Αποκάλ. 14:1, 3· 20:4-6.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

Υπήρχε καιρός, που το ερώτημα, αν ένας πρέπει να μετάσχη στο δείπνον του Κυρίου ή όχι, ούτε καν εχρειάζετο να τεθή. Στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, όλοι οι αφιερωμένοι και βαπτισμένοι Χριστιανοί εγίνοντο μέλη του σώματος του Χριστού, ήσαν κεχρισμένοι με το άγιο πνεύμα και παρείχαν απόδειξι τούτου με το να μπορούν να χρησιμοποιούν ένα ή περισσότερα από τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, όπως ήταν η θεραπεία ασθενειών, η ομιλία σε διάφορες γλώσσες, η ερμηνεία γλωσσών, και λοιπά. Εφ’ όσον παρείχοντο αυτά τα χαρίσματα, διεσαφηνίζετο σε όλους ποιοι έπρεπε να μεταλαμβάνουν του άρτου και του οίνου στο δείπνον του Κυρίου.

Ακόμη και μετά την παρέλευσι των χαρισμάτων αυτών, όταν οι απόστολοι, καθώς κι εκείνοι στους οποίους είχαν μεταδώσει αυτά τα χαρίσματα, εκοιμήθησαν στον θάνατο, ήταν σχετικά εύκολο να καθορισθή αν ένας έπρεπε να μετάσχη ή όχι, αν ένας ήταν πνευματικά αναγεννημένος υιός του Θεού, μέλος του πνευματικού σώματος του Χριστού, ή όχι. Τουλάχιστον έως τους συγχρόνους καιρούς ήταν αληθές ότι «όσοι διοικούνται υπό του πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού. Διότι δεν ελάβετε πνεύμα δουλείας δια να φοβήσθε πάλιν, αλλ’ ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, δια του οποίου κράζομεν, Αββά, ο Πατήρ.» Περαιτέρω, για όλους αυτούς θα μπορούσε επίσης να λεχθή: «Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, διότι αγαπώμεν τους αδελφούς.» Γραφικά εδάφια, όπως αυτά, εφηρμόζοντο μόνο σ’ εκείνους που προωρίζοντο για την ουράνια αμοιβή και βασιλεία.—Ρωμ. 8:14, 15· 1 Ιωάν. 3:14.

Αναμφιβόλως, στη διάρκεια όλων των αιώνων από τον θάνατο του αποστόλου Ιωάννου ως το τέλος του δεκάτου ενάτου αιώνος, υπήρχαν μερικοί απ’ αυτούς τους αναγεννημένους από το πνεύμα Χριστιανούς στη γη, που εφύτρωναν σαν σιτάρι μέσα σ’ έναν αγρό που ήταν τώρα γεμάτος από ζιζάνια, όπως έδειχνε και η παραβολή του Ιησού. (Ματθ. 13:37-43) Κατόπιν, από την αρχή της δεκαετηρίδος 1870, ο Θεός άρχισε να τους συνάγη, και στο έτος 1919 άρχισε η εκπλήρωσις του κατά Ματθαίον 24:31, το οποίον λέγει: «Και θέλει αποστείλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης· και θέλουσι συνάξει τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων, απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.» Τα γεγονότα καταδεικνύουν ότι τότε εξαπεστάλη η κλήσις και για άλλους εργάτας στον αμπελώνα του Θεού. Αυτή η κλήσις συνεχίσθη ως το έτος 1931 οπότε, στο τέλος του ‘έργου της ημέρας’ στον αμπελώνα, όλοι οι εργάται έλαβαν τον μισθόν των, το δηνάριον, το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά.—Ματθ. 20:1-16.

ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΒΑΤΑ

Ιδιαίτερα από το έτος 1931 ο Ιεχωβά Θεός συνέλεγε προς τον εαυτό του ένα μεγάλο πλήθος «άλλων προβάτων», ανθρώπων οι οποίοι αφιερώνονται στον Θεό για να πράξουν το θέλημά του και οι οποίοι εκδηλώνουν αγάπη για τους αδελφούς των και πνευματικότητα. Από όλες τις άλλες απόψεις, εκτός από την άποψι της ουρανίας ελπίδος των, ομοιάζουν με τους υπολοίπους, δηλαδή με το υπόλοιπο εκείνων που προορίζονται για την ουράνια βασιλεία. Αυτοί μπορούν να παραβληθούν με τους παρεπιδήμους του αρχαίου Ισραήλ. Οι παρεπίδημοι εκείνοι απεδέχοντο όλες τις ευθύνες της διαθήκης του νόμου και μετείχαν των πολλών ευλογιών της, όπως οι σύγχρονοι αντίστοιχοί των σήμερα αποδέχονται τις ευθύνες που βαρύνουν τον πνευματικό Ισραήλ και μετέχουν των ευλογιών. Ακριβώς δε, όπως κανείς ξένος ή πάροικος δεν μπορούσε ποτέ να γίνη βασιλεύς, έτσι και κανείς απ’ αυτούς που αποτελούν σήμερα τον «πολύν όχλον» των άλλων προβάτων δεν μπορεί ποτέ να είναι από την ιθύνουσα τάξι, δηλαδή, δεν μπορεί να είναι όπως εκείνοι.—Δευτ. 17:15.

Από το έτος 1931 το άγγελμα της Βασιλείας απευθύνεται πρωτίστως σ’ αυτόν τον «πολύν όχλον» των άλλων προβάτων, των οποίων οι ελπίδες είναι επίγειες. Εν τούτοις, πιθανόν είναι μεταξύ αυτών να κληθούν άτομα για να συμπληρώσουν ό,τι κενόν εδημιουργήθη μέσα στους 144.000 λόγω απιστίας και απορρίψεως. Η ημερομηνία, λοιπόν, της αφιερώσεως ενός ατόμου θα είχε κάποια σχέσι με την πιθανότητα του να είναι από το υπόλοιπον, μολονότι αυτό δεν θα ήταν τελειωτικό.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Τόσο εκείνοι, που αποτελούν το σώμα του Χριστού, το μικρόν ποίμνιον, όσο και ο πολύς όχλος των άλλων προβάτων, κάνουν τα ίδια αρχικά βήματα. Αυτά συνίστανται στη λήψι γνώσεως, στη μετάνοια, στη μεταστροφή, στην πίστι στον Θεό, στη θυσία του Χριστού και στον λόγον του Θεού, στην αφιέρωσί των στον Θεό για να πράξουν το θέλημά του, και στο εν ύδατι βάπτισμά των. Αλλά για κείνους που γίνονται μέρος του πνευματικού σώματος του Χριστού ο Ιεχωβά Θεός ενεργεί μοναδικά υπέρ αυτών: Βάσει της πίστεώς των στη θυσία του Χριστού και της αφιερώσεώς των τους ανακηρύττει δικαίους, τους αναγεννά ως πνευματικούς υιούς του με το άγιο πνεύμα του ή την ενεργό δύναμί του και τους φέρει κάτω από το χρίσμα του σώματος του Χριστού. Όλοι αυτοί γίνονται συγχρόνως μέτοχοι της νέας διαθήκης και της διαθήκης της Βασιλείας. Έτσι, εξ αιτίας τού ότι κάνει το ίδιο το πλάσμα, και του ό,τι ο Θεός κάνει υπέρ αυτού, ένας τέτοιος έχει τώρα σταθερή πεποίθησι για μια ουράνια αμοιβή αν είναι πιστός μέχρι θανάτου.—Αποκάλ. 2:10.

Σ’ αυτούς και μόνο σ’ αυτούς εφαρμόζονται τα λόγια του Παύλου: «Αυτό το πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών, ότι είμεθα τέκνα Θεού. Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι· κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού· εάν συμπάσχωμεν, δια να γείνωμειν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού. Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται, δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο το οποίον βλέπει τις, δια τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο το οποίον δεν βλέπομεν, δια της υπομονής περιμένομεν αυτό.» Σχετικά δε με αυτούς ο Ιωάννης έγραψε: «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού· και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν· διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.»—Ρωμ. 8:16, 17, 24, 25· 1 Ιωάν. 3:2.

Για να καθορίση ένας αν πρέπει να μετάσχη από τον άρτον και τον οίνον του δείπνου του Κυρίου ή όχι, πρέπει να υποβάλη στον εαυτό του τα επόμενα ερωτήματα:

Είμαι εγώ ένας πνευματικός Ισραηλίτης, αποκυημένος από την ενεργό δύναμι του Θεού για να γίνω ένα πνευματικό του τέκνο μ’ ένα πνευματικό προορισμό; Έγινα ένας που ανήκει σ’ αυτή τη νέα διαθήκη που συνήφθη με τον πνευματικό Ισραήλ; Επί πλέον, είμαι εγώ σ’ αυτή τη διαθήκη για τη Βασιλεία; Έχω εγώ, όπως ο Παύλος, τη σταθερή πεποίθησι ότι πρόκειται να έχω ουράνια ανάστασι, για να ενωθώ με τον Κύριο Ιησού στην ουράνια βασιλεία; Εφόσον το ίδιο το πνεύμα του Θεού μαρτυρεί, δεν πρέπει να υπάρχη αμφιβολία γι’ αυτό. Είμαι εγώ σ’ αυτή τη σχέσι με τον Θεό και τον Ιησού Χριστό, όπως ήσαν κι εκείνοι οι ένδεκα απόστολοι τότε, με τους οποίους ο Ιησούς συνέστησε το Κυριακόν δείπνον; Είμαι πεπεισμένος ότι έχω αυτή την ουράνια κλήσι, αυτή την ελπίδα; Το κάνω αυτό θέμα των προσευχών μου, των σκέψεών μου, των πόθων μου;

Αν είσθε έγγαμος και η σύζυγός σας δεν είναι σ’ αυτή τη διαθήκη για τη Βασιλεία, πρέπει να ρωτήσετε τον εαυτό σας: Είμαι πρόθυμος να πεθάνω με τη συναίσθησι ότι την εγκαταλείπω για να μην αποσυνδεθώ με αυτή ποτέ πάλι στη γη, αλλά να ενωθώ με τον Ιησού Χριστό και εκείνη να την αφήσω σ’ αυτή τη γη; Ή αν είσθε μια σύζυγος και μητέρα πρέπει να ρωτήσετε τον εαυτό σας: Είμαι πρόθυμη να εγκαταλείψω τα παιδιά μου και να μην τα περιποιηθώ πια ποτέ και ποτέ να μην κάνω συντροφιά μ’ αυτά σε όλη την αιωνιότητα; Το ότι είμαι ένα μέλος της νύμφης του Χριστού έχει μήπως προτεραιότητα από το ότι είμαι η σύζυγος ενός ανδρός επάνω στη γη; Θέλω να είμαι με τον Ιησού μάλλον παρά με τον αγαπητόν αυτόν άνδρα, κι αυτό σε όλη την αιωνιότητα;

Αυτά είναι μερικά από τα όσα πρέπει να στοχασθούμε, για να ξέρωμε τι κάνομε, να ξέρωμε ποιος θα είναι ο τελικός προορισμός μας. Τότε μπορούμε να είμεθα βέβαιοι περί του ποια πορεία ενεργείας πρέπει να λάβωμε στο δείπνον του Κυρίου, αν πρέπει να μετάσχωμε από τον άρτον και τον οίνον ή όχι.

Αν, πράγματι, έχετε αυτές τις ουράνιες πεποιθήσεις, τότε προετοιμάζεσθε γι’ αυτές, εργάζεσθε γι’ αυτές κι αυτές αποτελούν τη δύναμι της ζωής σας. Τότε, όπως ο απόστολος Παύλος, γνωρίζετε, έχετε την πεποίθησι, έχετε τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού, που συμμαρτυρεί με το δικό σας πνεύμα, ότι είσθε ένας πνευματικός υιός του Θεού, ένας συγκληρονόμος του Κυρίου Ιησού στη Βασιλεία.

Αν έχετε μια τέτοια ολόψυχη πεποίθησι, η δε πολιτεία του Θεού μαζί σας έως τώρα επιβεβαιώνη αυτό το γεγονός, τότε ξέρετε που στέκεσθε και ξέρετε τη σχέσι σας με τον Θεό, και τότε πρέπει να μετάσχετε από τον άρτο και τον οίνο του δείπνου του Κυρίου με εκτίμησι του πώς αυτά συμβολίζουν τη θυσία του Χριστού, μέσω της οποίας ήλθατε σ’ αυτή τη θαυμάσια σχέσι με τον Θεό, με τις θαυμαστές ουράνιες ευκαιρίες της.

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΟΥΝ

Αν όμως δεν μπορήτε ν’ απαντήσετε με πεποίθησι «Ναι!» σε όλα τα προεκτεθέντα ερωτήματα, τότε είσθε ένας από τον πολύν όχλον των άλλων προβάτων. Τότε δεν είσθε στη διαθήκη για τη Βασιλεία, και συνεπώς δεν σας αναμένει ένας ουράνιος, βασιλικός προορισμός, αλλ’ ένας επίγειος προορισμός.

Ωστόσο, θα θέλετε να προσκολληθήτε στον επί διαθήκη λαόν του πνευματικού Ισραήλ του Θεού διότι αγαπάτε τον Θεό και αναγνωρίζετε τον λαόν του και θέλετε να τον συναναστρέφεσθε. Εφόσον αφιερωθήκατε στον Θεό να πράττετε το θέλημά του, υπάγεσθε στα θαυμάσια ευεργετήματα της νέας διαθήκης, μολονότι δεν είσθε σ’ εκείνη τη διαθήκη. Μπορείτε ν’ αποβλέπετε στη χαρά μιας παραδεισιακής γης, να μετάσχετε στην εκπλήρωσι της δεδομένης εντολής αναπαραγωγής, ζώντας για πάντα στη γη σε τελειότητα κι ευτυχία με τους ευλογημένους απογόνους σας.

Το γεγονός ότι δεν έχετε ουράνιο προορισμό δεν τρέπει να σας κάμη να αισθάνεσθε δυσαρέσκεια. Επί τέλους, κανείς από μας δεν έχει δικαιώματα σε τίποτε. Όλα προέρχονται από παρ’ αξίαν αγαθότητα, κάθε τι οφείλεται σε χάριν. Αν ήσαν όλοι από το ουράνιο σπέρμα του Αβραάμ, δεν θα υπήρχαν επίγειες οικογένειες για να τις ευλογήση αυτό το σπέρμα.—Γέν. 12:3· Γαλ. 3:16, 29.

Τα άλλα πρόβατα είναι τόσο ευπρόσδεκτα στο δείπνον του Κυρίου όσο είναι και όσοι ανήκουν στο υπόλοιπο, μολονότι δεν μετέχουν από τον άρτο και τον οίνο. Έχουν ν’ αντιμετωπίσουν την ίδια εναντίωσι που αντιμετωπίζουν και οι του υπολοίπου κι επομένως πολύ ωφελούνται από το μάθημα της εκτιμήσεως του τι έκαμε ο Ιεχωβά Θεός, και ιδιαίτερα τι έκαμε ο Υιός του προμηθεύοντας ένα αντίλυτρο για μας και δίνοντας, επίσης, το τέλειο παράδειγμα για μας.

Επομένως, όλοι όσοι ανήκουν στο υπόλοιπο, που εγεννήθησαν από το πνεύμα, όλοι όσοι ανήκουν στον πολύν όχλο των άλλων προβάτων, καθώς και όλοι οι άνθρωποι καλής θελήσεως προς τον Θεό, ας προσέξουν την εντολή του Χριστού, συνερχόμενοι στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά το βράδυ της Τρίτης, 17 Απριλίου, μετά τη δύσι του ηλίου—οι μεν του υπολοίπου για να μετάσχουν από τον άρτο και τον οίνο, οι δε άλλοι για να παρατηρήσουν, αλλά όλοι για να αναζωογονηθούν πνευματικώς με την ακρόασι πάλι των αληθειών, που αφορούν τη θυσία του Χριστού.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Δεν υπάρχει καμμιά ελπίς για ένα άτομο του «πολλού όχλου», που πεθαίνει τώρα πριν από τον Αρμαγεδδώνα να ενωθή και πάλι με τον συζυγικό του σύντροφο ως σύντροφος εκείνου στον νέο κόσμο και να μετάσχη στην εκπλήρωσι της εντολής αναπαραγωγής;

Η ελπίδα πρέπει να βασίζεται στον λόγον του Θεού, όχι στην αισθηματικότητα. Η άκαμπτη Γραφική αλήθεια παραμένει: Ο ανθρώπινος γάμος διαλύεται με τον θάνατο ενός από τους συντρόφους του γάμου. (Ρωμ. 7:1-3) Γι’ αυτό τον λόγο, ο Χριστιανός που πεθαίνει τώρα δεν δικαιούται να δεσμεύση τον επιζώντα σύντροφο να παραμείνη άγαμος με την ελπίδα ότι στην ανάστασι μπορεί να ενωθούν και πάλι.

Ο επιζών δεν αποδεικνύεται άπιστος στον νεκρό συζυγικό του σύντροφο με το να νυμφευθή κάποιον άλλον κατόπιν. Εφ’ όσον χρόνον ζούσε ο σύντροφος που εξέλιπε, ο σύντροφος που επέζησε του έδιδε την πληρότητα της αγάπης του, πίστεως και αφοσιώσεως, και δεν απεδεικνύετο άπιστος σ’ αυτά. Ώστε σ’ αυτό το σημείον εκείνος που απέθανε δεν μπορεί να μεμφθή τίποτα.

Εκείνος, όμως, που επέζησε πρέπει να διάγη μια κανονική ζωή μετά τον θάνατο του αγαπητού γαμηλίου συντρόφου. Οι περιστάσεις και οι εξελίξεις των πραγμάτων μπορεί να υπαγορεύσουν νέον γάμον του σύμφωνα με τις Γραφές. Είναι ελεύθερος να το πράξη. Εκείνος που πέθανε δεν είναι αλυσοδεμένος μ’ αυτόν, διότι εκείνος που πέθανε δεν μπορεί να αποδώση στον επιζώντα τα συζυγικά καθήκοντα στο χρονικό διάστημα από τώρα ως την ανάστασι των νεκρών. Ο Θεός δεν κάνει εξαιρέσεις εν σχέσει μ’ αυτόν τον νόμο που διαλύει τον γάμο με τον θάνατο ενός από τους συντρόφους του γάμου. Θα το έκανε αυτό αν επέτρεπε στους άλλοτε γαμηλίους συντρόφους να ενωθούν και πάλιν ως σύζυγοι μέσω της αναστάσεως και για να συμμετάσχουν με κείνους που θα επιζήσουν από τον Αρμαγεδδώνα για την εκπλήρωσι της εντολής αναπαραγωγής.

Αυτό, αντιστοίχως, ισχύει και για Χριστιανούς, οι οποίοι δεν είναι από τον «πολύν όχλον» των «άλλων προβάτων», αλλ’ οι οποίοι είναι πνευματικοί αδελφοί του Χριστού και είναι, επομένως, συγκληρονόμοι του Χριστού Ιησού στην ουράνια βασιλεία. Και γι’ αυτούς, επίσης, ο θάνατος διαλύει τον δεσμόν του γάμου. Γι’ αυτό, στην ανάστασι των νεκρών σε ζωή στον ουρανό τα άλλοτε ανδρόγυνα δεν θα ενωθούν πάλι στον ουρανό ως σύζυγοι ή και ως οι πιο στενοί σύντροφοι. Γι’ αυτά τα πνευματικά νέα κτίσματα εγράφησαν τα εξής: «Από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν.» (2 Κορ. 5:16) Ασφαλώς, λοιπόν, αν ένας τέτοιος Χριστιανός «νέον κτίσμα» πέθανε και ανεστήθη πνευματικώς σε ζωή στον ουρανό χωρίς το σάρκινο σώμα, που κείται σηπόμενον εκεί στον τάφο, αυτός που επιζή, γεννημένος από το πνεύμα γαμήλιος σύντροφος δεν μπορεί πια να γνωρίση εκείνον που εξέλιπε κατά την σάρκα. Δεν υπάρχει πια σαρξ για τον αναστάντα συγκληρονόμον του Χριστού. Ο γάμος των συζύγων για τη γέννησι τέκνων είναι κάτι που ανήκει στη σάρκα, όχι στο πνεύμα. Συνεπώς, ένας Χριστιανός γεννημένος από το πνεύμα με ουράνιες ελπίδες, που επιζή, δεν πρέπει να φρονή ότι πρέπει να παραμένη άγαμος και να μη νυμφευθή πάλι με την ιδέα του να παραμείνη ελεύθερος για να ανασυνδεθή με τον πρώην γαμήλιο σύντροφό του στην ουράνια βασιλεία. Δεν πρέπει να διατηρή την ελπίδα ότι το να μείνη άγαμος και να παραμένη αποκλειστικά προσηλωμένος στα στοργικά του αισθήματα προς τον ένα και μόνον επίγειο γαμήλιο σύντροφό του θ’ αναγνωρισθή και θ’ ανταμειφθή από τον Ιησού Χριστό, και ότι ο Χριστός, επομένως, θ’ ανασυνδέση το άλλοτε ανδρόγυνο στην ανάστασι, και στα πράγματα, τις διατάξεις και τις ενέργειες της ουρανίας βασιλείας.

Έτσι, για τους νεκρούς με πνευματικές, ουράνιες ελπίδες και για τους νεκρούς με επίγειες Παραδεισιακές ελπίδες, ο κανών που εξέφρασε ο Ιησούς Χριστός, παραμένει αναλλοίωτος: «Εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ» (Ματθ. 22:30) Στον κατακλυσμό της εποχής του Νώε άγγελοι ετιμωρήθησαν επειδή ήλθαν σε γάμου κοινωνίαν με τις θυγατέρες των ανθρώπων διότι αυτές ήσαν ωραίες. (Γεν. 6:1-4) Στην ανάστασι των «άλλων προβάτων» στη γη, κανένα πρώην νυμφευμένο άτομο δεν θα έχη την ευκαιρία να επιθυμήση ένα άλλο πρώην νυμφευμένο άτομο, όπως θα συνέβαινε αν ο τελευταίος αυτός επανακτούσε τον πρώην γαμήλιο σύντροφό του που είχε μείνει άγαμος, ενώ ο ζηλότυπος γαμήλιος σύντροφος δεν επανακτά τον πρώην σύντροφό του, διότι αυτός ο σύντροφός του ενυμφεύθη και πάλι κι επέζησε από τον Αρμαγεδδώνα με τον νέο του γαμήλιο σύντροφο. Εκείνο που η ανάστασις υπόσχεται στους ανθρώπους είναι, όχι η ανανύμφευσις, αλλ’ η αναβίωσις, κι αυτή υπό την βασιλείαν του Θεού δια Χριστού. Δεν είναι αυτό κάτι ευχάριστο; Έχει κανείς δικαίωμα να ζητή περισσότερα δια της θυσίας του Χριστού; Ο Χριστός πέθανε για σας, όχι για να νυμφευθήτε, αλλά για να ζήσετε! Ας μη διεπώμεθα ούτε να υπερνικώμεθα από αισθηματισμό.

● Το μεγάλο πλήθος των «άλλων προβάτων» που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, θα γνωρίσουν αν οι σύντροφοί των του υπολοίπου απεδείχθησαν πιστοί και έλαβαν το βραβείον της αθανασίας, ή όχι;—Φ. Σ., Η.Π.Α.

Μάλιστα, φαίνεται λογικό να συμπεράνωμε ότι το ποιοι θα περιλαμβάνωνται στα 144.000 μέλη του σώματος του Χριστού θα είναι κοινή γνώσις σ’ εκείνους από τα άλλα πρόβατα που θα ζήσουν στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο. Σχετικά με τούτο αναγράφει ο Ψαλμός 87:5, 6: «Και περί της Σιών θέλουσιν ειπεί, Ούτος και εκείνος εγεννήθη εν αυτή· και αυτός ο Ύψιστος θέλει στερεώσει αυτήν. Ο Ιεχωβά θέλει αριθμήσει, όταν καταγράψη τους λαούς, ότι ούτος εγεννήθη εκεί.»—ΜΝΚ.

Είναι, συνεπώς, πολύ λογικό ότι έτσι πρόκειται να συμβή. Βέβαια, τώρα γνωρίζομε από τη Βιβλική αναγραφή, ότι ωρισμένοι έλαβαν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά στο παρελθόν και η πληροφορία αυτή είναι ενθαρρυντική για μας. Έτσι και για εκείνους, που θα περάσουν στον μετά τον Αρμαγεδδώνα νέο κόσμο, θα είναι παρομοίως πολύ ενισχυτικό της πιστότητός των να γνωρίζουν ότι ωρισμένοι απεδείχθησαν πιστοί και έλαβαν το ένδοξο βραβείο της αθανασίας. Θα ενθυμούνται την πιστή αφοσίωσί των όλοι εκείνοι που τους εγνώρισαν, σύμφωνα με την αρχή που εκτίθεται στην επιστολή προς Εβραίους 13:7: «Ενθυμείσθε τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν.»

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάιο

1 Αγρυπνείτε . . . δεόμενοι εν παντί καιρώ.—Λουκ. 21:36. Σ 1/12/61 9α

2 Υιέ μου, μη καταφρόνει την παιδείαν του Ιεχωβά· μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού.—Εβρ. 12:5, ΜΝΚ. Σ 15/11/61 9-11

3 Να περιπατήσητε αξίως . . . μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης.—Εφεσ. 4:1-3. Σ 15/9/61 30

4 Εάν η σοφία εισέλθη εις την καρδίαν σου, . . . ορθή βουλή θέλει σε φυλάττει, . . . δια να σε ελεύθερονη . . . [από εκείνους] οίτινες ηδύνονται εις το να κάμνωσι κακόν.—Παροιμ. 2:10-12, 14. Σ 1/10/61 11, 10α

5 Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.—Ιάκ. 4:17. Σ 1/11/61 16

6 Βόσκε τα πρόβατά μου.—Ιωάν. 21:17. Σ 1/12/61 13, 14α

7 Τούτο κρίνατε μάλλον, το να μη βάλλητε πρόσκομμα εις τον αδελφόν, ή σκάνδαλον.—Ρωμ. 14:13. Σ 1/9/61 8, 9

8 Όπου δεν είναι κυβέρνησις, ο λαός πίπτει.—Παροιμ. 11:14. Σ 15/8/61 10- 12α

9 Προσέχετε τι ακούετε.—Μάρκ. 4:24. Σ 1/8/61 9α

10 Ταύτα μελέτα, εις ταύτα μένε, δια να ήναι φανερά εις πάντας η προκοπή σου.—1 Τιμ. 4:15. Σ 1/11/61 6α

11 Έως πότε θέλεις κοιμάσθαι, οκνηρέ; πότε θέλεις σηκωθή εκ του ύπνου σου;—Παροιμ. 6:9. Σ 15/5/61 15

12 Προσέχετε . . . εις εαυτούς.—Λουκ. 21:34. Σ 15/11/61 25, 26

13 Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς δια να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.—Πράξ. 16:10. Σ 1/5/61 13α

14 Στοχάζομαι όμως δίκαιον, εφ’ όσον είμαι εν τούτω τω σκηνώματι, να σας διεγείρω δια της υπενθυμίσεως.—2 Πέτρ. 1:13. Σ 1/6/61 5, 6α

15 Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.—Εβρ. 13:17. Σ 15/6/61 8, 9

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Εις την σπουδήν άοκνοι» με τη δύναμι του πνεύματος του Ιεχωβά, όλοι όσοι αγαπούν την αλήθεια της Γραφής εκδηλώνουν ζωηρή επιθυμία να συμμετέχουν στο έργον της γνωστοποιήσεως του αγγέλματος της ζωής και σε άλλους. (Ρωμ. 12:11) Και επειδή το περιοδικόν Η Σκοπιά έπραξε περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο περιοδικό βοηθώντας τους ανθρώπους να κατανοήσουν την Αγία Γραφή, γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενθαρρύνουν όλους εκείνους που αγαπούν την αλήθεια της Γραφής, να διαβάζουν τακτικά τη Σκοπιά. Τον Απρίλιο θα συνεχίσουν προσκαλώντας και άλλους να γίνουν συνδρομηταί του περιοδικού αυτού για ένα έτος μαζί με τρία βιβλιάρια αντί δρχ. 30.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΟΥΝ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ

Έχετε διαβάσει το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο; Το θαυμάσιο αυτό βιβλίο με την ωραία του εικονογράφησι περιλαμβάνει 256 σελίδες και γίνεται γοργά ένα από τα πιο δημοφιλή και ευχάριστα βοηθήματα Γραφικής μελέτης για αρχαρίους που έχουν εκδοθή μέχρι σήμερα. Εν τούτοις, δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για παιδιά. Προκαλεί προσεκτική και ενδιαφέρουσα μελέτη, ακόμη και από τους πλέον προχωρημένους ενήλικας σπουδαστάς του λόγου του Θεού. Απολαύστε και σεις τα πολύτιμα περιεχόμενα του Γραφικού αυτού βοηθήματος. Αποκτήστε το αντίτυπό σας αντί μόνον δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

20 Μαΐου: Ενωμένοι Εναντίον των Εθνών στην Κοιλάδα της Αποφάσεως, §1-29. Σελ. 200.

27 Μαΐου: Ενωμένοι Εναντίον των Εθνών στην Κοιλάδα της Αποφάσεως, §30-60. Σελ. 207.

Αγάπη της Αληθείας

Η ΖΩΗ μας εξαρτάται από το αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια. Η Αυθεντία γι’ αυτή τη δήλωσι δεν είναι άλλη από τη μεγάλη Πηγή της αληθείας, τον Παντοδύναμο Θεό. Στον εμπνευσμένο του λόγο ομιλεί για κείνους που θ’ απολεσθούν λόγω θείας οργής «διότι δεν εδέχθησαν την αγάπην της αληθείας.» Είναι προς το καλύτερο συμφέρον μας να έχωμε την αγάπη της αληθείας.—2 Θεσ. 2:10.

Πώς γνωρίζομε αν έχωμε αγάπη της αληθείας; Εν πρώτοις: Εκζητούμε πραγματικά την αλήθεια; Η Γραφική συμβουλή είναι: «Αγόραζε την αλήθειαν, και μη πώλει.» (Παροιμ. 23:23) Δεν είναι εύκολο πράγμα ν’ ‘αγοράζωμε την αλήθεια’, να την εκζητούμε έτσι ώστε να είμεθα πρόθυμοι να πληρώσωμε ένα τίμημα για να την εύρωμε και τη διατηρήσωμε.

Μπορούμε, επίσης, να πούμε αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια και μ’ αυτό: Έχομε τέτοια αγάπη για την αλήθεια, ώστε να τη δεχθούμε, όταν προέρχεται από μια πηγή, η οποία καταφρονείται; Έχομε τέτοια πραγματική αγάπη για την αλήθεια, ώστε να τη δεχθούμε όταν εκθέτη κάτι που το αγαπούσαμε επί πολύν καιρό;

Ναι, χρειάζεται θάρρος. Ο Αμερικανός εκπαιδευτής Νάθαν Μ. Πούσεϋ είπε: «Αποτελεί καθήκον μας να μη παράγωμε ‘ασφαλείς’ ανθρώπους, . . . αλλά να διατηρούμε ζωντανό στους νέους το θάρρος να τολμούν να εκζητούν την αλήθεια.» Όλοι μας χρειαζόμεθα θάρρος να εκζητούμε την αλήθεια.

Το θάρρος ειδικά χρειάζεται σήμερα, διότι τώρα είναι ο καιρός που, σ’ εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας, οι άνθρωποι, «κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, . . . από . . . της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών.» (2 Τιμ. 4:3, 4) Πολλοί άνθρωποι προτιμούν να ‘γαργαλίζωνται την ακοήν’ με παραδόσεις και φιλοσοφίες ανθρώπων. Απομακρύνονται από την αγνή αλήθεια του γραπτού λόγου του Θεού. Με το να επικρατήση ως συνήθεια η τάσις αυτή προς απομάκρυνσιν από την αλήθεια, έχετε σεις το θάρρος να εκζητήτε την αλήθεια;

Τελικά, μπορούμε να πούμε αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια, με την ανταπόκρισι της καρδιάς μας. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο έτσι ώστε να μπορή η αλήθεια ν’ απηχή στην καρδιά του και στην κεφαλή του. Όταν ο Ιησούς εξέθετε την αλήθεια στους μαθητάς του, οι καρδιές των εφλέγοντο από αλήθεια: «Δεν εκαίετο εν ημίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ’ οδόν, και μας εξήγει τας γραφάς;» (Λουκ. 24:32) Μόνον, όταν έχωμε πραγματική αγάπη για την αλήθεια, θα λάβωμε την πείρα των φλεγομένων καρδιών.

Οι καρδιές μας, πυρούμενες από την αλήθεια, μας παρορμούν σε δράσι. Αυτή μπορεί ορθώς να είναι μια δράσις που σώζει ζωή—διότι η ζωή μας εξαρτάται από το αν έχωμε αγάπη για την αλήθεια.

Η Βίβλος—Αυθεντική και Θεόπνευστη

ΟΤΙ θα έδινε ο Θεός στα επίγεια τέκνα του μια αποκάλυψι του θελήματός του και του σκοπού του, αποτελεί μια λογική προσδοκία. Το να υποθέτωμε ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου θα προτιμούσε να παραμείνη ανώνυμος, να εκθέτη τον εαυτό του στην κατηγορία της εγκαταλείψεως, να στιγματίζη το ανθρώπινο γένος ως νόθον και να τηρή για πάντα τον άνθρωπο σε άγνοια ως προς τον μεγαλύτερο Ευεργέτη του και Ύψιστο Κριτή, θα ήταν εντελώς παράλογο. Το ότι ο Θεός πραγματικά επρομήθευσε μια αυθεντική, Θεόπνευστη αποκάλυψι είναι καταφανές από μια ειλικρινή εξέτασι των γεγονότων.

Από τους πρώτους χρόνους τα βιβλία της Γραφής έχουν παράσχει την τόσο αναγκαία καθοδήγησι για το ανθρώπινο γένος. Δια μέσου της χρονικής περιόδου της συγγραφής της που διήρκεσε δεκαέξη αιώνες, η Αγία Γραφή με συνέπεια γνωστοποιούσε ένα Θεόν αγάπης, σοφίας, δικαιοσύνης και δυνάμεως. Από τις σελίδες της ο άνθρωπος που ερευνούσε έμαθε την ιστορία της δημιουργίας, τον σκοπό της υπάρξεώς του, την προέλευσι της αμαρτίας και του θανάτου και τη συγκινητική ελπίδα της αποκαταστάσεως του παραδείσου. Σε όλους τους αιώνες οι φίλοι της την εύραν ως μια ανεξάντλητη πηγή αγιότητος, θάρρους, ωραιότητος και πρακτικής σοφίας. Και οι εχθροί της ακόμη την παραδέχονται ως ένα φιλολογικό αριστούργημα και κάνουν ό,τι μπορούν για να την καταστήσουν το πιο διαδεδομένο βιβλίο. Κι ωστόσο, το Βιβλίο των βιβλίων δεν έχει απαλλαγή από πολλές δριμείες επιθέσεις.

«ΑΝΩΤΕΡΑ ΚΡΙΤΙΚΗ»

Στον δέκατο ένατο αιώνα μερικοί Γερμανοί καθηγηταί και κληρικοί εξαπέλυσαν μια κριτική επίθεσι εναντίον της αξιοπιστίας των Γραφών, ακολουθώντας έντονα τα ίχνη της Ελληνικής θεωρίας της εξελίξεως, την οποίαν επανέφερε στη ζωή ο Δαρβίνος. «Η Ανωτέρα Κριτική» των διεδόθη σε πολλά μέρη του κόσμου. Πολλοί, που η πίστις των είχε ήδη εξασθενήσει από τον Δαρβίνον, υπέστησαν πλήρες πνευματικό ναυάγιο. Η διμερής επίθεσις παρουσίαζε το απόφθεγμα του Αισώπου: «Ένας φανερός εχθρός μπορεί ν’ αποδειχθή κατάρα, αλλ’ ένας δήθεν φίλος είναι χειρότερος.»

Καθόσον η θύελλα της κριτικής εμαίνετο εναντίον της Βίβλου, μια συνταρακτική φωνή άρχισε να ομιλή προς υπεράσπισίν της. Αρχαιολόγοι, ενεργώντας ανασκαφές στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη και Μεσοποταμία, άρχισαν να εκθάπτουν συναρπαστικές αποδείξεις της αληθινότητος της Βίβλου. Βιβλικές πόλεις, βασιλείς και έθνη ανέζησαν ξαφνικά με την ανακάλυψι πηλίνων πινακίδων, αγγείων, αγαλμάτων, επιγραφών και προ πολλού θαμμένων ερειπίων. Οι Χετταίοι και οι Χαναναίοι υπήρχαν πραγματικά! (Έξοδ. 3:8) Ασσυριακά και Βαβυλωνιακά τεκμήρια πιστοποιούσαν την ύπαρξι πολλών από τους λαούς που κατονομάζονται στη Γένεσι 10:1-32. Ο θηριώδης Σενναχειρείμ και άλλοι βασιλείς απεδείχθησαν πραγματικοί. Τα τείχη της Ιεριχώ διεπιστώθη ότι δεν είχαν αποσαθρωθή, αλλά είχαν καταπέσει από το χτύπημα μιας ισχυρής δυνάμεως· το κάθε τι που ανήκε στην πόλι προφανώς είχε πυρποληθή, ακριβώς όπως ο Ιεχωβά είχε διατάξει τον Ιησούν του Ναυή. Ακόμη κι οι σταύλοι του Βασιλέως Σολομώντος ανεκαλύφθησαν στη Μεγιδδώ. Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να συγγράφουν βιβλία περί αρχαιολογίας και της Γραφής.—Ησ. 36:1· Ιησ. Ναυή 6:17, 24· 1 Βασ. 4:26.

«Το αποτέλεσμα των ανακαλύψεων αυτών», γράφει ο Σερ Τσαρλς Μάρστον στο βιβλίο Η Βίβλος Προβαίνει Ζώσα, «είναι ν’ αυξάνη πιο πολύ η δυσπιστία στην όλη πορεία της καταστρεπτικής κριτικής. Η αρχαιολογία, μια αυστηρά αντικειμενική επιστήμη, αναιρεί τις υποκειμενικές αρνήσεις, που επενοήθησαν από τη νοοτροπία των κριτικών. Εκείνοι που έχουν κλονισμένη λαϊκή πίστι στη Βίβλο, και υπενόμευσαν την αυθεντικότητά της, υπονομεύουν με τη σειρά και τον εαυτό τους από τα πειστήρια που εφέρθησαν σε φως, και το κύρος των κατεστράφη. Η σκαπάνη απομακρύνει την καταστρεπτική κριτική από το πεδίον των αμφισβητησίμων γεγονότων και την κατατάσσει στο πεδίον του ανεγνωρισμένου μύθου. Είναι δε πολύ βέβαιον ότι αυτή η ενέργεια θα συνεχισθή.»

Αν και η αρχαιολογία υπερήσπισε τη Βίβλο, όμως τίποτα δεν έκαμε για τη Δαρβίνειο θεωρία της εξελίξεως. Πραγματικά, η ιδέα της εξελίξεως ότι ο αρχέγονος άνθρωπος δεν μπορούσε να γράψη, σαφώς ανατρέπεται από την ανεύρεσι των λεγομένων προκατακλυσμιαίων ενεπιγράφων πινακίδων. Επίσης, οι γεωλόγοι και οι παλαιοντολόγοι κατεπλάγησαν διαπιστώνοντας ότι τα πιο έγκυρα αποκτήματά των συμφωνούσαν πλήρως με τη Βιβλική αφήγησι της δημιουργίας. Ίσαμε σήμερα, η εξέλιξις δεν μπόρεσε ν’ αποδείξη τον συλλογισμό της, και μέγα μέρος της Δαρβινείου θεωρίας έχει εγκαταλειφθή. Ό,τι απομένει είναι μια πίστις σ’ επιστημοφανή μύθο, που βεβαιώνει ό,τι δεν μπορεί ν’ αποδειχθή από κανένα τομέα της επιστήμης.

ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Οι διάνοιες που είναι απροκατάληπτες από την αναξιόπιστη «Ανωτέρα Κριτική» και την εξέλιξι μπορούν να εύρουν αρκετές αποδείξεις της αυθεντικότητος της Αγίας Γραφής. Οι συγγραφείς της Βίβλου, σε καιρό κατά τον οποίον οι γείτονές των ήσαν διεφθαρμένοι από την πολυθεΐα, τη μαγεία, τη νεκρομαντεία και τη χονδροειδή ανηθικότητα, γνωστοποιούσαν ένα αληθινό Θεό που απαιτούσε αγιότητα, αγνότητα, και ο οποίος εθέσπισε θαυμαστούς νόμους που επρόκειτο να καταστούν η βάσις των πεφωτισμένων νομικών συστημάτων. (Δευτ. 5:6-21) Μήπως εκείνοι οι συγγραφείς εψεύδοντο λέγοντας ότι έγραφαν υπό έμπνευσιν; Θα μπορούσαν άνθρωποι ψευδόμενοι να εφεύρουν την πιο αγνή αντίληψι περί Θεού, περί ηθικής και περί δικαιοσύνης που εγνώσθη ποτέ; Μια τέτοια εφεύρεσις θα ήταν αυτό και μόνο ένα θαύμα.

Ο αρθρογράφος Σύδνεϋ Ι. Χάρρις, αφού ανέγνωσε την Αγ. Γραφή, έγραψε: «Κανένα άλλο βιβλίο που εγράφη ποτέ δεν έπαλλε με περισσότερη αγωνιστική ειλικρίνεια.» Ναι, ο Μωυσής έγραψε για το λάθος του στο ν’ αποδώση τιμή στον Ιεχωβά για ένα θαύμα. Η αμαρτία του Βασιλέως Δαβίδ με τη Βηθ-σαβεέ δεν απεσιωπήθη. Η απάρνησις του Χριστού από τον Πέτρο δεν εμετριάσθη ούτε εδικαιολογήθη. Προφανώς οι Βιβλικοί συγγραφείς είχαν γνήσιο φόβο του Θεού που υπηρετούσαν. Η έλλειψις δόλου εκ μέρους των καθιστά τη Γραφή ένα φιλολογικό φαινόμενον που εξηγείται μόνον από τη θεία του εγκυρότητα.—Αριθμ. 20:7-12· 2 Σαμ. 11:2-12:14· Μάρκ. 14:66-72.

Γεγονότα, όπως η απελευθέρωσις του Ισραήλ δια μέσου της Ερυθράς Θαλάσσης, ήσαν συνυφασμένα με την καθημερινή ζωή και ιστορία του Ισραήλ, ακριβώς όπως η Γαλλία έχει την Ημέρα της Βαστίλλης και η Αμερική την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της. Οι ιεροί ιστορικοί δεν ήσαν άνθρωποι ψευδόμενοι. Ούτε η κατηγορία περί αγυρτείας μπορεί να εκτοξευθή εναντίον των Χριστιανών. Οι ψευδολόγοι δεν μπορούσαν να εφεύρουν μια προσωπικότητα κατεχομένην από αγάπη, ακεραιότητα και σοφία που βρίσκεται στον Χριστό. Ούτε θα απατούσε ποτέ τους φίλους του ένας τέτοιος ανιδιοτελής άνθρωπος με ψευδείς υποσχέσεις. Οι βέβηλοι ιστορικοί, βέβαια, επεβεβαίωσαν την ύπαρξί του. Στα Χρονικά, XV: 44, του Ρωμαίου Ιστορικού Τακίτου, διαβάζομε: «Ο Χριστός, από τον οποίον αντλούν τ’ όνομά των, κατεδικάσθη σε θάνατο από τον διοικητή Πόντιο Πιλάτο επί Αυτοκράτορος Τιβερίου.»

Δεν πρέπει να παραβλέπεται κι ο καιρός της γεννήσεως της Χριστιανοσύνης. Ήταν ένας αιών του Ιουδαϊκού, Ελληνικού και Ρωμαϊκού πολιτισμού, ένας αιών διδακτόρων, νομομαθών, δικαστηρίων, συγγραφέων, κυβερνητών και φιλοθρήσκων, οι οποίοι θα είχαν αρκετούς λόγους και μέσα ν’ αφαιρέσουν την προσωπίδα από μια Χριστιανική αγυρτεία. Ένας τέτοιος αιών δεν ήταν καθόλου κατάλληλη εποχή για ν’ αναληφθή μια κολοσσιαία απάτη, ούτε και ήταν δυνατόν να γίνη αυτό λόγω της πολυπλόκου υφής των λεπτομερειών που εκτίθενται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Όπως ο νομικός Ίργουιν Χ. Λίντον παρατηρεί στο βιβλίο του Ένας Δικηγόρος Εξετάζει τη Βίβλο: «Ενώ τα μυθιστορήματα, οι μύθοι και οι ψευδομαρτυρίες προσέχουν να τοποθετούν τα εκτιθέμενα γεγονότα σε κάποιο μακρινό τόπο και σε κάποιο ακαθόριστο χρόνο, παραβαίνοντας έτσι τους πρώτους κανόνας που μαθαίνομε εμείς οι δικηγόροι περί καλής συνηγορίας, ότι ‘η δήλωσις πρέπει να ορίζη χρόνο και τόπο,’ οι Βιβλικές αφηγήσεις μας δίνουν τον χρόνο και τον τόπο των εκτιθεμένων πραγμάτων με τη μεγαλύτερη ακρίβεια.» Προς απόδειξιν τούτου παραθέτει τα εδάφια κατά Λουκάν 3:1, 2, όπου ο ευαγγελιστής μνημονεύει επτά δημοσίους λειτουργούς για να καθορίση τον χρόνον που άρχισε ο Χριστός τη διακονία του.

Και κάτι επί πλέον· αν οι Χριστιανοί κατηγορούντο για ψεύδη ή απάτη, η υπόθεσίς των ενώπιον του Ιουδαϊκού Σανχεδρίν θα εχάνετο. Όπως, όμως, συνέβη, ο Γαμαλιήλ, Δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο, προειδοποίησε τους συνδικαστάς του: «Απέχετε από των ανθρώπων τούτων, και αφήσατε αυτούς· διότι εάν η βουλή αυτή ή το έργον τούτο ήναι εξ ανθρώπων, θέλει ματαιωθή· εάν όμως ήναι εκ Θεού, δεν δύνασθε να ματαιώσητε αυτό, και προσέχετε μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι.» (Πράξ. 5:38, 39) Θα διατηρούσε έναν τέτοιο φόβο ο νομοδιδάσκαλος Γαμαλιήλ περί πιθανής θείας υποστηρίξεως της Χριστιανοσύνης, και θ’ ακολουθούσε το Σανχεδρίν τη συμβουλή του, αν υπήρχε οποιαδήποτε ένδειξις περί αγυρτείας; Το ότι οι Χριστιανοί έλεγαν την αλήθεια περί των θαυμάτων και της αναστάσεως του Χριστού πιστοποιείται από την προθυμία των να υπομείνουν ισόβιο διωγμό και μαρτυρικό ακόμη θάνατο επειδή έλεγαν αυτά τα πράγματα. Οι κακούργοι αρνούνται αποδεδειγμένα γεγονότα με την ελπίδα να διαφύγουν τον θάνατο· οι Χριστιανοί ευχαρίστως προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να στιγματίσουν την αλήθεια του Θεού μ’ ένα ψεύδος. Ούτε πέθαναν, όπως έκαναν άλλοι, λόγω φανατικά πιστευομένων δογμάτων. Οι Χριστιανοί έλεγαν όσα είδαν και άκουσαν. Εγνώριζαν τη διαφορά μεταξύ ενός αποσυντιθεμένου σώματος και ενός αναστημένου Λαζάρου. Δεν υπήρχε εσφαλμένη αντίληψις του γεγονότος ότι οι τυφλοί, κωφοί, άλαλοι και χωλοί μπόρεσαν ξαφνικά να ιδούν, ν’ ακούσουν, να λαλήσουν και να βαδίσουν. (Ιωάν. 11:32-46· Λουκ. 7:22) Ό,τι είχαν ιδεί κι ακούσει οι Χριστιανοί δεν το ηρνούντο και δεν ήθελαν να το αρνηθούν, ακόμη και με την ποινή του θανάτου. Ευτυχώς, η πίστις των στις διδασκαλίες που συνώδευαν αυτά τα θαύματα τούς έδινε βέβαιη ελπίδα αναστάσεως.—Ιωάν. 5:28, 29.

ΚΩΔΙΞ ΤΟΥ ΧΑΜΜΟΥΡΑΜΠΙ

«Αλλά δεν εδανείσθη ο Μωυσής από τον Κώδικα Χαμμουράμπι;» Όχι, ούτε από οποιαδήποτε γραπτή πηγή, εκτός μόνον από τα πρωτότυπα στοιχεία που παρεδόθησαν από τον Αδάμ και τους πατριάρχας, τα οποία ο Μωυσής ορίζει ως ιστορήματα γραμμένα ή κεκτημένα από ανθρώπους όπως ο Αδάμ, ο Νώε κι ο Σημ. (Γεν. 5:1· 6:9· 11:10) Ομοίως, η γνώσις του Μωυσέως περί του Κατακλυσμού προήλθε από τις γραπτές εκθέσεις εκείνων που επέζησαν από τον Κατακλυσμό, όχι από Βαβυλωνιακούς ή άλλους μύθους βασισμένους σ’ εκείνη την καταστροφή. Σ’ αυτές τις αρχικές ιστορίες και τους νόμους ο Μωυσής προσέθεσε τη διαθήκη του νόμου και τις Δέκα Εντολές που εδόθησαν από τον Θεό. Αρχές και διδάγματα, που είχε δώσει ο Ιεχωβά στους πατριάρχας, ενεσωματώθησαν στη διαθήκη του νόμου κάτω από την καθοδηγία του αγίου πνεύματος.

Σχετική μ’ αυτά, είναι μια ενδιαφέρουσα δήλωσις του Φίλιπ Μπίμπερφελντ, ραββίνου, στο βιβλίο του Γενική Ιουδαϊκή Ιστορία: «Ο Κώδιξ του Χαμμουράμπι, οι Νόμοι των Χετταίων, και οι Βιβλικοί Νόμοι, που περιείχοντο στο Βιβλίο της Διαθήκης και σε άλλα μέρη της Βίβλου, ανάγονται σε μια κοινή πηγή, που διεφυλάχθη άριστα στη Βίβλο, όπου έχει διατηρήσει την αρχική της απλότητα . . . Η κοινή πηγή, που μπορεί να εξιχνιασθή σε όλους αυτούς τους κώδικας, είναι ομοιότυπη με τους Νόμους του Νώε, οι οποίοι, κατά την παράδοσι, αποτελούσαν κληρονομία όλου του ανθρωπίνου γένους. Στο Βιβλίο της Διαθήκης ο αρχικός αυτός θείος νόμος διεκηρύχθη με τις τροποποιήσεις της Βιβλικής νομοθεσίας . . . Όλ’ αυτά εδραιώνουν πέραν από κάθε αμφιβολία την πεποίθησι ότι οι απλές και σαφείς διατυπώσεις της Βίβλου δεν αποτελούσαν προϊόν τεχνητής ενεργείας απαλείψεως, αλλ’ ήσαν διατυπώσεις της αρχικής μεταφράσεως με όλη τους την αγνότητα και απλότητα. Αυτό το πόρισμα έχει νοήματα, που εκτείνονται πολύ πέραν του βασιλείου των αρχαίων αυτών νομοθεσιών. Έχει μια αποφασιστική βαρύτητα σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις, όπου οι αγνές και ωραίες Βιβλικές παραδόσεις αντιμετωπίζουν μυθολογικά παράλληλα με όλες τις άσχημες διαστροφές των.»—Σελίδες 153, 154.

ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Από τις πολλές αποδείξεις που εδραιώνουν την αλήθεια της Βίβλου, καμμιά μεγαλύτερη απόδειξις δεν θα ήταν επιθυμητή όσο η θεόπνευστη προφητεία της. Ο άνθρωπος δεν μπορεί αξιόπιστα να προείπη το μέλλον. Η αληθινή προφητεία προέρχεται από τον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά, ο οποίος λέγει: «Ιδού, ήλθον τα απ’ αρχής· και εγώ αναγγέλλω νέα πράγματα· πριν εκφύωσι, λαλώ περί αυτών εις εσάς.» (Ησ. 42:9) Εξετάστε τον πινάκια προφητειών που συνοδεύει το παρόν άρθρον. Τα γεγονότα, που εκπληρώνουν προφητείες είναι συμβάντα που σας είναι γνωστά από προσωπική παρατήρησι ή από ιστορία, Βιβλική και κοσμική. Οι προρρήσεις είχαν γίνει πολλά χρόνια ή πολλούς αιώνες πριν από τις εκπληρώσεις. Η εκπλήρωσις των προφητειών αυτών αποδεικνύει τη Θεοπνευστία της Βίβλου. Ένας οποιοσδήποτε από τους μάρτυρας του Ιεχωβά θα είναι πρόθυμος να σας δώση περαιτέρω λεπτομέρειες μόλις τις ζητήσετε. Ερευνήστε και ανακαλύψτε γιατί η προφητεία έχει ονομασθή ένα συνεχιζόμενο θαύμα.

Ο πίναξ αυτός δεν εξαντλεί καθόλου όλες τις εκπληρωμένες Βιβλικές προφητείες, ούτε εξηρευνήθησαν ενταύθα όλες οι αποδείξεις της αυθεντικότητος της Βίβλου. Αλλ’ ό,τι έχομε μάθει από την αρχαιολογία, την ιστορία, την προφητεία και τη λογική πρέπει να είναι αρκετό για να πείση κάθε ειλικρινές άτομον ότι η δήλωσις του Παύλου στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:16 είναι θετικά αληθινή: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος.»

[Πίνακας στη σελίδα 247]

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΠΛΗΡΩΘΗ

ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Κατάληψις και καταστροφή της Ιερουσαλήμ Λουκ. 19:41-44·

(από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.) 21:20-24

Εφαρμογή Βιβλικών Αρχών σ’ ένα Ασεβή Κόσμο

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ αντιμετωπίζει προβλήματα, που συνεχώς φαίνεται ότι γίνονται πιο κρίσιμα αντί να λύωνται: διαζύγια, παντοειδής εγκληματικότης, προστριβές μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, απομόνωσις και φόβος πυρηνικού πολέμου—αυτά δε τα πράγματα είναι σε τόση κλίμακα ώστε φαίνεται να περιλαμβάνουν όλη την ανθρωπότητα. Αλλ’ είναι μήπως ανάγκη να μολύνεται η ζωή σας απ’ αυτά τα δεινά, απλώς διότι αυτά είναι χαρακτηριστικά των καιρών μας; Ευτυχώς, η Αγ. Γραφή υποδεικνύει μια καλύτερη οδό, όχι μόνο κατευθύνοντας την προσοχή μας σε ζωή μέσα στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού, αλλά και δείχνοντάς μας πώς να ζήσωμε τώρα ακριβώς μέσα σ’ αυτόν τον ασεβή κόσμο με τέτοιον τρόπο ώστε ν’ απολαμβάνωμε ασφάλεια, αυτάρκεια κι ευτυχία.

Προφανές είναι ότι τα προβλήματα που θ’ αντιμετωπίσωμε είναι μεγάλα. Λόγου χάριν, παρ’ όλα τ’ αντίτυπα της Αγίας Γραφής και τις εκκλησίες της, η Αμερική καλείται «η με τα περισσότερα διαζύγια και τα περισσότερα εγκλήματα χώρα του κόσμου.» Υπελογίσθη ότι 10.000.000 περίπου ζώντες Αμερικανοί είναι διεζευγμένοι. Ένας σε κάθε τέσσερες γάμους καταλήγει σε διαζύγιο. Προφανώς, κάτι το εσφαλμένον υπάρχει. Η Αγ. Γραφή περιέχει την απάντησι σ’ αυτή την κατάστασι, αλλά για να ωφεληθήτε σεις, πρέπει να κάμετε κάτι περισσότερο από το να κατέχετε μια Αγία Γραφή· πρέπει να εφαρμόζετε τις συμβουλές της.

Για επιτυχία στον γάμο είναι ουσιώδες ν’ αναγνωρίζετε ότι πρόκειται για ένα θείο θεσμό. Όταν ο σύζυγος και η σύζυγος παραδέχωνται αυτό το γεγονός, ενισχύουν τον δεσμόν του γάμου, διότι κατανοούν ότι είναι υπόλογοι σε κάποιον ανώτερον από τον εαυτό τους. Ο γαμήλιος δεσμός των αποτελεί μια ευθύνη ενώπιον του Θεού. Με αυτή την άποψι του γάμου, οι σύζυγοι, αν είναι αφιερωμένοι στον Θεό, ανταποκρίνονται στην εντολή: «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, και η κοίτη αμίαντος· τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» (Εβρ. 13:4) Ενώνονται με αγάπη. Καθοδηγούνται από Βιβλικές αρχές, και γι’ αυτό οι Χριστιανοί σύζυγοι «αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα,» και οι Χριστιανές σύζυγοι ‘υποτάσσονται εις τους άνδρας αυτών ως εις τον Κύριον.’ Αυτό ισοδυναμεί με αμοιβαία συνεργασία και ασφάλεια στη συζυγική σχέσι.—Εφεσ. 5:21-28.

Και τι θα γίνη αν ένας σύντροφος δεν κατευθύνεται από τις Χριστιανικές αρχές; Ομολογουμένως, η κατάστασις μπορεί να είναι δύσκολη. Εν τούτοις, η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών από τον πιστόν θα έχη ένα βελτιωτικό αποτέλεσμα. Θα επιφέρη εσωτερική ειρήνη στον πιστό και μπορεί, επίσης, να κερδίση και τον άπιστο στο να διακρίνη την ωφέλεια τού να ενεργή κατά Θεόν. Γι’ αυτό οι πιστές σύζυγοι νουθετούνται: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών.»—1 Πέτρ. 3:1-6.

Η συμπροσευχή, επίσης, που αποτελεί συνήθεια στα Χριστιανικά σπίτια, έχει ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα, όταν εγείρωνται παρεξηγήσεις. Όταν οι σύζυγοι συμπροσεύχωνται και παρακαλούν τον Θεό να τους συγχωρήση όπως κι αυτοί συγχωρούν αλλήλους, ελκύονται σ’ ένα στενότερο δεσμό ενώσεως. Ο μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη.»—Ιάκ. 5:16.

Σύμφωνα με μια εξαντλητική μελέτη 792 ανδρογύνων που έγινε από τον Καθηγητή Λιούις Μ. Τέρμαν, οι γυναίκες παρεπονούντο πολύ σοβαρά, όταν οι άνδρες των ήσαν «ιδιοτελείς και απερίσκεπττοι, ανεπιτυχείς στο επάγγελμά των, ανειλικρινείς, παραπονετικοί, άστοργοι και τραχείς στα παιδιά.» Οι άνδρες έθεταν τη «μεμψιμοιρία» πρώτη στον κατάλογο των παραπόνων των εναντίον των γυναικών, κατόπιν δε παρέθεταν στη σειρά: «άστοργες, ιδιοτελείς και απερίσκεπτες, παραπονετικές, ακατάστατες, οξύθυμες, αναμιγνυόμενες στις ευχάριστες ενασχολήσεις των συζύγων.» Εν τούτοις, όλ’ αυτά τα προβλήματα θ’ αντιμετωπισθούν με την εφαρμογή των Βιβλικών αρχών, διότι η Γραφή βοηθεί και ατελή άτομα ακόμη να εκδηλώνουν την ευσεβή καρποφορία της ‘αγάπης, χαράς, ειρήνης, μακροθυμίας, χρηστότητος, αγαθωσύνης, πίστεως, πραότητος, εγκρατείας.’ (Γαλ. 5:22, 23) Είναι αληθές ότι η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών από μέρους σας δεν πρόκειται να εξαλείψη όλη τη συζυγική δυστυχία του κόσμου, αλλά μπορεί να καταστήση τον γάμον σας ευτυχή και να τον κάμη ν’ αποτελή τιμή στον Ιεχωβά Θεό, τον Πρωτουργόν του γάμου.

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΔΙΚΟΠΡΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Όταν τα κοσμικά άτομα δεν εφαρμόζουν τις Βιβλικές αρχές κι έτσι αστοχούν να καταστήσουν επιτυχή τον γάμο, δεν είναι αυτοί οι μόνοι που βλάπτονται. Και τα τέκνα των υποφέρουν. Υπάρχουν δύο έως τέσσερα εκατομμύρια τέκνα από διαζύγια, χωρισμούς και ακυρώσεις γάμων στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Και κάθε χρόνο άλλες 300.000 νεαροί κάτω των δεκαοκτώ ετών προστίθενται στο σύνολο. Πολλοί απ’ αυτούς γίνονται κακοποιοί και καταφεύγουν στο έγκλημα. Κι άλλα παιδιά προερχόμενα προφανώς από «καλά» σπίτια, απέκτησαν, επίσης, το στασιαστικό πνεύμα της εποχής μας. Στη διάρκεια των ετών μεταξύ του 1950 και 1960 τα σοβαρά εγκλήματα αυξήθηκαν κατά 98 τοις εκατό, ενώ ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών αυξήθηκε μόνο κατά 18 τοις εκατό στην ίδια χρονική περίοδο.

Αν αυτό το ζήτημα της παιδικής εγκληματικότητος είναι μεταξύ εκείνων που αντιμετωπίζετε, οι Βιβλικές αρχές μπορούν να βοηθήσουν. Μπορεί να έχετε ένα στασιαστικό παιδί που σας ανησυχεί. Μια μητέρα λέγει: «Έχασα την επιβολή μου στη θυγατέρα μου, που δεν έχει συμπληρώσει τα δεκαέξη της χρόνια. Είναι αναιδής στον πατέρα της, και μ’ ακούει μόνον όποτε της αρέσει. . . . Δεν είναι βέβαια κακή και διεφθαρμένη, αλλ’ είναι τόσο άτακτη και στασιαστική, ώστε δεν μπορώ να της κάνω τίποτα. Μήπως υπάρχει κανένας τρόπος που να μπορέσω να της επιβληθώ;» Μια άλλη μητέρα παρεπονέθη στην αστυνομία ότι δεν μπορούσε να επιβληθή στον δεκαετή γυιό της, ο οποίος βγήκε για να γίνη διαρρήκτης. Οι παιδοψυχολόγοι διαφωνούν περί της συμπεριφοράς προς τα τέκνα, αλλ’ ο Θεός, ο οποίος έπλασε τον άνθρωπο, γνωρίζει τι είναι το καλύτερο και μας το λέγει στον λόγον του, την Αγία Γραφή.

Λέγει στους γονείς να διαθέσουν χρόνο να διδάξουν στα τέκνα των τον λόγον του Θεού. «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να κατευθύνετε τους στοχασμούς του τέκνου σε οδούς ευσεβείας και να το προστατεύσετε από τις καταστρεπτικές επιρροές του κόσμου στον οποίον ζη. Οι γονείς, διδάσκοντας στο παιδί την ευσέβεια, ότι είναι κακό το να ψεύδεται, να κλέπτη ή να είναι άπληστο, και συνδέοντας αυτή τη διδαχή με το δικό τους καλό παράδειγμα, δημιουργούν μια επιθυμία στο παιδί ν’ ανθίσταται στους πειρασμούς. Μαθαίνει την εγκράτεια. Κατόπιν, επίσης, τονίζοντας ότι αυτά αποτελούν Θείες αρχές, ότι ο Θεός λέγει: Δεν πρέπει να φονεύης, να κλέπτης, να ψεύδεσαι ή να είσαι άπληστος· ότι ο Θεός λέγει: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα» και να «υπακούετε εις τους γονείς σας», κάνουν το παιδί να μαθαίνη ότι πρέπει να υπακούη κάτω απ’ όλες τις περιστάσεις, διότι, ακόμη και όταν οι γονείς δεν επαγρυπνούν, ο Θεός επαγρυπνεί.—Έξοδ. 20:13-17· Εφεσ. 6:1, 2· 1 Πέτρ. 3:12

Η διαπαιδαγώγησις, επίσης, αποτελεί αναγκαίον μέρος της παιδείας του τέκνου, και συνιστάται στις Γραφές. «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ.» (Παροιμ. 13:24) Η διαπαιδαγώγησις, όταν γίνεται σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές, δεν στερείται ερεθισμού και θυμού, αλλ’ υποκινείται από αγάπη, «η δε αγάπη οικοδομεί». Αναπτύσσει ορθά πρότυπα διαγωγής και θερμές σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων. Αποτελεί ισχυρόν παράγοντα αναχαιτίσεως της αδικοπραγίας στα σπίτια όπου κυριαρχεί.—1 Κορ. 8:1· Εβρ. 12:7-9.

ΛΥΣΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Η φυλετική διάκρισις και η κακομεταχείρισις ατόμων απλώς λόγω της εθνικής των προελεύσεως είναι άλλα προβλήματα που επικρατούν λόγω παραλείψεως της εφαρμογής των Βιβλικών αρχών. Η Γραφή δεν είναι εθνικιστικό βιβλίο, που να διδάσκη ότι ο λαός μιας χώρας είναι καλύτερος από τον λαόν οποιασδήποτε άλλης, εκτρέφοντας αισθήματα εθνικής ή φυλετικής ανωτερότητος, κάνοντας τη μια ομάδα να καταφρονή την άλλη. Αντιθέτως, διευκρινίζει ότι ο Θεός «έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, δια να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης,» και εντέλλεται σε όλους: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Πράξ. 17:26· Ματθ. 22:39) Η εφαρμογή των αρχών της κατέστησε δυνατόν στους αληθινούς Χριστιανούς όλων των εθνών να ενωθούν ως μέλη μιας μεγάλης πνευματικής οικογενείας. Μπορούν να συναθροίζωνται, να συνεργάζωνται και να συγκατοικούν με ειρήνη και αρμονία. Βρίσκουν ικανοποίησι, όχι μόνο μεταξύ ατόμων της ιδίας φυλής ή της ιδίας εθνικότητος, αλλά και μεταξύ των Χριστιανών αδελφών των σε κάθε μέρος του κόσμου.—Ησ. 2:2, 3· Αποκάλ. 7:9.

Ακόμη και σ’ εκείνους που κάνουν διάκρισι εναντίον των αυτοί επιδιώκουν μια πορεία ειρήνης. Ακολουθούν τη συμβουλή του Ιησού: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας, . . . και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι,» και, «Όστις σε ραπίση εις την δεξιάν σου σιαγόνα, στρέψον εις αυτόν και την άλλην.» Γνωρίζουν ότι «η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν.» Έτσι διαπιστώνουν ότι η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών είναι η πιο πρακτική πορεία στον ασεβή αυτόν κόσμο.—Ματθ. 5:44, 39· Παροιμ. 15:1.

Ένα άλλο μέρος, όπου η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών φέρνει μεγάλες ευλογίες, είναι το πεδίον των σχέσεων εργοδότου κι εργαζομένου. Σκεφθήτε μόνον τον χρόνον, που χάνεται επειδή οι εργαζόμενοι δεν αποδίδουν πλήρη και καλήν εργασία μιας ημέρας. Στοχασθήτε, επίσης, ότι, όπως βεβαιώνει ο Τζων Σ. Μη, ένας ανώτατος λειτουργός του ασφαλιστικού κλάδου, οι Αμερικανοί έμποροι, οι οργανώσεις και η βιομηχανία, απατώνται από τους υπαλλήλους των μέχρις ενός ποσού που υπερβαίνει τα 200.000.000 δολλάρια κάθε εργάσιμη μέρα. Αλλ’ εκείνοι που εφαρμόζουν τις Βιβλικές αρχές δεν μετέχουν σε καμμιά απ’ αυτές τις ανεντιμότητες. Ακολουθούν τον κανόνα: «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού.» (Εφεσ. 4:28) Όχι μόνον η κλοπή ειδών και εφοδίων από το κατάστημα, αλλά και η «υπεξαίρεσις εργασίας» αναγνωρίζεται από τους Χριστιανούς ως κλοπή, αυτοί δε έχουν την εντολή να μη κλέπτουν. Γνωρίζουν ότι είναι υπόλογοι στον Θεό για ότι πράττουν· γι’ αυτό και την κοσμική τους ακόμη εργασία την κάνουν σαν στον Θεό κι όχι σε άνθρωπο. Έχουν υπ’ όψι τη Γραφική συμβουλή στους εργαζομένους: «Υπακούετε κατά πάντα εις τους κατά σάρκα κυρίους σας, ουχί με οφθαλμοδουλείας, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά με απλότητα καρδίας, φοβούμενοι τον Ιεχωβά. Και παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν.»—Κολ. 3:22-24, ΜΝΚ.

Κι οι εργοδόται, επίσης, έχουν Βιβλικές αρχές που τους κατευθύνουν. Η συμβουλή που εδίδετο στους κυρίους των δούλων στον πρώτον αιώνα παρέχει τροφήν σκέψεως στους συγχρόνους εργοδότας: «Οι κύριοι, αποδίδετε εις τους δούλους σας το δίκαιον και το ίσον, εξεύροντες ότι και σεις έχετε Κύριον εν ουρανοίς.» (Κολ. 4:1) Η ειλικρινής αγάπη του πλησίον από μέρους των και η γνώσις του ότι είναι υπόλογοι στον Θεό τους υποκινούν στο να χειρίζωνται τις επαγγελματικές των υποθέσεις με τέτοιον τρόπο ώστε να έχουν καθαρή συνείδησι ενώπιον Θεού και ανθρώπων και μπορούν ν’ απολαμβάνουν καλές σχέσεις με τους υπαλλήλους των. Ναι, η εφαρμογή των Βιβλικών αρχών φέρνει καλόν καρπό ακόμη και ανάμεσα σ’ έναν ασεβή κόσμο.

ΜΟΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΣ

Σήμερα το πρόβλημα της μονώσεως και της καταθλιπτικής ανίας, που συχνά επακολουθεί, φαίνεται να είναι πιο διαδεδομένο από κάθε άλλη φορά. Με τι τρόπο μπορεί μια εφαρμογή των Βιβλικών αρχών να βοηθήση τους ανθρώπους να υπερνικήσουν αυτά τα προβλήματα;

Βασικό χαρακτηριστικό της Χριστιανικής ζωής είναι η συναναστροφή. Ο ίδιος ο τρόπος διαβιώσεως των Χριστιανών πρέπει να είναι επωφελής και υποβοηθητικός στους άλλους. Οι Χριστιανοί προτρέπονται να ‘φροντίζουν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνέρχωνται ομού.’ (Εβρ. 10:24, 25) Σε τακτική συναναστροφή στις συναθροίσεις εκκλησίας μερικές φορές την εβδομάδα απολαμβάνουν συντροφιά με τους άλλους που ενδιαφέρονται γι’ αυτούς, και τις άλλες ακόμη μέρες η Χριστιανική των δράσις τους φέρνει σ’ επαφή με τις οικογένειές τους και τους τηρεί σ’ επικοινωνία με άλλους μέσα στη Χριστιανική εκκλησία. Η ίδια η φύσις του έργου, που δίνει ο Θεός στους Χριστιανούς να εκτελέσουν, τους γεμίζει μ’ ένα αίσθημα αξίας, που φέρνει βαθιά ικανοποίησι. Η λαμπρά των ελπίδα για ένα δίκαιο νέο κόσμο του Θεού τούς γεμίζει και υπερχειλίζει διοχετευομένη και στους άλλους που τους περιστοιχίζουν. Δίνοντας από δικά τους και μετέχοντας με άλλους στ’ αγαθά νέα, που έχουν μάθει από τον λόγον του Θεού, βρίσκουν ευτυχία. Διότι, μήπως δεν είπε ο Ιησούς: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη»; (Πράξ. 20:35) Ως άτομα που εφαρμόζουν Βιβλικές αρχές, είναι ένας δραστήριος, ευτυχής λαός.

Ο φόβος είναι ένα άλλο καταθλιπτικό πρόβλημα—φόβος πυρηνικής εκμηδενίσεως σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο. Η εφαρμογή από σας των Βιβλικών αρχών δεν θα παρεμποδίση τους ασεβείς από το να χρησιμοποιήσουν τα όπλα των, αλλ’ εκείνοι που έχουν εμπιστοσύνη στον Θεό δεν φοβούνται ό,τι κι αν κάνουν τα έθνη. Γνωρίζουν ότι ο Θεός δεν θα επιτρέψη να ερημωθή η γη από ανθρώπινο πληθυσμό, διότι υπεσχέθη να καταστρέψη τους ασεβείς και να καταστήση τη γη παραδεισιακή κατοικία για ένα ευπειθές ανθρώπινο γένος. (Αποκάλ. 11:18· Ψαλμ. 37:10, 11) Ακόμη κι ενώπιον του θανάτου δεν χάνουν την ελπίδα των. Γνωρίζουν ότι ο Θεός, ο Δημιουργός της ζωής, μπορεί και πάλι να τους δώση ζωή με ανάστασι εκ νεκρών. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος είπε: ‘Δεν λυπούμεθα, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού.’—1 Θεσ. 4:13, 14· Πράξ. 24:15.

Υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι σήμερα στη γη που πιστεύουν σ’ αυτές τις Βιβλικές αρχές και ζουν σε αρμονία με αυτές; Ναι, πράγματι! Είναι η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Γι’ αυτό, η εφημερίς Σέντινελ της Μιλουώκη, 24 Αυγούστου 1961, μιλώντας για τους μάρτυρας του Ιεχωβά, είπε: «Η σύμπνοιά τους δεν έγκειται απλώς στις ασήμαντες υποθέσεις της ζωής, αλλά σε ζωτικά πράγματα—στους κανόνες διαγωγής, στη συμμόρφωσι με αρχές, στη λατρεία του Θεού.» Διαπιστώστε το σεις ο ίδιος. Επισκεφθήτε την Αίθουσα Βασιλείας των μαρτύρων του Ιεχωβά στην περιοχή σας. Θα βρήτε τους μάρτυρας του Ιεχωβά προθύμους να συμμερισθούν μ’ εσάς και με άλλους τις Βιβλικές απαντήσεις στα προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζομε σ’ αυτόν τον ασεβή κόσμο.

Η Βασιλεία του Θεού—Η Μόνη Ελπίδα του Ανθρωπίνου Γένους

ΜΙΑ σταθερή ελπίδα για το μέλλον—αυτό είναι που χρειάζεται το ανθρώπινο γένος όσο ποτέ πριν. Μπορεί ο άνθρωπος, με τις συνομιλίες περί αφοπλισμού, με τα αμυντικά προγράμματα και τις προσπάθειες για παγκόσμια κυβέρνησι, να παράσχη μια σταθερή ελπίδα για επιβίωσι; Δίνει ο Θεός στο ανθρώπινο γένος κάποια άλλη ελπίδα;

Ενδεικτικόν του γεγονότος ότι η επιβίωσις έχει καταστή υπέρτατον ζήτημα, είναι και το ότι το πρόβλημα αυτό της επιβιώσεως του ανθρωπίνου γένους στον ατομικόν αυτόν αιώνα απετέλεσε το μεγαλύτερον υπό εξέτασιν θέμα, όταν χιλιάδες επιστήμονες συνεκεντρώθησαν πριν από λίγους μήνες στο Ντένβερ, της πολιτείας Κολοράντο, για το 128ο συνέδριο του Αμερικανικού Συνδέσμου για την Πρόοδο της Επιστήμης. Εθεωρήθη επείγουσα η ίδρυσις Επιστήμης της Ανθρωπίνης Επιβιώσεως, προς προετοιμασίαν του ανθρωπίνου γένους για την περίπτωσι πυρηνικού πολέμου. Προσφάτως ο Μπέρτραντ Ράσσελ, γνωστός φιλόσοφος, υπελόγισε «σε σαράντα τοις εκατό τις πιθανότητες υπέρ της επιβιώσεως και εξήντα τοις εκατό κατ’ αυτής.»

Οι ενέργειες που έχουν γίνει προς εκμηδένισιν της ανθρωπίνης οικογενείας έχουν προκαλέσει νοσηρότητα διανοίας και καρδιάς μεταξύ των μαζών του λαού. Παρεσχέθησαν διάφορες πιθανότητες για τη λύσι των προβλημάτων του κόσμου. Αλλά το μέγα ερώτημα είναι, Ποια ελπίδα θ’ αποδειχθή βάσιμη;

ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Εκατομμύρια ανθρώπων εναπέθεσαν την ελπίδα τους για έναν καλύτερο κόσμο στις πομπώδεις υποσχέσεις περί αφθονίας, ευημερίας και ισότητος για όλους κάτω από τον κομμουνισμό. Τους προσάγεται η απτή απόδειξις της τεραστίας δυνάμεως του κομμουνισμού, κι επομένως αυτοί οδηγούνται στο να πιστεύουν ότι οι επαγγελίες που γίνονται από τον κομμουνισμό θα εκπληρωθούν. Μήπως η Σοβιετική Ένωσις δεν εξαπέλυσε ανθρώπους στο διάστημα και μάλιστα έπληξε τη σελήνη μ’ έναν από τους πυραύλους της; Ναι! Όχι μόνον αυτό, αλλ’ ιδέτε και το οπλοστάσιό της που αυψώνεται με πολυμεγατοννικές βόμβες!

Αφ’ ετέρου, πλήθη ανθρώπων αποβλέπουν στις δημοκρατικές κυβερνήσεις της Δύσεως για προστασία. Οι ελπίδες των για επιβίωσι, ευημερία κι ευλογίες έχουν εναποτεθή στις επαγγελίες αυτών των δυνάμεων. Απ’ αυτές εκατομμύρια ανθρώπων πραγματοποιούν απτά οφέλη, κι επομένως φρονούν ότι είναι οι καλύτερες για το ανθρώπινο γένος και πρέπει να επικρατήσουν. Γεμάτοι ελπίδες εναπέθεσαν την εμπιστοσύνη των στα όπλα των Ηνωμένων Πολιτειών, τα οποία, όπως είπε προσφάτως ο Υπουργός Αμύνης των Η.Π.Α. ΜακΝαμάρα, είναι «ικανά να καταστρέψουν το Σοβιετικό αμυντικό σύστημα, ακόμη και μετά την απορρόφησι μιας αρχικής επιθέσεως.»

Παρά το γεγονός ότι η κομμουνιστική Ανατολή και η δημοκρατική Δύσις στέκουν εναντίον αλλήλων, είναι ενωμένες σε μια οργάνωσι ειρωνικά αποκαλούμενη Ηνωμένα Έθνη. Πολλοί υποδέχονται αυτή την οργάνωσι ως την καλύτερη ελπίδα για ειρήνη, διότι, παρ’ ό,τι πραγματικά λαμβάνει χώραν, ο σκοπός της οργανώσεως αυτής δεν είναι ν’ αντιτάξη τη μια πλευρά κατά της άλλης, αλλά να συνενώση και τις δύο σε μια. Στα πρώτα χρόνια της ιστορίας της, ο Πάπας Πίος Ι 2 ωνόμασε τα Ηνωμένα Έθνη «η ποθητή και αγία ελπίδα όλων των ανθρώπων καλής θελήσεως.» Προσφάτως ένας Πρεσβυτεριανός κληρικός είπε «τα Ηνωμένα Έθνη είναι η τελευταία μας καλύτερη ελπίδα για την εποικοδόμησι ενός ειρηνικού κόσμου και την αποφυγή ενός ατομικού ολοκαυτώματος.»

Η μεγίστη πλειονότης του ανθρωπίνου γένους εναποθέτουν τις ελπίδες των για το μέλλον σ’ αυτά τα βασίλεια και τις παγκόσμιες οργανώσεις. Εν τούτοις, δεν πρέπει να παραμερίζεται η ελπίδα που παρέχει ο Θεός. Πριν από πολύν καιρό υπεσχέθη να ιδρύση στο ανθρώπινο γένος μια βασιλεία, μια πραγματική κυβέρνησι, που θα επρομήθευε επιβίωσι δια μέσου του παρόντος καιρού της αναταραχής, και μεγάλες ευλογίες σ’ ένα νέο κόσμο αφθονίας. Ο λόγος του υπόσχεται ότι «θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν», η οποία «θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.»—Δαν. 2:44.

Το ζωτικό ερώτημα που πρέπει να λυθή είναι, Πού πρόκειται να εναποθέση ένας την ελπίδα του για επιβίωσι; Υπάρχει μια μόνο ελπίς που θ’ αποδειχθή επιτυχής· όλες οι άλλες θα οδηγήσουν σε απελπισία και τελικό θάνατο. Γιατί; Διότι ο Ιεχωβά, ο οποίος είναι Παντοδύναμος, διακηρύττει ότι η βασιλεία του θα κατασυντρίψη εξαφανίζοντας τις κυβερνήσεις και της Ανατολής και της Δύσεως, περιλαμβανομένων και των Ηνωμένων Εθνών, και αυτή μόνη «θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» Δεν θα υπάρχη συνύπαρξις με ιδιοτελείς ανθρώπινες κυβερνήσεις. Τι εκλογή, λοιπόν, θα κάμετε σεις; Σε ποιόν θα παράσχετε υποστήριξι; Σε τι θα ελπίσετε;

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ

Θα αποβλέπετε σε ανθρώπινες κυβερνήσεις και θα εμπιστεύεσθε σ’ αυτές; Πολλοί το κάνουν αυτό. Όχι ότι απέρριψαν τον Θεό από τις σκέψεις των, αλλά φρονούν ότι ο άνθρωπος πρέπει να φέρη τη βασιλεία του Θεού ελκύοντας τις κοσμικές κυβερνήσεις προς ευσεβείς κατευθύνσεις. Πιστεύουν ότι αυτό είναι το μέσον, με το οποίον θα έλθη η βασιλεία του Θεού. Αλλά δεν είν’ έτσι. Δεν είναι αυτή η κατεύθυνσις του Θεού. Αυτό διασαφηνίζεται αλάνθαστα στο παράδειγμα που έθεσε ο Κύριος Ιησούς για να το ακολουθήσουν οι Χριστιανοί. Στη διάρκεια ολοκλήρου της περιόδου της επιγείου διακονίας του ο Ιησούς ποτέ δεν ησχολήθη με τις γύρω του πολιτικές κινήσεις. Δεν προσεπάθησε να αναμορφώση τη Ρωμαϊκή κυβέρνησι, απέρριψε δε μάλιστα κι ένα σχέδιο από μέρους των Ιουδαίων που ήθελαν να τον κάμουν βασιλέα για να τους απελευθερώση από τη Ρώμη. Ο Ιησούς είπε ότι η βασιλεία του δεν αποτελούσε μέρος του κόσμου τούτου, και προσέθεσε ότι οι ακόλουθοί του, που ακολουθούσαν το παράδειγμά του σ’ αυτά τα πράγματα, δεν επρόκειτο να είναι μέρος του κόσμου τούτου. Θα επλήρωναν τους φόρους των, θα υπήκουαν σε όλους τους νόμους των κυβερνήσεων του Καίσαρος που δεν θα συνεκρούοντο με τον νόμον του Θεού και θα ήσαν υποδειγματικοί στην αγάπη των προς τον πλησίον των· αλλ’ ως προς τις πολιτικές κινήσεις των εθνών, σ’ αυτές θα ήσαν απολύτως ουδέτεροι.—Ιωάν. 6:15· 15:19· 17:16· 18:36· Ματθ. 22:17-21, 39.

Άλλοι μεταξύ των ανθρώπων δεν αυταπατώνται όσον αφορά το να κάμουν τη δικαιοσύνη να επικρατήση με τις προσπάθειές τους, αλλά δεν είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα επιβιώσεως. Μπορεί μάλιστα να συμφωνούν με τη γνώμη που διετυπώθη στην εφημερίδα Νταίηλυ Εξπρές του Λονδίνου, 27ης Ιουλίου 1961: «Η Κοινωνία των Εθνών υπετίθετο ότι εξησφάλιζε την ειρήνη και την πρόοδο του κόσμου. Διήρκεσε είκοσι χρόνια κι ετελείωσε με καταστροφή. Τα Ηνωμένα Έθνη . . . είναι μια ακόμη μεγαλύτερη αποτυχία απ’ ό,τι ήταν η Κοινωνία των Εθνών.» Εν τούτοις, ενόσω υπάρχει μια οργάνωσις Ηνωμένων Εθνών ή οποιοδήποτε άλλο μέσον, που απεργάζεται την ειρήνη, φρονούν ότι προς το συμφέρον της επιβιώσεως το μόνο πράγμα που πρέπει να κάμουν είναι να την υποστηρίξουν και να ελπίζουν παρ’ ελπίδα ότι ο όλεθρος θ’ αποσοβηθή. Παραδέχονται ότι η προοπτική δεν είναι ρόδινη· γεγονός, όμως, είναι ότι αυτό, στο οποίον προσηλώνονται, δεν αποτελεί πραγματικά διόλου ελπίδα. Δεν υπάρχει κυβέρνησις ανθρώπων που θα μπορούσε να εγγυηθή στο ανθρώπινο γένος την ασφάλεια που ποθείται τόσο πολύ. Γιατί αυτό;

Διότι η εισαγωγή μιας διαρκούς ειρήνης περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ ηγετών των εθνών. Ακόμη κι αν όλοι οι άνθρωποι συμφωνούσαν σε κάποιο πρόγραμμα ειρήνης, δεν είναι σε θέσι να τερματίσουν τις πολεμοκαπηλικές ενέργειες του «θεού του παρόντος συστήματος πραγμάτων», του Σατανά ή Διαβόλου. Ούτε μπορούν να ξερριζώσουν την αμαρτία που προδιαθέτει τους ανθρώπους σε ασεβείς κατευθύνσεις. Γι’ αυτά τα πράγματα πρέπει ν’ αποβλέπουν στον Θεό.—2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ· Αποκάλ. 12:9· Εβρ. 2:14, 15.

Επί πλέον, ο Θεός δεν παρέσχε εξουσιοδότησι στους πολιτικούς άρχοντας του ανθρωπίνου γένους να είναι οι δημιουργοί ενός νέου κόσμου. Δημιουργός ενός νέου κόσμου είναι ο Υιός του Ιησούς Χριστός, τον οποίον έχρισε ως Βασιλέα. Επομένως, όταν οι άνθρωποι αλαζονικά προβάλλουν ως οι μέλλοντες να φέρουν ειρήνη κι ευημερία σε όλο το ανθρώπινο γένος, δεν επιζητούν το καλό των συνανθρώπων των, αλλ’ αποβλέπουν σε προσωπική δόξα σφετεριζόμενοι τον ρόλο που έδωσε ο Θεός στον Υιόν του· και σ’ αυτό δεν μπορούν ποτέ να επιτύχουν.—Ψαλμ. 2:6-12.

Η μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους έγκειται στη βασιλεία του Θεού, την ουράνια κυβέρνησί Του, που χειρίζεται τις υποθέσεις της γης με δικαιοσύνη. Γι’ αυτή μας εδίδαξε ο Ιησούς να προσευχώμεθα: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»—Ματθ. 6:9, 10.

ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ

Ο Θεός έλαβε πρόνοια γι’ αυτή τη βασιλεία αμέσως αφότου το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος εστασίασε στον κήπο της Εδέμ. Εγνώριζε ότι «του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού.» (Ιερεμ. 10:23) Υπεσχέθη, λοιπόν, ένα Σπέρμα, το οποίον θα συνέτριβε τον πρωτουργό της ανταρσίας, τον Σατανά ή Διάβολο, και θα καθίστατο ο δίκαιος άρχων για την ευλογία όλου του ανθρωπίνου γένους. Αυτό το Σπέρμα, ο από πολύν καιρό αναμενόμενος Μεσσίας, εγεννήθη ως το βρέφος Ιησούς στη Βηθλεέμ πριν από 1.900 χρόνια περίπου. Στην αναγγελία της επικειμένης γεννήσεώς του ο άγγελος είπε: «Θέλει βασιλεύσει . . . και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.»—Λουκ. 1:30-33· Γέν. 3:15· 22:17, 18· Γαλ. 3:16.

Ο Ιησούς, μετά τον θάνατο και την ανάστασί του, «εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Αυτή η αναμονή επρόκειτο να διαρκέση πολλούς αιώνες. Ο Ιησούς ετόνισε τούτο, όταν έδωσε την προφητεία του σχετικά με τη δευτέρα του παρουσία στην εξουσία της Βασιλείας. Εξήγησε ότι στο τότε μακρινό μέλλον θα άρχιζε να βασιλεύη ανάμεσα σε μια παγκόσμια αναταραχή. Μια εξέτασις αυτής της προφητείας, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον κεφάλαιον 24, Μάρκον κεφάλαιον 13 και Λουκάν κεφάλαιον 21, καταδεικνύει πειστικά ότι ζούμε τώρα στη γενεά της πρωτοφανούς αναταραχής, για την οποία μιλούσε ο Ιησούς. Οι Γραφικές αποδείξεις προσδιορίζουν επακριβώς το έτος 1914 ως τον καιρό, κατά τον οποίον ιδρύθη στους ουρανούς η βασιλεία του Θεού, για την οποίαν από μακρού χρόνου προσευχόμεθα. Αυτή η βασιλεία εξασφαλίζει επιβίωσι δια μέσου του παρόντος ταραχώδους καιρού και εισάγει σ’ ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης προς όλους όσοι εναποθέτουν την ελπίδα κι εμπιστοσύνη των σ’ αυτήν.

Μολονότι ο άνθρωπος έχει περιωρισμένη δύναμι και ικανότητα να εκπληρώση τις υποσχέσεις του, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο για τον Ιεχωβά. Σκεφθήτε για μια στιγμή την απεριόριστη δύναμί του. Ο άνθρωπος, όταν ελευθερώνη την ενέργεια από μια μόνο μικρή δέσμη αοράτων ατόμων ύλης, μπορεί ν’ ανατινάξη ολόκληρες πόλεις. Φαντασθήτε, λοιπόν, την ασύλληπτη δύναμι Εκείνου, που εδημιούργησε το όλο υλικό σύμπαν, περιλαμβανομένων των αχανών αστρικών συστημάτων! Οι επιστήμονες υπελόγισαν ότι μια μόνο από τις καταιγίδες του παρελθόντος φθινοπώρου παρήγαγε περισσότερη ενέργεια απ’ όση θα παρήγαν σαράντα πέντε βόμβες των 100 μεγατόννων. Ο Ιεχωβά Θεός, εκείνος που ελέγχει όλες τις δυνάμεις της φύσεως, σύντομα θα χρησιμοποιήση τέτοια δύναμι για να συντρίψη όλους όσοι εναντιώνονται στη βασιλεία του.

Υπάρχει κάθε λόγος να εμπιστευώμεθα και να ελπίζωμε στη δύναμι του Ιεχωβά για σωτηρία. Ανακαλέστε στη μνήμη σας το αρχαίον έθνος Ισραήλ που έστεκε στο άκρον της Ερυθράς Θαλάσσης και τις Αιγυπτιακές ορδές που επλησίαζαν εκ των νώτων. Μήπως δεν έσωσε ο Ιεχωβά τον λαό του διαχωρίζοντας τα ύδατα για να διανοίξη μια οδό διαφυγής, και ενώνοντάς τα πάλι πάνω στους Αιγυπτίους διώκτας; Ναι! (Έξοδ. κεφ. 14) Ο Ιησούς εχρησιμοποίησε δύο άλλα παραδείγματα για να δώση μια εικόνα της δυνάμεως του Θεού να παράσχη απελευθέρωσι στον λαό του και να καταστρέψη όλους εκείνους που θα εναντιώνοντο στους σκοπούς του. ‘Και καθώς εις τας ημέρας του Νώε’, είπε ο Ιησούς, «δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός, και εσήκωσε πάντας· ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» «Ομοίως,» συνέχισεν ο Ιησούς, «καθ’ ην . . . ημέραν εξήλθεν ο Λωτ από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού, και απώλεσεν άπαντας· ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.» Ακριβώς όπως στο παρελθόν ο Θεός ενεργούσε υπέρ εκείνων, οι οποίοι ήλπιζαν σ’ αυτόν, έτσι θα κάμη και πάλι για όλους όσοι ελπίζουν στη βασιλεία του.—Ματθ. 24:37-39· Λουκ. 17:28-30.

Πόσο θαυμαστές είναι οι μεγαλειώδεις ευλογίες της Βασιλείας που επιφυλάσσονται για κείνους που θα επιζήσουν! Ο άνθρωπος δεν κατώρθωσε να επιφέρη ειρήνη, ακόμη και μεταξύ αυτού και του πλησίον του. Αλλ’ όχι μόνον υπόσχεται ο Θεός ότι ‘θα καταπαύση τους πολέμους έως των περάτων της γης’, αλλά και διαβεβαιώνει ότι ακόμη κι ο άνθρωπος και τα ζώα θα συγκατοικούν με ειρήνη.—Ψαλμ. 46:9· Ησ. 11:6, 9.

Επειδή η βασιλεία του Θεού, θα κατευθύνη όλες τις ενέργειες του ανθρώπου προς ειρηνικές επιδιώξεις, η όψις της γης θα μεταβληθή σ’ ένα παράδεισο όμοιο με κήπο. «Η γη θέλει δίδει τον καρπόν αυτής», ώστε ποτέ πια δεν θα υπάρχη έλλειψις τροφίμων. Κάτω από τη διακυβέρνησι του Θείου Ιατρού ο άνθρωπος τελικά θ’ απελευθερωθή από την μακραίωνα κατάθλιψί του από ασθένειες και νοσήματα. Κι ο θάνατος ακόμη θα καμφθή από την ακαταμάχητη δύναμι της Βασιλείας, διότι ο Θεός υπόσχεται ότι «θέλει εξαλείψει . . . παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Ψαλμ. 67:6· Αποκάλ. 21:4.

Αν θέλετε να είσθε βεβαιωμένοι περί επιβιώσεως και να κατανοήσετε αυτές τις μεγαλειώδεις ευλογίες της ειρήνης, ευημερίας, υγείας και ασφαλείας, τότε κάμετε τη Βασιλεία ελπίδα σας, διότι αποτελεί τη μόνη ελπίδα που δεν θα οδηγήση σε απογοήτευσι. Μελετάτε τακτικά τον λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και πεισθήτε περί της δυνάμεως του Ιεχωβά ν’ απελευθερώση τον λαό του. Μη θέτετε την ελπίδα κι εμπιστοσύνη σας στις ασθενείς προσπάθειες του ανθρώπου να φέρη τις ευλογίες της Βασιλείας, αλλ’ η στάσις σας ας είναι εκείνη που ελέχθη από τον πιστό προφήτη: «Ιδού, ούτος είναι ο Θεός ημών· περιεμείναμεν αυτόν, και θέλει σώσει ημάς· ούτος είναι ο Ιεχωβά· περιεμείναμεν αυτόν· θέλομεν χαρή και ευφρανθή εν τη σωτηρία αυτού.»—Ησ. 25:9, ΜΝΚ.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Μάιο

16 Εάν όμως αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομένητε, τούτο είναι χάρις παρά τω Θεώ.—1 Πέτρ. 2:20. Σ 15/7/61 9α

17 Αγρυπνείτε . . . δια να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι, και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου.—Λουκ. 21:36. Σ 15/11/61 27

18 Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.—Εφεσ. 5:15, 16. Σ 1/11/61 11α

19 Πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.—Εβρ. 2:1. Σ 1/12/61 15α

20 Ενώ ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι, πάλιν έχετε χρείαν του να σας διδάσκη τις τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Θεού.—Εβρ. 5:12. Σ 1/8/61 15

21 Έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.—Γαλ. 6:5. Σ 15/9/61 12, 6α

22 Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.—Ιωάν. 13:35. Σ 15/1/61 6, 8α

23 Κάμετε εις τους πόδας σας ευθείας οδούς.—Εβρ. 12:13, Σ 1/7/61 7α

24 Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών.—Λουκ. 21:34. Σ 1/12/61 8α

25 Εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει.—Ματθ. 25:21. Σ 1/11/61 13α

26 Δράξον την παιδείαν, μη αφήσης αυτήν· φύλαττε αυτήν, διότι είναι η ζωή σου.—Παροιμ. 4:13. Σ 15/11/61 19, 20α

27 Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις δια της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, . . . και ουχί κατά Χριστόν.—Κολ. 2:8. Σ 1/10/61 11, 12α

28 Εγώ δεν θέλω προσφέρει τας εξ αίματος σπονδάς αυτών.—Ψαλμ. 16:4. Σ 15/12/61 1

29 Ιδού, θρόνος εκείτο εν τω ουρανώ, και επί του θρόνου ήτό τις καθήμενος.—Αποκάλ. 4:2. Σ 1/12/61 7

30 Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον.—Παροιμ. 14:12. Σ 1/11/61 2

31 Θέλω σείσει πάντα τα έθνη, και θέλουσιν ελθεί τα επιθυμητά πάντων των εθνών· και θέλω εμπλήσει τον οίκον τούτον δόξης, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.—Αγγαίος 2:7, ΜΝΚ. Σ 15/11/61 15-17

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

«Εις την σπουδήν άοκνοι» με τη δύναμι του πνεύματος του Ιεχωβά, όλοι όσοι αγαπούν την αλήθεια της Γραφής εκδηλώνουν ζωηρή επιθυμία να συμμετέχουν στο έργον της γνωστοποιήσεως του αγγέλματος της ζωής και σε άλλους. (Ρωμ. 12:11) Και επειδή το περιοδικόν Η Σκοπιά έπραξε περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο περιοδικό βοηθώντας τους ανθρώπους να κατανοήσουν την Αγία Γραφή, γι’ αυτό οι μάρτυρες του Ιεχωβά ενθαρρύνουν όλους εκείνους που αγαπούν την αλήθεια της Γραφής, να διαβάζουν τακτικά τη Σκοπιά. Τον Απρίλιο θα συνεχίσουν προσκαλώντας και άλλους να γίνουν συνδρομηταί του περιοδικού αυτού για ένα έτος μαζί με τρία βιβλιάρια αντί δρχ. 30.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΟΥΝ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ

Έχετε διαβάσει τα βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο; Το θαυμάσιο αυτό Βιβλίο με την ωραία του εικονογράφησι περιλαμβάνει 256 σελίδες και γίνεται γοργά ένα από τα πιο δημοφιλή και ευχάριστα βοηθήματα Γραφικής μελέτης για αρχαρίους που έχουν εκδοθή μέχρι σήμερα. Εν τούτοις, δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για παιδιά. Προκαλεί προσεκτική και ενδιαφέρουσα μελέτη, ακόμη και από τους πλέον προχωρημένους ενήλικας σπουδαστάς του λόγου του Θεού. Απολαύστε και σεις τα πολύτιμα περιεχόμενα του Γραφικού αυτού βοηθήματος. Αποκτήστε το αντίτυπό σας αντί μόνον δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

3 Ιουνίου: Ο «Χριστιανικός Κόσμος» Απέτυχε Ενώπιον του Θεού! Μετά το Τέλος Του, Τι Θα Γίνη; §1-21. Σελ. 228.

10 Ιουνίου: Ο «Χριστιανικός Κόσμος» Απέτυχε Ενώπιον του Θεού! Μετά το Τέλος Του, Τι Θα Γίνη; §22-43. Σελ. 233.

17 Ιουνίου: Ο «Χριστιανικός Κόσμος» Απέτυχε Ενώπιον του Θεού! Μετά το Τέλος Του, Τι Θα Γίνη; §44-63. Σελ. 237.

Γιατί ένας Νέος Κόσμος Είναι Βέβαιος

ΑΝ Ο νέος κόσμος εξηρτάτο από ανθρώπους, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι βέβαιος. «Οι ηρωικοί νεκροί θα έχουν πεθάνει εις μάτην αν από τη νίκη δεν προέλθη μια νέα γη, στην οποία κατοικεί δικαιοσύνη», διεκήρυξε η εκτελεστική επιτροπή του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επιτροπή εζήτησε από τους Χριστιανούς να εργάζωνται και να προσεύχονται «για να μπορέση να υψωθή από τις στάχτες του παλαιού πολιτισμού η ωραία σκιαγραφία ενός νέου κόσμου». Αλλά τώρα η είσοδός μας σ’ αυτόν τον αιώνα των υπερμεγέθων υδρογονικών βομβών έφερε το ανθρώπινο γένος πλησιέστερα στις στάχτες τής εκμηδενίσεως, όχι στην ‘ωραία σκιαγραφία του νέου κόσμου’ που ήλπιζαν να δημιουργήσουν. Οι προσπάθειες του ανθρώπου δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ένα νέο κόσμο.

Αλλ’ ο νέος κόσμος δεν έρχεται από τα χέρια του ανθρώπου· έρχεται από τα χέρια του Παντοδυνάμου Θεού, ο οποίος υπεσχέθη «νέους ουρανούς και νέαν γην. . . , εν οις δικαιοσύνη κατοικεί». Ποτέ ο Θεός δεν θ’ αφήση τον σκοπό του να αποτύχη. Θα δικαιώση τον λόγον του, τον οποίον εκύρωσε με το όνομά του. Έχοντας μια τέτοια θεία υπόσχεσι, είμεθα βέβαιοι για ένα νέο κόσμο, διότι «είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός».—2 Πέτρ. 3:13· Εβρ. 6:18.

Υπάρχει καμμιά αμφιβολία ως προς τη δύναμί του να καταστήση δυνατόν ένα νέο κόσμο; Όχι αν συλλογισθούμε τα περασμένα κατορθώματα του Θεού, που πιστοποιούν την άπειρη δύναμί του να εισαγάγη έναν ένδοξο νέο κόσμο. Η από τον Θεό απελευθέρωσις του Νώε και της οικογενείας του σε μια καθαρισμένη γη έπειτα από έναν κατακλυσμό τιτανικών αναλογιών είναι ακριβώς ένα από τα κατορθώματα του Θεού. Ο Θεός, λέγει ο απόστολος Πέτρος, «τον παλαιόν κόσμον δεν εφείσθη, αλλά φέρων κατακλυσμον επί τον κόσμον των ασεβών, εφύλαξεν όγδοον τον Νώε, κήρυκα της δικαιοσύνης.» (2 Πέτρ. 2:5) Επομένως, ‘ένας κόσμος ασεβών’ δεν αποτελεί εμπόδιο στο να δημιουργήση ο Θεός ένα νέο κόσμο· αυτός έθεσε άλλοτε εκτός υπάρξεως έναν τέτοιον κόσμο και μπορεί να το κάμη πάλι. Δεν είναι παράδοξο ότι ο Ύψιστος Θεός είπε στον Αβραάμ, μετά 400 περίπου χρόνια από τον μεγάλο Κατακλυσμό: «Είναί τι αδύνατον εις τον Ιεχωβά;»—Γέν. 18:14, ΜΝΚ.

Μάλιστα, ακόμη και η δημιουργία των ουρανίων σωμάτων και του πλανήτου μας της γης δεν ήταν κάτι το πολύ ασύνηθες για τον Θεό: «Με τον λόγον του Ιεχωβά έγειναν οι ουρανοί, και δια της πνοής του στόματος αυτού πάσα η στρατιά αυτών. Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός προσέταξε, και εστερεώθη.» «Αυτός εποίησε την γην δια της δυνάμεως αυτού, εστερέωσε την οικουμένην εν τη σοφία αυτού, και εξέτεινε τους «ουρανούς εν τη συνέσει αυτού.» (Ψαλμ. 33:6, 9, ΜΝΚ· Ιερεμ. 10:12) Γιατί, λοιπόν, να νομίζη κανείς αδύνατον ένα νέο κόσμο, ή ακόμη και να διστάζη να πιστέψη στη θεία υπόσχεσι για ένα Νέο Κόσμο; Ένας άγγελος από τον ουρανό εβεβαίωσε ότι «ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.» Ο Ιησούς Χριστός, επίσης, αυθεντικά εδήλωσε: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ.»—Λουκ. 1:37· 18:27.

Στην αρχή ο Θεός εδημιούργησε ένα δίκαιο κόσμο· δεν μπορεί επίσης να αναδημιουργήση έναν; Ο πρώτος δίκαιος κόσμος ετελείωσε με την ανταρσία ενός πνευματικού υιού του Θεού και του Αδάμ και της Εύας, αλλά ένας δίκαιος κόσμος δεν πρέπει να χαθή για πάντα. Ο Ιησούς Χριστός κάποτε είπε στους αποστόλους του: «Αληθώς σας λέγω, ότι σεις οι ακολουθήσαντές μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο Υιός του ανθρώπου επί του θρόνου της δόξης αυτού, θέλετε καθίσει και σεις επί δώδεκα θρόνους.»—Ματθ. 19:28.

Τι είναι αυτή η «παλιγγενεσία»; Είναι ενδιαφέρον ότι Η Αγία Βίβλος, μεταφρασμένη από αρχαία Ανατολικά χειρόγραφα από τον Γεώργιο Μ. Λάμσα, ως εξής αποδίδει τα λόγια του Ιησού: «Εις τον νέον κόσμον, όταν καθίση ο Υιός του ανθρώπου επί του θρόνου της δόξης αυτού . . .» Εκείνο στο οποίον ο Ιησούς αναφέρεται είναι η αναδημιουργία ενός δικαίου κόσμου, και αυτός θα είναι ο νέος κόσμος της δικαιοσύνης που υπεσχέθη ο Θεός. Ο Ιησούς έδειξε ότι η αναδημιουργία του κόσμου αυτού, ή «παλιγγενεσία», θα ήταν σ’ έναν καιρό που θα ενεργούσε ως Βασιλεύς επάνω στον θρόνο του της ουρανίου δόξης. Οι «νέοι ουρανοί», η βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού, είναι η ουράνια κυβέρνησις που θα κυβερνά τον νέο κόσμο.

Εκείνο, που ειδικά μας δίνει σήμερα βεβαίωσι για ένα νέο κόσμο, είναι η ίδρυσις από τον Θεό στον ουρανό της βασιλείας του δια Ιησού Χριστού, γεγονός που προφητικά υπεδείχθη από τον προφήτη Δανιήλ: «Είδον εν οράμασι νυκτός, και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού, και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών, και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη, και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή.» (Δαν. 7:13, 14) Το γεγονός αυτό βεβαιώνει εκείνους, που αγαπούν τις υποσχέσεις του Θεού, για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου δικαιοσύνης.

Με μια ‘εξουσίαν, ήτις δεν θέλει παρέλθει’ και μια βασιλείαν «ήτις δεν θέλει φθαρή», ο Βασιλεύς του Θεού, Ιησούς Χριστός, κάνει βεβαία την εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Νέου Κόσμου. «Διότι πάσαι αι επαγγελίαι του Θεού», έγραψε ο απόστολος Παύλος, «είναι εν αυτώ [τω Ιησού Χριστώ] το ναι.» (2 Κορ. 1:20) Τι βεβαιωτική σκέψις—αδιάφορο πόσες είναι οι επαγγελίες του Θεού ή πόσο δύσκολες φαίνονται, στα μάτια των ανθρώπων, όλες αυτές γίνονται Ναι μέσω του Βασιλέως του Θεού, Ιησού Χριστού.

Έχομε, λοιπόν, την πιο μεγάλη βεβαίωσι για ένα νέο κόσμο. Η υπόσχεσις του Θεού για «νέους ουρανούς και νέαν γην είναι βεβαία επειδή αυτός δεν μπορεί να ψευσθή· η υπόσχεσίς του είναι βεβαία λόγω της απεριόριστης δυνάμεώς του, και των περασμένων εκδηλώσεων αυτής της δυνάμεως, όπως στον καιρό του κατακλυσμού του Νώε· η υπόσχεσίς του είναι αξιόπιστη επειδή ο Ύψιστος ο ίδιος και ο Υιός του Ιησούς Χριστός πιστοποιούν το γεγονός, ότι τίποτε δεν είναι πολύ ασύνηθες για τον Θεό και ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ.» Στεφανώνει δε την ελπίδα για ένα θείο Νέο Κόσμο με αταλάντευτη βεβαίωσι το γεγονός ότι η βασιλεία του Θεού κυβερνά και ο ανάσσων Βασιλεύς της γρήγορα θα κάμη αυτή την επαγγελία να είναι Ναι, προς αιώνιον αίνον Εκείνου που υπεσχέθη τον νέον κόσμον.

«Πάσα σαρξ είναι ως χόρτος . . . εξηράνθη ο χόρτος, και το άνθος αυτού εξέπεσεν· ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»—1 Πέτρ. 1:24, 25, ΜΝΚ.

Επωφελούμενοι Τώρα από το Αντίλυτρον του Χριστού

Η ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΗ θυσία του Ιησού Χριστού είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες που ετέθησαν ποτέ στη διάθεσι των ατελών ανθρωπίνων πλασμάτων. Ευτυχείς, πραγματικά, είναι όλοι εκείνοι που επωφελούνται απ’ αυτό το γεγονός!

Ίσως να πη κάποιος, Εγώ δεν έχω ανάγκη ν’ απολυτρωθώ. Εγώ δεν είμαι σε δουλεία. Είμαι ελεύθερος. Μπορώ να κινούμαι όπως μου αρέσει.

Ελεύθερος; Ίσως, με μια περιωρισμένη έννοια, αλλ’ όχι αληθινά ελεύθερος, όχι εντελώς ελεύθερος. Μήπως δεν είμεθα σε δουλεία ως προς τα έργα της αμαρτίας και τον θάνατο στα σώματά μας; Δεν μπορούμε να ενεργούμε τέλεια, ηθικώς ή αλλιώς· ούτε μπορούμε ν’ απομακρύνωμε την πορεία του θανάτου· μπορούμε; Απολύτως όχι! Γι’ αυτό παρεπονέθη ο Ιώβ: «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής·» και γι’ αυτό οι λόγοι του Δαβίδ εφαρμόζονται σε όλους μας: «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.»—Ιώβ 14:1· Ψαλμ. 51:5.

Πώς μπήκαμε σ’ αυτή τη δουλεία; Λόγω της παρακοής του πρώτου μας γονέως Αδάμ, όπως αναγινώσκομε: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Οι πατέρες μας «έφαγον όμφακα και οι οδόντες των τέκνων ημωδίασαν».—Ρωμ. 5:12· Ιερεμ. 31:29.

Και γιατί θα εχρειάζετο ένα αντίλυτρο για να μας λυτρώση από το αδίκημα που μας έκαμε ο πρώτος μας γονεύς; Δεν μπορούσε ο Θεός, απλώς από αγάπη, να συγχωρήση τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους, αφού αυτές είναι κληρονομημένες; Αυτό ισχυρίζεται ο νεωτεριστικός κλήρος, αλλά μ’ αυτό αρνείται τη Γραφική διδασκαλία του αντιλύτρου του Ιησού Χριστού για τις αμαρτίες μας.

Όχι, ο Θεός δεν μπορούσε απλώς να συγχωρήση τα κληρονομημένα αμαρτήματα του ανθρωπίνου γένους, διότι αυτό θα εσήμαινε ότι διέπραξε ένα σφάλμα καταδικάζοντας τον Αδάμ σε θάνατο· ότι δεν προέβλεψε τις συνέπειες της καταδικαστικής του αποφάσεως. Εξ άλλου, αν το έκανε αυτό, θα παρέβαινε τους ιδίους του δικαίους νόμους κι έτσι θα έχανε τον φόβο και τον σεβασμό των πλασμάτων του. Η αμαρτία είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια ζωής κι έτσι απητείτο μια ελεύθερη ζωή για ν’ απαλειφθούν τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας. Αναγινώσκομε, λοιπόν, ότι «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις,» αίμα δε σημαίνει ζωή.—Εβρ. 9:22.

Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός θα μπορούσε στοργικά να διευθετήση ώστε ένας άλλος να πληρώση την ποινή κι έτσι τα θύματα εκείνα της παραβάσεως του Αδάμ θα μπορούσαν ν’ αφεθούν ελεύθερα. Φυσικά, ένας τέτοιος, για να λυτρώση το ανθρώπινο γένος, έπρεπε να είναι τέλειος και να κατέχη το δικαίωμα της ζωής. Επειδή κανείς από τους απογόνους του Αδάμ δεν μπορούσε να το πράξη αυτό, ο Θεός παρέσχε αυτό το προνόμιο στον μονογενή του Υιόν, ο οποίος ευχαρίστως το εδέχθη. Έτσι, ο Θεός μετεβίβασε τη ζωή του Υιού του απ’ τον ουρανό στη γη, στη γαστέρα μιας παρθένου. Με τον τρόπο αυτόν ο Ιησούς εγεννήθη αμέσως ως ανθρώπινη ύπαρξις και μάλιστα με το δικαίωμα της ζωής, πράγμα που τον καθιστούσε ικανό να λυτρώση την ανθρώπινη φυλή.—Γαλ. 4:4.

Κατάλληλα, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής παρουσίασε τον Ιησούν με τα λόγια: «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» Με τον θάνατό του πάνω στο ξύλο του μαρτυρίου ο Ιησούς Χριστός «εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος, αποθνήσκοντας για τις αμαρτίες των, καθώς αναγινώσκομε: «Ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς δια να σηκώση τας αμαρτίας πολλών.» Και καθώς ο ίδιος ο Ιησούς επιστοποίησε: «Ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε δια να υπηρετηθή, αλλά δια να υπηρετήση, και να δώση την ζωήν αυτού λύτρον αντί πολλών.» Ναι, «είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.»—Ιωάν. 1:29· Εβρ. 9:28· Ματθ. 20:28· 1 Τιμ. 2:5, 6.

Εν τούτοις, ένας νεκρός Ιησούς δεν μπορούσε να ωφελήση το ανθρώπινο γένος. Για να μπορέση ο Ιησούς να πληρώση την αξία της θυσίας του στη θεία δικαιοσύνη και ν’ αποκτήση τίτλο στο ανθρώπινο γένος με το δικαίωμα να το ελευθερώση από την αμαρτία και τον θάνατο και να μπορέση, επίσης, να το ωφελήση, ήταν ανάγκη ν’ αναστηθή εκ νεκρών. Αυτό το έπραξε ο Θεός, αλλά με το να αναστήση τον Ιησούν ως πνεύμα, διότι αλλιώς η θυσία του θ’ απερρίπτετο. Μετά από σαράντα μέρες ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό, για να παρουσιάση στον Θεό την αξία της θυσίας του.—Εβρ. 9:24· 1 Πέτρ. 3:18.

ΠΟΙΟΙ ΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ

Οι Γραφές τονίζουν ότι δύο χωριστές και διακεκριμένες τάξεις ωφελούνται από το αντίλυτρον· δηλαδή, το αντίλυτρον έχει ως αποτέλεσμα δύο είδη προορισμών για το ανθρώπινο γένος. Ένας συγκριτικά μικρός αριθμός, 144.000, θα κληρονομήσουν θεία ζωή στους ουρανούς, κι ένας ακαθόριστος μέγας αριθμός ανθρώπων θα λάβουν αιώνια ζωή επάνω στη γη. Ο μικρότερος αριθμός καλούνται το «μικρόν ποίμνιον», επίσης το «σώμα του Χριστού». Αυτοί «είναι οι «ηγορασμένοι από της γης», για να βασιλεύσουν με τον Χριστό στους ουρανούς.—Λουκ. 12:32· Εφεσ. 4:12· Αποκάλ. 14:1, 3· 20:6.

Απ’ τον καιρό ακόμη της Πεντηκοστής αυτοί ωφελούντο απ’ το αντίλυτρον του Χριστού. Πώς; Όταν έλαβαν γνώσι του Θεού, του λόγου του, των βουλών του και του αντιλύτρου του Χριστού, εξήσκησαν πίστι σ’ αυτά. Αποδεικνύοντας την πίστι των μετενόησαν από την περασμένη τους ιδιοτελή πορεία ενεργείας, μετεστράφησαν ή άλλαξαν κατεύθυνσι στο ν’ ακολουθήσουν μια πορεία δικαιοσύνης, αφιερώθησαν να πράττουν το θέλημα του Θεού κι εβαπτίσθησαν. Βάσει της πίστεώς των και της αφιερώσεως και του αντιλύτρου ο Θεός τούς ανακηρύσσει δικαίους, πράγμα που σημαίνει ότι ενόσω αυτοί είναι ακόμη στην ατελή τους σάρκα, τους δίνει το δικαίωμα σε ανθρώπινη ζωή. Αυτή τη ζωή θυσιάζουν για να μπορέσουν να δεχθούν την κλήση του Θεού σε ουράνια αμοιβή, μέσω της οποίας ο Θεός τους αναγνωρίζει ως πνευματικούς υιούς του.

Αυτοί, ‘γεννηθέντες δια του ύδατος της αληθείας και του αγίου πνεύματος του Θεού,’ απολαμβάνουν μια σε μέγιστο βαθμό πολύτιμη σχέση με τον Θεό ως πνευματικοί του υιοί, όλα δε αυτά βασίζονται στο αντίλυτρον του Χριστού. Ο Θεός είναι Πατήρ των κατά ένα διακεκριμένο και προσωπικό τρόπο. Αυτοί μπορούν να πλησιάσουν τον Θεό με προσευχή, και πάντοτε τα ζητήματά των βρίσκουν στοργικό ενδιαφέρον από μέρους του Θεού. Έχουν τη μαρτυρία στη ζωή των ότι είναι υιοί του Θεού, ενώ αυτός τους προετοιμάζει για ζωή στους ουρανούς. Αυτός ενεργεί έτσι ώστε τα «πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού.» Φυσικά, αφού ο αριθμός αυτών είναι περιορισμένος σε 144.000, άρχισαν δε να εκλέγωνται την Πεντηκοστή, δηλαδή, πριν από 1.900 χρόνια, πρέπει ν’ αναμένεται ότι λίγοι μόνον απ’ αυτούς θα ήσαν στη γη στον παρόντα καιρό, όπως και τα γεγονότα δείχνουν ότι αυτό συμβαίνει.—Ρωμ. 8:28.

ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΟΥΝ

Ο Χριστιανικός κόσμος γενικά γνωρίζει ένα μόνο προορισμό για κείνους που επωφελούνται από το αντίλυτρον του Χριστού, δηλαδή, τον ουρανό, αλλ’ οι Γραφές τονίζουν σαφώς ότι οι περισσότεροι από εκείνους που επωφελούνται απ’ το αντίλυτρον του Χριστού θα λάβουν ευλογίες εδώ ακριβώς επάνω στη γη. Ότι θα υπήρχαν δύο τάξεις προεσκιάσθη στην ετήσια ημέρα του εξιλασμού του Ισραήλ, διότι σ’ αυτήν εγίνετο μια θυσία για τον αρχιερέα και την οικογένειά του ή τον οίκον του και μια άλλη για το υπόλοιπον του έθνους Ισραήλ. Καταδεικνύεται, επίσης, από τα λόγια του αποστόλου Ιωάννου, όταν είπε ότι ο Ιησούς Χριστός «είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.»—1 Ιωάν. 2:2· Λευιτ. 16:6, 15.

Αυτό το γεγονός εξάγεται περαιτέρω όταν οι Γραφές ομιλούν για μερικούς ως του σπέρματος του Αβραάμ και ως βασιλείς και ιερείς που βασιλεύουν με τον Χριστόν. Προφανώς, πρέπει να υπάρχουν κι εκείνοι που θα ευλογηθούν από το σπέρμα του Αβραάμ και οι οποίοι είναι υπήκοοι στους οποίους θα βασιλεύσουν αυτοί οι βασιλείς και ιερείς. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιησούς μίλησε όχι μόνον για ένα «μικρόν ποίμνιον» και πρόβατα της «αυλής ταύτης», αλλά και για «άλλα πρόβατα» που επρόκειτο να συνάξη στον εαυτό του.—Ιωάν. 10:16· Γαλ. 3:29.

Αφού η μεγάλη πλειονότης εκείνων, για τους οποίους ο Χριστός έσωσε τη ζωή του ως αντίλυτρον έχουν πεθάνει, έπεται ότι πρέπει να γίνη μια ανάστασις των νεκρών, αν αυτοί πρόκειται να επωφεληθούν απ’ αυτό το αντίλυτρον. Ότι θα υπάρξη ανάστασις για όλους όσοι είναι στα μνημεία, δηλαδή, στη μνήμη του Θεού, το δηλώνουν κατ’ επανάληψιν οι Γραφές: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού [του Ιησού]· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» «Μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.»—Ιωάν. 5:28, 29· Πράξ. 24:15.

Αυτοί θα εξέλθουν από τα μνημεία στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού και θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν για τον Ιεχωβά, τους σκοπούς του και το θέλημά του γι’ αυτούς. Καθόσον θα υποτάσσωνται στη δικαία διακυβέρνησι του Χριστού, θα εφαρμόζωνται σ’ αυτούς τα οφέλη του αντιλύτρου, φθάνοντας έτσι βαθμιαίως σε διανοητική, ηθική και φυσική τελειότητα. Στο τέλος της χιλιετούς εκείνης βασιλείας θα υποστούν μια τελική δοκιμασία. Αν αποδειχθούν πιστοί κάτω απ’ αυτήν, θ’ αποκομίσουν πλήρη τα οφέλη που αντιλύτρου του Χριστού, το δικαίωμα της αιωνίου ζωής μ’ ευτυχία στην παραδεισιακή γη του Θεού.—Αποκάλ. 20:5, 7-9· 21:1-4.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΗΤΕ ΤΩΡΑ

Είναι, επίσης, δυνατόν για μερικούς, που δεν είναι μέλη της νύμφης ή σώματος του Χριστού, να επωφεληθούν από το αντίλυτρον εντεύθεν του Αρμαγεδδώνος και στον νέο κόσμο του Θεού. Αυτή η ευκαιρία είναι ανοιχτή σήμερα για όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως. Αν θα θέλατε να είσθε απ’ αυτόν τον ευτυχή αριθμό, πρέπει να λάβετε μια πορεία όμοια μ’ αυτή που λαμβάνεται απ’ εκείνους οι οποίοι γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού. Δηλαδή, πρέπει να λάβετε γνώσιν του Θεού, των βουλών του, του αντιλύτρου του Χριστού και του θελήματος του Θεού για σας, και ν’ ασκήσετε πίστι σ’ αυτά. Αυτό θα σας οδηγήση στο ν’ αναγνωρίσετε ενώπιον του Θεού ότι εγεννήθητε στην αμαρτία, κι έτσι υπήρξατε παραβάτης του Θείου νόμου, αυτό δε θα σας κάμη ειλικρινά να μετανοήσετε για την περασμένη πορεία ενεργείας σας και να εγκαταλείψετε τη διάπραξι αμαρτιών και ν’ αρχίσετε μια πορεία δικαιοσύνης, αφιερώνοντας τον εαυτό σας στο να πράττετε το θέλημα του Θεού, δίνοντας δημοσία μαρτυρία τούτου με βάπτισμα εν ύδατι. Λαμβάνοντας αυτή την πορεία ενεργείας, θα καταστήτε μέλος του πολλού όχλου για τον οποίον ελέχθη προφητικώς:

«Ιδού όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, οίτινες ίσταντο ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του Αρνίου, ενδεδυμένοι στολάς λευκάς, έχοντες φοίνικας εν ταις χερσίν αυτών· και κράζοντες μετά φωνής μεγάλης, έλεγον, Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου. . . . Ούτοι είναι οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης· και έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου, . . . το Αρνίον το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων.»—Αποκάλ. 7:9, 10, 14, 17.

Ναι, θα είσθε μεταξύ εκείνων που φαίνονται δίκαιοι στα όμματα του Θεού, φορώντας, τρόπον τινά, λευκά ιμάτια, καθαρισμένα με το αίμα του Αρνίου, Ιησού Χριστού. Βάσει της πίστεώς σας στο αντίλυτρον, ο Θεός θα συγχωρήση τις αμαρτίες σας, μολονότι δεν σας παραχωρεί το δικαίωμα της ζωής στον παρόντα καιρό. Λόγω της πίστεώς σας μπορείτε, επίσης, να πλησιάσετε τον Θεό με προσευχή και μπορείτε να τον υπηρετήτε ευπρόσδεκτα. Ως ένας ενδεχόμενος υιός του Θεού, μπορείτε, επομένως, να απευθύνεσθε σ’ αυτόν ως «Πατέρα». Επί πλέον, μπορείτε να ζητήσετε από τον Ιεχωβά ένα μέτρον του αγίου του πνεύματος με τη βεβαιότητα ότι πρόθυμα θα σας το δώση.—Ματθ. 6:9· Λουκ. 11:13.

Δια του αγίου αυτού πνεύματος θα μπορέσετε ν’ ακολουθήσετε μια πορεία δικαιοσύνης, αλλ’ όχι χωρίς την πρόσθετη βοήθεια του λόγου του Θεού και της ορατής του οργανώσεως. Επωφελούμενοι απ’ αυτά, θα μπορέσετε ν’ ανακαινίσετε τη διάνοιά σας και ν’ αναλάβετε μια νέα προσωπικότητα. Επί πλέον, επειδή σας έχει λογισθή ένα μέτρον δικαιοσύνης, είσθε άξιος να συναναστρέφεσθε τους υπολοίπους του σώματος του Χριστού, στους οποίους κατελογίσθη δικαιοσύνη, και να μετέχετε μαζί τους στο μεγαλειώδες έργον, που εκτελεί ο Ιεχωβά στον παρόντα καιρόν, στο έργον της ‘κηρύξεως τούτου του ευαγγελίου της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.’—Ρωμ. 12:2· Εφεσ. 4:23, 24· Ματθ. 24:14.

Αλλ’ ίσως θα ρωτήσετε, Μήπως δεν ελογίσθη δικαιοσύνη και στους πιστούς άνδρες της αρχαιότητος; Μήπως αυτοί δεν απήλαυσαν φιλικές σχέσεις με τον Θεό; Μήπως αυτοί δεν είχαν τα προνόμια της προσευχής και υπηρεσίας στον Ιεχωβά και δεν έλαβαν το άγιον πνεύμα του μολονότι δεν είχε γίνει ακόμη προμήθεια του αντιλύτρου του Χριστού; Αλήθεια. Μέχρι της πληρωμής του αντιλύτρου του Χριστού ο Θεός ελόγιζε ένα μέτρον δικαιοσύνης στους δούλους του και με συγκατάβασι διατηρούσε μ’ αυτούς φιλικές σχέσεις βάσει της πίστεώς των, της αγάπης προς την δικαιοσύνη και της προσφοράς θυσιών ζώων. Αυτές οι θυσίες ζώων προεσκίαζαν ή εξεικόνιζαν το αντίλυτρον του Χριστού, αλλά δεν παρείχαν μόνιμο καθαρισμό από την αμαρτία, ούτε παρείχαν ελπίδα αιωνίου ζωής. Γι’ αυτό, το έθνος Ισραήλ έπρεπε να προσφέρη αυτές τις θυσίες κάθε έτος.—Εβρ. 10:1-4.

Αλλ’ όταν ο Ιησούς Χριστός ήλθε στη γη και πέθανε για τις αμαρτίες του ανθρώπου, ο Θεός επρομήθευσε μια καλύτερη, μια διαρκή βάση για συγχώρησι αμαρτιών και φιλικές σχέσεις με τον Θεό και συγχρόνως διέταξε όπως είναι αποκλειστικό μέσον το αντίλυτρον του Χριστού. Γι’ αυτό είπε ο Ιησούς: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού.» «Ζητήσητε εν τω ονόματί μου.»—Ιωάν. 14:6, 13, 14.

Επειδή ζούμε τόσο κοντά στον νέο κόσμο της Θείας δικαιοσύνης, οι Γραφές δείχνουν ότι όλοι, όσοι επωφελούνται από το αντίλυτρον τώρα, μπορούν να ελπίζουν ότι θα διαφυλαχθούν, από τον Θεό στη διάρκεια του επικειμένου καταστρεπτικού πολέμου τού Αρμαγεδδώνος, που θα σημάνη το τέλος του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων, όπως ακριβώς διεφυλάχθησαν ο Νώε και η οικογένειά του στη διάρκεια της καταστροφής του παλαιού κόσμου. Κατόπιν, όσοι ανήκουν στον «πολύν όχλον» θ’ αρχίσουν να λαμβάνουν τα φυσικά οφέλη του αντιλύτρου του Χριστού, φθάνοντας βαθμιαίως σε τελειότητα διανοίας και σώματος, χωρίς να καταβούν πρώτα στον θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι ενώπιόν των είναι η προοπτική τού να μην πεθάνουν ποτέ, όπως τονίζει η προφητική επαγγελία: «Ζητείτε τον Ιεχωβά . . . ζητείτε δικαιοσύνην, ζητείτε πραότητα, ίσως σκεπασθήτε εν τη ημέρα της οργής του Ιεχωβά.»—Σοφον. 2:3, ΜΝΚ.

Αληθινά, πολύ ευλογητή είναι η μερίς όλων εκείνων που επωφελούνται από το ευεργέτημα του αντιλύτρου του Χριστού τώρα!

Η Δύναμις της Αληθείας

Η αλήθεια έχει τη δύναμι να βοηθή τους ανθρώπους να ‘ενδυθούν τον νέον άνθρωπον.’ (Εφεσ. 4:24) Ενδεικτική του σημείου αυτού ήταν η πείρα δύο ατόμων στην πόλι Α . . . του Μεξικού, που απέβλεπαν στην εξεύρεσι ευκαιρίας να φονεύση ο ένας τον άλλον. Ένας σκαπανεύς διάκονος τούς έκαμε να ενδιαφερθούν και οι δύο για την αλήθεια, χωρίς να ξέρη τις περιστάσεις, και εκάλεσε και τους δύο σε μια δημοσία Γραφική διάλεξι. Ο ένας λέγει την ιστορία ως εξής: «Όταν πήγα στην αίθουσα, οι άνθρωποι μού φέρθηκαν πολύ ευγενικά κι αισθανόμουν ευτυχής. Στο σακκίδιο, που είχα στον ώμο μου, ήταν το περίστροφό μου διαμετρήματος 0,45 και το περιοδικό μου Η Σκοπιά. Ξαφνικά εγύρισα πίσω μου και είδα μέσα στην αίθουσα εκείνον που ήμουν αποφασισμένος να φονεύσω. Τα πρόσωπά μας ωχρίασαν. Το μίσος μας προς αλλήλους ήταν πολύ μεγάλο. Κατόπιν άρχισε η ομιλία. Και οι δυο μας καθήσαμε εκεί με τα χέρια μας στα περίστροφα έτοιμοι για άμεση χρήσι των. Καθόσον προχωρούσε η ομιλία, το χέρι μου βαθμιαίως απεσύρετο από το περίστροφο, και όταν ετελείωσε η ομιλία, δεν ήμουν φοβισμένος αλλ’ ευτυχής. Εγύρισα και είδα στα χέρια του άλλου ανθρώπου μια Σκοπιά και κατάλαβα ότι κι αυτός ήταν ευτυχής. Κατόπιν μ’ επλησίασε μειδιώντας, κι απεφασίσαμε να τερματίσωμε το μίσος μας και να ενωθούμε σε συνεργασία παρά το πλευρόν του Ιεχωβά και του Χριστού Ιησού.» Σήμερα αυτός ο άνθρωπος είναι αδελφός και υπηρέτης εκκλησίας, ο δε άλλος έγινε αδελφός και ειδικός σκαπανεύς. Η αγάπη των προς αλλήλους έγινε ισχυρότερη από το μίσος τους. Η αλήθεια έχει τη δύναμι να μεταβάλλη και να ενώνη τους ανθρώπους.

Άγρυπνοι στη Χριστιανική Ευθύνη

Ο ΚΑΙΡΟΣ του παλαιού αυτού κόσμου περνάει γοργά. Πώς το γνωρίζομε αυτό; Από την εκπλήρωσι της μεγάλης προφητείας του Ιησού, σχετικά με την οποίαν είπε: «Όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι πλησίον είναι, επί τας θύρας. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»—Μάρκ. 13:29, 30.a

Ποιο είναι το ενδιαφέρον των Χριστιανών γι’ αυτό; Είναι πολύ μεγάλο το ενδιαφέρον, διότι ο Ιησούς συνεχίζοντας είπε: «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε· διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός. Επειδή τούτο θέλει είσθαι ως άνθρωπος αποδημών, όστις αφήκε την οικίαν αυτού, και έδωκεν εις τους δούλους αυτού την εξουσίαν, και εις έκαστον το έργον αυτού, και εις τον θυρωρόν προσέταξε να αγρυπνή. Αγρυπνείτε λοιπόν· διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, . . . μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους. Και όσα λέγω προς εσάς, προς πάντας λέγω, Αγρυπνείτε.»—Μάρκ. 13:33-37.

Σε ποια έλευσι αναφέρεται ενταύθα; Όχι του Χριστού την έλευσι ή παρουσία, που άρχισε στο έτος 1914, ούτε στην εκδήλωσι της παρουσίας του, την επιφάνεια, που άρχισε στο έτος 1918 με τον Ιεχωβά ερχόμενον στον ναό με τον άγγελον της διαθήκης, αλλά στην έλευσί του στον Αρμαγεδδώνα, στην αποκάλυψί του, στη φανέρωσί του, στην οποία ο Ιησούς, επίσης, ανεφέρθη όταν είπε, «Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης.»—Αποκάλ. 16:15.

Σε τι πρέπει ν’ αγρυπνούν οι Χριστιανοί; Στις Θεόδοτες ευθύνες των. Ο καθένας, που αφιερώθηκε να πράξη το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήση τα ίχνη του Ιησού Χριστού, πρέπει ν’ αγαπά και να υπηρετή τον Θεό, όπως απητείτο και από τον λαό του Θεού στους αρχαίους χρόνους: «Τι ζητεί Ιεχωβά ο Θεός σου παρά σου, ειμή να φοβήσαι Ιεχωβά τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού, και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου.»—Δευτ. 10:12, ΜΝΚ.

Ποιες διάφορες ευθύνες περιλαμβάνει αυτό; Μεταξύ των πρώτων είναι να λέμε πιστά τον λόγον του Ιεχωβά: «Ιεχωβά ο Θεός ελάλησε· τις δεν θέλει προφητεύσει;» Οι πρώτοι Χριστιανοί κατανοούσαν την ευθύνη των να το πράξουν αυτό, διότι διαβάζομε ότι «οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον.» Ο απόστολος Παύλος είχε μια ιδιαίτερα ζωηρή εκτίμησι της αποστολής του να κηρύττη, διότι ανέκραξε: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω.» Αυτή την ευθύνη κανένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν μπορεί να την παραμερίση ή να την αποφύγη, αλλά πρέπει ν’ αγρυπνή γι’ αυτήν, να επιλαμβάνεται όλων των ευκαιριών για να την εκπληρώση. Τον μήνα Μάιο όλοι οι Χριστιανοί διάκονοι θα το πράξουν αυτό παρουσιάζοντας το βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκατεστημένο Παράδεισο στη διακονία τους.—Αμώς 3:8, ΜΝΚ· Πράξ. 8:4· 1 Κορ. 9:16.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη φορά, είναι επίκαιρη η συμβουλή που αναγράφεται στην επιστολή 1 Θεσσαλονικείς 5:6: «Άρα λοιπόν ας μη κοιμώμεθα ως και οι λοιποί, αλλ’ ας αγρυπνώμεν, και ας εγκρατευώμεθα.» Κάθε Χριστιανός, λοιπόν, ας αγρυπνή στις ευθύνες του προς τον Θεόν του, προς τον πλησίον του, προς την οικογένειά του και προς την εκκλησία του. Πράττοντας τούτο, θα κερδίση την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και μπορεί να ελπίζη να επιζήση στην επικείμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος για ν’ απολαύση ατελεύτητη ζωή στον νέο κόσμο του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Τα Θαύματα του Ιησού

ΚΑΤΑ τον Αυγουστίνον, θαύμα είναι ένα γεγονός, το οποίον συμβαίνει κατά ένα τρόπον αντίθετο προς τις «γνωστές» ενέργειες της φύσεως. Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει ότι θαύμα μπορεί να ορισθή ως «η κυριαρχία των πνευματικών δυνάμεων του κόσμου σ’ ένα εξαιρετικό βαθμό πάνω στην απλή ύλη.» Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος εξετέλεσε καταπληκτικά θαύματα μεταξύ των ανθρώπων, τα ωνόμασε απλώς «θαύματα» του Θεού.—Ματθ. 11:21.

Ο Ιησούς πραγματικώς έκαμε θαύματα. Μετέβαλε νερό σε κρασί, εθεράπευσε τον γυιό ενός ευγενούς, εθεράπευσε έναν ανάπηρο στη Βηθεσδά, εβάδισε στα ύδατα, έκαμε τα μάτια τυφλών ν’ αναβλέψουν, έκαμε αλάλους να μιλούν και κωφούς ν’ ακούουν. Έθρεψε πλήθη με λίγους άρτους, εξέβαλε δαιμόνια και ήγειρε νεκρούς σε ζωή. Ποτέ, όμως, δεν προσέφυγε σε ψυχονευρώσεις, σε εξορκισμούς ή μυστήρια οποιουδήποτε είδους για να εκτελέση τα ισχυρά του έργα. Ενίοτε χρησιμοποιούσε μια απαλή ευγενική φωνή, άλλοτε εφώναζε με δυνατή φωνή, πράγμα που έκαμε όταν ανέστησε τον Λάζαρον από τους νεκρούς. Υπήρχαν περιπτώσεις, που ήγγιζε τους ασθενείς και προσηύχετο. Συχνά ο Ιησούς ρωτούσε: «Τι θέλεις να σοι κάμω;» Ή, «Πιστεύετε ότι δύναμαι να κάμω τούτο;» Μετά την εκτέλεσι της θεραπείας, έλεγε: «Η πίστης σου σε έσωσεν».—Λουκ. 18:41· Ματθ. 9:28· Λουκ. 8:48.

Στην περίπτωσι ενός κωφαλάλου, ο Ιησούς τον παρέλαβε «κατ’ ιδίαν από του όχλου, έβαλε τους δακτύλους αυτού εις τα ώτα αυτού· και πτύσας, ήγγισε την γλώσσαν αυτού· και αναβλέψας εις τον ουρανόν, εστέναξε, και λέγει προς αυτόν, Εφφαθά, τουτέστιν, Ανοίχθητι. Και ευθύς ηνοίχθησαν τα ώτα αυτού· και ελύθη ο δεσμός της γλώσσης αυτού, και ελάλει ορθώς.»—Μάρκ. 7:33-35.

Σε μια άλλη περίπτωσι ο Ιησούς «έπτυσε χαμαί, και έκαμε πηλόν εκ του πτύσματος, και επέχρισε τον πηλόν επί τους οφθαλμούς του τυφλού· και είπε προς αυτόν, Ύπαγε, νίφθητι εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ, (το οποίον ερμηνεύεται Απεσταλμένος). Υπήγε λοιπόν και ενίφθη, και ήλθε βλέπων.»—Ιωάν. 9:6, 7.

Η Γραφή λέγει ότι ο Ιησούς εθεράπευε «πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν εν τω λαώ,» ότι «εξέβαλε τα πνεύματα με λόγον, και πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσε· δια να πληρωθή το ρηθέν δια Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος, “Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε, και τας νόσους εβάστασεν”.»—Ματθ. 9:35· 8:16, 17.

Ο Ιησούς δεν έκανε θαύματα απλώς για να εντυπωσιάση ανθρώπους με τη μεγάλη του δύναμι. Σαφώς απέρριψε την ιδέα τού να γίνη ένας απλούς θαυματοποιός. Ο Σατανάς ή Διάβολος τον επείραξε για να ελκύση την προσοχή του στον εαυτό του μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλ’ ο Ιησούς καθαρά ηρνήθη να το πράξη αυτό. Ο Βασιλεύς Ηρώδης ήλπιζε να παραστή μάρτυς κάποιας επιδείξεως των θαυματουργικών δυνάμεων του Ιησού, αλλά κι ο Ιησούς ηρνήθη να τον ευαρεστήση. Ο Ιησούς δεν εξήρχετο να εντυπωσιάση τους ευπίστους ανθρώπους, που επιζητούσαν μια συγκίνησι. Πραγματικά, υπέδειξε έντονα ότι είναι αξιόμεμπτο να επιζητούν οι άνθρωποι τέτοια σημεία. Είπε: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί.»—Ματθ. 12:39· 2:3-7· Λουκ. 23:8.

Τα θαύματα του Ιησού επροκάλεσαν πολλή σκέψι σε όλον τον Ισραήλ. Πολλοί έλεγαν: «Ο Χριστός όταν έλθη, μήπως θέλει κάμει θαύματα πλειότερα τούτων τα οποία αυτός έκαμεν;» «Ποτέ δεν εφάνη τοιούτον εν τω Ισραήλ.» (Ιωάν. 7:31· Ματθ. 9:33) Αλλ’ εκείνοι που είχαν μοχθηρή και προκατειλημμένη καρδιά επηρεάσθησαν κατ’ αντίθετον τρόπον από τα θαύματά του. Μερικοί από τους Φαρισαίους παρεπονούντο: «Ούτος ο άνθρωπος δεν είναι παρά του Θεού, διότι δεν φυλάττει το σάββατον.» «Δια του άρχοντος των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια,» έλεγαν. (Ιωάν. 9:16· Ματθ. 9:34) Αλλά δεν ήσαν όλοι τόσο εύπιστοι. Όταν ο Ιησούς εθεράπευσε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθή τυφλός, ο λαός παρετήρησε: «Πώς δύναται άνθρωπος αμαρτωλός να κάμνη τοιαύτα θαύματα;» Όταν ο τυφλός ηρωτήθη: «Συ τι λέγεις περί αυτού, επειδή ήνοιξε τους οφθαλμούς σου;» Ο άνθρωπος απήντησε: «Προφήτης είναι.» (Ιωάν. 9:16, 17) Στην περιοχή της γενετείρας του Ιησού οι άνθρωποι ρωτούσαν: «Πόθεν εις τούτον ταύτα; και τις η σοφία η δοθείσα εις αυτόν, ώστε και θαύματα τοιαύτα γίνονται δια των χειρών αυτού; δεν είναι ούτος ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε του Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; και δεν είναι αι αδελφαί αυτού ενταύθα παρ’ ημίν;» «Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ.» Υπήρχε μέγας διχασμός. Πραγματικά, αφού ο Ιησούς αποκατέστησε το ξερό χέρι ενός ανθρώπου ώστε να γίνη υγιές όπως και το άλλο, «εξελθόντες οι Φαρισαίοι, συνεβουλεύθησαν ευθύς μετά των Ηρωδιανών κατ’ αυτού, δια να απολέσωσιν αυτόν.»—Μάρκ. 6:2, 3· 3:6· Ματθ. 12:13, 14.

ΣΗΜΕΙΟΝ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;

Τα θαύματα του Ιησού Χριστού αποτελούσαν απόδειξιν του γεγονότος ότι ο Μεσσίας ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο ίδιος ο Ιησούς τα θεωρούσε ως εκπληρώσεις των προφητειών των Εβραϊκών Γραφών περί του Μεσσίου, αλλά, προσέξτε, αυτά ήσαν αποδείξεις μόνο σ’ εκείνους που είχαν πίστι να διακρίνουν ότι η βασιλεία του Θεού αληθινά επλησίασε εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς παρώτρυνε τα πλήθη ν’ ασκούν πίστι σ’ αυτόν ως τον Μόνον, που απέστειλε ο Ιεχωβά, αλλά πολλοί από τον λαό ηρνούντο να πιστέψουν. Παρά τα θαύματα που εξετέλεσε, εξακολούθησαν να τον ερωτούν: «Τι σημείον λοιπόν κάμνεις συ, δια να ίδωμεν και πιστεύσωμεν εις σε; τι εργάζεσαι;» Ζητούσαν κάποια πρόσθετη υπερφυσική πράξι από μέρους του, όπως ήταν το πήδημα από το πτερύγιον του ναού, κάποια ενέργεια που θα ανάγκαζε τις άπιστες, σκληρυμένες καρδιές των να πιστέψουν. Ο Ιησούς, εν τούτοις, ηρνείτο να τους διευκολύνη. Τα θαύματα, λοιπόν, κατέστησαν σημεία μόνο σ’ εκείνους που είχαν τη διόρασι της πίστεως, σ’ αυτούς δε αποτελούσαν μόνο πρόσθετη απόδειξι εκείνου το οποίον ήδη εγνώριζαν εκ πίστεως, δηλαδή, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.—Ιωάν. 6:30· Ματθ. 12:38.

Ο απόστολος Ιωάννης λέγει: «Αλλ’ ενώ έκαμε [ο Ιησούς] τόσα θαύματα έμπροσθεν αυτών, δεν επίστευον εις αυτόν δια να πληρωθή ο λόγος του προφήτου Ησαΐου, τον οποίον είπε, “Ιεχωβά, τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών; και ο βραχίων του Ιεχωβά εις τίνα απεκαλύφθη;” Δια τούτο δεν ηδύναντο να πιστεύωσι, διότι πάλιν είπεν ο Ησαΐας, “Ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτών, και εσκλήρυνε την καρδίαν αυτών δια να μη ίδωσι με τους οφθαλμούς, και νοήσωσι με την καρδίαν, και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς”.»—Ιωάν. 12:37-40, ΜΝΚ.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Τα θαύματα κατάλληλα θεωρούμενα, υποβοηθούσαν την πίστι· αποτελούσαν πρόσθετη απόδειξι ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός, διότι ο Θεός εκτελούσε δυνατά έργα μέσω αυτού. Αλλά τα θαύματα είναι και έργα του θείου ελέους και ευσπλαγχνίας, η δε πλήρης ελέους και ευσπλαγχνίας ιδιότης των αποτελεί ένα σπουδαίον παράγοντα. Δεν προωρίζοντο να επιβάλουν πίστι στον Ιησούν ως τον Μεσσίαν, αλλά στο να επιταχύνουν την κατανόησι αυτού ως του Χριστού. Τα θαύματά του ήσαν μέσα επιδείξεως αγαθωσύνης, αστείρευτες πηγές χαράς που ήσαν από πολλού κλεισμένες. Έδωσαν έμφασι στη διδασκαλία του Ιησού.

Στην Κανά της Γαλιλαίας ο Ιησούς εξετέλεσε το πρώτο του θαύμα. Μετέτρεψε σε άριστο κρασί το νερό, με το οποίο ήσαν γεμάτες ‘έξη υδρίες λίθινες’. Εκεί ο Ιησούς εδίδαξε στους ανθρώπους ένα μάθημα φιλοξενίας κι επέδειξε τη γενναιοφροσύνη του Θεού. Το καλό «κρασί βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Αν, λοιπόν, η ποσότης ήταν πολύ μεγαλύτερη από την ανάγκη, δεν θα εσπαταλάτο. Αυτό το θαύμα μας λέγει, επίσης, ότι ο Ιησούς επεδοκίμαζε τα ποτά που είχαν υποστή ζύμωσι, ειδ’ άλλως δεν θα έκανε τον οίνον.—Ιωάν. 2:1-11.

Στην Κανά, επίσης, ήταν που κάποιος ακόλουθος του βασιλέως παρεκάλεσε τον Ιησούν να θεραπεύση τον γυιό του «διότι έμελλε να αποθάνη» στην Καπερναούμ. Ο Ιησούς όχι μόνο απέδωσε το παιδί στον γονέα του, αλλά κι απέστειλε έναν πιο εξαίρετο πατέρα στο παιδί. Αντί να πάη στην Καπερναούμ με τον άνθρωπον αυτόν, ο Ιησούς του είπε: «Ύπαγε, ο υιός σου ζη, Και επίστευσεν ο άνθρωπος εις τον λόγον τον οποίον είπε προς αυτόν ο Ιησούς, και ανεχώρει.» Ο πατέρας έμαθε αργότερα ότι ο γυιός του έγινε καλά τη στιγμή που ο Ιησούς εξέφρασε τα λόγια του, μολονότι ο Ιησούς απείχε περίπου είκοσι πέντε μίλια από την Καπερναούμ. Έτσι ο Ιησούς κατέδειξε ότι η δύναμις του Θεού να θεραπεύη δι’ αυτού δεν δεσμεύεται από την απόστασι. Ως αποτέλεσμα τούτου «επίστευσεν αυτός και όλη η οικία αυτού.»—Ιωάν. 4:46-53.

Στην Ιερουσαλήμ, σε μια λίμνη που ελέγετο Βηθεσδά, ο Ιησούς εθεράπευσε έναν άνθρωπο, που ήταν ασθενής επί τριάντα οκτώ χρόνια. Οι Ιουδαίοι παρεπονέθησαν ότι ο Ιησούς το έκαμε αυτό το Σάββατο. Ο Ιησούς απήντησε στα παράπονά των υπαινισσόμενος την αδιάκοπη δράσι του Θεού όλες τις μέρες εξίσου. «Ο Πατήρ μου εργάζεται έως τώρα, και εγώ εργάζομαι,» είπε. (Ιωάν. 5:17) Γιατί δεν έπρεπε να γίνεται ένα καλόν το σάββατο; Μήπως ο ήλιος παύει να λάμπη; Μήπως σταματούν τα ποτάμια; Μήπως το χορτάρι παύει να μεγαλώνη; Μήπως δεν ωριμάζουν οι καρποί και δεν κελαϊδούν τα πουλιά; Δεν έχει ενασχόλησι ο Θεός; Σε όλο το βασίλειο του Θεού το σάββατο είναι μια μέρα ενεργού ελέους. Γιατί, λοιπόν, ο Κύριος του σαββάτου δεν θα έκανε έργα ελέους το σάββατο;

Ο Ιησούς διατάσσει τα ψάρια της θαλάσσης κι έρχονται. Περιπατεί πάνω στα ύδατα και καταπαύει σφοδρές θύελλες. Αποδεικνύει ότι έχει εξουσία, ότι ‘εξουσιάζει επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.’ Αυτός είναι αληθινά ο Υιός του ανθρώπου.—Γέν. 1:28· Λουκ. 5:4-7· Μάρκ. 6:48· Ματθ. 8:23-27· 28:18· 8:20.

Τα θαύματα του Ιησού αποτελούν φωτεινές εκδηλώσεις τρυφερής συμπαθείας στα ανθρώπινα παθήματα, αστραπές φωτός αγάπης και συμπαθείας. Αποτελούν μέρος της διδασκαλίας του, αποδείξεις των ευλογιών που θα επέλθουν στον νέο κόσμο, στον οποίον δεν θα υπάρχη πια λύπη ή θάνατος. Είναι τα μέσα για να εντυπωθή σε ανθρώπους η αλήθεια ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός.—Αποκάλ. 21:4.

Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος, και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας.»—Εβρ. 4:14-16.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Στο κεφάλαιο έκτο, σελίς 58, παράγραφος 15 του βιβλίου Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο, γίνεται η δήλωσις ότι «κανένας από τους πρωτοτόκους γυιούς του λαού Ισραήλ δεν πέθανε από τη δεκάτη αυτή πληγή» στην Αίγυπτο. Μήπως αυτό σημαίνει ότι μόνο άρρενες ανεγνωρίζοντο ως τα πρωτότοκα;—Φ. Δ., Ηνωμ. Πολιτ.

Είναι φανερό ότι τα πρωτότοκα που κατονομάζονται στις Γραφές σημαίνουν τα άρρενα μόνο. Ο Φαραώ ο ίδιος ήταν ένας πρωτότοκος. Εν τούτοις, δεν περιελήφθη στη θανάτωσι επειδή είχε δική του οικογένεια, ήταν δε προωρισμένον να πεθάνη όχι η κεφαλή της οικογενείας, αλλά ο πρωτότοκος γυιός της οικογενείας. Συνεπώς, όχι ο Φαραώ, αλλά ο πρωτότοκος του γυιός απωλέσθη στη μοιραία νύχτα του Πάσχα.—Έξοδ. 12:12, 29.

Είναι πιθανόν ότι δεν είχε κάθε Αιγυπτιακή οικογένεια ένα κατά γράμμα πρωτότοκο γυιό. Αλλά ο όρος πρωτότοκος θα μπορούσε να περιλαμβάνη τον κυριώτερον στο σπίτι που κατείχε τη θέσι ενός πρωτοτόκου. Έτσι το κυριώτερο άρρεν στο σπίτι, έπειτα από την κεφαλή της οικογενείας, θα πέθαινε ως αντιπροσώπευον τον κατάλληλο πρωτότοκο με γέννησι. Ότι απλώς οι άρρενες πρωτότοκοι προσδιωρίσθησαν και ετέθη σε κίνδυνο η ζωή τους τη νύχτα εκείνη του Πάσχα, είναι φανερό από το γεγονός ότι όταν έγινε ανταλλαγή με το να παραδοθούν οι Λευίται στον Ιεχωβά Θεό, μόνο οι άρρενες Λευίται απηριθμήθησαν, και επειδή δεν υπήρχαν αρκετοί άρρενες Λευίται για να υπολογισθούν αντί όλον των αρρένων πρωτοτόκων των δώδεκα φυλών που είχαν σωθή από την Αίγυπτο, έπρεπε να πληρωθή μια εξαγοραστική τιμή για το πλεόνασμα των αρρένων πρωτοτόκων των Ισραηλιτών, που δεν ισοσταθμίζοντο από τον αριθμό των ανταλλαγέντων Λευιτών.—Αριθμ. 3:40-51.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Ιούνιο

1 Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον.—Ησ. 44:8, ΜΝΚ. Σ 1/12/61 5

2 Εγώ είμαι καθαρός από του αίματος πάντων.—Πράξ. 20:26. Σ 15/12/61 19, 20α

3 Μη αρνηθής το καλόν προς εκείνους εις τους οποίους πρέπει, όταν ήναι εν τη χειρί σου να κάμνης αυτό.—Παροιμ. 3:27. Σ 1/5/61 14, 15α

4 Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ. Σ 15/5/61 18α

5 Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.—Ματθ. 5:3. Σ 1/6/61 14, 13α

6 Ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πώς να αρέση εις τον Κύριον ο δε νενυμφευμένος μεριμνά τα του κόσμου, πώς να αρέση εις την γυναίκα. . . . Λέγω δε τούτο δια το συμφέρον υμών αυτών.—1 Κορ. 7:32-35. Σ 1/7/61 17α

7 Δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· . . . σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων.—1 Ιωάν. 2:27. Σ 15/6/61 18, 19

8 Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, . . . εν καθαρότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω.—2 Κορ. 6:4, 6. Σ 15/7/61 7, 8α

9 Πας ο λαός ήτο προσηλωμένος εις το να ακούη αυτόν.—Λουκ. 19:48. Σ 1/8/61 9α

10 Μη έχετε με προσωποληψίας την πίστιν του . . . Κυρίου ημών.—Ιάκ. 2:1. Σ 15/8/61 10, 11

11 Έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.—Ρωμ. 15:2, 3. Σ 1/9/61 5, 6

12 Οι νεώτεροι υποτάχθητε εις τους πρεσβυτέρους· πάντες δε υποτασσόμενοι εις αλλήλους, ενδύθητε την ταπεινοφροσύνην.—1 Πέτρ. 5:5. Σ 15/9/61 22, 23

13 Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.—1 Κορ. 15:33. Σ 1/10/61 3, 4α

14 Ακούσατε, τέκνα, παιδείαν πατρός, και προσέχετε να μάθητε σύνεσιν.—Παροιμ. 4:1. Σ 15/11/61 21, 22

15 [Ο Θεός] δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.—1 Κορ. 10:13. Σ 1/12/61 10α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Όταν ένα άτομο έχη υπ’ όψιν ότι μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν σαφείς πληροφορίες σχετικά με την εποχή μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διερωτάται ή ν’ απορή ως προς το ποια είναι η ευθύνη του ως Χριστιανού. Άγρυπνοι ως προς την ευθύνη τους, οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν τον Μάιο τη διακονία των αγαθών νέων «κατ’ οίκους» παρουσιάζοντας το πολύτιμο βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο αντί δρχ. 22.

ΓΥΡΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Περικυκλώνοντας κατά γράμμα τη γη, το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο γίνεται γοργά ένα από τα πιο δημοφιλή Γραφικά βοηθήματα μελέτης που έχουν δημοσιευθή ποτέ. Είναι τώρα διαθέσιμο σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες και ετοιμάζονται μεταφράσεις και σε άλλες ακόμη γλώσσες. Ένας από τους κυριωτέρους λόγους της εξαιρετικής υποδοχής, με την οποία γίνεται δεκτό το βιβλίο αυτό, είναι ο σαφής και εύληπτος τρόπος, με τον οποίον εκτίθεται η ιστορία της Βίβλου σχετικώς με τη δημιουργία του ανθρώπου, την πτώσι του από τη θεία εύνοια, την οδόν της απολυτρώσεως καθώς και την ελπίδα για ζωή. Αποκτήστε και σεις το αντίτυπό σας. Εμβάστε μόνον δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

24 Ιουνίου: Παγκόσμιος Άρχων από τον «Οίκον του Άρτου.» Σελ. 265.

1 Ιουλίου: Ως Δρόσος από Θεού και ως Λέων Μεταξύ Εθνών. Σελ. 272.

Θεμέλιο για ένα Δίκαιο νέο Κόσμο

ΠΟΣΟ χαροποιεί την καρδιά το ότι ο υποσχεμένος νέος κόσμος, όπως και ο προφητικός λόγος του Θεού, έγινε «βεβαιότερος»! Βεβαιότερος παρά όταν ο Θεός εξέθεσε την επαγγελία του μέσω του Ησαΐα για το ότι ‘νέους ουρανούς κτίζει, και νέαν γην’! Ναι, και βεβαιότερος παρά όταν η επαγγελία αυτή επανεξετέθη αργότερα από τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος, προσέθεσε τη βεβαίωσι «εν οις δικαιοσύνη κατοικεί». (2 Πέτρ. 1:19· Ησ. 65:17· 2 Πέτρ. 3:13) Ο νέος κόσμος είναι «βεβαιότερος» με την έννοια ότι ο Οικοδόμος του έχει ήδη αρχίσει να εκπληρώνη την επαγγελία του: Επρομήθευσε ένα στερεό, διαρκές, δίκαιο θεμέλιο έτσι ώστε ο νέος κόσμος θα διαμένη για πάντα με δικαιοσύνη.

Πότε ο Ιεχωβά Θεός έθεσε το θεμέλιο για ένα δίκαιο νέο κόσμο; Η τοποθέτησης του θεμελίου του νέου κόσμου επροχώρησε μ’ έναν ωρισμένο, προοδευτικό τρόπο, αρχίζοντας μ’ ένα προπαρασκευαστικό βήμα που έκαμε ο Θεός στον πρώτον αιώνα της Χριστιανικής Εποχής. Αυτό έγινε στον Ιορδάνη Ποταμό, το 29 μ.Χ., όταν ο Παντοδύναμος Θεός απεκύησε τον αγαπητό του Υιό Ιησού Χριστό με άγιο πνεύμα, χρίοντάς τον για να γίνη Βασιλεύς στους «νέους ουρανούς» του νέου κόσμου.

Σύντομα κατόπιν, το 33 μ.Χ., έλαβε χώραν μια μεγαλύτερη προοδευτική ανάπτυξις στην τοποθέτησι του θεμελίου του νέου κόσμου. Αυτό έγινε όταν ο Θεός ήγειρε τον Υιό του εκ νεκρών την τρίτη ημέρα σε ουράνια ζωή. Μετά σαράντα ημέρες, ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στην παρουσία του Πατρός του και παρουσίασε την αξία του χυθέντος αίματός του. Με την αποδοχή από τον Θεό της αξίας της τελείας ανθρωπίνης ζωής του Ιησού, ετέθη το θεμέλιο για τον νέο κόσμο με τέτοιο τρόπο σαν να εξετελέσθη το πρώτο στάδιο· και ο αναστημένος Ιησούς Χριστός ορθά ωνομάσθη ‘το Αρνίον το εσφαγμένον από καταβολής κόσμου’.—Αποκάλ. 13:8.

Αλλά γιατί δεν μπορούσε το θεμέλιο του νέου κόσμου να τεθή σε πλήρη κλίμακα τότε στο 33 μ.Χ.; Επειδή όταν ο Ιησούς ανελήφθη στην παρουσία του Θεού, εκάθησε στα δεξιά του Πατρός του: «Αλλ’ αυτός αφού προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών, εκάθισε διαπαντός εν δεξιά του Θεού, προσμένων του λοιπού εωσού τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού.» (Εβρ. 10:12, 13) Επομένως, η τελική, σε πλήρη, κλίμακα τοποθέτησις του θεμελίου του νέου κόσμου, θα έπρεπε να αναβληθή ως τον καιρό της λειτουργίας των «νέων ουρανών»—οπότε η βασιλεία του Θεού θα ιδρύετο στον ουρανό και οι εχθροί του Βασιλέως Ιησού Χριστού θα εγίνοντο υποπόδιον των ποδών του.

Γιατί ήταν τόσο σπουδαίο το προκαταρκτικό βήμα της τοποθετήσεως του θεμελίου του νέου κόσμου το 33 μ.Χ.; Επειδή ήταν ανάγκη ο θεμέλιος λίθος των πνευματικών «νέων ουρανών» να είναι ένας δοκιμασμένος και δόκιμος θεμέλιος λίθος. Ένα τέτοιο θεμέλιο έπρεπε να τετραγωνισθή με απόλυτη δικαιοσύνη. Ο Ιησούς Χριστός εδοκιμάσθη με την έλευσί του στη γη· αυτή η δοκιμή εξησφάλισε ότι το εποικοδόμημα που θα εκτίζετο επάνω στο θεμέλιο θα παρέμενε σταθερό στη δικαιοσύνη, χωρίς να στραφή ποτέ στη φαυλότητα, χωρίς ποτέ να καταλήξη σε απογοήτευσι.

Ο προφήτης Ησαΐας προείπε ότι αυτός ο θεμέλιος Λίθος θα ήταν εκλεκτός και δόκιμος: «Ιδού, θέτω εν τη Σιών θεμέλιον, λίθον, λίθον εκλεκτόν, έντιμον ακρογωνιαίον, θεμέλιον ασφαλές.» (Ησ. 28:16) Ο απόστολος Πέτρος, στην Πρώτη επιστολή του 2:6, 7, κάνει άμεση εφαρμογή του Ησαΐας 28:16 στον Ιησού Χριστό. Πώς εδοκιμάσθη ο Ιησούς όταν ήταν στη γη, ώστε να γίνη «εκλεκτός»; Επειράσθη από τον Διάβολο για να γίνη άπιστος, να υποχωρήση στο δελέασμα της αδικίας. Αλλ’ ο Ιησούς αντέστη σε κάθε προσπάθεια του Διαβόλου να τον απομακρύνη από τον Θεό και τον κανόνα του της απολύτου δικαιοσύνης. Ο Ιησούς εκτελούσε ακριβώς εκείνο που εδίδασκε στους άλλους. «Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τη δοκιμασία, ο Ιησούς απέδειξε την αγάπη του για τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του και συνεπώς ο Θεός μπορούσε να του εμπιστευθή οποιαδήποτε ευθύνη, ακόμη και του να είναι «θεμέλιον ασφαλές» του δικαίου νέου κόσμου. Έτσι η προς Εβραίους επιστολή 5:8, 9 λέγει: «Καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ’ όσων έπαθε. Και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν.»

Αυτή η δήλωσις του θεοπνεύστου συγγραφέως του βιβλίου της προς Εβραίους επιστολής αποκαλύπτει μια άλλη αιτία για την οποίαν ο Ιησούς ήλθε στη γη, καθώς και γιατί το γεγονός του 33 μ.Χ., που προαναφέραμε, ήταν τόσο σπουδαίο. Με το ν’ αποδειχθή πιστός μέχρι θανάτου ως άνθρωπος ο Ιησούς εδικαίωσε τον Πατέρα του, και συγχρόνως παρέσχε μια βάσι «σωτηρίας αιωνίου». Πώς; Επειδή «προσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών . . . διαπαντός.» Έτσι απελύτρωσε ή εξηγόραοε όλα όσα ο άπιστος Αδάμ είχε χάσει για τους απογόνους του με το ότι αμάρτησε και έχασε το δικαίωμα της τελείας ανθρωπίνης ζωής σ’ ένα δίκαιο κόσμο. Για να εξαγοράση τα τέλεια εκείνα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια παραδείσια γη γι’ αυτούς, ο Υιός του Θεού έγινε τέλειος άνθρωπος. Αν ο Ιησούς δεν είχε προμηθεύσει ένα αντίλυτρο δια «πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν», κανένα εποικοδόμημα αποτελούμενο από απογόνους του Αδάμ δεν θα μπορούσε ποτέ να οικοδομηθή επάνω σ’ αυτό το ‘ασφαλές θεμέλιον’· και κανείς από μας δεν θα μπορούσε να έχη ελπίδα για ένα δίκαιο νέο κόσμο.

Και τώρα στην εποχή μας ο νέος κόσμος είναι ακόμη βεβαιότερος! Γιατί; Επειδή μνημειώδεις εξελίξεις συνέβησαν όσον αφορά τους «νέους ουρανούς και νέαν γην» στην εποχή μας! Το περιοδικό αυτό συχνά εξήγησε, δίνοντας άφθονες Γραφικές αποδείξεις, ότι το έτος 1914 μ.Χ. εσημείωσε τον καιρό που ο Θεός ενεθρόνισε τον Βασιλέα του Ιησού Χριστό, εκπληρώνοντας τον Ψαλμό 2:6: «Αλλ’ εγώ . . . έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» Μήπως αυτό σημαίνει ότι έλαβε χώραν ένα άλλο μεγαλύτερο προκαταρκτικό βήμα προς την τοποθέτησι σε πλήρη κλίμακα του θεμελίου του νέου κόσμου, ακόμη και ενόσω οι εχθροί του Χριστού είναι ακόμη δραστήριοι; Ναι, πράγματι, διότι η διαταγή του Θεού στον Βασιλέα του ήταν: «Κατακυρίευε εν μέσω των εχθρών σου.»—Ψαλμ. 110:2.

Εγνωρίζατε ότι ο Αβραάμ απέβλεπε σ’ αυτόν τον καιρό που η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα υπέτασσε όλους τους εχθρούς της δικαιοσύνης; Η Γραφή διακηρύττει: «Περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός.» (Εβρ. 11:10) Αποβλέπετε σεις, όπως ο Αβραάμ, στον Θεό και στον Βασιλέα του για μια ουράνια κυβέρνησι που θα κυβερνήση τον κόσμο με δικαιοσύνη; Ο Οικοδόμος και Δημιουργός του νέου κόσμου έθεσε ως βάσιν μιας σταθερής και διαρκούς κυβερνήσεως τον δοκιμασμένο του Λίθο ενός ‘ασφαλούς θεμελίου’, τον Ιησού Χριστό τον ανάσσοντα Βασιλέα. Τώρα είναι ο καιρός για να κατανοήσουν οι άνθρωποι παντού ότι ο θεμέλιος Λίθος του Θεού είναι η μόνη ελπίδα για αιώνια ζωή σ’ ένα διαρκή νέο κόσμο αληθείας και δικαιοσύνης.

Ποιος Πρέπει να Κυβερνήση το Ανθρώπινο Γένος;

Θα είναι μήπως άνδρες της Ανατολής ή της Δύσεως; Ή μήπως ο Θεός έχει κάποιον άλλο σκοπό;

ΣΤΗΝ Κομμουνιστική Ανατολή και στις δικτατορίες, που υπάρχουν στις Δυτικές χώρες και οι οποίες μισούν την ελευθερία, αυταρχικοί κυβερνήται επιβάλλουν τη θέλησί των σ’ ένα δισεκατομμύριο και πλέον ανθρώπους, στο ένα τρίτον του πληθυσμού της γης. Σκληρά καταδυναστεύουν τους υπηκόους των, κακοποιώντας βάρβαρα οποιονδήποτε που θα εκφράση επιθυμία για ελευθερία. Εκείνοι, που αποστρέφονται τους δεσποτικούς άρχοντες, συμφωνούν ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να κυβερνούν αλλά, αφ’ ετέρου, συμφωνούν μήπως μεταξύ των για εκείνον, ο οποίος πρέπει να κυβερνήση το ανθρώπινο γένος;

Ο συνεχής παραγκωνισμός των πολιτικών κομμάτων στις φιλελεύθερες χώρες για την αποβολή εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία και αντικατάστασί των από άλλους άνδρες καταδεικνύει τη δυσαρέσκεια και μεταξύ αυτών των κυβερνώντων. Μολονότι αυτοί εκλέγονται από τον λαό, είναι κοινό πράγμα το να διαβάζη κανείς ότι αυτοί οι δημόσιοι λειτουργοί αποδεικνύονται διεφθαρμένοι, ιδιοτελείς και οικτρώς αδιάφοροι στις ανάγκες εκείνων που τους εξέλεξαν. Γι’ αυτόν τον λόγο σε πολλές χώρες ο νόμος περιορίζει τον χρόνο της παραμονής ενός στο υπούργημά του. Καμμιά από τις πολιτικές κυβερνήσεις της γης δεν είναι σε θέσι να αναδείξη έναν άρχοντα τόσο αμώμου ακεραιότητος, ο οποίος να είναι τόσο πλήρως αφωσιωμένος στην ευημερία του λαού, άσχετα με τη φυλή του ή την οικονομική του κατάστασι, που η διακυβέρνησίς του ν’ αποτελή πραγματική και διαρκή ευλογία σε όλο το ανθρώπινο γένος. Το καλύτερο που μπορούν να παραγάγουν είναι μια κυβέρνησις, που μπορεί να προσφέρη περιωρισμένα οφέλη για όλους και μεγαλύτερα οφέλη για λίγους προνομιούχους, κι αυτό για μια βραχεία μόνο χρονική περίοδο. Γιατί;

Ο γραπτός λόγος του Ιεχωβά Θεού αποκαλύπτει γιατί οι προσπάθειες του ανθρώπου ν’ αυτοκυβερνηθή υπήρξαν μια τόσο ματαιωτική πείρα. Λέγει: «Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, “Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών”.» (Ψαλμ. 2:2, 3, ΜΝΚ) Οι άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου μπορεί ν’ αντιτείνουν ότι δεν είναι εναντίον του Θεού, ότι δεν απορρίπτουν τον κεχρισμένον του Υιόν, αλλ’ ο Θεός λέγει ότι τον απορρίπτουν. Η ιστορία της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως δείχνει το γιατί.

Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν εκείνος που απέρριψε τον νόμον του Θεού, αποφασίζοντας μόνος τι ήταν καλό και τι ήταν κακό. Αλλ’ ιδιαίτερα από τον καιρό του δικτάτορος Νεβρώδ, ο οποίος, μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, εγκατεστάθη ως ισχυρός, ως άρχων των συνανθρώπων του, προσεπάθησαν οι άνθρωποι να ιδρύσουν κυβερνήσεις που δεν θα ήσαν κάτω από τον έλεγχο του Θεού. Απέρριψαν ασύνετα τον Υπέρτατον Κυρίαρχον από το να είναι ο αόρατος Άρχων αυτών και αρνήθησαν να υπακούσουν στους νόμους του. Οι δυσκολίες, στις οποίες μπορεί να οδηγήση αυτό, διευκρινίσθησαν καλά στο έθνος Ισραήλ.

«ΔΟΣ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΒΑΣΙΛΕΑ»

Επί τέσσερες αιώνες μετά τη φυγή των από την Αίγυπτο, το έθνος Ισραήλ ήταν μοναδικό μεταξύ των εθνών του κόσμου. Δεν είχε ορατό βασιλέα αλλ’ εκυβερνάτο από τον Ιεχωβά Θεό. Οι νόμοι αυτού ερρύθμιζαν τα του έθνους, δεσμεύοντάς το στενά με την κυριαρχία του. Πιστοί άνδρες εχρησίμευσαν ως επίσκοποι για να επιβλέπουν αν εκτελήται το θέλημά του για το καλό του λαού. Εφ’ όσον υπήκουαν στον αόρατον Άρχοντά των ευημερούσαν. Αλλ’ αντί ν’ αρκούνται σ’ αυτόν τον δίκαιον Βασιλέα, ζητούσαν έναν ανθρώπινον άρχοντα.

«Δος εις ημάς βασιλέα»! εκραύγαζαν στον προφήτη Σαμουήλ. (1 Σαμ. 8:6) Ήθελαν να είναι όπως τα γύρω τους έθνη, έχοντας έναν ανθρώπινο βασιλέα που να εξέρχεται και να προπορεύεται στους πολέμους, έναν του οποίου να μπορούν να βλέπουν την πομπή και τη λαμπρότητα. Όχι ότι δεν είχαν άρχοντα· είχαν—τον ίδιο τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός ήταν ο Βασιλεύς των. Ο Ιεχωβά μάλιστα τους έδωσε ορατούς κυβερνητικούς εκπροσώπους, τους κριτάς, πιστούς άνδρες, τους οποίους αυτός ήγειρε να υπηρετήσουν τον λαό του. Αλλά δεν υπήρχε κληρονομική γραμμή αρχόντων· κανείς δεν υπήρχε με την επιδεκτικότητα που εχαρακτήριζε τη βασιλεία τών πέριξ αυτών εθνών. Ασύνετα απέρριψαν τον Ιεχωβά ως Βασιλέα των. Παρά την προειδοποίησι του Σαμουήλ περί του πώς ένας ανθρώπινος βασιλεύς θα τους κατεδυνάστευε, επέμεναν να γίνωνται τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο. Ο Ιεχωβά είπε στον Σαμουήλ, ο οποίος εθλίβη από την ισχυρογνωμοσύνη των: «Δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.» (1 Σαμ. 8:7) Ο Ιεχωβά, εν τούτοις, με την αποδοχή του αιτήματός των για ένα ανθρώπινο βασιλέα, δεν παρητήθη της εξουσίας του σ’ αυτούς.

Η κυβέρνησις στον Ισραήλ εξακολούθησε να είναι θεοκρατική. Ο βασιλεύς εχρίετο κατ’ εντολήν του Ιεχωβά, οι δε νόμοι της χώρας ήσαν νόμοι του Θεού. Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός κι ο βασιλεύς ο ίδιος δεν υπετάσσετο σ’ Εκείνον, στου οποίου τον λαόν εβασίλευε. Οι νόμοι του Θεού ενεπαίζοντο· η λατρεία Του εγκατελείφθη. Όταν έτσι το έθνος έστρεψε τα νώτα στον Θεό, επακολούθησε συμφορά.

ΠΕΝΙΧΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Από σαράντα τρεις βασιλείς σε μια περίοδο 510 ετών μόνον έξη είχαν τόσο αρκετά καλές σχέσεις με τον Θεό, ώστε μπορούσε να λεχθή ότι έκαμαν το ορθόν στα όμματα του Ιεχωβά. Αυτοί ήσαν ο Δαβίδ, ο Ασά, ο Ιωσαφάτ, ο Ιωθάμ, ο Εζεκίας κι ο Ιωσίας. Οι άλλοι τριάντα επτά ήσαν ένοχοι αποτυχιών που εμόλυναν το βασίλειόν των τόσον, ώστε δεν τους άξιζε ένα ευνοϊκό σχόλιο.

Ο πρώτος τους βασιλεύς ανέπτυξε μια φυσιωμένη γνώμη για τον εαυτό του και τους έδωσε ένα κακό παράδειγμα παρακούοντας στον Θεό. Ο τρίτος τους βασιλεύς Σολομών, επίσης, εστράφη προς το κακόν, οδηγώντας τους στην παγανιστική ειδωλολατρία. Αυτός ήταν υπαίτιος του αηδούς εθίμου τού να καίουν τους γυιούς και τις θυγατέρες των ως θυσίες σε αλλόκοτα είδωλα. Η βδελυρή αυτή λατρεία ψευδών θεών επέφερε τη δίκαιη αγανάκτησι του Ιεχωβά εναντίον του έθνους συνολικά, ο οποίος ενήργησε ώστε να διαιρεθή αυτό σε δύο βασίλεια στη διάρκεια της βασιλείας του Ροβοάμ, γυιού του Σολομώντος.

Οι δέκα φυλές που απεσπάσθησαν εσχημάτισαν ένα βόρειο βασίλειο. Μολονότι ο Ιεχωβά τούς ενουθέτησε δια των προφητών του, κανείς από τους είκοσι μονάρχας που τους εκυβέρνησαν στη διάρκεια της υπάρξεως του Βορείου Βασιλείου δεν οδήγησε τον λαό στον δρόμο της υπακοής στον Ιεχωβά και της καθαρής λατρείας. Κανείς τους δεν είχε τελείως καλές σχέσεις με αυτόν. Αυτό μπορούσε να οδηγήση σε ένα μόνο πράγμα.

ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΙΣ

Ο Ιεχωβά, ωργισμένος εναντίον του Βορείου Βασιλείου του Ισραήλ λόγω της επιμονής του στο να κάνη ό,τι ήταν κακό, επέφερε βιαίως το τέλος του ύστερ’ από μια ύπαρξι 257 ετών. «Ο Ιεχωβά ωργίσθη σφόδρα κατά του Ισραήλ, και απέβαλεν αυτούς από προσώπου αυτού.» (2 Βασ. 17:18, ΜΝΚ) Ο τελευταίος βασιλεύς, Ωσηέ, ανετράπη σε μια τριετή πολιορκία, που άρχισε από τον Ασσύριο βασιλέα Σαλμανασάρ, και κατόπιν οι δέκα φυλές του Ισραήλ ηχμαλωτίσθησαν, πιθανώς κατά διαταγήν του Σαργών Β΄. Η εθνική αυτή καταστροφή του Βορείου Βασιλείου ήταν ένας προάγγελος του τι επρόκειτο να επέλθη στο Νότιο Βασίλειο για τον ίδιο λόγο—γι’ απιστία στον Θεό.—2 Βασ. 18:9-12.

Μετά την πτώσι του Βορείου Βασιλείου, το Νότιο Βασίλειο εξακολούθησε να υπάρχη επί 133 έτη. Μολονότι ο καλός βασιλεύς Ιωσίας εβασίλευσε επί τριάντα ένα από τα έτη αυτά, ήταν ανίκανος ν’ ανατρέψη την εθνική τάσι. Μετά τον θάνατό του ο λαός εξακολούθησε την οδόν της ειδωλολατρίας και γενικής παρακοής στον Ιεχωβά, όπως και πριν από τη βασιλεία του. Τελικά ο Θεός επέφερε το τέλος στο Νότιο Βασίλειο και τη δυναστεία των Ιουδαίων βασιλέων, παραδίδοντάς τα στα χέρια των Βαβυλωνίων. Οι πόλεις του κατεστράφησαν, οι περισσότεροι από όσους επέζησαν απήχθησαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα και η γη των ερημώθηκε.

Παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις από τους προφήτας του Ιεχωβά, οι λαοί και των δύο βασιλείων ακολούθησαν το αηδιαστικό παράδειγμα των πολλών κακών βασιλέων των. «Και ελάτρευσαν τα είδωλα, περί των οποίων ο Ιεχωβά είπε προς αυτούς, Δεν θέλετε κάμει το πράγμα τούτο. Και διεμαρτυρήθη ο Ιεχωβά κατά του Ισραήλ, και κατά του Ιούδα, δια χειρός πάντων των προφητών, πάντων των βλεπόντων, λέγων, Επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών, και φυλάττετε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, κατά πάντα τον νόμον τον οποίον προσέταξα εις τους πατέρας σας, και τον οποίον απέστειλα εις εσάς δια μέσου των δούλων μου των προφητών.»—2 Βασ. 17:12, 13, ΜΝΚ.

Το σοβαρό σφάλμα, που έκαμε αυτός ο λαός, απορρίπτοντας τον Θεόν ως Βασιλέα του και αμελώντας να υπακούση στις εντολές του, ωδήγησε σε εθνική καταστροφή. Η πείρα των εξεικονίζει κατάλληλα το σημείο ότι το ανθρώπινο γένος πρέπει να υπακούση στον Θεό και να υποταχθή στις διατάξεις του αν πρόκειται να ευημερήση.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Έχει ο Θεός τώρα μεταξύ των κυβερνήσεων στη γη μια, η οποία τον εκπροσωπεί; Υπάρχει κανένας ανθρώπινος βασιλεύς, δικτάτωρ, πρωθυπουργός ή πρόεδρος που κυβερνά με θεία εντολή; Όχι! Δεν υπήρξε καμμιά τέτοια από Θεού επιδοκιμασμένη κυβέρνησις μεταξύ ανθρώπων, αφότου ο Θεός επέτρεψε στις Βαβυλωνιακές ορδές ν’ ανατρέψουν την Ιερουσαλήμ στον έβδομον αιώνα προ Χριστού. Ο Ιεχωβά είπε στον τελευταίο βασιλέα της Ιερουσαλήμ, τον Σεδεκία: «Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:26, 27.

Εκείνο τον καιρό ο Σατανάς ή Διάβολος έγινε με την πλήρη έννοια «ο Θεός του κόσμου τούτου.» (2 Κορ. 4:4) Όλες οι κυβερνήσεις του ανθρωπίνου γένους υπήρξαν κάτω από τον έλεγχό του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο απόστολος Ιωάννης εδήλωσε: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα· και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Επομένως, είτε προσωπικώς εφαρμόζεται η ιδέα σ’ έναν είτε όχι, αν αυτός πιστεύη στη Γραφή πρέπει να παραδεχθή το γεγονός ότι όλοι οι άρχοντες των κυβερνήσεων της γης, άσχετα με το πόσο καλές προθέσεις μπορεί να έχουν μερικοί απ’ αυτούς, είναι κάτω από τον έλεγχο του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιησούς είπε για τους ακολούθους του: «[Σεις] δεν είσθε εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 15:19) Αλλ’ οι άρχοντες του κόσμου τούτου πολύ φανερά αποτελούν μέρος του κόσμου τούτου. Είναι αφωσιωμένοι φίλοι του κι εργάζονται για τη διαιώνισί του. Μπορεί να είναι πιστά μέλη εκκλησιών και να ομολογούν ότι λατρεύουν και υπηρετούν τον Θεό της Γραφής, αλλ’ η Γραφή καθορίζει τα πράγματα όταν λέγη: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Σοβαρή απογοήτευσις αναμένει εκείνους που έθεσαν την εμπιστοσύνη των σ’ αυτούς. Τώρα όσο ποτέ προηγουμένως είναι επείγον ν’ αποβλέπωμε σ’ Εκείνον που είναι επιδοκιμασμένος από τον Θεό και να υποταχθούμε στη διακυβέρνησί του.

Ο ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΧΩΝ

Εκείνος «εις ον ανήκει» και ο οποίος έλαβε την εξουσία από τον Θεό να άρχη, δεν είναι ένας αρχομανής αθεϊστικός δικτάτωρ της Ανατολής, ούτε είναι ένας άρχων της Δύσεως που εξελέγη δημοκρατικά. Ο εξουσιοδοτημένος από τον Θεό είναι ο ίδιος ο Υιός του Ιησούς Χριστός. Ήδη αυτός έχει ενθρονισθή ως βασιλεύς στους ουρανούς. Σ’ αυτόν έχει δοθή από τον Θεό «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι.» (Δαν. 7:14) Οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες, που εξακολουθούν ν’ αγωνίζωνται για τη διακυβέρνησι της γης, ενεργούν έτσι κατά πρόκλησιν προς τη βασιλεία του Θεού. Δεν θέλουν να υποταχθούν στον ενθρονισμένο βασιλέα του Θεού· αυτοί θέλουν να είναι στην εξουσία. Ο δεύτερος Ψαλμός, αφού σχολιάζει την προκλητική τους στάσι, προχωρεί και λέγει: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Ιεχωβά θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» Στον Βασιλέα του λέγει: «Θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς.»—Ψαλμ. 2:4-6, 9, ΜΝΚ.

Ναι, ο Βασιλεύς Χριστός θα καταστρέψη όλους αυτούς που απομακρύνουν την προσοχή τού ανθρωπίνου γένους από τη βασιλεία του Θεού, που είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους. Πλησιάζει τώρα ο καιρός, που ο Χριστός θ’ αναλάβη δράσι εναντίον των ανόμων στοιχείων, ορατών και αοράτων, και θα καταστρέψη αυτούς στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.»—Αποκάλ. 16:14.

Κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του η δικαιοσύνη θα επικρατήση σε κάθε μέρος της γης. Οι άπληστοι, ιδιοτελείς άρχοντες θα ανήκουν στο παρελθόν. Σχετικά με αυτόν τον βασιλέα του Νέου Κόσμου ελέχθη: «Σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού [Ευφράτου] έως των περάτων της γης.» Τι χαρά θα υπάρχη, όταν θα είναι άρχων όλου του ανθρωπίνου γένους ένας που πραγματικά αγαπά δικαιοσύνη! Τι ευλογία θα είναι η διακυβέρνησις από έναν, ο οποίος είναι επιδοκιμασμένος από τον Θεό και του οποίου την εξουσία ο Θεός θα στεφανώση με βέβαιη επιτυχία!—Εβρ. 1:8, 9· Ψαλμ. 72:7, 8· Ησ. 9:7.

Με αυτόν τον δικαιωματικόν άρχοντα όλου του ανθρωπίνου γένους η γη θα φθάση σε μια κατάστασι παραδεισιακής ωραιότητος, απηλλαγμένη από πολέμους και συμφορές, καθώς και από ασθένειες και θάνατο. Αυτός είναι ο άρχων, που θα οδηγήση το ανθρώπινο γένος σε ενωμένη λατρεία και υπακοή στον Ιεχωβά Θεό, προς δόξαν του Πατρός του και προς ευλογίαν όλων των υπηκόων του.—1 Κορ. 15:26· Ησ. 66:23.

Και τι διαβεβαίωσις υπάρχει ότι αυτά τα πράγματα θα επέλθουν; Η διαβεβαίωσις του ιδίου του Θεού, ο οποίος τα υπεσχέθη. Δεν πρόκειται για μάταιες ελπίδες ανθρώπων, αλλά για τους σκοπούς του Θεού που εκτίθενται στον λόγον Του, την Αγία Γραφή. Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, είναι παντοδύναμος· δεν υπάρχει τίποτα που να μπορή να κάμη ώστε οι σκοποί του Θεού να επιστρέψουν σ’ αυτόν χωρίς εκπλήρωσι. Το ζήτημα της παγκοσμίου διακυβερνήσεως είναι ήδη αποφασισμένο από αυτόν. Σε λίγο όλοι όσοι δεν υποτάσσονται στον ανάσσοντα Βασιλέα του Ιεχωβά θα καταστραφούν για πάντα. Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός ν’ αποδείξωμε ότι είμεθα μαθηταί του, τηρούμενοι χωριστά από τον κόσμο, από τα πολιτικά συστήματα, που αρπάζουν την εξουσία, και τις θρησκείες, που δεν τιμούν τον Θεό και παραμερίζουν τον λόγον του Θεού. Τώρα είναι καιρός ν’ αφιερωθούμε στον Θεό και να γίνωμε δημόσιοι συνήγοροι της βασιλείας του στα χέρια του Ιησού Χριστού. Κάνοντας τούτο, θα συγκαταριθμηθούμε μεταξύ εκείνων, τους οποίους αυτός θα διαφυλάξη ζώντας μέσ’ από το τέλος του κόσμου τούτου, για να γίνουν ευτυχείς υπήκοοί του στον νέον κόσμο, που θα διαμένη.

Γιατί Πολλοί Αμφιβάλλουν για την Ύπαρξι του Σατανά

Στα σύγχρονα βιβλία περί θρησκείας υπάρχει μια συγκεκριμένη τάσις, ή ν’ αγνοήται ο Σατανάς τελείως ή να εισάγεται αμφιβολία για την ύπαρξί του ως πνευματικού όντος. Γιατί;

ΑΠΟ τη Γένεσι ως την Αποκάλυψι ο λόγος του Θεού βεβαιώνει την προσωπικότητα του Σατανά ή Διαβόλου. Μολονότι αναφέρεται ως ο Όφις στην αφήγησι της Γενέσεως, δεν χρειάζεται να θεωριολογήσωμε ως προς το ποιος είναι αυτός ο όφις, διότι αυτό είναι καταφανές απ’ την Αποκάλυψι 12:7-9. Εκεί μας λέγεται ότι «ο πλανών την οικουμένην όλην» είναι «ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς.» Ναι, ο Πειραστής της Εδέμ δεν ήταν απλώς μια «κακή ώθησις» πεφυτευμένη στον Αδάμ από τον Θεό, όπως θα μας έκαναν να πιστεύωμε ωρισμένοι Ιουδαίοι κλασικοί του δευτέρου αιώνος μ.Χ. Δεν ήταν άλλος από τον Σατανά, ή Διάβολο τον ίδιον.¹

Κατόπιν πάλιν, στον Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2, ο Σατανάς καθαρά φαίνεται ότι είναι ένα πνευματικόν ον, που ενεφανίσθη στην παρουσία του Θεού μαζί με άλλους πνευματικούς υιούς κι ο οποίος διεξήγαγε συνομιλία με τον Θεό, προκαλώντας Τον όσον αφορά την ακεραιότητα του Ιώβ. Επίσης, αναγινώσκομε για την κατηγορία του εναντίον του αρχιερέως Ιησού στις ημέρες του Ζαχαρία. Ο Παύλος αποκαλεί τον Σατανάν ‘θεόν του παρόντος συστήματος πραγμάτων,’ ο οποίος ‘ετύφλωσε τας διανοίας των απίστων’. Ο Πέτρος χαρακτηρίζει τον Σατανάν ‘ως λέοντα ωρυόμενον, περιερχόμενον και ζητούντα τίνα να καταπίη’. Ο δε Ιούδας, μαθητής κι ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, μας λέγει ότι ο Σατανάς είχε μια διαφιλονείκησι με τον Μιχαήλ εν σχέσει με το σώμα του Μωυσέως. Ασφαλώς καμμιά απρόσωπη αρχή κακού, όπως πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι ο Σατανάς, δεν θα μπορούσε να λεχθή ότι κάνει αυτά τα πράγματα!—2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ· 1 Πέτρ. 5:8· Ιουδ. 9.

Ιδιαίτερα καθορίζει την προσωπικότητα του Σατανά η Γραφική αναγραφή περί του Ιησού. Στην έρημο ο Σατανάς προσέφερε στον Ιησούν όλα τα βασίλεια του κόσμου, αν ο Ιησούς ‘έπιπτε και προσεκύνει’ τον Σατανάν. Μπορούσε μια αφηρημένη αρχή να διεκδική όλα τα βασίλεια του κόσμου και να τα προσφέρη στον Ιησούν; Μπορούσε ο Ιησούς να πέση και να την προσκυνήση; Θα μπορούσαμε να φαντασθούμε τον πιστό, στοργικό κι ευπειθή Υιόν του Θεού πειραζόμενον από άπιστες σκέψεις που εγεννώντο στην ίδια του διάνοια;—Ματθ. 4:9.

Ο Ιησούς επιστοποίησε ότι είδε «τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα.» Σαφώς δεν θα μπορούσε να έχη πέσει η αρχή του κακού, διότι από τη δημιουργία υπήρχε ως μία κακή αρχή, μολονότι αδρανής. Επίσης, ο Ιησούς είπε στους εχθρούς του ότι ήσαν από τον πατέρα των τον Διάβολον, ο οποίος ήταν «απ’ αρχής ανθρωποκτόνος» ως Σατανάς, και «ψεύτης, και ο πατήρ . . . του ψεύδους.» Ο Ιησούς, όταν κατηγορήθη ότι εκβάλλει δαιμόνια με την εξουσία του Σατανά, δεν αρνήθηκε την ύπαρξι του Σατανά, αλλ’ είπε: «Αν ο Σατανάς τον Σατανάν εκβάλλη, διηρέθη καθ’ εαυτού.» Ναι, όλες αυτές οι παραπομπές, επίσης, δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία ως προς την ύπαρξι, την προσωπικότητα, του Σατανά.—Λουκ. 10:18· Ιωάν. 8:44· Ματθ. 12:26.

ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, παρ’ όλη την αναμφισβήτητη αυτή Γραφική μαρτυρία, πολλοί καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί, καθώς και Ιουδαίοι, αμφιβάλλουν για την ύπαρξι του Σατανά ή Διάβολου. Λαμβάνουν την άποψι ότι κανείς ποτέ δεν είδε τον Σατανά και γι’ αυτό πρέπει να είναι απλό επινόημα της φαντασίας. Ή ότι Σατανάς είναι απλώς η αρχή του κακού, ή οι κακές εξωθήσεις του ανθρώπου προσωποποιημένες.

Ένας διδάκτωρ της θεολογίας της Οξφόρδης λέγει: «Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες πνευματικές επιρροές πέραν της ανθρωπίνης σφαίρας, επιρροές όπως αυτές που ανεγνωρίσθηοαν αρκετά αδρά στην αρχαία πίστι σε δαίμονες και στον Σατανά. . . . Ό,τι κι αν νομίσωμε γι’ αυτό το θεωριολογικό ζήτημα,» κλπ.² Σύμφωνα δε μ’ ένα λαϊκό Προτεσταντικό σύγγραμμα: «Το όλον ζήτημα είναι περικλεισμένο σε μυστήριο. . . . Αυτές οι περικοπές [όσον αφορά τον Σατανά] αφήνουν πολλά ανεξήγητα και η εικασία ενταύθα είναι ανωφελής.»³

Σύμφωνα μ’ έναν από τους κυριωτέρους θεολόγους των Ηνωμένων Πολιτειών μάς λέγονται τα εξής: «Αλλ’ ο Νίμπουρ δεν δέχεται τη Βιβλική δοξασία περί Διαβόλου, είτε ως μύθον είτε ως δόγμα, ή ως μια εξωτερική αρχή ‘κακού προηγουμένου κάθε ανθρωπίνης ενεργείας.’ Απλώς χρησιμοποιεί τον Σατανάν ως παράδειγμα, μια εξεικόνισι του πώς ενεργεί το στασιαστικό θέλημα του ανθρώπου.»⁴ Και για να παραθέσωμε κατ’ ευθείαν απ’ αυτόν: «Η ιδέα τού ν’ αποδίδεται προσωπικότης στο κακόν μπορεί να είναι επιστημονικώς μωρά αλλά στηρίζεται σε μια φυσική πλάνη. Όταν οι τυφλές και απρόσωπες δυνάμεις της φύσεως ζωοποιούνται στον άνθρωπο προσλαμβάνουν την ομοιότητα της προσωπικότητος.»⁵

ΓΙΑΤΙ ΑΜΦΙΒΑΛΛΟΥΝ;

«Μερικοί άνθρωποι αμφιβάλλουν για την ύπαρξι του Σατανά, διότι αυτός είναι αόρατος στα ανθρώπινα μάτια, αλλ’ αυτό μήπως έχει νόημα; Όχι, δεν έχει. Η Αγία Γραφή, η λογική και τα φυσικά γεγονότα σαφώς τονίζουν ότι Θεός υπάρχει, αλλά κανένας άνθρωπος δεν τον είδε ποτέ, ούτε και μπορεί, πραγματικά, να τον ιδή. (Έξοδ. 33:20· Ιωάν. 1:18) Ο λόγος του Θεού μάς λέγει, επίσης, για πνευματικά όντα, διάφορα είδη αγγέλων που εκτελούν τις εντολές του Θεού, που είναι όλοι αόρατοι στα ανθρώπινα μάτια. Αφού παραδεχόμεθα ότι οι δίκαιες αυτές πνευματικές προσωπικότητες ή οντότητες υπάρχουν, μήπως θα ήταν δύσκολο να πιστέψωμε πώς υπάρχουν, επίσης, και άδικα, πονηρά πνευματικά όντα;

Αναμφιβόλως, οι δεισιδαιμονίες και οι γελοίες παρανοήσεις, που διατηρούν ή είχαν υποστηρίξει πολλοί περί του Σατανά, δικαιολογούν εν μέρει άλλους που αμφιβάλλουν για την ύπαρξί του. Στους Σκοτεινούς Αιώνες ο Σατανάς συχνά εξεικονίζετο ως τράγος. Στους νεωτέρους χρόνους εικονίζεται συνήθως ως άνθρωπος με ερυθρά εφαρμοστά στο σώμα του ενδύματα, με κέρατα, με αιχμηρή ουρά κι ένα δίκρανο στα χέρια του. Αλλ’ απλώς το γεγονός ότι η Γραφική διδασκαλία περί Σατανά έχει διαστρεβλωθή δεν αποτελεί βάσιμο λόγο για την αμφισβητήση της υπάρξεώς του. Ούτε το γεγονός ότι πολλές μη Χριστιανικές θρησκείες προσωποποιούν την αρχή του κακού αποτελεί επιχείρημα εναντίον της υπάρξεως του Σατανά.

Άλλοι είναι πρόθυμοι ν’ αμφισβητήσουν την ύπαρξι του Σατανά επειδή αστοχούν να εννοήσουν την προέλευσι του Σατανά και την αιτία, για την οποία ο Θεός ηνέχθη τον Σατανά επί τόσον καιρό. Έτσι, ο Ράυνολδ Νίμπουρ λέγει περαιτέρω: «Η ιδέα στην Εβραϊκή μυθολογία, ότι ο Σατανάς είναι ένας στασιαστής εναντίον του Θεού κι ωστόσο τελικά υπό την κυριαρχία του, εκφράζει το παράδοξο γεγονός ότι αφ’ ενός το κακόν είναι κάτι περισσότερο από την έλλειψι τάξεως, και αφ’ ετέρου ότι εξαρτάται από την τάξι.»⁵

Και τι θα λεχθή γι’ αυτούς τους διαφόρους λόγους αμφισβητήσεως της υπάρξεως του Σατανά; Μήπως δεν έχουν πραγματικά τη βάσι των σε μια αστοχία παραδοχής της Βίβλου ως του λόγου του Θεού; Αν έχωμε πίστι ότι η Αγ. Γραφή είναι Θεόπνευστη, τότε μήπως δεν θα παραδεχθούμε τις σαφείς της δηλώσεις ως αληθείς, ασχέτως του αν εννοούμε όλα τα καθέκαστα ή όχι; Ασφαλώς! Τότε θα συμφωνήσωμε με τον Ιησούν, που είπε γι’ αυτήν: «Ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια»· και με τον Παύλο που έγραψε: «Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν»· και με τον Πέτρο επίσης, που λέγει ότι «υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»—Ιωάν. 17:17· 2 Τιμ. 3:16· 2 Πέτρ. 1:21.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΑΝΤΑ

Αλλ’ ο λόγος του Θεού μάς δίνει τα καθέκαστα εν σχέσει με την ύπαρξι του Σατανά. Απαντά ικανοποιητικά σε οτιδήποτε ερώτημα που μπορεί να έχη ένας ειλικρινής, απροκατάληπτος εκζητητής της αληθείας περί του Σατανά. Μας διαβεβαιώνει ότι όλα τα έργα του Θεού είναι τέλεια και ότι οι οδοί αυτού είναι δικαιοσύνη. (Δευτ. 32:4) Επομένως, δεν θα ήταν δυνατόν να δημιουργήση κανένα πονηρό πνευματικό πρόσωπο. Η Γραφή, επίσης, μας λέγει ότι ο Θεός εδημιούργησε πολλά δίκαια πνευματικά πλάσματα, αγγέλους, μεταξύ των οποίων ήταν ένας τον οποίον ο Θεός δώρισε ως ‘χερούβ δια να επισκιάζη’, δηλαδή φύλακα άγγελον του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους. Αυτός εφιλοδόξησε να λατρεύεται όπως ο Θεός ο ίδιος κι έτσι παρεκίνησε τον Αδάμ και την Εύα να παρακούσουν. Υπεκίνησε ανταρσίαν κι έτσι επροκάλεσε την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά Θεού.—Γεν. 3:1-7· Ιεζ. 28:12-16.

Οι Γραφές περαιτέρω δείχνουν ότι ο Σατανάς εκαυχήθη ότι ο Θεός δεν μπορούσε να θέση πλάσματα στη γη, τα οποία ο Σατανάς δεν θα μπορούσε να διαφθείρη, εγείροντας έτσι και το ζήτημα, Μπορεί ο άνθρωπος να τηρήση ακεραιότητα; Ένεκα του ζητήματος αυτού ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε στον Σατανά να υπάρχη και άφησε τον Αδάμ και την Εύα να ζήσουν επί ένα χρονικό διάστημα και ν’ αποκτήσουν τέκνα προτού υποστούν την ποινή της αμαρτίας, τον θάνατο. Ο Ιεχωβά Θεός είχε πλήρη εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να έχη ανθρώπινα πλάσματα στη γη, τα οποία θα τηρούσαν ακεραιότητα, παρ’ όλα όσα θα μπορούσε να κάμη ο Σατανάς, αποδεικνύοντας έτσι τον Σατανά ψεύτη. Γι’ αυτό ο Θεός επέτρεψε να υποφέρουν στα χέρια του Σατανά ο Ιώβ, ο Ιησούς και άλλοι. Όταν άπαξ κατανοήσωμε ότι διεκυβεύετο το επίμαχο ζήτημα της κυριαρχίας του Ιεχωβά καθώς και η ακεραιότης του ανθρώπου, τότε μπορούμε να διακρίνωμε αρκετούς και σημαντικούς λόγους, για τους οποίους ο Θεός επέτρεψε στον Σατανά να παραμείνη ως τον παρόντα καιρό.—Ιώβ, κεφάλαια 1 και 2· Παροιμ. 27:11· Εβρ. 5:8, 9.

Υπονοείται με όλ’ αυτά ότι η ύπαρξις του Σατανά και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες δεν είναι παρά προσωρινή, κι αυτό είναι ακριβώς που τονίζουν οι Γραφές: «Ο δε Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν.» Ο Ιησούς Χριστός θα «καταργήση . . . τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον.» Ναι, τελικά ο Σατανάς θα ριφθή στη λίμνη του πυρός, στον δεύτερο θάνατο, σύμβολον της ανυπαρξίας.—Ρωμ. 16:20· Εβρ. 2:14· Αποκάλ. 20:10, 14.

Έτσι, οι Γραφές, μαζί με τη λογική, διασαφηνίζουν την προέλευσι του Σατανά, το γιατί ο Θεός επέτρεψε σ’ αυτόν να παραμείνη ως τον παρόντα καιρό και το ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Ο άνθρωπος, λοιπόν, δεν έχει κανένα λόγο ν’ αμφιβάλλη για την ύπαρξι του Σατανά.

Προσέξτε λοιπόν την προειδοποίησι: «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη. Εις τον οποίον αντιστάθητε, μένοντες στερεοί εις την πίστην.»—1 Πέτρ. 5:8, 9.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 ¹ Ο Ιουδαϊσμός στους Πρώτους Αιώνες της Χριστιανικής Εποχής, υπό Γ. Φ. Μουρ.

 ² Απολύτρωσις και Αποκάλυψις, υπό Χ. Ουήλερ Ρόμπινσον, Δ. Θ.

 ³ 555 Δύσκολες Γραφικές Ερωτήσεις Απαντώμενες, υπό Του Χριστιανού Κήρυκος.

 ⁴ Ράυνολδ Νίμπουρ—Η Θρησκευτική Κοινωνική και Πολιτική Του Σκέψις, υπό Κέγκλυ και Μπρέταλ.

 ⁵ Η Θεολογία του Ράυνολδ Νίμπουρ, υπό Χανς Χόφμαν.

Ανεκτίμητος Θησαυρός σε Οστράκινα Σκεύη

ΣΤΟΥΣ αρχαίους χρόνους τα πήλινα αγγεία εχρησιμοποιούντο στις Βιβλικές χώρες ως θήκες για την ασφαλή φύλαξι πολυτίμων πραγμάτων. Στον Ιερεμία 32:14 αναγινώσκομε ότι ο προφήτης αυτός διέταξε τον Βαρούχ να θέση τα συμφωνητικά της αγοράς σ’ ένα πήλινο αγγείο, «δια να διαμένωσιν ημέρας πολλάς.» Ο απόστολος Παύλος μπορεί να είχε υπ’ όψιν αυτό το έθιμο, όταν έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου: «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα [πήλινα, γήινα] σκεύη.» (2 Κορ. 4:7) Από τα συμφραζόμενα διασαφηνίζεται ότι με τα σκεύη, για τα οποία μιλούσε εδώ, εννοούσε τους ανθρωπίνους οργανισμούς των αφιερωμένων Χριστιανών, του εαυτού του και των αδελφών του, αυτό δε ενισχύεται περαιτέρω από τα εδάφια 2 Τιμόθεον 2:20, 21, όπου λέγει: «Εν μεγάλη δε οικία δεν είναι μόνον σκεύη χρυσά και αργυρά, αλλά και ξύλινα και οστράκινα· και άλλα μεν προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον. Εάν λοιπόν καθαρίση τις εαυτόν από τούτων, θέλει είσθαι σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον, και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν.»

Τώρα ποιος είναι ο «θησαυρός» που είναι κρυμμένος μέσα σ’ αυτά τα ζώντα οστράκινα «σκεύη»; Από την επιχειρηματολογία του Παύλου διαπιστώνομε ότι είναι η διακονία που ανετέθη στους πιστούς δούλους του Ιεχωβά, ‘ο ένδοξος θησαυρός της υπηρεσίας.’ Είναι αληθές ότι τα μέλη του σώματος του Χριστού είναι δοχεία της αληθείας, αλλ’ αυτό μόνο δεν ανταποκρίνεται στην επεξήγησι του αποστόλου. Διότι αναγινώσκομε: «Έχοντες λοιπόν τοιαύτην ελπίδα, πολλήν παρρησίαν μεταχειριζόμεθα· . . . έχοντες την διακονίαν ταύτην, καθώς ηλεήθημεν, δεν αποκάμνομεν· . . . αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων, ενώπιον του Θεού.» (2 Κορ. 3:12, 13· 4:1, 2) Ναι, το πολύτιμο προνόμιο υπηρεσίας είναι εκείνο που νοείται με τον θησαυρό. Και μήπως δεν είναι αληθές ότι ο μέγας Θεός του σύμπαντος παρεχώρησε το ανεκτίμητο προνόμιο υπηρεσίας ως μαρτύρων του σε ταπεινά ανθρώπινα πλάσματα, μολονότι οι άγγελοι θ’ απεδέχοντο έναν τέτοιο διορισμό με τη μεγαλύτερη χαρά; Είναι όπως ο Πέτρος λέγει στους αδελφούς του: «Εις τα οποία [αυτά που τώρα ανηγγέλθησαν σε σας] επιθυμούσιν οι άγγελοι να παρακύψωσι. Δια τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε.» Και «είσθε . . . λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.»—1 Πέτρ. 1:12, 13· 2:9.

«ΝΑ ΜΗ ΚΑΥΧΗΘΗ ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΑΡΞ»

Και γιατί ο παντοδύναμος Ιεχωβά εξέλεξε τέτοια εύθραυστα πήλινα σκεύη, που είναι καθ’ εαυτά απολύτως ανάξια τέτοιας τιμής και στερούνται δυνάμεως για ν’ ανθέξουν στην πίεσι, που ασκείται σ’ αυτά από τον εχθρό; Ο απόστολος απαντά: «Δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού, και ουχί εξ ημών· . . . Δια να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.» (2 Κορ. 4:7· 1 Κορ. 1:28, 29) Ασφαλώς δε Θεία δύναμις χρειάζεται για να καταστήση αυτά τα σκεύη ανθεκτικά στη βαριά πίεσι, κι αυτή, επίσης, δίδεται σε αρκετό μέτρον. Ας αναγνώσωμε την περιγραφή του Παύλου στα επόμενα εδάφια (8-12) εδώ στην επιστολή 2 Κορινθίους, κεφάλαιον 4: «Κατά πάντα θλιβόμενοι, αλλ’ ουχί στεναχωρούμενοι απορούμενοι, αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι· διωκόμενοι, αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι· καταβαλλόμενοι, αλλ’ ουχί απολλύμενοι· πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, δια να φανερωθή . . . και η ζωή του Ιησού . . . εν τη θνητή ημών σαρκί. Ώστε ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν.»

«Ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν»! Όταν ο απόστολος έγραφε αυτά τα λόγια ανεφέρετο στον εαυτό του και στους συναποστόλους του και σε άλλους συνεργάτας εν συγκρίσει με τα μέλη των νεοσυστάτων εκκλησιών των πιστών εν Ελλάδι. Αλλά πόσο καλά η έκφρασις αυτή εκθέτει τη σχέσι των θησαυροφόρων σκευών του κεχρισμένου υπολοίπου στην εποχή μας απέναντι των «άλλων προβάτων» του, των οποίων υπήρξε και είναι γλυκύ προνόμιο να διακονούν τη ζωοπάροχη αλήθεια και οι οποίοι με ζήλο και πίστι μετέχουν στη μεγαλειώδη υπηρεσία της διακηρύξεως της Βασιλείας που τώρα ιδρύθη! Στην Αποκάλυψι 22:17 λέγει: «Και το πνεύμα, και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ· και όστις ακούει, ας είπη, Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» Αυτά τα λόγια δεν αφήνουν αμφιβολία ότι η διακονία στον παρόντα καιρό γίνεται με συμμετοχή αυτών των δύο τάξεων. Η ιερή αυτή υπηρεσία θα συνεχισθή ως τη μάχη του Αρμαγεδδώνος και στη διάρκεια αυτής, όπως ετονίσθη από την απάντησι που εδόθη στον Ησαΐα, όταν ερώτησε τον Ιεχωβά επί πόσον καιρό έπρεπε να εξακολουθήση να λέγη το άγγελμα στον λαό: «Εωσού ερημωθώσιν οι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.» (Ησ. 6:8-12) Μετά την πτώσι του «Χριστιανικού κόσμου» θα δοθή μαρτυρία εναντίον του αθέου στοιχείου που θα είναι τότε στην εξουσία, ώσπου ‘ο πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’ τούς καταστρέψη και διεκδικηθή για πάντα η παγκόσμια κυριαρχία του.

Ο ήδη «πολύς» όχλος των «άλλων προβάτων» του Κυρίου θα εξακολουθήση ν’ αυξάνη σε αριθμό, ενώ το υπόλοιπο των κεχρισμένων μελών του σώματος του Χριστού ελαττούται από έτος σε έτος καθόσον τα μέλη αυτού τελειώνουν τη σταδιοδρομία των στον θάνατο, πιστοί ως το τέλος. Γι’ αυτούς, όμως, διακρατείται η γλυκεία υπόσχεσις ότι «τα έργα αυτών ακολουθούσι με αυτούς.» Έχουν μια στιγμιαία ανάστασι και εισέρχονται κατ’ ευθείαν στη μερίδα των στο έργον του ανάσσοντος Βασιλέως των και Νυμφίου. Δεν είναι λοιπόν παράδοξον ότι η Αποκάλυψις τους αποκαλεί ‘μακαρίους’!—Αποκάλ. 14:13.

ΟΣΜΗ ΖΩΗΣ, ΟΣΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στην Αποκάλυψι 22:17 το άγγελμα που κηρύττεται παρομοιώνεται με ζωοπάροχον ύδωρ, το οποίον οι διψασμένοι μπορούν να έλθουν και να λάβουν «άνευ αργυρίου και άνευ τιμής,» όπως το διετύπωσε ο Ησαΐας, (55:1-3) Στην επιστολή του προς Κορινθίους ο Παύλος χρησιμοποιεί ένα άλλο παράδειγμα που δείχνει το διάφορο αποτέλεσμα που έχει αυτή η διακονία στους ανθρώπους καλής θελήσεως αφ’ ενός, και στους κακής διαθέσεως για τη Βασιλεία, αφ’ ετέρου. Λέγει: «Χάρις εις τον Θεόν όστις πάντοτε κάμνει ημάς να θριαμβεύωμεν δια του Χριστού, και φανερόνει εν παντί τόπω δι’ ημών την οσμήν της γνώσεως αυτού. Διότι του Χριστού ευωδία είμεθα προς τον Θεόν εις τους σωζόμενους και εις τους απολλυμένους· εις τούτους μεν, οσμή θανάτου δια θάνατον· εις εκείνους δε, οσμή ζωής δια ζωήν. Και προς ταύτα τις είναι ικανός;»—2 Κορ. 2:14-16.

Ο απόστολος ενταύθα ανεφέρετο στο έθιμον της εποχής εκείνης να καίουν ευώδες θυμίαμα καθ’ όλον το μήκος της οδού, όταν η θριαμβευτική πομπή ενός στρατιωτικού νικητού παρήλαυνε δια των οδών της υποδεχομένης αυτόν πρωτευούσης. Έτσι, τα σκεύη του που φέρουν την αλήθεια, διαδίδοντας ευρέως σήμερα παντού το ‘θριαμβευτικό άγγελμα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Ιεχωβά’, διαχέουν και κάνουν έκδηλο το γλυκύ άρωμα του αγγέλματος αυτού. Τα ειλικρινή άτομα καλής θελήσεως προς τον Θεό και τη θεοκρατική του κυβέρνησι οσφραίνονται τη γλυκύτητα της γνώσεως που διαχέεται έτσι, και σ’ αυτούς το έργον της μαρτυρίας έχει την οσμή της υγείας και της ζωής. Αναπνέουν μέσα στην ατμόσφαιρα της αληθείας της Βασιλείας, που είναι μια οσμή ζωής που οδηγεί στη ζωή. Το άγγελμα κατάγει νίκες, διότι μεταβάλλει πολλούς, οι οποίοι άλλοτε ήσαν εχθροί του Θεού δια των έργων της πονηρίας, σε μάρτυρας του Ιεχωβά και κήρυκας των αγαθών νέων της θεοκρατικής του βασιλείας. Αναπέμπουν ευχαριστίες στον Ιεχωβά Θεό και στον Βασιλέα του, στου οποίου τη θριαμβευτική πομπή προστίθενται με χαρά, ανακράζοντας μεγαλοφώνως: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθήμενου επί του θρόνου, και του Αρνίου.» (Αποκάλ. 7:10) Αφ’ ετέρου, σ’ εκείνους που αγαπούν τα πράγματα του παλαιού αυτού κόσμου το άγγελμα της Βασιλείας είναι μια δυσωδία στους μυκτήρας των, μια ‘οσμή θανάτου’ που οδηγεί στον θάνατο.

Όχι μόνον το άγγελμα που κηρύττουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι μια οσμή, αλλά κι αυτοί οι ίδιοι, επίσης, είναι οσμή. Έτσι ετερμάτισε κι ο απόστολος τη δήλωσί του περί θριαμβευτικής πομπής, λέγοντας: «Και προς ταύτα τις είναι ικανός;» Κατόπιν απαντά στην ίδια του ερώτησι μ’ αυτά τα λόγια: «Διότι ημείς, καθώς οι πολλοί, δεν καπηλεύομεν τον λόγον του Θεού, αλλ’ ως από ειλικρινείας, αλλ’ ως από Θεού, κατενώπιον του Θεού, λαλούμεν εν Χριστώ.»—2 Κορ. 2:17.

Εκείνοι που εναντιώνονται στο άγγελμα της Βασιλείας κατηγορούν τους μάρτυρας για κάθε είδους «αδικήματα», και συχνά οι αρχές τούς διώκουν ως «γυρολόγους,» με την προσπάθεια να σταματήσουν το κήρυγμά των ή τουλάχιστον να κάμουν τη δράσι των να φαίνεται υπό ένα κακό φως. Ο Παύλος εδώ δίνει μια συγκεκριμένη απάντησι σ’ αυτές τις κατηγορίες· μολονότι δε μερικοί κακώς πληροφορημένοι άνθρωποι μπορεί να σκέπτωνται διαφορετικά, κάθε πραγματικός μάρτυς κατανοεί ότι κάνει το έργον του κηρύγματός του ‘ως από Θεού, κατενώπιον του Θεού, λαλών εν Χριστώ,’ και ως τοιούτος κατανοείται κι εκτιμάται, επίσης, απ’ εκείνους που είναι καλής θελήσεως.

ΕΘΕΛΟΝΤΑΙ ΦΟΡΕΙΣ ΦΩΤΟΣ

Σχετικά με τούτο, είναι άξιον προσοχής ότι αυτό το έργον της μαρτυρίας απαιτεί εθελοντάς, ανθρώπους που λέγουν, όπως άλλοτε ο Ησαΐας: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» (Ησ. 6:8) Ποτέ, λοιπόν, δεν πρέπει να γίνη προσπάθεια να εξαναγκασθούν άνθρωποι να λάβουν μέρος σ’ αυτό το έργον. Εκείνο, που πρέπει να κάμουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν οι άνθρωποι δείχνουν ενδιαφέρον για το άγγελμα, είναι να μελετούν τη Γραφή μαζί τους κι έτσι να τους παρέχουν την απαιτούμενη γνώσι για τους σκοπούς και το θέλημα του Θεού, για να ενεργή σ’ αυτούς το πνεύμα του Ιεχωβά· και κατόπιν να τους υποδεικνύουν πώς να συμμερισθούν τη νεοαπόκτητη αυτή ανεκτίμητη γνώσι και χαρά με άλλους. Μ’ αυτόν τον τρόπο όλοι όσοι είναι αφιερωμένοι στον Ιεχωβά Θεό μπορούν να είναι φορείς φωτός σ’ αυτόν τον μαύρο και σκοτεινό κόσμο.

Στην επιστολή 2 Κορινθίους ο Παύλος χρησιμοποιεί ένα άλλο παράδειγμα που τονίζει αυτή την ενέργειά τους ως φορέων φωτός, συγχρόνως δε εξηγεί τον λόγο για τον οποίον πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν το φως που ακτινοβολείται από τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Αναφέρεται στο γεγονός ότι το πρόσωπον του Μωυσέως ακτινοβολούσε λόγω της δόξης του Ιεχωβά, την οποίαν είχε ιδεί στο Όρος Σινά. Την αντανακλώμενη αυτή δόξα δεν μπορούσαν ν’ ατενίσουν οι Ισραηλίται, και γι’ αυτό ο Μωυσής έβαλε ένα πέπλον στο πρόσωπό του όταν τους μιλούσε. Ο δε Παύλος εξηγεί τη σημασία του γεγονότος αυτού και το εφαρμόζει στη διακονία μας ως εξής: «Ο Μωυσής έβαλλε κάλυμμα επί το πρόσωπον αυτού, δια να μη ατενίσωσιν οι υιοί Ισραήλ εις το τέλος του μέλλοντος να καταργηθή· αλλ’ ετυφλώθησαν αι διάνοιαι αυτών· . . . Όταν όμως επιστρέψη προς τον Ιεχωβά, θέλει αφαιρεθή το κάλυμμα. Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον· των οποίων, απίστων όντων, ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός τού ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού. Διότι ο Θεός, ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.»—2 Κορ. 3:12-14, 16· 4:3, 4, 6, ΜΝΚ.

Το ένδοξο αυτό φως, το οποίον έλαβαν από τον Θεό δια του Χριστού, το αντανακλούν πιστά οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Και για να παραθέσωμεν περαιτέρω το επιχείρημα του αποστόλου, «απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία, μηδέ δολόνοντες τον λόγον του Θεού, αλλά με την φανέρωσιν της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων, ενώπιον του Θεού.» (2 Κορ. 4:2) Αν, λοιπόν, υπάρχουν άτομα που έχουν το φως της αληθείας κεκαλυμμένον από την όρασί των, ασφαλώς δεν αποτελεί αυτό ευθύνην των μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά δική των ευθύνη.

Ιδιαίτερα συμβαίνει αυτό ένεκα της δηλώσεως που γίνεται στην Αποκάλυψι 18:1: «Είδον άγγελον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, όστις είχεν εξουσίαν μεγάλην· και η γη εφωτίσθη εκ της δόξης αυτού.» Όταν αυτή η προφητεία άρχισε να εκπληρώνεται με την ανάληψι βασιλικής εξουσίας από τον Κύριον Ιησούν, επραγματοποιήθη η προφητική εντολή που αναγράφεται στον Ησαΐα 60:1, 2 (ΜΝΚ): «Σηκώθητι, φωτίζου· διότι το φως σου ήλθε, και η δόξα του Ιεχωβά ανέτειλεν επί σε. Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε.» Από το έτος 1919 τα οστράκινα σκεύη του Ιεχωβά είναι σε δράσι, με το αποτέλεσμα που προλέγεται στο εδάφιον 3: «Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου και οι βασιλείς εις την λαμπρότητα της ανατολής σου.»—ΑΣ.

Ο καθένας λοιπόν από το υπόλοιπον κι από τα «άλλα πρόβατα» ας εξακολουθή να λάμπη ως φωστήρ στον κόσμο (Φιλιππησ. 2:15), σε ευγνώμονα εκτίμησι του μεγαλειώδους και μοναδικού προνομίου του υπηρεσίας, του ανεκτιμήτου θησαυρού που έχουν στα οστράκινα σκεύη των.

Μια Ενδιαφέρουσα Έκθεσις από τον Καναδά

Στο Ετήσιον Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του έτους 1962 και στη σελίδα 104 δημοσιεύεται η κατωτέρω ενδιαφέρουσα έκθεσις για το επίμαχο ζήτημα της μεταγγίσεως αίματος. Ιδού τι αναφέρει η έκθεσις:

«Στη διακονία του αγρού αντιμετωπίζομε αντιρρήσεις για τη στάσι μας στο θέμα των μεταγγίσεων αίματος, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο θέμα προς το παρόν. Οι αδελφοί μαθαίνουν πώς ν’ αφήνουν τον οικοδεσπότη να εκφράζεται πάνω στο θέμα και να αντιλαμβάνωνται πρώτα πόσα ξέρει αυτός γι’ αυτό το ζήτημα. Διάφορα πράγματα μας εβοήθησαν εν σχέσει με τούτο. Ένα άρθρο που εδημοσιεύθη στην Καναδική Νομική Εφημερίδα και ανεδημοσιεύθη στην εφημερίδα Καναδός Ιατρός, εσχολίαζε μ’ επιδεξιότητα τις ιατρικές, νομικές και θρησκευτικές απόψεις που σχετίζονται με το ζήτημα. Αυτό περιήλθε σε γνώσι των δύο επαγγελματικών ομάδων που είναι περισσότερο αναμεμιγμένες στο ζήτημα και είχε μια πολύ ποθητή κατευναστική επίδρασι σ’ αυτές. Ηκούσθησαν πολλά επαινετικά σχόλια. Οι διάνοιες των ανθρώπων αρχίζουν να διανοίγωνται, όταν διακρίνουν ότι επί του προκειμένου υπάρχουν περισσότερα πράγματα απ’ όσα αντικρύζει το μάτι. Τότε είναι πρόθυμοι ν’ ακούσουν και να μάθουν από την Αγία Γραφή. Κατόπιν εδημοσιεύθη στην Εφημερίδα του Καναδικού Ιατρικού Συνδέσμου, από δύο ιατρούς του Ουίννιπεγκ, ένα ωραίο άρθρο, το οποίον υπεδείκνυε στους ιατρούς και στα νοσοκομεία να κάνουν την ίδια απροκατάληπτη μεταχείρισι στους Μάρτυρας όπως και στις άλλες θρησκείες που απορρίπτουν ωρισμένες μορφές ιατρικής θεραπείας. Παρέσχον από δικές τους πείρες σε περιπτώσεις Μαρτύρων αισθητές υποδείξεις για τη θεραπεία ατόμων, που δεν ήθελαν αίμα. Επακολούθησε το περιοδικό Μακλήιν, ένα λαϊκό εθνικό περιοδικό, το οποίον εδημοσίευσε ένα άρθρο που ετόνιζε ότι στις τέσσερες μεταγγίσεις οι τρεις επερίττευαν και ήσαν επικίνδυνες. Αυτό διήνοιξε θαυμάσιες ευκαιρίες μαρτυρίας πάνω στο ζήτημα. Το νέο βιβλιάριο Αίμα, Ιατρική και ο Νόμος του Θεού, εξεδόθη ακριβώς στον πιο εύθετο καιρό κι εχρησιμοποιήθη καλά από τους αδελφούς. Υπήρξαν διάφορες περιπτώσεις, στις οποίες οι γονείς ηπειλήθησαν με δικαστική αγωγή να τους αφαιρεθούν τα τέκνα και να γίνη σ’ αυτά βιαίως μετάγγισις. Σε μερικές περιπτώσεις οι ιατροί τελικά συγκατετέθησαν σε εγχειρήσεις χωρίς αίμα, τα δε βρέφη επέζησαν. Σε άλλες περιπτώσεις άλλαξαν οι ιατροί, ο νέος ιατρός απεφάσισε να εφαρμόση άλλη θεραπεία που ήταν επιτυχής, και τα βρέφη έζησαν.»

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Η πατροπαράδοτη εικών του Ιησού τον παρουσιάζει με μακρά κόμη και γενειάδα, αλλ’ οι εκδόσεις της Σκοπιάς τον εμφανίζουν αγένειον και βραχύκομον. Ποιο είναι το σωστό;—Μ. Χ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι μεταγενέστερες εκδόσεις της Σκοπιάς παρουσιάζουν τον Ιησούν ως αγένειον και βραχύκομον διότι έτσι εμφανίζεται σε παραστάσεις του που είναι αρχαιότερες από την πατροπαράδοτη εικόνα θηλυπρεπούς εμφανίσεως. Σ’ έναν αρχαίο αμφορέα ή κύπελλο, που βρέθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας, και το οποίον λέγεται ότι παρουσιάζει τον Ιησούν και τους μαθητάς του στο Αναμνηστικό δείπνον, ο Ιησούς είναι εγκεχαραγμένος σ’ αυτό ως ένας αγένειος νεανίας, ενώ μερικοί από τους μαθητάς του εικονίζονται ως γενειοφόροι. Για να έχετε μια φωτογραφία τούτου, ιδέτε το Λεξικό της Γραφής υπό Χάρπερ, σελίς 22, στο μέσον του άρθρου που τιτλοφορείται «Το Δισκοπότηρον της Αντιοχείας». (Μ. Σ. και Ι. Λ. Μίλλερ, 1952) Το λογοτεχνικό βιβλίο υπό Ιακ. Φίνεγκαν, Φως από το Αρχαίον Παρελθόν, ομιλεί για Χριστιανικούς πίνακες ζωγραφικής του δευτέρου αιώνος, που βρέθηκαν στην Κατακόμβη της Πρίσκιλλας, στον θάλαμο «Καπέλλα Γκρέκα», και λέγει:

«Η εικών της Αναστάσεως του Λαζάρου έχει τώρα σχεδόν εξαλειφθή, αλλ’ είναι ακόμη δυνατόν να διαπιστωθή ότι στη μια πλευρά είναι ζωγραφισμένο ένα μικρό κτίριο που περιέχει μια μούμια και στην άλλη πλευρά, η αδελφή του Λαζάρου στέκει με τους βραχίονας ανυψωμένους. Στο μέσον φαίνεται ο Ιησούς, βλέποντας προς τον τάφο και με το δεξί χέρι υψωμένο σε μια χειρονομία ομιλίας. Παρουσιάζεται κατά τον Ρωμαϊκό τύπο, και είναι ντυμένος με χιτώνα και πάλλιον [που ήταν βραχύς επενδύτης], το δε αριστερό του χέρι κρατεί το ένδυμά του. Είναι νεαρός και αγένειος, με βραχεία κόμη και μεγάλα μάτια. . . . Η εικών είναι μεγάλου ενδιαφέροντος, διότι είναι η αρχαιότερη παράστασις του Ιησού που σώζεται.»—Σελίς 371.

Περαιτέρω το βιβλίο αυτό ομιλεί για την εικόνα της θεραπείας του Παραλυτικού (Μάρκ. 2:1-12), που βρέθηκε στο χρησιμοποιούμενο και ως εκκλησία σπίτι στον ανεσκαμμένο αρχαίο οικισμό της Συριακής ερήμου Δουρά, και λέγει: «Η σχεδόν κατεστραμμένη εικών του Χριστού στην Κατακόμβη της Πρίσκιλλας στη Ρώμη πιθανώς ανάγεται, όπως είδαμε, στα μέσα του δευτέρου αιώνος. Η εικών της Δουρά χρονολογείται πιο συγκεκριμένα ακόμη κατά το πρώτο μέρος του τρίτου αιώνος. Και στις δύο εικόνες ο Ιησούς εικονίζεται ως ένας νέος αγένειος άνδρας με βραχεία κόμη και φορώντας τον συνήθη ιματισμό της εποχής. Αυτές και παρόμοιες απεικονίσεις αποτελούν τον αρχαιότερο τύπο του Χριστού, σύμφωνα με όσα είναι τώρα γνωστά για την πρώτη Χριστιανική τέχνη. Αργότερα, στον τρίτον αιώνα ο Χριστός εμφανίζεται ακόμη ως νεαρός αλλά με μακρά κυματιστή κόμη, και από τον τέταρτον αιώνα εμφανίζεται με τον πιο συνήθη γενειοφόρο τύπο.»—Σελίδες 408, 409.

Προσφάτως στις 7 Οκτωβρίου 1949, απεκαλύφθη το νέο ανατολικό παράθυρο της Ενοριακής Εκκλησίας Στέπνυ, μητρός εκκλησίας του Ανατολικού Λονδίνου, Αγγλίας, από τον Κόμητα του Άθλον. Η φωτογραφία του παραθύρου αυτού της εκκλησίας, όπως δημοσιεύεται στα Εικονογραφημένα Λονδίνεια Νέα, της 1ης Οκτωβρίου 1949, παρουσιάζει ένα σταυρό μ’ ένα νεανία καθηλωμένο σ’ αυτήν, αγένειον και βραχύκομο, ως εικονίζουσα τον «Χριστόν εσταυρωμένον, αλλά θριαμβεύοντα.»

Εφόσον η Γραφή δεν περιγράφει την όψι του προσώπου του Ιησού, ούτε αναφέρει αν είχε μακρά γενειάδα, ακολουθούμε την παλαιότερη αρχαιολογική ένδειξι μάλλον παρά την μετέπειτα πατροπαράδοτη άποψι που κάνει τον Ιησού να φαίνεται θηλυπρεπής και ωχρός και αγιοφανής. Μερικοί χρησιμοποιούν το εδάφιον Ησαΐα 50:6 ως απόδειξιν ότι ο Ιησούς έφερε γενειάδα: «Τον νώτόν μου έδωκα εις τους μαστιγούντας, και τας σιαγόνας μου εις τους μαδίζοντας· δεν έκρυψα το πρόσωπόν μου από υβρισμών και εμπτυσμάτων.» Αυτό μπορεί να εξεπληρώθη κατά γράμμα τυπικώς στον Ησαΐα, προσκιάζοντας τις αισχρές ύβρεις και τους ονειδισμούς, που επρόκειτο να επισωρευθούν στην τάξι του δούλου, της οποίας ο πρώτιστος ήταν ο Χριστός Ιησούς. Ο καθένας από την τάξι του δούλου υφίσταται ονειδισμούς, αλλ’ όχι κατ’ ανάγκην όλους όσοι ειδικώς κατονομάζονται ενταύθα. Η αφήγησις λέγει ότι ο Ιησούς εμαστιγώθη, ερραπίσθη κι ενεπτύσθη, αλλά δεν γίνεται μνεία περί μαδήματος των γενείων του. Αν συνέβη αυτό, γιατί να μη λεχθή κι αυτό μαζί με τις άλλες κακοποιήσεις και καθυβρίσεις; (Ματθ. 27:26· Μάρκ. 14:65) Πραγματικά, η απόδοσις του εδαφίου Ησαΐα 50:6 από τη Μετάφρασι των Εβδομήκοντα δεν κάνει μνεία περί μαδήματος των παρειών, αλλά περί ραπισμάτων: «Τον νώτόν μου έδωκα εις μάστιγας, τας δε σιαγόνας μου εις ραπίσματα, το δε πρόσωπόν μου ουκ απέστρεψα από αισχύνης εμπτυσμάτων.» Η αφήγησις των Ευαγγελίων λέγει ότι όλ’ αυτά κατά γράμμα συνέβησαν στον Ιησούν.

● Επιτρέπεται η στείρωσις ανδρός ή γυναικός υπό οιασδήποτε περιστάσεις, λόγου χάριν, για την προστασία της ζωής μιας γυναικός ή σε περιπτώσεις εξαιρετικής οικονομικής δυσχερείας;

Τι σημαίνει στείρωσις ανθρωπίνων πλασμάτων; Σημαίνει μια εγχείρησι, που γίνεται με σκοπό την αποστέρησι ενός ανδρός ή μιας γυναικός από την ικανότητα της αναπαραγωγής. Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία μάς λέγει ότι πολλές μέθοδοι στειρώσεως θα μπορούσαν με μεγαλύτερη καταλληλότητα να ονομασθούν στέρησις γενετησίου ιδιότητος, διότι έχουν ωρισμένα «επιβλαβή συμπτώματα, τόσο φυσικά όσο και διανοητικά». Στην περίπτωσι ανδρών οι γενικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται τώρα είναι η αφαίρεσις ενός μέρους του σπερματικού αγωγού του ανδρός, μέσω του οποίου το σπέρμα της αναπαραγωγής μεταβιβάζεται στο θήλυ. Στην περίπτωσι γυναικών, γενικά γίνεται αφαίρεσις ενός μέρους των Φαλλοπείων σαλπίγγων της γυναικός, δια των οποίων το ωάριό της ή ωοκύτταρον, μεταφέρεται στη μήτρα. Στείρωσις, λοιπόν, είναι η καταστροφή της ικανότητος ενός ατόμου προς αναπαραγωγήν του είδους του δια παρεμποδίσεως των λειτουργιών των σεξουαλικών οργάνων που ενεφυτεύθησαν από τον Ιεχωβά Θεόν ή ακόμη και δι’ αφαιρέσεως των οργάνων αυτών.—Βλέπε Αμερικανικήν Εγκυκλοπαιδείαν, έκδοσις 1929.

Από ποιους επήγασε η στείρωσις; Σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής η στείρωσις ωρισμένων ατόμων πραγματικά διατάσσεται από ένα ισχύον νομικό θέσπισμα για λόγους ευγονισμού, ή για θεραπευτικές επιδράσεις ή ως ποινή. Στο έτος 1907 η Πολιτεία της Ινδιάνας εψήφισε το πρώτο περί στειρώσεως νόμο, και άλλες Αμερικανικές πολιτείες εψήφισαν από τότε παρομοίους νόμους. Ποιος είναι ο κύριος σκοπός της νομοθεσίας αυτής; Είναι να παρεμποδίση την τεκνογονία εκείνων που είναι καθ’ έξιν εγκληματίαι ή έχουν διανοητική πάθησι ή είναι φρενοβλαβείς. Το προς τούτο επιχείρημα, λοιπόν, όπως φαίνεται, είναι η προστασία της κοινωνίας από την απόκτησι τέκνων με εγκληματικές τάσεις, ή διανοητικώς ανισορρόπων ή ανικάνων. Γι’ αυτόν τον λόγο οι πολιτείες εκείνες που εθέσπισαν τέτοιους στειρωτικούς νόμους ησθάνοντο ότι είναι δικαιολογημένες, καταστρέφοντας ή παρακωλύοντας Θεόδοτες λειτουργίες, στις οποίες ένα πλάσμα έχει ένα φυσικό δικαίωμα.

Χωρίς να θέλομε να επικρίνωμε τις πολιτείες εκείνες, που ενεργούν με τέτοιους νόμους στειρώσεως, αλλά για δική μας πληροφορία, ερωτούμε, Βασίζεται αυτή η νομοθεσία στον Θείο νόμο που εδόθη στη θεοκρατική του οργάνωσι; Επήγασε η στείρωσις από την οργάνωσι του λαού του; Ή μήπως έχει την προέλευσί της απ’ αυτόν τον κόσμο, του οποίου οι ανωτέρω πολιτείες αποτελούν μέρος;

Γιατί θα ήθελε ο Θεός να καταστρέψη μια φυσική λειτουργία που έθεσε στον άνδρα και στη γυναίκα για ένα βάσιμο σκοπό; Πώς θα μπορούσε με συνέπεια ο Θεός να είναι ο πρωτουργός ενός νόμου που διέτασσε ή επέτρεπε στείρωσι, όταν απέκλειε τους ευνούχους από την εκκλησία του ή απηγόρευε στο εκλεκτό του έθνος Ισραήλ να κάνη ευνούχους, ενός νόμου που θα ώριζε τον ευνουχισμό αρρένων Ισραηλιτών που θα ήσαν ασφαλείς επιστάται του κοιτώνος Ισραηλιτισσών ή θα ήσαν αξιόπιστοι σε άλλες θέσεις ευθύνης; Ο Θεός δεν επεδοκίμαζε αυτόν τον τρόπον φρουρήσεως γυναικείων διαμερισμάτων. «Ο έχων τα κρύφια αυτού τεθλασμένα ή αποκεκομμένα, δεν θέλει εισέλθει εις την συναγωγήν του Ιεχωβά,» λέγει το Δευτερονόμιον 23:1 (ΜΝΚ). Αυτά τα όργανα σχετίζονται με το σπέρμα της αναπαραγωγής. Σύμφωνα με τούτο, κανένα μέλος της οικογενείας του αρχιερέως Ααρών δεν μπορούσε να υπηρετή στον ναόν του Θεού ως ιερεύς αν ήταν βεβλαμμένος μ’ αυτόν τον τρόπο. (Λευιτ. 21:16-21) Ο Θεός ήθελε ιερείς που θα εγίνοντο πατέρες άλλων ιερέων· ήθελε Ισραηλίτας, που θα μπορούσαν να παραγάγουν άλλους Ισραηλίτας.

Ο Θεός είναι ο Δοτήρ αναπαραγωγικών δυνάμεων στα ανθρώπινα πλάσματα· έδωσε το παράδειγμα, κάνοντας νόμους για την προστασία των δυνάμεων αυτών. Ο νόμος του έλεγε: «Θέλει δοθή ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδούς αντί οδόντος, χειρ αντί χειρός, πους αντί ποδός.» (Δευτ. 19:21) Αλλά τώρα υποθέστε ότι ο σύζυγος μιας γυναικός εφιλονείκησε μ’ έναν άλλον άνδρα. Η γυναίκα για να προστατεύση τον σύζυγό της και να τον προφυλάξη από το να χτυπηθή ή ηττηθή, άπλωσε το χέρι της κι έπιασε σφιχτά τα ιδιαίτερα μέρη του άλλου ανδρός, για να τον εξουδετερώση! Κάνοντας τούτο η γυναίκα αναμφιβόλως κατέστρεφε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις του ανδρός εκείνου· παρέβαινε τον Θείον νόμον που ήταν εναντίον της συντριβής των όρχεων ενός ανδρός και τον έκανε ακατάλληλον για την εκκλησία του Θεού. Η γυναίκα αυτή δεν θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι χρησιμοποιούσε «γιουγίτσου» [τεχνικήν παλαιστικών ελιγμών] κι ενεργούσε προς άμυναν του συζύγου της και συνεπώς για τη δική της αυτοπροστασία. Έπρεπε να τιμωρηθή! Πώς;

Κατέστρεψε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις ενός συν-Ισραηλίτου της. Μήπως, λοιπόν, ο Θεός διέτασσε ν’ αποκοπούν οι Φαλλόπειες σάλπιγγές της ή ν’ αχρηστευθούν τα γεννητικά της όργανα προς παρεμπόδισιν της τεκνογονίας της; Ή, μήπως βάσει του όμοιου προς όμοιον, είπε ο Θεός ότι, αφού αυτή κατέστρεψε τον σύζυγο μιας άλλης γυναικός, πρέπει να καταστραφούν του δικού της ανδρός τα ιδιαίτερα μέρη από τη σύζυγο του ανδρός, του οποίου αυτή κατέστρεψε τα ιδιαίτερα μέρη; Μήπως έλεγε ο Θεός να στειρώνεται αυτή ή ο σύζυγός της προς πρόληψιν της αναπαραγωγής κακούργων; Ο νόμος του Θεού εσέβετο αυτήν και τις αναπαραγωγικές δυνάμεις του συζύγου της, διότι έλεγε: «Θέλεις αποκόψει την χείρα αυτής· ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή.» (Δευτ. 25:11, 12) Ο Θείος νόμος το έλεγε αυτό ευθύς μετά την επιδοκιμασία του ανδραδελφικού γάμου μέσα σε μια οικογένεια. Αυτός ο νόμος ώριζε ότι εκείνος που ηρνείτο να τελέση ανδραδελφικό γάμο με τη χήρα του θανόντος αδελφού του, έπρεπε να καταφρονήται δημοσία, επειδή ηρνείτο να χαρίση στη χήρα του αδελφού του ένα τέκνον στο όνομα του θανόντος αδελφού του.—Δευτ. 25:5-10.

Όλ’ αυτά μας δίνουν μια ιδέα του τι φρονεί ο Θεός, όταν ένα άτομο ή ένα έθνος αφιερωμένο σ’ αυτόν βλάπτη τ’ αναπαραγωγικά όργανα, παρεμποδίζοντας την φυσιολογική τους λειτουργία. Είναι αληθές ότι ο Μωσαϊκός νόμος, που περιείχε τις ανωτέρω διατάξεις, κατηργήθη εν τω Χριστώ, αλλ’ ο Θεός δεν μετέβαλε τη στάσι του περί στειρώσεως. Η έννοια, η δύναμις, η βασική, έμφυτη ιδέα και το νόημα των ανωτέρω νόμων παραμένουν εν ισχύι ως προς τους Χριστιανούς, οι οποίοι υπόκεινται σ’ ένα νόμο ανώτερο ακόμη κι απ’ εκείνον που είχε δοθή δια Μωυσέως. Ένας αφιερωμένος Χριστιανός είναι υπό τον νόμον της αγάπης του Ιεχωβά Θεού εξ όλης της καρδίας του, διανοίας, ψυχής και δυνάμεως. Η δύναμις και το αποτέλεσμα της στειρώσεως είναι εναντίον τούτου, διότι η στείρωσις επηρεάζει επιβλαβώς το μη δυνάμενον να έχη σεξουαλικές ιδιότητες άτομον φυσικώς και διανοητικώς. Ο Χριστιανός δεν είναι ένας καθ’ έξιν εγκληματίας ή ένας ηλίθιος που χρειάζεται στείρωσιν.

Αν ένας γιατρός ισχυρίζεται ότι το ν’ αποκτήση μια σύζυγος άλλο ένα παιδί αυτό θα εσήμαινε τον θάνατό της, τότε τι θα γίνη; Τότε υπάρχει ένας άλλος τρόπος να προληφθή η εγκυμοσύνη της, η οποία εγκυμοσύνη θα μπορούσε να την θέση σε κίνδυνο, παρά να παραβή τον νόμον του Θεού, του οποίου ο όλος σκοπός είναι αντίθετος στο να καταστήση σεξουαλικώς ανίκανον άνδρα ή γυναίκα. Αν γονείς ζουν σε πενία και δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλο παιδί, τότε υπάρχει άλλος τρόπος να ληφθή φροντίς γι’ αυτή την οικονομική κατάστασι αντί να καταστρέφωνται αυτά τα όργανα, με τα οποία επροικίσθησαν ο τέλειος άνδρας και η γυναίκα, και τα οποία εισέρχονται τόσο έντονα στους ευγενείς σκοπούς της εγγάμου ζωής. Υπάρχει ανάγκη ασκήσεως του πνεύματος Κυρίου του Θεού, του οποίου ένας από τους καρπούς είναι η εγκράτεια.—Γαλ. 5:22, 23.

Όταν ένας Χριστιανός κατανοήση τον αγαθόν σκοπό, για τον οποίο πρέπει να ασκηθή εγκράτεια, τότε φαίνεται σ’ αυτόν λογικός και ενισχύεται στο να την ασκήση, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Ιούνιο

16 Θρησκεία καθαρά και αμίαντος. . . είναι . . . να φυλάττη [τις] εαυτόν αμόλυντον από του κόσμου.—Ιάκ. 1:27. Σ 15/12/61 14

17 Ο Θεός είναι ο περιζωννύων με δύναμιν . . . περιέζωσάς με δύναμιν εις πόλεμον.—Ψαλμ. 18:32, 39. Σ 15/10/61 21, 22, 25α

18 Η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.—Παροιμ. 15:33. Σ 15/11/61 4, 5α

19 Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει.—Ματθ. 24:35. Σ 1/12/61 3

20 Η οδός της ζωής εις τον συνετόν είναι προς τα άνω, δια να εκκλίνη από του άδου κάτω.—Παροιμ. 15:24. Σ 15/12/61 8-10α

21 Και εάν τις προφητεύη έτι, τότε ο πατήρ αυτού και η μήτηρ αυτού, . . . θέλουσιν ειπεί προς αυτόν, Δεν θέλεις ζήσει· διότι ψεύδη λαλείς εν τω ονόματι του Ιεχωβά.—Ζαχ. 13:3, ΜΝΚ. Σ 1/1/62 20-22α

22 Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος.—Ιωάν. 6:68, 69. Σ 1/6/61 18α

23 Όπου δεν είναι κυβέρνησις, ο λαός πίπτει· εκ του πλήθους δε των συμβούλων προέρχεται σωτηρία.—Παροιμ. 11:14. Σ 1/8/61 8α

24 Δεν αποκάμνομεν· αλλ’ απηρνήθημεν τα κρυπτά της αισχύνης.—2 Κορ. 4:1, 2. Σ 15/1 1/61 22, 23α

25 Νόμιμον αιώνιον θέλει είσθαι εις τας γενεάς σας, εις πάσας τας κατοικήσεις σας· δεν θέλετε τρώγει . . . ούτε αίμα.—Λευιτ. 3:17. Σ 1 5/12/61 4, 5

26 Ο προϊστάμενος, ας προΐσταται μετ’ επιμελείας.—Ρωμ. 12:8. Σ 1/11/61 8α

27 Ζήτει . . . δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα.—1 Τιμ. 6:11. Σ 15/7/61 10α

28 Έχετε στενοχωρίαν εν τοις σπλάγχνοις υμών. Λοιπόν . . . πλατύνθητε και σεις.—2 Κορ. 6:12, 13. Σ 15/8/61 14

29 Τότε οι φοβούμενοι τον Ιεχωβά ελάλουν προς αλλήλους.—Μαλαχ. 3:16. Σ 1/1/62 25, 26

30 Οι . . . λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει.—Λουκ. 21:33. Σ 1/12/61 11α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Όταν ένα άτομο έχη υπ’ όψιν ότι μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν σαφείς πληροφορίες σχετικά με την εποχή μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να διερωτάται ή ν’ απορή ως προς το ποια είναι η ευθύνη του ως Χριστιανού. Άγρυπνοι ως προς την ευθύνη τους, οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά θα συνεχίσουν τον Μάιο τη διακονία των αγαθών νέων «κατ’ οίκους» παρουσιάζοντας το πολύτιμο βοήθημα Γραφικής μελέτης Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο αντί δρχ. 22.

ΓΥΡΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Περικυκλώνοντας κατά γράμμα τη γη, το βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο γίνεται γοργά ένα από τα πιο δημοφιλή Γραφικά βοηθήματα μελέτης που έχουν δημοσιευθή ποτέ. Είναι τώρα διαθέσιμο σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες και ετοιμάζονται μεταφράσεις και σε άλλες ακόμη γλώσσες. Ένας από τους κυριωτέρους λόγους της εξαιρετικής υποδοχής, με την οποία γίνεται δεκτό το βιβλίο αυτό, είναι ο σαφής και εύληπτος τρόπος, με τον οποίον εκτίθεται η ιστορία της Βίβλου σχετικώς με τη δημιουργία του ανθρώπου, την πτώσι του από τη θεία εύνοια, την οδόν της απολυτρώσεως καθώς και την ελπίδα για ζωή. Αποκτήστε και σεις το αντίτυπό σας. Εμβάστε μόνον δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» «ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

8 Ιουλίου: Είσθε Λογικός εν Σχέσει με τη Θρησκεία; και Η Λογικότης Οδηγεί σε Ειρήνη, §1-4. Σελ. 297.

15 Ιουλίου: Η Λογικότης Οδηγεί σε Ειρήνη, §5-28. Σελ. 302.

Έχετε Συναίσθησι της Πνευματικής σας Ανάγκης;

ΔΕΝ υπάρχει παραγνώρισις της ανάγκης που εκδηλώνεται από έναν κενό στόμαχο. Αν επίμονα την αγνοήτε, η λειτουργία του σώματός σας χειροτερεύει· ακόμη και θάνατος μπορεί να επακολουθήση. Δεν είναι ολιγώτερο σοβαρή η ανάγκη σας για πνευματική διατροφή. Η αντίδρασις μπορεί να μην έρχεται εξίσου γοργά, αλλά παράλειψις να φροντίσετε γι’ αυτήν μπορεί να διαστρέψη τη σκέψι σας, να χειροτερεύση τη διανοητική σας υγεία και να βραχύνη τη ζωή σας. Σ’ ένα έθνος το συσσωρευτικό αποτέλεσμα της αμελείας αυτής εκδηλώνεται κατ’ εξοχήν σε ηθική κατάπτωσι.

Η σύγχρονη κοινωνία είναι άρρωστη επειδή δεν έχει συναίσθησι της πνευματικής της ανάγκης. Αυτό είναι φανερό από τον ανερχόμενο βαθμό του εγκλήματος, την αυξανόμενη αναλογία των αποτυχημένων γάμων, την νεανική εγκληματικότητα, την περιφρόνησι των υψηλών ηθικών κανόνων και την αποτυχία των ανθρώπων να ζουν μαζί με ειρήνη. Η σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην πυρετώδη της επιδίωξι των υλικών πραγμάτων και την ειδωλοποίησι των επιστημονικών επιτευγμάτων, ελησμόνησε την πνευματική της ανάγκη.

Οι προσπάθειες του ανθρώπου να οικοδομήση έναν τεχνητό κόσμο, στον οποίον αυτός στέκει ως η μόνη καθοδηγούσα νοημοσύνη, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν. Ολοένα περισσότερο βρίσκει ότι είναι ανίκανος να ελέγξη με σωφροσύνη τις τρομερές δυνάμεις της καταστροφής που τώρα κατέχει. Όπως έγραψε ο Καθηγητής Ο. Χ. Μάουρερ στο περιοδικό Δη Ατλάντικ Μάνθλυ: «Καθώς αποκτά ο άνθρωπος, μέσω της επιστήμης, διαρκώς περισσότερον έλεγχο επί του εξωτερικού κόσμου, έφθασε να αισθάνεται διαρκώς ολιγώτερη ικανότητα να ελέγχη τον εαυτό του, διαρκώς ολιγώτερη ικανότητα να εξουσιάζη την ψυχή του και τον προορισμό του. . . . Παραμένομε αισιόδοξοι για το τι ο άνθρωπος μπορεί να εξακολουθήση να κάνη μέσω της επιστήμης προς την κατεύθυνσι της σχέσεως του με το περιβάλλον του, αλλά έχομε γίνει εξαιρετικά απαισιόδοξοι εν σχέσει με τον άνθρωπο.»

Μολονότι η σύγχρονη κοινωνία έχει γίνει έτσι πνευματικώς πτωχή, δεν είναι ανάγκη να είσθε και σεις το ίδιο. Δεν χρειάζεται να συμβαδίζετε μ’ αυτήν στην εξύψωσι ανθρώπων και στην άγνοια του Θεού, συνάζοντας τον καρπό της ηθικής της παρακμής. Αν έχετε συναίσθησι της πνευματικής σας ανάγκης, θα βασίζεσθε στον Θεό· θα αναλάβετε πρωτοβουλία να μελετάτε τη Γραφή και ν’ αποκτήσετε κατανόησι του θελήματος του Θεού. Διαπλάσσοντας τη ζωή σας με αυτόν τον θείον οδηγό, θα εύρετε ικανοποίησι, ασφάλεια και πνευματική υγεία. Όσον αφορά εκείνους που ενεργούν έτσι ο Ιησούς είπε: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι [οι έχοντες συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης, ΜΝΚ]· διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών.»—Ματθ. 5:3.

Πόσο ενδιαφέρεσθε για την πνευματική σας ανάγκη; Μελετάτε τη Γραφή σας τακτικά και την κατανοείτε; Γνωρίζετε ποιος είναι ο Θεός και τι απαιτεί από εκείνους που τον λατρεύουν; Χρησιμοποιείτε αυτή τη γνώσι για να συμβάλετε στην ικανοποίησι των πνευματικών αναγκών άλλων; Σημαίνει ζωή, αιώνια ζωή για σας το να ενεργήτε έτσι.

Αγαθά νέα για όλο το Ανθρώπινο Γένος

OTAN ετελείωσαν ο Πρώτος κι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο κόσμος εχάρη, διότι αυτά ήσαν πράγματι αγαθά νέα, αλλά το τέλος των πολέμων εκείνων δεν ήταν τα μεγαλύτερα νέα που εχαρακτήριζαν αυτή τη γενεά. Στο έτος 1955, όταν ο Δρ Ιωνάς Ε. Σωλκ ανεκάλυψε ένα εμβόλιο, που ήταν αποτελεσματικό στην πρόληψι της παραλυτικής πολυομυελίτιδος, κι αυτό, επίσης, έγινε δεκτό από εκατομμύρια ανθρώπων ως αγαθά νέα, αλλ’ ούτε κι εκείνο δεν απετέλεσε το αποκορύφωμα των νέων της ιστορίας της εποχής μας.

Το γεγονός, που συνεκλόνισε τον κόσμο και αμέσως ή εμμέσως επηρέασε παντού τη ζωή των ανθρώπων, έτυχε μεγάλης δημοσιότητος στον ουρανό, αλλά στη γη επέρασε σχεδόν τελείως απαρατήρητο. Εκείνο, που είναι ίσως πιο εκπληκτικό ακόμη, είναι το γεγονός ότι ενώ το φαινόμενον αυτό εξακολουθεί ν’ αποτελή την πρωτίστη ιστορία της εποχής μας, ωστόσο υπάρχουν συγκριτικώς λίγοι μόνον άνθρωποι που έστω και απλώς να γνωρίζουν γι’ αυτό. Λόγου χάριν, Είσθε σεις ο ίδιος ενήμερος του πρωτοφανούς αυτού φαινομένου;

Καλούμεν αγαθά νέα κάποιο συμβάν ή γεγονός, που εκπληρώνει μια ζωηρή επιθυμία μας στη ζωή, όπως είναι το να βρούμε μια καλή θέσι, ν’ αποκτήσωμε ένα παιδί ή να επιζήσωμε από μια σοβαρή εγχείρησι. Ατομικά εμείς ακούομε για αγαθά νέα πολύ συχνά, αλλά για τα έθνη τα αγαθά νέα γίνονται σπανιώτερα. Σπάνια δε, οι άνθρωποι σε όλα τα μέρη του κόσμου ανταποκρίνονται—κι αν ποτέ ανταποκρίνωνται—σε μια είδησι με το ίδιο ενδιαφέρον κι ενθουσιασμό. Πάρτε, για παράδειγμα, τα μεγάλα ιστορικά νέα των πτήσεων στο διάστημα των κοσμοναυτών Γιούρι Α. Γκαγκάριν και Γκέρμαν Σ. Τιτώφ της Σοβιετικής Ενώσεως και τα των αστροναυτών Άλαν Β. Σέπαρντ και Βίργκιλ Ι. Γκρίσομ των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα κατορθώματά των ήσαν συγκλονιστικά, όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και στους λαούς των πολιτικώς συμμάχων χωρών του κόσμου όλου. Ωστόσο, δεν θα ήμεθα τόσο αφελείς ώστε να υποθέσωμε έστω ότι οι λιμώττοντες, καθυστερημένοι λαοί της Ασίας, Αφρικής και άλλων μερών του κόσμου ενδιεφέρθησαν εξίσου και συνεκινήθησαν με τα γεγονότα εκείνα όσο οι λαοί της Σοβιετικής Ενώσεως και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αναμφιβόλως, στους καταθλιβομένους η διάδοσις περί αφίξεως ενός φορτίου τροφίμων, φαρμάκων και γεωργικών εφοδίων θα ήταν πολύ πιο συγκινητική και σημαντική.

Για να είναι τα νέα καλά για όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι ελκυστικά σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ένα μέσον, που θ’ ανταπτεκρίνετο αποτελεσματικά στις ανάγκες και θ’ αντιμετώπιζε τα προβλήματα των απανταχού λαών θα ήταν βέβαια αγαθά νέα. Αλλά ποιο μέσον είναι σήμερα εκείνο που θα επιτελούσε ένα τόσο μεγάλο έργο σαν αυτό; Υπάρχει ένα και υπήρξε εν ενεργεία επί μισό σχεδόν αιώνα. Η εγκαθίδρυσις του μέσου αυτού απετέλεσε τη μεγαλύτερη είδησι της εποχής μας, αλλ’ ατυχώς λίγοι την έμαθαν. Σεις την έμαθατε;

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΤΟΥΤΟΥ

Πριν από δεκαεννέα αιώνες, όταν ο Ιησούς Χριστός εβάδισε στο πρόσωπον της γης, η παρουσία του ήταν αγαθά νέα. Διότι ο Ιησούς ήταν όχι μόνον ένας μέγας ιατρός, αλλά και ένας μέγας διδάσκαλος και μέγας κήρυξ. Σημειώστε πώς αναγράφει ο Ματθαίος το γεγονός αυτό: «Και περιήρχετο ο Ιησούς τας πόλεις πάσας και τας κώμας, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών, και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας, και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν.» (Ματθ. 9:35) Τα νέα περί ενός ανθρώπου, που μπορεί να θεραπεύση «πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν», είναι αγαθά νέα πράγματι! Μολονότι το θεραπευτικόν έργον του Ιησού αναμφιβόλως εδημιούργησε μεγάλη ελπίδα στους ανθρώπους, εξετείνετο μόνο σε λίγους, ενώ η διδασκαλία και το κήρυγμα του Ιησού περιείχαν ένα άγγελμα που παρείχε ελπίδα σε όλο το ανθρώπινο γένος. Ποιο ήταν αυτό το άγγελμα;

Σύμφωνα με τον Ματθαίο και τους άλλους ευαγγελιστάς, ο Ιησούς εδίδασκε κι εκήρυττε «το ευαγγέλιον [τα αγαθά νέα, ΜΝΚ] της βασιλείας». (Ματθ. 9:35) Με τα θαυμάσιά του έργα θεραπείας και αναστάσεως νεκρών, ο Ιησούς εδίδασκε τους ανθρώπους για το τι θα εγίνετο σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα στη γη υπό την βασιλεία του Θεού. Τα θαυματουργικά του έργα απέβλεπαν στο να υπογραμμίσουν τη σπουδαιότητα της Βασιλείας στις διάνοιες ανθρώπων καλής θελήσεως, διότι μέσω της Βασιλείας θα ευλογηθούν όλοι οι θεοσεβείς άνθρωποι.

Γι’ αυτό, ο Ιησούς έκαμε τη βασιλεία του Θεού θέμα της διακονίας του. Παρώτρυνε τους ανθρώπους να ‘ζητούν πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού.’ (Ματθ. 6:33) Εδίδαξε τους ανθρώπους να προσεύχωνται για τη βασιλεία του Θεού, λέγοντας: «Ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:10) Πολλές από τις παραβολές του ήσαν σχετικές με τη Βασιλεία. (Ματθ. 13:24-51) Ο ίδιος ο Ιησούς ειργάσθη ακούραστα για να κάμη γνωστή τη βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους. Είπε: «Και εις τας αλλάς πόλεις πρέπει να ευαγγελίσω την βασιλείαν του Θεού· επειδή εις τούτο είμαι απεσταλμένος.» (Λουκ. 4:43) Επευφημήθη ως Βασιλεύς της Βασιλείας του Θεού—«ο ερχόμενος βασιλεύς εν ονόματι του Ιεχωβά.» (Λουκ. 19:38, ΜΝΚ) Όταν εξαπέστειλε τους αποστόλους του, τους εδίδαξε: «Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 10:7) Όταν εξαπέστειλε τους εβδομήντα μαθητάς του, τους είπε ότι πρέπει να υπάγουν να πουν στους ανθρώπους: «Επλησίασεν εις εσάς η βασιλεία του Θεού.» (Λουκ. 10:9) Στη διάρκεια των σαράντα ημερών μετά τον θάνατο και την ανάστασί του, ο Ιησούς εδίδαξε στους μαθητάς του «τα περί της βασιλείας του Θεού.» (Πράξ. 1:3) Δεν ήταν, λοιπόν, το σάββατο, ή η ανάστασις των νεκρών, ή ο άδης ή ο ουρανός που ετόνιζε ο Ιησούς, αλλ’ η βασιλεία του Θεού. Αυτό ήταν το θέμα του, και είναι η κυριώτερη διδασκαλία της Αγίας Γραφής.

ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ

Ο λόγος για τη μεγάλη αυτή έμφασι στη Βασιλεία και για την ονομασία που έχει ως ευαγγέλιον ή αγαθά νέα μπορεί να κατανοηθή μόνον, όταν εκτιμούμε τον καθωρισμένο σκοπό της. Πρώτον, πρόκειται να διεκδικηθή το όνομα του Θεού σε όλη τη γη. Δεύτερον, θ’ αποκατασταθή η γη σε παραδείσιο κήπο που να κατοικήται από τέλεια ανθρώπινα πλάσματα. Έτσι θα εκπληρωθούν όλες οι Γραφικές επαγγελίες και προφητείες όσον αφορά τη γη μας. Αυτά είναι αγαθά νέα πράγματι!

Επί παραδείγματι, μπορεί να διερωτάσθε πώς η βασιλεία του Θεού θα συμπεριφερθή στις κοσμικές κυβερνήσεις που εναντιώνονται σ’ αυτήν. Ο προφήτης Δανιήλ απαντά: «Θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Μια κυβέρνησις θα διακυβερνήση τη γη—η κυβέρνησις της ουρανίας βασιλείας του Θεού.

Για κείνους, που ενδιαφέρονται ως προς τη διακυβέρνησί της, ο προφήτης Ησαΐας απαντά: «Ιδού, βασιλεύς θέλει βασιλεύσει εν δικαιοσύνη, και άρχοντες θέλουσιν άρχει εν κρίσει.» (Ησ. 32:1) Οι λαοί θ’ απολαμβάνουν ορθή και δίκαιη κυβέρνησι.

Αν έχετε καταδυναστευθή από σκληρούς άρχοντες και στερηθή από τα προς το ζην, ακούστε αυτή την υπόσχεσι της Βασιλείας: «Θεέ, δος την κρίσιν σου εις τον βασιλέα, και την δικαιοσύνην σου εις τον υιόν του βασιλέως. Θέλει κρίνει τους πτωχούς του λαού· θέλει σώσει τους υιούς των πενήτων, και συντρίψει τον καταδυναστεύοντα. Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού έως των περάτων της γης.»—Ψαλμ. 72:1, 4, 7, 8.

Αν εζήσατε σε μια άγονη γη κι εποθήσατε αύξησι, χωρίς κανένα φόβο πολέμου, τότε θα βρήτε ότι αυτές οι υποσχέσεις περί της Βασιλείας είναι αγαθά νέα: «Η γη θέλει δίδει τον καρπόν αυτής· θέλει μας ευλογήσει ο Θεός, ο Θεός ημών.» «Καταπαύει τους πολέμους έως των περάτων της γης.» «Ανοίγεις την χείρά σου, και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος.»—Ψαλμ. 67:6· 46:9· 145:16.

Δεν θα υποφέρουν πια οι κάτοικοι της γης. Δεν θα αναλύωνται πια σε δάκρυα. Δεν θα βασιλεύη πια ο θάνατος σ’ αυτούς. Το πιστεύετε αυτό; Ακούστε: «[Ο Ιεχωβά] θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Ιεχωβά ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων.» «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν, είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.»—Ησ. 25:8, ΜΝΚ· Αποκάλ. 21:3, 4.

Για σας, των οποίων οι καρδιές είναι ή υπήρξαν βαριές λόγω προσφιλών σας που πέθαναν, η υπόσχεσις της Βασιλείας είναι: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις . . . θέλουσιν εξέλθει.» Διότι «μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων.» (Ιωάν. 5:28, 29· Πράξ. 24:15) Ο Ιησούς είπε στη Μάρθα: «Ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει. Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» Η Μάρθα είπε ότι το επίστευε. Πιστεύετε σεις στους λόγους του Ιησού;—Ιωάν. 11:25-27.

Είσθε ένας ζωόφιλος; Τότε υπάρχει και για σας μια επαγγελία της Βασιλείας: «Ο λύκος θέλει συγκατοικεί μετά του αρνίου, και η λεοπάρδαλις θέλει αναπαύεσθαι μετά του εριφίου· και ο μόσχος και ο σκύμνος και τα σιτευτά ομού, και μικρόν παιδίον θέλει οδηγεί αυτά.»—Ησ. 11:6-9· 65:25.

Έχετε κάποιου είδους ανικανότητα, είσθε ανάπηρος ή πάσχετε από νόσημα; Η Βασιλεία, λοιπόν, είναι η ελπίδα σας. Διότι η εκπλήρωσις προφητειών για πνευματική υγεία παρέχει τώρα υπόσχεσι τοιούτων ευλογιών κατά ένα φυσικόν τρόπον στον νέο κόσμο του Θεού. Ο προφήτης λέγει: «Τότε οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή, και τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει. Τότε ο χωλός θέλει πηδά ως έλαφος, και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει.» «Και ο κάτοικος δεν θέλει λέγει, Ητόνησα.»—Ησ. 35:5, 6· 33:24.

Θα θέλατε να είσθε κύριος του ιδίου σας οίκου και να τρώγετε τον καρπόν του φυτεύματός σας; Για σας, λοιπόν, είναι η υπόσχεσις της Βασιλείας: «Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. . . . και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών.»—Ησ. 65:21, 22.

Υπάρχει μια υπόσχεσις της Βασιλείας για το καθένα απ’ αυτά τα προβλήματα που μαστίζουν τους ανθρώπους. Ας μη φαίνεται παράδοξο, λοιπόν, ότι ο Ιησούς ετόνισε τη βασιλεία του Θεού ως μέσον θεραπείας της στενοχωρίας του κόσμου και ως μόνην ελπίδα του ανθρωπίνου γένους.—Ματθ. 6:10, 33.

ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ

Πολύ φυσικά, οι μαθηταί του Ιησού ανυπομονούσαν να γνωρίσουν πότε θα εξεπληρώνοντο όλες αυτές οι υποσχέσεις. Είχαν ελπίσει ότι ο Ιησούς θα ίδρυε μια επίγεια βασιλεία και θ’ απελευθέρωνε τον Ισραήλ από τη Ρωμαϊκή δουλεία, αλλ’ απηλλάγησαν από αυτή την ψευδαίσθησι με τον θάνατό του. (Λουκ. 24:21) Εν τούτοις, μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, οι μαθηταί υπεκινήθησαν από τη διδασκαλία τού Ιησού σχετικά με τη Βασιλεία για να τον ρωτήσουν: «Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξ. 1:3, 6) Ο Ιησούς τούς είπε ότι θα εγίνοντο πρώτα μάρτυρες του «και εν Ιερουσαλήμ και εν τάση τη Ιουδαία, και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης,» δείχνοντας έτσι ότι η εγκαθίδρυσις της βασιλείας του Θεού απείχε πολύ.—Πράξ. 1:8.

Σε μια άλλη περίπτωσι οι μαθηταί απηύθυναν μια όμοια ερώτησι, ο δε Ιησούς απήντησε δίνοντάς τους μια μακρά προφητεία, του υπεδείκνυε τη σημερινή ακριβώς εποχή ως τον καιρό της εκπληρώσεώς της. Είπε: «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων.» (Ματθ. 24:7, 8) Οι Βιβλικές προφητείες και τα φυσικά γεγονότα ενώνονται στην κήρυξι του 1914 μ.Χ. ως του έτους ενάρξεως εκπληρώσεως της προφητείας εκείνης. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία, οπότε τα μεγαλύτερα έθνη του κόσμου ενεπλάκησαν σε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον αλλήλων—έθνος εναντίον έθνους και βασιλεία εναντίον βασιλείας. Επακολούθησαν μεγάλοι λιμοί, σεισμοί και δεινοπαθήματα. Τα γεγονότα εκείνα, είπε ο Ιησούς, θα εχαρακτήριζαν το τέλος των «καιρών των εθνών». Ο Ιησούς είπε ότι αυτά τα γεγονότα θα εσήμαιναν, επίσης, τον χρόνον της αναλήψεως της βασιλικής εξουσίας του στον ουρανό. Η βασιλεία του Θεού είναι ουράνια, δεν είναι επίγεια. Ο Ιησούς είπε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.» «Ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει.»—Λουκ. 21:24· Ιωάν. 18:36· 14:19.

Σχετικά με το μεγαλειώδες αυτό γεγονός, πληροφορούμεθα από την αφήγηση της Αποκαλύψεως ότι έγινε μεγάλη χαρά στους ουρανούς· επίσης ότι έγινε η επόμενη δήλωσις: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» Περαιτέρω, η αφήγησις διασαφηνίζει ότι η βαρυσήμαντη αυτή περίπτωσις θα εχαρακτηρίζετο από έναν καιρό θλίψεως επάνω στη γη, όπως και πραγματικά έγινε. Λέγει: «Ευχαριστούμεν σοι, Ιεχωβά Θεέ, Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος· διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός . . . να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην». Η δήλωσις αυτή σχετικά με τη Βασιλεία έλαβε χώραν στο καθωρισμένο έτος 1914 μ.Χ., σύμφωνα με τη Βιβλική προφητεία και σ’ εκπλήρωσί της.—Αποκάλ. 11:15, 17, 18, ΜΝΚ.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

Η ίδρυσις της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς με το να είναι, όπως και πράγματι συμβαίνει, ένα απόλυτο γεγονός, καθίσταται το μεγαλύτερο ειδησεολογικό συμβάν της εποχής μας. Γιατί, λοιπόν, δεν έχει καταστή γνωστόν; Έχει καταστή γνωστόν, αλλ’ όχι με την ειδησεογραφία του κόσμου τούτου, διότι αυτός ο κόσμος δεν πιστεύει στη βασιλεία του Θεού. Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου, μαζί με τους θρησκευτικούς, πολιτικούς, εμπορικούς και στρατιωτικούς υποστηρικτάς των, φωνάζουν όπως και οι Ιουδαίοι ηγέται των ημερών του Ιησού: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:15) Ωστόσο, υπάρχουν μάρτυρες της Βασιλείας, όπως είπε ο Ιησούς ότι θα υπήρχαν: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»—Ματθ. 24:14.

Σήμερα 950.000 και πλέον διαγγελείς της Βασιλείας διαδίδουν τα νέα της βασιλείας του Θεού σε 185 χώρες και νήσους της θαλάσσης με κάθε δυνατόν μέσον σε 158 διάφορες γλώσσες. Οι άνθρωποι ακούουν και λαμβάνουν τη στάσι των με το μέρος της βασιλείας του Θεού, προτού ο Θεός, δια μέσου της βασιλείας του, ‘διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην’ στον δικό του πόλεμο, τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος.—Αποκάλ. 11:18· 16:16.

Οι υποστηρικταί της βασιλείας του Θεού γνωρίζουν ότι οι ανθρώπινες προσπάθειες απέτυχαν να φέρουν έναν καλύτερο κόσμο, και διαβεβαιούνται από τον λόγον του Θεού ότι η βασιλεία του θα επιτύχη. Αν, λοιπόν, έχετε αναπέμψει προσευχές για τη βασιλεία του Θεού, αν έχετε ελπίσει για μια καλή κυβέρνησι, τότε χαρήτε, διότι η βασιλεία του Θεού άρχει στους ουρανούς, και σε λίγο θα λάβη πλήρη κατοχή της γης μας. Το γεγονός αυτό είναι πράγματι αγαθά νέα για όλους τους θεοσεβείς ανθρώπους! Είναι νέα άξια να ενεργήση γι’ αυτά κανείς, νέα που αξίζει να τα πήτε στους άλλους.

Γιατί το Όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά»;

«ΤΙ ΕΝΥΠΑΡΧΕΙ σ’ ένα όνομα; Εκείνο που ονομάζομε ρόδον, και με οποιαδήποτε άλλο όνομα θα ευωδίαζε εξίσου», είπε ο Σαίξπηρ. Αυτό είν’ αλήθεια, αλλ’ ωστόσο θα εχρειάζετο ένα όνομα για να το διακρίνη από τ’ άλλα άνθη.

Τα ονόματα ενέχουν σπουδαιότητα. Χωρίς αυτά δεν θα μπορούσαμε κατάλληλα να διακρίνωμε ειδικά άτομα, τόπους ή πράγματα. Όνομα, κατά το λεξικό Ουέμπστερ, είναι «μια λέξις . . . με την οποίαν ένα άτομο ή μια τάξις ατόμων (ανθρώπων ή πραγμάτων) είναι κανονικά γνωστά ή προσδιωρισμένα. . . . Ένας διακεκριμένος και ειδικός προσδιορισμός». Μεταξύ μερικών πολύ αρχεγόνων λαών δεν δίδονται στα άτομα ειδικά ονόματα, αλλ’ απλώς αυτά διακρίνονται από κάποια φυσική ιδιομορφία ως προς το ύψος, το μέγεθος και τα παρόμοια. Τι γίνεται, όμως, όταν δύο ή περισσότερα άτομα μοιάζουν πολύ μεταξύ των; Το να προσπαθούμε ν’ απαλλαγούμε από ονόματα παρουσιάζει δυσχέρειες.

Ο Θεός, στον λόγο του, την Αγία Γραφή, κατ’ επανάληψιν τονίζει τη σπουδαιότητα των ονομάτων, ιδιαίτερα τη σπουδαιότητα του ιδικού του ονόματος, Ιεχωβά. Το ότι θεωρεί, επίσης, σπουδαία τα ονόματα των δούλων του μπορεί να παρατηρηθή από το γεγονός ότι κατά καιρούς αυτός ο ίδιος άλλαξε τα ονόματά των: Το όνομα Άβραμ σε Αβραάμ, Σάρα σε Σάρρα, Ιακώβ σε Ισραήλ. Κι ο Ιησούς άλλαξε το όνομα του Σίμωνος σε Κηφάν, το οποίον μεταφράζεται Πέτρος. Ούτε μπορούμε να παραβλέψωμε το γεγονός ότι «κατά θείαν πρόνοιαν» (ΜΝΚ) οι μαθηταί στην Αντιόχεια ωνομάσθησαν «Χριστιανοί».—Ιωάν. 1:42· Πράξ. 11:26.

Ενόσω η Χριστιανική εκκλησία αριθμούσε συγκριτικώς λίγες χιλιάδες και οι απόστολοι ζούσαν, το όνομα «Χριστιανός» ήταν αρκετά διακριτικό και χαρακτηριστικό. Όλοι εκείνοι που ωμολογούσαν ότι είναι Χριστιανοί αλλ’ οι πεποιθήσεις των ή η διαγωγή των διέψευδε τον ισχυρισμό τους αφωρίζοντο πάραυτα από τη Χριστιανική κοινότητα. Εκείνο τον καιρό το όνομα «Χριστιανός» είχε μια σαφή, αναμφίβολο σημασία, διότι περιωρίζετο στους ειλικρινείς, διαφωτισμένους, αφιερωμένους, γνησίους ακολούθους του Ιησού Χριστού.

Αλλ’ ύστερ’ απ’ τον θάνατο των αποστόλων ένας εχθρός, ο Σατανάς ή Διάβολος, έσπειρε σπόρους κατ’ απομίμησιν Χριστιανών στον αγρό, κι έτσι σε λίγον καιρό έγινε ένας αγρός αποστατών και απομιμητών, που έφεραν ωστόσο το όνομα Χριστιανοί, Χριστιανισμός. (Ματθ. 13:24, 25) Αυτό, πάλι, προσείλκυσε ακόμη περισσοτέρους μη Χριστιανούς στην ποίμνη. Άλλοι έγιναν Χριστιανοί κατ’ όνομα μόνο για ν’ αποφύγουν τον διωγμό. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού ήσαν οι παλαιοί Σάξονες της Γερμανίας, που προσηλυτίσθησαν βιαίως από τον Καρλομάγνο, και οι Μαρράνος της Ισπανίας, Ιουδαίοι, που παρουσιάζοντο ως Χριστιανοί για ν’ αποφύγουν διωγμό από την κρατική Ρωμαίο-Καθολική Εκκλησία. Έτσι, επί πολλούς αιώνες στην Ευρώπη ένας άνθρωπος εθεωρείτο Χριστιανός, άσχετα με τις πεποιθήσεις και τα ήθη του, εφόσον δεν ισχυρίζετο ότι είναι Ιουδαίος, Μουσουλμάνος ή αθεϊστής.

ΧΛΕΥΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΕΣ

Αυτή η κατάστασις πραγμάτων έθεσε ένα πρόβλημα για τους Μεταρρυθμιστάς, όταν ενεφανίσθησαν στο προσκήνιο. Πώς θα αυτωνομάζοντο οι ακόλουθοί των, εφόσον το όνομα Χριστιανός εχρησιμοποιείτο τόσον ευρέως; Πώς θα μπορούσαν να διακρίνουν τους εαυτούς των από τους υπολοίπους; Κατ’ επανάληψιν ακολούθησαν ασύνετα τις γραμμές της ελαχίστης αντιστάσεως, υιοθετώντας τη χλευαστική προσωνυμία που τους είχαν δώσει οι εχθροί των. Πώς επήλθε αυτό στην περίπτωσι των Λουθηρανών το αφηγείται ένας ιστορικός:

«Ο όρος ‘Λουθηρανός’ εχρησιμοποιείτο ήδη στον καιρό του Λουθήρου. Ο Λούθηρος απέκρουσε αυτόν τον όρον, όχι βέβαια λόγω ιδιαιτέρας τινός μετριοφροσύνης, την οποίαν δεν κατείχε, αν διέτρεχε κίνδυνο η δοξασία του, αλλ’ απλώς διότι ενόμιζε ότι η θεολογία του ήταν η μόνη ορθή και αληθινή Χριστιανική δοξασία και δεν υπήρχε τρόπος να είναι κανείς πραγματικός Χριστιανός παρά μόνο με το να είναι ‘Λουθηρανός’. Αν εχρειάζετο έναν όρο γιο να χαρακτηρίση τους οπαδούς του προς διάκρισιν από τους Παπιστάς, επροτίμησε τη λέξι ‘Ευαγγελικοί’, οπαδοί του Ευαγγελίου. Αργότερα, όμως, συγκατένευσε στη χρήσι του ονόματός του, και λέγει ο ίδιος: ‘Εμείς οι λεγόμενοι Λουθηρανοί’.»—Η Θεολογία του Μαρτίνου Λουθήρου, υπό Χ. Χ. Κραμ.

Άλλοι έγκυροι συγγραφείς δίνουν περαιτέρω λεπτομέρειες. Το όνομα εχρησιμοποιείτο χλευαστικά από τους Ρωμαιο-Καθολικούς, οι δε πρώτοι που το έπραξαν ήσαν ο Γερμανός θεολόγος Γιόχαν Εκ και ο Πάπας Αδριανός ΣΤ΄. Μεταξύ των λόγων, που εδόθησαν για την υιοθέτησι του ονόματος «Λουθηρανός» από τους οπαδούς του Λουθήρου, ήταν η διάκρισίς των από τους Προτεστάντας [Διαμαρτυρομένους] που ακολούθησαν τους Ελβετούς μεταρρυθμιστάς Καλβίνο και Ζβίγκλιο, με των οποίων τη θεολογία διαφωνούσαν. Εν τούτοις, αποδεχόμενοι αυτό το όνομα, ηγνόησαν την αποστολική συμβουλή: «Όταν λέγη τις, Εγώ μεν είμαι του Παύλου, άλλος δε, Εγώ του Απολλώ· δεν είσθε σαρκικοί; Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς;»—1 Κορ. 3:4, 5.

Εκείνοι, που ενώθηκαν στον δέκατον όγδοον αιώνα με τον Ιωάννην Ουέσλεϋ στο μεταρρυθμιστικό του κίνημα ενόσω ήταν στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Αγγλίας, πιάσθηκαν σε παρόμοια παγίδα. Αφού διεπίστωσαν την έλλειψι πνευματικότητος από μέρους πολλών σπουδαστών, συνήλθαν για «να καταστήσουν βαθύτερη την πνευματική τους ζωή με προσευχή και μελέτη των Γραφών. Ωνομάσθησαν ‘Μεθοδισταί’ στην αρχή με χλευαστικό πνεύμα, διότι ήσαν ασυνήθως ακριβείς και ‘μεθοδικοί’ στην τήρησι των θρησκευτικών καθηκόντων των, και στη ρύθμισι της ζωής των.» Έτσι, οι οπαδοί του Ουέσλεϋ επίσης άφησαν τους εχθρούς των να τους αποδώσουν το διακριτικό τους όνομα.—Εγκυκλοπαιδεία Θρησκευτικής Γνώσεως, Σάνφορντ.

Ένα άλλο παράδειγμα παρέχεται από την Εταιρία των Φίλων, που είναι κοινότερα γνωστοί ως Κουάκεροι. «Το επίθετον Κουάκεροι εδόθη χλευαστικά, διότι αυτοί συχνά έτρεμαν κάτω από τη φοβερή νόησι της απείρου αγνότητος και μεγαλειότητος του Θεού, το δε όνομα αυτό, στο οποίον υπετάχθησαν μάλλον παρά το παρεδέχθησαν, έχει καταστή γενικό προσδιοριστικό όνομα.»—Εγκυκλοπαιδεία ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ, Τόμ. 3, σελ. 668.

Κατόπιν είναι οι Βαπτισταί. Στην αρχή τους απεδόθη σκωπτικώς η προσωνυμία «Αναβαπτισταί», δηλαδή αναβαπτισμένοι, διότι απαιτούσαν απ’ όλους, όσοι είχαν ραντισθή στη νηπιακή ηλικία τους, να βαπτισθούν αποδεχόμενοι τον Χριστόν λόγω των ιδίων των πεποιθήσεων. Οι ίδιοι δεν είχαν αποδεχθή αυτόν τον όρον αλλ’ επέμειναν να γνωσθούν μόνον ως «Χριστιανοί», «Αποστολικοί Χριστιανοί», «Αδελφοί», και «Μαθηταί του Χριστού». Στο τέλος όμως κι αυτοί απεδέχθησαν το παρωνύμιό τους, του τους εδόθη σκωπτικώς, ως το προσφυές των όνομα και ωνομάσθησαν Βαπτισταί.

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΑΙ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Τα πράγματα δείχνουν ότι το ζήτημα ενός ονόματος αντιμετωπίσθη κι από τους ειλικρινείς εκείνους Χριστιανούς σπουδαστάς της Βίβλου, που άρχισαν να συναθροίζωνται για τη μελέτη του Θείου λόγου περίπου από το έτος 1870 κι εμπρός. Κάποτε αυτοί ήσαν Βαπτισταί, Κογκρεγκασιοναλισταί, Λουθηρανοί, Μεθοδισταί, Πρεσβυτεριανοί και Ρωμαιοκαθολικοί. Τώρα, όμως, με τι όνομα θα έπρεπε να γίνουν γνωστοί; Σε μια λοιπόν από τις πρώτες συνελεύσεις των ένας πρώην Πρεσβυτεριανός διάκονος ηγέρθη και είπε ότι είχε ιδεί μια κατσίκα μέσα σε μια ξύλινη κλούβα σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό, η οποία δεν μπορούσε να σταλή στον προορισμό της διότι η κατσίκα αυτή είχε φάγει την ετικέτα του προορισμού της. «Τώρα παιδιά», συνέχισε, «κι εγώ είμαι σαν εκείνη την κατσίκα. Κάποτε είχα μια ετικέτα, αλλά την έφαγα», ως αποτέλεσμα της αναγνώσεως του βιβλίου Το Σχέδιον των Αιώνων, «και τώρα δεν ξέρω πού ανήκω.»

Αληθώς, αυτοί ήσαν Χριστιανοί, οι δε Γραφές χρησιμοποιούν το όνομα «Χριστιανός», αλλ’ εφόσον κυριολεκτικά εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, αυτό το όνομα αφ’ εαυτού δεν μπορούσε να χρησιμεύση για να προσδιορίση αυτούς ειδικά. Εκτός απ’ αυτό, υπάρχει και ιδιαίτερη θρησκευτική απόχρωσις που φέρει το όνομα «Χριστιανική Εκκλησία», καθώς και μια γνωστή ως «Μαθηταί του Χριστού».

Άλλοι τους παρωνόμασαν σκωπτικά «Χιλιοχαραυγιστάς», «Ρωσσελιστάς», «Ροδερφορδιστάς», «Ανθρώπους της Σκοπιάς». Φρονίμως πράττοντας αυτοί αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν επισήμως οποιαδήποτε απ’ αυτά τα σκωπτικά παρωνύμια. Η αλήθεια περί της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού ήταν μία μόνο από τις διδασκαλίες των· αυτοί δεν ακολουθούσαν κανέναν ανθρώπινο ηγέτη αλλά μόνο τον Διδάσκαλόν των, Ιησούν Χριστόν· το περιοδικό Η Σκοπιά ήταν απλώς μια από τις εκδόσεις που χρησιμοποιούσαν για να διαδώσουν την αλήθεια του λόγου του Θεού.

Ένα διάστημα χρόνου ανεφέροντο ως «Σπουδασταί των Γραφών», μία δε από τις διεθνείς οργανώσεις των ήταν γνωστή ως Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής. Αλλ’ ήταν αυτό το όνομα αρκετά διακριτικό, ειδικευτικό και επαρκές; Όχι, δεν ήταν. Γιατί όχι; Διότι, αφ’ ενός, αυτοί διόλου δεν ήσαν οι μόνοι σπουδασταί των Γραφών. Υπήρχαν κάθε είδους σπουδασταί των Γραφών, οι οποίοι ήσαν ακόμη δεσμευμένοι από τα διάφορα σύμβολα πίστεως του «Χριστιανικού κόσμου»: Σπουδασταί των Γραφών που ήσαν Θεμελιωτισταί, Νεωτερισταί, και μερικοί που ήσαν Θεϊσταί. Ναι, όλοι αυτοί έκαναν μελέτη των Γραφών. Και επί πλέον, υπήρχαν μερικοί που είχαν δημιουργήσει διαιρέσεις, όπως εκείνες που αναφέρονται στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:17, και οι οποίοι απεχωρίσθησαν κι ωστόσο ανεφέροντο ως σπουδασταί των Γραφών. Ο όρος λοιπόν Σπουδαστής των Γραφών πολύ απείχε του να είναι ειδικευτικός, διακριτικός.

Αλλά, το ακόμη σπουδαιότερο είναι ότι ο όρος Σπουδασταί των Γραφών δεν ήταν καθόλου επαρκής. Εν πρώτοις, δεν είχε Γραφικό προηγούμενο. Εξ άλλου, οι Χριστιανοί αυτοί δεν ήσαν μόνο σπουδασταί των Γραφών, αλλ’ ήσαν σπουδασταί των Γραφών, οι οποίοι παρεδέχθησαν τη Γραφή ως τον εμπνευσμένον λόγον του Θεού· ήσαν σπουδασταί των Γραφών που αφιερώθησαν να πράξουν το θέλημα του Θεού και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη του Ιησού Χριστού· σπουδασταί των Γραφών, μεταξύ των οποίων κι ο τελευταίος ήταν, επίσης, ένας κήρυξ του ονόματος του Θεού και της βασιλείας του.

ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ—ΓΙΑΤΙ;

Εν τούτοις, υπήρχε ένα όνομα μέσα στις Γραφές, το οποίον ο Θεός είχε εφαρμόσει στους δούλους του, το οποίον όνομα κανείς άλλος δεν το είχε λάβει, και το οποίον κανείς άλλος δεν ήθελε να το λάβη. Ήταν ένα όνομα που τους ταίριαζε μοναδικά, δηλαδή, μάρτυρες του Ιεχωβά, βασισμένο στα εδάφια Ησαΐα 43:10, 12 (ΜΝΚ): «Σεις είσθε «μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον έκλεξα». «Σεις δε είσθε, μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός».

Το ότι οι ακόλουθοι του Χριστού επρόκειτο να είναι πρωτίστως ένας λαός για το όνομα του Ιεχωβά Θεού, το λέγουν αναντίρρητα οι Γραφές. Έτσι, ο προφήτης Αμώς προείπε ότι ο Ιεχωβά Θεός θ’ αποκαθίστα όλους εκείνους ‘επί τους οποίους καλείται το όνομά του’. Ο απόστολος Πέτρος «εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού». «Και στο βιβλίο της Αποκαλύψεως οι κεχρισμένοι Χριστιανοί κατ’ επανάληψιν εμφαίνονται έχοντας τ’ όνομα του Θεού των γραμμένο πάνω στα μέτωπά των, περίοπτα για να το βλέπουν όλοι.—Αμώς 9:11, 12· Πράξ. 15:14· Αποκάλ. 3:12· 14:1· 22:4.

Οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» βεβαιώνουν ότι ο αληθής Θεός, ο Δημιουργός, ο Θεός της Γραφής, δεν έχει ανάγκη διακριτικού ονόματος. Σ’ αυτό πλανώνται. Έτσι κλείουν τα μάτια των στο γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί ψευδείς θεοί, που έστησαν οι άνθρωποι ως αντιπάλους του ενός αληθινού Θεού και ότι επομένως αυτός χρειάζεται έναν ειδικό προσδιορισμό για να διακρίνεται απ’ όλους τους λοιπούς· όπως δείχνουν σαφώς οι Γραφές: «Θέλω κάμει κρίσεις εναντίον πάντων των θεών της Αιγύπτου. Εγώ είμαι ο Ιεχωβά.» «Πάντες οι θεοί των εθνών είναι είδωλα· ο δε Ιεχωβά τούς ουρανούς εποίησε». «Εγώ είμαι ο Ιεχωβά· τούτο είναι το όνομά μου· και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον, ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά.» «Διότι αν και ήναι λεγόμενοι θεοί, είτε εν τω ουρανώ, είτε επί της γης· (καθώς και είναι θεοί πολλοί, και κύριοι πολλοί·) αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν.»—Έξοδ. 12:12, ΜΝΚ· Ψαλμ. 96:5, ΜΝΚ· Ησ. 42:8, ΜΝΚ· 1 Κορ. 8:5, 6.

Και γιατί να είναι ανάγκη για οποιονδήποτε να δίνη μαρτυρία για τον μόνον αληθή Θεό; θα ρωτούσε κάποιος. Τουλάχιστον για τέσσερες διακεκριμένους λόγους. Εν πρώτοις, διότι ο Ιεχωβά Θεός είναι αόρατος· κανείς δεν μπορεί να τον ιδή και να ζήση. (Έξοδ. 33:20) Η ορατή κτίσις μαρτυρεί την ύπαρξι, δύναμι και σοφία του Ιεχωβά, αλλά δεν μπορεί να πη στο ανθρώπινο γένος ποιο είναι το όνομα του Δημιουργού και ποιες είναι οι άλλες του ιδιότητες και οι σκοποί του. Για να γνωστοποιήση αυτά τα πράγματα ο Ιεχωβά απαιτεί ανθρωπίνους, νοήμονες μάρτυρας.

Δεύτερον, λόγω της προκλήσεως του Σατανά ή Διαβόλου κατά της κυριαρχίας του Ιεχωβά και των συνθηκών, που επέφερε ο Σατανάς στη γη, οι οποίες αντανακλούν δυσμενώς στον Ιεχωβά, είναι ανάγκη να έχη ο Ιεχωβά μάρτυρες για να γνωρίσουν όλοι οι άνθρωποι την αλήθεια περί του εαυτού του.—Γέν. 3:1-6· Αποκάλ. 12:12.

Τρίτον, διότι ο Σατανάς εκαυχήθη ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Ιεχωβά Θεό· για ν’ αποδείξη τον Σατανά ψεύτη, ο Θεός χρειάζεται, κατ’ ανάγκην, πιστούς μάρτυρες επάνω στη γη.—Ιώβ 1:6-12· Παροιμ. 27:11.

Και τέταρτον, πλησιάζει γοργά ο καιρός που ο Ιεχωβά θα υπερασπίση μια για πάντα τον εαυτό του ως τον Κυρίαρχον του Σύμπαντος, καταστρέφοντας όλους τους εχθρούς του και απελευθερώνοντας τον λαό του. Λόγω των γεγονότων αυτών, χρειάζονται μάρτυρες για να διασαλπίσουν μια επείγουσα προειδοποίησι· έτσι, όσοι αγαπούν δικαιοσύνην μπορούν να φύγουν σε ασφαλές μέρος, οι δε ασεβείς να γνωρίσουν γιατί καταστρέφονται όταν επέρχεται επάνω τους ο Αρμαγεδδών.—Αποκάλ. 16:14, 16.

Από τους πρώτους καιρούς των ακόμη, οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν δώσει μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά. Εν τούτοις, ως το έτος 1931 δεν είχαν ειδικά υποκινηθή από το γεγονός ότι τα λόγια του Ησαΐα 43:10, 12, εφαρμόζονται ειδικά σ’ αυτούς, κι έτσι, το έτος εκείνο, σε μια συνέλευσι, εδήλωσαν επισήμως ότι αποδέχονται για τον εαυτό τους αυτή την ονομασία.

Λαμβάνοντας αυτό το όνομα, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ενεργούσαν υπεροπτικά. Μήπως δεν έδιναν μαρτυρία σ’ αυτό το όνομα, και δεν ήσαν αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να το πράττουν αυτό; Βεβαιότατα! Άλλοι αμφισβητούσαν αν θα παραμείνη αυτό το όνομα ή όχι. Παρέμεινε; Ναι, διότι μετά από τριάντα χρόνια, η τρίτη έκδοσις του Ασυντομεύτου Λεξικού Ουέμπστερ λέγει: «Μάρτυρες του Ιεχωβά: Μέλη μιας ομάδος που δίνει μαρτυρία διανέμοντας έντυπα και με ατομικό ευαγγελισμό σε δοξασίες περί θεοκρατικής κυβερνήσεως του Θεού, περί αμαρτωλότητος των ωργανωμένων θρησκειών και κυβερνήσεων, και μιας επικειμένης χιλιετηρίδος.»

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι υπερήφανοι να φέρουν τ’ όνομά των και φροντίζουν ν’ ανταποκρίνωνται σ’ αυτό σε κάθε περίπτωσι, όχι μόνο με το να δίνουν προφορική μαρτυρία, αλλά και συμπεριφερόμενοι έτσι ώστε να μη προσάπτουν μομφή στο όνομα του Ιεχωβά. Είναι πράγματι ένα όνομα που τους ξεχωρίζει απ’ όλους τους άλλους, οι οποίοι ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πάνω σε ποια βάσι μπορεί ν’ αποδειχθή ότι η γενεαλογία, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 1, εφαρμόζεται στη γραμμή προγόνων του Ιησού δια του Ιωσήφ, του θετού πατέρα του, ενώ η αναγραφόμενη στο κατά Λουκάν, κεφάλαιον 3, εφαρμόζεται στη γενεαλογία μέσω της Μαρίας, της μητέρας του;

Αφού και οι δύο ονομάζουν τον Δαβίδ, οι δύο αυτές γενεαλογίες δεν συμφωνούν στα ονόματα των απογόνων, η δε γενεαλογία του Λουκά έχει δεκαπέντε ονόματα περισσότερα από του Ματθαίου. Είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για τις ίδιες γενεαλογίες, μολονότι και οι δύο τελικά περιλαμβάνουν τον Ιωσήφ τον σύζυγο της Μαρίας. Αλλ’ η γενεαλογία του Ματθαίου αρχίζει απ’ το αντίθετο άκρον της του Λουκά. Ο Λουκάς αρχίζει απ’ τον Ιησούν και ανατρέχει στον Αβραάμ και πιο πίσω στον Αδάμ. Ο Ματθαίος αρχίζει από τον Αβραάμ και βαίνει προς τον Ιησούν, παραλείπει δε τα ονόματα μερικών ενδιαμέσων ανδρών. Ο Ματθαίος λοιπόν ασχολείται με την εξιχνίασι της γενεαλογίας κατά αρρενογονίαν, και δεν περιλαμβάνει τις γυναίκες εμμέσως. Δεν επιθυμεί να θεωρηθούν αυτές ως πραγματικά αναγκαίες, αλλ’ ως κρίκοι στη γενεαλογία. Αυτό δεικνύεται από το γεγονός ότι, εκεί όπου έχει υπ’ όψι μια γυναίκα, κατονομάζει αμέσως αυτή τη γυναίκα, λέγοντας: «Ιούδας . . . εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ», και «Σαλμών . . . εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραχάβ», και «Βοόζ . . . εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρουθ.» Ούτε η Θάμαρ, ούτε η Ραχάβ, ούτε η Ρουθ ήσαν απόγονοι του Αβραάμ. Έπρεπε, λοιπόν, μέσω των συζύγων των να προχωρήση η γενεαλογική γραμμή αδιάσπαστη από τον Αβραάμ.

Αντίθετα προς τον Ματθαίο, ο Λουκάς δεν μνημονεύει αμέσως γυναίκες. Αυτό αφήνει να νοηθή ότι οι γυναίκες υπονοούνται στη γραμμή της καταγωγής, διότι, αλλιώς, οι σύζυγοι των θα ήσαν απλώς οι γαμβροί και όχι οι άμεσοι γυιοί του προγενεστέρου ανδρός στη γραμμή καταγωγής. Οι Ιουδαϊκές γενεαλογίες ανιχνεύοντο πάντοτε μέσω των αρρένων στη γαμήλιο ένωσι. Σε τέτοιες, λοιπόν, περιπτώσεις, ο γαμβρός θα εκαλείτο γυιός του πενθερού του. Το ότι κάτι που δεν μνημονεύεται πρέπει να υπονοήται, εμφαίνεται από την αρχή της γενεαλογίας του Λουκά, διότι αυτή αρχίζει έτσι: «Και αυτός ο Ιησούς . . . ων (καθώς ενομίζετο) υιός Ιωσήφ.» Ο Ιωσήφ ήταν απλώς ο θετός πατέρας του Ιησού, ενώ ο Θεός ήταν ο Πατήρ του Ιησού και η Μαρία η επίγειος μητέρα του. Ο Ματθαίος λέγει σχετικά με τον Ιωσήφ, «Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα της Μαρίας.» (Ματθ. 1:16) Αλλά το εδάφιο Λουκάς 3:23 λέγει ότι ο Ιωσήφ ήταν γυιός του Ηλί». Πρέπει, λοιπόν, να νοηθή ότι ο Ιωσήφ, ο γυιός του Ιακώβ, ήταν απλώς γαμβρός του Ηλί, διότι η σύζυγός του, Μαρία, ήταν θυγατέρα του Ηλί.

Ως υιός της Μαρίας, ο Ιησούς ήταν άμεσος φυσικός απόγονος του Δαβίδ. Ως θετός υιός του Ιωσήφ, ο Ιησούς ήταν νόμιμος απόγονος και κληρονόμος του Δαβίδ. Δεν ήταν αρκετό να είναι ο Ιησούς νόμιμος κληρονόμος του Βασιλέως Δαβίδ και να είναι απλώς υιοθετημένος στη γραμμή καταγωγής από τον Δαβίδ. Ο Ιησούς έπρεπε να είναι ένας άμεσος, από σάρκα και αίμα απόγονος του Δαβίδ. Ήταν, λοιπόν, ανάγκη να είναι απ’ ευθείας από τον Δαβίδ η καταγωγή της φυσικής μητέρας του Ιησού Μαρίας. Ο Λουκάς αποδεικνύει αυτό το σημείο σχετικά με τη Μαρία και μ’ αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι ο Ιησούς ήταν ένας άμεσος απόγονος του Δαβίδ κι έτσι είχε ένα φυσικό δικαίωμα πάνω στον θρόνο του Δαβίδ. Η γενεαλογία του Ματθαίου δείχνει μόνο ότι ο Ιησούς είχε ένα νόμιμο δικαίωμα σ’ αυτόν.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

1 Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί!—Ψαλμ. 133:1. Σ 15/2/62 40, 41

2 Κλίνον, ω Ιεχωβά, το ωτίον σου· επάκουσόν μου, διότι πτωχός και πένης είμαι εγώ. Φύλαξον την ψυχήν μου, διότι είμαι πιστός.—Ψαλμ. 86:1, 2, ΜΝΚ. Σ 1/1/62 10, 11

3 Καλείται το όνομα αυτού Ο Λόγος του Θεού.—Αποκάλ. 19:13. Σ 15/3/62 26, 27

4 Είδον ότι έπεσεν εις την γην αστήρ εκ του ουρανού, και εδόθη εις αυτόν το κλειδίον του φρέατος της αβύσσου. Και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου· και ανέβη καπνός εκ του φρέατος.—Αποκάλ. 9:1, 2. Σ 1/4/62 21, 22

5 Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· το να κατοικώ εν τω οίκω του Ιεχωβά πάσας τας ημέρας της ζωής μου, να θεωρώ το κάλλος του Ιεχωβά, και να προσβλέπω με εκτίμησιν εις τον ναόν αυτού.—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 23, 24

6 Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, όποιοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν.—2 Πέτρ. 3:11. Σ 15/4/61 15,16α

7 Πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.—Πράξ. 2:21, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 17

8 Μακάριοι οι άνδρες σου, μακάριοι οι δούλοί σου ούτοι, οι ιστάμενοι πάντοτε ενώπιον σου, οι ακούοντες την σοφίαν σου.—1 Βασ. 10:8. Σ 1/5/61 22α

9 Αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.—1 Θεσ. 5:14. Σ 15/5/61 20α

10 Το όρος του οίκου του Ιεχωβά θέλει στηριχθή επί της κορυφής των ορέων, και υψωθή υπεράνω των βουνών· και πάντα τα έθνη θέλουσι συρρέει εις αυτό. Και . . . εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος.—Ησ. 2:2, 3, ΜΝΚ. Σ 15/6/61 5α

11 Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών πάντα ταύτα.—Πράξ. 15:16, 17, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 16

12 Δια να γνωρισθή τώρα δια της εκκλησίας . . . η πολυποίκιλος σοφία του Θεού.—Εφεσ. 3:10. Σ 15/3/62 14α

13 Έν εζήτησα παρά του Ιεχωβά, τούτο θέλω εκζητεί· . . . να προσβλέπω με εκτίμησιν εις τον ναόν αυτού.—Ψαλμ. 27:4, ΜΝΚ. Σ 15/1 /62 25, 26

14 Λαός πολύς και ισχυρός. . . . Πυρ κατατρώγει έμπροσθεν αυτού, και φλοξ κατακαίει όπισθεν αυτού.—Ιωήλ 2:2, 3. Σ 1/4/62 33, 34

15 Μακάριον το έθνος, του οποίου ο Θεός είναι ο Ιεχωβά, . . . η κληρονομία αυτού.—Ψαλμ. 33:12, ΜΝΚ. Σ 1/6/61 19α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Με θαυμαστά προφητικά λόγια ο Κύριος Ιησούς προείπε την κατάστασι, που θα επεκράτει σε όλη τη γη κατά το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Διαβάστε τα λόγια αυτά στον Λουκάν 21:25, 26: «Και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Μάθετε για την αιτία της καταστάσεως αυτής, που πραγματικά επικρατεί σε όλη τη γη, και πληροφορηθήτε για την έκβασι, που υπόσχεται ο Θεός με την εγκαθίδρυσι της ευλογητής Βασιλείας του. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη διάρκεια του μηνός Ιουνίου θα συνεχίσουν τη διακονία του ευαγγελίου τούτου της Βασιλείας με την παρουσίασι του βιβλίου «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να οναμασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ ένα τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει . Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενα του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

22 Ιουλίου: Κάμετε εις Εαυτούς Φίλους. Σελ. 328.

29 Ιουλίου: Αποδεικνυόμενοι Φίλοι του Θεού. Σελ. 334.

Ο Νέος Κόσμος του Θεού στη Γενεά Μας

Ο ΥΠΟΣΧΕΜΕΝΟΣ νέος κόσμος πλησιάζει—στη γενεά μας! Αυτά πρέπει να είναι αγαθά νέα σε όλους όσοι αγαπούν δικαιοσύνη, σ’ εκείνους, οι οποίοι εβάσισαν την ελπίδα των στην υπόσχεσι του Θεού, που σύντομα πρόκειται να εκπληρωθή. Ναι, η δημιουργία «νέων ουρανών και νέας γης» από τον Θεό προχωρεί, κορυφούμενη στην εποχή μας με τη θριαμβευτική είσοδο ενός δικαίου νέου κόσμου.

Πώς γνωρίζομε ότι η δική μας γενεά είναι στα πρόθυρα του νέου κόσμου του Θεού; Διότι ο μέγας Προφήτης, ο Ιησούς Χριστός, προείπε ωρισμένα γεγονότα, που θα ελάμβαναν χώραν λίγο πριν από το τέλος του παλαιού αυτού κόσμου και την είσοδο του νέου κόσμου της βασιλείας του Θεού. Σχετικά με τα γεγονότα αυτά, ο Ιησούς εδήλωσε: «Ιδέτε την συκήν και πάντα τα δένδρα· όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αυτή, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»—Λουκ. 21:29-32.

Η γενεά, που βλέπει την έναρξι των προλεχθέντων αυτών γεγονότων, όπως έδειξε ο Ιησούς, θα ζούσε για να ιδή το τέλος. Ποια γεγονότα; Εκείνα που ανέφερε ο Ιησούς απαντώντας στην ερώτησι των μαθητών του: «Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;»—Ματθ. 24:3.

Ο Ιησούς απήντησε ότι το σημείον θα ήταν μια σειρά συγκλονιστικών παγκοσμίων γεγονότων που θα επήρχοντο σε μια γενεά: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν· και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί, και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων.» Όλ’ αυτά τα γεγονότα συγκεντρωμένα θα εχαρακτήριζαν τις ‘αρχές ωδίνων’ του εσχάτου καιρού του κόσμου τούτου και την εγγύτητα του νέου κόσμου. Η αφήγησις της προφητείας του Ιησού από τον Λουκά είναι όμοια, αλλά προσθέτει ότι θα είναι «επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.»—Ματθ. 24:7, 8· Λουκ. 21:25, 26.

Σήμερα σ’ αυτόν τον πυρηνικόν αιώνα, τον αιώνα του διαστήματος, υπάρχει πραγματικά «στενοχωρία εθνών εν απορία». Δεν υπάρχει ανάγκη αποδείξεως τούτου· είναι καταφανές σε οποιονδήποτε, ο οποίος παρατηρεί τα παγκόσμια γεγονότα.

Αλλά πότε άρχισε αυτή η περίοδος της στενοχωρίας των εθνών; Σ’ αυτή τη γενεά! Γι’ αυτό κι ο νέος κόσμος έρχεται στη γενεά μας! Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εσήμανε την αρχή της παγκοσμίου «στενοχωρίας των εθνών». Ας μη μας εκπλήσση, λοιπόν, το ότι οι ιστορικοί παραδέχονται ότι το έτος 1914 άλλαξε μονίμως τις υποθέσεις των ανθρώπων. Ένας συγγραφεύς, ο Ιάκωβος Κάμερον, αφιέρωσε ένα ολόκληρο βιβλίο στο βαρυσήμαντο εκείνο έτος· ο Α. Λ. Ρόβε, ανασκοπώντας αυτόν τον τόμο υπό τον τίτλο «1914», και γράφοντας στην εφημερίδα Τάιμς Μπουκ Ριβιού Νέας Υόρκης, 28ης Ιουνίου 1959, είπε:

«Αν υπήρξε ποτέ έτος, που να εσήμανε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης, αυτό ήταν το 1914. Το έτος εκείνο ετερμάτισε τον παλαιό κόσμο με την έννοια της ασφαλείας του κι άρχισε τον σύγχρονον αιώνα, χαρακτηριστικόν του οποίου είναι η έλλειψις ασφαλείας, που αποτελεί την καθημερινή μας μερίδα. . . . καθόσον ημπορώ να ενθυμηθώ, ο ημέτερος κόσμος διεμορφώθη από τα γεγονότα του 1914, που συνέτριψαν την ειρήνη κι έφεραν τον εικοστόν αιώνα, που εγέννησε πολέμους και είναι γεμάτος από απειλές πολέμων.»

Μεταξύ των άλλων, τα οποία ο Υιός του Θεού κατωνόμασε ως μέρος των ‘αρχών ωδίνων’, ήσαν οι λιμοί και οι σεισμοί. «Στα πρόσφατα χρόνια περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν από πείνα παρά όσοι εφονεύθησαν στον πόλεμο», λέγει ο Λόρδος Μπόυντορ στον πρόλογο του βιβλίου Η Γεωγραφία της Πείνης. Αλλ’ οι αριθμοί αυτοί είναι μικροί, όταν παραβληθούν με τον αριθμό εκείνων, των οποίων η δίαιτα είναι ανεπαρκής για να διατηρήσουν την υγεία. . . . Μια πρόσφατη Αμερικανική επιτροπή ανεβίβασε τον αριθμό σε 85 τοις εκατό [του παγκοσμίου πληθυσμού].»

Και «θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι», είπε ο Ιησούς. (Λουκ. 21:11 ) Το ότι οι σεισμοί ηύξησαν σε καταστρεπτικότητα στη διάρκεια του εικοστού αιώνος έχει καταγραφή στην ιστορία. Οι πρώτοι πέντε μήνες του 1960 επροξένησαν την απώλεια περισσοτέρων από 20.000 ψυχών από σεισμούς σε όλη την υδρόγειο. Αλλά σήμερα όλο το ανθρώπινο γένος σείεται λόγω των παγκοσμίων εξελίξεων και του φόβου της πυρηνικής εκμηδενίσεως.

Αφού ο Ιησούς προείπε την αρχή των θλίψεων του κόσμου, προσέθεσε άλλη μια απόδειξι για να χαρακτηρίση τη γενεά για την οποία πρόκειται. Αυτό θα ήταν πολύ καταπληκτικό, εφόσον δεν θα αποτελούσε μια άλλη αιτία για δυσάρεστα νέα αλλά αιτία για τα καλύτερα νέα που θα μπορούσε ν’ ακούση το ανθρώπινο γένος: «Και θέλει κηρυχθή», είπε ο Ιησούς, «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Κηρύσσονται αυτά τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας για μαρτυρία σε όλα τα έθνη από το έτος 1914; Ας απαντήση ένας καθηγητής της ιστορίας σ’ ένα Βορειοδυτικό Πανεπιστήμιο στις Η.Π.Α.: «Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κυριολεκτικά εκάλυψαν όλη τη γη με τη μαρτυρία των. . . . Μπορεί αλήθεια να λεχθή ότι κανένας μεμονωμένος θρησκευτικός όμιλος στον κόσμο δεν επέδειξε περισσότερο ζήλο κι επιμονή στην προσπάθεια της διαδόσεως των αγαθών νέων της Βασιλείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.»—Κ. Σ. Μπράντεν, στο βιβλίο Κι Αυτοί Πιστεύουν.

Η παρούσα γενεά του ανθρωπίνου γένους, που ακούει τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού και που είδε την αρχή των παγκοσμίων θλίψεων στο έτος 1914, θα έβλεπε επίσης και το τέλος αυτών των θλίψεων στην παγκόσμια καταστροφή: «Δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.» (Ματθ. 24:34) Αυτό δεν είναι κάτι που να μας λυπήση. «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.»—Λουκ. 21:28.

Ενώ, λοιπόν, ο καταδικασμένος αυτός κόσμος κατέχεται από σπασμούς φόβου και αμηχανίας, οι αληθινοί ακόλουθοι του Ιησού υψώνουν τας κεφαλάς των με χαρά, γνωρίζοντας ότι αυτή η γενεά, που ζη ακόμη από το έτος 1914, είναι εκείνη, που είπε ο Ιησούς ότι θα έβλεπε να «γείνωσι πάντα ταύτα», περιλαμβανομένου και του τέλους του κόσμου τούτου. Η απελευθέρωσις των αληθινών ακολούθων του Ιησού στον νέο κόσμο του Θεού πρόκειται να γίνη στην παρούσα γενεά!

Τι Είναι η Αγάπη του Χρήματος;

Ποιος το έχει;· Γιατί είναι επικίνδυνο;

ΚΑΤΩ από το σημερινό οικονομικό σύστημα πόσον καιρό θα μπορούσατε να ζήσετε στον τόπο σας χωρίς χρήματα; Πώς θα μπορούσατε να διαθρέψετε και να ενδύσετε τον εαυτό σας και την οικογένειά σας χωρίς αυτά; Το χρήμα είναι αναγκαίον για οτιδήποτε σχεδόν χρειάζεσθε ή πράττετε. Σ’ αυτό τον κόσμο είναι ουσιώδες για την καθημερινή ζωή. Αλλ’ η ίδια αυτή η χρησιμότης του χρήματος μπορεί να έχη βλαπτικό αποτέλεσμα σ’ εσάς.

Όταν η από μέρους σας επιδίωξις χρήματος για την προμήθεια των αναγκαίων και ανέσεων της ζωής μεταβληθή σε μια αναλωτική επιθυμία να πλουτήσετε, το χρήμα παύει να είναι υπηρέτης σας και γίνεται κύριός σας, θεός σας. Γίνεται το πράγμα, για το οποίον ζήτε. Η απληστία για χρήμα, σαν ένας εκφυλιστικός καρκίνος κατατρώγει τις Χριστιανικές ιδιότητες, βυθίζοντάς σας σε κτηνώδες επίπεδο, όπου ο μόνος σας κώδιξ γίνεται το συμφέρον του εαυτού σας. Μπορεί να σας κάνη να παραβλέπετε τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, την εντιμότητα, τη γεναιοφροσύνη και το έλεος. Λόγω της χρησιμότητος του χρήματος, μπορεί ν’ αναπτυχθή υπέρμετρη αγάπη γι’ αυτό. Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε από πολύν καιρό για την κακή αυτή πορεία. Ο Παύλος, γράφοντας από τη Μακεδονία, είπε στον Τιμόθεο, ο οποίος ήταν στην πόλι της Εφέσου, που ήταν ένα μεγάλο εμπορικό κέντρον της εποχής εκείνης: «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία· την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς.»—1 Τιμ. 6:9, 10.

Δεν ήταν το ίδιο το χρήμα εκείνο, για το οποίον ο Παύλος έδωσε προειδοποίησι. Δεν είπε ότι το ίδιο το χρήμα ήταν η ρίζα πάντων των κακών ή η αιτία των βλαβερών επιθυμιών και καταστροφής. Εκείνο, για το οποίον προειδοποίησε ήταν η άπληστη φιλοχρηματία, η φιλάργυρη επιθυμία του πλουτισμού. Η ίδια προειδοποίησις είχε δοθή και πολύ πριν από την εποχή του και ανεγράφη στο βιβλίο των Παροιμιών: «Μη μερίμνα δια να γείνης πλούσιος.» (Παροιμ. 23:4) Αυτή η μέριμνα για πλουτισμό επροξένησε ατέρμονα αθλιότητα, δυστυχία κι αιματοχυσία. Η προειδοποίησις του Παύλου ήταν ειδικά κατάλληλη για τους Χριστιανούς στην εμπορικώς ευημερούσα πόλι της Εφέσου καθώς και για τους Χριστιανούς που κατοικούσαν σε άλλες ευημερούσες πόλεις, όπως ήταν η Λαοδίκεια, που απείχε σαράντα μόνο μίλια ανατολικά της Εφέσου. Μέρη σαν αυτά, όπου εγίνοντο μεγάλες χρηματικές συναλλαγές και πολύ εμπόριο, θα μπορούσαν να είναι ένα υλιστικό τέλμα για τους απρόσεκτους Χριστιανούς.

Προφανώς οι Χριστιανοί της Λαοδικείας παρέλειψαν να λάβουν υπ’ όψι την προειδοποίησι του Παύλου. Στον καιρό, που έγραψε ο Ιωάννης το βιβλίο της Αποκαλύψεως, ύστερ’ από τριάντα και πλέον χρόνια, οι Χριστιανοί, που κατοικούσαν στη Λαοδίκεια, υπέπεσαν στην αγάπη του χρήματος. Ένεκα τούτου, απώλεσαν την πνευματική των ωραιότητα και τα πνευματικά των πλούτη. Το εδάφιο της Αποκαλύψεως 3:17, απευθυνόμενο σ’ αυτούς λέγει: «Λέγεις, Ότι πλούσιος είμαι, και επλούτησα, και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και γυμνός.» Ήσαν πνευματικώς πτωχοί κι έπεφταν σε πνευματική ερήμωσι, διότι απέδιδαν ανώτερη αξία στον υλικό πλούτο παρά στα πνευματικά πλούτη. Η στάσις των απέναντι του χρήματος έγινε κακή.

Η ΠΕΝΙΑ ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ

Σε μερικές μη Χριστιανικές θρησκείες νομίζεται ότι η θρησκευτική αξία επιτυγχάνεται με την επιδίωξι μιας ζωής πτωχείας. Οι Βουδδισταί καλόγηροι, λόγου χάριν, εγκαταλείποντας όλα τα υλικά αγαθά, δαπανούν τη ζωή τους σε μοναστική μελέτη. Τ’ αποκτήματα των αποτελούνται από ένα ένδυμα και μόλις κάτι επί πλέον, ένα πινάκιο επαιτείας, μια βελόνη, ένα κομπολόγι με 108 χάνδρες, ένα ξυράφι κι ένα σουρωτήρι, γι’ απαλλαγή από έντομα του νερού που πίνουν.

Μια ζωή πενίας δεν απαιτείται από τους Χριστιανούς για να λάβουν την επιδοκιμασία του αληθινού Θεού. Ο Θεός ποτέ δεν εδίδαξε τους λάτρεις του να κάνουν ασκητισμό. Ένας Χριστιανός είναι ελεύθερος να κερδίζη χρήματα και ν’ αγοράζη αναγκαία πράγματα, ακόμη και αντικείμενα ανέσεως και πολυτελείας, μ’ αυτό το χρήμα. Δεν του απαγορεύεται ν’ αγοράση τα υλικά πράγματα που μπορεί.

Αν ένας άνθρωπος, εμπορικής ικανότητος ανωτέρας του συνήθους, κατώρθωσε να επιτύχη ένα ουσιώδες οικονομικό εισόδημα χωρίς να υποκύψη στον επικίνδυνο πόθο να πλουτήση, θα ήταν σφάλμα να κατηγορηθή ως φιλοχρήματος. Εκείνο, που δείχνει αν ένας άνθρωπος είναι φιλοχρήματος ή όχι, δεν είναι το ποσόν των χρημάτων που έχει ή ο αριθμός των αποκτημάτων του ή η ποιότης των αποκτημάτων του. Αντ’ αυτών, είναι η στάσις του απέναντι αυτών των πραγμάτων.

ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι φτωχός κι ωστόσο να είναι φιλοχρήματος λόγω της απλήστου επιθυμίας του να γίνη πλούσιος και να έχη πράγματα που τώρα δεν τα έχει. Ένας άνθρωπος μετρίων μέσων σε άλλη χώρα μπορεί να φαίνεται πλούσιος στα όμματα του φτωχού, κι ωστόσο αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μην έχη την εσφαλμένη στάσι του φτωχού ανθρώπου. Όσοι αγαπούν το χρήμα, είτε φτωχοί είναι είτε πλούσιοι, κατακρίνονται από τις Γραφές λόγω της εσφαλμένης των στάσεως.

Στον Ιερεμία 9:23 είναι γραμμένο: «Ας μη καυχάται ο σοφός εις την σοφίαν αυτού, και ας μη καυχάται ο δυνατός εις την δύναμιν αυτού, ας μη καυχάται ο πλούσιος εις τον πλούτον αυτού.» Ο Ιεχωβά δεν λέγει εδώ ότι ένας άνθρωπος δεν πρέπει να είναι σοφός, δυνατός ή πλούσιος, αλλ’ ότι ένας άνθρωπος πρέπει ν’ αποφεύγη την εσφαλμένη στάσι απέναντι αυτών των πραγμάτων με το να καυχάται γι’ αυτά.

Οι Χριστιανοί της Λαοδικείας του πρώτου αιώνος έκαμαν το σφάλμα να εμπιστεύωνται στα πλούτη των κι έτσι ανέπτυξαν μια εσφαλμένη στάσι ως προς αυτά. Ήσαν όπως ο δυνατός άνθρωπος που μνημονεύεται στον Ψαλμό 52:7 «όστις δεν έθεσε τον Θεόν δύναμιν αυτού· αλλ’ ήλπισεν επί το πλήθος του πλούτου αυτού.»

Η μωρία της εμπιστοσύνης σε φθειρόμενα πλούτη τονίζεται κατ’ επανάληψιν στις Γραφές. Μερικοί αφιερωμένοι δούλοι του Θεού, προσπαθώντας με απληστία να πλουτήσουν, όπως λέγει ο Παύλος, «απεπλανήθησαν από της πίστεως.» (1 Τιμ. 6:10) Απέτυχαν να διατηρήσουν τη Χριστιανική των αθωότητα και παρεσύρθησαν στην άνομη πορεία του κόσμου. «Ο πιστός άνθρωπος θέλει έχει πολλήν ευλογίαν· αλλ’ όστις σπεύδει να πλουτήση, δεν θέλει μείνει ατιμώρητος.» (Παροιμ. 28:20) Ο πιστός άνθρωπος είναι εκείνος που σπεύδει να υπηρετήση τον Ιεχωβά και του οποίου οι κόποι είναι κυρίως για πνευματικούς θησαυρούς.

Το να επισωρεύωμε πνευματικούς θησαυρούς είναι πολύ πιο ανταποδοτικό τώρα και στο μέλλον από το να επιζητούμε πειναλέα να σωρεύσωμε υλικά πλούτη ως πηγήν ασφαλείας. Ο Ιησούς το ετόνισε αυτό, όταν είπε: «Μη θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς επί της γης, όπου σκώληξ και σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται διατρυπούσι και κλέπτουσιν· αλλά θησαυρίζετε εις εαυτούς θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σκώληξ ούτε σκωρία αφανίζει, και όπου κλέπται δεν διατρυπούσιν ουδέ κλέπτουσιν.»—Ματθ. 6:19, 20.

Ο Ιησούς δεν κατέκρινε το να είναι κανείς οικονόμος. Εκείνο, που έλεγε στους ακολούθους του, ήταν ότι δεν έπρεπε να σωρεύουν με φιλάργυρο τρόπο υλικά πλούτη και να εναποθέτουν σ’ αυτά την εμπιστοσύνη των. Όχι επίγειοι θησαυροί αλλά ουράνιοι θησαυροί, όπως είναι η επιδοκιμασία του Θεού, φέρνουν αιώνια οφέλη. Ο θάνατος αποχωρίζει τον φιλάργυρο από το χρήμα του, αφήνοντάς το να το χρησιμοποιήση κάποιος άλλος. Το χρήμα δεν μπορεί να τον σώση. «Ούτω θέλει είσθαι όστις θησαυρίζει εις εαυτόν, και δεν πλουτεί εις Θεόν.»—Λουκ. 12:21.

ΟΡΘΗ ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Ενόσω παραμένει το παρόν σύστημα πραγμάτων, το χρήμα μπορεί να χρησιμοποιήται από τους Χριστιανούς ως ένα χρήσιμο μέσον για τη θεραπεία των αναγκών των, για να τους φέρη μερικές από τις ανέσεις των νεωτέρων χρόνων και για την προαγωγή της διακονίας. Επειδή μπορεί να τους φέρη πολλά πράγματα, πρέπει οι Χριστιανοί να είναι εγκρατείς, φυλάττοντας πάντοτε το χρήμα στη θέσι του ως μέσον και όχι ως ένα αντικείμενον αγάπης.

Ο απόστολος Παύλος ετόνισε την ορθή στάσι απέναντι του χρήματος στην προς Τιμόθεον επιστολή του. Αφού έδωσε προειδοποίησι εναντίον της φιλαργυρίας, ανεγνώρισε ότι μερικοί Χριστιανοί ήσαν πλούσιοι σε υλικά πράγματα, αλλ’ αντί να τους κατακρίνη και να τους υποδείξη ν’ απαλλαγούν από τα πλούτη των και να ζήσουν μια ζωή πτωχείας, τους προέτρεπε να τηρήσουν την ορθή στάσι απέναντι του πλούτου. «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν· να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, δια να απολαύσωσι την αιώνιαν ζωήν.» (1 Τιμ. 6:17-19) Οι Χριστιανοί, που τηρούν την ορθή αυτή στάσι, μολονότι μπορεί να είναι υλικώς πλούσιοι, δεν είναι φιλοχρήματοι. Η εμπιστοσύνη των είναι στον Θεό, όχι στα πλούτη των. Αν είχαν να εκλέξουν μεταξύ των δύο, ευχαρίστως θα εγκατέλειπαν τ’ αποκτήματά των και θα εξέλεγαν την υπηρεσία του Θεού.

Κανένα ποσόν χρημάτων δεν μπορεί να παραβληθή με τον θησαυρό της υπηρεσίας του Ιεχωβά με την πλήρη προσοχή σας, όπως έκανε ο απόστολος Παύλος. Αυτός δεν είχε οικονομικές υποχρεώσεις, που ν’ απαιτούν απ’ αυτόν να διατηρή τακτική εργασία στη σκηνοποιία· εδαπάνησε, λοιπόν, όλον τον χρόνον του στη διακονία. Σαν αυτόν υπάρχουν Χριστιανοί σήμερα που αφιερώνουν όλον τον χρόνον τους στη διακονία ως σκαπανείς ή ειδικοί επίσκοποι στην κοινωνία του Νέου Κόσμου. Έχοντας την ορθή στάσι απέναντι του χρήματος, θεωρούν τις πνευματικές ευλογίες που έχουν ως πάρα πολύ μεγαλύτερης αξίας από τα υλικά αποκτήματα που θα μπορούσαν να έχουν αν διέθεταν τον περισσότερο χρόνον των σε κοσμική εργασία.

Άσχετα αν ένα άτομο έχη σημαντικό εισόδημα, είτε μέτριο εισόδημα, είτε σχεδόν κανένα εισόδημα, ο κανών που πρέπει να διέπη τη στάσι του είναι εκείνος που ετέθη από τον Ιησού Χριστό: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού.» (Ματθ. 6:33) Με την ορθή στάσι, ένας Χριστιανός μπορεί να χρησιμοποιή το χρήμα ως μέσον και ποτέ να μην υποκύπτη στην εκφυλιστική αγάπη του χρήματος, που οδηγεί σε πνευματική ερήμωσι.

Η Λέξις «Άνθρωπος» στις Εβραϊκές Γραφές

ΠΩΣ ο Θεός θεωρεί τον άνθρωπο; Ο λόγος του μας λέγει, «Ιδού, τα έθνη είναι ως ρανίς από κάδου, και λογίζονται ως η λεπτή σκόνη της πλάστιγγος. . . . Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες.»—Ησ. 40:15, 22.

Αληθινά, όταν θεωρούμε την άφθαστη Προσωπικότητα, το ένδοξο Πρόσωπο, την εξυψωμένη θέσι, την αιώνια ύπαρξι και την υπάτη εξουσία του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού, πρέπει να θαυμάζωμε, όπως κι ο ψαλμωδός, για το ότι Αυτός μας λαμβάνει υπ’ όψιν.—Ψαλμ. 144:3, ΜΝΚ.

Γραφικές εκφράσεις όπως αυτές, που δείχνουν πώς ο Θεός βλέπει τον άνθρωπο, θα μπορούσαν να παρουσιασθούν πάμπολλες, αλλά το ενδιαφέρον μας τώρα είναι σ’ ένα ωρισμένο μοναδικό τρόπο με τον οποίον κι αυτός, επίσης, μας αποκαλύπτει την αλήθεια του. Και πώς γίνεται αυτό; Με τις διάφορες λέξεις που χρησιμοποιούνται στις Εβραϊκές Γραφές εν σχέσει με τον άνθρωπο.

Στην Ελληνική γλώσσα «άνθρωπος» απλώς σημαίνει άνθρωπος. Αλλά στην Εβραϊκή χρησιμοποιούνται μερικές διαφορετικές λέξεις, από τις οποίες η καθεμιά θεωρεί τον άνθρωπο από μια ωρισμένη άποψι. Απ’ αυτές, οι τέσσερες κυριώτερες λέξεις είναι ις, που σημαίνει απλώς άνθρωπος· αδάμ, που σημαίνει ανθρώπινος ή γήινος· ενώς, που σημαίνει αδύνατος ή θνητός· και γκέμπερ, που σημαίνει φυσικώς ισχυρός ή δυνατός άνθρωπος.

Πολλοί μεταφρασταί αγνοούν τις διάφορες αποχρώσεις σημασίας, που έχουν αυτές οι λέξεις, αλλ’ όταν πλέον αποκτήσωμε πλήρη κατανόησί των, εκπληττόμεθα από την προσοχή που ήσκησαν κατ’ επανάληψιν οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών για να εκλέξουν ακριβώς την ορθή λέξη όταν ήθελαν να καθορίσουν κάτι. Παραδείγματος χάριν, πάρα πολλές μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο Ψαλμός 8:4 ακριβώς όπως και η Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις: «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε να ενθυμήσαι αυτόν; ή ο υιός του ανθρώπου, ώστε να επισκέπτησαι αυτόν;» Τώρα η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται πολύ λογικά «άνθρωπος» είναι ις, αλλ’ ο Δαβίδ, γράφοντας αυτόν τον Ψαλμό, δεν εχρησιμοποίησε τη λέξι ις, ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωσι. Έκαμε μια αντιπαραβολή μεταξύ του Ιεχωβά Θεού του Δημιουργού και του πλάσματός του, του ανθρώπου απλώς, και γι’ αυτό έγραψε, «Τι είναι ο ενώς . . . και ο αδάμ;» Ή, όπως αποδίδεται από τη Μετάφραση Νέου Κόσμου, μια από τις λίγες Αγγλικές μεταφράσεις που ακριβολογούν σ’ αυτές τις λεπτές αποχρώσεις σημασίας, «Τι είναι ο θνητός άνθρωπος ώστε να συλλογίζεσαι αυτόν, και ο υίος του γηίνου ανθρώπου ώστε να λαμβάνης φροντίδα γι’ αυτόν;» Ναι, συγκρινόμενον με το παντοδύναμον, αθάνατον, θείον Πνεύμα, τι είναι αυτό το αδύνατο θνητό γήινο πλάσμα, ώστε ο Θεός να το υπολογίζη;

«ΙΣ» ΚΑΙ «ΙΣΣΑΧ»

Η λέξις ις, μαζί με τη μορφή που λαμβάνει στον πληθυντικόν αριθμό, δηλαδή, ανασίμ (η οποία κατά καιρούς χρησιμεύει και ως πληθυντικός της λέξεως ενώς), ενέχει πρωτίστως τη σκέψι του «άνθρωπος», δηλαδή ένα πρόσωπον, ένα άτομον. Δεν έχει τέτοιους επιτατικούς προσδιορισμούς, όπως λόγου χάριν, ανθρώπινος, θνητός ή δυνατός, μολονότι ενυπάρχει σ’ αυτό η σκέψις της δυνάμεως όπως ενός άρρενος. Η λέξις ις δεν παρουσιάζεται στις Γραφές παρά μόνο μετά την εμφάνισι της λέξεως που χρησιμοποιείται για τη γυναίκα, δηλαδή, ισσάχ—άνθρωπος με μήτρα—διότι υπό την αυστηρότερη έννοια της λέξεως, μόνον τότε ένας ις παρουσιάζεται με κάτι διακριτικό· πριν απ’ αυτό εκαλείτο ανθρώπινος, αδάμ. Όταν στις Εβραϊκές Γραφές ο άνθρωπος μνημονεύεται εν σχέσει προς τη γυναίκα ή τη σεξουαλική επικοινωνία, χρησιμοποιείται αδιακρίτως το ις, περίπου εβδομήντα φορές εν όλω, μολονότι η λέξις που σημαίνει «άρρην» είναι ζακάρ και απαντάται εβδομήντα εννέα φορές από τη Γένεσι 1:27 κι εμπρός. Χαρακτηριστικό είναι το Λευιτικό, κεφάλαιον 20, που πραγματεύεται για τον θείο νόμο περί σεξουαλικών σχέσεων.

Η λέξις ις, με την έμφασί της στο πρόσωπο, στο άτομο, είναι η εκλογή των Βιβλικών συγγραφέων, όταν έγραφαν για έναν «άνθρωπον του Θεού», κι έναν «διακεκριμένον άνθρωπο.» Όταν ο Νάθαν αντίκρυσε τον Βασιλέα Δαβίδ με το αμάρτημα του, ο Νάθαν εχρησιμοποίησε αυτή τη λέξι. Μήπως είπε, «Συ είσαι ο»—θνητός, ο ανθρώπινος, ο δυνατός άνθρωπος; Όχι, αλλά, «Συ είσαι [εκείνος] ο άνθρωπος!»—Ιησ. Ναυή 14:6· Παροιμ. 10:23· 2 Σαμ. 12:7.

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου οι άλλες λέξεις που σημαίνουν «άνθρωπος» απλώς δεν θα ήσαν κατάλληλες. Έτσι, όταν ο ψαλμωδός προείπε ότι τα ονόματα εκείνων που ανήκουν στο σώμα του Χριστού, που αποκτούν ουράνια δόξα, θα εγίνοντο γνωστά, μπορούσε να χρησιμοποιήση μόνον τη λέξι ις. «Ούτος και εκείνος εγεννήθη εν αυτή·. . . . Ο Ιεχωβά θέλει αριθμήσει, όταν καταγράψη τους λαούς: ‘Ούτος εγεννήθη εκεί’.» Ο Μωυσής, επίσης, όταν εξυμνούσε τη νίκη του Ιεχωβά στην Ερυθρά θάλασσα, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίση τον Ιεχωβά ως ένα αδύνατο θνητό ή ένα γήινο άνθρωπο, και γι’ αυτό εχρειάσθη να χρησιμοποιήση το ις για να μεταδώση τη σκέψι του, όπως αποδίδεται στη Μετάφρασι Νέου Κόσμου: «Ο Ιεχωβά είναι ανδροπρεπής πολεμιστής.»—Ψαλμ. 87:5, 6, ΜΝΚ· Έξοδ. 15:3, ΜΝΚ.

«ΑΔΑΜ»

Αδάμ, ο ανθρώπινος, ο γήινος, είναι η εκλεγόμενη λέξις οποτεδήποτε οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών αναφέρονται στη δημιουργία του ανθρώπου, «Εγώ έκτισα την γην, και εποίησα άνθρωπον επ’ αυτής.» Η λέξις αδάμ δεν σημαίνει αρρενότητα, όπως και η λέξις «ανθρώπινος» δεν σημαίνει αυτό, και για τούτο αναγινώσκομε ότι ο Αδάμ, δηλαδή, ο άνθρωπος, ο γήινος ανήρ, εκάλεσε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος ις και ισσάχ, ο ανήρ και η γυνή.—Ησ. 45:12· Γεν. 5:1, 2· 6:7· Δευτ. 4:32· Εκκλησ. 7:29.

Η λέξις αδάμ, ο άνθρωπος, είναι σχεδόν χωρίς εξαίρεσι και η λέξις που προτιμάται όταν ο άνθρωπος αναφέρεται ως έχων την ίδια πνοή με τα κατώτερα ζώα ή κτήνη. Αυτή η σύνδεσις εμφαίνεται στις αφηγήσεις της δημιουργίας, του Κατακλυσμού, των πληγών της Αιγύπτου και της εβδομηκονταετούς ερημώσεως. Ο ψαλμωδός αινεί τον Ιεχωβά Θεόν για τη διαφύλαξι και του αδάμ (του ανθρώπου) και των κτηνών. Ο άνθρωπος δε είναι εκείνος που δείχνεται ως όμοιος με το κτήνος από τον Εκκλησιαστή: «Διότι το συνάντημα των υιών των ανθρώπων [αδάμ] είναι και το συνάντημα του κτήνους· και έν συνάντημα είναι εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· και η αυτή πνοή είναι εις πάντας· και ο άνθρωπος [αδάμ] δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης.»—Γέν. 1:26· 6:7· Έξοδ. 8:17· Ιερεμ. 33:10· Ψαλμ. 36:6· Εκκλησ. 3:19-21.

Κατάλληλα, η λέξις αδάμ, ο γήινος, ο ανθρώπινος, εκλέγεται, επίσης, όταν γίνεται λόγος για τα γενικά χαρακτηριστικά του ανθρωπίνου γένους: «Ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» «Ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος.» «Άνθρωπος γεγεννημένος εκ γυναικός είναι ολιγόβιος, και πλήρης ταραχής.» «Επ’ αληθείας πας άνθρωπος, . . . είναι όλως ματαιότης,» μια πνοή. «Δεν υπάρχει άνθρωπος έχων εξουσίαν επί του πνεύματος, ώστε να εμποδίζη το πνεύμα», δηλαδή, να φυλαχθή από το να πεθάνη. «Ιεχωβά, γνωρίζω ότι η οδός του επιγείου ανθρώπου δεν εξαρτάται απ’ αυτού· του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού.»—Γεν. 8:21· 1 Βασ. 8:46· Ιώβ 14:1· Ψαλμ. 39:5· Εκκλησ. 8:8· Ιερεμ. 10:23, ΜΝΚ.

Όπως ακριβώς η λέξις αδάμ ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα κατώτερα ζώα, έτσι, επίσης, εφιστά την προσοχή μας στην κατωτερότητα του ανθρώπου έναντι του Δημιουργού του, του Ιεχωβά Θεού. Έτσι, ελέχθη στον Μωυσή ότι κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ιδή τον Θεό και να ζήση. Στον Σαμουήλ έγινε υπόμνησις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ιδή μόνον το έξωθεν, αλλ’ ο Θεός μπορεί να ιδή την καρδιά. Ο Δαβίδ προσηυχήθη να μην εμπέση σε ανθρώπινα χέρια, αλλά στα χέρια του Θεού, επειδή κατεμέτρησε αλαζονικά τους πολεμιστάς του έθνους του. Ο ναός του Σολομώντος, είπε ο Δαβίδ, επρόκειτο ν’ ανεγερθή, όχι για ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Ο Ιωσαφάτ συνεβούλευσε τους κριτάς να ενθυμούνται ότι έκριναν όχι για ανθρώπους, αλλά για τον Θεό. Ο Ελιού ηρνήθη να δώση κολακευτικούς τίτλους σε κοινούς ανθρώπους.—Έξοδ. 33:20· 1 Σαμ. 16:7· 1 Χρον. 21:13· 29:1· 2 Χρον. 19:6· Ιώβ 32:21.

Ο ψαλμωδός ερώτησε δυο φορές γιατί ο μέγας Δημιουργός να λαμβάνη υπ’ όψιν απλούς ανθρώπους· επίσης, είπε ότι, μολονότι μερικοί ήσαν «θεοί», θα πέθαιναν όπως ένας χοϊκός άνθρωπος. Ο φόβος των ανθρώπων στήνει παγίδα, αλλ’ εκείνος που ελπίζει στον Ιεχωβά θα είναι ασφαλής. Γιατί να καταβαίνετε στην Αίγυπτο για βοήθεια; Οι Αιγύπτιοι δεν είναι πνεύματα αλλ’ απλοί άνθρωποι, χοϊκοί. Και για να εξάρη ο Θεός τη σοβαρότητα της ιδιοτελείας των ιερέων της εποχής του Μαλαχία, ερώτησε: «Μήπως θέλει κλέπτει ο άνθρωπος τον Θεόν;»—Ψαλμ. 8:4· 144:3· 72:7· Παροιμ. 29:25· Ησ. 31:3· Μαλαχ. 3:8.

«ΕΝΩΣ»

Η σκέψις πίσω από τη λέξι ενώς, αδύνατος ή θνητός, δείχνει, εν πρώτοις, ότι οι συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών, δεν είχαν την αυταπάτη ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος. Πώς θα μπορούσαν να την είχαν, αφού είχαν λάβει τη «θεολογία» των, όχι από ειδωλολατρικές πηγές, αλλ’ από τον ίδιον τον Θεό, ο οποίος κατέστησε σαφώς γνωστή τη θνητή φύσι του ανθρώπου, προειδοποιώντας τον ότι θα πέθαινε αν αμάρτανε και καταδικάζοντάς τον, μετά το αμάρτημά του, να επιστρέψη στη γη από την οποία είχε ληφθή.—Γέν. 2:17· 3:19.

Η λέξις ενώς έχει πάντοτε μια δυσμενή δευτερεύουσα σημασία και γι’ αυτό, ποτέ δεν χρησιμοποιείται με μια φιλοφρονητική έννοια. Κατάλληλα συνδέεται συχνά με τη λέξι αδάμ, άνθρωπος, όταν ο άνθρωπος αντιπαραβάλεται προς τον αθάνατο Πλάστη, του, τον Ιεχωβά Θεό. Οι Ψαλμοί 8:4 και 144:3 είναι χαρακτηριστικοί της συνδέσεως αυτής της λέξεως ενώς με τη λέξι αδάμ, όταν αντιπαραβάλλουν τον άνθρωπο προς τον Θεό. Έτσι, ο Μωυσής, επίσης, έγραψε, «Επαναφέρεις τον άνθρωπον [ενώς] εις τον χουν· και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων [αδάμ].» Λόγω της ασεβείας του ανθρώπου, ο Θεός προειδοποίησε ότι θα έκανε τον ενώς ‘πολυτιμότερον υπέρ χρυσίον καθαρόν και τον αδάμ υπέρ το χρυσίον του Οφείρ.’ Οι λόγοι του Ιεχωβά προς τον Ησαΐα θέτουν τις λέξεις ενώς και αδάμ στις κατάλληλες θέσεις των, «Εγώ, εγώ είμαι ο παρηγορών υμάς. Συ τις είσαι, και φοβείσαι από ανθρώπου [ενώς] θνητού, και από υιού ανθρώπου [αδάμ], όστις θέλει γείνει ως χόρτος; Και ελησμόνησας Ιεχωβά τον Ποιητήν σου, τον εκτείναντα τους ουρανούς, και θεμελιώσαντα την γην.»—Ψαλμ. 90:3· Ησ. 13:12· 51:12, 13, ΜΝΚ.

Ιδιαίτερα στο βιβλίο του Ιώβ, που παρουσιάζει την κυριαρχία του Θεού σε αντιπαραβολή προς τη μικρότητα του ανθρώπου, η λέξις ενώς είναι ένας προσφιλής όρος, όταν τονίζεται το εξής: «Πώς ο άνθρωπος θέλει δικαιωθή ενώπιον του Θεού;» «Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε μεγαλύνεις αυτόν, και βάλλεις τον νουν σου επ’ αυτόν;» «Σαρκός οφθαλμούς έχεις [Ιεχωβά]; ή βλέπεις καθώς βλέπει άνθρωπος; Ανθρώπινος είναι ο βίος σου; ή τα έτη σου ως ημέραι ανθρώπου;» «Καθώς άνθρωπος περιγελά άνθρωπον, θέλετε περιγελά αυτόν [τον Θεόν];» «Ο Θεός είναι μεγαλήτερος του ανθρώπου.»—Ιώβ 9:2· 7:17· 10:4, 5· 13:9· 33:12.

Από τις προσευχές του μπορούμε να ίδωμε ότι ο Δαβίδ είχε όμοια ζωηρή εκτίμησι: «Ανάστηθι, Ιεχωβά· ας μη υπερισχύη άνθρωπος.» «Δια να κρίνης τον ορφανόν και τον τεταπεινωμένον, ώστε ο άνθρωπος ο γήινος να μη καταδυναστεύη πλέον.» «Του ανθρώπου αι ημέραι είναι ως χόρτος.»—Ψαλμ. 9:19, ΜΝΚ· 10:18· 103:15.

«ΓΚΕΜΠΕΡ»

Ο όρος γκέμπερ σημαίνει δυνατός, καλοαναπτυγμένος, γεροδεμένος, δηλαδή ένας ισχυρός στην περίπτωσι ανθρώπου. Μολονότι έχει φιλοφρονητικές έννοιες, ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιείται από τους συγγραφείς των Εβραϊκών Γραφών κρατεί τον άνθρωπο ενήμερο της κατωτερότητός του εν σχέσει με τον Πλάστη του, τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, διαπιστώνομε ότι, όταν τελικά ο Ιεχωβά Θεός εκάλεσε τον υπομονητικό Ιώβ ν’ αποδώση λόγο για την εσφαλμένη του άποψι των πραγμάτων, ο Θεός δυο φορές απηυθύνθη στον Ιώβ, όχι σαν ένα απλούν ις, ένα απλούν αδάμ, ή ένα απλούν ενώς, αλλ’ εχρησιμοποίησε τον όρον γκέμπερ. «Ζώσον ήδη την οσφύν σου ως ανήρ [δυνατός άνθρωπος, ΜΝΚ]· διότι θέλω σε ερωτήσει, και φανέρωσόν μοι,» αφού ήσουν τόσο βέβαιος για τον εαυτό σου ώστε να μη με δικαιώσης! Πόσο εύστοχο!—Ιώβ 38:3· 40:7.

Ο Φαραώ, όταν άρχισε να υποχωρή κάτω από το βάρος των πληγών, κατά πρώτον επέτρεψε μόνο στους δυνατούς άνδρες να πάνε στην έρημο να λατρεύσουν. Όταν δε οι Ισραηλίται τελικά ανεχώρησαν από την Αίγυπτο, αναγινώσκομε ότι 600.000 [δυνατοί, ΜΝΚ] άνδρες, ηλικίας πάνω από είκοσι ετών και ικανοί για πόλεμο, έφυγαν από την Αίγυπτο μαζί με τα μικρά των.—Έξοδ. 10:11· 12:37.

Επειδή ένας «ανήρ» [«δυνατός», ΜΝΚ] αποκλίνει στο να είναι «αλαζών», εμπιστευόμενος στην ίδια του δύναμι, κατ’ επανάληψιν ξεχωρίζεται σε ανάμνησι της μωρίας μιας τέτοιας νοοτροπίας. «Ιδού, ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος, όστις δεν έθεσε τον Θεόν δύναμιν αυτού.» «Τις [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος θέλει ζήσει, και δεν θέλει ιδεί θάνατον;» Αλλ’ ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος αποθνήσκει, και παρέρχεται.» Ναι, «Επικατάρατος ο [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος, όστις ελπίζει», όχι εις τον Ιεχωβά, αλλά . . . «επί [γήινον, ΜΝΚ] άνθρωπον [αδάμ].»—Αββακ. 2:5· Ψαλμ. 52:7· 89:48· Ιώβ 14:10· Ιερεμ. 17:5.

Η λέξις γκέμπερ συχνά χρησιμοποιείται για να εντυπώση ένα σημείο με αντιπαραβολή. Έτσι, ο ψαλμωδός παραπονείται: «Έγεινα ως [δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος μη έχων δύναμιν.» Δεν θα έκανε πολύ τονισμό αν έλεγε ότι έγινα σαν ένας αδύνατος θνητός, ένας ενώς, διότι ένας τέτοιος δεν έχει δύναμι κατ’ αρχήν! Ο Σολομών, τονίζοντας το ίδιο, παρετήρησε ότι δεν είναι καλό ν’ ‘ανομήση [ένας δυνατός, ΜΝΚ] άνθρωπος δι’ έν κομμάτιον άρτου’. Θα μπορούσε να υπάρξη δικαιολογία για έναν ενώς να το πράξη αυτό, αλλ’ ασφαλώς όχι για έναν γκέμπερ. Τα δυσάρεστα νέα που έλαβε ο Ιερεμίας έκαμαν να σαλευθούν τα οστά του ‘ως [δυνατού, ΜΝΚ] ανθρώπου συνεχόμενου υπό οίνου’, δηλαδή να υποστή ένα βίαιο κλονισμό. Αυτός, επίσης, ετόνισε την ανομία των ανδρών του Ισραήλ χρησιμοποιώντας αυτά τα λόγια: «Δια τι βλέπω έκαστον [δυνατόν, ΜΝΚ] άνδρα με τας χείρας αυτού επί την οσφύν αυτού, ως τίκτουσαν, και πάντα τα πρόσωπα εστράφησαν εις ωχρίασιν;» Ναι, αυτό ήταν σοβαρό όταν μάλιστα και δυνατοί άνδρες, όχι απλοί ενώς, δηλαδή αδύνατοι θνητοί, ήσαν έτσι βεβαρημένοι!—Ψαλμ. 88:4· Παροιμ. 28:21· Ιερεμ. 23:9· 30:6.

Λογικώς μας λέγεται ότι «ο σοφός άνθρωπος ισχύει», όχι ως αδάμ, ις ή ενώς, αλλ’ ως γκέμπερ, ένας «δυνατός άνθρωπος». Ένας συνετός γκέμπερ εμπιστεύεται όχι στη δική του δύναμι, αλλά στον Ιεχωβά: «Ευλογημένος ο [δυνατός] άνθρωπος ο ελπίζων επί τον Ιεχωβά, και του οποίου ο Ιεχωβά είναι η ελπίς.»—Παροιμ. 24:5· Ιερεμ. 17:7, ΜΝΚ.

Πραγματικά, το να γνωρίζωμε τον τρόπο, με τον οποίο χρησιμοποιείται η λέξις «άνθρωπος» στις Εβραϊκές Γραφές, ενισχύει την πίστι μας και μας βοηθεί ν’ αποκτήσωμε την άποψι του Θεού περί ανθρώπου. Αυτό αποτελεί μια υγιά διδασκαλία για να κρατούμε την κατάλληλη σχέσι μας με τον Δημιουργό μας και ν’ αποκτήσωμε την επιδοκιμασία και την ευλογία του.

Οι Ιππείς της Αποκαλύψεως

ΛΙΓΑ βιβλία της Γραφής έχουν περιπλέξει τους σπουδαστάς της τόσο όσο το τελευταίο της βιβλίο, η Αποκάλυψις. Το βιβλίο αυτό είναι μια αποκάλυψις, όχι του «Αγίου Ιωάννου», όπως λέγεται συχνά, αλλά μια «αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις αυτόν ο Θεός», ο οποίος κατόπιν μέσω ενός αγγέλου, την παρουσίασε με σημεία «εις τον δούλον αυτού Ιωάννην». (Αποκάλ. 1:1) Ποιόν Ιωάννην; Η μαρτυρία των πρώτων Χριστιανών επισκόπων, όπως του Ιουστίνου Μάρτυρος, είναι ότι επρόκειτο για τον απόστολο Ιωάννη. Αυτό είναι συνεπές με τα όσα γνωρίζομε για τον Ιωάννη, για τα άλλα συγγράμματά του και για τα περιεχόμενα της Αποκαλύψεως. Λόγου χάριν, στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, μόνο στα συγγράμματα του αποστόλου Ιωάννου χρησιμοποιείται η λέξις «Λόγος» ως κύριον όνομα και εφαρμόζεται στον Ιησού Χριστό τον Υιόν του Θεού.—Ιωάν. 1:1, 14· Αποκάλ. 19:13.

Το ίδιο το βιβλίο της Αποκαλύψεως μάς λέγει ότι είναι προφητεία· επομένως προωρίζετο να εννοηθή σε κάποιον καιρό. Το νήμα της εκπληρώσεώς του φαίνεται να είναι τα λόγια του ιδίου του Ιωάννου, που εξηγεί πώς έφθασε στο να γράψη αυτό το βιβλίο: «Κατά την Κυριακήν ημέραν ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν· και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος, ήτις έλεγεν, . . . Ό,τι βλέπεις, γράψον εις βιβλίον.» Με άλλα λόγια, υπό έμπνευσιν ο Ιωάννης είδε πράγματα που θα συνέβαιναν στην Ημέραν του Κυρίου. Επειδή, όπως επανειλημμένως κατεδείχθη στις σελίδες αυτού του περιοδικού, η «ημέρα του Κυρίου» άρχισε στο έτος 1914, λογικό είναι να συμπεράνωμε ότι τα όσα είδε ο Ιωάννης ανεφέροντο σε γεγονότα που λαμβάνουν χώραν από τότε.—Αποκάλ. 1:10, 11.

Μεταξύ των πραγμάτων που ενδιαφέρουν εμάς που ζούμε στην «ημέραν του Κυρίου» είναι και η ιδιαίτερη προφητεία που βρίσκεται στην Αποκάλυψι 6:1-8, εν σχέσει με τους ιππείς:

«Και είδον, ότε ήνοιξε το Αρνίον μίαν εκ των σφραγίδων, και ήκουσα έν εκ των τεσσάρων ζώων λέγον, ως φωνήν βροντής, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος λευκός· και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε τόξον· και εδόθη εις αυτόν στέφανος, και εξήλθε νικών, και δια να νικήση.

»Και ότε ήνοιξε την δευτέραν σφραγίδα, ήκουσα το δεύτερον ζώον, λέγον, Έρχου και βλέπε. Και εξήλθεν άλλος ίππος κόκκινος· και εις τον καθήμενον επ’ αυτόν εδόθη να σηκώση την ειρήνην από της γης, και να σφάξωσιν αλλήλους, και εδόθη εις αυτόν μάχαιρα μεγάλη.

»Και ότε ήνοιξε την τρίτην σφραγίδα, ήκουσα το τρίτον ζώον λέγον, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος μέλας, και ο καθήμενος επ’ αυτόν είχε ζυγαρίαν εν τη χειρί αυτού. Και ήκουσα φωνήν εν μέσω των τεσσάρων ζώων λέγουσαν, Μία χοίνιξ σίτου δι’ έν δηνάριον· και, Το έλαιον και τον οίνον μη βλάψης.

»Και ότε ήνοιξε την σφραγίδα την τετάρτην, ήκουσα φωνήν του τετάρτου ζώου λέγουσαν, Έρχου και βλέπε. Και είδον, και ιδού ίππος ωχρός, και ο καθήμενος επάνω αυτού ωνομάζετο θάνατος, και ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού· και εδόθη εις αυτούς εξουσία επί το τέταρτον της γης να θανατώσωσι με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον, και με τα θηρία της γης.»

Πρώτον εφιστάται η προσοχή μας στο Αρνίον, που προσδιορίζεται σαφώς στα συμφραζόμενα ως ο Ιησούς Χριστός, διότι αυτό το Αρνίον λέγεται ότι εσφάγη και ‘ηγόρασεν ημάς εις τον Θεόν δια του αίματός του, εκ πάσης φυλής και γλώσσης και λαού και έθνους.’ Το άνοιγμα των σφραγίδων απ’ αυτό σημαίνει τη γνωστοποίησι πραγμάτων, τα οποία προηγουμένως ήσαν κεκρυμμένα, όπως αυτά που είχε ο Ιωάννης το προνόμιο να ιδή, την εκπλήρωσι των οποίων βλέπομε τώρα.—Αποκάλ. 5:6, 9· Ησ. 29:11.

Επίσης βλέπομε σ’ αυτή την όρασι τέσσερα ζώα, των οποίων το καθένα με τη σειρά του παραγγέλλει στον Ιωάννη να έλθη και να ιδή τι πρόκειται να λάβη χώραν. Κι αυτά επίσης φέρονται υπό την προσοχή μας στα συμφραζόμενα: «Και εν τω μέσω του θρόνου και κύκλω του θρόνου τέσσαρα ζώα, γέμοντα οφθαλμών έμπροσθεν και όπισθεν. Και το ζώον το πρώτον ήτο όμοιον με λέοντα, και το δεύτερον ζώον όμοιον με μοσχάριον, και το τρίτον ζώον είχε το πρόσωπον ως άνθρωπος, και το τέταρτον ζώον ήτο όμοιον με αετόν πετώμενον.» Αυτά τα τέσσερα ζώα προσφυώς εξεικονίζουν τη θεία οργάνωσι των ζώντων πλασμάτων που εκδηλώνουν τις τέσσερες κύριες ιδιότητες του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, δικαιοσύνη (ο λέων), δύναμι (το μοσχάριον), αγάπη (ο άνθρωπος), και σοφία (ο αετός).a Το καθένα από τα τέσσερα αυτά ζώα εμφαίνεται στη σειρά του λαμβάνοντας μέρος σ’ αυτό το δράμα καλώντας τον Ιωάννη να έλθη και να ιδή τι επακολουθεί.—Αποκάλ. 4:6, 7.

ΙΠΠΟΣ ΣΕ ΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ

Μετά τον προσδιορισμό της ταυτότητος του Αρνίου, των σφραγίδων και των τεσσάρων ζώων, ερχόμεθα τώρα στους πέντε ίππους και στους αναβάτας των. «Πέντε;» μπορεί να ρωτήση κανείς. «Μα δεν ακούομε πάντοτε για τους ‘τέσσερες ιππείς της Αποκαλύψεως’;» Ναι, αυτή είναι η κοινή αντίληψις, αλλά στην πραγματικότητα είναι πέντε ιππείς. Πώς έτσι; Διότι η αφήγησις, μετά την περιγραφή του τετάρτου ίππου και του αναβάτου του, του θανάτου, λέγει ότι «ο Άδης ηκολούθει μετ’ αυτού.» Αλλά δεν ημπορούσε να είναι το ίδιο ο Θάνατος κι ο Άδης; Όχι, Άδης είναι ο τάφος, η κατοικία των νεκρών, ενώ Θάνατος είναι το θανατικό μέσον, όπως είναι μια επιδημική ασθένεια ή κάτι άλλο πολύ διαδεδομένο. Δεν είναι το ίδιο τα δύο αυτά. Ήσαν λοιπόν πέντε ιππείς; Ακόμη κι αν ο θάνατος κι ο Άδης επέβαιναν στον ίδιο ίππο, κι αυτό ακόμη θα εσήμαινε πέντε ιππείς, αλλά μόνον τέσσερες ίππους. Και αν ο θάνατος κι ο Άδης εκάθηντο στον ίδιο ίππο, έπρεπε ν’ αναμένωμε ότι θα εξετίθετο ρητώς αυτό, εφόσον οι υπόλοιποι ίπποι είχαν από ένα μόνον αναβάτη. Εν τούτοις, το γεγονός ότι ο Άδης λέγεται ότι «ηκολούθει» τον θάνατο δείχνει σαφώς ότι ήταν σε χωριστό ίππο αν και δεν περιγράφεται. (Παραβάλατε με Αποκάλυψιν 19:11, 14) Έχομε, λοιπόν, πέντε ιππείς, που επέβαιναν σε πέντε ίππους στο Αποκαλυπτικό όραμα.

Τι παριστάνεται ή εξεικονίζεται με τους ίππους αυτούς; Σε όλες τις Γραφές οι ίπποι συνδέονται με πόλεμο κι επομένως είναι κατάλληλα σύμβολα πολέμου. «Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά του Ιεχωβά.» Σε αρμονία με τούτο, ο Ιεχωβά προειδοποίησε τους Ισραηλίτας, ότι, όταν θα έθεταν βασιλέα επ’ αυτών, αυτός «δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν.» Δεν έπρεπε να εμπιστεύωνται σε πολεμικό εξαρτισμό, αλλά στον Θεόν των.—Παροιμ. 21:31, ΜΝΚ· Δευτ. 17:15, 16.

Το ίδιο ορίζουν και τα επόμενα Γραφικά εδάφια: «Οι μεν εις άμαξας, οι δε εις ίππους, αλλ’ ημείς εις το όνομα Ιεχωβά του Θεού ημών θέλομεν καυχάσθαι.» «Μάταιος ο ίππος προς σωτηρίαν· και δια της πολλής αυτού δυνάμεως δεν θέλει σώσει.» «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν, και επιστηριζομένους επί ίππους, και θαρρούντας επί αμάξας, διότι είναι πολυάριθμοι· και επί ιππέας, διότι είναι πολύ δυνατοί· και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ, και τον Ιεχωβά δεν εκζητούσι. Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι, και ουχί Θεός· και οι ίπποι αυτών σάρκες, και ουχί πνεύμα.»—Ψαλμ. 20:7, ΜΝΚ· 33:17· Ησ. 31:1, 3, ΜΝΚ.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΙΠΠΕΥΣ

Ο πρώτος αναβάτης δείχνεται να φέρη στέφανον, έχοντας τόξον στο χέρι του και ιππεύοντας σε λευκό ίππο. Ποιος είναι αυτός; Ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι εκείνος που έλαβε στέφανον από τον Πατέρα του και παραγγέλλεται να προχωρήση σ’ ένα δίκαιο πόλεμο, εικονιζόμενον από τον λευκό ίππο. Αυτή η εικόνα φέρνει στο νου τα λόγια του ψαλμωδού: «Περίζωσον την ρομφαίαν σου επί τον μηρόν σου, δυνατέ, εν τη δόξη σου και εν τη μεγαλοπρεπεία σου. Και κατευοδού εν τη μεγαλειότητί σου, και βασίλευε εν αληθεία, και πραότητι, και δικαιοσύνη· και η δεξιά σου θέλει σοι δείξει φοβερά πράγματα. Τα βέλη σου είναι οξέα· λαοί υποκάτω σου θέλουσι πέσει.»—Ψαλμ. 45:3-5.

Τα λόγια του Ιωάννου, που αναγράφονται στην Αποκάλυψι 19:11, 13, 14, πιστοποιούν ακόμη σαφέστερα την ταυτότητα του πρώτου ιππέως: «Και ιδού, ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη . . . και καλείται το όνομα αυτού ο Λόγος του Θεού. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν.»

Πότε αυτός ο αναβάτης επροχώρησε για να νικήση; Σύμφωνα με την εκπληρωμένη Γραφική προφητεία, στο έτος 1914. Τότε ήταν που είπε ο Ιεχωβά στον Υιόν του, «Κατακυρίευε εν «μέσω των εχθρών σου.» (Ψαλμ. 110:2) Αυτό εσήμανε τον καιρό που ο δράκων και οι δαίμονες του επολέμησαν εναντίον του Μιχαήλ και των αγγέλων του, αμέσως μετά τη γέννησι της βασιλείας του Θεού, που εικονίζεται από τη γέννησι ενός άρρενος· όλα δε αυτά άρχισαν να λαμβάνουν χώραν στον ουρανό, οπότε «τα έθνη ωργίσθησαν» στη γη το 1914.—Αποκάλ. 11:18· 12:1-9.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΙΠΠΕΙΣ

Ο δεύτερος ιππεύς επέβαινε σ’ ένα κόκκινον ίππο. Ο ιππεύς είχε μια μεγάλη μάχαιρα και του εδόθη να σηκώση την ειρήνη από τη γη, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα μια μεγάλη σφαγή μεταξύ των ανθρώπων. Το κόκκινο χρώμα σχετίζεται με πόλεμο, διότι πόλεμος σημαίνει αιματοχυσία, το δε αίμα είναι κόκκινο. Έτσι, οι αρχαίοι είχαν κάμει τον πλανήτη Άρη σύμβολο πολέμου λόγω της κόκκινης χροιάς του. Το έργον του ιππέως αυτού μνημονεύεται στη μεγάλη προφητεία του Ιησού: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν.» Βεβαίως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε στο έτος 1914, αφήρεσε την ειρήνη από τη γη κι επέφερε μεγάλη σφαγή.—Μάρκ. 13:8.

Ο τρίτος ίππος ήταν μέλας, ο δε αναβάτης του είχε μια ζυγαριά. Συνωδεύετο από μια αναγγελία περί υψηλών τιμών: μία χοίνιξ σίτου δι’ έν δηνάριον· και τρεις χοίνικες κριθής δι’ έν δηνάριον. (Η κριθή εθεωρείτο τόσο πολύ κατώτερη από τον σίτον, ώστε οι Ρωμαίοι στρατιώται κατά καιρούς ετιμωρούντο με το να τους δίδωνται κρίθινες μερίδες αντί σιταρένιες.) Αυτός ο ιππεύς εξεικονίζει λιμόν οφειλόμενον σε πόλεμο. Κατάλληλα, ο ίδιος ο ίππος ήταν μέλας, διότι η μελανότης είναι σύμβολο λιμού: «Η όψις αυτών κατημαυρώθη υπέρ την ασβόλην· δεν εγνωρίζοντο εν ταις οδοίς· το δέρμα αυτών εκολλήθη επί των οστέων αυτών.» Ο Ιησούς, στη μεγάλη προφητεία του, συνέδεσε επίσης τον παγκόσμιο πόλεμο με τον λιμό: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και . . . θέλουσι γείνει πείναι.»—Θρήνοι 4:8· Μάρκ. 13:8.

Το ότι ο ιππεύς είχε ζυγαριά στο χέρι του είναι επίσης ενδεικτικό των συνθηκών πείνας. Έτσι, ελέχθη στον Ιεζεκιήλ: «Υιέ ανθρώπου, . . . θέλουσι τρώγει άρτον με ζύγιον, και εν στενοχωρία· και θέλουσι πίνει ύδωρ με μέτρον, και εν αγωνία· δια να καταντήσωσιν ενδεείς άρτου και ύδατος.»—Ιεζ. 4:16, 17.

Όσο για τη σημασία της ειδικής εντολής, που εδόθη σ’ αυτόν τον τρίτον ιππέα, «Το έλαιον και τον οίνον μη βλάψης,» ο ίδιος ο λόγος του Θεού δίνει μια νύξι, διότι στις Παροιμίες 21:17 μας λέγεται ότι «ο αγαπών οίνον και μύρα δεν θέλει πλουτήσει.» Ο οίνος και το μύρον ήσαν σύμβολα πολυτελείας και το να μη βλαβούν θα εσήμαινε ότι, εις πείσμα των συνθηκών πείνας που προσέβαλαν τον κοινό λαό, οι πλούσιοι είχαν ακόμη τις πολυτέλειές των, κι έτσι απεδείχθη ότι ήταν.

Ο τέταρτος ιππεύς, που είδε ο Ιωάννης να κάθεται σ’ ένα ωχρόν ή πελιδνόν ίππον, είναι κατάλληλο σύμβολο πείνας, κι έτσι βρίσκομε πάλι την προφητεία της Αποκαλύψεως να είναι παράλληλη με τη μεγάλη προφητεία του Ιησού: «Και θέλουσι γείνει κατά τόπους. . . . πείναι.» (Λουκ. 21:11) Ο τέταρτος αυτός ιππεύς κι ο ίππος του πραγματικά εξεικονίζουν πείνες ή επιδημικές ασθένειες και άλλα εκτεταμένα μέσα καταστροφής της ζωής, ιδιαίτερα στη μεταπολεμική περίοδο. «Και εδόθη εις αυτούς [τον θάνατον και τον Άδην] εξουσία επί το τέταρτον της γης να θανατώσωσι, με ρομφαίαν και με πείναν και με θάνατον, και με τα θηρία της γης.»

Τι σημαίνουν τα «θηρία», που μνημονεύονται σ’ αυτό το εδάφιο (8); Στην εποχή του Ισραήλ τα θηρία αποτελούσαν άλλη μια απειλή κατά της ζωής. Αλλά στους νεωτέρους χρόνους, αυτό συμβαίνει κυρίως σε τόπους που ερημώνονται. Τα θηρία στους συγχρόνους καιρούς θα ανεφέροντο λοιπόν στους θηριώδεις τρόπους, με τους οποίους οι κυβερνήσεις ή οργανώσεις αφήρεσαν ζωή λόγω των συνθηκών που επέφερε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Όσον αφορά την έκφρασι «το τέταρτον της γης», αυτή μπορεί να είναι ο συμβολικός τρόπος εκφράσεως του ότι τ’ αποτελέσματα θα έφθαναν στα τέσσερα πέρατα της γης, αλλά δεν θα εκάλυπταν κατ’ ανάγκην ολόκληρη τη γη.

Ο πέμπτος ιππεύς τονίζεται ότι είναι ο Άδης, κατάλληλα ο τελευταίος ιππεύς. Οι τρεις που προηγούντο αμέσως απ’ αυτόν, παρίσταναν τα διάφορα μέσα με τα οποία, επροξενήθη ο θάνατος—πόλεμος, πείνα, λοιμός και θηρία. Ο τελευταίος αυτός ιππεύς, ο Άδης, παριστάνει κατάλληλα τη μοίρα όλων αυτών των θυμάτων των προηγουμένων τριών ιππέων, δηλαδή τον Άδην ή τάφον.

Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός έδωσε και τη μεγάλη προφητεία για τη δευτέρα του έλευσι, όπως αναγράφεται από τους Ματθαίον, Μάρκον και Λουκάν στα Ευαγγέλιά των, και την προφητεία περί των ιππέων όπως αναγράφεται από τον Ιωάννη στην Αποκάλυψι, κεφάλαιον έκτον. Και όπως στις αφηγήσεις των Ευαγγελίων ο Ιησούς συνδέει την επάνοδό του με πόλεμο, πείνα και λοιμό, έτσι και στην προφητεία της Αποκαλύψεως, η παρουσία του Χριστού, όπως δεικνύεται από τον πρώτον ιππέα που προχωρεί, συνδέεται με τους επομένους ιππείς, που εξεικονίζουν πόλεμο, πείνα και λοιμό, για να γεμίσουν τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Καθόσον παρατηρούμε πόσο ωραία, εναρμονίζονται οι προφητείες αυτές κι εξεπληρώθησαν, η πίστις μας ενισχύεται και, πιο πολύ από άλλοτε, λέμε, «Έστω ο Θεός αληθής»!—Ρωμ. 3:4.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ποια είναι η έννοια της ακόλουθης δηλώσεως, που αναγράφεται στο κατά Ματθαίον 10:23: «Δεν θέλετε τελειώσει τας πόλεις του Ισραήλ, εωσού έλθη ο Υιός του ανθρώπου»;

Ο Ιησούς το είπε αυτό στο έτος 31 (μ.Χ.). Αυτό έγινε όταν απέστελλε τους δώδεκα αποστόλους του, ανά δύο, για να κηρύξουν σε όλες τις πόλεις του Ισραήλ. Είναι πιθανόν, όπως και στην περίπτωσι των εβδομήντα ευαγγελιστών, τους οποίους, επίσης, ο Ιησούς απέστειλε να κηρύξουν, ότι οι απόστολοι απεστέλλοντο πριν από τον Ιησού και ότι ο Ιησούς θα ήρχετο αργότερα στα μέρη όπου αυτοί είχαν κηρύξει. (Λουκ. 10:1) Αυτό, εν τούτοις, δεν φαίνεται να είναι εκείνο στο οποίον ανεφέρετο ο Ιησούς με τα λόγια του που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 10:23, δηλαδή, ότι θ’ ακολουθούσε προσωπικώς, κατά σάρκα, τους δώδεκα αποστόλους του στις πόλεις στις οποίες αυτοί είχαν κηρύξει.

Είναι προφανές ότι όταν ο Ιησούς έδινε στους δώδεκα αποστόλους του αυτές τις οδηγίες κηρύγματος, το έπραττε αυτό για τα έτη που θ’ ακολουθούσαν τον θάνατό του, την ανάστασί του και την ανάληψί του στον ουρανό, για να μην επανέλθη ποτέ πάλι στη γη κατά σάρκα. Πώς αυτό είναι προφανές; Από το γεγονός ότι ο Ιησούς μίλησε στους αποστόλους για το ότι θα εκακοποιούντο στις συναγωγές και θα εφέροντο ενώπιον ηγεμόνων και βασιλέων «προς μαρτυρίαν εις αυτούς, και εις τα έθνη». (Ματθ. 10:17, 18) Δεν υπάρχει αναγραφή ότι τα πράγματα αυτά συνέβησαν στη διάρκεια της βραχείας εκστρατείας κηρύγματος, στην οποίαν οι απόστολοι ενησχολήθησαν αποκλειστικά στον Ισραήλ, και μετά την οποίαν επέστρεψαν στον Ιησούν και έκαμαν τις εκθέσεις των. Τον καιρό που ο Ιησούς τους έδωσε τις παραπάνω οδηγίες, τους είπε σαφώς να μην υπάγουν στα έθνη ούτε ακόμη στους Σαμαρείτας σ’ αυτή την εκστρατεία κηρύγματος, αλλά μόνο στα «πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ».—Ματθ. 10:5, 6.

Επομένως, επειδή ο Ιησούς απέβλεπε στο παγκόσμιο κήρυγμα των μεταξύ των έξω εθνών μετά την ανάληψί του στον ουρανό, γι’ αυτό ο Ιησούς είπε στους αποστόλους: «Και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων [όχι απλώς των Ισραηλιτών] δια το όνομά μου· ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Όταν δε σας διώκωσιν εν τη πόλει ταύτη, φεύγετε εις την άλλην· διότι αληθώς σας λέγω, Δεν θέλετε τελειώσει τας πόλεις του Ισραήλ, εωσού έλθη ο Υιός του ανθρώπου.»—Ματθ. 10:22, 23.

Με την ευκαιρία που έλεγε αυτά τα λόγια, ο Ιησούς έδωσε στους αποστόλους, για την άμεση εκστρατεία κηρύγματος, ένα τοπικόν εδαφικόν τομέα έργου. Περιέλαβε σ’ αυτόν την εδαφική περιοχή του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, δηλαδή, την Ιουδαία, τη Γαλιλαία και την Περαία, και δεν περιέλαβε τη Σαμάρεια. Καλύπτοντας αυτόν τον τομέα ‘θα έτελείωναν τας πόλεις του Ισραήλ’. Ο Ιησούς, λοιπόν, τώρα εχρησιμοποίησε αυτήν την προσωρινή, περιωρισμένη εδαφική περιοχή ως μια εξεικόνισι της τελικής πλήρους εδαφικής των περιοχής. Προτού αναληφθή στον ουρανό ο αναστημένος Ιησούς έκαμε εδαφική των περιοχή ολόκληρο τον κόσμο, διότι είπε: «Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.» (Ματθ. 28:18, 19) Αυτό διηύρυνε την εδαφική των περιοχή πέρα από τα όρια του Ισραήλ, ναι, πέρα από τα όρια του λεγομένου «Χριστιανικού κόσμου» και έξω στον λεγόμενο ειδωλολατρικό κόσμο, ο οποίος δεν ανήκει στον «Χριστιανικό κόσμο». Κάτω από τις οδηγίες του Ιησού, οι μαθηταί του επρόκειτο ν’ αναλάβουν να συμπληρώσουν την περιοχή όλης της οικουμένης, κηρύττοντας τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε όλους, στον Ιουδαϊκό λαό, στους καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς και σε όλους τους ειδωλολατρικούς λαούς.

Εξετάζοντας τη Βιβλική προφητεία και τα σύγχρονα γεγονότα, διακρίνομε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μαζί με τον Ιεχωβά Θεό, ήλθε στον πνευματικό ναό την άνοιξι του 1918. Μετά από το έτος αυτό, ιδιαιτέρως από το 1919 και έπειτα, το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαθητών του Χριστού άρχισε να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού ως εγκαθιδρυμένης στους ουρανούς από το 1914. Επί πόσον καιρό από την έλευσι του Κυρίου στον ναό πρέπει να συνεχισθή αυτό το κήρυγμα; Ώσπου να «έλθη ο Υιός του ανθρώπου» για την εκτέλεσι της κρίσεως του Ιεχωβά. Αυτό θα γίνη στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», στον Αρμαγεδδώνα. Εν σχέσει με αυτή την άφιξι ο Ιησούς λέγει, στην Αποκάλυψι 16:15: «Ιδού, έρχομαι ως κλέπτης· μακάριος όστις αγρυπνεί, και φυλάττει τα ιμάτια αυτού, δια να μη περιπατή γυμνός, και βλέπωσι την ασχημοσύνην αυτού.»

Συνεπώς, μέσω των οδηγιών του προς τους δώδεκα αποστόλους του ο Ιησούς έλεγε προφητικά σ’ εμάς σήμερα ότι οι κεχρισμένοι μαθηταί του—ή το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ—δεν θα συνεπλήρωναν την περιοχή όλης της οικουμένης με το κήρυγμα του αγγέλματος της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού προτού ο δοξασμένος ουράνιος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός φθάση ως ο εκτελεστικός αξιωματούχος του Ιεχωβά στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Αυτό σημαίνει ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα, στους οποίους τώρα περιλαμβάνονται εκατοντάδες χιλιάδων από τα «άλλα πρόβατα» ή τους επιγείους συντρόφους του πνευματικού υπολοίπου, δεν θα μπορέσουν να φθάσουν προσωπικώς σε όλα τα μέρη της γης με το άγγελμα της Βασιλείας προτού εκραγή η μάχη του Αρμαγεδδώνος.

Μπορεί να καταφεύγωμε από τη μια πόλι στην άλλη λόγω του διωγμού εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά, και όμως πρέπει να εξακολουθήσωμε να προχωρούμε. Γιατί; Επειδή, ακόμη και απωθούμενοι από τη διασκορπιστική δύναμι του διωγμού σε εξωτερικά εδάφη, δεν θα μπορέσωμε να φθάσωμε όλη την εδαφική περιοχή με άμεσο, προσωπικό τρόπο, προτού ο πόλεμος της μεγάλης ημέρας του Παντοκράτορος Θεού εκραγή και καταστρέψη τους ανθρώπους του πονηρού αυτού κόσμου και έτσι θέση τέρμα στο έργο της μαρτυρίας μας προς τέτοιους κοσμικούς ανθρώπους.

Επομένως, απόκειται σ’ εμάς να καλύψωμε όσο το δυνατόν περισσότερη εδαφική περιοχή πριν από τον Αρμαγεδδώνα. Έως τότε ποτέ δεν θα φύγωμε βιαστικά από νέα εδαφική περιοχή, που πρέπει να επεξεργασθούμε ούτε από περιοχή, στην οποίαν η ανάγκη για διαγγελείς και διδασκάλους της Βασιλείας είναι μεγάλη. Δόξα στον Θεό γι’ αυτό!—Παραβάλετε Η Σκοπιά 1ης Ιουνίου 1900, σελίς 174· 15ης Ιουνίου 1907, σελίς 184, παράγραφος 3 (στην Αγγλική).

● Ποια πρέπει να είναι η στάσις ενός Χριστιανού απέναντι της πολιτικής αεραμύνης και των αντιρραδιενεργών καταφυγίων;—Ζ. Γ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι Χριστιανοί συμμορφώνονται με όλους τους νόμους του Καίσαρος που δεν συγκρούονται με τους νόμους του Θεού. Η συνεργασία σε ασκήσεις παθητικής αεραμύνης, μολονότι σ’ αυτές εναντιώνονται ωρισμένοι όμιλοι ειρηνιστών, δεν συγκρούεται με οποιονδήποτε νόμον του Θεού· ούτε η πολεοδομική διάταξις που απαιτεί να κατασκευάση ένας ιδιοκτήτης σπιτιού ένα αντιρραδιενεργό καταφύγιο. Επειδή η συνεργασία σε τέτοια πράγματα δεν περιλαμβάνει το να ταχθή με μια παράταξι ένας Χριστιανός ή να αναλάβη όπλα, αυτό δεν θα παρεβίαζε την ουδετερότητά του. Τέτοια μέτρα λαμβάνονται απλώς για τη διαφύλαξι της ζωής και επομένως ένας Χριστιανός μπορεί ασφαλώς να συμμορφώνεται μ’ αυτά. Εν τούτοις, ένας Χριστιανός δεν χρειάζεται να αισθάνεται τον εαυτό του υποχρεωμένον να προχωρήση πέρα από ό,τι απαιτεί ο νόμος σ’ αυτά τα ζητήματα.

● Πώς πρέπει να εννοήσωμε το κατά Λουκάν 21:25, 26 και το παρόμοιο εδάφιο κατά Ματθαίον 24:29; Πρέπει αυτά να εκληφθούν κατά γράμμα ή συμβολικώς;—Κ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Το κατά Λουκάν 21:25, 26 λέγει: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θελουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην· διότι αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.» Το παρόμοιο εδάφιο κατά Ματθαίον 24:29 λέγει: «Ευθύς δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων, ο ήλιος θέλει σκοτισθή, και η σελήνη δεν θέλει δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες θέλουσι πέσει από του ουρανού, και αι δυνάμεις των ουρανών θέλουσι σαλευθή.»

Αυτά τα εδάφια πρέπει να νοηθούν πρωτίστως με μια κατά γράμμα έννοια. Γιατί; Ένεκα της ανάγκης της συνεπείας. Τα σύγχρονα γεγονότα σ’ εκπλήρωσι της προφητείας διασαφηνίζουν ότι η δήλωσις στο κατά Λουκάν 21:10, 11 εκπληρώνεται κατά γράμμα. Λέγει: «Θέλει εγερθή έθνος επί έθνος, και βασιλεία επί βασιλείαν. Και θέλουσι γείνει κατά τόπους σεισμοί μεγάλοι, και πείναι και λοιμοί». Είναι συνεπώς λογικό να ληφθή κατά γράμμα η διατύπωσις του υπολοίπου του εδαφίου 11, που λέγει: «Και θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού.» Αυτά τα «φόβητρα» και «μεγάλα σημεία» αναμφιβόλως αναφέρονται στα ίδια πράγματα που μνημονεύονται στο Λουκάν 21:25, 26 και στο Ματθαίον 24:29, δηλαδή, ορατές, φυσικές, υλικές ουράνιες διαταραχές. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι δυνατή μια μεταφορική έννοια των προφητειών αυτών. Όχι, αλλ’ αυτή είναι μια δευτερεύουσα ή παράλληλη εφαρμογή. Παρεμπιπτόντως, η πρώτιστη έννοια των προφητειών αυτών αναφέρεται στο βιβλίο «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης», σελίς 320 (στην Αγγλική).

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Ιούλιο

16 Απόκτησον σοφίαν, απόκτησον σύνεσιν· μη λησμονήσης αυτήν· μηδέ εκκλίνης από των λόγων του στόματός μου.—Παροιμ. 4:5. Σ 1/7/61 1, 2α

17 Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού· των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.—Εβρ. 13:7. Σ 1/8/61 10, 12α

18 Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.—1 Πέτρ. 2:9. Σ 1/3/62 11

19 Την δικαιοσύνην σου δεν έκρυψα εντός της καρδίας μου· την αλήθειάν σου και την σωτηρίαν σου ανήγγειλα· δεν έκρυψα το έλεός σου και την αλήθειάν σου από συνάξεως μεγάλης.—Ψαλμ. 40:10. Σ 15/1/62 36

20 Δεν είναι δίκαιοι παρά τω Θεώ οι ακροαταί του νόμου, αλλ’ οι εκτελεσταί του νόμου θέλουσι δικαιωθή.—Ρωμ. 2:13. Σ 15/3/62 20, 21α

21 Εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες.—Αποκάλ. 9:3. Σ 1/4/62 40

22 Ζητείται μεταξύ των οικονόμων να ευρεθή έκαστος πιστός.—1 Κορ. 4:2. Σ 15/9/61 18α

23 [Ο Λωτ κατεθλίβετο] υπό της ασελγούς διαγωγής των ανόμων (διότι ο δίκαιος, κατοικών μεταξύ αυτών, δι’ οράσεως και ακοής εβασάνιζεν από ημέρας εις ημέραν την δικαίαν αυτού ψυχήν δια τα άνομα έργα αυτών.)—2 Πέτρ. 2:7, 8. Σ 1/10/61 10

24 Οι προφήται θέλουσι καταισχυνθή, έκαστος εκ της οράσεως αυτού, όταν προφητεύη·. . . Και θέλει ειπεί, Εγώ δεν είμαι προφήτης· είμαι άνθρωπος γεωργός.—Ζαχ. 13:4, 5. Σ 1/1/62 23, 25α

25 Άρα γε γινώσκεις α αναγινώσκεις; Ο δε είπε, Και πώς ήθελον δυνηθή, εάν δεν με οδηγήση τις;—Πράξ. 8:30, 31. Σ 15/3/62 15, 16α

26 Σεις είσθε μάρτυρες μου, λέγει ο Ιεχωβά, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα.—Ησ. 43:10, ΜΝΚ, Σ 1/3/62 25, 26

27 Μακάριοι οι κατοικούντες εν τω οίκω σου· πάντοτε θέλουσι σε αινεί.—Ψαλμ. 84:4. Σ 15/1/62 2, 3α

28 Θέλουσι περιπατεί έκαστος εις την οδόν αυτού· και αν τινες πίπτωσι μεταξύ των βελών, οι λοιποί δεν διακόπτουσιν την πορείαν.—Ιωήλ 2:8, ΜΝΚ. Σ 1/4/62 45, 46

29 Την φιλοξενίαν μη λησμονείτε.—Εβρ. 13:2. Σ 1/9/61 11α

30 Το αίμα των ανδρών, των πορευθέντων μετά κινδύνου της ζωής αυτών, να πίω εγώ;—2 Σαμ. 23:17. Σ 15/12/61 20

31 Πολλοί λαοί θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε και ας αναβώμεν εις . . . τον οίκον του Θεού του Ιακώβ.—Ησ. 2:3. Σ 15/1/62 37, 38

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Με θαυμαστά προφητικά λόγια ο Κύριος Ιησούς προείπε την κατάστασι, που θα επεκράτει σε όλη τη γη κατά το τέλος του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Διαβάστε τα λόγια αυτά στον Λουκάν 21:25, 26: «Και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.» Μάθετε για την αιτία της καταστάσεως αυτής, που πραγματικά επικρατεί σε όλη τη γη, και πληροφορηθήτε για την έκβασι, που υπόσχεται ο Θεός με την εγκαθίδρυσι της ευλογητής Βασιλείας του. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη διάρκεια του μηνός Ιουνίου θα συνεχίσουν τη διακονία του ευαγγελίου τούτου της Βασιλείας με την παρουσίασι του βιβλίου «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή» μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη υλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτησμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

5 Αυγούστου: Δύο Εικόνες Απελευθερώσεως, και Μια Στενή και Πολύτιμη Σχέσις, §1-4. Σελ. 360.

12 Αυγούστου: Μια Στενή και Πολύτιμη Σχέσις, §5-28. Σελ. 365.

Πώς ο Νέος Κόσμος Εισάγεται

ΓΙΑ να εισαχθή ο νέος κόσμος, πρέπει να γίνη μια απομάκρυνσις αυτού του παλαιού κόσμου. Θα γίνη, επειδή οι «σημερινοί ουρανοί και η γη» είναι καταδικασμένοι από τον λόγον του Θεού. (2 Πέτρ. 3:7) Ακόμη και ενόσω το πονηρό αυτό σύστημα πραγμάτων εξακολουθεί να παραμένη, έχει τεθή το θεμέλιο για ένα δίκαιο νέο κόσμο· και η γενεά αυτή του ανθρωπίνου γένους αντιμετωπίζει πρόσωπον προς πρόσωπον την πιο μεγάλη αλλαγή που έλαβε ποτέ χώραν στην ιστορία οποιασδήποτε γενεάς!

Ο Ιησούς Χριστός, αναφερόμενος στο μεγάλο αποκορύφωμα που θα λάβη χώραν στην εποχή μας πριν ακριβώς από τη θριαμβευτική είσοδο του νέου κόσμου, εδήλωσε: «Τότε θέλει είσθαι θλίψις μεγάλη.» Εκείνο που αντιμετωπίζουν τα έθνη του κόσμου τούτου είναι κάτι που μπορεί να παραβληθή με τον μεγάλο κατακλυσμό της εποχής του Νώε: «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, . . . ωσαύτως θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή.»—Ματθ. 24:21· Λουκ. 17:26, 30.

Τι συνέβη στον καιρό του κατακλυσμού του Νώε; Πραγματικά, ένας κόσμος χάθηκε. Ο απόστολος Πέτρος μάς διαβεβαιώνει ότι αυτό μπορεί να συμβή και θα συμβή πάλι: «Ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, δια του αυτού λόγου [του Θεού] είναι αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας των ασεβών ανθρώπων.» (2 Πέτρ. 3:6, 7) Μόνο με το να καταστρέψη ο Θεός αυτόν τον παλαιό κόσμο μπορεί να εισαχθή ένας εντελώς νέος κόσμος.

Για να δώση ο Θεός είσοδο στον νέο κόσμο, πώς θα καταστρέψη τους ‘σημερινούς ουρανούς και την γην’; Ο Πέτρος λέγει ότι αυτοί είναι «αποτεταμιευμένοι . . . δια το πυρ». Είναι αυτό κατ’ ανάγκην ή καθ’ ολοκληρίαν κατά γράμμα πυρ; Όχι, αλλά η χρήσις του κόσμου ως συμβόλου για καταστροφή αμέσως μετά τη μνεία της καταστροφής με νερό στην εποχή του Νώε φανερώνει ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήση, ένα μέσον διαφορετικό από ένα παγγήινο κατακλυσμό για να καθαρίση το δρόμο για ένα δίκαιο νέο κόσμο, έναν κόσμο ότου δεν θα υπάρχουν πια ‘ασεβείς άνθρωποι’.

Πολύ πριν από την εποχή του Πέτρου, ο Ησαΐας ο προφήτης, εκείνος που κατ’ εξοχήν εχρησιμοποίησε ο Θεός για να προείπη ότι θα δημιουργήση «νέους ουρανούς και νέαν γην», εχρησιμοποίησε τη λέξι «πυρ» ως σύμβολο καταστροφής που θα λάβη χώραν στο τέλος αυτού του κόσμου: «Ιδού, ο Ιεχωβά θέλει ελθεί εν πυρί, και αι άμαξαι αυτού θέλουσιν είσθαι ως ανεμοστρόβιλος, δια να αποδώση την οργήν αυτού με ορμήν, και την επιτίμησιν αυτού με φλόγας πυρός. Διότι εν πυρί Ιεχωβά, και εν τη μαχαίρα αυτού θέλει κριθή πάσα σαρξ, και οι πεφονευμένοι του Ιεχωβά θέλουσιν είσθαι πολλοί.» Ένας άλλος θεόπνευστος συγγραφεύς, ο απόστολος Παύλος, χρησιμοποιεί τη λέξι «πυρ» αναφερόμενος στη μετακίνησι αυτού του παρόντος κόσμου «όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθή απ’ ουρανού μετά των αγγέλων της δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός.» Η περιγραφή αυτή είναι πολύ κατάλληλη, ειδικά επειδή ο απόστολος Πέτρος δείχνει ότι η από τον Θεό πύρινη καταστροφή τών Σοδόμων και Γομόρρων εξεικονίζει προφητικά την καταστροφή που ο Θεός θα επιφέρη σ’ αυτόν τον κόσμο: «Κατέκρινεν εις καταστροφήν τας πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας, και ετέφρωσε, καταστήσας παράδειγμα των μελλόντων να ασεβώσι.»—Ησ. 65:17· 66:15, 16, ΜΝΚ· 2 Θεσ. 1:7, 8· 2 Πέτρ. 2:6.

Με ποιό μέσον καταστρέφει ο Θεός αυτό το παρόν σύστημα πραγμάτων για να δώση είσοδο στον αιώνιο δίκαιο νέο του κόσμο; Αυτό το κάνει μέσω της ουρανίας βασιλείας του στα χέρια του Βασιλέως του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό ακριβώς τίποτε δεν είναι πιο σπουδαίο για το ανθρώπινο γένος σήμερα από τη «βασιλεία των ουρανών». Γι’ αυτό ακριβώς το έργο κάθε αληθινού Χριστιανού είναι να δώση μαρτυρία για τον Ιεχωβά και τη βασιλεία του. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να γνωρίζουν τι θα κάμη σύντομα η Βασίλεια και πώς αυτοί μπορούν ν’ αποφύγουν το να κατασυντριβούν από τη βασιλεία αυτή όταν θα έλθη εναντίον αυτού του κόσμου, όπως προείπε πριν από πολύν καιρό ο προφήτης Δανιήλ: «Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων, θέλει αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τον αιώνα δεν θέλει φθαρή· και η βασιλεία αύτη δεν θέλει περάσει εις άλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει και συντελέσει πάσας ταύτας τας βασιλείας, αυτή δε θέλει διαμένει εις τους αιώνας.» (Δαν. 2:44) Η κατασυντριβή των βασιλειών του κόσμου τούτου από τη βασιλεία του Θεού σημαίνει έναν δίκαιο νέο κόσμο!

Πρέπει, λοιπόν, να έλθη καιρός που ο Ιησούς Χριστός θα αναλάβη πολεμική ενέργεια εναντίον των εθνών του κόσμου τούτου. Στην πρώτη του παρουσία ο Ιησούς Χριστός δεν έλαβε ξίφος και δεν διεξήγαγε πόλεμο. Ήταν κήρυξ της βασιλείας του Θεού και εδίδασκε άλλους να διδάσκουν αυτή τη βασιλεία του νέου κόσμου. Αλλά ο Ιησούς Χριστός δεν είναι για πάντα Βασιλεύς χωρίς ξίφος. Έρχεται καιρός για να διεξαγάγη πόλεμον δικαιοσύνης. Μόνο ένα τέτοιο είδος πολέμου θα μπορούσε να καταστήση δυνατόν ένα καθαρό δρόμο για ένα νέο κόσμο. Και στην προφητεία που εδόθη από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό μέσω του αγγέλου του στον απόστολο Ιωάννη, ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού δείχνει ότι θα είναι αρχηγός των στρατευμάτων του ουρανού:

«Και είδον τον ουρανόν ανεωγμένον, και ιδού, ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη. Οι δε οφθαλμοί αυτού ήσαν ως φλοξ πυρός, και επί της κεφαλής αυτού διαβήματα πολλά· και είχεν όνομα γεγραμμένον, το οποίον ουδείς γνωρίζει ειμή αυτός. Και ήτο ενδεδυμένος ιμάτιον βεβαμμένον με αίμα· και καλείται το όνομα αυτού, Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών, ενδεδυμένοι βύσσινον λευκόν και καθαρόν. Και εκ του στόματος αυτού εξέρχεται ρομφαία κοπτερά, δια να κτυπά με αυτήν τα έθνη.» Αυτό το κτύπημα των εθνών με τη ρομφαία από τον Βασιλέα των βασιλέων σημαίνει καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα γι’ αυτόν τον παλαιό κόσμο. Ο καιρός είναι πλησίον, μολονότι δεν γνωρίζομε την ημέρα ουδέ την ώρα.—Αποκάλ. 19:11-15· Ματθ. 24:36.

Τι πρέπει να κάμετε, γνωρίζοντας τι αντιμετωπίζει αυτός ο κόσμος και πώς εισάγεται ο νέος κόσμος του Θεού; Εναρμονίστε τη ζωή σας με τη συμβουλή που δίδεται από τον απόστολο Πέτρο: «Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να ήσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Ιεχωβά, καθ’ ην οι ουρανοί πυρούμενοι θέλουσι διαλυθη, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θέλουσι χωνευθή; Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.»—2 Πέτρ. 3:11-13, ΜΝΚ.

Ένα Μάθημα για την Ανθρώπινη Μικρότητα

ΕΝΑΣ λόγος από τον Παντοδύναμον είναι άξιος της προσοχής μας—ιδιαίτερα στην παρούσα εποχή και σ’ αυτόν τον αιώνα, οπότε οι λαοί ομιλούν για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου ή τη μεγαλωσύνη μερικών ανθρώπων. Η μικρότης του ανθρώπου σε αντιπαραβολή με τη μεγαλωσύνη του Θεού αποτελεί θέμα μιας ομιλίας που έγινε από τον Παντοδύναμο Θεό στον πιστό του δούλο Ιώβ. Ο Ύψιστος Θεός, χρησιμοποιώντας γλώσσα ασυγκρίτου μεγαλοπρεπείας, περιγράφει τα έργα της δημιουργίας του, που δίνουν στους ανθρώπους μια άποψι του πραγματικού αναστήματός των.

Καθόσον αναγινώσκετε μέρη του λόγου του Παντοδυνάμου, που έχουν περιγραφή ως «σειρές αλλεπαλλήλων ερωτημάτων ως εκρήγματα βροντής», βάλτε τον εαυτό σας στη θέσι του Ιώβ. Στοχασθήτε πώς ησθάνετο ο Ιώβ όταν άκουσε αυτά τα λόγια από τον Δημιουργό του:

«Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην; απάγγειλον, εάν έχης σύνεσιν. Τις έθεσε τα μέτρα αυτής, εάν εξεύρης; ή τις ήπλωσε στάθμην επ’ αυτήν; Επί τίνος είναι εστηριγμένα τα θεμέλια αυτής; ή τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής, ότε τα άστρα της αυγής έψαλλον ομού, και πάντες οι υιοί του Θεού ηλάλαζον;»—Ιώβ 38:4-7.

Ο Θεός ερώτησε τον Ιώβ πού ήταν ο άνθρωπος όταν Αυτός εδημιούργησε τη γη. Μήπως ο άνθρωπος ενησχολήθη στη θεμελίωσι της γης ή μήπως ήταν ο αρχιτέκτων που εβοήθησε στη διαμόρφωσι του προτύπου και κατόπιν καθώρισε τις διαστάσεις της σύμφωνα με αυτό; Πόσο απείχε ο άνθρωπος απ’ το να βοηθήση στη θεμελίωσι της γης! Ο άνθρωπος ούτε καν ήταν επί σκηνής στον καιρό της θεμελιώσεως της γης. Κανείς άνθρωπος δεν εξέτεινε στάθμην επάνω στη γη. Μολονότι η γη κρέμεται στο κενόν, εν τούτοις είναι στερεωμένη έτσι, ώστε δεν μπορεί να σαλευθή. Αλλά ποιος μπορεί να πη σε τι επάνω στηρίζονται τα θεμέλιά της, για να μην καταπέση από το ίδιο της βάρος; Ο Θεός, παραβάλλοντας τη γη μ’ ένα καταπληκτικό οικοδόμημα, ερωτά τον Ιώβ, «Τις έθεσε τον ακρογωνιαίον λίθον αυτής;» Ναι, ποιός έθεσε τον θεμέλιο λίθο του αχανούς αυτού κτιρίου, της γης μας, που βαστάζει η ίδια όλα τα ανθρώπινα κτίρια; Όχι άνθρωπος, διότι μας γίνεται υπόμνησις ότι μόνον οι άγγελοι ηλάλαζον σε αναρίθμητη παράταξι, κράζοντας μ’ επευφημίες για τη δημιουργία της γης από τον Θεό.

ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΚΥΜΑΤΑ

Σε υψηλή γλώσσα ο Δημιουργός απευθύνει κι άλλα ερωτήματα: «Ή τις συνέκλεισε την θάλασσαν με θύρας, ότε εξορμώσα εξήλθεν εκ μήτρας; Ότε περιέβαλον αυτήν με νεφέλην, και με ομίχλην εσπαργάνωσα αυτήν, και περιώρισα αυτήν δια προστάγματός μου, και έβαλον μοχλούς και πύλας, και είπα, Έως αυτού θέλεις έρχεσθαι, και δεν θέλεις υπερβή· και εδώ θέλει συντρίβεσθαι η υπερηφανία των κυμάτων σου;»—Ιώβ 38:8-11.

Βεβαίως, η ισχυρή θάλασσα δεν είναι παρά ένα βρέφος στα χέρια του Θεού! «Δεν πιστεύω ότι αυτό το αντικείμενον», γράφει ο Χέρντερ στο βιβλίο Πνεύμα της Εβραϊκής Ποιήσεως, «παρουσιάσθη ποτέ με πιο έντονη μορφή απ’ εκείνη με την οποίαν περιγράφεται, ενός βρέφους, το οποίον ο Δημιουργός του κόσμου σπαργανώνει κι ενδύει με τα κατάλληλά του ενδύματα. Προβάλλει από τις ρωγμές της γης, σαν από τη μήτρα της μητέρας του· ο Άρχων και Διευθύνων τα πάντα απευθύνεται σ’ αυτήν σαν σ’ ένα ζωντανό πλάσμα, σαν σ’ ένα νεαρό γίγαντα που αγάλλεται στην καθυποτακτική του δύναμι, και μ’ ένα λόγο η θάλασσα σιωπά και υπακούει σ’ αυτόν για πάντα.»

Ο Θεός έχει κάμει τον ισχυρό ωκεανό να είναι περιωρισμένος σαν με πόρτες, με ήλους και μοχλούς. Οι παλίρροιες είναι θαυμάσια περιωρισμένες και ρυθμισμένες από τις σεληνιακές και ηλιακές έλξεις, καθώς κι από το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να μετακινηθή οποιοδήποτε μέρος της επιφανείας της γης κάτω από την άμεση ελκτική επιρροή της σελήνης και του ηλίου. Όταν η πλημμυρίς φαίνεται σαν να πρόκειται να καταβροχθίση τη γη, παλινδρομεί· αλλ’ έχει οποιοσδήποτε άνθρωπος χείρα στην επινόησι ή επιτέλεσι τούτου;

Τα κύματα είναι θαυμαστά καθ’ εαυτά, αφού ταξιδεύουν κάποτε με μεγάλη ταχύτητα και φθάνουν σε αξιόλογα ύψη. Ο τόμος Ο Κόσμος του Ύδατος λέγει:

«Η θάλασσα ποτέ δεν είναι ακίνητη. Ακόμη και στην πιο ήρεμη καλοκαιρινή ημέρα κυμάτια ρυτιδώνουν την επιφάνειά της και μια ρυθμική διόγκωσις κυλά στη μεγαλοπρεπή της πομπή των κυματισμών από τον ορίζοντα προς την ακτή. Αυτά τα κυμάτια και τα κύματα, που τόσο χαρακτηρίζουν τη θάλασσα, προκαλούνται από ανωμαλίες της επιφανείας ή και στα βάθη που βρίσκονται από κάτω. Ο άνεμος είναι η πηγή των περισσοτέρων απ’ αυτές. Μια ελαφρά αύρα, που εγγίζει απλώς την επιφάνεια, εγείρει εκφύσεις κυματίων καθόσον φτερουγίζει στη θάλασσα· μια έντονη ανεμοθύελλα, που πνέει με ταχύτητα 100 μιλίων την ώρα ή περισσότερα, μπορεί να μαστίση την επιφάνεια και να προκαλέση θαλασσοταραχή που εγείρει κύματα ψηλότερα από ένα σπίτι. . . . Αντίθετα με τα ηχητικά κύματα και τα ραδιοκύματα, τα θαλάσσια κύματα βαίνουν με κάθε είδους ταχύτητα ανάλογα με τα μήκη των—την απόστασι από τη μια κορυφή ως την άλλη. Καθόσον ο άνεμος εξακολουθεί να τα μαστίζη, αυτά υψώνονται ολοένα περισσότερο και κινούνται γρηγορώτερα ακόμη, ώσπου να ξεσπάσουν σε κάποια μακρινή ακτή. Καθόσον τα κύματα φέρονται κάτω από την επιρροή του ανέμου, η ταχύτης διαδρομής των στην επιφάνεια αυξάνει ώσπου αυτά τρέχουν πια τόσο γρήγορα όσο κι ο ίδιος ο άνεμος. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η βαριά διόγκωσις τυγχάνει προτιμήσεως από τον άνεμο· εγχύνεται ενέργεια στα κύματα, που τα καθιστά ικανά να τρέχουν ίσως από το ένα άκρον του ωκεανού στο άλλο. . . . Τα μεγαλύτερα κύματα, που κυλούν σ’ έκτασι εκατοντάδων ή και χιλιάδων ακόμη μιλίων, μπορούν να συγκεντρώσουν ταχύτητα ώσπου να κυλούν ταχύτερα κι από τον άνεμο που τα παρήγαγε. Στους μεγαλυτέρους ωκεανούς του κόσμου ο άνεμος μπορεί ν’ ακολουθήση τα κύματα που ήγειρε σε απέραντες αποστάσεις, ώσπου να φθάσουν σε ύψος τα 30 ή περισσότερα πόδια.»

Πόσο ταιριαστός είναι ο όρος «υπερήφανα κύματα»! Μερικά απ’ αυτά είναι μαμμούθια, αλλ’ ωστόσο ο Δημιουργός λέγει: «Έως αυτού θέλεις έρχεσθαι, και δεν θέλεις υπερβή· και εδώ θέλει συντρίβεσθαι η υπερηφανία των κυμάτων σου.»

ΠΡΩΪΝΟ ΦΩΣ

Κι άλλα ερωτήματα από τον Παντοδύναμο καταπλήσσουν τον Ιώβ: «Προσέταξας συ την πρωίαν επί των ημερών σου; έδειξας εις την αυγήν τον τόπον αυτής, δια να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής; Αυτή μεταμορφούται ως πηλός σφραγιζόμενος· και τα πάντα παρουσιάζονται ως στολή. Και το φως των ασεβών αφαιρείται απ’ αυτών, ο δε βραχίων των υπερηφάνων συντρίβεται. Εισήλθες έως των πηγών της θαλάσσης; ή περιεπάτησας εις εξιχνίασιν της αβύσσου; Ηνοίχθησαν εις σε του θανάτου αι πύλαι; ή είδες τας θύρας της σκιάς του θανάτου; Εγνώρισας το πλάτος της γης; απάγγειλον, εάν ενόησας πάντα ταύτα.»—Ιώβ 38:12-18.

Αυτά τα λόγια πρέπει να μας κάμουν να σκεφθούμε: Ήταν άνθρωπος εκείνος που διέταξε τη διαδοχή νυκτός και ημέρας; Το πρωινό φως παρίσταται σαν να πιάνη τα άκρα της γης και να εκτινάσση έξω απ’ αυτήν τους κακούργους, σαν σκόνη από το πανί. Η αυγή διασκορπίζει τους κακοποιούς· αυτοί τρέχουν σαν θηρία στα διάφορα σπήλαιά τους και κρησφύγετά τους. «Ο οφθαλμός ομοίως του μοιχού παραφυλάττει το νύκτωμα, λέγων, Οφθαλμός δεν θέλει με ιδεί· και καλύπτει το πρόσωπον αυτού. Εν τω σκότει διατρυπώσι τας οικίας, τας οποίας την ημέραν εσημείωσαν δι’ εαυτούς.» (Ιώβ 24:15, 16) Έκαμε κανένας άνθρωπος την αυγή «να πιάση τα έσχατα της γης, ώστε οι κακούργοι να εκτιναχθώσιν απ’ αυτής»;

Το πρωινό φως—η σφραγίδα που κρατεί ο Παντοδύναμος στο χέρι του—κάνει τη γη, σαν ακατέργαστο αδιαμόρφωτο πηλό, να προσλαμβάνη μια ωραία αποτύπωσι απ’ αυτό, έτσι ώστε ξαφνικά προσλαμβάνει διακεκριμένη μορφή. Το ηλιακό φως εμφανίζει πολλά χρώματα με τα οποία χρωματίζεται η γη, η δε γη φαίνεται με νωπή ωραιότητα, σαν να είναι ντυμένη λαμπρά ενδύματα. Αλλά μήπως ο Ιώβ ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος διέταξε αυτές τις ωφέλιμες κι ευπρόσδεκτες αλλαγές; Μήπως αυτό εξαρτάται από τη φροντίδα και τους χειρισμούς του ανθρώπου; Θα μπορούσε οποιοσδήποτε άνθρωπος να αναπληρώση την έλλειψι φωτός αν οι ηλιακές ακτίνες συνεκρατούντο; Επίσης, ο αχανής ωκεανός καλύπτει απείρους θησαυρούς και θαυμάσια έργα του Δημιουργού. Μήπως ο Ιώβ περιήλθε βαδίζοντας στα υδάτινα βάθη κι έλαβε γνώσιν των περιεχομένων των;

ΧΙΟΝΙ ΚΑΙ ΧΑΛΑΖΑ

Ο Ιεχωβά προβάλλει κι άλλα ερωτήματα: «Πού είναι η οδός της κατοικίας του φωτός; και του σκότους, πού είναι ο τόπος αυτού, δια για συλλάβης αυτό εις το όριον αυτού, και να γνωρίσης τας τρίβους της οικίας αυτού; Γνωρίζεις αυτό, διότι τότε εγεννήθης; ή διότι ο αριθμός των ημερών σου είναι πολύς; Εισήλθες εις τους θησαυρούς της χιόνος; ή είδες τους θησαυρούς της χαλάζης, τους οποίους φυλάττω δια τον καιρόν της θλίψεως, δια την ημέραν της μάχης και του πολέμου;»—Ιώβ 38:19-23.

Συνώδευσε ποτέ κανένας άνθρωπος το φως ή το σκότος στην πηγή του ή μπήκε στις αποθήκες της χιόνος και της χαλάζης που εφύλαξε ο Θεός για τον «καιρόν της θλίψεως»; Τα ίδιο το χιόνι αποτελεί θαύμα—κρύσταλλα σε μια ατελεύτητη ποικιλία ωραίων σχημάτων! Με το χιόνι και το χαλάζι ο Θεός μπορεί να πολεμήση τόσο αποτελεσματικά, αν θέλη, όσο και με τον κεραυνό ή το ξίφος ενός αγγέλου. Το χιόνι και το χαλάζι θα χρησιμοποιηθούν προφανώς εναντίον των εχθρών του Θεού στην «ημέραν της μάχης και του πολέμου», στον καιρό του Αρμαγεδδώνος. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να διαφύγη τη χάλαζα από τον ουρανό, όταν ο Θεός την διευθύνη; Οι «χαλαζόλιθοι» μνημονεύονται στον Ιεζεκιήλ 38:22 εν σχέσει με τα μέσα που θα χρησιμοποιήση ο Θεός για να καταστρέψη τις ασεβείς ορδές ανθρώπων κάτω από τη σατανική ηγεσία. Στη μάχη της Γαβαών στους αρχαίους χρόνους ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε χαλαζολίθους εναντίον των εχθρών του: «Περισσότεροι ήσαν οι αποθανόντες εκ των λίθων της χαλάζης, παρ’ όσους οι υιοί Ισραήλ κατέκοψαν εν μαχαίρα.» (Ιησ. Ναυή 10:11) Η περιγραφή μιας χαλαζοθυέλλης μας δίνει μια ιδέα του τι μπορεί ο Θεός να κάμη στην «ημέραν της μάχης και του πολέμου». Ο Ιταλός γλύπτης Μπενβενούτο Τσελλίνι, στην Αυτοβιογραφία του (Βιβλίον Β΄, 50) αφηγήθη αυτή την πείρα:

«Ήμεθα μια μέρα μακριά από τη Λυών . . . οπότε οι ουρανοί άρχισαν να βροντούν με οξείς ήχους κροτάλων. . . . Μετά τη βροντή οι ουρανοί έκαναν ένα θόρυβο τόσο μεγάλο και τρομερό, που ενόμισα πώς ήλθε η εσχάτη μέρα· εσταμάτησα, λοιπόν, για μια στιγμή, ενώ ένας καταιγισμός χαλάζης άρχισε να πέφτη χωρίς καμμιά σταγόνα νερό. Στην αρχή το χαλάζι ήταν κάπως μεγαλύτερο από σφαιρίδια ψευτοτούφεκου, κι όταν μ’ εχτύπησαν αυτά, μ’ επλήγωσαν πολύ. Λίγο-λίγο ηύξανε το μέγεθός τους, ώσπου οι κρύσταλλοι θα μπορούσαν να παραβληθούν με σφαίρες σταυροτόξου. Το άλογό μου έγινε ιδιότροπο από τον τρόμο του· έστρεψα, λοιπόν, το άλογό μου κι επέστρεψα καλπάζοντας εκεί που βρήκα τους συντρόφους μου, οι οποίοι κατέφυγαν σ’ ένα δάσος από έλατα. Το χαλάζι τότε έφθασε σε μέγεθος τα μεγάλα λεμόνια. . . . Έπεσε ένα χαλαζοκρύσταλλο τόσο μεγάλο, ώστε έσπασε τους πυκνούς κλάδους του πεύκου, κάτω από το οποίον είχα αποσυρθή για ασφάλεια. Ένα άλλο χαλαζοκρύσταλλο έπληξε τ’ άλογό μου στο κεφάλι και το καταζάλισε· ένα άλλο χτύπησε κι εμένα, αλλ’ όχι απ’ ευθείας, γιατί αλλιώς θα με σκότωνε. . . .

»Η θύελλα εμαίνετο αρκετή ώρα, αλλ’ επί τέλους εσταμάτησε· κι εμείς, που είχαμε γίνει μαύροι από τα πλήγματα, σκαρφαλώσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε στ’ άλογά μας. Ακολουθώντας τον δρόμο για το νυχτερινό μας ενδιαίτημα, εδείχναμε ο ένας στον άλλον τα γρατσουνίσματα και μωλωπίσματά μας· αλλά ένα περίπου μίλι πιο πέρα συναντήσαμε μια σκηνή ερημώσεως, που υπερέβαινε τα όσα υποφέραμε εμείς, και ήταν αδύνατον να περιγραφή. Όλα τα δένδρα ήσαν απογυμνωμένα από τα φύλλα τους και κομμένα· τα ζώα του αγρού έκειντο νεκρά· πολλοί από τους βοσκούς είχαν επίσης φονευθή· παρετηρήσαμε μεγάλες ποσότητες χαλαζοκρυστάλλων, που δεν μπορούσαν να πιασθούν με δύο χέρια.»—Κλασσικά του Χάρβαρντ, Τόμ. 31ος, σελ. 352, 353.

Όταν ο Θεός ανοίξη τις αποθήκες της χιόνος και της χαλάζης στον Αρμαγεδδώνα, οι εχθροί του θ’ αντιμετωπίσουν ένα τρομερό καιρό, και δεν θα υπάρξη τρόπος διαφυγής. Ποιος μπορεί να καταπολεμήση το χιόνι ή το χαλάζι;

ΒΡΟΧΗ, ΔΡΟΣΟΣ, ΠΑΓΕΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΟΣ

Κι αλλά ερωτήματα από τον Παντοδύναμον: «Δια τίνος οδού διαδίδεται το φως, ή ο ανατολικός άνεμος διαχέεται επί την γην; Τις ήνοιξε ρύακας δια τας ραγδαίας βροχάς, ή δρόμον δια την αστραπήν της βροντής, δια να φέρη βροχήν επί γην ακατοίκητον, εις έρημον, όπου ο άνθρωπος δεν υπάρχει, δια να χορτάση την άβατον και ακατοίκητον, και να αναβλαστήση τον βλαστόν της χλόης; Έχει πατέρα η βροχή; ή τις εγέννησε τας σταγόνας της δρόσου; Από μήτρας τίνος εξέρχεται ο πάγος; και την πάχνην του ουρανού, τις εγέννησε; Τα ύδατα σκληρύνονται ως λίθος, και το πρόσωπον της αβύσσου πηγνύεται.»—Ιώβ 38:24-30.

Μπορεί κανένας άνθρωπος να επαινεθή για τη θαυμάσια διάχυσι του φωτός σε ολόκληρη τη γη; Μπορεί να παράσχη δρόμο για την «αστραπήν της βροντής»; Ο μέγας Βροχοποιός είναι ο Ιεχωβά, ακόμη δε και η έρημος, «όπου άνθρωπος δεν υπάρχει», απολαμβάνει την ευλογία του.

Έχει η βροχή, ο πάγος κι ο παγετός κανένα ανθρώπινο πρωτουργό ή πατέρα; Ο πάγος κι ο παγετός είναι πολύ κοινά πράγματα κι έτσι αυτό μπορεί να τείνη στο να μειώση τον θαυμασμό γι’ αυτά. Ωστόσο σκεφθήτε για μια στιγμή το θαύμα του πάγου:

«Τον χειμώνα, το νερό των λιμνών και των θαλασσών γίνεται βαρύτερο καθόσον ψύχεται. Αφού αυξάνει η πυκνότης του, το νερό βυθίζεται κι εκτοπίζει το ελαφρότερο, θερμότερο νερό, το οποίον ανέρχεται στην επιφάνεια. Αυτή η ψύξις και ανάμιξις συνεχίζεται ώσπου να φθάση η θερμοκρασία σε 4^ο C. Τότε, καθόσον εξακολουθεί να ψύχεται το νερό περαιτέρω, η αλλαγή πυκνότητος αντιστρέφεται. Το νερό γίνεται ελαφρότερο καθόσον ψύχεται προς το σημείον πήξεως. Αντί να βυθισθή, βρίσκεται σ’ ένα στρώμα στο πάνω μέρος του θερμότερου νερού που είναι υποκάτω. Τελικά, καθόσον το νερό μετατρέπεται σε πάγο, γίνεται ακόμη ελαφρότερο, ο δε πάγος επιπλέει στην επιφάνεια σαν ένα προστατευτικό πώμα.

»Αν η πυκνότης του ψυχομένου νερού δεν άλλαζε μ’ αυτόν τον ασυνήθη τρόπο, το νερό της επιφανείας θα εξακολουθούσε να βυθίζεται ώσπου να φθάση σε σημείο πήξεως. Πάγος θα εσχηματίζετο στους πυθμένας των λιμνών και των θαλασσών απ’ τη μια εποχή στην άλλη ώσπου να στερεοποιηθούν τελείως τα νερά. Το καλοκαίρι μόνον τα επιφανειακά στρώματα θα έλυωναν και δεν θα υπήρχαν μαζικές κινήσεις ωκεανίων ρευμάτων για να μεταβάλουν τον παγκόσμιο καιρό. Οι τροπικές περιοχές θα εγίνοντο αφόρητα θερμές και οι ‘εύκρατες’ ζώνες θα ήσαν παγωμένες καθ’ όλον τα έτος.»—Ο Κόσμος του Ύδατος, σελ. 148, 149.

Ναι, ο Ιεχωβά κάνει τον πάγο έτσι ώστε «τα ίδια τα νερά να παραμένουν κρυμμένα σαν από πέτρα» (Ιώβ 38:30, ΜΝΚ) κι ωστόσο τα μεγάλα σώματα του νερού δεν παγώνουν, ώστε να γίνουν στερεά με αντίξοα αποτελέσματα για τη γη. Ο πάγος, ο παγετός, η βροχή κι η δρόσος είναι έργον των χειρών του Δημιουργού. Η βροχή και η δρόσος τονώνουν και δίνουν ζωή σε όλον τον φυτικό κόσμο. Ο παγετός, διαστέλλοντας το νερό που περιέχεται στη γη, κονιοποιεί και γονιμοποιεί το έδαφος.

Λίγα μόνον από τα πολλά ερωτήματα που ετέθησαν στον Ιώβ με τον μεγαλειώδη λόγο του Ιεχωβά εξητάσθησαν. Κι ωστόσο, τι μάθημα έχομε για τη μικρότητα του ανθρώπου σε αντιπαραβολή με τη μεγαλειότητα του Θεού! Ο λόγος του Ιεχωβά εμφανίζει το αληθές μέγεθος του ανθρώπου, ακριβώς όπως ένας χωματόλοφος βρίσκει τις αληθινές του διαστάσεις κάτω από τη σκιά ενός όρους. «Ιδού, ο Θεός είναι μέγας, και ακατανόητος εις ημάς.»—Ιώβ 36:26.

Παρηγορία για τους Στενοχωρημένους

«ΕΙΜΑΙ πολύ στενοχωρημένος. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Τι έκαμα; Εγώ έπρεπε να παρηγορώ άλλους, αλλά δεν μπορώ να παρηγορήσω τον εαυτό μου. Μήπως διέπραξα το ασυγχώρητο αμάρτημα; Νομίζω πώς ο Θεός μ’ εγκατέλειψε!» Μπορεί ν’ αναγνωρίσετε αυτό ως την κραυγή ενός Χριστιανού, ο οποίος απροσδόκητα βρίσκει τον εαυτό του πολύ στενοχωρημένο.

Η στενοχωρία είναι ένα άθλιο αίσθημα, αλλ’ όχι και ασύνηθες. Λόγου χάριν, ένας ώριμος επίσκοπος, που πλησιάζει στο τέλος μιας περιόδου εντατικής μελέτης, καταλαμβάνεται ξαφνικά από στενόχωρες σκέψεις. Μια μεσήλιξ γυναίκα που εργάζεται σκληρά για ν’ ανταποκριθή στις υποχρεώσεις της είναι κατηφής και άθυμη. Ένας ζηλωτής υπηρέτης σε μια εκκλησία, μολονότι έχει πολλές ζωντανές συστατικές επιστολές, είναι θλιβερά στενοχωρημένος. Μια νεαρή μητέρα με αρκετές Γραφικές μελέτες στο ενεργητικό της είναι καταθλιπτικά βαρύθυμη και παραπονείται ότι ο Θεός δεν φαίνεται να είναι τόσο κοντά όσο αυτή ήλπιζε ότι θα ήταν. Ένας νεαρός ολοχρόνιος διάκονος που ανετράφη «εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά» κατατρίβεται ξαφνικά από μελαγχολικές αμφιβολίες. Ένας γηραιός Χριστιανός με πολλά έτη ολοχρονίου διακονίας πίσω του φοβάται ότι έχασε κάπως τον αγώνα δρόμου για τον ουράνιο στέφανο της ζωής.

ΚΟΙΝΗ ΠΕΙΡΑ

Οι αληθινές αυτές πείρες δεν είναι νεώτερα πράγματα σε σπουδαστάς της Βίβλου. Στο έτος 50 (μ.Χ.) ο απόστολος Παύλος προέτρεπε τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης να ‘παρηγορούν τους ολιγοψύχους’. (1 Θεσ. 5:14) Ο Πέτρος, αφού απηρνήθη τον Χριστό για τρίτη φορά «εξελθών έξω . . . έκλαυσε πικρώς», αναμφιβόλως πολύ στενοχωρημένος από την προσωπική του αποτυχία. Στην οδόν προς Εμμαούς, ο Κλεόπας κι ένας άλλος μαθητής ‘περιεπάτουν και ήσαν σκυθρωποί’ κι εξέφραζαν την απογοήτευσί τους για τον θάνατον του Ιησού, ο οποίος, όπως αυτοί ήλπιζαν, έμελλε να λυτρώση τον Ισραήλ. (Λουκ. 22:62· 24:13-21) Ο Παύλος, στη δεύτερη επιστολή του προς τους Χριστιανούς της Κορίνθου, έγραψε: «Κατά πάντα θλιβόμενοι, αλλ’ ουχί στενοχωρούμενοι· απορούμενοι, αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι· διωκόμενοι, αλλ’ ουχί εγκαταλειπόμενοι· καταβαλλόμενοι, αλλ’ ουχί απολλύμενοι.» «Αφού ήλθομεν εις Μακεδονίαν, ουδεμίαν άνεσιν έλαβεν η σαρξ ημών, αλλά κατά πάντα εθλιβόμεθα· έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι. Αλλ’ ο Θεός ο παρηγορών τους ταπεινούς, παρηγόρησεν ημάς δια της παρουσίας του Τίτου.»—2 Κορ. 4:8, 9· 7:5, 6.

Οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά υπέφεραν επίσης αισθήματα στενοχωρίας πολύ πριν από τη Χριστιανική Εποχή. Ο Ιώβ, που διεκράτησε ακεραιότητα, είχε τόσο πολλά βάρη ώστε μίλησε ως να μην ήταν πια μαζί του ο Θεός: «Ως εν ταις ημέραις ότε ο Θεός με εφύλαττεν· . . . ότε η εύνοια του Θεού ήτο επί την σκηνήν μου· ότε ο Παντοδύναμος ήτο μετ’ εμού». (Ιώβ 29:2, 4, 5) Οι Ισραηλίται ειργάζοντο τόσο σκληρά στην Αιγυπτιακή δουλεία, ώστε, κι όταν ακόμη ο Ιεχωβά απέστειλε ένα μήνυμα ελπίδος δια του Μωυσέως, ο απογοητευμένος λαός δεν το πίστεψε. (Έξοδ. 6:6-9) Η Άννα, η αγαπητή σύζυγος του Ελκανά, ήταν τόσο απογοητευμένη για τη στειρότητά της και παρωξυσμένη από μια αντίζηλό της, ώστε «έκλαιε, και δεν έτρωγεν.» (1 Σαμ. 1:5-7) Ο βασανισμένος ψαλμωδός, αισθανόμενος θλίψι κι εγκατάλειψι, έγραψε: «Θέλω ειπεί προς τον Θεόν, την πέτραν μου, Δια τι με ελησμόνησας; δια τι περιπατώ σκυθρωπός εκ της καταθλίψεως του εχθρού;» (Ψαλμ. 42:9) Τα μελαγχολικά αυτά αισθήματα, που αφήνουν ένα άτομο κατηφές και ανίκανο να μειδιάση άνετα, αποτελούν προφανώς μια κοινή πείρα που είχαν δούλοι του Θεού από τους αρχαίους χρόνους ως την εποχή μας. Και οι αιτίες είναι ακόμη βασικά οι ίδιες.

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ

Η στενοχωρία είναι μια προσωρινή απώλεια αισιοδοξίας, θάρρους κι ελπίδος που συχνά ορίζεται «κατάπτωσις». Όπως είδαμε, μπορεί να προκληθή από ατομικές δοκιμασίες, από μια αίσθησι προσωπικής αποτυχίας, από πικρή απογοήτευσι, έλλειψι σαφούς κατανοήσεως του σκοπού του Θεού κι από κατάθλιψι. Συχνά, όμως, η αιτία δεν μπορεί εύκολα να εξακριβωθή, εφόσον συντρέχει. ένας συνδυασμός περιστατικών. Ένα κορίτσι, που απουσιάζει απ’ το σπίτι, μπορεί να μείνη άνεργο, μοναχό και να νοσταλγή. Η φυσική και η διανοητική κόπωσις επίσης προξενούν στενοχωρία. Μερικές φορές μπορεί να είναι απλώς λόγοι υγείας ή ανησυχίες. Οι περιοδικές προσαρμογές στις λειτουργίες του σώματος μπορεί να συνοδεύωνται από μελαγχολία. Οι γυναίκες συχνά καταλαμβάνονται από στενοχωρία στη διάρκεια της παύσεως των εμμήνων. Οι παρήλικες μπορεί να είναι σκυθρωποί λόγω πτώσεως των φυσικών των δυνάμεων ή υποψίας ότι είναι πια ανεπιθύμητοι. Αν ένας είναι κουρασμένος από συνεχή σκληρή εργασία ή η διάνοιά του είναι κατάκοπη από εντατική μελέτη και ακατάλληλη ανάπαυσι, μπορεί ν’ αρχίση να βλέπη τη ζωή απαισιόδοξα, αρνητικά. Αυτές είναι μερικές κοινές αιτίες της αθλίας καταστάσεως στενοχωρίας. Κατά καιρούς η στενοχωρία μπορεί να στηρίζεται περισσότερο σε πνευματική ασθένεια, με εξασθένησι της πίστεως και μια αντίστοιχη ανικανότητα αντλήσεως παρηγορίας από τις Γραφές. Ο πνευματικώς ασθενής φαντάζεται ότι για κάποιο λόγο ο Θεός τού έστρεψε τα νώτα, οι δε Θεόδοτες υποσχέσεις ελπίδος και συμπαθείας γίνονται δεκτές με αμφιβολία. Οποιαδήποτε κι αν είναι η ιδιαίτερη αιτία, τα αισθήματα στενοχωρίας ποτέ δεν είναι ευχάριστα.

ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Ακριβώς όπως οι αιτίες της στενοχωρίας μπορεί να είναι ένας παράγων ή και συνδυασμός παραγόντων, έτσι και το μέσον θεραπείας μπορεί ν’ απαιτήση μια ή περισσότερες ενέργειες. Επειδή η στενοχωρημένη διάνοια συχνά δεν σκέπτεται κατάλληλα πάνω στα γεγονότα, πρέπει ν’ αναζωογονήται. Τότε τα προβλήματα θα βλέπωνται με διαυγέστερο φως. Πρώτον, δώστε στο σώμα σας κατάλληλη ανάπαυσι και φροντίστε για τις άλλες του ανάγκες όσο είναι δυνατόν. Αν έχετε θέσει παράλογες αξιώσεις στη φυσική σας αντοχή, κάμετε μερικές προσαρμογές στο πρόγραμμά σας. Φροντίστε να μη σας στερήση τον αναγκαίο ύπνο η παρακολούθησις της τελευταίας τηλεοράσεως. Πολύ συχνά η στενοχωρία περνά με απλά θεραπευτικά μέσα, εφόσον το υγιές, αναπαυθέν άτομο μπορεί να πλησιάση τα προβλήματά του μ’ αισιοδοξία. Είναι ικανός να ζυγίση τους λόγους της αποθαρρύνσεως έναντι των λόγων της ελπίδος κι έτσι να τηρή υπό έλεγχον τους στοχασμούς του.

Σε κάθε κατάστασι στενοχωρίας, και ιδιαίτερα εκεί όπου η αιτία δεν αίρεται εύκολα, ο Χριστιανός ζωηρά θα επικαλεσθή τον Ιεχωβά εν τω ονόματι του Ιησού. Ο Θεόπνευστος ψαλμωδός μάς προτρέπει: «Επίρριψον επί τον Ιεχωβά το φορτίον σου, και αυτός θέλει σε ανακουφίσει· δεν θέλει ποτέ συγχωρήσει να σαλευθή ο δίκαιος.» «Ο Ιεχωβά υποστηρίζει πάντας τους πίπτοντας, και ανορθοί πάντας τους κεκυρτωμένους.» (Ψαλμ. 55:22, ΜΝΚ· 145:14, ΜΝΚ) Επιβεβαίωσις του ζωηρού ενδιαφέροντος του Θεού στη μελαγχολία μας παρέχεται δια του προφήτου Ησαΐα: «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος· Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων.»—Ησ. 57:15.

Αφού επιρρίψετε το φορτίο σας στον Ιεχωβά, αφιερώστε όσο μπορείτε περισσότερο χρόνο πλησιάζοντας τον Θεό με την ανάγνωσι της Γραφής. Η παροιμία λέγει: «Η λύπη εν τη καρδία του ανθρώπου ταπεινόνει αυτήν· ο δε καλός λόγος ευφραίνει αυτήν.» (Παροιμ. 12:25) Το ότι ο καλός λόγος του Θεού μπορεί να επαναφέρη χαρά στην καρδιά και φως στα λυπημένα μάτια πιστοποιείται από τον Ψαλμό 19:7, 8 (ΜΝΚ): «Ο νόμος του Ιεχωβά είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν· η μαρτυρία του Ιεχωβά πιστή, σοφίζουσα τον απλούν· τα διατάγματα του Ιεχωβά ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν· η εντολή του Ιεχωβά λαμπρά, φωτίζουσα οφθαλμούς.»

Αν η θλιμμένη σας κατάστασις οφείλεται σε πικρή απογοήτευσι από τον εαυτό σας ή τους άλλους, ή είναι αποτέλεσμα καταθλίψεως, θυμηθήτε ότι η δοκιμασία επιτελεί μέγα καλόν, όταν δειχθή εγκαρτέρησις. Ο Πέτρος λέγει ότι «ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας· δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπτον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.» (1 Πέτρ. 4:1, 2) Ναι, η θλίψις μάς κάνει να κατανοήσωμε ότι η βέβαιη ελπίδα μας έγκειται στο να κάνωμε το θέλημα του Θεού· διερχόμεθα δοκιμασία, που συντελεί σε περισσότερη εκτίμησι αυτού του γεγονότος. Εκτός από τη διαπαιδαγώγησι, ο Χριστιανός αναμένει και διάφορες δοκιμασίες της πίστεώς του: «Δια το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, (εάν χρειασθή,) λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός.» (1 Πέτρ. 1:6, 7) Φυσικά, ο Ιεχωβά δεν σας φέρει δοκιμασίες και στενοχωρία. Αυτός είναι ο Θεός πάσης παρηγορίας και δεν του είναι επιθυμητόν «να απολεσθή είς των μικρών τούτων.»—Ματθ. 18:14.

ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ

Και τι θα γίνη αν η στενοχωρία κι οι αμφιβολίες σάς αφήνουν απαρηγόρητους από τις Γραφές; Μη συμπεραίνετε ότι ο Ιεχωβά έγινε εχθρός σας, επειδή η πίστις σας είναι ασθενής. Οι αμφιβολίες δεν ήσαν άγνωστες μεταξύ των πιστών του δούλων στους βιβλικούς χρόνους. Αυτός δεν εγκατέλειψε τους Ισραηλίτας επειδή δεν επίστεψαν στην αρχή, αλλά τους ελευθέρωσε. (Έξοδ. 12:51) Ο Ιησούς, αντί ν’ αποκόψη από επικοινωνία τον απόστολο Θωμά επειδή εξεδήλωσε αμφιβολία για όσα του είπαν αυτόπται μάρτυρες περί της αναστάσεως του Κυρίου, τον εβοήθησε στοργικά να υπερνικήση την απιστία του. (Ιωάν. 20:24-29) Οι κατά σάρκα αδελφοί του Ιησού Ιάκωβος και Ιούδας δεν επίστεψαν σ’ αυτόν έως και μετά τον θάνατο και την ανάστασί του, αλλ’ ωστόσο, οι πρώτες των αμφιβολίες δεν τους εμπόδισαν από το να γίνουν αφωσιωμένοι και χρήσιμοι δούλοι του αργότερα. Με κατανόησι ο Ιάκωβος μπορούσε να παραβάλη τον διστάζοντα «με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον.» (Ιάκ. 1:6) Ο Ιούδας μπορούσε συμπαθητικά να διδάξη τους Χριστιανούς με τη Θεόπνευστη επιστολή του ‘άλλους μεν να ελεούν, κάμνοντας διάκρισιν· άλλους δε να σώζουν μετά φόβου, αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός’. (Ιούδ. 22, 23) Το ότι μπορεί κανείς να επιζήση από μια τέτοια πύρινη δοκιμασία καταδεικνύεται από τον Παύλο, όταν έγραψε στην επιστολή 1 Κορινθίους 3:10-15: «Έκαστος όμως ας βλέπη πώς εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην· εκάστου το έργον θέλει φανερωθή· διότι η ημέρα θέλει φανερώσει αυτό· επειδή δια πυρός ανακαλύπτεται· και το πυρ θέλει δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι. Εάν το έργον τινός το οποίον επωκοδόμησε μένη, θέλει λάβει μισθόν· εάν το έργον τινός κατακαή, θέλει ζημιωθή· αυτός όμως θέλει σωθή, πλην ούτως ως δια πυρός.»

Στην μη υγιή πνευματική κατάστασι, όπου οι προσευχές σας φαίνονται ατελεσφόρητες, υπακούστε στη διδαχή του Ιακώβου και ‘προσκαλέστε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επάνω σας, αλείφοντάς σας με έλαιον εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σας σώσει, και ο Ιεχωβά θέλει σας εγείρει’. (Ιάκ. 5:14, 15, ΜΝΚ) Οι ώριμοι επίσκοποι του Ιεχωβά κατανοούν την κατάστασί σας. Θα σας επαλείψουν με το καταπραϋντικό «έλαιον» της παρηγορίας από τον λόγον του Ιεχωβά και θα καθορίσουν ένα πρόγραμμα Γραφικής μελέτης και υπηρεσίας καθώς και συναναστροφής με ζηλωτάς Χριστιανούς, όλοι δε αυτοί θα σας κάμουν στον δέοντα καιρό ν’ απαλλαγήτε από τις απορίες που σας στενοχωρούν.

Επειδή υπάρχει πάντοτε μακαριότης στο να δίνη ένας Χριστιανός, ένα από τα βεβαιότερα αντίδοτα για τη στενόχωρη, άθυμη διανοητική κατάστασι είναι να αναζητή κανείς άλλους, οι οποίοι ‘στενάζουν και βοούν δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα’ σ’ αυτή την πριν από τον Αρμαγεδδώνα περίοδο. Παρηγορώντας αυτούς, θα παρηγορήσετε και τον εαυτό σας. (Ιεζ. 9:4· 2 Κορ. 1:3-7) Πολλοί ώριμοι Χριστιανοί μπορούν να επιβεβαιώσουν την αληθινότητα τούτου, αναπολώντας στη μνήμη τους τον Ψαλμό 126:5, 6: «Οι σπείροντες μετά δακρύων, εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει. Όστις εξέρχεται, και κλαίει, βαστάζων σπόρον πολύτιμον, ούτος βεβαίως θέλει επιστρέψει εν αγαλλιάσει, βαστάζων τα χειρόβολα αυτού.» Είτε σε ευνοϊκό καιρό βρίσκεσθε είτε σε δοκιμασία και στενοχωρία, σπείρετε τον σπόρον της βασιλείας και θ’ αποκομίσετε μια ευτυχή αμοιβή!—Μάρκ. 4:14, 20.

Έχομε ιδεί ότι οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά υπέμειναν περιόδους στενοχωρίας στους προ-Χριστιανικούς, Χριστιανικούς και τους συγχρόνους καιρούς. Εφόσον πρόκειται για μια κατάστασι που απαιτεί βοήθειαν από τον Ιεχωβά, τον λόγον του και την οργάνωσί του, καθώς και κατάλληλη φροντίδα για τον φυσικόν άνθρωπο, οι στενοχωρημένες ψυχές υπάρχει κάθε λόγος να παρηγορούνται και να είναι θαρραλέες. Θυμηθήτε ότι ο πιστός Ιώβ δεν εγκατελείφθη πραγματικά από τον Ιεχωβά· η απογοήτευσις και η δυσφορία της Άννης παρήλθαν με τη γέννησι του Σαμουήλ και άλλων πέντε τέκνων· η απάρνησις του Κυρίου από τον Πέτρο δεν ήταν ασυγχώρητη· το αίσθημα καταθλίψεως του Παύλου διεδέχθη η χαρά, οι δε αμφιβολίες του Θωμά δεν τον κατέστησαν ακατάλληλο στον δρόμο για την αιώνια ζωή. Ούτε πρέπει ν’ αφεθή η στενοχωρία ή άλλη δοκιμασία να σας καταστήση ανικάνους. Μάλλον, όπως εδήλωσε ο Παύλος, «πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος· πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1 Κορ. 10:13) Αυτό είναι αληθές και για τη στενοχωρία. Μην παύετε, λοιπόν, να κάνετε το ορθόν. Και «ο . . . Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου.»—Ρωμ. 15:13.

Η Αγαμία των Κληρικών Ζυγιζομένη στην Πλάστιγγα

«ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΠΟΛΩΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.» Αυτό έλεγε η επικεφαλίς ενός τηλεγραφήματος από τη Βαρσοβία, Πολωνίας, στην εφημερίδα Τάιμς Νέας Υόρκης, 21 Δεκεμβρίου 1961. Επρόκειτο για κάποιον Επίσκοπον Ροντ, ο οποίος, «παρά τον νόμον περί αγαμίας από τον οποίον εδεσμεύετο, ετόλμησε να συνάψη γάμον, προκαλώντας έτσι την ποινήν του αφορισμού από τον κανονικό νόμο,» έλεγε η είδησις. Ο Ροντ είχε προηγουμένως αποσχισθή από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Πολωνίας, αρνούμενος υποταγή στο Βατικανό και προκαλώντας το με το να συνεργάζεται με τους Κομμουνιστάς. Δεν απεσχηματίσθη, όμως, γι’ αυτά τα πράγματα, αλλ’ επειδή συνήψε γάμον.

Ο τωρινός πάπας Ιωάννης ΚΓ΄, δίνοντας έτσι έμφασι στην αγαμία του κλήρου, στις αρχές του 1960, εξέφρασε τη λύπη του διότι «μερικοί έλεγαν πάρα πολλά για τη δυνατότητα ή και την ευχέρεια τού να εγκαταλείψη η Καθολική Εκκλησία αυτό που επί αιώνες υπήρξε, και παραμένει ακόμη, μια από τις ευγενέστερες και αγνότερες δόξες του ιερατείου της.»

Μήπως αυτή η έμφασις περί επιβεβλημένης αγαμίας των κληρικών έχει Γραφική βάσι; Ποιά είναι η προέλευσίς της; Ποια υπήρξε η ιστορία της; Όταν σταθμίζεται στον ζυγό, ποια παρατηρείται ότι είναι η επίδρασίς της και στους ιερείς και στους λαϊκούς;

Η αγαμία των κληρικών δεν βρίσκει υποστήριξι στις Γραφές. Οι πιστοί άνδρες της αρχαιότητος, που μνημονεύονται στις Γραφές, ενυμφεύοντο. Οι Λευίται ιερείς έπρεπε να νυμφεύωνται για να τηρούν άθικτη την ιερατική γραμμή. Όσο για τους προφήτας, μόνον ο Ιερεμίας διετάχθη να μη νυμφευθή.—Λευιτ. 21:1, 7, 13, 14· Ιερεμ. 16:2.

Προχωρώντας προς την εποχή του Χριστού, θα ιδούμε ότι ο γάμος ήταν γενικός μεταξύ των αποστόλων, διότι ο Παύλος έγραψε: «Μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρωμεν αδελφήν γυναίκα, ως και οι λοιποί απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου, και ο Κηφάς;» Εδήλωσε, επίσης, ότι οι επίσκοποι κι οι διακονικοί υπηρέται πρέπει να είναι, όχι άτομα δεσμευμένα με ευχές αγαμίας, αλλά μονόγαμοι, «μιας γυναικός άνδρες». Πραγματικά, οι Ρωμαιοκαθολικές αυθεντίες συμφωνούν ότι ο νόμος της υποχρεωτικής αγαμίας των κληρικών είναι Εκκλησιαστικός νόμος, όχι Γραφικός νόμος.—1 Κορ. 9:5· 1 Τιμ. 3:2, 12· Τίτον 1:6.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

Η αγαμία των κληρικών έχει τις ρίζες της στην ειδωλολατρία. Πολύν καιρό πριν από τη Χριστιανική Εποχή την εφήρμοζαν οι Βουδδισταί μοναχοί, οι δε εστιάδες παρθένοι αποτελούσαν ένα χαρακτηριστικό της αρχαίας θρησκείας της ειδωλολατρικής Ρώμης. Οι κατακτήσεις του Αλεξάνδρου ήσαν εκείνες του έφεραν τους Ιουδαίους σε επαφή με την Ανατολική φιλοσοφία και τον ασκητισμό, το δε αποτέλεσμα τούτου ήταν ο μοναστικός βίος της Ιουδαϊκής αιρέσεως των Εσσαίων. Αλλ’ ο Μοσχάιμ κι ο Νέανδρος, δύο από τους κυριωτέρους ιστορικούς των πρώτων μεταποστολικών χρόνων, δείχνουν ότι αυτό το μεταδοτικό νόσημα εξηπλώθη στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, συνεπιφέροντας και τη διάκρισι κληρικών και λαϊκών. Αυτή, όμως, η τάσις δεν πρέπει να μας εκπλήσση, αφού κι ο Ιησούς κι ο απόστολος Παύλος προείπαν ότι θα εγίνετο αποστασία από την αληθινή πίστι.—Ματθ. 13:24-30, 36-43· Πράξ. 20:29, 30.

Μεταξύ άλλων, η ειδωλολατρική αυτή φιλοσοφία εδίδασκε ότι κάθε ύλη είναι κακόν, ότι η σαρξ του ανθρώπου πρέπει να τυγχάνη αποστροφής και ότι η εκφυγή απ’ αυτήν πρέπει να πραγματοποιηθή με τη μετεμψύχωσι. Μερικοί από τους πρώτους Χριστιανούς, γοητευμένοι απ’ αυτά, έφθασαν στα άκρα ισχυριζόμενοι ότι, αν ο Αδάμ δεν αμάρτανε, δεν θα είχε ποτέ σχέσεις με τη σύζυγό του, αλλ’ ο Θεός θα εγέμιζε τη γη με κατοίκους κατά κάποιον ‘λιγώτερο αντιρρήσιμο τρόπο’ από τη σεξουαλική ένωσι! Φυσικά, μια τέτοια άποψις όχι μόνον εξευτελίζει το γυναικείο φύλο, αλλά και βλασφημεί εναντίον της σοφίας και της αγαθότητος του Θεού. Μήπως δεν εδημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος έτσι ώστε να μπορούσαν να συγκατοικήσουν, τους ενεφύτευσε μια έλξι προς αλλήλους και κατόπιν τους παρήγγειλε ν’ ‘αυξάνωνται και να πληθύνωνται’; Βεβαίως. Επομένως η δόσις και η λήψις των συζυγικών οφειλών αποτελούν λόγους ευχαριστίας, όπως είναι και η βρώσις και η πόσις.—Γεν. 1:28· 1 Τιμ. 4:3.

Το επιβλητικό οικοδόμημα της αγαμίας των κληρικών ανηγέρθη πάνω στην ψευδή υπόθεσι ότι ο ασκητισμός μεταδίδει ευσέβεια. Φαίνεται ότι η σκέψις, που παρεισέδυσε, ερμήνευε αυθαίρετα την εντολή του Παύλου ότι ένας επίσκοπος πρέπει να είναι μιας γυναικός άνδρας ως να εσήμαινε ότι εν περιπτώσει θανάτου της συζύγου του δεν θα μπορούσε αυτός να ξανανυμφευθή.—1 Τιμ. 3:2· Ρωμ. 7:1-3.

Βαθμιαίως επεκράτησε η γνώμη ότι, αφού εχειροτονήθη ένας άνθρωπος, δεν έπρεπε να νυμφευθή και ότι μόνο άγαμοι άνδρες πρέπει να χειροτονούνται. Το τρωτό εκκλησιαστικό συμβούλιο, που διεκήρυξε έναν τέτοιο κανόνα, ήταν της Ελβίρας, Ισπανίας, στο έτος 305 μ.Χ. Στον πέμπτον αιώνα εγενικεύθη ο κανών.

Όπως ο Τερτυλλιανός εξύμνησε τις αρετές της αγαμίας στον τρίτον αιώνα, έτσι κι ο Γρηγόριος Α΄, «ο Μέγας», έντονα συνηγόρησε υπέρ της αγαμίας των κληρικών στον έκτον αιώνα, ο δε Γρηγόριος Ζ΄, ο Χίλντεμπραντ, προσεπάθησε να επιβάλη την αγαμία των κληρικών στον ενδέκατον αιώνα, λαμβάνοντας τα πιο αυστηρά μέτρα γι’ αυτόν τον σκοπό. Κατόπιν, στα μέσα του δεκάτου έκτου αιώνος, η Σύνοδος του Τρεντ ετακτοποίησε το ζήτημα μια για πάντα διατυπώνοντας ειδικούς κανόνες που διέπουν την αγαμία στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ

Ποιοί υπήρξαν οι καρποί της αγαμίας; Απεδείχθη ότι είναι η αγαμία από τις πιο ευγενείς και αγνές δόξες του Ρωμαιοκαθολικού κλήρου; Κάθε άλλο! Τα πράγματα δείχνουν ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο, και τούτο από την έναρξί της ως τον παρόντα αιώνα.

Ένας από τους πρώτους κακούς καρπούς της αγαμίας των κληρικών ήταν οι «πνευματικοί γάμοι». Ιερείς και μοναχές, που είχαν κάμει ευχές αγαμίας, ωμολογούσαν ότι ήσαν «πνευματικώς νυμφευμένοι» κι έτσι κατοικούσαν στο ίδιο σπίτι και εμοιράζοντο μάλιστα την ίδια κλίνη! Αυτή η συνήθεια διεδόθη τόσον, ώστε πολλά διαδοχικά συμβούλια—στην Άγκυρα, στη Νίκαια και στην Αντζού, τον τέταρτο και τον πέμπτον αιώνα—την κατέκριναν με τους πιο δριμείς λόγους. Ο Ιερώνυμος, ο μεταφραστής της Βουλγάτας, που έζησε εκείνο τον καιρό, παρεπονέθη ότι ‘άγια τάγματα ανελήφθησαν από μερικούς λόγω των ανωτέρω ευκαιριών που παρέσχε η κληρική ιδιότης για ακάθαρτες σχέσεις με γυναίκες.’

Στον έκτον αιώνα ο Επίσκοπος Σαλβιανός είχε οικτείρει το γεγονός ότι στην Αφρικανική Εκκλησία «και η πιο επιμελής έρευνα δύσκολα μπορεί να εύρη έναν αγνό μεταξύ τόσων χιλιάδων.» Στον όγδοον αιώνα ο Κάρλομαν «ο Ευσεβής», γυιός και διάδοχος του Καρλομάγνου, επεφόρτισε τον «Άγιον» Βονιφάτιον ν’ αναμορφώση τον κλήρον. Ο Βονιφάτιος θρηνολογούσε το γεγονός ότι οι μοιχοί, οι σιμωνιακοί και λοιποί, ήσαν περισσότεροι μεταξύ του κλήρου από εκείνους που υπήκουαν στους κανόνες της εκκλησίας. Σχετικά μ’ αυτή την κατάστασι, η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Πώς μπορούσε να είναι αλλιώς, εφόσον παρεισέδυσαν στα επισκοπάτα [λόγω της ενώσεως εκκλησίας και πολιτείας] από κάθε πλευρά άνθρωποι κτηνώδους φύσεως και αχαλινώτων παθών, που έδωσαν τα χειρότερα παραδείγματα στον κλήρο, του οποίου ήσαν επί κεφαλής;» Αλλά θα μπορούσε να τεθή το ερώτημα, από ποιους πρέπει οι Χριστιανοί διάκονοι να διδάσκωνται τα ήθη των—από κοσμικούς, πολιτικούς επισκόπους ή από Γραφικά παραδείγματα;

Ως τον ενδέκατον αιώνα οι νόμιμοι γάμοι και η παλλακεία, φανερή ή μυστική, ήσαν γενικά σχεδόν. Ούτε ηρκούντο οι ιερείς σε μια μόνο παλλακή. Στον δωδέκατον αιώνα υπάρχει ‘ρεκόρ’ ενός ηγουμένου, ο οποίος επαύθη επειδή είχε εβδομήντα παλλακές. Στη διάρκεια των επομένων λίγων αιώνων, καρδινάλιοι, παπικοί έξαρχοι και σωφρονιστήρια παρεπονούντο πικρά για όλες τις τάξεις των κληρικών, που ιερουργούσαν στους γάμους των ιδίων των τέκνων, γνησίων ή νόθων, για το σκάνδαλο των ιερέων που φανερά διατηρούσαν παλλακές και για το ότι «τα παιδιά των λαϊκών μόλις ήσαν πολυαριθμότερα από τα παιδιά του κλήρου» σε μερικές επαρχίες της Ιταλίας και της Ισπανίας. Με τη Μεταρρύθμισι η κατάστασις βαθμιαίως εβελτιώθη, εφόσον υπεκίνησε ένα καθαρισμό που ήταν ένας από τους φαινομενικούς σκοπούς της Συνόδου του Τρεντ.

Εν τούτοις, ως τον δέκατον ένατον αιώνα οι καρποί της αγαμίας των κληρικών πολύ υστέρησαν από το επιθυμητόν σημείον στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και ιδιαίτερα στις Φιλιππίνες Νήσους, όπου, κατά ένα ιστορικόν, «η ευχή της αγνότητος ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μύθο.» Ακόμη και στο δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνος από καιρό σε καιρό ο τύπος δημοσιεύει εγκλήματα που διεπράχθησαν από ιερείς, οι οποίοι πιθανόν να μην ήσαν ένοχοι αυτών, αν δεν ήσαν δεσμευμένοι με ευχή αγάμου βίου.

Έτσι, πριν από λίγα χρόνια, ένας νεαρός Γάλλος ιερεύς διέπραξε ένα από τα πιο συγκλονιστικά εγκλήματα που ενεγράφησαν ποτέ. Όχι μόνον εφόνευσε τη νεαρή γυναίκα, την οποίαν ο ίδιος κατέστησε έγκυον, αλλά και τη διήνοιξε κι ετεμάχισε το έμβρυον για να μη διαπιστωθή ότι του έμοιαζε. Στη δίκη, όπου εκηρύχθη ένοχος, απεκαλύφθη ότι ήταν πατέρας κι άλλου τέκνου από άλλη ενορίτισσα και ότι διατηρούσε σχέσεις και με άλλες γυναίκες ακόμη. Αν δεν διέπραττε τον διπλό αυτόν φόνο, αυτά τα άλλα αμαρτήματα θα παρήρχοντο απαρατήρητα. Όπως ανεμένετο, δεν αφωρίσθη από την Καθολική Εκκλησία για το έγκλημά του. Η δε εφημερίς Κήρυξ-Βήμα της Νέας Υόρκης, 3 Δεκεμβρίου 1960, κάτω από τον τίτλο «Ιερεύς Ένοχος Απαγωγής Κορασίδος», ανέγραφε για έναν Ρωμαιοκαθολικόν ιερέα ηλικίας σαράντα επτά ετών, τον Φ. Ντούντιγκ, ο οποίος «επέρασε σύντομα από δύο δικαστικές υποθέσεις» και ότι «ο Δικαστής Α. Ουώλτερ Νταλ απήγγειλε καταδίκη με ασυνήθως κεκλεισμένας τας θύρας» για την απαγωγή από τον ιερέα της δεκαεπταετούς Ροζαλίας Ο’Κόννελ από το Τζίλμπερτ της πολιτείας Μιννεσότα.

ΦΩΝΕΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ

Εξαιτίας όλων αυτών των κακών καρπών, δεν είναι εκπληκτικό ότι από την αρχή ακόμη της αγαμίας των κληρικών ηκούοντο φωνές διαφωνίας. Πραγματικά, το Ελληνικό μέρος της Καθολικής Εκκλησίας ποτέ δεν απαιτούσε την αγαμία από τους κατωτέρους ιερωμένους. Και οι επίσκοποί της ακόμη ήσαν ελεύθεροι να νυμφευθούν ως το τέλος του εβδόμου αιώνος. Όσο για τη διχογνωμία στο Ρωμαϊκό μέρος της Καθολικής Εκκλησίας, από τον τρίτον ακόμη αιώνα ο Κλήμης της Αλεξανδρείας ερώτησε: «Τι, δεν μπορούν οι άνθρωποι να συγκατοικούν εγγάμως με τον χαρακτήρα της εγκράτειας; Αναμφιβόλως· ας μην επιχειρούμε, λοιπόν, να διαλύσωμε μια ένωσι που ιδρύθη από τον Θεό.»

Όταν επροτάθη η αγαμία των κληρικών στη Σύνοδο της Νικαίας, ο Επίσκοπος Παφνούτιος, μολονότι άγαμος ο ίδιος, όχι μόνον ισχυρίσθη ότι η αγνότης συνεβιβάζετο με τη συγκατοίκησι με τη νόμιμη σύζυγο ενός ανδρός, αλλά και ζωηρά εκλιπαρούσε τους επισκόπους που είχαν συνέλθει να μην επιβάλουν ένα βαρύ ζυγόν όπως ήταν η καταναγκαστική αγαμία στους διακόνους της θρησκείας. Ο δε Αμβρόσιος, του ιδίου αιώνος, παρετήρησε ότι ένας επίσκοπος με συζυγική αγνότητα θα μπορούσε να φυλάξη την αρετή του.

Έτσι, επίσης, κι ο Ερρίκος του Χέντιγκτον, Άγγλος ιστορικός και θεολόγος του δωδεκάτου αιώνος, έγραψε ότι, όταν εισήχθη η αγαμία από τον «Άγιον» Άνσελμ, τον τότε αρχιεπίσκοπον του Καντέρμπουρυ, πολλοί εφοβούντο «μήπως ο κλήρος, αγωνιζόμενος για μια αγνότητα υπέρτερη της ανθρωπίνης δυνάμεως, πέση σε τρομερή ακαθαρσία, προς άκραν ατίμωσιν του Χριστιανικού ονόματος.»

Στον δέκατο τέταρτον αιώνα η Σύνοδος της Βαλλαδολίδ έλαβε υπό σημείωσιν μια πολύ κοινή διχογνωμία, την των λαϊκών, διότι η Σύνοδος ετιμώρησε τους ενορίτας επειδή επέμεναν να νυμφεύωνται οι ιερείς των για να προστατεύουν τις ίδιες των συζύγους. Στη Σύνοδο του Τρεντ είχαν γίνει έντονες παραστάσεις εναντίον της αγαμίας των κληρικών, αλλ’ αυτές απερρίφθησαν. Στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνος 180 ιερείς του Μπάντεν, Γερμανίας, εζήτησαν από την κοσμική εξουσία την άδεια να νυμφεύωνται, και αμέσως μετά τον Πρώτον Παγκόσμιο Πόλεμο, μια καταπληκτική πλειονότης ιερέων στην Τσεχοσλοβακία εψήφισε υπέρ της καταργήσεως της αγαμίας. Και, όπως παρετηρήθη ήδη, στο 1960 ο τωρινός πάπας εξέφρασε τη λύπη του διότι ο λαός μιλούσε τόσο υπερβολικά περί τερματισμού της υποχρεωτικής αγαμίας των Ρωμαιοκαθολικών ιερέων. Ναι, από την αρχή ακόμη ως το σημερινό καιρό φωνές διαφωνίας ηγέρθησαν μέσα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για το ζήτημα της αγαμίας των κληρικών.

ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ;

Γιατί παρέμεινε η αγαμία των κληρικών παρά τους κακούς καρπούς της και τις πολλές φωνές αντιγνωμίας; Ο λόγος, που δίδεται από τον πάπα, είναι ότι η αγαμία είναι μια αγνότερη κι ευγενέστερη κατάστασις από τον γάμον. Αλλ’ αυτός ο ισχυρισμός δεν βρίσκει υποστήριξι στις Γραφές και βασίζεται στην ψευδή υπόθεσι του ασκητισμού, ο οποίος κατακρίνεται στις Γραφές: «Τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας, εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός.»—Κολ. 2:23.

Ένας άλλος λόγος, ασφαλώς, είναι ο οικονομικός. Στον Μεσαίωνα οι εκκλησιαστικές σύνοδοι κατ’ επανάληψιν ετόνισαν αυτόν τον παράγοντα. Όπως το διετύπωσε ο «Άγιος» Μποναβεντούρα: «Αν οι αρχιεπίσκοποι κι οι επίσκοποι τώρα είχαν παιδιά, θα ελήστευαν και θα λεηλατούσαν όλα τ’ αγαθά της Εκκλησίας, κι έτσι τίποτα σχεδόν δεν θα έμενε για τους φτωχούς. Διότι, αφού τώρα συσσωρεύουν πλούτο και πλουτίζουν ανήψια, που απέχουν απ’ αυτούς αναριθμήτους βαθμούς συγγενείας, τι θα έκαναν αν είχαν νόμιμα τέκνα; . . . Επομένως το άγιον πνεύμα εν τη προνοία του αφήρεσε αυτόν τον λίθον προσκόμματος.»

Ένας άγαμος κλήρος έχει, επίσης, πολλά οργανωτικά πλεονεκτήματα. Ένας άγαμος ιερεύς μπορεί πιο εύκολα να μετατεθή και μπορεί να συντηρηθή με λιγώτερα απ’ όσα ένας ιερεύς που έχει να συντηρήση οικογένεια. Με την αγαμία φέρεται συνεχώς νέο αίμα στο ιερατείο, κι αποφεύγεται ένα κληρονομικό σύστημα κοινωνικής τάξεως. Ένα άγαμο ιερατείο έχει, επίσης, περισσότερη επιρροή στους λαϊκούς, εφόσον αυτοί είναι πρόθυμοι να εξυμνήσουν την αγαμία, που δεν μπορούν οι ίδιοι να την τηρήσουν.

Λόγω των παραγόντων αυτών και άλλων που θα μπορούσαν να μνημονευθούν, είναι προφανές το γιατί η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προσηλώνεται τόσο στερρά στην αγαμία των κληρικών, το έπραττε δε αυτό ακόμη και όταν η τήρησίς του ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, όπως στον Μεσαίωνα, και τούτο παρά τους καρπούς που απέφερε και τις πολλές διαφωνίες.

ΕΞΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΝΟΜΟΥ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ

Είναι παραδεδεγμένο ότι η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών βασίζεται σε νόμο εκκλησιαστικό, όχι θείο νόμο. Η δε Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κάνει εξαίρεσι στην περίπτωσι του ιερατείου της από τα Ανατολικά Ιερατεία, όπως είναι οι Ουνίται. Μεταξύ αυτών, οι υποψήφιοι του ιερατείου νυμφεύονται λίγο πριν διορισθούν ή χειροτονηθούν.

Είναι αληθές ότι ο λόγος του Θεού συνιστά τον άγαμον βίον, αλλά προαιρετικά, ατομικά, σε κάθε Χριστιανόν, ο οποίος μπορεί να παραμείνη άγαμος, και τούτο άσχετα με το αν μπορή να καταλάβη κάποια θέσι μέσα στην εκκλησία ή όχι. Αλλ’ οπουδήποτε μνημονεύεται είναι ενδεδειγμένος. Έτσι, ο Ιησούς προσέθεσε: «Όστις δύναται να δεχθή τούτο, ας δεχθή.» Ο δε απόστολος Παύλος είπε: «Δια τας πορνείας όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα.» Αλλ’ εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι.» «Δεν αμαρτάνει· ας υπανδρεύωνται.»—Ματθ. 19:11, 12· 1 Κορ. 7:2, 9, 36.

Υποστήριξις της αγαμίας των κληρικών επιζητείται στο γεγονός ότι σε ωρισμένες περιπτώσεις εδίδοντο στους Ιουδαίους εντολές όπως αυτή: «Γίνεσθε έτοιμοι δια την ημέραν την τρίτην· μη πλησιάσητε εις γυναίκα.» Αυτό είναι αληθές, αλλά δεν συνιστά την αγαμίαν των κληρικών, όπως και οι εντολές της κατά καιρούς νηστείας δεν υπονοούσαν ότι η ιδεώδης κατάστασις για τους Χριστιανούς είναι να λιμοκτονούν!—Έξοδ. 19:15.

Όχι μόνον οι Γραφές ορίζουν ως προαιρετικό τον άγαμο βίο, αλλά, και με λίγες μόνον εξαιρέσεις, οι λόγοι που προσκομίζονται αποτελούν πρακτικά πλεονεκτήματα, όχι η ανώτερη οσιότης. Αυτό καταφαίνεται από τις παρατηρήσεις και του Ιησού και του Παύλου. Το άγαμο άτομο που μπορεί να εγκρατευθή μπορεί να υπηρετήση τον Θεό πιο ελεύθερα, αποφεύγει σαρκικές θλίψεις και ούτω καθεξής.

Η αποφυγή, όμως, της πορνείας δεν είναι προαιρετική. «Ή δεν εξεύρετε ότι οι . . . μοιχοί» «δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού»; «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας, . . . τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» «Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους.»—1 Κορ. 6:9, 10· Εβρ. 13:4· Εφεσ. 5:3.

Η συνήθεια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην εφαρμογή του κανονικού νόμου αντιβαίνει στον Θείο νόμο. Μολονότι ωρισμένες αρχαίες εκκλησιαστικές σύνοδοι κατέκριναν τους «πνευματικούς γάμους» και την παλλακεία μεταξύ των ιερέων, συνήθως δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να προειδοποιούν απλώς τους ιερείς ότι δεν θα μπορούσαν ν’ αναμένουν προαγωγή, ενόσω ήσαν ένοχοι τέτοιων πράξεων. Στον έκτον αιώνα οι Πάπαι Πελάγιος 1 και 2 αφ’ ενός ηρνήθησαν να προαγάγουν κληρικούς, που είχαν τέκνα από νομίμως νυμφευμένες συζύγους, αλλ’ αφ’ ετέρου προήγαγαν εκείνους, που είχαν τέκνα από παλλακές. Στον δωδέκατον αιώνα τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα για τους ιερείς που ήσαν νυμφευμένοι παρά για κείνους που ήσαν φανερά ένοχοι παλλακείας. Αυτό έκαμε τον Γρατιανόν, «τον πατέρα του κανονικού νόμου» της Καθολικής Εκκλησίας, ν’ αναφωνήση: «Ιδού μια περίπτωσις ότου η λαγνεία έχει περισσότερα νομικά δικαιώματα παρά η αγνότης!»

Στον δέκατον τρίτον αιώνα ο Πάπας Ιννοκέντιος απεφάνθη ότι εκείνος, που είχε αποκτήσει πολλές παλλακές, θα μπορούσε να χειροτονηθή για το ιερατείο, αλλ’ όχι κι ένας που ενυμφεύθη νομίμως για δεύτερη φορά μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του. Και στον δέκατον έκτον αιώνα ο «αγιοποιηθείς» Θωμάς Μωρ συνώψισε την επίσημη θέσι της εκκλησίας, δηλώνοντας ότι ο γάμος «μολύνει έναν άνθρωπο [δηλαδή, έναν ιερέα] περισσότερο από το διπλάσιο ή το τριπλάσιο της πορνείας». Γι’ αυτό, σπάνια ακούει κανείς, αν ποτέ, ότι ένας ιερεύς αφωρίσθη λόγω πορνείας, ακούμε, όμως, ότι απεσχηματίσθη επειδή ενυμφεύθη.

Ο λόγος του Θεού παραγγέλλει εγκράτειαν. Περιορίζει τις σεξουαλικές σχέσεις σε κατάλληλα νυμφευμένα ζεύγη. Δεν εξαρτά καμμιά θέσι στη Χριστιανική εκκλησία από την αγαμία, η δε εγκράτεια που συνιστά είναι μια εντελώς προαιρετική, ατομική υπόθεσις. Η οδός του Θεού είναι λογική και δίκαιη· δείχνει τη Θεία κατανοήσι και αγάπη. Αποφέρει καλούς καρπούς.—1 Ιωάν. 5:3.

Αλλ’ η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών βρίσκει υποστήριξι μόνο στον ασκητισμό, που είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως. Η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών, ζυγιζομένη στην πλάστιγγα της λογικής, των γεγονότων και των Γραφών, αποδεικνύεται πολύ ελλιπής, φέροντας μόνο πικρούς καρπούς. Υπόκειται σαφώς στην προφητική κατάκρισι: «Το δε πνεύμα ρητώς λέγει, ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, . . . εμποδιζόντων τον γάμον.»—1 Τιμ. 4:1-3.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Ο Παύλος είπε ότι ένας Χριστιανός αδελφός δεν πρέπει να φέρη σε κοσμικό δικαστήριο έναν άλλον Χριστιανόν αδελφό, αλλά πρέπει ν’ αναφέρη την υπόθεσι σε ωρίμους αδελφούς της εκκλησίας για να λάβουν απόφασι. Αλλά τι θα γίνη, όταν ένας εξαπατά τον άλλον σε βαθμό που να προκαλέση εξαιρετική ταλαιπωρία στο θύμα, κι ωστόσο ο παραβάτης αυτός δεν συμμορφώνεται με την απόφασι των εκπροσώπων της εκκλησίας;—Γκ. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Παύλος έγραψε στους Κορινθίους: «Τολμά τις από σας, όταν έχη διαφοράν προς τον άλλον, να κρίνηται ενώπιον των αδίκων, και ουχί ενώπιον των αγίων; Δεν εξεύρετε ότι οι άγιοι θέλουσι κρίνει τον κόσμον; Και εάν ο κόσμος κρίνηται από σας, ανάξιοι είσθε να κρίνητε ελάχιστα πράγματα; Δεν εξεύρετε ότι αγγέλους θέλομεν κρίνει; πόσω μάλλον βιωτικά; Βιωτικάς λοιπόν κρίσεις εάν έχητε, τους εξουθενημένους εν τη εκκλησία, τούτους καθίζετε κριτάς. Προς εντροπήν σας λέγω τούτο· ούτω δεν υπάρχει μεταξύ σας ουδέ είς σοφός, όστις θέλει δυνηθή να κρίνη αναμέσον του αδελφού αυτού; Αλλά αδελφός κρίνεται με αδελφόν, και τούτο ενώπιον απίστων; Τώρα λοιπόν είναι διόλου ελάττωμα εις εσάς, ότι έχετε κρίσεις μεταξύ σας· δια τι δεν αδικείσθε; δια τι μάλλον δεν αποστερείσθε; Αλλά σεις αδικείτε και αποστερείτε, και μάλιστα αδελφούς.»—1 Κορ. 6:1-8.

Αν Χριστιανοί αδελφοί είναι σε αντιδικία για οικονομικά ζητήματα, που είναι τόσο σοβαρών διαστάσεων ώστε να γίνεται σκέψις για μια δικαστική αγωγή, οφείλουν να φέρουν το πρόβλημά τους σε ωρίμους αδελφούς της εκκλησίας για να εκφέρουν κρίσι μεταξύ αυτών ώστε να μην προσφύγουν σ’ ένα κοσμικό δικαστήριο και να γίνουν αιτία να τους βλέπη ο κόσμος να διαπληκτίζωνται για χρηματικά ζητήματα. Αυτό θα έβλαπτε την καλή φήμη της Χριστιανικής οργανώσεως, φέροντας στη δημοσιότητα τέτοια ζητήματα και δείχνοντας στον κόσμο ότι δεν είναι παρόν το Χριστιανικό πνεύμα. Αντί να προσαφθή τέτοια μομφή στην οργάνωσι, ο Παύλος τονίζει ότι καλύτερο θα ήταν ν’ αδικηθή ένας. Αν αδελφοί πρόκειται να κρίνουν τον κόσμο και αγγέλους, όταν ενωθούν με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό, δεν μπορούν να κρίνουν ασήμαντα ζητήματα μεταξύ των, χωρίς να παραστή ανάγκη να προστρέξουν σε απίστους, μη υπολογιζομένους από την εκκλησία, να τακτοποιήσουν τις δυσκολίες των; Το να πάη κανείς έξω στον κόσμο και να βάλη τέτοιους ανθρώπους να κρίνουν τα πράγματα αντί να τα διευθετή μέσα στην εκκλησία θα ήταν, βέβαια, μια επαίσχυντος ήττα για την εκκλησία. Καλύτερα ν’ αδικηθή κάνεις παρά να γίνη αιτία να συμβή αυτό!

Αλλ’ ας υποτεθή ότι η υπόθεσις εφέρθη ενώπιον των εκπροσώπων της εκκλησίας κι ένας από τους διαδίκους απεδείχθη οριστικά πταίστης και απεδείχθη ένοχος επιζημίας απάτης εις βάρος ενός αδελφού, κι ωστόσο αυτός ο ένοχος δεν θέλει να δεχθή την απόφασι της εκκλησίας και δεν αποδίδει τα οφειλόμενα. Όταν η απόδειξις είναι σαφής και πειστική, η εκκλησία δεν μπορεί να την αγνοήση, αλλά πρέπει ν’ αποκόψη εκείνον που είναι κλέπτης. Εν σχέσει με τούτο, ο Παύλος είπε ότι ένας κλέπτης, μεταξύ άλλων παραβατών, δεν θα κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού· ούτε δικαίωμα έχει να είναι μέσα στη Χριστιανική εκκλησία επάνω στη γη. (1 Κορ. 6:9, 10) Όταν, λοιπόν, η απόδειξις είναι πειστική, ο δε παραβάτης δεν δείχνη μετάνοια ούτε διάθεσι ν’ αποδώση τα οφειλόμενα, πρέπει ν’ αποκοπή.

Τώρα ο αποκοπείς κλέπτης είναι έξω από την εκκλησία. Δεν είναι πια αδελφός. Δεν περιλαμβάνεται πια στις οδηγίες του Παύλου που είναι στην επιστολή 1 Κορινθίους 6:1-6. Όσο για τον αδικημένο, που είναι ακόμη μέσα στην εκκλησία, το να φέρη τον απατεώνα σε κοσμικό δικαστήριο δεν θ’ αποτελούσε παράβασι της συμβουλής του Παύλου, διότι τώρα δεν θα επρόκειτο για περίπτωσι καταγγελίας αδελφού από αδελφόν, πράγμα που είναι το απαγορευόμενον από τον Παύλο. Αν ο αδικημένος θα ήθελε, ή αν η περίπτωσις θα άξιζε τον χρόνον και την ενόχλησι και τη δαπάνη μιας δίκης, αυτό είναι άλλο ζήτημα, για το οποίον πρέπει αυτός ατομικά ν’ αποφασίση για τον εαυτό του. Ο ρόλος της εκκλησίας σ’ αυτό το ζήτημα τερματίζεται με την πράξι της αποκοπής.

Η διαδικασία της κλήσεως ωρίμων αδελφών για τη λήψι αποφάσεων, όταν χωρίζουν τους αδελφούς διαφορές, όπως συμβουλεύει εδώ ο Παύλος, συμπίπτει με τη συμβουλή που έδωσε κι ο Ιησούς: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.» (Ματθ. 18:15-17) Αν το αμάρτημα είναι σοβαρό και δεν μπορή να παραβλεφθή, προσπαθήστε να τακτοποιήσετε τα πράγματα πρώτα με τον αμαρτήσαντα αδελφό. Αν αυτό δεν επιτύχη, πάρτε μαζί σας άλλους δύο ή τρεις. Αν αποτύχη κι αυτό, καλέστε τους εκπροσώπους της εκκλησίας. Αν αυτός που διέπραξε την αμαρτία, αντιμετωπίζοντας απόδειξι της ενοχής του, δεν δείξη μετάνοια για ένα πολύ βαρύ παράπτωμα και στασιάση κατά της αποφάσεως της εκκλησίας, τότε αποκόπτεται για να γίνη «ως ο εθνικός και ο τελώνης.» Εκβάλλεται από την εκκλησία. Αυτό είναι το λογικό τέλος της θεοκρατικής ενεργείας, που γίνεται όταν κληθή η εκκλησία για να εξετάση την υπόθεσι, σύμφωνα με την οδηγία που εδόθη από τον Ιησούν καθώς και μ’ εκείνη που εδόθη από τον Παύλο.

● Πώς μπορεί το Ματθαίος 8:11, που μιλεί για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στη βασιλεία των ουρανών, να εναρμονισθή με το Ματθαίος 11:11, που δείχνει ότι ούτε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν θα είναι σ’ αυτήν;

Στην προς Εβραίους επιστολή 11:8-19 διαβάζομε: «Δια πίστεως . . . ο Αβραάμ . . . κατοικήσας εν σκηναίς, μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. . . . Τώρα όμως επιθυμούσι καλητέραν [πατρίδα], τουτέστιν επουράνιον· δια τούτο ο Θεός δεν επαισχύνεται αυτούς, να λέγηται Θεός αυτών· διότι ητοίμασε δι’ αυτούς πόλιν. Δια πίστεως, ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο προσέφερε τον Ισαάκ . . . συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη· εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς.»

Πώς ο Αβραάμ ανέμενε να λάβη πίσω τον Ισαάκ νεκρών; Στον ουρανό ως πνεύμα; Όχι, αλλά εδώ στη γη ως ανθρώπινο πλάσμα. Παραβολικώς έλαβε πίσω τον Ισαάκ εκ νεκρών εδώ επάνω στη γη. Επομένως ο Αβραάμ δεν ζητούσε κάποια πνευματική, ουράνια ανάστασι για να τον θέση ανάμεσα στους ουρανίους αγγέλους, όπως δεν ανέμενε να έχη ο Ισαάκ μια τέτοια ανάστασι και να τον συναντήση πάλι στον ουρανό.

Ο Αβραάμ είχε εξέλθει από την Ουρ των Χαλδαίων, και δεν ήθελε πια αυτή την πόλι. Αυτός και ο γυιός του Ισαάκ και ο εγγονός του Ιακώβ ήθελαν μια καλύτερη θέσι, δηλαδή, μια θέσι που θα ανήκε στον ουρανό, μια πόλι κυβέρνησι, δηλαδή, την κυβέρνησι ή πόλι που ο Θεός έχει ετοιμάσει και στην οποία το Σπέρμα της Επαγγελίας ή Έκγονος του Αβραάμ θα είναι ο Βασιλεύς του Θεού. Αυτή είναι η «βασιλεία του Θεού», ή «η βασιλεία των ουρανών», οι οποίες δύο εκφράσεις μπορούν να εναλλάσσωνται, διότι η έκφρασις «των ουρανών» αναφέρεται στον Θεό. Κάτω από αυτή τη βασιλεία των ουρανών ή βασιλεία του Θεού, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ ανέμεναν να ζήσουν επάνω στη γη.

Στο έτος 30 (μ.Χ.) ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο ότι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ δεν ήσαν στον ουρανό. (Ιωάν. 3:13) Έπειτα από τρία έτη, στην ημέρα της Πεντηκοστής του έτους 33, ο απόστολος Πέτρος είπε ότι ο απόγονος του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δηλαδή, ο Βασιλεύς Δαβίδ, δεν είχε αναβή στον ουρανό και επομένως δεν ήταν σε κάποια βασιλεία των ουρανών ή βασιλεία του Θεού. (Πράξ. 2:34) Ο Πέτρος το είπε αυτό αφού ο Ιησούς είχε ήδη κάμει τη δήλωσι για τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ—που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 8:11—τον καιρό της θεραπείας του δούλου ενός Ρωμαίου εκατοντάρχου.

Επομένως, οι τρεις εκείνοι πατριάρχαι δεν μπορούσαν να είναι στην τάξι της Βασιλείας ως συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ήσαν οι πρόγονοί του, οι οποίοι προηγήθησαν αυτού κατά χίλια επτακόσια χρόνια και πλέον.

Είναι, συνεπώς, προφανές ότι στο κατά Ματθαίον 8:11 ο Ιησούς ανεφέρετο στον Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ μεταφορικώς. Στην περίπτωσι που ο Αβραάμ προσέφερε τον γυιό του Ισαάκ, ο Αβραάμ παρίστανε τον Ιεχωβά Θεό και ο Ισαάκ παρίστανε τον μονογενή Υιό του Θεού Ιησού Χριστό, ο οποίος προσεφέρθη ως θυσία. Συνεπώς, ο Ιακώβ παρίστανε την πνευματική Χριστιανική εκκλησία, την τάξι της «βασιλείας των ουρανών»· διότι, όπως ακριβώς η εκκλησία λαμβάνει ζωή μέσω του Ιησού Χριστού, έτσι και ο Ιακώβ έλαβε ζωή από τον Αβραάμ μέσω του Ισαάκ. Από αυτή την άποψι ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, που αναφέρονται μαζί στην εξεικόνισι του Ιησού, εικονίζουν τη μεγάλη θεοκρατική κυβέρνησι, στην οποίαν ο Ιεχωβά είναι ο Μέγας Θεοκράτης, ο Ιησούς Χριστός είναι ο κεχρισμένος αντιπροσωπευτικός Βασιλεύς του, και η πιστή, νικηφόρος Χριστιανική εκκλησία των 144.000 μελών είναι το σώμα των συγκληρονόμων του Χριστού στη Βασιλεία.

Όταν η Χριστιανική εκκλησία ιδρύθη την ημέρα της Πεντηκοστής, τα χρισμένα με το πνεύμα μέλη της έγιναν συγκληρονόμοι του Χριστού και ετέθησαν στη σειρά για μια θέσι στην ουράνια βασιλεία, για ν’ ανακλιθούν εκεί στην πνευματική τράπεζα μαζί με τον Μεγαλύτερο Αβραάμ και τον Μεγαλύτερον Ισαάκ. Οι φυσικοί ή σαρκικοί Ιουδαίοι του έθνους Ισραήλ ισχυρίζοντο ότι είναι οι «υιοί της βασιλείας» ή τα πιθανά μέλη της βασιλείας του Θεού. Από την ημέρα της Πεντηκοστής και έπειτα είδαν την έναρξι και τη βαθμιαία ανάπτυξι αυτής της θεοκρατικής διατάξεως, αλλά, επειδή είχαν έλλειψι πίστεως στον Χριστό, δεν ήσαν σ’ αυτήν. Επομένως, όπως είπε ο Ιησούς (Ματθ. 8:12): «Οι δε υιοί της βασιλείας θέλουσιν εκβληθή εις το σκότος το εξώτερον· εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.»

Γι’ αυτόν τον λόγο, χρειάσθηκε ώστε πολλοί εθνικοί (μη Ιουδαίοι)—όπως ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, του οποίου η πίστις επέφερε μια θαυματουργική θεραπεία από τον Ιησούν—να έλθουν «από ανατολών και δυσμών», από όλη τριγύρω τη γη, για να γίνουν αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί. Έτσι μπόρεσαν να συμβάλουν στο ν’ αποτελεσθή ο πλήρης αριθμός της τάξεως της Βασιλείας. Για πιστότητα μέχρι θανάτου αυτοί οι μεταστραφέντες Εθνικοί ανασταίνονται σε ουράνια ζωή για ν’ ανακλιθούν στην ουράνια τράπεζα, να το πούμε έτσι, μαζί με τον Ιεχωβά Θεό και τον Ιησού Χριστό στη «βασιλεία των ουρανών».

Όταν κατανοηθή έτσι, το Ματθαίος 8:11 συμφωνεί με τα λόγια του Ιησού στο κατά Ματθαίον 11:11: «Μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών, είναι μεγαλήτερος αυτού.» Επειδή ο Αβραάμ, ο Ισαάκ και ο Ιακώβ δεν είναι μεγαλύτεροι από τον Ιωάννη, δεν θα είναι κατά γράμμα στη βασιλεία των ουρανών. Ο Ιησούς τους εχρησιμοποίησε μόνο για εξεικόνισι εκείνων που θα είναι πραγματικά σ’ αυτήν.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

1 Και είδον, και ιδού Αρνίον ιστάμενον επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαρακοντατέσσαρες χιλιάδες έχουσαι το όνομα του Πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών.—Αποκάλ. 14:1. Σ 1/3/62 18

2 Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.—Πράξ. 5:29. Σ 15/2/62 42, 43

3 Αι ακρίδες, αίτινες δεν έχουσι βασιλέα, αλλ’ εκβαίνουσι πάσαι ομού κατά τάγματα.—Παροιμ. 30:27. Σ 1/4/62 31

4 Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού· και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.—Ματθ. 6:33. Σ 1/5/61 22α

5 Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού. 1 Κορ. 11:1. Σ 15/3/62 22, 23α

6 Ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός.—Ρωμ. 13:14. Σ 15/5/61 9α

7 Εν τω οποίω και σεις ανοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού δια του πνεύματος.—Εφεσ. 2:22. Σ 15/6/61 21

8 “Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,” λέγει ο Ιεχωβά.—2 Κορ. 6:17, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 31

9 Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα.—Ησ. 2:4. Σ 1/4/62 50, 51

10 Θέλω θέσει αυτούς εις ενότητα ως πρόβατα εις την μάνδραν.—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ. Σ 15/1/61 7

11 Έσο θαρραλέος.—Ψαλμ. 27:14, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 18α

12 Ιδού, θέλω αποστείλει πολλούς αλιείς, . . . και θέλουσιν αλιεύσει αυτούς· και μετά ταύτα θέλω αποστείλει πολλούς κυνηγούς, και θέλουσι θηρεύσει αυτούς.—Ιερεμ. 16:16. Σ 1/8/61 2α

13 Λάβετε . . . παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας . . . Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ, και είδετε το τέλος του Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων.—Ιάκ. 5:10, 11, ΜΝΚ. Σ 15/7/61 12α

14 Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.—1 Πέτρ. 4:8. Σ 15/8/61 20

15 Θέλω σας κάμει ονομαστούς και επαινετούς μεταξύ πάντων των λαών της γης.—Σοφον. 3:20. Σ 1/3/62 13, 14α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Το να έχη ο άνθρωπος το προνόμιο να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά Θεού καταλήγει σε αναρίθμητες ευλογίες. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν με βαθιά εκτίμησι στον πνευματικόν αυτόν οίκον, τον ναόν του Θεού και αγωνίζονται να βοηθήσουν και άλλους να τον εκτιμήσουν επίσης. Τον Ιούλιο, αυτό θα γίνη με την παρουσίασι του βιβλίου Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

19 Αυγούστου: «Εαυτούς Δοκιμάζετε.» Σελ. 393.

26 Αυγούστου: Δοκιμάζετε τον Εαυτό Σας με το Να Δέχεσθε Ευθύνη. Σελ. 400.

Ζωή σ’ ένα Παραδεισιακό νέο Κόσμο

Η ΖΩΗ στον Νέο Κόσμο θα είναι διαφορετική από ό,τι γνωρίζομε σήμερα. Γι’ αυτό είμεθα ευγνώμονες στον Δημιουργό του νέου κόσμου, ο οποίος λέγει: «Ιδού, νέους ουρανούς κτίζω, και νέαν γην· και δεν θέλει είσθαι μνήμη των προτέρων, ουδέ θέλουσιν ελθεί εις τον νουν.» Ποια είναι αυτά τα «πρότερα», που δεν θέλει είσθαι «μνήμη» των, και θα παρέλθουν τόσον πλήρως;—Ησ. 65:17.

Η απειλή ερημώσεως της γης θα παρέλθη. Θα παρέλθουν μαζί της η στυγνή μνεία περί πυρηνικής ερημώσεως, περί αντιατομικών καταφυγίων και περί νέων και φονικωτέρων όπλων! Γιατί; Ο προφητικός λόγος της αληθείας του Θεού τονίζει ότι ο Θεός ‘θα διαφθείρη τους διαφθείροντας την γην.’—Αποκάλ. 11:18.

Οσηδήποτε ραδιενέργεια και αν εκλύεται από τα εφωδιασμένα με πυρηνικά όπλα έθνη τώρα ή στη διάρκεια της καταστροφής των στον Αρμαγεδδώνα, αυτό δεν θα ματαιώση τον σκοπό του Θεού για μια παραδεισιακή γη. Ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί θαυματουργικά να καθαρίση τη γη και την ατμοσφαίρα της από τη βλαβερή ραδιενέργεια. Θ’ αντιστραφή η παρούσα κατεύθυνσις, που αποβλέπει σ’ ερήμωσι της γης. Μετά τον Αρμαγεδδώνα, θα γίνεται πρόοδος κάθε μέρα προς τον σκοπό μιας παραδεισιακής γης κάτω από τη βασιλεία των ουρανών.

Πώς, λοιπόν, μπορεί να υπάρξουν πόλεμοι, ή κίνδυνος βλάβης από οποιαδήποτε άλλη πηγή; Δεν θα υπάρξουν. Ακόμη και για άγρια θηρία μας δίδεται διαβεβαίωσις: «Δεν θέλουσι κακοποιεί, ουδέ φθείρει εν όλω τω αγίω μου όρει· διότι η γη θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» (Ησ. 11:2, ΜΝΚ) «Και εν τη ημέρα εκείνη θέλω κάμει διαθήκην υπέρ αυτών προς τα θηρία του αγρού και προς τα πετεινά του ουρανού, και προς τα ερπετά της γης· τόξον δε, και ρομφαίαν, και πόλεμον θέλω συντρίψει εκ της γης, και θέλω κατοικίσει αυτούς εν ασφαλεία.»—Ωσηέ 2:18.

Η ασφάλεια θ’ αποτελή μόνιμη μερίδα του ανθρώπου στον παραδεισιακό νέο κόσμο. Ο Άρχων του νέου κόσμου, Ιησούς Χριστός, θα εξασφαλίση ελευθερία από την καταδυνάστευσι και τη βία, ακριβώς όπως είναι προφητικά γραμμένο γι’ αυτόν: «Θέλει ελευθερώσει τον πτωχόν κράζοντα· και τον πένητα, και τον αβοήθητον. Θέλει ελεήσει τον πτωχόν και τον πένητα· και τας ψυχάς των πενήτων θέλει σώσει. Εκ δόλου και εξ αδικίας θέλει λυτρόνει τας ψυχάς αυτών· και πολύτιμον θέλει είσθαι το αίμα αυτών εις τους οφθαλμούς αυτού.»—Ψαλμ. 72:12-14.

Τόσο πολύτιμο θα είναι το αίμα όλων των πιστών κατοίκων του νέου κόσμου ώστε ο Δημιουργός του θα τερματίση τις ασθένειες που προκαλούν θάνατο και αναπηρίες μαζί με τον πόνο που επροξένησαν. Πώς το γνωρίζομε; Διότι ο βέβαιος προφητικός λόγος του Θεού λέγει τα εξής σχετικά με τον νέο κόσμο: «Αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» Ναι, ακόμη και ο θάνατος, ο θάνατος που εκληρονομήθη λόγω της καταγωγής από τον Αδάμ, θα καταργηθή.—Αποκάλ. 21:3, 4.

Στον νέο κόσμο, μέσω της βασιλείας του Θεού, ο Ιησούς Χριστός θα εκτελέση θεραπευτικό έργον σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ’ όσο επετέλεσε όταν ήταν στη γη. Ο ιστορικός Λουκάς μάς λέγει ότι ο Ιησούς εδέχετο τα πλήθη και «ελάλει προς αυτούς περί της βασιλείας του Θεού, και τους έχοντας χρείαν θεραπείας ιάτρευεν.» (Λουκ. 9:11) Έκαμε θεραπείες τυφλών, κωφών, αναπήρων, ασθενών και λεπρών· αλλά και τους εκήρυττε περί της βασιλείας του Θεού, περί των μέσων που χρησιμοποιεί ο Θεός για να καταστήση δυνατή τη ζωή σ’ έναν παραδεισιακό νέο κόσμο. Οι ‘έχοντες χρείαν θεραπείας’ θα ιατρευθούν. Όλοι οι υπήκοοι της βασιλείας του Θεού θα φθάσουν σε τέλεια υγεία.

Όταν ήταν στη γη ο Κύριος Ιησούς όχι μόνον αποκατέστησε την υγεία πολλών ατόμων, αλλά και ήγειρε από τους νεκρούς τη δωδεκαετή θυγατέρα του Ιαείρου, στη Γαλιλαία, ένα νεανία, γυιό μιας χήρας, στη Ναΐν, και τον αγαπημένο του φίλο, τον Λάζαρο, στη Βηθανία. Επειδή ο Βασιλεύς του νέου κόσμου είναι «η ανάστασις και η ζωή», αυτός τελικά θ’ αναστήση από τους νεκρούς τα αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων που είναι στη μνήμη του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς, διαβεβαιώνοντάς μας περί τούτου, είπε: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.»—Μάρκ. 5:22-43· Λουκ. 7:11-15· Ιωάν. 11:1-44· 5:28, 29.

Αυτοί οι άνθρωποι θ’ αναστηθούν εκ νεκρών, και όλοι θα έχουν την ευκαιρία ν’ απολαύσουν για πάντα την παραδεισιακή γη. Αυτό ισχύει και για κείνους που θα έχουν «ανάστασιν κρίσεως». Ένας που θα τύχη τοιαύτης αναστάσεως είναι ο κακούργος που επίστευσε και πέθανε δίπλα στον Ιησού στον Γολγοθά. Ο κακούργος αυτός, εκδηλώνοντας πίστι στον Ιησούν, είπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Τι είπε ο Ιησούς σ’ απάντησι; Του είπε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον, θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.» (Λουκ. 23:42, 43) Άνθρωποι σαν εκείνον τον κακούργο, με τη μελλοντική τους πορεία διαγωγής στον Παράδεισο του Νέου Κόσμου, θα έχουν την ευκαιρία ν’ αποδειχθούν άξιοι του δώρου της αιωνίου ζωής.

Η ζωή στον παραδεισιακό νέο κόσμο δεν θα είναι μονότονη ύπαρξις, αλλά θα είναι γεμάτη από σημαντικά ενδιαφέροντα, απολαυστική εργασία και ατελεύτητη ευχαρίστησι στην εκμάθησι νέων πραγμάτων.

Τίποτα δεν θα είναι επί ματαίω, διότι η ζωή στον παραδεισιακό νέο κόσμο θα φέρνη κάθε μέρα δόξα στον Δημιουργό του, Εκείνον που υπόσχεται: «Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών. Δεν θέλουσι κοπιάζει εις μάτην.»—Ησ. 65:21-23.

Θα θέλατε να ζήσετε στον παραδεισιακό νέο κόσμο του Θεού; Τότε είναι καιρός ήδη να ‘κρατήτε την αιώνιον ζωήν’. Ζήτε για τον νέο κόσμο τώρα.—1 Τιμ. 6:12.

Είναι η Θρησκεία «Προσωπικό Ζήτημα»;

Γιατί μερικοί αρνούνται να συζητήσουν γι’ αυτή; Είναι πραγματικά πολύ ευπαθές ζήτημα για να μιλήση κανείς γι’ αυτό;

«Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι ένα θέμα που αρνούμαι να το συζητήσω· είναι ένα πολύ προσωπικό ζήτημα», λέγουν πολλοί άνθρωποι, όταν φέρεται εμπρός τους το θέμα της θρησκείας ή η Γραφή. Άλλοι προσβάλλονται ακόμη και από την ίδια την ιδέα ότι κάποιος μιλεί για θρησκεία μαζί τους: «Η θρησκεία μου είναι τόσο πολύ μέσα στην καρδιά μου», μπορεί να πουν, «ώστε αρνούμαι να το συζητήσω· και δυσαρεστούμαι για την παρείσδυσί σας.» Αλλ’ αφού το ζήτημα της θρησκείας σημαίνει την ίδια μας τη ζωή, δεν πρέπει οποιοδήποτε άτομο με ευθεία καρδιά να είναι πρόθυμο να εξετάση τι λέγει η Αγία Γραφή γι’ αυτό το ζήτημα;

Η θρησκεία, όπως εδιδάχθη από τον Ιησού Χριστό, ασφαλώς περιλαμβάνει προσωπικές αποφάσεις και προσωπική πεποίθησι. Ο απόστολος του Ιησού Χριστού εδήλωσε: «Με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην.» (Ρωμ. 10:10) Αφού περιλαμβάνεται η καρδιά, πρέπει να υπάρχη προσωπική πεποίθησις. Αλλά τι δείχνει το γεγονός ότι η θρησκεία είναι το προσωπικό αυτό ζήτημα; Όχι ότι είναι κάτι που δεν μπορεί να συζητηθή, αλλά μάλλον ότι η θρησκεία, που κληρονομεί κανείς από την οικογένειά του ή αλλιώς ομολογεί χωρίς πραγματική εσωτερική πεποίθησι, δεν είναι αληθινή θρησκεία. Δεν είναι η θρησκεία της Αγίας Γραφής. Η αληθινή πίστις δεν είναι μια θρησκεία του να πηγαίνη κανείς με το πλήθος. Απαιτεί προσωπική απόφασι βασιζόμενη σε προσωπική μελέτη της Γραφής και έπειτα προσωπική αφιέρωσι της ζωής μας στον Παντοδύναμο Θεό.

Μερικά άτομα μπορεί να πουν: «Η θρησκεία μου είναι στην καρδιά μου, και ο Θεός γνωρίζει την καρδιά μου», γιατί, λοιπόν να τη συζητήσω; Επειδή πίστις στην καρδιά είναι μόνο η αρχή. Πίστις που αρχίζει στην καρδιά και τελειώνει στην καρδιά, χωρίς να πηγαίνη μακρύτερα, δεν είναι καθόλου Χριστιανοσύνη. Όταν ο απόστολος του Χριστού είπε ότι «με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην», δεν άφησε το ζήτημα να τελειώση εκεί· αλλά επροχώρησε να δείξη την περαιτέρω απαίτησι: «Και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:10) Επομένως, η απόκτησις σωτηρίας στον νέο κόσμο του Θεού απαιτεί κάτι περισσότερο από προσωπική πίστι στην καρδιά. Πρέπει να υπάρχη «ομολογία προς σωτηρίαν».

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ

Εκείνο, λοιπόν, που καθιστά σαφές ο απόστολος, είναι το εξής: Ότι ο λόγος του Θεού πρέπει να μπη στην καρδιά ενός ατόμου. Κατόπιν το άτομο πρέπει διανοητικώς να συλλάβη τα γεγονότα και πρέπει ν’ αποκτήση πίστι με την καρδιά και προσωπική πεποίθησι ότι ο Θεός απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο, τον ήγειρε εκ νεκρών γι’ να καθήση στα δεξιά του Πατρός του και ότι η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού είναι η μόνη ελπίδα του ανθρώπου για απελευθέρωσι και σωτηρία. Πιστεύοντας τούτο, και έχοντας μετανοήσει για τις προηγούμενες κατευθύνσεις ζωής, ο πιστός πρέπει να κάμη μια πολύ προσωπική απόφασι: Να αφιερώση τη ζωή του στον Θεό και να συμβολίση αυτή την αφιέρωσι με βάπτισμα στο νερό, όπως έκαμε ο ίδιος ο Ιησούς. Μετά τα προσωπικά αυτά ζητήματα, ο αληθινός λάτρης πρέπει να κάμη ομολογία με το στόμα του και να εξακολουθήση να το πράττη αυτό ώσπου να επιτευχθή σωτηρία στον νέο κόσμο του Θεού. Η ζωτική ανάγκη για ομολογία ή επίδοσι μαρτυρίας ενώπιον των ανθρώπων για απόκτησι ζωής αιωνίου, βεβαιώνεται από τον Υιόν του Θεού:

«Πας όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει ομολογήσει αυτόν έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού. Όστις δε με αρνηθή ενώπιον των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει αρνηθή αυτόν ενώπιον των αγγέλων του Θεού.» Περαιτέρω εδήλωσε: «Διότι όστις αισχυνθή δι’ εμέ και δια τους λόγους μου εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου θέλει αισχυνθή δι’ αυτόν, όταν ελθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων.»—Λουκ. 12:8, 9· Μάρκ. 8:38.

Τι είναι αυτή η ομολογία; Δεν είναι απλή υπηρεσία χειλέων, χωρίς νοημοσύνη τυπικισμός, κενή τελετουργία. Πρέπει να είναι νοήμων ομολογία, πρέπει, δηλαδή, να γίνεται με κατανόησι της αληθείας και με σταθερή πίστι σ’ αυτήν. Πρέπει να είναι ομιλία που βγαίνει από το περίσσευμα της καρδιάς, καθώς είπε ο Ιησούς: «Διότι εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.» (Ματθ. 12:34) Από καρδιά που κατέχει θησαυρό αληθείας και πιστεύει σταθερά σ’ αυτήν, το στόμα θα λαλήση καλά πράγματα, εποικοδομητικά πράγματα. Επομένως, αφού ομολογία πρέπει ν’ ακολουθήση την πίστι, απλή πίστις δεν είναι αρκετή. Αφού πιστέψη, ο πιστός πρέπει να χρησιμοποιήση τις δυνάμεις της εκφράσεως που κατέχει, για να δώση μαρτυρία της πίστεώς του ενώπιον άλλων. Μόνο τότε ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός θα τον ομολογήση για σωτηρία.

Δεν θα υπήρχε Χριστιανοσύνη αν ο Ιησούς δεν είχε μιλήσει σε άλλους και δεν είχε μεταδώσει τις αλήθειες που έλαβε από τον Θεό. Ο Ιησούς έφερε ένα άγγελμα ελπίδος και ζωής, αλλ’ αν δεν είχε μεταδώσει αυτές τις θείες αλήθειες, τι λυπηρό πράγμα θα ήταν για μας! Αλλά έχομε αυτές τις αλήθειες και τη βάσι για μια σταθερή ελπίδα. Έτσι ο θεόπνευστος συγγραφεύς του βιβλίου της προς Εβραίους επιστολής μάς δίνει καλή συμβουλή: «Ας κρατώμεν την ομολογίαν της ελπίδος ασάλευτον.» «Δι’ αυτού λοιπόν ας αναφέρωμεν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού.» (Εβρ. 10:23· 13:15) Σημειώστε ότι «ομολογία» της πίστεως ενός Χριστιανού απαιτείται από τον Θεό και ότι πρέπει να είναι συνεχής, «πάντοτε».

Αυτή η δημοσία διακήρυξις που απαιτεί ο Θεός είναι δύο ειδών. Πρώτον, περιλαμβάνει δημοσία διακήρυξι ή ομολογία ενώπιον των ομοπίστων ενός Χριστιανού, εκείνων που πιστεύουν τα ίδια που κι αυτός πιστεύει. Ο αληθινός Χριστιανός πρέπει να ενθαρρύνη τους ομοπίστους του με δικές του εκφράσεις. Ο θεόπνευστος, λοιπόν, συγγραφεύς, αμέσως αφού εξήτασε την ανάγκη να κρατούμε ασάλευτη την ομολογία μας, εσυνέχισε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ. 10:24, 25) Ο Χριστιανός, λοιπόν, είναι ανάγκη να παρακινή τους ομοπίστους του σε καλά έργα· είναι ανάγκη να μιλή, να σχολιάζη, να ενθαρρύνη άλλους στις συναθροίσεις της εκκλησίας και σε άλλες ώρες συναδελφότητος. Όλα αυτά καταλήγουν σε αμοιβαία ενθάρρυνσι, επειδή όπως άλλοι ωφελούνται από τα σχόλιά σας, έτσι και σεις ο ίδιος οικοδομείσθε με τα σχόλιά των. Αυτή η ενθάρρυνσις σε αγάπη και καλά έργα πρέπει να γίνεται τακτικά: «Προτρέπετε αλλήλους καθ’ εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το “σήμερον”.»—Εβρ. 3:13.

ΜΙΛΩΝΤΑΣ Σ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Το να μιλήτε σε ομοπίστους είναι ένα πράγμα· αλλά τι πρέπει να λεχθή για την περίπτωσι που μιλείτε για θρησκεία σ’ εκείνους που διακρατούν μια διαφορετική πίστι από σας; Οι προσωπικές μας επιθυμίες δεν μπορούν να διέπουν το ζήτημα, επειδή ο Ιησούς Χριστός έδωσε το παράδειγμα για όλους τους αληθινούς Χριστιανούς· πρέπει να μιμηθούμε το παράδειγμά του, όπως δείχνει ο απόστολος Πέτρος, ‘ακολουθώντας τα ίχνη του’. (1 Πέτρ. 2:21) Τώρα ας σημειώσωμε προσεκτικά τι έκαμε και είπε ο Ιησούς, όταν μπήκε στη Ναζαρέτ και ήλθε σε μια συναγωγή. Άνοιξε τον ρόλο και ανέγνωσε από την προφητεία του Ησαΐα 61:1, 2, και την εφήρμοσε στον εαυτό του: «Και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον Ησαΐου του προφήτου· και ανοίξας το βιβλίον εύρε τον τόπον, όπου ήτο γεγραμμένον, “Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον Ιεχωβά ενιαυτόν”.» (Λουκ. 4:17-19, ΜΝΚ) Ο Ιησούς έδωσε το παράδειγμα κηρύττοντας, μιλώντας στους άλλους· και, εκτός αυτού, ο Ιησούς απέστειλε άλλους να διακηρύξουν τη βασιλεία του Θεού.

Οι ακόλουθοι του Ιησού δεν έμειναν σιωπηλοί σχετικά με όσα είχαν ακούσει από τον Υιόν του Θεού, αλλά έκαναν όλους εκείνους με τους οποίους ήρχοντο σε επαφή να μάθουν για τις θαυμάσιες προμήθειες του Θεού προς ζωήν. Θεωρούσαν τη Χριστιανοσύνη ως προσωπική, ναι, αλλά και από την άποψι ότι ήσαν κάτω από προσωπική υποχρέωσι να λαλούν τα καλά λόγια του Θεού στους άλλους. Όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης εφέρθησαν ενώπιον του ιδίου ακριβώς δικαστηρίου που είχε σκευωρήσει τον θάνατο του Κυρίου Ιησού, κατηγορήθησαν ότι μιλούσαν δημοσία για τον Χριστό· και πρόθυμα παρεδέχθησαν ότι η κατηγορία ήταν αληθής. Το δικαστήριο τότε έδωσε μια αυστηρή προειδοποίησι ότι δεν έπρεπε ποτέ να το επαναλάβουν αυτό. «Και καλέσαντες αυτούς, παρήγγειλαν εις αυτούς να μη λαλώσι καθόλου, μηδέ να διδάσκωσιν εν τω ονόματι του Ιησού. Ο δε Πέτρος και Ιωάννης αποκριθέντες προς αυτούς είπον, Αν ήναι δίκαιον ενώπιον του Θεού, να ακούωμεν εσάς μάλλον παρά τον Θεόν, κρίνατε· διότι ημείς δεν δυνάμεθα να μη λαλώμεν όσα είδομεν και ηκούσαμεν.»—Πράξ. 4:18-20.

Όχι, ποτέ στη Γραφή δεν βρίσκομε τους ακολούθους του Ιησού να λέγουν: ‘Η θρησκεία μου είναι προσωπική· αρνούμαι να την συζητήσω.’ Ακριβώς το αντίθετο! Φρονούσαν ότι ήσαν κάτω από προσωπική υποχρέωσι να μιλούν στους άλλους, και ορθώς φρονούσαν έτσι· διότι ο Ιησούς εδίδαξε τους ακολούθους του να είναι ομιληταί, διαγγελείς, κήρυκες, διάκονοι, μεταδόται του ευαγγελίου. Και δεν ήσαν μήπως τα τελευταία αναγεγραμμένα λόγια του Ιησού Χριστού, προτού αναληφθή στον ουρανό, σχετικά με την ανάγκη να μιλούν; Πράγματι ήσαν. Τα βαρυσήμαντα εκείνα λόγια, που αναγράφονται στις Πράξεις 1:8, 9, ήσαν: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια, και έως εσχάτου της γης.» Αληθινά, ένας Χριστιανός δεν μπορεί να παύση να μιλή, δεν μπορεί να παύση να δίνη μαρτυρία για τις αλήθειες της βασιλείας του Θεού.

ΠΡΑΟΤΗΣ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΣΑΣ

Μερικοί μπορεί να φρονούν ότι δεν πρέπει να συζητούν για τη θρησκεία επειδή αυτό μπορεί να οδηγήση σε επιχειρηματολογία, που καταλήγει σε περισσότερον ερεθισμό παρά φως. Αλλά δείχνει μήπως η Γραφή ότι οι Χριστιανοί πρέπει να παραμένουν σιωπηλοί για μια τέτοια αιτία; Ποτέ! Ο απόστολος Παύλος διεκήρυξε: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν.» (2 Τιμ. 2:24, 25) Ο αληθινός Χριστιανός δεν ερεθίζεται, δεν οργίζεται και δεν διαταράσσεται, όταν μιλή για Βιβλικές αλήθειες. Δεν πρέπει να μάχεται. Πρέπει να είναι «πράος προς πάντας», και πρέπει να μιλή «μετά πραότητος» σ’ εκείνους που δεν είναι ευνοϊκά διατεθειμένοι. Τότε δεν θα υπάρχουν ερεθιστικά επιχειρήματα.

Αν άνθρωποι μάς ερωτούν για την ελπίδα μας, τι πρέπει να κάμωμε; Αν λατρεύωμε τον Θεό της Γραφής, θα κάμωμε εκείνο που λέγει ο απόστολος Πέτρος: «Έστε πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Μιλείτε, λοιπόν, για την ελπίδα σας, κάνοντας τούτο «μετά πραότητος».

Υπάρχει και μια άλλη ζωτική αιτία για την οποία οι Χριστιανοί δεν μπορούν να παύσουν να μιλούν: Η ανάγκη να προειδοποιήσουν άλλους για την επικείμενη καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων στον παγκόσμιο πόλεμο του Θεού, τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος. Ζωές διακυβεύονται! Όπως ακριβώς ο Νώε ησθάνετο την επείγουσα ανάγκη να μιλήση πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, έτσι και οι αληθινοί λάτρεις του Θεού σήμερα αισθάνονται την επείγουσα ανάγκη της καταστάσεως. Γνωρίζουν ότι ο Ιησούς προείπε για τις ημέρες μας ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος». Προτού έλθη το τέλος στον Αρμαγεδδώνα, τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού πρέπει να διακηρυχθούν σε όλα τα έθνη. Η προειδοποιητική μαρτυρία πρέπει να δοθή. Αν κανείς γνωρίζη για τον σκοπό του Θεού να καταστρέψη αυτόν τον κόσμο και όμως δεν προειδοποιεί άλλους, τότε η αρχή του θεμελιώνεται στο Ιεζεκιήλ 3:17, 18, δείχνει ότι ο Θεός θα κρατήση αυτό το άτομο υπεύθυνο—υπεύθυνο επειδή παρέμεινε σιωπηλό όταν έπρεπε να χρησιμοποιήση τις εκφραστικές του δυνάμεις για να προειδοποιήση άλλους. Επειδή ο απόστολος Παύλος δεν συνεστάλη να λαλήση τις αλήθειες του Θεού στους άλλους, αλλ’ ακόμη και εδίδαξε «κατ’ οίκους», μπορούσε να πη: «Είμαι καθαρός από του αίματος πάντων· διότι δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού.» Μπορούμε να είμεθα καθαροί «από του αίματος πάντων» μιλώντας για την ελπίδα της Βασιλείας και για το τι θα κάμη γρήγορα η βασιλεία σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο.—Ματθ. 24:14· Πράξ. 20:20, 26, 27.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΜΩΜΕ

Τι πρέπει να γίνη αν κανείς βρίσκη τον εαυτό του να έχη την τάσι να παρεκκλίνη από το να μιλή για τη Γραφή; Λάβετε άμεσα μέτρα για να θεραπεύσετε την κατάστασι. Με δυο λόγια, λάβετε μέτρα για ν’ αποκτήσετε περισσότερη γνώσι του λόγου του Θεού, επειδή πολλά άτομα αρνούνται να συζητήσουν για την ελπίδα των επειδή έχουν έλλειψι γνώσεως. Αν η θρησκεία ενός ατόμου είναι πολύ ενδόμυχη, ώστε να μη συζητήται, τότε η θρησκεία αυτή δεν βασίζεται στη Γραφή, αλλά στο αίσθημα, στο συναίσθημα, στη συγκίνησι. Η αληθινή θρησκεία της Γραφής είναι λογική, πραγματική και μεταδόσιμη· αλλ’ ο Χριστιανός πρέπει ν’ αποκτήση γνώσι, ώστε να μπορή να μιλήση στους άλλους για την ελπίδα του.

Πώς, λοιπόν, πρέπει ν’ αντιδράσετε όταν κάποιος άλλης πίστεως σας πλησιάζη για να μιλήση για τη θρησκεία; Αν λατρεύετε τον Θεό της Γραφής, θ’ ακούσετε ήσυχα, και έπειτα, στην κατάλληλη στιγμή, θα λάβετε την ευκαιρία να εκφράσετε την ελπίδα σας. Θέσατε ερωτήματα, όταν άλλοι άνθρωποι μιλούν σ’ εσάς, όπως το γιατί πιστεύουν ωρισμένη δοξασία. Ας σας δείξουν από τη Γραφή ποια είναι η ελπίδα των. «Μετά πραότητος» δείξτε σε άλλα άτομα την ελπίδα σας για τη Βασιλεία.

Αν πρέπει να μιλήσετε σε κάποιον για την ελπίδα σας και αυτός λέγη: «Δεν συζητώ για τη θρησκεία επειδή είναι κάτι το πολύ προσωπικό», θα μπορούσατε να πήτε: «Ναι, η θρησκεία ασφαλώς περιλαμβάνει προσωπική πεποίθησι· αλλά επειδή δεν έχω αντίρρησι να συζητήσω τη δική μου πίστι—πράγματι αποτελεί μέρος της πίστεώς μου το να την συζητώ—θα επιθυμούσα να σας πω τι μου έφερε ελπίδα και ευτυχία.»

Οι αληθινοί Χριστιανοί απλούστατα «δεν μπορούν να παύσουν να μιλούν για τα πράγματα» που αφορούν τον Θεό και τη βασιλεία του. Αν ένα άτομο αρνήται να συζητήση για τη θρησκεία, δεν λατρεύει τον Θεό της Γραφής, και βαδίζει προς μια κατεύθυνσι εκ διαμέτρου αντίθετη προς ό,τι διδάσκουν οι Γραφές. Η καρδιά περιλαμβάνεται, ναι, αλλά «με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.»—Ρωμ. 10:10.

Ένα Βλέμμα στον Μορμονισμό

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ Εκκλησία των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας πολύ απέχει από το να είναι μια ασήμαντη θρησκευτική οργάνωσις. Έχοντας στο 1960 περισσότερα από ενάμισυ εκατομμύριο μέλη, είναι πράγματι αρκετά μεγάλη για να καταστήση την παρουσία της αισθητή στον σύγχρονο αυτόν κόσμο. Η ένζηλος δράσις 6.000 ολοχρονίων ιεραποστόλων και περισσοτέρων από 7.000 ημιχρονίων ιεραποστόλων έχει φέρει τον Μορμονισμό σ’ επαφή με ανθρώπους πολλών χωρών, οι οποίοι σχεδόν τίποτα δεν γνωρίζουν γι’ αυτόν. Προς όφελός των, ας ρίξωμε από κοντά ένα βλέμμα σ’ αυτόν.

Οι Μορμόνοι, ισχυριζόμενοι ότι αποτελούν μια σαφώς διακρινόμενη διαφορετική θρησκευτική οργάνωσι, αποκρούουν έντονα οποιαδήποτε σχέσι με τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό. Ο ιδρυτής των, Ιωσήφ Σμιθ, είχε πεισθή ότι δεν υπήρχε αλήθεια ούτε στη μία ούτε στην άλλη απ’ αυτές τις μεγάλες θρησκευτικές διαιρέσεις του «Χριστιανικού κόσμου». Οι Μορμόνοι, καυχώμενοι για το ότι διαφέρουν από τις άλλες εκκλησίες, θεωρούν την εκκλησία τους ως την αποκατάστασι της εκκλησίας του Χριστού, η οποία, όπως πιστεύουν, κατεστράφη όταν πέθαναν οι απόστολοι. Λησμονώντας ότι ο Χριστός είναι το κύριο θεμέλιο της εκκλησίας του, συμπεραίνουν ότι η εκκλησία δεν θα μπορούσε να υπάρχη χωρίς τους ζώντας αποστόλους ως θεμέλιο. Πιστεύουν ότι η αποκατάστασις της εκκλησίας του Χριστού άρχισε όταν ο Ιωσήφ Σμιθ είχε οράματα ουρανίων αγγελιαφόρων.

Στο έτος 1820 ο Ιωσήφ Σμιθ είχε το πρώτο του όραμα. Ισχυρίσθη ότι, όταν ήταν μόνος μέσα στα δάση, είδε όραμα δύο λαμπερών προσωπικοτήτων που έστεκαν πάνω του και του είπαν να μην ενωθή με καμμιά εκκλησία. Αυτά τα πρόσωπα, όπως προβάλλεται η αξίωσις, ήσαν ο ουράνιος Πατήρ και ο Υιός του, Ιησούς Χριστός. Ύστερ’ από τρία χρόνια είπε ότι είδε άλλο ένα όραμα. Αυτή τη φορά ήταν ένας ουράνιος αγγελιαφόρος που αυτωνομάζετο «Μορόνι» και του είπε για ένα κρυμμένο βιβλίο γραμμένο σε χρυσές πλάκες. Ακολουθώντας τις οδηγίες του αγγελιαφόρου, είπε, εξήγαγε τις πλάκες από τον κρυψώνα τους αφού επερίμενε επί τέσσερα χρόνια. Το χρυσό αυτό βιβλίο υποτίθεται ότι είναι «το Βιβλίον του Μορμόνου».

Ο Ιωσήφ Σμιθ ισχυρίσθη ότι είχε κι άλλο όραμα στο έτος 1829, οπότε του ενεφανίσθη ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ως ουράνιος αγγελιαφόρος, και απένειμε σ’ αυτόν και στον σύντροφό του, Όλιβερ Κάουντερυ, το ιερατείον του Ααρών, μετά το οποίον αλληλοεβαπτίσθησαν μυστικά. Αυτή η αξίωσις έγινε παρά το γεγονός ότι η Αγία Γραφή λέγει ότι το Ααρωνικόν ιερατείον άλλαξε, όταν ο Ιησούς ετερμάτισε τον Μωσαϊκό νόμο. Αυτό το όραμα κι ένα επόμενο τριών αποστόλων πιστεύεται ότι έδωσε σ’ αυτούς τους δύο άνδρες εξουσία ν’ αποκαταστήσουν την εκκλησία του Χριστού.—Εβρ. 7:11, 12, 18.

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Οι Μορμόνοι ομολογούν ότι παραδέχονται την Αγία Γραφή ως τον εμπνευσμένο λόγο του Θεού, αλλά σπεύδουν να καθορίσουν το είδος της παραδοχής των αυτής λέγοντας: «Πιστεύομε ότι η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού εφόσον μεταφράζεται ορθώς.» Αυτή η υπεκφυγή τους επιτρέπει ν’ απορρίπτουν κάθε Γραφική δήλωσι που αντίκειται στη Μορμονική διδασκαλία. Έτσι οι Μορμονικές διδασκαλίες και τα συγγράμματα κατέστησαν ο κάλαμος μετρήσεως της αληθείας.

Από την εποχή της μεταφράσεως της Γραφής Βασιλέως Ιακώβου, η γνώσις των Βιβλικών γλωσσών εβελτιώθη πολύ και ανευρέθησαν χιλιάδες παλαιοτάτων χειρογράφων της Βίβλου. Οι παράγοντες αυτοί κατέστησαν δυνατές τις σύγχρονες μεταφράσεις της Βίβλου με ακρίβεια κειμένου πλησιέστατη προς τα πρωτόγραφα συγγράμματα. Η Αγία Γραφή είναι ένας αξιόπιστος οδηγός και δεν χρειάζεται ούτε τα απόκρυφα συγγράμματα της Καθολικής εκκλησίας ούτε το Βιβλίον του Μορμόνου για να την καταστήσουν πλήρη.—2 Τιμ. 3:16, 17.

Όπως η Καθολική εκκλησία, που αρνείται να παραδεχθή την Αγία Γραφή ως τη μόνη αυθεντία σε θρησκευτικές δοξασίες, έτσι και οι Μορμόνοι επιμένουν ότι υπάρχουν κι άλλες αυθεντίες ισοβάθμιες με την Αγία Γραφή. Αυτή η άποψις είναι ζωτική σε κάθε θρησκεία που έχει διδασκαλίες, οι οποίες στερούνται Γραφικής υποστηρίξεως. Ο Ουάλλας Φ. Μπέννετ, στο βιβλίο του Γιατί Είμαι ένας Μορμόνος, εκφράζει τη Μορμονική άποψι όταν λέγη: «Αναγνωρίζομε τα όρια της Γραφής καθώς και την αξία της. Δεν αποδίδομε τελεσίδικον κύρος σε οποιαδήποτε από τις δηλώσεις της, διότι πιστεύομε ότι ο Θεός έχει ανασυστήσει την εξουσία του να ομιλούμε εν τω ονόματί του και την επανέδωσε σε δικαίους ανθρώπους.» Πάνω στο ίδιο αυτό θέμα, ο Ιωσήφ Σμιθ, ο Νεώτερος, εξέθεσε τα εξής στο βιβλίο Τεκμηριωμένη Ιστορία της Εκκλησίας: «Είπα στους αδελφούς ότι το Βιβλίον του Μορμόνου ήταν το ορθότερο από κάθε άλλο βιβλίο στη γη και ο κεντρικός λίθος της θρησκείας μας, κι ένας άνθρωπος θα επλησίαζε περισσότερο τον Θεό εμμένοντας στα διδάγματα αυτού μάλλον παρά οποιουδήποτε άλλου βιβλίου.» Μήπως η Αγία Γραφή δεν πρέπει να είναι ο κεντρικός λίθος της Χριστιανικής πίστεως;

Η Γραφική περικοπή του Ιεζεκιήλ 37:16, 17 χρησιμοποιείται από τους Μορμόνους προς απόδειξιν του ισχυρισμού των ότι η Αγία Γραφή και το Βιβλίον του Μορμόνου προελέχθησαν προφητικά. Διισχυρίζονται ότι οι δύο ράβδοι, για τις οποίες ομιλεί ο προφήτης Ιεζεκιήλ παριστάνουν αυτά τα δύο βιβλία. Αλλά οι ράβδοι της προφητείας του Ιεζεκιήλ δεν σχετίζονται με βιβλία, το γεγονός δε αυτό τονίζεται απ’ τον ίδιον τον Ιεζεκιήλ. Αυτός προώρισε τη μία ράβδο για τον Ιούδα, η δε άλλη ήταν η «ράβδος του Εφραΐμ.» Η φυλή του Εφραΐμ προήρχετο από τον Ιωσήφ κι έγινε η κεφαλή των δέκα φυλών που απεσπάσθησαν στις ημέρες του Βασιλέως Ιεροβοάμ. Λόγω της ηγεσίας αυτής, το όνομα Εφραΐμ έφθασε να εφαρμόζεται στο δεκάφυλο βασίλειο. Μετά την απελευθέρωσι των Ισραηλιτών από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνος, οι δέκα φυλές ενώθηκαν πάλι με τις άλλες δύο φυλές και τους Λευίτας. Η επανένωσις αυτή των βασιλείων του Ισραήλ, βορείου και νοτίου, ήταν εκείνο που προείπε ο Ιεζεκιήλ, όταν είπε ότι οι δύο ράβδοι θα εγίνοντο μία ράβδος. Η Γραφή, λοιπόν, δεν υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι και κάποιο άλλο θρησκευτικό βιβλίο είναι ίσου κύρους με αυτήν.

Η ΙΔΕΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ

Ο Ιησούς Χριστός είπε σχετικά με τον Πατέρα του, στο κατά Ιωάννην 4:24, «Ο Θεός είναι πνεύμα». Οι Μορμόνοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός δεν είναι πνεύμα αλλά πρόσωπον από σάρκα και οστά. «Εκείνο που θέλω να σας εντυπώσω», είπε ο Ιωσήφ Σμιθ στο περιοδικό Λόγκαν Τζόρναλ της 14ης Μαρτίου 1911, «είναι ότι ο Θεός είναι πραγματικός, ένα πρόσωπο με σάρκα και οστά, όπως είμεθα σεις κι εγώ. Ο Χριστός είναι το ίδιο, αλλά το Άγιον Πνεύμα είναι ένα πρόσωπο πνεύματος.» Αυτοί οι τρεις αποτελούν, κατά τη Μορμονική δοξασία, μια τριάδα ή μια θεότητα, αλλ’ όχι με τον ίδιο τρόπο της τριάδος που αντιλαμβάνεται ο Καθολικισμός. Η Μορμονική τριάς συνίσταται από τρία διακεκριμένα πρόσωπα, που είναι ενωμένα κατά τον σκοπό. Χαρακτηρίζουν και τα τρία ως Θεόν τον Πατέρα, Θεόν τον Υιόν και Θεόν το Άγιον Πνεύμα.

Οι Μορμόνοι υποδεικνύουν τη Γραφική δήλωσι ότι ο άνθρωπος εδημιουργήθη κατ’ εικόνα Θεού ως απόδειξιν του ισχυρισμού των ότι ο Θεός έχει σώμα με σάρκα και οστά, αλλ’ αυτό το συμπέρασμα δεν συμφωνεί με τις Γραφές. Το ότι είναι κατ’ εικόνα Θεού δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος και ο Θεός είναι όμοιοι στην ουσία. Τα σάρκινα σώματα είχαν διαμορφωθή για ζωή επάνω στη γη, όχι για ύπαρξι στο πνευματικό βασίλειο. Γι’ αυτό είπε ο Παύλος: «Άλλη μεν η δόξα των επουρανίων, άλλη δε η των επιγείων.» (1 Κορ. 15:40) Ο άνθρωπος μοιάζει τον Θεό διότι απεικονίζει τις ιδιότητες του Θεού, που κάνουν τον άνθρωπο ανώτερον από τα κτήνη.

Τίποτα δεν επιτυγχάνεται με τον ισχυρισμό ότι τα ουράνια σώματα του Θεού και του Χριστού είναι σαρξ και οστά μάλλον παρά σαρξ και αίμα. Σώματα από σάρκα και οστά δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς αίμα, διότι η Γραφή λέγει: «Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι». (Λευιτ. 17:11) Ένα σώμα από σάρκα και οστά θα ήταν επομένως νεκρό. Είναι εξίσου αδύνατο για ένα σώμα σαρκός και οστέων να είναι στην ουράνια βασιλεία όσο αδύνατον είναι αυτό και για ένα σώμα σαρκός και αίματος. Ο απόστολος Παύλος το διασαφηνίζει αυτό, όταν λέγη ειδικά ότι σαρξ δεν μπορεί να πάη εκεί. «Σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν.»—1 Κορ. 15:50.

Ο αναστημένος Ιησούς Χριστός δεν είχε σάρκινο σώμα όταν ήλθε στην παρουσία του Θεού μετά την ανάληψί του. Ο Πέτρος τονίζει ότι ο Χριστός ανεστήθη με πνευματικό σώμα, όχι με υλικό σώμα σαρκός και οστέων χωρίς αίμα. «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος.» (1 Πέτρ. 3:18) Εξετάστε επίσης τη μαρτυρία του Παύλου: «Ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν». (1 Κορ. 15:45) Τα σάρκινα σώματα, που είχε ο Ιησούς επάνω στη γη μετά την ανάστασί του, ήσαν υλοποιήσεις όπως εκείνες που εγίνοντο από αγγέλους σε πολλές περιπτώσεις ως τον πρώτον αιώνα. Ο Ιησούς είχε τη δυνατότητα να πραγματοποιή ένα σάρκινο σώμα.

Το αντι-γραφικό συμπέρασμα του Μορμονισμού ότι ο Θεός έχει σώμα σαρκός και οστέων ωδήγησε στον ισχυρισμό ότι ο Θεός ήταν κάποτε άνθρωπος. Ο Ιωσήφ Σμιθ, ο Νεώτερος, είπε στο περιοδικό Χρόνοι και Καιροί της 15ης Αυγούστου 1844: «Είναι η πρώτη αρχή του ευαγγελίου το να γνωρίζωμε με βεβαιότητα τον χαρακτήρα του Θεού και να γνωρίζωμε ότι μπορούμε να συνδιαλεχθούμε με αυτόν, όπως ένας άνθρωπος συνδιαλέγεται με άλλον και ότι ο Θεός ήταν κάποτε άνθρωπος όπως εμείς· ναι, ότι ο ίδιος ο Θεός, ο Πατήρ όλων μας, διέμενε σε μια γη, όπως κι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.» Για να υποστηρίξουν αυτή την άποψι οι Μορμόνοι είναι αναγκασμένοι να ανατρέξουν στα ίδια των συγγράμματα μάλλον παρά στην Αγία Γραφή.

Η αντίληψις ότι υπάρχει μια θεότης από τρεις Θεούς, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα, επίσης δεν έχει βάσι στη Γραφή. Η Βίβλος διδάσκει ότι υπάρχει μόνον ένας Θεός, ο οποίος είναι και θα είναι πάντοτε χωρίς όμοιον. «Αλλ’ εις ημάς είναι είς Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν· και είς Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα, και ημείς δι’ αυτού.» (1 Κορ. 8:6) Ο Ιησούς Χριστός, αντί ν’ αποτελή μέρος μιας θεότητος και τελικά να εξισώνεται με τον Πατέρα, είναι ένα πλάσμα, που, όπως και τ’ άλλα πλάσματα, αποβλέπει στον Πατέρα ως Θεόν του και υπόκειται αιωνίως σ’ αυτόν. Γι’ αυτό είπε στη Μαρία: «Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεόν μου και Θεόν σας.»—Ιωάν. 20:17· 1 Κορ. 15:28.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

Όπως ο Ινδουισμός κι ο Βουδδισμός, έτσι κι ο Μορμονισμός πιστεύει ότι η ύπαρξις ενός ανθρώπου εκτείνεται πριν από την ημέρα της γεννήσεώς του και πέραν της ημέρας του θανάτου του, πράγμα που αποτελεί μια μακρά προχώρησιν αντιλήψεως. Αυτό το βασίζουν στον ισχυρισμό των ότι το πνεύμα του ανθρώπου είναι αθάνατον. Σχετικά με τούτο, ο Στέφανος Λ. Ρίτσαρντς, ένας από τους προέδρους των Μορμόνων, είπε: «Κατά την αντίληψί των, το πνεύμα του ανθρώπου όχι μόνο ποτέ δεν πεθαίνει αλλά και ζη δια μέσου καταστάσεων αιωνίας προόδου. Οτιδήποτε μαθαίνεται ή αποκτάται στη ζωή ενός ανθρώπου, συνεχίζεται σε μια επόμενη ζωή. Η καταδίκη ή ‘κατάκρισης’ δεν είναι παρά μια επιβράδυνσις της προόδου. Η Καλωσύνη επιταχύνει την πρόοδο—η κακία την επιβραδύνει. Δεν υπάρχει αντιληπτός περιορισμός στα επιτεύγματα του καλού. Μπορούν τελικά να γίνουν δια της προόδου τόσον νοήμονες και τόσον παντοδύναμοι όσον ο Θεός ο ίδιος.» Ένας άλλος εκπρόσωπος των Μορμονών, ο Τζέημς Ε. Τάλματζ, εδήλωσε: «Υπάρχει στον άνθρωπο ένα αθάνατο πνεύμα που έζησε ως ένα νοητικόν ον προτού σχηματισθή το σώμα, και αυτό θα εξακολουθήση να υπάρχη ως το ίδιο αθάνατο άτομο μετά τη φθορά του σώματος.»

Η Γραφή είναι πολύ σαφής στο να καταστήση γνωστό το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρχε στο πνευματικό βασίλειο προτού γίνη άνθρωπος. Αν αυτό το ίδιο ίσχυε για όλους τους ανθρώπους, δεν θα το διεσαφήνιζε επίσης η Γραφή; Αν μια τέτοια δοξασία ήταν αληθινή, θα ήταν τόσο μεγάλης σπουδαιότητος ώστε η Γραφή ασφαλώς θα την ανέφερε, αλλά τίποτα δεν λέγει περί του ότι οι άνθρωποι είχαν προανθρώπινη ύπαρξι.

Ωστόσο οι Μορμόνοι επικαλούνται ένα ερώτημα, που ετέθη από τους μαθητάς του Ιησού για ένα τυφλόν ως απόδειξι προϋπαρξίας. Το Γραφικό εδάφιο που χρησιμοποιούν είναι το κατά Ιωάννην 9:1-3, που λέγει: «Και ενώ ανεχώρει, είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής. Και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού, λέγοντες, Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ώστε να γεννηθή τυφλός; Απεκρίθη ο Ιησούς, Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού». Αλλ’ ο Ιησούς δεν είπε ότι είχαν την ορθή ιδέα. Μάλλον, τους διώρθωσε όταν είπε ότι ούτε ο άνθρωπος εκείνος ούτε οι γονείς του είχαν αμαρτήσει. Πιθανώς αυτοί οι μαθηταί επίστευαν σε μερικούς Ραββίνους ότι ένα άτομο μπορεί ν’ αμαρτήση στην κοιλία της μητρός του πριν γεννηθή. Εφόσον ο στοχασμός των ήταν εσφαλμένος, το ερώτημά των δεν υποστηρίζει τη δοξασία της προϋπαρξίας.

Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας για τον Ησαύ και τον Ιακώβ, υπεστήριξε τη Γραφική άποψι ότι η ύπαρξις ενός ανθρώπου αρχίζει στη γέννησί του και όχι σε κάποιο πνευματικό βασίλειο πριν από τη γέννησί του. Ο Παύλος είπε: «Πριν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πριν πράξωσι τι αγαθόν ή κακόν.» (Ρωμ. 9:11) Αν αυτοί είχον προανθρώπινη ύπαρξι, ο Παύλος δεν θα το έλεγε αυτό. Ο ίδιος ο Ιησούς κατέδειξε ότι οι άνθρωποι δεν προέρχονται από τα άνω πνευματικά βασίλεια, όπως αυτός. Στους Ιουδαίους είπε: «Σεις είσθε εκ των κάτω, εγώ είμαι εκ των άνω. Σεις είσθε εκ του κόσμου τούτου, εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου τούτου.»—Ιωάν. 8:23.

Επίσης, η πίστις των Μορμόνων, ότι το πνεύμα ενός ανθρώπου χωρίζεται από το σώμα του στον θάνατο και συνεχίζει την ύπαρξί του σ’ έναν τόπο καλούμενο «παράδεισο», όπου του δίδεται ευκαιρία ν’ ακούση το ευαγγέλιο και να μετανοήση για τις αμαρτίες του, δεν βρίσκει υποστήριξι στον λόγον του Θεού. Η Γραφή λέγει ότι οι νεκροί δεν μπορούν να σκεφθούν και να λάβουν αποφάσεις. Σημειώστε τι είναι γραμμένο στον Ψαλμό 146:4: «Το πνεύμα αυτού εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα οι διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» Εφόσον αφανίζονται οι διαλογισμοί του, το πνεύμα του δεν θα μπορούσε να είναι κάτι που συνεχίζει τη συνειδητή του υπάρξι, αλλ’ αντιθέτως είναι η απρόσωπη δύναμις της ζωής. Έν’ άλλο Γραφικό εδάφιο λέγει: «Αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν.» (Εκκλησ. 9:5) Η ελπίς για τους νεκρούς είναι η ανάστασις, μια αφύπνισις απ’ τον θάνατο στη ζωή.

Τα λόγια του Πέτρου στην επιστολή 1 Πέτρου 4:6, επίσης, δεν υποστηρίζουν τη Μορμονική άποψι. Ο Πέτρος δεν ωμιλούσε για τα πνεύματα των νεκρών όταν είπε: «Επειδή δια τούτο εκηρύχθη το ευαγγέλιον και προς τους νεκρούς, δια να κριθώσι μεν κατά ανθρώπους εν σαρκί.» Εφόσον οι φυσικώς νεκροί «δεν γνωρίζουσιν ουδέν,» οι νεκροί που μνημονεύονται ενταύθα είναι οι ίδιοι νεκροί που εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «Άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς,» και οι ίδιοι που εννοούσε ο Παύλος, όταν είπε: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν [ο Θεός].» Ζώντα άτομα, που είναι νεκρά στα όμματα του Θεού λόγω των αμαρτιών των, μπορούν ν’ ακούσουν το ευαγγέλιο, να σκεφθούν και να μετανοήσουν. «Τα πνεύματα τα εν τη φυλακή», στα οποία εκήρυξε ο Ιησούς ήσαν πεπτωκότες άγγελοι, όχι πνεύματα νεκρών ανθρώπων.—Ματθ. 8:22· Εφεσ. 2:1· 1 Πέτρ. 3:18, 19.

ΓΑΜΟΣ

Λόγω της αντιγραφικής πίστεως ότι η συνειδητή ύπαρξις του ανθρώπου συνεχίζεται μετά θάνατον, προβάλλεται από τους Μορμόνους ο ισχυρισμός ότι ο γαμήλιος δεσμός συνεχίζεται μετά θάνατον. Ο Ουάλλας Μπέννετ λέγει: «Οι Μορμόνοι πιστεύουν ότι, όταν η τελετουργία γίνεται σ’ ένα ναό, από έναν που έχει την απαιτούμενη εξουσία, η ένωσις είναι αιώνια σε διάρκεια και εκτείνεται πέραν του θανάτου.» Τίποτα δεν υπάρχει στη Γραφή που να επιβεβαιώνη αυτό το συμπέρασμα.

Αντίθετα προς τη διδασκαλία των Μορμόνων, η Γραφή αποκαλύπτει ότι ο θάνατος διαλύει τον δεσμόν του γάμου. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 7:2 είναι γραμμένο: «Η ύπανδρος γυνή είναι δεδεμένη δια του νόμου με τον άνδρα ζώντα· εάν δε αποθάνη ο ανήρ, απαλλάττεται από του νόμου του ανδρός.» Δεν την δεσμεύει πια ο γαμήλιος δεσμός με αυτόν. Σημειώστε επίσης τι είπε ο Ιησούς Χριστός: «Εν τη αναστάσει ούτε νυμφεύονται, ούτε νυμφεύουσιν, αλλ’ είναι ως άγγελοι του Θεού εν ουρανώ.» (Ματθ. 22:30) Εφόσον γίνονται σαν τους αγγέλους ως προς τον γάμον, είναι άγαμοι. Ο Μπρίγκαμ Γιώνγκ παρεδέχθη τον άγαμο βίον των αγγέλων όταν είπε: «Αυτοί είναι άγαμοι, χωρίς οικογένειες ή βασίλεια στα οποία να βασιλεύουν.» Η αλήθεια του πράγματος είναι ότι ο θάνατος τερματίζει τον γαμήλιο δεσμό.

ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΕΡΓΟΝ

Πολύ ιεραποστολικό έργον γίνεται από τους Μορμόνους για τη διάδοσι των δοξασιών των, αλλά κανείς στην εκκλησία των Μορμόνων δεν κάνει το ιεραποστολικό έργον προορισμό του ή μόνιμη ενασχόλησί του, όπως έκαμε ο Ιησούς κι ο απόστολος Παύλος. Οι ιεραπόστολοι είναι συνήθως νεαροί, γύρω στα είκοσι τους χρόνια, οι οποίοι δαπανούν δύο έτη σε Αγγλόφωνες χώρες και δυόμισυ έτη σε χώρες όπου ομιλείται διάφορη γλώσσα. Μετά απ’ αυτή τη βραχεία διαμονή, επιστρέφουν στους τόπους των για να επαναλάβουν το δικό τους πρότυπτο διαβιώσεως στην κοινότητά τους.

Στη διάρκεια της πραμονής των σε μια χώρα οι ιεραπόστολοι εργάζονται κατά ζεύγη, κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι. Όταν ένας οικοδεσπότης τούς καλή μέσα, προβαίνουν στη διεξαγωγή, με φιλικό τρόπο, μιας σειράς μαθημάτων στις δοξασίες της εκκλησίας των με τον αντικειμενικό σκοπό να προσηλυτίσουν τον οικοδεσπότη στη θρησκεία των. Μολονότι ο οικοδεσπότης μπορεί ν’ απολαμβάνη τη φιλία των και να φθάση στο να εξαρτάται απ’ αυτούς για πνευματική εκπαίδευσι και καθοδήγησι, αυτοί δεν ενδιαφέρονται αρκετά γι’ αυτόν, ώστε να παραμείνουν στη χώρα πέραν των δύο ή δυόμισυ ετών που απαιτούνται απ’ αυτούς. Όταν φεύγουν, ο οικοδεσπότης ανατίθεται σε μια νέα σειρά ιεραποστόλων, αν φθάση νέα σειρά.

Δεν μπορεί να υπάρξη αμφισβήτησις για την ειλικρίνεια των Μορμόνων στις δοξασίες των, αλλ’ η ειλικρίνεια δεν καθιστά αληθείς τις δοξασίες των. Η αλήθεια δεν αποκαθίσταται με την ατομική πεποίθησι. Πολλά άτομα από τις ημέρες των αποστόλων ισχυρίσθησαν ότι είχαν οράματα και ήσαν προφήται του Θεού. Η ακλόνητη πεποίθησις εκείνων που τους επίστεψαν δεν κατέστησε αληθείς τις διδασκαλίες των ανθρώπων αυτών. Συνήθως οι αυτόκλητοι αυτοί προφήται διεκήρυξαν τα ίδια των συγγράμματα ως αγίαν γραφήν αντί ν’ ανεύρουν υποστήριξι των διδασκαλιών των στην Αγία Γραφή, όπου δεν δίδεται τοιαύτη. Η καλύτερη προστασία από τέτοιες πλάνες είναι η αντιπαραβολή των θρησκευτικών διδασκαλιών με την Αγία Γραφή. Χρησιμοποιείτε αυτήν ως την ράβδον μετρήσεως της αληθείας. Ακολουθείτε τη συμβουλή του Ιωάννου: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήταί εξήλθον εις τον κόσμον.»—1 Ιωάν. 4:1.

Εκτίμησις για τη «Μετάφρασι Νέου Κόσμου» Σ’ Ένα Μοτέλ

Ένας σκαπανεύς διάκονος από το Κολοράντο γράφει: «Έκαμα μια επίσκεψι με μια αδελφή σ’ ένα μέρος, όπου οι άνθρωποι είχαν ένα μοτέλ. Ενώ χρησιμοποιούσα τη Βίβλο μου της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, ο άνθρωπος την πρόσεξε και ρώτησε γιατί ήταν απλούστερη από τη δική του Βίβλο. Του εξήγησα. Μου είπε: ‘Θέλω μια, και, μάλιστα με την ευκαιρία αυτή, θέλω μια για κάθε δωμάτιο του μοτέλ. Πόσο στοιχίζουν;’ Του απήντησα ένα δολλάριο. Μου είπε: ‘Φέρε μου ένα κιβώτιο’.»

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Αύγουστο

16 Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού.—Ρωμ. 15:10. Σ 15/3/62 25-27α

17 Κηρύξατε τούτο εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, διεγείρατε τους μαχητάς, ας πλησιάσωσιν, ας αναβαίνωσι πάντες οι άνδρες του πολέμου· σφυρηλατήσατε τα υνία σας εις ρομφαίας, και τα δρέπανά σας εις λόγχας· ο αδύνατος ας λέγη, Εγώ είμαι δυνατός.—Ιωήλ 3:9, 10. Σ 1/4/62 51-53

18 Ο Ιεχωβά φυλάττει τους πιστούς . . . Ανδρίζεσθε, και ας κραταιωθή η καρδία σας, πάντες οι ελπίζοντες επί τον Ιεχωβά.—Ψαλμ. 31:23, 24, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 5, 6

19 Ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού.—Πράξ. 15:14. Σ 1/3/62 21, 22

20 Συ τις είσαι όστις κρίνεις ξένον δούλον; εις τον ίδιον αυτού κύριον ίσταται ή πίπτει· θέλει όμως σταθή· διότι ο Ιεχωβά είναι δυνατός να στήση αυτόν.—Ρωμ. 14:4, ΜΝΚ. Σ 1/9/61 7

21 Ο . . . δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται αλλά να ήναι πράος προς πάντας, . . . ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.—2 Τιμ. 2:24, 25. Σ 15/9/61 26, 27

22 Μη ομοζυγείτε με τους απίστους· διότι τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;—2 Κορ. 6:14. Σ 1/10/61 14, 18α

23 Γίνεσθε . . . εκτελεσταί του λόγου και μη μόνον ακροαταί.—Ιάκ. 1:22. Σ 15/3/62 19α

24 Ζητήσατε το πρόσωπόν μου.—Ψαλμ. 27:8. Σ 15/1/62 6α

25 Εδόθη εις αυτάς [τας ακρίδας] να μη θανατώσωσιν αυτούς, αλλά να βασανισθώσι πέντε μήνας· και ο βασανισμός αυτών ήτο ως βασανισμός σκορπίου, όταν κτυπήση άνθρωπον.—Αποκάλ. 9:5. Σ 1/4/62 26

26 Ουχί δια δυνάμεως, ουδέ δια ισχύος, αλλά δια του πνεύματός μου.—Ζαχ. 4:6. Σ 15/10/61 18α

27 Γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους, χωρίς γογγυσμών.—1 Πέτρ. 4:9. Σ 1/9/61 13α

28 Να απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων, και από της πορνείας, . . . και του αίματος.—Πράξ. 15:20. Σ 15/12/61 8, 9

29 Να φρονήτε το αυτό εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν· δια να δοξάζητε ομοθυμαδόν εν ενί στόματι τον Θεόν.—Ρωμ. 15:5, 6. Σ 1/1/62 29, 30α

30 “Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, δια να κηρύξω ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά ενιαυτόν.” Και κλείσας το βιβλίον, απέδωκεν εις τον υπηρέτην.—Λουκ. 4:18-20, ΜΝΚ. Σ 15/3/62 23α

31 Διότι τότε θέλω δώσει εις τους λαούς αλλαγήν εις μίαν καθαράν γλώσσαν, δια να επικαλώνται πάντες το όνομα του Ιεχωβά, να δουλεύωσιν αυτόν ώμος προς ώμον.—Σοφον. 3:9, ΜΝΚ. Σ 15/2/62 50, 53

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Το να έχη ο άνθρωπος το προνόμιο να κατοική στον οίκον του Ιεχωβά Θεού καταλήγει σε αναρίθμητες ευλογίες. Οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά αποβλέπουν με βαθιά εκτίμησι στον πνευματικόν αυτόν οίκον, τον ναόν του Θεού και αγωνίζονται να βοηθήσουν και άλλους να τον εκτιμήσουν επίσης. Τον Ιούλιο, αυτό θα γίνη με την παρουσίασι του βιβλίου Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο αντί δρχ. 10.

ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Σ’ ΕΝΑΝ ΤΟΜΟ

Η Αγία Γραφή έρχεται πρώτη σαν μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο. Ανάμεσα στα καλύμματά της υπάρχουν 66 διάφορα βιβλία, γραμμένα από 30 και πλέον ανθρώπους σε μια χρονική περίοδο 16 αιώνων. Γεγονότα που είναι λίγο γνωστά αλλά ενδιαφέροντα για την Αγία Γραφή και την ιστορία της γεμίζουν πολύ περισσοτέρους τόμους. Για να τεθή στη διάθεσί μας η πιο εκλεκτή απ’ αυτή την πρόσθετη ύλη, έχει γραφή ένα βιβλίο από 384 σελίδες, το οποίον, επίσης, μπορεί να ονομασθή ‘μια βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο’, αν κριθή από τον πλούτον της ύλης που περιέχει. Καλείται

«Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν»

Οι σελίδες του είναι κυριολεκτικά κατάμεστες από πληροφορίες για την Αγία Γραφή. Το πρώτον μέρος από 20 κεφάλαια πραγματεύεται την προέλευσι της Αγίας Γραφής, τα χειρόγραφα και τη μετάφρασί των σε διάφορες γλώσσες, την απόδειξι περί αυθεντικότητός της, και τη συγκρότησι του Κανόνος των Γραφών που γνωρίζομε σήμερα.

Το δεύτερο μέρος εξετάζει κάθε βιβλίο της Γραφής· εν σχέσει με τον συγγραφέα, συνοψίζει τα περιεχόμενά του και τα εξέχοντα σημεία του όπως λόγου χάριν το λεκτικό και την απόδειξι της αυθεντικότητός του.

Το τελικό μέρος περιέχει συνόψισι των Γραφών πάνω στις πρώτιστες διδασκαλίες της Βίβλου. Αυτές παρουσιάζονται χωρίς σχόλια και παρέχουν πολύτιμο βοήθημα στον πολυάσχολο σπουδαστή της Γραφής.

Επί πλέον περιέχει πλήρη πίνακα περιεχομένων, ευρετήριο θεμάτων, εγχρώμους χάρτες, πίνακες και εικόνες.

Ναι, το βιβλίο «Εξηρτισμένοι εις Παν Έργον Αγαθόν» είναι μια πραγματική βιβλιοθήκη σ’ έναν τόμο· ωστόσο διατίθεται μόνο προς 15 δραχμές.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

2 Σεπτεμβρίου: Ο Οικογενειακός Κύκλος σ’ Αυτές τις Έσχατες Ημέρες. Σελ. 425.

9 Σεπτεμβρίου: Χριστιανική Διαγωγή σ’ Ένα Διηρημένον Οίκο. Σελ. 432.

Ζώντας Τώρα για τον νέο Κόσμο του Θεού

ΜΟΝΟΝ ο Παντοδύναμος Θεός θα μπορούσε να θέση ενώπιον δικαίων ανδρών και γυναικών τη βέβαιη ελπίδα αιωνίου ζωής στον νέο κόσμο. Ο υποσχεμένος νέος κόσμος του Θεού δεν θα είναι όμοιος με τον παρόντα κόσμο, που είναι γεμάτος αβεβαιότητα, φαυλότητα, απογοήτευσι, πόνους και παθήματα. Εφόσον ο νέος κόσμος πλησιάζει, ο παρών κόσμος είναι περιορισμένος, οι μέρες του είναι μετρημένες. Αλλ’ οι μέρες του νέου κόσμου, τον οποίον δημιουργεί ο Ιεχωβά Θεός, θα είναι αναρίθμητες. Για να τον απολαύση καθείς, πρέπει να ζη για πάντα· αλλά για να ζη κανείς αιωνίως στον νέο κόσμο του Θεού, πρέπει ν’ αρχίση από τώρα να ζη για τον νέο κόσμο.

Πώς γίνεται αυτό; Αρχίστε από το να εξακριβώσετε τι θέλει ο Θεός να κάμετε. Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να πληροφορηθούν τι ακριβώς θέλει ο Θεός να κάμουν. Δεν είναι αυτός ο τρόπος να ζη κανείς για τον νέο κόσμο του Θεού. Εκείνοι, που θα ήθελαν να ζουν τώρα για τον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αρχίσουν να πληροφορούνται για τις απαιτήσεις του Θεού για ζωή και κατόπιν να φροντίσουν να ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις αυτές.

Ένας που ζη τώρα για τον νέο κόσμο θ’ αποχωρισθή σαφώς από τον παρόντα κόσμο με το να μη τον χρησιμοποιή ως πρότυπο για τη διαγωγή του: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Για να ζη ένας για τον νέο κόσμο, δεν μπορεί να είναι σαν τον παρόντα κόσμο. Αλλ’ αφού αυτός ο κόσμος εναντιώνεται στο ν’ αλλάξη ένας και να πάη προς την αντίθετη κατεύθυνσι, χρειάζεται μια σθεναρή προσωπική προσπάθεια.

Για να ζήσωμε για τον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αποδείξωμε για τους εαυτούς μας «το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον». Πρέπει, λοιπόν, να γνωρίζωμε τι είδους άτομα μας θέλει ο Θεός να είμεθα. Οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είναι εικόνες του Ιεχωβά Θεού και αντίτυπα του Ιησού Χριστού. Αυτό απαιτεί ανακαίνισιν του νοός, διότι δεν μπορεί ένας να τρέχη τον δρόμον του κόσμου, που είναι καταδικασμένος, και συγχρόνως να είναι σε αρμονία με το θέλημα του Θεού και τους κανόνες του Νέου Κόσμου. Δεν μπορούμε να ζούμε για τις επιθυμίες των ανθρώπων, αλλά μάλλον πρέπει να ζούμε για το θέλημα του Θεού. Πρέπει να κάνωμε όπως λέγει ο Πέτρος στο τέταρτο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής του: «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα [του Χριστού]· διότι ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας δια να ζήσητε τον εν σαρκί επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού.»—1 Πέτρ. 4:1, 2.

Ενταύθα ο Πέτρος τονίζει ότι ο πραγματικός σκοπός του ανθρώπου στη ζωή είναι η εκτέλεσις του Θείου θελήματος, σε αντίθεσι με το θέλημα των ανθρώπων και των εθνών. Ο Πέτρος δείχνει, επίσης, ότι αν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θα υποφέρωμε. Σήμερα υπάρχουν πολλά δεινά στον κόσμο, αλλά τα περισσότερα οφείλονται στην αδικία. Λόγω ασεβούς ζωής πολλοί άνθρωποι υποφέρουν. Αλλ’ ο Πέτρος λέγει ότι εκείνοι, οι οποίοι ανακαινίζουν τον νου τους και ζουν για τον νέο κόσμο, έπαυσαν από το ν’ αμαρτάνουν και τώρα πρέπει να οπλισθούν με το φρόνημα του Χριστού. Αυτό σημαίνει λήψιν γνώσεως του τι εδίδαξε ο Ιησούς Χριστός και κατόπιν μια ζωή σύμφωνη με τις αρχές αυτές, που είναι πραγματικά κανόνες του Νέου Κόσμου.

Είναι αρκετά κακό το ότι ένας διέπραττε και υπηρετούσε την αμαρτία στο παρελθόν, χωρίς να πούμε για τη συνέχισί του στο μέλλον μέχρι σταματήματος στον Αρμαγεδδώνα. Ο Πέτρος, λοιπόν, συνεχίζει στα επόμενα δύο εδάφια: «Διότι αρκετός είναι εις ημάς ο παρελθών καιρός του βίου, ότε επράξαμεν το θέλημα των εθνών, περιπατήσαντες εν ασελγείαις, επιθυμίαις, οινοποσίαις, κώμοις, συμποσίοις και αθεμίτοις ειδωλολατρείαις· και δια τούτο παραξενεύονται, ότι σεις δεν συντρέχετε με αυτούς εις την αυτήν εκχείλισιν της ασωτίας, και σας βλασφημούσιν.»—1 Πέτρ. 4:3, 4.

Όσοι θέλουν να ζήσουν για τον νέο κόσμο του Θεού δεν μπορούν να φοβηθούν για ό,τι οι άνθρωποι του κόσμου τούτου θα σκεφθούν γι’ αυτούς και θα τους κάμουν. Η οικειότης με τον κόσμο ποτέ δεν έφερε ζωή και ποτέ δεν μπορεί να τη φέρη· μάλλον φέρνει εχθρότητα με τον Θεό. (Ιάκ. 4:4) Όταν εγκαταλείπετε την πορεία του κόσμου τούτου και βαδίζετε την οδόν του Νέου Κόσμου, ο παλαιός κόσμος θ’ αντιταχθή εναντίον σας με εμπαιγμούς κι εχθρότητα. Επειδή δεν τρέχετε μαζί με τον κόσμο, οι κοσμικοί μπορεί να σας βλασφημούν. Ωστόσο, αυτή η πορεία ζωής του Νέου Κόσμου είναι η ορθή και κερδίζει τη φιλία του Θεού.

Ζήτε για τον νέο κόσμο τώρα εξοικονομώντας τον χρόνο σας, εξαγοραζόμενοι αυτόν με τη δαπάνη ασημάντων πραγμάτων. Εκείνοι, που δεν εξαγοράζουν τον χρόνον για να ζουν κατά το θείον θέλημα αλλ’ εξακολουθούν να ‘ζουν τον επίλοιπον χρόνον των κατά τις επιθυμίες των ανθρώπων’ δεν ζουν για τον νέο κόσμο και δεν θα έχουν τη θεία προστασία για να επιζήσουν από τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και να ζήσουν στον δίκαιο νέο κόσμο.

Διαθέστε χρόνον, λοιπόν, για να μελετήσετε τον λόγον του Θεού. Κάμετε το αυτό συνταυτιζόμενοι μ’ εκείνους που πιστεύουν στις επαγγελίες του Νέου Κόσμου και που ζουν για τον νέο κόσμο τώρα· δηλαδή, την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επωφεληθήτε από την ευκαιρία να έχετε μια οικιακή Γραφική μελέτη, χωρίς καμμιά υλική δαπάνη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά στην κοινότητά σας είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν να προοδεύσετε σε ζωή στον Νέο Κόσμο.

Τώρα είναι ο πιο κατάλληλος καιρός να μείνετε σταθεροί, διορατικοί, βαδίζοντας στο φως του νέου κόσμου που προχωρεί. Τηρείτε αγρυπνία, μήπως το πλήρες τέλος, στον Αρμαγεδδώνα, σας καταλάβη εξ απρόοπτου. Έρχεται ως παγίς σ’ αυτόν τον κόσμο, όπως προειδοποίησε ο Ιησούς Χριστός: «Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη· διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης. Αγρυπνείτε λοιπόν.»—Λουκ. 21:34-36.

Τα μέλη της γενεάς αυτής, που ποθούν να λάβουν το βραβείον της ζωής στον νέο κόσμο, πρέπει ν’ αφυπνισθούν ως προς το θέλημα του Θεού, αποχωριζόμενα από τον παλαιόν αυτόν κόσμο πριν από το καταστρεπτικό του τέλος. Όλοι οι καθ’ ομολογίαν Χριστιανοί και τα άτομα καλής θελήσεως πρέπει τώρα ν’ αποδείξουν αν ζουν γι’ αυτόν τον καταδικασμένο κόσμο ή ζουν για τον δίκαιο νέο κόσμο της ατελευτήτου επιτυχίας. Ο περασμένος χρόνος ζωής των Χριστιανών είναι αρκετός που έκαναν το θέλημα των εθνών, βαδίζοντας την οδόν της κοσμικής πλειονότητος. Ο νέος κόσμος πλησιάζει. Στρέψατε την προσοχή και τις ελπίδες όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων στον νέο κόσμο. Ζήτε γι’ αυτόν τώρα κι εξασφαλίστε την αιώνια ζωή σ’ αυτόν μετά το τέλος του παρόντος κόσμου.

Γιατί οι Δίκαιοι Πάσχουν;

Πώς αντιδράτε στα παθήματα; Μήπως κατηγορείτε τον Θεό;

ΟΤΑΝ σεισμοί και καταιγίδες φονεύουν και ακρωτηριάζουν χωρίς διάκρισι ως προς το αν τα θύματα των είναι άνθρωποι δίκαιοι ή άδικοι, κατηγορείτε μήπως τον Θεό; Όταν διαβάζετε ότι ένας αθώος επέρασε χρόνια στη φυλακή για το αδίκημα ενός άλλου, μήπως απορείτε γιατί συμβαίνουν τέτοιες αδικίες; Τι σκέπτεσθε όταν ένας ευθύς, θεοσεβής Χριστιανός συστρέφεται από τον πόνο ενός ανιάτου καρκίνου, ενώ ο γείτονας του, που διάγει μια χαλαρή, χωρίς αρχές ζωή, ευημερεί και απολαμβάνει εξαίρετη υγεία; Μήπως σας κάνει να απορήτε γιατί οι δίκαιοι πάσχουν;

Μερικοί φρονούν ότι ένα δίκαιο άτομο πρέπει να ανταμείβεται με απαλλαγή από παθήματα, ότι τα παθήματα αποτελούν απόδειξι ότι ένας διέπραξε άδικες πράξεις. Αυτό ήταν το επιχείρημα που εχρησιμοποίησαν οι τρεις δήθεν φίλοι του Ιώβ όταν ήλθαν να τον παρηγορήσουν. Ο Ιώβ υπέφερε απερίγραπτα από ασθένεια και πόνο. Είχε χάσει όλα τα υλικά του υπάρχοντα, περιλαμβανομένων και των δέκα αγαπητών του τέκνων. Οι αδελφοί του και οι στενοί του γνώριμοι, που τον είχαν σε μεγάλη εκτιμήσι, απεστρέφοντο την ίδια του την παρουσία. Ακόμη και η σύζυγός του απεμακρύνθη απ’ αυτόν και του συνέστησε να καταρασθή τον Θεό και να πεθάνη.—Ιώβ, κεφάλαια 1, 2· 19:13-19.

Αφού οι τρεις επισκέπται του Ιώβ είχαν σιωπηλά παρατηρήσει τον βασανιστικό πόνο του και την άκρα ταπείνωσί του επί επτά ημέρες και νύχτες, τελικά ένας απ’ αυτούς μίλησε, όχι παρηγορητικά ή συμπαθητικά, αλλά με δηκτικά, αιχμηρά λόγια που κατηγορούσαν τον Ιώβ για άδικες πράξεις, για τις οποίες τώρα υπέφερε τιμωρία. «Ενθυμήθητι, παρακαλώ·» είπε ο Ελιφάς: «Τις αθώος ων, απωλέσθη; και πού εξωλοθρεύθησαν οι ευθείς; Καθώς εγώ είδον, όσοι ηροτρίασαν ανομίαν, και έσπειραν ασέβειαν, θερίζουσιν αυτάς· εξολοθρεύονται υπό του φυσήματος του Θεού, και από της πνοής των μυκτήρων αυτού αφανίζονται.» Ναι, ισχυρίσθη ο Ελιφάς, ο Θεός σε τιμωρεί για τις αμαρτίες σου, Ιώβ. Γι’ αυτό πάσχεις.—Ιώβ 4:7-9.

Δεν έχετε μήπως ακούσει ανθρώπους, μάλιστα κληρικούς, να χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα: ότι οι συμφορές είναι πράξεις του Θεού για την τιμωρία ανθρώπων για τις αμαρτίες των; Εν τούτοις, η κατηγορία εναντίον του Ιώβ ήταν ψευδής. Ο Θεός δεν τον τιμωρούσε για κάποια αδικήματα που είχε διαπράξει. Ο Ιώβ ήταν δίκαιος. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά είπε στον Ελιφάς τον Θαιμανίτη: «Ο θυμός μου εξήφθη κατά σου, και κατά των δύο φίλων σου· διότι δεν ελαλήσατε περί εμού το ορθόν, ως ο δούλος μου Ιώβ.»—Ιώβ 42:7.

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΑΙ

Σήμερα τα ανθρώπινα παθήματα παρατηρούνται προς κάθε κατεύθυνσι. Εκατομμύρια ανθρώπων λιμοκτονούν και ζουν σε άκρα πενία. Ανόμοια με τον Ιώβ, ο οποίος «δεν ημάρτησε . . . και δεν έδωκεν αφροσύνην εις τον Θεόν», πολλοί επικράθηκαν και κατηγόρησαν τον Θεό. Αυτό υπήρξε ειδικά αληθινό στη διάρκεια του 2 Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι βόμβες έπεφταν σαν βροχή από τον ουρανό, σκορπίζοντας θάνατο και παθήματα και σε καλούς ανθρώπους και σε κακούς. Όμως, όταν οι άνθρωποι παραβαίνουν τους νόμους του Θεού, μισώντας και πολεμώντας ο ένας τον άλλον, είναι άρα γε πρέπον να Τον κατηγορούν όταν τους πλήττουν τα αποτελέσματα; Αν ένας γονεύς προειδοποιή τα τέκνα του ότι δεν πρέπει να μάχωνται μεταξύ τους και αυτά περιφρονούν την καλή συμβουλή και επιτίθενται το ένα εναντίον του άλλου με ξύλα και πέτρες, είναι μήπως ο γονεύς υπεύθυνος αν επέλθουν μωλωπισμοί και ζημίες; Δεν είναι υπεύθυνος όπως δεν είναι υπεύθυνος και ο Θεός για τα ανθρώπινα παθήματα, όταν οι άνθρωποι περιφρονούν τους νόμους του.

Ακόμη και όταν δίκαιοι δούλοι του Θεού υποφέρουν εξαιτίας πολέμων και άλλων συμφορών, π. χ. καταιγίδων, πλημμύρων και σεισμών, και πάλι ο Θεός δεν πρέπει να κατηγορήται. Είναι αλήθεια ότι σε ειδικές περιπτώσεις στο παρελθόν ο Θεός επέφερε συμφορές για να εκτελέση τους ασεβείς, αλλά στις περιπτώσεις εκείνες, όπως στην περίπτωσι του κατακλυσμού της εποχής του Νώε, εδόθη προειδοποίησις, ώστε δεν υπήρχε αμφιβολία σε κανενός τη διάνοια ότι ο Θεός επέφερε την καταστροφή καθώς προειδοποίησε. Αλλά δεν υπάρχει Γραφικό κύρος για να πιστεύωμε ότι οι καταστροφές εν γένει είναι συμφορές που επιφέρει ο Θεός στους ανθρώπους για να τους τιμωρήση για τις αμαρτίες των. Αντιθέτως, οι σεισμοί, λόγου χάριν, διαπιστώνεται ότι προκαλούνται κυρίως από το κατακάθισμα της γης, και όχι από άμεση παρέμβασι του Θεού. Αντί να είναι οι συμφορές αυτές ενέργειες του Θεού, η τύχη και το απρόβλεπτον περιλαμβάνονται σ’ αυτές.

Όταν το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος εκουσίως παρήκουσε στον Θεό, εξεδιώχθη από τον κήπο της Εδέμ. Έχασαν έτσι για τον εαυτό τους και τους απογόνους των την ειδική προστασία και ευλογία του Δημιουργού των. Συνεπώς, αν εξαιρέσωμε ειδικές περιστάσεις που περιελάμβαναν την εκτέλεσι του σκοπού του Θεού, ό,τι συνέβη στο ανθρώπινο γένος από ημέρα σε ημέρα ερρυθμίζετο από την τύχη και όχι από την κατεύθυνσι του Θεού. Έτσι συμβαίνει «διότι καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς», ώστε οι καλοί άνθρωποι και οι κακοί υποφέρουν όμοια από φυσικές συμφορές, δυστυχήματα, πυρκαϊές, και ούτω καθεξής.—Εκκλησ. 9:11.

ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΟΙ ΠΑΣΧΟΥΝ

Η νόσος και η ασθένεια είναι μια κυρία αιτία παθημάτων. Ακόμη και οι νέοι υποφέρουν από οδυνηρές ασθένειες, και αυτό είναι αληθινό είτε είναι κανείς δίκαιος είτε πονηρός. Ο πιστός νεαρός Τιμόθεος είχε στομαχική ενόχλησι και υπέφερε από ‘συχνάς ασθενείας’. (1 Τιμ. 5:23) Αφού ο Παύλος κάνει ιδιαίτερη μνεία τούτου στην επιστολή του, φαίνεται ότι η ασθένεια του Τιμοθέου είχε ως αποτέλεσμα το να δοκιμάζη ο Τιμόθεος πολλούς πόνους. Φαίνεται ότι και ο Παύλος ομοίως υπέφερε κάποια φυσική κατάθλιψι, την οποίαν ανέφερε ως ‘σκόλοπα εις την σάρκα’.—2 Κορ. 12:7-9.

Γιατί έπασχαν αυτοί οι δίκαιοι άνθρωποι, όπως και άλλοι πιστοί χαρακτήρες της Βίβλου; Για την ίδια αιτία που πάσχουν σήμερα οι δίκαιοι δούλοι του Θεού—λόγω των κληρονομημένων ατελειών που οφείλονται στην αμαρτία. Οι άνθρωποι έλαβαν ατελή σώματα από τους γονείς των, η δε ορθή διαγωγή των ενώπιον του Θεού δεν αλλάσσει τώρα ούτε θεραπεύει αυτές τις κληρονομημένες ατέλειες ή την ευαισθησία στην ασθένεια. Ένεκα τούτου ένα δίκαιο άτομο μπορεί να υποφέρη, και ακόμη να πεθάνη, αλλά ένας πονηρός μπορεί να συνεχίση πολύν καιρό ζώντας στην κακία του. Εξ άλλου, και οι πονηροί, επίσης, γεννώνται με κληρονομημένες φυσικές αδυναμίες που μπορεί να οδηγήσουν στο να δοκιμάσουν παθήματα. Το ζήτημα της τύχης και του απροβλέπτου περιλαμβάνονται κι εδώ.—Ιώβ 14:4· Ρωμ. 5:12.

Εκείνοι που περιεπάτησαν στις κατευθύνσεις της δικαιοσύνης μπορεί, επίσης, να υποφέρουν επειδή εξασκούν πτωχή κρίσι ή παραλείπουν να εφαρμόσουν τη Γραφική συμβουλή πάντοτε. Αυτό αληθεύει για ένα Χριστιανό, ο οποίος, αντίθετα προς τη Γραφική νουθεσία, νυμφεύεται μ’ έναν άπιστο και υποφέρει από συζυγικές θλίψεις ως αποτέλεσμα. Ή ίσως εξασκεί πτωχή κρίσι, μη τρώγοντας κατάλληλα, και λαμβάνοντας ανεπαρκή ανάπαυσι, έτσι ώστε να προξενή κατάπτωσι στον εαυτό του και να υποφέρη εξαιτίας τούτου. Ο Δαβίδ απέτυχε σε μια περίπτωσι να εφαρμόση Γραφική συμβουλή και διέπραξε μοιχεία με την Βηθ-σαβεέ. Αυτή η ανόητη ενέργεια του έφερε πολλά παθήματα, μολονότι μετενόησε και δεν επανέλαβε την αμαρτία του. Ο Πέτρος, επίσης, σε μια πνευματικώς εξασθενημένη κατάστάσι, αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές. Οι Γραφές λέγουν ότι έκλαψε πικρά.—2 Σαμ. 11:2-4· Ματθ. 26:75.

Ο Πέτρος απεκόμισε ένα καλό μάθημα και αργότερα έδωσε την εξής κατάλληλη προειδοποίησι στους Χριστιανούς: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια.» Ακόμη και αν προηγουμένως ακολούθησε κανείς δικαία πορεία, μια τέτοια κακή διαγωγή δικαιολογεί διόρθωσι, η οποία μπορεί να είναι οδυνηρή. Ένας, που πάσχει για τέτοια πράγματα, δεν πάσχει ως δίκαιος άνθρωπος. Λάβετε, λοιπόν, φροντίδα να μην υποφέρετε για έλλειψι καλής κρίσεως ή παράλειψι να προσέξετε τη Γραφική συμβουλή.—1 Πέτρ. 4:15.

Οι πονηροί συχνά πάσχουν επειδή αγνοούν τη συμβουλή του Θεού με το να επιδιώκουν ζωή υπερβολικής εντρυφήσεως και ακόλαστης διαβιώσεως. Λέγεται ότι ο Ηρώδης ο Μέγας υπέφερε από αηδείς ασθένειες, που τις απέκτησε λόγω των κακών του έξεων διαβιώσεως, και ότι το ανάκτορο του αντηχούσε από τις αγωνιώδεις κραυγές του. Σήμερα χιλιάδες άτομα διάγουν μια ζωή αθλιότητος ως αποτέλεσμα αφροδισίων νόσων, από τις οποίες προσεβλήθησαν λόγω της χαλαρής των ζωής. Μολονότι, όμως, ο νόμος του Θεού αποτελεί προστασία για τους δικαίους, φαίνεται, ωστόσο, ότι αυτοί έχουν κάτι περισσότερο από τη μερίδα των σε παθήματα. Υπάρχουν αιτίες γι’ αυτό;

ΠΑΣΧΟΝΤΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ

Παρατηρείται ότι άτομα που εδοκίμασαν πολλά παθήματα είναι συχνά υποτακτικά στη δικαιοσύνη. Η πείρα των τα εμαλάκωσε τόσο, ώστε εύκολα συμμορφώνονται προς τον νόμον του Θεού και ακολουθούν δίκαιη πορεία. Εν τούτοις, μια κυρία αιτία, για την οποίαν οι δίκαιοι πάσχουν, είναι το ότι είναι δίκαιοι. Η περίπτωσις της αδίκου φυλακίσεως του Ιωσήφ χρησιμεύει ως παράδειγμα.

Όταν ο Ιωσήφ επωλήθη σε δουλεία στην Αίγυπτο, ηγοράσθη από τον Αιγύπτιο αυλικό Πετεφρή. Γρήγορα έφθασε να γίνη επιστάτης ολοκλήρου του οίκου του. Ο Ιωσήφ ήταν ένας πολύ ωραίος άνδρας και η σύζυγός του Πετεφρή επόθησε να έχη σχέσεις μαζί του· συνεχώς τον προέτρεπε να συγκοιμηθή μαζί της. Τελικά ο Ιωσήφ, ένας δίκαιος άνθρωπος, απήντησε: «Πώς να πράξω τούτο το μέγα κακόν, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού;» Αυτό εξώργισε τόσο τη σύζυγο του Πετεφρή, ώστε κατηγόρησε ψευδώς τον Ιωσήφ και έκαμε να ριφθή στη φυλακή, όπου υπέφερε άδικον περιορισμό επί δύο χρόνια και πλέον.—Γέν. 39:9.

Δεν θαυμάζετε έναν άνθρωπο σαν αυτόν, έναν που υποστηρίζει το δίκαιο; Δεν θα είσαστε υπερήφανος για έναν γυιό που τόσο θα εκτιμούσε τη συμβουλή σας, ώστε θα υπέφερε χλευασμό και διωγμό για να ζήση σύμφωνα μ’ αυτήν; Φαντασθήτε, λοιπόν, πόσο ευτυχής είναι ο Θεός, όταν τα τέκνα του διατηρούν μια πορεία ορθής διαγωγής σ’ αυτόν τον πονηρό κόσμο με όλους τους πειρασμούς του. Αλλά μπορεί να ρωτήσετε, Γιατί επιτρέπει ο Θεός να πάσχουν οι δούλοι του; Η απάντησις βρίσκεται σ’ ένα επίμαχο ζήτημα που ηγέρθη από τον στασιαστή άγγελο Σατανά, τον Διάβολο. Το επίμαχο ζήτημα περιλαμβάνει την ακεραιότητα του ανθρώπου, και αυτό καταδεικνύεται στην περίπτωσι του δικαίου Ιώβ.

Σε μια συγκέντρωσι των αγγελικών υιών του Θεού στον ουρανό ο Ιεχωβά ερώτησε τον Σατανά: «Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού;» Το γεγονός ότι ο Θεός επέστησε την προσοχή του Σατανά στην πιστότητα του Ιώβ, δείχνει ότι υπήρχε διχογνωμία για το αν ανθρώπινα πλάσματα θα κρατούσαν ακεραιότητα στον Θεό. Η απάντησις του Σατανά αποδεικνύει ότι υπήρχε ένα τέτοιο επίμαχο ζήτημα, διότι αμέσως παρέχει δικαιολογίες για την πιστότητα του Ιώβ. Βεβαιώνει ότι ο Ιώβ υπηρετεί τον Θεό λόγω των υλικών ευλογιών που έλαβε και όχι επειδή τον αγαπά. Εισηγείται: «Πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Ιδού εις την χείρα σου πάντα όσα έχει· μόνον επ’ αυτόν μη επιβάλης την χείρά σου.»—Ιώβ 1:7-12, ΜΝΚ.

Ο Ιώβ διετήρησε μια δίκαιη πορεία παρ’ όλα όσα ο Διάβολος μπορούσε να πράξη· απέδειξε ότι υπηρετούσε τον Θεό επειδή τον αγαπούσε και ήθελε να είναι ευάρεστος ενώπιόν του. Ο Ιώβ επίστευε στην ακεραιότητα της πορείας του, και έτσι διεκήρυξε στους κατηγόρους του: «Έως να εκπνεύσω, δεν θέλω απομακρύνει την ακεραιότητά μου απ’ εμού.»—Ιώβ 27:5.

Άνθρωποι ακεραιότητος υπήρξαν πάντοτε πρόθυμοι να υποφέρουν για κείνο στο οποίον επίστευαν. Μερικοί εθυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους λόγω αγάπης για ένα άτομο ή μια χώρα. Η Γραφή αναγράφει αλλεπάλληλα παραδείγματα ατόμων που είχαν ισχυρή αγάπη για τον Παντοδύναμο Θεό. Επάνω από κάθε άλλο, ήθελαν να ζουν μια δίκαιη ζωή για να είναι τιμή στον Θεό και έτσι ν’ αποδείξουν ότι είναι ψεύδος ο ισχυρισμός του Διαβόλου ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη από τον Θεό όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Μολονότι η επιδίωξις πορείας δικαιοσύνης κατέληξε στο να υποφέρουν πολύ, διετήρησαν μια κατάλληλη στάσι.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΑΣΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ

Είναι αληθές ότι τα παθήματα, αυτά καθ’ εαυτά, δεν φέρνουν ευτυχία αλλ’ αν γνωρίζη κανείς ότι ένας αγαπητός ευεργετείται ή γίνεται ευτυχής, τότε μπορεί να χαίρη ακόμη και στα παθήματα. Γι’ αυτό οι απόστολοι, αφού εδέχθησαν ένα μαστίγωμα επειδή εκήρυτταν το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού, «ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι». Υπήκουαν στη διαταγή του Θεού να κηρύττουν και ήξεραν ότι τούτο ήταν ευάρεστο σ’ αυτόν. Συνεπώς ήσαν πολύ ευτυχείς, διότι, όπως το Γραφικό εδάφιο λέγει, «εάν και πάσχητε δια την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι».—Πράξ. 5:40, 41· 1 Πέτρ. 3:14.

Τούτο μας βοηθεί να εκτιμήσωμε τι εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε στην επί του όρους ομιλία: «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι, και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι, ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:10-12) Όταν ένας Χριστιανός διακρατή ακεραιότητα προς τον Θεό και υποφέρη λόγω αυτής, χαίρει με τη γνώσι ότι αποδεικνύει τον Διάβολο ψεύτη και κάνει έτσι την καρδιά του Ιεχωβά να ευφραίνεται. Μολονότι τα παθήματα δεν τον κάνουν ευτυχή, το γεγονός ότι συμβάλλει στην υπεράσπισι του ονόματος του Θεού τον κάνει ευτυχή. Έπειτα, επίσης, μπορεί κανείς να χαίρη λόγω της ανταμοιβής που είναι υποσχεμένη στον πιστόν.—Παροιμ. 27:11.

Ο καθένας σήμερα είναι προωρισμένος να δοκιμάση παθήματα επειδή ζη ανάμεσα σ’ αυτό το πονηρό σύστημα πραγμάτων και υπόκειται σε κληρονομημένες ατέλειες που οφείλονται στην αμαρτία. Οι δίκαιοι μπορούν, επίσης, να περιμένουν ότι θα υποφέρουν λόγω διακρατήσεως ακεραιότητος προς τον Θεό. Αλλά μπορούν να λάβουν θάρρος και να χαίρουν, διότι υπάρχει ένας νέος κόσμος που τον δημιουργεί ο Θεός και που είναι τώρα πάρα πολύ πλησίον. Εκεί τα παθήματα δεν θα υπάρχουν πια, διότι ο Θεός υπόσχεται ότι «θέλει εξαλείψει . . . παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» Ποτέ, λοιπόν, μην αφήνετε τα τωρινά παθήματα να σας πικράνουν. Αποβλέπετε στο μέλλον. Ναι, θέστε την ελπίδα σας και την εμπιστοσύνη σας στον υποσχεμένο νέο κόσμο του Θεού, όπου δεν θα υπάρχουν πια παθήματα.—Αποκάλ. 21:4· 2 Πέτρ. 3:13.

Μια Ενδιαφέρουσα Πείρα από το Λάος

Ένας Βουδδιστής επιθυμούσε από πολύν καιρό να συναντήση κάποιους Χριστιανούς, επειδή νόμιζε ότι αυτοί θα είχαν πιθανώς να του προσφέρουν μια ελπίδα καλύτερη από εκείνη που του έδινε η δική του Βουδδιστική θρησκεία. Όπως ο Κορνήλιος της αρχαιότητος, προσευχήθηκε στον Θεό να τον βοηθήση στην αναζήτησί του. Καίτοι δεν είχε ποτέ προηγουμένως ακούσει για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά, δεν πέρασε πολύς καιρός ωσότου συνήντησε μερικούς απ’ αυτούς, εφόσον αυτοί είναι οι μόνοι που πηγαίνουν «κατ’ οίκους». Άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον το άγγελμά τους και έγινε διευθέτησις να τους επισκεφθή μια άλλη φορά στον ιεραποστολικό τους οίκο για ευρύτερη συζήτησι και για μια Γραφική μελέτη. Από την πρώτη επίσκεψι θέλησε να έχη μια Γραφή, και, αφού αμέσως προμηθεύθηκε μία, αντελήφθη ότι αυτό πραγματικά ήταν μια απάντησις στην προσευχή του. Ύστερ’ από λίγες μόνο Γραφικές μελέτες, κατενόησε την ευθύνη που έχει κάθε άτομο να δίδη μαρτυρία για τον Ιεχωβά. Έκαμε γοργή πρόοδο και σύντομα αντελήφθη τις βασικές αλήθειες του λόγου του Ιεχωβά, πριν δε περάση πολύς καιρός άρχισε να δίνη μαρτυρία σε όλους τους Βουδδιστάς φίλους του.—Από το Ετήσιον Βιβλίον του 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«Η Σοφία Είναι μετά των Ταπεινών»

ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ να διαφύγετε πολλές από τις παγίδες και στενοχώριες της ζωής; Θα θέλατε ν’ αποφύγετε το να θίξετε τους άλλους χωρίς να υπάρχη ανάγκη, αλλά μάλλον να αγαπάσθε από τους γύρω σας; Προ πάντων δε, θα θέλατε να μειώσετε την πιθανότητα να πταίσετε στον Δημιουργό σας; Τότε καλλιεργήστε την αρετή της ταπεινότητος, διότι αυτή πολύ θα σας βοηθήση απ’ όλες αυτές τις απόψεις.

Πολλά έχουν γραφή προς έπαινον της ταπεινότητος. Το καλύτερο, όμως, απ’ όλα σ’ αυτό το θέμα βρίσκεται στον λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή. Η Γραφή, με την παροιμία και τα παραδείγματα​—που τονίζουν και τ’ αγαθά αποτελέσματα του να είναι κανείς ταπεινός και το κακό που προκύπτει από την έλλειψι αυτής—​μας διδάσκει την αρετή του να είμεθα ταπεινοί.

«Ταπεινότης» και «ταπεινός» έχουν διάφορες σημασίες, τρεις από τις οποίες χρησιμοποιούνται γενικώτερα. Μια σημασία του ταπεινού σχετίζεται με το μέγεθος. Ομιλούμε για ένα ταπεινό εισόδημα, μια ταπεινή κατοικία ή μια ταπεινή Αίθουσα Βασιλείας. Μ’ αυτή την έννοια ταπεινός σημαίνει εκείνον που είναι μετριόφρων και αφιλόδοξος. Οι αρχές είναι συνήθως μετριοπαθείς, και γι’ αυτό ο Θεός ερώτησε τους Ιουδαίους που επέστρεψαν από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία: «Τις κατεφρόνησε την ημέραν των μικρών πραγμάτων;» Η ανοικοδόμησις του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ είχε μια μετριοπαθή αρχή, αλλά δεν έπρεπε να καταφρονηθή. Άλλως τε, εμπεριέκλειε την αγνή λατρεία του Ιεχωβά Θεού.​—Ζαχ. 4:10.

«Ταπεινός» και «ταπεινότης» χρησιμοποιούνται, επίσης, με την έννοια της αγνότητος, ευπρεπείας και κοσμιότητος. Γενικά οι άνθρωποι είναι ανάγκη να φυλάγονται από ασέμνους λόγους, οι γυναίκες από άσεμνη αμφίεσι. Όταν ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τις γυναίκες να ντύνονται με την πρέπουσα μετριότητα, εχρησιμοποίησε τον όρον με αυτήν την έννοια: «Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς.» Η λέξις «αιδώς» προέρχεται από μια ρίζα, που ενέχει τη σκέψι των κατηφών οφθαλμών ή της κατηφείας. Η παρούσα χορευτική φρενίτις «το τουίστ» αντιπροσωπεύει το άκρως αντίθετον αυτού του είδους της ταπεινότητος.​—1 Τιμ. 2:9.

Η τρίτη κοινή σημασία που αποδίδεται στη λέξι ταπεινότης και εκείνη, για την οποία ειδικά ασχολούμεθα στην παρούσα μελέτη, είναι «επίγνωσις των ορίων ικανότητος που έχει κανείς· αποφυγή κάθε μη ορθής αυτοπεποιθήσεως· έλλειψις ματαιότητος ή υπεροψίας». Το να είναι κανείς ταπεινός με αυτή την έννοια σημαίνει να έχη μια «περιορισμένη και όχι υπερβολική εκτίμησι των ικανοτήτων ή της αξίας του». (Ουέμπστερ) Σημαίνει άσκησιν επιφυλακτικότητος και είναι το ακριβώς αντίθετον της υπερβολικής υπερηφανείας: «Όπου εισέλθη υπερηφανία, εισέρχεται και καταισχύνη· η δε σοφία είναι μετά των ταπεινών».​—Παροιμ. 11:2.

Η Εβραϊκή λέξις, που αποδίδεται ενταύθα «ταπεινός», βρίσκεται, επίσης, στον Μιχαία 6:8, όπου συνήθως μεταφράζεται «ταπεινώς». Αλλ’ η Γραφή Σονσίνο για τη φράσι αυτή «να περιπατής ταπεινώς» λέγει τα εξής: «Είναι επιφυλακτικός κανείς ν’ αμφισβητήση μια φράσι που έχει βαθιά βυθισθή στο θρησκευτικό αίσθημα του ανθρωπίνου γένους· ωστόσο είναι αμφίβολο αν το ταπεινώς είναι μια ικανοποιητική μετάφρασις από το Εβραϊκό. Στη Γραφή η ρίζα τσάνα βρίσκεται μόνον εδώ και στις Παροιμίες 11:2 (αλλού χρησιμοποιείται η λέξις ανάβ για να εκφράση ταπεινότητα). Το λεξικό στρέφεται στη Ραββινική Εβραϊκή για διευκρίνισι της σημασίας της, και η λέξις εκεί σημαίνει ‘μετριοφροσύνη’, . . .» Αλλ’ είναι «μετριοφροσύνη με την έννοια της ευπρεπείας και σεμνότητος, όπως προχωρώντας λέγει το Ραββινικό Εβραϊκό κείμενο; Όχι, διότι τα συμφραζόμενα του Μιχαίας 6:8 καθιστούν πολύ πρόδηλον ότι ενταύθα, όπως και στις Παροιμίες 11:2, εκείνο που τονίζεται δεν είναι η μετριοφροσύνη με την έννοια της σεμνότητος και κοσμιότητος, αλλά μετριοφροσύνη με την έννοια της ενημερότητος των περιορισμών ενός ατόμου, της σχέσεως ενός ατόμου προς τον Πλάστη του. Έτσι λοιπόν σωστά, και ίσως μοναδικά, η Μετάφρασις Νέου Κόσμου λέγει: «Αυτός σοι είπεν, ω γήινε άνθρωπε, τι είναι καλόν. Και τι ζητεί ο Ιεχωβά παρά σου, ειμή να πράτης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και να ήσαι ταπεινός όταν περιπατής μετά του Θεού σου;»

ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΣ

Μετριοφροσύνη και ταπεινότης είναι στενά συνδεδεμένα, αλλά δεν σημαίνουν το ίδιο. Το αντίθετο της ταπεινότητος είναι υπερηφάνεια· το αντίθετον της μετριοφροσύνης είναι η πολλή υπεροψία, η ματαιότης και η αλαζονεία.

Η μετριοφροσύνη μπορεί να λεχθή ότι είναι μια άποψις της ταπεινότητος, η οποία είναι η βασικώτερη ιδιότης. Ένα ταπεινό άτομο, που έχει καλή νόησι, που είναι συνετό, που χρησιμοποιεί ένα υγιαίνοντα νουν, θα είναι, επίσης, μετριόφρον. Ένα ταπεινό άτομο δεν θ’ αποστραφή τις υποδείξεις ή την κριτική, αλλ’ ένα μετριόφρον άτομο είναι πιο πιθανό να ρωτήση, Πού μπορώ να βελτιωθώ; Έχετε τίποτα να προσφέρετε;

Εφόσον μετριοφροσύνη σημαίνει επίγνωσις των ορίων ικανότητος ενός ατόμου, είναι μια ιδιότης ατόμων που είναι πεπερασμένα. Όλα τα πλάσματα έχουν τους περιορισμούς των, κι επομένως η μετριοφροσύνη τούς αρμόζει. Αλλ’ ο Δημιουργός, ως απέραντος, δεν έχει περιορισμούς, και γι’ αυτό πουθενά δεν αναγινώσκομε στον λόγον του για ένα τέτοιο πράγμα, αλλ’ αναγινώσκομε για την αγαθότητά του: «Και η αγαθότης σου με εμεγάλυνεν.» «Τις ως Ιεχωβά ο Θεός ημών; ο κατοικών εν υψηλοίς; ο συγκαταβαίνων δια να επιβλέπη τα εν τω ουρανώ και τα εν τη γη.»​—Ψαλμ. 18:35· 113:5, 6, ΜΝΚ.

Σημαίνει αυτό ότι ο Θεός στερείται κοσμιότητος; Όχι, διόλου. Σημαίνει απλώς ότι η μετριοφροσύνη είναι μια αρετή που δεν έχει εφαρμογή σ’ αυτόν.

Η μετριοφροσύνη, ως μορφή της ταπεινότητος, που εμπερικλείει υγιαίνοντα στοχασμό, θεωρείται ως υπονοούμενη στη συμβουλή του Παύλου προς Ρωμαίους: «Διότι λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» Ναι, ακριβώς όπως είναι ανάγκη ν’ αγαπούμε τον εαυτό μας, κι ωστόσο να μην τον αγαπούμε πάρα πολύ, έτσι είναι ανάγκη και να σκεπτώμεθα κάτι για τον εαυτό μας, αλλ’ όχι και πάρα πολλά.​—Ρωμ. 12:3.

Για να εκτιμήσωμε τη διάκρισι μεταξύ μετριοφροσύνης και ταπεινότητος μάς βοηθεί το Γραφικό υπόμνημα, που τονίζει ότι, ενώ οι πιστοί δούλοι του Θεού ήσαν πάντοτε ταπεινοί, κατά καιρούς έσφαλλαν ως προς το να είναι μετριόφρονες. Εν πρώτοις, μπορεί να έσφαλλαν, επειδή δεν ήσαν ενήμεροι των αδυναμιών των. Ο απόστολος Πέτρος ήταν βέβαια ένας ταπεινός άνθρωπος, αλλ’ ωστόσο κατ’ επανάληψιν εσκέφθη να βελτιωθή σε ό,τι ο τέλειος Διδάσκαλός του είπε και έπραξε. Την έλλειψι μετριοφροσύνης του ιδιαίτερα την επρόδωσε, όταν είπε: «Και εάν πάντες σκανδαλισθώσιν, εγώ όμως ουχί.» Ταπεινός ήταν, αλλ’ έσφαλλε ως προς τη μετριοφροσύνη, διότι δεν ήταν ενήμερος των ιδίων του περιορισμών.​—Μάρκ. 14:29.

Κατά καιρούς, μεγάλη πίεσις μπορεί να κάμη έναν ταπεινό δούλο του Θεού να πλανηθή σ’ αυτό το ζήτημα. Ο Μωυσής, μολονότι ήταν ο πιο πράος άνθρωπος όλης της γης, σε μια περίπτωσι, όταν οδυνηρά εδοκιμάσθη, επήρθη πάρα πολύ: «Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς· να σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης;» Ο Θεός έκρινε σοβαρά το σφάλμα του Μωυσέως: ‘Επειδή δεν . . . με αγιάσατε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ’, αλλά χωρίς μετριοφροσύνη ελάβατε τον έπαινο για τον εαυτό σας, «δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν ταύτην» στη Γη της Επαγγελίας.​—Αριθμ. 20:10, 12.

Ο ΘΕΟΣ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΝΑΣ

Γιατί λέγεται ότι «η σοφία είναι μετά των ταπεινών»; Πρώτ’ απ’ όλα, διότι ο Ιεχωβά Θεός μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήση εκείνους, που είναι μετριόφρονες, που δεν εμπιστεύονται στον εαυτό τους, που είναι ενήμεροι των περιορισμένων ικανοτήτων τους. Οι τοιούτοι δεν αποσπούν την προσοχή από τον Ιεχωβά Θεό στον εαυτό τους, και είναι πιθανότερο ν’ αποβλέπουν στον Ιεχωβά Θεό για καθοδηγία κι ενίσχυσι.

Όπως πρέπει ν’ αναμένεται, ο Ιησούς Χριστός αποτελεί το πιο εξέχον παράδειγμα μετριοφροσύνης που βρίσκεται στις Γραφές. Γι’ αυτό ο Πατήρ του μπόρεσε ν’ αναθέση τόσο πολλά πράγματα στα χέρια του. Μολονότι κανείς δεν μπορούσε να τον επικρίνη για αμαρτία, ο δε Θεός έκαμε αυτόν να είναι η μόνη οδός πλησιάσματος προς τον Πατέρα του, ο Ιησούς παρέμεινε μετριόφρων, κατευθύνοντας πάντοτε τη δόξα στον Πατέρα του: «Τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός, ειμή είς, ο Θεός». «Δεν δύναται ο Υιός να πράττη ουδέν αφ’ εαυτού». «Δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με».​—Λουκ. 18:18, 19· Ιωάν. 5:19, 30· 8:46·14:6.

Ο Μωυσής, που προεσκίαζε τον Ιησού Χριστό, ήταν επίσης γενικά μετριόφρων. Πραγματικά, ήταν οδυνηρά ενήμερος των περιορισμένων ικανοτήτων του. (Έξοδ. 3:11, 12· 4:10-13) Ο Γεδεών είχε την ίδια διανοητική διάθεσι: «Ω Ιεχωβά, με τι θέλω σώσει τον Ισραήλ; Ιδού, η οικογένειά μου είναι η ταπεινότερα μεταξύ του Μανασσή, και εγώ ο μικρότερος εν τω οίκω του πατρός μου». Η αλαζονεία του Βασιλέως Σαούλ τον έκαμε να έχη κακό τέλος, αλλά στην αρχή ήταν μετριόφρων: «Ενώ συ ήσο μικρός έμπροσθεν των οφθαλμών σου, δεν έγεινες η κεφαλή των φυλών του Ισραήλ, και σε έχρισεν ο Ιεχωβά βασιλέα επί τον Ισραήλ;»​—Κριτ. 6:15, ΜΝΚ· 1 Σαμ. 15:17, ΜΝΚ.

Ο Βασιλεύς Σολομών, επίσης, ξεκίνησε με μετριοφροσύνη: «Κύριε Θεέ μου, συ έκαμες τον δούλόν σου βασιλέα αντί Δαβίδ του πατρός μου· και εγώ είμαι παιδάριον μικρόν· δεν γνωρίζω πώς να εξέρχομαι και να εισέρχομαι». Ο Ιερεμίας, όταν απεστάλη ως προφήτης στα έθνη, εξεφράσθη με τον ίδιο τρόπο: «Ω, Ιεχωβά Θεέ! ιδού, δεν εξεύρω να λαλήσω· διότι είμαι παιδίον.» Ας σημειωθή δε ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο Ιεχωβά Θεός συμπλήρωσε τις ελλείψεις των, και τους έδινε ενθάρρυνσι.​—1 Βασ. 3:7· Ιερεμ. 1:6, ΜΝΚ.

Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η μετριοφροσύνη είναι ένα προσόν στις σχέσεις μας με τον Δημιουργό μας. Εκείνος που θα εχρησιμοποιείτο πληρέστερα από αυτόν πρέπει να είναι μετριόφρων περιπατώντας με τον Θεόν του. Αληθινά, είναι αξιέπαινο πράγμα να επιζητή κανείς τη θέσι του επισκόπου, αλλ’ αυτό πρέπει να γίνεται, όχι με φιλοδοξία, αλλά με την πρέπουσα επίγνωσι των περιωρισμένων ικανοτήτων που έχει το άτομο.​—1 Τιμ. 3:1.

Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΝΕΙ ΦΙΛΟΥΣ

Η σοφία, επίσης, είναι με τους μετριόφρονας, διότι η μετριοφροσύνη βοηθεί στην αποφυγή πταισμάτων και στην απόκτησι φίλων. Λίγα πράγματα επιδρούν τόσο οχληρά στους άλλους όσο η έλλειψις μετριοφροσύνης, και λίγα πράγματα αντισταθμίζουν την καλή θέλησι όσο η μετριοφροσύνη. Ένας που μεγαλαυχεί πολύ σπεύδει να υπεισέλθη στα δικαιώματα των άλλων κι έτσι εγείρει φόβο κι ανταγωνισμό. Ένας, που δεν είναι ενήμερος των ορίων του, θα παρενοχλή τους άλλους. Αν είμεθα μετριόφρονες, δεν θα μιλούμε πάρα πολύ, δεν θα μονοπωλούμε τις συνομιλίες, δεν θα υπερβαίνωμε την ώρα όταν δίνωμε μια προγραμματισμένη ομιλία. Επίσης, δεν θα φαίνωμεθα σκληροί, τραχείς ή υψηλόφωνοι χωρίς λόγο, αλλ’ ο ίδιος ο τόνος της φωνής μας θα είναι μετριοπαθής, μετριόφρων.

Επίσης, δεν θα αποξενώσωμε τους γνωρίμους μας, εγείροντας φθόνο, ανταγωνισμό ή το πνεύμα της αμίλλης με τους γείτονάς μας με λόγο ή πράξι. Μάλλον, θα είμεθα μετριόφρονες στα ρούχα που φοράμε, στο αυτοκίνητο που οδηγούμε και στο σπίτι που κατέχομε. Δεν θα επισύρωμε την προσοχή στα κατορθώματά μας, είτε στην εργασία μας, είτε σε αθλήματα, είτε σε τέχνες, είτε στη Χριστιανική διακονία. Όπως μας υπενθυμίζουν οι παροιμίες: «Δεν είναι ένδοξον να ζητή [τις] την ιδίαν αυτού δόξαν». Ας σε επαινή άλλος, και μη το στόμα σου· ξένος, και μη τα χείλη σου». Ο μετριόφρων άνθρωπος δεν σαλπίζει για να επισύρη την προσοχή στα καλά του έργα, αλλά θα φυλάξη το δεξί του χέρι από το να γνωρίση τι κάνει το αριστερό του.​—Παροιμ. 25:27· 27:2· Ματθ. 6:1-6.

Μπορούμε ακόμη να ειρηνεύσωμε με φιλοδόξους αντιπάλους παρεκκλίνοντας από την οδόν μας για να εκδηλώσωμε μετριοφροσύνη. Αυτό έκαμε ο Γεδεών, όταν οι Εφραϊμίται «ελογομάχησαν σφόδρα μετ’ αυτού». Καθησύχασε την ταραχή τους λέγοντας: «Τι έκαμα τώρα ως προς εσάς; . . . παρέδωκεν ο Θεός εις τας χειράς σας τους αρχηγούς του Μαδιάμ . . .;» Η μετριοφροσύνη του Γεδεών τα εξομάλυνε, διότι «το πνεύμα αυτών ησύχασε προς αυτόν, ότε ελάλησε τον λόγον τούτον».​—Κριτ. 8:1-3.

Η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΞΙΣ

Η μετριοφροσύνη είναι επίσης η πορεία της σοφίας διότι ενεργεί ως προφύλαξις. Εν πρώτοις, βοηθεί στην προστασία από τις παγίδες του Διαβόλου. Αν ο Ιησούς δεν ήταν μετριόφρων, θα ήταν δυνατόν να υποχωρήση σ’ έναν από τους πειρασμούς του Σατανά. Ο Σατανάς επαγίδευσε πολλούς στη μεταποστολική Χριστιανική εκκλησία, λόγω ελλείψεως μετριοφροσύνης απ’ αυτούς.

Η μετριοφροσύνη προστατεύει επίσης κι από τους πειρασμούς που φέρνει ο κόσμος. Ούτε ο Γεδεών ούτε ο Ιησούς επέτρεψαν στον λαό να τους κάμουν βασιλείς. Ένα λιγώτερο μετριόφρον άτομο θα υπέκυπτε. Η μετριοφροσύνη προστατεύει έναν από την κοσμική ‘επιθυμίαν των οφθαλμών, και την αλαζονείαν του βίου.’​—1 Ιωάν. 2:16.

Η μετριοφροσύνη, επίσης, μας προστατεύει κι από τις δικές μας αδυναμίες. Μας φυλάττει από το ν’ απατηθούμε ή ν’ απογοητευθούμε αποβλέποντας πολύ ψηλά στις φιλοδοξίες ή τους σκοπούς μας. Οι δύο μαθηταί που παρακάλεσαν να καθήσουν δεξιά κι αριστερά του Ιησού στη βασιλεία του δυσαρεστήθηκαν κι εχρειάσθη να τους πη ο Ιησούς: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε».​—Μάρκ. 10:38.

Η μετριοφροσύνη μάς φυλάγει από το να επηρεασθούμε χωρίς λόγο είτε από δημόσιο έπαινο είτε από δημοσία επίκρισι. Κάνει ευκολώτερο για τα τέκνα να είναι ευπειθή στους γονείς των· οι σύζυγοι στους συζύγους των· τα μέλη μιας εκκλησίας στους επισκόπους των. Η μετριοφροσύνη μάς φυλάγει από το να καυχηθούμε για την αύριο. Μας φυλάγει, επίσης, από άσκοπη στενοχωρία, όπως όταν έχωμε κατά νουν να λάβωμε την πιο εξέχουσα θέσι σ’ ένα γεύμα και κατόπιν να χρειασθή να την παραχωρήσουμε σ’ έναν πιο διακεκριμένον από μας.​—Λουκ. 14:8-10.

Αληθινά «η σοφία είναι μετά των ταπεινών», ο δε λόγος του Θεού μάς δίνει πολλές συμβουλές περί μετριοφροσύνης. Η μετριοφροσύνη μάς κάνει καταλλήλους να χρησιμοποιηθούμε περισσότερο από τον Δημιουργό μας, επιφέρει καλύτερες σχέσεις με τον συνάνθρωπό μας, μας προφυλάσσει από τους πειρασμούς του Σατανά, του κόσμου και της σαρκός και μας βοηθεί ν’ αποφεύγωμε άσκοπες απογοητεύσεις, απάτες και στενοχώριες. Κάμετε λοιπόν φίλους με τη μετριοφροσύνη. Περιβληθήτε μετριοφροσύνη.

Τήρησις Διεθνούς Ενότητος Κάτω από τη Βασιλεία του Θεού

ΤΙ ΕΛΛΕΙΨΙ ενότητος παρουσιάζει αυτός ο κόσμος! Όπου κι αν παρατηρήσωμε, βλέπομε σύγχυσι, διαίρεσι και διαμάχη. Πολιτικώς ο κόσμος είναι διαιρεμένος σε συγκροτήματα εθνών, διαπληκτιζόμενα μεταξύ των· το κάθε έθνος βρίσκεται σε αντίθεσι προς τα άλλα, ακόμη δε και μέσα στα ίδια τα έθνη τα πολιτικά κόμματα μάχονται σκληρά μεταξύ των. Θρησκευτικώς, εμπορικώς και φυλετικώς το ίδιο συμβαίνει· κι επιστημονικώς ακόμη. Η επιστήμη υποτίθεται ότι είναι η αλήθεια, αλλ’ ωστόσο και οι επιστήμονες είναι διαιρεμένοι σε πάρα πολλά θέματα. Λόγου χάριν: Κορυφαίοι φυσιοδίφαι διαφωνούν ριζικώς μεταξύ των ως προς τη σχετική βλάβη, που απειλείται από την πτώσι της ατομικής ραδιενεργού κόνεως, όπως και οι γιατροί έχουν εντόνους αντιρρήσεις μεταξύ των ως προς την αιτία, τη φύσι και τη θεραπεία του καρκίνου.

Τι τερπνή και ανακουφιστική αλλαγή απ’ όλ’ αυτά παρουσιάζεται από τους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά, οι οποίοι έχουν ενωθή κάτω από τη βασιλεία του Θεού! Η ενότης των είναι πραγματικά μια ενότης διεθνής, διότι αυτοί προήλθαν «εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών». Η ενότης των προ πολλού ελέχθη από τους προφήτας του Ιεχωβά: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία». «Θέλω θέσει αυτούς ομού ως πρόβατα της Βοσόρρας, ως ποίμνιον εν μέσω της μάνδρας αυτών.»—Αποκάλ. 7:9· Ησ. 2:4· Μιχ. 2:12.a

Αυτό είναι όπως έπρεπε να είναι, διότι μήπως δεν είναι ο Ιεχωβά Θεός και ο Υιός του σε πλήρη ενότητα, και δεν προσηυχήθη ο Ιησούς να έχουν οι ακόλουθοι του όμοια ενότητα; Πραγματικά, ο Ιησούς είπε ότι η αγάπη θα εχαρακτήριζε τους ακολούθους του, και δεν είναι η αγάπη ένας «σύνδεσμος της τελειότητος»;—Κολ. 3:14· Ιωάν. 17:21.

Χαρακτηριστικό της μοναδικής ενότητος αυτών των Χριστιανών είναι αυτό που κατεδείχθη στο γεγονός που έλαβε χώραν στη Νέα Βρεττανία, ένα νησί του Νοτίου Ειρηνικού, όπως αναφέρεται στο Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εκεί, στη διάρκεια των περυσινών οχλοκρατιών, που έγιναν στη Ραμπάουλ, οι ιθαγενείς της ενδοχώρας και οι εντόπιοι των άλλων ιεραποστολών εμάχοντο και εφόνευαν αλλήλους χωρίς να παρουσιάζεται από τους θρησκευτικούς των ηγέτας κάποια επιρροή προς κατάπαυσιν. Εν τούτοις, εκείνοι, που είχαν διδαχθή από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, όχι μόνον απέσχον οι ίδιοι από κάθε διαμάχη, αλλά και απέκρυψαν όσους ανήκαν σε άλλη φυλή, που διέτρεχαν κίνδυνον θανάτου.

Τι κατέστησε δυνατή τη διεθνή αυτή ενότητα; Εν πρώτοις, εκείνοι, που ήσαν σε ενότητα, είχαν απ’ αρχής καλή και ειλικρινή καρδιά. Κατόπιν, όλοι αυτοί λατρεύουν τον ίδιο Θεό, τον Δημιουργό, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά. Έπειτα, όλοι αυτοί δέχονται την Αγία Γραφή ως τον αλάνθαστο εμπνευσμένο λόγον του Θεού. Επίσης, όλοι αυτοί αποβλέπουν στον Ιεχωβά για το άγιο πνεύμα του, που τους διαφωτίζει και τους ενισχύει. Η κοινή υποταγή όλων αυτών στη βασιλεία του Θεού έχει χρησιμεύσει ιδιαίτερα στο να τους φέρη σε ενότητα. Ούτε πρέπει να παραβλέπεται το μέσον, που χρησιμοποιεί κι ευλογεί σήμερα τόσον καταφανώς ο Ιεχωβά Θεός, δηλαδή, ο «πιστός και φρόνιμος δούλος», τον οποίον ο Κύριος, Ιησούς Χριστός, κατέστησεν εφ’ όλων των υπαρχόντων του.—Ματθ. 24:45-47.

Ως αποτέλεσμα των ενοποιητικών αυτών δυνάμεων οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά εκδηλώνουν ενότητα από κάθε άποψι. Άσχετα με το μέρος της γης, στο οποίον τυγχάνει να ζουν, άσχετα με το χρώμα του δέρματός των, το οικονομικό ή το μορφωτικό τους επίπεδο, αυτοί έχουν τις ίδιες σκέψεις! Προσέχουν τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην επιστολή 1 Κορινθίους 1:10, κι έτσι δεν υπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ των, αλλ’ όλοι ομοφωνούν και είναι «εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην». Γι’ αυτόν τον σκοπό μελετούν συνεχώς τον λόγον του Θεού ατομικά και ομαδικά, σε εκκλησιαστικές συναθροίσεις και μεγαλύτερες συγκεντρώσεις.

Η διεθνής των ενότης εκδηλώνεται επίσης με το ότι διάγουν κατά τον ίδιο τρόπο ζωής. Ο καθένας τους ενασχολείται στη μεταμόρφωσί του με την ανακαίνισι του νοός του· ο καθένας ενασχολείται στο ν’ απεκδυθή τον παλαιόν άνθρωπο και στο να ενδυθή τον νέον άνθρωπο. Ναι, ο καθένας προσπαθεί να παραγάγη τους καρπούς του πνεύματος, οι οποίοι είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια». Εργάζονται δε συνεχώς για να παραγάγουν αυτούς τους καρπούς.—Γαλ. 5:22, 23.

Η πιο πασιφανής άποψις της διεθνούς των ενότητος είναι το ομοιόμορφο κήρυγμά των· φέρουν το ίδιο άγγελμα, χρησιμοποιούν τις ίδιες χαρακτηριστικές μεθόδους. Εκτιμούν το ότι ακριβώς, όπως ο ειδικός σκοπός για τον οποίον ο Ιησούς ήλθε στη γη ήταν ‘να μαρτυρήση εις την αλήθειαν’, έτσι κι αυτοί πρέπει να κάμουν τη μαρτυρία κυριώτερο σκοπό τους στη ζωή. Όπως ο Παύλος, αναφωνούν: «Ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω».—Ιωάν. 18:37· 1 Κορ. 9:16.

Με το να σκέπτονται ομοίως, να ζουν ομοίως και να κηρύττουν ομοίως οι Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά διατηρούν τη διεθνή των ενότητα κάτω από τη βασιλεία του Θεού. Τον Αύγουστο θα εκδηλώσουν αυτή την ενότητα παρουσιάζοντας, μεταξύ άλλων, σε κάθε ευκαιρία, το εκ 400 σελίδων βοήθημα Γραφικής μελέτης Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη.

[Υποσημειώσεις]

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Πώς πρέπει να εννοήσωμε τη σημασία της λέξεως «αναγκάζω», όπως χρησιμοποιείται στο κατά Λουκάν 14:23, το οποίον λέγει: «Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς, και ανάγκασον να εισέλθωσι, δια να γεμισθή ο οίκός μου»;—Π. Φ., Η.Π.Α.

Η έννοια της λέξεως «αναγκάζω» στο Λουκάν 14:23 μπορεί κάλλιστα να εκτιμηθή σε συνάρτησι με το ιστορικό της παραβολής του «μεγάλου δείπνου», του οποίου το εδάφιον αυτό αποτελεί μέρος. Αυτή η παραβολή μπορεί ν’ αντιπαραβληθή με την παραβολή των γάμων που εκτίθεται στο Ματθαίον 22:1-14. Εκεί διασαφηνίζεται ότι ο «άνθρωπός τις», που ετέλεσε μέγα δείπνον και εκάλεσε πολλούς, ήταν ένας βασιλεύς, που είχε προετοιμάσει μια γαμήλιο τελετή για τον γυιό του. Έστειλε προσκλήσεις, αλλ’ όταν οι προσκλήσεις στη γαμήλιο τελετή απερρίφθησαν με διάφορες δικαιολογίες από τους προσκεκλημένους, τότε ο βασιλεύς εστράφη σε άλλα μέσα για να έχη αρκετούς παρόντας η τελετή. Εφόσον αυτός ήταν βασιλεύς και όλοι οι άνθρωποι του βασιλείου ήσαν υπήκοοι του, είχε δικαίωμα να εξαποστείλη τους δούλους του και τώρα, αντί απλώς να καλέση αδιακρίτως άτομα στις οδούς και παρόδους της πόλεως, περιλαμβανομένων των πτωχών, αναπήρων, χωλών και τυφλών, να προσέλθουν στο συμπόσιο, αυτός ως υπέρτατος κύριος των τους ηνάγκασε να έλθουν. Ασφαλώς τους ηνάγκασε διότι, επειδή αυτοί ήσαν απλώς κοινοί άνθρωποι του δρόμου, θα συνεστέλλοντο να δεχθούν μια πρόσκλησι, θεωρώντας τον εαυτό τους ανάξιο να παραστή σ’ ένα τόσο μεγάλο γεγονός, για το οποίον αρχικά εκλήθησαν οι έγκριτοι της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να γίνη σημαντική μετάπεισις.

Αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει στην εκπλήρωσι της εικόνος. Μολονότι ο καθείς αφήνεται στην ελευθέρα του θέλησι, εν τούτοις γίνεται πολλή πειθώ, κι αυτή με πολύ σθένος και δαπάνη ενεργείας και προσπαθείας από μέρους εκείνων που φέρουν τ’ αγαθά νέα της βασιλείας και καλούν τους έχοντας ώτα για να ακούουν να έλθουν στο μεγάλο πνευματικό συμπόσιο που έχει διευθετήσει ο Ιεχωβά στη βασιλεία του. Η επείγουσα αυτή ενέργεια στους δεκτικούς αυτούς ανθρώπους παραβάλλεται με την ενέργεια των αγγέλων, που επεσκέφθησαν τον Λωτ στα Σόδομα και οι οποίοι στη μέρα της καταστροφής της πόλεως παρέστη ανάγκη να πάρουν απ’ το χέρι τον Λωτ και την αργοπορημένη οικογένειά του και να τους βγάλουν απ’ την πόλι και να τους θέσουν έξω απ’ αυτήν και κατόπιν να τους πιέσουν να διαφύγουν στα όρη για να μην παρασυρθούν στην καταστροφή.—Γέν. 19:15-17.

Σήμερα ο μέγας Βασιλεύς, Ιησούς Χριστός, κάνει να δοθή ένα παρόμοιο επείγον άγγελμα από το κεχρισμένο υπόλοιπο στην τάξι των άλλων προβάτων, που κι αυτά κατόπιν ενώνονται με αυτούς για να δώσουν το άγγελμα σε άλλους. Εκείνοι, που φέρνουν αυτό το άγγελμα, κατανοώντας τι εμπερικλείεται σ’ αυτό—η διεκδίκησις του ονόματος του Ιεχωβά και η αιώνια ζωή των ακροατών του—το καθιστούν όσο το δυνατόν εντονώτερο, προτρέποντας, παροτρύνοντας, υποχρεώνοντας, αναγκάζοντας, κατά ένα τρόπον, τους ακροατάς των να ενεργήσουν και να λάβουν τη στάσι των υπέρ του Ιεχωβά και της βασιλείας του. Ενώ, βέβαια, τονίζουν έτσι το επείγον και τη σπουδαιότητα του αγγέλματός των, δεν καταπατούν την ελεύθερη εκλογή των ανθρώπων αυτών, τους οποίους πλησιάζουν με το άγγελμα της σωτηρίας. Σχετικά με τούτο, θα μπορούσε να γίνη μια συμπαραβολή με τη φιλοξενία της Λυδίας προς τον Παύλο και τους συντρόφους του και για την οποία ο Λουκάς έγραψε: «Και μας εβίασεν». Αυτή δεν μπορούσε να εξαναγκάση τον Παύλο και τους συντρόφους του, αν εκείνοι ήσαν πραγματικά αποφασισμένοι να μη δεχθούν τη φιλοξενία της. Έτσι κι οι Χριστιανοί, δίνοντας μαρτυρία με το να μην αποθαρρύνωνται εύκολα, «αναγκάζουν» ή «κάνουν» τους ανθρώπους να έρχωνται στα ύδατα της ζωής.—Πράξ. 16:15· Αποκάλ. 22:17.

● Λόγω του ότι ανεγράφη στις εκδόσεις Σκοπιάς, ότι οι θεραπείες που έκαμαν ο Ιησούς και οι απόστολοι του δεν εξηρτώντο από την πίστι εκείνον που εθεραπεύθησαν, πώς πρέπει να νοήσωμε το κατά Ματθαίον 13:58, που λέγει: «Και δεν έκαμεν εκεί πολλά θαύματα δια την απιστίαν αυτών»;—Ν. Β., Ηνωμένες Πολιτείες.

Σήμερα πολλοί θεραπευταί δια πίστεως, όταν αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να θεραπεύσουν ένα άτομο, ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται σε έλλειψι πίστεως εκ μέρους του. Εν τούτοις, αυτό είναι απλώς μια υπεκφυγή για να δικαιολογήσουν την ανικανότητά των να θεραπεύσουν. Αυτό, όμως, δεν συνέβαινε στην περίπτωσι του Ιησού και των αποστόλων του. Δεν αναγράφεται τίποτα που να δείχνη ότι η χήρα της Ναΐν ήσκησε πίστι ότι ο γυιός της θα επανήρχετο στη ζωή. Ο Ιησούς απλώς παρετήρησε την πενθούσα μητέρα και την παρηγόρησε ανασταίνοντας τον γυιό της από τους νεκρούς. Έτσι επίσης, κι ο Πέτρος κι ο Ιωάννης εθεράπευσαν ένα χωλόν στην πύλη του ναού χωρίς καμμιά εκδήλωσι πίστεως από μέρους του. Αυτός τους κύτταξε αναμένοντας να λάβη κάποια ελεημοσύνη, και, προς κατάπληξιν και θαυμασμόν του, έγινε αρτιμελής.—Λουκ. 7:12-15· Πράξ. 3:1-8.

Εκείνο που αναγράφουν οι Γραφές στο κατά Ματθαίον 13:58 είναι ότι ο Ιησούς δεν έκαμε πολλά δυνατά έργα λόγω ελλείψεως πίστεως απ’ αυτούς, όχι ότι δεν θα μπορούσε να κάμη έργα εκεί. Προφανώς λίγοι βγήκαν εκεί για να τον ιδούν και να θεραπευθούν. Αυτό ήταν σε έντονη αντίθεσι προς άλλα μέρη για τα οποία αναγινώσκομε: «Και ήλθον προς αυτόν όχλοι πολλοί, έχοντες μεθ’ εαυτών χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κουλλούς, και άλλους πολλούς· και έρριψαν αυτούς εις τους πόδας του Ιησού, και εθεράπευσεν αυτούς». Το ίδιο το γεγονός ότι έφεραν αυτούς στον Ιησούν ήταν μια επαρκής πράξις πίστεως. Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνη ότι ο Ιησούς τούς εξήτασε αυτούς ως προς την πίστι των.—Ματθ. 15:30.

Εδάφια της Ημέρας Για τον Μήνα Σεπτέμβριο

1 Κάμε σημείον επί των μετώπων των ανδρών, των στεναζόντων και βοόντων δια πάντα τα βδελύγματα τα γινόμενα εν μέσω αυτής.—Ιεζ. 9:4. Σ 1/11/61 12

2 Εωσού ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος, και αι οικίαι, ώστε να μη υπάρχη άνθρωπος, και η γη να ερημωθή παντάπασιν.—Ησ. 6:11. Σ 1/5/61 18, 19α

3 Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν.—Εβρ. 4:12. Σ 15/3/62 24, 25, 27

4 Οίμοι δια την ημέραν εκείνην! διότι η ημέρα του Ιεχωβά επλησίασε, και θέλει ελθεί ως όλεθρος από του Παντοδυνάμου.—Ιωήλ 1:15, ΜΝΚ. Σ 1/4/62 3

5 Εγώ . . . δεν θέλω σε λησμονήσει. Ιδού, επί των παλαμών μου σε εζωγράφισα· τα τείχη σου είναι πάντοτε ενώπιόν μου.—Ησ. 49:15, 16. Σ 15/1/62 9-11α

6 Μνημονεύετε ότι υψώθη το όνομα αυτού. Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι έκαμεν υψηλά· γνωστόν είναι εις πάσαν την γην.—Ησ. 12:4, 5, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 2α

7 Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί.—1 Κορ. 13:4, Σ 15/1/61 11, 12α

8 Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου.—Ψαλμ. 40:8. Σ 15/11/61 18, 19

9 Αλλ’ ημείς, όντες της ημέρας, ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης, και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας.—1 Θεσ. 5:8. Σ 15/5/61 7α

10 Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.—Ιωάν. 4:34. Σ 1/6/61 11, 13α

11 Σεις δε, ιερείς του Ιεχωβά θέλετε ονομάζεσθαι· Λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει.—Ησ. 61:6, ΜΝΚ. Σ 15/6/61 19α

12 Η φωνή των πτερύγων αυτών ήτο ως φωνή αμαξών ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον.—Αποκάλ. 9:9. Σ 1/4/62 3

13 Γέμισον τα πρόσωπα αυτών από ατιμίας, και θέλουσι ζητήσει το όνομά σου, ω Ιεχωβά. Ας καταισχυνθώσι, και ας ταραχθώσι διαπαντός· . . . και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.—Ψαλμ. 83:16-18, ΜΝΚ. Σ 1/3/62 3α

14 Ως προς τον καιρόν έπρεπε να ήσθε διδάσκαλοι.—Εβρ. 5:12. Σ 15/3/62 24α

15 Του Ιεχωβά είναι η μάχη.—1 Σαμ. 17:47, ΜΝΚ. Σ 15/1/62 7-10

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στο ευαγγέλιο κατά Ματθαίον και στο κεφάλαιο 24 αναγράφεται η απάντησις, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς στην ερώτησι που του έθεσαν οι μαθηταί του: «Είπε προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Είναι πραγματικά ζωτικής σπουδαιότητος να πληροφορηθούν οι άνθρωποι την απαίτησι, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς, και να μάθουν ότι η γενεά μας παρίσταται μάρτυς της εκπληρώσεως των λόγων του, που συνθέτουν την πειστική απόδειξι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εγγύς, επί θύραις. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ασχολούνται στο έργον της γνωστοποιήσεως του χαρμοσύνου αυτού αγγέλματος περί της Βασιλείας του Θεού και παρουσιάζουν τώρα στους ανθρώπους καλής θελήσεως το 400 σελίδων βιβλίο τους Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων που φέρει τον επίκαιρο τίτλο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» αντί δρχ. 10. Προμηθευθήτε τα δύο αυτά πολύτιμα Γραφικά βοηθήματα και λάβετε και σεις μέρος στη Χριστιανική αυτή διακονία. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες,

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμά του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

16 Σεπτεμβρίου: Επίσκοποι της Ζωής, §1-21. Σελ. 457.

23 Σεπτεμβρίου: Επίσκοποι της Ζωής, § 22-24, και Επίσκοποι, Κάμετε τη Διακονία Σας Πλήρη. Σελ. 462.

Σε Ποιόν Μπορούμε να Εμπιστευώμεθα;

ΟΛΟ το χρήμα, που χάνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο με διαρρήξεις, ληστείες και κλοπές, δεν εξισώνεται με τα όσα κλέπτουν οι ανέντιμοι έμποροι από το κοινόν με την ελλιπή ζύγισι, δολία μέτρησι ή ανειλικρινή συναλλαγή. Είτε κρέας αγοράζετε, είτε τυποποιημένα είδη, είτε καύσιμα, βενζίνη ή οποιαδήποτε άλλα προϊόντα, το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε είναι πού μπορείτε να βρήτε έναν έμπορο, στον οποίον μπορείτε να εμπιστευθήτε. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζετε, όταν απαιτούνται επισκευές στο σπίτι σας, στο αυτοκίνητό σας, στο ραδιόφωνο σας ή στη συσκευή σας τηλεοράσεως. Πού μπορείτε να βρήτε έναν επιδιορθωτή, που να μην επιχειρήση να σας απατήση χρησιμοποιώντας κατώτερα υλικά, χρεώνοντας σας για εργασία που δεν έκαμε πραγματικά, προσθέτοντας πράγματα που δεν τα χρειάζεσθε, και λοιπά; Το να μη γνωρίζετε σε ποιόν μπορείτε να εμπιστευθήτε δημιουργεί ένα απατηλό αίσθημα, που δεν συντελεί σε ήρεμη ζωή. Αλλά τι γίνεται μ’ εσάς; Μπορούν οι άλλοι να σας εμπιστευθούν;

Εκείνο που επιθυμείτε στις σχέσεις σας με τους άλλους είναι τα όσα σεις πρέπει να κάνετε όταν αυτοί συναλλάσσωνται μ’ εσάς. Αυτή ήταν η αρχή που ετέθη από τον Ιησούν Χριστό, όταν είπε: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» (Ματθ. 7:12) Η αναξιοπιστία μερικών ανθρώπων στην κοινότητά σας δεν αποτελεί λόγον για να εγκαταλείψετε την ωραία αυτή αρχή. Πρέπει αυτή να διέπη τις πράξεις σας άσχετα με το τι πράττουν οι άλλοι. Το να εφαρμόζετε σεις αυτή την αρχή ενθαρρύνει τους άλλους να πράττουν το ίδιο κι έτσι οι ενέργειές σας συμβάλλουν στον ηθικό τόνο της κοινότητος.

Αν αποκτήσετε μια σταθερή καλή φήμη λόγω αξιοπιστίας, οι άνθρωποι θ’ αναζητούν εσάς για να συναλλάσσωνται μαζί σας. Αυτοί προτιμούν, όσο και σεις, να συναλλάσσωνται μ’ έναν έμπορο ή έναν επιδιορθωτή, στον οποίον μπορούν να εμπιστευθούν. Αν είσθε ένας υπάλληλος, ο εργοδότης σας είναι πιο πιθανό να σας δώση μεγαλύτερη ευθύνη, αν γνωρίζη ότι είσθε αξιόπιστος. Όταν αυτός απουσιάζη, ο νους του είναι αναπαυμένος, διότι ξέρει ότι σεις θα φροντίσετε έντιμα για τα εμπορικά του συμφέροντα. Γνωρίζει, επίσης, ότι θα του δώσετε πλήρες μέτρον εργασίας για τον μισθό που σας πληρώνει. Η αξιοπιστία αυτή αναζητείται από τους εμπορευομένους, που δυσκολεύονται να εύρουν υπαλλήλους στους οποίους να μπορούν να εμπιστευθούν.

Από εμπορική άποψι είναι προσοδοφόρο το να είναι κανείς αξιόπιστος, αλλ’ αυτό δεν πρέπει να είναι το κίνητρό σας. Πρέπει να είναι πολύ βαθύτερο απ’ αυτό. Πρέπει να προέρχεται από καλές αρχές, που κατευθύνουν τη ζωή σας, διέποντας τις αποφάσεις σας και τις πράξεις σας οπουδήποτε μπορεί να είσθε. Οι καλές αρχές πρέπει ν’ αποτελούν μέρος του εαυτού σας και όχι όπως ένα σακκάκι, που το φοράτε όταν πηγαίνετε να εργασθήτε και το βγάζετε όταν φθάνετε στο σπίτι σας. Εξαιτίας των αρχών αυτών ο αξιόπιστος άνθρωπος μπορεί να τύχη εμπιστοσύνης από τον εργοδότη του, από τους φίλους του, από τους γείτονας του, ναι, κι από τη σύζυγό του.

Εκείνος, που είναι ένοχος συζυγικής απιστίας, αποκαλύπτει έλλειψι καλών αρχών στον χαρακτήρα του, η οποία έλλειψις ρίχνει μια καταδικαστική σκιά στην εξωτερική του εμφάνισι ως ανθρώπου ακεραιότητος. Δεν αγαπά την ειλικρίνεια και τη δικαιοσύνη. Ένας αληθινά αξιόπιστος άνθρωπος μπορεί να τυγχάνη εμπιστοσύνης από τη σύζυγό του πάντοτε. Αυτή γνωρίζει τις καλές αρχές, με τις οποίες αυτός ζη και πόσο σταθερά οι αρχές αυτές αποτελούν μέρος του. Η εμπιστοσύνη αυτή συντείνει απείρως σε μια ευτυχή συζυγική σχέσι, αλλά πώς μπορεί η ευτυχία να είναι παρούσα εκεί όπου η εμπιστοσύνη απουσιάζει; Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος, στον οποίον μπορεί να στηριχθή εμπιστοσύνη διότι ζη σύμφωνα με τις ορθές αρχές, ωφελείται στον γάμο του καθώς και στην εργασία του.

Όταν άπαξ ένας άνθρωπος δεν φανή άξιος της εμπιστοσύνης που του εδείχθη, είτε από τη σύζυγό του είτε από άλλους, αντιμετωπίζει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργον για να την επανακτήση. Οσοδήποτε μετανοιωμένος κι αν μπορή να είναι, μια αμφιβολία είναι βέβαιο ότι θα παραμείνη στη διάνοια εκείνων, των οποίων επρόδωσε την εμπιστοσύνη. Η επάνοδος στην πλήρη εμπιστοσύνη των απαιτεί πολύν χρόνο και είναι δύσκολη. Ένας άνθρωπος βρίσκεται πάντοτε σε πολύ καλύτερη θέσι, αν εμμένη συνεχώς σε καλές αρχές μάλλον παρά αν τις εγκαταλείψη χάριν των στιγμιαίων «ωφελειών» της απιστίας. Αλλά πού μπορεί να εύρη τις αρχές αυτές;

Η καλύτερη πηγή για καλές αρχές, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ζη κανείς, είναι η Αγία Γραφή. Οι ωραίες αρχές και οι σοφές εντολές της μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στον δρόμο που είναι ο καλύτερος γι’ αυτόν, σ’ ένα δρόμο που διατηρεί γι’ αυτόν ειρήνη νοός και τον σεβασμό των άλλων. Τι καλύτερη αρχή υπάρχει για καλές ανθρώπινες σχέσεις από εκείνη που αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 22:39, «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν»; Με τέτοια αγάπη θα μπορούσατε ποτέ ν’ απατήσετε τον πλησίον σας μη δίνοντας του πλήρες μέτρον έναντι του χρήματος του; Θα μπορούσατε να κλέψετε από τον εργοδότη σας; Θα μπορούσατε να ψευσθήτε για κάτι που επιδιορθώσατε ή κάτι που πουλάτε; Θα μπορούσατε να κάμετε οτιδήποτε από όσα στιγματίζουν ένα άτομον ως αναξιόπιστο; Τέτοιες πράξεις δεν θ’ αποτελούσαν εκδήλωσι αγάπης.

Το άτομο, που έχει βαθύ σεβασμό στον λόγο του Θεού και ζωηρή επιθυμία να κάνη ό,τι είναι ορθόν στους οφθαλμούς Του, δεν θα προσπαθήση να παραβιάση τις Γραφικές αρχές, μεταπειθόμενος από ανεντίμους συνεργάτας του ή πιεζόμενος από την ανήθικη τακτική που οι άλλοι ακολουθούν στις εργασίες των. Πώς μπορεί να το κάμη αυτό, όταν οι αρχές αυτές καθωρίσθησαν από τον Θεό; Το να έλθη σε αντίθεσι μ’ αυτές σημαίνει ότι εναντιώνεται στον Θεό, κι ένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν θα υπεστήριζε ποτέ ένα τέτοιο πράγμα. Έχετε σεις την ίδια σταθερή πεποίθησι, που να σας υποκινή να κάνετε ό,τι είναι ορθόν; Έχετε την ίδια ζωηρή επιθυμία να δείξετε αγάπη στον πλησίον σας, ή σε άλλους; Έχετε την ίδια απόφασι να είσθε αξιόπιστοι σε όλα όσα κάνετε; Το να έχετε την ωραία αυτή διανοητική διάθεσι είναι προς όφελός σας. Φαντασθήτε σε τι διαφορετική κοινότητα θα μπορούσατε να ζήτε αν ο καθένας μέσα σ’ αυτή ζούσε σύμφωνα με τις Γραφικές αρχές!

Οι αρχές και οι εντολές της Γραφής, που διέπουν την ανθρώπινη διαγωγή, παρέχουν τη βάσι για μια κοινωνία αξιοπίστων ανθρώπων, μια κοινωνία στην οποίαν οι πόρτες δεν θα εχρειάζοντο να κλειδώνωνται, ούτε τα τιμαλφή να φυλάσσωνται σε ασφαλές μέρος, μια κοινωνία στην οποία ο καθένας θα έκανε, όπως παραγγέλλεται στην επιστολή προς Εφεσίους 4:25: «Λαλείτε αλήθειαν έκαστος μετά του πλησίον αυτού». Ότι είναι δυνατόν να υπάρξη μια τέτοια κοινωνία αποδεικνύεται από τη γενική διαγωγή της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. Αυτοί οι Χριστιανοί μάρτυρες του Υψίστου Θεού έχουν κάμει τις αρχές και τις εντολές του οδηγό της ζωής των.

Αν δεν έχετε επιτρέψει ως τώρα στις Γραφικές αρχές να κατευθύνουν τη ζωή σας, τότε κάμετε όπως είπε ο απόστολος Παύλος: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας». (Ρωμ. 12:2) Ο λόγος του Θεού ας κοθορίζη τους ηθικούς κανόνες σας, και κατόπιν μην παρεκκλίνετε απ’ αυτούς. Όπως θέλετε να είναι οι άνθρωποι ειλικρινείς και αξιόπιστοι σ’ εσάς, έτσι και σεις να είσθε σ’ αυτούς.

Η Σοφία του Θεού

Μια σειρά ερωτημάτων που έθεσε ο Παντοδύναμος Θεός στον Ιώβ μπορεί να μας οδηγήση στην οδόν της αληθινής σοφίας.

ΑΠΕΡΑΝΤΗ είναι η σοφία του Θεού! Και είναι μεγάλη η δύναμις Εκείνου ο οποίος μπορεί να κάμη οτιδήποτε και έχει κάμει τα πάντα. Ναι, τα δημιουργήματά του στον ουρανό και στη γη μαρτυρούν για την κυριαρχία του και την ακαταμέτρητη σοφία του. Η σοφία του έκδηλη στη φύσι, άψυχη και έμψυχη, μας εγείρει στο να τον λατρεύωμε και να τον δοξάζωμε, τηρώντας μας έτσι ταπεινούς. Αυτός ερωτά τον άνθρωπο στη γη:

«Δύνασαι να δέσμευσης τας γλυκείας επιρροάς της Πλειάδος, ή να λύσης τα δεσμά του Ωρίωνος; Δύνασαι να εκβάλης τα Ζώδια εις τον καιρόν αυτών; ή δύνασαι να οδηγήσης τον Αρκτούρον μετά των υιών αυτού; Γνωρίζεις τους νόμους του ουρανού; δύνασαι να διάταξης τας επιρροάς αυτού επί την γην;»—Ιώβ 38:31-33.

Ο Παντοδύναμος Θεός ήγειρε αυτά τα ερωτήματα για να δείξη τη μικρότητα του ανθρώπου, και σε σοφία και σε δύναμι, όταν συγκρίνεται με τον Δημιουργόν του. Μπορεί ο άνθρωπος να ελέγξη τους πολλούς ουρανίους αστερισμούς, στους οποίους αντανακλάται η σοφία του Θεού; «Υπάρχουν 88 γνωστοί αστερισμοί στους ουρανούς τώρα», λέγει ο Τζέιμς Σ. Πίκερινγκ στο βιβλίο του Απάντησις σε 1001 Αστρονομικά Ερωτήματα. «Οι αστερισμοί πρέπει να εξετάζωνται με το ίδιο φως όπως και οι γεωγραφικές οντότητες. Καθορίζουν ειδικές περιφέρειες στην ουράνια σφαίρα, και είναι οι διευθύνσεις όλων των άστρων και άλλων σωμάτων που μένουν μονίμως μέσα στα όριά των και των πλανητών, κομητών, μετεωριτών, του Ηλίου, της Σελήνης και άλλων προσκαίρων επισκεπτών των περιφερειών των. Οι αστερισμοί είναι απέραντοι σε βάθος.»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

Δεν γνωρίζομε για ποιον από τους ισχυρούς αστερισμούς ή συγκροτήματα αστέρων ομιλεί ο Ύψιστος Θεός σ’ εκείνα τα ερωτήματα προς τον Ιώβ. Πολλοί νομίζουν ότι νοείται ο Ωρίων με τον όρον αστερισμός Κεσίλ, και ότι ο αστερισμός Κιμάχ είναι οι Πλειάδες και ότι ο αστερισμός Ας είναι η Μεγάλη Άρκτος, Μερικοί αστερισμοί, όπως οι πλειάδες και ο Ωρίων, αποτελούνται από άστρα που δίνουν την εμφάνισι ότι συγκρατούνται με αλυσίδες και σχοινιά· η ιδέα, λοιπόν, είναι: Μπορεί ο άνθρωπος να λύση τα δεσμά ενός συγκροτήματος αστέρων έτσι ώστε να κινούνται χωριστά και να μη φαίνωνται πια σαν ένας παγίου σχήματος αστερισμός; Μπορεί ο άνθρωπος να μετακινήση τα ισχυρά αυτά άστρα από τις θέσεις, που προσδιόρισε ο Θεός γι’ αυτά με τη σοφία του; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να θέση σε τάξι το σύμπλεγμα Κιμάχ, ούτε να μεταθέση τα δεσμά του αστερισμού Κεσίλ. Μπορεί απλώς να βλέπη τη δύναμι και τη σοφία του Θεού.

Η θαυμάσια τάξις, που είναι καταφανής σε ολόκληρη την ουράνια σφαίρα, οφείλεται στα προστάγματα που έδωσε ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος, Ιεχωβά Θεός. Ο Θεός είναι Εκείνος που μπορεί να φέρη τον αστερισμό Μαζαρώθ στον ωρισμένο του καιρό. Ο Ιεχωβά λέγει για όλες τις ουράνιες δυνάμεις: «Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν». (Ησ. 40:26) Ο Θεός, που μπορεί να ονομάση όλα τ’ αστέρια με τ’ όνομά τους, είναι Εκείνος, που τα καλεί να εξέλθουν στις ωρισμένες τους εποχές δεν πρόκειται, όμως, εδώ για έναν ανθρώπινο τομέα. Ο Θεός μπορεί ακόμη να εξαγάγη τ’ άστρα σε μάχη, όπως έκαμε στις μέρες της Δεβόρρας και του Βαράκ: «Εκ του ουρανού επολέμησαν, οι αστέρες εκ της πορείας αυτών επολέμησαν εναντίον του Σισάρα». Είναι πέραν από τη δύναμι του ανθρώπου το να διατάσση τις κινήσεις των αστέρων, ούτε έχει ανατεθή στον άνθρωπο η καθοδήγησις αυτών.—Κριτ. 5:20.

Ακόμη κι αν ο σύγχρονος άνθρωπος απέκτησε λίγη γνώσι για τους «νόμους των ουρανών», μήπως μπορεί να θέση την εξουσία του στη γη; Οι νόμοι της φύσεως είναι οι σκέψεις του Θεού. Με τη σοφία του εθέσπισε αυτούς τους νόμους που κατευθύνουν τα ουράνια σώματα. Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι τα ουράνια σώματα ασκούν μια ελεγκτική επιρροή στον καιρό μας, στις παλίρροιες και στην ατμόσφαιρα, αλλά πόσο ανίσχυρος είναι στην άσκησι οποιασδήποτε εξουσίας! Τα ουράνια σώματα, όπως είναι ο ήλιος μας, ασκούν εξουσία με ασυνήθεις τρόπους, όπως λέγει το βιβλίο Η Καταπληκτική Μας Ατμόσφαιρα:

«Τα μελανά στίγματα του ηλίου, τα οποία εμείς αποκαλούμε κηλίδες του ηλίου, πιστεύεται ότι είναι περιφέρειες εντατικής δράσεως. Μεγάλες δονήσεις ατομικών αναστατώσεων αναβράζουν από το εσωτερικόν του ηλίου. Οι ηλιακές αυτές εκρήξεις συνοδεύονται από πελώριες εκλάμψεις, που, όπως φαίνεται, εκπέμπονται από την επιφάνεια του ηλίου στο διάστημα. Με τις εκλάμψεις αυτές συνδέονται και ρεύματα από ηλεκτροφόρτιστα ατομικά σωματίδια, που εκβάλλονται απ’ τον ήλιο σαν νερό από υδροσωλήνα. . . . Όταν οι ηλιακές κηλίδες είναι σε ενέργεια, τότε ο γήινος μαγνητισμός διαταράσσεται. Οι μαγνητικές βελόνες παρεκτρέπονται, η δε γη ενεργεί σαν να ήταν ένας μαγνήτης επηρεασμένος από τρομερά ηλεκτρικά ρεύματα διερχόμενα κοντά σ’ αυτήν. Ευθύς μόλις γίνη ορατή μια έκλαμψις ηλιακής κηλίδος, επέρχεται μια ανωμαλία στις ραδιεπικοινωνίες σε όλη την ηλιοφώτιστη έκτασι της γης. Και μετά από μια μέρα επέρχεται η μαγνητική θύελλα, το σέλας, και άλλη αναταραχή στις ραδιεπικοινωνίες, λιγώτερο σοβαρή από την πρώτη αλλά με επήρεια σ’ όλο τον κόσμο. Τα ηλεκτρικά ρεύματα, που βρίσκονται στον φλοιό της γης, μπορούν να είναι αρκετά ισχυρά για ν’ ανατρέψουν ακόμη και τις τηλεφωνικές συγκοινωνίες.»

ΣΟΦΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Αν ο άνθρωπος δεν μπορή να ελέγξη τους νόμους των ουρανών και ν’ ασκήση εξουσία στα ουράνια σώματα, τι γίνεται με τα όσα βρίσκονται πλησιέστερα στη γη—τα σύννεφα; Ο Θεός ερωτά: «Δύνασαι να υψώσης την φωνήν σου εις τα νέφη, δια να σε σκεπάση αφθονία υδάτων; Δύνασαι να αποστείλης αστραπάς, ώστε να εξέλθωσι, και να είπωσι προς σε, Ιδού, ημείς; Τις έβαλε σοφίαν εντός του ανθρώπου; ή τις έδωκε σύνεσιν εις την καρδίαν αυτού; Τις δύναται να αριθμήση τα νέφη δια σοφίας; ή τις δύναται να κενόνη τα δοχεία του ουρανού, δια να χωνευθή το χώμα εις σύμπηξιν, και οι βώλοι να συγκολλώνται;»—Ιώβ 38:34-38.

Ποιος είν’ εκείνος, που μπορεί να υψώση τη φωνή του στο σύννεφο, ώστε ν’ απολύση αφθονία βροχής; Όχι ο Ιώβ. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να διατάξη ένα σύννεφο να εμφανισθή υπεράνω αυτού και κατόπι να το προστάξη ν’ απολύση το νερό του. Η ενέργεια της απολύσεως του ύδατος ενός νέφους δείχνει μεγάλη σοφία. Η έρευνα στη σχετική με τα νέφη φυσική έχει κάμει μεγάλη πρόοδο, αλλ’ ό,τι έχομε ήδη μάθει είναι ότι πρόκειται για ένα από τα πολλά σύνθετα ουράνια φαινόμενα. Πολλοί παράγοντες εμπερικλείονται στην ενέργεια της βροχής, για τους οποίους ο άνθρωπος πολύ λίγα γνωρίζει. Το σύγγραμμα υπό τον τίτλον Ο Κόσμος στον Οποίον Ζούμε λέγει:

«Οι ενέργειες, με τις οποίες ένα νέφος παρασκευάζει βροχήν, παραμένουν σκοτεινές· φαίνεται ότι μπορεί να λειτουργούν διάφοροι μηχανισμοί, οι οποίοι ποικίλλουν ανάλογα με τη θερμοκρασία του νέφους. Στα ψυχρά ανώτερα στρώματα των υψηλών νεφών πιστεύεται ότι ο υδρατμός πήγνυται σε μικροσκοπικά επιπλέοντα παγοκρύσταλλα, που αυξάνουν συνεχώς ώσπου ν’ αποκτήσουν αρκετό βάρος για να πέσουν. Όταν φθάσουν σε θερμότερα επίπεδα, τήκονται και κατέρχονται ως βροχή. Στα χαμηλότερα επίπεδα οι σταγόνες βροχής, με απλή συνένωσί τους με μικρότατα σταγονίδια, σχηματίζουν μεγάλες σταγόνες. Φαίνεται, όμως, πως απαιτούνται κι άλλα. Μια θεωρία απαιτεί την παρουσία μικροσκοπικών πυρήνων, σε μορφή μορίων κόνεως ή άλατος, στους οποίους ο υδρατμός μπορεί να συμπυκνωθή για να σχηματίση τα σταγονίδια των νεφών. Μια άλλη θεωρία ισχυρίζεται ότι ο ηλεκτρισμός παίζει ζωτικό ρόλο στον σχηματισμό της βροχής».

Σοφία στα στρώματα των νεφών πράγματι! Και ποιος έχει τη σοφία ν’ αριθμήση ακριβώς τ’ αναρίθμητα σύννεφα; Εκείνος για τον οποίον λέγεται: «Αριθμεί τα πλήθη των άστρων», ο μέγας Ποιητής νεφών και βροχής, ο Ιεχωβά. (Ψαλμ. 147:4) Ο Ιεχωβά, η Πηγή πάσης σοφίας, καθορίζει τον αριθμό των νεφών και τον καιρό της εκχύσεως του περιεχομένου των στη γη.

Ο Θεός παρομοιάζει τα βροχοφόρα νέφη με ουράνιες υδρίες, και μπορεί να τις θίξη κατά την ευαρέσκειά του. Όταν δε τα νέφη χύσουν βροχή με αφθονία, έτσι ώστε το χώμα να γίνη βάλτος και οι βώλοι της γης να συσφιγχθούν, ποιος μπορεί να πωματίση τις υδρίες εκείνες του ουρανού και να παρεμποδίση την περαιτέρω βροχόπτωσι; Ο Ιεχωβά μπορεί να σταματήση τη βροχή όσο και να την παραγάγη. Ο προφήτης Ηλίας προσηυχήθη στον Θεό να σταματήση τη βροχή: «Ο Ηλίας ήτο άνθρωπος ομοιοπαθής με ημάς, και προσηυχήθη ενθέρμως να μη βρέξη· και δεν έβρεξεν επί της γης έτη τρία και μήνας έξ· και πάλιν προσηυχήθη, και ο ουρανός έδωκε βροχήν, και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής.» (Ιάκ. 5:17, 18) Όσοι έχουν αληθινή σοφία αναλαμβάνουν τους λόγους του Ιερεμία: «Υπάρχει μεταξύ των ματαιοτήτων των εθνών διδούς βροχήν; ή οι ουρανοί δίδουσιν υετούς; Δεν είσαι αν αυτός ο δοτήρ, Ιεχωβά Θεέ ημών; Δια τούτο θέλομεν σε προσμένει διότι συ έκαμες πάντα ταύτα.»—Ιερεμ. 14:22, ΜΝΚ.

Με τη βροχή και τα σύννεφα συχνά υπάρχει αστραπή. Μπορεί κανένας άνθρωπος να δώση ζωή στις αστραπές, ώστε να εκπληρώσουν τις επιθυμίες του; Ο άνθρωπος μπορεί να χειρίζεται ηλεκτρικές δυνάμεις, αλλά τις αστραπές ποιος μπορεί να τις στείλη και ποιος μπορεί να τις ελέγξη; Στα λόγια του Θεού προς τον Ιώβ οι αστραπές παριστάνονται ως ν’ αναφέρουν στον Θεό την εκπλήρωσι του έργου των: «Ιδού, ημείς!» Θα μπορούσε ο Ιώβ να κάμη τις αστραπές να πράξουν τούτο γι’ αυτόν; Μια από τις καθορισμένες ενέργειες της αστραπής είναι να λιπαίνη τη γη ηλεκτρικώς. «Η αστραπή είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο παραγωγός αζωτούχων συνθεμάτων», έλεγε το περιοδικά Σάιενς Ντάιτζεστ του Ιουλίου 1956. «Σε πολύ διαλελυμένες μορφές, τα συνθέματα αυτά πέφτουν στη γη με τη βροχή. . . . θεωρείται μάλιστα πιθανόν ότι χωρίς αστραπή, κατ’ ουσίαν όλη η φυτική ζωή της γης θα μπορούσε πραγματικά να μαραθή και να πεθάνη». Τι σοφία στην αστραπή! «Η επιστημονική μελέτη της αστραπής συνεχίζετο επί δύο εκατονταετηρίδες και πλέον», αναφέρει το σύγγραμμα Η Καταπληκτική Μας Ατμόσφαιρα. «Μολονότι η αστραπή ανεγνωρίζετο επί τόσον καιρό ως ένα μαμούθ ηλεκτρικής λάμψεως, η αιτία και οι λεπτομέρειες των εκδηλώσεών της παρέμειναν μυστήρια ως τον σημερινό καιρό.»

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΖΩΙΚΗ ΚΤΙΣΙ

Ο Ιεχωβά τώρα λαμβάνει παραδείγματα της σοφίας του από τη ζωική κτίσι, που εξεικονίζουν τα διάφορα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις ικανότητες με τα οποία έχουν προικισθή τα ζώντα κτίσματα. Ο Ιεχωβά ερωτά: «Θέλεις κυνηγήσει θήραμα δια τον λέοντα; ή χορτάσει την όρεξιν των σκύμνων, όταν κοίτωνται εν τοις σπηλαίοις, και κάθηνται εις τους κρυπτήρας δια να ενεδρεύωσι; Τις ετοιμάζει εις τον κόρακα την τροφήν αυτού, όταν οι νεοσσοί αυτού κράζωσι προς τον Θεόν, περιπλανώμενοι δι’ έλλειψιν τροφής;»—Ιώβ 38:39-41.

Όλη η ζωική κτίσις δείχνει το απαράμιλλον έργον των χειρών του Θεού και τη στοργική πρόνοιά του πέρα από την ανθρώπινη αντίληψι. Προτού ακόμη δημιουργηθή ο άνθρωπος και του δοθή εξουσία στα ψάρια και στα πτηνά και στα θηρία και στα ερπετά, ο Θεός προνοούσε γι’ αυτά τα κτίσματα, για τον λέοντα καθώς και για τον κόρακα. Ο Θεός ρωτά τον Ιώβ αν θ’ ανελάμβανε να προμηθεύη τροφή στους λέοντας. Μήπως δεν ήταν αυτό πέρα από τη δύναμί του; Οι λέοντες μπορούν μόνοι να μετακινηθούν. «Οι σκύμνοι βρυχώνται δια να αρπάσωσι, και να ζητήσωσι παρά του Θεού την τροφήν αυτών».—Ψαλμ. 104:21.

Η φροντίς του Θεού δεν τελειώνει με τον ευγενή λέοντα· εκτείνεται ακόμη και στον κόρακα, μολονότι ήταν ακάθαρτος κατά τον Μωσαϊκό νόμο. (Δευτ. 14:11-14) Ο κόραξ ήταν το πρώτο πλάσμα που βγήκε απ’ την κιβωτό και παρέμεινε έξω κι ενεπιστεύθη στον Ιεχωβά Θεό να προνοήση γι’ αυτόν στη γη που εκαθαρίσθη με τον παγκόσμιο Κατακλυσμό. (Γεν. 8:6, 7) Όχι μόνο η κατοικία του κόρακος είναι σ’ ερημικούς τόπους, αλλά και η τροφή του σπανίζει και πρέπει ν’ αναζητηθή σε ευρεία έκτασι της υπαίθρου χώρας, όπως καταφαίνεται από τη συνήθειά του να πετά αδιάκοπα εδώ κι εκεί σε αναζήτησι τροφής. Λαμβάνουν την τροφή των από τον Θεό. Ο ίδιος ο Υιός του Θεού είπε: «Παρατηρήσατε τους κόρακας, ότι δεν σπείρουσιν, ουδέ θερίζουσιν· οίτινες δεν έχουσι ταμείον, ουδέ αποθήκην, και ο Θεός τρέφει αυτούς· πόσω μάλλον σεις διαφέρετε των πτηνών;» (Λουκ. 12:24) Αφού ο Θεός προνοεί για τον ακάθαρτο κόρακα, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν θα λησμονήση ούτε θα εγκαταλείψη εκείνους που θέτουν την εμπιστοσύνη των σ’ αυτόν.

Ο Θεός προνοεί για τα άγρια ζώα στην εποχή της μεγάλης των ανάγκης. Το ένστικτο των προέρχεται απ’ ευθείας από τον Θεό και τα οδηγεί για να βοηθηθούν όταν γεννούν. Ο Θεός, λοιπόν, ερωτά τον Ιώβ: «Γνωρίζεις τον καιρόν του τοκετού των αγρίων αιγών του βράχου; δύνασαι να σημειώσης πότε γεννώσιν αι έλαφοι; Δύνασαι να αριθμήσης τους μήνας τους οποίους πληρούσιν; ή γνωρίζεις τον καιρόν του τοκετού αυτών; Αυταί συγκάμπτονται, γεννώσι τα παιδία αυτών, ελευθερόνονται από των ωδίνων αυτών. Τα τέκνα αυτών ενδυναμούνται, αυξάνουσιν εν τη πεδιάδι· εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι πλέον εις αυτάς.»—Ιώβ 39:1-4.

Μπορεί κανένας άνθρωπος να τηρήση ακριβές βιβλίο όλων αυτών των γεγονότων και ν’ ασκήση μια τέτοια προνοητική φροντίδα γι’ αυτά τα πλάσματα, τους αιγάγρους και τα ελάφια, ώστε να τα προφυλάσση από κινδύνους στη διάρκεια του τοκετού των; Οι αίγαγροι και τα ελάφια συνεχίζονται από αιώνα σε αιώνα, αλλ’ όχι με τη φροντίδα του ανθρώπου. Ακόμη και αν εγνώριζε ο άνθρωπος πότε πρόκειται να γεννήσουν, θα μπορούσε να τα περιποιηθή, όπως μπορεί να περιποιήται τα κατοικίδια ζώα;

Ο άνθρωπος δυσκολεύεται και να πλησιάση ακόμη τους αιγάγρους, να τους παρατηρήση στην άγρια κατάστασί τους. «Τα όρη τα υψηλά», έγραψε ο ψαλμωδός, «είναι δια τας δορκάδας». (Ψαλμ. 104:18) Κάποτε ο Σαούλ κυνηγούσε τον Δαβίδ «επί τους βράχους των αγρίων αιγών». (1 Σαμ. 24:3) Οι ερημικοί βράχοι πάνω από τη Νεκρά θάλασσα στην έρημο Εν-γαδδί πρέπει να ήσαν ειδικές σπηλιές για αιγάγρους. Αλλ’ οπουδήποτε κι αν ζουν, ο άνθρωπος δεν μπορεί εύκολα να τους πλησιάση. Όπως έγραψε ο Ελβετός περιηγητής Γιόχαν Μπούρκχαρντ στο βιβλίο του Ταξίδια στη Συρία:

«Καθόσον πλησιάζαμε στην κορφή του όρους [Αγίας Αικατερίνης, παράπλευρα στο Όρος Σινά], είδαμε σε απόστασι ένα μικρό κοπάδι από αιγάγρους που έβοσκαν ανάμεσα στους βράχους. Ένας από τους Άραβες μας μάς άφησε, κι από μια περιφερική οδό μεγάλου κύκλου προσεπάθησε να φθάση στο υπήνεμο μέρος των και αρκετά κοντά για να τους πυροβολήση· μας διέταξε να παραμείνωμε παρατηρώντας τους μόνο και να καθήσωμε κάτω για να μην τους εκφοβίσωμε. Είχε φθάσει σχεδόν σ’ ένα ευνοϊκό σημείο πίσω από ένα βράχο, οπότε οι αίγαγροι ξαφνικά άρχισαν να τρέχουν. Δεν ήταν δυνατόν να είχαν ιδεί τον Άραβα· αλλ’ ο άνεμος άλλαξε, κι έτσι τον αντελήφθησαν με την όσφρησί τους.»

Ακριβώς όπως οι αίγαγροι πηγαίνουν χωρίς άνθρωπο, έτσι και τα ελάφια, τα θηλυκά ζαρκάδια. Με Θεόδοτο ένστικτο, όταν η ελαφίνα γνωρίζη ότι πρόκειται να γεννήση, απομονώνεται στο δάσος και κρύβει το νεογνό της και το περιποιείται. Τα νεογνά της γρήγορα «ενδυναμούνται» και «εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι». Μετακινούνται μόνα των, και τυγχάνουν της φροντίδος του Θεού.

Οι ερωτήσεις του Ιεχωβά προς τον Ιώβ πρέπει να μας υποκινούν να τον λατρεύωμε, να εμπιστευώμεθα σ’ αυτόν και να μελετούμε, όχι μόνο το Βιβλίον της φύσεως, αλλά και τον γραπτό λόγο του, το Βιβλίον της ζωοπαρόχου σοφίας. Τότε η ευγνωμοσύνη μας για την αγαθότητα του θ’ αυξηθή: «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά, ευχαριστούντες· . . . τον σκεπάζοντα τον ουρανόν με νεφέλας· τον ετοιμάζοντα βροχήν δια την γην· τον αναδιδόντα χόρτον επί των ορέων· τον διδόντα εις τα κτήνη την τροφήν αυτών, και εις τους νεοσσούς των κοράκων, οίτινες κράζουσι προς αυτόν.» «Αγαθός ο Ιεχωβά προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού».—Ψαλμ. 147:7-9· 145:9, ΜΝΚ.

Το Βιβλίο του Μορμόνου Παραβαλλόμενο με τη Βίβλο

ΣΤΑ μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων της Εσχάτης Ημέρας, το Βιβλίο του Μορμόνου είναι ο λόγος του Θεού και θεωρείται ότι είναι σε πλήρη αρμονία με την Αγία Γραφή. Η άποψίς των εδηλώθη συνοπτικά από τον Μπρίγκαμ Γιώγκ στη Τζόρναλ οφ Ντισκόρσες της 13ης Ιουλίου 1862: «Το Βιβλίο του Μορμόνου σε καμμιά περίπτωσι δεν αντιφάσκει στη Γραφή. Έχει πολλές λέξεις όμοιες με της Γραφής, και ως σύνολον αποτελεί μια ισχυρή μαρτυρία για τη Γραφή.» Οι Μορμόνοι, με τη στερρή αυτή πεποίθησι στο Βιβλίο του Μορμόνου, δεν πρέπει να έχουν αντίρρησι, όταν οι άλλοι παραβάλλουν το βιβλίο των με την Αγία Γραφή. Η δημοσία εκπεφρασμένη πεποίθησίς των, ότι το βιβλίο των είναι αληθές, αποτελεί πρόσκλησι στους άλλους να κάμουν μια τέτοια σύγκρισι. Αλλ’ ας συγκρίνωμε πρώτα σύντομα το ιστορικό των δύο αυτών βιβλίων.

Η συγγραφή της Βίβλου έγινε σε χρονική περίοδο που υπερβαίνει τα 1600 χρόνια, μέγα δε μέρος της ιστορικής της αφηγήσεως επεβεβαιώθη από πολλά αρχαιολογικά ευρήματα καθώς και από κοσμικούς ιστορικούς διαφόρων εποχών. Χιλιάδες αντίγραφα της Βίβλου στις πρωτότυπες γλώσσες, που έχουν γίνει με το χέρι και χρονολογούνται από την εποχή σχεδόν των αποστόλων, υπάρχουν σήμερα. Αυτά είναι στη διάθεσι των λογίων όλων των γλωσσών για εξέτασι.

Το Βιβλίο του Μορμόνου ισχυρίζεται ότι καλύπτει περίοδο από το έτος 600 π.Χ. περίπου ως το 421 μ.Χ. περίπου. Ο Ιωσήφ Σμιθ ισχυρίσθη ότι το μετέφρασε από χρυσές πλάκες, τις οποίες βρήκε μέσα σε μια κρύπτη που του απεκάλυψε ένας άγγελος. Ο λόγος, για τον οποίον οι πλάκες ή αντίτυπα του κειμένου αυτών δεν διατίθενται για εξέτασι, εξηγείται με το ότι ο άγγελος απηγόρευσε στον Ιωσήφ Σμιθ να τις δείξη σε οποιονδήποτε εκτός απ’ εκείνους που ωρίσθησαν από τον άγγελο. Αφού έγινε το έργον της μεταφράσεως, ο άγγελος λέγεται ότι αφήρεσε τις πλάκες.

Το πλήθος των αρχαιολογικών στοιχείων και οι κοσμικές ιστορήσεις, που επιβεβαιώνουν την ακρίβεια της Βιβλικής ιστορίας, απουσιάζουν καταφανώς όσον αφορά το τμήμα που λέγεται ότι είναι ιστορικό αφήγημα στο Βιβλίο του Μορμόνου. Ούτε η βαθιά μυστικότης, που περιέβαλε τη συγγραφή του Βιβλίου του Μορμόνου, αποτελεί χαρακτηριστικόν της συντάξεως της Γραφής. Οι λίθινες πλάκες, πάνω στις οποίες ο Θεός έγραφε τον Νόμο, ούτε ελήφθησαν πίσω από κανέναν άγγελο, ούτε και στον Μωυσή απηγορεύθη να τις επιδείξη. Το ίδιο μπορεί να λεχθή και για τα άλλα συγγράμματα, που αποτελούν τη Γραφή. Αυτά επεδείχθησαν δημοσία, αντίγραφα δε αυτών διενεμήθησαν ευρύτατα.

ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟΝ ΟΝ

Αν το Βιβλίο του Μορμόνου περιέχη τον λόγον του Θεού, οι δοξασίες του πρέπει να εναρμονίζωνται με την Αγία Γραφή. Ας ιδούμε αν είναι έτσι ως προς το τι λέγει περί του Θεού. Σχετικά με Αυτόν ο Μωσίας 3:15 λέγει: «Διότι ιδού, έρχεται ώρα, και δεν είναι πολύ μακράν, ότε με δύναμι, ο Παντοδύναμος Κύριος, ο οποίος βασιλεύει και ο οποίος είναι από όλη την αιωνιότητα σε όλη την αιωνιότητα, θέλει καταβή από τον ουρανό αναμέσον των τέκνων των ανθρώπων, και θέλει κατοικήσει σε μια χοϊκή σκηνή και θέλει προχωρήσει μεταξύ των ανθρώπων, απεργαζόμενος θαύματα μεγάλα». Ενταύθα βρίσκομε ν’ αντανακλάται η λαϊκή δοξασία περί τριάδος, των εκκλησιών του «Χριστιανικού κόσμου», τις οποίες εκκλησίες ο Ιωσήφ Σμιθ θεωρούσε ως πεπλανημένες.

Εξετάστε λίγα ακόμη παραδείγματα και παρατηρήστε πώς το Βιβλίο του Μορμόνου τολμηρά βεβαιώνει ότι ο Θεός κι ο Χριστός είναι ένας Θεός. Το Άλμα 11:38, 39 λέγει: «Τώρα ο Ζεεσρώμ λέγει πάλι σ’ αυτόν: Είναι ο Υιός του Θεού ο ίδιος ο Αιώνιος Πατήρ; Και ο Αμολέκ είπε σ’ αυτόν: Ναι, είναι ο ίδιος ο Αιώνιος Πατήρ του ουρανού και της γης». Ο Μορμόνος 7:7 ομιλεί περί ωδής αίνων «προς τον Πατέρα, και προς τον Υιόν, και προς το Άγιο Πνεύμα, που είναι ένας Θεός, σε μια κατάστασι ευτυχίας που δεν έχει τέλος.» Το Βιβλίο του Μορμόνου λέγει ότι ο Ιησούς Χριστός είπε καθαρά, στο 3 Νέφι 11:14, «Εγώ είμαι ο Θεός του Ισραήλ, και ο Θεός όλης της γης, και έχω φονευθή για τις αμαρτίες του κόσμου».

Πουθενά η Γραφή δεν κάνει τέτοιες τριαδικές δηλώσεις. Ποτέ ο Ιησούς Χριστός δεν ισχυρίσθη ότι είναι ο «Θεός πάσης της γης» ή ο «Θεός του Ισραήλ». Σ’ αυτό το σημείο το Βιβλίο του Μορμόνου αντιφάσκει προς την Αγία Γραφή. Η Γραφή, αντί να λέγη ότι ο Πατήρ και ο Υιός είναι ένας Θεός, αποκαλύπτει ότι ο Υιός είναι ένα κτίσμα, που υπήρξε η αρχή της κτίσεως του Δημιουργού και που υπόκειται στον Πατέρα, ακόμη και μετά την ανάληψί του στον ουρανό. Αυτό καταφαίνεται στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:28, «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, δια να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι».

Ο Ιησούς Χριστός, αντί να ισχυρίζεται ότι είναι ο Θεός εν σαρκί, ετόνισε την εξάρτησί του από τον Πατέρα και την κατωτερότητα του σχετικά μ’ αυτόν, λέγοντας τα εξής: «Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός».—Ιωάν. 5:30.

Συχνά το Εβραϊκό κείμενο της Βίβλου αναφέρεται στη μεγάλη πηγή της ζωής ως Ελοχίμ. Η περί τριάδος δοξασία δεν αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αυτή η λέξις απαντά στον γραμματικό τύπο του πληθυντικού. Εφαρμόζεται όχι μόνο στον αληθινό Θεό αλλά και στον ειδωλολατρικό θεό Δαγών, όπως αναφέρεται στους Κριτάς 16:23, 24. Το οριστικό άρθρο χα, όταν αναφέρεται στον Πατέρα, ο οποίος καθορίζεται στη Γραφή με το κύριον όνομα Ιεχωβά, συχνά χρησιμοποιείται πριν από τη λέξι Ελοχίμ. Αντί να δείξη πλειότητα θεών ή προσώπων σ’ ένα Θεό, σημαίνει τον πληθυντικό αριθμό της μεγαλειότητος ή εξοχότητος, όπως συμβαίνει με τη βασιλική έκφρασι «ημείς».

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Μερικά βιβλία μέσα στο Βιβλίο του Μορμόνου χρονολογούνται πριν από την έλευσι του Χριστού, αλλά μιλούν επανειλημμένως για τον Ιησού Χριστό, για την εξιλεωτική θυσία του, για την ανάστασί του, για το βάπτισμα του στο νερό, για το βάπτισμά του από το άγιο πνεύμα, για τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω του Χριστού και για την ανάγκη της ασκήσεως πίστεως σ’ αυτόν για σωτηρία. Αυτά τα πράγματα μνημονεύονται με τη μεγάλη συχνότητα, που χαρακτηρίζει τα φιλολογικά έργα, τα οποία έγιναν μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού. Τέτοιες δηλώσεις γι’ αυτόν γίνονται αναχρονισμοί με τη χρονική τοποθέτησι που τους δίδεται από το Βιβλίο του Μορμόνου. Αυτές, επειδή δεν είναι με χρονολογική τάξι, συγκρούονται με τη Γραφή, η οποία θέτει όμοιες δηλώσεις μετά Χριστόν, όχι πριν από την έλευσί του.

Όπως θ’ ανεμένετο, όταν γίνεται λόγος περί γεγονότων χωρίς χρονολογική τάξι, το Βιβλίο του Μορμόνου κατά περιστάσεις μεταπηδά και τ’ αναφέρει σε παρελθόντα χρόνο αντί σε μέλλοντα. Στο 2 Νέφι 31:6, 8 αυτό γίνεται. Αυτά τα εδάφια, μιλώντας για τον Ιησού Χριστό, λέγουν: «Τώρα, θα ήθελα να σας ρωτήσω, αγαπητοί μου αδελφοί, πού ο Αμνός του Θεού εξεπλήρωσε πάσαν δικαιοσύνην βαπτιζόμενος με νερό; Γι’ αυτό και μετά το βάπτισμα του με νερό το Άγιο Πνεύμα κατήλθε επάνω του με μορφή περιστεράς». Σ’ αυτά τα εδάφια ορίζεται χρονολογία μεταξύ του 559 π.Χ. και 545 π.Χ. Το ίδιο γίνεται και στο 2 Νέφι 33:6: «Αγάλλομαι στον Ιησούν μου, διότι ελύτρωσε την ψυχήν μου από τον άδη». Πώς μπορεί ένα άτομο που υποτίθεται ότι έζησε πολύ πριν από τη θυσία του Χριστού να πη ότι ο Χριστός τον ελύτρωσε;

Περίπου 124 χρόνια πριν γεννηθή ο Ιησούς στη Βηθλεέμ, το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει λαόν που αναφωνεί: «Ω ελέησέ μας, και υπολόγισε σε μας το απολυτρωτικό αίμα του Χριστού για να λάβωμε άφεσι των αμαρτιών μας, και αγνισμό των καρδιών μας· διότι πιστεύομε στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, ο οποίος εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη, και τα πάντα· ο οποίος θα καταβή μεταξύ των τέκνων των ανθρώπων». (Μωσίας 4:2) Πώς μπορεί ένας λαός να κράζη για συγχώρησι αμαρτιών με το εξιλεωτικό αίμα του Χριστού πολύ πριν χυθή αυτό το αίμα και σε καιρό που ο λαός του Θεού απητείτο να στηρίζεται στις θυσίες ζώων σύμφωνα με τον Νόμο για την εξάλειψι αμαρτιών;

Γιατί κανένας από τους συγγραφείς της Εβραϊκής Βίβλου δεν ομιλεί για τον Ιησού Χριστό, για την εξιλεωτική του θυσία και την ανάστασί του, όπως λέγει το Βιβλίο του Μορμόνου; Μήπως ο Θεός απεκάλυψε τα ζωτικώς σπουδαία αυτά πράγματα σε ανθρώπους που ζούσαν στη Βόρειο Αμερική εκείνο τον καιρό και όχι σ’ αυτούς τους αγαπητούς Εβραίους δούλους του; Ο Μωσίας 3:13 λέγει: «Κύριος ο Θεός απέστειλε τους αγίους προφήτας του αναμέσον όλων των τέκνων των ανθρώπων, για να αναγγείλωσι αυτά σε κάθε φυλή, έθνος, και γλώσσα, ώστε οποιοσδήποτε ήθελε πιστεύσει ότι ο Χριστός θα ήρχετο, να λάβη άφεσι των αμαρτιών του». Γιατί, τότε, οι προφήται που έζησαν πριν από το έτος 124 π.Χ., οπότε υπετίθετο ότι είχε γραφή το βιβλίο του Μωσία, δεν τα μνημονεύουν αυτά στα θεόπνευστα συγγράμματα των;

Θα ήταν εντελώς απίστευτο να ισχυρισθή κανείς ότι το κείμενο της Γραφής, όπως το έχομε σήμερα, είναι τόσο ελαττωματικό λόγω σφαλμάτων κατά την αντιγραφή, ώστε να μη παραμείνη ούτε μια μνεία περί του Ιησού Χριστού ονομαστικά και περί της θυσίας του στα άφθονα συγγράμματα των Εβραϊκών Γραφών. Αν υπήρξαν ποτέ τέτοιες μνείες, οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών ασφαλώς θα τις εμνημόνευαν. Το Βιβλικό κείμενο, όπως το έχομε σήμερα, αντί να είναι χονδροειδώς ελαττωματικό, έχει διυλισθή με τη συμπαραβολή του με πολύ αρχαία χειρόγραφα ως το σημείο που να είναι πολύ ακριβές, λίγο διάφορο απ’ ό,τι είχαν οι απόστολοι. Εκείνο, που υπόκειται σε υπόνοια, δεν είναι η ακρίβεια της βίβλου, αλλ’ η ακρίβεια του Βιβλίου του Μορμόνου.

Παρά το γεγονός ότι η Ελληνική λέξις βιβλία, από την οποία λαμβάναμε τη λέξι Βίβλος, δεν εχρησιμοποιείτο ως τίτλος για τις Γραφές ως τον πέμπτον αιώνα μετά Χριστόν, το Βιβλίο του Μορμόνου έχει τη λέξι που εχρησιμοποιείτο 500 και πλέον χρόνια προ Χριστού. Λέγει στο 2 Νόφι 29:3, 10, «Πολλοί από τους Εθνικούς θα είπουν: Μια Βίβλος! Μια Βίβλος! Έχομε μια Βίβλο, και δεν μπορεί να υπάρξη οποιαδήποτε άλλη Βίβλος. Γι’ αυτό, επειδή έχετε μια Βίβλο δεν είναι ανάγκη να υποθέσετε ότι περιέχει όλους τους λόγους μου». Η λέξις «Βίβλος», ή βιβλία, ή «βιβλιάρια», εφαρμόζεται στο σύνολο των θεοπνεύστων συγγραμμάτων, που είναι δεμένα σε μορφή κώδικος, δηλαδή με φύλλα και καλύμματα. Δεν υπήρχε μια τέτοια συλλογή, όταν υπετίθετο ότι εγράφη το 2 Νέφι. Ιδού, λοιπόν, άλλη μια ασυνέπεια από μέρους του Βιβλίου του Μορμόνου.

ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ

Ένα πράγμα, που προξενεί μεγάλη κατάπληξι όσον αφορά το Βιβλίο του Μορμόνου, είναι οι συχνές περικοπές ή σχεδόν περικοπές που παραθέτει από τη Γραφή, την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι ή Μετάφρασι Βασιλέως Ιακώβου. Αυτή ήταν η λαϊκή μετάφρασις των ημερών του Ιωσήφ Σμιθ. Τα βιβλία της Γραφής αρχικά εγράφησαν στην Εβραϊκή, Αραμαϊκή και Ελληνική χωρίς διαιρέσεις σε κεφάλαια και εδάφια. Αυτές έγιναν στον δέκατο έκτο αιώνα μετά Χριστόν. Αλλά στις πολυάριθμες άμεσες περικοπές της Γραφής, που παρατίθενται στο Βιβλίο του Μορμόνου, γενικά χρησιμοποιούνται οι ίδιες ακριβώς διαιρέσεις εδαφίων, που βρίσκονται και στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι. Εκτός από την κατά περιστάσεις προσθήκη ολίγων λέξεων, οι περικοπές είναι ομοιότυπες με εκείνες της Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μεταφράσεως. Παραδείγματος χάριν: Τα 1 Νέφι 20 και 21 είναι τα ίδια όπως και στον Ησαΐα 48 και 49· τα 2 Νέφι 7 και 8 είναι τα ίδια που είναι και στον Ησαΐα 50 έως 52:2· Το 2 Νέφι 12 έως 24 είναι τα ίδια με το Ησαΐας 2 έως 14· τα 2 Νέφι 27:25-35 είναι τα ίδια του Ησαΐα 29:13-24· Το Μωσίας 14 είναι το ίδιο με το Ησαΐας 53· το 3 Νέφι 24 είναι το ίδιο με το Μαλαχίας 3· το 3 Νέφι 25 είναι το ίδιο με το Μαλαχίας 4, το δε Μορόνι 10:9-17 είναι κατά βάσιν το ίδιο με το 1 Κορινθίους 12:8-11. Αυτές είναι λίγες μόνον από τις πολλές άμεσες σχεδόν περικοπές που έχουν ληφθή από την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου.

Αρκετά ενδιαφέρον είναι ότι το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει ανθρώπους οι οποίοι υποτίθεται ότι έζησαν μερικές εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού, να χρησιμοποιούν εκφράσεις που βρίσκονται στις Ελληνικές Γραφές της Βίβλου, οι οποίες Γραφές εγράφησαν μετά την εποχή του Χριστού. Η έκφρασις του Παύλου στην επιστολή προς Εβραίους 13:8 χρησιμοποιείται τουλάχιστον πέντε φορές. Ο Παύλος είπε: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας». Η πρώτη του εμφάνισις στο Βιβλίο του Μορμόνου είναι στο 1 Νέφι 10:18, που υποτίθεται ότι εγράφη πάνω από 600 χρόνια πριν από την εποχή του αποστόλου Παύλου. Λέγει: «Διότι αυτός είναι ο ίδιος χθες, σήμερα, και στους αιώνες». Τα άλλα μέρη, όπου εμφαίνεται είναι το 2 Νέφι 27:23, Άλμα 31:17, Μορμόνος 9:9 και Μορόνι 10:19. Η φράσις που εχρησιμοποίησε ο Παύλος για την ανάστασι των κεχρισμένων ακολούθων του Χριστού στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:53, χρησιμοποιείται, επίσης, σε διάφορα μέρη. Ο Παύλος είπε: «Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν». Παρατηρήστε την ομοιότητα του Μωσίας 16:10 με την περίφημη αυτή φράσι: «Και το θνητόν αυτό θα ενδυθή αθανασίαν, και η φθορά αυτή θα ενδυθή αφθαρσίαν». Ποικιλίες τούτου εμφαίνονται στο Άλμα 40:2 και 41:4. Και τα δύο αυτά βιβλία χρονολογούνται προ Χριστού.

Στην επιστολή προς Εβραίους 3:8, 11, που παραθέτει από τον Ψαλμό 95:8, 11, είναι γραμμένο: «Μη σκληρύνητε τας καρδίας σας, ως εν τω παραπικρασμώ, κατά την ημέραν του πειρασμού εν τη ερήμω. “Ούτως ώμοσα εν τη οργή μου, Δεν θέλουσιν εισέλθει εις την κατάπαυσίν μου”.» Ιδέτε την ομοιότητα της δηλώσεως αυτής στο Άλμα 12:35, που χρονολογείται 82 π.Χ.: «Όποιος σκληρύνει την καρδιά του και πράξη αδικία, ιδού, εγώ ομνύω εν τη οργή μου ότι δεν θέλει εισέλθει εις την ανάπαυσίν μου». Τα εδάφια 36 και 37 επαναλαμβάνουν αυτή τη φράσι. Λίγα εδάφια πίσω στο ίδιο κεφάλαιο υπάρχει άλλη φράσις που βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή του Παύλου με μια ελαφρά παραλλαγή. Ο στίχος 27 λέγει: «Ήταν καθωρισμένον για τους ανθρώπους ότι πρέπει ν’ αποθάνωσι· και μετά τον θάνατον, πρέπει να έλθουν σε κρίσι». Η ίδια φράσις αναγράφεται στην επιστολή προς Εβραίους 9:27.

Ενίοτε ένας στίχος στο Βιβλίο του Μορμόνου περιέχει γνωστές φράσεις που αναγράφονται σε δύο ή και περισσότερες θέσεις στην Αγία Γραφή. Παραδείγματος χάριν, το Άλμα 34:36 λέγει: «Γνωρίζω τούτο, διότι ο Κύριος είπε ότι δεν κατοικεί εις ανοσίους ναούς, αλλ’ εις τας καρδίας των δικαίων κατοικεί· είπε δ’ επίσης ότι οι δίκαιοι θέλουσι καθήσει εν τη βασιλεία του, ίνα μη εξέλθουν πλέον· πλην τα ιμάτιά των πρέπει να λευκανθούν δια του αίματος του Αρνίου». Το μέρος που λέγει ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε ναούς είναι μια παραλλαγή της δηλώσεως του Στεφάνου στις Πράξεις 7:48. Ο Ιησούς ήταν εκείνος, που είπε ότι οι δίκαιοι θα καθήσουν στη βασιλεία. Τα λόγια του αναγράφονται στο Λουκάν 13:29. Το μέρος που λέγει για τα λευκά μάτια ανταποκρίνεται προς το εδάφιο Αποκάλυψις 7:14. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Μορμόνος 9:9: «Διότι, δεν αναγινώσκομεν ότι ο Θεός είναι ο αυτός χθες, σήμερον, και πάντοτε, και σ’ αυτόν δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής;» Αυτές οι φράσεις προήλθαν από τα εδάφια Εβραίους 13:8 και Ιακώβου 1:17. Μολονότι ο Μορμόνος υποτίθεται ότι τα είπε αυτά στη Βόρειο Αμερική, 400 περίπου χρόνια μετά Χριστόν, προφανές είναι από πού προήλθε αυτή η δήλωσις.

Το Βιβλίο του Μορμόνου παρουσιάζει τον Ιησού Χριστό εμφανιζόμενον εν σαρκί στον λαό της Βορείου Αμερικής μετά την ανάστασι και την ανάληψί του. Μέγα μέρος απ’ αυτά, που τον παρουσιάζει να μιλή στον λαό, είναι φράσεις γραμμένες μέσα στη Βίβλο. Μακρές περικοπές από την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι εκείνων που είχε πει στην Παλαιστίνη τίθενται στο στόμα του ως λεχθέντα στη Βόρειο Αμερική. Παραδείγματος χάριν, το 3 Νέφι 12:3-18, 21-28 και 31-45 είναι σχεδόν ομοιότυπα, εδάφιο προς εδάφιο, με το κατά Ματθαίον 5:3-18, 21-28 και 31-45 στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι. Αυτό θα διαπιστωθή, επίσης, όταν συμπαραβληθή το 3 Νέφι 13 με το κατά Ματθαίον 6 καθώς και το 3 Νέφι 14 με το κατά Ματθαίον 7. Ο τύπος των ομοιοτήτων, που αποκαλύπτει η συμπαραβολή των χωρίων αυτών, δεν θα υπήρχε, αν ο Ιησούς επανελάμβανε αληθινά αυτά τα πράγματα σε άλλο λαό κι εγράφοντο αυτά από διαφόρους συγγραφείς σε μια διαφορετική γλώσσα.

Πολλές από τις δηλώσεις του Ιησού, που αναγράφονται στη Γραφή, μπορούν να βρεθούν γενναιόδωρα εγκατεσπαρμένες σε όλο το Βιβλίο του Μορμόνου, από τα μέρη που χρονολογούνται σχεδόν 600 χρόνια πριν από τη γέννησί του ως εκείνα που χρονολογούνται πάνω από 400 χρόνια μετά τη γέννησί του. Ό,τι είπε ο Ιησούς για τα πρόβατα του στο κατά Ιωάννην 10:9, 14, 16 βρίσκεται, εν μέρει, στο 1 Νέφι 22:25, που χρονολογείται 588 χρόνια προ Χριστού. Το Άλμα 31:37 χρησιμοποιεί τα λόγια του Ιησού στο κατά Λουκάν 12:22, μολονότι αυτό το βιβλίο είναι χρονολογημένο 74 χρόνια πριν από τη γέννησί του. Η πασίγνωστη φράσις του Ιησού στο Ματθαίον 16:19, όπου είπε στον Πέτρο: «Ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς», βρίσκεται στο Χελαμάν 10:7, το οποίον λέγει: «Ιδού, σου δίνω εξουσία, και ό,τι σφραγίσης πάνω στη γη θα είναι σφραγισμένο στον ουρανό· και ό,τι λύσης επάνω στη γη θα είναι λελυμένο στον ουρανό». Αυτό χρονολογείται είκοσι τρία χρόνια πριν από τη γέννησι του Ιησού. Θα ήταν ενδιαφέρον να μνημονεύσωμε ενταύθα ότι, ό,τι είπε ο Πέτρος για τον Ιησού στις Πράξεις 3:22-25, εμφαίνεται, μ’ εξαίρεσι ολίγων αλλοιώσεων, στο 3 Νέφι 20:23-25, ως λόγοι, τους οποίους ο Ιησούς υποτίθεται ότι είχε πει στο έτος 34 μ.Χ. σε λαόν της Βορείου Αμερικής, αλλ’ η μεγάλη ομοιότης του με την Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου καθορίζει την ταυτότητα της πηγής του.

Στη γενναιόδωρη χρήσι, που κάνει το Βιβλίο του Μορμόνου, εκείνων που είναι γραμμένα στην Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι, συμπεριέλαβε και το νόθον χωρίον, που εμφαίνεται σ’ αυτή τη μετάφρασι, κατά Ματθαίον 6:13, του οποίου χωρίου το δεύτερο μέρος αναγνωρίζεται ότι είναι μια μη θεόπνευστη προσθήκη στα πρωτόγραφα Βιβλικά συγγράμματα. Το νόθον αυτό χωρίον κατά Ματθαίον 6:13, που λέγει: «Διότι σου είναι η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας· Αμήν», αναγράφεται σε ομοιότυπη μορφή στο 3 Νέφι 13:13. Επίσης, τα προφανώς νόθα εδάφια κατά Μάρκον 16:17, 18 εμφαίνονται σχεδόν λέξιν προς λέξιν στον Μορμόνον 9:24.

Μετά τη συμπαραβολή του Βιβλίου του Μορμόνου με την Αγία Γραφή, τα αναπόφευκτα συμπεράσματα, που πρέπει να συναχθούν, είναι αυτά: Το Βιβλίο του Μορμόνου δεν είναι σε αρμονία με την Αγία Γραφή, αλλά διδάσκει δοξασίες, που συγκρούονται με την Αγ. Γραφή. Ο λόγος, για τον οποίον το βιβλίο αυτό έχει, όπως είπε ο Μπρίγκαμ Γιώγκ, «πολλές λέξεις όπως εκείνες της Βίβλου», είναι ότι παίρνει από την Αγ. Γραφή, σε μεγάλο αριθμό, φράσεις που χρησιμοποιούνται από τους συγγραφείς της Βίβλου και τις συνυφαίνει στο δικό του κείμενο. Εκείνο, επίσης, που περιβάλλει το βιβλίο έτσι ώστε να φαίνεται σαν τη λαοφιλή Κατ’ Εξουσιοδότησιν Μετάφρασι της Βίβλου, είναι η συνεχής χρήσις της αρχαϊκής Αγγλικής γλώσσης της μεταφράσεως αυτής.

Το Βιβλίο του Μορμόνου, όταν μετράται προς τη λεπτομερή ιστορία της Πεντατεύχου, τη μεγαλειώδη ωραιότητα των Ψαλμών, τη συνοπτικά εκπεφρασμένη σοφία των Παροιμιών και τις εποικοδομητικές συμβουλές των επιστολών του Παύλου, στέκει σαν μια ευτελής, μη θεόπνευστη και σε οδυνηρό βαθμό φλύαρη απομίμησις του λόγου του Θεού.

Τι Λέγουν για τους Μάρτυρας του Ιεχωβά και σ’ Αυτούς

ΜΕΤΑΞΥ των πολλών ενδιαφερουσών εκφράσεων που λέγονται για τους μάρτυρας του Ιεχωβά και σ’ αυτούς τους ίδιους από δημοσίους λειτουργούς, κληρικούς και άλλους, όπως αναγράφονται στο Βιβλίον του Έτους 1962 των Μαρτύρων του Ιεχωβά, είναι και τ’ ακόλουθα:

Ένας δήμαρχος της Δημοκρατίας του Κονγκό, όταν είδε στο σπίτι του την ταινία των Μαρτύρων «Η Ευτυχία της Κοινωνίας του Νέου Κόσμου», είπε: «Πρόκειται για κάτι που πρέπει να το ενισχύσωμε όσο το δυνατόν περισσότερο».

Ο αναπληρωτής δήμαρχος κάποιας πόλεως της Γαλλικής Γουυάνας έκαμε μια παρόμοια δήλωσι όταν είδε την ίδια ταινία: «Πρώτη φορά είναι που είδα ένα τέτοιο πράγμα στη ζωή μου! Όλοι πρέπει να ιδούν αυτή την ταινία!» Επίσης, έκαμε διευθετήσεις με τον δήμαρχο για την προβολή της ταινίας στη μεγαλύτερη αίθουσα της πόλεως. Μεταξύ των σχολίων που ηκούσθησαν ήταν κι αυτό: «Τώρα ο ιερεύς μάς λέγει να διαβάζωμε τις Γραφές μας, αλλ’ οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πρόθυμοι να μας τις εξηγήσουν».

Στη Δημοκρατία της Μαλαγκάσης, ένας Διαμαρτυρόμενος κληρικός, ύστερ’ από μερικές συζητήσεις μ’ ένα μάρτυρα του Ιεχωβά, ωμολόγησε: «Διψώ να γνωρίσω την Αγία Γραφή, να γνωρίσω την αλήθεια . . . Μπορώ να διακρίνω ότι σεις διδάσκετε μόνον ό,τι είναι μέσα στην Αγία Γραφή».

Στη συνέλευσι του Αμβούργου, Γερμανίας, το 1961, πολλές χιλιάδες Μαρτύρων εστεγάσθησαν σε σχολεία, που είχαν μετατραπή σε υπνωτήρια. Ο επιστάτης ενός των σχολείων αυτών, όπου παρέμειναν 500 Μάρτυρες, έκαμε τα εξής σχόλια: «Οι οκτώ αυτές μέρες ήσαν οι καλύτερες της όλης ζωής μου, και πολύ λυπήθηκα, όταν οι αδελφοί ανεχώρησαν κι άφησαν κενό το σχολείο.»

Ένας κληρικός στη Σικελία, όταν συνήντησε ένα Μάρτυρα που επεσκέπτετο τους οικοδεσπότας, προσεκάλεσε τον Μάρτυρα να τον επισκεφθή. Ο κληρικός τότε είπε μεταξύ άλλων: «Επί χρόνια ήρχεσο σ’ αυτόν τον τομέα με τα βιβλία σου, και οι ενορίται μου μού επρομήθευαν περιοδικά· αλλ’ αντί να τα καίω, εγώ τα διάβαζα». Ως προς το να λάβη τη στάσι του υπέρ του Ιεχωβά, απήντησε συγκαλυμμένα: «Όταν ο καρπός ωριμάση, πέφτει στη γη μόνος του».

Στις Μπαχάμας, ένας θεατής βαπτίσματος Μαρτύρων ερώτησε: «Από τους μάρτυρας του Ιεχωβά γίνεται αυτό;» Όταν εβεβαιώθη γι’ αυτό, είπε: «Ήξερα ότι έτσι θα ήταν· σε καμμιά άλλη οργάνωσι δεν θα έβλεπε κανείς ποτέ έναν λευκό να βαπτίζη έναν μαύρο. Πρέπει να είναι μάρτυρες του Ιεχωβά».

Εξητάζετο το θέμα περί άδου στο σπίτι ενός ανθρώπου που αγαπούσε τη δικαιοσύνη στη Δομινικανή Δημοκρατία από ένα Μάρτυρα κι έναν Ευαγγελικό κήρυκα. Ο κήρυξ, αδυνατώντας ν’ αναιρέση τη Γραφική παρουσίασι του Μάρτυρος, εσηκώθη πηδώντας κι εκραύγασε με οργή: «Κύτταξε! άνθρωπε, ο Θεός δεν είναι Θεός αγάπης!» Και τότε έφυγε, για να μην επιστρέψη ποτέ. Και τι απέγινε με τον οικοδεσπότη; Λέγει ότι τώρα αυτός και ο οίκος του είναι υπέρ του Ιεχωβά!—Ιησ. Ναυή 24:15.

Ένας άνθρωπος που πεινούσε για την αλήθεια στη Σομαλία της Αφρικής, παρεπονέθη στον Μάρτυρα που τον επεσκέφθη: «Γιατί δεν μας λέγει ο τοπικός ιερεύς αυτά τα καλά πράγματα, αντί να περνά τα βράδια του παίζοντας χαρτιά με τα παιδιά στη λέσχη;»

Στη Γκάνα ένας επίσκοπος εκκλησίας κι ο βοηθός του έκαμαν επίσκεψι σ’ έναν από τους Μάρτυρας που είχε εξασθενήσει πνευματικώς. Οι άλλοι που ήσαν μέσα στο σπίτι κρυφάκουαν τις παρατηρήσεις των, που έκαμαν τον ένα απ’ αυτούς να πη: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά καλοί Χριστιανοί· ο αδελφός τους δεν πήγαινε μαζί τους αυτές τις μέρες, και γι’ αυτό ήλθαν να τον ενισχύσουν, και τώρα ιδέτε πόσο ευτυχής έχει γίνει. Αν έκανε κι ο ιερεύς μας το ίδιο πράγμα, δεν θα έχανε η Εκκλησία, θα εξετάσω πληρέστερα αυτή τη θρησκεία.»

Μάρτυρες στις Προσήνεμους Νήσους της Καραϊβικής θαλάσσης, μεταβαίνοντας στη συνέλευσί των, εχάρησαν όταν άκουσαν τον υπάλληλο της υπηρεσίας μεταναστεύσεως να λέγη: «Θα περιλάβωμε πρώτα όλους τους μάρτυρας του Ιεχωβά σε μια ομάδα. Γνωρίζω ότι μπορούμε να βασισθούμε σ’ αυτούς για το ότι θα επιστρέψουν, όταν τελειώση η συνέλευσίς των. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν μας προξενούν καμμιά ανωμαλία».

Μια γυναίκα στην Τσεχοσλοβακία, όταν εζήτησε βοήθεια για να εννοήση ωρισμένες Βιβλικές δοξασίες, εξεπλάγη, όταν, σε απάντησι της αιτήσεως της αυτής, άκουσε τα ακόλουθα από τον Ρωμαιοκαθολικό ιερέα της: «Αγαπητή κυρία, εγώ δεν είμαι σε θέσι να σας δώσω μια πλήρη απάντησι σ’ αυτά τα Βιβλικά ερωτήματα. Πραγματικά, εμείς, η εκκλησία, είμεθα υπεύθυνοι για το ότι ο λαός ξέρει τόσο λίγα πράγματα για την Αγία Γραφή, και ξέρω ότι θα υποστούμε την τιμωρία του Θεού γι’ αυτό. Αλλ’ αν θέλετε να γνωρίσετε περισσότερα για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, υπάρχουν άνθρωποι που κατοικούν στην πόλι μας, οι οποίοι θα μπορέσουν να σας πουν πολλά για τα ερωτήματά σας και αυτούς [τους μάρτυρας του Ιεχωβά] πρέπει να τους ιδήτε». Αυτή η γυναίκα είχε αρχίσει να συμμελετά με τους μάρτυρας του Ιεχωβά κι εταράχθη διαπιστώνοντας ότι η διδασκαλία τους είναι τόσο διαφορετική από την της Καθολικής Εκκλησίας. Τώρα, όμως, δεν έχει πια ενδοιασμούς στο να συνεχίση τη συμμελέτη της μαζί τους!

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Σχετικά με τις νεαρές χήρες η Γραφή λέγει ότι «αφού εντρυφήσωσι κατά του Χριστού, θέλουσι να υπανδρεύωνται· έχουσαι την καταδίκην, διότι ηθέτησαν την πρώτην πίστιν». Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι νεαρές χήρες που νυμφεύονται είναι άπιστες;—Β. Σ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν θα μπορούσε να είναι ορθό, διότι μετά από δύο εδάφια ο Παύλος λέγει, «θέλω . . . οι νεώτεραι [χήραι] να υπανδρεύωνται». Μια εκτίμησις της διατάξεως είναι αναγκαία· ας αναγνώσωμε λοιπόν τα εδάφια 1 Τιμόθεον 5:3-14:

«Τας χήρας τίμα, τας αληθώς χήρας. Εάν δε τις χήρα έχη τέκνα ή έκγονα, ας μανθάνωσι πρώτον να καθιστώσιν ευσεβή τον ίδιον αυτών οίκον, και να αποδίδωσιν αμοιβάς εις τους προγόνους αυτών· διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του Θεού. Η δε αληθώς χήρα και μεμονωμένη ελπίζει επί τον Θεόν, και εμμένει εις τας δεήσεις και τας προσευχάς νύκτα και ημέραν· η δεδομένη όμως εις τας ηδονάς, ενώ ζη είναι νεκρά. Και ταύτα παράγγελλε, δια να ήναι άμεμπτοι, Αλλ’ εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν, και είναι απίστου χειρότερος.

»Ας καταγράφηται χήρα ουχί ολιγώτερον των εξήκοντα ετών, ήτις υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα· εάν ανέθρεψε τέκνα, εάν περιέθαλψε ξένους, εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν.

»Τας δε νεωτέρας χήρας απόβαλλε· διότι αφού εντρυφήσωσι κατά του Χριστού, θέλουσι να υπανδρεύωνται· έχουσαι την καταδίκην, διότι ηθέτησαν την πρώτην πίστιν. Και ενταυτώ μανθάνουσι να ήναι αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας· και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα. Θέλω λοιπόν οι νεώτεραι να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να κυβερνώσιν οίκον, να μη δίδωσι μηδεμίαν αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδορή».

Όταν ο Παύλος είπε να τιμώνται οι χήρες, είχε υπ’ όψιν την υλική βοήθεια σ’ αυτές, ο δε Ιησούς ετόνισε ότι η απόδοσις τιμής στους γονείς περιελάμβανε υλικά αγαθά. (Ματθ. 15:1-6) Ο Παύλος κατέδειξε ότι αυτή η τιμή με υλικά πράγματα έπρεπε να δείχνεται από στενούς συγγενείς και αν δεν υπήρχαν συγγενείς να φροντίσουν για μια γεροντότερη χήρα καλής φήμης στην εκκλησία, τότε η εκκλησία έπρεπε να την καταγράψη στον κατάλογο που τηρούσε για κείνες που ήσαν άξιες εκκλησιαστικής βοηθείας ή υποστηρίξεως. Κατόπιν προχωρεί να δείξη ότι οι νεώτερες χήρες δεν έπρεπε να καταγράφωνται σ’ αυτόν τον κατάλογο, διότι αφού εξέφρασαν πίστι να διατηρήσουν τον άγαμον βίον των κι εξεδήλωσαν την απόφασί των να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά με την πλήρη, αποκλειστική, απερίσπαστη αφοσίωσι που θα επέτρεπε η χηρεία των, κατέληγαν στο να προσέχουν τις σεξουαλικές των κλίσεις και να υπανδρεύωνται οπωσδήποτε. Καλύτερο, λοιπόν, θα ήταν να μην κάνουν αυτή τη δήλωσι οι νεαρές χήρες και να μην καταγράφωνται στον κατάλογο για εκκλησιαστική βοήθεια και κατόπιν ν’ αποτυγχάνουν, επιφέροντας καταδίκη στον εαυτό τους. Καλύτερο θα είναι να υπανδρεύωνται και ν’ ασχολούνται στην ανατροφή τέκνων και στη διακυβέρνησι του οίκου. Βλέπομε λοιπόν ότι τα εδάφια 1 Τιμόθεον 5:11, 12 δεν υποστηρίζουν ότι οι νεαρές χήρες, που υπανδρεύονται, είναι άπιστες.

● Υπάρχει καμμιά αντίρρησις στο ν’ ανήκη ένας αφιερωμένος Χριστιανός διάκονος σ’ έναν όμιλο γυμνιστών ή να ζη μέσα σε μια κατασκήνωσι ή σ’ ένα εντευκτήριο γυμνιστών;»—Μ. Δ., Ηνωμ. Πολιτείες.

Το αν ο άνθρωπος θα εξακολουθούσε να είναι γυμνός, αν δεν αμάρτανε, δεν το εκθέτει ρητώς ο λόγος του Θεού. Εν τούτοις, σημειούμεν ότι, μετά την αμαρτία του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε ενδύματα γι’ αυτούς, σφάζοντας ζώα για να προμηθεύση τα δέρματα. (Γεν. 3:21) Ασφαλώς αυτό ήταν μια αλλαγή από την αρχική τους γυμνότητα. Αλλ’ αφού αυτά τα ενδύματα τα επρομήθευσε ο ίδιος ο Δημιουργός, ποιος θα ετολμούσε να ισχυρισθή ότι ο Αδάμ και η Εύα θα περνούσαν καλύτερα χωρίς αυτά; Βεβαίως σε όλη τη Γραφή παρατηρούμε ότι οι δούλοι του Θεού φορούσαν ενδύματα, συχνά δε και περιγράφεται τούτο.

Εκτός από τ’ ανωτέρω, ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα στη γη που έχει ανάγκη ρουχισμού, και τούτο για τρεις τουλάχιστον υγιαίνοντας λόγους. Πρώτον, για προστασία από τα στοιχεία και τη φύσι, από τη ζέστη και το ψύχος, από τραχέα εδάφη ή αγκάθια, και λοιπά. Δεύτερο, είναι το ζήτημα της ωραιότητος και κομψότητος. Τα ρούχα προσθέτουν στην εμφάνισι, βοηθούν στο να δοθή σ’ έναν κάποιο μέτρον εμπιστοσύνης και χρησιμεύουν στο να καλύπτουν τα απρεπή μέρη, όπως ορίζει κι ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 12:23. Και τρίτον, είναι το ζήτημα της κοσμιότητος. Αναγινώσκομε, λοιπόν, στην Αποκάλυψι 16:15 ότι οι Χριστιανοί πρέπει να προσέχουν μήπως χάσουν τα ιμάτιά των κι εκτεθούν σε αισχύνη. Αληθές είναι ότι αυτό αναφέρεται σε πνευματικά ιμάτια, αλλά το παράδειγμα θα ήταν ανίσχυρο αν η κατάστασις του γυμνού έπρεπε να προτιμάται από την του ενδεδυμένου.

Επίσης, οι Γραφές νουθετούν τις Χριστιανές γυναίκες να είναι σεμνές και κόσμιες στην περιβολή τους: «Ωσαύτως και οι γυναίκες με στολήν σεμνήν, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς.» (1 Τιμ. 6:9) Θα ήταν υπερβολική ευπιστία το να πιστευθή, όπως ισχυρίζονται οι γυμνισταί, ότι οι άνδρες και οι γυναίκες του κόσμου είναι τόσον υψηλού ηθικού τόνου ώστε στην παρουσία γυμνών γυναικών δεν θα υπήρχε πιθανότης να υποπέσουν σε παράβασι εκείνων που εμνημόνευσε ο Ιησούς στο Ματθαίον 5:28: «Πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού».

Κανείς, λοιπόν, αφιερωμένος Χριστιανός διάκονος δεν μπορεί να παραμείνη σε καλή υπόστασι μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά και συγχρόνως να είναι μέλος μιας ομάδος γυμνιστών ή να συχνάζη σε κατασκηνώσεις γυμνιστών.

Εδάφια της Ημέρας για τον Μήνα Σεπτέμβριο

16 Να στρατεύης κατ’ αυτάς την καλήν στρατείαν, έχων πίστιν, και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες, εναυάγησαν εις την πίστιν.—1 Τιμ. 1:18, 19. Σ 1/7/61 4, 5α

17 Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.—Γαλ. 6:2. Σ 15/8/61 16α

18 Πρέπει να βασιλεύη . . . έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.—1 Κορ. 15:25, 26. Σ 15/3/62 2, 3

19 Θέλουσιν εκπλαγή και τρομάξει δια πάντα τα αγαθά, και δια πάσαν την ειρήνην, την οποίαν θέλω κάμει εις αυτήν.—Ιερεμ. 33:9. Σ 1/3/62 11, 12α

20 Μακροθυμήσατε λοιπόν, αδελφοί . . . Ιδού, ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης, και μακροθυμεί δι’ αυτόν, εωσού λάβη βροχήν πρώιμον και όψιμον. Μακροθυμήσατε και σεις, στηρίξατε τας καρδίας σας.—Ιάκ. 5:7, 8. Σ 15/7/61 15, 16

21 Θέλουσι τρέξει ως μαχηταί· ως άνδρες πολεμισταί θέλουσιν αναβή το τείχος· και θέλουσιν υπάγει έκαστος εις την οδόν αυτού, και δεν θέλουσι χαλάσει τας τάξεις αυτών.—Ιωήλ 2:7. Σ 1/4/62 43, 44

22 Υιέ ανθρώπου, στήριξον το πρόσωπον σου επί Γωγ, την γην του Μαγώγ.—Ιεζ. 38:2. Σ 15/1/62 18-20

23 Ας φερώμεθα προς την ωριμότητα.—Εβρ. 6:1, ΜΝΚ. Σ 15/9/61 1-3α

24 Μη γίνεσθε πρόσκομμα.—1 Κορ. 10:32. Σ 1/9/61 9

25 Πρώτον εν Αντιοχεία ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί.—Πράξ. 11:26. Σ 1/3/62 27, 28

26 Ο Ιησούς λέγει προς αυτόν, Ύπαγε, Σατανά· διότι είναι γεγραμμένον, Ιεχωβά τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει.—Ματθ. 4:10, ΜΝΚ. Σ 15/3/62 6α

27 Θέλουσι περιτρέχει εν τη πόλει· θέλουσι δράμει επί το τείχος, θέλουσιν αναβαίνει επί τας οικίας· θέλουσιν εμβαίνει δια των θυρίδων ως κλέπτης. Η γη θέλει σεισθή έμπροσθεν αυτών· οι ουρανοί θέλουσι τρέμει.—Ιωήλ 2:9, 10. Σ 1/4/62 47, 48

28 Και έχεις υπομονήν, και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας.—Αποκάλ. 2:3, 4. Σ 15/7/61 15α

29 Ο Θεός είναι η σωτηρία μου· θέλω θαρρεί, και δεν θέλω φοβείσθαι.—Ησ. 12:2. Σ 15/1/62 12, 13

30 Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.—Εβρ. 10:36. Σ 15/7/61 16, 17α

Ανακοινώσεις

ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ

Στο ευαγγέλιο κατά Ματθαίον και στο κεφάλαιο 24 αναγράφεται η απάντησις, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς στην ερώτησι που του έθεσαν οι μαθηταί του: «Ειπέ προς ημάς, πότε θέλουσι γείνει ταύτα; και τι το σημείον της παρουσίας σου, και της συντελείας του αιώνος;» Είναι πραγματικά ζωτικής σπουδαιότητος να πληροφορηθούν οι άνθρωποι την απάντησι, που έδωσε ο Κύριος Ιησούς, και να μάθουν ότι η γενεά μας παρίσταται μάρτυς της εκπληρώσεως των λόγων του, που συνθέτουν την πειστική απόδειξι ότι η Βασιλεία του Θεού είναι εγγύς, επί θύραις. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ασχολούνται στο έργον της γνωστοποιήσεως του χαρμοσύνου αυτού αγγέλματος περί της Βασιλείας του Θεού και παρουσιάζουν τώρα στους ανθρώπους καλής θελήσεως το 400 σελίδων βιβλίο τους Νέοι Ουρανοί και Νέα Γη μαζί μ’ ένα βιβλιάριο 32 σελίδων που φέρει τον επίκαιρο τίτλο «Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» αντί δρχ. 10. Προμηθευθήτε τα δύο αυτά πολύτιμα Γραφικά βοηθήματα και λάβετε και σεις μέρος στη Χριστιανική αυτή διακονία. Γράψτε μας για περισσότερες λεπτομέρειες.

«ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»

Νέο από κάθε άποψι, το θαυμάσιο βιβλίο Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκαταστημένο Παράδεισο είναι πραγματικά ένα πολύτιμο βιβλίο για νέους και ηλικιωμένους. Δεν είναι απλώς μια ιστορία της Αγ. Γραφής, καίτοι σας φέρνει σε γνωριμία με τα πρόσωπα της Βίβλου και εξηγεί με απλή γλώσσα τι μας λέγει η Αγία Γραφή για τον Θεό και τις ευλογίες του σ’ εκείνους που τον ευαρεστούν. Είναι πολύ ωραία εικονογραφημένο, έχει σκληρό δέσιμο με επίχρυση αποτύπωσι του τίτλου και το κάλυμμα του είναι χρώματος κοραλλιού. Έχει 256 σελίδες και οι διαστάσεις του είναι 0,231⁄2 x 0,18 μ. Περιέχει πλήρη πίνακα Γραφικών εδαφίων. Τιμάται δρχ. 22.

ΜΕΛΕΤΕΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ

30 Σεπτεμβρίου: Ο Πιστός Δημιουργός. Σελ. 489.

7 Οκτωβρίου: Το Όνομα του Ιεχωβά—Πύργος Οχυρός. Σελ. 495.

Προσέχετε εις την Σοφίαν

ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΤΕ σ’ ένα παιδί για να εύρετε υγιά κρίσι και οξεία διάκρισι περί της ζωής; Προφανώς, όχι. Τα παιδιά είναι πάρα πολύ ανώριμα ώστε ν’ αποτελούν πηγή σοφής συμβουλής. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον η παροιμία της Βίβλου λέγει: «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου.» (Παροιμ. 22:15) Γνωρίζοντας ότι θα μπορούσατε να λάβετε ανοησίαν μάλλον παρά σοφίαν από το στόμα ενός παιδιού, το πιθανώτερον είναι ότι θα πηγαίνατε σ’ έναν ώριμο άνδρα, ο οποίος έζησε επί μακρόν και ο οποίος είναι διάσημος επειδή δίνει σοφή συμβουλή. Αλλά εφόσον αυτός είναι ατελής, η συμβουλή του μπορεί κατά καιρούς να είναι εσφαλμένη. Μπορεί να μην είναι εκείνη που είναι η καλύτερη για σας. Εκείνο που σας χρειάζεται να κάμετε είναι να στραφήτε προς τη μόνη αξιόπιστη πηγή σοφίας.

Η αληθής πηγή της σοφίας είναι ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου. Η κρίσις του ουδέποτε είναι εσφαλμένη και η διάκρισίς του ποτέ δεν είναι λανθασμένη. Η συμβουλή που δίδει αυτός είναι η καλύτερη που μπορείτε να βρήτε. Καθώς ένα παιδί μπορεί ν’ αποβλέπη σ’ έναν καλό πατέρα για διδασκαλία, συμβουλή και κανόνες που εξυπηρετούν τα καλύτερα συμφέροντά του, έτσι και σεις μπορείτε να προσβλέπετε προς τον Ιεχωβά Θεό για τα ίδια πράγματα. «Διότι ο Ιεχωβά δίδει σοφίαν· εκ του στόματος αυτού εξέρχεται γνώσις και σύνεσις.» (Παροιμ. 2:6, ΜΝΚ) Αν θα ήσθε προσεκτικός σε ό,τι ένας σοφός άνθρωπος λέγει, για ισχυρότερη αιτία πρέπει να είσθε προσεκτικός σε όσα λέγει ο πάνσοφος Δημιουργός.

Ο ουράνιος Πατήρ έκαμε ώστε η σοφή του συμβουλή και οι καλοί κανόνες του για τον άνθρωπο να αναγραφούν στη Βίβλο. Εκεί μπορείτε να βρήτε τις σκέψεις του, τις διεισδυτικές του κρίσεις, τις σοφές διδασκαλίες του και τις στοργικές εντολές του. Ο γραπτός του Λόγος περιέχει, όχι μόνο γνώσι περί του εαυτού του και του θελήματός του για τον άνθρωπο, αλλ’ επίσης και σοφία, που θα σας βοηθήση να εκλέξετε μια πορεία ζωής που είναι η καλύτερη για σας.

Η σοφία είναι περισσότερο από μια απλή γνώσι. Περιλαμβάνει διάκρισι και καλή κρίσι, ειδικώς αναφορικά με γεγονότα που σχετίζονται με τη ζωή και τη διαγωγή. Τα όσα λέγει η Αγία Γραφή για τη ζωή φανερώνουν ακριβώς μια τέτοια καλή κρίσι. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι παραμελούν αυτή την αξιόπιστη πηγή σοφίας με το να διαβάζουν σπανίως, ή ίσως ποτέ, την Αγία Γραφή. Αν θα ήθελαν να ζητήσουν τη συμβουλή του Λόγου του Θεού και να δώσουν έντονη προσοχή στη σοφία που αυτός περιέχει, θα μπορούσαν ν’ αποφύγουν πολλή σύγχυσι, δυστυχία και πολλές θλίψεις. Δεν θα έκαναν τα σοβαρά σφάλματα, που μεταβάλλουν σ’ ερείπια τόσες ζωές και καταστρέφουν τόσους γάμους. Ένα άτομο ουδέποτε μπορεί να βαδίζη εσφαλμένα εφόσον δίνει μεγίστη προσοχή στη σοφία του Λόγου του Θεού και την ακολουθεί.

Ακούστε την πατρική νουθεσία που δίνει ο Ιεχωβά: «Υιέ μου, εάν δεχθής τους λόγους μου, και ταμιεύσης τας εντολάς μου παρά σεαυτώ, ώστε να προσέξη το ωτίον σου εις την σοφίαν, να κλίνης την καρδίαν σου εις την σύνεσιν· και εάν επικαλεσθής την φρόνησιν, και υψώσης την φωνήν σου εις την σύνεσιν· εάν ζήτησης αυτήν ως αργύριον, και εξερευνήσης αυτήν ως κεκρυμμένους θησαυρούς, τότε θέλεις εννοήσει τον φόβον του Ιεχωβά, και θέλεις ευρεί την επίγνωσιν του Θεού.» (Παροιμ. 2:1-5, ΜΝΚ) Η «επίγνωσις του Θεού» είναι η γνώσις που συντηρεί τη ζωή και την οποίαν αυτός έκαμε να γραφή στη Βίβλο. Αλλά επιμελής προσπάθεια πρέπει να γίνη για ν’ ανασύρωμε τη γνώσι αυτή.

Ένας κρυμμένος θησαυρός σπανίως βρίσκεται με μια βιαστική έρευνα· είναι αναγκαία μια λεπτομερής εξέτασις του τόπου όπου υποτίθεται ότι υπάρχει. Έτσι, επίσης, η γνώσις και η σοφία που περιέχονται στη Βίβλο πρέπει να αναζητώνται με πολλή επιμέλεια και έντονη προσοχή για λεπτομέρειες. Απλή επιφανειακή ανάγνωσις των Γραφών είναι ανεπαρκής. Ένθερμη προσπάθεια πρέπει να γίνη για να ανασύρη ένας τον θησαυρόν εκείνον μέσω τακτικής και στοχαστικής μελέτης της Βίβλου. «Δεν θέλει απομακρυνθή τούτο το βιβλίον του νόμου από του στόματός σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελέτα ημέραν και νύκτα, δια να προσέχης να κάμνης κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ· διότι τότε θέλεις ευοδούσθαι εις την οδόν σου, και τότε θέλεις φέρεσθαι μετά συνέσεως.» (Ιησ. Ναυή 1:8) Με την ενθύμησι εκείνων, τα οποία διαβάζετε στον Λόγο του Θεού, παρεμποδίζετε την σοφίαν του ν’ απομακρυνθή από σας. Όταν έχετε αυτό κατά νουν, κλίνετε την καρδιά σας προς τη σοφία και θα θερίσετε τα πολλά οφέλη που η σοφία φέρει.

Ακολουθώντας την οδηγία της θείας σοφίας, μπορείτε ν’ αποκτήσετε μια κατανόησι του δικαίου. Αυτή σας δίδει τον καλύτερο κανόνα για να προσδιορίζετε τι είναι καλό και τι είναι κακό. Με αυτόν τον κανόνα μπορείτε να κρίνετε φρονίμως ποια είναι η καλύτερη πορεία που πρέπει να λάβετε, όταν αντιμετωπίζετε άδικη λογίκευσι και ενέργειες. Σε τέτοιες στιγμές η σοφία των Γραφών μπορεί να σας βοηθήση να βαδίσετε σε δρόμο που είναι ευθύς και καλός, στον δρόμο που σας φέρνει ευτυχία, ευχαρίστησι, ειρήνη του πνεύματος και ζωή. Αν δίδετε προσοχή στη θεία σοφία, θέλετε «εννοήσει δικαιοσύνην, και κρίσιν, και ευθύτητα, πάσαν οδόν αγαθήν.» (Παροιμ. 2:9) Οι πολλοί άνδρες των αρχαίων χρόνων, που έλαβαν την επιδοκιμασία του Υψίστου, διεπίστωσαν ότι έτσι είναι. Και σεις επίσης μπορείτε.

Όπως οι ανώριμες διάνοιες των παιδιών θεωρούν εξαιρετικά δύσκολο το να κρίνουν τι είναι δίκαιο και πρέπει να ζητούν τη συμβουλή ατόμων που έχουν ζήσει περισσότερο, έτσι και σεις έχετε ανάγκη να ζητήτε την οδηγία του Ιεχωβά, ο οποίος γνωρίζει περισσότερα για τη ζωή από οιονδήποτε άνθρωπο που έζησε ποτέ. Να είσθε προσεκτικοί σε όσα αυτός λέγει. Όταν διάσημοι άνθρωποι εκφράζουν γνώμες που ανταγωνίζονται με τον Λόγο του Ιεχωβά, το καλύτερο είναι ν’ ακολουθούμε όσα λέγει ο Ιεχωβά. Οι άνθρωποι κάνουν λάθη και πρέπει ν’ αλλάζουν τις γνώμες των, αλλά ο Παντοδύναμος Θεός ουδέποτε σφάλλει. Τόσο ζωτικά σπουδαία είναι η σοφία του Λόγου του ώστε η ίδια η ζωή σας εξαρτάται από αυτήν.

Αν δίδετε προσοχή στη θεία σοφία, αυτή θα σας οδηγήση μέσ’ από την ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος, οπότε ο Θεός θα καταστρέψη το παρόν πονηρό σύστημα πραγμάτων. Μέσα στη νέα τάξι, που θ’ ακολουθήση εκείνη τη μεγάλη ημέρα, αυτή θα σας οδηγή. Εξακολουθώντας ν’ αφήνετε τη θεία σοφία να οδηγή τας οδούς σας, τελικά το δώρο της αιωνίου ζωής θα είναι δικό σας. Αυτό το ασύγκριτο δώρο προέρχεται από τον Ιεχωβά Θεό ως αμοιβή εξακολουθητικής πιστότητος. «Μακάριος ο άνθρωπος όσης εύρηκε σοφίαν, και ο άνθρωπος όστις απέκτησε σύνεσιν. Είναι δένδρον ζωής εις τους εναγκαλιζομένους αυτήν.»—Παροιμ. 3:13, 18.

Στραφήτε στον γραπτό Λόγο του Θεού και αφήστε τη σοφία του να οδηγή την κρίσι σας και την αντίληψί σας για τη ζωή. Μη γίνεσθε όμοιοι μ’ ένα ανώριμο παιδί και νομίζετε ότι η σοφία του ουρανίου Πατρός είναι παράλογη ή μη πρακτική. Απεναντίας, δώστε πολύ μεγάλη προσοχή σ’ αυτήν και θερίστε τις πλουσιοπάροχες ευλογίες που αυτή μπορεί να σας φέρη.

Οι Νεκροί θα Ξαναζήσουν;

Εκατομμύρια έχουν θέσει αυτή την ερώτησι. Ιδού η έγκυρη απάντησις της Βίβλου.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΣ, κάτω από την επιγραφή «Εις Μνήμην», εδημοσιεύθησαν οι παρακάτω λέξεις σε μια έγκριτη εφημερίδα: «Στην αγαπητή μας Μπρόντυ-Ίρις (Μητέρα Θυγατέρα) στην πρώτη επέτειο του θανάτου της. Εις ένδειξιν αγάπης και αιωνίου μνήμης. Ο Πατέρας, η Μητέρα και ο Μάικελ». Παρακάτω μια παρόμοια αναγραφή έλεγε: «Στη Ντόνελλυ-Άντελαϊν Μόκλαιρ. Εις ένδειξιν λατρείας και αιωνίου μνήμης μιας θαυμασίας συζύγου και μητρός τής οποίας την απώλεια αισθανόμεθα περισσότερο κάθε ημέρα.»

Τέτοιες γεμάτες αγάπη εκφράσεις δείχνουν το κοινό αίσθημα των ζώντων—μας λείπουν οι νεκροί μας. Η απουσία των είναι μια πραγματική απώλεια. Καθώς αληθεύει για κάθε μεγάλη απώλεια, διερωτώμεθα αν υπάρχη κάποια πιθανότης για την επανάκτησί της. Κάποτε πιστεύομε ότι θα μπορούσε να αποφευχθή η απώλεια, αν ο αγαπημένος μας είχε μια πιο έγκαιρη και καλύτερη θεραπεία. Αυτή ήταν η πεποίθησις της Μάρθας, που εξέχυσε τη θλίψι της στον Ιησού: «Κύριε, εάν ήσο εδώ, ο αδελφός μου δεν ήθελεν αποθάνει.» Όταν ο Υιός του Ιεχωβά Θεού απήντησε: «Ο αδελφός σου θέλει αναστηθή,» η Μάρθα ανταπεκρίθη: «Εξεύρω ότι θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 11:21, 23, 24.

Πώς το εγνώριζε αυτό η γυναίκα εκείνη; Μήπως ήταν θύμα πλάνης, ή μιας αγαπητής δεισιδαιμονίας; Μήπως η επιθυμία εγέννησε την πεποίθησι αυτή; Διόλου. Η Μάρθα είχε πίστι στον Ιεχωβά, τον Θεό που επιτελεί θαύματα, τον αληθινό Δημιουργό της ζωής. Αναμφιβόλως, από μικρή ακόμη ηλικία, η Μάρθα εγνώριζε ότι η Θεόπνευστη Αγία Γραφή ανέφερε για τη δημιουργία του πρώτου ανδρός και της πρώτης γυναικός. Η Μάρθα εγνώριζε ότι ο Θεός της έπλασε τον Αδάμ από το χώμα της γης. Ενεφύσησε στους μυκτήρας αυτού την πνοή της ζωής και ο άνθρωπος έγινε μια ζώσα ψυχή. (Γέν. 2:7) Δεν ήταν δύσκολο για τη Μάρθα να πιστεύη ότι ένας τέτοιος Θεός θα μπορούσε να εγείρη τους νεκρούς, ακόμη και όταν θα είχαν γίνει και πάλι χώμα.

Πραγματικά, στην ιερή ιστορία των προγόνων της η Μάρθα μπορούσε να μάθη πολλά πράγματα που εμπνέουν πίστι στην ανάστασι. Υπήρχε η παλαιά αφήγησις της Γραφής για τον πατριάρχη Αβραάμ, παραδείγματος χάριν. Προς απόδειξιν της πίστεώς του ότι ο Ιεχωβά μπορεί να εγείρη τους νεκρούς, ο Αβραάμ ήταν πρόθυμος να υπακούση στην εντολή του Θεού να θυσιάση τον υιό του Ισαάκ. (Εβρ. 11:17-19) Απ’ το παλαιό βιβλίο του Ιώβ η Μάρθα θα ενεθυμείτο ίσως τα λόγια εκείνου που διεκράτησε ακεραιότητα: «Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή· θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.»—Ιώβ 14:14, 15.

Η πεποίθησις της Μάρθας ότι οι νεκροί θα ξαναζήσουν εστηρίζετο πιθανώτατα στην ιερή ιστορική αφήγησι για μια ανάστασι που έγινε στην πόλι Σαρεπτά. Εκεί είχεν αποθάνει ο υιός μιας χήρας κατά τη διάρκεια της επισκέψεως του προφήτου Ηλία. Όταν ο Ηλίας εδεήθη ένθερμα στον Ιεχωβά να επανέλθη η ζωή του παιδαρίου στο νεκρό σώμα του, ο Θεός εισήκουσε και ενήργησε—το νεκρό παιδί ανέζησε. (1 Βασ. 17:17-23) Επίσης, το ιερό κείμενο για τον λαό της Μάρθας αναγράφει την υπόσχεσι του Θεού στον αγαπητό προφήτη Δανιήλ: «Θέλεις αναπαυθή, και θέλεις σταθή εν τω κλήρω σου εις το τέλος των ημερών.»—Δαν. 12:13.

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΗ ΒΕΒΑΙΩΣΙΣ

Η έλευσις του Ιησού, του από πολλού αναμενομένου Μεσσία, επρομήθευσε περισσότερη βεβαίωσι ότι οι νεκροί θα αναζήσουν. Μια μέρα, πριν ασθενήση και αποθάνη ο Λάζαρος, ο αδελφός της Μάρθας, ο Ιησούς παρέσχε νέα πληροφορία για την ελπίδα της αναστάσεως, λέγοντας: «Επειδή καθώς ο Πατήρ εγείρει τους νεκρούς και ζωοποιεί, ούτω και ο Υιός ούστινας θέλει ζωοποιεί. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι ζήσει. Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» (Ιωάν. 5:21, 25, 28, 29) Αργότερα, ο Ιησούς επανήλθε στο θέμα, λέγοντας: «Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»—Ιωάν. 6:39, 40.

Κατόπιν της σαφούς αυτής διδασκαλίας του Ιησού, δεν πρέπει να μας εκπλήττη ότι η Μάρθα απήντησε ότι ο αδελφός της «θέλει αναστηθή εν τη αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα.» Η ισχυρή πίστις της εστηρίζετο στην ακριβή γνώσι του σκοπού του Θεού. Εν τούτοις, δεν εγνώριζε ότι ο Ιησούς θα ήγειρε τον Λάζαρο την ώρα εκείνη! Πηγαίνοντας στο μνήμα, όπου ο Λάζαρος είχε ταφή πριν από τέσσερες ημέρες, ο Ιησούς προσηυχήθη στον Ιεχωβά και κατόπιν ανεφώνησε με φωνή μεγάλη: «Λάζαρε, ελθέ έξω.» Αμέσως ο Λάζαρος εξήλθε, φέροντας ακόμη τα νεκρικά περιτυλίγματα. «Λύσατε αυτόν,» είπε ο Ιησούς, «και αφήσατε να υπάγη.» (Ιωάν. 11:41-44) Η είδησις διεδόθη ταχέως. Όταν κάποτε αργότερα ο Ιησούς επεσκέφθη τον Λάζαρο και τις αδελφές του, «έμαθε . . . όχλος πολύς εκ των Ιουδαίων ότι είναι εκεί· και ήλθον ουχί δια τον Ιησούν μόνον, αλλά δια να ίδωσι και τον Λάζαρον, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών. Συνεβουλεύθησαν δε οι αρχιερείς, δια να θανατώσωσι και τον Λάζαρον· διότι πολλοί των Ιουδαίων δι’ αυτόν υπήγαινον, και επίστευον εις τον Ιησούν.» (Ιωάν. 12:1, 2, 9-11) Από τον καιρό του Ιησού και έπειτα, η πίστις σ’ αυτόν κατέστη ένα ουσιώδες μέρος της ελπίδος στην ανάστασι. Ο θυσιαστικός του θάνατος και η ανάστασίς του από τον Ιεχωβά άνοιξαν την οδό για όλους που είναι στα μνημεία να εξέλθουν στον ωρισμένο καιρό του Θεού.

Βεβαίως, τα αγαθά αυτά νέα δεν ήταν κάτι που επρόκειτο να αποκρυβή από τους ανθρώπους των άλλων εθνών. Ο Ιησούς έδωσε οδηγίες στους ακολούθους του να φέρουν το παρήγορο άγγελμα «έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8· Ματθ. 24:14) Στην ειδωλολατρική πόλι των Αθηνών ήλθε ο Παύλος ύστερ’ από λίγα χρόνια, λέγοντας στο λαό, καθώς και στους Επικουρείους και Στωικούς φιλοσόφους «τα αγαθά νέα περί του Ιησού και της αναστάσεως». Όταν ωδηγήθη ενώπιον του Αθηναϊκού δικαστηρίου του Αρείου Πάγου με την κατηγορία της «αιρέσεως», ο Παύλος εδήλωσε με θάρρος ότι ο Θεός «προσδιώρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη δια ανδρός [του Ιησού] τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών.»—Πράξ. 17:17, 31.

Η μέλλουσα εκείνη «ημέρα», όταν ο Χριστός Ιησούς θα κρίνη την οικουμένην «εν δικαιοσύνη», είναι η χιλιετής Βασιλεία, για την οποία εδίδαξε όλους τους Χριστιανούς να προσεύχωνται: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Αυτή θα είναι μια ουρανία κυβέρνησις, η οποία, όπως υπεσχέθη ο Θεός, θα αποκαταστήση τον παράδεισο σε όλη τη γη. Ο απόστολος Ιωάννης έλαβε εντολή να εκθέση μια ζωηρή περιγραφή του ευτυχούς εκείνου καιρού, και το έκαμε με τους εξής λόγους: «Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, ητοιμασμένην ως νύμφην κεκοσμημένην δια τον άνδρα αυτής. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον. Και είπεν ο καθήμενος επί του θρόνου, Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα. Και λέγει προς εμέ, Γράψον· διότι ούτοι οι λόγοι είναι αληθινοί και πιστοί.»—Αποκάλ. 21:2-5.

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΗ

Σε κάθε χώρα υπάρχει μια πρωτεύουσα ή κυβερνητική οργάνωσις στην οποία μια μειονότης κατέχει την εξουσία. Οι αποφάσεις και ενέργειες των κυβερνητικών αξιωματούχων επιδρούν στη ζωή της πλειονότητος που ζη κάτω από αυτή την κυβέρνησι. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διακυβέρνησι της γης από τη Βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός είναι ο κεχρισμένος Βασιλεύς του Θεού, ενώ μια μειονότης, την οποίαν ο Ιησούς απεκάλεσε «μικρόν ποίμνιόν» του, λαμβάνεται με ανάστασι στην ουράνια πρωτεύουσα οργάνωσι, όπου «θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.» (Λουκ. 12:32· Αποκάλ. 20:6) Ο Κύριος Ιησούς, στην Αποκάλυψι προς τον απόστολό του Ιωάννη, απεκάλυψεν ότι θα είναι μόνον 144.000 εκείνοι που θα ληφθούν από τη γη για να ενωθούν μαζί μ’ αυτόν, το Αρνίον του Θεού, στο ουράνιο Όρος Σιών, στην οργάνωσι της Βασιλείας. (Αποκάλ. 14:1-3) Οι πιστοί απόστολοι ήσαν οι πρώτοι που εκλήθησαν στο ουράνιο αυτό «μικρόν ποίμνιον», και σχετικά με αυτούς και τους συγκληρονόμους των του ουρανίου βραβείου ο Ιωάννης έγραψε: «Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν.» (Αποκάλ. 20:6· 1 Πέτρ. 1:4) Αλλ’ είναι φανερό ότι ο μικρός αυτός αριθμός δεν περιλαμβάνει όλους όσοι εξήσκησαν πίστι στον Ιησού και στην ελπίδα της αναστάσεως. Τι θα γίνη με τους άλλους, που αποτελούν τη μεγίστη πλειοψηφία των πιστευόντων;

Η πλειονότης των μελών του ανθρωπίνου γένους που πρόκειται ν’ αναστηθούν θα επανέλθουν ως υπήκοοι, όχι ως άρχοντες, της ουρανίου βασιλείας. Θα ευλογηθούν με ζωή σε μια παραδεισία γη, ελεύθεροι από παθήματα και θλίψι. Σ’ αυτούς τους επιγείους υπηκόους της βασιλείας του ανεφέρετο ο Ιησούς, όταν έλεγε: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι εκ της αυλής ταύτης [της ουρανίας]· και εκείνα πρέπει να συνάξω· και θέλουσιν ακούσει την φωνήν μου· και θέλει γείνει μία ποίμνη, είς ποιμήν.»—Ιωάν. 10:16.

Όπως ανέφερε ο Ιησούς, μεταξύ εκείνων που θ’ αναστηθούν θα υπάρχουν «οι πράξαντες τα αγαθά» καθώς και μερικοί «πράξαντες τα φαύλα». (Ιωάν. 5:29) «Οι πράξαντες τα αγαθά» ήσαν πιστοί δούλοι του Θεού, άτομα που διαμόρφωσαν τον τρόπο της ζωής των σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτοί θα λάβουν «ανάστασιν ζωής», και, καθώς είδαμε, η μεγίστη πλειονότης απ’ αυτά τα άτομα θα επανέλθουν σε ζωή επάνω στη γη. Ο Βαπτιστής Ιωάννης θα περιλαμβάνεται μεταξύ των ατόμων αυτών. Επειδή πέθανε πριν η θυσία του Ιησού ανοίξη την οδό για την ουράνια ζωή, η ανάστασίς του δεν μπορεί να είναι ουρανία, και γι’ αυτό ο Ιησούς είπε: «Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού· πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών, είναι μεγαλήτερος αυτού.» (Ματθ. 11:11) Πολλοί άνδρες και γυναίκες από τον Άβελ ως τον Ιωάννη διεκράτησαν ακεραιότητα προς τον Θεό «δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.» (Εβρ. 11:35) Γι’ αυτούς ο Παύλος έγραψε: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» (Εβρ. 11:39, 40) Ώστε οι επίγειοι υπήκοοι της Βασιλείας θα ελάμβαναν την αμοιβή τους μόνο μετά την εγκαθίδρυσι της ουρανίας κυβερνητικής οργανώσεως.

Ότι ο Ιεχωβά Θεός θα ενθυμηθή ασφαλώς εκείνους τους δούλους του που έζησαν προ Χριστού, βεβαιούμεθα από τα λόγια του Ιησού: «Ότι δε εγείρονται οι νεκροί, και ο Μωυσής εφανέρωσεν επί της βάτου, ότε λέγει Ιεχωβά τον Θεόν του Αβραάμ και τον Θεόν του Ισαάκ και τον Θεόν του Ιακώβ. Ο δε Θεός δεν είναι νεκρών, αλλά ζώντων· διότι πάντες ζώσιν εν αυτώ.»—Λουκ. 20:37, 38, ΜΝΚ.

Με το έλεος του Θεού, ακόμη και μερικοί που ‘έπραξαν τα φαύλα’ θα εγερθούν από τους νεκρούς, για να κριθούν σύμφωνα με όσα θα πράξουν κατόπιν. Ο κακούργος, που εθανατώθη παράπλευρα με τον Ιησούν, θα περιλαμβάνεται μεταξύ αυτών. (Λουκ. 23:43) Όχι οι αδιόρθωτοι ασεβείς, αλλ’ άτομα που, μολονότι έπραξαν κακά με άγνοια, θα συμμορφωθούν πρόθυμα με τους κανόνες της δικαιοσύνης, θα συμπεριληφθούν μεταξύ εκείνων που θ’ αναστηθούν και θα τους δοθή η ευκαιρία να μάθουν και να συμμορφωθούν προς το θείο θέλημα.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ

Στηριζόμενοι σ’ αυτή τη Γραφική πληροφορία, μπορούμε σήμερα ν’ αποβλέπωμε προς τα εμπρός με χαρά σε «νέους ουρανούς και νέαν γην, . . . εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» (2 Πέτρ. 3:13) Η δικαία εκείνη διακυβέρνησις με τη θαυματουργική ανάστασι όλων εκείνων που βρίσκονται στα μνημεία θα φέρη αγαλλίασι στην

Ο Παράδεισος της Γαλιλαίας

Ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός εβεβαίωσε τους Ισραηλίτας ότι η γη, στην οποία τους έφερνε ήταν γη ρέουσα γάλα και μέλι. Και ο Μωυσής, στην αποχαιρετιστήριο ομιλία του στον λαό του, εξύμνησε τις αρετές της γης, στην οποία επρόκειτο να εισέλθουν. Από ολόκληρη τη γη της Παλαιστίνης η Γαλιλαία ήταν η πιο ωραία και η πιο εύφορη, από δε τη Γαλιλαία η πεδιάδα της Γεννησαρέτ, βορειοδυτικά της θαλάσσης της Γαλιλαίας, ήταν η πιο εκλεκτή. Σχετικά μ’ αυτή ο ιστορικός Ιώσηπος έγραψε:

«Η φύσις της είναι θαυμασία καθώς και η ομορφιά της· το χώμα της είναι τόσο εύφορο, ώστε κάθε είδους δένδρα μπορούν ν’ αναπτυχθούν επάνω του, και γι’ αυτό οι κάτοικοι φυτεύουν εκεί κάθε είδους δένδρα· επειδή οι ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι τόσο πολύ ομαλές, αυτό ταιριάζει καλά με τις φυτείες πολλών ειδών. Ιδιαίτερα καρυδιές, που απαιτούν τον ψυχρότερο αέρα, ανθούν εκεί σε μεγάλη αφθονία· υπάρχουν, επίσης, φοίνικες που φύονται καλύτερα σε θερμό κλίμα· επίσης συκιές και ελαιόδενδρα φύονται πλησίον τους, καίτοι απαιτούν πιο εύκρατο κλίμα. Μπορεί κανείς να ονομάση αυτό το μέρος την φιλοδοξία της φύσεως, όπου αναγκάζει τα φυτά αυτά, που είναι εκ φύσεως εχθρικά μεταξύ τους, να συμφωνήσουν· είναι ένας ευτυχής ανταγωνισμός των εποχών, ωσάν καθεμιά απ’ αυτές να προβάλλη αξιώσεις πάνω σ’ αυτή τη χώρα· διότι όχι μόνο παράγει διάφορα είδη φθινοπωρινών καρπών πέρ’ από την ανθρώπινη προσδοκία, αλλά και τα διατηρεί επί μεγάλο διάστημα· εφοδιάζει τους ανθρώπους με τα κυριώτερα φρούτα, με σταφύλια και σύκα συνεχώς, επί δέκα μήνες το έτος, και με τα υπόλοιπα φρούτα ολόκληρο το έτος καθώς αυτά ωριμάζουν· διότι εκτός της καλής θερμοκρασίας του αέρος, ποτίζεται επίσης από μια πολύ γόνιμη πηγή.»—Πόλεμοι, Βιβλίο 3, 10:8.

Η Διαμένουσα Ιδιότης της Βίβλου

● Ο καθηγητής Όσκαρ Πάρετ, στο βιβλίο του Η Βίβλος, Η Διαφύλαξίς της Εντύπως και Εγγράφως, αποδίδει τη διαφύλαξι της Βίβλου στην εκπλήρωσι της υποσχέσεως του Θεού: «Ο λόγος όμως του Ιεχωβά μένει εις τον αιώνα.»—1 Πέτρ. 1:25, ΜΝΚ.

«Συνοπτικά, τ’ αποτελέσματα της εξετάσεως μας είναι αυτά: Η Βίβλος είναι το καλύτερα διαφυλαγμένο βιβλίο των αρχαίων χρόνων. Είναι αληθές ότι οι Βιβλικές Γραφές εγράφησαν από ανθρώπους και μετεδόθησαν απ’ αυτούς κι επομένως επηρεάσθησαν από ανθρώπινα λάθη και ατέλειες. Αλλά, ως Χριστιανοί, αντιλαμβανόμεθα το χέρι του Θεού που έδινε τις κατευθύνσεις στα ανθρώπινα πεπρωμένα της Βίβλου, διότι παρ’ όλες τις επιθέσεις ανθρώπων, το χέρι αυτό διεφύλαξε τη Βίβλο επί δύο χιλιάδες χρόνια δια μέσου μιας περιόδου διωγμών του πιο σοβαρού είδους. Αναρίθμητα αξιόλογα δημιουργήματα ανθρωπίνων διανοιών απωλέσθησαν κι ελησμονήθησαν. Αλλ’ η Βίβλος, που διανύει σήμερα το κορύφωμα μιας παγκοσμίου πορείας νίκης, και τυπώνεται ακόμη και κυκλοφορεί κατά εκατομμύρια αντιτύπων κάθε χρόνο, μεταφρασμένη ολικώς ή μερικώς σε χίλιες εκατό γλώσσες, ούτε θ’ απολεσθή ούτε θα λησμονηθή, εφόσον, ως μάρτυς της θείας αποκαλύψεως, παραμένει κάτω από την υπόσχεσι: Ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα. Επειδή αυτός ο λόγος του Θεού εμπερικλείει, κατά ένα τρόπον, λαμπρούς θησαυρούς μέσα σε πήλινα σκεύη, εξηγώντας έτσι την πολύ μεγαλύτερη επίδρασι στον ανθρώπινο πολιτισμό παντού από κάθε άλλο βιβλίο κοσμικής φιλολογίας, που εκφράζεται στους τομείς της ποιήσεως (ύμνοι Λουθήρου και Παύλου Γκέρχαντ, γλώσσα των κλασικών), ή στην εικονογραφική τέχνη (Γκρύνεβαλντ, Ντύρερ, Ριμενσνάιντερ) και στη μουσική (Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ), επίσης, η Βίβλος διέμεινε και πάντοτε θα διαμένη ως ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ!»

Οι Χριστιανοί Πρέπει να Κηρύττουν

Η Γραφική υποχρέωσις των Χριστιανών να κηρύττουν ετονίσθη από τον κληρικό Π. Χ. Ζέρζενσεν της πόλεως Κόγκερσλεφ (Δανίας). Ο ιερεύς είναι, είπε, «όπως είναι όλοι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία, απόστολος, απεσταλμένος, ιεραπόστολος, αλλά διόλου και με κανένα τρόπο δεν είναι κάτι περισσότερο ή λιγώτερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα στην εκκλησία.» Συνεχίζοντας, είπε ότι ο ιερεύς μπορεί να βοηθήση, η δε θεολογική του βοήθεια «πρέπει να είναι τέτοια ώστε η εκκλησία να καταρτισθή πολύ καλύτερα για να βγη έξω στον κόσμο με τη μαρτυρία.» Σε πόσες εκκλησίες γίνεται αυτό πραγματικά;—Κρίστελικτ Ντάγκμπλατ, 27 Σεπτεμβρίου 1960.

Αιών του Φόβου

«Αυτός είναι ένας πολύ διαφορετικός κόσμος. Οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται με την ενθύμησι των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, με την πιθανότητα του ατομικού πολέμου, με την κατάρρευσι παλαιών αυτοκρατοριών και παλαιών τρόπων ζωής και πίστεως. Κάθε άτομο συμμερίζεται τις ελπίδες και τους τρόμους που προσιδιάζουν σ’ αυτόν τον αιώνα, που δεν είναι αιών λογικεύσεως ή διαφωτίσεως, αλλά αιών φόβου και τρόμου.»—Περιοδικόν Ατλάντικ Ιουλίου 1961.

Η Παράδοσις Εναντίον των Γραφών

Ο Ρίτσαρντ Γουέιτλυ, αρχιεπίσκοπος του δεκάτου ενάτου αιώνος στο Δουβλίνον, ανεγνώρισε το εξασθενητικό αποτέλεσμα της ανθρωπίνης παραδόσεως όταν είπε: «Η παράδοσις, όπως διακρατείται από τους οπαδούς της Ρώμης, είναι υποδεέστερη από τη Γραφή κι εξαρτάται απ’ αυτήν, περίπου όπως μερικά παρασιτικά φυτά είναι στο δένδρο που τα υποστηρίζει. Τα πρώτα προσκολλώνται στο δεύτερο, και μένουν πάνω σ’ αυτό· κατόπιν βαθμιαίως απλώνουν πάνω σ’ αυτό το φύλλωμά των, ώσπου λίγο-λίγο το εξασθενούν και κατόπιν το καταπνίγουν.» (Το Νέο Λεξικό Σκέψεων) Ας μη φαίνεται παράδοξο ότι ο Ιησούς κατέκρινε την ανθρώπινη παράδοσι όταν είπε: «Δια τι και σεις παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσίν σας;»—Ματθ. 15:3.

Διεφθάρη από την Ειδωλολατρική Φιλοσοφία

«Μεταξύ των πρώτων αξιοσημειώτων διαφθορών της εκκλησίας ήταν και η εισαγωγή της Ελληνικής φιλοσοφίας για να εναρμονισθούν και συμβιβασθούν με αυτήν οι αλήθειες του ευαγγελίου, οι οποίες σε μια ωρισμένη τάξι πάντοτε ήσαν, και πάντοτε θα είναι, μωρία.»—Από το βιβλίον Συνθηματικά Φώτα της Ιστορίας.

Εξομάλυνσις Προβλημάτων Μεταξύ Αδελφών

● Υπάρχει κάποιος στη Χριστιανική εκκλησία με τον οποίον έχετε μια από πολλού χρόνου αιτία διαφοράς; Έχετε εφαρμόσει τον Χριστιανικόν κανόνα στην περίπτωσι αυτή, ή μήπως ακολουθείτε ακόμη την τακτική του παλαιού αυτού κόσμου λέγοντας σε άλλους για τη διαφορά σας αυτή αντί να πάτε απ’ ευθείας σ’ εκείνον, ο οποίος σας έθιξε; Ο Χριστιανικός κανών διετυπώθη από τον Ιησούν στο Ματθ. 18:15: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου.» Αν το πρόβλημα δεν είναι αρκετά σπουδαίο για να τακτοποιηθή μ’ αυτόν τον κατάλληλο τρόπο, τότε γιατί να το διατηρήτε στο νου σας, αφήνοντας το να σας χωρίζη από τον αδελφόν σας;

Αθανασία της Ψυχής

Ένα δημοφιλές θρησκευτικό βιβλίο λέγει: «Ότι η ανθρώπινη ψυχή θα επιζήση μετά τον θάνατον, αποκτώντας μια ατελεύτητη συνειδητή ύπαρξι, είναι μια θεμελιώδης διδασκαλία της Χριστιανοσύνης».

Η Βίβλος λέγει: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει».—Ιεζ. 18:4, 20.

Ποιόν πιστεύετε, τη θρησκευτική θεωρία ή το θεόπνευστο Υπόμνημα;

Η Αλήθεια Του

● Ο περίφημος Ιταλός επιστήμων κι εφευρέτης, Αλεσσάντρο Βόλτα, είπε κάποτε, στον Σίλβιο Πέλλικο: «Εταράχθηκα πάρα πολύ, όταν άκουσα ότι διακεκριμένοι επιστήμονες διακηρύττουν ότι το Ευαγγέλιο κι ο Θεός ήσαν καλά μόνο για τον κοινό λαό. . . . Εγώ εξήτασα βαθιά και το Ευαγγέλιο και τη φύσι. . . . Φρονώ ότι ο Δημιουργός είναι ακόμη φίλος του αθλίου ανθρώπου, παρά τα αμαρτήματά του. Πρέπει να ζω εμπνεόμενος από ζωηρή αγάπη γι’ αυτόν.» Είπε: «Βρήκα την αλήθειά του παντοδύναμη.»—Η Βίβλος κατά την γνώμην διασήμων Ιταλών, υπό Αυγούστου Τζάχιερ.

Ένας Ψυχοθεραπευτής Χλευάζει την Αμαρτία

«Δεν υπάρχει κανένας απολύτως χώρος για την αντίληψι περί αμαρτίας στην ψυχοθεραπευτική και η προσπάθεια εισαγωγής μιας τέτοιας αντιλήψεως είναι ολεθρία». Έτσι είπε ένας διάσημος ψυχοθεραπευτής στη Νέα Υόρκη. Εν τούτοις, η αλήθεια παραμένει: «Πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού.»—Ρωμ. 3:23.

Ένα Καταπληκτικό Βιβλίο

Η ΓΡΑΦΗ είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο. Αυτή ήταν και η γνώμη του περίφημου Ιταλού κριτικού Φραντσέσκο ντε Σάνκτις, ο οποίος κατείχε το αξίωμα του Υπουργού της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνησι του Καβούρ, κι ο οποίος έγραψε: «Ποτέ μου δεν είχα διαβάσει την Αγία Γραφή, ούτε και οι σπουδασταί. Με μια στάσι αδιαφορίας αναμεμιγμένης με καταφρόνησι, που επικρατούσε τότε σχετικά με τα θρησκευτικά θέματα, η Γραφή, ως ο λόγος του Θεού, προκαλούσε σαρκασμό. Εδιάβασα εδώ κι εκεί τα θαυμάσια του βιβλίου αυτού, ως ένδειξιν της δυνατής ευγλωττίας του, και, ελκυόμενος από το θέμα των μαθημάτων μου, έρριξα ένα βλέμμα στο βιβλίο του Ιώβ. Έμεινα κατάπληκτος. Στις κλασικές σπουδές μου δεν βρήκα τίποτα που να παραβάλλεται με το μεγαλείον του. Μετέδωσα τις εντυπώσεις μου αμέσως στο σχολείο. Είχα δώσει ήδη ένα μάθημα για προέλευσι του κακού και της σημασίας αυτού του βιβλίου, και αυτό έτυχε μεγάλης προσοχής. Αλλ’ όταν εδιάβασα ολόκληρο το βιβλίο, τα αισθήματα και ο θαυμασμός μου υπερέβησαν το παν. Με αυτό τον ενθουσιασμό, βυθισθήκαμε σ’ αυτές τις μελέτες. Πολύ απηλαύσαμε το Άσμα των Ασμάτων, έναν Ψαλμό του Δαβίδ, στον οποίον ο αποθαυμασμός της δημιουργίας υποστηρίζει τη δύναμι και τη μεγαλειότητα του Δημιουργού, και μερικούς από τους Θρήνους του Ιερεμία. Για μας ήταν σαν ένα ταξίδι σε κάποιες άγνωστες και μακρινές χώρες, παράξενες σ’ εμάς. Με τον ενθουσιασμό των νεοφύτων, ελησμονήσαμε τους κλασικούς μας, και τον Όμηρο ακόμη, και επί αρκετούς μήνες τίποτα δεν ηκούετο εκτός από τη Γραφή. . . . Με εκπλήσσει το ότι στα σχολεία μας, όπου αναγινώσκονται τόσο πολλά επιπόλαια πράγματα, η Βιβλική ανθολογία δεν έχει εισχωρήσει.»—Η Βίβλος κατά την Γνώμην Διασήμων Ιταλών, υπό Αυγούστου Τζάχιερ, σελίς 34.

Ένας με Θερμή Καρδιά Ιατρός Συγγράφει το Ευαγγέλιον

ΜΙΑ μεγάλη διήγησις καλά ειπωμένη. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθινό για την έκθεσι των αγαθών νέων από τον ιατρό με τη θερμή καρδιά. Ναι, το πιο περιεκτικό υπόμνημα της ζωής του Ιησού είναι εκείνο που έγραψε ο «Λουκάς ο ιατρός, ο αγαπητός», καθώς τον ονομάζει ο απόστολος Παύλος με στοργή. Και σύμφωνα με αυθεντίες, όπως η Εγκυκλοπαιδεία του ΜακΚλίντοκ και Στρονγκ, από τα τέσσερα Ευαγγέλια, το Ευαγγέλιο του Λουκά είναι το πιο φιλολογικό σε συγγραφικό ύφος.—Κολ. 4:14.

Από το Ευαγγέλιό του γίνεται σαφές ότι ο Λουκάς ήταν και πολύ μορφωμένος και ιατρός με πολύ θερμή καρδιά. Ενώ το όνομά του δεν απαντάται σ’ αυτό, όλη η αρχαία Χριστιανική μαρτυρία είναι σαφής ως προς τον συγγραφέα. Επί πλέον, το συγγραφικό του ύφος αποδεικνύει ότι ολόκληρο το Ευαγγέλιο είναι του Λουκά.

Ο Ιησούς είχε βεβαιώσει τους αποστόλους του ότι το άγιο πνεύμα θα τους ωδηγούσε σε όλη την αλήθεια, και χωρίς αμφιβολία η υπόσχεσις αυτή εφηρμόσθη, επίσης, στους συντρόφους εκείνους των απόστολων που ο Θεός είδε κατάλληλο να εμπνεύση για να έχουν συμμετοχή στη συγγραφή των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, όπως ήταν ο Μάρκος, ο Λουκάς, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας. Αυτό, εν τούτοις, δεν σημαίνει ότι οι συγγραφείς εκείνοι ήσαν απλά αυτόματα. Μάλλον, φαίνεται ότι τους εδόθη κάποια ελευθερία ως προς το τι έπρεπε να γράψουν καθώς και ως προς το συγγραφικό του ύφος· το δε άγιο πνεύμα του Θεού τους κατηύθυνε έτσι ώστε εκείνα που έγραψαν ήσαν πράγματι η αλήθεια.—Ιωάν. 16:13.

Πιθανώτατα ο Λουκάς ήταν ένας Ελληνιστής Ιουδαίος. Τα επιχειρήματα για το ότι δεν ήταν Ιουδαίος βασίζονται κυρίως στην υπόθεσι ότι ο Παύλος επροτίθετο να δείξη ότι ο Λουκάς δεν ήταν περιτετμημένος με το να τον αναφέρη αφού εμνημόνευσε τους «εκ της περιτομής». Αλλ’ αυτό είναι ένα πολύ ισχνό επιχείρημα, ειδικά αν έχωμε υπ’ όψι το γεγονός ότι μόνο στους Ιουδαίους «ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού». Αν ο Λουκάς δεν ήταν Ιουδαίος, θα ήταν μοναδικός μεταξύ των συγγραφέων της Βίβλου.—Κολ. 4:11, 14· Ρωμ. 3:2.

Ο ΛΟΓΙΟΣ ΙΑΤΡΟΣ

Αρχαία υπομνήματα λέγουν ότι ο Λουκάς ήταν πολύ μορφωμένος, είχε δε γεννηθή στην Αντιόχεια της Συρίας, μια μεγάλη πόλι της εποχής του, και από το βιβλίο του των Πράξεων φαίνεται ότι την εγνώριζε καλά. Η κλασσική του εισαγωγή, η λεπτή του εκλογή λεκτικού και το εκτενές λεξιλόγιό του, ευρύτερο και από των άλλων τριών Ευαγγελίων συνδυασμένων, είναι ό,τι έπρεπε να περιμένωμε από έναν τέτοιον ιατρό.

Ο Λουκάς μεταχειρίζεται πάνω από τριακοσίους ιατρικούς όρους, ή λέξεις, στις οποίες δίδει ιατρική σημασία, και οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται καθόλου είτε δεν χρησιμοποιούνται με ιατρική σημασία από οποιουσδήποτε άλλους συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Έτσι στο Λουκάς 5:12 διαβάζομε: «Ιδού άνθρωπος πλήρης λέπρας.» Οι άλλοι συγγραφείς, μιλώντας γι’ αυτό το γεγονός, εχρησιμοποίησαν την ίδια λέξι για τη λέπρα που ο Λουκάς χρησιμοποιεί για τους δέκα λεπρούς στο Λουκάς 17:12. Για τους άλλους η λέπρα ήταν λέπρα, αλλά όχι και για τον Λουκά· ο λεπρός αυτός ήταν σ’ ένα ειδικό, πιο σοβαρό ή περισσότερο προχωρημένο στάδιο λέπρας. Έτσι, επίσης, μοναδική είναι στον Λουκά η Ελληνική λέξις που χρησιμοποιείται για να περιγράψη τον επαίτη Λάζαρο και που μεταφράζεται «πεπληγωμένος» («ειλκωμένος» Κείμενον). Μόνο ο Λουκάς μάς λέγει ότι η πενθερά του Πέτρου «εκρατείτο υπό πυρετού μεγάλου».—Λουκ. 16:20· 4:38.

Αφού ο Λουκάς δεν ήταν αυτόπτης μάρτυς των όσων ανέγραψε, από ποιες πηγές ήντλησε; Αυτός ο ίδιος λέγει ότι ‘διηριεύνησε πάντα εξ αρχής ακριβώς’. Είναι εντελώς πιθανόν ότι ήταν οικείος με το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, το οποίον είχε γραφή μερικά χρόνια προτού ο Λουκάς γράψη το δικό του. Μέσω του αποστόλου Παύλου μπορεί, επίσης, να είχε το όφελος των σημειώσεων του Μάρκου, ο οποίος, εξ άλλου, είχε λάβει πολλές πηγαίες πληροφορίες από τον απόστολο Πέτρο. Είναι, επίσης, εντελώς πιθανόν ότι ο Λουκάς απέκτησε πληροφορίες προσωπικώς από τη Μαρία, τη μητέρα του Ιησού, καθώς και από σημειώσεις που έλαβε ο αδελφός του Ιωάννου, Ιάκωβος—μια υπόθεσις όχι χωρίς βαρύτητα εν όψει των περιεχομένων του Ευαγγελίου του. Και αν ληφθή υπ’ όψιν το πώς τελειώνει το βιβλίο του των Πράξεων των Αποστόλων, είναι λογικό να χρονολογήσωμε το Ευαγγέλιό του μεταξύ του 56 και 58 μ.Χ.—Λουκ. 1:1-3.

Ο Λουκάς, ενώ ένοιωθε μικρότερη κλίσι στο να προσδιορίζη χαρακτήρας με τα κύρια ονόματά των από όσο ένοιωθαν μερικοί από τους συγγραφείς των άλλων Ευαγγελίων, ήταν, ωστόσο, ευσυνείδητα ακριβής. Έχοντας στο νου εκείνους για τους οποίους έγραφε, ελάμβανε φροντίδα να συνδέη τα γεγονότα με την κοσμική ιστορία. Έτσι μας λέγει ότι ο Ιωάννης άρχισε τη διακονία του «εν . . . τω δεκάτω πέμπτω έτει της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ότε ο Πόντιος Πιλάτος ηγεμόνευε της Ιουδαίας, και τετράρχης της Γαλιλαίας ήτο ο Ηρώδης, Φίλιππος δε ο αδελφός αυτού τετράρχης της Ιτουραίας και της Τραχωνίτιδος χώρας, και ο Λυσανίας τετράρχης της Αβιληνής». Τι θα μπορούσε να είναι περισσότερο σαφές;—Λουκ. 3:1, 2· 1:5· 2:1.

Για ποιους έγραψε ο Λουκάς; Όχι πρωτίστως για τους Ιουδαίους, όπως έγραψε ο Ματθαίος, ούτε πρωτίστως για τους Ρωμαίους, όπως έγραψε ο Μάρκος, αλλά για τους ‘ανθρώπους ευδοκίας’ όλων των εθνών. Κατάλληλα ανιχνεύει τη γενεαλογία του Ιησού οπίσω «στον Αδάμ, [τον υιόν] του Θεού». Δείχνει ότι ο Χριστός είναι το μέσον ή το «φως εις αποκάλυψιν εθνών», και λέγει ότι «όψεται πάσα σαρξ το σωτήριον του Θεού».—Λουκ. 2:14· 3:38· 2:29-32· 3:6, Κείμενον.

‘ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΥΣ’

Γράφοντας το Ευαγγέλιό του ο Λουκάς αφιέρωσε το ένα του τρίτον σε διήγησι και τα δύο τρίτα στον ομιλούμενο λόγο. Αναγράφει ένδεκα παραβολές ή εξεικονίσεις και έξη θαύματα που δεν αναφέρονται από τους άλλους τρεις. Εν όλω, το 59 τοις εκατό του Ευαγγελίου του—ή περίπου 540 εδάφια—είναι μοναδικό σ’ αυτόν.

Ο Λουκάς φαίνεται να ορίζη το θέμα του βιβλίου του με το να μιλή για την έλευσι του Ιησού στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ ένα σάββατο, για την είσοδό του στη συναγωγή και για την ανάγνωσι και εφαρμογή στον εαυτό του της προφητείας: «Πνεύμα Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· δια τούτο με έχρισε· με απέστειλε δια να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς», και ούτω καθεξής.—Λουκ. 4:17-21, ΜΝΚ.

Ο Λουκάς φαίνεται να ξεχώρισε τους πτωχούς, τους καταδυναστευομένους, τους συντετριμμένους, τα θύματα της προκαταλήψεως. Το ότι ήταν ιατρός θα τον έκανε ιδιαίτερα να ζητή να δώση στο γυναικείο γένος και στα παιδιά ό,τι ωφείλετο σ’ αυτά. Έτσι βρίσκομε ότι μόνο ο Λουκάς μιλεί για τη στειρότητα της Ελισάβετ, τη σύλληψί της και τη γέννησι του Ιωάννου, και για την εμφάνισι του αγγέλου Γαβριήλ στη Μαρία, την απάντησί της ότι δεν είχε σχέσεις με άνδρα και το άσμα του αίνου της. Μόνο ένας ιατρός θα εσκέπτετο να γράψη ότι το βρέφος της Ελισάβετ εσκίρτησε στην κοιλία της καθώς μίλησε σ’ αυτήν η Μαρία. Ο Λουκάς μόνος λέγει για την περιτομή του Ιησού, την παρουσίασί του στον ναό και για την ηλικιωμένη προφήτισσα Άννα που μαρτυρούσε ότι ο Ιησούς ήταν η ελπίδα του Ισραήλ. Ό,τι γνωρίζομε για την παιδική ηλικία και του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ιησού το οφείλομε στον Λουκά.—Κεφάλαια 1 και 2.

Από τη μια σελίδα στην άλλη βλέπομε αποδείξεις της συμπαθείας του ιατρού για το ασθενέστερο φύλον και της κατανοήσεώς του γι’ αυτό. Ο Λουκάς μόνος μιλεί για τη θλίψι της χήρας της Ναΐν που είχε χάσει τον μόνο της γυιό και για το ότι ο Ιησούς τον ανέστησε, καθώς και για την αμαρτωλή γυναίκα που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού, προς ενόχλησιν του Φαρισαίου που τον φιλοξενούσε. Μόνο ο Λουκάς μιλεί για γυναίκες που συνώδευαν τον Ιησού και τον διακονούσαν και για την έξοχη συμβουλή που έδωσε ο Ιησούς σε όλο το γυναικείο γένος που είναι επιρρεπές να παραμελή τα πνευματικά του συμφέροντα φροντίζοντας για τις φυσικές ανάγκες των ανδρών όπως έκαμε η Μάρθα σε αντίθεσι προς τη Μαρία. Πάλι ο Λουκάς είναι εκείνος που αναφέρει το περιστατικό μιας γυναίκας που κάποτε ανεφώνησε: «Μακαρία η κοιλία ήτις σε εβάστασε, και οι μαστοί τους οποίους εθήλασας», καθώς και το περιστατικό στη συναγωγή όπου ο Ιησούς εθεράπευσε μια γυναίκα ανάπηρη επί δεκαοκτώ χρόνια. Έτσι διαβάζομε, επίσης, ότι ο Ιησούς, στο δρόμο του προς τον Γολγοθά, ηκολουθείτο από «πολύ πλήθος του λαού, και γυναικών, αίτινες και ωδύροντο και εθρήνουν αυτόν». Στις γυναίκες δε εστράφη ο Ιησούς, λέγοντας: «Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε δι’ εμέ.»—Λουκ. 11:27, 28· 23:27, 28.

Ως ένας ιατρός με θερμή καρδιά ο Λουκάς δείχνει τα καλά του αισθήματα ή τη συμπάθειά του για τον πλησίον του σε όλο το Ευαγγέλιό του. Μεταξύ άλλων καταπιεζομένων—οι συνθήκες ζωής της γυναικός ήσαν συνθήκες καταπιέσεως στην εποχή του Ιησού—ήσαν οι Σαμαρείται, οι τελώναι και εκείνοι που είχαν αποπλανηθή ηθικώς. Ο Ματθαίος ήταν ένας περιφρονημένος τελώνης, αλλά ποτέ δεν θα το μαθαίνατε αυτό από την αφήγησι του Λουκά. Όταν μιλή για το συμπόσιο του Ματθαίου ως τελώνου, ο Λουκάς του δίδει το άλλο του όνομα, Λευί, αποδίδοντας σ’ αυτόν μετάνοια και γενναιαδωρία και φειδόμενος, ωστόσο, του Ματθαίου! Ο Λουκάς μόνος ανέγραψε την παραβολή του Ιησού για τους δύο ανθρώπους που επήγαν στον ναό για να προσευχηθούν, τον Φαρισαίον και τον τελώνην, και πώς όχι ο αυτοδικαιωνόμενος Φαρισαίος, αλλά ο συντετριμμένος τελώνης εισηκούσθη από τον Θεό. Το συγκινητικό περιστατικό του μικρού στο ανάστημα Ζακχαίου, ενός αρχιτελώνου, ο οποίος ανερριχήθη σ’ ένα δένδρο για να δη τον Ιησούν και στον οποίον ο Ιησούς είπε ότι θα εγευμάτιζε στο σπίτι του, αναφέρεται, επίσης, αποκλειστικά στο Ευαγγέλιο του Λουκά.

Δίνοντας στους Σαμαρείτας ό,τι τους ωφείλετο, ο Λουκάς μόνος κατέγραψε την παραβολή του Ιησού για τον καλό Σαμαρείτη, ο οποίος φέρθηκε φιλικά στον άνθρωπο τον χτυπημένο και ληστευμένο, καθώς επίσης ανέφερε τη θεραπεία των δέκα λεπρών από τον Ιησού, από τους οποίους μόνο ο Σαμαρείτης επέστρεψε για να δώση ευχαριστίες στον Θεό για τη θεραπεία του. Ομοίας σημασίας είναι η παραβολή του Ιησού για τον πλούσιο και τον Λάζαρο, μέσω της οποίας ο Ιησούς εξεικόνισε την αντίθεσι μεταξύ του κλήρου της εποχής του και εκείνων που πεινούσαν και διψούσαν για δικαιοσύνη. Και για την παραβολή του ασώτου υιού, η οποία καλώς ωνομάσθη η «πιο μεγάλη σύντομη ιστορία που εγράφη ποτέ», είμεθα επίσης οφειλέται στον Λουκά—μια άλλη ωραία επίδειξις ευσπλαγχνίας.

Από αυτή την άποψι έχει παρατηρηθή ότι το ευαγγέλιο του Λουκά δείχνει πολλές χτυπητές αντιθέσεις, αποκαλύπτοντας αμέσως μια οξεία διάνοια και μια θερμή καρδιά. Μεταξύ των αντιθέσεων αυτών είναι ο Σίμων ο Φαρισαίος και η αμαρτωλή γυναίκα· η Μαρία και η Μάρθα· ο ένας ευγνώμων και οι εννέα αγνώμονες λεπροί· ο καλός Σαμαρείτης και ο ιερεύς και ο Λευίτης· ο πλούσιος και ο επαίτης Λάζαρος· ο Φαρισαίος και ο τελώνης προσευχόμενοι στον ναό· ο άσωτος υιός και ο πρεσβύτερος αδελφός του· ο κακούργος που παρεκάλεσε τον Ιησού να τον θυμηθή και εκείνος που ωνείδιζε τον Ιησού.

ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Μεταξύ άλλων μοναδικών χαρακτηριστικών του Ευαγγελίου του Λουκά πρέπει να αναφερθή το ότι μας δίδει μια ωλοκληρωμένη, καλά ισορροπημένη αφήγησι. Ο Ματθαίος ετόνισε το κήρυγμα του Ιησού· ο Μάρκος, τη δράσι του Ιησού· ο Ιωάννης, τις οικείες ομιλίες του Ιησού· αλλ’ ο Λουκάς προσεπάθησε να επιτύχη ένα αληθινά αντιπροσωπευτικό υπόμνημα, και αυτή, αναμφιβόλως, είναι η αιτία, για την οποία το Ευαγγέλιό του είναι, επίσης, το πιο μεγάλο από τα τέσσερα. Τον βρίσκομε, λοιπόν, να αναφέρη μόνο ένα από τα θαύματα του Ιησού για τη διατροφή των πληθών, μόνο μέρος της επί του Όρους Ομιλίας και μόνο μέρος της καταγγελίας του Ιησού εναντίον των γραμματέων και Φαρισαίων.

Αυτό του παρέσχε χώρο για να μας πη, εκτός από όλα τα προηγούμενα που ανεφέρθησαν, για το πρώτο αλίευμα ψαριών που οι μαθηταί συνέλαβαν καθ’ υπόδειξιν του Ιησού, μετά το οποίο γεγονός άφησαν τα πάντα για ν’ ακολουθήσουν τον Ιησούν· τις παραβολές του αδίκου οικονόμου, των μνων και εκείνη που μας κάνει να κατανοήσωμε ότι όσο μεγαλύτερη είναι η συγχώρησις, τόσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη· επίσης, την αποστολή των εβδομήκοντα ευαγγελιστών· την αναφορά στη διαθήκη της Βασιλείας· τη μεταγενέστερη διακονία του Ιησού στην Ιουδαία και στην Περαία· την προφητεία του Ιησού ότι η Ιερουσαλήμ θα περιεκυκλώνετο με χαρακώματα και την αφήγησι για τους δύο μαθητάς που επορεύοντο στους Εμμαούς και τους οποίους συνήντησε ο Ιησούς το πρωί της αναστάσεώς του.

Σύμφωνα με αυτό το θέμα της παρηγορίας για τους καταπιεζομένους, βρίσκομε ότι ενώ αφ’ ενός ο Λουκάς αναφέρεται λιγώτερες φορές σε ασθένειες και νόσους παρά όσο αναφέρονται ο Ματθαίος και ο Μάρκος, αφ’ ετέρου αναφέρει ιάσεις και θεραπείες πολύ πιο συχνά από όσο αναφέρουν αυτοί οι δύο. Χαρακτηριστικό είναι, ότι αυτός είναι ο μόνος που λέγει ότι ο Ιησούς εθεράπευσε το αυτί του δούλου του αρχιερέως που είχε αποκόψει ο Πέτρος, αν και οι άλλοι τρεις μιλούν για το ότι ο Πέτρος απέκοψε το αυτί και ο Ιησούς τον επέπληξε. Ομοίως ο Λουκάς αναφέρεται πολύ περισσότερες φορές σε χαρά και ευφροσύνη από όσο αναφέρονται ο Ματθαίος και ο Μάρκος.

Υπάρχει, όμως, ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό του Ευαγγελίου του Λουκά που αξίζει να μνημονευθή και αυτό είναι η έμφασις στο θέμα της προσευχής. Ο Λουκάς μιλεί για το πλήθος που προσηύχετο ενόσω ο Ζαχαρίας ήταν στον ναό, για το ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εδόθη ως απάντησις σε προσευχές για τέκνο και ότι η Άννα η προφήτις προσηύχετο ημέρα και νύχτα. Αυτός μόνος μας λέγει για την προσευχή του Ιησού τον καιρό του βαπτίσματός του, για το ότι ο Ιησούς εδαπάνησε ολόκληρη νύχτα στην προσευχή προτού εκλέξη τους δώδεκα και για την προσευχή του όταν μετεμορφώθη. Μοναδική στο υπόμνημα του Λουκά είναι, επίσης, η συμβουλή του Ιησού για εμμονή στην προσευχή όπως έκανε κάποια χήρα που είχε αδικηθή. Μόνο ο Λουκάς μιλεί για την αίτησι των μαθητών να τους διδάξη ο Ιησούς να προσεύχωνται, για την αποστολή ενός αγγέλου από τον Θεό για να ενισχύση τον Ιησούν σε απάντησι στις προσευχές του, όταν ήταν στη Γεθσημανή, για την παράκλησι του κακούργου που ήταν στο πλευρό του (η οποία ήταν ένα είδος προσευχής), και για την τελική προσευχή του Ιησού: «Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου.»—Λουκ. 23:46.

Πιθανώς πολλοί έχουν απορήσει γιατί ο Θεός κατηύθυνε να γραφούν τέσσερες Ευαγγελικές αφηγήσεις. Αλλ’ από τα προηγούμενα μπορούμε να δούμε πόσο ιδιάζοντα χαρακτήρα έχει το Ευαγγέλιο του Λουκά. Το αποτέλεσμα είναι ότι η πίστις μας ενισχύεται επειδή αυτά είναι πράγματι χωριστά και διακεκριμένα υπομνήματα της ζωής του Ιησού.

Αν κάποιος αφιερωμένος Χριστιανός σκέπτεται ενίοτε ότι η προσωπικότης του καταπνίγεται επειδή απαιτείται απ’ αυτόν ν’ ακολουθήση οδηγίες και να κάμη εκείνα που κάνουν άλλοι, ας συλλογισθή ότι ο Λουκάς είχε τον ίδιο διορισμό που είχαν και ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Ιωάννης, και όμως μέσα στην έκτασι των γεγονότων της ζωής του Ιησού τι ξεχωριστό υπόμνημα μας έδωσε! Δεν είχε ανάγκη να πάη έξω από τη ζωή του Ιησού ούτε να εφεύρη πράγματα για να το κάμη τόσο ξεχωριστό.

Το θέμα που εξέλεξε ο Λουκάς, η έμφασις που έδωσε στο έλεος, στην ευσπλαγχνία, στα καλά αισθήματα για τον πλησίον ή στη συμπάθεια, αναγκαστικά μας κάνει να κατανοήσωμε την ανάγκη να μιμηθούμε τον Κύριό μας στην εκδήλωσι αυτών των ιδίων ιδιοτήτων. Αν ο Ιησούς, ο τέλειος, ο εκτελεστής θαυμάτων Υιός του Θεού, μπορούσε να εκδηλώνη τέτοιο στοργικό ενδιαφέρον, ασφαλώς εμείς είμεθα υποχρεωμένοι να ενεργούμε έτσι ακόμη περισσότερο, αφού εμείς οι ίδιοι υστερούμε και έχομε ανάγκη ελέους και συμπαθείας. Αληθινά, ‘Ο λόγος του Θεού είναι λύχνος εις τους πόδας μας, και φως εις τας τρίβους μας’.—Ψαλμ. 119:105.

Η Σκέψις που Υπάρχει Πίσω από την Παροιμία

Όταν ο Σολομών εκάθησε στον θρόνο της Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα ήταν ένα κέντρον παγκοσμίου πολιτισμού κι εμπορίου. Πλούτος, έμποροι και αγαθά εισέρρεαν στην πόλι απ’ όλα τα μέρη. Εν τούτοις, οι άνθρωποι που απελάμβαναν τέτοια ευημερία, ήσαν, παράλληλα, πιθανά θύματα οκνηρίας, απληστίας, πανούργων εμπορικών συνηθειών και άλλων δηλητηρίων, κατά των οποίων οι Θεόπνευστες παροιμίες ενεργούσαν σαν ένα αποτελεσματικό αντίδοτο.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 6:6-8

«Ύπαγε προς τον μύρμηκα, ω οκνηρέ· παρατήρησον τας οδούς αυτού, και γίνου σοφός· όστις μη έχων άρχοντα, επιστάτην ή κυβερνήτην, ετοιμάζει την τροφήν αυτού το θέρος, συνάγει τας τροφάς αυτού εν τω θερισμώ.»

Ο Σολομών δεν λέγει ειδικά ότι το μερμήγκι αποταμιεύει αυτή την τροφή για χειμερινή χρήσι, αλλ’ επαινεί το επιμελές αυτό πλάσμα ως ένα παράδειγμα προβλεπτικής συλλογής εφοδίων σε εποχή, που τα τρόφιμα αφθονούν. Μερικοί κριτικοί εγνωμάτευσαν ότι ο Σολομών έσφαλλε, υποθέτοντας ότι εξέλαβε την κάμπη του μερμηγκιού ως κόκκον σίτου. Εν τούτοις, μερικές ομάδες μερμηγκιών που είναι γνωστές ως «θεριστικά μερμήγκια», κανονικά τρώγουν μόνο σπόρους. Αυτά τα μερμήγκια υπάρχουν μόνο σε ανύδρους τόπους, «συλλέγοντας σπόρους στη διάρκεια της καταλλήλου εποχής και αποταμιεύοντάς τους σε κοιλώματα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους για χρησιμοποίησι όταν υπάρχη έλλειψις.» (Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία, Τόμ. 2, Έκδ. 1946) Ο μαύρος μύρμηξ, κι ο καστανός μύρμηξ, δύο από τις πιο κοινές ποικιλίες της Παλαιστίνης, είναι αυστηρά σποροφάγοι, που αποταμιεύουν μεγάλα αποθέματα κόκκων σίτου το θέρος. Στην περιοχή των αλωνίων οι γεωργοί καταστρέφουν τις αποικίες των μερμηγκιών για να εμποδίσουν τα ενεργητικά αυτά πλάσματα από το ν’ αφαιρέσουν μεγάλες ποσότητες σίτου, πράγμα που είναι άλλως τε βέβαιο ότι θα το κάμουν με καταπληκτική αποτελεσματικότητα. Αντί να κοιμώνται στην εποχή που είναι ευνοϊκή για εργασία, οι οκνηροί πρέπει να μάθουν σοφία απ’ το ταπεινό μερμήγκι.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 11:15 ΚΑΙ 22:26

«Όστις εγγυάται δι’ άλλον, θέλει πάθει κακόν· και όστις μισεί την εγγύησιν, είναι ασφαλής.» «Μη έσο εκ των διδόντων χείρα, εκ των εγγυωμένων δια χρέη.»

Το να δανείζεται κανείς και να δανείζη χρήματα ήταν σύνηθες στην εποχή του Σολομώντος. Οι κερδοσκόποι εύρισκαν πολλές ευκαιρίες να δανείζουν ποσά με υψηλά επιτόκια και με υπεύθυνη ασφάλεια. Η σύναψις μιας τέτοιας συναλλαγής επεκυρώνετο με χειραψία. Αν αφήνατε έναν ξένο να σας ζητήση να «προσυπογράψετε» γι’ αυτόν για να μπορέση να δανεισθή χρήματα, αυτό θα σας εξέθετε στην πιθανότητα της εξαφανίσεως του ξένου, αφήνοντάς σας με την υποχρέωσι ν’ αποδώσετε σεις το δάνειό του. Ο Σολομών μπορεί να είχε υπ’ όψι του ιδιαίτερα σ’ αυτό το ζήτημα τον γυιό του Ροβοάμ. Αν ο κατά τα φαινόμενα κληρονόμος επέτρεπε σε παράσιτα της αυλής να εκμεταλλεύωνται τη γενναιοδωρία του μέσω κολακείας, η διαχείρισις της βασιλικής του κληρονομίας θα ήταν ασύνετη κι ο λαός θα εξετίθετο σ’ ένα κακό παράδειγμα.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 18:24

«Ο άνθρωπος ο έχων φίλους, πρέπει να φέρηται φιλικώς· και υπάρχει φίλος στενώτερος αδελφού.»

Οι σύντροφοι που προσελκύονται με δώρα δεν είναι του είδους εκείνου που παραμένουν σε καιρό αντιξόων περιστάσεων. (Παροιμ. 19:6) Εκείνη την εποχή, όταν ένας άνθρωπος ετύγχανε να έχη γυιούς από διάφορες νόμιμες συζύγους, οι αδελφικοί δεσμοί δεν ήσαν τόσο ισχυροί όσο θα μπορούσε να ήσαν κατ’ άλλον τρόπο. Ο Σολομών εγνώριζε τη διαφορά μεταξύ αληθινών και ψευδών φίλων. Ο αδελφός του Αβεσσαλώμ προσείλκυσε φίλους και εσφετερίσθη τον θρόνο που είχε προορίσει ο Ιεχωβά για τον Σολομώντα. Μετά τον θάνατο του Αβεσσαλώμ, και πριν ο Σολομών χρισθή ως βασιλεύς, ο αδελφός του Αδωνίας, επίσης, επεχείρησε να καταλάβη τη βασιλεία. Σε αντίθεσι προς τους αφιλαγάθους αυτούς αδελφούς ήταν ο φίλος του Σολομώντος Νάθαν ο προφήτης, ο οποίος παρέμεινε πιστός στον βασιλέα, προσηλωμένος στενότερα από έναν αδελφό.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 25:12

«Ως ενώτιον χρυσούν, και στολίδιον καθαρού χρυσίου, είναι ο σοφός, ο έλεγχων ωτίον υπήκοον.»

Από τους αρχαιοτάτους χρόνους τα ωραία ενώτια εξετιμώντο για την αξία και την ελκυστικότητά τους. Τα χρυσά κοσμήματα μπορούσαν να είναι ένα δώρον που εγίνετο ευχαρίστως δεκτόν κι εφορείτο με προθυμία. Πόσο περισσότερο θησαυρό αποτελεί ο σοφός σύμβουλος που σας δίνει λόγους διορθώσεως και σοφίας που προέρχεται από τον Ιεχωβά! Όποιος ακούει με πραότητα αυτή τη διδασκαλία και συμμορφώνεται ευχαρίστως, επιτρέπει στον πολύτιμο έλεγχο και σ’ εκείνον που έκαμε τον έλεγχο να τον διακοσμούν σαν ένα χρυσό ενώτιο. Ναι, η απόκτησις αληθινής σοφίας είναι καλύτερη από την απόκτησι αργυρίου και χρυσίου.—Παροιμ. 3:13, 14.

Ο Αγαπημένος Απόστολος Συγγράφει το Τέταρτον Ευαγγέλιον

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΕΣ αφηγήσεις των Ευαγγελίων δεν είναι απλές αντιγραφές. Ούτε είναι επινοήσεις γόνιμης φαντασίας. Όσο περισσότερο εξοικειωνόμεθα μ’ αυτά τόσο περισσότερο μαθαίνομε να εκτιμούμε τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους και ότι είναι πράγματι τέσσερες ανεξάρτητες κι όμως αρμονικές μαρτυρίες των γεγονότων της επιγείου διακονίας του Μεσσία, του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού.

Κάθε ένα από τα τέσσερα ευαγγέλια έχει το δικό του θέμα, τον δικό του αντικειμενικό σκοπό, το ξεχωριστό του συγγραφικό ύφος και τα δικά του ιδιαίτερα γεγονότα, καθώς και ότι, όπως φαίνεται, το κάθε ένα εγράφη σε διάφορη τοποθεσία: του Ματθαίου στην Παλαιστίνη, του Μάρκου στη Ρώμη, του Λουκά στην Καισάρεια, και του Ιωάννου στην Έφεσο ή πλησίον αυτής. Πράγματι είναι τόσο διαφορετικά, ώστε ο τρόπος, με τον οποίον εγράφησαν, εχρησίμευσε ως δικαιολογία για ωρισμένους κοσμικά σκεπτομένους πρώτους «Χριστιανούς» να ακολουθήσουν μια ιδιότυπη αίρεσι: του Ματθαίου οι Εβιωνίται, του Μάρκου οι Δασιθεανοί, του Λουκά οι Μαρκιωνίται, του Ιωάννου οι Βαλεντινιανοί.

Μολονότι μόνο ένα 7 τοις εκατό από το Ευαγγέλιο του Μάρκου είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα, όμως αυτό το 7 τοις εκατό είναι τόσο διεσπαρμένο σ’ ολόκληρο το Ευαγγέλιο, ώστε, μαζί με το ξεχωριστό του θέμα και το συγγραφικό του ύφος—σύντομο, ταχυκίνητο, υπερπλήρες με Λατινισμούς και λοιπά, στέκεται σταθερά σαν ένας ανεξάρτητος μάρτυς. Εξ άλλου, βρίσκομε ότι το τέταρτο Ευαγγέλιο, αν και είναι κατά 92 τοις εκατό μοναδικό, δηλαδή, καλύπτει σημεία που δεν αναφέρονται από τα άλλα, είναι εκπληκτικά όμοιο με τα άλλα τρία ως προς τις βασικές αλήθειες, τον τύπο των χαρακτήρων που περιγράφουν, το πνεύμα τους και την εντύπωσι που δημιουργούν.

Αυτό θα μπορούσε να διευκρινισθή από ό,τι αυτοί έχουν να πουν για τον απόστολο Πέτρο. Ασφαλώς τα πρώτα τρία Ευαγγέλια δείχνουν ότι ο Πέτρος ήταν αυθόρμητος στην ομιλία και στη δράσι, το ίδιο δε δείχνει και το τέταρτο Ευαγγέλιο. Δείχνει ότι ο Πέτρος ήταν εκείνος που εναντιώθη να του πλύνη ο Ιησούς τα πόδια και εκείνος που ερρίφθη στη θάλασσα της Τιβεριάδος να κολυμπήση αμέσως προς την ακτή, μόλις έμαθε ότι ο ξένος στην ακτή δεν ήταν άλλος από τον Κύριό του, τον αναστημένο Ιησού τον ίδιο.—Ιωάν. 13:4-10· 21:7.

ΒΑΣΙΚΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟ

Χωρίς αμφιβολία ο Ιωάννης είχε ενώπιον του τα πρώτα τρία Ευαγγέλια και έτσι έκαμε το δικό του Ευαγγέλιο συμπληρωματικό. Ότι επροτίθετο να συμπληρώση είναι φανερό τόσο απ’ αυτά που λέγει όσο και απ αυτά που παραλείπει να πη. Τα πρώτα τρία, γνωστά ως συνοπτικά Ευαγγέλια, επειδή βλέπουν τα πράγματα από την ίδια άποψι, λέγουν για την υπερφυσική γέννησι του Ιησού. Το Ευαγγέλιον του Ιωάννου μάς λέγει για την προανθρώπινη ύπαρξι του Λόγου και ότι «ο Λόγος έγεινε σαρξ.» Έτσι, επίσης, ο Λουκάς λέγει για την υποτακτικότητα του παιδιού Ιησού, ενώ ο Ιωάννης λέγει για την υπό του Ιησού διεκδίκησι της ανεξαρτησίας του μόλις έφθασε στην ανδρική ηλικία: «Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι;»—Ιωάν. 1:14· 2:4.

Οι συνοπτικοί κατέγραψαν τι έλαβε χώραν στο «βάπτισμα του Ιησού, ενώ ο Ιωάννης παραθέτει τι είχε να πη αργότερα ο Βαπτιστής για εκείνα τα γεγονότα: «Είδον το πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού, και έμεινεν επ’ αυτόν.» Αυτοί παραλείπουν το πρώτο μέρος της επιγείου διακονίας του Ιησού, αρχίζοντας με τη φυλάκισι του Ιωάννου του Βαπτιστού. Το Ευαγγέλιον του Ιωάννου αναγράφει το πρώτο μέρος της διακονίας του Ιησού μαζί με το πρώτο του θαύμα, τη μεταβολή του νερού σε κρασί.—Ιωάν. 1:32.

Η διακονία του Ιησού στη Γαλιλαία περιγράφεται από τους πρώτους τρεις Ευαγγελιστάς· ο Ιωάννης περιγράφει τη διακονία του Ιησού στην Ιουδαία. Αυτοί ομιλούν για τις παραβολές του Ιησού, ακόμη και ο Μάρκος παραθέτει τέσσερες, αλλά ο Ιωάννης δεν αναφέρει ούτε μία. Εξ άλλου, αυτός μόνο μας δίνει τις συνομιλίες του Ιησού με τον Νικόδημο, με τη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι της Συχάρ και με τον Πιλάτο. Συγχρόνως μας δίνει πολλές από τις παρομοιώσεις του Ιησού που οι άλλοι δεν μας δίνουν, όπως όταν ο Ιησούς παρωμοίασε τον εαυτό του με τον όφι που ύψωσε ο Μωυσής, μ’ ένα καλόν ποιμένα και με μια άμπελο. Εκείνοι μας λέγουν για την απαγγελία από τον Ιησού των ουαί κατά των γραμματέων και Φαρισαίων· ο Ιωάννης μάς λέγει για την υπό του Ιησού παρομοίωσι των Ιουδαίων προς τον πατέρα τους τον Διάβολο. Αυτοί λέγουν για τον καθαρισμό του ναού που έκαμε ο Ιησούς στο τέλος της επιγείου διακονίας του· ο Ιωάννης ομιλεί για ένα καθαρισμό του ναού στην έναρξί της. Αυτοί λέγουν για την υπό του Ιησού εγκαινίασι της αναμνήσεως του θανάτου του· ο Ιωάννης μάς λέγει για το πλύσιμο υπό του Ιησού των ποδών των αποστόλων του σ’ εκείνη την περίπτωσι, για τις εγκάρδιες ομιλίες που έδωσε και για την προσευχή που ανέπεμψε προς χάριν των εκείνη την αξιομνημόνευτη νύχτα.

Οι συνοπτικοί αναφέρουν την μετάβασι του Ιησού στην Ιερουσαλήμ μόνο στο τέλος της διακονίας του, και από τις αφηγήσεις των θα μπορούσαμε λογικά να συμπεράνωμε ότι η διακονία του Ιησού ήταν διαρκείας μόνον ενός έτους περίπου. Ο Ιωάννης, όμως, μας λέγει για τη μετάβασι του Ιησού στην Ιερουσαλήμ επανειλημμένως σε κάθε πάσχα, δίνοντας μας έτσι μια απάντησι ως προς το μήκος της διακονίας του Ιησού, δηλαδή, τριάμισυ χρόνια. Αυτό συμφωνεί με την προφητεία του Δανιήλ για τις εβδομήντα εβδομάδες ετών, όπου κατεδεικνύετο ότι ο Μεσσίας θα ήρχετο στο τέλος της εξηκοστής ενάτης εβδομάδος, και θα εθανατώνετο στο μέσον της εβδομηκοστής εβδομάδος, ή μετά τριάμισυ έτη.—Δαν. 9:24-27· Ιωάν. 2:13· 5:1· 6:4· 12:1 και 13:1.

Βλέπομε, επίσης, τον Ιωάννη να είναι συμπληρωματικός όσον αφορά τα θαύματα του Ιησού. Μόνον αυτός μας λέγει για το πρώτο θαύμα του Ιησού, την αλλαγή του νερού σε κρασί, και για το τελευταίο θαύμα του Ιησού, το μέγεθος του αλιεύματος ψαριών μετά την ανάστασί του. Επίσης, μόνον ο Ιωάννης μάς λέγει για την αποκατάστασι από τον Ιησού της οράσεως του εκ γενετής τυφλού και για την απ’ Αυτόν ανάστασι του Λαζάρου, αφού ήταν νεκρός τέσσερες ημέρες.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Για πολλά χρόνια μερικοί ισχυρίσθησαν ότι το τέταρτο Ευαγγέλιο δεν μπορούσε απλούστατα να έχη γραφή από τον απόστολο Ιωάννη λόγω ελλείψεως αρχαίων αντιγράφων. Εν τούτοις, απεδείχθη ότι το Ευαγγέλιον του Ιωάννου εγράφη στο διάστημα της ζωής του από την ανακάλυψι ενός τεμαχίου του Ευαγγελίου του στην Αίγυπτο, που είναι γνωστό τώρα ως Πάπυρος Ράυλαντς 457 (Ρ⁵²), και το οποίον περιέχει τα εδάφια Ιωάννης 18:31-33, 37, 38 και φυλάσσεται στη Βιβλιοθήκη Ιωάννου Ράυλαντς, στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Σχετικά μ’ αυτό, ο αποβιώσας Σερ Φρέντερικ Κένυον του Λονδίνου, λέγει στο βιβλίο του, Η Βίβλος και η Σύγχρονη Μάθησις, το οποίον εξεδόθη το 1948, τα εξής: «Έστω και αν είναι μικρό, είναι αρκετό ν’ αποδείξη ότι ένα χειρόγραφο αυτού του ευαγγελίου κυκλοφορούσε, πιθανώς στην επαρχιακή Αίγυπτο όπου ευρέθη, στην περίοδο 130-150 μ.Χ. Ο υπολογισμός του ελαχίστου έστω χρόνου, που χρειάζεται για την κυκλοφορία του έργου από τον τόπο που παρήχθη, θα έφερε αναδρομικώς τη χρονολογία της συγγραφής του τόσο κοντά στην εκ παραδόσεως χρονολογία, δηλαδή, στην τελευταία δεκαετία του πρώτου αιώνος, ώστε δεν υπάρχει περαιτέρω λόγος να αμφισβητήται το κύρος της παραδόσεως.»

Το γεγονός ότι το Ευαγγέλιο του Ιωάννου θέτει τόσο πολλή έμφαση στην αγάπη, δεν αποδεικνύει κατ’ ανάγκην ότι δεν εγράφη απ’ αυτόν επειδή ο Ιησούς ανεφέρθη σ’ αυτόν ως ‘Υιόν Βροντής.’ Το γεγονός ότι ως νέος εχαρακτηρίσθη έτσι δεν αποδεικνύει ότι δεν έγινε πιο ήπιος στα ενενήντα, να πούμε, χρόνια. Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Ιωάννης ήταν ο νεώτερος από τους δώδεκα και, επομένως, πιθανόν να ήταν ο πιο ιδεαλιστής απ’ όλους. Αν συμβαίνη έτσι, αυτό βοηθεί να εξηγηθή η μεγάλη του αφοσίωσις στον Κύριό του καθώς και η ιδιαίτερη αγάπη του Ιησού για τον Ιωάννη. Είναι εντελώς παράλογο να ισχυρισθούμε ότι, λόγω της ειδικής στοργής που είχε ο Ιησούς για τον Ιωάννη, ο Ιωάννης πρέπει να ήταν ασυνήθως ήπιος, αδύνατος και ακόμη θηλυπρεπής.

Αντιθέτως, όπως ακριβώς ο Ιησούς είχε πύρινο ζήλο για τη δικαιοσύνη—παρατηρήστε τον καθαρισμό απ’ αυτόν του ναού, τις δημόσιες καταγγελίες του εναντίον του κλήρου των ημερών του—το ίδιο είχαν και ο Ιωάννης και ο αδελφός του Ιάκωβος. Γι’ αυτό τους εδόθη ο τίτλος Βοανεργές, «Υιοί Βροντής.» Το ότι οι Σαμαρείται μιας πόλεως δεν επέτρεψαν στον Κύριό τους να περάση μέσ’ από την πόλι, επειδή επήγαινε προς την Ιερουσαλήμ, και ότι αυτό τους γέμισε με δίκαιη αγανάκτησι, ώστε ήθελαν να κατέβη φωτιά από τον ουρανό, είναι ενδεικτικό, επίσης, της πίστεώς των!—Μάρκ. 3:17· Λουκ. 9:54.

Τα Ευαγγέλιον του Ιωάννου αποκαλύπτει την ίδια ισχυρή νομιμοφροσύνη, την ίδια έντονη αγάπη, την ίδια δίκαιη αγανάκτησι. Ο Ιωάννης δεν καλύπτει τον Νικόδημο, αλλά ωμά μας λέγει ότι ο Νικόδημος ήλθε στον Ιησού στο σκοτάδι της νύχτας από φόβο για το τι εσκέπτοντο οι άλλοι. Και το ίδιο είναι αληθινό για ένα άλλο μέλος του Σανχεδρίν, τον Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας. Ο τελώνης Ματθαίος, που ησχολείτο πάντοτε με τις χρηματικές αξίες, δεν μπορούσε παρά να σημειώση ότι ο Ιωσήφ ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος καθώς και μαθητής του Ιησού. Ο Μάρκος, γράφοντας για τους Ρωμαίους, μας λέγει ότι ο Ιωσήφ ήταν έντιμος βουλευτής που και αυτός επερίμενε την βασιλεία του Θεού. Ο Λουκάς μάς δίνει περισσότερες λεπτομέρειες: Ο Ιωσήφ ήταν μέλος του Σανχεδρίν, άνθρωπος αγαθός και δίκαιος, που δεν ήταν σύμφωνος με τα σχέδια και τις ενέργειές των εναντίον του Ιησού, και περίμενε τη βασιλεία του Θεού. Αλλά η αφοσίωσις του Ιωάννου στον Ιησού και η οξεία του αίσθησις δικαιοσύνης, ο έμφυτος ιδεαλισμός του, δεν του επέτρεπαν πλέον να παρίδη ένα σοβαρό ελάττωμα στον Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας απ’ όσο του επέτρεπαν να παρίδη το ίδιο ελάττωμα στον Νικόδημο: «Μαθητής του Ιησού, κεκρυμμένος όμως δια τον φόβον των Ιουδαίων.» Το εδάφιο αυτό είναι εκφραστικό!—Ματθ. 27:57· Μάρκ. 15:43· Λουκ. 23:50, 51· Ιωάν. 19:38.

Ο Ιωάννης δεν μπορούσε ν’ ανεχθή το γεγονός ότι κάποιος μπορούσε να ομολογή ότι είναι μαθητής του Κυρίου του και όμως να ντρέπεται γι’ αυτό! Κι έτσι δεν πρέπει να εκπληττώμεθα όταν βλέπωμε ότι η αντίδρασίς του για τον Ιούδα τον προδότη είναι η ισχυρότερη από τις αντιδράσεις των άλλων συγγραφέων των Ευαγγελίων. Πολύ πριν ο Ιούδας προδώση τον Κύριό του, ο Ιωάννης μας λέγει, «Ήξευρεν εξ αρχής ο Ιησούς, τίνες είναι οι μη πιστεύοντες, και τις είναι ο μέλλων να παραδώση αυτόν.» «Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς, Δεν έκλεξα εγώ εσάς τους δώδεκα, και είς από σας είναι διάβολος; Έλεγε δε τον Ιούδαν του Σίμωνος τον Ισκαριώτην· διότι ούτος, είς ων εκ των δώδεκα, έμελλε να παραδώση αυτόν.» Ναι, να τον προδώση, αν και ήταν ένας εκ των δώδεκα!—Ιωάν. 6:64, 70, 71.

Έτσι βρίσκομε ότι, ενώ οι άλλοι συγγραφείς των Ευαγγελίων μάς λέγουν για τον γογγυσμό, που έγινε λόγω του πολυτίμου μύρου με το οποίον η Μαρία άλειψε τον Ιησού λίγο προ του θανάτου του, μόνον ο Ιωάννης μας λέγει ποιος το είπε και γιατί: «Είς εκ των μαθητών αυτού, ο Ιούδας Σίμωνος ο Ισκαριώτης, όστις έμελλε να παραδώση αυτόν,» εγόγγυσε. «Είπε δε τούτο, ουχί διότι έμελεν αυτόν περί των πτωχών, αλλά διότι ήτο κλέπτης, και είχε το γλωσσόκομον, και εβάσταζε τα βαλλόμενα εις αυτό.» Πάλι βλέπομε εδώ τον «Υιόν της Βροντής» να εκφράζη τη δίκαιη αγανάκτησί του. Και μπορεί να σημειωθή, ότι, χωρίς αυτά, που μας λέγει ο Ιωάννης για τον Ιούδα, η προδοτική του πορεία θα παρέμενε κατά μέγα μέρος ένα αίνιγμα.—Ιωάν. 12:4-6.

ΑΛΛΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Αυτό τούτο το ύφος του τετάρτου Ευαγγελίου μάς δίνει περιστατική απόδειξι ότι ένας ‘αγράμματος και ιδιώτης’, όπως ήταν ο Ιωάννης, θα πρέπει να υπήρξε ο συγγραφεύς. (Πράξ. 4:13) Το ύφος του Ιωάννου είναι εξαιρετικά απλό—απλές λέξεις, απλές προτάσεις, χρήσις ενός λεξιλογίου πολύ μικρότερου από εκείνο που διέθεταν οι πλείστοι άλλοι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Παράλληλα, όμως, το δικό του βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο. Όπως το εξέφρασε ο Ουέστκοτ, διάσημος Βιβλικός λόγιος του προηγουμένου αιώνος: «Το Ευαγγέλιον του Ιωάννου είναι η πιο τέλεια τέχνη, που πηγάζει από την πιο τέλεια απλότητα. . . . Κανένα σύγγραμμα . . . δεν έχει μεγαλύτερη απλότητα με πιο εμβριθή βάθη.» Έτσι δεν είναι εκπληκτικό να μάθωμε ότι το Ιωάννης 7:53 έως 8:11, για το οποίον υπάρχει αμφισβήτησις αν το έγραψε ο Ιωάννης, «δεν περιέχει το ευκόλως αναγνωριζόμενον ύφος του Ιωάννου.»—Τα Τέσσερα Ευαγγέλια, Ντομ Ι. Τσάπμαν.

Ακόμη πιο οριστική ένδειξις ότι ο απόστολος Ιωάννης είναι ο συγγραφεύς του τετάρτου Ευαγγελίου είναι η χρησιμοποίησις σ’ αυτό ονομάτων. Περισσότερα ονόματα αναγράφονται σ’ αυτό παρά σε οποιοδήποτε από τ’ άλλα Ευαγγέλια. Μόνον αυτό μας λέγει ότι ο Φίλιππος και ο Ανδρέας, ο αδελφός του Πέτρου, ήσαν εκείνοι που συνεζήτησαν με τον Ιησού για τη διατροφή των πέντε χιλιάδων ανδρών· ότι ο Μάλχος ήτα εκείνος του οποίου ο Πέτρος απόκοψε το αυτί. Εν τούτοις, αν και αναφέρει τον Πέτρο τριάντα τρεις φορές, το Ευαγγέλιο αυτό ούτε μια φορά δεν ονομάζει τον Ιωάννη ούτε τον αδελφό του Ιάκωβο, αναφέροντάς τους μόνο μια φορά υπό τον τίτλο ‘υιοί του Ζεβεδαίου.’ Αν εξαιρέσωμε αυτό, ο Ιωάννης προτιμά να παραμένη ανώνυμος με την ονομασία που ήταν πλησιέστερα στην καρδιά του, ‘ο μαθητής, τον οποίον ηγάπα ο Ιησούς.’—Ιωάν. 6:5-8· 18:10· 13:23.

Ούτε είναι μόνο αυτά. Η ισχυρότερη απόδειξις απ’ όλες ότι ο Ιωάννης έγραψε αυτό το Ευαγγέλιο είναι το γεγονός ότι το όνομα «Ιωάννης» εμφανίζεται στο Ευαγγέλιό του επανειλημμένως, αλλά ούτε μια φορά δεν αναφέρεται στον απόστολο Ιωάννη αλλά μόνο στον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ναι, ο Ιωάννης, που έχει την τάσι περισσότερο από τους άλλους συγγραφείς των Ευαγγελίων να μας δίδη τα πλήρη ονόματα των προσώπων, όταν ομιλή για τον Ιωάννη, τον Βαπτιστή, ποτέ δεν φροντίζει να τον ονομάζη με το πλήρες όνομά του, αλλά μόνον «Ιωάννην,» αν και υπάρχει και άλλος ένας Ιωάννης, αυτός ο ίδιος. Οι άλλοι κάνουν αυτή τη διάκρισι, διότι πώς θα μπορούσατε να πήτε για ποιόν Ιωάννη μιλούν, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή ή τον Ιωάννη τον απόστολο; Αλλά ο απόστολος Ιωάννης δεν το ενόμισε αναγκαίο να κάνη αυτή τη διάκρισι, διότι, όταν μιλούσε για τον «Ιωάννην», δεν ανεφέρετο στον εαυτό του, αλλά μιλούσε για τον Βαπτιστή! Βεβαίως, κανείς άλλος, εκτός από τον ίδιο τον απόστολο Ιωάννη, δεν θα παρέλειπε να σημειώση σε ποιον Ιωάννη ανεφέρετο.

Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Κατάλληλα, σε καιρούς εντάσεως ο αγαπημένος απόστολος Ιωάννης ευρίσκετο ο περισσότερον πλησίον στον Ιησού Χριστό, τον Κύριό του. Στο τελευταίο πάσχα ήταν «κεκλιμένος εις τον κόλπον του Ιησού». Ακολούθησε τον Ιησού μέσα στην αυλή του αρχιερέως, στον οποίον ήταν γνωστός, αυτός δε είναι ο απόστολος, που τον βλέπομε με τον Ιησού στον Γολγοθά, όπου του ενεπιστεύθη τη μητέρα του.—Ιωάν. 13:23· 18:15· 19:27.

Από το τέταρτο ευαγγέλιο γίνεται φανερό ότι ο συγγραφεύς είχε οξυτάτη εκτίμησι της προανθρωπίνης υπάρξεως του Ιησού. «Εν αρχή ήτο ο Λόγος . . . Πάντα δι’ αυτού έγειναν.» Και μόνο αυτός παραθέτει τις πολλές παραπομπές, που έκαμε ο Ιησούς για την προανθρώπινη ύπαρξί του, όπως ότι ‘κατέβη εκ του ουρανού.’ «Εγώ είμαι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού.» «Πριν γείνη ο Αβραάμ εγώ είμαι.» «Δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου, με την δόξαν την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος.»—Ιωάν. 1:1-3· 3:13· 6:41· 8:58· 17:5.

Το Ευαγγέλιον του Ιωάννου φθάνει τα ανώτατα ύψη θείας αληθείας. Μας δίνει την υψίστη εκτίμησι προς τον Ιησού ως τον Λόγον, τον Καλόν Ποιμένα, το Φως του κόσμου, τον Άρτον της Ζωής, την Οδόν, την Αλήθεια και τη Ζωή. Έχει να πη περί αγάπης περισσότερα από τους τρεις άλλους συγγραφείς των Ευαγγελίων όλους μαζί λαμβανόμενους. Μπορούμε να φαντασθούμε ότι κάποιος άλλος παρά ένας στενός μαθητής του Ιησού θα ήταν ικανός να μας δώση μια τέτοια περιγραφή της προσωπικότητος του Ιησού;

Από τους δώδεκα, ο Ιησούς ξεχώρισε τρεις για ειδική στενή σχέσι: τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μόνον αυτοί συνώδευσαν τον Ιησού στην οικία για να παραστούν μάρτυρες όταν ανέστησε από τους νεκρούς τη νεαρή θυγατέρα του αρχισυναγώγου· μόνον αυτοί τον συνώδευσαν στο όρος της μεταμορφώσεως και αυτοί μόνο τον συνώδευσαν περαιτέρω στον κήπο της Γεθσημανή. Λογικά, ένας απ’ αυτούς τους τρεις θα ήταν εκείνος που θα μας έδινε την πιο εξυψωμένη άποψι του Ιησού. Ο Πέτρος και ο Ιάκωβος πέθαναν πολύ πριν γραφή το τέταρτο Ευαγγέλιο. Εκείνος που ειδικά αγαπούσε ο Ιησούς θα πρέπει να ήταν ένας απ’ αυτούς τους τρεις και επομένως ο Ιωάννης.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι το 21^ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννου, που μας λέγει για την ανάθεσι από τον Ιησού στον Πέτρο της τριπλής εντολής να βόσκη τα αρνία του και τα μικρά πρόβατά του, εγράφη από ένα διαφορετικό χέρι από εκείνο που έγραψε το υπόλοιπο Ευαγγέλιο, διότι το τελευταίο εδάφιο του προηγουμένου κεφαλαίου (20) είναι υπό μορφήν επιλόγου· δεν είναι, όμως, έτσι. Το ύφος του 21^ου κεφαλαίου είναι του Ιωάννου και αναμφιβόλως προσετέθη από τον ίδιο αργότερα.

Τι θησαυρό έχομε στο τέταρτο Ευαγγέλιο! Εκπληροί πολύ καλά τον σκοπό του: «Ταύτα δε εγράφησαν, δια να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού.»—Ιωάν. 20:31.

Η Σκέψις που Υπάρχει Πίσω από την Παροιμία

ΟΤΑΝ εγράφησαν οι Βιβλικές παροιμίες, η ανθρώπινη φύσις ήταν βασικά η ίδια όπως τη βρίσκομε σήμερα. Ο σοφός Σολομών παρατηρούσε πολλά που ήσαν καλά και πολλά που ήσαν κακά. Όλ’ αυτά ήσαν αξιοσημείωτα και άξια σχολίων. Αυτά εχρησίμευσαν στο να επαινούν το αγαθόν, να κατακρίνουν το κακόν και να υποδεικνύουν τον σωστό δρόμο σ’ εκείνον που αμφέβαλλε, που δεν ήταν βέβαιος για την πορεία της πρακτικής σοφίας. Όταν κατανοήται σαφώς η βάσις μιας προφητείας, το μάθημά της είναι πιο αποτελεσματικό. Είσθε ενήμεροι των σκέψεων που υπάρχουν πίσω από τις επόμενες παροιμίες;

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 4:18, 19

«Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα. Η οδός των ασεβών είναι ως το σκότος· δεν γνωρίζουσι πού προσκόπτουσιν.»

Οραματισθήτε έναν ορθρινό διαβάτη στην Παλαιστίνη καθώς ο ήλιος ανατέλλει. Όταν ο ήλιος κατά πρώτον χρωματίζη τον ουρανό, τα αντικείμενα φαίνονται αδρά. Βαθμιαίως, κάτω από τον συνεχώς αυξανόμενο φωτισμό, όλα φαίνονται με σαφή λεπτομέρεια. Όταν ο ήλιος στέκη τελείως κατακόρυφα το μεσημέρι, δεν υπάρχει σκιά εμπρός στον δρόμο. Έτσι είναι και η οδός των δούλων του Θεού, οι οποίοι, με συνεχή προσοχή στον λόγο του, αυξάνουν σταθερά σε γνώσι, σοφία και κατανόησι των σκοπών του. Οι ομιχλώδεις ή εσφαλμένες απόψεις, οι λίγο κατανοούμενες διδασκαλίες και προφητείες διασαφηνίζονται βαθμιαίως κάτω από το ολοένα αυξάνον φως από τον λόγον του Θεού, και η οδός που πρέπει να βαδίσουν είναι πολύ καθαρή. Οι ασεβείς, αφ’ ετέρου, είναι όπως ο άνθρωπος που προσκόπτει βαδίζοντας στο σκοτάδι. Μη έχοντας κατανόησι του λόγου και των σκοπών του Ιεχωβά και μη θέλοντας να δεχθούν τις αποκεκαλυμμένες αλήθειες και να συμμορφωθούν μ’ αυτές, προσκόπτουν με την άγνοια και την πλάνη των, την οποίαν, κατ’ ειρωνείαν, είναι πολύ τυφλοί για να την αναγνωρίσουν ή την ομολογήσουν.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 14:1

«Αι σοφαί γυναίκες οικοδομούσι τον οίκον αυτών· η δε άφρων υποσκάπτει αυτόν δια των χειρών αυτής.»

Η παροιμία αυτή δείχνει την επιρροή προς το καλόν ή προς το κακόν που μπορεί να εξασκήση μια σύζυγος στον οικογενειακό κύκλο. Μια αφωσιωμένη, εργατική και νουνεχής σύζυγος με τη συνετή διαχείρισι του οίκου της προάγει την ευημερία της οικογενείας. Αυξάνει την επίπλωσι του οίκου, τη διατροφή και τον ιματισμό, και παίζει ένα ζωτικό ρόλο στη θρησκευτική εκπαίδευσι των τέκνων. Το αντίθετον είναι αληθές για την άφρονα, ανευλαβή και σπάταλη γυναίκα. Μολονότι ο σύζυγός της μπορεί να είναι εργατικός και λιτός, ο οίκος του δεν θα ευημερήση, διότι εκείνη κάνει ασωτία χρήματος και χρόνου. Όχι μόνο τα έπιπλά της ερειπώνονται, τα παιδιά είναι κακοντυμένα και διατρέφονται κακώς, αλλά και η πνευματική των εκπαίδευσις είναι οικτρά παραμελημένη. Αυτή πραγματικά κατασκάπτει τον οίκον που τους στεγάζει! Ο νεαρός άνδρας που ζητεί σύζυγο πρέπει να εκλέγη με σοφία αν ελπίζη να αποκτήση έναν ευτυχή οίκον.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 15:19

«Η οδός του οκνηρού είναι ως πεφραγμένη από ακάνθας· αλλ’ η οδός των ευθέων είναι εξωμαλισμένη.»

Οτιδήποτε κι αν αναλάβη ένας οκνηρός, φαντάζεται ότι τον εμποδίζουν ατελείωτες δυσκολίες. Αν πάη ταξίδι, νομίζει ότι ο δρόμος του είναι πηγμένος από αγκάθια και πρίνους, μέσ’ από τα οποία δεν μπορεί να περάση ή, το πολύ, περνά οδυνηρά. Πολλές από τις δυσκολίες είναι προϊόντα ή της ιδίας του φαντασίας ή αμελείας καθήκοντος. Ο εργατικός, θεοφοβούμενος άνθρωπος απολαμβάνει το έργον του. Δεν φαντάζεται όλα τα είδη των εμποδίων που θα χρησίμευαν ως δικαιολογία για να μην κοπιάση. Φροντίζοντας για το έργον του, αποφεύγει πολλά ακανθώδη προσκόμματα και παράπονα, τα οποία αλλιώς θα αντιμετώπιζε. Το ταξίδι της ζωής του διανύεται σ’ ένα ομαλό δρόμο, ο οποίος έχει κατασκευασθή και είναι χωρίς προσκόμματα. Κάνει καλή πρόοδο και χαίρει.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 21:31

«Ο ίππος ετοιμάζεται δια την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά του Ιεχωβά.» (ΜΝΚ)

Οι Ισραηλίται δεν είχαν πολεμικούς ίππους πριν από τον καιρό του Σολομώντος. Μεταξύ των αρχαίων λαών της Ασίας, βώδια έσυραν το άροτρο και το κάρρο, η καμήλα κι ο όνος μετέφεραν φορτία, οι ημίονοι και οι όνοι εχρησιμοποιούντο για ίππευσι, ο δε ίππος έχρησιμοποιείτο μόνο για πόλεμο. Πριν από την είσοδο του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας, ο Ιεχωβά διέταξε για τον μέλλοντα βασιλέα των: «Πλην δεν θέλει πληθύνει ίππους εις εαυτόν, ουδέ θέλει επαναφέρει τον λαόν εις την Αίγυπτον, δια να αυξήση ίππους.» (Δευτ. 17:16) Ο Θεός θα ήταν η προστασία του λαού του· δεν θα εχρειάζοντο πολεμικοί ίπποι. Δεν ενδιέφερε πόσο ισχυρός ήταν ο στρατός που επήρχετο εναντίον των. Ο Ιεχωβά θα παρείχε προστασία στον ευπειθή του λαό. Ο Ραβ-σάκης, που ήταν επί κεφαλής των στρατευμάτων του Σενναχειρείμ, καυχώμενος για τη στρατιωτική δύναμι της Ασσυρίας, προσεφέρθη να παραδώση δύο χιλιάδες ίππους, αν μπορούσαν οι Ιουδαίοι να θέσουν ιππείς σ’ αυτούς. Είχαν τους ίππους για μάχες, αλλ’ ο Ιεχωβά έδωσε σωτηρία στους λάτρεις του.—Ησ. 36:8· 37:36-38.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 27:21

«Ο άργυρος δοκιμάζεται δια του χωνευτηρίου και ο χρυσός δια της καμίνου· ο δε άνθρωπος, δια του στόματος των εγκωμιαζόντων αυτόν.»

Η θερμότης του χωνευτηρίου και της καμίνου δοκιμάζει την ποιότητα του αργύρου και του χρυσού, φέρνοντας την αφρώδη σκωρία στην επιφάνεια. Έτσι κι ο έπαινος θα καταδείξη την ποιότητα της καρδίας ενός ανθρώπου. Οι συνετοί άνθρωποι δεν επιζητούν επαίνους ούτε φυσιώνονται απ’ αυτούς. Οι ματαιόδοξοι άνθρωποι επιζητούν επαίνους, οι δε αδύνατοι αλαζονεύονται απ’ αυτούς. Αν ένας μπορή να βαστάση επαίνους χωρίς βλάβη, ενθυμούμενος ότι οτιδήποτε και κάθε τι το οποίον έχει είναι πραγματικά παρά Θεού, αυτός είναι αγνός στα όμματα του Ιεχωβά.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 28:3

«Πτωχός άνθρωπος και δυναστεύων πτωχούς, είναι ως βροχή κατακλύζουσα, ήτις δεν δίδει άρτον.»

Μια απειλή στους κατοίκους της Παλαιστίνης είναι η ραγδαία βροχή. Οι σαρωτικές αυτές βροχοθύελλες υπήρξε γνωστόν ότι καταπίπτουν σε θερινά αλώνια και τ’ αποσαρώνουν από κάθε πολύτιμο σπόρο καταπνίγοντας ζώα και παρασύροντας ποίμνια. Και σπίτια ακόμη έχουν παρασυρθή. Έτσι είναι και η κατάθλιψις του πτωχού, ο οποίος ανέρχεται στην εξουσία και χρησιμοποιεί το αξίωμά του για ν’ αρπάση ό,τι μπορεί απ’ τους ταπεινούς. Κατέρχεται σε μικροπρεπείς εκβιασμούς που δεν θα εγίνοντο από έναν πλούσιον άρχοντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ένας άπληστος άρχων ή ένας χρεωμένος άρχων θα μπορούσε να σαρώση όλα εκείνα, από τα οποία εξηρτώντο οι πτωχοί για τη συντήρησί τους. Ένας που κατέχει εξουσία πρέπει να είναι απηλλαγμένος από χρέη, μήπως πειρασθή να εκμεταλλευθή τη θέσι του για κακό αντί για καλό.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 30:17

«Τον οφθαλμόν, όστις εμπαίζει τον πατέρα αυτού, και καταφρονεί να υπακούση εις την μητέρα αυτού, οι κόρακες της φάραγγος θέλουσιν εκβάλει και οι νεοσσοί των αετών θέλουσι φάγει.»

Οι φάραγγες των χειμαρρωδών ρευμάτων της Συρίας δέχονται συχνές επισκέψεις κοράκων, που έχουν τη φήμη ότι προσβάλλουν τα μάτια των ζώντων ή νεκρών ζώων. Ο κόραξ ιδιαίτερα τρέφεται με πτώματα που κείνται στον αγρό. Εκείνοι, που δεν σέβονται τους γονείς των ή τον ουράνιο Πατέρα των και την όμοια με μητέρα οργάνωσί του, θα πεθάνουν ένα άχαρι θάνατο, ανάξιο ευπρεπούς ταφής.—Αποκάλ. 19:17-21.

Ο «Χριστιανικός Κόσμος» Απέτυχε Ενώπιον του Θεού! Μετά το Τέλος του, τι θα Γίνη;

 1. Πόσο μπορεί να ενδιαφέρωνται τα πολλά εκατομμύρια των διαφόρων ειδωλολατρών θρησκευομένων και των Κομμουνιστών για το ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα φθάση στο τέλος του επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού;

ΤΑ ΕΚΑΤΟΝ πενήντα εκατομμύρια Βουδδιστών του κόσμου μπορεί να ενδιαφέρωνται πολύ λίγο για το ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα φθάση στο τέλος του επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού. Αυτοί και τα τριακόσια εκατομμύρια των Κομφουκιανιστών, τα πενήντα εκατομμύρια των Ταοϊστών και τα τριακόσια είκοσι εννέα εκατομμύρια των Ινδουιστών μπορεί ακόμη και να χαρούν διότι ο «Χριστιανικός κόσμος» με τους ιεραποστόλους του πλησιάζει στο τέλος του. Τα τετρακόσια είκοσι εννέα εκατομμύρια των ακολούθων του Ισλάμ μπορεί να το θεωρήσουν ως καλή είδησι το ότι ο μεγάλος των θρησκευτικός αντίπαλος, ο «Χριστιανικός κόσμος», θα φθάση σε καταστρεπτικό τέλος, και όλες οι αιμοσταγείς σταυροφορίες του μαζί του. Και όσον αφορά τα εκατομμύρια εκείνα που ακολουθούν την Ερυθρά θρησκεία του Κομμουνισμού, η διάθεσίς των μπορεί να εξεφράσθη καλά από έναν εξέχοντα Διαμαρτυρόμενο κληρικό της Νέας Υόρκης, την Κυριακή, 1η Οκτωβρίου του 1961, όταν είπε για τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου»: «Οι εκκλησίες πρέπει να είναι οι οργανώσεις που ο κομμουνισμός αισθάνεται τον εαυτό του υποχρεωμένον να ξεκαθαρίση πρώτες.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 2 Οκτωβρίου 1961, περικοπές από την εκκλησιαστική ομιλία του Δρος Ρόμπερτ Ι. ΜακΚράκεν.

 2, 3. (α) Γιατί μπορεί ωρισμένοι θρησκευόμενοι να ταραχθούν επειδή μιλούμε για το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά ποια τάσι του «Χριστιανικού κόσμου» για ανάμιξι στις υποθέσεις του κόσμου αγνοούν; (β) Με τι άλλο θα χρειασθή να συνυπάρξη ο «Χριστιανικός κόσμος», και επί πόσον καιρό;

² Τα θρησκευτικά άτομα που συνδέουν τον «Χριστιανικό κόσμο» με τη Χριστιανοσύνη μπορεί να φρίξουν επειδή μιλούμε για το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου». Γι’ αυτά τούτο θα εσήμαινε το τέλος της Χριστιανοσύνης και το τέλος των θρησκευτικών δογμάτων στα οποία ανήκουν και που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Είναι δύσκολο να εκτιμήσουν την τάσι του «Χριστιανικού κόσμου» για ανάμιξι στις υποθέσεις του κόσμου. Μπορεί να τους προξενήση ταραχή το να διαβάσουν τα λόγια του ανωτέρω Διαμαρτυρομένου κληρικού (του Δρος ΜακΚράκεν) στην ίδια ομιλία: «Το σαφές γεγονός είναι ότι η Χριστιανοσύνη δεν βρίσκεται πια στο κέντρον των πραγμάτων. Η κυρία επιρροή είναι η επιρροή της επιστήμης και της κυριαρχίας της στον υλικό κόσμο.» Και όσον αφορά την ελπίδα του «Χριστιανικού κόσμου» να μεταστρέψη τον κόσμο και να κάμη ολόκληρον τον κόσμο μέρος του «Χριστιανικού κόσμου», έγινε μια σημαντική δήλωσις από έναν πολύ γνωστό ιστορικό, τον Άρνολντ Ι. Τόυνμπη στο άρθρο του που τιτλοφορείται «Αν Πρόκειται να Είμεθα το Κύμα του Μέλλοντος.» Στις παραγράφους 9 και 10 έλεγε:

Λάβετε την περίπτωσι των μεγάλων ιεραποστολικών θρησκειών: του Βουδδισμού, της Χριστιανοσύνης και του Ισλάμ. Οι οπαδοί της καθεμίας από αυτές τις πίστεις έχουν κάμει στόχο των τη μεταστροφή όλου του ανθρωπίνου γένους, και, για τους Χριστιανούς εν πάση περιπτώσει, αποτελεί επισήμως άρθρον πίστεως ότι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος πρόκειται να μεταστραφή προτού η ιστορία φθάση σε τέλος.

Τα Χριστιανικά, Μουσουλμανικά και Βουδδιστικά κύματα προωθούντο το καθένα επί αιώνες συνεχώς και άπλωσαν τα νερά τους πάνω σε ολοκλήρους ηπείρους. Αλλά το καθένα απ’ αυτά τα τρία ιεραποστολικά κύματα είχε τις υποχωρήσεις του καθώς και τις προόδους του. Και σήμερα δεν φαίνεται ότι πρόκειται οποιοδήποτε απ’ αυτά να γίνη κάποτε εντελώς παγκόσμιο. Και τα τρία φαίνεται να έχουν αποκτήσει μονιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειασθή να συνυπάρξουν.

—Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης, σελίς 122, της 13ης Νοεμβρίου 1960.

³ Σ’ αυτή τη δήλωσι του ιστορικού Τόυνμπη πρέπει να προστεθή και η εξής, ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα χρειασθή επίσης να συνυπάρξη με τον διεθνή Κομμουνισμό εφ’ όσον θα μπορή να το κάμη αυτό.

 4, 5. (α) Εν όψει του επερχομένου τέλους του «Χριστιανικού κόσμου», τι ερωτήσεις εγείρονται για τις συνέπειες; (β) Σ’ εκείνους που βλέπουν κάτι τρομερό στο τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», ποιες ερωτήσεις εγείρονται ως προς την καταστροφή του;

⁴ Τι, λοιπόν; Μήπως το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» σημαίνει έναν κόσμο που αφήνεται να είναι τελείως αντιχριστιανικός ή ειδωλολατρικός; Μήπως σημαίνει παγκόσμια υπεροχή των δυνάμεων του ασεβούς Κομμουνισμού; Μήπως σημαίνει μια γήινη σφαίρα που αφήνεται σε μια ακατοίκητη ραδιενεργό ερήμωσι από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με πυρηνικά όπλα και χημικά, βιολογικά και ραδιολογικά μέσα πολέμου;

⁵ Σε άτομα μη πληροφορημένα για τους αποκεκαλυμμένους σκοπούς του μεγάλου Δημιουργού του ανθρώπου, το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» υπαινίσσεται κάτι τρομερό ή κάτι απίστευτο. Μπορεί να ερωτήσουν, Γιατί θα ήθελε ο Θεός ο Δημιουργός να καταστραφή ο «Χριστιανικός κόσμος»; Γιατί ο Ιησούς Χριστός, ο Ηγέτης της Χριστιανοσύνης, θα άφηνε τον «Χριστιανικό κόσμο» να καταστραφή; Αν η απάντησις σ’ αυτές τις ερωτήσεις είναι, Επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού, τότε, ερωτούν, Με ποια έννοια ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού;

 6. Τι εννοείται εδώ με τον όρο «Χριστιανικός κόσμος», και σε ποιόν ορισμό του αντιτίθενται οι αληθινοί Χριστιανοί;

⁶ Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να κατανοήσωμε τι εννοείται εδώ με τον όρο «Χριστιανικός κόσμος». Το Νέο Διεθνές Λεξικό Ουέμπστερ ορίζει τον «Χριστιανικό κόσμο» (Christendom) ως «το τμήμα του κόσμου στο οποίο κυριαρχεί η Χριστιανοσύνη ή το οποίο κυβερνάται κάτω από Χριστιανικούς θεσμούς σε διάκρισι από τις ειδωλολατρικές ή τις Μωαμεθανικές χώρες». Είναι αναχρονιστικό το να ορίζεται ο «Χριστιανικός κόσμος» ως να σημαίνη τη Χριστιανοσύνη. Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα δεν συγχέουν τον «Χριστιανικό κόσμο» με τη Χριστιανοσύνη ούτε τα θεωρούν ταυτόσημα. Αντιτίθενται στο να κάνουν τον «Χριστιανικό κόσμο» να σημαίνη το όλον σώμα ατόμων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, επειδή οι αληθινοί Χριστιανοί δεν θέλουν ν’ αποτελούν μέρος του «Χριστιανικού κόσμου». Με λίγα λόγια, ο όρος «Χριστιανικός κόσμος» χρησιμοποιείται για να περιλάβη τέτοιες χώρες που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές ή που ωνομάσθησαν κατά νόμον Χριστιανικές όπως η Μεγάλη Βρεττανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ισπανία, και ούτω καθεξής. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ιδιαίτερα αναφέρεται στο όλον σώμα εκατοντάδων θρησκευτικών δογμάτων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά σε τέτοιες χώρες. Οκτακόσια εκατομμύρια ισχυρίζονται ότι ανήκουν σ’ έναν τέτοιο «Χριστιανικό κόσμο».

ΠΩΣ ΑΠΕΤΥΧΕ;

 7. Γιατί πρέπει ο αντιχριστιανικός κόσμος να ενδιαφέρεται για την απάντησι στο ερώτημα, και τι σημαίνει η έκφρασις «αποτυγχάνω»;

⁷ Ποια είναι η βάσις για τη δήλωσι που διατυπώνει την κατηγορία ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού; Ακόμη και ο λεγόμενος αντιχριστιανικός κόσμος πρέπει να ενδιαφερθή για την απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα, επειδή και ο αντιχριστιανικός ή ειδωλολατρικός κόσμος είναι υποχρεωμένος να επηρεασθή πολύ από το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου». Πόσο αληθινή, λοιπόν, είναι η κατηγορία; Με ποια έννοια ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού; Η λέξις «αποτυγχάνω» σημαίνει, μεταξύ άλλων, «υστερώ ή υπολείπομαι σε δράσι, σε λεπτομέρεια ή σε αποτέλεσμα· απογοητεύω ή αποδεικνύομαι ελλιπής σε ό,τι επιχειρείται, αναμένεται, ποθείται ή επιδοκιμάζεται· αποδεικνύομαι ανίκανος ν’ ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου· αποδεικνύομαι ακατάλληλος για χρήσι ή βοήθεια σε κάποιον.» Και η «αποτυχία» ορίζεται ως «η μη εκτέλεσις του οφειλομένου ή απαιτουμένου.»

 8. Γιατί δεν είναι πολύ γρήγορα ν’ αποδώσωμε κρίσι στον «Χριστιανικό κόσμο», και σύμφωνα με ποιο βιβλίο πρέπει η κρίσις ν’ απαγγελθή, και γιατί;

⁸ Η Χριστιανοσύνη ιδρύθη πριν από δεκαεννέα αιώνες, και έτσι ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε άφθονον καιρό για να δείξη τι θα έκανε ή τι θα μπορούσε να επιτελέση με τη Χριστιανοσύνη. Έπειτα από όλον αυτόν τον καιρό και εν όψει της σημερινής παγκοσμίου προοπτικής, δεν είναι πολύ νωρίς να προβούμε σε μια εξέτασι και ν’ απαγγείλωμε κρίσι στον «Χριστιανικό κόσμο». Δυσηρέστησε τον Θεό και απεδείχθη ελλιπής σε ό,τι αυτός περιμένει, επιθυμεί και επιδοκιμάζει; Ανταπεκρίθη στις υποχρεώσεις του προς τον Θεόν και απεδείχθη κατάλληλος να χρησιμοποιηθή και να προσφέρη υπηρεσία προς αυτόν; Για ν’ απαγγείλωμε κρίσι, πρέπει να εκφέρωμε την απόφασί μας σύμφωνα με το βιβλίο της Χριστιανοσύνης, την Βίβλο του Θεού. Σ’ αυτό ο Θεός δίδει τη δική του κρίσι.

 9, 10. (α) Επάνω σε τι είναι οικοδομημένο το όνομα Χριστιανοσύνη, και πότε επρόκειτο να ιδρυθή; (β) Ποια λόγια που θα εχρησιμοποιούντο από τον Ιησού Χριστό προείπε ο προφήτης του Θεού Ησαΐας;

⁹ Το όνομα Χριστιανοσύνη είναι οικοδομημένο επάνω στο όνομα Χριστός, που είναι ένας τίτλος με τον οποίον εκαλείτο ο Ιησούς από τη Βηθλεέμ-Ιούδα. Επομένως Χριστιανοσύνη σημαίνει τη μίμησι του Ιησού Χριστού και την υπακοή στις διδασκαλίες του και στις εντολές του. Χριστός σημαίνει Κεχρισμένος· η Ιουδαϊκή λέξις «Μεσσίας» σημαίνει το ίδιο πράγμα. Ο Θεός προείπε στο βιβλίο του, τη Γραφή, ότι η Χριστιανοσύνη θα ιδρύετο σ’ έναν ωρισμένο καιρό, ο οποίος ήταν πριν από δεκαεννέα αιώνες. Πάνω από επτακόσια χρόνια πριν απ’ αυτό, ο Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να καταγράψη τα ίδια τα λόγια που ο Ιησούς Χριστός, ή Ιησούς ο Κεχρισμένος, θα έλεγε! Στραφήτε στη Βίβλο σας στην προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο εξηκοστό πρώτο, εδάφια πρώτο και δεύτερο. Η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις της Βίβλου λέγει εδώ:

¹⁰ «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας.»

11. Σχετικά με τούτο, πώς ο Ιησούς Χριστός δεν απέτυχε ενώπιον του Θεού, και επομένως τι πρέπει να πράξουν οι αληθινοί Χριστιανοί;

¹¹ Δεν είναι αυτά τα πράγματα θαυμαστά πράγματα για να κηρύττωνται και να αναγγέλλωνται; Αυτά ήσαν τα πράγματα που ο Ιησούς Χριστός είχε χρισθή να κηρύττη και να αναγγέλλη. Σε μια Ιουδαϊκή συναγωγή στην πόλι της παιδικής του ηλικίας, τη Ναζαρέτ, ανέφερε αυτά ακριβώς τα λόγια της προφητείας του Ησαΐα για ν’ αποδείξη ότι εφηρμάζοντο σ’ αυτόν, ότι αυτός ήταν ο Χριστός ή Κεχρισμένος. (Λουκ. 4:16-21) Το υπόμνημα της επιγείου ζωής του δείχνει ότι εξεπλήρωσε αυτά τα λόγια. Σε τούτο δεν απέτυχε ούτε απεγοήτευσε τον Ιεχωβά τον Θεό του, που τον είχε χρίσει με άγιο πνεύμα. Επομένως οι ακόλουθοί του, οι μαθηταί του, οι μιμηταί του, δηλαδή, οι Χριστιανοί, πρέπει να κηρύττουν και να αναγγέλλουν τα ίδια αγαθά, παρηγορητικά πράγματα.

12, 13. (α) Τι είχε σκοπό να προσφέρη σε όλο το ανθρώπινο γένος η Χριστιανοσύνη, και πώς εφανερώθη αυτό στη γέννησι του Ιησού; (β) Γιατί δεν θ’ αποτύχουν τα αγγελικά εκείνα λόγια;

¹² Η έλευσις της Χριστιανοσύνης είχε σκοπό να προσφέρη σε όλους τους ευπειθείς άνδρες και γυναίκες την ελπίδα αιωνίου ζωής με τελεία ευτυχία σ’ ένα νέο κόσμο δημιουργημένο από τον Ιεχωβά Θεό. Όταν ο Ιησούς εγεννήθη στη Βηθλεέμ στη Μέση Ανατολή το έτος 2 π.Χ., μερικοί άγγελοι του Θεού από τον ουρανό ενεφανίσθησαν σε ποιμένας που ήσαν σε γειτονικούς αγρούς και είπαν: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν [Βηθλεέμ] πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. . . . Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.»—Λουκ. 2:8-14, ΑΣ, Κριτική Εκδοσις Κειμένου.

¹³ Έτσι η αναγγελία της γεννήσεως του Ιησού ήταν αγαθά νέα για όλους τους ανθρώπους παντού· και η Χριστιανοσύνη, την οποίαν αυτός ίδρυσε, είχε σκοπό να φέρη μεγάλη χαρά σε όλους τους ανθρώπους οποιασδήποτε φυλής, χρώματος, εθνικότητος, γλώσσης ή κοινωνικής θέσεως. Η Χριστιανοσύνη είχε σκοπό να καταλήξη σε δόξα στον εν υψίστοις Θεό και σε επί γης ειρήνη μεταξύ ανθρώπων που θα ευαρεστούσαν τον Θεό και θα εκέρδιζαν την καλή του θέλησι ή ευαρέσκεια. Εκείνο που είπαν οι άγγελοι του Θεού από τον ουρανό εις επήκοον των Ιουδαίων εκείνων ποιμένων δεν ήταν απλή ομιλία, δεν ήταν λόγος ανθρώπου. Ήταν ο λόγος του Θεού για το τι θα εσήμαινε και για τον Θεό και για τον άνθρωπο η έλευσις του Χριστού και η ίδρυσις της αληθινής Χριστιανοσύνης. Τα αγγελικά εκείνα λόγια που προήρχοντο από τον Θεό δεν θ’ αποτύχουν. Θ’ αποδειχθούν αληθινά.

14, 15. (α) Πότε ο Ιησούς άλλαξε την επίγεια ενασχόλησί του στη Ναζαρέτ, και γιατί; (β) Πώς ο Ιησούς εσυμβόλισε την αλλαγή της ενασχολήσεώς του, και τι έδειξε τότε ο Θεός όσον αφορά τον Ιησούν;

¹⁴ Ως την ηλικία των τριάντα ετών αυτός ο Ιησούς ζούσε στη Ναζαρέτ και ήταν ξυλουργός χειριζόμενος σφύρα στην εργασία του. Κατόπιν άλλαξε την καθημερινή του ενασχόλησι. Γιατί; Για να εκπληρώση τους προφητικούς λόγους του Ησαΐα όσον αφορά τον μέγαν Ευαγγελιστήν και Κήρυκα ελευθερίας. Ο Ιησούς άκουσε ότι ο εξάδελφός του, που ωνομάζετο Ιωάννης ο Βαπτιστής, εκήρυττε ένα άγγελμα που συνεκλόνιζε τον κόσμο: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 3:1, 2) Επάνω από κάθε άλλο πράγμα, ο Ιησούς ενδιεφέρετο για τη βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία των ουρανών. Άφησε, λοιπόν, το ξυλουργείο του και επήγε στον Ιωάννη στον Ιορδάνη Ποταμό και εβυθίσθη από τον Ιωάννη στα ύδατα του ποταμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς έκαμε μια εικόνα για να συμβολίση ότι είχε παραιτηθή από την προηγούμενή του απασχόλησι και είχε έλθει για να πράξη το θέλημα του Θεού εν σχέσει με τη βασιλεία του Θεού.

¹⁵ Καθώς εβγήκε από το νερό ο βαπτισμένος Ιησούς, ο Θεός εξέχυσε το πνεύμα του επάνω του και έτσι τον έχρισε, κάνοντάς τον τόν υποσχεμένο Χριστό. Συγχρόνως η φωνή του Θεού ήλθε από τον αόρατο ουρανό και διεκήρυξε ότι ο χρισμένος αυτός Ιησούς ήταν Υιός του, στον οποίον ευδόκησε. Το θείο Υπόμνημα, στο κατά Ματθαίον 3:17, λέγει: «Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Αυτό υπεστήριξε το γεγονός ότι ο Θεός είχε στείλει τον αγαπητό του Υιό από τους πνευματικούς ουρανούς για να γεννηθή ως τέλειος άνθρωπος, για να πράξη ο πιστός αυτός Υιός το θέλημα του Θεού επάνω στη γη. Ήταν όπως ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είπε αργότερα στον Ιουδαίον άρχοντα: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.

ΠΩΣ Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ΑΠΕΤΥΧΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

16, 17. (α) Για την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα, τι αναφέρεται ότι εκήρυττε ο Ιησούς; (β) Παρά το ό,τι εκήρυττε ο Ιησούς, πώς απέδειξε ότι δεν διεξήγε πολιτικήν εκστρατεία;

¹⁶ Αφού εβαπτίσθη και εχρίσθη με το πνεύμα του Θεού, ο Ιησούς επήγε να κηρύξη στον λαό του, τους Ιουδαίους ή το έθνος Ισραήλ, για να εκπληρώση την προφητεία του Ησαΐα. Ευαγγελιζόμενος και κηρύττοντας ελευθερία, τι διεκήρυττε ο Ηγέτης της Χριστιανοσύνης; Μια πρότασις της Γραφής απαντά: «Διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού.» Και οι δώδεκα απόστολοί του ήσαν μαζί του.—Λουκ. 8:1.

¹⁷ Ο Ιησούς Χριστός εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού. Αλλά δεν ήταν πολιτικός. Δεν ανεμίχθη στην πολιτική της Ιουδαϊκής κυβερνήσεως ή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής κυβερνήσεως του καιρού εκείνου. Δεν έκαμε τον εαυτό του επίγειον βασιλέα. Δεν άφησε κανέναν Ιουδαίο να τον κάμη επίγειον βασιλέα. Σε μια περίπτωσι, αφού ο Ιησούς είχε θρέψει θαυματουργικά ένα πλήθος περισσοτέρων από πέντε χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί, που δεν ήσαν απόστολοί του, θέλησαν ν’ απορρίψουν τον Ρωμαϊκό ζυγό και να τον κάμουν βασιλέα των. Ένας απόστολος του Ιησού, ο οποίος παρέστη μάρτυς τούτου, γράφει: «Οι άνθρωποι λοιπόν, ιδόντες το θαύμα το οποίον έκαμεν ο Ιησούς, έλεγον, Ότι ούτος είναι αληθώς ο προφήτης ο μέλλων να έλθη εις τον κόσμον. Ο Ιησούς λοιπόν γνωρίσας ότι μέλλουσι να έλθωσι, και να αρπάσωσιν αυτόν δια να κάμωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.»—Ιωάν. 6:14, 15.

18, 19. (α) Λόγω του παραδείγματος του Ιησού σε τούτο, τι δεν θα μπορούσε να κάμη ένας μιμητής του; (β) Τι είπε ο Ιησούς στον Ρωμαίο κυβερνήτη όσον αφορά την βασιλεία του, και τι, επομένως, δεν θα εξουσιοδοτούσε ο Ιησούς οποιονδήποτε μαθητή να κάμη;

¹⁸ Ο Ιησούς αρνήθηκε ν’ αφήση τους ανθρώπους στους οποίους εκήρυττε για τη βασιλεία του Θεού να τον κάμουν επίγειον βασιλέα των. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε οποιοσδήποτε αληθινός Χριστιανός ή μιμητής του Ιησού Χριστού να γίνη ένας πολιτικός και ν’ αφήση τους ανθρώπους να τον κάμουν ή να τον χρίσουν βασιλεία των επάνω στη γη; Δεν θα μπορούσε. Μόνο όταν ο Ιησούς κατηγορήθη ψευδώς ότι προσπαθούσε να κάμη τον εαυτό του βασιλέα, μόνο τότε δεν απεσύρθη, αλλά παρεδόθη στους εχθρούς του για να θανατωθή. (Λουκ. 23:15) Ενήργησε έτσι επειδή η βασιλεία που εκήρυττε δεν ήταν από τον λαό, δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο και δεν ήταν μέρος του κόσμου τούτου.

¹⁹ Ο Ρωμαίος κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος υπέβαλε σε δίκη τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ και τον ερώτησε: «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων; . . . το έθνος το ιδικόν σου και οι αρχιερείς σε παρέδωκαν εις εμέ· τι έκαμες;» Ο Ιησούς απήντησε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα, δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:33-36) Αν κανείς από τους ακολούθους του Ιησού δεν ήταν εξουσιοδοτημένος να πολεμήση για να τον κάμη βασιλέα σ’ αυτόν τον κόσμο, τότε ποια εξουσία έχει οποιοσδήποτε από τους μαθητάς του Ιησού ν’ αναμιχθή στην πολιτική και να κάμη κάποιον άλλον άνθρωπο βασιλέα; Αφού η βασιλεία του Ιησού Χριστού είναι ουράνια και δεν αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου, τότε αυτός δεν θα άφηνε ούτε θα εξουσιοδοτούσε οποιονδήποτε από τους αποστόλους του ή τους μαθητάς του να γίνη βασιλεύς ή άρχων μιας κυβερνήσεως που αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου.

20. (α) Ποιος καθιστά τον Ιησού Χριστό βασιλέα, και τι είδους βασιλέα; (β) Σχετικά με τούτο, πώς γνωρίζομε αν ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού;

²⁰ Η βασιλεία του Ιησού είναι από τον Θεό. Ο Θεός ήταν εκείνος που έχρισε τον Ιησούν με άγιο πνεύμα, και είναι ο Θεός εκείνος που καθιστά τον Ιησούν βασιλέα, όχι βασιλέα του πολιτικού αυτού κόσμου, αλλά ουράνιον βασιλέα απολύτως χωρισμένον από την πολιτική του κόσμου τούτου. Ο Ιεχωβά Θεός απέστειλε τον Υιό του και τον προσέφερε στους Ιουδαίους ως τον υποσχεμένο τους Χριστό, ώστε οι Ιουδαίοι να γίνουν Χριστιανοί ακόλουθοί του και να ενωθούν μαζί του στο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού. Τι θα πούμε, λοιπόν, για τον Ιουδαϊσμό, τον Ιουδαϊκό λαό, όταν οι ιερείς των και οι θρησκευτικοί ηγέται των παρέδωσαν τον Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη και τον κατηγόρησαν για στασιασμό και τον εθανάτωσαν ως πολιτικόν εγκληματία κρεμώντας τον σ’ ένα ξύλο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ για να πεθάνη; Τότε εκραύγασαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη που ήθελε ν’ απολύση τον Ιησούν: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:1-16) Ο Ιουδαϊσμός απέτυχε τότε ενώπιον του Θεού, ή μήπως ο Ιησούς; Το γεγονός ότι ο Θεός ήγειρε τον Ιησούν εκ νεκρών την τρίτη ημέρα και έπειτα τον εξύψωσε στον ουράνιο θρόνο του αποτελεί απάντησιν ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού. Ο Ιουδαϊσμός είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού.

21. Πώς ο απόστολος Πέτρος επιβεβαίωσε αυτό το γεγονός την ημέρα της Πεντηκοστής;

²¹ Στην εορτάσιμη, λοιπόν, ημέρα της Πεντηκοστής, αφού ο Ιησούς είχε πεθάνει, είχε αναστηθή και είχε εξυψωθή στον ουρανό, ο απόστολος Πέτρος είπε στους Ιουδαίους: «Άνδρες Ισραηλίται, ακούσατε τους λόγους τούτους· τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού δια θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι’ αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε, τούτον λαβόντες παραδεδομένον κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού, δια χειρών ανόμων σταυρώσαντες εθανατώσατε· τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου . . . Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:22-36.

22. Πώς ο Στέφανος επιβεβαίωσε αυτό το γεγονός, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Έπειτα απ’ αυτό ο Ιουδαϊσμός προέβη στον διωγμό των αποστόλων και άλλων μαθητών του Ιησού Χριστού. Ένας Ιουδαίος προσήλυτος που ωνομάζετο Στέφανος ήταν ο πρώτος που εθανατώθη επειδή ήταν μαθητής του Χριστού. Αλλά πρώτα είπε στο ανώτατο Ιουδαϊκό δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τα ώτα, σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του πνεύματος του αγίου· καθώς οι πατέρες σας, ούτω και σεις. Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του Δικαίου [Ιησού Χριστού], του οποίου σεις εγείνατε τώρα προδόται και φονείς.» Ο Στέφανος, επειδή είπε σ’ αυτούς τους δικαστάς, ότι ο Ιουδαϊσμός είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού, ελιθοβολήθη μέχρι θανάτου. (Πράξ. 7:51-60) Μια άλλη Ιουδαϊκή αποτυχία!

23. Πώς ένας μεταστραφείς διώκτης των Χριστιανών επεβεβαίωσε τα γεγονός της αποτυχίας του Ιουδαϊσμού;

²³ Ένας Ιουδαίος παρών στον λιθοβολισμό του Στεφάνου προσθέτει τη μαρτυρία του για το ότι ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού. Ο Ιουδαίος αυτός, ο εκ Ταρσού Σαούλ, αργότερα έγινε Χριστιανός και υπέστη ο ίδιος διωγμό από μέρους των Ιουδαίων. Έγραψε, λοιπόν, στους Χριστιανούς αδελφούς του που εδιώκοντο από τους Ιουδαίους στη Μακεδονία και είπε: «Σεις εγείνετε, αδελφοί, μιμηταί των εκκλησιών του Θεού, αίτινες είναι εν τη Ιουδαία εν Χριστώ Ιησού, επειδή και σεις επάθετε τα αυτά υπό των ιδίων υμών ομοεθνών, καθώς και αυτοί υπό των Ιουδαίων· οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν, και τους ίδιους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν, και εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι· εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη δια να σωθώσι, δια να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε· έφθασε δε επ’ αυτούς η οργή μέχρι τέλους.»—1 Θεσ. 2:14-16· Πράξ. 17:1-13.

24, 25. (α) Σε ποιο βαθμό επήλθε έπειτα η οργή του Θεού επάνω στους Ιουδαίους, και σε εκπλήρωσι ποιας προφητείας του Ιησού; (β) Εν όψει όλης αυτής της μαρτυρίας, τι δεν μπορεί κανείς να αρνηθή;

²⁴ Η οργή του Θεού επήλθε στους Ιουδαίους ως το βαθμό του ν’ αφεθή να καταστραφή από τους Ρωμαίους στο έτος 70 μ.Χ. η αγία των πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και ο ένδοξος ναός της όπου ετελείτο η λατρεία. Αυτή ήταν η αγία πόλις στην οποίαν ο Ιησούς ο ίδιος είχε ειπεί: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος.» Και σχετικά με τον ναό της ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.»—Ματθαίος 23:37 έως 24:2.

²⁵ Εν όψει όλης αυτής της μαρτυρίας, ακόμη και εκείνης του Ιησού Χριστού του ιδίου, μπορεί κανείς να αρνηθή ότι ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού στον καιρό της μεγαλυτέρας του ευκαιρίας σε όλη την Ιουδαϊκή ιστορία; Όχι!

ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

26. Ποιος επανέλαβε τα λάθη του Ιουδαϊσμού, και ποια νουθεσία δεν έλαβε αυτός;

²⁶ Τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» επανέλαβε τα ίδια λάθη που έκαμε και ο Ιουδαϊσμός. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο του αρχαίου Ιουδαϊσμού και της Ιερουσαλήμ. Επομένως οι Ιουδαϊκές αποτυχίες απεδείχθησαν προφητικές, προλέγοντας τις αποτυχίες του «Χριστιανικού κόσμου». Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιουδαίος Χριστιανός απόστολος Παύλος ανέφερε τις επανειλημμένες αποτυχίες του Ιουδαϊσμού και είπε στους Χριστιανούς αδελφούς του: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους [τους Ιουδαίους] παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν. Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:11, 12) Ο «Χριστιανικός κόσμος» αρνήθηκε να λάβη τη νουθεσία που ηχεί μεγαλόφωνα από τις σελίδες της Ιουδαϊκής ιστορίας.

27. (α) Με ποιες αμαρτίες που κατονομάζει ο απόστολος απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος», και ποιου έτσι το όνομα δεν ετίμησε; (β) Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν εμιμήθη τον Ιησούν στο να φέρη το πρώτιστο όνομα;

²⁷ Μεταξύ των πραγμάτων που κατονομάζει ο απόστολος και στα οποία οι Ιουδαίοι προπάτορες απέτυχαν ήσαν η επιθυμία κακών πραγμάτων, η ειδωλολατρία, η πορνεία (ανηθικότης), το ότι επείρασαν τον Θεόν και εγόγγυσαν εναντίον του Θεού και των προφητών του. Απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος» από αυτές τις ίδιες απόψεις; Εξετάστε το ιστορικό του και έπειτα κρίνατε. Λόγω της αποτυχίας του εξαιτίας ομοίων αμαρτιών δεν αποτελεί τιμή σ’ Εκείνον, του οποίου το όνομα ανέλαβε, στον Χριστό. Ισχυρίζεται ότι ακολουθεί τον Ιησούν, αλλά τα έργα του διαψεύδουν ότι τον μιμείται. Δεν φέρει το όνομα του Θεού όπως το έφερε ο Ιησούς Χριστός. Το ίδιο το όνομα, με το οποίο εκαλείτο ο Υιός του Θεού, δηλαδή, Ιησούς, σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία». (Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό, έκδοσις 1948, σελίς 656) Ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον Ιωσήφ, τον θετόν πατέρα του Ιησού: «Θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν· διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.» (Ματθ. 1:20, 21) Μ’ αυτό τον τρόπο ο Υιός του Θεού επάνω στη γη έφερε το όνομα του ουρανίου Πατρός του, εφόσον το όνομα Ιησούς εμπερικλείει το όνομα Ιεχωβά. Εν τούτοις, ο «Χριστιανικός κόσμος» αρνήθηκε να φέρη το όνομα Ιεχωβά ή να του δώση την πρώτη του θέσι στη Χριστιανοσύνη.

28. (α) Πώς, καθώς προελέχθη από τον Ιησούν στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας, ο Ιουδαϊσμός έχασε το προνόμιο να φέρη το όνομα του Θεού; (β) Σε ποιους εξετάθη έπειτα το προνόμιο αυτό;

²⁸ Ο «Χριστιανικός κόσμος» έχασε την ευκαιρία να φέρη το όνομα του Θεού με το να γίνη ο λαός του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, για να δείξη ότι ο Ιουδαϊσμός ομοίως έχασε αυτό το προνόμιο, είπε στους Ιουδαίους αρχιερείς και πρεσβυτέρους επιρροής: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:23-43) Σύμφωνα με τούτο, το άγγελμα της βασιλείας του Θεού μαζί με το προνόμιο του να γίνουν Χριστιανοί επεξετάθη στους μη Ιουδαϊκούς λαούς, στους Εθνικούς, και μάλιστα τριάντα τέσσερα χρόνια προτού η Ιερουσαλήμ, η Ιουδαϊκή πρωτεύουσα, καταστραφή από τους Ρωμαίους. Ο Ιουδαίος Χριστιανός απόστολος Συμεών Πέτρος εχρησιμοποιήθη για να εκτείνη αυτή την εύνοια σ’ αυτούς.

29. Τι είπε ο μαθητής Ιάκωβος σ’ ένα σώμα ερεύνης όσον αφορά την επέκτασι αυτή της ευνοίας του Θεού στους Εθνικούς;

²⁹ Ποια υποχρέωσι επέβαλε τούτο σ’ εκείνους τους Εθνικούς πιστούς; Ο Ιουδαίος Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος ετόνισε αυτή την υποχρέωσι όταν είπε σ’ ένα Χριστιανικό θρησκευτικό σώμα ερεύνης στην Ιερουσαλήμ: «Ανδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, “Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά”.»—Πράξ. 15:13-18, ΜΝΚ.

30. Σύμφωνα με τούτο, κάτω από ποια υποχρέωσι είναι οι Χριστιανοί;

³⁰ Οι αληθινοί Χριστιανοί, επομένως, είναι κάτω από την υποχρέωσι να φέρουν το όνομα του Θεού ή να καλούνται με το όνομα του Θεού, δηλαδή, να καλούνται ο λαός του Ιεχωβά, ο λαός του Θεού. Τι θα πούμε, λοιπόν, για τον «Χριστιανικό κόσμο»;

31, 32. (α) Ποια υπήρξε η διαγωγή του «Χριστιανικού κόσμου» εν σχέσει με το όνομα του Θεού; (β) Πώς η περίπτωσις της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως του 1952 το διευκρινίζει αυτό;

³¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέφυγε αυτό το όνομα. Ενήργησε αντίθετα προς την προσευχή που ο Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται στον Θεό: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν αγίασε το όνομα του ουρανίου Πατρός, Ιεχωβά. Σε πολύ πρόσφατα χρόνια η προσπάθειά του υπήρξε να εξαλείψη το ιερό αυτό όνομα από τις Αγγλικές μεταφράσεις της Βίβλου τελείως.

³² Λάβετε την περίπτωσι της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως της Βίβλου. Η έκδοσίς της του 1952 λέγει στον πρόλογο όσον αφορά την αφαίρεσι του ονόματος Ιεχωβά ή Γιαχβέ:

Η παρούσα αναθεώρησις επιστρέφει στη μέθοδο της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου, η οποία ακολουθεί το προηγούμενον των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων μεταφραστών και την από πολύν καιρό εδραιωμένη συνήθεια της αναγνώσεως των Εβραϊκών Γραφών στη συναγωγή. . . . η χρήσις οποιουδήποτε κυρίου ονόματος για τον ένα και μόνο Θεό, ως να υπήρχαν και άλλοι θεοί, από τους οποίους έπρεπε να διακρίνεται, διεκόπη στον Ιουδαϊσμό πριν από τη Χριστιανική εποχή και είναι εντελώς ακατάλληλη για την παγκόσμια πίστι της Χριστιανικής Εκκλησίας.—Σελίδες vi, vii.

33, 34. Πώς η αρχική Βίβλος και η περίπτωσις του Ιησού του ιδίου προεξοφλούν μια τέτοια στάσι εναντίον του να προφέρωμε το όνομα του Θεού;

³³ Και όμως οι πρωτότυπες Εβραϊκές Γραφές εχρησιμοποίησαν το θείον όνομα 6.823 ή και περισσότερες φορές για τον σκοπό ακριβώς να διακριθή ο Ιεχωβά Θεός από όλους τους ψευδείς θεούς του κόσμου τούτου. Επίσης, αυτό τούτο το όνομα Ιησούς εμπερικλείει μέσα του το θείον όνομα· και δεν υπάρχει απόδειξις ότι ο Ιησούς ο ίδιος ακολουθούσε την αντιγραφική Ιουδαϊκή συνήθεια της εποχής εκείνης και ηρνείτο να αναφέρη το όνομα του ουρανίου Πατρός του. Αν ο Ιουδαίος αρχιερεύς στον ναό μπορούσε νομίμως να προφέρη το θείον όνομα Ιεχωβά, τότε ασφαλώς και ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος Αρχιερεύς του Θεού, μπορούσε επίσης νομίμως να προφέρη αυτό το άγιον όνομα δημοσία.

³⁴ Επίσης, το τελευταίο βιβλίο των Χριστιανικών Γραφών χρησιμοποιεί την Εβραϊκή έκφρασι Αλληλούια!, η οποία σημαίνει «Αινείτε τον Ιεχωβά».—Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό. Βλέπε Αποκάλυψις 19:1, 3, 4, 6.

35. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» αντέγραψε τους παγανιστάς και έτσι κακοπαρέστησε την προσωπικότητα του Θεού στους ειδωλολάτρας;

³⁵ Ο «Χριστιανικός κόσμος» αντέγραψε τα ειδωλολατρικά, παγανιστικά έθνη της Ασίας διδάσκοντας ότι ο Θεός είναι μια τριάς, τρεις Θεοί σ’ ένα Πρόσωπο. Αλλά ποιος μπορεί να εξηγήση τη λεγόμενη Τριάδα και να την εναρμονίση με το βιβλίο της Χριστιανοσύνης, τη Γραφή; Για τούτο, όταν οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να εννοήσουν την Τριάδα, ζητούν μια εξήγησι, οι κληρικοί τρέπονται εις φυγήν ακολουθώντας οδόν διαφυγής με το να λέγουν ότι η Τριάς είναι μυστήριον. Μ’ αυτό τον τρόπο αφήνουν τους ανθρώπους σε μεγάλη σύγχυσι και σε αδυναμία να εννοήσουν τη Γραφή και το άγγελμά της, και σε αδυναμία να επικαλεσθούν το θείον όνομα Ιεχωβά για σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού. (Ιωήλ 2:28-32· Πράξ. 2:16-21) Μ’ αυτό τον τρόπο, επίσης, έχουν κακοπαραστήσει τον Θεό στους ειδωλολάτρας ή παγανιστάς, που βλέπουν σ’ αυτόν τον τριαδικό Θεό μια ομοιότητα προς τους δικούς των ψευδείς θεούς.

36. Σε ποια διαθήκη με τον Θεό ισχυρίζεται ότι είναι ο «Χριστιανικός κόσμος», αλλά πώς απέτυχε ενώπιον του Θεού ως προς το να την επαληθεύση;

³⁶ Οι αρχαίοι Ιουδαίοι ήσαν σε διαθήκη με τον Θεό μέσω του νόμου που εδόθη σ’ αυτούς δια του προφήτου Μωυσέως. Αλλ’ ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι στη νέα διαθήκη, της οποίας μεσίτης είναι ο Ιησούς Χριστός. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (1 Τιμ. 2:5, 6) Και ως προς τη γνώσι και την κατανόησι αυτού του μόνου αληθινού Θεού, η Χριστιανική νέα διαθήκη λέγει: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλω κάμει . . . διαθήκην νέαν . . . Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος τον πλησίον αυτού, και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Ιεχωβά· διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει, από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 31:31-34, ΑΣ· Λουκ. 22:19, 20) Απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος» ενώπιον του Θεού στο να κάμη να επαληθεύση αυτή η προφητεία για τη νέα διαθήκη; Η έλλειψις γνώσεως που υπάρχει στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα δικαιολογεί τον Θεό να είναι δυσαρεστημένος.

Η ΕΧΘΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

37. Εξαιτίας ποιας προφητείας πρέπει να εξετασθή ο «Χριστιανικός κόσμος» σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» ως προς το αν είναι φίλος του Θεού ή όχι;

³⁷ Θα ταράξη πολλά θρησκευτικά άτομα το να αμφισβητήσωμε ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι φίλος του Θεού. Φυσικά είναι! θα ειπούν. Αλλ’ ας θυμηθούμε τα προειδοποιητικά λόγια ενός Χριστιανού προφήτου, του αποστόλου Παύλου: «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:1-5) Συνεπώς, ο «Χριστιανικός κόσμος», μολονότι φιλήδονος, φιλάργυρος, θα ήταν δυνατόν να έχη μεν εξωτερική μορφή ευσεβείας και όμως να αρνήται τη δύναμι της ευσεβείας εσωτερικά και με την πορεία της ενεργείας του.

38. Σε αρμονία με το 1 Θεσσαλονικείς 1:9, 10, πώς θα εφανερώνετο ευσέβεια στους αληθινούς Χριστιανούς, και επειδή θα επερίμεναν ποιόν;

³⁸ Σε άτομα που είχαν απομακρυνθή από τον Ελληνικό Παγανισμό και είχαν προσέλθει στην αληθινή Χριστιανοσύνη ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.» (1 Θεσ. 1:9, 10) Με το να περιμένουν την επάνοδο του Υιού του Θεού, τον καιρό που θα ήρχετο στη βασιλεία του, οι αληθινοί μαθηταί του θα μπορούσαν να δείξουν πραγματική ευσέβεια. Η δύναμις αυτής της ευσεβείας θα εφανερώνετο με την αλλαγή της ζωής των, ώστε να είναι διαφορετικοί από αυτόν τον ειδωλολατρικό, φιλήδονο, ιδιοτελή, γεμάτον μίσος παλαιό κόσμο, ο οποίος υπόκειται στην οργή του δικαίου Θεού. Έτσι οι αληθινοί Χριστιανοί θα ήσαν σε κατάλληλη κατάστασι για να δεχθούν τον Υιόν του Θεού και για να τους δεχθή ο Υιός του Θεού ως Νύμφην του.

39. Επειδή τον επερίμενε, ο «Χριστιανικός κόσμος» έπρεπε να τηρηθή σε μια κατάστασι όμοια με τίνος;

³⁹ Η εκκλησία των αληθινών ευσεβών Χριστιανών παρομοιάζεται στη Γραφή με μια παρθένο που είναι μνηστευμένη ή ‘ηρραβωνισμένη’ για να νυμφευθή τον Ιησού Χριστό κατά την έλευσί του στη βασιλεία του. Ο απόστολος Παύλος είπε στην εκκλησία, στην οποίαν είχε φέρει τη γνώσι για τον Ιησού Χριστό: «Σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.» (2 Κορ. 11:2) Ομοίως, το τελευταίο βιβλίο της Γραφής ονομάζει ολόκληρη τη Χριστιανική εκκλησία «νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα». (Αποκάλ. 21:2, 9, 10) Έπρεπε, επομένως, να τηρήται παρθένος, ανύμφευτη με οποιονδήποτε άλλον, ‘αμόλυντος από του κόσμου’, σε μια ‘θρησκείαν καθαράν και αμίαντον ενώπιον του Θεού και Πατρός’. (Ιακ. 1:27) Εκράτησε ο «Χριστιανικός κόσμος» τέτοια θρησκευτική παρθενία απέναντι του Χριστού;

40, 41. (α) Τίνος το πνεύμα ανέλαβε ο «Χριστιανικός κόσμος», και επομένως ποια είναι τα έργα στα οποία ενεπλάκη; (β) Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» κατέστη ακατάλληλος για να τον νυμφευθή ο Χριστός κατά την έλευσί του στη βασιλεία του;

⁴⁰ Η θρησκευτική ιστορία λέγει Όχι! Από τον καιρό του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου και έπειτα ο «Χριστιανισμός» εμιμήθη τον κόσμο και ακολούθησε κοσμικές κατευθύνσεις. Ανέλαβε το πνεύμα του κόσμου τούτου και ενεπλάκη στα «έργα της σαρκός». Αυτά, λέγει ο απόστολος Παύλος, είναι «μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων· περί των οποίων σας προλέγω . . . ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.»—Γαλ. 5:19-21.

⁴¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος» υπερχειλίζει από τέτοια «έργα της σαρκός». Επειδή πράττει τέτοια έργα δεν θα μπορούσε να κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού ως η παρθένος νύμφη του Υιού του Θεού. Έκαμε τον εαυτό του συστατικό μέρος του κόσμου τούτου. Κατέστησε τον εαυτό του «φίλον του κόσμου» και είναι νυμφευμένος μ’ αυτόν, η δε επάνοδος του Χριστού στη βασιλεία του, δεν σημαίνει σχεδόν τίποτε για τον «Χριστιανικόν κόσμον». Ο «Χριστιανικός κόσμος» έκαμε και έχρισε βασιλείς. Ήνωσε Εκκλησία και Κράτος. Έτσι με μια πνευματική έννοια κατέστη μοιχός, επειδή είναι νυμφευμένος με αυτόν τον κόσμο και όμως ισχυρίζεται ότι είναι μνηστευμένος με τον Χριστό και ότι είναι η πνευματική του Νύμφη. Τα λόγια του μαθητού Ιακώβου τον στιγματίζουν ως μοιχόν, διότι ο Ιάκωβος λέγει: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν θα δεχθή και κατέχη μια μοιχαλίδα, έναν ‘εχθρόν του Θεού’, ως Νύμφην του. Ποτέ δεν θα νυμφευθή τον «Χριστιανικό κόσμο».

ΚΑΜΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

42, 43. (α) Ποια ερώτησις του Ιακώβου προς τους Χριστιανούς, τίθεται κατάλληλα για τον «Χριστιανικό κόσμο»; (β) Για ποια κατάστασι μεταξύ των μαθητών του προσηυχήθη ο Ιησούς, και πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού σχετικά με τούτο;

⁴² Ο μαθητής Ιάκωβος ερώτησε τις πνευματικές μοιχαλίδες γιατί υπήρχαν μάχες, πόλεμοι, φόνοι και φθόνοι μεταξύ τους. (Ιακ. 4:1-3) Η ίδια ερώτησις τίθεται κατάλληλα για τον «Χριστιανικό κόσμο». Σε όλη την ιστορία του από τον καιρό του Κωνσταντίνου δεν ήταν δύναμις για ειρήνη και ενότητα. Κάτι εξέχον που αναμένει ο Νυμφίος στην πνευματική του Νύμφη, την αληθινή Χριστιανική εκκλησία, είναι ενότης.

⁴³ Στην τελευταία του προσευχή μαζί με τους πιστούς αποστόλους του ο Ιησούς προσηυχήθη για τέτοια ενότητα στην εκκλησία ως τον καιρό που θα την νυμφευθή. Προσηυχήθη στον Θεό «να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και . . . δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί· δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν.» (Ιωάν. 17:20-23) Εν τούτοις, επί αιώνες ο «Χριστιανικός κόσμος» υπήρξε διηρημένος σε θρησκευτικά δόγματα. Ειδικά τώρα εν όψει της απειλής του ασεβούς διεθνούς κομμουνισμού υπάρχει κραυγή για θρησκευτική ενότητα, για ένα ενωμένο μέτωπο· αλλά δεν υπάρχει τέτοια ενότης σαν εκείνη για την οποία προσηυχήθη ο Ιησούς Χριστός. Ο «Χριστιανικός κόσμος», στη μακροχρόνια διαχωρισμένη του κατάστασι, δεν μπορούσε ποτέ να είναι η Νύμφη του Χριστού, η αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Η προσευχή του Χριστού για ενότητα δεν επραγματοποιήθη στον «Χριστιανικό κόσμο». Σχετικά με τούτο, αυτός απέτυχε ενώπιον του Θεού.

44. Παρά το άσμα του καιρού των Χριστουγέννων του, πώς απεδείχθη ο «Χριστιανικός κόσμος» ότι δεν είναι δύναμις για διεθνή ειρήνη;

⁴⁴ Εξ άλλου, αφού ο ίδιος ο «Χριστιανισμός» είναι διαχωρισμένος, πώς θα μπορούσε να αναμένεται ότι θα ήνωνε τον κόσμο για ειρήνη; Στον καιρό των Χριστουγέννων του ψάλλει τα αγγελικά λόγια: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Αλλ’ αυτός ουδέποτε απεδείχθη ότι είναι μεταξύ εκείνων των ανθρώπων στους οποίους ευδοκεί ο Θεός. Οι σελίδες της ιστορίας του είναι βαμμένες από το αίμα των πολέμων του, πολιτικών πολέμων, θρησκευτικών πολέμων, σταυροφοριών! Ποτέ δεν εμπόδισε τέτοια αιματοχυσία. Οι κληρικοί του παρετάχθησαν και στα δύο μέρη των θρησκευτικών και πολιτικών πολέμων και προσηυχήθησαν στον ίδιο τριαδικό Θεό για νίκη κατά των ομοθρήσκων των του ιδίου δόγματος από το άλλο μέρος.

45. (α) Ποιοι άρχοντες με θρησκευτικές σχέσεις ήσαν αρχηγοί στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο; (β) Σε ποιους τίθεται το δάκτυλο της μομφής για τον πόλεμο εκείνο, σύμφωνα με τη δημοσιευμένη δήλωσι του Ραββίνου Σ. Σ. Ουάις;

⁴⁵ Πού άρχισαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του αιώνος αυτού; Ακριβώς στον «Χριστιανικό κόσμο», μεταξύ των λεγομένων Χριστιανικών εθνών. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Ρωμαιοκαθολικός Αυτοκράτωρ της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκος Ιωσήφ, συνεμάχησε μαζί με τον Κάιζερ Γουλιέλμο 2 της Γερμανίας εναντίον του Ρώσου Τσάρου Νικολάου Β΄, πάτρωνος της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, και του Βρεττανού Βασιλέως Γεωργίου Ε΄, θρησκευτικής κεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας. Γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος» εξεπέλυσε τέτοια συμφορά σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Σε ποιο στοιχείο του «Χριστιανικού κόσμου» κατευθύνει το βλέμμα μας ο δάκτυλος της μομφής; Για ν’ απαντήσωμε, παραθέτομε από την εφημερίδα Αμέρικαν της Νέας Υόρκης, φύλλον της Δευτέρας, 12 Οκτωβρίου 1914, σελίς 4, κάτω από τον τίτλο «Η ΜΟΜΦΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΒΒΙΝΟ ΟΥΑΪΣ.» Ο ραββίνος αυτός ήταν ο ιδρυτής της Ελευθέρας Συναγωγής, του Ιουδαϊκού Ινστιτούτου θρησκείας και άλλων σπουδαίων Αμερικανικών Ιουδαϊκών ινστιτούτων, και πέθανε στο 1949. Παραθέτομε:

«Αποτυχία των εκκλησιών και συναγωγών να διατηρήσουν την ηγεσία επάνω στους ανθρώπους ήταν η αιτία του παρόντος πολέμου», είπε ο Ραββίνος Στέφανος Σ. Ουάις στην ελευθέρα συναγωγή στο Κάρνετζι Χωλ χθες.

Ο Ραββίνος Ουάις εχαρακτήρισε τη σημερινή στάσι των εκκλησιών ως «ασθενή, διστακτική, αμφιταλαντευόμενη και δειλή.» Είπε ότι το κράτος έχει νικήσει την εκκλησία και ότι η τελευταία έχει γίνει ακόλουθος μάλλον παρά οδηγός της δημοσίας γνώμης.

«Ενεθρόνισαν ένα διάβολον πολέμου», είπε, «στη θέσι του Θεού. Οι εκκλησίες δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Είναι ευχαριστημένες ν’ αποτελούν ένα απλό στοιχείον στην κοινωνική οργάνωσι και να υπερασπίζουν τις χώρες των και τους κυβερνήτας των—δικαίους ή αδίκους. Η εκκλησία έχει φιμωθή και στραγγαλισθή σε υποταγή. Είναι σαν ένα άλαλον κύνα, γέρικον και χωρίς δόντια που δεν μπορεί πια να δαγκάση.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΑΣ

»Πολλοί από μας περίμεναν η Σοσιαλιστική δύναμις ν’ αποτρέψη έναν πόλεμο σαν αυτόν, και απογοητεύθηκαν πικρά από τους Σοσιαλιστάς της Ευρώπης, όταν απέτυχαν να το κάμουν αυτό. Αλλά ποτέ δεν απεβλέπαμε στις εκκλησίες, στα τεμένη και στις συναγωγές για να εμποδίσουν τον πόλεμο. Κανείς από μας δεν περίμενε ένα τέτοιο πράγμα απ’ αυτές, και γνωρίζομε τι θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε ηγέτην της Εκκλησίας της Αγγλίας αν τολμούσε να υψώση τη φωνή του εναντίον της συμμετοχής της χώρας του στην παρούσα σύρραξι.

»Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επαναλαμβάνει τον κενό τύπο του να νίβη τα πόδια μιας δωδεκάδος προσκυνητών κάθε Πάσχα και η εκκλησία είναι ικανοποιημένη μ’ αυτόν. Ο Τσάρος είναι η κεφαλή της εκκλησίας του την Κυριακή και η κεφαλή του στρατού του στη διάρκεια της εβδομάδος.

»Και όταν τα έθνη προετοιμάζοντο για τον πόλεμο αυτόν ποτέ δεν συνεβουλεύθησαν τις εκκλησίες επειδή εγνώριζαν ότι, όπως ακριβώς εβασίζοντο στα σώματα νοσοκομειακής περιθάλψεως και στους επιμελητάς των, μπορούσαν να βασίζωνται και στις εκκλησίες για την υποστήριξί των.

ΑΝΑΓΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

»Θα ήταν καλύτερα οι ιεραπόστολοι να διδάξουν τη Χριστιανοσύνη στη χώρα μας πρώτα.»

Ο ραββίνος συνέχισε: «Οι ψυχές μας πληγώνονται όταν διαβάζωμε για την καταστροφή των καθεδρικών ναών στο Ρέιμς και αλλού, όμως οι καθεδρικοί αυτοί ναοί έχουν καταστραφή πριν από πολύν καιρό και μόνο τα εξωτερικά των τείχη έπεσαν τώρα.

»Θεοί πολέμου, θεοί του χρήματος και θεοί δυνάμεως κατέστρεψαν αυτά τα οικοδομήματα από αιώνα σε αιώνα.»

46, 47. (α) Πού μπορεί ομοίως να τεθή η μομφή για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όπως δείχνει η παράλειψις του πάπα να αφορίση; (β) Πώς όλες οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» τότε συνεμερίσθησαν την ενοχή αίματος;

⁴⁶ Αν αυτό μπορούσε να λεχθή όσον αφορά τη μομφή για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό μπορεί, επίσης, να λεχθή όσον αφορά τη μομφή για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Προτού ο Εθνικοσοσιαλιστής δικτάτωρ εισβάλη στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, για να προωθήση αυτόν τον πόλεμο, έγινε ικεσία από αντιπροσώπους σαράντα οκτώ Πολωνικών, Ιουδαϊκών, Σλοβακικών και Λιθουανικών εταιριών που συνήλθαν στο Σικάγο του Ιλλινόις, για να αφορίση ο ποντίφιξ της πόλεως του Βατικανού τον Αδόλφο Χίτλερ, αλλά ο Πάπας Πίος XII αρνήθηκε να αφορίση αυτόν τον πολεμοχαρή «υιόν της εκκλησίας».—Μπούφφαλο, Ν. Υ., Ήβνινγκ Εξπρές της 29ης Αυγούστου 1939· Δη Κάθολικ Τέλεγκραφ-Ρέτζιστερ, του Σινσιννάτι, Οχάιο, Τμήμα 2, της 1ης Σεπτεμβρίου 1939.

⁴⁷ Όλες οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» εθνικιστικά υπεστήριξαν τις σχετικές πολιτικές κυβερνήσεις σ’ αυτή τη δεύτερη παγκόσμια σύρραξι ώσπου, στο 1945, το ισχυρότερο έθνος του «Χριστιανικού κόσμου» έρριξε δύο ατομικές βόμβες επάνω σ’ ένα ειδωλολατρικό έθνος για να επιταχύνη το τέλος του φρικαλέου πολέμου. Βέβαια οι εκκλησίες συνεμερίσθησαν με τα πολιτικά έθνη την ενοχή αίματος ενώπιον του Θεού. Η ενοχή των για αίμα δείχνει το γεγονός ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε οικτρά ενώπιον του Θεού.

48. Τι απειλεί τώρα τον κόσμο, και πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δείχνει την αποτυχία του απέναντι του Θεού;

⁴⁸ Τώρα ο κόσμος είναι σε κίνδυνο ενός τρίτου πολέμου, και μάλιστα με πυρηνικά όπλα που μόνο τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» κατέχουν έως τώρα. Πάλι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» δείχνουν ότι είναι όπως ακριβώς τις περιέγραψε ο Ραββίνος Ουάϊς το 1914 στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν πρέπει αυτό να είναι απογοητευτικό για τον Θεό; Τι προσφέρει τώρα ο «Χριστιανικός κόσμος» ως φραγμό της θερμοπυρηνικής καταστροφής; Μήπως τη βασιλεία του Θεού, την οποίαν εκήρυττε ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης; Όχι, αλλά ένα ανεπαρκές ανθρωποποίητο υποκατάστατον της βασιλείας του Θεού—τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτά είναι ένας διάδοχος της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ιδρύθη το 1920 για να εμποδίση τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική ωνόμασε αυτή την Κοινωνία των Εθνών «πολιτική έκφρασι της Βασιλείας του Θεού επάνω στη γη». Σύμφωνα μ’ αυτό, όταν η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε να εμποδίση τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βασιλεία του Θεού επάνω στη γη είχε αποτύχει. Αλλά όχι! Το πραγματικό γεγονός είναι ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού, τον οποίον ισχυρίζετο ότι ελάτρευε και υπηρετούσε.

ΠΟΙΟΣ ΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ;

49, 50. (α) Γιατί ήταν ο κατάλληλος καιρός από το 1914 και έπειτα για να παραγάγη ο «Χριστιανικός κόσμος» τους καρπούς της βασιλείας του Θεού; (β) Γιατί ο Θεός εζήτησε εις μάτην καρπόν της Βασιλείας στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁴⁹ Από το 1914 και έπειτα ήταν ο κατάλληλος καιρός για να παραγάγη ο «Χριστιανικός κόσμος» τους καρπούς της βασιλείας του Θεού. Σ’ αυτό το έτος άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και ακολουθήθηκε από πείνες, επιδημίες, σεισμούς, θρησκευτική εναντίωσι, αυξανόμενη ανομία και διεθνή στενοχωρία και αμηχανία. Αυτό προελέχθη από τον Ιησού Χριστό στην προφητεία του για το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων. (Ματθαίος, κεφάλαιο 24· Μάρκος, κεφάλαιο 13· Λουκάς κεφάλαιο 21) Ανάμεσα σε τέτοιες παγκόσμιες εξελίξεις, τι έπρεπε να κάνουν οι αληθινοί ακόλουθοι ή μαθηταί του Ιησού; Στο κατά Μάρκον 13:10 ο Ιησούς Χριστός ετόνισε ποιο έπρεπε να είναι το έργον των και η δράσις των, λέγοντας: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» Σύμφωνα με τον Ματθαίο 24:14 είπε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»

⁵⁰ Το παγκόσμιο κήρυγμα του ευαγγελίου ή αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού θα ήταν η παραγωγή των καρπών της Βασιλείας. Τώρα, δείχνει μήπως η ιστορία ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» παρήγαγε τον καρπόν αυτόν της Βασιλείας από το 1914; Εκήρυξαν οι εκκλησίες του τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; Προέτρεψαν όλους τους ανθρώπους να ζητήσουν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του; Όχι· αλλά η σύγχρονη ιστορία λέγει πώς οι εκκλησίες και οι πολιτικοί στα στασίδια των εκήρυτταν την Κοινωνία των Εθνών πρώτα και τα Ηνωμένα Έθνη τώρα. Επομένως εις μάτην εζήτησε ο Θεός καρπόν της Βασιλείας στον «Χριστιανικό κόσμο».

51, 52. (α) Παρά την αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου», γιατί ελήφθη πρόνοια για την εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14 σε αρμονία με το Ματθαίος 21:43; (β) Ποιοι απεδείχθησαν ότι είναι το έθνος που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας;

⁵¹ Μολονότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε έτσι ενώπιον του Θεού, ο καρπός της Βασιλείας παράγεται σήμερα αφθόνως. Όχι από τον «Χριστιανικό κόσμο», φυσικά! Αλλά η προφητεία του Ιησού Χριστού στο κατά Ματθαίον 24:14 δεν μπορούσε να αποτύχη στην εκπλήρωσί της. Δεν απέτυχε! Η αρχή ή κανών ενεργείας που εκτίθεται από τον Ιησού στο κατά Ματθαίον 21:43 ακολουθήθηκε, και οι ευκαιρίες της Βασιλείας εδόθησαν στο «έθνος» ή τον λαόν που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας. Σε ποιους συνέβη αυτό; Σ’ ένα λαό που έγινε έθνος υπό την βασιλεία του Θεού· σ’ ένα έθνος που δεν απέφυγε να καλήται με το όνομα του Θεού, ναι, ένα έθνος που διακηρύττει το όνομά του και το επικαλείται για σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού.

⁵² Εκατοντάδες εκατομμυρίων άτομα σε όλη τη γη έχουν ακούσει αυτό το έθνος να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού δημοσία και από σπίτι σε σπίτι και έχουν λάβει δισεκατομμύρια Βιβλικών εντύπων από τα χέρια του. Αυτό το έθνος που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας αποτελείται από μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι Χριστιανοί αυτοί δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. Αναφέρεται τώρα ότι κηρύττουν σε πάνω από 150 γλώσσες και διανέμουν Βιβλικά έντυπα σε 185 χώρες. Εβοήθησε μήπως ο «Χριστιανικός κόσμος» τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτή την εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14; Όχι· αλλά, προς αισχύνην του, ο «Χριστιανικός κόσμος» τους κατεδίωξε και προσεπάθησε να τους καταστρέψη, όπως ακριβώς ο αρχαίος Ιουδαϊσμός έπραξε στους προφήτας του Ιεχωβά. (Ματθ. 24:9· 5:10-12) Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού!

53. Τι είναι, λοιπόν, βέβαιο για τον «Χριστιανικό κόσμο», και πότε, και πού;

⁵³ Συνεπώς, το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» είναι βέβαιο. Το τέλος που επήλθε στον αρχαίο Ιουδαϊσμό και στην Ιερουσαλήμ επειδή απέτυχαν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού πρέπει να επέλθη και στον «Χριστιανικό κόσμο». (Ματθ. 21:33-45) Όταν τελειώση η διακήρυξις της Βασιλείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ο «Χριστιανικός κόσμος», που δεν ήθελε να λάβη μέρος σ’ αυτή τη μαρτυρία της Βασιλείας, θα τελειώση επίσης, μαζί με ολόκληρο το κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Εβοήθησε τους ανθρώπους να παραταχθούν με τα έθνη του κόσμου τούτου εναντίον της βασιλείας του Θεού. Αυτός ο ίδιος βαδίζει με τα έθνη στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Από δαιμονικές δυνάμεις συνάγεται με τα έθνη στο πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος, για την καταστροφή των από τους από Θεού τεταγμένους ουρανίους εκτελεστάς, δηλαδή, τον Χριστόν τον Βασιλέα και τους αγίους αγγέλους υπό τας διαταγάς του. (Αποκάλ. 16:13-16· 19:11-21) Είτε έλθη ένας πυρηνικός παγκόσμιος πόλεμος είτε όχι, ο «Χριστιανικός κόσμος» θ’ αποτύχη να προστατεύση τα έθνη του κόσμου τούτου από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και από καταστροφή σ’ αυτόν.

ΤΟΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ;

54. Μετά το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», τι θα γίνη στη Χριστιανοσύνη, και γιατί;

⁵⁴ Μετά το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» τι θα γίνη; Δεν θα υπάρξη μια γη κατακλυζόμενη από διεθνή Κομμουνισμό ή από απατηλή ψευδή θρησκεία, αλλά ένας νέος δίκαιος κόσμος, στον οποίο θα πραγματοποιηθή το χαρούμενο αγγελικό άσμα, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Θα είναι ένας κόσμος, στον οποίον η αληθινή Χριστιανοσύνη θα κυριαρχή παντού. Το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» δεν σημαίνει το τέλος της Χριστιανοσύνης, διότι «Χριστιανικός κόσμος» και Χριστιανοσύνη είναι δύο διαφορετικά, χωριστά πράγματα. Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν απέτυχε ενώπιον του Θεού. Ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, δεν απέτυχε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου» δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. (Αποκάλ. 21:14) Επίσης, από τις ημέρες του Ιησού και των δώδεκα αποστόλων του υπήρξαν αληθινοί αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί που δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. Οι Βιβλικές προφητείες δείχνουν ότι αυτοί θα ήσαν ένα απλό «υπόλοιπον» σχετικώς μικρό σε αριθμό, που θα έβγαινε από όλον τον «Χριστιανικό κόσμο». (Ρωμ. 9:27-29· 11:5-7) Πράγματι, ολόκληρη η Νύμφη του Χριστού, η οποία θα νυμφευθή μ’ αυτόν στον ουρανό, θα αριθμή μόνο 144.000 ακολούθους που αποδεικνύονται πιστοί μέχρι θανάτου, μη αποτυγχάνοντας ενώπιον του Θεού.—Αποκάλ. 14:1, 3· 7:4-8.

55. Λόγω ποιας κυβερνήσεως δεν θα μπορούσε η Χριστιανοσύνη να τελειώση μετά την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου», και πώς θα διάγουν κάτω απ’ αυτήν όσοι θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος;

⁵⁵ Η Χριστιανοσύνη δεν θα μπορούσε να τελειώση μετά την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου» στον Αρμαγεδδώνα. Γιατί; Επειδή μετά απ’ αυτόν η βασιλεία του Αρχηγού της Χριστιανοσύνης, του Ιησού Χριστού, θα κυβερνά επί χίλια χρόνια για την ευλογία του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Στο κορύφωμα της μάχης του Αρμαγεδδώνος ο Χριστός ο Βασιλεύς θα δέση τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος είναι ο «θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων» και ο ιδρυτής του «Χριστιανικού κόσμου» με την υποκριτική του Χριστιανοσύνη. Έτσι η αληθινή Χριστιανοσύνη θα έχη την ευκαιρία να ακμάζη χωρίς εναντίωσι σε όλη τη γη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος δεν θα καταδιώκωνται πια επειδή φέρουν το όνομα του Θεού ούτε επειδή κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη «προς μαρτυρίαν».—Αποκάλ. 20:1-3· Ματθ. 24:14.

56. Ποια ενότης και ειρήνη θα επέλθη τότε στη γη και λόγω ποιου πνεύματος;

⁵⁶ Διάκρισις και διαχωρισμός λόγω φυλής, χρώματος, γλώσσης και κοινωνικής τάξεως πρέπει τότε να γίνη ένα μισητό πράγμα του απαισίου παρελθόντος. Μια από τις βασικές διδασκαλίες της αληθινής Χριστιανοσύνης της Βίβλου είναι η εξής: «Δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός.» «Διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού.» (Κολ. 3:11· Γαλ. 3:28) Αληθινή ενότης θα έχη τέλος φθάσει σε όλους τους ανθρώπους που ζουν. Με ενότητα, μαζί με τον καρπό του πνεύματος του Θεού, ο οποίος είναι αγάπη, θα φθάση να υπάρχη μεταξύ όλων των ανθρώπων ειρήνη, η οποία είναι επίσης καρπός του πνεύματος του Θεού. Το πνεύμα του κόσμου τούτου, με τα δικά του «έργα της σαρκός», θα παρέλθη!—Γαλ. 5:22· 1 Κορ. 2:12.

57. Σε ποια λατρεία θα υπάρχη ενότης, και έτσι τι θα αντικαταστήση την τωρινή έχθρα του «Χριστιανικού κόσμου» με τον Θεό;

⁵⁷ Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχη ενότης θρησκείας και απουσία θρησκευτικών δογμάτων οποιουδήποτε είδους. Θα υπάρχη ενότης με το να επικρατή η μία «θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός». (Ιακ. 1:27) Επειδή θα ασκούν Χριστιανοσύνη, τη μορφή της λατρείας που επιδοκιμάζεται από τον Θεό τον ουράνιο Πατέρα, οι κάτοικοι της γης θ’ απολαμβάνουν ειρήνη μαζί του. Αυτός θα είναι φιλικός Θεός σ’ αυτούς, Θεός καλής θελήσεως. (Λουκ. 2:14) Φιλία με τον Θεό θα λάβη έτσι τη θέσι της τωρινής έχθρας του «Χριστιανικού κόσμου» με τον Θεό.

58. Ποιο γεγονός που αφορά την κυβέρνησι θα βοηθήση και διατηρήση τέτοια ενότητα, και επομένως ποιών πραγμάτων δεν θα είναι τέλος;

⁵⁸ Αυτή η ενότης όλου του ζώντος ανθρωπίνου γένους θα βοηθηθή και θα διατηρηθή από το γεγονός ότι τότε θα υπάρχη μια μόνο κυβέρνησις επάνω από όλη τη γη, η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. Οι πολιτικές κυβερνήσεις που είναι νυμφευμένες με τις εκκλησίες ενός διηρημένου «Χριστιανικού κόσμου» θα έχουν παρέλθει στον Αρμαγεδδώνα. Όταν εκλείψουν αυτές οι ενώσεις Εκκλησίας και Κράτους, δεν θα υπάρχη ιδιοτελής πολιτική με όλη της τη διαφθορά. Αντί της αυξήσεως του Κομμουνισμού, θα αυξάνη κάτι που δεν θ’ αποτελή απειλή για όλο το ανθρώπινο γένος. Ο Ησαΐας 9:6, 7 (ΜΝΚ) λέγει αναφορικά με τη γέννησι του Ιησού: «Παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.»

59. Ποιών σημερινών προστατευτικών μέσων δεν θα υπάρχη ανάγκη τότε, και γιατί;

⁵⁹ Η παγκόσμια κυριαρχία θα είναι έτσι της βασιλείας του Ιεχωβά με τον δικό του Άρχοντα ειρήνης στον θρόνο επάνω από όλο το ανθρώπινο γένος. Απελευθέρωσις από δαιμονικές πυρηνικές βόμβες και ραδιενέργεια είναι βέβαιο ότι θα έλθη. Δεν θα υπάρχη ανάγκη τότε για υπόγεια καταφύγια ασφαλή από βόμβες και ραδιενέργεια. Δεν θα υπάρχη μόλυνσις της ατμοσφαίρας της γης και των νερών με ραδιενεργά συντρίμματα από απάνθρωπη έκρηξι πολεμικών εφευρημάτων. Εκείνοι, που σήμερα καταστρέφουν τη γη και την εκμεταλλεύονται για εμπορικό κέρδος, θα έχουν οι ίδιοι υποστή καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα.

60. Σε τι θα καταλήξη η εκπλήρωσις του Ησαΐας 2:4, και σε ποιόν θα αποδοθή ο έπαινος για την πραγματοποίησι τούτου;

⁶⁰ Φορολόγησις για τη διατήρησι μιας δαπανηρής πολεμικής μηχανής δεν θα υπάρχη πια. Όχι μόνο θα παρέλθουν τα εργοστάσια πολεμικών εφοδίων, αλλά και τα υλικά οποιωνδήποτε υπολειμμάτων του πολέμου θα σφυρηλατηθούν σε χρήσιμα εργαλεία για την καλλιέργεια της γης και για την αλλαγή του προσώπου της γης σε παράδεισο τέρψεως, σ’ ένα κήπο της Εδέμ όμοιον μ’ εκείνον στον οποίο κατοικούσαν οι πρώτοι μας γονείς στη διάρκεια της τελείας υπακοής των στον Ιεχωβά Θεό. Στην «τελευταία ελπίδα για ειρήνη» του «Χριστιανικού κόσμου», δηλαδή, στα Ηνωμένα Έθνη, δεν θ’ αποδοθή ο έπαινος για την εκπλήρωσι των λόγων του Ησαΐα 2:4 όπως είναι χαραγμένοι σ’ έναν τοίχο των κεντρικών γραφείων των Ηνωμένων Εθνών στην πόλι της Νέας Υόρκης: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Στην πραγματική βασιλεία του Θεού θ’ αποδοθούν οι ευχαριστίες για έναν τέτοιο νέο κόσμο απηλλαγμένο από πόλεμο. Ήδη η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απολαμβάνει την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα ανάμεσά της επάνω στη γη.

61. Εκτός από τους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος, για ποιους επιφυλάσσονται οι επίγειες εκείνες ευλογίες, και τι θα επεκταθή σ’ αυτούς από τους επιζώντας;

⁶¹ Αλλά οι ευλογίες αιωνίου ζωής, ειρήνης και παραδείσου επάνω στη γη δεν είναι μόνο για κείνους τους αληθινούς Χριστιανούς που δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού και που θα επιζήσουν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος στον νέο Του κόσμο. Όσον αφορά τον Άρχοντα της Ειρήνης, που απέθανε για όλο το ανθρώπινο γένος, είναι γραμμένο: «Πρέπει να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού· έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» (1 Κορ. 15:25, 26) Κατάργησις του θανάτου σημαίνει όχι μόνο άρσι της καταδίκης του θανάτου από τους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος, αλλά και ανάστασι των νεκρών. Εκείνοι οι νεκροί που η θεία δικαιοσύνη δεν τους έχει ήδη καταδικάσει σε αιώνια καταστροφή θα επιστρέψουν από τον θάνατο στην ευκαιρία να ζήσουν για πάντα στην παραδείσια γη, υπό την βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. (2 Τιμ. 4:1· Πράξ. 10:42, 43· 24:15) Σε όλους εκείνους που επιστρέφουν από τα μνημεία θα επεκταθή η Χριστιανοσύνη από εκείνους που επέζησαν του Αρμαγεδδώνος.

62. Ποια θεραπεία θα λάβη χώραν, και με τι θα ευνοηθούν επάνω στη γη εκείνοι που τελικά δεν αποτυγχάνουν ενώπιον του Θεού;

⁶² Το θαύμα της αναστάσεως των νεκρών θ’ ακολουθηθή από άλλα θαύματα πνευματικής και φυσικής θεραπείας, η οποία θα οδηγήση στην ανθρώπινη τελειότητα των ευπειθών ως υιών του Θεού μέσω του Χριστού του Βασιλέως. Όλοι εκείνοι που δεν αποτυγχάνουν ενώπιον του Θεού, αλλά των οποίων τα γόνατα κάμπτονται στον Θεό εν ονόματι του Ιησού και των οποίων οι γλώσσες ομολογούν «ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός», θα ευνοηθούν με το δώρον αιωνίου ζωής στον επίγειο παράδεισο του νέου κόσμου.—Φιλιππησ. 2:9-11· Αποκάλ. 21:1-4· Ιωάν. 3:16.

63. Αν δεν φοβούμεθα τις συνέπειες του τέλους του «Χριστιανικού κόσμου», τι πρέπει να κάμωμε τώρα;

⁶³ Μήπως χρειάζεται, λοιπόν, να φοβούμεθα τις συνέπειες που θ’ ακολουθήσουν το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού; Όχι! Εν όψει των όσων θα ακολουθήσουν, πρέπει να χωρισθούμε από τον «Χριστιανικό κόσμο» και να εγκολπωθούμε την αληθινή Χριστιανοσύνη. Πρέπει, λοιπόν, να ζούμε ως ειλικρινείς Χριστιανοί με χαρούμενη αναμονή όλων των πολυτίμων ευλογιών της βασιλείας του Θεού που θ’ ακολουθήσουν το τέλος της υποκριτικής θρησκείας.

Παγκόσμιος Άρχων από τον «Οίκον του Άρτου»

«Το υπόλοιπον του Ιακώβ θέλει είσθαι εν μέσω λαών πολλών ως δρόσος από του Ιεχωβά . . . μεταξύ εθνών, εν μέσω λαών πολλών, ως λέων μεταξύ των κτηνών του δρυμού.»—Μιχ. 5:7, 8, ΜΝΚ.

 1. Πώς πρέπει οι ιδιότητες της δρόσου και ενός λέοντος να είναι αληθινές για ένα δίκαιον άρχοντα σ’ ένα διεφθαρμένο κόσμο;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ πιο ελαφρό και αναψυκτικό στην πτώσι του και στον σχηματισμό του από τη δρόσο; Τι είναι πιο ισχυρό και θαρραλέο ανάμεσα στα άγρια κτήνη από τον λέοντα; Τι αντίθεσις υπάρχει μεταξύ της δρόσου και του λέοντος! Τόση πράγματι, ώστε δύσκολα θα τα συνέδεε κανείς το ένα με το άλλο. Εν τούτοις, παρ’ όλη την αντίθεσί των, μπορούν να κάμουν έναν ευτυχή συνδυασμό κι έναν αναγκαίο συνδυασμό. Ένας σοφός και ισχυρός βασιλεύς των αρχαίων χρόνων κάποτε είπε: «Η οργή του βασιλέως είναι ως βρυχηθμός λέοντος· η δε εύνοια αυτού, ως δρόσος επί τον χόρτον.» (Παροιμ. 19:12) Σ’ αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο ένας βασιλεύς δικαίων αρχών πρέπει να είναι εξίσου θαρραλέος και άγριος όσο ένας λέων, απέναντι των εργατών της πονηρίας. Αλλ’ αφήνει την εύνοιά του και την επιδοκιμασία του να κατέρχωνται εξίσου απαλά και αναψυκτικά όπως η δρόσος, επάνω στους πιστούς υπηκόους του που αγωνίζονται εναντίον πονηρών συνανθρώπων.

 2. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του στην προφητεία του Ωσηέ σχετικά με τον Ισραήλ, πώς θα εύρη τελικά το ανθρώπινο γένος ένα τέτοιον αναγκαίον άρχοντα στο πρόσωπο του Ιεχωβά;

² Ο κόσμος του ανθρωπίνου γένους χρειάζεται απεγνωσμένως ένα βασιλεία ή άρχοντα του είδους αυτού. Το ανθρώπινο γένος θα εύρη τελικά έναν τέτοιον άρχοντα στο πρόσωπο του μεγάλου Βασιλέως του σύμπαντος, του Θεού ο οποίος φέρει το διακριτικό όνομα Ιεχωβά. Στο Βιβλικό υπόμνημα της πιστής πολιτείας του με τον εκλεκτό του λαό, ενόσω ήταν ακόμη στην εύνοιά του, λέγει: «Θέλω είσθαι ως δρόσος εις τον Ισραήλ· ως κρίνον θέλει ανθήσει, και θέλει εκτείνει τας ρίζας αυτού ως δένδρον του Λιβάνου.» (Ωσηέ 14:5) Όταν είχε οργισθή μ’ αυτόν τον ίδιο λαό και επρόκειτο να τον απορρίψη, είπε: «Εγώ θέλω είσθαι ως λέων εις τον Εφραΐμ, και ως σκύμνος λέοντος εις τον οίκον Ιούδα· εγώ, εγώ θέλω διασπαράξει, και αναχωρήσει· θέλω λάβει, και δεν θέλει υπάρχει ο ελευθερών.» (Ωσηέ 5:14· επίσης 13:7, 8) Είναι αμερόληπτος στη δικαιοσύνη του, αλλά είναι επίσης ελεήμων σ’ εκείνους που αγαπούν δικαιοσύνη και που ειλικρινώς αγωνίζονται να πράττουν ό,τι είναι ορθόν. Υπεσχέθη και έκαμε διευθετήσεις να δώση στο ανθρώπινο γένος μια βασιλεία απαρέγκλιτης δικαιοσύνης και ελέους και τρυφερής ευσπλαγχνίας.

 3. (α) Με τι ασχολούνται οι άνθρωποι σήμερα, και για τούτο ποιο μεγάλο γεγονός περί κυβερνήσεως αγνοούν; (β) Ποιο γεγονός πρέπει να κάμη να αισθανόμεθα αυτή την κυβέρνησι πλησιέστερα σ’ εμάς τους ανθρώπους;

³ Σήμερα τα έθνη είναι απασχολημένα αποκλειστικά με τη διακυβέρνησι ανθρώπων από ανθρώπους. Νομίζουν ότι η μεγάλη εκλογή είναι μεταξύ δημοκρατικής κυβερνήσεως του Δυτικού τύπου και Κομμουνιστικής κυβερνήσεως του Ανατολικού τύπου, αν και μερικοί προσπαθούν να τηρηθούν στο μέσον του δρόμου σε ζητήματα διακυβερνήσεως. Οι πολιτικού φρονήματος άνθρωποι του κόσμου τούτου ποτέ δεν σκέπτονται την κυβέρνησι του Θεού. Αγνοούν το μέγιστο γεγονός εν σχέσει με το θέμα της κυβερνήσεως: ότι ο Κυβερνήτης του σύμπαντος, ο Ιεχωβά Θεός ο Δημιουργός, έχει μια κυβέρνησι για τη γη και τους κατοίκους της. Έχει ήδη θέσει στην εξουσία τον Άρχοντα γι’ αυτή την τελεία κυβέρνησι του ανθρωπίνου γένους που κακοδιοικείται επί πολύν καιρό. Δεν είναι μια κυβέρνησις ανίκανη να κατανοήση και να δείξη συμπάθεια για τα ανθρώπινα προβλήματα. Λόγω του προσδιωρισμένου Άρχοντος του Θεού, η κυβέρνησης αυτή έχει στενόν δεσμό σαρκός και αίματος μ’ εμάς τους ανθρώπους. Εκατοντάδες χρόνια εκ των προτέρων, σε μια προφητεία του Μιχαία, ο Ιεχωβά Θεός προείπε τον ακριβή τόπο της γεννήσεως του προσδιωρισμένου αυτού Άρχοντος. Είναι ο πιο φημισμένος τόπος γεννήσεως επάνω στη γη. Τούτο καθιστά σαφές ότι ο Άρχων τον οποίον ο Θεός προσδιόρισε για το ανθρώπινο γένος ήταν κάποτε ο ίδιος ένας από μας! Ήταν κάποτε άνθρωπος! Το γεγονός αυτό πρέπει να κάμη να αισθανώμεθα αυτή την κυβέρνηση της προμηθείας του Θεού πλησιέστερα σ’ εμάς, πιο οικεία σ’ εμάς, παρά μια απλή κυβέρνηση αγίων αγγέλων.

 4. Ποια αναγγελία κυβερνήσεως έκαμε ο Ιεχωβά στο Μιχαίας 5:2, και για ποιους η εκπλήρωσίς της επρόκειτο να είναι σπουδαία;

⁴ Προβλέποντας την τρομερή ανάγκη δικαίας κυβερνήσεως για το καταδυναστευόμενο ανθρώπινο γένος, ο Ιεχωβά Θεός έκαμε την εξής αναγγελία κυβερνήσεως μέσω του Μιχαία (5:2): «Και συ, Βηθλεέμ Εφραθά, η μικρά ώστε να ήσαι μεταξύ των χιλιάδων του Ιούδα, εκ σου θέλει εξέλθει εις εμέ ανήρ δια να ήναι ηγούμενος εν τω Ισραήλ· του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» Ο Μιχαίας το είπε αυτό 350 ή περισσότερα χρόνια μετά τη γέννησι του Βασιλέως της Ιερουσαλήμ Δαβίδ, το 1107 π.Χ., στη Βηθλεέμ στην εδαφική περιοχή της φυλής Ιούδα. Ο Μιχαίας επέστησε την προσοχή ολοκλήρου του σύμπαντος επάνω στη Βηθλεέμ ως την πόλι όπου θα εγεννάτο ένας βασιλικός απόγονος του Δαβίδ, που θα ήταν μόνιμος κληρονόμος αυτού του θρόνου σύμφωνα προς τη διαθήκη του Θεού με τον Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία στην οικογένεια του Δαβίδ. (2 Σαμ. 7:11-16· Ματθ. 2:4-6· Ιωάν. 7:41, 46) Αυτό επρόκειτο να είναι ένα σπουδαίο γεγονός, όχι μόνο για όλη τη γη, αλλά και για όλον τον ουρανό επίσης.

 5. Σε αρμονία με τη σπουδαιότητα του γεγονότος, πώς ανηγγέλθη η γέννησις του Άρχοντος, και σε ποιους;

⁵ Ήταν, λοιπόν, απλώς σε αρμονία με τη σπουδαιότητα του γεγονότος, το ότι, όταν ο Ιησούς εγεννήθη ως απόγονος του Βασιλέως Δαβίδ στη Βηθλεέμ, η γέννησίς του ανηγγέλθη σε θεοσεβείς ποιμένες από έναν ένδοξο άγγελο, ο οποίος είπε: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» Μετά την αναγγελία αυτή «εξαίφνης μετά του αγγέλου εφάνη πλήθος στρατιάς ουρανίου, υμνούντων τον Θεόν, και λεγόντων, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.»—Λουκ. 2:4-14, ΜΝΚ.

 6. Πώς αληθεύει ότι η καταγωγή αυτού του Άρχοντος είναι «απ’ αρχής, από ημερών αιώνος»;

⁶ Αυτοί οι ίδιοι οι άγγελοι που έτσι αινούσαν τον Θεό στη γέννησι του Ιησού Χριστού, τον είχαν γνωρίσει στον ουρανό ως τον μονογενή, πρωτότοκον Υιόν του Θεού. Το γεγονός αυτό είναι φανερό από την προφητεία του Μιχαία 5:2, διότι αναφέρεται στον Ιησούν ως εκείνον «του οποίου αι έξοδοι είναι απ’ αρχής, από ημερών αιώνος.» Επομένως αυτή η γέννησις στη Βηθλεέμ δεν ήταν η αρχή του. Η ζωή του είχε θαυματουργικά μεταφερθή από τον ουρανό στη γη, από την πνευματική επικράτεια στην ανθρώπινη επικράτεια, για να μπορέση να γίνη, με φυσικούς δεσμούς, ο αιώνιος κληρονόμος του θρόνου του Δαβίδ επί του Ισραήλ. Είχε την καταγωγή του «απ’ αρχής, από ημερών αιώνος» στον ουρανό, αφότου ο Θεός τον έκτισε για να είναι «πρωτότοκος πάσης κτίσεως», «η αρχή της κτίσεως του Θεού». (Κολ. 1:15· Αποκάλ. 3:14) Δεν υπήρξε αρχαιότερος χρόνος για την έναρξι της δημιουργίας από τη δημιουργία αυτού του μονογενούς Υιού του Θεού. Καμμιά χρονολογία γι’ αυτήν δεν δίδεται στον γραπτόν λόγον του Θεού. Έτσι παραμένει στο αόριστο παρελθόν για μας, ώστε αυτός ο Υιός του Θεού που επρόκειτο να γίνη «άρχων του Ισραήλ» είναι «από ημερών αιώνος».

 7. Μια τόσο μακρά ουράνια πείρα με τον Ιεχωβά Θεό σε τι θα κατέληγε γι’ αυτόν τον Άρχοντα, και πώς η Βηθλεέμ φαινομενικά δεν ήταν η κατάλληλη για μια γέννησι εκεί σαν τη δική Του;

⁷ Επειδή απελάμβανε ένα τόσο μακρό παρελθόν σε ουράνια επικοινωνία με τον Ιεχωβά Θεό, τι πλούτο σοφίας και πείρας θα είχε αυτός ο Άρχων που εγεννήθη στη Βηθλεέμ, ώστε να γίνη ο άριστος άρχων που ο Θεός θα μπορούσε να δώση στο ανθρώπινο γένος! Και να σκεφθούμε ότι κάποιος τόσο μεγάλος έπρεπε να γεννηθή στη Βηθλεέμ Εφραθά, μια πόλι τόσο μικρή και ασήμαντη ώστε να μη λογαριάζεται μεταξύ των χιλιάδων ή των οικογενειών της φυλής του Ιούδα! Και εκτός από το ότι εγεννήθη σ’ αυτή την ανάξια προσοχής πόλι, εγεννήθη σ’ ένα σταύλο και ετοποθετήθη σε μια φάτνη ως λίκνο του. (Λουκ. 2:7, 12) Αλλά πόσο μεγάλη τιμή ήταν για τη Βηθλεέμ!

 8. Στην εποχή του Δαβίδ, τίνος θρόνος ήταν εγκατεστημένος στην Ιερουσαλήμ, και γιατί δεν θα ήταν πραγματική εξύψωσις για τον Υιόν του Θεού το να τεθή επάνω σ’ αυτόν τον θρόνο;

⁸ Σ’ ένα ανάκτορο επάνω στο Όρος Σιών στην Ιερουσαλήμ ο Βασιλεύς Δαβίδ εκάθησε σε υλικό θρόνο που εκαλείτο «ο θρόνος του Ιεχωβά», εφόσον ο Δαβίδ ήταν αντιπρόσωπος του Ιεχωβά επάνω στο θρόνο. (1 Χρον. 29:23) Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν εκάθησε στον θρόνο του Βασιλέως Δαβίδ επάνω στο Όρος Σιών, αν και είχε με τη γέννησί του στη Βηθλεέμ φυσικό ανθρώπινο δικαίωμα σ’ αυτόν τον θρόνο. Εν τούτοις, εφόσον ο Ιησούς ήταν από τον ουρανό, έπεται ότι, αν είχε πράγματι διαταχθή να καθήση στον θρόνο του Δαβίδ επάνω στο Όρος Σιών, αυτό δεν θα ήταν πραγματική εξύψωσις γι’ αυτόν ως τον Υιόν του Θεού. Ακόμη και στον κατά γράμμα θρόνο του Δαβίδ υπεράνω του Ισραήλ ο Ιησούς Χριστός θα ήταν «ολίγον τι κατώτερος των αγγέλων», ενώ στον ουρανό ήταν πρωτότοκος μεταξύ των. (Εβρ. 2:9· Ψαλμ. 8:4, 5) Ήταν ταπείνωσις γι’ αυτόν τον Υιόν του Θεού το να μεταφερθή η ζωή του από την ένδοξη επικράτεια του ουρανού σ’ αυτή τη γη και να γεννηθή ως ανθρώπινο πλάσμα, έστω και στη βασιλική γραμμή του Δαβίδ. (Φιλιππησ. 2:5-9) Εκτός τούτου, όταν ήταν σ’ αυτή τη γη ως άνθρωπος, εταπεινώθη πολύ από τους εχθρούς της βασιλείας του Θεού.

ΚΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΣΙΑΓΟΝΑ

 9. Τίνος τη βασιλεία εκήρυττε ο Ιησούς Χριστός, αλλά πώς κακοπαρεστάθη το κήρυγμά του;

⁹ Διαρκώς ο Ιησούς Χριστός εκήρυττε τη βασιλεία, όχι την επίγεια βασιλεία του Δαβίδ επί του Ισραήλ, αλλά τη βασιλεία του Θεού, τη «βασιλεία των ουρανών». (Ματθ. 4:17· Μάρκ. 1:14, 15) Αν κάποιος έχη δικαίωμα στη βασιλεία πάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος, είναι ο Θεός. Αλλά ο Ιησούς Χριστός, επειδή εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού, που είχε προλεχθή στις Βιβλικές προφητείες, κατηγορήθη ότι ήταν στασιαστής, αντάρτης εναντίον της αυτοκρατορίας των ειδωλολατρών Καισάρων της Ρώμης. Αλλά η προφητεία του Μιχαία είχε δείξει ότι τον Ιησούν, τον Άρχοντα από τη Βηθλεέμ, θα τον ατίμαζαν και θα τον κακομετεχειρίζοντο.

10, 11. (α) Ποια κακομεταχείρισι γι’ αυτόν τον Άρχοντα προείπε ο Μιχαίας 5:1; (β) Πώς εξεπληρώθη τούτο στην περίπτωσι του Ιησού Χριστού;

¹⁰ Ο Μιχαίας, αμέσως προτού μιλήση για τη γέννησι του Άρχοντος σ’ αυτή την πόλι, είπε στην οργάνωσι του λαού του Θεού που διέτρεχε κίνδυνον εισβολής: «Συναθροίσθητι τώρα εις τάγματα, θυγάτηρ ταγμάτων· έθεσε πολιορκίαν εναντίον ημών· θέλουσι πατάξει τον κριτήν του Ισραήλ εν ράβδω κατά της σιαγόνος.» (Μιχ. 5:1) Όταν ο Ιησούς Χριστός ήταν στη γη ως άνθρωπος, η ράβδος της ανθρωπίνης εξουσίας εχρησιμοποιήθη για να τον κτυπήση προσβλητικά επάνω στη σιαγόνα του. Επειδή εκήρυττε την ουράνια βασιλεία του Θεού, που είχε χρισθή με το πνεύμα του Θεού να την κηρύττη, ο Ιησούς συνελήφθη και εφέρθη ενώπιον του ανωτάτου θρησκευτικού δικαστηρίου της Ιερουσαλήμ, του οποίου προήδρευε ο αρχιερεύς του Ισραήλ. Εδώ ο Ιησούς εκτυπήθη πραγματικά. Σχετικώς διαβάζομε:

¹¹ «Ο δε Ιησούς εσιώπα. Και αποκριθείς ο αρχιερεύς, είπε προς αυτόν, Σε ορκίζω εις τον Θεόν τον ζώντα, να είπης προς ημάς, αν συ ήσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, Συ είπας· πλην σας λέγω, Εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως, και ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού. Τότε ο αρχιερεύς διέσχισε τα ιμάτια αυτού, λέγων, Ότι εβλασφήμησε· τι χρείαν έχομεν πλέον μαρτύρων; ιδού, τώρα ηκούσατε την βλασφημίαν αυτού· τι σας φαίνεται; Και εκείνοι αποκριθέντες είπον, Ένοχος θανάτου είναι. Τότε ενέπτυσαν εις το πρόσωπον αυτού, και εγρόνθισαν αυτόν· άλλοι δε ερράπισαν, λέγοντες, Προφήτευσαν εις ημάς, Χριστέ, τις είναι όστις σε εκτύπησεν;»—Ματθ. 26:59-68.

12. Πώς έγινε βαρύτερη η δύναμις αυτού του κτυπήματος στη σιαγόνα, και τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετούντο με αυτό το κτύπημα;

¹² Η δύναμις του προσβλητικού κτυπήματος επάνω στη σιαγόνα του μέλλοντος κριτού του Ισραήλ έγινε βαρύτερη όταν οι θρησκευτικές εξουσίες παρέδωσαν τον Ιησούν στον Ρωμαίο κυβερνήτη και τελικά συνεπορεύθησαν με τον Πόντιο Πιλάτο καρφώνοντας τον Ιησούν σ’ ένα ξύλο για να πεθάνη σε όνειδος, σαν ένας καταραμένος από τον Θεό. (Δευτ. 21:22, 23· Ιωάν. 18:38 έως 19:37) Οι θρησκευτικές εκείνες εξουσίες της Ιερουσαλήμ υπηρετούσαν έτσι τα συμφέροντα του προφητικού «βασιλέως του βορρά» εκείνο τον καιρό. (Δαν. 11:15, 20-22) Αλλά δεν μπόρεσαν να υπερισχύσουν εναντίον αυτού του Ιησού, ο οποίος, καθώς είχε αποφασίσει ο Θεός, έπρεπε να είναι ο «κριτής του Ισραήλ», ο «άρχων του Ισραήλ».

13. (α) Σύμφωνα με τον Πέτρο, πώς ο Θεός εμπόδισε το να υπερισχύσουν εναντίον του μέλλοντος «κριτού του Ισραήλ»; (β) Εν συγκρίσει με τον θρόνο του Δαβίδ, σε τι εξύψωσε ο Ιεχωβά τον Ιησούν;

¹³ Ο Σίμων Πέτρος, που ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους του Ιησού Χριστού, είπε σ’ ένα στρατιώτη, σ’ έναν εκατόνταρχο, στην υπηρεσία της Ρώμης, αλλά που εκτελούσε καθήκοντα στην Παλαιστίνη: «Ημείς είμεθα μάρτυρες πάντων όσα [ο Ιησούς] έκαμε και εν τη γη των Ιουδαίων και εν Ιερουσαλήμ· τον οποίον εφόνευσαν κρεμάσαντες επί ξύλου· τούτον ο Θεός ανέστησε την τρίτην ημέραν, και έκαμεν αυτόν να εμφανισθή, ουχί εις πάντα τον λαόν, αλλ’ εις μάρτυρας τους προσδιωρισμένους υπό του Θεού, εις ημάς, οίτινες συνεφάγομεν και συνεπίομεν μετ’ αυτού αφού ανέστη εκ νεκρών· και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν, και να μαρτυρήσωμεν, ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών· εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» (Πράξ. 10:38-43) Σύμφωνα με τούτο, ο Ιεχωβά Θεός εξύψωσε τον Ιησού Χριστό σε μια θέσι ανώτερη από τον υλικό θρόνο του Δαβίδ στο Όρος Σιών.

14. Έτσι τι έκαμε ο Ιεχωβά τον Ιησούν εν σχέσει με τον Βασιλέα Δαβίδ;

¹⁴ Ο Ιεχωβά Θεός εξύψωσε τον Ιησού Χριστό στα δεξιά του στους ουρανούς, στον κατά γράμμα ουράνιο θρόνο του Ιεχωβά. Με αυτή την ενέργεια έκαμε τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Δαβίδ, να γίνη ο Κύριος του Δαβίδ, όπως ακριβώς είχε προλεχθή στον Ψαλμό 110:1, 2.—Πράξ. 2:29-36.

15, 16. (α) Τι είναι περισσότερο άξιο μνείας από την ανθρώπινη γέννησι του Ιησού στη Βηθλεέμ, και πώς, επομένως, το 1914 αξίζει να το ενθυμούμεθα; (β) Τι είχε να πη ο Ψαλμός 2:1-9 όσον αφορά την εγκατάστασι του Άρχοντος;

¹⁵ Πόσο θαυμάσια είναι όλα αυτά! Αυτά κατέστησαν δυνατόν να εκπληρωθή σε μεγαλύτερη κλίμακα, στον καιρό μας, η προφητεία του Μιχαία όσον αφορά τον μέγαν Άρχοντα από τη μικρή Βηθλεέμ. Τελείως άξια μνείας στην παγκοσμία ιστορία ήταν η ανθρώπινη γέννησις του Άρχοντος στη Βηθλεέμ πριν από δεκαεννέα αιώνες. Αλλά η προέλευσίς του από μια Μεγαλύτερη Βηθλεέμ με την ιδιότητα ενός εγκατεστημένου Άρχοντος στην εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού στον ουρανό είναι ακόμη περισσότερο άξια μνείας. Είναι ένα γεγονός μεγαλυτέρας σπουδαιότητος για το σύμπαν, και ειδικά για το ανθρώπινο γένος, του οποίου το αίμα και τη σάρκα συνεμερίσθη κάποτε ο Άρχων. Χρονολογημένο από ακριβείς Βιβλικές προφητείες, αυτό το πολύ σπουδαιότερο γεγονός συνέβη στη γενεά μας, στο έτος 1914. Πολύ περισσότερο από το να το ενθυμούμεθα ως το έτος στο οποίον εξερράγη ο καταστρεπτικός πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, το 1914 αξίζει μάλλον να το ενθυμούμεθα ως το έτος του τέλους των «καιρών των εθνών» και της γεννήσεως της βασιλείας του Θεού στους ουρανούς, όπως προελέχθη παραστατικά στην Αποκάλυψι, κεφάλαιο δωδέκατο. Όσον αφορά τα κοσμικά έθνη που τότε εφρύαξαν και όσον αφορά τους βασιλείς της γης που τότε συνήχθησαν κατά του Ιεχωβά και του νεωστί εγκατεστημένου Χριστού ή Κεχρισμένου του, ο Βασιλεύς Δαβίδ πριν από πολύν καιρό είπε προφητικά, στον Ψαλμό 2:1-9 (ΜΝΚ):

¹⁶ «Ο Ιεχωβά θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς εν τη οργή αυτού. . . . Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου. Εγώ [ο Χριστός] θέλω αναγγείλει το πρόσταγμα· ο Ιεχωβά είπε προς εμέ, ‘Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα· ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης· θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς’.»

17, 18. (α) Κατά την εγκατάστασί του πώς εξήλθε ο Ιησούς από μια Μεγαλύτερη Βηθλεέμ; (β) Σύμφωνα με τις δηλώσεις του Ιησού, ποιόν μεγαλύτερον άρτο χρειάζεται όλο το ανθρώπινο γένος;

¹⁷ Όταν ο προειπωμένος Άρχων εγκατεστάθη στη Βασιλεία στα δεξιά του Θεού, τότε προσήλθε στον Ιεχωβά Θεό από μια Βηθλεέμ μεγαλυτέρας σπουδαιότητος από εκείνην της επιγείου Βηθλεέμ. Το όνομα Βηθλεέμ σημαίνει Οίκος του Άρτου. Εφραθά, με την οποία η Βηθλεέμ συνδέεται, σημαίνει Καρποφόρος· Ευφορία. Ιούδας, στην επικράτεια του οποίου εκείτο η Βηθλεέμ Εφραθά, σημαίνει [ο Ιεχωβά] επαινούμενος. (Γέν. 35:19· 29:35· 49:8) Για το ανθρώπινο γένος αυτός ο οίκος του Άρτου σημαίνει πολλά, ναι, τη ζωή την ίδια. Το ανθρώπινο γένος χρειάζεται ένα λειτουργόν, έναν άρχοντα από αυτόν τον Μεγαλύτερον Οίκον του Άρτου. Ό,τι χρειάζεται για να ζήση το ανθρώπινο γένος δεν είναι απλώς άρτος από σιτάρι, κριθή ή σίκαλιν. Ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος ετόνισε το γεγονός αυτό, διότι, στο τέλος των σαράντα ημερών της νηστείας του, αρνήθηκε να κάμη θαυματουργικόν άρτο για τον εαυτό του, αλλά επανέλαβε τους λόγους του ουρανίου Πατρός του και είπε: «Ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ’ ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Ιεχωβά.»—Δευτ. 8:3· Ματθ. 4:1-4, ΜΝΚ.

¹⁸ Όταν ο Ιησούς ήλθε στη γη ως άνθρωπος, ήλθε φέροντας τις εκφράσεις του στόματος του Ιεχωβά, που είναι ζωοπάροχες. Επίσης, είπε σ’ εκείνους που ήρχοντο ζητώντας φθαρτόν επίγειον άρτο: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.»—Ιωάν. 6:51.

19. Πώς ήταν δυνατόν ο Ιησούς να εξέλθη από ένα Μεγαλύτερον Οίκον Άρτου για το ανθρώπινο γένος το 1914, και πώς τα ονόματα Εφραθά και Ιούδας συνδεδεμένα με τη Βηθλεέμ αντανακλώνται σ’ αυτόν τον οίκον του Άρτου;

¹⁹ Όταν ο Ιησούς επανήλθε στον ουρανό και ενεφανίσθη και πάλιν στην παρουσία του Θεού, παρουσίασε την αξία της σαρκίνης ανθρωπίνης θυσίας του προς όφελος του θνήσκοντος ανθρωπίνου γένους. Έτσι τώρα, αφού εγκατεστάθη ως Βασιλεύς το 1914, ο Ιησούς μπορούσε να προέλθη από έναν Οίκον Άρτου, που μπορεί να δώση σε όλους όσοι τρώγουν απ’ αυτό με πίστι, αιώνια ζωή επάνω στη γη στον νέο κόσμο του Θεού. Ο ουράνιος Οίκος του Άρτου είναι αναγκαιότατος για το ανθρώπινο γένος. Οι άνθρωποι χρειάζονται απολύτως τον Άρχοντα του Ιεχωβά από εκεί. Είναι ένας καρποφόρος τόπος, ένας εύφορος τόπος, όπως καταδεικνύεται από το συνδεδεμένο όνομα Εφραθά· και παράγει και προσφέρει πολύν καρπό που διατηρεί τη ζωή. Όπως η Βηθλεέμ Εφραθά ευρίσκετο στην επικράτεια του Ιούδα, έτσι και ο Οίκος του Άρτου βρίσκεται στους αγίους ουρανούς, όπου ο Ιεχωβά επαινείται από όλα τα πλήθη των αγγέλων του.

20. Πώς αυτή η Μεγαλύτερη Βηθλεέμ από την οποία έρχεται ο Ιησούς Χριστός είναι όμοια με την επίγεια Βηθλεέμ εν σχέσει προς τις χιλιάδες του Ιούδα;

²⁰ Πρώτιστος μεταξύ εκείνων των ουρανίων υμνητών του Ιεχωβά Θεού είναι ο Άρχων από τη Βηθλεέμ. Ως Άρχων θα διδάσκη όλους τους υπηκόους του επάνω στη γη να αινούν επίσης τον Ιεχωβά. Προσέρχεται στον Ιεχωβά Θεό ως ο αντιπρόσωπος μιας μικρής ομάδος, ένας αντιπρόσωπος όχι επιγείου Βηθλεέμ, αλλά του οίκου των πνευματικών αδελφών του. Αυτοί είναι οι 144.000 που ακολουθούν τα ίχνη του και που γίνονται συγκληρονόμοι μαζί του στην ουράνια Βασιλεία. (Αποκάλ. 7:4-8· 14:1, 3) Μεταξύ των μυρίων μυριάδων των ουρανίων πληθών, μια τέτοια ομάδα είναι μικρή πράγματι, σχεδόν πάρα πολύ μικρή για να θεωρηθή άξια να αριθμηθή ανάμεσα στο απέραντο πλήθος των ουρανίων υμνητών. (Δαν. 7:9, 10) Εν τούτοις, αυτή η μικρή ομάδα που αποτελείται από τον Άρχοντα Ιησού Χριστό και τους 144.000 συγκληρονόμους, γίνεται όλη το πιο σπουδαίο σώμα λαού στους ουρανούς. Γίνεται η πρωτεύουσα οργάνωσις του Θεού επάνω από όλη την παγκόσμια οργάνωσί Του. Αυτοί θα χρησιμεύσουν στο να φέρουν τον «άρτον της ζωής» στο ανθρώπινο γένος που λιμοκτονεί για αιώνια ζωή. (Ιωάν. 6:48-50) Ο Ιησούς Χριστός, ο Άρχων από αυτή τη Μεγαλύτερη Βηθλεέμ, θα εκπληρώση έτσι ένα σπουδαίο ρόλο ανάμεσα στις αμέτρητες χιλιάδες των αγγελικών υμνητών του Θεού στους ουρανούς.

ΕΝΑ ΕΜΜΕΣΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΙΑΓΟΝΑ

21. Μεταξύ ποίων ο Ιησούς Χριστός άρχισε να βασιλεύη το 1914, και πώς ήταν δυνατόν γι’ αυτόν να κτυπηθή επάνω στη σιαγόνα έπειτα απ’ αυτό;

²¹ Τα έθνη σήμερα δεν είναι ευγνώμονα για τις προμήθειες του Ιεχωβά, όπως δεν ήσαν και όταν ο «άρχων του Ισραήλ» εξήλθε από την επίγεια Βηθλεέμ πριν από δεκαεννέα αιώνες. Επομένως σε «μια μεγαλύτερη εκπλήρωσι του Μιχαίας 5:1 έχουν κτυπήσει αυτόν τον «κριτήν του Ισραήλ» επάνω στη σιαγόνα. Πότε; Πώς; Όχι άμεσα, φυσικά· διότι ο Ιησούς Χριστός είναι τώρα ενθρονισμένος στα δεξιά του Θεού στους ουρανούς, ώστε είναι αδύνατο για τα έθνη να τον πλησιάσουν ακόμη και με διαστημόπλοια. Αφού εγεννήθη η βασιλεία του στους ουρανούς το 1914, αυτός αμέσως άρχισε να κυβερνά εν μέσω των εχθρών του. Εξέβαλε τον Σατανά ή Διάβολο και τους δαιμονικούς του αγγέλους από τον ουρανό και τους κατέρριψε στα γειτονικά μέρη της γης μας, για να μην επιστρέψουν ποτέ στους ουρανούς της αγίας οργανώσεως του Θεού. Έτσι το προσβλητικό κτύπημα επάνω στη σιαγόνα του ουρανίου «κριτού του Ισραήλ» έλαβε χώραν έμμεσα. Πώς; Με το να δοθή το κτύπημα αυτό στο υπόλοιπο των πιστών ακολούθων του επάνω στη γη κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του να κηρύξουν τη βασιλεία του Θεού είπε: «Όστις δέχεται εσάς, εμέ δέχεται.» (Ματθ. 10:40) Αντιστρόφως, όποιος απομακρύνει ένα μαθητή του Ιησού όταν φέρνη το άγγελμα της Βασιλείας, απομακρύνει επίσης και τον Ιησού.

22. Ποια αρχή εξέθεσε ο Βασιλεύς Ιησούς Χριστός στην παραβολή του των προβάτων και εριφίων, και έτσι πώς μπορούσε ένα κτύπημα επάνω στη σιαγόνα να θεωρηθή ότι δίδεται σ’ Αυτόν;

²² Στην παραβολή του που χρησιμοποιεί πρόβατα και ερίφια για να εξεικονίση την κρίσι των εθνών που τώρα προχωρεί, ο Ιησούς ο ενθρονισμένος Βασιλεύς λέγει στα πρόβατα: «Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» Στα ερίφια λέγει: «Καθ’ όσον δεν εκάμετε εις ένα τούτων των ελαχίστων, ουδέ εις εμέ εκάμετε.» (Ματθ. 25:40, 45) Επομένως, σ’ αυτές τις ημέρες, κτύπημα στη σιαγόνα του υπολοίπου των πνευματικών αδελφών του Χριστού με κατάχρησι της ράβδου της εξουσίας σημαίνει κτύπημα στη σιαγόνα του ουρανίου «άρχοντος του Ισραήλ» υβριστικά.—1 Βασ. 22:24· Ιώβ 16:10.

23, 24. (α) Πολύ πριν από το 1914 τι είχε κηρύξει το πνευματικό υπόλοιπο όσον αφορά το έτος αυτό, και ποια ήταν η στάσις των αρχόντων του «Χριστιανικού κόσμου» απέναντί των; (β) Πώς «θεώρησε ο Άρχων από τη Βηθλεέμ αυτή την κακομεταχείρισι του υπολοίπου;

²³ Πολύ πριν από το 1914 το υπόλοιπο των πνευματικών αδελφών του Χριστού εκήρυττε στα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» ότι οι Καιροί των Εθνών θα ετελείωναν εκείνο το έτος και ότι η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού θα ιδρύετο πλήρως στους ουρανούς. Αυτό το κήρυγμα της Βασιλείας το έκαναν με διανομή βιβλίων, βιβλιαρίων, περιοδικών και φυλλαδίων και με δημόσιες διαλέξεις και τέλος με δωρεάν δημοσία προβολή του Φωτοδράματος της Δημιουργίας σε μεγάλα πλήθη. Οι θρησκευτικοί ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» ήσαν όλοι απορροφημένοι στα επίμαχα ζητήματα του παγκοσμίου πολέμου εκείνου του καιρού. Ούτε αυτοί ούτε τα εμπόλεμα έθνη είχαν κάποια εκτίμησι για το υπόλοιπο των πνευματικών αδελφών του Χριστού που εκήρυτταν τη βασιλεία του Θεού ως τη δικαιωματική κυβέρνησι της γης τώρα που οι Καιροί των Εθνών είχαν τελειώσει στο έτος 1914.

²⁴ Για το άγγελμα αυτό ο θρησκευτικός κλήρος εξωργίσθη. Ο στρατιωτικός νόμος, και ο φανατικός, παράφορος πατριωτισμός τούς επρομήθευσε μια ευκαιρία. Επωφελήθησαν τούτων για να θέσουν τους πιστούς κήρυκας της Βασιλείας σ’ ένα δυσμενές φως ενώπιον των ανθρώπων και να τους παραστήσουν ως στασιαστάς ενώπιον των στρατιωτικοποιημένων πολιτικών κυβερνήσεων. Όπως ο Ιησούς, το «υπόλοιπο των αδελφών του προσεβλήθη με την ψευδή κατηγορία για στασιασμό, συνωμοσία και κωλυσιεργία στον εθνικό πόλεμο. Αποτρόπαια η ράβδος της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας αιωρήθη για να τους κτυπήση με φαυλότητα στη σιαγόνα, να το πούμε έτσι, και να τους φυλακίση και να τους θέση σε στρατόπεδα κρατήσεως και ν’ απαγορεύση την κυκλοφορία των εντύπων των ή να εμποδίση τις θρησκευτικές συναθροίσεις των. Διέφυγε μήπως αυτή η άδικη, αντιχριστιανική ενέργεια την προσοχή του ουρανίου «άρχοντος του Ισραήλ» από τη Βηθλεέμ; Όχι! Επειδή αυτοί ήσαν οι πνευματικοί αδελφοί του και οι αντιπρόσωποι της βασιλείας του, την εθεώρησε ότι εγίνετο σ’ αυτόν. Ο «Χριστιανικός κόσμος», για να προσθέση περαιτέρω ύβριν στη ζημία, εξέλεξε την Κοινωνία των Εθνών αντί της βασιλείας του Χριστού, νομίζοντας ότι θα μπορούσε να τον εμποδίση αποκαλώντας την Κοινωνία των Εθνών ‘πολιτική έκφρασι της βασιλείας του Θεού επάνω στη γη.’

25. Πώς το είχε προείπει αυτό ο Ιεχωβά στο Μιχαίας 5:3, και πώς εξεπληρώθη πρώτα στην περίπτωσι του σαρκικού Ισραήλ;

²⁵ Όλη αυτή η αντιχριστιανική ενέργεια της απορρίψεως της Βασιλείας επετράπη από τον Παντοδύναμο Θεό Ιεχωβά. Εχρησίμευσε ως πείρα διαπαιδαγωγήσεως για τα μέλη του υπολοίπου του, που είχαν πιστές καρδιές. (Εβρ. 12:4-11) Το προείπε με τα εξής λόγια του Μιχαία 5:3, αμέσως αφού μίλησε για την έλευσι του «άρχοντος του Ισραήλ» από τη Βηθλεέμ: «Δια τούτο θέλει αφήσει αυτούς, έως του καιρού καθ’ ον η τίκτουσα θέλει γεννήσει· τότε το υπόλοιπον των αδελφών αυτού θέλει επιστρέψει εις τους υιούς Ισραήλ.» Φυσικά, η αρχαία εκπλήρωσις αυτής της προφητείας ήταν όταν οι υιοί του σαρκικού Ισραήλ, λόγω απειθείας στον Ιεχωβά Θεό, είχαν παραδοθή στους Βαβυλωνίους για να ληφθούν ως αιχμάλωτοι στην εξορία πολύ μακριά· αλλά έπειτα από εβδομήντα χρόνια ερημώσεως της Ιερουσαλήμ και του ναού της, ένα πιστό υπόλοιπο απελευθερώθη από τη Βαβυλώνα και επέστρεψαν στην πατρίδα των για να αναγεννήσουν το έθνος των και τη λατρεία του ναού του Ιεχωβά. Ήταν ωσάν η ορατή οργάνωσις του Θεού επάνω στη γη, η Σιών, να είχε δώσει γέννησι σ’ ένα νέο Ισραηλιτικό έθνος. (Ησ. 66:7, 8) Το ίδιο συνέβη και με τον πνευματικόν Ισραήλ!

26. Πώς εξεπληρώθη το Μιχαίας 5:3 στην περίπτωσι του πνευματικού Ισραήλ το 1918 και 1919;

²⁶ Ειδικά στο 1918, το αποκορυφωτικό έτος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το υπόλοιπο επολιορκήθη από μανιώδεις θρησκευτικούς επιδρομείς. Κατεπιέσθη και ελήφθη, σε δουλεία και αιχμαλωσία στις εμπόλεμες θρησκευτικές οργανώσεις. Αυτό αντιστοιχούσε με τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία του Ισραήλ, όταν η πρωτεύουσά των Ιερουσαλήμ εκείτο έρημη. Επειδή ο Ιεχωβά Θεός είχε υιοθετήσει αυτά τα αφιερωμένα, βαπτισμένα μέλη του υπολοίπου ως πνευματικά του τέκνα, μπορούσαν να πουν, όπως είπε ο απόστολος Παύλος πριν από πολύν καιρό: «Η δε άνω Ιερουσαλήμ είναι ελευθέρα, ήτις είναι μήτηρ πάντων ημών.» (Γαλ. 4:26) Τα πνευματικά τέκνα τής «άνω Ιερουσαλήμ» πρέπει να είναι ελεύθερα ακριβώς όπως είναι και η ουράνια μητέρα των, και να μην είναι εξόριστοι δούλοι της συγχρόνου Βαβυλώνος. Έτσι ο Ιεχωβά Θεός ο ουράνιος Πατήρ έκαμε να γεννήση η «γυνή» του, η άνω Ιερουσαλήμ, στο πρώτο μεταπολεμικό έτος, το 1919. Συνέτριψε τη δύναμι της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας. Ελευθέρωσε το πιστό του υπόλοιπο από τη δουλεία του φόβου των, έτσι ώστε επέστρεψαν στην κατάλληλη σχέσι των μαζί του ως πνευματικοί «υιοί Ισραήλ». Αυτοί, όχι μόνο ελευθερώθησαν από τους πολλούς περιορισμούς που είχαν επιβληθή στην ελευθερία του λόγου, της ενεργείας και της λατρείας από έναν εμπόλεμο κόσμο, αλλά και απηλλάγησαν από τη δουλεία των στον φόβο των ανθρώπων.—Παροιμ. 29:25.

27. Έτσι ποια πνευματική γέννησις έγινε στο 1919, και σε τι ο παγκόσμιος πόλεμος του 1939-1945 απέτυχε να φέρη το υπόλοιπο;

²⁷ Σε εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14 ανενέωσαν το ωργανωμένο έργον των τολμηρής διακηρύξεως του ευαγγελίου της βασιλείας». Ήταν ωσάν η ουράνια μητέρα των, «η άνω Ιερουσαλήμ», να είχε γεννήσει στο 1919 και να είχε παραγάγει ένα νέο έθνος, ένα ελεύθερο πνευματικό έθνος, στη γη της λατρείας του Ιεχωβά. Από τότε το υπόλοιπο δεν ενέδωσε ποτέ πάλι σε φόβο και αυτοπαράδοσι στη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, ακόμη και στη διάρκεια του πολύ χειροτέρου παγκοσμίου πολέμου του 1939-1945.

28. Τι έπρεπε να αναμένεται σχετικά με μια τέτοια πνευματική γέννησι όσον αφορά τα έθνη και τους λαούς μεταξύ των οποίων συνέβη;

²⁸ Δεν θα αναμέναμε, αυτή η απελευθέρωσις και γέννησις ενός νέου πνευματικού έθνους στο μέσον λαών και εθνών του κόσμου τούτου, να συμβή χωρίς σπουδαία αξιοσημείωτα αποτελέσματα επάνω στους λαούς και στα έθνη. Πώς επρόκειτο αυτή η εκπληκτική, εντελώς απροσδόκητη γέννησις ενός απελευθερωμένου, αποκαταστημένου πνευματικού έθνους να επηρεάση αυτούς τους λαούς και τα έθνη; Μ’ έναν τρόπο που επέβαλλε την παγκόσμια προσοχή. Ας ιδούμε!

Ως Δρόσος από Θεού και ως Λέων Μεταξύ Εθνών

 1. Ποιος ήταν ο άρχων αυτού του πνευματικού έθνους που εγεννήθη στο 1919, και πώς το περιοδικό Η Σκοπιά επέστησε τότε την προσοχή σ’ αυτό;

ΠΟΙΟΣ ήταν ο άρχων του πνευματικού έθνους, που εγεννήθη στο 1919 για μεταπολεμική υπηρεσία επάνω στη γη; Όχι ο πρόεδρος της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, μολονότι το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ κάνει χρήσι της Εταιρίας και συνεργάζεται μαζί της ως την ημέρα αυτή. Ο Άρχων από τη Βηθλεέμ, ο ενθρονισμένος Βασιλεύς Ιησούς Χριστός, ήταν ο ουράνιος, αόρατος Άρχων των. Καθώς είπε στους αφιερωμένους αναγνώστας του το περιοδικό Η Σκοπιά (στην Αγγλική) με ημερομηνία 15 Σεπτεμβρίου 1919, στο άρθρο του «Αναγγελία της Βασιλείας» (σελίς 281):

Είσθε πρέσβεις του Βασιλέως των βασιλέων και Κυρίου των κυρίων, αναγγέλλοντας στους ανθρώπους μ’ αυτόν τον αξιοπρεπή τρόπο την έλευσι του Χρυσού Αιώνος, την ένδοξη βασιλεία του Κυρίου και Διδασκάλου μας, για την οποίαν οι αληθινοί Χριστιανοί ήλπισαν και προσευχήθησαν επί πολλούς αιώνες.

 2. Στο 1919 ποιες επαρκείς αποδείξεις είχε το υπόλοιπο όσον αφορά τον Ιησού Χριστό, και πώς η απελευθέρωσίς των στο έτος εκείνο προεσκιάσθη το 537 π.Χ. εν σχέσει με το Ιουδαϊκό υπόλοιπο;

² Το πνευματικό υπόλοιπο που επέζησε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είχε Βιβλική χρονολογική απόδειξι καθώς και περιστατικές αποδείξεις για την εκπληρωμένη προφητεία της Γραφής ότι ο Ιησούς Χριστός είχε επιστρέψει καθώς είχε υποσχεθή, και ότι ήταν αοράτως παρών στη δόξα του βασιλικού αξιώματος, στο οποίον ο Ιεχωβά Θεός τον εγκατέστησε το 1914. Ο Ιησούς ήταν εκείνος που ο Ιεχωβά Θεός είχε χρησιμοποιήσει για να επιφέρη την απελευθέρωσί των από τη Βαβυλωνιακή δουλεία στο 1919, όπως ακριβώς ο Ιεχωβά είχε χρησιμοποιήσει τον Πέρσην αυτοκράτορα, τον Κύρον τον Μέγαν, για να ελευθερώση το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα το 537 π.Χ.—Ησ. 44:26 έως 45:7.

 3. Πώς ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν όμοιος με τον Δαβίδ περιποιούμενος το ελευθερωμένο υπόλοιπο των προβάτων του;

³ Ο ουράνιος Άρχων από τη Βηθλεέμ, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, άρχισε να περιποιήται το ελευθερωμένο υπόλοιπο των αφιερωμένων ακολούθων του μ’ ένα στοργικό τρόπο, όπως ο Δαβίδ συνήθιζε να περιποιήται το ποίμνιό του όταν ήταν παιδί στη Βηθλεέμ. Ο Ιησούς είναι αληθινός στα λόγια του που είπε όταν ήταν ακόμη στη γη: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός, και γνωρίζω τα εμά, και γνωρίζομαι υπό των εμών.» (Ιωάν. 10:14) Ποιμαίνει τα πρόβατά του επάνω στη γη με βασιλική αξιοπρέπεια και με δύναμι. Ο Μιχαίας 5:4, 5 (ΜΝΚ), δείχνοντας τα οφέλη του ποιμαντικού του έργου ως Άρχοντος, λέγει: «Και θέλει σταθή, και ποιμάνει εν τη ισχύι του Ιεχωβά, εν τη μεγαλειότητι του ονόματος Ιεχωβά του Θεού αυτού· και θέλουσι κατοικεί· διότι τώρα θέλει μεγαλυνθή έως των άκρων της γης. Και ούτος θέλει είσθαι ειρήνη.»

 4. Πώς, από το 1914, εκτελεί ποιμαντικό έργο με διπλό τρόπο, και με ποια δύναμι;

⁴ Στο 1914 ο Ιησούς Χριστός ηγέρθη ως Βασιλεύς, και η δευτέρα παρουσία του, μια αόρατη παρουσία εν πνεύματι, άρχισε εν σχέσει με την επικράτειά του, αυτή τη γη. Ανέλαβε ποιμαντικό έργο με διπλό τρόπο, εν σχέσει με το μικρό ποίμνιο των διωκομένων ακολούθων του επάνω στη γη και εν σχέσει με τα διώκοντα έθνη, που εικονικά τον κτυπούν με ράβδο στη σιαγόνα. (Μιχ. 5:1) Τα έθνη εκείνα που τον απορρίπτουν ως Βασιλέα και προσπαθούν να καταστρέψουν το υπόλοιπο που κηρύττει τη βασιλεία του, πρέπει να τα βοσκήση με καταστροφή. Συνεπώς, όσον αφορά τη γέννησι της βασιλείας, της οποίας αυτός είναι ο κεχρισμένος Άρχων του Θεού, η Αποκάλυψις 12:5 λέγει: «Και εγέννησε [η ουράνια οργάνωσις του Θεού] παιδίον άρρεν, το οποίον μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά· και το τέκνον αυτής ηρπάσθη προς τον Θεόν και τον θρόνον αυτού.» Ποιμαίνοντας όλα τα έθνη με ράβδο σιδηρά, θα τα κατασυντρίψη όλα ως να ήσαν σκεύη πήλινα. (Ψαλμ. 2:8, 9· Αποκάλ. 2:26, 27) Αυτό χρειάζεται δύναμι. Αλλ’ ο Άρχων από τη Βηθλεέμ έχει δύναμι από τον Ιεχωβά· «η δύναμις είναι του Θεού.» (Ψαλμ. 62:11) Με την ίδια αυτή δύναμη ποιμαίνει το μικρό του ποίμνιο, το πιστό του υπόλοιπο επάνω στη γη.

 5. Γιατί ποιμαίνει εν ονόματι κάποιου άλλου;

⁵ Γνωρίζει ότι τα πρόβατα πραγματικά δεν ανήκουν σ’ αυτόν, μολονότι παρέδωσε την ψυχή του γι’ αυτά ως καλός ποιμήν. Ανήκουν στον ουράνιο Πατέρα του. Γι’ αυτό ακριβώς η προφητεία λέγει ότι ο Άρχων από τη Βηθλεέμ ‘ποιμαίνει . . . εν τη μεγαλειότητι του ονόματος Ιεχωβά του Θεού αυτού’. Ποιμαίνει εν τω ονόματι του πραγματικού Ιδιοκτήτου των προβάτων, Ιεχωβά του Θεού του. Με ποιο καλύτερο όνομα μπορεί να υπηρετή; Το όνομα του Ιεχωβά είναι το ανώτερο όνομα, το μέγιστο όνομα στο σύμπαν. Το όνομα του Ιησού Χριστού έρχεται δεύτερο στη σειρά μετά το όνομα του Ύψιστου Θεού, Ιεχωβά.

 6. Πού εξακολουθούν να κατοικούν τα πρόβατά του, και τι σημαίνει η φροντίδα του Ποιμένος γι’ αυτά;

⁶ Ο Άρχων από τη Βηθλεέμ είναι έτσι στη βασιλική υπηρεσία του Μεγίστου στον ουρανό και στη γη. Ποια αξιοπρέπεια προσθέτει τούτο σ’ αυτόν! Ποια ευθύνη! Δεν είναι κάτι το εκπληκτικό, λοιπόν, ότι ο Μιχαίας 5:4 λέγει όσον αφορά τα πρόβατα σαν σε αντίθεσι με τα εχθρικά έθνη: «Και θέλουσι κατοικεί.» Ποτέ πάλι δεν θα εκριζωθούν από την «γην», στην οποίαν αποκατεστάθησαν από τη Βαβυλωνιακή δουλεία, την γην της ειρηνικής, αρμονικής, οικογενειακής των σχέσεως με τον Ιεχωβά Θεό. Εδώ, σ’ αυτή την πνευματική γη, απολαμβάνουν τις ποιμαντικές υπηρεσίες του Άρχοντος του από τη Βηθλεέμ, του Ιησού Χριστού. Τούτο σημαίνει κατάλληλη πνευματική τροφή γι’ αυτούς, προστασία γι’ αυτούς και πιστή ηγεσία στην υπηρεσία του Θεού γι’ αυτούς.

 7. Ποιο είναι το αποτέλεσμα του ότι ο Ποιμήν Άρχων «θέλει μεγαλυνθή έως των άκρων της γης»;

⁷ Σε οποιαδήποτε μέρος της γης και αν βρίσκωνται κάποιοι από το αποκαταστημένο υπόλοιπο των πνευματικών προβάτων, έχουν την καλή ποίμανσι του Άρχοντος από τη Βηθλεέμ. Η αιτία τούτου είναι όπως αναφέρεται: «Διότι τώρα θέλει μεγαλυνθή έως των άκρων της γης.» Αυτός ενήργησε σύμφωνα με την πρόσκλησι του Ιεχωβά που διατυπώνεται στον Ψαλμό 2:8, και ο Ιεχωβά τού έδωσε τα πέρατα της γης ως, ιδιοκτησία του. Όλα τα εχθρικά έθνη προσπαθούν να εμμείνουν στην εθνική των κυριαρχία περιφρονώντας την παγκόσμια κυριαρχία του Ιεχωβά. Σύντομα θα πρέπει να δώσουν τόπο στον Ποιμένα Άρχοντα από τη Βηθλεέμ. Τότε η βασιλεία του, σαν ένα μεγάλο όρος, θα γεμίση όλη τη γη. Κάτω από τη βασιλεία του όλοι οι προβατοειδείς άνθρωποι της γης θα κατοικούν ειρηνικά για πάντα.

 8. Ποια είναι η ειρήνη στην οποίαν αναφέρεται ο Μιχαίας 5:5 όταν λέγη: «Και ούτος θέλει είσθαι ειρήνη»;

⁸ Ο Άρχων από τον Μεγαλύτερον Οίκον του Άρτου δημιουργεί ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπων με τη δύναμι της ανθρωπίνης θυσίας του που έγινε πριν από δεκαεννέα αιώνες. (Ρωμ. 5:1· Εφεσ. 2:14) Εν τούτοις, όταν ο Μιχαίας 5:5 επροφήτευε: «Και ούτος θέλει είσθαι ειρήνη», ανεφέρετο σ’ ένα άλλο είδος ειρήνης, το είδος της διατηρήσεως ειρήνης και ευημερίας παρά την επίθεσι ενός τρομερού εχθρού. Στην εποχή του Μιχαία, στον όγδοον αιώνα π.Χ., ο εχθρός αυτός ήταν η επιθετική παγκόσμια δύναμις η προς βορράν του Ισραήλ, δηλαδή, η Ασσυρία, που έκειτο στο βόρειο μέρος της κοιλάδας της Μεσοποταμίας.

 9, 10. Πώς η Ασσυριακή παγκόσμιος δύναμις επέδραμε με λύσσα ως λέων εναντίον του Ισραήλ και της πρωτευούσης του Σαμαρείας και εναντίον της πρωτευούσης του Ιούδα Ιερουσαλήμ, αλλά πώς ο Ασσύριος εστάλη πίσω στην τρώγλη του;

⁹ Στον καιρό που ζούσε ο Μιχαίας, η Ασσυριακή παγκόσμιος δύναμις κατέστρεψε το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ με την πρωτεύουσά του Σαμάρεια το 740 π.Χ. Έπειτα από οκτώ έτη, στο δέκατο τέταρτο έτος της βασιλείας του Βασιλέως Εζεκία, ο οποίος εκάθητο στον θρόνο του Δαβίδ, η αγία πόλις Ιερουσαλήμ απειλήθηκε με άλωσι ή καταστροφή από τον υπερήφανον Ασσύριον αυτοκράτορα Σενναχειρείμ. Αυτό έγινε στο 732 π.Χ. Εξορμώντας από την πρωτεύουσά του Νινευή, ο Σενναχειρείμ διήλθε γεμάτος λύσσα σαν λέων τη Μέση Ανατολή. Αλλ’ ο άγγελος του Ιεχωβά απήντησε στις προσευχές του αντιπροσώπου του επάνω στον «θρόνον του Ιεχωβά», του Βασιλέως Εζεκία. Σε μια νύχτα ο άγγελος επάταξε 185.000 από το στράτευμα του Ασσυρίου Σενναχειρείμ και τον εξαπέστειλε πίσω με σπουδή στην ως λέοντος φωλεά του Νινευή, όπου, στην πορεία του χρόνου, εδολοφονήθη. Ο Μιχαίας 5:5, 6, χρησιμοποιώντας τον από βορρά Ασσύριον επιδρομέα ως εικόνα για την εποχή μας, λέγει:

¹⁰ «Και αυτός [ο Άρχων από τη Βηθλεέμ] θέλει είσθαι ειρήνη. Όταν ο Ασσύριος έλθη εις την γην ημών, και όταν πατήση εις τα παλάτια ημών, τότε θέλομεν επεγείρει κατ’ αυτού επτά ποιμένας, και οκτώ άρχοντας ανθρώπων· και θέλουσι ποιμάνει την γην της Ασσυρίας εν ρομφαία, και την γην του Νεβρώδ εν ταις εισόδοις αυτού· και θέλει ελευθερώσει ημάς εκ του Ασσυρίου, όταν έλθη εις την γην ημών, και όταν πατήση εν τοις ορίοις ημών.»

11. (α) Με ποιόν παρομοιάζει ο Ιεζεκιήλ εκείνον που υπηρετεί ο Ασσύριος επιδρομεύς; (β) Ποιος ανέλαβε τον ρόλο του «βασιλέως του βορρά» από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ποιος εχρησίμευσε σ’ αυτόν τον ρόλο πριν από τον πόλεμο;

¹¹ Ο αρχαίος Ασσύριος επιδρομεύς ήταν δούλος του Σατανά ή Διαβόλου. Στην προφητεία του Ιεζεκιήλ, κεφάλαια τριακοστό όγδοο και τριακοστό ένατο, ο Σατανάς ή Διάβολος εικονίζεται ως ο άπληστος, επιθετικός Γωγ του Μαγώγ, ο οποίος επίσης έρχεται από τον μακρινό βορρά. Ο Σατανάς ή Διάβολος είναι αόρατος, διότι είναι το πονηρό πνεύμα που είναι «άρχων του κόσμου τούτου», «ο Θεός του αιώνος τούτου». (Ιωάν. 12:31· 2 Κορ. 4:4, Κείμενον) Αλλά κατ’ εξοχήν αντιπροσωπεύει τον Σατανά ή Διάβολο στη γη σήμερα το επιθετικό, ολοκληρωτικό συγκρότημα εθνών που η προφητεία του Δανιήλ, κεφάλαιο ενδέκατο, προλέγει ως τον «βασιλέα του βορρά». Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το επιθετικό Κομμουνιστικό συγκρότημα οδηγούμενο από την Ερυθρά Ρωσία ανέλαβε τον ρόλο αυτού του προφητικού «βασιλέως του βορρά». Μέσα στην αθεΐα του, στην απληστία του για κοσμοκρατορία, στη δικτατορικότητά του, απειλεί όχι μόνο τον «Χριστιανικό κόσμο», αλλά ειδικά το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ (ή Ιακώβ) του Ιεχωβά και όλους όσοι ενώνονται μαζί του. Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο ρόλος του «βασιλέως του βορρά» επαίζετο από το Ναζί-Φασιστικό συγκρότημα. Ως «βασιλεύς του βορρά» το συγκρότημα αυτό ενήργησε μάλλον προς υπεράσπισιν του Ρωμαιοκαθολικού τμήματος του «Χριστιανικού κόσμου», και για την επανίδρυσι της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Αλλ’ ακόμη και σ’ αυτή τη Ναζι-Φασιστική μεταμφίεσι ο «βασιλεύς του βορρά» ήταν, με φαυλότητα, εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά μέσα στην επικράτεια του και προσεπάθησε να τους καταστρέψη.

12. Πώς ο προπολεμικός «βασιλεύς του βορρά» ενήργησε όμοια με τον Ασσύριον εισβάλλοντας στη γη του λαού του Ιεχωβά;

¹² Όπως ο αρχαίος Ασσύριος επιδρομεύς, ο σύγχρονος «βασιλεύς του βορρά» εισέβαλε στην περιοχή του λαού του Ιεχωβά τον καιρό που ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία στη Γερμανία τον Ιανουάριο του 1933. Τότε δεν ήσαν πολλοί προβατοειδείς σύντροφοι συνδεδεμένοι με το πνευματικό υπόλοιπο, που ήταν τότε γνωστό ως «μάρτυρες του Ιεχωβά» πριν από δύο μόλις χρόνια. Ταυτόχρονα με τον Χίτλερ, η Καθολική Δράσις άρχισε να μαίνεται εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αμερική ιδιαίτερα, όπου η Εταιρία Σκοπιά έχει τα κεντρικά της γραφεία. Αυτή τη φορά το υπόλοιπο των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά δεν απεσύρθη όπως στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΕΠΤΑ ΠΟΙΜΕΝΕΣ, ΟΚΤΩ ΑΡΧΟΝΤΕΣ

13. Με ποιόν τρόπο το υπόλοιπο ήγειρε «επτά ποιμένας» εναντίον του εισβάλλοντος Ασσυρίου;

¹³ Ο Μιχαίας είπε ότι το ίδιο το υπόλοιπο θα έκανε την επίθεσι, λαμβάνοντας την πρωτοβουλία εναντίον των πολιτικοθρησκευτικών δούλων του Γωγ του Μαγώγ, του Σατανά ή Διαβόλου. Από το 1919 ο Ιεχωβά είχε θέσει ορατούς ποιμένας επάνω από τον λαό του, πνευματικούς ποιμένας, στους οποίους είχε εμπιστευθή το ποίμνιο των αφιερωμένων προβάτων του. Αντί, λοιπόν, να υποχωρήση το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ στις διαβολικές καταπατήσεις του συγχρόνου Ασσυρίου εισβολέως, ήγειρε εναντίον του «επτά ποιμένας». Αυτό εσήμαινε τον πλήρη αριθμό των πνευματικών του ποιμένων, διότι ο αριθμός επτά στη Γραφή συμβολίζει τελειότητα, πληρότητα, κυρίως από πνευματική άποψι. Κάτω από τη σύγκρουσι των εναντιουμένων δυνάμεων πολλοί μάρτυρες του Ιεχωβά έπεσαν στον θάνατο.

14. Πώς η προφητεία του Μιχαία δείχνει αν, καθώς η μάχη εξακολούθησε να μαίνεται κατά του Ασσυρίου επιδρομέως, υπήρξε μείωσις στον αριθμό που το υπόλοιπο ετοποθέτησε σε εναντίωσι;

¹⁴ Καθώς η μάχη εξακολουθούσε να μαίνεται εναντίον του ολοκληρωτικού επιδρομέως, πρώτα του στρατοπέδου των Ναζιστών-Φασιστών-Καθολικής Δράσεως, υπήρξε μήπως κάποια μείωσις στον αριθμό εκείνων που είχαν τοποθετηθή στην άμυνα για να σταματήσουν τον ολοκληρωτικόν επιδρομέα εναντίον της καθαράς λατρείας του Ιεχωβά και να μεταφέρουν τη μάχη πάλι στη γη του; Όχι, λέγει η προφητεία του Μιχαία. Το υπόλοιπο του Ιεχωβά θα ήγειρε κάτι καλύτερο από «επτά ποιμένας»· θα ήγειρε «οκτώ άρχοντας ανθρώπων», εκτός ακόμη από το γεγονός ότι ο Άρχων από τη Βηθλεέμ, ο Ιησούς Χριστός, εκτελεί αοράτως ποιμαντικό έργο μεταξύ του υπολοίπου εν ονόματι του Ιεχωβά του Θεού του. Η προφητεία, λοιπόν, του Μιχαία εντείνει τον χαμηλό αριθμό «επτά» με το να χρησιμοποιή αμέσως έπειτα τον μεγαλύτερο αριθμό «οκτώ», για να δείξη ότι ήταν ένας σημαντικός αριθμός και ότι δεν υπήρχε ελάττωσις ποιμένων ή αρχόντων, δηλαδή, αφιερωμένων ανθρώπων που λαμβάνουν την ηγεσία.—Παράβαλε Εκκλησιαστής 11:2.

15. Ποια αλλαγή στην ταυτότητα του «βασιλέως του βορρά» επέφερε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, και τι έγινε για να σταματήσουν οι επιθέσεις του εναντίον της καθαράς θεοκρατικής λατρείας;

¹⁵ Η μάχη εναντίον του συγχρόνου Ασσυρίου επιδρομέως υπό την αόρατη ηγεσία του Γωγ του Μαγώγ εξακολούθησε πέρα από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο 1945. Σ’ αυτόν τον πόλεμο ο «βασιλεύς του βορρά» υπό τον μανδύαν του Ναζισμού και Φασισμού ηττήθη. Αλλά η Καθολική Δράσις παρέμεινε, και είναι ακόμη συνεταίρος του «βασιλέως του βορρά». Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Καθολική Δράσις έχει στο πλευρό της εναντίον του πνευματικού υπολοίπου του Ιεχωβά τον «βασιλέα του βορρά» σε μια νέα μεταμφίεσι, τη μεταμφίεσι των ιμπεριαλιστών του ολοκληρωτικού Κομμουνιστικού κόσμου. Εναντίον αυτών το υπόλοιπο ήγειρε και έθεσε σε δράσι προς τα εμπρός τους θαρραλέους πνευματικούς ποιμένας, τους πνευματικούς άρχοντας, των προβάτων του Θεού, για να σταματήσουν όλες τις καταπατήσεις της καθαράς θεοκρατικής λατρείας του Ιεχωβά και της διακηρύξεως του αγγέλματος της Βασιλείας του.

16. Πώς εποίμαναν τη συμβολική Ασσυρία, τη γη του Νεβρώδ, με την ρομφαίαν και στις εισόδους της;

¹⁶ Εποίμαναν μήπως αυτή τη σύγχρονη «γην της Ασσυρίας» με ρομφαία ή τη «γην του Νεβρώδ», όπως καλείται επίσης η Ασσυρία, «εν ταις εισόδοις αυτού»; Ναι, με την «μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο λόγος του Θεού», η Γραφή. (Εφεσ. 6:17) Ο ολοκληρωτικός Κομμουνιστικός «βασιλεύς του βορρά» δεν τους ετρόμαξε όπως δεν τους είχε τρομάξει και ο συνδυασμός των Ναζιστών-Φασιστών-Καθολικής Δράσεως. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα οι μάρτυρες του Ιεχωβά επροχώρησαν από τη δράσι των σε εξήντα εννέα χώρες για να δρουν σήμερα σε εκατόν ογδόντα πέντε χώρες. Η δράσις των και η οργάνωσίς των εξακολουθούν να επεκτείνωνται ακόμη και πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και κάτω από δικτατορικές κυβερνήσεις, επισείοντας τον όμοιον με μάχαιραν λόγον του Θεού σε πάνω από εκατόν πενήντα γλώσσες.

17. Γιατί η μάχη πρέπει ακόμη να προχωρήση, και με ποια διανοητική άποψι;

¹⁷ Η τελική επίθεσις του συγχρόνου Ασσυρίου δεν έλαβε ακόμη χώραν. Η μάχη πρέπει ακόμη να προχωρήση, χωρίς σκέψι ήττης, αλλά με τη βεβαιότητα της νίκης. Ο όμοιος με μάχαιραν λόγος του Θεού πρέπει να εξακολουθήση να διαδίδεται. Δεν έχει λάβει χώραν η γενική επίθεσις του σατανικού Γωγ του Μαγώγ, στην οποίαν αυτός θα χρησιμοποιήση τον σύγχρονον Ασσύριον επιδρομέα του σε μια υπέρτατη προσπάθεια εναντίον εκείνων, οι οποίοι στέκουν πιστά στο πλευρό του Άρχοντος από τη Βηθλεέμ ως του δικαιωματικού Άρχοντος όλης της γης, και οι οποίοι, συνεπώς, κηρύττουν τολμηρά τα αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού.

18. Πότε θα επιτελεσθή η τελική απελευθέρωσις από τον Άρχοντα από τη Βηθλεέμ;

¹⁸ Ο Άρχων από τη Βηθλεέμ έχει ήδη επιτελέσει θαυμαστές απελευθερώσεις τον λατρευτών του Θεού του Ιεχωβά. Η πιο μεγάλη απελεθέρωσις, η πλήρης απελευθέρωσις, είναι ακόμη μέλλουσα. Αυτή θα γίνη όταν ο σύγχρονος Ασσύριος θα ενωθή με τον Γωγ του Μαγώγ στην τελική, γενική του επίθεσι με κάθε τι που έχει, ορατό και αόρατο, εναντίον της οργανώσεως των λατρευτών του Ιεχωβά. Τότε ο Ασσύριος αυτός θ’ αποδείξη ότι δεν είναι καλύτερος από τον Σενναχειρείμ των αρχαίων χρόνων που είχε υπέρμετρη εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

19. Τότε, με ποιους εκτός από τον Ασσύριον επιδρομέα θα λογαριασθή ο Άρχων από τη Βηθλεέμ, και με ποια ενέργεια;

¹⁹ Από την ουράνια θέσι Του μάχης ο Άρχων από τη Βηθλεέμ πατάσσει τον Ασσύριον επιδρομέα και όλες τις ορδές του στη μάχη του Αρμαγεδδώνος, τον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Όχι μόνο αυτό, αλλά και θα δεσμεύση τις αόρατες δυνάμεις που είναι πίσω από τον Ασσύριον επιδρομέα, δηλαδή, τον Σατανά ή Διάβολο και όλους τους δαίμονάς του. Θα τους ρίψη μέσα στην άβυσσο μιας ομοίας με θάνατο αδρανείας και αδυναμίας στα χίλια χρόνια της ευλογημένης βασιλείας του επάνω στο ανθρώπινο γένος.

ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ

20, 21. (α) Απορροφάται το υπόλοιπο μόνο στην ώθησι της επιθέσεως εναντίον των φρουρίων του ολοκληρωτισμού; (β) Πότε, λοιπόν, εκπληρώνεται το Μιχαίας 5:7 όσον αφορά την δρόσον;

²⁰ Εν τω μεταξύ το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ (ή Ιακώβ) δεν απορροφάται εντελώς στο να ωθή την επίθεσι εναντίον των φρουρίων του ολοκληρωτισμού καθώς αποπειράται πονηρά να εξαλείψη την καθαρά λατρεία του Ιεχωβά από τη γη. Σύμφωνα με την εντολή που έλαβαν από τον Θεόν των, έχουν να εκτελέσουν το πιο εποικοδομητικό έργο από κάθε άλλο έργο που εκτελείται στη γη σήμερα.

²¹ Ο προφήτης Μιχαίας (5:7, ΜΝΚ), αφού μιλή για την επιτυχή των αντίστασι στον επιθετικό εχθρό και για τη στροφή της μάχης πίσω στη δική του χώρα, λέγει: «Και το υπόλοιπον του Ιακώβa θέλει είσθαι εν μέσω λαών πολλών ως δρόσος από του Ιεχωβά, ως ρανίδες επί χόρτον, όστις δεν προσμένει παρά ανθρώπου, ουδέ ελπίζει επί υιούς ανθρώπων.» Η προφητεία αυτή δεν εφαρμόζεται στο υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ (ή Ιακώβ) για πρώτη φορά στον δίκαιο νέο κόσμο αφού επέζησε το υπόλοιπο από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, όπως επιστεύετο κάποτε.b Εκπληρώνεται τώρα, και ήταν υπό εκπλήρωσιν από την απελευθέρωσι του υπολοίπου στο 1919.

22. Εν σχέσει με τη γη του αρχαίου Ισραήλ, γιατί είναι πολύ κατάλληλη η χρήσις της εικόνος της «δρόσου»;

²² Η γη του αρχαίου Ισραήλ εξηρτάτο πολύ από τη δρόσο παρά του Ιεχωβά καθώς και από τις βροχές. Οι βροχές ήρχοντο κατά τη χειμερινή εποχή των, από τον μήνα Οκτώβριο έως και τον Μάρτιο, έτσι ώστε υπήρχαν οι βροχές του φθινοπώρου και οι βροχές της ανοίξεως. (Ιωήλ 2:23· Ιάκ. 5:7) Από τον Απρίλιο μέχρι και του Σεπτεμβρίου υπήρχε μια περίοδος ανομβρίας. Η γη θα εξηραίνετο τελείως και η βλάστησις θα εμαραίνετο εντελώς, αν δεν υπήρχαν οι βαριές δροσιές που έπεφταν τη νύχτα, στο ψυχρό μέρος του ημερονυκτίου. Η δρόσος εσχημάτιζε και ενεπότιζε τη βλάστησι στη διάρκεια των μηνών Απριλίου και Μαΐου και Αυγούστου και Σεπτεμβρίου. Τίποτε δεν αναφέρεται ότι συνέβαινε στη διάρκεια του Ιουνίου και του Ιουλίου.

23. Ποια Γραφικά εδάφια μιλούν για το βάρος της πτώσεως δρόσου;

²³ Η δρόσος έτσι εχρησίμευε για να σώζη τις συγκομιδές. Αυτή, εξ άλλου, έσωζε ζωές και συντελούσε σε αφθονία και ευημερία σε μια αγροτική χώρα. Τόσο βαριά ήταν η δρόσος, ώστε κάποτε όταν ο Κριτής Γεδεών έβαλε μαλλί προβάτου επάνω στο έδαφος τη νύχτα για να δοκιμάση τον Ιεχωβά Θεό ως τον Δημιουργό της Δρόσου, το επόμενο πρωί «επίεσε τον πόκον, και εξέθλιψε δρόσον εκ του πόκου, λεκάνην πλήρη ύδατος.» (Κριτ. 6:38) Όταν ο ποιμήν εραστής της Σουλαμίτιδος κόρης ήλθε τη νύχτα να την επισκεφθή, είπε: «Η κεφαλή μου εγέμισεν από δρόσου, οι βόστρυχοί μου από ψεκάδων της νυκτός.»—Άσμ. Ασμ. 5:2· 6:13.

24. (α) Τι εφανερώνετο με την κατακράτησι ή την παροχή δρόσου στη γη του Ισραήλ; (β) Με ποιον τρόπο, λοιπόν, επρόκειτο το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ να είναι ως δρόσος από τον Ιεχωβά;

²⁴ Όταν ο Θεός κατηράσθη τη γη του Ισραήλ στις ημέρες του Βασιλέως Αχαάβ, ο προφήτης Ηλίας είπε: «Δεν θέλει είσθαι τα έτη ταύτα δρόσος, και βροχή, ειμή δια του λόγου του στόματός μου.» (1 Βασ. 17:1) Όταν ο Ιεχωβά κατηράσθη τη γη επειδή οι κάτοικοί της παρέλειψαν ν’ ανοικοδομήσουν τον ναό του στην Ιερουσαλήμ, είπε σ’ αυτούς: «Ο ουρανός απέκλεισεν από σας την δρόσον αυτού, και η γη απέκλεισε τον καρπόν αυτής· και εκάλεσα ανομβρίαν επί την γην.» (Αγγαίος 1:10, 11) Όταν υπεσχέθη να ευλογήση το υπόλοιπο για την ανοικοδόμησι του ναού του, ο Ιεχωβά είπε: «Η γη θέλει δώσει τα γεννήματα αυτής, και οι ουρανοί θέλουσι δώσει την δρόσον αυτών.» (Ζαχ. 8:12) Αυτός είναι, να το πούμε έτσι, ο ‘πατήρ της βροχής’ και εκείνος που ‘γεννά τας σταγόνας της δρόσου’. (Ιώβ 38:28) Όταν, λοιπόν, ο Μιχαίας προείπε ότι το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ (ή Ιακώβ) θα ήταν ως δρόσος από του Ιεχωβά, εννοούσε ότι αυτοί θα ήσαν ευλογία από τον Θεό στους ανθρώπους, σ’ έναν καιρό συνεχούς καύσωνος.

25, 26. (α) Με ποιον τρόπο ο καιρός αυτός είναι καυστικός για τα έθνη, και ποιοι είναι εκείνοι που λαμβάνουν την αναψυχή στον καιρόν αυτόν; (β) Πώς το υπόλοιπο εξαπλώνει συμβολική δρόσο επάνω σ’ αυτούς, και πώς αυτή διαφέρει από τα σύγχρονα μέσα πολέμου;

²⁵ Αυτός είναι καυστικός καιρός για τα κοσμικά έθνη. Όχι ότι έχουν συνεχώς «θερμόν πόλεμον», αλλά η καυστικότης της αγανακτήσεως, της καταγγελίας και της οργής του Ιεχωβά είναι εναντίον των λόγω της εναντιώσεώς των στη βασιλεία του δια του Χριστού, που την φανερώνουν μισώντας και καταδιώκοντας τους μάρτυράς Του. Επομένως μόνο εκείνα τα άτομα που δέχονται τη μαρτυρία της Βασιλείας που δίδεται τώρα και στρέφονται σ’ αυτήν ως τη μόνη ελπίδα του ανθρωπίνου γένους, λαμβάνουν αναψυχή από το πνευματικό υπόλοιπο. Το θεωρούν ως δρόσον ευλογίας από τον Ιεχωβά Θεό.

²⁶ Μεταξύ αυτών το υπόλοιπο διαδίδει τη δρόσο της αληθείας του Θεού—Ω τόσο ήπια! Είναι όπως είπε ο προφήτης Μωυσής: «Ο λόγος μου θέλει καταβή ως η δρόσος, ως η ψεκάς επί την χλόην, και ως ο όμβρος επί τον χόρτον· διότι θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά.» (Δευτ. 32:2, 3, ΜΝΚ) Ω πόσο αναψυκτικό είναι τούτο για τους ανθρώπους που εξηραίνοντο από δίψα για την εύνοια και τη βασιλεία του Θεού! Πόσο ζωαπάροχο είναι αυτό, επειδή η δρόσος αυτή είναι πράγματι ο ‘λόγος της ζωής’! (Φιλιππησ. 2:16) Δεν είναι θανατηφόρος τέφρα που προέρχεται από την έκρηξι φονικών ατομικών βομβών ή υδρογονικών βομβών ή την έκχυσι δηλητηριωδών αερίων και βακτηριολογικών δόσεων. Αυτή η ζωοπάροχη δρόσος από τον Θεό καταλήγει στην αγαθότητα και ευχαρίστησι αδελφικής ενότητος και ειρήνης. «Είναι», λέγει ο Ψαλμός 133:3 (ΜΝΚ), «ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών διότι εκεί διώρισεν ο Ιεχωβά την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος.»

27. Ποια υπεύθυνη ενέργεια αναλαμβάνουν αυτοί και σαν τι γίνονται οι ίδιοι, και σε ποια έκτασι;

²⁷ Οι προβατοειδείς άνθρωποι που δέχονται με ευγνωμοσύνη το πνευματικό υπόλοιπο ως «δρόσον από του Ιεχωβά», αναζωογονούνται. Η δίψα των για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και μια τελεία κυβέρνησι ικανοποιείται. Αφιερώνονται στον Ιεχωβά Θεό τον μέγαν Δημιουργόν της Δρόσου και Δημιουργόν της Βροχής. Κατόπιν ενώνονται με αυτό το «υπόλοιπον του Ιακώβ» στη μετάδοσι του «λόγου της ζωής» σε άλλους. Ενεργώντας έτσι, γίνονται οι ίδιοι ως σταγόνες δρόσου σε άλλους αποξηραμμένους σε όλη τη γη. Επειδή υπάρχει ένας αναρίθμητος «πολύς όχλος» προβατοειδών ατόμων που το πράττουν αυτό, γίνονται αμέτρητοι, όπως οι σταγόνες της δρόσου—2 Σαμ. 17:11, 12.

28. Πώς, λοιπόν, συμμετέχουν στην εκπλήρωσι του Ψαλμού 110:3;

²⁸ Με τις εκατοντάδες των χιλιάδων των σήμερα έγιναν σαν ενισχύσεις στο πνευματικό υπόλοιπο διακηρύττοντας τη Βασιλεία. Πρόθυμα προσφέρονται, όπως έκαμε και το υπόλοιπο, σ’ αυτή την ημέρα που ο ενθρονισμένος Βασιλεύς του Ιεχωβά κυβερνά εν μέσω των εχθρών του. Με ωραία περιγραφή τούτου, ο Ψαλμός 110:3 λέγει στον Βασιλέα του Ιεχωβά: «Ο λαός σου θέλει είσθαι πρόθυμος εν τη ημέρα της δυνάμεώς σου, εν τω μεγαλοπρεπεί αγιαστηρίω αυτού· οι νέοι σου θέλουσιν είσθαι εις σε ως η δρόσος [κατά τον αριθμόν], η εξερχομένη εκ της μήτρας της αυγής.»

29. (α) Έως πότε πρέπει να προχωρήση αυτό το ζωοπάροχο έργο, και πώς; (β) Ποια ιδιότητα πρέπει να εκδηλώσωμε τώρα εκτελώντας αυτό το έργο, και πότε ειδικώς θα έχωμε ανάγκη να την εξασκήσωμε;

²⁹ Ώσπου να εκκαυθή σε φλόγες η ανερχόμενη θερμότης της οργής του Ιεχωβά στο πυρ ‘του πολέμου της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’ και να καταναλώση όλους τους εχθρούς της βασιλείας του δια του Χριστού, αυτό το αναψυκτικό ζωοπάροχο έργο με τον «λόγον της ζωής» πρέπει να προχωρήση, καθώς προσκαλούμε τους ανθρώπους στον συμβολικόν «ποταμόν ύδατος της ζωής», λέγοντας: «Ελθέ· και, Όστις διψά, ας έλθη· και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.» (Αποκάλ. 22:17) Αλλά σ’ αυτές τις ημέρες του διεθνούς μίσους και εναντιώσεως, το έργο αυτό που απομακρύνει τον καύσωνα της οργής του Θεού από τους προβατοειδείς που μεταστρέφονται απαιτεί θάρρος. Ας ενθυμούμεθα, λοιπόν, ότι αυτή είναι η ημέρα της στρατιωτικής δυνάμεως του κεχρισμένου Βασιλέως. Αυτός αντιμετωπίζει τις συναγόμενες στρατιές των εθνών, που συναθροίζονται από τον Γωγ του Μαγώγ, τον Σατανά ή Διάβολο, στο πεδίον της μάχης που ονομάζεται Αρμαγεδδών. (Αποκάλ. 16:14, 16) Η τελική επίθεσις του συγχρόνου Ασσυρίου υπό τον Γωγ του Μαγώγ ασφαλώς θα εκδηλωθή, όταν το επιτρέψη ο Παντοδύναμος Θεός. Τότε θα μπούμε στην πιο κρίσιμη δοκιμασία πίστεως και αφοσιώσεως. Πρέπει να έχετε θάρρος τώρα, αλλά τι θα γίνη τότε; Θα έχωμε θάρρος τότε.

30. Πώς το Μιχαίας 5:8, 9 είναι μια βεβαίωσις ότι θα έχωμε θάρρος τότε;

³⁰ Το Μιχαίας 5:8, 9 είναι η βεβαίωσίς μας γι’ αυτό, διότι λέγει: «Και το υπόλοιπον του Ιακώβ [ή Ισραήλ] θέλει είσθαι μεταξύ εθνών, εν μέσω λαών πολλών, ως λέων μεταξύ κτηνών του δρυμού, ως σκύμνος μεταξύ ποιμνίων προβάτων, όστις διαβαίνων καταπατεί, και διασπαράττει, και δεν υπάρχει ο ελευθερών. Η χειρ σου θέλει υψωθή επί τους εναντίους σου, και πάντες οι εχθροί σου θέλουσιν εκκοπή.»

31. (α) Πώς ο Άρχων από τη Βηθλεέμ αντιπαραβάλλεται προς τον όμοιον με λέοντα Ασσύριον επιδρομέα; (β) Πώς ο λαός του Ιεχωβά από το 1919 υπήρξε ως λέων μεταξύ εθνών, και πώς πρέπει να κρατήσωμε τις καρδιές μας στο μέλλον;

³¹ Ο σύγχρονος ολοκληρωτικός «Ασσύριος» έρχεται από την πρωτεύουσα των λεόντων που προεικονίσθη από την αρχαία Νινευή. (Ναούμ 2:11, 12) Αλλά ο Αρχηγός μας είναι ο Άρχων από τη Βηθλεέμ, ο Βασιλεύς ο μεγαλύτερος από τον Δαβίδ, ο οποίος, ως ποιμενόπαις, εφόνευσε λέοντα με τη βοήθεια του Ιεχωβά. (1 Σαμ. 17:34 -37) Είναι ο ίδιος ο «λέων όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα, η ρίζα του Δαβίδ», και δεν γνωρίζει φόβο. (Αποκάλ. 5:5) Από το 1919 το «υπόλοιπον» ή οι υπολειπόμενοι του πνευματικού Ισραήλ ήσαν ως λέων μεταξύ εθνών. Υπήκουσαν άφοβα στην εντολή του Ιεχωβά μέσω του Χριστού του και εκήρυξαν ‘τούτο το ευαγγέλιον της εγκαθιδρυμένης βασιλείας Του σε όλη την οικουμένη για μαρτυρία σε όλα τα έθνη’. Υπήρξαν απτόητοι από το μίσος, την εναντίωσι και τον διωγμό, τόσο του προφητικού «βασιλέως του βορρά», όσο και του «βασιλέως του νότου». (Δαν. 11:40-45) Οι εκατοντάδες χιλιάδων αφιερωμένων, βαπτισμένων συντρόφων από όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες, επέδειξαν, επίσης, με το πνεύμα του Ιεχωβά, θάρρος και αφοβία σαν λέοντος. Στο μέλλον ας μη δειλιάσουν ποτέ οι καρδιές μας από φόβο για τους ελιγμούς και τους αριθμούς των θηριωδών εχθρών μας.

32. (α) Για ποιους η ημέρα του Ιεχωβά θα είναι τρομερή; (β) Σύμφωνα με το Μιχαίας 5:9, τι μας νεύει να προχωρήσωμε προς τα εμπρός, και κινούμενοι προς τα εμπρός με τι θα γίνωμε περισσότερο ακόμη όμοιοι;

³² Καθώς μπαίνομε σύντομα στη μεγάλη ημέρα του Ιεχωβά, αυτή θα είναι τρομερή μόνο για τους εχθρούς μας, διότι η από τον Ιεχωβά εκτέλεσις της κρίσεώς Του για καταστροφή θα είναι εναντίον των, όχι εναντίον μας. Η χειρ του θα υψωθή σε θρίαμβο υπεράνω των εναντίων του, και όλοι αυτοί οι εχθροί Του θα εκκοπούν. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι το χέρι του άφοβου υπολοίπου και των συντρόφων του θα υψωθή τότε σε νίκη υπεράνω των αντιπάλων μας, και όλοι αυτοί οι εχθροί μας θα εκκοπούν. Η νίκη μάς νεύει να προχωρήσωμε προς τα εμπρός στην περαιτέρω διακονία της Βασιλείας που βρίσκεται μπροστά μας σε όλα τα έθνη υπό την ηγεσία του ‘λέοντος όστις είναι εκ της φυλής Ιούδα’. Αυτός λέγει «ακολούθει μοι». Ακολουθώντας τον, θα γίνωμε πιο αναρίθμητοι ακόμη, σαν τις σταγόνες της δρόσου, και θα είμεθα μια αναψυκτική ευλογία από τον Ιεχωβά Θεό μεταξύ πολλών λαών για την αιωνία των ζωή στον δίκαιο νέο Του κόσμο.

[Υποσημειώσεις]

Είσθε Λογικός εν Σχέσει με τη Θρησκεία;

 1, 2. Ποια είναι η στάσις μερικών ατόμων εν σχέσει με τη θρησκεία;

ΣΗΜΕΡΑ, πολλοί άνθρωποι, όταν απευθυνθή κανείς σ’ αυτούς εν σχέσει με τη θρησκεία, λέγουν: «Είμαι απασχολημένος. Δεν έχω καιρό να συζητήσω για τη θρησκεία. Επήγα στην εκκλησία αυτή την εβδομάδα και αυτό είναι αρκετό.» Άλλοι φρονούν ότι η θρησκεία είναι αυστηρώς ατομική υπόθεσις και ότι, ενώ άλλα πράγματα, ακόμη και η πολιτική, μπορούν να συζητούνται, μια συζήτησης για τη θρησκεία είναι δυσάρεστη και απαγορευμένη.

² Είναι λογική αυτή η στάσις για να την λάβωμε; Είναι πρακτική και πραγματικά σοφή; Είναι η θρησκεία κάτι που μπορούμε να το έχωμε χωριστά από την καθημερινή μας ζωή και τις πράξεις μας και που δεν θα επηρεάση τη συνομιλία μας; Ποια στάσις εν σχέσει με τη θρησκεία είναι λογική;

 3. Ποια υπεροχή επάνω από τα κατώτερα ζώα δίνει στον άνθρωπο η ικανότης να λογικεύεται;

³ Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να λογικεύεται. Με το λογικό του μπορεί να συγκεντρώνει γεγονότα μ’ ένα εύτακτο τρόπο, να κατανοή, να οικοδομή επάνω στη δική του γνώσι και επάνω στη συσσωρευμένη γνώσι των προπατόρων του και να προοδεύη. Τα κατώτερα ζώα δεν έχουν αυτή την ικανότητα. Μια αγελάδα μπορεί να βλέπη τα πράγματα που είναι γύρω της, αλλά μπορεί να αντλή—αν θα ήταν και τούτο δυνατόν—ολίγα μόνο συμπεράσματα απ’ αυτά. Δεν είναι πιο προχωρημένη στη γνώσι και κατανόησι του σύμπαντος από όσο ήσαν οι πρόγονοί της πριν από χιλιάδες χρόνια.

 4. Για ποιους σκοπούς πρέπει ο άνθρωπος να χρησιμοποιή την ικανότητα να λογικεύεται, και ποια είναι η πιο σπουδαία χρήσις της ικανότητος αυτής;

⁴ Ο άνθρωπος ασφαλώς έχει μεγάλη υπεροχή λόγω της ικανότητός του να λογικεύεται. Γιατί, λοιπόν, να μη χρησιμοποιή αυτή τη δύναμι της λογικεύσεως σε κάθε κατεύθυνσι προσπαθείας; Πλείστα άτομα θα αναγνωρίσουν ότι αν κάποιος επιθυμή να επιτύχη σε μια επιχείρησι, εμπόριο ή επάγγελμα, πρέπει πρώτα να έχη γνώσι της επιχειρήσεως αυτής. Πρέπει να έχη σοφία, διάκριση και οξύνοια. Πρέπει διαρκώς να χρησιμοποιή την ικανότητά του για λογίκευσι. Πόσο πολύ μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να λογικεύεται σ’ εκείνα τα πράγματα που σημαίνουν τη ζωή του, την ευτυχία και την ευημερία, και αυτού του ιδίου και της οικογενείας του! Στα ζητήματα κανόνων και αρχών και στη θρησκεία του πρέπει να είναι λογικός, γεμάτος διάκρισι, οξύνους και πρακτικός.

 5. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος, με το να μην είναι λογικός, να εργάζεται σκληρά για επιτυχία και όμως να μην έχη επιτυχία;

⁵ Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας. Είναι σε θέσι να ικανοποιή τις υλικές ανάγκες της οικογενείας του και μπορεί να φροντίζη ν’ αποκτά η οικογένειά του τα καλύτερα πράγματα. Κυττάζει προσεκτικά την ποιότητα των πραγμάτων που προμηθεύει στην οικογένειά του. Δαπανά κατ’ ουσίαν όλο τον καιρό του στην εργασία του και στο να κάνη αυτές τις προμήθειες. Αλλά συγχρόνως μπορεί ν’ αφήνη την εκπαιδεύση σε ζωτικά ζητήματα πίστεως, ζωής και θρησκείας—την πνευματική ευημερία της οικογενείας του—σε άλλους. Μπορεί να πληρώνη άλλους για να φροντίζουν γι’ αυτά μάλλον παρά να τα επιμελήται ο ίδιος. Αυτός είναι, παρ’ όλη την «επιτυχία» του, παράλογος και αποδεικνύει ότι δεν έχει πραγματική επιτυχία. Τα υλικά πράγματα, περιλαμβανομένης ακόμη και μιας κοσμικής εκπαιδεύσεως, δεν εξασφαλίζουν πραγματική επιτυχία.

 6. Λόγω ποιας παράλογης πορείας είναι πολλές οικογένειες δυστυχείς;

⁶ Πολλές οικογένειες είδαν τα τέκνα των, για τα οποία έκαμαν καλές υλικές προμήθειες, ακόμη και εκπαιδευτικές, να γίνωνται πταίσται και παραβάται. Τα τέκνα αυτά είναι πνευματικώς χρεωκοπημένα λόγω της ελλείψεως λογικότητος στους γονείς των που παραμέλησαν την πνευματική των διαπαιδαγώγησι. Μερικά μπορεί να μην είχαν καμμιά θρησκεία. Σε άλλες περιπτώσεις το τέκνα εδέχθησαν, χωρίς λογίκευσι, τη θρησκεία των γονέων των, ή ίσως επετράπη σ’ αυτά να κάμουν τη δική των εκλογή, αλλά είτε αυτή η θρησκεία ή πορεία ενεργείας τα ωδηγούσε αληθινά στο δρόμο της λατρείας του Θεού και στην αποδοχή δικαίων κανόνων είτε όχι, τούτο δεν ήταν προϊόν λογικεύσεως. Οι γονείς αυτοί δεν εσυλλογίσθησαν αρκετά βαθιά για να δουν ότι η θρησκεία είναι ένα σοβαρό πράγμα, κάτι για το οποίο πρέπει να μιλούν διαρκώς και να δίνουν παράδειγμα, και ότι πρέπει να υπακούουν στην εντολή της Γραφής που λέγει: «Θέλεις διδάσκει αυτούς [τους λόγους του Θεού] επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.» Αυτοί, αν εκύτταζαν πίσω με υγιά λογίκευσι, θα μπορούσαν να δουν ότι η αποτυχία των έγκειται στο ότι δεν ‘εξέθρεψαν [τα τέκνα των] εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά’.—Δευτ. 6:7· Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ.

 7. Ποια, συνεπώς, είναι η ορθή στάσις απέναντι της θρησκείας, με ποιο αποτέλεσμα;

⁷ Είναι, συνεπώς, η πορεία της σοφίας για σας το να είσθε λογικός εν σχέσει με τη θρησκεία, πράγματι, να μεταχειρίζεσθε όλη τη λογίκευσι που μπορείτε σ’ αυτό το ζωτικό ζήτημα. Πρέπει να είσθε πάρα πολύ πρόθυμος και ευτυχής να λογικεύεσθε γι’ αυτήν με άλλους, όχι μόνο για να βεβαιώνεστε ότι η πορεία σας είναι ορθή, αλλά και για να μπορήτε να βοηθήτε άλλους. Αποβλέποντας στον λόγον του Θεού ως βάσι για λογίκευσι και κάνοντας τούτο μαζί με άλλους, θα ευλογηθήτε από τον Θεό και θα λάβετε την εκτίμησι και αγάπη των ανθρώπων που σκέπτονται ορθά.—Μαλαχ. 3:16.

Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ Η ΟΡΘΗ ΧΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΙΚΟΥ ΜΑΣ

 8. Πώς έλαβε ο άνθρωπος δύναμι λογικεύσεως; Δώστε απόδειξι.

⁸ Πώς και από ποια πηγή έλαβε ο άνθρωπος αυτό το πολύτιμο δώρο, το λογικό του; Λαμβάνοντας κανείς την απάντησι στο ερώτημα αυτό, μπορεί να καθορίση πώς πρέπει να χρησιμοποιήται το λογικό, και σε τι θα καταλήξη η κατάλληλη χρήσις του. Ο άνθρωπος αρχικά επροικίσθη με τη δύναμι της λογικεύσεως από τον Δημιουργό του. Δεν εξελίχθη δια μέσου χιλιετηρίδων χρόνου και δεν ανέπτυξε βαθμιαίως αυτή τη δύναμι. Οι ανακαλύψεις αρχαιολόγων φανερώνουν ότι εκεί που ανευρίσκονται παλαιότατες αποδείξεις της κατοικίας του ανθρώπου, υπάρχει ένας πολύπλοκος πολιτισμός και επομένως ο άνθρωπος είχε λογική δύναμι ευθύς εξ αρχής. Το αρχαιότερο ιστορικό βιβλίο του ανθρώπου, η Γραφή, μας λέγει ότι ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ είχε αυτή την ικανότητα. Το υπόμνημα αυτό δείχνει ότι στον άνθρωπο επρόκειτο να δοθή κυριαρχία επάνω στα κατωτέρα ζώα. Σε αρμονία με τούτο έλαβε το προνόμιο να παρατηρή αυτά τα ζώα, να λογικεύεται όσον αφορά τις συνήθειές των και τα χαρακτηριστικά των, και να τα ονομάζη κατάλληλα. Παρατηρώντας αυτά τα πλάσματα και τις παραγωγικές των κατευθύνσεις, ελογικεύθη πάνω στο γεγονός ότι ως ένα διάστημα δεν ευρίσκετο βοηθός ή συμπλήρωμα γι’ αυτόν.—Γέν. 1:28· 2:18-20.

 9. (α) Πώς η κατάλληλη λογίκευσις ήταν ευεργετική για τον Αδάμ; (β) Πώς, λοιπόν, αυτό το λογικό πλάσμα έφθασε να έχη καταστρεπτικό τέλος;

⁹ Έτσι βλέπομε ότι ο Ιεχωβά Θεός ο Δημιουργός έδωσε στον άνθρωπο το δώρο της λογικεύσεως. Αυτό κατέστησε ικανόν τον άνθρωπο να αντλή συμπεράσματα από τα γεγονότα που παρατηρούσε, να τα συγκρίνη και να κατανοή και εφαρμόζη τις πληροφορίες που του εδίδοντο από τον Δημιουργό του. Τον κατέστησε ικανόν να χρησιμοποιή καλόν κοινόν νουν μ’ ένα πρακτικό τρόπο για την ευημερία του. Τον κατέστησε ικανόν να βλέπη καθαρά τη σχέσι του προς τον Δημιουργό του, τον Ιεχωβά Θεό. Ανεγνώρισε την υποτέλειά του στον Θεό, όπως κατεδείχθη από τις ρητές οδηγίες που έδωσε στη σύζυγό του Εύα σχετικά με τον νόμον του Θεού που αφορούσε τη βρώσι του καρπού του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. (Γέν. 2:17· 3:2, 3) Ο Αδάμ ήταν έτσι ευτυχής και σε ειρήνη με τον Θεό και σε αρμονία με όλη την κτίσι. Μόνο αργότερα, όταν αγνόησε την αληθινή κατάστασι των πραγμάτων, τα γεγονότα, καθώς και τα πράγματα που απεκαλύφθησαν σ’ αυτόν από τον Θεό, εγκατέλειψε τη λογίκευσι και έγινε παράλογος, αντικαθιστώντας τη λογίκευσι με μια ψευδή λογική που υπεκινείτο από επιθυμία μάλλον παρά από τον ορθόν λόγον.—Ιάκ. 1:14, 15.

10. Τι σημαίνει λατρεία του Θεού εν πνεύματι και αληθεία;

¹⁰ Ο Ιησούς είπε ότι ο άνθρωπος πρέπει να λατρεύη τον Θεό «εν πνεύματι και αληθεία». (Ιωάν. 4:23, 24) Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να λατρεύη τον Θεό με το να εφαρμόζη τη λογική του ικανότητα εντελώς στα φυσικά, υλικά πράγματα που βλέπει· αλλά, με το να βλέπη αυτά τα πράγματα, πρέπει να κατανοήση ότι ο Θεός υπάρχει, ότι είναι αόρατος, όχι υλικός αλλά πνεύμα, πολύ υπέρτερης νοημοσύνης, και ότι εμείς ως πλάσματά του πρέπει να βασιζώμεθα σ’ αυτόν για αποκάλυψι των σκοπών του. Ορθή λογίκευσις πρέπει να οδηγήται από τον Θεό. Λατρεία του Θεού «εν αληθεία» σημαίνει ν’ ακολουθούμε μια πορεία με πίστι και άσκησι θρησκείας που είναι σε αρμονία με την πραγματική κατάστασι των πραγμάτων, όχι σε αντίθεσι προς αυτά, όχι σύμφωνα με τη φαντασία ή την ιδιωτική φιλοσοφία ενός ατόμου. Πρέπει να δεχθούμε τον Θεόν ως Θεόν αληθείας, αναγνωρίζοντας τους νόμους του Δημιουργού, τόσο τον φυσικό νόμο, όσο και εκείνον που διέπει την ηθική και πνευματική πορεία του ανθρώπου, καθώς περιγράφεται στην Αγία Γραφή.—Παροιμ. 3:5· 1 Κορ. 2:10.

11. Ποια γεγονότα και αρχές θ’ αποκαλυφθούν σ’ εκείνον που χρησιμοποιεί τη λογική του ικανότητα με τον κατάλληλο τρόπο;

¹¹ Εκείνοι, που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τη λογική των ικανότητα, θα εύρουν ότι ο Θεός επρομήθευσε αφθονία αποδείξεων για να βοηθήση τον στοχαστή να πιστοποιήση (1) ότι ο Θεός υπάρχει και (2) ότι οι πρωταρχικές του ιδιότητες είναι αγάπη, δικαιοσύνη, σοφία και δύναμις. Ο στοχαστής θα δη επίσης από τη φύσι των πραγμάτων ότι είναι υποκείμενος σε μια ανώτερη εξουσία. Πρώτα, βρίσκει ότι οι νόμοι που διέπουν τα φυσικά πράγματα δεν μπορούν να αθετηθούν με ατιμωρησία. Ανακαλύπτει ότι υπάρχουν, επίσης, ηθικοί νόμοι. Έπειτα βρίσκει ότι πρέπει να είναι υποκείμενος σε κάποια τάξι πραγμάτων. Δεν μπορεί να ζη απολύτως ανεξάρτητος. Πρέπει να υπάρχη οργάνωσις. Στην οργάνωσι πρέπει να υπάρχη ένας ανώτερος. Πρέπει να υπάρχη κυβέρνησις. Έτσι κάθε άνθρωπος πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι υποτεταγμένος σε μια κυβέρνησι.

12. Πώς ο καλός στοχαστής βλέπει την ανάγκη μιας κυβερνήσεως του Παντοδυνάμου Θεού;

¹² Περαιτέρω λογίκευσις πιστοποιεί ότι, για τη μεγίστη ευημερία του ανθρώπου και του σύμπαντος, η κυβέρνησις αυτή πρέπει να είναι μια δικαία κυβέρνησις που να εκδηλώνη τις ιδιότητες που βρίσκονται στον Θεό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φέρη αυτό το είδος της κυβερνήσεως, όπως απεδείχθη από χιλιετηρίδες ανθρωπίνου πειραματισμού και από το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν έχει την αναγκαία δύναμι ή την κατανόησι και προεξέχουσα θέσι για να κυβερνά κατάλληλα τον συνάνθρωπό του. Επί πλέον, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη λογικότητα να αναγνωρίσουν την ορθή κυβέρνησι. Μόνο εκείνοι που είναι πρόθυμοι να ευθυγραμμίσουν την πορεία τους πλήρως σε αρμονία με την αλήθεια, θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά μαζί κάτω από μια κυβέρνησι. Αυτό δείχνει στον στοχαστή την ανάγκη μιας κυβερνήσεως από τον Θεό. Στην πορεία του συλλογισμού γίνεται προφανές ότι ένας Θεός αγάπης θα ήταν μεταδοτικός, πληροφορώντας τον άνθρωπο για τους σκοπούς του και τις προμήθειές του. Αυτό οδηγεί τον στοχαστή στη Γραφή, τον λόγον του Θεού, στον οποίον ο Θεός φιλάγαθα και στοργικά αποκαλύπτει ότι έχει πραγματικά προνοήσει για μια τέτοια κυβέρνησι. Η κυβέρνησις αυτή, διακηρύττει ο Θεός, θα καταστρέψη τους παραλόγους ανθρώπους και θα φέρη ειρήνη και ευτυχία σε όλη τη γη, σ’ εκείνους που τον λατρεύουν «εν πνεύματι και αληθεία».—2 Πέτρ. 2:12· Δαν. 2:44· Ησ. 9:6, 7.

Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΕΥΣΙΣ

13, 14. (α) Αντιπαραβάλατε το αποτέλεσμα της ορθής λογικεύσεως μ’ εκείνο της κοσμικής φιλοσοφίας. (β) Πώς και μόνο μπορούν να λυθούν ορθά τα προβλήματα ατόμων ή ομάδων;

¹³ Ορθή λογίκευσις, λοιπόν, θεμελιώνει πίστι. Διότι ‘πίστις είναι ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων.’ (Εβρ. 11:1) Εσφαλμένη λογίκευσις, βασισμένη σε εσφαλμένες υποθέσεις ή εσφαλμένες συγκρίσεις, οδηγεί σε ψευδή συμπεράσματα και απώλεια της πίστεως. Η κοσμική φιλοσοφία, αγνοώντας την οδηγία του λόγου του Θεού, το έκαμε αυτό. Η πίστις τέτοιων φιλοσόφων είναι πίστις στην ατελή γνώση και λογίκευσι του ανθρώπου. «Πάντοτε μανθάνουσι, και ποτέ δεν δύνανται να έλθωσιν εις ακριβή γνώσιν [επίγνωσιν, Κείμενον]της αληθείας.»—2 Τιμ. 3:7, ΜΝΚ.

¹⁴ Γιατί συμβαίνει ώστε «η σοφία του κόσμου τούτου [να] είναι μωρία παρά τω Θεώ»; Επειδή ο κόσμος δεν εφαρμόζει τη Γραφική προσταγή να ‘συγκρίνη τα πνευματικά προς τα πνευματικά’. Αν εγερθή ένα πρόβλημα πάνω σε ζήτημα διαγωγής, είτε σ’ ένα άτομο, είτε σε μια οικογένεια, σε μια κοινότητα ή σε εθνική κλίμακα, αυτό είναι πνευματικό ζήτημα, που επηρεάζει τη ζωή και την ευτυχία, καθώς και τη σχέσι ενός ατόμου ή πολλών προς τον Θεό. Δεν μπορεί να λυθή κατάλληλα με τη φιλοσοφία ή την παράδοσι, ούτε με σύγκρισι προς την πορεία των άλλων. Ούτε μπορεί να τακτοποιηθή με διασκέψεις των ηγετών του κόσμου, οι οποίοι είναι ατελείς απόγονοι του παραλόγου Αδάμ. Μόνο οι διατάξεις του λόγου του Θεού μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τύπος ή κανών. Συνεπώς πρέπει να συμβουλευθούμε τον λόγον του Θεού. Εκεί θα βρεθούν «πνευματικά [λόγια]» που δίδουν την ορθή απάντησι, επειδή η Γραφή είναι ένα βιβλίο που δίνει συμβουλές, όχι μόνο για το άτομο ως προς την πορεία της ζωής του, αλλά και για τα έθνη, διότι είναι επίσης ένα βιβλίο κυβερνητικού νόμου.—1 Κορ. 3:19· 2:13.

15, 16. Δώστε ένα παράδειγμα της παραπλανητικής επιρροής της κοσμικής φιλοσοφίας.

¹⁵ Μερικά παραδείγματα φανερώνουν τη ματαιότητα της κοσμικής φιλοσοφίας και δείχνουν ότι οδηγεί τους οπαδούς της μακριά από την αναγνώρισι των γεγονότων και δεν ενεργεί «εν αληθεία». Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο Το Σύμπαν και ο Δρ Αϊνστάιν γίνεται η εξής δήλωσις στη σελίδα 21: «Βαθμιαίως οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες έφθασαν στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι, αφού κάθε αντικείμενο είναι απλώς το άθροισμα των ιδιοτήτων του, και αφού οι ιδιότητες υπάρχουν μόνο στη διάνοια, το όλον αντικειμενικό σύμπαν ύλης και ενεργείας, ατόμων και άστρων, δεν υπάρχει παρά ως ένα κατασκεύασμα της συνειδητότητος . . . Καθώς το διετύπωσε ο Μπέρκελεϋ, ο πρώτιστος εχθρός του υλισμού: ‘Όλος ο χορός του ουρανού και η επίπλωσις της γης, με δυο λόγια όλα αυτά τα σώματα που αποτελούν το ισχυρό πλαίσιο του κόσμου, δεν έχουν κάποια υπόστασι χωρίς τη διάνοια. . . . Εφ’ όσον δεν διακρίνονται πραγματικά από μένα, ή δεν υπάρχουν στη διάνοιά μου, ή στη διάνοια ενός άλλου δημιουργημένου πνεύματος, πρέπει ή να μην έχουν ύπαρξι καθόλου, ή αλλιώς να υπάρχουν στη διάνοια κάποιου Αιωνίου Πνεύματος’.» Στο «ιερόν» της φιλοσοφίας απορρίπτουν την πρακτική σκέψι και φθάνουν στο συμπέρασμα ότι κάθε τι που υπάρχει μπορεί να μην υπάρχη πράγματι καθόλου!

¹⁶ Σήμερα η φιλοσοφία αυτή ωδήγησε τους ακολούθους της στη σκέψι ότι δεν υπάρχει βασική ή απόλυτος αλήθεια, και συνεπώς δεν υπάρχει πηγή αληθείας. Ακόμη και οι αρχές απορρίπτονται χάριν σκοπιμότητος. Τούτο ετονίσθη από έναν σπουδαστή της φιλοσοφίας σε συνομιλία μ’ ένα διάκονο. Ο σπουδαστής αυτός ήταν ανυπόμονος να δυσφημήση τη Γραφή, μολονότι παρεδέχετο ότι δεν την είχε διαβάσει. Ο διάκονος έκαμε τη δήλωσι ότι η Γραφή δείχνει την ανώτερη προέλευσί της με τις υψηλές αρχές και κανόνες που εκθέτει. Ο σπουδαστής απήντησε: «Αλλά οι κανόνες και οι αρχές εξαρτώνται από τον πολιτισμό στον οποίο ζήτε. Παραδείγματος χάριν, σε μερικά μέρη η σοδομία ασκείται ως κάτι το κοινό και παραδεκτό.» Ο διάκονος ερώτησε: «Αλλά θα ήταν αυτός ο κανών που θα θέλατε να δεχθήτε ή να θεωρήσετε επιθυμητόν;» Η απάντησις ήταν: «Αν εζούσα σε τέτοιου είδους κοινότητα, υποθέτω ότι ναι.» Τι έλλειψις ακεραιότητος στις αρχές! Τι απουσία λογικότητος και πρακτικής σκέψεως!

17. Πώς μπορεί ορθή λογίκευσις να είναι προστασία;

¹⁷ Ορθή λογίκευσις, οδηγούμενη από τον λόγον του Θεού, θα σας φυλάξη από το να πέσετε σαν αυτόν τον σπουδαστή της φιλοσοφίας σε μια παγίδα συγχύσεως και αντιφάσεως γεγονότων και αρχών. Θα σας καταστήση ικανόν να είσθε πρακτικός, ακολουθώντας τους κανόνες που είναι εποικοδομητικοί. Θα σας δώση τη σύνεσι ν’ αποφεύγετε την εξευτελιστική επιρροή και τους ψευδείς κανόνες ενός διεφθαρμένου κόσμου, θα δεχθήτε και θ’ ακολουθήσετε εκείνο που καταλήγει στην κατάλληλη χρήσι των δυνάμεών σας και σε επιτυχία και ευτυχία.—Ιησ. Ναυή 1:8.

18, 19. Πώς μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ακολουθούμε μια πορεία ορθής λογικεύσεως;

¹⁸ Ο Χριστός Ιησούς, ο Υιός του Θεού, ήλθε στη γη για ν’ αποκαλύψη σ’ εμάς αυτή την πρακτική σοφία. Το ν’ ακολουθούμε αυτόν και να μιμούμεθα την πορεία του σημαίνει ότι έχομε σύνεσι και ότι βρίσκομε εκείνο που είναι αληθινά επιθυμητό μαζί με αιώνια ζωή. Ως η προσωποποιημένη σοφία μάς προσκαλεί να χρησιμοποιήσωμε και ν’ αυξήσωμε τις λογικές μας δυνάμεις όταν λέγη: «Εγώ η σοφία κατοικώ μετά της φρονήσεως, και εφευρίσκω γνώσιν συνετών βουλευμάτων. . . . Εγώ τους εμέ αγαπώντας αγαπώ· και οι ζητούντές με θέλουσι με ευρεί. Πλούτος και δόξα είναι μετ’ εμού, αγαθά διαμένοντα, και δικαιοσύνη. Οι καρποί μου είναι καλήτεροι χρυσίου, και χρυσίου καθαρού· και τα γεννήματά μου, εκλεκτού αργυρίου.»-—Παροιμ. 8:12-19.

¹⁹ Αυτός ο Υιός είναι Εκείνος που θα διέπη την κυβέρνησι της Βασιλείας, υπό την οποίαν εκείνοι που πρόθυμα λογικεύονται τώρα, ώστε να κάμουν τις διάνοιές των να συμμορφωθούν προς τις κατευθύνσεις του Θεού, θα μπορούν να ζουν με ειρήνη. Αυτή είναι η πορεία της λογικεύσεως, που είναι απλώς σύνεσις.—Εφεσ. 1:8-10· Ρωμ. 12:2· Ησ. 55:8, 9· 1:18.

Η Λογικότης Οδηγεί σε Ειρήνη

 1, 2. (α) Ποια μεταμόρφωσις μπορεί να προκύψη αν ένα άτομο χρησιμοποιή τη λογική του ικανότητα; (β) Πώς τονίζεται αυτό από τον απόστολο Παύλο;

Ο ΙΕΧΩΒΑ Θεός έδωσε λογικό στον άνθρωπο, με την ικανότητα να είναι λογικός. Η χρήσις αυτού του θαυμαστού χαρακτηριστικού καθιστά τον άνθρωπο ικανόν να υπηρετή τον Θεό λόγω εκτιμήσεως των θαυμασίων ιδιοτήτων του Θεού—της αγάπης του, του ελέους και της χάριτός του, της παντοδυναμίας του, της απεριόριστης σοφίας του και της τελείας δικαιοσύνης του. Ο συνετός άνθρωπος, λογικευόμενος πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, μπορεί να δη ότι αυτός ο ίδιος έχει ένα περιορισμένο μέτρον των ιδιοτήτων αυτών και ότι πρέπει να εργασθή για να τις αυξήση μέσα του. Μπορεί έτσι να υπηρετή τον Θεό και, αγαπώντας και ευαρεστώντας τον Θεό που υπηρετεί, μπορεί να γίνη περισσότερο όμοιος με τον Θεό, μιμούμενος τις κατευθύνσεις του.

² Ο απόστολος Παύλος, ένας στενός μιμητής του Χριστού, ο οποίος εμιμήθη και εξήγησε με το παράδειγμά του τον Πατέρα του Ιεχωβά μ’ ένα τέλειο τρόπο, μας ενουθέτησε: «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, δια των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία. Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.»—Ρωμ. 12:1, 2.

 3. Πώς το να έχομε την ιδιότητα της λογικότητος είναι ευχάριστο και ουσιώδες; Γιατί;

³ Απολαμβάνομε καλή συντροφιά μ’ έναν που έχει τη θεοειδή ιδιότητα της λογικότητος. Ένα τέτοιο άτομο έχει δίκαιο φρόνημα, ορθή σκέψι, είναι ευπρόσιτο, πολύ ειρηνικό στην επικοινωνία μαζί του. Αλλά πιο σπουδαίο απ’ αυτό είναι τούτο, ότι η λογικότης είναι ουσιώδης για να ευαρεστούμε τον Θεό, ο οποίος είναι πάντοτε λογικός. Προσκαλεί τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τη λογική των δύναμι, μέσω του αποστόλου, ο οποίος λέγει: «Σας παρακαλώ.» Στο κεφάλαιο 12 του Γραφικού βιβλίου της προς Ρωμαίους επιστολής μάς δίδεται μια πλήρης περιγραφή του τι σημαίνει να υπηρετούμε με τη λογική μας δύναμι. Βρίσκομε ότι σοφία, ισορροπία, κατανόησις και σύνεσις μπορούν ν’ αποκτηθούν με ορθή λογίκευσι. Ένα λογικό άτομο δεν θα σκέπτεται για τον εαυτό του υψηλότερα από όσο είναι ανάγκη, αλλά θα σωφρονή. Το τρίτο εδάφιο μας λέγει: «Διότι λέγω, δια της χάριτος της εις εμέ δοθείσης, προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως το οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον.»

 4. (α) Ποια μελέτη είναι πάρα πολύ ζωτική; Γιατί; (β) Τι είναι ωφελιμώτατο να σκεπτώμεθα; Γιατί;

⁴ Λογικευόμενοι, συνδέομε αρχές προς γεγονότα ή προβλήματα μ’ ένα συμπερασματικό τρόπο για να διευκρινίσωμε ειδικές λεπτομέρειες, ή συγκρίνομε γεγονότα το ένα με το άλλο μ’ ένα επαγωγικό τρόπο για ν’ αποκαλύψωμε ή διευκρινίσωμε γενικές αρχές. Αλλά μόνη η λογίκευσις είναι αρκετή; Όχι. Πολλοί στοχασταί και φιλόσοφοι περιέρχονται σε σύγχυσι και δεν γνωρίζουν τον δρόμο της ειρήνης. Η λογίκευσις πρέπει να οδηγήται από τις Γραφές, όχι από ανθρωπίνους κανόνες ή από τη φιλοσοφία. Μας λέγεται ν’ αποκτήσωμε τον νουν του Ιεχωβά, να δοκιμάζωμε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο. Τούτο απαιτεί μελέτη του λόγου του Θεού. Πρέπει να έχωμε πνευματική καθοδηγία: «Ο φυσικός όμως άνθρωπος δεν δέχεται τα του πνεύματος του Θεού· διότι είναι μωρία εις αυτόν, και δεν δύναται να γνωρίση αυτά· διότι πνευματικώς ανακρίνονται.» (1 Κορ. 2:14) Πρέπει επίσης να σκεπτώμεθα. Αυτό δεν σημαίνει να ονειροπολούμε πάνω σε δικές μας φαντασιώδεις ιδέες. Όχι, η σκέψις μας πρέπει οριστικά να οδηγήται από τον Θεό. Η λογίκευσίς μας πρέπει να βασίζεται άμεσα στις Γραφές. Τέτοια σκέψις μπορεί να γίνεται ακόμη και σε περιόδους αναπαύσεως. Ο ψαλμωδός είπε: «Θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου, και περί των πράξεών σου θέλω διαλογίζεσθαι.» (Ψαλμ. 77:12) Ασφαλώς η πιο καλή διανοητική μελέτη για μας είναι αναφορικά με την πολιτεία του Θεού. Μ’ αυτό τον τρόπο μπορούμε να συγκρίνωμε τη δράσι της ζωής μας με τον κανόνα της Γραφής και να εφαρμόζωμε τα πνευματικά λόγια του Ιεχωβά προς τις πνευματικές υποθέσεις που επηρεάζουν τη ζωή μας. Τότε, όταν πρόκειται να ληφθή μια δύσκολη απόφασις, θα μπορούμε να θυμηθούμε και ν’ ακολουθήσωμε τις έξοχες δικαστικές αποφάσεις του Ιεχωβά σε τέτοια ζητήματα. Με αυτό το είδος λογικεύσεως μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι η πορεία μας θα οδηγήται από δίκαιες αρχές.

ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΣΚΕΨΙΣ ΟΥΣΙΩΔΗΣ

 5. Δώστε παράδειγμα σκέψεως επάνω σ’ ένα Γραφικό σημείο.

⁵ Ως παράδειγμα σκέψεως, μπορούμε να συλλογισθούμε τα λόγια του αποστόλου στην προς Ρωμαίους επιστολή, κεφάλαιο 11, για να κατανοήσωμε καλύτερα τι πραγματικά είναι η λογική λατρεία για την οποία μιλεί ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή 12:1. Στο κεφάλαιο 11 απεικονίζει τη θαυμαστή ευκαιρία που παρεσχέθη στους Ισραηλίτας να πληρώσουν όλες τις θέσεις στην ουράνια οργάνωσι της Βασιλείας υπό τον Χριστόν. Δείχνει πώς και γιατί απέτυχαν, αλλά πώς η χάρις και η ανεξερεύνητη σοφία του Ιεχωβά επρομήθευσαν έναν τρόπο για να δοθή στους ανθρώπους των έξω εθνών η ευκαιρία να ολοκληρώσουν την πλήρωσι αυτού του ενδόξου κυβερνητικού σώματος. Κατόπιν κάνει έκκλησι στους Χριστιανούς να παρατηρήσουν όχι μόνο τη δικαιοσύνη του Θεού που καταδικάζει την παρακοή, αλλά και τη θαυμαστή του αγάπη, σοφία και δύναμι που κάνουν προμήθειες και για τους Ιουδαίους και για τους εθνικούς που θέλουν να τον υπηρετήσουν. Λέγει ότι σαν μια συνέπεια λογικεύσεως επάνω σε τούτο, πρέπει να παραστήσουν τα σώματά των θυσίαν ζώσαν, με όλη τη λογική των δύναμι. Είναι πραγματικά η μόνη λογική ενέργεια που πρέπει να κάμουν.

 6. (α) Πώς μπορεί να χρησιμοποιηθή η λογίκευσις στην προπαρασκευή για συναθροίσεις; (β) Δώστε ένα παράδειγμα.

⁶ Λογίκευσις περιλαμβάνεται, επίσης, στην κατάλληλη προπαρασκευή για συναθροίσεις όπου μελετάται η Γραφή. Παραδείγματος χάριν, μπορεί να μελετάτε τη Σκοπιά για προπαρασκευή για την εβδομαδιαία μελέτη στην Αίθουσα Βασιλείας. Καθώς μελετάτε τις ερωτήσεις και προετοιμάζετε σχόλια, συλλογίζεσθε για το πώς μπορείτε να κάμετε τα σχόλιά σας εποικοδομητικά για τους ομοίους σας Χριστιανούς. Σκεφθήτε τους νέους που είναι παρόντες. Τα σχόλιά σας πρέπει να είναι σαφή, απλά, κατανοητά. Ενθαρρύνατε άλλους να λογικεύωνται με το να προετοιμάζετε σχόλια με δικά σας λόγια αντί να διαβάζετε απλώς την απάντησι. Ως ένα παράδειγμα σκέψεως στη μελέτη και προετοιμασία, θεωρήστε ότι εξετάζετε την παράγραφο 21 στη σελίδα 250 του τεύχους της 1ης Μαΐου 1961 της Σκοπιάς. Εκεί αναφέρεται κατ’ ουσίαν ότι μπορεί ένας να εργασθή σκληρά για να επιτύχη σ’ ένα κοσμικό επάγγελμα, αλλά το υψηλότερο επάγγελμα, ο πιο άξιος σκοπός, είναι το ν’ ανταποκριθή κανείς στις απαιτήσεις του Ιεχωβά ως διάκονός του. Για να πλουτίσετε την κατανόησί σας και τα σχόλιά σας πάνω σ’ αυτή την παράγραφο, θα μπορούσατε να φέρετε στο νου όλη τη μελέτη, τις θυσίες, την αποφασιστικότητα και τα έτη εργασίας που δαπανά ένα άτομο για να έχη επιτυχία σε οποιοδήποτε επάγγελμα ή σταδιοδρομία στο εμπόριο ή στον πολιτικό τομέα. Έπειτα θα μπορούσατε να σκεφθήτε για την υπέροχη αξία της διακονίας ως σταδιοδρομίας ολοκλήρου ζωής και την επιτακτική ανάγκη ν’ αφιερώσετε περισσότερη ακόμη συγκεντρωμένη ενέργεια, ζήλο και προσοχή, πραγματικά, την ίδια τη ζωή σας, σ’ αυτήν.

 7. Πώς τέτοια λογίκευσις στην προπαρασκευή θ’ αποδειχθή ευεργετική στις συναθροίσεις;

⁷ Αν κάνετε αυτό, καθώς παρακολουθείτε τις συναθροίσεις της εκκλησίας η λογικότης σας θα ενθαρρύνη άλλους να λογικεύωνται και θ’ αποκτήσουν κατανόησι. Οι ακροαταί, ακόμη και οι νεοφερμένοι, θα βοηθηθούν, πράγμα που είναι ο σκοπός της συναθροίσεως, όπως εξήγησε ο Παύλος: «Εάν πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος ή ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων· και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού γίνονται φανερά· και ούτω πεσών κατά πρόσωπον, θέλει προσκυνήσει τον Θεόν, κηρύττων ότι ο Θεός είναι τωόντι εν μέσω υμών.»—1 Κορ. 14:24, 25.

 8, 9. Δείξτε πώς η εφαρμογή της λογικεύσεως μπορεί να μας βοηθήση να εκτιμήσωμε τη διακονία μας πληρέστερα και να βοηθήσωμε εκείνους στους οποίους κηρύττομε.

⁸ Μπορούμε να βελτιώσωμε και να διευρύνωμε τη διακονία μας με το να λογικευώμεθα επάνω σ’ αυτήν, με το να σκεπτώμεθα, Γιατί είναι ευεργετικό να κάμωμε το έργο μ’ αυτό τον τρόπο ή μ’ εκείνο τον τρόπο; Αυτό θα εγίνετο, όχι για να επικρίνωμε, αλλά για να προοδεύσωμε και ν’ αποφύγωμε να εκτελούμε τη διακονία μας απλώς με μια αίσθησι καθήκοντος ή αποφάσεως, ή μ’ ένα μηχανικό τρόπο. Αυτό θα μας βοηθήση ν’ αναπτύξωμε αγάπη. Διατασσόμεθα ν’ αποδίδωμε τη διακονική μας υπηρεσία με τη λογική μας δύναμι, δοκιμάζοντας για τον εαυτό μας το θέλημα του Θεού με εφαρμογή και πείρα. Νουθετούμεθα να πράττωμε το έργο μας εκ ψυχής: «Ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι· ο προϊστάμενος, ας προΐσταται μετ’ επιμελείας· ο ελεών, ας ελεή εν ιλαρότητι.»—Ρωμ. 12:2, 8· Κολ. 3:23.

⁹ Λόγου χάριν, γιατί ετοιμάζομε διάφορες ομιλίες πάνω σε ειδικά θέματα για να τις εκφωνήσωμε στα σπίτια των ανθρώπων; Για να ενθαρρύνωμε τους ανθρώπους να σκεφθούν, να λογικευθούν, να εφαρμόσουν τις Γραφές στα γεγονότα της ζωής και να τους βοηθήσωμε ν’ αποκτήσουν το υπόδειγμα της αληθείας. Μας δίδεται η νουθεσία: «Κράτει το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων . . . μετά πίστεως και αγάπης της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 1:13) Με τις ομιλίες μας σε διάφορα Βιβλικά θέματα, που το καθένα υποδεικνύει τη Βασιλεία ως την ελπίδα του ανθρωπίνου γένους, οι άνθρωποι με τον καρό θ’ αρχίσουν να βλέπουν ένα υπόδειγμα σ’ εκείνο που λέμε. Εκείνοι που έχουν καλή καρδιά αρχίζουν ν’ αποκτούν μια πλήρη εικόνα της ελπίδος του δικαίου νέου κόσμου.

10, 11. (α) Από ποιον πρέπει ν’ αρχίσωμε εφαρμόζοντας λογικότητα; (β) Ποιος κίνδυνος ενεδρεύει αν δεν εφαρμόζωμε λογικότητα στην προσωπική μας διακονία;

¹⁰ Με ποιους, λοιπόν, πρέπει να είμεθα λογικοί; Η λογικότης πρέπει να μπη σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να είμεθα λογικοί με τον εαυτό μας στη διακονία μας. Τούτο σημαίνει να είμεθα σώφρονες, ισορροπώντας τον χρόνον κατάλληλα μεταξύ των διαφόρων ευθυνών μας, μη δικαιολογώντας τον εαυτό μας με εύσχημον, ευλογοφανή συλλογισμό. Μας εδόθη μια διακονία με την παρ’ αξίαν αγαθότητα του Ιεχωβά. Ο απόστολος νουθετεί: «Ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν.» Συμβουλεύει επίσης: «Η αγάπη ας ήναι ανυπόκριτος· αποστρέφεσθε το πονηρόν, προσκολλάσθε εις το αγαθόν.» Μήπως δίδετε στη διακονία σας ολιγότερη προσοχή παρά στο παρελθόν; Μήπως άλλα πράγματα προκάλεσαν ψυχρότητα από μέρους σας; Η λογική σας λέγει ότι το να ψυχρανθήτε στην αγάπη για το ορθόν σημαίνει να χάσετε την αποστροφή για την αμαρτία. Αυτό είναι επικίνδυνο. Να είσθε λογικός, και να κάμετε τις αναγκαίες διευθετήσεις για να θέσετε πάλι τη διακονία σας στην πρώτη θέσι στη ζωή σας, η οποία της ανήκει. Ο Ιησούς ήταν ενήμερος του κινδύνου της ψευδούς λογικεύσεως όταν, αφού είχε εξηγήσει ποιο ήταν το θέλημα του Θεού γι’ αυτόν, ο Πέτρος συνεζήτησε μαζί του υποστηρίζοντας την ανθρώπινη άποψι: «Και παραλαβών αυτόν ο Πέτρος κατ’ ιδίαν, ήρχισε να επιτιμά αυτόν, λέγων, Γενού ίλεως εις εαυτόν, Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε. Εκείνος δε στραφείς είπε προς τον Πέτρον, Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.»—Ρωμ. 12:7, 9· Ματθ. 16:22, 23.

¹¹ Γινόμενοι λογικοί με τον εαυτό μας, θα μεταχειρισθούμε λογικότητα ως προς την ψυχαγωγία, την ανάγνωσι, τη σκέψι, τη συντροφιά, την κοσμική εργασία, το σπίτι και την οικογένεια. Η διακονία μας είναι η ολοχρόνια απασχόλησίς μας, η σταδιοδρομία μας. Ο Χριστιανός διατάσσεται: «Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού.»—1 Κορ. 10:31.

ΛΟΓΙΚΟΤΗΣ Μ’ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

12. Πώς μπορούμε να είμεθα λογικοί δίδοντας οδηγίες ή συμβουλή;

¹² Το επόμενο βήμα είναι να είμεθα λογικοί με τους αδελφούς μας, εκείνους που είναι ομοίας πίστεως. Αν είμεθα λογικοί, θα είμεθα ήρεμοι, φιλάγαθοι, διακριτικοί, όχι αυθαίρετοι, όχι άκαμπτοι. Ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά δεν θα πη σ’ έναν άλλον όταν δίδη οδηγίες ή συμβουλή: «Αυτός απολύτως είναι ο τρόπος που αυτό πρέπει να γίνη.» Μάλλον θ’ ακολουθήση την αποστολική νουθεσία: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 12:10) Δεν πρέπει να φρονούμε ότι, επειδή κάποιος είναι αφιερωμένος στον Θεό, έχομε εξουσία να είμεθα απαιτητικοί απ’ αυτόν. Σκεφθήτε το παράδειγμα που έδωσε ο απόστολος Παύλος. Με όλη την αποστολική του εξουσία θα μπορούσε να έχη διατάξει, αλλά όταν έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου για κάποια από τις ελλείψεις της, είπε: «Αυτός δε εγώ ο Παύλος σάς παρακαλώ δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού.» Ο κανών, επομένως, είναι: «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»—2 Κορ. 10:1· Γαλ. 6:10.

13, 14. Πώς η λογικότης θα μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε ένα λάθος; Δώστε ένα παράδειγμα.

¹³ Θέλομε να βοηθήσωμε ο ένας τον άλλον. Δεν μπορούμε να βοηθήσωμε με το να προσπαθούμε να προσαρμόσωμε τους άλλους στις περιστάσεις μας ή με το να περιμένωμε απ’ αυτούς να κάμουν το ίδιο που κάνομε κι εμείς, αλλά μπορούμε με λογικότητα να βοηθήσωμε ένα άτομο να επωφεληθή όσο μπορεί περισσότερο από τις ευκαιρίες του. «Διότι δεν τολμώμεν να συναριθμήσωμεν ή να συγκρίνωμεν εαυτούς προς τινας εκ των συνιστώντων εαυτούς· αλλ’ αυτοί καθ’ εαυτούς μετρούντες εαυτούς και προς εαυτούς συγκρίνοντες εαυτούς, ανοηταίνουσιν.»—2 Κορ. 10:12.

¹⁴ Παραδείγματος χάριν, μια Χριστιανή γυναίκα μπορεί να έχη έναν σύζυγο που διάκειται δυσμενώς προς την αλήθεια. Αισθάνεται την ευθύνη της προς αυτόν ως μια σύζυγος και αισθάνεται ότι πρέπει να δαπανά λίγον καιρό μαζί του τα σαββατοκύριακα όταν αυτός είναι στο σπίτι. Έτσι μπορεί να λείπη από τις διευθετήσεις για κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι την Κυριακή το πρωί, μολονότι ενασχολείται σε διακονική δράσι στο μέσον της εβδομάδος μαζί με τον όμιλο που συγκεντρώνεται στην εβδομαδιαία Γραφική μελέτη, η οποία διεξάγεται κοντά στην κατοικία της. Δεν θα ήταν αυθαίρετο και παράλογο να την επιπλήξωμε ή να την κατακρίνωμε επειδή δεν εκανόνισε το πρόγραμμά της ώστε να συμπίπτη με το πρόγραμμα άλλων στην εκκλησία, των οποίων οι περιστάσεις είναι διαφορετικές;

15. Δώστε ένα παράδειγμα φιλάγαθης ανταλλαγής σκέψεων μ’ έναν αδελφό για να τον βοηθήσετε να επωφεληθή όσο μπορεί περισσότερο από τις ευκαιρίες του.

¹⁵ Εν τούτοις, ένας επίσκοπος εκκλησίας θα μπορούσε ν’ ανταλλάξη σκέψεις μ’ ένα μέλος της εκκλησίας, για να βοηθήση το άτομο να δη πώς μπορεί να επωφεληθή όσο το δυνατόν περισσότερο από τις ευκαιρίες του. Μπορεί να παρατηρήση ότι ένας από τους Χριστιανούς αδελφούς του με οικογένεια δεν λαμβάνει την κατάλληλη ηγεσία ή δεν βοηθεί τα τέκνα του όπως θα έπρεπε. Ο επίσκοπος θα μπορούσε λογικά να τον πλησιάση, μ’ έναν φιλάγαθο τρόπο, λέγοντας κάτι προς την κατεύθυνσι αυτή: «Είναι ενθαρρυντικό και παρηγορητικό—δεν είναι έτσι;—να γνωρίζωμε ότι όλοι είμεθα ολοχρόνιοι διάκονοι του Θεού, έστω και αν μερικοί μπορή να έχουν οικογενειακές ευθύνες που τους εμποδίζουν ν’ αφιερώνουν όλον τον χρόνον των σε πραγματικό κήρυγμα και διδασκαλία; Εν τούτοις, ως πατέρας έχετε το ειδικό προνόμιο να δαπανάτε λίγον από τον αφιερωμένο χρόνο σας για να βοηθήτε τα τέκνα σας, όπως δίδεται εντολή εις Εφεσίους 6:4 (ΜΝΚ): ‘Και οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.’ Απαιτείται προσπάθεια για να επωφεληθήτε πλήρως από τέτοιες ευκαιρίες. Ο Παύλος το εγνώριζε αυτό, διότι ενουθέτησε τον Τιμόθεο: ‘Δια την οποίαν αιτίαν σε υπενθυμίζω να αναζωπυρής το χάρισμα του Θεού, το οποίον είναι εν σοι.’ (2 Τιμ. 1:6) Υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει ν’ αναλάβωμε κάποια ενέργεια για να διεγείρωμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς διεγείρει κανείς μια φωτιά μ’ ένα σκάλεθρο. Για να μπορέσωμε να το κάμωμε αυτό μ’ έναν εύτακτο και αποτελεσματικό τρόπο, μας δίδεται ο κανών στην 1 Κορινθίους 14:40: ‘Πάντα ας γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν.’ Θα ήταν καλό, επομένως, να κάμετε έναν προγραμματισμό του χρόνου σας ώστε να μπορέσετε να δώσετε στα τέκνα σας αυτή τη ζωοπάροχη προσοχή. Παρετήρησα ότι τα αγαπάτε πάρα πολύ. Ο Θεός επίσης τα αγαπά και τα θεωρεί άγια σ’ αυτόν, έτσι ώστε δίδοντας προσοχή σ’ αυτά στη μελέτη και βοηθώντας τα στην υπηρεσία διακηρύξεως των αγαθών νέων στον αγρό, μπορείτε να είσθε βέβαιος για τη βοήθεια του Θεού και για ευτυχή αποτελέσματα, όπως είπε ο Παύλος: ‘Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν.’ (1 Κορ. 3:6) Θα ευλογηθήτε βλέποντάς τα ν’ αυξάνουν ως διάκονοι του Θεού που κρατούν ακεραιότητα.» Αφού συζητήση αυτά τα εδάφια, ο επίσκοπος θα μπορούσε να προσφέρη στον αδελφό βοήθεια για να καταρτίση ένα πρόγραμμα, παρέχοντας προσωπική αρωγή με κάθε δυνατό τρόπο.

Η ΛΟΓΙΚΟΤΗΣ ΘΕΤΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

16. Βοηθώντας και νουθετώντας άλλους, πώς μπορούμε να δίνωμε προσοχή στα σπουδαία πράγματα; Εξηγήστε.

¹⁶ Το να κάμωμε να εκτελεσθή το κήρυγμα είναι κατ’ εξοχήν σπουδαίο. Η λογικότης θα μας καταστήση ικανούς να εκτιμήσωμε εκείνους που εκτελούν το έργο του κηρύγματος, και την πίστι των και τις προσπάθειές των να το εκτελέσουν. Χρειάζεται πίστις για να έχωμε κάποια μερίδα στη διακήρυξι των αγαθών νέων. Κάθε μάρτυς του Ιεχωβά, που δαπανά λίγον χρόνον ή πολύν στο κήρυγμα, έχει ένα μέτρον πίστεως. Η Γραφή λέγει: «Να φρονή ώστε να σωφρονή, κατά το μέτρον της πίστεως το οποίον ο Θεός εμοίρασεν εις έκαστον.» (Ρωμ. 12:3) Αν ένας με πίστι έχη επιτυχία στο έργο του, μην προσπαθείτε να τον κάμετε να εκτελή τα πράγματα μ’ έναν ωρισμένο τρόπο. Ίσως ένας είναι αρχάριος στην ενασχόλησί του στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι· ένας άλλος μπορεί να είναι αρκετά προχωρημένος σε χρόνια πείρας. Και οι δύο μπορεί να έχουν δυσκολία στο να βρίσκουν Γραφικά εδάφια γρήγορα. Ο εκπαιδευτής, εργαζόμενος με αυτούς τους διακόνους, δεν πρέπει να τους επικρίνη επειδή δεν χρησιμοποιούν κάθε εδάφιο της τρεχούσης ομιλίας. Πράγματι, ένα άτομο μπορεί να βρίσκη ότι είναι ικανό να χειρίζεται μια ωρισμένη ομιλία καλύτερα, εξηγώντας ωρισμένα εδάφια με περισσότερη επιτυχία. Ασφαλώς το άτομο αυτό δεν μπορεί ν’ αποθαρρυνθή ή να εξαναγκασθή να χρησιμοποιήση κάποια άλλη ομιλία, με την οποία έχει δυσκολία. Μάλλον, η λογικότης θα κάμη τη συμβουλή σας, αν είσθε ο διδάσκαλος, ενθαρρυντική και εποικοδομητική. Δώστε βοήθεια στο άτομο. Αν μπορήτε να βοηθήσετε το άτομο να μάθη και να χρησιμοποιή άλλες ομιλίες, αυτό, φυσικά, πρέπει να θεωρήται επιθυμητό και θα επιφέρη πρόοδο στη διακονία του. Έτσι ακολουθείτε τη συμβουλή της Γραφής: «Δια να διακρίνητε τα διαφέροντα, ώστε να ήσθε ειλικρινείς και απρόσκοποι μέχρι της ημέρας του Χριστού.» (Φιλιππησ. 1:10) Μας λέγεται ότι είναι σπουδαίο να δοκιμάζωμε το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο θέλημα του Θεού. Ο Θεός θεωρεί σπουδαίο το να τηρούμεθα χωριστοί από τον κόσμο, να κρατούμε ακεραιότητα και να κηρύττωμε και διδάσκωμε τα αγαθά νέα. Αν βοηθούμε ο ένας τον άλλον να επιτελούμε αυτά τα πράγματα, κάνομε καλά.

17. Αν και δεν πρέπει να είμεθα απαιτητικοί από τους άλλους, τι πρέπει, ωστόσο, να προσπαθούμε να κάμωμε;

¹⁷ Εξ άλλου, ο καθένας πρέπει να είναι λογικός στη συμμόρφωσι προς τις οδηγίες εκτελέσεως του έργου, υπηρετώντας σε αρμονία με τους διακόνους του Θεού σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να χρειάζεται να κάμη μια αλλαγή στις μεθόδους του κηρύγματός του. Μπορεί να βρίσκη ότι δεν διδάσκει πράγματι αποτελεσματικά. Μπορεί να κατευθύνη την προσοχή στον εαυτό του μάλλον παρά στην αλήθεια ή στην εκκλησία, δείχνοντας σε άτομα την ανάγκη να ενωθούν με άλλους ομοίας πίστεως. Πρέπει να σκέπτεται για το παράδειγμα που δίνει στους άλλους. Η λογικότης θα τον βοηθήση να δη ότι τα όσα εκπαιδευόμεθα να πράττουμε τώρα μας προετοιμάζουν για το μέλλον και θα μας στήσουν σε καλή θέσι αργότερα καθώς θα αντιμετωπίζωμε νέες συνθήκες και ευθύνες.

18. Πώς θα αντιδράση το λογικό άτομο όταν διορθώνεται για ένα λάθος;

¹⁸ Μια ειδικά ζωτική περίπτωσις για να λογικευώμεθα είναι όταν εγείρεται ένα ζήτημα ή μια αμφισβήτησις. Σε τέτοιες περιστάσεις πρέπει να επιδεικνύη κανείς λογικότητα και πραότητα. Ίσως εκάματε ένα λάθος. Είναι λογικό και συντελεί σε ειρήνη και στη δική σας ευεξία το να είσθε έτοιμος ν’ ακούσετε, ν’ αλλάξετε την άποψί σας ή την πορεία της ενεργείας σας, όταν παρέχεται απόδειξις. Ταπεινοσύνη διανοίας και καρδιάς θα σας παρακινήση να είσθε έτοιμος να λογικευθήτε μάλλον παρά να είσθε πείσμων ή ισχυρογνώμων. Αν είσθε λογικός, δεν θα οργισθήτε ούτε θ’ αποθαρρυνθήτε, στενοχωρούμενος μήπως «χάσετε την αξιοπρέπειά σας» όταν σας γίνη διόρθωσις. Θα δώσετε προσοχή στη συμβουλή της Γραφής: «Λέγω . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή . . . Έχετε προς αλλήλους το αυτό φρόνημα· μη υψηλοφρονείτε, αλλά συγκαταβαίνετε εις τους ταπεινούς· μη φαντάζεσθε εαυτούς φρονίμους.» Η λογικότης θα σας κάμη ευγνώμονας για το ότι υπάρχει κάποιος να σας διορθώση προτού το λάθος αυξήση σε μεγαλύτερες αναλογίες.—Ρωμ. 12:3, 16.

19. Τι θα κρατή στο νου το λογικό άτομο όταν διορθώνη ένα άλλο;

¹⁹ Ίσως η θέσις αντιστρέφεται και διορθώνετε σεις ένα άλλο άτομο. Τότε η λογικότης θα σας κάμη να ενθυμήσθε τη σοφή νουθεσία: «Να μη φρονήτε υπέρ ό,τι είναι γεγραμμένον, δια να μη επαίρησθε είς υπέρ του ενός κατά του άλλου. Διότι τις σε διακρίνει από του άλλου; και τι έχεις το οποίον δεν έλαβες; Εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» (1 Κορ. 4:6, 7) Θα κάμετε τη διόρθωσι με αγάπη και πραότητα, «προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.»—Γαλ. 6:1· Τίτον 3:2.

ΛΟΓΙΚΟΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

20. Πώς η λογικότης θα μας κάμη πιο υποβοηθητικούς διακόνους σ’ εκείνους που προσπαθούμε να διδάξωμε;

²⁰ Υπάρχουν μήπως και άλλοι ακόμη, έναντι των οποίων πρέπει να δείχνωμε λογικότητα; Ναι. Η Γραφική νουθεσία είναι: «Η επιείκειά σας ας γείνη γνωστή εις πάντας τους ανθρώπους.» (Φιλιππησ. 4:5) Στην από σπίτι σε σπίτι διακονία, όταν επανεπισκέπτεται κανείς ενδιαφερόμενα άτομα, όταν διεξάγη Γραφικές μελέτες, καθώς διδάσκει, πρέπει να λογικεύεται με μεγάλη υπομονή και να είναι ικανός να θέση τον εαυτό του στη θέσι του άλλου ατόμου. Μπορεί τότε να βοηθήση το άτομο επειδή γνωρίζει γιατί ωρισμένα σημεία είναι δύσκολο να τα συλλάβη το άτομο αυτό. Θα αναγνωρίση καλής θελήσεως άτομα που αυτός διδάσκει ως ποίμνιον του Κυρίου, τα οποία ο Ιησούς περιέγραψε ως «όχλους», οι οποίοι «ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα». Θα κατανοήση ότι τέτοια άτομα υπέστησαν σύγχυσι από ψευδείς διδασκαλίες και από έλλειψι γνώσεως του λόγου του Θεού. Θα εκδηλώση αγάπη και φιλοξενία, δείχνοντας συμπάθεια, φιλαλληλία, καθώς περιέγραψε ο Παύλος: «Την φιλοξενίαν ακολουθούντες. Χαίρετε μετά χαιρόντων, και κλαίετε μετά κλαιόντων.»—Ματθ. 9:36· Ρωμ. 12:13, 15.

21. Τι κάνει για τον διδασκόμενον η διδασκαλία με λογικότητα;

²¹ Οποιοσδήποτε διδάσκει με λογικότητα παρέχει βάσι για να γίνουν άλλοι λογικοί έναντι του λόγου του Θεού, διότι προσαρμόζεται στη Βιβλική περιγραφή ενός αληθινού διακόνου: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας· μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν, και να ανανήψωσιν από της παγίδος του διαβόλου, υπό του οποίου είναι πεπαγιδευμένοι εις το θέλημα εκείνου.»—2 Τιμ. 2:24-26.

22. Σε ποιο βαθμό πρέπει να εξασκήται λογικότης έναντι των απίστων μελών της οικογενείας μας;

²² Μερικές φορές η πιο μεγάλη δοκιμασία της λογικότητός μας είναι όταν μέλη της οικογενείας μας είναι άπιστα. Σε τέτοια περίπτωση, δεν πρέπει να δίδεται ολιγώτερη αγάπη και φιλάγαθος στοχασμός σ’ εκείνους που είναι κοντά μας με σαρκικούς δεσμούς και είναι αγαπητοί σ’ ημάς, αλλ’ από κάποιες απόψεις περισσότερος στοχασμός και ασφαλώς περισσότερη λογικότης απαιτείται. Πρέπει να διατίθεται χρόνος μαζί τους. Μια σοβαρή ευθύνη απέναντί των μας βαρύνει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εξασκηθή λογικότης για την κατάρτισι ενός ισορροπημένου προγράμματος χρόνου και ευθυνών με σκοπό να δοθή προσοχή στην πνευματική ευημερία της οικογενείας μας καθώς και στη δημοσία μας διακονία.

23. Ποια διάθεσι πρέπει να έχουν οι Χριστιανοί όταν διώκωνται και συναντούν εναντίωσι, και ποια συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθούν;

²³ Ίσως οι πιο πλούσιες αμοιβές εκδηλώσεως λογικότητος θα βρεθούν στον υποφέρωμε αντίξοες συνθήκες, εναντίωσι και διωγμό, ή όταν κηρύττωμε σε χώρες όπου υπάρχει επίσημη δυσμένεια προς το διακονικό μας έργο της διδασκαλίας των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ο διάκονος, αν είναι λογικός, θα κατανοήση γιατί επέρχονται οι διωγμοί, θα έχη τη θετική, αισιόδοξη άποψι. Θα έχη κατανοήσει ότι τέτοια πράγματα πρέπει να αναμένωνται από τον Χριστιανό. Είναι προς εκπλήρωσιν προφητείας. Οφείλεται συχνά σε κακές πληροφορίες των διωκτών. Έτσι, βλέποντας λογικά τα πράγματα και κατανοώντας ότι αυτοί είναι παραπλανημένοι, δεν θα είναι εκδικητικός ή μνησίκακος εναντίον των διωκτών του. Θα θυμάται ότι ο Διάβολος είναι εκείνος που πραγματικά τυφλώνει τους ανθρώπους ως προς το φως των αγαθών νέων. Επομένως, η πάλη του Χριστιανού δεν είναι εναντίον ανθρώπων και τα όπλα του δεν είναι τα όπλα των ανθρώπων: εκδικητικότης, τραχύτης, ύβρις και σαρκικά όπλα. (2 Κορ. 4:4· 10:4, 5· Εφεσ. 6:11, 12) Ο Χριστιανός θα λογικευθή επάνω στη Γραφικώς συνιστώμενη πορεία ενεργείας που περιγράφεται στην προς Ρωμαίους επιστολή 12:14, 17-21 (ΜΝΚ): «Ευλογείτε τους καταδιώκοντας υμάς· ευλογείτε, και μη καταράσθε. Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού· προνοείτε τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων. Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων. Μη εκδικήτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δότε τόπον τη οργή· διότι είναι γεγραμμένον, “Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά.” Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν· εάν διψά, πότιζε αυτόν· διότι πράττων τούτο, θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν.»

24. Πώς μπορούμε να νικήσωμε το κακό με το αγαθό;

²⁴ Μην αφήνετε το κακό να σας κάμη φιλονείκους, στρυφνούς και αηδιασμένους. Μάλλον, νικάτε το κακό με το αγαθό, ακόμη και όταν απόκειται στη δύναμί σας να ανταποδώσετε κακό. Ο Ελισσαιέ ο προφήτης έδωσε ένα παράδειγμα τούτου, όταν ένας όμιλος Συρίων είχε έλθει για να τον συλλάβη αιχμάλωτον και ο Ιεχωβά για να τον προστατεύση τους επάταξε με προσωρινή τυφλότητα. Ο βασιλεύς του Ισραήλ θέλησε να φονεύση αυτούς τους Συρίους επί τόπου, αλλ’ ο Ελισσαιέ τον διώρθωσε, λέγοντας: «Μη πάταξης· ήθελες πατάξει εκείνους, τους οποίους ηχμαλώτευσας δια της ρομφαίας σου και δια του τόξου σου; θες άρτον και ύδωρ έμπροσθεν αυτών, και ας φάγωσι, και ας πίωσι, και ας απέλθωσι προς τον κύριον αυτών.» Αυτό επετέλεσε περισσότερα από ό,τι θα έκανε η ανταπόδοσις κακού, διότι το θείο υπόμνημα προσθέτει: «Και δεν ήλθον πλέον τα τάγματα της Συρίας εις την γην του Ισραήλ.»—2 Βασ. 6:14-23.

25. Τι μπορούμε να κάμωμε τώρα για να μπορούμε ν’ ακολουθήσωμε πλήρως τη νουθεσία της 1 Πέτρου 3:15 και με ποια ελπίδα;

²⁵ Μερικές φορές, αντί να σας τεθή μια φιλάγαθη, ερευνητική ερώτησις από ένα άτομο καλής θελήσεως, μπορεί μάλλον ν’ αντιμετωπίσετε μια τραχεία απαίτησι από έναν που βρίσκεται σε μια επίσημη θέσι. Ο απόστολος Πέτρος λέγει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είσθε «πάντοτε έτοιμοι εις απολογίαν μετά πραότητος και φόβου, προς πάντα τον ζητούντα από σας λόγον περί της ελπίδος της εν υμίν.» (1 Πέτρ. 3:15) Είναι σε αρμονία με την υγιά λογίκευσι το να ετοιμαζώμεθα από πριν για τέτοια πράγματα με μελέτη του λόγου του Θεού ΤΩΡΑ και με δραστηριότητα στην υπηρεσία του σε αρμονία με αυτήν. Τώρα είναι ο λογικός καιρός να ενεργήσωμε. Η Γραφή δείχνει ότι ο Σατανάς ή Διάβολος θα κάμη την τελική του επίθεσι εναντίον του λαού του Θεού στο προσεχές μέλλον. Η λογικότης μάς πείθει ότι δεν μπορούμε ν’ απολαμβάνωμε τα πράγματα του κόσμου τούτου στο πλήρες τώρα. Είναι καιρός πολέμου για τους Χριστιανούς. Η σκηνή του κόσμου τούτου αλλάσσει. Έχομε την ένδοξη ελπίδα του νέου κόσμου μπροστά μας. Εν όψει του κόσμου αυτού και της εγγύτητός του, τα λόγια του αποστόλου εφαρμόζονται περισσότερο παρά ποτέ: «Εις την ελπίδα χαίροντες· εις την θλίψιν υπομένοντες· εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.»—Ρωμ. 12:12· 1 Κορ. 7:29-31.

26. Πώς η λογικότης από μέρους ενός Χριστιανού θα έχη αποτέλεσμα να φέρη ειρήνη στην εκκλησία;

²⁶ Συνεπώς, η λογικότης θα φέρη ειρήνη, όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά—εκείνο που είναι σπουδαιότερο—στη Χριστιανική εκκλησία. Οι ενέργειές μας επηρεάζουν την εκκλησία λόγω της στενής σχέσεως που περιγράφεται στην προς Ρωμαίους επιστολή 12:4, 5: «Διότι καθώς έχομεν εν ενί σώματι μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη δεν έχουσι το αυτό έργον· ούτω και ημείς οι πολλοί έν σώμα είμεθα εν Χριστώ, ο δε καθείς μέλη αλλήλων.» Η λογικότης βοηθεί την εκκλησία να διατηρήση την τελεία ειρήνη και ενότητα που περιγράφεται στην 1 Κορινθίους 1:10: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, «και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.»—1 Κορ. 12:26.

27. Από ποιες απόψεις φέρνει ειρήνη η λογικότης;

²⁷ Η λογικότης καταλήγει σε ειρήνη διανοίας, ειρήνη με τον Θεό, ειρήνη με τους πλησίον μας, ειρήνη στη διακονία μας και ειρήνη μ’ εκείνους που δεν είναι Χριστιανοί πιστοί, καθ’ όσον εξαρτάται από μας· όπως διατάσσει η Γραφή: «Ει δυνατόν, όσον το αφ’ υμών, ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων.»—Ρωμ. 12:18.

28. Ποιον προσπαθούν να ευαρεστήσουν οι Χριστιανοί, και με ποιες προσδοκίες εν όψει;

²⁸ Ο Ιεχωβά Θεός είναι Εκείνος τον οποίον οι Χριστιανοί προσπαθούν να ευαρεστούν. Στις Παροιμίες 16:7 (ΜΝΚ) εκτίθεται η αρχή: «Όταν ο Ιεχωβά αρέσκηται εις τας οδούς του ανθρώπου, και τους εχθρούς αυτού ειρηνεύει μετ’ αυτού.» Με το ν’ ακολουθούμε την οδόν του Ιεχωβά με τη λογική μας δύναμι θα νικήσωμε το κακόν. Τι θα μπορούσαμε να έχωμε τότε παρά αγαθόν; Η λογικότης αποτελεί μέρος της άνωθεν σοφίας. Κατευθυνόμενη από τον λόγον του Θεού, θα μας οδηγήση στην ευτυχή κατάστασι που ο Παύλος επιθυμούσε για τους Χριστιανούς όταν έλεγε: «Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε, τελειοποιείσθε, παραμυθείσθε, φρονείτε το αυτό, ειρηνεύετε· και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης θέλει είσθαι μεθ’ υμών.»—2 Κορ. 13:11 · Ιακ. 3:17.

Κάμετε εις Εαυτούς Φίλους

«Και εγώ σας λέγω, Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας, δια να σας δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψη.»—Λουκ. 16:9, ΜΝΚ, Κριτ. Έκδ. Κειμένου.

 1. Πού μπορεί κανείς να εύρη την αξιόπιστη συμβουλή για την απόκτησι φίλων, και με ποιο αποτέλεσμα;

Η ΑΓΙΑ Γραφή είναι το μόνο Βιβλίο που λέγει στους ανθρώπους πώς να κάμουν φίλους του ορθού είδους και πώς να τους κρατήσουν. Κοσμικά βιβλία σε σημαντικούς αριθμούς προσέφεραν συμβουλή για το πώς να κάμωμε φίλους· αλλά η συμβουλή των βιβλίων αυτών για την απόκτησι φίλων δεν εβοήθησε τους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν την ευτυχία που ζητούν. Μόνο πηγαίνοντας στο Βιβλίο που είναι η Αυθεντία για την απόκτησι φίλων μπορούμε να βρούμε τη γνησία ευτυχία που προέρχεται από το να έχωμε το ορθό είδος φίλων.

 2. Τι είπε ο Ιησούς για τη φιλία, και ποια οφέλη προκύπτουν από το παράδειγμα που έδωσε;

² Αφού εκείνος, που είπε: «Κάμετε εις εαυτούς φίλους», δεν ήταν κανείς άλλος εκτός από τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αυτό είναι ένα ζωτικό ζήτημα. Κατάλληλα ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος έδωσε το παράδειγμα της φιλίας: «Μεγαλητέραν ταύτης αγάπην δεν έχει ουδείς, του να βάλη τις την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού.» (Ιωάν. 15:13) Καταθέτοντας την τελεία ανθρώπινη ζωή του ως απολυτρωτική θυσία προς όφελος όλων των ανθρώπων που υπακούουν σ’ αυτόν, ο Ιησούς κατέστησε δυνατόν για τα άτομα αυτά να έλθουν σε φιλική κατάστασι με τον ουράνιο Πατέρα του, του οποίου μόνου το όνομα είναι Ιεχωβά. Ο Ιησούς απέδειξε την πιστή του φιλία στον Ιεχωβά Θεό καταθέτοντας έτσι τη ζωή του και απέδειξε, επίσης, τη φιλία του προς όλους εκείνους που έχουν την ίδια πιστή αφοσίωσι στον ουράνιο Πατέρα του.

 3, 4. (α) Ποιες ιδιότητες χρειάζονται σ’ έναν αληθινό φίλο, και σε τι απέτυχε ο Ιούδας; (β) Ποιο παράδειγμα δείχνει ότι υπάρχει φίλος «προσκεκολλημένος στενώτερα από αδελφόν»; Πώς γίνεται αυτό;

³ Ποιος είναι ένας πραγματικός φίλος; Από το παράδειγμα του Ιησού βλέπομε ότι ένας φίλος πρέπει να είναι πιστός, ότι δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψη να υπονομεύση αυτή την πιστότητα ιδιοτέλεια και απληστία. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης είναι ένας που επέτρεψε να υπονομεύση την πιστότητά του η απληστία. Όταν αντιμετώπισε την ευκαιρία να κάμη χρήματα, εστράφη εναντίον του πιο καλού του φίλου, του Κυρίου Ιησού, προδίδοντάς τον και παραδίδοντάς τον στα χέρια των εχθρών του αντί τριάντα αργυρίων και κάνοντάς το αυτό με μια υποκριτική πράξι φιλίας: «Και ευθύς πλησιάσας προς τον Ιησούν, είπε, Χαίρε, Ραββί· και κατεφίλησεν αυτόν. . . . Τότε προσελθόντες, επέβαλον τας χείρας επί τον Ιησούν, και επίασαν αυτόν.» (Ματθ. 26:49, 50) Τι ψευδής φίλος! Η φιλαργυρία του τον απεχώρισε από τον πιο καλό του φίλο και έθεσε τον Ιησού στα χέρια εκείνων που ήθελαν να επιφέρουν τον θάνατό του. Όπως ακριβώς διακηρύττει η Γραφή: «Υπάρχουν σύντροφοι διατεθειμένοι να συντρίψουν ο είς τον άλλον, αλλά υπάρχει φίλος προσκεκολλημένος στενώτερα από αδελφόν.»—Παροιμ. 18:24, ΜΝΚ.

⁴ Ένας πραγματικός φίλος, λοιπόν, προσκολλάται στενώτερα από αδελφόν και είναι σταθερός στην πιστότητά του και στη φιλία του. Δεν είναι θερμός και φιλικός τη μια μέρα και ψυχρός και αποτραβηγμένος την επομένη· καθώς λέγουν οι Παροιμίες 17:17 (ΜΝΚ): «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και είναι αδελφός όστις γεννάται δια καιρόν ανάγκης.» Ένας αληθινός φίλος έρχεται προς βοήθειαν του συντρόφου του που βρίσκεται σε ανάγκη. Από αυτή την άποψι μπορούμε να μάθωμε πολλά για τη φιλία από το παράδειγμα του Ιωνάθαν και του Δαβίδ. Οι ιδιότητες εκείνες της αγάπης, της πιστότητος και της ανιδιοτελείας και άλλες που αποτελούν την αληθινή φιλία βρίσκονται όλες σ’ αυτό το έξοχο παράδειγμα: «Η ψυχή του Ιωνάθαν συνεδέθη μετά της ψυχής του Δαβίδ, και ηγάπησεν αυτόν ο Ιωνάθαν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Τότε ο Ιωνάθαν έκαμε συνθήκην μετά του Δαβίδ· διότι ηγάπα αυτόν ως την ιδίαν αυτού ψυχήν. Και εκδυθείς ο Ιωνάθαν το επένδυμα το εφ’ εαυτόν, έδωκεν αυτό εις τον Δαβίδ, και την στολήν αυτού, έως και αυτό το ξίφος αυτού, και το τόξον αυτού, και την ζώνην αυτού.» (1 Σαμ. 18:1, 3, 4) Αργότερα, μετά τον θάνατο του Ιωνάθαν στη μάχη του Όρους Γελβουέ, ο Δαβίδ εθρήνησε βαθιά την απώλεια του φίλου του και είπε: «Περίλυπος είμαι δια σε, αδελφέ μου Ιωνάθαν· προσφιλέστατος εστάθης εις εμέ· η προς εμέ αγάπη σου ήτο εξαίσιος· υπερέβαινε την αγάπην των γυναικών.» (2 Σαμ. 1:26) Από το παράδειγμα αυτό είναι σαφές ότι «υπάρχει φίλος προσκεκολλημένος στενώτερα από αδελφόν.»

 5, 6. Ποιο πρέπει να είναι το υποκείμενο θεμέλιο για κάθε αξιόπιστη φιλία, και ποια παραδείγματα το δείχνουν αυτό;

⁵ Αλλά, τώρα, τι έκαμε δυνατή μια τέτοια έξοχη φιλία; Από κοινού αγάπη και αφοσίωσις και πιστότης στον Ιεχωβά Θεό! Συνεπώς, έχει λεχθή: «Καμμιά φιλία σε ειδωλολατρικό έδαφος δεν μπορεί να συγκριθή με τις ιδιότητες που εξεδηλώθησαν από τον Ιωνάθαν και τον Δαβίδ: ‘το καλύτερο που έχουν να δείξουν η Ελλάς και η Ρώμη σε φιλίες, ωχριά μπροστά στις ιδιότητες αυτές’.»a Η ανιδιοτέλεια και η πιστότης που εξεδηλώθησαν από τον Ιωνάθαν επήγαζαν από το ότι έθετε τον Ιεχωβά Θεό και το θέλημά Του πρώτα. Επειδή ήταν γυιός του Σαούλ, ο Ιωνάθαν ήταν στη γραμμή για τη βασιλεία. Όταν, όμως, ο Ιεχωβά απεμάκρυνε την εύνοιά του από τον Βασιλέα Σαούλ και την έθεσε στον Δαβίδ, παρερχόμενος τον Ιωνάθαν, τον φυσικό κληρονόμο του θρόνου, ο Ιωνάθαν δεν εμίσησε τον Δαβίδ, θεωρώντας τον ως αντίπαλο για εξόντωσι, όπως έκαμε ο Σαούλ. Αλλά, αναγνωρίζοντας ότι η εύνοια του Ιεχωβά ήταν στον Δαβίδ, ο Ιωνάθαν υπετάχθη θεοκρατικά στη θεία διάταξι. Μόνο με το να δώσουν πρώτα στον Ιεχωβά Θεό την πιστότητά των και ο Δαβίδ και ο Ιωνάθαν, κατέστη δυνατή η θαυμαστή των φιλία. Είναι αληθές, λοιπόν: Χωρίς, αυτή την πρωτίστη αγάπη και πιστότητα προς τον Ιεχωβά Θεό, το θεμέλιο για οποιαδήποτε ανθρώπινη φιλία κείται σε αμμώδες έδαφος.

⁶ Ο Δαβίδ έλαβε, επίσης, πείρα ψευδών φίλων. Ο Αχιτόφελ, ο πανούργος σύμβουλος του Δαβίδ, ήταν μεταξύ εκείνων των συντρόφων, που είναι, «διατεθειμένοι να συντρίψουν ο είς τον άλλον». (2 Σαμ. 15:12· Ψαλμ. 41:9· 55:12-14) Οι φίλοι εκείνοι του Δαβίδ, που έγιναν άπιστοι, έχασαν την αγάπη των και την αποκλειστική αφοσίωσί των στον Ιεχωβά, τον πραγματικό Βασιλέα του Ισραήλ. Εξ άλλου, η Ρουθ η Μωαβίτις, επειδή είχε αυτές ακριβώς τις ιδιότητες, εξεδήλωσε πιστή φιλία για τη Ναομί. «Η δε Ρουθ επροσκολλήθη εις αυτήν.» (Ρουθ 1:14) Απαρέγκλιτη αφοσίωσις στον Ιεχωβά Θεό πρέπει να είναι το υποκείμενο θεμέλιο για κάθε διαρκή και αξιόπιστη φιλία.

ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ ΦΙΛΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

 7. (α) Τι πρέπει να μπορή να κάμη το ορθό είδος φίλου; (β) Ποιο λάθος όσον αφορά τη φιλία έκαμε ο Βασιλεύς Ιωσαφάτ, και με ποιες συνέπειες;

⁷ Το ορθό είδος φίλου, λοιπόν, πρέπει να είναι εκείνο που ενθαρρύνει τον Χριστιανό να είναι πιστός στον Ύψιστο Θεό. Μόνο όσοι αγαπούν τον Ιεχωβά μπορούν να το πράξουν αυτό. Ας μάθωμε ένα μάθημα από το λάθος που έκαμε ο Ιωσαφάτ, ο βασιλεύς του Ιούδα. Ο βασιλεύς αυτός, στον οποίον ο Ιεχωβά είχε δώσει τη φιλία του, έκαμε το λάθος να συνδεθή μ’ έναν που δεν ήταν φίλος του Θεού, τον βασιλέα του Ισραήλ, Αχαάβ. Ο ασεβής αυτός βασιλεύς εζήτησε από τον Ιωσαφάτ να ενωθή μαζί του σε μια εκστρατεία για την ανάκτησι της Ραμώθ-γαλαάδ. Ο Ιωσαφάτ συνεφώνησε. Μολονότι οι προφήται του Βάαλ προέλεγαν επιτυχία για την εκστρατεία, ο Μιχαΐας, ο μόνος προφήτης του Ιεχωβά που μπορούσαν να έχουν, προείπε τον θάνατο του Αχαάβ. Πηγαίνοντας στη μάχη, ο Αχαάβ μετημφιέσθη· αλλά είχε προτείνει να ενδυθή τη βασιλική του στολή ο βασιλεύς του Ιούδα και έτσι να γίνη στόχος για κάθε βέλος. Στην έντασι της μάχης ο Ιωσαφάτ, βασιλικά ντυμένος, αντελήφθη ότι κάθε πολεμιστής της Συρίας είχε στραφή εναντίον του, νομίζοντας ότι ήταν ο βασιλεύς του Ισραήλ. «Αλλ’ ο Ιωσαφάτ ανεβόησε, και εβοήθησεν αυτόν ο Ιεχωβά· και απέστρεψεν αυτούς ο Θεός απ’ αυτού.» (2 Χρον. 18:31, ΜΝΚ) Επαληθεύοντας τους λόγους του προφήτου του Ιεχωβά, ο Αχαάβ υπέστη την καταδίκη του, διότι κάποιος άνθρωπος, τοξεύοντας ασκόπως, έρριξε ένα βέλος στον βασιλέα του Ισραήλ, έτσι ώστε απέθανε. Όταν ο βασιλεύς του Ιούδα επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, ο Ιηού, ο υιός του Ανανί, ο βλέπων, είπε στον Βασιλέα Ιωσαφάτ: «Τον ασεβή βοηθείς, και τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς; δια τούτο οργή παρά του Ιεχωβά είναι επί σε.»—2 Χρον. 19:2, ΜΝΚ.

 8, 9. Πώς μπορεί να ωφεληθή ο Χριστιανός από το λάθος του Ιωσαφάτ, και γιατί πρέπει από τις κακές φιλίες να προκύψη η δυσμένεια του Θεού προς ένα άτομο;

⁸ Ο Ιωσαφάτ έκαμε ένα σοβαρό λάθος, καλλιεργώντας φιλία και παρέχοντας βοήθεια σ’ έναν που μισούσε τον Ιεχωβά Θεό. Ο Χριστιανός, εκλέγοντας φίλους, θα κάμη καλά να κρατή στο νου εκείνα τα λόγια του προφήτου: «Τους μισούντας τον Ιεχωβά αγαπάς;» Πόσο πρέπει να φυλάγεται ο δούλος του Θεού από ακατάλληλες φιλίες! Το αν θα λάβωμε την εύνοια του Θεού ή θα υποστούμε την αγανάκτησί του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το είδος της φιλίας που διαμορφώνομε. Δεν πρέπει να μας εκπλήξη ότι ο Ύψιστος Θεός θεωρεί ένοχον οποιονδήποτε από τους δούλους του, που συναναστρέφεται άτομα τα οποία αυτός δεν επιδοκιμάζει. Δεν μπορούμε να συναναστρεφώμεθα άτομα που δεν επιδοκιμάζει ο Θεός και ν’ αποκτήσωμε τη φιλία του.

⁹ Η επιρροή κακών φίλων, που διαφθείρει, είναι κάτι που απομακρύνει ένα άτομο από την επικράτεια της αξιοπιστίας, διότι είναι κάτι που αναπόφευκτα θα παραγάγη ενάντια αποτελέσματα: «Ο περιπατών μετά σοφών θέλει είσθαι σοφός· ο δε σύντροφος των αφρόνων θέλει απολεσθή.» (Παροιμ. 13:20) Αν δεν υπήρχε η επέμβασις του Θεού, η πολιτεία του Ιωσαφάτ με τον άφρονα Αχαάβ θα του είχε πιθανώς στοιχίσει τη ζωή του.

10. Ποιο παράδειγμα έδωσε ο Δαβίδ για τον δούλον του Θεού;

¹⁰ Εκτός του ότι μπορούμε να ωφεληθούμε από το λάθος που έκαμε ο Ιωσαφάτ, μπορούμε επίσης να διδαχθούμε από το καλό παράδειγμα που έδωσε ο Δαβίδ, ο οποίος μπορούσε να πη: «Δεν εκάθισα μετά ανθρώπων ματαίων· και μετά υποκριτών δεν θέλω υπάγει. Εμίσησα την σύναξιν των πονηρευομένων, και μετά ασεβών δεν θέλω καθίσει. Θέλω νίψει εν αθωότητι τας χείρας μου, και θέλω περικυκλώσει το θυσιαστήριόν σου, ω Ιεχωβά.» (Ψαλμ. 26:4-6, ΜΝΚ) Ο Δαβίδ μιλεί ωσάν να ήταν στο βάθρον του μάρτυρος, δίδοντας μαρτυρία για την ιδιωτική του ζωή για να δείξη την αθωότητά του εν σχέσει με φιλίες. Διακηρύττει την αθωότητά του για συναναστροφή μ’ εκείνους που δεν αγαπούν τον Θεό και τις δίκαιες εντολές του. Είθε κάθε αληθινός λάτρης του Παντοδυνάμου Θεού Ιεχωβά να μπορή να βεβαιώση όμοια αθωότητα για τις φιλίες του!

ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΟΥΛΩΝ ΩΣ ΦΙΛΟΥ

11. (α) Εκτός από άτομα, από ποιες άλλες ακατάλληλες φιλίες πρέπει να φυλαγώμαστε; Πώς ο Ιησούς έθεσε το ορθό παράδειγμα; (β) Γιατί είναι μωρία για ένα Χριστιανό να κάνη τον κόσμο φίλο του;

¹¹ Πρέπει να είμεθα προσεκτικοί όχι μόνο στην εκλογή ατόμων ως φίλων, αλλά πρέπει επίσης να φυλαγώμαστε από ακατάλληλες φιλίες με ομάδες, συλλόγους και οργανώσεις που δεν μας ενθαρρύνουν στη λατρεία του Ιεχωβά, αλλά μάλλον προάγουν δουλεία στον Θεό του κόσμου τούτου, τον Σατανά ή Διάβολο. (2 Κορ. 4:4) Για τούτο ο Ιησούς Χριστός απέρριψε ένα δημοκρατικό σχέδιο να γίνη τοπικός πολιτικός άρχων. (Ιωάν. 6:15) Πράγματι, ο Ιησούς όχι μόνο απέρριψε τοπική βασιλεία αλλά και παγκόσμια βασιλεία στην οργάνωσι του Σατανά! Ο Διάβολος «δεικνύει εις αυτόν πάντα τα βασίλεια του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει προς αυτόν, Ταύτα πάντα θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσης με.» (Ματθ. 4:8, 9) Ο Ιησούς απέρριψε όλες αυτές τις κοσμικές προσφορές, επειδή εκτιμούσε τη φιλία του Θεού επάνω απ’ όλα. Το να δεχθή την προσφορά του Διαβόλου θα έκανε τον Ιησούν εχθρόν του Θεού. Είναι σαν να ζητούμε την έχθρα του Ιεχωβά αν καλλιεργούμε φιλία με τον κόσμο. Ο θείος κανών είναι άκαμπτος: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι, έχθρα τον Θεού; όστις λοιπόν θέληση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Ο πονηρός αυτός κόσμος είναι καταδικασμένος σε καταστροφή κατά τον πόλεμο του Θεού, τον Αρμαγεδδώνα, και οι φίλοι του κόσμου τούτου θα παρέλθουν μαζί του. (1 Ιωάν. 2:15-17) Καθώς προείπε το προφητικό νικητήριο άσμα του Βαράκ και της Δεβόρρας: «Ούτω να απολεσθώσι πάντες οι εχθροί σου, ω Ιεχωβά! οι δε αγαπώντες αυτόν ας ήναι ως ο ήλιος ανατέλλων εν τη δόξη αυτού.»—Κριτ. 5:31, ΜΝΚ.

12, 13. (α) Γιατί ο πλούτος δεν είναι το είδος του φίλου που πρέπει να κάμουν οι Χριστιανοί; (β) Ποια εκλογή υπάρχει μεταξύ κυρίων δούλων, και γιατί ο Χριστιανός δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους;

¹² Ούτε είναι ο πλούτος («μαμωνάς») το είδος φίλου που οι Χριστιανοί πρέπει να κάμουν για τον εαυτό τους. Ο Ιησούς, όταν εξήταζε αυτό το ζήτημα του να κάμωμε, το ορθό είδος φίλων, είπε: «Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας.» Μολονότι ο πλούτος μπορεί να χρησιμοποιηθή για να βοηθήση να κάμωμε φίλους, ο πλούτος αυτός καθ’ εαυτόν δεν πρέπει να θεωρήται ως να είναι δήθεν ο μόνος φίλος του ανθρώπου, διότι, όπως εξήγησε ο Ιησούς: «Ουδείς δούλος δύναται να δουλεύη δύο κυρίους· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει· ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμωνά.»—Λουκ. 16:9, 13.

¹³ Ο Ιησούς έτσι εξέθεσε ένα θεμελιώδη κανόνα: Κανείς δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους. Οι δύο κύριοι, εννοείται εδώ, βρίσκονται σε αντίθεσι ο ένας με τον άλλον· ο ένας είναι αγαθός και ο άλλος κακός. Ο Ιησούς έδειξε ότι αν ένα άτομο είναι προσκολλημένο στον ένα απ’ αυτούς, θα καταφρονή τον άλλον, αγαπώντας τον ένα και μισώντας τον άλλον. Η αντίθεσις μεταξύ των αρχόντων είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν μπορεί κανείς να είναι δούλος και των δύο. Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο πρώτιστος Κύριος δούλων· είναι ο πρώτιστος ιδιοκτήτης όλων των πλασμάτων δικαιωματικά, διότι είναι ο Δημιουργός των. Και αν θέλωμε να είμεθα φίλοι του, πρέπει πιστά να τον υπηρετούμε, δίνοντάς του την αποκλειστική μας αφωσίωσι, αφιερώνοντας τη ζωή μας σ’ αυτόν και δίνοντας κάθε τι που έχομε στην υπηρεσία του, γινόμενοι ακόλουθοι του αγαπητού του Υιού Ιησού Χριστού. Περαιτέρω, ο Ιεχωβά δεν επιτρέπει οι δούλοι του να τον υπηρετούν μέρος που χρόνου των και να υπηρετούν τον μισητόν εχθρό του το άλλο μέρος του χρόνου των. Ο Ιησούς το εξέφρασε αυτό με τον εξής τρόπο στην εκκλησία της Λαοδικείας: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός· ούτως, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.» (Αποκάλ. 3:15, 16) Εκείνους που δεν είναι ούτε ζεστοί ούτε ψυχροί τους εξεμεί ο Κύριος, τους απορρίπτει με αηδία. Έτσι ο Χριστιανός, ζητώντας τη φιλία του Θεού και του Υιού του, δεν μπορεί να είναι διηρημένος στην καρδιά μεταξύ του Ιεχωβά και του αντιθέτου κυρίου, του Σατανά ή Διαβόλου, του ‘θεού του αιώνος τούτου’.

14. (α) Ως προς τη φιλία, σε τι απέτυχε ο πλούσιος νεαρός άρχων; (β) Γιατί είναι πολύ σπουδαία η κατάλληλη χρήσις του πλούτου;

¹⁴ Ο Ιησούς κατέστησε σαφές ότι εκείνος που επιθυμεί φιλία με τον Θεό δεν μπορεί να είναι δούλος του κοσμικού πλούτου ή μαμωνά και έτσι να γίνεται δούλος του αδίκου κυρίου δούλων. Δεν πρέπει να είμεθα σαν τον πλούσιον νεαρόν άρχοντα, ο οποίος, αν και ήθελε να είναι φίλος του Θεού, δεν ήθελε να παραιτηθή από δουλικούς δεσμούς με αυτόν τον κόσμο. Ο Ιησούς τού είπε να πωλήση όσα είχε και να τα δώση στους πτωχούς του Ιεχωβά Θεού, και «θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ· και ελθέ ακολουθεί μοι». (Ματθ. 19:21) Λέγοντας τούτο στον νεαρόν άρχοντα, ο Ιησούς εφήρμοζε τον κανόνα: Κανείς δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους. Αποκλειστική αφοσίωσις στον Ιεχωβά Θεό ήταν το ζήτημα. Θα έδινε ο πλούσιος άρχων στον Ιεχωβά ό,τι του ανήκε, ή θα προτιμούσε δουλεία στον μαμωνά; Έλαβε την εσφαλμένη απόφασι και απέτυχε ν’ αποκτήση τον θησαυρό τού να είναι φίλος του Θεού. Ο πλούτος είναι χρήσιμος, και η ορθή χρήσις του, όπως δείχνει ο Ιησούς, είναι για να κάμωμε φίλους τον Θεό και τον Υιό του. Γνωρίζοντας τούτο, ο δούλος του Θεού δεν θ’ αφήση ποτέ τον πλούτο να γίνη κύριός του, αλλά θα κυριαρχή επάνω του και θα τον χρησιμοποιή στη διακονία του Ιεχωβά Θεού. Αλλιώς, αν ο πλούτος κυριαρχήση επάνω μας λόγω του ότι τον εκάμαμε φίλο μας, μπαίνομε σε μια κατάστασι έχθρας με τον Ιεχωβά Θεό, διότι εγίναμε φίλοι του κόσμου τούτου και δούλοι του μισητού εχθρού του Θεού, του θεού του κόσμου τούτου.

15. (α) Ποιοι είναι οι κατάλληλοι φίλοι που πρέπει να κάμωμε, και γιατί δεν συνδέεται μίσος με το να είμεθα δούλοι των; (β) Πώς απέδειξε ο Ιησούς τη φιλία του για κείνους που υπακούουν σ’ αυτόν, και τι δεν ακυρούται με τούτο;

¹⁵ Οι κατάλληλοι φίλοι για κείνους, που αληθινά ζητούν αιώνια ζωή, είναι ο πρώτιστος Κύριος δούλων, ο Ιεχωβά Θεός, και ο Υιός του «τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων». (Εβρ. 1:2) Με το να γίνη κανείς δούλος του Θεού και του Ιησού Χριστού δεν έρχεται σε μια μισητή θέσι, μια θέσι στην οποία καταδυναστεύεται και καταπατείται και τηρείται σε άγνοια των σκοπών του κυρίου του. Όχι, αλλά με το να γίνωμε πιστά ευπειθείς δούλοι του Θεού και του Υιού του, γινόμεθα φίλοι των. Είναι εξυψωτικό το να συλλογιζώμεθα τα λόγια του Ιησού προς τους πιστούς ακολούθους του: «Σεις είσθε φίλοι μου, εάν κάμνητε, όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν εξεύρει τι κάμνει ο κύριος αυτού· εσάς δε είπον φίλους, διότι πάντα όσα ήκουσα παρά του Πατρός μου, εφανέρωσα εις εσάς.» (Ιωάν. 15:14, 15) Ανόμοια προς τη συνήθη ψυχρή και τυπική σχέσι δούλου προς κύριον, εκείνοι που ακολουθούν τον Ιησούν, ενώ είναι δούλοι, είναι επίσης φίλοι του. Ο Ιησούς Χριστός απέδειξε τη φιλία του παραδίδοντας την ψυχή του «υπέρ των φίλων αυτού». (Ιωάν. 15:13) Το τίμημα που επλήρωσε ο Ιησούς ήταν το πολύτιμο αίμα του· έτσι η φιλία αυτή δεν εκμηδενίζει το γεγονός ότι οι Χριστιανοί είναι δούλοι του Θεού και του Ιησού Χριστού. Αν επιθυμούν να διατηρήσουν τη φιλική των σχέσι δούλων προς κύριον, οι Χριστιανοί πρέπει να φυλαγώνται από το να κάμουν φιλικούς δεσμούς με αυτόν τον κόσμο και τον σατανικό του κύριον δούλων, τον Διάβολο. Κανείς δεν μπορεί να δουλεύη δύο κυρίους.

16. Ποια παραβολή ανέφερε ο Ιησούς για έναν οικιακόν οικονόμο, και ποιο σημείο ετόνισε ο Ιησούς;

¹⁶ Πώς μπορούμε να κάμωμε φίλους τον Ιεχωβά και τον Υιό του, και γιατί είναι επείγον να το πράξωμε αυτό τώρα; Στο βιβλίο του Λουκά, δέκατο έκτο κεφάλαιο, αναφέρεται ότι ο Ιησούς είπε μια παραβολή για έναν οικιακό δούλο, έναν οικονόμο που επρόκειτο να χάση την εργασία του και ο οποίος έδειξε πρακτική σοφία κάνοντας φίλους με τον μαμωνά. Ο οικονόμος στην παραβολή του Ιησού δεν ελάμβανε μισθό, όπως είναι η συνήθεια σήμερα. Όταν απεβλήθη από την εργασία του, θα έπρεπε να επαιτή ή να κάνη δουλοπρεπές έργο όπως το να σκάπτη. Επειδή δεν ήταν αρκετά δυνατός για το σκάψιμο και δεν ήθελε να επαιτή, ο οικονόμος ελάττωσε διάφορα χρέη που άνθρωποι ώφειλαν στον κύριό του. Όταν έχασε την εργασία του ως οικονόμου, είχε έτσι ανθρώπους που θα τον εδέχοντο ευμενώς στα σπίτια τους· διότι τους είχε κάμει φίλους μέσω του μαμωνά. Τώρα δεν θα εχρειάζετο να κερδίζη τα προς το ζην μ’ ένα μισητό τρόπο σκάβοντας ή μ’ ένα ταπεινωτικό τρόπο επαιτώντας. Απέβλεπε αισίως στο μέλλον, και ενήργησε με πρακτική σοφία χρησιμοποιώντας πλούτο ή υλικά αγαθά για να κάμη φίλους. Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, λέγει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ενεργούν με όμοια πρακτική σοφία: «Και εγώ σας λέγω, Κάμετε εις εαυτούς φίλους εκ του μαμωνά της αδικίας, δια να σας δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψη.»—Λουκ. 16:9, ΜΝΚ, Κριτ. Έκδ. Κειμένου.

17. (α) Τίνος κάτοχοι είναι ο Ιεχωβά και ο Ιησούς Χριστός, και τι πολλοί άνθρωποι αστοχούν να σκεφθούν; (β) Σε αντίθεσι με την αβεβαιότητα του πλούτου και της ζωής σ’ αυτόν τον κόσμο, ποια γνώσις όσον αφορά τις υποσχέσεις του Θεού πρέπει να μας υποκινήση να λάβωμε την πορεία της πρακτικής σοφίας;

¹⁷ Ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι οι μόνοι κάτοχοι «αιωνίων σκηνών». Θα λάβουν σ’ αυτάς τας «αιωνίους σκηνάς» μόνο τους φίλους των. Σ’ αυτή την εποχή και στον αιώνα που πολλά άτομα ανησυχούν πολύ και ενοχλούνται από έλλειψι στεγάσεως, από το υψηλό κόστος της στεγάσεως και τους υψηλούς φόρους επί των κατοικιών, είναι πιθανόν ότι πολύ λίγο θα σκεφθούν οι άνθρωποι το ζήτημα της εξασφαλίσεως για τον εαυτό τους αιωνίων σκηνών στον δίκαιο νέο κόσμο του Θεού. Ο κόσμος αυτός, όχι μόνο είναι ένας νέος κόσμος στον οποίο «δικαιοσύνη κατοικεί», αλλά και θα είναι ένας κόσμος για τον οποίο ο Θεός μάς βεβαιώνει: «Ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον.» (2 Πέτρ. 3:13· Αποκάλ. 21:4) Αυτό υπεσχέθη ο Θεός στον λόγο του. Το πιστεύετε; Οι λόγοι του Ιεχωβά ποτέ δεν αστοχούν, καθώς είπε ο Ιησούς του Ναυή στους Ισραηλίτας: «Γνωρίζετε εν όλη τη καρδία υμών, και εν όλη τη ψυχή υμών, ότι δεν διέπεσεν ουδέ είς εκ πάντων των αγαθών λόγων, τους οποίους Ιεχωβά ο Θεός σας ελάλησε δια σας· πάντες ετελέσθησαν εις εσάς, ουδέ είς εξ αυτών διέπεσε.» (Ιησ. Ναυή 23:14, ΜΝΚ) Έχοντας την ασφαλή υπόσχεσι του Θεού για ένα δίκαιο νέο κόσμο, γιατί, λοιπόν, να ζητούμε μόνιμες κατοικίες, στον παρόντα κόσμο; Αυτό θα ήταν μάταιο ακόμη και αν προσπαθούσαμε, διότι όχι μόνο μπορούν τα πλούτη να εκλείψουν σε μια νύχτα, αλλά και η ζωή μας είναι εξίσου αβέβαιη. Επομένως η πορεία της πρακτικής σοφίας είναι να χρησιμοποιήσωμε τα υλικά μας υπάρχοντα με τέτοιον τρόπο, ώστε να κάμωμε φίλους τον Οικοδόμον των πάντων και τον Ιησού Χριστό τον Υιό του, ο οποίος είπε στους ακολούθους του: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον.» (Ιωάν. 14:2) Όταν, λοιπόν, θα εκλείψη ο μαμωνάς, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι για μια στοργική υποδοχή στας «αιωνίους σκηνάς» του νέου κόσμου.

18. Γιατί το χρήμα δεν αγοράζει τα χαρίσματα του Θεού, και ποιοι μπορούν να είναι φίλοι του Θεού;

¹⁸ Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δωροδοκείται ή ότι μπορούμε να εξαγοράσωμε την οργή του Θεού; Όχι, καθόλου. Ο Ανανίας και η Σαπφείρα ενόμισαν ότι θα μπορούσαν να αγοράσουν την εύνοια του Θεού ως τον βαθμό του να έχουν μεγάλη υπόληψι. Απέτυχαν να κατανοήσουν ότι το να δώσουν χρήματα για ν’ αγοράσουν κάτι για ιδιοτελή σκοπό δεν μπορούσε να είναι φιλική πράξις απέναντι του Θεού. Περαιτέρω, ο Σίμων, που κάποτε ασκούσε μαγικές τέχνες, ενόμισε ότι θα μπορούσε ν’ αγοράση τις εκδηλώσεις της ευνοίας του Θεού πληρώνοντας χρήματα. Βρήκε ότι το πράγμα ήταν διαφορετικό, καθώς του είπε ο Πέτρος: «Το αργύριόν σου ας ήναι μετά σου εις απώλειαν, διότι ενόμισας ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται δια χρημάτων.» (Πράξ. 8:20) Όχι, το χρήμα δεν μπορεί ν’ αγοράση, τα χαρίσματα του Θεού· αν συνέβαινε αυτό, τότε οι πλούσιοι θα ήσαν σε πλεονεκτική θέσι και θα μπορούσαν να αγοράσουν πράγματα που επιφυλάσσονται για τον νέο κόσμο του Θεού. Αλλ’ ο Θεός δεν αγοράζεται με χρήμα· δεν είναι μεροληπτικός. Οποιοσδήποτε μπορεί να κάμη φίλους τον Θεό και τον Υιό Του, ακόμη και αν τα υλικά του υπάρχοντα είναι ολιγοστά και ασήμαντα.

19. (α) Πώς μπορεί, λοιπόν, να χρησιμοποιηθή το χρήμα ή τα υλικά αγαθά, για να κερδίσωμε τη φιλία του Θεού; (β) Ποια είναι η κατάλληλη χρήσις των πόρων μας;

¹⁹ Πώς, λοιπόν, χρησιμοποιούμε τον πλούτο ή τα υλικά αγαθά για να κάμωμε φίλο τον Θεό; Όχι για να δωροδοκήσωμε τον Θεό, αλλά για να δοξάσωμε τον Θεό! Ο Θεός κατέχει ολόκληρο τον κόσμο, και «εμού είναι το αργυρίον, και εμού το χρυσίον», λέγει ο Ιεχωβά. «Εμού είναι πάντα τα θηρία του δάσους, τα κτήνη τα επί χιλίων ορέων.» (Αγγαίος 2:8· Ψαλμ. 50:10) Δεν θα μπορούσαμε, επομένως, να πλουτίσωμε υλικώς τον Θεό, αλλά μπορούμε να χρησιμοποιήσωμε τους πόρους μας για να δοξάσωμε τον Θεό, πληροφορώντας άλλους για τους σκοπούς του, δίνοντας σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι και πιστή αγάπη. Όταν ενθαρρύνωμε άλλα άτομα να μελετούν τη Γραφή, όταν τους φέρνωμε βοηθήματα Γραφικής μελέτης, όταν μιλούμε μαζί τους και τα βοηθούμε να κατανοήσουν τους σκοπούς του Θεού και την υπόσχεσί του για ένα δίκαιο νέο κόσμο—χρησιμοποιούμε τους πόρους μας για να δοξάσωμε τον Θεό.

20. Γιατί είναι επείγον να κάμωμε φίλο τον Θεό τώρα, και με ποιους πρέπει να συνερχώμεθα;

²⁰ Χρησιμοποιώντας τους πόρους μας για να δοξάσωμε τον Θεό, αποταμιεύομε ουράνιο θησαυρό και κάνομε φίλους εκείνους του ποτέ δεν θα μας αφήσουν, ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψουν και που μπορούν να μας δώσουν το δώρο της αιωνίου ζωής υπό την βασιλεία των ουρανών. Αυτό το ζήτημα του να κάμωμε φίλους τον Θεό και τον Υιό του είναι επείγον επειδή ο κόσμος αυτός βρίσκεται τώρα στον «καιρόν του τέλους» του, και γρήγορα θα παρέλθη στον πόλεμο του Θεού, στον Αρμαγεδδώνα. Τώρα είναι ο καιρός να δείξωμε ότι είμεθα φιλικά διατεθειμένοι προς τον Θεό. Τώρα είναι ο καιρός να λάβωμε όλη τη βοήθεια που μπορούμε για να κερδίσωμε τη φιλία του Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται να συνερχώμεθα τακτικά μ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό και υπακούουν σ’ αυτόν, εκείνους που ο Ιησούς Χριστός ωνόμασε «φίλους μου». (Λουκ. 12:4) Χιλιάδες άτομα, με το να συνέρχωνται τακτικά με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, μαθαίνουν την πορεία που πρέπει να λάβουν για να κάμουν φίλους για τον εαυτό τους ‘εκ του μαμωνά της αδικίας, δια να τους δεχθώσιν εις τας αιωνίους σκηνάς, όταν εκλείψη’.—Λουκ. 16:9.

[Υποσημειώσεις]

Αποδεικνυόμενοι Φίλοι του Θεού

«Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου; Τις θα κατοικήση εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών αμέμπτως, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού.»—Ψαλμ. 15:1, 2, ΜΝΚ.

 1. Πώς η Γραφή περιγράφει τον νέο κόσμο του Θεού, και ποιες απαιτήσεις πρέπει να μας ενδιαφέρουν;

ΚΑΝΕΙΣ δεν θ’ αποκτήση είσοδο στον νέο κόσμο του Θεού, για να κατοική εκεί μονίμως ως φιλοξενούμενος του Θεού, εκτός αν είναι φίλος του Θεού. Επειδή ο Θεός συναθροίζει γύρω του μόνο τους αγνούς και τους αγαθούς, υπάρχουν ωρισμένες απαιτήσεις για να μπορέση κανείς να είναι φιλοξενούμενος στη σκηνή του Ιεχωβά. Το ενδιαφέρον κάθε αληθινού Χριστιανού πρέπει να είναι, ποιες είναι αυτές οι απαιτήσεις, διότι μόνο με το ν’ ανταποκριθή σ’ αυτές μπορεί να φθάση στη μακαρία πραγματοποίησι αιωνίου ζωής σ’ έναν τόπο διαμονής, για τον οποίον η Γραφή διακηρύττει: «Είδον ουρανόν νέον και γην νέαν· διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γη παρήλθε . . . Ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού, λέγουσαν, Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών.»—Αποκάλ. 21:1, 3.

 2. Ποια θεία περιγραφή δίδεται του φίλου του Θεού;

² Ο ψαλμωδός Δαβίδ ενεπνεύσθη να καταγράψη τις απαιτήσεις για να γίνη κανείς φιλοξενούμενος του Θεού, και επομένως φίλος του Θεού: «Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου; Τις θα κατοικήση εν τω όρει τω αγίω σου; Ο περιπατών αμέμπτως, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού· ο μη καταλαλών δια της γλώσσης αυτού, μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού, μηδέ δεχόμενος ονειδισμόν κατά του πλησίον αυτού· εις τους οφθαλμούς αυτού καταφρονείται ο αχρείος, τιμά δε τους φοβουμένους τον Ιεχωβά.»—Ψαλμ. 15:1-4, ΜΝΚ.

 3. Γιατί ορθώς ο Ιεχωβά είναι προσεκτικός για κείνους που θα είναι φιλοξενούμενοί του, και πώς αυτή η προσεκτικότης εφανερώθη στην εποχή του Δαβίδ;

³ Το ότι ο Παντοδύναμος Θεός λαμβάνει στη σκηνή του ως φιλοξενουμένους μόνο ωρισμένους δεν είναι εκπληκτικό. Εκείνος που έχει ένα σπίτι δικό του δεν παίρνει σ’ αυτό ως φιλοξενούμενον οποιονδήποτε· δεν περιποιείται όλους. Πολλοί κάτοχοι σπιτιών δεν θα ήθελαν κακά άτομα να μένουν μαζί τους ούτε για λίγον καιρό. Η ίδια αρχή εφαρμόζεται και όσον αφορά τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός δεν λαμβάνει όλους στη σκηνή του: «Ο πονηρευόμενος δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου.» Αυτό ήταν αληθινό στην εποχή του Δαβίδ, εν σχέσει με τη σκηνή του Θεού. Ο Δαβίδ είχε φέρει την κιβωτό του Ιεχωβά από τον οίκον του Ωβήδ-εδώμ στην Ιερουσαλήμ: «Και έφεραν την κιβωτόν του Ιεχωβά, και έθεσαν αυτήν εις τον τόπον αυτής, εις το μέσον της σκηνής την οποίαν έστησε δι’ αυτήν ο Δαβίδ.» (2 Σαμ. 6:17, ΜΝΚ) Είσοδος σ’ αυτή τη σκηνή ήταν είσοδος στην παρουσία του Υψίστου. Ο Δαβίδ εξέλεξε ωρισμένους για να υπηρετούν σ’ αύτη τη σκηνή, ο δε Ασάφ ήταν μεταξύ των πολύ προνομιούχων. (1 Χρον. 16:4-6) Μόνο εκείνοι που περιπατούσαν άμεμπτα και που ήσαν αγνοί και ευθείς μπορούσαν να είναι διαρκώς παρόντες στη σκηνή του Ιεχωβά επάνω στο άγιό του όρος.

 4. Τι λέγεται για το τι απαιτείται για να παραμείνωμε στην παρουσία του Θεού, και επομένως ποια πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού;

⁴ Ο Ιεχωβά είναι πολύ προσεκτικός για κείνους που παραμένουν στην αγία του παρουσία. Αν ήσαν αυστηρές οι απαιτήσεις για να είναι κανείς φιλοξενούμενος στη σκηνή του Ιεχωβά εκεί στο άγιό του όρος στην εποχή του Δαβίδ, τότε πόσο πιο πολύ αυστηρές πρέπει να είναι οι απαιτήσεις για να διαμένη κανείς στη σκηνή του Ιεχωβά ως μόνιμος φιλοξενούμενος, ως μέλος της αγίας του οικογενείας! Για να μπορέσωμε να λογισθούμε άξιοι αυτού του ασυγκρίτου προνομίου και να μπορέσωμε να πούμε με τον Δαβίδ, «Εν τη σκηνή σου θέλω είσθαι φιλοξενούμενος διαπαντός», πρέπει ν’ αποδειχθούμε φίλοι του Θεού. Αφού ‘το απόρρητον αυτού φανερώνεται εις τους δικαίους’, είναι απολύτως επιτακτικό για κείνους, του θα ήθελαν ν’ απολαύσουν την προστασία του και τη φιλοξενία του για πάντα, να μάθουν τι ο Θεός απαιτεί για να είμεθα δίκαιοι στα μάτια του. (Ψαλμ. 61:4, ΜΝΚ· Παροιμ. 3:32) Επομένως, κάθε Χριστιανός πρέπει να υποβάλη ο ίδιος αυτές τις ερωτήσεις: «Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου; Τις θα κατοικήση εν τω όρει τω αγίω σου;» Και κάθε Χριστιανός πρέπει να γνωρίζη εντελώς τι απήντησε ο ψαλμωδός: «Ο περιπατών αμέμπτως, και εργαζόμενος δικαιοσύνην, και λαλών αλήθειαν εν τη «καρδία αυτού.»—Ψαλμ. 15:1, 2, ΜΝΚ.

ΠΕΡΙΠΑΤΩΝΤΑΣ ΑΜΕΜΠΤΑ

 5. Πώς ο Αδάμ απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και έτσι τι έχασε;

⁵ Ο Χριστιανός, για να περιπατή άμεμπτα ενώπιον του Θεού, πρέπει να εμπιστεύεται στον Ιεχωβά Θεό απόλυτα και ν’ αποδεικνύη αυτή την εμπιστοσύνη με το να είναι ευπειθής στις εντολές του. Ο Αδάμ, ο πρώτος άνθρωπος, ήταν φιλοξενούμενος του Θεού στον Παράδεισο της Εδέμ. Ο Αδάμ θα μπορούσε να έχη απολαύσει αυτόν τον Παράδεισο ως αιωνία κατοικία, κατοικία ευλογημένη με την παρουσία του Θεού. Αλλ’ ο Αδάμ απέτυχε ν’ αποδειχθή φίλος του Θεού. Λόγω της αποτυχίας του να υπακούση στον ουράνιο Πατέρα του και Οικοδεσπότη, ο Αδάμ απώλεσε την Παραδεισιακή κατοικία του και έγινε ακατάλληλος για να είναι φιλοξενούμενος στον «κήπον του Θεού». (Ιεζ. 28:13, ΜΝΚ) Ο Αδάμ απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και έτσι δεν μπόρεσε να είναι φίλος του Θεού.

 6. Ποιος ωνομάσθη «φίλος του Ιεχωβά», και γιατί;

⁶ Αλλά η Βίβλος, έχει άφθονα παραδείγματα εκείνων που επέτυχαν ν’ αποδειχθούν φίλοι του Θεού. Ένας κατάλογος εκείνων, που απεδείχθησαν φίλοι του Θεού, βρίσκεται στην προς Εβραίους επιστολή, κεφάλαιο ενδέκατο. Σ’ αυτό το κεφάλαιο μνημονεύεται ο Αβραάμ, για τον οποίον ο Ιάκωβος έγραψε: «Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα, “Επίστευσε δε Αβραάμ εις τον Ιεχωβά, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην·” και “φίλος του Ιεχωβά” ωνομάσθη.» (Ιάκ. 2:23, ΜΝΚ) Τι προνόμιο να ονομασθή κανείς «φίλος του Ιεχωβά»! Είμεθα, όπως ο Αβραάμ, πρόθυμοι ν’ αντιμετωπίσωμε τις απαιτήσεις για να είμεθα φίλοι του Ιεχωβά; Δεν μπορούμε να είμεθα φίλοι του Θεού με το να επιθυμούμε απλώς να είμεθα φίλοι· πρέπει ν’ αποδειχθούμε φίλοι του Θεού. Ο Αβραάμ κατέδειξε την πίστι του και την εμπιστοσύνη του στον Θεό υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά να εγκαταλείψη την Ουρ των Χαλδαίων και αργότερα επιχειρώντας να προσφέρη θυσία τον μόνο του γυιό που είχε μέσω της Σάρρας, τον αγαπητό του Ισαάκ. Έτσι ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής αναφέρει: «Δια πίστεως υπήκουσεν ο Αβραάμ, ότε εκαλείτο να εξέλθη εις τον τόπον τον οποίον έμελλε να λάβη εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη εξεύρων πού υπάγει. Δια πίστεως, ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ· και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη, “Ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα”.» (Εβρ. 11:8, 17, 18) Ο Αβραάμ περιεπάτησε άμεμπτα, αποδεικνύοντας την πίστι και εμπιστοσύνη του στον Θεό με την υπακοή του· και “φίλος του Ιεχωβά” ωνομάσθη.»

 7. Ποια είναι η κατάλληλη εκτίμησις του να είναι κανείς φίλος του Θεού;

⁷ Μπορεί οποιαδήποτε ικανοποίησις να συγκριθή με την ικανοποίησι του να είναι κανείς φίλος του Ιεχωβά; Ποια λεγόμενη επιτυχία στις εμπορικές επιχειρήσεις αυτού του κόσμου συγκρίνεται με την απόκτησι της φιλίας του Θεού; Τίποτε δεν μπορεί να φέρη την ευτυχία και την ικανοποίησι που απολαμβάνει εκείνος ο οποίος «πλουτεί εις Θεόν». (Λουκ. 12:21) Οι άνθρωποι καταβάλλουν τρομερές προσπάθειες για να μάθουν πώς να έχουν επιτυχία στον εμπορικό κόσμο· το να μάθωμε πώς να περιπατούμε άμεμπτα ενώπιον του Θεού έτσι ώστε να γίνωμε φίλοι του, αξίζει πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΣ ΣΤΟ ΝΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΜΕ ΑΜΕΜΠΤΑ

 8. (α) Ποια παραδείγματα υπάρχουν εκείνων που ήσαν σταθεροί στο να περιπατούν άμεμπτα; (β) Πώς είναι δυνατόν το να περιπατή κανείς άμεμπτα, όπως καταδεικνύεται στην περίπτωσι του Δανιήλ;

⁸ Όταν εξετάζωμε τη ζωή εκείνων που απεδείχθησαν φίλοι του Θεού, βρίσκομε ότι ήσαν σταθεροί στο να περιπατούν άμεμπτα. «Και εξηκολούθησε περιπατών ο Ενώχ μετά του αληθινού Θεού.» «Ο Νώε ήτο άνθρωπος δίκαιος. Απέδειξεν εαυτόν άμεμπτον μεταξύ των συγχρόνων αυτού. Μετά του αληθινού Θεού περιεπάτησεν ο Νώε.» (Γεν. 5:23, 24· 6:9, ΜΝΚ) Ο προφήτης Δανιήλ ήταν σταθερός στο να περιπατή άμεμπτα. Σε κρίσιμες στιγμές της ζωής του δεν εβασίσθη σε ανθρώπινη σοφία· εστράφη στον Θεό για κατεύθυνσι. Τούτο, εξ άλλου, ήταν επειδή επεστηρίζετο σταθερά στον Ιεχωβά Θεό. Ο Δανιήλ επικοινωνούσε με τον Θεό του ακόμη και όταν αυτό ήταν εναντίον του νόμου· προσηύχετο τακτικά, δείχνοντας σταθερότητα στην εξάρτησί του από τον μέγιστο Φίλο του. Ο Δανιήλ ερρίφθη στον λάκκο των λεόντων λόγω της πιστότητός του στον Ιεχωβά, ακόμη δε και ο ειδωλολάτρης βασιλεύς Δαρείος παρετήρησε τη σταθερή επιστήριξι του Δανιήλ στον Θεό του: «Ο Θεός σου, τον οποίον συ λατρεύεις ακαταπαύστως, αυτός θέλει σε ελευθερώσει.» (Δαν. 6:16, 20) Με τη σταθερότητά του στο να περιπατή άμεμπτα ο Δανιήλ έφθασε να είναι πολύ αγαπημένος από τον Θεό, ο δε άγγελος του Ιεχωβά Γαβριήλ είπε στον Δανιήλ: «Είσαι σφόδρα επιθυμητός.»—Δαν. 9:23, ΜΝΚ.

 9. Τι αποτελεί ζωτική απαίτησι για να περιπατούμε άμεμπτα;

⁹ Για να είμεθα σταθεροί στο να περιπατούμε άμεμπτα όπως ήταν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ και ο Δανιήλ, πρέπει να λαβαίνωμε υπ’ όψι τον Ιεχωβά σε όλα όσα κάνομε, όπως αναφέρουν οι Παροιμίες 3:5, 6 (ΜΝΚ): «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις ταις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.» Κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι φίλος του Θεού, ο οποίος δεν είναι πρόθυμος ν’ ακολουθήση αυτή τη συμβουλή. Κανείς δεν μπορεί, πραγματικά, να κάμη αφιέρωσι στον Θεό, αν δεν υπακούση σ’ αυτή τη διαταγή να εμπιστεύεται στον Ιεχωβά και να ζητή τη θεία του διεύθυνσι ώστε να περιπατή σταθερά σ’ ευθείες οδούς.

10, 11. (α) Τι μπορεί να συμβή αν αφήση κανείς τον Ιεχωβά «έξω από την εικόνα»; (β) Ποιες κρίσιμες στιγμές εισήλθαν στη ζωή ενός ανθρώπου του Θεού, και πώς τις αντιμετώπισε;

¹⁰ Τι μωρία να μη λαβαίνωμε υπ’ όψι τον Ιεχωβά σε όλες τις κατευθύνσεις μας—ειδικά αν είμεθα δούλοι του Θεού! Εύκολα μπορεί να προφθάση συμφορά εκείνον που αφήνει τον Ιεχωβά «έξω από την εικόνα», ειδικά σε μια κρίσιμη στιγμή, όπως συνέβη σε κάποιον προφήτη. Το δέκατο τρίτο κεφάλαιο του Πρώτου Βασιλέων (ΜΝΚ) μας λέγει ότι «ήλθεν άνθρωπος του Θεού εξ Ιούδα εις Βαιθήλ με λόγον του Ιεχωβά· ο δε Ιεροβοάμ ίστατο επί του θυσιαστηρίου, δια να θυμιάση.» Ο άνθρωπος του Θεού, του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται, ελάλησε τότε μια αξιοσημείωτη προφητεία όσον αφορά την καταστροφή του θυσιαστηρίου και των ειδωλολατρών εκείνων που εθυσίαζαν επάνω σ’ αυτό. Ο ασεβής Βασιλεύς Ιεροβοάμ εξεμάνη. Εξέτεινε το χέρι του και διέταξε να συλληφθή ο τολμηρός προφήτης. Αμέσως το χέρι του βασιλέως εσκληρύνθη και έμεινε ξερό· και το θυσιαστήριο εσχίσθη σε δύο. Ο Ιεροβοάμ ικέτευσε να προσευχηθή ο προφήτης για να αποκατασταθή το χέρι του σε υγεία. Ο προφήτης συμφώνησε· και το χέρι του βασιλέως επέστρεψε σε υγιά κατάστασι. Ο πανούργος Ιεροβοάμ, για ιδιοτελείς λόγους, τότε προσεκάλεσε τον προφήτη στη βασιλική του τράπεζα. Αυτή ήταν μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή του προφήτου. Θα περιπατούσε άμεμπτα; Το έπραξε· υπήκουσε στον Ιεχωβά και αποφασιστικά αρνήθηκε οποιαδήποτε συναναστροφή μ’ έναν που μισούσε τον Ιεχωβά και που ήταν ειδωλολάτρης, αν και βασιλεύς: «Ο άνθρωπος του Θεού είπε προς τον βασιλέα, Το ήμισυ του οίκου σου αν μοι δώσης, δεν θέλω εισέλθει μετά σου· ουδέ θέλω φάγει άρτον, ουδέ θέλω πίει ύδωρ, εν τω τόπω τούτω· διότι ούτως είναι προστεταγμένον εις εμέ δια του λόγου του Ιεχωβά, λέγοντος, Μη φάγης άρτον, και μη πίης ύδωρ, και μη επιστρέψης δια της οδού δια της οποίας ήλθες.»

¹¹ Αν αυτός ο άνθρωπος του Θεού εξακολουθούσε να περιπατή άμεμπτα ενώπιον του Ιεχωβά, όλα θα πήγαιναν καλά. Αλλά σχεδόν αμέσως μια άλλη κρίσιμη στιγμή μπήκε στη ζωή του προφήτου. Καθώς έβγαινε από την πόλι, τον παρεμπόδισε «γέρων τις προφήτης» που κατοικούσε εκεί. Αυτός ο γέρων προφήτης προσεκάλεσε τον άνθρωπο του Θεού να πάη μαζί του στο σπίτι του και να φάγη άρτον. «Δεν δύναμαι να επιστρέψω μετά σου, ουδέ να έλθω μετά σου», απήντησε ο άνθρωπος του Θεού. «Διότι ελαλήθη προς εμέ δια του λόγου του Ιεχωβά, Μη φάγης άρτον, μηδέ πίης ύδωρ εκεί.» Απαντώντας σε τούτο ο επιμένων γέρων προφήτης, είπε ένα ψεύδος, μολονότι το ελατήριο για το οποίο το έπραξε αυτό δεν αναφέρεται: «Και εγώ προφήτης είμαι, καθώς συ· και άγγελος ελάλησε προς εμέ δια του λόγου του Ιεχωβά, λέγων, Επίστρεψον αυτόν μετά σου εις την οικίαν σου, δια να φάγη άρτον και να πίη ύδωρ.» Αντίθετα, προς την ειδική εντολή του Ιεχωβά, ο άνθρωπος του Θεού επέστρεψε να φάγη άρτον και να πιή νερό. Αυτό ωδήγησε σε καταστρεπτικές συνέπειες.

12. Γιατί ο άνθρωπος του Θεού απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και με ποιες συνέπειες;

¹² Ενώ εκάθηντο στο τραπέζι, ο λόγος του Ιεχωβά ήλθε στον ψευδόμενο γέροντα προφήτη, ο οποίος είπε τα εξής λόγια στον απειθή άνθρωπο του Θεού: «Επειδή παρήκουσας της φωνής του Ιεχωβά, και δεν εφύλαξας την εντολήν, την οποίαν Ιεχωβά ο Θεός σου προσέταξεν εις σε, αλλ’ επέστρεψας, και έφαγες άρτον, και έπιες ύδωρ, εν τω τόπω περί του οποίου είπε προς σε, Μη φάγης άρτον, μηδέ πίης ύδωρ· το σώμα σου δεν θέλει εισέλθει εις τον τάφον των πατέρων σου.» Αυτή τη φορά ο γέρων προφήτης είχε πραγματικά λαλήσει τον λόγον του Ιεχωβά. Ο άνθρωπος του Θεού επροχώρησε στο δρόμο του, επιβαίνοντας, στην όνο του. «Εύρε δε αυτόν λέων καθ’ οδόν, και εθανάτωσεν αυτόν· και το σώμα αυτού ήτο ερριμμένον εν τη οδώ.» Ο λέων δεν κατεβρόχθισε ούτε το ανθρώπινο πτώμα ούτε την όνον, αλλά έστεκε φρουρός και των δύο, έτσι παρέχοντας σημείο ότι εκείνο που είχε συμβή δεν ήταν τυχαίο, αλλά ήταν επίσκεψις από τον Θεό.—1 Βασ. 13:1-28, ΜΝΚ.

13. Για να έχη περιπατήσει άμεμπτα, τι έπρεπε να είχε κάμει ο άνθρωπος του Θεού;

¹³ Τι τραγικές συνέπειες λόγω αποτυχίας να περιπατήση άμεμπτα! Ο άνθρωπος του Θεού είχε αρκετή γνώσι για ν’ αποφύγη να περιπατή σε σκολιούς δρόμους· είχε λάβει άμεσες διαταγές από τον Ιεχωβά για το πώς έπρεπε να περιπατήση. Τι αν ο ψευδόμενος γέρων προφήτης είπε ότι ένας «άγγελος» είχε αλλάξει αυτές τις διαταγές; Ο άνθρωπος του Θεού δεν έπρεπε να δεχθή ένα έμμεσο άγγελμα που ήταν σε αντίθεσι με το άμεσο που είχε λάβει από τον Ιεχωβά. Τι έπρεπε να κάμη ο άνθρωπος του Θεού; Έπρεπε να υπακούση στην εντολή του Ιεχωβά. Αντί να απειθήση σε άμεσες διαταγές που προήρχοντο από τον Ιεχωβά, ο άνθρωπος του Θεού έπρεπε μάλλον να ζητήση διευκρίνισι από τον Ιεχωβά πριν προβή σε περαιτέρω ενέργεια. Μπορούσε να έχη προσευχηθή στον Ιεχωβά για θεία κατεύθυνσι σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή. Χωρίς προσευχή και προφανώς χωρίς κάποια αμφισβήτησι του εμμέσου αγγέλματος που προήρχετο από έναν «άγγελο», ο άνθρωπος του Θεού επροχώρησε σε σκολιούς δρόμους· και παρά την προηγούμενη αξιέπαινη πορεία του, απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα με τον Θεό.

ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΑΛΑΖΟΝΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

14. Ποιο μάθημα για να περιπατή άμεμπτα μαθαίνει ο Χριστιανός;

¹⁴ Τι μαθαίνει ο Χριστιανός απ’ αυτό; Να είναι σταθερός στο να περιπατή άμεμπτα ενώπιον του Ιεχωβά, πάντοτε να ζητή την κατεύθυνσί του, ειδικά σε κρίσιμες και γεμάτες αμηχανία στιγμές της ζωής. Ποτέ να μην προχωρή αλαζονικά είτε σύμφωνα με τις ιδέες του είτε σύμφωνα με τις προτροπές κάποιου άλλου, έστω και αν το άτομο αυτό κατέχη μια υπεύθυνη θέσι ή ισχυρίζεται ότι κατέχει μια τέτοια θέσι στην οργάνωσι του Θεού. Ζητώντας την κατεύθυνσι του Ιεχωβά, αποφεύγομε το να παραπλανηθούμε από απατεώνας ή από εκείνους που μπορεί να έχουν καλές διαθέσεις, αλλά που ενεργούν σύμφωνα με τη δική τους κατανόησι. Πράττοντας τούτο, εξακολουθούμε να περιπατούμε άμεμπτα και σε ευθείες οδούς, έτσι ώστε ν’ αποφύγωμε καταστροφή σαν εκείνη που επήλθε στον άνθρωπο του Θεού, ο οποίος ‘παρήκουσε της φωνής του Ιεχωβά’.—1 Βασ. 13:21, ΜΝΚ.

15. (α) Ποια πρέπει να είναι η προσευχή του δούλου του Θεού, και γιατί; (β) Από αυτή την άποψι πώς ο Βασιλεύς Σαούλ απέτυχε να περιπατήση άμεμπτα, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹⁵ Το ν’ αποδειχθούμε φίλοι του Θεού απαιτεί συνεπώς να ζητούμε τη βοήθεια του Θεού για να μας αναχαιτίση από αλαζονικές πράξεις. Είθε η προσευχή του Χριστιανού να είναι εκείνη του ψαλμωδού: «Προφύλαξον τον δούλόν σου από υπερηφανιών· ας μη με κυριεύσωσι· τότε θέλω είσθαι τέλειος, και θέλω καθαρισθή από μεγάλης παρανομίας.» (Ψαλμ. 19:13) Ας μη μιμηθή ο Χριστιανός τον Βασιλέα Σαούλ στην αλαζονεία του. Στον πόλεμο εναντίον των Φιλισταίων είχε λεχθή στον Βασιλέα Σαούλ από τον προφήτη Σαμουήλ να μην κάμη καμμιά πρόωρη ενέργεια, αλλά να περιμένη στα Γάλγαλα ώσπου να φθάση ο Σαμουήλ. Βρίσκοντας δύσκολο να συγκρατήση τον λαό ώσπου να έλθη ο Σαμουήλ και προσφέρη θυσία, ο Σαούλ επροχώρησε αλαζονικά σε σκολιές οδούς. «Προσέφερε το ολοκαύτωμα», παρά το ότι δεν είχε καμμιά εξουσία να το πράξη αυτό. Όταν έφθασε ο Σαμουήλ αμέσως έπειτα, ο Σαούλ προσεπάθησε να δικαιολογήση την ενέργειά του, αναφέροντας την έμφοβη κατάστασι των Ισραηλιτών και την αργοπορία του Σαμουήλ. «Ετόλμησα λοιπόν,» ωμολόγησε ο Σαούλ, «και προσέφερα το ολοκαύτωμα». Τι αφροσύνη! Βασιζόμενος στη δική του σοφία, ο Σαούλ ‘ετόλμησε’ και επροχώρησε αλαζονικά. Αποτυγχάνοντας να περιπατήση άμεμπτα ο Σαούλ έχασε τη βασιλεία του και τη φιλία του Ιεχωβά. «Τώρα η βασιλεία σου δεν θέλει στηριχθή», εδήλωσε ο Σαμουήλ. «Ο Ιεχωβά εζήτησεν εις εαυτόν άνθρωπον κατά την καρδίαν αυτού.»—1 Σαμ. 13:8, 9, 12, 14, ΜΝΚ.

16. (α) Πώς ο Θεός μάς αναχαιτίζει από αλαζονικές πράξεις, και πώς ο απόστολος Παύλος περιεπάτησε άμεμπτα; (β) Όταν ο Χριστιανός αμφιβάλλη, τι πρέπει ν’ αποφεύγη;

¹⁶ Ο Θεός μάς αναχαιτίζει από αλαζονικές πράξεις μέσω του λόγου του και μέσω προσευχής. Μπορούμε να μελετήσωμε τον γραπτόν λόγον του Θεού, την Αγία Γραφή, και να μάθωμε τις αρχές, σύμφωνα με τις οποίες ο Ιεχωβά θέλει να περιπατούμε. Πρέπει να συμβουλευώμεθα το Βιβλίο της σοφίας του. Η προσευχή μάς αναχαιτίζει από αλαζονικές πράξεις, διότι μέσω αυτής μπορούμε να λαβαίνωμε υπ’ όψι τον Ιεχωβά σε οτιδήποτε κάνομε. Ο Θεός μάς αναχαιτίζει, επίσης, από αλαζονικές πράξεις με συμβουλή που προέρχεται από την οργάνωσί του. Όταν ηγέρθη αμφισβήτησις για το ζήτημα της περιτομής των Εθνικών, ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν επροχώρησαν αλαζονικά. Ο Παύλος εγνώριζε ποια ήταν η ορθή απόφασις στο ζήτημα, αλλά δεν την προώθησε! Επήγε στην Ιερουσαλήμ, και εκεί ένα συμβούλιο αποστόλων και πρεσβυτέρων εξήτασε το ζήτημα. Κατέληξαν σε απόφασι, απόφασι που είχε την επιδοκιμασία του αγίου πνεύματος. Μια επιστολή της οργανώσεως προετοιμάσθη και αυτή η αυθεντική δήλωσις μπορούσε να αναγνωσθή στην εκκλησία. Ο Παύλος ενήργησε μόνο αφού έλαβε εξουσιοδότησι από την οργάνωσι. (Πράξ. 15:1-31) Έτσι και σήμερα ο Χριστιανός αναχαιτίζεται από αλαζονικές πράξεις όχι μόνο με προσευχή και με τον λόγον του Θεού, αλλά και με συμβουλή της οργανώσεως του Θεού. Όταν αμφιβάλλωμε για το ποιο δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσωμε σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής, ας μην προχωρούμε μόνο με ανθρώπινη, σοφία· ας απέχωμε από τέτοια ενέργεια, περιμένοντας διευκρίνισι από τον Ιεχωβά Θεό με τη μελέτη του λόγου του. Τότε θα προχωρούμε σε ευθείες οδούς και θα είμεθα σταθεροί στο να περιπατούμε άμεμπτα.

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ ΚΑΙ ΛΑΛΩΝΤΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΝ

17. Τι άλλο απαιτεί ο Θεός από τους φίλους του, και τι τούτο συνεπάγεται εν σχέσει με τη συμπεριφορά μας προς τους συντρόφους μας;

¹⁷ Για να είμεθα φίλοι του Ιεχωβά πρέπει πάντοτε να ‘εργαζώμεθα δικαιοσύνην’. (Ψαλμ. 15:2) Η προσωπική ζωή του Χριστιανού πρέπει πάντοτε να συμμορφώνεται προς τους δικαίους κανόνες του λόγου του Θεού· η διαγωγή του πρέπει να είναι αγία: «Ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή· διότι είναι γεγραμμένον, “Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος”.» (1 Πέτρ. 1:15, 16) Επειδή ο Ιεχωβά είναι άγιος δεν φέρνει στη σκηνή του ως φιλοξενουμένους εκείνους που είναι κακοί, εκείνους που συμπεριφέρονται άδικα προς τους συνανθρώπους των και τους Χριστιανούς συντρόφους των. Για να εργάζεται κανείς δικαιοσύνη δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ανειλικρινώς προς τους φίλους του ή να τους εξαπατά, ούτε μπορεί να τους συκοφαντή με τη γλώσσα του: «Διότι δεν είσαι συ Θεός θέλων την ασέβειαν· ο πονηρευόμενος δεν θέλει κατοικεί πλησίον σου. Ουδέ θέλουσι σταθή οι άφρονες έμπροσθεν των οφθαλμών σου· μισείς πάντας τους εργάτας της ανομίας. Θέλεις εξολοθρεύσει τους λαλούντας το ψεύδος· ο Ιεχωβά βδελύττεται τον άνθρωπον τον αιμοβόρον και τον δόλιον.»—Ψαλμ. 5:4-6, ΜΝΚ.

18. (α) Τι λέγεται για μικρές πράξεις αδικίας; (β) Ποια είναι η υποχρέωσις του Χριστιανού εν σχέσει με το δάνεισμα;

¹⁸ Είναι απάτη να νομίζη κανείς ότι ο Θεός θα λάβη στη σκηνή του ως φιλοξενουμένους οποιουσδήποτε που κηλιδώνουν τον εαυτό τους με άδικες πράξεις. Σημειώστε την περιγραφή του φίλου του Θεού: «Μηδέ πράττων κακόν εις τον φίλον αυτού.» (Ψαλμ. 15:3) Τούτο περιλαμβάνει μικρά πράγματα καθώς και μεγάλα, διότι «ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι». (Λουκ. 16:10) Ο Χριστιανός που δανείζεται από τον σύντροφό του και αρνείται να αποδώση, παραδείγματος χάριν, δεν δικαιολογείται από τον Θεό επειδή το χρηματικό ποσόν που περιλαμβάνεται μπορεί να μην είναι μεγάλο. «Δανείζεται ο ασεβής και δεν αποδίδει.» (Ψαλμ. 37:21) Φαίνεται δύσκολο για πολλά άτομα να αποδώσουν ό,τι εδανείσθηκαν· αλλ’ αν αληθινά ‘εργάζωνται δικαιοσύνην’, θα ζητήσουν να αποδώσουν ό,τι δανείσθηκαν, ακόμη και αν δεν μπορούν να το αποδώσουν όλο αμέσως και ακόμη αν ο καιρός που πέρασε μπορή να είναι σημαντικός. Η καταβολή προσπαθείας να αποδώσωμε δείχνει ότι ‘εργαζόμεθα δικαιοσύνην’ στην καρδιά μας.

19. (α) Εξηγήστε τι σημαίνει να ‘μιλή κανείς αλήθεια στην καρδιά του’. (β) Τι είπε ο Ιησούς για την απόδειξι της φιλίας μας, και πώς σχετίζεται αυτό με το να μιλούμε την αλήθεια;

¹⁹ «Λαλών αλήθειαν εν τη καρδία αυτού»—αυτή είναι μια άλλη απαίτησις για έναν που θα ήθελε να είναι φιλοξενούμενος του Θεού. (Ψαλμ. 15:2) Εκείνος που λαλεί αλήθεια στην καρδιά του είναι ειλικρινής προς τους άλλους και προς τον εαυτό του. Αν λαλή αλήθεια στην καρδιά του, θα λαλή επίσης αλήθεια με το στόμα του. Όχι μόνο θ’ αποφεύγη το ψεύδος, αλλά θα είναι και κήρυξ της αληθείας, της αληθείας του Θεού. Οι αλήθειες που απαιτεί ο Θεός να λαλούν οι Χριστιανοί βρίσκονται στον λόγο του και περιλαμβάνουν τις εντολές του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού, ειδικά εκείνες που αφορούν τη διακήρυξι της βασιλείας του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς είπε όταν ήταν στη γη: «Σεις είσθε φίλοι μου, εάν»—εάν τι; «Εάν κάμνητε όσα εγώ σας παραγγέλλω.» (Ιωάν. 15:14) Και τι παρήγγειλε ο Κύριος Ιησούς στους ακολούθους του να κάμουν σ’ αυτόν τον «καιρόν του τέλους»; Πράγματι, να λαλούν την αλήθεια όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού και την εγκαθίδρυσί της! «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας», προείπε ο Ιησούς, «εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.»—Ματθ. 24:14.

20. Τι προκύπτει από το να λαλούμε αλήθειες της Βασιλείας και επομένως ποια υποχρέωσις βαρύνει κάθε Χριστιανό;

²⁰ Αυτό, λοιπόν, το μεγάλο έργο της εξαγγελίας των αληθειών της Βασιλείας, είναι κάτι στο οποίο πρέπει να θέλουν να μετέχουν όλοι όσοι θα ήθελαν να είναι φίλοι του Θεού και του Υιού του. Μέσω των αληθειών των σχετικών με τη βασιλεία του Θεού, χιλιάδες άτομα, που άλλοτε ήσαν εχθροί του Θεού, έχουν τώρα γίνει φίλοι του. Ναι, το να μεταστρέψωμε πολλούς που είναι εχθροί του Θεού σε φίλους του—αυτό είναι το μεγάλο προνόμιο και η υποχρέωσις κάθε αληθινού Χριστιανού. Για να το κάμωμε αυτό πρέπει να είμεθα κήρυκες της αληθείας. Ο καθένας, που ‘λαλεί αλήθειαν εν τη καρδία αυτού’, θα λαλή την αλήθεια με τη γλώσσα του, διδάσκοντας άλλους για τη βασιλεία του Θεού. Όσον αφορά τη Χριστιανική υποχρέωσι της μεταστροφής των εχθρών του Θεού σε φίλους του μέσω της αληθείας, ο απόστολος είπε: «Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»—2 Κορ. 5:20.

21. Με τον νέο κόσμο πλησίον, ποια πρέπει να είναι η πορεία της ενεργείας μας, και με ποιό ευλογημένο αποτέλεσμα;

²¹ Ο νέος κόσμος της δικαιοσύνης είναι πλησίον, ένας κόσμος στον οποίον «η σκηνή του Θεού» θα είναι με το ανθρώπινο γένος. «Ω Ιεχωβά, τις θα είναι φιλοξενούμενος εν τη σκηνή σου;» Είθε, λοιπόν, να είμεθα επιμελείς στο να μιλούμε στους άλλους για τις αλήθειες της Βασιλείας του Θεού, με τις οποίες μπορούν να συνδιαλλαγούν με τον Θεό. Ας λαλούμε από μια καρδιά γεμάτη με αλήθεια, διαρκώς εργαζόμενοι δικαιοσύνην στις σχέσεις μας με όλο το ανθρώπινο γένος. Και είθε με σταθερότητα να περιπατούμε πάντοτε άμεμπτα με τον Θεό μας, καθώς περιεπάτησαν ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ και ο Δανιήλ, ζητώντας πάντοτε θεία κατεύθυνσι σε ό,τι πράττομε. Ω είθε ν’ αποδειχθούμε, ως το τέλος αυτού του κόσμου και μπαίνοντας στον ένδοξο νέο κόσμο, ότι είμεθα πιστοί φίλοι του Θεού! Κατόπιν μπορούμε να αγαλλώμεθα με τον ψαλμωδό: «Εν τη σκηνή σου θέλω είσθαι φιλοξενούμενος διαπαντός», διότι θα είμεθα φιλοξενούμενοι του Θεού, έχοντας το προνόμιο να κατοικούμε στη σκηνή του Ιεχωβά για πάντα.—Ψαλμ. 61:4, ΜΝΚ.

Δύο Εικόνες Απελευθερώσεως

«Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.»—1 Ιωάν. 2:2.

 1. Ποια στάσι λαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά απέναντι των συναθροίσεών των και πώς εκδηλώνεται αυτό;

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ του Ιεχωβά ενδιαφέρονται πολύ για όλες τις συναθροίσεις των, αλλά υπάρχει μία, που γίνεται κάθε χρόνο, η οποία προεξέχει και ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες. Δεν υπάρχει άλλη συνάθροισις όμοια μ’ αυτήν, είτε στον τρόπο της διεξαγωγής της είτε όσον αφορά τον σκοπό της και τη σπουδαιότητα που αποδίδεται σ’ αυτήν. Για τούτο, όχι μόνο εκείνοι που ανήκουν στην κοινωνία του Νέου Κόσμου καταβάλλουν ειδική προσπάθεια να είναι παρόντες αυτοί οι ίδιοι, αλλά και ένθερμα προσκαλούν και ενθαρρύνουν άλλους, νεωστί ενδιαφερομένους, να παρευρίσκωνται επίσης.

 2. (α) Από ποια άποψι το δείπνον του Κυρίου είναι μια μοναδική συνάθροισις; (β) Πώς μπορούν όλοι οι παρόντες να βοηθηθούν για μια καλύτερη κατανοήσι τούτου;

² Η συνάθροισις που έχομε υπ’ όψιν είναι το «Κυριακόν δείπνον» ή δείπνον του Κυρίου, που συχνά αποκαλείται η Ανάμνησις, επειδή ο Ιησούς διέταξε: «Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου». Αυτό το έτος, 1962, η ημερομηνία του εορτασμού του δείπνου του Κυρίου ήταν στις 17 Απριλίου μετά τις 6 μ.μ., Κανονική Ώρα. Κάτι που κάνει μοναδική αυτή τη συνάθροισι είναι το γεγονός ότι εκείνοι, για τους οποίους πρωτίστως διευθετείται και οι οποίοι ιδιαίτερα προσφωνούνται σ’ αυτή την περίστασι είναι η μειονότης. Πράγματι, όπως δείχνουν οι εκθέσεις, ο αριθμός των γίνεται μικρότερος κάθε έτος, ενώ το σύνολο των παρόντων αυξάνει πάντοτε. Κατανοούμε, επίσης, ότι οι αλήθειες που εξετάζονται τότε και τις οποίες ακολούθως θα ανασκοπήσωμε, είναι από τις βαθιές αλήθειες του λόγου του Θεού, «στερεά τροφή», και όχι απλώς το γάλα της «αρχικής διδασκαλίας». Ένεκα τούτου, και επειδή για πολλούς η συνάθροισις αυτή μπορεί να ήταν η πρώτη των συνάθροισις με μάρτυρας του Ιεχωβά, φρονούμε ότι θα ήταν κατάλληλο να εξετάσωμε—έστω και εκ των υστέρων—ωρισμένα χαρακτηριστικά του σκοπού του Θεού για την απελευθέρωσι του ανθρωπίνου γένους, έτσι ώστε, όχι μόνο οι ολίγοι, αλλά όλοι όσοι παρευρέθησαν να βοηθηθούν για μια καλύτερη κατανόησι και βαθύτερη εκτίμησι των όσων ελέχθησαν και έγιναν.—1 Κορ. 11:20, 24· Εβρ. 5:12· 6:1.

 3. Από ποια άποψι είμεθα όλοι στην ίδια ανάγκη, και ποια προμήθεια έγινε γι’ αυτήν την ανάγκη;

³ Η βάσις για το κεντρικό θέμα σ’ αυτή την περίσταση είναι ο θάνατος του Ιησού, και αυτός μπορεί κάλλιστα ν’ αποτελέση το εναρκτήριο σημείο της άμεσης συζητήσεώς μας. Είναι αλήθεια ότι ο ‘άνθρωπος Χριστός Ιησούς έδωσεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων’ με το να καταθέση την τελεία του ανθρωπίνη ζωή, και έτσι έγινε ο λυτρωτής και απελευθερωτής του ανθρώπου. Αυτός είναι ο «Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». Καθ’ όσον αφορά τούτο, ως τέκνα του Αδάμ, βρισκόμαστε όλοι σ’ ένα κοινό επίπεδο και έχομε την ίδια ανάγκη. Δεν πρέπει ποτέ να το λησμονούμε αυτό και πρέπει πάντοτε να δείχνουμε μεγάλη εκτίμησι και ευγνωμοσύνη στον Ιεχωβά, τον Πρωτουργόν αυτής της έξοχης προμηθείας, και στον αγαπητό του Υιό, ο οποίος τόσο πρόθυμα την έφερε σε εκπλήρωσι.—1 Τιμ. 2:5, 6· Ιωάν. 1:29.

 4. Δίδονται τα ευεργετήματα του αντιλύτρου σε όλους εξίσου, και υπόκειται ο Ιεχωβά σε κάποια υποχρέωσι όσον αφορά αυτό;

⁴ Εν τούτοις, μολονότι όλοι περιλαμβανόμεθα εξίσου στη μία απολυτρωτική πράξι, δεν έπεται ότι είναι σκοπός του Θεού να δοθούν τα ευεργετήματα αυτής της θυσίας του αντιλύτρου σε όλους εξίσου. Οι Γραφές δείχνουν ότι, από μια γενική άποψι, η απελευθέρωσις του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία και τον θάνατο θα λάβη χώραν στη βασιλεία του Θεού, στους υποσχεμένους «νέους ουρανούς και νέαν γην», κάτω από την εξουσία του Βασιλέως, Χριστού Ιησού. Αλλ’ οι Γραφές, επίσης, δείχνουν ότι είναι ευδοκία του Θεού για μερικούς, για μια μικρή μειονότητα, να λάβουν τη μερίδα των στα ευεργετήματα αυτής της θυσίας μ’ ένα τρόπο και σ’ έναν καρό που τους σημειώνει ως χωριστούς. Και ας λεχθή αμέσως ότι αυτό δεν γίνεται λόγω κάποιας έμφυτης αρετής ή αξίας, που υπάρχει σ’ αυτούς, αλλά είναι μια εκδήλωσις της καταπληκτικής χάριτος του Ιεχωβά. Αν αυτός εκλέγη πρώτα να πολιτευθή με μερικούς και να τους απολυτρώση μ’ ένα ειδικό τρόπο, αυτό είναι απολύτως δικό του προνόμιο. Καθώς λέγει ο Παύλος σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, δεν μπορούμε να ‘ανταποκριθούμε στον Θεό’.—Αποκάλ. 21:1-4· Ρωμ. 9:20.

 5. Ποιο εδάφιο δείχνει μια διάκρισι από αυτή την άποψι;

⁵ Ο απόστολος Ιωάννης δείχνει καθαρά μια τέτοια διάκρισι όταν λέγη όσον αφορά τον Ιησού Χριστό: «Και αυτός είναι ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου.» (1 Ιωάν. 2:2) Για να βοηθηθούμε να λάβωμε καλύτερη κατανόησι τούτου, ας στραφούμε προς τα πίσω και ας εξετάσωμε ένα δράμα που εξετελέσθη και ανεγράφη στη Βίβλο πριν από τριάντα τέσσερες αιώνες και πλέον, όταν ο Ιεχωβά απελευθέρωσε τον λαό του Ισραήλ από το χέρι του Φαραώ.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

 6, 7. Ποια κύρια γεγονότα σκιαγραφούν την απελευθέρωσι του Ισραήλ από την Αίγυπτο, τα οποία οδηγούν σε ποια έκβασι, και εικονίζουν ποια εκπλήρωσι

⁶ Αυτή η απελευθέρωσις ήταν ένα από τα καταπληκτικά γεγονότα της ιστορίας του αρχαίου λαού του Θεού, χωρίς αμφιβολία το μέγιστο σε μεγαλωσύνη και δραματική έντασι. Στρεφόμενοι προς τα πίσω για να λάβωμε μια περιεκτική άποψι του μεγάλου πίνακος, που απεικονίζεται στην Έξοδο, κεφάλαια τρίτον μέχρι δεκάτου πέμπτου, βλέπομε ωρισμένα χαρακτηριστικά που εξέχουν σε έντονα ανάγλυφη μορφή και που μπορούν να συνοψισθούν ως εξής: Η χλευαστική απάντησις του Φαραώ στην απαίτησι του Ιεχωβά μέσω του Μωυσέως να ‘εξαποστείλη τον λαόν του’, η οποία ακολουθήθηκε από τις δέκα πληγές αποκορυφωμένες στον θάνατο όλων των πρωτοτόκων της Αιγύπτου, με αποτέλεσμα να επισπεύσουν οι υιοί Ισραήλ την αναχώρησί τους από τη χώρα την επομένη ημέρα· κατόπιν η τακτική παρατάξεως υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, που έκαμε τις Αιγυπτιακές δυνάμεις να καταδιώξουν τους Ισραηλίτας, οι οποίοι ωδηγήθησαν θαυματουργικά μέσ’ από την Ερυθρά θάλασσα ως από «ξηράν» διότι «τα ύδατα διεχωρίσθησαν»· κατόπιν τελικά, κάτω από το απλωμένο χέρι του Μωυσέως, τα ‘ύδατα επανέστρεψαν’ ώσπου όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις του Φαραώ απωλέσθησαν. «Δεν έμεινεν εξ αυτών ουδέ είς.» Μια ισχυρή απελευθέρωσις πράγματι, η οποία εικονίζει τη μεγάλη απελευθέρωσι που θα επιτελέση ο Ιεχωβά για όλους όσοι αποδεικνύονται ότι είναι «πρόβατά» του, όταν, μέσω του Χριστού Ιησού, θα πατάξη όλες τις δυνάμεις του Σατανά στον Αρμαγεδδώνα καταστρέφοντας τελείως το σύστημα πραγμάτων του Σατανά, ολόκληρον τον σημερινό κόσμο, του οποίου η Αίγυπτος ήταν τύπος σε μικρή κλίμακα. Όλοι όσοι θα επιζήσουν, θα ενωθούν τότε σ’ ένα μεγαλειώδες άσμα αίνου προς τον Ιεχωβά, όπως έκαμαν οι Ισραηλίται υπό την ηγεσία του Μωυσέως, όταν η Μαριάμ επανελάμβανε την επωδό: «Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά· διότι εδοξάσθη ενδόξως· τον ίππον και τον αναβάτην αυτού έρριψεν εις την θάλασσαν.»—Έξοδ. 5:1· 12:29· 14:1-4, 21, 28· 15:1, 21, ΜΝΚ.

⁷ Τώρα ας πλησιάσωμε περισσότερο στον πίνακα και ας παρατηρήσωμε ότι υπάρχει μια παρεμβολή, να το πούμε έτσι, μια εικόνα πλήρης αυτή καθ’ εαυτήν, που αποτελεί, όμως, μέρος του συνόλου. Η εικόνα αυτή είναι, επίσης, εικόνα απελευθερώσεως, αλλά ενός ειδικού είδους.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

 8. (α) Ως προστασία από τη δεκάτη πληγή, ποιες οδηγίες έπρεπε να τηρήση ο Ισραήλ; (β) Πώς και γιατί έπρεπε τούτο να μνημονεύεται;

⁸ Αφού ο Μωυσής είχε ειδοποιήσει τον Φαραώ γι’ αυτή την τελική και τρομερή πληγή, τον θάνατο των πρωτοτόκων από ανθρώπου έως κτήνους σε όλη την Αίγυπτο, αμέσως έπειτα ο Ιεχωβά έδωσε στον Μωυσή ειδικές οδηγίες για να τηρηθούν από όλον τον Ισραήλ. Με συντομία, απητείτο από κάθε οικογένεια να πάρη ένα αρνί τη δεκάτη ημέρα εκείνου του μηνός, ο οποίος στο εξής επρόκειτο να είναι ο πρώτος μήνας του έτους γι’ αυτούς, και να το φυλάξη «μέχρι της δεκάτης τετάρτης ημέρας του αυτού μηνός», οπότε επρόκειτο να σφαγή και το αίμα του να ραντισθή στους δύο παραστάτας και στο ανώφλιον της θύρας κάθε οικίας. Τη νύχτα εκείνη «θέλουσι φάγει το κρέας . . . οπτόν εν πυρί· με άζυμα, και με χόρτα πικρά». Τους ελέχθη να το φάγουν «εζωσμένοι τας οσφύας σας, έχοντες τα υποδήματά σας εις τους πόδας σας, και την ράβδον σας εις την χείρα σας· και θέλετε φάγει αυτό μετά σπουδής· είναι πάσχα του Ιεχωβά. . . . Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς δια σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε· και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς δια να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου.» Στο εξής, την ίδια ημέρα κάθε έτος, οι Ισραηλίται έπρεπε να επαναλαμβάνουν την ίδια ιερουργία ‘ως μνημόσυνον, ως εορτήν εις τον Ιεχωβά εις όλας τας γενεάς των’. Και έπρεπε να λέγουν στους γυιούς των, που θα ερωτούσαν για τη σημασία της: «Τούτο είναι θυσία του πάσχα εις τον Ιεχωβά, διότι παρέτρεξε τας οικίας των υιών Ισραήλ εν Αιγύπτω, ότε επάταξε τους Αιγυπτίους, και έσωσε τας οικίας ημών.»—Έξοδ. 12:1-14, 27, ΜΝΚ.

 9, 10. Πώς η απελευθέρωσις των πρωτοτόκων του Ισραήλ εσχετίζετο με την απελευθέρωσι ολοκλήρου του έθνους;

⁹ Έτσι μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο παρεσχέθη μια ειδική απελευθέρωσις για τα πρωτότοκα του Ισραήλ. Αυτά μόνο ήσαν σε κίνδυνο τη νύχτα εκείνη. Η ζωή των ήταν σε κίνδυνο και το αίμα του ‘πασχαλίου θύματος’ ήταν το μέσον με το οποίον παρετρέχθησαν και απελευθερώθησαν από αιφνίδιο θάνατο. Σημειώστε, παρακαλούμε, ότι αυτή η ειδική απελευθέρωσις των πρωτοτόκων προηγήθη της απελευθερώσεως ολοκλήρου του έθνους Ισραήλ στη διάβασι της Ερυθράς Θαλάσσης.—Έξοδ. 12:21.

¹⁰ Και πώς αυτό μας βοηθεί να λάβωμε σαφέστερη κατανόησι των όσων ο Ιωάννης έγραψε για τον θάνατο του Ιησού που είναι «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου»;—1 Ιωάν. 2:2.

ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

11. Ποιο είναι το θέμα της προς Εβραίους επιστολής και ποια μνεία κάνει για τους πρωτοτόκους;

¹¹ Η κατάλληλη κατανόησις αυτών των πραγμάτων δεν αφήνεται στη φαντασία μας ή σε ‘ιδίαν μας διασάφησιν’. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας μια επιστολή στους Εβραίους, λέγει καθαρά ότι όλα όσα εξετελούντο από τον Ισραήλ κάτω από τη διαθήκη του νόμου, αποτελούσαν «σκιάν των μελλόντων αγαθών» και εδόθησαν ως «τύπος». Πραγματικά, αυτή είναι η κυρία γραμμή του επιχειρήματος που χρησιμοποιεί ο Παύλος σ’ αυτήν ιδιαίτερα την επιστολή, δείχνοντας κατ’ επανάληψιν ότι ο Νόμος, με τις διατάξεις του και τις θυσίες του, προεσκίαζε ή υποτυπούσε πολύ πιο ένδοξα μέλλοντα πράγματα. Στην προς Εβραίους 1:6 αναφέρεται στον Ιησούν ως «πρωτότοκον» του Θεού, που κατ’ εξοχήν είναι· αλλ’ αργότερα αναφέρει μια ομάδα ανθρώπων που κατέχουν όμοια σχέσι, χαρακτηρίζοντάς τους ως «εκκλησίαν πρωτοτόκων καταγεγραμμένων εν τοις ουρανοίς».—2 Πέτρ. 1:20· Εβρ. 10:1· 9:9· 12:23.

12. Ποιοι είναι οι πρωτότοκοι που αναφέρονται στην προς Εβραίους επιστολή 12:23;

¹² Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι αληθινοί Χριστιανοί οι οποίοι συλλογικά, αποτελούν τον ‘οίκον του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος’. Αυτοί είναι «ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι», με τον Χριστό Ιησού ως «αρχιερέα» των. Αυτός, ως πιστός Υιός του Θεού, διωρίσθη κεφαλή του οίκου που οικοδομεί ο Θεός, ο δε Παύλος λέγει στους ομοίους του Χριστιανούς, «Του οποίου ημείς είμεθα οίκος.»—1 Τιμ. 3:15· Εβρ. 3:1-6.

13. Είναι ο «Χριστιανικός κόσμος» ασφαλής οδηγός ως προς το ποιοι αποτελούν μέλη της αληθινής εκκλησίας;

¹³ Ασφαλώς, έχοντας υπ’ όψι αυτά τα εδάφια, μπορούμε να δούμε ότι το ν’ ανήκωμε στην ‘εκκλησίαν των πρωτοτόκων’ δεν είναι ζήτημα του να ενωθούμε με τη μια ή την άλλη από τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» και να καταγραφούμε ως μέλη των. Κανείς δεν μπορεί να κάμη τον εαυτό του μέλος της αληθινής εκκλησίας ή να προσδιορισθή ως άγιος από κάποια επίγεια θρησκευτική οργάνωσι. Όχι, ο ‘Θεός κριτής πάντων’ είναι εκείνος που «έθεσε τα μέλη έν έκαστον αυτών εις το σώμα, καθώς ηθέλησεν». Ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι εκείνοι, που θα ήθελαν να λάβουν τη Βασιλεία και να μετάσχουν μαζί του στον ουράνιο θρόνο του, θα ήσαν μόνο ένα «μικρόν ποίμνιον», μια μικρή μειονότης· αυτό και μόνο αποκλείει τα εκατομμύρια εκείνων που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί με βάσι απλώς το ότι είναι μέλη μιας εκκλησίας και παρακολουθούν τις συναθροίσεις της εκκλησίας, περιλαμβανομένου εκείνου που θεωρείται ότι είναι τακτική συμμετοχή στο δείπνον του Κυρίου και είναι συχνά γνωστό ως Λειτουργία ή Αγία Κοινωνία.—Εβρ. 12:23· 1 Κορ. 12:18· Λουκ. 12:32.

14. Ποιοι εξεικονίζοντο από τα πρωτότοκα του Ισραήλ, και με ποιο Γραφικό κύρος;

¹⁴ Υπάρχει μήπως Γραφικό κύρος για να δούμε ότι η αληθινή εκκλησία, η «εκκλησία των πρωτοτόκων», αντιστοιχεί και εξεικονίζεται από τα πρωτότοκα του Ισραήλ που ειδικά απελευθερώθηκαν τη νύχτα εκείνη στην Αίγυπτο; Ναι. Ο Παύλος, γράφοντας προς «την εκκλησίαν που Θεού την ούσαν εν Κορίνθω, τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού», τους προτρέπει να αποβάλουν κάποια διαφθείρουσα επιρροή και, βασίζοντας πάλι το επιχείρημα του σε όσα προεσκιάσθησαν από τον Νόμο, λέγει: «Ας εορτάζωμεν [την εορτήν του αζύμου άρτου], ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας, και αληθείας.» Και ποιο κύρος δίδει για να τηρούν οι αληθινοί Χριστιανοί την εορτή του αζύμου άρτου μ’ αυτήν την μεταφορική έννοια, όχι απλώς μια ημέρα, αλλά κάθε ημέρα του έτους; Σημειώστε την απάντησί του: «Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός.»—1 Κορ. 1:2· 5:7, 8· Έξοδ. 13:6.

15. Ποια ειδική απελευθέρωσις παρεσχέθη για την αληθινή εκκλησία, και για το μέλλον, και επίσης για το παρόν;

¹⁵ Αυτή η δαπανηρή θυσία «δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού άμωμου και ασπίλου», κατέληξε αληθινά σε μια ειδική απελευθέρωσι γι’ αυτούς τους Χριστιανούς πρωτοτόκους με δύο τρόπους. Όχι μόνο έχει εγγυηθή γι’ αυτούς την τελική ‘είσοδον εις την αιώνιον βασιλείαν του Κυρίου ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού’, εις «κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς», όπως διετυπώθη από τον Πέτρο, αλλά εσήμαινε επίσης με μια πολύ πραγματική έννοια, αν και δια πίστεως, μια παρούσα απελευθέρωσι που μπορούν να την απολαμβάνουν οι πιστοί. Ο Παύλος το εξέφρασε ως εξής: «Όστις [Θεός] ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους, και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού· εις τον οποίον έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτιών.» Ιδιαίτερα από το 1919 όσοι ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα έχουν απελευθερωθή από το «σκότος» και τον «ζόφον» καθώς προελέχθη από τον Ησαΐα· και, ενώ είναι ακόμη εν σαρκί, έχουν εισέλθει στις θαυμαστές ευλογίες της υπηρεσίας της Βασιλείας και της διαφωτίσεως που περιγράφεται σ’ αυτή την ίδια προφητεία.—1 Πέτρ. 1:4, 19· 2 Πέτρ. 1:11· Κολ. 1:13, 14· Ησ. 60:1-3.

16. (α) Πώς σχετίζεται το μικρό ποίμνιο προς τον Ιησούν ως το σπέρμα του Αβραάμ; (β) Πώς τούτο βοηθεί στο να σχετίσωμε την ειδική απελευθέρωσι προς τη μεγαλύτερη εικόνα;

¹⁶ Έτσι ο λόγος του Θεού σαφώς υποδεικνύει μια ειδικά εκλεκτή εκκλησία, ένα «μικρόν ποίμνιον», που λαμβάνει μια πρώτη συμμετοχή στα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού, πριν από το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Όπως ήδη ανεφέρθη, ο Ιησούς ο ίδιος είναι κατ’ εξοχήν ο πρωτότοκος Υιός του Θεού, αλλά έχει και άλλους στενά συνδεδεμένους μαζί του υπό την ηγεσία του, που αποτελούν την «εκκλησίαν των πρωτοτόκων». Επίσης, μ’ έναν όμοιο τρόπο, ο Χριστός Ιησούς ο ίδιος είναι το υποσχεμένο Σπέρμα του Αβραάμ· όμως, με την χάριν του Ιεχωβά, οι πρωτότοκοι αυτοί, επειδή ‘εβαπτίσθησαν εις Χριστόν’ και ‘είναι του Χριστού’, είναι επίσης «σπέρμα του Αβραάμ». Μέσω αυτού ακριβώς του σπέρματος «θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης» στη βασιλεία του Θεού, μετά τη μεγάλη απελευθέρωσι στον Αρμαγεδδώνα από τη σύγχρονη Αίγυπτο. Έτσι μπορούμε να δούμε πώς η μικρότερη εικόνα μιας ειδικής απελευθερώσεως για την τάξι των πρωτοτόκων πρέπει πρώτα να λάβη χώραν και πρέπει να προηγηθή από τη μεγαλύτερη εικόνα, που η εκπλήρωσίς της ασφαλώς θα κάμη να ψαλή ένα άσμα θριαμβευτικού αίνου στον Ιεχωβά, «διότι εδοξάσθη ενδόξως». Γι’ αυτό ακριβώς, για να μιλήσωμε μεταφορικά, ο Θεός κατέβη στην Αίγυπτο στην πρώτη περίπτωσι, «δια να κάμη εις εαυτόν όνομα».—Γαλ. 3:16, 27, 29· Γεν. 22:18· Έξοδ. 15:21· 2 Σαμ. 7:23, ΜΝΚ.

17. Πώς πρέπει να εννοηθή το 1 Ιωάννου 2:2;

¹⁷ Έτσι, επίσης, μπορούμε να εκτιμήσωμε γιατί ο Ιωάννης, γράφοντας σ’ αυτούς τους πρωτοτόκους, είπε ότι ο Ιησούς είναι πρώτα «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών· και ουχί μόνον περί των ημετέρων, αλλά και περί όλου του κόσμου».—1 Ιωάν. 2:2.

Μια Στενή και Πολύτιμη Σχέσις

 1, 2. (α) Με ποιον τρόπο ο Ιησούς εσχετίσθη στενά προς τους «αδελφούς» του; (β) Πώς τούτο συνδέεται με το δείπνον του Κυρίου;

ΕΝΑ πράγμα εξέχει πολύ καθαρά όταν εξετάζωμε την εκπλήρωσι της εικόνος των πρωτοτόκων του Ισραήλ, και αυτό είναι η εξαιρετικά στενή σχέσις που επιφέρει ο Ιεχωβά μεταξύ του Ιησού και της πνευματικής εκκλησίας των πρωτοτόκων, οι οποίοι μετέχουν μαζί του ως μέρος του σπέρματος του Αβραάμ. Κυττάζοντας πάλι στην επιστολή του Παύλου προς τους Εβραίους, σημειώνομε ότι το τονίζει αυτό στο κεφάλαιο 2:10-18 (ΜΝΚ), όπου εξηγεί ότι «φέρων εις την [ουρανίαν] δόξαν πολλούς υιούς» ήταν κατάλληλο «να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών [Ιησούν Χριστόν] δια των παθημάτων». Και επειδή αυτοί οι πολλοί υιοί «εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός [ο Ιησούς] παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, . . . διότι βεβαίως δεν επιλαμβάνεται αγγέλων, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, δια να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, δια να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού».

² Ναι, οι υιοί αυτοί σχετίζονται στενά προς τον Ιησούν ως μέρος του σπέρματος της επαγγελίας, αλλά τώρα επιθυμούμε να επισύρωμε την προσοχή σας σε μια άλλη στενή ομοιότητα που αναφέρεται, δηλαδή, ότι και ο Ιησούς και αυτοί οι «αδελφοί» του είναι ‘μέτοχοι σαρκός και αίματος’. Αυτό αμέσως δημιουργεί ένα στενό δεσμό με το δείπνον του Κυρίου και τις αλήθειες, που εξήτασε τότε ο Ιησούς και που υποσχεθήκαμε να τις ανασκοπήσωμε.

 3. Πώς ο Ιησούς επλησίασε το τελευταίο πάσχα με τους μαθητάς του;

³ Ως πιστός Ιουδαίος, ο Ιησούς είχε πάντοτε τηρήσει την ετήσια εορτή του πάσχα στις 14 του Νισάν· αλλά, γνωρίζοντας πλήρως ότι θα ετελείωνε τη διακονία του και θα συνεπλήρωνε τη θυσιαστκή του πορεία ακριβώς στον δέοντα καιρό ως το πραγματικό «πασχάλιο θύμα», απέβλεψε σ’ αυτό το τελευταίο πάσχα με τους μαθητάς του ως μια ευκαιρία που θα ενέκλειε την πιο μεγάλη σημασία. Ακόμη και η εκλογή του σπιτιού όπου επρόκειτο να γίνη το πάσχα εσημειώθη υπό ασυνήθεις περιστάσεις, ως μια ενδιαφέρουσα περίπτωσις λεπτομερούς προγνώσεως, όπως ο Πέτρος και ο Ιωάννης βρήκαν ότι ήταν αληθινό, «καθώς [ο Ιησούς] είπε προς αυτούς». Και κατόπιν, «ότε ήλθεν η ώρα», και ανεκλίθη στην τράπεζα με τους μαθητάς του, είπε σ’ αυτούς: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω.»—Λουκ. 22:7-16.

 4. Όπως εξετέθη από τον Παύλο, τι εθέσπισε ο Ιησούς, στο τέλος του τελευταίου του πάσχα, και με ποιές λεπτομέρειες;

⁴ Στο τέλος του πασχαλίου δείπνου, αφού ετήρησε όλες τις απαιτήσεις του, ο Ιησούς εγκαινίασε κάτι εντελώς νέο. Λαμβάνοντας το ιστορικό όπως μας εδόθη από τον Παύλο, παραδεδομένο σ’ αυτόν με απ’ ευθείας αποκάλυψι «από του Κυρίου», διαβάζομε τι συνέβη, πώς ο «Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.»—1 Κορ. 11:23-25.

 5. (α) Τι είναι εξέχον στην τελική ομιλία του Ιησού προς τους μαθητάς του; (β) Από τι πρέπει να φυλαγώμαστε σχετικά με το δείπνον του Κυρίου;

⁵ Εξετάζοντας αυτή την αφήγησι, περιλαμβανομένων επίσης των όσων ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του τη νύχτα εκείνη (τα οποία αναγράφονται στο κατά Ιωάννην, κεφάλαια 13 έως 17), μαζί με τα σχετικά Γραφικά εδάφια, βλέπομε ότι υπάρχουν δύο κύρια πράγματα που τονίζονται, δηλαδή, οφέλη που λαμβάνονται και οφέλη στα οποία μετέχουν εκείνοι που τρώγουν τον άρτον και πίνουν το ποτήριον αξίως. Εκείνοι που εξουσιοδοτούνται να μετάσχουν δεν θα ήθελαν ασφαλώς να είναι ένοχοι βρώσεως και πόσεως «αναξίως», καθώς προειδοποιεί ο απόστολος, για τούτο ευθύς αμέσως θα αναφέρωμε συντόμως μία ή δύο από τις κοινές παρανοήσεις, που προκαλούν αντιγραφικές απόψεις και ενέργειες, αν και διακρατούνται και εκτελούνται με κάθε ειλικρίνεια.—1 Κορ. 11:27.

 6. Δικαιολογείται μια συχνή τήρησις του δείπνου του Κυρίου;

⁶ Πρώτον, οι λόγοι του Ιησού: «Τούτο κάμνετε, οσάκις πίνετε», δεν δικαιολογούν μια συχνή τήρησι του δείπνου του Κυρίου. Πόσο συχνά ετηρείτο το πάσχα; Μόνο μια φορά το έτος, φυσικά, στην ημερομηνία της επετείου, 14 Νισάν, οι δε Ιουδαίοι δεν μπορούσαν αλλά και δεν διενοούντο καν να πράξουν διαφορετικά. Στην ημερομηνία αυτή, μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο στο οποίο ετήρησε το πάσχα, ο Ιησούς απέθανε σε εκπλήρωσι του ό,τι εξεικονίζετο απ’ αυτό, και απέθανε «άπαξ εις το τέλος των αιώνων». Ο Παύλος είπε ότι «οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε.» Λογικά, λοιπόν, αυτός ο εορτασμός που χρησιμεύει ως ανάμνησις του θανάτου του πρέπει να τηρήται ετησίως ως μια επέτειος στις 14 Νισάν, η οποία, το έτος αυτό, άρχισε στη δύσι του ηλίου της 17ης Απριλίου 1962.—1 Κορ. 11:25, 26· Εβρ. 9:26.

 7. Πώς η διδασκαλία της μετουσιώσεως αποδεικνύεται ότι είναι Γραφικώς αναληθής;

⁷ Δεύτερον, οι λόγοι του Ιησού: ‘Τούτο είναι το σώμα μου . . . το αίμα μου’ δεν δικαιολογούν τη διδασκαλία της μετουσιώσεως. Ο άρτος και ο οίνος δεν έγιναν κατά γράμμα σάρκα του και αίμα του τότε, όπως διδάσκεται από τη διδασκαλία αυτή. Ούτε επαναλαμβάνεται αυτό το υποτιθέμενο θαύμα από έναν άνθρωπο που υπηρετεί ως ιερεύς σε κάθε εορτασμό της Λειτουργίας. Με καμμιά έννοια δεν είναι ανάγκη να επαναληφθή η θυσία του Χριστού. Αυτό είναι ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα στην προς Εβραίους επιστολή, όπου ο Παύλος λέγει: «Ουδέ δια να προσφέρη [ο Χριστός] πολλάκις εαυτόν . . . τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, δια να αθετήση την αμαρτίαν δια της θυσίας εαυτού.» Με αυτή τη μία θυσία, εμείς οι αληθινοί Χριστιανοί «είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος, του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—1 Κορ. 11:24, 25· βλέπε Εβραίους 9:25-10:10.

 8. Ποιον τρόπο ομιλίας χρησιμοποιούσε συχνά ο Ιησούς, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

⁸ Ο Ιησούς μιλούσε μ’ ένα ζωντανό τρόπο, όπως έκανε συχνά, όταν έλεγε: ‘Τούτο είναι το σώμα μου . . . το αίμα μου.’ Μ’ έναν όμοιο τρόπο μίλησε σε μια άλλη περίπτωσι: «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων.» Αλλά ποιος πιστεύει και για μια στιγμή ότι αυτός έγινε κατά γράμμα θύρα;—Ιωάν. 10:7.

 9. Γιατί είναι εσφαλμένο και επιβλαβές το να θεωρούμε το δείπνον του Κυρίου ως «θεία μετάληψι»;

⁹ Τελικά, ο Ιησούς δεν ίδρυσε μια «θεία μετάληψι», δηλαδή, μια εξωτερική θρησκευτική τελετή ή ιεροτελεστία που μεταδίδει αξία σ’ εκείνους που την τηρούν. Έγκειται στην ανθρώπινη φύσι να εμπιστεύεται σε εξωτερικές τηρήσεις, νομίζοντας ότι διατηρείται κάπως έτσι μια ευνοϊκή θέσις ενώπιον του Θεού. Το έθνος Ισραήλ έκαμε αυτό το λάθος, και το ίδιο πράγμα βλέπομε στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα. Ο Ιησούς έδωσε μόνο δύο διατάξεις συμβολικής φύσεως στους ακολούθους του, το βάπτισμα και το δείπνον του Κυρίου, αλλά η τήρησίς των κάνει περισσότερη βλάβη παρά καλό αν οι πραγματικότητες που εξεικονίζονται μ’ αυτές δεν έχουν πραγματικά συμβή και δεν εκτελούνται ακόμη στην καρδιά και στη διάνοια και στην πορεία της ενεργείας.

10. Μελέτη αυτού του θέματος οδηγεί σε εκτίμησι ποιών καλών πραγμάτων;

¹⁰ Αλλά τώρα ας εξετάσωμε τις πιο θετικές και εποικοδομητικές απόψεις αυτού του σπουδαίου θέματος, για να έχωμε την καλύτερη κατανόησι και να εκτιμήσωμε τα μεγαλειώδη οφέλη, που συμβολίζονται στο δείπνον του Κυρίου και χορηγούνται στους πνευματικούς πρωτοτόκους. Όχι μόνο εικονίζεται η λήψις αυτών των ευεργετημάτων, αλλά, πιο αξιοσημείωτο ακόμη, ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίον αυτοί μοιράζονται ωρισμένα οφέλη και προνόμια, όχι μόνο μεταξύ των, αλλά με τον Χριστό Ιησού και πρωτίστως με τον Ιεχωβά τον ίδιο.

ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ

11. Λέγοντας, «Τούτο είναι το σώμα μου», σε τι ανεφέρετο ο Ιησούς;

¹¹ Εξετάστε πρώτα τα λόγια του Κυρίου μας όταν, λαμβάνοντας τον άρτο, είπε: «Τούτο είναι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον.» Όταν παρατηρήσωμε σχετικά εδάφια, γίνεται φανερό ότι ο Ιησούς ανεφέρετο στο δικό του σάρκινο σώμα. Όταν ήλθε στον Ιωάννη για να βαπτισθή, ο Ιησούς εφήρμοσε στον εαυτό του τα λόγια που είχαν γραφή πριν από πολύν καιρό με έμπνευσι στον Ψαλμό 40:6-8, όπως δείχνει η πληροφορία του Παύλου σχετικά μ’ αυτό, όταν λέγη: «Εισερχόμενος [ο Ιησούς] εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. . . . Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, . . . δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου”.» Εκπληρώνοντας, λοιπόν, τη θυσιαστική του πορεία, «ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα», πράγμα που απεκορυφώθη στην πραγματική προμήθεια της απολυτρωτικής τιμής όταν «τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου.»—Λουκ. 22:19· Εβρ. 10:5-7· 1 Πέτρ. 4:1· 2:24.

12. Ποια σπουδαιότητα αποδίδει η Βίβλος στο αίμα ενός ανθρωπίνου πλάσματος, και πώς τούτο εφαρμόζεται στην περίπτωσι του Ιησού;

¹² Αλλά ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον», ήταν, φυσικά, όχι απλώς σαρξ, όπως δεν ήταν και ο «πρώτος άνθρωπος Αδάμ [ο οποίος] “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν”,» και του οποίου ο Ιησούς ήταν μια πλήρης αντιστοιχία. Μια ανθρώπινη ζώσα ψυχή είναι ένα πλάσμα από σάρκα και αίμα. Πραγματικά, το αίμα μάλλον παρά τη σάρκα χρησιμοποιεί η Βίβλος για να παραστήση τη ζωή ή ψυχή. «Το αίμα είναι η ζωή», και «το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής». Επομένως, «δια του οποίου [Ιησού] έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού.» Κατάλληλα αναφέρει ο Παύλος και το αίμα και τη σάρκα όταν περιγράφη πώς ο Ιησούς έδωσε την ανθρώπινη ύπαρξί του για τους μαθητάς του, διανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την απόκτησι ζωής στον ουρανό, την είσοδον «εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού».—1 Τιμ. 2:5, 6· 1 Κορ. 15:45· Δευτ. 12:23· Λευιτ. 17:11· Εφεσ. 1:7· Εβρ. 10:19, 20.

13. Τι είδους απελευθέρωσι απολαμβάνουν τώρα οι ακόλουθοι του Χριστού;

¹³ Όπως ανεφέρθη προηγουμένως, όχι μόνο η βεβαιότης της ουρανίου ανταμοιβής γι’ αυτούς εξασφαλίζεται έτσι, αλλά το γεγονός ότι ο Ιησούς μετέσχε σαρκός και αίματος κατέληξε σε μια παρούσα απελευθέρωσι «εκ της εξουσίας του σκότους», διότι απέθανε δια να «ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν». Τι είδους απελευθέρωσις είναι αυτή; Ο Ιησούς, μιλώντας σ’ εκείνους που φέρθηκαν στην οργάνωσι ή οίκον, του οποίου αυτός, ο Υιός, είναι η προσδιωρισμένη κεφαλή, είπε: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει. . . . Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός σάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.» Τι έξοχα ευεργετήματα είναι αυτά!—Κολ. 1:13· Εβρ. 2:15· 3:6· Ιωάν. 8:31-36.

14, 15. (α) Πώς δίδεται στην πόσιν μια συμβολική σημασία στη Γραφή; (β) Τι φανερώνεται με την ενέργεια εκείνων που είναι εξουσιοδοτημένοι να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον, και πώς οι λόγοι του Ιησού το υποστηρίζουν αυτό;

¹⁴ Τακτικά τρώμε και πίνομε για να διατηρήσωμε τη ζωή. Αλλά στην απλή αυτή ενέργεια συχνά δίδεται συμβολική σημασία στη Γραφή, όπως όταν ο Ιησούς μίλησε στη γυναίκα στο φρέαρ, λέγοντας: «Εάν ήξευρες την δωρεάν του Θεού, και τις είναι ο λέγων σοι, Δος μοι να πίω, συ ήθελες ζητήσει παρ’ αυτού, και ήθελε σοι δώσει· ύδωρ ζων. . . πηγή[ν] ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 4:10, 14) Ομοίως, εκείνοι, που είναι εξουσιοδοτημένοι να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον στο δείπνον του Κυρίου, δείχνουν συμμβολικά ότι αναγνωρίζουν ευγνωμόνως τα οφέλη, οφέλη ζωής, που λαμβάνονται από τη θυσία της σαρκός και του αίματος του Ιησού που εδόθη προς χάριν των. Έτσι μπορεί να λεχθή ότι, εικονικά μέσω πίστεως, τρώγουν τη σάρκα του και πίνουν το αίμα του. Αν αποτυγχάνωμε να εκτιμήσωμε την αληθινή θέσι, αυτό μπορεί να φαίνεται των άκρων και ακόμη απαράδεκτο. Θυμηθήτε, εν τούτοις, ότι ο Ιησούς ο ίδιος το εξέφρασε μ’ αυτόν τον τρόπο, κάνοντας τους Ιουδαίους να γογγύσουν εναντίον του. Ακόμη και πολλοί από τους μαθητάς του εθίγησαν και έπαυσαν να τον ακολουθούν· εν τούτοις ο Πέτρος, μιλώντας για τους δώδεκα, είπε: «Λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Τα πραγματικά λόγια που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς και που επροκάλεσαν τόσο ισχυρή αντίδρασι, ήσαν τα εξής: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. . . . Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ.»—Ιωάν. 6:51, 53-56, 68, 69.

¹⁵ Αυτά τα λόγια του Ιησού που παρετέθησαν ανωτέρω μας υπενθυμίζουν την άλλη άποψι του θέματος για το οποίον ενδιαφερόμεθα, δηλαδή, τη συμμετοχή σε μια στενή και πολύτιμη σχέσι, σε ενότητα μαζί του.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΟΦΕΛΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

16. Τι έδειχνε η τοποθέτησις του δείπνου του Κύριου και ο τρόπος με τον οποίον ο Ιησούς μίλησε στον Πατέρα του με προσευχή;

¹⁶ Η όλη ακριβώς ατμόσφαιρα, ανάμεσα στην οποία ελέχθησαν τα λόγια όταν ο Ιησούς προσεκάλεσε τους ένδεκα πιστούς μαθητάς του να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον, καθώς ήσαν όλοι ανακεκλιμένοι στην ίδια τράπεζα, δείχνει μια σχέσι φιλίας και οικειότητος. Για να το δευκρινίσωμε αυτό, αν θέλατε να ζητήσετε μια ειδική εύνοια από έναν άνθρωπο επιρροής, ο οποίος απήντησε ‘Ελάτε και ιδέτε με γι’ αυτό στο γραφείο μου’, βέβαια, θα περιμένατε να συζητηθή η υπόθεσις μ’ ένα εμπορικό τρόπο. Αλλ’ αν είπε, ‘Ελάτε στο σπίτι να δειπνήσετε μαζί μας και θα μιλήσωμε γι’ αυτό τότε’, ασφαλώς θα αισθανόσαστε αμέσως ότι η μάχη έχει κατά το ήμισυ και πλέον κερδηθή. Μερικές από τις πλουσιώτερες και βαθύτερες αλήθειες ελέχθησαν από τον Ιησούν όταν ήταν με τους μαθητάς του την τελευταία εκείνη νύχτα, και στην τελική προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του, που αναγράφεται στο κατά Ιωάννην, κεφάλαιο 17. Η προσευχή εκείνη και μάλιστα η εισαγωγή της δείχνει αυτή καθ’ εαυτήν την πολύ στενή σχέσι που ο Ιησούς ο ίδιος απελάμβανε με τον Πατέρα του. Είχε μιλήσει στους μαθητάς του, κυττάζοντάς τους καθώς μιλούσε· κατόπιν χρειάσθηκε μόνο να ‘υψώση τους οφθαλμούς του εις τον ουρανόν’ και να εξακολουθήση να μιλή, αλλά τώρα απευθυνόμενος προς τον Πατέρα του. Το πράγμα ήταν τόσο απλό.—Ιωάν. 17:1.

17. (α) Πού μαθαίνομε για τη νέα διαθήκη, και ποια αντίθεσις δείχνεται εκεί; (β) Ποιοι είναι οι όροι της νέας διαθήκης;

¹⁷ Όταν ο Ιησούς επήρε το ποτήριον του οίνου για να το διαβιβάση στους μαθητάς του, είπε: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:20) Αυτή η αναφορά σε μια καινή διαθήκη είναι πολύ σπουδαία, και όσον αφορά οφέλη που λαμβάνονται καθώς και οφέλη στα οποία υπάρχει συμμετοχή. Στρεφόμενοι πάλι στην προς Εβραίους επιστολή, βρίσκομε εκείνο που μας βοηθεί να προσδιορίσωμε αυτή τη διαθήκη και να εκτιμήσωμε τη σημασία της. Μια νέα διαθήκη υπονοεί αντίθεσι με μια προηγούμενη, παλαιά διαθήκη, συνήθως δε η ανάγκη για κάτι νέο υπονοεί την απόρριψι του παλαιού. Σ’ αυτό το σημείο ο Παύλος λέγει: «Λέγων δε “καινήν,” έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.» Η προηγούμενη διαθήκη ήταν η παλαιά διαθήκη του νόμου που έγινε με τον κατά σάρκα Ισραήλ μέσω του Μωυσέως ως μεσίτου. Αλλ’ ο Ιεχωβά ‘βρήκε ανομία στον λαό’ κάτω από αυτή τη διαθήκη, έτσι ώστε από την εποχή ακόμη του προφήτου Ιερεμία διαβάζομε για την υπόσχεσι μιας νέας διαθήκης, με τα εξής λόγια: «Αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· Μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Ιεχωβά, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών. . . . Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.»—Εβρ. 8:8, 13· Ιερεμ. 31:33, 34, ΜΝΚ.

18. Ποια δύο πράγματα επετελέσθησαν με το χυθέν αίμα του Ιησού όσον αφορά τη νέα διαθήκη;

¹⁸ Για να γίνη έγκυρη μια διαθήκη, καθώς και για να συγχωρηθή ανομία, απαιτείται, και για τα δύο αυτά, η έκχυσις αίματος. «Διότι η διαθήκη επί τεθνεώτων είναι βεβαία· . . . και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» Ο Ιησούς είναι ο μεσίτης της νέας διαθήκης, που έγινε έγκυρη με το χυθέν αίμα του, το οποίον επίσης παρέχει τη νόμιμη βάσι για πραγματική άφεσι αμαρτιών, ακόμη και για ‘καθαρισμό της συνειδήσεώς μας’, ενώ η παλαιά διαθήκη του νόμου, που εβασίζετο σε θυσίες ζώων, έκανε μόνο τέτοια προμήθεια μ’ έναν εξωτερικό και τυπικό τρόπο, «προς την καθαρότητα της σαρκός».—Εβρ. 9:13, 14, 17, 22.

19. Με ποιους συνάπτεται η νέα διαθήκη;

¹⁹ Με ποιους συνάπτεται η νέα διαθήκη; Μ’ εκείνους τους Χριστιανούς οι οποίοι αποτελούν την αληθινή εκκλησία, το «μικρόν ποίμνιον» που συμμετέχει με τον Ιησού στον ουράνιο θρόνο της βασιλείας του, αρχίζοντας μ’ εκείνους που έλαβαν μέρος στο πρώτο εκείνο δείπνο που εθεσπίσθη από τον Ιησού. Αυτός εγνώριζε ότι και άλλοι θα εφέροντο στην ίδια σχέσι, όπως δείχνει η προσευχή του: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών.» (Ιωάν. 17:20) Αυτοί αποτελούν τον πνευματικόν Ισραήλ, σε αντίθεσι με το έθνος του σαρκικού Ισραήλ που ήταν κάτω από τη διαθήκη του νόμου, η οποία εγκαινιάσθη στο Όρος Σινά. Αυτή η πολιτεία με τον πνευματικόν Ισραήλ είναι μια διαφορετική εικόνα, φυσικά, εν συγκρίσει μ’ εκείνην που εξητάσθη προηγουμένως, όταν ο Θεός επολιτεύθη ειδικά με τα Ιουδαϊκά πρωτότοκα προτού αναχωρήσουν από την Αίγυπτο. Η διαθήκη του νόμου έγινε μέσω του Μωυσέως με ολόκληρο το έθνος, όχι μόνο με τους πρωτοτόκους του.

20. Τι πρέπει να κρατήται στο νου όσον αφορά τις πολλές εξεικονίσεις της Βίβλου;

²⁰ Παρεμπιπτόντως, τονίζομε ότι η Γραφή είναι γεμάτη από εικόνες και παραβολές, που εδόθησαν ως «παραδείγματα» προς όφελός μας σήμερα. Κάθε εικόνα έχει τη δική της έννοια και, γενικά, δεν πρέπει να προσπαθούμε να ταιριάσωμε μια εικόνα με μια άλλη, όπως δεν πρέπει να το κάμωμε αυτό μ’ εκείνες τις πολλές παραβολές που δίδονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, προσπαθώντας να ταιριάσωμε «πρόβατα» με «στρατιώτας» ή με «ζώντας λίθους».—1 Κορ. 10:11· Ιωάν. 10:14· 2 Τιμ. 2:3· 1 Πέτρ. 2:5.

21. Ποιος τρόπος ενεργείας ερρύθμιζε την προσφορά των θυσιών κοινωνίας, και τι εδηλούτο μ’ αυτές;

²¹ Κυττάζοντας τις θυσίες που προσεφέρθησαν στην εγκαινίασι της παλαιάς διαθήκης του νόμου, σημειώνομε ότι σ’ αυτές περιελαμβάνοντο και «θυσίαι ειρηνικής προσφοράς» ή «θυσίαι κοινωνίας» (ΜΝΚ). Με συντομία, το αίμα των θυσιών αυτών ερραντίζετο στο θυσιαστήριο του Ιεχωβά, που εκαλείτο επίσης «τράπεζα», και το πάχος εκαίετο εκεί επάνω ως το μέρος του Ιεχωβά στη θυσία. Ο λειτουργών ιερεύς είχε ως μερίδα του το στήθος και τον δεξιόν ώμον, οι δε Ισραηλίται που προσέφεραν αυτή τη θυσία έτρωγαν το υπόλοιπο της σαρκός ενόσω ήσαν στη σκηνή του μαρτυρίου. Στην τελετή της εγκαινιάσεως στο Όρος Σινά το τελευταίο χαρακτηριστικό ετηρήθη από «εβδομήκοντα εκ των πρεσβυτέρων του Ισραήλ» που αντιπροσώπευαν τον λαό. Σε μια τέτοια περίπτωσι οι Ισραηλίται απήλαυσαν ειδική κοινωνία με τον Ιεχωβά στην «τράπεζά» του. Ταυτόχρονα τους απηγορεύθη να προσφέρουν θυσίες σε δαίμονες στην τράπεζά των, όπως έκαναν τα γειτονικά έθνη που ασκούσαν ψευδή θρησκεία.—Λευιτ. 7:11-37· 17:5-7· Έξοδ. 24:9-11· Ιεζ. 44:16.

22. Με ποιόν τρόπο συνέδεσε ο Παύλος αυτές τις θυσίες με το δείπνον του Κυρίου;

²² Ο Παύλος είχε αυτά τα πράγματα υπ’ όψιν ως ένα από τα παραδείγματα προς όφελός μας όταν, συνδέοντας το παράδειγμα αυτό με το δείπνον του Κυρίου, έγραψε στους πνευματικούς Ισραηλίτας στην Κόρινθο: «Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν. Βλέπετε τον Ισραηλ κατά σάρκα· οι τρώγοντες τας θυσίας, δεν είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου; Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων.»—1 Κορ. 10:16-18, 21, ΜΝΚ.

23. Ποια ειδική συναδελφότης φανερώνεται έτσι από τους μετόχους, (α) του ενός με τον άλλον, (β) με τον Χριστό Ιησού, και (γ) με τον Ιεχωβά;

²³ Συνοψίζοντας το ζήτημα, μπορούμε να δούμε ότι το δείπνον του Κυρίου πρέπει να θεωρήται ως θυσιαστικό δείπνο, η δε θυσία του Χριστού πορομοιάζεται προς τη θυσία κοινωνίας όπως ήδη περιεγράφη. Οι Χριστιανοί στη νέα διαθήκη δείχνουν πίνοντας το ποτήριον και τρώγοντας τον άρτον ότι μοιράζονται και απολαμβάνουν στενή κοινωνία και πολύτιμη συναδελφότητα: (1) Ο ένας με τον άλλον, στη διακονία της νέας διαθήκης ως η ενωμένη εκκλησία των πνευματικών Ισραηλιτών, αποτελώντας «έν σώμα» υπό την Κεφαλήν των, τον Ιησού Χριστό· επίσης (2) με τον Χριστό Ιησού, μετέχοντας του ευεργετήματος της αφέσεως αμαρτιών μέσω της θυσίας του αίματος και σαρκός, επίσης έχοντας «κοινωνίαν των παθημάτων αυτού», ‘συμμορφούμενοι με τον θάνατον αυτού’, με την ελπίδα να γίνουν «κοινωνοί θείας φύσεως» στην «πρώτην ανάστασιν»· και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, (3) κοινωνώντας με τον Ιεχωβά Θεό ως, τον Πρωτουργό της όλης διατάξεως.—2 Κορ. 3:6· Φιλιππησ. 3:10· 2 Πέτρ. 1:4· Αποκάλ. 20:6.

24. Για ποιους λόγους η ενότης με τον Ιεχωβά είναι πρωτίστης σπουδαιότητος, και πώς ο Ιησούς το ετόνισε αυτό στην προσευχή του;

²⁴ Σ’ αυτό το τελευταίο σημείο, έχετε υπ’ όψιν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που κατέστησε δυνατόν για τον Ιησούν να προσφέρη μια τέτοια θυσία, συνεπώς ο Παύλος μίλησε κατάλληλα για «ποτήριον του Ιεχωβά» και «τράπεζαν του Ιεχωβά». Στον Ιεχωβά ο Ιησούς προσέφερε την αξία της θυσίας του, για να χρησιμοποιηθή σύμφωνα με το θείο θέλημα, πρώτα προς όφελος του πνευματικού Ισραήλ. Η νέα διαθήκη είναι του Ιεχωβά. Ο Ιησούς ετόνισε πολύ αυτή τη στενή και πολύτιμη σχέσι με τον ουράνιο Πατέρα στην προσευχή του υπέρ των μαθητών του την τελευταία εκείνη νύχτα που ήταν μαζί τους, προσευχόμενος «να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· . . . . δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.»—Ιωάν. 17:20-26.

25. Πού και πώς περιέγραψε ο Παύλος τη διακονία της νέας διαθήκης, και πώς ο Πέτρος το επεβεβαίωσε αυτό;

²⁵ Στην περίληψι που μόλις εδόθη, υπάρχουν ένα ή δύο σημεία, που δεν εξητάσθησαν προηγουμένως, στα οποία επιθυμούμε να κάμωμε ολίγα σχόλια. Πρώτα, όσον αφορά τη διακονία της νέας διαθήκης, ο Παύλος αναπτύσσει το ζήτημα στη 2 Κορινθίους 3:4-4:6 (ΜΝΚ), δείχνοντας ότι η δόξα της υπερβαίνει κατά πολύ τη δόξα της διαθήκης του νόμου. Λέγει ότι «ημείς [οι Χριστιανοί] . . . βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Ιεχωβά», πρώτα με την λάμψιν «εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού», και έπειτα με το κήρυγμα του ευαγγελίου, αντανακλούμε το φως αυτό «με την φανέρωσιν της αληθείας» στους άλλους. Είναι αλήθεια ότι και τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, λόγω του στενού συνδέσμου των με το υπόλοιπο του μικρού ποιμνίου που είναι ακόμη στη γη, συμμετέχουν σ’ αυτή την ίδια διακονία, αλλά το πρώτιστο βάρος ή ευθύνη βαρύνει εκείνους που είναι στη νέα διαθήκη, τον πνευματικόν Ισραήλ, που περιεγράφη από τον Πέτρο ως «“γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—Ιωάν. 10:16· 1 Πέτρ. 2:9.

26. (α) Πώς η αξία του αντιλύτρου εφαρμόζεται μ’ έναν ειδικό τρόπο προς το συμφέρον του πνευματικού Ισραήλ; (β) Ποια διάκρισις φανερώνεται έτσι όσον αφορά τα «άλλα πρόβατα»;

²⁶ Πάλι, είναι σπουδαίο να θυμηθούμε ότι η αξία της θυσίας του Χριστού, που εφαρμόζεται προς το συμφέρον εκείνων που γίνονται πνευματικοί Ισραηλίται, καταλήγοντας στη δικαίωσί των ή στην ανακήρυξί των ως δικαίων από τον Θεό ενώ είναι ακόμη εν σαρκί, αφορά έναν ειδικό σκοπό. Είναι θείο θέλημα να θυσιασθούν αυτοί με τον Χριστό, πράγμα που δεν θα μπορούσε να λάβη χώραν ευπρόσδεκτα, αν αυτοί πρώτα δεν εδικαιώνοντο. Κατόπιν αποκυούνται από τον Θεό ως πνευματικοί του υιοί με μια νέα ελπίδα ουρανίου ζωής. Αυτό επιτελείται με την ενέργεια του πνεύματος του Θεού, η οποία επίσης τους χρίει ή τους δίδει νόμιμη αναγνώρισι ως μέλη του σώματος, ή της εκκλησίας, της οποίας ο Χριστός είναι η Κεφαλή. Και εδώ, επίσης, βλέπομε μια σαφή διάκρισι ως προς τα «άλλα πρόβατα». Αυτά μπορεί να υποφέρουν και ακόμη να καταθέσουν τη ζωή των λαμβάνοντας τη στάσι των υπέρ της βασιλείας του Θεού, αλλά δεν θυσιάζουν την ελπίδα των ζωής επάνω στη γη στον αποκαταστημένο παράδεισο. Το πνεύμα του Θεού ενεργεί προς χάριν των για να τα υποστηρίξη και να τα εξαρτίση στη συμμετοχή των στην υπηρεσία της Βασιλείας και στην ορθή διαγωγή, αλλά δεν ζωογονεί μέσα τους την ελπίδα μιας ουρανίας αναστάσεως.—Ρωμ. 5:1, 2· 8:15-17· Κολ. 1:18.

27. (α) Γιατί πρέπει όλοι οι προβατοειδείς να παρευρίσκωνται στο δείπνον του Κυρίου; (β) Ποιες ζωτικές αλήθειες τονίζονται τότε προς όφελος όλων;

²⁷ Έχοντας με συντομία ανασκοπήσει τα θαυμαστά οφέλη που λαμβάνονται και τα οφέλη στα οποία συμμετέχουν εκείνοι που είναι στη νέα διαθήκη, καθώς και τη στενή και πολύτιμη σχέσι στην οποία εισέρχονται, μπορούμε πληρέστερα να εκτιμήσωμε τι θαυμάσιο προνόμιο έχουν, εκτός από μια μεγάλη ευθύνη. Τα «άλλα πρόβατα» πρέπει να μάθουν επίσης γι’ αυτές τις σπουδαίες αλήθειες, που αποτελούν ζωτικό μέρος του σκοπού του Θεού, έστω και αν δεν μπορούν να εισέλθουν σ’ αυτές με την έννοια του να λάβουν πείραν των αληθειών αυτών για τον εαυτό τους. Αληθινά, λοιπόν, αυτή η ετησία συνάθροισις που ενσωματώνει το δείπνον του Κυρίου είναι πράγματι μοναδική. Όλοι οι ειλικρινώς ενδιαφερόμενοι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι και πρέπει να προσπαθούν να παρευρεθούν. Μια τέτοια συνάθροισις είναι έκφρασις αληθινής λατρείας, διότι μπορεί να λεχθή ότι όλοι οι παρόντες παρευρίσκονται στην «τράπεζα του Ιεχωβά» με μια συμβολική έννοια, μολονότι ολίγοι μόνον μετέχουν των εμβλημάτων του αζύμου άρτου και του οίνου, δηλαδή εκείνοι που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού ότι είναι πνευματικοί του υιοί, «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». Αλλά προσέχοντας σε ό,τι λέγεται την εσπέρα της ειδικής αυτής συναθροίσεως, κατανοούν όλοι εκ νέου τη σπουδαιότητα του να υπηρετούν τον Ιεχωβά στα συμφέροντα της βασιλείας του με το πνεύμα της αδιαίρετης και αποκλειστικής λατρείας, τη σπουδαιότητα του να τηρούνται καθαροί από οποιαδήποτε πορεία ενεργείας που θα τους προσδιώριζε ως υπηρετούντας στην «τράπεζα των δαιμονίων», και τη σπουδαιότητα του να τηρούνται σε στενή ενότητα με την κοινωνία Νέου Κόσμου των αφιερωμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι αυτός είναι ο καιρός που ο Ιεχωβά συνήθροισε όλα τα πρόβατα «εις ενότητα . . . ως ποίμνιον εις την μάνδραν».—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ· Ιωάν. 10:16.

28. Ποια εκπλήρωσι είχε ο Ψαλμός 116 εν σχέσει με τον Ιησούν, και πώς εφαρμόζεται σε όλους όσοι είναι στη νέα διαθήκη;

²⁸ Εκείνοι, όμως, που γνωρίζουν ότι η ουράνια ελπίδα είναι δική τους και που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος που ανεφέρθη προ ολίγου, πρέπει να λάβουν μέρος στα εμβλήματα, αλλά να είναι προσεκτικοί να το πράξουν αξίως ‘αφού δοκιμάσουν εαυτούς’. Αυτοί οι πνευματικοί υιοί πρέπει να κατέχουν καλά στη διάνοια όλα όσα περιλαμβάνονται στο ζήτημα αυτό, για να διατηρήσουν την πολύτιμη και στενή ενότητά των ο ένας με τον άλλον, με τον Κύριόν των και Κεφαλή των και, υπεράνω όλων, με τον Ιεχωβά. Αν εκτιμούν όλα όσα έλαβαν από τα χέρια του, η προσευχή των πρέπει να είναι η ίδια με την προσευχή του Ιησού, καθώς γνωρίζομε από κάποιον προφητικό ψαλμό: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» Η σταθερή των απόφασις πρέπει ομοίως να είναι η ίδια με του Ιησού, όπως διετυπώθη σ’ αυτόν τον ίδιο ψαλμό: «Εις σε [Ιεχωβά] θέλω προσφέρει θυσίαν ευχαριστίας, και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά.» Πιστά εκπληρώνοντας τη θυσιαστική των πορεία, ‘γινόμενοι πιστοί μέχρι θανάτου’, υποστηρίζονται από την ένδοξη υπόσχεσι του Ιησού: «Θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» Τι παρηγορία και τι ισχυρή βεβαίωσις πρέπει να εδόθη στον Ιησού στην ώρα της ανάγκης του, και δίδεται επίσης σ’ εκείνους που ακολουθούν την ίδια θυσιαστική πορεία, με την ανάγνωσι του λόγου που ο Ιεχωβά κατηύθυνε ν’ αναγραφή πριν από τόσον καιρό προς όφελός των: «Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού»!—1 Κορ. 11:28· Αποκάλ. 2:10· Ψαλμ. 116:12-19, ΜΝΚ.

«Εαυτούς Δοκιμάζετε»

«Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.»—2 Κορ. 13:5.

 1, 2. (α) Ποιες σκέψεις και ερωτήσεις συχνά περνούν από το νου όταν συλλογιζώμεθα την αληθινή μας προσωπικότητα; (β) Γιατί είναι σπουδαίο για τον Χριστιανό το να γνωρίζη με τι μοιάζει η αληθινή προσωπικότης μας;

ΠΟΤΕ ήταν η τελευταία φορά που κυττάξατε καλά τον εαυτό σας; Ικανοποιηθήκατε από ό,τι είδατε; Τι λέγει για σας η προσωπικότης σας σε άλλους; Είσθε ένα περίπλοκο άτομο που αποτελείται από πάρα πολλές διάφορες σκέψεις και αισθήματα, ώστε να είναι αδύνατο να πη κανείς με τι η προσωπικότης σας πραγματικά μοιάζει; Είσθε ένας πιστός Αβραάμ τη μια ημέρα κι ένας αμφιβάλλων Θωμάς την επομένη; Είσθε μια υποτακτική Σάρρα τη Δευτέρα και μια αυταρχική Ιεζάβελ την Τρίτη; ή ένας ενεργητικός Παύλος την Τετάρτη κι ένας Δημάς που αγαπά τον κόσμο, την Πέμπτη; Με τι μοιάζετε πραγματικά;

² Σε ό,τι αφορά τους άλλους ανθρώπους, η προσωπικότης σας, όπως και το πρόσωπό σας, προβάλλει πάντοτε. Αλλά είναι άρα γε εκείνο που βλέπουν ο πραγματικός εαυτός σας, ή παίζετε το μέρος του υποκριτού και αφήνετε μερικούς ανθρώπους να βλέπουν μόνο εκείνο που σεις θέλετε να βλέπουν; Είναι εκείνο που βλέπουν, ή εκείνο που πραγματικά είσθε, τιμή στον μεγάλο Θεό Ιεχωβά;

 3. Γιατί είναι σπουδαίο να εξετάζωμε τον εαυτό μας, και γιατί μπορούμε να πούμε ότι μια εξέτασις του εαυτού μας είναι έκφρασις της αγάπης μας για τον Θεό και για τον πλησίον;

³ Είναι σπουδαίο να κυττάζωμε τον εαυτό μας για να δούμε τι είδους άτομο είμεθα. Δεν θέλομε η εμφάνισίς μας ή η προσωπικότης μας να προσβάλλη άλλους. Απολαμβάνομε την ευχαρίστησι καλής συντροφιάς και επιθυμούμε οι άλλοι ν’ απολαμβάνουν τη συναναστροφή μας μαζί τους. Για τούτο, επιζητούμε να μη δυσαρεστούμε τους φίλους μας ή τον Θεό μας, ο οποίος είναι ο πιο στενός Φίλος μας. Τέτοιο ενδιαφέρον είναι κατάλληλο, επειδή είναι έκφρασις της αγάπης μας για τον Θεό και για τον πλησίον.—Ματθ. 22:37-39.

 4. Αναφέρατε περιπτώσεις όπου οι λέξεις «δοκιμάζω» και «εξετάζω» χρησιμοποιούνται στη Γραφή, και αναφέρατε γιατί οι εκφράσεις αυτές εχρησιμοποιήθησαν από τους Βιβλικούς συγγραφείς.

⁴ Είναι εκπληκτικό πόσες φορές η Γραφή χρησιμοποιεί λέξεις όπως «δοκιμάζω», «εξετάζω» και τις συνώνυμες. Θα ήταν άξιο λόγου, πράγματι, να ανιχνεύσετε τη χρήσι τέτοιων λέξεων σ’ ένα ταμείον της Γραφής. Θα εκπλαγήτε, όχι μόνο για το πόσες φορές χρησιμοποιούνται, αλλά και για το πού, σε ποιους και γιατί ελέχθησαν. Ιδού, παραδείγματος χάριν, εδάφια που έχουν ληφθή από έξη διάφορες επιστολές του Παύλου: «Μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) «Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος.» (1 Κορ. 11:28) «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.» (2 Κορ. 13:5) «Εάν τις νομίζη ότι είναί τι, ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά. Αλλ’ έκαστος ας εξετάζη το εαυτού έργον.» (Γαλ. 6:3, 4) «Εξετάζοντες τι είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Εφεσ. 5:10) «Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε.» (1 Θεσ. 5:21) Με τέτοιες εκκλήσεις ο απόστολος τονίζει την ανάγκη για μια συνεχή εξέτασι του εαυτού μας, ώστε να μπορέσωμε να βρεθούμε «άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης» του ανθρωπίνου γένους.—Φιλιππησ. 2:14-16.

 5. Πώς πρέπει να βλέπωμε τον εαυτό μας, και γιατί;

⁵ Για να εξετάσωμε τον εαυτό μας, όπως νουθετεί ο Παύλος, πρέπει να δούμε τον εαυτό μας όπως βλέπει ο Θεός. Ο «Κύριος βλέπει την καρδίαν». (1 Σαμ. 16:7· Παροιμ. 21:2) Αυτός βλέπει τα κρυμμένα ελατήριά μας και τις επιθυμίες μας. Συνεπώς, για να είμεθα βέβαιοι ότι έχομε την επιδοκιμασία του Θεού, πρέπει να εξελέγξωμε τα κρυμμένα μας ελατήρια και τις επιθυμίες και να διακρίνωμε τις σκέψεις και προθέσεις της καρδιάς. Πρέπει να γνωρίζωμε γιατί πρέπει να κάμωμε αλλαγές στην προσωπικότητά μας, ποιες αλλαγές πρέπει να κάμωμε και πώς. Όλα αυτά απαιτούν μια ακριβή γνώσι του εαυτού μας, των ελατηρίων μας, του κόσμου που είναι γύρω μας και του αλανθάστου γραπτού λόγου του Θεού, της Γραφής.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΩΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;

 6, 7. Γιατί είναι ανάγκη να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας;

⁶ Υπάρχουν πολλές αιτίες, για τις οποίες πρέπει να δοκιμάζωμε τι είμεθα. Μια αιτία είναι ότι, Εγεννήθημεν εν αμαρτία και συνελήφθημεν εν ανομία. (Ψαλμ. 51:5) Η φυσική τάσις της διανοίας μας είναι προς τη διαφθορά. Συνεπώς, για να προστατευθούμε από την απατηλή δύναμι της αμαρτίας, που είναι σύμφυτο μέρος της πεπτωκυίας μας φύσεως, πρέπει να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας.

⁷ Μια άλλη αιτία για να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας είναι ότι ζούμε στον καιρό που ο Σατανάς ή Διάβολος μεταχειρίζεται κάθε νοητό διαβολικό τέχνασμα που έχει στη διάθεσί του για να απορροφήση όλο το ανθρώπινο γένος σε μια δίνη καταστροφής μαζί του. Έκαμε το γόητρο, το χρήμα, τα αποκτήματα, τη δύναμι και την ηδονή θεούς. Και σύμφωνα με τον Μέρριλ Κ. Τέννεϋ, πρύτανιν της Σχολής Πτυχιούχων του Κολλεγίου Χήτον, αυτά έγιναν τα είδωλα του εικοστού αιώνος. Πρέπει να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας για να μην εξαπατηθούμε να λατρεύωμε αυτά τα είδωλα που δεν μπορούν να δώσουν ζωή.

 8, 9. (α) Γιατί πρέπει να δοκιμάζωμε τις ηθικές μας κλίσεις; (β) Από ποιες άλλες κακές συναναστροφές πρέπει να φυλαγώμαστε;

⁸ Μια άλλη ακόμη αιτία για να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας είναι το γεγονός ότι οι ηθικοί φραγμοί είναι χαμηλοί σ’ αυτόν τον κόσμο και ο κίνδυνος ολισθήσεως στην ανηθικότητα είναι πάντοτε παρών. Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να προσέχωμε τις συναναστροφές μας, επειδή «φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί». (1 Κορ. 15:33) Μπορούν να μας κάμουν να ολισθήσωμε στις κατευθύνσεις του παλαιού κόσμου, κατευθύνσεις καπνίσματος, μέθης, πορνείας και χαλαρής ζωής. Για τούτο, χρειάζεται να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας.

⁹ Οι άνθρωποι δεν είναι οι μόνες κακές συναναστροφές από τις οποίες πρέπει να φυλαγώμαστε. Η διάνοια και η καρδιά πρέπει, επίσης, να προστατεύωνται, επειδή είναι τρωτές από εξωτερικές εκφράσεις και εντυπώσεις. Πρέπει να προστατεύωνται από τα ανήθικα αποτελέσματα κακών αναγνωσμάτων, κακών θεαμάτων και κακών σκέψεων. Κινηματαγραφικές ταινίες σεξουαλικού τύπου, απαίσια εικονογραφημένα βιβλία και άπιστα συγγράμματα ανωτέρων κριτικών δεν πρόκειται να οικοδομήσουν πίστι και αρετή μέσα μας. Μάθετε ότι εκείνο με το οποίο τρέφομε τη διάνοια εν καιρώ θα μας επηρεάση. Επομένως, αν δεν είμεθα εκλεκτικοί όταν κάνωμε φίλους, αν δεν διαβάζωμε καλά βιβλία και δεν διαλέγωμε υγιά ψυχαγωγία, θα βρούμε, αναμφιβόλως, τον εαυτό μας να παρασύρεται στον παλαιό κόσμο και μπορεί κάλλιστα να καταλήξωμε στον λάκκο της καταστροφής μαζί του. Είναι, λοιπόν, συνετό να δοκιμάζωμε τι είμεθα.—Εβρ. 2:1· 1 Ιωάν. 2:15-17.

10, 11. (α) Γιατί πρέπει να φυλαγώμαστε από υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας; (β) Ποιοι κίνδυνοι βρίσκονται πίσω από διαθέσεις όπως η αδιαφορία και η αμέλεια;

¹⁰ Πρέπει να προστατεύωμε τον εαυτό μας από διαθέσεις που είναι επικίνδυνες και καταστρεπτικές στον τρόπο της λατρείας μας, πράγμα που είναι μια ακόμη αιτία για να δοκιμάζωμε τι είμεθα. Ο Παύλος μάς προειδοποίησε να μην εμπιστευώμεθα υπερβολικά στον εαυτό μας, με τα εξής λόγια: «Ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:12) Η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μας μπορεί να μας οδηγήση στη μωρία να βασιζώμεθα στη δική μας δύναμι ή στην ισχύν των εξοπλισμών. Μπορεί να μας κάμη να στηριζώμεθα στη δική μας σύνεσι ή στη σύνεσι άλλων ανθρώπων, αντί να εμπιστευώμεθα στη δύναμι και στη σοφία του Θεού.—Παροιμ. 3:5-7.

¹¹ Να φυλάγεσθε, επίσης, από αδιαφορία και αμέλεια. Οποιαδήποτε από τις δύο μπορεί ν’ αποδειχθή μοιραία. Η αδιαφορία μπορεί να μας αποκοιμίση ως προς τον επείγοντα χαρακτήρα των καιρών μας, η δε αμέλεια μπορεί να μας κάμη να χλευάζωμε την τράπεζα του Ιεχωβά. Για τούτο, χρειάζεται να δοκιμάζωμε τον εαυτό μας για να μην πέσωμε θύματα σ’ αυτές τις ύπουλες παγίδες του Διαβόλου.—1 Κορ. 16:13· 1 Θεσ. 5:1-11· 1 Πέτρ. 5:8· Μαλαχ. 1:7.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

12. Πώς το παράδειγμα του Κάιν αποτελεί προειδοποίησι για μας, και ποια συμβουλή δίνει ο Παύλος στους Χριστιανούς προς την κατεύθυνσι αυτή;

¹² Υπάρχουν αιτίες για ανησυχία. Η Γραφή μάς δίδει μερικά παραδείγματα ανθρώπων που έπεσαν θύματα στις σκευωρίες του Σατανά πρωτίστως επειδή έπαυσαν να δοκιμάζουν τον εαυτό τους τι είδους άνθρωποι ήσαν. Υπήρξε ο Κάιν, προφανώς ένας άνθρωπος με κακή διάθεσι. Ο Θεός τον προειδοποίησε να χαλινώση τον θυμό του, αλλά ο Κάιν αρνήθηκε ν’ ακούση. Ο αχαλίνωτος θυμός του τον ωδήγησε σε φόνο, εξορία και θάνατο μακριά από την εύνοια του Θεού. Ο απόστολος Παύλος, λοιπόν, σοφά συμβουλεύει τους Χριστιανούς να απορρίψουν οργή, θυμό, βλασφημία και αισχρολογία. Λέγει ότι πρέπει να αποβάλωμε αυτές τις πράξεις, αν πρόκειται να είμεθα άξιοι της επιδοκιμασίας του Θεού και ν’ αποκτήσωμε ζωή. Τώρα είναι καιρός να εξετάσωμε τις διαθέσεις μας και να κάμωμε τις αναγκαίες αλλαγές δοκιμάζοντας τι είμεθα.—Γεν. 4:6-16· Κολ. 3:8, 9.

13. Γιατί ο Ησαύ είναι ένα καλό προειδοποιητικό παράδειγμα, και ποιο μάθημα υπάρχει στο παράδειγμά του για τους Χριστιανούς;

¹³ Ο Ησαύ κατεφρόνησε τα πρωτοτόκιά του. Του έλειπε εκτίμησις για ιερά πράγματα. Για ένα φαγητό «επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού». Όταν εζήτησε να επανακτήση αυτά τα δικαιώματα, δεν μπόρεσε, μολονότι εζήτησε να μεταπείση τον πατέρα του με δάκρυα. Ο καιρός για να εξελέγξωμε την εκτίμησί μας για ιερά πράγματα είναι τώρα, για να μην υποκύψωμε στην αμαρτία και, όπως ο Ησαύ, πωλήσωμε το πράγμα ακριβώς εκείνο που χρειαζόμεθα πιο πολύ, δηλαδή, την αιώνια ζωή, για το αντίτιμο ενός φαγητού, μιας ανέντιμης, αμαρτωλής πράξεως και συνεχίσωμε έτσι χωρίς μετάνοια. Δοκιμάζετε τι είσθε.—Εβρ. 12:16, 17· 3:12-19.

14. Με ποιον τρόπο ο Βασιλεύς Σαούλ, ο Βασιλεύς Σολομών και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης είναι προειδοποιητικά παραδείγματα για μας που ζούμε σήμερα;

¹⁴ Ο Βασιλεύς Σαούλ αρνήθηκε να πιστέψη ότι «η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών.» Ο Σαούλ είχε τη διάκρισι ότι ήταν ο πρώτος βασιλεύς του Ισραήλ, όμως ποτέ δεν έμαθε απόλυτη υπακοή. Με ορμέμφυτες πράξεις απειθείας εστερήθη τη βασιλεία για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Ο Βασιλεύς Σολομών, ο οποίος είχε δόξα που υπερέβαινε τη δόξα όλων των βασιλέων του φυσικού Ισραήλ, έπεσε θύμα κακών συναστροφών. Ειδωλολάτρισσες γυναίκες τον απεμάκρυναν από τον Ιεχωβά ώστε να γίνη λάτρης δαιμονικών θεών. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, απόστολος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, επέτρεψε στον εαυτό του να γίνη φιλάργυρος, υλιστής. Η απληστία του τον εσάρωσε σε απιστία, αμαρτία και αυτοκτονία. Όλοι αυτοί ήσαν κάποτε πιστοί άνδρες, αλλ’ έπεσαν από την πιστότητά των, όταν έπαυσαν να δοκιμάζουν τι ήσαν. Χρησιμεύουν ως προειδοποιητικά παραδείγματα για μας, ώστε να δοκιμάζωμε τι είμεθα, για να μην αποτύχωμε κι εμείς, όπως κι εκείνοι, σε πιστότητα και αποπλανηθούμε από το μονοπάτι της ζωής.—1 Σαμ. 15:22, 23· 1 Βασ. 11:1-10· Ματθ. 27:3-6.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΑΜΙΛΛΑΝ

15. Γιατί ο Νώε, ο Μωυσής, ο Παύλος και ο Ιησούς Χριστός είναι καλά παραδείγματα για μας προς άμιλλαν;

¹⁵ Η Βίβλος αναφέρει, επίσης, άνδρες, των οποίων τα παραδείγματα μπορούμε να μιμηθούμε, πιστούς άνδρες οι οποίοι εδοκίμαζαν εξακολουθητικά τι ήσαν. Υπήρξε ο Νώε, ένας άνθρωπος επιγνώσεως που περιεπάτησε με τον Θεό και «έγεινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.» (Εβρ. 11:7) Υπήρξε ο Μωυσής, ηγέτης του Ισραήλ, αλλά «πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης». (Αριθμ. 12:3) Υπήρξε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ήταν ένας εξέχων Χριστιανός διάκονος, ένας άνθρωπος ζήλου, πίστεως και καλών έργων. (2 Κορ. 11:23-27· Φιλιππησ. 4:12, 13) Και, φυσικά, στη ζωή του Ιησού Χριστού έχομε το τέλειο παράδειγμά μας. Αυτός ήταν άνθρωπος ‘πειρασθείς κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας’. Οι άνδρες αυτοί απέδειξαν στον εαυτό τους και σε άλλους τι ήσαν, με το είδος της ζωής που έζησαν, ζωής ακεραιότητος και αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Θεό. Για την πιστότητά των εκέρδισαν για τον εαυτό τους έντιμη μνεία στον λόγον του Θεού και μια θέσι στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης.—Εβρ. 2:17, 18· 4:15, 16· 7:26.

ΤΡΟΠΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΕ ΤΙ ΕΙΣΘΕ

16. Ποια μέσα χρησιμοποιούν οι Χριστιανοί σήμερα, με τα οποία μπορούν να δοκιμάζουν τον εαυτό τους;

¹⁶ Τι θα πούμε για σήμερα; Πώς ενεργούν οι Χριστιανοί δοκιμάζοντας τι είναι; Ποιες προμήθειες τους έδωσε ο Ιεχωβά γι’ αυτόν τον σκοπό; Πρώτα και κατ’ εξοχήν, ο Ιεχωβά έχει προμηθεύσει τον Άγιο Λόγο του, τη Γραφή, η οποία περιέχει τις εντολές του και τις αρχές του που ανήκουν στη ζωή. Έπειτα εξέχυσε το άγιο πνεύμα του ή την ενεργό δύναμί του επάνω στον λαό του, η οποία δύναμις καθιστά σαφή τη Γραφή. Επιπρόσθετα, ο Θεός έχει ευλογήσει ανθρώπους με μια οργάνωσι που τους εφοδιάζει με Γραφικά βοηθήματα και διευθετεί εκκλησιαστικές συναθροίσεις και συνελεύσεις, μέσω των οποίων μπορεί κανείς να εξετάση τον εαυτό του. Όλα αυτά μαζί ενεργούν σαν κάτοπτρα, μέσω των οποίων ένας Χριστιανός μπορεί να δη τον εαυτό του από κάθε άποψι και γωνία.

17. (α) Επιπρόσθετα προς τη Γραφή, τι άλλο χρειάζεται προτού μπορέση ο λόγος αυτός να γίνη λύχνος στο δρόμο μας; (β) Από ποιον προέρχεται φως, και πώς δείχνει ο προφήτης Ησαΐας ότι αυτό θα παρείχετο;

¹⁷ Πάρτε τη Γραφή ως παράδειγμα. Χωρίς μελέτη η Γραφή δεν είναι δύναμις. Εκατομμύρια ανθρώπων έχουν αντίτυπα της Γραφής, και όμως δεν έκαμαν καμμιά βελτίωσι στη ζωή των. Γιατί συμβαίνει αυτό; Προτού μπορέση ένας καθρέφτης να γίνη αποτελεσματικός, πρέπει να υπάρχη φως. Ένας καθρέφτης δεν αντανακλά καμμιά εικόνα σε απόλυτο σκότος, ούτε και η Γραφή. Για να δούμε τον πνευματικό εαυτό μας στον λόγον του Θεού, πρέπει να έχωμε φως από τον Πρωτουργό αυτού του λόγου, δηλαδή, τον Ιεχωβά. Μέσω του προφήτου του Ησαΐα αυτός διεκήρυξε ότι θα ευνοούσε τον λαό του με το φως του, λέγοντας: «Διότι, ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη· επί σε όμως θέλει ανατείλει ο Ιεχωβά, και η δόξα αυτού θέλει φανερωθή επί σε. Και τα έθνη θέλουσιν ελθεί εις το φως σου, και οι βασιλείς εις την λάμψιν της ανατολής σου.»—Ησ. 60:2, 3, ΜΝΚ· Ιάκ. 1:17.

18. (α) Ποιος αγωγός εχρησιμοποιήθη για να φέρη φως στους ανθρώπους, και πώς αυτό διεβιβάσθη σε άλλους; (β) Τι αποδεικνύει τούτο; Αναφέρατε παράδειγμα.

¹⁸ Το φως του Ιεχωβά έχει αντανακλασθή μεταξύ των ανθρώπων κυρίως στο πρόσωπο του μονογενούς του Υιού Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.» Ο απόστολος Ιωάννης συνιστά τον Ιησούν σ’ εμάς ως «το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον.» (Ιωάν. 8:12· 1:1-11) Ο Ιησούς διεβίβασε αυτό το φως στους ακολούθους του, λέγοντας σ’ αυτούς: «Σεις είσθε το φως του κόσμου. . . . ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων.» (Ματθ. 5:14-16) Αυτό σημαίνει ότι τα πνευματικά πράγματα μπορούν να κατανοηθούν μόνο σε στενό σύνδεσμο με τους αληθινούς ακολούθους του Ιησού Χριστού, οι οποίοι κατέχουν το φως της ζωής, επειδή όλοι οι άλλοι παραμένουν στο σκότος. Το γεγονός αυτό διευκρινίζεται καλά για μας στο παράδειγμα του Αιθίοπος ευνούχου, ο οποίος δεν μπορούσε να εννοήση τις Γραφές ώσπου ο Χριστιανός Φίλιππος τον διεφώτισε. Ο Αιθίοψ ευνούχος τότε εβάδισε έξω από το σκοτεινό του παρελθόν και έγινε Χριστιανός.—Πράξ. 8:26-38.

19. (α) Ποια βήματα πρέπει να κάμη κανείς σήμερα για ν’ αποκτήση κατανόησι του λόγου του Θεού; (β) Πώς ο μαθητής Ιάκωβος έδειξε την ανάγκη εφαρμογής της γνώσεως;

¹⁹ Σήμερα, η πορεία ενεργείας είναι κατά πολύ η ίδια αν πρόκειται να δοκιμάσωμε τι είδους άτομα είμεθα. Πρώτα, πρέπει να μελετούμε τον λόγον του Θεού σε σύνδεσμο με τον λαό του Ιεχωβά, τους Χριστιανούς μάρτυράς του. Έπειτα πρέπει ν’ αφήσωμε τη δύναμι του λόγου του Ιεχωβά να ζωογονήση τη διάνοιά μας ως το σημείο του να μεταβάλη το θέλημά μας, τις επιθυμίες, το ενδιαφέρον, τη διάθεσι, τη διανοητική άποψι και την κατάστασι της καρδιάς μας. Αν πρόκειται να εξακολουθήσωμε να βαδίζωμε στον ορθό δρόμο, πρέπει να συνεχίσωμε να γεμίζωμε τη διάνοιά μας με τα καλά πράγματα του λόγου του Θεού, διότι η διάνοια διευθύνει το σώμα. (Φιλιππησ. 4:8, 9) Για να είναι αυτό αποτελεσματικό, πρέπει να εφαρμόζωμε τα όσα μαθαίνομε, όπως το καθιστά σαφές ο μαθητής Ιάκωβος: «Εάν τις ήναι ακροατής του λόγου, και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν, και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο. Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας, και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.» Ευτυχία προκύπτει από το να κάνωμε βελτιώσεις και να βλέπωμε αυτές τις βελτιώσεις στη ζωή μας, και όχι απλώς από τη γνώσι τού ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές.—Ιάκ. 1:23-25.

20. (α) Ποιες αλλαγές στην προσωπικότητα και στη ζωή των μπορούσαν να κάνουν οι πρώτοι Χριστιανοί, και πώς; (β) Ποιες αλλαγές κάνουν σήμερα οι μάρτυρες του Ιεχωβά, και τι αποδεικνύει αυτό;

²⁰ Η εφαρμογή Βιβλικών αρχών καθημερινά δεν είναι τόσο σκληρό πράγμα, όσο μπορεί να φαίνεται στην αρχή. Οι αληθινοί Χριστιανοί καταβάλλουν μια ειδική προσπάθεια για να προσέξουν αυτές τις αρχές· συνεπώς, μπορούν να επιτύχουν σε μεγαλύτερο βαθμό. Στην εποχή του αποστόλου εγίνοντο θαυμαστές αλλαγές, όπως το έδειξε ο Παύλος στην 1 Κορινθίους 6:9-11. Πολλοί Κορίνθιοι Χριστιανοί είχαν απολουσθή από τέτοια πράγματα όπως είναι η πορνεία, η ειδωλολατρία, η κλοπή, η πλεονεξία, η μέθη, η λοιδορία και η αρπαγή. Σήμερα, οι αληθινοί Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά κάνουν αυτές ακριβώς τις ίδιες αλλαγές με τη βοήθεια του λόγου του Θεού, του πνεύματός του και της οργανώσεώς του. Και αν χίλιοι ή οκτακόσιες χιλιάδες απ’ αυτούς μπορούν να απεκδυθούν τις παλαιές προσωπικότητες και να ενδυθούν νέες συμμορφούμενες προς το θέλημα του Θεού με αληθινή δικαιοσύνη και οσιότητα, τότε ασφαλώς και άλλοι μπορούν να το πράξουν, αρκεί μόνο να καταβάλουν ειλικρινείς προσπάθειες. Αλλά οι αφιερωμένοι στα εγκόσμια, που δεν έχουν αγάπη της δικαιοσύνης, ούτε καν θα προσπαθήσουν. Προτιμούν να επαναπαύωνται στην αγαπημένη τους δικαιολογία ότι η Γραφή είναι πάρα πολύ ιδεαλιστική γι’ αυτόν τον αιώνα. Στο βαθμό, εν τούτοις, που εφαρμόζομε τις Γραφικές αρχές, δοκιμάζομε τι είμεθα.

ΑΛΛΑ ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΩΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

21, 22. (α) Πώς τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης της Εταιρίας Σκοπιά αποτελούν βοήθεια στη δοκιμή του εαυτού μας; Διευκρινίστε. (β) Πώς υπήρξε βοήθεια σ’ εμάς το περιοδικό Η Σκοπιά;

²¹ Εκτός από τη Γραφή υπάρχουν και άλλα βοηθήματα που μας βοηθούν να δοκιμάσωμε τον εαυτό μας τι είναι. Τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης της Εταιρίας Σκοπιά, λόγου χάριν, παρέχουν θαυμαστούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να κάμωμε δοκιμή της πίστεώς μας. Σαν ισχυρά μεγεθυντικά κάτοπτρα, παρουσιάζουν τα ελαττώματά μας που χρειάζονται διόρθωσι. Πάρτε, παραδείγματος χάριν, το Βιβλίο του Έτους της Εταιρίας. Κάθε μέρα το εδάφιό του και τα σχόλια μάς καθιστούν ικανούς να δούμε τον εαυτό μας όπως είμεθα. Μια μέρα μας λέγεται να ‘κάμωμε πλήρη τη διακονία μας’, την επόμενη μέρα νουθετούμεθα να είμεθα «φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι» και την τρίτη μέρα να κάμωμε ‘ομολογίαν προς σωτηρίαν’. Υπάρχει μια καλή σκέψις για κάθε ημέρα του έτους, να κάμωμε συλλογισμούς πάνω σ’ αυτήν. Συνεπώς, κάθε ημέρα κινούμεθα να ερωτήσωμε τον εαυτό μας, Εκπληρώνομε τη διακονία μας; Δείχνομε αδελφική αγάπη; και ούτω καθεξής. Ατομικώς δοκιμάζομε τον εαυτό μας με αυτές τις διεισδυτικές σκέψεις.—2 Τιμ. 4:5· 1 Πέτρ. 3:8· Ρωμ. 10:10.

²² Υπάρχουν, επίσης, τα πολυάριθμα άλλα βοηθήματα Γραφικής μελέτης, όπως τα βιβλία «Αγιασθήτω το Όνομά Σου» (στην Αγγλική) και «Γενηθήτω το Θέλημά Σου επί της Γης». Δεν δοκιμάζουν οι δημοσιεύσεις αυτές το βάθος της γνώσεώς σας; Δεν καταμετρείται η ωριμότης σας από τις γεμάτες ουσία σελίδες των; Επίσης, το περιοδικό Η Σκοπιά στα τελευταία ολίγα χρόνια υπήρξε απείρως βοηθητικό εφιστώντας την προσοχή μας σε επίκαιρες αλήθειες για ζητήματα ηθικής, γάμου και αγιότητος του αίματος, βοηθώντας μας έτσι να δοκιμάσωμε τους εαυτούς μας τι είδους άτομα αληθινά είμεθα.

23, 24. (α) Πώς η εκκλησία παρέσχε ένα μέσον για κάθε διάκονο να δοκιμάζη τον εαυτό του ατομικώς; (β) Ποια προμήθεια υπάρχει για να δοκιμάζη η εκκλησία τον εαυτό της συλλογικά; (γ) Με ποιον τρόπο οι συνελεύσεις παρέχουν ευκαιρία αυτοεξετάσεως, και με ποια αποτελέσματα;

²³ Κάθε Χριστιανική εκκλησία είναι, επίσης, ένα κάτοπτρο, με το οποίο μπορούμε ατομικώς ή συλλογικώς να εξετάζωμε τους εαυτούς μας. Ατομικώς μπορούμε να δοκιμάζωμε τι είμεθα ακούοντας προσεκτικά τις ομιλίες, παρέχοντας σχόλια, δίνοντας ενθάρρυνσι, παρηγοριά και ελπίδα. Το δελτίον Αρχείου Ευαγγελιζομένου, στο οποίον αναγράφεται η δράσις του διακόνου με την εκκλησία, είναι ένας άλλος ακόμη τρόπος, με τον οποίο μπορούμε να εξετάζωμε τον εαυτό μας ατομικώς. Με το υπόμνημα της δράσεώς μας αποκαλύπτεται η έκτασις του πνευματικού μας ενδιαφέροντος για άλλους που δεν γνωρίζουν την αλήθεια. Για τούτο, θα εκάναμε καλά να εξελέγχωμε συχνά το «κάτοπτρόν» μας της υπηρεσίας αγρού.—Ματθ. 6:21.

²⁴ Συλλογικά, η εκκλησία μπορεί να εξελέγχη τον εαυτό της και την πρόοδό της, τα ισχυρά και τα ασθενή της σημεία, με το να κάνη σκέψεις επάνω στον πίνακα της εκκλησίας, όπου αναγράφεται η μηνιαία δράσις της εκκλησίας. Και σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα οι Χριστιανικές συνελεύσεις παρέχουν ένα μέσον με το οποίο πολλές εκκλησίες μπορούν να ιδούν τον εαυτό τους ως μια χωριστή μονάδα. Οι συνελεύσεις αυτές, επίσης, ομοιάζουν με κάτοπτρα κατά το ότι λέγουν στους Χριστιανούς αν είναι κηλιδωμένοι με φυλετικές και εθνικές προκαταλήψεις, αν μπορούν να εργάζωνται μαζί με ειρήνη και ενότητα, και αν αληθινά αγαπούν ο ένας τον άλλον ως λαός. Για την εξέχουσα συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά του 1958 στην πόλι της Νέας Υόρκης, ο Ήλιος του Μπίνγκαμτον της Νέας Υόρκης, έλεγε: Η «ευταξία του μεγάλου πλήθους και το γεγονός ότι απετελείτο από ανθρώπους σχεδόν κάθε εθνικότητος, με Μαύρους και Ασιάτας αναμεμιγμένους με λευκούς με ίσους όρους και προφανή απόλαυσι, ήταν ένα άλλο ασύνηθες και αληθινά αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό.» Οι συνελεύσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά αποδεικνύουν τελειωτικά ότι οι Χριστιανοί μπορούν να ζουν μαζί και ότι δοκιμάζουν τους εαυτούς των τι είναι.

ΜΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΣΤΕΡΗ ΕΞΕΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 2 ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 13:5

25. (α) Γιατί ο Παύλος είπε στους Κορινθίους να εξετάζουν και να δοκιμάζουν τον εαυτό τους, και ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε απ’ αυτό; (β) Ποιος κίνδυνος πάντοτε απειλεί, και πώς μπορεί η απειλή αυτή να υπερνικηθή;

²⁵ Σημειώστε πάλι τα λόγια του Παύλου στη 2 Κορινθίους 13:5, όπου λέγει: «Εαυτούς εξετάζετε, αν ήσθε εν τη πίστει· εαυτούς δοκιμάζετε.» Οι Κορίνθιοι ζητούσαν να εύρουν λάθη στον Παύλο· υπωψιάζοντο τα ελατήριά του και υποτιμούσαν το έργο του. Ο Παύλος τούς λέγει ότι θα ήταν καλύτερα αν εξήταζαν και εδοκίμαζαν τον εαυτό τους, ότι ήταν σε κίνδυνο η θέσις των ενώπιον του Θεού. Ίσως μπορούμε να μάθωμε ένα μάθημα απ’ αυτό. Ας μην περιφερώμεθα ζητώντας να εύρωμε λάθη και υποπτευόμενοι άλλους για αδικοπραγία. «Έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου», είπε ο Ιησούς, «και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς δια να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Ματθ. 7:3-5) Είναι ανωφελές να διακρατούμε κανόνες που δεν εφαρμόζονται. Πρέπει πρώτα να εφαρμόσωμε τις Χριστιανικές αρχές στον εαυτό μας προτού κυττάξωμε αλλού. Οι Χριστιανοί πρέπει να τηρούνται κάτω από την κρίσι του Χριστού. Είναι θανατηφόρως εύκολο για μας να κάμωμε μια ομολογία Χριστιανοσύνης ένα υποκατάστατο για να ζούμε μ’ αυτήν. Ο Ιησούς προειδοποίησε: «Δια τι δε με κράζετε, Κύριε, Κύριε, και δεν πράττετε όσα λέγω;» (Λουκ. 6:46) Ένας Χριστιανός πρέπει να διεξάγη την αυτοεξέτασί του για ν’ αποδεικνύη στον εαυτό του ότι ακολουθεί τον Χριστό. Οι άλλοι μπορεί να λέγουν ότι τον ακολουθεί ή δεν τον ακολουθεί, αλλ’ αν ο ίδιος δεν γνωρίζη ότι τον ακολουθεί, αν δεν βλέπη ο ίδιος τα λάθη του και δεν λαμβάνη μέτρα για να διορθώση τα λάθη του, όλα είναι χαμένα. Μόνο όταν είμεθα πρόθυμοι και ικανοί να φέρωμε τις ενδόμυχες σκέψεις μας, τα αισθήματά μας και την καθημερινή μας διαγωγή κάτω από τη διερεύνησι των αρχών του Ιεχωβά για ζωή, μπορούμε να γνωρίζωμε τον εαυτό μας και να δοκιμάζωμε τι είμεθα. Αν κρυβώμαστε πίσω από την αυτοεπιδοκιμασία, πίσω από τις αρετές μας, για να διαφύγωμε την αυτοκριτική που φέρνουν η ειλικρίνεια και η αλήθεια, αν απομονώνωμε τον εαυτό μας από τη δύναμι της αληθείας, αν αρνούμεθα να ερωτήσωμε τον εαυτό μας τι πιστεύομε, τι είδους άτομα γινόμεθα, είμεθα επιρρεπείς στο να παραπλανηθούμε στον κόσμο της φαντασίας. Διότι μόνο η έκθεσις στο φως της αληθείας θα μας απαλλάξη από όλες τις αυταπάτες σχετικά με τον εαυτό μας και θ’ ανοίξη το δρόμο για θεραπεία και ζωή.—1 Ιωάν. 1:5-7· 2:9-11.

26. Ποια πρέπει να είναι η διάθεσίς μας για αυτοεξέτασι, και πώς μπορεί να διεξαχθή μια εξέτασις του εαυτού μας;

²⁶ Συνεπώς, είναι ζωτικό να εξετάζωμε τους εαυτούς μας ατομικώς και συλλογικώς, όχι έτσι ώστε να συλλογιζώμεθα τα λάθη μας, αλλά μάλλον για να λάβωμε μέτρα να θέσωμε το σπίτι μας (τη ζωή μας) σε τάξι. Μπορούμε να το κάμωμε αυτό υποβάλλοντας στον εαυτό μας εμφατικές ερωτήσεις, όπως: Πιστεύω στον Θεό; Βασίζομαι στον λόγον του; Έρχονται οι σκέψεις του στη διάνοιά μου όταν εγείρωνται προβλήματα; Μήπως κρίνω πάντοτε τους άλλους και ουδέποτε τον εαυτό μου; Είμαι αληθινά ταπεινός; πειθήνιος; συγχωρητικός; στοργικός; Αισθάνομαι την ανάγκη για προσευχή; Επιθυμώ να προσεύχωμαι; να λατρεύω; να πράττω το θέλημα του Θεού; Η ποιότης των συνειδητών αναγκών μας είναι η δοκιμή της προόδου μας. Όσο περισσότερο αγαπούμε τον Θεό, τόσο περισσότερο είμεθα αναγκασμένοι να ζητούμε την παρουσία του και να επικοινωνούμε μαζί του. Εξετάζετε την ποσότητα και ποιότητα της υπηρεσίας σας στον Θεό. Ερωτήστε, Παράγω τους καρπούς του πνεύματος; Προπαρασκευάζω τις ομιλίες μου καλά, κάνω επανεπισκέψεις σ’ εκείνους που δείχνουν ενδιαφέρον και έχω οικιακές Γραφικές μελέτες μαζί τους; Μήπως λέγω σε άλλους να μελετούν τη Γραφή και δεν τη μελετώ εγώ ο ίδιος; Μήπως διδάσκω άλλους και δεν διδάσκω τον εαυτό μου; Εξετάζετε τον εαυτό σας, διότι θερίζομε εκείνο που σπείρομε. Διότι με τις σκέψεις μας και με τις πράξεις μας, με την ομιλία μας και με τις προσευχές μας, αποδεικνύομε τι είμεθα.—1 Πέτρ. 3:1-4· Ιωάν. 15:8-10· Γαλ. 5:22-25· Ρωμαίους, κεφ. 2· Γαλ. 6:7.

27. (α) Τι θα ανακαλύψετε όταν εξετάσετε τον εαυτό σας, και τι πρέπει να κάμετε όταν εύρετε ανάγκη για διόρθωσι μέσα σας; (β) Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα διαρκούς, ειλικρινούς αυτοεξετάσεως και διορθώσεως σύμφωνα με τον διαγεγραμμένο τρόπο του Ιεχωβά;

²⁷ Την προσεχή φορά που θα κυττάξετε σ’ έναν καθρέφτη, ερωτήστε τον εαυτό σας, Πώς φαίνομαι στον Θεό; Τότε πηγαίνετε στα κάτοπτρά του, τον λόγον του, τη Γραφή, τα βοηθήματα Γραφικής μελέτης που παρέχονται μέσω της οργανώσεώς του, των εκκλησιαστικών συναθροίσεων και των συνελεύσεων, και με τη βοήθεια αυτών εξετάστε τον εαυτό σας και μάθετε την απάντησί σας. Θα εύρετε ότι το καλό που κατοικεί μέσα σας οφείλεται στην χάριν του Θεού και δεν είναι δικής σας κατασκευής, ότι έχετε ανάγκη πολλού ελέους και ανάγκη να δείχνετε έλεος στους άλλους. Με μια εξέτασι του εαυτού σας θα ανακαλύψετε τι αληθινά πιστεύετε και αν εκφράζετε τις πεποιθήσεις αυτές στη στάσι σας απέναντι στη ζωή. Θα μάθετε, επίσης, ότι μερικά πράγματα σχετικά με σας χρειάζονται διόρθωσι. Όταν το εξακριβώσετε αυτό, πηγαίνετε να εργασθήτε επάνω στον εαυτό σας αμέσως, χρησιμοποιώντας τον λόγον του Θεού, το πνεύμα του και την οργάνωσί του για να σας βοηθήσουν να διορθώσετε τα λάθη σας. Με το να προνοήτε όχι νοσηρά, αλλά χαρούμενα για τον εαυτό σας, κάνοντας τις αναγκαίες διορθώσεις, θ’ αναπτύξετε μέσα σας μια ωραία προσωπικότητα όμοια με του Χριστού. Αυτή η αλλαγή θα εξασφαλίση για σας ευτυχία τώρα και την ευλογία ζωής αιωνίου στον νέο κόσμο του Θεού. Λοιπόν, «εαυτούς δοκιμάζετε».—2 Κορ. 13:5· Γαλ. 6:3-5.

Δοκιμάζετε τον Εαυτό σας με το να Δέχεσθε Ευθύνη

«Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού.»—Γαλ. 6:2.

 1, 2. (α) Πώς θεωρεί ο κόσμος αυτός την ευθύνη; (β) Με ποιον τρόπο οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» απέφυγαν την ευθύνη των; Δώστε απόδειξι.

ΜΙΑ αιτία που συντελεί στους ‘κακούς καιρούς ‘αυτού του κόσμου είναι η συνεχής αποφυγή ευθύνης. Σε κάθε βαθμίδα της ζωής, τόσο κυριαρχεί η τάσις αυτή, ώστε συχνά ακούμε την έκφρασι «απελάκτισα την ευθύνη», που σημαίνει διεβίβασα την ευθύνη σε άλλους αντί να την δεχθώ. Στην οικογένεια, οι γονείς αποφεύγουν την ευθύνη να διδάσκουν και εκπαιδεύουν τα τέκνα των κατάλληλα. Για τούτο, τα τέκνα μεγαλώνουν σαν άχρηστα αγριόχορτα. Το αποτέλεσμα είναι ότι, νοήμονα τέκνα, αντί να δεχθούν ευθύνη στο σπίτι και απέναντι των άλλων στην οικογένεια και στην κοινότητα, γίνονται ανεύθυνοι και ασυνείδητοι παραβάται.—2 Τιμ. 3:1.

² Οι ηγέται του «Χριστιανικού κόσμου» επίσης έχουν αποφύγει την ευθύνη των να διδάσκουν τη Γραφική αλήθεια στους πάνω από οκτακόσια εκατομμύρια εκκλησιαζομένους, οι οποίοι τους υποστηρίζουν και πληρώνουν τους μισθούς των, έτσι ώστε τα μέλη των εκκλησιών δεν αισθάνονται καμμιά πνευματική ευθύνη να υπηρετούν τον Θεό, που ισχυρίζονται ότι λατρεύουν. Πράγματι, νουθετούνται ούτε καν να προσπαθούν να υπερασπίζουν την πίστι που ομολογούν, καθώς ανέφεραν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 19ης Ιουνίου 1961, σελίς 29. Επιβεβαιώνοντας περαιτέρω τούτο, ο κληρικός Ρόμπερτ ΜακΚράκεν, βεβαιώνει ότι «ο ενθουσιώδης θεατής του μπεηζμπώλ γνωρίζει περισσότερα για το μπεηζμπώλ από όσα γνωρίζουν τα μέλη των εκκλησιών για τη Χριστιανοσύνη». Ένας άλλος κληρικός εδήλωσε για τα μέλη της εκκλησίας του ότι «τα 90 τοις εκατό απ’ αυτά θα μπορούσαν να ονομασθούν θρησκευτικοί αγράμματοι!»

 3. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ιδεί αυτή την αποφυγή της ευθύνης στην πορεία της διακονίας των;

³ Κάθε μέρα οι μάρτυρες του Ιεχωβά βλέπουν αυτή την αποφυγή της ευθύνης. Πόσες φορές συναντούν άτομα που ευφραίνονται για τις επαγγελίες του Θεού, που αναγνωρίζουν την αλήθεια στο άγγελμα του λόγου του Θεού που τους κομίζουν, αλλά που αρνούνται να έχουν μια Γραφική μελέτη στα σπίτια των επειδή φοβούνται την πιθανή ευθύνη να γίνουν μάρτυρες του Ιεχωβά. Άλλοι, πάλι, είναι όμοιοι με το πετρώδες ή ακανθώδες έδαφος, για το οποίο μίλησε ο Ιησούς στην παραβολή του σπορέως, όπου ο σπόρος ευδοκιμεί για λίγον καιρό, αλλά έπειτα μαραίνεται ή συμπνίγεται. Όταν αντιμετωπίζουν ευθύνες, αυτοί απομακρύνονται και έτσι αφήνουν τον σπόρο της αληθείας να πεθάνη. Πραγματικά, ακόμη και μεταξύ των αφιερωμένων Χριστιανών υπάρχουν μερικοί που αποφεύγουν να διεξάγουν μια οικιακή Γραφική μελέτη μ’ ένα άτομο καλής θελήσεως, ή που διστάζουν να δεχθούν πρόσθετα προνόμια υπηρεσίας, απλώς επειδή αυτό σημαίνει πάρα πολλή ευθύνη.—Ματθ. 13:1-23.

 4, 5. (α) Γιατί δεν είναι τώρα καιρός ν’ αποφεύγωμε την ευθύνη; (β) Ποια ευθύνη βαρύνει τους αφιερωμένους Χριστιανούς;

⁴ Αφού επέρασαν σχεδόν σαράντα οκτώ έτη των εσχάτων ημερών αυτού του κόσμου από το χαρακτηριστικό εκείνο έτος 1914, δεν είναι τώρα καιρός να υποχωρούμε στο κοσμικό πνεύμα αποφυγής της ευθύνης, αλλά καιρός ν’ ανθιστάμεθα στο πνεύμα του κόσμου τούτου που απολακτίζει την ευθύνη. Το να γίνη κανείς αφιερωμένος Χριστιανός σημαίνει ευθύνη, διότι ένα τέτοιο άτομο κατέχει γνώσι—γνώσι που είναι ζωτική για τη σωτηρία άλλων. Ο μαθητής Ιάκωβος λέγει: «Εις τον όστις λοιπόν εξεύρει να κάμνη το καλόν, και δεν κάμνει, εις αυτόν είναι αμαρτία.» (Ιάκ. 4:17) Έτσι ένας που αφιερώνεται στον Θεό, πρέπει να εκτελή αυτή την αφιέρωσι. Έχει να βαστάση ένα φορτίο ευθύνης. «Όταν ευχηθής ευχήν εις τον Θεόν, μη βραδύνης να αποδώσης αυτήν· διότι δεν ευαρεστείται εις τους άφρονας· απόδος ό,τι ηυχήθης.»—Εκκλησ. 5:4.

⁵ Όταν σεις ως Χριστιανός εκάματε αφιέρωσι να υπηρετήτε τον Ιεχωβά, το εκάματε αυτό από αγάπη για τον Θεό. Όπως ο προφήτης Ησαΐας, είπατε: «Ιδού εγώ, απόστειλόν με.» (Ησ. 6:8) Έπειτα εμάθατε ότι δεν συνδέεται κανείς με την οργάνωσι του Ιεχωβά επί έτη χωρίς να κάμη προοδευτικά βήματα για ν’ αυξήση σε πνευματική ωριμότητα. Όπως ελέχθη από τον απόστολο Παύλο: «Έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.» (Γαλ. 6:5) Συνεπώς, έχομε μια υποχρέωσι να προχωρήσωμε στην ωριμότητα, ν’ αυξήσωμε πνευματικώς, να ετοιμασθούμε για μεγαλύτερη υπηρεσία, να γίνωμε καλύτεροι διδάσκαλοι και να υπηρετούμε στην οργάνωσι του Ιεχωβά εκεί που μπορούμε πιο καλά να χρησιμοποιηθούμε.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΤΗΣΙΣ

 6, 7. (α) Ποια ζήτησις και ανάγκη υπάρχει να κινηθούν όλοι για να δεχθούν ευθύνη; (β) Με ποιον τρόπο η αύξησις σε εκκλησίες αυξάνει τη ζήτησι;

⁶ Σήμερα, ένα μεγάλο πλήθος των «επιθυμητών όλων των εθνών», ανθρώπων καλής θελήσεως, συνάγεται στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. (Αγγαίος 2:7) Εν τούτοις, οι διάκονοι σήμερα που έχουν τα προσόντα να διδάξουν και βοηθήσουν αυτούς τους εκζητητάς της ζωής είναι ολίγοι, όπως ακριβώς ήσαν και στις ημέρες του Ιησού. Οι ευκαιρίες είναι άφθονες για όλους, νέους ή παλαιούς στην οργάνωσι του Θεού, να αναλάβουν μεγαλύτερη ευθύνη. Παραδείγματος χάριν, υπάρχει μεγάλη ανάγκη περισσοτέρων ολοχρονίων σκαπανέων διακόνων. Και υπάρχει ανάγκη να μετακινηθούν διάκονοι για να υπηρετήσουν εκεί που η ανάγκη ακροάσεως της αληθείας του Θεού είναι μεγαλύτερη παρά σε μερικές εδαφικές περιοχές της πατρίδος των. Σε πολλά μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και του κόσμου δεν υπάρχει ακόμη ωργανωμένο κήρυγμα των αγαθών νέων. Χρειάζονται εργάται. Θα δεχθήτε την ευθύνη να κηρύξετε σ’ αυτά τα μέρη;—Ματθ. 9:36-38.

⁷ Και παρατηρήστε, επίσης, την αυξανόμενη ανάγκη για ολοένα περισσοτέρους ωρίμους διακόνους που χρειάζεται ν’ αναλάβουν την εποπτεία του διακονικού έργου καθώς αυξάνει αλματωδώς. Στο περασμένο υπηρεσιακό έτος υπήρχαν 21.557 εκκλησίες μαρτύρων του Ιεχωβά σε όλον τον κόσμο, 549 περισσότερες από το προηγούμενο έτος. Θαυμαστό, ναι! Αλλά υπάρχουν, επίσης, και κρυμμένες ευλογίες. Παρατηρήστε τα υπηρεσιακά προνόμια που διανοίχθηκαν για χιλιάδες ικανών διακόνων που κατείχαν τα αναγκαία Γραφικά προσόντα. Αυτές οι νέες εκκλησίες απήτησαν 549 υπηρέτας εκκλησίας, 549 βοηθούς υπηρέτας εκκλησίας, 549 υπηρέτας Γραφικών μελετών, και ούτω καθεξής στη σειρά των υπηρετών. Εν συνόλω, εχρειάσθησαν πάνω από τέσσερες χιλιάδες υπηρέται. Προσθέστε τριάντα περίπου νέους υπηρέτας περιοχής και μερικούς περιφερειακούς υπηρέτας και θα δήτε τη μεγάλη ζήτησι που υπάρχει για ικανή βοήθεια αυτόν τον καιρό. Ποιοι είναι οι αφιερωμένοι, ώριμοι διάκονοι που θα δεχθούν τις ευθύνες στο 1962, στο 1963, και στα έτη που θ’ ακολουθήσουν; Θα είσθε ένας απ’ αυτούς; Είσθε αληθινός στα λόγια με τα οποία εξεφράσθητε στον Ιεχωβά τον καιρό της αφιερώσεώς σας, όταν είπατε, «Ιδού εγώ, απόστειλόν με»;

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΑΥΤΗΝ

 8, 9. (α) Ποια ιδιότης θα σας βοηθήση να αναλάβετε ευθύνη; (β) Γιατί είναι ορθό να επιθυμήτε μεγαλύτερη ευθύνη; (γ) Ποιο πρέπει να είναι το ελατήριό μας;

⁸ Καθώς αυξάνει η αγάπη μας για τον Ιεχωβά, δεν θα διστάσωμε να δεχθούμε ευθύνη. Θα λάβωμε την προοδευτική άποψι και δεν θα είμεθα ευχαριστημένοι να παραμείνωμε ήσυχοι. Ολόγυρά μας στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά μπορούμε να δούμε πάρα πολύ έργο να γίνεται. Θα βοηθήσωμε να εκτελεσθή; Πολλοί αφιερωμένοι διάκονοι εδέχθησαν ευθύνη για να υπηρετήσουν στους οίκους Μπέθελ και στα εργοστάσια της Εταιρίας Σκοπιά. Ίσως μπορείτε και σεις επίσης να το κάμετε αυτό.

⁹ Η αγάπη σας για τον Θεό και την οργάνωσί του θα σας κάμη να θέλετε να αναλάβετε μεγαλύτερη ευθύνη. Όχι μόνο είναι κατάλληλο αυτό, αλλά οι Γραφές σάς ενθαρρύνουν να το πράξετε. Ο απόστολος Παύλος εδήλωσε: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Βέβαια, αφού αυτό είναι ορθόν να το πράξετε, θα πρέπει να θέλετε να το πράξετε, αλλά με το κατάλληλο ελατήριο. Όχι με το να προωθήτε φιλόδοξα τον εαυτό σας στην οργάνωσι και να κάνετε εκστρατεία για μια θέσι, αλλά ταπεινά και με χαρά προσφέροντας οποιεσδήποτε ικανότητες έχετε για την προαγωγή των συμφερόντων του Νέου Κόσμου.

10. Εν όψει της μεγάλης ανάγκης για ικανή βοήθεια, ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός μας;

¹⁰ Το να ζητήτε να προωθηθήτε στην κοινωνία Νέου Κόσμου είναι απόδειξις της αγάπης σας για τον Ιεχωβά. Είναι επίσης σημείο ωριμότητος. Δείχνει ότι εκτιμάτε τα προνόμια που είναι μπροστά σας. Αφού δεν μπορεί κανείς να γίνη επίσκοπος εκτός αν ανταποκριθή στις απαιτήσεις για τους επισκόπους που εκτίθενται στη Γραφή, θα θέλετε με συνέπεια να επιδοθήτε στο ν’ ανταποκριθήτε στους υψηλούς αυτούς κανόνες. Κατόπιν, όταν ανακύψη η ανάγκη για διορισμό ενός επισκόπου, θα είσθε σε θέσι να χρησιμοποιηθήτε. Υπάρχουν αφιερωμένοι διάκονοι σε κάθε σχεδόν εκκλησία, οι οποίοι θα μπορούσαν ν’ αποκτήσουν τα προσόντα για μεγαλύτερα προνόμια υπηρεσίας αρκεί μόνο να επεδίδοντο προς τούτο. Αυτοί πρέπει να θέλουν με κάθε ειλικρίνεια να ιδούν το έργο του Ιεχωβά επιτελούμενο, προς αίνον του.

ΤΑ ΕΠΙΘΥΜΗΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ

11. Ποια προσόντα πρέπει να κατέχουν οι επίσκοποι;

¹¹ Όπως είδαμε, υπάρχει μεγάλη ανάγκη αφιερωμένων διακόνων στην κοινωνία Νέου Κόσμου, διακόνων υγιούς κρίσεως, βαθιάς γνώσεως και αγάπης, ανθρώπων που κατέχουν τα προσόντα, που οι Γραφές περιγράφουν για τους επισκόπους στην 1 Τιμόθεον 3:1-7: «Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ, άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός· ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, ουχί αισχροκερδής· αλλ’ επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος· κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· . . . ναι μη ήναι νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν.»

12. Πώς δείχνει κανείς ότι επιθυμεί μεγαλύτερη ευθύνη;

¹² Προετοιμασία, λοιπόν, του εαυτού σας για θεοκρατικές ευθύνες σημαίνει ότι πρέπει πρώτα ν’ αποκτήσετε πνευματικό φρόνημα, ότι πρέπει να θέσετε τις πνευματικές αξίες επάνω από τις υλικές αξίες. Πρέπει να θρέψετε τη διάνοιά σας με οικοδομητικά πράγματα, με τακτική προσωπική μελέτη και με παρακολούθησι όλων των εκκλησιαστικών συναθροίσεων. Πρέπει να μάθετε να συνεργάζεσθε στενά με την οργάνωσι και να μάθετε την αξία της ενότητος. Θα θέλετε ν’ αποκτήσετε πολύτιμη πείρα με το να εργάζεσθε μαζί με ωρίμους διακόνους στη διακονία του αγρού. Θα θέσετε προσωπικούς στόχους επιτεύξεων, ώστε να κάμετε διαρκή βελτίωσι. Να επιθυμήτε να εκφωνήτε καλύτερες ομιλίες, να εργάζεσθε στην τέχνη του διδάσκειν, να μαθαίνετε Γραφικά επιχειρήματα, ώστε να είσθε ικανοί να υπερνικήσετε αντιρρήσεις, να μαθαίνετε πώς να εξηγήτε τα βαθιά πράγματα του Θεού. Όταν έχετε φθάσει τον ένα στόχο, να θέσετε ένα νέο. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα κάμετε πρόοδο και δεν θα μένετε στάσιμοι.—1 Τιμ. 4:15, 16.

13. Ποιες δύο ιδιότητες είναι ουσιώδεις, και γιατί;

¹³ Ποτέ μην παραβλέπετε ιδιότητες όπως η αξιοπιστία και η συνέπεια. Φροντίζετε να αναπτύσσετε τέτοιες ιδιότητες μέσα σας. Μήπως σας ανατίθεται κάτι και δεν το εκτελείτε; Μήπως ματαιώνετε την εκτέλεσι καθηκόντων που σας ανετέθησαν εν σχέσει με το πρόγραμμα της συναθροίσεως υπηρεσίας ή τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας χωρίς επαρκή αιτία; Συναισθάνεσθε την ανάγκη να είσθε αξιόπιστος και συνεπής; Εκτελείτε πάντοτε εκείνο που σας ανατίθεται να εκτελέσετε. Εργάζεσθε γι’ αυτό με όλη σας την ψυχή ως στον Ιεχωβά και αυτός θα σας ευλογήση. (Κολ. 3:23) Μη φρονείτε ότι είσθε έτοιμος να προωθηθήτε εκτός αν έχετε καλλιεργήσει αυτές τις ουσιώδεις ιδιότητες μέσα σας.

ΟΙ ΝΕΟΙ, ΕΠΙΣΗΣ, ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗ

14. Ποια σταδιοδρομία έχουν εκλέξει πολλοί νέοι, και γιατί αυτή είναι η υψίστη σταδιοδρομία;

¹⁴ Οι νεαροί διάκονοι του Ιεχωβά δεν πρέπει να διστάζουν να προοδεύουν προς μεγαλύτερη ευθύνη. Πολλοί νέοι σήμερα εκλέγουν ποικίλες σταδιοδρομίες, για τις οποίες εκπαιδεύονται. Άλλοι φαίνεται να περνούν από το σχολείο χωρίς να έχουν στο νου κάποια ειδική σταδιοδρομία ή σκοπό. Αλλ’ αυτό δεν πρέπει να συμβαίνη με τους νέους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό. Με την αφιέρωσί τους αυτοί έχουν ήδη εκλέξει τη σταδιοδρομία τους—τη σταδιοδρομία της διακονίας. Αυτή είναι η υψίστη σταδιοδρομία, διότι είναι η μόνη που εγγυάται την ανταμοιβή της αιωνίου ζωής!—Ιωάν. 5:24.

15, 16. (α) Από τι πρέπει να προφυλάττωνται τα παιδιά του σχολείου, και γιατί; (β) Με ποιον τρόπο μπορούν οι γονείς ν’ αποτελούν ενθάρρυνσι για τα τέκνα;

¹⁵ Αν έχετε εκλέξει τη διακονία ως σταδιοδρομία σας και ο σκοπός σας είναι σταθερός να δεχθήτε ευθύνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου, τότε θα θέλετε να προφυλαχθήτε από το να εμπλακήτε υπερβολικά σε δραστηριότητες έξω του σχολικού προγράμματος, όπως αθλητικές και άλλες δραστηριότητες που θα μπορούσαν να σας εμπλέξουν σε ενδεχομένως κακές συναναστροφές και να αναχαιτίσουν τη Χριστιανική σας ανάπτυξι. Οι δραστηριότητες αυτές μπορεί να σας κρατήσουν μακριά από τις ουσιώδεις μελέτες, συναθροίσεις και διακονική υπηρεσία.

¹⁶ Οι γονείς, που αγαπούν τα τέκνα των και που θέλουν να τα ιδούν ζωντανά στον νέο κόσμο του Θεού, θα τα ενθαρρύνουν και θα τα οδηγήσουν προς κατευθύνσεις αυξημένης υπηρεσίας και ευθύνης. Στον νεαρό Τιμόθεο ο Παύλος έδωσε την εξής συμβουλή: «Γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν. Διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος· αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης.» Κατόπιν προσθέτει: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος.»—1 Τιμ. 4:7-9.

17. Γιατί η διακονία είναι μια σταδιοδρομία που ανταμείβει;

¹⁷ Επιδίωξις της υπεύθυνης πορείας της ευσεβείας είναι ασφαλώς η σοφή εκλογή που πρέπει να κάμωμε. Δεν υπάρχει σταδιοδρομία πιο έξοχη ή που ανταμείβει περισσότερο. Είναι η πορεία που θα σας καταστήση ικανούς να φέρετε τον καρπόν του αγίου πνεύματος που είναι τόσο ουσιώδης για τη Χριστιανική ωριμότητα. Είναι μια πορεία που δεν είναι μάταιη, διότι «ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.»—1 Κορ. 15:58· Γαλ. 5:22, 23.

ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ

18. Γιατί πρέπει οι επίσκοποι να εξακολουθήσουν ν’ αυξάνουν σ’ εκτίμησι της ευθύνης των;

¹⁸ Όταν κάποιος δωρίσθη επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης στη Χριστιανική εκκλησία με βάσι τα πνευματικά του προσόντα, η ανάπτυξίς του δεν πρέπει να σταματήση εκεί, αλλά πρέπει να εξακολουθήση να εκδηλώνεται. Ο Παύλος νουθετεί τους επισκόπους: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού» (Πράξ. 20:28) Οι επίσκοποι δεν πρέπει ποτέ να λησμονούν την πολύτιμη ευθύνη που έχει εναποτεθή σ’ αυτούς. Πρέπει, λοιπόν, στη θέσι των, που είναι θέσις ευθύνης, να λαμβάνουν την ηγεσία στη Χριστιανική διαγωγή, διδασκαλία, υπηρεσία και αγάπη.

19, 20. (α) Πώς πρέπει οι επίσκοποι να εκπληρώνουν την ευθύνη των, σύμφωνα με τον Πέτρο; (β) Ποια συμβουλή δίδεται όσον αφορά το απρόσιτον των επισκόπων, και τη διατήρησι της εκκλησίας θερμής, και ενωμένης με αγάπη;

¹⁹ Ως προς τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να εκπληρώνεται αυτή η ευθύνη, ο απόστολος Πέτρος γράφει: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος και μάρτυς των παθημάτων του Χριστού, ο και κοινωνός της δόξης ήτις μέλλει να αποκαλυφθή· ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμεναι που ποιμνίου.» (1 Πέτρ. 5:1-3) Ποιμάνατε το ποίμνιον του Θεού, λέγει ο απόστολος, αλλά όχι αναγκαστικά, όχι με δυσαρέσκεια, ωσάν υποχρεωμένοι να το κάμετε, ωσάν υπερβολικά βεβαρημένοι, δεσμευμένοι με πάρα πολλή ευθύνη. Ποιμάνατε το ποίμνιο με αγάπη, με προθυμία, με ζήλο, με χαρά.

²⁰ Θυμηθήτε ότι τα πρόβατα ανήκουν στον Θεό. Δεν υπάρχει αιτία, λοιπόν, να ‘κατακυριεύουν την κληρονομίαν του Θεού’ οι επίσκοποι, υπάρχει; Ούτε πρέπει οποιοσδήποτε επίσκοπος να αισθάνεται τον εαυτό του πολύ ανώτερον για να τον πλησιάση κανείς, κάνοντας έτσι απρόσιτον τον εαυτό του. Πρέπει να φροντίζη για τα πρόβατα του Θεού. Πώς μπορεί να το κάμη αυτό αν βρίσκεται σε απόστασι ή είναι πολύ απασχολημένος για να ενοχληθή με τα προβλήματά των ή ενδιαφέρεται τόσο για να κατευθύνη μια υπερδραστήρια οργάνωσι, ώστε λησμονεί εντελώς τα πρόβατα; Αν επιθυμή να δη την εκκλησία του θερμή, ενωμένη, ευτυχή και καρποφόρο, τότε η συμβουλή του Πέτρου είναι: ‘Γίνε παράδειγμα του ποιμνίου’ σε πίστι, σε αρετή, σε γνώση, σε εγκράτεια, σε υπομονή, σε ευσέβεια, σε φιλαδελφία και σε αγάπη.—1 Πέτρ. 5:3· 2 Πέτρ. 1:5-8.

ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

21, 22. (α) Γιατί το έργο του επίσκοπου δεν είναι εύκολο; (β) Σε ποιους κινδύνους και ευθύνες θα είναι άγρυπνος ένας επίσκοπος;

²¹ Η εκπλήρωσις της ευθύνης ενός ποιμένος του ποιμνίου του Θεού δεν είναι ένα απλό έργο. Απαιτεί πολλή υπομονή, δύναμι και επιδεξιότητα. Επιμελής μελέτη, κατανόησις των δικαίων αρχών και πείρα είναι όλα αναγκαία. Ο ποιμήν πρέπει να είναι άγρυπνος και να ενδιαφέρεται για το καλό των προβάτων. Πρέπει να παρατηρή καλά για εχθρούς, τόσο εκείνους που βρίσκονται απ’ έξω, όπως ψευδείς διδασκαλίες και υλισμό, όσο κι εκείνους που θα επιχειρούσαν να εισδύσουν στο ποίμνιο και να το προσβάλουν από μέσα.

²² Ένας επίσκοπος που είναι άγρυπνος στην ευθύνη του θα προσέχη για πρόβατα που μπορεί να είναι πνευματικώς ασθενή και θα τους παρέχη τρυφερή φροντίδα προτού η κατάστασίς των γίνη πολύ σοβαρά. Θα είναι, επίσης, υποβοηθητικός σ’ εκείνους που έχουν σοβαρά προβλήματα ή έχουν να λάβουν δύσκολες αποφάσεις. Υπάρχουν παιδιά στο σχολείο, τα οποία μπορεί να γνωρίζουν την ορθή πορεία που πρέπει να λάβουν, αλλά που μέσα στην ανωριμότητά των μπορεί να παρασυρθούν από κοσμικές επιδιώξεις ή από σχολικούς συντρόφους. Επίσκοποι, να είσθε άγρυπνοι στα προβλήματά των. Νουθετείτε τα προτού λάβουν το εσφαλμένο βήμα. Συνεχώς ενθαρρύνετέ τα να ‘κρατούν τον λόγον της ζωής’. Θα σας είναι αιωνίως ευγνώμονα γι’ αυτό.—Φιλιππησ. 2:16.

23. (α) Ποια είναι η ηθική του ευθύνη στην εκκλησία; (β) Με ποιον τρόπο και με ποιο πνεύμα θα εκφέρη τις αποφάσεις του;

²³ Μιαν άλλη ευθύνη των επισκόπων αποτελεί το να είναι άγρυπνοι στο να φροντίζουν να παραμένη η εκκλησία καθαρή. Αν άτομα χωρίς αρχές έλθουν στην εκκλησία ζητώντας ν’ αποσπάσουν κάποια πρόβατα του Ιεχωβά, ή αν ένα άτομο είναι ένοχο διαπράξεως καταφώρων ανηθίκων πράξεων, τότε ο επίσκοπος μαζί με τους άλλους υπηρέτας της επιτροπής της εκκλησίας πρέπει να λάβουν μέτρα για ν’ απαλλάξουν την εκκλησία από την κακή τους επιρροή, κρατώντας την εκκλησία καθαρή με το ν’ αποκόψουν από την επικοινωνία τον ένοχον πταίστην. Αλλά οι επίσκοποι δεν πρέπει να είναι βιαστικοί, λαμβάνοντας απότομες αποφάσεις βασισμένες σε οργή ή ερεθισμό για ένα περιστατικό. Πρέπει να είναι βέβαιοι ότι έχουν τα πλήρη γεγονότα που θα τους οδηγήσουν να φθάσουν σε μια δίκαιη, Γραφική απόφασι. Πρέπει να είναι δίκαιοι και απροκατάληπτοι, ώστε το έλεος, η κατανόησις και η αγάπτη να παίξουν σοβαρό μέρος στον σχηματισμό ορθής κρίσεως.—Γαλ. 6:1.

24. Ποια συμβουλή δίνει ο Παύλος στους επισκόπους στην προς Ρωμαίους επιστολή 15:1-3;

²⁴ Από τα ολίγα αυτά παραδείγματα γίνεται πολύ φανερό ότι η επιδέξια ποίμανσις απαιτεί ωριμότητα. Για την υποβοήθησι των επισκόπων να εκπληρώσουν αυτή τη σπουδαιότατη ευθύνη, υπάρχουν τα αναγεγραμμένα παραδείγματα του Ιησού και των αποστόλων του, καθώς και άλλων πιστών ανδρών. Οι επίσκοποι πρέπει ν’ αγαπούν όπως αγαπούσε και ο Ιησούς. Πρέπει να είναι πρόθυμοι να βοηθούν τους πνευματικώς αρρώστους να ενισχύουν τους ασθενείς και να ενθαρρύνουν τους αδυνάτους. Ο Παύλος λέγει: «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς· αλλ’ έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον δια το καλόν προς οικοδομήν. Επειδή και ο Χριστός δεν ήρεσεν εις εαυτόν.» Αυτό εγίνετο για ν’ αναπτυχθή η εκκλησία προς την κατεύθυνσι της αγάπης και της ζωής και για να δοξασθή ο Ιεχωβά. Οι επίσκοποι σήμερα πρέπει να θέλουν ν’ αντιγράψουν αυτά τα καλά παραδείγματα.—Ρωμ. 15:1-3.

ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΩΜΙΣΘΟΥΝ ΕΥΘΥΝΗ

25. Γιατί οι επίσκοποι δεν είναι οι μόνοι επιφορτισμένοι με ευθύνη στη Χριστιανική εκκλησία;

²⁵ Στην οργάνωσι του Θεού όλοι πρέπει να επωμισθούν ευθύνη. Έχετε ευθύνη να μάθετε και να εφαρμόσετε τη θαυμαστή συμβουλή του Θεού. Άσχετα με το πού μπορεί να έχετε το προνόμιο να υπηρετήτε, είτε σ’ έναν οίκο Μπέθελ, είτε ως ιεραπόστολος, είτε ως σκαπανεύς· είτε είσθε επίσκοπος εκκλησίας ή βοηθός υπηρέτου, ή οδηγός μελέτης βιβλίου σ’ ένα κέντρον υπηρεσίας, πρέπει να δεχθήτε την ευθύνη σας και να την εκπληρώσετε. Αλλά η συμβουλή του Θεού δεν περιορίζεται απλώς στους επισκόπους και σ’ εκείνους που έχουν ειδικούς διορισμούς· εφαρμόζεται με ίση δύναμι στον καθένα και σε όλους όσοι ανήκουν στον λαόν του Θεού. Οι απαιτήσεις προς ζωήν είναι οι ίδιες για όλους. Εκείνοι που σας υπηρετούν δεν βρίσκονται σε διαφορετικόν αγώνα για ζωή. Βρίσκονται στον ίδιο αγώνα δρόμου. Για τούτο, η ευθύνη ανευρέσεως των προβάτων του Θεού, διατροφής και φροντίδος γι’ αυτά με αγάπη, είναι η ίδια για όλους.—Ιωάν. 21:15-17.

26. Ποια νουθεσία δίδεται σε όλους τους αφιερωμένους διακόνους;

²⁶ Αν είσθε ένας αφιερωμένος δούλος του Θεού, τότε προσέχετε καλά το έργο που σας ανετέθη! Επωμισθήτε την ευθύνη σας! Βάλετε την καρδιά σας στο έργο σας. «Εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά, και ουχί εις ανθρώπους.» (Κολ. 3:23, ΜΝΚ) Ευφραίνεσθε προάγοντας την καθαρά λατρεία. Προσκολληθήτε στερεά στον λόγον του Θεού και στην οργάνωσί του. Ας είναι η πορεία σας σαν τη πορεία του αποστόλου Παύλου, ο οποίος έλεγε στους αδελφούς του: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού.»—1 Κορ. 11:1.

27. Ποιες είναι οι ανταμοιβές του ν’ αποδεχθούμε και επωμισθούμε ευθύνη;

²⁷ Το αποτέλεσμα της από τον καθένα αποδοχής της ευθύνης του θα είναι μια ισχυρή, αποτελεσματική οργάνωσις ενωμένων λατρευτών, που οδηγούν αποτελεσματικά ανθρώπους καλής θελήσεως στην οδόν της ζωής. Εκείνος που δέχεται και επωμίζεται την ευθύνη του έχει μια ειδική χαρά, να γνωρίζη ότι πράττει το θέλημα του Θεού, ότι είναι ‘συνεργός του Θεού’. Υπάρχει, επίσης, η ικανοποίησις και η χαρά, η εμπιστοσύνη και η πίστις σε μια διαρκή ανταμοιβή για ένα έργο που εξετελέσθη καλά, όπως μπορεί να το αισθανθή κανείς στα λόγια του Παύλου: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»—1 Κορ. 3:6-9· 2 Τιμ. 4:7, 8.

28. Ποιες ερωτήσεις απομένουν για να τύχουν απαντήσεως από όλους, και με ποιο ευτυχές τέλος για την αποδοχή ευθύνης;

²⁸ Θ’ ανταποκριθήτε σε μεγαλύτερη υπηρεσία; Θα δεχθήτε την ευθύνη σας; Θα διαμορφώσετε τη ζωή σας γύρω στη διακονία που ο Θεός έχει εμπιστευθή στη φροντίδα σας; Μόνο εσείς μπορείτε να απαντήσετε σ’ αυτές τις ερωτήσεις. Υπάρχουν πολλά να γίνουν και οι εργάται ακόμη είναι ολίγοι. Μην αποσύρεσθε από τις ευκαιρίες σας, από τις ευθύνες σας, λέγοντας: «Ας το κάμη κάποιος άλλος.» Αν έχετε τα προσόντα να δεχθήτε ευθύνη, τότε ανταποκριθήτε με όλη σας την ψυχή. Αν αισθάνεσθε ότι είσθε αναρμόδιος, τότε εποικοδομήστε τον εαυτό σας πνευματικώς με τη βοήθεια του λόγου του Θεού, του πνεύματός του και της οργανώσεώς του. Δοκιμάστε τον εαυτό σας με το να δεχθήτε ευθύνη, προς τιμήν του Ιεχωβά και για το αιώνιο καλό σας, με την ανταμοιβή για σας ζωής στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης.

Ο Οικογενειακός Κύκλος σ’ Αυτές τις Έσχατες Ημέρες

«Θέλουσιν ευλογηθή . . . εν τω σπέρματί σου, πάσαι αι φυλαί [οικογένειαι, ΜΝΚ] της γης.»—Γεν. 28:14.

 1. (α) Σε ποια βάθη φθάνουν οι κρίσεις της κοινωνίας του παλαιού κόσμου, και γιατί; (β) Προσφέρουν οι Γραφές κάποια ελπίδα στις οικογένειες σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες;

ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ τρία δισεκατομμύρια κατοίκων της γης βρίσκουν τον εαυτό τους να ζη κάτω από μια εμβαλωματική κατάστασι ποικίλων κοινωνικών τάξεων. Η καθεμιά από αυτές τις διαφορετικές μορφές της κοινωνίας εξαρτάται από την ανθρώπινη οικογένεια για την αύξησί της και τη δύναμί της. Τώρα που ο παλαιός αυτός κόσμος βρίσκει τον εαυτό του να περιπλανάται σ’ ένα λαβύρινθο θλίψεων χωρίς να βλέπη διέξοδο, τα ποικίλα κοινωνικά συγκροτήματα λαμβάνουν πείραν κρίσεων, καθώς οι θλίψεις αυτές έχουν εισδύσει σ’ αυτό τούτο το βασικό οικογενειακό επίπεδο. Οι κρίσεις αυτές έχουν φέρει πυκνό σκοτάδι στους λαούς. Ο Εβραίος προφήτης Ησαΐας προείπε ακριβώς αυτή την είσοδο σε σκότος και ζόφον γι’ αυτές τις έσχατες ημέρες: «Ιδού, σκότος θέλει σκεπάσει την γην, και ζόφος τα έθνη.» (Ησ. 60:2) Ναι, αυτό φαίνεται να είναι συγκομιδή κακού καρπού για την άγνοια του Μεγάλου Κοινωνιολόγου, του Ιεχωβά Θεού, εκείνου που δίνει όνομα, κατάστασι και σκοπό στην οικογενειακή διάταξι. (Εφεσ. 3:14, 15) Εν τούτοις, αυτός ο ίδιος προφήτης στην ίδια προφητεία εκφράζει ελπίδα. Και ποια είναι αυτή; Ότι θα εμφανισθή στις έσχατες ημέρες ένα σπέρμα ή πυρήν μιας δικαίας νέας κοινωνίας, της οποίας το φως της αληθείας, του οράματος και της θείας ευνοίας θα γίνη, κατ’ αντίθεσιν, τόσο θεαματικό, ώστε οι οικογένειες όλων των εθνών θα ζητήσουν να ευλογηθούν εγκολπούμενες τις επιτυχείς κατευθύνσεις του.—Ησ. 60:3-5· Γέν. 28:14· Μιχ. 4:1-4.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΡΧΙΚΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΚΗ ΑΠΟΨΙ

 2. Περιγράψτε τη Βιβλική προέλευσι και τον σκοπό της οικογενειακής διατάξεως.

² Αρχικά ποια ήταν η Βιβλική άποψις για την οικογενειακή διάταξι στην πορεία του χρόνου; Ο Διαμορφωτής της οικογενειακής μονάδος δεν ήταν κανείς άλλος από τον ίδιο τον Δημιουργό του ανθρώπου. (Ματθ. 19:4-6) Μέσω οικογενειακών μονάδων αυτός ο Δημιουργικός Κοινωνιολόγος είχε σκοπό να κατοικίση ολόκληρη τη γη με μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία τελείων, ωρίμων ατόμων. (Γέν. 1:28· Πράξ. 17:26) Ένας τέτοιος οικογενειακός κύκλος ανθρωπίνων πλασμάτων προωρίζετο στοργικά να περιλαμβάνη ουσιωδώς έναν πατέρα, μια μητέρα και τέκνα. Μέσω γάμου παρήχθη αυτή η κατάστασις και επρόκειτο να διατηρήται έτσι. Τα μέλη της οικογενείας, επομένως, επρόκειτο ν’ αποτελούν έναν «οίκον», μια μικρή κυβέρνησι, με τον πατέρα ως κεφαλή και νομοθέτην υπεύθυνο στον Θεό, και τη μητέρα ως υπεξούσια επόπτρια των τέκνων. (1 Κορ. 11:3· Ρωμ. 7:2· 1 Τιμ. 2:11-15· Παροιμ. 6:20) Έτσι αφότου ο Ιεχωβά Θεός συνέζευξε τον πρώτον άνδρα και τη γυναίκα, ο γάμος υπήρξε ο κανών για το ανθρώπινο γένος. Αυτό κατέστησε δυνατόν τον πρωταρχικό σκοπό της οικογενειακής μονάδος, τον σκοπό της παραγωγής τέκνων, τα οποία, με τη σειρά τους, επρόκειτο να γίνουν ορθώς εκπαιδευμένα μέλη μιας επεκτεινομένης ανθρωπίνης οικογενείας.

 3, 4. (α) Τι παρείχετο για τους νέους, και ποια ήταν η πορεία ζωής που ετίθετο ενώπιόν των; (β) Απαντήσεις σε ποιες ερωτήσεις είναι επιθυμητές;

³ Μ’ αυτό τον τρόπο, επί μια μακρά περίοδο νεανικής ανωριμότητος είκοσι σχεδόν ετών, η οικογενειακή διάταξις παρείχε ένα μέσον εκπαιδεύσεως, που περιελάμβανε φροντίδα, διαπαιδαγώγησι, προστασία και μόρφωσι υπό την καθοδηγία στοργικών γονέων. (Παροιμ. 4:1-9· 2 Κορ. 12:14) Ομοίως αυτή επρόκειτο να καταστήση δυνατή, από γενεά σε γενεά, τη μεταβίβασι όλων των επιτεύξεων του ανθρώπου, της γνώσεως και της σοφίας σ’ ένα ολοένα πλατυνόμενο ρεύμα του ανθρωπίνου γένους. Στη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας οι ανήλικοι έπρεπε να παραμένουν αναπόσπαστα συνδεδεμένοι ως μέρη του οικογενειακού συνόλου, μετέχοντας στο πλήρες της οικογενειακής δράσεως, λατρείας, εργασίας, χαράς και αναψυχής. (Λουκ. 2:51, 52) Δεν έπρεπε να υπάρχη παρέκκλισις σε συλλογικούς ομίλους ή αποχωρισμός των νέων για να τεθούν κάτω από τη φροντίδα και την επιρροή της προπαγάνδας ενός άλλου. Όταν ενηλικιώνοντο, αυτοί μπορούσαν τότε να σταθούν σαν προετοιμασμένα άτομα για να σχηματίσουν νέες οικογενειακές μονάδες. Έτσι οι άλλοτε νήπιοι, που παρωμοιάζοντο με «δούλους» κάτω από τον συνετό έλεγχο των γονέων των, ήσαν τώρα χειραφετημένοι ή ελευθερωμένοι για να γίνουν οι ίδιοι «επίτροποι» νέων οικογενειών.—Γαλ. 4:1, 2.

⁴ Λόγω της αρχαίας ανταρσίας του ανθρώπου στην Εδέμ εναντίον του Δημιουργού του, σε ποιο βαθμό σήμερα υπάρχει παρέκκλισις από αυτό το αρχικό ιδεώδες για την ανθρώπινη οικογένεια; Με όλη την πληροφορία που είναι τώρα διαθέσιμη στη Γραφή, υπάρχει μήπως κάποιος όμιλος που καταβάλλει ειλικρινή προσπάθεια για να επιστρέψη στους αρχικούς Βιβλικούς κανόνες οικογενειακής ζωής και σκοπού; Ποιος είναι αυτός ο πυρήν μιας κοινωνίας Νέου Κόσμου; Για ν’ απαντήσωμε ας εξετάσωμε τώρα την οικογενειακή κατάστασι σε διάφορες κοινωνίες που λειτουργούν στη γη σήμερα.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 5. Περιγράψτε την οικογένεια στη Σοβιετική κοινωνία, και τι θα πούμε όσον αφορά την απόδοσι τιμής στους γονείς;

⁵ Στην κοινωνία της Σοβιετικής Ρωσίας η οικογένεια θεωρείται «συλλογικό σώμα», ένα κομμουνιστικό κύτταρο. Η εξουσία των γονέων πάνω στα τέκνα ανατίθεται σ’ αυτούς από το Κράτος. Το καθήκον των γονέων προς τα τέκνα των είναι πραγματικά καθήκον προς την κοινωνία. Τα τέκνα θαυμάζονται ακόμη, όταν δυσπιστούν στις μητέρες των και ζητούν ν’ ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο σε συλλογικούς υπηρεσιακούς ομίλους. Ένας εξέχων Σοβιετικός εκπαιδευτής, ο Α. Σ. Μακαρένκο, στο βιβλίο του, Ένα Βιβλίο για Γονείς, επιβεβαιώνει όλα αυτά όταν γράφη: «Η [Σοβιετική] μας οικογένεια είναι . . . ένα φυσικό συλλογικό σώμα. Η οικογένεια γίνεται το φυσικό πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας. Οι γονείς μας δεν είναι επίσης χωρίς εξουσία, αλλά η εξουσία αυτή είναι μόνο αντανάκλασις της κοινωνικής εξουσίας. Το καθήκον ενός πατέρα προς τα τέκνα του στη χώρα μας είναι μια ιδιαίτερη μορφή του καθήκοντός του προς την κοινωνία.» Αργότερα αυτός ο ίδιος συγγραφεύς διηγείται την ιστορία ενός αγοριού, που απεμακρύνθη από το σπίτι έπειτα από μερικές διαφορές με τη μητέρα του και έπειτα σχολιάζει: «Είμαι ένας μεγάλος θαυμαστής της αισιοδοξίας και αγαπώ πάρα πολύ τους νέους που έχουν τόση πίστι στο Σοβιετικό κράτος ώστε αποσπώνται από την οικογένεια και δεν θέλουν να εμπιστευθούν ούτε στις ίδιες τις μητέρες των.»a Όλα αυτά βρίσκονται σε αντίθεσι με την από τον Θεό παραχώρησι εξουσίας στους γονείς πάνω στα τέκνα των.—Έξοδ. 20:12· Εφεσ. 6:1-4.

 6. (α) Πώς η Σοβιετική εκπαίδευσις οδηγεί στην ανάπτυξι του «συλλογικού ανθρώπου»; (β) Πώς οι κατευθύνσεις αυτές συγκρούονται με τη Γραφή;

⁶ Ο Βιβλικώς διατεταγμένος τρόπος ζωής ενός ωλοκληρωμένου, ενωμένου οικογενειακού κύκλου εξασθενίζεται περαιτέρω από τα πρώτα παιδικά χρόνια στον Σοβιετικό τύπο κοινωνίας. Καταβάλλονται προσπάθειες να απογαλακτίζωνται και δελεάζωνται τα Σοβιετικά τέκνα από τη νηπιότητά τους για να μπουν σ’ έναν αποχωρισμένο ή συλλογικό τρόπο ζωής. Σε πολλές περιπτώσεις βρέφη τριών μηνών εισάγονται σε οικοτροφεία και μεγαλύτερα βρέφη τηρούνται σε βρεφοκομεία την ημέρα για ομοιόμορφη, ελεγχόμενη από το κράτος ανατροφή καθ’ ον χρόνον οι μητέρες των ασχολούνται σε κοσμική εργασία. Οι νέοι αποχωρίζονται σε συλλογικούς ομίλους νεότητος για να υποβληθούν σε ειδικευμένη, εμπνεόμενη από την κυβέρνησι εκπαίδευσι. Από την πρώτη ημέρα του σχολείου τα παιδιά διδάσκονται να επιβλέπουν τη διαγωγή των σχολικών συντρόφων των. Έτσι γεννάται ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων, εναντίον του οποίου δίδεται τόσο έντονη προειδοποίησις στις Γραφές. (Παροιμ. 29:25) Στη διάρκεια των σχολικών των ημερών διδάσκονται να συναγωνίζωνται σε ομάδες, ζεύγη, ομίλους. Χρησιμοποιούνται πίνακες στις αίθουσες των σχολείων για να εξυμνούν «Ποιος Είναι ο Καλύτερος». Ανταμοιβές ειδικών προνομίων χορηγούνται στις ομάδες, στους ομίλους που νικούν. Αυτό είναι αντίθετο προς τη Γραφή, η οποία καταδικάζει το να ερεθίζωμεν αλλήλους. (Γαλ. 5:26) Τίθεται πάντοτε έμφασις στη βοήθεια των άλλων μελών του συλλογικού ομίλου. Έτσι οικοδομείται σταθερά στις διάνοιες ανδρών και γυναικών μια αίσθησις ευθύνης και νομιμοφροσύνης στον όμιλο του καθενός. Με αυτά τα μέσα το πλούσια προικισμένο άτομο με τη Θεόδοτη αξιοπρέπειά του πρέπει να χάνεται μέσα στο σύνολο για να διαπλάσσεται εκεί με την ομάδα. Τιμή πρέπει πάντοτε ν’ αποδίδεται στην ομάδα, και μέσω της συλλογικής ομάδος αποδίδεται τιμή στο Σοβιετικό κράτος.b Εντελώς αντίθετα, η κατεύθυνσις της Γραφής αποβλέπει στην πλήρη ανάπτυξι, ωριμότητα του ατόμου, όχι του συλλογικού ανθρώπου, για να στέκη ως μνημείο προς δόξαν του Θεού.—Ψαλμ. 8:4-9· 1 Κορ. 11:7.

 7. Συγκρίνατε τη διάταξι κομμούνας της Κομμουνιστικής Κίνας με τη διάταξι της Γραφής.

⁷ Η Κομμουνιστική Κίνα επροχώρησε ένα βήμα πιο πέρα στις απαίσιες προσπάθειές της να διασπάση την αρχαία οικογενειακή ενότητα. Αυτό οι Κινέζοι προσεπάθησαν να το κάμουν διοργανώνοντας τα «κοινόβιά» των. Κάτω απ’ αυτή την επιχειρηθείσα διευθέτησι, η ενοποιημένη οικογενειακή ζωή των ατόμων κατ’ ουσίαν παύει. Η κοινότης μ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται υπεύθυνη για τη ζωή, την ανατροφή και τη δράσι όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στα όριά της. Μεγάλες ομάδες ανδρών και γυναικών συναγελάζονται για ν’ αναλάβουν λεπτομερώς καθωρισμένα σχέδια εργασίας. Η εξουσία του άρρενος πάνω στο θήλυ έχει τερματισθή. Οι γυναίκες επιτρέπεται να ζουν ελεύθερη, ανεξάρτητη ζωή, μη υποκείμενες πια σε συζύγους καθώς ο Θεός διέταξε στην αρχή. (Γέν. 2:24) Η εξουσία των γονέων πάνω στα τέκνα τους έχει διασπασθή. Όταν γεννώνται τέκνα, τα βρέφη ανατρέφονται από το Κράτος σε μεγάλα κρατικής λειτουργίας βρεφοκομεία, με τρόπον πολύ όμοιον μ’ εκείνον που τα αυγά παίρνονται από τις όρνιθες και έπειτα επωάζονται. Μ’ αυτό τον τρόπο το Κράτος ή η κοινότης γίνεται ο ανατροφεύς των νέων. Αυτό αποτελεί σφετερισμό των από τον Θεό διατεταγμένων θέσεων και αξιωμάτων του πατέρα και της μητέρας. Όλα αυτά είναι περαιτέρω αντίθετα προς τη φύσι, επειδή μόνο οι φυσικοί γονείς μπορούν να παράσχουν τη γνησία αγάπη, φροντίδα και προσοχή, τα οποία είναι τόσο ζωτικά για υγιά ανάπτυξι απογόνων. Τέτοιες παραβιάσεις βασικών νόμων της από τον Θεό σχεδιασμένης φύσεως, μπορούν μόνο να οδηγήσουν σε συγκομιδές τρομερών συνεπειών.c—Γαλ. 6:7, 8.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ

 8. Τι συμβαίνει στους οικογενειακούς κύκλους στις Δυτικές δημοκρατίες;

⁸ Στις δημοκρατίες της Δύσεως, επίσης, έχουν γίνει παρεκκλίσεις δια μέσου των ετών, και αυτές διασπούν τους οικογενειακούς κύκλους. Σ’ αυτόν τον τύπο κοινωνίας ο πατέρας έρχεται στο σπίτι, αφού εργάσθηκε επί ώρες, για να φάγη γρήγορα και να ντυθή και έπειτα να συναντηθή έξω με τους παλιούς του φίλους για ένα βράδυ διασκεδάσεως. Επί πλέον, ο σύζυγος έχει τις βραδιές της συναντήσεώς του στη λέσχη, τις βραδιές του στο σφαιριστήριο, τις κυνηγετικές του εκδρομές, τη βραδιά αδελφότητος στην εκκλησία και ούτω καθεξής, που κρατούν πλήρες το ημερολόγιο της δράσεώς του ως χωριστού ατόμου μακριά από την οικογένειά του. Η μητέρα, επίσης, έχει τις λέσχες της παιγνιοχάρτων, τη βραδιά της βοηθείας κυριών στην εκκλησία, τους ειδικούς κοινωνικούς της φίλους, που όλα την κρατούν απασχολημένη πολλές βραδιές της εβδομάδος, στο ν’ ακολουθή τον χωριστό της δρόμο. Οι έφηβοι, επίσης, έχουν ένα πλήρες ημερολόγιο γεγονότων κάθε εβδομάδα που τους κρατούν απασχολημένους με τις προσκοπικές των ομάδες, τις συναθροίσεις του Κυριακού των σχολείου νεολαίας, τα σχολικά πάρτυ και το να βγουν έξω με την «παρέα» της γειτονιάς των. Όλα αυτά διαχωρίζουν τον οικογενειακό κύκλο, αντίθετα προς τις Βιβλικές αρχές. Κανένας αποτελεσματικός προοδευτικός οικογενειακός νόμος και τάξις δεν τηρείται. Δεν επιτελούνται ενωμένες οικογενειακές επιτεύξεις μέσω επιχειρήσεων και δράσεως της οικογενείας. Καμμιά κοινή αναψυχή δεν απολαμβάνει η οικογένεια, αφού ο καθένας ακολουθεί τον χωριστό του δρόμο για να συνθέση τις στενές απόψεις φύλου ή ηλικίας της ομάδος του.—Κολ. 3:18-21.

 9. Πώς συμβαίνει ο άνθρωπος μηχανή να έρχεται στο προσκήνιο;

⁹ Στα σχολεία και σε κάθε βήμα της ζωής που έπεται, ο συναγωνισμός είναι παρών. Η μαζική ψυχολογία διαμορφώνει τη σκέψι των σπουδαστών και των ενηλίκων εξίσου. Υλιστικοί σκοποί τίθενται συνεχώς μπροστά σε κάθε μέλος της οικογενείας μέσω του τύπου, του ραδιοφώνου, της τηλεοράσεως και του κινηματογράφου. Το ατομικό όφελος τονίζεται, πράγμα που είναι αντίθετο προς τη Βιβλική κατεύθυνσι της αγάπης και του ανιδιοτελούς ενδιαφέροντος για τους άλλους, που βασίζεται σε αρχές. Άνδρες όσο και γυναίκες βγαίνουν να εργασθούν και γίνονται απλοί οδόντες τροχού σε μεγάλες επιχειρήσεις. Η επιτυχία μετρείται με το χρήμα και όχι με τις λεπτότερες αξίες της ζωής. Στις Δυτικές κοινωνίες η αξιοπρέπεια του από τον Θεό σχεδιαζομένου ανθρώπου που λαμβάνεται ως άτομον υποχωρεί ομοίως μέσα στο σύνολο ενώ ο άνθρωπος μηχανή έρχεται προς τα εμπρός.—1 Κορ. 13:5· Φιλιππησ. 2:4, 21.

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

10, 11. (α) Τι συμβαίνει αξιοσημείωτα μέσω μιας κοινωνίας Νέου Κόσμου; (β) Σύντομα περιγράψτε την ιστορία του πυρήνος αυτής της νέας κοινωνίας.

¹⁰ Σε εκπλήρωσι της Βιβλικής προφητείας, αναπτύσσεται στη γη σήμερα μια αξιοσημείωτη κοινωνία Νέου Κόσμου. Μέσω του πυρήνος της που αποτελείται από κεχρισμένους υπό την εγκαθιδρυμένη Βασιλεία του Σπέρματος του Αβραάμ, οικογένειες από 185 χώρες ζητούν ήδη να ευλογηθούν με το μέσον αυτό. (Γέν. 22:17, 18) Αυτό περιλαμβάνει επιστροφή στους αρχικούς Βιβλικούς κανόνες οικογενειακής ζωής και σκοπού. Ποια είναι τα γεγονότα αναφορικά με αυτή την κοινωνία Νέου Κόσμου, που είναι πλησίον;

¹¹ Από την άνοιξι του 1919 και έπειτα, οι υπολειπόμενες χιλιάδες των κεχρισμένων του Ιεχωβά επάνω στη γη, αποκατεστάθησαν στην καθαρότητα της λατρείας των και της υπηρεσίας των προς τον Ύψιστο Θεό. Είχαν επιζήσει από έτη διωγμού, εναντιώσεως και πυρίνης δοκιμασίας. Αυτοί τώρα ήλθαν προς τα εμπρός ως ένα δοκιμασμένο, καθαρισμένο, αφωσιωμένο, πιστό σώμα δούλων του Ιεχωβά, που τηρούσε ακεραιότητα. Ενωρίτερα, στο 1914, τα γεγονότα ήσαν άφθονα, που μαρτυρούσαν ότι η βασιλεία του Ιεχωβά είχε ιδρυθή στους ουρανούς. Έτσι ως επακολούθημα είχε έλθει επίσης ο καιρός για την τοποθέτησι του θεμελίου μιας κοινωνίας «νέας γης». (Ησ. 51:16· 65:17) Αυτό απεδείχθη ότι συνέβη στο 1919. Έτσι αυτό το υπόλοιπο των κεχρισμένων έγινε πράγματι ο πυρήν ή το κέντρον μιας μεταμορφωμένης κοινωνίας του ανθρωπίνου γένους αφιερωμένης στον Χριστιανικό τρόπο ζωής και σε αρμονία με τους Βιβλικούς κανόνες.—Ρωμ. 12:2.

12, 13. (α) Τι είδους άτομα ήλθαν να προσκολληθούν σ’ αυτόν τον καθαρόν πυρήνα; (β) Αναφέρατε τον προσδιορισμό αυτής της νέας κοινωνίας, και πότε έγινε έτσι δεκτός; (γ) Ποιος είναι ο καθοδηγητικός καταστατικός της χάρτης; (δ) Τι διακηρύττεται απ’ αυτούς στο ψήφισμά τους του 1953;

¹² Με την επέκτασι αυτής της κοινωνίας, όλοι όσοι συνεδέθησαν μαζί της, ανεμένετο να ανακαινίσουν τον τύπον της σκέψεώς των, να οικοδομήσουν νέες προσωπικότητες σύμφωνα με τις Βιβλικές αρχές και να ζητήσουν ειρήνη σφυρηλατώντας «τας μαχαίρας αυτών δια υνία». (Κολ. 3:9, 10· Ησ. 2:4) Σαν ένας στερεός πυρήν σε μια χιονόσφαιρα, αυτό το καθαρό κέντρον είλκυσε άλλους που αγαπούσαν δικαιοσύνη ώστε να προσκολληθούν σ’ αυτή την αναπτυσσόμενη οργάνωσι. (Ζαχ. 8:23) Έτσι από το 1931 ένας «πολύς όχλος» ειλικρινών ανδρών και γυναικών ήλθαν σε ενεργό σύνδεσμο με αυτή τη διευρυνθείσα κοινωνία. Το «προζύμιον» της δικαιοσύνης αυτού του από τον Θεό επιδοκιμασμένου πυρήνος των κεχρισμένων διεχύθη στις απόμακρες εκτάσεις του νέου αυτού κοινωνικού φαινομένου στην παγκόσμια σκηνή σε 185 χώρες. (Ματθ. 13:33) Στη Συνέλευσι Μαρτύρων του Ιεχωβά «Αύξησις της Θεοκρατίας» του 1950 στο Στάδιο Γιάγκη της Νέας Υόρκης, 30 Ιουλίου έως 6 Αυγούστου, αυτοί εδέχθησαν τον προσδιορισμό της ορατής αυτής οργανώσεως του Θεού, δηλαδή, Κοινωνία Νέου Κόσμου των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μετά τρία έτη, στη δευτέρα των παγκόσμια συνέλευσι στο Στάδιο Γιάγκη, έγινε αποδεκτό ομοθύμως το ακόλουθο ψήφισμα (που το παραθέτομε εν μέρει), παρουσιάζοντας τη Γραφή ως τον καθοδηγητικό καταστατικό των χάρτη:

¹³ «ΓΙΑ ΤΟΥΤΟ εμείς, ως μάρτυρες του Ιεχωβά και ως μέλη της κοινωνίας του Νέου Κόσμου, συγκεντρωμένοι σε εικοσάδες χιλιάδων από εικοσάδες χωρών σε διεθνή συνέλευση εδώ στο Στάδιο Γιάγκη της πόλεως Νέας Υόρκης, σήμερα, 20ήν Ιουλίου 1953, δραττόμεθα της ευκαιρίας αυτής ως της πιο κατάλληλης για να υιοθετήσωμε το ακόλουθο ψήφισμα: . . . ΟΤΙ δημοσίως αναγνωρίζομε την οφειλή μας στον Ιεχωβά για την όρασι και την ελπίδα που μας έδωσε του υποσχεμένου του νέου κόσμου της δικαιοσύνης. . . . Μας κατέστησε μια κοινωνία Νέου Κόσμου με την πολιτεία του μ’ εμάς σύμφωνα με τις πολύτιμες επαγγελίες του. Έτσι αυτή η κοινωνία του Νέου Κόσμου δεν έχει την προέλευσί της από ανθρώπινη πηγή και δεν εξαρτάται από επίγεια πολιτικά κράτη ούτε βασίζεται σε κανένα απ’ αυτά για τη συγκρότησί της ως σώματος και για την αναγνώρισι της υπάρξεώς της και της δράσεώς της. . . . ΟΤΙ, ως κοινωνία του Νέου Κόσμου, εμμένομε σταθερά στους αδιαλύτους δεσμούς που μας συνδέουν. Είμεθα ένας λαός, χωρίς διάκρισι λόγω φυλής, χρώματος, γλώσσης, γένους ή έθνους. Έχομε τον ένα ζώντα και αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Έχομε ένα κοινόν μονάρχην υπό τον Θεόν, τον Υιό του και Λυτρωτή μας, Ιησούν Χριστόν. Έχομε ένα νόμο κοινόν σ’ εμάς όλους αδιάφορο πού ζούμε, τον θεοκρατικό νόμο του Ιεχωβά που εκτίθεται στην Αγία Γραφή. Έχομε ληφθή έξω από τα έθνη και αποχωρισθή από τον καταδικασμένο κόσμο. Έχομε τη μία επικράτεια προς την οποία κινούμεθα ενωμένοι, τον νέον κόσμον που δημιουργεί ο Θεός.»—Η Σκοπιά, 1953, σελίδες 355, 356.

14, 15. (α) Με τι παρομοιάζεται ο οικογενειακός κύκλος; Εξηγήστε. (β) Ποια πλεονεκτήματα υπάρχουν όταν η οικογένεια είναι ένα ωλοκληρωμένο σύνολο;

¹⁴ Μέσα σ’ αυτή τη νέα κοινωνία ο οικογενειακός κύκλος με ενότητα θεωρείται ότι είναι όμοιος μ’ έναν τροχό σε ισορροπία. Ένας τροχός κατασκευάζεται για να μετακομίζη, να μεταφέρη βάρη ή να προχωρή προς τα εμπρός. Όταν κάθε μέλος της οικογενείας είναι στην κατάλληλη θέσι του, οι γονείς στον άξονα και τα τέκνα στις ακτίνες του τροχού, τότε ο καθένας βαστάζει τη δέουσα αναλογία του και η οικογενειακή οργάνωσις μπορεί να κινήται προς τα εμπρός ομαλά. Ο οικογενειακός κύκλος μπορεί να προχωρή σε τραχύ έδαφος καθώς και σε λείο έδαφος· μπορεί να ανέρχεται στο λόφο και να κατέρχεται από τον λόφο με ίσον έλεγχο, αρκεί ο γύρος να διατηρήται σε τελεία θέσι εν σχέσει με την κατεύθυνσι του άξονος. Εν τούτοις, αν μια από τις ακτίνες είναι πολύ μακρά ή πολύ βραχεία, ή ο άξων ο ίδιος έχη σχίσμα ή βγαίνη από το κέντρον, τότε υπάρχουν θόρυβοι ή κακοφωνίες τιναγμάτων ή τρανταγμάτων. Η ενότης της οικογενείας παραβλάπτεται. Η πρόοδος εμποδίζεται και ολίγη ικανοποίησις αποκτάται από εκείνους που συνταξιδεύουν.

¹⁵ Στην κοινωνία Νέου Κόσμου η οικογένεια είναι ένα ωλοκληρωμένο σύνολο που συνεργάζεται. Δεν αποχωρίζονται διόλου οι «ακτίνες» ούτε κατά το ήμισυ από ένα ελλείποντα «άξονα». Μάλλον, όλα τα μέρη της ομοίας με τροχό οικογενείας εργάζονται, λατρεύουν, μελετούν, παίζουν και ενεργούν μαζί. Τούτο επιφέρει υγιεινή οικογενειακή ευχαρίστησι, ειρήνη και πρόοδο προς τους σκοπούς της ζωής. Κανείς στην οικογένεια δεν υπερβαρύνεται με καθημερινά καθήκοντα. Στον θεοκρατικά διευθυνόμενο Χριστιανικό οίκο δεν αληθεύει η μη Γραφική ρήσις, δηλαδή, «Ένας άνδρας μπορεί να εργάζεται από το πρωί ως το βράδυ, αλλά η εργασία μιας γυναίκας δεν τελειώνει ποτέ.» Επειδή όλοι στην οικογένεια συμμετέχουν στις μικροδουλειές του σπιτιού, οι δουλειές γίνονται γρήγορα και βρίσκεται χρόνος που διαφυλάσσεται για άλλη επιθυμητή δράσι.—Κολ. 4:5.

16. Περιγράψτε την ενοποιημένη οικογενειακή λατρεία στην κοινωνία Νέου Κόσμου.

¹⁶ Όπως στον αρχαίο θεοκρατικό Ισραήλ, η ενοποιημένη οικογενειακή λατρεία θεωρείται ουσιώδης στη σημερινή οικογένεια της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Ο πατέρας ως κεφαλή έχει συναίσθησι των πνευματικών αναγκών της οικογενείας. Μια ή περισσότερες φορές την εβδομάδα διεξάγεται τακτικά μια οικογενειακή Γραφική μελέτη. Όλα τα μέλη, νέοι και ηλικιωμένοι, έχουν ευκαιρίες να μετέχουν. Στο πρωινό γεύμα σε πολλά σπίτια ολόκληρη η οικογένεια εξετάζει το ημερήσιο Γραφικό εδάφιο που βρίσκεται στο Βιβλίο του Έτους της Εταιρίας. Σε κάθε ώρα φαγητού αναπέμπεται μια προσευχή ευχαριστιών στον Ιεχωβά για την ημερήσια προμήθεια των χρειωδών της ζωής. Κατόπιν, στο τέλος της ημέρας, όλα τα μέλη σε πολλά σπίτια ενώνονται σε οικογενειακή προσευχή, ο δε πατέρας εκφράζει τις προφορικές αιτήσεις και πολλοί γονατίζουν σε τέτοια περίπτωσι. Στη διάρκεια της εβδομάδος γίνεται ενθάρρυνσις για προσωπική μελέτη κάθε μέλους της οικογενείας σύμφωνα με την ατομική του ευκολία. Πέντε ώρες κάθε εβδομάδα ολόκληρη η οικογένεια παρευρίσκεται σε τρεις συναθροίσεις της τοπικής των εκκλησίας της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Αφού μια τέτοια οικογένεια αποτελείται από θεοσεβείς αφιερωμένους διακόνους, διατίθεται χρόνος κάθε εβδομάδα για διακονική υπηρεσία από σπίτι σε σπίτι και για τη διεξαγωγή Γραφικών μελετών με άλλους ενδιαφερομένους ανθρώπους. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσφέρονται θυσίες αίνου επάνω στην όμοια με θυσιαστήριο διάταξι του Θεού για τους Χριστιανούς σήμερα. Ακόμη και μικρά παιδιά πηγαίνουν μαζί με τους γονείς των για ν’ ακούσουν τις δημόσιες διακηρύξεις αίνου που αναγγέλλονται στην από σπίτι σε σπίτι διακονία. Με τον καιρό και οι μικροί Τιμόθεοι ή οι μικρές Λωίδες επιθυμούν επίσης να προσθέσουν τη συνεισφορά των στη μαρτυρία που δίδεται στους οικοδεσπότας.—Ματθ. 5:3· Έξοδ. 12:26, 27· Εφεσ. 6:18· Εβρ. 10:25· 13:10, 15· Ματθ. 21:15, 16.

17. Ποια είναι μερικά από τα πράγματα που είναι επωφελή σε μια οικογένεια που διάγει τον βίον ομαλά;

¹⁷ Για μια οικογένεια ομαλά διάγουσα, η αγάπη, η συνεργασία και η διαπαιδαγώγησις είναι πράγματα αναγκαία. Ο πατέρας είναι η προϊσταμένη κεφαλή, λαμβάνει την ηγεσία και ορίζει την τακτική της οικογενείας. Η σύζυγος είναι υποτακτική στον σύζυγό της. Ως βοηθός γι’ αυτόν, ως συνεργάτις, η μητέρα εκτελεί καθήκοντα διευθύνοντας το σπίτι και τηρεί την τάξι όταν ο σύζυγός της απουσιάζη. Τα τέκνα από τη βρεφική ηλικία διδάσκονται να σέβωνται και να υπακούουν στους γονείς, να υπόκεινται σε διεύθυνσι. Οι γονείς δείχνουν αγάπη ο ένας προς τον άλλον και προς τα τέκνα των. Όταν είναι ανάγκη, η ράβδος της διορθώσεως χρησιμοποιείται για να συγκρατήση τη νεανική ανοησία. Οι Χριστιανοί γονείς εκτιμούν πλήρως ότι είναι υπεύθυνοι για την πνευματική ευημερία των τέκνων των. Με το πιστό Χριστιανικό τους παράδειγμα σε διαγωγή και υπηρεσία, οι Χριστιανοί γονείς μεταβιβάζουν έναν έμμεσο αγιασμό στα μικρότερα τέκνα των, που σημαίνει ευλογία και εύνοια από τον Ιεχωβά.—1 Τιμ. 3:4, 5· Εφεσ. 5:22· Παροιμ. 22:6· 1 Κορ. 7:14.

18. Απαριθμήσατε μερικά από τα ευεργετήματα που απολαμβάνει μια ενοποιημένη θεοκρατική οικογένεια.

¹⁸ Μια ενοποιημένη θεοκρατική οικογένεια απολαμβάνει πολλά ευεργετικά αποτελέσματα. Ο οίκος είναι ευλογημένος με κατανόησι και ισορροπία. Ενότης επιτυγχάνεται σε όλα τα οικογενειακά καθήκοντα και στις οικιακές σχέσεις. Υπάρχει ένα πλούσιο κράμα προσωπικοτήτων και σχέσεων, που καλλιεργεί αγάπη, χαρά, ειρήνη, εγκράτεια και μακροθυμία. Χρηματικά ζητήματα δεν προκαλούν προστριβές. Ο υλισμός τίθεται στο βάθος της εικόνος, επειδή η πνευματικότης τίθεται στο προσκήνιο. Η οικογενειακή αναψυχή μοιράζεται μαζί, παράγοντας πολλή ευτυχία, γνησία εύθυμη διάθεσι και μια εσωτερική σταθερότητα. Τα τέκνα προικίζονται με πνευματικές φιλοδοξίες. Οι έφηβοι αποκτούν ωριμότητα, ευστάθεια, εμπιστοσύνη, μια άποψι του μέλλοντος που είναι αξιοσημείωτη. Οι Βιβλικές αρχές εξετάζονται, κατανοούνται και έπειτα εφαρμόζονται στην καθημερινή ζωή. Όλα αυτά προστατεύουν την πνευματική υγεία κάθε μέλους της οικογενείας· οι κακές επιθυμίες αποβάλλονται. Η ωλοκληρωμένη οικογενειακή ζωή παρέχει ανταμοιβή από κάθε άποψι.—Γαλ. 5:22, 23.

19, 20. (α) Πώς μπορούν να κατευθυνθούν συνετά όσα ενδιαφέρουν τους νέους, και από ποιους; (β) Σε αντιπαραβολή δείξτε γιατί οι νέοι της κοινωνίας Νέου Κόσμου είναι τόσο διαφορετικοί από τους ομοίους των της κοινωνίας του παλαιού κόσμου. (γ) Ποια κατάστασις απαιτείται ακόμη να μελετηθή, και πότε θα μελετηθή;

¹⁹ Παιδιά και νέοι δεν αποχωρίζονται σε τάξεις Κυριακού σχολείου ούτε αφήνονται να σχηματίσουν «παρέες» της γειτονιάς ή να ενωθούν με διαφόρων ειδών κινήματα της νεολαίας. Μάλλον, οι έφηβοι δαπανούν τις μετά το σχολείο ώρες των με άλλους νέους της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Έχουν επωφελή, ενασχόλησι. Εξετάζουν τα συγκινητικά γεγονότα και την ομορφιά της φύσεως, σε όλους τους πολλούς τομείς της από το Θείο θελκτικό «βιβλίο της φύσεως». Ή μπορεί να μετέχουν κατά καιρούς σε έκτακτη διακονική δράσι, η οποία διεγείρει την ψυχή. Άγρυπνοι θεοκρατικοί γονείς ζητούν να δώσουν κατεύθυνσι σε ό,τι ενδιαφέρει και ενθουσιάζει τα νεαρά μέλη της οικογενείας των. Τέτοιοι γονείς ενώνονται συνετά με τους νέους των σε μελέτες της φύσεως, πεζοπορώντας μαζί τους στην εξοχή για να λάβουν μαθήματα από τα πράγματα της φύσεως. Άλλοι διοργανώνουν περιοδείες σε αξιοθέατα μέρη όταν πηγαίνουν και όταν επιστρέφουν από τις θεοκρατικές συνελεύσεις των. Άλλοι ακόμη παίρνουν μαζί των τα νεαρά των τέκνα σε διάφορες κοσμικές εργασίες, όπου τούτο θεωρείται πρακτικό. Οι νέοι λαμβάνουν μεγαλύτερη ικανοποίησι από τη θερμή συντροφιά των γονέων των σε τέτοιες εξερευνήσεις αξιολόγων τομέων ενδιαφέροντος παρά στο να παρευρίσκωνται σε κοινωνικές διασκεδάσεις.

²⁰ Ήδη οι νέοι της κοινωνίας Νέου Κόσμου προπορεύονται πολύ από τους συγχρόνους των της κοινωνίας του παλαιού κόσμου, όπου οι νέοι αισθάνονται ότι είναι παραμελημένοι, αποτυχημένοι, γίνονται τρελλοί από σεξουαλικό πάθος, έχουν το πνεύμα της χαρτοπαιξίας, είναι τυχάρπαστοι, σκαιοί, ανισόρροποι, πραγματικά, απροετοίμαστοι για ν’ ανταποκριθούν αργότερα στις ευθύνες ώριμης, ενήλικης ζωής. Από την άλλη πλευρά, οι θεοκρατικοί νέοι έχουν θάρρος, είναι ζωηροί, γνωρίζουν ότι είναι επιθυμητοί και αγαπητοί, είναι ενθουσιώδεις και ευλαβείς, κατέχουν αρετή και εγκράτεια στα ζητήματα του φύλου που είναι αξιοζήλευτα. Όλα αυτά είναι απλώς η αρχή καρπών ωλοκληρωμένης οικογενειακής ζωής. Τα διαζύγια αποφεύγονται και οι γάμοι είναι επιτυχείς. Ολόκληρη η οικογένεια διευθύνεται έτσι με αξιοπρέπεια, τιμή και χαρά που αποτελούν έπαινον στον Θεόν των Ιεχωβά. Αλλά θα πη κάποιος, Όλα αυτά είναι πολύ θαυμάσια εκεί όπου ολόκληρη η οικογένεια αποτελείται από μάρτυρας του Ιεχωβά. Αυτός θα ερωτήση, Πώς μπορεί ένας Χριστιανός να διάγη σ’ ένα διηρημένον οίκο και όμως να παραμένη μέλος της κοινωνίας Νέου Κόσμου; Στο επόμενο άρθρο θα εξετασθή αυτό το ζήτημα για μας.

[Υποσημειώσεις]

Χριστιανική Διαγωγή σ’ ένα Διηρημένον Οίκο

«Τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα;»—1 Κορ. 7:16.

 1, 2. (α) Ποιο περιστατικό που έχει σχέσι με διαγωγή συνέβη στον Καναδά; (β) Πώς η δημοσία αίτησις συγγνώμης έδειξε ηθικό θάρρος, και μετεστράφη σε ευλογία;

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗΝ: Επιθυμούμε να ζητήσωμε συγγνώμη από τον διάκονο τον οποίον αφορά αυτό. Θα ευαρεστηθή ο διάκονος που του έρριξαν αυγά στο αυτοκίνητό του, ενώ περνούσε μέσα από [την πόλι] Ραλφ, να δεχθή την ταπεινή μας αίτησι συγγνώμης με το να οδηγήση το αυτοκίνητό του σ’ ένα γκαράζ για πλύσιμο και να μας αποστείλη τον λογαριασμό; Θα ήθελε, επίσης, να μας επισκεφθή για να δεχθή την προσωπική μας αίτησι συγγνώμης την προσεχή φορά που θα περάση από το Ραλφ; Μολονότι δεν είμεθα εμείς η ‘σκανδάλη’ αυτού του λεγομένου αστείου, επιθυμούμε να ζητήσωμε συγγνώμη και για τους τρεις φίλους μας που ήσαν μαζί μας. Διότι, εκείνο που εφαίνετο τότε διασκεδαστικό, δεν ήταν αστείο. Θα θέλαμε αυτός και όσοι περνούν απ’ εδώ να μάθουν ότι δεν θα γίνωνται πια κακά αστεία.—ΜΕΡΚ ΚΑΙ ΜΕΡΒΙΝ ΚΑΓΚΝΕΤ.»

² Ο διάκονος που περιελαμβάνετο σ’ αυτή την επίθεσι μιας ομάδος νεαρών παραβατών στο Σασκάτσιουαν του Καναδά, ήταν ένας περιφερειακός διάκονος των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μετά την επίθεσι με τα αυγά, ο διάκονος εσταμάτησε το αυτοκίνητό του κι επήγε προς το σπίτι, απ’ όπου ενόμιζε ότι πιθανώς ενήργησε ο όμιλος αυτός. Εκεί ανέφερε αυστηρά το περιστατικό στους γονείς και έκαμε μια σταθερή διαμαρτυρία εναντίον τέτοιων ενεργειών κινδύνου και προσβολής των διερχομένων αυτοκινητιστών. Χωρίς ν’ αφήση το όνομά του ο διάκονος επροχώρησε στο δρόμο του αφού η μητέρα εξέφρασε τη λύπη της. Έπειτα από μια εβδομάδα η παραπάνω επιστολή δημοσίας αιτήσεως συγγνώμης εδημοσιεύθη στην τοπική εφημερίδα. Ο περιφερειακός διάκονος μαζί μ’ έναν τοπικό διάκονο έκαμε μια επανεπίσκεψι σ’ αυτούς τους μετανοημένους γονείς. Τους βρήκαν αποθαρρημένους και ανθρώπους που είχαν χάσει την πίστι στη θρησκεία των. Αμέσως έγινε διευθέτησις για μια Γραφική μελέτη για την οικογένεια, και έγιναν δύο νέες συνδρομές, μια για το περιοδικό αυτό, Η Σκοπιά, και μια άλλη για το περιοδικό Ξύπνα! Τους επληροφόρησαν, επίσης, ότι δεν θα υπήρχε δαπάνη για το πλύσιμο του αυτοκινήτου επειδή ο διάκονος το είχε καθαρίσει ο ίδιος. Καθώς αναχωρούσαν αυτοί οι διάκονοι, η κυρία είπε πόσο λυπηρό ήταν το να συναντηθούν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες αλλά, εξ άλλου, πόσο ευτυχισμένη ήταν ότι όλα μετεστράφησαν στο να μπορούν τώρα, και αυτή και η οικογένειά της, να μελετούν τη Γραφή. Αυτοί οι δικαίας διαθέσεως γονείς πρέπει να επαινεθούν για την πορεία των δημοσίας αιτήσεως συγγνώμης, η οποία θαρραλέα πράξις τους έφερε ευλογία.—2 Κορ. 7:10.

 3. (α) Πώς μερικοί που δεν είναι ακόμη αφιερωμένοι Χριστιανοί καταδεικνύουν βαθιά εσωτερική αίσθησι ηθικής; (β) Τι ενθάρρυνσι δίδει αυτό;

³ Η παραπάνω πείρα καταδεικνύει ότι υπάρχει μια βαθιά εσωτερική αίσθησις ηθικής σε πολλά άτομα που δεν είναι μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι μ’ ένα αιφνίδιο τίναγμα στην πραγματικότητα αυτοί διεγείρονται σε θεοσεβή λύπη με αποτέλεσμα να φερθούν σ’ αυτούς ευλογίες αληθείας και μια ελπίδα ευτυχούς μέλλοντος. Αυτό υποκινεί τους Χριστιανούς, που ζουν σε διηρημένους οίκους, σε περισσότερη εμμονή στη δικαία τους πορεία μαζί με την κοινωνία Νέου Κόσμου. Ένας εξέχων επιχειρηματίας, ο μη πιστεύων σύζυγος μιας ευγενούς συζύγου, η οποία είναι μια από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, λέγει στους εμπορικούς συνεταίρους του, με μια έκφρασι ηθικής αποδοκιμασίας των δίχως σκοπό, αργοσχόλων, συχνά μεθυσμένων συζύγων των, ότι, όταν έρχεται στο σπίτι, προτιμά να εύρη τη σύζυγό του ενεργητική στην «Αγία Γραφή μάλλον παρά στη μποτίλια». Ποια είναι, λοιπόν, μερικά σημεία ενθαρρύνσεως ως προς τη Χριστιανική διαγωγή σε διηρημένους οίκους, που θα κερδίσουν έπαινο και πιθανώς θα φέρουν ζωή στους μη πιστεύοντας προσφιλείς;—1 Κορ. 7:16.

 4. Τα να συμβαδίζει κανείς με απίστους συγκεντρώνεται μήπως πάντοτε γύρω στην υπακοή στους νόμους του Θεού;

⁴ Ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξη συμβιβασμός σε ό,τι αφορά την υπακοή στον Ιεχωβά. Ο Υιός του Ιησούς επρολόγισε τη σκέψι για διηρημένους οίκους με τα εξής λόγια, «Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς.» (Ματθ. 10:32-37) Αλλά το ζήτημα του να συμβαδίζη κανείς με τους άλλους στη διηρημένη οικογένεια δεν συγκεντρώνεται πάντοτε γύρω σ’ ένα σημείο υπακοής στους νόμους του Ιεχωβά. Μερικές φορές εξαρτάται από την υποβοηθήσι των άλλων μελών της οικογενείας να κατανοήσουν ορθά την πίστι και τις πράξεις του Χριστιανού, το γιατί αισθάνεται με τον τρόπο που αισθάνεται και θέλει να παρακολουθή συναθροίσεις και να εξέρχεται στο έργο της δημοσίας μαρτυρίας από σπίτι σε σπίτι. Μερικές φορές μπορεί αυτό να περιλαμβάνη μια φιλονεικία για πράγματα που δεν απαιτούνται πραγματικά από τον Θεό, πράγματα που μπορούν να γίνουν διαφορετικά ή σε διαφορετικό χρόνο για να μη συγκρουσθούν με συμφέροντα και ενέργειες μη αφιερωμένων μελών του οίκου. Μερικές φορές ο αφιερωμένος μπορεί να επιμένη σε κάτι που ποθεί ή επιθυμεί, σε μια βλέψι ή πρόθεσι ή συνήθεια, που μπορεί να είναι κάτι το προσωπικό που δεν απαιτείται από τον Θεό. Για να δούμε το ζήτημα κάτω από το κατάλληλο φως, ας λάβωμε μερικές υποθέσεις σχετικές με τη διαγωγή ενός Χριστιανού κάτω από αυτές τις περιστάσεις.

ΟΤΑΝ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΗ

 5. Σ’ ένα διηρημένον οίκο, ποιες ευθύνες αποδέχεται ένας Χριστιανός σύζυγος;

⁵ Όταν ένας άνδρας είναι ο αφιερωμένος Χριστιανός και η σύζυγός του εναντιώνεται ή είναι αδιάφορη, αυτός βρίσκεται σε πολύ πιο ευνοϊκή θέσι παρά αν η κατάστασις ήταν αντίστροφη. Αυτός μπορεί Γραφικώς να ασκή αρχηγία, και αυτό είναι υποχρεωμένος να το κάμη. Οι γυναίκες νουθετούνται: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον· διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός.» Αυτή η υποταγή υποχρεώνει τον σύζυγο να προνοή για τη γυναίκα του και για τα τέκνα του, επίσης, όπως ακριβώς γράφει ο απόστολος στην Πρώτη προς Τιμόθεον επιστολή 5:8: «Εάν τις δεν προνοή περί των εαυτού, και μάλιστα των οικείων, ηρνήθη την πίστιν.» Αυτή είναι επίσης μια νόμιμη υποχρέωσις. Συνήθως οι γυναίκες που εναντιώνονται στο Χριστιανικό θέλημα, επιμένουν σ’ αυτό το τελευταίο μέτρον έστω και αν αρνούνται να παραχωρήσουν υποταγή. Επί πλέον, ένας σύζυγος οφείλει στη σύζυγό του αγάπη και συντροφιά, και τούτο περιλαμβάνει τις συζυγικές οφειλές σεξουαλικής ικανοποιήσεως, διότι αλλιώς μπορεί να ενθαρρύνη τέτοια ικανοποίησι από έναν άλλον και έτσι να προωθήση την εκδήλωσι απιστίας από μέρους της συζύγου του. Έτσι, και αν ακόμη η σύζυγος εναντιώνεται ή είναι πολύ αδιάφορη, οι συζυγικές αυτές υποχρεώσεις είναι δεσμευτικές για τον Χριστιανό.—Εφεσ. 5:22, 23· 1 Κορ. 7:3.

 6, 7. (α) Ποιες είναι μερικές Γραφικές απαιτήσεις που ένας Χριστιανός σύζυγος δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη για να ευχαριστήση τη σύζυγο που δεν πιστεύει; (β) Πώς πρέπει να φέρεται προς την εναντιούμενη σύζυγό του;

⁶ Ένας σύζυγος κάτω από τέτοιες περιστάσεις δεν δικαιολογείται να μην εκπληρώνη τις Γραφικές απαιτήσεις που τον βαρύνουν, για ν’ αρέση στη γυναίκα του ή να ελαττώνη την εναντίωσί της. Όλα τα αφιερωμένα άτομα απαιτείται να μελετούν, να συναθροίζωνται με άλλους Χριστιανούς, και να εκτελούν τακτική διακονική υπηρεσία. Αυτά μπορούν να εκτελεσθούν χωρίς να παραμεληθούν τα συμφέροντα της συζύγου που δεν είναι στην αλήθεια. Ο σύζυγος μπορεί να προσκαλή τη σύζυγό του να τον συνοδεύση στη λατρεία και, αν αυτή αρνήται να το πράξη, αυτός ωστόσο πρέπει να μετέχη. Γιατί να μην προσκαλή, αν αυτός ο ίδιος δεν επιμένη σε τέτοια πορεία για τον εαυτό του; Και αν παρητείτο από το να εμμένη στη Χριστιανική μελέτη και συναναστροφή και διακονική υπηρεσία, δεν θα ενεθάρρυνε αυτό τη σύζυγό του στην ισχυρογνωμοσύνη της και στην εναντίωσί της; Αν ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η σύζυγος εναντιώνεται, έχη τέκνα που μεγαλώνουν, πρέπει να επιζητή, όχι μόνο τη φυσική, αλλά και την πνευματική τους ευημερία, και αυτό θα περιελάμβανε το να παρευρίσκωνται αυτά στις συναθροίσεις και την προσωπική μελέτη τους. Η αρχηγία του συζύγου του επιτρέπει να επιμένη στη συμμετοχή των τέκνων σ’ αυτά τα πράγματα. «Και οι πατέρες, . . . εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Επομένως, αποτυχία να το πράξη αυτό, θα ήταν αποτυχία του στο να προνοή για τις πνευματικές ανάγκες της οικογενείας.

⁷ Το να είναι ο πατέρας προσεκτικός για τα πνευματικά συμφέροντα της οικογενείας του θα περιελάμβανε, επίσης, τη χρήσι όλης της δυνατής διακριτικότητος και αγαθότητος απέναντι της συζύγου του σε μια προσπάθεια να την βοηθήση να διακρίνη την αλήθεια. Δεν υπάρχει ανάγκη να οργίζεται μαζί της και να φωνάζη σχετικά με αυτό. Όπως ακριβώς και όταν πρόκειται για ένα μη Χριστιανικό άτομο έξω από την οικογένεια, γνωρίζομε την ανάγκη να παρουσιάζωμε την αλήθεια διακριτικά και μ’ έναν τρόπο που θα προξενούσε την ελαχίστη αντίδρασι. Μ’ αυτόν τον ίδιο τρόπο ένας Χριστιανός σύζυγος, του οποίου η γυναίκα εναντιώνιεται, πρέπει να παρουσιάζη την αλήθεια ευγενικά και με οποιονδήποτε τρόπο που θα εκέρδιζε τον πιο μεγάλο σεβασμό και κατανόησι της αληθείας.

ΟΤΑΝ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΟΣ

 8. Πώς μια γυναίκα μ’ έναν άπιστο σύζυγο έχει ένα μεγαλύτερο πρόβλημα;

⁸ Αλλά τώρα τι γίνεται αν η κατάστασις αντιστραφή, αν είναι ο κλήρος της γυναικός να έχη έναν άπιστο σύζυγο, έναν που δεν ενώνεται μαζί της στη λατρεία; Αυτό μπορεί να θέτη ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, ενώ και άλλα πράγματα είναι παρόμοια, διότι η σύζυγος αυτή δεν μπορεί να ασκήση αρχηγία απλώς διότι ο σύζυγός της δεν είναι στην αλήθεια. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη συζυγική υποταγή, που σημαίνει ότι θ’ αφήση τον σύζυγό της να λάβη τις αποφάσεις για την εργασία, τη θέσι της κατοικίας, τους κανόνες διαβιώσεως και ούτω καθεξής. Μπορεί μια γυναίκα σ’ αυτές τις περιστάσεις ν’ αγαπά πραγματικά τον σύζυγό της, αφού αυτός δεν προτιμά να δεχθή Χριστιανική αφιέρωσι; Ναι, αν αυτός δείχνη αφοσίωσι σ’ αυτήν και είναι ηθικώς καθαρός. Τον αγαπούσε προτού αυτή αφιερωθή. Η αφιέρωσις δεν την κάνει να παύση να τον αγαπά. Πρέπει άρα γε να του παρέχη τις γαμήλιες οφειλές; Ναι, διότι είναι ακόμη νυμφευμένοι. Η αφιέρωσις δεν διασπά έναν γαμήλιο δεσμό. Ακόμη και αν ο σύζυγος μερικές φορές εναντιώνεται βίαια και προσπαθή να διευθετήση έτσι τα πράγματα, ώστε η αφιερωμένη σύζυγος να μην μπορή ν’ απολαύση θεοκρατική συναναστροφή και υπηρεσία, αυτή ωστόσο οφείλει στον σύζυγό της τις κανονικές γαμήλιες υποχρεώσεις. Πρέπει να φροντίζη για το σπίτι, να προετοιμάζη τα φαγητά και να επιζητή τα συμφέροντά του στον δυνατό βαθμό. Αν αυτός γίνεται τόσο βίαιος ώστε να απειλή ότι θα της προξενήση κακό, τότε πρέπει αυτή να εξετάση το ζήτημα του χωρισμού χάριν ασφαλείας.—1 Κορ. 7:15.

 9. Τι πρέπει να κάμη η σύζυγος, όταν ο σύζυγός της εναντιώνεται στο έργο της μαρτυρίας της την Κυριακή;

⁹ Τι θα πούμε για την από σπίτι σε σπίτι διακονική υπηρεσία όταν ο σύζυγος εναντιώνεται σ’ αυτήν; Υποθέστε ότι αυτός της απαγορεύει να πηγαίνη σ’ αυτή την υπηρεσία τις Κυριακές όταν αυτός βρίσκεται στο σπίτι ή ίσως κάνει διευθέτησι και για τους δυο τους να είναι απασχολημένοι αλλού. Τότε τι πρέπει να γίνη; Θα μπορούσε να είναι πιο συνετό για τη σύζυγο να διευθετήση εκ νέου το πρόγραμμά της υπηρεσίας και να την εκτελή σε ώρες που δεν θα συνεκρούοντο με τις οικογενειακές της σχέσεις. Αυτό θα ήταν το ίδιο σαν να μετέβαλλε το πρόγραμμά της υπηρεσίας αγρού χάριν της ενασχολήσεώς της στο πλυντήριο του οίκου της, και ούτω καθεξής. Η εντολή του Ιησού για το κήρυγμα των αγαθών νέων δεν ώριζε ειδικώς ότι αυτό μπορεί να γίνεται μόνο την Κυριακή πρωί· και, ενώ τούτο μπορεί να είναι πιο επιθυμητό, δεν είναι ωστόσο ζήτημα απιστίας στον Ιεχωβά το να κάνη η σύζυγος τη μαρτυρία της σε άλλες ημέρες και ώρες αν αυτό το υπαγορεύη η συζυγική εξουσία.

10. Πώς θα πολιτευθή η σύζυγος με τα τέκνα της σε πνευματικά ζητήματα, και γιατί;

¹⁰ Μια Χριστιανή σύζυγος μ’ έναν άπιστο σύζυγο μπορεί να ασκήση πολλή καλή επιρροή στα τέκνα των σε πνευματικά ζητήματα, ακόμη και αν αυτός το αποδοκιμάζη έντονα. Κάνοντας τούτο, θα είναι προσεκτική να μην απαμακρύνη τα τέκνα από τον πατέρα των απλώς επειδή αυτός δεν βλέπει την αλήθεια· αλλά, ενόσω τα τέκνα είναι νεαρά και τα έχει μαζί της όλη την ημέρα, θα φροντίζη εντέχνως να δαπανάται χρόνος κάθε μέρα στο να μιλή σ’ αυτά για την Αγία Γραφή. Ενώ μπορεί να μην είναι ικανή ν’ αναπληρώση εντελώς την έλλειψι της διδασκαλίας ενός πατέρα στα τέκνα του, όμως έχει υποχρέωσι να διδάσκη όσο είναι δυνατόν. Οι Παροιμίες λέγουν (στο 6:20): «Μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου», και (στο 10:1), «Υιός δε άφρων είναι λύπη της μητρός αυτού», δείχνοντας έτσι ότι η μητέρα συμμερίζεται την ευθύνη να διδάσκη τα τέκνα, ότι αργότερα μπορεί να μην αισχυνθή για το ότι ένας γυιός ενεργεί με αφροσύνη λόγω της παραλείψεώς της να τον διδάξη. Γιατί το να υποφέρη μια σύζυγος αυτά τα εμπόδια και να εξακολουθή να εργάζεται επιδέξια, σημαίνει ότι διακρατεί ακεραιότητα μ’ έναν έμμεσο τρόπο; Επειδή αυτός είναι ο τρόπος να υποστηρίξη την αρχή της συζυγικής υποταγής. Δείχνει την πιστότητά της στον λόγον και νόμον του Ιεχωβά. Μπορεί να καταλήξη στο να μεγαλώσουν τα τέκνα της εκπαιδευμένα στη Χριστιανική κατεύθυνσι παρά την παράλειψι του συζύγου να επωμισθή την ευθύνη.

11. Τι είναι εκείνο που έχει μεγάλη αξία για έναν διακρίνοντα αν και άπιστο σύζυγο;

¹¹ Αυτό δεν εμποδίζει μια σύζυγο να μιλή για τη Γραφή στην οικογένειά της, περιλαμβανομένου και του συζύγου της που δεν την ευνοεί. Αλλ’ αυτό το τελευταίο πρέπει ασφαλώς να γίνεται με λεπτότητα και διακριτικότητα, σε ώρες πολύ ευνοϊκές γι’ αυτό και όχι μ’ έναν εξοργιστικό τρόπο, μάλλον όταν αυτός βρίσκεται σε μια ήρεμη διανοητική κατάστασι και σε μια ευνοϊκή διάθεσι. Η ορθή διαγωγή από μέρους της Χριστιανής συζύγου κάνει μια ισχυρή εντύπωσι στον άπιστο σύζυγό της, μερικές δε φορές ακόμη και πάνω από την προσωπική ελκυστικότητα. Ο απόστολος λέγει: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας . . . του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» (1 Πέτρ. 3:1-6) Αυτό έχει αληθινά μεγάλη αξία στα μάτια ενός διακρίνοντος αν και απίστου συζύγου!

ΤΕΚΝΑ ΑΠΙΣΤΑ

12, 13. (α) Τι αποτελεί ακατάλληλη στάσι ως προς τα άπιστα τέκνα; (β) Ποια πείρα αναφέρεται σχετική με τη συμπεριφορά προς τέκνα που φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρονται για τη Γραφή;

¹² Μερικές φορές η διαίρεσις σε μια οικογένεια είναι μεταξύ γονέων και τέκνων· ακόμη και μικρότερα παιδιά μπορεί να αρνούνται να παρακολουθούν συναθροίσεις και να πηγαίνουν στην υπηρεσία του αγρού. Οι έφηβοι κατά καιρούς εκδηλώνονται στασιαστικά και με μίσος εναντίον της Αγίας Γραφής. Οι Χριστιανοί γονείς μπορεί να φρονούν, «Τα παιδιά μου δεν έχουν ενδιαφέρον για την αλήθεια. Θα τ’ αποκόψω! Δεν θα κάνω τίποτε άλλο από ό,τι ο νόμος απαιτεί, θα τα τρέφω μόνο και θα τα ντύνω και θα τα αφήνω να παραμένουν κάτω από τη στέγη μου και, όταν ενηλικιωθούν αρκετά, μπορούν ν’ ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, οπότε η σύζυγός μου και εγώ μπορούμε ν’ ασχοληθούμε σε έργο σκαπανέως.» Θα ήταν άρα γε αυτή μια κατάλληλη στάσις σε αρμονία με τις Χριστιανικές αρχές;

¹³ Όχι! Διότι η Χριστιανική πατρότης ή μητρότης απαιτεί κάτι περισσότερο από φυσική τροφή, ένδυμα και στέγη. Το να «εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά» σημαίνει εκπαίδευσι στη Γραφή. (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Περιλαμβάνει τακτική συμμετοχή σε Χριστιανική συνομιλία και εμπερικλείει το να παίρνωμε τα τέκνα στις συναθροίσεις, όπου οι συζητήσεις είναι Βιβλικές. Ποτέ μην υποτιμάτε την αξία των συναθροίσεων! Ενώ το τέκνο μπορεί να νομίζη ότι αυτές δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες όσο ο κινηματογράφος ή η τηλεόρασις, εν τούτοις, η πείρα δείχνει ότι η εκπαίδευσις του παιδιού ανταμείβει στα μετέπειτα χρόνια. Δύο αγόρια, που και τα δύο εύρισκαν την παρακολούθησι των συναθροίσεων ανιαρή, φέρθηκαν στην Αίθουσα Βασιλείας από τους γονείς. Το ένα αγόρι εστάλη τότε σ’ ένα γειτονικό κινηματογράφο ενώ οι γονείς του παρηκολούθησαν τις συναθροίσεις. Το άλλο αγόρι το έκαμε ο πατέρας του να μπη μέσα και να καθήση στη διάρκεια των συναθροίσεων. Το πρώτο αγόρι νυμφεύθηκε μ’ ένα κοσμικό κορίτσι και εγκατέλειψε την αλήθεια, ενώ άλλο αγόρι ανεπτύχθη στην αγάπη της αληθείας, νυμφεύθηκε ένα κορίτσι που ήταν αφιερωμένο και αργότερα έγιναν και οι δύο μέλη της οικογενείας του Μπέθελ. Επομένως, η επίβλεψις και εξουσία των γονέων απαιτεί τα κοσμικής τάσεως τέκνα να φέρονται τακτικά στις συναθροίσεις. Είναι ακόμη περισσότερο αναγκαίο να τηρούνται τέτοια τέκνα σε στενή επαφή με τη Χριστιανοσύνη ενόσω αυτά νομίμως και Γραφικώς βρίσκονται ακόμη κάτω από τον έλεγχο των Χριστιανών γονέων. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις. Στα μεγαλύτερα και πιο δύστροπα τέκνα, που είναι ισχυρογνώμονα και τάσσονται εναντίον της Γραφής, είναι πιο δύσκολη η διόρθωσις. Περισσότερο αυστηρά μέτρα πρέπει να ληφθούν για να θεραπευθούν αυτά.—Παροιμ. 23:13.

14. Τι χρειάζονται τα δύσκολα τέκνα, και πώς μπορούν οι γονείς να φέρωνται σ’ αυτά;

¹⁴ Δεν είναι ανάγκη όπως η Χριστιανοσύνη επιβάλλεται στα τέκνα με βίαια μέσα. Η συνεχής επίπληξις και το ντρόπιασμα ενός τέκνου, του οποίου οι φυσικές τάσεις δεν είναι προς τη Γραφή, μπορεί να αποθαρρύνη μάλλον παρά να προαγάγη αποδοχή της αληθείας. Επομένως οι Χριστιανοί γονείς πρέπει να φροντίζουν ώστε η διδακτική των ικανότης να ενισχύεται και αναπτύσσεται σε μια ανώτερη ικανότητα για ν’ αντιμετωπίζη το πρόβλημα των τέκνων που δεν φαίνεται να προσέχουν την αλήθεια. Τέτοια τέκνα χρειάζονται μεταχείρισι με διακριτικότητα, με κατανόησι, όχι να επιπλήττωνται συνεχώς και να καταισχύνωνται με το να λέγεται σ’ αυτά ότι είναι κατώτερα από τέκνα που προφανώς δέχονται την αλήθεια. Ένα μέσον υποβοηθήσεως θα ήταν να τα κάνωμε να αισθάνωνται ότι είναι καλότυχα που βρίσκονται σε μια Χριστιανική οικογένεια και θεωρούνται από άλλους ως αντιπρόσωποι ενός λαού με υψηλές αρχές, κάτοχα μιας καλύτερης επιγνώσεως και κατανοήσεως επειδή είναι εκτεθειμένα στον φωτισμό των Γραφών. Η αντιπάθεια ενός τέκνου προς την αλήθεια πρέπει να ελαττωθή. Πάρα πολλά τέκνα πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν με ολίγη χρήσι πειθούς σε ό,τι αφορά τη μελέτη.

ΓΟΝΕΙΣ ΑΠΙΣΤΟΙ

15. (α) Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα πιστεύοντα τέκνα, των οποίων οι γονείς είναι άπιστοι; (β) Ποια κατάλληλη πορεία πρέπει να λάβουν;

¹⁵ Αλλά τώρα εξετάστε την περίπτωσι τέκνων που έρχονται σε γνώσι της αληθείας, αλλά των οποίων οι γονείς έχουν διαφορετική θρησκεία ή δεν έχουν καμμιά απολύτως. Τι μπορεί να γίνη αν αυτοί οι γονείς αρνούνται στα τέκνα τα προνόμια να πηγαίνουν στις συναθροίσεις και να βγαίνουν στην από σπίτι σε σπίτι υπηρεσία του αγρού; Μπορούν τα τέκνα να στασιάσουν εναντίον του περιορισμού των γονέων, αγνοώντας τελείως τις επιθυμίες των, να απομακρυνθούν και να μετάσχουν στη θεοκρατική δράσι οπωσδήποτε; Αυτή δεν θα ήταν Χριστιανική διαγωγή, διότι ο κανών είναι ότι τα τέκνα πρέπει να τιμούν τον πατέρα τους και τη μητέρα τους. Είναι αλήθεια ότι τελεία άρνησις κάθε συναναστροφής μπορεί ν’ απαιτή μάλλον μέτρα των άκρων για να διατηρηθή κανείς ζωντανός πνευματικώς και να πράττη το θέλημα του Θεού κηρύττοντας στους άλλους, Αν δίδωνται διαταγές σ’ έναν Χριστιανό να απέχη από ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να βαδίζη αντίθετα προς τις Χριστιανικές αρχές, τότε αυτός πρέπει να υπακούση στον Θεό μάλλον παρά στους ανθρώπους. Αλλά σε πλείστες περιπτώσεις ο μη Μάρτυς γονεύς δεν προχωρεί τόσο πολύ, ώστε ν’ απαγορεύση άμεσα το θέλημα του Ιεχωβά στα αφιερωμένα τέκνα, και επομένως ο περιορισμός των γονέων είναι όμοιος με οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο που παρακωλύει ένα άτομο, όπως υγείας, κοσμικής ενασχολήσεως ή φυσικής ανικανότητος. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να το υπομείνωμε, εκτός αν μπορή να επιτευχθή κάποιος νόμιμος τρόπος για την άρσι του εμποδίου, πράγμα που εξαρτάται από την ευφυΐα ενός ατόμου. Η Χριστιανική διαγωγή απαιτεί να είναι το ανήλικο τέκνο υποτακτικό, ευλαβές, στοχαστικό και πρόθυμο να συνεργασθή με τους μη Μάρτυρας γονείς. Σημειώστε το παράδειγμα του Ιησού πάνω στο σημείο αυτό, όπως βρίσκεται στο κατά Λουκάν 2:51, 52. Επομένως, τα αφιερωμένα τέκνα μπορούν να ‘αναμένουν τον καιρό τους’, προοδεύοντας στην αλήθεια μέσω προσωπικής μελέτης και οποιασδήποτε συναναστροφής και υπηρεσίας, αν και περιωρισμένης, η οποία επιτρέπεται σ’ αυτά από τους μη Μάρτυρας γονείς, βελτιώνοντας τις ικανότητές των, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν θα μεγαλώσουν και θα έχουν ολιγώτερο περιωρισμένη ζωή.—Έξοδ. 20:12· Πράξ. 5:29.

16. Πρέπει τέτοια τέκνα να θεωρούνται ηττημένα, και πώς μπορούν να είναι τιμή στον Ιεχωβά;

¹⁶ Στην περίπτωσι που τέκνα είναι στην αλήθεια, των οποίων οι γονείς δεν την δέχονται, το να εμμένουν στην υπακοή και αναγνώρισι της πατρικής εξουσίας είναι αυτό καθ’ εαυτό τιμή στον Ιεχωβά. Ο νόμος Του υποστηρίζεται, το θέλημά Του εκτελείται. Η προσεκτική προσπάθεια ενός τέκνου να μη συμβιβασθή στις εντολές του Ιεχωβά αλλά να συναινή στην εξουσία των γονέων, είναι με άλλο τρόπο υπακοή στον Ιεχωβά. Σε τέτοιες περιστάσεις τα τέκνα δεν πρέπει να αισθάνωνται ότι είναι ηττημένα από τους περιορισμούς των γονέων, τους οποίους άλλων τέκνων οι γονείς, που βρίσκονται στην αλήθεια, δεν επιβάλλουν. Αντιθέτως, πρέπει να υπολογίζουν πόση θεοκρατική δράσις επιτρέπεται και τόση ακριβώς να κάνουν. Θυμηθήτε, ότι δεν βαρύνει το πόσο κανείς αποδίδει, αλλά μάλλον είναι σπουδαία η απόφασις ενός ατόμου να αποδώση ό,τι μπορεί. Μ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται καθαρός και ευθύς, και με τη ζωή του δίδει μαρτυρία. «Γνωρίζεται και αυτό το παιδίον εκ των πράξεων αυτού, αν τα έργα αυτού είναι καθαρά, και αν ευθέα.» (Παροιμ. 20:11) Ένα νεαρό άτομο χρειάζεται καθοδηγία, και ένα αφιερωμένο τέκνο, του οποίου οι γονείς δεν είναι αφιερωμένοι, πρέπει να το κατανοήση αυτό. Τίποτε δεν είναι σοφώτερο από το να προσεύχεται κανείς για καθοδηγία.

17-19. (α) Πώς θα μπορούσαν τέτοια τέκνα να μιλούν στους γονείς των για τη Γραφή; (β) Πώς μπαίνει στην εικόνα το ζήτημα της αγάπης για τον πλησίον; (γ) Τι πρέπει να χρησιμοποιούμε, όταν πολιτευώμεθα με το «μέτωπο σπιτιού», και μπορεί αυτό να φέρη ανταμοιβή;

¹⁷ Με διακριτικότητα ένα αφιερωμένο τέκνο πρέπει να δίνη μαρτυρία στους γονείς του και να προσπαθή να εξηγήση τη Γραφή σ’ αυτούς. Μελέτη από πριν είναι αναγκαία εδώ. Ποτέ δεν πρέπει ένα τέκνο να είναι υβριστικό ή αλαζονικό στην οικογένειά του, ποτέ δεν πρέπει να τους λέγη τα πράγματα «έξω από τα δόντια» ή να «ανταποδίδη τα ίσα» για την εναντίωσί τους και ποτέ δεν πρέπει να χρησιμοποιή τη Γραφή ως ρόπαλο. Αντιθέτως, πρέπει να δείχνη ότι επιθυμεί να κατανοήσουν οι γονείς του τη Γραφή. Μην τους μιλείτε καταφρονητικά, αλλά λογικεύεσθε μαζί τους, ζητείτε τη συμβουλή τους με τέτοιον τρόπο ώστε να τους κάμετε ν’ απαντούν υποστηρίζοντας τη Γραφή. «Πατέρα, δεν θα ήθελες μάλλον να πηγαίνω στις συναθροίσεις παρά να περιπλακώ σε κάποια διαβολοδουλειά με άλλα παιδιά;» Οταν οι γονείς ξεσπούν, «Παράτησε αυτή την τρελλή θρησκεία!» μπορείτε τίμια ν’ απαντήσετε, «Πολύ καλά, θα την παρατήσω—αν είναι τρελλή. Αλλά αν είναι τρελλή, γιατί δεν μπορεί ο λειτουργός να δείξη πού είναι το σφάλμα της;» Έτσι σπέρματα αληθείας τίθενται στη διάνοια των γονέων. Μπορεί να μην περάση πολύς καιρός ώσπου ν’ αναγνωρίσουν ότι το αφιερωμένο τέκνο έχει κάτι που ο κληρικός δεν μπορεί να το αναιρέση, και κάτι που οι γονείς θα έκαναν πάρα πολύ καλά να το προσέξουν.

¹⁸ «Αλλά η περίπτωσίς μου είναι των άκρων», μπορεί να πη κανείς, «και τα εδοκίμασα όλα αυτά. Τι άλλο υπάρχει για να κάμω;» Ο Ιησούς είπε ότι η πρώτη εντολή είναι να ‘αγαπάτε και υπακούετε στον Ιεχωβά με όλα όσα έχετε’. (Ματθ. 22:37, ΜΝΚ) Σε κάθε περίπτωσι, λοιπόν, η διακονία, η λατρεία μας στον Ιεχωβά, έρχεται πρώτη, προηγείται από τις άλλες εντολές. Ο Ιησούς έδωσε εντολές που κατ’ ουσίαν είναι εντολές του Πατρός του, και γι’ αυτές είπε: «Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε.» (Ιωάν. 14:15) Δεν μπορούμε να υπακούωμε στις επιθυμίες της οικογενείας μας για μας, αν αυτό σημαίνη το να αντιλέγωμε σε ό,τι διατάσσει ο Ιεχωβά ή να το αρνούμεθα. Ο Ιησούς είπε ότι η δευτέρα εντολή είναι: «Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.» (Ματθ. 22:39) Μεταξύ των πλησίον μας τα μέλη της οικογενείας μας είναι τα πιο πλησίον και τα πιο προσφιλή, ακόμη και αν εναντιώνωνται στη Γραφή. Αυτά, λοιπόν, απαιτούν το πιο μεγάλο ενδιαφέρον μας. Θέλομε να τα βοηθήσωμε στην αλήθεια. Επειδή ακριβώς δεν διακρίνουν την αλήθεια τόσο γρήγορα όσο την διεκρίναμε εμείς, αυτό δεν αποτελεί αιτία για να χαλαρώσωμε τους δεσμούς μαζί τους. Επί τέλους, άλλοι στην κοινότητά μας, που δεν δέχονται την αλήθεια, που είναι αδιάφοροι σ’ αυτήν και ακόμη είναι μικροπρεπείς απέναντί της, έχουν την εκδήλωσι του στοργικού μας ενδιαφέροντος με το να πηγαίνωμε συνεχώς να δίνωμε μαρτυρία σ’ αυτούς στα σπίτια τους. Ασφαλώς οφείλομε να κάμωμε τα ίσα στα μέλη της οικογενείας μας· δεν είναι έτσι; Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να καταβάλωμε προσπάθειες για να τους κερδίσωμε, όχι να τους αποξενώσωμε. Πείσατέ τους, μην τους προκαταλαμβάνετε. Ας τους κάμωμε να μας αγαπούν και ας μην τους κάμωμε απλώς να μας υποφέρουν.

¹⁹ Πρέπει, λοιπόν, να εξακολουθήση κανείς να καταστρώνη σχέδια και να χρησιμσποιή στρατηγική στο μέτωπο του σπιτιού για να κερδίση την οικογένεια στην αληθινή Χριστιανοσύνη. Όταν πρόκειται για την οικογένειά μας, ιδιαίτερα μεταξύ συζύγων, θα γνωρίζη ήδη στενά ο ένας τον άλλον και θα μπορούμε να ξέρωμε τι θα ενεργήση καλύτερα και πιο αποτελεσματικά. Οι ανταμοιβές για τέτοια στοργική μακροθυμία απέναντι των εναντιουμένων προσφιλών είναι μεγάλες !

20, 21. (α) Τι χαρακτηρίζει εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου; (β) Πώς επιτυγχάνονται αυτές οι ιδιότητες; (γ) Περιγράψτε μερικές απ’ αυτές;

²⁰ Αληθινά ένα θαύμα λαμβάνει χώραν στη γη σήμερα ως προς τα μέλη της κοινωνίας Νέου Κόσμου, είτε ανήκουν σε διηρημένους οίκους είτε σε ωλοκληρωμένους οίκους ενωμένων οικογενειακών κύκλων! Ξεχωρίζουν μέσα στον κόσμο αυτόν άτομα νέας προσωπικότητος και αναπτύσσονται σ’ ένα υψηλό επίπεδο άσχετα με την εθνική προέλευσι. Το αληθινό, άφοβο άτομον, με όλη την από τον Θεό σχεδιασμένη αξιοπρέπειά του, εκδηλώνεται σε όλη την υδρόγειο ανάμεσα σε παρακμάζουσες κοινωνικές τάξεις. Αυτό είναι κάτι, που η Σοβιετική κοινωνία με το προϊόν της του συλλογικού ανθρώπου και η δημοκρατική κοινωνία με το προϊόν της του ανθρώπου-μηχανής δεν μπορούν να κατορθώσουν. Μέσω ενός προγράμματος εφαρμογής Βιβλικών αρχών στην ανθρώπινη ζωή, οι ακόλουθες βασικές ιδιότητες χαρακτηρίζουν τώρα αξιοσημείωτα εκείνους που ανήκουν στην κοινωνία Νέου Κόσμου.

Αγάπη: ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους βασιζόμενο σε Βιβλικές αρχές.

Χαρά: μια βαθιά εσωτερική αίσθησις απολαύσεως, τέρψεως, ικανοποιήσεως, ευχαριστήσεως.

Ειρήνη: μια εσωτερική κατάστασις ησυχίας, ανέσεως, ηρεμίας· χωρίς ταραχή, αρμονικής.

Μακροθυμία: εγκαρτέρησις, ανοχή, υπομονή, ικανότης να υποφέρη κανείς άτομα και περιστάσεις.

Χρηστότης: το να είναι κανείς ευγενής, συμπαθών, υποχρεωτικός, με καλούς τρόπους, αβρός.

Αγαθωσύνη: το να εκτελή κανείς έργα γενναιοδωρίας, ελευθεριότητος, φιλοξενίας.

Πίστις: η κατοχή σταθερής πεποιθήσεως, στερεής βεβαιώσεως, τελείας εμπιστοσύνης.

Πραότης: έλεγχος της ψυχικής διαθέσεως, του πνεύματος, του θυμού· ευδίδακτη διάθεσις.

Εγκράτεια: το να διατηρή κανείς τις φυσικές και διανοητικές δυνάμεις περιωρισμένες, ευσταθείς, ισορροπημένες.

Αρετή και Αγνότης: το να είναι κανείς τίμιος, ευθύς, δίκαιος, και να τηρή ηθική σεξουαλική ακεραιότητα.

Λογικότης: το να είναι κανείς ειλικρινής, ευπρόσιτος, όχι ισχυρογνώμων, όχι δογματικός.

Προθυμία για υπακοή: το να είναι κανείς ταχύς στο ν’ ακολουθήση τις οδηγίες του θείου θελήματος, όχι πείσμων.

Έλεος: το να είναι κανείς οικτίρμων, αναχαιτίζοντας δίκαιη επίκρισι εναντίον εκείνων που μετανοούν.

Αμεροληψία: το να παρέχη κανείς ίση τιμή, να είναι απροκατάληπτος, απροσωπόληπτος.

Ανυποκρισία: όχι προσποίησις, όχι ψευδές μέτωπο, να είναι κανείς πάντοτε γνήσιος, πραγματικός.—Γαλ. 5:22, 23· Εφεσ. 4:23, 24.

²¹ Όλα αυτά συμβάλλουν στο ν’ αυξήση κανείς στην εικόνα του Ιεχωβά Θεού και του Ιησού Χριστού, οι οποίοι υπερέχουν σε όλες αυτές τις ιδιότητες. Ζητείτε τώρα ενεργό συναναστροφή με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά για να μεταμορφωθήτε, για να μπορήτε να έχετε τα προσόντα να ζήσετε για πάντα σ’ αυτή τη γη, που είναι προωρισμένη να γίνη παράδεισος!—Εφεσ. 5:1, 2.

Επίσκοποι της Ζωής

 1. Για να εξασφαλίση ο Ιεχωβά το να είναι όλη η κτίσις σε αρμονία μαζί του, ποια διευθέτησι έκαμε, και τι είναι επάναγκες για να έχωμε ζωή;

Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι ο μέγας Επίσκοπος. Επιβλέπει πιστά όλη την κτίσι του για να βεβαιωθή ότι το θέλημά του εκτελείται και ότι εκείνοι που έχουν το δικαίωμα της ζωής περιπατούν στην πρέπουσα κατεύθυνσι για να το διατηρήσουν. Είναι Θεός σκοπού και Θεός τάξεως. Για να διατηρηθή καλή οργάνωσις, τα πνευματικά πλάσματα και τα έμψυχα και άψυχα σώματα ετέθησαν όλα στις οικείες θέσεις των, και καθωρίσθησαν νόμοι ηθικοί καθώς και φυσικοί για να κρατούν κάθε δημιουργία σε αρμονία μαζί του. Αν και βρίσκεται αναρίθμητα μίλια μακριά από μερικά δημιουργήματά του, μπορεί ωστόσο να ασκή στενή εποπτεία. Ο ψαλμωδός Δαβίδ, σχολιάζοντας το πόσο μακριά εκτείνεται ο Ιεχωβά, ανεφώνησε: «Ο Ιεχωβά είναι εν τω ναώ τω αγίω αυτού· ο Ιεχωβά εν τω ουρανώ έχει τον θρόνον αυτού· οι οφθαλμοί αυτού βλέπουσι, τα βλέφαρα αυτού εξετάζουσι τους υιούς των ανθρώπων.» (Ψαλμ. 11:4, ΜΝΚ) Ως ο μέγας Επίσκοπος, επιθεωρεί, διευθύνει και διορθώνει καθώς είναι ανάγκη. Το να βρεθή κανείς σε αρμονία με τις διατάξεις του σημαίνει ζωή, είτε αυτό συνέβη στο μακρινό παρελθόν είτε σ’ αυτή τη σύγχρονη γενεά. Η ημέρα της επισκέψεώς του πλησιάζει.—1 Πέτρ. 2:12.

 2. Ποια είναι η σημασία της λέξεως «επίσκοπος» και της αντίστοιχης στην Εβραϊκή;

² Η λέξις «επίσκοπος» στην Ελληνική και η αντίστοιχη παγκίντ στην Εβραϊκή έχουν και οι δύο ληφθή από ριζικές έννοιες που υπαινίσσονται έναν ο οποίος επισκέπτεται για τον σκοπό επιθεωρήσεως. Η επίσκεψις ή επιθεώρησις θα μπορούσε να είναι φιλική ή εχθρική, πράγμα που εξαρτάται από την κατάστασι που ευρέθη και από το τι εχρειάζετο για να διορθωθή. Ένας επίσκοπος, για να εκπληρώση τις ευθύνες του κατάλληλα, θα έπρεπε να γνωρίζη τι να αναζητή, πού να το ζητή και πώς να εφαρμόζη τις αρχές του Υπέρτατου όταν αντιμετωπίζη μια δεδομένη κατάστασι. Μέσα στο χέρι του θα υπήρχε σαν μια παρακαταθήκη η δύναμις ν’ απονέμη ευλογία και έπαινο καθώς και να επιβάλλη τιμωρία και διόρθωσι· αλλά και αυτός, επίσης, θα ήταν υπεύθυνος στον Ιεχωβά για το πώς εχειρίσθη αυτή την παρακαταθήκη.

 3. Πώς ο μονογενής Υιός απεδείχθη ότι ήταν κάλος επίσκοπος;

³ Η πρώτη κτίσις του Ιεχωβά, ένας μονογενής Υιός, απεδείχθη πιστός επίσκοπος. Εργαζόμενος μαζί με τον Πατέρα του ως αριστοτέχνης Εργάτης, έκαμε «τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς, και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε [αυτά ήσαν] θρόνοι, είτε κυριότητες, είτε αρχαί, είτε εξουσίαι.» (Κολ. 1:16) Λόγω της αξιοπιστίας του στο να λαμβάνη φροντίδα για την «επισκοπή» του όταν ήταν στη γη, μεγαλύτερη δόξα και εξουσία εδόθησαν σ’ αυτόν ως τον Βασιλέα της βασιλείας του Ιεχωβά, «δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων.»—Φιλιππησ. 2:10.

 4. Αντιπαραβάλατε την πορεία του μονογενούς Υιού μ’ εκείνην του επισκιάζοντας χερούβ.

⁴ Η πορεία της ζωής του μονογενούς Υιού είναι σε πολύ μεγάλη αντίθεσι με την πορεία ενός άλλου από τους πνευματικούς υιούς του Ιεχωβά, ενός χερούβ, που επεφορτίσθη με ωρισμένες ενέργειες επάνω στον πλανήτη γη. Αυτός δεν ήταν ασήμαντος διορισμός, έστω και αν ο πλανήτης μας γη είναι, σε σύγκρισι προς την αχανή δημιουργία του σύμπαντος, μια απλή κηλίδα σκόνης. Είχε έλθει ο καιρός να δημιουργήση ο Θεός νοήμονα σαρκικά πλάσματα, που θα μπορούσαν να σκέπτονται και να ενεργούν όπως Αυτός, μ’ ένα μικρογραφικό τρόπο. «Κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν.» (Γεν. 1:27) Δεν υπάρχει ένδειξις ότι αυτά τα πλάσματα επρόκειτο να είναι κάπου αλλού στο σύμπαν. Επρόκειτο να πληθυνθούν, να γεμίσουν τη γη και να την καθυποτάξουν όλη ώστε να γίνη παράδεισος. Ο πνευματικός επίσκοπος έπρεπε να ενδιαφέρεται έντονα για την εκπλήρωσι του θελήματος του Θεού επάνω στη γη και την απόδοσι κάθε αίνου και λατρείας στον Δημιουργό και αυτού του ιδίου και των ανθρωπίνων πλασμάτων. Αυτός δεν θα ήταν καιρός να επιστηρίζεται κανείς στη δική του σύνεσι.

 5. (α) Πώς το επισκιάζον χερούβ καθώς και ο Αδάμ και η Εύα έδειξαν περιφρόνησι για την εποπτεία του Ιεχωβά; (β) Ποιος κίνδυνος προκύπτει από τον διορισμό ενός ‘νεοκατηχήτου’ ως επισκόπου;

⁵ Αυτός ο τέλειος και ευπειθής υιός του Θεού εστράφη εναντίον του Πρωτίστου Επισκόπου, του Ιεχωβά, και έγινε συκοφάντης, εναντιούμενος, διεφθαρμένος στην καρδιά. Αυτός και ο πρώτος άνδρας και η γυναίκα κατεδικάσθησαν σε θάνατο χωρίς περαιτέρω προνόμια επιβλέψεως διαθέσιμα σ’ αυτούς για την επέκτασι του Παραδείσου σε όλη τη γη. Η γυναίκα Εύα αγνόησε τη διάταξι οργανώσεως να ζητή κατεύθυνσι από την κεφαλή της, τον Αδάμ. Ο Αδάμ, εξ άλλου, επέτρεψε στον εαυτό του να τυφλωθή από ιδιοτέλεια έτσι ώστε να διευθυνθή από ένα ανθρώπινο πλάσμα κατώτερο απ’ αυτόν διοργανωτικώς μάλλον παρά από τον Ιεχωβά, ο οποίος του είχε δώσει ειδικές οδηγίες. Απέτυχαν στην επιθεώρησι, όταν ο μέγας Επίσκοπος, ‘περιπατών εν τω παραδείσω προς το δειλινόν’, ήλθε να ζητήση λογαριασμό. (Γέν. 3:8) Έπειτα από χρόνια ο απόστολος Παύλος αναφέρθηκε στην πτώσι του πνευματικού επισκόπου της γης, όταν ο Παύλος έδινε οδηγίες στον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο και εξέθετε απαιτήσεις για τους επισκόπους στη Χριστιανική εκκλησία. Ένας επίσκοπος δεν έπρεπε να είναι «νεοκατήχητος, δια να μη υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου. Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν, δια να μη πέση εις ονειδισμόν και παγίδα του διαβόλου.» (1 Τιμ. 3:6, 7) Η εξουσία που δίδεται σ’ έναν επίσκοπο δεν αποτελεί αιτία για να φουσκώνη από υπερηφάνεια, ένας δε νεοκατήχητος θα ήταν ανάγκη να δείξη ότι θα μπορούσαν να του εμπιστευθούν ασφαλώς αυτή την εξουσία. Περιλαμβάνεται ζωή.

 6. Πώς οι ολίγοι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά, σε αντίθεσι με τους πολλούς απίστους στο παρελθόν, έδειξαν εκτίμησι της εποπτείας του;

⁶ Τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα εξέλεξαν να μην ποιμαίνωνται από τον Ιεχωβά, το αποτέλεσμα δε ήταν ότι και αυτοί και οι απόγονοι των υπήχθησαν στην καταδίκη της αμαρτίας και του θανάτου. Μόνο πολύ ολίγα ανθρώπινα πλάσματα δια μέσου της πορείας της ανθρωπίνης ιστορίας εξέλεξαν να ζητούν την εύνοια του Ιεχωβά και συνεφιλιώθησαν μ’ αυτόν, αλλά οι ολίγοι αυτοί έχαιραν να τους επιβλέπουν τα μάτια του Ιεχωβά. Έχαιραν για ό,τι αυτός έκαμε προς χάριν των. Όταν οι αριθμοί των ηύξησαν, έτσι ώστε να απαιτήται οργάνωσις, νόμοι και διατάγματα, έχαιραν να υποτάσσωνται στις κατευθύνσεις του. Χαίρουν, επίσης, ότι η ιστορία της γης, η δράσις του ανθρώπου επάνω σ’ αυτήν, καλή και κακή, και οι σκοποί του Θεού για το μέλλον, έχουν όλα καταγραφή σ’ ένα Βιβλίο, υπό θείαν έμπνευσιν. Εξετάζοντας τούτο, βλέπομε πώς ο Θεός επολιτεύθη μ’ εκείνους που εξέλεξαν να τον υπηρετούν και πώς αντήμειψε εκείνους που υποτάσσονται στην κατεύθυνσί του.

 7. Ποιοι μνημονεύονται ευνοϊκά πριν από τον κατακλυσμό, και ποια κατάστασις επέφερε τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε;

⁷ Πριν από τον παγγήινο κατακλυσμό, ο οποίος συνέβη μετά χίλια εξακόσια περίπου χρόνια από την πτώσι του Αδάμ, μόνο πολύ ολίγοι άνθρωποι μνημονεύονται ευνοϊκά στη Γραφή. Ο Άβελ, ο οποίος πέθανε πιστός δούλος του Ιεχωβά, και ο Ενώχ, πιστός προφήτης του Ιεχωβά, ήσαν εξέχοντες μεταξύ αυτών. Ο Νώε, ο δισέγγονος του Ενώχ, αφού επέρασε τα πεντακόσια χρόνια ηλικίας, έγινε πατέρας του Σημ, του Χαμ και του Ιάφεθ. Ο Ιεχωβά έκαμε μια διερευνητική εξέτασι της διεφθαρμένης κατευθύνσεως, στην οποίαν είχε αναπτυχθή το ανθρώπινο γένος επάνω στη γη κατά τον καιρόν αυτόν, λίγο πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, και βρήκε μόνο οκτώ εξαιρέσεις σε μια κατάστασι που «πάντες οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού [του ανθρώπου] ήσαν μόνο κακία πάσας τας ημέρας.»—Γεν. 6:5.

 8. Πώς ο Νώε απεδείχθη καλός διοργανωτής υπό την διεύθυνσι του Ιεχωβά, και με ποιο αποτέλεσμα σ’ αυτόν και στην οικογένεια του;

⁸ Ο Νώε υπεβλήθη στην επίβλεψι του Ιεχωβά, ο δε Ιεχωβά διωργάνωσε αυτόν και την οικογένειά του για ν’ αποτελειώσουν την κιβωτό και να διαφυλαχθούν ζωντανοί, μαζί μ’ ένα τεκμαιρόμενον αριθμό ζώων, ώστε να παρασχεθή ένα νωπό νέο ξεκίνημα στο πρόσωπο της γης. Καλή επίβλεψις θα ήταν απολύτως αναγκαία από μέρους του Νώε για την περάτωσι του πλοίου προτού ξεσπάσουν τα νερά του κατακλυσμού και για την περισυλλογή των ζώων και τη φροντίδα να υπάρχη αρκετή τροφή στο πλοίο γι’ αυτά καθώς και για τον ίδιο και την οικογένεια του. Τίποτε δεν μπορούσε ν’ αφεθή στην τύχη. Περιελαμβάνετο ζωή. Κάθε τι έπρεπε να εξελεγχθή, και μόνο όταν όλα ήσαν εν τάξει, «έκλεισεν ο Ιεχωβά την κιβωτόν επάνω αυτού». «Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Θεός· ούτως έκαμε.» (Γεν. 7:16, ΜΝΚ· 6:22) Αυτό ακριβώς έκαμε τον Νώε επιτυχημένον επίσκοπο.

 9. Πώς μπορούμε να λάβωμε προειδοποίησι από ό,τι συνέβη στις ημέρες του Νώε;

⁹ Ο μεγάλος αυτός κατακλυσμός απεδείχθη ότι ήταν εξεικόνισις του τρόπου, με τον οποίον ο Ιεχωβά θα καταστρέψη την πονηρία στις έσχατες ημέρες και θα διαφυλάξη ζωντανούς εκείνους που επιθυμούν να τον υπηρετούν ορθά σ’ ένα νέο κόσμο δικαιοσύνης. Ζούμε σ’ αυτή την ημέρα τώρα, και θα κάμωμε καλά να θυμηθούμε το καλό παράδειγμα του Νώε και της οικογενείας του που ανταπεκρίθησαν στην επίβλεψι του Ιεχωβά, του Μεγάλου Ποιμένος, και της οργανώσεώς του.—Ησ. 26:20, 21· Ματθ. 24:36-42.

10. Πώς ο Ιεχωβά διωργάνωσε το έθνος Ισραήλ εκπληρώνοντας την επαγγελία του στον Αβραάμ;

¹⁰ Περίπου 426 έτη μετά τον Κατακλυσμό μάς λέγεται για τη μεγάλη πίστι του Αβραάμ, η οποία ωδήγησε στη διαθήκη για την παραγωγή του σπέρματος της ευλογίας για όλο το ανθρώπινο γένος. Οι δώδεκα γυιοί του εγγόνου του Ιακώβ ήσαν οι οικογενειακές κεφαλές του έθνους Ισραήλ. Ο μέγας Επίσκοπος, Ιεχωβά, απεδείχθη πιστός στην επαγγελία του προς τον Αβραάμ και μολονότι είχαν λάβει χώραν γεγονότα που έφεραν αυτούς τους Ισραηλίτας σε δουλεία στην Αίγυπτο, ο Ιεχωβά τους ωργάνωσε στοργικά και επέβλεψε την επιστροφή των στη γη της επαγγελίας. «Ο δε Ιεχωβά προεπορεύετο αυτών, την ημέραν, εν στύλω νεφέλης, δια να οδηγή αυτούς εν τη οδώ· την δε νύκτα, εν στύλω πυρός.»—Έξοδ. 13:21, ΜΝΚ.

11. Πώς ο Μωυσής διωργάνωσε το έθνος Ισραήλ σύμφωνα με τη θεία σοφία;

¹¹ Σκεφθήτε για τη μετακίνησι ενός καραβανιού από δύο ή τρία εκατομμύρια ανθρώπους, με τα υπάρχοντά των και όλα τα μέρη της σκηνής, χωρίς τις νεώτερες ευκολίες μεταφοράς που έχομε σήμερα. Δεν ήταν μικρό έργο διοργανώσεως· αλλά οι εβδομήντα διοργανωτικές κεφαλές υπό τον Μωυσή, οι ιερείς, οι χιλίαρχοι, οι εκατόνταρχοι, οι πεντηκόνταρχοι και οι δέκαρχοι, όλοι εγνώριζαν καλά τις εργασίες των και συνειργάζοντο ως μια στενά υφασμένη οργάνωσις. Κάθε φυλή είχε καθωρισμένη τη θέσι της γύρω στη σκηνή και τη θέσι της στην τάξι της οδοιπορίας. Έπειτα ήταν η διαχείρισις των νόμων και αρχών για την τακτοποίησι ερωτημάτων και φιλονεικιών. Το έργο απεδείχθη πολύ μεγάλο για τον Μωυσή μόνο, και αυτός ακολούθησε τη συμβουλή του πενθερού του Ιοθόρ, η οποία απεδείχθη ότι ήταν πρακτική σοφία από τον Θεό, να διορίση άλλους να τον βοηθούν στο έργο του: «Έκλεξον εκ παντός του λαού άνδρας αξίους, φοβούμενους τον Θεόν, άνδρας φιλαλήθεις, μισούντας την φιλαργυρίαν· και κατάστησον αυτούς επ’ αυτών, χιλιάρχους, εκατοντάρχους, πεντηκοντάρχους, και δεκάρχους· και ας κρίνωσι τον λαόν πάντοτε· και πάσαν μεν μεγάλην υπόθεσιν, ας αναφέρωσι προς σε· πάσαν δε μικράν υπόθεσιν, ας κρίνωσιν αυτοί.»—Έξοδ. 18:21, 22.

12. Σε ποια ευεργετήματα για τους Ιουδαίους θα κατέληγε η υποταγή στην εποπτεία του Ιεχωβά;

¹² Το έθνος επρόκειτο να είναι «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον» προπαρασκευαστικό της ελεύσεως του Μεσσία. Αφού έλαβε τους νόμους και τα διατάγματα από τον Ιεχωβά, «ήλθεν ο Μωυσής, και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους του λαού, και έθεσεν έμπροσθεν αυτών πάντας εκείνους τους λόγους, τους οποίους προσέταξεν εις αυτόν ο Ιεχωβά. Και απεκρίθη ομοφώνως πας ο λαός, λέγων, Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει.» (Έξοδ. 19:6-8, ΜΝΚ) Πιστότης σ’ αυτή τη διαθήκη θα τους έφερνε πάντοτε ευημερία από τον Ιεχωβά, αλλά παρακοή θα έφερνε την απόρριψί των. «Διότι Ιεχωβά ο Θεός σου περιπατεί εν μέσω του στρατοπέδου σου, δια να σε ελευθερώση, και δια να παραδώση τους εχθρούς σου έμπροσθέν σου· δια τούτο θέλει είσθαι άγιον το στρατόπεδόν σου· δια να μη βλέπη ακαθαρσίαν τινά εν σοι, και αποστρέψη από σου.»—Δευτ. 23:14, ΜΝΚ.

13. Σε αντίθεσι με την υπόσχεσι των Ισραηλιτών, τι δείχνει η Βιβλική ιστορία ως προς το αν έζησαν σύμφωνα μ’ αυτήν;

¹³ Για την πλειονότητα η απάντησίς των, «Πάντα όσα είπεν ο Ιεχωβά, θέλομεν πράξει», απεδείχθη ότι ήσαν κενά λόγια. Η ιστορία του Ιουδαϊκού έθνους είναι μια ταραχώδης περίοδος που διεδέχετο μια άλλη, χαρακτηριζόμενη από απείθεια, ανταρσία, γογγυσμό, αποστασία και διαφθορά. Φθάνοντας στη Γη της Επαγγελίας, δεν ήσαν ευχαριστημένοι με τον Ιεχωβά ως Βασιλέα και με τους κριτάς και ιερείς που διεχειρίζοντο τις υποθέσεις του έθνους. Εζήτησαν βασιλέα, μόνο για να υποδουλωθούν απ’ αυτόν. Μεταξύ άλλων βδελυκτών πραγμάτων, ο Σαούλ, ο πρώτος βασιλεύς, άρχισε αλαζονικά να προσφέρη θυσία στον Ιεχωβά χωρίς να περιμένη να φθάση ο προφήτης του Θεού Σαμουήλ προτού κινηθούν τα στρατεύματα σε μάχη. Η βασιλεία απεσπάσθη απ’ αυτόν και εδόθη στον Δαβίδ, άνθρωπο κατά την καρδίαν του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά εχρησιμοποίησε τον Δαβίδ και τη βασιλεία του για να εξεικονίση τη διακυβέρνησι του ουρανίου Βασιλέως του, του Χριστού Ιησού. Ο Δαβίδ δεν προέβη σε πραξικόπημα για να εκθρονίση τον Σαούλ προώρως, αλλ’ ανέμεινε ώσπου ο Ιεχωβά είδε κατάλληλο να μετακινήση αυτόν τον άπιστον—καλό παράδειγμα για μας σήμερα.

14. Πώς διωργάνωσε ο Ιεχωβά τον λαόν του για την επανίδρυσι της αληθινής λατρείας στην Ιερουσαλήμ;

¹⁴ Εξακολουθητική απιστία ωδήγησε στην πλήρη πτώσι του έθνους και στο να φερθή σε εβδομήντα ετών αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, την έδρα της ψευδούς λατρείας. Ο Ιεχωβά, αληθινός στην υπόσχεσί του, επέφερε απελευθέρωσι, και εδόθησαν οδηγίες για την ανοικοδόμησι του οίκου του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ. Έργον ναού διωργανώθη υπό τον Κυβερνήτην Ζοροβάβελ και τον Αρχιερέα Ιησούν. Ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειες αυτών των πιστών επισκόπων που επιθεωρούσαν, διηύθυναν και διόρθωναν τα πράγματα εν σχέσει με αυτό το ευρύ σχέδιο. Όταν συνεπλήρωναν το έργο του ναού, έγινε μια εγκαινίασίς του. «Και έστησαν τους ιερείς εις τας διαιρέσεις αυτών, και τους Λευίτας εις τα υπουργήματα αυτών, δια την υπηρεσίαν του Θεού την εν Ιερουσαλήμ, κατά το γεγραμμένον εν τω βιβλίω του Μωυσέως.»—Έσδρας 6:18.

15. Πώς ο Έσδρας και ο Νεεμίας απεδείχθησαν καλοί επίσκοποι;

¹⁵ Ο Ιεχωβά έθεσε στην καρδιά του Βασιλέως Αρταξέρξου 1 να κατευθύνη τον Έσδρα όσον αφορά τη διοργάνωσι. «Και συ, Έσδρα, κατά την εν σοι του Θεού σου σοφίαν, κατάστησον κριτάς και δικαστάς, δια να κρίνωσι πάντα τον λαόν τον πέραν του ποταμού, πάντας τους ειδότας τους νόμους του Θεού σου και διδάσκετε τους μη ειδότας,» (Έσδρας 7:25) Τα τείχη και το υπόλοιπο έργο ανοικοδομήσεως της πόλεως συνεπληρώθησαν υπό τον Νεεμία. Αντίθετα προς μερικούς άλλους επισκόπους στο παρελθόν, αυτός δεν κατεδυνάστευσε τον λαό ούτε εζήτησε ειδικές εύνοιες. «Αλλ’ εγώ δεν έκαμνον ούτω, φοβούμενος τον Θεόν. Και μάλιστα ενισχύθην εις το έργον τούτου του τείχους, και αγρόν δεν ηγοράσαμεν και πάντες οι δούλοι μου ήσαν συνημμένοι εκεί εις το έργον.» Με καθαρή συνείδησι μπορούσε να προσεύχεται; «Μνήσθητί μου, Θεέ μου, επ’ αγαθώ, κατά πάντα όσα εγώ έκαμον υπέρ του λαού τούτου.»—Νεεμ. 5:15, 16, 19.

16. Σε ποιο βαθμό είχε χειροτερεύσει η αληθινή λατρεία με την έλευσι του Χριστού, και γιατί ο καιρός αυτός ήταν κρίσιμος;

¹⁶ Υπελείποντο περίπου 450 χρόνια ως την έλευσι του Χριστού, στη διάρκεια δε του καιρού αυτού δύο ακόμη παγκόσμιες δυνάμεις, η Ελλάς και η Ρώμη, επρόκειτο να κυριαρχήσουν πάνω στην Ιερουσαλήμ και να επιβάλουν ξένη διακυβέρνησι καταδυναστεύσεως. Υπήρχε ύπουλη υποτίμησις της αληθινής λατρείας εκ των άνω προς τα κάτω και των κάτω προς τα άνω. Διαδοχικές επαναστάσεις των Ιουδαίων δεν έφεραν ανακούφισι, αλλά έφεραν περισσότερη καταδυνάστευσι από τα έθνη. Στον πρώτον αιώνα το Ιουδαϊκό σύστημα πραγμάτων περιεστρέφετο γύρω στο Σάνχενδριν και γύρω στην επιβολή της ανθρωπίνης παραδόσεως μάλλον παρά του αγνού λόγου του Θεού. Υπήρχε ακόμη ένας αρχιερεύς και βοηθητικοί ιερείς για να προσφέρουν θυσία και να διαχειρίζωνται τα του ναού, αλλά οι τοπικισμοί και οι δογματικές διδασκαλίες παρεβίαζαν τελείως το πνεύμα του Μωσαϊκού νόμου. Πόσο ο λαός εχρειάζετο έναν ηγέτη, ένα πιστόν επίσκοπο, για να τους επαναφέρη στην αληθινή λατρεία! Η ίδια η ζωή τους εξηρτάτο απ’ αυτό, διότι είχε έλθει ο καιρός τώρα να δώσουν λογαριασμό.

17. Ως επίσκοπος του νέου συστήματος πραγμάτων, τι έκαμε ο Ιησούς ενόσω ήταν στη γη;

¹⁷ Η Ρωμαϊκή κυριαρχία αντιπροσωπεύετο από τον Κυβερνήτη Πιλάτο στην Ιερουσαλήμ όταν ο Χριστός Ιησούς άρχισε τη διακονία του. Ο Ιησούς δεν επεζήτησε να εγκατασταθή ως βασιλεύς του Ισραήλ ούτε προσεπάθησε να εκτοπίση την αυτοκρατορική εξουσία της Ρώμης. Ήλθε μόνο για «να ζητήση και να σώση το απολωλός» και να προετοιμάση τα δρόμο για το νέο σύστημα πραγμάτων που θα έφερνε εκπλήρωσι όλων των επαγγελιών του Θεού για την εξάλειψι της παρακοής, της αμαρτίας, του θανάτου και όλων των τρομερών συνεπειών. Ο Ιησούς επρόκειτο να είναι ο αληθινός επίσκοπος, εχαρακτήρισε δε τον εαυτό του ως τον Καλόν Ποιμένα. «Τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι· και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα, και εξάγει αυτά.» «Εγώ ήλθον δια να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία. Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός· ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων.»—Λουκ. 19:10· Ιωάν. 10:3, 10, 11.

18. Με ποιον τρόπο εξεπαίδευσε ο Ιησούς εκείνους που ανταπεκρίθησαν στο άγγελμά του, και τι προέκυψε σ’ εκείνους που απέρριψαν το άγγελμα του;

¹⁸ Επί τριάμισυ χρόνια το άγγελμά του επήγε στους Ιουδαίους. Εκτός από τη δική του σθεναρή εκστρατεία κηρύγματος, εξεπαίδευσε τους αποστόλους και μαθητάς του για να συνεχίσουν το έργο αφού αυτός θα είχε επιστρέψει στον ουρανό. Αγάπη επεδείχθη σε όλη τη δράσι του. Διόρθωσις και τιμωρία εχρειάζοντο από καιρό σε καιρό, αλλ’ αυτά τα διεχειρίζετο με διάκρισι, γνωρίζοντας τι εχρειάζετο και πώς έπρεπε να δοθή. Ήταν ένας ηγέτης και εκάλεσε τους ακολούθους του να έλθουν κατόπιν του. Ως έθνος οι Ιουδαίοι τον απέρριψαν ως επίσκοπόν των και ζωοδότην. Συνεπώς, είπε: «Ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, σας αφίνεται ο οικός σας έρημος.» Πόσο φρικαλέο ήταν το έτος 70, όταν οι Ρωμαίοι ελεηλάτησαν την πόλι, και όλα αυτά «διότι δεν εγνώρισας τον καιρόν της επισκέψεως σου».—Λουκ. 13:34, 35· 19:44.

19. Πώς ανεπτύχθη η Χριστιανική εκκλησία μετά τον θάνατο του Χριστού, και με ποια αποτελέσματα;

¹⁹ Ο θάνατος του Ιησού και ο διωγμός που επήλθε στους ακολούθους του μετά την Πεντηκοστή δεν εσταμάτησαν το έργο, αλλά επροξένησαν τη διάδοσι του ευαγγελίου. Στην Πεντηκοστή το υποσχεμένο άγιο πνεύμα ελήφθη ως βοηθός. Ένα σώμα πρεσβυτέρων, περιλαμβανομένων και των αποστόλων, ανέλαβε τη φροντίδα του έργου και απέστειλε αντιπροσώπους από την Ιερουσαλήμ σε διάφορα μέρη της χώρας. «Αναβάς [ο Ιησούς] εις ύψος . . . έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους . . . άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας.» (Εφεσ. 4:8, 11, 12) Διωργανώθησαν εκκλησίες αγίων. Διωρίσθησαν επίσκοποι σ’ αυτές. Εστάλησαν οδηγίες από το κυβερνών σώμα στην Ιερουσαλήμ για να ενισχύσουν και βεβαιώσουν την πίστι των. Ένα αξιοσημείωτο διάταγμα του κυβερνώντος σώματος ήταν εκείνο που περιγράφεται στις Πράξεις, κεφάλαιο 15. Εμμένοντας πιστά στον λόγον του Θεού και ανταποκρινόμενοι στη διεύθυνσι του αγίου πνεύματος, εξέδωκαν απόφασι, η οποία ήταν σύμφωνη με τις Χριστιανικές αρχές, αλλά όχι ατόπως περιοριστική. Η πιστή εμμονή της επιγείου οργανώσεως του Ιεχωβά εκείνο τον καιρό σ’ αυτή τη διεύθυνσι είχε ως αποτέλεσμα το ότι οι εκκλησίες εξακολουθητικά «εστερεούντο εις την πίστιν, και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.»—Πράξ. 16:5.

20. Για ποιον σκοπό άφησε πίσω στην Κρήτη ο Παύλος τον Τίτο, και τι ζητούσε εξετάζοντας πιθανούς επισκόπους;

²⁰ Ο Παύλος, ο Βαρνάβας και άλλοι πιστοί εκπρόσωποι του κυβερνώντος σώματος, καθώς επεσκέπτοντο τις εκκλησίες, ανεγίνωσκαν αυτή την απόφασι και υπηρετούσαν καλά ως επίσκοποι. Σ’ ένα ιεραποστολικό ταξίδι ο απόστολος Παύλος άφησε τον Τίτο πίσω στην Κρήτη. Τον εξουσιοδότησε: «να διόρθωσης τα ελλείποντα, και να καταστήσης εν πάση πόλει πρεσβυτέρους, καθώς εγώ σε διέταξα.» (Τίτον 1:5-9) Όμοιες οδηγίες εδόθησαν στον νεαρό επίσκοπο Τιμόθεο. (1 Τιμ. 3:1-7) Ο επίσκοπος πρέπει να είναι άμεμπτος από κάθε άποψι. Η οικογένεια του πρέπει να είναι σε τάξι, και πρέπει να παράγη τον καρπό του πνεύματος και να είναι «προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας.»

21. Εκτός από το να είναι ηθικώς ευυπόληπτος άνθρωπος, τι άλλο απαιτείται από έναν επίσκοπο;

²¹ Ένας επίσκοπος στη Χριστιανική εκκλησία πρέπει αληθινά να είναι άμεμπτος, αλλά πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από έναν ηθικώς καθαρό άνθρωπο και έναν που έχει καλή μαρτυρία από μέσα και απ’ έξω από την εκκλησία. Πρέπει να είναι ένας άνθρωπος γεμάτος από καλά έργα και πρέπει να έχη στοργικό ενδιαφέρον για όλους όσοι υπάγονται στην εποπτεία του. Πρέπει να προστατεύη το ποίμνιο όπως ένας ποιμήν προστατεύει τα πρόβατα που είναι κάτω από τη φροντίδα του. Ο απόστολος Παύλος, σ’ ένα ταξίδι με πλοίο στην Ιερουσαλήμ, βγήκε στο λιμάνι της Μιλήτου, η δε αφήγησις των Πράξεων, κεφάλαιο 20, μας πληροφορεί ότι απέστειλε στην Έφεσο και εκάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Τους επέστησε την προσοχή στο ότι ήταν καθαρός από το αίμα όλων, διότι δεν συνεστάλη να αναγγείλη σ’ αυτούς όλη τη βουλή του Θεού, και έπειτα προσέθεσε: «Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς, και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το πνεύμα το άγιον σας έθεσεν επισκόπους, δια να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου Υιού. . . . Κατά πάντα υπέδειξα εις εσάς, ότι ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς, και να ενθυμήσθε τους λόγους του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.»—Πράξ. 20:27-35, ΜΝΚ.

22. (α) Πώς ο απόστολος Ιωάννης ήταν κάλος επίσκοπος των εκκλησιών στο τελευταίο μέρος της διακονίας του; (β) Το κεφάλαιο 1 της Αποκαλύψεως τι απεικονίζει τον Χριστό να κάνη, δείχνοντας ότι είναι ένας τέλειος επίσκοπος;

²² Οι απόστολοι, μέχρι και του τελευταίου, του αποστόλου Ιωάννου, ενδιεφέροντο έντονα για τις εκκλησίες. Εκτός από το ότι περιώδευαν σ’ αυτές και έδιναν προσωπική ενθάρρυνσι, διδασκαλία και διόρθωσι, έγραφαν επιστολές στις εκκλησίες, που ετίθεντο σε γενική κυκλοφορία τότε, και που είμεθα ευτυχείς να τις έχωμε σήμερα ως μέρος της Αγίας Γραφής. Εν τούτοις, σύμφωνα με την προφητεία, ο «άνθρωπος της αμαρτίας»—οι αποστάται ηγέται των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών—επρόκειτο να ασκήση διαρκώς ισχυρότερη επιρροή επάνω στη Χριστιανική εκκλησία. Ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης επρόκειτο γρήγορα να παρέλθη, γύρω στο 100 μ.Χ., και έτσι ο τελευταίος από εκείνους, που ενεργούσαν ως περιορισμός σ’ αυτή την παρείσδυσι, θα έβγαινε από τη μέση. (2 Θεσ. 2:1-12) Υπήρχε ανάγκη για να δοθή ισχυρή αλλά και ενθαρρυντική συμβουλή από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Υιού του, του Χριστού, και εν συνεχεία του Ιωάννου, για να την μεταβίβαση αυτός στους επισκόπους των εκκλησιών. Οι επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας παρίσταναν όλες τις τότε εκκλησίες, αλλά κυρίως όλες τις εκκλησίες των από το πνεύμα αποκυημένων επάνω στη γη σήμερα, αφού ο Ιωάννης με έμπνευσι βρέθηκε στην «Κυριακήν ημέραν» όταν ελάμβανε την όρασι. Είδε επτά λυχνίες, που εξεικόνιζαν όλες τις εκκλησίες των αποκυημένων από το πνεύμα. Ανάμεσα στις λυχνίες περιπατούσε ο Χριστός Ιησούς, ο πιστός επίσκοπος, εξελέγχοντας, εκπαιδεύοντας και διορθώνοντας τα πράγματα που έστεκαν ως εμπόδιο στο δρόμο της αληθινής λατρείας και της θεοκρατικής προόδου. Υπήρχε ένας επίσκοπος για κάθε εκκλησία, που παριστάνετο από έναν αστέρα. Οι επτά (πλήρης αριθμός) ήσαν στο δεξιό χέρι του Χριστού για να τους εξελέγχη. Έπρεπε ν’ ακολουθούν τη διεύθυνσί του και να θυμούνται πάντοτε ότι βρίσκονται στη θέσι αυτή με την ενέργεια του αγίου πνεύματος μέσω του Χριστού και ότι είναι υπεύθυνοι σ’ αυτόν. Όπως το φως ενός αστέρος είναι ισχυρότερο από το φως μιας λυχνίας, αυτοί έπρεπε να λάμπουν έντονα με καλά έργα, καλή διαγωγή και παράδειγμα.

23. Από ποια άποψι ελάμβαναν έπαινο μερικοί από τις εκκλησίες, και πώς μερικοί υστερούσαν;

²³ Οι συνθήκες στις επτά εκκλησίες τότε εξεικόνιζαν τι μπορεί να υπάρχη στις εκκλησίες σήμερα, και, ακολουθώντας τη συμβουλή που δίδεται, οι επίσκοποι θα γνωρίζουν πώς να πολιτευθούν ανάλογα με τις συνθήκες. Μερικοί από τις εκκλησίες ελάμβαναν έπαινο για τον μόχθο τους και την υπομονή τους, αλλά είχαν γίνει αμελείς στην υπηρεσία και στην παρακολούθησι των συναθροίσεων. Μερικοί ήσαν πνευματικώς νεκροί λόγω παραλείψεως να εκτελέσουν όλες τις μορφές της υπηρεσίας του Θεού, και υπήρχε ανάγκη να αφυπνισθούν, να γίνουν επιμελείς στην κατ’ ιδίαν μελέτη, στην παρακολούθησι των συναθροίσεων και στη διακονική δράσι. Ο επίσκοπος πρέπει να λαμβάνη την ηγεσία κατευθύνοντας πάλι την εκκλησία στην προτέρα της αγάπη. Μερικοί ελάμβαναν έπαινο επειδή δεν ενέδιδον σε υλιστικές επιρροές, αλλά υπήρχε κίνδυνος να πέσουν θύματα του πνεύματος του εθνικισμού και των θρησκευτικών δογμάτων. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι προσεκτικός να μη εμπορικοποιή τη θέσι του ούτε να πίπτη θύμα της σεξουαλικής ανηθικότητος ούτε να επιτρέπη να διαφθείρεται μ’ αυτή η εκκλησία. Οι αδελφές πρέπει να κρατούν τη θέσι τους μέσα στην εκκλησία και να συνεργάζωνται, μ’ ένα ήσυχο και πράο πνεύμα, που αρμόζει στις Χριστιανές γυναίκες. Δεν υπάρχει τόπος για χλιαρότητα. Πρέπει κανείς να είναι πλήρως με το μέρος του Ιεχωβά και να εκτιμά τα πνευματικά πλούτη, που προέρχονται από την απόδοσι αποκλειστικής αφοσιώσεως στον Ιεχωβά.—Αποκάλ. κεφάλαια 1 έως 3.

24. Τι έπρεπε να προστατεύεται στην εκκλησία, και πώς απεστάλησαν οι οδηγίες στις εκκλησίες;

²⁴ Η συμβουλή που εδόθη στους επισκόπους των επτά εκκλησιών της Ασίας έπρεπε να εφαρμοσθή πλήρως, ώστε να μπορέσουν οι εκκλησίες να ευημερήσουν και να μην παραμένη σ’ αυτές κάποια κατάστασις που θα εμπόδιζε την πλήρη ροή του αγίου πνεύματος του Ιεχωβά. Είναι αξιοσημείωτο εδώ ότι οι οδηγίες πρώτα εδόθησαν στον Ιωάννη επάνω στη γη και έπειτα έπρεπε να μεταβιβασθούν στους επισκόπους των εκκλησιών για ενέργεια σύμφωνα με τις κατευθύνσεις. Ο Ιεχωβά έχει πάντοτε εργασθή μέσω του διοργανωτικού του αγωγού για την εκπλήρωσι του θελήματός του. Είναι Θεός τάξεως, Θεός σκοπού και Θεός αρχών. Το να είναι ένας δούλος του σε αρμονία με την οργάνωσί του και να εργάζεται σε αρμονία με τους επισκόπους του, αδιάφορο σε ποιόν καιρό έζησε, εσήμαινε γι’ αυτόν ευλογία και ευημερία. Αιώνια ζωή είναι η ανταμοιβή εκείνων που ανταποκρίνονται στη στοργική εποπτεία του Ιεχωβά.

Επίσκοποι, Κάμετε τη Διακονία σας Πλήρη

 1. Τι δεν θα καθιστούσε ένα άτομο κατάλληλο για τη θέσι επισκόπου στην εκκλησία;

ΜΗΠΩΣ συμβαίνει να έχετε το προνόμιο να είσθε επίσκοπος στην οργάνωσι του Ιεχωβά σήμερα; Δώστε ευχαριστία στον Ιεχωβά γι’ αυτό το προνόμιο! Μήπως απεκτήσατε αυτή τη θέσι λόγω της δημοτικότητάς σας στην εκκλησία; Μήπως λόγω ενός εκλεκτού μισθού που σας ήταν εξασφαλισμένος κάθε μήνα, ή μήπως λόγω της ειδικής μορφώσεως σας ή της εύγλωττης ομιλίας σας; Γνωρίζετε ότι κανένα απ’ αυτά τα πράγματα δεν σας έβαλε σ’ αυτή τη θέσι. Όχι, διότι αν δεν ανταπεκρίνεσθε στα προσόντα που εκτίθενται στον λόγον του Θεού για τη θέσι του επισκόπου, δεν θα ήσαστε εκεί. Η δημοτικότης δεν αποτελεί προσόν για οποιονδήποτε. Το χρήμα δεν μπορεί να είναι έλξις για οποιονδήποτε ανιδιοτελή. Η πιο καλή μόρφωσις που αποκτάται σε θεολογικό σεμινάριο θα ήταν ανωφελής, και πόσο κενά θα ήσαν τα λόγια σας, αν και ελέχθησαν μ’ ευγλωττία, αν ενδιαφέρεσθε μόνο να γαργαλίζετε τα αυτιά της εκκλησίας!

 2. Τι πράγματι καθιστά ένα άτομο κατάλληλο για θέσι εποπτείας στην εκκλησία, και ποιο υπήρξε το αποτέλεσμα της καλής ηγεσίας στα περασμένα χρόνια;

² Σεις, επομένως, είσθε στη θέσι σας υπηρεσίας επειδή η ορατή οργάνωσις του Θεού, υπό την διεύθυνσι του αγίου πνεύματός του, είδε κατάλληλο να ‘επιθέση χείρας’ επάνω σας, ναι, να σας διορίση να υπηρετήτε. Η προσπάθειά σας για μεγαλύτερη ωριμότητα και η επίδοσίς σας στη διακονία κατέληξαν σ’ αυτή τη μεγαλύτερη ευθύνη. Είναι μια σοβαρή ευθύνη, διότι σε κάθε στροφή απαντάτε στο άγιο πνεύμα, και όμως είναι μια ευτυχής ευθύνη. Γιατί; Διότι, καθώς το διατυπώνουν τα λόγια του Ιησού, που ανέφερε ο απόστολος Παύλος στους επισκόπους της Εφέσου, «μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη.» (Πράξ. 20:35) Η καλή εποπτεία, η επιμελής προσοχή σ’ εκείνους που είναι ολιγώτερο ώριμοι, η φροντίδα να τηρήται η εκκλησία καθαρή για την αληθινή λατρεία και να παραμένη ισχυρή η εκτίμησις για τη διακονία, είναι όλα παράγοντες ουσιώδεις για ένα υγιές, ευτυχές ποίμνιο που αυξάνει. Η οργάνωσις του Ιεχωβά σήμερα, όπως ο οργανωμένος λαός του στο παρελθόν, ευημερεί επειδή εκείνοι που βρίσκονται σ’ αυτήν επιθυμούν με όλη τους την καρδιά να εργάζονται μαζί, με ενότητα, για την εκπλήρωσι του θελήματός του. Αυξάνουν, όχι μόνο σε αριθμούς, αλλά και σε ποιότητα. Καλύτερη διακονία αγρού, με βραχείες, ενδιαφέρουσες ομιλίες στις θύρες, κατέληξε σε αποτελεσματικώτερο κήρυγμα των αγαθών νέων. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την υποβοήθησι ολιγώτερο πεπειραμένων διαγγελέων εβελτίωσε την ποιότητα του έργου. Οι επίσκοποι δίνουν τη δέουσα προσοχή στην οργάνωσι και επισκέπτονται εκείνους που έχουν ανάγκη βοηθείας για να τους ενθαρρύνουν πνευματικώς.

 3. Γιατί δίδονται πολλές νουθεσίες στους επισκόπους από τον Ιεχωβά και την οργάνωσί του;

³ Πλείστοι επίσκοποι κάνουν μια πολύ καλή εργασία, και τα καλά των έργα δεν μένουν απαρατήρητα από τον Ιεχωβά ή από τους συμμάρτυράς των. «Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες. Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.» (Εβρ. 6:10-12) Επειδή ακριβώς ο επίσκοπος και οι βοηθοί του πρέπει να δείχνουν «την αυτήν σπουδήν» ως το τέλος, γι’ αυτό δίνονται τόσο πολλές συμβουλές στη Σκοπιά, στη Διακονία της Βασιλείας, στις συνελεύσεις και σε άλλες περιπτώσεις όσον αφορά την πιστότητα στις θέσεις εποπτείας.

 4. Γιατί είναι ανάγκη να κάνουν πλήρη τη διακονία των οι επίσκοποι;

⁴ Πόσο κατάλληλη είναι η συμβουλή στον επίσκοπο Τιμόθεο: «Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη»! Υπήρχαν ισχυροί λόγοι για να κάνουν πλήρη τη διακονία των οι επίσκοποι στην εποχή του Τιμοθέου, και οι ίδιοι λόγοι αληθεύουν και σήμερα. Ο απόστολος μάς λέγει στο ίδιο τέταρτο κεφάλαιο: «Διότι θέλει ελθεί καιρός, ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν· αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν· και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή.»—2 Τιμ. 4:3-5.

 5. Ποια είναι η σημασία του «πλήρη», και τι προκύπτει όταν ο επίσκοπος φροντίζη πλήρως για τα καθήκοντά του;

⁵ Πώς πρόκειται ο επίσκοπος να κάμη τη διακονία του πλήρη; «Πλήρη» σημαίνει «μ’ ένα πλήρη τρόπο, σ’ ένα πλήρη βαθμό, τελείως, εντελώς, καθ’ ολοκληρίαν.» Αν ένας επίσκοπος εκτελή πλήρως τη διακονία του, δεν αφήνει τίποτε απαρακολούθητο ή μόνο μισοφτιαγμένο. Δίνει την κατάλληλη προσοχή σε όλες τις ευθύνες που αποτελούν μέρος της διακονίας του. Όταν ο επίσκοπος είναι ενθουσιώδης, προοδευτικός και ανήσυχος να εκπληρώση τις ευθύνες του και είναι ταχύς στο ν’ ανταποκρίνεται σε οδηγίες, η εκκλησία συχνά θ’ αντανακλά το ίδιο πνεύμα. Και το αντίστροφο είναι επίσης αληθινό. Αν ο επίσκοπος έχη έλλειψι πρωτοβουλίας, είναι βραδύς στο ν’ ακολουθή εντελώς τις οδηγίες, το ίδιο πνεύμα συνήθως θ’ αντανακλάται στην εκκλησία. Πρώτα απ’ όλα, ο επίσκοπος πρέπει να είναι καλός διάκονος στον αγρό. Πρέπει να γνωρίζη πώς να κηρύττη τα αγαθά νέα αποτελεσματικά, αν πρόκειται να είναι καλός διδάσκαλος των άλλων. Περισσότερα απαιτούνται από τον επίσκοπο, και έτσι πρέπει να υπάρχη καλή διακονία αγρού και επί πλέον καλό ποιμαντικό έργο από μέρους του. «Εις πάντα δε εις τον οποίον εδόθη πολύ, πολύ θέλει ζητηθή παρ’ αυτού· και εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.»—Λουκ. 12:48.

 6. Γιατί δεν πρέπει ο επίσκοπος ν’ αποθαρρύνεται αν ορισμένες συνθήκες ανωριμότητος εκδηλώνωνται κατά καιρούς;

⁶ Είναι η εκκλησία σας μια μικρή εκκλησία; Υπάρχει έλλειψις ωρίμων αδελφών για να αναλάβουν την ηγεσία, με συνέπεια να βαρύνη εσάς πολλή ευθύνη; Είναι μήπως η πρόοδος κάπως βραδεία ή ανταποκρίνονται οι αδελφοί με κάποια βραδύτητα; Μην αποθαρρύνεσθε. Ο Ιησούς δεν απεθαρρύνετο όταν ήσαν ολίγοι μόνο συνδεδεμένοι μαζί του. Με καλή επίβλεψι απ’ αυτόν οι αριθμοί ηύξαναν και ηύξανε επίσης η ωριμότης και η ανταπόκρισίς των στη διδασκαλία της αληθείας. Δεν υπάρχει λόγος ο επίσκοπος να φρονή ότι υπηρετεί απλώς ώσπου κάποιος άλλος πιο κατάλληλος να έλθη στη σκηνή. Θυμηθήτε ότι το άγιο πνεύμα σάς διώρισε μέσω της οργανώσεως του Ιεχωβά. Ακολουθείτε εντελώς με πιστότητα τις απαιτήσεις της θέσεως.

 7. Πώς μπορεί ο επίσκοπος να εκτελή στο πρόγραμμά του όλα τα ανατεθειμένα σ’ αυτόν καθήκοντα;

⁷ Η πλήρης εκπλήρωσις της διακονίας από μέρους του επισκόπου δεν απαιτεί πάντοτε περισσότερον καιρό, αλλ’ απαιτεί καιρό καλά δαπανημένο. Ένας επίσκοπος έχει μια βαριά ευθύνη και πολλά καθήκοντα να επιτελέση· αλλά ένα σταθερό, κανονικό βήμα θα κάμη να εκτελεσθούν όλα μέσα στο εβδομαδιαίο του πρόγραμμα. Πρόβλεψις απαιτείται για να δη τι χρειάζεται και να σχεδιάση ανάλογα. Ο επίσκοπος πρέπει να μάθη να αναθέτη κατάλληλα και σε άλλους ευθύνη, καθώς αναλαμβάνει και αυτός επίσης τη δική του μερίδα, σαν τον πιστό Νεεμία, ο οποίος όχι μόνο κατηύθυνε το πώς έπρεπε να γίνη το έργο, αλλά και συμμετείχε στο έργο με τους βοηθούς του. Επωφελείσθε πλήρως όλων των ευκαιριών για την εκτέλεσι των όσων σας ανατίθενται.

 8. Ποια είναι μια πρωταρχική ευθύνη του επισκόπου απέναντι εκείνων που είναι ασθενείς πνευματικώς;

⁸ Αποτελεί ευθύνη του επισκόπου να επισκέπτεται εκείνους που έχουν ανάγκη βοηθείας και να τους ενισχύη πνευματικώς. Πόσο αναψυκτική είναι σ’ αυτούς μια συζήτησις που συγκεντρώνεται στον λόγον του Θεού ή σ’ ένα πρόσφατο άρθρο της Σκοπιάς ή στις ευλογίες μιας πρόσφατης συνελεύσεως! Πότε μπορεί να κάνη αυτή την επίσκεψι; Εκτός από το να διαθέτη χρόνον για να επισκέπτεται αυτούς στα σπίτια τους σε κατάλληλες ώρες, μπορεί να χρησιμοποιή χρόνον για να επισκέπτεται τα κέντρα υπηρεσίας, πριν και μετά από τις συναθροίσεις, και όταν εκπαιδεύωνται διαγγελείς στην υπηρεσία του αγρού. Με το να γνωρίζη τι χρειάζεται και τις γενικές περιστάσεις του καθενός, μπορεί να δημιουργή ευκαιρίες για να εκπληρώνη αυτή τη Χριστιανική ευθύνη που βαρύνει τον επίσκοπο.

 9. Πώς μπορεί ο επίσκοπος να βοηθήση εκείνους που χρειάζονται ενθάρρυνσι και να δώση συμβουλή για προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

⁹ Οι ασθενέστεροι έχουν προβλήματα. Ενώ δεν αποτελεί ευθύνη του επισκόπου το να περιεργάζεται τις ιδιωτικές υποθέσεις των άλλων, εν τούτοις, ενθάρρυνσις και φιλάγαθη συμβουλή απ’ αυτόν θα βοηθήση συχνά έναν αδελφό, που βρίσκεται σε αποθάρρυνσι, για ν’ αντιμετωπίση καλύτερα την κατάστασί του. Δώστε υπόμνησι του λόγου του Θεού. Είναι ισχυρός και έχει την απάντησι για όλα τα προβλήματά μας. Ο επίσκοπος είναι πολυάσχολος, και αν είναι σε μια αρκετά μεγάλη εκκλησία, πολλοί θα επιθυμούν να μιλήσουν μαζί του στις συναθροίσεις, ειδικά αν αυτός είναι ευπρόσιτος και θέλη να βοηθήση τους αδελφούς. Αυτό θ’ απαιτήση να δώση προτεραιότητα σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη να τον ιδούν· αλλιώς, μερικοί θα λάβουν μέγα μέρος του χρόνου του, και άλλοι, βλέποντας ότι είναι πολύ απασχολημένος, θα διστάσουν να τον πλησιάσουν. Ο επίσκοπος δεν πρέπει ποτέ να είναι πάρα πολύ απασχολημένος ή πάρα πολύ αναμεμιγμένος σε άλλες υποθέσεις, ώστε να μη διαθέτη καιρό να μιλήση μ’ εκείνους που είναι δειλοί ή διστακτικοί να συζητήσουν την πνευματική τους ευεξία ή να ζητήσουν βοήθεια.

10. Πώς μπορούν όλοι στην εκκλησία να συνεργάζονται μ’ εκείνους που λαμβάνουν την ηγεσία στην εκκλησία, και, εκτός από την ενθάρρυνσι, τι χρειάζεται κατά καιρούς για να εξασφαλίζεται ενότης;

¹⁰ Ο επίσκοπος πρέπει να μπορή να προσαρμόζεται σε καταστάσεις που εγείρονται. Πρέπει να είναι φιλάγαθος και διακριτικός, αλλ’ όμως κατά καιρούς είναι ανάγκη να νουθετή τους ατάκτους. «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας. Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας. Προσέχετε μη αποδίδη τις εις τινά κακόν αντί κακού· αλλά ζητείτε πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας.»—1 Θεσ. 5:12-15.

11. Πώς πρέπει ο επίσκοπος να δίνη προσοχή στην πνευματική ευεξία του και στο πρόγραμμά του εκτελέσεως καθηκόντων;

¹¹ Ένας καλός επίσκοπος πρέπει να παραμένη ισχυρός στην πίστι ο ίδιος και συγχρονισμένος στις ευθύνες του. Πρέπει να διαθέτη χρόνον τακτικά για κατ’ ιδίαν μελέτη και για προπαρασκευή των συναθροίσεων, κατανοώντας ότι μια καλή πνευματική δίαιτα είναι πολύ αναγκαία για τον εαυτό του και για ένα υγιές ποίμνιο. Δεν μπορεί να περιμένη ως την τελευταία στιγμή για να κάμη την προετοιμασία του. Αυτό είναι αναβολή και δείχνει ότι λείπει ένα καλό πρόγραμμα. Το να μην περιμένη ως την τελευταία στιγμή του παραχωρεί χρόνον για να σκεφθή τα πράγματα και να βλέπη προς τα εμπρός και έτσι ν’ αποφεύγη οποιαδήποτε άσοφη κίνησι. Ο επίσκοπος πρέπει να είναι αξιόπιστος, και στην ώρα του, πράγμα που σημαίνει επίσης ότι και οι συναθροίσεις πρέπει να είναι στην ώρα των. Πρέπει ν’ αποτελή εξαίρεσι όταν οι συναθροίσεις υπερβαίνουν τον προσδιωρισμένον χρόνον. Όλοι στην εκκλησία πρέπει να γνωρίζουν τι να περιμένουν, ώστε να μπορούν να συνεργασθούν. Οι καλές συνήθειες είναι μεταδοτικές, Αν ο επίσκοπος έχη μια καλή τακτική κι ένα καλό πρόγραμμα, και άλλοι θα τείνουν ν’ ακολουθήσουν.

12. Για να εξασφαλισθή καλή οργάνωσις, τι απαιτείται συνεχώς από μέρους του επισκόπου;

¹² Ακρίβεια απαιτείται από μέρους του επισκόπου στη διευθέτησι της δράσεως της εκκλησίας. Οι διακονικοί υπηρέται διορίζονται για να τον βοηθούν. Πρέπει να υπάρχη στενή συνεργασία μεταξύ όλων όσοι βρίσκονται σε θέσεις προσδιορισμένων καθηκόντων. Ο επίσκοπος πρέπει να λαμβάνη την ηγεσία, και όμως δεν είναι ένας διευθυντής. Εξ άλλου, πρέπει να τυγχάνη σεβασμού ως ο κυρίως υπεύθυνος στο να κατευθύνη τις υποθέσεις της εκκλησίας, θα χρειάζεται να συνεργάζεται στενά με τους βοηθούς του και να τους εκπαιδεύη όταν είναι ανάγκη, έτσι ώστε το έργον των να εκτελήται επίσης πλήρως. Όλα τα μέρη της εκκλησίας απαιτούν επιθεώρησι, έλεγχο, προσαρμογή, προτροπή, εξομάλυνσι πραγμάτων, βελτίωσι συνεργασίας, λείανσι τραχειών θέσεων, και ούτω καθεξής. Όλη η δράσις πρέπει να προχωρή ομαλά, αλλά όχι με τόση γοργότητα ή τόσο ψυχρή αποτελεσματικότητα ώστε οι ανάγκες των προβάτων να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν.—1 Πέτρ. 5:1-4.

13. Πώς ατομική προσοχή δίδεται στον καθένα στην οργάνωσι, και τι μπορεί να κάμη ο επίσκοπος για να βελτιώση αυτή τη διευθέτησι;

¹³ Όχι ανόμοια με τη διοργάνωσι των Ισραηλιτών υπό τον Μωυσή, η εκκλησία είναι διηρημένη σε ομίλους δέκα ή περισσοτέρων, με βοηθούς του επισκόπου διωρισμένους να φροντίζουν για τις πνευματικές ανάγκες κάθε ομάδος. Εδώ ακριβώς μπορεί να δίδεται ατομική προσοχή. Σ’ αυτά τα κέντρα υπηρεσίας γίνεται κάθε εβδομάδα μελέτη βιβλίου και διευθετείται δράσις του αγρού από αυτές τις βασικές τοποθεσίες. Η Εταιρία εισηγήθη ένα πρόγραμμα για να επισκέπτεται ο επίσκοπος αυτά τα κέντρα υπηρεσίας και να εξελέγχη την πρόοδο τους. Ως επίσκοπος θα φροντίζη να βλέπη πώς προοδεύει ο όμιλος, τόσο σε πνευματική γνώσι, όσο και στο κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας. Ο οδηγός μελέτης βιβλίου είναι υπεύθυνος να λαμβάνη την ηγεσία, ο δε επίσκοπος επιθεωρεί πώς διεξάγεται η μελέτη και πώς ο όμιλος οδηγείται στη διακονία του αγρού. Υπάρχουν μήπως κάποια προβλήματα, όσον αφορά την κάλυψι του τομέως με το άγγελμα και την παρακολούθησι των ενδιαφερομένων με επανεπισκέψεις και Γραφικές μελέτες, ώστε κατάλληλα να συναθροισθούν τα «άλλα πρόβατα»; Εργάζεται ο όμιλος μαζί με ενότητα; Λειτουργεί αποτελεσματικά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα; Ίσως ο όμιλος γίνεται κάπως μεγάλος και χρειάζεται να σχηματισθή ένας νέος όμιλος. Τότε μπορεί να υπάρχη μια ιδιαίτερη αδυναμία στη δράσι του αγρού ή στην υποστήριξι της μελέτης. Ο επίσκοπος μπορεί φιλάγαθα να μιλή με τον όμιλο και τα άτομα καθώς χρειάζεται για να ενθαρρύνη σε μεγαλύτερη δράσι και πιστότητα.

14, 15. Ποια πρόσθετη ευθύνη βαρύνει τον επίσκοπο, καθώς και όλους όσοι είναι συνδεδεμένοι στην εκκλησία, όσον αφορά την καθαρότητα της οργανώσεως;

¹⁴ Πλήρης εκτέλεσις της διακονίας από μέρους του επισκόπου απαιτεί επίσης επιμέλεια στο να διατηρήται η οργάνωσις καθαρή. Ενώ ο επίσκοπος και οι δύο άλλοι αδελφοί της υπηρεσιακής επιτροπής της εκκλησίας έχουν την κυρία ευθύνη να φροντίζουν για την καθαρότητα της οργανώσεως, ευθύνη βαρύνει και όλους στην εκκλησία να εμποδίζουν το να διαπεράση κάποια ζύμη την εκκλησία και να την διαφθείρη. Η επιτροπή πρέπει να παρατηρή «μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού· “μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν,” και δια ταύτης μιανθώσι πολλοί· μήπως ήναί τις πόρνος ή βέβηλος καθώς ο Ησαύ, όστις δια μίαν βρώσιν επώλησε τα πρωτοτόκια αυτού.»—Εβρ. 12:15, 16.

¹⁵ Ο επίσκοπος και οι βοηθοί του θα είναι προσεκτικοί να μην περιεργάζωνται τις προσωπικές υποθέσεις των άλλων. Οι προσωπικές υποθέσεις συχνά μπορούν και πρέπει να τακτοποιούνται με το ν’ ακολουθήται η Γραφική πορεία ενεργείας που περιγράφεται στο κατά Ματθαίον 18:15, 16. Αν είναι ανάγκη, μια υπόθεσις μπορεί να χρειάζεται την προσοχή της εκκλησίας μέσω των αντιπροσωπευτικών της μελών, της επιτροπής, και τούτο μπορεί να γένη σε αρμονία με το Ματθαίος 18:17. Μια ισχυρή και δραστήρια εκκλησία ενδυναμώνεται απέναντι των παρεισδύσεων της πονηρίας.

16. Πώς εξεικόνισε ο Ιησούς τη σπουδαιότητα του να λάβωμε φροντίδα για τα συμφέροντα της Βασιλείας που μας είναι εμπιστευμένα, είτε μας εξεχωρήθησαν πολλά είτε ολίγα;

¹⁶ Ο Καλός Ποιμήν, Χριστός Ιησούς, ετόνισε τη σπουδαιότητα της επιμελούς εκτελέσεως από τους επισκόπους τού ανατεθειμένου σ’ αυτούς έργου, μέσω μιας παραβολής. Σε τρεις δούλους εδόθησαν μναι για να εμπορευθούν μ’ αυτές. Ο πρώτος δούλος με σκληρή εργασία μπόρεσε να μετατρέψη τη μία μνα σε δέκα μνας. Έλαβε λόγια επαίνου από τον κύριο: «Εύγε, αγαθέ δούλε επειδή εις το ελάχιστον εφάνης πιστός, έχε εξουσίαν επάνω δέκα πόλεων.» Ο δεύτερος δούλος έλαβε μία μνα και την μετέτρεψε σε πέντε μνας. Και αυτός επίσης έλαβε ένα «Εύγε» και του εδόθη εξουσία επάνω σε πέντε πόλεις. Ένας τρίτος έλαβε μία μνα, αλλά φοβήθηκε να την διακινδυνεύση ή να τη χάση· την έκρυψε, λοιπόν. Ο κύριος στην επιστροφή την πήρε απ’ αυτόν με μια επίπληξι και την έδωσε σ’ εκείνον που είχε δέκα. Αυτό εξεικονίζει καλά τη σπουδαιότητα της βελτιώσεως, προαγωγής και αυξήσεως των συμφερόντων της Βασιλείας που είναι εμπιστευμένα στη φροντίδα μας.—Λουκ. 19:15-27.

17. Γιατί οι επίσκοποι πρέπει να είναι επιμελείς στο να φροντίζουν καλά για ό,τι είναι εμπιστευμένο στη φροντίδα τους, και πώς ο Ιησούς έδωσε καλό παράδειγμα επισκόπου;

¹⁷ Οι επίσκοποι ιδιαίτερα είναι υπεύθυνοι να φροντίζουν πιστά για τα συμφέροντα του Βασιλέως εδώ στη γη ως για κάτι εμπιστευμένο σ’ αυτούς, αποβλέποντας στον καιρό που ο Κύριος θ’ απαιτήση λογαριασμό των αποτελεσμάτων του έργου των. Εκείνο που σας ανετέθη μπορεί να είναι βαρύ και κατά καιρούς μπορεί να είσθε καταπονημένοι καθώς εργάζεσθε επιμελώς για να εκτελέσετε ό,τι απαιτείται. Εξ άλλου, εκείνο που σας ανετέθη μπορεί να φαίνεται σ’ εσάς μικρό και, κατά συνέπειαν, μπορεί να του δώσετε ολίγη μόνο προσοχή. Θυμηθήτε, εκείνος, που είναι πιστός στα ολίγα, θα είναι πιστός και στα πολλά. Φροντίστε καλά για οποιαδήποτε ευθύνη και για όλες τις ευθύνες που σας εδόθησαν από τον Ιεχωβά, πάντοτε αποβλέποντας σ’ αυτόν για να λάβετε τη δύναμι και τη σοφία που σας χρειάζονται για να εκτελέσετε το έργο σας καλά. Ο Ιησούς ήταν ένα καλό παράδειγμα επισκόπου από αυτή την άποψι. «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» (Ιωάν. 4:34) Αργότερα σε προσευχή στον Ιεχωβά είπε: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω.»—Ιωάν. 17:4.

18. Πώς ο απόστολος Παύλος έδωσε καλό παράδειγμα επισκόπου ή οικονόμου στην οργάνωσι του Θεού;

¹⁸ Ο απόστολος Παύλος ενεθάρρυνε άλλους να τον ακολουθούν όπως ακριβώς αυτός ακολουθούσε τον Χριστό. Εξετάζοντας την «οικονομία» του, είπε: «Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω. Επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν· εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν.» (1 Κορ. 9:16, 17) Αργότερα, στον Τιμόθεο, μέσα στην τελευταία κανονική επιστολή του, ανέφερε: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»—2 Τιμ. 4:6-8.

19. Ποια πρέπει να είναι η διάθεσις όλων εν σχέσει με μεγαλύτερα προνόμια στην οργάνωσι του Ιεχωβά, και ποια θα είναι η ανταμοιβή στον καθένα, ανάλογα με το πώς υποτάσσεται στη διεύθυνσι του Ιεχωβά ως του μεγάλου Επισκόπου;

¹⁹ Επίσκοποι, αποδειχθήτε πιστοί και εκτελέστε πλήρως τη διακονία σας όπως έκαμαν αυτοί που είναι καλά παραδείγματα. Βοηθοί υπηρέται και οδηγοί, χωρίς φιλοδοξία και απληστία, αναζητήστε μεγαλύτερα προνόμια, στέκοντας πάντοτε έτοιμοι να αναλάβετε ολοένα περισσότερη ευθύνη στην κοινωνία Νέου Κόσμου. Και, είτε είσθε ένας επίσκοπος είτε ένας ταπεινός κήρυξ των αγαθών νέων, να θυμάστε τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου προς τους Εβραίους: «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.» (Εβρ. 13:17) Η ημέρα της επιθεωρήσεως είναι παρούσα. Ο Ιεχωβά λαμβάνει από όλα τα έθνη εκείνους που είναι άξιοι αιωνίου ζωής, για να ζήσουν υπό την βασιλεία του Υιού του. Αυτή εξεικονίσθη από τον Ιωάννη ως μια λάμπουσα πόλις, της οποίας οι πύλες παραμένουν ανοιχτές για να δέχονται όλους όσοι διψούν δικαιοσύνη. «Και δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν ουδέν το οποίον μιαίνει και προξενεί βδέλυγμα, και ψεύδος· αλλά μόνον οι γεγραμμένοι τω βιβλίω της ζωής του Αρνίου.»—Αποκάλ. 21:27.

Ο Πιστός Δημιουργός

«Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός.»—Έξοδ. 34:6.

 1, 2. Ποιες είναι μερικές από τις σύγχρονες ιδέες περί «Θεού»;

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ να λατρεύη κανείς κάποιον ή κάτι είναι έμφυτη σε όλους τους ανθρώπους. Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές και διάφορες ιδέες περί «Θεού». Μερικοί λέγουν, Δεν μπορώ να κατανοήσω τον «Θεό», και δεν κάνουν καμμιά προσπάθεια να κατανοήσουν. Άλλοι λέγουν, Δεν υπάρχει Θεός. Εν τούτοις, λατρεύουν το «εγώ», τους αθλητικούς ήρωας, τους κινηματογραφικούς αστέρας και τα όμοια. Έπειτα υπάρχουν άλλοι, των οποίων η αντίληψις περί «Θεού» παριστάνεται σε μια μυστική τριάδα, σ’ ένα φωτοστεφανωμένον άγιο ή Βούδδα, ή σε κάποιον δαπανηρό θρησκευτικό ναό. Μερικοί θεοί είναι θεοί που φαίνονται άκακοι, θεοί «καλής τύχης». Άλλοι είναι οι με στοργή περιβαλλόμενες ψυχές πολεμιστών, ή πνεύματα προγόνων που λέγεται ότι επιστρέφουν σε ωρισμένες εορτάσιμες ημέρες για να λάβουν τις σπάταλες προσφορές τροφής και ποτού που κάνουν οι επιζώσες οικογένειες των.

² Σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα υπάρχουν πλήθη νέων θεών, ή παλαιών θεών με νέα ονόματα. Ένας όμιλος από είκοσι πέντε Καθολικούς και Διαμαρτυρόμενους θεολόγους της Αμερικής έδωσε προσφάτως σε μερικούς απ’ αυτούς τα ονόματα «φυσική δύναμις και άνεσις», «οικονομική ασφάλεια», «γόητρον», «φύλον», «επιστήμη», «κοινωνική θέσις», «ατομική δύναμις», «σεξουαλική επιθυμία» και «πόλεμος».a Ακόμη και τα Σοβιέτ έχουν τους θεούς των, όπως τον Μαρξ, τον μονήρη Λένιν και τον «θεόν των φρουρίων».—Δαν. 11:38, ΜΝΚ.

 3. Ποιες σαφείς δηλώσεις κάνει η Βίβλος για τον πιστό Θεό;

³ Απέναντι της συγχύσεως του κόσμου περί «Θεού», τι χαρά είναι να διαβάζωμε τις σαφείς δηλώσεις της Βίβλου για τον πιστό Θεό και Δημιουργό, ο οποίος είναι «πολυέλεος και αληθινός»! Αυτός είναι που εκφράζει πιστή αγάπη προς το πλάσμα του τον άνθρωπο, οδηγώντας τον σε κατευθύνσεις δικαιοσύνης και διδάσκοντάς τον την αλήθεια των αιωνίων σκοπών Του. Αυτός είναι όχι μόνο ο αληθινός Θεός και Δημιουργός του ανθρωπίνου γένους, αλλά και ο αξιόπιστος Φίλος ανθρώπων πίστεως. (Γεν. 5:22-24· 6:9· Ιάκ. 2:23) Εκείνοι που γίνονται φίλοι αυτού του στοργικού Θεού ευφραίνονται ν’ ακούουν το όνομά του και να ονομάζονται με το όνομά του, διότι αυτό το όνομα φέρει μαζί του κάθε τι που πρέπει να υπεραγαπάται προς την κατεύθυνσι του ελέους, της πιστότητος και της αληθείας.

 4, 5. (α) Πώς ο Δημιουργός ο ίδιος έκαμε διακήρυξι όσον αφορά το όνομά του; (β) Ποιο βάθος εννοίας έχει το όνομά του για κείνους που αυτός ευνοεί;

⁴ Ποιος θα μπορούσε να είναι περισσότερο αρμόδιος να κάμη γνωστό το ένδοξο όνομα του Θεού, του Δημιουργού, από τον πιστό Δημιουργό τον ίδιο; Και αυτό κάνει! Ακούστε τα λόγια του προς τον προφήτη Μωυσή: «Και παρήλθεν ο Ιεχωβά έμπροσθεν αυτού, και εκήρυξε: ‘Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός’.» (Έξοδ. 34:6, ΜΝΚ) Τι έμφασι δίδει στο γεγονός ότι έχει όνομα! Είναι ένα όνομα που τον προσδιορίζει ως τον Μέγαν Θεόν Προθέσεων, ο οποίος εκπληρώνει το θέλημά του με βέβαιη επιτυχία, Ιεχωβά! Ιεχωβά! Είναι το όνομα το υπεράνω όλων των άλλων ονομάτων—αμετάβλητο, αιώνιο και που εκφράζει τη μεγαλοπρεπή προσωπικότητα του πιστού Δημιουργού του ίδιου.—Ησ. 55:8-11.

⁵ Στον νέο κόσμο, που σκοπεύει ο Ιεχωβά να δημιουργήση, το απαράμιλλο όνομά του θα εξυψώνεται επάνω από όλους τους ουρανούς. Και η γη, επίσης, θα γίνη ένα αγιαστήριο για τον αίνο του. Τότε θα εκπληρωθή η ένδοξη υπόσχεσίς του: «Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων, και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού, και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών. Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.» (Αποκάλ. 21:3, 4) Αυτή η ευτυχής σχέσις μεταξύ Θεού και ανθρώπου θα είναι τόσο στενή και θα αφθονή τόσο από την υπεροχή του ελέους, ώστε η ζωή στον νέο κόσμο θα υπερχειλίζη από χαρά και αγαλλίασι. (Ησ. 65:17, 18) Ένας πιστός Φίλος και Δημιουργός πράγματι! Ένας Θεός ελεήμων και φιλάνθρωπος, και διακρινόμενος από όλους τους «μη θεούς» αυτού του διεφθαρμένου κόσμου με το μοναδικό, το ασύγκριτο, το μεγαλοπρεπές όνομά του—ΙΕΧΩΒΑ!—Ψαλμ. 115:1-4· Ησ. 37:18-20, ΜΝΚ.

Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ

 6. (α) Τι πρέπει να εμπνέουν σ’ εμάς τα πιστά δημιουργήματα του Ιεχωβά; (β) Πώς ψάλλονται στους ουρανούς οι αίνοι του δημιουργού;

⁶ Παρατηρήστε την πιστότητα του Ιεχωβά όπως εκφράζεται στα δημιουργήματά του. Δεν εμπνέει τούτο και σ’ εμάς πιστότητα στο να μελετούμε τον λόγον του και να πράττωμε το θείο του θέλημα; (Ψαλμ. 19:1, 14) Από αμνημονεύτων χρόνων τα πλήθη του ουρανού αινούσαν τον Ιεχωβά για τα πιστά δημιουργήματα του. (Ιώβ 38:4-7) Ως την ημέρα αυτή, η πιστή αυτή οργάνωσις ζώντων πλασμάτων προσφέρει «δόξαν και τιμήν και ευχαριστίαν εις τον καθήμενον επί του θρόνου, εις τον ζώντα εις τους αιώνας των αιώνων». Εκείνοι που ηγοράσθησαν από τη γη για να κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία με τον Χριστό Ιησού, τον Υιόν του Θεού, αναλαμβάνουν επίσης το άσμα του αίνου: «Άξιος είσαι, Ιεχωβά, να λάβης την δόξαν και την τιμήν και την δύναμιν· διότι συ έκτισας τα πάντα, και δια το θέλημά σου υπάρχουσι και εκτίσθησαν.»—Αποκάλ. 4:9-11, ΜΝΚ.

 7. Πώς παρατηρείται σκοπός στη δημιουργία της γης από τον Ιεχωβά;

⁷ Οι δημιουργίες του Ιεχωβά αφθονούν από θαυμαστό σκοπό. Μολονότι η γήινη δημιουργία είναι μια μικρότερη αντανάκλασις της δόξης της ουρανίας δημιουργίας, όμως εμείς επάνω στη γη μπορούμε να θαυμάζωμε για τη γενναιόφρονα προμήθεια που έκαμε ο Θεός για το ανθρώπινο γένος. Έθεσε στη θέσι των τον ήλιο, τη γη και τη σελήνη, όλα σε κατάλληλη σχέσι μεταξύ των, έτσι ώστε η γη να εφοδιάζεται με θερμότητα, φως και ενέργεια, με νύχτα και ημέρα, με τις εποχές και τις παλίρροιες. Οι φυσικές δυνάμεις της γης ισορροπήθησαν όλες θαυμαστά, σύμφωνα με το σχέδιο της μεγάλης Δημιουργικής διανοίας. Αληθινά, «μεγάλα τα έργα του Ιεχωβά, εξηκριβωμένα υπό πάντων των ηδυνομένων εις αυτά. Ένδοξον και μεγαλοπρεπές το έργον αυτού, και η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα. Αξιομνημόνευτα έκαμε τα θαυμάσια αυτού.—Ψαλμ. 111:2-4, ΜΝΚ.

 8. Για ποιες επίγειες προμήθειες πρέπει ο άνθρωπος να αποδίδη στον Δημιουργό εγκάρδιες ευχαριστίες και αίνο;

⁸ Αυτά τα έργα εκπλήττουν με τη σοφία τους και την έκτασί τους. Πόσο πλούσιο είναι το απόθεμα της γης σε ορυκτά και έλαια, και πόσο άφθονο εκείνο το ουσιωδώς χρήσιμο στοιχείο—το νερό! Ο Ιεχωβά έκαμε επίσης τον αέρα για να τον αναπνέη ο άνθρωπος, και να διατηρήται σε δροσερότητα και καθαρότητα—μια προμήθεια που οι αχάριστοι άνθρωποι κατεχράσθησαν σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με καπνό και ραδιενέργεια. (2 Τιμ. 3:1, 2) Παρήγαγε μια άφθονη ποικιλία φυτικής ζωής, προικισμένης με αξιοσημείωτες δυνάμεις φωτοσυνθέσεως, με την οποία το ηλιακό φως συλλαμβάνεται και οικοδομείται σε τροφή που είναι πλούσια σε ενέργεια. Και τι ευρεία σειρά εδεσματολογίων ετοίμασε για τη μέλλουσα απόλαυσι του ανθρώπου! Επί πλέον, εδημιούργησε την έγχρωμη παράταξι ψαριών, πουλιών και ζώων, για την εξυπηρέτησι και ευχαρίστησι του ανθρώπου. Αληθινά η από τον Θεό προετοιμασία και προμήθεια της γης ως δώρου του για το ανθρώπινο γένος είναι ένα υπέρτατο παράδειγμα της πιστότητός του και του ελέους του. Τι εγκάρδιο θαυμασμό και αίνο πρέπει να διεγείρη ανάμεσα στους Θεοσεβείς ανθρώπους!—Ψαλμ. 37:29· Ιώβ 12:7-10.

 9, 10. Από ποιες απόψεις ο άνθρωπος ο ίδιος είναι ένα αριστούργημα ανάμεσα στα δημιουργήματα του Ιεχωβά;

⁹ Δημιουργώντας τον ίδιο τον άνθρωπο, ο Ιεχωβά επρομήθευσε διάνοια, σώμα, μια σειρά οργάνων και ικανότητα και δεξιότητα για εργασία, τα οποία είναι θαύμα θαυμάτων σε όλη την υλική δημιουργία. Παρατηρήστε, παραδείγματος χάριν, τις Θεόδοτες ικανότητες της λαλιάς, της ακοής, της γραφής και της αναγνώσεως. Ο άνθρωπος του Θεού, αν και πεσμένος από την τελειότητα, μπορεί να αναφωνή: «Θέλω σε υμνεί, διότι φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τούτο.»—Ψαλμ. 139:14.

¹⁰ Τι θαυμαστό αριστούργημα κατασκευής είναι ο ευθύς ανθρώπινος σκελετός! Το σχέδιο και η ισορροπία του σώματος, η μηχανική του και η χημεία του, και το καταπληκτικό σύστημα των νεύρων, της διανοίας και των αισθήσεων, δεν έχουν το όμοιό των στις ανθρώπινες επιστημονικές επιτεύξεις. Συλλογισθήτε εκείνους τους δέκα θαυμαστά σχεδιασμένους μοχλούς, τα ανθρώπινα δάκτυλα. Ακόμη και ο ευφυέστερος μηχανικός δεν θα μπορούσε ποτέ να έχη επινοήσει, ή κατασκευάσει, κάτι τόσο ωραίας χρησιμότητος. Συλλογισθήτε, επίσης, ότι καμμιά ανθρώπινη παραγωγή σ’ αυτή τη γη, από ένα μικροσκοπικό «τρανσίστορ» ως ένα ισχυρό υπερωκεάνειο, δεν θα μπορούσε να έχη κατασκευασθή χωρίς τον επιδέξιο χειρισμό αυτών των Θεοδότων δακτύλων.—Παροιμ. 31:10-13.

11. Πώς το θαύμα της αναπαραγωγής δείχνει την πιστότητα του Δημιουργού;

¹¹ Μια περαιτέρω στοργική προμήθεια του πιστού Δημιουργού προς τον άνθρωπο, είναι ότι τον επροίκισε με τη δύναμι της αναπαραγωγής του είδους του. «Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν.» (Γέν. 1:27, 28) Υπάρχει κάτι τόσο θαυμαστό στο βασίλειο της υλικής δημιουργίας όπως αυτό το θαύμα της αναπαραγωγής; Κανείς εξωτερικός αρχιτέκτων ή φωτογραφικό σχεδιάγραμμα δεν καθορίζει τη μορφή που θα λάβη ένα αναπτυσσόμενο έμβρυο. Το ωοκύτταρο, μια και έγινε γόνιμο, διαιρείται και πολλαπλασιάζεται μόνο του. Με θαυματουργικές μεθόδους—σχεδιασμένες από τον πάνσοφο Δημιουργό και διαβιβαζόμενες μέσα από κάθε γενεά του ανθρωπίνου γένους—το έμβρυο αναπτύσσεται σύμφωνα με το πρότυπο, παράγοντας κεφαλή, σώμα, βραχίονας και σκέλη. Δεν χρειάζεται να εισαχθούν εξωτερικά οικοδομικά υλικά για να διαμορφωθούν εκείνα τα σπινθηρίζοντα μάτια, εκείνη η ισχυρή καρδιά, ή η μαλακή κόμη, που θα παράσχη ομορφιά και προστασία. Όλα παράγονται με θαυμάσιο τρόπο από το χημικό εργαστήριο των πάντοτε πολλαπλασιαζομένων κυττάρων. Ως κατάληξις αυτής της από τον Θεό διατεταγμένης μεθόδου, γεννάται ένα άλλο βρέφος, με προοπτική περαιτέρω αναπτύξεως ως την πλήρη ακτινοβολία της ανδρικής ή γυναικείας φύσεως. Αληθινά μπορούμε να ευχαριστούμε και αινούμε τον πιστό Δημιουργό για τη διάταξί του, με την οποία έχομε λάβει το δώρο της ανθρωπίνης ζωής.—Ψαλμ. 139:15-17· Εκκλησ. 11:5.

12. Πώς πρέπει το ανθρώπινο γένος να εκφράση τις ευχαριστίες του για τις προμήθειες του Θεού;

¹² Με τελειότητα σοφίας ο Ιεχωβά εδημιούργησε τη γη για τον άνθρωπο και τον άνθρωπο για τη γη. Με ευγνωμοσύνη όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει να διακηρύξη: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Ιεχωβά. Ιεχωβά Θεέ μου, εμεγαλύνθης σφόδρα· τιμήν και ευπρέπειαν είσαι ενδεδυμένος. Πόσον μεγάλα είναι τα έργα σου, ω Ιεχωβά! τα πάντα εν σοφία εποίησας.» Ο θνητός άνθρωπος πρέπει να θέλη να χρησιμοποιή όλο το Θεόδοτο σώμα του, τις ικανότητές του και τη ζωτική του δύναμι προς τιμήν του Θεού του και Πλάστου του. Η έκφρασίς του πρέπει να είναι: «Η γη, ω Ιεχωβά, είναι πλήρης του ελέους σου· δίδαξόν με τα διατάγματα σου. Πάντα τα προστάγματα σου είναι πιστότης.»—Ψαλμ. 104:1, 24· 119:64, 86, ΜΝΚ.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

13. Γιατί μπορεί ο άνθρωπος να είναι ευγνώμων επειδή επλάσθη κατ’ εικόνα του Θεού και του Υιού του;

¹³ «Δίδαξόν με τα διατάγματά σου.» Πόσο κατάλληλη είναι αυτή η αίτησις! Το έλεος του πιστού Δημιουργού πρέπει να υποκινήση τη Θεόδοτη ανθρώπινη διάνοια να κάμη μια τέτοια ακριβώς ικεσία. Τι θαυμαστή ικανότης είναι η ικανότης της διανοίας! Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμεθα για το ότι «είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών»! Έτσι ο Ιεχωβά έθεσε στον θνητό άνθρωπο θεοσεβή νοημοσύνη και ιδιότητες διανοίας, που τόσο θαυμαστά ασκούν Αυτός και ο αγαπητός Του ουράνιος Υιός. Ο άνθρωπος επλάσθη με την ικανότητα να εκτιμά τις θείες αρχές που θα κυβερνούσαν την ύπαρξί του. Οι νόμοι του Θεού εξετέθησαν σαφώς σ’ αυτόν. Με στοργική υπακοή ο άνθρωπος μπορούσε τώρα να δείξη ευγνωμοσύνη για όλη τη γενναιόδωρη προμήθεια του Ιεχωβά στον επίγειο παράδεισο.—Γέν. 1:26-31.

14, 15. (α) Σε τι απέτυχε ο Αδάμ, και με ποιο αποτέλεσμα στο ανθρώπινο γένος; (β) Πώς ενήργησε τώρα ο Δημιουργός για την εκτέλεσι του θελήματός του όσον αφορά τη γη;

¹⁴ Ο πρώτος άνθρωπος απεδείχθη άπιστος σ’ αυτή την ένδοξη παρακαταθήκη, και ως αποτέλεσμα ο θάνατος εβασίλευσε πάνω σε όλο το ανθρώπινο γένος. (Ρωμ. 5:12-14) Τι χονδροειδής αγνωμοσύνη από μέρους του Αδάμ! Εν τούτοις, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να είναι πάντοτε πιστός στον θείο του σκοπό όσον αφορά αυτή τη γη, η οποία εδημιουργήθη για να γίνη ένας παγγήινος παράδεισος προς αίνον του. (Ησ. 45:18, 19) Λόγω της μεγάλης αγάπης του για τον κόσμο του ανθρωπίνου γένους, απέστειλε τον αγαπητό του Υιό στη γη για να κάμη γνωστό το όνομα του πιστού Δημιουργού και να γίνη αντίλυτρον για κείνους που εξασκούν πίστι στην προμήθεια του Θεού.—Ιωάν. 1:14· 3:16· 17:6.

¹⁵ Αυτός ο Υιός, Ιησούς Χριστός, ήταν πιστός στη μαρτυρία του για τον Ιεχωβά, ακόμη και ως ένα σκληρό θάνατο επάνω σε ξύλο. (Αποκάλ. 1:5· 3:14) Για τούτο ο Ιεχωβά ανέστησε τον Υιό του και τον εξύψωσε στα δεξιά Του, στη θέσι της ευνοίας Του στους αοράτους ουρανούς. Από το 1914 μ.Χ. ο Υιός κυβερνά στη βασιλεία του Θεού, έχοντας λάβει εξουσία και δύναμι για την εκτέλεσι του θελήματος του Δημιουργού όσον αφορά αυτή τη γη. Εκλήθη «Πιστός και Αληθινός» και σε αρμονία με τούτο προετοιμάζεται τώρα να διεξαγάγη τον δίκαιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, για τον σκοπό του καθαρισμού του ουρανού και της γης και από το τελευταίο ίχνος πονηρίας.—Αποκάλ. 19:11-21.

16. Ποια νέα κτίσι παρήγαγε ο Ιεχωβά, και ποια προσδοκία βρίσκεται εμπρός για το ευπειθές ανθρώπινο γένος;

¹⁶ Με πιστότητα στον σκοπό του ο Ιεχωβά παρήγαγε τώρα μια νέα κτίσι: «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγειναν νέα.» (2 Κορ. 5:17) Αυτοί οι «εν Χριστώ» είναι οι «κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» μέσα από το ανθρώπινο γένος, και θα κυβερνήσουν ως βασιλείς με τον Χριστό στην ουράνια βασιλεία του για την ευλογία των εθνών του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Ήδη «όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση», έχει συναχθή από 185 έθνη και νησιωτικές περιοχές της γης, και προετοιμάζεται να επιζήση πέρα από το τέλος αυτού του κόσμου, για αιώνια ζωή στην επίγεια επικράτεια της Βασιλείας.—Αποκάλ. 17:14· 14:3· 7:4, 9-17· Ματθ. 25:31-34.

17. Τι απαιτείται από όλους όσοι θα εισέλθουν στον νέο κόσμο του Δημιουργού, και ποια παραδείγματα πρέπει ν’ ακολουθήσουν αυτοί;

¹⁷ Πιστότης και ακεραιότης απαιτούνται από όλους όσοι θα εισέλθουν στον δίκαιο νέο κόσμο του Δημιουργού. Ο Ιεχωβά ο ίδιος είναι πιστός σε όλη τη δημιουργία του και τη δράσι του, οι δε αφιερωμένοι Χριστιανοί πρέπει επίσης να καλλιεργούν αυτή την ιδιότητα. «Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Ο Χριστός Ιησούς είναι επίσης εξέχων στην πιστότητά του να πράττη το θείο θέλημα. Ο Ψαλμός 40:8 εξεπληρώθη αληθινά σ’ αυτόν: «Χαίρω, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου είναι εν τω μέσω της καρδίας μου.» Κι εμείς επίσης μπορούμε να έχωμε τον νόμον του Θεού γραμμένον στα ενδόμυχά μας με το να μελετούμε με προσευχή τον λόγον του, με το να έχωμε συνεχή επικοινωνία με τον λαόν του σε συνάθροισι και σε υπηρεσία, και με το ν’ ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες της επιδοκιμασμένης οργανώσεως του «πιστού και φρονίμου δούλου» του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους.—Ματθ. 24:14, 45-47.

ΠΙΣΤΟΤΗΣ ΣΤΙΣ ΘΕΙΕΣ ΑΡΧΕΣ

18. (α) Ποια είναι η προσευχή εκείνων που υποστηρίζουν τα συμφέροντα της Βασιλείας; (β) Πώς ο Θεός αποδεικνύεται πιστός σε καιρό δοκιμασίας;

¹⁸ Σ’ αυτή την πονηρή ημέρα, η προσευχή μας είναι «να τρέχη ο λόγος του Ιεχωβά και να δοξάζηται». Αν όλοι κρατούμε ακεραιότητα για την υποστήριξι των συμφερόντων της Βασιλείας, τότε ασφαλώς θα εξακολουθήσωμε να συμμετέχωμε σε μια μεγαλειώδη επέκτασι του έργου. Επί πλέον, ο πιστός Δημιουργός θα μας ενισχύση να σταθούμε απέναντι των ραπισμάτων του κόσμου του Σατανά. «Πιστός όμως είναι ο Κύριος, όστις θέλει σας στηρίξει και φυλάξει από του πονηρού.» (2 Θεσ. 3:1-3, ΜΝΚ) Σε καιρούς πειρασμού και διωγμού θα εύρωμε δύναμι στις περαιτέρω υποσχέσεις του: «Πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (1 Κορ. 10:13) «Ώστε και οι πάσχοντες κατά το θέλημα του Θεού, ας εμπιστεύωνται τας εαυτών ψυχάς εις αυτόν ως εις πιστόν δημιουργόν εν αγαθοποιία.» (1 Πέτρ. 4:19) Να έχετε πάντοτε εμπιστοσύνη ότι πιστότης στην υποστήριξι του έργου του Θεού και των αρχών του θα φέρη πλούσια ανταμοιβή από τον «Ιεχωβά, όστις είναι πιστός».—Ησ. 49:7, ΜΝΚ.

19. Ποια αρχή τηρούν οι αληθινοί Χριστιανοί σχετικά με την αποκλειστική αφοσίωσι, και πώς;

¹⁹ Ποιες είναι μερικές από αυτές τις αρχές; Μια εξέχουσα αρχή, που εξετέθη μέσω του Μωυσέως, και επανελήφθη από τον Χριστό Ιησού όταν ήταν στη γη, είναι ότι «Ιεχωβά ο Θεός ημών είναι είς Ιεχωβά». (Δευτ. 6:4· Μάρκ. 12:29, ΜΝΚ) Αυτή η θεμελιώδης αρχή αληθινής λατρείας εξαλείφει όλους τους άλλους θεούς, είτε αυτοί είναι ο Βάαλ, μια τριάς θεών, ο Αλλάχ, ο Βράχμα, ο Βούδδας, είτε ο Ερυθρός θεός του Κομμουνισμού. Σε αρμονία με αυτή την αρχή, οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θα συμβιβασθούν, όπως στο να συναινέσουν σε μια κατά μέρος Χριστιανική και κατά μέρος Βουδδιστική υπηρεσία κηδείας. Ούτε θα συμβιβασθούν λαμβάνοντας μέρος σε μια τοπική θρησκευτική ιεροτελεστία προς τιμήν θεών της κοινότητος. «Μη προσκυνήσης αυτά, μηδέ λατρεύσης αυτά διότι εγώ Ιεχωβά ο Θεός σου είμαι Θεός απαιτών αποκλειστικήν αφοσίωσιν.»—Έξοδ. 20:5, ΜΝΚ.

20. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά αποφεύγουν μικτούς γάμους;

²⁰ Από σεβασμό γι’ αυτή την αρχή, επίσης, οι μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να λάβουν μέρος σε μικτούς γάμους ή να συναινέσουν στον γάμο των γυιών των και των θυγατέρων των με οπαδούς ενός άλλου θεού ή εντελώς αθέους. Ο κίνδυνος από την πορεία αυτή είναι εξίσου πραγματικός όσο και στις ημέρες του αρχαίου Ισραήλ, όταν ο Ιεχωβά προειδοποιούσε σχετικά με τα γύρω έθνη: «Ουδέ θέλεις συμπενθερεύσει μετ’ αυτών· την θυγατέρα σου δεν θέλεις δώσει εις τον υιόν αυτού, ουδέ την θυγατέρα αυτού θέλεις λάβει εις τον υιόν σου· διότι θέλουσιν αποπλανήσει τους υιούς σου απ’ εμού, και θέλουσι λατρεύει άλλους θεούς· και θέλει εξαφθή η οργή του Ιεχωβά εναντίον σας, και πάραυτα θέλει σε εξολοθρεύσει.» (Δευτ. 7:3, 4, ΜΝΚ) Η προειδοποίησις αυτή φέρει πρόσθετο βάρος, καθώς στεκόμεθα τώρα στο κατώφλι του πολέμου του Αρμαγεδδώνος.

21. Ποιες προφυλάξεις πρέπει συνετά να ληφθούν για να μη επιστρέψη η δαιμονολατρία;

²¹ Μια οικογένεια, προηγουμένως μιας ειδωλολατρικής θρησκείας, μπορεί να έλθη σε γνώσι της Βιβλικής αληθείας και ν’ αφιερωθή στον Ιεχωβά. Τι πρέπει τότε να γίνη με τα προσαρτήματα της δαιμονολατρίας, τις εικόνες, τους οικογενειακούς βωμούς, τις εικονογραφικές πλάκες των νεκρών; Όσον καιρό τα πράγματα αυτά παραμένουν στο σπίτι αποτελούν πνευματικόν κίνδυνο. Αν ο αρχηγός του σπιτιού εκτιμά τις θείες αρχές, πρέπει να φροντίση να αφαιρεθούν αυτά τα εμβλήματα της θρησκευτικής ασεβείας. Έτσι θ’ απομακρυνθή ο κίνδυνος να μολυνθή ο οίκος πάλι με δαιμονολατρία. Ακόμη και ο σοφός Βασιλεύς Σολομών, ο οποίος κάποτε έδωσε υψηλή θέσι στις θείες αρχές, διεφθάρη από τα είδωλα που επέτρεψε να φέρουν στον Ισραήλ οι ειδωλολάτρισσες γυναίκες του.—Ψαλμ. 106:36· 1 Βασ. 11:1-13.

22. Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά δείχνουν σεβασμό για την αρχή που εκτίθεται στη 2 Κορινθίους 10:3, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Μια σπουδαία Χριστιανική αρχή εκτίθεται σαφώς στη 2 Κορινθίους 10:3: «Αν και περιπατώμεν εν σαρκί, δεν πολεμούμεν όμως κατά σάρκα.» Οι διηρημένες δυνάμεις του κόσμου του Σατανά μπορεί να φέρουν εναντίον μας όλη την εθνικιστική τους δύναμι, αλλά ποτέ δεν θα επιτρέψωμε να διασπάση τούτο τον δεσμό της αγάπης που ενώνει τους μάρτυρας του Ιεχωβά παγκοσμίως. Πρέπει να είμεθα πιστοί στη θεία αρχή. Αυτή ακριβώς η πιστότης στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έκαμε τους μάρτυρας του Ιεχωβά παγκόσμιο θέαμα ενότητος. Έτσι κατέδειξαν, και εξακολουθουν να καταδεικνύουν, ότι είναι οι μόνοι άνθρωποι επάνω στη γη που εκτιμούν πλήρως τη θεία αρχή, η οποία περιλαμβάνεται στη ‘σφυρηλάτησι των μαχαιρών σε υνία και των λογχών σε δρέπανα’. (Ησ. 2:4) Ούτε οι Κομμουνιστικοί εκφοβισμοί ούτε οι δημοκρατικές πολεμικές υστερίες μπορούν να τους μετακινήσουν από την πιστότητά των στη θεία αρχή.

23. Πώς δημιουργείται η ‘νέα προσωπικότης’ σύμφωνα με το θέλημα του Θεού;

²³ Καθώς ζη πιστά σύμφωνα με το θείο θέλημα κάθε Χριστιανικό άτομο, θα έχη επιτυχία στο να ενδυθή τον «νέον άνθρωπον» που περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο: «Να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσ. 4:23, 24) Πιστότης στο θείο θέλημα απαιτεί να μη μολύνεται ο Χριστιανός με τις νέας επινοήσεως μωρίες ή τις τελευταίας ανακαλύψεως καινοτομίες του θνήσκοντος κόσμου του Σατανά που αντιβαίνουν στη Χριστιανική ακεραιότητα.—1 Τιμ. 4:7-10.

24, 25. (α) Πώς πρέπει να θεωρήται η σύγχρονη μωρία μεταγγίσεως αίματος από εκείνους που σέβονται την θεία αρχή και τον θείο νόμο; (β) Πώς μπορούν οι μεταγγίσεις αίματος να βλάψουν τη ‘νέα προσωπικότητα’;

²⁴ Μια τέτοια μωρία είναι η σύγχρονη πλημμύρα μεταγγίσεων αίματος που έχει εξαπολυθή στον κόσμο. Αυτό μπορεί να φαίνεται μικρή υπόθεσις σ’ έναν κόσμο που έχει ραντισθή με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε δύο παγκοσμίους πολέμους. (Γέν. 9:5, 6) Εν τούτοις, είναι μια σπουδαία υπόθεσις για τους πιστούς Χριστιανούς που εμμένουν στη θεία αρχή ότι το αίμα είναι ιερό στον Ιεχωβά. Ο πιστός Δημιουργός και Ζωοδότης ο ίδιος λέγει: «Η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής.» (Λευιτ. 17:14) Το αίμα είναι πολύτιμο ενώπιον του Θεού, και αυτός σοφά έκαμε νόμους που κυβερνούν τη χρήσι του, οι οποίοι νόμοι είναι προς όφελος του ανθρώπου. Ο νόμος του που εδηλώθη στον Νώε και ανεγράφη στη Γένεσι 9:4 εφαρμόζεται σε όλο το ανθρώπινο γένος ως απογόνους του Νώε: «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει.» Αυτός ο νόμος επαναλαμβάνεται για τη διδασκαλία όλων των αληθινών Χριστιανών σε μια απόφασι που εξεδόθη από το κυβερνών σώμα της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας: «Διότι εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.»—Πράξ. 15:28, 29.

²⁵ Βλάπτουν η ειδωλολατρία και η πορνεία τη Χριστιανική προσωπικότητα; Την βλάπτουν καταστρεπτικά! Το ίδιο συμβαίνει και με τη λήψι αίματος, είτε μέσω τροφών με αίμα είτε μέσω μεταγγίσεών αίματος, διότι το Χριστιανικό κυβερνών σώμα το περιέλαβε και αυτό στην ίδια κατηγορία με τα άλλα κακά. Επί πλέον, πρόσφατη ιατρική έρευνα κατέδειξε μ’ ένα ρεαλιστικό τρόπο πώς οι μεταγγίσεις αίματος μπορούν να βλάψουν την προσωπικότητα του ατόμου. Σύμφωνα με μια αυθεντία: «Το αίμα οποιουδήποτε ατόμου είναι στην πραγματικότητα το άτομο το ίδιο. Περιέχει όλες τις ιδιορρυθμίες του ατόμου από το οποίο προέρχεται. Τούτο περιλαμβάνει κληρονομικά μολύσματα, ευαισθησίες σε νόσους, δηλητήρια που οφείλονται σε συνήθειες προσωπικής διαβιώσεως, φαγητού και ποτού.»b Η μετάγγισις αίματος, λοιπόν, μπορεί να ισοδυναμή με μετάγγισι χαρακτηριστικών μολυσμένης προσωπικότητος. Πόσο μεγάλος μπορεί να γίνη ο κίνδυνος αν το αίμα λαμβάνεται από τράπεζες αίματος, στις οποίες έχουν συνεισφέρει εγκληματίαι και άλλα ναυάγια της κοινωνίας! Σοφά και με πιστότητα ο Δημιουργός του ανθρώπου τον επροφύλαξε απ’ αυτό, και από άλλες επιβλαβείς συνέπειες, με τον νόμο του που απαγορεύει το αίμα.—Λευιτ. 17:11-14.

26. Ποιες ανταμοιβές αναμένουν εκείνους που είναι πιστοί στο θέλημα του πιστού Δημιουργού;

²⁶ Εκείνοι, που παραμένουν νομιμόφρονες και πιστοί στο να πράττουν το θέλημα του Δημιουργού, ποτέ δεν θα στερηθούν την εύνοιά του και την ευλογία του. «Διότι ο Ιεχωβά είναι δίκαιος· αγαπά δικαίας πράξεις. Οι ευθείς θέλουσι βλέπει τα πρόσωπον αυτού.» (Ψαλμ. 11:7, ΜΝΚ) Αυτοί θα φθάσουν πραγματικά να γνωρίζουν τον Ιεχωβά ως τον Θεόν, ο οποίος είναι «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός». Θα εξακολουθήσουν να χαίρουν στο όνομά του και στην παρεχόμενη προστασία του όταν σύντομα θα επιφέρη τον Αρμαγεδδώνα της καταστροφής σ’ αυτή την τελευταία γενεά των ‘μισούντων αυτόν’. Όλοι όσοι θα επιζήσουν, θα γνωρίσουν ότι «Ιεχωβά ο Θεός σου, αυτός είναι ο Θεός, ο Θεός ο πιστός, ο φυλάττων την διαθήκην και το έλεος προς τους αγαπώντας αυτόν και φυλάττοντας τας εντολάς αυτού, εις χιλίας γενεάς». Έτσι η τελεία πληρότης του ανθρωπίνου γένους, ως τη συμβολική ‘χιλιοστή γενεά’, θ’ αποκτήση την ανταμοιβή αιωνίου ζωής στην παραδείσια γη, για μια αιωνιότητα αίνου στον πιστό Δημιουργό.—Δευτ. 7:9-11, ΜΝΚ· Ψαλμ. 98:1-3.

[Υποσημειώσεις]

Το Όνομα του Ιεχωβά—Πύργος Οχυρός

«Το όνομα του Ιεχωβά είναι πύργος οχυρός· ο δίκαιος, καταφεύγων εις αυτόν, είναι εν ασφαλεία.»—Παροιμ. 18:10, ΜΝΚ.

 1. Τι είναι ουσιώδες για επιβίωσι στο τέλος αυτού του κόσμου, και πού πρόκειται να βρεθή;

Η ΔΥΝΑΜΙΣ της πίστεως—μιας ισχυρής, αταλάντευτης πίστεως, βασισμένης στην ακριβή γνώσι του Ιεχωβά, του Υιού του Χριστού Ιησού και των ενδόξων σκοπών του για τη Βασιλεία—είναι ουσιώδης για προστασία και επιβίωσι σ’ αυτή την ώρα του λυκόφωτος του κόσμου του Σατανά. Τι είναι πίστις; Αυτή δεν πρέπει να συγχέεται με τη νοθευμένη ευπιστία της θρησκείας του «Χριστιανικού κόσμου». Δεν πρόκειται να βρεθή στη λατρεία εικόνων, λειψάνων και μυστικών τριάδων. Ούτε πρόκειται να βρεθή ανάμεσα σε καθ’ ομολογίαν Χριστιανούς, που είναι βυθισμένοι στην ανηθικότητα και στις ειδωλολατρικές υλιστικές επιδιώξεις, και των οποίων η εμπιστοσύνη είναι στις πολλών μεγατόννων βόμβες του Θεού του πολέμου, αντί να είναι στον οχυρό πύργο των αληθινών Χριστιανών—στο όνομα του Ιεχωβά Θεού.—Ψαλμ. 20:7, ΜΝΚ.