ααρών ενώπιον του Φαραώ, του Δαβίδ που αντιμετώπισε τον Γολιάθ και του αποστόλου Παύλου, όταν ηπειλήθη από τους όχλους.

Η κατοχή του αγίου πνεύματος του Θεού είναι, επίσης, μια μεγάλη βοήθεια στη λήψι θάρρους για την κήρυξι της εγγιζούσης βασιλείας του Θεού. Τι θάρρος ενεστάλαξε αυτή στους αποστόλους! Εξακολούθησαν να κηρύττουν αν και ήσαν φυλακισμένοι και διετάχθησαν να μην κηρύττουν. Με θάρρος απήντησαν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.» Ναι, το πνεύμα που δίνει ο Θεός στον λαό του δια μέσου του λόγου του και της οργανώσεως του και σε απάντησι προσευχών δεν είναι πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως.​—Πράξ. 5:29· 2 Τιμ. 1:7.

Μια άλλη βοήθεια στη λήψι θάρρους είναι η συναναστροφή των συγ-Χριστιανών. Ο Παύλος, όταν έφθασε στη Ρώμη, έλαβε θάρρος μόλις είδε τους αδελφούς, που βγήκαν να τον συναντήσουν. Μέσα στην εκκλησία όλοι έχουν ανάγκη θάρρους, περιλαμβανομένων και των επισκόπων, και όλοι μπορούν να έχουν μέρος στο να δίνουν ενθάρρυνσι στους άλλους.​—Πράξ. 28:15· Ρωμ. 1:11, 12· Εβρ. 10:25.

Μεταξύ των άλλων υποβοηθήσεων στη λήψι θάρρους είναι ο φόβος του Θεού και η καθαρή συνείδησις. Ο φόβος του Θεού απομακρύνει τον φόβον ανθρώπου, ο οποίος αποτελεί παγίδα και αφαιρεί το θάρρος: «Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ο δε πεποιθώς επί τον Ιεχωβά θέλει είσθαι εν ασφαλεία.» «Οι ασεβείς φεύγουσιν, ουδενός διώκοντος· οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.»​—Παροιμ. 29:25, ΜΝΚ· 28:1.

Ούτε πρέπει να παραβλέπεται ο ρόλος, τον οποίον παίζει η αγάπη στη λήψι θάρρους. Η αγάπη στον Ιεχωβά Θεό και στον πλησίον θα σας κάμη θαρραλέους, διότι όπως τονίζει ο απόσπολος Ιωάννης: «Εν τούτω είναι τετελειωμένη η αγάπη μεθ’ ημών, δια να έχωμεν παρρησίαν εν τη ημέρα της κρίσεως· διότι καθώς εκείνος είναι, ούτω και ημείς είμεθα εν τω κόσμω τούτω. Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει κόλασιν και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη.»​—1 Ιωάν. 4:17, 18.

Πραγματικά, απαιτείται θάρρος για να κηρύττωμε την εγγίζουσα βασιλεία του Θεού, διότι δεν μπορεί ένας να κηρύττη τη Βασιλεία χωρίς να εγείρη εναντίωσι, είτε υπό μορφήν ωργισμένων βλεμμάτων και χλευασμού ή βίας και φυλακίσεως. Η ιστορία που καταρτίζουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως δημοσιεύεται κάθε χρόνο στο Ετήσιον Βιβλίον των, φανερώνει ότι αυτοί πραγματικά λαμβάνουν θάρρος να κηρύξουν την εγγίζουσα βασιλεία του Θεού. Εγνωρίζατε ότι στην Ισπανία, όπου ειργάζοντο κάτω από την επιφάνεια επί πολλά χρόνια παρά τη σκληρή εναντίωσι, ο αριθμός των ηύξησε σε δέκα χρόνια από 120 περίπου σε 2.000 και πλέον;

Στη διάρκεια του μηνός Οκτωβρίου θα υπάρξουν πολλοί τρόποι, με τους οποίους οι διάκονοι του Ιεχωβά μπορούν να δείξουν ότι έχουν το θάρρος που απαιτείται για να κηρύξουν τη βασιλεία του Θεού. Ένας είναι το να προσφέρουν σε όλα τα άτομα, ανάλογα με την παρουσιαζόμενη ευκαιρία, το συνοδευτικό της Σκοπιάς περιοδικό Ξύπνα!, κάνοντας συνδρομητάς. Ένας άλλος τρόπος είναι να κάνουν επανεπισκέψεις σε όλους όσοι έδειξαν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης και να μελετούν τη Γραφή μαζί τους. Κι άλλος ένας τρόπος είναι να προσπαθήσουν όλοι όσοι δεν είναι ολοχρόνιοι κήρυκες ν’ αφιερώνουν τουλάχιστον δέκα ώρες στο κήρυγμα της εγγιζούσης βασιλείας του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Εζούσατε Πριν Γεννηθήτε;

Η ΙΔΕΑ ότι ένας άνθρωπος είχε μια προγενέστερη ύπαρξι διετήρησε μια ιδιαίτερη γοητεία σε πολλούς Δυτικούς συγγραφείς. Ο Άγγλος μυθιστοριογράφος Σερ Χένρυ Ράιντερ Χάγκαρντ συχνά παρουσίαζε στα μυθιστορήματα του χαρακτήρες, οι οποίοι φιλοσοφούσαν πάνω στη μετενσάρκωσι. Πριν από λίγα χρόνια, ένα βιβλίο ενός άλλου συγγραφέως, που επραγματεύετο το θέμα αυτό, έφθασε στο κορύφωμα του καταλόγου των περισσότερο πωλουμένων βιβλίων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Η Αναζήτησις της Μπρίντεϋ Μάρφυ». Ο συγγραφεύς αφηγείται πώς μια οικοκυρά υπνωτισμένη περιγράφει τη ζωή της, που ισχυρίζεται ότι έζησε ως Μπρίντεϋ Μάρφυ από το έτος 1798 ως το 1864. Ερευνηταί, οι οποίοι εξήλεγξαν αυτή την πληροφορία που έδωσε, βρήκαν τόσες διαφορές ώστε συνεπέραναν ότι εβασίζετο στη φαντασία της.

Μερικά άτομα στη Δύσι έκαμαν αυτή την ιδέα άρθρον της θρησκευτικής των πίστεως. Οι Μορμόνοι, λόγου χάριν, ισχυρίζονται ότι προϋπήρχαν της γεννήσεως των. Σ’ αυτό το σημείο, ένας από τους ηγήτορας των, ο Χέμπερ Ι. Γκραντ, εδήλωσε: «Ετοποθετήθημεν σ’ αυτή τη γη λόγω της πίστεως μας στην τήρησι της πρώτης μας καταστάσεως. Οι κόποι, που εκάμαμε στη σφαίρα που αφήσαμε πριν έλθωμε εδώ, είχαν κάποια επίδρασι στη ζωή μας εδώ, και σε ωρισμένο βαθμό διέπουν και ελέγχουν τη ζωή που διάγομε εδώ, ακριβώς όπως οι κόποι που κάνομε εδώ θα ελέγχουν και διακυβερνούν τη ζωή μας όταν περάσωμε απ’ αυτό το στάδιο της υπάρξεως.»

Στην Άπω Ανατολή η πίστις σε μια προΰπαρξι συγκεντρώνεται γύρω από την κάρμα. Πρόκειται για την άποψι, σύμφωνα με την οποία η τύχη της ψυχής στην παρούσα ζωή καθορίζεται από ό,τι έκαμε στην προγενέστερη ύπαρξί της. Ό,τι κάνει ένας άνθρωπος στην παρούσα ζωή, πιστεύεται ότι θα επηρεάση αμείλικτα τη θέσι του στην επόμενη ζωή και ούτω καθεξής σε αναρίθμητες νέες γεννήσεις. Οι Ινδουιστικοί Νόμοι του Μανού λέγουν: «Ο άνθρωπος, συνεπεία πολλών αμαρτωλών πράξεων που γίνονται με το σώμα του, γίνεται στην επόμενη γέννησί του κάτι άψυχο, συνεπεία αμαρτιών που διεπράχθησαν δια λόγου γίνεται ένα πτηνό, και συνεπεία διανοητικών αμαρτιών αναγεννάται σε μια χαμηλή κάστα. . . . Ένας Βραχμάνος, που κλέπτει το χρυσάφι ενός Βραχμάνου, θα περάση χίλιες φορές δια σωμάτων αραχνών, όφεων, σαυρών, υδροβίων ζώων και των καταστρεπτικών Πουκάσα. . . . Για την κλοπή σίτου ένας άνθρωπος γίνεται ποντικός· . . . για την κλοπή οπωρών και ριζών, γίνεται πίθηκος».

Ο νόμος της Κάρμας δεν προβλέπει για έλεος ή συγχώρησι. Παρουσιάζει ένα απελπιστικό μέλλον πιθανώς ενός δισεκατομμυρίου επανειλημμένων γεννήσεων για μια μετενσαρκούμενη ψυχή. Η προοπτική είναι τόσο αποθαρρυντική ώστε ο Μαίτρη Ουπανισάδ του Ινδουισμού λέγει: «Σ’ αυτό το είδος του κύκλου υπάρξεως ποιο είναι το καλό της απολαύσεως επιθυμιών, όταν αφού ένας άνθρωπος τραφή με αυτές παρατηρήται κατ’ επανάληψιν η επάνοδος του εδώ στη γη; Ευαρεστηθήτε να με απαλλάξετε. Σ’ αυτόν τον κύκλο της υπάρξεως είμαι σαν ένας βάτραχος σ’ ένα άνυδρο πηγάδι».

Η δοξασία της μετεμψυχώσεως, που είναι γνωστή στην Ινδία ως ‘σαμσάρα’, παρουσιάζει μια τόσο αποκαρδιωτική προοπτική για το μέλλον, ώστε η ζωηρή επιθυμία των πιστών στην κάρμα να βγουν έξω από τον φαινομενικά ατελεύτητο κύκλο των επανειλημμένων γεννήσεων, τον οποίον οι Ινδουισταί αποκαλούν «Τροχόν» και να ελευθερωθούν από τη δύναμι της κάρμας. Η επιθυμία των είναι να βρίσκωνται σε μια κατάστασι, όπου δεν θα υπάρχη πια αθλιότης.

Εκείνο, που επιζητούν όσοι πιστεύουν ότι είναι κάτω από τη δύναμι της κάρμας, είναι εκείνο που δείχνει η Αγία Γραφή στον άνθρωπο πώς να το επιτύχη χωρίς νέες γεννήσεις. Αποκαλύπτει στον άνθρωπο ότι προέρχεται από ένα Δημιουργό, ο οποίος είναι συγχωρητικός κι ελεήμων. Αντί να θέση τον άνθρωπο κάτω από την εξουσία ενός ανενδότου, απρόσωπου νόμου, που απαιτεί εξιλασμό των αμαρτιών με επανειλημμένες γεννήσεις, επρομήθευσε στοργικά ένα μέσον για να συγχωρηθή ο άνθρωπος από τις αμαρτίες του και να ελευθερωθή από δεινοπαθήματα. Μια αιώνια ζωή με χαρά, ειρήνη και ασφάλεια είναι αυτό, που υπεσχέθη να δώση ως δώρον σε όλους όσοι υπακούουν σ’ αυτόν και τον λατρεύουν με τον τρόπο που αυτός θέλει να λατρεύεται.

Με την εξιλεωτική θυσία ενός τελείου ανθρώπου, ο Ιεχωβά επρομήθευσε τα μέσα με τα οποία οι άνθρωποι μπορούν να λάβουν συγχώρησι των αμαρτιών των. Εν σχέσει μ’ Εκείνον η Γραφή λέγει: «Εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» (Πράξ. 10:43) Οποιοδήποτε κι αν ήταν το παρελθόν των, η θυσία εκείνη καθιστά δυνατή τη συγχώρησι αν μετανοήσουν. Ο Ιεχωβά δεν θέλει να υποφέρουν με πολυπληθείς αναγεννήσεις για να εξαγνισθούν από τ’ αμαρτήματά των. «Εάν αι αμαρτίαι σας ήναι ως το πορφυρούν, θέλουσι γείνει λευκαί ως χιών· εάν ήναι ερυθραί ως κόκκινον, θέλουσι γείνει ως λευκόν μαλλίον.»​—Ησ. 1:18.

Η ιδέα ότι η ψυχή μετενσαρκούται ή ότι ένα άτομο είχε μια προηγούμενη ύπαρξι προτού γεννηθή όπως είναι τώρα στηρίζεται στην πίστι ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη κι επιζή από τον θάνατο του σώματος. Η ψυχή συνήθως θεωρείται σαν κάτι που συνεχίζει τη συνειδητή υπόστασι ενός ατόμου χωρισμένου από το σώμα. Μολονότι αυτή η πίστις είναι ευρέως παραδεδεγμένη μεταξύ των θρησκειών του κόσμου, περιλαμβανομένων και πολλών καθ’ ομολογίαν Χριστιανών, ο Δημιουργός του ανθρώπου δεν επιβεβαιώνει ότι έτσι είναι.

Πολύ σαφώς η Γραφή λέγει ότι, όταν ένας άνθρωπος πεθαίνη, η συνειδητότης του περί των πραγμάτων παύει. «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» (Ψαλμ. 146:4) Το πνεύμα του ή δύναμις της ζωής του δεν μπορεί να θεωρηθή ότι είναι σαν εκείνο το άθικτο πράγμα, που κάνει έναν να είναι το άτομο εκείνο που είναι, όπως και η ηλεκτρική δύναμις, η οποία, ενώ θέτει σε λειτουργία πολλούς τύπους μηχανημάτων, δεν έχει όμως καμμιά σχέσι με τις διακεκριμένες διαφορές των μηχανών εκείνων. Το γεγονός ότι οι σκέψεις του χάνονται δείχνει μια παύσι συνειδητής υπάρξεως. Η Γραφή, αντί να μεταδίδη τη σκέψι ότι η ψυχή είναι κάτι μέσα στον άνθρωπο που είναι αθάνατο, λέγει ότι η ψυχή πεθαίνει. «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»​—Ιεζ. 18:4.

Αφού δεν υπάρχει τίποτα στον άνθρωπο, που να μπορή να διατηρήση τη συνειδητή του ύπαρξι χωριστά από το σώμα του, η ζωή που έχει αυτός τώρα είναι η μόνη ύπαρξις που είχε. Η ελπίς του για το μέλλον είναι η πρόνοια που έλαβε ο στοργικός Δημιουργός του ανθρώπου για την έγερσι των νεκρών με την ανάστασι. Ό,τι κάνει ο άνθρωπος ενόσω ζη αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα του αν αυτός θα τύχη ενθυμήσεως και θ’ αναστηθή ή θα λησμονηθή και θ’ αφεθή στην ασυνείδητη κατάστασι του θανάτου. Σε όλους όσοι τυγχάνουν της επιδοκιμασίας του Ιεχωβά θα δοθή το δώρον της αιωνίου ζωής. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»​—Ιωάν. 3:16.

Καλύτερον το Ολίγον Μετά του Ιεχωβά

Το Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1963 αναφέρει την κάτωθι ενδιαφέρουσα πείρα από τη μακρινή Ιαπωνία: «Μια νέα αδελφή είχε σκληρή αντίδρασι από τον σύζυγό της, επειδή ήθελε να μελετά τη Βίβλο με τα πέντε παιδιά των. Ο σύζυγος περιέκοψε τα χρήματα, που έδινε για τη διατροφή της οικογενείας, κι έτσι επί μια εβδομάδα δεν είχαν παρά μόνον λίγο αλάτι και πίττα από φασόλια για να συντηρηθούν. Είπε ότι θα εγκατέλειπε τη σύζυγο του και εκάλεσε τα παιδιά να εκλέξουν μεταξύ των δύο γονέων τους. Τους είπε ότι η εκλογή τους θα ήταν ή λίγο αλάτι και πίττα από φασόλια με τη μητέρα, ή άφθονη τροφή με τον πατέρα. Με μια γνώμη όλα τα παιδιά διάλεξαν να μείνουν με τη μητέρα τους. Στο σημείο αυτό, ο πατέρας εγκατέλειψε τον αγώνα, απεφάσισε να μη φύγη και τώρα δεν εμποδίζει πια τη γυναίκα του και τα παιδιά του από το να παρακολουθούν συναθροίσεις. Μερικά από τα παιδιά εβαπτίσθησαν και το μεγαλύτερο εργάσθηκε ως σκαπανεύς διακοπών.»

Τι Σημαίνει Αποκοπή από την Επικοινωνία

ΕΝΑΣ στοργικός πατέρας ενδιαφέρεται για τα παιδιά του. Τα καθοδηγεί με τον ορθό τρόπο και, όταν είναι ανάγκη, τα υποβάλλει σε πειθαρχία για να επανορθώση σφάλματά των.

Ο Ιεχωβά έχει μεγάλη αγάπη για τα τέκνα του, τους δούλους του. Τους καθοδηγεί μ’ έναν τρόπο που σ’ Αυτόν θα είναι ευάρεστος και που θα φέρη σε κείνους τη μεγαλύτερη ευτυχία. Ως ο Μέγας Πατήρ, ο Ιεχωβά, επίσης, προνοεί και για τη διαπαιδαγώγησι των δούλων του που παραπλανώνται. Αυτό το πράττει, όχι διότι τους μισεί, αλλά διότι τους αγαπά και θέλει να τους τηρήση στην οδό της αιωνίου ζωής. «Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Ιεχωβά· μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά ο Ιεχωβά παιδεύει.»​—Εβρ. 12:5, 6, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά επιβάλλει διόρθωσι σ’ όποιον διαπράττει αδικία μέσω της ορατής του οργανώσεως. (Ησ. 32:1· Ματθ. 24:45-47) Τα πειθαρχικά μέτρα που λαμβάνονται εξαρτώνται από το μέγεθος του αμαρτήματος κι από τη στάσι του παραβάτου.

Εν τούτοις, τα μικρά παραπτώματα που μπορεί να διαπράξη ένα άτομο εναντίον άλλου συχνά λύονται με την παράβλεψι των παραβάσεων του άλλου. Όπως είπε ο απόστολος Πέτρος: «Η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» (1 Πέτρ. 4:8) Επανειλημμένη συγχώρησις είναι αναγκαία λόγω της ανθρωπίνης ατελείας, και αυτό ετονίσθη από τον Ιησούν σε απάντησι της ερωτήσεως του Πέτρου περί του πόσες φορές πρέπει ένας να συγχωρή. Ο Ιησούς είπε: «Δεν σοι λέγω, έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.»​—Ματθ. 18:22.

Αν ένας φρονή ότι δεν μπορεί να παραβλέψη τη δυσχέρεια που επροξενήθη από το παράπτωμα του άλλου, τότε μπορεί να λυθή, το ζήτημα με στοργική εξέτασί του μ’ εκείνον που είναι ο πταίστης. Αυτό είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνη· όπως είπε ο Ιησούς: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου.» (Ματθ. 18:15) Αν το ζήτημα δεν μπορή να λυθή έτσι, τότε μπορούν να παρακληθούν άλλοι ώριμοι δούλοι του Θεού να δώσουν συμβουλή. Ο Ιησούς ώρισε αυτό ως δεύτερο βήμα: «Παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών.» (Ματθ. 18:16) Αν αυτό δεν λύη τη δυσκολία, ή όταν το αμάρτημα είναι πολύ σοβαρής φύσεως, τότε «ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν», συνεβούλευσε ο Ιησούς· δηλαδή, φέρ’ το ενώπιον εκείνων που είναι σε θέσεις εξουσίας στην εκκλησία.​—Ματθ. 18:17.

Αν η στάσις του παραβάτου είναι στάσις ειλικρινούς μετανοίας, ο Ιεχωβά παρέχει έλεος ακόμη και σ’ έναν ο οποίος διαπράττει παραβάσεις των δικαίων αρχών του που είναι σοβαρές αρκετά ώστε να τεθούν υπ’ όψιν της εκκλησίας. Μια πράξις αδικίας, μια αδιακρισία που διεπράχθη σε μια στιγμή αδυναμίας, μολονότι επίμεμπτη, δεν καθιστά έναν άνθρωπο σκληρό αμαρτωλό. Εκείνοι που υποπίπτουν σε σοβαρά αδικήματα αλλά μετανοούν αληθινά και ομολογούν τ’ αμαρτήματά των αυτοπροαιρέτως μπορούν να τύχουν χάριτος και στοργικής βοηθείας από την οργάνωσι του Ιεχωβά. Όπως είπε ο Πέτρος στους Ισραηλίτας: «Μετανοήσατε λοιπόν και επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας, δια να έλθωσι καιροί αναψυχής από της παρουσίας του Ιεχωβά.» (Πράξ. 3:19, ΜΝΚ) Έτσι, λοιπόν, σήμερα, όταν εκείνοι που διέπραξαν αδικία δεν ενέμειναν στην αμαρτία, αλλά δείχνουν ότι θλίβονται από καρδιάς και υπόσχονται να μη συνεχίσουν την πορεία της αμαρτίας, τυγχάνουν πολλού ελέους από τον Ιεχωβά και δεν υπάρχει ανάγκη ν’ αποκοπούν από την εκκλησία. Αν το αμάρτημα δεν έχη προκαλέσει δημόσιο θόρυβο και δεν θέτη σε κίνδυνο την εκκλησία, ο υπαίτιος μπορεί να τεθή υπό δοκιμασίαν. Οι οροί της πειθαρχικής διαπαιδαγωγήσεως πρέπει να διευκρινίζωνται και ο υπό επιτήρησιν πρέπει να δίνη αναφορά στον επίσκοπο μια φορά τον μήνα στη διάρκεια του καθωρισμένου χρόνου, πράγμα που είναι μια στοργική διάταξις για να βοηθηθή το άτομο να επανεύρη τον εαυτό του.

ΑΠΟΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Εν τούτοις, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες παραπτώματα εναντίον Θεού και ανθρώπου δεν μπορούν να παραβλέπονται, ούτε να διευθετούνται με τη ζήτησι συμβουλής, ούτε να λύονται με το να τεθή ο πταίστης υπό δοκιμασίαν. Υπάρχουν παραπτώματα που απαιτούν δραστικώτερη ενέργεια εκ μέρους της ορατής οργανώσεως του Θεού.

Στον αρχαίο Ισραήλ οι νόμοι που εδίδοντο από τον Θεό ώριζαν την επανόρθωσι. Οι παραβάται που υπερέβαιναν τις εξιλεωτικές διατάξεις του νόμου έπρεπε ν’ αποκόπτωνται από τη συναγωγή του Ισραήλ. Πώς; Με τη θανάτωσί των. Αργότερα, στη Χριστιανική εκκλησία, εκείνοι, που ενέμεναν σε παραβάσεις εναντίον των φιλαγάθων διατάξεων του Ιεχωβά και δεν παρείχαν ενδείξεις κατάλληλης μετανοίας, απεκόπτοντο επίσης, μολονότι δεν εθανατώνοντο. Αυτό εγίνετο με την αποκοπή των από την επικοινωνία, ή αφορισμό, από τη Χριστιανική εκκλησία. Η απαίτησις για συμμόρφωσι με τη δικαιοσύνη ήταν δεσμευτική τόσο στον αρχαίο Ισραήλ όσο και στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία. Για τον Ισραήλ η εντολή ήταν: «Θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου.» (Δευτ. 17:7) Για τη Χριστιανική εκκλησία, η αρχή αυτή επεβεβαιώθη και πάλι: «Εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.»​—1 Κορ. 5:13.

Επομένως, εκείνοι που σκληρύνονται στην αδικοπραγία είναι αυτοί που αποκόπτονται από επικοινωνία. Το μέτρον αυτό λαμβάνεται εκεί όπου σοβαρές παραβάσεις των δικαίων απαιτήσεων του Ιεχωβά κατέστησαν συνήθεια. Η επιστολή 1 Ιωάννου 3:4 λέγει: «Πας όστις πράττει την αμαρτίαν, πράττει και την ανομίαν.» Γι’ αυτό, αφιερωμένοι Χριστιανοί, οι οποίοι πράττουν την ανομία σήμερα στη Χριστιανική εκκλησία, αποκόπτονται από την επικοινωνία.

Ποια παραπτώματα θεωρούνται άξια αποκοπής; Αυτά περιλαμβάνουν εμμονή σε σεξουαλικά παραπτώματα, κλοπές, ψεύδη, ανέντιμες συναλλαγές, στασιασμόν εναντίον της οργανώσεως του Ιεχωβά, συκοφαντία, μέθη, αποστασία, διδασκαλία ψευδών δοξασιών και άλλα αδικήματα. Όπως προειδοποίησε ο απόστολος Παύλος: «Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού.»​—1 Κορ. 6:9, 10.

ΣΚΟΠΟΣ

Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της αποκοπής από την εκκλησία του Θεού; Ο σπουδαιότερος σκοπός είναι η διαφύλαξις της αγνής λατρείας του Ιεχωβά. Καμμιά επιρροή προς διαφθοράν δεν επιτρέπεται να παραμένη. Εκείνος, που διαπράττει αδικήματα, πρέπει ν’ αποβάλλεται χάριν της προστασίας και της αγνότητος της εκκλησίας, επειδή «ολίγη ζύμη καθιστά όλον το φύραμα ένζυμον.» (Γαλ. 5:9) Αν δεν εκκαθαρισθή, αυτή η διαφθορά μπορεί να φράξη την ελεύθερη ροή του πνεύματος του Ιεχωβά σε ολόκληρη την εκκλησία. Ο Ιεχωβά δεν θα ευλογήση εκείνο που δεν είναι αγνό, όπως κατεδείχθη στην περίπτωσι του Αχάν. (Ιησ. Ναυή 7:1-26) Οι σοβαρές αυτές παραλείψεις μπορούν να παραβληθούν με καρκίνον. Αν ένα μέλος του σώματος είναι καρκινώδες, ολόκληρο το σώμα κινδυνεύει. Αν παραστή ανάγκη, το άρρωστο μέλος αποκόπτεται για να σωθή το υπόλοιπο σώμα.

Μια άλλη ωφέλεια που αποκομίζεται είναι το ότι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία θα έχουν ενισχυμένη την εμπιστοσύνη τους στην ορατή οργάνωσι του Θεού παρατηρώντας τη σταθερή στάσι της υπέρ των δικαίων αρχών. Επίσης, η αποκοπή χρησιμεύει ως ένα ισχυρό προειδοποιητικό παράδειγμα σ’ εκείνους που είναι στην εκκλησία, διότι θα μπορούν να βλέπουν τις καταστρεπτικές συνέπειες της αγνοήσεως των νόμων του Ιεχωβά. Ο Παύλος είπε: «Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.»​—1 Τιμ. 5:20.

Στη Χριστιανική εκκλησία υπάρχει και μια άλλη σπουδαία ωφέλεια, αυτή τη φορά για κείνον που αποκόπτεται. Κάτω από το Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων, ο παραβάτης δεν θανατώνεται. Με τη δραστική αυτή ενέργεια της αποκοπής από την επικοινωνία, ο παραβάτης μπορεί να δοκιμάση ταραχή και συγκλονισθή κατά τα αισθήματά του και να αισχυνθή για την κακή του πορεία ενεργείας. Αυτό, ως συνέπεια, θα μπορούσε να επιφέρη κατάλληλη μετάνοια και το άτομο αυτό θα μπορούσε να μεταστραφή από την κακή του πορεία και ν’ αρχίση να περιπατή με τον τρόπο που επιδοκιμάζει ο Ιεχωβά. «Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν.» (2 Κορ. 7:10) Έτσι, εν καιρώ ο αποκεκομμένος θα είχε ελπίδες να συνδιαλλαγή με τον Θεό και με την ορατή του οργάνωσι και να συγχωρηθή. Όπως συνεβούλευσε ο απόστολος Παύλος: «Αρκετόν είναι εις τον τοιούτον αυτή η επίπληξις η υπό των πλειοτέρων. Ώστε το εναντίον, πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε, δια να μη καταποθή ο τοιούτος υπό της υπερβαλλούσης λύπης.»​—2 Κορ. 2:6, 7.

Αληθινά, κάτω από το Χριστιανικό σύστημα πραγμάτων, αυτό αποτελεί πραγματικά μια θαυμαστή επίδειξι χάριτος από μέρους του Θεού. «Δεν είσθε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν.»​—Ρωμ. 6:14.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΟΠΤΟΜΕΝΟΥΣ

Είναι μεγάλη τραγωδία για έναν το ν’ αποκοπή από την επικοινωνία. Διότι αυτό σημαίνει εκκοπήν, όχι μόνο από την ορατή οργάνωσι του Θεού στη γη, αλλά σημαίνει μια αποκοπή κι από τον Ιεχωβά κι από την εύνοιά του. Η πράξις της αποκοπής που γίνεται από την εκκλησία αποτελεί απλώς επιβεβαίωσιν του ό,τι ήδη έγινε στους ουρανούς. Τα ορατά αυτά όργανα του Θεού απλώς αναγνωρίζουν ό,τι έκαμε ήδη ο Ιεχωβά στον ουρανό. Όπως είπε ο Ιησούς: «Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ· και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ.»​—Ματθ. 18:18.

Ένα αποκεκομμένο άτομο έχει αφορισθή από την εκκλησία, η δε εκκλησία δεν έχει καμμιά σχέσι με αυτό. Εκείνοι που είναι στην εκκλησία δεν θα τείνουν χέρι συντροφιάς σ’ αυτό, ούτε και θα του λέγουν «Χαίρε» ή «Στο καλό». Δεν είναι ευπρόσδεκτο στα σπίτια των αδελφών, ακόμη κι αν το σπίτι χρησιμεύη ως κέντρο λατρείας για έναν τοπικό όμιλο μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτό εναρμονίζεται με τις Γραφικές αρχές. Η επιστολή 2 Ιωάννου 9, 10 λέγει: «Πας όστις παραβαίνει και δεν μένει εν τη διδαχή του Χριστού, Θεόν δεν έχει· ο μένων εν τη διδαχή του Χριστού, ούτος έχει και τον Πατέρα και τον Υιόν. Εάν τις έρχηται προς εσάς, και δεν φέρη την διδαχήν ταύτην, μη δέχεσθε αυτόν εις οικίαν, και μη λέγετε εις αυτόν το χαίρειν.» Το εδάφιο Ρωμαίους 16:17 συμβουλεύει επίσης: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.»

Ο παραβάτης χάνει επίσης κι άλλα πολύτιμα προνόμια. Του αφαιρούνται οποιεσδήποτε θέσεις ειδικής υπηρεσίας μέσα στην εκκλησία. Μολονότι μπορεί να παρακολουθή όλες τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας που είναι ελεύθερες για το κοινόν, δεν θα του επιτρέπεται να ομιλή σε άτομα, ν’ απευθύνεται στην εκκλησία από το βήμα, ούτε θα μετέχη σε εξέτασι θεμάτων δίνοντας σχόλια από το κάθισμά του. Ενόσω συμπεριφέρεται κατάλληλα μπορεί να έρχεται και να κάθεται, αλλ’ αν γίνη άτακτος θα κληθή ν’ αποχωρήση. Επίσης, δεν θα εκπροσωπή πια την οργάνωσι του Ιεχωβά στη διακονία του αγρού. Η δράσις του δεν θ’ αναγνωρίζεται από την εκκλησία, και αν υποβάλη δελτίο για οποιαδήποτε δράσι, δεν θα γίνεται δεκτό, ούτε θα καταχωρήται.

Το αποκεκομμένο άτομο μπορεί ν’ αγοράζη έντυπα όπως κάθε άλλος από το κοινόν, αλλά δεν θα του δίδεται η μηνιαία Διακονία της Βασιλείας, αφού δεν είναι πια διάκονος των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ούτε μπορεί αυτός να νομίζη ότι μεταβαίνοντας σε άλλη εκκλησία μπορεί ν’ απαλλαγή από τις κυρώσεις που του έχουν επιβληθή. Η τοπική εκκλησία θα ειδοποιηθή και θα γίνη δημοσία αναγγελία της αποκοπής του για την προστασία της εκεί εκκλησίας.

Εν τούτοις, ένας που είναι αποκεκομμένος μπορεί να συνδιαλλαγή με τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του εν καιρώ και ν’ αποκατασταθή ως αδελφός, εφόσον μετανοήση, αλλάξη πορεία, εκδηλώση ταπεινή στάσι και αποδείξη επί ένα χρονικό διάστημα ότι επιθυμεί ζωηρά να ζήση σύμφωνα με τον λόγον του Θεού. Εν τούτοις, και μετά την επανένταξί του, η θέσις του ποτέ δεν μπορεί και πάλι να είναι εντελώς η ίδια. Παρέβη μια πολύτιμη εμπιστοσύνη και δεν μπορεί να του δοθή επισκόπησις της εκκλησίας. Γι’ αυτό, υφίσταται αμετάκλητα την απώλεια των προνομίων υπηρέτου επάνω στη γη.

Η αρχή ενταύθα είναι όμοια με την περίπτωσι του Ρουβήν, πρωτοτόκου γυιού του Ιακώβ. Επειδή ο Ρουβήν διέπραξε αιμομικτική ανηθικότητα με την παλλακή του πατρός του, απώλεσε το δικαίωμα του πρωτοτόκου. Δεν επρόκειτο να εγγραφή γενεαλογικά ως τοιούτος, ούτε η φυλή του Ρουβήν επρόκειτο ν’ ασκή τα προνόμια επισκοπείας στο έθνος Ισραήλ, είτε ως κυβερνήται είτε ως ιερείς. (Γεν. 49:3, 4· 1 Χρον. 5:1) Ομοίως και σήμερα, υπηρέται που έχουν αποκοπή από την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά δεν έχουν ποτέ πλέον τα προσόντα ν’ αναλάβουν και πάλι μια θέσι εποπτείας μεταξύ του λαού του Ιεχωβά. Αν ένα επανενταγμένο άτομο διεξήγε Γραφικές μελέτες μ’ ένα μεμονωμένον όμιλο, ο δε όμιλος αυτός ωργανώθη κατόπιν σε εκκλησία, ένας άλλος αφιερωμένος αδελφός θα διορισθή ως υπηρέτης. Εν τούτοις, ώσπου να σχηματισθή η εκκλησία και χρειασθούν υπηρέται, μπορεί να εξακολουθήση αυτός να διεξάγη μελέτες με τον όμιλο, αφού μπορεί να μετέχη στη διακονία του αγρού, διαδίδοντας τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας.

ΣΤΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Κάτω από τη νομική διάταξι του Ιεχωβά για τον αρχαίο Ισραήλ, εκείνοι που αποτελούσαν τη συναγωγή εκτελούσαν τη θανατική καταδίκη εκείνων που ήσαν άξιοι αυτής. Στο Δευτερονόμιο 17:6, 7 αναγινώσκομε: «Επί στόματος δύο μαρτύρων, ή τριών μαρτύρων, θέλει θάνατονεσθαι ο άξιος θανάτου· επί στόματος ενός μάρτυρος δεν θέλει θανατόνεσθαι. Αι χείρες των μαρτύρων θέλουσιν είσθαι αι πρώται επ’ αυτόν, εις το να θανατώσωσιν αυτόν, και έπειτα αι χείρες παντός του λαού. Ούτω θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου.»

Στη Χριστιανική εκκλησία βρίσκεται μια όμοια αρχή συνεργασίας και συμμετοχής. Μολονότι εκείνος που σφάλλει δεν θανατώνεται, η αποκοπή του παρατηρείται και ενεργείται απ’ όλους όσοι είναι μέσα στην εκκλησία. Ο Γραφικός αυτός τρόπος ενεργείας περιγράφεται στην επιστολή 1 Κορινθίους 5:11: «Αλλά τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε.»

Επομένως, τα μέλη της εκκλησίας δεν θα συναναστρέφονται τον αποκεκομμένον, είτε στην Αίθουσα Βασιλείας, είτε αλλού. Δεν θα συνομιλούν με αυτόν ούτε θα τον αναγνωρίζουν με οποιοδήποτε τρόπο. Αν το αποκεκομμένο άτομο επιχειρή να μιλήση στους άλλους μέσα στην εκκλησία, εκείνοι πρέπει ν’ απομακρύνονται απ’ αυτόν. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα καταλάβη την πλήρη έννοια της αμαρτίας του. Αλλιώς, αν όλοι επικοινωνούσαν ελεύθερα με τον παραβάτη, αυτός θα εδελεάζετο να νομίζη ότι η παράβασίς του δεν ήταν ένα τόσο φοβερό πράγμα. Αν συμβή κάποιος που επισκέπτεται την εκκλησία ή μια μεγαλύτερη συνέλευσι, να μη γνωρίζη το άτομο που απεκόπη κι επιχειρή να του μιλήση, οι άλλοι αδελφοί που τον βλέπουν θα τον πληροφορήσουν ευγενικά περί του πράγματος. Επίσης, το αποκεκομμένο άτομο, που θέλει να πράξη εκείνο που είναι ορθόν, πρέπει να πληροφορή τον οποιονδήποτε ο οποίος τον πλησιάζει ανύποπτος, ότι είναι αποκεκομμένος και ότι δεν πρέπει να του μιλούν οι άλλοι.

Υπάρχει κι άλλη άποψις της ανάγκης που έχουν όσοι είναι στην εκκλησία να συνεργάζονται με την επιτροπή που ευθύνεται για την εκτέλεσι της αποκοπής. Αυτό μας το διευκρινίζει το εδάφιο 2 Ιωάννου 11: «Διότι ο λέγων εις αυτόν το χαίρειν, γίνεται κοινωνός εις τα πονηρά αυτού έργα.» Ναι, η στάσις του καθενός απέναντι κάποιου αποκεκομμένου από την εκκλησία δείχνει τη στάσι του απέναντι των δικαίων αρχών του Ιεχωβά. Όταν ένας αδιαφορήση για την πράξι της αποκοπής και συνεχίζη τη συναναστροφή του με το αποκεκομμένο άτομο, τότε δείχνει μια κακή στάσι απέναντι των νόμων του Ιεχωβά. Αυτός, πραγματικά δείχνει ότι υποστηρίζει τον παραβάτη και νομίζει ότι οι δίκαιοι νόμοι του Ιεχωβά δεν έχουν σημασία. Η σοβαρότης της μη συμμορφώσεως με την ενέργεια της αποκοπής μπορεί να παρατηρηθή όταν αυτός αποκαλήται «κοινωνός» των πονηρών έργων του αποκεκομμένου. Πραγματικά, εκείνος ο οποίος εσκεμμένα δεν συμμορφώνεται με την απόφασι της εκκλησίας προορίζει τον εαυτό του για αποκοπή λόγω συνεχίσεως της συναναστροφής του με αυτόν. Εφόσον ο «κοινωνός» κατατάσσεται στην ίδια θέσι με τον αποκεκομμένο, είναι λογικό να γίνη η ίδια ενέργεια εναντίον αυτού που διαφωνεί. Κι αυτός, επίσης, μπορεί ν’ αποκοπή από την εύνοια του Ιεχωβά κι από την ορατή του οργάνωσι.

Τι θα γίνη αν ένα αποκεκομμένο άτομο κι ένα μέλος της εκκλησίας εργάζωνται και οι δύο στον ίδιο τόπο κοσμικής εργασίας; Θα μπορούσαν τότε να έχουν συναναστροφή, εφόσον η εργασία των μπορεί ν’ απαιτή να επικοινωνούν μεταξύ των; Κι εδώ πάλι πρόκειται περί αναγνωρίσεως της αλλαγμένης καταστάσεως του αποκεκομμένου. Ενώ είναι επιτρεπτή η συνομιλία στον αναγκαίο βαθμό για τη διεξαγωγή της λειτουργίας της εργασίας, δεν θα ήταν κατάλληλο να γίνεται συναναστροφή με την έννοια της ελευθέρας επικοινωνίας, αδιακρίτως της καταστάσεώς του. Μόνον η αναγκαία εργασία θα συζητήται, ποτέ όμως πνευματικά ζητήματα ή κάποιο άλλο ζήτημα που δεν υπάγεται στην κατηγορία της αναγκαίας εργασίας που σχετίζεται με το κοσμικό επάγγελμα. Αν η απαιτούμενη επαφή είναι πολύ συχνή και στενή, ο Χριστιανός θα μπορούσε να φροντίση ν’ αλλάξη θέσι εργασίας για να μην παραβιάζη τη συνείδησί του.

Εν τούτοις, ποια είναι η θέσις εκείνων που σχετίζονται με δεσμούς εξ αίματος με τον αποκεκομμένο; Τι αρχές εμπερικλείονται σχετικά, με την κεφαλή της οικογενείας και τη διδασκαλία των τέκνων στο σπίτι; Πώς είναι δυνατή η επανένταξις εν καιρώ; Επιπρόσθετα, εφόσον επακολουθούν τόσο σοβαρές συνέπειες, πρέπει ένας να υποκύψη στον πειρασμό να μην εξομολογηθή μια κακή του πράξι, αν δεν θα την εγνώριζε αυτή αλλιώς κανείς; Και, τελικά, πώς μπορεί ένας να φυλαχθή από μια πορεία που θα οδηγήση στην αποκοπή του; Για να πληροφορηθούμε πάνω σ’ αυτά τα ζωτικά ζητήματα, αναμένομε τα επόμενα τεύχη του περιοδικού Η Σκοπιά.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί Η Σκοπιά της 1ης Ιουνίου 1963, στη σελίδα 339, λέγει: «Το προνόμιο της προσευχής είναι μόνο για κείνους που έχουν κάμει, με βάσι την ακριβή γνώσι, αφιέρωσι του εαυτού των να πράττουν το θέλημα του Ιεχωβά»;​—Α. Γ., Ιράν.

Υπάρχει πολύ κακή αντίληψις μεταξύ των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών σχετικά με το ποιοι μπορούν να προσεύχωνται. Πραγματικά, πλείστοι απ’ αυτούς νομίζουν ότι μπορεί οποιοσδήποτε να προσευχηθή για οτιδήποτε ζήτημα με την προσδοκία να γίνη εισακουστός. Αλλά δεν είναι έτσι. (Παροιμ. 15:29· Ιάκ. 4:3) Η προσευχή δεν αποτελεί απεριόριστο προνόμιο, αλλά, μάλλον, περιωρισμένο, αποκλειστικό. Όπως αναγινώσκομε στην επιστολή προς Εβραίους 11:6: «Ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.» Με άλλα λόγια, για να εισακουσθή ένας από τον Θεό πρέπει όχι μόνο να πιστέψη ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά και ένθερμα να τον εκζητή. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός είπε στους απίστους Ισραηλίτας ότι δεν εισήκουε τις προσευχές τους. Ο δε Ιησούς ετόνισε ότι οι προσευχές που γίνονται για επίδειξι καθώς κι εκείνες που γίνονται από αυτοδικαιουμένους ανθρώπους δεν εισακούονται.​—Ησ. 1:15· Ματθ. 6:5-8· Λουκ. 18:11-14.

Πόσο περιοριστική καθιστούν όλ’ αυτά την προσευχή! Όπως είχε συνοψισθή προηγουμένως στις εκδόσεις της Σκοπιάς («Πάντα Δοκιμάζετε», σελίδες 304-309), η προσευχή, για να εισακουσθή και να τύχη απαντήσεως από τον Θεό, πρέπει να γίνη σ’ Εκείνον που είναι ορθόν να γίνη, στον Ιεχωβά Θεό, τον Δημιουργό, τον Θεό της Βίβλου. Δεύτερον, η προσευχή αυτή πρέπει να γίνη με τον ορθό τρόπο: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού», είπε ο Ιησούς. (Ιωάν. 14:6) Στον ορθό τρόπο περιλαμβάνονται, επίσης, η ειλικρίνεια, η πίστις και η καρτερικότης. Τρίτον, για να τύχη απαντήσεως η προσευχή πρέπει να σχετίζεται με τα ορθά ζητήματα, εκείνα που είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Έτσι ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται στον Θεό: «Γενηθήτω το θέλημά σου.» Ακόμη κι ο αρχαίος Βασιλεύς Σολομών ανεγνώριζε ότι η προσευχή ήταν ένα περιωρισμένο προνόμιο, διότι, ως προς τους ξένους, παρεκάλεσε μόνον υπέρ εκείνων, οι οποίοι, αφού άκουσαν για τον ένα αληθινό Θεό, Ιεχωβά, ήθελαν να έλθουν και να προσευχηθούν στον ναό Του στην Ιερουσαλήμ.​—Ματθ. 6:10· 1 Βασ. 8:41-43.

Ο Κορνήλιος ήταν ένας αυτού του είδους άνθρωπος, ο οποίος ποθούσε να κάνη το θέλημα του Θεού, διότι, αν και δεν ανήκε στο αφιερωμένο έθνος Ισραήλ, επειδή ήταν απερίτμητος εθνικός, εν τούτοις περιγράφεται ως «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν μετά παντός του οίκου αυτού, όστις και έκαμνεν ελεημοσύνας εις τον λαόν πολλάς, και εδέετο του Θεού διαπαντός.» Ο Κορνήλιος, λοιπόν, μπορεί να λεχθή ότι προχωρούσε προς την αφιέρωσι, και, όταν έλαβε επίγνωσι, αφιερώθη· από τότε δε ήλθε σε σχέσι διαθήκης με τον Θεό, ο δε Θεός επολιτεύθη με αυτόν ως υιόν, πράγμα το οποίον απέδειξε δίνοντας στον Κορνήλιο το άγιον πνεύμα.​—Πράξ. 10:1-44.

Οποιοσδήποτε προσέρχεται στον αληθινό Θεό Ιεχωβά με προσευχή κατά τον ορθό τρόπο και παρακαλεί για ορθά πράγματα μπορεί να λεχθή ότι είναι τοιαύτης διανοητικής διαθέσεως, ώστε προχωρεί προς την αφιέρωσι, αν δεν έχη κάμει ήδη αφιέρωσι στην καρδιά του, μολονότι μπορεί να μην έχη ακόμη συμβολίσει την αφιέρωσί του με το εν ύδατι βάπτισμα. Όλα αυτά τα άτομα καλής διαθέσεως προς τον Θεό, που ποθούν να πράξουν το θέλημά του, μπορούν να ενθαρρυνθούν να προσεύχωνται. Γι’ αυτό, παιδιά, τα οποία ανετράφησαν από τους γονείς των για να γίνουν αφιερωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού, μπορούν, επίσης, κατάλληλα να διδαχθούν να προσεύχωνται.​—1 Κορ. 7:14.

Εν τούτοις, μπορεί ευχερώς να εκτιμηθή ότι άνθρωποι του κόσμου, οι οποίοι δεν ησχολήθησαν ιδιαίτερα με τη μελέτη της Βίβλου, δεν θα εγνώριζαν τις θείες απαιτήσεις για προσευχή, ούτε θα εξεδήλωναν μια στάσι ευάρεστη στον Θεό. Έτσι, λοιπόν, δεν θα ήσαν σε θέσι ν’ αναπέμπουν προσευχές, που θα ήσαν ευπρόσδεκτες στον Ιεχωβά.​—Παροιμ. 28:9.

Φαίνεται, επίσης, ότι πολλοί, οι οποίοι επί ένα χρονικό διάστημα προχωρούσαν προς την αφιέρωσι, υποστέλλονται τώρα από το να κάμουν αυτό το βήμα. Ωστόσο εξακολουθούν να συναναστρέφωνται τον λαόν του Θεού και να συνυπηρετούν με αυτόν. Αν εκείνο που τους κρατεί προς τα πίσω είναι η ιδιοτέλεια, αν δεν βρίσκουν μέσα στις καρδιές των το να παραδώσουν τον εαυτό τους σε πλήρη αφιέρωσι στον Θεό, μπορούν κάλλιστα να διερωτηθούν αν έχουν ακόμη το προνόμιο της προσευχής. Προφανώς όχι, διότι εκείνοι που προσέρχονται στον Θεό πρέπει να τον εκζητούν ενθέρμως. Αυτοί πρέπει, επίσης, να σημειώσουν ότι μόνον εκείνοι που εκζητούν τον Ιεχωβά, δικαιοσύνη και πραότητα, εκείνοι, που είναι αφιερωμένοι κι εκπληρώνουν ένθερμα την αφιέρωσί των, μπορούν να ελπίζουν ότι θα διαφυλαχθούν στην ημέρα της οργής του Ιεχωβά.​—Εβρ. 11:6· Σοφον 2:3· Λουκ. 13:24.

● Ποιες είναι οι υποχρεώσεις των Χριστιανών γονέων απέναντι ενός διανοητικά καθυστερημένου τέκνου;​—Μ. Λ., Η.Π.Α.

Η επιστολή 1 Τιμόθεον 5:8 είναι πολύ σαφής και αλάθητη όταν λέγη: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» Οι γονείς, λοιπόν, έχουν υποχρέωσι να προνοούν για τα τέκνα των, έστω κι αν αυτά μπορή να είναι καθυστερημένα, αν οπωσδήποτε μπορούν να το πράξουν. Θυμηθήτε ότι το διανοητικό μειονέκτημα δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του τέκνου αλλά μάλλον στις περιστάσεις, όπως λόγου χάριν μια ατυχής γέννησις ή πρώιμος τοκετός, ή και σε ατέλεια των γονέων.

Η υποχρέωσις των γονέων περιλαμβάνει την φροντίδα όχι μόνο για τις υλικές αλλά και για τις πνευματικές ανάγκες. Οι Χριστιανοί γονείς δεν μπορούν ν’ αγνοούν τις οδηγίες που εκτίθενται στο Δευτερονόμιο 6:4-7, για τον τρόπο, με τον οποίον ένας πατέρας πρέπει να μιλή για τον Θείο νόμο με τον γυιό του οπουδήποτε κι αν βρίσκονται μαζί. Δεν πρέπει να παραβλέπεται, επίσης, η εντολή προς Εφεσίους 6:4, περί ανατροφής των τέκνων εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά. Αν ένα τέκνον κηδεμονεύεται από το Κράτος, τότε βέβαια δεν θα μπορή να λαμβάνη τη ζωοπάροχη διδασκαλία που θα μπορούσε να του παρέχη ένας στοργικός γονεύς, υπακούοντας στη Γραφική του υποχρέωσι ως αφιερωμένου Χριστιανού.

Ο γονεύς, φροντίζοντας ώστε να λάβη το τέκνον του την παιδεία και νουθεσία από τον Ιεχωβά, προνοεί για την αιώνια σωτηρία του τέκνου. Η υποχρέωσις υποβοηθήσεως των άλλων για σωτηρία απαιτεί από σας να βοηθήσετε πρώτ’ απ’ όλα τα μέλη της δικής σας οικογενείας να πράξουν το ίδιο, ιδιαίτερα αν είσθε γονεύς και τα τέκνα είναι ανήλικα εξαρτώμενα από σας για κατάλληλη θρησκευτική διδασκαλία, καθοδηγία και βοήθεια. Θα είχε κάποιο νόημα το να πηγαίνετε και να προσπαθήτε να υποβοηθήσετε άλλους που είναι ξένοι να αποκτήσουν σωτηρία, ενώ συγχρόνως παραμελείτε ένα εξηρτημένο παιδί, την ίδια σας σάρκα και αίμα;

Απλώς η ποσότης του χρόνου, που αφιερώνετε στη διακονία, δεν αποτελεί λόγον μεταθέσεως αυτής της ευθύνης. Εν τούτοις, αν το τέκνον είναι τόσο καθυστερημένο διανοητικώς, ώστε να είναι ανίκανο να προσλάβη οποιαδήποτε πνευματική τροφή ή γνώσι, με την οποία μπορεί ν’ ασκήση πίστι και να κερδίση σωτηρία, αυτό μπορεί να αποτελέση λόγον για να σκεφθούν οι γονείς αν θα προτιμούσαν να το αναθέσουν σε άλλους, όπως λόγου χάριν σε κρατικά ευαγή ιδρύματα, για να ληφθή φροντίδα γι’ αυτό. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι το τέκνον, που τελεί κάτω από την κηδεμονία του Κράτους, και αν ακόμη τυγχάνη τακτικών επισκέψεων από τους γονείς του, μπορεί να υπόκειται σε πνευματικούς κινδύνους, όπως αυτοί που προέρχονται από μεταγγίσεις αίματος, τελέσεις ειδωλολατρικών ή άλλων παρομοίων εορτών, και λοιπά. Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα, που οι γονείς πρέπει, επίσης, να λάβουν υπ’ όψι.

Είναι αληθές ότι η ύπαρξις ενός καθυστερημένου τέκνου στο σπίτι μπορεί ν’ αποβαίνη σημαντικό βάρος στο υπόλοιπον της οικογενείας. Αλλ’ αν αυτό είναι οπωσδήποτε υποφερτό, ιδιαίτερα δε, αν το τέκνον είναι ικανό να ωφεληθή πνευματικώς από το να βρίσκεται σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι, με κάθε τρόπο πρέπει αυτό το βάρος να βασταχθή. Κάνοντας τούτο, οι γονείς θα πράξουν το ορθόν· η πορεία των θα εναρμονίζεται με τις Γραφικές απαιτήσεις και θα έχη την επιδοκιμασία κι ευλογία του Θεού. Με την πάροδο του χρόνου αυτό θα καταστή η καλύτερη πορεία, ειδικά αν το κάθε μέλος της οικογενείας μετέχη στο πρόγραμμα περιθάλψεως.

Η φροντίδα για ένα καθυστερημένο τέκνον πρέπει να θεωρήται σαν μια απαίτησις ιδιαίτερα μάλιστα σε περιπτώσεις όπως είναι η απαίτησις εκδηλώσεως της καρποφορίας του πνεύματος. (Γαλ. 5:22, 23) Ένα σύγχρονο αυθεντικό σύγγραμμα λέγει τα εξής σχετικώς με καθυστερημένα τέκνα: «Είναι στοργικά . . . και συχνά αγαπώνται από τις μητέρες των και τ’ άλλα τέκνα της οικογενείας. . . . Σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατόν να τύχουν περιθάλψεως μέσα στο σπίτι, που είναι μια πολύ πιο ευτυχής λύσις από το να εγκλεισθούν σε άσυλα. Αν πρόκειται, όμως, να γίνη αυτό, η μητέρα πρέπει να δεχθή αυτή την κατάστασι και να μην αναμένη να γίνη φυσιολογικό το παιδί. Πρέπει ν’ αγαπά το παιδί αυτό, αλλά να μην παραμελή τ’ άλλα παιδιά, ή να αισθάνεται ενοχή.»​—Νεο-Γεννητική Παιδιατρική,, υπό Γ. Ρ. Φ. Κόλλις.

Το αν ωρισμένες ιατρικές θεραπείες αποβαίνουν εξυπηρετικές για τα καθυστερημένα τέκνα σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι προβληματικό· αλλά σε μερικές περιπτώσεις τουλάχιστον, όπως στη χρήσι γλουταμινικού οξέος, επήλθε βελτίωσις. Εν σχέσει με το γλουταμινικόν οξύ, η Σύγχρονη Φαρμακευτική Εγκυκλοπαιδεία και Θεραπευτικός Οδηγός (Ογδόη Έκδοσις, 1961) λέγει: «Κλινικές παρατηρήσεις υποδεικνύουν την πιθανή άξια του φυσικού γλουταμινικού οξέος στη βελτίωσι της προσωπικότητος και της διανοητικής διαμορφώσεως των διανοητικώς καθυστερημένων παιδιών και ενηλίκων.» Σε τι βαθμό ένα τέτοιο προϊόν θ’ απέβαινε εξυπηρετικό, αυτό μπορεί να εξαρτάται από τους παράγοντας κληρονομικότητος και φύλου, καθώς και από το αν το παιδί τυγχάνη περιθάλψεως από τους γονείς του ή όχι.​—Τα Νεώτερα της Επιστήμης, 12 Ιανουαρίου 1952.

Για κάθε περίπτωσι θα έπρεπε να λαμβάνεται απόφασις ανάλογα με την αξία της, τη σοβαρότητα της καταστάσεως, την ικανότητα της οικογενείας ν’ αναλάβη τη φροντίδα του τέκνου και τα οφέλη που θα μπορούσε το παιδί ν’ αποκομίση από το να είναι στο σπίτι μαζί με τ’ άλλα προσφιλή μέλη της οικογενείας.​—1 Κορ. 13:4-8.

● Γιατί ο Ιησούς απήντησε στον Πιλάτο με τον τρόπο που απήντησε στο κατά Ιωάν. 18:37;​—Μ. Π., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το κατά Ιωάν. 18:37 λέγει: «Και ο Πιλάτος είπε προς αυτόν. Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ; Απεκρίθη ο Ιησούς, Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ δια τούτο εγεννήθην, και δια τούτο ήλθον εις τον κόσμον, δια να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου.» Ο Πιλάτος, επειδή είχε ακούσει ότι ο Ιησούς είπε ότι είναι ο βασιλεύς των Ιουδαίων, είχε ρωτήσει προηγουμένως, «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων;» Και τώρα πάλι ερώτησε, «Λοιπόν βασιλεύς είσαι συ;» Στην πρώτη του ερώτησι, ο Ιησούς απήντησε, «Αφ’ εαυτού λέγεις συ τούτο, ή άλλοι σοι είπον περί εμού;» Αυτή τη φορά απήντησε: «Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ.»​—Ιωάν. 18:33-37.

Βλέπομε, λοιπόν, ότι ο Ιησούς ενταύθα ούτε επεβεβαίωνε ούτε ηρνείτο το βασιλικό του αξίωμα. Γιατί; Για να μην κατηγορηθή για ανταρσία εναντίον του Καίσαρος. Αυτό διασαφηνίζεται απ’ ό,τι είπαν περαιτέρω οι Ιουδαίοι στην προσπάθεια τους να επηρεάσουν τον Πιλάτο για να εκτελέση τον Ιησούν: «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος· πας όστις κάμνει εαυτόν βασιλέα, αντιλέγει εις τον Καίσαρα.»​—Ιωάν. 19:12.

Με άλλα λόγια, ο Ιησούς ενταύθα ο ίδιος ακολουθούσε τη συμβουλή, που είχε δώσει στους αποστόλους του, όταν τους εξαπέστειλε, να είναι φρόνιμοι ως όφεις, και ειδικά μάλιστα όταν προσάγωνται ενώπιον αρχόντων.​—Ματθ. 10:16-18.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

1 Η άνωθεν . . . σοφία . . . είναι . . . επιεικής.​—Ιάκ. 3:17. Σ 15/5/62 10, 11α

2 Παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.​—1 Πέτρ. 4:4. Σ 1/11/62 19

3 Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ· . . . είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.​—Ματθ. 25:21. Σ 1/9/62 20α

4 Συμεών και Λευί οι αδελφοί, όργανα αδικίας είναι αι μάχαιραι αυτών. Επικατάρατος ο θυμός αυτών, διότι ήτο αυθάδης· και η οργή αυτών, διότι ήτο σκληρά.​—Γέν. 49:5, 7. Σ 15/9/62 38, 51, 52

5 Ταύτα λέγει ο Αμήν, . . . η αρχή της κτίσεως του Θεού.​—Αποκάλ. 3:14. Σ 1/1/63 43, 46

6 Οι δούλοι, υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας.​—Κολ. 3:22. Σ 1/3/63 27, 28, 30

7 Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν αλλά θαρσείτε.​—Ιωάν. 16:33. Σ 15/2/63 48-50

8 Του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.​—Ρωμ. 13:4. Σ 1/4/63 9, 10

9 Πριν δε έλθη η πίστις, εφρουρούμεθα υπό τον νόμον . . . Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν.​—Γαλ. 3:23, 24. Σ 15/1/63 34, 35α

10 Ούτος θέλει είσθαι ειρήνη.​—Μιχ. 5:5. Σ 1/5/62 8, 9α

11 Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.​—1 Τιμ. 3:1. Σ 1/7/62 10-12α

12 Ενισχύθην εις το έργον τούτου του τείχους . . . και πάντες οι δούλοι μου ήσαν συνηγμένοι εκεί εις το έργον.​—Νεεμ. 5:16. Σ 1/8/62 6, 7α

13 Οι τοξόται επίκραναν αυτόν [τον Ιωσήφ], και ετόξευσαν κατ’ αυτού, και εχθρεύθησαν αυτόν αλλά το τόξον αυτού έμεινε δυνατόν, και οι βραχίονες των χειρών αυτού ενεδυναμώθησαν.​—Γέν. 49:23, 24. Σ 1/10/62 55

14 Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.​—Ιάκ. 3:17. Σ 15/7/62 20, 21α

15 Ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.​—Κολ. 3:10. Σ 1/12/62 2, 1α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Οκτώβριον οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, με θάρρος και πίστι στον αληθινό και ζώντα Θεόν τους, θα επωφεληθούν από κάθε ευκαιρία για να βοηθήσουν και άλλους να γνωρίσουν και αυτοί τη Βασιλεία του Ιεχωβά και τις ευλογίες, που είναι αποταμιευμένες για όλους εκείνους που αγαπούν και υπηρετούν Αυτόν. Ως βοήθημα για την εκτέλεσι του έργου αυτού, θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικό Ξύπνα! μαζί με τρία βιβλιάρια, που περιέχουν Γραφικά θέματα, αντί δρχ. 30.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματα της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητάς του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, έγχρωμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο-ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

10 Νοεμβρίου; Ωριμότης, μια Χριστιανική Απαίτησις, και Επιζητώντας Ωριμότητα στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου, §1-8. Σελ. 588.

17 Νοεμβρίου: Επιζητώντας Ωριμότητα στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου, §9-35. Σελ. 594.

Αγωνιζόμενοι Νομίμως

ΑΥΤΗ η ζωή επιφυλάσσει πολλά καλά κι επιθυμητά πράγματα. Και είναι απλώς φυσικό το ότι άτομα με υγεία, δύναμι κι ελπίδα πρέπει ν’ αποβλέπουν στο ν’ αποκτήσουν κάτι απ’ αυτά. Τίποτα το εσφαλμένο δεν υπάρχει στην επιθυμία του να προχωρήσωμε, να επιτύχωμε. Λόγου χάριν, ο απόστολος Παύλος σαφώς λέγει ότι είναι άξιο επαίνου να θέλη κανείς να γίνη επίσκοπος σε μια Χριστιανική εκκλησία: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.»​—1 Τιμ. 3:1.

Εν τούτοις, μολονότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να φιλοδοξή κανείς για μια θέσι μεγαλυτέρας ευθύνης, προσπαθώντας να επιτύχη σε αξιόλογα πράγματα, υπάρχει κάτι το καταφανώς άδικο όταν ένας ασχολήται τόσο στην πραγματοποίησι των σκοπών του ώστε να καταφρονή τον καθένα που θεωρεί εμπόδιο στον δρόμο του και να παραβιάζη τους κανόνες. Λόγου χάριν, το να φιλοδοξή κανείς να καταλάβη τη θέσι ενός επισκόπου είναι καλό πράγμα, αλλ’ είναι όλως άδικο να βυσσοδομή να καταλάβη αυτή τη θέσι παίζοντας πολιτική, συκοφαντώντας έναν άλλον ή συνωμοτώντας για την ανατροπή του.

Περιττό να λεχθή ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που κάνουν αυτό ακριβώς· γι’ αυτό η ανομία αφθονεί και η αγάπη στον Θεό από μέρους πολλών έχει ψυχρανθή. Όταν πραγματικά το προσέξετε αυτό, όλη η εγκληματικότης, όλη η ανηθικότης, όλα τα κακουργήματα, όλοι οι διαπληκτισμοί μεταξύ εθνών και συγκροτημάτων εθνών οφείλονται στο ότι άτομα και έθνη αρνούνται να αθλήσουν νομίμως.​—Ματθ. 24:12.

Οι κανόνες είναι αναγκαίοι για την ειρήνη και την ευεξία όλων εκείνων για τους οποίους πρόκειται. Οι κανόνες περιορίζουν την ελευθερία σας προς όφελος του πλησίον σας, ακριβώς όπως περιορίζουν και την ελευθερία του πλησίον σας προς όφελός σας. Με άλλα λόγια, για ν’ απολαμβάνουν όλοι ελευθερία, του καθενός η ελευθερία πρέπει να είναι σχετική. Έτσι, καθίσταται αμέσως προφανές ότι αυτό το ζήτημα της νομίμου αθλήσεως εφαρμόζεται σε όλες τις σχέσεις με τον συνάνθρωπό μας και, πάνω απ’ όλα, στις σχέσεις μας με τον Δημιουργό μας, τον Ποιητή των κανόνων.

Το να ενεργούμε λοιπόν σύμφωνα με τους κανόνες είναι το ορθόν που πρέπει να κάνωμε. Μόνον, όταν ενεργούμε έτσι, μπορούμε να έχωμε καθαρή συνείδησι, πράγμα που δεν είναι και ασήμαντο. Κάθε φορά που ανθίστασθε στον πειρασμό για παράβασι των κανόνων, για καταστρατήγησί των χάριν προσωπικής ωφελείας, μεγάλης ή μικρής, λαμβάνετε μια αμοιβή σε ηθική δύναμι, σε ικανοποίησι, σε αύξησι αυτοσεβασμού, και αυτό βέβαια είναι αντάξιο.​—1 Τιμ. 1:19.

Επίσης το να αγωνίζεσθε σύμφωνα με τους κανόνες είναι το μόνο καλό πράγμα που πρέπει να κάνετε στις σχέσεις σας με τον συνάνθρωπο σας ή τον πλησίον σας. Θέλετε να είναι οι άλλοι δίκαιοι στις συναλλαγές των μαζί σας, έτσι και σεις πρέπει να είσθε δίκαιοι στις συναλλαγές σας με αυτούς. Δεν θέλετε ν’ αποκομίσουν οι άλλοι μια άδικη ωφέλεια από σας, έτσι και σεις μην αποκομίζετε άδικη ωφέλεια απ’ αυτούς: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»​—Λουκ. 6:31.

Το να ενεργούμε σύμφωνα με τους κανόνες είναι επίσης ο ορθός τρόπος, διότι στο τέλος αληθεύει το ότι «το έγκλημα δεν αμείβει.» Προς στιγμήν, ένας μπορεί να φαίνεται ότι επιτυγχάνει στην αδικοπραγία, αλλά «δεν υπάρχει κρυπτόν, το οποίον δεν θέλει γίνει φανερόν.» Όπως ετόνισε ο απόστολος Παύλος συμβουλεύοντας τον συγ-Χριστιανό του Τιμόθεο: «Εάν δε και αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή.»​—Λουκ. 8:17· 2 Τιμ. 2:5.

Λόγω κληρονομημένης ιδιοτελείας, «ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού,» και γι’ αυτό πρέπει να φυλαγώμεθα και να ενδυναμούμεθα για να αγωνιζώμεθα πάντοτε νομίμως. (Γέν. 8:21) Ένα από τα μεγαλύτερα βοηθήματα είναι η πίστις κι η εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Εμπιστευθήτε στον Θεό ότι θα έχετε τον καθημερινό σας άρτον, ότι δεν θα σας εγκαταλείψη όταν σεις αρνήσθε να υποκύψετε σε ανέντιμες πράξεις. «Ο Ιεχωβά . . . δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.»​—Ψαλμ. 84:11, ΜΝΚ.

Μια άλλη μεγάλη βοήθεια είναι η εκτίμησις. Ενώ προσηλώνετε τα βλέμματά σας στον στόχο που είναι εμπρός σας ή εργάζεσθε για την επίτευξι ενός ποθητού αποκτήματος, μην υποτιμάτε τις ευλογίες που έχετε. Μην είσθε όπως ο ασεβής Αχαάβ, ο οποίος, μολονότι ήταν βασιλεύς του Ισραήλ, ήταν άθλιος επειδή είχε προσηλώσει την καρδιά του στον αμπελώνα ενός άλλου ανθρώπου. Το λίγο το οποίον δεν είχε εσήμαινε περισσότερα γι’ αυτόν παρά το πολύ που είχε. Ο μόνος τρόπος να μπορέση ν’ αποκτήση εκείνον τον αμπελώνα ήταν το να φονεύση τον ιδιοκτήτη του, κι αυτό έγινε. Αλλά με ποιο τίμημα! Μια τρομερή κρίσις θανάτου επήλθε και σ’ αυτόν τον ίδιο και στην ασεβή του σύζυγο, της οποίας ακολούθησε τη συμβουλή.​—1 Βασ. 21:1-26.

Μια άλλη μεγάλη βοήθεια για όλους όσοι θα ήθελαν ν’ αγωνισθούν σύμφωνα με τους κανόνες είναι η μετριοφροσύνη. Μην έχετε πολύ υψηλές αξιώσεις, μην είσθε άπληστοι για την απόκτησι πολλού πλούτου ή πολλών κτημάτων και θα υπάρχη λιγώτερη πιθανότης να πειρασθήτε στο να παραβήτε τους κανόνες, να αδικήσετε για να πραγματοποιήσετε τους σκοπούς σας. Εύλογα ο Ιεχωβά εντέλλεται: «Να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου.» Και καλά τονίζει ο σοφός συντάκτης των παροιμιών ότι «η . . . σοφία είναι μετά των ταπεινών.» Ο βασιλεύς του Ισραήλ ενουθετήθη να μην ‘πληθύνη σφόδρα εις εαυτόν αργύριον και χρυσίον’. Ο δε απόστολος Παύλος προειδοποιεί ότι «Όσοι . . . θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανόητους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν.»​—Μιχ. 6:8· Παροιμ. 11:2· Δευτ. 17:17· 1 Τιμ. 6:9.

Η μεγαλύτερη βοήθεια απ’ όλες είναι η αγάπη, αγάπη στον Θεό και στον πλησίον. (Μάρκ. 12:29-31) Η αγάπη στον Θεό θα σας κάνη να θέλετε να τον ευαρεστήσετε και να φοβάσθε μήπως τον δυσαρεστήσετε κι έτσι θα σας βοηθήση ν’ αγωνισθήτε σύμφωνα με τους κανόνες, έστω κι αν μπορή να φαίνεται ότι θα εφθάνατε σε παράβασι αυτών από την ανθρώπινη άποψι. Η αγάπη στον πλησίον θα σας προφυλάξη από το να παραβήτε τους κανόνες προς βλάβην του πλησίον, διότι «η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον.»​—Ρωμ. 13:10.

Ο παλαιός αυτός κόσμος είναι σε σύγχυσι πολιτικώς, θρησκευτικώς, οικονομικώς και κοινωνικώς διότι είναι γεμάτος και διακυβερνάται από άτομα, τα οποία δεν ενδιαφέρονται ν’ αγωνισθούν σύμφωνα με τους κανόνες [«νομίμως»]. Αλλά το ν’ αγωνίζεται κανείς σύμφωνα με τους κανόνες είναι το σοφόν, το ορθόν πράγμα που πρέπει να κάνη. Πίστις στον Θεό, εκτίμησις των ευλογιών σας, μετριοφροσύνη και αγάπη θα σας βοηθήσουν ν’ αγωνίζεσθε [«νομίμως»] για την ίδια σας την ευτυχία κι ευημερία.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποιοι είναι οι βασιλείς που μνημονεύονται στον Ησαΐα 60:3;​—Λ. Χ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το εδάφιον Ησαΐας 60:3, που απευθύνεται στη «γυναίκα» ή οργάνωσι του Θεού, όπως φαίνεται από το πρώτο εδάφιο του κεφαλαίου τούτου, λέγει: «Και τα έθνη θέλουσιν έλθει εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.» Αυτό το εδάφιο είναι πολύ όμοιο με της Αποκαλύψεως 21:24, το οποίον λέγει: «Και τα έθνη των σωζόμενων θέλουσι περιπατεί εν τω φωτί αυτής· και οι βασιλείς της γης φέρουσι την δόξαν και την τιμήν αυτών εις αυτήν.»

Αυτές οι προφητείες δεν θα μπορούσε ν’ αναφέρωνται σε κοσμικούς βασιλείς, πολιτικούς ή άλλους, διότι δεν είναι αυτοί εκείνοι που έρχονται στην οργάνωσι του Θεού ή την αναγνωρίζουν, ούτε έχουν καμμιά αληθινή δόξα, την οποία θα μπορούσαν να της φέρουν. Δεν χαίρουν στην πνευματική ευημερία τής οργανώσεως του Θεού. Μάλλον, οι βασιλείς, που μνημονεύονται σ’ αυτά τα εδάφια, πρέπει να είναι εκείνοι επί της γης, που προορίζονται να γίνουν ουράνιοι βασιλείς, βασιλείς από τη Θεία άποψι, οι οποίοι θα κυβερνήσουν ως βασιλείς με τον Χριστό επί χίλια έτη, καθήμενοι με αυτόν επί του θρόνου του, όπως κι εκείνος κάθεται με τον Πατέρα του στον θρόνο Του. (Αποκάλ. 3:21· 20:6) Στον παρόντα καιρόν ένα υπόλοιπον του αριθμού τούτου, που είναι συνολικά 144.000, είναι ακόμη στη γη και σ’ αυτούς αναφέρονται οι λόγοι των προφητειών αυτών.​—Αποκάλ. 14:1, 3.

Τα αναφερόμενα έθνη, επίσης, δεν θα μπορούσαν να είναι τα πολιτικά έθνη, διότι κανένα απ’ αυτά ως τοιούτον δεν προσέρχεται στην οργάνωσί του Θεού. Μάλλον, τα έθνη αυτά είναι οι άνθρωποι καλής θελήσεως απ’ όλα αυτά τα κοσμικά έθνη, εκείνα που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 7:9, ο ‘πολύς όχλος’, «τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών.»​—Βλέπε επίσης Ζαχαρίαν 8:23.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Νοέμβριο

16 Υπενθύμιζε αυτούς να υποτάσσωνται εις τας αρχάς και εξουσίας, να πειθαρχώσι.​—Τίτον 3:1. Σ 1/3/63 35

17 Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν . . . δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.​—Εβρ. 6:11, 12. Σ 1/2/62 4, 5β

18 Διότι οι άρχοντες . . . είναι φόβος . . . των κακών [έργων].​—Ρωμ. 13:3. Σ 15/3/63 14-16α

19 Οι δούλοι, υπακούετε εις τους κατά σάρκα κυρίους σας . . . Μετ’ ευνοίας δουλεύοντες ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι έκαστος ό,τι καλόν πράξη, τούτο θέλει λάβει παρά του Ιεχωβά, είτε δούλος είτε ελεύθερος.​—Εφεσ. 6:5, 7, 8, ΜΝΚ. Σ 1/3/63 32, 33

20 Εάν . . . πράττης το κακόν, φοβού· διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν.​—Ρωμ. 13:4. Σ 1/4/63 16, 17

21 Προφύλαξον τον δούλόν σου από υπερηφανιών· ας μη με κυριεύσωσι.​—Ψαλμ. 19:13. Σ 1/6/62 16α

22 Τας . . . νεανικάς επιθυμίας φεύγε· και ζητεί την δικαιοσύνην, την πίστιν, την αγάπην, την ειρήνην μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας.​—2 Τιμ. 2:22. Σ 15/8/62 21, 22α

23 Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν· επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων, και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.​—1 Τιμ. 4:16. Σ 1/9/62 21α

24 Η επιείκεια σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους.​—Φιλιππησ. 4:5. Σ 15/5/62 20, 21α

25 Ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία.​—1 Τιμ. 6:10. Σ 15/10/62 10, 11α

26 Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τίνες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών.​—1 Πέτρ. 3:1. Σ 1/3/63 31, 33α

27 Δια πίστεως εννοούμεν ότι οι αιώνες εκτίσθησαν με τον λόγον του Θεού, ώστε τα βλεπόμενα δεν έγειναν εκ φαινομένων.​—Εβρ. 11:3. Σ 15/1/63 15, 16α

28 Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς.​—Ρωμ. 15:1. Σ 15/11/62 6α

29 Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι εν μέσω λαών πολλών ως δρόσος από του Ιεχωβά, ως ρανίδες επί χόρτον.​—Μιχ. 5:7. ΜΝΚ. Σ 1/5/62 21-24α

30 Εχάρην κατά πολλά, ότι εύρηκα εκ των τέκνων σου τινάς περιπατούντας εν τη αληθεία, καθώς εντολήν ελάβομεν παρά του Πατρός.​—2 Ιωάν. 4. Σ 1/1 1/62 16α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Τον Οκτώβριον οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, με θάρρος και πίστι στον αληθινό και ζώντα Θεόν τους, θα επωφεληθούν από κάθε ευκαιρία για να βοηθήσουν και άλλους να γνωρίσουν και αυτοί τη Βασιλεία του Ιεχωβά και τις ευλογίες, που είναι αποταμιευμένες για όλους εκείνους που αγαπούν και υπηρετούν Αυτόν. Ως βοήθημα για την εκτέλεσι του έργου αυτού, θα προσφέρουν μια ετησία συνδρομή στο περιοδικό Ξύπνα! μαζί με τρία βιβλιάρια, που περιέχουν Γραφικά θέματα, αντί δρχ. 30.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασι των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, έγχρωμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Νοεμβρίου: Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη, §1-30. Σελ. 613.

1 Δεκεμβρίου: Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη, §31-56. Σελ. 620.

Να Είσθε Ιλαρός Δότης

«ΔΙΝΕΤΕ ώσπου αυτό να σας βλάψη!» Έτσι λέγουν όσοι οργανώνουν εράνους. Αλλ’ όχι κι ο Θεός στον λόγον του, την Αγία Γραφή. Εκεί αναγινώσκομε: «Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.» Θέτει την έμφασι εκεί όπου ανήκει, στο ελατήριο, στην ιδιότητα του δίδειν. Εκεί όπου υπάρχει πράθυμη δόσις, το ποσόν θ’ αναλάβη μόνο του τη φροντίδα.​—2 Κορ. 9:7.

Γιατί αγαπά ο Θεός έναν ιλαρό δότη; Όχι διότι χρειάζεται τίποτα, διότι τίποτα δεν του είναι αναγκαίο· «τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων» ανήκουν σ’ αυτόν. Αγαπά ο Θεός έναν ιλαρό δότη διότι η πρόθυμη δόσις σημαίνει αγάπη και αυτή έχει συγγένεια μ’ εκείνους που εκδηλώνουν αγάπη. «Ο Θεός είναι αγάπη.» Ο ιλαρός δότης χαίρει που μπορεί να δώση, που έχει ευκαιρία να δώση ή να βοηθήση κάποιον άλλον.​—Ψαλμ. 50:10· 1 Ιωάν. 4:8.

Αλλ’ η πολλή δόσις σήμερα δεν είναι και ιλαρά δόσις. Λόγου χάριν, η βιομηχανία των Ηνωμένων Πολιτειών έδωσε πάνω από 55 εκατομμύρια δολλάρια σε είδη, υπηρεσίες και μετρητά ως λύτρα για τους Κουβανούς «μαχητάς της ελευθερίας». Για να συγκεντρωθούν αυτές οι εισφορές, εχρησιμοποιήθη ύπουλη πολιτική πίεσις με την υπόσχεσι ότι οι εισφορές θ’ αφηρούντο από τους φόρους και θα μπορούσαν να βαρύνουν τις τιμές χονδρικής πωλήσεως μάλλον παρά τις τιμές βιομηχανικού κόστους. (Ως αποτέλεσμα τούτου, δεν ήσαν λίγες οι φαρμακευτικές εταιρίες που πραγματικά απεκόμισαν κέρδη από τις εισφορές των!) Γι’ άλλους, η πολιτική πίεσις δεν ήταν ύπουλη. Έτσι, ένας οίκος, αντιμετωπίζοντας αγωγή του δημοσίου, καθωδηγήθη σαφώς για το πόσα να εισφέρη σε είδη και μετρητά. Προφανώς, όλοι αυτοί δεν ήσαν ιλαροί δόται!

Σε ποιόν πρέπει να δίνωμε; Σε όλους όσοι ζητούν; Σε όλους που θα θέλαμε να βοηθήσωμε; Αυτό θ’ απαιτούσε έναν άνθρωπο τόσο πλούσιον όσο ο Κροίσος για να μπορέση να τα κάμη αυτό. Πρώτα πρέπει να είμεθα βέβαιοι ότι εκείνοι, στους οποίους δίνομε, είναι άξιοι ή είναι ενδεείς, αν όχι και τα δύο. Αποτελεί τάσι της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως να θέλη να δίνη στους πλουσίους, σ’ εκείνους που δεν έχουν ανάγκη, με την ελπίδα της ανταποδόσεως, και να παραβλέπη τους πτωχούς. Γι’ αυτό ο Ιησούς μάς συνεβούλευσε να καλούμε τους πτωχούς, όταν θέλωμε να παραθέσωμε συμπόσιο.​—Λουκ. 14:12-14.

Ευκαιρίες για να δίνωμε συνεχώς παρουσιάζονται. Να είσθε άγρυπνοι για να επωφελήσθε απ’ αυτές, και πράττετε τούτο με ιλαρότητα. Υπάρχει ο οικογενειακός κύκλος. Προτού ένας άνδρας και μια γυναίκα γίνουν σύζυγοι, ο καθένας τους βρήκε πολλές ευκαιρίες να δώση στον άλλον ή να κάμη για τον άλλον εύνοιες, και το έκαναν αυτό με ιλαρότητα· καμμιά αμφισβήτησις γι’ αυτό. Μετά τον γάμον, γιατί να μην τηρήται ζωντανή αυτή η αγάπη με το να εκτελούνται περισσότερα από όσα το καθήκον απαιτεί από σας και με το να συνεχισθή η παροχή και εκτέλεσις «πλεοναστικών» πραγμάτων για να γίνη ο άλλος ευτυχής, να γίνεται δε αυτό με ιλαρότητα; Αυτό έχει εφαρμογή και στις σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων και μεταξύ αδελφών αμφοτέρων των φύλων.

Ή έχετε την ευκαιρία να παράσχετε φιλοξενία σε συγγενείς, γνωστούς ή συγ-Χριστιανούς; Πώς θα τη δείξετε; «Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.» Έχει πολύ μεγάλη σημασία για τους αποδέκτας της φιλοξενίας σας, όταν την παρέχετε με ιλαρότητα, ως να ήταν ένα προνόμιο. Κι έτσι είναι, διότι μήπως δεν είναι «μακάριον . . . να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»;​—1 Πέτρ. 4:9· Πράξ. 20:35.

Όχι ότι αυτό το θέμα του να δίνωμε με ιλαρότητα περιορίζεται σε υλικά πράγματα. Ανάλογα με την ωριμότητά σας, την κατανόησι, την επιρροή και τη Χριστιανική καρποφορία του αγίου πνεύματος του Θεού στη ζωή σας, θα έχετε ευκαιρίες να δώσετε από τον χρόνο σας, από τη γνώσι σας, από τα συμφέροντά σας, από τη συντροφιά σας, ναι, τον ίδιο τον εαυτό σας ακόμη, σ’ έναν άλλον που είναι άξιος ή έχει ανάγκη. Η καρδιά σας ας πάη προς έναν τέτοιον, βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του, ασκήστε συμπάθεια, δίνετε απ’ αυτά τα πράγματα με ιλαρότητα. Μη δίνετε λόγω αισθήματος καταναγκασμού, σκληρού καθήκοντος, αλλά, όπως παρέχεται συμβουλή στους Χριστιανούς ποιμένες, δίνετε θεληματικά, με ζήλο, ναι, με ιλαρότητα.​—1 Πέτρ. 5:2.

Επίσης, επειδή κανένας δεν είναι τέλειος, όλοι μας σφάλλομε, πταίομε ή μας πταίουν άλλοι. Μπορεί να παρουσιασθή ανάγκη να καλέσωμε κάποιον να μας δώση εξηγήσεις, ή μπορεί ένας άλλος να έλθη σ’ εμάς να μας ζητήση συγγνώμην. Μήπως θα είμεθα αυστηροί και ακριβείς απαιτηταί, ζητώντας και την τελευταία ουγγιά σαρκός, σαν τον Σάυλοκ; Ή, αν παρέχωμε έλεος, μήπως θα το πράττωμε αυτό απρόθυμα, σαν να πρόκειται για κάτι δυσάρεστο, ας το πούμε, σαν να δίνωμε μια χάρι σ’ εκείνον που έσφαλε; Όχι, μάλλον, ας προσέξωμε τη συμβουλή: «Ο ελεών, ας ελεή εν ιλαρότητι.» Να είσθε ιλαρός, όταν δίνετε συγχώρησι!​—Ρωμ. 12:8.

Αλλά το καλύτερο δώρο που θα ήταν δυνατόν να δώσωμε είναι μια γνώσις και κατανόησις του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Ο Ιησούς εξετίμησε αυτή την αλήθεια. Οι θεραπείες του και η διατροφή των όχλων εκ μέρους του ήσαν παρεμπίπτοντα στο κήρυγμά του των αγαθών νέων περί της βασιλείας του Θεού και της αποκτήσεως αιωνίου ζωής. Πραγματικά, επετίμησε εκείνους, που ενδιεφέροντο μόνο για τα υλικά του δωρήματα: «Με ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και εχορτάσθητε. Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποίαν ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει.»—Ιωάν. 6:26, 27.

Βεβαίως, για τα ιδιοτελή άτομα, για κείνους που στερούνται εκτιμήσεως και οι οποίοι θα εξεμεταλλεύοντο την πρόθυμη δόσι μας, όπως λόγου χάριν οι διεφθαρμένοι σύντροφοι ή τέκνα, η δόσις μας μπορεί δικαιολογημένα να γίνεται με μέτρον, ώστε να γίνεται κατανοητό το σημείο ότι πρόκειται για ένα δώρον και όχι για χρέος το οποίον πληρώνεται. Έτσι, ένας, που καταχράται το έλεος κατ’ επανάληψιν, δεν θα είναι πια άξιος ελέους. Γι’ αυτό κι ο Ιησούς επίσης είπε: «Μη ρίψητε τους μαργαρίτας σας έμπροσθεν των χοίρων.»​—Ματθ. 7:6.

Ωστόσο, δεν θέλομε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι υπάρχει και η αντίθετη όψις αυτού του «νομίσματος» του να είμεθα ένας ιλαρός δότης, δηλαδή, το προνόμιο εκείνου που είναι ο αποδέκτης να κάμη το μέρος του στο να είναι πράγματι το δίδειν μια πράξις ιλαρότητος. Μην αψηφείτε τα δώρα, τις καλωσύνες ή τις χάριτες, οσοδήποτε συχνά μπορεί να είσθε αποδέκτης αυτών. Μην είσθε πάντοτε στην κατάστασι ενός που αναμένει μια βεβαία εύνοια· εκφράζετε ειλικρινή εκτίμησι κάθε φορά που έχετε την ευλογία του να λάβετε, και μην περιορίζετε πάντοτε αυτή την έκφρασι σε λόγια. Λόγου χάριν, θα μπορούσατε να επιδείξετε εκτίμησι βοηθώντας στην πληρωμή της βενζίνης, όταν συνταξιδεύετε με άλλον σ’ ένα αυτοκίνητο. Κατά καιρούς μπορεί να θέλετε να κάμετε ένα δώρον από μερικά λουλούδια ή ένα κουτί γλυκίσματα. Έτσι και σεις θα συμμετέχετε στην ευλογία του δίδειν.

Αληθινά, ο Θεός αγαπά ιλαρόν δότην, και έτσι κάνει οποιοσδήποτε άλλος. Να είσθε ένας δότης σεις ο ίδιος και ευκολύνετε τους άλλους που σας δίνουν να είναι ιλαροί δόται, με το να δείχνετε την πρέπουσα εκτίμησι.

Η Συγχώρησις Ενός Στοργικού Πατρός

Ποιος σήμερα έχει ανάγκη της συγχωρήσεως του Θεού; Πώς μπορεί ν’ αποκτηθή;

ΠΟΙΟΣ είν’ εκείνος που είναι τόσο δίκαιος, ώστε να μην έχη ανάγκη συγχωρήσεως; Πραγματικά δεν υπάρχει κανείς, διότι «πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού.» Ο σοφός, λοιπόν, είναι εκείνος, που αναγνωρίζει την ανάγκη του για συγχώρησι, και, σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου Ιησού, ταπεινά προσεύχεται στον Θεό: «Συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών.»​—Ρωμ. 3:23· Λουκ. 11:4.

Αλλά θα εισακούση ο Θεός τις εξομολογήσεις του μετανοούντος αμαρτωλού, ο οποίος λυπάται αληθινά για τα παραπτώματά του κι επιθυμεί με όλη του την καρδιά να κάνη ό,τι είναι ορθόν; Πράγματι, θα τις εισακούση! Ο Δαβίδ, ένας άνθρωπος που ήταν καλός γνώστης της συγχωρητικότητος του Θεού, έψαλε: «Διότι συ, Ιεχωβά, είσαι αγαθός, και εύσπλαγχνος, και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους σε.» Ύστερ’ από έτη μια σύναξις Λευιτών ανεγνώρισε: «Αλλά συ είσαι Θεός συγχωρητικός, ελεήμων και οικτίρμων, μακρόθυμος και πολυέλεος.»​—Ψαλμ. 86:5, ΜΝΚ· Νεεμ. 9:17· Δαν. 9:9.

Η θαυμαστή διάθεσις του Θεού να συγχωρή είναι μια πρόσκλησις σε όλους εκείνους, οι οποίοι μπορεί να παραστράτησαν σε αμαρτωλές οδούς. Μη φρονείτε, λοιπόν, ότι είσθε ανεπίδεκτοι επανορθώσεως, ότι τ’ αμαρτήματα σας σάς αποξενώνουν από το έλεος του Θεού. Λάβετε θάρρος για τη μεγάλη ικανότητα του Ιεχωβά να συγχωρή. Δεχθήτε την πρόσκλησι: «Ας εγκαταλίπη ο ασεβής την οδόν αυτού, και ο άδικος τας βουλάς αυτού· και ας επιστρέψη προς τον Ιεχωβά, και θέλει ελεήσει αυτόν και προς τον Θεόν ημών, διότι αυτός θέλει συγχωρήσει αφθόνως.»​—Ησ. 55:7, ΜΝΚ.

Ενόσω ήταν στη γη ο Ιησούς εμεγάλυνε αυτή τη μεγάλη ικανότητα του Πατρός του να συγχωρή. Ειδικά το έκαμε αυτό στην περίπτωσι, που οι αυτοδικαιούμενοι γραμματείς και Φαρισαίοι τον εχλεύαζαν, λέγοντας: «Ότι ούτος αμαρτωλούς δέχεται, και συντρώγει μετ’ αυτών.» Ο Ιησούς απεκρίθη δίνοντας μια σειρά παραβολών στις οποίες υπερήσπισε την εισδοχή των τελωνών και αμαρτωλών τονίζοντας ότι αυτοί που μετανοούσαν ηγαπώντο από τον Θεό.​—Λουκ. 15:2.

ΤΑ ΑΠΟΛΩΛΟΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΧΜΗ

Πρώτα, ερώτησε ποιος απ’ εκείνους τους Φαρισαίους δεν θα πήγαινε σε αναζήτησι, αν ένα από τα εκατό πρόβατα του ποιμνίου του εχάνετο. Εξήγησε ότι ακριβώς, όπως θα εγίνετο μεγάλη χαρά με την ανεύρεσι του χαμένου εκείνου προβάτου, έτσι υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στον ουρανό και για έναν ακόμη αμαρτωλό, που μετανοεί παρά για ενενήντα εννέα αυτοδικαιούμενα άτομα, που δεν αισθάνονται την ανάγκη της μετανοίας. Ναι, εκείνοι, που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως αμαρτωλόν και οι οποίοι επιθυμούν να διορθώσουν την πορεία τους, κάνουν να χαίρουν οι καρδιές της ουρανίας οικογενείας του Θεού.​—Λουκ. 15:3-7.

Ο Ιησούς, για να καταδείξη ακόμη περισσότερο αυτό το σημείον, ερώτησε: «Ή τις γυνή έχουσα δέκα δραχμάς, εάν χάση δραχμήν μίαν, δεν ανάπτει λύχνον, και σαρόνει την οικίαν, και ζητεί επιμελώς, έως ότου εύρη αυτήν;» Εξήγησε ότι, ακριβώς όπως η χαρά της είναι μεγάλη όταν εύρη αυτή τη μια δραχμή, έτσι γίνεται μεγάλη χαρά μεταξύ της ουρανίας οικογενείας του Θεού, όταν απλώς ένας ταπεινός αμαρτωλός μετανοήση και αναλάβη την υπηρεσία Του.​—Λουκ. 15:8-10.

Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ

Τελικά ο Ιησούς, για να διατρανώση τη στοργική συγχωρητικότητα του ουρανίου Πατρός του με λόγια που συγκινούσαν την καρδιά βαθύτερα ακόμη και θα ενεθάρρυναν ένα να υπηρετή τον Θεό, είπε την παραβολή του ασώτου υιού. Αυτή εκρίθη ως η καλύτερη βραχεία ιστορία που ελέχθη ποτέ από άνθρωπο.

«Άνθρωπός τις είχε δύο υιούς», άρχισε να λέγη ο Ιησούς. «Και είπεν ο νεώτερος αυτών προς τον πατέρα, Πάτερ, δος μοι το ανήκον μέρος της περιουσίας. Και διεμοίρασεν εις αυτούς τα υπάρχοντα αυτού. Και μετ’ ολίγας ημέρας συνάξας πάντα ο νεώτερος υιός, απεδήμησεν εις χώραν μακράν· και εκεί διεσκόρπισε την περιουσίαν αυτού, ζων ασώτως. Αφού δε εδαπάνησε πάντα, έγεινε πείνα μεγάλη εν τη χώρα εκείνη, και αυτός ήρχισε να στερήται. Τότε υπήγε και προσεκολλήθη εις ένα των πολιτών της χώρας εκείνης· όστις έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού δια να βόσκη χοίρους. Και επεθύμει να γεμίση την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων τα οποία έτρωγον οι χοίροι· και ουδείς έδιδεν εις αυτόν.

»Ελθών δε εις εαυτόν, είπε, Πόσοι μισθωτοί του πατρός μου περισσεύουσιν άρτον, και εγώ χάνομαι υπό της πείνης! Σηκωθείς θέλω υπάγει προς τον πατέρα μου, και θέλω ειπεί προς αυτόν, Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου· και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου· κάμε με ως ένα των μισθωτών σου. Και σηκωθείς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. Ενώ δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού, και εσπλαγχνίσθη· και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού, και κατεφίλησεν αυτόν. Είπε δε προς αυτόν ο υιός, Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου. Και ο πατήρ είπε προς τους δούλους αυτού, Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην, και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού, και υποδήματα εις τους πόδας. Και φέροντες τον μόσχον τον σιτευτόν, σφάξατε, και φαγόντες ας ευφρανθώμεν· διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο, και ανέζησε· και απολωλώς ήτο, και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνονται.

»Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ· και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς. Και προσκαλέσας ένα των δούλων ηρώτα τι είναι ταύτα. Ο δε είπε προς αυτόν, Ότι ο αδελφός σου ήλθε· και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα. Και ωργίσθη, και δεν ήθελε να εισέλθη. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού, και παρεκάλει αυτόν. Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα, Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ την εντολήν σου δεν παρέβην και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκας ποτέ, δια να ευφρανθώ μετά των φίλων μου· ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι’ αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν. Ο δε είπε προς αυτόν, Τέκνον, συ πάντοτε μετ’ εμού είσαι· και πάντα τα εμά σα είναι· έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο, και ανέζησε· και απολωλώς ήτο και ευρέθη.»​—Λουκ. 15:11-32.

Ο ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΣ ΠΑΤΗΡ

Πόσο ωραία περιέγραψε ο Ιησούς τη συγχωρητική διάθεσι του ουρανίου Πατρός του! Να σκεφθήτε ότι ο μέγας Δημιουργός του σύμπαντος θα προσεδέχετο ένα μετανοούντα αμαρτωλό μ’ έναν τόσο συμπαθητικό, φιλόστοργο τρόπο! Ωστόσο ο Ιησούς, που εγνώριζε κάλλιστα τον Πατέρα, κατέδειξε με τη συγκινητική αυτή παραβολή ότι έτσι ακριβώς μεταχειρίζεται ο Πατήρ εκείνους που έχουν αλλαγή καρδιάς και προσέρχονται στον «οίκον» για να τον υπηρετήσουν.

Αλλ’ αυτή η αντίληψις περί του Θεού ως Πατρός, ο οποίος είναι πρόθυμος να συγχωρήση δεν ήταν νέα. Πριν από πολύν καιρό, ο ίδιος ο Ιεχωβά είχε εξηγήσει ότι διέμενε με τους ταπεινούς, οι οποίοι ήσαν συντετριμμένοι λόγω της αμαρτωλότητός των. Είπε: «Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα.»​—Ησ. 57:15.

ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Ο άσωτος υιός, αφού επανήλθε στα λογικά του, κατελήφθη απ’ αυτό το αίσθημα​—ήταν ‘συντετριμμένος την καρδίαν και ταπεινός το πνεύμα’. Αληθινά ελυπήθη για την ασύνετη πορεία του, και ησθάνετο τον εαυτό του ανάξιο να ονομάζεται γυιός του πατέρα του. Έτσι, μ’ ένα μετανοιωμένο και ταπεινό πνεύμα επέστρεψε για να προσφερθή ως δούλος του πατέρα του.

Ομοίως, υπήρχαν πολλοί στον πρώτον αιώνα μεταξύ του λαού του Θεού Ισραήλ, που είχαν εγκαταλείψει τον ουράνιο Πατέρα των κι ακολουθούσαν ασεβή πορεία. Εν τούτοις, όταν άκουσαν το άγγελμα της Βασιλείας που εκηρύττετο από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον Ιησού, συνεκλονίσθησαν κατά τα αισθήματα. Ελυπήθησαν για τους αμαρτωλούς τρόπους ενεργείας των, και, όπως ο άσωτος υιός, επέστρεψαν για να προσφερθούν ως δούλοι του Θεού. Λόγω του ταπεινού των πνεύματος και της γνησίας μετανοίας των, ο Ιησούς τους υπεδέχθη θερμά, όπως υπέδειξε ότι έκαμε κι ο ουράνιος Πατήρ του κατά ένα πνευματικό τρόπο. Έγιναν μαθηταί του Ιησού κι εξαπεστάλησαν από αυτόν να κηρύξουν περί της βασιλείας του Θεού.

Οι περιστάσεις είναι όμοιες σήμερα στη διάρκεια της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Ιδιαίτερα πριν από το έτος 1931 μερικά άτομα ήλθαν σε γνώσι των αληθειών του Θείου λόγου και συνεδέθησαν στενά με το κεχρισμένο υπόλοιπο των αδελφών του Χριστού. Αλλ’ αντί να παραμείνουν για να υπηρετήσουν τον ουράνιο Πατέρα, επεθύμησαν, όπως ο άσωτος υιός, ν’ απολαμβάνουν τις ηδονές που προσέφερε το παρόν σύστημα πραγμάτων. Δεν ήθελαν να περιμένουν για να λάβουν τις ευλογίες της Βασιλείας, αλλ’ ήθελαν να έχουν υλικές ευλογίες αμέσως.

Εν καιρώ, όμως, αυτά τα σύγχρονα αντίστοιχα του ασώτου υιού ελιμοκτόνησαν λόγω της πνευματικής πείνης που έπληξε τον «Χριστιανικό κόσμο». Υπέστησαν αλλαγή καρδιάς. Έτσι, ταπεινούμενοι, επανήλθαν, ωμολόγησαν τ’ αμαρτήματά των και προσεφέρθησαν ως δούλοι του Θεού. Έγιναν δεκτοί; Πράγματι έγιναν! Ακριβώς όπως ο στοργικός πατέρας εδέχθη εύσπλαγχνα τον άσωτο υιό του και τον ετίμησε μ’ ένα συμπόσιο, έτσι κι αυτοί από τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, που μετενόησαν, ετιμήθησαν μ’ ένα πνευματικό συμπόσιο από παχέων και με πολλά προνόμια υπηρεσίας. Κι αυτοί, επίσης, έγιναν ενεργοί κήρυκες της βασιλείας του Θεού. Πόσο στοργικός κι εύσπλαγχνος είναι ο Πατήρ σ’ εκείνους που αναγνωρίζουν την ανάγκη της συγχωρήσεώς των και της επανόδου σ’ αυτόν!

Επειδή όλοι ημάρτησαν, όλοι μπορούν να ωφεληθούν από την ταπείνωσι και τη συντριβή της καρδιάς, που επεδείχθη από τον άσωτο υιό. Όχι μόνο ελυπήθη αυτός για τις αμαρτίες του, αλλά και απέδειξε τη μετάνοια του ομολογώντας την αδικοπραγία του και ζητώντας να του επιτραπή να υπηρετή τον πατέρα του. Αν θέλετε την εύνοια και τη συγχώρησι του ουρανίου Πατρός, πρέπει να κάμετε το ίδιο. Μη συστέλλεσθε! Μην αφήνετε ένα αίσθημα αναξιότητος να σας εμποδίση από το να στραφήτε στον Θεό για να Τον υπηρετήτε. Λάβετε θάρρος, διότι ο Ιεχωβά είναι «αγαθός, και εύσπλαγχνος, και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους» αυτόν.​—Ψαλμ. 86:5.

Ένας Θάνατος Αποτέλεσε Ευκαιρίαν Μαρτυρίας

Ένας νεαρός αδελφός σ’ ένα εργοστάσιο της Ρωσίας υπέστη ένα μοιραίο ατύχημα. Στην αρχή οι αδελφοί συνεκλονίσθησαν. Αλλ’ όταν εγίνετο η κηδεία, εδόθη μεγάλη μαρτυρία περί της αληθείας. Ένα πελώριο πλήθος συνεκεντρώθη απ’ όλη τη γειτονική περιοχή. Παρόντες ήσαν σχεδόν οκτακόσιοι ευαγγελιζόμενοι, εκτός από πολλούς ξένους. Όταν το έμαθε αυτό η αστυνομία, προσεπάθησε να διακόψη την κηδεία. Αλλά τόσο πολλοί είχαν προσέλθει, ώστε η αστυνομία δεν μπορούσε να κάμη άλλο παρά να σταθή στα πεζοδρόμιο και να παρακολουθή. Είπαν ότι ήταν μια συνέλευσις, όχι κηδεία, διότι ήσαν πάρα πολλοί κι από άλλα μέρη. Οι αδελφοί έψαλαν ύμνους της Βασιλείας, κι ένας απ’ αυτούς εξεφώνησε την ομιλία κηδείας. Ήταν μια δημοσία μαρτυρία καθώς και μια τεραστία ενθάρρυνσις στους πολλούς νεοφερμένους στην αλήθεια, οι οποίοι ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να ιδούν περισσοτέρους από μια δράκα συγκεντρωμένων Μαρτύρων.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Ειρηνεύετε Προσθέτοντας Γνώσιν Καθημερινώς

Η ΕΙΡΗΝΗ είναι αληθινά μια ευχάριστη και επιθυμητή κατάστασις. Αυτό ιδιαίτερα αληθεύει για την ειρήνη με τον Θεό και την ειρήνη του Χριστιανού με τους αδελφούς του. Ότι η ειρήνη πρέπει ν’ αποτελή την μερίδα όλων των ακολούθων του Χριστού, το υπέδειξε ο Χριστός, όταν είπε στους μαθητάς του λίγο πριν τους αφήση: «Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς· ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά.»​—Ιωάν. 14:27.

Τι θα βοηθήση τους Χριστιανούς να έχουν αυτή την ειρήνη; Το να λαμβάνουν γνώσι τακτικά, κάθε μέρα, από τον Ιεχωβά Θεό, μέσω του λόγου του, της Αγίας Γραφής, της επιγείας του οργανώσεως και του αγίου πνεύματός του. Όπως προείπε ο Ησαΐας: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.»​—Ησ. 54:1 3, ΜΝΚ.a

Πόσο καλά έδωσε ο Ιησούς το πρότυπον τούτου, από την παιδική του ηλικία! «Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν, και ηλικίαν, και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις.» Καθ’ όσον διαβάζομε προσεκτικά την αφήγησι της διακονίας του, δεν είναι δυνατόν παρά να μας κάνη εντύπωσι η εξοικείωσίς του με τις Γραφές του Πατρός του. Πόσο πρόθυμα έστρεφε στον λόγον του Θεού για ν’ απαντήση στον πειραστή, τον Σατανά ή Διάβολο, για ν’ αναιρέση τα επιχειρήματα των αντιφρονούντων, και για να τονίση τα όσα ανέφερε στις δημόσιες ομιλίες του!​—Λουκ. 2:52· Ματθ. 4:3-10· 5:27-42· 22:29-40.

Η απόκτησις μιας τέτοιας εξοικειώσεως με τις Γραφές απήτησε χρόνον από μέρους του Ιησού, όπως και από μέρους μας θ’ απαιτήση χρόνον. Μέσα σ’ αυτόν τον πολυάσχολο παλαιό κόσμο υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα, που έχουν απαιτήσεις πάνω στον χρόνο σας. Αυτό, λοιπόν, σημαίνει να εξαγοράζωμε χρόνον από άλλα λιγώτερο σπουδαία πράγματα για να έχωμε χρόνο για προσωπική μελέτη, για οικογενειακή μελέτη και για εκκλησιαστική μελέτη. Ναι, «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.»​—Εφεσ. 5:15, 16.

Για ν’ αυξήσετε τη γνώσι σας έτσι ώστε να έχετε ειρήνη, πρέπει να προβαίνετε στη μελέτη της Γραφής με μια ζωηρή πνευματική όρεξι, έχοντας συναίσθησι της πνευματικής σας ανάγκης. Αλλά πώς μπορείτε να έχετε αυτή τη διάθεσι, αν είσθε διανοητικώς νωθροί, επειδή εφάγατε ένα βαρύ φαγητό ή αν εγίνατε νυσταλέοι λόγω παρακολουθήσεως τηλεοράσεως επί αρκετές ώρες; Πρέπει να είσθε όχι μόνο πρόθυμοι, αλλά και σε μια κατάλληλη διανοητική κατάστασι για να κάνετε σκληρή εργασία, ν’ ανερευνάτε και να σκάπτετε: «Εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερεύνησης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε . . . θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.»​—Παροιμ. 2:4-6.

Για να έχετε τα καλύτερα αποτελέσματα, να είσθε τακτικοί. Για να διατηρήσθε φυσικώς καλά και να είσθε ισχυροί, δεν τρώγετε μόνο μια ή δύο φορές την εβδομάδα. Έτσι και για να έχετε πνευματική υγεία και δύναμι, απαιτείται τακτική, καθημερινή θρέψις με πνευματική τροφή. Διαθέτετε καιρό κάθε μέρα για να διαβάζετε και να κάνετε σκέψεις πάνω στην Αγία Γραφή.

Καθ’ όσον μελετάτε τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης που επρονόησε να προμηθεύση ο Ιεχωβά Θεός, νέα πράγματα θα τίθενται υπ’ όψι σας. Πώς θα πρέπει να τα βλέπετε αυτά​—μήπως με επικριτικό βλέμμα; Όχι, αλλ’ όπως έκαναν οι Βεροιείς: «Εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς, αν ούτως έχωσι ταύτα.» Καθ’ όσον δε πείθεσθε περί της αληθείας αυτών που διαβάζετε, κάνετέ τα μέρος του εαυτού σας, χρησιμοποιείτε τα στο ν’ ανακαινίσουν την προσωπικότητά σας καθ’ ομοίωσιν του Προτύπου σας, του Ιησού Χριστού.​—Πράξ. 17:11· Κολ. 3:10.

Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να παρακολουθήτε είναι να προσηλώνεσθε στο θέμα που μελετάτε, είτε προετοιμάζεσθε για μια εκκλησιαστική μελέτη, είτε για μια δημοσία διάλεξι, είτε για κάποιο μέρος του προγράμματος, είτε για ν’ απορροφήσετε τα περιεχόμενα μιας νέας εκδόσεως, Μην είσθε σαν την οικοδέσποινα, που πήγε σε μια αγορά τροφίμων για ν’ αγοράση κρέας και λαχανικά για το γεύμα της οικογενείας και ήλθε στο σπίτι με σαπούνι και φρυγανισμένα σιτηρά, επειδή αυτά τα βρήκε σε τιμές ευκαιρίας! Προσηλώστε τη διάνοιά σας στο έργον που είναι ενώπιον σας.

Μεταξύ των άλλων βοηθημάτων για την πρόσληψι γνώσεως είναι η ανασκόπησις, ο στοχασμός και η συζήτησις. Ύστερ’ από ένα διάστημα κατ’ ιδίαν μελέτης, ανασκοπήστε σύντομα ό,τι έχετε μελετήσει. Στην επόμενη ευκαιρία που θα έχετε, όπως λόγου χάριν όταν περιπατήτε μόνος, ή όταν περιμένετε κάποιον, κάνετε σκέψεις, ανακαλείτε στη διάνοια σας ό,τι εμελετήσατε τελευταία. Επίσης, καθ’ όσον παρέχεται ευκαιρία​—λόγου χάριν σε κοινωνικές συγκεντρώσεις—​να είσθε άγρυπνος στο να συζητήτε με συγ-Χριστιανούς τα πράγματα που εμάθατε. Πραγματικά, κάθε γνώσις έχει ένα σύντροφο, μια ευθύνη, την ευθύνη του να συμμερίζεσθε τη γνώσι σας με άλλους. Με όλα αυτά τα μέσα θα ειρηνεύετε με το να προσθέτετε γνώσι καθημερινώς.

[Υποσημειώσεις]

Ένας Ευγενικός Λόγος Αλλάσσει την Κατάστασι

Δύο κορίτσια δέκα ετών επήγαιναν, στην Πολωνία, από πόρτα σε πόρτα με το άγγελμα. Ένας άνδρας θύμωσε πολύ εναντίον τους και τους έκλεισε την πόρτα κατά πρόσωπον. Η σύζυγός του τον ερώτησε γιατί έδειξε τόση αφιλοφροσύνη. Κατόπιν η γυναίκα βγήκε έξω και πήγε σε αναζήτησί τους, κρατώντας απ’ το χέρι κι ένα κοριτσάκι της ιδίας περίπου ηλικίας με αυτά. Αντίκρυσε τα κορίτσια που ήσαν ακόμη στον διάδρομο του σπιτιού. Οι δύο μικρές αδελφές δεν ήξεραν τι ήταν μέσα στη διάνοια της γυναικός, και προς στιγμήν η κατάστασις ήταν τεταμένη. Αλλά κατόπιν το ένα κορίτσι είπε στη γυναίκα: «Τι ωραία κορούλα που έχετε.» Η απλή αυτή φιλική λέξις εξηφάνισε την έντασι, τα κορίτσια προσεκλήθησαν μέσα και μπόρεσαν να δώσουν τη μαρτυρία των. Ανέθεσαν την επανεπίσκεψι σ’ έναν αδελφό, και η οικογένεια τώρα απολαμβάνει μια οικιακή Γραφική μελέτη.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Οικογενειακές Ευθύνες στην Τήρησι Καθαρής της Λατρείας του Ιεχωβά

ΓΙΑ την τήρησι της αγνότητος λατρείας του Ιεχωβά, η Γραφή αναθέτει στη Χριστιανική εκκλησία την ευθύνη της ‘εκβολής του κακού εκ μέσου αυτών’. (1 Κορ. 5:13) Αυτή η εκβολή, ή αποκοπή από την επικοινωνία ή αφορισμός από την ορατή οργάνωσι του Θεού προφυλάσσει την αγνή λατρεία Του, ενεργεί ως προστασία για ολόκληρη την εκκλησία, μπορεί δε και να υποκινήση εκείνον που υπέπεσε σε σφάλμα να μετανοήση για τις κακές του πράξεις και να έλθη σε συμφιλίωσι με τον Θεό.​—2 Κορ. 7:10.

Στο τεύχος 1ης Οκτωβρίου 1963 του περιοδικού Η Σκοπιά εξετέθησαν οι Γραφικές αρχές που σχετίζονται με την αποκοπή από την επικοινωνία ή τον αφορισμό. Εξητάσθησαν από τον λόγον του Θεού ο σκοπός της ενεργείας αυτής, οι συνέπειες για τους αποκοπτομένους και η στάσις που πρέπει να λαμβάνεται από τα άλλα μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας. Οι αρχές είναι θετικές, σαφείς κι ευκολονόητες εκεί όπου το αποκεκομμένο πρόσωπο δεν σχετίζεται με άλλους στη Χριστιανική εκκλησία. Κάθε συναναστροφή με αυτόν διακόπτεται.

Αλλά τι θα λεχθή για κείνους που σχετίζονται με το άτομο που απεκόπη; Ποια πρέπει να είναι η στάσις εκείνων που έχουν οικογενειακές ή εξ αίματος σχέσεις με αυτόν; Στην ανάλυσι των ευθυνών των μελών οικογενειών για την τήρησι αγνής της λατρείας του Ιεχωβά, υπάρχουν δύο καταστάσεις, που πρέπει να εξετασθούν. Η μία είναι, όταν οι συγγενείς που είναι εν τάξει με την εκκλησία δεν συγκατοικούν κάτω από την ίδια στέγη μ’ εκείνον που απεκόπη· δηλαδή, όταν οι συγγενείς δεν είναι του αμέσου οικογενειακού κύκλου. Η άλλη κατάστασις είναι, όταν αυτοί που είναι εν τάξει με την εκκλησία κατοικούν κάτω από την ίδια στέγη με το αποκεκομμένο άτομο, όταν, δηλαδή, αυτό είναι μέλος του αμέσου οικογενειακού κύκλου.

ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗ ΑΜΕΣΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

Η αποκοπή από την επικοινωνία ενός συγγενούς δεν εξαλείφει τους φυσικούς δεσμούς αίματος. Εν τούτοις, καλό είναι να κατανοηθή ότι μόνο οι επαφές, που είναι απολύτως αναγκαίες σε ζητήματα που ανάγονται στα οικογενειακά συμφέροντα, πρέπει να διεξαγώνται μ’ έναν ο οποίος είναι αποκεκομμένος και ζη έξω από τον οικογενειακό κύκλο.

Η αρχή ενταύθα είναι όμοια μ’ εκείνη που μνημονεύεται στο τεύχος 1ης Οκτωβρίου της Σκοπιάς, σελίς 601, όπου ετονίσθη ότι Χριστιανοί, οι οποίοι έχουν κοσμική απασχόλησι στην ίδια επιχείρησι, όπου εργάζεται κι ένα αποκεκομμένο άτομο, δεν συνδιαλέγονται με αυτό, εκτός αν είναι αναγκαίο για τη διεξαγωγή της εργασίας. Στην περίπτωσι του αποκεκομμένου συγγενούς, που δεν συγκατοικεί στο ίδιο σπίτι, η επαφή με αυτόν τηρείται, επίσης, σε ό,τι είναι απολύτως αναγκαίο. Όπως γίνεται και με την κοσμική εργασία, η επαφή αυτή περιορίζεται ή και περικόπτεται εντελώς, αν αυτό είναι οπωσδήποτε δυνατόν.

Ένα σπουδαίο σημείο, που πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν, είναι ότι, ενώ υπάρχουν φυσικοί δεσμοί, αυτό μπορεί ν’ αποτελή λόγο για μια κατά περιστάσεις επαφή, οι δε πνευματικοί δεσμοί τελείως χωρίζονται. Δεν μπορεί να υπάρξη συζήτησις σε ζητήματα λατρείας με συγγενείς που είναι αποκεκομμένοι.

Τι θα γίνη αν ένα άτομο αποκεκομμένο από την εκκλησία του Θεού επισκεφθή απροσδόκητα αφιερωμένους συγγενείς; Τι πρέπει τότε να κάνουν οι Χριστιανοί; Αν αυτή η επίσκεψις γίνεται για πρώτη φορά, ο αφιερωμένος Χριστιανός μπορεί, αν το επιτρέπη η συνείδησίς του, να κάμη οικογενειακές φιλοφρονήσεις σ’ εκείνη ιδιαίτερα την περίπτωσι. Εν τούτοις, αν η συνείδησίς του δεν το επιτρέπη, δεν υποχρεούται προς τούτο. Αν, εν τούτοις, παρέχονται φιλοφρονήσεις, ο Χριστιανός πρέπει να καταστήση σαφές ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνη τακτική συνήθεια. Αν καταστή συνήθεια, αυτό δεν θα διαφέρη από τη συναναστροφή με οποιοδήποτε άλλο αποκεκομμένο άτομο, και παραβιάζει το πνεύμα της περί αποκοπής από επικοινωνία αποφάσεως. Ο αφωρισμένος συγγενής πρέπει να μάθη ότι οι επισκέψεις του δεν είναι τώρα ευπρόσδεκτοι όπως ήσαν προηγουμένως, όταν εβάδιζε ορθά με τον Ιεχωβά.​—2 Ιωάν. 9-11.

Είναι ουσιώδες για τους αφιερωμένους Χριστιανούς της εκκλησίας να καθιστούν σαφές, με τις πράξεις των, στον αποκεκομμένο συγγενή ότι η πορεία του αποδοκιμάζεται από την οικογένεια. Πρέπει να τηρούν μια σταθερή στάσι υπέρ των αρχών της δικαιοσύνης. Ο κακοποιός πρέπει να κατανοήση ότι η κατάστασίς του άλλαξε πλήρως, ότι οι πιστοί Χριστιανοί συγγενείς του αποδοκιμάζουν τελείως την κακή του πορεία και δείχνουν την αποδοκιμασία αυτή περιορίζοντας τις επαφές σ’ εκείνες μόνο που είναι αναπόφευκτες.

Η σπουδαιότης τούτου μπορεί αμέσως να παρατηρηθή σε μικρότερες κοινότητες, όπου μερικές εκκλησίες μπορεί να περιλαμβάνουν διαφόρους συγγενικούς οικογενειακούς ομίλους. Αν όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί μ’ ένα αφωρισμένο άτομο εξακολουθούσαν να τηρούνται όπως πριν, με ποιά έννοια θα μπορούσε να λεχθή ότι οι αδελφοί συνεργούσαν στη διαδικασία της αποκοπής, που προορίζεται να τηρήση καθαρή την ορατή οργάνωσι του Θεού; Πραγματικά, αυτοί θα παρεβίαζαν το πνεύμα της πράξεως αποκοπής. Επί πλέον, αντί να είναι αυτό μια καλωσύνη σ’ εκείνον που απεκόπη, θα είναι πραγματικά μια βλάβη σ’ αυτόν.

Το να επιτρέπεται η διεξαγωγή αναγκαίας εργασίας με συγγενείς που είναι αποκεκομμένοι πρέπει να θεωρήται ως εξαίρεσις. Οι Γραφικοί κανόνες είναι: «Να προσέχητε τους ποιούντας τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις εμάθετε, και απομακρύνεσθε απ’ αυτών.» «Να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ· με τον τοιούτον μηδέ να συντρώγητε.» «Εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.»​—Ρωμ. 16:17· 1 Κορ. 5:11, 13.

Η θεμελιώδης αρχή γι’ αυτό το ζήτημα βρίσκεται στο Ματθαίον 12:47-50. Κάποιος είπε στον Ιησού: «Ιδού, η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου ίστανται έξω, ζητούντες να λαλήσωσι προς σε.» Ο Ιησούς απήντησε: «Τις είναι η μήτηρ μου, και τίνες οι αδελφοί μου; . . . όστις κάμη το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου είναι αδελφός και αδελφή και μήτηρ.»

Οι Βιβλικές αρχές δεν υποστηρίζουν τακτική συναναστροφή με συγγενείς, που δεν συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι μ’ ένα αποκεκομμένο άτομο. Ο κύριος σκοπός μας πρέπει να είναι το να τηρούμε αγνή τη λατρεία του Ιεχωβά. Δεν πρέπει να προσέχωμε σε πόσο πλησίασμα μπορούμε να φθάνωμε προς τους συγγενείς, που είναι αποκεκομμένοι από την οργάνωσι του Ιεχωβά, αλλά πρέπει ‘να μη τους συναναστρεφώμεθα’.

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΚΥΚΛΟ

Επιπρόσθετες αρχές έρχονται να παίξουν τον ρόλο τους στην περίπτωσι, που ένα αποκεκομμένο άτομο κατοικεί στο ίδιο σπίτι και αποτελεί μέρος του ιδίου οικογενειακού κύκλου με Χριστιανούς. Μερικές από τις Γραφικές αρχές, που είναι ανάγκη να ληφθούν υπ’ όψιν, βρίσκονται στα εδάφια (1) 1 Τιμόθεον 5:8: «Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.» (2) Ματθαίος 22:21: «Απόδοτε λοιπόν τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα, και τα του Θεού εις τον Θεόν.» (3) Ματθαίος 19:5, 6: «“Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν” . . . Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη.» (4) Κολοσσαείς 3:18, 19: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, . . . Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας.» (5) Εφεσίους 6:1, 2: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω . . . “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα”.»

Ο Χριστιανός κεφαλή του οίκου, ο πατήρ, πρέπει, λοιπόν, να συνεχίση τον φυσικό του δεσμό και να προμηθεύη τροφή, στέγη και ιματισμό σ’ εκείνους του οίκου του που είναι αποκεκομμένοι. Αν ο αποκεκομμένος είναι ανήλικο παιδί, οι γονείς δεν μπορούν να χωρισθούν απ’ αυτό. Αποτελεί ακόμη μέρος του οίκου. Οι νόμοι του Θεού απαιτούν να φέρεται η ευθύνη των γονέων. Ακόμη και οι νόμοι του Καίσαρος απαιτούν να γίνεται προμήθεια για τ’ ανήλικα τέκνα από τους γονείς. Οι γονείς, λοιπόν, είναι ακόμη κάτω από την εντολή του Θεού να διορθώσουν και να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί. Αυτό πρέπει να γίνεται με τη χρήσι Γραφικών αρχών. Οι γονείς πρέπει ν’ απαιτούν από τον ανήλικο να παρακολουθή την οικογενειακή συμμελέτη και ν’ ακούη, μολονότι δεν θα μετέχη στη συζήτησι με τον όμιλο. Οι γονείς πρέπει έντονα να του συνιστούν την ανάγνωσι της Γραφής και των εκδόσεων που επεξηγούν τη Γραφή, όπως είναι τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! και τ’ άλλα Γραφικά βοηθήματα. Αν ο αποκεκομμένος ανήλικος έχη ερωτήσεις να υποβάλη, μπορεί ν’ απευθύνη ερώτησι σ’ έναν από τους γονείς του ιδιαιτέρως και θα του υποδειχθή το πώς να εύρη τις απαντήσεις ή θα του δοθή απάντησις, αλλ’ αυτό είναι όλο. Αυτό, μαζί με την παρακολούθησι των Χριστιανικών συναθροίσεων από τον ανήλικο, θα υποβοηθήση στην επανένταξί του. (Ιάκ. 5:20) Οι γονείς πρέπει να εκτιμούν τη σοβαρότητα της αφιερώσεως και του βαπτίσματος του τέκνου των και να κατανοήσουν ότι η αφιέρωσις στον Ιεχωβά θέτει το παιδί κάτω από τις επανορθωτικές διευθετήσεις του Ιεχωβά όταν οι νόμοι του παραβιάζονται.

Όσον αφορά τη σχέσι μεταξύ συζύγων, πρέπει αυτοί να συμμορφώνονται με τα λόγια του Ιησού στο Ματθαίον 19:5, 6. Κανείς δεν μπορεί να χωρίση τον άνδρα και τη γυναίκα, ούτε ακόμη και όταν ένας από τους δύο είναι αποκεκομμένος. Η εξαίρεσις, φυσικά, είναι σε περίπτωσι διαπράξεως μοιχείας. Τότε ο αθώος σύντροφος μπορεί ν’ αποχωρισθή, αν το επιθυμή. (Ματθ. 19:9) Όταν παρακολουθούν συναθροίσεις εκκλησίας στην Αίθουσα Βασιλείας, ο σύζυγος και η σύζυγος, μαζί και τα παιδιά, πρέπει να παραμένουν μαζί και να μη χωρίζονται επειδή ένας είναι αποκεκομμένος. Εδώ δεν πρόκειται περί πνευματικής επικοινωνίας. Συμπαρακάθηνται απλώς ως οικογένεια. Αυτός ο οικογενειακός δεσμός δεν πρέπει να συγχέεται. Εν τούτοις, θα ήταν ακατάλληλο για τον σύντροφο που είναι εν τάξει να προσπαθήση να εκβιάση συναναστροφή του αποκεκομμένου συντρόφου με τους άλλους αδελφούς μέσα στην εκκλησία, όταν συνομιλή μαζί τους. Ενώ ο οικογενειακός όμιλος μένει μαζί, το αποκεκομμένο μέλος δεν μπορεί ακόμη να συναναστρέφεται τα άλλα μέλη της εκκλησίας.

Αλλά μήπως αυτή η αρχή του να παραμένουν μαζί εφαρμόζεται και όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα είναι μνηστευμένοι κι ο ένας κατόπιν αποκόπτεται; Όχι, διότι ο γάμος δεν συνετέλέσθη. Ο Χριστιανός πρέπει να χωρίση του δεσμό με τον αποκεκομμένον. «“Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε”. (2 Κορ. 6:17) Αν ο Χριστιανός παραβλέψη τούτο με το να νυμφευθή τον αποκεκομμένον, μπορεί κι αυτός επίσης ν’ αποκοπή.

Μολονότι οι καθιερωμένοι οικογενειακοί δεσμοί μέσα στον οίκο παραμένουν αδιάσπαστοι, όταν ένας αποκοπή, και οι φυσιολογικές λειτουργίες του οίκου συνεχίζονται κάθε μέρα όπως συνήθως, υπάρχει κάτι που έχει διασπασθή. Αυτό είναι η πνευματική επικοινωνία μεταξύ του αποκεκομμένου και των άλλων του οικογενειακού κύκλου. Όπως συμβαίνει με τ’ άλλα παραδείγματα, που εμνημονεύθησαν προηγουμένως, όταν ένας έχη αποκοπή, η συζήτησις με αυτόν για ζητήματα σχετικά με τη λατρεία πρέπει να παύση.

Γι’ αυτό, αν η σύζυγος είναι εκείνη που απεκόπη, ο σύζυγος θα εξακολουθήση να διεξάγη την οικογενειακή Γραφική μελέτη με τα τέκνα, και σε κατάλληλες περιπτώσεις μπορεί να οδηγή τα τέκνα του σε προσευχή. Η σύζυγος μπορεί να παρακάθεται και ν’ ακούη την προσευχή ή να παρακολουθή τη συμμελέτη, λαμβάνοντας έτσι πολύτιμες πληροφορίες, αλλά δεν θα μετέχη στην εξέτασι.

Αν ο σύζυγος είναι εκείνος που απεκόπη, η σύζυγος και τα τέκνα είναι ακόμη σε υποταγή στην κεφαλή για τα οικογενειακά ζητήματα. Αυτό δεν καταργείται. Η σύζυγος δεν γίνεται κεφαλή του οίκου στις εκδηλώσεις των καθημερινών επιδιώξεων της ζωής. Αλλ’ αν ο σύζυγος ειλικρινά θέλη να κάνη ό,τι είναι ορθόν, θα προβή στις αναγκαίες ενέργειες για να εναρμονισθή με τον Ιεχωβά και την ορατή του οργάνωσι. Θα κατανοήση ότι δεν είναι ενδεδειγμένος να διευθύνη τα οικογενειακά πνευματικά πράγματα. Εν τούτοις, η σύζυγος, σε κάποιον κατάλληλο καιρό, όταν ο σύζυγος δεν έχη την εποπτεία της καταστάσεως, θα κάμη διευθετήσεις ώστε να συμμελετά τη Γραφή με τα τέκνα της.

Η ίδια αρχή εφαρμόζεται και στις ώρες των γευμάτων. Δεν μπορεί να υπάρχη πνευματική συναναστροφή εδώ. Ο αποκεκομμένος αρχηγός της οικογενείας δεν είναι σε θέσι να οδηγήση την οικογένεια του σε προσευχή, ούτε θα ήταν κατάλληλο να καλέση κάποιον άλλον παρόντα να εκπροσωπήση την οικογένεια στην προσευχή, κάνοντας έτσι τους άλλους να προσεύχονται κάτω από τη δική του κατεύθυνσι. Όποιος θέλει να προσευχηθή μπορεί να το πράξη ιδιαιτέρως. Εν τούτοις, σε περίπτωσι που αυτός απουσιάζει, τα πιστά αφιερωμένα μέλη της οικογενείας θα μπορούσαν να ενώνωνται σε ομαδική προσευχή.

Αν ο αποκεκομμένος σύζυγος επιμένη να προσεύχεται τις ώρες των γευμάτων, τα αφιερωμένα μέλη του οίκου δεν θα λέγουν «Αμήν» στην προσευχή, ούτε θα συνδέουν τα χέρια, όπως μερικοί συνηθίζουν, διότι αυτό θα εσήμαινε πνευματική συμμετοχή, θα μπορούσαν να κλίνουν τα κεφάλια των και ν’ αναπέμπουν δική τους σιωπηλή προσευχή στον Ιεχωβά. Αν επιμένη να εκφράζη τις απόψεις του σε θρησκευτικά ζητήματα, δεν μπορεί να εμποδισθή από το να το πράξη στο σπίτι του· αλλά τα πιστά Χριστιανικά μέλη του οίκου δεν είναι υποχρεωμένα να μετέχουν σε συζήτησι. Δείχνουν σεβασμό στην απόφασι περί αποκοπής του πταίστου από την οργάνωσι του Θεού. «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»​—Πράξ 5:29.

Αποτελεί σοβαρή ευθύνη για τους Χριστιανούς να τηρούν αγνή τη λατρεία του Ιεχωβά. Για να το πράξη αυτό ο Χριστιανός, θα συμμορφώνεται με τις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά, ακόμη και όταν μέλη της δικής του οικογενείας αποκόπτονται από την ορατή οργάνωσι του Θεού. Η αγάπη στον Θεό έρχεται πρώτη. Ο Χριστιανός λαμβάνει κατάλληλα μέτρα για να δείξη ότι συμφωνεί με τους τρόπους ενεργείας του Ιεχωβά, ευαρεστώντας έτσι Αυτόν και τηρώντας αγνή λατρεία.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Θα ήταν σωστό να λεχθή ότι το «βασιλικόν ιερατείον» αναφέρεται μόνο στους κεχρισμένους Χριστιανούς και ότι ο όρος «γενικόν ιερατείον» περιλαμβάνει και το υπόλοιπο των κεχρισμένων Χριστιανών και τον «πολύν όχλον» των υμνητών του Ιεχωβά;​—Β. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η διδασκαλία περί «γενικού ιερατείου» είναι μια δοξασία του «Χριστιανικού κόσμου» και ως τοιαύτη καλείται επίσης «ιερατείον πάντων των πιστευόντων.» Ορίζεται από το Τρίτο Νέο Διεθνές Λεξικό του Ουέμπστερ ως «δοξασία της Προτεσταντικής Χριστιανικής Εκκλησίας: κάθε άτομο έχει άμεση πρόσοδο στον Θεό χωρίς εκκλησιαστική μεσολάβησι και κάθε άτομο συμμερίζεται την ευθύνη τού να διακονή τα άλλα μέλη της κοινότητος των πιστευόντων.» Ο όρος βασικά ενέχει τη σκέψι ότι κάθε Χριστιανός πρέπει να λέγη στους άλλους περί του λόγου του Θεού και των βουλών του και να μην αναθέτη την ευθύνη σε μια τάξι «κλήρου». «Αυτή η δοξασία», λέγει Η Βίβλος του Ερμηνευτού, «αποτελεί δήλωσιν όχι τόσο περί δικαιώματος όσο περί ευθύνης.» (Τόμ. 11. σελ. 619) Αν θεωρηθή απ’ αυτή την άποψι​—της αναλήψεως ευθύνης κηρύγματος από κάθε Χριστιανό—​μπορεί να λεχθή ότι αυτή η αρχή, που υπονοείται με τον όρον «γενικό ιερατείο», έχει εφαρμογή σε όλους τους Χριστιανούς.

Εν τούτοις, αν επρόκειτο να λεχθή ότι και το κεχρισμένο υπόλοιπον και ο «πολύς όχλος» είναι μέσα στο «γενικό ιερατείο», αυτό δεν θα ήταν Βιβλικώς ορθόν. Γιατί; Η δοξασία του «Χριστιανικού κόσμου» είναι ότι «όλοι οι Χριστιανοί είναι ιερείς ενώπιον του Θεού.» (Η Θεολογία Σήμερα, Οκτώβριος 1958, σελ. 303) Πραγματικά αυτό που διδάσκουν οι Γραφές είναι ότι κάθε Χριστιανός γεννημένος από το πνεύμα είναι ένας ιερεύς. Γι’ αυτό, Γραφικώς θεωρούμενοι, οι όροι ιερεύς και ιερατείον εφαρμόζονται αποκλειστικά στα 144.000 μέλη του «αγίου ιερατείου» ή «βασιλικού ιερατείου.»​—1 Πέτρ. 2:5, 9· Αποκάλ. 14:1-4.

Σ’ αυτούς τους κεχρισμένους από το πνεύμα ή γεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς του «αγίου ιερατεύματος» εφαρμόζονται ιδιαίτερα οι λόγοι του Πέτρου περί προσφοράς ‘πνευματικών θυσιών, ευπροσδέκτων εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού.’ Εν τούτοις, από το έτος 1931, ένας «πολύς όχλος» προβατοειδών λάτρεων του Ιεχωβά Θεού απ’ όλα τα έθνη και τις γλώσσες συνεταυτίσθησαν με το υπόλοιπον του «αγίου ιερατείου.» (Αποκάλ. 7:9-15) Μολονότι δεν είναι από το «άγιον ιερατείον» αυτός ο «πολύς όχλος», που έχει επίγειες ελπίδες, είναι πολύτιμος στα όμματα του Θεού και Αυτός πληροί τον οίκον του με δόξα λόγω του ότι τόσο πολλοί απ’ αυτούς τους προβατοειδείς λάτρας συνταυτίζονται με την ιερατική τάξι. (Αγγαίος 2:7) Λόγω της στενής αυτής σχέσεως με το ιερατικό υπόλοιπο, αυτός ο «πολύς όχλος» έχει την ίδια υποχρέωσι με τα υπόλοιπο· δηλαδή, να διακηρύξη παντού τα θαυμάσια του Ιεχωβά Θεού. Αυτό κάνει ο «πολύς όχλος.» Στην παροχή βοηθείας προς το υπόλοιπο του «βασιλείου ιερατεύματος», ο «πολύς όχλος» παραβάλλεται, όχι με ιερείς ή Λευίτας, αλλά με τους Νεθινείμ και τους Γαβαωνίτας, οι οποίοι ήσαν πιστά αφωσιωμένοι στο υπόλοιπο των πιστών Ιουδαίων, των αρχαίων μαρτύρων του Ιεχωβά. Οι αντιτυπικοί Νεθινείμ και Γαβαωνίται συνεταυτίσθησαν με το ιερατικό υπόλοιπο στο να λατρεύουν τον Ιεχωβά μόνον ως Θεόν, γινόμενοι εθελουσίως βοηθοί στον ναό για την υποστήριξι του υπολοίπου των «ζώντων λίθων» του πνευματικού ναού.

Έτσι, στην κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, όχι στον «Χριστιανικό κόσμο», βρίσκομε πραγματικά το «γενικό ιερατείο»​—όχι μόνο την επιτυχή εφαρμογή του ό,τι υπονοείται απ’ αυτόν τον όρο αλλά και την ύπαρξι υπολοίπου του «βασιλείου ιερατεύματος», του οποίου η ιερατεία είναι αληθινά γενική διότι ο καθένας τους προσφέρει πνευματικές θυσίες ευπρόσδεκτες στον Θεό δια Ιησού Χριστού. (1 Πέτρ. 2:5) Επειδή οι ίδιες οι Γραφές περιορίζουν τις λέξεις ιερεύς και ιερατείον στους κεχρισμένους Χριστιανούς, είναι Βιβλικώς ορθόν να λέγεται ότι το γενικό ιερατείον περιλαμβάνει μόνο τους γεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς.

● Στις Πράξεις 11:8 αναγινώσκομε εκεί που είπε ο Πέτρος: «Μη γένοιτο, Κύριε, διότι ουδέν βέβηλον ή ακάθαρτον εισήλθε ποτέ εις το στόμα μου.» Πρέπει να εννοήσωμε απ’ αυτό ότι ο Πέτρος τότε συνεμορφώνετο ακόμη με τον Μωσαϊκό νόμο σ’ αυτό το θέμα;​—Ρ. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Γραφές σαφώς τονίζουν ότι ο νόμος του Μωυσέως, που καθώριζε ωρισμένα ζώα ως καθαρά ή ακάθαρτα, εξησθένησε με τον θάνατο του Ιησού Χριστού: «[Ο Ιεχωβά] συνεζωοποίησε μετ’ αυτού, συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα, εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού.»​—Κολ. 2:13, 14.

Επειδή η κατάργησις του νόμου θα προκαλούσε τεράστιες αλλαγές στη ζωή των ακολούθων του Χριστού, δεν είναι εκπληκτικό ότι απητήθη κάποιο διάστημα χρόνου ώσπου να εκτιμήσουν αυτό το γεγονός, κι έτσι, μολονότι πέρασαν περισσότερα από τρία χρόνια αφότου απέθανε ο Χριστός, προφανώς ο Πέτρος δεν είχε φάγει επισήμως καμμιά τροφή ακάθαρτη. Η διαβίωσις μέσα σε μια Ιουδαϊκή κοινότητα αναμφιβόλως επέδρασε σ’ αυτό και, αν καταφρονούσε δημοσία τους περιορισμούς του Νόμου σ’ αυτά τα ζητήματα, είναι πολύ πιθανόν ότι θα προκαλούσε μια οχλαγωγία, όπως μάλιστα εξέσπασε μια τέτοια οχλαγωγία όταν ωρισμένοι Ιουδαίοι ενόμισαν ότι ο Παύλος παρέβη την αγιότητα του ναού εισάγοντας σ’ αυτόν έναν απερίτμητο.​—Πράξ. 21:27-32.

Εν τούτοις, με το μάθημα που έδωσε ο Ιεχωβά στον Πέτρο τότε όσον αφορά το ότι οι Εθνικοί γίνονται δεκτοί να καταλάβουν θέσι στο πνευματικό σώμα του Χριστού, χωρίς αμφιβολία ο Πέτρος επίσης συνεπέρανε ότι δεν υπήρχαν πια τέτοια πράγματα όπως ακάθαρτες τροφές, από θρησκευτική άποψι, βέβαια. Ο βαθμιαίος τρόπος, με τον οποίον αυτές οι αλήθειες ενετυπώθησαν στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, υπογραμμίζεται από τα γεγονότα που ανεγράφησαν στις Πράξεις, κεφάλαιον 15, όπου διαβάζομε για τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους που συνήλθαν στην Ιερουσαλήμ για ν’ αποφανθούν σε θέματα όπως η περιτομή και η βρώσις ειδωλοθύτων. Ίσως δε να μην ήταν άσκοπο να σημειωθή ότι, αφού το θέλημα του Θεού για τους δούλους του βαθμιαίως μόνο διεσαφηνίσθη σε καιρό που οι θεόπνευστοι απόστολοι ήσαν παρόντες στη Χριστιανική εκκλησία, πόσο περισσότερο πρέπει ν’ αναμένωμε ότι στην εποχή μας το θέλημα του Θεού βαθμιαίως μόνο θα διεσαφηνίζετο στους δούλους του που βρίσκονται πάνω στη γη, στην τάξι του «πιστού και φρονίμου δούλου» και στους συντρόφους των, τα «άλλα πρόβατα.»​—Ματθ. 24:45-47· Ιωάν. 10:16· Παροιμ. 4:18.

● Θα ήταν αναγκαίο για έναν ψυχίατρο ν’ αλλάξη το επάγγελμά του πριν καταστή κατάλληλος για βάπτισμα και αναγνωρισθή ως ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά;​—Ρ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες,

Όχι, δεν φαίνεται ότι θα ήταν αναγκαίον αυτό. Το γεγονός, ότι οι εκδόσεις της Σκοπιάς αποθάρρυναν τους αφιερωμένους Χριστιανούς να συμβουλεύονται κοσμικούς ψυχιάτρους παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, δεν σημαίνει ότι ένας ψυχίατρος δεν μπορεί να βοηθήση και δεν βοηθεί εκείνους που τον συμβουλεύονται. Είτε εξακολουθεί ένας ψυχίατρος ν’ ασκή το επάγγελμα του μετά την αφιέρωσί του είτε όχι, σ’ αυτόν εναπόκειται ν’ αποφασίση. Είναι πιθανόν ότι θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλύτερος ψυχίατρος λόγω του ότι τώρα καταλαβαίνει κι εκτιμά τις Γραφικές αρχές, ειδικά λόγω της πίστεως του στον Ιεχωβά Θεό και της αφιερώσεώς του να πράττη το θέλημα του. Βλέπε άρθρον «Γραφική Άποψις της Ψυχοσωματικής Ιατρικής», στη Σκοπιά 15ης Απριλίου 1954, σελ. 232-236 (στην Αγγλική).

Εν τούτοις, ένας αφιερωμένος Χριστιανός ψυχίατρος θα εχρειάζετο να είναι πολύ προσεκτικός να μην επηρεάζη χωρίς λόγο άλλους Χριστιανούς να προσέρχονται σ’ αυτόν για κοσμική σοφία αντί να πηγαίνουν στους επισκόπους των για ουράνια σοφία. Πραγματικά, αυτός θα έπρεπε να φέρεται κατά ένα τρόπον, που να μην υπονοήται ότι η ψυχιατρική του είναι μια ανώτερη σοφία από εκείνη, που βρίσκεται στην Αγία Γραφή. Η Γραφή περιέχει συμβουλή για την ανακαίνισι της προσωπικότητός μας πολύ καλύτερη από εκείνη της ψυχιατρικής ή της ψυχαναλύσεως. Και μόνο η δική της σοφία οδηγεί σε αιώνια ζωή.​—1 Κορ. 13:1-13· Γαλ. 5:19-23· Κολ. 3:1-25.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Δεκέμβριο

1 Φόβος δεν είναι εν αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει κόλασιν· και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη.​—1 Ιωάν. 4:18. Σ 1/2/62 24α

2 Απεκρίθη ο Θωμάς, και είπε προς αυτόν, Ο Κύριος μου, και ο Θεός μου.​—Ιωάν. 20:28. Σ 1/1/63 49-51, 57, 56

3 Οπίσω μου έρχεται ανήρ, όστις είναι ανώτερός μου, διότι ήτο πρότερός μου.​—Ιωάν. 1:30. Σ 15/12/62 36-41

4 Είναι του Θεού υπηρέτης εις σε προς το καλόν.​—Ρωμ. 13:4. Σ 1/4/63 11, 12

5 Ιησού Χριστού· όστις έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, δια να . . . καθαρίση εις εαυτόν λαόν εκλεκτόν, ζηλωτήν καλών έργων.​—Τίτον 2:13, 14. Σ 1/3/63 37, 38

6 Το εσπέρας [ο Βενιαμίν] θέλει διαιρεί λάφυρα.​—Γεν. 49:27. Σ 1/10/62 65, 66

7 Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.​—Εβρ. 13:17. Σ 1/8/62 17, 19α

8 Θέλουσι ποιμάνει . . . την γην του Νεβρώδ εν ταις εισόδοις αυτού.​—Μιχ. 5:6. Σ 1/5/62 16, 17α

9 Λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή.​—Ρωμ. 12:3. Σ 15/5/62 17, 18α

10 Μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού.​—Ψαλμ. 15:3. Σ 1/6/62 17, 18α

11 Οι δούλοι υπακούετε . . . με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά. Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά.​—Κολ. 3:22, 23, ΜΝΚ. Σ 1/3/63 30, 31

12 Απόδοτε . . . εις πάντας τα οφειλόμενα· . . . εις όντινα [οφείλετε] την τιμήν, την τιμήν.​—Ρωμ. 13:7. Σ 1/4/63 24-26α

13 Θέλει αφαιρεθη αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.​—Ματθ. 21:43. Σ 15/4/62 51, 52

14 Οι τρώγοντες τας θυσίας, δεν είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου; Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να είσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων.​—1 Κορ. 10:18, 21, ΜΝΚ. Σ 15/6/62 23α

15 Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.​—1 Τιμ. 4:15. Σ 1/7/62 12, 13α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι «διδακτοί του Ιεχωβά» προσθέτουν καθημερινώς στη γνώσι τους περί του Θεού και απολαμβάνουν ειρήνη στη σχέσι τους μαζί του και με άλλους, που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Τη γνώσι αυτή από τον λόγον του Θεού την μερίζονται ευχαρίστως με άλλους. Τον Νοέμβριου οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα κάμουν αυτό ακριβώς, προσφέροντας στους ανθρώπους καλής θελήσεως το πολύτιμο Γραφικό βοήθημα μελέτης, που κατέστησε ικανούς δεκάδες χιλιάδων ανθρώπους να αποκτήσουν γνώσιν περί του Ιεχωβά Θεού και των προθέσεών του. Είναι το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, το οποίον μαζί μ’ ένα βιβλιάριο θα προσφέρεται αντί δρχ. 22.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 18.000.000 αντίτυπα σε 53 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατέ μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπό σας στη διεύθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

«ΙΔΟΥ ΚΑΜΝΩ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»

Οι προσπάθειες των ανθρώπων να βελτιώσουν τις παγκόσμιες συνθήκες εξακολουθούν ν’ αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το νέον να προσφέρουν. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με τον Δημιουργό του σύμπαντος! Παρετήρησε την αβοήθητη κατάστασι, στην οποίαν περιήλθαν οι άνθρωποι και υπεσχέθη να αποκαταστήση το ευπειθές ανθρώπινο γένος στην ορθή του θέσι. Μπορείτε και σεις να συμμετάσχετε στην εκπλήρωσι της επαγγελίας αυτής. Αποκτήστε και διαβάστε το νέο 32 σελίδων βιβλιάριο «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα». Ένα αντίτυπο έχει μόνον δρχ. 1,50, 3 μαζί αντί δρχ. 3.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

8 Δεκεμβρίου: Δύναμις που Μεταδίδεται Μέσω Ενθαρρύνσεως. Σελ. 648.

15 Δεκεμβρίου: Δίνοντας Ενθάρρυνσι στους Άλλους. Σελ. 654.

Η Θέσις του Θεού στη Ζωή Σας

ΠΟΛΛΑ είναι τα άτομα, που προσεύχονται σε καιρούς βαθιάς διανοητικής αγωνίας ή φυσικής εντάσεως, κι ωστόσο παραλείπουν να λάβουν υπ’ όψι τον Θεό, όταν ευτυχούν και είναι φυσικώς καλά. Μόνο όταν χρειάζωνται κάτι, έχει μια θέσι ο Θεός στη ζωή τους. Άλλοι έχουν μια καθωρισμένη θέσι για τον Θεό στη ζωή τους, αλλά μόνον όταν συναντώνται στον τόπο της λατρείας των. Η μετάθεσις της λατρείας σε τόσο σπάνιες περιπτώσεις είναι βέβαια ασυμβίβαστη με την ορθή συμβουλή, που περιέχεται στον λόγο του Θεού, στην Αγία Γραφή. Ο Ιησούς Χριστός ήταν εκείνος που ώρισε τη θέσι την οποία πρέπει ο Θεός να έχη στη ζωή σας, όταν είπε, «Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου.» (Ματθ. 22:37, ΜΝΚ) Ένα άτομο που αγαπάται λαμβάνεται πρώτο υπ’ όψι. Έχοντας, λοιπόν, πλήρη αγάπη για τον Θεό και εκδηλώνοντας αυτή την αγάπη στις πράξεις σας, θα μπορέσετε να θέσετε τον Θεό πρώτο στη ζωή σας.

Χίλια πεντακόσια χρόνια πριν αναφέρη αυτή την εντολή ο Υιός του Θεού, η ίδια οδηγία είχε δοθή μέσω του δούλου του Θεού Μωυσέως, στο έθνος Ισραήλ. Για να καταστή βέβαιον ότι τα τέκνα των Ισραηλιτών εκείνων θα ενηλικιώνοντο θέτοντας τον Θεό πρώτο στη ζωή τους, ελέγετο στους πατέρας να εμβάλουν τον νόμο του Θεού στις διάνοιες των τέκνων των ‘καθήμενοι εν τη οικία των και περιπατούντες εν τη οδώ και πλαγιάζοντες και εγειρόμενοι’. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος συνεβούλευσε ότι «όσα προεγράφησαν» για τη διδασκαλία των αληθινών Χριστιανών «προεγράφησαν.» Για να θέσετε τον Θεό πρώτο στη ζωή σας, θα πρέπει ν’ ακολουθήσετε το καλό παράδειγμα των Ισραηλιτών εκείνων, που υπήκουσαν στον νόμο. Θα εξακριβώνετε αν διατίθεται καιρός για τη μελέτη των δικαίων απαιτήσεων του Θεού, έτσι ώστε αυτές οι απαιτήσεις να εντυπωθούν στη διάνοιά σας και να μπορούν να σας καθοδηγήσουν για να έχετε τον Θεό πρώτο στη ζωή σας.​—Δευτ. 6:7· Ρωμ. 15:4.

Η Αγία Γραφή περιέχει παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι έθεσαν τον Θεό πρώτο στη ζωή τους. Ο Μωυσής, όταν αντιμετώπιζε την εκλογή τού να εξακολουθήση να λογίζεται ως γυιός της θυγατρός του Φαραώ ή να «κακουχήται με τον λαό του Θεού», έπρεπε να κάμη την εκλογή του. Τι θα εξελέγατε σεις; Θα εθέτατε τον Θεό υπεράνω του πλούτου και της κοσμικής φήμης; Ο Μωυσής επέδειξε αληθινή σοφία, «κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.» Και τι ακριβώς ήταν αυτή η μισθαποδοσία; Δεν ήταν μόνο το να μνημονευθή στη Γραφή ως ένας από το νέφος των μαρτύρων, που αποτελούν εξαίρετα παραδείγματα για τους σημερινούς Χριστιανούς, αλλά και το να λογισθή ως ένας από εκείνους που αναφέρονται ως «πράξαντες τα αγαθά», για τους οποίους ο Ιησούς είπε ότι θα ελάμβαναν ανάστασι ζωής.​—Εβρ. 11:24-27· 12:1· Ιωάν. 5:28, 29.

Ο πιστός Δανιήλ ήταν άλλος ένας ο οποίος ετήρησε τον Θεό σε πρώτη θέσι στη ζωή του. Όχι απλώς μια φορά την εβδομάδα, αλλά τρεις φορές την ημέρα προσηύχετο στον Θεό. Ακόμη και όταν η Μηδο-Περσική κυβέρνησις επέβαλε προσωρινή απαγόρευσι στη θρησκευτική αυτή ενασχόλησι, δεν έθεσε τον Θεό σε δεύτερη θέσι για να ευαρεστήση ανθρώπους. Είσθε σεις τόσο σταθεροί στη λατρεία σας όσο ήταν ο Δανιήλ;​—Δαν. 6:4-11.

Ποια θέσι έχει ο Θεός στη ζωή σας; Σας κατευθύνουν οι Γραφικές αρχές κι οι εντολές της Γραφής ώστε ό,τι κάνετε να ευαρεστή τον Θεό; Μπορεί να λεχθή ότι ο Θεός έρχεται πρώτος στη ζωή σας;

Οι Χριστιανοί, που θέτουν τον Θεό πρώτο στη ζωή τους, οσάκις λαμβάνουν αποφάσεις, οι οποίες επηρεάζουν τη ζωή τους, σταματούν να σκεφθούν πώς η προς τον Θεό λατρεία των θα επηρεασθή απ’ αυτές τις αποφάσεις. Λόγου χάριν, οι φοβούμενοι τον Θεό Χριστιανοί, όταν εξετάζουν τον τύπο της κοσμικής εργασίας στην οποία πρόκειται ν’ ασχοληθούν, το πρώτο που θα λάβουν υπ’ όψι δεν είναι το ποσόν της πληρωμής και οι ευκαιρίες προαγωγής· μάλλον, εξετάζουν προσεκτικά τι θα προκύψη από την ανάληψι μιας τέτοιας εργασίας. Αν απητούντο ανεντιμότης ή και αμφιβόλου χαρακτήρος εμπορικές συναλλαγές, τότε οι Χριστιανοί θα ηρνούντο να δεχθούν αυτή την εργασία, κατανοώντας ότι το ν’ ασχοληθούν με αυτή θα ήταν δυσάρεστο στον Θεό και θα παρεβίαζε τη συνείδησί τους, την οποίαν έχουν εκπαιδεύσει για να τους οδηγή σε αρμονία με τις αρχές του Θεού, όπως εκτίθενται στην Αγία Γραφή.

Επίσης στον τομέα της ψυχαγωγίας, οι Χριστιανοί εκλέγουν μόνο ό,τι είναι εποικοδομητικό και σε αρμονία με τις θεοσεβείς αρχές. Συνετά αποφεύγουν βιβλία και άλλα έντυπα, προγράμματα τηλεοράσεως, θεάματα και άλλα ψυχαγωγικά μέσα που χαρακτηρίζονται από ανηθικότητα, ανεντιμότητα, βία, φόνο και οτιδήποτε άλλο που κατακρίνει η Βίβλος. Αντί να διαφθείρουν τη διάνοιά τους, ανακαινίζουν τη διάνοιά τους σε αρμονία με το θέλημα του Θεού.​—Ρωμ. 12:2.

Οι σκέψεις του Χριστιανού, λοιπόν, πρέπει να είναι αγνές, αν πρόκειται ο Χριστιανός να θέση τον Θεό πρώτο στη ζωή του. Ο Ιησούς Χριστός, εκθέτοντας το εσφαλμένο είδος σκέψεων, είπε: «Έσωθεν εκ της καρδίας των ανθρώπων εξέρχονται οι διαλογισμοί οι κακοί, μοιχείαι, πορνείαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ασέλγεια, βλέμμα πονηρόν.» Εκείνοι που περιθάλπουν τέτοιους διαλογισμούς δεν θέτουν τον Θεό πρώτο στη ζωή τους, διότι οι Χριστιανοί καλλιεργούν σκέψεις που είναι αγνές, αξιαγάπητες, δίκαιες και άδολες. Το πράττουν αυτό ειδικά με το να εισάγουν τις πολύτιμες σκέψεις του Θεού. Τότε θα μπορούν να λέγουν με τον Δαβίδ, που έθεσε τον Θεό πρώτο στη ζωή του: «Πόσον δε πολύτιμοι είναι εις εμέ αι βουλαί σου, Θεέ! πόσον εμεγαλύνθη ο αριθμός αυτών! Δοκίμασόν με, Θεέ, και γνώρισον την καρδίαν μου· εξέτασόν με, και μάθε τους στοχασμούς μου».​—Μάρκ. 7:21, 22· Φιλιππησ. 4:8· Ψαλμ. 139:17, 23.

Ο Θεός είναι άξιος της εξόχου αυτής θέσεως στη ζωή σας, λόγω του ό,τι είναι και ό,τι έχει κάμει. Αναγνωρίζοντας τούτο, θα είσθε ικανοί ν’ απηχήτε αυτούς τους λόγους ευλαβείας: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, ο Θεός μας, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»​—Αποκάλ. 4:11, ΜΝΚ.

Με την προσεκτική μελέτη του λόγου του Θεού, με την εκμάθησι των αρχών του Θεού, με την εφαρμογή των στη ζωή σας, με το να επωφελήσθε από τα παραδείγματα των πιστών ανδρών της αρχαιότητος, θα μπορέσετε να θέσετε τον Θεό πρώτο στη ζωή σας. Αναλύστε τις σκέψεις και τις πράξεις σας. Εξακριβώστε αν αυτές ευαρεστούν τον Θεό. Το αποτέλεσμα είναι επιθυμητό: Αιώνια ζωή, στην οποίαν ο Θεός πάντοτε θα έχη την πρώτη θέσι.

Πληρώνετε για τις Αμαρτίες Σας μετά Θάνατον;

Όλες σχεδόν οι θρησκείες του κόσμου απαντούν Μάλιστα. Αλλά τι λέγει η Αγία Γραφή;

ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ για τις αμαρτίες σας μετά θάνατον, ειδικά σ’ ένα καθαρτήριο; Ναι, λέγουν πάρα πολλοί από τις κοσμικές θρησκείες. Ο ευσεβής Κινέζος πιστεύει ότι «ένα πνεύμα περιφέρεται στο καθαρτήριο επί δύο χρόνια μετά θάνατον και πρέπει να βοηθηθή ώσπου να μπορέση να μπη στον ουρανό.» Για να βοηθήσουν αυτά τα πνεύματα, οι Κινέζοι στους περασμένους χρόνους συνήθιζαν να προσφέρουν θυσίες, αλλά τώρα καίουν σπίτια κατασκευασμένα από χαρτί ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό.¹ Υπάρχει μια εξονυχιστική περιγραφή των βασανιστηρίων του καθαρτηρίου στα ιερά συγγράμματα του Βουδδισμού.²

Πραγματικά, μας λέγεται ότι «κάτι ανάλογα με το καθαρτήριο μπορεί να βρεθή σε πλείστες θρησκείες. Έτσι, οι θεμελιώδεις ιδέες περί μιας ενδιαμέσου καταστάσεως μετά θάνατον κι ενός εξαγνισμού προπαρασκευαστικού της τελείας ευλογητότητος συναντώνται στον Ζωροάστρη, ο οποίος λαμβάνει τις ψυχές μέσω δώδεκα σταδίων, ώσπου να εξαγνισθούν επαρκώς για να εισέλθουν στον ουρανό· οι δε Στωικοί εφαντάσθησαν ένα ενδιάμεσο τόπο διαφωτίσεως», τον οποίον εκάλεσαν εμπύρωσιν, δηλαδή, τόπον πυρός.³

Όσον αφορά τον «Χριστιανικό κόσμο», μολονότι σποραδικά ένας Διαμαρτυρόμενος κληρικός μπορεί να παραδέχεται τη διδασκαλία περί καθαρτηρίου,⁴ είναι ειδικά γνωστό ότι πρόκειται για μια διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η Καθολική Σύνοδος του Τρεντ είπε: «Η Καθολική Εκκλησία, διδαγμένη από το Άγιο Πνεύμα, εδίδαξε από τις Ιερές Γραφές κι από την αρχαία παράδοσι των Πατέρων . . . ότι υπάρχει ένα καθαρτήριον, και ότι οι ψυχές που φυλάσσονται εκεί μέσα βοηθούνται από τις δεήσεις των πιστών, αλλά κυρίως από την ευπρόσδεκτη θυσία της Αγίας Τραπέζης· η Ιερά Σύνοδος εντέλλεται στους Επισκόπους να προσπαθούν επιμελώς, όπως η υγιαίνουσα διδασκαλία . . . περί καθαρτηρίου διδάσκεται παντού, κηρύττεται, διακρατήται και πιστεύεται από τους πιστούς.»⁵ Είναι, λοιπόν, μια διδασκαλία της Καθολικής εκκλησίας το ότι πληρώνετε πράγματι για τις αμαρτίες σας μετά θάνατον.

Μολονότι αυτή είναι η επίσημη θέσις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υπάρχει η μεγαλύτερη αοριστία για τις λεπτομέρειες αυτής της διδασκαλίας. Πού ακριβώς βρίσκεται το καθαρτήριο; Πόση είναι η διάρκεια των βασανισμών και πώς μπορεί ένας να πη πότε οι προσφιλείς του έφθασαν τελικά στον ουρανό; Ιδιαίτερα μάλιστα υπάρχει αοριστία και θετική διαφορά γνώμης ως προς την ακριβή φύσι του βασανισμού.

Ο Ιησουίτης συγγραφεύς Ρ. Γ. Γκλήζον λέγει: «Πρέπει να παρατηρήσωμε ότι κατά καιρούς το καθαρτήριο παρουσιάσθη ως ένας πραγματικός προθάλαμος του άδου και τούτο από θεολόγους ουχί μικρής αξίας. Οι ψυχές που είναι φυλακισμένες εκεί βασανίζονται από δαίμονας, όπως μας λέγεται· οι βασανισμοί των είναι πιο έντονοι απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φαντασθή εδώ στη γη.» Εν τούτοις, δεν είναι όλοι τόσο βέβαιοι. Όπως σημειώνει επίσης ο Γκλήζον: «Όταν ο Βελλαρμίν μας λέγη ότι είναι πράγματι βέβαιο ότι η οδύνη του πυρός υπάρχει στο καθαρτήριο, αλλ’ ότι η λέξις ‘πυρ’ μπορεί να νοηθή με μεταφορική ή με κατάλληλη έννοια, ότι μπορεί ν’ αναφέρεται σε πόνο αισθήσεως ή σε πόνο απωλείας, πραγματικά μας αφήνει λίγα που να είναι σαφή στις πεποιθήσεις μας.»⁵

Πραγματικά, υπάρχουν μερικοί Καθολικοί, που υποστηρίζουν μάλιστα ότι οι ευρισκόμενοι στο καθαρτήριο είναι πιο ευτυχείς απ’ εκείνους που είναι στη γη. Πράγματι, «Η Αικατερίνη της Γενούης εμφατικά μας διαβεβαιώνει ότι καμμιά χαρά επάνω στη γη δεν συγκρίνεται με τη χαρά του καθαρτηρίου, καμμιά χαρά πράγματι εκτός από τη χαρά του ιδίου του ουρανού.»⁵ Αλλ’ αν είναι έτσι, θα μπορούσε κάλλιστα να ερωτηθή τι είδους εμπόδιο υποτίθεται ότι είναι το καθαρτήριο, και γιατί λέγονται προσευχές για κείνους που είναι μέσα σ’ αυτό, αν διάγουν καλύτερα απ’ εκείνους που είναι στη γη; Αληθινά, πολλή ασάφεια υπάρχει σ’ αυτό το θέμα.

Δεν είναι εκπληκτικό, λοιπόν, ότι η ίδια Σύνοδος του Τρεντ, που καθώρισε το καθαρτήριο, ταυτόχρονα ενουθέτησε τον Καθολικό κλήρο ότι «δεν πρέπει να επιτρέπουν αβεβαιότητες ή πράγματα που έχουν τη μορφή του ψεύδους να λέγονται ή να τυγχάνουν χειρισμού, και πρέπει ν’ απαγορεύουν ως σκανδαλώδη και προσβλητικά όσα εξυπηρετούν την περιέργεια ή τη δεισιδαιμονία ή δίνουν την αίσθησι του ποταπού κέρδους. Οι επίσκοποι ας φροντίζουν ώστε οι προσευχές . . . να μη γίνωνται κατά ένα μηχανικό τρόπο αλλά μ’ επιμέλεια και ακρίβεια».⁶

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ;

«Οι Καθολικοί Ευχαριστούν τον Θεό Που ΥΠΑΡΧΕΙ ένα Καθαρτήριο.» Έτσι λέγει μια διαφήμισις υπό την προστασία των Ιπποτών του Κολόμπους. Μεταξύ των ισχυρισμών, που έγιναν σ’ αυτές τις διαφημίσεις για την ύπαρξι καθαρτηρίου, είναι το ότι «οι πατέρες και διδάκτορες της Εκκλησίας ομιλούν κατ’ επανάληψιν για τους πρώτους Χριστιανούς, που προσηύχοντο για τους νεκρούς.» Επίσης ότι «Ο Τερτυλλιανός, τον δεύτερον αιώνα, ενουθέτησε ‘την πιστή σύζυγο να προσεύχεται για την ψυχή του αποθανόντος συζύγου της’. Τον τέταρτον αιώνα ο Ιστορικός Ευσέβιος, ο Άγιος Κύριλλος της Ιερουσαλήμ, ο Άγιος Ευφραίμιος, ο Άγιος Αμβρόσιος κι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όλοι μιλούν για προσευχές για τις ψυχές που εξέλιπαν.»

Αλλά το ότι οι ισχυρισμοί αυτοί προϋποθέτουν περισσότερα απ’ όσα δικαιολογούν τα γεγονότα είναι προφανές από τη μαρτυρία μιας εγκύρου πηγής, ότι «είναι αδύνατο να τονισθή σε κάποιο σύγγραμμα των πρώτων τεσσάρων αιώνων οποιαδήποτε περικοπή που να περιγράφη την κατάστασι κάποιου από τους πιστούς εκλιπόντας ως κατάστασι οξέος βασανισμού. . . . Ακόμη λιγώτερο δυνατόν θα ήταν να καταδειχθή ότι η ενδιάμεση κατάστασις εθεωρείτο απ’ αυτούς ως κατάστασις στην οποία εγίνετο ικανοποίησις για την αμαρτία.»⁷ Αυτό περαιτέρω εξάγεται από την αοριστία, με την οποία η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία παρουσιάζει τη διδασκαλία της περί καθαρτηρίου. Έτσι, η φωνή της παραδόσεως απέχει πολύ από το να είναι θετική σχετικά με τούτο.

Αλλά και αν ακόμη η φωνή της παραδόσεως δεν ήταν διφορούμενη, αφ’ εαυτής της δεν θ’ απεδείκνυε την ύπαρξι καθαρτηρίου. Γιατί όχι; Διότι οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών προειδοποίησαν ότι θα εγίνετο αποστασία από την αληθινή πίστι μετά την αναχώρησί των, πραγματικά, αυτό άρχισε και στην εποχή τους ακόμη. Εξ άλλου, είναι παραδεδεγμένον ότι μέρος αυτής της παλαιάς μαρτυρίας, που ελέγετο ότι ευνοούσε τη διδασκαλία περί καθαρτηρίου, πρέπει ν’ αποδοθή στην «επιβίωσι προ-Χριστιανικών εθίμων.»⁵​—Πράξ. 20:29, 30· 1 Ιωάν. 2:18.

ΓΡΑΦΙΚΗ

Λέγεται, επίσης, ότι η διδασκαλία περί καθαρτηρίου βρίσκει υποστήριξι στις Γραφές. Μεταξύ των κυριοτέρων εδαφίων, που χρησιμοποιούνται για ν’ αποδειχθή αυτό είναι το 1 Κορινθίους 3:11-15, που λέγει: «Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην​—εκάστου το έργον θέλει φανερωθή, διότι η ημέρα του Κυρίου θέλει φανερώσει αυτό, εφόσον η ημέρα πρόκειται ν’ αποκαλυφθή εν πυρί. Το πυρ θέλει δοκιμάσει την ποιότητα του έργου εκάστου: εάν το έργον αυτού το οποίον επωκοδόμησε μένη, θέλει λάβει μισθόν εάν το έργον αυτού κατακαή, θέλει απολέσει τον μισθόν του, αυτός όμως θέλει σωθή, πλην ούτως ως δια πυρός.»​—Μετάφρασις Καθολ. Συναδελφ.

Μπορεί αυτό το χωρίον να χρησιμοποιηθή για ν’ αποδείξη ένα καθαρτήριο; Όχι, δεν μπορεί. Εν πρώτοις, εφόσον τα έργα ενός Χριστιανού δεν είναι κατά γράμμα χρυσός και άργυρος, χόρτος ή καλάμη, ούτε το πυρ δεν θα ήταν κατά γράμμα. Δεύτερον, το πυρ λέγεται ότι καταναλίσκει το έργον ενός, αν δεν είναι έργον του ορθού είδους. Ασφαλώς δεν είναι τα έργα εκείνα που πηγαίνουν στο καθαρτήριο. Τρίτον, η δήλωσις είναι ότι το άτομον θα σωθή «ως δια πυρός», όχι πραγματικά δια πυρός. Προφανώς, ο Μονσινιόρ Νοξ, προσπαθώντας να κάμη αυτό το εδάφιο να λέγη περισσότερα απ’ όσα πράγματι λέγει, το απέδωσε ως εξής: «Εν τούτοις αυτός ο ίδιος θέλει σωθή, καίτοι μόνον όπως σώζονται άνθρωποι διερχόμενοι μέσω πυρός.»

Για ποιο πράγμα, λοιπόν, ομιλεί ο Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 3:11-15; Ο χρυσός, ο άργυρος και οι πολύτιμοι λίθοι αντέχουν στις φλόγες, αλλά το ξύλο, το χόρτο και το άχυρο δεν αντέχουν. Ομοίως, έργα τα οποία ο Θεός επιδοκιμάζει δεν καταστρέφονται από τις κρίσεις του, αλλ’ οι πεπλανημένες διδασκαλίες και τα έργα δεν μπορούν ν’ ανθέξουν στις πύρινες δοκιμασίες του Ιεχωβά. Αν εκείνος που κάνει αυτά τα τελευταία έργα είναι διατεθειμένος να υποστή την απώλειά των, όταν αντιμετωπίση συμβουλή ή κρίσι από τον λόγον της αληθείας του Θεού, τότε θα σωθή με αυτόν τον καθαρισμό, σαν μέσ’ από φωτιά. Ο Χριστιανός διάκονος στο έργον του φυτεύματος και ποτίσματος πρέπει να προσέχη πώς εργάζεται, να οικοδομή με ανθεκτικά υλικά, κάνοντας όλα σε αρμονία με την αλήθεια και σύμφωνα με το παράδειγμα που εδόθη από τον Χριστό Ιησού.​—1 Κορ. 3:5-10.

Το κατά Ματθαίον 5:25, 26 (Καθολ. Συναδελφ.) είναι άλλο ένα χωρίον, που παρατίθεται για ν’ αποδειχθή ότι υπάρχει καθαρτήριον: «Ειρήνευσον με τον αντίδικόν σου ταχέως, ενόσω είσαι καθ’ οδόν μετ’ αυτού· μήποτε σε παραδώση ο αντίδικος εις τον κριτήν, και ο κριτής σε παραδώση εις τον υπηρέτην, και ριφθής εις φυλακήν. Αληθώς σοι λέγω, Δεν θέλεις εξέλθει εκείθεν, εωσού αποδώσης το έσχατον λεπτόν.» Αλλ’ αυτό, που εξετάζει ενταύθα ο Ιησούς, δεν είναι η πληρωμή γι’ αμαρτίες μετά θάνατον, αλλ’ είναι η σύνεσις για τον διακανονισμό υποθέσεων εξωδίκως. Με καμμιά έντασι της φαντασίας δεν μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθή για ν’ αποδειχθή το καθαρτήριο. Μόνο αν το ίδιο το καθαρτήριο απεδεικνύετο θα μπορούσε να λεχθή ότι αυτή η αρχή εφαρμόζεται σ’ αυτό. Εκτός απ’ αυτό, τα λόγια του Ιησού υπονοούν ότι ένας οποιοσδήποτε μπορεί να διαφύγη την ποινή, η οποία είναι κάτι που το αρνούνται όσοι διδάσκουν καθαρτήριον.

Κι άλλο ένα χωρίον, που χρησιμοποιείται για τη διδασκαλία περί καθαρτηρίου, περιέχει αυτά τα λόγια του Ιησού: «Όστις όμως είπη κατά του πνεύματος του αγίου, δεν θέλει συγχωρηθή εις αυτόν, ούτε εν τούτω τω κόσμω, ούτε εν τω μέλλοντι κόσμω.» (Ματθ. 12:32, Καθολ. Συναδελφ.) Λέγουν ότι αυτό υπονοεί συγχώρησι στον μέλλοντα κόσμο, και για να γίνη αυτό πρέπει να υπάρχη καθαρτήριο. Αλλά δεν είναι έτσι. Πρώτον, η βασική έννοια της περικοπής αυτής είναι απλώς ότι αυτή η αμαρτία εναντίον του αγίου πνεύματος είναι ασυγχώρητη σε οποιονδήποτε καιρό, ακόμη και στον ‘μέλλοντα κόσμον’ δεν θα υπάρξη πρόβλεψις για τέτοια συγχώρησι. (Παραβάλατε με Μάρκον 3:29) Η Αγία Γραφή ομιλεί για μια ανάστασι κρίσεως για κείνους που έπραξαν τα φαύλα, αλλ’ όχι και εκουσίως.

Όταν λάβη χώραν εκείνη η ανάστασις, θα υπάρξη ευκαιρία για τους τοιούτους ν’ αποκτήσουν αιώνια ζωή με την υπακοή των, αλλά θα είναι, επίσης, δυνατόν λόγω παρακοής τότε ν’ αμαρτήσουν εναντίον του αγίου πνεύματος. Αυτό θ’ αποδειχθή ότι είναι μια ασυγχώρητη αμαρτία γι’ αυτούς, και θα έχη ως αποτέλεσμα την αιώνια καταστροφή τους.​—Πράξ. 24:15· Ιωάν. 5:28, 29· Αποκάλ. 20:11-15.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Πληρώνετε για τις αμαρτίες σας μετά θάνατον; Όχι κατά τη Γραφή, τον λόγον του Θεού. Εν πρώτοις, η Γραφή μάς λέγει ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή, αλλά είναι ψυχή: «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης· και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Δεύτερον, η Γραφή πιστοποιεί ότι η ψυχή είναι θνητή, όχι αθάνατη: «Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αυτή θέλει αποθάνει.» «[Ο Ιησούς] παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον.» Και, τρίτον, μας βεβαιώνει ότι οι νεκροί δεν έχουν συνείδησιν: «Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει· αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν . . . η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη. . . . Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη όπου υπάγεις.»​—Γεν. 2:7· Ιεζ. 18:20· Ησ. 53:12· Εκκλησ. 9:5, 6, 10.

Αν, λοιπόν, ο άνθρωπος είναι ψυχή αντί να έχη ψυχή, και αν αυτή η ψυχή είναι θνητή, και αν στον θάνατο αφανίζωνται οι σκέψεις του, τότε πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να έχη συναίσθησι στο καθαρτήριο μετά θάνατον;

Η ιδέα του εξιλασμού για τις αμαρτίες με βασανισμούς μετά θάνατον, ή και σ’ αυτή την παρούσα ζωή, είναι ξένη στις Γραφές. Ο Ιησούς, όταν εθεράπευσε τον παραλυτικό που εφέρθη ενώπιόν του, είπε απλώς: «Θάρρει, τέκνον· συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.» Αυτό ήταν. Ο Ιησούς δεν του είπε τίποτε για το ότι είναι ανάγκη να υποφέρη γι’ αυτές. Ομοίως, όταν ετόνισε στους μαθητάς του ότι έπρεπε να κηρυχθή «μετάνοια και άφεσις αμαρτιών», τίποτε δεν είπε για τιμωρία ή βασανισμό αργότερα για τις αμαρτίες. Έτσι, επίσης, ο απόστολος Πέτρος συνεβούλευσε τους Ιουδαίους: «Μετανοήσατε λοιπόν κι επιστρέψατε, δια να εξαλειφθώσιν αι αμαρτίαι σας», αλλά τίποτε πάλι για τιμωρία ή βασανισμό για τις αμαρτίες. Ο απόστολος Ιωάννης, πιστοποιώντας την ίδια αλήθεια, έγραψε: «Εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας.» Αν το αίμα του Ιησού Χριστού μάς καθαρίζη από πάσης αμαρτίας, αυτό δεν αφήνει τίποτε να καθαρισθή από τα πυρά του καθαρτηρίου.​—Ματθ. 9:2· Λουκ. 24:47· Πράξ. 3:19· 1 Ιωάν. 1:7.

Ο λόγος του Θεού δεν παρουσιάζει ως επακόλουθον το ένα από τα δύο, δηλαδή, ζωή με ευτυχία ή ζωή με βάσανα, αλλά ζωή ή θάνατο. Ο Ιεχωβά Θεός είναι στοργικός και δίκαιος. Η αιώνια ζωή είναι ένα από τα χαρίσματά του. Αν ο άνθρωπος δεν εκτιμά αυτό το δώρο, ο Ιεχωβά Θεός δεν τον βασανίζει. Ο άνθρωπος απλώς δεν λαμβάνει αιώνια ζωή. Όταν ο Αδάμ έδειξε ότι δεν εκτιμούσε την αιώνια ζωή, ο Θεός δεν του είπε ότι θα επήγαινε σ’ ένα καθαρτήριο, ή σ’ έναν πύρινο άδη ένεκα τούτου, ούτε και έκαμε μνεία για κάποια ελπίδα περί μεταδόσεως του Αδάμ στον ουρανό. Είπε καθαρά στον Αδάμ: «Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» Όπως διατυπώνεται τόσο σαφώς από τον απόστολο Παύλο: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.»​—Γέν. 3:19· Ρωμ. 6:23.

Αλλ’ ίσως κάποιος θα φέρη αντίρρησι, λέγοντας, ‘Τι να λεχθή για εκφράσεις όπως αυτές, «όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται», «υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βάσανοις», «θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον»; Δεν αντιφάσκουν αυτές οι δηλώσεις προς τα προηγούμενα;’ Όχι, διόλου. Η Αγία Γραφή, επειδή είναι ο λόγος του Θεού, δεν αντιφάσκει στον εαυτό της, όπως, φυσικά, δεν ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Όλοι μας χρησιμοποιούμε μεταφορική ή συμβολική γλώσσα κατά καιρούς, εκφράσεις που δεν πρέπει να νοηθούν κατά γράμμα, το ίδιο δε συμβαίνει και με τους συγγραφείς της Γραφής. Αν εξετάσωμε απλώς το θέμα και τα συμφραζόμενα των εκφράσεων αυτών, θα διαπιστώσωμε ότι δεν πρέπει να ληφθούν κατά γράμμα.​—Μάρκ. 9:48· Λουκ. 16:23· Αποκάλ. 21:8.

Η μαρτυρία της Γραφής είναι σαφής, λογική και δίκαιη. Η ιδέα ότι πληρώνετε για τις αμαρτίες σας μετά θάνατον, και μάλιστα με βασανισμό, είναι ειδωλολατρική, δεν είναι Γραφική διδασκαλία. Ο άνθρωπος πληρώνει για τις αμαρτίες του με τον θάνατο. Ναι, «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.»​—Ρωμ. 6:23.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Οι Μεγάλες Θρησκείες του Κόσμου, 1957, Χρόνος, Ενσ., σελ. 90.

 ² Κλασικά Χάρβαρντ, 1910, Τόμ. 45, σελ. 701-704,

 ³ Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, Έκδοσ. 11η, Τόμ. 22, σελ. 660.

 ⁴ Ο Επισκέπτης Μας της Κυριακής, 26 Οκτωβρίου 1952.

 ⁵ Αμερική, 1 Νοεμβρίου 1958, σελ. 135, 136.

 ⁶ Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, Έκδ. 9η, Τόμ. 20, σελ. 120.

 ⁷ Αυτόθι, σελ. 121.

Το Βιβλιάριο Σχέδια Ομιλιών Πολύτιμος Βοηθός

Το νέο βιβλιάριο με τον τίτλο Σχέδια Ομιλιών, που εξέδωσε η Εταιρία Σκοπιά, είναι ένας πολύτιμος βοηθός σ’ όλους εκείνους που το χρησιμοποιούν κατάλληλα. Ιδού μια ενδιαφέρουσα σχετική πείρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες: «Δύο αδελφοί προσεκλήθησαν ως φιλοξενούμενοι σ’ ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα, όπου οι ακροαταί του ραδιοφώνου μπορούν να τηλεφωνούν τις ερωτήσεις των και να λαμβάνουν άμεση απάντησι από τους φιλοξενουμένους του σταθμού. Ένας από τους αδελφούς αυτούς έγραψε: “Στο πρόγραμμα αυτό των ερωταπαντήσεων, που διήρκεσε δύο ώρες, απαντήσαμε σε πενήντα επτά ερωτήσεις, που εκάλυπταν θέματα από τη μετάγγισι του αίματος και τον χαιρετισμό της σημαίας ως τη Βασιλεία και τις Αίθουσες Βασιλείας. Ο αδελφός κι εγώ μπορέσαμε κι εδώσαμε Γραφική απόδειξι όλων των απόψεων μας με τη βοήθεια του βιβλιαρίου Σχέδια Ομιλιών. Το γεγονός αυτό μας έκαμε πραγματικά να δώσωμε μεγαλύτερη προσοχή στη σπουδαιότητα του να γνωρίζωμε καλά και να είμεθα εξοικειωμένοι με το πολύτιμο αυτό βοήθημα για κατάλληλη και ταχεία ανεύρεσι πληροφορίας”.​—Από το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1963.

Πόσοι Ισραηλίται Εξήλθαν από την Αίγυπτο;

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ του πόσοι Ισραηλίται εξήλθαν από την Αίγυπτο τη νύχτα της 14ης Νισάν, 1513 π.Χ., εγείρεται από την Έξοδο 12:37, 38, όπου διαβάζομε: «Ανεχώρησαν δε οι υιοί Ισραήλ από Ραμεσσή εις Σοκχώθ, περίπου εξακόσιαι χιλιάδες άνδρες πεζοί, χωρίς των παιδίων. Μετ’ αυτών συνανέβη και μέγα πλήθος σύμμικτον ανθρώπων, και ποίμνια και αγέλαι, κτήνη πολλά σφόδρα.» Απ’ αυτά καταφαίνεται ότι συνολικά περίπου δύο έως τρία εκατομμύρια ανδρών, γυναικών και παιδιών, Ισραηλιτών και συμμίκτου πλήθους, άρχισαν να φεύγουν από την Αίγυπτο εκείνη τη νύχτα.

Αλλά δεν είναι έτσι, λέγει Ένα Καθολικό Βιβλικό Σχολίων. «Οι 600.000 γκεμπαρίμ πεζοί ερμηνεύονται από μερικούς ως οι πολεμισταί, πράγμα που υπονοεί ένα παράλογο σύνολο από τρία εκατομμύρια περίπου. . . . Ένας τόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων, με τα ζώα και τα πράγματα τους, δύσκολα θα μπορούσαν να διαβούν την Ερυθρά Θάλασσα από ένα σημείο διαβάσεως μέσα σε μια μόνο νύχτα. . . . Ο δεδομένος αριθμός λοιπόν είναι αμφισβητήσιμος και μπορεί να οφείλεται σε παραφθορά του κειμένου.»

Η Προτεσταντική Βίβλος του Ερμηνευτού συμφωνεί με την Καθολική αυτή άποψι: «Είναι ευλογοφανές ότι αυτός ο απίθανος αριθμός στηρίζεται σε αριθμητική ερμηνεία των Εβραϊκών γραμμάτων στη φράσι ‘υιοί Ισραήλ’. . . . Το ότι ο αριθμός δεν έχει βάσι πραγματικά είναι σαφές από κάθε σχεδόν άποψι. Ένας τόσο μεγάλος αριθμός δεν θα ήταν δυνατόν να είχε ζήσει στην Αίγυπτο ή να επιζήση στην έρημο. Ούτε και στη γη Χαναάν δεν θα μπορούσε να εύρη τόπο.»​—Τόμ. 1, σελίς 925.

Της ιδίας γνώμης είναι και ο Ιουδαίος αρχαιολόγος και λόγιος Νέλσων Γκλυκ. Σύμφωνα με αυτόν, «η συνήθης μετάφρασις στην Έξοδο [12:37] του αριθμού των Ισραηλιτών που εξήλθαν από την Αίγυπτο ως ‘εξακοσίων χιλιάδων’ απλώς δεν αποδίδει νόημα αν ληφθή κατά γράμμα.»​—Περιοδικόν Τάιμς, Νέας Υόρκης, 25 Σεπτεμβρίου 1960.

Με τις ανωτέρω θρησκευτικές αυθεντίες συμφωνούν και κοσμικά συγγράμματα, όπως Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, που λέγει, μεταξύ άλλων: «Το Βιβλίον των Αριθμών, όπου αναφέρεται η απογραφή των φυλών, μπορεί να έχη υπερβάλει τον σχετικό αριθμό ανθρώπων—η έρημος δεν θα μπορούσε να συντηρήση τόσες μάζες.»​—Τόμ. 10, σελ. 641.

Τι θα λεχθή για όλες αυτές τις αντιρρήσεις; Μήπως έγινε κακή μετάφρασις, ή παραφθορά του κειμένου, ή υπερβολή; Ήταν αδύνατο να χωρέση τόσους ανθρώπους η Αίγυπτος, η έρημος, η Γη της Επαγγελίας; Η απάντησις σε όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να είναι ένα εμφατικό, Όχι!

Η ευθύτης της συγγραφής του Μωυσέως αμέσως αποκλείει το επιχείρημα ότι υπήρξε υπερβολή. Όσο για κακή μετάφρασι ή παραφθορά του κειμένου στην Έξοδο 12:37: Αν παρεισέφρυσε εκεί, τότε πρέπει επίσης να παρεισέφρυσε και στο εδάφιον Έξοδος 38:26, όπου δίδεται ο πιο ακριβής αριθμός των 603.550 ως το σύνολον των αρρένων από είκοσι ετών και άνω που ήσαν εγγεγραμμένοι για υπηρεσία. Πρέπει, επίσης, να είχε παρεισδύσει και στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου των Αριθμών, όπου δίδονται οι αριθμοί εκάστης φυλής, για ένα όμοιο γενικό σύνολο. Και περαιτέρω μάλιστα, στους Αριθμούς 11:21, θα υπήρχε, επίσης, παραφθορά η κακή μετάφρασις του κειμένου, διότι εκεί ο Μωυσής, παραπονούμενος στον Ιεχωβά περί της κραυγής του λαού του για τροφή, τους αναφέρει ως 600.000 πεζούς.

Ότι οι αριθμοί των Ισραηλιτών πρέπει αληθινά να ήσαν σημαντικοί καταφαίνεται από το γεγονός ότι έκτισαν τις πόλεις Πιθώμ και Ραμεσσή· από το ότι ο Φαραώ είπε, «Ο λαός των υιών Ισραήλ είναι πολύ πλήθος, και ισχυρότερος ημών»· κι από τα γεγονός ότι ο Φαραώ συνεκέντρωσε όλη τη στρατιωτική του δύναμι για να επαναστρέψη τους Ισραηλίτας.​—Έξοδ. 1:9-12· 14:6-9.

Όσον αφορά το αν αυτοί που ανήρχοντο σ’ αυτούς τους αριθμούς μπορούσαν να διαβούν την Ερυθρά Θάλασσα σε μια νύχτα, τίποτε δεν υπάρχει στην αφήγησι που να εκθέτη πόσο φάρδος είχε το πέραμα, κι έτσι είναι απλώς ζήτημα φάρδους αρκετού για τη διάβασι όλων των Ισραηλιτών σε μια νύχτα. Όσο για τη συντήρησι του μεγάλου αυτού αριθμού στην έρημο, δεν διαβάζομε ότι ο Ιεχωβά επρομήθευε μάννα επί έξη μέρες την εβδομάδα για να διαθρέψη τους Ισραηλίτας, και σε δύο περιπτώσεις μεγάλα σμήνη από ορτύκια;​—Έξοδ. 16:4-18· Αριθμ. 11:31, 32.

Όσον αφορά το αν η Αίγυπτος θα μπορούσε να συντηρήση και να περιλάβη αυτόν τον αριθμό των Ισραηλιτών, ο Ουίλλιαμ Ζενκς λέγει στο σύγγραμμα του Βιβλικά Σχόλια: «Πολλοί εθεώρησαν απίστευτη αυτή την αύξησι αλλά το ότι το έδαφος της γης Γεσέν και σήμερα ακόμη θα μπορούσε να συντηρήση αυτόν τον αριθμό έχει αποδειχθή . . . Ποια σοβαρή, λοιπόν, δυσκολία υπάρχει για τη συντήρησι 3.000.000 ανθρώπων σε έκτασι 8.000 τετραγωνικών μιλίων;» Σήμερα η Δημοκρατία του Ισραήλ έχει έκτασι περίπου 8.000 τετραγωνικών μιλίων και πληθυσμό πάνω από δύο εκατομμύρια. Στα περασμένα χρόνια το Ισραήλ κατείχε έκτασι 10.000 και πλέον τετραγωνικών μιλίων, διότι μέρος του εδάφους του εκείτο ανατολικώς του Ιορδάνου.

Τη Γραφική άποψι υποστηρίζει, επίσης, η υποσημείωσις της Γραφής Σονσίνο στην Έξοδο 12:37: «Υπάρχουν αναμφιβόλως δυσκολίες στο ν’ αντιληφθούμε την αναχώρησι συγχρόνως και σ’ έναν τόπο ενός τόσο μεγάλου σώματος ανθρώπων αλλά το γεγονός αυτό έχει τα παράλληλά του στην ιστορία. Στο τέλος του 18ου αιώνος, 400.000 Τάταροι ξεκίνησαν σε μια μόνο νύχτα από τα όρια της Ρωσίας προς τα Κινεζικά σύνορα.»

Ναι, όταν ληφθούν υπ’ όψιν όλα τα γεγονότα, η αφήγησις της Γραφής υποστηρίζεται.

Κατάλληλη Άποψις της Παιδείας

«ΠΑΣΑ δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.»​—Εβρ. 12:11.

Όταν ο μέγας Παγκόσμιος Κυρίαρχος, ο Ιεχωβά, διαπαιδαγωγή ένα άτομο, αυτό το άτομο θα θελήση να καταβάλη εντατικές προσπάθειες για να λάβη επανορθωτικά μέτρα σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Ιεχωβά. Δεν πρέπει να θεωρή μ’ ελαφρότητα τον έλεγχο που προέρχεται από τον Θεό. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Ιεχωβά· μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά ο Ιεχωβά, παιδεύει.» (Εβρ. 12:5, 6, ΜΝΚ) Λόγω της μεγάλης του αγάπης για τους δούλους του, και «μη θέλων ν’ απολεσθώσι τινές», ο Θεός παιδεύει εν δικαιοσύνη.​—2 Πέτρ. 3:9.

Μερικές μορφές παιδείας είναι πιο αυστηρές από άλλες. Οι συνέπειες είναι αντιστοίχως πιο αυστηρές, όπως αναγράφεται στα άρθρα «Τι Σημαίνει Αποκοπή από την Επικοινωνία» και «Οικογενειακές Ευθύνες στην Τήρησι Καθαρής της Λατρείας του Ιεχωβά», που εδημοσιεύθησαν στα τεύχη 1ης Οκτωβρίου και 1ης Νοεμβρίου 1963 του περιοδικού Η Σκοπιά.

Αν ένας δέχεται παιδείαν με το κατάλληλο φρόνημα, είναι πολλά τα οφέλη κι οι ευλογίες που θα προέλθουν. Το εδάφιο Παροιμίαι 6:23 λέγει: «Οι έλεγχοι της παιδείας οδός ζωής.» Ναι, η αιώνια ζωή συνδέεται με τον τρόπο με τον οποίον ένας δέχεται παιδείαν από τον Ιεχωβά.

Αυτή η κατάλληλη στάσις απέναντι της παιδείας χρειάζεται ειδικά, όταν ένας αποκοπή από την επικοινωνία, ή αφορισθή, από την ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Ένας, που διέπραξε αμαρτήματα εναντίον Θεού και ανθρώπου ως το βαθμό που πρέπει ν’ αποκοπή από τη Χριστιανική εκκλησία, έχει χάσει την εύνοια του Ιεχωβά. Είναι επιτακτικό να την επανακτήση, αν θέλη να λάβη ζωή στον Θείο νέο κόσμο της δικαιοσύνης. Αλλά πώς είναι δυνατόν για έναν αποκεκομμένον από την επικοινωνία να επανενταχθή στην οργάνωσι του Ιεχωβά και ν’ αποκατασταθή πάλι σε μια κατάλληλη σχέσι με τον Ιεχωβά;

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ Η ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΙΣ

Το ότι επανεντάσσεται ένας σημαίνει ότι επανατίθεται, ή αποκαθίσταται πάλι, όπως ήταν στην πρότερη θέσι. Το να επανενταχθή κάποιος, ο οποίος είχε αποκοπή από την ορατή οργάνωσι του Θεού, σημαίνει να επανατεθή, ή ν’ αποκατασταθή πάλι, ως ένα μέλος της εκκλησίας.

Για να τεθή ένας στην οδόν της αποκαταστάσεως, πρέπει να κάνη όπως εντέλλεται ο Ιεχωβά στον Ησαΐα 1:18: «Έλθετε τώρα, και ας διαδικασθώμεν.» Τ’ αποτελέσματα του να πράττωμε τούτο ή όχι τονίζονται: «Εάν θέλητε, και υπακούσητε, θέλετε φάγει τα αγαθά της γης· εάν όμως δεν θέλητε, και αποστατήσητε, θέλετε καταφαγωθή υπό μαχαίρας.»​—Ησ. 1:19, 20.

Η επανένταξις δεν είναι απλώς ένα ζήτημα αναμονής για την πάροδο ενός ωρισμένου χρόνου και κατόπιν υποβολής κατάλληλης γραπτής αιτήσεως στην εκκλησία. Όχι· στη διάρκεια της περιόδου του αφορισμού η κατάστασις της καρδιάς του παίστου, η βασική του στάσις, πρέπει να υποστούν μια βαθιά αλλαγή. Ο παραβάτης πρέπει να κατανοήση πλήρως τη σοβαρότητα της ανόμου πορείας του και της μεγάλης μομφής που έχει επιφέρει στον Ιεχωβά και στην οργάνωσί του. Πρέπει να αισθάνεται συντριβή καρδιάς. Αλλά και περισσότερα πρέπει να κάμη. Πρέπει να προχωρήση περισσότερο από το ν’ αναγνωρίση απλώς ένα αδίκημα και να λυπάται. Πρέπει να μετανοήση, δηλαδή να αισθανθή τόση λύπη για το αμάρτημα ή το σφάλμα του ώστε να είναι διατεθειμένος ν’ αλλάξη τη ζωή του προς το καλύτερο. Πρέπει να γίνη μια μεταστροφή ή αλλαγή της όλης πορείας ενεργείας του. Ναι, πρέπει να ‘διαδικασθή’ σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού. Κατόπιν μπορεί να πλησιάση την επιτροπή της εκκλησίας, ν’ αναγνωρίση το σφάλμα του, και να παράσχη αποδείξεις ότι διάγει αγνή ζωή, και ότι θα εξακολουθήση να το πράττη αυτό. Μ’ αυτόν τον τρόπο θ’ αποδείξη ότι είναι άξιος να τύχη της χάριτος του Ιεχωβά και να επανενταχθή.

Αν αυτές οι απαραίτητες αποδείξεις θλίψεως και αλλαγής είναι προφανείς, τότε η επανένταξίς του θα μπορούσε να μελετηθή από την επιτροπή της εκκλησίας, αφού θα έχη παρέλθει αρκετός χρόνος, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις είναι τουλάχιστον ένα έτος.

ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΗ;

Όταν ο Χριστιανός εξετάση τις Γραφικές απόψεις της αποκοπής από την επικοινωνία, αυτό πρέπει να τον καταστήση βαθιά ενήμερο της δυσαρεσκείας, που εκδηλώνει ο Θεός στην έμμονη αδικοπραγία. Αυτό πρέπει να τον κάμη να κατανοήση ακριβώς τι σοβαρό πράγμα είναι το να διαπράττη αμαρτήματα. Πρέπει να τον κάμη να επαναβεβαιώση την απόφασί του να μην ακολουθήση ποτέ μια πορεία αδικοπραγίας. Πόσο καταστρεπτικό είναι ν’ αποκοπή κανείς από επικοινωνία! Τι μεγάλη μομφή επέρχεται στον Θεό, στην εκκλησία του Θεού, στο άτομο για το οποίο πρόκειται και στα μέλη της οικογενείας του!

Επειδή επακολουθούν τόσο βαθιές συνέπειες, μερικοί από εκείνους που υπέπεσαν σε αμαρτήματα, μπορεί να δελεασθούν να διαλογισθούν με τον εξής τρόπο: ‘Καλά, ξέρω ότι έσφαλα, αλλά ξέρω, επίσης, ότι αν το πω σε κάποιον, μπορεί ν’ αποκοπώ από την επικοινωνία. Έχω μάθει πόσο τρομερό μπορεί να είναι αυτό, και δεν θέλω να περάσω απ’ αυτό το κακό. Καλύτερα να μην πω τίποτα σε κανένα. Κανείς δεν θα το μάθη ποτέ και όλη η αισχύνη θ’ αποφευχθή’.

Ο συλλογισμός αυτός αγνοεί πολλά πράγματα. Ένα είναι η θεία ιδιότης του ελέους. Άλλο είναι η ωφέλεια, που προέρχεται από την παιδεία του Ιεχωβά. Η στάσις της καρδιάς ενός τοιούτου ατόμου είναι σφαλερή. Ο συλλογισμός του είναι απατηλός κι επικίνδυνος στον ίδιο. Εν πρώτοις, αυτός δεν κατανοεί ότι αυτό θ’ αρχίση να σκληρύνη τη συνείδησί του και να διανοίγη τον δρόμο για περισσότερη αδικοπραγία. Αφού άπαξ ξεφύγη από τις συνέπειες, θα είναι πιο εύκολο να το ξανακάμη. Η σφαλερότης είναι ότι το αμάρτημά του δεν είναι απλώς εναντίον ενός άλλου ατόμου, ή εναντίον απλώς της οργανώσεως του Θεού. Το αμάρτημά του είναι εναντίον του Ιεχωβά! Μολονότι μπορεί να είναι δυνατόν ν’ αποκρύψη μια πορεία ανομίας από άλλους για ένα χρονικό διάστημα, δεν είναι δυνατόν να την αποκρύψη από τον Ιεχωβά!

Ο Ιεχωβά παρατηρεί κάθε τι που κάνουν οι άνθρωποι. «Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού· ο Ιεχωβά εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων. Ο Ιεχωβά εξετάζει τον δίκαιον καθώς και τον ασεβή.» (Ψαλμ. 11:4, 5, ΜΝΚ) «Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι εν παντί τόπω, παρατηρούντες κακούς και αγαθούς.» (Παροιμ. 15:3, ΜΝΚ) «Διότι οι οφθαλμοί μου είναι επί πάσας τας οδούς αυτών· δεν είναι κεκρυμμέναι από του προσώπου μου, ουδέ η ανομία αυτών είναι κεκρυμμένη απ’ έμπροσθεν των οφθαλμών μου.» (Ιερεμ. 16:17) «Ο δε Ιεχωβά βλέπει την καρδίαν.»​—1 Σαμ. 16:7, ΜΝΚ.

Απ’ αυτά είναι έκδηλο ότι ένα άτομο, που υπέπεσε σε σοβαρές παραβάσεις των νόμων του Ιεχωβά, δεν πρέπει να προσπαθή να ξεφύγη από τις συνέπειες της αμαρτίας και να νομίζη ότι θα είναι απηλλαγμένος από την παιδεία του Ιεχωβά. «Ο Θεός εις τους υπερήφανους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν.» (Ιάκ. 4:6) Ο Ιεχωβά θ’ αντιτάσσεται σ’ εκείνους, που αμαρτάνουν σοβαρά και οι οποίοι κατόπιν προσπαθούν να παραμείνουν μέσα στην καθαρή οργάνωσί του χωρίς να ομολογούν το σφάλμα τους στις ορατές εξουσίες της Χριστιανικής εκκλησίας. Εκείνος, που υποπίπτει σε αμαρτία, αλλά θέλει να κάνη ό,τι είναι ορθόν, πρέπει να πηγαίνη στον επίσκοπο της εκκλησίας και να κάνη μια ειλικρινή ομολογία της παραβάσεώς του. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος είπε: «Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας, και εύχεσθε υπέρ αλλήλων δια να ιατρευθήτε.»​—Ιάκ. 5:16.

Αν αυτή η ειλικρίνεια, η ταπεινότης και η προθυμία εξομολογήσεως δεν εκδηλωθούν, τότε αυτό το άτομο θα τύπτεται από μια ένοχη συνείδησί σε κάθε περίπτωσι που θ’ ακούη ή θα διαβάζη συμβουλές για τέτοια πράγματα στο μέλλον. Αν σκληρυνθή, τελικά θα εκβληθή από την εκκλησία του Θεού υπό των αγγέλων. Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Θέλει αποστείλει ο Υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και θέλουσι συλλέξει εκ της βασιλείας αυτού πάντα τα σκάνδαλα, και τους πράττοντας την ανομίαν.» (Ματθ. 13:41) Ο Ιεχωβά αποσύρει το πνεύμα του από ένα τέτοιο άτομο, όπως στην περίπτωσι του Βασιλέως Σαούλ. (1 Σαμ. 16:14) Όταν απέλθη αυτή η ισχυρή προστατευτική δύναμις, το άτομο μπορεί να οδηγηθή σε πλήρη ασωτία και σε έλεγχο από δαιμονικές δυνάμεις.​—1 Κορ. 5:5.

Ο ειλικρινής άνθρωπος δεν πρέπει να παραβλέπη τη θαυμαστή ιδιότητα ελέους του Ιεχωβά, όταν σκέπτεται να αναζητήση τον επίσκοπο για ομολογία κι επανόρθωσι. Αν ένας καμφθή και παραβή τον νόμον του Θεού, αλλά ομολογήση τούτο γρήγορα, ίσως με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά να μην αποκοπή από την εκκλησία. Αντιθέτως, μπορεί να ληφθούν άλλα μέτρα παιδείας. Εν τούτοις, αυτό εναπόκειται στην επιτροπή της εκκλησίας να το αποφασίση, σύμφωνα με τις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά ισορροπημένες από το έλεος και τη συγχωρητικότητά του.

Τι θα γίνη, αν ένας Χριστιανός γνωρίζη θετικά για ένα σοβαρό αμάρτημα που διεπράχθη από έναν άλλον μέσα στην εκκλησία; Βρίσκεται αυτός κάτω από την υποχρέωσι να το φέρη υπ’ όψι της εκκλησίας; Αν πρόκειται για αμάρτημα που θα επέφερε μομφή στον Θεό και στην εκκλησία Του, ειδικά αν θα ωδηγούσε σε αποκοπή από την επικοινωνία, τότε ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να πάη στην επιτροπή της εκκλησίας και να τους πη τι γνωρίζει γι’ αυτό. Ένας που παραλείπει να το πράξη αυτό, παραλείπει να επιδείξη αγάπη στον Θεό και στην εκκλησία, διότι αφήνει την ακαθαρσία να παραμένη εκεί.

ΠΩΣ Ν’ ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΑΙ Η ΚΑΚΗ ΔΙΑΓΩΓΗ

Κάθε Χριστιανός, για ν’ αποφεύγη μια πορεία, που θα μπορούσε να οδηγήση σε αποκοπή από την επικοινωνία, θα θέλη να εμμένη κοντά στον Θεό. Αυτό μπορεί να γίνη με τη συνεχή διατροφή του από την πνευματική τράπεζα του Ιεχωβά. Μελετάτε τον λόγο του, την Αγία Γραφή, συνεχώς. Συναναστρέφεσθε τους άλλους Χριστιανούς, οι οποίοι θα σας ενισχύσουν και θα χρησιμεύσουν ως υγιείς σύντροφοι σ’ αυτόν τον κόσμο, που είναι γεμάτος από πονηρία. Γεμίζετε τον χρόνο σας, μετέχοντας στο έργον, το οποίον ο Ιεχωβά έδωσε στους δούλους του να κάμουν σ’ αυτόν τον καιρό.

Με σταθερότητα επιζητείτε να βελτιώνετε την ποιότητα της λατρείας σας. Γυμνάζετε τις αντιληπτικές σας δυνάμεις χρησιμοποιώντας στην καθημερινή σας ζωή τα πράγματα που μαθαίνετε. Αυτό θα σας βοηθήση να προοδεύσετε σε Χριστιανική ωριμότητα, διότι ο απόστολος Παύλος είπε ότι ώριμοι είναι εκείνοι που έχουν «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» (Εβρ. 5:14) Αυτό δεν σημαίνει ότι ένας ώριμος μπορεί να είναι αδιάφορος εκεί όπου πρόκειται περί αμαρτίας. Όλοι πρέπει να ‘προσέχουν πώς να περιπατούν ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί . . . να νοούν τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά’. (Εφεσ. 5:15-17, ΜΝΚ) Ναι, «προγνωρίζοντες ταύτα, φυλάττεσθε, δια να μη παρασυρθήτε με την πλάνην των ανόμων, και εκπέσητε από τον στηριγμόν σας.»​—2 Πέτρ. 3:17.

Η αμαρτία αρχίζει μέσα στη διάνοια. Η κακή επιθυμία θ’ αυξηθή αν δεν χαλιναγωγηθή. Τελικά θα γεννήση την αμαρτία. Όπως λέγει ο Ιάκωβος 1:14, 15: «Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν.» Η κακή επιθυμία είναι σαν την υγρή άμμο, που υποχωρεί κάτω από τα πόδια, και μπορεί να παρασύρη έναν στην αμαρτία αν δεν γίνη άμεση αντίδρασις.

Αν εγείρωνται ακατάλληλες επιθυμίες​—και αυτό δεν είναι δύσκολο για ατελείς ανθρώπους—​προσδιορίστε την πηγή των επιθυμιών αυτών και προσπαθήστε ν’ απομακρυνθήτε απ’ αυτήν. Αν ένας είναι επιρρεπής στο να πίνη υπερβολικά, τότε δεν πρέπει ν’ αγοράζη οινοπνευματώδη ποτά ή να τα δέχεται αν του τα προσφέρουν άλλοι. Αν ένας βρίσκη τον εαυτό του σε επικίνδυνες καταστάσεις όταν είναι με μέλη του αντιθέτου φύλου, τότε η συναναστροφή αυτή πρέπει να περιορίζεται σε συγκεντρώσεις, όπου δεν θα είναι μόνος με έναν του αντιθέτου φύλου. Μην υπερτιμάτε την ικανότητά σας ν’ ανθέξετε σε πειρασμό αυτού του είδους. «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:12) Οι νεαροί θα δεχθούν με σύνεσι να τεθούν σε όμιλο έχοντας συντροφιά με άλλους, κάτω από την καθοδηγία ενός ωρίμου ενηλίκου ή Χριστιανικού ζεύγους. Οι Χριστιανοί γονείς θα καθοδηγούν επιμελώς τα νεαρά τέκνα των για να τα τηρούν μακριά από την οδό της ανηθικότητος, μη επιτρέποντάς τους να πηγαίνουν με «φίλους» ή «φίλες» ή να ορίζουν «συναντήσεις», όταν είναι πολύ νέοι. Μην αφήνετε τους διεφθαρμένους κανόνες του θνήσκοντος αυτού παλαιού κόσμου να είναι οι κανόνες καθοδηγήσεως των τέκνων σας. Αφού ο γάμος είναι ο κατάλληλος λόγος συντροφεύσεως από μέλη του αντιθέτου φύλου, πρέπει προφανώς να είναι σε μια πιο υπεύθυνη ηλικία προτού βγουν μαζί. Ωστόσο, και οι ενήλικοι ακόμη πρέπει επιμελώς να προσέχουν τη διαγωγή τους με το αντίθετο φύλο. Δεν είναι μόνο οι νέοι, που μπορεί να περιέλθουν σε δυσχερή θέσι.

Μην κάνετε το πρώτο βήμα προς την αμαρτία, είτε πρόκειται για οινοπνευματώδη ποτά, είτε για σεξουαλική ηθική, ή οποιονδήποτε άλλον τύπο δυσκολιών. Μικρά πράγματα οδηγούν σε μεγάλα πράγματα. Μικρές κλοπές θ’ αμβλύνουν τη συνείδησι και θα οδηγήσουν σε μεγάλες κλοπές. Μικρά ψεύδη γυμνάζουν τη διάνοια για μεγάλα ψεύδη. Το να μη λέγετε «Όχι» στο πέραν του δέοντος ποτό εξασθενεί την αποφασιστικότητα και προλειαίνει τον δρόμο για τη μέθη. Οι «εναγκαλισμοί» και οι «θωπείες» μπορούν να οδηγήσουν σε πορνεία. Το να μην είναι κάποιος τακτικός στο ν’ ανταποκρίνεται στις Χριστιανικές υποχρεώσεις του θα εξασθενίση την ικανότητά του να εκπληρώση τη λατρεία του στον Θεό.

Επωφεληθήτε από την παιδεία που δίνεται στους άλλους. Όταν η παιδεία γίνεται μέσω Χριστιανικών εντύπων ή από το βήμα του ομιλητού στις Χριστιανικές συναθροίσεις, παίρνετε τη συμβουλή σοβαρά. Παρατηρήστε πώς θα μπορούσε να εφαρμοσθή σ’ εσάς. Ας χρησιμεύση αυτή ως προειδοποίησις για σας για να διατηρηθή σε υψηλό βαθμό η προφύλαξίς σας και να μη χαλαρωθή η επαγρύπνησίς σας εκεί όπου πρόκειται για την εκτέλεσι του θελήματος του Θεού.​—1 Τιμ. 5:20.

Καθ’ όσον παραμένετε κοντά στον λόγον του Θεού και στην οργάνωσί του, και προσεύχεσθε να σας καθοδηγή το πνεύμα του, η αγάπη σας στον Θεό θ’ αυξηθή. Αυτή η αγάπη του θα χρησιμεύση σαν ένα ισχυρό προπύργιο εναντίον των παρεισδύσεων της αμαρτίας, διότι θα σας βοηθήση ν’ αυξήσετε την αγάπη σας προς ό,τι είναι ορθόν και το μίσος σας προς ό,τι είναι κακό.

Η ορθή άποψις της παιδείας θα βοηθήση όλους μέσα στην εκκλησία του λαού του Ιεχωβά. Θ’ αναπτύξη την εκτίμησί μας για τους Θείους τρόπους συμπεριφοράς μας προς τον λαό Του. Θα μας κάμη να κατανοήσωμε ότι, αφού έχουν αποκοπή από την επικοινωνία χιλιάδες άτομα, αυτό θα μπορούσε να συμβή και σ’ εμάς, αν δεν βαδίζωμε προσεκτικά στις οδούς που καθώρισε ο Ιεχωβά στον λόγο του. Αυτό θα μας ενθαρρύνη, επίσης, να υπηρετούμε τον Ιεχωβά Θεό, που ενδιαφέρεται τόσο για τον λαό του, όταν κατανοούμε τους λόγους για την άσκησι της παιδείας και τα οφέλη που προκύπτουν.

Μπορούμε, λοιπόν, ν’ αποβλέπωμε μ’ εμπιστοσύνη στον νέο κόσμο του Θεού, όπου όλοι οι ζώντες θα εκπαιδεύωνται και θ’ ασκούνται για να λατρεύουν κατάλληλα τον Ιεχωβά και ν’ απολαμβάνουν στοργική, αγνή συναναστροφή με τον συνάνθρωπο τους.

Ο Παπίας και τα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου

ΕΙΣΘΕ ένας φίλος της Γραφής; Αν ναι, τότε το όνομα Παπίας θα σας ενδιαφέρη. Γιατί; Διότι τα συγγράμματά του περιέχουν την αρχαιότερη πληροφορία που έχομε περί της προελεύσεως μερικών από τα βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, εκτός, δηλαδή, από τη μαρτυρία των ιδίων των Γραφών.¹

Διάφορες χρονολογίες δίδονται και ως προς τη γέννησι και ως προς τον θάνατο του Παπία, αλλά «κανένα γεγονός δεν είναι γνωστό ως μη ευρισκόμενο σε συνέπεια προς τα έτη 65-135 [μ.Χ.] περίπου, που θεωρούνται ως περίοδος της ζωής του Παπία.»² Αυτός ήταν σύντροφος του Πολυκάρπου, ο οποίος, λέγεται, είχε γνωρίσει προσωπικά μερικούς από τους αποστόλους,³ και διέμενε στην περιοχή της Φρυγίας, στην επαρχία της Ασίας, γνωστής σήμερα ως Μικράς Ασίας.

Σύμφωνα με τον Ειρηναίο, θρησκευτικό συγγραφέα του δευτέρου αιώνος, ο Παπίας ήταν ένας πολυμαθής άνθρωπος και έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως και σεβασμού ως ένας αξιόπιστος αγωγός για τις αποστολικές διδασκαλίες.⁴ Αλλ’ ο Ευσέβιος, επιφανής εκκλησιαστικός ιστορικός του τετάρτου αιώνος, δίνει αντίθετη μαρτυρία όσον αφορά τον Παπία. Πρώτον τον χαρακτηρίζει ως «επιτήδειον εις πάσαν μάθησιν, και εντριβή περί τας Γραφάς», κατόπιν δε τον περιγράφει ως «περιωρισμένης νοήσεως» και άνθρωπον ο οποίος συνεκέντρωσε «ορισμένες παράδοξες παραβολές του Κυρίου ημών και την διδασκαλία του, και μερικά άλλα θέματα μάλλον λίαν μυθώδη.»¹

Αλλά ο λόγος, για τον οποίον ο Ευσέβιος διαφωνούσε με τον Παπίαν, ήταν προφανώς το ότι ο δεύτερος επίστευε σε μια χιλιετή βασιλεία του Χριστού επάνω στη γη.² Αυτή, όμως, ήταν η άποψις που επικρατούσε μεταξύ εκείνων που ωμολογούσαν ότι ήσαν Χριστιανοί στον δεύτερον αιώνα.⁵ Πραγματικά, αυτοί ισχυρίζοντο ότι ο κόσμος θα συνεχίζετο όπως ήταν επί έξη χιλιάδες χρόνια και κατόπιν θα ήρχοντο τα χίλια χρόνια της έβδομης χιλιετηρίδος.⁶ Εννοούσαν, επίσης, ότι μερικοί Χριστιανοί θα ελάμβαναν μια ουράνια αμοιβή, ενώ άλλοι θα αντημείβοντο με ζωή σε μια Παραδεισιακή γη.⁴ Αν, όπως υπονοεί ο Ευσέβιος, ο Παπίας είχε την τάσι να εφαρμόζη τη μεταφορική γλώσσα μ’ ένα κατά γράμμα τρόπο, εν τούτοις, η περί αυτού ιστορία δείχνει ότι «αυτός ήταν πολύ προσεκτικός στο να εμμένη σε μια επαρκή ένδειξι για ό,τι παρεδέχετο ως διδασκαλίαν του Χριστού, απέναντι των ανεγκύρων απόψεων, που κυκλοφορούσαν τότε.»²

ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ

Όσον αφορά τα έργα του, αυτά συνίσταντο κυρίως από ένα πεντάτομο βιβλίο σχολίων (πιθανώτατα πέντε κεφάλαια, τα βιβλία δε αυτά ήσαν μάλλον σαν τα βραχύτερα «βιβλία» των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών παρά ως συνήθη βιβλία), τιτλοφορούμενα «Κυριακών Λογίων Εξηγήσεις». Εγράφησαν περικοπές αυτών από μερικούς συγγραφείς και αντίτυπα των εσώζοντο ως το έτος 1218 μ.Χ., αλλ’ από τότε εξηφανίσθησαν ολοτελώς.⁷

Στον πρόλογο ή προεισαγωγή, ο Πάπιας εξήγησε τη μέθοδό του. Επιμελώς συνεκέντρωσε πληροφορίες από εκείνους που είχαν γνωρίσει προσωπικά τους αποστόλους Ανδρέαν, Πέτρον, Φίλιππον, Θωμάν, Ιάκωβον, Ιωάννην και Ματθαίον. Εσημείωσε, επίσης, ότι δεν ευηρεστείτο σ’ εκείνους, που έλεγαν πολλά, αλλά σ’ εκείνους, που εδίδασκαν την αλήθεια, και ότι προτιμούσε να λαμβάνη τις πηγαίες πληροφορίες του από ζώντας μάρτυρας μάλλον παρά από γραπτές πηγές.⁸ Το πιο σπουδαίο από τα τμήματα του έργου του, που έφθασε έως εμάς, είναι εκείνο που σχετίζεται με τη συγγραφή των Ευαγγελίων του Μάρκου και του Ματθαίου: «Ο πρεσβύτερος [ο οποίος, λέγουν μερικοί, μπορεί να ήταν ο απόστολος Ιωάννης] είπε αυτό: Ο Μάρκος αφού έγινε ερμηνευτής του Πέτρου, έγραψε επακριβώς ό,τι ενεθυμείτο. Δεν αφηγήθη, όμως, με ακριβή σειρά τα λόγια ή τα έργα του Χριστού. Διότι αυτός ούτε άκουσε τον Κύριον, ούτε Τον συνώδευσε. Αλλά κατόπιν, όπως είπα, συνόδευσε τον Πέτρον, ο οποίος ετακτοποίησε τις οδηγίες του κατά τις ανάγκες [των ακροατών του], αλλά χωρίς την πρόθεσι να δώση κανονική αφήγησι των λόγων του Κυρίου. Γι’ αυτό ο Μάρκος δεν έκαμε λάθος με το να γράψη έτσι μερικά πράγματα όπως τα ενεθυμείτο. Οπωσδήποτε, κατέβαλε ειδική φροντίδα να μην παραλείψη τίποτα το οποίον είχε ακούσει, και να μη παραθέση τίποτα το φανταστικό σε όσα εξέθετε.» «Ο Ματθαίος συνεκέντρωσε τους λόγους [του Κυρίου] στην Εβραϊκή γλώσσα, κι ο καθένας τούς ερμήνευσε όσο καλύτερα μπορούσε.»⁸

Σε άλλα μέρη, ο Παπίας παραθέτει περικοπές από τις πρώτες επιστολές του Πέτρου και του Ιωάννου, δείχνοντας ότι εχρησιμοποιούντο στην εποχή του. Η μαρτυρία του υπέρ του βιβλίου της Αποκαλύψεως είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτη, και συνεπώς αυτός κατέστη ένας από τους πιο παλαιούς μάρτυρας της Θεοπνευστίας και της αξιοπιστίας της.⁵ Μνημονεύει, επίσης, το κατά τους Εβραίους Ευαγγέλιον, το οποίον, σύμφωνα με τη γνώμη μερικών, ήταν το Ευαγγέλιον του Ματθαίου στην αρχική του γλώσσα.

Οι παρατηρήσεις του Παπία σχετικό με τα Ευαγγέλια του Μάρκου και του Ματθαίου βρίσκουν επιβεβαίωσι μέσα στα ίδια τα Ευαγγέλια. Ό,τι αναφέρει για το Ευαγγέλιον του Μάρκου αιτιολογεί το ζωηρό του ύφος, που είναι προφανώς ύφος ενός αυτόπτου μάρτυρος· ο δε ταχυκίνητος ρυθμός του είναι ακριβώς ό,τι θα ανεμέναμε αν ελέγετο από τον Πέτρο ή ελαμβάνετο απ’ αυτόν. Ό,τι ανέφερε ο Παπίας για το Ευαγγέλιον του Ματθαίου προσαρμόζεται, επίσης, στα γεγονότα, διότι είναι σαφές ότι ο Ματθαίος έγραψε πρώτα στην Εβραϊκή, διότι προτιμά να παραθέτη περικοπές από το ίδιο το Εβραϊκό κείμενο μάλλον παρά από την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα, όπως συνηθίζετο από τους λοιπούς συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Αναμφιβόλως ο Ματθαίος ο ίδιος κατόπιν το μετέφρασε στην Ελληνική για να είναι δυνατόν να έχη ευρύτερη κυκλοφορία. Αυτό αιτιολογεί το γεγονός ότι δεν διατυπώνεται ως μετάφρασις.

Οι πρώτοι ούτοι θρησκευτικοί συγγραφείς, όπως ήταν ο Παπίας, που έζησαν πριν από τη Σύνοδο της Νικαίας, που συνήλθε στο έτος 325 μ.Χ., χαρακτηρίζονται γενικά ως «Προ-Νικαιανοί Πατέρες.» Σχετικά με τη μαρτυρία τους έχει λεχθή: «Αυτά τα συγγράμματα . . . είναι αρχικές αποδείξεις του κανόνος και της αξιοπιστίας της Καινής Διαθήκης. . . . Οι μαθηταί αυτοί είναι ομολογουμένως κατώτεροι από τους Διδασκάλους των, ομιλούν με τις φωνές ασθενών και υποκειμένων σε λάθη ανθρώπων, και όχι όπως οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, με τις πύρινες γλώσσες του Αγίου Πνεύματος.» Ωστόσο είναι πολύτιμοι.⁹

Αυτοί οι συγγραφείς μπορεί να λεχθή ότι δίνουν διπλή μαρτυρία για τις θεόπνευστες Χριστιανικές Γραφές. Αφ’ ενός μεν δίνουν ιστορικά γεγονότα σχετικά με τη συγγραφή αυτών των Γραφών και, αφ’ ετέρου, με τα μειονεκτήματά των υπογραμμίζουν το γεγονός ότι οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές είναι πράγματι Θείας εμπνεύσεως. Οι ισχυρότερες, όμως, αποδείξεις της θεοπνευστίας των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, βρίσκονται μέσα στα ίδια αυτά Θεόπνευστα συγγράμματα.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 ¹ Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρογκ, Τόμ. 1, σελ. 638.

 ² Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία (Έκδ. 1961). Τόμ. 17, σελ. 238 Α.

 ³ Αυτόθι, Τόμ. 18, σελ. 180.

 ⁴ Μια Φιλολογική Ιστορία της Αρχικής Χριστιανοσύνης, Κράτγουελ, σελ. 102-108.

 ⁵ Ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας, Σαφ, Τόμ. 2, σελ. 696.

 ⁶ Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας και Εκκλησίας, Νεάντερ, σελ. 650.

 ⁷ Η Νέα Σαφ-Χέρτσογκ Θρησκευτική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. 8, σελ. 336-339.

 ⁸ Οι Προ-Νικαιανοί Πατέρες, Κοξ, Τόμ. 1, σελ. 151-155,

 ⁹ Αυτόθι, σελ. 1.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Επειδή οι συγγραφείς της Βίβλου χρησιμοποιούσαν τα πρώτα ονόματα, όπως οι απόστολοι που καλούσαν αλλήλους Πέτρο και Ιωάννη και Παύλο, μερικοί ισχυρίζονται ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε τα πρώτα ονόματα στις συναθροίσεις μας σήμερα, και διατείνονται ότι η χρήσις του «αδελφέ» ή «αδελφή» πριν από το επώνυμο, φαίνεται πάρα πολύ σαν να μοιάζη με τις συνήθειες μερικών ψευδών θρησκειών. Πώς θ’ απαντούσατε σεις σ’ αυτούς;​—Α. Ρ., Καλιφόρνια.

Χρησιμοποιούμε τους όρους «θεοκρατία» και «Χριστιανός» και άλλες εκφράσεις, παρά το γεγονός ότι τους χρησιμοποιούν και οι ψευδείς θρησκείες. Δεν είναι ανάγκη να εγκαταλείψωμε την κατάλληλη χρήσι αυτών των όρων, απλώς διότι άλλοι τους χρησιμοποιούν κακώς. Δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι αποτελεί ψευδή θρησκείαν η χρήσις των όρων «αδελφός» και «αδελφή» μαζί με το επώνυμο, διότι και οι Γραφές το πράττουν κατά περιστάσεις. Και αν οποιαδήποτε μετάφρασις λέγη παραδείγματος χάριν, «Αδελφέ Σαούλ» είτε «Σαούλ αδελφέ», αυτό διόλου δεν επηρεάζει την έννοια του ζητήματος. (Πράξ. 9:17· 22:13· 1 Κορ. 16:12· 2 Πέτρ. 3:15) Επί πλέον, οι εκφράσεις αυτές δεν καθίστανται τυπικοί τίτλοι, που ξεχωρίζουν μερικά άτομα από άλλα, όπως η παρά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας χρήσις των όρων διακρίνει μερικούς «ιερωμένους» από τους λαϊκούς. Ο Ιησούς δεν επέτρεψε τέτοιες διαιρέσεις, αλλ’ ετόνισε την ίση θέσι όλων των Χριστιανών όταν είπε: «Πάντες δε σεις αδελφοί είσθε.»​—Ματθ. 23:8.

Η χρήσις των πρώτων ονομάτων θα έθετε διάφορα προβλήματα. Αν ένα άτομο ήταν νέο στην ομάδα μας, ή αν δεν ήμεθα καλά γνωρισμένοι με αυτόν, θα εφαινόμεθα πολύ εξοικειωμένοι χρησιμοποιώντας το μικρό του όνομα από το βήμα. Αν ο διευθύνων το μάθημα ήταν σε εφηβική ηλικία και μερικοί από την εκκλησία ήσαν στα εξήντα κι εβδομήντα τους χρόνια, ο νεαρός οδηγός του μαθήματος, αν απηυθύνετο στους πρεσβυτέρους την ηλικία με τα μικρά τους ονόματα, θα εφαίνετο σαν να υστερούσε από απόψεως καταλλήλου σεβασμού, ιδίως μάλιστα εφόσον σε πολλές περιπτώσεις δεν θα ήταν πολύ γνωστός σ’ αυτούς τους γεροντοτέρους και συνεπώς δεν θα είχε το θάρρος να τους καλή με τα μικρά τους ονόματα, ακόμη και σε φιλική συνομιλία εκτός του βήματος. Μια άλλη περίστασις: μια γυναίκα μπορεί να είναι στην αλήθεια, κι ο άνδρας της να μην είναι, και μπορεί αυτός να έλθη σε μια συνάθροισι. Ακούει έναν άλλον άνδρα να καλή τη σύζυγο του με το μικρό της όνομα, και μάλιστα από το βήμα ενώπιον όλης της εκκλησίας. Όπως είναι ευνόητο, δεν του αρέσει αυτό. Λόγω, λοιπόν, αυτής, καθώς και άλλων περιστάσεων, ποιους θα καλήτε με το μικρό τους όνομα; Μερικοί θα θίγωνται αν το κάνετε αυτό· άλλοι θα προσβάλλονται αν δεν το κάνετε. Όλες οι δυσχέρειες εξαφανίζονται, αν, όταν είμεθα στο βήμα, χρησιμοποιούμε επώνυμα για όλους, περιλαμβανομένων και των ατόμων της ιδίας μας οικογενείας. Έτσι αποφεύγομε διαίρεσι της εκκλησίας απευθυνόμενοι σε άλλους με τον ένα τρόπο και σε άλλους με τον άλλο. Φυσικά, τους νεοφερμένους, που δεν είναι στην αλήθεια, δεν θα τους καλούμε ως αδελφούς ή αδελφές, εφόσον δεν υφίσταται η πνευματική σχέσις που νοείται με αυτές τις λέξεις. Ωστόσο, σε νεοφερμένους σπάνια απευθυνόμεθα από το βήμα στη διάρκεια των συναθροίσεων, εφόσον αυτοί παρευρίσκονται για ν’ ακούσουν.

Η χρήσις ονομάτων, όπως λόγου χάριν Πέτρος και Ιωάννης και Παύλος μέσα στη Γραφή, μπορεί να φαίνεται σε μερικούς ως επιχείρημα για τη χρησιμοποίησι των μικρών ονομάτων. Αλλ’ αυτά τα ονόματα δεν ήσαν τα μικρά ονόματα, με υπονόησι ότι ακολουθούνται από επώνυμα. Ήσαν, κατά το πλείστον, τα μόνα ονόματα. Μερικοί είχαν και παρώνυμα. Λόγου χάριν, το όνομα που εδόθη ως πρώτο στον Πέτρο ήταν «Σίμων», αργότερα δε ωνομάσθη «Κηφάς», κατά την Αραμαϊκή, ή «Πέτρος», κατά την Ελληνική. Σε μερικά κείμενα καλείται «Σίμων Πέτρος»· «Πέτρος», λοιπόν, ήταν μάλλον επώνυμο παρά κύριον όνομα. Στο Μάρκος 3:16 λέγεται μάλιστα: «Σίμωνα, τον οποίον επονόμασε Πέτρον». Εν τούτοις, αυτό δεν ήταν επώνυμο ή επίθετο, όπως έχομε σήμερα, αλλ’ ήταν μάλλον ένα παρωνύμιο ή πρόσθετο όνομα, που εδόθη επειδή ήταν ειδικά κατάλληλο, όπως συνηθίζετο συχνά από τους Εβραίους. Τα επώνυμα, όπως τα γνωρίζομε σήμερα, δεν υπήρχαν μεταξύ των Ιουδαίων των Βιβλικών χρόνων. Το Λεξικό της Γραφής Ουεστμίνστερ (1944), σελίς 418, λέγει: «Επώνυμα δεν υπήρχαν μεταξύ των Εβραίων· τα άτομα προσδιωρίζοντο με την προσθήκη του ονόματος της πόλεως των στο προσωπικό τους όνομα, όπως λόγου χάριν, Ιησούς ο από Ναζαρέτ, Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, Μαρία η Μαγδαληνή, Ναούμ ο Ελκοσαίος· ή με δήλωσι της καταγωγής των, όπως, Σιμών Βαριωνάς· με τις διαθέσεις των, το επάγγελμα των, ή άλλο χαρακτηριστικό, ως Σίμων Πέτρος, Νάθαν ο προφήτης, Ιωσήφ ο ξυλουργός, Ματθαίος ο τελώνης, Σίμων ο Ζηλωτής, και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης».

Σ’ αυτό τα σημείο η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1942, λέγει τα εξής υπό τον τίτλον «Ονόματα»: «Ούτε οι Εβραίοι, ούτε οι Αιγύπτιοι, ούτε οι Ασσύριοι, ούτε οι Βαβυλώνιοι, ούτε οι Πέρσαι, ούτε οι Έλληνες, είχαν επώνυμα· το ίδιο μπορεί να λεχθή και για τους Ρωμαίους στην αρχαιότερη περίοδο της ιστορίας των». (Τόμος 19, σελ. 685) Αυτή η πηγή πληροφορίας συνεχίζει κι αποδεικνύει ότι το σημερινό μας σύστημα επωνύμων ήλθε μόνο ύστερ’ από αιώνες. Όλα δε αυτά καταδεικνύουν ότι οι Βιβλικοί χαρακτήρες δεν είχαν μικρά ονόματα, όπως τα θεωρούμε σήμερα, στα οποία επακολουθούσε ένα επώνυμο για τυπικώτερη χρήσι· επομένως, το ότι εχρησιμοποιούντο τα ονόματα Πέτρος και Ιωάννης και Παύλος και άλλα παρόμοια που μας φαίνονται σαν πρώτα ονόματα, δεν δείχνει καμμιά οικειότητα μεταξύ των πρώτων Χριστιανών και των αποστόλων. Ήταν το έθιμον της εποχής εκείνης.

Ποιά είναι σήμερα η ενδεδειγμένη τήρησις διατυπώσεων; Όταν γίνεται σύστασις δύο ξένων, χρησιμοποιούνται τα επώνυμα, ώσπου να γνωρισθούν καλά μεταξύ των. Αν υπάρχη μεγάλη διαφορά σε ηλικία, ο νεώτερος ποτέ δεν θα έπρεπε να καλή τον πρεσβύτερο με το μικρό του όνομα. Όταν άνθρωποι συγκεντρώνωνται σε μια σοβαρή συνάθροισι, η καλή συμπεριφορά επιβάλλει να χρησιμοποιούνται τα επώνυμα. Αυτός είναι ο συνήθης τρόπος πλησιάσματος, που είναι και ο πιο σεμνός και αξιοσέβαστος. Εμείς, λοιπόν, στη διάρκεια των εκκλησιαστικών συναθροίσεών μας, μπορούμε να μιμούμεθα αυτή τη συνήθεια εν σχέσει με τα επώνυμα. Εν τούτοις, αντί να χρησιμοποιούμε τα κοσμικά, Κύριος ή Κυρία ή Δεσποινίς πριν από το επώνυμο, χρησιμοποιούμε τις λέξεις, που δείχνουν ότι εμείς απολαμβάνομε μια πολύ στενότερη σχέσι από τους κοσμικούς.

Η Κυριακή Προσευχή αρχίζει με το «Πάτερ ημών», που σημαίνει ότι είναι Πατήρ πολλών, οι δε πολλοί αυτοί, που απευθύνονται σ’ Εκείνον έτσι, είναι κατ’ ανάγκην αδελφοί και αδελφές, όλοι σε μια οικογενειακή σχέσι με τον Θεό επί κεφαλής. Ώστε, όταν απευθύνωμεθα ο ένας στον άλλον ως αδελφό ή αδελφή στις συναθροίσεις μας, εξαίρομε αυτή την ευλογητή σχέσι ή πνευματική, οικογενειακή ενότητα. Αυτή η θαυμάσια σχέσις είναι εκείνη, που κάνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά τόσο διαφορετικούς, τόσο διακριτικούς προς αλλήλους, τόσο προθύμους να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Είμεθα ευγνώμονες γι’ αυτή τη σχέσι, έτοιμοι να την ομολογήσωμε, να την επικαλεσθούμε, χωρίς αισχύνη ή στενοχώρια που το πράττομε αυτό εξαιτίας του τι θα εσκέπτετο ένας κοσμικός. Οι κοσμικοί καλούν ο ένας τον άλλον με τα κύρια ονόματά τους σε πολλές περιστάσεις. Μας καλούν και τους καλούμε με τα κύρια ονόματα τους. Αυτό δείχνει μόνο παράλειψι τύπων ή καλή γνωριμία. Αλλ’ όταν χρησιμοποιούμε τις λέξεις «αδελφέ» ή «αδελφή», αυτό δείχνει μια εύλογη τη σχέσι, μια οικογενειακή σχέσι κάτω από τον ένα Πατέρα, τον Ιεχωβά Θεό. Είναι μια σχέσις πολύ στενότερη και πιο πολύτιμη από οποιαδήποτε σχέσι που δείχνεται με τη χρήσι των πρώτων ονομάτων, Έτσι δεν είναι;

● Γιατί ο Ματθαίος και ο Μάρκος θεωρούν τη μεταμόρφωσι ως γενομένη ύστερ’ από έξη μέρες, αφότου ο Ιησούς έκαμε κάποια υπόσχεσι στους μαθητάς του, ενώ το Ευαγγέλιο του Λουκά λέγει ότι έγινε ύστερ’ από οκτώ μέρες;​—Ι. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Προφανώς ο Ματθαίος κι ο Μάρκος δεν υπελόγισαν την πρώτη και την τελευταία μέρα· μάλλον, αυτοί υπελόγισαν ότι έξη ολόκληρες μέρες μεσολαβούσαν μεταξύ της υποσχέσεως του Κυρίου Ιησού στους αποστόλους του και της ημέρας της μεταμορφώσεως. (Ματθ. 17:1· Μάρκ. 9:2) Ο Λουκάς, πρέπει να σημειώσωμε, δεν ομολογεί ότι δίνει το ακριβές χρονικό διάστημα. Αναφέρει ότι η μεταμόρφωσις έγινε ‘έως οκτώ ημέρας μετά τους λόγους τούτους’. (Λουκ. 9:28) Αφού ο Λουκάς υπολογίζει τμήματα της πρώτης και της τελευταίας ημέρας ως ολόκληρες ημέρες, προτιμά να ορίση την περίοδο σε στρογγυλούς αριθμούς​—«έως οκτώ ημέραι.» Έτσι, ο Λουκάς ανέφερε τον αριθμό των ημερών από μια διαφορετική άποψι, και δεν υπάρχει πραγματικά αντίφασις.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Δεκέμβριο

16 Προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μηδένα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος· αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ’ εκάστην ημέραν, . . . δια να μη σκληρυνθή τις εξ υμών δια της απάτης της αμαρτίας.​—Εβρ. 3:12, 13. Σ 1/2/62 13, 14β

17 Υποτάχθητε λοιπόν εις πάσαν ανθρωπίνην διάταξιν δια τον Κύριον.​—1 Πέτρ. 2:13. Σ 1/3/63 10, 11α

18 Αυτός δε εγώ ο Παύλος σας παρακαλώ δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού.​—2 Κορ. 10:1. Σ 15/5/62 12-15α

19 Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον πλησίον· είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη.​—Ρωμ. 13:10. Σ 1/4/63 36, 37α

20 Τον οποίον αν και δεν είδετε, αγαπάτε· εις τον οποίον, αν και τώρα δεν βλέπετε αυτόν, πιστεύοντες όμως, αγαλλιάσθε με χαράν ανεκλάλητον και ένδοξον.​—1 Πέτρ. 1:8. Σ 15/8/62 23-26α

21 Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον, και πέμψον εις τας επτά εκκλησίας.​—Αποκάλ. 1:11. Σ 1/8/62 23

22 Ο λόγος μου θέλει καταβή ως η δρόσος, ως η ψεκάς επί την χλόην, και ως ο όμβρος επί τον χόρτον· διότι θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά.​—Δευτ. 32:2, 3, ΜΝΚ. Σ 1/5/62 25, 26α

23 Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο Κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, δια να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον, όταν έλθη ο κύριος αυτού, θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω, ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού.​—Ματθ. 24:45-47. Σ 15/10/62 20

24 Η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον· της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι.​—1 Πέτρ. 3:6. Σ 1/3/63 33, 34α

25 Εμμένετε εις την προσευχήν, αγρυπνούντες εις αυτήν μετά ευχαριστίας.​—Κολ. 4:2. Σ 15/11/62 12-14α

26 Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα· μη εις συμπόσια και . . . ασελγείας. . . . Αλλ’ ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.​—Ρωμ. 13:13, 14. Σ 1/4/63 44, 45α

27 Δευτέραν ήδη ταυτήν την επιστολήν σας γράφω . . . με τας οποίας διεγείρω δι’ υπενθυμίσεως την ειλικρινή σας διάνοιαν δια να ενθυμηθήτε τους λόγους τους προλαληθέντας υπό των αγίων προφητών, και την παραγγελίαν ημών των αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρος.​—2 Πέτρ. 3:1, 2. Σ 1/12/62 17, 4α

28 Ο Θεός είναι καταφυγή ημών και δύναμις, βοήθεια ετοιμότατη εν ταις θλίψεσι. Δια τούτο δεν θέλομεν φοβηθή.​—Ψαλμ. 46:1, 2. Σ 15/2/63 45, 47

29 Ποίμαινε τα πρόβατά μου.​—Ιωάν. 21:16. Σ 1/7/62 25, 26α

30 Διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι . . . έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής· και τούτους φεύγε.​—2 Τιμ. 3:2, 5. Σ 1/12/62 19-21α

31 Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν.​—Ρωμ. 12:21. Σ 1/2/62 15, 16β

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Οι «διδακτοί του Ιεχωβά» προσθέτουν καθημερινώς στη γνώσι τους περί του Θεού και απολαμβάνουν ειρήνη στη σχέσι τους μαζί του και με άλλους, που τον αγαπούν και τον υπηρετούν. Τη γνώσι αυτή από τον λόγον του Θεού την μερίζονται ευχαρίστως με άλλους. Τον Νοέμβριον οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα κάμουν αυτό ακριβώς, προσφέροντας στους ανθρώπους καλής θελήσεως το πολύτιμο Γραφικό βοήθημα μελέτης, που κατέστησε ικανούς δεκάδες χιλιάδων ανθρώπους να αποκτήσουν γνώσιν περί του Ιεχωβά Θεού και των προθέσεων του. Είναι το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, το οποίον μαζί μ’ ένα βιβλιάριο θα προσφέρεται αντί δρχ. 22.

«ΕΣΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΑΛΗΘΗΣ»

Το θαυμάσιο αυτό Γραφικό βοήθημα, του οποίου η παγκόσμιος κυκλοφορία έχει ξεπεράσει τα 18.000.000 αντίτυπα σε 53 διάφορες γλώσσες, είναι τώρα και πάλιν διαθέσιμο σε ωραία και πολυτελή έκδοσι με σκληρό δέσιμο και προσφέρεται αντί δρχ. 15. Στα είκοσι έξη κεφάλαια του βιβλίου αυτού εξετάζονται με σαφήνεια όλες οι βασικές αλήθειες των Θεοπνεύστων Αγίων Γραφών και παρέχονται πειστικές αποδείξεις ότι ο Θεός είναι αληθής. Αποκτήστε και σεις το πολύτιμο αυτό βοήθημα προς μελέτην των αληθειών της Γραφής. Εμβάσατε μας δρχ. 15 και θα λάβετε το αντίτυπο σας στη διευθυνσί σας ελεύθερο ταχυδρομικών τελών.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

22 Δεκεμβρίου: Η Θρησκεία και ο Πυρηνικός Αιών. Σελ. 681.

29 Δεκεμβρίου: Επιβίωσις Μέσω Πίστεως. Σελ. 688.

Φυλάγεσθε από το να Δίδετε Έκτασι σ’ ένα Σφάλμα

Ο ΛΟΓΟΣ του Θεού, η Αγία Γραφή, μας ενθαρρύνει να είμεθα γενναιόδωροι, να δίνωμε, κι αυτό εύλογα, διότι συντελεί σε γενική ευτυχία. Αλλ’ υπάρχει ένα είδος δόσεως που δεν το ενθαρρύνει. Και ποιο είναι αυτό; Το να δίδεται έκτασις σ’ ένα σφάλμα ενός αδελφού, συντρόφου ή στενού φίλου.​—Ψαλμ. 50:20· Πράξ. 20:35.

Μπορεί να προσέχετε πολύ να μη διαδίδετε ψευδείς πληροφορίες, η δε ιδέα της ροπής προς τις κακόβουλες συκοφαντίες ή την ψευδορκία με την κατάθεσι ψευδών μαρτυριών μπορεί να σας φαίνεται αποκρουστική, και είναι καλό αυτό. Αλλ’ ηξέρατε ότι σχετικά με τη χρήσι της γλώσσης ο Θεός απαιτεί και περισσότερα ακόμη ως απόδειξιν της προς τον πλησίον αγάπης;​—Έξοδ. 20:16.

Σχετικά με τούτο, διαβάζομε στον Ψαλμό 15:1-3 (ΜΝΚ): «Ω Ιεχωβά, τις θέλει κατοικήσει εν τη σκηνή σου; Τις θέλει κατοικήσει εν τω όρει τω αγίω σου; Ο . . . μη καταλαλών δια της γλώσσης αυτού, μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού, μηδέ δεχόμενος ονειδισμόν κατά του πλησίον αυτού.» Ναι, αν θέλατε να έχετε τη φιλία του Θεού, δεν θα εδέχεσθε μομφή, είτε αληθινή είτε όχι, εναντίον ενός στενού φίλου σας.

Το γεγονός ότι ο Θεός θεωρεί πολύ σοβαρό το ζήτημα της κλίσεως προς την κακολογία, μπορεί να παρατηρηθή από έναν άλλο Ψαλμό: «Προς δε τον ασεβή είπεν ο Θεός· τι προς σε, να διηγήσαι τα διατάγματά μου, και να αναλαμβάνης την διαθήκην μου εν τω στόματί σου; Συ δε μισείς παιδείαν, και απορρίπτεις οπίσω σου τους λόγους μου. Καθήμενος λαλείς κατά του αδελφού σου· βάλλεις σκάνδαλον κατά του υιού της μητρός σου.»​—Ψαλμ. 50:16, 17, 20.

Προφανώς, όταν ο ασεβής βάλλη σκάνδαλο, αυτό γίνεται με κακοβουλία ή κακεντρέχεια. Πολύ συχνά, όμως, εκείνοι που βάλλουν σκάνδαλα δεν είναι εχθροί αλλ’ είναι εκείνοι που ομολογούν ότι αγαπούν ο ένας τον άλλον. Άνδρες και γυναίκες σύζυγοι συχνά δίνει ο καθένας έκτασι σε σφάλματα του άλλου, κάνοντας τους έξω να γνωρίζουν πράγματα που πρέπει να παραμένουν κρυμμένα. Έπειτα πάλι, γονείς σχολιάζουν στους άλλους τα ελαττώματα των τέκνων των, κάνοντας, μάλιστα, τούτο κατά καιρούς, παρουσία και των τέκνων των, προς βλάβην των. Αυτό το να δίδεται έκτασις σ’ ένα σφάλμα δεν είναι άγνωστο ούτε απουσιάζει από μέλη Χριστιανικών εκκλησιών.

Πολύ εύλογα ο Θεός κατακρίνει αυτές τις διαδόσεις σφαλμάτων. Εν πρώτοις, αυτό εμπερικλείει έλλειψι αξιοπιστίας, προδοσία μιας εμπιστοσύνης, διότι ό,τι κατακρίνεται ιδιαίτερα είναι η διάδοσις ενός σφάλματος ενός αδελφού, το να επισύρωμε μομφή εναντίον ενός στενού φίλου. Λόγω της στενής συναναστροφής μέσα στην οικογένεια, στον τόπο της εργασίας ή της λατρείας, έρχεται ένας σε στενή γνωριμία με άλλους, κι έτσι έχει την ευκαιρία να παρατηρήση τα ελαττώματά των. Η πιστότης απαιτεί να μη διαδίδωνται μομφές. Εν τούτοις, ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ επέδειξε μια κατάφωρη έλλειψι πίστεως στη σύζυγό του, όταν με προθυμία παρέσχε την πληροφορία ότι αυτή ήταν η πρώτη που διέπραξε παράβασι, στην πράξι του δε αυτή δεν ωθείτο από οποιαδήποτε προηγούμενη πιστότητα στον Θεό.​—Γέν. 3:3, 12.

Κάτι περισσότερο, μάλιστα, από τ’ ανωτέρω, η διάδοσις σφάλματος αποτελεί έλλειψι αγάπης. Αντιβαίνει στη συμβουλή: «Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» Πραγματικά, στοιχειώδης δικαιοσύνη αποκλείει το να διαδίδωμε ένα σφάλμα, διότι δεν απαιτείται το να μη κάνωμε στους άλλους ό,τι δεν θα θέλαμε να κάνουν σε μας; Ποιος θέλει να διαδίδωνται τα σφάλματα του;​—1 Πέτρ. 4:8· Ματθ. 7:12.

Υπάρχει κι άλλη βλάβη που μπορεί να προξενήση η διάδοσις σφάλματος. Μπορεί να χωρίση καλούς φίλους: «Όστις κρύπτει παράβασιν, ζητεί φιλίαν αλλ’ όστις επαναλέγει το πράγμα, χωρίζει τους στενωτέρους φίλους.» Γιατί να εξασθενίσωμε ή να διαλύσωμε φιλίες με υποτιμητικά λόγια; Ή γιατί να μειώνωμε ή να καταστρέφωμε την αγαθή επιρροή που μπορεί να έχη ο άλλος κάνοντας γνωστά τα ελαττώματά του; Δεν θα ήταν καλύτερο να μνημονεύωμε τα ευμενή πράγματα που κάνουν οι άλλοι αντί να δίδωμε έκτασι στα σφάλματα τους;​—Παροιμ. 17:9.

Μπορεί, λοιπόν, εύλογα να τεθή το ερώτημα, Τι κάνει τους ανθρώπους να διαδίδουν ένα σφάλμα; Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι θέλουν να έχουν κάτι να πουν, χωρίς να λάβουν υπ’ όψι το αποτέλεσμα που μπορεί να έχη; Ή μήπως οφείλεται σε έλλειψι συμπαθείας, έλλειψι ικανότητος του να θέτη κανείς τον εαυτό του στη θέσι του άλλου; Αυτό γίνεται στη σπερμολογία γενικά, διότι, κι όταν ακόμη αυτή είναι εντελώς αβλαβής, συνήθως συνίσταται από φλυαρία, η οποία εκείνος, που αφορά η σπερμολογία, θα προτιμούσε να μην ελέγετο.

Επίσης, μπορεί να είναι η υπερηφάνεια, ίσως δε και μια ασυναίσθητη θέλησις να εξυψώση ένας τον εαυτό του, είναι η αιτία που κάνει έναν να δίδη έκτασι στο σφάλμα ενός άλλου. Ή μπορεί κάποιος να τρέφη ένα παράπονο και αποβλέπει σε συμπάθεια από άλλους αντί ν’ ακολουθήση τον Γραφικό κανόνα τού να πάη σ’ εκείνον, του οποίου το σφάλμα τον έθιξε και να εξομαλύνη τα πράγματα. (Ματθ. 18:15-17) Ένα άλλο ελατήριο μπορεί να είναι η αυτοδικαίωσις. Έτσι, ο Αδάμ εξεδήλωσε όχι μόνο έλλειψι πιστότητος αλλά και επιθυμία να δικαιολογήση την ιδική του παράβασι εφιστώντας την προσοχή στην παράβασι της Εύας. Όταν πρόκειται να δοθή έκτασις σ’ ένα σφάλμα, εύκολο είναι ν’ αυταπατηθή μια ανθρώπινη καρδιά. (Ιερεμ. 17:9) Μόνο ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να το γνωρίζη αυτό πλήρως, αλλά ο λόγος του μπορεί να σας βοηθήση να γνωρίσετε καλύτερα την καρδιά σας, διότι μπορεί να «διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας.»​—Εβρ. 4:12.

Εν τούτοις, υπάρχουν εξαιρέσεις στο ζήτημα της αποκαλύψεως σφαλμάτων, όπως όταν ένας ανακρίνεται εν σχέσει με μια δικαστική υπόθεσι. Η πιστότης στον Θεό, σε δίκαιες αρχές, στην υπόθεσι ενός ατόμου, στους προσφιλείς ενός ατόμου, μπορεί ν’ απαιτή την φανέρωσι ενός σφάλματος. Για τέτοιους σοβαρούς λόγους ο Ιησούς κατήγγειλε το σφάλμα των θρησκευτικών ηγετών της εποχής του, την υποκρισία. Και σήμερα, επίσης, μπορεί να χρειασθή να καταγγελθή το σφάλμα ενός αδελφού ή ενός στενού φίλου για να προστατευθούν τα συμφέροντα άλλων, και, ιδιαίτερα, τα συμφέροντα της Χριστιανικής εκκλησίας.​—1 Κορ. 1:11· 5:1.

Αλλ’ εκτός απ’ αυτές τις εξαιρέσεις, δεν υπάρχει δικαιολογία για τη διάδοσι του σφάλματος ενός αδελφού ή στενού φίλου. Όπως καλώς ετονίσθη κατ’ επανάληψιν, όταν αντιμετωπίζωμε τον πειρασμό να πούμε κάτι προσωπικής φύσεως, καλό είναι να ρωτούμε: Είναι καλό; Είναι αληθές; Είναι αναγκαίο; Κατάλληλη ενταύθα είναι η συμβουλή του αποστόλου Παύλου: «Ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων. Μη κατάστρεφε το έργον του Θεού.»​—Ρωμ. 14:19, 20.

Η Βίβλος, η Παράδοσις και η Λατρεία Σας

Πρέπει η Βίβλος να είναι ο μόνος σας οδηγός; Έχει θέσιν η παράδοσις στη λατρεία σας;

ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ είναι τόσο πολλές και ποικίλες όσοι οι λαοί και οι χώρες. Μπορεί αληθινά να λεχθή ότι οι παραδόσεις σχετικά με την ενδυμασία, τις συνήθειες φαγητού, την αρχιτεκτονική, τα κοινωνικά έθιμα και τα παρόμοια έχουν εμπλουτίσει τη ζωή μας με ποικιλία και χρώμα. Επί πλέον, μερικές παραδόσεις διατηρούν μέσα τους κάποιο σεβασμό για τις βασικές ηθικές αξίες, αν και πολλές απ’ αυτές έχουν πλήρως εγκαταλειφθή στην ηθική κατάπτωσι του εικοστού αυτού αιώνος. Άλλες παραδόσεις είναι, προφανώς, επιζήμιες και ασφαλώς η ειδωλοποίησις της παραδόσεως υπήρξε ένα μεγάλο πρόσκομμα στη διαφώτισι του νου και στην ευεργετική πρόοδο.

Πολλές παραδόσεις, εξ άλλου, θα ευρεθούν σε κάθε είδους θρησκείες, περιλαμβανομένων και των λεγομένων «Χριστιανικών». Πολλοί, πράγματι, θεωρούν ότι η παράδοσις εμπλουτίζει και προσθέτει ομορφιά στη θρησκεία των. Συνεπώς, δεν είναι άστοχο να ερωτήσωμε: Έχει θέσιν η παράδοσις στην αληθινή Χριστιανοσύνη; Τι λέγει η Γραφή για τις ανθρωποποίητες παραδόσεις; Μπορούμε να προχωρήσωμε ως το σημείο να πούμε ότι υπάρχουν έξω από τη Γραφή παραδόσεις, που είναι ισοδύναμες με αυτή και τόσο ουσιώδεις για τη Χριστιανική αντίληψι περί του Θεού και των σκοπών Του για το ανθρώπινο γένος; Σ’ αυτή την τελευταία ερώτησι, μια εξέχουσα θρησκεία έδωσε την απάντησι μ’ ένα αποφασιστικό Ναι! Στη Σύνοδο που συνήλθε στο Τρέντο (1545-1564 μ.Χ.), οι ηγέται της Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας εδήλωσαν ότι «σύμφωνα με τη δοξασία της παγκοσμίου Εκκλησίας, αυτή η υπερφυσική αποκάλυψις περιλαμβάνεται στα γραμμένα βιβλία και στις άγραφες παραδόσεις που έχουν φθάσει σ’ εμάς.» Κατόπιν, στις πρώτες συνεδριάσεις της Δευτέρας Συνόδου του Βατικανού, σχεδόν δύο εβδομάδες κατηναλώθησαν σε συζήτησι αυτής της προτάσεως. Μερικοί υπεστήριξαν την καθιερωμένη άποψι της Καθολικής εκκλησίας, ότι υπάρχουν αυτές οι δύο χωριστές πηγές αποκαλύψεως​—οι Γραφές και η παράδοσις. Άλλοι επιθυμούσαν να θεωρήσουν την παράδοσι μόνον ως μια έκθεσι ή εξήγησι της Γραφής. Έτσι τα ερωτήματα παρουσιάζονται μόνα τους: Είναι και τα δύο, η Βίβλος και η παράδοσις, πηγές θείας αποκαλύψεως; Είναι η παράδοσις απαραίτητο συμπλήρωμα της αληθινής λατρείας;

Η παράδοσις μπορεί να ορισθή ως πληροφορία, γνώμη, δοξασία ή έθιμον, που διεβιβάσθη δια του λόγου του στόματος ή δια του παραδείγματος. Από της απόψεως αυτής, είναι ασφαλώς δυνατόν να εμφανίζωνται στη θρησκεία μερικές παραδόσεις, στις οποίες δεν θα ήταν δυνατόν να προβληθή αντίρρησις. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να είναι το έθιμον ή παράδοσις τού να διεξαγώνται συναθροίσεις για λατρεία και μελέτη της Γραφής σε ωρισμένον χρόνον και σε ωρισμένες ημέρες. Το ν’ ακολουθή κανείς τέτοιες «παραδόσεις» συντελεί στην καλή τάξι και την ευκολία των άλλων, δίνοντας σ’ αυτούς την ευκαιρία ν’ αναπτύξουν τακτικές συνήθειες όσον αφορά τη λατρεία των. Αλλ’ αυτό δεν κάνει αυτές τις παραδόσεις απαραίτητες στην αληθινή λατρεία. Οι ώρες τέτοιων συναθροίσεων μπορούν να μεταβληθούν χωρίς ν’ αφαιρεθή κάτι από τη λατρεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό.

ΩΦΕΛΙΜΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Σχετικά μ’ ένα ‘έθιμο’, που οφείλεται σε παράδοσι, είναι ενδιαφέρον να σημειώσωμε ότι ο Ιησούς, «κατά την συνήθειαν αυτού», εκήρυξε στη συναγωγή της Ναζαρέτ την ημέρα του σαββάτου. Ο απόστολος Παύλος, αναμφιβόλως με το παράδειγμα αυτό στο νου του, είχε την ίδια «συνήθειαν». (Λουκ. 4:16· Πράξ. 17:2) Επίσης, αν ληφθή η παράδοσις στη βασική της έννοια, δηλαδή, ως «πληροφορία, που διεβιβάσθη δια του λόγου του στόματος ή δια του παραδείγματος», η πληροφορία, που ο Παύλος είχε λάβει απ’ ευθείας από τον Κύριο Ιησού Χριστό, θα μπορούσε να διαβιβασθή στις εκκλησίες ως «παράδοσις». Σημειώστε αυτές τις εκφράσεις του αποστόλου: «Κρατείτε τας παραδόσεις, καθώς παρέδωκα εις εσάς.» «Διότι εγώ παρέλαβαν από του Κυρίου εκείνο το οποίον και παρέδωκα εις εσάς», σχετικά με τον εορτασμό της αναμνήσεως του θανάτου του Χριστού. «Διότι παρέδωκα εις εσάς εν πρώτοις εκείνο, το οποίον και παρέλαβον, ότι ο Χριστός απέθανε δια τας αμαρτίας ημών κατά τας Γραφάς.» «Κρατείτε τας παραδόσεις τας οποίας εδιδάχθητε, είτε δια λόγου, είτε δι’ επιστολής ημών.»​—1 Κορ. 11:2, 23· 15:3· 2 Θεσ. 2:15.

Εκτός από τη διαβίβασι των θεοπνεύστων διδασκαλιών του Ιησού Χριστού, ο Παύλος ενεπνεύσθη ο ίδιος να διαβιβάση πολλές εντολές για την οικοδομή της Χριστιανικής εκκλησίας, οι οποίες, ως ευεργετικές παραδόσεις, κατεγράφησαν αργότερα απ’ αυτόν, για ν’ αποτελέσουν μέρος των θεοπνεύστων Γραφών. Έτσι ο Παύλος μπορούσε να γράψη στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης: «Σας παραγγέλλομεν δε, αδελφοί, εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να απομακρύνησθε από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος, και ουχί κατά την παράδοσιν την οποίαν παρέλαβε παρ’ ημών.»​—2 Θεσ. 3:6.

Στο εδάφιο αυτό, και σε άλλες περιπτώσεις στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, η λέξις «παράδοσις» εκφράζει τη σκέψι ότι κάτι τι καλό ή κακό διαβιβάζεται και χρησιμοποιείται. Ανωτέρω εσημειώσαμε περικοπές που αναφέρονται σε ωφέλιμες παραδόσεις. Επάνω σε ποιά βάσι, λοιπόν, μπορούμε να καθορίσωμε πότε μια παράδοσις δεν είναι ωφέλιμη και πρέπει ν’ απορριφθή;

Για να εξακριβώσετε την ορθή άποψι όσον αφορά τις παραδόσεις σχετικά με την Αγία Γραφή, εξετάστε τι έγραψε ο ίδιος, απόστολος, ο Παύλος, στη 2 Τιμόθεον 3:15-17: «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος. και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης· δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.» Ουδεμία μνεία γίνεται εδώ για​—επιπρόσθετα προς τη Γραφή—​προφορική παράδοσι απαραίτητη για σωτηρία και πίστι και για να είναι κανείς πλήρως ικανός και τελείως εξηρτισμένος ως Χριστιανός. Τι, λοιπόν, θα συμπεράνωμε, όταν βλέπωμε ότι στην ανθρώπινη παράδοσι αποδίδεται ίση αξία με τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού, όταν, μολονότι αντίθετα προς τη Γραφή, η παράδοσις γίνεται αποδεκτή κι εφαρμόζεται αντί της Γραφής; Μπορεί μια τέτοια κατάστασις να είναι σε αρμονία με την αληθινή λατρεία;

Η ΘΕΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Ένα τέτοιο ακριβώς ζήτημα ηγέρθη στις μέρες του Ιησού. Μεταξύ των τελευταίων συγγραμμάτων των Εβραϊκών Γραφών του πέμπτου αιώνος π.Χ. και της ελεύσεως του Ιησού στη γη, οι θρησκευτικοί ηγέται των Ιουδαίων είχαν προσθέσει στον γραπτό Λόγο ένα μέγα πλήθος προφορικών ανθρωπίνων παραδόσεων, που αξιούσαν ότι ήσαν απαραίτητες στη λατρεία του Θεού και οι οποίες, σε πολλές περιπτώσεις, συνεκρούοντο με τις Γραφές.

Σε δύο παράλληλες αφηγήσεις οι συγγραφείς των Ευαγγελίων Ματθαίος και Μάρκος ομιλούν για μια συζήτησι, που ο Ιησούς είχε με τους γραμματείς και Φαρισαίους επάνω σ’ αυτό ακριβώς το ζήτημα. Στρεφόμενοι στην αφήγησι του Ματθαίου, διαβάζομε: «Τότε προσέρχονται προς τον Ιησούν οι από Ιεροσολύμων γραμματείς και Φαρισαίοι, λέγοντες, Δια τι οι μαθηταί σου παραβαίνουσι την παράδοσιν των πρεσβυτέρων; διότι δεν νίπτονται τας χείρας αυτών, όταν τρώγωσιν άρτον. Ο δε αποκριθείς, είπε προς αυτούς, Δια τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας; Διότι ο Θεός προσέταξε, λέγων, “Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα·” και “Ο κακολογών πατέρα ή μητέρα, εξάπαντος να θανατόνηται.” Σεις όμως λέγετε, Όστις είπη προς τον πατέρα,

Ολοκάρδια Υπηρεσία Φέρνει Πολύτιμες Ανταμοιβές

Αφήγησις από την Μόνα Μπρζόσκα

ΔΑΚΡΥΑ ήλθαν στα μάτια μου καθώς απεθαύμαζα το μεγάλο στάδιο κοντά στο Παρίσι, γεμάτο από δεκάδες χιλιάδων λάτρεις του Ιεχωβά. Ήταν Αύγουστος του 1961. Πριν από τριάντα χρόνια ακριβώς, όταν άρχισε η ιεραποστολική μου υπηρεσία στη Γαλλία και στο Βέλγιο, υπήρχαν λίγοι μόνο από τον λαό του Ιεχωβά σ’ αυτές τις χώρες. Εφαίνετο απίστευτο ότι το πελώριο αυτό πλήθος έγιναν δούλοι του Ιεχωβά μέσα σε τρεις μόλις δεκαετίες. Τι προνόμιο ήταν που είχα μια μερίδα στη μεγάλη αυτή σύναξι! Πόσο ευχαρίστησα τον Ιεχωβά που μ’ εβοήθησε να τον θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία.

Λίγο πριν από την Ανακωχή του 1918 οι γονείς μου ειλκύσθησαν από μια τοιχοκολλημένη διαφήμισι της διαλέξεως «Πού Είναι οι Νεκροί;» Ήταν υπό την φροντίδα του Διεθνούς Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής. Αυτά που έμαθε η μητέρα μου σ’ εκείνη την ομιλία ήταν σαν μια ακτίς προβολέως πάνω στις Γραφές. Επείσθη ότι εδώ ήταν η αλήθεια. Κι ο πατέρας μου, επίσης, απεφάσισε να στρέψη την προσοχή του σ’ αυτό το θέμα, και σε λίγο εγίνοντο εβδομαδιαίες συμμελέτες στο σπίτι μας.

Απεχώρησα από το Κυριακό σχολείο, και η μητέρα μου μού εξήγησε ότι τα όσα είχα διδαχθή εκεί περί ψυχής, άδου και τριάδος ήσαν αναληθή. Κάθε Κυριακή μ’ επήγαιναν στο Λόντον Ταμπερνάκλ και λίγο-λίγο εσημείωνα πρόοδο σε γνώσι και πίστι. Στο έτος 1925 άρχισα να σκέπτωμαι σοβαρά για την προσωπική μου ευθύνη ενώπιον του Ιεχωβά. Ο ενθουσιασμός, που εξεδηλώθη στη συνέλευσι του Λονδίνου εκείνο το έτος, μ’ έκαμε ευτυχή με το να γνωρίσω την αλήθεια και να χρησιμοποιήσω προς αίνον του Ιεχωβά τη ζωή που είχα εμπρός μου. Μολονότι ήμουν ακόμη στο σχολείο, απεφάσισα ν’ αφιερωθώ στον Θεό.

Στον καιρό της αφιερώσεώς μου, όμως, η σκέψις περί ολοχρονίου υπηρεσίας ως σταδίου μου δεν μου ήλθε στον νου, διότι είχα μεγάλη επιτυχία στις σπουδές μου, και τότε ακριβώς έλαβα υποτροφία και βραβείο, που θα μου επέτρεπε να συνεχίσω τις σπουδές μου. Όταν αρρώστησε η μητέρα μου, αντιμετώπισα ένα πρόβλημα: Έπρεπε να συνεχίσω τις σπουδές μου ή να τις εγκαταλείψω και να την περιποιηθώ; Προσευχήθηκα ένθερμα για καθοδηγία και σε λίγον καιρό επείσθηκα για το θέλημα του Ιεχωβά όσον αφορά εμένα.

Η εγκατάλειψις του σχολείου δεν ήταν εύκολη, αλλά σε λίγο διέγνωσα τι θα μπορούσαν να σημαίνουν όλ’ αυτά. Αφού αποχωρίσθηκα από τις άλλοτε φίλες μου, ήμουν σε στενώτερη επαφή με τους νεαρούς αδελφούς και αδελφές, που ήσαν ήδη στην ολοχρόνια υπηρεσία. Οι αδελφοί, που εξελέγησαν από τον πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά να πάνε στην Ινδία και στην Ισπανία, μου έκαμαν πολύ βαθιά εντύπωσι, και κατενόησα πόσο μεγάλη ανάγκη εργατών υπήρχε σε πολλές χώρες.

Τότε περίπου ήταν που άκουσα μια ομιλία συνελεύσεως, την οποία ποτέ δεν ελησμόνησα. Εβασίζετο στο εδάφιο 2 Χρονικών 31:21: «Και εις παν έργον το οποίον [ο Εζεκίας] ήρχισεν εις την υπηρεσίαν του οίκου του Θεού, . . . έκαμνεν αυτό εξ όλης της καρδίας αυτού, και ευωδούτο.» Αν η μητέρα μου επανακτούσε την υγεία της, η απόφασίς μου ήταν να κάμω στάδιο μου την ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά, και, όπως ο Εζεκίας, να ενεργήσω με όλη μου την καρδιά για να επιτύχω.

Ήλθε πρώτα η ευκαιρία να κάμω αυτό, που τότε ελέγετο έργον «βοηθητικού» σκαπανέως, μια δράσις κηρύγματος που μου έφερε μεγάλη χαρά. Στο 1928 μπόρεσα να πω στην Εταιρία ότι μπορούσα να πάω οπουδήποτε εχρειάζοντο εργάται. Ένας μικρός όμιλος από μας εξελέγη να κάνη έργον σε καταστήματα μερικών από τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας. Στην αρχή αισθανόμουν ότι ποτέ δεν θα μπορούσα ν’ αναλάβω ένα τέτοιο έργον—ήταν ήδη ένα μεγάλο θέμα ν’ αφήσω το σπίτι—αλλά τα παραδείγματα, όπως εκείνα του Μωυσέως και του Ιερεμία, ήλθαν στον νου μου κι αισθάνθηκα ότι, αν αυτό ήταν εκείνο που ζητούσε ο Ιεχωβά από μένα να πράξω, αυτός θα με βοηθούσε να εκτελέσω αυτό το καθήκον, αν ενεργούσα με όλη μου την καρδιά. Αυτό το έπραξε, και η διαπίστωσις αυτού του γεγονότος με υποκινούσε συχνά όταν μου ανετίθεντο νέα καθήκοντα πέραν της δυνάμεώς μου.

Πολλές, λοιπόν, ήσαν οι χαρωπές κι ενισχυτικές πείρες, στις οποίες, όταν ανηγγέλλετο κλήσις για έργον σκαπανέως, έπρεπε ν’ αποκριθώ: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» Η Εταιρία μ’ εδέχθη, και τώρα επρόκειτο να πραγματοποιήσω τη φιλοδοξία, που είχα από την παιδική μου ηλικία, να γίνω ιεραπόστολος.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Ένα ψυχρό πρωί του Ιανουαρίου του 1931, όταν το χιόνι ήταν πυκνόστρωτο στη γη, η σύντροφος μου κι εγώ αποβιβασθήκαμε σε Γαλλικό έδαφος. Πόσο χαρούμενη ήμουν που είχα σπουδάσει Γαλλικά στο σχολείο! Αυτό ήταν πραγματικά έργον «σκαπανέως», διότι εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν ιεραποστολικοί οίκοι. Όλα ήσαν πολύ παράξενα, από τα μικρά πράγματα, όπως ήσαν η τροφή και το ποτό (κανείς δεν έπινε τσάι, όπως διεπίστωσα!) και η ποδηλάτησις στη δεξιά πλευρά των οδών, έως τα σπουδαία πράγματα, όπως ήταν η θρησκεία του λαού. Η γλώσσα παρουσίαζε σημαντικό πρόβλημα, αλλ’ η συνεχής άσκησις μάς καθιστούσε ολοένα περισσότερο αποδοτικούς.

Το να πάγω στο αστυνομικό τμήμα για να βγάλω δελτίο ταυτότητος ήταν κάτι καινούργιο για μένα. Υποθέτω ότι ο αστυνόμος εσκέφθη ότι εχρειαζόμεθα κάποια προστασία, διότι όταν ερώτησα αν ήξερε κανένα κατάλληλο δωμάτιο, έδωσε αμέσως οδηγίες σ’ έναν από τους άνδρες του και μας είπε να τον ακολουθήσωμε. Φαντασθήτε την έκπληξί μας, όταν βρεθήκαμε στο προαύλιο ενός Ρωμαιοκαθολικού μοναστηρίου, όπου οι νεαρές κυρίες μπορούν να εύρουν τροφή και κατάλυμα! Ύστερ’ απ’ αυτή κι από άλλες περιπέτειες, τελικά βρήκαμε ένα δωμάτιο με δικά μας μέσα.

Ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν η θέρμανσις στην εποχή του χειμώνος. Συχνά ήμεθα υποχρεωμένες να τεμαχίζωμε τον πάγο που εσχηματίζετο στο δοχείο του νερού για να νιφθούμε το πρωί. Μια μικρή γκαζιέρα εχρησίμευε για το απλό μας μαγείρευμα. Συχνά διετρέχαμε με ποδήλατο δέκα ως δεκαπέντε μίλια για να πάμε στον τομέα μας και να επιστρέψωμε απ’ αυτόν. Τα έργον μας συνίστατο σε διάδοσι εντύπων και μετάβασι σε νέους αγρούς. Ομοίως, περιοδικά της Καθολικής και της Προτεσταντικής εκκλησίας άρχισαν να δημοσιεύουν προειδοποιήσεις εναντίον μας. Πολλές φορές αυτές οι προειδοποιήσεις επανέστρεφαν και πραγματικά ήγειραν ενδιαφέρον.

Εν τω μεταξύ, ο λαός του Κυρίου άρχισε να γίνεται γνωστός στην Ευρώπη με το νέο τους όνομα, μάρτυρες του Ιεχωβά. Τι προνόμιο να μετέχω στα πρώτα εκείνα έργα. Σπάνια είδαμε άλλους Μάρτυρας εκτός από τις συνελεύσεις και όταν επήγαμε στον τόπο μας στις ετήσιες διακοπές. Αλλά συνηθίζαμε ν’ ανταλλάσσωμε ενθαρρυντικές επιστολές με τους συνιεραποστόλους μας, που ήσαν σε άλλα μέρη της Γαλλίας και στην Ισπανία. Μολονότι ήμεθα μεμονωμένοι, ποτέ δεν εχάσαμε τη συμμελέτη Σκοπιάς κάθε Κυριακή. Αυτή η τακτική λήψις πνευματικής τροφής ήταν μια προστασία για μας.

Στο έτος 1935 ένας ευτυχής όμιλος από μας ωρίσθη να υπηρετήση στο Βέλγιο, όπου υπήρχαν συνολικά εξήντα περίπου Μάρτυρες. Οι ιερείς απηχθάνοντο την είσοδό μας στις βοσκές των. Εχρησιμοποίησαν κάθε μέσον που ήταν στη διάθεσί των για ν’ απαλλαγούν από μας, προειδοποιώντας, λόγου χάριν, τα ποίμνιά των, απειλώντας μας, καλώντας την αστυνομία, στέλλοντας παιδιά να μας πειράζουν, ρίχνοντας μας πέτρες ή τρυπώντας τα λάστιχα των ποδηλάτων μας και ακολουθώντας πίσω μας για να μαζέψουν τα έντυπα που είχαμε διαθέσει. Εν τούτοις, οι χωρικοί συχνά μου έλεγαν: «Δος μου διάφορα από τα βιβλιάρια σας· όταν έλθη ο παπάς, μπορώ να του δώσω ένα για να τον ικανοποιήσω και να κρατήσω τα υπόλοιπα για να τα διαβάσω!» Επειδή το Βέλγιο ήταν μικρότερο από τη Γαλλία, μπορούσαμε να έχωμε περιοδικές συναντήσεις στο κτίριο του Τμήματος. Η ευτυχής συντροφιά των συνδιακόνων μας ήταν παρορμητική κι εμπνευστική. Ωστόσο, οι συνθήκες εγίνοντο ολοένα δυσκολώτερες καθόσον επλησίαζε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Το θέρος του 1939 εξερράγη ο πόλεμος και παρέστη ανάγκη να επανέλθωμε από τα σύνορα. Ζούσαμε κάτω από διαρκή έντασι. Συχνά μας πήγαιναν στις αρχές και μας κατηγορούσαν ως κατασκόπους ή πεμπτοφαλαγγίτες. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά αισθανόμουν ότι ήταν καιρός για ολοκάρδια υπηρεσία. Στις 10 Μαΐου 1940 έγινε εισβολή στο Βέλγιο κι έπρεπε να οπισθοχωρούμε ενώπιον των προελαυνόντων Ναζιστικών στρατευμάτων. Εξετάζαμε πολύ την κατάστασι της καρδιάς μας ενόσω προχωρούσαμε με τα ποδήλατα διερχόμενοι τους δρόμους της Φλάνδρας, συναποκομίζοντας το λίγα υπάρχοντά μας και κοιμώμενοι σε σταύλους ή σε οποιοδήποτε καταφύγιο βρίσκαμε. Τα περισσότερα χωριά ήσαν ερημωμένα, οι δε νεκροί εκοίτοντο εδώ κι εκεί στρωμένοι στα πεζοδρόμια, ως ένδειξις των βομβαρδισμών και των μαχών που διεξήγοντο γύρω μας. Εχρειάζετο να προσεύχωμαι θερμά για να διατηρήσω το θάρρος μου. Ένα πράγμα όμως μ’ έκανε πολύ ευγνώμονα: Είχα εργασθή πράγματι ένθερμα σε κάθε καθήκον που μου είχε ανατεθή. Πόσο θα λυπόμουν τώρα αν δεν είχα ενεργήσει έτσι!

Μια μέρα η ομάδα μας διεχωρίσθη. Η σύντροφός μου κατώρθωσε να διαβή τη θάλασσα της Μάγχης, αλλ’ η δική μου ομάδα εγυρίζετο πίσω από κάθε λιμάνι της Μάγχης. Είχα πολύ λίγα λεπτά μαζί μου και η κατάστασίς μου ηπειλείτο με κίνδυνο, όχι μόνο λόγω της Βρεττανικής υπηκοότητός μου, αλλά κυρίως διότι ήμουν ολοχρόνιος διάκονος από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, τους οποίους ο Χίτλερ ήταν αποφασισμένος να εξοντώση. Σε όλους τους πρόσφυγας ελέχθη να επιστρέψουν στα σπίτια των. Αυτό εσήμαινε επιστροφή στο Βέλγιο, το οποίον, εν τω μεταξύ, εσυνθηκολόγησε. Το μεγαλύτερο μέρος της Γαλλίας, επίσης, κατελήφθη. Ετελείωσε το έργον μας;

Πίσω στο Βέλγιο ανεκάλυψα ότι τ’ όνομα μου ήταν γραμμένο στον «μαύρο κατάλογο» της Γκεστάπο. Τι έπρεπε να κάμω; Πού μπορούσα να μείνω; Όποιος ανεκαλύπτετο ότι παρέχει άσυλον σε Βρεττανό υπήκοο ετυφεκίζετο επί τόπου, και γι’ αυτό, αν έμενα σε Μάρτυρες, θα έθετα σε κίνδυνο τη ζωή τους. Και επί πλέον δεν είχα τα μέσα συντηρήσεως και μάλιστα σ’ ένα έδαφος που τώρα ήταν εχθρικό. Δεν μπορούσα να λάβω ούτε δελτίο επισιτισμού για διατροφή. Απορούσα ποιο ήταν το θέλημα του Ιεχωβά για μένα και τον παρεκάλεσα να μου το διευκρινίση. Τότε ακριβώς, ένας Μάρτυς, τον οποίον είχα γνωρίσει πριν από μερικά χρόνια, επανέλαβε μια προσφορά του για γάμο. Αφού προσευχήθηκα γι’ αυτό, δέχθηκα.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Χάρις στη συνεργασία των Βελγικών αρχών, νυμφευθήκαμε και βρήκαμε ένα μέρος να κατοικήσωμε. Το «υπό την επιφάνεια» έργον ήταν ήδη ωργανωμένο, και υπεύθυνοι αδελφοί μ’ ερώτησαν αν θα ελάμβανα μέρος σ’ αυτό. Ο δρόμος, που εφαίνετο τόσο σκοτεινός, άρχισε να λάμπη. Ο σύζυγός μου εδέχθη να βρη εργασία για να μπορέσω εγώ να συνεχίσω αυτή τη νέα μορφή της ολοχρονίου υπηρεσίας. Το έργον μου ήταν να προμηθεύω πνευματική τροφή στα μέρη, από τα οποία θα διενέμετο στους αδελφούς, αφού προηγουμένως εγίνετο η μετάφρασις και πολυγράφησίς της.

Η υπό την επιφάνεια διακονία μας εμπεριέκλειε πολλές δυσχέρειες διαφυγής. Μια μέρα έφθασα στο σπίτι ενός αδελφού μόλις μετά την αναχώρησι της Γκεστάπο απ’ εκεί. Οι αστυνομικοί μετέβησαν εκεί κατόπιν μιας ανωνύμου επιστολής, η οποία με κατήγγελλε. Σε μια άλλη περίπτωσι εμποδίσθηκα την τελευταία στιγμή από το να πάω στο σπίτι ενός Μάρτυρος απ’ όπου επρόκειτο να λάβω οδηγίες. Το ίδιο εκείνο πρωί Κυριακής τον είχε συλλάβει η Γκεστάπο. Ωπλισμένοι φρουροί ετοποθετήθησαν στο σπίτι επί τρεις μέρες για να συλλάβουν όλους τους Μάρτυρας που θα ήρχοντο εκεί. Ένας αδελφός που πήγε εκεί δεν ανεγνωρίσθη και με προειδοποίησε να μην πλησιάσω. Μερικές φορές Ναζισταί στρατιώται με βοηθούσαν ν’ απομακρύνωμαι από αμαξοστοιχίες και τροχιοδρομικά οχήματα ή προσεφέροντο να μου κατεβάσουν τη βαλίτσα μου, η οποία, χωρίς αυτοί να το ξέρουν, ήταν γεμάτη από τα έντυπα μας!

Πόσο πολύτιμη ήταν εκείνη η πνευματική τροφή που μας είχε διοχετευθή! Συνηθροιζόμεθα σε πολύ μικρές ομάδες, σε διαφορετικές μέρες και διαφορετικά σπίτια, συνήθως γύρω από ένα τραπέζι στρωμένο για φαγητό, για την περίπτωσι ανεπιθυμήτων επισκεπτών. Στον καιρό της Αναμνήσεως εκάναμε πάντοτε μια ειδική προσπάθεια στο έργον του κηρύγματος. Στο 1943, στη διάρκεια της εβδομάδος Αναμνήσεως, βρήκα μια δεκαμελή οικογένεια και είχα τη χαρά να τους ιδώ να προσέρχωνται στην οργάνωσι του Ιεχωβά. Τα έτη του πολέμου μ’ έκαμαν να εκτιμήσω όσο ποτέ άλλοτε προηγουμένως την πιστή επικοινωνία του λαού του Ιεχωβά σε καιρούς κινδύνου και την αξία της πνευματικής τροφής, για την οποία πολλοί ερριψοκινδύνευσαν τη ζωή τους.

ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΥΞΗΣΙΣ

Εν καιρώ άλλαξε το κύμα του πολέμου και το δικό μας μέρος της Ευρώπης ελευθερώθηκε. Μπόρεσα να επιστρέψω στην Αγγλία για λίγον καιρό και να ξαναϊδώ τους γονείς μου. Τι χαρά ήταν να είμαι μαζί τους και ν’ ανταλλάξωμε πείρες! Ήταν θαυμάσιο να συναντήσω πάλι τόσο πολλούς αδελφούς, να παρακολουθήσω ελεύθερα συναθροίσεις και να βλέπω την πρόοδο της οργανώσεως του Ιεχωβά.

Μόλις επέστρεψα στο Βέλγιο ο σύζυγός μου κι εγώ προσεκλήθημεν να εργασθούμε στο μικρό γραφείο της Εταιρίας στις Βρυξέλλες ως μεταφρασταί. Μια από τις μεγαλύτερες χαρές ήταν ν’ ανακαλύψω ότι στη διάρκεια των ετών του πολέμου, που ήσαν γεμάτα από δεινοπαθήματα και κινδύνους, η μικρή ομάς των Μαρτύρων στο Βέλγιο είχε αυξηθή σε εκατοντάδες​—ένα θαύμα που μπορούσε να γίνη μόνο με το πνεύμα του Ιεχωβά.

Ο Δεκέμβριος του 1945 έφερε την πρώτη επίσκεψι του προέδρου της Εταιρίας, Αδελφού Νορρ, στο μεταπολεμικό Βέλγιο. Όταν ήλθε ένας απόφοιτος της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ για να μας βοηθήση να οργανώσωμε το έργον, είχα το προνόμιο να τον εξυπηρετήσω ως διερμηνεύς του, ενώ αυτός εμάθαινε Γαλλικά. Καθ’ όσον το έργον ωργανώνετο καλύτερα, οι διαγγελείς της Βασιλείας άρχισαν να μετρούνται κατά χιλιάδες αντί εκατοντάδες. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά ήταν καιρός ολοκαρδίου υπηρεσίας, για να βοηθηθούν οι άνθρωποι καλής θελήσεως να εύρουν την οδόν της ζωής.

Στο 1950 παρακολούθησα τη συνέλευσι Νέας Υόρκης στο Στάδιο Γιάγκη κι επεσκέφθηκα το νέο Μπέθελ του Μπρούκλυν, το εργοστάσιο και τη Σχολή Γαλαάδ. Τα αισθήματα μου ήσαν όπως εκείνα της βασιλίσσης της Σεβά​—«το ήμισυ δεν απηγγέλθη εις εμέ.» Ο θάνατος του συζύγου μου, ύστερ’ από λίγον καιρό, μ’ έκαμε να κατανοήσω άλλη μια φορά πόσο πολύτιμο προνόμιο είναι η ένθερμη ολοχρόνια υπηρεσία και τι επίσης μπορεί να σημαίνη η αγάπη των αδελφών και της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά σε καιρούς στενοχωρίας.

Μετά την αποπεράτωσι του νέου οίκου Μπέθελ στο Παρίσι, ωρίσθηκα να εργασθώ εκεί, αλλά δεν έγινε αυτό χωρίς να πάλλουν οι ίνες της καρδιάς μου, που άφησα τόσο πολλούς αγαπητούς μου στο Βέλγιο. Μολονότι δεν ελησμόνησα τους παλιούς φίλους, έκαμα πολλούς νέους. Κι εδώ, επίσης, είναι μεγάλη χαρά να βλέπω επισκόπους στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας να τελειώνουν τη σειρά μαθημάτων και να επιστρέφουν στους τόπους κατοικίας των καλύτερα εξηρτισμένοι να περιποιηθούν τα «πρόβατα» του Ιεχωβά. Αν κάποιος μου έλεγε την πρώτη εκείνη μέρα που αποβιβάσθηκα σε Γαλλικό έδαφος, δηλαδή στη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ότι θα συνέβαινε ένα τέτοιο πράγμα, ασφαλώς θα δυσκολευόμουν πολύ να το πιστέψω.

Και μπορείτε να καταλάβετε πώς αισθάνθηκα όταν περιέβλεψα στο κοσμοβριθές εκείνο στάδιο κοντά στο Παρίσι; Τα μεγάλα εκείνα πλήθη ήλθαν από πολλά από τα μέρη εκείνα, όπου για πρώτη φορά διεθέσαμε έντυπα πριν από είκοσι πέντε και πλέον χρόνια. Ασφαλώς η ολοκάρδια υπηρεσία φέρνει πολύτιμες ανταμοιβές με πολλούς τρόπους. Κατανοώ ότι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον μπορώ να δείξω την ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά για όλα τα προς εμένα ευεργετήματά του, είναι να εξακολουθήσω να κάνω με όλη μου την καρδιά το καθήκον που μου ανατίθεται για κάθε μέρα.

Φυσικώς Ασθενέστεροι, Πνευματικώς Ισχυρότεροι

ΜΙΑ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά στη Δυτική Γερμανία αφηγείται τα επόμενα: «Μετέβαινα να κάμω μερικές επανεπισκέψεις, αλλά πριν απομακρυνθώ πολύ εξησθένησα τόσο ώστε παρέστη ανάγκη να επιστρέψω. Υπέφερα από καιρό από μια νόσο συναφή με την πολλαπλή σκλήρωσι. Επέστρεψα στο σπίτι, κι από τότε, στο έτος 1958, λίγες μόνο φορές βγήκα από το διαμέρισμά μου.

»Με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά, μπόρεσα ακόμη να διεξάγω δύο Γραφικές μελέτες. Τα άτομα, με τα οποία συμμελετούσα, ήρχοντο στο σπίτι μου. Με αυτόν τον τρόπο μπόρεσα να διατηρήσω ένα μέσον όρον δεκαπέντε περίπου ωρών τον μήνα. Αισθανόμουν πώς όλα ήσαν εν τάξει, αλλ’ είχα λάθος.

»Από τότε, η υγεία μου σταθερά εχειροτέρευε. Έπεσα πολλές φορές στο διαμέρισμά μου, κι έγινα περισσότερο από ανάπηρη. Τότε ήταν που άρχισα να εκτιμώ ολοένα περισσότερο την αγάπη, που επεδείχθη από τους Χριστιανούς αδελφούς μου. Μια αδελφή, μολονότι είχε να περιποιηθή μια οικογένεια, διέθεσε χρόνο για να με μεταφέρη σε διαφόρους γιατρούς, οι οποίοι συνιστούσαν διάφορα είδη θεραπείας, από τα οποία κανένα δεν εβοήθησε πολύ. Μια μέρα εκάλεσα μια γηραιότερη αδελφή και την ερώτησα αν ήξερε καμμιά νοσοκόμο, που θα είχε τον καιρό να με περιποιήται, επειδή δεν μπορούσα πια να κυκλοφορήσω από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ο σύζυγος αυτής της αδελφής είχε εφαρμόσει χειρολαβές στους παραστάτας των θυρών του διαμερίσματός μου, πράγμα που μ’ εβοήθησε πολύ, διότι μπορούσα να χρησιμοποιώ τις χειρολαβές ως στηρίγματα πηγαίνοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο. Αλλά τώρα κι αυτά ακόμη τα στηρίγματα δεν επαρκούσαν πια. Μου είπε να καλέσω κάποιον αδελφόν που εγνώριζε μια νοσοκόμο η οποία ήταν και μάρτυς του Ιεχωβά. Τον εκάλεσα, και την άλλη μέρα πρωί ήλθε αυτή η αδελφή και με περιποιείτο πολύ αφιλοκερδώς.

»Η υγεία μου σταθερά εχειροτέρευε, κι έγινα σχεδόν τελείως παράλυτη. Αντιμετώπισα μια νέα κατάστασι. Επειδή δεν μπορούσα πια να γράψω, και μόλις μπορούσα να μιλήσω, διελογιζόμουν πώς θα μπορούσα να συνεχίσω τη μαρτυρία. Σκέφθηκα να υπαγορεύω επιστολές σε άτομα που είχαν πρόσφατο θάνατο στην οικογένεια των. Αφού διανοήθηκα μια καλή μαρτυρία, έκαμα διευθετήσεις για να έρχεται στο σπίτι μου μια αδελφή της εκκλησίας μας για να γράφη καθ’ υπαγόρευσίν μου. Το έκανε αυτό τακτικά από τότε.

»Το 1961 ξαφνικά εχειροτέρευσα και ήμουν στο χείλος του θανάτου. Αλλ’ ο Ιεχωβά πολλά μου είχε δώσει να κάμω κι έπρεπε αυτά να γίνουν. Είχα το προνόμιο να λάβω ένα ειδικό διορισμό έργου από το γραφείο του τμήματος της Εταιρίας​—πράγμα που μπορούσα να κάμω παρά τις αναπηρίες μου. Επίσης, έπρεπε να γράφωνται κι επιστολές, να γίνωνται δε και οι δύο οικιακές Γραφικές μελέτες μου. Είναι προφανές ότι, αν και μπορεί κανείς να γίνεται ολοένα ασθενέστερος φυσικώς, μπορεί ταυτοχρόνως να γίνεται υγιέστερος πνευματικώς.

»Τηρώ επαφή με την εκκλησία μέσω ενός μαγνητοφώνου. Ένας αδελφός ηχογραφεί τα της σχολής Θεοκρατικής διακονίας καθώς και της συναθροίσεως υπηρεσίας κάθε εβδομάδα, κι έτσι κατορθώνω να τ’ ακούω όλα, καθώς και τα τελικά σχόλια του υπηρέτου εκκλησίας και τις επιστολές της Εταιρίας, που αναγινώσκονται στην εκκλησία. Κάθε πέντε εβδομάδες ένας από τους υπηρέτας της εκκλησίας μού φέρνει το έντυπο της γραπτής ανασκοπήσεως και απαντώ προφορικώς στις ερωτήσεις, όσα μπορώ καλύτερα.

»Εκτιμώ τώρα τις εκδόσεις της Εταιρίας πολύ περισσότερο απ’ όσο προηγουμένως. Διαβάζω τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! απ’ την αρχή ως το τέλος και κατόπιν αναμένω ανυπόμονα τα επόμενα τεύχη. Πάντοτε μου φαίνεται πως αργούν πολύ να έλθουν τα νεώτερα τεύχη!

»Μολονότι συχνά έχω πόνους, δεν αφήνω τις ενοχλήσεις μου να υπερισχύουν. Έχω τόσα που με απασχολούν, ώστε μόλις έχω τον καιρό να σκεφθώ τους πόνους μου. Δεν πρέπει να λησμονήσω να πω ότι ένα άτομο καλής θελήσεως, με το οποίον έκανα συμμελέτη στο διαμέρισμα μου, εβαπτίσθη στη συνέλευσι του 1961 στο Αμβούργο. Επίσης, ο άνθρωπος, που συνήθιζε να ταξιδεύη μια ώρα για να έλθη να κάμωμε Γραφική μελέτη, έγραψε ότι έχει υπ’ όψι να βαπτισθή. Γι’ αυτό έχω μεγάλη χαρά, και αυτή προέρχεται όχι μόνο από το ότι είμαι τακτική στη μαρτυρία, αλλά κι από την υποβοήθησι των αδελφών, αρρένων και θηλέων, που κατέστησαν δυνατόν το να γίνωμαι πνευματικώς ισχυρότερη, μολονότι έγινα φυσικώς ασθενέστερη».

Ο Ιεχωβά δεν Στερεί τους Δούλους Του από Κανένα Αγαθό

Αφήγησις υπό Ουάλλας Μπάξτερ

ΤΗΝ προτελευταία μέρα του έτους 1896 ο Θωμάς και η Μαρία Μπάξτερ απέκτησαν ένα γυιό. Μετά από λίγες μέρες, έγινε η «βάπτισίς» του στην Πρώτη Μεθοδιστική Εκκλησία του Γκρήνοκ, Σκωτίας, και ωνομάσθη Ουάλλας, κατά το όνομα ενός των Σκωτσέζων μαχητών υπέρ της ελευθερίας.

Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος ευρείας και φιλελευθέρας αντιλήψεως. Κάθε πρωί εγίνετο οικογενειακή λατρεία. Συχνά μου υπενθυμίζετο ότι ο Θεός προμηθεύει για όλες μας τις ανάγκες, η δε μητέρα μου ήθελε να επαναλαμβάνη τα καθησυχαστικά λόγια ενός από τους προσφιλείς μου Ψαλμούς: «Δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.» (Ψαλμ. 84:11) Μια άλλη αλήθεια που μου έκαμε μεγάλη εντύπωσι ήταν εκείνη που εδήλωσε ο Ιησούς όταν είπε: «Εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.» (Λουκ. 12:15) Πόσο αληθές είναι αυτό! Αν είχα τα προς το ζην αναγκαία με λογικό μέτρον και όλες μου τις ικανότητες, τι παραπάνω μπορούσα να χρησιμοποιήσω, και τι αξία θα είχαν τα πράγματα για μένα αν δεν μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω;

Η πατρική αγάπη επεσκίαζε τα νεανικά μου χρόνια, διευθύνοντας και κατευθύνοντάς με, αλλά κι αφήνοντας μου σημαντική ελευθερία εκλογής και δράσεως. Είχα πρόσοδο σε μια ωραία βιβλιοθήκη, που περιείχε ευρεία ποικιλία θρησκευτικών και εκπαιδευτικών βιβλίων. Μου εφαίνετο ότι η εκπαίδευσις, βασισμένη στην αλήθεια, στον λόγον του Θεού, αποτελούσε βασική ανάγκη για όλους, αν το γένος επρόκειτο να επιζήση. Αισθάνθηκα ότι οι άνθρωποι μετεβάλλοντο. Η υποκρισία, η επιπολαιότης, η ανηθικότης κι η ιδιοτέλεια ηύξαναν. Ασφαλώς, στοχάσθηκα, είμεθα στις έσχατες ημέρες που προελέχθησαν στην Αγία Γραφή. Παρακολούθησα τη μια εκκλησία μετά την άλλη, ελπίζοντας ν’ ακούσω να λέγεται με παρρησία το μήνυμα που εχρειάζετο τόσο επειγόντως. Απογοητευμένος περνούσα τώρα κάθε Κυριακή περιφερόμενος στους λόγγους κι αναγινώσκοντας τη Γραφή. Όταν εμαίνετο ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος στη Φλάνδρα και οι άνθρωποι ήσαν κατειλημμένοι από πνευματική απάθεια, επείσθηκα ότι οι έντονες δηλώσεις του προφήτου Σοφονίου ελέχθησαν κατά της ημέρας αυτής: «Εγγύς είναι η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη, . . . ημέρα οργής, . . . ημέρα σκότους και γνόφου.»​—Σοφον. 1:14, 15, ΜΝΚ.

ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Είχα ακούσει τον θείο μου, που ήταν ένας Σπουδαστής των Γραφών, να συζητή το Θείον Σχέδιον με τον πατέρα μου, αλλ’ εγώ δεν έδωσα πίστι στις απόψεις του. Σε λίγο επιστρατεύθηκα και υπηρέτησα στη Γαλλία ως τηλεφωνητής σε μια πυροβολαρχία ολμοβόλων. Ένας ή δύο από τους συστρατιώτας μου ετόλμησαν να εκφράσουν τη γνώμη ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος, έστω κι αν γίνεται από «Χριστιανικά» έθνη. Τα σπαρακτικά θεάματα, που είδα στο πεδίο της μάχης ύστερ’ από ένα μαχητικό αγώνα, με έπεισαν ότι αυτοί είχαν δίκαιο. Είχα περάσει μια πολύ περιωρισμένη ζωή και τώρα, ευτυχώς, ήμουν με μια ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι εσέβοντο κι εμένα και τις απόψεις μου. Κατά το πλείστον, όμως, παρέμενα μόνος κι εύρισκα συντροφιά με τη Γραφή, που μου είχε δώσει η μητέρα μου.

Ένα βράδυ, καθώς είχα ξαπλώσει στο μικρό μου αντίσκηνο, ένας στρατιωτικός ιερεύς αφήρεσε την αυλακωτή λαμαρίνα που εχρησίμευε ως πόρτα και εισέδυσε μέσα καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Ήθελε να μείνη τη νύχτα. Από σεβασμό προς την ιερή του ιδιότητα, ευχαρίστως εξεκένωσα τα αντίσκηνο, ελπίζοντας να συμμερισθώ με αυτόν το πρόγευμα και να δεχθώ κάποιον πνευματικό λόγο απ’ αυτόν. Απογοητεύθηκα τρομερά. Από νωρίς το πρωί είχε φύγει, αφήνοντας την «πόρτα» ανοιχτή, τα πράγματα σε ακαταστασία, και το δάπεδο στρωμένο με αποτσίγαρα. Αηδίασα και ωργισμένος εσκούπισα τον χώρο. Απόρησα πώς μπορούσε να είναι τόσο ανευλαβής ώστε να χρησιμοποιήση την Αγία Γραφή μου ως τεφροδοχείο.

Λίγες μέρες αργότερα έλαβα επιστολή από τον αδελφό μου, ο όποιος εφιστούσε την προσοχή μου στην προσευχή του Βασιλέως Σολομώντος, όπως αναγράφεται στο 2 Χρονικών, κεφάλαιον 6. Πάντοτε επίστευα ότι ο ειλικρινής εκζητητής του Θεού θα τον εύρισκε. Καθώς έκανα σκέψεις πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, εγονυπέτησα στη σκηνή μου και ιεροπρεπώς έκαμα ευχή στον Θεό να τον υπηρετήσω σε όλη μου τη ζωή, αν εγλύτωνα κι επέστρεφα στον τόπο μου.

Η ΗΜΕΡΑ ΑΥΓΑΖΕΙ

Όπως και χιλιάδες άλλοι άνδρες στον πόλεμο, μόλις μπόρεσα να διαφύγω τον θάνατο πολλές φορές, αλλ’ η διαφύλαξις της ζωής μου είχε μια ειδική και βαθιά σημασία για μένα, που δεν την συνεμερίζοντο πάρα πολλοί από τους άλλους. Η 11η Νοεμβρίου 1918 έφερε το «παύσατε πυρ» στο Δυτικό Μέτωπο και ως τις αρχές της ανοίξεως ξανάγινα πολίτης. Επεσκέφθηκα με συγκεκριμένο σκοπό τον θείο μου, Σπουδαστή των Γραφών, που κατοικούσε τότε στο Εδιμβούργον. Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα κι ακόμη απαντούσε στις απορίες μου και υπεδείκνυε τον Θείο τρόπο της σωτηρίας. Ως το επόμενο βράδυ είχα διαβάσει με σαφή κατανόησι το ένα τρίτον περίπου του βιβλίου του Πάστορος Ρώσσελ, Το Θείον Σχέδιον των Αιώνων. Αυτή ήταν η αλήθεια! Ανεγνώρισα ότι τα λόγια του Ιησού ήσαν αληθή: «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με.» (Ιωάν. 6:44) Όλα ήσαν πολύ θαυμάσια! Με την ενθάρρυνσι του θείου μου ήλθα σ’ επαφή με τη μικρή ομάδα Σπουδαστών της Γραφής στο Γκρήνοκ. Πάντοτε θα ενθυμούμαι μ’ ευχαρίστησι την πρώτη μου συνάντησι μαζί τους.

Τώρα άρχισα να διαβάζω συνεχώς τις Γραφικές Μελέτες και το περιοδικό Η Σκοπιά κι απορροφήθηκα πλήρως στα συμφέροντα της Βασιλείας. Ένας πνευματικός αδελφός, που ειργάζετο σ’ ένα τοπικό ναυπηγείο, έγινε ένας πολύτιμος φίλος, και περνούσαμε πολλές ώρες τα βράδια διερευνώντας τους πολυτίμους θησαυρούς του λόγου, που ‘δύναται να σοφίση εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού’. (2 Τιμ. 3:15) Με πίστι αφιέρωσα τον εαυτό μου, τον παν μου, στον Ιεχωβά. Τώρα ένοιωθα ευφροσύνη με το να πράττω το θέλημά του. Ήλθε η ευκαιρία να παρουσιασθώ για το εν ύδατι βάπτισμα ένα πρωί Κυριακής του Σεπτεμβρίου 1921, στη διάρκεια μιας συνελεύσεως στη Γλασκώβη.

Αυτή η ευχή να υπηρετώ τον Θεό παρέμεινε αθάμβωτη στην καρδιά μου. Επί χρόνια παρακολουθούσα την ηγεσία του Ιεχωβά. Στις συνελεύσεις αισθάνθηκα αγαλλίασι από τις πολλές φαεινές ομιλίες πάνω στις προφητείες του Ησαΐου, κεφάλαιον 6· «ακούοντας» δε τον Ιεχωβά καλούντα, «Τίνα θέλω αποστείλει, και τις θέλει υπάγει δι’ ημάς;» απήντησα, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» (Ησ. 6:8) Όχι μόνο η κλήσις ήταν σαφής και ακατανίκητη, αλλά κι εγώ έχοντας αφιερωθή στον Ιεχωβά, έχαιρα να υπακούσω. Ολοχρόνιος υπηρεσία σκαπανέως στον αγρό ήταν η απάντησις. Γραφικές υποχρεώσεις δεν με εμπόδισαν να το πράξω αυτό. Σε απόδειξι τούτου, απήλαυσα μια βραχεία διακοπή στο Αϋρσάιρ, κηρύττοντας με δύο ολοχρονίους «τακτικούς διαγγελείς».

ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΙ ΣΤΙΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΝΗΣΟΥΣ

Ένας εντόπιος αδελφός, που ειργάζετο ως ταχυδρομικός υπάλληλος, με συνώδευε επιδίδοντας μαρτυρία σε όλες τις Εξωτερικές Εβρίδες, μια άλυσι αγόνων, αδένδρων, ανεμοδαρμένων νησιών, που εκτείνεται σε απόστασι 130 μιλίων από τη βορειοδυτική ακτή της Σκωτίας. Η Εταιρία Σκοπιά μάς διώρισε εκεί, και συγκινηθήκαμε με την προοπτική να φέρωμε διαφώτισι στους πενομένους ψαράδες και υφαντάς.

Οι πείρες μου στη διάρκεια των πρώτων αυτών επτά μηνών έργου σκαπανέως μ’ επλούτισαν με θησαυρό που δεν αγοράζεται με χρήμα. Με πρακτικό τρόπο έμαθα ότι «δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.» (Ψαλμ. 84:11) Τι «αγαθόν» θα ελάμβανα κατόπιν από τον Ιεχωβά; Περισσότερο έργον σκαπανέως!

Όταν έλαβε η Εταιρία την έκθεσί μας για την κάλυψι των Δυτικών Νήσων και του Σκάη, μας ενεθάρρυνε να συνεχίσωμε το καλόν έργον μας στις Νήσους Όρκνη και Σέτλαντ. Απήλαυσα πλήρως το έργον στις μακρινές εκείνες νήσους, και ο Ιεχωβά βέβαια δεν με εστέρησε κανενός αγαθού. Ακόμη κι η εναντίωσις που συναντήσαμε εχρησίμευσε στο να μας διδάξη πώς να χρησιμοποιούμε την «μάχαιραν του πνεύματος» με περισσότερη επιδεξιότητα. (Εφεσ. 6:17) Από μέρα σε μέρα μέσα σε μια αφθονία θελκτικών αγριολουλουδιών επεράσαμε απ’ όλα τα κατοικημένα νησιά, στα οποία μπορούσαμε να φθάσωμε, συχνά βαδίζοντας έως αργά τη νύχτα διότι το λυκόφως και το λυκαυγές ήσαν ως ένα.

Σ’ αυτόν τον τομέα ήταν που έλαβα ένα αντίτυπο του πρώτου Ετησίου Βιβλίου που εξεδόθη από την Εταιρία Σκοπιά. Ένα δώρον αγάπης! Βρήκα τα καθημερινά του εδάφια και σχόλια διδακτικά κι εποικοδομητικά. Αυτά ιδιαιτέρως εξετιμήθησαν, διότι εκεί όπου ήμεθα δεν υπήρχαν συναθροίσεις εκκλησίας. Ο Ιεχωβά δεν με εστέρησε κανενός αγαθού και, μέσω της οργανώσεως του, μου ανεζωπύρωσε τον ζήλο για την υπόθεσί Του. Οι εκθέσεις έργου από τις μακρινές χώρες γύρω σ’ όλη τη γη με συγκινούσαν. Εδιάβασα και ξαναδιάβασα την έκθεσι περί Εσθονίας, επειδή εκτιμούσα πολύ την κλήσι που είχα λάβει από την Εταιρία να πάγω εκεί! Η Εσθονία εχρειάζετο σκαπανείς! Με συνεβούλευσαν ν’ αρχίσω να μαθαίνω Γερμανικά· θα ήσαν χρήσιμα στις Βαλτικές Χώρες. Οι οδηγίες για τη μετάβασί μου στην Εσθονία έφθασαν στα χέρια μου το φθινόπωρο του 1928, αφού εργάσθηκα μερικούς μήνες στην Ιρλανδία. Ήταν καιρός ν’ αναχωρήσω για την ανατολική Ευρώπη!

ΣΤΗΝ ΕΣΘΟΝΙΑ

Ύστερ’ από ένα μακρό ταξίδι, έφθασα στην πανεπιστημιακή πόλι Τάρτου, Εσθονίας. Ένας Άγγλος αδελφός με συνέστησε στη Γερμανίδα ιδιοκτήτρια του οικοτροφείου. Σε λίγο άρχισα να αισθάνωμαι άνετα στο νέο περιβάλλον. Ενώ εμάθαινα να μιλώ Εσθονικά και Γερμανικά, παρακαλούσα τους οικοδεσπότας να διαβάσουν ένα Δελτίο Μαρτυρίας στην Εσθονική, Γερμανική ή Ρωσική, πριν τους προσφέρω έντυπα. Αργότερα υπηρέτησα στο Πέρνου και στο Τάλλιν, πρωτεύουσα της Εσθονίας, όπου ευρίσκοντο και τα Γραφεία του τμήματος.

Τον Απρίλιο του 1930 διωρίσθηκα υπηρέτης τμήματος και επί δεκαετίαν είχα τη χαρά να συνεργάζωμαι με τους αδελφούς στην κήρυξι και διδασκαλία των αληθειών της Βασιλείας. Τα νέα της Βασιλείας εξεπέμποντο ραδιοφωνικώς σε όλη την Εσθονία, πέραν δε της θαλάσσης προς τη Φιλλανδία και τη Σουηδία, και στη Ρωσία. Στους Ρώσους και στον κλήρο της Εσθονίας αυτό δεν ήταν αρεστό. Επακολούθησαν μαύρες μέρες και η Εταιρία μας που είχε μόλις διετή βίον διελύθη, τα δε γραφεία της Εταιρίας εσφραγίσθησαν από την αστυνομία. Όλα τα διαθέσιμα έντυπα κατεσχέθησαν. Απτόητοι, επροχωρήσαμε στο έργον, και, με την ευλογία του Ιεχωβά, το έτος εκείνο απέβη το πιο καρποφόρο.

Στο έτος 1938 εδόθη ευρεία κυκλοφορία στο βιβλίο Πλούτη και στο βιβλιάριο Εκλέγοντας, πριν κατασχεθούν τα αποθέματα εντύπων που εναπέμειναν. Κατόπιν, μόνο δύο είδη βιβλιαρίων στην Εσθονική απέμειναν για διάθεσι. Εν τούτοις, ο μεταφραστής μας και το τυπογραφείο της Εταιρίας στη Βέρνη της Ελβετίας ειργάζοντο, κι ελάβαμε το βιβλίο Εχθροί, λίγο πριν εμποδισθή η περαιτέρω εισαγωγή λόγω του πολέμου. Ρωσικές πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις κατελάμβαναν τώρα τη χώρα. Αυτό επέφερε γρήγορες κι εκτεταμένες αλλαγές. Όταν για πρώτη φορά συνήντησα τους Εσθονούς, ήσαν φαιδροί κι εύθυμοι, αλλά τώρα η Ρωσική εισβολή άλλαξε και τη φυσιογνωμία τους ακόμη. Επεκράτησε μια κατηφής ατμόσφαιρα φόβου.

ΥΠΟ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΙ

Ο Βρεττανός πρόξενος του Τάλλιν προέτρεπε όλους όσοι είχαν Βρεττανικά διαβατήρια ν’ αναχωρήσουν από τα Βαλτικά Κράτη. Εγώ δεν είχα σκοπό ν’ αφήσω τη θέσι μου και του το είπα. Εν τούτοις, στις 18 Οκτωβρίου 1940, δέκα μέρες πριν αναχωρήσουν από τη Ρίγα (Λεττονίας) οι απελαυνόμενοι Βρεττανοί, έλαβα οδηγίες από τον πρόεδρο της Εταιρίας να εγκαταλείψω την Εσθονία και να πάγω σε μια Αγγλόφωνη χώρα. Αμέσως επληροφόρησα τον πρόξενο για την αλλαγή των σχεδίων μου κι έγινα ένας από τους διακοσίους σχεδόν πρόσφυγας που ξεκίνησαν για έναν άγνωστο τότε προορισμό.

Πολλούς αποχωρισμούς εδοκίμασα, αλλά κανείς δεν ήταν τόσο συγκινητικός όσο εκείνος της απομακρύνσεώς μου από τους Εσθονούς αδελφούς. Συχνά διερωτώμουν πώς και πότε θα εισήγοντο τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Θεού στη Ρωσία. Ποτέ δεν φαντάσθηκα ότι εκείνο που έκαναμε στα Βαλτικά Κράτη έθετε ένα συμπαγές θεμέλιο μελλοντικής επεκτάσεως σε μια αχανή χώρα, όπου η ανάγκη ήταν και είναι τόσο μεγάλη. Είμαι πεπεισμένος ότι πολλοί απ’ εκείνους τους αγαπητούς αδελφούς και αδελφές εκήρυτταν κι εδίδασκαν αποτελεσματικά τ’ αγαθά νέα της Βασιλείας του Ιεχωβά μέσα στη Ρωσία και πιθανώς και στη Σιβηρία.

Εταξίδεψα από τη Ρίγα μέσω Ρωσίας προς τον λιμένα του Βλαδιβοστόκ. Σε όλο το μονότονο αλλά ενδιαφέρον ενδεκαήμερο σιδηροδρομικό ταξίδι, παρετήρησα καμμένες εκκλησίες και ουρές χωρικών που περίμεναν να πάρουν ψωμί. Στην Τσίτα, στην αίθουσα αναμονής του σιδηροδρομικού σταθμού, είδα ό,τι θα μπορούσε να είναι το ζωντανό πρότυπο της εικόνος «Πρόσφυγες» του Χούμπερτ φον Χερκόμερ, που δημοσιεύεται στο βιβλίο Δημιουργία. Εν τούτοις, στην οπτική σκηνή πρέπει να προστεθή η δυσοσμία που ανεδίδετο από τη μάζα των ακαθάρτων ανθρώπων που συνωστίζοντο στον κακώς αεριζόμενο χώρο. Εν τέλει επιβιβασθήκαμε στο πλοίο Χάι Ταν στο Βλαδιβοστόκ κι εμάθαμε ότι θα μετεφερόμεθα στην Αυστραλία. Ένα αίσθημα ανακουφίσεως μας εγέμισε την καρδιά καθώς το Βλαδιβοστόκ εβυθίζετο πίσω από τον ορίζοντα με τη δύσι του ηλίου. Στο Χονγκ Κονγκ είδα την Ανατολή με τις φοβερές συνθήκες της για πρώτη φορά, κι από μέσα μου προσευχόμουν ειλικρινά, «Ελθέτω η βασιλεία σου»! (Ματθ. 6:10) Στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1940, έφθασα στα γραφεία της Εταιρίας στην Αυστραλία. Οι αδελφοί ήσαν πολύ φιλόφρονες και μ’ έκαμαν να αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου.

Λίγο μετά την άφιξί μου στο Στράθφηλντ, ο Ιεχωβά επέτρεψε στους εχθρούς του να καταδιώξουν τους μάρτυράς του, επιτρέποντας τους να κατασχέσουν και καταλάβουν την περιουσία των. Φυσικά, το έργον της μαρτυρίας συνεχίσθη, κατά το μάλλον ή ήττον υπό την επιφάνεια. Συμμετείχα στην πολυγράφησι της Σκοπιάς και τη διανομή της στους αδελφούς. Ούτε ένα τεύχος δεν παρελείφθη από την έκδοσι κι έτσι απεδείχθη ότι ο Ιεχωβά δεν στερεί τους δούλους του από κανένα αγαθό. Στη διάρκεια της απαγορεύσεως υπηρετούσα στην αποθήκη της Εταιρίας στο Μπρίσμπεην. Μετά την άρσι της απαγορεύσεως ήμουν σε παρόμοια θέσι στη Μελβούρνη. Το 1948 εκλήθηκα εκ νέου στον οίκον Μπέθελ στο Στράθφηλντ, και υπηρετώ εκεί ως τώρα.

Αφότου ο Ιεχωβά με προσέλαβε στην υπηρεσία του, ποτέ δεν στερήθηκα από κανένα αγαθόν, πνευματικό ή πρόσκαιρο! Ύστερ’ απ’ όλα τα ταξίδια μου, τις ποικίλες πείρες κι ευκαιρίες για πρόοδο σ’ αυτόν τον κόσμο (και ήσαν πολλές αυτές), το ύψος της φιλοδοξίας μου είναι να βρίσκωμαι ολοχρόνια στην υπηρεσία του Ιεχωβά. «Διότι ήλιος και ασπίς είναι Ιεχωβά ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Ιεχωβά· δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία. Ιεχωβά των δυνάμεων, μακάριος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί σε.»​—Ψαλμ. 84:11, 12, ΜΝΚ.

Πώς Παρέμεινα Ισχυρός στην Πίστι σε μια Κινεζική Κομμουνιστική Φυλακή

Υπό Χάρολδ Κινγκ

ΣΤΙΣ 27 Μαΐου 1963, ένας Κινέζος αστυνομικός με συνόδευσε προς τη γέφυρα που εχώριζε το Χονγκ Κονγκ από την Κίνα. Επί τεσσεράμισυ χρόνια και πλέον είχα παραμείνει κλεισμένος στις φυλακές της Κομμουνιστικής Κίνας. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν επετράπη να μ’ επισκεφθή ούτε ένας συγ-Χριστιανός μου. Όλες οι Γραφές και τα Γραφικά έντυπα είχαν αφαιρεθή από την κατοχή μου. Αλλά τώρα ήμουν και πάλι ελεύθερος! Στο άλλο άκρον της γεφύρας ανέμεναν να με υποδεχθούν αδελφοί ιεραπόστολοι από το τμήμα Χονγκ Κονγκ της Εταιρίας Σκοπιά. Σε λίγες στιγμές ήμουν στην αγκαλιά τους, αλλά δεν βρίσκαμε λόγια να πούμε. Πόσο ευγνώμων ήμουν στον Θεό που μπόρεσα πάλι να είμαι μεταξύ του λαού Του!

Καθώς πηγαίναμε στα γραφεία του τμήματος της Εταιρίας στο Χονγκ Κονγκ, εκείνοι που είχαν έλθει να με χαιρετήσουν ερωτούσαν ζωηρά να μάθουν πώς τα πέρασα και είχαν την προθυμία να γνωρίσουν για τους Χριστιανούς αδελφούς των που είναι ακόμη στην Κομμουνιστική Κίνα. Όσο καλύτερα μπορούσα, τους αφηγήθηκα τι είχε συμβή.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΔΡΑΣΙΣ

Στο έτος 1954 οι αρχές εκάλεσαν τον Στάνλεϋ Τζόουνς κι εμένα, ιεραποστόλους και τους δύο, μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα και μας είπαν ότι έπρεπε να παύσωμε να κηρύττωμε από σπίτι σε σπίτι. Αν θέλαμε να κάνωμε οποιοδήποτε κήρυγμα, μας ελέχθη να το κάνωμε μέσα στην «εκκλησία» μας κι όχι έξω απ’ αυτήν. Μολονότι δεν απαγόρευσαν τη διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών από μας, εζήτησαν τις διευθύνσεις όλων εκείνων τους οποίους επεσκεπτόμεθα.

Αυτό απήτησε μερικές προσαρμογές στη δράσι του κηρύγματός μας, για να διατηρηθή αυτό ως ένα βαθμό τουλάχιστον. Φυσικά, η αστυνομία δεν μας είπε ότι όλοι οι μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να παύσουν το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι· το είπαν μόνο σ’ εμάς τους ιεραποστόλους· Έτσι, οι Κινέζοι αδελφοί μας δεν εχαλάρωσαν τη διακονία των ούτε κατ’ ελάχιστον, αλλ’ είχαν ζήλο να προχωρήσουν, δείχνοντας ότι το πνεύμα του Ιεχωβά ήταν επάνω τους.

Όσο για κείνους, με τους οποίους είχαμε Γραφικές μελέτες, ακόμη κι όταν τους ελέχθη ότι η αστυνομία είχε ζητήσει τα ονόματα και τις διευθύνσεις των, οι περισσότεροι ήθελαν να συνεχισθούν οι συμμελέτες των. Αλλ’ οι πιέσεις ηύξαναν. Μόλις ένας ξένος εισήρχετο σ’ ένα δρομίσκο Κινεζικών κατοικιών, επεσημαίνετο. Δεν εσταματάτο από το να εισέρχεται, αλλ’ όταν έβγαινε από ένα σπίτι, ο «εκπρόσωπος του δρομίσκου» επήγαινε κατ’ ευθείαν στο σπίτι όπου είχε πάει για ν’ ανακαλύψη τι έκαμε αυτός εκεί. Αυτό ήταν αιτία να φοβηθούν μερικοί. Επίσης ησκούντο πιέσεις κι από άλλη πλευρά: εγίνοντο πολιτικές συγκεντρώσεις που έπρεπε να τις παρακολουθούν. Ολοένα περισσότερος χρόνος τους αφηρείτο, και μερικοί άρχισαν να υπαναχωρούν. Αφ’ ετέρου, εκείνοι, που είχαν πίστι ότι ο Ιεχωβά Θεός θα τους υπεστήριζε, εξακολούθησαν να συμμελετούν και να παρακολουθούν τακτικά τις συναθροίσεις εκκλησίας, αρνούμενοι να παρευρίσκονται στις πολιτικές συγκεντρώσεις που εγίνοντο στα εργοστάσια και στα σχολεία.

ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΕΖΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Κατόπιν άρχισε να λαμβάνεται άμεση ενέργεια εναντίον των ζηλωτών μας Κινέζων διαγγελέων της Βασιλείας. Η Νάνσυ Γιουάν ήταν η πρώτη από τις Χριστιανές αδελφές μας που συνελήφθη στη Σαγκάη, και ωδηγήθη μακριά από τα τέσσερα παιδάκια της, από τα οποία το νεώτερο ήταν μόνο ενός έτους. Όλες οι προσπάθειές μας να παρέμβωμε υπέρ αυτής απεκρούσθησαν. Πού εστάλη δεν εγνωρίζαμε. Αλλά γνωρίζομε ότι μια επιστολή που έστειλε στη μητέρα της ένα έτος μετά τη σύλληψί της έδειχνε ότι ήταν ακόμη ισχυρή στην πίστι και δεν εκλονίσθη η πίστις της στη δύναμι του Ιεχωβά να την ελευθερώση.

Από το έτος 1957 κι εμπρός η κυβέρνησις έθεσε σ’ ενέργεια αυτό που ελέγετο «επανορθωτική» εκστρατεία. Από κάθε εργάτη εζητήθη να γράψη μια αυτοβιογραφία και κατόπιν να παρακολουθή ειδικές συγκεντρώσεις, όπου εκρίνετο στη διαγωγή του και στις απόψεις του σχετικά με τη ζωή. Εδώ οι αδελφοί μας εδυσκολεύθησαν πολύ. Εκήρυτταν στους συνεργάτας των, λέγοντας τους για το τέλος του πονηρού αυτού κόσμου και την ελπίδα ενός δικαίου νέου κόσμου υπό τον Ιησούν Χριστό. Αλλά τώρα αυτοί οι συνεργάται εστράφησαν εναντίον των και τους κατηγόρησαν ότι εκήρυτταν πώς η Κινεζική Λαϊκή Δημοκρατία επρόκειτο να καταστραφή από τον Θεό. Εκείνοι που ηρνούντο να παραδεχθούν τη σοσιαλιστική άποψι των πραγμάτων, καθώς κι εκείνοι που ηρνούντο να παρακολουθήσουν αυτές τις συνεδριάσεις, γρήγορα συνελαμβάνοντο. Ένας προς ένα οι αδελφοί μας ωδηγήθησαν στις φυλακές.

Έως τώρα υπήρχαν κατ’ ανώτατον όριον πενήντα οκτώ ευαγγελιζόμενοι στην εκκλησία της Σαγκάης, οι δε ευαγγελιζόμενοι που είχαν μετοικήσει διέδωσαν τ’ «αγαθά νέα σε άλλα κέντρα σε όλη την αχανή έκτασι της Κίνας. Την Κυριακή 120 ή και περισσότερα άτομα παρακολουθούσαν τις συναθροίσεις στη Σαγκάη και μόνο. Βαθμηδόν, όμως, οι φοβούμενοι εγκατέλειψαν τη συναναστροφή μαζί μας. Ωστόσο, ο κεντρικός πυρήν της εκκλησίας έγινε ακόμη πιο αποφασιστικός, αποφασισμένος να συνεχίση το έργον που του ανέθεσε ο Θεός να πράξη. Ήσαν άφοβοι, διότι είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία του αληθινού Θεού.

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Στις 14 Οκτωβρίου 1958, μόλις ετοιμάσθη το πρόγευμα στον ιεραποστολικό οίκο μας, ο δε Στάνλεϋ Τζόουνς επρόκειτο ν’ αναπέμψη προσευχή, ακούσθηκε ένα ισχυρό κτύπημα της πόρτας. Σε μια στιγμή μπήκε η αστυνομία, με όπλα στα χέρια, και μας έβαλαν χειροπέδες. Στην αρχή ο Στάνλεϋ διεμαρτυρήθη ότι επερίττευαν τα όπλα και οι χειροπέδες, διότι είμεθα Χριστιανοί, αλλά δεν εισηκούσθη. Αφού προσεκλήθησαν μέσα και οι γείτονες ως μάρτυρες, ηρευνήθη ο οίκος από τη στέγη ως το ισόγειο. Αλλά τίποτα δεν βρέθηκε εκτός από τις Γραφές μας, τα Βιβλικά έντυπα και τα αρχεία που ετηρούσαμε για τη διακονία. Το μεσημέρι μας επεβίβασαν με σκαιότητα σε δύο αυτοκίνητα που ανέμεναν και μας μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα. Εκείνο το πρωί ήταν η τελευταία φορά που είχα την ελευθερία να μιλήσω στον Στάνλεϋ. Αυτός υπήρξε ένας καλός σύντροφός μου στην υπηρεσία του Κυρίου. Η καρδιά του ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με τις καρδιές των Κινέζων αδελφών. Είχε βαθιά εκτίμησι των πνευματικών πραγμάτων, κι απ’ όσα έμαθα με συγκεκαλυμμένους τρόπους, αυτός είναι ακόμη δυνατός σε αφοσίωσι στον Ιεχωβά Θεό, μολονότι παραμένει φυλακισμένος στην Κομμουνιστική Κίνα.

Μέσα στη φυλακή άρχισε η ανάκρισις. Στην αρχή εγίνετο τρεις φορές την ημέρα. Αργότερα, εγίνετο δύο φορές την ημέρα. Κατόπιν αραιότερα. Δεν εχρησιμοποιήθη φυσική βία. Ούτε ένα χτύπημα ποτέ εναντίον μας. Μόνο που μας ανέκριναν επιμόνως κι έγραφαν περιλήψεις εκείνων που ελέγοντο στη διάρκειά τους. Ήταν εξαιρετική δοκιμασία. Εγνώριζα τι είχα κάμει ενόσω έμενα στη Σαγκάη· ήξερα τι είχα πει. Αλλά δεν έκαμα ούτε είπα πράγματα με το ελατήριο που απέδωσε σ’ αυτά η κυβέρνησις. Λόγου χάριν, είχαμε διδάξει στους ανθρώπους από τη Γραφή ότι ο Σατανάς είναι ο Θεός του κόσμου τούτου, και ότι ο πονηρός αυτός κόσμος πρόκειται να καταστραφή στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αλλά το να παραδεχθούμε εμείς ότι αυτό αποτελούσε ανατρεπτική δράσι εναντίον του Κράτους ήταν παράλογο. Ωστόσο αυτό ήταν εκείνο που ζητούσαν οι αρχές να πούμε. Ήσαν άκαμπτοι στην κατηγορία τους ότι ήμεθα όργανα του ιμπεριαλισμού, αλλ’ εμείς δεν ήμεθα. Διεπιστώσαμε ότι «ιμπεριαλιστήν» αποκαλούν αυτοί οποιονδήποτε που δεν είναι Κομμουνιστής και ο οποίος, όπως αυτοί πιστεύουν, μάχεται εναντίον του κομμουνισμού. Κάθε άρνησις να ομολογήσωμε τις κατηγορίες που μας εγίνοντο εθεωρείτο ως αποφυγή ομολογίας των «εγκλημάτων» μας. Εφάνη, όμως, ότι τους ικανοποίησε σε κάποιο βαθμό, όταν είπα ότι ήταν αληθές ότι αν ο καθένας ανταπεκρίνετο στο άγγελμα που εκηρύτταμε (το οποίον αυτοί προφανώς δεν θα έκαναν), τότε αυτό θα μπορούσε να καταλήξη στην κατάστασι στην οποίαν απέβλεπαν. Εδαπανήθησαν δύο ολόκληρα χρόνια, κυρίως σε απομονωτήρια φυλακών, για την «προπαρασκευή» της δίκης μου.

Η ίδια η δίκη ήταν πολύ σύντομη. Ανεγινώσκοντο οι κατηγορίες, και μου επετρέπετο ν’ απαντώ μόνον Ναι ή Όχι στα τιθέμενα ερωτήματα· δεν επετρέποντο εξηγήσεις. Καταδικάσθηκα σε φυλάκισι πέντε ετών, από τα οποία είχα εκτίσει ήδη τα δύο. Ο Στάνλεϋ, ο οποίος ήταν επιφορτισμένος το έργον, κατεδικάσθη σε επτά ετών φυλάκισι. Τότε ήταν η τελευταία φορά που τον είδα, αλλά και τότε ακόμη δεν μας είχε επιτραπή να μιλήσωμε.

ΙΣΧΥΡΟΙ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΙ

Όταν για πρώτη φορά μ’ έβαλαν στη φυλακή, το κελλί ήταν γεμάτο ψείρες, που εφαίνοντο όλες υπερβολικά πειναλέες. Δεν υπήρχε τρόπος να γλυτώσω απ’ αυτές. Οι επιθέσεις εμαίνοντο όλη τη νύχτα, και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Το ρύζι και το νερό που μου έδωσαν να φάγω μου επροξένησαν δυσπεψία. Την επόμενη μέρα το πρωί, όταν ήλθε ο δεσμοφύλαξ στο κελλί μου εκατάλαβε ότι ήμουν σε μια πολύ κακή κατάστασι και μ’ έστειλε στον γιατρό των φυλακών. Εκείνη τη μέρα το κελλί εκαθαρίσθη κι ερραντίσθη, το δε διαιτολόγιο μου άλλαξε. Το ίδιο το κελλί ήταν γυμνό· μόνο ένας ξύλινος καδίσκος με κάλυμμα υπήρχε ως αποχωρητήριον. Έπρεπε να κάθωμαι στο δάπεδο και να τρώγω στο δάπεδο, και τη νύχτα επίσης εκοιμόμουν στο δάπεδο, μολονότι επετρέπετο κάποιο είδος στρώματος που μπορούσα ν’ απλώσω από κάτω μου. Δεν επετρέπετο να έχω υλικά γραψίματος παρά μόνο για να γράψω την περίληψι των ανακρίσεων. Ουσιαστικά η μόνη αναγνωστική ύλη που είδα ήταν ένα Κινεζικό ειδησεογραφικό περιοδικό. Δεν μου επετρέπετο να κάμω οποιαδήποτε εργασία εκτός από το να καθαρίζω το κελλί μου. Δεν μου απέμενε άλλο παρά να κάθωμαι και να σκέπτομαι.

Αμέσως από την αρχή εκατάλαβα ότι έπρεπε να φροντίσω να παραμείνω ισχυρός στην πίστι. Μόλις μ’ ενέκλεισαν στο κελλί μου τη μέρα της συλλήψεως μου εγονυπέτησα να προσευχηθώ μεγαλοφώνος, αλλ’ αμέσως σχεδόν μου έγινε διακοπή, όταν ο δεσμοφύλαξ διήνοιξε τη θυρίδα επιβλέψεως κι εζήτησε να μάθη σε ποιόν μιλούσα. Του εξήγησα ότι προσευχόμουν στον Θεό μου όπως ώφειλε να κάνη ένας Χριστιανός. «Αυτό δεν μπορείς να το κάνης εδώ μέσα», με διέταξε. Εκάθησα λοιπόν κι εξακολουθούσα να λέγω τις προσευχές μου λιγώτερο αντιληπτά.

Για να τηρήσω ζωντανή την εκτίμησι μου στα πνευματικά, διηυθέτησα ένα πρόγραμμα έργου «κηρύγματος». Αλλά σε ποιόν κηρύττει κανείς όταν είναι σε απομόνωσι; Απεφάσισα να καταρτίσω μερικές κατάλληλες Γραφικές ομιλίες απ’ όσα μπορούσα να θυμηθώ και να τις κηρύττω σε φανταστικά πρόσωπα. Κατόπιν άρχισα το έργον, ας πούμε έτσι, χτυπώντας μια φανταστική πόρτα και δίνοντας μαρτυρία σ’ ένα φανταστικόν οικοδεσπότη, επισκεπτόμενος μερικές πόρτες στη διάρκεια της πρωίας. Σε μια περίπτωσι συνήντησα μια φανταστική Κα Κάρτερ, η οποία επέδειξε κάποιο ενδιαφέρον, και μετά από μερικές επανεπισκέψεις διευθετήσαμε να κάνωμε μια τακτική Γραφική μελέτη. Στη διάρκεια της μελέτης αυτής εκαλύψαμε τα κυριότερα θέματα από το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής», καθόσον τα θυμόμουν. Όλα αυτά εγίνοντο μεγαλοφώνως, έτσι ώστε ο ήχος των να τα ενετύπωνε περισσότερο στη διάνοια μου. Είμαι βέβαιος ότι οι δεσμοφύλακες ενόμιζαν ότι γινόμουν έξαλλος, αλλ’ αυτό πραγματικά με κρατούσε ισχυρό στην πίστι και συνετό. Συνέτεινε στο να τηρούμαι καταρτισμένος να επαναλάβω τη διακονία όταν θ’ αποφυλακιζόμουν. Είχα εμπιστοσύνη ότι ο Ιεχωβά ο Θεός μας είναι ικανός να διαφυλάξη τους δούλους του και να τους ελευθερώση, αν μόνο έμεναν πιστοί σ’ αυτόν. Όχι, δεν φρονούσα ότι θα με εξήγε από τη φυλακή για να το εκπληρώσω αυτό· η προσδοκία μου ήταν για απελευθέρωσι στον νέο κόσμο. Αισθανόμουν όπως ωρισμένοι πιστοί Εβραίοι των αρχαίων χρόνων. Όταν αυτοί εκαλούντο να δικασθούν ενώπιον του βασιλέως επειδή δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τη λατρεία του Θεού, είπαν: «Εάν ήναι ούτως, ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώση εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης· και εκ της χειρός σου, βασιλεύ, θέλει μας ελευθερώσει. Αλλά και αν ουχί, ας ήναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν, και την εικόνα την χρυσήν, την οποίαν έστησας, δεν προσκυνούμεν.»​—Δαν. 3:17, 18.

Μετά τη δίκη μου, όταν μεταφέρθηκα από το κρατητήριο στη φυλακή της Σαγκάης, οι συνθήκες διαβιώσεως μου εβελτιώθησαν. Μολονότι με κρατούσαν σ’ ένα απομονωμένο κελλί και δεν μου επετρέπετο ν’ αναμιχθώ με άλλους κρατουμένους, εν καιρώ μου παρεσχέθη λίγο περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Μου επετρέπετο να περνώ λίγη ώρα την ημέρα έξω στον διάδρομο κοντά στο κελλί της φυλακής μου· και, μολονότι δεν υπήρχαν έπιπλα μέσα στο κελλί, υπήρχε ένα μικρό τραπέζι και σκαμνί στον διάδρομο, τα οποία μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Μου αφέθη επίσης η χρήσις των υλικών γραψίματος, τα οποία αμέσως εχρησιμοποίησα.

ΥΜΝΟΙ ΑΙΝΟΥ ΓΙΑ ΣΤΗΡΙΞΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Άρχισα να διατυπώνω γραπτώς μερικά Βιβλικά θέματα σε τέτοια μορφή ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως στίχοι για έναν ύμνο, και κατόπιν εψιθύριζα διαφόρους συνδυασμούς από μουσικές νότες ώσπου εύρισκα λίγο συντονισμό που ταίριαζε. Με τον καιρό κατήρτισα μια σημαντική συλλογή ύμνων που προωρίζοντο να με βοηθήσουν να έχω στη διάνοια μου τους σκοπούς του Ιεχωβά. Μερικοί από τους ύμνους είχαν μόνο λίγους στίχους, ενώ άλλοι είχαν έως 144 στίχους, που περιέγραφαν τις επαγγελίες της Γραφής από τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι. Αυτοί οι στίχοι με βοηθούσαν ν’ ανασκοπώ μέρη της Γραφής και να εξιχνιάζω τα θέματα που διαλαμβάνονται στη Γραφή. Παραδείγματος χάριν, είχα ύμνους με τίτλο «Εκλογή του Σπέρματος», «Απάντησις στην Κλήσι του Ιεχωβά», «Η Ανάμνησις», «Μεγαλυτέρα Τούτων Είναι η Αγάπη», «Πάνω Από Ένα Εκατομμύριο Αδελφοί», και «Από Σπίτι σε Σπίτι». Τι δύναμι μου έδιναν αυτά καθώς υμνολογούσα:

Ποια εξουσία ή δύναμις του Σατανά του αρχαίου

Θα ήταν δυνατό ποτέ να μας χωρίση

Απ’ ένα Θεό που αγαπούμε

ω τόσο βαθιά κι αληθινά,

Ναι, μ’ όλη την καρδιά μας αγαπούμε.

Του Σινά τ’ όρος θα μπορούσες να σχίσης

Και στης θάλασσας τα βάθη να το ρίξης;

Αυτό θάταν πιο εύκολο, ω φίλε,

παρά καμμιά φορά να επιχειρήσης

Απ’ τη μεγαλειότητα του Γιάχ να μας χωρίσης!

Αλλ’ όσο στέκομε πιστοί στον Ιεχωβά,

Μ’ αγάπης αδιάσπαστο δεσμό

Και στις ενέργειες τις πιο απελπισμένες

του Σατανά, του εχθρού μας,

Στερρά και βέβαια εμείς θ’ αντισταθούμε.

Κι αν φθάση ακόμη ως το πλήρες άκρον

Για τη στάσι μας αυτή να μας σκοτώση

Εκεί, στο πλευρό μας, στέκει ο Χριστός Ιησούς,

ο Βασιλιάς μας,

Στο χέρι του έχοντας του τάφου τα κλειδιά.

Κάθε πρωί πριν από το πρόγευμα έψαλλα περίπου πέντε από τους ύμνους μου, και το βράδυ άλλους τέσσερες ή πέντε.

Μολονότι οι αρχικές μου προσπάθειες προσευχής μέσα στη φυλακή διεκόπτοντο μάλλον απότομα, κατανοούσα τη σπουδαιότητα της στενής επαφής με τον Ιεχωβά. Μπορεί να ήμουν απομεμονωμένος από τους συνανθρώπους μου, αλλά κανείς δεν μπορούσε να με απομονώση από τον Θεό. Όταν με μετέφεραν στη φυλακή της Σαγκάης, απεφάσισα πάλι να προσεύχωμαι μ’ ένα πιο απροκάλυπτο τρόπο. Καταλάβαινα ότι αυτός ήταν ένας τρόπος με τον οποίον θα μπορούσα να δώσω μαρτυρία στους γύρω μου. Έτσι, ενώ ήμουν ακάλυπτος στη θέα οποιουδήποτε, που θα περνούσε από το κελλί μου, γονυπετούσα στο κελλί μου τρεις φορές την ημέρα και προσευχόμουν μεγαλοφώνως, έχοντας υπ’ όψι τον Δανιήλ, για τον οποίον ομιλεί η Γραφή. Ακόμη κι όταν απηγορεύθη δια νόμου, «έπιπτεν επί τα γόνατα αυτού τρις της ημέρας, προσευχόμενος και δοξολογών ενώπιον του Θεού αυτού.» (Δαν. 6:10) Προσευχόμουν να μου δίνη ο Θεός τη σοφία που απητείτο για να λέγω και να πράττω όσα ήσαν ορθά, για να τον τιμώ. Προσευχόμουν να θριαμβεύση αυτός ο ένδοξος σκοπός. Θερμά προσευχόμουν υπέρ των αδελφών μου σε όλα τα μέρη του κόσμου. Εφαίνετο ότι σε τέτοιες περιστάσεις το πνεύμα του Θεού κατηύθυνε τη διάνοιά μου στα πιο επωφελή πράγματα και μου έδινε ένα αίσθημα αταραξίας. Τι πνευματική δύναμι και παρηγοριά μού έφερνε η προσευχή ! Με αυτό δε το μέσον όλοι μ’ εγνώρισαν ως ένα Χριστιανό διάκονο.

Ωστόσο, κατά καιρούς με κατελάμβαναν αμφιβολίες για το αν πράγματι είχα κάμει ό,τι έπρεπε στην υπηρεσία του Ιεχωβά πριν από τη φυλάκισί μου. Στην αρχή ανησυχούσα γι’ αυτό, αλλά κατόπιν διεπίστωσα ότι ωφελούμην με την ανασκόπησι της καταστάσεως, διακρίνοντας πού είχα υστερήσει και πού θα μπορούσα να είμαι καλύτερος στο μέλλον συνεπέρανα δε ότι θα μπορούσα να είμαι ένας καλύτερος διάκονος στο μέλλον, αν μου εδίδετο η ελευθερία με την οποία να το πράξω. Κάνοντας τούτο ζήτημα προσευχής στον Ιεχωβά, αισθανόμουν ήρεμος, το δε αποτέλεσμα ήταν ότι οι μέρες της φυλακίσεως μου ενίσχυσαν την πεποίθησι και την απόφασί μου να συνεχίσω την υπηρεσία του Ιεχωβά.

Κάθε χρόνο διευθετούσα να εορτάζω την Ανάμνησι του θανάτου του Χριστού με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα. Απ’ το παράθυρο της φυλακής μου παρακολουθούσα τη σελήνη να ολοκληρώνεται κοντά στην αρχή της ανοίξεως. Υπελόγιζα όσο μπορούσα προσεκτικά την ημερομηνία για τον εορτασμό. Φυσικά, δεν υπήρχε τρόπος να έχω τα εμβλήματα, τον άρτον και τον οίνον, οι δε φύλακες ηρνούντο να μου δώσουν τέτοια πράγματα. Έτσι, τα πρώτα δύο χρόνια, μπορούσα να καταφεύγω μόνο στις κινήσεις, χρησιμοποιώντας φανταστικά εμβλήματα, όπως εκήρυττα και σε φανταστικούς οικοδεσπότας. Κατόπιν, τον τρίτο χρόνο βρήκα μερικά κουτιά μαύρης σταφίδος μέσα στο δέμα μου του Ερυθρού Σταυρού, κι απ’ αυτή κατώρθωσα να κάμω κρασί, ενώ το ρύζι, που είναι άζυμο, εχρησίμευε ως άρτος. Αυτό το έτος είχα και τον οίνον μου και λίγα άζυμα σκέτα παξιμάδια απ’ το δέμα του Ερυθρού Σταυρού για να τα χρησιμοποιήσω ως εμβλήματα. Έψαλα και προσευχήθηκα κι έδωσα μια κανονική ομιλία για την περίστασι, ακριβώς όπως θα εγίνετο σε οποιαδήποτε εκκλησία του λαού του Ιεχωβά. Έτσι, αισθανόμουν πώς κάθε χρόνο ήμουν ενωμένος με τους αδελφούς μου του κόσμου όλου στη σπουδαιότατη αυτή περίστασι.

Μολονότι η δράσις μου μέσα στη φυλακή ήταν υπερβολικά περιορισμένη, προσπαθούσα να δίνω μαρτυρία με το παράδειγμα. Έφερνα στη μνήμη μου την πιστότητα του Ιουδαίου Νεεμία, ο οποίος, όταν ήταν φυλακισμένος, έπραξε τόσο πιστά ως υπηρέτης του βασιλέως της Περσίας, ώστε έλαβε άδεια να πάη στην Ιερουσαλήμ να φροντίση για πράγματα σχετικά με τη λατρεία του Θεού του. Κατ’ επανάληψιν εζήτησα ένα διορισμό σε έργα προς εκτέλεσιν, αλλά μου το αρνήθηκαν. Εν τούτοις, απητείτο από κάθε κρατούμενο να καθαρίζη το κελλί του, και προσπαθούσα να καταστήσω το δικό μου κελλί υποδειγματικό. Βαθμιαίως επεξέτεινα τις προσπάθειες μου, καθαρίζοντας τον προ του κελλίου μου χώρο στη διάρκεια του χρόνου που μου επετρέπετο η έξοδος, και κατόπιν τα κενά κελλιά που ήσαν κοντά στο δικό μου. Εν καιρώ εκαθάριζα κι εγυάλιζα και τα τραπέζια των φυλάκων ακόμη. Ήμουν ειλικρινής στην επιθυμία μου να κάνω κάτι το εξυπηρετικό, εν καιρώ δε αυτό είλκυσε την εμπιστοσύνη των φυλάκων. Όπως, μάλιστα, ένας απ’ αυτούς μου είπε: ‘Ο,τι κάνεις το κάνεις πολύ καλά, είτε πρόκειται για καθαρισμό χώρου είτε για μελέτη της γλώσσης. Ελπίζω ότι όταν θα επιστρέψης στην Αγγλία θα χρησιμοποιήσης αυτόν τον ζήλο σου για να υπηρετής τους ανθρώπους.’ Τον διεβεβαίωσα ότι αυτό ακριβώς ήταν εκείνο στο οποίο απέβλεπα να κάμω.

Ποτέ δεν αισθάνθηκα κανένα μίσος εναντίον αυτών των ανθρώπων, που ήσαν εντεταλμένοι να με φρουρούν. Μου φαινόταν ότι έμοιαζαν πολύ με τους στρατιωτικούς που τους είχε ανατεθή το έργον της προσηλώσεως του Ιησού στο ξύλο του μαρτυρίου· δεν ήξεραν τι έκαναν. Προσευχόμουν, λοιπόν, να τους συγχωρήση ο Θεός, και να τιμωρήση μόνο εκείνους που ήσαν πραγματικά αξιόμεμπτοι και κακεντρεχείς στο μίσος των εναντίον αυτού και του λαού του.

ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ!

Όταν τελικά μου ελέχθη ότι επλησίαζε ο καιρός της απολύσεως μου, και υπελείποντο πέντε μήνες, πόσο ανακουφίσθηκα! Αφού με περιέφεραν στη Σαγκάη και την περιοχή, και μου έδειξαν τι έχει κάμει ο κομμουνισμός για τον λαό από υλική άποψι, μ’ επέρασαν τελικά από τη γέφυρα και μ’ άφησαν να πέσω στις αγκάλες των Χριστιανών αδελφών μου που μ’ επερίμεναν την εικοστή εβδόμη μέρα του Μαΐου. Τι θαυμάσιο πράγμα το να είναι κανείς πάλι μεταξύ του λαού του Θεού!

Οι αδελφοί στο Χονγκ Κονγκ ήσαν τόσο στοργικά αγαθοί προς εμένα, ώστε ήταν πραγματικά δύσκολο ν’ αποσπασθώ απ’ αυτούς. Αλλά την 1η Ιουνίου εμπήκα σ’ ένα αεροπλάνο κατευθυνόμένος στη χώρα μου, την Αγγλία. Ο πρώτος σταθμός ήταν στην Ιαπωνία, όπου ευρίσκετο μια μεγάλη ομάς Μαρτύρων για να με χαιρετήση. Δεν είχαν ειδοποιηθή για τα σχέδια ταξιδίου μου, αλλά παρακολουθούσαν τα νέα περί της απολύσεως μου στον δημόσιο τύπο και υπελόγιζαν ότι θα μπορούσε να βρισκόμουν σ’ εκείνο το αεροπλάνο. Ήθελαν να είναι εκεί για να με υποδεχθούν.

Στη Νέα Υόρκη ένοιωσα σε πολύ μεγάλο βαθμό χαρά βλέποντας τον πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά, Αδελφό Νορρ, στο αεροδρόμιο που ανέμενε να με χαιρετήση, και ήταν ο πρώτος που με αγκάλιασε για να με υποδεχθή στοργικά. Μεγάλες αλλαγές είχαν γίνει στο Μπέθελ του Μπρούκλυν και στο εργοστάσιο από τότε που τα είχα ιδεί για τελευταία φορά στο έτος 1947 προτού αναχωρήσω για την Κίνα, αλλ’ υπάρχει το ίδιο πνεύμα της αγάπης, μόνο που είναι σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Κι εδώ, επίσης, οι αδελφοί ήθελαν να γνωρίσουν τις πείρες μου, και είχα την ευχαρίστησι να τους τις αφηγηθώ και να τους διαβεβαιώσω με πεποίθησι ότι, παρά τα γεγονότα των τελευταίων τεσσεράμισυ ετών, ποτέ στα είκοσι πέντε χρόνια της ολοχρονίου διακονίας μου δεν ήταν τόσο ισχυρή η πίστις μου όσο είναι σήμερα. Γιατί αυτό; Διότι δεν υπάρχουν ούτε πυροβόλα, ούτε τοίχοι, ούτε σίδερα φυλακών που να μπορούν να εμποδίσουν το πνεύμα του Θεού από το να φθάση στον λαό του! Αν επιδοθούμε σε μια μελέτη του λόγου του και τον αφήσωμε να βυθισθή βαθιά μέσα στην καρδιά μας, τίποτα δεν έχομε να φοβηθούμε. Δεν στέκομε με τη δική μας δύναμι. Αλλά με την παντοδυναμία του ο Θεός είναι ικανός να κάμη και τον πιο ανίσχυρο από μας να εξέλθη νικητής ενώπιον οποιουδήποτε διωγμού!

● Πόσο ισχυρή είναι η δική σας πίστις; Θα μπορούσατε ν’ ανθέξετε σε τόσο συνεχείς ανακρίσεις και χρόνια απομονώσεως στη φυλακή, κι ωστόσο να μη λιποψυχήσετε; Θυμηθήτε ότι οι Γραφές λέγουν ότι «πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Ο καιρός του να ενισχυθήτε είναι πριν έλθη ο διωγμός. Πώς; Με τη σοφή χρήσι του χρόνου σας τώρα, μελετώντας τον λόγον του Θεού και κάνοντας σκέψεις πάνω σ’ αυτόν για να ριζωθή βαθιά μέσα στην καρδιά σας, συναναστρεφόμενοι τακτικά τον λαόν του Ιεχωβά, και χρησιμοποιώντας ό,τι μαθαίνετε στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Έτσι θα είσθε μεταξύ εκείνων οι οποίοι «έχουσι τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εις το να διακρίνωσι το καλόν και το κακόν.» (Εβρ. 5:14) Αυτή η λειτουργία των αισθητηρίων είναι ζωτική, όταν αντιμετωπίζωμε εναντίωσι. Αλλ’ αν εμπιστεύσθε στον Ιεχωβά τώρα, επωφελούμενοι από τις πνευματικές προμήθειες που έχει κάμει, θα είσθε σε θέσι ν’ αντλήσετε δύναμι απ’ αυτόν σε καιρό κρίσεως, και αυτός θα σας στηρίξη.​—Οι Εκδόται.

Υπακοή Χωρίς Αμφισβητήσεις

Ο Καθολικός ιερεύς Τζαίημς Ι. Νάδα, επίσκοπος της Επισκοπής Όγκντενσμπουργκ, Νέας Υόρκης, είπε στους εκπροσώπους του 67ου ετησίου συνεδρίου των Ιπποτών του Κολόμβου ότι οι Καθολικοί πρέπει να υπακούουν στα εκκλησιαστικά διατάγματα χωρίς αμφισβητήσεις. Παραθέτοντας τα λόγια ενός Καθολικού λογίου, είπε: «Αν πιστεύης κάτι ότι είναι άσπρο και η εκκλησία λέγη ότι είναι μαύρο, να πιστέψης ότι είναι μαύρο.»

‘Επίσημος Πόλις’

Αφού οι στρατιώται έσωσαν τον απόστολο Παύλο από τον μαινόμενο όχλο στην Ιερουσαλήμ, ο χιλίαρχος τον ηρώτησε αν αυτός ήταν ο διαβόητος Αιγύπτιος στασιαστής. Ο Παύλος απήντησε ότι δεν ήταν αυτός: «Εγώ είμαι άνθρωπος Ιουδαίος εκ της Ταρσού, πολίτης επισήμου πόλεως της Κιλικίας.» (Πράξ. 21:39) Στους πολίτας της Ταρσού, ακόμη δε των πέριξ, η πόλις των δεν εθεωρείτο στερούμενη επισημότητος ή ασήμαντη. Αυτή ήταν όχι μόνο ένα σπουδαίο εμπορικό κέντρον αλλ’ επίσης ένα κέντρον διανοουμένων μ’ ένα φημισμένο πανεπιστήμιο. Ο Έλλην γεωγράφος Στράβων του πρώτου αιώνος (μ.Χ.) έγραψε στη Γεωγραφία του: «Ο λαός της Ταρσού είχε αφοσιωθή με τόσο ζήλο, όχι μόνο στη φιλοσοφία, αλλ’ επίσης σ’ όλο τον κύκλο της εκπαιδεύσεως γενικά, ώστε είχε υπερβή τας Αθήνας, την Αλεξάνδρεια, ή οποιοδήποτε άλλο μέρος που θα ήταν δυνατόν να κατονομασθή ότι εκεί υπήρχαν σχολές και εγίνοντο διαλέξεις φιλοσόφων.» Έχει εκταφή μια επιγραφή που ονομάζει την Ταρσό «η μεγάλη και θαυμασία μητρόπολις της Κιλικίας.» Πολλά από τα νομίσματα της Ταρσού έφεραν επιγραφή με τις λέξεις: «Ταρσός Μητρόπολις, Πρώτη, Ωραιοτάτη και Αρίστη.»​—Η Βίβλος ως Ιστορία, σελ. 380· Φώτα από το Αρχαίον Παρελθόν, σελ. 255· Η Βίβλος Ήταν Ορθή, κεφ. 24.

«Ταχύτατοι σε Ανάπτυξι»

● Ο Αστήρ του Ουίνδσορ εδημοσίευσε προσφάτως μερικές πληροφορίες από την τελευταία απογραφή. Σε μια στήλη, γραμμένη από τον Μωρίς Τζέφφερις από την Οττάβα του Καναδά, η εφημερίς αυτή έθεσε ως επικεφαλίδα «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Ταχύτατοι σε Ανάπτυξι». Η σύντομη σημείωσις έλεγε: «ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ: Η τελευταία έκθεσις περί θρησκευτικών αποχρώσεων δείχνει ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούν την πιο γοργά αυξανόμενη απόχρωσι στον Καναδά. Εδιπλασιάσθησαν σε αριθμό από 34.596 σε 68.018 την τελευταία δεκαετία». Λόγω του τρόπου, με τον οποίον οι απογραφείς μετρούν τους οπαδούς των θρησκευμάτων, ο αριθμός αυτός πρέπει να περιλαμβάνη και όλα τα τέκνα οικογενειών, πιθανώς δε και πολλά άτομα, που συμμελετούν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά και τα οποία ονομάζουν τους Μάρτυρας ως τη θρησκευτική ομάδα, με την οποία είναι συνταυτισμένοι. Αφού αυτός είναι ο τρόπος, με τον οποίον πολλές θρησκευτικές οργανώσεις μετρούν τα μέλη των, η υπηρεσία απογραφής εθεώρησε τους Μάρτυρας με τον τρόπο που θεωρεί τους άλλους. Οι ίδιοι οι Μάρτυρες, εν τούτοις, υπολογίζουν μόνον εκείνους που είναι ενεργοί διάκονοι, αλλά κι απ’ αυτούς ακόμη υπήρχαν 40.121 στον Καναδά το 1962.

Επίσκεψις σ’ ένα Οίκον Νεκρών

◆ Περιηγηταί, που επεσκέφθησαν το Παρεκκλήσιον Κουντόβα Κζέρμνα της Πολωνίας το 1962, επέρασαν μερικά ανατριχιαστικά λεπτά της ώρας. Αυτό το παρεκκλήσιον είναι γνωστό για τις πολυάριθμες νεκροκεφαλές που διατηρούνται μέσα εκεί. Καθώς ο οδηγός, Ριχάρδος Μακόφσκι, εξηγούσε την ιστορία του παρεκκλησίου στους περιηγητάς, χιλιάδες νεκροκεφαλές (θυμάτων επιδημιών και του Τριακονταετούς Πολέμου) άρχισαν να κυλούν από τους τοίχους προς τους εκπλήκτους περιηγητάς. Οι περιηγηταί επανικοβλήθησαν, αλλά δεν υπήρχαν σοβαρές ζημίες. Ένας τοίχος είχε αρχίσει να γέρνη, πράγμα που κατεδείκνυε ότι υπήρχε επείγουσα ανάγκη επισκευής. Επειδή, όμως, δεν ήθελαν να κλείσουν το παρεκκλήσιον στη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, ανέβαλαν το έργον της επισκευής. Αλλ’ οι νεκροκεφαλές δεν ανέμεναν, κι εκύλισαν στο πάτωμα. Στο έτος 1772 ένας κληρικός που κατοικούσε στο Κουντόβα Κζέρμνα ίδρυσε αυτό το Παρεκκλήσιον των Νεκροκεφαλών, ένα πραγματικόν οίκο των νεκρών. Από τους αγρούς του Κλόντυ, Πολωνίας, συνέλεξε νεκροκεφαλές και οστά θυμάτων του Τριακονταετούς Πολέμου καθώς και της επιδημίας. Αυτά κατόπιν ετοποθετήθησαν μέσα στο παρεκκλήσιον. Υπάρχουν παρόμοια παρεκκλήσια​—πραγματικοί τόποι συγκεντρώσεως ανθρωπίνων νεκροκεφαλών—​στην περιοχή του Κλόντυ, καθώς και στη Ρώμη, και στην Πράγα της Τσεχοσλοβακίας.​—Εξπρές Βιτσόρνυ, 2 Σεπτεμβρίου 1962.

Υδρομαντεία και Εξωαισθητήριος Αντίληψις

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Αμερικανικής Εταιρίας Υδρομάντεων, αφού εδιάβασε το άρθρον «Προστατεύοντας τον Εαυτό Σας από τα “Πνεύματα της Πονηρίας”,» στη Σκοπιά της 15ης Νοεμβρίου 1962,a έγραψε μια επιστολή εκφράζοντας την απορία του για το συμπέρασμα στο οποίον κατέληγε το άρθρον δηλαδή, ότι λόγω του δεσμού με την εξωαισθητήριο αντίληψι [ΕΑΑ] ήτοι τον πνευματισμό, οι Χριστιανοί καλά κάνουν απέχοντας από την υδρομαντεία ή μαντεία για την εξεύρεσι νερού ή ορυκτών. Εν τούτοις, ο πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρίας Υδρομάντεων εκθέτει την άποψι της εταιρίας περί του τρόπου λειτουργίας της υδρομαντείας. Γράφει: «Το σημείον του άρθρου είναι, ίσως, καλά στη θέσι του. Συμφωνούμε με τη θεωρία ότι η υδρομαντεία είναι μια μορφή της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως και ότι η ενασχόλησις σε οποιαδήποτε μορφή της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως μπορεί να οδηγήση σε ‘καταληψία’, δηλαδή, εμπλοκή με ‘δυνάμεις πονηρών πνευμάτων’, αν δεν ληφθούν κατάλληλες προφυλάξεις. . . . Προτιμούμε το θετικό πλησίασμα της προειδοποιήσεως των ενδιαφερομένων στην υδρομαντεία για τους κινδύνους.»

Μολονότι η Αμερικανική εταιρία υδρομαντείας πιστεύει ειλικρινά ότι οι υδρομάντεις μπορούν να λάβουν προφυλάξεις για ν’ αποφύγουν την «καταληψία» και ότι πολύ καλό μπορεί να γίνη με τις μορφές της εξωαισθητηρίου αντιλήψεως, εκείνο που πρέπει να έχουν υπ’ όψιν οι Χριστιανοί είναι ότι κάθε μορφή μαντείας ή πνευματισμού καταδικάζεται από τον Θεό λόγω αυτής ταύτης της φύσεως της. Δεν είναι άγιοι άγγελοι πίσω απ’ αυτή την εξωαισθητήριο αντίληψι, αλλά πονηροί άγγελοι ή κακά πνευματικά πλάσματα, των οποίων σκοπός είναι να πλανήσουν το ανθρώπινο γένος. Το ν’ απέχωμε από την εξωαισθητήριο αντίληψι σε όλες τις μορφές της είναι όχι μόνο η κατάλληλη Γραφική προφύλαξις, αλλά και υπακοή στον Θεό.​—Αποκάλ. 21:8.

[Υποσημειώσεις]

Εσφαλμένο Είδος Χριστιανοσύνης

Ο Εδουάρδος Ο. Μίλλερ, σχολιάζοντας την απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, που απηγόρευσε τις επίσημες προσευχές στα δημόσια σχολεία, έγραψε στο περιοδικό Κρίστιαν Σέντσουρυ της 1ης Αυγούστου 1962: «Εμπορικοί ηγήτορες, οι οποίοι απαιτούσαν με συνέπεια να παραμείνη η κυβέρνησις έξω από τον τομέα των, τώρα διακηρύττουν ότι αν δεν υποστηρίξη τη θρησκεία η κυβέρνησις, ο Θεός του Αβραάμ και του Ιησού θα ήταν δυνατόν ν’ ανατραπή. Από πότε οι Χριστιανοί προσφεύγουν στην κυβέρνησι για να σώση τον Θεό; Η Χριστιανοσύνη έφθασε στο χείλος της καταστροφής, όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος της έδωσε επίσημο κύρος και την κατέστησε σεβαστή. Όπως έγραψε ο Κίρκεγκωρντ στο βιβλίο του Επίθεσις Κατά του Χριστιανισμού, μια Χριστιανοσύνη, που αποβλέπει στην κυβέρνησι για βοήθεια, ‘προδίδει το γεγονός ότι δεν είναι η Χριστιανοσύνη της Καινής Διαθήκης’.»

Η Ψυχανάλυσις Ήταν Εσφαλμένη

♦ Το κατωτέρω είναι περικοπή από ένα βιβλίο που εξεδόθη στο 1960 υπό τον τίτλο Η Πληροφορημένη Καρδιά: Αυτονομία σ’ ένα Μαζικόν Αιώνα, από τον Βιεννέζο ψυχαναλυτή Δρα Μπρούνο Μπεττελχάιμ, που ήταν έγκλειστος στα Εθνικοσοσιαλιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Μπούχενβαλντ και του Νταχάου στα έτη 1938 και 1939, και ο οποίος είναι τώρα διευθυντής της Ορθογενικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Σικάγου: «Ομοία συμπεριφορά εχαρακτήριζε μια άλλη ομάδα, η οποία, σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, θα έπρεπε να θεωρήται ως εξαιρετικά νευρωτική ή σαφώς παραισθητική, κι επομένως δυναμένη να διαιρεθή, κατ’ άτομα, υπό πίεσιν. Αναφέρομαι στους Μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι όχι μόνον έδειξαν ασυνήθη ύψη ανθρωπίνης αξιοπρεπείας και ηθικής συμπεριφοράς, αλλά κι εφαίνοντο προστατευμένοι από την ίδια πείρα στρατοπέδων, που σύντομα κατέστρεψε άτομα, τα οποία εθεωρούντο πολύ καλά ωλοκληρωμένα από τους ψυχαναλυτικούς μου φίλους κι από μένα τον ίδιον.»

«Ως αντιρρησίαι για λόγους συνειδήσεως όλοι οι Μάρτυρες εστάλησαν στα Στρατόπεδα. Επηρεάσθησαν μάλιστα λιγώτερο από τη φυλάκισι, και διεκράτησαν την ακεραιότητά των, χάρις σε απαρέγκλιτες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Επειδή το μόνο τους έγκλημα στα όμματα των Εθνικοσοσιαλιστών ήταν η άρνησίς των να φέρουν όπλα, συχνά τους παρείχετο ελευθερία σε ανταπόδοσι της στρατιωτικής θητείας. Αυτοί σταθερά ηρνούντο. Τα μέλη αυτής της ομάδος ήσαν . . . υποδειγματικοί σύντροφοι, εξυπηρετικοί, ευθείς και αξιόπιστοι. Ήσαν επιχειρηματολόγοι . . . μόνον όταν κάποιος αμφισβητούσε τις θρησκευτικές των πεποιθήσεις. Λόγω της συνήθειας των να εργάζωνται ευσυνείδητα, συχνά επελέγοντο ως εργοδηγοί. Αλλ’ άπαξ εγίνοντο εργοδηγοί κι εδέχοντο μια διαταγή από τα Ες-Ες, αυτοί επέμεναν να κάνουν οι κρατούμενοι το έργον καλά και εντός του διατεθειμένου χρόνου. Μολονότι ήσαν η μόνη ομάς κρατουμένων, που ποτέ δεν κατεχρώντο ή κακομετεχειρίζοντο άλλους κρατουμένους, τα Ες-Ες τους προτιμούσαν ως αγγελιαφόρους λόγω των συνηθειών εργασίας των, των επιδεξιοτήτων των ή της μετριοπαθούς στάσεως των. Τελείως αντίθετα με τους συνεχείς διαπληκτισμούς μεταξύ των άλλων ομάδων κρατουμένων, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ποτέ δεν κατεχράσθησαν της στενής επαφής των με τους αξιωματούχους των Ες-Ες για να κερδίσουν προνομιακές θέσεις μέσα στο στρατόπεδο.»

Ο Ορθός Τρόπος

Μια μάρτυς του Ιεχωβά στη Βόρειο Καρολίνα (Η.Π.Α.) αφηγείται την εξής πείρα: «Εζητήθη από τον σύζυγό μου να κάμη κάποια ηλεκτρολογική εργασία για μια κυρία, η οποία προσπαθούσε να την επιτύχη όσο το δυνατόν φθηνότερα. Του εζήτησε να μειώση τον βαθμό ποιότητος που αυτός θεωρούσε ουσιώδη· εκείνος δεν ήθελε να το κάμη αυτό, και την παρεκάλεσε ν’ αναθέση σε κάποιον άλλον την εργασία για να κάμη όπως ήθελε εκείνη. Αλλ’ εκείνη τελικά εδέχθη να γίνη η εργασία με τον ορθό τρόπο. Λίγο αργότερα πέρασα από το σπίτι της με την προσφορά συνδρομής της Σκοπιάς, αυτή δε αμέσως μ’ εκάλεσε μέσα κι άκουσε τι είχα να της πω. Αφού απήντησα στις πολλές απορίες της στην πρώτη επίσκεψι, μπόρεσα ν’ αρχίσω μια Γραφική μελέτη στη δεύτερη επίσκεψι. Είπε ότι ο λόγος, για τον οποίον με άκουε, ήταν η σταθερή στάσις που είχε λάβει ο σύζυγός μου στο να κάμη την εργασία με τον ορθό τρόπο παρά με τον πιο φθηνό».

Ο Κόπος που δεν Είναι Μάταιος

ΕΝΑΣ από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, που απεφοίτησε από τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ το 1962, υπηρετούσε πριν από λίγα έτη σε μια μικρή εκκλησία του Φόρφαιρ, Αίνγκας, της Σκωτίας. Ομιλεί για την εποχή οπότε η εκκλησία απετελείτο εξ ολοκλήρου από γυναίκες: «Υπήρχαν εννέα γηραιές αδελφές. Η μέση ηλικία αυτών θα επλησίαζε τα εβδομήντα πέντε χρόνια. Αλλ’ η ηλικία δεν αποτελούσε το μόνο μειονέκτημα των αδελφών αυτών· τα έτη, που περνούσαν, είχαν προκαλέσει εξασθένησι της οράσεως και της ακοής των. Ας πάρωμε τη βοηθό υπηρέτου εκκλησίας· ήταν μια γενναία αδελφή που εκτελούσε διάφορα μέρη των συναθροίσεων, χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο μεγεθυντικό φακό για να διαβάζη τις σημειώσεις της. Η υπηρεσία Γραφικών μελετών είχε ανατεθή σε μια ζωηρή αδελφή ηλικίας ογδόντα πέντε ετών. Τον περισσότερο καιρό χρησιμοποιούσε ένα ακουστικό κέρας λόγω της βαρηκοΐας της. Όταν την εγνώρισα, είχε ένα από τα πιο συγχρονισμένα ακουστικά βοηθήματα. Συνηθροίζοντο όλες μέσα σε μια μικρή αίθουσα που μπορούσε να χωρέση μόλις είκοσι άτομα και εφωτίζετο με λυχνία πετρελαίου.

»Μολονότι και τα εννέα άτομα της εκκλησίας ήσαν πολύ γνωστά στην κοινότητα, το κήρυγμά τους δεν παρήγαγε τίποτα από απόψεως απτών αποτελεσμάτων. Περιήρχοντο ολοένα τους τομείς, αλλ’ η έκδηλη παραδοξότης των και η ανικανότης παρουσιάσεως της αληθείας μ’ ευγλωττία εφαίνετο να δείχνη ότι ειργάζοντο ματαίως. Ωστόσο ποτέ δεν έπαυαν. Επί πολλά χρόνια εξακολουθούσαν να εργάζωνται και να συναθροίζωνται. Κατόπιν άρχισαν να συμβαίνουν γεγονότα.

»Ένας επιτόπιος έμπορος άρχισε να σκέπτεται γιατί αυτές οι παρήλικες γυναίκες έκαναν επισκέψεις στους κατοίκους χρόνο με τον χρόνο, μολονότι δεν είχαν αποτελέσματα. Για να ικανοποιήση την περιέργεια του, επρομηθεύθη μερικά από τα έντυπα και τα διάβασε. Σε λίγο εταυτίζετο με την εκκλησία, ακούοντας τις αδελφές που κατέβαλλαν αγώνα για να εκτελούν τα διάφορα καθήκοντά των. Άρχισε να ομιλή σε άλλους φίλους του μέσα στην πόλι. Οι άλλοι άρχισαν να ενδιαφέρονται. Ένα από τα πρώτα πράγματα, που έκαμε αυτός ο έμπορος, ήταν ν’ αγοράση ένα από τα καλύτερα οικόπεδα στο κέντρον της πόλεως, και να κτίση μια ωραία, ευρύχωρη Αίθουσα Βασιλείας. Τώρα η εκκλησία εξακολουθεί ν’ αυξάνη.

»Το τελευταίο που άκουσα ήταν ότι η εκκλησία έφθασε τα σαράντα μέλη. Πριν από λίγους μήνες μου εστάλη ένα απόκομμα εφημερίδος, που περιέγραφε την πρώτη συνέλευσι περιοχής που έγινε εκεί. Στην πρώτη σελίδα, ακτινοβολούσε μια φωτογραφία της εντελώς κωφής αδελφής, στην οποία είχε ανατεθή η υπηρεσία Γραφικών μελετών, που είναι τώρα στο ενενηκοστό έτος της ηλικίας της. Πάνω από τη φωτογραφία ήταν η επιγραφή: ‘Αυτή είναι η πιο ευτυχής ημέρα της ζωής μου’. Έτσι ο Ιεχωβά αντήμειψε τη γενναία προσπάθεια των πιστών αυτών αδελφών και την υπηρεσία των κάθε χρόνο. Όπως είπε ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:58: ‘Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω’.»

Συνιστώντας την Αλήθεια με Καλή Διαγωγή

ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑΣΕΩΣ

Ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 2 Κορινθίους 6:3-10 λέγει πώς οι αληθινοί Χριστιανοί συνιστούν την αλήθεια στους άλλους με τη διαγωγή των και τις καλές των ιδιότητες, όπως είναι η χρηστότης. Προσφάτως ένας Μάρτυς στην Πολιτεία της Ινδιάνας προσέφερε τα περιοδικά Η Σκοπιά και Ξύπνα! σ’ έναν οικοδεσπότη και του ελέχθη: «Αυτή τη φορά θα τα πάρω και θα τα διαβάσω.» Επροχώρησε να πη στον Μάρτυρα ότι ήταν πολύ ευγνώμων σε μια μάρτυρα του Ιεχωβά, που επεσκέφθη τη μητέρα του και στοργικά την παρηγόρησε και την ενεθάρρυνε στο διάστημα που ο πατέρας του ήταν στο νοσοκομείο. Αυτός ο οικοδεσπότης προηγουμένως ήταν πολύ ενάντιος στην αλήθεια, αλλ’ η καλωσύνη που επεδείχθη στους γονείς του μετέβαλε τη στάσι του.

Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ ΤΟΥΣ ΕΚΑΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙ

Ένας Μάρτυς, κάνοντας έργον εξευρέσεως καταλυμάτων για μια συνέλευσι στην πόλι Αμέρικους, της πολιτείας Γεωργίας, (Η.Π.Α.), ανέφερε ότι επεσκέφθη δύο πανδοχεία: «Επεσκέφθηκα τον διευθυντή ενός ξενοδοχείου και του είπα ότι ήμουν με την Επιτροπή Καταλυμάτων της Σκοπιάς. Είπε, ‘Μήπως εννοείτε τους μάρτυρας του Ιεχωβά;’ Εγώ είπα, ‘Ναι’. Μου είπε, ‘Η σύζυγός μου κι εγώ μιλούσαμε για σας προ ημερών. Προ ολίγου είχαμε έναν όμιλο εδώ στο ξενοδοχείο μας, που παρακολουθούσε κάποια θρησκευτική συγκέντρωσι. Αυτοί και τα παιδιά τους ήσαν πολύ ακατάστατοι στην περιποίησι των δωματίων των διέσπειραν χαρτιά και σκουπίδια στο δάπεδο κι έκαναν πολύ θόρυβο. Η σύζυγός μου είπε, ‘Γιατί δεν μπορούσαν αυτοί να είναι σαν τους μάρτυρας του Ιεχωβά;’ Όταν εκείνοι έφυγαν από τα δωμάτιά τους αυτά ήσαν τακτοποιημένα και καθαρά, ώστε εμείς δεν είχαμε σχεδόν τίποτα να κάμωμε μετά τη συνέλευσί τους. Ακόμη και οι καμαριέρες διέκριναν τη διαφορά μεταξύ μαρτύρων του Ιεχωβά και άλλων ατόμων. Πολύ χαίρομαι να σας έχωμε και πάλι!’

»Αργότερα επεσκέφθηκα ένα άλλο ξενοδοχείο. Η κυρία της υπηρεσίας μ’ ερώτησε τι πωλούσα. Εγώ είπα, ‘Δεν πωλώ τίποτε. Είμαι της Επιτροπής Καταλυμάτων της Σκοπιάς. Πρόκειται να χρειασθούμε δωμάτια για μια συνέλευσι’. Εκείνη είπε, ‘Ωραία, εμείς θέλομε βέβαια να σας υποδεχθούμε και πάλι’. Κατόπιν μου έδειξε πόσο καθαρά και συγυρισμένα ήσαν τα δωμάτια, και είπε τις τιμές. Καθώς ήμουν έτοιμος ν’ αναχωρήσω, είπε, ‘Θα ήθελα να σας ζητήσω μια χάρι’. Εξήγησε, ‘Θα ήθελα να μου στείλετε εδώ τους ίδιους ανθρώπους που είχα στην τελευταία σας συνέλευσι. Ήσαν οι καλύτεροι και καθαρώτεροι άνθρωποι που συνήντησα ποτέ’. Της είπα ότι δεν θα μπορούσα να της το υποσχεθώ αυτό, ‘αλλά θα ήθελα να έχετε κάποιους άλλους εδώ και να ιδήτε αν δεν θα είναι κι αυτοί το ίδιο καθαροί και καλοί’. Εκείνη απήντησε, ‘Είμαι βεβαία πώς θα είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά σκεπτόμουν ακριβώς τόσο για τους άλλους ώστε θα ήθελα να τους έχω και πάλι’.»

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Ένας διάκονος περιοχής, μάρτυς του Ιεχωβά στη Βρεττανική Κολομβία του Καναδά, αναφέρει. «Υπηρετώντας την εκκλησία Λόνσντεηλ, έκανα έργον από κατάστημα σε κατάστημα με τα περιοδικά σε τομέα που περιελάμβανε ένα ξενοδοχείο. Επεσκέφθηκα με τα περιοδικά τον διευθυντή, ο οποίος αμέσως τα πήρε. Είπε ότι κάτι πρέπει να υπάρχη σ’ αυτά τα περιοδικά. Τον ερώτησα γιατί το είπε αυτό. Η απάντησίς του ήταν ότι το ξενοδοχείο του ήταν γεμάτο από Μάρτυρες στη διάρκεια της συνελεύσεως, και είπε, ‘Ειλικρινώς, θα ήθελα, αν ήταν δυνατόν, να έχω το ξενοδοχείο μου γεμάτο απ’ αυτούς κάθε μέρα. Δεν ξέρετε πόσο καλό είναι να έχη κανείς μέσα σ’ ένα ξενοδοχείο ανθρώπους, οι οποίοι δεν δημιουργούν προβλήματα. Αν, λοιπόν, αυτά τα περιοδικά διδάσκουν τους ανθρώπους να συμπεριφέρωνται μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε θέλω να τα διαβάσω’.»

ΔΙΑΓΩΓΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ένας διάκονος στην Αλμπέρτα, του Καναδά, λέγει πώς αυτός κι ένας άλλος Μάρτυς επεσκέφθησαν ένα σπίτι στο Κάλγκαρυ και ήλθε μια κυρία στην πόρτα: «Η κυρία μάς ερώτησε: ‘Είσθε μάρτυρες του Ιεχωβά;’ Όταν έμαθε ότι είμεθα, μας εκάλεσε μέσα και μας είπε ότι εκτιμούσε τους μάρτυρας του Ιεχωβά λόγω της διαγωγής των και της διακριτικότητός των προς τους άλλους. Μας είπε ότι κάποτε υπηρετούσε στην αστυνομία και λόγω του επαγγέλματός της ήταν πολύ παρατηρητική όσον αφορά τους ανθρώπους. Μια μέρα αυτή κι ο σύζυγός της εσταμάτησαν σ’ ένα εστιατόριο στη Βρεττανική Κολομβία. Ενώ ανέμεναν το φαγητό τους, εκείνη παρακολουθούσε τις υπαλλήλους καθώς εξυπηρετούσαν τους πελάτας των. Τελικά είπε στο σύζυγο της: ‘Μπορώ να σου πω τη θρησκεία του κοριτσιού που είναι εκεί κάτω’. Εκείνος είπε, ‘Ω, ποιά είναι;’ ‘Είναι μια από τους μάρτυρες του Ιεχωβά’, είπε η κυρία στο σύζυγο της. Εκάλεσαν, λοιπόν, το κορίτσι, και έτσι ήταν. Αφού έφυγε η υπάλληλος, ο σύζυγος ερώτησε, ‘Τι σ’ έκαμε να φαντασθής ότι αυτή ήταν μάρτυς του Ιεχωβά;’ Η κυρία, που είχε την κλίσι να σκέπτεται ως αστυνομικός, είπε, ‘Η διαγωγή της και η προσοχή που δείχνει για τους άλλους, φροντίζοντας να τύχουν αυτοί καλής περιποιήσεως’. Ως αποτέλεσμα της διαγωγής αυτού του κοριτσιού, διετέθησαν αρκετά περιοδικά και έγιναν διευθετήσεις για επανεπίσκεψι.»

Η Προσευχή της Έτυχε Απαντήσεως

Μια μάρτυς του Ιεχωβά στη Μασσαχουσέττη (Η.Π.Α.) είχε την εξής πείρα: «Εχτύπησα μια πόρτα προ ημερών, και καθώς άρχισα να δίνω μαρτυρία, η κυρία μειδιώντας είπε: ‘Μήπως είσθε μάρτυς του Ιεχωβά;’ Απήντησα καταφατικώς. Τότε με παρεκάλεσε να περάσω μέσα και μου είπε ότι προ ολίγου μόλις προσηύχετο να την επισκεφθή ένας. Και μόλις προσηυχήθη, εσήμανε το κουδούνι της πόρτας και ήμουν εγώ. Η σημαντική λεπτομέρεια της επισκέψεως αυτής ήταν ότι εγώ δεν είχα σκοπό να χτυπήσω εκείνη την πόρτα, όταν βγήκα από το αυτοκίνητο μου. Προηγουμένως είχα αφήσει δύο περιοδικά σ’ έναν ο οποίος έδειξε πολύ λίγο ενδιαφέρον, αλλά τότε ξαφνικά μου ήλθε η σκέψις να χτυπήσω εκείνη την πόρτα οπωσδήποτε.»

Ενθυμείσθε;

Έχετε διαβάσει προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν ναι, πρέπει ν’ αναγνωρίζετε αυτά τα ουσιώδη σημεία. Ελέγξατε τον εαυτό σας.

● Τι απαιτείται για να μπορέση κανείς να βαδίση για να διαφυλάξη την ψυχή του ζωντανή;

Ισχυρή πίστις.​—Σελ. 79, 80.a

● Κατά τον Χ. Γ. Ουέλς, από τι πρόσωπα απετελείτο η πρώτη οργάνωσις των Χριστιανών;

Όλοι ήσαν κήρυκες.​—Σελ. 81, 82.

● Σε πόσες διάφορες χώρες, προτεκτοράτα, νήσους της θαλάσσης και αποικίες εκήρυξαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά τ’ αγαθά νέα στο έτος 1962;

Σε εκατόν ογδόντα εννέα χώρες.​—Σελ. 89.

● Πόσα άτομα εβάπτισαν οι μάρτυρες του Ιεχωβά στη διάρκεια του υπηρεσιακού των έτους 1962 για συμβολισμό της αφιερώσεώς των στον Ιεχωβά Θεό;

69.649.​—Σελ. 92.

● Τι συνεπιφέρει κατά κανόνα το άκουσμα των αγαθών νέων;

Μια προκλητική ευθύνη.​—Σελ. 264.

● Ποιο κεφάλαιο ποιου βιβλίου της Γραφής μάς δίνει μια τετραπλή προφητική εικόνα των ειδωλολατριών του «Χριστιανικού κόσμου»;

Ιεζεκιήλ, κεφάλαιο 8.​—Σελ. 277.

● Τι απαγορεύει η τρίτη από τις Δέκα Εντολές;

Τη λήψι του ονόματος του Ιεχωβά με ανευλαβή τρόπο.​—Σελ. 292.

● Τι προκαλεί τη μάχη του Αρμαγεδδώνος;

Η επίθεσις του Σατανά εναντίον του λαού του Θεού.​—Σελ. 295.

● Γιατί δεν πρέπει ο Χριστιανός να τρώγη τη σάρκα νεκρού ζώου που συνελήφθη σε παγίδα η διεσπαράχθη από άλλο ζώο;

Διότι δεν αφηρέθη το αίμα του κατάλληλα.​—Σελ. 298.

● Τι είναι ο Βεεμώθ κι ο Λεβιάθαν που μνημονεύονται στον Ιώβ, κεφάλαια 40 και 41;

Ο ιπποπόταμος· ο κροκόδειλος.​—Σελ. 313, 314.

● Όπως τονίζεται στον Μιχαία 6:8, ποια τρία πράγματα απαιτεί ο Ιεχωβά απ’ εκείνους που βαδίζουν με αυτόν;

Ν’ ασκούν δικαιοσύνη, ν’ αγαπούν έλεος και να περιπατούν ταπεινώς.​—Σελ. 333-336.

● Ποια κυρία διδασκαλία περί Χριστιανικής εκκλησίας ελησμόνησε ή αγνόησε ο «Χριστιανικός κόσμος»;

Ότι κάθε αποκυημένος από το πνεύμα Χριστιανός είναι ένας ιερεύς.​—Σελ. 361.

● Τι αποδεικνύει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά καταλαβαίνουν αυτή τη Γραφική διδασκαλία;

Το ότι εργάζονται για να καταστήσουν το κάθε μέλος ένα δημόσιον υμνητή του Ιεχωβά.​—Σελ. 372.

● Ποια είναι η καλύτερη προστασία για τη διάνοια εναντίον της μολύνσεως που πλημμυρεί τον κόσμο;

Η πλήρωσις της διανοίας με Γραφικές αλήθειες.​—Σελ. 379, 380.

● Με ποιο άλλο όνομα ήταν γνωστός ο απόστολος Βαρθολομαίος;

Ναθαναήλ.​—Σελ. 381.

● Ποια προφητεία που ελέχθη από τον Ιεχωβά στην Εδέμ δίνει ένα χτυπητό παράδειγμα της εσωτερικής αρμονίας της Βίβλου;

Γένεσις 3:15: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.»​—Σελ. 395, 396.

● Ποιοι είναι μερικοί από τους τρόπους, με τους οποίους οι δαίμονες επιτίθενται κι ενοχλούν τους ανθρώπους σήμερα;

Με φωνές, με την αίσθησι ατόμων ότι τα εγγίζουν, με κινήσεις των κλινών, καρεκλών, κλπ.​—Σελ. 408, 409.

● Σε τι βοήθειες μπορεί κανείς να καταφύγη για να υπερνικήση τις επιθέσεις των πονηρών πνευματικών δυνάμεων;

Προσευχή, μελέτη του λόγου του Θεού, υπακοή στις εντολές του Θεού, αποφυγή κάθε πράγματος σχετικού με τον πνευματισμό, εκζήτησις Χριστιανικής συναναστροφής.​—Σελ. 412-414.

● Τι αποκαλύπτει ένας καιρός διαμάχης περί του ποια πιστότης έρχεται πρώτη για πολλά μέλη εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου»;

Ότι η πιστότης των στη χώρα των προηγείται από την πιστότητα των στην εκκλησία των.​—Σελ. 426.

● Επειδή είναι τι είδους ναός είναι δυνατόν για τον ναό του Θεού να είναι διάσπαρτος σε όλον τον κόσμο;

Πνευματικός ναός.​—Σελ. 427.

● Ποια νεκρό πράγμα έρχεται σε ζωή στην ανάστασι;

Η νεκρή ψυχή.​—Σελ. 240-242.

● Ποιους εχρησιμοποίησε ο Θεός για να ιδρύση τον κανόνα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών;

Όχι τις συνόδους της Καθολικής εκκλησίας, αλλά τις Χριστιανικές εκκλησίες ανά τον αρχαίον κόσμον.​—Σελ. 248.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια απόδειξις υπάρχει για το ότι ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο του προτού ο Μάρκος γράψη το δικό του, όπως αναγράφεται στο Παράρτημα της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου, Ανατεθεωρημένη Έκδοσις;​—Ν. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Πολλοί θεολόγοι του «Χριστιανικού κόσμου» προβάλλουν τη θεωρία ότι το Ευαγγέλιο του Μάρκου και μια άλλη πηγή πληροφοριών που ορίζεται «Κ», από τη Γερμανική λέξι Κβέλλε, που σημαίνει «πηγή», απετέλεσαν τη βάσι των Ευαγγελίων Ματθαίου και Λουκά και ότι επομένως το κατά Μάρκον και το «Κ» πρέπει να προηγήθησαν. Ο λόγος, για τον οποίον πολλοί ισχυρίζονται τούτο, είναι διότι προσπαθούν να αιτιολογήσουν την ομοιότητα των Ευαγγελίων, εφόσον δεν τα παραδέχονται ως Θεόπνευστα. Αλλ’ όλες αυτές οι ελλιπείς πίστεως θεωρίες πρέπει να καταπέσουν, όταν φέρωνται αντιμέτωπες με τα γεγονότα, όπως είναι η αναντίρρητη μαρτυρία των επισκόπων της πρώτης εκκλησίας ότι ο Ματθαίος ήταν ο πρώτος που επεδόθη στο να γράψη το ευαγγέλιο του. Ο Ωριγένης είπε (185-254 μ.Χ.): «Το πρώτο Ευαγγέλιο εγράφη από τον Ματθαίο».

Ποιο, λοιπόν, τότε επηκολούθησε, του Μάρκου ή του Λουκά; Οι Χριστιανοί σπουδασταί των Γραφών επί μακρόν διακρατούσαν τη γνώμη ότι ο Μάρκος προηγήθη του Λουκά, αλλ’ η περαιτέρω έρευνα αφήνει να διαφαίνεται ότι ο Λουκάς πιθανώτατα έγραψε το Ευαγγέλιο του προτού ο Μάρκος γράψη το δικό του. Φως πάνω σ’ αυτό το ζήτημα ρίχνεται από την αφήγησι, που υπάρχει στις Πράξεις 24:27 έως 27:1, όπου εμφαίνεται ότι η διετής φυλάκισις του Παύλου στην Καισάρεια έληξε λίγο μετά τη διαδοχή του Αντωνίου Φήλικος από τον Πόρκιον Φήστον, οπότε ο Φήστος έστειλε τον Παύλο στη Ρώμη λόγω του ότι επεκαλέσθη τον Καίσαρα. Και πότε έγινε αυτό;

Μολονότι υπάρχει κάποια αμφισβήτησις ως προς τα ακριβή έτη, η βαρύνουσα γνώμη είναι ότι ο Φήστος διεδέχθη τον αρνησίθρησκο Φήλικα στο έτος 58 μ.Χ. Έτσι, το Νέο Στερεότυπο Λεξικό της Γραφής λέγει: «Εν τω συνόλω, το έτος 58 μ.Χ. φαίνεται ότι είναι η πιθανώτερη χρονολογία της ενάρξεως της αρμοστείας του [του Φήστου].» Αυτή είναι και η χρονολογία που δίδεται από το εξαντλητικό Βιβλικό ταμείο του Γιούγκ, και υποστηρίζεται από τη Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, έκδοσις 1959, Τόμ. 3, σελίς 528, η οποία, στο άρθρο της περί Γραφικών χρονολογιών, λέγει, μεταξύ άλλων: «Η στάθμισις των δύο γραμμών του επιχειρήματος υποβάλλει το έτος 58 για την ανάκλησι του Φήλικος και την άφιξι του Φήστου. Αν ο Αγ. Παύλος συνελήφθη το 56, κι επεκαλέσθη τον Καίσαρα κατά την άφιξι του Φήστου το έτος 58, τότε, αφού έφθασε στη Ρώμη στις αρχές του επομένου έτους, και παρέμεινε εγκάθειρκτος εκεί επί δύο ολόκληρα χρόνια, αγόμεθα προς τις αρχές τις ανοίξεως του έτους 61 για το τέλος της περιόδου που αναγράφεται στις Πράξεις».​—Πράξ. 27:1-28:1, 11-16, 30.

Έπεται, λοιπόν, ότι το βιβλίο των Πράξεων πρέπει να είχε γραφή τότε, διότι αν εγράφετο αργότερα, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι ο Λουκάς θα μας έδινε κι άλλες πληροφορίες για τον Παύλο. Τώρα, στην αρχή του βιβλίου των Πράξεων, ο Λουκάς λέγει στον φίλο του Θεόφιλο ότι είχε γράψει προγενεστέρως το Ευαγγέλιο του. Το Ευαγγέλιο του, λοιπόν, πρέπει να είχε γραφή πριν από το έτος 61 μ.Χ. Αλλά πότε ακριβώς; Ενώ ο Λουκάς ήταν στη Ρώμη με τον Παύλο; Καθόλου, διότι εκεί δεν θα μπορούσε να έχη πρόσοδο στα ‘πολλά τεκμήρια’ που μνημονεύει, ούτε θα μπορούσε να συναντήση κανένα προσωπικά, όπως ασφαλώς έκαμε, έχοντας συναντήσει τα επιζώντα μέλη της οικογενείας του Ιησού και τους άλλους μαθητάς και αποστόλους. (Λουκ. 1:1-4) Λογικό, λοιπόν, είναι να συμπεράνωμε ότι το έπραξε αυτό πριν από την κάθειρξι του Παύλου στη Ρώμη και πολύ πιθανώς ενόσω ο Παύλος ήταν φυλακισμένος στην Καισάρεια, δηλαδή κατά το διάστημα 56 έως 58.

Όσο για το Ευαγγέλιο του Μάρκου, δεν μπορεί να υπάρξη αμφιβολία ότι εγράφη στη Ρώμη και για τους Ρωμαίους, λόγω του γραφικού ύφους του, των Λατινισμών και των επεξηγηματικών παρατηρήσεων, όπως μαρτυρείται από τους πρώτους επισκόπους της εκκλησίας. (Βλέπε Η Σκοπιά 15ης Μαρτίου 1962, σελίδες 184, 185.) Αλλ’ ακριβώς πότε; Αναγινώσκομε για το ότι ο Μάρκος άφησε τον Παύλο και τον Βαρνάβα και ότι αργότερα ο Παύλος απεχωρίσθη από τον Βαρνάβα μετά τον Μάρκον, ο δε Βαρνάβας παρέλαβε τον Μάρκον μαζί του και απέπλευσε για την Κύπρο. (Πράξ. 12:12· 13:13· 15:37-39) Αλλά κατόπιν για πολλά χρόνια δεν μαθαίνομε τίποτα περί Μάρκου μέχρις ότου ο Παύλος μάς λέγει για το ότι ήταν μαζί του στη Ρώμη. (Κολ. 4:10, 11· Φιλήμονα 24) Φαίνεται ότι, όταν ο Παύλος απεφυλακίσθη, ο Μάρκος ανεχώρησε από τη Ρώμη, διότι στην επιστολή 2 Τιμόθεον 4:11, που εγράφη όταν ο Παύλος ήταν πάλι στη Ρώμη, ο Παύλος παρακαλεί τον Τιμόθεο να έλθη όσο το δυνατόν ταχύτερον και να φέρη και τον Μάρκο μαζί του. Αυτό φαίνεται να υποστηρίζη ότι μόνον η παρουσία του Παύλου στη Ρώμη έφερνε τον Μάρκο εκεί κάθε φορά και ότι επομένως μόνο μετά τη φυλάκισι του Παύλου έγραψε ο Μάρκος το Ευαγγέλιο του για τους Ρωμαίους.

Ο Μάρκος αναμφιβόλως έλαβε τις πληροφορίες του από τον Πέτρο και είναι προφανές ότι πρέπει να είχε δαπανήσει κάποιο χρονικό διάστημα με τον Πέτρο, αφού ο Πέτρος λέγει γι’ αυτόν ο «Μάρκος ο υιός μου». Αυτό πολύ πιθανώς έγινε μετά τον αποχωρισμό του Μάρκου από τον Παύλο και μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φυλακίσεως του Παύλου, οπότε φαίνεται ότι ο Πέτρος έγραψε την πρώτη, αν όχι και τη δεύτερη, επιστολή του.​—1 Πέτρ. 5:13.

Διαλογιζόμενοι, λοιπόν, πάνω στη Γραφική μαρτυρία, μπορούμε να διακρίνωμε γιατί είναι λογικό να εμμένωμε στην πεποίθησι ότι ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο του προτού ο Μάρκος γράψη το δικό του.

Γύρω στον Κόσμο με την «Αιώνιον Ευαγγέλιον» Συνέλευσι

ΤΙΠΟΤΑ σαν αυτό δεν έγινε ποτέ πριν​—μια Χριστιανική συνέλευσις που έκαμε τον γύρο του κόσμου σε δέκα εβδομάδες, 583 αδελφοί και αδελφές περιόδευσαν σε ολόκληρο τον κόσμο με τη Συνέλευσι Μαρτύρων του Ιεχωβά «Αιώνιον Ευαγγέλιον». Κατέλυσαν σε 200 περίπου διάφορα ξενοδοχεία, εχρησιμοποίησαν 57 αεροπορικές γραμμές και διήνυσαν περίπου 26.000 μίλια. Τι προνόμιο να ταξιδεύη κανείς με αυτή τη συνέλευσι γύρω στον κόσμο, μια συνέλευσι που επρογραμματίσθη να διαρκέση επί τρεις ως οκτώ μέρες σε είκοσι τέσσερες κυριώτερες πόλεις του κόσμου!.

Αυτή η Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσις άρχισε στις 30 Ιουνίου 1963, στο Μιλγουώκη της πολιτείας Ουισκόνσιν, μετεφέρθη στην πόλι της Νέας Υόρκης, κατόπιν στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, στην Άπω Ανατολή κι ετερματίσθη την 1-8 Σεπτεμβρίου στο στάδιο Ροζ Μπόουλ της Πασαντένας, Καλιφορνίας.

Η μετακίνησις όλων αυτών των αντιπροσώπων στις πόλεις των συνελεύσεων απετέλεσε ένα τεράστιο ζήτημα. Η μεγαλύτερη ομάς, που επεσκέφθη ποτέ την Ταϊβάν, λόγου χάριν, ήλθαν και απήλθαν σε τέσσερες μόλις ημέρες. Ο Β. Χένσον, διευθυντής της Πολιτικής Αεροπορίας Φιλιππίνων, που ανέλαβε τη μεταφορά αυτών των γύρω στον κόσμο αδελφών από τη Μανίλα ως την Ταϊβάν, την Ιαπωνία και την Κορέα, είπε: «Πρόκειται για τη μεγαλύτερη υπόθεσι που ανέλαβα ποτέ. Καθ’ όσον γνωρίζω, είναι ο μεγαλύτερος γύρος που έγινε ποτέ ανά τον κόσμον.»

Γιατί εκατοντάδες άτομα περιόδευσαν γύρω στον κόσμο με τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον»; Γιατί εταξίδεψαν κι άλλοι 494 αντιπρόσωποι με τη συνέλευσι έως την Παλαιστίνη; Λόγω των πλουσίων πνευματικών ευλογιών, που προέκυψαν απ’ αυτή τη συνέλευσι, που παρουσίαζε τον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, και την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού. Πολλά ήσαν τα εξέχοντα σημεία της συνελεύσεως αυτής, ένα δε εξέχον χαρακτηριστικόν της ήταν η ευρέως διαφημισμένη δημοσία ομιλία «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη», που εξετυπώθη στο ειδικό αυτό τεύχος του παρόντος περιοδικού Η Σκοπιά. Γύρω στον κόσμο, ένα απέραντο πλήθος από 570.932 άτομα ήλθε στη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον» για ν’ ακούση την εμπνευσμένη αυτή ομιλία και ησθάνθη ότι αντημείφθη πλουσίως.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΩΦΕΛΕΙΕΣ

Αλλ’ αυτή η δημοσία ομιλία ήταν μια μόνο από τις πολλές εξέχουσες πνευματικές ευλογίες, που προέκυψαν απ’ αυτή τη συνέλευσι. Πριν από τη δημοσία ομιλία, που έγινε στη συνέλευσι της Νέας Υόρκης, λόγου χάριν, υπήρχαν πολλά πνευματικά οφέλη. Ιδού λίγα απ’ αυτά:

Την πρώτη μέρα του προγράμματος στο Στάδιο Γιάγκη, την Κυριακή, 7 Ιουλίου, ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, Φ. Γ. Φραντς, μίλησε με θέμα «ο Κόσμος​—Θείος Αγρός Έργου». Σ’ αυτή την πολύ διαφωτιστική ομιλία, ο Φραντς εξήτασε τη σημασία των Ελληνικών λέξεων της Αγίας Γραφής που μεταφράζονται «κόσμος». Ετόνισε πώς η Ελληνική λέξις «κόσμος» χρησιμοποιείται με τρεις διαφόρους τρόπους: (1) «Το πλαίσιον του περιβάλλοντος, η διάταξις των πραγμάτων, όπου γεννήθηκε ένας άνθρωπος και υπάρχει», όπως καταφαίνεται στο κατά Ιωάννην 12:25· (2) «η μάζα του ανθρωπίνου γένους χωρισμένη από τη Χριστιανική εκκλησία και σε αντίθεσι με αυτήν», όπως αναφέρεται στο κατά Ιωάννην 17:9 και (3) «ο λαός ο ίδιος, το όλον σώμα των ανθρώπων ως μια οικογένεια, όλο το ανθρώπινο γένος στη γη», όπως εκτίθεται στο κατά Ιωάννην 3:16.

Ακολούθησε η δεύτερη μέρα με πολύ περισσότερες πνευματικές ευλογίες, όπως η συναρπαστική ομιλία «‘Αιώνιον Ευαγγέλιον’ για τον ‘Έσχατον Καιρό’», που ήταν η κεντρική ομιλία στη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον», που εδόθη από τον Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρον της Εταιρίας Σκοπιά. Αυτή η ομιλία, βασισμένη στο 14ο κεφάλαιο του βιβλίου της Αποκαλύψεως, κατέδειξε ότι από το έτος 1919 έχομε ακούσει το «ευαγγέλιον» σχετικά με τη γέννησι της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς και με την εκδίκησι Αυτού εναντίον των εχθρών του ανθρωπίνου γένους. Στο τέλος της ομιλίας του, ο πρόεδρος της Εταιρίας παρουσίασε σ’ ένα γεμάτο χαρά ακροατήριο 58.524 ατόμων δύο Γραφές, μια έκδοσι τσέπης της ανατεθεωρημένης Μεταφράσεως Νέου Κόσμου 1961 και μια έκδοσι των αρχικών έξη τόμων με μεγάλα στοιχεία της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου, όλων σ’ ένα ενιαίο τόμο. Αυτές οι εκδόσεις ελήφθησαν πρόθυμα από τους παρευρισκομένους στη συνέλευσι.

Την Τρίτη, τα μέλη της συνελεύσεως άκουσαν τον πρόεδρο της Εταιρίας να ομιλή πάλι με θέμα «Ζώντας με την Ελπίδα Ενός Δικαίου Νέου Κόσμου». Ετόνισε πώς οι Χριστιανοί πρέπει να συμμορφώσουν τη ζωή τους με τους δικαίους κανόνας διαγωγής του λόγου του Θεού, της Αγίας Γραφής. Στο τέλος της ομιλίας του, παρουσίασε ένα νέο βιβλιάριο με εξήντα τέσσερες σελίδες υπό τον τίτλο «Ζώντας με την Ελπίδα Ενός Δικαίου Νέου Κόσμου», στην Αγγλική και στην Ισπανική γλώσσα. Πρόκειται για ένα πολύ εξαίρετο βοήθημα μελέτης για κείνους που προχωρούν προς την αφιέρωσί των στον Θεό.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Σ’ ΕΞΗ ΓΛΩΣΣΕΣ

Η Τετάρτη έφερε την αξιόλογη ομιλία «Αγγελιαφόροι Απελευθερώσεως», υπό Φ. Γ. Φραντς, η οποία ομιλία κατέστησε σαφές το γιατί η πτώσις της Μεγάλης Βαβυλώνος πρέπει να γίνη πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Ο κυριώτερος λόγος είναι ότι μια θρησκευτική απελευθέρωσις πρέπει να λάβη χώραν πριν από την καταστροφή της Βαβυλωνιακής θρησκείας. Την ίδια μέρα, ο πρόεδρος της Εταιρίας ωμίλησε με θέμα «Η Σπουδαιότης της Διαδόσεως της Γραφής», συγκινώντας το ακροατήριο του από 62.956 παρευρισκομένους στη συνέλευσι με την αναγγελία της εκδόσεως της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών σ’ έξη διάφορες γλώσσες: Ιταλική, Ολλανδική, Γαλλική, Γερμανική, Πορτογαλική και Ισπανική. Τι χειροκροτήματα ακούσθηκαν όταν ο ομιλητής ανήγγειλε ότι η έκδοσις αυτή διετίθετο σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις γλώσσες με μόνο 50 σεντς!

Μετά την αναγγελία αυτή, ο Νορρ εζήτησε από μερικούς Ιταλοφώνους αντιπροσώπους στη συνέλευσι να σχολιάσουν την Ιταλική μετάφρασι. «Μπράβο! Μπραβίσσιμο!» ανεφώνησε ένας απ’ αυτούς καθώς παρετήρησε το ωραίο ταμείον της Βίβλου. Οι Ιταλόφωνοι αντιπρόσωποι ετόνισαν ότι η τιμή μερικών Ιταλικών μεταφράσεων της Βίβλου είναι πολύ υψηλή, γι’ αυτό, τι ευλογία θα είναι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου στη μάζα των 50 εκατομμυρίων λαού της Ιταλίας, και σε πολύ περισσοτέρους της Λιβύης, της Σομαλίας και της Ελβετίας! Οι Ολλανδόφωνοι αντιπρόσωποι εσχολίασαν επίσης την Ολλανδική έκδοσι της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου. Εχάρησαν για το ότι το όνομα του Θεού Ιεχωβά αποκατεστάθη στις Ελληνικές Γραφές και για το ότι η μετάφρασις θα έχη ευρεία χρήσι στις Κάτω Χώρες, στο Βόρειο Βέλγιο, στο Σουρινάμ και στις Ολλανδικές Αντίλλες. Οι Γαλλόφωνοι αντιπρόσωποι εσχολίασαν επίσης τις ωραίες ιδιότητες της μεταφράσεως και το πώς αυτή θα ωφελήση τον λαό της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ελβετίας, της Γαλλικής Γουϋάνας, του Καναδά και πολλών άλλων τόπων. Οι Γερμανόφωνοι αντιπρόσωποι εχάρησαν που εξετύπωσε η Εταιρία 250.000 αντίτυπα με τα οποία θα μπορούσαν ν’ αρχίσουν να βοηθούν τα 85.000.000 Γερμανόφωνων που υπάρχουν στον κόσμο. «Τι ευκαιρία για τους μάρτυρας του Ιεχωβά», είπε ένας απ’ αυτούς, «ν’ αφυπνίσωμε το ενδιαφέρον που είχαν άλλοτε οι Γερμανοί για την Αγία Γραφή». Οι Πορτογαλόφωνοι αντιπρόσωποι εθαύμασαν τη μετάφρασι, κι ένας είπε: «Νομίζω ότι οι Πορτογαλόφωνοι αδελφοί γύρω στον κόσμο θα συγκινηθούν από το να έχουν αυτή τη Γραφή». Οι δε Ισπανόφωνοι αντιπρόσωποι συνεκινήθησαν, όπως είπε ένας, «απλώς σκεπτόμενοι όλους τους ανθρώπους, που πρόκειται να ωφεληθούν απ’ αυτή και μόνο τη μετάφρασι στην Ισπανική». Ο πρόεδρος της Εταιρίας ετόνισε ότι υπάρχουν 105 εκατομμύρια Ισπανοφώνων σε όλο τον κόσμο, και σήμερα υπάρχουν 94.000 μάρτυρες του Ιεχωβά που ομιλούν την Ισπανική γλώσσα και οι οποίοι θα χρησιμοποιούν τη νέα Γραφή.

Η Πέμπτη έφερε περισσότερα πνευματικά αγαθά, καθώς ο πρόεδρος της Εταιρίας μίλησε πάνω στο θέμα «Το Βιβλίο του ‘Αιωνίου Ευαγγελίου’ Είναι Ωφέλιμο». Ετόνισε ότι η Αγία Γραφή «είναι ένα βιβλίον ‘αιωνίου ευαγγελίου’ για κάθε έθνος, φυλή και λαό οποιασδήποτε γλώσσης». «Το ευαγγέλιον της Γραφής», είπε, «είναι τόσο καλό σήμερα όσο και πάντοτε, διότι είναι ‘αιώνιον’ ευαγγέλιον. Ποτέ δεν χάνει την αξία του». Κατέδειξε κατόπιν πώς η Αγία Γραφή είναι ωφέλιμη προς «διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης», όπως εκτίθεται στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:16, 17. Στο τέλος αυτής της ομιλίας ο Πρόεδρος Νορρ συνεκίνησε το ακροατήριο των 66.295 ατόμων με την αναγγελία ενός νέου βιβλίου​—«Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος». Αυτό το βιβλίο, με διαστάσεις όμοιες με του περιοδικού Η Σκοπιά, που παρουσιάσθη στο ακροατήριο προς 1 δολ. μόνο, έχει 78 κεφάλαια, από τα οποία τα 66 περιέχουν πλήρη εξέτασι του κάθε βιβλίου της Γραφής. Το πρώτο τμήμα της καθεμιάς απ’ αυτές τις μελέτες πραγματεύεται την ιστορία του βιβλίου, κατόπιν κάνει συνεπτυγμένη εξέτασι των περιεχομένων του βιβλίου και, τελικά, ένα τμήμα που λέγεται «Γιατί Είναι Ωφέλιμος», δείχνει τη μεγάλη αξία του Γραφικού αυτού βιβλίου για τον αναγνώστη. Οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευσι πρόθυμα επρομηθεύθησαν τα αντίτυπα των κι εθαύμασαν τον πλούτον των Βιβλικών πληροφοριών.

Ακολούθησε η Παρασκευή με πιο ωφέλιμες ομιλίες, από τις οποίες μία ήταν «Μαθητεύσατε, Βαπτίζοντες Αυτούς», υπό Γ. Α. Μπίβενς. Ύστερ’ απ’ αυτή την ομιλία, 2.251 από τους παρευρισκομένους στη συνέλευσι Νέας Υόρκης εβαπτίσθησαν, συμβολίζοντας την αφιέρωσί των στον Ιεχωβά Θεό. Γύρω στον κόσμο, εβαπτίσθησαν συνολικά 16.267.

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΠΟΥ ΕΝΕΚΡΙΘΗ ΓΥΡΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Το Σάββατο ήταν μια σπουδαία μέρα στο Στάδιο Γιάγκη, διότι όλοι οι αδελφοί παρεκλήθησαν από πριν να είναι στα καθίσματα των νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου για ένα ειδικό πρόγραμμα. Αφού ο αντιπρόεδρος της Εταιρίας, Φ. Γ. Φραντς, εξήγησε «Γιατί Πρέπει Όλοι να Ενωθούμε σε Μια Απόφασι», επρότεινε να παρουσιασθή ένα σχέδιον Αποφάσεως από τον Πρόεδρο Νορρ. Αυτή η Απόφασις ενεκρίθη από 84.890 παρόντας στη συνέλευσι της πόλεως Νέας Υόρκης. Σε όλη την Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσι την Απόφασι αυτή την ενέκρινε ένα σύνολο από 444.374 άτομα.

Αυτή η Απόφασις ετόνιζε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι ο ένας αληθινός Θεός είναι ο Ιεχωβά, ότι η Αγία Γραφή είναι ο γραπτός λόγος του, ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος, ότι οι άνθρωποι και τα έθνη επροτίμησαν να ιδρύσουν τα Ηνωμένα Έθνη αντί να υποταχθούν στην κυριαρχία της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού, και ότι καίτοι τα έθνη απέδωσαν ειδωλολατρική λατρεία στην πολιτική αυτή εικόνα, αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να το πράξουν. Η Απόφασις ετόνιζε ότι εσχηματίσθησαν ριζοσπαστικές κυβερνήσεις, αλλ’ ότι «Εμείς, ως μάρτυρες του Θεού, της Πηγής της ζωής, θα τηρήσωμε τη Χριστιανική μας σταθερότητα, και δεν έχομε μέρος σ’ αυτές τις ριζοσπαστικές κινήσεις, αλλά θα μείνωμε σταθεροί στη Χριστιανική μας ουδετερότητα προς όλους τους ριζοσπαστικούς και άλλους τύπους των ανθρωπίνων κυβερνήσεων επάνω στη γη». Ετόνιζε ότι τα έθνη οδηγούνται από αόρατα πονηρά πνεύματα στον Αρμαγεδδώνα, αλλ’ ότι «εμείς δεν θα βαδίσουμε μαζί τους στον Αρμαγεδδώνα, διότι αρνούμεθα να πολεμήσωμε εναντίον του Παντοδυνάμου Θεού και της βασιλείας του». Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως ετόνιζε η απόφασις, θα εξακολουθήσουν να διακηρύττουν σε όλους το ‘αιώνιον ευαγγέλιον’ περί της Μεσσιανικής Βασιλείας του Θεού.

Μετά την έγκρισι της Αποφάσεως, ο Νορρ ωμίλησε πάνω στο θέμα «Εκτέλεσις Θείας Κρίσεως στην Ψευδή Θρησκεία». Εδώ ετόνισε ότι η Γραφή διδάσκει μόνο μια αληθινή θρησκεία, ότι ο Διάβολος είναι η πηγή της ψευδούς θρησκείας, η οποία άρχισε στην αρχαία πόλι της Βαβυλώνος, που ιδρύθη από τον Νεβρώδ, ο οποίος αντετάχθη στον Ιεχωβά Θεό. Μετά τη σύγχυσι της γλώσσης των οικοδόμων του Πύργου της Βαβέλ, οι άνθρωποι διεσκορπίσθησαν σε όλα τα μέρη της γης, συναποκομίζοντας τις ψευδείς των Βαβυλωνιακές θρησκευτικές ιδέες. Η ταυτότης της μυστηριώδους Βαβυλώνος της Μεγάλης του βιβλίου της Αποκαλύψεως απεκαλύφθη. Είναι ένα σύμβολο για την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, που βασίζεται στη θρησκεία της Βαβυλώνος, είτε πρόκειται για την καθ’ ομολογίαν Χριστιανική θρησκεία είτε για την ειδωλολατρική. Τι χειροκροτήματα ακούσθηκαν όταν ο Νορρ ανήγγειλε ότι εκατοντάδες χιλιάδων άτομα την έχουν ήδη εγκαταλείψει και κηρύττουν τώρα τη βασιλεία του Θεού, ναι, αυτοί, τον περασμένο Απρίλιο, ανήρχοντο σε 1.028.986 από 194 διάφορες χώρες!

ΕΝΑ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙ ΑΓΑΛΛΙΑΣΙ

Για ν’ αποκορυφώση την ομιλία του, ο πρόεδρος της Εταιρίας παρουσίασε το νέο βιβλίο ‘Έπεσεν η Βαβυλών η Μεγάλη!’ Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά! Αυτό το 704 σελίδων βιβλίο, εξήγησε, είναι πραγματικά δύο βιβλία σε ένα. Το πρώτο μέρος πραγματεύεται την αρχαία Βαβυλώνα, πώς αυτή εμφανίζεται στις Εβραϊκές Γραφές, και ποιά ήταν η σχέσις της με τον λαόν του Θεού, ενώ το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει μια εδάφιο-προς-εδάφιο εξήγησι του βιβλίου της Αποκαλύψεως, κεφάλαια 14 έως 22. Τι αγαλλίασις σε όλα τα 84.890 παρόντα άτομα στη συνέλευσι της Νέας Υόρκης! Ναι, αυτοί οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευσι όχι μόνο ήσαν ευτυχείς, αλλά και ηγάλλοντο, διότι όπως το εξέφρασε ένας από τους παρόντας, «Αυτό ήταν ακριβώς που ανέμενα επί χρόνια!» Με προθυμία, τα μέλη της συνελεύσεως έλαβαν τα αντίτυπα των, καταβάλλοντας 75 σεντς, και τα περιειργάζοντο με έντονη συγκίνηση Κατά τη γνώμη πολλών από τους παρευρισκομένους, κανένα βιβλίο εκδεδομένο από την Εταιρία δεν τους συνεκίνησε περισσότερο από το βιβλίο ‘Έπεσεν η Βαβυλών η Μεγάλη!’ Η Βασιλεία του Θεού Κυβερνά!

Η Κυριακή ήταν η αποκορυφωτική μέρα στο Στάδιο Γιάγκη και στο Νιου Ρόκλαντ Πάλας, όπου έγινε η οκταήμερη Ισπανική συνέλευσις, η μέρα που είχε ευρέως διαφημισθή λόγω της δημοσίας ομιλίας «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη». Είχε διαφημισθή με τη διανομή 2.420.000 προγραμμάτων και με τη χρησιμοποίησι 20.500 επιγραφών μέσα σε υπογείους σιδηροδρόμους και λεωφορεία της πόλεως. Την Κυριακή, αν και έβρεχε κατά διαλείμματα όλη την ημέρα, το Στάδιο Γιάγκη εγέμισε ασφυκτικά για τη δημόσια ομιλία. Τι ευχάριστη έκπληξις, όταν ανεκοινώθη ότι, παρά τη βροχή, οι παρόντες σ’ αυτή τη συνάθροισι ήσαν 107.483!

Οι αντιπρόσωποι ανέμεναν τώρα ζωηρά τις τελικές παρατηρήσεις του προέδρου. Απέβλεπαν σ’ αυτή την ομιλία, διότι ήσαν βέβαιοι ότι θα περιείχε αγαθά νέα για το μέλλον. Και πράγματι περιείχε! Ο Αδελφός Νορρ απεκάλυψε ότι ήσαν εν προόδω σχέδια για μερικές εξέχουσες συνελεύσεις, που θα εγίνοντο στο Δυτικό Ημισφαίριο και άλλες μεγαλύτερες στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική το 1966 και οι οποίες θα παρετείνοντο ως το 1967. Πολλοί από τους παρόντας αδελφούς, προερχόμενοι από τη Νέα Γη, τον Καναδά, το Μεξικό, το Περού, τη Χιλή και τη Βραζιλία, συνεκινήθησαν στο άκουσμα των ονομάτων των χωρών των, που εμνημονεύθησαν ως πιθανοί τόποι των συνελεύσεων αυτών. Ειδικά οι Λατίνο-Αμερικανοί αντιπρόσωποι έσπευσαν να ενεργήσουν κατά την υπόδειξι του προέδρου προς τους Βόρειο-Αμερικανούς αδελφούς προσκαλώντας τους να κάνουν σχέδια να ταξιδέψουν προς νότον.

ΡΕΚΟΡ ΠΛΗΘΟΥΣ ΣΤΟ ΜΙΛΓΟΥΩΚΗ

Το πρόγραμμα της συνελεύσεως Νέας Υόρκης ήταν τυπικό των γύρω στον κόσμο συνελεύσεων ως προς τα πνευματικά οφέλη· αλλ’ υπήρχαν διάφορα χαρακτηριστικά σημεία για κάθε συνέλευσι. Η συνέλευσις στο Μιλγουώκη, Ουισκόνσιν, η πρώτη των γύρω στον κόσμο συνελεύσεων, επροκάλεσε πολύ ευνοϊκά σχόλια από τις τοπικές εφημερίδες. Ο Αστήρ του Μιλγουώκη, λόγου χάριν, ανέγραψε τα εξής στο φύλλον της 6ης Ιουλίου 1963: «Το Μιλγουώκη τώρα φιλοξενεί 50.000 περίπου Μάρτυρας του Ιεχωβά από 48 πολιτείες και 12 άλλες χώρες εν μέσω της Γύρω στον Κόσμο Διεθνούς Συνελεύσεως των του 1963. Αυτό είναι πράγματι μια τιμή για την πόλι μας. . . . Πολλοί από τους Μάρτυρας του Ιεχωβά που υποδέχεται η πόλις μας είναι Νέγροι, διότι πρόκειται για μια από τις πιο ωλοκληρωμένες θρησκείες στην ιστορία ολοκλήρου του κόσμου. Οι Νέγροι υπηρετούν υπό όλες τις ιδιότητες μέσα στις τάξεις των Μαρτύρων. Περιποιεί μεγάλη τιμή για τον Αστέρα του Μιλγουώκη ν’ αποτίση φόρον στους Μάρτυρας του Ιεχωβά και στο έργον που κάνουν για το καλό ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. . . . Λέμε σε όλους τους αναγνώστας μας: Αν μπορήτε να παρακολουθήσετε οποιαδήποτε από τις συνεδριάσεις του Σταδίου της Κομητείας Μιλγουώκη, θυμηθήτε ότι βλέπετε την ελευθερία εν ενεργεία​—εν δράσει».

Πολλοί άνθρωποι στο Μιλγουώκη απήντησαν στις δεκάδες χιλιάδων έντυπες προσκλήσεις να παρακολουθήσουν την ομιλία «Όταν ο Θεός θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη». Τόσο ήταν το πλήθος στη δημοσία ομιλία, ώστε η Εφημερίς του Μιλγουώκη, 8ης Ιουλίου 1963, έγραψε: «Τα ρεκόρ του Σταδίου κατερρίφθησαν πάλι το απόγευμα της Κυριακής, όταν 57.055 άτομα παρακολούθησαν την τελευταία συνεδρίασι της συνελεύσεως των Μαρτύρων του Ιεχωβά και άκουσαν μια περιγραφή του παραδείσου επί γης, ο οποίος αναμένει τους δικαίους που θα επιζήσουν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος».

Αφού μετεφέρθη από το Μιλγουώκη στη Νέα Υόρκη, η Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσις των Μαρτύρων του Ιεχωβά μετήχθη στο Λονδίνο της Αγγλίας. Οι αδελφοί που πήγαιναν γύρω στον κόσμο με τη συνέλευσι εταξίδεψαν με αεριωθούμενα αεροπλάνα στην Ευρώπη· στο διάστημα του ταξιδιού συχνά παρετηρείτο ότι χρησιμοποιούσαν τον χρόνο των συνετά, διαβάζοντας το βιβλίον περί Βαβυλώνος. Η πτώσις της Βαβυλώνος αποτελούσε θέμα συνομιλίας για τους αδελφούς. Πολλοί ακούσθηκαν λέγοντας ότι ποθούσαν τον καιρό, που θα είχαν λίγες ώρες μονώσεως για ν’ απορροφηθούν με το συγκινητικό νέο βιβλίο.

ΛΟΝΔΙΝΟΝ, ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ, ΜΟΝΑΧΟΝ, ΜΙΛΑΝΟΝ

Όταν οι αδελφοί έφθασαν στον χώρο της συνελεύσεως, στο Γήπεδο Ράγκμπυ Γιούνιον του Τουίκεγχαμ, παρετήρησαν τον νεωτεριστικό τρόπο, με τον οποίον τα σημεία σταθμεύσεως, που ήσαν παράπλευρα στο στάδιο, είχαν μετατραπή σε μια μικρή πόλι. Υπήρχαν 244 σκηνές, η καθεμιά για 24 άτομα, που διέμεναν εκεί στη διάρκεια της οκταημέρου συνελεύσεως. Με καλά ωργανωμένο τρόπο, οι σκηνές αυτές ήσαν όλες στημένες σε κατωνομασμένες οδούς κι εφαίνοντο σαν μια μικρή πόλις.

Για τη δημόσια ομιλία της Κυριακής, 21 Ιουλίου, ήταν ένας καθαρός γαλανός ουρανός και το στάδιο εγέμισε ασφυκτικά μ’ ένα πλήθος από 50.111 άτομα.

Οι ταξιδιώται αδελφοί, επωφελούμενοι από τον καιρό στο Λονδίνο, επεσκέφθησαν και το Βρεττανικό Μουσείο, για να ιδούν αντικείμενα ενδιαφέροντα τους σπουδαστάς των Γραφών. Σχεδόν 7.000 επέρασαν από το Μουσείο στη διάρκεια των πρωινών ωρών της συνελεύσεως. Είδαν τα περίφημα Βιβλικά χειρόγραφα Σιναϊτικό και Αλεξανδρινό, καθώς και το Χρονικόν του Ναβονίδου, που βοηθεί στον καθορισμό του έτους 539 π.Χ. ως του χρόνου της πτώσεως της Βαβυλώνος.

Ταυτόχρονα με τη συνέλευσι του Λονδίνου εγίνετο συνέλευσις και στη Στοκχόλμη της Σουηδίας. Εδώ οι ομιλίες γενικά μετεφράζοντο σε τέσσερες γλώσσες: Δανική, Νορβηγική, Φιλλανδική και Σουηδική. Για ν’ αποφευχθή ενόχλησις από τις άλλες γλώσσες, κάθε τμήμα είχε έναν αριθμό ειδικά κατευθυνόμενων μεγαφώνων. Στην ωραία εξέδρα στο κέντρον του πρασίνου γηπέδου είχε δοθή το σχήμα όμοιο μ’ εκείνο που έχει ένα τετράφυλλο τριφύλλι. Από το καθένα από τα τέσσερα «φύλλα», τα μέλη της συνελεύσεως που προήρχοντο από τις τέσσερες βόρειες χώρες μπορούσαν ν’ ακούουν το πρόγραμμα στη γλώσσα τους ταυτόχρονα. Στη δημόσια ομιλία, που εδόθη από τον Φ. Γ. Φραντς, αντιπρόεδρον της Εταιρίας, υπελογίσθη ότι ήσαν παρόντες 3.000 περίπου άνθρωποι καλής θελήσεως από την περιοχή της Στοκχόλμης ανάμεσα σ’ ένα πλήθος από 25.160 άτομα που άκουσαν την εμπνευσμένη αυτή διάλεξι.

Η Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσις μετεφέρθη κατόπιν στο Μόναχο και στο Μιλάνο, όπου εγίνοντο ταυτόχρονα οι συναθροίσεις. Υπελογίζετο ότι οι παρόντες στη δημόσια ομιλία στο Μόναχο θα μπορούσαν να φθάσουν τα 100.000 άτομα. Όσοι προσήλθαν, όχι μόνο έφθασαν στον αριθμό αυτόν, αλλά και τον υπερέβησαν, διότι ήσαν 107.164 άτομα παρόντα, δηλαδή μόνο 319 λιγότεροι απ’ όσους ήσαν στη Νέα Υόρκη. Επειδή δεν υπήρχε αρκετά ευρύχωρη αίθουσα στο Μόναχο για να περιλάβη 100.000 άτομα, παρέστη ανάγκη να μετατρέψουν οι Μάρτυρες τα απέραντα «Θηρεσιανά λειβάδια» σε μια πελώρια Αίθουσα Βασιλείας, με τον ουρανό ως στέγη.

Ήταν μια συγκινητική μέρα για τα μέλη της συνελεύσεως στο Μιλάνο της Ιταλίας, όταν την Τετάρτη, 24 Ιουλίου, ο πρόεδρος της Εταιρίας παρουσίασε τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου σε έξη γλώσσες. Τέσσερες απ’ αυτές ήσαν οι επίσημες γλώσσες της συνελεύσεως, κι έτσι σχεδόν όλοι οι παρόντες μπόρεσαν να λάβουν από ένα αντίτυπο με μεγάλη χαρά και ικανοποίησι. Η δημοσία ομιλία, που εδόθη από τον Φ. Γ. Φραντς, μετεφράζετο ταυτόχρονα σε τέσσερες γλώσσες. Αυτή η ομιλία που ενέπνεε ελπίδα έφερε χαρά στους 9.864 Ιταλούς, 8.454 Γάλλους, 1.444 Ισπανούς και 754 Πορτογάλους που την άκουσαν, ο καθένας στη δική του γλώσσα, ένα σύνολο από 20.516 άτομα. Υπελογίσθη ότι 4.000 περίπου απ’ αυτούς ήσαν κάτοικοι του Μιλάνου, οι οποίοι ανταπεκρίθησαν στις προσκλήσεις.

Οι παγκόσμιοι ταξιδιώται, ενόσω ήσαν στο Μιλάνο, όπως και στις άλλες πόλεις, διέθεσαν χρόνο για να συμμερισθούν το «αιώνιον ευαγγέλιον» με τον λαό της πόλεως. Όλοι αυτοί είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με άτομα, στα οποία ποτέ άλλοτε δεν είχε γίνει επίσκεψις από τους Μάρτυρας προηγουμένως. Μια Ιαπωνίς Μάρτυς, αδελφή, ανέφερε πώς μια Ιταλίς οικοδέσποινα την αγκάλιασε και την εφίλησε, όταν έμαθε ότι αυτή η Μάρτυς διήνυσε όλη την απόστασι από την Άπω Ανατολή για να της φέρη τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Αυτό έδωσε μια ωραία ευκαιρία στην Ιταλίδα διάκονο, που ήταν μαζί με την Ιαπωνίδα Μάρτυρα, να εξηγήση τις αλήθειες του Θεού.

Από το Μιλάνο και το Μόναχο η συνέλευσις ήταν προγραμματισμένη να μεταφερθή στην Αθήνα της Ελλάδος. Είχε προγραμματισθή μια μονοήμερη συνέλευσις για τις 30 Ιουλίου. Η αστυνομία των Αθηνών είχε δώσει στους Μάρτυρας άδεια για τη συνέλευσι, αλλά μόλις λίγες μέρες πριν φθάσουν στην Αθήνα ταξιδιώται αδελφοί και αδελφές 1.400 περίπου, η κυβέρνησις ηκύρωσε την άδεια και απηγόρευσε τη συνέλευσι. Η Ελληνική κυβέρνησις επροκάλεσε απογοήτευσι με την υποχώρησί της στις αξιώσεις κληρικών, οι οποίοι κατ’ επανάληψιν ηξίωσαν την απαγόρευσι της συνελεύσεως. Αλλ’ η απαγόρευσις δεν εφάνη ότι εμείωσε τον ενθουσιασμό των Ελλήνων Μαρτύρων, οι οποίοι ήσαν ευγνώμονες που ήλθαν τόσο πολλοί επισκέπται αδελφοί στην Αθήνα για να δαπανήσουν λίγες μέρες μαζί τους.

Όλοι αυτοί οι επισκέπται εχρησιμοποίησαν συνετά τον χρόνον των, επισκεπτόμενοι τόπους Βιβλικού ενδιαφέροντος, όπως λόγου χάριν την αρχαία Κόρινθο, την Ακρόπολι και τον Άρειο Πάγο. Ήταν πολύ συγκινητικό το να στέκουν στην κορυφή του Αρείου Πάγου, όπου εστάθη ο απόστολος Παύλος και είπε τα λόγια που μνημονεύονται στις Πράξεις 17:22-31 στους ισχυρούς των Αθηνών, που δεν εγνώριζαν τον αληθινό Θεό. Κατωφερώς προς τη μια πλαγιά του Αρείου Πάγου υπήρχε ένας χώρος όμοιος μ’ εξέδρα, που εσχημάτιζε ένα φυσικό αμφιθέατρο όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να συγκεντρωθούν και να βλέπουν και ν’ ακούουν κάποιον που θα μιλούσε.

Αναχωρώντας από την Ελλάδα, οι ταξιδιώται μετέβησαν αεροπορικώς στη Βηρυττό του Λιβάνου. Εδώ οι Μάρτυρες δεν επετράπη να κάμουν συνέλευσι, αλλ’ επετράπη να συναθροισθούν στις Αίθουσες Βασιλείας. Ετέθη σ’ εφαρμογή ένα πρόγραμμα, κατά το οποίον μερικοί από τους Μάρτυρας, που εταξίδευαν για την Γύρω στον Κόσμο Συνέλευσι, και ειδικά οι ομιληταί από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας, ωμίλησαν σ’ αυτές τις Αίθουσες Βασιλείας. Έτσι, οι Μάρτυρες στον Λίβανο άκουσαν τις κυριότερες ομιλίες της συνελεύσεως. Η δημοσία ομιλία «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη» εδόθη σε διάφορες Αίθουσες Βασιλείας σ’ ένα σύνολο 914 ακροατών.

Στη διάρκεια της παραμονής των στον Λίβανο οι ταξιδιώται είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν τις φημισμένες κέδρους του Λιβάνου. Αυτό ήταν ένα πολύ περιπετειώδες ταξίδι γι’ αυτούς, διότι εχρειάζετο ν’ ανεβαίνουν έναν ορεινό δρόμο με πολλές στροφές, ώσπου να φθάσουν σε μια μικρή συστάδα κέδρων. Η κέδρος είναι ένα κοντόχονδρο δένδρο, ύψους 50 έως 80 ποδών. Προφανώς δεν είναι του γιγαντιαίου μεγέθους που ήταν πριν από αιώνες, αλλ’ αποτελούσε πραγματική ευχαρίστησι για τους αδελφούς να σταματήσουν και να λάβουν το πρόγευμά τους κάτω από τις κέδρους του Λιβάνου και να ιδούν το σκεπασμένο από χιόνια Όρος Αερμών. Μπορούσαν τώρα να κατανοήσουν καλύτερα το περιβάλλον των Βιβλικών τόπων, αφού τους είδαν τώρα με τα ίδια τους τα μάτια.

ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ

Ο επόμενος σταθμός ήταν η Ιερουσαλήμ, στον Ιορδάνη. Μολονότι δεν είχε προγραμματισθή συνέλευσις για τον Ιορδάνη, ο σταθμός στη χώρα αυτή ήταν επωφελής, διότι οι ταξιδιώται αδελφοί είχαν πολλή επιθυμία να ιδούν την Ιερουσαλήμ και να περιπατήσουν σ’ αυτή την περιοχή, όπου περιεπάτησε κι ο Υιός του Θεού και όπου και οι απόστολοι έφεραν το κήρυγμα της Βασιλείας. Για πολλούς ήταν ένα εξαιρετικά σπουδαίο σημείο του ανά τον κόσμον ταξιδίου. Πολλοί εξεπλάγησαν από το ότι το έδαφος της Αγίας Γης είχε μεγάλη ποικιλία. Μερικοί ενόμιζαν ότι αυτό θα ήταν ελαφρώς λοφώδες και κυματοειδές· αλλ’ η γη ήταν πραγματικά ορεινή. Το ταξίδι από την Ιερουσαλήμ στη Βηθλεέμ ή στη Βηθανία απαιτούσε την κάθοδο από ένα ορεινό δρόμο με πολλές στροφές και άνοδο από έναν άλλο παρόμοιο δρόμο.

Οι ταξιδιώται αδελφοί πολύ συχνά έπαιρναν φωτογραφίες της Ιερουσαλήμ. Απέναντι στην Κοιλάδα των Κέδρων είδαν τον Κήπον της Γεθσημανή. Μόνο μια μικρή περιοχή απέμεινε, στο υπόλοιπο δε του εδάφους υπάρχουν δύο μεγάλες εκκλησίες. Ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον για τους αδελφούς να μελετήσουν τον χώρο, οραματιζόμενοι τη δράσι των πρώτων Χριστιανών. Επεσκέφθησαν, επίσης, τον Ιορδάνη Ποταμό και τη Νεκρά Θάλασσα, η οποία είναι 1.297 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Αναζητώντας να εύρουν λίγη αναψυχή, μερικοί από τους ταξιδιώτας εβάδισαν προς τις ακτές της Νεκράς Θαλάσσης, κι επρόκειτο να βαδίσουν μέσα σ’ αυτήν, αλλά βρήκαν το νερό όχι απλώς θερμό, αλλά πάρα πολύ θερμό και χωρίς καμμιά αναψυκτική ιδιότητα.

ΙΝΔΙΑ, ΒΙΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑΪΛΑΝΔΗ

Οι ταξιδιώται της Ανά τον Κόσμον Συνελεύσεως, επιστρέφοντας στον Λίβανο από τον Ιορδάνη, μετέβησαν στο Δελχί της Ινδίας, όπου και οι 583 εστεγάσθησαν στο κρατικό Ξενοδοχείο Ασόκα, το γοητευτικό ξενοδοχείο της Ινδίας. Ο τόπος της συνελεύσεως ήταν επίσης ωραίος, το εντυπωσιακό κτίριο Βιτζυγιάν Μπαβάν (Οίκος Γνώσεως), η γοητευτική αίθουσα της Ινδίας. Κάθε κάθισμα έχει ένα τραπέζι για γράψιμο και είναι εφοδιασμένο με ακουστικά, με επιλογέα διακόπτη για να στρέψη κανείς τον διακόπτη σε οποιαδήποτε από τέσσερες γλώσσες εκτός από την εκ του βήματος ομιλία. Περίπου η μισή αίθουσα εχρησιμοποιήθη από Ινδούς εκπροσώπους, οι οποίοι άκουσαν τις ομιλίες στις γλώσσες Καναρέζε, Μαλαγισλάμ, Ταμίλ και Ουρντού-Ιντί. Οι παρόντες στη δημόσια ομιλία ήσαν οι περισσότεροι που εγνώρισαν ποτέ οι Μάρτυρες στην Ινδία, διότι 1.296 άτομα με χαρά άκουσαν το θέμα «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη».

Κατόπιν η Συνέλευσις «Αιώνιον Ευαγγέλιον» μετεφέρθη στη Ρανγκούν της Βιρμανίας, και στο Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, για τις 8-11 Αυγούστου και οι δύο. Η δημοσία ομιλία στη Ρανγκούν έγινε στις 6 μ.μ. του Σαββάτου· και όταν μια ραγδαία βροχή κατέκλυσε την πόλι μια ώρα πριν από την ομιλία, εφάνη ότι η προοπτική για ανώτατον αριθμό ακροατών ήταν δυσμενής. Εν τούτοις, μια σταθερή εισροή κόσμου ανεβίβασε τον αριθμό των ακροατών σε 603 άτομα. Στο Μπανγκόκ, οι παρόντες στη δημόσια ομιλία έφθασαν τους 961, από τους οποίους οι 200 περίπου ήσαν νέοι ενδιαφερόμενοι.

Η ΒΟΡΕΙΑ ΟΔΟΣ

Από την Ταϊλάνδη, η Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσις ακολούθησε δύο δρόμους, τον βόρειο και τον νότιο. Τα μέλη της συνελεύσεως, που πήραν τον βόρειο δρόμο, πήγαν κατόπιν στο Χονγκ Κονγκ, όπου η συνέλευσις άρχισε στις 13 Αυγούστου. Για τη δημόσια ομιλία, ένα ακροατήριο από πολλούς εντοπίους Κινέζους Μάρτυρας και ανθρώπους καλής θελήσεως, συνολικά 1.180 άτομα, άκουσαν προσεκτικά τη συγκινητική αυτή διάλεξη που εδόθη από τον πρόεδρο της Εταιρίας και τον Κινέζο διερμηνέα του.

Από το Χονγκ Κονγκ η συνέλευστς μετεφέρθη στη Μανίλα των Φιλιππίνων. Εδώ οι Μάρτυρες, διαφημίζοντας τη δημόσια ομιλία, εχρησιμοποίησαν 5.000 ‘πλακάτ’, 500.000 προγράμματα, 50.000 τοιχοκολλήματα, 2.000 επιγραφές λεωφορείων, 46 επιγραφές σε αυτοκίνητα και 32 τοιχογραφήματα. Ελήφθη πρόνοια σ’ αυτή τη συνέλευσι ν’ ακούη το ακροατήριο στις γλώσσες Τάγκαλογκ, Σεμπού-Βισάγια και Ιλοκάνο. Το απόγευμα της Κυριακής για τη δημόσια ομιλία, ο ήλιος έλαμπε λαμπρά πάνω σ’ ένα τεράστιο πλήθος από 37.806 άτομα που κατέκλυσαν το στάδιο. Ένας υπάλληλος του σταδίου εσχολίασε, «Πέρασα πολλά χρόνια εδώ, αλλ’ αυτή είναι η πρώτη φορά που είδα το στάδιο γεμάτο».

Συνεχίσθηκε το ταξίδι στο Σου Φενγκ, του Ταϊβάν κι εδώ η Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσις είχε μια ασυνήθη διάταξι. Ο χώρος του δημοσίου σχολείου, που ευρίσκετο στους πρόποδας ορέων σκεπασμένων με δροσερό πράσινο φύλλωμα, που είναι πολύ χαρακτηριστικό του Ταϊβάν, μια ιδεώδης σύνθεσις όπου μπορεί να μάθη κανείς για τον καιρό που η βασιλεία του Θεού θα κάμη όλη τη γη παράδεισο. Η δημόσια ομιλία, που εδόθη στην Κινεζική γλώσσα και μετεφράσθη στην τοπική διάλεκτο Αμί, ακούσθηκε από ένα καλό ακροατήριο 1.566 ατόμων.

Ο επόμενος σταθμός για τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον» ήταν το Κυότο, Ιαπωνίας, μια πόλις πλούσια σε Βουδδιστική παράδοσι, με 3.500 ναούς. Όπως και στις άλλες πόλεις συνελεύσεων, οι επισκέπται Μάρτυρες μετέσχον στη μαρτυρία από θύρα σε θύρα και περιώδευσαν το Κυότο. Στους ναούς και ναΐσκους είδαν στον Βουδδισμό πολλά προσαρτήματα λατρείας Βαβυλωνιακής προελεύσεως που είναι κοινά και στον «Χριστιανικό κόσμο»​—αγίασμα, λιβάνι, κηροπήγια, κομβολόγια, εικόνες, φωτοστεφανωμένους «αγίους», και παραστάσεις του «άδου».

Από την Ιαπωνία η συνέλευσις μετεφέρθη στη Σεούλ της Κορέας. Όταν οι ταξιδιώται έφθασαν στην Κορέα, εφωδιάσθησαν με σήματα της συνελεύσεως γραμμένα στην Κορεατική γλώσσα, περιλαμβανομένου του ονόματος εκείνου που το έφερε και του ονόματος του τόπου του· έτσι ο κάθε Κορεάτης μπορούσε αμέσως ν’ αναγνώση και να γνωρίση από πού ήλθαν οι εκπρόσωποι και τι εκπροσωπούσαν. Η συνέλευσις απέβη το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της κοινωνίας Νέου Κόσμου στην Κορέα. Η συνέλευσις έγινε μέσα στην ωραία Αίθουσα Πολιτών, όπου ο Αδελφός Ν. Ο. Νορρ έδωσε τη δημόσια ομιλία, η οποία προσείλκυσε ένα ανώτατον αριθμό ακροατών από 8.975 άτομα, περιλαμβανομένων και 1.412 ατόμων, που ήσαν σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη.

Η ΝΟΤΙΑ ΟΔΟΣ

Μολονότι 463 από τους ταξιδιώτας ακολούθησαν τη βορεία οδό, 120 επροτίμησαν να πάνε με τη συνέλευσι μέσω της νοτίας οδού, ο δε πρώτος σταθμός μετά τη Ταϊλάνδη ήταν η Σιγγαπούρη. Εδώ οι αδελφοί περιώδευσαν μέσ’ από την Τσαϊνατάουν και είδαν πράγματα θρησκευτικού ενδιαφέροντος, όπως λόγου χάριν​—«χρήμα του άδου»—​χρήμα το οποίον εκαίετο από τον λάτρη και το οποίον υποτίθεται ότι βοηθεί τον συγγενή ή φίλο σ’ έναν υποτιθέμενο πύρινο άδη. Η δημόσια ομιλία στη Σιγγαπούρη παρηκολουθήθη από 560 άτομα, η μεγαλύτερη θεοκρατική συνέλευσις που έγινε ποτέ στη Σιγγαπούρη. Στον επόμενο σταθμό, Μπαντούνγκ της Ινδονησίας, η συνέλευσις είχε επίσης ρεκόρ ακροατών, με 752 άτομα που ήλθαν στη δημόσια ομιλία. Το προηγούμενο ανώτατο όριο για μια δημόσια ομιλία ήταν 451 άτομα.

Από την Ινδονησία, η Συνέλευσις «Αιώνιον Ευαγγέλιον» μετεφέρθη στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Η αποκορυφωτική μέρα της συνελεύσεως αυτής περιεγράφη από το Αυστραλιανό περιοδικό Το Δελτίον, στο τεύχος της 31ης Αυγούστου 1963: «Η Μελβούρνη είδε μερικές θαυμαστές συνεδριάσεις . . . δεν φρονώ, όμως, ότι είδαμε ποτέ κάτι όμοιο με τη Συνέλευσι ‘Αιώνιον Ευαγγέλιον’ των Μαρτύρων του Ιεχωβά. . . . Η ώρα ήταν περίπου 7.45΄ μ.μ. Η μεγάλη στιγμή, το αποκορύφωμα της συνελεύσεως, είχε φθάσει· ο Αδελφός Φ. Γ. Φραντς, από το Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, αντιπρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, επρόκειτο να δώση τη διαλεξί του, ‘Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη’. Ήσαν πάνω από 12.000 άτομα που κατέκλυσαν το πελώριο περίπτερο και το θέαμα ήταν σχεδόν απίστευτο . . . Βροντώδη χειροκροτήματα ακούσθηκαν από 12.000 άτομα μέσα στο περίπτερο των προβάτων, καθώς επευφημείτο το Αιώνιον Ευαγγέλιον». Ο πραγματικός αριθμός των ακροατών ήταν 13.142, περιλαμβανομένων 682 ατόμων που άκουσαν την ομιλία στη Γερμανική, Ελληνική και Ιταλική.

Η πόλις Ώκλαντ, της Νέας Ζηλανδίας, ήταν ο επόμενος σταθμός για την Ανά-τον-Κόσμο Συνέλευσι. Όταν οι άνθρωποι έμαθαν ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά εμίσθωσαν το μεγαλύτερο θέατρο της Νέας Ζηλανδίας, το Σίβικ, για τη Συνέλευσι «Αιώνιον Ευαγγέλιον», πολλοί έλεγαν, «Ανήκουστον αυτό», ή «Πώς τα καταφέρατε;» Επρόκειτο για ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο​—το σταμάτημα της προβολής των κινηματογραφικών ταινιών για να διευκολυνθή μια πενθήμερη θρησκευτική συνέλευσις. Αλλά το θέατρο δεν ήταν αρκετά ευρύχωρο για τη συνέλευσι, και γι’ αυτό συνεδέθη το Δημαρχείο του Ώκλαντ με τα 2.000 καθίσματα του, με το θέατρο Σίβικ, για να χωρέσουν τα πλήθη. Αυτά τα κτίρια, που ευρίσκοντο στην κυρία οδό, παρείχαν εξαίρετη θέσι για να γίνη αυτό που απεδείχθη ότι ήταν η μεγαλύτερη θρησκευτική συνέλευσις στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας. Την ημέρα της δημοσίας διαλέξεως οι χώροι της συνελεύσεως εγέμισαν στο πλήρες με 6.005 άτομα.

Στη διάρκεια της συνελεύσεως του Ώκλαντ, όπως και στις άλλες συνελεύσεις, οι ταξιδιώται της ανά-τον-κόσμον συνελεύσεως διέθεσαν χρόνο για να συμμερισθούν τ’ αγαθά νέα με τον λαό του Ώκλαντ. Πολλοί οικοδεσπόται εξεπλήσσοντο, διότι άνθρωποι, περιοδεύοντας γύρω στον κόσμο, θα ήθελαν να διαθέσουν χρόνο από επίσκεψι ατ’ αξιοθέατα του τόπου για να κηρύξουν τη βασιλεία του Θεού. Στους κατοίκους του Ώκλαντ έκαμε εντύπωσι, επίσης, η διαγωγή των Μαρτύρων. Ο διευθυντής του θεάτρου Σίβικ, λόγου χάριν, είπε: «Είσθε οι καλύτερα ωργανωμένοι και πάρα πολύ καλά συμπεριφερόμενοι άνθρωποι που έχω ιδεί».

Κατόπιν το ταξίδι συνεχίσθη προς τη Σούβα, Φίτζι, όπου το πρόγραμμα της Συνελεύσεως «Αιώνιον Ευαγγέλιον» παρουσιάσθη σε τέσσερες γλώσσες: Αγγλική, Γαλλική, Σαμοανική και Φιτζική. Ήλθαν αντιπρόσωποι από δεκαεπτά διάφορες χώρες, στις οποίες περιελαμβάνοντο οι Δυτικές Σαμόες, οι Αμερικανικές Σαμόες, η Ταϊτή, Τόγκα, Νιου, Νέα Καληδονία και Νέες Εβρίδες. Οι ανά-τον-κόσμον ταξιδιώται εδώ είχαν ένα ειδικό νησιωτικό γεύμα, από εύγευστα εγχώρια φαγητά· είδαν τη γνησία μη εμπορική φιλοξενία των ανθρώπων αυτών της Νήσου του Ειρηνικού. Μισή ώρα πριν από τη δημόσια ομιλία εψάλησαν στο ακροατήριο ύμνοι της Βασιλείας από χορωδίες Σαμοανών και Φιτζιανών, ντυμένων με εθνικές ενδυμασίες. Στη δημόσια ομιλία ένα ανώτατο όριο ακροατών από 1.080 άτομα άκουσε την ελπιδοφόρο αυτή διάλεξι.

ΧΑΒΑΗ ΚΑΙ ΠΑΣΑΝΤΕΝΑ

Στον επόμενο σταθμό, στη Χονολουλού, συνηντήθησαν οι ταξιδιώται της βόρειας και της νοτίας οδού, μαζί με άλλους 1.200 που ήλθαν από την ηπειρωτική χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Καναδά και την Αλάσκα, για μια συνέλευσι στο Ουαϊκίκι Σελλ, ένα υπαίθριο αμφιθέατρο, που ευρίσκετο στο άκρον του Ντάιαμοντ Χεντ, ακριβώς δύο οικοδομικά τετράγωνα πέρα από την ακτή του Ουαϊκίκι. Το Σελλ έχει ένα αντέρεισμα με ωραίους κοκοφοίνικας. Ανάμεσα σ’ αυτό το ιδεώδες πλαισίωμα εδόθη το άγγελμα «Όταν ο Θεός θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη» από τον πρόεδρο της Εταιρίας σ’ ένα ακροατήριο 6.189 ατόμων. Ήταν η μεγαλύτερη συνέλευσις που έγινε ποτέ από οποιαδήποτε οργάνωσι στις Νήσους Χαβάη· επί πλέον, ήταν η πρώτη φορά που μετεδόθη από την τηλεόρασι η δημόσια ομιλία. Το κατά προσέγγισιν ακροατήριο που έβλεπε και άκουε τη διάλεξι στην τηλεόρασι ήταν μεταξύ 60.000 και 100.000 ατόμων, που εκάλυπτε το όλον συγκρότημα των Νήσων Χαβάη.

Η Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσις έφθασε στο τέρμα της με μια οκταήμερη συνέλευσι στο περίφημο στάδιο «Ροζ Μπόουλ» της Πασαντένας, στη Νότιο Καλιφόρνια. Ως το απόγευμα της πρώτης ημέρας συνεκεντρώθησαν 80.543 ακροαταί στο πελώριο στάδιο. Αγγλόφωνοι εκπρόσωποι στο «Ροζ Μπόουλ» και Ισπανοί εκπρόσωποι σ’ ένα παρακείμενο γήπεδο σφαιροβολίας. Είχαν έλθει απ’ όλα τα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών κι από πολλές άλλες χώρες κι επί οκτώ μέρες γεμάτες από χαρά απελάμβαναν τις ίδιες πνευματικές προμήθειες που είχαν απολαύσει οι γύρω στον κόσμο αδελφοί των. Πόσο ευτυχείς ήσαν αυτοί όταν 2.496 νέοι διάκονοι εβαπτίσθησαν το Σάββατο πρωί! Η χαρά τους αυξήθηκε την επόμενη μέρα, όταν πολλοί από τους φίλους των συνεκεντρώθησαν μαζί τους για τη δημόσια ομιλία, αναβιβάζοντας τον αριθμό των παρόντων σε 118.447!

Μια άλλη μεγάλη συγκίνησις για τα μέλη της συνελεύσεως ήταν όταν ο Αδελφός Νορρ εδαπάνησε τρεισήμιση ώρες περιγράφοντας την τεράστια επιτυχία της καθεμιάς από τις γενόμενες συνελεύσεις. Ετόνισε ότι η ευλογία του Ιεχωβά είχε ως αποτέλεσμα να συναχθή ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων απ’ όλα τα έθνη στην οργάνωσί Του. Διότι, ακριβώς στη διάρκεια των εβδομήντα μιας ημερών της Ανά-τον-Κόσμον Συνελεύσεως, 16.267 νέοι διάκονοι εβαπτίσθησαν και 570.932 άτομα συνεκεντρώθησαν για ν’ ακούσουν τη δημόσια ομιλία!

Ο Αδελφός Νορρ, λοιπόν, παρώτρυνε το απέραντο ακροατήριό του των αφιερωμένων Χριστιανών ν’ αναλάβουν την ευθύνη των να φροντίσουν για τις χιλιάδες των «προβατοειδών» ανθρώπων που συνάγει ο Ιεχωβά Θεός στην οργάνωσί Του. Τους ενεθάρρυνε ν’ απορροφήσουν το πνεύμα των ιεραποστόλων, από τους οποίους 805 μπόρεσαν να παρευρεθούν στις συνελεύσεις. Αφού εσκιαγράφησε τα μελλοντικά σχέδια συνελεύσεων, ο Αδελφός Νορρ ετερμάτισε την Ανά-τον-Κόσμον Συνέλευσι με εγκάρδια νουθεσία για προσήλωσι στην οργάνωσί του Ιεχωβά.

Εκτός απ’ αυτό, στις πόλεις που ήσαν συνδεδεμένες με την ανά-τον-κόσμον περιοδεία, υπήρχαν κι άλλες συνελεύσεις, όπως εκείνη στη Χάιφα, Ισραήλ, όπου άκουσαν τη δημόσια ομιλία 115 άτομα, και στη Λευκωσία, Κύπρου, όπου 702 άτομα εχάρησαν που άκουσαν την ομιλία «Όταν ο Θεός Θα Είναι Βασιλεύς σε Όλη τη Γη». Οι πλήρεις λεπτομέρειες όλων των συνελεύσεων θα δημοσιευθούν προσεχώς σε μια σχετική έκθεσι από 200 σελίδες, με πολλές εικόνες.

Ναι, γύρω στον κόσμο, χιλιάδες άτομα εχάρησαν για τα οφέλη της επικής Συνελεύσεως «Αιώνιον Ευαγγέλιον». Για τους γύρω στον κόσμο ταξιδιώτας ήταν θαυμαστό να βλέπουν πώς επεκτείνεται η κοινωνία Νέου Κόσμου σε όλη την υδρόγειο. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων προσεχώρησε στην αλήθεια του Θεού και χαίρει που απηλλάγη από τη δουλεία της Βαβυλώνος της Μεγάλης κι έτσι μπορούν αυτοί να κάμουν τη ζωή τους ευτυχισμένη, καθώς απολαμβάνουν τη συμμετοχή στο «αιώνιον ευαγγέλιον», προς δόξαν του Ιεχωβά.

[Εικόνα στη σελίδα 632]

Γύρω στον κόσμο 444.374 άτομα υιοθέτησαν την απόφασι. Ανωτέρω ένα πλήθος από 84.890 μέλη της συνελεύσεως την υιοθετούν στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης.

[Εικόνα στη σελίδα 635]

Γύρω στον κόσμο τα μέλη της συνελεύσεως επεσκέφθησαν τόπους θρησκευτικού ενδιαφέροντος, όπου εταξίδευσαν. Ένας αντιπρόσωπος εδώ φωτογραφίζει την Ιερουσαλήμ.

[Εικόνα στη σελίδα 637]

Οι ανά τον κόσμον ταξιδιώται της συνελεύσεως συμμερίσθηκαν το «αιώνιον ευαγγέλιον» όπου επήγαιναν. Μια αδελφή εδώ με μια διερμηνέα προσφέρει το περιοδικό Η Σκοπιά, στη Σιαμεζική γλώσσα, σε μια κάτοικο του Μπανγκόκ, Ταϊλάνδης.